Jeter K W - Spisek Xizora(GW)

SPISEK XIZORA

4

Dla Andrew Slaca, Mary Mayther Slac i Gary’ego Slaca

5

6

ROZDZIA£



DZIŒ… RÓWNOLEGLE DO WYDARZEÑ POWROTU JEDI Strach to po¿yteczna rzecz. By³a to jedna z najwa¿niejszych nauk, jakie móg³ poznaæ ³owca nagród. A Bossk uczy³ siê tego w³aœnie teraz. Przez okno kokpitu „Wœciek³ego Psa” widzia³ wybuchy, które rozdar³y na ogniste strzêpy poczernia³ej durastali tamten statek – „Niewolnika I” Boby Fetta. Jednoczeœnie og³uszy³ go wybuch szerokopasmowych zak³óceñ statycznych, dochodz¹cych z komlinka jak elektromagnetyczny jêk œmierci. Przenikliwy, wielooktawowy dŸwiêk wylewa³ siê z g³oœników „Wœciek³ego Psa” przez dobrych kilka minut, dopóki ognista apokalipsa nie poch³onê³a ostatniego obwodu na pok³adzie statku Fetta. Wreszcie, gdy ju¿ móg³ s³yszeæ w³asne myœli, Bossk spojrza³ w pust¹ przestrzeñ, tam, gdzie jeszcze przed chwil¹ znajdowa³ siê „Niewolnik I”. Na tle zimnego, rozgwie¿d¿onego nieba tylko kilka strzêpów roz¿arzonego do bia³oœci metalu powoli przygasa³o w st³umion¹ czerwieñ, oddaj¹c ¿ar pró¿ni. On nie ¿yje, pomyœla³ Bossk z dzik¹ satysfakcj¹. Nareszcie. Wszystkie atomy, które sk³ada³y siê na cia³o œwiêtej pamiêci Boby Fetta, tak¿e dryfowa³y teraz w przestrzeni, nareszcie nieszkodliwe. Zanim przeniós³ siê na w³asny statek, Bossk zdo³a³ na pok³adzie „Niewolnika I” zainstalowaæ tyle detonatorów termicznych, ¿eby z wszystkiego, co tam ¿y³o, pozosta³y wy³¹cznie popio³y i paskudne wspomnienia. A wiêc jeœli wci¹¿ odczuwa³ lêk, jeœli ¿o³¹dek wci¹¿ œciska³ mu siê na wspomnienie mrocznej, przes³oniêtej wizjerem twarzy 7

Boby Fetta, musia³a to byæ ca³kowicie irracjonalna reakcja. On nie ¿yje, nie ma go… Ciszê panuj¹c¹ w kokpicie „Psa” zak³óci³o ledwie s³yszalne pikniêcie pochodz¹ce z panelu kontrolnego. Bossk spojrza³ w dó³ i stwierdzi³, ¿e teletransponder wychwyci³ w najbli¿szym s¹siedztwie obecnoœæ drugiego statku. Jeœli wierzyæ koordynatom, jakie pojawi³y siê na ekranie, musia³ on siedzieæ na karku „Wœciek³ego Psa”. W dodatku by³ to statek znany jako „Niewolnik I”. Profil ID pasowa³ idealnie. To niemo¿liwe, pomyœla³ oszo³omiony Bossk. Serce na krótk¹ chwilê zamar³o mu w piersi, po czym niepewnie podjê³o pracê. Przed eksplozj¹ odczyta³ ten sam profil ID z drugiej strony swojego statku i obróci³ „Wœciek³ego Psa” akurat na czas, aby ekran wype³ni³a ogromna kula eksplozji. Nagle zda³ sobie sprawê, ¿e nie widzia³ samego „Niewolnika I”. A to znaczy, ¿e… Bossk us³ysza³ inny dŸwiêk, jeszcze cichszy, dochodz¹cy z innego miejsca statku. Ktoœ jeszcze tam by³. Czujne zmys³y Trandoszanina zarejestrowa³y moleku³y innego stworzenia, kr¹¿¹ce po zamkniêtym obiegu wentylacji statku. Bossk wiedzia³, do kogo nale¿¹. On tu jest. Krew w ¿y³ach Bosska zamieni³a siê w lód. Boba Fett… Bossk czu³, ¿e jakimœ cudem wyprowadzono go w pole. Eksplozja nie poch³onê³a ani „Niewolnika I”, ani jego pasa¿erów. Nie mia³ pojêcia, jak siê to Fettowi uda³o, ale siê uda³o. A og³uszaj¹cy wrzask elektroniczny, który wype³ni³ kokpit, wystarczy³, aby ukryæ wtargniêcie Boby Fetta na pok³ad „Wœciek³ego Psa”. Ha³as trwa³ doœæ d³ugo, aby Fett zd¹¿y³ wedrzeæ siê do w³azu i uszczelniæ go za sob¹. Z g³oœnika na sklepieniu kokpitu odezwa³ siê nagle g³os, który nie nale¿a³ ani do Bosska, ani do Boby Fetta. – Dwadzieœcia sekund do detonacji – oznajmi³ ch³odny, pozbawiony emocji g³os autonomicznej bomby. Tylko najwiêksze modele mia³y takie obwody ostrzegawcze. Strach rozpuœci³ lód w ¿y³ach Bosska, który wyskoczy³ z fotela pilota i zanurkowa³ w korytarz za swoimi plecami. W pomieszczeniu ze sprzêtem awaryjnym „Wœciek³ego Psa” rzuci³ siê na zawartoœæ jednej z szafek, rozdzieraj¹c j¹ uzbrojonymi w pazury ³apami. „Pies” ju¿ nied³ugo pozostanie statkiem; za 8

kilka sekund – odliczanie trwa – zmieni siê w roz¿arzone stalowe odpadki, otoczone mg³¹ szybko rozpraszaj¹cych siê gazów atmosferycznych, dok³adnie tak samo jak to, co omy³kowo wzi¹³ za statek Boby Fetta. Bossk nie przejmowa³ siê teraz tym, ¿e za chwilê jego statek nie bêdzie w stanie naprawiæ w³asnych systemów podtrzymywania ¿ycia. Gadopodobny Trandoszanin upchn¹³ kilka najpotrzebniejszych rzeczy w samouszczelniaj¹cy siê otwór zniszczonej, czêsto u¿ywanej torby ciœnieniowej. Za chwilê systemy nie bêd¹ mia³y ju¿ ¿adnego ¿ycia do podtrzymywania, bo z kapitana statku pozostanie kilka strzêpków zakrwawionej tkanki i koœci, szybko stygn¹cych w zimnej pró¿ni. Ju¿ mnie tu nie ma, pomyœla³ Bossk, zarzucaj¹c na ramiê pasek torby, i rzuci³ siê w kierunku w³azu. – Piêtnaœcie sekund do detonacji – poinformowa³ Bosska spokojny, przyjazny g³os dochodz¹cy z centralnego korytarza „Psa”. Trandoszanin rzuci³ siê w kierunku kapsu³y awaryjnej. Wiedzia³, ¿e Boba Fett w³¹czy³ autonomiczne obwody g³osowe bomby tylko po to, ¿eby mu dokuczyæ. – Czternaœcie… – nie ma lepszego sposobu motywacji myœl¹cego stworzenia ni¿ taki bezcielesny g³os oznajmiaj¹cy zbli¿aj¹c¹ siê zag³adê. – Trzynaœcie… czy wzi¹³eœ pod uwagê mo¿liwoœæ ewakuacji? – Zamknij siꠖ warkn¹³ Bossk. Nie by³o sensu przemawiaæ do termicznych materia³ów wybuchowych i obwodów zap³onowych, ale jakoœ nie potrafi³ siê powstrzymaæ. Pod œmiertelnym lêkiem, który przyspieszy³ bicie jego serca, kry³a siê mordercza wœciek³oœæ. Ka¿de jego spotkanie z Bob¹ Fettem koñczy³o siê tak samo. Czy¿by nie mo¿na by³o tego unikn¹æ? Ten œmierdz¹cy, zdradziecki ³otr… Strzêpy i od³amki po poprzedniej eksplozji bombardowa³y zewnêtrzn¹ pancern¹ pow³okê „Psa” jak rój maleñkich meteorytów. Gdyby w tym wszechœwiecie panowa³a jakakolwiek sprawiedliwoœæ, Boba Fett ju¿ by teraz nie ¿y³. Ma³o tego, by³by rozbity na atomy. Furia i panika wype³niaj¹ce serce Bosska ust¹pi³y miejsca zdumieniu. W biegu torba ciœnieniowa rytmicznie uderza³a o jego pokryte ³usk¹ plecy. Dlaczego ten Boba Fett ci¹gle wraca? Czy naprawdê nie mo¿na go zabiæ tak, ¿eby raz na zawsze pozosta³ martwy? – Dwanaœcie… To nieuczciwe. Nie mia³ nawet okazji wyci¹gn¹æ siê w fotelu pilota ani doznaæ ciep³ego poczucia satysfakcji, s³odkiego spokoju, jak zwykle, gdy wreszcie unieszkodliwi wroga. A Boba Fett zawsze 9

by³ jego g³ównym przeciwnikiem. Bossk straci³ ju¿ rachubê wszystkich upokorzeñ, jakich od niego dozna³. Bywa³o przecie¿, ¿e dzia³a³ razem z Fettem, a i tak zawsze to on okazywa³ siê stron¹ przegran¹. Kiedy wpatrywa³ siê w w¹ski wizjer he³mu Fetta, wyczuwa³ grymas triumfu na twarzy ukrytej pod mandaloriañsk¹ zbroj¹. Przy jednej z takich okazji, gdy pracowa³ z Bob¹ Fettem, mia³ go zabiæ jeden z tajnych agentów Bosska. To, ¿e mu siê nie uda³o, stanowi³o kolejny dowód na to, jak okrutnym i bezdusznym miejscem jest wszechœwiat. Jak dawno, dawno temu powiada³ stary Cradossk, jego ojciec, zanim Bossk go zamordowa³: „Nikt nigdy nie pomaga w³asnemu zabójcy, nawet jeœli powinien…”. – Jedenaœcie – oznajmi³a bomba. Nie ma czasu na u¿alanie siê nad sob¹. Bossk wyrzuci³ z g³owy wszelkie myœli poza instynktem samozachowawczym. Serce zaczê³o mu szybciej biæ na widok w³azu do kapsu³y ratunkowej, który znajdowa³ siê dok³adnie przed nim. Bossk jedn¹ rêk¹ poprawi³ na plecach torbê ciœnieniow¹, drug¹ zaœ desperacko wyci¹gn¹³ w kierunku kontrolek wejœciowych z boku w³azu, który wci¹¿ jeszcze znajdowa³ siê o kilka metrów od niego. W tej czêœci „Wœciek³ego Psa” nie by³o ¿adnego poprzecznego korytarza, z którego Boba Fett móg³by wyskoczyæ i trafiæ go strza³em z blastera. Wci¹¿ jeszcze mia³ szansê, ¿eby wyjœæ z tego ca³o. – Dziesiêæ… Czubek pazura Bosska uderzy³ w wielki czerwony przycisk, w który celowa³. W³az kapsu³y otworzy³ siê z przenikliwym sykiem, ods³aniaj¹c sferyczn¹, ciasn¹ kabinê. Przez ca³y czas bêdzie musia³ siedzieæ niczym posk³adany, z kolanami przy twarzy. To lepsze ni¿ œmieræ, szybko przypomnia³ sobie Bossk. Wrzuci³ torbê do œrodka i sam wgramoli³ siê do kapsu³y. – Dzie… – Syk zamykaj¹cego siê w³azu uci¹³ bezlitoœnie pogodny g³os bomby. Bossk siêgn¹³ obok torby i wcisn¹³ przycisk wystrzelenia kapsu³y. Mocno wcisn¹³ siê w krzywiznê hermetycznie zamkniêtej skorupy. Ciasnota tego miejsca podsunê³a mu poni¿aj¹ce wspomnienie innego dnia, kiedy równie¿ ucieka³ przed Bob¹ Fettem w kapsule awaryjnej. Nie potrafi³ siê go pozbyæ. Na zewn¹trz kapsu³y s³ysza³ st³umione brzêki i zgrzyty, gdy maszyneria „Psa” ustawia³a kapsu³ê w pozycji do wystrzelenia. – No, szybciej… – zachrypia³ Bossk. Urz¹dzenia przechodzi³y przez kolejne etapy programu z denerwuj¹cym spokojem. 10

Wreszcie ciche klikanie przesz³o w wizg i skrobanie. Kapsu³a zadygota³a, jakby nie mia³a zamiaru opuszczaæ „Wœciek³ego Psa”. Bossk nigdy przedtem nie korzysta³ z tej kapsu³y; kiedyœ nawet chcia³ j¹ wystrzeliæ jako niepotrzebny balast. Jego trandoszañska natura zawsze sk³ania³a siê raczej ku temu, aby pozostaæ na polu walki i biæ siê, ni¿ uciekaæ. Jednak wprowadzenie do równania Boby Fetta sprawia³o, ¿e wynik okazywa³ siê nagle zupe³nie inny. Ta kapsu³a mia³a przynajmniej iluminator. Przez maleñki otwór, wielkoœci zaledwie d³oni, Bossk zobaczy³ rozgwie¿d¿one niebo. Widocznie œluza „Wœciek³ego Psa” otworzy³a siê wreszcie. Uzyska³ pewnoœæ, gdy wgniot³o go gwa³townie w klapê w³azu. To potê¿ny odrzut wypchn¹³ kapsu³ê w przestrzeñ, daleko od statku. Gwiazdy zawirowa³y w okienku, gdy kapsu³a przechyli³a siê na bok. Bossk owin¹³ ramiona wokó³ torby i zacisn¹³ k³y, usi³uj¹c opanowaæ md³oœci spowodowane ruchem pojazdu i tward¹ kul¹ strachu, jak¹ wci¹¿ czu³ w ¿o³¹dku. Zacisn¹³ powieki, zastanawiaj¹c siê, do ilu zd¹¿y³a odliczyæ bomba. Nie wiedzia³, czy ju¿ jest bezpieczny. Zale¿a³o to od tego, jak¹ iloœæ materia³ów wybuchowych Boba Fett zdo³a³ wnieœæ na pok³ad „Wœciek³ego Psa” i z jak¹ prêdkoœci¹ kapsu³a przemierza³a teraz przestrzeñ. Eksplozja bomby wci¹¿ jeszcze mog³a zmyæ kapsu³ê jak planetarny przyp³yw, tyle ¿e nie wody morskiej, a ognia. Szpony Bosska zacisnê³y siê w piêœci. Wyobra¿a³ sobie siebie, ugotowanego w kapsule niczym jajko pieczone w ognisku. Zaraz, zaraz… przysz³a mu do g³owy inna myœl. Boba Fett mia³ doœæ instynktu samozachowawczego, by uciec z pok³adu „Wœciek³ego Psa”, jak tylko ustawi³ mechanizm zegarowy bomby. A zatem jego statek „Niewolnik I”, ten prawdziwy „Niewolnik I”, a nie atrapa, która emitowa³a ten sam profil ID, wci¹¿ jeszcze musi byæ w pobli¿u. W pobli¿u i w zasiêgu potê¿nej eksplozji. Bossk odetchn¹³ l¿ej i rozluŸni³ ramiona trzymaj¹ce torbê ciœnieniow¹. To proste obliczenie odrobinê z³agodzi³o nieco strach, jaki œciska³ mu wnêtrznoœci. Nie uruchomi³by bomby, która zabi³aby tak¿e i jego, pomyœla³. W ciasnocie kapsu³y ratunkowej nagle odezwa³ siê g³os: – Piêæ… Bossk momentalnie otworzy³ oczy. Znów przycisn¹³ torbê do siebie, strzelaj¹c oczami na prawo i lewo. – Cztery – odezwa³ siê znajomy, spokojny g³os bomby. Paradoksalnie strach sprawi³, ¿e g³os, który zabrzmia³ teraz w g³owie Bosska, by³ równie spokojny. To jest tutaj, pomyœla³. Boba Fett umieœci³ bombê wewn¹trz kapsu³y ratunkowej. 11

– Trzy… Trandoszanin poczu³ przyp³yw adrenaliny. Odrzuci³ od siebie torbê, która wcisnê³a siê we wklês³¹ œciankê kuli. Pazurami dar³ wnêtrze kapsu³y, usi³uj¹c znaleŸæ urz¹dzenie wybuchowe. Taki drobiazg, nie wiêkszy od piêœci, wystarczy, ¿eby zmieniæ jego i otaczaj¹cy go metal w luŸne atomy. Ona musi tu byæ, myœla³ nerwowo. Musi gdzieœ tu byæ… Wyrywa³ garœciami obwody z niewielkiego panelu kontrolnego kapsu³y, nie zwa¿aj¹c na gor¹ce iskry k¹saj¹ce go po twarzy. Przewód powietrza, wyrwany z gniazda, sycza³ i wi³ siê przed nosem Bosska jak zdychaj¹cy w¹¿. Pêkate cylindry i wygiêty panel modu³owy urz¹dzeñ pomocniczych kapsu³y wali³y go po ramionach i piersi, gdy kln¹c, wyszarpywa³ ze œcian wszystko, na czym zdo³a³ po³o¿yæ szpony. – Dwa… Spokojny g³os dochodzi³ z niewielkiego b³êkitnego szeœcianu, który Bossk trzyma³ w d³oniach. Ju¿ wiedzia³, ¿e to bomba. By³a przytwierdzona do kratki p³uczki powietrznej kawa³kiem najzwyklejszego kleju, który jeszcze nie zd¹¿y³ wyschn¹æ. Bossk rozgl¹da³ siê gor¹czkowo, którêdy wyrzuciæ j¹ z kapsu³y. Nie by³o takiej mo¿liwoœci. – Jeden… Przestrzeñ wewn¹trz kapsu³y by³a tak ograniczona, ¿e Bossk nie móg³ nawet wyprostowaæ ramion na ca³¹ d³ugoœæ. Przekroczy³ le¿¹ce wokó³ szcz¹tki, odwróci³ wzrok – choæ to i tak nie mia³o znaczenia – i wcisn¹³ bombê w drug¹ œcianê kapsu³y, ko³o maleñkiego okienka. I nic siê nie sta³o. Wci¹¿ ¿y³. Powoli spojrza³ na niebieski szeœcianik, który wci¹¿ przyciska³ do wklês³ej œciany kapsu³y. Urz¹dzenie milcza³o, jakby zabrak³o mu s³ów. Zacisn¹³ je w garœci i podniós³ do oczu, ¿eby mu siê dok³adniej przyjrzeæ. Jeden z naro¿ników szeœcianu pêk³. Bossk ostro¿nie wsun¹³ koniec szpona w szparê i odchyli³ go. W œrodku nie by³o nic, a przynajmniej nic, co mog³oby wygl¹daæ na ³adunek. Zajrza³ uwa¿niej do pustego wnêtrza. Jedyn¹ zawartoœæ szeœcianu stanowi³ zminiaturyzowany g³oœnik i kilka programowanych obwodów g³osowych. Bossk z odraz¹ odrzuci³ niebiesk¹ kostkê. To wcale nie by³a bomba. Nie s³ysza³ te¿ eksplozji z zewn¹trz, a wiêc prawdopodobnie 12

nie by³o ³adunku równie¿ na pok³adzie „Wœciek³ego Psa”. Gdyby nie da³ siê ponieœæ panice i nie opuœci³ „Psa”, gdyby stan¹³ twarz¹ w twarz z Bob¹ Fettem, móg³by raz na zawsze za³atwiæ porachunki ze swoim wrogiem… no i nie straciæ statku. Bossk zastanawia³ siê, gdzie teraz jest. Jego ³okcie ociera³y siê o œciany ciasnej kabiny, która sta³a siê jeszcze mniej wygodna z powodu wiruj¹cych po niej resztek obwodów i czêœci. Przynajmniej wygl¹da³o na to, ¿e nie uszkodzi³ niczego wa¿nego. Wci¹¿ mia³ powietrze do oddychania, a obwody nawigacyjne kapsu³y wydawa³y siê nie uszkodzone. Same nastawi³y siê na Tatooine, najbli¿sz¹ zamieszkan¹ planetê; jej znajomy obraz wype³ni³ ju¿ iluminator. Wkrótce kapsu³a pogr¹¿y siê w atmosferze i wyl¹duje na powierzchni planety. Prawdopodobnie gdzieœ na pustkowiu, ponuro pomyœla³ Bossk. Zdaje siê, ¿e takie ju¿ jego szczêœcie. Z drugiej strony, Tatooine sk³ada³a siê g³ównie z pustkowi, a zatem szansa na cokolwiek innego by³a niewielka. Gdy tak wierci³ siê wewn¹trz kapsu³y, Bossk poczu³ nagle, ¿e zawartoœæ torby wpija mu siê w bok. Przynajmniej uda³o mu siê wynieœæ parê rzeczy z „Wœciek³ego Psa”. Cennych rzeczy. Pociesza³ go fakt, ¿e strach nie zd³awi³ w nim innych instynktów. Naturalna trandoszañska chciwoœæ pozosta³a nienaruszona. A czy uda mu siê skorzystaæ z tego, co uratowa³ – có¿, to siê zobaczy. Podniós³ niebiesk¹ kostkê, tê fa³szyw¹ bombê, która teraz wreszcie milcza³a. Teraz, kiedy tak przygl¹da³ siê niewielkiemu przedmiotowi, spoczywaj¹cemu w zag³êbieniu szponiastej d³oni, czu³, ¿e zaczynaj¹ nim targaæ zupe³nie odmienne uczucia. Odwieczny gniew, który odczuwa³ zawsze, kiedy myœla³ o Bobie Fetcie, od¿ywa³ w mrocznej g³êbi jego serca. Co innego wyp³oszyæ Bosska z w³asnego statku: strategiczna ruletka, godna mistrza, za którego uwa¿a³ Fetta ca³y wszechœwiat; ale w³o¿yæ ten gadaj¹cy gad¿et do kapsu³y ratunkowej tylko po to, ¿eby doprowadziæ uciekaj¹cego do sza³u… To ju¿ czysty sadyzm. Bossk zgniót³ pusty niebieski szeœcian i odrzuci³ go za siebie. Otoczy³ kolana ³uskowatymi ramionami i opar³ na nich podbródek. W miarê jak obraz Tatooine w iluminatorze nabiera³ ostroœci, myœli Bosska stawa³y siê coraz mroczniejsze i bardziej mordercze. Nastêpnym razem, œlubowa³ w duchu. Bo bêdzie nastêpny raz… I wprowadzi³ kolejn¹ pozycjê na d³ug¹ listê upokorzeñ, naznaczonych imieniem Boby Fetta. Od dawna ho³ubi³ tê listê w sercu. 13

ROZDZIA£

– Pozwoli³eœ mu odejœæ. Neelah odwróci³a siê od iluminatora kokpitu „Niewolnika I”. Po drugiej stronie szyby kapsu³a ratunkowa, unosz¹ca ³owcê nagród Bosska, skurczy³a siê ju¿ do œwietlnego punktu zagubionego poœród gwiazd, a potem znik³a za krzywizn¹ planety, na któr¹ lecia³a. – Stwierdzasz fakt oczywisty – odpar³ Boba Fett. Okryte rêkawicami d³onie porusza³y siê po uk³adach kontrolnych przed fotelem pilota. – Có¿, ja te¿ nie rozumiem – odezwa³ siê Dengar, który sta³ w progu kokpitu. Twarz lœni³a mu jeszcze potem od niedawnego wysi³ku. Trzeba by³o przenieœæ mnóstwo towaru ze statku do wystrzelonego modu³u towarowego, i to w wielkim poœpiechu. – Ten bydlak próbowa³ nas zabiæ. – Nie nas – poprawi³ Fett. – Mnie. Wed³ug wszelkiego prawdopodobieñstwa Bossk nawet nie wiedzia³, ¿e jesteœcie na pok³adzie. Neelah nie czu³a siê przez to ani trochê lepiej. Wydarzenia zaczê³y nastêpowaæ po sobie bardzo szybko – za szybko, jak na jej gust – jeszcze zanim statek Boby Fetta podniós³ siê z Morza Wydm na Tatooine. Szybki, funkcjonalny „Niewolnik I” sp³yn¹³ z nocnego nieba niczym powiêkszony symbol potencjalnej zag³ady, w sam¹ porê, aby zgnieœæ pod rozpalon¹ dysz¹ rakietow¹ jednego z dwóch ludzi, którzy j¹ trzymali. Dengar i Fett wyskoczyli, siej¹c zniszczenie strza³ami z miotaczy. Boba Fett podczas strzelaniny ani na chwilê nie straci³ zimnej krwi. Dla niego to ¿aden pro14

blem, mruknê³a do siebie Neelah. To w³aœnie on przes³a³ sygna³ do „Niewolnika I”, kr¹¿¹cego na orbicie nad ich g³owami. A zatem wiedzia³, co siê œwiêci. Po prostu nie uzna³ za stosowne poinformowaæ o tym swoich partnerów. O ile wci¹¿ jeszcze nimi jesteœmy, pomyœla³a Neelah. Z ramionami skrzy¿owanymi na piersi po kolei przygl¹da³a siê obu ³owcom nagród. Dengara nietrudno by³o rozszyfrowa栖 pewnie zdo³a³aby nawet zawrzeæ z nim jak¹œ umowê, a on prawdopodobnie by jej przestrzega³. Zw³aszcza gdyby widzia³ mo¿liwoœæ wyci¹gniêcia z tego zysków. Wiedzia³a nawet, po co mu s¹ potrzebne pieni¹dze: Dengar opowiada³ jej o swojej narzeczonej, kobiecie imieniem Manaroo, i o swoich marzeniach, ¿eby uzbieraæ mnóstwo forsy i raz na zawsze po¿egnaæ siê z fachem ³owcy nagród. M¹dry facet, zdecydowa³a. A przynajmniej na tyle m¹dry, ¿eby wiedzieæ, ¿e towarzystwo kogoœ takiego jak Boba Fett to niebezpieczna sprawa. Z tego, czego siê do tej pory dowiedzia³a, wynika³o, ¿e wspó³pracownicy Fetta ¿yli prawie tak samo krótko jak jego wrogowie. Za to Fett – o ile mog³a to stwierdzi栖 równie dobrze móg³ byæ nieœmiertelny. Prze¿y³ ju¿ upadek w czeluœæ gardzieli tej bestii Sarlaka, czyhaj¹cej na dnie Wielkiej Jamy Karkun. Neelah znalaz³a go z cia³em prawie dos³ownie rozpuszczonym przez wydzieliny trawienne Sarlaka; dla ka¿dego innego oznacza³oby to œmieræ. Boba jednak prze¿y³, a ca³e zdarzenie zahartowa³o go jeszcze i uczyni³o bardziej przera¿aj¹cym. Takie ju¿ moje szczêœcie, zdecydowa³a Neelah. Zachowa³a nieprzenikniony wyraz twarzy, obserwuj¹c, jak Fett manewruje statkiem. Jej los znalaz³ siê nagle w rêkach jednej z najtwardszych istot we wszechœwiecie, której nie zatrzymaj¹ ani groŸby, ani przemoc… ani cielesna pokusa. W pewnym sensie lepiej by³o jej nawet w pa³acu Jabby, gdzie by³a jedn¹ z tancerek jego trupy. Tam przynajmniej wiedzia³a, ¿e uroda i wdziêk, a tak¿e zami³owanie Jabby do tych w³aœnie cech, pozwoli jej prze¿yæ. Przez jakiœ czas, dopóki Jabbie nie znudzi siê jej ciemnooka uroda albo dopóki nie przyjdzie mu do g³owy, ¿eby rzuciæ j¹ na po¿arcie swojemu ulubionemu rankorowi, tak jak uczyni³ to z t¹ biedn¹ twi’leck¹ dziewczyn¹ Ool¹. Przymknê³a oczy, z trudem opanowuj¹c dr¿enie na wspomnienie potwornych krzyków dziewczyny, pomruków i powarkiwañ rankora oraz ohydnej radoœci Jabby na widok sceny, jaka rozegra³a siê w zas³anej koœæmi czeluœci u stóp jego tronu. Kimkolwiek byli ci, którzy 15

go wreszcie pokonali – Dengar powiedzia³ jej, jak siê nazywali: Luke Skywalker i ksiê¿niczka Leia Organa, co zreszt¹ niewiele jej mówi³o – wykonali kawa³ dobrej roboty, uwalniaj¹c wszechœwiat od tego ohydnego, olbrzymiego œlimaka. Neelah nie oœmieli³a siê nawet przypuszczaæ, ¿e tamci wróc¹ równie¿ jej przesz³oœæ – mroczne, pogr¹¿one w cieniach wspomnienia tego, kim by³a i co siê z ni¹ dzia³o, zanim wyl¹dowa³a w pa³acu Jabby. Trudno by³o tego oczekiwaæ równie¿ od Boby Fetta. Profesja ³owcy nagród mia³a tylko jeden cel: dostarczaæ drogocenne jednostki towaru najhojniejszemu oferentowi. Czy towar ten mia³ nadzieje, lêki i myœli, czy te¿ wszystko to zosta³o usuniête przez dog³êbne skasowanie pamiêci – to nie mia³o wiêkszego znaczenia. Skoro Boba Fett utrzymywa³ Neelah przy ¿yciu – w koñcu wyrwa³ j¹ z pierwszej linii ognia i zabra³ na pok³ad „Niewolnika I” tu¿ przed odlotem – mog³a przypuszczaæ, ¿e zrobi³ to z myœl¹ o swoim zadaniu, a nie z troski o jej ¿ycie. W³aœnie tego muszê siê dowiedzieæ, przypomnia³a sobie Neelah. Co on bêdzie z tego mia³. Od odpowiedzi na to pytanie zale¿a³o bowiem nie tylko jej przetrwanie. Mia³a nadziejê, ¿e bêdzie to równie¿ klucz do rozwik³ania wszystkich innych tajemnic, ³¹cznie z jej prawdziwym imieniem. Przerwano jej nieweso³e rozmyœlania. – Wci¹¿ jeszcze nie powiedzia³eœ nam, dlaczego pozwoli³eœ zwiaæ tej kreaturze Bosskowi – zauwa¿y³ Dengar. Boba Fett spojrza³ przez ramiê na ³owcê nagród, stoj¹cego w progu kokpitu. – Znasz jego nazwisko? – Rozpozna³em profil ID, odczytany, kiedy do niego podchodziliœmy. Wed³ug moich ostatnich informacji „Wœciek³y Pies” wci¹¿ jest statkiem Bosska. – Poprawka – wtr¹ci³ Boba Fett. – By³ statkiem Bosska. – Masz zamiar go rozwaliæ? – Dengar skrzywi³ siê i lekko potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie wiem, czy to taki dobry pomys³. Mia³em w przesz³oœci okazjê zetkn¹æ siê z Bosskiem. Potrafi byæ paskudny, jeœli siê postara. – To siê rozumie samo przez siê. – Neelah zosta³a na pok³adzie „Niewolnika I”, obserwuj¹c, jak Dengar obs³uguje kontrolki luków transferowych pomiêdzy obu statkami. W wizjerze zdalnej kamery luku pochwyci³a przelotny obraz Bosska, uciekaj¹cego przed zjaw¹ swojego dawno pogrzebanego wroga, który nagle zmaterializowa³ siê na pok³adzie „Psa”. Dozna³a nawet pewnej satysfakcji na widok 16

paniki potê¿nego Trandoszanina. Jednoczeœnie rozpozna³a ³uskowat¹, pe³n¹ k³ów gêbê widywan¹ w czasach, kiedy przebywa³a w pa³acu Jabby. Bossk by³ tylko jednym z wielu nêdzników i wykonawców przynosz¹cej zysk przemocy, którzy przychodzili i odchodzili ze s³u¿by zabitego Hutta. Za ka¿dym razem, kiedy natyka³a siê na niego, wnêtrznoœci œciska³ jej lodowaty strach – gadzi wzrok, jaki kierowa³ na ni¹ i inne tancerki, mówi³ o ¿¹dzach, których spe³nienie pozostawia³o rozbryzgi krwi i po³amane koœci. – Mia³em wiêcej doœwiadczeñ z Bosskiem ni¿ ty. – G³os Boby Fetta pozostawa³ spokojny i niewzruszony. – Znamy siê od bardzo dawna. Wierz mi, nie bojê siê jego zemsty. – Dobrze ci mówi栖 burkn¹³ Dengar. – Mo¿e ty sobie z nim poradzisz. Ja tam dr¿ê na myœl, co siê stanie, jeœli to mnie siê dobierze do skóry. Ten goœæ raczej nie s³ynie z pob³a¿liwoœci i wspania³omyœlnoœci. Kiedy siê budzi rano, od razu ma apetyt na odgryzanie g³ów. – Potrafiê siê nim zaj¹æ. Ju¿ to kiedyœ robi³em. – W g³osie Boby Fetta zabrzmia³a nuta rozbawienia. – Dopóki bêdziesz siê mnie trzyma³ i dopóki przetrwa nasza wspó³praca, któr¹ uzgodniliœmy, tak d³ugo nie masz czym siê przejmowaæ. Zgadzasz siê ze mn¹? Wyraz twarzy Dengara mówi³ Neelah, ¿e kres zmartwieñ ³owcy nagród wci¹¿ jest bardzo odleg³y. Musia³a jednak przyznaæ, ¿e s³owa Boby Fetta brzmia³y bardzo realnie i nie mia³y w sobie nic z przechwa³ek. Wyprzedza³ Bosska o ca³¹ d³ugoœæ, nawet wtedy, gdy wszyscy wreszcie wspiêli siê do wnêtrza „Niewolnika I” i zatrzasnêli za sob¹ w³az. – Ten statek zaraz wybuchnie – oznajmi³ Fett. – Ktoœ za³adowa³ nam na pok³ad potê¿n¹ porcjê materia³ów wybuchowych. – Co? – Dengar wytrzeszczy³ oczy na drugiego ³owcê nagród. – Sk¹d o tym wiesz? Boba Fett postuka³ siê w he³m i wyjaœni³: – Mam tu system alarmowy pod³¹czony do uk³adów zabezpieczaj¹cych, które wpi¹³em w sieæ obwodow¹ statku. Nikt nie wejdzie ani nie wyjdzie z „Niewolnika I” bez mojej wiedzy, nawet jeœli pozostaje w trybie automatycznego czuwania. Komputer dokona³ ju¿ analizy i odczytu widma moleku³ w powietrzu. Gdzieœ tutaj jest kupa paskudnych, ale skutecznych materia³ów wybuchowych, które ktoœ pod³¹czy³ do zdalnego zapalnika. Znalezienie ³adunku nie zajê³o im du¿o czasu. Obwody czujnikowe „Niewolnika I” dokona³y ju¿ pierwszego, pobie¿nego 2 – Spisek Xizora

