Jennifer Echols Milosc flirt i inne zdarzenia losowe

Spis treści

część pierwsza chłopaki z sąsiedztwa1234567891011121314151617181920 część druga niekończące się lato12345678910111213141516171819 Przypisy

część pierwsza chłopaki z sąsiedztwa

1

Sean uśmiechnął się do mnie, a jego ciemnoblond włosy zalśniły w słońcu złotem. Przekrzykiwał ryk silnika motorówki i szum wiatru. – Lori, chcę, żebyś została moją dziewczyną, kiedy będziemy dorośli. Nie obchodziło go nawet, że pozostałe chłopaki go słyszą. – Wchodzę w to! – wykrzyknęłam, ponieważ na pewno nie można byłoby mnie nazwać nieśmiałą. Mówię wam, wszyscy chłopcy jedli mi z ręki. – A kiedy będziemy dorośli? Błękitne oczy, jaśniejsze od intensywnie niebieskiego nieba nad nim, lśniły. Odpowiedział mi z uśmiechem – a przynajmniej myślę, że mi odpowiedział. Jego wargi się poruszyły. – Nie słyszę cię. Możesz powtórzyć? – Wiedziałam, jak przeciągnąć romantyczny moment. Znowu coś powiedział, ale nadal go nie słyszałam, chociaż warkot silnika i świst wiatru nie stały się głośniejsze. Może po prostu poruszał bezgłośnie ustami, udając, że mówi coś miłego, czego nie byłam w stanie usłyszeć. Chłopcy bywają tacy. Od samego początku drażnił się ze mną… – Dupek! – Usiadłam gwałtownie na przykrytym przepoconą pościelą łóżku, odgarniając kosmyki włosów, które przylepiły mi się do mokrej twarzy. Uświadomiłam sobie, że powiedziałam to na głos. – Przepraszam, mamo – powiedziałam do zdjęcia na szafce przy łóżku. Może nie usłyszała mnie przez budzik, z którego rozbrzmiewało Ain’t no other man Christiny Aguilery. A może by mnie zrozumiała? Dopiero co miałam bliskie spotkanie z Seanem! Nawet jeśli to był tylko sen. Zazwyczaj nie pamiętałam swoich snów. Za każdym razem, kiedy mój brat, McGillicuddy, przyjeżdżał do domu z college’u, opowiadał przy śniadaniu tacie, co mu się śniło ostatniej nocy: a to Lindsay Lohan sprała go na ulicy za to, że próbował zrobić jej zdjęcie (czysta fantazja), a to Amanda Bynes w mundurze policjantki drogówki zatrzymała go, żeby wypisać mu mandat. Zazdrościłam mu. Nie chciałam śnić o Lindsay Lohan ani o byciu praną na kwaśne jabłko, ale gdyby się okazało, że spędziłam noc w towarzystwie Patricka Dempseya, a nawet tego nie pamiętam, to by znaczyło, że tracę bardzo istotną, jedną trzecią część życia. Kiedyś wyguglowałam sobie „śnienie” i dowiedziałam się, że niektórzy ludzie nie pamiętają snów, jeśli ich organizm przyzwyczaił się do wstawania codziennie o tej samej porze i ma dostatecznie dużo czasu na zakończenie cyklu snu. Czemu więc dzisiaj zapamiętałam swój sen? Dlatego że był właśnie pierwszy dzień wakacji, a żeby pójść do pracy w marinie, nastawiłam budzik na pół godziny wcześniej niż w ciągu roku szkolnego. Proszę bardzo, i oto mój sen! Śniłam o Seanie, to na plus. Wystawił mnie jak zwykle, nieeee! Coś takiego mogło się zdarzyć we śnie, ale nie powtórzy się w prawdziwym życiu. Nie po raz kolejny! Począwszy od dzisiaj, Sean będzie mój! Pokazałam zdjęciu mamy na szafce uniesiony kciuk – w wakeboardingu1 sygnał, że jest się gotowym do jazdy – a potem zwlekłam się z łóżka. Tata i brat niczego nie podejrzewali, ha, ha. Nie zauważyli nawet, w co jestem ubrana, a wymiana zdań przy śniadaniu pozostała niezmienna i powtarzana w każde wakacje od czasu, kiedy mój brat miał osiem lat, a ja pięć. Tata do brata: – Opiekuj się dzisiaj siostrą. Brat, przełykając kęsy jajka: – Okej. Tata do mnie: – A ty uważaj na tych chłopaków z sąsiedztwa. Ja: … – (przewracam oczami). Brat: – Miałem niesamowity sen o Anne Hathaway. Po skończeniu płatków śniadaniowych razem z bratem przemaszerowaliśmy przez nasz

ogród i ogród Vaderów, zmierzając do kompleksu hal wystawowych, magazynów i doków w Marinie Vaderów. Poranne powietrze było już ciężkie od upału, wilgoci i zapachu skoszonej trawy, nieodłącznych towarzyszy lata w Alabamie. Nie przeszkadzało mi to – lubiłam upał i omal nie wyskakiwałam z klapków na myśl o tym, że po raz kolejny spędzę całe lato z Seanem. Cierpiałam na zespół abstynencyjny. Dawniej każdy z trzech braci Vaderów, łącznie z Seanem, mógł wpaść do naszego domu o dowolnej porze, żeby pokopać piłkę albo pograć w gry wideo z moim bratem. Czasem pozwalali mi się przyłączyć, jeśli robiło im się mnie szkoda albo jeśli ich mama nakłoniła ich do tego. Mój brat mógł też o dowolnej porze wpadać do nich do domu, ale ze mną oczywiście było inaczej. Gdybym to ja tam weszła, przerwaliby to, co akurat robili, zaczęliby się na mnie gapić i zastanawiać, po co mnie przyniosło. Byli kumplami mojego brata, nie moimi. No dobra, Adam był moim kumplem – prawdopodobnie bardziej moim niż mojego brata. Chociaż byliśmy rówieśnikami, nie miałam razem z nim lekcji w szkole, więc mógłby czasem przejść te sto metrów do mojego domu i wpaść z wizytą, ale nie robił tego. A gdybym ja go odwiedziła, byłoby jasne, że przez cały czas kątem oka obserwuję Seana. Przez ostatnie dziewięć miesięcy, które mój brat spędził w college’u, wszystkie moje kontakty z Seanem się urwały. Był ode mnie o dwa lata starszy, więc z nim także nie miałam lekcji – nawet nie odbywały się w tym samym skrzydle liceum. Raz zobaczyłam go na meczu futbolu i raz przed kinem, kiedy podjechałyśmy tam z Tammy na kilka minut po meczu tenisowym. Ale nigdy nie podeszłam do niego – zawsze flirtował z Holly Chambliss albo Beige Dupree, albo inną efektowną dziewczyną, z którą właśnie w tym czasie się umawiał. Byłam dla niego za smarkata i nigdy nawet nie pomyślał o tym, żeby umówić się ze mną. Przy niezwykle rzadkich okazjach, kiedy wynosił śmieci akurat wtedy, gdy ja szłam do skrzynki pocztowej, witał mnie jak zwykle szerokim uśmiechem, szczerym uściskiem i zachowywał się tak, jakbym była jego najlepszą kumpelą… przez trzydzieści niebiańskich sekund. To była długa zima, ale w końcu wróciło lato. Vaderowie zawsze potrzebowali pomocy w marinie w czasie sezonu turystycznego, trwającego od końca maja do początku września. Tak samo jak rok temu, dostałam u nich pracę – a tym samym okazję, by zrobić wrażenie na Seanie. Przyspieszyłam kroku po pokrytej igliwiem ścieżce między drzewami i po chwili ścigaliśmy się z bratem w marszu. To było absolutnie nieuczciwe, bo ja niosłam plecak, a on miał tenisówki, ale i tak dotarłam pierwsza do głównego magazynu. Bracia Vader byli tam przed nami i wzięli lepsze zadania, więc nie miałam szansy, żeby pracować obok Seana. Cameron pomagał etatowym pracownikom wyciągać łodzie z magazynu i wziął do pomocy mojego brata, żeby móc pogadać i porównać, jak wygląda ich życie w dwóch różnych college’ach. Sean i Adam poszli już odprowadzać na weekend łodzie do klientów w innych przystaniach nad jeziorem. To znaczyło, że Sean nie będzie mógł podziwiać mojego nowego stroju, a ja byłam tak zdesperowana, żeby dowiedzieć się czegoś o moim „nowym stylu”, że wystarczyłby mi zachwyt Adama lub Camerona. Musiałam się zadowolić panią Vader. Jakby się jednak nad tym zastanowić, była dobrą osobą do oceniania ciuchów. O ile mogę stwierdzić, chodziła modnie ubrana, a jej podcięte blond włosy z pasemkami zawijały się na końcach. Wyglądała dokładnie tak, jak powinna wyglądać wasza mama, żeby nie narobić wam publicznie obciachu. Znalazłam ją w biurze piszącą coś na komputerze i usiadłam na stołku, patrząc jej przez ramię. – Zauważyła pani jakąś różnicę? – zapytałam. Wetknęła pasemko włosów za ucho i zmrużyła oczy, nie odrywając wzroku od ekranu. – Używam złej czcionki? – Zauważyła pani jakąś różnicę w moim biuście? To zwróciło jej uwagę. Okręciła się na krześle i przyjrzała mojej klatce piersiowej. – Zmieniłaś sobie piersi? – Wyeksponowałam moje piersi! – oznajmiłam z dumą, przesuwając przed nimi dłoń, jakbym prezentowała je w reklamie telewizyjnej. „To wszystko może należeć do ciebie! Albo raczej do

twojego syna”. Zazwyczaj na mój letni strój składały się ciuchy, z których wyrósł Adam i które dawał mi przez lata: szorty zrobione z obciętych dżinsów, szeroki pasek podkreślający talię oraz T-shirt jego drużyny futbolowej. Na popołudniowy wakeboarding pod spód wkładałam jednoczęściowy, sportowy kostium kąpielowy, zabudowany pod samą szyję. W początkowym okresie rozwoju „atrybutów” byłam kompletnie płaska i strasznie drażliwa na tym punkcie. Pamiętacie tę dziewczynę, za którą krzyczeliście na przerwie: „płaska decha”? To byłam ja, wy dupki. Szlag by mnie chyba trafił na miejscu, gdyby któryś z chłopaków powiedział chociaż słowo o moich mikroskopijnych piersiach. Wydaje mi się jednak, że do zeszłych wakacji moje piersi rozwinęły się całkiem ładnie, a ja zamieniłam jednoczęściowy kostium na tankini. Nie byłam jednak wtedy jeszcze gotowa na śmielsze stroje i nie chciałam, żeby chłopcy zaczęli traktować mnie jak dziewczynę. Teraz było inaczej, dlatego dzisiaj miałam na sobie prześliczne bikini. Na to jak zwykle założyłam obcięte dżinsy Adama, które tym razem, o dziwo, wyglądały sexy, opierając się nisko na biodrach. Do tego zamieniłam futbolową koszulkę na obcisły różowy top bez ramion, który kończył się powyżej pępka. Było nawet widać, że mam zagłębienie między piersiami. Pękałam z dumy – Sean będzie zachwycony! Pani Vader patrzyła na mnie ze zdumieniem, aż w końcu powiedziała: – A, rozumiem. Starasz się wyglądać sexy. – Dziękuję! – Pełen sukces. – Dobra rada: nogi razem. Gwałtownie złączyłam uda – ludzie zawsze mi dogadywali, że siedzę jak chłopak. Zsunęłam się ze stołka i zirytowana pomaszerowałam do drzwi. – Co mam robić? Pani Vader odwróciła się do komputera. – Zajmij się benzyną. Hmm, cudownie. Wyszłam z biura i skierowałam się do głównego doku, gdzie miałam obsługiwać stację paliwową. To oznaczało, że w którymś momencie w ciągu dnia jeden z chłopaków rozejrzy się po biurze przystani i zapyta: „To kto dzisiaj śmierdzi?”, a inny odpowie: „Lori śmierdzi”. Jeśli będę miała naprawdę dużo szczęścia, Sean uzna to za świetny dowcip. Drzwi biura skrzypnęły za mną. – Lori? – zawołała pani Vader. – Chciałaś o czymś porozmawiać? Nieeee, nic podobnego. Zajrzałam tylko do biura i spróbowałam zacząć rozmowę. Pani Vader miała trzech synów i nie umiała rozmawiać z nastoletnimi dziewczynami. Moja mama zginęła w wypadku na łodzi na jeziorze, kiedy miałam cztery lata, więc ja nie umiałam rozmawiać z dorosłymi kobietami. Każda wymiana zdań między panią Vader a mną była z góry skazana na klęskę. – Nie, a dlaczego? – odparłam, nie odwracając się. Przedtem zbiegałam po drewnianych schodach, ale teraz stąpałam ostrożnie, patrząc pod nogi, jakbym musiała kontrolować każdy krok, żeby się nie przewrócić. – Uważaj na chłopaków – ostrzegła mnie. Podniosłam rękę i pomachałam jej lekceważąco „pa pa” trzema palcami. Ci chłopcy byli nieszkodliwi. Ci chłopcy powinni raczej uważać na mnie. Tak naprawdę, pomijając wizję chłopców dyskutujących o moim zapachu, lubiłam obsługiwać pompę paliwową. Siedziałam na pomoście z nogami w wodzie i obserwowałam, jak zimorodki i czaple przemykają nad powierzchnią jeziora. Później mogłam popływać obok pomostu – ale nie teraz, zanim Sean zobaczy mnie pierwszy raz tego lata. Całe dnie spędzane na wietrze nad jeziorem, w jeziorze i na łódkach, sprawią, że moje włosy zaczną wyglądać okropnie. To było oczywiste, ale chciałam mieć czystą, suchą i ułożoną fryzurę przynajmniej za pierwszym razem, kiedy mnie zobaczy – z nadzieją, że zachowa ten obraz w pamięci. Mogłam iść popływać potem, kiedy będę czekać na ludzi, którzy podpływają łódkami, żeby zatankować. Im byli bogatsi, tym częściej przyjeżdżali nad jezioro z Birmingham, do letnich willi za milion dolarów. Tym większa była też szansa, że okażą się kompletnymi głąbami, kiedy przyjdzie do cumowania łódki i znajdowania wlewu paliwa. Jeśli nie zdemaskowałam ich ignorancji przed rodzi-

ną, a zamiast tego chichotałam i pomagałam im, powtarzając coś w stylu: „Ojej, proszę pana, okropnie przepraszam, powinnam sama umieć to zrobić!”, zostawiali niesamowite napiwki. Właśnie chowałam do kieszeni dwudziestodolarówkę, kiedy Sean i Adam nadpłynęli motorówką z napisem MARINA VADERÓW na burcie. Z głośników na łodzi ryczał zespół Nickleback. Chłopcy zrobili ostry zwrot przed wejściem do portu, a metrowe fale gwałtownie zachybotały pływającym pomostem i zrzuciłyby mnie do wody, gdybym nie trzymała się barierki. Chwilę później dziób łódki dotknął łagodnie pomostu. Najwyraźniej to Adam sterował – Sean podpłynąłby aż pod główny magazyn, bliżej miejsca, z którego mieli zabrać następną łódkę. Rzeczywiście, kiedy Sean rzucił mi linę, żebym przywiązała cumę rufową, a Adam zgasił silnik, usłyszałam, że kłócą się o to. Sean i Adam kłócili się praktycznie dwadzieścia cztery godziny na dobę, więc byłam do tego przyzwyczajona. Wolałabym jednak nie musieć słuchać, jak Sean narzeka, że będą musieli przejść całe dodatkowe pięćdziesiąt metrów i wejść po schodach tylko dlatego, że Adam chciał się ze mną przywitać. Sean zeskoczył z łódki, żeby przywiązać cumę dziobową, a jego ciężar znowu zakołysał pomostem. Był wysoki, chyba ponad metr osiemdziesiąt, miał ciemną opaleniznę od pracy przez całą wiosnę w marinie, a ramiona i klatkę piersiową umięśnione i twarde od rywalizacji z Adamem przez ostatnie pięć lat o to, który podniesie więcej razy hantle u nich w garażu (Sean i Adam tacy byli). Potem wyprostował się i obdarzył mnie tym swoim cudownym uśmiechem, a ja mu wszystko wybaczyłam.

2

Cześć, Młodsza – powiedział do mnie, a ja mogłam z bliska zobaczyć jego dziwne, jasnobłękitne oczy i złocistą skórę. Objął mnie, ale nie zatrzymał się, więc musiałam też go objąć, żeby nie runąć jak długa na plecy na deski pomostu. – Och, proszę o wybaczenie. – Odsunął mnie i postawił pewniej na nogach. – W ogóle cię nie zauważyłem. – Ależ nie ma o czym mówić. – Udało mi się przybrać taki sam pseudoformalny ton. Ciepłe dłonie nadal obejmowały mnie w talii. To był pierwszy raz, kiedy chłopak dotykał mojego gołego brzucha. Zachwycona skóra wysyłała do mózgu sygnały zaskoczenia: dotyka mnie! Łapiesz to? Dotyka mnie! Iiiiiik! Mózg łapał to znakomicie i postawił resztę organizmu w pełnej gotowości. Serce tłukło się boleśnie, zupełnie jak w moim śnie. Ale kiedy podniosłam na niego wzrok, on już miał w głowie co innego i patrzył na schody prowadzące do zabudowań mariny. Gdybym nie była mądrzejsza, pomyślałabym, że ze mną flirtuje. Byłam mądrzejsza – wszystkie dziewczyny traktował w ten sposób. Wyślizgnął się z moich objęć i niewykluczone, że musiał gwałtownie potrząsnąć ręką, żeby uwolnić ją z mojego przyjacielskiego, przypominającego imadło uścisku. – Na razie, Juniorka – rzucił przez ramię i ruszył w górę schodami. Kiedy byliśmy mali, zaczął nazywać mojego brata „McGillicuddy”, ponieważ uznał, że nasze nazwisko jest przekomiczne. Podchwycili to pozostali bracia Vaderowie, a Cameron powtórzył to wszystkim w szkole. Nie wiem, czy ktokolwiek jeszcze w mieście mówił o moim bracie „Bill”. Mnie na szczęście wszyscy nazywają Lori, ponieważ przezwiska, które dla mnie wymyślał Sean, były zbyt długie, by wykorzystywać je w praktyce: McGillicuddy Juniorka, McGillicuddy Młodsza, McGillicuddy Część Druga, McGillicuddy Powraca, McGillicuddy Kontratakuje. Widzicie, z czym musiałam się zmierzyć? To jasne, że nadal widział we mnie małą siostrzyczkę mojego brata. Westchnęłam, obserwując, jak wchodzi po schodach, a mięśnie jego nóg poruszają się pod opaloną skórą. Był odporny na apetycznie kuszący różowy top, ale ja miałam jeszcze jednego asa w rękawie – a raczej w nieobecności rękawa. Później tego popołudnia, kiedy mieliśmy pływać na wakeboardach, zamierzałam wypróbować „Krok Drugi: Bikini”. Pomost znowu się zachwiał, kiedy Adam wyskoczył z łódki, więc odwróciłam się, żeby się z nim przywitać. Wykonaliśmy nasze specjalne powitanie, do którego przez lata dochodziły kolejne elementy: zwykły uścisk dłoni (pierwsza klasa), odwrócony uścisk (druga klasa), z obrotem (czwarta klasa), przybicie piątki (piąta klasa), przybicie piątki na dole (pierwsza gimnazjum), skrzyżowanie małych palców (druga gimnazjum), stuknięcie łokciami (trzecia gimnazjum). Byliśmy znani z tego powitania, które powtarzaliśmy, mijając się na korytarzu w szkole albo na linii bocznej boiska, kiedy Adam miał mecz. Wszystkie dziewczyny z drużyny tenisowej przynosiły drużynie futbolowej wodę i bandaże, kiedy chłopcy grali mecze. To nie było fair: drużyna futbolowa nigdy nie przynosiła nam napojów i bandaży na turnieje tenisowe, ale ja nie narzekałam, bo mogłam stać tuż przy boisku, blisko akcji, a na tym mi najbardziej zależało. Specjalne powitanie było zaskakująco trudne, kiedy Adam miał na sobie ochraniacze, ale nam się udawało. Jednakże Adam miesiąc temu zaczął chodzić z Rachel, a od kiedy usłyszałam plotki, że ona nie życzy sobie, żeby jej chłopak odstawiał specjalne powitania z „tą zdzirą z sąsiedztwa”, starałam się hamować przy ludziach. To znaczy: gdybym ja miała chłopaka, nie chciałabym, żeby witał się w specjalny sposób z kimkolwiek poza mną. Szczególnie jeśli wyglądałby jak Adam, ponieważ Adam wyglądał właściwie tak samo jak Sean. Z bliska i w dzień nigdy by się ich nie pomyliło, szczególnie teraz, kiedy byli starsi. Mieli inne rysy twarzy. Ale z odległości albo w półmroku można było tylko zgadywać.

Włosy Adama były dłuższe niż Seana i zawsze właziły mu w oczy, ale nie dało się tego zauważyć, kiedy obaj byli potargani wiatrem, tak jak w tej chwili. Jeśli ktoś obserwowałby ich z okna sypialni – nie, żebym ja kiedykolwiek coś takiego robiła – jak tłuką się na kwaśne jabłko na skraju ogrodu, tam gdzie mama nie mogła ich zobaczyć z domu, dawało się ich odróżnić tylko dzięki temu, że Sean był trochę bardziej umięśniony i wyższy, ponieważ był o dwa lata starszy. Poza tym chodzili inaczej: Sean stąpał miękko, a Adam podskakiwał sprężyście jak piłka, która wypadła ci z rąk i za którą zaraz wybiegniesz na ulicę. Jeśli nie mogłam ich odróżnić na pierwszy rzut oka, patrzyłam zawsze na wisiorek Adama: czaszka i skrzyżowane piszczele na rzemyku. Wylosowałam go w automacie z gumą do żucia, kiedy miałam dwanaście lat – była to kolejna w ciągu wielu lat, nieudana próba wykrzesania z siebie jakiejś dziewczęcości. Chciałam dostać dla siebie wisiorek z Miley Cyrus, a ostatnią rzeczą, której potrzebowałam, była czaszka z piszczelami. Podarowałam więc wisiorek Adamowi, ponieważ wyglądał jak stworzony specjalnie dla niego. Nagle uświadomiłam sobie, że nadal stoję na rozgrzanych słońcem deskach, dotykając łokciem łokcia Adama i wpatrując się w ten wisiorek. A kiedy spojrzałam wyżej, w jasnobłękitne oczy, zobaczyłam, że on wpatruje się w moją szyję. Nie. Trochę niżej. – Na co się gapisz? – zapytałam. Odchrząknął. – Nowy top, co nie? – To była z jego strony oznaka najwyższej aprobaty, jak w zdaniu: „Koniec szkoły, co nie?” albo: „Dallas Cowboys Cheerleaders, co nie?”. Hurra! Nie był Seanem, ale był ulepiony z tej samej gliny. To doskonały znak! Na wszelki wypadek pociągnęłam go jeszcze za język. – To co z tym topem? – Włożyłaś go. – Popatrzył w kierunku jeziora, prezentując mi swój profil: policzek pod opalenizną był intensywnie czerwony. Zawstydziłam nie tego chłopaka. Kurczę, powinnam wrócić do futbolowej koszulki. Nie, wcale nie! Nie mogłam zrezygnować z planu: musiałam złowić moją rybkę. – Patrz – powiedziałam do Adama, jakby już nie spojrzał. – Sean wyjeżdża z końcem wakacji. Tak, wiem, wróci w przyszłe wakacje, ale boję się, że nie dam rady konkurować z jego college’owym życiem i dziewczynami z klubów studenckich. Teraz albo nigdy, a ciężkie czasy wymagają lekkich topów. Adam otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale uciszyłam go gestem ręki. Odezwałam się, naśladując jego niski męski głos: – Nie mam pojęcia, dlaczego chcesz chodzić z tym dupkiem. – Przerabialiśmy to ostatnio za każdym razem, kiedy się widzieliśmy. Dodałam normalnym głosem: – Po prostu chcę, okej? Pozwól mi na to i nie wchodź mi w drogę. Trzymaj się z dala od moich sieci, mały delfinku. – Szturchnęłam go biodrem w biodro, a przynajmniej próbowałam. Był znacznie wyższy ode mnie, więc trafiłam chyba gdzieś w połowie uda. Skrzyżował ramiona, spojrzał na mnie z góry i zacisnął wargi. Starał się wyglądać ponuro, ale widziałam, że próbuje stłumić śmiech. – Nie nazywaj mnie tak. – Czemu nie? – Delfiny nie żyją w jeziorach – powiedział rzeczowo, jakby to był prawdziwy powód. Prawdziwym powodem jednak było to, że prawie każdy mężczyzna nie lubi być nazywanym „małym” czymkolwiek. Chłopaki tacy są. Wzruszyłam ramionami. – Niech ci będzie, mały okoniu. Mały szczupaczku. – Ruszył w stronę schodów. – Mały sumiku. Odwrócił się. – A co będzie, jeśli Sean naprawdę się z tobą umówi? Nie chciałam, żeby sobie z tego żartował. To naprawdę mogło się zdarzyć! – Zachowujesz się tak, jakby na to była zupełnie minimalna szan…

– Musi jeździć z otwartym dachem, żeby jego wielki łeb zmieścił się w furgonetce. Gdzie ty miałabyś siedzieć? – Na jego kolanach? Grymas niesmaku przemknął przez twarz Adama. Odwrócił się i pobiegł w górę schodami, a spłowiałe deski skrzypiały pod jego ciężarem. Tak naprawdę nie bałam się, że będzie przeszkadzać mnie i Seanowi. Adam i ja zawsze świetnie się dogadywaliśmy, a kiedy starsi chłopcy nam dokuczali, broniliśmy się nawzajem najlepiej, jak potrafiliśmy. To, że chciałam chodzić z Seanem, denerwowało go po prostu dlatego, że nienawidził brata z siłą żaru tysiąca słońc, a Sean odwzajemniał to uczucie. Kilka minut później, kiedy pomagałam bezradnemu kapitanowi jachtu motorowego odczepić się od pomostu, usłyszałam za sobą kroki na schodach. Alarm Seanowy! Czujniki szaleją! Ale nie, po czaszce i piszczelach poznałam, że to Adam. Jak na zamówienie, Sean z warkotem przepłynął obok potężnym jachtem motorowym, puszczając tym razem dla urozmaicenia Crossfade zamiast Nicklebacków. Sam także sprawiał wrażenie potężnego, w szykownych ciemnych okularach i z opaloną klatą lśniącą na słońcu. Miał dostarczyć łódź na drugą stronę jeziora, dopłynął więc do wyjścia z portu (pan Vader prawdopodobnie obserwował gdzieś z biura i pilnował, czy chłopcy nie szaleją na przystani) i wcisnął gaz. Nie pamiętałam o stojącym za mną Adamie, dopóki nie połaskotał mnie w żebra. Zaskoczył mnie tak bardzo, że wleciałabym do jeziora, gdyby mnie nie złapał. To był drugi raz w życiu, kiedy chłopak dotknął mojego gołego brzucha i przy okazji przykry kontrast z poprzednim. Nie zrozumcie mnie źle: jego zainteresowanie i dotyk palców na skórze były bardzo przyjemne. Ale zachowywał się po prostu jak przyjaciel albo brat. Był całkowicie oddany Rachel i wiedział, że ja jestem całkowicie oddana Seanowi. To przypominało taką chwilę, kiedy masz ochotę na pączka, a dostajesz frytki – potem masz dziwny smak w ustach i cały czas chciałabyś zjeść tego pączka. Mniam, pączek. Przez resztę przedpołudnia nalewałam benzynę i pracowałam nad lekką opalenizną z pomocą kremu z filtrem czterdzieści pięć. W porze drugiego śniadania poszłam na górę do biura, zjadłam zrobioną przez panią Vader kanapkę z sałatką z kurczaka i obejrzałam Jak się nie ubierać, co ostatnio studiowałam równie pilnie, jak podręcznik algebry przed testami na koniec roku. Jadłam baaaaaaaardzo powoli, skubiąc okruszki chleba i kawałeczki selera, na wypadek gdyby początek przerwy Seana zbiegł się z końcem mojej. Kiedy pani Vader popatrzyła na mnie po raz czternasty, zrozumiałam aluzję i pogalopowałam do pompy paliwowej. Oczywiście właśnie wtedy Sean i Adam z rykiem silnika wrócili na przystań. Poddałam się. Skoro Sean widział mnie już suchą, mogłam spokojnie iść popływać. „Spokojnie” to pojęcie względne. Wiedziałam z doświadczenia, że każdego lata zanim po raz pierwszy wejdzie się do wody w marinie, należy uważnie obejrzeć krawędzie pomostu i drabinkę w poszukiwaniu mszywiołów, kolonii oślizgłych zielonych stworzonek, które porastają twarde powierzchnie pod wodą (coś jakby korale, tylko galaretowate – brrr!). Są nieszkodliwe, stanowią część zdrowego ekosystemu słodkowodnego, ich obecność oznacza, że woda jest idealnie czysta i nieskażona, bla, bla, bla – ale świadomość tego wszystkiego ani odrobinę nie pomaga, kiedy się ich przypadkowo dotknie. Poszturchałam pomost nartą wodną, a ponieważ nic nie znalazłam, spędziłam resztę popołudnia, obserwując Seana z jeziora. Co jakiś czas wynurzałam się z wody, akurat kiedy przepływał obok motorówką, aby zauroczyć go tak, jak wychodząca z oceanu Halle Berry zauroczyła Jamesa Bonda. Widziałam ten film z chłopakami ze sto razy, a scenę z bikini – chyba z siedemset razy. Brakowało mi tylko sztyletu. Czasem prowadził Sean, czasem Adam. Potrafiłam ich odróżnić, nawet jeśli byli za daleko, by dawało się dostrzec czaszkę i piszczele. Adam machał do mnie, a Sean wyglądał odjazdowo w ciemnych okularach. Może obserwował mnie, a ja po prostu nie potrafiłam przeniknąć jego tajemniczej maski? I tylko udawał nieporuszonego moją nową biuściastą odsłoną.

Jasne, raczej nie. Ta teoria miała kilka dziur, wśród których nie najmniejszą było to, że nigdy nie udało mi się trafić z wynurzeniem z wody akurat na chwilę, kiedy mnie mijali, by móc zaprezentować „Krok Drugi: Bikini”. A na wypadek gdyby któryś z nich się obejrzał, powinnam wyjść na pomost, jakby właśnie tylko to było moim zamiarem, a nie doprowadzenie do tego, żeby Seana rozproszyło pożądanie. Och – odrzuciłam włosy na plecy – wyszłam z wody, żeby spojrzeć na czasopisma z modą młodzieżową, jak każda normalna prawie szesnastolatka. Przyglądałam się zdjęciom i porównywałam je z tym, co zobaczyłam w Jak się nie ubierać, filtrując to dodatkowo przez zdrowy rozsądek (a przynajmniej taką miałam nadzieję). Propozycje z wybiegów na pokazach mody wyglądały super i ekstra, ale jeśli mogły spowodować, że obiekt twego uwielbienia zapyta, czy jesteś w ciąży albo czy masz płaskostopie, to coś było trochę nie tak. Około czwartej wspięłam się po schodach i poszłam do magazynów. Wiedziałam, że chłopcy nie oszczędzą mi tego spaceru i nie podpłyną do stacji benzynowej, żeby mnie zabrać. Adam zrobiłby to, gdyby to od niego zależało – ale nie zależało. Nie szkodzi. Adam, Sean, Cameron i mój brat, ubrani w bermudy, stali w szeregu i podawali sobie wakeboardy, narty wodne, kamizelki ratunkowe i zwoje liny z magazynu do łodzi. Adam, Cameron i McGillicuddy byli półobróceni do Seana, który opowiadał im zabawną anegdotkę, zapewne prawdziwą w jakichś trzydziestu procentach. Nie zauważyli, że przestał im pomagać i podawali wakeboardy obok niego – jego zadaniem było tylko dostarczanie rozrywki. Chciałam, żeby także i mnie dostarczał rozrywki – mogłam bez końca słuchać jego historyjek. W jego ustach nawet opowieść o zwykłej wyprawie do sklepu spożywczego brzmiała jak epizod z American Pie. Miałam jednak swoje zadanie: czekało mnie wielkie wejście. Podchodząc do nich, rzuciłam plecak na ziemię i ściągnęłam przez głowę top, odsłaniając bikini. Potem zrolowałam top w ręku, jakby to był zupełny drobiazg, i rzuciłam go do łodzi. – Czeeeeeść – powiedziałam wysokim, dziewczęcym głosem i uściskałam Camerona, którego nie widziałam, od kiedy wrócił kilka dni temu z college’u na wakacje. Odwzajemniając uścisk, nie odrywał wzroku od moich piersi, choć starał się to ukryć. Mój brat miał taki wyraz twarzy, jakby zamierzał poprosić tatę, żeby znowu zabrał mnie do psychiatry. Pochyliłam się tyłem do nich, zdjęłam szorty i je także rzuciłam do łodzi. Kiedy się wyprostowałam i odwróciłam do chłopaków, przeżyłam szok. Chciałam, żeby Sean na mnie patrzył. Naprawdę chciałam, żeby Sean na mnie patrzył. Ale teraz, gdy Sean, Cameron i Adam gapili się na mnie jak oniemiali, zaczęłam się zastanawiać, czy nie mam sałatki z kurczaka na bikini albo – co gorsza – nie wylazła mi brodawka. Nie czułam jednak nadmiernego przewiewu. Nawet ja, z bardzo ograniczoną wiedzą o wielkich wejściach i uwodzeniu chłopców, wiedziałam, że gdybym popatrzyła na to, na co oni patrzyli, i nie zobaczyła żadnej brodawki, efekt wielkiego wejścia szlag by trafił. Strzeliłam więc tylko palcami i zapytałam: – Zamurowało? W tłumaczeniu: Jestem sexy? Serio? Phrr. Adam zamrugał i spojrzał na Seana. – Bikini, co nie? Sean dalej wpatrywał się w moje piersi, ale powoli podniósł spojrzenie dziwnie jasnych oczu, żeby spotkać mój wzrok. – Doskonale w tym wyglądasz. – Wskazał bikini zamaszystym gestem jak Clinton z Jak się nie ubierać. Na pewno tylko mi się wydawało. Nie mógł naprawdę wiedzieć, że przez ostatni rok uczyłam się pilnie, jak być dziewczęca! – Sean – odparłam bez namysłu – to bikini wygląda doskonale na mnie. Cameron prychnął i popchnął Seana. Adam popchnął go w drugą stronę. Sean uśmiechnął się i sprawiał wrażenie zaskoczonego, jakby próbował wymyślić jakąś ripostę, ale raz jeden nie potrafił. Mój brat stał z boku, nadal mocno zakłopotany. Nie zastanawiałam się, jak zareaguje na pojawienie się łabędzicy. Nie przemyślałam głębiej żadnych ich reakcji, jeśli jeszcze nie zauważyliście. Chciałam, żeby Sean się ze mną umówił, ale nie chciałam tracić dotychczasowych relacji z po-

zostałymi. Jak w programie Dobra cena: próbowałam zbliżyć się do zdobycia Seana, jak tylko to możliwe, ale nie przesadzić. – Rozgrzewka grupowa! – zawołał McGillicuddy. Rozumiałam, że chciał zmienić temat, ale miałam nadzieję, że darujemy sobie rozgrzewkę, skoro byliśmy już prawie dorośli. Pan Vader dawniej zmuszał nas, żebyśmy przed wypłynięciem na jezioro robili pompki – ponieważ im byliśmy silniejsi, tym mniejsza istniała szansa, że sobie zrobimy krzywdę. Kiedy mój brat i Cameron dostali patenty sternika i zaczęliśmy wypływać bez pana Vadera, dalej robiliśmy pompki przed każdym wypłynięciem na wakeboardy. Dla pozostałych chłopaków to była doskonała okazja, żeby pokazać Adamowi i mnie, gdzie nasze miejsce. Żadnego wahania, żadnych narzekań – to stanowiło część zabawy. Równie szybko jak pozostali podparłam się na rękach na betonowym nabrzeżu i zaczęłam robić pompki. Cała nasza piątka ćwiczyła z głowami blisko siebie, początkowo pojękując trochę – chociaż ja i Adam nawet nie pisnęliśmy. Byliśmy w formie, bo pamiętaliśmy o rozgrzewce. No i dlatego, że uprawialiśmy sport. Adam w tym roku miał szansę znaleźć się w podstawowym składzie drużyny futbolowej, a ja po prostu starałam się nie zostać wypchnięta z drużyny tenisa przez pierwszoklasistki. Grałam nieźle, ale nie szło mi nawet w części tak dobrze jak Holly i Beige, które właśnie skończyły liceum. Albo Tammy, obecnie trzecioklasistce i kapitanowi drużyny. Poza tym w zeszłym roku miał miejsce niefortunny incydent: nie trenowałam przez całą zimę, a potem na pierwszych zawodach przeliczyłam się z siłami i zwymiotowałam na korcie. Kontynuowałam mecz i wygrałam sześć do dwóch i sześć do jednego, ale jakoś o tym nikt już nie pamiętał. Od tamtej pory pilnowałam, żeby nie tracić kondycji. Dzisiaj radziłam sobie z pompkami doskonale. Po jakichś pięćdziesięciu granica moich możliwości była jeszcze daleko. Cameron pojękiwał coraz głośniej – próbowałam się skoncentrować na własnych ćwiczeniach, ale trudno było to ignorować. Jego twarz poczerwieniała, ramiona zaczęły drżeć i w końcu padł na goły brzuch. Mój brat nie trząsł się ani nie jęczał tak bardzo, ale skorzystał z okazji, żeby się także położyć, z nadzieją, że nikt tego nie zauważy, ponieważ Cameron narobił sobie obciachu. Cameron zaklął. – Nie wiem, czemu nie mogę się dzisiaj pozbierać – powiedział. – Obaj mieliście o parę kilo imprez studenckich za dużo – wysapałam między pompkami. Cameron rzucił się na mnie – wiedziałam, że mam kłopoty, ale było za późno, żeby się zerwać i uciekać. Jedno mocne ramię złapało mnie w talii, a drugim ścisnął moje nogi tak, że nie mogłam się wykręcić albo – co byłoby lepsze – kopnąć go w brzuch. Zrobił dwa kroki w stronę krawędzi nabrzeża. Udało mi się nie zacząć prosić ani wrzeszczeć – po prawie szesnastu latach życia z chłopakami potrafiłam doskonale kontrolować dziewczyńskie odruchy. Dopiero kiedy mnie podniósł, przypomniałam sobie, że dzisiaj chciałam zachowywać się jak dziewczyna. Gdy leciałam do wody, uświadomiłam sobie, że nie rozglądałam się tutaj za mszywiołami. – Iiiiii… Zanurkowałam i zanim jeszcze dotknęłam stopami dna, odbiłam się do góry, w stronę słońca i platformy z tyłu łodzi, która w odróżnieniu od betonowego nabrzeża nie powinna raczej zawierać mszywiołów. Fuj, fuj, fuj – prawie czułam ohydną zieloną masę rozgniatającą się na mojej skórze, ale udało mi się bezpiecznie dotrzeć na powierzchnię. Wspinając się na platformę, dałam sobie w duchu w łeb. Gdybym utrzymała się w mojej nowej roli łabędzicy, Cameron nie wrzuciłby mnie do jeziora. Byłabym na to zbyt delikatna i zbyt wyniosła – nie ośmieliłby się mnie dotknąć. Z drugiej strony do pewnego stopnia docenił, że jestem dziewczyną – Adama na pewno by nie podnosił, po prostu wepchnąłby do wody. Zanim weszłam na platformę, uświadomiłam sobie, że właśnie mam na sobie mokre bikini. Pozbierałam się na tyle, by wskoczyć do łódki z przynajmniej połowiczną gracją, ale nikt już na mnie nie patrzył. Cameron i mój brat stali nad Adamem i Seanem, którzy dalej robili pompki. Adam, nie odrywając spojrzenia od betonu, podnosił się i opadał w równym rytmie. Sean obserwował go z półuśmieszkiem i zaciśniętymi zębami, ale robił się coraz bardziej i bardziej czer-

wony. Nabrzmiałe mięśnie jego opalonych ramion zadrżały. O Boże, Sean zaraz przegra.

3

Padł płasko na beton z jękiem i jedenastoma doborowymi przekleństwami. Adam dalej robił pompki, zapewne dlatego że reguły w tego rodzaju zabawach zmieniały się bez ostrzeżenia. Sean mógł oznajmić, że Adam powinien zrobić o pięć pompek więcej za każdy dzielący ich rok. Adam nie był głupi, chciał mieć pewność – robił pompki jeszcze wtedy, kiedy Sean wstał. – Stworzyliśmy potwora – oznajmił mój brat. Adam zrobił na wszelki wypadek jeszcze jedną pompkę i podniósł się powoli. Zatarł ręce, żeby strzepnąć z nich kurz, a potem – nie rób tego, Adam, nie wkurzaj Seana jeszcze bardziej – wyszczerzył zęby do brata. – Nie wierzę! – krzyknął Cameron. – Wiecie co? Adam jest wyższy! Stańcie plecami do siebie, to sprawdzimy. Sean odmówił stanięcia plecami do Adama, więc zaczęli go namawiać i przezywać słowami, których nie powtórzę. Sens był taki, że Sean jest dziewczyną, co stanowiło najgorszą możliwą obelgę. W końcu Sean i Adam stanęli do siebie plecami i rzeczywiście – Sean jak zawsze był bardziej barczysty i umięśniony, ale Adam okazał się o centymetr wyższy. Adam odwrócił się i popatrzył na Seana ponuro, starając się nie roześmiać. – Jestem największy. – Auuuuuuuć – jęknęli Cameron i mój brat, zupełnie jakby Adam sprzedał Seanowi celny cios w jednym z ich pojedynków bokserskich. Oszczędzę wam następnych pięciu minut żartów na temat rozmiarów. Tammy i inne dziewczyny z drużyny tenisowej zazdrościły mi, że dorastałam z chłopakami, ponieważ dzięki temu wiedziałam, o czym oni myślą. To, moje miłe, jest bardzo, bardzo mroczny sekret. Żarty o rozmiarach latały bez końca, zupełnie jakby mnie tam nie było albo jakbym nie była dziewczyną. Nie jestem pewna, co gorsze. Sean uśmiechał się, tylko odrobinę mrużąc oczy, kiedy go popychali. Uśmiechałby się niezależnie od tego, co by mu powiedzieli – to była jedna z wielu rzeczy, które w nim uwielbiałam. Pozostali doskonale wiedzieli, że nie wyprowadzą go z równowagi, ale mimo wszystko próbowali. Niepokoiłam się trochę, co Sean zrobi Adamowi później – nie pozwalał, żeby tego rodzaju rzeczy uchodziły na sucho. Uznałam jednak, że to zmartwienie idioty Adama. Zdegustowana usiadłam na łodzi, plecami do nich. Kiedy chwilowo skończyły im się żarty o rozmiarach (możecie być pewne, że wymyślą nowe jeszcze tego popołudnia), wpakowali się na pokład i zaczęli kłócić, kto ma pierwszy sterować. Zgodzili się, że Sean – jako nagroda pocieszenia za przegraną. Nie było mowy o tym, żebym ja sterowała. Zrobiłam patent sternika, kiedy skończyłam piętnaście lat, tak samo jak oni. Problem polegał jednak na tym, że nie odróżniałam lewej od prawej. To tak naprawdę była ich wina. Zaczęli mnie uczyć jazdy na nartach wodnych, kiedy miałam pięć lat. Nikomu nie przyszło do głowy, że uda mi się wstać i utrzymać na nogach za pierwszym razem, więc nikt mi nie wyjaśnił, jak należy się prawidłowo wyczepić. Nie potrafiłam także sterować, więc zbyt przerażona, żeby puścić linę, wpadłam na pomost i złamałam rękę. Prawą rękę. Właśnie wtedy mój mózg pewnie zaczął wykształcać ten zespół obwodów, który pozwala odróżniać prawą stronę od lewej, ponieważ od tamtej pory, kiedy słyszałam, jak Sean krzyczy „w lewo!” albo mój brat drze się „skręć w prawo!”, musiałam się zastanowić: no dobra, złamałam prawą rękę. To jest prawa ręka. Mam skręcić w tę stronę. Przez ten czas traciłam swoją kolejkę albo chłopak, którego ciągnęłam na wakeboardzie, wpadał na drzewo. Przekonaliśmy się o tym boleśnie w zeszłym roku, kiedy po raz pierwszy spróbowałam ciągnąć Adama. Sean odpalił silnik i ruszył na niskim biegu przez basen portowy, a Adam był na tyle bezczelny, że usiadł naprzeciwko mnie. Sean dotarł tymczasem do wyjścia z przystani i przydusił gaz do maksimum. Adam powiedział tak cicho, że ledwie słyszałam jego słowa przez ryk silnika: – Nogi razem.

– Dlaczego? Są wydepilowane! – Popatrzyłam w dół, żeby sprawdzić. Teraz mogłam to zrobić, ponieważ Sean patrzył w inną stronę i nie mógł mnie usłyszeć w hałasie. Oczywiście były gładkie, więc rozłożyłam nogi szerzej, wyciągnęłam ręce na boki na oparciu i postarałam się zajmować jak najwięcej miejsca, zupełnie jak chłopak. Rzuciłam okiem na Adama. – Nie podoba ci się, że tak siedzę? Obserwował mnie ostrożnie. – Nie. – Czy mogę zasugerować, że to twój problem, a nie mój? Oblizał wargi i pochylił się do mnie. – Jeśli Sean się przez to z tobą nie umówi, to będzie twój problem, a ty zrobisz z tego mój problem. – Właśnie, skoro o tym mowa. – Założyłam nogę na nogę jak dziewczyna. – Dzięki, że mi nie przeszkadzasz. Jak, do diabła, mam niby sprawić, żeby Sean się ze mną umówił, jeśli jest tak wkurzony? – Chciałabyś, żebym przegrał z nim w rozgrzewce? To było zbyt piękne, żeby sobie darować. – Nie musiałeś wygrywać z taką przewagą. Wiedziałeś, że mi zależy, żeby był w dobrym humorze. Nie musiałeś się tak popisywać. Adam wyszczerzył się w uśmiechu. – Miałem też przestać rosnąć? – Nie żartuj sobie ze swoich rozmiarów. Jeśli nie możesz wymyślić innego tematu rozmowy niż rozmiary, po prostu zamilknij. Tak więc siedzieliśmy w milczeniu, aż Sean zatrzymał łódź na środku jeziora. McGillicuddy założył kamizelkę ratunkową, usiadł na platformie, wsunął stopy w wiązania na desce i wskoczył do wody. On i Cameron jako pierwsi odkryli wakeboarding i zaczęli się w to bawić, kiedy reszta z nas jeździła jeszcze na nartach wodnych. Gdyby ktoś spojrzał na nich dzisiaj, doszedłby do wniosku, że nigdy się tego nie nauczyli. Mój brat wylądował na twarzy dwa razy w ciągu dwudziestominutowej kolejki, a Cameron miał problemy ze wstaniem. Szczerze mówiąc, zaczynałam się martwić. Od kiedy byliśmy mali, każde letnie popołudnie spędzaliśmy na nartach wodnych i wakeboardach, jeżdżąc w charakterze żywej reklamy za motorówką z napisem MARINA VADEROW. Sean zdołał nawet przekonać pana Vadera, żeby zainwestował w specjalną motorówkę do wakeboardingu, która robiła większe fale, miała specjalne poręcze do mocowania liny, a z głośników zaczynała automatycznie płynąć muzyka Nicklebacków, kiedy tylko był odpalany silnik. (Raz przyniosłam pierwszy album Kelly Clarkson i poprosiłam o włączenie go, kiedy pływaliśmy. Wyśmiali mnie i przez całe miesiące wołali na mnie Miss Independent.) Dawaliśmy specjalne pokazy wakeboardingu, kiedy na jeziorze było pełno ludzi z okazji Dnia Niepodległości w lipcu czy Święta Pracy we wrześniu. Najważniejszy był jednak pokaz w trakcie Święta Leszczy2, które miało być za dwa tygodnie, ponieważ właśnie na początku sezonu marina sprzedawała najwięcej łodzi i sprzętu wodnego. No dobra, tak naprawdę to był Dzień Leszcza, a jego nazwa pochodziła od ryby. W trakcie Dnia Leszcza były konkursy na Królową Leszcza, Leszczowe Ciasto i Rzut Leszczem, polegający na tym, że ludzie na brzegu jeziora starali się rzucić jak najdalej zdechłą rybą. Sean zaczął o tym mówić „Święto Leszczy”, co brzmiało znacznie zabawniej. Ale święto nie było miłą perspektywą, jeśli wszyscy będziemy pływać w taki sposób! Żadne z nas nie było na jeziorze od zeszłego września, ale dajcie spokój – nie spodziewałam się, że Cameron i mój brat okażą się tak beznadziejni za pierwszym razem. A ponieważ Sean patrzył teraz na mnie, miałam nadzieję, że przerwę tę złą passę. Zapięłam kamizelkę ratunkową na bikini – cóż za szkoda, że musiałam zakryć moje kształtne ciało! Phhrr. Potem wsunęłam stopy w wiązania na desce i mocno je zapięłam. Wskoczyłam z wakeboardem do wody i zajęłam pozycję. Żałowałam, że mój brat nie może trochę szybciej odpłynąć ode mnie łodzią – deska dryfowała przede mną, a ja leżałam za nią w wodzie, z podkulony-

mi nogami i z rozłożonymi kolanami. Czy ktoś tu mówił o trzymaniu nóg razem? Ta żenująca pozycja sprawiała, że często wstawałam za szybko i wywalałam się więcej razy, niż mogłabym policzyć, tylko dlatego że chciałam sobie oszczędzić kilku kolejnych żartów chłopaków, których nie mogłam nawet usłyszeć. Dzisiaj było inaczej. Odprężyłam się w wodzie. Ktoś ma ochotę popatrzeć? Rozchyliłam kolana i pokazałam Adamowi kciuk w górę – to on był obserwatorem. Sean i Cameron także na mnie patrzyli, podobnie jak ja zaniepokojeni, co się stanie, jeśli się okaże, że wszyscy jesteśmy do niczego i pan Vader ukróci nasze codzienne wyprawy. Zero stresu. Kiedy mój brat w końcu przyspieszył, pozwoliłam, żeby łódź mnie pociągnęła i poddałam się przypływowi adrenaliny. Wakeboarding jest bardzo prosty. Stałam na wakeboardzie jak na deskorolce i trzymałam się liny, tak jak na nartach wodnych. Motorówka, mknąc po wodzie, zostawiała za sobą trójkątny kilwater. Przesunęłam się na zewnętrzny brzeg śladu poprzez drobne falki, a potem obróciłam i wykorzystałam większą falę, żeby się wybić jak z rampy do skateboardingu. Przeleciałam nad kilwaterem i wylądowałam na przeciwnej fali jak na rampie. Po kilku minutach prawie zapomniałam o chłopakach, nawet o Seanie. Warkot motoru potrafił, jak nic innego, przenieść mnie do innego wymiaru. Chociaż lina łączyła mnie z łodzią i światem zewnętrznym, byłam sama we własnym towarzystwie, rozkoszując się słońcem, wodą i deską. Od początku zamierzałam tego pierwszego dnia przyzwyczaić się tylko na nowo do wakeboardu i ewentualnie spróbować trudniejszych skoków, kiedy wypłyniemy następnego dnia. Nie chciałam przesadzić z pewnością siebie i wyłożyć się na oczach Seana. Ale kiedy zaczęłam się czuć pewniej i zapomniałam o obawach, spróbowałam kilku podstawowych sztuczek: salto w przód, scarecrow3. Nie wyłożyłam się. Spróbowałam zrobić salto w bok i wylądowałam pewnie. Teraz faktycznie zrobiłam się pewna siebie. Jadąc heelside’em4, zrobiłam salto w bok i nose-grab5, co oznaczało, że w trakcie skoku puściłam jedną ręką drążek, sięgnęłam w dół i złapałam dziób deski. To nie służyło niczemu poza popisaniem się, bo to tylko wygląda jak trudny skok. Hej, mam mnóstwo czasu, mogę sobie podotykać deski. Ziew. Wylądowałam. To się robiło zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Mój brat zawrócił tuż przed pomazanym grafitti mostem, którym autostrada przecinała jezioro. Cameron napisał na nim sprayem imiona swoje i dziewczyny, obok wielu innych i na wielu wyblakłych. Mój genialny brat też się próbował podpisać, ale skończyło mu się przęsło: McGILLICUDD Y Sean rozsądnie nigdy nie pisał tam imion swoich dziewczyn – za często musiałby je zmieniać. Jeśli o mnie chodziło, byłam wdzięczna losowi, że kiedy chłopaki zeszłego lata bawili się w mazanie na moście, byłam jeszcze za niska, żeby sięgnąć z dołu przęsła i podciągnąć się we właściwe miejsce. Teraz byłam już prawdopodobnie dostatecznie wysoka i miałam dość siły w rękach, więc pozostawała nadzieja, że żaden z chłopców tego nie zauważy. Musiałabym wtedy napisać sprayem: LORI KOCHA SEANA, a potem wyprowadzić się do Kanady. Było trochę dziwne, że Adam w ciągu ostatnich tygodni nie umieścił tam imion – swojego i Rachel. Może nie uznał tego za dostateczne wyzwanie, skoro Cameron mógł to zrobić. Adam oczywiście coś napisał: na samym środku czerwone litery zachęcały UMYJ MNIE. Most stanowił ważny element naszych wypraw po jeziorze – wspaniale pływało się pod nim na wakeboardzie, ale sterowanie w tym miejscu łodzią, połączone z ciągnięciem kogoś na desce, było niebezpieczne. Odkrył to Adam (pierwsza gimnazjum). Mój brat skierował motorówkę w stronę przeszkody. Kilka lat temu chłopcy wyciągnęli silnik ze starego pontonu, na którym także był napis MARINA VADERÓW, a potem zakotwiczyli go w pobliżu brzegu i zbudowali na nim przeszkodę z rur PCV. Można było sobie na niej naprawdę zrobić krzywdę (Adam, druga gimnazjum), ale na razie szło mi świetnie i czułam, że jestem na fali. Odpłynęłam łukiem od motorówki, skoczyłam na przeszkodę, prześlizgnęłam się po niej na desce i wylądowałam pewnie i bezpiecznie po drugiej stronie.

Adam podniósł w górę obie pięści (to miłe, ale żadnej reakcji ze strony Seana?). Jeśli coś krzyczał, to nie słyszałam go przez warkot silnika. Natomiast kiedy mój brat poprowadził łódź równolegle do brzegu, słyszałam Thompsonów i Fosheesów – naszych sąsiadów, którzy robili coś na swoich pomostach. Często wychodzili, żeby popatrzeć na nasze popołudniowe ćwiczenia. Dzyńdzyń! Marina Vaderów miała zapewnionych klientów, kiedy tylko ich dzieciaki trochę podrosną. Potem zbliżyliśmy się do naszego pomostu, pomostu przy domu Vaderów, a wreszcie do mariny. Zobaczyłam, że tata wrócił już z pracy – on i pan Vader siedzieli z piwem na leżakach na nabrzeżu. Naprawdę nie powinnam była tego robić, jeśli chciałam się zachowywać jak dama, ale takiej pokusie zbyt trudno było się oprzeć, a dawne przyzwyczajenia niełatwo wykorzenić. Wypłynęłam z kilwateru i skręciłam w stronę przystani. Tata zobaczył mnie i doskonale wiedział, co się zaraz stanie. Zerwał się z leżaka i wbiegł na brzeg schodami, żeby uchronić się przed zniszczeniem garnituru. Krawat powiewał mu przez ramię. Nie ostrzegł pana Vadera, który popijał właśnie piwo, a ja przemknęłam obok, wyrzucając w powietrze chyba pięciometrową kurtynę wody. Wodna ściana trafiła go centralnie, ale ja nie mogłam odwrócić głowy i popatrzeć, żeby nie stracić równowagi, nie przewrócić się i nie zrujnować efektu (przypominam: sałatka z kurczaka na bikini). Widziałam go jednak kątem oka, w przemoczonym T-shircie i szortach, zastygłego z podniesionym do ust piwem. Sean prawdopodobnie słyszał mój rechot aż na łodzi. Nie ma to jak być sexy. Postarałam się opanować i skoncentrować – chciałam spróbować skoku nazywanego „air raley”6. Ćwiczyłam go całe zeszłe lato, ale nie mogłam opanować lądowania. Gdybym miała wskazać dobry powód, dla którego Sean nigdy nie chciał się ze mną umówić, obstawiałabym, że nie może zapomnieć, jak ląduję z pluskiem w wodzie po nieudanej próbie. Jeśli air raley wyszłoby prawidłowo, na kilka sekund zawisłabym w powietrzu za łodzią, z deską nad głową, a potem opadła na przeciwległą falę i miękko wylądowała. Nieudany skok kończył się lądowaniem na brzuchu w przyspieszonym tempie. Wiedziałam, że jeśli wyląduję na tyłku (albo na brzuchu), Sean i pozostali chłopcy będą kpić sobie ze mnie przez resztę mojej kolejki, a potem rozgadają o tym podczas wieczornej imprezy. Jednakże byli daleko na motorówce, a warkot silnika otaczał mnie jak bańka – nic nie mogło mnie teraz dosięgnąć. Podniosłam rękę, co było sygnałem dla Adama, żeby powiedział mojemu bratu, że ma przyspieszyć. Adam domyślił się, co planuję i potrząsnął głową. To będzie koszmar, jeśli zatrzyma łódź i zacznie się ze mną wykłócać. On nie pytał nikogo, kiedy zamierzał spróbować jakiegoś skoku i wywalić się przy lądowaniu. Jeśli się zatrzymamy, Sean będzie się upierać, że to koniec mojej kolejki i dzisiaj już niczego nie spróbuję. Nie chciałam jeszcze kończyć, więc energicznie pokiwałam głową. Adam karcąco pogroził mi palcem, a potem odwrócił się i powiedział coś do mojego brata. Dźwięk silnika stał się wyższy, a łódź przyspieszyła. Rozluźniałam, rozluźniałam i rozluźniałam mięśnie, pozwalając, żeby całą pracę za mnie wykonywały motorówka i fale. Moje ciało pamiętało, czego próbowałam dokonać w zeszłe lato, ale tym razem było do tego zdolne. Pofrunęłam wysoko w powietrze, czując przypływ ekscytacji, i spojrzałam na łódź: czterej chłopcy stali z otwartymi ustami. Prawie wpadłam w panikę, kiedy straciłam na moment równowagę, bo deska znalazła się w najwyższym punkcie trajektorii lotu. Prawie – ale udało mi się zachować zimną krew. Pozwoliłam, żeby grawitacja sprowadziła mnie na przeciwległą falę. Natychmiast skręciłam kilka razy dla nabrania prędkości i skoczyłam trzysta sześćdziesiąt z grabem7. Wylądowałam. Potem pięćset czterdzieści8. Wylądowałam. Pomyślałam, że chyba nadmiernie kuszę los – pewnie złamię sobie nogę, wspinając się z powrotem do łodzi. Poza tym nie chciałam, żeby obolałe ręce uniemożliwiły mi jutro jazdę. Dałam Adamowi sygnał, że się zatrzymuję, i rzuciłam linę. Drążek oddalił się ode mnie, skacząc po powierzchni jeziora. Kiedy dźwięk motoru umilkł, a ja zanurzyłam się w ciepłej wodzie, słyszałam, jak biją mi brawo. Cała czwórka stała na łodzi, twarzami do mnie, i robiła owację. – Wiwat, Juniorka!

Nigdy w całym życiu nie byłam tak szczęśliwa. A dzień się jeszcze nie skończył.

4

Zgięłam się w wodzie, żeby poluzować wiązania, wyciągnęłam z nich stopy i popłynęłam do łodzi, pchając przed sobą deskę. Kiedy podciągałam się na platformę, Sean podał mi rękę – kompletnie niepotrzebnie, ponieważ wyłaziłam na tę platformę już tysiące razy bez żadnej pomocy. – To ja ją wszystkiego nauczyłem – powiedział dostatecznie głośno, żeby pozostali chłopcy usłyszeli, ale patrzył tylko na mnie. Obdarzył mnie cudownym uśmiechem, potajemnym uśmiechem tylko dla nas, a potem usiadł na swoim miejscu. – Brednie – odparł Cameron. – To zwykle ja jej pomagałem zeszłego lata ćwiczyć air raley – przypomniał mój brat. – Trudno będzie to przebić – powiedział do mnie Adam, zakładając kamizelkę ratunkową. Byłabym zachwycona tym komentarzem, gdyby w głowie nie szumiało mi jeszcze z powodu Seana. I to jak szumiało! Zdjęłam kamizelkę, rzuciłam ją na dno łodzi, usiadłam zgrabnie na miejscu Adama i założyłam nogę na nogę. Zupełnie bezwiednie zaczęłam gładzić palcami miejsce na dłoni, gdzie dotknął mnie Sean – czułam mrowienie w całym ciele na samo wspomnienie. A może czułam mrowienie, bo nadwyrężyłam sobie mięśnie przez te wszystkie skoki? Tak czy inaczej, czułam się cudownie, całkowicie usatysfakcjonowana, ze słońcem świecącym mi w oczy. Żałowałam, że Adamowi tak się spieszy do jego kolejki. Obserwowanie Adama na desce nie było w najmniejszym stopniu relaksujące. Nie zachowywał ostrożności podczas wakeboardingu ani w żadnych innych okolicznościach. Stanowił przeciwieństwo ostrożności, a jego życie przypominało jeden długi odcinek Jackass. Dawał się zawsze podpuścić, więc starsi chłopcy często go podpuszczali, a moja rola polegała na biegnięciu po ich mamę. Gdybym umiała szybciej biegać, kiedy byliśmy dziećmi, być może oszczędziłabym Adamowi złamanej ręki, kilku pękniętych żeber i paru ukąszeń węża. Wziąwszy to pod uwagę, mogło się wydawać dziwne, że pan Vader pozwala nam na wakeboardach reklamować marinę. Doszliśmy jednak do tego stopniowo. Kiedy zaczynaliśmy, chodziło raczej o efekt: patrzcie, jakie maluszki jeżdżą na nartach wodnych! Urocze! Pewnego razu lokalna gazeta zamieściła zdjęcie, na którym ja i Adam jedziemy w parze na nartach wodnych, a każde z nas trzyma amerykańską flagę. Możecie się teraz zacząć nabijać, jakoś to wytrzymam. Ale pan Vader nie był idiotą – wiedział, że wszystko się zmienia. Kiedy Adam po raz drugi złamał sobie obojczyk, jego ojciec surowo przestrzegł nas przed uleganiem wypadkom, ponieważ stanowiły antyreklamę. Klienci mogli być mniej chętni do kupowania wakeboardów i całego ekwipunku, jeśli widzieli, jak pogrążamy się w odmętach. Aby wyegzekwować tę zasadę, pan Vader zarządził, że karą za zakrwawienie łodzi jest jej mycie. Adam w zeszłym roku robił to bardzo często. Trzymający koniec liny Adam dał sygnał, że jest gotów, więc powtórzyłam to Cameronowi, który w tej chwili sterował. Zaczął za wolno, a Adam spróbował wstać za szybko. – Leży – zawołałam. – No dalej, dziecko specjalnej troski – mruknął Sean, zupełnie jakby jego brat był tuż obok. Chociaż słyszałam ten żart już z milion razy i nie wydawał mi się zabawny, pamiętałam, żeby spojrzeć na Seana i śmiać się tak długo, aż zauważy, że się śmieję. On też się roześmiał. Adam cierpiał na zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi i właśnie dlatego w szkole się prawie nie widywaliśmy. Ja chodziłam na kursy zaawansowane, natomiast on zdecydowanie tam nie pasował. Sean często się z tego nabijał – chłopaki naprawdę nazywali Adama „daunem” i „dzieckiem specjalnej troski” i mówili mu, że zaraz przyjadą po niego z wariatkowa. Miał przepisane leki, które powinny mu pomagać w koncentracji w szkole, ale nie chciał ich brać, ponieważ czuł się po nich jak martwy. Innymi słowy, był całkowicie szczęśliwy ze swoim ADHD – a w każdym razie byłby, gdyby chłopaki odczepili się od tego tematu. Czasem myślałam, że Adam ryzykuje tak głupio, żeby odbić sobie problemy w szkole, ale możliwe, że po prostu taki był. Wisiorek z czaszką i piszczelami pasował do niego idealnie. Chłopa-

ki mówili mu, że jeśli uda mu się poprawić oceny, to po maturze może iść do szkoły dla piratów. Cameron zawrócił łódź i wyprostował linę. Powiedziałam mu, że Adam jest gotowy i tym razem wszystko poszło gładko. Adam stanął na desce i natychmiast zasygnalizował, żeby przyspieszyć, co przekazałam Cameronowi. Adam skoczył tantrum do blinda, co oznacza, że zrobił salto w tył i wylądował tyłem do łodzi, z drążkiem za plecami. Lubił skoki, które kończyły się lądowaniem tyłem do łodzi. Znowu kazał przyspieszyć, więc powtórzyłam to Cameronowi. Adam zrobił obrót do blinda, dotknął krawędzi deski i jakimś cudem zdołał się nie wywalić. – Dobre! – wrzasnął McGillicuddy z dziobu motorówki. – Głupi ma szczęście – powiedział Sean. Uśmiechnęłam się do niego – potem będę się czuła winna, jak zawsze, kiedy bawiły mnie wredne żarty Seana. Ale kiedy byłam z nim, wydawał się tak czarujący, że po prostu musiałam się śmiać. Kiedy znowu spojrzałam na Adama, skakał właśnie pięćset czterdzieści do blinda, w czym nie byłoby nic niezwykłego, gdyby nie to, że – dobry Boże – ledwie zdołał wylądować i uniknąć uderzenia w przeszkodę na pontonie. Pomachałam, żeby zwrócić jego uwagę i przesunęłam kciukiem w poprzek gardła: „przestań natychmiast!”. Dał znak, żeby przyspieszyć. – Adam życzy sobie spędzić lato na wyciągu ortopedycznym – powiedziałam do Camerona. – Przyspieszaj. Odwróciłam się na siedzeniu, żeby obserwować Adama, ale Sean pochylił się do mnie i przypatrywał mi się. – Zimno ci? – zapytał. Słucham? Jasne, trzydzieści dwa stopnie w cieniu i dziewięćdziesiąt procent wilgotność powietrza zawsze sprawiały, że dygotałam z zimna. Ale pojedyncza delikatna i wyniosła szara komórka, schowana w zakątku mózgu, podpowiedziała, że Sean flirtuje ze mną, więc powinnam udawać bezradność. – Zaraz zamarznę! – pisnęłam. Sean Vader, jak gdyby nigdy nic, przesiadł się do mnie i oparł na moim siedzeniu tak, że musiałam mu zrobić miejsce. Położył gołe, gorące ramię na moich gołych ramionach, a ja zemdlałam. No dobra, tak naprawdę to nie. Ale poczułam, że kręci mi się w głowie, być może od hiperwentylacji. Nagle uświadomiłam sobie, że Adam od kilkunastu sekund dziko do mnie macha, a ja w ogóle tego nie zauważam. Dawał sygnał, żeby zwolnić. Powtórzyłam Cameronowi. Adam skoczył salto, a Sean szepnął mi do ucha: – Rany, nigdy wcześniej nie widziałem czegoś takiego. Chyba kupię sobie wakeboard w Marinie Vaderów! Zachichotałam. Adam dał znak, żeby jeszcze zwolnić, więc powiedziałam to Cameronowi. Adam skoczył salto w bok z grabem. Sean położył mi wolną gorącą dłoń na odsłoniętym kolanie i szepnął: – Nie wierzysz, że Adam jest ode mnie większy, prawda? Tym razem zawahałam się – byłam przyzwyczajona do koszarowego humoru, ale do Seana, który kierował koszarowy żart do mnie? Flirtował ze mną? Wydawało się nieprawdopodobne, żeby „Krok Drugi: Bikini” zadziałał tak szybko. Czy źle go rozumiałam? Adam pokazał kciuk w dół, a ja znowu powiedziałam Cameronowi, żeby zwolnił. Kiedy znowu się odwróciłam, Adam wybił się do skoku, który mógł być tylko S-bendem9 – prawidłowe lądowanie przy tej prędkości było absolutnie niemożliwe. Sean, McGillicuddy i ja zaklęliśmy jednocześnie i patrzyliśmy z zainteresowaniem oraz rezygnacją na długi, zakończony potężnym pluskiem upadek. – Leży – zawołałam do Camerona. Sean rzucił mi skrajnie rozbawione spojrzenie mówiące: „czego ty nie powiesz”. Roześmiałam się na głos, a on znowu się uśmiechnął, wziął deskę i przesunął się na platformę na rufie łodzi. Adam wynurzył się z głębi, wgramolił przez burtę i stanął obok mnie, tak żeby kapać na moją, przed momentem jeszcze zrelaksowaną i wysuszoną przez słońce skórę. – S-bend, co nie? – skomentował.

– Co nie? – powtórzył Cameron. – Co ty u diabła usiłowałeś zrobić, próbując tego przy takiej prędkości? – Czasem trzeba spróbować nowych rzeczy – oznajmił Adam. – Czasem chcę zrobić coś, co się może źle dla mnie skończyć, po prostu dla radochy i przyjemności. A ty nie, Lori? Podniosłam na niego oczy i obdarzyłam go spojrzeniem mówiącym: „Trzymaj się z dala od moich sieci, mały delfinku”. Uśmiechnął się do mnie bezczelnie. – Jasne – odparłam. – Czasem mam ochotę powsadzać palce do kontaktu, żeby zobaczyć, co się stanie. – Dokładnie tak! – Wskazał mnie palcem i nie kontynuując już tematu, ściągnął kamizelkę, którą podał Seanowi. Sean wstał za pierwszym podejściem bez żadnych problemów. Nigdy nie próbował skoków, których nie miał doskonale opanowanych, więc zawsze to on kończył nasze pokazy. Mogliśmy liczyć na to, że zrobi efektowne skoki i zawsze wyląduje bezpiecznie. Dlatego patrzyłam z niedowierzaniem, gdy po kilku podręcznikowych saltach wybił się do air raley. Przecież chyba nie próbował dlatego, że mnie się to udało skoczyć! A może próbował i w ten sposób się ze mną drażnił? Wszystko, co ja umiałam zrobić, on potrafił zrobić lepiej. Tyle że nie potrafił. Na szczycie trajektorii spanikował, zrobił za dużą korektę i w rezultacie stracił równowagę. Wylądował na brzuchu w jeziorze, a rozbryzg wody zakołysał pontonem. – Leży – zawołał Cameron, który był obserwatorem. – Nie da się ukryć – zgodził się mój brat. Adam, który teraz sterował, zawrócił motorówkę. Kiedy wyłączył silnik (i Nicklebacków), on, Cameron i McGillicuddy wiwatowali i bili Seanowi brawo prawie tak samo, jak wcześniej mnie. Chciałam, żeby przestali – nie zależało mi na tym, żeby Sean był wściekły. Flirtowanie z nim okazało się znacznie trudniejsze, niż przypuszczałam. Sean w wodzie wyszczerzył zęby w uśmiechu. Chociaż jego kolejka trwała krótko, najwyraźniej miał już dość. Zdjął kamizelkę i rzucił na łódź, a potem zanurkował. Jeśli lina holownicza w coś się zaplątała, mógł potrzebować pomocy. A może ktoś powinien zanurkować razem z nim? I ten ktoś – przez przypadek – mógłby otrzeć się o niego tam pod wodą, gdzie nikt tego nie zobaczy? – Buuu! – Z jeziora poleciała na mnie garść mszywiołów. Wrzasnęłam (tym razem nie musiałam się zastanawiać nad dziewczęcymi reakcjami) i spadłam z siedzenia na plecy. Sean podciągnął się jedną ręką na burcie, drugą podnosząc do góry mszywioły, które ściekały mu zielonym śluzem przez palce. – Muahahaha! – Pogonił za mną. Znowu pisnęłam. To, że ze mną flirtował, było nieprawdopodobnie fantastyczne, ale to były mszywioły! Czy były tego warte? Nie! Zatrzymałam się przy burcie, gotowa do skoku do wody. Możliwe, że będzie mnie gonić w jeziorze, ale przynajmniej wtedy mszywioły trochę by się wypłukały. Z drugiej strony nie miałam szczególnej ochoty skakać do tej samej wody, z której właśnie zostały wyciągnięte. Sean rozwiązał ten dylemat za mnie. Wślizgnął mi się za plecy i pokazał, że trzyma wolną ręką tasiemki do stanika bikini. Gdybym skoczyła do wody, zostałby mu w ręku. Wcześniej pomyślałam nawet o zawiązaniu bikini na podwójny supeł. Miałam nikłą nadzieję, że jeśli „Krok Drugi: Bikini” podziała, Sean może spróbować czegoś takiego. Oczywiście tak naprawdę nie chciałam, żeby stanik mi zleciał przy wszystkich… Dobra, przy kimkolwiek. Ale kiedy obejrzałam się w lustrze, podwójny supeł wyglądał… no, jak bardzo podwójny supeł dla ochrony. To zupełnie jak przyjść na bal maturalny w golfie. Zawiązałam więc tasiemki normalnie. Teraz żałowałam, że nie zdecydowałam się jednak na podwójny supeł. Sean przysunął kapiący śluz do mojego ramienia. – No proszę, skacz – powiedział, skręcając tasiemki od bikini w palcach. – Sean – rzucił ostrzegawczo McGillicuddy. To mnie zaskoczyło: brat nigdy wcześniej mnie nie bronił. Oczywiście żaden z chłopców do tej pory nie próbował przekroczyć akurat tej granicy. Ale to było nic w porównaniu z zaskoczeniem, jakie przeżyłam, kiedy mszywioły nieocze-

kiwanie wyleciały z dłoni Seana, poszybowały w powietrzu i plusnęły do jeziora. To stojący za nim Adam musiał mu je wytrącić z ręki. Co oznaczało, że jestem winna Adamowi podziękowanie za to, że mnie uratował. Tyle że wcale nie chciałam, żeby to on mnie ratował przed Seanem, i wydawało mi się, że powiedziałam to dostatecznie jasno. Ale ratowanie mnie przed Seanem trzymającym mszywioły… to już nie było takie oczywiste. Nie byłam pewna, czy kiedy nasze oczy się spotkają, powinnam rzucić Adamowi spojrzenie z kategorii „mały delfinek”. Ale to nie miało znaczenia, bo kiedy się odwróciłam, przełaził właśnie przez nogi Camerona, wracając na miejsce sternika. Za to Sean popatrzył na mnie i wytarł rękę z resztkami mszywiołów o mój brzuch. To był trzeci raz, kiedy chłopak dotknął mojego gołego brzucha, i miałam dość. Powiedziałam przez zaciśnięte zęby, jakby każdy dodatkowy ruch mógł jeszcze bardziej rozsmarować mszywioły na mojej skórze: – Lubię cię mniej niż przedtem. Skoczyłam przez burtę łodzi – przeciwną do miejsca, w którym mszywioły powróciły do swojego naturalnego środowiska. Głęboko w ciepłej wodzie zaczęłam szorować brzuch obiema rękami. Połączenie resztek mszywiołów i zarazków Seana: jednocześnie najlepsze i najgorsze, co mogło mi się przytrafić. Chociaż raczej najgorsze, ponieważ teraz miałam śluz na rękach. A może tylko mi się zdawało? Kiedy trzymałam przed sobą otwarte dłonie w wodzie, nie widziałam żadnego śluzu. Na wszelki wypadek spróbowałam je wytrzeć o siebie nawzajem. Ktoś zanurkował koło mnie w chmurze bąbelków. Wypłynęłam, żeby nabrać oddechu, a obok wynurzył się Sean, otrząsając z włosów błyszczące kropelki wody. – Ale dalej mnie lubisz, prawda? – Jasne. Zieleń to nowa czerń. Machnęłam ręką na dalsze czyszczenie i popłynęłam do platformy, żeby wyjść z wody. Potrzebowałam teraz prysznica z chlorowaną wodą i mydła bakteriobójczego. Może nawet przydałoby się przetrzeć pępek wodą utlenioną. – Mogę ci jakoś pomóc? – Płynął blisko, tuż za moimi plecami. – A może pomogę ci się wyczyścić? Nie powinnaś chodzić brudna. – Przesunął w wodzie ręce i pogładził mnie po brzuchu. To czwarty raz, kiedy chłopak dotykał mojego brzucha! I było naprawdę dziwnie. Unosił się tuż za mną. Miałam problemy z płynięciem tak, żeby go nie kopnąć. Musiałam wybierać między flirtowaniem a oddychaniem. Cameron i mój brat przechylali się przez burtę łodzi i gapili się na nas, co zdecydowanie nie pomagało. Obawiałam się tego. Flirtowanie z Seanem nie było fajne, jeśli pozostali chłopcy mieliby nas traktować jak trędowatych. No dobra – było fajne, ale nie takie fajne, jak powinno być. Najwyraźniej musiałam porozmawiać z McGillicuddym o małych delfinkach. Nie byłam pewna, czy uda mi się to w przypadku Camerona – raczej nie zdarzały nam się pogawędki od serca – ale być może będę musiała spróbować, jeśli nadal będzie się na nas gapił jak na różowy film z kodowanego kanału (oglądałam ich całe mnóstwo – życie z chłopakami). Biiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii… Sean i ja spojrzeliśmy zaskoczeni w stronę łodzi. Siedzący za kołem sterowym Adam oparł podbródek na ręku, a łokieć na klaksonie. …iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii… Niech to szlag! Odwróciłam się do Seana i posłałam mu kwaśny uśmiech, ale zdążył już zabrać ręce z mojego brzucha. Klakson naprawdę popsuł nastrój chwili. …iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii… Sean podciągnął się na platformę. Płynęłam tuż za nim, a on (huraa!) wyciągnął rękę, żeby mi pomóc. Cameron i mój brat wrzeszczeli na Adama. …iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip… – Ojej! – powiedział Adam, jakby w ogóle nie zauważył, że przyciska klakson. Popatrzył na swój łokieć, jakby należał do kogoś innego. Byłam teraz na motorówce z Seanem, który nadal trzymał mnie za rękę. Albo może to ja ciągle ściskałam jego rękę, ale nie bądźmy drobiazgowi. Tak czy inaczej, pociągnęłam go do pozostałych chłopaków, na dziób. Nie mieliśmy szansy na chwilę prywatności – to było niemożliwe na

łodzi do wakeboardingu. Ale przynajmniej szyba motorówki oddzielała nas od pozostałych. Siadając na ławeczce, pokazałam język Adamowi, który zrobił do mnie zeza. Sean znowu usiadł tuż koło mnie. Udał, że ziewa i chce się przeciągnąć, a potem objął mnie ramieniem. Uśmiechnęłam się do niego i spróbowałam wymyślić jakiś temat rozmowy. Przez całe lata był wobec mnie dość życzliwy, ale praktycznie obojętny, a ja dotąd nie uświadamiałam sobie, że nie mamy wspólnych tematów poza wakeboardingiem – a podejrzewałam, że w tym momencie lepiej o tym nie gadać. Nie musieliśmy rozmawiać. Obejmował mnie ramieniem przez całą krótką drogę powrotną do mariny. Zamiast podpłynąć do kei, gdzie zwykle cumowaliśmy motorówkę, Adam zwolnił koło doku, żeby chłopcy mogli pożartować sobie z pana Vadera, który nie ruszył się z miejsca, od kiedy go oblałam. Zaczął tylko kolejne piwo. Chłopcy powiedzieli mu, że wreszcie wygląda na umytego, że powinien startować w konkursie na mistera mokrego podkoszulka i tak dalej. Mój brat zawołał do taty: – Masz dobry refleks! – Cześć. – Tata zasalutował nam piwem. – Trzeba mieć dobry refleks, jeśli Lori jest w pobliżu. – Muszę przyznać, moja panno – burknął pan Vader – że byłem naprawdę pod wrażeniem tych wszystkich twoich sztuczek. Aż do momentu, w którym zostałem oblany. Jeśli nie zmienię zdania, możesz się zacząć zastanawiać nad występem na zakończenie pokazu w Dzień Leszcza. To oznaczało: „dopóki czegoś nie zawalisz”, ale całkowicie mi odpowiadało. Przyznawał, że wreszcie raz w życiu byłam w czymś lepsza od chłopaków! Odwróciłam się do Seana z uśmiechem tak szerokim, że rozbolały mnie policzki. Sean mrużył oczy w słońcu, a jego uśmiech był dziwnie nieruchomy. Nawet mój brat i Cameron popatrzyli na siebie z zaskoczeniem i nie spieszyli się z gratulacjami. Tylko Adam popatrzył mi w oczy i potrząsnął głową. O szlag! Szlag leszczowy! Przeklęte Święto Leszczy! Zakłóciłam naturalny porządek rzeczy po tym, jak Adam zakłócił naturalny porządek rzeczy podczas rozgrzewki. Powinnam była wszystko przemyśleć znacznie staranniej. – Ale ja nie miałem nawet okazji… – zaczął Sean. – Widziałem, co się stało – powiedział pan Vader. – Miałeś okazję. Bogowie zadecydowali. – Ścigamy się na keję! – krzyknął Adam. Pan Vader powiedział coś do mojego taty, odstawił piwo i spróbował wbiec po schodach, zanim Adam na niskim biegu doprowadzi łódź na keję. Chłopaki to idioci – to u nich genetyczne. Adam pozwolił ojcu wygrać o pół długości, dotykając dziobem odbijaczy na kei tuż po tym, jak pan Vader przebiegł koło nas. Chłopcy zawyli radośnie, a któryś rzucił stos banknotów dolarowych – pan Vader pozbierał je starannie, jakby od tego zależały jego dochody, a potem zszedł ciężko po schodach do mojego taty. Sean wyskoczył na brzeg i przycumował łódkę. On, Cameron i mój brat próbowali sobie podstawiać nogi, odnosząc naręcza ekwipunku do magazynu. Żaden nawet na mnie nie spojrzał. Adam zgasił silnik. – No to masz przerąbane. – Dlaczego? – zapytałam spokojnie, wysiadając z łodzi. – Myślisz, że Sean nie będzie chciał ze mną chodzić, bo zajęłam jego miejsce w pokazie? Adam tylko na mnie popatrzył – dokładnie tak pomyślał. Zaczynałam mieć dosyć jego ostrzeżeń przed Seanem. Zebrałam ciuchy do plecaka, obróciłam się na pięcie i odmaszerowałam oburzona. Nie wyglądało to szczególnie imponująco, biorąc pod uwagę, że szłam boso po surowym, porowatym betonie. – Zobaczysz wieczorem na imprezie! – zawołał za mną Adam. – Nie, to ty zobaczysz! – rzuciłam przez ramię. Sean i jego duma będą niczym, kiedy zaprezentuję „Krok Trzeci: Obcisły Wydekoltowany Top”.

5

Kiedy szłam do domu, balansując na falochronie odgradzającym ogród Vaderów i nasz od jeziora, zadzwoniła komórka. Bez pośpiechu wyciągnęłam ją z plecaka. Dzwonić mógł tylko mój tata, brat, któreś z Vaderów – żeby powiedzieć, że mam przyjść wcześniej lub później do roboty (może nawet Sean, ale zawsze sprawiał wrażenie rozdrażnionego, kiedy do mnie dzwonił, więc nie było się z czego cieszyć) lub Tammy – żeby mi powiedzieć, że mam przyjść wcześniej lub później na trening tenisowy, albo Frances. Spojrzałam na ekranik i odebrałam telefon. – Co słychać, Franca? Od śmierci mamy do czasu, gdy skończyłam jedenaście lat, opiekunka do dzieci, Frances, była kimś ważnym w mo im życiu. Pewnego razu Sean podsłuchał, jak ktoś zwraca się do niej „Franca”, co najwyraźniej było żartobliwym przezwiskiem od imienia Frances. Zaskoczyło to nas – kto może mieć przezwisko, które brzmi jak jakaś choroba? Kto w ogóle miewa na imię Frances? Dlatego chłopcy zaczęli ją nazywać Superfrancą, a potem Zarazą do Dzieci, a potem Cholera, Nie Potrzebuję Niani. To wszystko wywodziło się z przezwiska Franca i z tego, że bardzo usiłowała nie dać się wyprowadzić z równowagi tym, że zwracamy się do niej w tak lekceważący sposób. Starała się nas wychować na zdolne do empatii, odpowiedzialne dzieci. Przezwisko nie miało natomiast żadnego związku z jej charakterem – Frances była urocza, mimo że zawsze nosiła się jak hipiska. – Jestem na brzegu – powiedziała. Popatrzyłam na odległy o kilometr drugi brzeg jeziora i pomachałam do niej. Ledwie ją dostrzegałam z tej odległości na tle drzew osłaniających ogród Harbargerów, u których w tej chwili pracowała. Widziałam tylko domowej roboty fioletową patchworkową sukienkę, która prawdopodobnie byłaby widoczna nawet z Marsa. – Oglądaliśmy z dziećmi końcówkę twojego pokazu na wakeboardzie – powiedziała. – Bardzo się rozwinęłaś od zeszłego roku! – Dzięki! Ale wiem, że nie dlatego dzwonisz. Umierasz z ciekawości, co zaszło między mną a Seanem. Frances była wtajemniczona w moją Wielką Przemianę. Nie w część związaną z modą – rany, popatrzcie tylko na nią. Nie doradzała mi nawet, co powinnam zrobić. Mniej więcej co tydzień odwiedzałam dom Harbargerów i opowiadałam jej, jak moje plany nabierają kształtów, a ona mi mówiła, że to idiotyczne i nigdy w życiu się nie uda. Chodziłam do niej chyba dlatego, że potrzebowałam matczynej opinii, a z nią miałam idealną relację. Nie była tak naprawdę moją matką, więc mogłam wysłuchać jej zdania, a potem zrobić coś przeciwnego. Różnica między mną a dziewczętami mającymi matki polegała na tym, że ja nie pakowałam się przez to w kłopoty. – Niech zgadnę – powiedziała. – Kiedy Sean zobaczył cię w bikini, zaczął stopniowo zachowywać się coraz bardziej poufale. Dlatego spodziewałaś się, że wyzna ci miłość. Naprawdę się spodziewałaś. A on tego nie zrobił. – Buuuu! – udałam teleturniejowy sygnał niepoprawnej odpowiedzi. Opowiedziałam jej, co się wydarzyło. – Co? – wtrąciła, kiedy opowiadałam, jak Adam pokonał Seana na rozgrzewce. – Co? – wtrąciła, kiedy opowiadałam, że udało mi się skoczyć air raley. – Co? – wtrąciła, kiedy opowiadałam, jak Sean się wyłożył. Kiedy doszłam do tego, jak Sean kilka razy dotknął mojego brzucha, zaczęła mi tak przerywać, że musiałam jakoś dać ujście frustracji. Rzuciłam komórkę na trawę, zrobiłam tubę z dłoni i ryknęłam w stronę jeziora: – DAJ! MI! SKOŃCZYĆ! – Czyć, czyć, czyć – odezwało się echo. Podniosłam telefon i dokończyłam relację, zamykając ją opisem planowanego na wieczór „Kroku Trzeciego”. – Ale nie myślisz serio, że założenie na imprezę u chłopaków wydekoltowanego topu roz-

wiąże wszystkie twoje problemy, prawda? – zapytała. – Jasne że nie. Myślę, że założenie wydekoltowanego topu na imprezę u chłopaków pokaże Seanowi, że jestem na niego gotowa. – Lori, żadna dziewczyna nie jest gotowa na takiego chłopaka jak Sean. A jak tam klasówki na koniec roku? – Wyraź nie chciała zmienić temat, żeby dać mi do zrozumienia, iż chłopcy nie są jedyną rzeczą, która liczy się w życiu nastoletniej dziewczyny. Tak, jasne. – Klasówki? – zapytałam. – Tak, klasówki. Na koniec pierwszej klasy liceum? Wczoraj był koniec roku? Rany, trudno uwierzyć, że zaledwie dwadzieścia siedem godzin temu grałam w klasy z równaniami kwadratowymi. Jeśli się nad tym zastanowić, miałam wrażenie, że przeżyłam dziewięć miesięcy szkoły jak we śnie – jeśli porównać to do wszystkiego, co wydarzyło się dzisiaj. Czas płynie szybciej, kiedy człowiek ma dobrego Seana. Pan Vader w wakacje pozwalał chłopcom urządzać w domu imprezy w każdy piątkowy wieczór. Argumentował, że jeśli są w domu, to znaczy, że nie próbują się ścigać różową furgonetką i należącym do pani Vader volvo. Powinnam stać się starą wyjadaczką, bo byłam chyba z milion razy na tych przyjęciach. A jednak tym razem byłam nową wyjadaczką. Musiałam zawiązać sobie serwetkę pod brodą… Ha, akurat! Zepsułabym efekt rozwianych włosów, długich, prostych i pozbawionych mszywiołów. Bardzo deszczowy maj sprawił, że jezioro było pełne wody, trawa bujna, drzewa szczęśliwe, a ziemia miękka. Przejście na wysokich obcasach przez nasz ogród do ogrodu chłopaków przypominało brodzenie w jeziorze w miejscu, gdzie dno jest piaszczyste, a stopy zapadają się przy każdym kroku. Czułam się jak Elizabeth Bennet z Dumy i uprzedzenia (lektura w pierwszej licealnej), wędrująca przez łąki na przyjęcie i nurzająca halkę w błocie. Zaraz, chwila – o szlag, nie miałam halki. A oto wiwat, hura, pojawił się pan Darcy, spędzający miło czas z panną Bingley pod potężnym dębem. No dobra, tak naprawdę to byli Adam i Rachel. Zatrzymałam się zaskoczona. Adam przyciskał Rachel do drzewa i całował ją namiętnie. To nie powinno mnie dziwić – chodzili ze sobą od miesiąca, on był w moim wieku, a ona rok młodsza, więc żadne z nich nie miało jeszcze prawa jazdy. Spotykali się w salonie gier albo w kręgielni i nawet widziałam już, jak się całowali – szybkie buziaki. Po prostu nigdy nie widziałam, żeby całowali się w taki sposób. Znając Adama, można by pomyśleć, że jego życie uczuciowe będzie takie samo, jak cała reszta jego życia: ryzykowne. Tak też się zaczęło – od czasu gimnazjum szedł w ślady Seana, każdego tygodnia podrywając inną dziewczynę. Zakładałam, że to się nie zmieni, gdy będzie starszy, a jedyną różnicą między nim a Seanem stanie się to, że Adam będzie się częściej wdawał w bójki z byłymi chłopakami swoich dziewczyn na parkingu przed kinem. Czasem może usłyszę jakieś plotki o strzelaninie, a on przysięgnie mi, że są wyssane z palca. Zamiast tego od miesiąca chodził z Rachel. Od całego miesiąca! To wyglądało jak stały związek, po prostu nudny. No cóż, może jej budząca się kobiecość przebudziła w nim pirata. Arrrgh. Przerwał pocałunek, odwrócił się i popatrzył na mnie, jakbym nie miała prawa być świadkiem tego, co działo się w miejscu publicznym. W tym momencie uświadomiłam sobie, że to ja patrzę na nich. Stoję nieruchomo na środku ogrodu i po prostu patrzę, a moje obcasy grzęzną w ziemi. Obserwowanie, jak całuje Rachel, było dla mnie nieprzyjemne, ale nie potrafiłam stwierdzić, dlaczego. Pozostawało mi pobrnąć dalej, do werandy ich domu. Zadzwoniłam do drzwi. Nikt nie otworzył. Po kilku minutach przycisnęłam ucho do drzwi i znowu zadzwoniłam. Na pewno słyszałam wewnątrz brzęczenie dzwonka, basy z głośników stereo i śmiechy. Dlaczego nikt nie podchodził do drzwi? Może podglądali mnie właśnie przez kamerkę i wszyscy na przyjęciu widzieli mnie na ekranie, i robili zakłady, jak długo będę tu stała, zanim odmaszeruję do siebie? Przyjrzałam się narożnikom werandy w poszukiwaniu kamery.

Dlaczego nie darowałam sobie ostatnich trzech warstw cienia do powiek i nie poszłam jak zwykle na imprezę z moim bratem, kiedy powiedział mi, że wychodzi z domu? Był idiotą, ale przynajmniej czuł się zupełnie swobodnie w towarzystwie, tak samo jak tata. Ewentualnie towarzystwo było mu kompletnie obojętne, co na jedno wychodziło. Drzwi otwarły się szeroko i stanął w nich Ashton Kutcher. Żartuję! Stanęła w nich kapitan mojej drużyny tenisowej, Tammy. – Tammyyyy! – pisnęłam i uściskałam ją. Tak właśnie robiły dziewczyny. – Loriiiii! – zawołała lekko schrypniętym niskim głosem, dostosowując się do mnie. – Pomyślałam, że ktoś powinien otworzyć drzwi, skoro ty najwyraźniej nie zamierzasz. Po co dzwoniłaś? Nikt tutaj nie dzwoni, po prostu wchodzą do środka. Poza tym chyba praktycznie tutaj mieszkasz, nie? Serio? No dobrze, znałam teren i zawsze miałam nadzieję, że ktoś z tego domu zwróci na mnie uwagę, ale to bardziej brzmiało, jakbym była bezpańskim psem niż członkiem rodziny. Zmieniłam temat. – A co ty tutaj robisz? Przyjaźnisz się z Seanem, Adamem albo Cameronem? Zmarszczyła brwi. – Przyjaźnię się z tobą. – Jasne – odparłam. Naprawdę? Oparłam się pokusie spojrzenia przez ramię i sprawdzenia, czy przypadkiem przez cały czas nie mówiła do kogoś innego. – Świetnie wyglądasz! – oznajmiła, ciągnąc mnie przez drzwi do lepiej oświetlonego holu. – Ekstra top, a cień wygląda super! – Dziękuję! – Obserwowałam jej zachowanie, żeby się upewnić, że naprawdę ma na myśli to, co powiedziała. Stereo było rozkręcone na cały regulator, a „świetnie wyglądasz” nie było komplementem, który słyszałam codziennie czy choćby raz do roku. – Celowo nie położyłaś tuszu? – zapytała. – Zwykle jeśli kładzie się tak mocne cienie i kredkę, używa się też mascary. – Jasne, że planowałam! Zapomniałam! Dziękuję! – Złapałam ją za rękę. Drgnęła, ale nie puściłam. – Poszłabyś ze mną do mnie do domu i pomogła ją nałożyć? Mówię serio. Rzuciła spojrzenie przez otwarte drzwi w kierunku mojego domu. – Mieszkasz tuż obok, prawda? – Było jasne, że nie ma ochoty oddalać się nadmiernie z przyjęcia w towarzystwie takiej dziwacznie umalowanej wariatki jak ja. – Nieeeee – odparłam złośliwie. – Mieszkam na odległej planecie. Kobiety są z Wenus. No chodź. – Pociągnęłam ją do mojego domu i puściłam jej rękę dopiero wtedy, kiedy dostosowała się do mojego tempa. Wiedziałam, że dziewczyny często trzymają się za ręce i piszczą, ale czułam się dziwnie, jeśli za długo tego próbowałam. Adam i Rachel nadal się obściskiwali. Przesunęli się za drzewo, gdzie nie mogłabym ich zobaczyć, o ile nie przyglądałabym się uważnie (co właśnie robiłam). Prawie pokazałam ich palcem Tammy, ale zmieniłam zdanie. Nie chciałam zabrzmieć jak gimnazjalistka: rany, całują się! – Naprawdę wyglądasz ekstra – powiedziała Tammy. – Poza tym, że, no wiesz… Skąd ta zmiana? Odetchnęłam głęboko i przygotowałam się na kolejny krok w krainę dziewczęcości – wypaplanie z chichotem sekretu. Kiedy znaleźliśmy się poza zasięgiem słuchu Adama i Rachel, oznajmiłam: – Podoba mi się jeden chłopak i chcę, żeby zwrócił na mnie uwagę. – Sean Vader? Zatrzymałam się jak wryta przed garażem, a Tammy wpadła na mnie z całym impetem. Odepchnęłam ją i skrzeknęłam: – Skąd ci to przyszło do głowy? – Rany, nie mam pojęcia! – odkrzyknęła. – Może dlatego, że w kółko mi to powtarzałaś? Zamrugałam oczami. – Serio? – No, może nie dokładnie tymi słowami.

No nie! – To naprawdę tak było widać w szkole? – Postarałam się ukryć przerażenie w głosie. – Nie byłaś jedyna. – Tammy odrzuciła włosy na plecy gestem godnym gwiazdy tenisa, który później próbowałam powtórzyć (i poniosłam porażkę). – Dziewczyny wariują, kiedy tylko pojawia się Sean. Jest taaaaaki słodki. – To brzmi, jakby był fondue. – Mniam, fondue. Otworzyłam drzwi i weszłam pierwsza do domu. Nie wydawało mi się, żebyśmy się zachowywały szczególnie cicho. Szpilki mogą wyglądać delikatnie, ale na pokrytej kafelkami podłodze stukają całkiem niedelikatne. Może po prostu mój tata był kompletnie pochłonięty rozmową prowadzoną przez komórkę, ale niezależnie od przyczyny, kiedy przeszłyśmy przez kuchnię do salonu, podskoczył i wepchnął telefon między poduszki kanapy. Było mi przykro, że go zaskoczyłam, ale naprawdę wydało mi się komiczne, że potężny blond facet skacze jak ukłuty szpilką, bo zobaczył dwie nastolatki. Znaczy, to byłoby zabawne, gdyby nie było żałosne. Tata w sądzie był nieustraszonym prawnikiem. Poza sądem sprawiał wrażenie jednego z tych Wielkich Poczciwców, którzy uścisną rękę każdemu, poczynając od burmistrza, a kończąc na gościu podejrzanym o morderstwo siekierą. W gruncie rzeczy bardzo przypominał Seana. Tata obawiał się tylko dwóch rzeczy. Po pierwsze, dostawał białej gorączki, jeśli coś w domu nie leżało na swoim miejscu. Nie będę wam nawet streszczać wszystkich tych kłótni o bałagan w moim pokoju. Skończyły się, kiedy powiedziałam, że to mój pokój, a jeśli się nie odczepi, poprzekładam w kuchni sztućce do niewłaściwych szuflad, a może nawet część z nich pochowam (tu proszę o muzyczkę z horrorów). Koniec z łyżeczkami! Po drugie, łatwo go było zaskoczyć, a potem zawsze robił się wściekły. – Niech cię szlag, Lori! – ryknął. – Też się cieszę, że cię widzę, ukochany ojcze. Oto przywiodłam tutaj moją przyjaciółkę Tammy, aby nacieszyła oczy naszym domowym szczęściem. Jest ze mną w drużynie tenisowej. – Tak naprawdę to ja byłam z nią w drużynie tenisowej. – Cześć Tammy, miło cię poznać – powiedział tata, nie wstając z kanapy, nie podając jej ręki i nie robiąc niczego, co robił zazwyczaj. Obserwowałam go, kiedy wymieniali zdawkowe grzeczności. Pozycja jego ciała wskazywała, że starał się osłaniać telefon pod poduszką. Skinęłam głową w tamtą stronę. – Umawiasz się na gorącą randkę? Żartowałam tylko i nie spodziewałam się, że zapyta: – Kiedy? – Kiedykolwiek – odparłam i nagle uświadomiłam sobie, że poruszyłam temat, którego nie chciałam poruszać, szczególnie w momencie gdy byłam zajęta sama sobą. Klasnęłam w dłonie. – No dobra! Ja i Tammy bardzo głośno pójdziemy na górę, a po kilku minutach zejdziemy na dół, dzwoniąc krowimi dzwonkami. Nie przeszkadzaj sobie w tej supertajnej rozmowie. Odwróciłam się i poszłam w stronę schodów, a Tammy ruszyła za mną. Spodziewałam się, że tata może mnie zawołać, odesłać Tammy na zewnątrz i wygłosić kolejne kazanie o moim stosunku do niego (że niby ja?). Najwyraźniej jednak plotkował sobie z Pamelą Anderson i nie mógł się doczekać, aż wyjdę z pokoju. Za plecami usłyszałam, jak mówi: – Strasznie cię przepraszam. Jestem, jestem. Lori weszła. Tak? Chciałbym to zobaczyć. – Jest jakiś nerwowy – szepnęła do mnie Tammy na schodach. – Jak zawsze – odparłam. – Często macie jakieś wybuchy w domu? Spojrzałam na zegarek. – Nie o tej porze. Przeszłam przez moją sypialnię do łazienki i znalazłam w szufladzie mascarę. Kiedy uniosłam szczoteczkę do oka, uświadomiłam sobie, że Tammy nie weszła tu ze mną, więc wyjrzałam przez drzwi. Stała na środku sypialni i rozglądała się szeroko otwartymi oczami. Miałam nieposłane łóż-

ko. Od trzech lat. Poza tym ściany były oklejone plakatami wakeboardowymi, snowboardowymi i surfingowymi (zamierzałam pewnego dnia nauczyć się jeździć na snowboardzie i surfować). To wszystko mogło na pierwszy rzut oka robić spore wrażenie – pokój wyglądał jak kandydat do Pobudki z Kim. – Czy to jest pokój McGillicuddy’ego? – zapytała. – Co?! Skąd. McGillicuddy ma bzika na punkcie porządku. A poza tym kolekcjonuje lalki Barbie. Teraz patrzyła na mnie ze zgrozą. – Żartuję! Tylko żartowałam – wycofałam się. Dlaczego zmyślałam takie rzeczy? Moja rodzina i bez tego była wystarczająco dziwaczna. Tammy podeszła do półki z książkami, żeby popatrzeć na stos magazynów wakeboardowych i powieści science-fiction. Dobra, niech się gapi, zołza jedna. Nie potrzebuję jej cholernej pomocy. Nasmarowałam rzęsy tuszem i wróciłam do sypialni. – Gotowa? Popatrzyła na mnie zawstydzona, jakbym złapała ją na kartkowaniu moich numerów „Playboya” (podkradzionych McGillicuddy’emu i bardziej przydatnych w sprawdzaniu, czego nie nosić niż magazyny z modą dla nastolatek). Ale jeszcze ich nie znalazła. Stała przy nocnej szafce i trzymała zdjęcie mojej mamy. Odstawiła zdjęcie i przyjrzała mi się zmrużonymi oczami. – Ty nie jesteś gotowa. Weszła do łazienki i wyjaśniła, że efekt, który zamierzamy osiągnąć, nie uwzględnia rzęs sklejonych w grube pęczki i sterczących z oka jak ramiona rozgwiazdy. Jakoś podczas nabywania mojego wytwornego zestawu kosmetyków umknął mi koncept grzebyka do rzęs. Tammy rozdzieliła mi rzęsy szczotką do włosów. Zeszłyśmy ze schodów, tupiąc głośno (bez krowich dzwonków, ale udawałam syrenę strażacką, żeby ostrzec tatę) i przeszłyśmy przez ogród. Adam i Rachel dalej całowali się za drzewem, jakby nie widzieli się od roku. Rany, przecież dopiero wczoraj skończyła się szkoła! Spróbowałam przyjrzeć im się kątem oka, tak żeby nie zauważyła tego Tammy. Adam położył ręce na ramionach Rachel, żeby przytrzymać ją w miejscu. Ręce Rachel były pod jego koszulką, na brzuchu – twardym, umięśnionym brzuchu z gładką, opaloną skórą… Nie widziałam tego oczywiście, ale wiedziałam, że tak jest. Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że mogę być zazdrosna o Rachel. Nagle poczułam palącą zazdrość, przez którą zaczęłam się pocić w upalną noc. To na pewno dlatego, że uważałam Rachel za pilną uczennicę Holly, Beige i wszystkich tych dziewczyn w szkole, które wiedziały, w co się ubrać i jak się zachowywać, a nawet jeśli nie wiedziały, umiały to doskonale ukryć. Doskonale potrafiłam sobie wyobrazić dziewczynkę z trzeciej gimnazjalnej, która będzie się czuła gorsza od Rachel i będzie marzyć, że za kilka lat stanie się taka jak ona. Taka dziewczyna z trzeciej klasy wyobrażałaby sobie, że pewnego dnia może i ona zdobędzie takiego chłopaka jak Adam, zakochanego w niej jak Adam. – Argh! – wrzasnęłam i zaryłam nosem w sosnowe igły. Obcas musiał mi wlecieć w jakąś dziurę w ziemi. – Wszystko w porządku? – Tammy wyciągnęła rękę, żeby pomóc mi wstać. – Niezła sztuczka. Powinnaś ją włączyć do pokazów na wakeboardzie. – Jak to? I zająć miejsce Adama? – Otrzepałam się. Czy powinnam wrócić do domu i przebrać się? Cała ta koncepcja „garderoby” była dalej dla mnie nowa, a moje zasoby Obcisłych Wydekoltowanych Topów raczej skąpe. Na szczęście moja dżinsowa mini miała wyglądać jak przybrudzona – bardzo do mnie pasowała. A mocny wzór topu powinien ukryć ewentualne plamy z podgniłych liści. Usatysfakcjonowana poszłam dalej z Tammy. Nie obejrzałam się, żeby sprawdzić, czy Adam zobaczył mój upadek. Nie zapomniałam jego wcześniejszego spojrzenia. – Miałabyś ochotę jutro wieczorem zagrać w tenisa, jak już się trochę ochłodzi? – zapytała Tammy. – Jasne – odparłam, zanim zdążyłam pomyśleć. Tammy i ja często grałyśmy razem w szko-

le, więc dlaczego nie w wakacje? W następnej chwili uświadomiłam sobie, że przecież Sean na pewno zechce się ze mną umówić na jutrzejszy wieczór, a ja nie będę mogła z nim pójść! Jasne. Nie miałam dość szczęścia, żeby spodziewać się takich problemów. Głupia jestem. – Nie musisz przyjeżdżać po mnie aż tutaj, a potem odwozić mnie taki kawał drogi. – Nie ma sprawy. Weszłam na werandę Vaderów. – McGillicuddy może po mnie przyjechać – powiedziałam. Mój brat nigdy nie miał nic do roboty w sobotnie wieczory. To było rodzinne. – McGillicuddy? – zapytała. Wróciłyśmy na imprezę. Trzepotałam idealnie rozdzielonymi rzęsami i nie dowierzałam własnemu szczęściu. Zazwyczaj na takich przyjęciach snułam się sama i miałam nadzieję, że ktoś się zlituje i zacznie ze mną rozmowę. Potem stopniowo wtapiałam się w cień. Dzisiaj weszłam na imprezę z kimś. Oczywiście kiedy tylko otoczył nas hałaśliwy tłum, Tammy wskazała na przeciwległy koniec pogrążonego w półmroku pokoju i zawołała, przekrzykując muzykę: – Kompletnie zapomniałam, że McGillicuddy przyjechał z college’u! Pójdę się przywitać. Dwoje ludzi, przy których czułam się najpewniej, wolało spędzać czas we własnym towarzystwie! Jeśli nie liczyć dzieciaków z Birmingham i Montgomery, które przyjechały z rodzicami na wakacje nad jeziorem i pojawiły się na imprezie, wszystkich znałam ze szkoły. Z większością z nich uczyłam się od przedszkola, ale z jakichś powodów to nie tylko nie pomagało, ale wręcz pogarszało sprawę. Patrzyłam, jak Tammy lawiruje między grupkami ludzi, żeby uściskać McGillicuddy’ego. Pomyślałam, żeby ruszyć za nią, ale wtedy mogłaby uznać, że nie chcę się od niej odczepić, bo sama nie potrafię rozmawiać z ludźmi na imprezach. Wyobraźcie to sobie tylko! Nagle sprawy przybrały znacznie, ale to znacznie lepszy obrót. Zobaczyłam w półmroku Seana, stojącego przy schodach plecami do mnie. Przerastał wszystkich otaczających go kumpli, którzy też właśnie skończyli liceum. Sean zawsze był w centrum uwagi. Kiedy szłam do niego przez pokój, różni ludzie włazili mi w drogę, żeby się przywitać i – wyobraźcie sobie! – pogadać chwilę. Ten jedyny raz, kiedy mi nie zależało na popularności. Szlag! Rzucałam kilka miłych słówek i ruszałam w swoją stronę, kontynuując przypominający górską wspinaczkę marsz przez pokój, po to tylko, żeby za moment zatrzymał mnie ktoś inny. Kiedy w końcu do niego dotarłam, serce mi waliło, ale wiedziałam, że teraz albo nigdy. Zmusiłam się, żeby się uśmiechnąć do jego kumpli i przesunęłam dłonią po jego T-shircie, czując twarde mięśnie pod bawełnianą tkaniną. Prawie zadrżałam, ponieważ uczucie było niesamowicie przyjemne i intymne, ale udało mi się wspiąć na wyżyny opanowania i się powstrzymać. Żartobliwym gestem oparłam mu głowę na piersi – widziałam, jak dziewczyny robią tak, jeśli uważają, że tylko się z kimś kumplują, ale wszyscy szepczą po kątach, że kroi się coś więcej. Na wpół spodziewałam się, że krzyknie „spadaj!” i odepchnie mnie. Nie, żeby Sean kiedykolwiek potraktował tak dziewczynę – potrafił w znacznie bardziej czarujący sposób uwalniać się od kretynek – ale moje życie generalnie było długą serią upokorzeń, a Sean wrzeszczący z zaskoczenia, kiedy go obejmuję, idealnie pasowałby do wzorca. Druga połowa mnie spodziewała się, że zaśmieje się cicho, ale sam nie wykona jeszcze żadnego ruchu. Mógł potrzebować trochę czasu, żeby przywyknąć do mojego nowego wcielenia. Nie zaśmiał się i nie odepchnął mnie. Zrobił dokładnie to, co powinien zrobić – otoczył mnie w talii ramieniem i przyciągnął bliżej do swojego ciepłego ciała. Poczułam, że kiwa głową na jakąś uwagę o baseballu, ale nie odezwał się ani słowem do mnie ani do nikogo. Zupełnie jakby takie przywitanie z mojej strony było najbardziej naturalną rzeczą pod słońcem. Nawet pachniał lepiej niż zwykle, odrobiną wody kolońskiej – drzewny zapach z nutą piżma i prochu. Przytuliłam się do niego, z nosem przy ciepłej pachnącej piersi i rozkoszowałam się kolejnymi kilkoma sekundami raju. Jak cudownie będzie, jeśli całe lato okaże się takie. Niski głos zawibrował w moim ciele, kiedy zapytał kumpli: – A widzieliście Bravesów? Niesamowity miotacz, co nie?