17

przeszukania ca³ego statku, zawê¿aj¹c mo¿liwe miejsce z³o¿enia obcej masy gdzieœ za g³ówn¹ konstrukcj¹ wspornikow¹. Boba Fett szybko zlokalizowa³ bombê, wydoby³ j¹ i za³adowa³ do modu³u towarowego. Neelah trzyma³a nad g³ow¹ latarkê, kieruj¹c jej œwiat³o na przestrzeñ pomiêdzy durastalowym o¿ebrowaniem pow³oki, kiedy Boba Fett i Dengar obluzowywali ³adunek. Potem wywlekli go na œrodek pod³ogi. Przed pozbyciem siê modu³u Boba Fett wprowadzi³ do jego uk³adów zasilaj¹cych niewielki aparacik, który przyniós³ ze sob¹ z kokpitu. – Co to? – zapyta³a, wskazuj¹c na urz¹dzenie. – Nadajnik nak³adki ID – odpar³ Boba Fett. Zamkn¹³ luk modu³u towarowego i wyprostowa³ siê. – Zaprogramowany kodem identyfikacyjnym „Niewolnika I”. Wy³¹cznie na krótkie zasiêgi, bez poziomów trwa³ego kodowania, które pozwoli³yby mu przejœæ przez prawdziw¹ kontrolê ID. Wystarczy jednak chyba, ¿eby zmyliæ naszego nieproszonego goœcia, który zostawi³ tu tê paczuszkê, i to dok³adnie na tak d³ugo, jak bêdzie trzeba. Reszta by³a prosta. Zaledwie wystrzelili modu³ towarowy z pok³adu „Niewolnika I”, jego obwody nawigacyjne skierowa³y go w stronê drugiego statku. Boba Fett wy³¹czy³ silniki w³asnego pojazdu i cofn¹³ go, by utrzymaæ dok³adnie w cieniu modu³u towarowego, który wci¹¿ zd¹¿a³ do celu. Kiedy Bossk wcisn¹³ zapalnik, eksplozja pozwoli³a Bobie Fettowi w³¹czyæ silniki na pe³n¹ moc i zrównaæ siê ze „Wœciek³ym Psem”. Dosta³ siê do jego wnêtrza i przygotowa³ w³asny zestaw niespodzianek, zanim drugi ³owca nagród zorientowa³ siê, co jest grane. Ca³a ta b³yskawiczna strategia by³a dla Neelah doœæ oczywista. Ale to by³o wtedy, a nie teraz. – Wci¹¿ nie rozumiem – rzek³a g³oœno – dlaczego nie zabi³eœ Bosska, czy jak on siê tam nazywa, zamiast tylko go postraszyæ. – To proste. – Boba Fett nawet siê nie obejrza³, nie przerywaj¹c korygowania wspó³rzêdnych po³o¿enia „Niewolnika I”. – W tej chwili ca³y wszechœwiat uwa¿a, ¿e nie ¿yjê. A przynajmniej ta jego czêœæ, któr¹ obchodzi los ³owców nagród. – Fakt – wtr¹ci³ Dengar. – Kiedy przyjecha³em do Mos Eisley, ca³e miasto a¿ siê trzês³o od plotek, jak to wpad³eœ w gêbê Sarlaka. – Przypuszcza³em, ¿e w³aœnie tak bêdzie. – Fett wprowadzi³ jeszcze kilka liczb. – Nieraz korzystnie jest przez jakiœ czas pozostaæ martwym. A przynajmniej ¿eby inni myœleli, ¿e tak jest. 18

– Wiêc dlaczego wypuœci³eœ Bosska? On wie, ¿e ¿yjesz! – Neelah nie wierzy³a w³asnym uszom. – Czy to nie przewraca ca³ej tej szarady do góry nogami? Jak tylko ten typek dotrze do Mos Eisley, rozpaple ca³¹ historiê ka¿demu, kto zechce go s³uchaæ. – Nie, nie zrobi tego – Boba Fett pokrêci³ he³mem. – Nie znacie Trandoszan tak dobrze jak ja. To bardzo egoistyczny gatunek, w tej dziedzinie przewy¿szaj¹ ich tylko Huttowie. Oni jednak s¹ znacznie sprytniejsi od Trandoszan. Bossk jest przynajmniej na tyle inteligentny, ¿e widzi, jakie korzyœci p³yn¹ dla niego z powszechnego przekonania o mojej œmierci. Teraz, kiedy wypad³em z gry, wielu bêdzie go uwa¿aæ za najlepszego ³owcê nagród w tym biznesie. Zaczn¹ nap³ywaæ zlecenia odszukania i zabezpieczenia towaru, a jego pycha na tym skorzysta. Dla niego zawsze by³a to g³ówna motywacja. Jeœli kredyty nie wpadn¹ do mojej kieszeni, co mnie to obchodzi? Oczywiœcie, pomyœla³a Neelah. Postanowi³a jednak trzymaæ buziê na k³ódkê, przynajmniej tym razem. – Dla Bosska to sprawa ambicji – ci¹gn¹³ Fett. – Lubi byæ rozpieszczany i chwalony, a jego wrogoœæ w stosunku do mnie wynika przede wszystkim z przekonania, ¿e jakimœ cudem pozbawi³em go przywództwa Gildii £owców Nagród. Tego mi nie wybaczy. Ale choæby mnie nienawidzi³ do szpiku koœci, na pewno nie zacznie rozpowiadaæ na prawo i lewo, ¿e wci¹¿ ¿yjê. Zrobi³by z siebie g³upca. Kiedy ju¿ dotrze do Mos Eisley, i tak bêdzie siê musia³ nieŸle napociæ, ¿eby wyjaœniæ bywalcom kantyny, dlaczego straci³ „Wœciek³ego Psa”, którego mia³ od bardzo dawna. Na pewno nie wyzna nikomu, ¿e zosta³ z niego wyp³oszony jak biituiañski zaj¹c b³otny. – Rozumiem. – Dengar powoli skin¹³ g³ow¹, prze¿uwaj¹c to w myœli. Opar³ siê ramieniem o framugê wejœcia do kokpitu. – A zatem nic nie tracisz, wypuszczaj¹c Bosska na wolnoœæ. Co jednak zyskujesz? Czy warto pozostawiaæ przy ¿yciu takiego wroga, ¿eby wci¹¿ mieæ go na karku? – To proste: zyskujê bardzo przekonuj¹cy dowód mojej œmierci. We wszechœwiecie mo¿e byæ jeszcze kilka izolowanych sektorów, które nic nie wiedz¹ o tym nieszczêœliwym wydarzeniu, i na pewno s¹ istoty, które z przyjemnoœci¹ dowiedzia³yby siê czegoœ wiêcej na ten temat. A ja muszê teraz za³atwiæ parê spraw, co mog³oby niechc¹cy zapocz¹tkowaæ plotki, jakobym wci¹¿ jeszcze ¿y³. Lepiej, ¿ebyœmy mieli w rezerwie Bosska. Mos Eisley to tygiel plotkarzy, gdzie przewijaj¹ siê wszystkie szumowiny zamieszkanych 19

œwiatów. Na pewno chêtnie pos³uchaj¹ jego opowieœci o tym, jak bardzo jestem martwy. Mimo woli Neelah by³a pod wra¿eniem. Myœli o wszystkim, przyzna³a niechêtnie. Nic dziwnego, ¿e wydar³ sobie pazurami drogê na szczyt s³awy jako ³owca nagród. Stos krwawych trupów, jaki po sobie pozostawi³, tak¿e musi byæ imponuj¹cy. – Zapomnia³em o jednym – zafrasowa³ siê Dengar. – Pewien drobiazg mo¿e zrujnowaæ ca³y ten piêkny plan. Wszyscy w galaktyce wiedz¹, ¿e „Niewolnik I” jest statkiem Boby Fetta. Skoro tylko zauwa¿¹ go mieszkañcy innych systemów, zaczn¹ podejrzewaæ albo nawet nabior¹ pewnoœci, ¿e wci¹¿ ¿yjesz. I wci¹¿ pozostajesz w kursie. – Cieszê siê, ¿e mój partner nie jest g³upcem. – G³os Boby Fetta by³ wolny od sarkazmu. – No wiêc co z tym zrobisz? – zapyta³a Neelah dziwnie pewna, ¿e ³owca nagród ma ju¿ gotow¹ odpowiedŸ na to pytanie. – To te¿ nic trudnego. – Boba Fett oderwa³ od sterów okryt¹ rêkawic¹ d³oñ i zatoczy³ ni¹ pó³kole. – Dengar ma absolutn¹ racjê, uwa¿aj¹c, ¿e ten statek zdradza mnie i mój plan… ale tylko wtedy, kiedy znajdujê siê na jego pok³adzie. Opuszczony „Niewolnik I” to ca³kiem inna historia. Jeœli zostanie znaleziony pusty i dryfuj¹cy, wtedy nawet najbardziej inteligentne istoty dojd¹ do jedynego logicznego wniosku, ¿e naprawdê nie ¿yjê. Statek potwierdzi tylko to, co ju¿ wczeœniej s³yszeli. „Niewolnik I” jest dla mnie tak cenny, ¿e nie wypuœci³bym go z garœci, gdybym nie by³ trupem. A przynajmniej tak uwa¿a wiêkszoœæ ¿ywych istot. Neelah skinê³a g³ow¹: dla niej mia³o to sens. – Jednak bêdziesz potrzebowa³ statku – zauwa¿y³a. – St¹d do miejsca, gdzie chcesz siê znaleŸæ, raczej nie dojdziesz na piechotê. – No to œwietnie siê sk³ada, ¿e mamy do dyspozycji drugi statek. – Fett spokojnie wskaza³ na przedni iluminator kokpitu, gdzie, zawieszony w przestrzeni poœród gwiazd, unosi³ siê „Wœciek³y Pies”. – Oczywiœcie nie dorównuje wyposa¿eniem i mo¿liwoœciami mojemu… – ¿aden statek nie jest w stanie mu dorównaæ… ale wystarczy. Bossk nie by³ w koñcu takim z³ym ³owc¹ nagród, ¿eby nie zebraæ przyzwoitej kwoty na przyzwoity system. – Fett lekko wzruszy³ ramionami. – Po paru niewielkich przeróbkach œwietnie siê nada do naszych celów. Po prze³amaniu starego profilu ID i zast¹pieniu go nowym nikt nawet nie pozna, ¿e to statek Bosska. Nikomu nie przyjdzie do g³owy, ¿e podczas gdy w³aœciciel „Psa” przebywa na 20

Tatooine, jego statek znajduje siê o wiele lat œwietlnych stamt¹d. Dziêki temu uzyskamy potrzebn¹ nam anonimowoœæ. – To chyba wyjaœnia, dlaczego po prostu nie wysadzi³eœ go w powietrze razem z za³og¹ na pok³adzie. – Jednak nie wyjaœnia³o reszty zagadek, które wci¹¿ jeszcze nurtowa³y Neelah. – Ale po co tyle tajemnic? – No w³aœnie – popar³ j¹ Dengar. – Twoja reputacja jest przecie¿ twoim najwiêkszym atutem. Wiele istot wiedz¹c, ¿e jesteœ w coœ zamieszany, po prostu odwraca siê na piêcie i ucieka. Jeœli z tego zrezygnujesz… jeœli zrezygnujesz ze swojej to¿samoœci, bêdziesz musia³ zaczynaæ od zera i za ka¿dym razem zdobywaæ wszystko w pocie czo³a. Boba Fett okrêci³ siê razem z fotelem pilota, odwracaj¹c siê od sterów. Obrzuci³ ka¿de z nich po kolei spojrzeniem zza mrocznego, w¹skiego wizjera. – Powinniœcie uwa¿aæ siê za niezwykle uprzywilejowanych – rzek³ powoli. – Nie mam zwyczaju t³umaczyæ siê byle komu z moich metod. Teraz jednak mam partnera i to wymaga z mojej strony pewnych ustêpstw. A co do ciebie – wskaza³ na Neelah i pokiwa³ g³ow¹ w g³êbokiej zadumie – nie przeszkadza mi, jeœli s³uchasz moich rozmów z Dengarem. Ale nie miej z³udzeñ. Ocali³em ciê i zabra³em ze sob¹ nie bez powodu. Neelah wytrzyma³a jego spojrzenie, czuj¹c, jak wzbiera w niej coraz wiêkszy gniew. – To znaczy? – Sama siê wkrótce dowiesz. Na razie jednak jesteœ mi potrzebna. To ci musi wystarczyæ. Pewnie, pomyœla³a. Do momentu, a¿ przestanê ci byæ potrzebna. A co wtedy? Ten moment móg³ nadejœæ w ka¿dej chwili. Neelah zdecydowa³a ju¿, ¿e bêdzie na niego przygotowana. Boba Fett mo¿e sobie byæ najgroŸniejszym ³owc¹ nagród w ca³ej galaktyce, niezale¿nie od tego, czy uznano go za nieboszczyka, czy te¿ wszyscy wiedzieli, ¿e ¿yje, ale jeœli mu siê zdaje, ¿e ona bêdzie tak po prostu czekaæ, a¿ zrobi z ni¹ to, co uzna za stosowne dla swoich planów… …to siê grubo myli. Twarz Neelah wygl¹da³a jak maska bez wyrazu, podobnie jak twarz jej rozmówcy. Jeszcze nie wiedzia³a, jak¹ to niespodziankê przygotuje dla Boby Fetta, ale jej mózg pracowa³ ju¿ pe³n¹ par¹. – A co do koniecznoœci zachowania tajemnicy… 21

Przez chwilê s¹dzi³a, ¿e w jakiœ sposób zajrza³ do jej umys³u i wyczyta³ to, co chcia³a ukryæ. A potem nagle stwierdzi³a, ¿e udziela³ po prostu odpowiedzi na zadane wczeœniej przez Dengara pytanie. – Pewne sprawy lepiej za³atwiaæ w ciemnoœci – doda³ Boba Fett niskim, ponurym g³osem i odwróci³ siê z powrotem do uk³adów kontrolnych kokpitu. Milcz¹cy obraz „Wœciek³ego Psa” w przednim iluminatorze zbli¿a³ siê powoli. – Zbyt wielu pragnê³o mojej œmierci. Niektórzy wychodzili z siebie, ¿eby spe³niæ to pragnienie. To prawda. W pamiêci Neelah wci¹¿ ¿y³y wspomnienia Morza Wydm na Tatooine, wstrz¹sanego wybuchami nalotów bombowych. Pamiêta³a furiê nieznanych si³ – nieznanych jej – które próbowa³y zniszczyæ Bobê Fetta za wszelk¹ cenê. Si³y te wci¹¿ jeszcze czai³y siê poœród gwiazd. – Zobaczymy, jak im siê to spodoba… – g³os Boby Fetta zni¿y³ siê do mrocznego, groŸnego szeptu. – Kiedy martwi powracaj¹…

22

ROZDZIA£

!

Nowiny przechodzi³y z jednej strony galaktyki na drug¹, z zimnej pustki przestrzeni ponad najdalszymi, najbardziej opuszczonymi planetami znanymi istotom rozumnym a¿ do jednego z najwspanialszych oœrodków w³adzy i bogactwa Imperium. A tam, gdzie by³y w³adza i bogactwo, nieuchronnie czai³y siê intrygi, konspiracja i oszustwa. – ¯yjemy we wszechœwiecie k³amstw – powiedzia³ Pan Kuat. Jedn¹ d³oni¹ g³adzi³ jedwabiste futro spoczywaj¹cego na jego piersi felinksa. Zwierz¹tko przymknê³o oczy w b³ogiej nieœwiadomoœci. S³owa pana nie mia³y dla niego ¿adnego znaczenia. Szczêœliwe stworzenie, pomyœla³ Kuat. – Wdychamy k³amstwa i wydychamy zdradê, jakby stanowi³y nieod³¹czn¹ czêœæ atmosfery. – Sir? – Fenald, szef ochrony Kuata, sta³ obok, w pobli¿u ogromnych ekranów widokowych prywatnej sali audiencyjnej. Widaæ by³o przez nie doki budowlane i zaplecze projektowe Zak³adów Stoczniowych Kuat, rozci¹gaj¹ce siê daleko w kierunku nieskoñczonej spirali gwiazd. Ca³e pokolenia rodu Kuat najpierw tworzy³y, a nastêpnie przekszta³ca³y korporacjê w przemys³owego giganta. Na obrze¿ach Zak³adów Stoczniowych Kuat frachtowce sk³ada³y surowce œci¹gniête z innych systemów gwiezdnych. Surowce te nastêpnie przekuwano w statki i broñ dla imperialnej floty. Wielopoziomowy dysk budynku korporacji obraca³ siê powoli wokó³ w³asnej osi, odmierzaj¹c czas kr¹¿owników i niszczycieli nastroszonych lufami, z których nikt jeszcze nie strzela³. Wzmocnione blachy przyspawane by³y do konstrukcji noœnych, a ruchome palniki laserowe dawa³y wiêcej œwiat³a ni¿ w¹t³e s³oñce poœrodku orbity by³ej planety. 23

Kuat zauwa¿y³ reakcjê szefa ochrony. Swoj¹ uwagê wypowiedzia³ po d³ugim, pe³nym melancholii milczeniu. ¯aden wy¿ej postawiony pracownik Zak³adów Stoczniowych Kuat, nawet z najciaœniejszego krêgu zaufanych – i dobrze op³acanych – wspólników, nigdy nie odwa¿y³ siê przerwaæ jego g³êbokiej medytacji. Nieraz jednak pomaga³o, gdy ktoœ zaczyna³ myœleæ na g³os. Oczywiœcie, w obecnoœci zaufanych s³uchaczy. Instynktowna lojalnoœæ szefa ochrony wzmacniana by³a solidnym wynagrodzeniem. Nic, co zosta³o powiedziane, nie wyjdzie poza œciany tego sanktuarium, troskliwie oczyszczonego z wszelkich ukrytych urz¹dzeñ pods³uchowych. – Ta odrobina geniuszu, któr¹ posiadam – odezwa³ siê wreszcie Kuat – pochodzi od mojego ojca i wszystkich wczeœniejszych przodków. Fenald uœmiechn¹³ siê blado. S³ysza³ ju¿ takie s³owa. – Pan in¿ynier jest zbyt skromny. – To lepsze ni¿ nadmiar pychy. – Wiedzia³, ¿e wszechogarniaj¹ca pycha bêdzie tym, co zgubi jego wrogów. By³ taki falleeñski ksi¹¿ê o ambicjach niemal dorównuj¹cych Imperatorowi Palpatine’owi, którego ognista œcie¿ka poœród gwiazd zakoñczy³a siê œmierteln¹ katastrof¹. – Ale jak ju¿ mówi³em, ten odziedziczony geniusz dotyczy czegoœ wiêcej ni¿ projektowania i produkcji statków wojennych. – Gdybym mia³ robiæ tylko to, myœla³ Kuat, ¿ycie by³oby pasmem rozkoszy. Ale dla mnie, tak samo jak dla mojego potomstwa, ¿ycie nie jest takie proste. – Sir? – Nawet w czasach starej Republiki musieliœmy liczyæ siê z intrygami politycznymi. – Kuat podrapa³ felinksa za spiczastymi uszkami i powiód³ wzrokiem po pó³kolu ekranów. – I z konkurencyjnymi firmami projektowymi, które chcia³yby zaj¹æ pozycjê Zak³adów Stoczniowych Kuat, najwa¿niejszego producenta sprzêtu wojskowego w galaktyce. Zawsze tak by³o – powoli skin¹³ g³ow¹. – Ale teraz, pod rz¹dami Imperatora Palpatine’a, stawki, o jakie gra siê w tych skomplikowanych, nie koñcz¹cych siê rozgrywkach, sta³y siê œmiertelnie powa¿ne. Ka¿dy nasz ruch na szachownicy obejmuj¹cej wszystkie zamieszkane œwiaty mo¿e byæ fatalny w skutkach… nie tylko dla jednego cz³owieka, ale nawet dla najpotê¿niejszych korporacji. Niewiele mnie obchodzi mój w³asny los, ale kiedy pomyœlê, ¿e Imperator móg³by zagarn¹æ Zak³ady Stoczniowe Kuat tak samo, jak zagarn¹³ tyle innych œwiatów i istot w galaktyce… – zamilk³ na chwilê, by powtórzyæ w duchu swoje bolesne œlubowanie. 24

To siê nigdy nie zdarzy, obiecywa³ sobie Kuat. Ju¿ raczej wola³bym ujrzeæ Zak³ady Stoczniowe Kuat, moj¹ spuœciznê i pracê ca³ych pokoleñ Kuatów, zniszczone i zrujnowane, ni¿ pozwoliæ, aby wpad³y w ³apy Imperium. – Obejrza³ siê na szefa ochrony. – I to te¿ nie jest pusta obietnica – dokoñczy³. – Jestem tego w pe³ni œwiadom, panie in¿ynierze. – Fenald sk³oni³ g³owê na znak zgody. – Sam nadzorowa³em niezbêdne czynnoœci i zapewniam, ¿e wszystkiego dopilnowa³em. Jeœli kiedyœ przyjdzie taki czas… nie bêdzie ju¿ Zak³adów Stoczniowych Kuat, które Imperator móg³by zagarn¹æ. S³owa Fenalda nios³y pewn¹ smêtn¹ pociechê. Co mo¿na zbudowaæ, mo¿na równie¿ zrównaæ z ziemi¹, pomyœla³ Kuat. Te same zdolnoœci, które wk³ada³ w budowê statków wojennych Imperium, wykorzysta³ do zniszczenia doków, w których te statki budowano. I tu Kuat dozna³ wizji: nie zobaczy³ wprawdzie serii zaprogramowanych, wysokotermicznych eksplozji, które zmieni¹ Zak³ady Stoczniowe Kuat w dymi¹ce ruiny, ale to, co bêdzie póŸniej, gdy poskrêcane durastalowe resztki ogromnych dŸwigów i suwnic wystygn¹ do temperatury zb³¹kanych atomów w otaczaj¹cej je pró¿ni. Systemy podtrzymywania ¿ycia stoczni, chroni¹ce j¹ przed pró¿ni¹ i twardym promieniowaniem reaktorów zasilaj¹cych, równie¿ legn¹ w gruzach. Poœród zgliszczy nie pozostanie ani jedno ¿ywe stworzenie. Ogarnie ich wœciek³a apokalipsa. Pracownicy i s³u¿ba Zak³adów Stoczniowych Kuat i ich w³aœciciele, wszyscy umr¹ przy swoich stanowiskach pracy, a¿ po ostatniego operatora tokarki karuzelowej. Z samego Kuata zostanie tylko zwêglony zew³ok, spoczywaj¹cy przed rozdart¹ szachownic¹ ekranów, które jeszcze niedawno ukazywa³y ca³e jego królestwo. To bêdzie pomnik, mauzoleum dla niego i jego przodków, którzy równie¿ nosili nazwisko Kuat. ¯yj¹cy obserwatorzy z innych œwiatów spojrz¹ w gwiaŸdziste niebo i zobacz¹ cieñ katastrofy przes³aniaj¹cy niebo, kreœl¹cy na horyzoncie mroczny hieroglif. Ten symbol minionej chwa³y nie bêdzie wymaga³ t³umaczenia na obce jêzyki. – Dziêkujê ci za wiern¹ s³u¿bꠖ powiedzia³ Pan Kuat. – Wiele to dla mnie znaczy. – Cieszê siê, ¿e to uspokaja pana in¿yniera. – Szef ochrony Zak³adów Stoczniowych Kuat sta³ z rêkami za³o¿onymi do ty³u. W jego oczach lœni³ blask szczerej wiary, odziedziczony po przodkach tak samo jak tytu³. – Czas wprowadzenia w ¿ycie naszych 25

planów nigdy nie nadejdzie, wierzê w to szczerze. Nasi wrogowie na pró¿no spiskuj¹, Zak³ady Stoczniowe Kuat i tak przetrwaj¹. – Doceniam tak¿e twoj¹ wiarê. – Kuat sam chcia³by mieæ tak¹ pewnoœæ. Imperator i jego nie koñcz¹ce siê machinacje stanowi³y tylko czêœæ k³opotów. Rebelia skomplikowa³a wszystko; by³o tak, jakby szachownica z dwuwymiarowej przekszta³ci³a siê w trójwymiarow¹. Zak³ady Stoczniowe Kuat nie podlega³y nikomu z wyj¹tkiem samych siebie, nie mia³y te¿ innych idea³ów ni¿ w³asne przetrwanie i niezale¿noœæ. By³y jak pañstwo w pañstwie. Czy to pañstwo, które otacza³o korporacjê, mia³o byæ star¹ Republik¹, czy Imperium, które j¹ pokona³o, czy wizj¹ uniwersalnej wolnoœci, któr¹ Rebelianci pragnêli powo³aæ do ¿ycia, dla Kuata by³o ca³kowicie obojêtne. Czy zapanuje Imperator Palpatine, czy Leia Organa i Luke Skywalker, przywódcy si³, które symbolizowali – Kuat pragn¹³ tylko mieæ pewnoœæ, ¿e Zak³ady Stoczniowe pozostan¹ ze zwyciêzc¹ w przyjaznych, a co najmniej neutralnych stosunkach. Ktokolwiek zwyciê¿y, bêdzie potrzebowa³ kr¹¿owników i niszczycieli oraz wszelkiego innego przera¿aj¹cego sprzêtu, niezbêdnego do prowadzenia wojen miêdzyplanetarnych. – Rebelia… – rozmyœla³ na g³os Kuat. – Nawet jeœli Rebelianci potrafi¹ stworzyæ now¹ Republikê, rz¹dz¹c¹ siê sprawiedliwoœci¹ i harmoni¹ wszystkich myœl¹cych istot galaktyki, lepsz¹ nawet ni¿ poprzednia, pewne aspekty natury ludzkiej i nieludzkiej nie ulegn¹ zmianie. – Tak przemawia m¹droœæ, panie in¿ynierze. Omawia³ ju¿ kiedyœ te sprawy z szefem ochrony. Zach³annoœæ antagonistów i coraz to nowe nieporozumienia bêd¹ wymaga³y zaanga¿owania si³ porz¹dkowych. A to oznacza potrzebê broni oraz mo¿liwoœci jej dostarczania na wielkie odleg³oœci. Os³awiona Gwiazda Œmierci nie by³a projektem Zak³adów Stoczniowych Kuata – zabroni³ swojej organizacji startowaæ w przetargach choæby na jej podsystemy, co by³o ca³kowicie zrozumia³e. – Nie tylko m¹droœæ, ale i spryt – odpar³ Kuat. Powtarza³ sobie w myœli jedn¹ z nauk, które przekaza³ mu ojciec: „Si³a i terror dokonaj¹ tego, czego nigdy nie dokona rozs¹dek i zrozumienie”. Rodzina Kuat prowadzi³a ten interes od bardzo dawna, niezmiennie dostarczaj¹c instrumenty dla si³y i terroru. Niechêæ do anga¿owania siê w jakikolwiek aspekt budowy Gwiazdy Œmierci nie mia³a nic wspólnego z moralnoœci¹, lecz pochodzi³a z czystego wyrachowania. Bogactwo i si³a Zak³adów Stoczniowych Kuat mia³y 26

Ÿród³o w budowie statków wojennych, a Gwiazda Œmierci – gdyby spe³ni³a nadzieje imperialnych admira³ów – mog³aby spowodowaæ koniec popytu na tak kosztowne i przynosz¹ce zyski zabawki. Tylko g³upiec kala w³asne gniazdo, tylko samobójca pomaga je zniszczyæ. Kuat dowiedzia³ siê o zniszczeniu Gwiazdy Œmierci w Bitwie o Yavin z ulg¹, zabarwion¹ pewn¹ doz¹ mœciwoœci. Skoro Imperium rozpoczê³o budowê drugiej, jeszcze wiêkszej Gwiazdy Œmierci, nale¿a³o wnioskowaæ, ¿e admira³owie niczego siê nie nauczyli. Szybkoœæ nie by³a a¿ tak wa¿na w porównaniu ze zwrotnoœci¹. Mo¿liwoœci hiperprzestrzenne Gwiazdy Œmierci nie wystarczy³y, aby przewa¿yæ szalê zwyciêstwa w walce; wystarczy³a przewaga liczebna przeciwnika. Wyprodukowanie Gwiazdy Œmierci, tak potê¿nej i niezniszczalnej, by zrekompensowaæ brak mo¿liwoœci manewru, by³o po prostu niemo¿liwe. Szef ochrony pozwoli³ sobie na lekki, pe³en zrozumienia uœmieszek. – Spryt zwyciê¿a tam, gdzie m¹droœæ jest bezsilna, panie in¿ynierze. – W³aœnie. – Ta zasada, stara jak œwiat, powstrzymywa³a go przed zaproponowaniem us³ug Zak³adów Stoczniowych Kuat Rebeliantom. Prawdziwy spryt wymaga³ zimnej krwi, zimniejszej ni¿ krew p³yn¹ca w ¿y³ach wszystkich gadzich gatunków w ca³ej galaktyce. Kuat zauwa¿y³ tê cechê u Imperatora, ale co z Rebeliantami? Przejrza³ wszystkie raporty, sk³adane przez siatkê szpiegowsk¹ Zak³adów Stoczniowych Kuat: kompendium szczegó³ów, faktów, plotek, mitów, s³owem wszystkiego, co mo¿na by³o wygrzebaæ na temat przywódców Rebelii, zw³aszcza zaœ Luke’a Skywalkera, który sta³ siê obsesj¹ zarówno Imperatora, jak i jego g³ównego adiutanta Lorda Vadera. Kuat dowie siê jeszcze, jaka jest ich prawdziwa natura. Ca³y ten idealizm go przera¿a³. W³aœnie przez to zginê³a stara Republika, a Palpatine doszed³ do w³adzy. A teraz opowiadaj¹, ¿e Luke Skywalker zosta³ rycerzem Jedi. Czy mo¿e byæ coœ g³upszego? Przodkowie Kuata napatrzyli siê do syta, jak honor i poœwiêcenie, wiara w rzeczy wiêksze ni¿ to, co mog¹ zagarn¹æ d³onie œmiertelnika, gin¹ stopniowo wraz ze wzrostem potêgi Imperatora. Zag³ada, która poch³onê³a ca³e s³oñca, pogr¹¿aj¹c œwiat w cieniu. Tajemnicza Moc, obiekt wierzeñ Jedi, zdawa³a siê bezsilna wobec istot takich jak Vader, który zrobi³ z niej mroczny orê¿, zdolny po¿reæ jego duszê pomimo ca³ej si³y, z jak¹ dzier¿y³ losy galaktyki. Lepiej ufaæ maszynom, pomyœla³ Kuat, i si³om, które mo¿na zobaczyæ, poczuæ 27

i zmierzyæ. Ta prosta metoda pozwoli³a przetrwaæ Zak³adom Stoczniowym Kuat. Przynajmniej dotychczas… – A jednak… – mrukn¹³ Kuat. – A jednak uwierzy³bym, gdybym móg³. – Panie in¿ynierze? Uœwiadomi³ sobie, ¿e Fenald zagl¹da mu w twarz, usi³uj¹c rozszyfrowaæ ledwie s³yszalne s³owa. – Nie zwracaj na mnie uwagi. Felinks poruszy³ siê w ko³ysce ramion Kuata, mru¿¹c lœni¹ce zielone œlepia. Jego zwyk³ym marzeniom o ciep³ym k¹tku i pe³nym brzuszku na razie nic nie zagra¿a³o. Dla ma³ego stworzonka by³ to ca³y œwiat. Jemu jest ³atwiej, pomyœla³ Kuat. Gdyby sam mia³ siê kierowaæ tylko w³asnymi pragnieniami, nadziejami i lêkami, ³atwiej by³oby podejmowaæ w³aœciwe decyzje. Ciê¿ar prowadzenia Zak³adów Stoczniowych Kuat, spoczywaj¹cy na jego barkach, w³asny los, który tak¿e musia³ dŸwigaæ, odpowiedzialnoœæ za ¿ycie tak wielu istot, zale¿ne wy³¹cznie od jego posuniêæ w tej grze, od sojuszy, jakie zawiera³ z niesprawdzonymi sprzymierzeñcami, od œmiercionoœnej nienawiœci wrogów, których ukryta si³a obejmowa³a swoim zasiêgiem ca³¹ galaktykê… Uœpiony felinks poruszy³ siê w jego ramionach, jakby wyczuwaj¹c problemy gnêbi¹ce jego pana. Pog³adzi³ ³ebek zwierzêcia, uspokajaj¹c je, by na nowo pogr¹¿y³o siê w beztroskiej drzemce. Zaopiekujê siê tob¹, obiecywa³ mu w myœli Kuat. Tak czy inaczej, wygrana czy przegrana. Stoj¹cy obok Fenald odwróci³ siê na chwilê; przycisn¹³ palce do ucha i z uwag¹ s³ucha³ szeptu implantu umieszczonego w ma³¿owinie. – Rozszyfrowano i przeanalizowano raport, panie in¿ynierze – opuœci³ wreszcie d³oñ. – Zewnêtrzne stanowiska wywiadowcze otrzyma³y potwierdzenie od swoich Ÿróde³, których wspó³czynnik niezawodnoœci wynosi ponad dziewiêædziesi¹t procent. – Doskonale. – Kuat tego siê w³aœnie spodziewa³. Niezmiennie powtarza³, ¿e nie interesuj¹ go plotki i bezpodstawne spekulacje. Wy³¹cznie ch³odne, rzetelne fakty, dok³adne doniesienia o ruchach innych graczy w tej grze, pozwol¹ mu w³aœciwie sformu³owaæ w³asne strategie i gambity. – Szczegó³y? – Statek, znany jako „Niewolnik I”, zarejestrowany na nazwisko ³owcy nagród Boby Fetta, znaleziono dryfuj¹cy na orbicie wokó³ planety Tatooine… 28