O Boże, przytulałam się do Adama!

6

Odskoczyłam od niego i niemal w tej samej chwili uświadomiłam sobie, że nie powinnam tego robić. Cała sytuacja byłaby odrobinę mniej upokarzająca, gdybym udawała, że od początku wiedziałam, że to jest Adam. Ale już się stało. Co gorsza, nie miałam nawet szansy, żeby wypaść przez drzwi frontowe i pobiec – nie pójść, a pobiec – do domu, wpaść na piętro, dorwać komputer w moim pokoju, zarezerwować bilet w jedną stronę na Antarktydę i dołączyć tam do wspólnoty nastolatków zbyt upośledzonych społecznie, żeby należeć choćby do kółka szachowego. Zanim zdążyłam zrobić kolejny krok, Adam złapał mnie za łokieć. – Na razie – rzucił przez ramię do chłopaków, pociągnął mnie do kąta i pochylił się, żeby szepnąć mi do ucha: – Jesteś cała czerwona. Otworzyłam usta, bo wyraźnie nie byłam w stanie pozyskać dostatecznie dużo tlenu przez nos. – Przypiekłam się na słońcu – wysapałam. – Wzięłaś mnie za Seana. – Mały delfinek uśmiechał się i zdecydowanie za dobrze jak na mój gust bawił się moim nieszczęściem. – Wcale nie. – Spróbowałam uspokoić oddech i wolniej wciągać powietrze, wszystko jedno, ustami czy nosem. Biust mi falował, mówię wam. Miałam falujący biust! Adam to zauważył. Zatrzymał spojrzenie na Obcisłym Wydekoltowanym Topie Przeznaczonym dla Innego, a potem bardzo powoli podniósł je, aż jasnobłękitne oczy napotkały mój wzrok. – Powinienem coś powiedzieć. W pierwszej chwili nie zorientowałem się, co się dzieje. A potem, jak się zorientowałem, było mi naprawdę przyjemnie. – Zamknij się. Nie wzięłam cię za Seana. – Myślałaś, że jestem Seanem, bo jestem tak samo duży jak on. – Mrugnął do mnie. Teraz, kiedy patrzyłam na niego, nie było mowy, żeby pomylić go z Seanem. Zastanowiłam się, co mnie oszukało i sprawiło, że nie spojrzałam na twarz ani na długość włosów. Może dlatego, że stał się wyższy od starszych o dwa lata chłopaków. W Adamie było coś nowego. Wydawał się bardziej pewny siebie, bardziej zrelaksowany, bardziej wywołujący przyjemne dreszcze, tak jak Sean. Miłe mrowienie znowu rozeszło się po moim ciele, kiedy palce Adama poruszyły się odrobinę, przypominając, że wciąż trzyma mnie za łokieć. Niechętnie wyślizgnęłam się z jego uścisku. – To nie jest śmieszne, Adam. A jak ktoś powie Rachel? – Nie obrazi się. Wie, że się przyjaźnimy. Z mojego punktu widzenia to nie był taki zwykły przyjacielski uścisk. Wyglądało to raczej tak, jakbyśmy się chwiali na granicy przyjaźni i zaraz miał nas porwać wodospad, by pociągnąć w nieznaną otchłań. Ze skałami kryjącymi się pod wodą. Naprawdę twardymi. A może tylko mnie miał porwać – on dalej stał w swoim salonie, na skraju rozbawionego tłumu imprezowiczów, śmiał się ze mnie i myślał, że Obcisły Wydekoltowany Top odciął dopływ krwi do mózgu Lori McGillicuddy. Sięgnęłam do jego szyi. W oczach Adama błysnęło w końcu zaskoczenie – ha! – ale pozwolił mi wyciągnąć spod T-shirtu wisiorek z czaszką i piszczelami na rzemyku. – Masz to nosić cały czas na wierzchu – powiedziałam. – To twój krowi dzwonek, dzięki temu wiem, że się zbliżasz. – Poklepałam go po piersi, czego nie powinnam robić, jeśli naprawdę byliśmy tylko przyjaciółmi. Podczas całej tej rozmowy mój umysł wędrował kilka kroków za ciałem i nie do końca mógł się połapać. Z wciąż płonącymi policzkami zrobiłam kilka kroków w tłum. Gdzie mogłam znaleźć Seana? Pewnie flirtował jednocześnie z Holly i Beige oraz podpuszczał je przeciwko sobie nawzajem, żeby zobaczyć, co się stanie. Ale nie, tańczyły obok siebie na skraju tłumu w salonie, bez Seana.

Zatrzymałam się jak wryta. Wróciłam do Adama, który wciąż na mnie patrzył. – Co się dzieje? – zapytał. – Masz rację – odparłam ponuro, czując, jak słowa grzęzną mi w gardle. – Rachel się nie obrazi, że się obściskujemy. – Nie rozumiem? – Jest w ogrodzie, całuje się z Seanem. Ledwie zdążyłam zrzucić (brudne) szpilki i wybiec za Adamem na zewnątrz, ten leżał już na pokrytej sosnowym igliwiem ziemi, przygnieciony płasko przez Seana. Skrzywiłam się, kiedy Sean przesunął się, żeby poprawić chwyt i mocniej przycisnął przedramię do szyi Adama. – Sean! – ryknęłam, biegnąc do nich i próbując coś wymyślić. Czasem nie byłam w stanie odciągnąć Seana od Adama, a zdarzało się, że sama obrywałam. Bywało, że mimo to próbowałam, nie zwracając uwagi na własne bezpieczeństwo – w dawnych czasach, kiedy byliśmy bardzo mali i jak zrobieni z gumy. Teraz raczej wrzaśnięcie mogło przynieść lepszy skutek, chyba że naprawdę się zawzięli – wtedy nic nie pomagało. Naprawdę się zawzięli. Adam zdołał kopniakiem zrzucić z siebie Seana i wymierzył mu cios w podbródek. Zwykle unikali bicia w twarz, ponieważ jeśli pani Vader zobaczyłaby siniaki, mieliby kłopoty, ale dzisiaj Adam musiał być zbyt wściekły, by o tym pamiętać. Sean natychmiast skontrował ciosem w żołądek, a kiedy Adam próbował złapać oddech, wykręcił mu ramię na plecy, podciął mu nogi, przewrócił na ziemię i przycisnął plecy kolanem. Był bardziej agresywny niż zwykle i bardziej zdecydowany zadawać ból. Albo… coś było nie tak. Czy zamienili się koszulkami? Na pewno nie, Sean nie pożyczał Adamowi swoich ciuchów. Powoli zaświtało mi, że Sean był Adamem, a Adam był Seanem. Po raz pierwszy w życiu Adam sprał Seana. – O szlag – powiedziałam pożytecznie. – Adam, puść go. Adam podniósł na mnie spojrzenie – błękitne oczy pociemniały w cieniu pod drzewami, a czaszka i piszczele kołysały się mu na szyi. To dało Seanowi okazję do zrzucenia go z pleców. Ściągnął Adama na ziemię i dołożył mu pięścią. – Sean – powiedziałam, znowu podchodząc bliżej. Nie słuchali mnie. Spojrzałam na Rachel, przyciskającą dłonie do ust i podkulającą palce stóp. Wyglądała zupełnie jak dziewczyna Jamesa Bonda z ery poprzedzającej Halle Berry, jedna z tych słodkich idiotek, które stały bezpiecznie z boku i nigdy nie miały sztyletu, kiedy był im potrzebny, takich jak Honey Ryder czy Plenty O’Toole. – Rachel, mogłabyś pomóc? – zawołałam. Popatrzyła na mnie wielkimi sarnimi oczami, jakby nie miała najbledszego pojęcia, o czym mówię. Chodziła od miesiąca z Adamem i nigdy nie widziała, jak bił się z Seanem? – Zawołaj Adama! – krzyknęłam na nią. – Albo Seana. Któryś cię posłucha! – Obaj by posłuchali. – Sean, przestań – powiedziała cieniutkim głosikiem, którym nie skarciłaby nawet chihuahuy. – Daruj sobie. – Uklękłam na sosnowych igłach i wrzasnęłam na chłopaków z ich poziomu. – Idę po waszego tatę! Wasz tata wpadnie wam na imprezę, zeklnie was i splunie na ziemię przy waszych kumplach. W ogóle nie zareagowali. Ten, który był w tym momencie na wierzchu, przyduszał naprawdę, tak że ofiara zaczynała czerwienieć na twarzy. – Idę po waszą mamę! Adam po raz ostatni potrząsnął Seanem i wstał szybko, zanim brat zdążył podciąć mu nogi i znowu rzucić go na ziemię. – Co ci odbiło? – wrzasnął. No właśnie. Co takiego odbiło Seanowi? Całował się z Rachel, ot co. To było okropne. W gruzach legła moja teoria, że Sean nigdy nie chciał się ze mną umówić, bo byłam dla niego za

smarkata. Rachel była ode mnie młodsza o rok! W zwykłych okolicznościach wstałabym, wymknęła się do domu i otworzyła paczkę cheetos. Zagłębiłabym się na pociechę w lekturze Ja, Robot (po raz kolejny) i odkładała książkę po każdym akapicie, żeby rozpaczać i wściekać się. Flirtował ze mną jeszcze dzisiaj po południu! Wysmarował mnie mszywiołami! Na szczęście to nie był zwykły wieczór. Dzisiaj miałam swoją misję. Zaczęłam więc sama siebie przekonywać, że nie wszystko jest stracone. Może Sean flirtował ze mną, ponieważ oczarowały go mój urok i inteligencja (ha, ha), ale nie uważał mnie za materiał na dziewczynę, z którą się chodzi? Ostatecznie nigdy z nikim się nie umawiałam. Rachel nie miała tego problemu – przez miesiąc Sean widział ją z Adamem. Sean podniósł się wolniej niż Adam, oddychał głęboko i nierówno, wyraźnie obolały. Czekałam, aż Adam uzna, że Sean dostatecznie zasmakował jego gniewu, i podejdzie do Rachel. Czekałam na to, co jej powie, oszczędzając mi wysiłku. Ale nawet nie spojrzał na nią. Znowu odezwał się do Seana. – Co, do cholery, ci odbiło? – Głos mu się załamał. Teraz pojawili się Cameron i McGillicuddy, biegnąc truchtem między drzewami, w towarzystwie Tammy i najbardziej ciekawskich gości z imprezy. Chociaż walka była już skończona, McGillicuddy stanął między Seanem a Adamem. Rozsądny krok, ponieważ zdarzało się, że zaczynali na nowo, a gapie otaczający ich kręgiem wyraźnie na to liczyli. Tammy próbowała przyciągnąć moją uwagę, ale potrząsnęłam głową. Cameron wziął twarz Adama w dłonie i przyjrzał się wielkiej plamie pod okiem. Puścił brata i syknął do mnie: – Zabierz go stąd na wypadek, gdyby przyszła mama. Czułam się zaszczycona, że mam wziąć udział w spisku, ale czy Cameron nie mógł mnie poprosić, żebym zabrała stąd Seana? W tym momencie to nie miało jednak znaczenia – Adam mnie potrzebował. Położyłam rękę na jego plecach. – Idziemy – powiedziałam. Przeszliśmy przez ogród za róg domu. Sosnowa igła zwisała z jednego z ciemnoblond pukli z tyłu jego głowy. Po piętnastu krokach jego oddech zwolnił niemal do normalnego rytmu. Poczułam, że zaczyna się odwracać. – Nie oglądaj się – rzuciłam. Odetchnął głęboko przez nos, żeby się uspokoić. Walczył z tym przejawem ADHD, który sprawiał, że stawał się porywczy i impulsywny. Tym, który doprowadził do tego, że próbował rozkwasić nos starszemu bratu. – Nie traktuj tego tak śmiertelnie serio – powiedziałam tonem, który, jak miałam nadzieję, brzmiał kojąco. To było dla mnie trudne, bo zazwyczaj byłam mniej więcej tak kojąca jak mleczko do ciała z odżywką i tłuczonym szkłem, ale sytuacja stała się poważna. – To pewnie tylko chwilowe. Jest na ciebie wściekły za te żarty dzisiaj po południu… – To nie ja zacząłem! – Ty je skończyłeś. Więc uwiódł twoją dziewczynę, a ona się zgodziła, bo jesteście razem już od miesiąca. Może zaczynacie popadać w rutynę. – Weszliśmy za róg domu i znaleźliśmy się w części ogrodu niewidocznej dla gości stojących przed frontową werandą. Stanęliśmy pod reflektorem wiszącym pod okapem. – Daj mi spojrzeć na to oko. – Wzięłam jego twarz w dłonie, tak jak przedtem zrobił to Cameron. – Mama zauważy? „Tak” – pomyślałam. – Trudno powiedzieć – odparłam. Nie chciałam, żeby pognał do Seana i próbował się zemścić. – Może uda nam się to domyć. Ściągnął T-shirt, zmoczył jego brzeg pod kranem przy domu i przyniósł mi go. – Siadaj – poleciłam. – Ledwie cię widzę tak wysoko. Usiedliśmy na trawie. Przysunęłam się bliżej, przechyliłam jego twarz do światła i wytarłam

na wpół zaschniętą krew. Patrzył na mnie poważnymi oczami. Znowu poczułam to mrowienie – to samo, które czułam, kiedy przytuliłam się do niego i myślałam, że jest Seanem. Tyle że teraz wiedziałam już, że nie jest Seanem. I widywałam go bez koszulki tysiące razy, w tym całe „bezkoszulkowe” godziny tego popołudnia. Mrowienie nie ustawało. Przypuszczam, że to naturalna reakcja – byliśmy nadal nabuzowani adrenaliną, podekscytowani walką, wściekli na Seana i Rachel, no i zazdrośni. Pochylałam się nad nim tak, że nasze wargi prawie się stykały. Wciąż pachniał wodą kolońską i czymś bardziej seksownym. – I jak? – Głos mu się znowu załamał. Odchrząknął i powiedział niższym głosem – I jak? – Nie chce zejść. – Jeszcze raz delikatnie wytarłam sączącą się krew i usiadłam na piętach. – Przykro mi, że tak wyszło. Wzruszył ramionami i dalej patrzył na mnie tym samym przejmującym, poważnym wzrokiem. A ja nadal czułam mrowienie. Zupełnie jakby przesyłał mi swoje emocje, a ja mogłam je telepatycznie odbierać. Nie miało to sensu, ponieważ powinien mieć serce złamane przez Rachel. Ale to uczucie było przyjemne. – Zaczynają puszczać fajerwerki bez ciebie. – Wstałam szybko i wyciągnęłam rękę, żeby pomóc mu wstać (to był tylko gest – Adam ważył dwa razy więcej ode mnie). Założył z powrotem T-shirt. Szkoda. Wciąż trzymając mu rękę na plecach, posterowałam nim przez pełen cieni ogród w stronę pomostu, skąd dochodziły stłumione eksplozje. Chłopcy – w większości członkowie drużyny futbolowej, w moim wieku lub o rok starsi – podpalali rakiety i trzymali je, dopóki lont nie zaczynał parzyć im palców. W ostatniej chwili wrzucali race do czarnego jeziora. Następowała chwila ciszy, a potem głęboko pod powierzchnią woda rozjarzała się na moment intensywną zielenią i jezioro mówiło fffup. Adam prawdopodobnie jutro rano poprosi mnie, żebym pomogła mu pozbierać z dna jeziora resztki rakiet – to była kolejna reguła jego taty. Nie miałam na to ochoty, bo w zeszłym roku, wspinając się w tym miejscu po drabince, zostałam niemile zaskoczona przez mszywioły. Wolałam jednak, żeby chłopcy puszczali rakiety do jeziora, niż żeby rzucali je w kierunku mojego ogrodu, ponieważ przyprawiało to tatę o atak serca. Nie mogłam też poprosić, żeby w ogóle tego nie robili. Adam stawał się nerwowy, jeśli przez kilka tygodni nie udało mu się niczego podpalić. Chłopaki powitali Adama okrzykami i dali mu kilka rakiet. Patrzył na płonący lont z zachwytem i bez cienia złości, a potem podał mi jedną racę i podpalił ją wyciągniętą z kieszeni zapalniczką. W końcu się uspokoiłam i zapomnieliśmy całkiem o Rachel i Seanie. Przynajmniej na chwilę.

7

W czasie roku szkolnego Holly i Beige twierdziły, że oficjalnym strojem drużyny tenisowej powinny być superkrótkie mini. Ich zdaniem pozwalało to na swobodniejsze ruchy podczas meczu, bo materiał nie plątał się między nogami, tak jak w przypadku szortów. Ja nigdy nie miałam z tym problemów i doszłam do wniosku, że Holly i Beige wymyśliły to dlatego, żeby mieć pretekst do noszenia króciuteńkich spódniczek, kiedy po lekcjach miałyśmy grać mecz. Na szczęście one skończyły właśnie szkołę i miałam je (prawie) z głowy. Z mojego punktu widzenia tenis i moda nie mają ze sobą nic wspólnego. Zdecydowanie nie jestem Sereną Williams. W normalnych okolicznościach na mecz z Tammy założyłabym stare spodenki gimnastyczne i jeden z obszernych T-shirtów Adama. Jednakże korty tenisowe były położone między liceum a główną ulicą miasteczka, przy której znajdowało się także kino, salon gier i kręgielnia. Jeśli Sean umówił się z Rachel, przejedzie tuż obok nas, co oznaczało, że czekało mnie włożenie „oficjalnej” tenisowej superkrótkiej mini. – Czy to część twojej przemiany w celu złapania Seana? Noszenie tej spódniczki nawet jeśli nie musisz? – zapytała Tammy, kiedy się mijałyśmy, zmieniając strony na korcie. Byłyśmy jedynymi idiotkami, które miały ochotę grać w tenisa w trzydziestostopniowym upale sobotniego wieczoru, więc miałyśmy kort dla siebie. Poza odbijającą się piłką i uderzeniami rakiety słychać było jedynie szum silników przejeżdżających samochodów i brzęczenie reflektorów nad naszymi głowami. Mimo to echo na asfaltowym korcie sprawiało, że trudno nam było podczas gry słyszeć siebie nawzajem, więc od godziny prowadziłyśmy rozmowę, wymieniając po jednym zdaniu co dwa gemy, kiedy zmieniałyśmy strony. Pokonała mnie dwukrotnie, a potem znowu minęłyśmy się przy siatce. – Wiem, że to niewiele – przyznałam. – Potrzebuję nowego planu z roboczą nazwą: „Plan Zapasowy na Wypadek Gdyby »Krok Trzeci: Dekolt« Nie Wywarł Efektu na Amatorach Kwaśnych Jabłek”. Jakieś rady? Wygrałam jednego gema, a potem znowu zostałam pokonana. Kiedy mijałyśmy się przy siatce, Tammy zaproponowała: – Jak sprawić, żeby zaczął być zazdrosny? Nie mam pojęcia. Nie jestem dobra w intrygach. Upuściłam rakietę, która z trzaskiem upadła na kort. – Nie oglądaj się teraz – (co oczywiście sprawiło, że się obejrzała) ale może mój oryginalny plan jednak podziałał! Sean rzucił już Rachel i zajechała po mnie różowa bryka! Różowa bryka była potężną, należącą niegdyś do mariny furgonetką, tak starą, że czerwona farba wyblakła i stała się różowa, a napis na boku: MARINA VADERÓW się złuszczył. Cameron dostał różową brykę, kiedy skończył szesnaście lat, a my bez końca kpiliśmy sobie z niego. Kiedy skończył szkołę, rodzice podarowali mu nowy samochód, a różową brykę odziedziczył Sean. Sean, jak to Sean, zdołał sprawić, że różowa bryka przestała być obciachowa. W szkole krążyły liczne plotki o przygodach Seana w różowej bryce, w towarzystwie Holly i Beige. Sama marzyłam o własnych przygodach – a teraz moje sny stawały się rzeczywistością! Poza tym że w moich snach nie byłam taką idiotką. – Sean po mnie przyjechał! – jęknęłam. – To straszne! Co mam zrobić? – Zachowuj się naturalnie – powiedziała Tammy spokojnie, obserwując, jak furgonetka parkuje koło kortu, za wysokim ogrodzeniem z siatki. – Jakbyś była zainteresowana, ale nie obsesyjnie. – Ale w jaki sposób? Nie wiem, co robić! – Uściskaj go na przywitanie. Właśnie w tym momencie chłodny powiew musnął moją szyję tuż poniżej końskiego ogona i uświadomił mi, jak gorący był ten wieczór i jak bardzo się zmordowałam, ganiając za serwami Tammy.

– Jestem spocona. – Jeśli mu się podobasz, nie zwróci na to uwagi. – Tammy wyszła pierwsza przez furtkę i skierowała się do furgonetki od strony, gdzie siedział McGillicuddy, żeby odwrócić jego uwagę. Kiedy podeszłam do drzwi kierowcy, Sean otworzył je i zaczął wysiadać. Musiałam obejść te wielkie, ciężkie drzwi, żeby uściskać… – Adam! Spojrzał na mnie z góry, otwierając ramiona, ponieważ ja robiłam to samo. Opuścił ręce, kiedy zobaczył wyraz mojej twarzy. – Też się cieszę, że cię widzę – powiedział kwaśno. Poklepałam go lekko po policzku – nie tym, na którym miał niebieskiego sińca pod okiem, ale poklepywanie szybko zmieniło się prawie w uderzenia. – Dlaczego nie możesz być Seanem? O Boże… – W tej samej chwili, gdy wyrwały mi się te słowa, zrozumiałam, że Adam na nie nie zasługuje. Wspięłam się na palce i objęłam go. – Strasznie przepraszam. Nie chciałam tego powiedzieć. Nie odpowiedział, ale objął mnie w talii. Podniosłam na niego wzrok. – Po prostu… Dlaczego jeździsz furgonetką Seana? – To moja furgonetka. Sean pewnie dostał nowe auto z okazji ukończenia szkoły, tak jak Cameron. A teraz Adam jeździł różową bryką, ponieważ… Szlag. – Rany, zapomniałam o twoich szesnastych urodzinach! – Wiem. Tym jednym słowem dał mi do zrozumienia, że myślał dokładnie o tym samym co ja. Nasze urodziny dzieliły trzy tygodnie i kiedy byliśmy mali, robiono nam wspólne przyjęcia urodzinowe. Jak mogłam zapomnieć o jego przeklętych urodzinach? – Byłam zajęta klasówkami – rzuciłam pospiesznie. – No i zbliżającymi się wakacjami, i… – Seanem. Wiem. – Słuchaj, strasznie mi przykro – powiedziałam szczerze. Uściskałam go z całych sił, a potem spróbowałam się odsunąć. Dalej obejmował mnie dłońmi w talii. – Ciągle jestem trochę wściekły – oznajmił. Ze śmiechem przytuliłam go mocniej i poczułam, że się pochyla i kładzie podbródek na moim ramieniu. Z drugiej strony furgonetki Tammy, która rozmawiała z McGillicuddym, uniosła do mnie brwi. W tym momencie przyszedł mi do głowy pomysł. Przesunęłam dłonią po boku Adama, aż natrafiłam na jego dłoń. – Pogadajmy na osobności. Popatrzył na swoją rękę, którą złapałam, jakby nie do końca wierzył, że to się dzieje naprawdę. Ja też nie wierzyłam. – Okej – powiedział, nie podnosząc głowy. – Adam i ja zaraz wrócimy – zawołałam przez maskę furgonetki. – Musimy chwilę pogadać na osobności. Tammy i McGillicuddy popatrzyli na nas, na siebie, a potem znowu na nas. W końcu pociągnęłam Adama za sobą, machając jego ręką, jakby to, że trzymamy się za ręce, nie było najdziwaczniejszą rzeczą pod słońcem. Przeszliśmy chodnikiem za róg ogrodzenia, tam gdzie kort tenisowy sąsiadował z ulicą. Znajdowaliśmy się w zasięgu reflektorów oświetlających kort, więc było nas widać z ulicy: to stanowiło ważną część planu. Oparłam go o siatkę – nie popchnęłam go ani nic takiego, ale jestem pewna, że z ogrodzeniem za plecami czuł się osaczony, ponieważ stałam tuż koło niego, a wyraz determinacji na mojej twarzy musiał być przerażający. Ścisnęłam jego rękę. – Dalej uważam, że ten skok w bok Seana i Rachel jest udawany. Sean chce się na tobie ze-

mścić, a Rachel chce, żebyś był o nią zazdrosny. Zamierza trochę rozpalić wasz romans na lato. W dwa tygodnie, jeszcze przed Świętem Leszczy, wszystko między nią a Seanem będzie skończone i sprawy wrócą do normy. – A Sean znowu będzie wolny. – Ale musisz podbić stawkę, żeby utrzymać jej zainteresowanie. Żeby mieć pewność, że wróci do ciebie i więcej cię nie zostawi. Żeby dać jej nauczkę. Adam oddychał szybciej, a błękitne oczy rozszerzyły się, jakby zaczęło mu świtać, co chcę zaproponować. W gruncie rzeczy wyglądał, jakby trochę panikował, więc prawie się wycofałam. Byłabym naprawdę zawstydzona, gdyby uciekł z wrzaskiem i wybiegł na ulicę szukać stopa, żeby przede mną zwiać. Ale musiałam ratować moje szanse u Seana – nigdy wcześniej nie udało mi się do niego zbliżyć tak, jak wczoraj po południu na jeziorze! Dlatego brnęłam dalej. – Ty i ja powinniśmy zacząć udawać, że chodzimy ze sobą. To pokaże Rachel, że nie kupujesz tego, co ona ci wciska. A przy okazji pokaże Seanowi, że ja jestem materiałem na dziewczynę. Doprowadzimy ich do szaleństwa, słowo, do szaleństwa! – zażartowałam na wypadek, gdyby Adam wybuchnął śmiechem na pomysł udawania, że ze mną chodzi. Wtedy mogłabym powiedzieć, że od początku żartowałam. Wiedziałam, że Adam ceni mnie jako przyjaciółkę, więc dawałam mu furtkę w razie, gdyby widział we mnie tylko kumpla. Adam był wyraźnie zdenerwowany. – Chcesz ze mną chodzić. Żeby Rachel była zazdrosna i żebym mógł ją odzyskać. – Właśnie – przytaknęłam, zastanawiając się, dlaczego tak trudno mu to zrozumieć. Może nie oglądał tylu reality shows na MTV co ja. – Myślisz, że to podziała? Że będzie zazdrosna, jak zobaczy mnie z inną dziewczyną? – Pewnie. – Wyglądało na to, że teoria z uważaniem mnie za kumpla była prawdziwa. – Chyba że nie wydaje ci się, żebym była odpowiednią osobą do tego. Proponuję ci to po prostu dlatego, że sama próbuję złapać Seana. – Czy on uważał, że umawianie się ze mną pogrzebie jego szanse u Rachel czy dowolnej innej dziewczyny w szkole na zawsze, zupełnie jakby zaczął chodzić z Godzillą? – Okej – powiedział szybko. – Okej? – Myślałam, że będzie go trudniej przekonać. Coś mi umknęło. Co, muszę uczciwie przyznać, nie byłoby niczym niezwykłym. – Okej, będziemy udawać, że chodzimy ze sobą. – Dalej na mnie patrzył. Jego wzrok wędrował od moich oczu do ucha, po szyi w stronę dekoltu (dziękowałam losowi za sportowy stanik). Oparł się o ogrodzenie, żeby lepiej przyjrzeć się moim nogom pod superkrótką mini, a potem znowu spojrzał mi w oczy. Zupełnie jakby szacował, z czymże to ma udawać chodzenie, i doszedł do wniosku, że nie zaszkodzi to jego reputacji. Powinnam to docenić – przeszłam przez kontrolę jakości! Jednak jego spojrzenie sprawiało, że czułam się wystarczająco niepewnie, by powróciło irytujące mrowienie. Co gorsza, on zachowywał się tak, jakby o tym wiedział. Spróbował stłumić rozbawienie, a potem poddał się i wyszczerzył zęby w najszerszym uśmiechu, jaki widziałam na jego twarzy od… no dobra, od wczorajszego popołudnia, kiedy pokonał Seana w robieniu pompek. Przed oczami przemknęło mi wspomnienie ośmioletniego Adama, który skoczył z dachu, bo Sean go podpuścił (złamana kostka). Zastanowiłam się, w co się wpakowałam. Nagle poczułam się okropnie zdenerwowana, więc zatarłam mrowiące dłonie i spojrzałam na ulicę. – Może powinniśmy podjechać na parking przed kinem, to więcej ludzi zobaczy nas razem? Moglibyśmy udawać, że się ca… – W tym momencie spojrzałam na Adama i urwałam, bo w jego wzroku było coś dziwnego. – …łujemy. – Skinął głową. – A potem tamci wszystkim by o tym rozgadali. To na pewno doszłoby do Seana i Rachel. Potrząsnął przecząco głową. – To nie zadziała. Nie uda nam się tego dobrze odegrać. Ja jestem koszmarnym aktorem, a coś mi mówi, że ty też nie zdobyłabyś Oscara.

– Hej… – Więc to musi wyglądać naturalnie. Musimy się zachowywać, jakbyśmy lecieli na siebie cały czas, bez oglądania się, czy ktoś nas widzi. – Jego ręka zadrżała w mojej. – Może na przykład teraz po raz pierwszy uświadomiliśmy sobie, że nam na sobie zależy. I może to nasz pierwszy pocałunek. Pochylił się, a kiedy jego twarz znalazła się o centymetry od mojej, zachichotałam. Nie tym fałszywym chichotem chłopczycy wychowanej w stadzie wilków, tylko prawdziwym, wysokim dziewczęcym śmiechem, który rodził się gdzieś w okolicy zatok i sprawiał, że miałam ochotę sama siebie spoliczkować. Była jeszcze dla mnie nadzieja. – Widzisz? – wyszeptał tuż przy moich ustach. – Tego właśnie chcemy uniknąć. Musimy się zachowywać tak, jakbyśmy naprawdę tego chcieli. – A potem mnie pocałował. Ciągle dzieliło nas kilka centymetrów, więc nie obejmowaliśmy się, tylko jego ciepłe i miękkie wargi dotknęły moich ust. Nasze palce się splotły. Mrowienie zamieniło się w wibracje. Jakiś wieśniak przejeżdżający obok wrzasnął: – Gorąca randka, co, Vader? Fiuuuu! Adam roześmiał się cicho, nie odrywając się od moich ust. Wydawało mi się, że wyczułam ledwie dostrzegalny dreszcz, jakby on także doświadczył podobnych wibracji. Potem odsunął się i spojrzał na mnie. – Tego chciałaś? – Tak – odetchnęłam głębiej. – A ty tego chciałeś? Jego uśmiech przygasł. – Jasne. Chodźmy. Poprowadził mnie z powrotem chodnikiem do miejsca, gdzie Tammy i McGillicuddy rozmawiali, nie odrywając od nas wzroku. Kiedy podeszliśmy bliżej furgonetki, Adam zapytał: – Umówisz się ze mną jutro wieczór? – Z przyjemnością – odparłam, patrząc na niego tak, jakbym nie miała pojęcia, że wzrok mojego brata wypala mi dziurę w głowie. – Podjadę po ciebie o siódmej – oznajmił Adam. – Nie, moment. – Nie ma sprawy – roześmiałam się. – Możesz przejechać trzydzieści metrów i podjechać po mnie o siódmej. – Przyjdę po ciebie o siódmej. – Uśmiechnął się i owinął kosmyk moich włosów wokół palca. – Siedem to szczęśliwa liczba, więc może i mnie się poszczęści. McGillicuddy odchrząknął. – Nie to miałem na myśli! – wrzasnął na niego Adam z wściekłością. Jego policzki stały się intensywnie czerwone. – Skończyliście? – zapytała szybko Tammy. – Lori, czy jakieś cztery albo pięć piłek nie wleciało ci przez płot w krzaki? McGillicuddy, Adam i ja ruszyliśmy w stronę zarośli kudzu, ale Tammy złapała mnie za bluzeczkę i szarpnęła do tyłu. Zaczekała, aż chłopcy znajdą się poza zasięgiem słuchu i syknęła: – Masz mi może coś do powiedzenia? – Tak – odparłam radośnie. – Ale nie możesz nikomu powtórzyć. I nie mam na myśli takiego trzymania czegoś w tajemnicy, jak to się w zeszłym roku udało drużynie tenisowej, kiedy dziewczyny wypaplały wszystko chłopakom z drużyny koszykówki. – To były Holly i Beige w akcji. – Obiecuję. – Tammy wyciągnęła z kieszeni piłeczkę tenisową i zaczęła ją odbijać o zderzak furgonetki. Ona także miała do czynienia Holly i Beige w akcji – rozplotkowującymi jej tajemnice. Szczerze mówiąc, ja nigdy wcześniej nie miałam tajemnicy, którą mogłyby rozgadać. – Nie mów nic McGillicuddy’emu. Może się wygadać przed Cameronem, jeśli uzna, że to dostatecznie zabawne. Mówię tylko tobie, więc jeśli się wyda, będę wiedziała, że to ty puściłaś farbę. – Naświetliłam pokrótce genialny i diaboliczny plan. – Czy to nie jest genialny pomysł? I diaboliczny?

– Brzmi rozpaczliwie skomplikowanie. Nie byłoby prościej naprawdę zacząć chodzić z Adamem? Jest uroczy. – Wcale nie jest! – Przyjrzałam się jej, niepewna, czy powinnam była zdradzać jej mój diaboliczny plan. Przyznaję, że Adam rzeczywiście był uroczy, ale mnie zależało na Seanie. Nie zamierzałam wykorzystywać uroku Adama, ale w tym momencie uświadomiłam sobie, że nie chciałabym także, żeby wykorzystywał go ktoś inny. Adam należał do mojej Uroczej Rezerwy Specjalnej. Teraz, gdy Tammy uświadamiała mi, że w moim planie jest pewien słaby punkt, stwierdziłam, że nie mam ochoty tego słuchać. Metodycznie odbijała piłeczkę od furgonetki. – Uważasz, że Sean jest uroczy. – Pewnie. – A Adam bardzo przypomina brata. – Fakt. – No to dlaczego nie uważasz, że Adam jest uroczy. Złapałam piłeczkę w powietrzu i potrząsnęłam nią. – Bo to Adam! Adam i McGillicuddy znaleźli wszystkie nasze zguby, a teraz stali po pas w kudzu, nie przejmując się wężami, i z całej siły rzucali w siebie piłeczkami tenisowymi. Odbijały się od ich ramion i piersi, a oni musieli znowu szukać ich w gęstwinie pnączy. Typowe. Odwróciłam się do Tammy. – Sama powiedziałaś, że Sean jest jak fondue. – Nie, to ty powiedziałaś. – Powiedziałaś, że dziewczyny wariują, kiedy tylko pojawia się Sean. Nie reagują tak na Adama. – Ale to chyba lepiej? Musiałabyś się dzielić Seanem, a Adama miałabyś tylko dla siebie. Myślałam, że dziewczęta dzieliły się z chichotem sekretami, ponieważ się doskonale rozumiały. Tammy nie rozumiała mnie ani trochę. Adam zrobił pętlę szubieniczną z pnącza kudzu i gonił z nią McGillicuddy’ego po chodniku. Obaj śmiali się, jakby mieli po dziesięć lat. Adam naprawdę wyglądał uroczo, kiedy się śmiał. No dobrze, może Tammy miała trochę racji. Wiedziałam, że Adam żartował, kiedy mówił, że może mu się poszczęści. Wiedziałam, że tylko odgrywa swoją rolę, tak jak to zaplanowaliśmy, żeby odzyskać Rachel. Ale jakaś cząstka mnie, maleńka cząstka rozmiarów cukrowego serduszka, pragnęła, żeby naprawdę chciał, by poszczęściło mu się ze mną.

8

Sean miał czelność uśmiechać się do mnie z góry. Błękitne oczy, jaśniejsze od nieba nad nim, miały niesamowity odcień. Przekrzykiwał ryk silnika motorówki. – Lori, chcę, żebyś została moją dziewczyną, kiedy będziemy dorośli. Spróbowałam odpowiedzieć, zakrztusiłam się i wyplułam kosmyk moich włosów, które wiatr wepchnął mi do ust. Wyglądałam po prostu szałowo. – Jesteś już dorosły – powiedziałam mu. – A jeśli Rachel jest dość dorosła, to i ja jestem dość dorosła. Pochylił się do mnie i obiecał: – Podjadę po ciebie o siódmej. Niesamowite! Chciał się ze mną umówić! Szłam na randkę z Seanem! Chociaż – dokładnie to usłyszałam – ale co, jeśli bezgłośnie powiedział coś innego? Jak w tych filmach kung fu, które chłopaki uwielbiali oglądać i w których angielskie głosy podkładano chińskim aktorom i było widać, że ruchy warg nie zgadzają się z tym, co mówią? – Drań! – Usiadłam gwałtownie na zimnym i wilgotnym łóżku. Wycierałam i wycierałam twarz dłońmi, ale nie byłam w stanie pozbyć się wszystkich włosów z ust. W tym momencie uświadomiłam sobie, że mówiłam na głos. – Przepraszam, mamo – powiedziałam do jej zdjęcia jako szesnastolatki, stojącego przy moim łóżku. Budzik śpiewał Keep holding on Avril Lavigne. Właśnie! Obiecałam sobie, że dzisiaj w marinie spróbuję jakoś posunąć do przodu sprawy z Seanem. Muszę dopilnować, żeby stał się świadkiem gorącej sceny. Niestety w chwili, w której przekroczyłam próg biura, napotkałam przeszkodę na drodze do tego celu w postaci rozwścieczonej matrony z pasemkami we włosach. – Lori! – ryknęła, obracając się do mnie na fotelu. – Dzień dobry, szefowo! – odparłam pogodnie i pomachałam jej. Przyjrzała mi się zmrużonymi oczami. – Wystarczająco niedobry był wczoraj, kiedy Adam powiedział mi, że Sean odbił mu Rachel. Chciał, żebym mu dała szlaban albo zabrała Wii. – Na jak długo ten szlaban? – Gdyby Sean miał szlaban, nie mógłby nawet podjechać po Rachel, żeby przywieźć ją do siebie. Mógłby się z nią zobaczyć, tylko gdyby jej mama ją przywiozła. To byłby dopiero obciach – a Sean nie lubił obciachu. Błyskawiczne zerwanie! Z drugiej strony, gdyby miał szlaban przez całe lato, nawet po zerwaniu z Rachel, nie mógłby się umówić ze mną. – Nie mogę mu dać szlabanu! – jęknęła pani Vader. – Nie mogę dać szlabanu pełnoletniemu facetowi! I nie mogę dać szlabanu synowi za to, że odbił drugiemu synowi dziewczynę. Ale muszę coś zrobić, Adam ma śliwkę pod okiem, a Sean dziwnie trzyma szczękę i nie chce mi spojrzeć w oczy. Te bójki są wystarczającym problemem, nie mogą do tego jeszcze wzajemnie zadręczać się psychicznie! Jasne, że mogą. Robili to od lat. Najwidoczniej Sean pilnował się, żeby nie nazywać Adama daunem, kiedy matka była w pobliżu. Jakoś jednak uznałam, że powiedzenie tego teraz nie pomogłoby mi szczególnie, więc pokiwałam głową, jakbym rozumiała jej żale. – Mam się zająć benzyną? Skrzyżowała ręce na piersiach. – A dzisiaj rano Adam oznajmił mi, że umówił się na wieczór. Z tobą. – Przecież ostrzegałam – oznajmiłam radośnie, z gestem dłoni wzdłuż ciała mówiącym: „To wszystko może być twoje”. – Tobie zależy na Seanie – prychnęła. – Komu? Mnie? – Tak, naprawdę powiedziałam: „Komu? Mnie?”. Zaczynałam łapać, o co chodziło Adamowi, kiedy mówił, że nie zdobyłabym Oscara. – Zależało mi na Adamie.

– Zależało ci na Seanie. Gapiłaś się na niego maślanym wzrokiem przez cały piątek. Zrobiłaś sobie półtoragodzinną przerwę na drugie śniadanie, bo miałaś nadzieję, że się pojawi. Wyniośle podniosłam podbródek. – Jesteście jak poganiacze niewolników. Nie wolno mi było zrobić sobie przerwy, żeby obejrzeć Jak się nie ubierać? – Poza tym – dodała spokojniej, przyglądając mi się zdecydowanie zbyt uważnie jak na mój gust – jeśli ty i Adam naprawdę zaczynalibyście ze sobą chodzić, Adam nie poskarżyłby się wczoraj na Seana za to, że odbił mu dziewczynę. Byłby szczęśliwy, że ma wolną rękę w twojej sprawie, i zapomniałby o Rachel natychmiast. Słuszna uwaga. Gdzie się podział Adam, który też powinien tego słuchać? Rozejrzałam się bezskutecznie za nim, a potem powiedziałam częściową prawdę: – Chodzi o zasadę. Adam jest dalej wściekły także o to, że Sean popsuł jego zdalnie sterowaną ciężarówkę, którą dostał sześć lat temu na Gwiazdkę. Pani Vader opadły ręce. – To Adam ją popsuł! Powiedział, że Sean ją specjalnie popsuł, a Sean powiedział, że zrobił to Adam, a ja uwierzyłam Seanowi. – Właśnie. Popatrzyła na mnie surowo, czekając, czy się nie załamię, ale ja przechyliłam głowę na bok i zatrzepotałam rzęsami. W końcu skinęła głową w stronę drzwi. – Będziesz w magazynie, z Seanem – powiedziała. Ho, ho – tortura gorsza od śmierci. Druga okazja, żeby popchnąć sprawy. Sean i ja pomagaliśmy etatowym pracownikom wyciągać łodzie z magazynu. To polegało przede wszystkim na tym, że wyszukiwaliśmy łodzie, które miały zostać zabrane, czyściliśmy siedzenia i wymienialiśmy płyny w silnikach. Kiedy któraś łódź była już gotowa, Cameron i mój brat odprowadzali ją do klienta. Adam zajmował się benzyną. Myślę, że pani Vader nie tyle złośliwie połączyła mnie z Seanem, ile chciała utrzymać Seana i Adama z dala od siebie. Robiłam, co tylko mogłam, ale to nie wystarczało. Sean traktował mnie dokładnie tak samo jak zawsze, nie licząc przedwczorajszego popołudnia na łodzi. Zdarzały mu się przeurocze gesty – na przykład przyniósł mi picie z biura, kiedy szedł po coś dla siebie. Ale potem rozmawiał ze starszą klientką tym samym czarującym tonem co ze mną. Tak samo rozmawiał z matką. Może jeszcze nie wiedział, że umówiłam się z Adamem. Nie spodziewałam się, żeby pani Vader poinformowała go o tym, z obawy, że doleje tym oliwy do ognia. Dlatego Sean nie wiedział, że powinien zauważyć we mnie materiał na dziewczynę i być zazdrosny. Ale pomimo niewątpliwego kobiecego talentu do manipulacji i ciętego języka, nie potrafiłam niestety znaleźć sposobu na przekazanie mu tego w taki sposób, by nie zdradzić się z prawdziwymi zamiarami. Dlatego byłam dla niego niezwykle słodka, paradowałam po magazynie w moim topie i ogólnie zachowywałam się, jakbyśmy byli tylko przyjaciółmi. Ha! Później tego popołudnia wybraliśmy się na wakeboardy. Poprzedniego dnia po raz pierwszy opuściliśmy rozgrzewkę, a dzisiaj także nie mieliśmy na nią ochoty. Mój brat nie oznajmił, że czas na ćwiczenia, i nie zrobił tego także Cameron. Sean i Adam tylko patrzyli na siebie z wściekłością, kiedy rzucali sobie kamizelki ratunkowe potrzebne na łodzi. Wydaje mi się, że kiedy odbijaliśmy od brzegu, wszyscy byliśmy trochę spięci, ale potem Sean jako pierwszy pełnił rolę obserwatora, a Adam usiadł na dziobie, więc powoli się uspokoiliśmy. Ostatecznie było mało prawdopodobne, żeby Adam i Sean pobili się na łodzi – Cameron i mój brat natychmiast by ich rozdzielili, a mój brat był większy od każdego z nich. Jeśli o mnie chodzi, to bardzo chciałam zająć miejsce naprzeciwko Seana – mógłby się do mnie przysunąć i usiąść koło mnie, jak przedwczoraj. Ale nie, nie zrobiłby tego, żeby nie zaszkodzić swojej „relacji” z Rachel – nie w sytuacji, kiedy wywierał tym pożądany wpływ na Adama. Jak może już zauważyliście, subtelność i cierpliwość to nie najmocniejsze cechy mojego charakteru. Mimo to zdołałam pamiętać o założonym celu, co oznaczało, że minęłam miejsce koło Seana i kuliłam się na wietrze na dziobie, razem z Adamem. Problem polegał na tym, że Sean siedział do nas tyłem, by móc obserwować, jak mój brat radzi sobie na desce. Nawet nie zobaczył pło-

miennego spojrzenia, jakie rzucił mi Adam, kiedy usiadłam obok niego. Widział nas jednak siedzący za sterem Cameron, a Sean może mógłby być na tyle uprzejmy, żeby co jakiś czas się odwrócić. Zastanawiałam się, co Adam chciałby ze mną zrobić – czy spróbuje mnie dotknąć i w jaki sposób. Może myślał o tym samym co ja: w naszym fałszywym romansie było jeszcze za wcześnie na publiczne obściskiwanie się. Jeśli nagle zakochalibyśmy się w sobie, i to po prawie szesnastu latach przyjaźni, byłoby oczywiste, że robimy to na pokaz i chcemy udowodnić Seanowi, że nie obchodzi nas ani on, ani zdradziecka Rachel. Tak czy inaczej, Adam mnie nie dotknął – wystarczyło mu, że przyglądał mi się mrocznie. Nie miałam pojęcia, czemu tak na mnie patrzy. Najwyraźniej jednak myśleliśmy o czym innym. W tym momencie uświadomiłam sobie nowy problem. Adam powiedział mi przedwczoraj, że zaprzepaściłam szanse u Seana, ponieważ zajęłam jego miejsce w pokazie wakeboardingu. Może dobrze by było, gdybym się wywaliła, wykonując air raley, żeby Sean nie myślał, że się popisuję? Ale wiecie co? Dalej byłam przeszczęśliwa, że tak świetnie poszło mi wczoraj i przedwczoraj, i nie miałam zamiaru rezygnować z tego z powodu chłopaka. Nawet tak ważnego chłopaka. Może będę mogła nad tym popracować, kiedy zacznę dorastać. Seanowi znowu poszło marnie, Adamowi też – auć! – ale on przynajmniej dobrze się bawił. Mnie po raz kolejny wyszedł fantastyczny przejazd, więc postanowiłam poćwiczyć następnego dnia S-bend, w tym sztukę prawidłowego lądowania po skoku, w odróżnieniu od pewnego znanego mi, uzależnionego od adrenaliny idioty. Sean najwyraźniej nie zwrócił uwagi na to, że poszło mi świetnie, a jemu nie bardzo. Był jak zwykle miły, ale trochę zbyt odległy jak na mój gust – dokładnie taki jak zawsze. Musiał naprawdę napawać się tym, że odbił Adamowi laskę. Znaczy, dziewczynę. Nie szkodzi, i tak to ja miałam ostatecznie zdobyć jego serce. Kiedy cumowaliśmy przy marinie, czułam się pełna nadziei. Może z powodu słońca, a może z powodu satysfakcji po udanym przejeździe, ale kiedy Adam pomógł mi wysiąść z łodzi i wykonaliśmy specjalne powitanie, nie obchodziło mnie, że zupełnie się ono zmarnowało, ponieważ Sean poszedł już do magazynu i niczego nie zobaczył. Poczułam jednak, że ktoś przynajmniej ceni mnie na tyle, żeby wymyślić specjalne powitanie ze mną. – Tak przy okazji – powiedziałam, kiedy przybijaliśmy piątkę. – Dlaczego tak na mnie patrzyłeś na łodzi? – Jak patrzyłem? – Adam się zaczerwienił. Wiedział, o czym mówię. – O tak. – Pokazałam mu. Przyjrzał mi się zmrużonymi oczami. – Nie jestem lekarzem, ale obstawiałbym albo niestrawność, albo udar cieplny. Roześmialiśmy się, stuknęliśmy się łokciami i rozeszliśmy się nabrzeżem w swoje strony. Pomaszerowałam do domu, wdychając głęboko ciepłe wieczorne powietrze, przesycone zapachem ściętej trawy i kwiatów. Nie przejmowałam się nawet tym, że będę musiała przez kilka minut wydmuchiwać z nosa komary. Żałowałam, że Sean nie umówił się ze mną, tak jak powinien był to zrobić. Ale jeśli miałam iść na udawaną randkę, żeby go złapać, nie było nikogo, z kim wybrałabym się chętniej niż z Adamem. Możliwe, że będziemy się nawet dobrze bawić, jak przyjaciele. Po obiedzie z tatą i McGillicuddym oraz luksusowej serii zabiegów kosmetycznych, wśród których znalazło się rozczesanie pomalowanych tuszem rzęs grzebykiem dołączonym do elektrycznej golarki McGillicuddy’ego, byłam gotowa do wyjścia. Godzinę za wcześnie. Wyjrzałam przez okno sypialni w stronę domu Adama i zaczęłam się zastanawiać, co on teraz robi. Szykuje się? Bierze prysznic? Chociaż obraz Adama pod prysznicem istniał tylko w mojej wyobraźni, cofnęłam się o krok od okna, jakby zmusił mnie do tego ten widok i jego realizm. Najprawdopodobniej wyobrażałam sobie Seana pod prysznicem, ponieważ kąpiący się chłopak nie miał wisiorka z czaszką i piszczelami. Adam nosił ten wisiorek na wakeboardzie i w czasie pływania, więc na pewno miał go na sobie także pod prysznicem. A może nie? Przez te wszystkie lata, które razem przepracowaliśmy w marinie, kiedy się pochylał, a wisiorek kołysał się na rzemyku, nigdy nie zauważyłam na jego

szyi brudnej plamki w kształcie czaszki i piszczeli. No dobra. Uznałam, że nie wytrzymam kolejnej godziny, jeśli będę się tak zadręczać. Pożegnałam się z tatą, pobrnęłam na wysokich obcasach przez ogród do przystani, odwiązałam kanadyjkę i popłynęłam na drugi brzeg. Przepływanie w poprzek jeziora w kanadyjce, żaglówce czy też w czymkolwiek bez motoru było trochę ryzykowne. W tym miejscu jezioro miało niecały kilometr szerokości, a kanadyjka przecinająca szlak wodny mogła łatwo zostać staranowana przez motorówkę prowadzoną przez jakiegoś gościa z Montgomery, który nie dość, że nie miał pojęcia o zasadach ruchu po wodzie, to do tego mógł być kompletnie zalany. Ale o tej porze ruch był już mniejszy, a ja szybko wiosłowałam. Po przeciwnej stronie przycumowałam do pomostu Harbargerów. Dziwne, że dzieci nie siedziały nad wodą. Prawdopodobnie pływały cały dzień, pobiły się kilka razy plastikowymi łopatkami i pewnie nieraz omal się nie potopiły, a ich opiekunka, śmiertelnie zmęczona tym wszystkim, zagoniła je do domu. Taki scenariusz był mi doskonale znany. Rzeczywiście, kiedy podeszłam do ich ogrodu, usłyszałam zza ogrodzenia śmiech dzieci. Uznałam, że nawet ja, Lori Wspaniała, Najbardziej Seksowna i Najlepsza Wakeboardzistka w Marinie Vaderów, nie byłabym w stanie przeleźć przez drewniany płot w butach na wysokich obcasach. Zrzuciłam oba pantofle, podskoczyłam, złapałam się za ogrodzenie i podciągnęłam. Dzieci budowały zamki w piaskownicy – tak naprawdę usypywały tylko kopczyki z piasku, ale postanowiłam być dobrej myśli. Niedaleko na trawie siedziała po turecku Frances, ubrana jak zwykle w hipisowski, letni strój: T-shirt z psychodelicznym wzorem, lniane szorty i bose stopy. Od kiedy na studiach zaraziła się stylem grunge, miała także stały strój zimowy, uwzględniający wełnę i zdrowotne klapki Birkenstock. Ona i dzieci popatrzyli na mnie. Przeskoczyłam na ich stronę ogrodzenia, podeszłam i usiadłam na obramowaniu piaskownicy. – Co jest? – zapytałam maluchy. – Nigdy nie widzieliście takiej urody? – Wiesz, mamy tutaj furtkę – poinformowała mnie Frances. – Nie zauważyłam. – Po przeciwnej stronie domu, od ulicy. Wiesz, tam, gdzie ludzie zwykle miewają furtki. – Jakoś weszłam, nie? Rany, zawsze mam robić wszystko, jak ty chcesz. – To było trochę nie fair. Frances jako opiekunka była bardzo liberalna, chociaż oczywiście nie miałam specjalnie z kim jej porównać. – No więc tym razem zrobiłam coś, co na pewno nie jest omówione w poradnikach wychowywania dzieci. No dalej, zapytaj mnie, co się działo na imprezie. Zapytaj mnie, gdzie się wybieram tak zabójczo ubrana. Dzieci popatrzyły na mnie, kiedy usłyszały to słówko na „z”, i zapewne straciły nadzieję, że staną się dobrze ułożonymi nastolatkami pod opieką Superfrancy. Na pewno nie pomogło to, że kiedy opowiedziałam Frances o Seanie i Adamie, położyła ręce na kolanach i zaczęła stosować jedną ze swoich oddechowych technik relaksacyjnych. – No i? – wrzasnęłam. Otwarła gwałtownie oczy, więc ponagliłam ją. – Czy to nie brzmi jak niesamowicie dziewczęce perypetie? Oglądasz reality shows na MTV? Dobra, nieważne, głupie pytanie. Może pokazują takie historie na kanałach informacyjnych? – Tym chłopakom chodzi o coś innego – powiedziała. – Niby o co? – Nie wiem na pewno. Od lat nie miałam okazji spojrzeć krytycznym okiem na Adama, Seana, Camerona czy Billa. Tylko ty mnie odwiedzasz, poza. Mirabelko, nie jemy piasku. – Podniosła dziewczynkę i zabrała ją do domu. Mała nie protestowała. Te dzieci chyba były na prochach albo po lobotomii. Spojrzałam na chłopca. – Nie kłócicie się z nią czasem? Potrząsnął głową. – Nie robicie strajków? Nie piszecie oficjalnych skarg? Zawsze nam mówiła, że udzieli nam zezwolenia na dowolną rzecz, jeśli uda nam się napisać przekonującą argumentację. Próbowaliśmy. Odezwał się uroczym głosikiem małego zombie:

– Nie jemy piasku. Frances wyszła z domu i z powrotem wsadziła do piaskownicy dziewczynkę, która popatrzyła łakomie na leżące obok suche liście. – Możesz być pewna, że w tym wszystkim chodzi o coś jeszcze – powtórzyła Frances. – Twój pomysł nie jest jedyną intrygą. – Jasne. Sean odbił Adamowi Rachel, żeby się zemścić. Wszystkie intrygi zawsze wymyśla Sean. Tak tylko przypomnę, że to on zaczął cię nazywać Cholera, Nie Potrzebuję Niani. Prawdopodobnie nie byłabym nawet w połowie tak nieznośna, gdyby Sean nas wszystkich nie podpuszczał. – No nie wiem – odparła z namysłem Frances. – To Adam wsadził petardę do mojego domowego sera. – O rany, całkiem zapomniałam o tamtym serze! – Śmiałam się tak długo, aż się zakrztusiłam. Dzieci przyglądały mi się poważnym wzrokiem. Najwyraźniej metoda Montessori działała na nie lepiej niż na mnie i McGillicuddy’ego. – Zawsze uwielbiałam Adama – odezwała się Frances. Pociągnęłam nosem. – Serio? – Frances zwykle nie była wylewna w tego rodzaju wyznaniach. – Adam miał potencjał, który mógł rozwinąć. Przypuszczam, że dalej go ma. Nagle poczułam, że powinnam bronić Adama. – Każdy ma jakiś potencjał do rozwinięcia. – A ja nie chcę, żebyś ty go ograniczała. – Popatrzyła na mnie surowo. – Co ja jestem, jakiś drewniany płot? Spojrzała na dzieci i powiedziała do mnie przez zęby: – Rozumiesz mnie? – Nie do końca. Zabraniasz mi się spotykać z Adamem? – To było w gruncie rzeczy trochę romantyczne, chociaż absurdalne. „Zabraniam ci spotykać się z tym chłopakiem z sąsiedztwa!”. – Mirabella, Alvin – odezwała się Frances. – Weźcie wąż i podlejcie prześliczne kwiatki waszej mamy. Jakimś cudem te dzieci z wypranymi mózgami wstały i posłuchały, wynosząc z piaskownicy połowę piasku. Frances patrzyła, jak odchodzą, a potem spojrzała na mnie. – Od śmierci waszej mamy wasz tata umierał ze strachu, że coś wam się może stać – szepnęła. – Ale wychodził z siebie, żeby nie być nadopiekuńczym i żebyście wy nie bali się żyć po swojemu. Takich dokładnie instrukcji udzielił mi jako waszej opiekunce. – Poklepała moje kolano. – Nikt nie będzie ci niczego zabraniać, Lori. Po prostu… uważaj na tych chłopaków.

9

Adam siedział na końcu mojego pomostu. Bosymi stopami machał w pełnej mszywiołów wodzie. Żartuję: pomost został „odkażony dla mojego dobra” za pomocą podbieraka. Dopłynęłam kanadyjką do pomostu i zatrzymałam się za pomocą wiosła. Adam wstał, ociekając wodą, złapał rzuconą mu linę i przywiązał ją do słupka. – Randka, co nie? – zapytał. Wyciągnęłam buty z dna kanadyjki. – Randka – potwierdziłam. – Łe, strasznie dziwnie mi o tym myśleć. Pomóż mi wysiąść, kochasiu. Wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wejść na pomost, i zrobił to tak dżentelmeńskim gestem – bez żadnego łaskotania, szczypania czy choćby specjalnego powitania – że nie mogłam się powstrzymać i szarpnęłam go, żeby go zaskoczyć. Musiał się oprzeć na mnie całym ciężarem, żeby nie polecieć, i tylko kilka milimetrów dzieliło nas od przewrócenia kanadyjki i wylądowania w jeziorze. W ostatniej chwili zdołaliśmy złapać równowagę. Pomógł mi wejść na pomost, jakby nic się nie stało. Był tylko intensywnie czerwony i patrzył na mnie wzrokiem mówiącym: „nie rozśmieszaj mnie”. – Twój tata powiedział, że popłynęłaś zobaczyć się z Frances. – Owszem. Opowiedziałam jej o naszym planie, a ona uważa, że zgodziłeś się tylko dlatego, że masz nadzieję, że uda ci się ze mną. – Roześmialiśmy się zażenowani samym absurdem takiego pomysłu. Adam włożył buty, a mnie coś podkusiło, żeby drążyć temat: – Udało ci się z Rachel? Popatrzył na mnie karcąco, a potem przeniósł równie niezadowolone spojrzenie na pomost Harbargerów po przeciwnej stronie jeziora. – Udało – westchnęłam. Nawet nie zauważyłam, że wstrzymałam oddech. – N… – zaczął. – M… mmph. – Wsadził obie ręce we włosy, a ja zauważyłam, jak silne i pięknie uformowane mięśnie miał ten opalony, przystojny chłopak. – Nie, ale ty nic o tym nie wiesz, jasne? Mam dwóch starszych braci i jakby któryś z nich pytał, to sypiam z całą drużyną czirliderek od kiedy skończyłem czternaście lat. Nie zrobił tego, więc czemu wyobrażałam sobie te opalone mięśnie napinające się, kiedy unosił się… nad kim? – Twój tata myślał o tym samym – oznajmił Adam. – O twoich bicepsach? – zachichotałam. Powoli i nieprzyjemnie boleśnie uświadomiłam sobie, że w tym momencie żadne z nas nie żartowało na głos z jego bicepsów. Powoli i mniej boleśnie opuścił ręce. – Mam ochotę na gumę – powiedział. – Też chcesz? – Z przyjemnością – wychrypiałam. Sięgnął głęboko do kieszeni szortów i zaczął wyciągać następujące przedmioty, które przekładał do drugiej kieszeni: portfel, zapalniczkę, pamiątkową monetę, plastikowe pudełeczko z haczykami, dziesięciocentymetrowy składany nóż. W końcu znalazł paczkę gumy, tak starą, że produkująca ją firma zdążyła zmienić logo. Nie szkodzi. Potrzebne mi było cokolwiek, czym mogłam zatkać sobie usta. – Chodzi o to – wyjaśnił, pracując ciężko szczęką nad skamieniałym kwadracikiem – że twój tata też myślał, że chciałbym, żeby mi się z tobą udało. W każdym razie to był jego drugi odruch, kiedy zadzwoniłem do drzwi i powiedziałem mu, że zamierzam cię zabrać na randkę. W pierwszym odruchu zagroził, że mnie aresztują. – Oj, wyluzuj. – Przełknęłam syntetyczne dodatki smakowe. Mniam, niepowtarzalne. – Czasem grozi, że mnie aresztują. W ten sposób okazuje przywiązanie. – Ruszyłam w stronę brzegu,

oczekując, że Adam pójdzie za mną, ale kiedy się obejrzałam, ciągle stał na końcu pomostu. – Będę cię odwiedzać w więzieniu – rzuciłam przez ramię. Podbiegł i chwycił mnie za rękę, żeby pomóc mi utrzymać równowagę, kiedy poślizgnęłam się na szpilkach. Wiedziałam, że nie należy zakładać wysokich obcasów do chodzenia po pomoście – widziałam zbyt wiele dziewczyn, które zakładały je na imprezy u Vaderów. Szpilki grzęzły w szparach między deskami i uniemożliwiały normalne poruszanie się. – Dlaczego nie powiedziałaś tacie, że zaczęliśmy ze sobą chodzić? – zapytał Adam. – Ja powiedziałem mamie. – W jego głosie była niemal uraza, jakby myślał, że się go wstydzę. – Możesz się od tego odczepić? Nie powinieneś był mówić mamie, przemaglowała mnie dzisiaj rano, jakby podejrzewała, że ty i Sean coś przed nią ukrywacie. Próbowałeś ją namówić, żeby mu dała szlaban? Jak niby miałabym z nim chodzić, jeśli dostanie szlaban? Adam wzruszył ramionami. – Jeśli go naprawdę kochasz, to nie ma znaczenia, co będziecie robić, o ile tylko będziecie razem – oznajmił z kamienną twarzą i zacisnął wargi. – Jesteś strasznie pewny siebie. W każdym razie powiedziałam tacie, że podwieziesz mnie dzisiaj do miasta, żebym mogła sobie kupić grzebyk do rzęs, i że może spędzimy razem trochę czasu. Uznałam, że jeśli powiedziałabym mu całą prawdę, załatwiłby na nas nakaz sądowy, a gdybym mu powiedziała, że naprawdę ze sobą chodzimy, przemaglowałby mnie na temat chodzenia, ciebie, seksu i… rany. Adam skinął głową. – A ponieważ mu nie powiedziałaś, to ja zostałem przemaglowany. – Chyba faktycznie tego nie przemyślałam. Wydawało mi się, że nie ma co zawracać sobie głowy, skoro to potrwa najwyżej kilka tygodni. Szczerze mówiąc, byłam skoncentrowana na tym, w jaki sposób nasz diaboliczny plan pomoże mi zdobyć Seana, z naciskiem na Seana. Relacje między Adamem a moim ojcem były oczywiście istotne, ponieważ mieli przecież mieszkać po sąsiedzku jeszcze przynajmniej przez kilka lat, ale dajcie spokój! Cóż takiego mogłoby spowodować te kilka fałszywych randek dobrych przyjaciół? Podeszliśmy w górę brzegu do podjazdu przed domem Adama. Otwarłam drzwiczki pasażera w różowej furgonetce i wspięłam się do środka – naprawdę się wspięłam, ponieważ kiedy stałam na ziemi, siedzenie znajdowało się nad moją głową. Poczułam się dziwnie, kiedy Adam zajął fotel kierowcy. Wczoraj wieczorem przywiózł z tenisa mnie i McGillicuddy’ego, ale byłam przyzwyczajona do siedzenia razem z nim z tyłu, podczas kiedy prowadził ktoś starszy. Nie przywykłam do tego, żeby on prowadził. Nowy samochód Seana zniknął już z podjazdu – musiał pojechać na drugą stronę miasta po Rachel. Bez obaw, spotkamy się z nimi w kinie. Największym problemem okazała się decyzja, czy powinniśmy usiąść w ostatnich rzędach, obok innych par, które przyszły się obściskiwać, czy też bardziej z przodu, gdzie Sean i Rachel będą mogli nas zobaczyć. Istniał też chyba dodatkowy problem związany z obściskiwaniem się, ale nie chciałam wybiegać myślą tak daleko w przyszłość. Będziemy się tym martwić na bieżąco, a tymczasem nawet nie dojechaliśmy jeszcze do kina. Skręciliśmy najpierw na tor wyścigowy, prawdopodobnie po to, żeby Adam mógł pokazać jakimś swoim kumplom nową (dla niego) różową furgonetkę. No i gorącą dziewczynę w środku! Dobra, pewnie nie. Zamiast na parking przy torze wyścigowym podjechał naokoło do błotnego toru. Tak naprawdę to była ogromna dziura z błotem, w której właściciele toru pieczołowicie wydrążyli górki i dołki, a następnie codziennie polewali wodą. Wystarczyło stworzyć coś takiego i czekać na klientów: chłopcy uwielbiali rozbryzgiwać błoto w swoich furgonetkach. Nie przywozili jednak tutaj dziewczyn – dziewczynom by się to nie podobało. A jednak właśnie tu byliśmy, stojąc na krawędzi błotnego toru. Za nami zatrzymał się Scooter Ledbetter w swoim F-150 z podniesionym zawieszeniem. Nie mogliśmy się nawet wycofać. Odważyłam się zapytać: – To ma być nasza randka?

– W całej okazałości. – Adam jedną ręką zrobił zamaszysty gest obejmujący błoto przed nami. – Ekstra. Chcemy, żeby Sean i Rachel byli zazdrośni, poza tym to pierwsza randka w moim życiu, a ty zabierasz mnie na jeżdżenie po błocie. – Byłam na tym torze setki razy z panem Vaderem i chłopakami, żeby oglądać wyścigi. Zawsze myślałam, że moja pierwsza randka będzie z Seanem. Adam tak znowu się od niego nie różnił, ale nie spodziewałam się, że na pierwszą randkę pojadę z zamiennikiem Seana na tor wyścigowy. – Definiujesz na nowo pojęcie „sexy”. Wysunął dolną wargę. – A gdzie ty byś chciała jechać? – Sean i Rachel wybrali się chyba do kina? – Fakt, ale założę się, że ona go zaciągnie na najnowszą kreskówkę Disneya. To będzie jego kara za to, że mi ją odbił. To oraz MTV. Niekończące się reality shows na MTV. – Zacisnął pięści. – Adam, nie obchodzi mnie, czy poszli na Wielką ucieczkę Myszki Miki. Powinniśmy tam być. – Chcemy, żeby byli zazdrośni – zgodził się. – Ale nie możemy jeździć za nimi. Nie chcemy, żeby zauważyli, że staramy się wzbudzić ich zazdrość. A tak by się właśnie stało, gdybyśmy poszli na Wielką ucieczkę Myszki Miki. Zaczęłam protestować, ale kiedy się nad tym zastanowiłam, przypomniałam sobie, że za każdym razem, gdy oglądałam z chłopakami film na DVD, Adam po pół godzinie wychodził z pokoju, prosząc Camerona, żeby zawołał go z powrotem, jak się zacznie akcja. A my zawsze go uciszaliśmy, bo nie słyszeliśmy filmu przez jego odtwarzacz płyt, zestaw perkusyjny czy ryk blendera, kiedy robił sobie w kuchni koktajl. – Nie jesteś w stanie wysiedzieć spokojnie przez cały film, tak? – zapytałam. Zmarszczył brwi, co sprawiło, że na jego czole pojawiły się urocze bruzdki. Wyciągnął z kieszeni zapalniczkę, zapalił ją i zaczął się przyglądać płomykowi. Albo nie był w stanie wysiedzieć spokojnie przez cały film, albo za bardzo cierpiałby, widząc Rachel z Seanem. To nie ułatwiłoby nam wzbudzania ich zazdrości, ale przecież dopiero przedwczoraj Adam przeżył paskudny szok i po raz pierwszy zobaczył Seana i Rachel razem. Jego serce musiało się krajać za każdym razem, kiedy o nich mówiliśmy, a jednak tyle dla mnie zrobił. Powinnam być bardziej wyrozumiała i dać mu kilka dni na wygojenie ran. – Nie musimy iść do kina – westchnęłam. – Ale powinniśmy jechać gdzieś, gdzie zobaczą nas dziewczyny. Tu są same chłopaki. Sean i Rachel nigdy się nie dowiedzą, że widziano nas razem. Chłopaki nie plotkują. – Phhh! Nie znasz nas tak dobrze, jak ci się wydaje. To była przerażająca myśl. Wepchnął zapalniczkę do kieszeni. – Mam pewien pomysł. Możesz mnie nazwać wariatem, ale co by było, gdybyśmy się naprawdę dobrze bawili na tych randkach? – Prrr, stary – odezwałam się. – Przerażasz mnie tym niekonwencjonalnym myśleniem. – A gdybyśmy produktywnie wykorzystali ten czas? – Dokładnie o to chodzi. Mamy wyprodukować zazdrość, w miarę możności okraszoną rzewnymi łzami. – Nie myśl o tym, Lori. Samo wyjdzie, jeśli nie będziemy się starać. – Wyciągnął z kieszeni pudełko haczyków i zagrzechotał nimi. – Za niecałe dwa tygodnie kończysz szesnastkę. To był cios poniżej pasa. – Nie musisz mi wypominać, że zapomniałam o twoich urodzinach – zaprotestowałam. – Ty pamiętasz o moich, bo twoje są wcześniej. – A czy przypadkiem tata nie przestał cię uczyć prowadzenia auta po tym, jak wjechałaś jego beamerem w sąg drewna? – Tylko dlatego, że kazał mi się cofnąć w lewo i wydawało mi się, że to zrobiłam. Poradziłabym sobie doskonale, gdyby pokazał palcem, zamiast tylko mówić. Tego też nie musisz mi wypominać…

– Nauczę cię prowadzić. Zamrugałam gwałtownie. On naprawdę był straceńczo odważny. – Po mieście? – Nie, tutaj. Tak będzie bezpieczniej. Przyjrzałam się błotnemu torowi. – Mogę ci uszkodzić różową brykę. – A kto to zauważy? – Mogę na kogoś wjechać. – Jeśli ktoś przyjeżdża tutaj poszaleć w błocie, to pewnie go to kręci. Jakby na potwierdzenie Scooter Ledbetter wybrał akurat ten moment, żeby zacząć naciskać klakson w rytmie dobiegającej z jego stereo piosenki Nine Inch Nails. – A, do diabła z tym. – Wyplułam skamieniałą gumę przez okno. I tak miała nieokreślony smak. Przesunęłam się na siedzenie kierowcy, a Adam przelazł nade mną. Mój nos znalazł się blisko jego koszulki i poczułam zapach wody kolońskiej. A potem – za szybko – znalazł się po swojej stronie furgonetki, a ja po swojej. – Masz wrzucony pierwszy bieg? – zapytał. – Stopy na hamulcu i na sprzęgle? Rozejrzyj się i sprawdź, czy nikt nie nadjeżdża, zanim ostrożnie wjedziesz w błoto. Wrzasnęłam jak dziewczyna, kiedy krawędź błotnej dziury uciekła spod nas. Potem gwałtownie urwałam, kiedy podskoczyliśmy na małym garbie i pofrunęliśmy na większym. Teraz zaczęłam się śmiać. Adam wyszczerzył zęby w uśmiechu i zapiął pas. – Wrzuć z powrotem pierwszy bieg – polecił, niesamowicie skutecznie naśladując spokojny głos prezentera z filmów instruktażowych, które oglądaliśmy. – Wciśnij mocniej pedał gazu, aby wyjechać na brzeg błotnego toru. Kiedy znajdziesz się na suchym gruncie i zakręcisz na następną kolejkę, nie zapomnij o daniu sygnału. Później, kiedy czekaliśmy na siódmą kolejkę, powiedział mi: – Dobrze prowadzisz. – Naprawdę? – pisnęłam. – Jasne. Fakt, że nie prosiłem, żebyś skręcała w lewo albo w prawo. – Fakt – przyznałam, rozczarowana. Mnie także wydawało się, że dobrze prowadzę, ale radziłam sobie nieźle tylko dlatego, że nie wymagał ode mnie niczego skomplikowanego, jak na przykład odróżnienie prawej strony od lewej. Nie wspominając o sterburcie i bakburcie. – Kiedy będziesz jechała sama, to będzie bez znaczenia – zauważył. – Mieszkasz tutaj całe życie, wiesz, jak się gdzie dostać, a tata nie będzie siedział koło ciebie i nie będzie ci kazał skręcać w lewo czy w prawo. Jedyny raz, kiedy ktoś będzie tego od ciebie wymagał, to egzamin na prawo jazdy. – To będzie także jedyny raz, kiedy osoba zdająca na prawo jazdy dostanie dożywotni zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi w Alabamie. – Skręciłam lekko, ponieważ przed nami w błoto wjechał dodge. – Ja mam ADHD – przypomniał Adam. – Jestem mistrzem oszukiwania na egzaminach. Po prostu połóż ręce na kierownicy w ten sposób – położył dłonie na desce rozdzielczej tak, że palec wskazujący pokazywał do góry, a kciuki prawie się stykały. – L oznacza lewą stronę. – A egzaminator nie zauważy, że układam ręce na kierownicy w kształt L? – Trzymaj w ten sposób ręce od samego początku – poradził. – Kiedy ruszycie, nie będzie już na to zwracać uwagi. Pomyśli, że cierpisz na artretyzm i to nie jego sprawa. Przyjrzałam mu się uważnie. – Jesteś bardziej podstępny, niż przypuszczałam. Uśmiechnął się. – Frances nie darowała ci jeszcze, że wysadziłeś jej domowy ser – dodałam. Ryknął śmiechem dokładnie w momencie, w którym ruszyłam w błoto. Dał mi pewność siebie kierowcy Formuły i na wakacjach, więc skręciłam z rozjeżdżonej trasy w nietknięte oponą kałuże. Błoto prysnęło tak wysoko, że Adam zamknął okno i poprosił mnie o to samo, by ocalić to, co

jeszcze można było ocalić z zabytkowego wnętrza. Obijaliśmy się po kabinie i właśnie wylądowaliśmy z powrotem na fotelach, kiedy furgonetka zaryła się głębiej, niż się spodziewałam, a fala błotnistej wody spłukała maskę i szyby. Docisnęłam gaz i usłyszałam dźwięk, jakby coś pękało. Spojrzałam z przerażeniem na Adama. – Popsułam ci furgonetkę. – Ugrzęźliśmy tylko. To się zdarza. – Odpiął pas. – Zamieniamy się. Zaczęłam przełazić nad nim – poprzednio to on przelazł nade mną, więc uznałam, że tym razem prześlizgnie się pod spodem. Ale on spróbował tego samego, więc spotkaliśmy się pośrodku, roześmieliśmy i jednocześnie spróbowaliśmy przeciwnego manewru. – Wolisz być na górze czy pod spodem? – zapytał. – Wszystko jedno – usłyszałam własny głos. Musiałam sobie przypomnieć, że to Adam, nie Sean. Najmłodszy potomek rodziny Vaderów, aż do przedwczoraj najmniejszy z całej trójki. A przynajmniej ja go tak postrzegałam. Podniósł mnie i zanim zdążyłam się zacząć wykręcać, przesadził na fotel pasażera. – Proszę. – Zajął miejsce kierowcy i wcisnął gaz mocniej, niż ja to zrobiłam, wydobywając z furgonetki dłuższy i bardziej rozpaczliwy dźwięk. Otworzył drzwi i wysiadł, zapadając się znacznie bardziej niż na stałym gruncie. – Wezwą traktor z toru, żeby nas wyciągnął, ale to może chwilę potrwać. Zaczekamy przy budce z żarciem. Chociaż moment, zniszczysz sobie buty… Właź mi na plecy. Stał przed otwartymi drzwiczkami kierowcy, a jego plecy czekały na mnie. Żaden chłopak nie nosił mnie od… hmmm… Od wielkiej bitwy dziewcząt noszonych na barana przez chłopaków podczas imprezy u Cathy Kirk, jeszcze w gimnazjum. Skoro ja brałam w tym udział, to najwyraźniej brakowało dziewczyn. Poza tym w gimnazjum dziewczyny i chłopcy byli mniej więcej tego samego wzrostu i wagi, więc bałam się, że przygniotę chłopaka, który mnie niósł. Z Adamem nie było tego problemu. Moje pantofle były subtelnymi bucikami, w które wsuwa się delikatnie stopy i które nie zapewniają żadnego oparcia. Zrzuciłam je i wzięłam do ręki, a potem przesunęłam się na fotel kierowcy i na silne, szerokie plecy, czując się jak piórko. Jak płatek śniegu! Delikatny płatek śniegu pośród hektara błota. Biodrem popchnął drzwi, żeby je zamknąć. Spojrzałam w dół – jego stopy były niewidoczne. – A co z twoimi butami? – zapytałam. – Mama cię zabije. – To buty Seana. Po prostu schowam mu je do szafy. Poczułam ukłucie współczucia, a potem prawie się roześmiałam, wyobrażając sobie wyraz twarzy starszego brata Adama. To były jego buty i miałby pełne prawo być wściekły, ale jeśli cokolwiek mogło sprawić, że znielubiłabym Seana, byłby to jego stosunek do własnych ciuchów. Ja przejmowałam się moimi ciuchami tylko wtedy, kiedy bardzo starałam się o tym pamiętać. Buty Seana robiły ślap przy każdym kroku Adama. Miał trudności ze wspięciem się po zboczu błotnego toru, a ja zaczęłam dochodzić do wniosku, że mimo wszystko powinnam zejść z jego pleców. Poczuł, że zaczynam się zsuwać. – Nie! – zawołał i mocniej złapał mnie za nogi. – Wszystko w porządku. Z ostatnim ślap dotarliśmy na szczyt, a w nagrodę zobaczyliśmy małą przyczepę kempingową, z której wywietrzników unosił się dym. W powietrzu unosił się zapach smażeniny. – Jesteś głodna? – zapytał. – Nie, ale to mi nigdy nie przeszkadzało. – Mnie też. – Podszedł do okienka i zajrzał do środka. – Co tu macie? Sprzedawca, kucharz i dozorca w jednej osobie oderwał wzrok od telewizora, w którym leciał talk-show o wyścigach samochodowych. – Frytki z serem, domowe pączki. Nadal siedziałam Adamowi na plecach, więc nie mógł odwrócić głowy i na mnie spojrzeć, ale gestem dał mi do zrozumienia, że mogę wybierać z tego obszernego menu.

– To dziwne – powiedziałam – ale mam ochotę na frytki z serem. Adam sięgnął do kieszeni, żeby zapłacić. Byłoby mu o niebo łatwiej, gdyby posadził mnie na ławce obok budki z żarciem, ale zaczęłam rozumieć, że sprawiało mu przyjemność noszenie mnie na plecach. Trzymałam w ręku buty, więc w drugą wzięłam frytki, a on zabrał colę. Podszedł do ławeczki, postawił na niej colę, a potem posadził mnie, ciągle trzymającą frytki z serem i buty. Rzuciłam pantofle na ziemię (no trudno, to tyle, jeśli chodzi o olśniewające cekiny), wzięłam z ławeczki colę i podałam ją Adamowi, żeby zrobić mu miejsce do siedzenia. To przypominało jedno z tych zadań na testach w szkole: jeśli Sean umawia się ze wszystkimi w szkole w środę, a z Rachel w piątek, natomiast Adam umawia się z Rachel w czwartek, a z Lori w niedzielę, to którego dnia wybuchnie wojna jądrowa? Jedno z zadań, które Adam po prostu przekreśliłby na krzyż, ponieważ uznałby, że w prawdziwym życiu nigdy nie zetknie się z niczym podobnym. Założył niedbałym gestem nogę na nogę, jakby nie był unurzany po kolana w błocie. Wypił łyk coli, podał mi butelkę i sięgnął po frytkę z serem. Upiłam ostrożnie łyk – niby nie spodziewałam się, żeby miał jakieś zarazki (w każdym razie bardzo złe zarazki), ale nigdy wcześniej nie dzieliliśmy się colą. Dzieliliśmy się oczywiście popcornem, kiedy oglądaliśmy razem z pozostałymi chłopakami filmy na DVD, a pewnego dnia moje lody wpadły mi z pluskiem do jeziora, a on podzielił się ze mną swoją porcją. To było chyba trochę obrzydliwe, bo pani Vader i Frances przybiegły interweniować, kiedy zobaczyły, że zamierzam je liznąć. Mimo wszystko jednak nie powinnam dopatrywać się podtekstów w dzieleniu się teraz colą. To było coś, co ludzie robili na randkach. – Mmph! – wybełkotał z ustami pełnymi frytek z serem. Przełknął, złapał mnie za bosą stopę i podciągnął ją na kolana. – Pomalowałaś sobie paznokietki u nóg! Otworzyłam usta, żeby wyjaśnić z godnością, iż rzeczone paznokietki są efektem wielogodzinnej pracy. No dobra, może czterdziestu pięciu minut oglądania powtórki Najniebezpieczniejszego zawodu świata. Trzy razy nakładałam i zmywałam lakier, ponieważ robiły się nierówne zacieki. Kto by pomyślał, że zabiegi upiększające są takie skomplikowane? Ale kiedy podniosłam głowę, zastygłam z otwartymi ustami. Patrzył na mnie jasnobłękitnymi oczami, a ja poczułam nagły dreszcz. Ten dreszcz sprawił, że włoski na moich rękach stanęły dęba, przemknął przez całe ciało do stóp, które Adam gładził zrogowaciałym kciukiem, a potem powędrował z powrotem w górę. Odetchnęłam powoli i nierówno przez te idiotycznie szeroko otwarte usta, ale w tym momencie uświadomiłam sobie, na czym polega problem. Jego podobieństwo do Seana było chwilami niesamowite, szczególnie te jasnobłękitne oczy. Zdołałam wykrztusić: – Znowu tak na mnie patrzysz. Nie rób tego. Patrzył na mnie uparcie jeszcze przez dziesięć sekund, więc niech wam będzie – skłamałabym, gdybym powiedziała, że mi to nie odpowiadało. Naprawdę podobało mi się to uczucie na skórze, zupełnie jakby był superbohaterem zdolnym do robienia masażu wzrokiem. Podobało mi się to zdecydowanie za bardzo, żeby się mogło dobrze skończyć. Zapewne skieruje to masujące spojrzenie na Rachel, kiedy tylko ją odzyska, więc przyjemne mrowienie, które czułam, było tylko wypożyczone na chwilę. Byłby przerażony, gdyby wiedział, że je odczuwam. Poza tym nie zamierzałam siedzieć spokojnie i pozwalać, żeby tak na mnie patrzył, skoro powiedziałam mu, żeby tego nie robił. Kiedy właśnie miałam zamiar uszczypnąć go albo zebrać siły i odwrócić spojrzenie, puścił moją stopę i sam się odwrócił, patrząc na chlapiące furgonetki. Błoto lśniło w sztucznym oświetleniu. Na pierwszy rzut oka wydawało się to równie romantyczne, co oglądanie wylewania cementu albo rozbiórki budynku przez maszyny burzące. Nic tak nie podgrzewało romansu jak zapach palonej gumy. Ja jednak zaczęłam się czuć naprawdę romantycznie i prawie żałowałam, że Holly albo Beige nie mogą mnie teraz zobaczyć. No dobra, może niekoniecznie – miałam kropki z błota na łydkach. Podrapałam paznokciem brudną plamkę i rozsmarowałam ją. – Dlaczego to musi być Sean? – zapytał Adam.

10

Podniosłam gwałtownie głowę i spróbowałam się domyślić, co on chciał przez to powiedzieć. Nie mogłam tego stwierdzić, ponieważ unikał mojego wzroku – chyba to nawet lepiej, bo czułam, że sama się rumienię, a serce zaczyna mi walić. Adam mnie pociągał, chociaż oczywiście nie tak bardzo jak Sean. To byłoby niemożliwe. Ale Adam był uroczy, świetnie się z nim bawiłam, kiedy mnie uczył prowadzić, a gdy zaplątaliśmy się podczas zamiany miejsc w furgonetce – nie powiem, żeby to było nieprzyjemne. Albo kiedy niósł mnie na plecach – naprawdę było super. Czy on chciał powiedzieć: „Dlaczego to musi być Sean, a nie ja?”. A jeśli tak… Boże, co się ze mną działo? Adam chyba nie myślał o mnie w taki sposób! Po prostu nienawidził Seana i chciał wiedzieć, czemu tak się uparłam akurat na niego. A ja nie myślałam o Adamie w taki sposób – nie tak naprawdę. Flirtowanie z nim było fajne, ale to wszystko, i gdybym poczuła, że zaczyna mnie ponosić, to powinnam sobie przypomnieć, że mam swoją misję. Powiem mu całą prawdę o tej misji – zasługiwał na to, skoro zgodził się mi pomóc i udawać, że się ze mną umawia. Skubnęłam frytkę z serem i pomyślałam o Seanie, który w ostatnią wiosnę paradował po szkolnej stołówce z Beige uczepioną na jednym ramieniu, a Holly na drugim. Wszyscy się za nim oglądali, ludzie wołali do niego i brakowało tylko śledzących go paparazzich. A Beige albo Holly brakowało tylko takiego malutkiego pieseczka, który choruje po zjedzeniu zbyt dużej ilości białka. – Sean rozjaśnia cały pokój – powiedziałam po prostu. Adam dalej na mnie nie patrzył. Próbował wydostać jedną frytkę z grudki sera. – Rozumiem, dlaczego chcesz na niego patrzeć i słuchać go. Ale nie rozumiem, dlaczego chcesz z nim chodzić. On rozjaśnia pokój tak bardzo, że będziesz tylko siedzieć i mrugać oczami, kompletnie oślepiona. – Porzucił próby uwolnienia frytki i wepchnął do ust całą grudę stopionego sera. Natychmiast zaczął szukać kolejnej, jakby musiał czymś zająć ręce. – Zawsze chciałam z nim być – odparłam. – Dobra, tak na logikę widzę pewne wady, ale nie wydaje mi się, żebyś ty czy ktokolwiek inny zdołał mnie od tego odwieść. Muszę się sama przekonać, ponieważ zależy mi na tym od bardzo dawna. – Od zawsze – mruknął Adam, podrzucając kawałek frytki i chwytając go w usta. – Prawie od zawsze. Wiesz, ja wciąż pamiętam dzień, w którym to się zaczęło. Pełen błota tor przed nami rozpłynął się, ustępując miejsca rozświetlonemu słońcem jezioru, prześwitującemu między cienistymi gałęziami. Ryk silników ucichł i zmienił się w ptasie śpiewy i głos mojej mamy. – To było kiedy mama jeszcze żyła. Byliśmy wszyscy zupełnie mali, ale pamiętam to doskonale. Cała wasza rodzina przyszła do nas w lecie na grilla, a ja siedziałam na pomoście z moją mamą i waszą mamą. Chciałam się pobawić z wami, ale mama mi nie pozwoliła. Wasza mama powiedziała, że jestem taką uroczą dziewczynką, doskonale wychowaną małą damą. Oczywiście byłam strasznie dumna z takiej pochwały, ale bawiłam się i udawałam, że tego nie usłyszałam. Wtedy wasza mama powiedziała, że nie muszę cały czas siedzieć w domu, mogę przychodzić do was i bawić się z wami, razem z McGillicuddym. Znaczy, z Billem. Nieważne. W tym momencie słuchałam już bardzo uważnie i wstrzymywałam oddech, czekając, co powie mama. Przez całe krótkie życie marzyłam o tym, żeby się z wami bawić. – Dlaczego? Otrząsnęłam się ze snu na jawie. Prawie zapomniałam, że Adam siedzi koło mnie. Położył mi rękę na kolanie, patrzył na mnie i nie odwrócił wzroku nawet wtedy, kiedy Scooter celowo przyhamował tak, żeby ochlapać błotem bok różowej furgonetki. – Dlaczego chciałaś się z nami bawić? – powtórzył Adam. – Wtedy zwykle po prostu strzelaliśmy do siebie z pistoletów na wodę.

– Porównaj to z siedzeniem samotnie w pokoju i ubieraniem albo rozbieraniem Barbie. – Aha – skinął głową. – Tak czy inaczej, oczywiście jak zwykle przeżyłam rozczarowanie. Moja mama powiedziała, że to ładnie ze strony waszej mamy, że to proponuje, ale nie chciałaby, żebym za często bawiła się z czwórką chłopaków, bo wyrosnę na chłopczycę. – A co złego w tym, że wyrośniesz na chłopczycę? – Myślę, że do pewnego wieku to nie ma znaczenia. Kiedy jest się małą dziewczynką, bycie chłopczycą ma nawet swoje zalety. Możesz wygrywać z takimi jak Holly Chambliss, albo Beige Dupree, albo, o rany, Rachel, w Małej Lidze Softballu. Możesz złowić cztery ryby w skautowskich zawodach wędkarskich, podczas kiedy one odmówią założenia przynęty na haczyk, bo brzydzą się robaków. – Rachel umie założyć przynętę na haczyk – stanął w jej obronie Adam. Nie miałam ochoty tego słuchać, więc przerwałam mu. – Ale od pewnego wieku ludzie nie wiedzą, jak sobie radzić z chłopczycami i przestajesz pasować do towarzystwa. A potem czujesz się pusta i zagubiona. Na jego czole pojawiły się zmarszczki. Przestawił talerz z frytkami za siebie, przysunął się do mnie tak, że jego noga dotykała mojej i znowu położył mi rękę na kolanie. To dziwne, ale jego dotyk sprawiał, że było mi łatwiej mówić. Ciągnęłam opowieść: – Właśnie wtedy, kiedy mama odmawiała waszej mamie, Sean przybiegł do nas z płaczem. Ty i pozostali chłopcy podpuściliście go, żeby włożył sobie okruchy chleba między palce i wsadził stopy do wody. Ryba go skubnęła, a on się przestraszył. – Ale… – zaczął Adam. Machnęłam na niego ręką, ponieważ to była najważniejsza część historii. – Moja mama wzięła go pod brodę, odwróciła do mnie i powiedziała: „Tylko spójrz w te oczy. Będzie łamał serca, gdzie tylko się pojawi”. – Uśmiechnęłam się do tego wspomnienia, ale kiedy spojrzałam na Adama i zobaczyłam wyraz jego twarzy, przestałam się uśmiechać. – To nie brzmi jak coś dobrego – mruknął. – Ludzie mówią to jako komplement – odparłam, nagle tracąc niezachwianą pewność, jaką miałam przez ostatnie dwanaście lat. Ale tak naprawdę nie mogłam oczekiwać, że to zrozumie. Opowiadanie Adamowi o Seanie przypominało zalewanie ogniska wodą. – A potem mama powiedziała: „Lori, poczekaj tylko, aż skończysz szesnaście lat”. Przywiązywała straszną wagę do szesnastych urodzin. Zrobiłyśmy album ze zdjęciami ze wszystkim ważnych dla mnie dni, z miejscem na zdjęcie z szóstych urodzin, a potem z ósmych, dziesiątych, dwunastych, i tak aż do ozdobionego cekinami miejsca na zdjęcie z szesnastych urodzin. Chciała, żebym miała wspaniałą szesnastkę, tak jak ona. Taką, jakiej chciałaby każda nastolatka. Jej rodzice podarowali jej wspaniały dorosły pierścionek i założyła niesamowitą sukienkę, która wciąż wisi w mojej szafie. Ponieważ nie mówiliśmy już o Seanie, Adam, jak można się było spodziewać, odetchnął głębiej i wyraźnie się odprężył. – Założysz tę sukienkę na urodziny? – Żartujesz? To było w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym dziewiątym. Biały poliester, skarbie. Wyjątkowo łatwopalny. Burn, baby, burn, disco inferno. Niebezpieczne. Niemodne. – Założę się, że jest śliczna. Mogłabyś ją założyć na wakeboard w swoje urodziny, na pokaz w Święto Leszczy. – Znowu był sobą. Zachichotałam. – Niestety ty i ja jesteśmy jedynymi ludźmi na świecie, którym wydałoby się to zabawne. – Co to ma wspólnego z Seanem? Poruszyłam się niespokojnie pod przeszywającym spojrzeniem błękitnych oczu. Czułam jego dezaprobatę, chociaż jeszcze nie powiedziałam mu wszystkiego. Ale pomagał mi zdobyć Seana, więc byłam zobowiązana opowiedzieć mu całą historię. – Niedługo potem mama umarła, a dla mnie to było jak darmowy bilet do Disneylandu. Hura, mama nie będzie mi niczego zabraniać! Mogę się bawić z chłopcami! Tyle że zawsze czułam się winna, że troszeczkę mnie ucieszyło jej zniknięcie, nawet jeśli to była jedyna dobra rzecz, jaka

z tego wynikła. I czułam się winna, że nie powiedziałam tacie ani Frances o tym, że mama nie chciała, żebym do was chodziła, że to było sprzeczne z jej wolą. Obiecałam sobie, że do szesnastki wyjdę na prostą. A jeśli przed szesnastymi urodzinami zdołam przekonać Seana, żeby się ze mną umówił, to będzie znaczyło, że wszystko jest w porządku. Adam skinął głową. – Ponieważ uważasz, że mama wybrała dla ciebie Seana. – Nie, niezupełnie… – Jak aranżowane małżeństwo – przerwał mi Adam. – Wyciągasz daleko idące wnioski. – Nie, to nie tak. Mama wiedziała, co jest dla mnie najlepsze, a gdyby żyła, nauczyłaby mnie, jak to osiągnąć. Ale jej nie ma, więc muszę sobie radzić sama. Chcę się przemienić z brzydkiego kaczątka w piękną łabędzicę. To wymaga strasznie pracochłonnego czyszczenia piórek, wiesz? Muszę przesunąć dziobem po każdym z osobna, żeby odpowiednio rozsmarować tłuszcz i sprawić, że będę wodoodporna. – Lori… – I prawie perfekcyjnie umiem naśladować Holly i Beige. A przynajmniej tak myślałam, zanim zaczęliśmy jeździć po błocie. – Uważasz, że chodzenie z Seanem zamieni cię w Beige Dupree? – Mniej więcej. Jeśli zacznę chodzić z Seanem, wszyscy zaczną mnie traktować inaczej. Wszyscy uwielbiają Seana, więc jeśli mnie wybierze, pomyślą, że coś ważnego we mnie zawsze im umykało. Wtedy może naprawdę zdołam się stać taką dziewczyną. Wiem, że nienawidzisz Seana, ale rozumiesz chyba, dlaczego wszyscy za nim przepadają, prawda? – Uznałam kamienne milczenie Adama za potwierdzenie. – Miłość do chłopaka czy dziewczyny jest zupełnie różna od braterskiej, ale efekt pozostaje taki sam. To jak pławić się w jego blasku. Zastanawiałeś się kiedyś, co by było, gdyby Sean kochał cię i cenił jako człowieka? – Uznałbym, że zbliża się koniec świata. Przygotowałbym się na atak szarańczy. – Mówię serio. Gdyby tylko popatrzył na ciebie we właściwy sposób, już samo to dawałoby ci siły na cały miesiąc. Ale gdyby cię kochał… Adam poruszył się na ławce – pomyślałam, że zaraz wstanie i odejdzie, zniesmaczony, ale zamiast tego objął mnie ramieniem. Jego palec delikatnie zakreślał serduszka na moim ramieniu, co sprawiło, że znowu poczułam ciarki. – Każde słowo wypowiadane przez Seana ma na celu zranienie mnie – powiedział. – Zawsze tak było. Cameron mówi, że Sean się zmienił, kiedy się urodziłem. Kiedy byłem niemowlęciem, a mama nie patrzyła, Sean rzucał klockami w moją kołyskę. Prawie się roześmiałam, bo sama wizja była absurdalna. Jeszcze bardziej absurdalne było to, że Adam nadal pozostawał wściekły o coś takiego, mimo że miał już szesnaście lat. Zdołałam jednak się nie roześmiać. Wierzyłam mu. Znałam Seana. – Ale to dotyczy twojego życia – powiedziałam. – Przykro mi, że tak ciebie traktuje, ale to ja zamierzam z nim chodzić, a mnie nie traktuje w taki sposób. – Zacznie – orzekł Adam. – Jeśli pozwolisz mu się do siebie zbliżyć, zacznie. – Kreślone na moim ramieniu serduszko zamieniło się w jakiś kształt z mnóstwem sterczących kolców, jak efekt dźwiękowy w komiksie, kiedy superbohater tłucze czarny charakter. TRZASK, ŁUP! W tym momencie przyjechał traktor, żeby wyciągnąć z błota różową furgonetkę. Adam zabrał rękę, czego pożałowałam bardziej, niż powinnam. Pochylił się, żeby obserwować i pilnować, czy kierowca nie zaczepia łańcucha o niedokręconą część zderzaka. – Dlaczego to musi być Rachel? – zapytałam. – Po prostu musi – odparł, nie odrywając wzroku od furgonetki. – Może poczujesz się lepiej, jak się wygadasz. – Wątpię. – Co ci się w niej tak bardzo podoba? Kiedy spojrzał na mnie, sprawiał wrażenie zaniepokojonego, jak wczorajszego wieczora na korcie tenisowym. Przyglądał mi się badawczo rozszerzonymi oczami, jakby czegoś szukał – pewnie powiedziałabym mu to, gdybym wiedziała, o co chodzi.

– O co chodzi? – zapytałam. Potrząsnął głową i znowu spojrzał na błotny tor. – Podoba mi się, bo jest taka ładna – powiedział sztucznym głosem. – To nie fair. Ja odpowiedziałam uczciwie na pytanie o Seana. Traktor ruszył naprzód, a łańcuch przyczepiony do różowej furgonetki napinał się coraz bardziej i bardziej, aż w końcu pękł. Jego koniec śmignął nad traktorem, omal nie trafiając w kierowcę. – Jest słodka – powiedział Adam. – Ma zgrabny tyłek. Nie wiem. Teraz już rozumiałam – rozmowa o niej była dla niego za trudna. Wolał udać, że znowu obudziło się jego ADHD. Z pomocą jeszcze dwóch łańcuchów i liny traktor zdołał oswobodzić różową furgonetkę, a Adam postawił kierowcy pączka. Przez następne półtorej godziny jeździliśmy na zmianę po błocie i zdołaliśmy prawie zapomnieć o Seanie i Rachel. Potem podjechaliśmy do miasta i zajrzeliśmy do wszystkich miejsc spotkań nastolatków: na parking przed salonem gier, parking przed kręgielnią i oczywiście parking przed kinem. Teoretycznie dokładnie tego chciałam – widziano mnie z Adamem, w furgonetce Adama. W praktyce Adam celowo unurzał różową brykę Seana w błocie – zupełnie jakby właśnie dlatego chciał, żeby całe miasto go zobaczyło. Wróciliśmy dwie minuty przed ustaloną godziną. Myślałam, że Adam zaparkuje pod swoim domem, a ja wrócę pieszo, więc było mi miło, kiedy podjechał pod mój ogród. Sean jeszcze nie wrócił i nie mógł nas zobaczyć, ale może ktoś w domu Vaderów obserwował nas przez okno i wspomni mu o tym później. A potem, kiedy odwróciłam się do Adama, żeby podziękować mu za lekcję jazdy i za to, że pozwolił mi się wygadać o mamie, otworzył drzwiczki kierowcy i obszedł od przodu furgonetkę. Pewnie otworzyłby moje drzwiczki, jak dżentelmen na randce, gdybym nie zdążyła sama tego zrobić. To było zbyt dziwaczne. Wyskoczyłam na ziemię, zapominając znowu, że mam na sobie szpilki. Złapał mnie, zanim zaryłam nosem w żwir. – Odprowadzę-cię-do-drzwi – powiedział powoli i wyraźnie, jakby zwracał się do kogoś, kto ma problemy z rozumieniem. Albo nie miał okazji zbyt często przebywać w dziewczęcym towarzystwie – o ile w ogóle. Wziął mnie za rękę i poprowadził w stronę światła sączącego się między pniami sosen. W ciemności hałasowały rzekotki, a powietrze było wilgotne. Zadrżałam. Weszliśmy po schodach na werandę – tata na szczęście nie zapalił na niej światła. Adam stanął tuż obok mnie w ciemności, jakby na coś czekał. Ja także na coś czekałam. Nie zniosłabym rozczarowania, gdyby po tym wszystkim, co robiliśmy tego dnia – po przytulaniu się, posyłaniu sobie gorących spojrzeń i w ogóle – nie przypieczętowali tego na koniec czymś jeszcze, nawet jeśli byliśmy tylko przyjaciółmi. Ale moja głowa wydawała mi się zbyt ciężka, bym mogła podnieść podbródek. – Hej. – Wsunął mi dłoń pod brodę i delikatnie podniósł moją głowę. – Gdyby jedno z nas było zakochane w drugim i byłoby to nieodwzajemnione uczucie, byłoby bardzo niedobrze. – Posłał mi długie spojrzenie, którego prawie nie widziałam, ponieważ na werandzie panowała gęsta ciemność. Jego oczy lśniły lekko w świetle gwiazd. Spróbowałam odwzajemnić to spojrzenie. – Ale nie jesteśmy – powiedziałam, tylko dlaczego mój głos tak koszmarnie zaskrzypiał przy słowie „nie”? Odchrząknęłam. – Ale nie jesteśmy – zgodził się – Nie musimy się o nic martwić. Możemy robić to, na co tylko mamy ochotę. – Właśnie – powiedziałam szczerze. Pocałunek był prosty – Adam pochylił się i przycisnął wargi do moich. Staliśmy nieruchomo, jeśli nie liczyć tego nacisku na moje usta, ale wewnątrz każda komórka mojego ciała zrobiła salto w tył. – Dobranoc, Lori – wyszeptał. Odmaszerował sprężyście do różowej furgonetki, zapalił silnik, przejechał trzydzieści metrów pod swój dom, pomachał do mnie i zniknął w środku. Jeszcze długo stałam na werandzie i patrzyłam na jego dom, powtarzając sobie, że nie czuję

do Adama nic takiego, ponieważ czuję coś do Seana, a Adam czuje coś do Rachel, a ja nie czuję nic do Adama. Po prostu Adam był bardzo sprytny i ustępował tylko Seanowi w sztuce sprawiania, że najdziwniejsze pomysły brzmiały prosto, a śmiertelnie ryzykowne sztuczki wydawały się w pełni wykonalne.