– Kto go znalaz³? – To by³o wa¿ne. Kuat wiedzia³, ¿e ponad atmosfer¹ Tatooine zebra³a siê ostatnio wielka flota imperialna, czekaj¹c prawdopodobnie na akcjê ratunkow¹ ze strony Sojuszu Rebeliantów. Teraz flota imperialna ju¿ znik³a z sektoru – gdyby by³o inaczej, nalot bombowy Kuata na Morze Wydm na Tatooine musia³by zostaæ odwo³any. Mimo wszystko istnia³a mo¿liwoœæ, ¿e Marynarka Imperialna pozostawi³a za sob¹ kilka statków rozpoznawczych. – „Niewolnik I” zosta³ znaleziony przez rutynowy patrol Sojuszu Rebeliantów. – Pamiêæ szefa ochrony Zak³adów Stoczniowych Kuat wspomagana by³a modu³em organizacji danych i pamiêci pêtlicowej, sterowanym ledwie widocznymi drgnieniami miêœni twarzy. – Ju¿ od pewnego czasu Imperium pozostawia kontrolê nad tym sektorem Sojuszowi, prawdopodobnie z powodu niewielkiego znaczenia strategicznego. Mo¿e siê to oczywiœcie zmieniæ, kiedy dostarczymy Flocie Imperialnej nowe posi³ki. Analiza sytuacji, jakiej dokona³ Kuat, by³a taka sama. Tatooine znajdowa³a siê na skraju galaktyki, daleko od wa¿nych i wysoko rozwiniêtych sektorów tworz¹cych j¹dro Imperium. Gdyby nawet Palpatine odpuœci³ sobie ca³¹ tê strefê, poniós³by niewielk¹ stratê militarn¹ i gospodarcz¹, przynajmniej na krótk¹ metê. Pozostawienie jednak sektora w rêkach Sojuszu z pewnoœci¹ da wrogom Imperatora mo¿liwoœci rozwoju i wygodne zaplecze strategiczne na ca³¹ resztê kampanii. Wczeœniej czy póŸniej statki i ¿o³nierze Imperium bêd¹ musieli otoczyæ sektor i przywróciæ kontrolê, Imperium nie mog³o tolerowaæ tej szybko rozprzestrzeniaj¹cej siê zgnilizny na swoim ciele. Co wiêcej, Kuat wiedzia³, ¿e nowe narzêdzia przeznaczone do ewentualnej œmiertelnej ofensywy buduje siê w dokach Zak³adów Stoczniowych. Pozostawa³a jeszcze sama osobowoœæ Palpatine’a, jeœli tak mo¿na by³o nazwaæ charakter zdominowany przez nieogarniony egoizm i mroczne si³y, którymi w³ada³ Imperator. W pewnym sensie mo¿na by³o siê nawet spiera栖 i Kuat robi³ to nieraz podczas nocnych rozmów z szefem ochrony – czy Imperator Palpatine jako taki w ogóle jeszcze istnia³. Kuat s³ysza³ historie o poœwiêceniu Palpatine’a na rzecz czegoœ, co okreœla³ ciemn¹ stron¹ Mocy. Œcis³ego umys³u Kuata nie interesowa³o, czy naprawdê istnieje tajemnicze pole energetyczne, pulsuj¹ce pod sam¹ tkank¹ wszechœwiata. Jednak jako psycholog samouk, jakim siê sta³ z w³asnej woli, i intrygant polityczny, jakim staæ siê musia³, przyk³ada³ 29

do tego wielk¹ wagê. Moc mog³a istnieæ wy³¹cznie w umys³ach Imperatora i kilku innych niezniszczalnych wyznawców starej religii, takich jak Darth Vader, ale ju¿ samo to czyni³o j¹ doœæ realn¹, aby przyci¹gn¹æ uwagê Kuata. Spotyka³ siê ju¿ kilkakrotnie twarz¹ w twarz z Imperatorem i Mrocznym Lordem Sithów, reprezentuj¹c korporacjê w czasie negocjacji, od których zale¿a³a jej przysz³oœæ. W ci¹gu ostatniego takiego spotkania odniós³ nieprzyjemne wra¿enie, ¿e fizyczne cia³o Imperatora, jego zakapturzona, wykrzywiona postaæ, sta³o siê tylko pust¹ skorup¹, wy¿art¹ od œrodka przez Moc, z której Palpatine czerpa³ energiê psychiczn¹. Malutkie oczka, zatopione g³êboko pod pomarszczonymi powiekami, wydawa³y siê Kuatowi otworami maski noszonej przez istotê od dawna pozbawion¹ cz³owieczeñstwa, z której usz³o ju¿ ca³e ¿ycie, ustêpuj¹c miejsca wszechogarniaj¹cej ¿¹dzy i g³odowi w³adzy nad wszystkimi istotami, jakie jeszcze porusza³y siê i oddycha³y z w³asnej woli. Ten twór wci¹¿ jeszcze nazywa³ siê Imperatorem Palpatine; przemawia³ niezmiennie tym samym z³oœliwym, drwi¹cym jêzykiem, ale jego s³owa by³y s³owami istoty nie tyle martwej, co uosabiaj¹cej sam¹ Œmieræ, Moc po¿eraj¹c¹ energiê ¿ycia i czerpi¹c¹ z niej pokarm. Kuat przypomnia³ sobie swoje wra¿enia z ostatniego spotkania z Imperatorem: poczu³ siê wtedy g³êboko obra¿ony, nie tyle jako ¿ywa istota, co jako cz³owiek interesu, najwy¿sza inteligencja jednej z najpotê¿niejszych korporacji w ca³ej galaktyce. Sk¹d weŸmie klientów? G³ównym problemem by³a wizja przysz³oœci Palpatine’a: Imperium, gdzie jedyn¹ licz¹c¹ siê si³¹ bêdzie jego s³owo i wola. Takie pañstwo nie nadawa³oby siê do niczego pod wzglêdem handlowym. Jaki bêdzie cel istnienia i zabiegów Zak³adów Stoczniowych Kuat lub jakiegokolwiek innego wielkiego producenta galaktycznego? Po co projektowaæ i tworzyæ produkty i dostarczaæ je na jedn¹ lub na tysi¹c planet, skoro na tych planetach nie bêdzie nikogo, kto móg³by je kupiæ? Kuat lepiej ni¿ ktokolwiek inny zdawa³ sobie sprawê z niszczycielskiej si³y statków wojennych, jakie jego firma budowa³a dla Floty Imperialnej. Jeœli bowiem ambicje Imperatora i jego obsesja uniwersalnej w³adzy zwyci꿹, jeœli uda mu siê odwróciæ zagro¿enie ze strony Sojuszu Rebeliantów, bêdzie to oznaczaæ zniszczenie pewnej liczby niegroŸnych, a przy tym nieŸle prosperuj¹cych œwiatów; potencjalnych kupców, jeœli nawet nie bezpoœrednio wyrobów jego korporacji, to produktów firm, z którymi ju¿ robi³ interesy. 30

Imperator pokaza³ ju¿, ¿e nie zale¿y mu na utrzymaniu galaktycznej bazy odbiorców, gdy usankcjonowa³ u¿ycie przez nieod¿a³owanej pamiêci Gubernatora Tarkina pierwszej Gwiazdy Œmierci do zniszczenia planety Alderaan. Kuat wpad³ wtedy w pasjê: mia³ nie zrealizowany kontrakt z lokalnym rz¹dem Alderaanu na pomocnicz¹ flotê obserwacyjno-zwiadowcz¹ i orbitalne stacje celne, a wszystko za niez³¹ sumkê, która mia³a wp³yn¹æ na konto Zak³adów Stoczniowych Kuat. Jednostki mia³y w³aœnie opuœciæ doki konstrukcyjne stoczni i udaæ siê na Alderaan w otoczeniu flotylli dostawczej, kiedy Kuat dowiedzia³ siê, ¿e port przeznaczenia tych statków zosta³ obrócony w garstkê zwêglonych od³amków dryfuj¹cych w przestrzeni. Tê stratê niemal w ca³oœci musia³ odpisaæ od zysków korporacji. Odzyska³ tylko niewielk¹ czêœæ, kiedy rozebra³ nie dostarczone statki i dostosowa³ ich niektóre elementy, aby móc je wmontowaæ w nastêpne zamówienie imperialnych kr¹¿owników. Przez jakiœ czas rozwa¿a³, czyby nie przedstawiæ imperatorowi Palpatine’owi faktury za straty poniesione przez Zak³ady Stoczniowe Kuat, ale ostatecznie zdecydowa³ siê nie kusiæ losu. Lepiej pozostawiæ parê braków w ksiêgach, ni¿ robiæ sobie wroga z najwiêkszego z pozosta³ych klientów. Nawet teraz, po odejœciu ksiêcia Xizora, na dworze Palpatine’a nie by³o zbyt bezpiecznie. Ró¿ne intryganckie grupki nieustannie konfrontowa³y siê ze sob¹ i lepiej by³o nie dawaæ dodatkowej broni do rêki wrogom korporacji. – A wiêc Sojusz Rebeliantów przechwyci³ statek Boby Fetta. – Kuat powróci³ do teraŸniejszoœci. Powa¿niejsze problemy, które musia³ jeszcze przemyœleæ, poczekaj¹ trochê na ostateczne rozwi¹zanie. – Czy zosta³o potwierdzone, ¿e to naprawdê „Niewolnik I”? By³o to dobre pytanie. Historia Boby Fetta roi³a siê od sytuacji, kiedy ³owca nagród podstawia³ podobny statek na miejsce swojego, bardzo charakterystycznego pojazdu. Jak na kogoœ, kto zajmowa³ siê g³ównie czerpaniem korzyœci ze œmierci innych istot, Fett mia³ wyj¹tkow¹ smyka³kê do pozorowania w³asnego zgonu. A mo¿e takiego talentu w³aœnie nale¿a³o siê spodziewa栖 Kuat nie by³ pewien. Dla ³owcy nagród ¿ycie i œmieræ by³y towarem – o ró¿nej wartoœci handlowej, zale¿nie od potrzeb rynku. Boba Fett, tak jak ka¿dy z jego kolegów, równie chêtnie dostarcza³ trupa, jak ¿ywego zak³adnika, jeœli móg³ wyci¹gn¹æ za to tyle samo. Przy takiej postawie nie mog³o dziwiæ, ¿e nawet w³asna œmieræ stawa³a siê kwesti¹ strategii i negocjacji. 31

Szef ochrony skin¹³ g³ow¹. – Nasze Ÿród³a w Sojuszu twierdz¹, ¿e tym razem nie ma mowy o oszustwie, przynajmniej jeœli chodzi o to¿samoœæ przechwyconego statku. Odczytano numery subkodu na uk³adach regulatora tarcz silników. – Postuka³ siê w skroñ, gdzie by³y ukryte implanty. – Podano je w wiadomoœci, któr¹ w³aœnie otrzyma³em, i natychmiast przekaza³em je do sprawdzenia do naszego wydzia³u rejestracji. S¹ zgodne z oryginalnym paszportem budowy „Niewolnika I”. – To za³atwia sprawê. – Kuat osobiœcie nadzorowa³ projekt i monta¿ statku Boby Fetta. Niektóre instalacje, wykonane na zamówienie, wci¹¿ stawia³y „Niewolnika I” na pozycji najnowoczeœniejszego z jego wyrobów. Profil ID, sygna³ przekazywany z jednego statku na drugi, zawiera³ tylko nazwê i dane o przyporz¹dkowaniu i dawa³o siê go podrobi栖 nie by³o to ³atwe zadanie, ale wykonalne przy pewnym poziomie determinacji i umiejêtnoœci technicznych. Ani Imperium, ani ¿aden z klientów Zak³adów Stoczniowych Kuat nie wiedzia³, ¿e ka¿dy statek opuszczaj¹cy ich doki konstrukcyjne mia³ wbudowan¹ na sta³e procedurê dostêpu do komputera pok³adowego – w³aœnie w tym celu. Dla Boby Fetta przeróbka subkodów regulatora „Niewolnika I” oznacza³aby ryzyko katastrofalnego stopienia siê rdzenia. Nie by³oby wtedy statku, który mo¿na by niew³aœciwie zidentyfikowaæ. Ergo, by³ to statek Fetta i ¿aden inny. – Czy nasze Ÿród³a przekaza³y jeszcze inne informacje na temat statku? Mo¿e coœ o ³adunku? Przecz¹cy ruch g³owy. – Nic poza tym, ¿e by³ pusty. Si³y Sojuszu, które znalaz³y „Niewolnika I”, wci¹¿ jeszcze go badaj¹. – Niczego nie znajd¹ – odpar³ Kuat. – Jakim sposobem mo¿e pan byæ tego taki pewny? Boba Fett by³ wpl¹tany w ró¿ne sprawki, których powodzenie zale¿a³o od utrzymania tajemnicy. – Szef ochrony za³o¿y³ d³onie za plecami. – Wydawa³o mi siê oczywiste, ¿e na statku mo¿na bêdzie znaleŸæ pewne… intryguj¹ce œlady przesz³oœci Fetta. – O, pewnie s¹ tam, bez dwóch zdañ. – Kuat wzruszy³ ramionami i pog³aska³ zwierz¹tko wtulone w jego ramiona. – I mo¿na by je znaleŸæ… gdyby siê wiedzia³o, gdzie ich szukaæ, gdyby siê mia³o choæby najl¿ejsze pojêcie, czego siê szuka… i odpowiedni¹ motywacjê, ¿eby szukaæ. Ale wœród Rebeliantów nie ma ani jednej osoby zdolnej do przeprowadzenia takiego œledztwa. Rebelianci 32

weszli w krytyczne stadium walki z Imperium i nie wygl¹da na to, aby kryzys mia³ siê wkrótce skoñczyæ. Nie bêd¹ traciæ cennego czasu na przeczesywanie statku martwego ³owcy nagród… a przynajmniej uwa¿anego za martwego. Moralnie to dla nich nie do przyjêcia. – Kuat z politowaniem pokrêci³ g³ow¹. – Flota imperialna z ca³ego serca gardzi ³owcami nagród i innymi pó³kryminalistami, ale Rebelianci s¹ pod tym wzglêdem jeszcze gorsi. Jeœli uwa¿asz, ¿e jesteœ lepszy, bardziej cnotliwy i uczciwszy od swojego przeciwnika, ³atwo mo¿esz wpaœæ w pu³apkê samozachwytu. – Kuat sam nigdy nie mia³ takich problemów: czu³ siê œwietnie na ka¿dym poziomie moralnoœci, od gwiazd po rynsztoki, jeœli tylko mia³o to pomóc w przetrwaniu Zak³adów Stoczniowych Kuat. Móg³ handlowaæ z ka¿dym, jak œwiadczy³y jego interesy z Imperatorem Palpatine’em i jego admira³ami. – Rebelianci przepatrz¹ z grubsza statek Fetta – doda³ – i bêd¹ próbowaæ siê go pozbyæ najszybciej, jak to mo¿liwe. – Oczywiœcie. – Szef ochrony powoli skin¹³ g³ow¹, przetrawiaj¹c w myœli niezwyk³¹ m¹droœæ swego zwierzchnika. – Wyobra¿am sobie, ¿e dostan¹ za niego dobr¹ cenê. Bior¹c pod uwagê, jak kosztowne by³o to cacko od samego pocz¹tku, wartoœæ znaleziska mo¿e byæ ca³kiem spora. Niejeden ³owca nagród zechcia³by mieæ go na w³asnoœæ. – Mo¿liwe – zgodzi³ siê Kuat. Szef ochrony wiedzia³, co mówi. Kiedy Boba Fett zamówi³ u nich budowê i wyposa¿enie statku, za¿¹da³ wprowadzenia pewnych dodatkowych, kosztownych szczegó³ów. Ksiêgowi Zak³adów Stoczniowych Kuat za¿¹dali zap³aty z góry, zanim jeszcze zespawano szkielet konstrukcji statku. Parametry projektowe, których za¿¹da³ Fett, wznosi³y naukꠖ i sztukꠖ budowy ma³ych statków na najwy¿szy poziom, o jakim Kuat do tej pory tylko ledwie marzy³, szkicuj¹c proste koncepcyjne rysunki w wolnych chwilach, zanim jeszcze projekt przyoblek³ siê w rzeczywiste kszta³ty. ¯¹danie zap³aty z góry mia³o dwa powody, niezale¿nie od wewnêtrznej potrzeby Kuata, aby zbudowaæ taki statek. Pierwszy powód to czas i koszty wybudowania prototypu, przetestowania oraz wykoñczenia pewnych komponentów silnika i uk³adu sterowniczego statku, od zera do produktu koñcowego. Uprawiaj¹c tak niebezpieczny zawód, klient móg³ równie dobrze zgin¹æ, zanim „Niewolnik I” by³by gotów do opuszczenia doków. Samo to wystarczy³oby jako podstawa do za¿¹dania p³atnoœci przed rozpoczêciem budowy. Druga przyczyna le¿a³a w samej naturze 3 – Spisek Xizora

33

ukoñczonego statku. Ka¿dy pojazd, zaprojektowany na tak skrajne parametry, móg³ zabiæ pilota w czasie dziewiczego lotu, gdyby przesterowane silniki wymknê³y siê spod kontroli i rozdar³y durastalow¹ konstrukcjê jak zle¿a³e p³ótno. Lepiej zainkasowaæ zap³atê, zanim klient siê zabije. Ale tak siê nie sta³o. Kombinacja umiejêtnoœci pilota¿owych Boby Fetta i geniuszu projektowego Kuata przynios³a „Niewolnikowi I” s³awꠖ i trwo¿liwy respekt – w ca³ej galaktyce. Aby osi¹gn¹æ odpowiedni efekt psychologiczny, statek nie musi byæ wielki i potê¿ny jak imperialny kr¹¿ownik bojowy – albo jak Gwiazda Œmierci. Szef ochrony stan¹³ u boku Kuata i uniós³ brew. – Uwa¿a³em, ¿e to prawie pewne – mrukn¹³. – A przetarg na takie cacko pewnie bêdzie za¿arty. – By³by… gdyby potencjalni kupcy wiedzieli, ¿e statek na pewno jest w porz¹dku – Kuat pozwoli³ sobie na blady uœmieszek. – Oczywiœcie, istotom rozumnym czêsto przychodz¹ do g³owy interesuj¹ce pomys³y. Zw³aszcza kiedy idzie o kogoœ takiego jak Boba Fett… mo¿e nawet jeszcze bardziej teraz, kiedy mówi siê o nim „nieboszczyk Boba Fett”. £owcy nagród i im podobni maj¹ swoje g³upie przes¹dy, lêki i podejrzenia… nie wszystkie zreszt¹ bezpodstawne. Powszechnie wiadomo, ¿e Boba Fett zamontowa³ w swoim statku mnóstwo systemów zabezpieczaj¹cych. Tylko szaleniec uzna³by, ¿e œmieræ w³aœciciela spowoduje ich wy³¹czenie. Jedn¹ spraw¹ jest kupienie u¿ywanego statku, ale kupno œmiertelnej pu³apki to coœ zupe³nie innego. – W³aœnie. – Szef ochrony skin¹³ g³ow¹. – A gdyby w odpowiednich krêgach nagle pojawi³y siê plotki o nieprzyjemnych niespodziankach, jakie mog¹ spotkaæ nowego w³aœciciela „Niewolnika I”… – Cena spad³aby w dó³ na ³eb na szyjê. – Felinks w ramionach Kuata zamrucza³, jakby i on by³ zadowolony z takiego obrotu sprawy. – A kiedy spada cena, spada równie¿ zainteresowanie takim towarem… tak dzia³a psychologia wszystkich istot rozumnych. Jeœli coœ ich nie interesuje, przestaj¹ siê tym zajmowaæ. – Co by znaczy³o, ¿e kiedy Rebelianci wreszcie wystawi¹ „Niewolnika I” na sprzeda¿ po pobie¿nym przegl¹dzie – zauwa¿y³ Fenald – wtedy nie tylko bêdzie mo¿na kupiæ statek po bardzo okazyjnej cenie, ale równie¿ w miarê dyskretnie. – No w³aœnie. – Kuat w dalszym ci¹gu obserwowa³ przygotowania do startu w g³ównym doku konstrukcyjnym. – Niech jeden 34

z naszych kooperantów przyjrzy siê temu… mo¿e jakiœ dostawca czêœci, ale uwa¿aj, ¿eby nie mia³ wyraŸnego powi¹zania z Zak³adami Stoczniowymi Kuat. Przeka¿ odpowiednie fundusze z mojego osobistego konta operacyjnego, ¿eby mogli sfinalizowaæ sprzeda¿, kiedy to bêdzie mo¿liwe. Niech ich g³ówny negocjator mo¿liwie jak najszybciej skontaktuje siê z Rebeliantami i sprawdzi, czy przyjm¹ ofertê wstêpn¹. W ten sposób statek mo¿e nie pojawiæ siê nawet na otwartym rynku i nie bêdziemy musieli siê zajmowaæ innymi zainteresowanymi. – A kampania plotek na temat niebezpieczeñstw zwi¹zanych z kupnem statku Boby Fetta? – Nale¿y je rozpuœciæ natychmiast, aby jak najszybciej dotar³y do wszystkich punktów galaktyki. Musi wygl¹daæ na to, ¿e rozchodz¹ siê z Tatooine, to znaczy z miejsca, gdzie statek zosta³ znaleziony. Upewnijcie siê, ¿e plotka dotrze do wszystkich sektorów kontrolowanych przez Rebeliantów. Im szybciej nabior¹ pewnoœci, ¿e „Niewolnik I” to towar pozbawiony wartoœci, tym chêtniej zaakceptuj¹ wstêpn¹ umowê kupna-sprzeda¿y. Mamy chyba kilku agentów na nas³uchu w Mos Eisley? Szef ochrony potwierdzi³ skinieniem g³owy. – W³aœnie wprowadziliœmy do portu now¹ zmianê. – Znakomicie – rzek³ Kuat. – Mog¹ zaczynaæ rozpowszechnianie. Niech ludzie do zadañ poufnych w naszym dziale public relations wymyœl¹ jakieœ podejrzane szczegó³y na temat pok³adowych systemów obronnych „Niewolnika I”… mo¿e na przyk³ad historyjkê o grupie badawczej Rebeliantów, która wylecia³a w powietrze zaraz po otwarciu g³ównego w³azu. Je¿eli Rebelianci wystawi¹ statek na sprzeda¿, potwierdz¹ w ten sposób podejrzenia. – A zanim zakoñczy siê kampania plotek, bêd¹ gotowi oddaæ statek pierwszemu kupcowi, który siê nawinie. – Nie interesuj¹ mnie szczegó³y transakcji. Za krzywizn¹ ekranów widokowych dobiega³y koñca przygotowania do startu. Kuat obserwowa³ ostatni¹ kontrolê i grupê inspektorów, która w³aœnie schodzi³a z kr¹¿ownika, wci¹¿ jeszcze oplecionego linami i ciœnieniowymi kopu³ami konstrukcyjnymi. – Jedyne, co mnie interesuje, to nabycie „Niewolnika I” wraz z zawartoœci¹, i to jak najdyskretniej. Kiedy nasz kooperant uzyska tytu³ w³asnoœci statku, trzeba bêdzie przewieŸæ go do Zak³adów Stoczniowych Kuat w pancernym transporterze towarowym. Nikt poza s³u¿bami ochrony stoczni nie ma prawa o tym wiedzieæ. 35

– To mo¿e byæ trudne do zorganizowania, panie in¿ynierze. – Fenald wci¹gn¹³ powietrze przez zaciœniête zêby. – Flota Imperium ustawi³a patrole przechwytuj¹ce kontrabandê na niemal wszystkich szlakach nawigacyjnych st¹d do Tatooine. Kontroluj¹ drobiazgowo nawet nasze normalne dostawy materia³ów. Przeprowadzenie ca³ego transportera z ukryt¹ zawartoœci¹ bêdzie wymaga³o niez³ego sprytu. S³owa szefa ochrony nie zaskoczy³y Kuata. Wiedzia³ ju¿ o opóŸnieniach powsta³ych w dokach konstrukcyjnych z powodu interwencji Floty w planowe dostawy niezbêdnych materia³ów. Zak³ady Stoczniowe Kuat musia³y ju¿ przesun¹æ daty dostaw kilku zleceñ Imperium. Ale poniewa¿ by³a to wina kilku nadgorliwych admira³ów Palpatine’a, Kuat unika³ wszelkich kar umownych – przynajmniej na razie. Nie zmienia³o to jednak istniej¹cej sytuacji, co wskazywa³o na to, ¿e te d³ugotrwa³e kontrole cieszy³y siê do pewnego stopnia aprobat¹ Imperatora. Jeszcze jedna zagrywka psychologiczna – Imperator wiedzia³ doskonale, ¿e Zak³ady Stoczniowe Kuat nie prowadz¹ ¿adnych interesów z Rebeliantami, ale zlecone rewizje pozwol¹ s¹dziæ podw³adnym Palpatine’a i ka¿demu spoza dworu na Coruscant, ¿e korporacja jest podejrzana. Trudno by³o powiedzieæ, co Palpatine zamierza³ w ten sposób osi¹gn¹æ, zw³aszcza ¿e powodowa³o to opóŸnienia w niezmiernie potrzebnych uzupe³nieniach w jego flocie. Z ka¿d¹ up³ywaj¹c¹ standardow¹ dob¹ Rebelia ros³a w liczebnoœæ i si³ê. Czy zniszczenie reputacji Zak³adów Stoczniowych Kuat i nadszarpniêcie lojalnoœci ich w³aœciciela warte by³y takiego poœwiêcenia? Kuat odpowiedzia³ sam sobie: „Tak, jeœli Palpatine zamierza zniszczyæ lub przej¹æ korporacjê”. Pasowa³o to do znanej ¿¹dzy w³adzy Imperatora. Nie wystarczy byæ wiernym sojusznikiem takiego szaleñca: mo¿e wreszcie w realizacji starannie wykalkulowanych planów Imperatora nadszed³ czas, kiedy najwiêcej satysfakcji sprawia mu niszczenie najbli¿szych sobie. Imperator nie potrzebuje sojuszników, lecz niewolników. Mo¿e powinienem przejœæ do Sojuszu Rebeliantów, myœla³ Kuat. I zabraæ ze sob¹ moje zak³ady. Ta pokusa nachodzi³a go ju¿ wczeœniej. Czy by³a jakaœ alternatywa? Nawet jeœli Zak³ady Stoczniowe Kuat pozostan¹ g³ównym wykonawc¹ sprzêtu militarnego dla Imperium, niezbêdnym dla zaspokojenia ambicji Imperatora, jaka nagroda czeka Kuata za wiern¹ s³u¿bê? Prawdopodobnie taka sama jak wszystkich szturmowców i admira³ów: unicestwienie, wch³oniêcie, zredukowanie do bezwolnego 36

instrumentu Palpatine’a. Œmieræ bez dobrodziejstwa niebytu, ¿ycie, w którym ka¿dy atom cia³a staje siê cz¹stk¹ wiêzienia, w jakie przeistoczy³ siê wszechœwiat. I tylko jedno powstrzymywa³o Kuata od przekazania Zak³adów Stoczniowych Kuat zaprzysiê¿onym wrogom Imperium. By³o to podejrzenie, ¿e Imperator Palpatine w³aœnie tego od niego oczekuje. Wszystkie dotychczasowe dzia³ania mog³y byæ pomyœlane tak, aby popchn¹æ Kuata w ramiona Sojuszu Rebeliantów. Na dworze Palpatine’a wci¹¿ jeszcze istnia³y si³y, które d¹¿y³y do zniszczenia niezale¿noœci Zak³adów Stoczniowych Kuat. Dopóki ¿y³ ksi¹¿ê Xizor, móg³ szeptaæ swoje k³amstwa do ucha Palpatine’a i ostatecznie go przekonaæ. Gdyby zatem Kuat uczyni³ najmniejszy choæby gest w kierunku Rebeliantów, mog³oby to stanowiæ dla Imperatora wystarczaj¹ce usprawiedliwienie, aby przypuœciæ zmasowany atak na Kuat, a w koñcu poddaæ potê¿ne zasoby techniczne i materialne korporacji bezpoœredniej kontroli militarnej. I to by³by koniec Zak³adów Stoczniowych Kuat. Pokolenia wiedzy in¿ynierskiej zgin¹ ostatecznie wraz z Kuatem, zamieniaj¹c siê w parê pod laserowym promieniem wys³anym przez szturmowca… – Mo¿esz mieæ racjê. – W czym, panie in¿ynierze? – W sprawie dostarczenia „Niewolnika I”, kiedy nasza filia zdo³a go wykupiæ od Rebeliantów. – Rozwa¿aj¹c niebezpieczne interesy prowadzone z Imperium, Kuat nie móg³ uciec od bardziej bezpoœrednich k³opotów. W jego delikatnej i niepewnej sytuacji nie mo¿e zostaæ przy³apany z tak konkretnym dowodem kontaktów z rebeliantami. By³oby to fatalnym b³êdem. Wrogowie Zak³adów Stoczniowych Kuat zrobi¹, co mog¹, aby nadaæ sprawie jak najgorszy obrót. – Lepiej by³oby poszukaæ jakiejœ dalekiej filii, gdzie bêdzie mo¿na przechowaæ „Niewolnika I”. Grupa inspekcyjna mo¿e siê tam udaæ i obejrzeæ statek. Musimy tylko zrobiæ wszystko, aby nie da³o siê ich zidentyfikowaæ jako pracowników Zak³adów Stoczniowych. Szef ochrony skin¹³ g³ow¹. – To siê da za³atwiæ, panie in¿ynierze. – Zajmij siê tym. – Kuat pog³adzi³ felinksa po szyi, czubkami palców wyczuwaj¹c zadowolone mruczenie zwierzêcia. – Na razie to wszystko. W biurach kierownictwa Zak³adów Stoczniowych Kuat nie stosowano wymyœlnych i s³u¿alczych rytua³ów rodem z dworu 37

Palpatine’a. Fenald obróci³ siê i wymaszerowa³ z pomieszczenia. Jego kroki rozlega³y siê echem, gdy szed³ po matowej metalowej pod³odze. Kuat pozosta³ sam, wygl¹daj¹c przez segmentowe okna. Wypowiedzenie na g³os myœli pomog³o je uporz¹dkowaæ; by³o tak, jakby ogl¹da³ schematy przewijane na wysokiej rozdzielczoœci ekranach systemu CAD. Szef ochrony Zak³adów Stoczniowych Kuat by³ pozbawiony wyobraŸni, ale dok³adny. Kuat wybra³ go i umieœci³ na tym stanowisku z tych w³aœnie powodów oraz niez³omnej lojalnoœci wobec ¿ywi¹cej go korporacji. Nie trzeba by³o przypominaæ Fenaldowi, jak wa¿ne jest zdobycie statku Boby Fetta – a w³aœciwie jego odzyskanie, poniewa¿ statek zosta³ wybudowany tu, w Zak³adach. Nie chodzi³o tu o szczególn¹ wartoœæ samego statku, ale o to, co wci¹¿ jeszcze móg³ zawieraæ. Niewa¿ne, czy Boba Fett ¿y³, czy nie. Kuat w g³êbi ducha czu³ siê tak samo jak po bombardowaniu Morza Wydm na Tatooine. Wtedy mia³ wra¿enie, ¿e Boba Fett zdolny jest umkn¹æ przed ka¿d¹ si³¹, która spowodowa³aby œmieræ mniej doskona³ej istoty. Nawet jeœli to nieprawdopodobne zdarzenie nast¹pi³o i Boba Fett istotnie zgin¹³, istnia³o du¿e prawdopodobieñstwo, ¿e na pok³adzie „Niewolnika I” pozosta³y dowody niebezpiecznej konspiracji, w któr¹ uwik³a³ siê ³owca nagród. Dowody, które prowadzi³y do Zak³adów Stoczniowych Kuat. To by³o prawdziwe niebezpieczeñstwo, którego nale¿a³o za wszelk¹ cenê unikn¹æ. Jeœli Fett zniszczy³ robota towarowego, ponuro duma³ Kuat, albo jakoœ siê go pozby³… to mo¿e jesteœmy bezpieczni. Boba Fett by³ wyj¹tkowo inteligentny i na pewno zdawa³ sobie sprawê z wartoœci materia³u, jaki znalaz³ siê w jego posiadaniu. Móg³ pozbyæ siê go, zanim pozostawi³ „Niewolnika I” na orbicie wokó³ Tatooine. Gdyby jednak ten wielki, niezgrabny robot istnia³ jeszcze, a razem z nim schowki kryj¹ce urz¹dzenia szpiegowskie i dane, które czeka³y na odszyfrowanie i przeanalizowanie… wówczas Zak³ady Stoczniowe Kuat znalaz³yby siê w nie lada k³opotach. A wszystko z powodu holograficznego nagrania napaœci imperialnych szturmowców na samotn¹ farmê wilgoci na Tatooine… i zapachu feromonów najpotê¿niejszego przestêpcy galaktyki, przywódcy organizacji Czarnego S³oñca. W myœlach Kuata pojawi³a siê twarz ksiêcia Xizora z jego fioletowymi oczami i zimnym, ironicznym uœmieszkiem. By³ to nieprzyjaciel, którego Zak³ady Stoczniowe Kuat powinny siê baæ 38

jeszcze bardziej ni¿ Imperatora Palpatine’a. Œmieræ Xizora nie wyeliminowa³a niebezpieczeñstw, z którymi musia³a zmierzyæ siê korporacja. Zadumê Kuata przerwa³ rozb³ysk flary sygna³owej – cienki strumieñ bia³ego œwiat³a, który wzniós³ siê ponad dokami budowlanymi. Oderwa³ na chwilê d³oñ od felinksa i dotkn¹³ miniaturowej klawiatury na przegubie. Obwody steruj¹ce filtracj¹ przes³ony czasowej ekranów widokowych uaktywni³y siê, wchodz¹c w synchronizacjê z sygna³em krótkiego zasiêgu wysy³anym przez mikromigawki implantowane w rogówki Kuata. Przez u³amek sekundy ekrany pociemnia³y, po czym znów nabra³y przejrzystoœci, gdy skoordynowa³y siê oba systemy optyczne. Poprzez pró¿niê dziel¹c¹ doki i wysokie ekrany biur Kuata nie móg³ przedrzeæ siê ¿aden dŸwiêk, ale ognista flara wystarczy³aby, ¿eby zbudziæ i przeraziæ uœpionego felinksa. Kuat nie mia³ ochoty, aby spanikowane zwierzê pazurami wydziera³o sobie drogê do wolnoœci z jego ramion. Pod podbródkiem wci¹¿ jeszcze mia³ bia³aw¹, cienk¹ bliznê z ostatniego razu, kiedy siê to zdarzy³o. Ostatnia flara sygna³owa, tym razem czerwona, przeciê³a gwiaŸdziste niebo nad zak³adami. Oznacza³o to, ¿e personel stoczni opuœci³ dok, w którym czeka³ ukoñczony w³aœnie kr¹¿ownik bojowy Imperium, wci¹¿ jeszcze owiniêty cumami i p³achtami monta¿owymi. On nie musia³ dawaæ ¿adnego sygna³u – od tej chwili wszystko toczy³o siê automatycznie. Pojedynczy wtopiony bezpiecznik katalizowa³ ³atwopalne sk³adniki p³acht; tlen uwiêziony w fa³dach materia³u w zupe³noœci wystarczy³ na chrzest ogniowy, oczyszczaj¹cy z wszystkiego, co nie by³o hartowan¹ durastal¹. W ci¹gu kilku sekund kr¹¿ownik otoczy³ siê chmur¹ p³omieni, które pali³y siê równo, poniewa¿ wobec braku atmosfery nie istnia³ tu efekt konwekcji. Okrywaj¹ce statek p³achty zmieni³y siê w wielkie, postrzêpione arkusze popio³u, które same rozsypywa³y siê w nicoœæ wraz z gasn¹cym ¿arem. Kr¹¿ownik gwiezdny uniós³ siê z doku; doskona³a broñ, oczyszczona i zahartowana przez ogieñ. Resztki popio³u, wyci¹gniête na zewn¹trz si³¹ znikaj¹cego p³omienia, podryfowa³y wzd³u¿ szyby. Kuat sta³, tul¹c w ramionach wci¹¿ uœpionego felinksa, a powidok p³omieni pod jego powiekami powoli zmienia³ barwê.

39

ROZDZIA£

"

– Wiesz, jak siê pilotuje coœ takiego? Boba Fett spojrza³ przez ramiê na drugiego ³owcê nagród, który sta³ w przejœciu do kokpitu „Wœciek³ego Psa”. – S¹ pewne trudnoœci – odpar³ powoli, bez widocznych emocji. – Ale mo¿na je pokonaæ. Oderwa³ d³onie w rêkawicach od wyraŸnych wg³êbieñ na pulpicie sterowania. – Trandoszañskie interfejsy operatora s¹ doœæ prymitywne, ale konfiguracja statku jest w³aœciwie standardowa. Zapewniam ciê, ¿e poradzê sobie ze wszystkim, co potrafi³y wielkie pazury Trandoszan. Pewnie, pomyœla³ Dengar. Znów opar³ siê o framugê, obserwuj¹c, jak Boba Fett dokonuje ostatnich poprawek nawigacyjnych. Mia³ ju¿ nieraz okazjê zetkn¹æ siê z Trandoszanami, w³¹czaj¹c w to poprzedniego w³aœciciela tego statku. ¯adne z tych spotkañ nie nale¿a³o do przyjemnych. Bossk zawsze mia³ reputacjê histeryka, nawet w czasach Gildii £owców G³ów, kiedy prawdopodobnie mia³ mniej problemów. WejdŸ mu w drogê, a masz du¿¹ szansê na to, ¿e odkrêci ci g³owê niczym pokrywê kanistra z awaryjnymi racjami ¿ywnoœciowymi. W³aœnie do tego najlepiej siê te szpony nadawa³y, a nie do sterowania szybkimi pojazdami gwiezdnymi. Za to Boba Fett potrafi³ nie tylko dok³adnie wykoñczyæ przeciwnika, ale tak¿e obs³ugiwaæ sprzêt nawet najbardziej skomplikowany, pocz¹wszy od wszelkiego rodzaju pojazdów miêdzyplanetarnych po swoj¹ mandaloriañsk¹ zbrojê. Dengar wycelowa³ palec w uk³ad komunikacyjny kokpitu. 40

– Co siê stanie, jeœli ktoœ rozpozna ten statek i bêdzie chcia³ pogadaæ z Bosskiem? Mo¿emy natkn¹æ siê na jednego z jego starych kumpli, który rozpozna „Psa”. – To prawda – przyzna³ Fett. Opuœci³ wzrok na pulpit sterowniczy. – Ale tam, gdzie siê udajemy, nie bêdziemy mieli wielu okazji, aby natkn¹æ siê na kole¿ków Bosska. On przewa¿nie kursowa³ w tych samych okolicach Galaktyki i tam by³ dobrze znany, a nawet cieszy³ siê pewnym szacunkiem. I to mu odpowiada³o. Nigdy nie wykazywa³ wielkiej inicjatywy w rozszerzaniu dzia³alnoœci na nowe terytoria. – Skoro tak twierdzisz… – wzruszy³ ramionami Dengar. – Mam wra¿enie, ¿e to chyba jego strata, nie? – Mo¿e i tak. – Boba Fett wstuka³ do komputera nawigacyjnego kolejny zestaw wspó³rzêdnych. – A mo¿e dlatego Bossk wci¹¿ jeszcze ¿yje. Takie stworzenia jak on powinny siê pilnowaæ. Tak? A co ze stworzeniami takimi jak my? – pomyœla³ Dengar i przy³apa³ siê na tym, ¿e wbija wzrok w ty³ he³mu Boby Fetta, zastanawiaj¹c siê, co siê tam dzieje, jakie plany i ukryte pomys³y tkwi¹ w g³owie ³owcy. Nie pomog³o, ¿e widzia³ ju¿ Bobê Fetta bez charakterystycznego mandaloriañskiego he³mu – prawdopodobnie jeden z niewielu móg³by siê tym pochwaliæ, jeœli nie liczyæ by³ej tancerki Neelah. Przez ca³y ten czas na Tatooine, kiedy to oboje skakali wokó³ Boby Fetta, staraj¹c siê utrzymaæ go przy ¿yciu po jego ucieczce z bebechów Sarlaka, Dengar ani trochê nie zbli¿y³ siê do rozszyfrowania istoty, której ¿ycie uratowa³. Niedobrze, jeœli wzi¹æ pod uwagê, ¿e w³aœnie w tej chwili jest partnerem tego najbardziej przera¿aj¹cego ³owcy nagród w ca³ej galaktyce. Boba Fett sam mu to zaproponowa³, a Dengar skwapliwie przyj¹³ propozycjꠖ mo¿e zbyt skwapliwie, jak siê nad tym dobrze zastanowiæ. Po co on siê w ogóle na to godzi³? G³ównym powodem uwik³ania siê w ten uk³ad by³a chyba chêæ szybkiego zarobienia du¿ej forsy. Sp³aci³by wtedy ci¹¿¹cy na nim od wielu lat pokaŸny d³ug i poœlubi³ swoj¹ ukochan¹ Manaroo – gdyby jeszcze na niego czeka³a i gdyby uda³o mu siê do niej wróciæ w innej postaci ni¿ spalone laserem szcz¹tki. Brak kontaktu z ni¹ by³ dla Dengara istn¹ tortur¹. Ta mi³oœæ objawi³a mu siê w ca³ej pe³ni dopiero niedawno, tu¿ przed opuszczeniem Tatooine na pok³adzie „Niewolnika I”. Dengar skontaktowa³ siê wtedy z Manaroo; poleci³ jej zabraæ statek „Karz¹c¹ Rêkê” i wraz z nim ukryæ siê w bezpiecznym miejscu. Wywi¹za³a siê a¿ 41

za dobrze z tego zadania: teraz Dengar nie mia³ pojêcia, w której czêœci galaktyki Manaroo mo¿e siê znajdowaæ, nie móg³ siê te¿ z ni¹ porozumieæ. Uzgodnili, ¿e dopóki Dengar bêdzie przebywa³ z Bob¹ Fettem, trzeba unikaæ kontaktów Manaroo z nim. Zbyt wiele istot hodowa³o w duszy szczer¹ nienawiœæ do Boby Fetta, zbyt wiele mog³o skorzystaæ na jego œmierci. Gdyby ktokolwiek siê dowiedzia³, ¿e partner Fetta jest zwi¹zany dusz¹, sercem i losem z istot¹ p³ci ¿eñskiej, móg³by j¹ wykorzystaæ jako s³aby punkt w jego zbroi, jako drogê dotarcia do samego Fetta. Manaroo sta³aby siê celem dla wszystkich szumowin w ca³ej galaktyce, a choæ wystarczaj¹co silna i sprytna, by uciekaæ lub walczyæ, nie mog³a opieraæ siê wiecznie, a Dengar nie by³ w stanie chroniæ jej na odleg³oœæ. Ta myœl drêczy³a Dengara nieustannie i to ona w³aœnie najpowa¿niej wp³ynê³a na jego decyzjê. Nawet jednak tak problematyczna ochrona ukochanej drogo go kosztowa³a. Pewnego dnia bêd¹ znów razem – ale tylko wtedy, jeœli obojgu uda siê prze¿yæ i jeœli siê odnajd¹. Za du¿o by³o tych „jeœli”: mno¿y³y siê one w duszy Dengara w miarê, jak mija³y dni w towarzystwie Boby Fetta. ¯ycie ³owcy nagród by³o ju¿ przedtem wystarczaj¹co niebezpieczne – dlatego w³aœnie Dengar chcia³ zmieniæ zajêcie. A teraz, myœla³ ponuro, przenios³em siê w sam œrodek jeszcze wiêkszego niebezpieczeñstwa. Dotychczas wystarcza³o mu szczêœcia i umiejêtnoœci, by przynajmniej utrzymaæ siê przy ¿yciu. Ale te¿ dot¹d nie mia³ do czynienia z tajemniczymi si³ami, które dokona³y zmasowanego nalotu bombowego wprost na jego g³owê, jak to siê sta³o na Tatooine. Ktokolwiek to zrobi³, nie mia³ zamiaru go zabiæ; prawdopodobnie œcigaj¹c Bobê Fetta, nawet nie zauwa¿y³by jego œmierci. I na tym w³aœnie polega³ problem przebywania w towarzystwie kogoœ takiego. Fett mia³ w sobie coœ, co pozwala³o mu prze¿yæ nawet w najbardziej morderczych sytuacjach. Nawet Sarlak nie zdo³a³ go zabiæ. Tym gorzej dla wszystkich innych, pomyœla³ Dengar. Jeœli nie siêgasz jego poziomu, to tak, jakbyœ ju¿ by³ martwy. I po co to wszystko? – A wiêc – zagadn¹³ znowu, próbuj¹c uzyskaæ jakieœ po¿yteczne informacje – jeœli nie lecimy tam, gdzie bywa³ Bossk… to w³aœciwie dok¹d siê wybieramy? Boba Fett nawet siê nie obejrza³. – Wolê, ¿eby ka¿dy wiedzia³ tylko tyle, ile musi. A tego na razie nie musisz wiedzieæ. 42

Dengara poczu³ lekk¹ urazê. – Myœla³em, ¿e jesteœmy partnerami. – Bo jesteœmy. – D³onie Fetta b³¹dzi³y po kontrolkach. – Uwa¿am siê za zwi¹zanego umow¹, któr¹ zawarliœmy. – £adne mi partnerstwo, jeœli to ty podejmujesz wszystkie decyzje – z trudem wykrztusi³ Dengar. – Zdawa³o mi siê, ¿e mamy równe prawa. Chyba siê pomyli³em. Tym razem Boba Fett obróci³ siê razem z fotelem pilota. Zimne, puste spojrzenie w¹skiego wizjera he³mu spoczê³o na Dengarze, który poczu³ w gardle o³owian¹ bry³ê. – Prawdopodobnie nie zrozumieliœmy siê do koñca. – Bezbarwny g³os Boby Fetta robi³ wiêksze wra¿enie ni¿ wybuch gniewu. – Jeœli jednak nadal chcesz uwa¿aæ, ¿e jakimœ cudem jesteœmy sobie równi, z przykroœci¹ muszê ciê wyprowadziæ z b³êdu, partnerze. Nie ma takiej mo¿liwoœci, to w ogóle nie do pomyœlenia. Przynajmniej nie w zawodzie ³owcy nagród. – C󿅠– strach zmrozi³ wnêtrznoœci Dengara, poch³aniaj¹c ca³e ciep³o krwi. Czarne spojrzenie Fetta zdawa³o siê wgniataæ go w pod³o¿e, jakby by³ pluskw¹ pod stop¹ tamtego. – W³aœciwie nie o to mi chodzi³o… – Doskonale. Nie chcia³bym uwa¿aæ, ¿e pomyli³em siê w ocenie wartoœci mojego partnera. – G³os Boby Fetta wci¹¿ by³ równie spokojny i równie groŸny. – A znaczymy dla siebie bardzo wiele, Dengarze, i to nie tylko dlatego, ¿e tam, na Morzu Wydm, znalaz³eœ mnie i uratowa³eœ mi ¿ycie. Nie zaproponowa³em ci partnerstwa z czystej wdziêcznoœci. Zapewniam ciê, ¿e takie uczucia s¹ mi obce. Jak i wszystkie inne, pomyœla³ Dengar. Poczu³, ¿e zaczyna oblewaæ siê potem. Ju¿ ¿a³owa³, ¿e podj¹³ z ³owc¹ nagród dyskusjê na ten temat. – Mo¿emy byæ dla siebie wzajemnie bardzo u¿yteczni – ci¹gn¹³ Boba Fett – i jest to jedyna podstawa partnerstwa, jak¹ znam. Oczywiœcie, je¿eli uwa¿asz, ¿e w grê wchodzi coœ innego… Dengar wlepi³ wzrok w wizjer he³mu, jakby zahipnotyzowany spojrzeniem ukrytych za nim oczu. Umys³ mia³ zupe³nie pusty. – Mo¿e powinniœmy pomyœleæ o rozwi¹zaniu naszego partnerstwa. Czy tego w³aœnie chcesz? Dengar potrzebowa³ czasu, aby zmusiæ siê do odpowiedzi: – Nie – potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Wcale nie tego chcê… 43

– Moja rada brzmi: zastanów siê, czego w³aœciwie chcesz. – Fett pochyli³ siê lekko do przodu w fotelu pilota, zbli¿aj¹c he³m do twarzy Dengara. – Jeœli nie bêdziemy partnerami, nasze stosunki mog¹ u³o¿yæ siê ca³kiem inaczej… Bawi siê ze mn¹, pomyœla³ Dengar. Odkrycie, ¿e Boba Fett jest jednak zdolny do odczuwania emocji, a przynajmniej do okrucieñstwa, nie przynios³o mu ulgi. Podniós³ rêce zwrócone d³oñmi do góry, jakby w geœcie kapitulacji. – W porz¹dku. Jestem ca³kiem… zadowolony z obecnego stanu rzeczy. Pokierujesz sprawami, jak zechcesz, nie mam nic przeciwko temu. Fett milcza³ przez chwilê, po czym przytakn¹³ ledwie dostrzegalnym ruchem he³mu. – Doskonale – rzek³ cicho. – Teraz ju¿ nie bêdzie nieporozumieñ. – Oczywiœcie – zgodzi³ siê Dengar. Stwierdzi³, ¿e znowu mo¿e oddychaæ. Fett znów odwróci³ fotel pilota w kierunku pulpitu. – Ja podejmujê decyzje, a ty je wykonujesz. Dengar spojrza³ na niego zaskoczony. – A w³aœciwie… co mia³bym robiæ? – Kiedy przyjdzie czas, bêdziesz mia³ mnóstwo do roboty. Tymczasem przestañ siê tym zamartwiaæ. Odprê¿ siê. Jasne, pomyœla³ Dengar. Myœlisz, ¿e tak mo¿na na zawo³anie? – Ciesz siê spokojem i cisz¹ – doda³ Fett, nie przerywaj¹c wprowadzania poprawek nawigacyjnych. – Dopóki mo¿esz. Tam, gdzie lecimy, pewnie jeszcze nieraz za tym zatêsknisz. – W porz¹dku – Dengar wycofa³ siê z przejœcia. – Ty tu rz¹dzisz. – Mniej wiêcej – odpar³ Boba Fett. – IdŸ na dó³ i powiedz Neelah, ¿eby siê przypiê³a. Ty te¿ to zrób. Za kilka minut planujê skok w nadprzestrzeñ. Dengar wola³ nie pytaæ o cel podró¿y. Koordynaty, które Boba Fett wstuka³ do komputera nawigacyjnego, wydawa³y siê nie podlegaæ ¿adnej dyskusji. Prawdziwe partnerstwo, nie ma co. Dengar odwróci³ siê i podszed³ do drabinki wiod¹cej do ograniczonej do niezbêdnego minimum czêœci pasa¿erskiej „Psa”. Nied³ugo statek wyskoczy w jakimœ odleg³ym sektorze galaktyki, tak zapad³ym, ¿e nawet Trandoszanin Bossk nigdy by tam 44

nie zajrza³. Uspokaja³o to Dengara mniej wiêcej w takim samym stopniu jak rezultat jego partnerstwa z Bob¹ Fettem. Zacz¹³ schodziæ po drabince, ale jeszcze raz odwróci³ g³owê i spojrza³ w kierunku kokpitu. Fett poch³oniêty by³ ca³kowicie swoimi zajêciami i wydawa³o siê, ¿e na dobre zapomnia³ o obecnoœci partnera. Jasne, pomyœla³ Dengar. Gdyby dot¹d mia³ jakiekolwiek w¹tpliwoœci co do natury partnerstwa z Bob¹ Fettem, teraz pozby³ siê ich ca³kowicie. Tak czy owak… Zacz¹³ schodziæ w dó³. Podeszwy jego butów dŸwiêcza³y rytmicznie o metalowe stopnie drabinki. Neelah nie mog³a uwierzyæ w to, co us³ysza³a. A raczej pods³ucha³a, bo pod³¹czy³a siê do wewnêtrznych systemów komunikacyjnych „Wœciek³ego Psa” przez g³ówny pulpit w czêœci pasa¿erskiej statku. Ciasne pomieszczenie urz¹dzone by³o zgodnie z trandoszañskim gustem: œciany pokryte ciemnymi gobelinami i stos cienkich mat do spania. Gobeliny by³y przywi¹zane na rogach tasiemkami, ¿eby zapobiec ich unoszeniu, gdyby zawiod³a sztuczna grawitacja statku. Wszystkie przedstawia³y krwawe sceny wielkich bitew, zaczerpniête z trandoszañskiej historii i legend. Nawet teraz, gdy Neelah d³uba³a przy urz¹dzeniach komunikacyjnych po to, aby pods³uchaæ rozmowê Dengara z Bob¹ Fettem, dziêkowa³a losowi, ¿e prawowitego w³aœciciela statku nie ma na pok³adzie. Zadowolenie jednak minê³o, jak tylko us³ysza³a, o czym by³a mowa w kokpicie. Przerazi³ j¹ sposób, w jaki Boba Fett potraktowa³ Dengara za to tylko, ¿e zada³ proste pytanie o cel ich podró¿y. Ten miêczak jest do niczego, pomyœla³a z pogard¹, s³ysz¹c s³owa Dengara. Gdyby przysz³o co do czego i gdyby musia³a siê rozstaæ z Bob¹ Fettem – a wszystko wskazywa³o na to, ¿e prêdzej czy póŸniej tak siê stanie – taki sprzymierzeniec jak Dengar nie na wiele jej siê przyda. Fett bez wiêkszego trudu by³by w stanie wyeliminowaæ ich oboje. Teraz by³o dla niej zupe³nie jasne, dlaczego Dengar chce zerwaæ z profesj¹ ³owcy nagród. Po prostu nie ma do tego ikry, westchnê³a, wspó³czuj¹co krêc¹c g³ow¹. Ikry i oczywistego braku emocji, jakimi móg³ siê pochwaliæ Boba Fett. Ju¿ niech lepiej Dengar odwiesi broñ na ko³ek, odrzuci nêdzne resztki ambicji i osi¹dzie 45

na jakiejœ zapad³ej planecie ze swoj¹ ukochan¹ Manaroo, zanim go zabij¹ albo zanim siê ca³kiem rozsypie ze strachu. Teraz, kiedy pods³ucha³a rozmowê Dengara i Boby Fetta, Neelah mia³a ju¿ w³asn¹ teoriê co do dalszego przebiegu spraw. Muszê wszystko zrobiæ sama, dosz³a do wniosku. Dok¹dkolwiek leci „Wœciek³y Pies” i cokolwiek ich tam czeka. Musi nawet zadbaæ o uratowanie ¿ycia w³asnego i Dengara – brak uczuæ w g³osie Boby Fetta wskazywa³, ¿e ³owcy niezbyt zale¿y na ich prze¿yciu. Dengar mo¿e da³ siê nabraæ na te bzdury o partnerstwie, ale ona nie. I nie wyrazi³a na nie zgody. Jeœli o ni¹ chodzi³o, wci¹¿ by³a wolnym strzelcem i jedyn¹ skór¹, o jakiej ca³oœæ musia³a dbaæ, by³a jej w³asna. G³ówny problem polega³ jednak na tym, ¿e nie wiedzia³a, czyja naprawdê jest ta skóra. Nie znam nawet mojego prawdziwego imienia, myœla³a z gorycz¹. Musi je poznaæ, a tak¿e wszystko, co siê z nim wi¹¿e: historiê, przyjació³, wrogów; wiedzieæ, kogo mo¿e poprosiæ o pomoc i otrzymaæ j¹, a kto poder¿n¹³by jej gard³o w sekundê, gdyby tylko wiedzia³, ¿e ca³a i zdrowa umknê³a z planety Tatooine. Mia³a pewne podejrzenia, posk³adane bardziej na podstawie rozumowania ni¿ rzeczywistej informacji. Ktokolwiek ulokowa³ j¹ w pa³acu Jabby, tego nale¿a³o siê strzec. A mo¿e nie jednej istoty, tylko kilku? Mo¿e to ca³y spisek, kombinacja mrocznych si³, które siê przeciwko niej sprzysiêg³y? Pewnie mieli swoje powody, aby wyczyœciæ jej pamiêæ, wykasowaæ z mózgu ca³¹ przesz³oœæ, przebraæ za zwyk³¹ tancerkê i zamkn¹æ w fortecy jednego z najwiêkszych ³ajdaków na wszystkich znanych œwiatach. Byæ mo¿e Jabba wiedzia³, jaka tajemnica kryje siê za jej obecnoœci¹ w pa³acu, ale teraz to i tak nie mia³o znaczenia. Jabba nie ¿y³ i wszystkie sekrety, jakie ukrywa³ ten odra¿aj¹cy œlimak, umar³y wraz z nim. Z przesz³oœci pozosta³o jej w³aœciwie tylko jedno wspomnienie, które opar³o siê procesowi kasowania pamiêci. Nawet nie wspomnienie, lecz obraz. ¯adnego g³osu, ¿adnych s³ów, ¿adnych, nawet najbardziej fragmentarycznych danych. Ten, kto dokona³ kasowania, by³ wyj¹tkowo dok³adny. Byæ mo¿e lepiej by³oby dla niej, gdyby i ten ostatni strzêp informacji równie¿ zosta³ jej odebrany. Obraz, który przechowa³ siê w zniszczonej pamiêci Neelah, przedstawia³ twarz. A raczej nie twarz. Maskê. Obraz w¹skiego wizjera he³mu Boby Fetta, ukrywaj¹cego pod twardym, nieludzkim spojrzeniem ¿yw¹ twarz… 46

Widzia³a tê zamaskowan¹ twarz w pa³acu Jabby. Ju¿ wtedy ten widok napawa³ j¹ lêkiem i gniewem. Neelah czu³a, ¿e ³owca nagród nie tylko pilnuje Hutta, choæ w³aœnie do tego zosta³ wynajêty – Jabba by³ jednym z niewielu stworzeñ w galaktyce, które mia³y doœæ pieniêdzy, by pozwoliæ sobie na us³ugi Boby Fetta – lecz równie¿ realizuje jakiœ w³asny plan. Przychodzi³ i wychodzi³ z pa³acu w niewiadomym celu, choæ zawsze mo¿na by³o liczyæ na to, ¿e bêdzie pod rêk¹ w chwili kryzysu. Tak by³o na przyk³ad w chwili, gdy ksiê¿niczka Leia Organa, przebrana za ubeskiego ³owcê nagród, ¿¹daj¹c nagrody za doprowadzenie Wookiego, podsunê³a mu pod nos uaktywniony detonator termiczny. Boba Fett momentalnie uniós³ rusznicê laserow¹ do pozycji strza³u, choæ pozostali ochroniarze w tym samym czasie rzucili siê do ucieczki. Wtedy nikt nie zgin¹³, choæ nie sta³o siê to z powodu zaniedbania ze strony Boby Fetta. Jabba wyp³aci³ nagrodê i przebrana ksiê¿niczka wy³¹czy³a detonator. Gdyby sta³o siê inaczej, z pa³acu Jabby pozosta³yby wy³¹cznie ruiny i zgliszcza. Neelah by³a jednak pewna, ¿e Boba Fett prze¿y³by zag³adê. Zawsze uchodzi³ z ¿yciem, niewa¿ne, ile stworzeñ ginê³o wokó³ niego. Co dziwniejsze, czu³a, ¿e ona tak¿e by nie zginê³a, cokolwiek by siê sta³o. Niechby ogieñ poch³on¹³ wszystko, pomyœla³a. Ona wysz³aby ca³o, nietkniêta, wyniesiona w bezpieczne miejsce przez… Bobê Fetta. Kogó¿ by innego? Nie w¹tpi³a te¿, ¿e takie w³aœnie by³o znaczenie szczególnego zainteresowania, jakim obdarza³ j¹ Boba Fett w pa³acu Jabby. Nie potrzebowa³a wiele czasu, ¿eby zorientowaæ siê, co siê œwiêci. Za ka¿dym razem, gdy ³owca nagród wraca³ ze swoich tajemniczych wypraw, zwraca³ os³oniêt¹ he³mem twarz w jej stronê, jakby chcia³ siê upewniæ, ¿e jest bezpieczna, ca³a i zdrowa. Nie by³o to ³atwe zadanie w tak krwawym miejscu jak ten pa³ac, gdzie ka¿dy ³otr i nêdznik pochwala³ zami³owanie Jabby do zadawania cierpienia innym stworzeniom. Jabba nie mierzy³ swojego bogactwa wy³¹cznie liczb¹ kredytów spoczywaj¹cych w mrocznych lochach skarbca, lecz równie¿ miar¹ cierpieñ i œmierci, jakie zadawa³… i jakimi siê rozkoszowa³, niczym wij¹cymi siê ¿ywymi k¹skami, które wpycha³ maleñkimi r¹czkami do ogromnej, pozbawionej warg paszczy. Podw³adni Jabby przewa¿nie pracowali u niego za niewielkie pieni¹dze – co Huttowi bardzo odpowiada³o – lecz w zamian mogli bez przeszkód dawaæ upust swoim okrutnym upodobaniom. 47

Biedna Oola, jedna z naj³adniejszych tancerek w pa³acu, by³a zarezerwowana dla Jabby. Symbolem tego by³ cieniutki ³añcuch, na którym j¹ trzyma³. Nie dla mnie, pomyœla³a Neelah, dotykaj¹c d³oni¹ twarzy. Pod palcami czu³a zagojon¹ ju¿ bliznê po ranie zadanej pik¹ jednego z gamorreañskich stra¿ników, gdy próbowa³a uciec. Nawet gdyby stêpione ¿elazo nie rozora³o jej wówczas skóry na szczêce i policzku, nigdy nie mia³aby tej delikatnej, kruchej urody co Oola. Przy sadystycznych upodobaniach Jabby do ogl¹dania piêkna okrutnie rozszarpywanego na krwawe strzêpy przeciêtna uroda by³a dla Neelah b³ogos³awieñstwem przez ca³y jej pobyt w pa³acu. Widywa³a piêkniejsze od siebie kobiety rzucane na ¿er ulubionemu rankorowi Jabby, s³ysza³a ich krzyki dochodz¹ce krótko z wnêtrza jamy, podczas gdy rozentuzjazmowane s³ugusy Jabby t³oczy³y siê wokó³ kraty, najwyraŸniej raduj¹c siê widokiem jatki tak samo jak ich pan. Istnia³a jednak jeszcze inna przyczyna d³ugiego ¿ycia Neelah w grubych œcianach pa³acu Jabby. Pierwsze przeb³yski podejrzeñ szybko przerodzi³y siê w ca³kowit¹ pewnoœæ. To on, myœla³a. To Boba Fett. Znów podnios³a wzrok, spogl¹daj¹c w kierunku kokpitu „Wœciek³ego Psa”. Z ukrytym pod he³mem ³owc¹ nagród ³¹czy³a j¹ niewidzialna wiêŸ. Ta sama tajemnicza wiêŸ ³¹czy³a ich przedtem w pa³acu Jabby. Pomiêdzy ni¹, zwyk³¹ tancerk¹, a najgroŸniejszym, najbardziej szanowanym ³owc¹ nagród w ca³ej galaktyce nigdy nie pad³o ani jedno s³owo – przynajmniej tak jej podpowiada³a zniszczona pamiê栖 a jednak ju¿ wtedy wiedzia³a, ¿e Boba Fett nad ni¹ czuwa. Wiedzia³a zatem, ¿e nie mo¿e jej siê staæ ¿adna krzywda – a przynajmniej nie ta najgorsza. ¯ycie w pa³acu Jabby pe³ne by³o licznych i bardzo wymyœlnych przykroœci, które sprawia³y, ¿e wraz z innymi tancerkami nieraz zastanawia³a siê nad tym, czy szybkie zwolnienie z pracy via pieczara rankora nie by³oby jednak najlepszym wyjœciem. W pewnym momencie jednak Neelah zorientowa³a siê, ¿e ona nie ma takiego wyboru. Mia³a stra¿nika… lub kogoœ w tym rodzaju. Uwa¿na i milcz¹ca obserwacja Boby Fetta nie obejmowa³a wy³¹cznie jego huttyjskiego pracodawcy. Co by siê sta³o, gdyby Jabba zechcia³ rzuciæ mnie na po¿arcie rankorowi? – leniwie zastanawia³a siê Neelah. Dobre pytanie, nawet jeœli œmieræ Jabby uczyni³a je retorycznym. Podejrzewa³a, ¿e odpowiedŸ zale¿a³a od tego, jakie znaczenie mia³a dla ³owcy nagród. Czy uwa¿a³ j¹ za tak wa¿n¹, ¿e zdecydowa³by siê dla niej 48

wtr¹ciæ w rozrywki Jabby? Tak wa¿n¹, ¿e w razie potrzeby podniós³by laserow¹ rusznicê i wycelowa³ w obwis³¹, szerok¹ gêbê Jabby, nakazuj¹c mu grobowym g³osem, aby zostawi³ Neelah w spokoju? Nie by³a tego pewna nawet teraz. Boba Fett rozgrywa³ jak¹œ skomplikowan¹ grê, w której wartoœæ pionków na planszy zmienia³a siê równie szybko, jak sytuacja strategiczna. W ka¿dym razie zainteresowanie, jakie jej okazywa³ w pa³acu Jabby, na pewno nie wynika³o z mi³oœci. Fett zapewni³ – a ona mu uwierzy³a z ca³ego serca – ¿e ¿ycie innych istot nie ma dla niego najmniejszego znaczenia. Nawet jeœli przewozi³ twardy towar, jak okreœlano w fachowym slangu ³owców nagród zak³adników z wyznaczonymi cenami za ich g³owy, prze¿ywali oni tak¹ podró¿ wy³¹cznie dlatego, ¿e ci, którzy wyk³adali kredyty za ich schwytanie, z regu³y wiêcej p³acili za ¿ywy towar ni¿ za martwy. A ile ja jestem warta? – to pytanie przeœladowa³o j¹ bez przerwy. Tyle, co ka¿dy towar. Jej wartoœæ dla Boby Fetta, przyczyny, dla których tak bardzo zale¿a³o mu, aby prze¿y³a w pa³acu Jabby – do tej pory jeszcze nie umia³a sobie tego posk³adaæ w jedn¹ ca³oœæ. Gdyby mia³ interes w tym, ¿eby j¹ utrzymaæ przy ¿yciu – a na pewno mia³ ku temu jakieœ swoje powody – niekoniecznie musia³y one byæ korzystne równie¿ dla niej. Pojawi³o siê jeszcze jedno, o wiele bardziej niepokoj¹ce pytanie. Co siê stanie, kiedy te powody przestan¹ istnieæ? – zastanawia³a siê Neelah. Kiedy jej ¿ycie przestanie mieæ jak¹kolwiek wartoœæ dla Boby Fetta, nie nale¿y siê spodziewaæ, ¿e ³owca nagród zachowa j¹ przy sobie z czystego sentymentu. Dla Jabby by³a wy³¹cznie tancerk¹ – nie mia³a w¹tpliwoœci, widz¹c, jak pionowe Ÿrenice jego oczu zwê¿aj¹ siê na jej widok z t¹ sam¹ z³oœliw¹, destruktywn¹ ¿¹dz¹, jak¹ w jego oœliz³ym sercu wzbudza³y wszystkie piêkne przedmioty. Boba Fett nie pozbêdzie siê jej dla przyjemnoœci, jak¹ sprawi³oby mu ogl¹danie cierpienia innej istoty, lecz dla zimnych, twardych kredytów. Neelah nie uwa¿a³a, ¿eby taki uk³ad by³ lepszy. Tak czy owak, skoñczê jako zw³oki, stwierdzi³a z gorycz¹. Oczywiœcie, mo¿liwe by³o jeszcze inne wyjœcie. Ma³o prawdopodobne, ale lepsze ni¿ tamto. A jej podoba³o siê o wiele bardziej. Ktoœ skoñczy jako nieboszczyk, ale na pewno nie ja… – pokiwa³a g³ow¹ w zadumie. Nie musia³a robiæ zbyt wiele. Jeœli kiedyœ przyjdzie moment ostatecznej konfrontacji, wynajmie tego najlepszego ³owcê nagród 4 – Spisek Xizora