11

W poniedziałek tata uparł się, żeby Adam przyszedł do nas na obiad. On, mój tata, mój brat i ja, jedliśmy i żartowaliśmy razem jak zwykle, w ogrodzie, tyle tylko, że tak naprawdę nie było jak zwykle. Było dziwnie. Adam siedział przy stole na miejscu mamy i równie dobrze moglibyśmy się wpatrywać w efektowną kompozycję ze sztucznych kwiatów i granatów ręcznych. Wtorkowy wieczór był znacznie przyjemniejszy. Sean pojechał do Rachel, a Cameron umówił się ze swoją dziewczyną na mieście, więc Adam i ja mieliśmy dla siebie salon Vaderów i mogliśmy oglądać filmy na DVD. Robiliśmy to przez jakieś pół godziny, a potem słuchaliśmy CD w jego pokoju, ba – wiliśmy się perkusją i przygotowywaliśmy w kuchni koktajl mleczny. Ponieważ nie było nikogo, przed kim powinniśmy się popisywać, mogliśmy być po prostu sobą. Przyjaciółmi. W środę wieczór pojechaliśmy na błotny tor, a ja tym razem założyłam sensowne buty – gumowe klapki, które można było opłukać pod kranem. Wiedziałam, że to nie będzie wyglądało bardzo romantycznie, jeśli nawet dotrze do Seana albo Holly lub Beige. Wiedziałam też, że podobnie jak w poprzednie wieczory, stanę na mojej werandzie z Adamem i wymienimy najprostszy, ale budzący najmocniejszy dreszcz pocałunek. A potem będzie po wszystkim – następnego rana znowu staniemy się przyjaciółmi. W czwartkowy wieczór poszczęściło nam się, jeśli można tak powiedzieć. Planowaliśmy podjechać do salonu gier i zobaczyć, kto kogo pokona w wyścigach na skuterach śnieżnych, ale Adam zadzwonił tuż przed umówioną godziną. Jego głos brzmiał metalicznie, jakby zasłaniał ręką usta i słuchawkę. – Alarm. Alarm. Rachel i Sean będą tu dzisiaj oglądać film. Skończyłem. Rana, którą zadała mu Rachel, musiała się już wygoić na tyle, że był w stanie przebywać w pobliżu niej i Seana. Albo też tęsknił za nią tak bardzo, że chciał w bardziej aktywny sposób wzbudzić jej zazdrość. Tak czy inaczej, to była nasza wielka szansa. Rzuciłam słuchawkę i pognałam na górę, żeby zamienić buty sportowe Sketchers na szpilki Steve Madden, a koszulkę bez rękawów na coś, co emanowałoby elegancją, wyrafinowaniem i Expressem. Tak właśnie powinnam mówić o ciuchach, prawda? Rzucając nazwy marek, jakby miały dla mnie jakieś znaczenie. Jeszcze jedna warstwa tuszu do rzęs, szybkie rozczesanie grzebykiem od golarki McGillicuddy’ego i byłam zwarta i gotowa. Pstryk! Samochód Seana stał zaparkowany na podjeździe za różową furgonetką. To znaczyło, że już przywiózł Rachel. Przełknęłam ślinę i spróbowałam uspokoić oddech, a potem drżącym palcem przycisnęłam dzwonek. Niemal natychmiast usłyszałam z wnętrza sprężyste kroki Adama. Gwałtownym szarpnięciem otworzył ciężkie drzwi. – Co ty wyprawiasz? Nie musisz dzwonić do drzwi, kretynko. Idiota! Nazwał mnie kretynką dostatecznie głośno, żeby usłyszeli go mieszkający trzy domy dalej Thompsonowie. Nie ma to jak romantyczność. Miałam właśnie wyszeptać jadowicie, że nie najlepiej radzi sobie z okazywaniem, jak to mnie kocha do szaleństwa, kiedy zauważyłam, że ma na sobie czarny T-shirt z białym nadrukiem naśladującym żebra. Adamowi było najlepiej w czerni – podkreślała wyraźne kości policzkowe, a także ciemny siniec pod okiem. Sprawiała też, że jego niesamowicie jasne oczy wydawały się jeszcze bardziej błękitne. Na jego szyi lśniła czaszka i piszczele. Uniósł brwi i czekał, żebym powiedziała to coś, po co otworzyłam usta. Odebrało mi mowę. Złapałam go za ramię i obróciłam go dokoła własnej osi. Był tak zaskoczony, że zdołałam wykręcić mu rękę na plecy i przytrzymać tak przez jakieś dwie sekundy, zanim udało mu się uwolnić i mnie złapać. – Sama się o to prosisz. – Podniósł mnie, przerzucił przez ramię i jedną ręką przytrzymał moje nadgarstki, żebym nie mogła go połaskotać. Zamknął kopniakiem drzwi, a potem pomaszero-

wał do salonu. Zatrzymał się, a następnie zrobił kilka kroków w stronę Seana i Rachel, którzy oglądali telewizję. Siedzieli obok siebie na kanapie w ciemnym pokoju, a ja nie byłabym w stanie powiedzieć, które nogi należą do kogo, gdyby nie to, że Sean swoich nie depilował. Mogliśmy usiąść z Adamem na mniejszej sofie, ale szybko zrezygnował z tego pomysłu – za mało miejsca, żebyśmy się czuli swobodnie – i przeszedł na drugą stronę pokoju. – Cześć, Sean. Dobry wieczór, Rachel – przywitałam się serdecznie, wisząc głową w dół. Rachel bez przekonania miauknęła coś na powitanie. – Możecie się zamknąć? – krzyknął na nas Sean. Phhhr! Najwyraźniej skręcało go z zazdrości. Adam i ja wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia. Posadził mnie na biurku w kącie pokoju i nadal trzymając moje nadgarstki zaczął szukać czegoś w szufladzie. Wyciągnął podłużny przedmiot. Przyjrzałam się lepiej w półmroku. – Tylko nie zszywacz! – jęknęłam. Uśmiechnął się, odłożył zszywacz na bok i znowu zaczął czegoś szukać. – Proszę! – pisnęłam. – Tylko nie korektor. – Zamknąć się! – wrzasnął Sean. Popatrzyliśmy na siebie z Adamem szeroko otwartymi oczami, jakbyśmy się czuli dotknięci i zranieni. Wyrwałam ręce z jego uścisku i sięgnęłam za siebie, żeby wyciągnąć czerwony pisak z przybornika. Przesunęłam dłonią po jego piersi (przeszedł mnie dreszcz) i zrobiłam czerwony krzyżyk z prawej strony na najniższym żebrze nadrukowanym na T-shircie. Tym, które miał kiedyś złamane – czy to może była ta druga, prawa strona? – Które żebra miałeś złamane? Spojrzał na swoją koszulkę. – To. – Wskazał palcem. Zrobiłam czerwony krzyżyk w odpowiednim miejscu. – Coś jeszcze? – Hmmm… – Rozciągnął koszulkę, żeby się jej lepiej przyjrzeć i wskazał na drugą stronę: – Te dwa. – Obserwował, jak stawiam na tych żebrach równe czerwone krzyżyki. Jego podbródek był tuż przy moim policzku. – Oboje jesteście stuknięci – powiedział spokojnie Sean. – Któreś zapomniało wziąć pigułki. Albo pójść do psychiatry. Nie patrzyłam na Adama. Nie patrzyłam też na Seana, ale później potrafiłam sobie przypomnieć jego twarz, lśniącą błękitem i bielą w blasku telewizora, a także schowaną w cieniu za nim Rachel. Domyśliłam się, że komentarz o pigułkach był przeznaczony dla Adama. Wiedziałam, że komentarz o psychiatrze był przeznaczony dla mnie. Założyłam skuwkę na pisak i wsadziłam go z powrotem do przybornika. – Na razie – szepnęłam, prześlizgnęłam się obok Adama i zeskoczyłam z biurka. Musiałam przedostać się przez pokój, a następnie na zewnątrz, bez narażania się na dalsze upokorzenia, co oznaczało, że nie wolno mi było potknąć się na szpilkach. Ani się rozpłakać. Udało mi się nawet zamknąć za sobą bezgłośnie drzwi wejściowe. Po chwili na zewnątrz wypadł Adam i zatrzasnął drzwi tak, że cały dom zadrżał. – Lori! – Cśśś – powiedziałam, kładąc palec na ustach i wycofując się z werandy na mokrą trawę. Nie chciałam krzyczeć o tym, co powiedział Sean. Wystarczająco paskudne już było to, że mówimy o tym po cichu. Patrzyłam, jak Adam stara się zapanować nad sobą i oddycha głęboko przez nos z zamkniętymi oczami. Potem spojrzał na mnie i powiedział: – Ta pięciominutowa randka nie bardzo daje szanse na wzbudzenie ich zazdrości. – Uformował kółko z kciuka i palca wskazującego. – Efekt zerowy. Przełknęłam ślinę. – Nie mogę.

Podszedł do mnie bliżej. – Sean potrafi odkryć tę jedną rzecz, która sprawi, że poczujesz się wspaniale albo podle. Dlatego ty go kochasz. Dlatego ja go nie cierpię. Wiedziałaś o tym, kiedy postanowiłaś go złowić. Byłam zbyt skołowana, żeby zażartować sobie z mojej przynęty. Chciałam po prostu wydostać się z ich domu. – Chyba mam na dzisiaj dość chłopaków. – Na pewno? – Zmarszczył brwi i potarł moje ramię. Poczułam, że włoski stają mi dęba. Zadrżałam w ciepłym wieczornym powietrzu i opuściłam rękę wzdłuż boku tak, żeby nie mógł jej dosięgnąć. – Za dużo dobrego na raz. To dziwne, ale nawet frytki z serem mogą się znudzić. – Odprowadzę cię do domu. – Nie – powiedziałam. – Przepraszam, ale mam dość. Obserwował mnie uważnie przez chwilę, opuszczając głowę, żeby spojrzeć mi w oczy. – Dobra. To do zobaczenia jutro. – Cześć. Wszedł z powrotem do domu i zamknął cicho drzwi. Popatrzyłam na kołatkę na drzwiach. Wokół mnie darły się rzekotki. Popełniłam błąd. Chciałam być tam w środku z nim. I z Seanem. Sean tylko raz wcześniej powiedział do mnie coś takiego. Rzucił po prostu niezłośliwy żart, kiedy mijaliśmy się na korytarzu w szkole. Rozpłakałam się i mojego tatę wezwano do dyrektora (znowu). Tego wieczora tata, McGillicuddy i ja odbyliśmy poważną rozmowę, podczas której powiedziałam, że zależy mi, żeby tata nie powtórzył tego rodzicom Seana, a McGillicuddy obiecał, że pogada z Seanem i dopilnuje, żeby trzymał język za zębami. Najwyraźniej to zrobił, ponieważ Sean nigdy więcej nie wspomniał o tym ani słowem, a jeśli rozpowiedział to w całej szkole, to wszyscy okazali się niezwykle dyskretni i nie dali mi poznać, że cokolwiek słyszeli. Co byłoby kompletnie nieprawdopodobne, ponieważ byli bandą sukinkotów. Ten pierwszy raz miał miejsce niedługo po tym, jak byłam u psychiatry, więc Sean prawdopodobnie po prostu chciał sprawdzić, jak zareaguję. Tym razem wspomniał o tym, bo chciał mnie zranić. A jeśli chciał mnie zranić, to znaczyło, że jest we mnie zakochany i zazdrosny o Adama. Wiedziałam to, ponieważ kiedy nie był zakochany i zazdrosny o Adama, ignorował mnie i był dla mnie bardzo miły. Innymi słowy, plan działał. Hurra! Dlatego powinnam tam wrócić, poflirtować z Adamem i kuć żelazo, póki gorące. Kiedy tak stałam i zastanawiałam się, czy zadzwonić do drzwi, czy po prostu wejść tam jak do siebie (albo jakby założyli sobie drzwiczki dla psa), usłyszałam donośny głos Adama: – Dzięki, Sean. – Nie ma sprawy – odparł Sean ciszej, ponieważ był zbyt dobrze wychowany, żeby krzyczeć do ucha Rachel. Poczułam przypływ paniki. W ich głosach nie było sarkazmu, Adam naprawdę dziękował Seanowi, że uwolnił go od konieczności spędzania wieczoru ze mną. To się nazywało niska samoocena. Dowiedziałam się tego na godzinie wychowawczej w pierwszej liceum. Przez moją niską samoocenę wydawało mi się, że ludzie się ze mnie nabijają, chociaż wcale się ze mnie nie nabijali, ale kiedy naprawdę się nabijali – wtedy zupełnie umykało to mojej uwadze. Potem kroki zadudniły na schodach i zapaliło się światło w sypialni Adama. Oparł się na parapecie i przycisnął czoło do szyby, patrząc w moją stronę, chociaż nie mógł mnie widzieć, bo stałam w ciemności. Adam nie oszukiwałby mnie. Prawda? W piątek pracowałam na stacji paliw. Byłam z tego zadowolona – spędziłam większość przedpołudnia sama, na pomoście, wygrzewając się na słońcu i czując się chora psychicznie. Uznałam, że nie wytrzymam przerwy na drugie śniadanie w biurze, nerwowego jedzenia przygotowanych przez panią Vader kanapek z sałatką z kurczaka i czekania, aż wejdzie Sean, wpadnie Adam albo pojawią się obaj. Powiedziałam pani Vader, że wolę zjeść na zewnątrz.

– Aha. – Skinęła głową. – Coś zaszło między „tobą a Adamem”? – Palcami narysowała w powietrzu cudzysłów. Owszem, ale nie miałam siły w tym momencie z nią dyskutować. To był problem Adama. Poszłam do naszego pomostu i wsiadłam do kanadyjki. Na otwartym jeziorze szarpały mną fale utworzone przez wiatr i przepływające motorówki. Nie zostałam staranowana – było jeszcze trochę za wcześnie na nietrzeźwych sterników. Wiatr spychał mnie z kursu, więc kiedy dopłynęłam do przeciwległego brzegu, musiałam cofnąć się kawałek, żeby dobić pod dom Harbargerów. Na płyciźnie woda, ocieniona przez zwieszające się gałęzie drzew, była przejrzysta i spokojna. Wokół wiosła tworzyły się miniaturowe wiry, a kiedy zanurzyłam rękę w ciepłej wodzie, płotki zaczęły skubać moje palce. Przycumowałam do pomostu Harbargerów i podbiegłam do ich domu. Co za ulga czuć trawę pod bosymi stopami! Na każdym palcu miałam pęcherz od innej pary sandałków na obcasach. Otworzyłam szklane, przesuwane drzwi i weszłam do środka. Cała trójka popatrzyła na mnie. Siedzieli na podłodze wokół stolika do kawy – Frances nie siadała na meblach, jeśli miała do dyspozycji podłogę. Miała przed sobą rozłożony egzemplarz „Mother Earth News”. Wetknęła pęk surowego spaghetti w kulkę plasteliny, a maluchy były zajęte nawlekaniem na nie kółeczek cheerios, dzieląc je na kolory. Nie mogłam uwierzyć, że dały się złapać na tak starą sztuczkę. Frances na jakieś pięć minut potrafiła przekonać dzieci, że każde zajęcie może być zabawą – ale najwyraźniej niektóre dzieciaki były bardziej łatwowierne od innych. Weszłam do kuchni i zajrzałam do lodówki – bez niespodzianek, kotlety z tofu. Największymi zaletami Frances jako opiekunki do dzieci były magisterium z pedagogiki dziecięcej i doktorat z literatury rosyjskiej. Trudno było jednak cokolwiek powiedzieć o jej zdolnościach kulinarnych, chyba że chodziło o jakiś dziwaczny hipisowski eksperyment, jak na przykład suszenie owoców na dachu. Mniam, gumowate morele z delikatnym posmakiem smoły. Nasypałam sobie do miseczki cheerios, zalałam je mlekiem sojowym i dołączyłam do obozowiska na podłodze. – Co miałaś na myśli, kiedy powiedziałaś, że mój pomysł nie jest jedyną intrygą? – zapytałam pomiędzy kęsami. – Mówiłam już, że nie wiem – odparła Frances, nie podnosząc głowy znad czasopisma. – Co byłoby metaforyczną petardą w metaforycznym domowym serze? Wzruszyła ramionami. – Na przykład, czy Sean mógłby podpuścić Adama, żeby zaczął ze mną chodzić, bo jestem niezdarą i wyglądam jak chłopak? – Nie wyglądasz jak chłopak – powiedziała stanowczo Frances. – Poza tym tego rodzaju intryga wymagałaby doskonałej organizacji. Musieliby wszystko dokładnie przemyśleć, a żadne z was nie jest do tego zdolne. Oczywiście poza Billem, który musi wszystko przemyśleć tak dokładnie, że nie jest zdolny do podjęcia działań. Zupełnie jak jego ojciec. Zamarłam z łyżką w ustach na tę wzmiankę o ojcu, o którym w tym momencie kompletnie nie myślałam. Przełknęłam i krzyknęłam: – No to o jakiej cholernej intrydze mówisz? Frances nie zareagowała na to, że rzuciłam przekleństwem przy jej podopiecznych. Zawsze twierdziła, że robienie zamieszania wokół przekleństw zwraca na nie uwagę dzieci i sprawia, że zaczynają ich częściej używać. Dlatego je ignorowała. Nie byłam pewna, czy ta metoda była skuteczna, ale z drugiej strony musiała toczyć nierówną walkę ze mną i McGillicuddym. Mieszkaliśmy po sąsiedzku z panem Vaderem, który sam z powodzeniem mógłby ułożyć słownik wulgaryzmów. – Przyszło ci do głowy, że Adamowi może naprawdę na tobie zależeć? – zapytała, spokojna jak zawsze. Włoski na moich rękach zjeżyły się, zupełnie jak wtedy, gdy Adam siedział koło mnie i trzymał mi rękę na ramieniu. – Nie, nie przyszło. Z tysiąca powodów byłoby okropne, gdyby okazało się, że Adam zgodził się udawać, iż chodzimy ze sobą dlatego, że naprawdę chciał, żebyśmy chodzili ze sobą. Mój plan zmierzający do zdobycia Seana ległby w gruzach. Może nawet zdołałabym zwrócić jego uwagę, tak jak w moich

snach, ale świadomość, że łamię Adamowi serce, byłaby dołująca i denerwująca. To zupełnie jak całować się w kinie i wiedzieć, że różowa bryka pali się na parkingu. Moja mama chciała, żebym była z Seanem, ale czy nie chciała, żebym była szczęśliwa? Frances przewróciła kartkę. – Otwórz oczy. I uważaj na tych chłopaków.

12

Kiedy pływaliśmy tego popołudnia na wakeboardach, otwierałam oczy i uważałam na chłopaków tak, że aż gałki oczne zaczęły mnie piec od słońca odbijającego się w wodzie. Przysięgłabym, że nie było na co uważać: Sean zachowywał się wobec mnie trochę milej niż zwykle – tak jak zawsze się zachowywał po tym, jak mnie obraził, jakby odrobina przyjaznych uczuć od czasu do czasu mogła wynagrodzić ogólny ich brak. Adam był dla mnie bardzo miły. Kiedy Sean sterował, mój brat płynął na desce, a Cameron obserwował, Adam pociągnął mnie na dziób łodzi i posadził sobie na kolanach. Oparł mi podbródek na ramieniu i położył rękę na moim udzie. Co najlepsze, żeby sprawić, że w Seanie zagotuje się krew, robił to bez komentarza, bez oczekiwania na mój komentarz, jakby najbardziej naturalną rzeczą na świecie było to, że zachowuje się jak mój chłopak. Najgorszą częścią uważania na tych chłopaków było to, że choćbym przykleiła sobie powieki do brwi taśmą klejącą, nie miałam pojęcia, czy Adamowi na mnie zależy, czy tylko udaje, czy też naprawdę mu zależy, ale udaje, że tylko udaje. Razem przenieśliśmy deski i kamizelki ratunkowe z łodzi do magazynu. Niedługo miała się zacząć piątkowa impreza, więc Sean, Cameron i mój brat wrócili do domów. Powinnam zaraz iść w ich ślady: potrzebowałam mnóstwo czasu, żeby wziąć prysznic, wyszykować się i dwadzieścia razy przebrać, tak jak zwykły to robić dziewczyny przed imprezą. Mimo to wzięłam Adama za rękę i zatrzymałam na chwilę. Powiedziałam mu szeptem to, co mnie dręczyło od rana. – Frances myśli, że masz własny plan poza tym moim planem wzbudzenia zazdrości Seana i Rachel. Jego oczy się gwałtownie rozszerzyły, a reszta jakby lekko skuliła. W następnej chwili wyprostował się i opuścił uniesione brwi. – Frances? Nie rozmawiałem z nią od lat. Poza tym jest okropna. – Tylko dlatego, że ma zawsze rację – przypomniałam. – A zeszłego wieczora powiedziałeś coś do Seana… Czy coś knujesz przeciwko mnie? Oszukujesz mnie? Czy on cię podpuścił, że jeśli zaczniesz się umawiać z tym pasztetem z sąsiedztwa, odda ci twoją uroczą dziewczynę? Prychnął i z najwyższym trudem stłumił śmiech, zupełnie jakby mu nagle ulżyło. Przyciągnął mnie do opalonej piersi, przytulił mocno i wyszeptał w moje mokre włosy: – Nie jesteś pasztetem. Jesteś prześliczna. Jasne. Wiedziałam, co chce przez to powiedzieć: miał na myśli wewnętrzne piękno. Owszem, raz czy dwa razy zdarzyło mi się uratować jakiegoś pisklaka. Nie byłam kimś, z kim chciałby chodzić, ale miałam piękną duszę. Hurra. – Nie pozwól Seanowi przekonać cię, że jest inaczej. – Spojrzał w kierunku, w którym zniknął Sean. – Chodźmy na żaglówkę. Uwielbiałam żeglować, ale gdybyśmy wyruszyli teraz, spóźnilibyśmy się na imprezę. – Możemy popłynąć jutro? – To będzie inwestycja w twoją przyszłość. Opłaci ci się, słowo. Poczekałam, aż Adam zajrzy do biura, żeby powiedzieć panu Vaderowi, co planujemy, a potem poszłam razem z nim do magazynu. Żaglówka była bardzo stara i bardzo mała, z kadłubem z lekkiego włókna szklanego i gniazdem na metalowy maszt. Razem wyciągnęliśmy kadłub, maszt i żagiel na nabrzeże, zwodowaliśmy łódkę i przynieśliśmy jeszcze dwie kamizelki ratunkowe. Adam ostrożnie wsiadł do łódki, usiadł i przytrzymał się betonowego nabrzeża, żeby unieruchomić ją i umożliwić mi wejście na pokład. Ja też usiadłam, co było bardzo istotne – malutka żaglówka mogła się przewrócić i wyrzucić nas do wody, gdybyśmy choć odrobinę za daleko przesunęli środek ciężkości. To przypominało balansowanie na piłce do koszykówki. Razem postawiliśmy maszt,

wsuwając go w gniazdo w kadłubie i rozwinęliśmy czerwony żagiel. – Chcesz sterować? – zapytał. – Ty możesz sterować – odparłam. Przecisnęłam się koło masztu do mikroskopijnej przestrzeni na dziobie, a Adam przesunął się na tył i wziął w jedną rękę szot przymocowany do żagla, a w drugą drążek steru. Wybrał żagiel, który wypełnił się wiatrem – i żaglówka przewróciła się, a my wpadliśmy do jeziora. Wypłynęłam jak najszybciej. Kamizelka ratunkowa oddalała się niesiona prądem, ale najważniejsze było dopilnowanie, żeby maszt nie wysunął się z gniazda i nie zatonął. Mielibyśmy problemy z wyciągnięciem go z dna jeziora, nawet blisko brzegu i na względnej płyciźnie. Adam pomyślał o tym samym, więc bez słowa spotkaliśmy się pod łodzią. Włosy unosiły się dziwacznie wokół niego, a błękitne oczy lśniły w ciemnozielonej wodzie. Gestem polecił mi odwrócić kadłub, a sam zanurkował za tonącym powoli masztem. Wypłynęłam na słońce, żeby zaczerpnąć tchu, i odwróciłam kadłub. Adam wypłynął koło mnie, z jękiem wysiłku ciągnąc za sobą mokry żagiel. Wspólnie zdołaliśmy owinąć go wokół masztu, tak żeby zawierał mniej wody, wsunęliśmy maszt w gniazdo w kadłubie i rozwinęliśmy z powrotem żagiel. Spadła na nas ulewa. – To bardzo romantyczne – oznajmiłam. – Masz prawdziwy dar. Co to niby za cholerna randka ma być? Roześmiał się. – Zobaczysz. Kiedy odzyskaliśmy kamizelki ratunkowe, usiadłam na dziobie jak na pokładzie „Titanica”, tylko bez wyciągania rąk i wygadywania bzdur w rodzaju: „Jestem królową świata”. Darujcie, ale to była żaglówka na jeziorze. Adam płynął zakosami, a czerwony żagiel wydął się nad nami w silnym wietrze, więc nie groziło nam staranowanie przez jakiegoś pijaka. Oczywiście pomijając przypadek, gdyby zaszarżował na nas jak byk na corridzie. Czasem Adam robił zwrot tak gwałtownie, że ześlizgiwałam się do wody. Plusk! Byłam pewna, że nie zdarzało mu się to przypadkowo – błysk w błękitnych oczach był zbyt błyszczący. Trzeba jednak przyznać, że wykonywał takie manewry zawsze w pobliżu brzegu, w bezpiecznym miejscu, więc nie martwiłam się zanadto, że na otwartej wodzie przepływająca motorówka zrobi ze mnie mielonkę. Dotarliśmy do mostu i zdryfowaliśmy pod niego. Odgłosy samochodów śmigających po autostradzie nad nami odbijały się świszczącym echem, a ich przejeżdżaniu przez kolejne segmenty mostu towarzyszył klekoczący dźwięk. – Dokąd płyniemy? – zawołałam, przekrzykując hałas. Obejrzałam się na dom Vaderów, maleńki na odległym brzegu jeziora. – Impreza się niedługo zacznie. – A co, spieszy ci się do kogoś? Pomyślałam, że w głosie Adama zabrzmiała gorycz, ale kiedy odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć, zachowywał się jak zwykle, milczący i skoncentrowany. Stukał palcem o burtę żaglówki, żeby dać ujście ledwie kontrolowanej energii. – Rany, a jak myślisz? Czy na imprezie nie będzie przypadkiem kogoś, kogo ty chciałbyś zobaczyć? Nie będą o nas zazdrośni, jeśli się nie pojawimy. – Właśnie że będą. – Skinął głową w kierunku filaru mostu. – Złap się i zatrzymaj nas. Objęłam filar i przyciągnęłam do niego żaglówkę, a Adam otworzył schowek w burcie i wyciągnął z nagromadzonej tam wody puszkę farby w sprayu. Ściągnął nakrętkę, psiknął farbą w powietrze, a potem wcisnął puszkę za gumkę szortów. – Poczekaj tu, niewiasto – powiedział i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Wspiął się na filar, wyszukując niepewne punkty zaczepienia między betonowymi blokami. – Hej – powiedziałam, ale dotarł już na szczyt filaru. – Adam? – Sięgnął do metalowej krawędzi konstrukcji mostu (na szczęście zachodzące słońce było z przeciwnej strony, bo byłaby za gorąca, żeby się jej chwycić) i na samych rękach (całe szczęście, że robiliśmy te rozgrzewki) podciągnął się, żeby stanąć na krawędzi mostu. Ze swojego miejsca widziałam tylko jego pięty. Nie bałam się, że spadnie. Cameron spadł już kiedyś i tylko trochę się podrapał. Bałam się

natomiast czarnych chmur, które skradały się zza mostu w kierunku słońca, a także wzmagającego się wiatru. Zimny podmuch wypełnił żagiel, a bom nieoczekiwanie śmignął na drugą burtę i urwałby mi głowę, gdybym się nie schyliła. No dobra, nie urwałby, ale zostałabym z niebieskim sińcem na szyi, co byłoby umiarkowanie sexy. Przesunęłam się na rufę łodzi, na miejsce zajmowane przez Adama, odwiązałam fał i zwinęłam żagiel. – Hej, Adam? Chmury zasłoniły słońce, a przeciwległy brzeg jeziora zamglił się, przysłonięty ścianą deszczu. Błyskawica przemknęła od czarnych chmur do ciemnozielonej wody. – Adam, błyska się! – krzyknęłam, ale mój głos został zagłuszony przez grzmot. Puszka z farbą spadła do jeziora, więc wyłowiłam ją i wsadziłam z powrotem do schowka. Błyskawica zalśniła bliżej. Pojawiły się stopy Adama, a następnie jego nogi i szorty. Dzięki sile zdobytej podczas setek pompek opuścił się powoli, aż w końcu wisiał na rękach z krawędzi mostu. Spodziewałam się, że skoczy do wody, ponieważ to by było do niego podobne. Dałby się porazić prądem tylko po to, żeby napisać nasze imiona na moście. To może i było romantyczne, ale są pewne granice romantyczności, na które pozwala farba w sprayu. Na szczęście rozhuśtał się trochę, zeskoczył na górę filaru i wrócił tą samą drogą, którą się wspiął. Ostrożnie wsiadł do łódki akurat w momencie, gdy uderzył kolejny piorun – jasny błysk sprawił, że oboje podskoczyliśmy. Grzmot rozległ się dokładnie nad naszymi głowami. Przesunęłam się na dziób, żeby zrobić miejsce dla Adama. Postawił żagiel. – Przepraszam – powiedział. – Nie ma sprawy! – przekrzykiwałam plusk kropel o powierzchnię wody i ogłuszające echo ulewy spadającej na most. – Miało dzisiaj nie padać. – W lecie zdarzają się nagłe burze. Adam pokierował nas w stronę brzegu, pozwalając żaglowi złapać wiatr tylko na moment i ustawiając go kątem do wiatru, żeby uniknąć wywrotki. Od brzegu dzieliły nas dwa filary, a żeby je ominąć, musieliśmy złapać się ich rękami i przeciągnąć wokół nich łódź, wystawiając się na falę deszczu. Pochyliłam głowę pod zimnym prysznicem, a duże, ciężkie krople spływały mi po karku. Dopłynęliśmy do brzegu i wspięliśmy się na wybetonowaną skarpę pod mostem. Adam wyciągnął cumę z łodzi i owinął ją sobie wokół kostki, żeby wyjący wiatr nie zdmuchnął żaglówki do domu bez nas. Na wszelki wypadek ja także owinęłam sobie linę wokół kostki. Oboje patrzyliśmy na tańczącą żaglówkę, której czerwony żagiel leżał skłębiony koło masztu. Kaskady deszczu spływały po obu stronach mostu. Moje bikini nie stanowiło najlepszej izolacji przed chłodem betonu, na którym siedziałam. Ulewa sprawiała, że zaczęło mi się robić zimno, więc przesunęłam się dyskretnie (a przynajmniej taką miałam nadzieję) do Adama, żeby ogrzać się w jego cieple. Słyszałam głównie bębnienie i echo deszczu, ale głos Adama obok mnie zagłuszył ten dźwięk. – Dlaczego byłaś u psychiatry? – Opuściłam spojrzenie. Moja dłoń krwawiła, musiałam zedrzeć skórę na filarze. – To z powodu twojej mamy? Potarłam jedną rękę o drugą – świetnie, teraz na obu miałam krew. Bardzo skuteczne. Wytarłam obie dłonie o majtki od bikini – plamy z krwi schodzą w zimnej wodzie, a tej nam nie brakowało. Czułam, że Adam na mnie patrzy. – To nie było zaraz po jej śmierci – powiedziałam. – Tak właściwie to było dopiero w szóstej klasie, kiedy Frances odeszła, bo McGillicuddy i ja byliśmy już dostatecznie duzi i nie musiała nas pilnować w ciągu dnia, kiedy tata był w pracy. W sumie myślę, że się cieszyła, że odchodzi. Miała już chyba dość, że Sean nazywał ją Cholera, Nie Potrzebuję Niani. – Seana generalnie można mieć dość. – Adam nie chciał zmienić tematu, po prostu nie mógł się powstrzymać od tego komentarza. Postukał kolanem w moje kolano, zachęcając mnie, żebym

kontynuowała. – To nie tak, że zachowywałam się jak wariatka – powiedziałam. – Chociaż pewnie każdy wariat powie coś takiego, nie? Po prostu nie miałam ochoty siedzieć na lekcjach. Nauczyciele byli w porządku i dzieciaki były w porządku, ale nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak siedzę w ławce, w równym rzędzie ławek, przez następne siedem godzin. – Ha! – odezwał się Adam. – Miałaś ADHD. – Najwyraźniej okazało się zaraźliwe. No więc kiedy tata przywoził mnie rano do szkoły, pojawiałam się na godzinie wychowawczej, a potem chowałam się w piwnicy albo na strychu. Mogłam stać przy wylocie szybów wentylacyjnych w rogu strychu i słyszeć każde słowo w gabinecie dyrektorki. Mogłam się przeczołgać nad salą gimnastyczną tym przejściem, którego używał woźny, żeby zmieniać żarówki, i oglądać próbę szkolnego przedstawienia. Widziałam całą szkołę od tej strony, o której istnieniu ludzie nie mają pojęcia. Zalśniła błyskawica, huknął grzmot, a ulewa bębniąca o most i jezioro brzmiała jak szum akustyczny. Właśnie tak czułam się, siedząc wtedy w klasie – tak jakbym zamiast programu telewizyjnego odbierała tylko szum. Nie mogłam się dostroić, a nawet gdybym mogła, nie byłoby na co patrzeć. – W końcu zadzwonili ze szkoły do mojego taty i powiedzieli, że opuściłam mnóstwo lekcji i nie zdam do następnej klasy. Tata zagroził im procesem, ponieważ to oni mnie nie dopilnowali. Efekt tego wszystkiego był taki, że byłam kilka razy u psychiatry, dostałam jakieś pigułki. – Pigułki – wycedził Adam z najwyższym obrzydzeniem, tak jak ja bym powiedziała „mszywioły” albo „sałatka w galarecie”. Nienawidziłam sałatki w galarecie – co za dziwaczne określenie. Z czego to w ogóle było robione? – Te pigułki nie były takie złe – przyznałam. – Naprawdę pomogły, brałam je dość krótko. Zaczęłam znowu chodzić na lekcje i wszystko było dobrze. W sumie myślę, że to nigdy by się nie zdarzyło, gdybyśmy byli w jednej klasie, gdybym miała z kim pogadać. Inne dzieciaki nawet nie zauważyły, że mnie nie ma. Przez chwilę słuchaliśmy deszczu. – Zastanawiam się, czy nie zacząć znowu brać pigułek – powiedział Adam. Pomyślałam, że mówi to pewnie dlatego, żebym poczuła się lepiej po tym, jak zdradziłam mu swój sekret. Miałam nadzieję, że tylko dlatego. Adam biorący pigułki był okropny: poważny, zrównoważony i ostrożny. Taki jak wszyscy. Ale jeśli tego chciał, powinnam szanować jego decyzję. – Sean sprawia, że jestem… – powiedział Adam powoli, zaciskając dłonie w pięści – niesamowicie… wściekły. – Gwałtownie rozprostował dłonie, jakby jego złość była tak wielka, że musiał uwolnić ją z opuszków palców, zanim staną w płomieniach. – Wiem. Ja też – odparłam, chociaż to nie była do końca prawda. Sean nie sprawiał, że byłam na niego wściekła. Sprawiał, że byłam wściekła na siebie. Zimny podmuch wiatru sprawił, że moje ciało oblazła gęsia skórka. Cuma żaglówki szarpnęła mnie za nogę. Zaplotłam ramiona, okrywając możliwie jak najwięcej skóry dłońmi, i zwinęłam się w kłębek. – Hej, chodź tutaj. – Adam objął moje odsłonięte ramiona. Zakładając, że temperatura naszych ciał powinna wynosić trzydzieści sześć i sześć dziesiątych stopnia, nie rozumiałam, dlaczego on wydaje się o wiele cieplejszy ode mnie. Jego skóra była rozgrzana, jakby stał przy ognisku. Objęłam go w talii i przytuliłam się do ciepłego boku, opierając mu głowę na ramieniu. Jego palce przesuwały się po moim ramieniu i wydawało mi się, że rytm jego serca trochę przyspieszył, ale nie byłam tego pewna. W końcu deszcz ucichł, jakby ktoś ściszył dźwięk we włączonym na nieczynny kanał telewizorze. Grzmoty oddaliły się, a resztki zachodu słońca rzuciły różowe i pomarańczowe odblaski na poszarpane chmury. Prawie już nie trzęsłam się z zimna, kiedy schodziliśmy po skarpie do łódki. Teraz problemem okazało się złapanie jakiegoś wiatru, który pozwoliłby nam wrócić do domu w ciszy po burzy. Oboje kuliliśmy się na dnie żaglówki, podczas kiedy Adam manewrował bomem dokoła masztu i w końcu znalazł lekki zefirek.

Wypłynęliśmy z mroku pod mostem w złociste światło, a ja obejrzałam się za siebie. Po części z powodu deszczu lejącego się na mokrą farbę, a po części z powodu koszmarnego charakteru pisma Adama, na moście nie widniały słowa: ADAM KOCHA LORI. Przekrzywiłam głowę i zmrużyłam oczy, ale to nic nie pomogło. – AOAN KOCHA LOKI – przeczytałam na głos. – Będą wiedzieli, o co chodzi. – Adam był niesamowicie dumny z siebie. – Niech Sean spróbuje to przebić. Co oczywiście nastąpiło.

13

Impreza już się zaczęła. Trudno było coś zobaczyć w półmroku, kiedy po deszczu wokół nas podnosiła się mgła, ale szarość zmierzchu i szarość mgły sprawiały, że kolory wydawały się żywsze. Barwne T-shirty i obcisłe wydekoltowane topy wypełniały trawnik Vaderów i skupiały się na końcu pomostu. Odległy rytm basów dobiegających znad wody przerywało chwilami fffup rakiety. Podobnie jak Adam czekał na mnie na pomoście w ostatnią niedzielę, kiedy popłynęłam zobaczyć się z Frances, tak teraz pan Vader czekał na nas na pomoście mariny. To była generalnie niezręczna sytuacja, ponieważ jeśli ktoś w ten sposób na ciebie czeka, uświadamiasz sobie, że tam stoi i cię obserwuje, na jakieś dziesięć minut przedtem, zanim dopłyniesz do brzegu. Kiedy to był Adam, czułam nieodpartą potrzebę machania do niego i robienia min przez całą drogę. Teraz było znacznie gorzej. Pan Vader stał na pomoście w lekkim rozkroku, ze skrzyżowanymi ramionami. – Mam kłopoty – oznajmił Adam. – Wiem. – Siedziałam na przeciwległej burcie. Nie przeniosłam się na dziób i nie miałam na to ochoty. To wydawało się niestosowne i frywolne teraz, kiedy Adam miał zaraz dostać szlaban. Minęliśmy pana Vadera i wpłynęliśmy do przystani. Wspiął się na schody i podszedł do nas nabrzeżem. Bez słowa pomógł nam rozmontować maszt i zwinąć żagiel, a potem wyciągnąć kadłub łodzi i przenieść to wszystko, ociekające wodą, do magazynu. Szczęka pana Vadera była lekko wysunięta, a twarz Adama w zapadającym zmierzchu miała mroczny wyraz. W końcu pan Vader zamknął i zaryglował drzwi do magazynu i odwrócił się do Adama, opierając ręce na biodrach. – Miało dzisiaj nie padać – powiedział szybko Adam. Pan Vader skinął głową. – Nie zapowiadali burzy. Adam cofnął się o pół kroku. – Świetnie. Skoro o tym wiedziałeś, to dzięki, że przyszedłeś nam z pomocą. – Wiedziałem, że nic wam nie jest. Obserwowałem was. – Pan Vader wyciągnął z kieszeni składaną lornetkę. – Jesteś dziwaczny. – Adam wzruszył ramionami. – Wiesz, co jest dziwaczne? – zapytał pan Vader. – Dwójka dzieciaków, które podobno ze sobą chodzą, maluje swoje imiona na moście, jakby byli zakochani. Zostają uwięzieni pod mostem przez burzę i nawet niczego nie próbują. Po prostu siedzą. Zamierzałam siedzieć cicho i pozwolić Adamowi dyskutować z tatą. Nie chciałam go wpakować w poważniejsze kłopoty, ale tego było już za wiele. – Adam ma rację – wtrąciłam się. – To dziwa… – Słyszysz to? – przerwał mi Adam. Nie obchodziło go, że próbuję mu pomóc, nie słuchał mnie nawet. Spojrzał na mnie i powiedział: – Jesteś świadkiem czegoś, co zapewne zdarzyło się po raz pierwszy w historii Stanów Zjednoczonych. Mam kłopoty, bo cię nie przeleciałem. Pan Vader podniósł rękę i stuknął Adama palcem w pierś. – Nie pozwalam ci mówić w ten sposób w obecności Lori. Ani w mojej obecności, skoro już o tym mowa. – To już było komiczne, bo chłopaki nauczyli się wszystkich najbarwniejszych powiedzeń od pana Vadera. Podobnie jak ja. – Czemu nie? – Adam podniósł głos. – Przecież o to ci właśnie chodziło, nie? A teraz nie chcesz o tym mówić? Może żałujesz, że w ogóle poruszyłeś ten temat. Może zaczynasz rozumieć, że to nie twoja sprawa. – To moja sprawa, jeśli to część tych durnych gierek między tobą a Seanem. – Jaka część? – zapytałam. Pan Vader zignorował mnie i zwrócił się do Adama. – Twoja matka miała rację. Ty i Lori nie chodzicie ze sobą. Próbujesz tylko wywołać za-

zdrość Rachel i odbić ją Seanowi. Adam był wściekły na brata i mogłam sobie tylko wyobrazić, jak się czuje teraz, kiedy okazało się, że jego tata nabrał się na grę Seana. Za moment wybuchnie i dostanie szlaban, co oznacza, że nie uda nam się dziś wieczorem wywołać zazdrości Seana i Rachel. Objęłam Adama ramieniem i odezwałam się do pana Vadera: – Może Adam jest większym dżentelmenem, niż pan myśli. Adam popatrzył na mnie z kompletnym niedowierzaniem, a ja niezależnie od powagi sytuacji z najwyższym trudem stłumiłam śmiech. Nie wybuchnął, ale tak się nadął, że moja ręka się ześlizgnęła. Odwrócił się do pana Vadera, wyciągnął dłoń i zaczął zaginać palce. – Sean. – Zagiął palec. – Odbił. – Dotknął drugiego palca. – Moją. – Potrząsnął gwałtownie trzecim palcem. – Dziewczynę. – Zagiął mały palec. Pan Vader prychnął i odwrócił się, dając tym samym znak, że skończył z nami. – To jasne, że Seanowi coś się udało, a ty jak zwykle próbujesz to popsuć. Dzisiaj przy obiedzie dał Rachel w prezencie wakeboard, w obecności mojej, waszej matki i Camerona. Nie wtrącaj się w coś tak poważnego. – Oddalił się nabrzeżem w kierunku imprezy. Adam i ja popatrzyliśmy na siebie. Sean oszczędzał zarobione w marinie pieniądze, żeby kupić sobie deskę Byerly – przechwalał się tym codziennie na łodzi, jakby nowiutka deska miała sprawić, że znowu stanie się najlepszy. W grę wchodziła kwota rzędu kilkuset dolarów. Zamiast tego wydał te pieniądze na Rachel? Adam podbiegł nabrzeżem i zastąpił drogę panu Vaderowi. – A wiązania? – Wiązania też – odparł pan Vader. – Są już zamówione. Nie miało sensu to, że pan Vader był dumny z Seana, ponieważ kupił wakeboard nowej dziewczynie zamiast sobie. Tak kosztowny prezent pojawił się zdecydowanie za wcześnie jak na tak krótką znajomość. Prawda? Ja i Adam wiedzieliśmy na pewno, a pan Vader prawdopodobnie też tak myślał, ale nie chciał przyznać na głos, że to pierwszy raz, kiedy Sean zrobił coś tak bezinteresownego. A przynajmniej tak się wydawało. Wręczył jej ten prezent przy swoich rodzicach, jakby bardziej zależało mu na zrobieniu wrażenia na nich niż na niej. To było paskudne, bo rodzice sami w sobie byli wystarczającym złem i na ogół nie wciągało się ich w takie sprawy. Adam myślał o tym samym. – Ona ma urodziny dopiero w marcu. Dlaczego zrobił takie przedstawienie przy obiedzie? – Ponieważ mu na niej zależy – odparł wyniośle pan Vader. – I chciał nam pokazać, jak bardzo. – A nie mógł gdzieś jej zabrać i pokazać, jak mu na niej zależy, w volvo? – wrzasnął Adam. – Rany! Pan Vader przepchnął się koło niego i ruszył w swoją stronę, a imprezowicze w ogrodzie rozstępowali się przed nim. Patrzyłam, jak toruje sobie drogę przez tłum, a w końcu znika w domu. Nie słyszałam tego z powodu muzyki, ale po tym, jak ludzie w pobliżu domu obejrzeli się pospiesznie w tym kierunku, mogłam poznać, że pan Vader zatrzasnął za sobą drzwi. Adam w skupieniu zaczął się szczypać w ramię, a potem wyciągnął rękę i uszczypnął mnie. – Auć! – pisnęłam. Wziął mnie za ramiona i delikatnie potrząsnął. – Dał jej wakeboard. – Słyszałam. – Przy rodzicach. Ponieważ mu na niej zależy. – Naśladował ciężki ton swojego taty. – Tobie też mogło na niej zależeć – przypomniałam. – Mogłeś dać jej coś, co wiele dla ciebie znaczy. – Wskazałam gestem głowy jego szyję. Gwałtownie otworzył oczy i obronnym gestem ścisnął wisiorek z czaszką. – Dostałem go od ciebie. Wymieniliśmy długie spojrzenie, a ja po raz milionowy tego tygodnia pożałowałam, że nie umiem czytać mu w myślach. Znowu był wytrącony z równowagi utratą Rachel. Był z tego powodu

wściekły na Seana. Był wkurzony, bo rodzice w kwestii Rachel uwierzyli Seanowi, a nie jemu. Ale uważał wisiorek za coś ważniejszego od dziewczyny? Ponieważ dostał go ode mnie? Chłopcy z rakietami zauważyli nas i zaczęli wołać. Strzelali w wodę tuż obok i było tylko kwestią czasu, kiedy podpalą którąś łódź. Ja nie potrafiłam jednak oderwać wzroku od błękitnych oczu Adama, tak intensywnie barwnych w szarej mgle. On w moich także musiał coś ujrzeć. – Lepiej pójdę i się przebiorę – powiedziałam powoli. – Na imprezę. – Jasne – odparł Adam, nie odwracając spojrzenia. – Dobra. – Roześmiałam się nerwowo. Kretynka. – Spotkamy się tu za chwilę. Uroda wymaga cierpliwości. Ha, ha, ha. Potrząsnął głową. – Powinniśmy tak iść na imprezę. – Tak? Mam włosy pełne jeziora. – Wyglądasz ekstra w bikini, sama zresztą wiesz. Cieszyłam się, że zmierzch ukrył mój rumieniec. A może sprawił, że rumieniec stał się wyraźniejszy, tak jak wszystkie kolory – takie już było moje szczęście. – Jak to „sama wiem”? Nic nie wiem. – Gdybyś nie wiedziała, nie zakładałabyś bikini, żeby zwrócić uwagę Seana. – Jasne. I bardzo mi się to przydało. – Nie obnosiłabyś się tak z nim. – Obnosiła?! Jesteś pewien? Nie mam pojęcia, jak miałabym to robić. – Chodź, zaprezentuj się w bikini u mnie w domu. Nie byłam pewna, czy czuję się rozzłoszczona. Powiedział mi, że dobrze wyglądam. Powiedział mi, że Sean też byłby tego zdania. Tego właśnie chciałam, ale nie mogłam stać tutaj i prezentować bikini całemu światu. Wprawdzie wieczór był gorący i parny, ale deszcz dał mi w kość. Było mi zimno. – Znowu zmarzłaś? – Podszedł bliżej. Zadrżałam, jakby moje głupie ciało miało własne pomysły. – A skąd. – Zaczekaj. – Zdjął dodatkowy klucz do magazynu z framugi nad drzwiami i wszedł do środka. Wrócił z zapinaną na suwak bluzą od dresu z nazwą drużyny futbolowej z przodu i jego numerem z tyłu. Podał mi ją tak, jak starszy pan podawałby starszej pani płaszcz, więc wsunęłam ręce w rękawy. Wtedy odwrócił mnie do siebie, naciągnął mi kaptur na głowę, zsunął go z powrotem i pocałował mnie w czubek nosa. Ffffup! Rakieta eksplodowała w wodzie tuż koło nas, oświetlając kulę mszywiołów przyczepioną do nabrzeża. Adam wziął mnie za rękę i szepnął: – Dokładnie o to nam chodzi. Zaufaj mi. Poprowadził mnie przez tłum w ogrodzie, a potem schodami do pogrążonego w półmroku salonu, pulsującego muzyką. Sean stał otoczony gromadką ludzi słuchających z otwartymi ustami jego nadętej opowieści o tym, jak podarował Rachel wakeboard. Nawet Holly i Beige udawały, że szczerze gratulują Rachel, chociaż w duchu na pewno zrzędziły, że Rachel to tylko kolejna z długiego szeregu dziewczyn, a Sean po prostu się popisuje. Stojąca dwa kroki dalej Rachel była otoczona przez baby skrzeczące o tym, jakie ma szczęście, że ktoś taki jak Sean jest jej chłopakiem. Światło na werandzie musiało sprawić, że dla tych, co stali w salonie, ja i Adam byliśmy widoczni jak w reflektorach w telewizji. Kiedy weszliśmy do środka, wszyscy na nas popatrzyli. Przysunęłam się odrobinę do Adama, a on ścisnął moją rękę. W tym momencie jakby pękła jakaś tama. Dziewczęta otaczające Rachel podbiegły do mnie, żeby piszczeć o tym, jak to Adam napisał nasze imiona na moście. Chłopcy z rakietami na pomoście zobaczyli to, zanim zaszło słońce i przynieśli nowinę wszystkim na imprezie. Ludzie otaczający Seana przesunęli się do Adama i dokuczali mu, że przekręcił nasze imiona. Adam rozegrał to idealnie. Zbył wszystko śmiechem, jakby nie miało żadnego znaczenia, że przyciąga większą uwagę niż jego gotujący się ze złości brat. Pogładził mnie po ramieniu i zapytał:

– Głodna? Nie mieliśmy czasu niczego zjeść. – Spojrzał nad moją głową na poczęstunek przygotowany przez panią Vader. – Te przekąski nam nie wystarczą. – Umieram z głodu. – Razem przeszliśmy za bar oddzielający salon od kuchni. Mała ścianka działowa sprawiała, że w kuchni było trochę ciszej i nie musieliśmy przekrzykiwać piosenek Splendor, więc nie groziło nam, że zaraz zachrypniemy. Adam otworzył lodówkę. – Co było na obiad? Zapiekanka z kurczaka. – Zmarszczył nos. – Nie mam ochoty na miłosną zapiekankę, a ty? – Zdecydowanie nie. – Cześć, laska – zawołała Tammy zza baru. – Cześć, laska – odpowiedziałam i spojrzałam Adamowi przez ramię do wnętrza lodówki. W tym momencie uświadomiłam sobie, co powinnam zrobić. Obeszłam bar, pisnęłam: „Tammyyyy!” i uściskałam ją, podskakując jednocześnie. Powiem wam, że znacznie lepiej wychodziło to wtedy, kiedy byłam boso, niż kiedy miałam wysokie obcasy. – No cześć. – Uwolniła się ode mnie. – Jesteś stuknięta. Spóźniłam się. Mama zmusiła mnie, żebym wystartowała w jakimś głupim turnieju tenisowym w Birmingham. Gdzie są wszyscy? – Zajrzała do kuchni. – Ja się nie liczę? – zapytał Adam z wnętrza lodówki. – To jest Adam, tak? – szepnęła do mnie Tammy. – Owszem – przyznałam. – Sean zgromadził swój dwór w salonie. Amatorzy sztuki są na zewnątrz, na trawniku. – Chłopaki z drużyny futbolowej odpalają rakiety na pomoście nad jeziorem – dodał Adam. Wiedziałam, że nie może o tym zapomnieć. – A trąbki z orkiestry dętej siedzą na nabrzeżu – zakończyłam. – Kogo szukasz? – Ciebie! – oznajmiła Tammy i wręczyła mi mały prezent zawinięty w papier walentynkowy. – O, dzięki! – zawołałam, zrywając papier. – Z jakiej to okazji? – Do moich urodzin zostało jeszcze osiem dni, a poza tym nie wydawało mi się, żeby ktokolwiek ze szkoły wiedział, kiedy je obchodzę. – Jesteś kochana! Podniosłam grzebyk do rzęs, zakręciłam go w palcach i wsunęłam do kieszeni dresu Adama. Miałam nadzieję, że będę pamiętała, żeby go zabrać po imprezie. Gdybym zapomniała, Adam musiałby się gęsto tłumaczyć, gdyby coś takiego wypadło mu z kieszeni na następnym treningu futbolowym. – To prezent dla pani domu – wyjaśniła Tammy. – No wiesz, kiedy przychodzisz na przyjęcie, przynosisz prezent dla pani domu. – Ale ja nie jestem panią domu. To nie mój dom. Zaczęłam się zastanawiać, czy może potknęła się na piłce tenisowej, przewróciła i zapomniała, że tydzień temu była u mnie w domu i nastraszyła na śmierć mojego szacownego ojca. – Jesteś panią domu, bo jesteś dziewczyną jednego z panów domu – odparła Tammy. Bezwiednie spojrzałam na Adama, który zamknął drzwi lodówki i oparł się o nie, obserwując mnie. – A przynajmniej ją udajesz – dodała Tammy. Błękitne oczy Adama się rozszerzyły. Coś mi podpowiedziało – nie był to kobiecy instynkt, ponieważ już ustaliliśmy, że nie mam go za grosz, ale coś mi podpowiedziało, że tłumaczenie Adamowi, skąd Tammy wie o naszym planie, pójdzie lepiej, jeśli go trochę rozmiękczę. Objęłam go ramieniem w talii i przytuliłam się do niego, przyciskając go do lodówki. Jego oczy zrobiły się jeszcze większe. Rzuciłam mu zalotny półuśmiech, który zapewne wyglądał, jakbym miała dostać ataku padaczki. – Wiesz, jakie są dziewczyny. Nie mogą zrobić ani kroku, żeby nie opowiedzieć o tym koleżankom. – Tak, dziewczyny są takie – powiedział Adam. – Ale ty nie jesteś.

Tammy odchrząknęła. Adam odchrząknął. Odchrząknęłam, zabrałam rękę z talii Adama i strzepnęłam wyimaginowany pyłek z jego nagiego ramienia, widząc wyraźnie, jakie idiotyczne szkody mogłam poczynić. Od tej chwili, jeśli tylko przyjdzie mi do głowy, że mogłoby mu na mnie troszeczkę zależeć, muszę pamiętać, że nie zależało mu na mnie wcale. Nie musiałam czytać mu w myślach. – Heeeeej! – pisnęła Tammy, która najwidoczniej zauważyła Holly, Beige albo jakiegoś superfajnego chłopaka… Ale nie, to był tylko McGillicuddy. Razem zniknęli w salonie, trzymając się blisko i przekrzykując muzykę. Jeśli postanowiła odwrócić uwagę mojego brata ze względu na mnie, ponieważ myślała, że potrzebuję chwili, żeby omówić z Adamem nasze problemy, to myliła się kompletnie. Znowu. Ruszyłam za nią. – Podano do stołu – oznajmił za mną Adam. Spojrzałam na stół kuchenny: postawił na nim dwa talerze, położył sztućce i serwetki. Na każdym talerzu umieścił kanapkę i posypał ją wokół pietruszką. Prask! Czipsy ziemniaczane ułożył elegancko w miseczkach i zapalił nawet świeczkę, która została z jego urodzin. Wszystko to byłoby urocze, gdyby było szczere. Jak sądzę, było urocze także jako farsa obliczona na wywołanie zazdrości Rachel, ale nie byłam w odpowiednim nastroju. – Pani pozwoli – powiedział, odsuwając dla mnie krzesło, zupełnie jakbym była dziewczyną. Ten chłopak miał niesamowitą wyobraźnię. Usiadłam, a on przysunął mnie do stołu. Wyciągnął z lodówki butelkę coli i pokazał mi ją jak kelner w restauracji. Skinęłam głową, że rocznik mi odpowiada, więc zdjął kapsel i podał mi go. Powąchałam, jakby to był korek od wina, znowu skinęłam z aprobatą i oddałam mu. Nalał colę do kieliszków na wino, a potem usiadł przy stole. Odgryzł gigantyczny kęs kanapki, przeżuł, przełknął i spojrzał na mnie. – Co się dzieje? „Nic takiego” – powiedziałaby dziewczyna, a potem dąsała się przez resztę wieczoru. Ale ja nie potrafiłam trzymać języka za zębami. – Nic nie rozumiem. – To nie jest tak naprawdę wino – oznajmił. – To cola light, a jeśli kiedykolwiek ktoś spróbuje ci podać wino, które ma ciemnobrązowy kolor i się pieni, możesz je odesłać. – Dziękuję, panie profesorze. – Ugryzłam maleńki kawałek kanapki. Adam był prawdziwym smakoszem: masło orzechowe z dżemem truskawkowym. – Nie rozumiem, bo przed chwilą zachwycałeś się tym, jak się prezentuję w bikini, a teraz nawet nie uważasz mnie za dziewczynę? Wydawało mi się, że twoim zdaniem umiem się zaprezentować. – Umiesz. – Zakręcił colą light w kieliszku i powąchał jej bukiet. – No to dlaczego nie jestem dziewczyną? – Ty… cholera, wiedziałem, że będziesz o to wściekła. Nie to miałem na myśli. – Przechylił głowę na bok, aż coś mu strzeliło w szyi. – Wiesz tak samo dobrze jak ja, że nie zachowujesz się jak inne dziewczyny. – Ale pracuję nad tym. – Naprawdę nad tym ciężko pracowałam! Miałam ochotę popłakać się nad czipsami z solą i winegretem, co byłoby krokiem we właściwym kierunku. – Ale to dobrze, że nie zachowujesz się jak inne dziewczyny. Jasne, moja opinia się nie liczy, bo to nie na mnie polujesz, tylko na Seana. – Twoja opinia, tak czy inaczej, by się nie liczyła, ty patriarchalny czubku. – Zjadłam czipsa i powiedziałam z pełnymi ustami: – Dzięki, że przygotowałeś obiad. To urocze, kiedy mała kobietka wnosi w twoje życie ciepło domowego ogniska. Spiorunował mnie wzrokiem. – Jedz szybciej. Mamy zadanie do wykonania. – Jakie zadanie? Perwersyjne pocałunki? Czy mogłabym przypomnieć, że oboje pachniemy masłem orzechowym? – Jedz szybciej – powtórzył. Rozbawiony głos Seana przebił się ponad muzykę w salonie, co sprawiło, że chciałam zjeść szybciej i wydostać się stąd, ale kanapka w moim żołądku stała się

ciężka jak kamień. Poszliśmy na górę. Adam dzielił łazienkę z Seanem oraz Cameronem i było to widać. Umył zęby, a potem pociągnął łyk płynu do ust prosto z butelki. Kiedy płukał usta, szturchnął mnie w odsłonięty brzuch szczoteczką i ponaglił. – Hm! – Chcesz, żebym użyła twojej szczoteczki do zębów? Wypluł płyn do umywalki. – Nie zaszkodzi ci. Będziemy robić coś znacznie gorszego.

14

W tym momencie uświadomiłam sobie, że to, co brałam za stres i niestrawność po maśle orzechowym, było w rzeczywistości paniką kłębiącą się w żołądku na myśl o tym, że ja i Adam mamy się znowu całować. Czyszcząc zęby jego szczoteczką, obserwowałam go w lustrze: umięśnione ramiona zaplótł na mocnej, opalonej piersi, ślad pod okiem po bijatyce z Seanem prawie zniknął, a wisiorek z czaszką i piszczelami lśnił niebezpiecznie. Gdyby jego rodzice nie siedzieli w pokoju obok, z wiadomościami w telewizji włączonymi na cały regulator, żeby zagłuszyć muzykę na dole, mogłabym spróbować czegoś od razu, w łazience. Tak, wiem, że najprawdopodobniej potknęłabym się i przewróciła go, a on grzmotnąłby głową w toaletę, ale czułam się tak podekscytowana, że prawie byłabym gotowa zaryzykować. Adam wziął mnie jednak za rękę i poprowadził na dół, przez zatłoczony salon, na zewnątrz, na koniec pomostu. Drużynie futbolowej skończyły się rakiety, a impreza doszła do etapu, kiedy chłopcy zaczęli się bawić w konkurs picia, prowadzony niezwykle profesjonalnie przez doświadczoną ekipę. Gdyby pan Vader się o tym dowiedział, położyłby szlaban na imprezy – jeśli nie dlatego, że nieletnie dzieciaki piły alkohol w jego domu, to dlatego, że jeden z jego synów podprowadził piwo z magazynu mariny. Tak czy inaczej, cały tłum ludzi stał wokół pomostu jako żywy mur, gadając, flirtując i zasłaniając chłopaków z piwem przed wścibskimi oczami państwa Vaderów, którzy mogliby wyjrzeć z sypialni. W tym tłumie byli też Sean i Rachel, patrzący na siebie i trzymający się za obie ręce, jakby mieli właśnie zatańczyć polkę. Rachel nie miała dość rozsądku, żeby zdjąć buty przed wejściem na pomost i bardzo prawdopodobne było, że obcas utknie jej w szparze między deskami, a ona sama wywróci się jak długa (o, jak mi przykro). Najwyraźniej wyżej ceniła urodę niż równowagę. Kiedy zbliżyliśmy się do grupy wokół pomostu, Adam ruszył prosto w kierunku Seana. Kiedy przechodziliśmy obok, potrącił brata ramieniem mocniej, niż to było konieczne. Czułam, że Sean i Rachel nas obserwują, ale nie obejrzałam się, kiedy wymijaliśmy chłopaków siedzących wokół kubka z piwem. Usiedliśmy na końcu pomostu, chociaż deski były wciąż wilgotne i zimne po deszczu. Zanurzyliśmy stopy w jeziorze. Woda była ciepła jak zupa. – Napijesz się piwa? – zapytał Adam. – To by chyba była przesada. I tak się czuję jak pijana. – Ciepłe jezioro, chłodne powietrze i Adam sprawiali razem, że moje ciało próbowało uciec jednocześnie w tysiąc stron. Adam jakby to wyczuł, bo wyszeptał: – Zaraz cię pocałuję. Tak na serio, więc nie daj mi w łeb. – Pochylił się do mnie. – Chwileczkę. – Położyłam mu rękę na piersi, żeby go powstrzymać. Nie byłam jeszcze gotowa, żeby się z nim całować, kiedy za nami chłopaki pili piwo, a Sean i Rachel gapili się na nas. Całowaliśmy się wcześniej w miejscach, gdzie ludzie mogli nas zobaczyć, gdyby chcieli, ale nigdy nie byliśmy tak ostentacyjni. Poza tym miałam jeszcze inne wątpliwości. – Muszę być przygotowana. Chcesz mnie pocałować, czy naprawdę pocałować? Przechylił głowę i spojrzał na mnie zaskoczony, a między jego brwiami pojawiły się drobniutkie zmarszczki. – Po co miałbym cię całować, gdybym nie zamierzał tego robić naprawdę? – Oooooo! – zawołali chłopcy za nami. Najwyraźniej nie byłam w stanie uciec od chłopaków krzyczących: „Ooooo!”. Obejrzałam się, żeby sprawdzić, czy na pewno chodzi im o piwo, a nie o nas. Rzeczywiście: wyraźnie się umówili, że kiedy któremuś udawało się wrzucić monetę do kubka i miał wybierać kogoś, kto ma wypić kolejkę, to ten wskazywał Scootera Ledbettera. Nie widziałam jego terenówki na podjeździe przed domem Vaderów, więc przynajmniej nie groziło, że siądzie potem za kółkiem. Sean ustawił Rachel przed sobą i przytulił ją, krzyżując ramiona na jej piersiach. Dzięki

temu mógł nas obserwować znad jej głowy tak, żeby o tym nie wiedziała. Oczywiście Rachel także patrzyła na Adama. Przewróciłam oczami, jakbym okropnie miała dość, że się na nas gapią. Prawie wybuchnęłam śmiechem na samą myśl o tym, ale zdołałam w porę odwrócić się do Adama. Powiedziałam przez zęby: – Wiesz, cały tydzień całujemy się bez tego. No, prawdziwego całowania. – Ale to było, zanim Sean kupił Rachel wakeboard. Musimy podnieść stawkę. Kończyły mi się wymówki. – Słuchaj – szepnęłam – robimy to wszystko, żeby byli zazdrośni, ale to jest mój pierwszy raz naprawdę. Jasne? Jego błękitne oczy skoncentrowały się na mnie. Nasze nosy prawie się stykały, a ramiona poruszały w rytm szybkich, zsynchronizowanych oddechów. – Wiem. – A kiedy sobie wyobrażałam, że się całuję – miałam na myśli: „całuję z Seanem”, ale nie zamierzałam tego mówić – to nie otwieraliśmy ust. – Ale to nie jest twoja wyobraźnia. Nie byłam tego taka pewna. To prawda, nigdy nie wyobrażałam sobie tego konkretnego scenariusza, ale może po prostu nigdy nie przyszło mi to do głowy. Musiałam pamiętać, że to jest Adam, Adam i jeszcze raz Adam! A jeśli zdołam go zastąpić Seanem z moich marzeń, to ciepłe mrowienie, które odczuwałam, zamieni się w marzenie idealne. Adam znowu się poruszył. Po raz kolejny mój umysł wiedział, że to wzbudzi zazdrość Seana, ale moje ciało wszczęło alarm. Położyłam rękę na piersi Adama. – Chwila – wyszeptałam. – Mam złe doświadczenia. Wyglądał na urażonego, co nie miało sensu, jeśli byliśmy tylko przyjaciółmi. Umiał doskonale grać. – Z kim? – Jedyną osobą, z którą całowałam się wcześniej, był Cameron. – Całowałaś się z Ca… Nie spodziewałam się, że zareaguje na głos. Złapałam go za włosy, co zmusiło go do oderwania spojrzenia od tłumu i błyskawicznie uciszyło. Oparłam czoło o jego czoło i wyszeptałam: – Miałam jedenaście lat, pocałował mnie, kiedy byliśmy w magazynie. To było bardzo nieudolne. Nie mów McGillicuddy’emu. Adam zamrugał – poczułam jego rzęsy na powiekach. – Bardzo, bardzo nieudolne – powtórzyłam. – Ciągle nie jesteśmy w stanie spojrzeć sobie w oczy. Puściłam jego włosy, żeby mógł mi spojrzeć w oczy. – Pozwól mi się z tego otrząsnąć. Zadrżał gwałtownie, jakby nagle zrobiło mu się zimno. – Dobra. Pocałuję cię naprawdę, ale delikatnie. – Znowu przysunął się do mnie. – I nie mów mi, że mam przestać. To zaczyna wyglądać, jakbyśmy nie byli naprawdę zakochani. Odruchowo zamknęłam oczy, kiedy mnie pocałował, a słowo „zakochana” zamrugało mi czerwienią i czernią pod powiekami. Jego wargi były ciepłe. Czy to wszystko? Otworzyłam oczy. On miał oczy zamknięte i znowu pochylił się do mnie. Zamknęłam oczy, a on pocałował mnie tak jak wcześniej, tylko że teraz poczułam jego język rozchylający moje wargi. Jego język wsunął się w moje usta (JĘZYK ADAMA VADERA WSUNĄŁ SIĘ W MOJE USTA!), nie bardzo głęboko, a potem wysunął. Pomyślałam, że teraz to już wszystko, otworzyłam oczy i zamknęłam je, kiedy pocałował mnie po raz kolejny. Zaczynałam w końcu łapać. To nie polegało na siedzeniu z ustami przyciśniętymi do ust chłopaka, podczas kiedy jego język próbuje polizać cię w gardło (khy, Cameron, khy). To był ciągły ruch i zmiana, rodzaj aktywności, w której prawdopodobnie mogła uczestniczyć także dziewczyna. Kiedy Adam się odsunął, powiedziałam: – Daj mi spróbować.

Pocałował mnie i wyszeptał tuż przy moich ustach: – Nie krępuj się. Jego niski głos sprawił, że przeszedł mnie dreszcz. Pocałowałam go – dziwne, że taki nerwowy chłopak miał tak miękkie usta. Pocałowałam go znowu i bardzo delikatnie wsunęłam mu język do ust. Wstrzymał oddech – no dobrze, nie byłam tego pewna, bo była to dopiero połowa pocałunku – ale sprawiał wrażenie zaskoczonego. Gwałtownie wciągnął powietrze przez nos i tym razem on zaczął mnie całować, głębiej niż do tej pory. Odsunęłam się ze śmiechem. – To podobno miała być moja kolejka. Uśmiechnął się lekko, a jego wargi pozostały blisko moich. Nie zaproponowałam tego, a on nie przyjął propozycji, ale jakoś telepatycznie zgodziliśmy się, że należy darować sobie cięte odzywki i zająć się tym, co istotne. Jego język bawił się moimi wargami, mój język ślizgał się po jego zębach. Zatonęłam w pocałunkach i kompletnie przestałam zwracać uwagę na towarzystwo pijące za nami, aż do chwili, kiedy ktoś powiedział: – Czy ktoś filmuje Adama i Lori? To będzie się nadawało na sprzedaż. Sean roześmiał się i powiedział coś, czego nie dosłyszałam, ale co sprawiło, że ludzie wokół niego zaczęli się śmiać. Adam odsunął się ode mnie. Był zawstydzony i zobaczył, że nasz plan nie działa. Zaraz ucieknie do swojego pokoju, upokorzony, i zostawi mnie nagą (albo prawie, bo tylko w bikini i jego bluzie od dresu) pomiędzy ubranymi ludźmi. Błąd. Pocałował mnie znowu i szepnął: – Jest jeszcze coś, czego możesz spróbować, jeśli to ci się znudzi. To miałoby mi się znudzić?! – Robisz mniej więcej to samo, tylko zmieniasz miejsce. Tutaj. – Pocałował mnie w podbródek, musnął językiem skórę i odsunął się. – Albo tutaj. – Boże! Bardzo delikatnie skubnął mnie zębami i przesunął językiem po moim uchu. Jego oddech był głośny i gorący. To było przyjemne, a jednocześnie trudne do wytrzymania. Musiałam się czegoś złapać. Moje palce dotknęły krawędzi pomostu, szukając pewnego chwytu – ale ryzykując wbicie drzazgi. Drugą ręką poszukałam ręki Adama. O dziwo, on najwyraźniej także potrzebował się czegoś przytrzymać. Wziął mnie za rękę i ścisnął. Chłopaki z piwem rzucili kolejny komentarz w naszą stronę, ale niewiele słyszałam, mając w uchu język Adama. I niewiele mnie to obchodziło. Odsunęłam się, czując, że drżą mi ramiona. Adam był lekko nieprzytomny. Pochyliłam się i zajęłam jego szczęką, a potem uchem. – Aha – powiedział, roześmiał się cicho i odchrząknął, zanim chłopcy coś zauważyli. – Lori. – Mmm? – zamruczałam mu do ucha. Wzruszył ramionami, a potem – no nie, wstał! Zrobiłam coś nie tak! Język naprawdę jest tak obrzydliwy, jak mi się początkowo wydawało! – Zaraz wrócę – powiedział. Ominął chłopaków z piwem i przepchnął się przez tłum widzów. Miał dostatecznie dużo rozsądku, żeby nie przepychać się znowu koło Seana i Rachel, ponieważ wtedy domyśliliby się, że to ucho było specjalnie dla nich. A przynajmniej powinni myśleć, że ucho było specjalnie dla nich, ponieważ ja zaczynałam się zastanawiać, dla kogo ono było. Miałam wrażenie, jakby było dla mnie. Adam wrócił, ciągnąc za sobą materac piankowy i omal nie podciął nim kilku osób. Przeciągnął go przez środek pijącego kręgu, zmusił chłopaków do rozsunięcia się i wylałby komuś piwo, gdyby ten ktoś nie okazał się szybszy. Następnie wrzucił materac do jeziora i kopniakiem odsunął tę część, która zaczepiła się o pomost. Wskazał mi go z uśmiechem. – Limuzyna podjechała. Miałam pewne wątpliwości: jezioro było czarne, a niebo też było czarne, nie licząc odległych gwiazd. Jeśli ktoś o tej porze przypłynąłby na imprezę łódką, wiedziałby, że powinien zacumować w przystani mariny, gdzie było więcej miejsca. Byliśmy bezpieczni. Zrzuciłam bluzę Ada-

ma i – bez oglądania się, czy Sean patrzy (to bardzo ważne!) – wślizgnęłam się do ciepłej wody. Nie zauważyłam, że tyłek zmarzł mi na kość na zimnym pomoście, więc zanurzenie w jeziorze było prawdziwą ulgą. Aż do momentu, kiedy Adam skoczył na bombę, zalewając mnie wodą i ochlapując wszystkich na pomoście, łącznie z Seanem i Rachel. – Aaaadaaaaam! – wrzasnęli zgodnie, ale on roześmiał się tylko do siebie. Trzymając się materaca, odpłynęliśmy kawałek na jezioro, poza zasięg świateł domu. Przestał popychać materac i wspiął się na niego, siadając okrakiem. – Chodź tutaj. Materac był wypełniony lżejszą od wody pianką, a nie powietrzem, i cały czas miałam wrażenie, że zaraz zatonie. To było irytujące, kiedy chciało się poleżeć na wodzie i poopalać, ale w takie noce jak dzisiaj sprawdzało się doskonale. Zabezpieczało nas przed utonięciem i pozwalało na zanurzenie się w cieplejszej od powietrza wodzie. – No dobra, to gdzie my byliśmy? – Objął mnie silnymi ramionami, przyciągnął bliżej i pocałował energicznie. Nie wydawało mi się to możliwe, ale było jeszcze lepiej niż przedtem, być może dlatego, że nikt nie patrzył. Co w gruncie rzeczy stanowiło nowy problem. Położyłam mu rękę na piersi, żeby go powstrzymać. Jęknął zawiedziony, a ja w duchu powiedziałam sobie, że powinnam częściej wywoływać takie jęki. To było coś, co pasowało do zdradzieckiej dziewczyny, a poza tym był naprawdę słodki z tą miną zbitego psa. – Chciałabym tylko wiedzieć – wysapałam – dlaczego robimy to w miejscu, gdzie nikt nas nie widzi. – Wydaje nam się, że nikt nas nie widzi. Myśleliśmy, że nikt nas nie widzi pod mostem. Musimy grać nasze role przez cały czas. – Położył mi rękę na ramieniu. – Jeśli nie masz nic przeciwko. Skinęłam głową i jeszcze nie skończyłam tego gestu, kiedy popchnął mnie łagodnie do tyłu, aż w końcu leżałam na plecach na materacu, a on leżał na mnie całym ciężarem ciała. Nie zgniatał mnie, ponieważ materac wraz ze mną unosił się tuż pod powierzchnią ciepłej wody. Czułam go blisko siebie, niemal każdy centymetr jego skóry dotykał niemal każdego centymetra mojej. Patrzyłam, jak czaszka i piszczele lśnią w blasku gwiazd, i starałam się utrwalić ten obraz na siatkówce oka, żeby widzieć go, kiedy zamknę oczy i znowu będziemy się całować. To był Adam, nie Sean. Zależało mi na Seanie, nie na Adamie. Adamowi zależało na Rachel, nie na mnie. Ale jeśli całowanie się z Adamem było lepsze od moich najśmielszych snów o całowaniu się z Seanem. No cóż, widziałam, w jaki sposób może to skomplikować moje plany. Mimo wszystko go pocałowałam. Czaszka i piszczele leżały na mojej szyi. – A kiedy mnie całujesz – powiedziałam tuż przy jego wargach – myślisz o Rachel, prawda? Niemal zanim zdążyłam wypowiedzieć ostatnie słowa, całował mnie znowu, gwałtowniej niż wcześniej, tak intensywnie, że zatonęłam w pocałunku i wydawało mi się, że tonę w czerni, chociaż głowę miałam wciąż nad wodą. Uszczypnęłam go w tyłek. Kwiknął, a jego głos odbił się echem po jeziorze. Na odległym pomoście poruszyły się sylwetki, patrzące w naszą stronę, ale niewidzące nas. – Słyszałeś, o co pytam? – zapytałam. Oparł się na rękach i uniósł na tyle, żeby na mnie spojrzeć. Jednym palcem odsunął pasmo mokrych włosów z mojej twarzy i narysował linię w dół policzka do podbródka. – Chcesz przestać? Powiedz tylko, to przestanę. – Nie chcę przestawać – odparłam i po raz pierwszy w tym tygodniu powiedziałam absolutną prawdę. – Ale jak daleko zamierzamy się posunąć? – Adam był przyzwyczajony do skakania z dachu, ale ja nie. Znajdowaliśmy się na niebezpiecznych wodach. Przysunął się do mojego ucha, a moje ciało przygotowało się na falę uderzeniową. Tuż zanim jego wargi dotknęły mojej skóry, wyszeptał: – Myślę, że się zorientujemy w trakcie.

15

S-bend, co nie? – Adam wyszczerzył do mnie zęby w uśmiechu. Właśnie wyszłam z wody po tym, jak udało mi się skoczyć S-bend! A chociaż Adam wysechł już w gorącym słońcu i przytulanie mnie musiało być dla niego zimnym i mokrym szokiem, otoczył silnymi ramionami moją kamizelkę ratunkową i uścisnął mnie mocno. Najlepsze w tym wszystkim było to, że takie zachowanie nie przypominało już nieoczekiwanego prezentu dla pani domu zawiniętego w walentynkowy papier. Stanowiło część bycia jego dziewczyną. Przyzwyczajałam się do tego i niesamowicie mi się to podobało. W sobotę wybraliśmy się pojeździć w błocie, a potem zatrzymaliśmy się na parkingu pod kinem, obserwowaliśmy przejeżdżające samochody i po prostu gadaliśmy. Wypiliśmy na spółkę koktajl mleczny – byłam już całkowicie odporna na jego zarazki. W poniedziałek po obiedzie, kiedy myślałam, że spędzę wieczór w towarzystwie Arthura C. Clarke’a (który pisał doskonałe książki fantastyczne, ale kiepsko całował), Adam zaprosił mnie na spacer po okolicy. Trzymaliśmy się za ręce i nie było w tym już niczego dziwnego. Była środa, a ja od piątkowego wieczoru na jeziorze z Adamem praktycznie nie myślałam o Seanie. Przysięgłabym, że Adam także nie myślał już o Rachel. Kiedy mnie całował (często! I naprawdę całował!), miałam wrażenie, że myśli tylko o mnie. Jasne, mógł udawać, ale tak jak powiedział tamtego pierwszego wieczora na korcie tenisowym, nie był najlepszym kandydatem do kółka dramatycznego. Wiedziałam też, że wszystko to może się w każdej chwili zawalić. Adam nigdy nie patrzył przez ramię, żeby sprawdzić, czy Rachel widzi, jak się całujemy, ale obserwował reakcje Seana. Byłam pewna, że pan Vader nie ma racji w kwestii tego, który z jego synów mógłby dźgnąć brata w plecy, ale byłam też pewna, że Adam nie puściłby ciosu w plecy płazem, podobnie zresztą jak Sean. Dlatego cieszyłam się czasem, który mogłam spędzać z Adamem, a kiedy Sean pojawiał się w pobliżu, wstrzymywałam oddech, czekając na koniec. Nie musiałam czekać aż tak długo. Tego popołudnia chłopcy wyglądali całkowicie nieszkodliwie, a Adamowi, Cameronowi i mojemu bratu poszło rewelacyjnie na wakeboardach. W końcu wrócili do pełnej formy z zeszłego roku. Cameron i McGillicuddy rozciągnęli się na siedzeniach w łodzi, wygrzewając się w późnopopołudniowym słońcu jak wielkie złote retrievery, machające leniwie ogonami, podczas kiedy ja ociekałam z wody na platformie. Czuli się tak, jak ja się czułam od pierwszego dnia na wakeboardzie: podekscytowani, nasyceni i szczęśliwi po wysiłku fizycznym. Sean leżał płasko na siedzeniach na dziobie, ale z innego powodu – jeszcze nie próbował pływać. Powiedział, że chce odebrać telefon od Rachel, która planowała wybrać się z nami dzisiaj na wakeboarding (mimo protestów chłopaków, ponieważ nigdy nie zabieraliśmy gości) i pożyczyć moją deskę, bo nie przysłano jej jeszcze wiązań (kogo to obchodzi). Mama miała ją przywieźć, ale się nie pojawiły. Sean zadzwonił do niej cztery razy z łodzi (Adam i ja uznaliśmy, że po to, żeby wkurzyć Adama), ale nikt nie odebrał. Wydawało mi się to dziwne. Gdzie ona się podziała? Czy nie czekała na telefon Seana z palcem nad przyciskiem odbierania połączenia? Zza oddzielającej nas szyby usłyszeliśmy telefon wygrywający fragment Fight for all the wrong reasons Nicklebacków. Wiedzieliśmy, że to dzwoni Rachel, a kiedy dobiegło nas przekleństwo, zrozumieliśmy, że widocznie nie powiedziała niczego miłego. Adam wzruszył ramionami i odwrócił się do mnie. W odróżnieniu od Seana, nie flirtował ze mną, proponując mi pomoc w rzeczach, które doskonale potrafiłam zrobić sama. Nie pomagał mi odpinać wiązań i kamizelki, ale usiadł na rufie łodzi i patrzył na mnie z aprobatą. Kiedy ściągnęłam kamizelkę, otaksował wzrokiem moją ubraną w bikini seksowną sylwetkę (ha!) i obdarzył mnie znaczącym uśmiechem. Odpięłam wiązanie i wyciągnęłam z niego nogę, a Adam oblizał wargi, jakby był fetyszystą stóp. Parsknęłam śmiechem. Sean przeskoczył na tył łodzi z oczami pełnymi łez.

– Zerwała ze mną! – jęknął. – Zerwała ze mną, bo wciąż kocha Adama! Zapadła cisza, którą przerywał tylko stukot samochodów na moście i plusk fal o burty motorówki. Chłopcy nie dokuczali Seanowi, musieli być podobnie jak ja zaszokowani, że przyznał się do czegoś takiego. Sean był zakochany. Pociągnął nosem. – Pojadę do niej. Zabierz mnie na brzeg. Ponieważ Cameron nie zajął natychmiast miejsca sternika, Sean sam zrobił krok w kierunku steru. – Sean. – Cameron zastąpił mu drogę. – Nie udał ci się porządny skok od półtora tygodnia, od kiedy zaczęliśmy pływać. Mamy tylko dzisiaj, jutro i piątek, żeby poćwiczyć przed Świętem Leszczy. Najpierw odrób swoją kolejkę, a potem możesz do niej jechać. Sean klął, klął i klął, a potem skoczył do jeziora. Zgromadzeni na burcie łodzi patrzyliśmy, jak wyłonił się na powierzchnię kilka metrów dalej i popłynął do brzegu. Znajdowaliśmy się niedaleko ogrodu Fosheesów, więc nie trzeba go było wyławiać, żeby go w razie czego ratować. Płynął, dopóki nie złapał gruntu, przebrnął resztę drogi i pobiegł przez ogród Fosheesów i mój do swojego domu. – Jestem największy – powiedział cicho Adam. – Adam! – skarciłam go. Cameron i mój brat patrzyli na nas, zastanawiając się, co się dzieje między nami. Szczerze mówiąc, zastanawiałam się nad tym samym. Nie byłam pewna, co chciałam lub co spodziewałam się usłyszeć od Adama, kiedy w końcu spełni się nasze życzenie, a Sean i Rachel się rozstaną. Ale na pewno nie chodziło mi o „jestem największy”. Wróciliśmy do przystani w milczeniu – rzecz jasna, jeśli nie liczyć ogłuszającego ryku motoru. Adam i ja siedzieliśmy naprzeciwko, nie patrząc na siebie. Coś się miało wydarzyć. Wszyscy to wyczuwali. Cameron i McGillicuddy wzięli więcej ekwipunku, niż musieli, i zniknęli w magazynie, zostawiając nas samych na łodzi. Kiedy wrócili, Cameron spojrzał na nas z nabrzeża i powiedział: – Nie rób niczego, czego ja bym nie zrobił. – Pożałowałam, że przyznałam się Adamowi do tamtego pocałunku. Po pięciu latach ukrywania tego przed wszystkimi musiał teraz robić aluzje? Cokolwiek miało się stać z Adamem i mną, będzie i tak wystarczająco trudne. – Mam powiedzieć tacie, że spóźnisz się na obiad? – zapytał mnie McGillicuddy. – Nie – odparłam. – To nie potrwa długo. Patrzyliśmy, jak nasi bracia wracają do domów. Przerwali rozmowę, Cameron zamachnął się na McGillicuddy’ego, McGillicuddy popchnął Camerona i rozeszli się w swoje strony. Przyjaciele na całe życie, pozostający w najprostszej możliwej relacji. – Co to miało znaczyć? – warknął Adam, przerywając ciszę. – Co nie potrwa długo? – Zapada zmierzch i jest lato. Komary – wyjaśniłam, zabijając jednego. Plotąc te bzdury, zastanawiałam się, co naprawdę chciałam powiedzieć Adamowi, ale wciąż nie wpadłam na żaden dobry pomysł. Wiecie, co zdecydowanie nie pomogło? To, że sięgnął do karku i zaczął rozplątywać węzeł na rzemyku. Wiedziałam, co się zaraz stanie. Potrzebował kilku sekund, żeby poradzić sobie z supłem, a chociaż przez cały czas myślałam o tym, co mam powiedzieć, kiedy poprosi, żebym się odwróciła, w odpowiedniej chwili zaniemówiłam i po prostu odwróciłam się na siedzeniu. Zawiązał wisiorek z czaszką i piszczelami na mojej szyi, a ciepły metal dotknął mojego obojczyka. Przycisnęłam czaszkę czubkami palców i odwróciłam się z powrotem do Adama. – Dajesz mi kawałek siebie – szepnęłam. Popatrzył na mnie. Naprawdę byliśmy razem, a on wyglądał super, więc powinnam chichotać z zachwytu i głupoty. Złość w jego błękitnych oczach sprawiała, że serce mi się krajało. – Rachel powiedziała Seanowi, że woli ciebie – odezwałam się. – Ale ty jej już nie chcesz. Nigdy jej nie chciałeś odzyskać, zależało ci tylko, żeby się zemścić na Seanie. Dajesz mi to, żeby mu pokazać, że wcale nie chcesz tego, czego on nie może mieć. Oczy Adama zwęziły się, a ja spróbowałam się nie skulić na siedzeniu łodzi.

– Daję ci to, ponieważ chcę ci to dać – powiedział spokojnie. – Wybrałeś dziwny moment. Zazwyczaj facet nie śmiałby się, gdyby jego bratu świat się zawalił, i zaraz potem nie okazywałby dziewczynie, że ją kocha. – Teraz on skulił się na siedzeniu, co ośmieliło mnie, żeby dorzucić jeszcze trochę sarkazmu. – Nie mam w tym specjalnego doświadczenia, ale takie wysnułam wnioski. Zamknął oczy i powiedział szybko: – Kocham ciebie. Odetchnęłam, żeby mu powiedzieć, że jeśli mówiłby szczerze, to nie zamykałby oczu, ale zauważyłam, że to nie wszystko. Pomiędzy jego brwiami pojawiły się oznaczające niepokój zmarszczki. Cierpiał i starał się odsunąć od siebie ból, jak wtedy, kiedy po raz drugi złamał na wakeboardzie obojczyk, leżał nieruchomy jak trup na dnie łodzi i nie pozwalał się dotknąć nikomu poza mną. Otworzył oczy, ale nie ruszył się z miejsca – sprawiał wrażenie, jakby zmalał, o ile to było możliwe. – To był mój plan. Miałaś rację, wymyśliłem własną intrygę i właśnie na tym polegała. Kocham cię. Te ostatnie dziewięć miesięcy, kiedy McGillicuddy wyjechał do college’u, były dla mnie cholerną torturą, bo nie miałem żadnego pretekstu, żeby przychodzić do waszego domu. Gdybym się pojawił pod nieobecność McGillicuddy’ego, domyśliłabyś się. Ledwie cię widywałem w szkole, więc pomyślałem, że może wreszcie będę miał jakąś szansę, bo miałem zrobić prawo jazdy i ty też niedługo miałaś zrobić prawo jazdy. Moglibyśmy gdzieś jeździć sami, udałoby mi się odbić cię Seanowi. Ale im bardziej próbowałem zasugerować, że moglibyśmy chodzić ze sobą, tym częściej mówiłaś o złapaniu Seana. Kiedy się dowiedziałem, że Rachel na mnie zależy, umówiłem się z nią i potem dalej się z nią umawiałem. Żebyś była zazdrosna. A tamtego wieczora na korcie tenisowym, kiedy powiedziałaś, że powinniśmy wzbudzić zazdrość Rachel i Seana, omal nie padłem na serce. Myślałem, że mnie przejrzałaś. Wyglądał na tak nieszczęśliwego, a jego rzęsy były tak długie – zakochałam się w nim i naprawdę chciałam, żeby on zakochał się we mnie. Ale to piętrowe kłamstwo zdradzało jego prawdziwe intencje. – Nie kochasz mnie – oznajmiłam. – Rywalizujesz z Seanem. Może nawet wmówiłeś sobie, że mnie kochasz, ale to wszystko sprowadza się do Seana. Wyraz jego twarzy zmienił się z bólu w złość. – Ten piątkowy wieczór na jeziorze nic dla ciebie nie znaczył. Piątkowy wieczór był najlepszym w moim życiu. Adam wybierał każdą rzecz, którą lubiłam, miażdżył ją i wbijał mi w serce. Myślałam, że tylko Sean to potrafi. – Ostatnie półtora tygodnia nic dla ciebie nie znaczyło – ciągnął. – Ostatnie szesnaście lat… – Szesnaście lat! – krzyknęłam. – Powiedziałaś mi, że się uparłaś na Seana! – odkrzyknął, a jego głos odbił się echem od stalowej ściany magazynu. – Uważasz, że twoja mama go dla ciebie wybrała. – Wcale nie! – Cóż, może i tak. I może już mi tak na nim nie zależało, ale trudno to było wyjaśnić podniesionym głosem. – Słuchaj, Adam. Załóżmy, że naprawdę kochasz się we mnie całe nasze życie, w co, nawiasem mówiąc, nie wierzę kompletnie. – Bo dlaczego jakiś chłopak miałby się zakochiwać w takiej dziewczynie jak ja? – To, co we mnie kochasz, jest dokładnie tym, czego ja w sobie nienawidzę. Jeśli mam zostać dziewczyną, jakiej chcesz, musiałabym się nie zmieniać. A ja chcę się zmienić. – Uważasz, że twoja mama chciałaby, żebyś się zmieniła – poprawił mnie. – Lori, ona żartowała. – Nie było cię przy tym. Nie masz pojęcia. Twoja mama się nie śmiała. – Moja mama nigdy się nie śmieje, opowiada dowcipy z kamienną twarzą. Opierasz całe swoje życie na rozmowie, którą podsłuchałaś, kiedy miałaś cztery lata, i której nawet dobrze nie pamiętasz. Czułam się tak, jakby mnie spoliczkował. Kiedy podzieliłam się z nim najgłębszymi sekretami, nigdy nie myślałam, że rzuci mi je w twarz. To właśnie Adam, spośród wszystkich na świecie,

mnie zdradził. Wyszłam z łodzi na nabrzeże. – Dajmy sobie spokój, zanim zniszczymy naszą przyjaźń. – Za późno – krzyknął za mną. Zamierzałam przemaszerować dumnie przez jego ogród do mojego, ale wpadłam wprost w chmurę komarów. Resztę drogi przebyłam, przyciskając palcem jedno nozdrze i próbując wydmuchnąć komary przez drugie. Niech cię szlag, Adamie! Tyle że wcale nie chciałam, żeby go trafił szlag. Chciałam się z nim przyjaźnić. Chciałam z nim być. Chciałam jeszcze raz całować się z nim na jeziorze – tego byłam całkowicie pewna. Chciałam, żeby patrzył za mną tęsknie z łodzi, kiedy maszerowałam dumnie do mojego domu, co w sumie sprowadzało się do tego, że chciałam, żeby go szlag trafił. Sama nie wiedziałam, czego chcę. Kiedy znalazłam się koło naszego garażu, uświadomiłam sobie, że ciągle mam na szyi wisiorek z czaszką. Nie mogłam rozplątać supła – przesunęłam go do przodu, ale nie byłam w stanie sobie z nim poradzić. Wisiorek wypalał mi dziurę w skórze, więc przecięłam rzemyk nożycami ogrodniczymi i spróbowałam zgnieść czaszkę w dłoni, jak superbohaterka. Kiedy otworzyłam rękę, zobaczyłam, że odbił się na niej ślad czaszki i piszczeli. Nie spałam najlepiej tej nocy, co było mimo wszystko pozytywne. Gdybym musiała przecierpieć kolejny sen o tym, jak Sean się ze mną drażni, chyba bym go spoliczkowała. A gdybym się obudziła i okazałoby się, że lunatykuję, to kto wie, czy nie zniszczyłabym jakichś plakatów wakeboardowych? Może nawet próbowałabym udusić towarzyszącego mi od dzieciństwa misia, który miałby potem traumę na resztę życia. Rano poszłam do mariny z wisiorkiem w kieszeni (tak właściwie to była kieszeń Adama – kieszeń w jego obciętych dżinsach), zamierzając go oddać i powiedzieć coś stosownego. Wiedziałam, że będzie mi trudno, ale musiałam znaleźć jakiś sposób, żeby ocalić przyjaźń z Adamem. Pani Vader przydzieliła nas oboje do magazynu. Świetnie, czyżby w końcu uwierzyła, że jesteśmy razem? Próbowałam popatrzeć na długi dzień w jego towarzystwie jak na okazję, żeby z nim pogadać od serca. Znowu. Szczerze mówiąc, rozmowa z poprzedniego wieczoru mogła doprowadzić jedynie do chandry. Nie udawało mi się trafić w odpowiedni moment: Adam był zajęty wyszukiwaniem łodzi do wyciągnięcia, ja – sprawdzaniem poziomu oleju. Etatowi pracownicy kręcili się wokół, a poza tym akurat dzisiaj Adam pracował bez koszulki. Pot lśnił na jego opalonych mięśniach, a ciemnoblond włosy wpadały mu do oczu. Wyglądał tak niesamowicie, że czułam się onieśmielona. Dawał mi do zrozumienia, że to mnie może szlag trafić – i to skutecznie. Było kilka momentów, kiedy mogłabym zebrać się na odwagę, przysunąć do niego, wręczyć mu wisiorek i pogadać chwilę. Ale kiedy próbowałam się do niego zbliżyć, patrzył na mnie błękitnymi oczami, a ja znowu czułam się tak, jakby mnie spoliczkował. Wypłynięcie po południu na wakeboarding przyjęłam z prawdziwą ulgą. To prawda, miałam zostać uwięziona na łodzi przez ponad godzinę z Adamem i Seanem, ale przynajmniej wydostałam się z magazynu na palące słońce i męczącą duchotę. Pokaz z okazji Święta Leszczy miał się odbyć za dwa dni, więc musieliśmy ostatecznie ustalić trasę i dopracować planowane skoki – szczególnie Sean. Może dzięki obmyślaniu pokazu uda nam się odwrócić nasze myśli od siebie nawzajem. Albo i nie. Adam wyszedł z wody na platformę po tym, jak wywalił się cztery razy. Spiorunowali się wzrokiem z Seanem, który wchodził następny. Gdyby to dwie dziewczyny się tak kłóciły, jedna z nich prawdopodobnie wolałabym wypaść przez burtę, niż po raz chyba dziesiąty tego dnia mierzyć się z rywalką wzrokiem – ale Sean i Adam nie byli dziewczętami. Za to ponieważ ja byłam dziewczyną, bardziej się stresowałam, obserwując ich, niż oni warcząc na siebie z obnażonymi kłami. Wstałam z miejsca i przeszłam na dziób, rozglądając się wokół łodzi, która dryfowała na drobnych falkach, pozostawionych przez przepływające łodzie. Ławka koło mnie ugięła się, sprawiając, że nieco się zsunęłam. – To co, dalej chcesz dostać Seana? – syknął Adam. – Mogę ci dać dobrą radę. – Nie, dzięki. – Wychyliłam się przez dziób, żeby popatrzeć na większe fale. Koło nas przemknęła spieniona grzywa fali. Spieniona grzywa? Czegoś takiego nie widywało się na jeziorze zbyt

często. Woda była pofalowana mocniej niż kiedykolwiek. – Na początku – ciągnął Adam – chcieliśmy doprowadzić do tego, żeby chciał czegoś, co mam ja. Ciebie. Ale teraz on chce czegoś, co ty masz. – Cycków? – zapytałam, starając się, żeby mój głos był znudzony. – Twojego występu na zakończenie pokazu. Musisz spalić skok i udać, że coś się stało, ale tak naprawdę, żeby Cameron nie dokuczał Seanowi, że dziewczyny się poświęcają, żeby się z nimi umówił. Cameron odpalił silnik, żeby pociągnąć Seana, a mój brat go obserwował. Dzięki rykowi silnika i wrzaskowi Nickle backów mogłam swobodnie (i głośno) powiedzieć Adamowi, co dokładnie myślę o takim planie. Wyprostowałam się i spojrzałam na niego. Zanim zdążyłam się odezwać, pochylił się do mnie i powiedział: – Wcześniej ci mówiłem, że jesteś kiepską aktorką. Teraz mam o tobie znacznie lepsze zdanie. Byłem pewien, że ci na mnie zależy. Oszukałaś mnie. Patrzyłam w błękitne oczy i próbowałam przeniknąć, co się za nimi kryje. – Naprawdę chcesz, żebym spaliła skok i umówiła się z Seanem? – To nie moja sprawa – oznajmił ponuro. – To jest twoja spr. Położył mi palec na ustach. – Jeśli chcesz dostać Seana, to właśnie to powinnaś zrobić, ponieważ on dokładnie taki jest. Kupujesz to albo nie, ja tylko staram się pomóc. Ześlizgnął się z ławeczki, a jego szorty zaskrzypiały, ocierając się o winyl, i wrócił sprężyście na tył motorówki. Zajął miejsce naprzeciwko mojego brata i oparł nogi na burcie, zrelaksowany i zadowolony z dobrze wykonanej roboty. Kiedy Sean skoczył salto, a potem podskoczył kilka razy na falach i wylądował na twarzy, ramiona Adama zadrżały. Śmiał się. – Lori! – krzyknął McGillicuddy, stając dokładnie przede mną. Łódź znowu dryfowała, a Sean ociekał na platformie. – Pytałem, czy widziałaś tę kłodę? Chyba nie, bo jesteś w jakimś stuporze. – Wypchaj się z tą kłodą. – Wstałam i sięgnęłam po kamizelkę. McGillicuddy poszedł za mną, kiedy ominęłam Adama i Seana, którym nawet nie chciało się zabrać nóg z przejścia, żeby mnie przepuścić. Jak za dawnych czasów. – Koło przeszkody pontonowej utknęła wielka kłoda – powiedział McGillicuddy. – Kiedy tam podpłyniemy, skręcę trochę w prawo od zwykłego kursu, dobra? – Dobra – odparłam, przełażąc na platformę i zapinając wiązania deski. – Pamiętaj, w prawo – roześmiał się Cameron. – Powiedziałam, że dobra. – Nie byłam w nastroju do żartów z moich talentów kierowcy. Warkot silnika motorówki doskonale sprzyja myśleniu – na szczęście albo na nieszczęście, zależnie od tego, czy się w danym momencie nienawidzisz. Ja w tej chwili nie bawiłam się najlepiej. Powinnam szlifować skoki na pokaz, ale robiłam tylko machinalnie salta i obroty, cały czas myśląc o Adamie. Wpatrywanie się w niego, siedzącego na łodzi, nic mi nie dawało. Był tak daleko, że widziałam tylko opaloną twarz z ciemnoblond włosami, a jeśli zamienił się miejscami z Seanem, nie potrafiłabym tego stwierdzić. Wpatrywałam się jednak w chłopaka, który wydawał mi się Adamem i próbowałam zrozumieć, na czym dokładnie polegał jego plan. Najwyraźniej oglądał reality shows na MTV uważniej, niż się do tego przyznawał. Jeśli udam, że coś mi się stało, żeby Sean mógł zająć moje miejsce na pokazie, prawdopodobnie i tak się ze mną nie umówi. Byłam pewna, że obserwował mnie i Adama, kiedy byliśmy razem, a ja początkowo myślałam, że coś mu zaświtało w głowie i po raz pierwszy zobaczył moją porażającą urodę. Kiedy jednak teraz się nad tym zastanawiałam, dochodziłam do wniosku, że obserwował raczej Adama niż mnie. Sean obawiał się, że Rachel zrobi się zazdrosna i Adam zdoła ją odzyskać. Gdyby jednak Sean zechciał się ze mną umówić, to dowiodłoby, że moja przemiana wewnętrzna okazała się skuteczna – dwa dni przed terminem, którym były moje szesnaste urodziny!

Wiedziałabym także, że Adam miał rację: Sean był na tyle małostkowy, że nie umówiłby się z dziewczyną lepszą w czymś od niego. Prawie że opłacałoby mi się spalić skok tylko po to, żeby zobaczyć, co się stanie, i dojść do jakiejś konkluzji. Mogłabym skoczyć cokolwiek i udawać, że skręciłam nogę w kostce. Zdarzyło mi się to w zeszłym roku, kiedy upadłam, a moja stopa częściowo wysunęła się z wiązania – właśnie dlatego od tamtej pory zapinałam je naprawdę mocno. Udawanie, że kuleję, byłoby trudniejsze, ale wystarczyłoby to robić przez dwa dni, do pokazu w Święto Leszczy. Pytanie brzmiało, czy powinnam narzekać aż tak, żeby zabrano mnie do szpitala i stwierdzono, że nic mi nie jest, co wydawało mi się okropnym marnowaniem czasu i pieniędzy. Adamowi zdarzyła się kontuzja, po której naprawdę coś go bolało, a mimo to odmawiał wizyty w szpitalu, więc był to jakiś precedens. Oczywiście w końcu musiał tam jechać i okazało się, że ma rękę złamaną w trzech miejscach. Poza tym był jeszcze jeden szczegół: tego rodzaju zachowanie pasowało do Adama, nie do mnie. Nagle poczułam, że jadę za motorówką dalej i szybciej, niż się spodziewałam. Robiliśmy zwrot przed mostem, tuż pod słowami AOAN KOCHA LOKI. Podciągnęłam się i odzyskałam kontrolę nad kursem. O czym ja myślałam? Czy ja serio rozważałam zepsucie skoku i sfingowanie kontuzji tylko po to, żeby zdobyć chłopaka? Niby jakiego rodzaju chłopaka można złapać na taką sztuczkę? A przy okazji, jakiego rodzaju facetem był Adam, żeby podsuwać mi coś takiego? W tym momencie uznałam, że nie zamierzam udawać kontuzji i marnować szansy na udział w pokazie ani dla Seana, ani dla kogokolwiek innego. Co więcej, nie pójdę jutro wieczorem na imprezę, bo nie będzie tam nikogo, kogo chciałabym zobaczyć – poza Tammy. No dobrze, może jednak pójdę, bo kto nie poszedłby na przyjęcie odbywające się po sąsiedzku? Ale nie będę się dobrze bawić. Albo będę się trzymać z Tammy, ignorując chłopaków. A co więcej, w którymś momencie, może dzisiaj wieczorem – ponieważ najwyraźniej nie miałam już chłopaka, z którym mogłabym się umawiać – poproszę McGillicuddy’ego, żeby podwiózł mnie do miasta. Kupię sama sobie w prezencie urodzinowym najnowszy album Kelly Clarkson i będę toczyć zaciętą walkę o puszczenie go następnym razem na motorówce. Nickleback wychodzili mi już nosem. Kątem oka dostrzegłam jakiś ciemny, zanurzony w wodzie kształt. Spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam gigantyczną, kołyszącą się lekko kłodę. Właśnie wtedy lina pociągnęła mnie po skosie, a ja przypomniałam sobie, że McGillicuddy miał skręcić w prawo, żeby ominąć kłodę. Ja także skręciłam w prawo i skierowałam się na ponton, żeby skoczyć przez przeszkodę. Zbliżałam się do niej jednak za szybko, więc spojrzałam na chłopaków i dałam znak Adamowi, żeby zwolnili. Wiedziałam już, że skok mi nie wyjdzie. Adam dawał mi znaki, szerokimi gestami polecając oddalić się od pontonu. Próbował coś powiedzieć: „Twoje drugie prawo”. W tym momencie uświadomiłam sobie, co zrobiłam, i rzuciłam linę. Burta pontonu z napisem MARINA VADERÓW zbliżała się do mnie z ogromną szybkością. Łup.

16

Byłoby zapewne znacznie lepiej, gdybym przy zderzeniu dostała amnezji albo przynajmniej trochę mnie zamroczyło, ale nie miałam takiego szczęścia. Wiedziałam dokładnie, co się ze mną dzieje, kiedy wpadłam wakeboardem pod przeszkodę i tam się zatrzymałam. Wyporna deska na moich stopach i otulająca mnie kamizelka ratunkowa spowodowały, że przyczepiłam się jak namagnesowana do śliskiego dna pontonu. Moja głowa! Rozbiłam ją sobie przy uderzeniu i ból był nie do wytrzymania, ale nie miałam w tym momencie czasu tym się zajmować. Krew kłębiła się wokół mnie, podświetlona przez promienie słońca, przenikające przez wodę wokół pontonu. Musiałam się wydostać na powierzchnię, kończyło mi się powietrze. Spróbowałam podpłynąć do krawędzi pontonu, ale moje stopy wciąż tkwiły w wiązaniach wakeboardu. Jedynym sposobem ucieczki było skulenie się i rozpięcie ich, ale skończyłoby mi się powietrze, zanim zdołałabym to zrobić. Trudno było myśleć o czymkolwiek poza kończącym się powietrzem, pulsowaniem w głowie i krwią tworzącą eleganckie zawijasy przed moimi oczami. Wyciągnęłam rękę do burty pontonu tak daleko, jak mogłam, z nadzieją, że zdołam się podciągnąć, wykorzystując całą siłę, jaka mi jeszcze pozostała, i wysunąć spod dna, ciągnąc za sobą deskę. Moja dłoń zapadła się w gęstą, galaretowatą masę i bez patrzenia wiedziałam, że to mszywioły. Umarłam i trafiłam do piekła. Tak właśnie musiała się czuć moja mama: woda, która zawsze była moją przyjaciółką, zdradziła mnie. Wtedy się po mnie zjawili – znaleźli się tuż przy mnie pod pontonem, rozmazani i zieloni jak duchy w wodzie. Jeden z chłopaków popchnął mnie na deskę, drugi objął silnymi ramionami w pasie i odepchnął się nogami od przeszkody. Płynęliśmy głębiej – halo, to chyba zły kierunek? Z trudem powstrzymywałam się od nabrania w płuca wody zamiast powietrza. Zaczęłam się szarpać, więc mnie puścił, a deska i kamizelka wyciągnęły mnie na powierzchnię koło pontonu. Gwałtownie zaczerpnęłam powietrza. Sean znowu objął mnie ramionami i trzymał moją głowę nad powierzchnią, żebym mogła oddychać. Przemknęło mi przez głowę, że powinnam odtrącić pomoc chłopaka i nie dać się wepchnąć w rolę potrzebującego opieki dziewczęcia, ale ta przelotna myśl nie miała większego znaczenia i pozwoliłam Seanowi, żeby mi pomagał w oddychaniu. Im mocniej oddychałam, tym bardziej moja głowa pulsowała i nagle pomyślałam, że MTV nigdy nie zaprosi mnie, żebym tańczyła na scenie w jednym z ich programów specjalnych, skoro wyglądam teraz jak człowiek słoń. Pomyślałam także, że myliłam się co do Seana. Mama dała mi znak: wysłała go, żeby mi uratował życie. Może jednak było warto udawać dla niego kontuzję. Oczywiście był także McGillicuddy, który podtrzymywał moje nogi. W momencie zderzenia motorówka znajdowała się o jakieś dwadzieścia metrów ode mnie, więc może nie zawdzięczałam tego mamie. Rany, ależ mnie bolała głowa! McGillicuddy wypiął mnie z deski, a Sean podał stojącemu na łodzi Cameronowi, który złapał mnie pod pachy i podciągnął. Sean natychmiast wspiął się po drabince i podbiegł do mnie. Uwolnił mnie z kamizelki, a potem położył na dnie łodzi i oparł moją głowę na swoich kolanach. Zupełnie jak w tamtym śnie: patrzył na mnie z góry, oczami jaśniejszymi niż błękitne niebo za nim. Słońce wyzłociło jego włosy, ramiona i szeroką pierś, a on przycisnął ręce do mojej głowy. Zupełnie nie jak w moim śnie na moją twarz spływała z niego woda i łzy, piekąc mnie w oczy. Krew także nie pomagała budować nastroju: ściekała spod dłoni Seana i czepiała się mojej skóry jak komary. Czułam się prześliczna. – Spokojnie – powiedział McGillicuddy. – Spokojnie. Na litość boską, uspokój się wreszcie! – Nic mi nie jest – powiedziałam i zakrztusiłam się kaszlem. – Mogę poruszać palcami, więc nie wyląduję na wózku. – Mówiłem do Adama.

Przezwyciężyłam ból w głowie i spojrzałam w górę na podbródek Adama. To on mnie trzymał, nie Sean! Nie rozpoznałam go z tej pozycji, bez czaszki i piszczeli. – Sean – krzyknął Cameron. – Mamy ją. Możemy płynąć. Silnik zapalił, a motorówka ruszyła przed siebie z pełną szybkością. Kiedy leżałam na kolanach Adama, osłonięta burtami łodzi, warkot silnika brzmiał raczej jak brzęczenie niż jak ryk. Raz wreszcie nie włączyli Nicklebacków. – Daj mi spojrzeć. – McGillicuddy przykląkł koło Adama. Skuliłam się, zamknęłam oczy i spróbowałam znaleźć się w innym miejscu, z dala od bólu, kiedy oni oglądali moje czoło. Stukali w nie. Wróciłam z tamtego miejsca i oznajmiłam: – NIE DOTYKAĆ! – Będą potrzebne szwy – powiedział McGillicuddy. – Może będą musieli zgolić ci trochę włosów, ale jeśli to zrobią, ja też się ogolę. I Adam tak samo. Prawda, Adam? – To cud, że żyjesz – jęczał Adam. – To cud, że nie straciłaś oka. – Adam, możesz się uspokoić? – powtórzył McGillicuddy. Zacisnęłam mocniej powieki. – Nie mogę uwierzyć, że naprawdę to zrobiłaś – ciągnął Adam. – Nie mogę uwierzyć, że jesteś taka głupia. – Nie zrobiłam. – Poruszyłam bezgłośnie ustami, ponieważ na nic więcej nie miałam siły. Sean i Adam byli całym moim życiem przez ostatnie kilka tygodni, ale to zdumiewające, jak mało mnie obchodzili teraz, kiedy ból rozmiarów jeziora rozsadzał mi głowę. Nawet gdybym chciała, nie miałabym siły się kłócić, a zresztą Adam i tak by mi nie uwierzył. Początkowo cała piątka Vaderów plus McGillicuddy stłoczyła się razem ze mną w gabinecie na ostrym dyżurze. Pielęgniarki wyrzuciły wszystkich oprócz pani Vader, którą musiały wziąć omyłkowo za osobę zdolną do matczynych uczuć i pocieszania. Zaczęła komenderować wszystkimi wokół i uparła się sprawdzać ich identyfikatory i dyplomy, zanim pozwoliła im mnie dotknąć. Potem wrócił Cameron, żeby powiedzieć, że Adam przyłożył Seanowi i zostali wyrzuceni z poczekalni. Pani Vader postanowiła zagnać ich wszystkich do domu, gdzie mogli w spokoju prać się na kwaśne jabłko, i przysłała McGillicuddy’ego, żeby przy mnie siedział. Nie miałam wstrząsu mózgu, nie ogolili mi głowy i w ogóle nie stało się nic traumatycznego. Po pierwszym zastrzyku ze środkiem znieczulającym głowa przestała mnie tak bardzo boleć – i całe szczęście, ponieważ McGillicuddy poszedł sobie kupić herbatniki w automacie. Leżałam sama na szpitalnym łóżku i patrzyłam na zacieki na suficie, podczas kiedy lekarz zakładał mi szwy, ochrzaniał, aż w końcu zostawił mnie, żeby przynieść mi jakieś tabletki przeciwbólowe, które będą potrzebne, kiedy znieczulenie przestanie działać. Czułam się bardzo samotna i bardzo nieszczęśliwa do momentu, kiedy pojawili się tata i Frances. Tata złapał moją rękę w dłonie. – Lori, moja mała Lori – zaczął cicho płakać. – Nic mi nie jest, tato. – Poklepałam go po ramieniu: wszystko będzie dobrze. – Trevor – odezwała się Francis i położyła rękę na jego plecach. – Oddychaj głęboko. Tata odetchnął głęboko przez nos, a Frances nie odrywała od niego spojrzenia i kreśliła przed sobą koła w powietrzu, przypominając mu o prawidłowej technice oddychania. Zachowywali się w taki sposób, że ludzie w szpitalu, którzy ich nie znali, mogliby wziąć ich za parę. Bardzo dziwną parę, biorąc pod uwagę, że Frances była ubrana w ręcznie farbowane hipisowskie ciuchy, a tata miał na sobie garnitur odpowiedni do kancelarii prawnej. – Proszę – podniosłam się z łóżka – tato, połóż się. Zamienił się ze mną miejscami, nie puszczając mojej ręki. – Nie chciałbym, żebyś przez to zaczęła się bać. – Nie zacznie – powiedziała Frances. – Nie zacznę – potwierdziłam. – Chciałbym, żebyś jutro popłynęła na wakeboardzie – chlipnął. – Nie da rady, tato. Doktor powiedział, że nie mogę pływać przez kilka dni, aż do zdjęcia szwów.