49

w ca³ej galaktyce, tê maszynê do zabijania, której wszyscy siê bali. Wynajmie go, a potem usunie. Tylko ¿e to nie bêdzie takie ³atwe. Dziwna rzecz, ale mimo ma³ych szans powodzenia ju¿ siê na to cieszy³a. Bieg myœli Neelah przerwa³ brzêk czyichœ butów na drabince ³¹cz¹cej ³adowniê przyw³aszczonego przez nich „Wœciek³ego Psa” z kokpitem. Neelah rzuci³a siê zamkn¹æ panel dostêpu do obwodów komunikacyjnych, ale z ulg¹ stwierdzi³a, ¿e to tylko Dengar schodzi w dó³. – Niez³a robota – rzuci³a. Skrzy¿owa³a ramiona na piersi i obrzuci³a go spojrzeniem. – Bardzo ³adnie. Pozwoli³eœ, ¿eby ciê podepta³ i rozsmarowa³ na pod³odze, nie ma co! Dengar zeskoczy³ z ostatniego stopnia. – O czym ty mówisz? – ChodŸ tutaj. – Nie obchodzi³o jej, czy Dengar siê dowie, ¿e pods³uchiwa³a ich rozmowê w kokpicie. Kciukiem wskaza³a na ods³oniête okablowanie i niewielkie urz¹dzenie pods³uchowe, które znalaz³a w szafce z czêœciami zamiennymi i w³¹czy³a w obwód. – S³ysza³am wszystko, co mówi³eœ. I wszystko, co ci odpowiada³ Boba Fett. – Neelah powoli pokrêci³a g³ow¹. – Nie powiem, ¿ebym by³a wstrz¹œniêta do g³êbi. W ka¿dym razie nie tob¹. Dengar powoli wypuœci³ z p³uc zbyt d³ugo wstrzymywany oddech i opad³ ciê¿ko na metalow¹ ³aweczkê pod œcian¹ ³adowni. – To twardy klient. – Ramiona ³owcy nagród zgarbi³y siê w klasycznej pozycji klêski. – Ten facet móg³by byæ równie dobrze zbudowany z durastali, od skóry po serce. Jeœli je w ogóle ma. – A czego siê spodziewa³eœ? Dengar wzruszy³ ramionami. – Pewnie tego, co dosta³em. – Ty idioto – mruknê³a Neelah. – To znaczy, co w³aœciwie chcia³eœ osi¹gn¹æ? Jakie mia³eœ plany, kiedy zaczyna³eœ rozmawiaæ z Fettem? – Plany? – twarz Dengara przybra³a nieobecny wyraz. – Teraz chyba nawet nie umia³bym ci powiedzieæ. – Œwietnie. – G³os Neelah a¿ ocieka³ pogard¹. – Prawdopodobnie idziemy na pewn¹ œmieræ, a jedyny sprzymierzeniec, na którego mog³abym liczyæ, jest kompletnie odmó¿d¿ony. – Hej – ³owca nagród wyprostowa³ siê gwa³townie. – Myœlisz, ¿e ³atwo coœ wydobyæ z Boby Fetta, to sama spróbuj! Poczekam tu na ciebie i popatrzê, jak spe³zasz z tej drabinki! 50

– Spokojnie. Przepraszam, w porz¹dku? – Jakby by³o jej ma³o w³asnych problemów, teraz jeszcze musia³a przejmowaæ siê zranionymi uczuciami tego przewra¿liwionego typa. Przypomnia³a sobie, ¿e Boba Fett nie mia³ ¿adnych wra¿liwych punktów. Dlaczego Dengar nie mo¿e byæ taki sam? – S³uchaj – powiedzia³a. – Musimy siê trzymaæ razem: ty i ja. – Dlaczego? – Dengar spojrza³ na ni¹ podejrzliwie. – Co ja z tego bêdê mia³? To znaczy z tego, ¿e bêdê siê ciebie trzyma³. Ju¿ mam jednego partnera, Bobê Fetta. To znacznie wiêcej warte ni¿ stowarzyszanie siê z kimœ takim jak ty. – Doprawdy? – Z trudem powstrzyma³a gorzki uœmiech rozczarowania. – I dlatego by³eœ tam na górze z Bob¹ Fettem? Omawialiœcie wasze plany… jak prawdziwi partnerzy – znów pokrêci³a g³ow¹. – Mog³abym to zawrzeæ w jednym zdaniu: s¹ partnerzy i partnerzy. A ty zdecydowanie nale¿ysz do tych ostatnich. – Tak? To znaczy do jakich? – Jednorazowego u¿ytku – odpar³a. – Tak samo zreszt¹ jak i ja. Tyle tylko, ¿e ja nie mam ¿adnych z³udzeñ. – Zatoczy³a rêk¹ kr¹g, wskazuj¹c rozmaite fragmenty urz¹dzeñ, zwisaj¹ce ze œcian ³adowni statku. – Widzisz to wszystko? Kiedyœ nale¿a³o do kogoœ innego. Tamten ³owca nagród… – Bossk. Tak siê nazywa³ – skin¹³ g³ow¹ Dengar. – I masz racjê: to by³ jego statek. Wszystkie urz¹dzenia kontrolne i uchwyty mia³y kszta³t odpowiedni raczej dla stworzenia obdarzonego pazurami ni¿ dla humanoida. Niektóre urz¹dzenia, które Neelah musia³a obejmowa³ obiema d³oñmi, zapewne zginê³yby w jednej ³apie Bosska. – I popatrz, co mu siê przytrafi³o. – Neelah ruchem g³owy wskaza³a kokpit na górze. – Zobacz, co z nim zrobi³ Boba Fett. Jasne, ¿e to by³o ³atwe, przynajmniej dla niego. A ten Bossk… s³ysza³am o nim, to te¿ by³ twardy klient. Trandoszañski ³owca pojawi³ siê kilka razy w pa³acu Jabby, kiedy pracowa³a tam jako tancerka; s³ysza³a, jakie opowieœci o nim kr¹¿y³y. Wynika³o z nich, ¿e Bossk wprawdzie nie by³ geniuszem, ale okrucieñstwo i upór zastêpowa³y wszelkie braki pod czaszk¹. – A Fett i tak zdo³a³ go przekrêciæ w ty³ i w przód, i jeszcze na lew¹ stronê i wys³aæ do domu na piechotê. – Masz racjê, to wymaga³o sporo talentu – zgodzi³ siê Dengar, opieraj¹c d³oñ o zimn¹ durastalow¹ œcianê za plecami. – „Wœciek³y Pies” by³ dum¹ i radoœci¹ Bosska. I czymœ jeszcze wiêcej: jego 51

broni¹, sposobem na ¿ycie. Nie sprzeda³by tego statku za ¿adne pieni¹dze. – Widocznie Boba Fett ma swoje sposoby na ubijanie interesów – unios³a jeden k¹cik warg w pozbawionym weso³oœci uœmiechu. – Tym gorzej dla osoby po drugiej stronie. I tym gorzej dla ciebie. – Co masz na myœli? – Daj spokój – odpar³a. – Nie b¹dŸ wiêkszym g³upcem, ni¿ naprawdê musisz. Nie widzisz tego? Ta ma³a konferencja w kokpicie powinna ci uzmys³owiæ, na czym polega twoje partnerstwo z Bob¹ Fettem. Jeœli da³eœ siê nabraæ na ten numer z partnerami, jesteœ jeszcze gorszym idiot¹, ni¿ to siê wydaje na pierwszy rzut oka. Twarz Dengara zachmurzy³a siê groŸnie. – Mocne s³owa jak na kogoœ, kto nie ma w galaktyce ani jednej przyjaznej duszy. A to siê jeszcze zobaczy, pomyœla³a Neelah. O ile wiedzia³a, nawet mimo zrujnowanej pamiêci, mog³a mieæ przyjació³, i to potê¿nych, którzy zrobi¹ dla niej wszystko… i by³y ich legiony. Mo¿e w³aœnie w tej chwili jej szukaj¹. Jeœli uwa¿aj¹, ¿e wci¹¿ ¿yjê, pomyœla³a. Wszystko zale¿a³o od tego, jakie okolicznoœci doprowadzi³y j¹ do ugrzêŸniêcia na tak zapad³ej dziurze jak Tatooine. By³a to myœl, która nieustannie zaprz¹ta³a jej umys³. Teraz nie mia³a jednak doœæ czasu, ¿eby j¹ rozpamiêtywaæ. Mia³a wa¿niejsze sprawy na g³owie. – Przepraszam, nie jesteœ idiot¹. – Te proste s³owa tr¹ci³y g³êboko ukryt¹ cechê charakteru Neelah, która przetrwa³a nawet kasowanie pamiêci. Nie pasowa³y do niej: to inne istoty mia³y j¹ przepraszaæ, czy mia³y racjê, czy nie. Czu³a, ¿e taka jest w³aœciwa kolej rzeczy. Jednak teraz sytuacja, w jakiej siê znalaz³a, wymusza³a ca³kiem inne metody dzia³ania. – Musisz zrozumieæ. – Neelah usiad³a obok Dengara na w¹skiej ³aweczce, która z trudem mieœci³a ich oboje. Ramieniem i udem opiera³a siê o niego, a ciep³o ich cia³ miesza³o siê przez grube, funkcjonalne ubrania. – To wa¿ne – doda³a, spuszczaj¹c wzrok, ¿eby spojrzeæ mu w oczy. – Ty i ja musimy trzymaæ siê razem. Jeœli chcemy prze¿yæ. Dengar cofn¹³ siê, mierz¹c j¹ podejrzliwym spojrzeniem. – Ja prze¿yjꠖ rzek³ po chwili milczenia. – Potrafiê siê sob¹ zaopiekowaæ… do tej pory przynajmniej mi siê to udawa³o. 52

– Teraz to co innego – odrzek³a cicho, ale z naciskiem. – Sytuacja jest inna ni¿ wszystko, w co kiedykolwiek by³eœ zamieszany. – Mo¿e – wzruszy³ ramionami. – Ale jeœli masz obawy, co siê z tob¹ stanie, to wy³¹cznie twój problem. Mam doœæ w³asnych na g³owie. Neelah poczu³a przemo¿n¹ chêæ, ¿eby z³apaæ jakiœ porz¹dny kawa³ z³omu i mocno przy³o¿yæ w zakuty ³eb temu g³upiemu brutalowi. Jej miêœnie naprê¿y³y siê, ale zdo³a³a opanowaæ impuls. – S³uchaj – powtórzy³a. Pochyli³a siê bli¿ej i po³o¿y³a d³oñ na kolanie Dengara. – Nie chodzi wcale o twoje prze¿ycie, stawka jest ca³kiem inna. Jasne? Gdybyœ troszczy³ siê wy³¹cznie o zachowanie w ca³oœci w³asnej skóry, znalaz³byœ ju¿ sposób na to, ¿eby siê st¹d ewakuowaæ i to tak daleko od Boby Fetta i ode mnie, jak to tylko mo¿liwe. I by³oby to bardzo m¹dre posuniêcie z twojej strony. Dengar w dalszym ci¹gu spogl¹da³ podejrzliwie. Nie cofn¹³ siê jednak przed jej dotkniêciem. To ju¿ by³ postêp. A przynajmniej tak siê Neelah wydawa³o. – Jasne, ¿e m¹dre – zgodzi³ siê Dengar. – Ale ty d¹¿ysz do czegoœ, prawda? Chcesz u³o¿yæ sobie nowe ¿ycie z Manaroo. Mia³a mnóstwo czasu na Tatooine, kiedy oboje z Dengarem czuwali nad nieprzytomnym Bob¹ Fettem, powoli przychodz¹cym do siebie po ranach, jakie odniós³ w bebechach Sarlaka, by us³yszeæ o nadziejach i marzeniach Dengara na przysz³oœæ. Przysz³oœæ, która mia³a przynieœæ mu ma³¿eñstwo z ukochan¹ Manaroo i porzucenie niebezpiecznego zajêcia ³owcy nagród – jednak pod warunkiem, ¿e uda mu siê zebraæ wystarczaj¹c¹ kwotê, by sp³aciæ d³ugi i rozpocz¹æ nowe ¿ycie u boku Manaroo. A jedynym sposobem, w jaki móg³ to osi¹gn¹æ, by³o podjêcie najwiêkszego z mo¿liwych ryzyka. Musia³ nie tylko pozostaæ na razie ³owc¹ nagród, ale jeszcze zwi¹zaæ siê z najbardziej przera¿aj¹cym i zdradzieckim przedstawicielem tej profesji w ca³ej galaktyce. Neelah widzia³a doskonale pu³apkê, w jakiej znalaz³ siê Dengar. Boba Fett móg³by rzeczywiœcie staæ siê jego sposobem na porzucenie zawodu ³owcy nagród i drog¹ w jasn¹, œwietlan¹ przysz³oœæ, jak¹ pragn¹³ zbudowaæ dla siebie i Manaroo. Ale Fett móg³ równie¿ byæ pu³apk¹ bez wyjœcia: sieci¹ spisków i intryg, z której mo¿na uciec tylko poprzez œmier栖 œmieræ Dengara. Byæ mo¿e wróci do swojej ukochanej jako nieboszczyk. 53

– Nie mo¿esz zaufaæ Bobie Fettowi – powiedzia³a Neelah, przysuwaj¹c twarz do twarzy Dengara. – Jego nic nie obchodzi szczêœcie twoje i Manaroo. – Nie oczekujê czegoœ takiego z jego strony – sztywno i ostro¿nie odpar³ Dengar. – Jest biznesmenem. – Gdyby tak by³o naprawdê, bylibyœmy bezpieczni. Ale on jest kimœ wiêcej. – Neelah postuka³a palcem wskazuj¹cym w kolano Dengara. – Partnerstwa z prawdziwymi biznesmenami na ka¿dej planecie zawi¹zywane s¹ codziennie, tak siê prowadzi interesy… – Czy¿by? – Dengar wydawa³ siê rozbawiony jej s³owami. – Wydajesz siê wiedzieæ o tych sprawach bardzo du¿o jak na kogoœ, kto nie ma innych wspomnieñ ni¿ praca tancerki w pa³acu Hutta Jabby. – Nie trzeba mieæ wspomnieñ – odpar³a – ¿eby wiedzieæ, jak siê to robi. W przypadku Dengara nawet nietkniêta pamiêæ niewiele pomaga³a. – Musisz tylko byæ sprytny i s³uchaæ. Daj spokój, przyznaj siê, gdyby Boba Fett by³ zainteresowany posiadaniem partnera, na pewno zwi¹za³by siê z innym ³owc¹ nagród. – Na przyk³ad? – Praktycznie z ka¿dym – wzruszy³a ramionami Neelah. – Móg³ z³o¿yæ ofertê Bosskowi. Na pewno przeszliby do porz¹dku dziennego nad dziel¹cymi ich ró¿nicami, gdyby oznacza³o to dla nich dobry interes. Sam mówi³eœ, ¿e tylko to interesuje Bobê Fetta. A Bossk podobno jest najtwardszym i najokrutniejszym ³owc¹ nagród w galaktyce, oczywiœcie po Bobie Fetcie. Ta dwójka stworzy³aby niepokonan¹ dru¿ynê. – Oczy Neelah zwêzi³y siê w szparki, gdy obserwowa³a reakcjê Dengara na swoje s³owa. – Z czego siê œmiejesz? – Przepraszam… – wzgardliwy uœmiech pozosta³ na twarzy Dengara. – Ale taka ignorancja po prostu mnie bawi. Mo¿e dla ciebie brak pamiêci nie jest ¿adn¹ przeszkod¹, ale dla innych jest. Istnieje wiele istot rozumnych, zw³aszcza wœród ³owców nagród, które wiedz¹ wiêcej o ¿yciu osobistym Boby Fetta ni¿ ty. Neelah poczu³a gwa³town¹ wœciek³oœæ. Nie pierwszy raz prze¿ywa³a to uczucie. Mo¿e i by³a inteligentniejsza od Dengara, mo¿e nawet od Boby Fetta, ale wci¹¿ znajdowa³a siê na straconej pozycji. Muszê domyœlaæ siê rzeczy, które oni ju¿ wiedz¹, zauwa¿y³a 54

nie po raz pierwszy. Galaktyka, która otacza³a ich w tym maleñkim b¹belku skradzionego statku, by³a ogromna. Neelah mia³a mnóstwo bia³ych plam do wype³nienia informacjami, zanim dorówna poziomem najwiêkszemu ignorantowi z najbardziej zapad³ej dziury wszechœwiata. Ukradli mi nie tylko pamiêæ, myœla³a z gorycz¹. Ukradli moj¹ zdolnoœæ… moje mo¿liwoœci przetrwania. By³ to jeszcze jeden powód, ¿eby przeci¹gn¹æ Dengara na swoj¹ stronê, przynajmniej na jakiœ czas. Mog³a go wykorzystaæ zarówno jako sprzymierzeñca, jak i Ÿród³o informacji, dopóki sama nie bêdzie w stanie odnaleŸæ i dopasowaæ brakuj¹cych czêœci, jakby uk³ada³a wewn¹trz czaszki prymitywn¹, dwuwymiarow¹ uk³adankê. Wiedzia³a, ¿e posz³oby jej ³atwiej – nie trzeba byæ geniuszem, by na to wpaœæ – gdyby Dengar nie mia³ ju¿ swojej Manaroo. To bardzo komplikowa³o sprawê, a zw³aszcza wyklucza³o niektóre rodzaje strategii, jakich Neelah mog³aby u¿yæ, aby przeci¹gn¹æ go na swoj¹ stronê. To musi byæ prawdziwa mi³oœæ, stwierdzi³a. Przekonywa³a siê o tym coraz bardziej – im wiêcej s³ysza³a o planach Dengara na temat wspólnego ¿ycia z Manaroo, gdy ju¿ uda mu siê odejœæ z zawodu ³owcy nagród i pozbyæ siê ci¹¿¹cego na nim d³ugu. Oczywiste uwielbienie Dengara dla tej kobiety – w koñcu specjalnie wys³a³ j¹ jak najdalej, aby uchroniæ od niebezpieczeñstwa – budzi³o w Neelah zazdroœæ i frustracjê. W pa³acu Jabby znajdowa³a sposoby – musia³a je znajdowa栖 by uczyniæ ¿ycie ³atwiejszym. Sposoby, przy których wykorzystywa³a swoj¹ fizyczn¹ atrakcyjnoœæ. Nie ka¿de mêskie stworzenie w tej jaskini nieprawoœci reagowa³o na kobiec¹ urodê niepohamowan¹ ¿¹dz¹ zniszczenia jej w mo¿liwie najbardziej krwawy sposób. Niektórzy z podw³adnych Jabby byli niemal ¿a³oœni, gdy gorliwie zabiegali o najs³abszy uœmiech Neelah czy którejkolwiek z tancerek, przekupuj¹c je jadalnymi k¹skami zwêdzonymi w pa³acowej kuchni. Jeszcze lepsz¹ ³apówk¹ by³a ochrona przed zakusami co bardziej krwio¿erczych mêtów, zatrudnianych przez nieœwiêtej pamiêci Jabbê. Neelah wprawdzie szybko zda³a sobie sprawê z czujnego spojrzenia Boby Fetta, ale mimo to by³a wdziêczna za ka¿de dodatkowe zabezpieczenie, jakie uda³o jej siê wycyganiæ od wielorasowej s³u¿by pa³acowej. Teraz jednak, kiedy potrzebowa³a tego bardziej ni¿ kiedykolwiek, by³a sama. I to w³aœnie j¹ frustrowa³o. Ju¿ siê zorientowa³a, 55

¿e nie ma szans zast¹piæ nieobecnej Manaroo w uczuciach Dengara. O ile to w ogóle mo¿liwe, by³ bardziej zakochany w swojej narzeczonej teraz, ni¿ kiedy statek Boby Fetta „Niewolnik I” wzniós³ siê z Morza Wydm na Tatooine. I jeszcze bardziej pragn¹³ zorganizowaæ dla nich wspólne ¿ycie w jakimœ zacisznym zak¹tku galaktyki, z dala od melin i siedlisk zbrodni, do których by³ przyzwyczajony. Manaroo ju¿ odmieni³a jego ¿ycie, tak czy inaczej. Neelah to widzia³a. Nawet z daleka od pok³adu „Wœciek³ego Psa” stanowi³a niepewny element kalkulacji Neelah. A co gorsza, chocia¿ twardo postanowi³ zakoñczyæ dzia³alnoœæ jako ³owca nagród, Dengar wci¹¿ jeszcze mia³ w sobie doœæ okrucieñstwa najemnika, aby wszystko utrudniæ. Jeœli dojdzie do wniosku, ¿e to lepiej dla niego i Manaroo, pozbêdzie siê mnie w ci¹gu kilku sekund, myœla³a Neelah. A zatem sztuczka polega³a na przekonaniu Dengara, ¿e droga do przysz³oœci i wymarzonego ¿ycia z ukochan¹ wiedzie wprost przez plan Neelah. Mia³a ju¿ nawet pomys³, jak zagnieŸdziæ tê ideê w jego umyœle. A zatem starannie panowa³a nad gniewem, który tli³ siê w jej sercu niczym iskra rzucona w such¹ hubkê. Przynajmniej na razie. – I tu mnie masz – powiedzia³a, moduluj¹c odpowiednio g³os. – Oczywiœcie, s¹ sprawy, w których ty siê orientujesz, a ja nie. Nawet przedtem… zanim mi to zrobili – dotknê³a czubkami palców skroni – na pewno wiedzia³eœ takie rzeczy na temat Boby Fetta, o jakich ja nigdy nawet nie s³ysza³am. To dlatego, ¿e ¿y³eœ w tym œwiecie. Jego œwiecie. – To prawda – Dengar skin¹³ g³ow¹ na znak zgody. – Bardziej to jego œwiat ni¿ czyjkolwiek inny. Boba Fett go takim uczyni³, krok po kroku. Gdyby zechcia³… gdyby to odpowiada³o jego osobistym planom… móg³by przej¹æ ca³y przemys³ ³owców nagród, zamiast zadowalaæ siê zadaniami, które przynios¹ mu najwiêcej kredytów. Ze starej Gildii £owców Nagród pozosta³o jeszcze parê niedobitków, ale to nic w porównaniu z jej poprzedni¹ œwietnoœci¹. Zanim j¹ zniszczy³… rozbroi³ niczym tanie urz¹dzenie astronawigacyjne… Boba Fett móg³ osobiœcie stan¹æ na czele Gildii, gdyby chcia³ sobie tym zawracaæ g³owê. – Mówi³eœ mi coœ na temat Gildii £owców Nagród zaraz po tym, jak Boba Fett pozby³ siê Bosska – Neelah pogrzeba³a w pamiêci i znalaz³a przelotn¹ wzmiankê o Gildii, coœ, czego w³aœciwie nie warto by³o pamiêtaæ… a przynajmniej do tej pory. – Mówi³eœ… 56

coœ o Bossku. I o Gildii. ¯e niesnaski pomiêdzy Bosskiem a Fettem ci¹gn¹ siê ju¿ od bardzo dawna. – Pewnie – odpar³ Dengar, opieraj¹c siê o œcianê. Wydawa³ siê rozbawiony jej próbami siêgania po informacje z przesz³oœci. – Ale to ¿aden sekret. Wszyscy o tym wiedz¹… a przynajmniej ci wszyscy, którzy interesuj¹ siê ¿yciem ³owców nagród. – Uœmiechn¹³ siê szerzej. – Wiesz, nie ka¿dego to obchodzi. £owcy nagród to nie s¹ najbardziej popularne istoty w galaktyce. A to jeszcze jeden dobry powód, ¿eby rzuciæ ten fach. Cholernie trudno jest wykazywaæ dobr¹ wolê, jeœli wszyscy woko³o gor¹co ci ¿ycz¹, ¿eby ca³y twój gatunek upiek³ siê w laserowym ogniu. Nie musisz mi tego mówiæ, pomyœla³a Neelah. Zadawa³a siê z ³owcami nagród od niedawna, ale ju¿ mia³a z nimi same problemy. – A zatem ta sprawa miêdzy Bob¹ Fettem a Bosskiem ma ju¿ swoj¹ historiꠖ Neelah w napiêciu obserwowa³a Dengara, który siedzia³ obok niej, jakby mog³a wyczytaæ z jego twarzy jakieœ dodatkowe informacje. – Czy to coœ osobistego? Dengar rozeœmia³ siê. – Mo¿na to tak nazwaæ. Mo¿na powiedzieæ o tej dwójce rozmaite rzeczy i wszystko to bêdzie prawda. A przynajmniej te najgwa³towniejsze sprawy. Bossk ma do Boby Fetta urazê, która wystarczy na ca³e parseki, a ostatni numer z wymanewrowaniem go z w³asnego statku… ca³y ten wstyd… na pewno nie poprawi sytuacji. Jeœli Bossk nienawidzi³ Fetta do tej pory, to teraz zionie ogniem, mo¿esz mi wierzyæ. – Dengar potrz¹sn¹³ g³ow¹ – Teraz widzisz, jakim twardzielem jest Boba Fett. Gra w bardzo niebezpieczn¹ grê, pozwalaj¹c, by umkn¹³ mu wróg tak twardy i zdeterminowany jak Bossk. Trzeba naprawdê ufaæ swoim zdolnoœciom, ¿eby siê choæ trochê nie zdenerwowaæ obecnoœci¹ mordercy, który kr¹¿y po galaktyce z twoim nazwiskiem na pierwszym miejscu listy spraw do za³atwienia. – Có¿, to jego problem, nie nasz. – Neelah zmarszczy³a brwi, usi³uj¹c powi¹zaæ jeden kusz¹cy fragmencik informacji z drugim. Niemo¿liwe, brakowa³o jej wci¹¿ jeszcze zbyt wielu elementów. Elementów, od których mo¿e zale¿eæ jej plan… i w³asne ¿ycie. – S³uchaj, musisz mi powiedzieæ… Dengar obejrza³ siê na ni¹ i uniós³ jedn¹ brew. – Co mianowicie? – Powiedz mi wszystko. – Neelah nie mog³a powstrzymaæ b³agalnego tonu. – Wszystko, czego nie wiem. 57

– To mo¿e zaj¹æ trochê czasu. – No dobrze, w takim razie tylko o Bossku i Bobie Fetcie. – Desperacko chwyta³a siê wszystkiego, ka¿dej informacji o przesz³oœci. Jeœli jej w³asne ¿ycie, wszystko, co siê wydarzy³o przed pa³acem Jabby, by³o dla niej tajemnic¹, mog³a przynajmniej dotrzeæ do prawdziwych historii tych, którzy j¹ otaczali. Klucz, który otworzy³by przed ni¹ wszystkie mroczne sekrety – a przynajmniej niektóre, ukryte za zimnym, mrocznym spojrzeniem wizjera he³mu Boby Fetta – wart by³by dla niej bardzo wiele. Mo¿e wszystko, myœla³a. – Niektóre sprawy ju¿ znasz. – Dengar wykona³ niezdecydowany gest, bardziej odnosz¹cy siê do punktu w czasie ni¿ w przestrzeni. – Wiesz, z czasów, kiedy byliœmy na Tatooine. To prawda. Przez te wszystkie bezczynne godziny, kiedy czekali na zmartwychwstanie Boby Fetta, mia³a doœæ czasu, aby wype³niæ czêœæ bia³ych plam. Przynajmniej tych, które odnosi³y siê do historii Boby Fetta i Gildii £owców Nagród. Boba Fett wci¹¿ by³ taki sam – jak nieœmiertelny, niezmienny twór – ale Gildia uleg³a wielu zmianom. Pozosta³y z niej tylko nêdzne resztki po rozpadzie, który by³ skutkiem skomplikowanych konspiracji i spisków. Konspiracji, w których centrum sta³ zawsze Boba Fett. Miêdzy ³owcami nagród rozpêta³a siê prawdziwa wojna i nie wszyscy j¹ prze¿yli. A jeœli o którymœ z nich mo¿na by³o powiedzieæ, ¿e tê wojnê wygra³, by³ nim w³aœnie Boba Fett. Dengar z upodobaniem snu³ wojenne opowieœci. Wyczuwa³a w jego g³osie podziw. Podziw dla Boby Fetta, dla bezlitosnej skutecznoœci jego dzia³añ i planów. Skutecznoœci i okrucieñstwa, na jakie Dengar nigdy nie potrafi³by siê zdobyæ. Nic dziwnego, ¿e da³ siê nabraæ na ten gambit z partnerstwem, myœla³a Neelah. Nawet bliski œmierci, na pó³ strawiony przez Sarlaka, le¿¹c na nagich ska³ach Morza Wydm Tatooine, Boba Fett potrafi³ zg³êbiæ prymitywn¹ psychikê swej ofiary. Zg³êbiæ i wykorzystaæ do w³asnych celów. A to ju¿ by³o dla niej troszkê trudniejsze. Przynajmniej do tej pory. Wiedzia³a jednak, ¿e cokolwiek Dengar jej powie na temat Fetta, o jego wczeœniejszych manewrach w wojnie miêdzy ³owcami nagród, ujawni jej równie wiele szczegó³ów na temat samego siebie. A to jej ca³kiem odpowiada³o. W ten sposób dowiem siê wiele o nich obu, pomyœla³a. I gdzieœ w tym zamieszaniu znajdzie coœ, z czego bêdzie mog³a skorzystaæ… – Masz racjꠖ powiedzia³a na g³os. – Znam czêœæ tych historii. Dziêki tobie. A co z reszt¹? 58

Dengar przez chwilê przygl¹da³ siê jej w milczeniu, po czym powoli skin¹³ g³ow¹. – Dobrze – opar³ siê o œcianê. – S¹dzê, ¿e mamy czas. Choæ wszystko zale¿y od tego, dok¹d siê wybieramy, prawda? – Boba Fett nie powiedzia³ tego ani mnie, ani tobie. – Neelah rozsiad³a siê wygodnie i skrzy¿owa³a ramiona na piersi. – A zatem równie dobrze mo¿esz zacz¹æ. Zobaczymy, dok¹d dojdziemy. Na twarzy Dengara pojawi³ siê pó³uœmieszek. – Mo¿e w³aœnie dojdziemy do najlepszego momentu… Wszystkie s¹ najlepsze, pomyœla³a Neelah. O ile dostanê to, czego chcê. S³ucha³a historii, któr¹ snu³ siedz¹cy obok niej ³owca.

59

ROZDZIA£

#

…I WCZORAJ TU¯ PO WYDARZENIACH NOWEJ NADZIEI – Nigdy tu nie by³em – powiedzia³ emisariusz Gildii £owców Nagród. – Choæ, oczywiœcie, opisywano mi to miejsce wiele razy. – Jak¿e mi pochlebia, ¿e by³em mimowolnym œwiadkiem tej uwagi. – Kud’ar Mub’at z³o¿y³ wzd³u¿ tu³owia kolejn¹ parê chitynowych, poroœniêtych szczecin¹ nóg. – Byæ tematem rozmów w kuluarach intryg i potêgi galaktyki… co za radoœæ! Z³o¿one soczewki pajêczarza z rozbawieniem przypatrywa³y siê, jak emisariusz Gildii usi³uje unikn¹æ kontaktu z w³óknist¹ – i ¿yw¹ – struktur¹ sieci. G³upie stworzenie, pomyœla³ Kud’ar Mub’at, bez trudu ukrywaj¹c odczuwan¹ weso³oœæ, by nie pojawi³a siê na w¹skiej, trójk¹tnej twarzy. Pajêczarz mia³ nad niemal wszystkimi innymi rozumnymi istotami Galaktyki nie byle jak¹ przewagê: potrafi³ czytaæ w ich myœlach tak ³atwo, jak prymitywne arkusze danych pisane atramentem na papierze, podczas gdy jego w³asne emocje i kalkulacje pozostawa³y zakryte mask¹ tajemnicy. Kud’ar Mub’at podejrzewa³, ¿e w³aœnie dlatego tak lubi³ mieæ do czynienia z ³owc¹ nagród Bob¹ Fettem. W he³mie madaloriañskiej zbroi, z mask¹ zaopatrzon¹ jedynie w w¹ski wizjer, Fett stanowi³ dla niego nieustaj¹ce wyzwanie do rozszyfrowania i manipulacji. Godny przeciwnik, duma³ pajêczarz. Nawet jeœli jego przeznaczeniem by³o przegraæ, uwik³aæ siê w wiêksz¹, niewidzialn¹, nie do pokonania pajêczynê… – Musisz mi wybaczyæ, jeœli siê wydajê nieco… zak³opotany. – Emisariusz nazywa³ siê Gleed Otondon: jego gospodarz nie potrafi³ okreœliæ, z jakiego niegoœcinnego, nêdznego i zapad³ego 60