– W takim razie chciałbym, żebyś popłynęła, kiedy tylko zdejmą ci szwy. I zrobiła dokładnie to, co robiłaś, kiedy to się zdarzyło. Zastanowiłam się nad tym. – To byłoby trudne do powtórzenia. – Rozumiesz? – zapytał, ciągle płacząc. – Cśśś… – Frances pogładziła go po ramieniu. – Jasne, tato. – Spojrzałam na stojącego w drzwiach McGillicuddy’ego, który pogryzał herbatnik. Zrobiłam palcem kółko na czole: „stuknięty jest”. McGillicuddy skinął głową. Przynajmniej nie byłam w tym towarzystwie jedyną normalną osobą. Pielęgniarka przyniosła mi jakieś tabletki, które chętnie połknęłam, bo nie chciałam, żeby jeszcze kiedykolwiek w życiu głowa bolała mnie tak strasznie. Nie powinny być dostatecznie mocne, żeby mnie uśpić, ale zrobiły to – albo też taki był efekt leków połączonych z odpływem adrenaliny. Byłam także po prostu zmordowana tymi wszystkimi wydarzeniami: prawie utonięciem, kontaktem z mszywiołami, tym, że płakało nade mną kilku męskich mężczyzn i paroma innymi rzeczami. Miałam wyjątkowo męczący dzień. Wiedziałam na pewno, że całą drogę do domu przespałam rozłożona na tylnym siedzeniu samochodu taty. Kiedy dojechaliśmy na miejsce, nie ruszyłam się. Zachęcali mnie, ale nie potrafiłam sobie wyobrazić, że wspinam się po schodach do pokoju, i nie rozumiałam, dlaczego nie mogą pozwolić, żebym spała sobie w samochodzie w garażu. Na tylnym siedzeniu było niesamowicie wygodnie. McGillicuddy wniósł mnie po schodach, a tata ułożył w łóżku. Aaaaaach, łóżko nigdy nie było takie cudowne. Tata i McGillicuddy rozmawiali cicho w drzwiach. – Nawet się nie obudziła. Pamiętaj, żeby ją zabrać, gdyby się paliło – mówił tata. – Paliło? Jasne, tato – odparł McGillicuddy. Chichotałam w duchu, zasypiając. Paliło! Też mi pomysł! Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny spotkały mnie wszystkie złe rzeczy, jakie potrafiłam sobie wyobrazić. Co jeszcze mogłoby się stać?

17

Lori, chcę, żebyś została moją dziewczyną, kiedy będziemy dorośli. – Sean mnie pocałował i nie odrywając warg od moich ust, ściągnął mnie z siedzenia na dziobie motorówki na jej osłonięte od wiatru dno. Przerwałam pocałunek i odparłam: – To chyba znaczy, że jesteśmy doro… Przerwał mi kolejnym pocałunkiem. Jego język pieścił wnętrze moich ust, więc rozchyliłam je szerzej, a kiedy mi się to znudziło (sam pomysł, że całowanie może mi się znudzić, wydawał się śmieszny, ha, ha), podniosłam głowę, żeby mógł mnie całować w szyję. Potem odwróciłam się bokiem, żeby mógł mnie całować w ucho. Rany, to był najlepszy sen w moim życiu i trwał tak długo! Z nagłym niepokojem spojrzałam na tył łodzi, żeby sprawdzić, czy pozostali chłopcy nas obserwują. Nikogo tam nie było. – Kto steruje? – przestraszyłam się. – Ty – odparł Sean. – Aha. – To sprawiło, że poczułam się troszeczkę zdenerwowana, ale nie na tyle, by się obudzić czy coś takiego. Odwróciłam głowę, żeby mógł mnie pocałować w drugie ucho. – Słyszysz? – wydyszał mi w ucho. – Co to jest? – Silnik motorówki – mruknęłam bez namysłu. – I Nickleback. Podniósł się na rękach i przechylił głowę, żeby lepiej słyszeć. – Wiesz, wydaje mi się, że to JoJo. – Tuż przed oczami zadyndały mi czaszka i piszczele. – Adam – krzyknęłam i usiadłam gwałtownie na łóżku. Spojrzałam na budzik grający Too little, too late. Nic dziwnego, że ten sen trwał tak długo! Wyłączyłam budzik i przespałam cały kwadrans audycji radiowej. Fotografia mamy leżała na nocnym stoliku. McGillicuddy musiał ją niechcący przewrócić wczoraj wieczorem, kiedy kładł mnie do łóżka. – Głupia podświadomość! – Pacnęłam się w tył głowy. – Auć! – Impet uderzenia rozszedł się falami po moim mózgu aż do rany na czole. Przycisnęłam rękę do szwów. Rozległo się ciche pukanie do drzwi i McGillicuddy zajrzał do środka, nie czekając na odpowiedź. Popatrzył na zegar, a potem na mnie. – Śniadanie dla pacjentów psychiatryka podane w jadalni. Czy przysłać pielęgniarza, żeby pomógł ci wstać z łóżka? Pokazałam mu język. W przypadku McGillicuddy’ego nie przeszkadzały mi żarty o psychiatryku, bo tylko on mnie rozumiał. Poza… – Adam wpadł, żeby się z tobą zobaczyć. Odetchnęłam gwałtownie. – Kiedy? – Zeszłego wieczora i jeszcze dzisiaj rano. – Dlaczego mnie nie obudziłeś? – jęknęłam. – Ponieważ w którymś momencie swojego życia zakradłabyś się do mnie i poprzekładała mi wszystkie skarpetki w zemście za to, że cię obudziłem. A wiesz, że kraciaste muszą być z przodu. – No dobra, a czego chciał? McGillicuddy zebrał roczny plik magazynów poświęconych wakeboardingowi oraz swój egzemplarz Pierwszego kroku w kosmos i ułożył je w równy stosik na podłodze, żeby przysiąść na moim łóżku. – Wczoraj chciał tylko sprawdzić, co się z tobą dzieje. Dzisiaj przyszedł, żeby powiedzieć, że bierze wolne, ale chciał ci przekazać, że już skończył. – Skończył? Z czym? – Z Seanem? Skończył walkę z Seanem? – Z tobą. Jasne że skończył ze mną. Tyle mi zdążył powiedzieć, kiedy wczoraj wykrwawiałam mu się

na kolanach. Gdybym miała polegać tylko na tym, co sama słyszałam, mogłabym mieć nadzieję, że coś źle zrozumiałam. W ustach McGillicuddy’ego to brzmiało wiarygodnie. Niemal. – Zmyślasz? – Nie. Jest naprawdę wściekły na ciebie. Nigdy go nie widziałem tak wściekłego, nawet na Seana. – McGillicuddy przekartkował Pierwszy krok w kosmos, żeby sprawdzić, czy nie posklejałam stron landrynkami. – Ale chciałbym, żebyś wiedziała, że z tego twojego wypadku wynikło coś dobrego. To mnie natchnęło do zrobienia czegoś, co od dawna chciałem zrobić. – Wyciąć sobie wyrostek? – Umówić się z Tammy. Głowa mnie rozbolała. – Z Tammy? Dlaczego? – Wydaje mi się, że przychodziła na imprezy Vaderów, żeby się ze mną zobaczyć. Wiem, wiem, to mi się wydaje niemożliwe tak samo jak tobie, ale wydaje mi się, że naprawdę się jej podobam. Jęknęłam cicho z powodu narastającego bólu w głowie. Nie chciałam mu tego mówić, ale dzięki temu mogłam mu oszczędzić późniejszego upokorzenia: – Słuchaj, nie masz racji. Przychodziła na te imprezy, żeby się zobaczyć ze mną. Przyjaźnimy się. Przymrużył oczy. – Skąd wiesz? – Sama mi powiedziała. – A to nie jest jedna z tych intryg, jak ta, którą ty i Adam snuliście wokół Seana? Udawała, że się z tobą przyjaźni, żeby móc się ze mną zobaczyć bez konieczności przyznawania, że właśnie dlatego przychodzi na imprezy? – Tammy by mi tego nie zrobiła – oznajmiłam, ale mój puls przyspieszył, a głowa z każdym uderzeniem serca bolała coraz bardziej. – Co ma znaczyć „intryga, którą ja i Adam snuliśmy wokół Seana”? – Uznałem, że skoro ty możesz wydłubać sobie mózg o przeszkodę tylko po to, żeby chłopak się z tobą umówił, ja mogę zapytać dziewczynę, czy się ze mną umówi i przecierpieć odmowę. Zamrugałam w rytm pulsowania w głowie. – Adam powiedział ci, że spowodowałam ten wypadek tylko po to, żeby Sean się ze mną umówił? – Tak. Powiedział mi, że od początku udawaliście tylko, że ze sobą chodzicie. Jest naprawdę wściekły o ten twój wypadek. – McGillicuddy przechylił się przez łóżko i wyciągnął swój egzemplarz Polowania na Czerwony Październik. Od zeszłego lata powtarzałam mu, że nie pożyczyłam tej książki, chociaż w rzeczywistości przykryłam ją stosem (czystego!) prania i znalazłam dopiero tydzień temu. – Adam i Sean wiecznie się kłócą. – McGillicuddy wsadził książkę pod pachę. – Ale ty sprawiłaś, że to się stało milion razy gorsze. Jesteś w stanie sobie wyobrazić, jak razem, w piątkę pływamy przez resztę wakacji? – Nie – przyznałam. To się zapowiadało na równie przyjemną rozrywkę, jak codzienne wyrywanie zęba. – Ale to nie ja zaczęłam, tylko Sean. Odbił Adamowi Rachel. – Adamowi w ogóle nie zależało na Rachel – przypomniał McGillicuddy. – Bardziej był wściekły za porażkę niż za nią. Był zakochany w tobie i gdybyś nie chciała oszukać Seana, Adam w końcu by się uspokoił i pozwoliłby mu zostać z Rachel. Wszystko wróciłoby do normy. – Czekaj, jeszcze raz – poprosiłam. – Adam był zakochany… – W tobie. Gdzie ja popełniłem błąd? Chciałem wychować sobie młodszego brata, a nie femme fatale. Nie do końca to rozumiałam. Czy Adam mógł powiedzieć mi prawdę o swoim planie? To wydawało się zbyt piękne, by mogło być prawdziwe i zbyt okropne, jeśli wszystko schrzaniłam. – Czy Adam powiedział, że jest we mnie zakochany? – Był w tobie zakochany. Tak, powiedział mi to, skąd inaczej miałbym to wiedzieć? Żałuję, że musiałem tego wysłuchiwać, to wszystko przypomina jakieś koszmarne reality show dla dziew-

czyn. Jak ono się nazywało? Dziewczyny w akademiku położyły łapę na telewizorze w świetlicy i nie pozwalały nam oglądać koszykówki. – Leciało na MTV? – Tak! – Wynocha z mojego pokoju. Kiedy wstawał, spróbowałam bez przekonania odebrać mu Polowanie na Czerwony Październik, ale zrobił unik. Zamknął za sobą drzwi. Adam był we mnie zakochany. Nie mówił tego tylko po to, żebym z nim została i żeby Sean mógł być zazdrosny. Był we mnie zakochany. Z pulsującą bólem głową rozejrzałam się po pokoju, który wciąż przypominał o chłopczycy, którą byłam, zanim zaczęłam swoją przemianę. Nie doszłam jeszcze do etapu przemeblowania pokoju i wstawienia do niego fioletowych kwiatów i puchatej różowej kanapy. Kiedy włączyła się klimatyzacja, poskładane przeze mnie modele myśliwców zakołysały się na żyłkach pod sufitem. Byłam młodszym bratem. Byłam w proszku. Adam był we mnie tak po prostu zakochany. Był, ale już nie jest. Na szczęście prochy poradziły sobie z moim bólem głowy. Gdybym musiała opuścić kolejny dzień pracy i zostać w domu, chybabym zwariowała (o ile to jeszcze nie nastąpiło). Tymczasem wzięłam krótszy prysznic, żeby nadgonić stracony czas, pilnując, żeby nie zamoczyć szwów. Zjadłam jak zwykle śniadanie, tylko tata uściskał mnie mocno i trochę popłakał mi we włosy. I jak zwykle McGillicuddy i ja otworzyliśmy drzwi, żeby przejść przez nasz ogród i ogród Vaderów do mariny… …i zobaczyliśmy Seana, stojącego z palcem na dzwonku. – Wybierzesz się dzisiaj ze mną na imprezę? – zapytał mnie pogodnie. Mój mózg zakrzyknął: „Hurra! Umówię się z Seanem! Wreszcie nadeszła ta chwila!”. Moje ciało było zaskakująco spokojne: żadnego radosnego mrowienia. Mózg przez zakończenia nerwowe poszturchał serce, żeby się upewnić, czy wszystko w porządku. Serce oznajmiło: „Etam”. W tym momencie uświadomiłam sobie, że naprawdę powinnam się zgłosić do psychiatryka. Oparłam się ciężko o framugę, przewróciłam oczami i powiedziałam coś zdecydowanie nieodpowiedniego dla damy. McGillicuddy wyminął mnie i zamachał trzymaną w palcach komórką. Spojrzał znacząco na Seana i oznajmił mi: – W razie potrzeby dzwoń. – Poradziłbym sobie z tobą – wrzasnął za nim Sean. – No, tylko spróbuj. – Jego głos odbił się echem od garażu. Odwrócił się do mnie i westchnął. – Bałem się, że coś takiego powiesz. Słuchaj, powiedziałem tacie, że spóźnimy się trochę do pracy, bo popłyniemy wyławiać twoją deskę z jeziora. Pogadajmy. Poszłam za nim na nasz pomost, gdzie stała przycumowana motorówka do wakeboardingu. Najwyraźniej potrafił zacumować w określonym miejscu, żeby oszczędzić komuś długiego spaceru: sobie. Po prostu: nie mnie. Wsiedliśmy na pokład, a ja rozejrzałam się po dnie. – Kto wyczyścił za mnie krew? Miałam to zrobić dzisiaj rano. – Adam – odparł Sean. – Po drodze opowiesz mi o wszystkim. Powtarzał, że to jego wina i cały czas płakał. Ciota. – Zatkał sobie ręką usta. – Wybacz, prawie zapomniałem, że nie jesteś facetem. – Zanim zdążyłam wymyślić odpowiedź, odpalił silnik i Nickelbacków. Kiedy płynęliśmy do przeszkody na pontonie, zauważyłam, że z jakiejś ciężarówki na moście musiała się wysypać sadza. Im bardziej się zbliżaliśmy, tym lepiej widziałam, że to nie żadna sadza, tylko czarna farba w sprayu, którą starannie zamazano słowa AOAN KOCHA LOKI. Adam spędził pracowity dzień – musiał tu podpłynąć motorówką zeszłego wieczora o zmierzchu albo dzisiaj tuż po świcie. Chciał się pozbyć tego obraźliwego napisu tak szybko, jak tylko mógł – słowa prześladowałyby go, dopóki by ich nie wymazał. Aż tak bardzo mnie nie cierpiał. – Młodsza! – Sean stanął przede mną i klasnął w dłonie. – McGillicuddy Część Druga! – Zatrzymał motorówkę obok pontonu. – McGillicuddy zostawił twoją deskę dryfującą gdzieś tutaj,

więc sprawdźmy najpierw pod pontonem. – Podał mi jedno z wioseł, w które motorówka była wyposażona na wypadek, gdyby silnik zgasł podczas przepływania przez zatopione kłody. Kiedy grzebaliśmy pod pontonem, zapytał: – Dlaczego Adam jest na ciebie taki wściekły? – To skomplikowane. Chodziliśmy ze sobą tylko po to, żeby wkurzyć ciebie i Rachel. – Nie mogłam uwierzyć, że mu to mówię, ale moje genialne plany wpakowały mnie w to bagno i straciłam już nadzieję, że zdołają mnie z niego wyciągnąć. Poza tym razem z krwią musiałam stracić resztki zdrowego rozsądku. – Tak jakby coś czułam do ciebie. Wyciągnął wiosło spod pontonu i oparł się na nim całym ciężarem, jakby potrzebował tego, żeby się nie przewrócić. – Ty? Czujesz coś do mnie? – Czułam. Skrzywił się. – Rany! To powinna być najgorsza chwila mojego życia, której obawiałam się od ponad dziesięciu lat: odrzucenie przez Seana. Teraz, kiedy to w końcu nastąpiło, nie czułam się upokorzona, tylko zła. – Jakie „rany”? Dopiero co flirtowałeś ze mną, przed pierwszą imprezą w sezonie. Pamiętasz, jak mnie wysmarowałeś mszywiołami? To taniec godowy bezmózgich braci Vaderów. – A prawda, zapomniałem o mszywiołach. – Machnął ręką, odganiając wizję tamtego incydentu jak natrętną osę. – Tamtego dnia Adam z jakiegoś powodu zachowywał się okropnie opiekuńczo w stosunku do ciebie i przyszło mi do głowy, że może mu się podobasz. Postanowiłem go trochę powkurzać. Nie wyobrażam sobie, żebym miał się tobą kiedykolwiek zainteresować. – Znowu wsunął wiosło pod ponton. – Bez urazy. – Nie ma sprawy, dupku. Spojrzał na mnie kątem oka. – Kiedy powiedziałem „rany”, miałem na myśli: „rany, co Młodsza może zobaczyć w kimś tak nieciekawym jak ja?”. No jasne, już wierzę. – Szczerze mówiąc, sama już nie pamiętam. – Ja także szturchnęłam wiosłem dno pontonu. – Tak czy inaczej, Adam uważa, że zderzyłam się z przeszkodą specjalnie, żebyś mógł zamiast mnie wystąpić na zakończeniu pokazu i dzięki temu zaczął mnie bardziej lubić. To nieprawda, ale Adam tak myśli. – Przesunęłam palcami po niewielkim wgłębieniu, które moja twarda czaszka zrobiła w aluminiowych okuciach na burcie pontonu. – Najwyraźniej tylko na tyle starczyło udawanej miłości. – Czyli udawaliście, że ze sobą chodzicie. Spojrzałam na most i mazaje, pod którymi pozostał napis: AOAN KOCHA LOKI. – No. – Udawaliście, że flirtujecie na biurku w salonie. – No. – Wtedy nie miałam wrażenia, że to udawanie, ale co ja mogłam wiedzieć? – Udawaliście, że się całujecie w zeszły piątek na pomoście, podczas imprezy? I wymykacie się na jezioro? Bo to wyglądało bardzo przekonująco. – Tak. Znaczy, naprawdę się całowaliśmy, ale nie byliśmy naprawdę zakochani. – A przynajmniej ja wtedy jeszcze nie zdawałam sobie z tego sprawy. – Przeklęty gnojek! – wrzasnął Sean tak głośno, że zaczęłam się obawiać o wrażliwe uszy Frances i dzieci Harbargerów, mieszkających po sąsiedzku. Wyobraziłam sobie Frances, która udaje, że nie słyszy, jak krzyk odbija się echem po ich ogrodzie. – Dobra, a czemu ty jesteś taki wkurzony? – zapytałam. – Bo to podziałało! Odbił mi Rachel! Tupnęłam nogą o dno łodzi, zupełnie jak dziewczyna.

– To ty odbiłeś mu Rachel pierwszy, tylko po to, żeby mu zrobić na złość. Nawet jeśli wydawało ci się, że naprawdę ci na niej zależy, kiedy zrywaliście, tak naprawdę miałam wrażenie, że chcesz ją mieć tylko dlatego, że była dziewczyną Adama. Znowu wyciągnął wiosło i oparł się na nim. – Lori, może i jestem płytki, ale nie jestem potworem. – Spojrzał w wodę. – Chyba tam nie ma twojej deski. Może prąd ją zniósł. Ja także popatrzyłam na wodę, w kierunku odległej o całe kilometry tamy. Moja deska pewnie utknie w jednej z turbin i spowoduje awarię prądu w połowie stanu. Jeśli ten dzień dalej będzie taki wspaniały, nie zdziwię się, jeśli w marinie będzie na mnie czekała ochrona z elektrowni wodnej. – Spróbujmy jeszcze w jednym miejscu. – Sean włączył silnik, podpłynął do brzegu i znowu go zgasił. Podczas kiedy łódź dryfowała, my grzebaliśmy wiosłami między pniami drzew i liśćmi zmytymi z lasu. – Uważasz mnie za potwora – powiedział cicho. – Uważam, że wszyscy jesteśmy potworami. Podmuch wiatru popchnął nas trochę szybciej i przemknął przez las, kołysząc drzewami i zasypując nas kwiatami, liśćmi i drobinami ściółki. – No dobra – odezwał się w końcu Sean. – Nie odbiłem Rachel tylko dlatego, żeby wkurzyć Adama. Udawałem, że o to mi chodziło, zresztą Adam tak czy inaczej doszedłby do takiego wniosku. Ale tak naprawdę ona mi się od dawna podoba. Nie mogłem znieść myśli o tym, że wyjadę do college’u i nie dowiem się, czy może ja się jej też podobam. Zamierzałam na niego wrzasnąć, że jest samolubny, ale przypomniałam sobie, że to w sumie bardzo przypominało mój stosunek do niego. – Widziałem, jak patrzy na Adama – ciągnął. – Dziewczyny tak na mnie nie patrzyły. Jasne, patrzyły na mnie, ale nie tak. Czy biorąc pod uwagę, jak przenikliwy był Sean, jeśli chodziło o innych, możliwe było, żeby pozostawał do tego stopnia niedomyślny, jeśli chodziło o niego samego? – Ty też na nie tak nie patrzyłeś – przypomniałam z westchnieniem. – Na Rachel tak. A ona powiedziała, że po tym, jak traktuję Adama, widać, że nie mam duszy. Przysiągłbym, że jakąś mam. – Zaśmiał się. Rachel mogła mieć więcej rozsądku, niż wcześniej przypuszczałam. Nigdy tak naprawdę nie obraziła mnie, jeśli nie liczyć tego razu, kiedy powiedziała przyjaciółkom, że jestem zdzirą, z powodu specjalnego powitania z Adamem, ale to dało się zrozumieć. Nie miałam żadnego powodu, żeby jej nie lubić, jeśli oczywiście nie liczyć intryg z chłopakami. A już na pewno nie miałam żadnego powodu, żeby uważać ją za idiotkę. – Ale przez ostatnie tygodnie widziałem, jak fajnie się układa tobie i Adamowi – ciągnął Sean. – I jak fajnie układa się Rachel i mnie. Może Adamowi i Rachel też by się fajnie układało, ale gdyby tak było, miałbym ochotę wyrwać jej serce, rzucić na drogę, przejechać kilka razy w tę i z powrotem autem, a potem jej oddać. Wiem, że czujesz to samo w stosunku do Adama. Wpatrywałam się w niego i zastanawiałam, co też mojej matce strzeliło do głowy. – Ale chyba nie musimy się o to martwić – oznajmił. – Rachel chce wrócić do Adama, ale wyobraź sobie, że on jej nie chce! Zadzwonił do niej wczoraj wieczorem, kiedy ochłonął, i uciął sobie z nią poważną, dojrzałą rozmowę. Powiedział jej, że między nimi wszystko skończone, i to nie dlatego, że przybiegła do mnie, kiedy tylko strzeliłem palcami. Od początku chodził z nią tylko dlatego, żebyś ty była zazdrosna. To wszystko nie brzmiało jak informacje, którymi Adam z własnej woli podzieliłby się z Seanem. Może z McGillicuddym albo Cameronem, ale nie z Seanem. – Podsłuchiwałeś? Sean obdarzył mnie spojrzeniem mówiącym: „jak śmiesz coś takiego sugerować”, które przekonało mnie, że owszem, podsłuchiwał ich rozmowę. Mówił dalej: – No więc wiemy, że oni nie wrócą do siebie. Jeśli dzisiaj wieczorem zachowywaliby się inaczej, to znaczy, że Adam udaje. Jeśli chcemy, żeby wrócił do ciebie, wystarczy, że go przekonamy,

że jesteś lepsza niż nic. A to… – Zmierzył mnie spojrzeniem od stóp do głów, a potem wzruszył ramionami. Wiatr zerwał się znowu, rozgarniając jego ciemnoblond włosy i przyklejając T-shirt do szerokiej piersi. Był tak bardzo podobny do Adama i tak kompletnie inny. – Jesteś żałosnym małym człowieczkiem – powiedziałam. – Jestem, kim jestem. Dobra, wiem, że to zabrzmi obrzydliwie, ale czy możesz na imprezie poudawać, że jesteś ze mną? Poszturchałam wiosłem przybrzeżne zarośla. – To jest zły pomysł. To był zły pomysł, kiedy po raz pierwszy na niego wpadłam, i nie zrobił się lepszy. Ale równie dobrze mogłam spróbować coś zrobić, żeby odzyskać Adama, prawda? Znalazłam się na dnie, i nic, co byśmy zrobili, nie mogło pogorszyć sprawy. – Jeśli tobie nie zależy, to zrób to dla mnie, Lori. Jestem zakochany w Rachel. Nigdy wcześniej mi się nic takiego nie zdarzyło. Nie chcę się poddać bez walki. A jeśli ty czujesz to samo do Adama, to pewnie też nie będziesz chciała tak łatwo odpuścić. – Podszedł do mnie kilka kroków. – On potrafi być pamiętliwy. Prychnęłam. – Wiem. To było całkowicie oczywiste. – Nie możesz po prostu czekać, aż w końcu mu przejdzie, bo nie przejdzie. Musisz go odzyskać. O, a co my tutaj mamy? – Wychylił się przez burtę łodzi, złapał ozdobioną kwietnymi wzorami krawędź i wyciągnął spod pnia ociekający wodą wakeboard. Podał mi go: – Pani rydwan, mademoiselle. Adam powiedziałby dokładnie coś takiego. Przytuliłam do siebie mokrą deskę i zacisnęłam mocno oczy, żeby się nie rozpłakać. – Dobra – powiedziałam. – Zrobię to. Niech będzie. To wszystko byłoby komiczne, gdyby nie było takie żałosne.

18

I okazało się, że nie dam rady przez to przebrnąć. Kiedy McGillicuddy powiedział, że idzie na imprezę, zostałam w domu. Podjęłam się gigantycznego zadania pozbierania wszystkich książek i czasopism zalegających na podłodze w moim pokoju. Po jakiejś godzinie i praktycznie zerowych postępach uświadomiłam sobie, że układając je na półkach, zaburzam porządek, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. Książki, które zamierzałam ponownie przeczytać, były zgromadzone po jednej stronie łóżka. Kiepskie książki porzuciłam pod oknem. Czasopisma wakeboardowe zajmowały miejsce od szafy do biurka, uporządkowane w przybliżeniu według zawartości zdjęć atrakcyjnych chłopaków. I tak dalej… Pod dałam się, usiadłam na dole z tatą i dłuższą chwilę oglądałam Brudną robotę. Zadzwoniła moja komórka, więc wyciągnęłam ją z kieszeni opiętej minispódniczki. Wiedziałam, że dziewczęta powinny nosić torebki, a nie upychać wszystko po kieszeniach, ale musiałam się do tego przystosowywać powoli, w przeciągu najbliższego roku. Nie od razu łabędzicę zbudowano. – Halo? Sean po drugiej stronie słuchawki wyzwał mnie od tchórzy. Rozłączyłam się i pożegnałam z tatą. Znowu nie powiedziałam mu, co się dzieje z moimi licznymi zalotnikami – uznałam, że tak czy inaczej sytuacja zmieni się w ciągu najbliższych kilku minut. Sean stał w drzwiach domu Vaderów i wypuszczał klimatyzowane powietrze w upalną noc. Czekał na mnie. – Gdzieś ty się podziewała? – Wiesz, byłam w domu o… Złapał mnie, wciągnął do holu i zatrzasnął drzwi. – Rachel i Adam są w środku i gadają. Ze sobą! A ja powiedziałem już wszystkim tutaj, że jesteśmy razem, więc kiedy się nie pojawiałaś, to wyglądało, jakbyś nie kochała mnie tak bardzo, jak ja ciebie. – Moment, weź na wstrzymanie. – Musimy nadrobić stracony czas. – Sean przycisnął mnie do ściany i wepchnął mi język w usta. Cóż, pozwoliłam mu na to. Czemu nie? Pozwoliłam też, by jego ręce błądziły po moich bokach, na wypadek gdyby to mogło coś pomóc. Gdyby chciał dotknąć cycków, prawdopodobnie zastanowiłabym się poważnie, ale poza tym przekonałam się, że mam wysoką tolerancję na przypadki, kiedy przystojny dupek używa mnie jako manekina do ćwiczeń. Poza tym kątem oka widziałam Holly i Beige, obserwujące nas z końca korytarza. Zniknęły za rogiem. Potem dwóch chłopaków chodzących ze mną na matematykę przeszło bardzo powoli z pokoju do pokoju, udając, że wcale na nas nie patrzą. Sean przerwał, żeby złapać oddech, a ja postarałam się nie dyszeć tak ciężko, jak po tym, gdy uderzyłam się w głowę i prawie utonęłam. – Ilu mieliśmy gapiów? – zapytał. – Czterech – odparłam. – Czy to wystarczy, żeby wiadomość się rozeszła po całej imprezie? I jak możesz tak całować dziewczynę, do której nic nie czujesz? Pogładził mnie po karku jak zakochany. – Coś do ciebie czuję. Wyglądasz nieźle. A ty nic do mnie nie czujesz? Potrząsnęłam głową. – Absolutnie nic, stary. – Nie potrząsaj głową – rzucił przez zęby. – Idziemy teraz na imprezę. Nie rób nic niemiłego, zgadzaj się ze wszystkim, co powiem, i śmiej co chwila. Możesz położyć mi rękę na kroczu?

– Nie, do cholery, nie mogę. – Nie przypominałam sobie, żeby coś podobnego zdarzyło się w Dumie i uprzedzeniu. – A mogę znaleźć Tammy, zaciągnąć ją do łazienki i chichotać, jaki jesteś wspaniały? Jego oczy rozszerzyły się z podziwem. – To by było ekstra! Zaczynałam być w tym niezła. Cmoknęłam go w modnie niedogolony policzek, klepnęłam po tyłku i weszłam do salonu. Wszyscy spojrzeli na mnie. Łącznie z Adamem. W pogrążonym w półmroku salonie było ponad trzydzieści osób, a ja natychmiast go zauważyłam. Siedział na kanapie z Rachel, dokładnie w tym miejscu, gdzie Sean siedział z nią tego wieczora, kiedy mnie obraził. Nie oplatał się wokół niej, tak jak wcześniej Sean, w ogóle jej nie dotykał. Rozmawiali. Możliwe, że byli przyjaciółmi. Czyli nie robili niczego, o co mogłabym być zazdrosna. Adam spojrzał na mnie tylko z taką wściekłością w błękitnych oczach, że miałam ochotę zwymiotować. – Ratunku – wychrypiałam, kładąc rękę na ramieniu Tammy. Obejrzała się na mnie, a potem popatrzyła na chłopców, z którymi gadała: Camerona i McGillicuddy’ego. – Może Cameron ci pomoże? – zapytała chłodno. – To jego bracia, więc lepiej będzie wiedział, co robić. Bill i ja właśnie rozmawiamy. Nie słyszała plotek o najnowszym podboju Seana? Nie udawałam, że umawiam się z Adamem, żeby zdobyć Seana. Niespodzianka! Udawałam, że umawiam się z Seanem, żeby zdobyć Adama, a jeśli cokolwiek było tematem do chichotania w łazience, to właśnie to. Zastanawiałam się, ile z tego mogę jej zdradzić, biorąc pod uwagę, że Cameron i McGillicuddy nas słyszeli, kiedy nagle w moim mózgu otworzyła się klapka. – Umówiliście się? – Tak! – rozpromienił się McGillicuddy. Tammy także się rozpromieniła, a potem spróbowała ukryć uśmiech, kiedy uświadomiła sobie, że została zdemaskowana. – No dobra – powiedziałam do niej. – Czyli kiedy powiedziałaś mi, że przyszłaś na imprezę, żeby się ze mną zobaczyć, tak naprawdę to była wymówka, żeby zobaczyć McGillicuddy’ego. – Nie chciałam cię urazić – odparła Tammy z dystansem, tonem, jakiego nigdy wcześniej wobec mnie nie używała. Tonem, jakim stale mówiła Beige. – Chyba nie rozumiałam, że uważasz nas za tak blisko zaprzyjaźnione. – Chyba to ja popełniłam błąd – odparłam. – Ja chcę do college’u – oznajmił Cameron. – Wykłady z liniowych równań różniczkowych będą czystą przyjemnością po tych wakacjach. McGillicuddy spojrzał na Tammy, marszcząc brwi, i zrobił krok w moją stronę, jakby chciał mnie odciągnąć na bok i pogadać. Ale on nie umawiał się zwykle z dziewczętami, a teraz w końcu zdobył się na odwagę! Nie chciałam psuć jego relacji z Tammy, nie z powodu jakiejś dziwacznej dziewczęcej zazdrości, którą nawet nie do końca rozumiałam. – Mam coś do zrobienia – mruknęłam i wyciągnęłam z kieszeni wisiorek z czaszką. Potrzebowałam na to chwili, bo zaczepił się o materiał. Po drugiej stronie salonu stał Sean w otoczeniu kilkorga spośród jego licznych przyjaciół. Dał mi dyskretnie znak, którego nie mogli zauważyć. Rachel z przyjaciółkami stała niedaleko za nim, więc gdybym tam podeszła, dopilnowałby, żeby zobaczyły wszystko, co warto zobaczyć. Siedzący na kanapie pod drugą ścianą Adam patrzył na mnie z wściekłością. Zrobiłam krok w jego stronę, ale siła jego wzroku przypominała magnes odwrócony niewłaściwym końcem w stronę drugiego magnesu. Zrobiłam jeszcze krok i poczułam ucisk w żołądku – nigdy nie zdołam do niego podejść, jeśli będę musiała się zmagać z taką siłą. Poza tym Scooter Ledbetter próbował tańczyć mosh na środku salonu, więc skręciłam i udałam, że chcę wyjść na zewnątrz, na werandę. A kiedy Adam przygryzł wargę i opuścił głowę, przemknęłam się przez jego bariery obronne i usiadłam obok niego na kanapie.

– Proszę. – Podałam mu spoconą ręką czaszkę i piszczele. Nie ma to jak być atrakcyjną, ale to już było bez znaczenia. – Słuchaj – powiedziałam szybko – nie wpadłam na ten ponton, żeby złapać Seana. Nawet ja nie jestem tak stuknięta. Jego wargi ledwie się poruszyły i miałam wrażenie, że powiedział mi telepatycznie: – Nie wierzę ci. – No czego ty nie powiesz. I przepraszam za to obściskiwanie się z Seanem. Nie wiem, co mi przyszło do głowy. Chciałabym jeszcze raz spróbować z tobą i wiem, że w ten sposób mi się to nie uda. – Ależ nie ma sprawy – odparł tak pogodnie, tak niepodobnie do siebie, że wiedziałam, iż zbliża się coś niedobrego. – Lubię, jak Sean dojada resztki po mnie. – Widzisz, na tym polega problem – warknęłam, znowu zła wbrew najlepszym chęciom. – Powiedziałeś, że mnie kochasz, ale cały czas się oglądasz na Seana. – To ty się cały czas oglądasz na Seana. Albo Holly, albo Beige. – Zagłuszająca wszystko piosenka Foo Fighters skończyła się dokładnie w momencie, kiedy powiedział: – Albo dowolną osobę, przez którą zamieniłaś się w pierwszorzędną zimną sukę. Upłynęła tylko chwila ciszy i zagrali Fall Out Boy, ale mleko już się rozlało. Ludzie na obrzeżach grupy ociągali się z powrotem do tańca. Myśleli, że nie słyszymy ich poprzez muzykę, ale za głośno krzyczeli: „Słyszeliście, jak Adam nazwał Lori?” Powtarzałam sobie, że nie powiedziałby niczego tak okropnego, gdyby nie był zazdrosny. Oczywiście powtarzałam sobie to samo, kiedy Sean wspomniał o psychiatrze, ale Sean to Sean, a Adam to Adam. Ale kiedy starałam się wykorzystać moje zadziwiające moce umysłowe, żeby zamienić się w parę wodną i rozpłynąć w powietrzu, Adam wyrwał mi wisiorek z ręki. – Wiem, co należy z tym zrobić – powiedział i wyszedł przez otwarte drzwi na werandę. Zostawiłam brokatowe pantofle na podłodze przy kanapie. Wiedziałam, że gra skończona, ale nawet na bosaka nie zdążyłam wybiec na zewnątrz dostatecznie szybko. Adam był daleko przede mną, w połowie drogi na pomost. Niewykluczone, że przeskoczył przez barierkę werandy. Pobiegłam w dół po schodach, Sean zawołał mnie z werandy, a ja przyspieszyłam. Nie miałam czasu martwić się o moją reputację. Miałam paskudne przeczucia w kwestii czaszki i piszczeli. Rzeczywiście, kiedy przepchnęłam się przez tłum w ogrodzie i grupę osłaniającą pomost, Adam siedział z chłopakami rzucającymi monetą do kubka. Zrobiłam krok do przodu, żeby go powstrzymać, ale było za późno. Zamiast monetą rzucił wisiorkiem, a zamiast trafić do kubka, czaszka i piszczele ześlizgnęły się przez szczelinę między deskami do jeziora. – Ooooops! – powiedzieli chłopcy. – Wyłów go – poleciłam Adamowi. – Nie – odparł stanowczo. Wyobraziłam sobie, jak wisiorek tonie, ale wiedziałam, że nie jest dość ciężki, żeby zostać na dnie. Prąd go zabierze, jeśli Adam się nie pospieszy. – Kupiłam go dla ciebie! – pisnęłam. – Nosiłem go dla ciebie – odpowiedział spokojnie. – A teraz mam go dość. Przepchnęłam się pomiędzy ludźmi, skoczyłam do prywatnej łódki wędkarskiej pana Vadera przycumowanej do pomostu i złapałam wielką wodoodporną latarkę. W drodze powrotnej nie musiałam się przeciskać między ludźmi, bo zobaczyli mnie i rozstąpili się przede mną. Przemaszerowałam przez środek grupy pijącej piwo, a przerażeni chłopcy rozpierzchli się na boki. Bardziej poczułam, niż zobaczyłam rękę Adama sięgającą do mojej kostki i nietrafiającą, ponieważ skoczyłam w moich ślicznych ciuchach do jeziora. Woda była ciepła i czarna. Ups. Nacisnęłam włącznik latarki i skierowałam strumień światła pod pomost. Woda w tym miejscu miała jakieś dwa i pół metra głębokości, więc mogłam dopłynąć na samo dno, gdzie, jak sądziłam, upadł wisiorek. Zobaczyłam, że lśni w upiornym zielonym świetle na potężnej gałęzi, którą chłopcy zaklinowali pod pomostem, żeby przyciągnąć ryby. To było wystarczająco okropne, ponieważ drewno w wodzie robiło się oślizgłe, ale za chwilę przekonałam się, że jest jeszcze gorzej: wisiorek połyskiwał w gniazdku KOLONII MSZYWIOŁÓW, która przylgnęła do gałęzi! Fuj, fuj, fuj – poruszał się

lekko, kiedy kolonia kołysała się z prądem wody. W każdej chwili mógł popłynąć w głąb jeziora i zniknąć na zawsze. Zabrakło mi powietrza, więc popłynęłam w stronę powierzchni, żeby odetchnąć. Nie spodziewałam się, że połowa szkoły będzie się przechylać przez krawędź pomostu i obserwować mnie w ciemnościach. Nic nie szkodziło. Miałam misję polegającą na ZANURZENIU RĘKI W MSZYWIOŁACH, RANY BOSKIE! Zaczerpnęłam powietrza i miałam znowu zanurkować. Ktoś na pomoście złapał mnie w pasie – ktoś na tyle silny, że nie stracił równowagi, chociaż się wyrywałam. Adam wyciągnął mnie z wody. – Puszczaj! – ryknęłam, nie patrząc na niego, nadal pochylając się nad wodą i próbując uwolnić. Latarka upadła na pomost. – Widziałam go. Mogę go wyłowić. Puszczaj! – Nie możesz moczyć szwów – powiedział. Chciałam mu odpalić, że nie może tego wiedzieć, bo nie został w gabinecie na ostrym dyżurze dostatecznie długo, żeby usłyszeć zalecenia lekarza. Przypomniałam sobie jednak, że ma o wiele większe ode mnie doświadczenie ze szwami. A potem, kątem oka, zobaczyłam ruch i Adam zniknął. Potężna fontanna sprawiła, że wszyscy odskoczyli od krawędzi pomostu. Adam i Sean wpadli do jeziora. – Ściągnijcie ich rodziców – rzuciłam przez ramię. Gdyby Cameron albo McGillicuddy byli na miejscu, zdążyliby już interweniować, ale kumple Seana i Adama nigdy się nie wtrącali, jakby bójki między braćmi były jakąś świętością. Obserwowałam kłębiących się w wodzie Adama i Seana, żeby mieć pewność, że żaden z nich nie zostanie pod wodą zbyt długo – chociaż niewiele mogłabym zrobić, gdyby tak się stało. Nikt się za mną nie poruszył, zebrani obserwowali przedstawienie tak samo bacznie jak ja. Odwróciłam się i wrzasnęłam: – Idźcie po ich rodziców! Trzy osoby pobiegły w górę ogrodu. Odskoczyłam, kiedy jeden z chłopców podciągnął się na drabince i podkulił nogi, zanim drugi zdołał go ściągnąć z powrotem do jeziora. Ale w tym momencie drugi chłopak złapał za drabinkę, podciągnął się na pomost i przewrócił pierwszego. Nie było specjalnie sensu wyjaśniać Adamowi, że Sean zaatakował go tylko dlatego, że on i ja udawaliśmy parę, żeby Adam był zazdrosny. Kiedy któryś z nich przyłożył drugiemu, przyczyna nie miała już znaczenia – w każdym razie nie dla nich. Pochyliłam się nad nimi tak nisko, jak się odważyłam, i ryknęłam: – Zawiadomiłam już waszych rodziców! – Sean, przestań – rozległ się z tłumu głos zawsze chętnej do pomocy Rachel. Spodziewałam się, że przeturlają się w moją stronę – musiałabym wtedy odskoczyć im z drogi, podczas kiedy oni siłowaliby się na pomoście i próbowali jeden na drugim jakiegoś rodzaju duszenia. Tymczasem chłopak będący na wierzchu dał drugiemu pięścią w nos i walka gwałtownie ustała. Tłum wstrzymał oddech. – Nie, to jest Adam – mruknął ktoś. – Adam sprał Seana. Adam siedział Seanowi na piersi, otwierając i zaciskając prawą pięść. Nie widziałam ich twarzy w półmroku, ale po ich postawie mogłam poznać, że mierzą się złymi spojrzeniami. Wiedziałam też, że nie muszę już dłużej martwić się o to, żeby odciągnąć Seana od Adama, nie muszę chronić Adama przed Seanem. Adam odezwał się tak cicho, że ledwie go usłyszałam przez chlupot fal rozbijających się o pomost: – Żebyś się więcej nie ośmielił mnie uderzyć. Gwar w ogrodzie stał się głośniejszy, a tłum zaczął się rozstępować. Myślałam, że idzie pan Vader, ale pojawiła się pani Vader w szlafroku. – Sean! – krzyknęła, zanim jeszcze wbiegła na pomost. – Sean, złaź z niego! – Musiała zwolnić, przepychając się przez tłum. – Przestańcie obaj. Kiedyś się pozabijacie. – Przecisnęła się przez ścianę ludzi i stanęła jak wryta. – Ja już skończyłem – oznajmił Adam, puścił brata i wstał.

Sean usiadł ze spuszczoną głową, z nosa ciekła mu krew. – Hej, czy to moje piwo? – zapytał za nami pan Vader. Zobaczyłam już dosyć. Przepchnęłam się przez tłum i zeszłam na trawę. Mijane grupki ludzi odprowadzały mnie wzrokiem. Cameron, McGillicuddy i Tammy przybiegli z domu – Tammy zawołała mnie, ale potrząsnęłam głową i szłam dalej. Nie podeszli do mnie, musieli widzieć wyraz mojej twarzy. Kiedy weszłam w najgłębszy cień drzew między naszymi domami, obejrzałam się. Pani Vader stała naprzeciwko Adama w ich ogrodzie, z rękami na biodrach. Adam trząsł się w przemoczonych ciuchach, a kiedy wyciągnęła do niego ręce, wszedł prosto w jej objęcia i oparł jej głowę na ramieniu. Gładziła go po plecach, żeby go rozgrzać. Chociaż byłam wściekła na Adama, miałam nadzieję, że nie będzie miał zbyt wielkich kłopotów – z powodu piwa, a przede wszystkim z powodu bójki z Seanem. Miałam nadzieję, że jego rodzice zrozumieją, że to było nieuniknione i niezależne ode mnie, Rachel i reality shows na MTV. Dzisiaj był pierwszy wieczór reszty jego życia.

19

Nie był to jednak pierwszy wieczór reszty mojego życia. Był to pięć tysięcy osiemset czterdziesty trzeci wieczór mojego dotychczasowego życia i miałam tego całkowitą świadomość. Weszłam do kuchni i zamknęłam drzwi. Woda ściekała ze mnie na podłogę, a ja wiedziałam, że tata ma bzika na punkcie takich rzeczy: ktoś się może poślizgnąć! Powinnam znaleźć jakiś ręcznik i ciągnąć go za sobą w drodze do salonu – chyba że usłyszałby, że weszłam, i zapytał, jak tam było na imprezie. Wtedy miałabym wymówkę, żeby machnąć ręką na ręcznik. Mogłabym mu usiąść na kolanach, nawet całkowicie przemoczona. Mogłabym się załamać, a on powiedziałby, co mam zrobić z Adamem. Nie zawołał mnie – może nie usłyszał, ponieważ byłam na bosaka. Z rozmachem otworzyłam i zamknęłam kilka szuflad kuchennych. Nadal mnie nie wołał. Poddałam się, wyciągnęłam ręcznik z szafki i zaczęłam szurać nim po podłodze, tak żeby łapał skapującą ze mnie wodę. Szłam w stronę schodów prowadzących do mojego pokoju, zobaczyłam tatę, który zasnął przed telewizorem, tuląc do siebie telefon komórkowy. Mogłam liczyć tylko na siebie. Weszłam po schodach, co wymagało więcej energii niż zazwyczaj. Mieliśmy okropnie długie schody, w sumie czternaście stopni: Pierwszy: za… drugi: mie… trzeci: ni… czwarty: łaś… piąty: się… szósty: w… siódmy: pierw… ósmy: szo… dziewiąty: rzęd… dziesiąty: ną… jedenasty: zim… dwunasty: ną… trzynasty: su… czternasty: kę… Kiedy znalazłam się na górze, byłam wykończona i cała złość mi już przeszła. Czułam się zagubiona i zraniona na myśl o Tammy. Zraniona i nieszczęśliwa na myśl o Adamie. Minęła dłuższa chwila, zanim uświadomiłam sobie, że stoję w ciemnym pokoju i nasłuchuję śmiechów i muzyki dobiegających z imprezy na zewnątrz. Zamknęłam za sobą drzwi i ściągnęłam mokre ubranie. O Boże, w kieszeni spódnicy miałam kompletnie przemoczoną komórkę – to tyle, jeśli chodzi o urodzinowe kieszonkowe od dziadków. Nie musiałam zapalać światła, żeby znaleźć w szafie białą sukienkę mojej mamy, ponieważ niemal świeciła w ciemności. Włożyłam ją i podeszłam do okna. Sean i Adam leżeli na trawniku oddzielającym nasze ogrody, tam gdzie zwykle się bili, ponieważ w tym miejscu mama nie widziała ich z domu. W końcu się pozabijali! Nie… Adam miał ręce splecione pod głową, Sean podwinięte nogi i stopę opartą swobodnie na drugim kolanie. Patrzyli w gwiazdy i rozmawiali. Rozmawiali! Adam usiadł – miał na sobie bluzę od dresu ze swoim numerem z drużyny futbolowej na plecach, tę samą, którą mi pożyczył w zeszły weekend. Zadrżał lekko, jakby znowu ogarnęły go dreszcze. Wsadził ręce do kieszeni i zaraz wyciągnął jedną z nich, popatrzył na to, co trzymał, a po-

tem spojrzał przez ramię na mój dom. Znalazł mój grzebyk do rzęs. Może zobaczył moją sukienkę lśniącą w świetle księżyca, ponieważ odwrócił się, żeby się lepiej przyjrzeć. Teraz Sean także usiadł i spojrzał w moją stronę. A może to najpierw był Sean, a potem Adam? Nie mogłam ich odróżnić w ciemności, a zresztą to i tak nie miało już znaczenia. Buhaha. Miałam nadzieję, że nastraszyłam ich jak panna Havisham (Wielkie nadzieje, lektura w drugiej gimnazjum). Ale jeden z nich był Adamem. Po moich ramionach i piersiach przeszły ciarki na myśl o tym, że mnie obserwuje. Musiałam to wszystko przerwać. Wzdychanie do Seana było już wystarczająco skomplikowane, ale przynajmniej zawsze myślałam, że skończy się happy endem. Wiedziałam doskonale, że ze wzdychania do Adama nie wyniknie nic dobrego, a poza tym to wszystko było teraz znacznie bardziej realne. Straciłam nie wyimaginowany związek, ale prawdziwego chłopaka, prawdziwego przyjaciela. Stłumiłam szloch i poczułam, jak gardło mi się zaciska. Obserwowałam go jeszcze przez chwilę. Tak! Potrafiłam go odróżnić od Seana, nawet z oddali, nawet po ciemku: ten sposób, w jaki poruszał głową, w jaki z nawyku bębnił palcami w ziemię – za to go pokochałam. To ja mogłam zamiast Seana siedzieć tam w ciemnościach koło Adama, ale nie było już sposobu, żeby to naprawić. Za dziesięć lat będę żoną faceta, którego poznam w college’u, a Adam będzie mężem kobiety, którą pozna w oddziale saperskim. Będziemy wszyscy przyjeżdżać, żeby odwiedzić rodziców w Święto Dziękczynienia. Adam i ja spotkamy się na pomoście i będziemy się czuli w obowiązku porozmawiać przez chwilę, śmiejąc się ze skrępowaniem z wydarzeń tego lata, które na zawsze zniszczyły naszą przyjaźń. A potem każde pójdzie w swoją stronę. Spojrzałam na zegarek stojący za mną na stoliku przy łóżku – pokazywał dwie minuty po północy. Zamknęłam żaluzje, odcinając się od imprezy, od Seana i Adama, a potem ściągnęłam białą sukienkę i schowałam ją złożoną do wielkiego pudła z albumem, który z mamą przygotowałyśmy na zdjęcia z moich szesnastych urodzin. Stanęłam na krześle chwiejącym się niepewnie na książkach, czasopismach i moim misiu – diabli wiedzą, co tam tak naprawdę było na podłodze – i wstawiłam pudło na najwyższą półkę w szafie. Tam, gdzie było jego miejsce. Obudziło mnie Breakaway Kelly Clarkson. Moje ciało przywykło już do pobudki o tej porze, więc nie pamiętałam, co mi się śniło. Nie żałowałam tego. Starałam się jednak otrząsnąć. Starałam się nie żałować, że Adam nie pojawi się z prezentem urodzinowym dla mnie – chociaż ja przecież zapomniałam o prezencie dla niego! Zamierzałam zjeść zwykłe urodzinowe śniadanie z tatą i McGillicuddym, tak jak co roku, a potem przetrwać pierwszy w życiu dzień unikania byłego najlepszego przyjaciela. W sytuacji, kiedy pracowałam razem z nim w marinie jego rodziców. Łatwizna. Na śniadanie tata zrobił dla mnie naleśniki z jagodami ułożonymi w kształcie uśmiechniętych buziek, ponieważ nie był normalny. Gdzieś pomiędzy masłem a syropem McGillicuddy wręczył mi długi rulon jako prezent – tak właściwie to była po prostu rolka od papieru prezentowego, z resztką papieru na wierzchu i z czymś wsuniętym do środka. Typowe dla chłopaków. Zauważył moje spojrzenie i wzruszył ramionami. – Nie chciałem marnować dobrego papieru. Jest okej. Nadal mierząc go wzrokiem, wyciągnęłam zawartość tuby i rozwinęłam plakat wakeboardowy. – Dallas Friday! – krzyknęłam. – Dallas Friday połamała kość udową, skacząc whirlybird10. – Uznałem, że doskonale pasuje na taką okazję – odparł McGillicuddy. – Była nieustraszona. Tata odchrząknął i popchnął do mnie przez stół małe pudełeczko, prześlicznie zapakowane i ozdobione fantazyjną kokardą, jaką większość dziewczyn zachowałoby i przypięła do tablicy korkowej. Widać było, że zostało to zapakowane w sklepie. Ściągnęłam nieuszkodzoną kokardę i spróbowałam odkleić papier tak, żeby go nie zniszczyć. Rozdarłam go przypadkiem, a potem – a co mi tam – zerwałam go do końca. Otworzyłam aksamitne pudełeczko i zobaczyłam w środku srebrny pierścionek z perłami

i diamencikami. Wyglądał na prawdziwy – czy powinnam go może ugryźć, żeby się upewnić? A nie! Tak się robiło ze złotymi monetami w westernach. Wydał mi się także trochę znajomy. – Nie kupiłeś go u jubilera. – Poprosiłem, żeby dopasowali rozmiar – wyjaśnił tata. – Wyczyścili go przy okazji i zapakowali. Uważniej przyjrzałam się pierścionkowi. – Należał do mamy. – Dostała go od rodziców na szesnaste urodziny. Popatrzyłam w jego pełne troski oczy. Chwila była naprawdę wzruszająca. Ale oczywiście zaraz potem McGillicuddy upuścił widelec i wlazł po niego pod stół, a trudno się naprawdę wzruszać, kiedy McGillicuddy depcze ci po nogach. – Auć! – Kopnęłam go. – Kiedy byłaś młodsza – odezwał się tata – myślałem, że nie będziesz go nigdy nosić, bo to nie w twoim stylu. Ale ostatnio nie byłem już tego taki pewien, więc uznałem, że wybór należy do ciebie. Wyciągnęłam pierścionek z pudełka i wsunęłam na palec. Był obłędny, błyszczące diamenty kontrastowały z gładkimi perłami, a przy tym tak ciężki, że gdybym kiedyś wdała się w bójkę w ciemnym zaułku, mógłby posłużyć jako kastet. A jeśli zostałabym osaczona na dachu, mogłabym zaczepić nim o sznur od bielizny i ześlizgnąć się w bezpieczne miejsce, tak jak James Bond. Nie próbujcie tego w domu. – Będę go nosić, bo jest częścią mnie – powiedziałam. – Dziękuję, tato. – Obeszłam stół i uściskałam go, a potem wróciłam na swoje miejsce, usiadłam, zjadłam kęs naleśnika i popatrzyłam na stojące naprzeciwko puste krzesło. Po raz pierwszy w życiu uświadomiłam sobie, że przy stole stało zawsze puste krzesło. Było nas troje, więc można by pomyśleć, że postawimy trzy krzesła i będziemy przynosić czwarte, kiedy Adam wpadnie na obiad, co z oczywistych powodów nie miało się więcej zdarzyć. Nawet nie chodziło o to, że stół jest kwadratowy i brakujące krzesło z jednego boku dziwnie by wyglądało: mieliśmy okrągły stół i trzy krzesła pasowały do niego tak samo, jak cztery, pięć, czy osiem. Przełykałam naleśnik, żeby powiedzieć o tym, kiedy tata znowu się odezwał: – Muszę ci coś powiedzieć, Bill. Nie chciałbym, żebyście mnie zobaczyli na brzegu podczas pokazu wakeboardingu i przewrócili się z wrażenia. Mieliśmy dość wypadków na desce jak na jedno życie. – Wypił łyk kawy. – Umówiłem się z kimś na Dzień Leszcza. – Wypił jeszcze jeden łyk. – Z Frances. Siedziałam bez ruchu, ale myślami wróciłam do rozmowy z Frances. Powiedziała: „Tylko ty mnie odwiedzasz, poza…” McGillicuddy też nawet nie drgnął, a tata musiał uznać nasz brak reakcji za dezaprobatę. – Nie powiedziałem ani słowa, kiedy u nas pracowała – wyjaśnił pospiesznie. – Nigdy nie zrobiłem żadnego gestu. Dawaliśmy sobie tak dobrze radę, jak na rodzinę pogrążoną w żałobie… – Poza tym, że wysłałeś mnie do psychiatry – przypomniałam. Ciągnął głośniej: – …a ja bałem się, że wszystko zepsuję. – Spojrzał na McGillicuddy’ego: – Ale teraz ty jesteś gotów do zaczęcia nowego życia. – Popatrzył na mnie: – A ty… – Westchnął. – Dorastasz. Pomyślałem, że teraz można spróbować. – Obojętnie upił jeszcze łyk kawy, ale jego oczy biegały od McGillicuddy’ego do mnie i z powrotem. – Nawet jeśli się z tym nie zgodzicie, zamierzam zacząć się z nią umawiać. Jeszcze przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, a potem McGillicuddy wrzasnął: – Superfranca! – No proszę, tato, zupełnie jak w Dziwnych losach Jane Eyre – powiedziałam. McGillicuddy czytał tę książkę jako lekturę w trzeciej gimnazjum, a potem ja ją czytałam z tego samego powodu. Żałowaliśmy, że Frances już odeszła i nie możemy żartować sobie z podobieństw do Dziwnych losów Jane Eyre. McGillicuddy prychnął.

– Schowaj płyn do zapalniczek. – A ty zajrzyj na strych – odparłam. Tata usiadł wygodniej i odprężył się trochę. – Nic dziwnego, że tak się wściekała, kiedy Sean śpiewał jej fragmenty Dźwięków muzyki. – McGillicuddy pokiwał głową. – Czy to znaczy, że musimy znowu zacząć pić mleko sojowe? – zapytałam tatę. – Cieszę się, że wszystko sobie wyjaśniliśmy – odparł tata. – Bill, co ci się śniło? McGillicuddy zamrugał oczami na taką zmianę tematu. – Nie powiem. – Czemu nie? – Uśmiechnęłam się złośliwie. – Bo ona jest prawdziwa. Uznałam to za sygnał, że powinnam iść do mariny. Tata prawdopodobnie zdoła wyciągnąć z McGillicuddy’ego szczegóły snu – był ostatecznie prawnikiem – a ja nie miałam zbytniej ochoty wysłuchiwać w tej chwili o tym, jak Tammy pokonała go w zapasach w budyniu czekoladowym. Ale McGillicuddy wstał w tym samym momencie co ja. Tata spojrzał na niego. – Opiekuj się dzisiaj siostrą – powiedział. McGillicuddy wzruszył ramionami. – Jak? Tata popatrzył na mnie. – A ty uważaj na tych chłopaków z sąsiedztwa. Ranek był zbyt wczesną porą na załamania nerwowe, więc zacisnęłam mocno oczy, żeby powstrzymać łzy, i wyszłam na zewnątrz. – Obawiam się, że nie mam się czego obawiać – rzuciłam przez ramię.

20

W garażu, na rączce siewnika do trawy, pomiędzy kosiarką a kultywatorem, bardzo nie na miejscu, kołysała się różowa róża z długą łodyżką. McGillicuddy wyminął mnie. – Tammy zostawiła ci dla żartu prezent – zawołałam za nim. Ledwie spojrzał na różę i wyszedł z garażu. – W różowym mi nie do twarzy. W takim razie musiała ją zostawić Frances, żeby zrobić kawał tacie. Powinnam zabrać różę do kuchni, zanim zwiędnie. Prawie żałując, że nie jest dla mnie, przesunęłam palcem po aksamitnym płatku. Moja dłoń natrafiła na różową wstążkę przywiązaną do łodygi, a potem na wiszący na niej bilecik. Gryzmoły Adama głosiły: „TAK, to dla Ciebie”. Wyrwał mi się cichy śmiech, chociaż moje oczy napełniły się łzami. Nazwał mnie zimną suką. Nie zamierzałam pobiec do niego w podskokach, ponieważ podarował mi jedną różę. Z drugiej strony, nie było potrzeby wyrzucać jej do śmietnika. Może Adam i ja mimo wszystko zdołamy znowu stać się przyjaciółmi – kiedyś. Poza tym uwielbiałam róże, pachniały perfumami i ziemią. Przyłożyłam kwiat do nosa, odetchnęłam głęboko, uśmiechnęłam się i poszłam do roboty. Kolejna róża leżała na stosie drewna opałowego. Trzecia zwisała z dębu w pętli szubienicznej zrobionej z pnącza kudzu. Czwarta była zatknięta za ukruszoną cegłę falochronu. Piąta leżała na klamkach drzwi do biura mariny. Wszystkie pachniały tak cudownie i właśnie podskoczyło mi ciśnienie, kiedy pani Vader na mój widok skrzeknęła: – Gdzieś ty się podziewała? Musiała być wytrącona z równowagi, ponieważ marina była już pełna klientów. Obchody Święta Leszczy zostały podzielone pomiędzy miejski zespół basenów i trzy największe mariny w okolicy, w tym naszą. U nas miała się odbyć koronacja Królowej Leszczy, a ja żałowałam, że nie trafiła nam się ciekawsza konkurencja, na przykład Rzut Leszczem. Potrafiłam tak samo dobrze jak wszyscy rzucać zdechłymi rybami po plaży. Konkurs na Królową Leszczy polegał po prostu na tym, że stadko licealistek paradowało w tę i z powrotem po nabrzeżu, a pan Vader wyczytywał ich imiona i ogłaszał wagę największej ryby, jaką złapały w tym roku, a także użytą przez nie przynętę. Przynajmniej impreza spełniała swoje zadanie i przyciągała gości. No cóż, skoro pani Vader chciała, żebym przyszła wcześniej, mogła mi to powiedzieć wczoraj. – Gdzie się podziewałam? – powtórzyłam. – Nie mam pojęcia, czemu wszyscy mnie o to pytają. Bez komentarza wzięła ode mnie róże i wepchnęła mnie do sklepu, w którym grupka ludzi w szortach i klapkach kłębiła się między półkami. – Od samego rana drzwi się nie zamykają – syknęła. – Ludzie chcą kupować wakeboardy i chcą je kupować właśnie od ciebie. – Rany! Serio? Czułam się trochę winna, sprzedając ludziom wakeboardy i pamiętając o moim wypadku sprzed dwóch dni. Ale ostatecznie był on spowodowany moim zaćmieniem umysłu i złamanym sercem, a nie tym, że zawiódł mnie sprzęt. Poklepałam się po głowie, żeby sprawdzić, czy szwy są przykryte włosami. – Owszem, serio – potwierdziła pani Vader. – Adam cię zastępuje, ale on mamrocze zamiast rozmawiać z klientami. – A gdzie jest Ad… – zaczęłam pytać, ale w tym momencie zobaczyłam jego szerokie plecy i zamykające się za nim drzwi do magazynu. Zostawił za sobą różę wystającą zza powieszonej na

ścianie deski Liquid Force. Nazwał mnie zimną suką. Nie zamierzałam biec do niego w podskokach, ponieważ podarował mi sześć róż. Mimo to wyjęłam ostrożnie nowy kwiat i włożyłam z pozostałymi do wazonu, który pani Vader postawiła na kontuarze. Potem znalazłam jeszcze jedną w zwoju liny okrętowej i następną ułożoną na pojemnikach z przynętą. Późnym przedpołudniem, kiedy stałam przy kasie (z której wyciągnęłam różę), odwiedzili mnie tata i Frances. Moje serce zabiło mocniej, kiedy ją zobaczyłam. Miałam ochotę przeskoczyć przez ladę i przytulić ją, ale zapytałam tylko z brytyjskim akcentem: – Psze pani, czy pani będzie moją nową mamą? – Lori! – wybuchnął mój tata. Zrobił się czerwony jak burak, nagle przypomniał sobie, że właśnie w tej chwili są mu niezbędnie potrzebne narty slalomowe i rzucił się je oglądać. Frances popatrzyła za nim. – Bardzo śmieszne – powiedziała przez zęby, a potem przechyliła się przez ladę, pocałowała mnie w czoło i obdarzyła niechętnym uśmiechem. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. – Dziękuję, psze pani! Wzięła mnie za rękę. – Cóż za przepiękny pierścionek. – Przesunęła mój palec tak, żeby pierścionek zamigotał w świetle jarzeniówek, a potem znowu się uśmiechnęła. – Twoja mama byłaby z ciebie dumna. – Cóż za prześliczna sukienka – odparłam. – Czy to konopie? Uniosła wysoko podbródek i odparła z oburzeniem: – To bawełna z upraw ekologicznych. – Powąchała róże. – Słyszałam, że ty i Adam wpakowaliście się w niezłe bagno. „O, jakże splątaną sieć snujemy, gdy się uczymy zwodzić!”. Sir Walter Scott. Poklepałam ją po ręku. – To bardzo ładnie, skarbie. – „Człowiek uczciwy jest najdoskonalszym dziełem Boga”. Alexander Pope. Zmrużyłam oczy i popatrzyłam w przeciwległy kąt sklepu. – Chyba muszę się zająć klientem. Tata odzyskał równowagę i uznał, że może jednak odłożyć na później zakup nart slalomowych. Podszedł do lady, położył rękę na plecach Frances i zapytał: – Lori ci nie dokuczała? – Kpi sobie ze mnie! – oznajmiła Frances z udawanym zdumieniem. – Ja cytuję jej złote myśli, a ona sobie ze mnie żartuje! – To do nich podobne. – Tata spojrzał na mnie: – Idziemy teraz życzyć Billowi szczęścia przed pokazem. Nie zamierzasz w końcu wyjść i popływać z chłopakami? – Ha! Wolę iść na zakupy – prychnęłam. Frances otworzyła drzwi na światło słońca i powiedziała coś po rosyjsku – długie zdanie, które koniecznie musiała dokończyć. Kiedy umilkła, tata stanął w drzwiach i popatrzył na nią wzrokiem pełnym miłości. Nie potrzebowałam żadnych mądrych słów o wadze uczciwości, a już na pewno nie potrzebowałam ich słyszeć od Dostojewskiego. – Do swidanja – mruknęłam i zauważyłam, że jedna z klientek podchodzi do lady. – Słucham, proszę pani? W czym mogę po… – To była Tammy. Położyła na ladzie batonik. – Możesz to policzyć? Skoro mam chłopaka, to muszę zadbać o kobiecą figurę. Skanując batonik czytnikiem, obejrzałam się, żeby sprawdzić, czy pani Vader słucha mnie z biura. Zdarzało mi się już nagadać klientom, kiedy nie było jej w pobliżu – jeśli naprawdę na to zasługiwali. Tammy była dziewczyną McGillicuddy’ego, a ja nie chciałam być nieznośną młodszą siostrą, którą będzie się bała spotkać, kiedy przyjdzie do nas z wizytą. Ale niech mnie szlag, jeśli pozwolę, żeby za mną łaziła i mnie prowokowała! Mogła sobie kupić batonik na stacji benzynowej. Musiała zobaczyć, że zbieram się, żeby powiedzieć jej coś do słuchu – znała mnie lepiej, niż przypuszczałam. Chyba że rozpoznała to skoncentrowane mordercze spojrzenie, które rzucałam,

kiedy wychodził mi as serwisowy. Tak czy inaczej, odezwała się pospiesznie: – Tym, co mnie przyciągnęło do McGillicuddy’ego jako chłopaka, było to samo, co przyciągnęło mnie do ciebie jako przyjaciółki. Jesteście oboje w równym stopniu szczerzy, co okropnie niedomyślni. Po latach turniejów tenisowych w towarzystwie Holly i Beige to miła odmiana. – Osiemdziesiąt trzy centy – powiedziałam. – Nie pomagasz sobie na razie. – A skoro chciałam szczerości, powinnam sama być bardziej szczera. Kiedy wyszłaś z imprezy, powiedziałam McGillicuddy’emu, co ci zrobiłam. Nie odwołał zaproszenia, ale widziałam, że był mną rozczarowany. McGillicuddy nigdy nie odwołałby zaproszenia, kiedy się umawiał z dziewczyną. Nawet gdyby nie cierpiał jej z całego serca, dotrzymałby obietnicy i zachowywałby się jak dżentelmen. Nie powiedziałam tego Tammy, ponieważ naprawdę przejmowała się tym, co o niej myślał. To było urocze. – Jeśli ci to pomoże – powiedziałam – śniłaś mu się ostatniej nocy. – Naprawdę? – Jej twarz rozpromieniła się w blasku słońca wpadającego przez okna sklepu. Zaraz jednak zmarszczyła brwi. – Opowiada ci swoje sny? Skinęłam głową. – Mnie i tacie, codziennie rano przy śniadaniu. Płacisz czy nie? Pogrzebała w kieszeni, przyjrzała się monetom na dłoni i wybrała kilka. Miała te same problemy z noszeniem torebki co ja. – Nieważne – powiedziała. – Przepraszam, że cię wykorzystałam. Nie chciałam cię zranić. Nie pomyślałam o tym, a powinnam. – Może nie mam nic przeciwko temu, żeby mnie wykorzystywała dziewczyna. – Kiedy podawała mi drobne, dodałam: – Chciałabym być na tyle zaprzyjaźniona z jakąś dziewczyną, żebyśmy mogły wykorzystywać się nawzajem bez pytania i pomagać sobie nawzajem bez pytania. Chciałabym wiedzieć, że jakaś dziewczyna zawsze mnie kryje. – Wrzuciłam monety do kasy i zatrzasnęłam szufladę. Powpadały do nieodpowiednich przegródek, co doprowadzi panią Vader do szału. Tammy pokiwała głową. – Popracujemy nad tym. No dobra, zaraz się zacznie pokaz wakeboardingu. Chcesz popatrzeć razem ze mną? – Nie mogę. – Wskazałam gestem zatłoczony sklep, za który byłam odpowiedzialna. Moment: opróżnił się, kiedy nie patrzyłam. Pani Vader wystawiła głowę zza drzwi biura. Popatrzyła podejrzliwie na kasę, jakby skądś wiedziała, że coś tam jest nie w porządku. – Lori, może weźmiesz kilka godzin wolnego? Powinnaś pójść na zewnątrz i pokibicować chłopcom. – Nie mam ochoty iść na zewnątrz i kibicować chłopcom. – W gruncie rzeczy to nie była prawda. Chciałam z całego serca, nigdy wcześniej nie opuściłam żadnego pokazu. I nigdy wcześniej nie tęskniłam tak za Adamem. Chciałam jednak oglądać ich z dachu albo zza drzewa, albo z jakiegoś innego miejsca, żeby Adam nie wiedział, że na nich patrzę. Nie zamierzałam biec do niego w podskokach, bo podarował mi dziewięć róż. Pani Vader zaplotła ręce. – Tak czy inaczej, idź na zewnątrz. Ja także zaplotłam ręce. – Nie mam ochoty iść na zewnątrz. – Cóż, nie chcę, żebyś tu chwilowo pracowała. – Chcę pracować. Wskazała mnie wyciągniętym palcem i wrzasnęła tak, jak zapewne robią prawdziwe matki, kiedy córki stają się do nich zbyt podobne: – Zwalniam cię! – No dobra! – Cisnęłam na ladę klucz do kasy i wymaszerowałam na zewnątrz. Potem odwróciłam się, zderzyłam z Tammy, weszłam do środka i zabrałam róże, które pani

Vader podała mi zawinięte w papierowy ręcznik. Zaciskała wargi jak Adam w chwilach, kiedy starał się nie roześmiać. Ruszyłam przed siebie chodnikiem, a Tammy musiała podbiec, żeby dotrzymać mi kroku. – Naprawdę cię zwolniła? – Jasne że nie – westchnęłam. – W wakacje zwalnia mnie średnio raz na tydzień. Ale chyba zrobię sobie wolne do końca dnia. Co tam się dzieje? – Zatrzymałam się przed ogromnym tłumem. Powietrze pachniało hamburgerami i smażonym ciastem, a ludzie stali lub siedzieli na ręcznikach i piknikowali. Trudno mi było wypatrzeć jakiś skrawek wolnej trawy, chociaż było jeszcze za wcześnie na pokaz wakeboardingu. – Koronują Królową Leszcza – wyjaśniła Tammy. – Jeśli zamierzasz się z nami trzymać, musisz się nauczyć właściwej terminologii. To Królowa Leszczy. – To Rachel. Rzeczywiście, niżej na nabrzeżu pan Vader ogłaszał Rachel nową Królową Leszczy. Była jakaś sprawiedliwość na tym świecie. W tym momencie zmieniłam zdanie. Dawniej widywałam na takich pokazach suknie wieczorowe, ale Rachel pojawiła się na nabrzeżu boso, w obciętych dżinsach i kostiumie kąpielowym. Uśmiechała się, kiedy poprzednia Królowa Leszczy wpinała jej we włosy diadem w kształcie ryby. Może stara dobra Rachel nie była jednak taka najgorsza. – Przepraszam – odezwał się tuż za mną McGillicuddy. Zepchnął mnie z chodnika, więc popchnęłam go w odpowiedzi i uświadomiłam sobie, że kiedy mnie popychał, zdążył wetknąć nową różę w mój bukiet. Zaczął schodzić tyłem ze skarpy i posłał Tammy pocałunek. Zachichotała i odwzajemniła się tym samym. Po chwili usłyszałam zza pleców: – Aaaapsik! COŚ WPADŁO W MÓJ BUKIET! Prawie upuściłam prześliczne róże, żeby uniknąć kontaktu z obrzydlistwem, ale to był tylko Cameron, który udawał, że kichnął we mnie różą. – Coraz lepiej ci idzie, nie? – zapytała Tammy, a ja musiałam się uśmiechnąć. Zaraz za Cameronem przyszedł Sean, którego nos był tylko lekko siny. Ledwie dało się zauważyć, że tak mocno krwawił przedwczoraj. Sean taki już był. I trzymał różę w zębach. Uśmiechnęłam się do niego złośliwie. – Nie mów. Chcesz, żebym sama ją sobie wzięła? – Ależ nie – powiedział z ustami pełnymi łodygi, unosząc ręce ostrzegawczo. – Adam by mnie zabił. – Podał mi (obślinioną, fuj) różę. – Czy tata już ogłosił Rachel Królową Leszczy? – Tak – powiedziałyśmy jednocześnie z Tammy. Twarz Seana spochmurniała. – Aha. – Podbiegł w dół skarpy, a potem złapał Rachel za ramię i coś do niej powiedział. Spochmurniał jeszcze bardziej, kiedy potrząsnęła głową. Poszedł za pozostałymi chłopcami w stronę motorówki do wakeboardingu. Prawie mi go było szkoda. – Muszę pogratulować Rachel zdobycia tytułu – powiedziałam do Tammy. – Sełio? – zapytała z ustami pełnymi batonika. – Uhhh… – Chodź ze mną, bo jesteś moją przyjaciółką i masz mi pomagać bez zadawania pytań. Może trzeba będzie wezwać pogotowie, jeśli złamie mi rękę. – Załaz przydę. Przepchnęłam się przez tłum, torując sobie drogę bukietem róż. Rachel w tej chwili rozmawiała z jakąś starszą parą, więc było mniej prawdopodobne, że mi przyłoży. – Rachel! – pisnęłam, podskakując i rozsypując płatki. – Gratulacje! Popatrzyła na mnie jak ryba wyciągnięta z wody, ale starsi państwo podziękowali mi jak niemający o niczym pojęcia dziadkowie, co pozwoliło nam przebrnąć przez ten krępujący moment. – Muszę ci powiedzieć kilka rzeczy – oznajmiłam, przytulając róże do piersi i obejmując ją drugą ręką. – Chodźcie tutaj. – Tammy przyszła od strony falochronu. Rachel obejrzała się, żeby dać

znać starszej parze, że potrzebuje pomocy, ale przesunęłam się i zasłoniłam ją. Ja i Tammy tworzyłyśmy świetny zespół. Kiedy wyszłyśmy z tłumu, Tammy usiadła na falochronie, zwieszając nogi. Ja zrobiłam to samo, a Rachel zajęła miejsce pomiędzy nami. – Ja wcale nie chciałam startować – powiedziała na swoją obronę. – Złapałam kilogramową sztukę, a mój dziadek powiedział, że nie możemy pozwolić, żeby po raz kolejny wygrała córka burmistrza, z półkilogramową rybą i plastikowym woblerem. Rachel znowu zyskała w moich oczach. – Nie muszę ci mówić, jakie to dziwaczne – powiedziałam. – Wyraźnie masz w tych sprawach jakiś szósty zmysł. – Skinęłam głową w kierunku Seana, który uruchomił silnik i odpływał od pomostu. Mój brat siedział na dziobie, Cameron z tyłu, a Adam, zgięty i schowany za burtą, coś zbierał. – Muszę ci powiedzieć, że Sean się naprawdę w tobie zakochał. Teraz ona popatrzyła na motorówkę płynącą przez zatoczkę. – Skąd wiesz? Po prostu to widzisz, prawda? Potrafisz to poznać po jego zachowaniu? Po tym, co przeżyłam przez ostatnie kilka tygodni, nigdy już w coś takiego nie uwierzę. – Starała się brzmieć stanowczo, ale zacinała się lekko i w zupełnie niewłaściwy sposób przewracała oczami dla podkreślenia swoich słów. Tak naprawdę nigdy wcześniej z nią nie rozmawiałam – obserwowałam ją tylko z daleka – bo inaczej bym to zauważyła. Wydawała się znacznie młodsza i mniej pewna siebie, niż się spodziewałam, co sprawiło, że polubiłam ją jeszcze bardziej. – Wiem, bo sam mi powiedział – wyjaśniłam. Łódka skierowała się w naszą stronę, zupełnie jakby chciała wrócić do brzegu zamiast wypłynąć na jezioro. – Muszę ci też powiedzieć, że dzisiaj rano przyszły twoje wiązania, są w sklepie. – Właśnie, zapomniałam, że Sean dał ci wakeboard! – powiedziała Tammy. – Też bym się chciała tego nauczyć. – To świetna zabawa – potwierdziłam. Może McGillicuddy zabierze Tammy na wakeboard. Może Sean zdoła jeszcze raz zaprosić Rachel i miejmy nadzieję, że tym razem ona się pojawi. Oczywiście zarówno Sean, jak i McGillicuddy będą musieli walczyć o to zażarcie z pozostałymi. Dobrze nam się pływało razem, ale byłoby też miło popływać od czasu do czasu z kimś nowym, nie ryzykując wybuchu histerii ani buntu na pokładzie. – Hej – odezwałam się nagle. – Ja mam motorówkę. – Rzeczywiście, stała zacumowana przy pomoście koło naszego domu. Prawie nigdy jej nie używaliśmy, ponieważ zawsze zabieraliśmy łódź Vaderów. Szturchnęłam Tammy. – Jeśli chcesz, możesz jutro przyjść, kiedy skończę pracę, to cię nauczę wakeboardingu. – Spojrzałam na Rachel. – Ciebie też, Miss Leszczy. Oczywiście one pewnie nie miały licencji sternika, co oznaczało, że będę musiała sterować. Będą się dopiero uczyć, więc mogę po prostu pływać powoli w kółko – na pewno nawet ja to potrafię. Niczego się nie domyślą. – To by było ekstra! – wykrzyknęła Tammy. Dotknęła stopą bosej stopy Rachel. – Wpadnę po ciebie, Wasza Leszczowość. Na wypadek, gdyby Tammy coś źle zrozumiała, uprzedziłam ją: – McGillicuddy’ego z nami nie będzie. Popłynie z chłopakami. To będzie babski rejs. – Wiem – powiedziała, jakby rzeczywiście wiedziała, a nie próbowała tylko się wykręcić. – Ale możemy bardzo powoli przepłynąć koło magazynu i udawać, że musimy pożyczyć jeszcze jedną linę – obiecałam. – Robię się ekspertką w uwodzeniu. Rachel prychnęła stłumionym głosem, a potem machnęła ręką i parsknęła śmiechem. Leszczowa Korona wypięła się jej z włosów i wpadłaby do jeziora, gdybym jej nie złapała. W końcu Rachel uspokoiła się na tyle, żeby wykrztusić: – No nie wiem. Nie jestem szczególnie zwinna. – A ja to co jestem? – zapytałam – Michelle Kwan? – Raczej nie – powiedziała Tammy. – Rozumiem – odparła w tym samym momencie Rachel. Żadna z nich nie patrzyła na mnie – obserwowały unoszącą się tuż przed nami na wodzie motorówkę pełną chłopaków. W szczególności pełną Adama, który stał na dziobie i trzymał w zagłębieniu ramienia bukiet

róż – zabawnie wyglądał ten umięśniony futbolista z różowymi kwiatami. Drugą rękę wyciągnął do mnie. McGillicuddy także wychylił się przez dziób i złapał falochron, tak żeby motorówka nie podrapała się o niego ani nie odpłynęła. Chłopcy musieli to zaplanować. Raz wreszcie. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent mnie skoczyło natychmiast na Adama i przewróciło go, jednocześnie ściskając. Jeden procent ciągle miał za złe „zimną sukę” i był wściekły, że dałam się tutaj zwabić i czekałam jak jakaś pustogłowa flirciara, aż Adam po mnie przyjdzie. Ten jeden procent okazał się cięższy od pozostałych razem wziętych i sprawił, że nie ruszyłam się z falochronu. Szturchnęłam łokciem Tammy. – Zdrajczyni. – Pomagam ci bez zadawania pytań – odparła. – A twoja mama? – krzyknęłam do Adama. – Poprosiłeś mamę, żeby mnie tu przysłała? – Powiedziałem, że może cię wylać, jeśli to będzie konieczne – odpowiedział. – Zrobiła to? – Mama Vader zna się jednak na kobiecych sztuczkach! – oznajmiłam. Adam się roześmiał. – Zna się na kobiecych sztuczkach dwa razy lepiej od ciebie, a ty znasz się na nich w jakichś siedemdziesięciu procentach. – Przechylił głowę i pokiwał palcem wyciągniętej ręki. – Chodź z nami. Chcemy, żebyś zamykała pokaz. Prawda, Sean? – Prawda! – zawołał Sean z fałszywym entuzjazmem. Siedzący na rufie Cameron podniósł w górę moją deskę, żeby pokazać, że pod tym względem także przemyśleli sprawę. – Nie mogę zamoczyć szwów – przypomniałam. – To się nie przewracaj – zbił argument Adam. Chciałam z nimi płynąć, ale nie mogłam podnieść tego ciężkiego jednego procenta. – Nazwałeś mnie suką. Nie zamierzam biec do ciebie w podskokach, bo podarowałeś mi tuzin róż. – Jeszcze cztery! – Pomachał do mnie niewielkim bukietem. – Razem szesnaście. Urodziny, co nie? Rachel popchnęła mnie do przodu, ale ponieważ siedziałam, nie sprawiło to, że znalazłam się w łodzi. Złożyłam się tylko w pół jak fotel w kinie. – Przemyśl to – naciskał Adam. – Każdy z nas popłynie swoją rundę, a potem wrócimy zapytać, czy zmieniłaś zdanie. Ale ja chciałbym, żebyś teraz z nami popłynęła. – Zaczął mnie kusić melodyjnym głosem: – Pozwolę ci sterooować. McGillicuddy i Cameron popatrzyli na Adama oczami rozszerzonymi ze strachu. Sean odchrząknął. – Nie bredź. – No dobra, pozwolę ci sterować, kiedy będzie moja kolej – ustąpił Adam. – To musi być miłość. – McGillicuddy gestem głowy ponaglił mnie, żebym wsiadała. – Zostaw róże z Tammy, żeby wiatr nie poobrywał im wszystkiego. Jego błogosławieństwo było ostatnią kroplą, która przeważyła szalę. Wyciągnęłam ręce po dodatkowe róże od Adama, a potem upajałam się przez chwilę ich zapachem, zanim oddałam cały ogromny bukiet Tammy. Wreszcie wzięłam Adama za rękę i pozwoliłam, żeby pomógł mi wsiąść do łodzi. McGillicuddy odepchnął nas od falochronu i wrócił na rufę, mrucząc: – Cholerna femme fatale. Kiedy płynęliśmy przez port, teatralnym gestem pomachałam do Rachel i Tammy. Pomachały do mnie i zaczęły bić brawo, ale kiedy łódź wypłynęła na jezioro i przyspieszyła, brawa utonęły w ryku silnika i Nicklebacków. Adam złapał mnie za rękę, którą machałam, i odpracowaliśmy specjalne powitanie. Kiedy usiedliśmy na dziobie, dotknęłam wisiorka z czaszką i piszczelami na nowym rzemyku. – Wciąż można je znaleźć w automacie z gumą do żucia? – Sean zanurkował pod pomost i go wyciągnął. Skinęłam głową.

– On był do tego najodpowiedniejszą osobą. Nie zna strachu przed mszywiołami. – Popatrzyłam w błękitne oczy Adama i zamrugałam w świecącym za nim słońcu. – Czy pewnego dnia na łódce, kiedy byliśmy mali, powiedziałeś mi, że chcesz, żebym była twoją dziewczyną, kiedy będziemy dorośli? Pogładził moje włosy i nawinął sobie jeden kosmyk na palec. – Nie przypominam sobie tego, ale nie zdziwiłbym się. Nie kłamałem wtedy, w furgonetce. Naprawdę kocham cię od zawsze. Dlaczego inaczej miałbym nosić wisiorek z czaszką i piszczelami, który kupiłaś w automacie z gumą do żucia? Skóra się robi od niego zielona. – Nieprawda. – Dla pewności odsunęłam wisiorek i popatrzyłam na jego pierś, moim zdaniem jak zwykle pokrytą apetyczną opalenizną. – Nieprawda – powtórzyłam z większą pewnością. – Robiła się, kiedy mi go podarowałaś. Przez tyle lat każda patyna zdążyłaby się wytrzeć. Jak się nad tym zastanowić, wisiorek miał dziwaczny i niespotykany w naturze kolor. Prawdopodobnie spowodował zatrucie ołowiem i odpowiadał za obecne zachowanie Adama. Przesunęłam palcami po piszczelach i dziabnęłam czaszkę w oczko. – Wiesz, mogłeś mi powiedzieć, że mnie kochasz, całe wieki temu, zanim wszystko się tak pokomplikowało. – Nie, nie mogłem. Lubię ryzykować, ale w twoim przypadku nie chciałem zmarnować swojej szansy. Nie kochałaś mnie. Naprawdę? Trudno było uwierzyć, że zaledwie dwa tygodnie temu nazywałam go „małym delfinkiem”. – Nie myślałam o tobie w taki sposób, ale najwyraźniej to było niewykluczone. Przecież teraz cię kocham. Uśmiechnął się i wziął mnie za rękę. – Powinniśmy dodać następny element do specjalnego powitania. – Ale wtedy nie będziemy mogli go używać przy ludziach. – Odwróciłam jego dłoń i lekko przesunęłam po niej opuszkami palców, aż zadrżał. – Kiedy Sean przybiegł do waszej mamy, ponieważ ryba skubnęła go w palec, a moja mama powiedziała, że powinnam poczekać do szesnastych urodzin. To nie był Sean. To byłeś ty, prawda? Przysunął głowę blisko do mojej i patrzył, jak mój palec rysuje serduszka na jego dłoni. – Nie chciałem, żebyś mnie kochała, bo uważasz, że tak trzeba. Chciałem, żebyś mnie kochała, bo to ja. – Jego oddech był nierówny. Wiedziałam, że zaraz się rozpłacze, a chłopaki nie dadzą mu żyć z tego powodu. Poprzedni raz uszedł mu na sucho, ponieważ usprawiedliwiało go to, że widział, jak zderzam się z bardzo dużą i bardzo nieruchomą przeszkodą. Ale jeśli znowu się rozpłacze, będzie ugotowany. Znałam jeden sposób, żeby go powstrzymać. Wrzasnęłam: – O Boże, Adam, czy ty się zamierzasz popłakać? – O Boże! – powtórzył Sean, naśladując wysoki dziewczęcy głos. – Nie płacz, Adamie – pisnął Cameron. – Żadnego płaczu na łódce – zawołał mój brat. Adam roześmiał się ze łzami w oczach i pocałował mnie delikatnie w czoło, z przeciwnej strony niż szwy. I nagle, ku mojej największej zgrozie, okazało się, że to ja płaczę, szlocham mu na piersi. Byłam szczęśliwa, ale nie dlatego płakałam. Czułam ulgę, jakby spadło ze mnie brzemię, o którego istnieniu nawet nie wiedziałam. Przytulił mnie mocniej i pocałował w czoło jeszcze kilka razy, a potem przerzucił się na policzek, niebezpiecznie blisko mojego ucha. Zachichotałam przez łzy – jeśli zaraz nie przestanie, dostanę czkawki, co będzie niesamowicie seksowne, a do tego utrudni mi wyliczanie skoków na desce. Pocałował mnie w usta. – Co masz ochotę robić wieczorem? – szepnął. Też mi pytanie! – Napisać z powrotem nasze imiona na moście – powiedziałam. – Tylko tym razem ty będziesz trzymał żaglówkę, a ja się zajmę sprayem. – Wciągnęłam głęboko powietrze i wypuszczałam

je powoli, rozkoszując się ciepłem ramion Adama, osłaniających mnie przed wiatrem. Usiedliśmy wygodnie i patrzyliśmy na przemykające obok inne łodzie i zatłoczone brzegi jeziora. Kiedy zaczął się pokaz, obserwowaliśmy pozostałych chłopaków, kiedy płynęli swoją rundę. Potem przyszła kolej na Adama, a w końcu na mnie.

część druga niekończące się lato

1

Adam podsadził mnie z betonowego nabrzeża na wąski występ biegnący wzdłuż całego mostu autostradowego. Znajdowałam się w idealnym miejscu, żeby napisać sprayem nasze imiona na dwumetrowym murze oddzielającym nas od samochodów – oczywiście jeśli wszystko pójdzie dobrze. Mogłam namalować LORI KOCHA ADAMA w tym miejscu, ponad nabrzeżem. Właściwie to nadal znajdowałam się na suchym lądzie albo raczej ponad nim. Jednakże bracia Adama nazwaliby nas mięczakami – sami byli odważniejsi, kiedy wypisywali swoje imiona. Wykorzystując spoiny spawu na metalowej ścianie jako uchwyty, zaczęłam się przesuwać wzdłuż występu. Nabrzeże się skończyło i znalazłam się ponad jeziorem. W jednej czwartej drogi na drugi brzeg uznałam, że jest to już odległość godna szacunku i się zatrzymałam. Potrząsnęłam jedną ręką puszką z farbą, a drugą trzymałam się kurczowo mostu. Obejrzałam się: mój dom, dom Adama i marina rodziców Adama leżały po drugiej stronie jeziora, ale nie widziałam ich w blasku gwiazd. Tylko kilka świateł na obrzeżach portu lśniło w ciemnościach letniej nocy, a ich odbicia falowały na wodzie. Wszyscy musieli być wykończeni po całodziennej imprezie nad jeziorem. Ani jedna motorówka nie mąciła ciszy – od czasu do czasu rozlegał się klekot samochodu, który przejeżdżał po drugiej stronie ściany i wywoływał nerwowe wibracje całego mostu. – Szzzzzzzzzz – rozległ się szum radiowy. – Ty tam na moście! Lori McGillicuddy! Mówi policja! Spojrzałam ze złością na Adama, który stał na betonowym występie koło mnie, z rękami przytkniętymi do ust, żeby lepiej udawać policyjny megafon. W ogóle nie trzymał się mostu. – Zaskoczyłeś mnie – powiedziałam. – A gdybym spadła? Nie znajdowałam się na tyle wysoko nad jeziorem, żeby upadek mógł mnie zabić, ale na pewno by zabolał. Poza tym nie byliśmy tutaj po to, żeby Adam mógł dostać kopa adrenaliny. Mieliśmy razem zrobić coś romantycznego. Dotknął mojego łokcia. – Złapałbym cię. Prawdopodobnie by to zrobił – brak rozsądku nadrabiał siłą i zręcznością. Oczywiście brak rozsądku często górował nad siłą i zręcznością i odpowiadał przynajmniej za jeden przypadek, kiedy to w podstawówce złamał sobie nogę. Jego palce na moim ramieniu sprawiły, że zamrowiła mnie skóra. Wisiorek z czaszką i piszczelami lśnił w blasku gwiazd, a niesamowite, jasnobłękitne oczy obserwowały mnie w upalnej ciemności. Chociaż balansowałam dość ryzykownie i szykowałam się właśnie do zniszczenia mienia publicznego, mój własny brak rozsądku sprawił, że przechyliłam się i pocałowałam go. Przez ułamek sekundy wyglądał na zaskoczonego – zazwyczaj to on wykonywał pierwszy krok. Zaraz jednak wsunął ręce w moje włosy i odwzajemnił pocałunek. Poczułam, że puszka z farbą wyślizguje mi się z palców, więc poprawiłam chwyt i jednocześnie rozluźniłam uścisk drugiej ręki. Zaczęłam spadać. Adam przyciągnął mnie do siebie i pomógł złapać równowagę. – Nawet ja uznałbym, że to nie jest najlepsze miejsce, żeby się całować – wysapał. – Skoro tak twierdzisz – zażartowałam, ponieważ moja osobista odwaga zleciała z mostu w momencie, kiedy straciłam równowagę. – To ja mógłbym polecieć zamiast ciebie – oznajmił z udawanym oburzeniem. – A nie, czekaj, ja już poleciałem. – Dotknął palcem czubka mojego nosa. – Na ciebie. – Raaany – pisnęłam. – To było urocze! Uśmiechnął się. – Podobało ci się? Wymyśliłem to jakąś godzinę temu, kiedy szukaliśmy farby w twojej

piwnicy. Oszczędzałem na później. – Podobało mi się. Świetnie się z tobą chodzi. Kto by pomyślał? Obdarzyłam go jeszcze jednym cielęcym spojrzeniem – rany, zachowywaliśmy się jak idioci, ale fajnie być zakochaną idiotką – a potem odwróciłam się do mostu i przyjrzałam jego powierzchni w poszukiwaniu wolnego miejsca, żeby napisać nasze imiona. Przez lata cały most został pokryty graffiti. Tuż nade mną znajdowało się AOAN KOCHA LOKI, które Adam napisał bardzo niezdarnie w zeszły weekend, a potem zamazał, kiedy się pokłóciliśmy. Mogłam przesunąć się dalej wzdłuż mostu albo sięgnąć wyżej do pustej przestrzeni, ale zabawa w Tarzana nie pociągała mnie tak jak Adama. W końcu zdecydowałam się na miejsce na samym dole, tyle razy przemalowywane, że tworzyło ładne ciemne tło dla czerwonej farby. Jeszcze raz potrząsnęłam puszką, podsunęłam ją Adamowi, żeby zdjął nakrętkę, a potem przykucnęłam. – Na pewno nie chcesz, żebym to zrobił? – zapytał. – Nie, dzięki. Jeśli się chce, żeby graffiti z twoim imieniem było czytelnie nabazgrane, trzeba to zrobić samodzielnie. Roześmiał się. – Spieszyłem się, a potem farba rozmazała się w deszczu. Poza tym wiesz, co miałem na myśli. Z uśmiechem namalowałam pierwszą kreskę napisu LORI KOCHA ADAMA. – Jasne, wiem, co miałeś na myśli. Kilka minut później kończyłam ostatnie A. – Proszę. Niektóre pary wymieniają się pierścionkami, żeby pokazać, że są razem. Inni zmieniają status w profilu z „wolny(a)” na „w związku”. A my popełniamy wykroczenie. Adam zabrał mi puszkę z farbą. – Nie martwiłbym się tym, szczególnie że tam wyżej podpisał się syn komendanta policji. No chodź. – Skierował się do brzegu, stawiając jeden zniszczony mokasyn za drugim i nadal prawie nie trzymając się mostu. Jego palce muskały metal i samo podążanie za nim wydawało się niebezpieczne. Dotarliśmy do suchego lądu i wspięliśmy się na nabrzeże, do pomostu dla statków turystycznych i dalej do parkingu. Latarnie łagodnie oświetlały furgonetkę i puste przyczepy nocnych wędkarzy. Nikt nas nie zatrzymał, kiedy podeszliśmy po wyasfaltowanych schodach do ciężarówki Adama. Upiekło nam się. Miałam pozdzieraną skórę z palców od kurczowego trzymania się mostu, a bose stopy były poobcierane, ale jeśli tego nie liczyć, szesnaste urodziny udały mi się idealnie. Po koszmarnej kłótni zeszłego wieczora Adam i ja pogodziliśmy się dzisiaj i znowu byliśmy razem. Doskonale się bawiliśmy na Święcie Leszczy, razem z naszymi braćmi urządziliśmy pokaz jazdy na wakeboardach dla gigantycznego tłumu i nawet Adam niczego sobie nie złamał. Teraz udało nam się wypisać deklarację naszej miłości sprayem na moście bez żadnych przeszkód – ta noc była zbyt piękna, by mogła być prawdziwa. Kiedy otwierał dla mnie drzwiczki pasażera – nigdy nie zamykał furgonetki, bo lubił kusić los – zobaczyłam przelotnie swoje odbicie w szybie. Mówię wam: nawet po tej przymiarce do działalności przestępczej moje włosy wyglądały super. Trochę się posklejały w parnym powietrzu, ale to sprawiało wrażenie efektu uzyskanego za pomocą żelu do modelowania. Stanowiłam wcielenie blond uroku. To była ostatnia kropla: taki świetny dzień i do tego wspaniałe włosy? Teraz już byłam pewna, że zaraz stanie się coś okropnego. Adrenalina, która napędzała mnie podczas tworzenia dzieła sztuki na moście, zaczęła się wyczerpywać. Przypomniało o sobie zmęczenie – spowodowane pokazem jazdy na wakeboardach tego popołudnia i kilkoma dniami martwienia się o to, czy ja i Adam kiedykolwiek będziemy razem. – Co się dzieje? – zapytał zza mnie, wrzucając puszkę farby na tył samochodu. – Mam wspaniały dzień.

– Też tego nie cierpię. – Zebrał moje włosy, przerzucił mi je przez ramię i pocałował w szyję. Zadrżałam mimo gorąca. Adrenalina wróciła, a ja nie byłam już tak znużona. – Noc jeszcze młoda – mruknął między pocałunkami. – Mam pomysł, co możemy zrobić. Całowaliśmy się już. – Pocałunek. – Dużo się całowaliśmy. – Pocałunek. – Ale nigdy nie całowaliśmy się jako oficjalna para, w zaciszu mojej Tajnej Kryjówki Randkowej. Spojrzałam na niego kątem oka, ale stwierdziłam, że w ten sposób uniemożliwiam mu dostęp do mojej szyi. Darowałam sobie uwodzicielskie spojrzenia i rozkoszowałam się dotykiem miękkich warg na skórze. – Masz Tajną Kryjówkę Randkową? – wyszeptałam, nie podnosząc głowy. – Mam. – Niski głos tuż przy mojej szyi sprawił, że przeszedł mnie dreszcz. – Specjalnie dla ciebie. – No to na co czekamy? – Wspięłam się przez otwarte drzwi do furgonetki. – Nie pożałujesz – obiecał, zamknął drzwi i obszedł samochód, żeby wsiąść na miejsce kierowcy. Tęskniłam za nim przez dziesięć sekund, czekając, aż wsiądzie do furgonetki i znowu będziemy mogli się razem śmiać. Decyzja została podjęta. Była to pierwsza fatalna decyzja prowadząca do Adamowej Katastrofy, ale nie ostatnia.

2

Adam? – wyszeptała Lori. Znałem ją przez całe życie, przywykłem do jej zapachu, delikatnej woni ciepłej skóry i wody. Ale od kilku tygodni zaczęła używać perfum. Nie otwierając oczu odetchnąłem głęboko, wdychając wszystkie perfumy, jakie mogłem wyczuć. Jej włosy połaskotały mnie w twarz, wtuliłem się w jej szyję. – Adamie Vader! – Jej głos zabrzmiał ostrzej, jakby zaciskała zęby. – Staram się zachować spokój, żeby cię nie przerazić, ale obudź się wreszcie, do cholery! To sprawiło, że otworzyłem oczy. Leżała na mnie, spoglądając z góry, chociaż w półmroku kabiny furgonetki nie widziałem wyraźnie jej rysów. Długie blond włosy spływały wokół mnie i lśniły różem w blasku wschodzącego słońca. Wschodzącego słońca! – O Boże! – Usiadłem, zrzucając ją z siebie na fotel pasażera. Przywiozłem ją tutaj na idealne zakończenie idealnego dnia. Moja Tajna Kryjówka Randkowa była cypelkiem nad jeziorem, do którego prowadziła gruntowa droga kończąca się na pustej działce budowlanej. Znajdowaliśmy się na przeciwległym końcu osiedla i z naszego miejsca mogliśmy widzieć nasze domy i marinę rodziców, ale cały urok polegał na tym, że furgonetka była przed nimi ukryta przez otaczające nas drzewa. Podobało mi się, że raz wreszcie mam przewagę. Ale to było zeszłego wieczora, a teraz słońce wschodziło nad mostem autostradowym i odbijało się w gładkiej tafli jeziora. – Która godzina? – spojrzałem na zegar na desce rozdzielczej, który nie działał chyba od 1995 roku. – Nie wiem – odparła. – Moja komórka nurkowała ze mną kilka dni temu w jeziorze. Wydaje mi się, że jakieś wpół do szóstej czy szósta. Wyciągnąłem własny telefon z kieszeni. – Piąta pięćdziesiąt trzy, a moja matka dzwoniła jedenaście razy. – To dlaczego komórka nas nie obudziła? – jęknęła Lori. – Bracia bez przerwy wysyłali mi SMS-y z poradami randkowymi, więc ją wyciszyłem. Co okazało się strzałem w stopę. Moi bracia doskonale umieli mnie podpuszczać. Przekręciłem kluczyk w stacyjce i wrzuciłem wsteczny bieg. Wycofaliśmy się w chmurze kurzu, który wpadał przez otwarte okna i migotał w świetle słońca. Kiedy tylko znalazłem się na otwartej przestrzeni, gdzie miałem więcej miejsca, zawróciłem pospiesznie furgonetkę na trzy i wcisnąłem gaz. – Dureń – mruknąłem. Oberwie mi się za to, że nie wróciłem na noc. Jej się oberwie bardziej, bo jest dziewczyną, a jej tata bywa sztywniakiem. Poza tym spaliśmy przez całą noc na tym odludziu, z otwartymi oknami. Powinienem lepiej się nią opiekować. Może widziałem zbyt wiele fragmentów filmów akcji, ale uważałem, że zasypianie razem z kobietą to sytuacja, która prosi się o atak węży. Lori zaplotła ramiona i potarła je rękami, próbując się rozgrzać. Powietrze było ciężkie od wilgoci i chłodne – wczesny ranek to najchłodniejsza pora letniego dnia w Alabamie. – Szybciej – powiedziała. W ciągu trzech tygodni, które upłynęły, od kiedy zrobiłem prawo jazdy, przy każdej okazji jeździłem tak szybko, jak to możliwe. Większość ludzi, z Lori włącznie, nie uważała tego za dobry pomysł, więc musiało jej naprawdę zależeć, skoro prosiła mnie, żebym przyspieszył. Mocniej wcisnąłem gaz. – Jesteś pewna, że mam cię odwieźć do domu? Moglibyśmy uciec razem. Czułem, że patrzy na mnie ze swojego miejsca. Odwzajemniłem spojrzenie i nie odwróciłem głowy przez sekundę, dwie, trzy dłużej, niż mogłem nie patrzeć, gdzie jadę. Furgonetka zjechała na pobocze, a ja szarpnąłem kierownicą, żeby skierować ją z powrotem na drogę.

Lori się roześmiała. – Lepiej nie. – Ale zastanawiałaś się nad tym – uśmiechnąłem się. – Dobrze. – Położyła rękę na moim udzie, gołym poniżej szortów. – Jedź szybciej. Mocniej wcisnąłem gaz, silnik zwiększył obroty, a jego dźwięk odbił się echem od gęstego lasu. – Czekaj! Nie! Stop, stop, stop! Wcisnąłem hamulec i wyciągnąłem ramię, żeby uchronić ją przed wypadnięciem przez przednią szybę, ale zorientowałem się, że zapięła pas bezpieczeństwa (w odróżnieniu ode mnie). Furgonetka zatrzymała się gwałtownie, a ja spodziewałem się zobaczyć ogromnego jelenia, niemal potrąconego przeze mnie, uciekającego wśród drzew – ale na zewnątrz poranek był różowy i spokojny. – Co się stało? – Wybacz – westchnęła. – Właśnie sobie uświadomiłam, że powinniśmy kontynuować to, co robiliśmy zeszłego wieczora i cieszyć się tym przez chwilę. Mam przeczucie, że szybko tego nie powtórzymy. Kiedy to mówiła, jej oczy były smutne, więc powinienem ją przytulić i pocieszyć. Ale kiedy dziewczyna waszych snów, za którą uganialiście się przez całe życie i wreszcie zdobyliście, mówi wam, że chce się z wami całować, to powiecie jej, że wolicie się tylko poprzytulać? Jasne że nie. Zjechałem na pobocze. A potem wziąłem jej twarz w dłonie i pocałowałem ją. Rozchyliła usta – to zabawne, że była tak niepewna, kiedy po raz pierwszy szliśmy na udawaną randkę kilka tygodni temu, i tak szybko nadrobiła zaległości. Czasem nawet przejmowała inicjatywę, tak jak w tej chwili. Odsunęła się, a potem niezwykle delikatnie musnęła moje usta swoimi, liznęła moją dolną wargę czubeczkiem języka. Wzdrygnąłem się, jakby przeszedł mnie dreszcz. Znowu mnie pocałowała. – Mmmm – zamruczała, a ja uznałem, że to oznacza, że bardzo jej się to podoba. Całkowicie się z nią zgadzałem. Kiedy jej ramiona zadrżały, zorientowałem się, że zaczęła płakać. Pocałowałem ją w policzek. – No już, nie płacz. Nie mogłem znieść widoku jej łez. Szlochała już na łódce, kiedy się pogodziliśmy, a ja też miałem wtedy troszeczkę wilgotne oczy, co zachwyciło moich braci. To była niesamowita ulga, wiedzieć, że po tak długim oczekiwaniu Lori jest wreszcie moja. Jak na najszczęśliwszy dzień mojego życia, ten, o którym śniłem od zawsze, podejrzanie dużo płakaliśmy. Jak się okazało, nie bez powodu. Jednakże wtedy, w furgonetce, nie wiedzieliśmy o tym. Otarłem jej łzy kciukiem. – Dlaczego płaczesz? – W końcu jesteśmy razem – chlipnęła. – A teraz nie będziemy mogli się umawiać przez resztę wakacji. Tata da mi szlaban do września! – Może jednak nie. – Przeczesałem palcami jej włosy. Teraz miały kolor ciemnoblond, ale z biegiem lata staną się jaśniejsze, aż w końcu z przodu będą prawie białe, jak co roku. – Wytłumaczymy, co się stało. To był całkowity przypadek. Nie płacz, jeszcze nie teraz. Doprowadziła jednak do tego, że denerwowałem się bardziej, niż to okazywałem. Odsunąłem się od niej, wyjechałem znowu na drogę i przyspieszyłem. – A co się stało? – zapytała. – Najwyraźniej nie lecimy na siebie tak bardzo, jak nam się wydawało. Roześmiałem się. – Pamiętam, że ugryzłaś mnie w ucho… – Pamiętam, że ugryzłam cię w ucho – powiedziała rozmarzonym głosem. – …ale potem senność ze mną wygrała. – Ze mną też. – Przysunęła się bliżej i położyła mi głowę na ramieniu. Prowadziłem lewą ręką, a prawą objąłem ją w talii. Jeszcze przez trzydzieści sekund była moją dziewczyną. W końcu zatrzymałem się pod jej domem.

– Odprowadzę cię do… Zatrzasnęła drzwiczki pasażera i pobiegła między drzewami do domu. Jeden z różowych klapków wpadł między azalie, ale nawet nie zwolniła. Nie wiedziałem, dlaczego tak się spieszyła – wydawało mi się, że tak samo dobrze można dostać szlaban trzy minuty po szóstej, jak i dwie minuty po szóstej. Ojciec zaczął na nią krzyczeć, gdy tylko otworzyła drzwi. Jego głos ucichł, kiedy zniknął jasny prostokąt światła, a drzwi zostały zamknięte. – Wszystkiego najlepszego z okazji szesnastych urodzin, Lori – szepnąłem. Wycofałem się, podjechałem kilkadziesiąt metrów i zatrzymałem się na naszym podjeździe. Mama musiała mnie usłyszeć, bo czekała w otwartych drzwiach, w szlafroku, ze splecionymi rękami. Do tego momentu planowałem zakraść się na palcach do domu i liczyć na to, że nikt nie zauważył mojej nieobecności. Moim braciom to się udawało. Gdybym natknął się na rodziców, powiedziałbym im prawdę: Lori i ja zasnęliśmy, nie zamierzaliśmy wracać dopiero rano, i bardzo ich za to przepraszam. Ale w postaci mojej matki, stojącej z założonymi rękami i gotowej do walki, było coś, co mnie wkurzyło. Zamiast zatrzymać się na werandzie i przeprosić, przecisnąłem się koło niej do środka, jakby nic się nie stało. Powiedziałem nawet: – Wcześnie wstałaś. Złapała mnie za kark i pokierowała mną do kuchni. – Śśśśśśsiadaj! Westchnąłem ciężko i powlokłem się do kuchni. Było jeszcze trochę za wcześnie, żeby wszyscy wstali i zaczęli się szykować do pracy w marinie nad jeziorem. Tata siedział przy stole i pił kawę, ale nie wyglądał na tak wykończonego jak mama. Mój najstarszy brat, Cameron, na pewno jeszcze spał – zawsze wstawał w ostatniej chwili – ale mój drugi brat, Sean, rozpierał się u szczytu stołu i uśmiechał złośliwie do mnie. Uznałem, że wciąż jest wściekły za to, że omal nie złamałem mu nosa, kiedy kilka dni temu rzucił się na mnie. Śliwka pod okiem zmniejszyła się i wyraźnie ładnie się goiła, więc nie wiedziałem, o co mu może chodzić. – Siadaj – powtórzyła mama. Odsunąłem krzesło i usiadłem. Chciałem najpierw napić się tej kawy, ale coś mi podpowiedziało, że to nie jest najlepszy moment, żeby o nią prosić. Mama usiadła dokładnie naprzeciwko mnie, co umożliwiało jej odparowywanie mojego mózgu wzrokiem. – Gdzie byliście? To, że znajdowaliśmy się zaledwie dwie minuty od domu, który widziałem przez cały czas, mogłoby mi trochę pomóc, ale planowałem zabierać w tamto miejsce Lori przez całe lato. Nie chciałem zdradzić naszej kryjówki, bo następnym razem Sean i Cameron mogliby urządzić na nas zasadzkę, uzbrojeni w komórki z aparatami fotograficznymi i bitą śmietanę w puszkach. – Zasnęliśmy – odparłem. Sean parsknął w kawę. Mama uciszyła go wzrokiem, a potem spojrzała na mnie. – Trevor McGillicuddy zadzwonił i obudził mnie w środku nocy. Możesz sobie wyobrazić, jakiego wstydu się najadłam za swojego syna, który zabrał jego córkę na tak długo?! I to po tym, co dla nas zrobił, wykorzystując prawne kruczki, żeby wybronić Camerona przed tym mandatem za przekroczenie szybkości. – I drugim mandatem za przekroczenie szybkości – przypomniałem. – I drugim mandatem za przekroczenie szybkości – potwierdziła. – A potem wybronił Seana przed jego mandatem za przekroczenie szybkości. – Skorzystałem z okazji, żeby jej przypomnieć, jak okropni byli jej pozostali synowie. Ponieważ miałem prawo jazdy od trzech tygodni, pod tym względem byłem jeszcze czysty i niewinny. Sean zaczął przedrzeźniać mnie tonem rozwydrzonego bachora: – A potem wybronił Seana przed jego mandatem za przekroczenie szybkości.

– Nie o to chodzi! – krzyknęła mama. – Spodziewasz się, że zadzwonię do ojca Lori i powiem mu, że wróciliście o szóstej rano, bo zasnęliście? – Ale tak było. – Tylko tyle powiedziałem, chociaż miałem ochotę poinformować ją, że przez całą noc uprawialiśmy hazard i przeputaliśmy majątek dziadka w indiańskim kasynie w Wetumpka. Zachowywała się tak, jakbyśmy zrobili coś co najmniej tak okropnego. Sądząc po wyrazie jej twarzy, równie dobrze mogłem to powiedzieć. Sean nie pomógł mi, naciskając z kolejnymi pytaniami: – A dlaczego zasnęliście? Co robiliście wcześniej? Mama spojrzała na mnie z nadzieją, jakby też chciała znać odpowiedź i jakby mój starszy brat miał takie samo prawo do wypytywania mnie jak rodzice. – Nic – odparłem. Sean się roześmiał. – Nic?! – krzyknęła mama. „Nic” to nie była prawda. Najlepszym punktem wieczoru, przynajmniej dla mnie, był moment, kiedy Lori powaliła mnie na siedzenie furgonetki, usiadła mi okrakiem na kolanach, przytrzymała moje nadgarstki nad głową i pocałowała w szyję. Udawała, że mnie obezwładniła. Mogłem ją bez trudu zrzucić, ale nie zrobiłem tego. To mnie niesamowicie kręciło, wciąż czułem jej wargi na szyi. Rany, ależ to było przyjemne. – Adam! Podskoczyłem, kiedy mama znowu na mnie wrzasnęła. Przyciskałem dłoń do szyi w miejscu, gdzie wcześniej były usta Lori. Opuściłem rękę. – No dobra, może nie „nic”, ale nic z tych rzeczy, o których macie teraz brudne myśli. – Zniknąłeś na całą noc z dziewczyną, w której się kochasz, od kiedy skończyłeś cztery lata – przypomniała mama. – I nic się nie stało? Za kogo ty mnie uważasz? Byłem ciekaw, skąd mama wie, że od tak dawna kochałem się w Lori. To było okropne. Ale wrzasnąłem tylko w odpowiedzi: – A za kogo ty mnie uważasz?! Myślisz, że co niby jej zrobiłem?! Myślisz, że jestem jakimś świrem?! – Skądże! – zachłysnął się oburzeniem Sean. W zwykłych okolicznościach mama po takiej sarkastycznej uwadze Seana stanęłaby w mojej obronie. Spośród wszystkich rzeczy, z powodu których Sean i Cameron mi dokuczali, ADHD i powiązana z tym skłonność do zawalania szkoły były jedynymi tematami tabu, przynajmniej w obecności mamy. Tym razem powiedziała: – Zaczynam się nad tym zastanawiać. Ojciec Lori chce na resztę życia zakazać wam się spotykać. – Niech spróbuje – odparłem. – Słuchaj, ojciec i ja chcemy ci pomóc, ale nic nie możemy zrobić, jeśli ty też nie będziesz tego chciał. Takim zachowaniem utrudniasz sobie życie. – Jakim zachowaniem? Nie wydawało mi się, żebyście w tym momencie chcieli mi pomóc. – Dokładnie o tym mówię – warknęła mama. – Przez całą noc umierałam ze zdenerwowania. Twój ojciec też umierał ze zdenerwowania. Tata wzruszył ramionami. – Trevor umierał ze zdenerwowania, ponieważ jego jedyna córka zniknęła na całą noc w swoje szesnaste urodziny! – podniosła głos mama. – A ty nawet nie traktujesz tego serio! – Trudno, żebym traktował to serio, skoro czepiacie się o coś, czego nawet nie zrobiłem! – odkrzyknąłem. – Synu – odezwał się tata. – Co?! Obdarzył mnie długim spojrzeniem, żeby dać mi do zrozumienia, że tym razem przeciągnąłem strunę. – Zamknij się i słuchaj matki – odpowiedział w końcu.

– Ojciec Lori się w końcu uspokoi – orzekła mama. – Zawsze tak jest. Wtedy ojciec i ja porozmawiamy z nim, żeby pozwolił wam się znowu spotykać, ale do tego czasu musicie nad sobą panować. Trzymaj się od niej z daleka, tak jak on chce, albo nie będziemy mogli się za tobą wstawić. – Jasne, za chwilę mam pracować z nią przez osiem godzin w marinie, ale to nic, zawiążę sobie oczy. – Do odwołania będziecie pracować po przeciwnych stronach mariny – wyjaśniła mama. – Nie możesz z nią nigdzie chodzić, nie możecie się umawiać. Nie możesz być jej chłopakiem. Jasne? Szlag, Lori miała rację. Tyle że to było gorsze od jej szlabanu na wychodzenie – dostałem szlaban na nią. Popatrzyłem z furią na mamę – siedzące naprzeciwko mnie ucieleśnienie zła w czerwonym szlafroku. Sean powtarzał mi od zawsze, że jestem adoptowany, ale niestety byliśmy niezwykle podobni, więc wiedziałem, że mówi tak, żeby mi zrobić przykrość. Teraz zrozumiałem, że to prawda: prawdziwa mama nie byłaby tak okrutna. – Nie możesz tego zrobić. – Odetchnąłem głęboko. – Nie. – Mogę – odparła. – I zrobię. Ojciec Lori poinformował mnie o wpół do czwartej nad ranem, że jeśli znajdziecie się żywi, nie pozwoli wam się więcej spotykać. Muszę się z nim zgodzić, dopóki nie wykażesz się odrobiną dojrzałości. Postanowiłem wykorzystać ostatnią szansę: – Tato – poprosiłem – to wszystko jest… (tu padło brzydkie słowo, którego przenigdy nie użylibyście przy mamie). Mama popatrzyła na mnie z otwartymi ustami, podobnie jak Sean. Różnica polegała na tym, że Sean tłumił uśmiech, a mama wyglądała, jakby chciała wejść na stół i dźgnąć mnie nożem do masła. Nawet tata potrząsnął głową i powiedział: – I tak możesz się uważać za szczęściarza. Stary Lori chciał cię wpakować do więzienia. – Ale na razie – syknęła mama – idź do swojego pokoju. Zupełnie jakbym miał pięć lat! Zostałem ukarany za tę udawaną dorosłość, jakbym był przedszkolakiem. – Nie – sprzeciwiłem się. – Muszę się szykować do pracy i jestem głodny. – Jazda do pokoju! – wrzasnęli jednocześnie mama i tata. Wszystko jedno – i tak zaczynało mnie mdlić. Odsunąłem krzesło tak głośno, jak tylko mogłem, przeskoczyłem nad nogą Seana, którą próbował mi podstawić, i pomaszerowałem do schodów. Za zakrętem omal nie zderzyłem się z Cameronem, który przykucnął na najniższym stopniu. Popatrzył na mnie rozszerzonymi oczami: przyłapałem go na podsłuchiwaniu. Opanował się i bez namysłu oznajmił: – Myślałem, że jakoś się wyłgasz, dopóki nie powiedziałeś… (powtórzył to brzydkie słowo, którego przenigdy nie użylibyście przy mamie). – Dzięki za wsparcie – warknąłem. – Zostawiłeś mnie, żebym się wykrwawiał. – To nie moja sprawa. – Uniósł ręce. Szturchnąłem go łokciem, wchodząc na schody. – Gdybyś ty siedział w takim bagnie, na pewno bym ci pomógł. – Jak? – krzyknął za mną. – Podpaliłbyś zasłony, żeby odwrócić uwagę rodziców? Przynajmniej Sean nie mógł poleźć za mną – dzielił pokój z Cameronem, kiedy ten przyjeżdżał z college’u. Miałem własny pokój, od kiedy skończyłem pięć lat, a Sean mazał mi po twarzy flamastrem, gdy spałem. Wszedłem na górę, wpadłem do pokoju i zatrzasnąłem drzwi tak mocno, że wszystkie trofea futbolowe na półkach podskoczyły. Rzuciłem się przez pokój, żeby złapać zeszłoroczne trofeum dla gracza roku z pierwszej licealnej, otrzymane podczas uroczystości, z której Sean cały czas się nabijał. Ostrożnie odstawiłem je na półkę. Myślałem sobie, że Sean i Cameron mają trochę racji – byłem do niczego. Gdyby Cameron zniknął na całą noc z nowiutką „dziewczyną, którą mama traktuje jak córkę”, mama uznałaby, że wszystko w porządku, bo przecież jej pierworodny nie mógłby zrobić nic złego. A gdyby

zdarzyło się to Seanowi, umiałby się jakoś wyłgać, podczas kiedy ja tylko się pogrążyłem. Niczego nie potrafiłem zrobić, jak należy. Wyciągnąłem z kieszeni komórkę i zadzwoniłem do domu Lori. Mógł odebrać jej tata, ale mnie to nie przeszkadzało. Gorzej już być nie mogło. Sygnał. Powinniśmy mimo wszystko uciec z domu. Dwa sygnały. Przez lata pracy w marinie zaoszczędziłem kilka tysięcy dolarów, ponieważ wiedziałem, że pewnego dnia mogą mi być potrzebne. Zawsze podejrzewałem, że prędzej czy później będę musiał się ukrywać przed wymiarem sprawiedliwości, ponieważ nieodmiennie winiono mnie za rzeczy, których nie zrobiłem. Trzy sygnały. Pieniądze pozwolą nam się utrzymać, dopóki nie zaczepimy się do pracy w marinie w jakimś innym mieście. Oczywiście będą nam potrzebne referencje z poprzedniego miejsca zatrudnienia. Jakoś wątpiłem, żeby mama była chętna do współpracy. – Halo? – odebrała Lori zachrypniętym głosem. – Lori. – Adam – wyszeptała. – Nie mogę długo rozmawiać, bo tata mnie nakryje. Całkiem mu odbiło. Uważa, że spędziliśmy noc w jakimś perwersyjnym przybytku miłości. To niesprawiedliwe. On nie ma pojęcia, jakimi jesteśmy idiotami. – Moi rodzice są tacy sami. – Przytłoczony poczuciem porażki padłem na łóżko, które prędzej lub później powinna odwiedzić Lori. Biorąc jednak pod uwagę ostatnie pół godziny, to mogło nigdy nie nastąpić. – Teraz możesz już płakać.

3

Po prysznicu wyjątkowo starannie wysuszyłam włosy. Chociaż Adam i ja wpakowaliśmy się w takie kłopoty – a może właśnie dlatego – chciałam mieć pewność, że wyglądam równie dobrze, jak zeszłego wieczora, kiedy miałam Złowieszczo Wspaniałą Fryzurę. Oczywiście to absurdalne, a wszystkie moje wysiłki pójdą na marne. Jeśli pani Vader wpakuje mnie do magazynu, moja blond ozdoba już o dziewiątej rano będzie pełna pająków i smaru z łódek. Poza tym nie chciałam się spóźnić do pracy. Nie dzisiaj. Chciałam natomiast, żeby tata wrócił do zwykłego trybu niedzielnego poranka i położył się spać, zanim zejdę na dół. Nigdy nie widziałam go tak wściekłego, jak wtedy, kiedy godzinę temu zjawiłam się w domu, i nie miałam ochoty na powtórkę. Nie miałam tyle szczęścia: kiedy zajrzałam do kuchni, tata i brat opierali się o blat stołu splecionymi ramionami. Tata wciąż był czerwony na twarzy, ale przynajmniej już nie krzyczał. Kiedy wchodziłam do środka, usłyszałam: – Opiekuj się dzisiaj siostrą. McGillicuddy zasalutował dwoma palcami. – Tajest, panie kapitanie! Tata spojrzał na mnie. – A ty… Każdego ranka, kiedy szłam się bawić z chłopcami, gdy byliśmy mali, albo kiedy zeszłego i tego lata szłam do pracy w marinie, powtarzał mi: „Uważaj na tych chłopaków z sąsiedztwa”. Tym razem nie mógł się na to zdobyć – wpatrywał się we mnie, otworzył usta i odetchnął głęboko. Spojrzał na mojego brata i powtórzył: – Opiekuj się siostrą. Zamknęliśmy za sobą drzwi – po cichu, żeby nie narażać na dodatkowy stres dostatecznie już zszokowanego ojca – i przeszliśmy przez garaż do ogrodu, a potem w stronę domu Vaderów, kierując się do mariny. Kiedy tylko znaleźliśmy się poza zasięgiem słuchu taty, odezwałam się: – Dobra, całe szczęście, że nie mówiłeś serio o tym opiekowaniu się mną. Tata może mi zabronić umawiania się z Adamem, ale na jeziorze mnie nie zobaczy. Nie dowie się o niczym, co będę robiła w marinie, bo mu nie powtórzysz. Czekaj chwilę. Szłam za nim, utykając w jednym klapku, i rozglądałam się po ogrodzie w poszukiwaniu czegoś różowego koloru. Pamiętałam, że na moście miałam oba klapki, ale późniejsze moje wspomnienia się zacierały. Wiedziałam tylko, że godzinę temu wróciłam do domu w jednym klapku, a mój tata określił to jako znaczący stan negliżu. Zanurkowałam pod krzak azalii i wyłowiłam klapek. Wepchnęłam w niego stopę, a potem się odwróciłam. McGillicuddy marszczył brwi. Nagle uświadomiłam sobie, jak to wszystko wyglądało w oczach jego i taty. – No daj spokój – poprosiłam. – Klapek w krzakach o niczym nie świadczy. Gdybyś zobaczył mój stanik zwisający z karmnika dla ptaków, faktycznie miałbyś prawo unosić brwi. McGillicuddy odchrząknął. – Tata zobaczy cię na jeziorze. Kiedy brałaś prysznic, poszedł na werandę, przesunął fotel na odpowiednią pozycję i sprawdził, czy będzie widzieć jezioro między drzewami. Po pracy mam przynieść drabinę i przyciąć jeszcze przeszkadzające gałęzie. – Aha. – A jeśli zobaczę cię z Adamem, będę musiał powiedzieć o tym tacie. – Nie mówisz serio – jęknęłam. – Obiecałem tacie. To mój obowiązek jako starszego brata. To, że ty zawiodłaś jego zaufa-

nie, nie znaczy, że ja… – Nie zrobiłam nic, co mogłoby zawieść jego zaufanie – przerwałam. – Adam i ja zasnęliśmy. Taka jest prawda. Wiesz, że Adam jest nieszkodliwy. – Nie wiem – odparł surowo McGillicuddy. – No dobra, może nie jest nieszkodliwy, ale nie skrzywdziłby mnie. – Na pewno nie celowo – zgodził się McGillicuddy. – Ale Adam świruje na twoim punkcie, Lori. A czasem to, co zamierza zrobić, i to, co naprawdę robi, to dwie różne rzeczy. Skrzywiłam się i popatrzyłam w dół zbocza. Wczesnoporanna mgła podnosiła się znad gładkiego jeziora i znikała, gdy dotknęły jej promienie słońca. Jeszcze nieco ponad dwa tygodnie temu pobiegłabym radośnie w tę mgłę, wiedząc, że wyłoni się z niej cały letni dzień pracy w towarzystwie Seana. Tydzień temu nadal myślałam, że zależy mi na Seanie, ale byłam już zakochana w Adamie, nawet jeśli sama o tym nie wiedziałam. Wczoraj Adam zdobył moje serce, a ja miałam najlepsze urodziny w życiu. A teraz już wszystko schrzaniliśmy. Dosłownie. Byliśmy jedyną parą nastolatków na świecie, którzy wpakowali się w kłopoty za pójście na całość, chociaż tak naprawdę nie dotarliśmy nawet do połowy drogi. Mgła nad jeziorem wyglądała teraz złowieszczo. Wpełzała do portu mariny i wyciągała swoje macki w stronę magazynów i sklepu. Groziła, że pochwyci malutki romans między mną a Adamem i wciągnie w głąb jeziora, gdzie przepadnie na wieki. Wtedy McGillicuddy powiedział: – Muszę powiedzieć ojcu, jeśli zobaczę cię z Adamem. Po prostu pilnuj, żebym was nie zobaczył. – Dzięki! – rzuciłam i uściskałabym go, gdyby to nie wydawało mi się dziwaczne. Poszedł w kierunku mariny, a ja pobiegłam za nim. Co za ulga, że mieliśmy kogoś po naszej stronie. Cała sytuacja wyglądała nieciekawie po awanturze, którą zrobił mi tata. Stała się całkiem beznadziejna, kiedy pogadałam z Adamem przez telefon i powiedział mi, że ma na mnie taki sam szlaban, jak ja na niego. Doszłam jednak do wniosku, że za kilka dni wszyscy się uspokoją. Wczoraj mój tata był szczęśliwy, że Adam i ja będziemy razem, a mama Adama pomagała, żeby tak się stało. To było nielogiczne, żeby zrobili teraz zwrot o sto osiemdziesiąt stopni tylko dlatego, że Adam i ja zniknęliśmy na całą noc. No dobra, może było logiczne, ale nie było fair. Teraz, kiedy mój brat okazał się naszym sprzymierzeńcem, poczułam się lepiej. Byłam pewna, że uda mi się wszystko naprawić. Kiedy szliśmy po dywanie sosnowych igieł, zapytałam: – Wstawisz się za mną u taty? Mój brat spojrzał na mnie kosym wzrokiem, a ja się mu nie dziwiłam. Tata dzisiaj zrobił niezłe przedstawienie, maska przyjaznego prawnika zniknęła bez śladu po bezsennej nocy oczekiwania na zaginioną lub martwą córkę. Krzyczał na mnie przez całe śniadanie, a ja miałam przedziwne uczucie, że po raz pierwszy to ja jestem stroną zachowującą się rozsądnie podczas awantury. W odróżnieniu od niego byłam wypoczęta: przespałam noc jak niemowlę na piersi Adama. Czułam się okropnie winna, że tata nie spał i martwił się o mnie – aż do chwili, kiedy zaczął krzyczeć. – Wstawisz się? – docisnęłam brata. – Tata naprawdę się wściekł – zauważył. – Czego ty nie powiesz – odparłam z udawaną obojętnością. – Jakoś w ogóle nie zauważyłam. – Powinnaś poprosić Frances – podsunął. – Myślałam o tym. Jeśli ktokolwiek poza moim bratem wierzyłby, że Adam i ja nie zasługujemy, żeby traktować nas jak zboczeńców seksualnych, była to moja dawna niania Frances, obecna dziewczyna mojego taty. Zdawałam jej regularne relacje z postępów przez ostatnie tygodnie. Wiedziała, że próbowałam zdobyć Seana, a zamiast tego zdobyłam Adama, i że w końcu doszłam do wniosku, iż usidliłam jednak właściwego chłopaka. Ale w pomyśle proszenia jej o pomoc było coś, co sprawiało, że czułam się niezręcznie.

Przez te wszystkie lata kiedy się nami opiekowała, mój brat i ja myśleliśmy, że umiemy ją oszukiwać. Chłopaki z sąsiedztwa myśleli tak samo. Ale ostatnio, obserwując, jak pracuje dla nowej rodziny znad jeziora, uświadomiłam sobie, że specjalnie pozwalała, by różne rzeczy uchodziły nam płazem, żebyśmy się uczyli na błędach. Znała mnie ciut za dobrze i to już samo w sobie było niepokojące. Podwójnie niepokojące było to, że osoba, która mnie tak dobrze znała, zupełnie nie krępowała się pokazać ludziom ubrana w konopne szorty i zdrowotne klapki Birkenstock. Mało tego, tydzień temu ostrzegała mnie, że pozorna niewinność Adama może oznaczać kłopoty. Powiedziała jednak też, że pomimo wszystko nikt nie zabroni nam się spotykać. I to było jedyne, w czym nie miała racji. NIEZWYKLE ISTOTNE PRZEOCZENIE. A na dodatek: – Wszystko zmieniło się wczoraj, kiedy zaczęła umawiać się z tatą. Mój brat skinął głową. – To dość krępujące. – Bardzo krępujące. – Otworzyłam gwałtownie drzwi do biura mariny i gestem zaprosiłam go do środka. – Nie mam pewności, czy jeszcze jest po mojej stronie. – Przekroczyłam za nim próg i znalazłam się na terytorium nieprzyjaciela. W malutkim biurze mariny poza mną i moim bratem tłoczyli się trzej wysocy, półnadzy chłopcy, ubrani tylko w szorty. Pachnieli lepiej niż zwykle, ponieważ było jeszcze wcześnie rano i nie zdążyli spędzić całego dnia, pocąc się w słońcu. Nie, żeby mi aż tak przeszkadzał ich zapach – szczególnie Adama, który stał najbliżej siedzącej za biurkiem pani Vader i spoglądał na mnie spoza Seana i Camerona. Od kiedy odwiózł mnie do domu po tej katastrofalnej randce, mój mózg pracował gorączkowo nad sposobem wydostania się z tego bagna, w które się wpakowaliśmy. Ale teraz, kiedy Adam patrzył na mnie jasnobłękitnymi oczami, wielkimi i tajemniczymi na opalonej twarzy, a przydługie włosy odgarnął beztrosko do tyłu, jakby nie miał pojęcia, jak niesamowicie jest przystojny… Teraz wiedziałam, że jeśli nie uda nam się znaleźć sposobu na przekonanie rodziców, żeby pozwolili nam ze sobą chodzić, to lato będzie się ciągnęło bez końca. – Adam – odezwała się pani Vader. Zadziwiające, ile odrazy udało jej się przekazać tym jednym słowem. Wychowywanie trzech zbliżonych wiekiem chłopaków sprawiło, że była w tym bardzo dobra. – Tak, słucham – odparł Adam tak grzecznie, że aż sarkastycznie. Gdyby nie wysłuchał godzinę temu kazania, odpowiedziałby jej pełnym imieniem i nazwiskiem, stopniem i numerem identyfikacyjnym, jak jeniec wojenny. Spróbowałam zwrócić jego uwagę i posłać mu ostrzegawcze spojrzenie: ważyły się losy naszego romansu. Nie wydawało mi się, żeby to była odpowiednia chwila na sarkazm. – Weźmiesz benzynę – powiedziała pani Vader. Cameron i Sean parsknęli śmiechem. Niektóre dowcipy nigdy się nie nudziły – a w każdym razie nie nudziły się nastoletnim chłopakom, których młodszy brat wpakował się w kłopoty. – Tak myślałem – mruknął Adam. Wychodząc z mariny, żeby przejść na pływający pomost służący jako stacja benzynowa, przepchnął się między Cameronem i Seanem, a nawet popchnął mojego brata. Uznałabym takie obrażanie się na cały świat za urocze, gdyby sprawy nie wyglądały tak poważnie. Mieliśmy już dość kłopotów. Przesunął się koło mnie, muskając ciepłą skórą moje nagie ramię. Spojrzałam mu w oczy i obserwowałam, jak mnie wymija. Skóra mrowiła w miejscu, gdzie mnie dotknął, tak jak piasek migocze i wiruje w jeziorze, kiedy zmąci się wodę. Na moment zasłonił słońce wpadające przez drzwi, a potem zniknął, zbiegając po drewnianych schodach na pływający pomost. Odwróciłam się do biurka pani Vader – ona i pozostali chłopcy patrzyli na mnie, jakby widzieli mnie po raz pierwszy w życiu. Zupełnie jakbym ja, Lori McGillicuddy – Nastoletnia Lamuska i Ofiara Mody – przemieniła się w nieletni symbol seksu. Dokładnie o ten efekt mi chodziło dwa tygodnie temu, kiedy próbowałam zdobyć Seana, ale teraz, kiedy miałam kłopoty, nie wydawał się już tak wspaniały. Aby upewnić ich, że jestem tą samą, dobrze im znaną Lori, powiedziałam:

– Dziwne, myślałam, że to ja będę śmierdzieć. – Fuj – odezwał się Sean, Cameron powachlował ręką, odganiając wyimaginowany zapach, a mój brat odsunął się o krok. – Sean i Bill – wywołała chłopców pani Vader. – Pójdziecie do magazynu. Mój brat grzecznie skierował się w stronę drzwi do magazynu. Sean położył rękę na ramieniu matki. – Jesteś pewna, że nie chcesz, żebym pomógł w skle… – urwał w pół zdania, kiedy pani Vader spiorunowała go wzrokiem. – Tak sobie myślę, że chyba sprawdzę, czy McGillicuddy nie potrzebuje jakiejś pomocy w magazynie. Świetny pomysł. – Rzucił spojrzenie Cameronowi i mnie, a potem wyszedł z biura. – A wy dwoje… – Pani Vader zwróciła się do Camerona i do mnie. – Mieliśmy doskonałą sprzedaż w ten weekend. Będziecie odprowadzać łodzie. Cameron wziął wręczony mu plik faktur. – Sukces zaliczony! – wykrzyknął, wyrzucając w górę ręce, ponieważ chłopaki uważali to za najlepszą fuchę. Potem spojrzał na mnie. – Bez urazy, nie miałem na myśli ciebie. – Dzięki. – Byłam tak skoncentrowana na katastrofie z Adamem, że nie dotarło do mnie jeszcze, iż moja przyszłość dzięki gruboskórnym chłopakom będzie pełna żartów z podtekstami seksualnymi. Podeszłam ostrożnie do biurka pani Vader, która wyglądała, jakby miała zupełnie dość. – Chciałam tylko przypomnieć, że zabroniła mi pani odprowadzać łodzie, ponieważ mam tendencję do ich rozbijania. – Najwyższy czas, żebyś zaczęła zarabiać na swoje utrzymanie, Lori – warknęła pani Vader. – Masz patent sternika od prawie roku i właśnie skończyłaś szesnaście lat. Nawet jeśli nie odróżniasz prawej od lewej, powinnaś się zacząć zachowywać jak dorosła. Nie możesz liczyć na to, że chłopcy będą wszystko robić za ciebie. Musisz być bardziej odpowiedzialna. Słuchając tej przemowy, czułam, jak moja szczęka opada coraz niżej. Po pierwsze, zwykle ciężko pracowałam w marinie, a ona płaciła mi minimalną stawkę. Co jej zdaniem powinnam robić, szorować keję szczoteczką do zębów? Szczerze mówiąc, wyglądała na tak zirytowaną, że nie ośmieliłam się zapytać o to nawet żartem. Po drugie, przypominanie o moim upośledzeniu, polegającym na nierozróżnianiu kierunków, było ciosem poniżej pasa, biorąc pod uwagę, że z tego powodu zaledwie trzy dni temu miałam wypadek na desce i rozcięłam sobie głowę. Wreszcie sugestia, że byłam nieostrożna i nieodpowiedzialna, a przez to spaczyłam jej najmłodszego potomka swoją seksownością… Cóż, to się prosiło o Odpowiedź. Przesunęłam opadłą szczękę w bok i zgrzytnęłam zębami, żeby nic nie powiedzieć. Nadal jeszcze mogłam uratować swój związek z Adamem i przekonać naszych rodziców, żeby pozwolili nam się spotykać. Wiedziałam, że mogłam, jeśli tylko zdołam teraz trzymać język za zębami, co, tak na marginesie, było mniej więcej równie absurdalnym pomysłem jak to, że nagle przemieniłam się w nastoletnią uwodzicielkę. Zachowanie milczenia było jeszcze trudniejsze, kiedy stojący za mną Cameron sapnął „fiuuuu”, zupełnie jakby jego mama dobrze mnie podsumowała. Zacisnęłam wargi i wycofałam się z biura, nie potwierdzając nawet, że zrozumiałam polecenie. Obawiałam się tego, co mogę powiedzieć, jeśli w ogóle spróbuję coś powiedzieć. Cameron poszedł za mną, po drodze wyciągając kilka kartek z drukarki mamy. – Hej! – zaprotestowała, kiedy zabrał jeszcze czarny flamaster i rolkę taśmy klejącej, ale on bez słowa wyszedł za mną. W słońcu, kiedy drzwi biura bezpiecznie się za nami zamknęły, zapytał: – Dlaczego ty i Adam nie mogliście się zacząć umawiać w zeszłe wakacje albo jeszcze wcześniej? Pierwszorzędna komedia. Lepsza zabawa niż gra w piłkę wodą, gdyby ktoś się mnie pytał. Absolutną konieczność stanowiło udawanie, że to wszystko mnie nie rusza. Dla Camerona, a szczególnie dla Seana, każda aluzja, że Adam i ja jesteśmy naprawdę przygnębieni, byłaby jak krew w wodzie dla rekina. Wskazałam trzymane przez Camerona papiery.

– Po co ci te szkolne pomoce? Wręczył mi taśmę, przycisnął kartkę do ściany budynku i napisał na niej flamastrem wielkie L. Na drugiej napisał P, a potem podał mi obie. – Przyklej je sobie na bokach łódki, dzięki temu będziesz płynąć prosto. Popatrzyłam na L i P, a potem na niego. – Dziękuję ci bardzo, ale umiem odróżnić prawą od lewej. – No to ekstra. – Wyciągnął faktury z kieszeni i przyjrzał się pierwszej z nich. – Najpierw musimy popłynąć jakieś osiem kilometrów w prawo. Bez namysłu popatrzyłam w odpowiednią stronę, chociaż nie mogłam przecież dostrzec domu, znajdującego się tak daleko na porośniętym lasem brzegu jeziora. – Mam cię – stwierdził Cameron. – W to drugie prawo. Tak jak nauczył mnie tego Adam, zrobiłam L z palców domniemanej prawej ręki. Gdyby to naprawdę była prawa ręka, L byłoby swoim lustrzanym odbiciem. Ups. – To nie fair. Teraz muszę się nad tym zastanawiać, a właśnie przez to tracę orientację. – Mimo wszystko wzięłam kartki od Camerona. Zdecydowanie nie chciałam, żeby którekolwiek z nas w tym momencie odnosiło je do pani Vader. Sądząc z jej aktualnego nastroju, powinnam jej unikać przez najbliższe kilkadziesiąt lat. Zbiegliśmy po schodach na przystań. – No dobra… – zaczął. – To zrobiliście to z Adamem, czy nie? Zaryzykowałam życie, odrywając spojrzenie od stopni pod moimi klapkami i podniosłam wzrok na Camerona. Nagle przypomniałam sobie ten jedyny raz, kiedy się całowaliśmy, gdy ja miałam jedenaście, a on czternaście lat i wyraźne skłonności pedofilskie. A może był zagubiony albo tylko zdesperowany. To był okropny pocałunek, szczególnie w porównaniu do wszystkich cudownych pocałunków z Adamem w ostatnich tygodniach. Tak czy inaczej, właśnie o tym pomyślałam, kiedy spojrzałam na tego dziewiętnastoletniego studenta college’u. Pytał mnie, czy uprawiałam seks z jego bratem. Gdybym to zrobiła, byłabym przerażona takim pytaniem. I pewnie odmówiłabym wyjścia z domu dzisiaj, a może już na zawsze. Frances mogłaby rzucić swoją fuchę u rodziny z drugiej strony jeziora i zostać moją prywatną nauczycielką. Jednakże – ponieważ tego nie zrobiłam – pytanie wydało mi się interesujące. A nawet budujące – ludzie nie uważali mnie już za dziecko ani za chłopczycę. Uważali mnie za Zło na Wysokich Obcasach (w tym momencie Zło w Klapkach – ale przecież w domu miałam buty na wysokich obcasach!). Może bycie niepełnoletnim symbolem seksu nie było takie złe. Powstrzymałam się przed pomacaniem piersi pod bikini, żeby sprawdzić, czy nie urosły. – Adam powiedział mamie, że nie zrobiliście – naciskał Cameron. Zamrugałam oczami i uświadomiłam sobie, że zatrzymaliśmy się naprzeciwko siebie na schodach. Pobiegłam w dół i zapytałam przez ramię: – No to dlaczego wasza mama jest taka wściekła? – Mama nigdy nie wierzy Adamowi – wyjaśnił Cameron. – A Adam nie ułatwia sobie życia. – Znaleźliśmy się na dole schodów, a Cameron skinął głową w kierunku motorówki, której chłopcy używali jako zapasowej łodzi. – Weźmiesz łódkę za piętnaście tysięcy dolarów, a ja tę nówkę za pięćdziesiąt tysięcy. Okej? – Jasne – mruknęłam i wsiadłam do motorówki. Musiałam poćwiczyć kierowanie, nawet jeśli miałam do czynienia z łodzią, a nie z autem. Każde doświadczenie mogło się przydać. W tym tygodniu chciałam zrobić prawo jazdy – jeśli tylko uda mi się dostać kilka godzin wolnego, powlec ze sobą kierowcę z prawem jazdy i przekonać kogoś, żeby powierzył mi swoje ubezpieczone auto. Adam i ja planowaliśmy, że to on będzie tym kierowcą, a różowa bryka będzie tym autem, ale wszystko wskazywało na to, że zmarnowaliśmy naszą szansę. A w każdym razie on zmarnował – kiedy płynęłam powoli przez basen portowy za łodzią Camerona, czułam taką gorycz, że nie mogłam nawet się uśmiechnąć i pomachać do gorącego Adama przy pompie paliwowej. Gorącego, ponieważ bezwstydnie przystojnego bez koszuli. Gorącego także dlatego, że temperatura powietrza wynosiła dwadzieścia siedem stopni o wpół do ósmej rano.

Nie mogłam ryzykować, że jego mama zobaczy, jak z nim flirtuję – nie, żeby on sam był w stanie ogarnąć umysłem takie pojęcia, jak „przebiegłość” i „taktyka”. Przynajmniej, w odróżnieniu od niego, nie musiałam przez cały dzień gapić się na most autostradowy, gdzie pomiędzy innymi romantycznymi graffiti widniał napis: LORI KOCHA ADAMA. Wczoraj wieczorem wydawało się to odważne i romantyczne, teraz wolałabym, żeby te słowa znikły stamtąd i nie kusiły Adama – na czerwono! – do dalszego wyprowadzania z równowagi naszych rodziców. Przyspieszyłam, żeby dogonić Camerona, który skręcił w prawo, w lewo, czy gdzie tam jeszcze. W górę jeziora. W przeciwną stronę do mostu. Zastanawiałam się też, co miał na myśli, kiedy powiedział, że Adam nie ułatwia sobie życia. Co takiego zrobił Adam? Nie mogłam zapytać o to Camerona w domu, do którego dostarczaliśmy łódź. Musieliśmy być mili dla klienta i byliśmy tak mili, że Cameron wyszedł stamtąd z napiwkiem, który skrzętnie schował. Zobaczył, że go obserwuję, i z poczuciem winy na twarzy podał mi piątkę, nie pokazując reszty banknotów. Aby sprawdzić, czy zostałam oszukana (bardzo prawdopodobne), powinnam później skonsultować się z Adamem w kwestii zasad dotyczących podziału napiwków. Jeśli kiedykolwiek będzie mi wolno z nim porozmawiać. Nie mogłam też zapytać Camerona, kiedy już wsiedliśmy do motorówki, ponieważ silnik pracował zbyt głośno – co tego ranka zaszło między panią Vader a Adamem. A kiedy na niskim biegu wpływaliśmy do portu, pani Vader stała w drzwiach biura, machając do mnie obiema rękami nad głową. Spomiędzy jej palców wystawały kartki z notatkami. – Mnóstwo ludzi martwiło się o ciebie w nocy – powiedziała, podając mi notatki, a potem poszła do sklepu i zostawiła mnie samą w biurze. Przejrzałam karteczki: Dla: Młodsza Zapisane przez: Sean Godzina: ok. 8 Od: Tammy Wiadomość: Byłam u ciebie w domu z Billem wczoraj wieczorem, ale nie wróciłaś. Zakładam, że jeszcze żyjesz, bo Bill by do mnie zadzwonił. Popołudnie aktualne? Notatka była nabazgrana, jakby Seana w ogóle nie obchodziło, czy zdołam ją odczytać (niespodzianka). Jednakże następną wiadomość zapisał starannie, jakby obawiał się, że jego była dziewczyna poczuje się dotknięta, jeśli nie dowiem się, o co jej chodziło. Dla: Młodsza Zapisane przez: Sean Godzina: 8:16 Od: Rachel Wiadomość: Słuchaj, twój tata obudził mnie wczoraj wieczorem – dzwonił, bo ciebie szukał. Okropnie się martwiłam! Tammy przywiezie mnie dzisiaj po południu na wakeboardy i jak chcesz, mogę zabić dla Ciebie Adama! Twój tata to świr!!! Zadzwoniłam do obu dziewczyn, żeby potwierdzić naszą wyprawę na deski i dać im znać, że jeszcze żyję. Streszczałam się przed końcem mojej przerwy, żeby pani Vader nie przegoniła mnie od telefonu, więc dopiero potem przyjrzałam się najważniejszej wiadomości: Dla: Lori Zapisane przez: D. Vader Godzina: 8:30 Od: Frances Wiadomość: Zadzwoń do mnie. Frances odebrała po pierwszym sygnale, zadyszana. – Dom państwa Harbargerów, słucham? – Musisz się za mną wstawić u taty – szepnęłam do słuchawki. – Obawiam się, że nie mogę tego zrobić, Lori. Wybacz na moment. – Położyła słuchawkę i usłyszałam z daleka, jak woła: – Alvin, nie na kota. Nie, młody człowieku, zostaw koteczka. –

Głuche łupnięcie było na tyle głośne, że odsunęłam telefon od ucha, ale nawet z tej odległości usłyszałam przerażający koci wrzask. W końcu Frances wróciła, ale kiedy usłyszałam, co ma mi do powiedzenia, pożałowałam, że do niej zadzwoniłam. – Lori, twój tata okropnie się zdenerwował tej nocy i to nie bez powodu. Uważa, że ty i Adam nie jesteście jeszcze dość dojrzali, żeby brać na siebie odpowiedzialność za to, co się może zdarzyć, gdy jesteście sami. Ja się z nim zgadzam. – Co się z tobą dzieje? – naciskałam. – Brzmisz jak jakiś autorytet moralny. Zmusza cię ktoś do mówienia takich rzeczy? Przetrzymują cię wbrew twojej woli? Stuknij w słuchawkę raz, jeśli to porywacze, a dwa, jeśli to szpiedzy. – To nie jest zabawne. – Jak cholera nie jest. W każdym innym przypadku próbowałabyś przemówić tacie do rozsądku, ale teraz odmawiasz mi pomocy, ponieważ sypiasz z wrogiem. – Lori! – krzyknęła, autentycznie oburzona moją aluzją do jej wczorajszej randki z tatą. Niewiele rzeczy oburzało Frances (a w każdym razie rzadko to okazywała), więc skuliłam się na fotelu, kiedy mnie skarciła. – To była skrajnie niestosowna uwaga. – Wcale nie. Sypiając z wrogiem to film z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego pierwszego roku z Julią Roberts – wycofałam się. Nigdy nie widziałam go do końca, ale w pierwszym okresie naszego dorastania Seanowi niezwykle podobała się scena w wannie i zmuszał nas, żebyśmy ją w kółko oglądali. – Twoją rolą jako mojej niani było pomóc tacie i dopilnować, żebym mogła bezpiecznie i spokojnie bawić się z chłopcami. Miałyśmy niepisaną, ale wiążącą umowę, że ta rola powinna trwać także teraz, gdy jesteś moją byłą nianią. – Nic takiego nie ustalałyśmy – odparła wyniośle, jak była niania bez poczucia humoru. – Matka Adama opowiedziała mi jego wersję i opisała, w jaki sposób się nią podzielił. Wydaje mi się, że Adam musi dorosnąć. Mirabelko, koteczek tego nie lubi. Mir. – W tle kot zaśpiewał arię operową. – Muszę kończyć – powiedziała Frances. – Czekaj – poprosiłam. – Co masz na myśli, że Adam musi… Frances się rozłączyła. Popatrzyłam na trzymaną słuchawkę. Na zewnątrz rozległ się klakson. Cameron krążył powoli w lśniącej nowością łodzi wokół motorówki, więc pognałam schodami na keję i wskoczyłam na miejsce sternika. Przed odpaleniem silnika złożyłam ręce w tubę i krzyknęłam do Camerona: – Co miałeś na myśli, kiedy powiedziałeś, że Adam dziś rano nie ułatwił sobie życia? Cameron wzruszył ramionami. – Po pierwsze, kiedy dzisiaj wszedł do domu, przywitał mamę słowami: „Wcześnie wstałaś”. Tym razem płyniemy w lewo. – Przysięgłabym, że mówiąc to, wskazywał w prawo, ale zaraz ruszył z rykiem silnika. W ciągu dnia zdołałam wyciągnąć z Camerona więcej informacji i poskładać w całość Adamowe przedstawienie, pełne zarozumiałych docinków, które powinien był sobie darować, jeśli naprawdę chciał się wykręcić z kłopotów. Powiedział nawet… (brzydkie słowo, którego przenigdy nie użylibyście przy mamie)! Tą ostatnią ciekawostką Cameron podzielił się ze mną pod koniec dnia, kiedy już wracaliśmy powoli do portu po odprowadzeniu ostatniej łódki. Na pływającym pomoście Adam skończył właśnie nalewać komuś benzynę, wyprostował się z wężem od pompy w ręku i patrzył, jak go mijamy. Zobaczyłam nas jego oczami. Ja, jego dziewczyna, w bikini i ogromnych ciemnych okularach gwiazdy filmowej za sterem motorówki. Jego starszy brat, bez koszuli, w okularach Ray-Ban, szepczący coś (no dobra, krzyczący, ale to nieważne) do mojego ucha. Chociaż od Adama dzieliło nas dwadzieścia metrów, niemal widziałam te drobne zmarszczki, które tworzyły się między jego brwiami, kiedy marszczył czoło. Kiedy był zaniepokojony. Kiedy był zazdrosny. Jak się można było spodziewać, cisnął wąż na pompę, rzucił mi jeszcze jedno wściekłe spojrzenie przez ramię i pomaszerował na górę drewnianymi schodami.

W tym momencie przyszło mi do głowy, że niezależnie od moich wysiłków, umawianie się z Adamem może okazać się niełatwe. Miałam całkowitą rację.

4

Gdzie Lori? – zapytałem, rzucając kamizelkę ratunkową stojącemu w motorówce do wakeboardingu Cameronowi. Byłem częścią żywego łańcucha: Sean w magazynie (gdzie panował chłód i gdzie nie rozpływał się z gorąca) rzucał nasz ekwipunek do McGillicuddy’ego, a on do mnie, żebym mógł podawać go z kei Cameronowi. Albo raczej ciskać, bo byłem wkurzony. Cameron złapał kamizelkę nim zdążyła uderzyć go w twarz. – A skąd ja mam, do diabła, wiedzieć? – Myślałem, że wiesz, skoro dopiero co się do niej kleiłeś. – Wcale nie – zaprotestował Cameron i rozejrzał się po nabrzeżu, jakby mogła go usłyszeć Giselle, jego dziewczyna z college’u. Żałowałem, że to niemożliwe, ale niestety na połowę wakacji wyjechała do Europy. McGillicuddy musiał za moimi plecami posłać Cameronowi ponure spojrzenie. Byli najlepszymi przyjaciółmi, ale przyjaźń ma swoje granice, gdy w grę wchodzi Lori. McGillicuddy uważał, że Cameron jest dla niej za stary i miał cholerną rację. Cameron upuścił kamizelkę i podniósł obie ręce. – To nieprawda! Z magazynu dobiegł wzmocniony echem głos Seana: – Ojej, Adam się zakosiał i tęśkni za swoją Lorisią. Kamizelka ratunkowa uderzyła mnie w plecy. Odwróciłem się, żeby ją podnieść i zobaczyłem, że McGillicuddy w ogóle nie zwraca na mnie uwagi – jeszcze przez chwilę patrzył na Camerona, żeby wzrokiem przekazać mu ostrzeżenie dotyczące Lori, a potem odezwał się do mnie: – Dzisiaj po południu miała uczyć wakeboardingu Tammy i Rachel, nie pamiętasz? – Skinął głową w kierunku swojego domu. Przy pomoście McGillicuddych trzy opalone dziewczyny w bikini – drobna Rachel, wysoka Tammy i w sam raz średnia Lori – pakowały sprzęt do łódki. Robiły dokładnie to samo, co my, tylko ładniej, no i nikt nie dostawał w głowę. – Au! – Potarłem potylicę w miejscu, gdzie uderzył mnie uchwyt liny holowniczej i spojrzałem ze złością na Seana, schowanego w półmroku magazynu. Lori powiedziała mi, że dzisiaj zamiast z nami płynie na deskę z Rachel i Tammy, ale w obliczu perspektywy jej utraty zapomniałem o tym. Przez cały dzień czekałem, że spędzę z nią godzinę na łodzi, w jedynym miejscu, gdzie nie mogli nam zabronić się spotykać. Lori była naszą najlepszą wakeboardzistką, a udany pokaz za trzy tygodnie, na Dzień Niepodległości, dawał szansę na zwiększenie zainteresowania tym sportem, co przekładało się na zyski mariny. Może i mama byłaby gotowa to poświęcić, żeby przetestować moją dojrzałość, czy co tam jeszcze innego, ale na szczęście tata pozostawał twardym materialistą. I jeszcze w dodatku to! Lori flirtowała z Cameronem w motorówce, a teraz nie miała nawet zamiaru płynąć z nami, tak jak każdego letniego popołudnia odkąd pamiętam. Ciepły wiatr przyniósł przez wodę jej śmiech. Jej łódka sprawiała wrażenie małej i wydawało mi się, że Lori jest bardzo daleko ode mnie. McGillicuddy oderwał moje palce od liny holowniczej i rzucił ją Cameronowi. – Wyluzuj – powiedział. – Są na to specjalne ćwiczenia oddechowe. – Są na to specjalne pigułki – odbił się echem głos Seana. W normalnych okolicznościach nie puściłbym mu tego płazem. Sean uwielbiał mi dokuczać, ponieważ nie brałem leków na ADHD, a jeśli nie reagowałem, dokuczał mi bardziej. Kiedy byłem na tyle mały, że skarżyłem się mamie na ciągłe zaczepki Seana, mówiła mi zawsze, żebym go ignorował, to przestanie. Ta metoda może zadziałałaby w przypadku normalnego brata, ale Sean nie był normalny. Tym razem prawie w ogóle nic nie poczułem. Patrzyłem, jak Lori długą nogą z obciągnięty-

mi palcami odpycha łódź od pomostu i w ostatniej chwili, nim straciłaby równowagę, wskakuje do niej. Pozostali musieli być tak samo jak ja zainteresowani tym, co działo się na pokładzie tamtej łódki. Sean chodził z Rachel, dopóki kilka dni temu z nim nie zerwała. He, na świecie istnieli jednak jeszcze jacyś ludzie poza mną, którzy nie dali się nabrać na udawanie przez niego grzecznego chłopca. McGillicuddy i Tammy wczoraj wieczorem byli na pierwszej randce – a ponieważ nie dostał na nią szlabanu, mogłem zakładać, że poszło im lepiej niż mnie i Lori. Udało nam się przyspieszyć załadunek sprzętu i odbiliśmy od brzegu zaledwie kilka sekund później. Nie włączyłem rocka, a żaden z nich nie skomentował tego ani słowem. Woleliśmy słyszeć dziewczyny. Jako pierwszy usiadłem za sterem i wyprowadziłem motorówkę na środek jeziora – na bezpieczną odległość od dziewczyn, ale dostatecznie blisko, żebym mógł słyszeć, jak Lori wyjaśnia Tammy, w jaki sposób należy wstawać na desce. McGillicuddy zapiął kamizelkę ratunkową i wiązania na wakeboardzie, po czym zeskoczył z burty do wody. Miałem zatoczyć kilka dużych kręgów w tej części jeziora, a potem miały być rundy Seana i Camerona. Ostatnio upierali się, żebym ja płynął jako ostatni – w ten sposób, jeśli lądowałem na pogotowiu, nie tracili swoich kolejek. Wszystkim trzem poszło lepiej niż wcześniej tego lata, co niewiele znaczyło, ponieważ ostatnio Lori swoimi umiejętnościami przewyższała nas wszystkich. Ale wyglądali co najmniej dobrze – na ile mogłem to stwierdzić. Sterowałem, więc nie patrzyłem cały czas. Widziałem ich tylko chwilami w tylnym lusterku, kiedy zawisali głową w dół podczas skoków. Za to przez cały czas obserwowałem łódkę dziewczyn – nie trudno było je dostrzec, bo trzymały się jednego miejsca. Najpierw Tammy, a potem Rachel próbowały wstawania, a Lori sterowała i jednocześnie udzielała im instrukcji. Powinienem tam być i jej pomagać. A może Cameron powinien tam być, pomyślałem z goryczą. Lori w ogóle na mnie nie patrzyła. Nie byłem pewien, jak długo wytrzymam to uczucie paniki, które towarzyszyło mi, gdy obserwowałem ją w oddali i prosiłem w duchu, żeby spojrzała w moją stronę. Teraz już wiedziałem, jak się czuli moi kumple z drużyny futbolowej, kiedy jeździli po mieście z niewielką szansą na to, żeby na parkingu pod kinem przejechać koło dziewczyny, która im się podoba. Nigdy nie czułem się tak załamany, jeśli chodzi o Lori – od kiedy byliśmy dziećmi, zawsze siedziała koło mnie na łodzi. Nawet jeśli dopiero wczoraj oficjalnie zostaliśmy parą, zwykle jednak była gdzieś w pobliżu mnie. Teraz nie wiedziałem nawet, co mówi do pozostałych dziewcząt. Lepiej, żeby to dotyczyło wakeboardingu. Lepiej, żeby to nie dotyczyło rzucenia mnie dla kolejnego Vadera na jej liście. Albo dla Parkera Buchanana. Jakby nie wystarczyło tego, że moi bracia mogli rozmawiać z Lori, a ja nie, Parker przemknął obok nas z rykiem silnika motorowym jachtem, w towarzystwie nadzianych i rozpuszczonych przyjaciół z Birmingham. Jego dziadek był właścicielem snobistycznego prywatnego klubu jachtowego, położonego kilka kilometrów od nas. Nasza marina wspólnie z innymi organizowała wczorajsze święto nad jeziorem, ale co roku klub jachtowy przyćmiewał nas, urządzając ogromny pokaz fajerwerków w Dniu Niepodległości. Znałem Parkera od jakiegoś czasu – pojawiał się z rzadka na naszych imprezach, a plotki głosiły, że dziewczyny leciały na niego jak oszalałe. Miał ciemne włosy, ciemne oczy i zwyczaj wpatrywania się w ludzi bez jednego mrugnięcia, jak sowa. Dziewczyny twierdziły, że to jest sexy, że wydaje im się, jakby potrafił zajrzeć im w duszę. Ja twierdziłem, że to jeden z pierwszych objawów nadczynności tarczycy, ale zachowywałem tę opinię dla siebie. Nie miałem powodów, żeby go nie lubić, nigdy wcześniej nie uważałem go za zagrożenie. Zwykle jeździł na nartach wodnych w pobliżu klubu jachtowego i nie zapuszczał się tak daleko od domu. Zwykle nie przejeżdżał slalomem przez naszą trasę wakeboardową, machając przy tym do mojej dziewczyny. Zwykle ona nie machała do niego w odpowiedzi. Na wszystko musiał kiedyś przyjść czas – to jest, na wszystko, co okropne – i wszystko to pewnie musiało mi się przydarzyć dzisiaj. W końcu przyszła kolej na mnie. Parker zniknął za zakrętem, a ja mogłem wyładować agre-

sję tylko na moich braciach. Zamiast przypiąć deskę na łodzi i skoczyć do jeziora z burty na plecy jak nurek, zaczekałem, aż Cameron wyjdzie z wody na platformę z tyłu motorówki. Udałem, że się poślizgnąłem, i popchnąłem go ramieniem. – Rany, popchnąłeś nie tego brata – poinformował mnie, co było zapewne bardziej docinkiem pod adresem Seana niż moim. Sprałem Seana ostatnio kilka razy. Nagle Cameron popchnął mnie tak mocno, że moja deska ześlizgnęła się po platformie, a ja wpadłem do jeziora, uderzając się w ucho. Otrząsnąłem się pod wodą z bólu i wróciłem na powierzchnię. Teraz Lori patrzyła na mnie ze swojej łódki. Czekała, aż wypłynę. Czy martwiła się o mnie, czy po prostu spojrzała w naszą stronę akurat w tym momencie, kiedy sobie tego nie życzyłem? Pokazała mi skierowany ku górze kciuk. – Zdejmij okulary. – McGillicuddy wyciągnął do mnie otwartą dłoń. – Nie zgubię ich – stwierdziłem. Skoro nie straciłem ich podczas gwałtownego lądowania w wodzie, nie było ryzyka, że mi spadną. – Jasne – odparł Cameron. – Nigdy ich nie gubisz. – Ciemne okulary Adama piętrzą się na dnie jeziora jak góra zatopionych skarbów – zachichotała Lori, kiedy jej motorówka mijała nas powoli, kierując się do brzegu. Cała trójka dziewcząt pomachała do nas jak królowe piękności na paradzie łodzi. Najwyraźniej skończyły na dzisiaj. Jej łódź przyspieszyła, a w warkocie silnika McGillicuddy i Sean na pewno nie usłyszeli, jak Cameron mruknął: „Skoro mowa o zaginionych skarbach.”, patrząc wprost na Lori. Zrzuciłem deskę, popchnąłem ją przed sobą i w pięciu ruchach dotarłem do łodzi, akurat wtedy, gdy McGillicuddy odpalał silnik. Wszyscy trzej popatrzyli z zaskoczeniem na mnie, kiedy wrzuciłem deskę na łódź, podciągnąłem się na burtę, ociekając wodą, a potem trzasnąłem Camerona w szczękę. Trafiłbym, gdybym nie był mokry, a Cameron nie nasmarował się emulsją od słońca. W tej sytuacji moja pięść ześlizgnęła się z jego twarzy, a ja straciłem równowagę i przewróciłem się na dno łodzi. W następnej chwili znalazł się na mnie, a ja wiedziałem, że nie jest dobrze, ale gdy spróbował wykręcić mi ręce na plecy, jego dłonie też się ześlizgnęły. Zanim zdążył znów zaatakować, w moim polu widzenia pojawiła się druga para klapków i zaczęła się przepychać z klapkami Camerona. McGillicuddy odciągał go ode mnie. A potem Sean założył mi nelsona. – Podnosimy porywczość na nowy poziom, co? – wrzasnął mi Sean do ucha, przekrzykując silnik. – On nazwał Lori zaginionym skarbem! – To było przeznaczone dla uszu McGillicuddy’ego, a ponieważ Sean trzymał moją głowę w dole, musiałem krzyczeć na cały głos. – Cameron gapił się na Lori i powiedział: „Skoro mowa o zaginionych skarbach”! – Serio? – usłyszałem głos McGillicuddy’ego. Widziałem tylko matę wyściełającą dno łodzi i mogłem sobie jedynie wyobrażać wyraz jego twarzy. – Nie mówiłem o niej! – ryknął Cameron. – To o kim, do cholery, mówiłeś? – warknął Sean. Raz wreszcie trafił w sedno. Cameron miał na myśli moją dziewczynę i zarazem siostrę McGillicuddy’ego czy może dziewczynę McGillicuddy’ego albo byłą dziewczynę Seana, na której punkcie Sean był bardzo drażliwy. Na tamtej łódce nie było nikogo więcej. Mieliśmy zwyczaj we czterech komentować dziewczyny, które widzieliśmy, pływając po jeziorze (Lori przewracała oczami, słuchając nas). Tym razem Cameron skomentował niewłaściwe dziewczyny. Mimo całej wściekłości uświadomiłem sobie, że coś jeszcze jest nie tak. Chociaż Sean dalej mnie przytrzymywał, tylko ja pomyślałem, żeby zapytać: – Kto steruje? Poprzez ryk silnika usłyszałem krzyki dziewczyn na moment przed tym, zanim się rozbiliśmy. Siła uderzenia zrzuciła Seana ze mnie. Rozległ się okropny zgrzyt, a kiedy wstałem, zobaczyłem, że wszyscy pozostali leżą na dnie łodzi. Skoczyłem do steru i wrzuciłem wsteczny bieg. Za późno. Wpadliśmy do mariny i zderzyliśmy się z jednym z nowych modeli jachtu moto-

rowego. Kiedy się wycofywałem, zobaczyłem czarny ślad naszej listwy odbojowej na jego burcie. Co gorsza, mój tata stał na kei i nas obserwował. To zabawne, że ile razy coś sobie złamałem, trzeba go było długo szukać, ale kiedy uszkodziliśmy towar, natychmiast był pod ręką. Z furią pokazał mi lornetkę – nawet z oddali widział wszystko. Potem wskazał lornetką na mnie, a przerabialiśmy to tyle razy, że wiedziałem, co ma na myśli. Zajmę się naprawą wszystkiego, co konieczne, na naszej łódce i na jachcie motorowym. Tata bez słowa wszedł po schodach do sklepu. Cameron i Sean jęknęli znacząco, ciesząc się moim nieszczęściem. Kiedy zacumowałem w zwykłym miejscu i zgasiłem silnik, McGillicuddy wyciągnął spod buta moje zgniecione okulary słoneczne i podał mi je. – Ten ślad powinien zejść po wypolerowaniu. – Mam nadzieję. Wyskoczyłem z łodzi i wyrzuciłem okulary do śmieci, zanim Cameron i Sean zdążyli poczęstować mnie kolejnymi docinkami. Pomrugałem w ciemnościach magazynu, aż w końcu zacząłem coś widzieć, i wziąłem wosk oraz ściereczkę. Potem musiałem zamrugać w ostrym świetle słońca i pomyślałem, że mam halucynacje. Pierwsza jaśniejsza chwila dzisiaj: dziewczyny zacumowały łódkę i gadały z chłopakami na kei. Podszedłem tam, ściskając wosk i ścierkę, z nadzieją, że Lori nie flirtuje znowu z Cameronem albo z Seanem. Może powinienem odstawić puszkę z woskiem, zanim się tego dowiem. Mógłbym nią naprawdę komuś zrobić krzywdę. – Adam – zawołała Lori, dostatecznie głośno, żebym ją usłyszał, ale na tyle cicho, żeby jej głos nie dotarł do mamy w biurze mariny albo do jej taty, który mógł podsłuchiwać z ich werandy wychodzącej na jezioro. – Przypłynęłam tutaj, żeby chłopcy mogli mi udzielić kilku wskazówek, jak mam uczyć wakeboardingu Tammy i Rachel. To jasne, że nie przypłynęłam zobaczyć się z tobą. Jak mogłeś tak pomyśleć? To by oznaczało nieposłuszeństwo. Podniosłem do góry puszkę wosku. – Za moje nieposłuszeństwo muszę wypolerować łódź. A potem pójdę pobiegać. Przekrzywiła głowę, a jej oczy pewnie się rozszerzyły, ale nie widziałem ich za ciemnymi okularami. Nie cierpiałem tego, że nie mogę widzieć jej oczu. – W taki upał? – zapytała. Nie przeszkadzało mi bieganie w upale. Upał był wielką przyjacielską bestią, która lubiła się ze mną zmagać, i tylko od czasu do czasu przyciskała mnie tak, że traciłem oddech. Ale Lori najwidoczniej mnie nie zrozumiała. Powtórzyłem wyraźnie: – Wybiorę się, żeby pobiegać. – Słyszałam przecież – odparła. – Jest późne popołudnie w połowie czerwca, mamy tu chyba trzydzieści pięć stopni. – On chciał powiedzieć, że idzie pobiegać – odezwały się jednocześnie Rachel i Tammy. – No, idzie pobiegać. – Lori dalej nie łapała. Zazwyczaj uwielbiałem jej blondynkowatość, ale w tym momencie nie byłem tym zachwycony. Rozdrażniony Cameron wyjaśnił jej: – Adam chce, żebyś ty też poszła pobiegać. – Aha! – powiedziała. – Jeśli dwie takie puste głowy będą musiały dłuższy czas spotykać się w tajemnicy, to na pewno się to nie uda – oznajmił Sean. – Ty za to jesteś ekspertem od udanych związków – wtrąciła Rachel. Teraz Cameron i McGillicuddy jęknęli, podkreślając docinek pod adresem Seana. Nie mogłem się powstrzymać od przyłączenia, ale kiedy zobaczyłem spojrzenie Seana, pożałowałem tego. Nie spodziewałem się, że stanie po mojej stronie i sprzeciwi się rodzicom, ale miałem nadzieję, że przynajmniej postara się mi nie przeszkadzać. A wszelkie tego typu pomysły z jego strony były bardzo prawdopodobne, jeśli nie pogodzi się z Rachel i będzie się kisił we własnym sosie. Lori myślała o tym samym – patrząc na mnie kątem oka, a przynajmniej tak mi się zdawało. Rozpaczliwie chciałem wyciągnąć rękę i zerwać jej te okulary. – Nie, żeby mnie to w najmniejszym stopniu interesowało, ale ile czasu zajmie ci polerowanie tej łódki? – zapytała.

– Godzinę – odparłem. – Pół godziny – wtrącił McGillicuddy. – Pomogę mu, a potem zabiorę Tammy na kręgle, więc jeśli pójdziesz pobiegać, niczego nie zobaczę. Lori bezgłośnie podziękowała bratu. – No dobra, to dzięki za cenne wskazówki, chłopaki. – Uruchomiła silnik i wrzuciła wsteczny bieg. – Czekaj! – zaprotestowała Rachel, przekrzykując warkot silnika i plusk fal. – Myślałam, że naprawdę dadzą nam jakieś wskazówki. – Żartujesz? – odkrzyknęła Lori. – Byłyście beznadziejne, laski. – Rachel i Tammy roześmiały się razem z nią. Potem wycofała łódź na odpowiednią odległość i popłynęła naprzód, w kierunku jej pomostu. Patrzyliśmy za nimi. McGillicuddy gapił się na tyłek Tammy w bikini, Sean wzdychał za Rachel, a Cameron sprawiał wrażenie zaskoczonego tym całym widokiem – Lori nigdy wcześniej nie miała koleżanek – ale nie umiałem powiedzieć, na którą dziewczynę patrzy. Postanowiłem, że jeśli jeszcze kiedyś będę się znowu umawiał z Lori, na wszelki wypadek zainstaluję w furgonetce dziesięć albo dwanaście budzików, żeby nas obudziły. Szlaban na nią był czystą torturą. W końcu McGillicuddy się odezwał: – Pójdę po wosk. – Dzięki, stary. – Doceniałem, że pomaga mi spotkać się z Lori. – Już lepiej, że to ty niż Cameron – mruknął McGillicuddy. – Za dobrze go znam. Sean prychnął. – Już ci mówiłem, nie podrywałem Lori – powtórzył Cameron. Lepiej, żeby to była prawda. Pół godziny później wyciągnąłem dwie butelki wody z lodówki. Powinienem zabrać tylko jedną, na wypadek, gdybym kogoś spotkał. Ale nawet jeśli Lori i ja w ostatnim tygodniu często się całowaliśmy, wyraźnie nie lubiła pić ze mną z jednej butelki. Robiliśmy to, kiedy jeździliśmy razem furgonetką, a raz nawet używała mojej szczoteczki do zębów, ale widziałem, że ma opory. Może to dlatego, że dziesięć lat temu Sean napluł jej do coli – ja po czymś takim też długo bym się wszystkiego brzydził. Wyszedłem na zewnątrz – popołudniowy upał zatykał dech w piersiach, ale po wyjściu z lodowatego i klimatyzowanego domu moja skóra po prostu go chłonęła. Schowałem butelki z wodą do skrzynki na listy, zasłoniętej przez gęste drzewa, tak że nie było jej widać z mojego domu ani z domu Lori. Nie było jej na drodze, a ponieważ kręcenie się przy skrzynkach wyglądałoby podejrzanie, prawdopodobnie naprawdę poszła pobiegać. Była szybka jak na dziewczynę, ale mogłem ją dogonić. Jaką trasę wybrała? Powinniśmy byli to wcześniej zaplanować, ale gdybyśmy się umówili, że pobiegniemy w prawo lub w lewo, to i tak coś by pokręciła. Popatrzyłem na ocienioną część ulicy, a potem odwróciłem się i pobiegłem po jej nasłonecznionej stronie. Zazwyczaj biegałem, żeby odtruć mózg, kiedy Sean doprowadzał mnie do takiej furii, że nie potrafiłem jasno myśleć. To się zdarzało mniej więcej raz dziennie. Bieganie pozwalało mi zapomnieć o kłopotach. Tym razem bieganie nie pomogło mi zapomnieć o Lori. Po pierwsze, wisiorek z czaszką i piszczelami, który od niej dostałem, przy każdym kroku obijał mi się o obojczyk, ale nie chciałem go zdejmować. Po drugie, wiedziałem, że kiedy wrócę, będzie na mnie czekać. Zrobiłem pięć kilometrów i wróciłem do skrzynek na listy – w tym momencie zobaczyłem, jak Lori biegnie z przeciwnej strony, a związane w koński ogon jasne włosy podskakują za nią. Miała na sobie tylko sportowy stanik i bardzo kuse szorty, a jej opalona skóra lśniła od potu. Wyglądała prawie tak samo dobrze jak w bikini, a pod pewnymi względami nawet lepiej. Ciało Lori najpiękniej prezentowało się w ruchu. Jej umysł jak zwykle podążał kilka kroków za resztą ciała. Przysiągłbym, że patrzyła prosto na mnie i nie widziała mnie przez jakieś dziesięć sekund, słuchając muzyki, pogrążona w marze-

niach. W końcu obdarzyła mnie szerokim uśmiechem, wyciągnęła z uszu słuchawki i wepchnęła je za opaskę na ramieniu, w której miała schowany odtwarzacz. – Pan Vader! – wykrzyknęła z okropnym brytyjskim akcentem, którego używała, jeśli myślała, że ktoś jest na nią wściekły. – Nie powinniśmy się spotykać tak często. To niestosowne. Trudno mi było nadal się na nią złościć, ale zrobiłem, co w mojej mocy. – Rozdzielono nas niecałe dwanaście godzin temu, a ty już zdążyłaś flirtować z Parkerem Buchananem. – Pomachałam tylko do Parkera Buchanana. – Flirtowałaś z Cameronem. – Wiedziałam, że to powiesz. – Dobiegła do mnie i oparła ręce na biodrach, dysząc ciężko. – Usiadł koło mnie na łódce, żebyśmy mogli się nawzajem słyszeć przez ten silnik. Wierzyłem jej, ale problem polegał na tym – i wiedziałem, że to irracjonalne – że w ogóle nie chciałem, żeby rozmawiała z Cameronem. Pochyliła się i oparła dłonie na kolanach, co dało mi przyjemny wgląd w jej stanik. – Rozmawiałam z Cameronem o tobie – wysapała. – Powiedział, że ty… – Wyprostowała się i rozejrzała po otaczających nas drzewach. – Musimy pogadać, i to nie tutaj. Popatrzyłem na nią twardo, starając się dalej na nią złościć i nie gapić się na jej piersi. Przechyliła głowę na bok. – Jesteś uroczy, kiedy się dąsasz. Zacisnąłem wargi. – Jesteś słodki, kiedy tłumisz śmiech. – Połaskotała mnie w żebra, które były wrażliwsze niż zwykle, ponieważ nie miałem koszulki. Złapałem ją za rękę i środkowym palcem drugiej dłoni przesunąłem po dekolcie jej stanika. – Sportowy stanik, co nie? – zapytałem z aprobatą. Jej zielone oczy rozszerzyły się, przybierając kolor rosnących za nią drzew, a wargi rozchyliły. Nagle zrobiło się za gorąco nawet jak dla mnie. Staliśmy na środku asfaltowej jezdni, która cały dzień roztapiała się w słońcu. Ledwie mogłem oddychać ciężkim powietrzem, a pod palcami czułem szybkie uderzenia jej serca. Opuściłem rękę, podszedłem do skrzynki pocztowej i wyciągnąłem butelki z wodą. – Masz czasem wrażenie, że ktoś cię obserwuje? – zapytałem, podając jej jedną. – Nasi rodzice mogli zamontować kamery przemysłowe w trującym bluszczu. – Odkręciła butelkę i upiła długi łyk. – W sumie nie zdziwiłbym się, gdyby mama wpadła na taki pomysł. – Ja też się napiłem i wylałem trochę wody na swoją głowę, a potem na jej głowę. Parsknęła. – Moje włosy przez dziewięć godzin powiewały za motorówką, a teraz przebiegłam kilka kilometrów w najgorętszym dniu roku. Zrujnujesz mi fryzurę. – W takim upale wyschniesz w pół minuty. – Dotknąłem palcem jej wilgotnych warg. – A poza tym jesteś śliczna. Musiałabyś się naprawdę postarać, żeby to zrujnować. Leciutko poruszyła głową, a jej wargi przesunęły się o milimetr po moim palcu. Całe moje ciało przebiegł prąd elektryczny i znowu straciłem oddech. – No chodź – wykrztusiłem. Rzuciłem ostatnie spojrzenie na nasze ogrody i pustą drogą, a potem wziąłem ją za rękę i pociągnąłem dalej od domów, w stronę lasu.

5

Adam puścił moją rękę, kiedy znaleźliśmy się na skraju drogi. Od lasu oddzielała nas gęstwina jeżyn. Ale najwyraźniej, jeśli chodziło o przedzieranie się przez kolczaste krzaki, każdy nieletni przestępca musiał liczyć tylko na siebie. Z przyzwyczajenia zerwałam kilka jeżyn i wrzuciłam do ust, poniewczasie przypominając sobie, że wybraliśmy się do lasu na potajemną schadzkę, a nie po to, żeby z braćmi bawić się w wojnę szyszkami udającymi granaty. Nie powinnam jeść, jeśli mieliśmy się całować. Ale idący trzy kroki przede mną Adam także zerwał w przelocie kilka owoców. Może to popołudnie nie było tak dziwaczne, jak mi się wy dawało. Może naprawdę szliśmy do lasu, żeby pogadać, tak jak proponowałam, i wszystko to było całkowicie niewinne. Z uczuciem ulgi i rozczarowania dobrałam się do jeżyn. Słodki sok wypełnił mi usta i ustąpił miejsca gorzkawemu posmakowi. Po drodze zerwałam jeszcze trochę jeżyn, a kiedy już miałam policzki wypchane nimi do granic możliwości, Adam znalazł ścieżkę przez zarośla, prowadzącą na wzgórze. Odwrócił się i wyciągnął rękę, żeby mi pomóc. Zamarłam, wpatrując się w niego w ciężkim upale, liście łaskotały mnie w nogi. Chłopcy nie pomagali dziewczynom, a w każdym razie mnie nie zdarzyło się tego doświadczyć. Kiedy byłam jedną z ich paczki, pędzili przede mną i nigdy nie obejrzeli się, żeby sprawdzić, czy w ogóle jeszcze z nimi jestem, o proponowaniu pomocy nawet nie wspominając. Chłopcy oferowali mi pomoc od niedawna – kiedy czegoś chcieli. Nie, ten spacer po lesie nie będzie niewinny. Wzięłam go za rękę i wybełkotałam: – Siękuję. – Mhm – roześmiał się, nie otwierając ust. Przedzieraliśmy się przez las. Ponieważ tym razem wymykaliśmy się wspólnie, miałam poczucie, że powinniśmy skradać się na palcach, ale nie dało się iść po cichu po suchych liściach. Wydawało mi się też, że nasi bracia za moment wyskoczą z krzaków albo jakiś wąż spadnie mi ciężko na ramię. Sean i Cameron opowiedzieli mi kiedyś o wężach w dżungli, które spadają na ludzi z drzew, a potem schowali się w należącym do Adama domku na drzewie z gumowym wężem i czekali, aż będę przechodziła pod nimi. Gdybym nie była wtedy sześcioletnim okazem zdrowia, dostałabym ataku serca. Oczekiwanie było nie do zniesienia, a my odeszliśmy już dostatecznie daleko. Nie widzieliśmy już drogi ani domów, do których dotarlibyśmy, gdybyśmy szli dalej. Otaczały nas ciemne pnie klonów i dębów, a późnopopołudniowe słońce sprawiało, że ciemnozielone liście lśniły nad naszymi głowami. Zatrzymałam się za potężną sosną – tak, żeby odgradzała mnie od drogi i zapewniała dodatkową ochronę przed wścibskimi oczami chłopaków i rodziców – a potem przyciągnęłam do siebie Adama. – Chciałam pogadać z tobą o… Pocałował mnie. W pierwszej chwili delikatnie dotknął wargami moich ust, a najbardziej ekscytujące było to, że musiał do mnie podejść bardzo blisko. Jego pierś znajdowała się o centymetry od mojej, czułam żar jego ciała. Smakował jeżynami. Pochylił się jeszcze bliżej i oparł umięśnione ramiona o drzewo po moich bokach. Kiedy przerwał pocałunek, żeby zaczerpnąć oddechu, wyszeptałam: – Jakoś strasznie cię to drzewo fascynuje. Otworzył oczy, błękitne jak popołudniowe niebo, i obdarzył mnie spojrzeniem, w którym łączyły się rozbawienie, irytacja i głód. Wyglądał jak nastolatek, który przyszedł do lasu, żeby się całować. Kiedy się nad tym zastanowiłam, uświadomiłam sobie, że patrzę na niego, jakbym wciąż była sześciolatką bawiącą się w wojnę i robiącą uniki przed gumowymi wężami. Ale on był przecież nastolatkiem, podobnie jak ja. Ciągnęło mnie do niego tak samo, jak jego do mnie, jakby jakaś siła przyciągała mnie do jego ciepła. Po prostu nie wiedziałam, jak to po-

wiedzieć. Podniósł mój podbródek dużą dłonią i popatrzył na mnie, oddychając ciężko przez nos. Jego ramiona unosiły się i opadały gwałtowniej, niż powinny po kilku minutach pocałunków. Miałam mu właśnie zaproponować, żeby przed zaczęciem sezonu futbolowego postarał się złapać trochę kondycji. Otworzyłam usta, żeby to powiedzieć. Znowu mnie pocałował, a jego język wsunął się do moich ust i zaczął błądzić po zębach. Całowaliśmy się w ten sposób zaledwie od tygodnia, ale wydawało mi się całkiem naturalne, że odwzajemniam pocałunek. Moje ciało działało jak na autopilocie, kiedy złapałam Adama za nadgarstek i przyciągnęłam bliżej, tak że jego pierś przyciskała się do mojej. Kim byliśmy? Ja zamieniałam się w którąś z tych starszych dziewczyn, które widziałam wysiadające późnym wieczorem z furgonetki Seana. Zawsze patrzyłam na nie z mieszaniną podziwu i drwiny. Atrakcyjność seksualna była zabawna. Pożądanie było komiczne. Teraz zmieniłam zdanie. Rozumiałam te dziewczyny, ponieważ teraz to wszystko było dla mnie oczywiste. Lekko przesunęłam palcami po odsłoniętych plecach Adama. Gwałtownie wciągnął powietrze. Otworzyłam oczy, żeby sprawdzić, czy zrobiłam coś nie tak. Nadal opierał się o drzewo, ale jego mięśnie były napięte, a dłonie zaciśnięte kurczowo. Miał zamknięte oczy i powoli potarł mój policzek swoim szorstkim policzkiem. Nie zrobiłam niczego nie tak – on rozkoszował się chwilą. Wiedziałam, co czuje. Znowu przesunęłam paznokciami po jego plecach i wyszeptałam: – Zarost, co nie? Zaśmiał się, nie otwierając oczu. – Nie zamierzam się golić, dopóki rodzice nie pozwolą nam się znowu spotykać. – Pocałował mnie w policzek. – A jeśli to… trochę potrwa? – zapytałam, zmagając się z każdym słowem. Całował moją szyję, a jego język zataczał powoli kółeczka. – Mamy tylko sześć czy siedem tygodni, zanim zaczną się sierpniowe treningi futbolowe, prawda? – Mhm. – Przesunął się w górę szyi, w kierunku ucha. Och… – Dasz radę wepchnąć tę brodę do kasku? – wychrypiałam. W odpowiedzi złapał mnie wargami za ucho, a ja zapomniałam, jakim następnym docinkiem zamierzałam błysnąć, i zatraciłam się w Adamie. Wiem, że trudno w to uwierzyć – mieliśmy przecież tyle zmartwień. Mój tata groził, że nigdy więcej nie będziemy mogli się umawiać, a my całowaliśmy się w biały dzień, wśród nawoływań przedrzeźniaczy i brzęczenia siedzących na drzewach cykad. Przez te wszystkie lata oglądaliśmy z naszymi braćmi mnóstwo filmów na DVD – a przynajmniej ja oglądałam, bo Adam wchodził i wychodził z pokoju, ponieważ nie mógł usiedzieć w jednym miejscu. Nabijaliśmy się z par, które nagle zaczynały się całować tuż po tym, jak uciekły przed armią robotów z kosmosu, zamierzających ich zabić i zabrać ich mózgi na ojczystą planetę, albo przed podstępnym inteligentnym śluzowcem, który chciał ich dopaść i w kilka sekund ogryźć ciała do gołych szkieletów. Kto potrafiłby myśleć o całowaniu się w takiej sytuacji? Teraz już rozumiałam. Adam całował mnie od ucha w kierunku ust, zaczepiając jeden kciuk o gumkę moich szortów. Pocałowałam go mocniej. Podobało mi się to. Naprawdę mi się to podobało, ale w głębi ducha martwiłam się, że jeśli znikniemy na zbyt długo, rodzice nas znajdą. Poza tym nadal nie udało mi się z nim porozmawiać. Odepchnęłam go. – Musimy wracać, zanim rodzice się połapią – wysapałam. Natychmiast wrócił po więcej, odzyskał równowagę i znowu oparł ręce o drzewo po moich bokach, unieruchamiając mnie w ten sposób. – Dopiero się rozkręcam – wymruczał mi do ucha. Zachichotałam. Nigdy nie uważałam się za chichotkę, ale kiedy Adam zachowywał się w taki sposób, nie potrafiłam się powstrzymać. – A dlaczego nie rozkręciłeś się wczoraj wieczorem? – Byłem śpiący – odparł wyniośle, wtulił twarz w moje włosy i odetchnął głęboko.

Miałam nadzieję, że nie jest to specjalnie nieprzyjemne dla niego, zważywszy na to, ile przebiegłam. Ale było okej. Mogłabym stać tak cały dzień i pozwalać, żeby wąchał moje włosy. On potrafił sam o siebie zadbać. Nie mogłam jednak opędzić się od przeświadczenia, że czas nam się kończy. – Adam, serio, musimy pogadać, skoro mamy okazję. – Położyłam mu rękę na piersi i odepchnęłam go na piętnaście centymetrów, tak żeby nie mógł dosięgnąć moich włosów. Popatrzył na moją rękę. – Rozmawiałam z Cameronem… – zaczęłam. Złapał mnie dwoma palcami za nadgarstek, jakby nie miał ochoty mnie dotykać, i zabrał moją dłoń ze swojej piersi. – …o tym, jak chamsko się zachowałeś, kiedy twoja mama chciała nam pomóc – dokończyłam. – Frances też już o tym słyszała. Wiem, że jesteś wściekły, ale nie ma sensu, żebyśmy oboje pogrążali się jeszcze bardziej. Skrzywił się do mnie. – Mam rację, a matka jej nie ma. – Wiem… – prawie powiedziałam do niego „skarbie”. „Wiem, skarbie”. W ostatniej chwili ugryzłam się w język, a potem zastanowiłam się, dlaczego to zrobiłam. Po prostu takie czułe słówka w moich ustach brzmiały dziwnie, szczególnie skierowane do Adama. Poza tym jemu by się to nie spodobało. Po szesnastu latach bycia „skarbeńkiem” swojej rodziny nie uznałby tego za komplement. – Wiem – powtórzyłam. – Ale Cameron powiedział, że wasza mama pomogłaby nam, gdybyśmy przez jakiś czas się do siebie nie zbliżali. Do tej pory, jeśli zdołasz się powstrzymać od rzucania przy niej mięsem, może udałoby mi się wprowadzić w życie plan, dzięki któremu może zdołałabym przekonać tatę, żeby szybciej pozwolił nam się spotykać. Położył mi rękę na ramieniu. – Twoje plany są zupełnie i całkowicie okropne. – Hej! – zaprotestowałam. – Dzięki jednemu z nich złapałam ciebie, prawda? – Tak, ale planowałaś złapać Seana. – Zabrał dłoń z mojego ramienia. Machnięciem ręki odpędziłam jego wątpliwości wraz z chmurą komarów, które odnalazły nas w lesie. – Czepiasz się szczegółów, a tu trzeba patrzeć całościowo. Plan jest taki: zacznę się umawiać z kimś sto razy gorszym od ciebie, wtedy ty będziesz tym mniejszym złem, a mój tata zobaczy, że zakazanie nam chodzenia było błędem, i pozwoli nam się znowu umawiać. Adam pokiwał głową. Ja zrobiłam to samo i wyszczerzyłam zęby w uśmiechu: – Świetny plan, co nie? Dalej kiwał głową, ale jego usta zacisnęły się w wąską linię. – Ta osoba, z którą zamierzasz się umawiać, to Sean. – Sean?! – wykrzyknęłam. Sean nawet nie przemknął mi przez myśl. – Skąd! Myślałam o Kevinie Ye, znasz go? Jest od nas o dwa lata starszy, ale w zeszłym roku chodził ze mną do klasy, bo dwa razy zawalił rok. Jestem całkiem pewna, że nie skończy szkoły, odsiaduje teraz wyrok i w ogóle. No więc kiedy w zeszłym tygodniu pojechaliśmy do miasta, widziałam go raz, jak kosił trawę w ramach prac społecznych. Może nawet przekonałabym go, żeby włożył na randkę pomarańczowe ciuchy więzienne. To naprawdę zrobiłoby na tacie wrażenie. Myślisz, że Kevin Ye by się ze mną umówił? Adam zatkał usta ręką, zakrywając krótki zarost, a jasnobłękitne oczy rozszerzyły się z przerażenia. Nie chciałam go nastraszyć, bo wiedziałam, że i bez tego trudno będzie go przekonać do mojego planu. Zamiast wisiorka z czaszką i piszczelami powinien nosić na szyi tabliczkę z bardziej precyzyjnym ostrzeżeniem: ŹLE REAGUJE NA POLECENIA. Nie zamierzałam się poddać, to był dobry plan. Mogłam wykazać się elastycznością i zmieniać detale, aż w końcu Adam zgodzi się w tym uczestniczyć. – Może i masz rację – stwierdziłam. – Darujmy sobie Kevina Ye. Z Seanem pójdzie mi łatwiej. – Wiedziałem! – Adam wskazał mnie palcem. – Cały ten czas chcesz zdobyć Seana.

Zmrużyłam oczy. – O czym ty mówisz? Że niby zamierzałam zdobyć Seana, a zamiast tego zdobyłam ciebie, ale tak naprawdę zawsze zależało mi na nim, i teraz zamierzam go dopaść? – Nie nabierzesz mnie. Udajesz głupią, ale miałaś szóstkę z trygonometrii. Diaboliczność przychodzi ci całkiem naturalnie. Zaplotłam ręce na sportowym staniku. – Jestem prawie pewna, że mamy tu nieporozumienie terminologiczne, ale przypomnij mi, żebym potem sprawdziła w słowniku, co znaczy „diaboliczność”. Oparł zaciśnięte w pięści ręce na biodrach, co sprawiło, że naga i opalona pierś przede mną wydawała się jeszcze szersza. – Nie będę ci mógł o niczym przypomnieć, Lori, ponieważ nie wolno nam się widywać, a ty zamierzasz się umówić z Seanem. – O co ci chodzi z tym Seanem? – zapytałam. – Myślałam, że wszystko sobie wyjaśniliście. Widziałam, jak gadaliście w sobotę wieczorem. – Wszystko wyjaśniliśmy? Może i tak. Umówiliśmy się, że nie będzie mi przeszkadzał, kiedy spróbuję cię odzyskać, a ja nie będę mu przeszkadzał, kiedy spróbuje odzyskać Rachel. – Aha. Myślałam, że rozmawiali o czymś ważniejszym i bardziej po bratersku, na przykład o tym, jak Sean źle traktował Adama od szesnastu lat i o tym, jak Adam zaczął skutecznie się bronić. Miałam nadzieję, że o to chodziło, ponieważ to by znaczyło, że Sean pomógłby Adamowi i mnie wydostać się z tego bagna. Ale to byłoby zbyt piękne. Wcześniej ani razu nie widziałam, żeby Sean i Adam z własnej woli o czymś rozmawiali. Nigdy. – No dobra – powiedziałam. – Nie umówię się też z Seanem. Oboje podskoczyliśmy, kiedy niedaleko nas z krzaków derenia wyleciał ptak i wzbił się pod niebo. Adam patrzył za nim, a ja patrzyłam na Adama. Obserwował ptaka z uniesionym podbródkiem, jakby starał się zachować poczucie godności. Oczekiwałam, że zaraz usłyszę z jego ust przeprosiny za to, że we mnie wątpił. Powiedział tylko: – To kto jest następny na liście? Cameron? Genialne! Prawie nie zauważyłam sarkazmu w głosie Adama. Strzeliłam palcami. – To nie najgorszy pomysł. Cameron jest ode mnie o trzy lata starszy i zaraz zacznie drugi rok w college’u. Tata by chyba zemdlał. Byłby przeszczęśliwy, gdybym znowu zaczęła się umawiać z jakimś rówieśnikiem, nawet gdybyś to miał być ty. – Poza tym ty i Cameron i tak jesteście już blisko, bo przecież się całowaliście. – Błękitne oczy patrzyły na mnie oskarżycielsko, a sarkazm tym razem nie dawał się nie zauważyć. Z irytacją wsunęłam ręce we włosy, co nie było najlepszym pomysłem, ponieważ miałam je związane w koński ogon. Zdołałam tylko przybrać bardziej potargany wygląd osoby pokonanej wspaniałą logiką swojego chłopaka i opuściłam ręce. – Słuchaj, nie całowaliśmy się. Pocałowaliśmy się raz, kiedy miałam jedenaście lat. Nie powinnam była w ogóle ci o tym mówić. – Naprawdę, nigdy bym mu tego nie powiedziała, gdybym przewidziała, że tydzień później będzie moim chłopakiem i zacznie mi to wypominać. – Próbuję rozwiązać nasz wspólny problem, a ty potrafisz tylko reagować na wszystko z irracjonalną złością. – Nie wydaje mi się, żeby bardzo irracjonalne było to, że nie chcę, żebyś się umawiała z moimi braćmi albo cholernym skazanym przestępcą – prychnął Adam. – Za co w ogóle ten Kevin Ye został wsadzony? Zdaje się, że za kradzież samochodu? – Za jazdę kradzionym samochodem – roześmiałam się, ale zobaczyłam, jak Adam na mnie patrzy. – Oddał go potem. – Musiał go oddać, bo został aresztowany za kradzież. Otworzyłam usta, żeby powiedzieć coś w stylu, że Kevin Ye za trzecim podejściem zaliczył rok, pomimo problemów z wymiarem sprawiedliwości. Ale teraz Adam patrzył na mnie w sposób, który mówił jasno: „Wiem, że nie zamierzasz zacząć bronić Kevina Ye”. Zamknęłam usta. Adam z obrzydzeniem prychnął przez nos.

– Nie mogę uwierzyć, że próbujesz nas z tego wyciągnąć jakimiś intrygami. To, co robimy razem, to nie jest przeklęty interes naszych rodziców, a jeśli próbujesz jakoś ich przekonać, to znaczy, że się poddajesz. – Wcale nie, cel uświęca środki. Musisz zacząć myśleć tak jak oni. – Postukałam się w głowę, żeby podkreślić słowo „myśleć”. – Spróbuj wczuć się w faceta w średnim wieku, który jest wdowcem, ma nerwicę natręctw i nastoletnią córkę. Spróbuj wczuć się w kobietę z trójką nastoletnich synów, którzy kiedyś wjechali wózkiem golfowym w ścianę domu ich dziadków. – Cameron i Sean nie powinni byli mi pozwolić prowadzić – zaprotestował Adam. – Miałem wtedy siedem lat. – Nie powinieneś był się pchać do prowadzenia. Miałeś wtedy siedem lat. – I nie rozumiem, dlaczego nie możemy po prostu uciec do Montgomery. Ten pomysł brzmiał tak samo absurdalnie jak wtedy, kiedy zaproponował go po raz pierwszy, ale towarzyszące mu uczucia były słodkie. Ponieważ się kłóciliśmy, Adam odsunął się trochę ode mnie, a ja oparłam się o drzewo. Gdy staliśmy w takiej odległości, trudno było pamiętać, że kłócimy się, bo chcemy być razem. Odepchnęłam się trampkiem od drzewa, pokonałam dzielącą nas przestrzeń, położyłam mu rękę na ramieniu i ze współczuciem wysunęłam dolną wargę. – Chciałabym najpierw skończyć liceum. Popatrzył na moją rękę na swoim ramieniu i mruknął: – Ja i tak nie skończę liceum. Podeszłam jeszcze bliżej, położyłam mu na ramieniu drugą rękę i zatrzepotałam rzęsami. Robiłam się w tym dobra, jeśli mogę tak sama o sobie powiedzieć. – Mówiłam, że w tym roku pomogę ci z chemią. Dalej uparcie się złościł i nawet mnie nie dotknął, ale też i nie odsunął się ani nie strzepnął moich rąk. – Nawet jeśli twój plan zadziała i pozwolą nam się znowu spotykać, to kiedy jeszcze raz coś zrobimy nie tak… – powiedział. – Dlaczego mielibyśmy coś zrobić nie tak? Będziemy bardzo uważać. – Lori. Mówimy tu o tobie. I o mnie. Roześmiałam się. – Rozumiem, co masz na myśli. – Kiedy znowu coś zrobimy nie tak, po prostu ponownie zabronią nam się widywać. Potarłam kciukiem złociste włoski na jego opalonym przedramieniu. – Nie, jeśli zdołamy ich przekonać, że jesteśmy sobie przeznaczeni. – Ja nie jestem już tego taki pewien. Popatrzyłam na pierścionek z diamencikami i perłami, który zostawiła mi mama, a tata wczoraj dał w urodzinowym prezencie. Jasne, że byliśmy sobie przeznaczeni, moja mama wiedziała to i w zasadzie wprost mi to powiedziała przed śmiercią. Było tylko kwestią czasu, żebym sama to zauważyła. Ale jeśli Adam nie był tego pewien… Popatrzyłam na niego zaskoczona. – Nie jesteś? – Nie, jeśli do tego stopnia upierasz się, żeby się umówić z Seanem. Zabrałam ręce z jego ramienia. – Czyli o to ci chodzi: dalej jesteś wściekły o Seana. Co się stało z tymi zapewnieniami sprzed kilku dni, że zawsze mnie kochałeś? – Ty zawsze kochałaś Seana i oczekujesz, że uwierzę, iż tak po prostu przestawiłaś się na mnie w ciągu zeszłego tygodnia? Miałam dość. Skoro nie ufał mi, kiedy powiedziałam, że zależy mi na nim, a nie na Seanie, to co z niego był za chłopak? Powiedziałabym mu, że powinniśmy zerwać, gdyby tata już tego za mnie nie załatwił. W ten sposób wszystko będzie prostsze, a my będziemy mogli przyjemnie spędzić resztę wakacji. Szlaban na randki przestanie mieć znaczenie, zdołamy wrócić do bycia przyjaciółmi i udawać, że nigdy ze sobą nie chodziliśmy. Miałam nadzieję, że to się uda. Kiedyś. W tym momencie coś się zmieniło. Blask słońca pomiędzy liśćmi oświetlił mu twarz. Wy-

glądał inaczej – ten chłopak, na którego patrzyłam z niedowierzaniem i z którym chciałam zerwać… wiedziałam, że to Adam. Dopiero co kłóciłam się z Adamem. Ale w półmroku lasu nie wyglądał jak Adam, nie wyglądał nawet jak Sean, który był do niego tak bardzo podobny, chociaż o dwa lata starszy. Teraz, kiedy Adam przeszywał mnie spojrzeniem jasnobłękitnych oczu i zaszczycał doskonałym widokiem na opaloną, muskularną pierś oraz złocisty zarost na twarzy – nie mogłam przywyknąć do tego zarostu – przypominał mi starszych chłopaków z drużyny futbolowej, którym zeszłej jesieni przynosiłam wodę i bandaże razem z resztą dziewczyn z drużyny tenisowej. Chłopaków, których uważałam za tak przystojnych i o tyle ode mnie starszych, że i tak nie miałabym u nich szans, więc po co próbować? Uświadomiłam sobie, że sierpniowe treningi futbolowe naprawdę zaczynają się za sześć czy siedem tygodni, a kilka tygodni później zacznie się szkoła. Ponieważ Sean wyjedzie do college’u, Adam po raz pierwszy wyjdzie z jego cienia – będzie jedynym z braci Vaderów pozostałym w mieście. Prawdopodobnie zacznie grać w reprezentacji futbolowej szkoły, zostanie zauważony i nie będzie już moją wyłączną własnością, tak jak w czasie wakacji. Będę musiała dzielić się nim z innymi dziewczynami w liceum, łącznie z każdą zalotną idiotką na podstawowym kursie matematyki, na który na pewno będzie jak zawsze chodzić. Nie umiałabym z nim zerwać, ale i nie mogłabym patrzeć, jak umawia się z inną dziewczyną albo całymi tabunami dziewczyn przez resztę liceum. Żałowałabym tego całe życie. Nie mogłam sobie pozwolić na takie kłótnie z nim. Konieczne było przekonanie taty, żeby zdjął mi szlaban na Adama przed końcem wakacji. Musiałam też przekonać Adama, że mój plan jest wart wypróbowania. Niestety Adam nie umiał czytać w moich myślach. – Wiesz co? – zapytał. – Chrzanić to. – Odwrócił się na pięcie i pomaszerował po suchych liściach w kierunku drogi. Musiał uznać, że nie mam nic na swoją obronę w kwestii tak szybkiej zamiany Seana na niego. Trzeba było to naprawić, ale pobiegnięcie za nim, uczepienie się jego ramienia i błaganie go, żeby zachowywał się rozsądniej, nie przekonałoby go, że jestem niesamowitą zdobyczą, wartą wszelkich wysiłków. Wykorzystałam więc podejście strategiczne i postanowiłam wkraść się z powrotem w jego łaski żartem. – Nie masz prawa skreślać mojego planu – zawołałam za nim. – Twój plan polega na hodowaniu brody. – Ej, to jest znacznie trudniejsze niż na to wygląda. Golę się dopiero od roku. Doskonale, bo podchwycił mój ton, a to znaczyło, że mój żart na niego podziałał. Fatalnie, bo nie powiedział tego na wet przez ramię – krzyknął tylko przed siebie, idąc dalej przez las. Ledwie go usłyszałam. Mój żart nie podziałał dostatecznie dobrze. Pobiegłam za nim, aż zdołałam się z nim zrównać, a potem usiłowałam dotrzymać mu kroku, co nie było takie łatwe. Był ode mnie znacznie wyższy, stawiał dłuższe kroki i szedł wprost przed siebie, podczas kiedy ja musiałam omijać krzaki. – To świetnie – wysapałam. – Jak już ustaliliśmy, jesteśmy oboje fatalnymi aktorami. Jeśli naprawdę będziemy na siebie wściekli, nie będziemy musieli udawać, że zrywamy. Nawet nie zwolnił, więc musiałam praktycznie biec za nim, a gałęzie chłostały mnie w twarz. Udawanie, że jestem naprawdę wściekła, robiło się coraz prostsze, a ja już chyba trochę zapomniałam o moim postanowieniu pogodzenia się z nim. – Skoro już przy tym jesteśmy – odezwałam się. – Dlaczego nie nazwiesz mnie suką, tak jak kilka dni temu? – Dlaczego nie miałbym cię nazwać dziwką za to, że umówiłaś się ze mną tylko po to, żeby zdobyć Seana? – wściekał się. – A dlaczego ja nie miałabym cię nazwać męską dziwką za to, że w zeszłym roku co miesiąc miałeś nową dziewczynę?! – wrzasnęłam na niego. – Założę się, że ta twoja Tajna Kryjówka Randkowa nie jest aż taką tajemnicą. Masz prawo jazdy od trzech tygodni i założę się, że już jeździłeś tam z Rachel. Zatrzymał się raptem i spojrzał na mnie zaskoczony. Ha – potrafił rzucać podyktowane za-

zdrością oskarżenia, nie potrafił jednak sobie z nimi radzić. Ale nie zależało mi na pokonaniu Adama. Chciałam być z nim i znowu się z nim całować, najlepiej wcześniej niż później. – Hej. – Wyciągnęłam do niego rękę. Zanim zdążyłam go dotknąć, zrobił unik i pokłusował przed siebie. Znaleźliśmy się na skraju lasu, a on przedarł się przez krzaki jeżyn na drogę. – Adam! – zawołałam, przekonana, że nie może mi uciec, dopóki nie pogadamy na spokojnie. Pobiegłam za nim, niemal nie zauważając cierni drapiących mi nogi. Wyłoniłam się na oświetloną blaskiem słońca drogę dokładnie na wprost taty i Frances, trzymających się za ręce. Moja pierwsza myśl na ich widok brzmiała: „Dlaczego wybrali się razem na spacer?” Tata zatrudniał kiedyś Frances i byłam przyzwyczajona, że ze sobą rozmawiają, ale nie do tego, że się dotykają. Ale wtedy przypomniałam sobie, że Frances od lat nie jest moją nianią, a tata od wczoraj oficjalnie się z nią umawia. Potem pomyślałam: „Dlaczego wybrali się na spacer w taki upał? Nikt przy zdrowych zmysłach nie wychodziłby o tej porze”. Dopiero moja trzecia myśl – zapewne zauważyliście, że niektóre rzeczy powoli do mnie docierają – przyniosła odpowiedź: „Wpadliśmy”.

6

Kiedy tylko zobaczyłem na rozpalonej asfaltowej drodze tatę Lori w towarzystwie Frances, odwróciłem się na pięcie z nadzieją, że Lori jest jeszcze ukryta między drzewami. Stała tuż za mną, doskonale widoczna, a jeśli miałem taki sam wyraz twarzy jak ona, to nie mogliśmy bardziej wyglądać na winnych. Znowu się odwróciłem – twarz jej taty wyglądała jeszcze gorzej. Patrzył na mnie z wściekłością, poruszał szczęką, jakby chciał coś powiedzieć, ale najpierw musiał się upewnić, że będzie to najgorsza możliwa obelga. Robił się coraz czerwieńszy na twarzy i miałem wrażenie, że się nadyma, jakby wszystkie otwory w jego głowie zostały zatkane i ciśnienie nie miało drogi ucieczki. Otworzył usta. – To moja wina – powiedziałem szybko. – Wiem! – ryknął. W tym momencie Lori wyminęła mnie i mruknęła: – Nie powinieneś tak mówić. – Jasne. – Położyłem jej rękę na ramieniu i odsunąłem, tak żeby to nie wyglądało, jakbym się za nią chował. – To nie jest niczyja wina, ponieważ nie robiliśmy nic złego. Jej tata splótł dłonie i strzelił kciukami. – Trevor – odezwała się Frances uspokajającym tonem i pogładziła go po plecach. Jednocześnie jednak patrzyła na mnie surowo zza okularów, dając mi do zrozumienia, że porządni obywatele nie zachowują się w taki sposób. Kiedy byliśmy mali, potrafiła skłonić do posłuszeństwa Lori i jej brata, a czasem nawet moich braci, ale do mnie jakoś nigdy nie mogła dotrzeć. – Widziałem, że wychodzicie z lasu! – wrzasnął do mnie tata Lori. – Razem! – Nie tarzaliśmy się po ziemi ani nic takiego. Proszę, żadnych śladów. – Położyłem drugą rękę na ramieniu Lori i obróciłem ją, mając cichą nadzieję, że nie zostały jej zadrapania od drzewa na gołych plecach albo resztki kory na siedzeniu. – Zabieraj łapy od mojej córki. Albo ja odskoczyłem od niej pod wpływem tych słów, albo też ona mi się wyrwała – nie byłem pewien, co się stało. Lori, Frances i ja patrzyliśmy z przerażeniem na pana McGillicuddy’ego. Owszem, był porywczy, i owszem, krzyczał na mnie już wcześniej, ale zawsze chodziło mu o kwestie bezpieczeństwa. Bał się, że podpalę mu dom rakietami albo znowu staranuję jego beamera. Jego podniesiony głos zawsze wtedy stawał się wysoki i piskliwy jak głos kobiety. Teraz jego głos był inny: donośny i całkowicie serio. Tata Lori wyglądał jak wielki pies broniący swojego terytorium. – Powiem ci, co złego zrobiłeś, Adamie – warknął. – Mówiłem twoim rodzicom, żeby jasno ci przekazali, że masz się więcej nie widywać z Lori. Ty ich nie posłuchałeś. To właśnie to „coś złego”, co zrobiłeś. – Ale… – zacząłem. – Ćśśśś – przerwała stojąca za mną Lori. – To jest… – zacząłem znowu. – Zamknij się – mruknęła Lori. – …absurdalne – dokończyłem. – Adam, cicho bądź – powiedziała Lori. – Adam, cicho bądź – powtórzyła Frances. Wiedziałem, że pakuję się coraz bardziej w kłopoty. Tata Lori rozprostowywał i zaciskał pięści, prowokując mnie, żebym spróbował mu odszczeknąć. Przestało mnie to wszystko obchodzić – to ja miałem rację, a nie on. – Jasne, że będę się z nią widywać – powiedziałem. – Mieszkam po sąsiedzku. – Już niedługo! – krzyknął. – Lori, idź z Frances. Idź do domu.