œwiata pochodzi³, ale bez w¹tpienia œwiat ten produkowa³ na koñcu ³añcucha pokarmowego potê¿nych i doskonale wyposa¿onych tubylców. Emisariusz sk³ada³ siê z musku³ów obleczonych w skórzast¹ pow³okê i z naje¿onej rogatymi wyrostkami czaszki z tr¹bk¹. Zakoñczone szponami d³onie drga³y mu na kolanach. Ledwo siê mieœci³ na goœcinnym krzeœle w pobli¿u gniazda-tronu Kud’ara Mub’ata. Jeszcze raz spojrza³ na gêsto splecione w³ókna wznosz¹ce siê nad jego g³ow¹. – Jest pan pewien, ¿e to miejsce jest szczelne? – zapyta³. – Mój drogi i drogocenny Gleedzie, porzuæ swe lêki! – Gdyby w repertuarze emocjonalnych reakcji pajêczarza znajdowa³ siê wybuch œmiechu, Kud’ar Mub’at móg³by siê nie powstrzymaæ. – Wprawdzie lêk ten jest usprawiedliwiony, ale zapewniam ciê, ¿e ca³kowicie zbêdny. Obawy goœcia prawie go obra¿a³y, choæ pajêczarz tê akurat reakcjê zatrzyma³ dla siebie. Da³ znak jednemu ze swoich zawi¹zków, którego rol¹ by³a obs³uga cia³a. Zawi¹zek stanowi³ miniaturow¹ wersjê jego w³asnej pajêczej postaci, ba, wrêcz czêœæ centralnego systemu nerwowego pajêczarza – podobnie jak ¿ywe w³ókna i nitki sieci, czêœciowo zmodyfikowani kuzyni, których Kud’ar Mub’at uprz¹d³ z w³asnego, najg³êbszego wnêtrza. – Sprawdzê jednak… dla spokoju mojego wielce szanownego goœcia. Gleed Otondon skuli³ siê, jakby próbuj¹c ukryæ siê we wnêtrzu swej skorupy, kiedy wezwany zawi¹zek popêdzi³, ci¹gn¹c za sob¹ bia³awo lœni¹ce w³ókno tkanki po³¹czenia nerwowego. Wskoczy³ czujnie na wyci¹gniête odnó¿e Kud’ara Mub’ata. – S³ucham, s³ucham? – zawi¹zek wydawa³ siê wcieleniem us³u¿noœci. By³ jednym z ulubionych tworów pajêczarza, choæ jego manieryczne podskoki zaczyna³y powoli byæ denerwuj¹ce, podobnie jak powtarzanie ca³ych s³ów, skutek b³êdu w konstrukcji obwodów g³osowych. – Co mogê dla ciebie-ciebie zrobiæ-zrobiæ? – Kud’ar Mub’at odnotowa³ sobie w najg³êbszym segmencie kory mózgowej, aby wyeliminowaæ tê wadê u nastêpcy tego zawi¹zku, gdy ten zostanie na powrót wch³oniêty. – Coœ-coœ mogê-mogê? Sklepione œciany centralnej komnaty sieci wydawa³y siê przesuwaæ i unosiæ, w miarê jak wszystkie zebrane tu zawi¹zki dorzuca³y ró¿ne poziomy wspólnej œwiadomoœci do dyskusji, jaka siê toczy³a poœród nich. W³ókna nerwowe sieci przenios³y informacjê, jak wa¿ne by³y takie spotkania. Gleed Otondon, usadowiony pod 61

gronem zwisaj¹cych w dó³ zawi¹zków, skuli³ siê na sam widok tej gor¹czkowej, wszechogarniaj¹cej krz¹taniny. – Proszê o raport statusu. – Kud’ar Mub’at ostentacyjnie wydawa³ polecenia zawi¹zkowi zwisaj¹cemu z jego wyci¹gniêtego odnó¿a. To by³ spektakl przeznaczony dla oczu goœcia: pajêczarz nie mia³ zwyczaju okazywaæ grzecznoœci stworzeniom, które stanowi³y czêœæ jego cia³a w takim samym stopniu jak w³asny segmentowy odw³ok. – Bior¹c pod uwagê ciœnienie atmosferyczne w naszym ukochanym domku… czy wszystko jest jak nale¿y? Zawi¹zek milcza³ przez kilka sekund, jakby swoim mikroskopijnym systemem nerwowym komunikowa³ siê po kolei z pozosta³ymi zawi¹zkami sieci, opiekuj¹cymi siê biostruktur¹ i podtrzymaniem homeostazy. Ich bezdŸwiêczna wymiana zdañ wywo³ywa³a mrowienie we wnêtrzu procesorów dotyku centralnego rdzenia Kud’ara Mub’ata. Przez moment wyczuwa³ splecion¹ tkankê zewnêtrznej pow³oki sieci, jakby jego miêkkie cia³o rozdê³o siê nagle do granic postrzegania sensorycznego. W dryfuj¹cych pomiêdzy zimnymi punkcikami gwiazd grubych jak liny splotach sieci tkwi³y œwietnie dzia³aj¹ce fragmenty ró¿nych maszyn i statków. By³y to jedyne elementy, których pajêczarz nie utka³ osobiœcie, lecz przyswoi³ i wcieli³ do swojego rozpostartego organizmu, traktuj¹c jako zap³atê za tê czy inn¹ wymyœln¹ intrygê. Przy³apani na ucieczce d³u¿nicy byli z regu³y usuwani przez jeden z okr¹g³ych punktów wyjœciowych sieci, ¿eby sobie sami radzili w pró¿ni najlepiej, jak potrafi¹; w tym momencie Kud’ar Mub’at traci³ ca³kowicie zainteresowanie ich osobami. Pajêczarz uwa¿a³, ¿e kolekcjonowanie fragmentów martwych cia³ jako trofeów, jak to czyni¹ gadopodobni Trandoszanie, jest obrzydliwe i nieprzyzwoite. – Doœwiadczamy normalnego spadku ciœnienia. – Jeden ze zwinnych zawi¹zków g³oœnikowych przej¹³ raport od swojego kuzyna konserwatora zewnêtrznej sieci, wci¹¿ siedz¹cego na pajêczej nodze Kud’ara Mub’ata. G³oœnik siê przynajmniej nie j¹ka³; zwisa³ za to o kilka zaledwie centymetrów od g³owy Gleeda Otondona. Emisariusz obserwowa³ go z wyraŸn¹ odraz¹. – W czasie przyjmowania goœci i transferu towarów z przycumowanych statków generacja ciœnienia atmosferycznego wzros³a o dwa poziomy w ci¹gu dwóch kolejnych jednostek czasowych, zgodnie z obowi¹zuj¹cym rozkazem dotycz¹cym procedur przerwania obwodu. Zawi¹zek g³oœnikowy zamilk³ na kilka sekund, zbieraj¹c dalsze dane z zewnêtrznych sensorów. By³ w³aœciwie tylko ustami do 62

artykulacji i strunami g³osowymi – nie mia³ doœæ w³asnej pamiêci, ¿eby przechowaæ wiêcej ni¿ kilka zdañ naraz. – Wewnêtrzne ciœnienie sieci znajduje siê obecnie na poziomie dziewiêædziesiêciu piêciu procent objêtoœci optymalnej, za godzinê osi¹gnie poziom stuprocentowego optimum. – Widzisz? Widzisz? – Kud’ar Mub’at machn¹³ odnó¿em. Pajêczarz mówi³ szybko, ¿eby goœæ nie zd¹¿y³ siê zastanowiæ i skomentowaæ u¿ycia liczby mnogiej przy s³owie „statki”, które wypsnê³o siê g³oœnikowi. Tak siê zawsze koñczy, jeœli nie daje siê swoim podw³adnym doœæ mózgu do samodzielnego myœlenia, pomyœla³ Kud’ar Mub’at i g³oœno doda³: – Nie ma siê czym martwiæ. – Jeœli pan tak twierdzi…. – emisariusz Gildii £owców Nagród wydawa³ siê tylko czêœciowo uspokojony. Prawdziwe troski, jak zwykle, pozosta³y udzia³em Kud’ara Mub’ata. Samo ¿ycie jest ciê¿arem, duma³ pajêczarz. Kusi³o go, aby zaprojektowaæ i stworzyæ zawi¹zki sieci maj¹ce tyle kory mózgowej, aby by³y zdolne do niezale¿nego dzia³ania i myœlenia. Zdjê³oby to powa¿ny ciê¿ar z mnogich barków pajêczarza. Ale przy okazji zdjê³oby mi g³owê z karku, upomnia³ sam siebie. Kud’ar Mub’at otrzyma³ tê sieæ w spadku jako dziedzictwo po œmierci – a w³aœciwie po zamordowaniu – poprzedniego pajêczarza, który j¹ stworzy³. Mo¿e nie by³o to ca³kiem w³aœciwe – chocia¿ Kud’ar Mub’at nigdy nie czu³ siê ani trochê winny – ale jednoczeœnie nie mia³ zamiaru pope³niæ tego samego b³êdu, jaki pope³ni³ jego w³asny twórca. – Ale¿ tak, w³aœnie tak twierdzê. – Kud’ar Mub’at wykona³ coœ w rodzaju wdziêcznego uk³onu na wzór rasy humanoidalnej, rozstawi³ szeroko dwie z wieloprzegubowych nóg i pochyli³ siê do przodu, nisko sk³aniaj¹c wielook¹ g³owê. Przeniesienie œrodka ciê¿koœci cia³a pajêczarza unios³o na moment z ¿ywego gniazda bia³awy, drgaj¹cy odw³ok. Wklês³y zawi¹zek westchn¹³ i skoncentrowa³ swoj¹ minimaln¹ inteligencjê na zadaniu dopompowania poduszkowatych pêcherzy. – Dokonujê wszelkich starañ, aby moi wielce szacowni goœcie cieszyli siê wygod¹. Nawet jeœli to nie u³atwia prowadzenia interesów, wci¹¿ czujê siê do tego zobowi¹zany, bo jestem zaszczycony twoj¹ obecnoœci¹. – Daj spokój. – Zak³opotanie emisariusza przekszta³ci³o siê w gniew. Gleed Otondon opanowa³ siê wyraŸnie widocznym wysi³kiem woli. – Poinformowali mnie o stylu twojej mowy ró¿ni pochlebcy – spojrza³ na niego nieufnie zwê¿onymi œlepiami. – Na mnie to nie dzia³a. 63

Akurat, pomyœla³ Kud’ar Mub’at, starannie kryj¹c satysfakcjê. Przecie¿ ju¿ zadzia³a³o! Tak czy owak… – Jestem pewien – przemówi³ koj¹cym tonem – ¿e nie powiedzia³eœ tego nieprzyjaŸnie. Ale oczywiœcie, jeœli jest inaczej, mnie to tak¿e nie przeszkadza. Staram siê dostosowywaæ, mam nadziejê, ¿e to zauwa¿y³eœ. – Pajêczarz usadowi³ siê z powrotem w miêkkich objêciach zawi¹zku gniazdowego. – Czy mogê ciê poprosiæ o niewielk¹, nic nie znacz¹c¹ grzecznoœæ? Jeœli wybaczysz mi na moment, chcia³bym odbyæ króciutk¹ konferencjê z moimi maleñkimi poddanymi. Szczegó³y, drobnostki, ale k³opotliwe. ¯adne z licznych oczu Kud’ara Mub’ata nie mia³o powiek, ale ich jasne, paciorkowate powierzchnie pokry³y siê cieniutk¹ mgie³k¹, gdy pajêczarz zmieni³ ogniskow¹. Podwin¹³ odnó¿a, jakby wycofa³ siê w g³¹b siebie. Jeden z jego najmniejszych tworów, zawi¹zek optyczny niewiele wiêkszy od kciuka humanoida, wygl¹da³ spoza pl¹taniny w³ókien strukturalnych sieci. Obna¿one w³ókno nerwowe, bia³e jak pajêczyna, przekaza³o wyraŸny obraz emisariusza Gildii do kory mózgowej pajêczarza. Gleed Otondon wydawa³ siê prostacki i zak³opotany, wyraŸnie poirytowany nawet tak krótkim opóŸnieniem w przystêpowaniu do interesów. Niech sobie trochê dojrzeje, zdecydowa³ Kud’ar Mub’at. Pe³na œwiadomoœæ pajêczarza przenios³a siê ju¿ poprzez po³¹czone w³ókna nerwowe do dalszej czêœci sieci. I do innego goœcia. – Wygl¹dasz inaczej – zauwa¿y³ trandoszañski ³owca nagród. – Zmieni³eœ siê od ostatniej mojej wizyty w sieci. – Ach, mój drogi i wielce szacowny Bossku – w³aœciciel i twórca sieci, paj¹kowaty pajêczarz Kud’ar Mub’at, uniós³ jedno odnó¿e w geœcie ciê¿ko zapracowanej m¹droœci i ¿alu na miarê galaktyczn¹. – Wci¹¿ jesteœ pe³en ¿ycia i wigoru m³odoœci. Czy¿ nie mam racji? Podczas gdy ja… Koniuszki maleñkich pazurków na koñcu odnó¿a postuka³y w chitynowy segment skorupy egzoszkieletu tu¿ pod trójk¹tn¹ twarz¹ pajêczarza, w miejscu, gdzie znajdowa³oby siê jego serce, gdyby mia³ budowê humanoida lub choæby gada. – Jestem ju¿ stary i znu¿ony. Tak jak twój ukochany ojciec Cradossk, niech jego pamiêæ na zawsze pozostanie w skarbcu gwiazd. 64

– No tak, stary jaszczur ju¿ siê nie zestarzeje. Na pewno. – W pokrytej ³uskami piersi Bosska rozjarzy³a siê iskra satysfakcji. Koœci jego ojca, prze¿ute i oczyszczone z miêsa, spoczywa³y w komnacie trofeów Bosska. Móg³ siê teraz radowaæ i medytowaæ nad nimi, ilekroæ przysz³a mu na to ochota. Dobrze mu tak, pomyœla³ Bossk, zgrzytaj¹c k³ami, jakby smakuj¹c na nowo wspomnienie o swoim przodku. U Trandoszan œmieræ by³a kar¹ nie tylko za staroœæ i znu¿enie, lecz tak¿e za wchodzenie w drogê kolejnym pokoleniom… to znaczy Bosskowi. Gdyby jego ojciec Cradossk nie uczepi³ siê tak kurczowo przywództwa Gildii £owców Nagród, mo¿e sprawy nie przybra³yby dla niego tak smutnego obrotu. Chocia¿… ponowne przetwarzanie protein i innych sk³adników w³asnych przodków by³o czczon¹ od dawna tradycj¹ ich gatunku. Wstyd by³oby jej nie kontynuowaæ, nawet gdyby Cradossk uprzejmie przekaza³ przywództwo Gildii swojemu spadkobiercy Bosskowi. – To by³ twardy stary jaszczur – powiedzia³ na g³os Bossk. Przeci¹gn¹³ jêzykiem po krawêdzi z³amanego k³a. – Pod ka¿dym wzglêdem… – G³êboka jest czeluœæ mojej pamiêci – rzek³ pajêczarz – ilekroæ wspominam twojego ojca Cradosska. Wiele interesów z nim prowadzi³em. Zapewniam ciê, ¿e wiele z nich by³o korzystnych, i to dla obu stron. – Wierz mi, wiem wszystko na ten temat. – Bossk skrzy¿owa³ ramiona na piersi, tr¹caj¹c ³okciem jeden z pistoletów laserowych w olstrach. – Sam macza³em palce w wielu takich interesach. W tych zyskownych… i tych niezyskownych… – Có¿ ja mogê powiedzieæ? – dwa z odnó¿y Kud’ara Mub’ata unios³y siê w doœæ udatnej imitacji wzruszenia ramion. – ¯yjemy w niebezpiecznej galaktyce. Biedne stworzenia z nas, rozpaczliwie walcz¹ce o ¿ycie. Nie wszystko zawsze idzie zgodnie z planem, mam racjê? To szczera prawda, posêpnie zaduma³ siê Bossk. Ju¿ od dawna pielêgnowa³ w duszy pragnienie… nie, wiêcej, najdro¿sze marzenie… ¿e kiedy przejmie Gildiê £owców Nagród ze s³abn¹cych szponów ojca, odziedziczy siln¹ i zjednoczon¹ organizacjê, któr¹ bez trudu rozbuduje w pó³legaln¹ si³ê dominuj¹c¹ nad wszystkimi zamieszkanymi œwiatami. Mog³a byæ wiêksza ni¿ potê¿ny syndykat zbrodni Czarne S³oñce, tym bardziej ¿e Gildia mia³a mo¿liwoœæ dzia³ania po obu stronach imperialnego prawa. Wielcy w³adcy zbrodni, tacy jak Hutt Jabba, wynajmowali ³owców nagród, ale 5 – Spisek Xizora

65

to samo, za poœrednictwem swoich licznych podw³adnych, robi³ te¿ Imperator Palpatine. W tym sensie ³owcy nagród zawsze dzia³ali jako usankcjonowani przestêpcy do tego stopnia, ¿e ich klienci albo siê tym nie przejmowali, albo przymykali oko na metody, jakich u¿ywano, aby dostarczyæ towar. Skoro tylko robota zosta³a zrobiona… – pomyœla³ Bossk. Co za genialny uk³ad… dopóki istnia³. Trandoszanin zaduma³ siê gorzko. Naprawdê genialny… Bossk powoli pokiwa³ g³ow¹. Dopóki Boba Fett wszystkiego nie schrzani³. Nie dla siebie – dla ca³ej Gildii £owców Nagród. I co najgorsze, dla Bosska. – Wydajesz siê rozgoryczony – zauwa¿y³ Kud’ar Mub’at, gnie¿d¿¹c siê naprzeciwko miejsca, gdzie siedzia³ Bossk. – I tak niefortunnie melancholijny. Jak¿e mnie to zasmuca! Mo¿e lepiej bêdzie, jeœli przestaniemy rozgrzebywaæ przesz³oœæ i uwolnimy siê od tych kolczastych wspomnieñ, które kalecz¹ nasze wra¿liwe ³ona. – £atwo ci powiedzie栖 warkn¹³ Bossk. O ile móg³ siê zorientowaæ, nic nie mog³o siê wbiæ w kulisty brzuch pajêczarza na tyle mocno, aby upuœciæ mu krwi. A smak w³asnej krwi móg³ prawie poczuæ, jakby wype³nia³a mu pysk. W naturze Kud’ara Mub’ata le¿a³o wykorzystanie problemów, jakie przytrafi³y siê Gildii £owców Nagród, dla w³asnych celów, choæ Bossk nie bardzo umia³ sobie wyobraziæ, jakie korzyœci móg³ osi¹gn¹æ pajêczarz. By³ jednak pewien, ¿e tak siê w³aœnie sta³o. Nic dziwnego, ¿e paj¹kowaty stwór by³ teraz taki uprzejmy: wiod³o mu siê dobrze, tak jak zawsze zreszt¹, podczas gdy Bossk i Gildia… Œciœle mówi¹c, nie by³a to ta sama Gildia £owców Nagród. Ju¿ nie. Ale to g³ównie robota Boby Fetta, tragiczny rezultat wpuszczenia go do Gildii. By³ to najlepszy przyk³ad starczego uwi¹du, jakiemu uleg³ stary Cradossk, skoro da³ siê z³apaæ na tê sztuczkê. Bossk od samego pocz¹tku podejrzewa³, ¿e Boba Fett nie ma czystych intencji. Okaza³o siê, ¿e jego podejrzenia by³y s³uszne: wynikiem wst¹pienia Fetta do Gildii £owców Nagród okaza³o siê rozbicie organizacji na dwie czêœci, z których ¿adna nie by³a tak silna jak oryginalna Gildia, a obie frakcje walczy³y ze sob¹ w najlepsze. Jedna z nich – Prawdziwa Gildia, jak siê sama nazwa³a – prowadzona by³a przez starszych, którzy nale¿eli do rady rz¹dz¹cej poprzedni¹ Gildi¹, skupionej wokó³ ojca Bosska, Cradosska. Na drug¹ frakcjê sk³adali siê g³ównie m³odzi cz³onkowie Gildii, którzy zbyt d³ugo dusili siê pod powolnym i coraz mniej efektywnym przy66

wództwem starszych ³owców i teraz skorzystali z zamieszania spowodowanego przez Bobê Fetta jako okazji do dokonania wy³omu i utworzenia nowej organizacji. Bossk zwi¹za³ swój los z t¹ drug¹ grup¹, Komitetem Zreformowanej Gildii. By³ to komitet wy³¹cznie z nazwy: przywództwo grupowe skoñczy³o siê wraz z przejêciem przez m³odego Trandoszanina stanowiska szefa. Teraz by³a to skuteczna, jednoosobowa dyktatura, dok³adne odzwierciedlenie tego, czego Bossk zawsze oczekiwa³ od pierwotnej Gildii £owców Nagród po œmierci jego ojca, Cradosska. I stanie siê tak¹, poprzysi¹g³ Bossk. W galaktyce nie by³o miejsca dla dwóch rywalizuj¹cych organizacji ³owców nagród: jedn¹ z nich trzeba by³o zniszczyæ. Kiedy ta sprawa zostanie za³atwiona – a Bossk uruchomi³ ju¿ mechanizm zmierzaj¹cy do osi¹gniêcia tego celu – Komitet przyjmie z powrotem nazwê Gildii £owców G³ów. Jednej i jedynej… Zaj¹³ siê ju¿ usuniêciem przeszkód na drodze do kontroli Komitetu: cia³a niektórych m³odych ³owców nagród pojawi³y siê nagle w umyœlnie podejrzanych miejscach, co mia³o ilustrowaæ konsekwencje sprzeciwiania siê jednoosobowemu stylowi w³adzy Bosska, opartemu na ostatnim ogniwie ³añcucha pokarmowego. A jeœli kilku – w³aœciwie sporo – obecnych cz³onków Komitetu Zreformowanej Gildii zdecydowa³o, ¿e bezpieczniej bêdzie przyczepiæ siê do dawnej, krzepkiej Prawdziwej Gildii, Bossk nie uzna³ tego za wiêksz¹ stratê dla swojej organizacji. Ani dla jego planów. Komu oni s¹ potrzebni? Bossk ju¿ dawno zdecydowa³, ¿e lepiej mieæ przy boku mniejsz¹ liczbê ³owców nagród, pod warunkiem ¿e s¹ to ci najtwardsi i najbardziej ¿¹dni krwi i kredytów. Na tym w³aœnie polega³ problem starej Gildii £owców Nagród, b³¹d, którego Bossk nie zamierza³ powtarzaæ, kiedy ju¿ zakoñczy kampaniê przejêcia i stanie na czele organizacji, która od dawna powinna byæ jego prawowitym dziedzictwem. Po prostu w starej Gildii by³o zbyt wielu ³owców nagród. Sama ich liczebnoœæ powodowa³a zmniejszenie jednostkowych zysków, a ca³¹ organizacjê czyni³a powoln¹ i nieskuteczn¹. Nic dziwnego, ¿e prywatny, niezrzeszony ³owca, taki jak Boba Fett, potrafi³ sprz¹tn¹æ im sprzed nosa ich akcje. A jeszcze mniej dziwi, ¿e kiedy Boba Fett wyst¹pi³ o cz³onkostwo w Gildii £owców Nagród – i zosta³ przyjêty przez tego starego durnia Cradosska i jego zespó³ doradców – zdo³a³ w mgnieniu oka rozbiæ organizacjê na drobne fragmenty. Tamci cz³onkowie Gildii, myœla³ Bossk, nie mieli szans 67

dorównaæ szybkoœci Boby Fetta. Dali siê nabraæ na g³adk¹ mowꠖ wszystkie te bzdury o planach na œwietlan¹ przysz³oœæ, kiedy bêd¹ razem pracowali – i ponieœli za to karê. Stara Gildia £owców Nagród by³a jedynym miejscem, gdzie niektórzy z nich – a mo¿e nawet wiêkszoœæ – mia³a szansê przetrwania. Bez niej byli trupami. Wœród tych, którzy przy³¹czyli siê do frakcji Prawdziwej Gildii, znajdowa³o siê kilku, których Bossk nie mia³ zamiaru dopuszczaæ do restytuowanej Gildii £owców Nagród. Mia³ wobec nich inne plany i umieœci³ ich na osobnej liœcie, któr¹ przechowywa³ we w³asnej g³owie. Zanim wszystko za³atwi, wiele trupów pojawi siê w odpowiednich miejscach, gdzie znajd¹ je odpowiedni ludzie. Paru mo¿na bêdzie rzuciæ do nieoœwietlonej sieni kantyny w Mos Eisley, na tej zapad³ej dziurze – Tatooine. Zw³oki dawnych ³owców nagród pos³u¿¹ jako skuteczny komunikat do wszystkich zainteresowanych: to Bossk prowadzi biznes i stoi na jego czele. Wszystkie stworzenia galaktyki – czy to podw³adni Imperatora Palpatine’a, czy przestêpcy popieraj¹cy Czarne S³oñce, niezale¿ni ³owcy huttyjscy i cz³onkowie Sojuszu Rebeliantów – jeœli zechc¹ prowadziæ interesy z Gildi¹ £owców Nagród, bêd¹ musieli gadaæ z Bosskiem i przyj¹æ jego warunki. A warunki dla wszystkich bez wyj¹tku bêd¹ ciê¿kie – korzystne i wygodne tylko dla Bosska. O tym ju¿ zdecydowa³. Na razie jednak mia³ na g³owie inne sprawy. Wysi³kiem woli przerwa³ te bezsensowne, choæ przyjemne marzenia. Bêdê mia³ jeszcze du¿o czasu na takie rzeczy, pomyœla³, po chwalebnym spe³nieniu wszystkich moich planów i pomys³ów. W komnacie pamiêci Bosska znajdzie siê mnóstwo nowych koœci – ³¹cznie z koœæmi jego najwiêkszego rywala, Boby Fetta. A najpiêkniejszym trofeum bêdzie jego rozwalona czaszka, oprawiona w ten he³m z mandaloriañskiej zbroi z czarnym wizjerem. Na razie jednak, jeœli wszystkie te plany maj¹ zaowocowaæ, Bossk musi siê zaj¹æ bie¿¹cymi sprawami. Niewa¿ne, jak nieprzyjemne s¹ okolicznoœci i jak niemi³e stwory, z którymi musi rozmawiaæ. Wysoki g³os Kud’ara Mub’ata przeci¹³ marzenia Trandoszanina. – Proszê, nie czuj siê ¿adn¹ miar¹ zobligowany do poœpiechu – rzek³ pajêczarz. – A przynajmniej nie z mojego powodu. Jako twój pokorny s³uga bêdê czeka³, a¿ uznasz za stosowne dzia³aæ. – Taak, jasne. – Bossk skupi³ spojrzenie pionowych Ÿrenic na przycupniêtym przed nim arachnoidzie, który zwin¹³ pajêcze 68

odnó¿a pod bladym pêcherzem odw³oku. Zacz¹³ siê zastanawiaæ, czy istnieje jakiœ sposób, by w³¹czyæ Kud’ara Mub’ata do swoich planów. Wydr¹¿ony egzoszkielet pajêczarza by³by ozdob¹ jego kolekcji trofeów. Kud’ar Mub’at obserwowa³… i by³ zadowolony. Najbardziej zaufany twór pajêczarza, zawi¹zek ksiêgowy imieniem Bilans, doskonale sobie radzi³ z trandoszañskim ³owc¹ nagród Bosskiem. Bilans zajmowa³ siê teraz wieloma sprawami: zakres odpowiedzialnoœci tego zawi¹zku rozszerzy³ siê znacznie w stosunku do zadañ, do jakich stworzy³ go Kud’ar Mub’at. Proste prze¿uwanie cyferek i nadzorowanie przyp³ywów i odp³ywów kredytów w kasie sieci… có¿, Kud’ar Mub’at powinien by³ wiedzieæ od pocz¹tku, od kiedy uprz¹d³ tkankê mózgow¹ Bilansa z w³asnej tkanki neuronowej, ¿e zawi¹zek ostatecznie bêdzie w³aœnie taki, a nie inny. Ca³kiem jak ja, pomyœla³ Kud’ar Mub’at z nieuchronnym odcieniem rodzicielskiej dumy. Zimny i wyrachowany, i taki rozkosznie perwersyjny. Perwersja by³a niezbêdna, jeœli trzeba by³o prowadziæ dwa razy wiêcej interesów, ni¿ mo¿e ogarn¹æ jedna istota. Nawet stworzenie tak uniwersalne i wielozadaniowe jak arachnoidalny pajêczarz ma swoje ograniczenia. Poza tym istnia³y jeszcze dodatkowe problemy z dzisiejsz¹ par¹ goœci: gdyby którykolwiek z nich dowiedzia³ siê, ¿e Kud’ar Mub’at prowadzi równie¿ rozmowy z drugim, pajêczarz mia³by powa¿ne k³opoty. Gleed Otondon reprezentowa³ tu interesy Prawdziwej Gildii, lojalistycznej frakcji rozbitej Gildii £owców Nagród, Bossk zaœ… Bossk reprezentuje przede wszystkim siebie, pomyœla³ Kud’ar Mub’at z wewnêtrznym zadowoleniem. Wszystko, co mówi³, by³o po¿ytecznym fa³szem, zarówno dla Trandoszanina, jak i ka¿dego stworzenia, które ubija³o z nim interesy. Cz³onkowie Komitetu Zreformowanej Gildii mo¿e i dali siê nabraæ, ale nie Kud’ar Mub’at. Bossk by³ istot¹ bezlitosn¹ i ambitn¹, tak samo jak jego ojciec Cradossk, dopóki sêdziwy wiek nie uczyni³ go powolnym i naiwnym… i nie zada³ mu œmierci szponami w³asnego potomstwa. Wykorzystuj¹c przesy³ neuronowy z zawi¹zku optycznego usadowionego w jednej z mniejszych komór sieci, Kud’ar Mub’at móg³ podgl¹daæ Bosska… i samego siebie. To ostatnie równie¿ by³o po¿yteczn¹ fikcj¹, choæ Bossk z pewnoœci¹ nie zdawa³ sobie 69

z tego sprawy. Jakiœ czas temu, lata lub mo¿e dekady standardowych jednostek czasowych, pajêczarz zrzuci³ zewnêtrzn¹ skorupê, ale nie pozby³ siê tej pustej repliki w³asnej postaci. Kud’ar Mub’at uzna³, ¿e opró¿niony egzoszkielet mo¿e mu jeszcze pos³u¿yæ do innych celów. Uprz¹d³ nawet nieco tkanki nerwowej i najprostszych w³ókien miêœniowych, co pozwoli³o mu przekszta³ciæ dawn¹ skorupê w ³atw¹ do sterowania replikê w³asnej osoby. Maskarada by³a skuteczna, poniewa¿ sprytny zawi¹zek ksiêgowy Bilans zdo³a³ dostaæ siê do skorupy i pod³¹czyæ do synaptycznych punktów receptorowych w³ókien neuronów, udaj¹c w przekonuj¹cy sposób swojego stwórcê, oryginalnego Kud’ara Mub’ata. £¹cznie z moim kwiecistym jêzykiem, stwierdzi³ Kud’ar Mub’at. Có¿ za zdolny uczeñ! Wyrachowana natura pajêczarza na moment nabra³a ciep³ego blasku uczucia. By³o to zjawisko ca³kowicie mu obce w normalnych warunkach. Symulowany Kud’ar Mub’at, skorupa z zawi¹zkiem Bilansem w œrodku, grzecznie przeprosi³ naburmuszonego Trandoszanina. W chwilê potem prawdziwy Kud’ar Mub’at poczu³ ³askotanie œwiadomoœci zawi¹zku, coœ w rodzaju szarpniêcia ³¹cz¹cego ich w³ókna neuronowego. „Dobra robota” – Kud’ar Mub’at skierowa³ swe myœli w stronê zawi¹zku. – „Uda³o ci siê ca³kiem nieŸle oszukaæ tego ³owcê nagród”. „Nie zas³u¿y³em na twoj¹ pochwa³ê” – odpowiedzia³ Bilans z urocz¹ skromnoœci¹. – „To by³o ³atwe. On po prostu chce wierzyæ w to, co s³yszy. Moje s³owa to tylko twoje myœli wypowiedziane innymi ustami”. „Ale odegra³eœ swoj¹ rolê z chwalebn¹ zrêcznoœci¹”. – Kud’ar Mub’at nigdy nie marnowa³ podobnych pochwa³ na inne zawi¹zki – by³oby to niczym chwalenie jednego ze z³o¿onych oczu w g³owie o kszta³cie odwróconego trójk¹ta albo jednej z wielostawowych nóg czy innej czêœci w³asnego cia³a. W koñcu tym w³aœnie by³y zawi¹zki: sztucznie stworzonymi przed³u¿eniami istoty samego pajêczarza. Traktowanie w ten sposób ma³ego ksiêgowego œwiadczy³o dobitnie, jak odmienny od innych zawi¹zków w sieci by³ Bilans i jak bardzo polega³ na nim Kud’ar Mub’at. W chitynowej klatce piersi Kud’ara Mub’ata wezbra³o kolejne uczucie, tym razem ¿alu. Bêdzie mi go brakowa³o, doszed³ do wniosku. Tê myœl zawsze bardzo starannie chroni³ przed zawi¹zkiem. Kud’ar Mub’at nie mia³ najmniejszego zamiaru pozwoliæ, 70

by Bilans odkry³, jaki planuje dla niego los. Pajêczarz zdecydowa³ ju¿, ¿e dni zawi¹zku ksiêgowego s¹ policzone; niewa¿ne, jak bardzo sta³ siê wa¿ny i potrzebny. Ju¿ sam fakt, ¿e Bilans tak siê rozwin¹³ i nabra³ takiego znaczenia, staj¹c siê najcenniejszym tworem Kud’ara Mub’ata, przypieczêtowa³ jego przeznaczenie. Bilans rozwin¹³ ju¿ wiêksz¹ inteligencjê i niezale¿n¹ wolê ni¿ wszystkie inne zawi¹zki sieci razem wziête – tylko dziêki temu móg³ siê podj¹æ tak trudnego zadania, jakim by³o udawanie Kud’ara Mub’ata z wnêtrza pustej skorupy. W odleg³ych zakamarkach pamiêci Kud’ara Mub’ata, jeszcze zanim on sam sta³ siê najwiêkszym w galaktyce kombinatorem, koordynatorem i poœrednikiem miêdzy kryminalnym i pó³kryminalnym elementem z ró¿nych œwiatów, kry³o siê wspomnienie czasów, kiedy nabiera³ równie wielkiego znaczenia dla interesów swojego poprzednika, arachnoidalnego pajêczarza, który stworzy³ go jako zwyk³y zawi¹zek. Poprzednik ten marnie skoñczy³, pope³niaj¹c b³¹d, którego Kud’ar Mub’at poprzysi¹g³ sobie nigdy nie powtórzyæ: pozwoli³ jednemu ze swoich tworów staæ siê niezale¿nym i zbyt inteligentnym. Us³ugi takiego zawi¹zku by³y oczywiœcie bardzo cenne i wygodne, ale niewarte ceny mo¿liwego buntu, rebelii i morderstwa. Ojcobójstwo jest byæ mo¿e normalnym obyczajem u niektórych gatunków, nieuniknionym elementem przejœcia od jednego pokolenia do nastêpnego – wed³ug wszelkich danych tak na przyk³ad dzia³o siê u Trandoszan. Kud’ar Mub’at nie mia³ pojêcia, czy tak samo jest w przypadku pajêczarzy, bo jedynym innym znanym mu przedstawicielem tego gatunku by³ jego poprzednik, który go stworzy³ i który zosta³ nastêpnie przez Kud’ara Mub’ata zamordowany i wch³oniêty. Akty te wydawa³y siê doœæ naturalne – a przynajmniej ³atwe i przynosz¹ce satysfakcjꠖ ale wtedy, gdy to Kud’ar Mub’at ich dokonywa³. Czasami jednak, w czasie mrocznego, milcz¹cego dryfowania sieci poœród gwiazd, w krótkich przerwach wolnych od zaprz¹taj¹cych myœli interesów, pajêczarz pozwala³ sobie na zastanowienie, czy nie jest przypadkiem wyj¹tkiem, odstêpstwem od naturalnego porz¹dku rzeczy. Byæ mo¿e jego poprzednik po tysi¹cleciach istnienia poczu³ siê nagle zmêczony i stary, wiêc stworzy³ i przygotowa³ sobie nastêpcê odznaczaj¹cego siê wewnêtrzn¹ gotowoœci¹ do buntu, zabijania, po¿erania i uzurpatorstwa. Mo¿e nie by³ to bunt, lecz spe³nienie. Myœl ta nie zaprz¹ta³a umys³u Kud’ara Mub’ata, raczej dawa³a mu iskierkê nadziei, któr¹ ukrywa³ 71

g³êboko. Mo¿e Kud’ar Mub’at móg³by zaufaæ malutkiemu zawi¹zkowi ksiêgowemu imieniem Bilans, nawet gdyby ten sta³ siê naprawdê m¹dry i niezale¿ny… mo¿e nie musia³by niszczyæ tego drogocennego i najwartoœciowszego ze swoich tworów, poch³aniaj¹c jego materiê i tkaj¹c nowy zawi¹zek ksiêgowy, który i tak nigdy nie by³by w stanie zast¹piæ kochanego Bilansa. Kud’ar Mub’at szybko otrz¹sn¹³ siê z tych myœli; nie po raz pierwszy zreszt¹. Nie mogê na to pozwoliæ, uzna³. Takie myœli nie by³y zimnymi, wyrachowanymi kombinacjami, dziêki którym osi¹gn¹³ swoj¹ obecn¹ pozycjê; realn¹, choæ ukryt¹ si³ê i wp³ywy. Kud’ar Mub’at wiedzia³, ¿e wszelkie uczucia, nawet te skierowane ku najwierniejszym s³ugom, stanowi¹ pu³apkê. Pu³apkê, w której poruszenie sprê¿yny jest równoznaczne z jego œmierci¹. Lepiej on ni¿ ja, zdecydowa³ Kud’ar Mub’at. Chocia¿ pajêczarz by³ po³¹czony w³óknami neuronowymi z ka¿dym ze swoich zawi¹zków, nie uwa¿a³ ich za czêœci w³asnej istoty. Kud’ar Mub’at obserwowa³ swój stary egzoszkielet z punktu widzenia dyndaj¹cego luŸno zawi¹zku optycznego. Drobniutki kszta³t Bilansa, niczym zminiaturyzowana wersja jego w³asnego twórcy, by³ zaledwie widoczny – i to tylko wtedy, jeœli siê wiedzia³o, gdzie patrze栖 przez lœni¹ce skupisko fasetkowych oczu skorupy. Jakie to smutne, myœla³ Kud’ar Mub’at. Inteligencja prowadzi do zdrady. Zawsze tak by³o, zarówno w sieci, jak i w ca³ej otaczaj¹cej j¹ ogromnej galaktyce. Jednak zamiar unicestwienienia ksiêgowego nale¿y na jakiœ czas od³o¿yæ. By³o to niezbêdne i bynajmniej nie wynika³o z os³abiaj¹cych ducha uczuæ: na tym etapie skomplikowanych planów dotycz¹cych Boby Fetta i niedobitków dawnej Gildii £owców Nagród pomoc ma³ego Bilansa wci¹¿ by³a konieczna. Kud’ar Mub’at wiedzia³, jak niebezpieczn¹ grê prowadzi. Gdy pionki na planszy przybieraj¹ postaæ Trandoszanina Bosska, skutki ka¿dego wykrytego zdradzieckiego posuniêcia s¹ nieuchronnie œmiertelne i to w mo¿liwie najbardziej nieprzyjemny sposób. Bossk nie wiedzia³ – a ju¿ g³owa Kud’ara Mub’ata w tym, ¿eby siê nigdy nie dowiedzia³ – i¿ Boba Fett nie jest jedynym ³owc¹ nagród, zamieszanym w rozbicie starej Gildii. Plan nie pochodzi³ zreszt¹ od Kud’ara Mub’ata; zosta³ mu narzucony przez szar¹ eminencjê wszystkich kombinatorów i podwójnych graczy, ksiêcia Xizora. Falleeñski szlachcic by³ istot¹ ca³kowicie odmienn¹ od naiwnego Bosska. Zarówno Falleenowie, jak i Trandoszanie byli istotami gadopodobnymi o jednakowo zimnej krwi. Jednak krew Tran72

doszan rozgrzewa³ ich gor¹cy temperament: kiedy mieli do wyboru zapewniony sukces spisku i katastrofaln¹ w skutkach przemoc, istoty takie jak Bossk niezmiennie opowiada³y siê za t¹ drug¹ mo¿liwoœci¹. Ksi¹¿ê Xizor i wszyscy Falleenowie mieli lodowate usposobienie, którego nic nie by³o w stanie rozgrza栖 emocje kipi¹ce w innych istotach, czy to ¿¹dza, czy przemoc, dla precyzyjnego i bezlitosnego umys³u Xizora by³y wy³¹cznie narzêdziami. Dlatego Kud’ar Mub’at tak bardzo ceni³ sobie prowadzenie z nim interesów. Kiedy Xizor zagoœci³ w sieci, przedstawiaj¹c mu plan zniszczenia Gildii £owców Nagród, Kud’ar Mub’at dostrzeg³ w nim nie tylko wspólnika w biznesie. Xizor by³by równie¿ godnym przeciwnikiem po drugiej stronie planszy. Ten tutaj jednak… Przez centralny rdzeñ Kud’ara Mub’ata przemknê³a ta myœl i minê³a d³u¿sza chwila, zanim pajêczarz zorientowa³ siê, ¿e nie by³a ona owocem jego w³asnego umys³u. „Ten tutaj jednak jest za ³atwy…” – brzmia³y niewypowiedziane s³owa Bilansa. Zanim Kud’ar Mub’at przyszed³ do siebie po chwili zaskoczenia, up³ynê³o trochê czasu. Myœli zawi¹zku ksiêgowego ca³kiem nieproszone przeniknê³y do jego w³asnych. Nigdy wczeœniej siê to nie zdarzy³o. W dodatku te myœli stanowi³y odpowiedŸ na wewnêtrzne rozwa¿ania Kud’ara Mub’ata na temat ró¿nic pomiêdzy Trandoszanami a Falleenami. A przecie¿ analizuj¹c kontrast pomiêdzy Bosskiem a ksiêciem Xizorem, nie skierowa³ swoich myœli na szlaki neuronowe sieci, w kierunku zawi¹zku ukrytego w porzuconym egzoszkielecie pajêczarza. Pods³uchiwa³em sam siebie, pomyœla³ Kud’ar Mub’at i nagle zacz¹³ siê zastanawiaæ, czy zawi¹zek przechwyci³ i tê myœl. Kud’ar Mub’at powstrzyma³ siê od myœlenia, wype³niaj¹c swój umys³ ca³kowit¹ pustk¹. Przez kilka chwil tylko czeka³ i obserwowa³, pozwalaj¹c, aby obraz z zawi¹zku optycznego wype³ni³ chwilow¹ pró¿niê w jego œwiadomoœci. „Co mam teraz zrobiæ?”. To Bilans przemówi³ znowu, a jego s³owa odbija³y siê w rdzeniu Kud’ara Mub’ata równie wyraŸnie, jak jego w³asne myœli. £owca nagród Bossk siedzia³ w komorze sieci, naprzeciw os³aniaj¹cej zawi¹zek skorupy, nieœwiadom tocz¹cej siê w³aœnie milcz¹cej rozmowy. Od chwili gdy zawi¹zek ksiêgowy, udaj¹cy Kud’ara Mub’ata, przeprosi³ ³owcê nagród Bosska, minê³o zaledwie parê sekund. 73

Bior¹c jednak pod uwagê niecierpliw¹ naturê Trandoszan, nierozs¹dnie by³oby kazaæ mu czekaæ d³u¿ej. Kud’ar Mub’at odzyska³ doœæ pewnoœci siebie, aby odpowiedzieæ czekaj¹cemu Bilansowi. „Kontynuuj negocjacje – przekaza³ poprzez nici neuronowe ³¹cz¹ce go z zawi¹zkiem. – NajwyraŸniej zyskaliœmy zaufanie Trandoszanina dziêki doskona³oœci twojej maskarady”. Kud’ar Mub’at przemawia³ umyœlnie pozbawionym emocji i opanowanym tonem, t³umi¹c wszelkie oznaki niepokoju czy podejrzliwoœci. „Jeœli to dla ciebie takie ³atwe, tym lepiej”. OdpowiedŸ zawi¹zku cechowa³ ten sam brak emocji. „Jak sobie ¿yczysz – pomyœla³ Bilans. – Tak m¹drze mnie pouczy³eœ”. Przez nastêpnych kilka sekund Kud’ar Mub’at obserwowa³ komorê sieci przez zawi¹zek optyczny. Przebrany Bilans podj¹³ na nowo grê pochlebstw wobec Trandoszanina Bosska. Pajêczarz zachowywa³ w³asne myœli tylko dla siebie, odcinaj¹c siê od w³ókien, które mog³yby przenieœæ je do zawi¹zku ksiêgowego lub jakiegokolwiek innego, który stworzy³. Postanowienie, jakie podj¹³ w sprawie dalszych losów Bilansa, jeszcze siê umocni³o. Za³atwiê to, kiedy tylko skoñczê swoje interesy z Gildi¹ £owców Nagród, zapewni³ siê w duchu Kud’ar Mub’at. Definitywnie. Pajêczarz pozwoli³, aby jego œwiadomoœæ pop³ynê³a znów w kierunku wysuniêtych w³ókien neuronowych sieci i skoncentrowa³ siê na w³asnym ciele. Znów uœwiadomi³ sobie istnienie otaczaj¹cej go g³ównej komnaty, gdzie pozostawi³ w oczekiwaniu Gleeda Otondona, emisariusza Prawdziwej Gildii. Lepiej siê ubezpieczyæ, ni¿ potem ¿a³owaæ. – Najwy¿szy czas – burkn¹³ Gleed Otondon, gdy pajêczarz podniós³ g³owê i zamruga³ licznymi oczami. – Nie mam nieskoñczonej iloœci standardowych jednostek czasu na zmarnowanie! – Przepraszam ogromnie. Szalenie mi przykro. – Kud’ar Mub’at usadowi³ siê wygodnie w przyjaznym, cicho wzdychaj¹cym gnieŸdzie. Wykona³ kolejn¹ imitacjê humanoidalnego uk³onu, pochylaj¹c przed goœciem w¹ski trójk¹t g³owy. – Wierz mi, ¿e jestem wiêcej ni¿ zaszczycony twoj¹ obecnoœci¹, panie. – No to spróbujmy sprawê podsumowaæ. – Kwiecisty jêzyk pajêczarza wywo³a³ na kanciastym pysku Otondona kwaœn¹ minê. – Tak naprawdê mamy do za³atwienia tylko jedn¹ podstawow¹ kwestiê. I to ca³kiem prost¹. Jesteœ z nami czy nie? – S³ucham uprzejmie? – Kud’ar Mub’at roz³o¿y³ szeroko dwa przednie odnó¿a. – Jakie jest dok³adne znaczenie terminu „z nami”? 74

Nie chcia³bym sugerowaæ, ¿e twoje s³owa nie s¹ dla mnie krystalicznie jasne, ale… – Wypchaj siê. – Gleed Otondon by³ w oczywisty sposób zirytowany. – Wiesz, jaka jest stawka. Z Gildii £owców Nagród powsta³y dwie frakcje, a ostatecznie pozostanie tylko jedna. Prawdziwa Gildia postanowi³a, ¿e zrobi wszystko, aby to ona prze¿y³a. – Ale¿ oczywiœcie – odpar³ Kud’ar Mub’at z czymœ w rodzaju uœmiechu na trójk¹tnej twarzy. – Przetrwanie to taka urocza cnota. Praktykowa³em j¹ przez ca³y czas mojej egzystencji. – Wiêc bêdziesz chcia³ j¹ dalej praktykowaæ, za³o¿ê siê. – Gleed Otondon nachyli³ siê do przodu, a jego twarde spojrzenie odbi³o siê w fasetkowych oczach pajêczarza. – A najlepszym sposobem na to jest opowiedzenie siê po naszej stronie. Prawdziwa Gildia nie bêdzie przyjazna dla tych, którzy nie pomog¹ jej zjednoczyæ z powrotem Gildii £owców Nagród. Ci renegaci z Komitetu Zreformowanej Gildii ju¿ s¹ martwi. I to samo spotka ka¿dego, kto siê z nimi zanadto zaprzyjaŸni. – Otondon przechyli³ g³owê na bok, przygl¹daj¹c siê uwa¿nie siedz¹cemu naprzeciwko pajêczarzowi. – W jak bliskich jesteœ stosunkach z Bosskiem i jego band¹? – Mój drogi Gleedzie – Kud’ar Mub’at wykona³ krótki gest uniesionymi w górê przednimi odnó¿ami. – Rozumiem teraz w³aœciw¹ naturê twojego pytania, ale i tak jestem nim cokolwiek zaskoczony. Podejrzliwoœæ to dobra cecha, a w waszym fachu z pewnoœci¹ konieczna, ale nigdy wczeœniej nikt nie podejrzewa³ mnie o to, ¿e jestem durniem. Doskonale wiem, jak siê maj¹ rzeczy w tej galaktyce. – Tak w³aœnie mi siê zdawa³o. – Uœmiech Otondona, odzwierciedlaj¹cy nadziejê braterskiej konspiracji, by³ jeszcze brzydszy. – Naprawdê nie jesteœ durniem, co? Ale ty mo¿e jesteœ… – pomyœla³ Kud’ar Mub’at. Wola³ nie wypowiadaæ tego na g³os. – Nie osi¹gn¹³em tak podesz³ego wieku i wp³ywowej pozycji, dokonuj¹c z³ego wyboru przyjació³ i sojuszników. – Pajêczarz postuka³ o siebie pazurkami na koñcu przednich odnó¿y. – A zatem ty i pozostali z Prawdziwej Gildii… g³êboko ¿a³ujê, ¿e nie mogê powiedzieæ tego ka¿demu z nich z osobna… mo¿ecie zachowaæ absolutn¹ pewnoœæ, ¿e pod tym wzglêdem naprawdê jestem „z nimi”, jak siê raczy³eœ wyraziæ. Wiêzy przyjaŸni i niezmierzony podziw, jaki ¿ywiê dla tak szacownych ³owców nagród jak cz³onkowie Prawdziwej Gildii, w naturalny sposób wywo³uj¹ u mnie tê 75

reakcjê. Chcia³bym jeszcze skuteczniej rozwiaæ wasze w¹tpliwoœci w tej materii. To równie¿ dobry interes, mój drogi Gleedzie. – Pajêczarz znów z³o¿y³ odnó¿a wokó³ otulonego poduszkami odw³oku. – Interes, który chcia³bym kontynuowaæ w przysz³oœci, równie korzystny dla obu stron, jak by³ do tej pory. – Nic nie wiem o obu stronach – burkn¹³ emisariusz Prawdziwej Gildii. – Zawsze mi siê wydawa³o, ¿e do twoich kufrów wp³ywa wiêcej kredytów ni¿ do naszych. – Jak¿e g³êboko mnie ranisz, mówi¹c takie rzeczy! – Kud’ar Mub’at opad³ ³agodnie w miêkkie objêcia gniazda, by jeszcze podkreœliæ swoj¹ zgrozê. – Mo¿e nadejdzie taki szczêœliwy czas, kiedy odniesiemy wreszcie nieuchronne zwyciêstwo nad tymi m³okosami, prawdziwa Gildia £owców Nagród zostanie odtworzona w pe³nej chwale, my zaœ bêdziemy mogli wspólnie zasi¹œæ nad naszymi ksiêgami i dojœæ do finansowego porozumienia. – G³os pajêczarza stawa³ siê coraz ³agodniejszy. – Jeœli czujesz, ¿e dozna³eœ jakiejœ ra¿¹cej niesprawiedliwoœci… osobiœcie, ty i ja, mo¿emy na ten temat porozmawiaæ… prywatnie. Otondon podrapa³ siê po d³ugim podbródku. – Masz na myœli ³apówkê? – Och, có¿ za ordynarne s³owo, nie s¹dzisz? – Kud’ar Mub’at potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Wolê nazwaæ to sposobem, aby uczyniæ nasz¹ przyjaŸñ… tylko pomiêdzy tob¹ a mn¹… jeszcze bardziej satysfakcjonuj¹c¹ ni¿ do tej pory. No i oczywiœcie, w imiê tej przyjaŸni, gdybyœ mia³ wróciæ do swoich braci z Prawdziwej Gildii, których interesy tak doskonale reprezentujesz, i zapewniæ ich o gorliwoœci, z jak¹ chcia³bym podtrzymaæ wspólny interes… – Jasne, jasne, rozumiem, o co ci chodzi… – Otondon powoli skin¹³ g³ow¹. – Ale nie zrobiê niczego podobnego, jeœli to nieprawda. Zw³aszcza ten kawa³ek o tym, jak bardzo chcesz pozostaæ z Prawdziw¹ Gildi¹ i nie masz nic wspólnego z Bosskiem i t¹ band¹ z Komitetu Zreformowanej Gildii. – Ale¿, mój drogi Gleedzie, taka jest prawda! – pajêczarz uniós³ jedno z przednich odnó¿y w dramatycznym geœcie. – Przysiêgam. Absolutnie i bezwarunkowo. – Zwin¹³ odnó¿e z powrotem, owijaj¹c nim odw³ok. – Nie jest to materia, w której by³bym zdolny do udawania. – No, niech to lepiej bêdzie prawda – posêpnie odpar³ Otondon. – Nie warto poœwiêcaæ ¿ycia na to, ¿eby powiedzieæ cz³onkom Prawdziwej Gildii, ¿e jesteœ z nami, a potem pozwoliæ im 76

dowiedzieæ siê, ¿e zrobi³eœ z nas balona. Nie nale¿ymy do tych ³owców nagród, którzy nagradzaj¹ g³upotê. Tym gorzej dla ciebie, smêtnie pomyœla³ Kud’ar Mub’at. Goœæ pajêczarza dobrze odegra³by swoj¹ rolê, gdyby tak by³o naprawdê. – B¹dŸ pewien, mój najdro¿szy Gleedzie, ¿e powi¹zania pomiêdzy mn¹ a Prawdziw¹ Gildi¹… i Gildi¹ £owców Nagród, skoro znów przywrócimy j¹ do ¿ycia, cechuje absolutna wy³¹cznoœæ i wzajemne korzyœci. Masz na to moje s³owo. – To bardzo dobrze. – Otondon z satysfakcj¹ skin¹³ g³ow¹. – Wiesz… od pocz¹tku mi siê zdawa³o, ¿e uda nam siê dobiæ interesu. By³a to najprostsza forma negocjacji: mówienie dok³adnie tego, co ktoœ chcia³ us³yszeæ. Czêœæ Kud’ara Mub’ata prawie pragnê³a, aby wszystko by³o takie proste. Szczerze mówi¹c, wiêkszoœæ by³a w³aœnie taka. Dopiero gdy pajêczarz usi³owa³ przechytrzyæ kogoœ takiego jak ksi¹¿ê Xizor i Boba Fett, gra stawa³a siê zarówno niebezpieczna, jak i interesuj¹ca. I to siê w³aœnie podoba³o tej drugiej czêœci jego osoby, która sprawia³a, ¿e warto by³o ¿yæ. Pajêczarz ju¿ doœæ d³ugo przebywa³ w dryfuj¹cej sieci odziedziczonej po zamordowanym poprzedniku. Budowa³ skomplikowane powi¹zania i zawi³e, samonapêdzaj¹ce siê intrygi, zanim jeszcze narodzi³y siê stworzenia, z którymi dziœ rozmawia³. A kiedy mija tyle czasu, poszukiwanie godnego przeciwnika staje siê obsesj¹. Dlatego Kud’ar Mub’at po prostu musia³ zaanga¿owaæ siê w intrygê maj¹c¹ na celu zniszczenie Gildii £owców Nagród. Nie tyle dla zysku, który gromadzi³ siê w skarbcu pajêczarza – choæ i ten by³ nie do pogardzenia – ale dla przyjemnoœci i dreszczyku gry. No i z powodu przeciwników. Kud’ar Mub’at nie potrafi³ przejrzeæ ksiêcia Xizora, który przyszed³ do sieci z pomys³em intrygi i ukaza³ j¹ licznym oczom pajêczarza. By³ w stanie przejrzeæ go a¿ do samego Imperatora Palpatine’a, gdzieœ daleko na planecie Coruscant. Poci¹gano za sznurki równie delikatne i misternie skomplikowanie powi¹zane, jak jego sieæ, a nie wszystkie z nich znajdowa³y siê w rêkach Xizora. Falleeñski szlachcic uwielbia³ niebezpieczne gry – w koñcu nie wspi¹³by siê na sam szczyt syndykatu zbrodni o nazwie Czarne S³oñce, obejmuj¹cego swoim zasiêgiem ca³¹ galaktykê, gdyby nie mia³ upodobania do ryzyka i umiejêtnoœci uk³adania takich gambitów. Kud’ar Mub’at by³ tak¿e œwiadom, jak g³êboko nienawidzi³ i nie ufa³ Xizorowi Lord Vader, odziana w czarne szaty rêka Imperatora. Wystarczy³oby, aby Falleeñczyk 77

wykona³ jeden fa³szywy ruch, a ka¿de podejrzenie, jakie Vader zasia³ w umyœle Palpatine’a, znalaz³oby swoje potwierdzenie – co skoñczy³oby siê fatalnie dla Xizora. Kiedy grywasz w takie gry i o takie stawki, myœla³ Kud’ar Mub’at, nie mo¿esz siê skar¿yæ na to, co siê z tob¹ stanie, jeœli przegrasz. W swoim maleñkim sercu, ukrytym pod chitynow¹ skorup¹, Kud’ar Mub’at wspó³czu³ biednemu, maleñkiemu zawi¹zkowi ksiêgowemu, Bilansowi. On nigdy nie bêdzie gra³ na takim poziomie, nigdy nie rozwinie twardych talentów gracza. Niezdolny do jakiegokolwiek buntu wobec swojego stwórcy, tak jak Kud’ar Mub’at zbuntowa³ siê przeciwko swemu poprzednikowi, nie mia³ najmniejszego pojêcia o tym, czym ryzykuje. I mo¿e nigdy siê nie dowie: gra i samo jego istnienie skoñcz¹ siê, zanim siê obejrzy. By³y to przyjemne myœli, ale interes nale¿y doprowadziæ do koñca. Kud’ar Mub’at znów zwróci³ uwagê na siedz¹cego przed nim emisariusza Prawdziwej Gildii. – Jestem pewien, ¿e twój czas jest cenny, mój drogi Gleedzie. – Pajêczarz wysun¹³ dwa odnó¿a przed siebie. – Znacznie bardziej ni¿ mój, który uwa¿am za dobrze spêdzony, jeœli poœwiêcê go takim goœciom jak ty. Maj¹c to w pamiêci, czy rozstajemy siê wreszcie w doskona³ej zgodzie i harmonii? Interesy twoje i innych cz³onków Prawdziwej Gildii s¹ identyczne z moimi, przynajmniej jeœli chodzi o mnie. – Mo¿e nie ca³kiem identyczne – odpar³ Gleed Otondon – ale mog¹ byæ zbli¿one. – Ach, jak to m¹drze powiedziane. Mam nadziejê, ¿e teraz ju¿ bez wahania bêdziesz móg³ wróciæ do swoich towarzyszy z Prawdziwej Gildii i przekazaæ, ¿e ich przyjaciel i wspólnik w interesach, Kud’ar Mub’at, jest, jak to mówisz, „z nimi”. – Mo¿e – wzruszy³ ramionami Otondon. – Jeszcze lepiej bêdzie, jeœli za³atwimy równie¿ tamt¹ drug¹ sprawê. Wiesz, tê sprawê z ³apówk¹. – I znowu to brzydkie s³owo! – Spomiêdzy pierzastych otworów wydechowych wydoby³o siê ciê¿kie westchnienie. – Ale wiem, co masz na myœli. W koñcu to ja podnios³em tê kwestiê, choæ uczyni³em to nieco bardziej delikatnie. Uœmiech Gleeda Otondona wyra¿a³ czyst¹ chciwoœæ. – Gdybyœmy siê tym zajêli ju¿ teraz, tak, abym mia³ jakiœ namacalny dowód… wtedy myœlê, ¿e posz³oby jak po maœle, no nie? 78

– Och, tak. Ale¿ oczywiœcie. – Czubkiem jednego szpona Kud’ar Mub’at podrapa³ siê po trójk¹tnej twarzy. ¯¹danie emisariusza, aby przekazaæ kredyty ze skarbca sieci do jego kieszeni, istotnie sprawia³o pajêczarzowi pewien k³opot. Sprawy finansowe zwykle za³atwia³ jego zawi¹zek ksiêgowy, Bilans, ale akurat w tej chwili Bilans by³ zajêty wcielaniem siê w Kud’ara Mub’ata i siedzia³ w starym egzoszkielecie pajêczarza. Trandoszañski ³owca nagród Bossk nie mia³ pojêcia, ¿e prawdziwy Kud’ar Mub’at w tym samym czasie prowadzi negocjacje z jednym z jego nieprzyjació³ z Prawdziwej Gildii. Kud’ar Mub’at zaœ nie mia³ najmniejszego zamiaru koñczyæ tej maskarady. Ryzykowa³, ¿e i Bossk, i Gleed Otondon wpadn¹ w mordercz¹ wœciek³oœæ i rzuc¹ siê nie na siebie wzajemnie, ale na Kud’ara Mub’ata. – W istocie – powiedzia³ pajêczarz po chwili milczenia – jestem ogromnie zak³opotany, ale w tej chwili nie mogê spe³niæ twojego jak¿e rozs¹dnego ¿¹dania. – Co? – warkn¹³ Gleed Otondon i zachichota³ drwi¹co. – Chyba ¿artujesz. Wszyscy wiedz¹, ¿e siedzisz na kredytach. – Przykro mi, ale tak nie jest – Kud’ar Mub’at powoli pokrêci³ g³ow¹. Zawi¹zki zgromadzone wokó³ niego zbli¿y³y siê, niczym ¿a³osne sierotki, szukaj¹ce schronienia przed zimnym wiatrem. Zwróci³y oczka ku twarzy Otondona. – Nie wszystkie moje przedsiêwziêcia posz³y tak g³adko jak te, w których moje skromne mo¿liwoœci po³¹czy³em z mo¿liwoœciami waszej profesji. Dlatego tak gor¹co pragnê znowu zadzierzgn¹æ wiêzy wzajemnie korzystnej wspó³pracy z prawdziwymi spadkobiercami tradycji Gildii £owców Nagród. W galaktyce jest tak wiele nieuczciwych, pod³ych istot, a ja jestem tylko pokornym poœrednikiem, pomocnikiem przy prowadzeniu interesów anga¿uj¹cych ró¿ne strony… i tak ³atwo mnie odrzeæ z tego, co mi siê s³usznie nale¿y… – pajêczarz czubkiem szpona otar³ kilka z paciorkowatych oczu, choæ ³zy by³y w jego przypadku fizjologiczn¹ niemo¿liwoœci¹. – A ja mam tyle wydatków – koniec szpona powêdrowa³ w kierunku st³oczonych zawi¹zków. – Doprawdy… utrzymanie takiego miejsca to wydatek bardziej medyczny ni¿ inwestycyjny. – OszczêdŸ sobie – emisariusz Prawdziwej Gildii z odraz¹ spojrza³ na arachnoidalne stworzenie. – Jeœli chcesz siê uskar¿aæ na biedê, to wybierz sobie kogoœ innego. – Otondon zacz¹³ zapinaæ mosiê¿ne haftki okrycia. – Nie chce mi siê tego s³uchaæ. Ale 79

nie zapomnij – wsta³ z miejsca i groŸnie pochyli³ siê nad pajêczarzem – ¿e masz u mnie d³ug. – D³ug honorowy – zaskrzecza³ Kud’ar Mub’at, cofaj¹c siê przed groŸnie wyci¹gniêtym palcem Otondona. – Ka¿d¹ standardow¹ jednostkê czasu rozpocznê od przypomnienia sobie tej w³aœnie sprawy. – Noo, ja myœlê. – Otondon wyprostowa³ siê i rozejrza³ doko³a. Jego ramiona prawie dotyka³y sklepionych, w³óknistych œcian komnaty. – Jak siê st¹d wychodzi? Muszê wracaæ do Gildii. Na pewno na mnie czekaj¹. Kud’ar Mub’at wys³a³ jednego z wewnêtrznych zawi¹zków przewodników, by wskaza³ Otondonowi drogê do g³ównego obszaru doków. Po drugiej stronie sieci znajdowa³o siê jeszcze jedno, mniejsze l¹dowisko. Tam sta³ zacumowany „Wœciek³y Pies”, statek trandoszañskiego ³owcy nagród Bosska, bezpiecznie ukryty przed wzrokiem Gleeda Otondona. Kiedy Bossk skontaktowa³ siê z Kud’arem Mub’atem, ¿¹daj¹c spotkania, by omówiæ wspólne interesy, pajêczarz wmówi³ mu, ¿e powinien to zrobiæ potajemnie – twierdzi³, ¿e potê¿ne si³y, których istnienie sugerowa³, lecz nazwy nie wymieni³, obserwuj¹ sieæ oraz przyloty i odloty goœci. To wystarczy³o, aby przekonaæ Bosska do zastosowania takiej procedury podejœcia i l¹dowania, aby nie zorientowa³ siê, ¿e emisariusz Prawdziwej Gildii przybywa do sieci prawie w tym samym czasie. Gleed Otondon zosta³ nabrany w ten sam sposób i równie ³atwo. Nie opuszczaj¹c swojego gniazda w g³ównej komnacie sieci, Kud’ar Mub’at pod³¹czy³ siê znów do neuronowego wejœcia zawi¹zku optycznego, z którego korzysta³ wczeœniej. Natychmiast ujrza³ podejrzliw¹ minê Trandoszanina Bosska równie wyraŸnie, jakby by³ razem z nim w tamtej komnacie zamiast przebranego zawi¹zku ksiêgowego Bilansa. – Co to? – Bossk obróci³ g³owê, ws³uchuj¹c siê w jakiœ odleg³y dŸwiêk. Kud’ar Mub’at, siedz¹cy po drugiej stronie wyd³u¿onego jedwabistego w³ókna neuronowego, ostro¿nie zmieni³ pole widzenia zawi¹zku optycznego, aby widzieæ równie¿ opuszczony egzoszkielet pajêczarza. – S³ucham uprzejmie? – z wnêtrza skorupy przemówi³ g³os identyczny z g³osem Kud’ara Mub’ata. Zawi¹zek ksiêgowy Bilans rozpostar³ dwa przednie odnó¿a egzoszkieletu w geœcie zdziwienia. – O czym raczysz mówiæ? 80

– O tym, co s³ysza³em… przed chwil¹. – Nozdrza pokrytego ³uskami pyska Bosska rozszerzy³y siê, jakby w przetworzonym powietrzu sieci wywêszy³ jakieœ zdradzieckie moleku³y. – Jakby startowa³ jakiœ statek. W pró¿ni kosmosu otaczaj¹cej dryfuj¹c¹ sieæ ha³as niewielkich silników startowych statku Gleeda Otondona nie by³by s³yszalny, ale zewnêtrzne w³ókna strukturalne sieci przenios³y doœæ wibracji spowodowanych od³¹czaniem zawi¹zków cumowniczych, by czu³y s³uch Bosska zdo³a³ je wychwyciæ. Lekki dreszcz strachu poruszy³ chitynowym cia³em Kud’ara Mub’ata. Jeœli Bilans, ukryty w wylince pajêczarza, straci refleks, Bossk bez trudu dojdzie do wniosku – zreszt¹ s³usznego – ¿e sieæ mia³a jeszcze innego goœcia. – Tak, rzeczywiœcie tak to brzmia³o, prawda? Kud’ar Mub’at zacisn¹³ wszystkie odnó¿a wokó³ gniazda. – Ale to oczywiœcie coœ innego – ci¹gn¹³ dalej Bilans. – No bo jakim cudem…? W polu widzenia zawi¹zku optycznego, zwisaj¹cego ze sklepienia mniejszej komnaty, Bossk zwróci³ spojrzenie w¹skich, gadzich oczu w kierunku skorupy z ukrytym w niej Bilansem. – No to powiedz – sykn¹³ – dlaczego to nie mia³by byæ statek? – To proste – odpar³ grzecznie zapytany. – Mój drogi Bossku, jedynym powodem, dla którego jakakolwiek istota rozumna przybywa do mojej nêdznej sieci, jest chêæ prowadzenia interesów ze mn¹. Jestem ogromnie wdziêczny za te wizyty. Ale widzisz mnie teraz przed sob¹, prawda? I by³o tak przez ca³y czas, jaki spêdziliœmy razem, bardzo zreszt¹ dla mnie przyjemny i po¿yteczny, czy¿ nie? Nie móg³bym raczej prowadziæ powa¿nych dyskusji o interesach z ¿adn¹ inn¹ istot¹, poniewa¿ przez ca³y czas ofiarowa³em ci moj¹ niepodzieln¹ uwagê. – Jedna para odnó¿y egzoszkieletu unios³a siê w parodii ludzkiego wzruszenia ramion. – Wiêc po co ktoœ mia³by tu przylatywaæ? Doprawdy… nie ³udzê siê, aby mój dom mia³ inne zalety, które mog³yby przyci¹gaæ tu goœci. Bossk zmru¿y³ oczy jeszcze bardziej z wyrazem g³êbokiej nieufnoœci. £uski na jego czole zbieg³y siê poœrodku, a mózg pod nimi usi³owa³ uporaæ siê z tym problemem. – No wiêc co to by³o? – To tylko proces usuwania œmieci z mojej sieci. – Skorupa, sterowana przez Bilansa, powoli pokrêci³a g³ow¹. – Jakie to ¿enuj¹ce, 6 – Spisek Xizora

81

dyskutowaæ w towarzystwie o kanalizacji i podobnych rzeczach! Niestety, mam te same problemy porz¹dkowe co wszystkie inne statki, wêdruj¹ce przez otwart¹ przestrzeñ. Pewne produkty odpadowe nale¿y usun¹æ, a dla higieny lepiej jest uczyniæ to odpowiednio szybko, aby otaczaj¹ca nas strefa nawigacyjna pozosta³a wolna od… nazwijmy to… obrzydliwego towarzystwa. – Trójk¹tna twarz wylinki, replika twarzy Kud’ara Mub’ata, rozci¹gnê³a siê w lekkim uœmiechu. – Doprawdy, mój drogi Bossku, nawet statki Floty Imperialnej Palpatine’a robi¹ dok³adnie to samo. – Taaak… – przytakn¹³ Bossk powoli. – Chyba masz racjê. Niezupe³nie, mrukn¹³ do siebie Kud’ar Mub’at. Pajêczarz by³ pe³en podziwu dla historyjki, jak¹ zawi¹zek ksiêgowy w³aœnie uczêstowa³ goœcia, ale prawda by³a taka, ¿e sieæ ca³kowicie przerabia³a tworz¹c¹ j¹ materiê. Kud’ar Mub’at mia³ instynktowny wstrêt do wypuszczania ze szponów bodaj najmniejszej cz¹steczki, jaka kiedykolwiek znalaz³a siê w ¿ywej strukturze sieci. Ale jak d³ugo Trandoszanin daje siê nabraæ, prawda nie ma wielkiego znaczenia, przyzna³ w duchu. Gdy Bossk wreszcie opuœci³ sieæ, a „Wœciek³y Pies” zosta³ uwolniony z zawi¹zków cumowniczych w bezpiecznym odstêpie czasu po starcie poprzedniego goœcia, Kud’ar Mub’at zacz¹³ zachwycaæ siê zrêcznoœci¹ i pewnoœci¹ siebie, z jak¹ jego twór rozwia³ podejrzenia ³owcy nagród. – Doskona³a robota – pochwali³, usadowiony bezpiecznie w swoim pneumatycznym gnieŸdzie. Uniós³ zawi¹zek ksiêgowy, który przycupn¹³ na zakrzywionym czubku jednego z przednich odnó¿y. W odleg³ej komnacie opuszczony egzoszkielet znów by³ tylko nieruchom¹ podobizn¹ fizycznego kszta³tu pajêczarza. – Poradzi³eœ sobie z tym Trandoszaninem w sposób, który napawa dum¹ twego twórcê. – To tylko interesy. – Bilans nie okazywa³ zak³opotania komplementem. – Jeœli wykazujê w tym kierunku jakieœ zdolnoœci, to dlatego ¿e wszystkie interakcje pomiêdzy istotami rozumnymi mo¿na zredukowaæ do kwestii kredytów, wydatków i debetów. – Jedno z odnó¿y zawi¹zku ksiêgowego zakreœli³o w powietrzu kszta³t zera. – Sumuj i dziel. – Dziel i rz¹dŸ. – Oczywiœcie „rz¹dzenie” by³o w tym wypadku nieco przesadzon¹ figur¹ retoryczn¹. Kud’ar Mub’at w zupe³noœci zadowala³ siê wy¿sz¹ od œredniej stop¹ zysku. – To zawsze najlepsza rada. 82

Kud’ar Mub’at wypuœci³ zawi¹zek ksiêgowy, który podrepta³ na swoje zwyk³e miejsce spoczynku, ukryte g³êboko w wewnêtrznych korytarzach sieci. Jeœli pajêczarz nie bêdzie ostro¿ny, jego prymitywne serce mo¿e znowu zmiêkn¹æ dla tej mniejszej repliki samego siebie. Pomoc zawi¹zku pozwoli³a mu osi¹gn¹æ bardzo wiele: trandoszañski ³owca g³ów Bossk odszed³ przekonany o tym samym co jego przeciwnik Gleed Otondon, to znaczy, ¿e Kud’ar Mub’at i jego perwersyjne intrygi s¹ po stronie jego czêœci starej Gildii £owców Nagród. Niech sobie w to wierz¹, pomyœla³ pajêczarz. Kiedy przekonaj¹ siê, ¿e jest inaczej, bêdzie za póŸno, ¿eby cokolwiek na to poradziæ. A kto wygra bitwꠖ Prawdziwa Gildia czy Komitet Zreformowanej Gildii – to doprawdy nie mia³o wiêkszego znaczenia. Jak d³ugo zwyciêstwo bêdzie po stronie Kud’ara Mub’ata… Pajêczarz podwin¹³ odnó¿a i zacz¹³ medytowaæ, jaki powinien byæ jego nastêpny krok w tej intrydze.