W tym momencie ja także zacisnąłem pięści. To brzmiało, jakby Lori była jego psem. Popatrzyła na mnie ostrzegawczo, a potem posłusznie przebiegła kilka kroków i poszła z Frances w kierunku swojego domu. Jej tata spojrzał na mnie. – Ty. Za mną. – Hau hau – powiedziałem. Lori i Frances zatrzymały się pod drzewami i obejrzały. Podświadomie się spodziewałem, że teraz tata Lori naprawdę eksploduje. Ale nie. Tylko jego pięści zamieniły się w szpony, jakby chciał mnie nimi udusić. Potem odwrócił się bez słowa i ruszył do mojego domu. Lori popatrzyła na mnie wielkimi oczami i wskazała głową swojego tatę, ponaglając mnie, żebym szedł za nim. Frances pokazała go palcem i rzuciła mi surowe spojrzenie niani. Poszedłem za nim, ale trzymałem się w odległości dobrych dziesięciu metrów, żeby trochę się zaniepokoił – z tej odległości nie słyszał moich kroków na opadłym igliwiu. Co chwila oglądał się przez ramię, żeby sprawdzić, czy nie uciekłem. Minęliśmy mój dom i zeszliśmy do mariny. Czekał na mnie przed drzwiami biura, z zaplecionymi rękami, a kiedy podszedłem, gwałtownie otworzył drzwi, gotów rzucić mnie na pożarcie moim rodzicom. Ale biuro było puste, więc wskazał gestem, że mam wejść do środka. Minąłem go, powłócząc nogami, i opadłem na fotel przy biurku matki. Byłem tak nakręcony na awanturę, że poczułem niemal rozczarowanie, że się teraz odwleka – nawet o kilka minut. – Zostań. – Patrzył na mnie z furią jeszcze przez moment, a potem zamknął mnie w biurze i poszedł szukać moich rodziców. Wpatrywałem się w pomalowane metalowe drzwi. Sean za pomocą WD-40 nagryzmolił na nich uśmiechniętą buźkę, kiedy ja miałem osiem lat, a on dziesięć. Zwalił winę na mnie, a mama mu uwierzyła. Wielki, tłusty i spłowiały już uśmiech nie dawał się zmyć. Uwierzcie mi, próbowałem – zmusili mnie do tego. A teraz kpił sobie ze mnie. Wyprawa z Lori do lasu była moim pomysłem. Wyprawa samochodem wczoraj wieczorem także była moim pomysłem. Wiedziałem o tym, a jednak wszystkie moje problemy sprowadzały się do Seana. Z impetem przysunąłem fotel bliżej biurka, złapałem telefon i wybrałem numer Rachel. Gdyby nie Lori, byłbym zakochany w Rachel, a tak chodziłem z nią tylko przez miesiąc z tych samych powodów, dla których chodziłem z innymi dziewczynami. Żeby się dobrze bawić. Miałem też nadzieję, że Lori mnie obserwuje i w końcu zrobi się zazdrosna. Mimo wszystko lubiłem Rachel i czułem się winny, że ją wykorzystuję, aż do chwili, kiedy zdradziła mnie z Seanem. Potem doszedłem do wniosku, że ma to, na co zasługuje za swoją niewierność i skrajnie zły gust. Musiała rozpoznać na komórce numer biura mariny i myślała pewnie, że dzwoni Sean, ponieważ jej głos był napięty, jakby z trudem nad sobą panowała. – Halo? – To tylko ja – nie chciałem jej rozczarować. – Cześć, Adam! – zawołała. Nie chciała, żebym się rozczarował tym, że ona się rozczarowała. To było urocze i w ogóle, Rachel miała naprawdę dobry charakter. Ale gdybym wybrał się do lasu z Rachel, a potem zadzwonił do Lori, powitałaby mnie chichotem czarownicy i pytaniem: „I jak, udało się?”. Już za nią tęskniłem. – Cześć – powiedziałem. Miałem szczęście, że Rachel odebrała, ale skoro się do niej dodzwoniłem, musiałem jak najszybciej dowiedzieć się tego, czego potrzebowałem. Lori niedługo do niej zadzwoni na babską pogawędkę o tym, jakim byłem idiotą, nie chcąc się zgodzić na jej plan. Musiałem przeciągnąć Rachel na swoją stronę teraz, zanim mój tata się pojawi i mnie zabierze. – Jak wygląda sytuacja z tobą i Seanem? – A o co chodzi? – warknęła. – Mówił coś o mnie? Tak podejrzewałem. – Nie powiedział ani słowa – przyznałem. Zawiedziona, prychnęła cicho. – No to dlaczego myślisz, że w ogóle coś jest między nami? – Nie „między wami” – odparłem. – To wszystko jest jednostronne. Wściekłaś się na niego

i zerwałaś z nim w zeszłym tygodniu. Przyszedł cię przepraszać, ale go spławiłaś. Spodziewałaś się, że spróbuje jeszcze raz. Nie spróbował. Rozmawiał z tobą wczoraj na Święcie Leszczy, ale nawet nie starał się z tobą umówić. Trafiłem? – No dobra. – Jej głos stał się jeszcze wyższy ze zdenerwowania. – Zerwałam z nim, bo wszystko wskazywało na to, że chciał chodzić ze mną tylko po to, żeby ciebie wkurzyć. Kiedy zerwaliśmy, pomyślałam, że odczeka kilka dni, uświadomi sobie, jak bardzo nie miał racji, a potem będzie błagał, żebym do niego wróciła, i zacznie mnie bardziej cenić. Nigdy nie przypuszczałam, że kiedy z nim zerwę, on tylko wzruszy ramionami i stwierdzi: „Okej”! – Domyślam się – powiedziałem. – Dzisiaj po południu paradowałaś po jeziorze w bikini, a on mimo wszystko cię zignorował. W ogóle nie zachowuje się jak chłopcy, z którymi się wcześniej umawiałaś. – Możesz sobie darować ten ton wyższości, Adamie Vaderze – oznajmiła surowo. – Ostatnim chłopakiem, z którym się wcześniej umawiałam, byłeś ty. – Urwała na chwilę. – Oczywiście ty umawiałeś się ze mną tylko po to, żeby Lori była zazdrosna. Roześmiałem się, ale nie jak osoba rozpaczliwie zakochana w swojej dziewczynie, tylko aroganckim śmiechem Seana. Poczułem, że robi mi się niedobrze. – Dlatego właśnie dzwonię. – Znowu chcesz, żeby Lori była zazdrosna? – domyśliła się Rachel. – I bez tego macie dość problemów. – Powiedz mi coś, czego nie wiem. – Wrażenie mdłości się wzmagało. Skrzywiłem się, gdy poczułem następny skurcz żołądka, zupełnie jak dzisiaj rano, kiedy się dowiedziałem, że mam szlaban na Lori. A potem wyjaśniłem: – Lori dalej zależy na Seanie. – Jasne, że nie! – pisnęła Rachel. Usłyszałem, jak przełyka ślinę. Dalej mówiła już spokojnie: – Jasne, że nie, Adam. Zależy jej na tobie. Powinieneś słyszeć, jak opowiadała o tobie dzisiaj po południu na łódce. „Powinnaś słyszeć, jak opowiadała o Seanie dzisiaj w lesie” – pomyślałem. – Chodzi o taką rzecz. Ona wymyśliła plan. – Ups – wtrąciła Rachel. – …że będzie się umawiać z innymi chłopakami tak długo, aż jej ojciec przestanie mnie uważać za najgorsze zło. – Ale nie umówiła się z Seanem – przypomniała Rachel. – Jeszcze nie – przyznałem. – Ale zrobi to. Jeśli to potrwa dość długo, mogę się założyć, że to zrobi. – Nie wierzę – stwierdziła Rachel. – A nawet gdybym uwierzyła. Miałem ją! – …co mogłabym zrobić? – Na razie nic – powiedziałem. – Ale kiedy przyjdzie co do czego, chciałbym, żebyś była przygotowana. Mogę cię poprosić, żebyś zrobiła coś, co podtrzyma zainteresowanie Lori mną albo popchnie Seana w twoim kierunku. Czułem się winny, proponując to. Sean i ja ustaliliśmy, że nie będziemy sobie wchodzić w drogę, jeśli chodzi o Lori i Rachel. Zacząłem sam siebie przekonywać. Na palcach jednej ręki mógłbym policzyć te przypadki, kiedy Sean dotrzymał danego mi słowa. W sumie, jak się nad tym głębiej zastanowić, nie potrafiłem sobie przypomnieć żadnego takiego przypadku. – Nie wiem – westchnęła Rachel. – Lori i ja przyjaźnimy się od niedawna. Nie czułabym się w porządku, robiąc coś za jej plecami. – Wybaczy ci – obiecałem. – Ona bardzo łatwo wybacza, a ty zrobisz to dla jej dobra. Chcesz, żeby trzymała się z dala od Seana, prawda? Ten facet to nic dobrego. Rachel zachichotała – zawsze śmiała się niemal z każdego mojego słowa i to był kolejny powód, dla którego ją lubiłem. Potrafiła się zadowolić byle czym, co wiele wyjaśniało, jeśli chodzi o jej zauroczenie Seanem. Roześmiałem się razem z nią, chociaż mówiłem całkiem serio. Uspokoiła się i zapytała: – Myślisz, że jestem idiotką, bo on mi się podoba, prawda?

– Nie. Myślę, że masz taki sam gust jak wszystkie dziewczyny w naszym liceum. Nie rozumiem tego, tak samo jak nie rozumiem noszenia za długich bluzek z szerokimi paskami. – To się nazywa tunika. – To się nazywa szkaradzieństwo. I jeszcze jedna rzecz. Rachel westchnęła. – Słucham. – Nie mów Lori, że byłaś w mojej Tajnej Kryjówce Randkowej. Gdyby cię o to pytała, powiedz, że nigdy tam nie pojechaliśmy. – A co dla niej za różnica? – zdziwiła się Rachel. – Jeździliśmy tam, kiedy chodziliśmy ze sobą, czyli zanim ty i Lori zaczęliście się umawiać. – No wiem, ale ona myśli, że była tam pierwsza, a ja nie wyprowadzałem jej z błędu. Rachel umilkła na chwilę, a ja słyszałem, jak w tle jej młodsze siostry krzyczą z jakichś powodów na siebie. Jeśli próbowała zrozumieć, jak działa mózg chłopaka, to zadanie przerastało jej siły. Nie była Lori. W końcu się odezwała: – Nie chcę jej okłamywać. Mówiłam, przyjaźnimy się od nie… Przerwałem jej, zanim zdążyła się rozkręcić w tym protekcjonalnym tonie. Przyszedł czas na zagranie na współczucie, co nigdy nie działało na Lori, ale doskonale sprawdzało się w przypadku każdej innej znanej mi dziewczyny. – Lori i ja mamy teraz trudny okres. Pomogłabyś jej, a nie skrzywdziła. Proszę, Rachel, pomóż mi. – To po prostu nie ma sensu – odparła cicho. – Myślałam, że chcesz, żeby była zazdrosna. Jeśli prosisz, żebym jej nie mówiła, że byłam w twojej kryjówce, to brzmi, jakbyś nie chciał, żeby była zazdrosna. – Nie chcę, żeby była zazdrosna już teraz – wyjaśniłem. – Jeszcze nie zaczęła się umawiać z Seanem. W tej chwili chcę, żeby się czuła kimś szczególnym, żeby myślała, że była jedyną dziewczyną, którą kiedykolwiek przywiozłem do tej kryjówki. Dopiero kiedy zacznie się spotykać z Seanem, zamierzam zachwiać jej pewnością siebie. – Adamie Vader, nie miałam pojęcia, że jesteś tak przebiegły – orzekła Rachel. – Jasne. A dzięki temu będę jeszcze przebieglejszy. Umowa stoi? Pożegnaliśmy się, a ja znowu pogrążyłem się w poczuciu winy. Niepokoiłem się, że Lori zacznie chodzić z Seanem, ale tak naprawdę bardziej niepokoiłem się, że odkryje, iż nie była pierwsza w tajnej kryjówce. Żałowałem, że nie była pierwsza i że w ogóle zabrałem tam Rachel. Nie chciałbym zobaczyć wyrazu twarzy Lori, kiedy się dowie, że było inaczej. Mógłbym się przyznać do tego Rachel – może powinienem to zrobić. Ale straciłem do niej zaufanie po tym, jak zdradziła mnie z Seanem. Oczywiście miała rację, że umawiałem się z nią tylko po to, by wzbudzić zazdrość Lori. Ona także nie miała powodów mi ufać. Byliśmy doskonałymi wspólnikami zbrodni. Nagle uświadomiłem sobie, jak bardzo jestem spięty. Pochylałem się i ściskałem krawędź metalowego biurka obiema rękami. Odchyliłem się do tyłu, ale to nie pomogło mi się odprężyć. Gapiłem się na tablicę korkową nad biurkiem, do której były przypięte wizytówki sprzedawców łodzi, schemat myśliwca F/A-18 Hornet, który Cameron narysował, kiedy miał dziesięć lat (a mnie wydawał się nieprawdopodobnie dorosły), harmonogram zajęć wszystkich pracowników mariny (zauważyłem z irytacją, że Lori była wpisana tuż pod Seanem) oraz ulotka szkoły wojskowej z internatem. Prawie zapomniałem o tym, że rodzice chcą mnie odesłać z domu. Powiedziałem tacie Lori, że nie może mnie powstrzymać przed widywaniem się z nią, ponieważ mieszkam po sąsiedzku. Kiedy mi odpowiedział: „Już niedługo”, właśnie to miał na myśli. O tym rozmawiał teraz z moimi rodzicami. Nie zrobiliby mi tego. Prawda? Nie, nie zrobiliby. Nie teraz. Nie dlatego, że tata Lori im tak każe. Ale zagrożenie istniało – w zeszłym roku, kiedy zawaliłem chemię, mama zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu jakiejś innej szkoły dla mnie. Pytała tatę Lori o radę, ponieważ jego kolega

ze studiów chodził do takiej szkoły i mógł mnie zaprotegować do dobrej placówki dla dzieciaków z ADHD, która nie byłaby kuźnią młodocianych przestępców. Tego właśnie obawiała się moja matka – że kiedy wyśle mnie do szkoły, żebym się naprostował, zamiast tego pogrążę się do reszty i nauczę się lepiej otwierać zamki wytrychem. Mnie to nie robiło różnicy – więzienie pozostawało więzieniem. Do końca semestru udało mi się jednak podciągnąć z chemii. Nie poprawiłem wyników klasówek, ale im dłużej trwały zajęcia, tym większe znaczenie miała ocena z ćwiczeń laboratoryjnych, które szły mi doskonale. W odróżnieniu od wszystkich kujonek i połowy chłopaków w klasie, nie bałem się pracować z palnikiem Bunsena. Utyrałem ręce po łokcie, żeby dostać tróję, a teraz wszystko na nic! W biurze nie było okien. Zerwałem się z fotela, otworzyłem kopniakiem drzwi i uciekłem z tej celi. Za rogiem magazynu wyciągnąłem z krzaków piłkę futbolową, podbiegłem jakieś dziesięć metrów po rampie do wodowania łodzi i cisnąłem piłką w ogromne metalowe drzwi. Bang… Trafiony. Pobiegłem za piłką i zatrzymałem ją, zanim potoczyła się przez ogród i wpadła do jeziora. Wróciłem na rampę i spróbowałem następnego rzutu. Bang… Jeśli tata Lori znalazł moich rodziców w magazynie i teraz mnie szukali, hałas podpowie im, gdzie jestem. Nie obchodziło mnie to. Im dłużej rzucałem, tym lepiej się czułem. Bang… – Adam! – wrzasnął mój tata. Słońce już zachodziło, a z miejsca, w którym stałem, widać było zza rogu magazynu dokładnie połowę wielkiej tarczy. Tata szedł do mnie i w jej pomarańczowym blasku wyglądał jak diabeł. Wspiął się na rampę i zatrzymał koło mnie, gładząc brodę. Nie mogę powtórzyć przy ludziach tego, co mi powiedział, mogę jednak przekazać ogólny sens, zastępując słowa, których nie powinno się mówić przy mamie, słowem „małpa”. Nie cierpię małp. – Synu – powiedział. – Teraz to udało ci się (małpa) wszystko. – Wiem. Odwlokłem dalszy ciąg rozmowy i pobiegłem po piłkę, a kiedy wróciłem na miejsce, tata dalej tam stał. – Słuchaj, nie zamierzam cię wysłać do szkoły wojskowej tylko dlatego, że Trevor McGillicuddy robi z igły widły. – Dzięki – odparłem. Bang… Podniósł głos: – Ale naprawdę mogę cię odesłać do szkoły wojskowej z tego powodu, z którego twoja matka i ja w ogóle o tym rozmawialiśmy. Ni (małpa) nie panujesz nad sobą! Nic a nic! – Dzięki za nic. Pobiegłem w dół rampy, żeby przynieść piłkę. – A teraz masz (małpa) właśnie przykład! – krzyknął za mną. – Siedzisz w bagnie i jeszcze się odszczekujesz. Ludzie tacy jak ty kończą w więzieniu, a ciebie nikt stamtąd nie wyciągnie. Trevor już jest tak wściekły, że pluje jadem, a ja nie zamierzam marnować zysków firmy, żeby opłacać prawnika mającego cię bronić przed oskarżeniem, które pewnie i tak byłoby słuszne. Podszedłem w górę rampy, przerzucając piłkę z ręki do ręki. Wepchnąłem ją pod pachę i klepnąłem tatę po plecach. – Ta wiara we mnie jest wzruszająca, tato. Sprawia, że mam ochotę oddać te wszystkie pieniądze, które ukradłem staruszkom, i rzucić heroinę. Posłał mi takie samo spojrzenie, jakie widziałem rano w kuchni. Przeciągnąłem strunę. Podniosłem obie ręce, trzymając w jednej z nich piłkę. Nie miałem nic na swoją obronę i nic więcej do powiedzenia. – Dlaczego, (małpa), nie możesz się trzymać z dala od niej? – wybuchnął tata.

– Bo tak. – Tego się nie dało wyjaśnić, bo sam tego nie rozumiałem. Opuściłem ręce w geście porażki. – Bo to jest Lori. – Wiem – powiedział i ku mojemu zdumieniu w jego głosie zabrzmiało niemalże współczucie. – I jest śliczna – ciągnąłem. Skinął głową. Wskazałem piłką między drzewa, w kierunku jej domu. – I jest tuż obok! – Wiem, synu, i przez to zapracujesz na wycieczkę objazdową po południowych szkołach średnich dla (małpa) młodzieży. Z frustracji odbiłem sobie piłkę od głowy. – To czego ode mnie chcesz? Wydął wargi i przyjrzał mi się w zapadającym zmierzchu. – Udowodnij, że potrafisz się zdobyć chociaż na odrobinę samokontroli. – Dobrze – powiedziałem szybko. – Trzymaj się od niej z daleka. – Okej. – Nie pchaj się do niej z łapami. – Spróbuję. Skrzywił się. – Dobrze – powiedziałem. Pogroził mi palcem. – A na twoje relacje ze starym Lori pomoże, jeśli założysz koszulę i przestaniesz łazić rozebrany jak gorący amant. Przewróciłem oczami, ale te słowa sprawiły, że zacząłem się trochę krępować gołej klaty. Miałem ochotę zapleść ręce, ale cisnąłem tylko z całej siły piłką w drzwi magazynu. Bang… – Niezły rzut – zawołał za mną tata, kiedy biegłem po piłkę. – Nie myślałeś kiedyś, żeby rzucać o ścianę domu? Zrobisz mi ślad w tych drzwiach. O to chodziło – podobało mi się, że zostawiam ślad, który z każdym rzutem robił się większy. Nie powiedziałem tego jednak, ale kiedy odwróciłem się do niego, balansując piłką na jednym palcu, przyznałem: – Metalowe drzwi dają fajniejszy dźwięk. Jak fajerwerki. Czuję je głęboko w środku. Wyciągnął rękę i pogładził grzbietem dłoni mój policzek. – A co to za szczecina? Odtrąciłem jego rękę. – Jabłko pada niedaleko od jabłoni. Pociągnąłem go za brodę. Zamarkował atak, więc odbiłem piłkę od jego klaty i złapałem ją z powrotem. – Dałbym ci radę, staruszku. Zaśmiał się i wyminął mnie, kierując się do domu. – Rób, co ci powiedziałem – rzucił przez ramię. – Dobrze. – Nie chciałbym, żebyś wyjechał. Patrzyłem, jak wspina się przez ogród, w najbardziej stromym miejscu opierając ręce na kolanach, a potem znika w domu. Potem znowu spojrzałem w stronę domu Lori – był duży, ale pomiędzy gęsto rosnącymi drzewami widziałem tylko drewniane narożniki i białe światła. Wyglądał dokładnie tak, jak zawsze widziany z tego miejsca, ale teraz budził we mnie zupełnie inne uczucia. W moich najwcześniejszych wspomnieniach ten dom był przerażający, ponieważ matka Lori i McGillicuddy’ego umarła. Potem stał się tajemniczym i cudownym miejscem, jak Narodowe Muzeum Lotnictwa i Przestrzeni Kosmicznej. Rzadko tam bywałem, ale kiedy przychodziłem, po-

dziwiałem pokój McGillicuddy’ego pełen modeli samolotów – nietkniętych, ponieważ nie miał starszych braci, którzy by je celowo psuli – a poza tym mogła się pojawić Lori, co dodawało wizycie dreszczyku emocji. Ostatnio prawie nie ośmielałem się tam zapuszczać, ponieważ byłem pewien, że Lori zauważy, jak bardzo mi się podoba. Kiedy pod pretekstem odwiedzin u McGillicuddy’ego wchodziłem do holu, wstrzymywałem oddech. Dreszczyk emocji zmienił się w coś znacznie silniejszego, coś, co sprawiało, że miałem ochotę wykraść Lori McGillicuddy’emu i mieć ją tylko dla siebie. A teraz. Teraz miałem tylko nadzieję, że Lori nie wpakuje się w zbyt duże kłopoty. Nie pchać się do niej z łapami. Jasne. Odgoniłem sprzed twarzy świetliki i z całej siły cisnąłem piłką w drzwi magazynu. Bang…

7

Gdy zadzwonił dzwonek, wsypywałam czipsy do miski, ponieważ to właśnie powinien robić każdy, kto zaprosi znajomych na lunch. Była to także jedyna rzecz, która przyszła mi do głowy, kiedy zastanawiałam się nad obowiązkami gospodyni. Na dźwięk dzwonka spojrzałam na drzwi i spróbowałam uspokoić puls. To nie był Adam, cudownie oswobodzony spod władzy gniewu rodziców (i mojego taty), tylko Tammy i Rachel, które zgodziły się przyjść dzisiaj znowu i pomóc mi się zastanowić, co dalej. Potrafiły intrygować, jak wszystkie dziewczyny (poza mną), więc doszłam do wniosku, że może umieją też rozwiązywać problemy. – Czeeeeeść – jęknęłam. Tammy i Rachel wydały z siebie nieznane mi dziewczęce odgłosy współczucia i uściskały mnie jednocześnie. – No nie! – wykrzyknęła Rachel. – Płakałaś? – Już się wypłakałam. Mój głos był stłumiony przez T-shirt Tammy. Nie było obawy, że go poplamię, ponieważ nigdy nie malowałam się do pracy. Żałowałam, że nie potrafię cieszyć się z takiego przytulania i wykorzystać wyraźnego zaproszenia, żeby znowu sobie popłakać. A po to właśnie przyjechały do mnie na lunch. Tak się zachowywały dziewczyny. Ale naprawdę skończył mi się już zapas łez, a prawdopodobnie straciłam też ze trzy litry wody, kiedy razem z Seanem sprzątałam sklep w marinie. Poza tym już i tak wystarczająco dziwnie się czułam, pozwalając sobie na wybuch emocjonalny przy Seanie, a czułabym się jeszcze dziwniej, gdybym miała płakać przy moim bracie, który mógł wrócić w każdej chwili. Teraz, kiedy chodził z Tammy, pewnie wysłuchałby moich babskich zwierzeń. Nie, żebym kiedykolwiek wcześniej coś takiego robiła. Do tego teraz, kiedy otrząsnęłam się z pierwszej histerii spowodowanej wpakowaniem Adama w jeszcze głębsze kłopoty, nie potrafiłam skoncentrować się na płaczu. Zbyt intensywnie obmyślałam plan wyciągnięcia nas z tego bagna. Rozplątałyśmy ramiona i przeszłyśmy do kuchni, zostawiając za drzwiami południowy upał. – To takie romantyczne – westchnęła Rachel. – Jak Romeo i Julia! – Romantyczne: nie – odparłam. – Jak Romeo i Julia: tak, tyle że naprawdę. Czyli do chrzanu. – No to mów. – Tammy usiadła na krześle przed stosem chleba i szynki, który ułożyłam na kuchennym stole. – Czy twój tata przekonał rodziców Adama, że powinni go ukarać? – Jednocześnie rozglądała się po kuchni, a ja wiedziałam, że bardziej od najświeższych wiadomości o Adamie interesują ją najświeższe wiadomości o miejscu pobytu mojego brata. – Jeszcze nie wiem – przyznałam. – McGillicuddy powinien być teraz przy pompie paliwowej i wypytywać o wszystko Adama. Dzisiaj rano pracowałam z Seanem i Cameronem, ale żaden z nich nic nie wiedział. Nie było ich, kiedy Adam się wpakował. Potem go pytali, co się stało, ale powiedział im, żeby spadali. – Biedactwo. – Stojąca obok mnie Rachel objęła mnie ramieniem w talii. Spojrzałam na nią kątem oka. „Biedactwo” było dobrym słowem, okropnie żałowałam Adama – ale niekoniecznie chciałam, żeby żałowała go Rachel. Nie w sytuacji, kiedy dwa tygodnie temu z nim chodziła. Nie byłam dostatecznie biegła w sztuce dziewczęcości, żeby umieć stwierdzić, czy sobie ze mnie kpi. Miałam ją o to wprost zapytać, kiedy wszedł McGillicuddy. – Cześć, Rachel – powiedział. – Cześć, Tammy – powiedział innym tonem, wyminął kuchenny stół i pocałował ją. W pierwszej chwili myślałam, że to będzie buziak w stylu McGillicuddy’ego – jakby tak spojrzeć w przeszłość, to nie umiał sobie radzić z dziewczynami. Ale okazało się, że to coś więcej niż zwykły buziaczek – całowali się całkiem namiętnie na środku kuchni.

Popatrzyłyśmy z Rachel na siebie. Zabrała rękę z mojej talii, a ja podeszłam do stołu, podniosłam widelec i zadzwoniłam w szklankę. – Hej, żadnych czułości na spotkaniu służbowym. Mamy tutaj ratować moje życie uczuciowe, a nie pogłębiać wasze. Oderwali się od siebie i popatrzyli na mnie niechętnie. McGillicuddy był różowy jak plastry szynki na stole. Usiedliśmy, a ja podałam im składniki, z których mogli sobie zrobić kanapki. Cała trójka patrzyła na mnie dziwnie, kiedy je wyciągałam – może inne dziewczyny faktycznie przygotowują lunch, kiedy kogoś zapraszają? Ja także spojrzałam na stojące na stole słoiki – nie podałam zwykłych dodatków do kanapek, tylko po prostu zgarnęłam wszystko z drzwiczek lodówki i postawiłam na stole w przekonaniu, że te rzeczy muszą się do czegoś nadawać, nawet jeśli nigdy nie widziałam, żeby ktoś je jadł. Podniosłam słoik z zielonym śluzem na ściankach i pokazałam mojemu bratu. – Patrz, to nie są smarki taty, tylko coś sprzed pięciu lat, kiedy Frances była naszą nianią. Pamiętasz jej ekologiczny sos chutney z winogronami muszkatowymi? Ach, te wspomnienia. – Przytuliłam słoik do policzka i zaskoczona jego chłodem (oraz lepkością) odstawiłam go na stół. – Czasem trzeba umieć się z nimi rozstać. Rachel owinęła palec serwetką i odsunęła słoik kawałek dalej od swojego talerza. – Mogłabym prosić o nóż? – Nie jestem pewna, czy nawet nóż pozwoli ci się włamać do tego słoika – stwierdziłam. – Jest bardzo sta. – Do majonezu – wyjaśniła Rachel. Uświadomiłam sobie, że nie podałam sztućców do tej wspaniałej biesiady. Zerwałam się z krzesła, przebiegłam kuchnię i otworzyłam szufladę z nożami. Najwyraźniej od dość dawna nie szykowałam jedzenia: szuflada była pełna utensyliów kuchennych, całkowicie bezużytecznych, od kiedy nie było Frances, takich jak obieraczka do awokado, praska do czosnku czy łyżka do robienia kulek z melona. Świetnie się bawiłam przed laty, gotując z Frances. Ona myślała, że uczy mnie gotować i była szczęśliwa. Ja rozgniatałam jedzenie jak plastelinę, nie uczyłam się niczego i byłam równie szczęśliwa. Wyciągnęłam kilka przyrządów na wypadek, gdyby ktoś ich potrzebował, wróciłam na miejsce i podałam Rachel nóż do masła. W końcu zapytałam mojego brata: – Czego się dowiedziałeś od Adama? – No cóż – odparł pomiędzy kęsami – mowa jest o szkole wojskowej. – Co takiego?! – krzyknęłam. – Adam jest ostatnią osobą na świecie, która nadawałaby się do szkoły wojskowej! – Chyba właśnie o to chodzi – wyjaśnił mój brat. – Idziesz do szkoły wojskowej, bo jesteś niezdyscyplinowany i nieposłuszny, a tam stawiają cię do pionu. Miałam uczucie, jakby ktoś wydłubywał mi wnętrzności leżącą przede mną łyżką do robienia kulek z melona. Adam nie dawał się stawiać do pionu, dlatego wiecznie miał kłopoty – ale to była także jedna z jego cech, za które go kochałam. Zdyscyplinowany żołnierz nie byłby nową i ulepszoną wersją Adama – w ogóle nie byłby Adamem. – Ale jeszcze go nie wysyłają – ciągnął McGillicuddy. – Zastanawiali się nad tym wcześniej, a ten ostatni przypadek – popatrzył na mnie, jakbym była „przypadkiem” – sprawił, że temat wrócił. Ale nie odeślą go, jeśli będzie się trzymał z dala od ciebie. – Powiedzieli mu: „Trzymaj się z dala od swojej dziewczyny, bo wyślemy cię do szkoły wojskowej”? – zapytałam. – To nie ma sensu. – Powiedzieli raczej: „Daliśmy ci proste polecenie, a ty nie potrafiłeś go wykonać”. Rzuciłam czipsem w mojego brata, a Rachel i Tammy zrobiły unik, jakby u nich przy stole nie rzucało się jedzeniem. – Nie musisz być taki zadowolony z siebie – stwierdziłam. – Pomogłeś mu szybciej wypolerować tę łódź. Sam go wysłałeś w moje ramiona. – A czy nie chodzi tak naprawdę o to, że wasi rodzice cały czas mają was na oku? – zapytała

Tammy. – Powinniście oboje zwolnić się z mariny i poszukać pracy gdzie indziej. Zmarszczyłam brwi – to mi nie przyszło do głowy. Gdybym znalazła pracę z dala od wody, wyschłabym chyba na wiórek. Nie potrafiłam sobie wyobrazić wakacji nie nad jeziorem, ale jeśli to miało uratować Adama przed szkołą wojskową, warto byłoby zaryzykować. – Na przykład gdzie? – zapytałam. – Oboje macie patenty ratownika – przypomniała Tammy. – Moglibyście pracować na przykład na basenie. – Tak! – wykrzyknęłam. Praca i woda! Rachel potrząsnęła głową. – Adam nie wysiedziałbym na miejscu ratownika dłużej niż pięć minut. – Fakt – przyznałam. Wiedziała o tym, ponieważ chodziła z Adamem, ale nie chciałam sobie o tym przypominać akurat teraz. Machnęłam ręką na amatorski pomysł Tammy i powiedziałam: – I tak chciałam z wami o tym pogadać, ale przez tę szkołę wojskową sprawa robi się jeszcze pilniejsza. Adam nie posłucha rodziców. W grę wchodzi mój nieodparty wdzięk i uroda… Tammy parsknęła śmiechem. – …cicho tam, a także samo to, że rodzice mu czegoś zabraniają. To doskonała mieszanka autodestrukcyjna dla Adama. Muszę wyciągnąć nas z tego, zanim coś się stanie, i mam plan. – Naświetliłam im moją przemyślną intrygę z udziałem Kevina Ye, ignorując Rachel, która kilka razy zakrztusiła się lemoniadą. – No i co, czy to nie dobry plan? – zakończyłam. – Nie – orzekł McGillicuddy. – Ale jest spójny. Kontynuowałam. – Problem z tym planem… – Problem? – zapytała Tammy. – W sensie, jest tylko jeden? – …jest taki, że wtajemniczyłam w to Adama i bardzo mu się nie spodobało. – No czego ty nie powiesz – mruknął ze sztuczną obojętnością McGillicuddy. – Chodzi o samego Kevina Ye. Adam nie chce, żebym się umawiała ze skazanym przestępcą. – Adam nie chciał też, żebym się umawiała z jego bratem albo z jego drugim bratem. – Jednak mogłoby to wszystko zadziałać, gdybym znalazła kogoś, kto przejdzie u Adama, a jednocześnie przerazi mojego ojca. – A może Parker Buchanan? – zaproponowała Rachel. – Twój tata powinien wiedzieć, jaką ma opinię. Wszyscy w mieście słyszeli o tym, jak całował się z trzema różnymi dziewczynami w fastfoodzie w centrum handlowym w Birmingham, a potem ich chłopcy chcieli go pobić na parkingu. – Idealnie! – Uderzyłam pięścią w stół i wychlapałam trochę lemoniady Rachel ze szklanki. – Przepraszam. – Wstałam, żeby znaleźć ścierkę. – Żartowałam – powiedziała Rachel. – Nie żartuj przy Lori, jeśli nie chcesz zostać źle zrozumiana albo wzięta serio – ostrzegł ją mój brat. – Dlaczego Parker jest idealny? – zapytała Tammy. – To playboy, który lubi ryzykowne życie. Czemu by to miało przerazić twojego tatę? To brzmi jak połączenie Adama i Seana. – No tak, ale on jest z Birmingham – przypomniałam i wytarłam rozlaną lemoniadę (a w każdym razie spróbowałam i zgarnęłam kałużę na kolana Rachel). – Przepraszam. Może ty sama spróbujesz. – Oddałam jej ścierkę i wróciłam na miejsce. – Wiecie, jak ludzie tutaj mówią o Birmingham. Nie trzeba nawet tłumaczyć, że w Birmingham wszystko jest bardziej niesamowite. Jeśli masz kraksę samochodową i chcesz, żeby ludzie wiedzieli, jak bardzo oberwałaś, mówisz tylko: „Karetka zawiozła mnie prosto do Birmingham” i wszyscy się domyślą, że zawieziono cię do szpitala uniwersyteckiego, bo byłaś jedną nogą na tamtym świecie. Jeśli się wybierasz na randkę i powiesz: „Pojechaliśmy do Birmingham”, ludzie będą wiedzieli, że chłopak zaprosił cię do najelegantszej restauracji w całym stanie, bo chce się z tobą przespać. McGillicuddy odchrząknął, a siedząca obok niego Tammy ugryzła ogromny kęs kanapki. Chyba planował niedługo zaprosić ją na randkę do Birmingham. Aby ukryć zmieszanie – albo żeby się upewnić, że dobrze zrozumiał mój plan, chociaż w to

akurat wątpiłam – mój brat sięgnął za siebie i wziął z szafki leżący koło telefonu notes i długopis. Narysował mały diagram. – Czyli chłopak z ADHD jest zły, playboy z ADHD jest gorszy, ale playboy z ADHD z Birmingham jest najgorszy ze wszystkiego? – Na to liczę – odparłam. – Nie będę polegać tylko na reputacji Parkera. Umówię się z nim na kilka randek, żeby tata wiedział, że mówię serio, a potem urządzę w domu nastolatkowy kryzys. Wszyscy oprócz mnie parsknęli śmiechem. – Jaki nastolatkowy kryzys? – zapytała Tammy. – Nie mam pojęcia – odparłam defensywnie. – Oglądasz MTV dłużej ode mnie. – Zamierzasz tylko flirtować z Parkerem i zdobyć jego względy? – zapytała Rachel – Czy planujesz mu wyjaśnić, co robisz? – Wyjaśnię mu, co robię – powiedziałam. – Inaczej czułabym się okropnie. A gdyby naprawdę się we mnie zakochał? Rachel i Tammy popatrzyły na siebie. – To nie jest całkowicie poza skalą prawdopodobieństwa – burknęłam. – A dlaczego miałby się zgodzić? – spytała Tammy. – Zaproponuję mu coś w zamian. Pojeżdżę z nim po mieście, poprzedstawiam go ludziom, pokażę mu, gdzie się spotykamy. Nie wspomnę mu tylko o tym, że jestem skrajnie niepopularna i trochę upośledzona w kontaktach społecznych. Myślicie, że może uwierzyć, że jestem popularna? – Zależy, jak długo razem będziecie – stwierdziła Rachel. – W końcu coś zauważy. Mój brat postukał długopisem w notes. – Nie będziesz się czuła nie w porządku, okłamując tatę? W tym momencie poczułam ukłucie wstydu, ale złość wzięła górę. – Nie będę go okłamywać. Naprawdę zamierzam się umawiać z Parkerem, może nie z powodów romantycznych, ale nie będę mówić, że się w nim zakochałam. Tata tylko wyciągnie takie wnioski, a wszyscy wiedzą, że nie można wyciągać pochopnych wniosków. Wszystko trzeba mieć na piśmie. Cała ta prawnicza gadanina przypomniała mi, że mój brat właśnie stworzył obciążające nas dowody. Sięgnęłam przez stół, zabrałam leżący przed nim notes i wyrwałam kartkę, na której zrobił notatki dotyczące naszego planu. Wyrwałam też następną kartkę, na wypadek, gdyby odciski długopisu były na tyle wyraźne, że nasz plan mógłby wyjść na światło dzienne, gdyby pewien paranoiczny ojciec zamazał kartkę ołówkiem. Podarłam obie kartki na drobniutkie strzępki, a pozostała trójka patrzyła na mnie, jakby mi całkiem odbiło. – Chodzi o to – postarałam się brzmieć jak osoba przy zdrowych zmysłach – że muszę to wszystko wyjaśnić Adamowi w cztery oczy. Nie mogę prosić McGillicuddy’ego, żeby to zrobił, bo na pewno coś pominie. – No przykro mi, nie dam rady gapić się na niego cielęcym wzrokiem – wtrącił mój brat. – Poza tym może ci dać w zęby – przypomniałam. – Święta prawda – zgodziła się Rachel, a ja poczułam kolejne ukłucie irytacji, że zna Adama tak dobrze, a przynajmniej wydaje jej się, że go zna. To był jeden z powodów, dla których poprosiłam ją o pomoc, ale im bardziej ona była chętna do pomocy, tym mniej ja byłam przekonana, że rzeczywiście tego chcę. Mój brat rzucił spojrzenie Tammy, a potem zwrócił się do mnie: – Dać mi w zęby? – prychnął. – Niech spróbuje. – Fakt. – Potrzebowałam McGillicuddy’ego po mojej stronie, więc uznałam, że lepiej będzie, jeśli poprę przed Tammy jego postawę macho. Ale wiedział, tak samo jak ja, że poproszenie o pomoc Parkera i nastraszenie nim taty nie będzie ani w części tak trudne jak przekonanie Adama do współpracy.

8

W piątek wieczorem moja rodzina zaprosiła rodzinę Lori na obiad. Mama próbowała udawać, że wszystko jest jak zawsze. Stwierdziła, że byliśmy tak zajęci, iż nie mieliśmy okazji ich zaprosić w te wakacje, a ten dzień jest tak samo dobry jak inne. Byłem jednak całkowicie pewien, że chciała naprawić popsute przeze mnie stosunki z tatą Lori. Prędzej czy później ktoś znowu dostanie mandat za przekroczenie szybkości i co wtedy zrobią moi rodzice? Przecież nie będą płacić za wynajęcie prawnika? Myślałem, że powinienem się cieszyć, bo mam okazję znaleźć się blisko Lori, ale przeżyłem tylko trzydaniową frustrację. Czułem się dokładnie tak samo, jak pływając z nią godzinę wcześniej na wakeboardach. Zawsze wyczekiwałem chwili, kiedy mogłem się znaleźć koło niej, ale kiedy to już następowało, oboje byliśmy zbyt przerażeni, żeby powiedzieć więcej niż zdawkowe „cześć” w obawie, że obserwują nas jakieś siły wyższe. Co gorsza, im dłużej to trwało, tym bardziej skrępowany byłem w jej towarzystwie. Nie, nie do końca skrępowany – byłem raczej bezpośredni, a Lori zachowywała się tak przyjaźnie, że nikt nie czułby się przy niej skrępowany. Bardziej chodzi o to, że chciałem zrobić na niej wrażenie jako jej chłopak i przez jakieś dwa dni miałem poczucie, że to w pełni możliwe. Teraz z powrotem czułem się tak samo jak zawsze, przekonany, że kocham ją bardziej, niż ona kocha mnie, i byłem śmiertelnie przerażony tym, że jeśli spróbuję wykonać jakiś ruch, mogę ją do siebie zrazić. Albo zostać wysłany do szkoły wojskowej. Więc kiedy uśmiechnęła się do mnie i odwróciła bokiem, żeby przecisnąć się koło mnie w wąskim przejściu między lodówką a szafką kuchenną, nie wyciągnąłem nawet palca, żeby pogładzić pasek odsłoniętej skóry pomiędzy krawędzią topu a wystającym spod moich dżinsów, z których zrobiła sobie szorty, różowym bikini. Popatrzyłem tylko za nią tęsknie, a przy stole dołożyłem sobie ryby. Po obiedzie dostałem jednak kolejną szansę. – Zbiec w dół zbocza – powiedział Sean. – Przeskoczyć przez wentylator. Zostać oblanym wodą z węża. Rozhuśtać się na linie. Złapać piłkę. – Zgoda – odparł Cameron. – Raz, dwa, trzy… – Start! – krzyknęliśmy w piątkę, podnosząc w górę ręce. Przeszedłem na koniec pomostu, na dogodną pozycję do rzucania piłką futbolową w osobę, która będzie się huśtać nad jeziorem na linie zwisającej z gałęzi ogromnego dębu. Lori poszła za mną, ciągnąc wąż ogrodowy. Byłem trochę zdziwiony, że jej tata nie zaprotestował, ponieważ zrzuciła top i szorty, odsłaniając różowe bikini. Sean i McGillicuddy usiedli razem z moimi rodzicami, tatą Lori i Frances pod drzewem, a Cameron podbiegł w górę ogrodu do punktu startowego. – Ojej – odezwała się Lori, nie patrząc na mnie. – Co oni sobie myślą, zostawiając nas tutaj samych na pomoście. Jeszcze moglibyśmy porozmawiać albo co. – To by było straszne – odparłem. – Mogłaby ci się od tego zrobić malinka. Roześmiała się, nadal patrząc na Camerona, a nie na mnie. – Od samego słuchania ciebie? – Potrafię gadać okropne świństwa. Zdziwiłabyś się. Zaczerwieniła się, a ja miałem nadzieję, że jej tata nie zobaczy tego z oddali. Mama otworzyła butelkę szampana, żeby uczcić to, że w końcu umówił się z Frances. Może to wprawi go w lepszy nastrój, nawet jeśli chuligan z sąsiedztwa sprawił, że jego córka się zarumieniła. – Co myślisz o tym, że Frances umawia się z twoim tatą? – zapytałem. – Byłam zachwycona perspektywą posiadania nowej mamy, dopóki nie zaczęła się zachowywać jak prawdziwa mama. – Aha. – Skoro mowa o dziwacznych parach – odezwała się Lori. – Od tygodnia chciałam ci coś

powiedzieć. Miała mnie dość. Zamierzała chodzić z kimś innym. Może dlatego przez ostatnie dni czułem się przy niej skrępowany. Bałem się tego i nie chciałem tego usłyszeć. Zanim zdążyła wszystko wyznać, przerwałem: – Biegnie. Cameron pognał w dół trawiastego zbocza i przeskoczył nad wielkim wentylatorem. Lori ścisnęła koniec węża i puściła wodę pod ciśnieniem, trafiając go w policzek silnym strumieniem z odległości dziesięciu metrów. Podniósł obie ręce, żeby się osłonić przed wodą, i potknął się o własne stopy, niemal się przewracając, kiedy zbiegł z trawy na piaszczystą plażę. – Niezły strzał – pochwaliłem. – Dzisiaj idę na randkę z Parkerem Buchananem. Cameron skoczył na linę, a impet sprawił, że wyleciał daleko nad jezioro. Miałem wrażenie, że razem z nim szybuje mój żołądek, spadający w otchłań bez dna. Wyczekałem najodpowiedniejszego momentu na mój rzut – kiedy puścił wychyloną najdalej linę, piłka trafiła go prosto w pierś. Wyciągnął do niej ręce o ułamki sekundy za późno – piłka odbiła się od niego i wpadła jednocześnie z nim do jeziora. Wszyscy wydali z siebie buczenie rozczarowania, tylko Frances biła brawo, a kiedy wynurzył się na powierzchnię, krzyknęła przez tubę zrobioną z dłoni: – Dobrze ci poszło, Cameron! Frances zawsze uważała, że należy wysyłać dzieciom pozytywne sygnały i właśnie dlatego moja rodzina uważała ją za dziwaczkę. Skorzystałem z okazji i obserwując chlapiącego się w wodzie Camerona, zapytałem Lori: – Zrywasz ze mną? Gdybym w tym momencie patrzył w jej zielone oczy, pewnie bym się rozsypał. Ale tylko załamał mi się głos i miałem nadzieję, że plusk wody to zamaskował. – Nie, jasne że nie. – Wyciągnęła do mnie rękę, jakby chciała mnie dotknąć, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Jej ręka zawisła w przesyconym upałem powietrzu między nami. – Zamierzam wcielić w życie mój plan spotykania się z chłopakami gorszymi od ciebie. – Rozprostowała dłoń i wyciągnęła palce w nadziei, że poczekam, aż skończy. Byłem ciekaw, co jej zdaniem miałbym zrobić. – Uznałam, że Parker nie jest taki zły jak Kevin Ye – ciągnęła – ponieważ nie siedział w więzieniu. Jeszcze. Cameron wyszedł z wody i rzucił mi z powrotem piłkę, którą wytarłem moją koszulką. Od kiedy tata nazwał mnie „gorącym amantem”, pamiętałem o tym, żeby się nie rozbierać nawet wtedy, kiedy pływałem w jeziorze albo na desce. Sean powiedział mi, że opalę się w paski. Poniewczasie uświadomiłem sobie, że susząc koszulkę, odsłaniam brzuch. Lori patrzyła na mnie. Rzuciłem okiem w stronę dębu, ale jej tata pochylał się i rozmawiał z Frances, trzymając rękę na jej kolanie. Trafiliśmy do równoległego wszechświata, w którym ludzie, którzy nigdy się do siebie nie zbliżali, są w sobie zakochani, a ludzie, którzy byli zakochani, nie mogą się do siebie zbliżać. Tak czy inaczej, nikt nie zwracał uwagi na mnie i na Lori. McGillicuddy wystartował w dół zbocza, ale był tak potężny i rozpędził się tak bardzo, że mało brakowało, a nie zdążyłby się wybić do skoku przez wentylator, i musnął go w przelocie czubkami palców. Lori ścisnęła wąż, a jej brat odwrócił głowę, żeby strumień wody nie trafił go w twarz. Polała go po karku, a kropelki pryskały we wszystkie strony jak podczas wybuchu. Biegł w ten sposób z odwróconą głową, aż dotarł do plaży, złapał linę i rozhuśtał się znacznie dalej niż Cameron. Czekałem na odpowiedni moment, żeby rzucić mu piłkę – w jego przypadku to wyglądało, jakby było proste. Złapał piłkę i wpadł do wody z gigantycznym pluskiem. Wszyscy bili mu brawo, kiedy wynurzył się triumfalnie i rzucił mi z powrotem mokrą piłkę. – Świetny rzut! – krzyknął mój tata, podnosząc kieliszek szampana w geście toastu. – Nie ma mowy, żeby go wzięli do drużyny szkolnej – zawołał Sean, wychodząc z cienia drzewa i wspinając się na wzgórze. – Adam nie pamięta reguł gry ani z którą drużyną właśnie grają.

Nie można być głównym rozgrywającym z ADHD. – Zobaczymy! – odkrzyknąłem. „Dupek” – pomyślałem, a potem spojrzałem na Lori. – Nie mogę uwierzyć, że robisz to, chociaż cię prosiłem, żebyś zrezygnowała. – Patrz przed siebie, nie na mnie. Nie lubiłem, gdy ludzie mówili mi, co mam robić – to dotyczyło nawet Lori, ale w tym przypadku miała rację. Popatrzyłem przed siebie, wbijając spojrzenie w jezioro. Wieczór był upalny, większość łodzi została już zacumowana na noc, a gładka powierzchnia wody odbijała światło zachodzącego słońca. Nikt by nie podejrzewał, że w jej głębi żyją miliony różnych stworzeń, kłębiących się w wodzie i załatwiających swoje skomplikowane sprawy. Tak samo nikt, kto spojrzałby na mnie i Lori, kiedy staliśmy obok siebie na pomoście z piłką i wężem ogrodowym, nie pomyślałby, że rozmawiamy o naszej przyszłości. – Właśnie dlatego to robię – oznajmiła. – Od soboty zamieniliśmy może ze dwa słowa, a teraz jest już piątek i nic nie wskazuje na to, żeby mój tata miał się w najbliższym czasie poddać. Twoi rodzice grożą ci szkołą wojskową. Musimy coś zrobić, dlatego umówiłam się na jutro z Parkerem. Wie, że chodzi tylko o przysługę, wybierzemy się po prostu do kina. Zabiorę go z domu jego dziadków około wpół do siódmej… – Ty go zabierzesz? – zdziwiłem się. – Znaczy jak, łodzią? – Nie, beamerem taty. Zrobiłam prawo jazdy. – Naprawdę? – Nie mogłem się powstrzymać od okrzyku zaskoczenia. Mój tata oderwał się od rozmowy z mamą i rzucił na mnie spojrzenie. – Tak – odparła Lori. – Przepraszam, zapomniałam ci powiedzieć przez to wszystko. Tak w sumie to nie powiedziałam ci, bo nie wolno mi z tobą rozmawiać. Nieważne. Powinienem się cieszyć razem z nią z jej prawa jazdy – dzień, w którym miesiąc temu sam dostałem prawo jazdy był jednym z najszczęśliwszych dni w moim życiu, ustępującym tylko urodzinom Lori tydzień później, kiedy zaczęliśmy ze sobą chodzić. W swoje urodziny wysadziłem tatę z furgonetki przy marinie i całymi godzinami jeździłem sam po mieście. Ale nie cieszyłem się razem z nią, ponieważ czułem się zazdrosny. – To ja chciałem pojechać z tobą na egzamin. Skinęła głową. – Wiem. Przykro mi, strasznie chciałam zrobić prawo jazdy w twojej różowej bryce, ale nie wiedziałam, kiedy tata pozwoli mi się znowu z tobą widywać, i nie chciałam czekać w nieskończoność. Sean mnie zawiózł. Popatrzyłem na nią. Wiedziałem, że mój tata nas obserwuje, ale nie obchodziło mnie to. Lekki wiatr zasłonił jej oczy jasnoblond włosami, więc zebrała je oburącz w koński ogon, zawiązała i przerzuciła przez ramię. Żałowałem, że nie może jakoś magicznie wyciągnąć klamry z majtek od bikini i spiąć nią włosów. A wszystko byłoby znacznie prostsze, gdybym miał brzydką dziewczynę. Poznałem, że czuje się winna, ponieważ mówiła dalej: – Tata miał w tym tygodniu ważną sprawę w sądzie, a Frances oczywiście opiekuje się maluchami Harbargerów. Błagałam twoją mamę, żeby puściła kogoś z mariny, kogokolwiek. W końcu stwierdziła, że Sean może mnie zawieźć, bo i tak tylko obija się w sklepie i flirtuje z klientkami. „Lepiej z nimi niż z tobą” – pomyślałem i spojrzałem ze złością na Seana. Stał na trawie z rękami na biodrach i przyglądał się torowi przeszkód. Nie chciał, żeby McGillicuddy okazał się od niego lepszy. – McGillicuddy i Cameron zamoczyli trawę, wyłażąc z jeziora – zaczął narzekać. – Będzie śliska. – No dawaj! – ryknąłem. W tym samym momencie Cameron krzyknął: „Ciota!” i natychmiast zatkał usta ręką, rozglądając się ukradkiem z nadzieją, że mama nie zauważy, kto to powiedział. – Drużyny nie dostają dodatkowych punktów za warunki pogodowe – zauważyła Lori. – Przyjmij to jak mężczyzna. – Najlepsze dwa przebiegi z trzech – zaproponował McGillicuddy. Zanim skończył mówić, Sean wystartował, z nadzieją, że weźmie Lori z zaskoczenia i unik-

nie prysznica. Zgrabnie przeskoczył przez wentylator i wpadł twarzą w strumień wody. – W dziesiątkę! – zawołałem do niej. Sean zbiegł na oślep na plażę, złapał linę i bez przekonania rozhuśtał się nad jeziorem. Rzuciłem piłkę, spróbował ją złapać, ale spudłował i wpadł do wody z pustymi rękami. Wszyscy jęknęli. Wypłynął, wypluł wodę i wskazał na mnie. – Rzucałeś za wysoko. – Chyba masz zeza, jeśli ja rzucałem za wysoko – odkrzyknąłem, chociaż rzeczywiście rzuciłem trochę wyżej, celując w głowę. – Moja kolej – odezwała się Lori. – Kto weźmie wąż? – Ja mogę. – Sean podszedł bliżej i wyciągnął do niej ręce. Polała go ostrym strumieniem prosto w pępek. – Auć! – krzyknął i zgiął się w pół. – Zapłacisz za to. Wskoczył na pomost. – Obiecujesz? – zapytała, oddając mu wąż. To dobrze, że jej ufałem, bo inaczej mógłbym pomyśleć, że z nim flirtuje. Klepnął mnie w plecy. – Powinieneś zobaczyć, jak robiła egzamin na prawko. Zapiąłem pasy i na wszelki wypadek zabrałem wszystkie poduszki z kanapy… – Wcale nie! – Lori szturchnęła go w żebra. Wrrrrrr. – Ale udało ci się odróżnić lewą od prawej? – zapytałem, bo byłem ciekaw, a poza tym chciałem ją czymś zająć i powstrzymać przed dotykaniem Seana. – Siedziałem za nią – pochwalił się Sean. – Kiedy egzaminator kazał jej skręcać w prawo, stukałem w prawą stronę jej fotela, a kiedy kazał jej skręcać w lewo, stukałem w szybę. To było bardzo miłe ze strony Seana. Miałem ochotę go udusić. Lori roześmiała się razem z nim, ale nie odrywała ode mnie spojrzenia. – Nie wierzyłam ci, Sean. Nie zdziwiłabym się, gdybyś pokierował mną źle dla draki. – Kto, ja? – Spróbował polać wodą z węża siedzącą po drugiej stronie trawnika mamę. – Wykorzystałam tę sztuczkę, której nauczył mnie Adam. Ułożyłam na kierownicy palce lewej ręki w literę L. – Ale dlaczego to ty masz prowadzić na tej jutrzejszej randce z Parkerem? – zapytałem. – Parker nie może cię zawieźć? Miałem nadzieję, że pierwszy raz na przejażdżkę wybierzesz się ze mną. – Teraz byłem samolubny i wiedziałem o tym, ale nie mogłem nic na to poradzić. Lori skinęła głową. – Myślałam o tym. Tata wie, że strasznie chciałam mieć prawo jazdy, więc gdyby to Parker prowadził, tata mógłby się zorientować, że to wszystko ściema. – Lori, on i tak się zorientuje, że to wszystko ściema. – Wcale nie. Spójrz na mnie. Najlepszym dowodem na to, jak bardzo za nią tęskniłem, było to, że mój oddech przyspieszył od samego spojrzenia w jej zielone oczy. Przez moment mój cholerny brat nie sterczał tuż koło nas, a nasi wścibscy rodzice nas nie obserwowali. Lori i ja staliśmy sami na pomoście, tak jak tysiące razy wcześniej, kiedy to jeszcze nie miało znaczenia. – Jestem mało domyślna – oznajmiła. – Prawda? – Fakt. – Nie zamierzałem jej okłamywać. Nie była wcieleniem głupiej blondynki, ale żeby to wiedzieć, trzeba było znać ją od urodzenia albo popatrzeć na jej oceny w szkole. – No więc po kimś to odziedziczyłam. Odwróciła się do mnie plecami. Patrzyłem, jak odchodzi, i gapiłem się na jej opalone plecy i idealnie zgrabny tyłeczek w bikini. Minęła Seana, zeszła z pomostu i zaczęła się wspinać po trawiastym zboczu do punktu startowego. Ja jeszcze nie biegłem przez tor przeszkód – miałem być ostatni, ponieważ zawsze najbardziej prawdopodobne było, że to ja zrobię sobie krzywdę – ale miałem wrażenie, jakbym już skończył swoją kolejkę, i dlatego serce tak mocno mi waliło.

Sean machnął ręką na polewanie mamy wężem i podniósł go do góry, zamieniając strumień wody w lekki prysznic. Woda lała mi się na głowę i spadała na ziemię. Nawet mu nie przyłożyłem. Po pierwsze, byłem przyzwyczajony do Seana. Po drugie, tata ostrzegał mnie, że powinienem się wykazać odrobiną samokontroli. To była cała tona albo nawet cały wagon samokontroli. Zimna woda moczyła mi włosy i wsiąkała w T-shirt. Zupełnie jakby całkowicie normalne było to, że wkurzał mnie bez wyraźnego powodu (chyba faktycznie tak było), zapytałem go: – Umówiłeś się na jutro z Rachel? Nie oczekiwałem, że potwierdzi. Gdyby się umówili, Rachel zadzwoniłaby do mnie po radę, jak powinna się zachować – jakbym ja mógł doradzać komukolwiek, jak postępować z Seanem. Pomyślałem po prostu, że podsunę mu ten pomysł, na wypadek, gdyby już o niej zapomniał. W zeszłym tygodniu wyglądał na chorego z miłości – po raz pierwszy widzieliśmy Seana zachowującego się w taki sposób. Ale jeśli Rachel już wypadła mu z głowy, byłoby to bardzo do niego podobne. – Chciałbyś – powiedział tylko. Woda była tak zimna, że głowa zaczęła mnie boleć. Nie odważyłem się na niego spojrzeć, bo wtedy zorientowałby się, że mam dość. Byłem jednak zaskoczony tym, że mnie przejrzał: niepokoiłem się o to, że zacznie się umawiać z Lori i ulżyłoby mi, gdyby wrócił do Rachel. Z całych sił starałem się być przebiegły, ale nadal nie byłem ani w części tak sprytny jak Sean, nawet jeśli wydawał się nie być w formie. Nagle odwrócił ode mnie strumień wody, kierując go w stronę jeziora. Lori miała zaraz wystartować. Wytarłem piłkę jedynym suchym fragmentem koszulki, jaki został z lewej strony. – Baby górą! – krzyknęła Frances. Niewykluczone, że była trochę wstawiona. Lori pomknęła przez trawę i z zapasem przeskoczyła przez wentylator. Sean polał ją wężem, trafiając w lewą pierś, a ja omal nie zgłosiłem faula. Zatkałem ręką usta. Lori tylko się roześmiała. Dobiegła do końca trawnika, przez piasek i skoczyła do liny. Rozhuśtała się nad jezioro, a ja rzuciłem do niej piłkę. Kiedy potem się nad tym zastanawiałem, nie przypominałem sobie, żebym był na nią wściekły za flirtowanie z Seanem. Nigdy nie skrzywdziłbym jej celowo z tego powodu, podobnie jak z żadnego innego. Ale jednak musiało istnieć jakieś wyjaśnienie. Piłka uderzyła ją w pierś tak mocno, że ze swojego miejsca usłyszałem głuche łupnięcie. Lori wpadła razem z piłką do wody i zniknęła pod powierzchnią. Echo uderzenia odbiło się nad jeziorem. – Dobry rzut, synu – zawołał tata i pokazał mi skierowany ku górze kciuk. – Dlaczego go nakręcasz? – jęknęła moja matka. – Ty nigdy we mnie nie rzucałeś piłką w taki sposób. – Nie było warto, ty łapałaś jak dziewczyna. Poczekaj, Lori za sekundę wypłynie z piłką. Sekunda minęła. Dwie sekundy. Patrzyłem na miejsce, w którym zniknęła Lori. – Zabiłeś ją – odezwał się Sean. Piłka wyskoczyła na powierzchnię. Sama! Rzuciłem się do wody i popłynąłem w to miejsce. W tym samym momencie McGillicuddy i Cameron, stojący pod drzewem, zerwali się i pobiegli do jeziora. Zdołałem przepłynąć tylko kawałek, kiedy oni już wyciągnęli Lori na plażę razem z połową wody z jeziora. Podpłynąłem do nich tak szybko, jak mogłem, i podbiegłem plażą. Lori stała na czworakach, z białą twarzą, a jej żebra poruszały się, jakby próbowała odkaszlnąć, ale nie mogła zrobić wdechu ani wydechu. Wszyscy otaczali ją teraz ciasnym kręgiem. – Lori! – krzyknął jej tata. – Klepnij ją w plecy – zaproponowała Frances. Lori potrząsnęła głową, nie otwierając oczu, i podniosła rękę. Widziałem to wiele razy wcześniej, kiedy byliśmy dziećmi. – Ma skurcz przepony – wyjaśniłem. Skinęła głową, wciągając po odrobinie powietrze. Wyglądała, jakby miała się roześmiać, ale nie miała dość tchu. Mama pochyliła się nad nami. – Oddychaj – poradziła bez sensu.

Lori znowu skinęła głową. Usiadła na piasku i zaczęła zataczać przed sobą kręgi dłońmi, żeby nam pokazać, że próbuje. Skóra między jej piersiami była intensywnie czerwona w miejscu, gdzie uderzyła ją piłka. Jej oddechy zaczęły się stawać coraz dłuższe, aż w końcu miała dość powietrza w płucach, żeby wychrypieć: – Główny rozgrywający, co nie? Wszyscy skupieni w otaczającym nas kręgu się roześmiali – bracia z całego serca, dorośli nerwowo. Podniosłem się, nie przejmując się wodą kapiącą z przemoczonego T-shirta na piasek, i wyciągnąłem rękę, żeby pomóc jej wstać. Jej tata spojrzał na mnie z furią, więc opuściłem rękę i cofnąłem się dwa kroki. Sam wyciągnął rękę, żeby pomóc jej wstać, a potem odciągnął ją na bok. Teraz wszyscy stali w grupkach w zapadającym zmierzchu i rozmawiali o tym, ile razy Lori zdarzył się podobny wypadek. Najwidoczniej nie tylko ja to pamiętałem. Mama przypomniała, że Lori wpadła kiedyś na pomost na nartach wodnych i złamała rękę. Frances przywołała wydarzenie, o którym nawet ja zapomniałem, jak Lori wypadła z mojego domku na drzewie. Opowiadając to, obserwowała mnie i oceniała moją reakcję. Może mi się tylko wydawało, ale miałem wrażenie, że nikt z nas nie wie, co ma robić, zanim tata Lori skończy z nią rozmawiać. Słuchałem tych wszystkich historii jednym uchem i poprzez śmiechy starałem się usłyszeć, co tata ma jej do powiedzenia. Większość mi umykała, ale kiedy w końcu Lori odsunęła się od niego, podniósł głos: – Zawsze przytrafia ci się jakiś wypadek, kiedy Adam jest w pobliżu. – To dlatego, że zawsze przytrafiają mi jakieś wypadki – odparła ochryple. – A Adam zawsze jest w pobliżu. – Zbiegła w dół zbocza i zatrzymała się między Frances a mną, pilnując, żeby mi nie spojrzeć w oczy. – Strasznie cię przepraszam – powiedziałem tak cicho, jak tylko mogłem, żeby nie zacząć szeptać i nie zwrócić uwagi innych. – Zapomniałem, że jesteś dziewczyną. Zapomniałem też, że Lori nie chciałaby tego usłyszeć, a poza tym to nie do końca była prawda. Nigdy nie zapominałem o tym, że Lori jest dziewczyną, po prostu zawsze podczas zabawy traktowałem ją tak samo jak chłopaków, ponieważ tego właśnie chciała. Może powinienem zacząć traktować ją inaczej. Sean podszedł do nas, przerzucając mokrą piłkę z ręki do ręki. – Zapomniałeś, że jest dziewczyną? – zdumiał się. – W zeszły weekend chyba o tym pamiętałeś. Jedną ręką popchnąłem go dostatecznie mocno, żeby wpadł do jeziora, ale się wynurzył i wciągnął mnie za sobą, zanim zdążyłem zrobić unik. Wepchnął mnie pod wodę i przytrzymał. Miałem ochotę przyłożyć mu, ale z doświadczenia wiedziałem, że w wodzie i tak trudno jest zrobić komuś krzywdę, a poza tym powtarzałem sobie, że mam już dość kłopotów. Gdyby chodziło tylko o mnie, to nie miałoby znaczenia, ale tu chodziło o Lori! Tkwiłem nieruchomo w jego uścisku, czekając, aż mnie wypuści. Nie zrobił tego nawet wtedy, kiedy skończyło mi się powietrze. Wyrwałem mu się i wypłynąłem na powierzchnię, chociaż próbował mnie przytrzymać pod wodą. Byłem od niego o jakieś dwa centymetry wyższy, ale on był o parę kilo cięższy. Z całą siłą, jaka mi jeszcze pozostała, wyrwałem mu się i zaczerpnąłem oddech, zanim zdążył mnie znowu przytopić. Zasługiwałem na to za uderzenie Lori piłką, ale miałem już dość. – Pauza! – wrzasnąłem. Ponad nami Lori, Frances i moja mama także krzyczały na Seana, że ma mnie puścić. Nie słuchał ich, ale posłuchał mnie. Mimo że właśnie chciał położyć mi ręce na ramionach i wepchnąć pod wodę, zatrzymał się i przekrzywił głowę. – Co? – Pauza! – powtórzyłem. – Chyba coś takiego się mówi, kiedy chce się poddać?! – Nie mam pojęcia, nigdy wcześniej się nie chciałeś poddać. McGillicuddy i Cameron brnęli w naszą stronę przez płyciznę, a znajomy wyraz ich twarzy powiedział mi, iż w swoim mniemaniu zaraz ocalą nam życie, rozdzielając nas. McGillicuddy jako pierwszy złapał Seana i zanurzył go w wodzie.

– Już powiedziałem „pauza”! – zawołałem do Camerona, który właśnie do mnie podszedł, ale nie zrozumiał tego tak samo, jak wcześniej Sean. Obrócił mnie i wykręcił mi ramię na plecy. Wciąż nie mógł mi darować, że w zeszły weekend chciałem mu przyłożyć na łodzi. Uznałem, że w takim razie jesteśmy kwita, ponieważ ja nadal nie mogłem mu darować, że flirtował z moją dziewczyną. Spróbowałem się wyrwać z jego chwytu, ale trzymał mnie tak mocno, że nawet woda nie ułatwiała mi uwolnienia się. Potem podniósł moją rękę wyżej, aż zabolało. – Potrzebuję tej ręki do rzucania piłki! – krzyknąłem. – (Małpa) się ode mnie, Cameron! – Świetna zabawa, prawda? – zawołała mama głosem tak promiennym, jakby była postacią z kreskówki. – Strasznie się cieszę, że mogliśmy się spotkać. Powinniśmy to częściej powtarzać. Kto ma ochotę na domowe lody? Następnego wieczora o tej samej porze kuliłem się w domku na drzewie i obserwowałem dom Lori. Owszem, czułem się jak idiota, ale drzewa między naszymi domami nie były dość grube, żebym mógł się za nimi ukryć. Jeśli chciałem mieć oko na podjazd przed jej domem, musiałbym się schować w krzakach, a absolutnie nie zamierzałem chować się w krzakach. Wyglądałbym jak zboczeniec. Zamrugały tylne światła samochodu jej taty. Lori wycofała się z garażu i wyjechała na podjazd, a potem zakręciła w kierunku miasta i zniknęła. Wyskoczyłem z domku na drzewie, przebiegłem przez jej ogród i wpadłem do domu przez frontowe drzwi. Może powinienem zadzwonić, no i niewykluczone, że nie byłem już mile widziany w tym domu. Jednak nigdy wcześniej nie dzwoniłem do drzwi, kiedy wpadałem zobaczyć się z McGillicuddym, więc nie uznałem za słuszne zrobić to teraz tylko dlatego, że stałem się persona non grata. Na szczęście nie musiałem się z tego tłumaczyć – pan McGillicuddy nie zauważył mojej obecności. Przez szklane drzwi salonu widziałem go na tylnej werandzie, która stała się ostatnio jego ulubionym miejscem. Czytał coś i nawet nie podniósł głowy. Pobiegłem na górę schodami, rzuciłem okiem na pobojowisko w pokoju Lori (jak zwykle rozczarowujące: plakaty wakeboardowe na ścianach, wszędzie rozrzucone książki, żadnej bielizny na wierzchu) i wpadłem do McGillicuddy’ego. Siedział przy biurku i stukał w klawiaturę komputera. Nie spojrzał na mnie, ale zapytał: – Tak? – Jedziemy – powiedziałem. – Gdzie? – Na randkę Lori z Parkerem. Teraz popatrzył na mnie znad kujońskich okularów, których używał do czytania. – Nie wiedziałem, że to ma być podwójna randka. Poza tym nie jesteś w moim typie. – Przestań się wydurniać i chodź, pewnie już ją zgubiliśmy. Nie możemy jechać za nią do Parkera, musimy spotkać się z nimi w kinie i mieć nadzieję, że powiedziała prawdę o tym, gdzie się wybiera. Otworzył usta. – Bill! – ryknąłem – Rusz się! Nadal miał otwarte usta i uniesione brwi. Kiedy wreszcie zrozumiałem, że on nie zamierza się nigdzie ruszyć, dopóki nie dam mu dojść do słowa i nie będę mu już przerywać, odezwał się w końcu: – Jestem umówiony z Tammy. – Później wpadniesz do niej do domu – obiecałem. – W sumie przecież i tak byście tam w końcu pojechali. Rusz się! Westchnął, odwrócił się z powrotem do komputera i poruszył myszką. – Co ty wyprawiasz? – zapytałem. – Zamykasz go? Nie musisz niczego zamykać, nikt nie ruszy twojego komputera, kiedy ciebie nie będzie. Rusz się! Nadal poruszał myszką i klepał w klawiaturę, jakby nie zwracał uwagi na to, że stoję nad nim, i nie czuł mojego oddechu na karku. – Może wybuchnąć pożar. Nie chciałbym stracić pracy.

– Są wakacje – przypomniałem. – Nie masz żadnej pracy. I nie wybuchnie żaden pożar. Jedyną osobą w okolicy, która mogłaby podłożyć ogień, jestem ja, a mnie tu nie będzie. Będę z tobą śledzić Lori. Rusz się! Przysiągłbym, że chyba z kwadrans zajęło mi odklejenie go od tej przeklętej bazy danych. Miałem nadzieję, że przez ten czas Lori zdążyła podjechać po Parkera i zawieźć go do kina. Przy moim pechu niewykluczone było, że teraz właśnie uzna za doskonały pomysł ucieczkę do Montgomery. Albo do Birmingham, rodzinnego miasta Parkera. Birmingham byłoby jeszcze gorsze. Kiedy już wreszcie wyciągnąłem McGillicuddy’ego z pokoju, ten znowu zaczął się ślamazarzyć – wyjrzał na tylną werandę i zaczął opowiadać ojcu, dokąd się wybieramy. Nie słyszałem odpowiedzi jego taty, ale słyszałem, co mówi McGillicuddy: „Adam. Czemu nie? To nie ja zniknąłem z nim na całą noc. Jeśli będzie ze mną, nie będzie z nią”. – Rusz się – jęknąłem półgłosem. Udało mi się go przyprowadzić pod mój dom i do różowej furgonetki tylko dzięki temu, że zadzwonił z komórki do Tammy. Kiedy tylko skończył rozmowę, siadł na fotel pasażera i zatrzasnął drzwiczki, zaczął znowu się ze mną wykłócać: – Dlaczego mamy jechać na randkę Lori? – Przypilnować, żeby Parker niczego nie spróbował. – Uruchomiłem silnik i podniosłem głos, żeby go przekrzyczeć: – I przypilnować, żeby Lori niczego nie spróbowała. Kiedy wymyśla jakiś plan, trochę ją ponosi. – Wycofałem się na jezdnię. – Boże, Vader, nie startujesz w wyścigach na wstecznym! – McGillicuddy przytrzymał się jedną ręką framugi okna, a drugą krawędzi fotela i nie puścił, dopóki nie znaleźliśmy się na asfalcie. Najwyraźniej szybka jazda do przodu nie była tak przerażająca, jak szybka jazda do tyłu. Westchnął i dodał: – Wiesz, zachowujesz się jak jej stalker. – Nie zachowuję się jak stalker – zaprotestowałem. – Dlatego ciebie zabrałem. Gdybym sam za nią pojechał, ktoś, kto nie znałby całej sytuacji i nie wiedział, że jestem tak bardzo odpowiedzialny… McGillicuddy prychnął. – …mógłby pomyśleć, że jestem stalkerem. Ale jedzie ze mną jej starszy brat, co oznacza, że zamierzamy ją chronić. – Nagle uświadomiłem sobie, że mogłem zapomnieć potrzebnego wyposażenia, otworzyłem schowek, pogrzebałem w środku i stwierdziłem, że jest pusty. – Nie siedzisz może na lornetce mojego taty? Wyciągnął ją spod siebie i podał mi. Położyłem lornetkę koło siebie, żeby mieć ją w każdej chwili pod ręką. – Nie uwierzysz, co mi się śniło ostatniej nocy – powiedział McGillicuddy. – Założę się, że uwierzę. – Przez te lata słyszałem już mnóstwo opowieści o snach McGillicuddy’ego. – Dawaj. – Przesłuchiwało mnie gestapo. Już samo to wydało mi się zabawne. Kiedy jako małe dzieci bawiliśmy się w wojnę, moi bracia i ja byliśmy Amerykanami, a McGillicuddy’ego zmuszaliśmy, żeby grał rolę Niemca, ponieważ był wielki, jasnowłosy – rasowy Aryjczyk. Tak naprawdę kiedyś się go bałem, co było absurdalne, ponieważ sądząc z nazwiska, jego rodzina pochodziła ze Szkocji. Tak czy inaczej, był bardzo przerażającym gestapowcem. Cameron zawsze wcielał się w amerykańskiego generała, a Sean był zarozumiałym kapitanem, który sprzeciwiał się rozkazom i bohatersko zwyciężał. Ja grałem szeregowca, który przedostawał się na terytorium wroga z tajną misją samobójczą, i często ginąłem. A Lori… Moi bracia zawsze chcieli, żeby Lori była jakąś panienką do uratowania, ale ona zawsze odmawiała, więc nie pozwalali jej się z nami bawić, a ona wściekła wracała do domu. Zawsze wtedy chciałem pobiec za nią, bo wiedziałem, jak to jest nie pasować do reszty, ale moi bracia pękliby ze śmiechu, że tak się nią przejmuję. Mniej więcej tak samo jak teraz. Czasem, kiedy Sean był w dobrym humorze (Cameron nie wyrażał swojego zdania w tej sprawie), a McGillicuddy stanął w jej obronie, mogła się do nas przyłączyć. Była wtedy członkinią

niemieckiego ruchu oporu i działała na rzecz sprawy, dostarczając mi amunicję (czyli zimne ognie). Wiedziałem, że dni, w które Sean pozwalał jej się z nami bawić, były lśniącymi klejnotami w szkatułce jej dzieciństwa. Wiedziałem, dlaczego nawet teraz ceni sobie każdy przejaw zainteresowania ze strony Seana. Ale to, że wiedziałem, nie znaczyło, że musi mi się to podobać. – Byłem związany – ciągnął McGillicuddy. – To chyba jasne – stwierdziłem. – A potem zza rogu wyszła oficer śledcza – powiedział. – Zgadnij, kto to był. – Tammy – odparłem. – Nie! – zaprotestował z oburzeniem. – Natalie Portman. – Nie wierzę. Nie w sytuacji, kiedy chodzisz z Tammy i nie masz na nią szlabanu. Nie chciałem w to wierzyć. Jestem pewien, że na tym świecie musi istnieć ktoś, kto mając dziewczynę, docenia swoje szczęście, bo inaczej na nic wszystkie moje męki. Sięgnął do góry i przesunął palcem po szwie podsufitki, która zaczęła się odklejać od dachu furgonetki i zwisała w kabinie jak napełniona wodą. – Tammy mogłaby mi bandażować rany, żeby przygotować mnie na dalsze tortury. Potrząsnąłem głową. – Nie chciałbym rozwiewać twoich złudzeń, ale prawdziwe dziewczyny nie lubią zabaw w trójkącie. – Jakbym ja mógł coś na ten temat wiedzieć! To przecież on był w college’u. Popatrzył na mnie ze zgrozą. Wzruszyłem ramionami. – Wybacz. – Potem zapytałem: – A panna Portman była w skórze? – Chciałem tylko podtrzymać rozmowę, bo potrafiłem przewidzieć odpowiedź. – Skąd wiesz? – Jestem niezwykle sprytny. Podjechałem na parking przed kinem, zaparkowałem nos z nos z beamerem i wyłączyłem silnik. Letni wieczór szybko zapadał, niebo nad kinem było bladoróżowe, a latarnie mrugały nad naszymi głowami, ale jeszcze nie świeciły pełnym blaskiem. Parking wypełniały samochody i pickupy – byliśmy ostatecznie w Alabamie – ale w wielu z nich siedzieli jeszcze pasażerowie. Dzieciaki z liceum zatrzymywały się koło znajomych i gadały przez otwarte okna albo urządzały pikniki na pakach pickupów. Grupka wałęsających się futbolistów zatrzymywała auto za autem, rozsiewając plotki i czekając na efekty – a przynajmniej tak podejrzewałem. Nie słyszałem ich, ale dostatecznie często bywałem na tym parkingu. – Właśnie widzę, jaki jesteś sprytny – oznajmił sarkastycznie McGillicuddy. – Dlatego właśnie zaparkowałeś tuż koło niej. Mam nadzieję, że chcesz, żeby się dowiedziała, że ją śledzisz. I muszę cię ostrzec: nie przypuszczam, żeby jej się to spodobało. – Nie obchodzi mnie, co ona o tym myśli – skłamałem. W rzeczywistości zastanawiałem się, gdzie zniknęła Lori. Często się zdarzało, że ludzie z mojego liceum mówili, że wybierają się do kina z dziewczyną, ale to niekoniecznie oznaczało, że szli oglądać film. Można było robić całe mnóstwo rzeczy w kinie lub obok kina bez konieczności płacenia za siedzenie po ciemku przez półtorej godziny, podczas gdy wielkie głowy gadały do ciebie, a eksplozje zdarzały się stanowczo za rzadko. Często poza ekranem kina było znacznie więcej przemocy niż na nim. Zapewne także więcej seksu, a już na pewno więcej strzałów. Oczywiście zakładałem, że skoro Lori powiedziała, że ona i Parker idą do kina, miała na myśli to, że przyjadą w okolice kina, zatrzymają się na parkingu, a ona będzie mogła się popisywać prawem jazdy i beamerem taty przed wszystkimi znajomymi. Już to byłoby wystarczająco okropne. Ale czy to możliwe, że była w kinie? Siedziała tam po ciemku z Parkerem? Spojrzałem przez lornetkę, ale hol kina był całkiem pusty. – Pozwól, że o coś zapytam – odezwał się McGillicuddy. – Twoim krótkoterminowym celem jest obserwowanie randki Lori z Parkerem. Jeśli przy okazji zrujnujesz jej tę randkę, nie będziesz z tego powodu specjalnie rozpaczał. – Mowa. – A co potem? Odłożyłem lornetkę i spojrzałem na niego.

– Jak to „co potem”? – Lori umówiła się z Parkerem, bo próbuje przekonać tatę, żeby pozwolił wam się spotykać. Jeśli schrzanisz jej ten plan, nie będziesz mógł się z nią spotykać, a do tego ona będzie na ciebie wściekła. – Do czego zmierzasz? – Próbuję zrozumieć, co planujesz na dłuższą metę. Co twoim zdaniem powinno się stać po tym, jak przerazisz na śmierć Parkera i wkurzysz Lori? – Na dłuższą metę? – zastanowiłem się. – Nie mam takich planów. – Może po… – Vaderrrrr! – Trzech gości z mojej drużyny futbolowej odkleiło się od czyjegoś okna i podbiegło do nas. Wetknęli głowy w moją prywatną przestrzeń i wrzasnęli: – McGillicuddyyyy! – Cuchnęło od nich piwem. – Cześć – zasalutował im McGillicuddy. Dzięki Bogu odsunęli się trochę. – Po co ci to? – zapytał lewy obrońca, podnosząc lornetkę. – Czy to nie ma przypadkiem czegoś wspólnego z tym, że pewna gorąca blondynka umówiła się z Parkerem Buchananem, co? – Może i ma – przyznałem i zabrałem mu lornetkę. – Jest mi potrzebna. Obserwujemy ją. – To się nazywa stalking – pokiwał głową biegacz. Ponieważ istniała minimalna szansa, że jesienią zostanę rozgrywającym, musiałem mieć dobre stosunki z biegaczem. Powtórzyłem wyraźnie: – Obserwujemy ją. – Zaparkowałeś zderzak w zderzak z beamerem jej tatuńcia – wtrącił się inny z zawodników, punter. – Czekasz na nią przed kinem. Masz lornetkę. Jak to nie jest stalking, to co? – Ten zawsze był przemądrzały. – To nie stalking – upierałem się. – Sprawdzam tylko, czy nic jej nie jest. Poza tym, czy w ogóle coś takiego byłoby możliwe z Lori McGillicuddy? Zauważyłaby cię, podeszła do twojego auta i powiedziała: „Cześć, jestem Lori. Jesteś może moim stalkerem? Naprawdę fajnie cię poznać! Skoro już musisz tu tkwić i obserwować mój każdy ruch, to może dasz się czymś poczęstować? Herbatki?” Biegacz się roześmiał. – Chodziłem z nią w tym roku na hiszpański. To zupełnie do niej podobne. – Właśnie – westchnąłem. – Szkoda, że cię nie było tutaj dziesięć minut temu – powiedział biegacz. – Przydałaby ci się ta lornetka, kiedy stali w holu, a Parker wsadzał jej rękę pod spódnicę. Punter i obrońca odsunęli się od furgonetki i aż zwijali się ze śmiechu. Obrońca zdołał wydusić między atakami wesołości: – Ty wiesz, że ten wielki mięśniak w furgonetce to jej brat? – Wiem – odparł biegacz. – Ale ja tylko mówię prawdę. Spojrzałem na McGillicuddy’ego, który siedział nieruchomo na fotelu pasażera. Rzucił mi ponure spojrzenie pytające, czy powinien w to wierzyć. Ja także nie wiedziałem, czy mam w to wierzyć. Moi tak zwani kumple ruszyli już w swoją stronę. – Reggie – zawołałem do biegacza. – Chodźcie no tutaj. Przyturlali się do nas, płacząc ze śmiechu i klepiąc się po plecach. Fajnie, że komuś wydawało się to śmieszne, bo mnie ni cholery nie było do śmiechu. Wyszczerzyłem zęby. – Zalewasz – powiedziałem, starając się, żeby to zabrzmiało bardziej sceptycznie, niż naprawdę czułem. Kiedy Lori próbowała zdobyć Seana, całowała się ze mną, więc skoro teraz próbowała mnie odzyskać, mogła poprosić Parkera, żeby położył jej rękę na tyłku. Czemu nie. – Reggie, serio pytam. Zalewasz? Biegacz podniósł rękę. – Przysięgam na Biblię. – Nie masz przy sobie Biblii. – Parking przed kinem na pewno nie był miejscem, w które

przywoziłoby się takie książki, zważywszy na to, co się tu działo. – Masz, trzymaj. – Obrońca wyciągnął z kieszeni paragon i podał go koledze. Biegacz zgniótł paragon w dłoni i podniósł drugą rękę. – Przysięgam na ten paragon za gumę do żucia i żyletki, że widziałem, jak Parker Buchanan wsadza rękę pod spódnicę twojej dziewczyny, i żałowałem, że nie mam twojej lornetki. – Do zobaczenia na sierpniowym treningu, Vader – zawołał przez okno obrońca. – Życzę szczęścia w stalkingu. – Obserwowaniu! – przypomniał punter. Przeszli na drugą stronę parkingu i zatrzymali się przy innym pickupie z otwartym oknem. Pewnie opowiadali ludziom w środku, że widzieli Parkera Buchanana z ręką pod spódnicą dziewczyny Adama Vadera. Albo też opowiadali ludziom w środku, jak mnie okłamali, i robili zakłady, kiedy zrobię coś, za co zostanę aresztowany. – Wierzysz im? – zapytał cicho McGillicuddy. – Jasne, że nie – mruknąłem. – Chcą mnie tylko wyprowadzić z równowagi. Są gorsi od Seana. – Nieprawda. Nikt nie był gorszy od Seana, chociaż oni faktycznie byli dość okropni. – A co? Ty im wierzysz? – Ubrała się na tę randkę w mini… – powiedział McGillicuddy. – Zauważyłem to i nie spodobało mi się. Znowu na niego spojrzałem. Mimo swoich rozmiarów zazwyczaj wydawał się przyjacielski ze swoją otwartą i szczerą twarzą – podobnie jak Lori. Teraz, ze zmarszczonymi jasnymi brwiami i wzrokiem utkwionym w pustym holu kinowym, wyglądał jak morderca. – Lepiej tam chodźmy. Otworzyłem drzwiczki po stronie kierowcy w tym samym momencie, kiedy McGillicuddy zeskoczył na ziemię po swojej stronie. Zaczekałem, żeby mnie dogonił i trzymał się za mną, a potem podszedłem do kasjera. – Wpuść mnie tam na moment. Kasjer obejrzał mnie od stóp do głów. – Nie ma mowy, Vader. Zapłać tak jak każdy. – Chcę tylko sprać gościa, który umówił się z moją dziewczyną. Zaraz potem wyjdę – obiecałem. – Słowo. Kasjer przymrużył oczy. – Jakiego gościa? – Parkera Buchanana. – Moja dziewczyna „uwielbia” Parkera Buchanana – oznajmił kasjer wysokim głosem mającym zapewne imitować głos jego dziewczyny. – Uważa, że jest cholernym ciachem. Mam dość wysłuchiwania o Parkerze. – Obejrzał się na drzwi sali kinowej i spojrzał na mnie. – Jeśli cię wpuszczę, zaczekaj kilka minut, zanim mu dołożysz. Potrzebuję czasu, żeby wejść do kabiny projekcyjnej i popatrzeć. Skinąłem głową i popchnąłem drzwi do holu, a McGillicuddy ruszył tuż za mną. Przez moment myślałem, że kasjer powie coś na temat tego, że McGillicuddy też wchodzi za darmo, ale został poczęstowany przerażającym spojrzeniem „gestapowca”. Nawet mnie zrobiło się zimno. Nie widziałem u niego takiego wyrazu twarzy, od kiedy przestaliśmy się bawić w wojnę. Kasjer zniknął na schodach prowadzących do kabiny projekcyjnej. Policzyłem do trzydziestu, skinąłem głową McGillicuddy’emu i otworzyłem gwałtownie drzwi sali kinowej. Przez moment nic nie widziałem w ciemnościach. Odwróciłem wzrok od ekranu i stopniowo zacząłem dostrzegać zarysy foteli i ramion siedzących na nich ludzi, czarne na czarnym tle. Stałem z tyłu sali i obserwowałem widzów. Na szczęście, ponieważ to ułatwiało sprawę, albo na nieszczęście, ponieważ to nie najlepiej zgadzało się z wersją, że Lori jest na udawanej randce, a nie prawdziwej, ona i Parker siedzieli w tylnym rzędzie. Od razu zobaczyłem, że się nie całują – siedziała wygodnie rozparta, z jedną nogą podwiniętą, a drugą opartą o poręcz fotela. Za dużo przebywała z chłopakami – wiedziałem o tym i ona o tym wiedziała, ale nie byłem pewien, czy wiedział o tym Parker. Jeśli patrzył tam, gdzie ja bym patrzył, miał niezły widok na jej uda w miejscu, gdzie odchyliła jej się nieco spódnica.

Musiało go to kręcić tak samo, jak mnie by kręciło, gdybym to ja siedział koło niej, ponieważ obejmował ją ramieniem. Zrobiłem kilka kroków, zrównałem się z tylnym rzędem i zawołałem: – Parker! Popatrzył na mnie zaskoczony. Lori zrobiła to samo, a kiedy zauważyła McGillicuddy’ego, otworzyła usta. – Chodź na zewnątrz – zażądałem. Siedzący na końcu sali widzowie uciszali mnie, sycząc jak węże. Wpadłem w jamę z wężami i walczyłem, żeby się z niej wydostać, z każdą sekundą bardziej wściekły na Parkera, który siedział tam, obejmując moją dziewczynę. – Nie wychodź z nim, Parker. – Lori powoli złączyła nogi, jakbym miał nie zauważyć, jak siedziała, o ile tylko zdoła niepostrzeżenie zmienić pozycję. – Nie taki mieliśmy plan. W filmie było mnóstwo wybuchów, helikopter ścigał samochód między wieżowcami Manhattanu, mijając o włos przechodniów i samochody policyjne. To było tak zajmujące, że może nawet potrafiłbym usiedzieć spokojnie i obejrzeć cały film, przynajmniej do momentu, kiedy skończyłyby się wybuchy i zaczęła z powrotem fabuła. Ale tu chodziło o Lori i nawet wybuchy i ADHD nie potrafiły odwrócić mojej uwagi. – Chodź, Parker – powtórzyłem. Nie obchodziło mnie już, co pomyśli sobie Lori.

9

Nigdy wcześniej nie byłam tak wściekła na Adama i nigdy wcześniej nie wydawał mi się tak perwersyjnie przystojny. Patrzył na mnie z grymasem niezadowolenia, a tygodniowy zarost na policzkach sprawiał, że wyglądał na starszego niż szesnaście lat – niemalże dorosłego. Światło sączące się przez szczeliny kabiny projekcyjnej zmiękczało jednak jego rysy i podkreślało długie rzęsy. Chociaż byłam zdeterminowana, żeby się go pozbyć i kontynuować wykonywanie planu, on był równie zdecydowany wyciągnąć Parkera z kina i wyzwać go na pojedynek w starym stylu – rakiety w butelkach w rękach, odległość dwadzieścia kroków. Znaczy, wyglądał na naprawdę zdeterminowanego i pewnego siebie, jakby w końcu zaczął się czuć dobrze w tym barczystym, wysokim ciele i nie mógł się doczekać okazji, żeby je wypróbować. Rzuciłam okiem na Parkera. Kiedy zadzwoniłam do niego w sprawie randki, sprawiał wrażenie podeskcytowanego perspektywą poznania najpopularniejszych punktów naszego miasta (kino! kręgielnia! kort tenisowy! i to w zasadzie wszystko!) oraz spotkania nowych ludzi. Jak się nad tym zastanowić, był trochę zbyt podekscytowany, a przez całe dotychczasowe pół godziny naszej udawanej randki zachowywał się jak idealny dżentelmen. Jeśli chcecie znać prawdę, byłam troszeczkę rozczarowana. Teraz, w konfrontacji z wściekłym chłopakiem, co – zgodnie z opowieściami – było dla niego niemal chlebem powszednim, Parker wcisnął się głębiej w czerwony pluszowy fotel. Najwidoczniej został wzięty z zaskoczenia, za moment ruszy do akcji. A jeśli wyszedłby na zewnątrz, tak jak chciał tego Adam, obawiałam się, że komuś mogłaby stać się krzywda. Nie miałam wyboru. Im dłużej Adam stał nad nami (w towarzystwie mojego zdradzieckiego brata) i mamrotał jakieś pogróżki, tym większa część widowni odwracała się do nas i gapiła bezwstydnie, tak jak od początku robiło to ostatnie dziesięć rzędów. Za jakieś pół minuty ktoś doniesie o wszystkim emerytowanemu ochroniarzowi, którego kino zatrudniało jako bramkarza do wypraszania niegrzecznych jedenastolatków rzucających cukierkami w ekran. – Wybacz – powiedziałam do Parkera i zdjęłam jego rękę ze swojego ramienia. – Przepraszam – mruknęłam do pary, którą musiałam wyminąć, wychodząc z rzędu siedzeń. – Nie mogę w to uwierzyć! – syknęłam do Adama, kiedy wyszłam w przejście między rzędami. Byłam na niego skrajnie wściekła, ale w kinie panowała ciemność i po raz pierwszy od tygodnia znaleźliśmy się tak blisko siebie, jeśli nie liczyć stania obok niego wczoraj na pomoście i oberwania jego futbolówką. Skóra mrowiła mnie z napięcia, kiedy znalazłam się o centymetry od niego, a włoski na przedramionach się zjeżyły. Niemalże nie mogłam się doczekać, żeby mu nagadać. Zatrzymałam się, kiedy mój brat zablokował mi przejście. Wyglądał na naprawdę rozgniewanego, chociaż nigdy wcześniej nie gniewał się na mnie. Nie – jego gniewne spojrzenie było skierowane poza mnie, na Parkera. To wszystko nie miało sensu. Możliwe, że wciągnęłam Adama w mój plan dotyczący Parkera mimo zaciekłego oporu, ale przecież wszystko to uzgadniałam wcześniej z McGillicuddym! Przedyskutowaliśmy to! Poczekałam, aż Parker do mnie dołączy. Adam obszedł nas z drugiej strony, jakby on i McGillicuddy byli strażnikami więziennymi. Biorąc pod uwagę reputację Parkera, nie wątpiłam, że prawie codziennie zdarza mu się zostać wziętym za czyjegoś chłopaka. A w każdy weekend najprawdopodobniej faktycznie odbija komuś dziewczynę. Na pewno poradziłby sobie z Adamem. Nie uprzedziłam go jednak o tych nowych pokładach nieuprzejmości Adama. Wzięłam Parkera za rękę. O dziwo, nie chciał tego. Trudno było coś stwierdzić w ciemnościach, ale wydawało mi się, że moja ręka ściga jego dłoń wykonującą uniki. Wiedziałam, że nie uważa mnie za aż tak odrażającą, żeby nie dać mi się dotknąć – dopiero co obejmował mnie przecież ramieniem. Może potrzebował warstwy ubrania między nami. Może nie chciał wziąć mnie za rękę przy Adamie, bo domyślał się, że to zraniłoby jego uczucia. Może bał się Adama. Ale nic z tego nie pasowało do znanej mi re-

putacji Parkera. Dlatego też sama przemaszerowałam przejściem, a potem przez jasno oświetlony hol, wiedząc, że Parker nie chce mnie trzymać za rękę i żałując, że nie trzymam za rękę Adama. Uświadomiłam sobie, że o tego rodzaju nastoletnich intrygach marzyłam jako chłopczycowata smarkula, kiedy kartkowałam magazyny mody, które równie dobrze mogłyby być pisane cyrylicą, wziąwszy pod uwagę, ile wiedziałam wtedy o torbach listonoszkach i botkach za kostkę. – Vader! – krzyknął pracownik kina, który stał przy schodach prowadzących do kabiny projekcyjnej. – Nie dałeś mu w mordę. Oddawaj kasę za bilet! – Byłem tam przez dwie minuty – powiedział Adam przez zęby. – Nie tak się umawialiśmy – upierał się tamten. Naprawdę miałam nadzieję, że połapie się w sytuacji i zamknie się w końcu. Adam z każdą sekundą wydawał się wyższy i bardziej barczysty. Nie zdziwiłabym się, gdyby z miejsca przyłożył Parkerowi, jeśli tak się umawiał z pracownikiem kina, a potem dla równowagi przyłożył jeszcze temu pracownikowi. – Ile trwa ten film? – warknął McGillicuddy. – Godzinę i czterdzieści pięć minut. – Czyli on ci jest winien siedemnaście centów – stwierdził McGillicuddy, student inżynierii do szpiku kości, nawet wtedy, kiedy zachowywał się jak kompletnie stuknięty. – Lori, daj mu siedemnaście centów. – Byliście tam we dwóch – zaprotestował pracownik. – To będzie. – Pomnożenie siedemnastu przez dwa zabrało mu zdecydowanie za dużo czasu. – Trzydzieści cztery – pomogłam mu. – Ale Parker i ja zapłaciliśmy pełną cenę za bilet, a byliśmy w środku tylko… – wyciągnęłam nową komórkę, do której kupna za urodzinowe pieniądze zmusił mnie tata, zanim pozwolił mi jechać na jakąkolwiek randkę – …piętnaście minut. Czyli tak naprawdę to nam się należy… – Piętnaście dolarów i dziewięć centów. Zaczęłam się uśmiechać do McGillicuddy’ego za tę genialną dedukcję, ale w tym momencie uświadomiłam sobie, że nie on to powiedział. To był Parker. Moje zdumienie tym, że niegrzeczny playboy Parker pozwolił sobie na tak kujońską uwagę pogłębiło się jeszcze, kiedy Adam nagle wrzasnął: – IDZIEMY! Przeszliśmy we czwórkę przez parking, a kiedy zbliżyliśmy się do samochodu taty, zobaczyłam, że Adam zaparkował tuż przed nim. Podjechał tak blisko, że zderzaki dzieliły dosłownie milimetry – to było do niego bardzo podobne. Odwróciłam się do McGillicuddy’ego. – Muszę pogadać z Adamem w cztery oczy – oznajmiłam. – Nie mogę na to pozwolić. – Alternatywa jest taka, że Adam wda się z Parkerem w bójkę. To się kwalifikuje jako pobicie. A ty będziesz odpowiadać za pomocnictwo i podżeganie, bo przyjechałeś z Adamem do kina i pomogłeś mu wyciągnąć tu Parkera. Jak twoim zdaniem to będzie wyglądało w aplikacji do NASA? – Cóż… – Czy nie mówiłeś mi, że mogę rozmawiać z Adamem, jeśli tylko nas nie widzisz? Lekko zielonkawy na twarzy McGillicuddy machnął ręką w kierunku furgonetki Adama. – Nie krępuj się. Mój brat powiedział coś do Parkera i zaplótł ramiona, kiedy Parker usiadł na fotelu pasażera w samochodzie taty, a następnie sam usadowił się na masce furgonetki, oparł nogi na zderzaku i patrzył z góry na Parkera. Mój brat nigdy wcześniej się tak nie zachowywał, jeśli pominąć te okazje, kiedy jako dzieci bawiliśmy się w wojnę i chłopaki z sąsiedztwa zmuszali go, żeby był złym Niemcem. Spojrzałam na Adama. – Wsiadaj – powiedziałam tak rozkazującym tonem, jak tylko potrafiłam. Otworzyłam drzwi i wdrapałam się na fotel kierowcy. Spędziłam za kierownicą cały wieczór i to miejsce dawało

mi złudzenie nieco większej kontroli nad moim nastoletnim życiem, które nadawało się do spuszczenia w kiblu. Nie miałam ochoty rezygnować z tego uczucia, szczególnie w obliczu wściekłości Adama. Odpaliłam silnik kluczykiem, który zostawił w stacyjce, i wcisnęłam guzik, żeby zamknąć okna. Wystarczająco fatalne było to, że każdy w tym mieście w wieku od trzynastu do dwudziestu jeden lat mógł zobaczyć, jak się kłócimy. Nie chciałam, żeby do tego nas słyszeli. Adam obszedł furgonetkę i wsiadł od strony pasażera. Zamieniliśmy się miejscami, ale poza tym siedzieliśmy dokładnie tak, jak wiele razy w ciągu ostatnich tygodni, kiedy tylko udawaliśmy, że nam na sobie zależy. Chciałam znowu spędzać czas w ten sposób w towarzystwie Adama. Próbowałam to osiągnąć, a on już po pół godzinie przeprowadził akcję sabotażową! Kiedy tylko zamknęły się za nim drzwi, ryknęłam: – Który kawałek: „będę udawać, że umawiam się z kimś gorszym, żeby tata pozwolił mi chodzić z tobą” był za trudny do zrozumienia?! Spojrzał na mnie i przyszpilił do siedzenia samym tylko wściekłym spojrzeniem jasnobłękitnych oczu. – Ten kawałek, w którym Parker Buchanan wsadza ci rękę pod spódnicę! Parsknęłam śmiechem, bo to było komiczne. Coś takiego opowiadało się o łatwej dziewczynie z trzeciej gimnazjum albo o popularnej dziewczynie z drugiej liceum, a ja nie byłam ani jedną, ani drugą. Przestałam się śmiać, ponieważ Adam najwyraźniej wierzył, że coś takiego wydarzyło się naprawdę. Jak, na litość boską, wpadł na ten pomysł?! Pochyliłam się do niego i powiedziałam wyraźnie: – Adam. Widziałeś Parkera i mnie, kiedy nam przed chwilą chamsko przerwałeś udawaną randkę. Nie wsadzał mi ręki pod spódnicę. A ty nie bardzo uprzedzałeś, że się pojawisz, więc nie miałabym czasu, żeby usunąć jego rękę z moich dolnych partii. Serio! – Zarumieniłam się na samą myśl o robieniu tego w kinie. – Nie w kinie. W holu. – W głosie Adama wciąż brzmiały napięcie i agresja, ale płomień w jego oczach odrobinę przygasł. Może zaczął sobie uświadamiać, że – ojeju! – nie ma racji. – Parker nie wsadzał mi ręki pod spódnicę w holu – wyjaśniłam cierpliwie. – To by nie miało sensu. Nawet najłatwiejsze zdziry nie pozwalają chłopakom wsadzać sobie ręki pod spódnicę w holu, skoro mają do dyspozycji ciemną salę kinową. Kto ci tego naopowiadał? Rozejrzał się po parkingu i wskazał machnięciem ręki trzech chłopaków z drużyny futbolowej, zataczających się między samochodami. Jeden z nich zatrzymał się, zatkał ręką otwór trzymanej puszki z piwem, potrząsnął i wylał całą zawartość na maskę przerośniętego lincolna. – Reginald Evans – powiedział Adam. Patrzyliśmy oboje, jak Reggie zwiewa po parkingu przed kierowcą lincolna, wymijając samochody jak obrońców drużyny przeciwnika. Można było zrozumieć, dlaczego był najlepszym biegaczem w szkolnej drużynie futbolowej. Nie był natomiast osobą, której wierzyłabym w sprawie prywatnych informacji dotyczących moich znajomych. – Reginald Evans nie umie czytać – stwierdziłam. – Chodziłam z nim na hiszpański. – Wiesz, może tylko nie umie czytać po hiszpańsku. – Adam patrzył jeszcze chwilę za Reggiem, a potem z powrotem spojrzał na mnie. – Miniówka, co nie? – W jego głosie nie brzmiał podziw, tylko gorycz. – Co nie? – prychnęłam. – Na wypadek, gdybyś zdążył zapomnieć to, co ci pracowicie wyjaśniałam wczoraj wieczorem: udaję, że jestem na randce z Parkerem i ubrałam się w tym celu odpowiednio. – Tak? Jakoś nigdy nie nosiłaś mini na randki ze mną. – Nigdy nie byłam z tobą na randce! – A jak nazwiesz zeszłą sobotę? Miałaś na sobie klapki i szorty z moich dżinsów. Prychnęłam z irytacji. – Nazwę to siedzeniem cały dzień na imprezie nad jeziorem, a potem malowaniem naszych imion na moście. Minispódniczki nie są stosownym strojem do włażenia na obiekty użyteczności publicznej. Ktoś mógłby mi pod nią zajrzeć i zobaczyć seksowne majteczki.

– Jeśli mi powiesz, że teraz masz na sobie seksowne majteczki, to… – To co zrobisz? – Nie prowokowałam go, chciałam mu tylko przypomnieć, że jego złość nie pasuje do niczego, co miałby w rzeczywistości zrobić, a własna niewyparzona gęba jest jego najgorszym wrogiem. Patrzył na mnie z furią przez kilka sekund, aż dotarło do niego, co powiedziałam. Wtedy oparł się na siedzeniu, westchnął ciężko i zaczął grzebać w kieszeni. Wyciągnął zapalniczkę i pstryknął nią, po czym zaczął obserwować płomyk. – Nie nosiłaś mini nawet wtedy, kiedy udawałaś, że ze mną chodzisz. – Dlatego, że zabierałeś mnie na błotny tor – przypomniałam. – Poza tym założyłam mini na pierwszą w tym sezonie imprezę u was. – W dodatku tę samą mini, którą miałam teraz na sobie i jedyną, jaka znajdowała się w mojej garderobie. To był mój wyjściowy strój intrygantki. Skinął głową. – Na imprezę nie założyłaś jej dla mnie. Chciałaś złapać Seana. Uderzyłam głową o szybę po stronie kierowcy – celowo, żeby podkreślić moją frustrację, ale trochę mocniej niż zamierzałam. – Znowu Sean – powiedziałam. – Znowu Sean – potwierdził z pełnym przekonaniem. Nie podnosząc opartej o szybę głowy, oznajmiłam: – Teraz nie powinieneś być zazdrosny o Seana, Adam. Teraz powinieneś być zazdrosny o Parkera. – No dalej, możesz sobie żartować z mojego ADHD – odparł Adam. – Nie krępuj się. – Adam! – wrzasnęłam. – Ja nie żartuję z twojego ADHD. Nie myl mnie z Seanem. Ja jestem twoją przyjaciółką. Popatrzył w boczną szybę. – Za kogoś takiego właśnie się w tej chwili uważasz? – zapytał, nie odwracając głowy. – Nie wiem, co mam ci powiedzieć – odpowiedziałam jego plecom i złocistobrązowym puklom włosów, które urosły jeszcze dłuższe i wyglądały, jakby czesał je tak samo często, jak się golił, czyli nigdy. – Uparłeś się, że niezależnie od tego, co powiem, będziesz na mnie wściekły. Jego ramiona powoli uniosły się i opadły, kiedy odetchnął głęboko. Nie odwrócił się od okna. – Opowiedz mi, jakie masz majtki – powiedział. Zamierzałam mu wyjaśnić, że żartowałam na temat seksownych majtek, ale uświadomiłam sobie, że mogę dzięki nim uzyskać jakąś korzyść. To wszystko mogło przynieść efekt odwrotny do zamierzonego, gdyby Adam uznał, że założyłam tajemniczą bieliznę dla Parkera, ale miałam nadzieję, że poczuje się wystarczająco głupio z powodu tego idiotycznego pomysłu z ręką pod spódnicą. Pozostawało mi przeciągnąć go z powrotem na moją stronę i zamierzałam to zrobić, wymachując wyimaginowanymi seksownymi majtkami. – Są z czerwonej koronki – odparłam. – Półprzezroczyste. To tak zwane stringi, wiesz, co mam na myśli? Wpijają mi się w tyłek i w sumie to niewygodnie się w nich siedzi. – Wymyśliłam to wszystko na podstawie rzutu oka na wystawę sklepu z bielizną damską, który niedawno mijałam po drodze do sklepu sportowego. W rzeczywistości nosiłam majtki z nadrukiem w Atomówki, które dostałam, kiedy miałam dwanaście lat. Jednakże Adam kupił to bez zastrzeżeń i spojrzał na mnie z szeroko otwartymi oczami, chociaż między jego brwiami zostały drobne zmarszczki. Zapalił zapalniczkę i przytrzymał przycisk, żeby płomyk palił się równo. Przechylił głowę, żeby przyjrzeć się moim udom widocznym spod minispódniczki – zapewne wyobrażał sobie wyimaginowane stringi. Jego wzrok podążył do Obcisłego Wydekoltowanego Topu i w końcu spotkał się z moim spojrzeniem. Jego oczy nie miały raczej przyjaznego wyrazu. Nie poprosiłabym go w tym momencie o pożyczenie dwudziestu dolarów. Jego oczy miały wyraz… pożądania? Tak, w jego oczach było pożądanie! Upewniła mnie o tym do końca reakcja mojego własnego ciała. To spojrzenie zapaliło lont w moim sercu i zostawiło wzdłuż kończyn ścieżkę usypaną z prochu, która w każdej chwili mogła się przepalić.

Poprawiłam się na siedzeniu, podkreślając zmyślone koronkowe stringi, wrzynające się między pośladki. Adam otworzył usta. Stuk, stuk, stuk. Podskoczyłam, przekonana, że to serce wali mi w piersiach w odpowiedzi na pożądliwe spojrzenie Adama i że zaraz wykorkuję. Ale to tylko McGillicuddy stukał w maskę furgonetki, na której wciąż siedział. Następnie złożył dłonie w literę T, dając znak, że czas nam się kończy. To było naprawdę urocze z jego strony: dawał znak, nie patrząc na nas, żeby móc w razie czego zgodnie z prawdą (mniej więcej) powiedzieć tacie, że nie widział nas razem. Przepełniłaby mnie siostrzana miłość do niego, gdyby nie fakt, że nie posłuchał mojej wyraźnej prośby o pomoc w przekonaniu taty do zmiany zdania. Pilnował mojego udawanego chłopaka jak jeńca wojennego. – Dalej jesteś na mnie wściekły? – zapytałam Adama. Poruszył szczęką – jego spojrzenie wypalało we mnie dziurę, ale nie odezwał się ani słowem. Znowu pstryknął zapalniczką. – Dobra. Otworzyłam drzwiczki kierowcy i bardzo, bardzo powoli zaczęłam się wysuwać z kabiny, pozwalając, żeby moja spódnica podciągnęła się na tyle wysoko, by zwrócić uwagę całego parkingu. Wyliczyłam dokładnie, jak bardzo może się podwinąć, żeby nie ujawnić superseksownych kształtów Bójki, Bajki i Brawurki, i zatrzymałam się w odpowiednim momencie. Wyimaginowane seksowne majtki miały na zawsze pozostać moją słodką tajemnicą. – Lori… – warknął Adam. Zeskoczyłam na ziemię i zatrzasnęłam drzwi. Ha! Próbuje ze mną tych sztuczek rodem z opery mydlanej? Ja je znałam wcześniej od niego. Dokładnie dlatego zwiększyłam sobie dzienną dawkę MTV. Mijając McGillicuddy’ego, zawołałam: – Porozmawiamy sobie, kiedy wrócisz do domu, młody człowieku! Spojrzał na mnie gniewnie. – Jesteś pewna, że chcesz jechać do domu z Parkerem po tym, co ci zrobił? – Nic nie zrobił, Adam może to potwierdzić. Zostaliście obaj wkręceni przez biegacza, który nie odróżnia la casa od qué pasa. Obeszłam energicznie beamera od tyłu – Adam zaparkował tak blisko, że trudno byłoby wcisnąć między zderzaki kartkę papieru, a co dopiero moją osobę – i wsiadłam na miejsce kierowcy, uwodzicielsko wyciągając długie seksowne nogi, żeby Adam mógł popatrzeć (i niechcący przewracając butelkę coli stojącą obok, co trochę popsuło efekt. Warto zapamiętać: seksowne wyjścia wyglądają lepiej bez bąbelków). – Strasznie cię przepraszam, Parker – wybuchnęłam, kiedy tylko znalazłam się w bezpiecznie zamkniętym wnętrzu auta i zablokowałam drzwi. – Wiem, że na pewno ich już kiedyś poznałeś, ale na wypadek, gdybyś zapomniał: to był mój chłopak, Adam, którego próbujemy dla mnie odzyskać, oraz mój brat. Wiedzieli o planie, ale kumpel powiedział im, że ty… – zaczerpnęłam głęboki oddech. Dopiero co przechwalałam się przed Adamem moimi majtkami, ale nie potrafiłam się zdobyć na to, żeby wyjaśnić Parkerowi, o co to całe zamieszanie. To było zbyt żenujące, nie mówiąc o tym, że wzięte z księżyca. Chociaż czy naprawdę? Jeśli wierzyć plotkom, sztuczki z ręką pod spódnicą nie byłyby dla Parkera niczym nowym. Jednak zdecydowanie nie pasował mi do takiego zachowania, a obserwowałam go, od kiedy zabrałam go na tę randkę. Owszem, w kinie objął mnie ramieniem, kiedy o to poprosiłam, ale nie próbował sięgnąć mi przy tej okazji pod bluzkę, co było standardowym zachowaniem siedzących w ostatnim rzędzie gimnazjalistów (a przynajmniej tak mi się wydawało – nie miałam w tej materii własnych doświadczeń) i co nie zdziwiłoby mnie w jego wykonaniu. Byłam gotowa zaryzykować w imię odzyskania Adama. – Możesz mnie stąd zabrać? – zapytał Parker zduszonym głosem. Popatrzyłam na niego: ciemne, nażelowane w sam raz włosy, szerokie barki w różowej, eleganckiej koszuli, w którą żaden facet w tym mieście żywcem nie dałby się ubrać, ale która o dziwo wyglądała dobrze na chłopaku z Birmingham. Wiele dziewczyn mówiło, że Parker ma hipnotyzujące spojrzenie, przez które mają ochotę zdejmować staniki, ale ja zawsze uważałam, że przypomina

raczej rybę – a teraz gapił się jak ryba na Adama i McGillicuddy’ego, górujących nad nami w szoferce furgonetki. Oni piorunowali go spojrzeniem. – Jasne. Chcesz wpaść do mnie do domu? – A czy oni tam będą? – zapytał, nie odrywając rybiego wzroku od wiszącego nad nim straszliwego zagrożenia. – Hm, nie. Mój brat jest umówiony na randkę z dziewczyną, w sumie nie mam pojęcia, co on tu w ogóle robi. A Adam nie ośmieli się pokazać nawet czubka nosa w moim domu. – Nie byłam pewna, czy to prawda. Im dłużej znałam Adama, tym bardziej uświadamiałam sobie, że niewiele było rzeczy, których nie ośmieliłby się zrobić, nawet w obecności mojego skrajnie rozgniewanego ojca. Właśnie, świetny pomysł! – Dobra, to jedziemy do mnie. Ponieważ Parker szybko tracił zapał do tej fałszywej randki, musiałam wycisnąć z niego wszystko, co tylko mogłam. To oznaczało, że przedstawię go tacie, a w ciągu najbliższych dni tata popyta na mieście o Parkera i dowie się o licznych przerażających rzeczach, w tym – jak dobrze pójdzie – o przypadku, gdy Parker i jego kumple z prywatnej szkoły napełnili słynną fontannę w centrum dzielnicy Southside tartym serem. Pokazałam język Adamowi – tylko się odwrócił – a potem włączyłam silnik beamera, spojrzałam ostrożnie za siebie w poszukiwaniu futbolistów, furgonetek lub butelek coli, i wycofałam się z miejsca parkingowego. Na wpół oczekiwałam, że Adam pojedzie za mną. Na wpół miałam nadzieję, że to zrobi, ponieważ wtedy miałabym powód do kolejnej kłótni z nim. McGillicuddy najwyraźniej nie zamierzał zabraniać nam się kłócić, a chociaż nie wydawało się to szczególnie przyjemne, było i tak o niebo lepsze niż brak jakiegokolwiek kontaktu z Adamem. Przez całą drogę patrzyłam w lusterko, ale okazało się, że zawstydziłam Adama i mojego brata wystarczająco, by się ode mnie odczepili, niech to szlag. Kiedy zaparkowałam pod moim domem, spojrzałam na Parkera, który siedział skulony na fotelu obok i dygotał. – Rany, strasznie przepraszam za tę klimę. Dlaczego nic nie powiedziałeś? Odkręciłam zimne powietrze na pełen regulator, a teraz Parker zapłaci za to odmrożeniami. Najwyraźniej nie wszystkim robiło się gorąco, kiedy patrzył na nich Adam. Parker nie zmienił pozycji. – Hej. – Sięgnęłam do niego i pogładziłam jego kolano w przyjacielskim geście „próbuję cię rozgrzać”, a nie w sposób, dzięki któremu zarobiłabym od Parkera malinkę, jaką chwaliło się kilka drugoklasistek z liceum. W tym momencie nie do końca wierzyłam w ich relacje. – Chodźmy do środka, przedstawię cię tacie. Miałam nadzieję, że zanim wejdziemy do środka, odzyska dawną brawurę, ale kiedy otworzyłam drzwi w garażu i przeszłam przez kuchnię do salonu, dreptał za mną jak kocię z zespołem traumy pourazowej spowodowanej zbyt częstym trafianiem piankowymi strzałkami. Nie bez powodu kot Vaderów rzadko opuszczał sypialnię rodziców. Parker nie zdoła nastraszyć mojego taty, jeśli się tak będzie zachowywać. Liczyłam na to, że jego reputacja dotrze do taty, a wtedy tata wykrzyknie: „Dobry Boże, ten nieśmiały chłopiec jest tak naprawdę męską dziwką? W porównaniu z nim ten Adam Vader, który wygląda na ostatniego straceńca, ma na pewno mnóstwo oleju w głowie!”. Oczywiście to był najlepszy scenariusz, być może prawdopodobny tylko w moich marzeniach. Kiedy się nad tym zastanowić, niewykluczone, że właśnie dlatego moje plany zwykle przynosiły skutki odwrotne do zamierzonych. Weszłam do salonu i zatrzymałam się tak gwałtownie, że Parker wpadł prosto na mnie. Owszem, tata siedział na kanapie, a obok niego była skulona Frances. W minispódniczce! No dobra, może nie w minispódniczce – sięgała jej do połowy uda, a ja wzięłam ją za mini, ponieważ Frances zwykle preferowała długie do ziemi hipisowskie kiecki. Zrzuciła klapki, odsłaniając świeżo pomalowane na czerwono paznokcie stóp. Mówiąc krótko, jak na Frances, wyglądała uroczo. Byłam przekonana, że to jakiś przypadek. – Cześć! – zawołałam, jakby w ogóle nie zaskoczyła mnie obecność byłej au pair. Ale tak naprawdę to nie brałam wcześniej pod uwagę możliwości spotkania Frances. Jej obecność mogła spowodować taki skutek, jak wsadzenie kija w szprychy koła. Nie wiedziałam tylko, czy ten kij

okaże się dwumetrową dębową lagą, czy może czymś łatwiejszym do opanowania, jak cienki kijek do podpierania kwiatków. Przywitaliśmy się, a ja przedstawiłam Frances i tacie Parkera. – Parker Buchanan. – Tata wstał, uścisnął mu mocno rękę i uśmiechnął się szeroko jak do klienta. – Miło cię znowu widzieć. – Dziękuję, proszę pana. – Głos Parkera brzmiał, jakby miał zaraz zemdleć. – No dobra – powiedziałam. – Parker i ja idziemy na górę, do mojej sypialni. – Pomyślałam, że jeśli ta randka z Parkerem ma zrobić jakiekolwiek wrażenie na tacie, może to się udać dzięki temu, że będziemy siedzieć w pokoju, w którym znajduje się łóżko. Nie dodałam, że nie idziemy do sypialni po to, żeby się obściskiwać. Zamiast tego pogadamy sobie o tym, skąd mój tata zna Parkera i dlaczego ucieszył się na jego widok. Skierowaliśmy się do schodów, Parker przodem, kiedy tata zawołał: – Lori, można cię prosić na słówko w cztery oczy? Parker zatrzymał się i spojrzał na mnie wzrokiem kociaka po ciężkich przejściach. Skinęłam głową, że może iść dalej. Zbiegając z powrotem po schodach powstrzymywałam się przed zatarciem z satysfakcją rąk: tata chciał mi wygłosić kazanie na temat Parkera! Hurra! Kiedy wróciłam do salonu, tata dalej się uśmiechał, co jakoś nie pasowało mi do zatroskanego rodzica wygłaszającego kazania. Poza tym Frances nie ruszyła z miejsca swojego odzianego w bawełnę z upraw ekologicznych siedzenia, co z kolei nie pasowało do mojej interpretacji sformułowania „w cztery oczy”. Niemalże widziałam, jak macha do mnie dwumetrową dębową lagą. – Młoda damo – powiedział, co było bardzo obiecującym wstępem do kazania. – Jestem z ciebie bardzo dumny. SZLAG BY TO! – Dziękuję! – rozpromieniłam się. – Jestem doradcą prawnym dziadków Parkera od czasu, kiedy założyli klub jachtowy – wyjaśnił tata. – Obserwowałem go od małego. Ma doskonałe oceny i jak zapewne wiesz, wybiera się na Uniwersytet Yale, ale dziadkowie zawsze martwili się o jego kontakty towarzyskie i, mówiąc wprost, stan psychiczny. W prywatnej szkole w Birmingham rzadko kiedy wychyla się ze swojej skorupy, ale kiedy przyjechał tu do nich na wakacje, najwyraźniej zaczął opowiadać mnóstwo zmyślonych historii, kreując siebie na jakiegoś donżuana. – Żartujesz? – Nie musiałam udawać zdumienia, chociaż brało się ono z innych powodów, niż zakładał mój tata. – To wspaniale, że postanowiłaś się z nim zaprzyjaźnić – ciągnął tata. – Jestem pewien, że doskonale mu to zrobi. Ja byłam pewna, że doskonale by mu zrobiło oberwanie pięścią w nos, ale powstrzymałam się przed tą uwagą. – Tato, twoje uznanie znaczy dla mnie więcej, niż przypuszczasz. Raz jeszcze wymieniliśmy kurtuazyjne uśmiechy, a ja z powrotem skierowałam się na górę. Po drodze pochwyciłam jednak spojrzenie Frances – ona wiedziała, że coś planuję. Cóż, na szczęście dla niej i dla taty w tym momencie niczego specjalnego nie planowałam. Powlokłam się na górę do sypialni i zamknęłam za sobą drzwi. Parker siedział na łóżku i przeglądał jeden z numerów „Playboya”, które zwinęłam McGillicuddy’emu w poszukiwaniu wskazówek, jak się ubierać. Wrzucił go do szuflady mojej nocnej szafki i zatrzasnął ją, jakby miało mnie to oszukać i jakbym to nie ja wcześniej wsadziła to czasopismo do szuflady. Usiadłam obok niego i uśmiechnęłam się słodko. – Jesteś strasznie spięty Parker. Nie boisz się chyba, że Adam i mój brat stłuką cię na kwaśne jabłko, prawda? Szczerze mówiąc, pewnie dalej są wściekli, ale w odróżnieniu od ciebie nie trenowali sztuk walki. Popatrzył na mnie oczami wybałuszonymi do tego stopnia, że nie zdziwiłabym się, gdyby ogłosiły bunt, wyskoczyły z mu głowy i zaczęły spacerować po pokoju, rozglądając się po kątach. Gdyby zajrzały mi pod spódnicę, mogłabym je rozdeptać.

– Co ja mam zrobić? – jęknął. – Jak to, co masz zrobić? – zapytałam niewinnie. – Trenowałeś w Japonii i masz czarny pas. Przyłóż im po prostu raz czy dwa, to może zostawią cię w spokoju. Oczywiście nie jestem pewna, czy to podziała. McGillicuddy raczej się odczepi, Adam niekoniecznie. Adam nie reaguje na negatywne sygnały tak, jak należałoby się tego spodziewać. – Lori! – jęknął Parker. – Nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz! Przekrzywiłam głowę i zamrugałam. – Nie jesteś Parkerem Buchananem, wnukiem właścicieli Klubu Jachtowego Buchananów i uczniem super duper wypasionej prywatnej szkoły w Birmingham? – Jestem – przyznał. – Ale nie mam czarnego pasa. Zdążyłam się już tego domyślić, ale grałam dalej. – Naprawdę? – Naprawdę. I… Lori, umiesz dochować tajemnicy? Tyle rzeczy muszę ukrywać, że chyba zaraz eksploduję. – Przełknął ślinę. – Nie chodziłem z miss Alabamy, kiedy byłem w gimnazjum. – Ojej, serio? – Próbowałam udawać żywe zainteresowanie, ale jeśli zamierzał się w tym tempie demaskować, to mogło potrwać przez całą noc, a prawdę mówiąc, już bardziej ciekawiło mnie to, co tata i Frances oglądali na Discovery Channel. – Serio. Tak naprawdę jestem po prostu kujonem. Mam średnią sześć i planuję zdawać egzamin wstępny do Yale, a potem iść na kognitywistykę z dodatkowymi kursami statystyki i starożytnej greki. – Zalewasz. – Stłumiłam ziewnięcie. – Nie. Przyjeżdżam na całe wakacje do dziadków dlatego, że nikt mnie tutaj nie zna i mogę być, kim tylko chcę. Było całe mnóstwo rzeczy, które wkurzały mnie w tym stwierdzeniu. Kłamstwo. To, że ja dałam się nabrać na to kłamstwo. Jego pełen zadowolenia z siebie ton, którym mi to opowiadał, demaskując siebie jako największego kujona, jakiego kiedykolwiek poznałam, gorszego nawet od tego chłopaka z kursu algebry, który kolekcjonował stare płyty główne. Był absolutnie ostatnią osobą, którą powinnam wybrać, żeby skłonić tatę do zmiany zdania w kwestii Adama. – A możesz być osobą, która ZNIKNIE Z MOJEJ SYPIALNI? Zamiast odsunąć się ode mnie, czego zdecydowanie sobie życzyłam, zbliżył się trochę. – Dlaczego jesteś wściekła? – Dlaczego muszę to każdemu wyjaśniać po dwa razy? – Przeczesałam palcami włosy i ścisnęłam głowę, żeby powstrzymać mózg przed wypłynięciem. – Chciałam zacząć się umawiać z samym Szatanem, żeby Adam przestał tak fatalnie wyglądać w oczach taty. Jeśli mój tata wie, że masz średnią sześć, a ty wiedziałeś, że on o tym wie, to dlaczego zgodziłeś się umówić ze mną na tę udawaną randkę? – Złożyłaś mi propozycję nie do odrzucenia – wyjaśnił Parker. – Zaproponowałaś, że pokażesz mi miasto i przedstawisz mnie ludziom. Wiedziałem, że jesteś popularna, bo zawsze chodzisz na te imprezy po sąsiedzku. – Skinął głową w kierunku domu Adama. Szczerze mówiąc, piątkowe przyjęcia, w moich wspomnieniach magiczne i nierzeczywiste, tak naprawdę były zazwyczaj paskudnym doświadczeniem, ponieważ zawsze starałam się zwrócić na siebie uwagę Seana. Albo – ostatnio – Adama. – Poza tym jesteś śliczna. – Przysunął się do mnie jeszcze bliżej na łóżku i położył rękę na moim udzie. Dokładnie na to czekałam cały wieczór, ale teraz jakoś przestało mi już zależeć. Spiorunowałam go wzrokiem. Wykazał się rozsądkiem i zabrał rękę bez dalszych poleceń z mojej strony. – No daj spokój, Lori, nie wściekaj się na mnie. W sumie sama robisz praktycznie to samo, urządzasz przed tatą przedstawienie, żeby dostać to, na czym ci zależy. Nie możesz się na mnie wściekać, że oszukiwałem ludzi. Poza tym musimy przetrwać razem jeszcze dziesięć minut w twoim samochodzie, bo nie mam jak wrócić do domu. – Dlaczego nie zadzwonisz, żeby przyleciał po ciebie helikopter? – zapytałam. – Czy może

to też zmyśliłeś? – Moja rodzina naprawdę ma helikopter, ale nie rozbiłem się nim o posąg Wulkana w Birmingham. Mam nadzieję, że w tę historyjkę nie uwierzyłaś, działa tylko na dwunastolatki. – Dlaczego próbujesz zrobić wrażenie na dwunastolatkach? Jesteś aż tak zdesperowany? Otworzył usta. – Nie odpowiadaj – przerwałam. Nie chciałam wiedzieć. Rozległo się pukanie do drzwi, a ja rozważyłam przewrócenie Parkera na łóżko, ale skoro już wiedziałam, że tata przejrzał całe to jego udawanie niegrzecznego chłopca, nie miało to sensu. Nie skoczyłam nawet do Parkera, żeby go wziąć za rękę. – Proszę – zawołałam jak dziewczyna bez żadnych problemów. Drzwi uchyliły się bardzo powoli. Moje serce zabiło mocniej. Adam! Nie miałam tyle szczęścia – to był tylko McGillicuddy, który zaglądał do pokoju z aż za bardzo znajomym grymasem niezadowolenia. – Nie zamykaj tych drzwi – polecił. – Co ty robisz w domu? – zdziwiłam się. – Myślałam, że umówiłeś się dzisiaj na randkę z Tammy. – Owszem – przyznał. – Wpadłem do domu, żeby zabrać samochód i wziąć prysznic, zanim do niej podjadę. Zastanowiłam się przez moment. – Dlaczego dopiero teraz wróciłeś? Co robiliście z Adamem po tym, jak odjechaliśmy spod kina? Mój brat wyglądał na zakłopotanego. – Nic takiego. – Rzucił jeszcze jedno ponure spojrzenie Parkerowi i zniknął. – McGillicuddy! – zawołałam. Teraz pociągnęłam za sobą Parkera, trzymając go za rękę, i weszłam do pokoju brata. – Dlatego muszę wziąć prysznic – przyznał się McGillicuddy, otworzył szufladę i wyciągnął schludnie złożony T-shirt. Naciągnął materiał koszulki, którą miał na sobie, w moim kierunku. – Śmierdzę naftą? Ostrożnie pociągnęłam nosem. – Troszeczkę. – Byłam ciekawa, czy Adam był w domu i brał prysznic, żeby mama nie zapytała go o dziwny zapach nafty. – Skoro i tak masz jechać do Tammy, to mógłbyś podrzucić Parkera do jego dziadków? – Nie! – wykrzyknął za mną Parker. Obejrzałam się – po tym, jak przyglądał się nam nerwowo, mogłam poznać, że wyraz twarzy mojego brata nie był ani odrobinę bardziej zachęcający od mojego. – Znaczy… – zająknął się Parker. Nagle spojrzał na coś ponad moim ramieniem i jego oczy się rozjaśniły. – Czy to jest B-17? Popatrzyłam w tym samym kierunku i zobaczyłam wielki model bombowca z okresu drugiej wojny światowej, wiszący na żyłce wędkarskiej pod sufitem. – Ależ oczywiście – odparłam. McGillicuddy złożył go sam, kiedy miał czternaście lat, a ja nakładałam kalkomanie. To była nasza duma i chluba. – W domu mam model B-17E, z dłuższym kadłubem. – Parker wszedł do pokoju mojego brata i podszedł do niego. Najwyraźniej przestał się już bać pożarcia żywcem. – Zawsze chciałem dostać B-17G, z sześcioma dodatkowymi karabinami maszynowymi – odparł mój brat i w tym momencie przestałam rozumieć, o czym mówią. Ponieważ starałam się przezwyciężyć najbardziej nieznośne z moich nawyków chłopczycy, powinnam się cieszyć, że nie umiałam się włączyć w tę męską rozmowę. – Zanim sobie pójdę – oznajmiłam obu panom, ponieważ najwyraźniej teraz Parkerowi już nie przeszkadzało, że mój brat go odwiezie – mam jeszcze jedną prośbę do Parkera.

10

Znowu nie rozmawiałem z Lori przez tydzień i jeden dzień. Próbowałem przestać być na nią wściekły z powodu Parkera. Wiedziałem, że Reggie zmyślił to ich bezwstydne zachowanie w kinie, ale problem polegał na tym, że kiedy mi o tym powiedział, wyobraziłem sobie tę scenę i w mojej głowie dalej była realna. Może gdyby było mi wolno rozmawiać z Lori, mógłbym jakoś przejść nad tym do porządku dziennego, ale ponieważ tata patrzył na mnie złym wzrokiem, jeśli choć spojrzałem w jej kierunku, wciąż zadręczałem się całą tą historią. Pod koniec tygodnia nie mogłem już tego wytrzymać. Zadzwoniłem do Rachel i zapytałem, co ostatnio zrobiła, żeby odzyskać Seana. Na nieszczęście dla niej albo na szczęście – zależnie od tego, co myślało się o planach Lori (a ja nie myślałem o nich nic dobrego) – Rachel nie była ani w części tak skora do działania jak Lori. Mogłem jej powiedzieć, że Sean jest cierpliwy i mściwy, więc jeśli ona czegoś nie zrobi, wakacje się skończą, a on pojedzie do college’u, nie próbując się w ogóle z nią umówić. Może nawet będzie za nią tęsknić – jeśli w jego bardzo małym sercu znajdzie się miejsce na takie uczucie – ale uznałby, że warto, tylko jeśli ona będzie się dzięki temu czuła źle, ponieważ z nim zerwała. Dlatego zaproponowałem, żeby zaprosiła wszystkich do domu jej dziadków nad jeziorem. Będzie mogła się zobaczyć z Seanem, a może nawet – niech Bóg ma ją w swojej opiece – odzyskać jego uczucie. A ja zobaczę się z Lori. Dom dziadków Rachel znajdował się na tyle daleko, że moi rodzice i tata Lori raczej nie pojawiliby się tam w naszym zgrzybiałym ze starości pontonie, a jednocześnie wystarczająco blisko, żebyśmy mogli tam wszyscy popłynąć w motorówce do wakeboardingu, kiedy w marinie miną godziny szczytu. To będzie wyglądało jak zwyczajny pomysł pod wpływem chwili, a tata Lori nie uzna chyba, że ona i ja możemy tam zrobić coś niewłaściwego, na tym samym jeziorze, nad którym on siedzi, i pod czujnym okiem bardzo starych ludzi. A może – ale tylko może – Lori i ja zdołamy się wymknąć McGillicuddy’emu i spędzić kilka chwil sam na sam. Przynajmniej do takich wniosków doszedłem, jednak tata Lori okazał się sprytniejszy, niż przypuszczałem. Pozwolił jej na tę wizytę, chociaż wiedział, że ja tam będę, ale kazał jej popłynąć w ich motorówce z McGillicuddym, podczas kiedy ja płynąłem z Seanem i Cameronem. To mi nie przeszkadzało. Całą drogę jechałem na wakeboardzie, co pomogło mi trochę rozładować agresję. Cameron sterował i próbował zepchnąć mnie na brzeg albo na pływające w jeziorze kłody drewna. Gdybym miał dziesięć lat, rozbiłbym się, ale miałem szesnaście i znałem jego sztuczki. Jezioro należało do mnie. Ale nie dziewczyna. Na miejscu pływaliśmy w jeziorze i na deskach, jedliśmy i byłoby to wszystko świetną zabawą, gdybym przez cały czas nie obserwował Lori, udając, że wcale na nią nie patrzę, i pragnąc znaleźć się z nią sam na sam. Babcia Rachel od razu mnie polubiła, ale bardziej polubiła Seana, ponieważ pochwalił jej ciasto z brzoskwiniami (było pyszne, prawie tak dobre jak to, które robiła mama, ale mnie nie przyszłoby nigdy do głowy, żeby chwalić starszą panią za ciasto z brzoskwiniami), a potem uparł się, że pomoże przy zmywaniu. Czarował ją z całych sił, ale nie zwracał uwagi na Rachel. Na pewno później babcia będzie ją pytać po tysiąc razy dziennie: „Dlaczego nie umówisz się z tym Seanem, to taki miły chłopiec?”, a Rachel nie będzie chciała przyznać, że tak naprawdę zerwała z Seanem, a on nie chce się z nią znowu umówić. Wiedziałem, w jaki sposób on działa. Później tego popołudnia pozostali chłopcy razem z dziadkiem Rachel poszli oglądać w telewizji mecz baseballowy Atlanta Braves. Powinienem iść z nimi, wiedziałem, że potem się za to nasłucham, ale nie chciałem stracić szansy na spędzenie kilku chwil z Lori. Leżałem razem z nią, Rachel i Tammy na brzegu jeziora i grzałem się w ukośnych promieniach słońca. Rachel westchnęła z zadowoleniem. – Tak się cieszę, że Adam zadzwonił do mnie i powiedział mi, żebym was zaprosiła.

Lori popatrzyła na nią – miała na sobie ciemne okulary, ale mogłem się domyśleć zaskoczenia w jej oczach. Rachel także miała ciemne okulary. Siedziała koło mnie, ponieważ nam nie zabroniono ze sobą rozmawiać, no i nie musieliśmy się bać, że McGillicuddy wyjrzy przez okno i nas zobaczy. Spojrzała na mnie ostro zza okularów. Lori nie powiedziała ani słowa. Odwróciła się i popatrzyła na rozległe jezioro, ale wiedziałem, że się zastanawia, jak dalece jestem zaprzyjaźniony z Rachel. To bardzo pomogło mi przestać się na nią złościć za Parkera – teraz już miała pojęcie, jak się czułem. Po chwili machnęła ręką w stronę wody. – Popłynę sobie do tamtej wyspy. I Adam też tam popłynie. – Serio? – Nie lubiłem, kiedy ktoś mi mówił, co mam robić, ale oczywiście przepłynąłbym nawet Atlantyk, żeby się z nią zobaczyć. Ściągnąłem T-shirt, po raz pierwszy od tygodnia obnażając się do pasa. Lori na króciutki moment znieruchomiała, ale szybko odwróciła wzrok ode mnie i skierowała go na dziewczęta, udając, że mnie ignoruje. – Chodzi tylko o rozgrzewkę, rozumiecie chyba. – Oczywiście – odparły Rachel i Tammy. – Dlatego nie chciałabym, żebyście się zaczęły rozglądać, zobaczyły, że nas nie ma, i podniosły alarm, że pożarły nas mszywioły. – Mszywioły żywią się planktonem i jakimiś drobiazgami w wodzie – przypomniała Rachel. – Najwyraźniej jak byłaś mała, nie oglądałaś tych samych filmów o Obcych z kosmosu co ja. – Lori wskazała na Tammy. – A ty, panienko? – Tak? – zapytała sucho Tammy. To brzmiało, jakby była zupełnie tak samo jak ja przyzwyczajona do planów Lori. – Nie mogę mieć pewności, że mój brat nie powie o tym ani słowa – oznajmiła Lori. – Musimy sprawić, żeby mnie nie zobaczył. – Mam pomysł – powiedziała Tammy powoli, z fałszywym entuzjazmem kogoś odczytującego tekst z kartki. – Może na przykład zaciągnę twojego brata w jakiś kąt i zacznę się z nim całować, żeby odwrócić jego uwagę? – To doskonały pomysł – odparła Lori tym samym tonem. Tammy wstała i pobiegła w stronę domu. Przynajmniej niektórych ludzi nie trzeba było siłą zmuszać do uczestnictwa w planach Lori. – To oznacza, że dla mnie zostaje Sean – powiedziała Rachel niepewnie, ale widziałem, że starała się stłumić uśmiech. – I Cameron – przypomniała jej Lori. – Baw się z nimi dobrze. Albo… Zakładam, że chcesz ich mieć z głowy. Doskonale wiem, jak sprawić, żeby zapomnieli o twoim istnieniu, jeśli nie wystarczy im do tego sam mecz. Daj im miskę fritosów i jakiś sos, to zawsze działa. – Rany, to takie proste? Dzięki, Lori. – Rachel wstała i skierowała się do domu wolniej niż Tammy, patrząc w okna i bez wątpienia mając nadzieję, że pojawi się w nich wypatrujący jej Sean. Nie ma tak dobrze. Wiedziałem, że Rachel cały czas czeka, aż Sean rzuci jej jakiś ochłap, i wiedziałem, że on tego nie zrobi. Doskonale rozumiałem, co czuła. – Ścigamy się! – zawołała Lori i zanim zdążyłem odpowiedzieć, zniknęła. Plusnęła do wody i w niezłym tempie popłynęła kraulem w kierunku maleńkiej wysepki, znajdującej się jakieś dwieście pięćdziesiąt metrów od pomostu. Skoczyłem za nią, dogoniłem ją kilkoma pociągnięciami, minąłem, odwróciłem się i zacząłem płynąć tuż przed nią na plecach, chlapiąc jej nogami w twarz, żeby ją wkurzyć. Potem zatrzymałem się, machając rękami i zacząłem się za nią rozglądać. Nie było jej. – Naiwniak! – usłyszałem ze sporej odległości i zobaczyłem jej mokrą blond główkę w połowie drogi do wyspy. Musiała zanurkować i mnie wyminąć, a teraz znowu zniknęła pod wodą. Popłynąłem za nią tak szybko, jak mogłem, a kiedy zbliżyłem się do wysepki, zobaczyłem, jakim geniuszem była Lori i jakie doskonałe miejsce znalazła, żeby ukryć się przed McGillicuddym. Niewykluczone, że jeszcze lepsze od mojej Tajnej Kryjówki Randkowej. Dom dziadków Rachel znajdował się na skraju ich osiedla, a dalej wzdłuż brzegu rozciągały się w nieskończoność za-

toczki z rudymi klifami porośniętymi sosnowym lasem. W zasięgu wzroku nie było żywej duszy. Wysepka znajdowała się na wysokości tych klifów, obok ruchliwego szlaku wodnego, ale między nią a brzegiem tkwił znak UWAGA! NIEBEZPIECZEŃSTWO, ostrzegający przed mieliznami, więc łodzie nie próbowały tędy przepływać. To miejsce było całkowicie odosobnione. Po prostu idealne. Dotknąłem dna i poszedłem dalej po piasku, a podnoszące się z dna okruszki miki lśniły w wodzie jak gwiazdy. Kiedy obejrzałem się na dom i pomost dziadków Rachel, zobaczyłem, że zniknęły za drzewami rosnącymi na wysepce. Lori i ja byliśmy schowani, dopóki ktoś nie przypłynąłby nas szukać. Lori siedziała na piaszczystej, migoczącej plaży wysepki, dokładnie na wysokości znaku UWAGA!, i czekała na mnie. Pobrnąłem do niej przez wodę. – Dlaczego ignorujesz mnie od tygodnia? – zapytała, w jej głosie brzmiała irytacja. Siedziała oparta na jednej ręce, z wdzięcznie podwiniętymi długimi nogami, a jezioro pluskało wokół niej. Gdyby jej różowemu bikini przydarzył się niewielki wypadek, wyglądałaby zupełnie jak modelki z tych wszystkich numerów „Playboya”, które podkradała McGillicuddy’emu, żeby zobaczyć, jakie dziewczyny podobają się Seanowi, i spróbować się do nich upodobnić. W sumie w pierwszej chwili pomyślałem, że celowo mnie drażni, zachowując się w taki sposób, ale kiedy się zbliżyłem, uświadomiłem sobie, że naprawdę była zirytowana, a kuszącą pozę przybrała przez przypadek. Szlag, kręciłaby mnie niezależnie od tego, jak by usiadła. – Nie ignorowałem cię – wyjaśniłem. – Słuchałem tylko rodziców. – Najwyraźniej na wszystko kiedyś przychodzi pora. – Przymrużyła oczy i przyjrzała mi się, osłaniając je dłonią, tak że pół jej twarzy schowało się w cieniu. Słońce za moimi plecami musiało ją oślepiać. Nie zmieniłem miejsca, wbiłem stopy w lśniący piasek i zacząłem się odrobinę przesuwać, żeby zrobić jej na złość. Słońce schowało się za moimi plecami, potem z całej siły zaświeciło jej w oczy, a potem znowu schowało. Zamknęła jedno oko. – Nie kupuję tego. Unikasz mnie. Za to, że umówiłam się z Parkerem, a to nie ma sensu, bo posłałam McGillicuddy’ego, żeby ci powiedział, że ta cała historia w ogóle nie podziałała na tatę. Powiedział, że tylko wzruszyłeś ramionami! Znowu wzruszyłem ramionami. – A jak mieliśmy o tym pogadać tak, żeby nikt nas nie zobaczył? – Udało ci się całkiem dobrze wykombinować tamto wyjście do lasu. – I zostaliśmy przyłapani. Zaczęły jej łzawić oczy, więc uznałem, że ma dość moich zabaw ze słońcem. Usiadłem przed nią w wodzie i oparłem się rękami o piasek. – Chyba spodziewałam się, że będziesz odważniejszy, panie Jestem Straceńczo Odważny. – Usiadła prosto i popatrzyła mi w oczy. – Cieszę się, że w końcu zadzwoniłeś do Rachel i zaaranżowałeś ten pretekst, żebyśmy się mogli dzisiaj spotkać. Wiedziała, że kryło się za tym coś więcej, i oczekiwała, że teraz wszystko wyśpiewam. Za kogo ona mnie brała, za Camerona? Miałem nadzieję, że zachowuję pokerową twarz, ale jednak odwróciłem spojrzenie. Chciałem, żeby czuła się niepewnie, żeby się zastanawiała, co się dzieje między mną a Rachel, i była odrobinę zazdrosna. Ale pozostawała też moją przyjaciółką i czułem się winny. Obserwowała mnie w milczeniu przez kilka sekund i zakończyła: – W przeciwnym razie nie mogłabym ci powiedzieć, co dla ciebie zrobiłam, a potem byłoby za późno, żebyś mógł to wykorzystać. – Wykorzystać? – Spojrzałem prosto w jej stanik. – Co dla mnie zrobiłaś? To na pewno miało coś wspólnego z bielizną. Popchnęła mnie równie szybko, jak zrobiłby to któryś z moich braci, więc straciłem równowagę i wpadłem na głębszą wodę. Skoczyła na mnie i przytopiła mnie. Tak, zostałem przytopiony przez dziewczynę, ale tylko dlatego, że tak doskonale ją wyszkoliliśmy, no i wykorzystała element

zaskoczenia. Kiedy tylko sobie uświadomiłem, co się dzieje, złapałem jej ramiona w wodzie i podniosłem ją do góry. Wydała z siebie stłumiony pisk, ale przypomniała sobie w ostatniej chwili, że ktoś z domu mógłby ją usłyszeć. Rzuciłem nią tak daleko, jak zdołałem, a kiedy przypłynęła z powrotem, z wodą spływającą z długich włosów, siedziałem dokładnie na jej miejscu na plaży. Teraz ja byłem panem na tym zamku. Wyszła na brzeg i stanęła nade mną, a spływająca z jej włosów woda kapała mi do oczu. – Będziesz mnie przepraszać, kiedy się dowiesz, co dla ciebie zrobiłam. – Szczerze? Wątpię – roześmiałem się. – Bardzo fajnie się tobą rzuca. – Parker od początku wiedział, że mój tata go przejrzy, ale nie raczył mnie o tym poinformować. Więc należało mi się jakieś zadośćuczynienie. Wytarłem wodę z oczu i przesunąłem się kawałek w bok, poza zasięg kapiących z niej kropli. – Bardzo zdecydowanie nie mam ochoty słuchać, jakie zadośćuczynienie obiecał ci Parker. – Owszem, masz ochotę. – Podeszła do mnie, znowu nade mną stanęła i wyżęła włosy na moją głowę. – Wiesz o tym, że klub jachtowy jego dziadków urządza pokaz fajerwerków na Dzień Niepodległości? Teraz zacząłem po trochu rozumieć, do czego Lori może zmierzać. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, kiedy podniosłem ręce nad głowę, żeby osłonić się przed prysznicem. – I co z tego? – I możesz przy tym pomagać. Prysznic się skończył, więc ostrożnie na nią spojrzałem. – Serio? Stała tak, jak ja stałem wcześniej, a słońce prześwitujące przez czubki drzew na brzegu dokładnie za nią sprawiało, że widziałem tylko sylwetkę, ale dostrzegłem ruch, kiedy skinęła głową. Fajerwerk eksplodował w moim sercu, a za nim kilka mniejszych, jak w rzymskich ogniach. Lori doprowadzała mnie do szału swoimi planami, ale nie każda dziewczyna zrobiłaby tyle, żeby załatwić ci to, co uwielbiasz najbardziej na całym świecie – oczywiście poza nią samą. Szczególnie jeśli w grę wchodziły materiały wybuchowe. – Uwielbiam fajerwerki – powiedziałem. – Wiem! – Podskakiwała z ekscytacji, a mokre włosy fruwały wokół jej głowy. – Ale jak rozumiem, nie miałeś ochoty tego słuchać, a poza tym bez powodu wrzuciłeś mnie na głęboką wodę, czym zraniłeś moje uczucia, więc zadzwonię do Parkera i powiem mu, że jednak dziękuję za jego ofertę. Sięgnąłem mniej więcej w środek zarysu jej sylwetki, żeby złapać ją za rękę, ale pochwyciłem materiał, który rozciągnął się, kiedy go szarpnąłem. To były majtki od bikini. – Ej! – W jej głosie brzmiała zdecydowanie mniejsza złość niż powinna. To ja byłem bardziej zawstydzony. – Niczego nie widziałem! Podniosłem się na kolanach, aż w końcu słońce przestało mi świecić w twarz, i zobaczyłem, że Lori uśmiecha się do mnie. Wtedy złapałem ją za rękę i pociągnąłem do siebie. – To prawdziwa szkoda – narzekała, przewracając się. – Bo wiesz, Parker był zachwycony tym pomysłem. On się boi fajerwerków, a chociaż klub co roku wynajmuje profesjonalną firmę do organizacji pokazu, dziadkowie zawsze mu każą przy tym pomagać. To omal nie spowodowało, że zrezygnował z corocznych przyjazdów z Birmingham. Jedną ręką zebrałem jej mokre włosy w koński ogon i pokierowałem jej usta do moich. A potem ją pocałowałem. – Mmmf. – Uwolniła się ode mnie na chwilę. – Byłoby doskonale, gdybyś mógł zrobić Parkerowi przysługę i wyręczyć go w tych obowiązkach. No cóż, trudno. Podczas kiedy ona mówiła, mówiła i mówiła, ja przewróciłem ją na piasek, przycisnąłem ciężarem ciała, żeby się zamknęła, i znowu pocałowałem. Tym razem podziałało – usłyszałem, jak wzdycha przez nos, a potem jej ciało się rozluźniło.

Niewiele dziewczyn zorganizowałoby dla mnie okazję do odpalania materiałów wybuchowych i niewiele dziewczyn lubiłoby się całować na takiej plaży. Dla mnie było fajnie, ale miałem dostateczne doświadczenie, żeby przewidzieć, na co w tym momencie zaczęłyby narzekać. Piasek był lekko mulisty, brzęczące w otaczającym nas lesie owady mogły nas dopaść w każdej chwili, a po drugiej stronie wysepki słychać było silniki przepływających motorówek. Któraś z nich mogła w każdej chwili wpaść z rykiem na tę stronę wysepki i skosić znak UWAGA! NIEBEZPIECZEŃSTWO. Nawet Rachel, która wytrzymywała bardzo wiele, była zazwyczaj nerwowa w takich sytuacjach. Tylko Lori patrzyła na to wszystko tak samo jak ja – jak na część zwykłego letniego popołudnia. Rozchyliła usta i przesunęła krótko obciętymi paznokciami po moich plecach. To sprawiło, że jak zawsze zadrżałem. Kiedy się dotykaliśmy, chciałem sprawiać wrażenie silnego i niewzruszonego, ale w rzeczywistości wywoływała we mnie niesamowite odczucia. Jedynym sposobem na zachowanie przewagi było wzbudzenie intensywniejszych odczuć u niej. Całowałem ją, aż zapomniała o skrobaniu paznokciami moich pleców, a potem przeniosłem pocałunki bliżej jej ucha. Jej ramiona znieruchomiały na piasku. Jakaś motorówka podpływała coraz bliżej, mijając powoli wyspę. Leżeliśmy ciągle razem, nasłuchując, jak dźwięk staje się coraz głośniejszy, a potem powoli cichnie, kiedy zaczęła odpływać. Ale czar już prysnął. Pomyślałem, że mamy jeszcze trochę czasu, zanim McGillicuddy zauważy naszą nieobecność, ale nie aż tak dużo, żeby zacząć się znowu całować, ryzykując, że stracimy poczucie czasu. A jasne było, że miewamy z tym pewien problem. Popatrzyła na mnie – nie w oczy, ale na podbródek – i z wyraźną fascynacją potarła kciukiem mój zarost. – Pstryka pod palcami – stwierdziła. – Przyznaj, że ci się podoba. – Drapie. Potarła zaczerwieniony policzek. Dobrze, że przypłynęliśmy tutaj motorówkami, bo jeśli tata ją o to zapyta, będzie mogła zwalić winę na smagający ją wiatr. Popchnęła mnie, więc pozwoliłem jej usiąść. Popatrzyła przez wodę w kierunku, w którym byłyby widoczne pomost i dom, gdyby nie zasłaniały ich drzewa, ale położyła rękę na moim udzie. Na wewnętrznej stronie mojego uda, przesuwając ją powoli do góry. To znaczyło, że myśli o tym samym co ja: powinniśmy już kończyć, ale jeszcze ze sobą nie skończyliśmy. Powinniśmy popływać nago – to by się wydarzyło, gdybyśmy byli w filmie, ale w rzeczywistości nie znałem nikogo, kto pływałby nago, a przynajmniej przyznawał się do tego. Być może ja i moi bracia spróbowalibyśmy tego w którymś momencie naszego życia, gdyby nie to, że zawsze towarzyszyła nam Lori. Dokładnie na tym polegał w tej chwili mój problem. Dałbym wszystko, żeby zobaczyć ją nago, ale to by znaczyło, że ona także zobaczy mnie nago. Możliwe, że byłem najbardziej impulsywny z całej rodziny, ale nawet ja nie przekraczałem pewnych granic. – Chcesz się rozebrać? – zapytała. – Nie – odparłem natychmiast i po sekundzie namysłu uświadomiłem sobie, że raz wreszcie pierwsza odpowiedź była prawidłowa. Nie, nie chciałem. – Ja też nie – przyznała. Odetchnąłem z ulgą, ale spróbowałem to zamienić w rodzaj urażonego prychnięcia. – No to po co pytasz? – Bo wygląda na to, że się uparłeś wbić nam ostatni gwóźdź do trumny – wyjaśniła. – Nic już nie wpakowałoby nas w gorsze kłopoty, niż gdyby przyłapano nas nago. – Nie przyłapią nas. – Skąd wiesz? – Machnęła z irytacją ręką, a kropelki wody pryskające z jej palców zalśniły w słońcu. – Przyłapują nas przy każdym spotkaniu. Przycisnąłem rękę do jej ust i wyszeptałem: – To dlatego, że zawsze krzyczysz. Odsunęła moją rękę i przytrzymała ją w obu dłoniach. Przyjrzała się jej dokładnie, ścisnęła

i przesunęła palcami wzdłuż moich palców i z powrotem. Potem popatrzyła na mnie i powiedziała: – Tęskniłam za tobą. Pochyliłem głowę tak nisko, że moje wargi dotknęły jej rąk, ale nie odrywałem spojrzenia od jej zielonych oczu. Miłość była bolesna, szczerość bolała jeszcze bardziej, a ja ledwie mogłem to wszystko wytrzymać. Odsunąłem się od niej i popatrzyłem na nieliczne przedwieczorne obłoki, czerwone od spodu na intensywnie błękitnym niebie. – To wszystko dlatego, że żyjemy w społeczeństwie dwudziestego pierwszego wieku – powiedziałem. – Dwieście lat temu twój tata byłby szczęśliwy, gdyby mógł mi cię oddać. – Naprawdę by oddał? – Popchnęła mnie tak, że padłem plecami na piasek. Myślałem, że znowu mnie pocałuje, a gdyby to zrobiła, nie byłem pewien, czy zdołałbym ją wypuścić. Byłoby absurdalne i zupełnie niepodobne do mnie, gdybym odmówił jej pocałunków. Poza tym także nierozsądne, bo biorąc pod uwagę kierunek, w jakim to wszystko zmierzało, mogłem nie mieć następnej okazji. Ale im bardziej się całowaliśmy, tym bardziej ją kochałem i tym bardziej to wszystko bolało. Oparła tylko głowę na mojej piersi, a jej wilgotne włosy spłynęły na piasek. Wsunąłem w nie rękę i powoli pogładziłem. – Oddałby mi ciebie, bo byłbym najlepszym myśliwym w całym lesie. Przy mnie byłabyś zawsze ubrana, nakarmiona i bezpieczna. Byłbym niezłą zdobyczą, a twój tata tak by się cieszył, że dorzuciłby jeszcze krowę i kilka kurczaków. – A wiesz, może i masz rację! Początek dziewiętnastego wieku był złotym wiekiem szesnastoletnich samców z ADHD. – Pogładziła mnie po brzuchu. – Miałbyś świat u stóp. – I prawidłowo. Tego popołudnia naprawdę czułem, jakbym miał świat u stóp. W głębi duszy cały czas pamiętałem, że tak nie jest, ale prześliczna blondynka tuliła się do mnie i łatwo było udawać, że nie zostanie mi odebrana, zanim jeszcze ten dzień dobiegnie końca. – Nie musiałbyś się męczyć z trygonometrią. – Przesunęła dłoń wyżej, nawinęła na palec włosek z mojej piersi i lekko pociągnęła. – Nie musiałbym się męczyć z trygonometrią – zgodziłem się. – Możesz trochę delikatniej się obchodzić z tymi włoskami? Nie mam ich jeszcze za wiele. – Tak mi przykro. – Przesunęła dłoń niżej, co spodobało mi się znacznie bardziej. – W dziewiętnastym wieku mogłabym z tobą uciec. Podparłem się na łokciu i spojrzałem na nią zaskoczony. – Zrobiłabyś to? Ona także usiadła. – Jasne – skinęła z przekonaniem głową. – A potem ty byś zginął w strzelaninie w saloonie i zostawił mnie z dziesiątką dzieci i kolejnym w drodze, tuż przed żniwami. – Nie zrobiłbym czegoś takiego. – Fakt, nie pożyłbyś tak długo. Umarłbyś z powodu zakażenia, które by się wdało za którymś razem, kiedy złamałbyś sobie rękę. Przesunęła rękę na moje ramię i potarła bliznę w miejscu, gdzie kość przebiła skórę. Potem przesunęła dłoń w dół i musnęła bliznę na przedramieniu. Jej palce zatrzymały się w miejscu, gdzie miałem pęknięcie kości, które nie skończyło się otwartym złamaniem. Znała moje ciało prawie tak samo dobrze jak ja. – Może jednak powinniśmy zostać w tym stuleciu i jakoś sobie poradzić – mruknąłem. – Nie, ja chcę się cofnąć o dwieście lat, do czasów dyzenterii i wszy. To było takie seksowne! Na czworakach podeszła do mnie, a góra od jej bikini znalazła się w moim polu widzenia. Kiedy przypłynęliśmy na tę wysepkę, myślałem, że uwodzi mnie przez przypadek. Teraz zmieniłem zdanie. – Przestań – zaprotestowałem bez przekonania. – Powiedz jeszcze coś seksownego – wymruczała.

– Zakup Luizjany. Odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się. – I ty dostałeś dwóję z historii w zeszłym semestrze? To tylko świadczy o tym, że nauczyciel cię nie rozumiał. Ale Lori mnie rozumiała i wiedziała dokładnie, co powinna powiedzieć, żebym poczuł się najmądrzejszym facetem na świecie. A może nie wiedziała – może samo jej to wychodziło. Zafascynowany wyciągnąłem rękę i dotknąłem pasemka jasnoblond włosów, które przykleiło się jej do dolnej wargi. Przestała się śmiać, jej uśmiech też zgasł. – Jesteś tylko o trzy tygodnie ode mnie starszy – powiedziała ochryple – ale kiedy robisz coś takiego, wydajesz mi się starszy o kilka lat. „Naprawdę?” – miałem ochotę zapytać. To była dla mnie nowość. Świetna wiadomość. Wytrzymałem jej spojrzenie, jakbym był tego całkowicie świadomy i delikatnie potarłem kciukiem jej wargi, tak jakbym to od początku robił celowo. – Mam wrażenie, że jesteś znacznie bardziej doświadczony ode mnie – powiedziała. – Sprawiasz, że tak prosty gest jest tak uwodzicielski. – Zamknęła oczy i pochyliła się do przodu. Gładziłem lekko jej twarz, a ona wtuliła się w moją dłoń jak kot domagający się pieszczot (w odróżnieniu od kota mojej matki, który w ogóle nie życzył sobie być dotykany), ale nie patrzyłem już na jej twarz. Patrzyłem na stanik od jej bikini i starałem się nie eksplodować. – Robiłeś to kiedyś z Rachel? – szepnęła. Moja ręka znieruchomiała, podtrzymując jej szpiczasty podbródek. Lori nie poruszała się, patrzyła na mnie zielonymi oczami, a w drzewach za nami hałasowały owady. Jasne, że robiłem to z Rachel, podobnie jak z kilkoma dziewczynami wcześniej. To, że od lat czekałem na Lori, nie znaczyło, że siedziałem przez ten czas w domu. Nie chciałem jej okłamywać, ale tak naprawdę nie o to mnie pytała. Chciała wiedzieć, czy to, że jej dotykam, znaczy dla mnie więcej i czy czuję coś więcej. Czułem. Poruszyła głową, przypominając mi o głaskaniu jej, ale nie odrywała ode mnie spojrzenia. Odsłoniła się przede mną i oczekiwała, że zrobię to samo dla niej na idealne zakończenie szczęśliwie wykradzionego popołudnia. Nie potrafiłem. Przykro mi, ale w zeszły weekend, kiedy umówiła się z Parkerem, czułem się tak odsłonięty, że wystarczyło mi to na resztę wakacji. – Powinniśmy wracać – powiedziałem powoli. – Lepiej, żebyśmy nie naruszyli godziny policyjnej. – Dlaczego mielibyśmy to zrobić? – zapytała. – To by była głupota. – Powiedziała to całkowicie bez wyrazu, a ja nie byłem pewien, czy jest na mnie zła, czy też nie. Zaczęła wstawać. Pociągnąłem ją w dół, przygniotłem ciężarem swojego ciała i po raz ostatni pocałowałem w usta. To mogło się zamienić w kolejną długą sesję na piasku – i omal się nie zamieniło. Ale nawet ja wiedziałem, że naprawdę nie możemy tu zostać na zawsze. Weszliśmy razem do wody, zanurkowaliśmy, a potem popłynęliśmy idealnie zsynchronizowanym kraulem. Słońce miało zajść dopiero za kilka godzin, ale nie prażyło już tak mocno, jak w południe, a woda była teraz cieplejsza od powietrza. Płynąc przez nią czułem, jakbym płynął przez samego siebie. Całe jezioro należało do mnie, podobnie jak Lori. Chociaż nadal kiepsko wyglądała perspektywa przekonywania jej taty, że nie jestem młodocianym przestępcą, w tym momencie doszedłem do wniosku, że wszystko się jakoś ułoży. W tak piękny dzień nie mogło być inaczej. Dopłynęliśmy do pomostu, a Lori zatrzymała się w wodzie i skinęła głową w stronę drabinki. – Idź pierwszy i poszukaj mszywiołów, mój bohaterze. Wspiąłem się po drabince. Na jej szczeblach nie było żadnej śliskiej kolonii mszywiołów, ale nie jestem pewien, czy powiedziałbym Lori nawet gdyby była, bo lubiłem, jak piszczała. Podałem jej rękę – nie potrzebowała nigdy pomocy, ale mnie sprawiało to przyjemność. – Lepiej, żebyśmy nawet nie stali razem na pomoście – stwierdziła Lori. – Im dłużej tu zostaniemy, tym większa szansa, że nas tu wypatrzą. Idź pierwszy. Oni pewnie będą chcieli wracać, zanim się zrobi ciemno. Ja zostanę tutaj i będę udawać, że przez cały czas się opalałam. Jeśli zapy-

tają, czy byliśmy razem, powiem: „O, to Adam też wam gdzieś zniknął? Pewnie poszedł na długi spacer. Nie mam pojęcia, po co miałby to robić. Tajemnicza sprawa!” – Dobra, miejmy nadzieję, że nikt nie będzie chciał wiedzieć – potrząsnąłem głową. – Nie zaczynaj tego koszmarnego przedstawienia, jeśli nie zapytają cię wprost, dobra? Rany… – Podszedłem na koniec pomostu, podniosłem ręcznik i założyłem koszulkę. – Wystartuję w castingu do szkolnego przedstawienia, żeby ci zrobić na złość – zawołała. – Zobaczysz. Wszystkim wam pokażę! Obejrzałem się i zobaczyłem, jak płynie przed siebie, blond głowa w rozległym błękitnym jeziorze pod równie błękitnym niebem. Pobiegłem chodnikiem pod drzewami, a ponieważ byłem dość sprytny, żeby nadać naszemu alibi pozory wiarygodności, przez kilka minut krążyłem po okolicy, a potem przeszedłem przez garaż przed domem i wszedłem do holu. Spotkałem wychodzącą z łazienki Rachel. – Cześć! – przywitała mnie. – I jak, udała się rozgrzewka? – Owszem. Sean nie chciał się z tobą umówić? – Chyba prędzej spróbuje się umówić z moją babcią. – Zachichotała, ale jej uśmiech szybko zgasł. – Gdyby nie była od niego starsza o pięćdziesiąt lat, serio, przysięgłabym, że on z nią flirtuje. Chyba mój dziadek jest zazdrosny. Czy kiedy Sean zachowuje się, jakby ktoś, kogo właśnie poznał, był jego przyjacielem na całe życie, to jest to przedstawienie obliczone na wkurzenie jego eks i zdobycie dodatkowej porcji ciasta z brzoskwiniami? Czy może naprawdę coś czuje? Czy faktycznie polubił moją babcię, czy też w duchu się z niej nabija? – Całkiem szczerze nie mam pojęcia. – Sam się nad tym często zastanawiałem. Spojrzałem w kierunku salonu. – Gdzie się w ogóle wszyscy podziali? Mam nadzieję, że Seana nie ma w domu, biorąc pod uwagę, jak go obgadujesz. Gdyby był, musiałbym ci udzielić kilku lekcji przebiegłości. Znowu się roześmiała. Nadal patrzyłem na drzwi do salonu i chciałem, żeby Lori pojawiła się zza rogu i zobaczyła mnie z chichoczącą Rachel. Powinienem jednak przestać myśleć w taki sposób. Lori wyjaśniła, że naprawdę za jej randką z Parkerem nie kryło się nic poważniejszego, i nie miałem powodów do zazdrości. – Nie – wyjaśniła Rachel. – Sean, Tammy i McGillicuddy są na pomoście. Lori tu przed minutą wpadła, dostała SMS od taty, że on i Frances zamierzają popłynąć do Chimney Rock. Powiedziała, że to brzmiało, jakby jej tata nie mógł usiedzieć na miejscu i cały czas niepokoił się, czy przypadkiem nie skorzystała z okazji, żeby się spotkać z tobą. – To faktycznie tak wygląda – zgodziłem się. To dobrze, że Lori i ja zdecydowaliśmy się na powrót, zanim jej tata i Frances postanowiliby wrócić spod Chimney Rock okrężną drogą, zajrzeliby do nas z czystej ciekawości i znaleźli pewną kryjówkę na wyspie. Rachel skinęła głową. – Lori uznała, że to doskonała okazja, żeby nastraszyć jej tatę. Nie udało się z Parkerem, więc uznała, że spróbuje z Cameronem. Właśnie popłynęli do Chimney Rock w jednej motorówce. Co się stało? Ej, zaczekaj… Ale ja już biegłem korytarzem. W kuchni minąłem babcię Rachel i pewnie powinienem się zatrzymać i podziękować jej za to popołudnie, ale byłem pewien, że Sean podziękował już za nas obu, a ja nie miałem czasu. Przebiegłem przez salon i wypadłem przez drzwi do ogrodu. – Cameron całował się z Lori, kiedy miała jedenaście lat! – wrzasnąłem. Sean i Tammy popatrzyli na mnie okrągłymi oczami. McGillicuddy także na mnie spojrzał, ale tym swoim wzrokiem zbrodniarza wojennego, jakby czekał na ostatni potrzebny dowód, żeby sprać na kwaśne jabłko najlepszego przyjaciela. – W magazynie – wysapałem. – On miał czternaście lat. Więc jeśli myślisz, że tak całkiem bez ukrytych myśli pomaga jej w tym planie… Teraz McGillicuddy zerwał się do biegu, więc dogoniłem go, wyminąłem na pomoście i skoczyłem na fotel sternika drugiej motorówki. Odpaliłem silnik, nie oglądając się, czy McGillicuddy odwiązał cumę albo czy Sean zdążył też wsiąść, ale kiedy wypływałem na otwartą wodę, usłyszałem, jak Sean się śmieje, a McGillicuddy krzyczy, zapewne do stojącej na pomoście Tammy: – Zadzwonię później!

Na szlaku wodnym przyspieszyłem tak, jak tylko było to możliwe, i gapiłem się w błękitną wodę przed nami, próbując siłą woli zmusić do zniknięcia kilometry dzielące nas od Chimney Rock. Wyobrażałem sobie, jak Lori prosi Camerona, żeby ją pocałował na oczach jej taty, a Cameron zgadza się bez dłuższego namawiania. A potem, gdzieś w trakcie pocałunku – to nie byłoby zaplanowane, rozumiecie – Lori przypomni sobie, że zawsze podziwiała starszych chłopców i była już raz zakochana w moim bracie. Podzielający moje myśli McGillicuddy przeszedł koło mnie na dziób i stał tam z rękami na biodrach, pozwalając, żeby silny wiatr rozwiewał jego jasne włosy. Sean usiadł w przejściu i pochylił się do mnie. Jeśli ma zamiar rzucić złośliwą uwagę, przyłożę mu pięścią. – Zamierzasz się porzygać? – ryknął, przekrzykując silnik. Spojrzałem na niego ostro, gotowy do walki, ale na jego twarzy nie malowało się oczekiwane przeze mnie zadowolenie, że zaraz wrobi mnie w jakiś dowcip. Wyglądał, jakby był zaniepokojony. Jasne, że nie był zaniepokojony, Sean nie potrafił niepokoić się o innych. Udawał tylko, zmuszając się do takiego wyrazu twarzy. – Nie, a bo co? – odkrzyknąłem, szykując się na to, że zaraz usłyszę koniec dowcipu. – Nagle się zrobiłeś okropnie blady. – Sean położył mi rękę na ramieniu. Wytrzymaliśmy tak przez jakieś trzy sekundy, podczas których on udawał zatroskanego starszego brata, a ja patrzyłem na niego, jakby wyrosła mu druga głowa i czekałem, aż ryknie śmiechem. Potem zabrał rękę, popatrzył przed siebie i wystawił twarz na wiatr, tak jak McGillicuddy i ja. Miałem wrażenie, że minęły godziny, ale tak naprawdę już po kilku minutach dotarliśmy do Chimney Rock. W tym miejscu klify były wyższe i utworzone z granitu, a nie z czerwonej gliny. Przypominające kominy skały wyrastały z brzegu. W „nagrodę” za swoją urodę przez lata zostały pokryte graffiti, podobnie jak most nad jeziorem. Wydeptana na brzegu ścieżka prowadziła do głazu, z którego można było skakać do wody z wysokości trzech metrów, ale to była zabawa dla dzieciaków. Ta sama ścieżka wiła się przez las i dochodziła do półki, z której można było skakać z wysokości jakichś dziewięciu metrów, a jeśli ktoś był naprawdę odważny, mógł wejść na sam szczyt i skoczyć do jeziora z osiemnastu metrów. Dlatego właśnie łódki unosiły się teraz na wodzie przed barwnym klifem – żeby zobaczyć, kto będzie skakał. Wiele osób wchodziło na najwyższą półkę, ale tylko nieliczni decydowali się na skok. Towarzystwo na łodziach prowokowało ich i skandowało ich imiona, jeśli był to ktoś znajomy, ale większość niedoszłych skoczków patrzyła tylko przez kilka minut w wodę, a potem wycofywała się na średnią półkę i skakała stamtąd wśród gwizdów i buczenia publiczności. To prawdopodobnie było rozsądne, bo już kilka osób zabiło się, skacząc z samej góry. Dzisiaj jednak nie interesowali mnie skoczkowie. Wyłączyłem silnik, zanim zdążyłem kogoś staranować, i zacząłem się rozglądać po stłoczonych łodziach. – Tam są. – McGillicuddy wskazał palcem łodzie zgromadzone po przeciwnej stronie. Manewrowałem przed siebie, aż zauważyłem nasz cel, który wyróżniała poręcz do zaczepiania liny wakeboardowej. Cameron siedział za sterem i obserwował najwyższą skałę, ponieważ pomimo że był tchórzem, to go to fascynowało. Lori siedziała rozparta na dziobie, z nogami rozłożonymi jak chłopak, udając, że także obserwuje skałę zza ciemnych okularów. Kiedy usłyszała nasz silnik, popatrzyła w naszą stronę i wyprostowała się z uśmiechem. – Hej! – zawołała, jakby wszystko było w porządku. Podpłynęliśmy jeszcze bliżej, a ona nadal nie zauważyła wyrazu mojej twarzy ani twarzy swojego brata. – Jesteśmy tu od kilku minut, ale nie widzieliśmy taty. Wysłał ten SMS jakiś czas temu, więc on i Frances musieli tu podpłynąć i wrócić. My też właśnie planowaliśmy wracać. No trudno. Ale pomysł był dobry, no nie? – Genialny. Wyłączyłem silnik i złapałem za burtę ich motorówki, tak żeby łodzie nie otarły się o siebie, a Cameron nie mógł uciec. McGillicuddy przeskoczył z jednej łodzi do drugiej i pomaszerował przejściem między ławeczkami, aż stanął przed Cameronem. – Cześć, stary. – Cześć. – Cameron wyciągnął szyję, żeby spojrzeć na skałę zza McGillicuddy’ego. – Nie

jesteś przezroczysty. McGillicuddy zaplótł ręce. – Słyszałem, że pocałowałeś Lori w magazynie, kiedy miała jedenaście lat. – Adam! – pisnęła Lori. Nie obchodziło mnie nawet to, że się dowiedziała, iż rozgadałem jej tajemnicę. Skoncentrowałem się na Cameronie, który wiercił się na siedzeniu, patrzył na Lori i na mnie i szukał kogoś, na kogo mógłby zwalić winę. W końcu musiał spojrzeć z powrotem na McGillicuddy’ego. – Miałem czternaście lat – wyjaśnił zażenowany. – Ja miałem czternaście lat trochę ponad rok temu – odezwałem się. – Nie rób temu wiekowi złej prasy. – Jeśli chcesz mu dać nauczkę – zawołał siedzący na drugiej burcie i niezamieszany w całą awanturę Sean – to mam niezły pomysł. – Skinął głową w kierunku Chimney Rock. McGillicuddy wyciągnął Camerona z siedzenia, a ja sięgnąłem, żeby przytrzymać go z drugiej strony. We dwóch, mając na wszelki wypadek w odwodzie Seana, zmusiliśmy Camerona, żeby przesiadł się do naszej łodzi i zostawił Lori samą. – Chłopaki – zawołała Lori. – Słuchajcie, nie czepiajcie się go, że tu ze mną przypłynął. Ja go o to prosiłam. – A on powinien się nauczyć, kiedy należy odmawiać – rzuciłem przez ramię i odpaliłem silnik. McGillicuddy i Sean pilnowali na dziobie Camerona, a ja ruszyłem powoli naprzód, przepychając się między łodziami aż do brzegu. Sean wyskoczył i przywiązał cumę łodzi tuż przy ścieżce. Cameron siedział nieruchomo, odmawiając wstania z miejsca, aż w końcu McGillicuddy i ja stanęliśmy nad nim i znowu go popchnęliśmy. Zaczynał się domyślać, że nie ma żadnej drogi ucieczki. Gdybyśmy nie byli przyzwyczajeni od lat do dokuczania sobie nawzajem, mógłby spróbować uciec do wody albo zacząć się tłumaczyć. Ale wiedział, że to by nic nie dało, a gdyby zaczął nas prosić, robiłby to na oczach tłumu, w którym pewnie znalazłoby się kilku jego znajomych. Wstał z miejsca i poszedł na dziób jak skazaniec, którym w pewnym sensie był. We trójkę ruszyliśmy pod górę ścieżką. Sean szedł za nami, uśmiechając się złośliwie. – Pamiętasz, Cameron, jak mnie zepchnąłeś z tej pierwszej skały? – zawołał. – Pamiętasz, jak mówiłem, że jeszcze mi za to zapłacisz? – Byłem w trzeciej klasie, idioto. Tylko ty mógłbyś zapamiętać coś takiego. To nie była prawda – mówiąc, w której klasie wtedy był, Cameron przyznał tym samym, że także o tym nie zapomniał. A ja, równie dobrze jak Sean, pamiętałem każdą przykrość, każdy cios i każdy raz, kiedy Cameron mnie spychał z tej skały. Pod wpływem impulsu trzepnąłem go w kark. – Hej! – wrzasnął i odwrócił się do mnie. McGillicuddy położył potężną rękę na piersi Camerona, żeby go powstrzymać. – Naprzód, przyjacielu – powiedział z groźbą w głosie. Wyszliśmy spomiędzy drzew na najwyższe wzniesienie, gdzie graffiti na płaskich skałach ostrzegało: ZAWRÓĆ! NIEBEZPIECZEŃSTWO! SKACZESZ NA WŁASNE RYZYKO! Cameron popatrzył na napis, podczas kiedy McGillicuddy, Sean i ja szliśmy powoli naprzód, zmuszając go, żeby szedł przed nami, popychając i depcząc po palcach bosych stóp. – Ludzie się tutaj pozabijali parę razy. – Starannie kontrolował swój głos, próbując zachować twarz jako najstarszy z rodzeństwa, ale widać było, że bardzo nie chce skakać z tego klifu. – Jeśli ja się zabiję, mama pozabija was. – Trzeba było o tym pomyśleć, zanim zacząłeś się dobierać do mojej siostry. – McGillicuddy popchnął Camerona na tyle mocno, że ten zachwiał się niebezpiecznie blisko krawędzi i przez ułamek sekundy myślałem, że straci równowagę i spadnie. Wyprostował się, oddychając ciężko. Otaczaliśmy go półkolem – staliśmy dostatecznie blisko, żeby nie mógł uciec pomiędzy nami, ale wystarczająco daleko, żeby nie spróbował w samobójczym ataku pociągnąć jednego z nas ze sobą. Uczciwie mówiąc wątpiłem, by Cameron miał dość jaj, żeby to zrobić, ale dziwniejsze rzeczy się już działy, a my w głębi duszy pamiętaliśmy o tym,

patrząc na siebie z niepokojem. – Czego chcesz? – zapytał Cameron. – Trzymaj się z dala od mojej siostry – powiedział McGillicuddy. – Albo przywieziemy cię tutaj z powrotem i nie będziemy już tacy mili. Tłumiłem swoje uczucia, kiedy dowiedziałem się, że Cameron popłynął z Lori. Zachowywałem zimną krew na łodzi i dławiłem wszystko w sobie, kiedy tu szliśmy. Nagle poczułem, że nie dam rady dusić tego ani odrobinę dłużej i wybuchnąłem gniewem. – Chciałbym, żebyś spróbował się z nią znowu umówić! – oznajmiłem zaczepnie. – Adam – warknął McGillicuddy. – Nie o to chodzi. – Dotknij jej! – wrzasnąłem do Camerona. – Choćby popatrz na nią! Jeśli spróbujesz. Kiedy Giselle wraca z tej Europy? Za dwa tygodnie? Pojadę prosto do twojego college’u i powiem jej, że nazwałeś moją dziewczynę ukrytym skarbem i że byłeś gotów się z nią puścić tylko po to, żeby wkurzyć jej tatuńcia. A potem zaproszę Giselle na kawę, żeby ją trochę pocieszyć, i tak od słowa do słowa… Czułem na sobie spojrzenie McGillicuddy’ego. Sean zatykał usta, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Ale Cameron patrzył na mnie tak samo poważnie, jak ja na niego. – Giselle nic nie umówiłaby się z szesnastolatkiem. – Zobaczymy – odparłem. McGillicuddy zmienił zdanie w kwestii skuteczności mojej groźby. – Z tą brodą Adam wygląda na starszego – wtrącił. – Kurczę, jest przecież wyższy od Seana. – Ej! – zaprotestował Sean. – No dobra – stwierdził Cameron. – Znaczy, jasne, że zamierzam się trzymać z dala od Lori. W ogóle nie próbowałem się do niej zbliżać. To ona do mnie przyszła i powiedziała… Zrobiłem krok w jego stronę. Spojrzał na mnie. – …a ja tylko chciałem wam pomóc… Zrobiłem jeszcze jeden krok. Nie obchodziło mnie, czy ściągnie mnie ze sobą z klifu – jeśli nie przysięgnie trzymać się z dala od Lori, poleci. – No dobra! – krzyknął. – Dobra, źle zrobiłem. Okej? – Ponieważ nie drgnąłem z miejsca, spojrzał na McGillicuddy’ego z prośbą o ratunek: – Okej? – Okej. – McGillicuddy złapał go za kark i odciągnął od krawędzi. – Chodźmy. Zważywszy na całą tę ich gadaninę i straszliwe groźby, wszyscy trzej podejrzanie szybko odsunęli się od krawędzi, gdy już sprawa została załatwiona. Weszli na ścieżkę i zniknęli między drzewami, nie oglądając się, czy za nimi idę. Podszedłem do samej krawędzi. Łódki z tego miejsca wydawały się maleńkie, a woda była ciemnoniebieska, ponieważ tu znajdowało się najgłębsze miejsce w jeziorze. W jednej z łódek najbliżej klifu wypatrzyłem Lori, z długimi blond włosami, idealną figurą i w różowym bikini. Patrzyła na mnie, przyciskając dłonie do ust. Ktoś w innej łódce musiał mnie rozpoznać, albo – co bardziej prawdopodobne – wziąć za Seana, ponieważ dotarło do mnie stłumione odległością skandowanie z dołu: – Vader! Vader! Vader! Cofnąłem się o trzy kroki, wziąłem rozbieg i skoczyłem. Poczułem przede wszystkim wiatr – wydawało mi się, że w tle słyszę krzyk Lori, ale wiatr za głośno świszczał mi w uszach, żebym mógł mieć pewność. Jego podmuch był lodowaty pomimo ciepła bijącego od zniżającego się do zachodu słońca. Łodzie i jezioro zbliżały się, a ja czułem euforię. I wtedy uderzyłem mocno w wodę – o wiele mocniej niż się spodziewałem, milion razy mocniej niż wtedy, kiedy skakałem ze środkowej półki. Siła uderzenia zaparła mi dech w piersiach, ale tylko na moment. Zanurkowałem tak głęboko, że dotarłem do lodowato zimnego nurtu, który mnie otrzeźwił. Jeśli znajdę się jeszcze głębiej, nie zdołam wypłynąć, zanim skończy mi się powietrze. Popłynąłem energicznie w kierunku promieni słońca przeświecających przez taflę wody. Wynurzyłem się na powierzchnię i głęboko zaczerpnąłem powietrza. Teraz, kiedy już wiedziałem, że żyję, euforia zaczęła zanikać. Skóra piekła mnie w miejscach zderzenia z wodą, a kiedy

zobaczyłem w łódce Lori, nadal zatykającą usta rękami, przypomniałem sobie, jak bardzo jestem wściekły. Podpłynąłem do niej i podciągnąłem się na platformę na rufie. Podbiegła do mnie. – Wszystko w porządku? Zmarszczyłem brwi. – Nie, zdecydowanie coś jest nie w porządku. Wyżąłem T-shirt na jej pomalowane na różowo paznokcie u nóg. Wyraz jej twarzy zmienił się z niepokoju w irytację, kiedy uświadomiła sobie, że jestem zły o jej ucieczkę na jezioro z Cameronem. – Chodzi mi o to, czy znowu nie złamałeś sobie nadgarstka albo coś. Jesteś strasznie blady. – To pewnie pozostałości szoku i grozy! – Zacząłem to zdanie spokojnie, ale zakończyłem, krzycząc na nią i wyładowując wszystkie emocje. Na szczęście moi bracia i McGillicuddy zeszli już na brzeg i płynęli teraz do nas drugą łodzią, więc nie musiałem ani chwili dłużej spędzać w towarzystwie Lori. Drgnęła, słysząc mój głos. Powoli uspokoiła się, oparła ręce na biodrach i sama zmarszczyła brwi. – Myślałam, że spędziliśmy przyjemne popołudnie. Myślałam, że wszystko sobie wyjaśniliśmy. Druga motorówka zbliżyła się i zatrzymała koło nas, żeby McGillicuddy mógł przeskoczyć na pokład. Zamieniłem się z nim miejscami, a potem, kiedy Sean włączył silnik, żeby zabrać nas do domu, popatrzyłem prosto w zielone oczy Lori i pokazałem jej dokładnie, co w tym momencie sądzę o niej i jej planach. – Ja też tak myślałem – powiedziałem i odwróciłem się do zachodzącego słońca.

11

Bądź dzisiaj wieczorem w domu. To były pierwsze słowa, które usłyszałam od Adama od chwili, kiedy w zeszły weekend skoczył z Chimney Rock. Kiedy w piątkowe popołudnie skończyliśmy trening na wakeboardach, a ja przywiązywałam cumę do pachołka na kei, Adam skoczył na brzeg, pochylił się i mruknął mi to do ucha. Nie zatrzymał się nawet i poszedł dalej, żeby odnieść do magazynu swoją kamizelkę i deskę. Oczywiście tak było najlepiej. Spojrzałam na werandę, z której obserwował mnie zawsze tata – a jeśli nie obserwował, byłam i tak pewna, że to robi, więc na jedno wychodziło. Adam dużo ryzykował, pochylając się, żeby mi coś powiedzieć. Z drugiej strony można by pomyśleć, że chłopak obdarzony tak niewielką ilością zdrowego rozsądku i – bądźmy szczerzy – mający takie problemy z kontrolowaniem swoich odruchów jak Adam spróbuje zaryzykować kolejną schadzkę ze mną w ciągu tego tygodnia. Nie zrobił tego, ponieważ nadal był wściekły z powodu Camerona. Poza tym. Dlaczego chciał, żebym była w domu? Zamierzał mi przesłać wiadomość przez gołębia pocztowego? Czy może miałam zostać w domu, żeby Adam wiedział, gdzie jestem, podczas kiedy on pojedzie się dobrze bawić? Ostatnio było dla niego bardzo typowe, że niczego mi nie wyjaśniał i oczekiwał, że się dostosuję. Ja natomiast miałam dość. Postanowiłam, że wybiorę się gdzieś wieczorem po to tylko, żeby mu zrobić na złość. Problem polegał na tym, że nie miałam z kim się wybrać. Tammy była umówiona z McGillicuddym. Strasznie chciałam, żeby Rachel znalazła czas, bo korciło mnie, żeby wycisnąć z niej więcej szczegółów na temat czasu, kiedy chodziła z Adamem. Dawniej mówił o tym tak, jakby ich związek nie miał większego znaczenia, ale w zeszłym tygodniu na wyspie zdradził niechcący, że mogło to być coś poważniejszego. Jednak dzisiaj wieczorem nie czekało mnie żadne wyciskanie: Rachel, z okazji Dnia Niepodległości, obiecała z spędzić trochę czasu z rodziną – jak twierdziła, był to opłacalny układ, ponieważ spotkanie rodzinne przypadało na drugiego lipca. Po dwóch tygodniach zawieszenia z powodu awantury z piwem Vaderowie wracali do tradycji piątkowych imprez, w samą porę, żeby urządzić kolejną trzeciego lipca. Rachel mogła się w tej sytuacji na niej pojawić, a potem razem z nami oglądać pokaz fajerwerków z udziałem Adama w sam Dzień Niepodległości, czyli czwartego lipca. Dlatego o dziewiątej w piątkowy wieczór siedziałam przy biurku w pokoju i starannie sklejałam ogon B-52 Stratofortress. Kupiłam model w tym tygodniu, ponieważ po rozmowie McGillicuddy’ego i Parkera odżyły we mnie dawne zainteresowania. Brakowało mi składania modeli – było coś niezwykle uspokajającego w budowaniu samolotu zgodnie z przygotowanym przez kogoś planem. Miesiąc temu pomyślałabym, że powinnam przestać robić rzeczy odpowiednie dla chłopaków, żeby lepiej wtopić się między dziewczyny i skuteczniej złapać wybranka serca. Teraz, kiedy udało mi się takowego złapać, a mój tata go wyrzucił, nie widziałam powodów, żeby się dalej starać. Kiedy ostrożnie opuściłam skalpel, żeby przymocować jeden z karabinów maszynowych, karabin nagle zaczął strzelać! A przynajmniej tak to zabrzmiało. Pochyliłam się, żeby podnieść skalpel, który omal nie trafił mnie w stopę, i zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie nawdychałam się za dużo kleju. Ale znowu usłyszałam ten dźwięk – ktoś rzucał żwirem w moje okno. Zgasiłam światło, odczekałam kilka sekund z zamkniętymi oczami, żeby przyzwyczaić wzrok do ciemności, a potem wyjrzałam na zewnątrz. Adam stał pomiędzy drzewami. To mógł być Sean – byli naprawdę podobni – ale Sean nigdy w życiu nie włóczyłby się bez dobrego powodu po lesie w upalną, wilgotną noc. Zrujnowałby sobie fryzurę. Adam zapalił latarkę i zaczął sygnalizować alfabetem Morse’a, który zapamiętałam w ciągu

długich lat zabaw w wojnę. Chłopcy zawsze zmuszali mnie do noszenia granatów. Kropka, kropka, kropka… S… K… O… K… Czy miał na myśli swój niedzielny lot z Chimney Rock? Oczekiwał za to medalu? Otworzyłam okno, wychyliłam się tak daleko, jak mogłam, żeby nie stracić równowagi i zapytałam scenicznym szeptem: – Jaki znowu „skok”? Podszedł bliżej. Nadal nie widziałam jego twarzy na tyle wyraźnie, by mieć pewność, że to jest Adam, ale w świetle księżyca zalśnił wisiorek z czaszką i piszczelami. Stanął tuż pod oknem i wyciągnął ręce, jakby zamierzał mnie złapać. Z poczuciem winy rozejrzałam się po ciemnym pokoju. Nigdy wcześniej nie wymykałam się z sypialni i właściwie nie miałam ochoty być nieposłuszna. Kochałam tatę i chciałam mieć z nim dobre układy. Rola zbuntowanej nastolatki wydawała się nieść ze sobą znacznie więcej problemów, niż była tego warta. Znowu spojrzałam na Adama, który zaczął przytupywać. Podjęłam decyzję, rzuciłam na łóżko kilka poduszek i przykryłam je kołdrą. Jeśli miały udawać mnie, to znaczyłoby, że okropnie ostatnio przytyłam i mam fatalną figurę, bo wyglądały, jakbym była prostokątna. Ale McGillicuddy pojechał gdzieś z Tammy, a tata siedział na dole z Frances, więc poważnie wątpiłam, czy ktokolwiek zajrzy do mnie i odkryje, że zamieniłam się w worek sztucznego puchu. Uchyliłam okno tylko na tyle, żeby zdołać przecisnąć przez nie mój tyłek, i wysunęłam się na zewnątrz, stopami naprzód. Kiedy moje palce otarły się o dachówki, uświadomiłam sobie, że powinnam była założyć buty, a kiedy te same dachówki podrapały mnie w uda, pożałowałam, że nie pomyślałam także o dżinsach. Przesunęłam się na siedzeniu ten mały kawałek, który dzielił mnie od krawędzi dachu, i zwiesiłam nogi. Teraz miałam ostatnią okazję, żeby zawrócić. Spojrzałam na ciemne okno. – Skacz – szepnął z dołu Adam. – Złapię cię. Po raz ostatni odetchnęłam głęboko – musiałam się przygotować na ryzyko, nie byłam przecież Adamem. Policzyłam w głowie: raz, dwa, trzy… i nie zdołałam się zmusić, żeby skoczyć. Zaczęłam jeszcze raz. Raz, dwa, chciałam przecież zobaczyć się z Adamem, trzyyy… – Uff. Oczywiście spadłam Adamowi na głowę, co poczułam, kiedy kopnęłam go w czaszkę. Mimo wszystko zdołał mnie jakoś pochwycić i na wpół upadliśmy, a na wpół potoczyliśmy się w sosnowe igły. Leżał twarzą do ziemi, więc przewróciłam go na plecy, żeby sprawdzić, czy żyje. Gdyby miał wstrząs mózgu, trzeba by wzywać karetkę, a to by znaczyło, że zostaniemy przyłapani, a jego odeślą do szkoły wojskowej. Patrząc bardziej optymistycznie: może szkoła wojskowa odmówiłaby przyjęcia go z powodu uszkodzenia mózgu. – Strasznie przepraszam. – Nie ma za co – jęknął, przeturlał się i zerwał jak ninja, łapiąc mnie za rękę. – Szybko, zanim spuszczą psy. Przebiegliśmy przez pogrążony w ciemnościach ogród, ścigani wyimaginowanym ujadaniem. Nie musieliśmy biec daleko – Adam zatrzymał się w połowie drogi między naszymi domami i gestem zaprosił mnie, żebym weszła pierwsza po drabinie do domku na drzewie. – Jesteś pewien? – zapytałam. – W zeszłym roku mieszkała tam rodzina lisów. – Nie przejmuj się, zdążyłem trochę posprzątać. Wspięłam się po drabinie i zajrzałam do domku na drzewie. Na zrobionej ze sklejki podłodze leżał stary śpiwór, a ściany były wyłożone poduszkami. – Rany, ekstra to wygląda! – Musiał się naprawdę napracować nad tym. Wspięłam się na górę i przesunęłam na miękkim śpiworze, żeby mu zrobić miejsce. Usiadł koło mnie. Domek na drzewie był mniejszy, niż go zapamiętałam: kiedy byliśmy mali, wydawał mi się całym królestwem unoszącym się ponad lasem. Teraz ledwie mogliśmy wyciągnąć w nim nogi. Adam pochylił się za mną i pstryknął zapalniczką. Rozbłysła świeca, a miękkie światło otuliło jego poważną twarz, zamigotało w brodzie i wygładziło pełne niepokoju zmarszczki między brwiami. – Podpalimy ten domek – ostrzegłam go. – A przy okazji las, twój dom, marinę i całe osie-

dle. Mój tata się wścieknie. – Jest zabezpieczona. – Pokazał, że świeczka znajduje się w słoiku. – I stoi na kawałku blachy. Możesz mnie sprawdzić, wszystko przemyślałem. – Faktycznie! – Naprawdę byłam pod wrażeniem, ponieważ wyściełany domek na drzewie i świeczki w słoiku zupełnie do Adama nie pasowały. Oparłam się na poduszkach i przyjrzałam mu się. Zaplótł ręce za głową i także usiadł wygodniej. Siedzieliśmy oddzielnie, ale nasze nogi się krzyżowały, a stopy spotykały w pół drogi. Pogładziłam palcami stopy jego szeroką, opaloną stopę. Nie odsunął się, ale nie wykonał żadnego gestu w moją stronę. Wciągnął głęboko powietrze i powoli je wypuścił. – Strasznie dawno nie siedziałem na dworze w nocy – powiedział. – No dobra, wydaje mi się, że to było strasznie dawno. W sumie chyba tylko trzy tygodnie, w twoje urodziny, w mojej Tajnej Kryjówce Randkowej. – Tamtej pamiętnej nocy – oznajmiłam żałośnie. – Zapomniałem, jaki hałas jest tu, na zewnątrz – zakończył. Nasłuchiwaliśmy przez dłuższą chwilę, a ja gładziłam jego stopę palcami. – A jaki jest różnorodny – odezwałam się. – Niskie brzęczenie, potem średnie i wysokie, a wszystko w tle. Poza tym rechotanie żab, jak śpiew, a co chwila rozlega się jakiś świerszcz. – Przesunęłam palce pod spód jego stopy, bo wiedziałam, że ma łaskotki. Teraz cofnął nogę, ale nadal nie zrozumiał aluzji i nie przysunął się do mnie. Sięgnęłam do niego i wsunęłam rękę pod koszulkę. Twarde mięśnie na jego brzuchu drgnęły gwałtownie, a ja się prawie roześmiałam – nie dlatego, że to było zabawne, tylko dlatego, że zdumiało mnie, jak bardzo jego ciało może na mnie reagować. – Gdyby można było narysować ten dźwięk – ciągnęłam – wyglądałby jak powierzchnia jeziora, na którą spadają krople wody. Krąg wokół kropli. – Zebrałam palce razem, a potem rozprostowałam je na zewnątrz, przesuwając paznokciami po skórze. – I jeszcze jeden krąg. – Poruszyłam palcami i rozprostowałam je. – I jeszcze jeden krąg. – Poruszyłam palcami. – A pomiędzy nimi linie, jakbyś przesuwał krople wody z jednego miejsca w drugie. – Przesunęłam palcami z jego brzucha na klatkę piersiową. Adam odetchnął gwałtownie. Tym razem roześmiałam się na głos. – Przepraszam. Położył rękę na mojej dłoni, tak że dzieliła nas tylko jego koszulka. – Nie ma za co. – Przesunął rękę po swojej piersi do mojej koszulki i sięgnął pod spód. Zrobił to bardzo ostrożnie, zapewne czekając, czy nie dam mu po łbie. Nie dałam. – Rozumiem, o co ci chodzi z tymi kołami. – Narysował palcami rozszerzające się koła w różnych miejscach na moim brzuchu, tak jak ja rysowałam na jego. – I z liniami. Ale moim zdaniem to nie wygląda jak powierzchnia jeziora, tylko jak fajerwerki. – Przesunął jeden palec od krawędzi moich szortów w górę, zanurzając go w pępku i wyciągając. Wybuchająca rakieta. Całe moje ciało stanęło w płomieniach, kiedy patrzyłam na niego w blasku świecy. Za chwilę pochyli się, pocałuje mnie i będzie niesamowicie. Adam zapytał tylko: – Pamiętasz to? – Usiadł z powrotem, sięgnął pod poduszki i wyciągnął podniszczoną drewnianą tablicę, która lata temu wisiała nad drabiną. Wyskrobane przez nas scyzorykiem litery były nadal czytelne. – O rany! – roześmiałam się. – PALANTOM WSTĘP WZBRONIONY. Pamiętasz tamten dzień? – Jasne, że pamiętam – potwierdził. – Sean powiedział nam, że nie możemy się z nimi bawić, a McGillicuddy i Cameron go poparli… – Nie cierpiałam, kiedy się zmawiali przeciwko nam. – Skinęłam głową. – …a my zwykle robiliśmy to, co nam kazali, i wlekliśmy się za nimi jak skarcone psy. Ale tym razem stwierdziliśmy, że mogą iść do diabła, i przyszliśmy tutaj. Zrobiliśmy ten znak i przybiliśmy go do drzewa.

– A potem czekaliśmy, aż zauważą, że nas nie ma i zaczną nas szukać – dopowiedziałam. – Wtedy zobaczyliby, że to my jesteśmy fajni, a oni zostali wykluczeni, a wtedy pożałują, że się urodzili! – Zastanowiłam się przez chwilę. – A potem jedliśmy ciasteczka oreo z podwójnym nadzieniem prosto z paczki i gadaliśmy, a w końcu poszliśmy do domu. Nie szukali nas i wątpię, żeby żałowali, że się urodzili, ale to był fajny dzień. – Znowu się zastanowiłam. – Masz może oreo? Rzucił mi karcące spojrzenie, a ja pożałowałam, że to powiedziałam, ponieważ to zabrzmiało, jakbym nie doceniała wszystkiego, co tu zrobił. – Tylko żart… – zaczęłam. Adam sięgnął pod poduszkę i wyciągnął paczkę oreo z podwójnym nadzieniem. Frances nigdy nam ich nie kupowała, ponieważ twierdziła, że pojedyncze nadzienie całkowicie wystarcza. Poza tym dostawaliśmy tylko podróbki oreo, zrobione z pełnego ziarna, z pojedynczym nadzieniem, kupowane w sklepie z żywnością ekologiczną. Nie przysięgłabym, że to prawda, ale mogłabym się założyć, że robiono je z tofu. Dla odmiany pani Vader nie poświęcała się do tego stopnia dla swojej rodziny, a może po prostu była zmęczona. Dlatego właśnie jej dom był dla mnie tak atrakcyjnym miejscem, nawet gdyby nie mieszkali w nim chłopcy. Chłopcy i oreo do spółki zamieniali go w raj na ziemi. Oderwałam czekoladowy herbatnik i dobrałam się do nadzienia. – Mniaaaam – powiedziałam. Było jeszcze lepsze, niż je zapamiętałam. Mniaaam. Wsadziłam resztę ciasteczka do ust i ku mojemu wstydowi zapomniałam chyba, że Adam siedzi koło mnie, aż do chwili, kiedy podniosłam głowę i zobaczyłam, jak na mnie patrzy. – Szo chszesz? – zapytałam z pełnymi ustami. – Chyba faktycznie bardzo ci to smakuje. Przełknęłam, zawstydzona. – Bardzo cię przepraszam, ale żyję na spartańskiej diecie dla sportowców, składającej się z mrożonej pizzy z mikrofali i pięcioletniego sosu chutney z winogronami muszkatowymi, zostawionego przez Frances. – Czy taki sos musi dojrzewać jak wino? Rany. – Schrupał ciasteczko i podsunął mi paczkę. – Częstuj się jeszcze. Sięgnęłam do pudełeczka i zjadłam drugie ciasteczko, z zadowoleniem rozglądając się po naszym przytulnym, mrocznym gniazdku, oświetlonym migotliwym płomieniem świecy. – Ten domek na drzewie wydaje się mniejszy – oznajmiłam. – Ty wydajesz się większy. – Pochlebstwa daleko cię zaprowadzą. – Ale oreo z podwójnym nadzieniem smakują tak samo. – Mój głos się załamał, bo okruch utkwił mi w gardle. Niewykluczone, że będę musiała wyskoczyć z domku na drzewie i napić się wody z jeziora. – Na pewno mają doskonałą kontrolę jakości. W tym momencie chłopak, który nigdy niczego nie planował, sięgnął pod kolejną poduszkę i wyciągnął dwie butelki wody. Zauważyłam, że zawsze przynosił dwie – albo bał się moich zarazków, albo też wiedział, że się brzydzę od tamtego czasu, kiedy wiele lat temu Sean napluł mi do coli. – Dzięki – wychrypiałam i popatrzyłam na niego, pijąc zimną wodę. Jeśli nie liczyć brody, wyglądał na odprężonego i niewinnego, co kompletnie do niego nie pasowało. – No więc z jakiej okazji to wszystko? – Nie rozumiem? – zapytał za szybko. – Chciałem się z tobą zobaczyć. Nie mogłem bez ciebie wytrzymać. – Jasne, ale normalnie po prostu zaciągnąłbyś mnie w krzaki. Jeśli przygotowałeś to wszystko, musi ci o coś chodzić. Jeszcze kilka sekund patrzył na mnie niewinnie, aż w końcu się poddał. – No dobra, chodzi o ten plan. – Ten z ucieczką do Montgomery? Niech zgadnę, postanowiłeś, że zamiast tego zostaniemy w domku na drzewie i będziemy się żywić oreo z podwójnym nadzieniem? – Położyłam rękę na jego udzie. – To w sumie nie taki zły pomysł.

Spojrzał na moją rękę. – Nie. Chodzi o twój plan dotyczący tego, żeby twój tata zmienił o mnie zdanie. – Wziął mnie za rękę. – Muszę cię zapytać o coś ważnego. – Pocałował moją dłoń. – Wiesz, że kiedy umówiłaś się z Parkerem, a potem z Cameronem, byłem wściekły. – Zaprosiłeś mnie tutaj na kolację przy świecach – wskazałam skinięciem głowy oreo – tylko po to, żeby mi to powiedzieć? Żadna nowina, że masz wybuchowy charakter. Przesunął nasze dłonie pod swój podbródek i spojrzał mi w oczy. – Następny jest Sean, prawda? Tak bardzo mu na tym zależało, że nie chciałam zostawiać tego pytania wiszącego w powietrzu. Chciałam go uspokoić, ale nie chciałam go też okłamywać – zresztą i tak mnie przejrzał. Sean miał być moją ostatnią deską ratunku, gdy tylko uda mi się wymyślić, jak mogę go wykorzystać. – Nie umawiaj się z Seanem – odezwał się Adam. – Daruj sobie ten plan. Po prostu daj tacie trochę czasu, żeby mógł ochłonąć, tak jak mówili moi rodzice. Może nie spędzimy razem reszty wakacji, ale na jesieni dam z siebie wszystko w drużynie futbolowej. Wszyscy kochają futbolistów, no nie? Jesteśmy tacy amerykańscy i pełni życia. – Zdarzało się, że futboliści z college’u byli zamieszani w jakąś strzelaninę. – Zabrałam rękę. – Potem się będziemy o to martwić. Jesteśmy w liceum, a ja stanę się maskotką miasta, jeśli trener wystawi mnie jako rozgrywającego. – A jakie są na to widoki? – zapytałam. – Znaczy, wierzę w ciebie bezgranicznie, ale musiałbyś pokonać tego obiecującego trzecioklasistę, który miał w meczach pozasezonowych sześćdziesiąt procent celnych podań. Popatrzył tylko na mnie. Większość chłopaków sprawiało wrażenie urażonych, kiedy rzucałam sportowymi statystykami, jakby dziewczynom nie wolno było śledzić takich rzeczy. Adam był inny, przywykł do mnie. Patrzył na mnie, ponieważ naprawdę starał się mnie przekonać, że jego plan zadziała. – Naprawdę w ciebie wierzę – powtórzyłam. Prychnął przez nos, jakby mi nie uwierzył. – Poza tym przysięgam, że w tym roku nie będę zagrożony z żadnego przedmiotu. Będę miał minimalną średnią kwalifikującą, może nawet trochę więcej. – Średnią trzy i sześć? – zapytałam. – Rany, Adam, nie przemęcz się tylko. – Mówię serio, Lori. Będę przez cały semestr wzorowym obywatelem, a twój tata na pewno pozwoli nam się znowu spotykać jeszcze przed Bożym Narodzeniem, jeśli tylko darujesz sobie ten swój plan. I Seana. – I przez cały ten czas nie będziemy się widywać? Wyobraziłam sobie całe lato i jesień bez niego. Mieliśmy razem spędzić Dzień Niepodległości. On miał na jesieni zacząć grać jako rozgrywający, tak jak zapowiadał, a ja powinnam chodzić z nim na imprezy po meczach. A co będzie ze szkolnym balem pomaturalnym? Potrząsnął głową. – Musimy poświęcić krótkoterminowe cele na rzecz długoterminowych. Będziemy się słuchać rodziców. – Jak psy. – Nie zapomniałam tego „hau hau”, które wyszczekał do mojego taty. – Mniej więcej. – Wydaje mi się, że mój plan byłby lepszy. Znacznie szybszy. – Ja w to nie wchodzę. – Znowu wziął mnie za rękę. – Obiecaj, że na mnie zaczekasz, proszę. Prawdopodobnie próbowałabym go odwieść od tego pomysłu, gdybym uważała, że jest tylko zazdrosny o Seana. Znaczy, serio mówię, średnia wyższa niż równe trzy? U Adama? Musiałby w tym celu zacząć dostawać jakieś czwórki. Ale tu chodziło o coś więcej. Podniósł głowę, kiedy mówił o tym, jak mój tata będzie z niego dumny, a całe miasto zacznie czcić ziemię, po której stąpa. Nie chciał tak po prostu wydostać się z tego koszmarnego bagna, chciał to zrobić o własnych siłach. Przełknęłam ślinę i odpowiedziałam:

– Okej. – Okej? – Pochylił się tak, że jego twarz znalazła się na poziomie mojej i popatrzył mi prosto w oczy. – Naprawdę? – Naprawdę. Brzuch mnie zaczął boleć, kiedy to powiedziałam. Westchnął, a całe jego ciało rozluźniło się z ulgi. – Dzięki. Nie pożałujesz. No dobra, jeszcze jedna rzecz. – Te oreo były zatrute? No to już po mnie – roześmiałam się. – Hej, to byłoby naprawdę jak z Romea i Julii, gdybyśmy oboje zjedli zatrute ciastka i umarli razem w twoim domku na drzewie. Popatrzył na mnie kompletnie bez zrozumienia. – Adam. Wszyscy musieli czytać Romea i Julię. Zaliczyłeś chyba angielski w trzeciej gimnazjum? – Na dwóję z minusem. Nie, chodzi mi o coś innego. Chciałem ci powiedzieć, że byłem taki szczęśliwy tamtego wieczoru, kiedy pojechaliśmy nad jezioro, i że od tamtego czasu przeklinam się za to, że zaspaliśmy. Teraz nie będziemy się widywać aż do Bożego Narodzenia, a może nawet wtedy nie, może… Może nigdy. Bałam się, że tak właśnie pomyślał, ale nie powiedziałam tego na głos. Jego pierś uniosła się i opadła w głębokim oddechu. – Zanim się pożegnamy, chciałbym powtórki z tamtego wieczoru. Tylko ten jeden wieczór z tobą. Pochylił się nade mną, a moje ciało znowu zapłonęło, zupełnie jakby ktoś przyłożył zapałkę do paliwa, które w jednej chwili zajęło się płomieniem. Przycisnął się do mnie, a ja przesunęłam się do niego. Nasze usta spotkały się w tym cudownym pocałunku, na który czekałam. Przez kilka minut rozkoszowaliśmy się tym, czego nam tak bardzo brakowało. Adam odsunął się i wycałował linię przez mój policzek aż do nasady włosów. – Kocham cię, Lori – szepnął mi do ucha. Sięgnęłam w dół i odszukałam jego ciepłą rękę z odciskami od wakeboardingu i pracy w ogródku, a także z oparzeniami od rakiet. Pogładziłam kciukiem jego dłoń i przekręciłam głowę tak, żeby patrzeć w jasnobłękitne oczy, które jarzyły się w ciemności od blasku świecy. – Ja też cię kocham. Drgnął i zamrugał. Za chwilę mogło się zrobić bardzo nieciekawie, bo Adamowi groziło, że się rozpłacze. – Tęsknię za tobą – powiedział i głos mu się załamał. – Jeszcze tu jestem. Trudno mi było znieść myśl o tym, że nie zobaczę go do Bożego Narodzenia albo jeszcze dłużej, ale widok jego łez byłby jeszcze gorszy. Dlatego popchnęłam go na miękki śpiwór i spróbowałam sprawić, żeby o tym zapomniał. – Żyjesz? – zapytałam półtorej godziny później. Roześmiał się. Siedzieliśmy w domku na drzewie tak długo, że zaczęłam widzieć w ciemnościach równie dobrze jak lisy, które tu dawniej mieszkały. Ze świecy został tylko ogarek, ale wciąż widziałam każdy rys twarzy Adama i nawet złote włoski jego rzadkiej brody, kiedy leżał na boku i patrzył na mnie. Sygnalizujące niepokój zmarszczki między jego brwiami zniknęły. Dotknęłam miejsca, w którym były, a potem zabrałam rękę. – Lepiej już pójdę. Nie chciałabym złamać godziny policyjnej. – Pleciesz bez sensu – oznajmił, ale chyba zgadzał się ze mną, ponieważ usiadł i przeczesał palcami włosy, żeby rozplątać kołtuny. – Chodzi o zasadę. Wracam do domu przed ustaloną z tatą godziną, po prostu nie musi wiedzieć, z kim byłam. Albo że w ogóle wychodziłam. Szczegóły. – Zbyłam je machnięciem ręki. Złapał mnie za dłoń i potrząsnął nią w zwodniczo prostym geście rozpoczynającym nasze specjalne powitanie, które zaczęliśmy wymyślać w pierwszej klasie. – Ostatni raz? Uścisnęliśmy sobie ręce na odwrót, potem z obrotem, przybiliśmy piątkę na górze i na dole,

skrzyżowaliśmy małe palce i szturchnęliśmy się łokciami. – I dodajmy jeszcze to. – Przesunął czubkiem kciuka i palca wskazującego po moich ustach, jakby zasuwał zamek. – Trzymaj język za zębami, a ja obiecuję to samo. Kiedy zostanę gwiazdą futbolu i zdobędę imponującą średnią, zaczniemy się znowu spotykać, zanim zdążysz zatęsknić. – Brzmi jak niezły pomysł. Przeturlałam się do drabiny i zeszłam na dół, z żalem patrząc, jak nasze przytulne gniazdko znika nade mną. Adam nie zawracał sobie głowy drabiną, zeskoczył za mną i wziął mnie za rękę. Poszliśmy między ciemnymi drzewami, jakby wszystko było jak zawsze. Nic nie było jak zawsze. Musieliśmy się trzymać z dala od siebie. Mój tata kiedyś odzyska zdrowy rozsądek i będziemy mogli się znowu spotykać. Ale to dopiero w przyszłości i z założeniem, że Adam zostanie rozgrywającym, zacznie się lepiej uczyć i generalnie wyjdzie na prostą. McGillicuddy słusznie powiedział w ten ponury poranek po moich urodzinach o Adamie: „Czasem to, co zamierza zrobić, i to, co naprawdę robi, to dwie różne rzeczy”. – Martwię się – przyznałam. – Czym się martwisz? – rozległ się nade mną głos Adama. Przerósł mnie chyba w czwartej klasie, a ja nigdy do tego nie przywykłam. – Lubisz wyzwania – powiedziałam. – Owszem. – Lubisz ryzyko. – Przykro mi. Doszliśmy na skraj mojego ogrodu, tak blisko, jak mogłam ośmielić się podejść do domu bez obawy, że tata nas usłyszy. Spojrzałam na Adama i powiedziałam cicho: – Martwię się, że stracisz mną zainteresowanie, jeśli przestanę być ryzykownym wyzwaniem. Pogładził kciukiem grzbiet mojej dłoni. – Ty jesteś jedynym moim sposobem na normalność. Kiedy z tobą jestem, nie mam poczucia, że coś jest ze mną nie tak. – Nic nie jest z tobą nie tak. Po prostu cię roznosi. – To brzmi, jakbym był koniem. – Przypominasz konia. – Rzeczywiście, zachowywał się dokładnie jak podrośnięty źrebak galopujący szaleńczo po padoku i bez powodu odskakujący gwałtownie od ogrodzenia. – Ogiera? – Zacisnął wargi, starając się nie roześmiać. Był uroczy. – To dobry moment, żeby się pożegnać – stwierdziłam. – Właśnie tak cię zapamiętam, chrupiącego sobie siano… – Ha! – …i rżącego z byle powodu. – Doskonale. – Pocałował mnie lekko w czoło, a potem ścisnął moją rękę i puścił ją. Z głębokim westchnieniem żalu ruszyłam sama w kierunku domu, spoglądając w okno sypialni. Po kilku metrach zatrzymałam się i zawróciłam. – Jak mam tam wrócić? Zamknął oczy. Prawdopodobnie liczył do dziesięciu, co było bardzo dojrzałe z jego strony, a ja byłabym dumna z niego, że tak się potrafi kontrolować, gdyby to nie znaczyło, że coś zawalił. Otworzył oczy. – Jesteś moją dziewczyną – powiedział powoli. – I jesteś blondynką, i naprawdę cię kocham, ale niech to szlag. Wrócisz do środka, otwierając sobie drzwi kluczem. Oblizałam wargi. – Jakim kluczem? – Kluczem do domu, który schowałaś do kieszeni, zanim wyskoczyłaś przez okno. Obejrzałam się na dom, który nagle stał się złowieszczy jak nawiedzona posiadłość, pełna przemykających się w mroku potworów. Potworów-wdowców z nerwicą natręctw. – Muszę jeszcze popracować nad tym swoim buntem młodzieńczym, bo jakoś mi nie wychodzi. – Potrafiłam nadal żartować z Adamem, ale serce zaczęło mi walić. – Co ja mam zrobić?

Umiesz otwierać zamki wytrychem? – Nie da się otworzyć wytrychem zamka bębenkowego. Weź zapasowy klucz schowany pod kamieniem na rabacie. – Chociaż mówił rozsądnie, słyszałam w jego głosie tę samą narastającą panikę, jaką czułam. – Nie mamy klucza pod kamieniem – powiedziałam sucho. – Tata ma do czynienia z kryminalistami i uważa, że wszystko o nich wie. Włamywacze świetnie wiedzą o kluczach pod kamieniami. Poza tym on w tym momencie siedzi z Frances w salonie, więc tak czy inaczej usłyszy, kiedy będę otwierać drzwi. – Poczekaj tu ze mną, aż McGillicuddy będzie wracać i wślizgnij się razem z nim – poradził Adam. To był wreszcie dobry pomysł. McGillicuddy będzie protestować, ale nie wsypie mnie, skoro oznaczałoby to tak poważne konsekwencje dla Adama. Poczułam głęboką ulgę i uściskałam go mocno. W tym momencie kuchenne drzwi otwarły się na oścież, a wszystkie zewnętrzne światła zapaliły się jednocześnie, oślepiając nas. Odskoczyłam od Adama. – LORI ELIZABETH McGILLICUDDY! – ryknął mój tata. – Psy nas jednak dorwały – powiedział spokojnie Adam. – Adam! – szepnęłam. – Uciekaj! – Nie – powiedział, nie ściszając głosu, chociaż słyszeliśmy, jak w oślepiającym świetle mój tata idzie do nas ciężko przez sosnowe igły. – Nie zamierzam się przed nim chować. Nie pozwolę, żebyś poniosła wszystkie konsekwencje. – Nie będzie żadnych konsekwencji. Jeśli cię nie zobaczy, nie będzie wiedział, że byłam z tobą. Powiem mu, że po prostu miałam ochotę się przejść na samotny spacer w piękną letnią noc. – Wychodząc przez okno? Poza tym i tak mnie już zobaczył. – Cóż, teraz na pewno tak. – Ja także przestałam ściszać głos, skoro znowu zostaliśmy przyłapani. Sylwetka taty wyrosła ponad nami. Frances stała dalej z tyłu, na wysokości garażu, pozwalając, żeby jej mężczyzna zajął się rodzinnymi sprawami. Poczułam ukłucie złości, że od początku odmówiła pomocy mnie i Adamowi. Teraz to już nie miało znaczenia, ponieważ tata ledwie na mnie spojrzał. Skoncentrował się na Adamie i machnął ręką w kierunku domu Vaderów. Nie szturchał Adama lufą broni, ale w zasadzie na jedno wychodziło. Z wyrazu ich twarzy widziałam wyraźnie, że Adam pojedzie do szkoły wojskowej.

12

Obudziłem się rano i gapiłem w sufit, szukając powodu do wstania z łóżka. Po co miałbym iść do pracy? Jeśli byłem przypadkiem beznadziejnym, rodzice nie mogli mi zrobić nic gorszego od wysłania do szkoły wojskowej, a tam i tak nie potrzebowałbym pieniędzy. Z drugiej strony mógłbym gromadzić środki, a na dzień przed wyjazdem do szkoły mógłbym porwać Lori i uciec – nie do Montgomery, ale aż do Meksyku. Gdyby tylko ona się nie uparła, że musi skończyć liceum. Na szczęście dla moich rodziców i ich zatrudnianych za minimalne stawki pracowników, zawsze miałem problemy z zostawaniem dłużej w łóżku czy w dowolnym miejscu. Dlatego zwlokłem tyłek z wyrka i zszedłem na śniadanie. W chwili, kiedy wszedłem do kuchni, pożałowałem, że to zrobiłem. Wokół talerza mamy leżały porozkładane broszurki szkół wojskowych – ta, która od miesięcy wisiała przypięta na tablicy w jej biurze, a także foldery z innych szkół z Tennessee, Mississippi i Wirginii. A to znaczyło, że już od dawna nie mogła się doczekać, kiedy się mnie pozbędzie. Potem, kiedy przeszliśmy do jej biura przy głównym magazynie, zawołała kilkoro etatowych pracowników i ustaliła z nimi, że przejmą jej obowiązki na kilka dni w przyszłym tygodniu, kiedy ona i tata pojadą oglądać te szkoły. Nie wspomniała o tym, że ja miałbym im towarzyszyć. Moje zdanie się nie liczyło. – Tak na wypadek, gdybyś postanowił zaszaleć z Lori, kiedy nas nie będzie – powiedziała, kiedy zostaliśmy znowu sami w biurze i przydzieliła mi pracę na stacji paliw – pamiętaj, że niektóre z tych szkół organizują letnie kursy. Jestem pewna, że zgodzą się przyjąć cię natychmiast, nie czekając do sierpnia. Trzasnąłem drzwiami biura (aj, to w ten sposób miałem się nauczyć szacunku dla rodziców?) i zbiegłem długimi drewnianymi schodami na pływający pomost z pompą paliwową. Stałem i patrzyłem na rozległe jezioro, a mgła powoli podnosiła się do białego nieba. Wiedziałem, że rozwieje się koło wpół do ósmej, odsłaniając ciemny błękit. Zapowiadał się kolejny cudowny letni dzień. Wszedłem po schodach na górę, po prostu dlatego, że nie mogłem już wytrzymać na pomoście, a poza tym nie miałem dokąd pójść. Zszedłem z powrotem, bo tata urwałby mi głowę, gdybym na dłużej oddalił się z miejsca pracy. Pół godziny później, kiedy zniknęły ostatnie smugi mgły, z portu mariny wypłynęła powoli Lori w motorówce do wa keboardingu i zatrzymała ją dziobem przy obijaczach na pływającym pomoście. Wyskoczyła, przywiązała cumę do pachołka, a kiedy się schyliła, uznałem, że to jest najgorsza kara: oglądać niedostępną dla mnie dziewczynę w szortach z moich obciętych dżinsów. Spojrzała na mnie pomiędzy nogami, a jej związane w koński ogon włosy musnęły pomost. – Krążysz jak tygrys w klatce. – Co z tego? Nikogo to nie rusza. – Jasne, że rusza. Wszyscy w magazynie o tym plotkują. Twój tata obserwuje cię przez lornetkę. Gdyby stosunki w mojej rodzinie wyglądały inaczej, mógłbym pomyśleć, że zaczęli mnie żałować i że rodzice mogą jeszcze zmienić zdanie w kwestii wysłania mnie do szkoły. Wiedziałem, że tak nie jest. Obserwowali mnie i pokazywali palcami jak osobliwość, która niedługo znajdzie się w bezpiecznej odległości od nich. A może nawet szybciej niż niedługo. – Jeśli mnie obserwują, to nie mogę z tobą rozmawiać – powiedziałem do Lori. Wyprostowała się i spojrzała na mnie. – Czemu nie? Równie dobrze mógłbyś już być zapisany do szkoły wojskowej. – Jeśli znowu coś spieprzę, wyślą mnie od razu. Jeśli nic się nie zmieni, zaczekają do sierpnia. Jej oczy rozszerzyły się, a potem zwęziły.

– Naprawdę potrzebuję benzyny – oznajmiła. – Przypłynęłam tutaj, żebyś zatankował mi łódź. Czy nie mam prawa do odrobiny benzyny? – Krzyczała na mnie bez powodu. Albo może raczej krzyczała z naprawdę dobrych powodów, ale tak naprawdę nie chodziło jej o benzynę i nie krzyczała na mnie. Niech to diabli! Wyciągnąłem pistolet do paliwa z pompy i wepchnąłem go do baku łodzi. To był sensowny powód i doskonała wymówka, żebyśmy mogli zamienić kilka słów. Ale kiedy patrzyłem w jej smutne zielone oczy, nie potrafiłem wymyślić niczego, co mógłbym jeszcze powiedzieć. Lori potrafiła. – Do sierpnia? W sierpniu zaczynają się treningi futbolu. Ominą cię. Nie dałem rady dłużej na nią patrzeć. Licznik pompy nabijał kolejne cyferki, a ja powiedziałem: – Chyba nie do końca rozumiesz. Ominie mnie gra w futbol. Kropka. – Myślisz, że w szkole wojskowej nie będą mieli drużyny? – Szczerze wątpię. Pewnie mają raczej szkolną drużynę czyścicieli latryn. – Szkoła z internatem. Nie mogę uwierzyć, że rodzice wysyłają cię do szkoły z internatem. Myślałam, że takie rzeczy mogą zdarzyć się tylko w Dźwiękach muzyki. – Westchnęła tak ciężko, że znowu na nią spojrzałem. Obserwowała czaplę, która przeleciała nisko nad jeziorem i zanurzyła pazury w wodzie. Wyłowiła trzepoczącą rybę, niemającą gdzie się ukryć i skazaną na śmierć. – A może wyślą cię do tej najbliższej szkoły wojskowej? – zapytała Lori. – Może mogłabym cię odwiedzać. Nie musieliby o tym wiedzieć. Potrząsnąłem głową. – Skoro postanowili się mnie pozbyć z domu, to znaczy, że chcą mnie wysłać naprawdę daleko. Do Mississippi, Tennessee albo Wirginii. Daleko. Lori spróbowała spojrzeć na wszystko od jaśniejszej strony. Zmusiła się do uśmiechu. – Może ci się tam spodoba. Będziecie mogli strzelać z dział i karabinów maszynowych? – Nie, jestem pewien, że chodzi o naukę tradycji wojskowych, takich jak noszenie mundurów i stanie godzinami na baczność, bez żadnych fajnych rzeczy, które mogłyby wybuchać. Rodzice chcą, żeby to była dla mnie kara, bo uważają, że jestem bezwartościowy. Jej uśmiech zgasł. – Nie uważają, że jesteś bezwartościowy. – Czemu nie? Sean jesienią pójdzie do college’u, Cameron wróci na swoje studia, a jeśli ja także wyjadę, to rodzice będą mieli chatę dla siebie dwa lata wcześniej, niż planowali. Jestem pewien, że nie mogą się doczekać, żeby się mnie pozbyć. Przyjrzała mi się, marszcząc brwi – wyglądała, jakby wytężała z całych sił umysł w poszukiwaniu odpowiedzi, która poprawiłaby mi nastrój, ale moje argumenty były nie do zbicia. W końcu dotknęła moich włosów tuż za uchem. – Każą ci się ściąć na jeża? Naprawdę nie obchodziło mnie, jak wyglądam, czego dowodem była moja broda. Nic mnie nie obchodziła fryzura – a już na pewno nigdy bym się do tego nie przyznał. Jednak w sposobie, w jaki Lori dotknęła moich włosów i patrzyła na nie, zamiast spojrzeć mi w oczy, było coś, co sprawiło, że zaczęło mnie to naprawdę obchodzić. – Mój tata cię zobaczy – przypomniałem. Odwróciła głowę w stronę magazynu, ale zatrzymała się w połowie tego gestu, z uniesionym podbródkiem. Opuściła rękę. Pompa kliknęła, a ja wyciągnąłem pistolet z baku. Lori odjechała z rykiem silnika na jezioro, zajęta jakimś zleceniem, z powiewającym za nią jasnym końskim ogonem. Znowu zacząłem chodzić w górę i w dół schodami, ale teraz już nie miałem poczucia straty czy podobnych problemów. Myślałem intensywnie. Myślałem tak intensywnie, że kiedy po południu pływałem na wakeboardach z Lori i chłopakami, udało mi się skoczyć idealne air raley i nawet tego nie zauważyłem. Chłopaki powiedzieli mi, że powinno się częściej wysyłać mnie do szkoły wojskowej, to może zrobiłbym karierę jako profesjonalny wakeboardzista. Ich złośliwe przytyki nie robiły już na mnie wrażenia. Układałem

w głowie plan. Kiedy wróciliśmy i przechodziłem koło biura, usłyszałem, że Lori kłóci się z moją matką o wysyłanie mnie do szkoły. To nie mogło nic dać, więc nie zwróciłem na to większej uwagi. Wiedziałem, co muszę zrobić.

13

Groźba, że rodzice Adama wyślą go do szkoły wojskowej, czaiła się od trzech tygodni w głębi mojego umysłu, jak kiepskie tło przygotowane do szkolnej fotografii, udające bibliotekę. Nawet jeśli samo zdjęcie wyszło jakimś cudem dobrze, nie można było zapomnieć o tym, że szczerzysz się jak kretynka na tle nieprawdziwych książek. Niezależnie od tego, jak cudowne chwile zdarzały się mnie i Adamowi w ciągu ostatnich tygodni, ta groźba psuła je wszystkie. Teraz w końcu się urzeczywistniła, a ja nie chciałam tego zaakceptować. Nie byłam pewna, czy Adam to akceptował. Zamiast się wściekać i ciskać rzeczami, czego się po nim spodziewałam, sprawiał wrażenie zagubionego, jakby nie wiedział, jak powinien zareagować. Po południu, podczas treningu na wakeboardach, wykonał nawet serię idealnych skoków, a ja i chłopaki patrzyliśmy na siebie ze zdumieniem. To było zupełnie niepodobne do Adama. Wcale nie koncentrował się na nowych i ekscytujących sposobach na upadek. Czy to była zapowiedź tego, co zrobi z nim szkoła wojskowa? Nawet gdybym miała nigdy więcej nie spotykać się z Adamem, musiałam go przed tym wszystkim ratować! Odniosłam do magazynu kamizelkę ratunkową i wakeboard, a potem zastukałam do drzwi biura i weszłam do środka, żeby zmierzyć się z jego matką. Usiadłam za nią na stołku – pisała coś pracowicie na komputerze i nawet się nie obejrzała. Musiała wiedzieć, po co przyszłam. – Wie pani, ja też złamałam zasady – powiedziałam. – Do tanga trzeba dwojga, do spędzenia dwóch godzin w domku na drzewie też. Buuu! – Zamachałam rękami, jakbym chciała przerazić ją moimi straszliwymi występkami. Ponieważ nadal na mnie nie spojrzała, efekt dramatyczny został nieco osłabiony. – Dlaczego on ma takie okropne kłopoty, a ja żadnych? – zapytałam sfrustrowana. – Zamiast wysyłać go do szkoły wojskowej, można by nas ukarać po równo. Moglibyśmy założyć obóz wojskowy na trawniku przed domem. Oboje mamy ogromne doświadczenie w zabawach w wojnę. – Nie masz kłopotów, Lori, ponieważ nikt nie wierzy, że wymknęłabyś się z domu wczoraj wieczorem, gdyby Adam cię nie namówił. – Pani Vader nie przerywała pisania i mówiła do ekranu komputera. – Z drugiej strony Adam nie po raz pierwszy specjalnie się postarał, żeby zrobić coś dokładnie na przekór temu, co mu powiedzieliśmy. To, że wysyłamy go do szkoły, nie ma nic wspólnego z tobą. – Ma wszystko wspólne ze mną! – wykrzyknęłam. – Początkowo tak – przyznała pani Vader. – Ale teraz sytuacja się zmieniła. Ojciec Adama i ja wydaliśmy mu polecenie, którego nie posłuchał. A jeśli nie posłuchał dlatego, że ma ADHD, ale odmawia brania leków, musi się nauczyć innych sposobów radzenia sobie w świecie. Jego ojciec i ja próbowaliśmy, ale nie zdołamy mu więcej pomóc. Drzwi biura otworzyły się ze skrzypnięciem i stanął w nich Adam. – ADHD jest nadmiernie często diagnozowane i bez potrzeby leczone – oznajmił profesorskim tonem. – Badania wykazały, że jeden na trzech nastolatków, u których stwierdzono ADHD i którym przepisano stymulanty, w ogóle nie potrzebuje leczenia. – Trzasnął drzwiami i zniknął równie nagle, jak się pojawił. – Ty nie jesteś tym jednym na trzech! – wrzasnęła za nim jego mama. Kiedy jej głos przestał mi dzwonić w uszach, odezwałam się: – Nie byłabym taka pewna. Czasem wydaje nam się, że jesteśmy od niego mądrzejsi, a on wtedy nagle wyskakuje z czymś takim. Wie pani, że on czyta gazety i nie jest tak oderwany od rzeczywistości, jak udaje? – Naprawdę? – zapytała pani Vader. – Wymień mi jedną rzecz, jaką tego lata zrobił Adam, która świadczyłaby o choćby odrobinie zdolności planowania. – Zostawił dla mnie róże w całej marinie. Pani mu w tym pomagała.

– Rzeczywiście, ale zrobił to, żeby cię przeprosić, bo poprzedniego wieczora go poniosło. Wymyśl coś innego. Otworzyłam usta, żeby powiedzieć jej o śpiworze, poduszkach, świecy i oreo w domku na drzewie, ale uznałam, że dowody na nieposłuszeństwo z premedytacją raczej mu nie pomogą. Zamiast tego powiedziałam: – Myślę, że część jego problemów wynika z ADHD. Znam go od zawsze i zawsze się tak zachowywał, więc trudno sobie wyobrazić, jaki by był w przeciwnym wypadku. Ale część jego problemów wynika z tego, że Sean i Cameron stale go prowokują. Wiem, że to brzmi dziwacznie, ale widziałam, jak Adam potrafił niesamowicie panować nad sobą, kiedy robili wszystko, żeby go wyprowadzić z równowagi. Kiedy ich poznałam, myślałam początkowo, że Adam ma na imię Daun. Pani Vader uderzyła kilka razy spację z taką siłą, że myślałam, że przycisk zaraz wyleci z klawiatury. – Sean wie, że nie wolno mu nazywać w ten sposób Adama. – Wiem o tym. Ale on i tak to robi. – Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym dawniej, przez te wszystkie lata? – Nie podnosiła głosu, ale wiedziałam, że ma mnie dość. – Jeśli się poskarżyło, wylatywało się z paczki – wyjaśniłam. – A mnie nie zależy już na przynależności do paczki. – No cóż. – Kliknęła myszką, żeby zamknąć dokument, nad którym pracowała, a potem otworzyła następny i wróciła do pisania. – Uważamy, że na dłuższą metę tak będzie najlepiej dla Adama. Możesz nam zaufać. Siedziałam tam jeszcze przez kilka minut, słuchając uderzeń jej palców o klawiaturę. Od kiedy weszłam, nie przerwała nawet na chwilę pisania ani nie obejrzała się na mnie. Wiedziałam, że jest wytrącona z równowagi – w zwykłych okolicznościach raz czy dwa razy zobaczyłabym w trakcie rozmowy jej rozzłoszczoną twarz. Była zdenerwowana tym, że musi go odesłać z domu. Mimo to nie chciała zmienić swej decyzji. A to wszystko była moja wina. Chciałam zostać i dalej się z nią kłócić – zrobiłabym to, gdybym miała poczucie, że cokolwiek z tego wyniknie. Ale skończyły mi się i tak słabe argumenty, a obawiałam się, że jeśli zagłębię się w szczegóły dotyczące mnie i Adama, to zgodnie z jego słowami zostanie odesłany do szkoły wcześniej, niż planowano. Okręciłam się na stołku i wyszłam z biura, zdeterminowana, żeby raz na zawsze pokazać tacie, że Adam nie jest taki okropny. Pani Vader uważała, że sama z siebie nie jestem zdolna do nieposłuszeństwa, prawda? Byłam grzeczną i pozbawioną własnej woli dziewczynką, która mogła mieć kłopoty, tylko jeśli chłopak ją namówił? Pokażę im wszystkim, a jednocześnie uratuję Adama przed szkołą wojskową! Na zewnątrz, w gasnących promieniach słońca, Adam opierał się o ścianę. Kiedy usłyszał skrzypnięcie drzwi, wyprostował się i zrobił krok w moim kierunku, a między jego brwiami widziałam wyraźnie głębokie zmarszczki niepokoju. Starannie zamknęłam drzwi i podbiegłam do niego. – Zajmę się tym – wyszeptaliśmy jednocześnie. – Nie… Jak ty miałbyś się tym zająć? – zapytałam szybko. Nie mieliśmy dużo czasu, żeby pogadać, zanim ktoś znowu zobaczy nas razem. – Pójdę dzisiaj z Seanem na imprezę i nastraszę mojego ojca. – Nie rób tego! – Głos Adama był niewiele głośniejszy od szeptu, a w jego oczach błysnął gniew. – Obiecałaś, że tego nie zrobisz. – Owszem, ale to było zanim postanowili cię odesłać z domu! – Musiał przecież widzieć różnicę sytuacji i rozumieć, o jaką stawkę toczyła się gra. Patrzyliśmy na siebie z uporem, a całodzienny żar słońca uwalniał się z chodnika pod naszymi klapkami, unosił się i oblekał nasze ciała. – Ja się tym zajmę – warknął, jakby to była groźba. Wyminął mnie i przeszedł wzdłuż ściany sklepu, kierując się do swojego ogrodu i domu. Naprawdę chciałam, żeby mógł się tym zająć, ale nie miał jak dotąd imponujących osiągnięć w wydostawaniu się z kłopotów.

Kątem oka zobaczyłam Seana, który zamykał wielkie metalowe drzwi magazynu na noc. Wiedziałam, co muszę zrobić.

14

Najpierw się ogoliłem. To okazało się trudniejsze, niż przypuszczałem – dawniej goliłem tylko jednodniową szczecinę, a nie bujną brodę trapera, do wyhodowania której dążyłem. Musiałem się szarpać przez kilka minut, żeby się jej pozbyć. Potem się wziąłem za prasowanie. Przywlokłem z pokoju rodziców do własnego deskę i żelazko, a następnie wyprasowałem szorty i zapinaną koszulę z długimi rękawami, które planowałem podwinąć i wyglądać jak idiota. Założyłbym garnitur, ale uznałem, że to już przesada. Zamierzałem porozmawiać z tatą Lori i chciałem wyglądać jak porządny chłopak, który powinien mieć prawo umawiać się z jego córką, a nie jak przestępca wystrojony na spotkanie z krzesłem elektrycznym. Najpierw jednak musiałem dać sobie radę z prasowaniem, które wymagało mnóstwa cierpliwości. Nie miałem jej za grosz. Trwało to całą wieczność, a potem musiałem jeszcze raz wyprasować koszulę, żeby wygładzić zmarszczki, które sam na niej zaprasowałem. W końcu ubrałem się i przejrzałem krytycznie w lustrze. Wyglądałem jak Sean. Byłem przygotowany najlepiej, jak tylko to było możliwe. Zbiegłem na dół i przeszedłem przez ogród, minąłem domek na drzewie, wszedłem do ogrodu Lori, przemaszerowałem też przez podjazd, będący sceną najrozmaitszych zbrodni, a potem zadzwoniłem do drzwi. Jej tata otworzył i spojrzał na mnie z góry. Trochę niedobrze, że garaż był o kilka stopni niżej niż kuchnia, ponieważ przez to wydawałem się znacznie od niego niższy. Udałem, że mnie to nie rusza. – Chciałbym pana poprosić o poświęcenie mi chwili – powiedziałem. Zmarszczył brwi, ale nie odesłał mnie z kwitkiem. Gestem głowy wskazał mi salon. Razem z nim przeszedłem przez salon i wyszedłem na tylną werandę. Tata Lori usiadł w fotelu, który najwyraźniej zajmował, kiedy zadzwoniłem do drzwi. Chyba ostatnio spędzał tu mnóstwo czasu – na stole obok piętrzyły się powieści szpiegowskie, a koło nich leżała lornetka. McGillicuddy nie żartował, kiedy uprzedzał, że ich tata obserwuje Lori i mnie. – Siadaj – rzucił. Nie powiedziałem „hau hau”. Nie mogłem sobie na to pozwolić. Usiadłem w fotelu naprzeciwko niego. – Strzelaj. – Starał się, żeby jego głos brzmiał swobodnie, ale nadal marszczył brwi. Odetchnąłem głęboko i trochę nierówno. Odchrząknąłem. – Kiedy Lori i ja zostaliśmy poza domem na całą noc, to naprawdę był kompletny przypadek. A kiedy następnego dnia spotkaliśmy się w lesie, chcieliśmy po prostu porozmawiać o tym, co się stało i o tym, co możemy teraz zrobić. – Nie tylko o to wam chodziło – wtrącił. Zastanowiłem się nad tym. Trafił w sedno, ale przyznanie się do tego nie pomogłoby mi. Tym bardziej nie pomogłaby mi próba kłamstwa, bo byłem fatalnym aktorem. Ciągnąłem dalej. – Wczoraj wieczorem chcieliśmy się pożegnać. Postanowiliśmy się nie spotykać więcej, tak jak sobie pan tego życzył. – Powiedziałem to trzy tygodnie temu – przypomniał, pochylając się do przodu. – Tak, proszę pana – przyznałem. – Ale wydaje mi się, że nie wziął pan pod uwagę tego, że jesteśmy ludźmi. Musieliśmy przemyśleć różne rzeczy i załatwić pewne sprawy do końca. Zapadła długa cisza. Tata Lori patrzył na mnie, a ja starałem się odwzajemniać jego spojrzenie, ale rozpraszało mnie głośne stukanie w mój fotel. Spojrzałem w dół i uświadomiłem sobie, że to mój palec. Nie poradziłbym sobie z jego badawczym spojrzeniem – byłem jednak dostatecznie mądry, żeby nie próbować pokerowych zagrywek, dlatego odsłoniłem wszystkie karty. – Kocham Lori. Zawsze ją kochałem. I może ma pan rację, czasem mogłem mieć jakieś

ukryte zamiary, o których nie chciałby pan słyszeć. Ale nie zrobiłbym niczego, co mogłoby ją skrzywdzić. Stracił opanowanie. – Wczoraj wieczorem przekonałeś ją, żeby skakała z okna! Skrzywiłem się lekko. – Złapałem ją. – A teraz oczekujesz, że powiem „okej”, pozwolę ci się z nią widywać, a potem powiem twoim rodzicom, żeby nie wysyłali cię do szkoły wojskowej? Kiedy stał w kuchni, a ja byłem w garażu, sprawiał wrażenie wyższego ode mnie, ale teraz ja zyskałem przewagę. W porównaniu do niego mówiłem spokojnie i rozsądnie. – Szczerze mówiąc, nie oczekuję tego. Po prostu chciałem, żeby raz wreszcie ktoś mnie wysłuchał. Wstałem. – Siadaj – polecił. Usiadłem. – Mam nadzieję, że rozumiesz mój punkt widzenia – powiedział. – Kiedy ma się nastoletnią córkę, trudno pozwalać, żeby ktoś taki jak ty kręcił się w pobliżu niej. Prawie powiedziałem: „Widzę, że pan coś mówi, ale nie rozumiem ani słowa” – to, o czym bredził, było kompletnie bez sensu. Przypomniałem sobie jednak, co Lori mówiła mi na temat strzelania sobie w stopę. Próbowałem wyjaśnić całą sytuację, a nie pogorszyć ją. Nie powiedziałem ani słowa. Musiał jednak zauważyć moje spojrzenie, ponieważ dodał: – Nieważne. Chodzi o to, że Lori jest moją jedyną córką. Od śmierci jej matki, ple, ple, ple, bardzo ważna gadka, ple, ple, ple, niezwykle istotne powody, dla których traktuję cię jak śmiecia. – Wydawało mi się, że mówi właśnie coś takiego, ale przestałem go słuchać z powodu tego, co zobaczyłem ponad jego ramieniem. Moskitiera chroniła werandę przed komarami. Gdy patrzyło się przez nią z bliska, utrudniała widzenie, ale z tej odległości była praktycznie przezroczysta. Intensywnie zielone liście klonu ocierały się o nią od zewnątrz, próbując się dostać do środka, a prześwit pomiędzy gałęziami stanowił idealną ramę dla widoku na pomost. Zaś na tym pomoście stała Lori i całowała się z Seanem. Miałem wrażenie, że czerwone litery LORI KOCHA ADAMA, wypisane sprayem na moście w oddali wiszą nad ich głowami. – Poza tym – mówił tata Lori – ple, ple, ple, dlatego właśnie nie ufam ci jak psu i zawsze wiedziałem, że nic dobrego z ciebie nie wyrośnie. Ręka Seana zsunęła się poniżej bioder Lori. – Jeszcze trochę chrzanienia – powiedział pan McGillicuddy. – A teraz możesz złożyć samokrytykę. Lori położyła rękę na wewnętrznej stronie uda Seana. – Adam? – odezwał się pan McGillicuddy. – Tu jestem. – Zamachał ręką, zasłaniając mi widok na moją zdradziecką byłą dziewczynę i skretyniałego brata. – Przepraszam – potrząsnąłem głową. – ADHD. Mógłby pan powtórzyć? – Powiedziałem, że możecie się znowu spotykać z Lori. Poza tym czuję się odpowiedzialny za całą tę historię ze szkołą wojskową. Twoi rodzice pewnie się już wcześniej nad tym zastanawiali, ale ja z pewnością popchnąłem ich mocno w tym kierunku. Wyciągnę cię jakoś z tego. Mówił mi, że dostanę wszystko, na co miałem nadzieję, przychodząc tutaj. Zwyciężyłem. Mogłem przynajmniej cieszyć się, że nie pojadę do szkoły wojskowej. Mój mózg wysyłał sygnały do mięśni, domagając się reakcji, ale byłem jak sparaliżowany. Zacisnąłem pięści na poręczach fotela, patrząc, jak Lori objęła Seana w pasie i mocno przytuliła. – Skąd ta ponura mina? – zapytał jej tata. – Myślałem, że tego właśnie chcesz. Nie musisz się o nic martwić, zaraz zadzwonię do twojej mamy. Zaufaj mi, jestem prawnikiem. – Dziękuję, proszę pana. Zerwałem się z fotela, żeby nie połamać go na kawałki. Wyciągnąłem rękę do taty Lori, któ-

ry ją uścisnął. Nie miałem pojęcia, dlaczego to robi, chciałem się tylko stąd wydostać. Odprowadził mnie do drzwi i zawołał, kiedy szedłem przez ogród: – Naprawdę jestem z ciebie dumny, młody człowieku! To była dla mnie nowość i roześmiałbym się z absurdu takiego twierdzenia, gdybym nie był tak skoncentrowany na dotarciu do konkretnego miejsca w jego ogrodzie, będącego dogodnym punktem do obserwacji pewnego konkretnego pomostu. Spojrzałem pomiędzy drzewami – miałem nadzieję, że to, co widziałem z werandy, okaże się jakimś mirażem na wodzie albo zwykłą halucynacją. Ale Lori i Sean nadal stali na pomoście. Nie całowali się już, ale wciąż byli objęci. To ja powinienem tam stać. A może to ja tam stałem? Żeby się upewnić, położyłem rękę na wisiorku z czaszką i piszczelami. Nie, ja stałem tutaj, a tam stał Sean. Odwróciłem się. Mój umysł nie do końca potrafił ogarnąć to, co widziały oczy, ale szybko zaczął nadrabiać zaległości, a we mnie zagotowała się złość. Dla Lori rozmawiałem z jej tatą. Dla Lori zgoliłem brodę – co było potężną przykrością, ponieważ podobało mi się, że przez trzy tygodnie wyglądałem jak rabuś. Dla Lori prasowałem. Roztrząsałem w głowie te wszystkie drobiazgi, żeby opóźnić wpadnięcie w bezdenną otchłań, która otwierała się przede mną. Wyciągnąłem nas z tego bagna. Powiedziałem jej, że zajmę się tym, ale ona już we mnie nie wierzyła. Może nigdy nie wierzyła. A może naprawdę wykorzystała nasze kłopoty, żeby zdobyć Seana, którego przez cały czas kochała. Nie byłem pewien, która możliwość wydawała mi się najgorsza. Byłem tak wściekły, że przed oczami widziałem jasne błyski i wiedziałem, że muszę się zastanowić, zanim cokolwiek zrobię. Chłodna analiza wykazałaby, że wyciągam pochopne wnioski co do Lori i Seana. Ale nawet jeśli nie chodziło jej o zdobycie go, to i tak znowu mnie zdradziła. Raz wreszcie udało mi się wszystko naprawić, a ona złamała dane mi słowo. Zrobiła tę jedną jedyną rzecz, o którą ją prosiłem, żeby nigdy nie robiła. Nie potrzebowałem takiej dziewczyny. Wszedłem do kuchni i przypomniałem sobie kolejne okropieństwo. Powietrze przesycał zapach pizzy, małych krokiecików i wszelkiego rodzaju paskudnych przekąsek, które moja matka zdołała znaleźć w dziale z najbardziej przecenionymi mrożonkami w supermarkecie. Przygotowywała superspecjalny poczęstunek na wieczorną imprezę. Prawie o tym zapomniałem. Kiedy usłyszała zamykające się drzwi, wyjrzała z kuchni, a potem wybiegła do holu, żeby mnie mocno uściskać. Odsunęła mnie na długość ramienia i przyjrzała mi się z uśmiechem. – Dzwonił tata Lori. – Hurra. Zmarszczyła brwi, nic nie rozumiejąc, a potem je uniosła. – Powiedział, że możesz się znowu spotykać z Lori. I próbował mnie przekonać, żebym cię nie wysyłała do szkoły wojskowej. Skinąłem głową. Położyła ręce na biodrach, wyraźnie sfrustrowana tym, że nie okazuję żadnej radości na te fantastyczne nowiny, ale nie mogła powstrzymać entuzjazmu. – Co, na miłość boską, zrobiłeś, żeby go przekonać? Wzruszyłem ramionami. – Pogadałem z nim po męsku. – Cóż, muszę przyznać, że mnie zaskoczyłeś. – Cieszę się. – I słusznie. Nie cierpię tańczyć tak, jak mi Trevor McGillicuddy zagra, ale przytoczył naprawdę dobre argumenty na twoją obronę. Porozmawiam z twoim ojcem i przekonam go, że nie musimy już jechać i oglądać tych szkół. Oczekiwała, że zacznę się ślinić z wdzięczności. Nie zrobiłem tego. – Adam. – Tak. – Mówię ci, że nie zostaniesz wysłany do szkoły wojskowej i że możesz się znowu spotykać z Lori. Czy nie tego właśnie chciałeś? Słuchasz mnie w ogóle?

– A co mam twoim zdaniem zrobić, podziękować za to, że przez trzy tygodnie traktowaliście mnie jak psa? Popatrzyła na mnie naprawdę ostro i pomyślałem, że zaraz mi przyłoży. Zapytała tylko: – Pokłóciłeś się z Lori? – Nie! Wyminąłem ją, wbiegłem po schodach na górę i zatrzasnąłem drzwi do pokoju. Tym razem, kiedy zdobyte w pierwszej licealnej trofeum dla gracza roku zachybotało się na półce, nie próbowałem go łapać. Spadło na dywan, a z ręki rozgrywającego wypadła piłka. Klapnąłem na łóżko, wyciągnąłem z kieszeni komórkę i zadzwoniłem do Rachel. – Cześć, Adam! – pisnęła. – Tak się cieszę, że wracają te imprezy u was! Nie mogę się doczekać! Sean nie umówił się z nikim, prawda? – W sumie to chyba umówił – powiedziałem. – Właśnie widziałem, jak się lizał z Lori na pomoście. Rachel zachichotała jak zawsze, kiedy coś mówiłem, ale tym razem jej chichot miał w sobie coś maniakalnego, jak szczebiot psychopatycznego ptaka. Obawiałem się, że wpadnie w histerię. – Boże! No nie! Właśnie przed tym mnie przez cały czas ostrzegałeś! Chichot urwał się nagle, jakby nie była przed momentem na krawędzi załamania nerwowego. – Mam dość bycia miłą – powiedziała zdeterminowanym głosem. – Potrafię grać tak samo jak Sean. O której po mnie podjedziesz?

15

Ruszyłam biegiem w kierunku magazynu i Seana. Spojrzał na mnie i wrócił do zamykania drzwi na kolejne zamki, jakby wiedział, że szykują się kłopoty. Złapałam go za rękę i pociągnęłam za sobą. – Powoli, kobieto! – zawołał, kiedy się potknął i zadzwonił kluczami. – Chodź ze mną. – Pociągnęłam go przez trawnik i wokół falochronu, aż weszliśmy na mój pomost. Zatrzymałam go i położyłam mu rękę na piersi. Rzuciłam okiem na widoczną za drzewami tylną werandę mojego domu i przesunęłam go piętnaście centymetrów w lewo, tak by było nas stamtąd widać jak na dłoni. – Mój tata prawdopodobnie tam siedzi – wyjaśniłam Seanowi. – Jeśli nas obserwuje, to chciałabym, żebyś się zachowywał, jakbyśmy byli parą. Jego oczy rozszerzyły się, uniósł ręce do góry. – Nie ma mowy. Nie chcę, żeby to mnie wysłano do szkoły wojskowej. – Owszem, jest mowa – przerwałam. – Jesienią i tak wyjeżdżasz do college’u, będziesz wolny i bezpieczny. Wydawało mi się, że także spojrzał na werandę, ale zaraz uświadomiłam sobie, że patrzył w okna pokoju mojego brata, ponieważ powiedział: – Mogę zostać zrzucony z Chimney Rock. Rzuciłam mu najbardziej złowrogie spojrzenie, na jakie potrafiłam się zdobyć. – Seanie Vaderze – wycedziłam. – W tej chwili masz na mnie położyć ręce w nieprzyzwoity sposób. Musiałam wyglądać, jakbym miała go zaraz zabić albo dostać wylewu, ponieważ szybko położył dłonie na mojej odsłoniętej talii, tuż ponad majtkami od bikini i szortami z dżinsów Adama. Przycisnęłam palcami jego brodę, aż musiał pochylić głowę, a potem stanęłam na palcach i oparłam czoło o jego czoło, patrząc w jasnobłękitne oczy. Z bliska miałam wrażenie, że ma czworo oczu. To wszystko nie wyglądało seksownie ani nie sprzyjało konstruktywnej rozmowie, ale uznałam, że mimo wszystko jest szansa, by przerazić mojego tatę. – Znasz mój plan – powiedziałam. – Umawiam się z chłopakami gorszymi od Adama, żeby mój tata się poddał i pozwolił mi znowu się z nim spotykać. Ty jesteś najgorszym, jakiego znam. – Zamknęłam oczy i pocałowałam go w kącik ust. Sean odetchnął trochę głębiej przez nos, co sprawiło, że poczułam się, jakbym miała nad nim władzę, ale potem, ku mojej irytacji, oznajmił: – Adam i ja zawarliśmy układ. Ja nie będę właził mu w drogę, kombinując z tobą, a on nie będzie mi właził w drogę, kombinując z Rachel. Poczułam, że mój żołądek się zaciska. Adam i ja także zawarliśmy układ, ale właśnie próbowałam go ocalić przed wysłaniem do szkoły wojskowej, a to było ważniejsze od wszystkich obietnic. – Już i tak spieprzyłeś wszystko z Rachel – przypomniałam. To mogło zranić uczucia Seana, ale jeśli nadal miał do niej słabość, na pewno nie czekałby bezczynnie przez te trzy tygodnie. – Poza tym układ nie układ, Adam będzie ci za to kiedyś wdzięczny. Tata się zgodzi, żebym się spotykała z Adamem, a potem pogada z waszymi rodzicami o tym wysyłaniu go do szkoły, ponieważ to ja byłam przyczyną tych wszystkich problemów. Pocałowałam Seana w policzek, tak jak nauczył mnie Adam: w kącik ust, potem w policzek. Następny przystanek: ucho. – Może nie zauważyłaś jeszcze – stwierdził Sean – ale Adam i ja nie oddajemy sobie przysług. – Może powinniście zacząć? – podsunęłam. – Poza wszystkim innym, gdyby nie ty, nie gro-

ziłoby mu wysłanie do szkoły wojskowej. – Przytknęłam usta do jego ucha. – Mooooja wina?! – wykrzyknął, najwyraźniej wzięty przez zaskoczenie dobieraniem się do ucha. Mocniej ścisnął mnie w talii i zdołał wydusić: – Przed chwilą sama przyznałaś, że to twoja wina. – To moja wina, że Adam pakuje się w kłopoty, ponieważ się ze mną spotyka – wyszeptałam Seanowi do ucha. – Ale to twoja wina, że wasi rodzice od zawsze uważają go za tak beznadziejnego. Gdyby nagle zaczął sprawiać problemy, nikt nie wpadłby na pomysł wysłania go do szkoły wojskowej. Ale on się pakuje w kłopoty, od kiedy go znam i oboje wiemy, że w jakichś dwudziestu pięciu procentach odpowiada za to ADHD, ale w siedemdziesięciu pięciu to ty robisz coś, za co potem zwalasz winę na niego. Czasem dlatego, żeby samemu się wykręcić od odpowiedzialności, a czasem specjalnie po to, żeby mu dokopać. Wiedziałam to od zawsze i nie mogę uwierzyć, że do niedawna zależało mi na tobie. Znowu pocałowałam go w policzek. – Mam trudny charakter – szepnął w odpowiedzi. – To sprawia, że jestem wrażliwy. Laski na to lecą. – Skoro tak twierdzisz. Zamknij się i pocałuj mnie. Nie czekając na jego decyzję, pocałowałam Seana Vadera prosto w usta. Sean umiał się doskonale całować, ale trudno byłoby go porównywać z Adamem, ponieważ mieli kompletnie inny styl. Sean całował równie gładko jak mówił, z powściągliwą delikatnością, która sprawiała, że chciałam więcej. Pocałunki Adama były znacznie bardziej intensywne i właśnie dlatego, nawet jeśli od czasu do czasu otwierałam oko i rozkoszowałam się widokiem Seana, który całował mnie powoli, z zamkniętymi oczami, ani przez moment nie zapominałam, z kim się całuję. Nawet jeśli był niesamowicie podobny do Adama. Przesunął rękę na mój tyłek, a ja zastygłam w bezruchu: brat Adama położył mi rękę na tyłku! Jednakże to doskonale pasowało do planu, w który wciągnęłam Seana. Musiałam pamiętać, że robiłam to, żeby uratować Adama przed szkołą wojskową. Mimo wszystko zaczęłam się czuć winna i pomyślałam, że może chociaż częściowo obrócę to w żart. – I jak, jestem dobra? – uśmiechnęłam się tuż przy ustach Seana. – Może naprawdę zaczyna cię to kręcić? – Może zaczęłoby, gdybyś się nie odezwała. – To świetnie. Nie leciał na mnie ani odrobinę bardziej, niż ja na niego. Oblizałam usta i przygotowałam się na powtórkę. Ale nie byłam w stanie się do niego zbliżyć. Tkwiłam bez ruchu, wpatrując się w jasnobłękitne oczy, które w gruncie rzeczy w ogóle nie przypominały oczu Adama, jeśli przyjrzeć się im z bliska. – Co się dzieje? – zapytał Sean. Zacisnęłam mocno powieki, powstrzymując łzy. – To nie podziała, prawda? – Nie. – Nie widziałam go, ale w niskim głosie brzmiało niemalże współczucie. – Jakie są szanse, że twój tata akurat teraz na nas patrzy? Albo że zareaguje dokładnie tak, jak byś tego chciała? Albo że ma dostatecznie dobry wzrok, żeby odróżnić mnie od Adama? – Masz rację. To nigdy nie działało, ale mimo to się starałam. Chyba nie chciałam spojrzeć prawdzie w oczy… Podniosłam na niego wzrok – obserwował mnie z troską w oczach. – …i powiedzieć sobie, że nie zdołam niczego naprawić! Wybuchnęłam płaczem, cały świat wydawał mi się całkowicie beznadziejny, pusty i pozbawiony sensu. Przeze mnie Adama miała spotkać kara, na którą nie zasłużył. Jeśli nie potrafiłam tego naprawić, to co w ogóle potrafiłam? – Rany – odezwał się Sean. – Chodź tutaj. – Objął mnie i pogładził uspokajająco po plecach. Oparł podbródek na mojej głowie i powiedział – Pogadam z mamą, dobra? Byłam zbyt zajęta chlipaniem i zalewaniem łzami jego T-shirta, żeby odpowiedzieć.

– Wiesz, Adam potrzebował kogoś, kto by go poszturchał, żeby zrobił się trochę twardszy. Powinien mi za to dziękować. Ale masz rację, wysyłanie go do szkoły wojskowej jest bez sensu. Spróbuję przekonać mamę, żeby zrezygnowała z tego pomysłu. Jeśli komukolwiek może się to udać, to właśnie mnie. – Machinalnie poklepał mnie po plecach. – Może Rachel dowie się, że zrobiłem dobry uczynek. Pociągnęłam mocno nosem. – Może powinieneś pogadać z Rachel i powiedzieć jej, że chciałbyś się z nią pogodzić, idioto. Odsunął mnie na długość ramienia i popatrzył, jakby widział mnie po raz pierwszy w życiu. – Ty wiesz, to jest jakiś pomysł. Kilka minut później przeszłam przez ogród i weszłam do mojego domu. Robiłam, co w mojej mocy, żeby przerazić tatę, ale przywykłam już do tego, że moje plany zawodziły i byłam przygotowana na to, że ostatni też skończył się niepowodzeniem. Dlatego byłam zdumiona, kiedy tata zastukał w drzwi werandy i dał mi znak, żebym do niego wyszła. Z ostrożną nadzieją wślizgnęłam się na werandę i przyjrzałam tacie. Siedział rozparty i rozpromieniony w ulubionym fotelu z widokiem na pomost. Nie byłby taki szczęśliwy, gdyby zobaczył, że Sean i ja całowaliśmy się tuż pod jego nosem. Niech to szlag, pewnie wygraliśmy na loterii! – Wiem, co zrobiliście – powiedział tata. – Serio? – zapytałam ostrożnie, na wypadek, gdybym była znacznie gorszą znawczynią psychologii rodziców, niż mi się wydawało. – Tak. I uważam, że to godne pochwały. – Serio?! – Czy on miał na myśli Seana i mnie? Od początku wakacji nie miałam czasu, żeby pracować jako wolontariuszka. – Tak. Mam rację, wymagając od ciebie powrotów o określonej porze, Lori. Mam rację, starając się, żebyś była bezpieczna. – Poklepał mnie po ręce. – Ale trochę przesadziłem z ograniczaniem twojej wolności. Frances powtarzała mi, że to przyniesie skutki odwrotne do zamierzonych, i chyba to właśnie się działo przez ostatnie tygodnie. Możesz się znowu spotykać z Adamem, a ja wstawię się za nim u jego rodziców. Nie sądzę, żeby się upierali, by odesłać go z domu. – Dziękuję! – krzyknęłam i rzuciłam mu się na szyję. – Strasznie dziękuję – powtórzyłam. – Tak się cieszę, Adam jest wspaniały, trzeba tylko nie zwracać uwagi na… mnóstwo rzeczy. Dziękuję, tato. – Zlazłam z niego, ponieważ zaczął mieć trudności z oddychaniem. Niewykluczone, że wbiłam mu kolano w żebra. – Dziękuję. Wziął mnie za rękę i uścisnął ją. – Baw się dobrze na tej imprezie dzisiaj. – Jasne. Strasznie dziękuję! Wpadłam do domu i pognałam na górę, żeby wyszykować się na przyjęcie, które miało się zacząć za niecałą godzinę. Wcześniej przygotowałam w łazience kilka drobiazgów, których potrzebowałam, a o których mogłam w przypływie ekscytacji zapomnieć: tusz i grzebyk do rzęs, kolczyki i pierścionek z perłami i diamencikami, który należał kiedyś do mojej mamy. Nosiłam go dopiero od urodzin i nadal czułam się dziwnie, mając go na palcu. Dopiero kiedy weszłam pod prysznic, przemyślałam na spokojnie słowa taty i zaczęłam mieć wątpliwości. Tata uważał, że godne pochwały było to, że całowałam się z Seanem, żeby uratować Adama przed wysłaniem do szkoły wojskowej? To byłoby możliwe tylko w przypadku, gdyby światem rządzili producenci telenowel. Chciałam jeszcze raz omówić to z tatą, ale nie byłam pewna, jak powinnam sformułować pytanie. „Hej, tato, co właściwie było godne pochwały, bo tylko udawałam, że mam pojęcie, o czym, do diabła, mówisz?” Poza tym obawiałam się, że samo pytanie mogłoby przekreślić to, co zrobiłam dla Adama, cokolwiek to było. No trudno. Byłam pewna, że tajemnica niedługo sama się wyjaśni. Teraz włożyłam minispódniczkę, która tak bardzo podobała się Adamowi i pobiegłam do jego domu, żeby świętować razem z nim. Koleżanki w szkole zawsze mi powtarzały, że mam niesamowite szczęście, bo mieszkam po

sąsiedzku z Vaderami i mogę w lecie chodzić na ich słynne imprezy. Ja odpowiadałam, że to nic takiego, i nie rozwijałam tematu. Czułam się zawsze nie na miejscu, wiedziałam, że ubieram się nieodpowiednio, ale nie miałam pojęcia, jak to zmienić. Chciałam się podobać Seanowi, ale on tkwił w ciemnym kącie, zajęty jakąś inną dziewczyną. Oczywiście od kiedy byłam z Adamem, moja opinia o tych przyjęciach się zmieniła. Na takiej imprezie Sean i Rachel zaczęli się umawiać, co otworzyło furtkę dla mnie i Adama. Na jednej z nich po raz pierwszy całowałam się z Adamem. Ostatnia była okropna – Adam wdał się w bójkę z Seanem i podbił mu oko, a ich tata znalazł nieduży zapas piwa i na dwa tygodnie położył szlaban na te przyjęcia. Ta jednak miała być doskonała. Kiedy szłam pomiędzy drzewami w stronę domu Adama, wielkiego i dostojnego w świetle zachodzącego słońca, czułam, jakby powietrze przenikała elektryczność. Pozostali goście jeszcze się nie pojawili. Poza samochodami i furgonetkami Vaderów na podjeździe nie było innych pojazdów. Nawet różowa bryka Adama gdzieś zniknęła. Może pani Vader posłała go do miasta, żeby przywiózł więcej jedzenia. Ale ponieważ istniała nikła szansa, że ktoś pożyczył jego furgonetkę, weszłam do domu bez pukania. Jako dziewczyna Adama miałam do tego prawo. W kuchni pani Vader starannie układała przekąski na talerzach, a Sean szybko je podjadał. Nie czekałam, aż pani Vader odłoży to, co ma w ręku, i uściskałam ją, ryzykując tłustą plamę na Obcisłym Wydekoltowanym Topie. – Strasznie pani dziękuję! Czy Adam jest na górze? Mogę się z nim zobaczyć? Pojechał gdzieś? Mam na niego tutaj zaczekać? Już mi wolno! Mogę tutaj siedzieć, czekać na niego i nawet nie muszę tego przed panią ukrywać! Co za luksus! Pani Vader roześmiała się i uwolniła z mojego uścisku. – Adam przed chwilą wyszedł. – Dokąd pojechał? – Nie powiedział, ale… – Skierowała w moją stronę skrzydełko kurczaka. – Adam uważa, że się pokłóciliście. Moje ciało przeszło w stan podwyższonej gotowości – umysł nie wiedział, co pani Vader może mieć na myśli, ale ciało już to zrozumiało. Nawet Sean ostrożnie się jej przyjrzał. – Naprawdę? – zapytałam słabo. – I to bardzo – poinformowała mnie. – Jak mogliśmy się bardzo pokłócić, skoro ja nawet o tym nie wiem? Sean roześmiał się nerwowo. – Wiem tylko, że twój tata zadzwonił i poprosił, żebym przemyślała wysłanie Adama do szkoły wojskowej – wyjaśniła pani Vader. – Potem Adam wrócił z rozmowy z twoim ojcem, a ja powiedziałam mu, że nie musi nigdzie wyjeżdżać, i myślałam, że będzie szczęśliwy, ale on był naprawdę zły na ciebie. – A dlaczego mi nie powiedziałaś, że Adam nie jedzie do szkoły? – zapytał Sean. – Cóż, nie byłam pewna, czy cię to interesuje. Pani Vader przeniosła spojrzenie z Seana na mnie i z powrotem na Seana. Najwyraźniej mimo stukania w klawiaturę usłyszała jednak, co próbowałam jej przekazać o Adamie i Seanie. Sean zagapił się na nią ze zdumieniem, ale mnie to nie obchodziło. Mogli omawiać swoje ważne sprawy rodzinne później, ja teraz miałam na głowie nastoletnią intrygę. Interesowała mnie jedna rzecz: – Dlaczego Adam rozmawiał z moim tatą? Pani Vader wzruszyła ramionami. – Nie wiem dokładnie, co zostało powiedziane, ale porozmawiali po męsku o zachowaniu Adama i dlatego właśnie twój tata zmienił zdanie na jego temat. Teraz słowa taty zaczęły nabierać sensu: nie chwalił mnie za całowanie się z Seanem w celu wyciągnięcia Adama z kłopotów. Myślał, że to ja przysłałam Adama na tę męską rozmowę. Uznał, że poradziłam sobie z naszymi problemami w dojrzały, odpowiedzialny sposób – nic nie mogło być dalsze od prawdy.

Jeszcze jedna rzecz się wyjaśniła: dlaczego Adam jest na mnie wściekły. Przycisnęłam ręce do ust. – Sean – powiedziałam przez palce. – Sean, Adam nas widział. Pani Vader cisnęła skrzydełko kurczaka na patelnię, oparła ręce na biodrach i spojrzała na mnie złym okiem. – Widział was, jak co takiego robiliście? – A jakie to ma znaczenie, skoro nie zniknęliśmy na noc? – rzucił kąśliwie Sean, ale słyszałam wibrujący w jego głosie niepokój. Pani Vader potrząsnęła głową, wzięła gąbkę i przetarła blat kuchenny. – Lori, musisz uważać na tych chłopaków. Nadal byłam poirytowana jej założeniem, że jestem pozbawiona własnej woli i inicjatywy. – Może to oni powinni uważać na mnie. – Myślałam tak od jakiegoś czasu, ale nigdy nie powiedziałam tego na głos. Kiedy zobaczyłam wyraz twarzy pani Vader, pożałowałam, że nie mogę cofnąć tych słów. – Może rzeczywiście powinni! – oznajmiła ostro. Dzwonek do drzwi uratował mnie przed sceną, w której matka rodu Vaderów zaczyna rzucać we mnie jedzeniem. Sean klasnął w dłonie i powiedział tonem kury domowej z lat pięćdziesiątych: – A oto i nasi goście! Ojej, co to będzie. Poszedł otworzyć drzwi, a pani Vader rzuciła mi jeszcze jedno miażdżące spojrzenie i zniknęła na schodach. Po drodze minęła zbiegającego po schodach Camerona. – Imprezka! – wrzasnął w przestrzeń. W tym momencie mnie zobaczył. – Co się, na litość boską, z tobą dzieje? Przełknęłam ślinę. – Mam nadzieję, że masz na myśli moją olśniewającą fryzurę, a nie jakąś bombę dotyczącą Adama, którą zamierzasz mnie zaraz poczęstować. Cameron wzruszył ramionami. – Wiem tylko, że pojechał po Rachel. Pokiwałam obłąkańczo głową. – Ale nie umówił się z nią na randkę, prawda? Tylko się przyjaźnią, prawda? – Wzięłam ze stosu przekąsek roladkę o smaku pizzy i drżącą ręką wrzuciłam do ust. Mniaaaaam, serek. – Wydaje mi się, że na randkę – poinformował mnie Cameron. – Był ubrany jak Sean i ogolił się. Położyłam rękę na sercu, które w proteście waliło z całej siły. – Nie wydaje ci się, że po prostu chciał, żebym była zazdrosna? – Zapytałem go o to, ale powiedział, że nie. Naprawdę chciał się umówić z Rachel. Powiedział, że najwyraźniej ty już go nie chcesz. – Cameron wskazał głową drzwi, w których zniknął Sean. – A teraz on już ciebie nie chce. Powiedział, że to prawdziwa ulga, bo sprawiasz więcej kłopotów, niż jesteś warta. Co, prawdę mówiąc. – Ma sens? – skrzeknęłam. Cameron rozłożył ręce: „sama to powiedziałaś”. Wszedł do salonu i przybił piątkę z jakimiś znajomymi. Sean wrócił do kuchni, prowadząc pięć czy sześć osób, które zaczęły skubać przekąski, skakać po kanapie w salonie i podkręcać głośniki na pełen regulator. Podeszłam do niego i złapałam za schludnie wyprasowaną koszulę na piersiach. – Adam nas zobaczył! – przekrzykiwałam muzykę. – Pojechał po Rachel! Cameron powiedział, że nawet ogolił się dla niej i że to prawdziwa randka. Proszę, powiedz, że Adam chce tylko, żebym była zazdrosna. Z twarzy Seana zniknął zwykły lekko złośliwy uśmiech. Wreszcie choć raz sprawiał wrażenie naprawdę zaniepokojonego. – To brzmi, jakby naprawdę chcieli być razem. – Nie wydaje mi się. – Nie mogło mi się tak wydawać, to byłoby zbyt okropne. Puściłam

koszulę Seana i wygładziłam ją. – Adam po prostu zobaczył, jak się całujemy, i się wściekł. Zawsze był przeciwny mojemu planowi i powiedział mi wprost, żebym nie próbowała go kontynuować. Ale do jutra mu przejdzie. – Przypomniałam sobie, jak długo ostatnio Adam miał do mnie żal. – Albo do przyszłego tygodnia. Sean potrząsnął głową. – Naprawdę się umówili. A ja miałem z nią porozmawiać! Pyszałkowaty uśmiech zniknął bez śladu. Sean sprawiał wrażenie tak przygnębionego, że straciłam całą pewność, iż uda mi się jakoś wytłumaczyć z tego wszystkiego przed Adamem. Poklepałam Seana po plecach i powiedziałam z większą pewnością, niż czułam: – Usiądziemy przy oknie i będziemy na nich czekać. Kiedy tylko pojawią się na imprezie, podejdziemy do nich i porozmawiamy, tak jak to było w planie. Posłuchają głosu rozsądku. Trzy godziny później Sean i ja nadal siedzieliśmy na parapecie, w oknie z widokiem na ogród przed domem – w miejscu, z którego zobaczylibyśmy każdą osobę wchodzącą od strony podjazdu przez drzwi frontowe. Baliśmy się jednak, że Adam i Rachel uznają, że jesteśmy razem, więc siedzieliśmy niewygodnie obok siebie na poduszkach, nie dotykając się i wyglądając przez szybę jak gorliwe szczeniaki czekające, aż ich państwo wrócą do domu. Na pewno postanowili tylko pojeździć po mieście przed zaczęciem przyjęcia, ponieważ wiedzieli, że na nich czekamy. Próbowałam dzwonić do Adama, a Sean próbował dzwonić do Rachel, ale nie odbierali. Na pewno chcieli tylko nas ukarać. Prędzej czy później pojawią się tutaj, a wtedy wszystko wyjaśnimy. – Dlaczego zawsze tak podle traktowałeś Adama, kiedy byliśmy mali? – zapytałam. Teoretycznie powinnam pocieszać Seana, ale byłam coraz bardziej wkurzona czekaniem na Adama. Dobrze było wyładować się trochę na kimś. – Gdybyś się tak nie zachowywał, on nie byłby aż taki wybuchowy. A skoro już o tym mowa, dlaczego zawsze tak podle mnie traktowałeś? Nigdy nie pozwalałeś nam się z tobą bawić, a jeśli już, to zachowywałeś się, jakbyś robił nam nie wiadomo jaką łaskę. – Słuchaj, Młodsza – powiedział łagodnie – byłaś wtedy naprawdę mała. I naprawdę słodka. – Pociągnął mnie za nos. – A ja nie chciałem być twoją niańką, chciałem się bawić z Cameronem i McGillicuddym. Słabo to już pamiętam, ale kiedyś czułem się, no wiesz, zaszczycony, że pozwalają mi się ze sobą bawić, bo byli ode mnie starsi. – Pochylił się, żebym go lepiej słyszała poprzez dudnienie basów. – Skoro byliście tacy nieszczęśliwi, łażąc za nami, to dlaczego ty i Adam nie bawiliście się we dwoje? – Raz to zrobiliśmy. – Przywołałam w pamięci wspomnienie tamtego letniego dnia, słońca migoczącego na falach na jeziorze, prześwitującego przez poruszające się liście wysokiego drzewa i plączącego we włosach Adama, kiedy przybijaliśmy do jego domku na drzewie napis PALANTOM WSTĘP WZBRONIONY. – Zazwyczaj nie przychodziło nam do głowy, że to jest jakieś wyjście. – Aż do teraz – podsumował Sean. – A teraz już jest za późno. – Ha, ha, ha. Bardzo śmieszne. – Mnie to też nie bawi – przyznał Sean. – Myślę, że Rachel i Adam naprawdę postanowili chodzić ze sobą. – Spojrzał ponad moją głową. – O wilku mowa. Podekscytowana tym, że zaraz zobaczę Adama, obróciłam się i spadłam z parapetu. Nade mną pojawił się cień, zasłaniający resztki światła lampy stroboskopowej, przeświecającego spomiędzy ciał ludzi tańczących w salonie. Nad nami stał mój brat, opierając ręce na biodrach. Walnęłam Seana w nogę. – Myślałam, że mówisz o Adamie! Sean patrzył jednak na McGillicuddy’ego i nie zwracał na mnie uwagi. – Wszystko jest w porządku. – Podniósł ręce do góry. – Ja nie całowałem się z nią w magazynie, kiedy miała jedenaście lat. McGillicuddy potrząsnął głową. – Adam i Rachel właśnie wyszli. Zerwałam się z podłogi, zanim Sean zdążył wstać z miejsca.

– Nie widzieliśmy, jak przyjechali! Powiedziałeś im, że Sean i ja nie chodzimy ze sobą? – Wszyscy nasi bracia i bliscy przyjaciele zostali poinstruowani, że mają powtórzyć Adamowi i Rachel, że są proszeni na konferencję przy oknie. – Okazało się, że w ogóle nie weszli do środka. – McGillicuddy także przekrzykiwał muzykę. – Dowiedziałem się od jakichś ludzi, którzy byli na pomoście. Powiedzieli, że Adam i Rachel strzelali rakietami w jezioro, a potem sobie poszli. – To był mój facet! – Odwróciłam się do Seana i uderzyłam go pięścią w pierś. – Twoja dziewczyna zabrała mojego faceta! – O Boże – jęknął Sean. Rozluźniłam zaciśnięte pięści i przycisnęłam dłonie do jego piersi, jakbym chciała go podtrzymać. Zapytałam McGillicuddy’ego: – Czy oni „poszli” razem? – Zaznaczyłam w powietrzu cudzysłów, żeby podkreślić, że chodzi mi o przedstawienie na pokaz, mające wszystkich przekonać, że pojechali gdzieś indziej na randkę. Przynajmniej ja tak to rozumiałam. – Czy po prostu poszli? Mój brat zmarszczył brwi. – Poszli sobie. Tammy podbiegła tanecznym krokiem, z szerokim uśmiechem z rodzaju tych, jakie masz na twarzy, kiedy jesteś na imprezie z chłopakiem, a twoje życie nie wali się właśnie w gruzy. Złapała McGillicuddy’ego i pociągnęła go na parkiet, zanim zdążyłam zapytać, czy zrozumiał, o co mi chodziło z tym cudzysłowem. – Rachel i Adam się umawiają – jęknął Sean. – Znaczy, naprawdę się umawiają. Poszli, nie pokazując się pod tym oknem, żeby się z nas natrząsać. – Machnął ręką w kierunku podjazdu. – Mówię ci, Lori, Adam przecież chodził dawniej z Rachel, a ja mu ją odbiłem. Po niecałych dwóch tygodniach zerwała ze mną z powodu tego, jak traktowałem Adama. Oni nie udają, naprawdę są razem. – To niemożliwe. W głębi serca wiedziałam, że to nie może być prawda. Jakkolwiek nielogicznie by to brzmiało, Adam wściekał się tylko na tych, którzy mu byli bliscy: na rodziców (wiele razy przez te wszystkie lata), na Seana (bezustannie), a w ciągu ostatnich tygodni ładne parę razy także na mnie. Nigdy nie wściekał się na Rachel, a jeśli jego stosunki z kimś układały się doskonale, to był pewny znak, że tak naprawdę nie obchodzi go, co ta osoba sobie myśli. Nie mogłam się jednak pozbyć wrażenia, że wszystko to, co robiliśmy razem przez ostatni miesiąc, było kłamstwem. Tak jak powiedział Sean, tego wieczora, kiedy po raz pierwszy zaczęłam rozumieć, że mogę coś czuć do Adama, Adam był umówiony z Rachel i przyłapał ją na całowaniu się z Seanem. Może nadal ją kochał i starał się ją odzyskać? To miałoby znacznie więcej sensu niż to, w co wierzyłam przez ostatni miesiąc: że chodził z nią, ale przez cały czas kochał tylko mnie. Miałam aż nadto dowodów na to, że wolał ją ode mnie. Podejrzewałam, że to ją jako pierwszą zabrał do Tajnej Kryjówki Randkowej, ponieważ zachowywał się bardzo podejrzanie, kiedy go o to zapytałam w zeszły weekend. Przekonał ją, żeby zaprosiła nas wszystkich do swoich dziadków, co oznaczało, że gadał z nią przez telefon. A dzisiaj sam powiedział, że z nią chodzi, i popisywał się nią przed wszystkimi gośćmi swojej imprezy. Nie miałam żadnych powodów, żeby w to nie wierzyć. Ten miesiąc, który spędziliśmy razem – mniej więcej razem, rozstając się i schodząc znowu – był tylko udawaniem. To wszystko nabierało sensu, kiedy przypominałam sobie sceny, które pewnie były udawane. Ale kiedy przypomniałam sobie, jak Adam drżał w domku na drzewie o krok od płaczu, mój żołądek zacisnął się w supeł. Żeby udawać coś takiego, musiałby być niesamowicie przebiegły, bardziej przebiegły niż Sean w swoich najśmielszych snach o przebiegłości. Musiałby także być bez serca, a ja musiałabym go w ogóle nie obchodzić. Dorastałam razem z nim i wiedziałam, że tak nie jest. Może naprawdę na kimś mu zależało. Na przykład na Rachel. Może to tylko ja go nie obchodziłam. Delikatnie położyłam rękę na policzku Seana i powiedziałam:

– Wiem, dokąd pojechali.

16

Mogłabyś zdjąć bluzkę? Nie widziałem Rachel, siedzącej w kabinie furgonetki – moje oczy nie przywykły jeszcze do ciemności w Tajnej Kryjówce Randkowej. Słyszałem jednak, że pęka ze śmiechu. – Nawet dla Seana bym tego nie zrobiła. – Dobra, ale musimy to jakoś uwiarygodnić. Masz coś przeciwko temu, żebym zdjął koszulę? Mój tata twierdzi, że wtedy wyglądam jak gorący amant. – Nie krępuj się. Przyzwyczajony do T-shirtów, zacząłem ściągać koszulę przez głowę i dopiero kiedy to się nie udało, przypomniałem sobie, że ubrałem się dzisiaj w stylu Seana. – Chcesz się założyć, jak szybko się tutaj pojawi? – zapytałem, rozpinając koszulę. – Chyba „pojawią się”? Miałem taką nadzieję. – Nie jestem pewien. Sean na pewno tu przyjedzie, ze względu na ciebie. Od początku mu na tobie zależało. Ale jeśli Lori tak naprawdę chodziło o Seana, może próbować go zatrzymać i nie wiem, czy sama się tutaj pofatyguje. – Ściągnąłem koszulę i dla lepszego efektu wyrzuciłem ją przez okno. – Połóż się. – Słucham?! – Planowanie przychodzi mi z najwyższym trudem – wyjaśniłem, na wypadek gdyby nie zauważyła podczas tego miesiąca, kiedy chodziliśmy ze sobą. – Powinienem przeciągnąć drut w poprzek drogi, żebyśmy wiedzieli, kiedy będą się zbliżać. Sean nie przyjedzie tutaj z włączonymi reflektorami, prawdopodobnie podejdą na piechotę, żeby nas zaskoczyć. Musimy być przygotowani. To nie powinno potrwać długo. – No dobra. Osunęła się i ułożyła na siedzeniu. Położyłem się, ciężar ciała opierając bardziej na fotelu niż na niej, żeby jej nie zgnieść. – To strasznie krępujące – powiedziała tuż przy moim policzku. Poczułem się lekko dotknięty. – Czemu? Robiliśmy to przecież w zeszłym miesiącu. – Ale nie kładliśmy się – przypomniała cicho. – Moja babcia byłaby okropnie mną zawiedziona. – Powiedz babci, że zostałaś wplątana w sieć intryg i tyle. Prawdopodobnie oni sami bezustannie robili coś takiego w swoich konnych powo… Drzwi nad naszymi głowami otworzyły się i silne ręce szarpnęły mnie za ramiona. Zaparłem się o framugę drzwi, po pierwsze dlatego, żeby uniknąć wywleczenia na zewnątrz, a po drugie dlatego, że pierwsze wydawało się niemożliwe do wykonania tak, żeby nie zgnieść swoim ciężarem Rachel i nie zrobić jej krzywdy. Ale jej już nie było pode mną – zdążyła wyskoczyć przez drugie drzwi. Kiedy Sean rzucił mnie na ziemię za ramię, Rachel obiegła od przodu furgonetkę. – Sean, przestań! Tylko żartowaliśmy! – krzyknęła. – To nie było śmieszne! – wrzasnął na nią Sean. Odszedł kawałek, ale zaraz zmienił zdanie, zawrócił i stanął nade mną. Przygotowałem się, żeby się przetoczyć, gdyby chciał mnie kopnąć. Ale on tylko wskazał mnie palcem i oddychał przez nos, próbując się uspokoić. W końcu powiedział: – Nie jesteś moim bratem. – Po czym ruszył przez trawę w kierunku drogi. – Sean! – skarciła go Rachel. – Teraz już wiesz, jak ja się czuję! – zawołałem za nim. Rachel spojrzała na mnie.

– Jesteś zadowolony? O to ci chodziło? – Pobiegła za Seanem, wołając go. Kiedy mijała zbliżającą się od tyłu do furgonetki Lori, rzuciła: – Strasznie cię przepraszam, pogadamy potem, okej? Teraz muszę… Sean! – Zniknęła pomiędzy drzewami. Lori nie ruszyła się z miejsca, nie obejrzała za Rachel i Seanem. Patrzyła na mnie z góry, z zaplecionymi rękami. – Żartowaliście? – zapytała ostro. – Bo przez chwilę byłam pewna, że nie żartujecie. Spojrzała na moją odsłoniętą pierś i z powrotem na twarz. Teraz, kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do blasku księżyca, widziałem wszystko, czego nie chciałem widzieć. Powoli wstałem, otrzepałem ziemię z szortów i potarłem łokieć, na który upadłem. – A co ja miałem pomyśleć, kiedy całowałaś się z Seanem na pomoście? – Teraz, po kilku godzinach, zdawałem sobie sprawę, że mogłem pomyśleć wiele różnych rzeczy i powinienem zapytać ją o jej wersję. Ale miałem wrażenie, jakby ktoś wyciągnął spode mnie dywan, a ja musiałem znaleźć cokolwiek, czego mógłbym się złapać, żeby nie upaść. – Nie mogę ci ufać. Rozłożyła ręce. – Nie rozumiem cię, Adam. Jestem z tobą, ale zachowujesz się, jakbym była twoim wrogiem. Mogę sobie wyobrazić naszą przyszłość, gdzie ty zawsze najpierw działasz, a potem się zastanawiasz, a ja patrzę na to przez palce, zbyt przerażona, żeby choćby odetchnąć. Nie mogę tak dłużej… Kiedy byliśmy po prostu przyjaciółmi, cały czas się o ciebie bałam, ale jakoś potrafiłam z tym żyć. Jeśli jesteśmy czymś więcej niż przyjaciółmi… – Może nie powinniśmy być – przerwałem jej. – Dlaczego właściwie jesteś taka pewna, że powinniśmy być razem? – Moja mama tego chciała. Odpowiedź przyszła natychmiast, bez zastanowienia. Byłem tego pewien, ponieważ Lori dotknęła swoich warg dwoma palcami. To nie był gest, jakby chciała zatkać sobie poniewczasie usta, ale jakby zastanawiała się, skąd te słowa się wzięły. Złożyła ręce i zaczęła okręcać na palcu pierścionek, który odziedziczyła po mamie. – Twoja mama nie żyje – przypomniałem. Opuściła ręce i spojrzała na mnie lodowato. Nawet ja wiedziałem, że przesadziłem. – Nie powinienem tego mówić. Zmierzyła mnie spojrzeniem od stóp do głów i znowu zatrzymała zimny wzrok na mojej twarzy. Zrobiłem krok w jej stronę. – Lori, nie powinienem był tego mówić. Przepraszam. – Nie wybaczę ci tego. – Patrzyła na mnie jeszcze przez chwilę, żeby mieć pewność, że ją zrozumiałem. Potem odwróciła się i poszła przez las. Patrzyłem za nią, aż nawet jasne włosy, które wydawały się świecić pomiędzy ciemnymi drzewami, zniknęły w mroku. Potem walnąłem głową w furgonetkę.

17

Droga do domu przez osiedle okazała się daleka. Nawet gdyby Sean i Rachel czekali na mnie w jego samochodzie u wylotu gruntowej drogi, nie przyjęłabym propozycji podwiezienia. Nie czekali na mnie. Później spędziłam długie piętnaście minut, stojąc w garażu i usuwając szczątki roślin z mojego ślicznego stroju. Powrót do domu z rzepami na spódniczce mógłby spowodować takie same kłopoty, jak powrót do domu z malinką. W końcu otworzyłam drzwi. – Lori? – zawołał tata z salonu. Zatrzymałam się w kuchni, wzięłam głęboki wdech i powoli wypuściłam powietrze – tak jak się to robi w zen. Mogłam teraz uciąć sobie z nim miłą pogawędkę. To zabawne: depresja spowodowana nieszczęśliwą miłością szalenie przypominała odpowiedzialne posłuszeństwo. – Tak, tato? – Wcześnie wróciłaś. Auuuuć, to był cios poniżej pasa. Znowu odetchnęłam głęboko dla uspokojenia, ale tym razem wyszło mi to gorzej niż poprzednio. Zrobiłam krok przed siebie i spojrzałam w moje odbicie w ciemnych drzwiczkach piekarnika. Wyglądałam jak seryjny morderca. Czubkami palców podciągnęłam do góry brwi i kąciki ust. Teraz wyglądałam jak ofiara kiepskiej operacji plastycznej. – Lori? – zawołał znowu tata. Szczerząc się jak śmierć, weszłam do salonu. Światło było zgaszone, telewizor włączony, ale wyciszony, jakby nikt nie zwracał na niego uwagi. Tata leżał wyciągnięty na sofie, ze zwiniętą obok niego Frances. Dwa miesiące temu taki widok by mnie zdumiał. Trzy tygodnie temu, tuż po tym, kiedy zaczęli się umawiać, cieszyłam się razem z nimi, ale byłam trochę skrępowana. Teraz poczułam tylko bardzo, bardzo silną złość. – Opowiedz, jak było na imprezie – zaproponował tata. – Czy twój pierwszy wieczór z odzyskanym Adamem był taki, jak sobie wymarzyłaś? – Pocałował Frances w czubek głowy. Tym razem nawet nie próbowałam oddychać dla uspokojenia – już i tak zaczęła mnie boleć głowa od zaciskania zębów. Teraz, kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do słabego światła, zobaczyłam na fotelu w rogu torbę Frances, którą zawsze nosiła do pracy. Usiadłam obok, żeby przejrzeć zawartość. Obszerna torba była wypełniona zapasem artykułów plastycznych i przypadkowymi przedmiotami, których używała do uspokajania i uczenia maluchów. Wyciągnęłam piłeczkę tenisową, długi sznurek zawiązany na końcach do zabawy w kocią kołyskę oraz egzemplarz Anny Kareniny. – Zawsze mi powtarzałaś, że powinnam oddawać zabawki, którymi nie bawiłam się od co najmniej roku – przypomniałam Frances. – Anna Karenina siedzi w tej torbie od co najmniej dziesięciu lat i nigdy się nie przydała. – Bardzo cię przepraszam, ale Alvin Harbarger z niej korzysta – powiedziała Frances. – Sprawdza sobie trudniejsze słowa w słowniku i zapisuje ich definicje. – Genialny sposób na beztroskie dzieciństwo, Frances. Alvin ma chyba cztery lata? – Pięć. – W jej głosie brzmiała irytacja większa, niż gdyby miała być spowodowana grzebaniem w jej torbie. Zupełnie jakbym przeszkadzała w idealnej randce. NIEMOŻLIWE. W końcu znalazłam to, czego szukałam: wyciągnęłam czerwony karton oraz dziecięce nożyczki i zaczęłam wycinać. – Tak właściwie to Adam i ja chcieliśmy spędzić trochę czasu razem, ponieważ tak długo to było niemożliwe. Urwaliśmy się z imprezy i pojechaliśmy do kina. – Adam obejrzał cały film? – zdziwił się tata. – Na czym byliście?

– Na Szkarłatnej literze. – Uchwyt malutkich nożyczek wbijał mi się w palce, ale cięłam dalej. Wielkie kawałki kartonu spadały na podłogę. – Czytałam tę książkę w trzeciej gimnazjum. A ty nie? – Kiedyś ją czytałem – przyznał tata. – Nie wiedziałem, że zrobili film. Frances delikatnie szturchnęła go łokciem. – Ona nie mówi serio, Trevor. Próbuje ci coś dać do zrozumienia. Tata popatrzył na mnie, pomału dopasowując elementy układanki. – Szkarłatna litera. Co się wydarzyło w Szkarłatnej literze? Co ona próbuje mi… Boże! – Zerwał się z kanapy, zrzucając Frances na podłogę. – NIE O TO CHODZI! – wrzasnęłyśmy jednocześnie ja i Frances. Wrzuciłam nożyczki do torby, wyciągnęłam rolkę taśmy klejącej i pomachałam w stronę taty łopoczącą literą. – To jest „I”, a nie „A”. I to nie dla mnie, tylko dla ciebie. – Obeszłam Frances i jej torbę, a potem przykleiłam literę do koszuli taty. – Zrobię ci mnóstwo „I” w różnych kolorach, żeby pasowały do wszystkich garniturów i krawatów. Noś je na pohańbienie. Zaskoczony tata spojrzał na swoją koszulę. – Co ma znaczyć to „I”? Otworzyłam usta, żeby powiedzieć słowo na „i”. Nagle coś się ze mną stało. Nigdy w życiu nie byłam tak wściekła. Na Adama za to, co zrobił, na Seana i Rachel włażących nam w drogę, na tatę, przez którego to wszystko się zaczęło. I na siebie za to, że powiedziałam Adamowi, że mu nie wybaczę. Byłam tak wściekła, że na chwilę naprawdę stałam się Adamem. Czułam niesprawiedliwość tego wszystkiego i ciężar życia z tym przez tygodnie – w jego przypadku przez lata. Zrozumiałam, dlaczego wściekał się na rodziców i dlaczego musiał im odpyskiwać nawet kosztem relacji ze mną, nawet mimo tego, że mu zależało. I dlatego, że za moment mogłam dostać szlaban na resztę wakacji, a może i na resztę roku: zamierzałam nazwać mojego ojca idiotą. Kątem oka zauważyłam, że wciąż siedząca na podłodze Frances potrząsa głową. Tata popatrzył na mnie, marszcząc brwi i nabierając podejrzeń. – Co ma znaczyć to „I”? – powtórzył. Położyłam rękę na literze „I” na jego piersi. Czy wiedział, że zniszczył moje wakacje, zabraniając mi się spotykać z Adamem, i że to, iż zmienił zdanie, w niczym już nie mogło pomóc? Czy wiedział, że na zawsze zniszczył mój związek z Adamem? Czy wiedział, że zniszczył moje życie? Moje usta nadal były ułożone do wypowiedzenia tego słowa na „i”. – „Ironia losu” – wykrztusiłam. Jeszcze raz wykonałam głęboki, uspokajający oddech i westchnęłam. Potem poszłam na górę do swojego pokoju. Kiedy doszłam do schodów, usłyszałam za sobą głos taty: – Co ją ugryzło? Powiedziałem jej, że może się znowu spotykać z Adamem. – A teraz się pokłócili – wyjaśniła Frances. – To właśnie ironia losu. – Porozmawiam z nią – zaproponował tata. – Nie – szepnęłam, nie odwracając się. – Nie! – stwierdziła Frances. – Ja do niej pójdę. Byłam już prawie na szczycie schodów, mogłam pobiec do pokoju i zatrzasnąć drzwi. Tak chciałam zrobić. Ale nie zrobiłam. Weszłam do pokoju, usiadłam na łóżku i czekałam, aż Frances przyjdzie na górę. Rozpłakałam się, kiedy tylko zajrzała przez drzwi. – Och, Lori – szepnęła pocieszająco, co sprawiło tylko, że zaczęłam płakać jeszcze bardziej. Usiadła koło mnie na łóżku, wyciągnęła ramiona, a ja całkiem straciłam nad sobą panowanie. Kiedy byłam młodsza, nigdy nie odważyłabym się uronić łzy przy chłopakach, nawet jeśli zrobiłam sobie krzywdę, bawiąc się z nimi. Chciałam być taka jak oni, a oni nie płakali. Nawet gdybym płakała, nie szukałabym pociechy u Frances. Nie była moją matką.

A może była? Szlochałam w jej ramionach, jakby była moją mamą, i zrozumiałam, co ludzie mają na myśli, kiedy mówią: „dobrze jest się wypłakać”. Płacząc, myślałam o wszystkim, co Adam mi zrobił i co ja mu zrobiłam. O wszystkich przykrościach, które spotkały nas ze strony Seana, Vaderów, mojego taty, a nawet samej Frances, kiedy odmówiła mi pomocy. Jedne łzy powodowały następne, aż naprawdę wypłakałam się do końca. Kiedy mówiłam o tym Tammy kilka tygodni temu, nie miałam pojęcia, o czym mówię. Usiadłam – czułam w środku pustkę, bolała mnie głowa, ale nie potrzebowałam już płakać. – Powiedz mi, co się stało – poprosiła Frances. Pociągnęłam nosem. – Adam zranił mnie tak bardzo, jak tylko potrafił, a wtedy… Frances zmarszczyła brwi za paskudnymi, wielkimi okularami. – A wtedy co? – A wtedy powiedziałam, że mu nigdy nie wybaczę! – Upsss. Nie miałam jednak racji w kwestii wypłakania się. Znalazłam jeszcze trochę łez i zaczęłam szlochać z twarzą w dłoniach. Frances znowu zaczekała, aż się uspokoję. – Czyli nie płaczesz z powodu tego, co zrobił Adam. Płaczesz z powodu tego, co mu powiedziałaś? – Chyba tak! – jęknęłam. – Czy to znaczy, że mogłabyś mu wybaczyć? – Mogłabym, gdyby nigdy więcej czegoś podobnego nie zrobił. Frances położyła mi rękę na kolanie. – Myślę, że zrobi. – Dlaczego? – zapytałam gwałtownie. – Przez te wszystkie lata, odkąd was znam, ty i Adam zachowujecie się bardzo przewidywalnie. Jesteście pod wieloma względami podobni, więc nic dziwnego, że tak dobrze się dogadujecie. Ale zachowujecie się podobnie z odmiennych powodów i właśnie dlatego się kłócicie. Ty chcesz dla wszystkich jak najlepiej, Lori. Chcesz, żeby wszystko było dobrze. Starasz się wszystko naprawiać. Nie ma w tobie złości. – Adam niczego nie naprawia – oznajmiłam żałośnie. – Ma w sobie mnóstwo złości. – Adam przeżywa wszystko znacznie bardziej, niż ty czy ja potrafimy pojąć – wyjaśniła Frances. – Dowie się, co cię boli, i wykorzysta to. Może cię zranić. Myślę, że to mechanizm obronny, który wykształcił, dorastając w cieniu Camerona i Seana. Czułam się winna, mówiąc o nim w taki sposób, chociaż wiedziałam, że to prawda. – Nie zawsze jest taki okropny – przypomniałam. Frances skinęła głową. – Potrafi być też najbardziej uroczym i troskliwym młodym człowiekiem, jakiego znam. Potrafi być cudownym towarzyszem, ale także potworem. Tak stabilnej osobie jak ty łatwo jest przyjaźnić się z kimś takim, ale o wiele trudniej kogoś takiego kochać. Wtedy trafia się zarówno na jego dobre, jak i na złe humory. Roześmiałam się. – Nikt nigdy nie oskarżał mnie o bycie stabilną. – W porównaniu z Adamem – sprecyzowała Frances. – Tonący „Titanic” byłby stabilny w porównaniu z Adamem. Frances się uśmiechnęła. – Kiedy następnym razem go zranisz, on się odwróci i znowu ciebie zrani. Może, kiedy to się powtórzy zbyt wiele razy, poczujesz się tym zmęczona i naprawdę nie będziesz w stanie mu wybaczyć. Wtedy zostawisz go na dobre. Ale wydaje mi się, że jeszcze nie przyszła ta chwila. Przeczesałam palcami ruinę, w jaką zamieniła się moja fryzura. Wyplątałam z włosów kolejne suche liście, strzepnęłam je za siebie i opuściłam ręce, zanim Frances coś zauważyła. – Jak mogę to naprawić? – Nie musisz tego naprawiać – powiedziała Frances. – Przestań próbować wszystko naprawiać. Najprawdopodobniej spowodujesz tylko większe szkody, bo oboje jesteście jeszcze wściekli.

Pozwól mu ochłonąć, a zauważysz, kiedy przyjdzie właściwy moment. Mój brat zastukał we framugę. – Właśnie wróciłem z imprezy. Wieczór był ciekawy. No więc, Sean i Rachel są znowu razem. Skinął głową na radosny okrzyk i dalsze pytania Frances, ale obserwował moją reakcję. – To dobrze – westchnęłam szczerze. Nie miałam pretensji do Rachel. No dobrze, może trochę, ale nie aż tyle, żeby mieć jej za złe związek z Seanem. Sean potrafił się świetnie całować, co od zawsze podejrzewałam. Był także w głębi duszy przyzwoitym facetem, co nigdy mi nie przyszłoby do głowy. Mój brat odchrząknął. – Lori, czy ty i Adam się pokłóciliście? To znaczy, znowu się pokłóciliście? Tak na cały regulator? Prychnęłam. – Nie, wypłakuję się Frances, ponieważ pewnego dnia wyjdzie za naszego ojca i przyniesie ze sobą wegański majonez sojowy. – Co jest nie tak z wegańskim majonezem sojowym? – zapytała Frances. McGillicuddy zmarszczył nos na samo wspomnienie. – Adam poprosił mnie, żebym do niego zadzwonił, gdybym nie zastał cię w domu – powiedział. – A teraz próbuje wybić dziurę w drzwiach magazynu piłką futbolową. Wyrwałam się z objęć Frances i otworzyłam okno. Z tego miejsca nie widziałam wielkich drzwi, ale słyszałam bang, kiedy piłka uderzała o metal, a potem ryk pana Vadera: „Adam! Jest wpół do dwunastej w nocy! Zostaw tę piłkę! (Brzydkie słowo, którego przenigdy nie użylibyście przy mamie)! Zatrzasnęłam okno. – Muszę tam iść! Frances potrząsnęła głową. – Prawda – zgodziłam się. – Mam przestać wszystko naprawiać. Ale kiedy Frances i mój brat wyszli z pokoju, znowu otworzyłam okno. Myślałam o Adamie i pozwoliłam, żeby miarowe bang piłki futbolowej ukołysało mnie do snu.

18

Mama zastukała do drzwi – wiedziałem, że to ona, ponieważ w charakterystyczny sposób bębniła długimi paznokciami w drewno. Chciała ze mną porozmawiać o Lori, a ja nie miałem na to ochoty. Jednakże uznałem, że po tym, jak w przeciągu dwudziestu czterech godzin zostałem skazany na banicję do szkoły wojskowej, a następnie z powrotem uznany za pełnoprawnego członka rodziny, to nie jest właściwa chwila, żeby upierać się przy prawie do prywatności. – Chwila. Sturlałem się z łóżka, na którym leżałem od godziny z twarzą przykrytą książką o życiu z ADHD. Przejrzałem się w lustrze – nie płakałem, ale wyglądałem, jakbym płakał: wymizerowany i zielonkawy na twarzy. Może było to spowodowane leżeniem z książką na głowie. Przeszedłem przez pokój i otworzyłem drzwi. Stał w nich Sean ze złośliwym uśmiechem i palcami nadal zagiętymi jak szpony. To on stukał w drzwi paznokciami, żeby mnie oszukać. Zatrzasnąłem mu drzwi przed nosem. Zanim zdążyłem zamknąć je na zasuwkę, otwarły się z powrotem – tuż za Seanem stał Cameron i blokował drzwi czubkiem buta. – Wyglądasz koszmarnie – oznajmił. – Wyglądam jak Sean. To był żart prosto z moich najczarniejszych wspomnień. Jeśli Sean dokuczał mi, że jestem brzydki, mogłem bez trudu odbić obelgę, ponieważ to znaczyło, że on wygląda tak samo. Jeśli dokuczał mi Cameron, tym samym obrażał też Seana, który mścił się wtedy na nim, a ja nie musiałem nawet kiwnąć palcem. Sean skrzywił się w uśmiechu, żeby pokazać mi, że to nie było zabawne. Potem powiedział: – Przyszedłem przeprosić. – Dobra, a jaka jest puenta? – zapytałem. – Rachel ci kazała? – Rachel mi niczego nie kazała, ale przyczyniła się do tego, że trochę inaczej spojrzałem na siebie. – Stał oparty o framugę. Potrafił sprawiać wrażenie opanowanego i atrakcyjnego nawet wtedy, kiedy się poniżał. – Przepraszam, że powiedziałem, że nie jesteś moim bratem, bo wiem, że nim jesteś. Byłem po prostu w szoku, kiedy zobaczyłem cię z Rachel. Ja się nigdy przy niej tak nie rozbierałem. Spojrzałem nerwowo w korytarz – sypialnia rodziców była niedaleko, a nie chciałem, żeby usłyszeli słowo „rozbierałem”. Cofnąłem się i wpuściłem braci do pokoju. Klapnęli na moje pufy. Zamknąłem drzwi, usiadłem na łóżku i powiedziałem do Seana: – Ty pierwszy złamałeś naszą umowę. – Złamałem – przyznał Sean. – Ale tylko dlatego, że ta nieznośna „prawie twoja dziewczyna” przekonała mnie, że chciałbyś tego. – Dokładnie to samo zrobiła ze mną przy Chimney Rock! – wykrzyknął Cameron. – Przez całe lata traktowaliśmy ją jak popychadło, a teraz ona w końcu przemieniła się w potężną bestię, żądną zemsty! Roarrrr! Podniósł ręce, wybałuszył oczy i zaczął udawać wielką potworzycę tratującą marinę. Sean naśladował odgłosy myśliwców strzelających do potwora z karabinów maszynowych. Przewróciłem oczami. – Chłopaki. Posłuchajcie. Ja też przepraszam. To zwróciło ich uwagę. Opuścili ręce i popatrzyli na mnie. – Wiem, że mnie czasem ponosi – przyznałem. – Zamierzam się naprawdę starać, żeby tego nie robić, zanim stracę wszystko. Prawdopodobnie pomogłoby, gdybym przeczytał tę książkę o ADHD, zamiast nosić ją na głowie, ale przynajmniej zdjąłem ją z półki, a to już było coś.

– Jesteś ode mnie młodszy o dwa lata i zawsze potrafiłeś robić rzeczy, których ja nie potrafiłem. Znaczy, nie ma sprawy. – Sean podniósł książkę z łóżka i zważył ją na dłoni. – Znaj własne słabości i tak dalej. – Cisnął książką przez pokój. – Ale mnóstwo facetów wiele by dało, by móc być takim jak ty. Znaczy, ty potrafiłeś skoczyć z Chimney Rock. To będzie świetnie wyglądało w liście motywacyjnym, jeśli tylko wybierzesz odpowiednią pracę i będziesz potrafił to jakoś uzasadnić. Skinąłem głową. – I przykro ci, że przez całe życie nazywałeś mnie daunem? – Nie, to było zabawne. No cóż. Nie mogłem oczekiwać od Seana zwrotu o sto osiemdziesiąt stopni. Spojrzałem na Camerona. – A ty za co chcesz przepraszać? – Za nic – odparł. – Chciałem tylko mieć pewność, że nie spróbujesz na serio umówić się z Giselle. Nigdy nie zamierzałem tego zrobić, ale uznałem, że Cameron może się pomęczyć jeszcze chwilę. Oparłem się o zagłówek, położyłem ręce za głową i skrzyżowałem nogi. – Mogłeś do tego nie dopuścić, wiesz? Gdybym dalej umawiał się z Lori, nie interesowałaby mnie Giselle. Ale kiedy miałem kłopoty i potrzebowałem twojej pomocy, powiedziałeś, że to nie twoja sprawa. – Nie możesz się umawiać z Giselle! – zawołał Cameron. – Nie możesz z nią być, zrujnowałbyś jej życie. Chrzanić to, co powiedział Sean, nikt cię nie zatrudni za skakanie z Chimney Rock. Co zamierzasz robić w życiu, jak skończysz już karierę futbolisty? Jak planujesz załatwić sobie ubezpieczenie? Nikt nie będzie cię chciał ubezpieczyć, kiedy spojrzy w twoją historię medyczną i zobaczy, że czterokrotnie złamałeś rękę zanim jeszcze skończyłeś szesnaście lat. – Nie interesuje mnie Giselle – zapewniłem go, a potem opuściłem ręce i uderzyłem głową o zagłówek. – Chcę tylko odzyskać Lori i nie wiem, co robić. – Nic – odparł Sean. – Nie proponuję, żebyś nie robił nic przez trzy tygodnie i czekał na pierwszy krok z jej strony. To się nie sprawdziło w moim przypadku, przynajmniej początkowo. Ale proponuję, żebyś zaczekał kilka dni i wszystko przemyślał. – To zdecydowanie obniży w naszych oczach wartość rozrywkową tej całej sytuacji. – Cameron spojrzał na Seana i obaj parsknęli śmiechem. Potem znowu zwrócił się do mnie: – Ale tak będzie lepiej dla ciebie. – I dla Lori – dodał Sean. – Co tu się, (małpa), dzieje? – Tata otworzył z rozmachem drzwi i wpadł do mojego pokoju ubrany tylko w szlafrok. Spojrzeliśmy na niego zdumieni. – Też bym chciał wiedzieć – odparłem. – Aha. – Tata, o dziwo, wyglądał na zakłopotanego. – Jest pierwsza w nocy, a ja zamierzałem wam powiedzieć, żebyście stulili swoje (małpa) pyski i szli spać. Nie mam pojęcia, co tu się dzieje. – A co tu się dzieje? – zapytał podejrzliwie Cameron. – Dorastacie. Tata wycofał się z pokoju i zamknął za sobą drzwi.

19

Lori jest strasznie cicho. Popatrzyłam na Tammy, która siedziała obok McGillicuddy’ego na rufie łódki. Nawet w świetle gwiazd przed pokazem fajerwerków, z łodzi obok, widziałam, że skubie dolną wargę i współczuje mi. McGillicuddy pochylił się, obserwując moją reakcję. Doceniałam ich troskę – ich i wszystkich innych znajomych. Odkryłam dzisiaj rano, że nawet etatowi pracownicy magazynu słyszeli o wielkiej kłótni między mną a Adamem i życzyli nam, żebyśmy się znowu zeszli. McGillicuddy wpadał do sklepu chyba z milion razy i przekazywał mi na żywo tęskne westchnienia, jakie Adam wydawał z siebie w magazynie – chociaż akurat nie chciałam tego wiedzieć. Rachel przypłynęła w motorówce dziadków, żeby zjeść lunch z Seanem, i oboje przemaglowali mnie o mój plan odzyskania Adama, jakby nie mogli znieść tego, że oni są razem, a my nie. Tak naprawdę każda cząsteczka mojego ciała pragnęła zrobić coś, żeby to naprawić. Miałam wrażenie, że te cząsteczki zachowują się jak kibice na wypełnionym stadionie podczas meczu futbolu – wstający z miejsca, dopingujący i zagrzewający śpiewem do boju. Gdzieś w nieprzeliczonym tłumie ludzi na kołyszących się lekko w ciemnościach łodziach była także Frances. Siedziała w pontonie Vaderów razem z moim tatą i była w nim zakochana. Musiała się zakochać jeszcze wtedy, kiedy pracowała jako nasza niania, ale nie zrobiła żadnego kroku. Była cierpliwa, a teraz spotkała ją za to nagroda. W sumie, jak się nad tym zastanawiałam, nie wydawało mi się szczególną nagrodą czekanie całe lata, żeby zacząć się z kimś umawiać. To nie było w moim stylu. Ale teraz wystarczało mi, że spędzam Dzień Niepodległości, spokojnie mijając się z Adamem w pracy, przyglądając się, jak ląduje w wodzie po spektakularnej porażce udającej skok podczas pokazu, i ogólnie pozwalając, żeby nasze życie płynęło dalej. Odetchnęłam głęboko przez nos. Wyobraziłam sobie życie płynące jak woda i uspokajając się, próbowałam wtopić się w ten nurt. Dobrze, że nie potrzebowałam iść do toalety. – Lori medytuje – powiedziałam. – Lori wybrała dziwne miejsce do medytacji – zawołał Cameron zza steru. Westchnęłam znowu, ale tym razem nie dlatego, że stałam się jednością z jeziorem. – Lori wolałaby, żeby ją zostawić w spokoju. – Lori wybrała dziwne miejsce, żeby ją zostawić w spokoju – skomentował Sean. Siedzieli z Rachel razem ze mną na dziobie, a on ściskał jej rękę, jakby ich życie od tego zależało. Miał trochę racji. Cieszyłam się, że w końcu byli razem. Znowu. I za skarby świata nie darowałabym sobie pokazu fajerwerków Adama. Sama myśl o tym, że robi coś, co uwielbia – odpala materiały wybuchowe – sprawiła, że się uśmiechnęłam. Ale żałowałam, że nie mogę obejrzeć tego pokazu z miejsca niewymagającego bliskości innych ludzi, szczególnie takich, którzy uparli się mi dokuczać i przypominać, że nie jestem sobą. Znowu westchnęłam – dłuuuuugie westchnienie miało podkreślić moje wyjątkowe znużenie i rozdrażnienie faktem, że muszę tkwić na łódce z chłopakami. – Lori miała zły dzień. – Dzień Lori się już skończył. – Rachel pogładziła moje kolano. A co TO znowu miało znaczyć? Z jednej strony brzmiało uspokajająco, dobrze było wiedzieć, że zły dzień się skończył i zostało ci tylko obejrzenie fajerwerków, powrót do domu w cudzej łódce, umycie zębów i położenie się do łóżka. Z drugiej strony było w tym coś złowieszczego. Tak jakbyśmy ja i Adam już nacieszyli się naszym dniem w słońcu, a teraz Rachel dawała znać, że wszystko skończone i czas pakować manatki. Kiedy przypłynęła do mariny na lunch z Seanem, pogadałyśmy chwilę. Przeprosiłyśmy się nawzajem za „ekstremalne randki” z zeszłego dnia, ale wiedziałam, że minie jeszcze trochę czasu, za-

nim naprawdę sobie wybaczymy. Teraz spojrzenie jej ciemnych oczu miało taki sam wyraz, jaki widziałam kilkakrotnie w ciągu ostatnich tygodni, kiedy pytałam ją o Adama. Wyraz zdradzający, że wie więcej, niż chce powiedzieć. Nie zamierzałam jej atakować, kiedy wszyscy czekaliśmy cierpliwie i z zadowoleniem na pokaz fajerwerków, ale rany! – Co to ma znaczyć – zaczęłam, a mój głos niósł się po nienaturalnie cichym jeziorze – że mój dz. BANG… Wszyscy podskoczyliśmy na odgłos pierwszej eksplozji, a ponieważ dźwięk rozchodził się wolniej niż światło, kiedy podnieśliśmy głowy, zobaczyliśmy pęk złotych iskier rozpraszających się po czarnym niebie. W chwili poprzedzającej następną eksplozję tłum widzów na łódkach naprawdę westchnął z zachwytu. Kolejne rakiety przecięły smugami dymu złoty blask, a potem wybuchły na zielono i niebiesko. Odgłosy ich eksplozji dobiegły nas jednocześnie z pierwszymi dźwiękami My country, ‘tis of thee11, puszczonego z głośników. – Rany! – zawołała Rachel. Zobaczyłam, że ona i Sean patrzą w niebo z głowami tuż obok siebie, a fajerwerki odbijają się w ich oczach. Wszyscy na łodzi patrzyli w górę, podobnie jak wszyscy na jeziorze. To byłby idealny moment dla kieszonkowców – ale tylko Adam mógłby pomyśleć coś takiego. Albo dziewczyna Adama, która przez lata przywiązała się do niego i okropnie za nim tęskniła. Rakieta za rakietą wybuchały na nocnym niebie, na moment znikały i wywracały się na lewą stronę w deszczu świateł. My country, ‘tis of thee skończyło się i zabrzmiało America is beautiful, a potem You’re a grand old flag. Będę miała dość czasu, żeby tęsknić za Adamem, leżąc w łóżku – teraz cieszyłam się urodą fajerwerków i tym, że Adam pomagał je odpalać na trawiastym wzgórzu obok klubu jachtowego i bawił się przy tym doskonale. Znowu podskoczyłam – tym razem nie z powodu wybuchu, tylko komórki, która zadzwoniła w kieszeni moich szortów. Może tata wysyłał mi SMS, że on i Frances wrócą później niż my – ale czy nie mógł zaczekać na koniec pokazu? Spojrzałam na ekranik, żeby zobaczyć, kto jest nadawcą. Adam. Stłumiłam odruch rozejrzenia się wokół i sprawdzania, czy nikt na mnie nie patrzy. Adam i ja nie byliśmy już razem, a zakaz został zniesiony – mógł do mnie SMS-ować, kiedy tylko chciał. Tak czy inaczej, wybrał nie najlepszy moment, chociaż może na przykład chciał, żebym zadzwoniła po karetkę. Otworzyłam wiadomość. Ten będzie dla Ciebie. You’re a grand old flag ucichło, a z głośników zamiast kolejnej pieśni patriotycznej rozległ się rockowy kawałek, ten, który Adam i ja lubiliśmy. Piosenka o miłości. Nieduża rakieta przecięła niebo, ciągnąc za sobą smugę dymu. Wybuchła, tworząc czerwone serce. – Łaaaaaał! – zawołali widzowie. – Do góry nogami – powiedział Sean. Serce rzeczywiście było do góry nogami i w tej pozycji rosło i rosło, aż jego blask pociemniał i zgasł. Większa rakieta wybuchła złocistymi iskrami, a potem pojawiło się następne czerwone serce. – Do góry nogami – orzekli wszyscy chłopcy. Mimo wszystko było to piękne widowisko. Trzy wybuchy nastąpiły niemal jednocześnie: złoty, błękitny i różowy, a potem eksplodowało kolejne czerwone serce, rosło i rosło, aż w końcu znikło. – Do góry nogami – stwierdzili wszyscy na łodzi poza mną. Moje serce rosło dla Adama.

– Wiem, co mi chce powiedzieć – szepnęłam. Wstałam i postawiłam stopę na burcie łodzi. – Dokąd się wybierasz? – Sean złapał mnie za nadgarstek. – Chcesz nas porzucić? Nie jesteś chyba zła, prawda? Adam zamierzał zaprosić cię za kilka tygodni do Birmingham. Uznał, że potrzebujesz czasu, żeby ochłonąć, a te fajerwerki pomogą cię trochę ułagodzić. – Birmingham! – wykrzyknęłam. – To poważna sprawa. – To samo powiedziałem Adamowi. – Sean odkaszlnął. Patrzyłam na unoszące się w powietrze rzymskie świece – fffup, ffffup, ffffup – bardzo źle i za nisko wycelowane. Widoczni tylko jako sylwetki ludzie na łodziach najbliżej brzegu pochylali się i zasłaniali głowy rękami. – Plany Adama są z reguły do niczego – powiedziałam. – No, daj spokój. – Sean użył najbardziej przekonującego tonu. – Poczekaj kilka tygodni, tak jak o to prosił, a może zmienisz zdanie. Adam wysadzi coś jeszcze w powietrze, żeby zrobić na tobie wrażenie. Nie próbowałbym w ten sposób zdobywać uczuć Rachel, nawet gdyby nasz związek leżał w gruzach, ale są różne gusta. Rachel zatrzepotała do niego rzęsami. Ja zagapiłam się na niego, zdumiona. Trudno mi było koncentrować się na jego słowach, kiedy nad naszymi głowami rozbłyskały i wybuchały fajerwerki, ale wydawało mi się, że próbując się wstawić za swoim bratem, Sean zdołał przy okazji oboje nas obrazić. Wyrwałam mu rękę. – To plan do niczego, ponieważ nie mam zamiaru czekać kilka tygodni. Zanim Sean zdążył mnie zatrzymać, przeskoczyłam do sąsiedniej łodzi. Ludzie siedzący na dziobie na leżakach ledwie zdążyli się odwrócić i zauważyć przybycie blond bogini, kiedy przebiegłam przez łódź i skoczyłam do pontonu pełnego pijaków. Zachwiali się, kiedy łódź zakołysała się pod nimi, ale byli wystarczająco zamroczeni i zafascynowani świetlnym pokazem Adama, że uznali, iż za ich brak równowagi odpowiada alkohol, a nie zdeterminowana nastoletnia piratka. Nawet się nie obejrzeli. Widzowie na niektórych łodziach także w ogóle nie reagowali. Inni, bardziej czujni, patrzyli na mnie zdumieni. Jakaś starsza pani próbowała wygłosić kazanie, że taka grzeczna dziewczynka nie powinna skakać w środku nocy po łódkach nieznajomych ludzi, a kilka razy musiałam przekonać sternika, żeby uruchomił silnik i podpłynął kilka metrów, umożliwiając mi skok do następnej łodzi bez wpadnięcia do jeziora. Na początku lata byłam pewna, że nie mogłabym utonąć, ale ostatni wypadek na wakeboardzie przekonał mnie, że jest inaczej. A to byłoby bardzo do mnie podobne – plusnąć do jeziora i utonąć pod łódkami przy podniosłych dźwiękach Stars and stripes forever. Sternicy za każdym razem szli mi na rękę, niezależnie od tego, czy mnie znali, czy nie – podpływali do następnej łódki choćby po to, żebym przestała im przeszkadzać w podziwianiu fantastycznego spektaklu nad głowami. Wybrałam bezpieczniejszą trasę po łódkach na brzeg w przystani jachtowej, zamiast skierować się od razu na wzgórze, z którego puszczano fajerwerki. Przy moim pechu zabłąkana rakieta trafiłaby mnie prosto w serce akurat wtedy, kiedy biegłabym do Adama. Skoro już o tym mowa. Czy to nie Adam był bardziej zagrożony śmiercią od rakiety, skoro to on je odpalał? Mieliśmy podobnego pecha, różniącego się tylko szczegółami. Wyobraziłam sobie, że docieram na wzgórze o kilka minut za późno i pozostali piromaniacy wskazują tylko zaznaczony kredą kontur pełen popiołów, będących wszystkim, co pozostało z Adama. Zeskoczyłam z ostatniej łódki na keję klubu jachtowego i pobiegłam przed siebie. Grube liny cumownicze wielkich białych jachtów przecinały keję, ale byłam mistrzynią omijania nawodnych przeszkód. Skakałam w stronę brzegu tak szybko, jak na to pozwalały moje klapki. Nie spuszczałam wzroku ze wzgórza, które pomiędzy jedną eksplozją a drugą pogrążało się w ciemności i ciszy. Adam zginął i pokaz był skończony. W tym momencie w trawie błysnęło różowe światło, a sylwetki ludzkie zaczęły się od niego biegiem oddalać, zakrywając uszy. To zabawne, że poznałam sylwetkę Adama po sposobie, w jaki biegł. Poznałabym go wszędzie. Zwolniłam do marszu, skoro wiedziałam już, że (chwilowo) nie grozi mu śmierć. Nie zda-

wałam sobie sprawy z tego, jak szybko biegłam, ale miałam teraz wrażenie, że płuca zaraz wypadną mi z piersi. Odwróciłam się i zobaczyłam ostatnią rakietę wznoszącą się w powietrze po nieprawdopodobnie stromym łuku. Na moment zniknęła, potem wybuchła milionem złotych iskier, a huk eksplozji uderzył mnie i na moment znowu odebrał mi oddech. Iskry zaczęły przygasać na nocnym niebie, a potem zrobiły cudowną niespodziankę: rozjarzyły się, a potem opadając zaczęły się wzajemnie ścigać, zataczając kółka. Cały pęk złocistych świateł odbijał się w wodzie. Jezioro wyglądało, jakby to ono unosiło się na spotkanie świateł, nie na odwrót. Fffup, fffffup, ffffffup – kolejne trzy rakiety wystrzeliły ze wzgórza. Spojrzałam w tamtą stronę, wypatrując sylwetki Adama. Właśnie wtedy zobaczyłam, że zbiega ze wzgórza. „No nie, zaraz wszystko wybuchnie, ratuj się, kto może!” Taka myśl błysnęła mi na ułamek sekundy, ale kiedy patrzyłam na Adama, zobaczyłam, że nie ucieka przed niczym, tylko biegnie do mnie. Fajerwerki eksplodujące w powietrzu oświetlały go – w koszulce miał wypalone dwie nowe dziury, przez które widziałam gołą skórę. Na opalonej twarzy miał smugi sadzy, a we włosy wplątały mu się białawe słomki – pewnie przeczekiwał wybuchy, leżąc na ziemi. Uśmiechnął się do mnie. Znajdowaliśmy się na kolizyjnym kursie – jeśli tylko jakaś rakieta w ciągu najbliższych dziesięciu sekund nie spadnie i nie wybuchnie nam tuż nad głowami, to spotkamy się w pół drogi. A ja nadal nie miałam pojęcia, co powiedzieć! Mówiłam Seanowi, że kilka tygodni to za długo, żeby czekać na ponowne spotkanie z Adamem, ale teraz nie byłam tego taka pewna. Może powinnam zaproponować, żebyśmy sobie wybaczyli, ale jednak poczekali może trochę, aż oboje ochłoniemy, zanim zaczniemy na nowo. Moglibyśmy prowadzić długie rozmowy i przedyskutować dokładnie, co się z nami działo i co zamierzamy dalej. To byłoby dojrzałe podejście do sprawy… Adam upuścił zapalniczkę, złapał mnie obiema rękami i pocałował. Pozwalałam mu się całować przez kilka sekund, czując szok i ulgę. Następna eksplozja zaskoczyła mnie. Wtuliłam się w Adama tak mocno, że zapomniałam, że odbywa się pokaz fajerwerków. Przylgnęłam do niego jeszcze bardziej, pocałowałam go mocniej i wsunęłam mu dłonie we włosy, wyczuwając pod palcami słomki. Pragnęłam jego bliskości. Liczniejsze i głośniejsze eksplozje rozległy się za nim – nie byłam pewna, czy mocny rytm w mojej piersi jest spowodowany przez fajerwerki, czy przez to, że Adam jest tak blisko. Pocałował mnie w kącik ust, w policzek i wymruczał mi do ucha: – Fajerwerki, co nie? Stars and stripes forever zakończyło się fanfarą trąbek i zapadła cisza w oczekiwaniu na kolejny podnoszący na duchu patriotyczny kawałek. Cisza przeciągała się, aż przerwał ją inny dźwięk: niekończący się huk serii odpalanych rakiet. Przestali grać muzykę, bo i tak nikt by jej nie usłyszał podczas wielkiego finału pokazu. Położyłam dłonie na piersi Adama i odsunęłam go o krok. Czarne niebo za nim wypełniło się barwami. – Idź już, pospiesz się. Jeszcze im się przydasz. Idź, bo cię to ominie – powiedziałam. Adam przyciągnął mnie do siebie i popatrzył na mnie z góry, z czułością przesuwając palcem po moim policzku. Palec był czarny i mógł zostawiać na mojej skórze atrakcyjne czarne ślady, ale nie przeszkadzało mi to. Kiedy patrzył na mnie w ten sposób jasnobłękitnymi oczami, czułam się najpiękniejsza na świecie. Pochylił głowę do mojego ucha, żebym go mogła usłyszeć, i wyszeptał: – Nic mnie nie ominie.

Wakeboarding – sport wodny, który powstał z połączenia narciarstwa wodnego, snowboardingu i surfingu; polega na pływaniu na desce wakerboardowej i wykonywaniu różnych skoków i ewolucji (trików), trzymając się liny doczepionej do przystosowanej do tego motorówki lub specjalnego wyciągu. 2 Ze względu na płynność narracji i brak polskich nazw, oryginalne gatunki ryb zostały zastąpione swojskimi odpowiednikami. W jeziorach stanu Alabama nie żyją leszcze ani okonie! – przyp. tłum. 3 Scarecrow – salto w przód z półobrotem. 4 Heelside – jazda na tylnej krawędzi deski. 5 Nose-grab – chwycenie za dziób deski. 6 Air raley – przejechanie w poprzek kilwateru, wysokie wybicie się na jego krawędzi i uniesienie nóg nad głowę. 7 Grab – uchwycenie ręką deski podczas skoku. 8 Lori podczas pierwszego skoku wykonała w powietrzu pełen obrót (360°), a podczas drugiego półtora obrotu (540°). 9 S-bend – wykonanie w locie śruby. 10 Whirlybird – wykonanie salta w tył z równoczesnym obróceniem deski o 360°, trzymając uchwyt liny jedną ręką. Jeden z najtrudniejszych trików. 11 My country, ‘tis of thee; America is beautiful; You’re a grand old flag, Stars and stripes forever – amerykańskie pieśni patriotyczne. 1