83

ROZDZIA£

$

– Oto raport, Wasza Ekscelencjo. Ksi¹¿ê Xizor, rozparty wygodnie w inteligentnym fotelu w swojej prywatnej kwaterze, wyci¹gn¹³ rêkê, aby wzi¹æ podany us³u¿nie przez lokaja pojedynczy arkusz flimsiplastu. Lokaj wsadzi³ srebrn¹ tacê pod pachê i wycofa³ siê wœród uk³onów. Falleeñski ksi¹¿ê zd¹¿y³ zreszt¹ zapomnieæ o jego istnieniu, zanim jeszcze zamknê³y siê za nim wysokie, bogato rzeŸbione drzwi. W chwilach takich jak ta Xizor wola³ byæ sam. Nie po to, aby zachowaæ tajemnicꠖ salê tronow¹ otaczali poddani, którzy z czystego strachu lub lojalnoœci byli równie zaanga¿owani w organizacjê Czarnego S³oñca, jak on sam – lecz po to, by bezsensowne gadanie nie zak³óca³o toku jego myœli. Istoty pochodz¹ce z innych planet i odmienne genetycznie s³u¿y³y wy³¹cznie przyjemnoœciom lub zyskowi. Xizor móg³ sobie pogratulowaæ, ¿e swego czasu uda³o mu siê znaleŸæ sposób, aby te dwa cele ze sob¹ po³¹czyæ. Falleeñskie feromony wywiera³y potê¿ny wp³yw na samice prawie wszystkich rozumnych gatunków w galaktyce. Wystarczy³o to w zupe³noœci, aby zaspokoiæ apetyty Xizora, wiêc rozkoszowa³ siê bez przeszkód ³atwymi podbojami. Jeœli przy okazji uwiedzenia wysoko postawionej pani dyplomatki, czy to ze starej Republiki, czy nowego Sojuszu Rebeliantów, jednoczeœnie uda³o mu siê pchn¹æ do przodu sprawy Czarnego S³oñca lub w³asne, tym lepiej. Kiedy jednak uzyska³ wszystko, czego ¿¹da³, ten sam zimny uœmiech przemyka³ po jego twarzy o ostrych rysach, a g³êboki fiolet gadzich oczu znika³ za drwi¹co przymru¿onymi powiekami, kiedy jednym gestem po¿egnania dawa³ do zrozumienia, ¿e mi³osne opê84

tanie jego partnerki ju¿ go nie interesuje. Falleen najchêtniej prze¿ywa³ swoje podboje seksualne we wspomnieniach, niczym trofeum umieszczone w labiryncie korytarzy zamkniêtych pod zielonkaw¹ skór¹ czaszki. Chocia¿ jednak falleeñska psychika ogólnie charakteryzowa³a siê gadzim ch³odem, mia³a w sobie jednak jeden gor¹cokrwisty element. Pod tym wzglêdem ten gatunek podobny by³ do Trandoszan, jeœli pomin¹æ paskudne, ³uskowate cia³o i wielkie zêbiska. Bo w przeciwieñstwie do Trandoszanina Falleen, tak jak Xizor, obnosi³ siê z wynios³¹ elegancj¹, podkreœlon¹ jeszcze delikatn¹ struktur¹ kostn¹. Elegancja stanowi³a równie dobry powód legendarnych mo¿liwoœci seksualnych, co potê¿ne feromony, emanuj¹ce z jedwabistej skóry. Oba gatunki ³¹czy³o tylko jedno: wiecznie nienasycony g³ód. U Trandoszan g³ód ten koncentrowa³ siê we wnêtrznoœciach. Ich wiêcej ni¿ skromnie rozwiniête mózgi s³u¿y³y jedynie zaspokojeniu najbardziej podstawowych funkcji prymitywnie miêso¿ernego organizmu. Zwyciê¿yæ wroga to znaczy go zjeœæ. My, Falleenowie, jesteœmy jednak pod tym wzglêdem trochê subtelniejsi, myœla³ Xizor. Dalsze rozkosze bêd¹ musia³y poczekaæ, bo w tej chwili mia³ coœ innego do roboty. Na powierzchni flimsiplastu w³aœnie zaczê³y siê wyraŸnie formowaæ s³owa. Wydzielane feromony, choæ stanowi³y cechê charakterystyczn¹ dla ca³ego gatunku, ró¿ni³y siê u ró¿nych Falleenów na tyle, ¿e mog³y stanowiæ klucz koduj¹cy dla urz¹dzeñ zabezpieczaj¹cych. Reakcja chemiczna zachodz¹ca we w³óknach flimsiplastu mog³a zostaæ zainicjowana wy³¹cznie czubkami palców ksiêcia Xizora. Uniós³ arkusz, ustawiaj¹c go w wygodnej odleg³oœci od oczu. By³ to raport jednego z jego poruczników organizacji Czarnego S³oñca, Kian’thara nazwiskiem Kreet’ah. Vigo Kreet’ah, jeœli u¿yæ honorowego tytu³u, który zdoby³ w ci¹gu d³ugiej i wiernej s³u¿by, by³ zawsze lojalny, niekiedy sprytny i czêsto gwa³towny. Mia³ doskona³e Ÿród³a informacji umiejscowione w ca³ej galaktyce. Kian’tharañskie wiêzy rodzinne i feudalne by³y tak skomplikowane – proces reprodukcji wymaga³ przekazywania zap³odnionych jaj przed narodzeniem przez trzy pokolenia nie spokrewnionych ze sob¹ klanów – ¿e osoby z zewn¹trz nie mia³y najmniejszej szansy zorientowania siê we wszystkich poziomach pokrewieñstwa na ich rodzimej planecie. Jednoczeœnie ca³y gatunek mia³ myl¹co uczciwe twarze, które znacznie u³atwia³y im 85

zdobycie zaufania innych istot rozumnych. Tak te¿ postêpowali wszyscy krewniacy Kreet’aha na poziomie subalfa, którzy zdo³ali siê wkrêciæ do ró¿nych instytucji finansowych, obs³uguj¹cych nie ca³kiem uczciwy galaktyczny biznes. Biznes ten obejmowa³ równie¿ dzia³alnoœæ arachnoidalnego pajêczarza Kud’ara Mub’ata jako poœrednika pomiêdzy ³owcami nagród a ich klientami. Agenci Kreet’aha sk³adali mu regularne raporty, nie przepuszczaj¹c ¿adnej, nawet najmniejszej informacji, jaka przewinê³a siê w zasiêgu ich wielosoczewkowych oczu. Ksi¹¿ê czeka³ niecierpliwie w³aœnie na ten raport. Za¿¹da³, aby Ÿród³a Kreet’aha sprawdzi³y i zdoby³y pewn¹ wiadomoœæ. Lubi³ wiedzieæ, czym zajmuj¹ siê inne istoty rozumne, zw³aszcza jeœli informacje na ten temat zosta³y skradzione wprost sprzed ich nosów… o ile je mieli. Xizor docenia³ zwiêz³oœæ i spójnoœæ tych raportów.

OBIE FRAKCJE GILDII £OWCÓW NAGRÓD POROZUMIA£Y SIÊ Z KUD’AREM MUB’ATEM. OTONDONA Z PRAWDZIWEJ GILDII I BOSSKA Z KOMITETU ZREFORMOWANEJ GILDII WIDZIANO W SIECI.

Jakie¿ to intryguj¹ce, pomyœla³ ksi¹¿ê Xizor. Nowiny wcale go nie zaskoczy³y. Co wiêcej, potwierdza³y doskona³oœæ jego w³asnych planów i umiejêtnoœæ dok³adnego przewidywania, co zrobi¹ w danej chwili inni gracze. Jemu pozosta³o tylko zdecydowaæ, jaki bêdzie kolejny ruch. Od chwili zapoznania siê z raportem Vigo Kreet’aha do pe³nego zrozumienia jego znaczenia przez Xizora minê³o zaledwie kilka sekund. Subtelne feromony wydzielane przez jego cia³o zaczê³y teraz zupe³nie inaczej dzia³aæ na chemikalia zawarte w arkusiku flimsi. Ca³y tekst znik³ nagle, poch³oniêty przez p³omienie z¿eraj¹ce samozapalaj¹ce siê w³ókna. W jednej chwili raport zmieni³ siê w kupkê czarnego popio³u w d³oni Xizora. Nie przeszkadza³ mu pal¹cy ¿ar; traktowa³ to jako kolejn¹ próbê samokontroli. Szkolenie wojownika uodporni³o go na o wiele wiêkszy ból. Zanim jeszcze p³omienie zgas³y zupe³nie, zmi¹³ resztki p³on¹cej kartki, rozcieraj¹c je na proch. Wiadomoœæ, jak¹ zawiera³a, zosta³a teraz bezpiecznie usuniêta z wszechœwiata. Prawie usuniêta. Jej treœæ przetrwa³a w pamiêci ksiêcia Xizora i jego zaufanego porucznika Vigo Kreet’aha. Wiedza stanowi³a si³ê, zw³aszcza zaœ wiedza o sprawach tajnych. O tajemnicach innych istot. A kiedy informacja zawiera³a coœ interesuj¹cego lub wa¿nego 86

dla Imperatora Palpatine’a, to mia³a jeszcze wiêksz¹ moc. To wstyd, aby j¹ pomniejszaæ, dziel¹c siê sekretem z inn¹ osob¹, pomyœla³ Xizor. Tajemnice mia³y w³asn¹ energiê; ka¿da kolejna rozumna istota w³¹czona do ich krêgu rozmienia³a tê energiê na drobne. Nawet Vigo Czarnego S³oñca, taki jak Kreet’ah, któremu podobno interesy organizacji le¿a³y na sercu równie mocno, jak jego w³adcy… no có¿, Xizor bêdzie musia³ podj¹æ w tej materii strategiczn¹ decyzjê. Oczywiœcie, bêdzie to decyzja personalna. Lojalnoœæ Kreet’aha by³a w krêgach Czarnego S³oñca przys³owiowa… ale wybijaj¹cy siê talentem m³odzi ¿o³nierze z radoœci¹ przyjêliby tak¹ mo¿liwoœæ awansu. Gdyby na szczycie pewnego dnia pojawi³ siê wakat… Xizor otrz¹sn¹³ z d³oni resztki popio³u: czarne p³atki, prawie pozbawione ciê¿aru, spoczê³y ³agodnie na fa³dach jego p³aszcza. Przez kilka nastêpnych sekund wa¿y³ istnienie Vigo Kreet’aha na czu³ej wadze swoich myœli – i podj¹³ decyzjê. Kreet’ah bêdzie ¿y³, przynajmniej jeszcze przez jakiœ czas. Niezachwiana lojalnoœæ poddanego zas³uguje w koñcu na jak¹œ nagrodꠖ mo¿na w zamian za to zapewniæ mu jeszcze trochê ¿ycia i oddechu. Poza tym Xizor mia³ jeszcze parê innych spraw do rozwa¿enia, zwi¹zanych z tym, czego dowiedzia³ siê z raportu Kreet’aha. Powieki fioletowych oczu zwêzi³y siê niemal w szparki, gdy obraca³ w myœlach tê informacjê, jakby ogl¹da³ ka¿d¹ po kolei fasetê piêknego, choæ truj¹cego klejnotu. W jego prywatnym skarbcu, obok za³adowanych skarbami kufrów Czarnego S³oñca, spoczywa³y pojemniki ze szlachetnych metali, bezpiecznie ukrywaj¹ce najrzadsze z zielonych diamentów. W galaktyce by³y i inne klejnoty, jeszcze rzadsze i jeszcze piêkniejsze – w koñcu diament to tylko kawa³ek wêgla. Te jednak wystarczy³o potrzymaæ w d³oni nie d³u¿ej ni¿ przez pó³ minuty, aby otrzymaæ œmierteln¹ dawkê promieniowania radioaktywnego. I dlatego w³aœnie by³y dla Xizora tak cenne. Od czasu do czasu ofiarowywa³ w darze jeden z nich swej aktualnej kochance, gdy uzna³, ¿e jej rola siê skoñczy³a, ona zaœ by³a odmiennego zdania. Oczywiœcie, nie wrêcza³ jej tego sam – maleñkie pude³eczko przesy³a³ przez pos³añca, bez którego mo¿na siê obyæ, a który by³ równie¿ na tyle us³u¿ny, aby zawiesiæ klejnot na platynitowym ³añcuszku wokó³ piêknej szyi damy. A potem, w odpowiednim czasie, pewien zaufany s³uga Czarnego S³oñca, w³amywacz z doœwiadczeniem w pracy z niebezpiecznymi materia³ami, 87

przynosi³ z powrotem diament, który spe³ni³ ju¿ swoje zadanie, pozostawiaj¹c na miejscu urodziwe zw³oki. Ksi¹¿ê Xizor pomyœla³ sobie, ¿e niektóre cenne informacje s¹ podobne do tych toksycznych kamieni z jego kolekcji. Ogromnie po¿¹dane, równie niezaprzeczalnie u¿yteczne, lecz czasem zabójcze dla swoich posiadaczy. Truizm na miarê galaktyczn¹ – najlepszymi powiernikami tajemnic s¹ trupy. Falleeñczyk powoli skin¹³ g³ow¹. Jego d³onie spoczywa³y bezw³adnie na porêczach inteligentnego fotela. On równie¿ by³ zagro¿ony dziêki posiadaniu tak cennej informacji. Imperator Palpatine zdawa³ siê nieœwiadom faktu, ¿e jeden z jego najbardziej zaufanych popleczników jest jednoczeœnie przywódc¹ najwiêkszej organizacji przestêpczej w ca³ej galaktyce, choæ Lord Vader wspomina³ o swoich podejrzeniach, i to nieraz. Ale Palpatine na pewno wie, ponuro pomyœla³ Xizor. Nie móg³ uwierzyæ, aby Imperator, który wiedzia³ prawie wszystko, co dzia³o siê w galaktyce, nie domyœla³ siê czegoœ takiego. Pewnie ma swoje powody, aby tego nie okazywaæ, myœla³. Imperator Palpatine by³ mistrzem subtelnej strategii: byæ mo¿e pozostawienie na jakiœ czas wolnej rêki Czarnemu S³oñcu s³u¿y³o jakiemuœ szczególnemu celowi. Gdyby teraz, w takich czasach, zdecydowa³ siê na konfrontacjê z organizacj¹ przestêpcz¹ tej miary, znalaz³by siê w najgorszej z mo¿liwych sytuacji politycznej i militarnej. W wojnie na dwa fronty nawet Imperium, wraz ze wszystkimi swymi zasobami, mog³oby okazaæ siê za ma³e, by jednoczeœnie zwalczaæ Czarne S³oñce i Sojusz Rebeliantów. Palpatine nie móg³ pozbyæ siê Xizora z dworu, nie móg³ te¿ nie okazaæ mu choæby pozorów zaufania, jeœli nie chcia³ zadrzeæ z Czarnym S³oñcem. Z tego wynika³o, ¿e Palpatine lepiej wyjdzie na tym, jeœli zostawi Xizora w spokoju… przynajmniej na razie. Ale Xizor nie by³ takim g³upcem, aby czuæ siê ca³kowicie bezpiecznie. Wystarczy jedna ma³a niedyskrecja z jego strony – i ca³a galaktyka dowie siê, ¿e jest przywódc¹ Czarnego S³oñca, a wtedy Imperator bêdzie musia³ dzia³aæ, niezale¿nie od kosztów. Kontrola Palpatine’a nad jego dominium nie by³a jeszcze na tyle silna, aby ryzykowaæ udowodnienie, ¿e Imperium hoduje zdrajców na w³asnym ³onie. On wie, myœla³ Xizor, ale inni nie wiedz¹. To bardzo wa¿ne. Nie chodzi³o tu o oszukanie Palpatine’a, lecz o utrzymanie w nieœwiadomoœci ca³ej galaktyki, i w tym w³aœnie celu nale¿a³o dopilnowaæ, aby nie znalaz³y siê ¿adne powi¹zania pomiêdzy Vigo 88

Kreet’ahem i jego siatk¹ szpiegowsk¹ a ostatecznym odbiorc¹ ich informacji, to znaczy ksiêciem Xizorem. Gdyby uda³o siê przeœledziæ wêdrówkê informacji od Ÿróde³ Kreet’aha do organizacji Czarnego S³oñca, trudno by³oby nie zauwa¿yæ zwi¹zku pomiêdzy ksiêciem Xizorem a Czarnym S³oñcem, nawet bez wyraŸnych dowodów. Sam Imperator byæ mo¿e zignoruje je, tak jak je ignorowa³ dotychczas. Ale inni – na przyk³ad Sojusz Rebeliantów – niekoniecznie. I to w³aœnie mo¿e byæ przyczyn¹, dla której Imperator Palpatine w koñcu bêdzie musia³ zacz¹æ dzia³aæ ze skutkiem natychmiastowym i œmiertelnym. Xizor wiedzia³, ¿e do utrzymania wszystkiego w tajemnicy mo¿e nie wystarczyæ zachowanie anonimowoœci. Ogniwo ³añcucha, które prowadzi do niego, nale¿y zniszczyæ, zamieniæ w parê, jak pod dzia³aniem promienia lasera. Zdecydowa³ ju¿, ¿e Kreet’ah bêdzie dla niego bardziej u¿yteczny ¿ywy ni¿ martwy, a zatem nale¿y wyeliminowaæ inne ogniwo. Mo¿e siê tym zreszt¹ zaj¹æ sam Kreet’ah: Vigo Czarnego S³oñca mo¿e bez trudu za³atwiæ nag³e znikniêcie kilku w³asnych Ÿróde³ informacji. A potem ju¿ tylko pozostanie sprawa odbudowania przez Kreet’aha jego siatki szpiegowskiej w szeregach Sojuszu Rebeliantów i postawienia kilku dodatkowych barier pomiêdzy nimi a Czarnym S³oñcem. K³opotliwe, ale nie niemo¿liwe. Xizor odnotowa³ ju¿ sobie w pamiêci, jakie instrukcje powinien przekazaæ Kreet’ahowi. Nie spodziewa³ siê, aby Kian’tharanin mia³ jakieœ obiekcje. W koñcu to tylko standardowa procedura operacyjna. Standardowa… i znajoma. A nawet doœæ przyjemna, pomyœla³ Xizor z uœmieszkiem b³¹kaj¹cym siê w k¹ciku ust. Tylko dlatego ¿a³owa³, ¿e oszczêdzi³ ¿ycia Kreet’aha. Musia³ sobie odmówiæ przyjemnoœci zabicia go.

89

ROZDZIA£

%

Przychodzi taka chwila, gdy cel jest ju¿ namierzony, broñ wycelowana i trzeba tylko przycisn¹æ kciukiem przycisk wyzwalacza. Boba Fett mia³ w swojej karierze wiele takich momentów, wystarczaj¹co du¿o, aby nie odczuwaæ ¿adnej reakcji fizjologicznej, przyspieszonego pulsu, wstrzymania oddechu pod ciemnym wizjerem he³mu, stru¿ki adrenaliny w ¿y³ach cia³a obleczonego w mandaloriañsk¹ zbrojê wojenn¹… Wci¹¿ jednak pozostawa³o uczucie satysfakcji, niemal uduchowiony ¿ar w najczulszym miejscu jego osoby. Po to w³aœnie ¿y³, po to, a nie dla kredytów, jakie przynosi³a mu ta ciê¿ka praca. W kokpicie „Niewolnika I” okryte rêkawicami d³onie Boby Fetta porusza³y siê szybko po uk³adach nawigacyjnych. Szybkoœæ statku by³a ju¿ ustawiona na maksimum; ci¹g robionych na zamówienie i bardzo kosztownych silników produkcji Mandal Motors wzrasta³ w kierunku przeci¹¿enia. Konstrukcja noœna „Niewolnika I” dygota³a od delikatnej wibracji, rozmywaj¹cej kontury mierników i wskaŸników pod palcami Fetta. W iluminatorze kokpitu, na tle nieruchomego morza gwiazd, widaæ by³o œlad silników statku, który œciga³. Jest dobry, pomyœla³ Fett z uraz¹. Ale nie doœæ dobry. Œcigany statek, £owca G³ów Z-95 Incom Corporation, doskonale siê nadawa³ do takich w³aœnie pogoni na du¿ej prêdkoœci i do manewrów unikowych. Ten konkretny model zosta³ wyposa¿ony w dodatkowe pomieszczenie pasa¿erskie, rozci¹gaj¹ce siê od poszerzonego kokpitu wzd³u¿ ca³ego kad³uba. Niezgrabna dobudówka w normalnej atmosferze spowodowa³aby ujemny efekt aerodynamiczny, ale w pró¿ni nie mia³a wiêkszego wp³ywu na szybkoœæ 90

statku. Boba Fett wiedzia³, kim jest pilot: niezrzeszony sabota¿ysta ³owów nazwiskiem N’dru Suhlak, dzieciak, którego wylano z Bazy Myœliwców Tierfon, nale¿¹cej do Sojuszu Rebeliantów, bynajmniej nie z powodu braku umiejêtnoœci pilota¿u, lecz za wyj¹tkowy brak subordynacji. Doœwiadczenie i przeszkolenie, jakie Suhlak zdoby³, przebywaj¹c w towarzystwie takich asów przestrzeni jak Jek Porkins i Wes Janson, plus jego w³asne, naturalne zdolnoœci – w galaktyce s¹ cechy, z którymi po prostu trzeba siê urodzi栖 szybko wynios³y go na szczyty wybranej specjalizacji. A specjalnoœæ by³a nie³atwa i wymaga³a niema³ej zrêcznoœci. Sabota¿ ³owów polega³ na bezpiecznym przetransportowaniu i odstawieniu twardego towaru, po jednym stworzeniu na transport. Suhlak twierdzi³, ¿e jest w stanie przewieŸæ dowoln¹ istotê rozumn¹, za której g³owê wyznaczono nagrodꠖ czyli w ¿argonie ³owców nagród „twardy towar” – z punktu A do punktu B, nie daj¹c siê z³apaæ, niezale¿nie od osoby, która tego towaru po¿¹da³a. Wielkie gadanie, pomyœla³ Fett, wprowadzaj¹c kolejn¹ mikropoprawkê kursu, aby pozostaæ na ogonie Z-95. Ch³opak udowodni³, ¿e ma pilota¿ we krwi, zwiewaj¹c sprzed nosa nawet tym niewielu ³owcom nagród, dla których Boba Fett mia³ bodaj cieñ szacunku. £owca nagród IG-88, robot, zosta³ za³atwiony tak b³yskawicznie, ¿e procesory optyczne wewn¹trz jego durastalowego ³ba nawet nie zd¹¿y³y zarejestrowaæ statku Suhlaka mijaj¹cego przygotowan¹ zasadzkê. Wiêkszoœæ innych ³owców nagród, zanim jeszcze Gildia rozdzieli³a siê na dwie g³ówne frakcje, przyjê³a za generaln¹ zasadê, ¿e statku Suhlaka nie nale¿y goniæ, poniewa¿ jest to strata czasu, paliwa… i ¿ycia. Nie wszystkie manewry ucieczkowe Suhlaka opiera³y siê wy³¹cznie na szybkoœci. Boba Fett wprowadzi³ komendê wymuszenia, kieruj¹c energiê wiêkszoœci zbêdnych funkcji „Niewolnika I” do uk³adu ch³odzenia g³ównego silnika napêdowego. Gdyby w klatkach pod kokpitem znajdowa³y siê ¿ywe istoty, zginê³yby od uduszenia w ci¹gu kilku standardowych jednostek czasowych. „Niewolnik I” nie mia³ dziœ jednak ¿adnych pasa¿erów, ani dobrowolnych, ani przymusowych. Statek Fetta czai³ siê w cieniu rzucanym przez zdemontowane i zniszczone myœliwce gwiezdne wisz¹ce ponad toksyczn¹ atmosfer¹ planety Uhltenden: wszystkie systemy napêdowe czeka³y w gotowoœci na znak, ¿e pokaza³ siê Z-95 Suhlaka. A kiedy siê pojawi, rozpoczn¹ siê ³owy. 91

N’dru Suhlak mia³ albo du¿o szczêœcia, albo sporo rozumu, skoro do tej pory nie zd¹¿y³ jeszcze wejœæ w drogê Bobie Fettowi. Przewo¿ony przez niego towar znajdowa³ siê po prostu poni¿ej progu zainteresowania Fetta. Pozwala³ ch³opakowi szaleæ tak d³ugo, jak d³ugo nie mia³o to wp³ywu na interesy Fetta, poniewa¿ by³ to doskona³y sposób, aby Suhlak sta³ siê zbyt pewny siebie. Wszelkie b³êdy w ocenie w³asnych umiejêtnoœci – lub szczêœcia – w przypadku konfrontacji z Bob¹ Fettem by³y fatalne w skutkach. W³aœnie pope³ni³eœ ten b³¹d, bezg³oœnie szepn¹³ Fett pod adresem statku Suhlaka pêdz¹cego przez pustkê przed jego dziobem. Jedn¹ rêkê w rêkawicy trzyma³ w pogotowiu na uk³adzie kontrolnym hipernapêdu „Niewolnika I”. Komputer nawigacyjny nie poda³ jeszcze ¿adnych danych astrogatorowi, ale uk³ady œledzenia i komputer celowniczy by³y gotowe do startu. Jeœli Suhlak pope³ni jeszcze jeden b³¹d i wprowadzi Z-95 w nadprzestrzeñ, po powrocie w normalny wymiar stwierdzi, ¿e ma na karku „Niewolnika I”. Nikomu jeszcze nie uda³o siê uciec przez Bob¹ Fettem tak tanim kosztem. Musi wiedzieæ, ¿e to ja, pomyœla³ Fett, i ¿e siedzê mu na karku. He³m mandaloriañskiej zbroi sk³oni³ siê lekko, gdy jego w³aœciciel zagl¹da³ w iluminator. Skinienie by³o oznak¹ satysfakcji i podniecenia: pogoñ i nieuchronne pojmanie sprawi mu teraz jeszcze wiêksz¹ przyjemnoœæ. Z-95 nagle znik³ z pola widzenia. D³oñ Fetta skoczy³a w stronê prze³¹cznika hipernapêdu, zatrzymuj¹c siê o u³amek sekundy przed jego w³¹czeniem. Sygna³y uk³adu œledz¹cego jeszcze siê nie rozjarzy³y czerwieni¹. On wci¹¿ tu jest, pomyœla³ Boba Fett i pochyli³ siê do przodu w fotelu pilota, wizjerem he³mu niemal dotykaj¹c przedniego iluminatora kokpitu. Jego ocena umiejêtnoœci Suhlaka podskoczy³a o jeden punkt. Manewr by³ bardzo zgrabny i Boba Fett spotyka³ siê z nim po raz pierwszy. Gdyby choæ na chwilê da³ siê nabraæ i wykona³ skok w nadprzestrzeñ, to zanim z powrotem sprowadzi³by „Niewolnika I” do tego sektora, Suhlak wyprzedzi³by go o odleg³oœæ nie do nadrobienia. A jeœli nawet nie dosz³oby do tego – Fett nawet nie myœla³ o takiej mo¿liwoœci, bo nigdy siê to jeszcze nie zdarzy³o – na pewno pokonanie takiej przestrzeni wymaga³oby bardzo du¿o czasu i energii. A to uderzy³oby bezpoœrednio w jego zyski – jedyn¹ rzecz, na której zale¿a³o Fettowi. Szybko przesun¹³ wzrokiem po panelu wskaŸników uk³adu œledzenia i przestawi³ regulacjê przes³ony liniowej z bliskiego na 92

daleki zasiêg – jedyn¹ rzecz, na której zale¿a³o Fettowi. Uk³ady detekcji ciep³a i promieniowania nie zarejestrowa³y nag³ego wzrostu profilu emisji Z-95 Suhlaka. Gdyby wykona³ jakiœ ostry zwrot od poprzedniego kursu, detektory wy³apa³yby potrzebny w tym celu dodatkowy ci¹g silnika, nawet gdyby pilot by³ w stanie ukryæ widzialny rozb³ysk. Zagadka nag³ego znikniêcia N’dru Suhlaka wraz z twardym towarem, jaki wióz³ na pok³adzie statku, zaintrygowa³a Bobê Fetta, ale by³o to zainteresowanie zimne i racjonalne. Nie przejmowa³ siꠖ jeszcze – czy uda mu siê rozwi¹zaæ zagadkê na czas, by dopaœæ uciekaj¹cego sabota¿ystê, czy nie. Jeœli tam jest, a musi byæ, znajdê go… – uzna³. Nie wystarczy przelecieæ w pobli¿u miejsca, gdzie ukry³ siê Z-95. Boba Fett wyci¹gn¹³ rêkê i zd³awi³ ci¹g g³ównego silnika. Delikatna wibracja konstrukcji „Niewolnika I” usta³a natychmiast. Statek raptownie zmniejszy³ prêdkoœæ. I to go uratowa³o. Boba Fett zobaczy³ nagle, ¿e jedna z gwiazd widocznych w górnej czêœci iluminatora zamigota³a, znik³a na chwilê i zaraz pojawi³a siê znowu w tym samym miejscu. Bez udzia³u œwiadomoœci, ca³kiem odruchowo jego rêka skoczy³a od regulatorów mocy do silników wstecznego ci¹gu. P³asko rozpostarta d³oñ uderzy³a w regulator, daj¹c ca³¹ wstecz. W u³amek sekundy póŸniej „Niewolnik I” uderzy³ w niewidzialny obiekt, którego obecnoœæ Fett zaledwie zdo³a³ zauwa¿yæ. Uderzenie wyrwa³o go z fotela pilota i rzuci³o na ³ukowaty pulpit sterowniczy kokpitu. Plecami uderzy³ w przejrzyst¹ transparistal iluminatora. Zderzenie by³o tak silne, ¿e ból przeszy³ mu czaszkê i oœlepi³ na chwilê. Gdyby wci¹¿ mia³ na plecach broñ, któr¹ nosi³ zawsze poza statkiem, ostre krawêdzie zmia¿d¿y³yby mu krêgi szyjne, pozostawiaj¹c go sparali¿owanego i bezradnego wobec wszystkiego, co jeszcze mo¿e siê wydarzyæ. Ból ust¹pi³ czêœciowo, a zaæmione krwi¹ pole widzenia Fetta rozjaœni³o siê nieco. Na obrze¿ach œwiadomoœci s³ysza³ wysokie, zawodz¹ce wycie alarmów kolizyjnych „Niewolnika I”. Pionowa, skierowana ruf¹ w dó³ pozycja robocza jego statku – wyloty silników znajdowa³y siê po przeciwnej stronie kad³uba ni¿ zaokr¹glona kopu³a kokpitu – sprawi³a, ¿e to w³aœnie przedni iluminator przyj¹³ na siebie g³ówny impet zderzenia z niewidzialn¹ przeszkod¹. Niewidzialn¹ lub zauwa¿on¹ zbyt póŸno, aby zapobiec kolizji. Boba 93

Fett wci¹¿ pamiêta³ przelotny obraz podejrzanie migocz¹cej i znikaj¹cej na chwilê gwiazdy. Przynajmniej zd¹¿y³ na czas w³¹czyæ wsteczny ci¹g. Twardoœæ transparistali mia³a swoje dok³adnie okreœlone granice; musia³a mieæ, aby zachowaæ odpowiedni wskaŸnik przezroczystoœci pozwalaj¹cy na jej stosowanie w budowie iluminatorów. Gdyby „Niewolnik I” porusza³ siê choæ trochê szybciej, ob³a powierzchnia zewnêtrzna kokpitu zosta³aby strzaskana niczym szklane jajo. Boba Fett znalaz³by siê wówczas w ob³oku krystalicznych od³amków, oddychaj¹c pró¿ni¹. Sztuczna grawitacja statku wci¹¿ dzia³a³a. Zdo³a³ przeczo³gaæ siê do fotela pilota, z którego tak brutalnie wyrwa³o go zderzenie, i usi¹œæ. Alarm wci¹¿ wy³, a¿ dzwoni³o w uszach. Oznacza³o to, ¿e „Niewolnik I” traci wewnêtrzn¹ atmosferê. Fett obrzuci³ wzrokiem iluminator nad pulpitem sterowniczym. Transparistal nie mia³a najmniejszej rysy, ale widocznie kolizja by³a doœæ silna, aby poluzowaæ fragment po³¹czenia miêdzywarstwowego spajaj¹cego przezroczyst¹ p³ytê z otaczaj¹c¹ j¹ durastal¹ kad³uba. – Uruchomiæ sekwencjê spawania awaryjnego – powiedzia³. Procedura ta by³a jedn¹ z nielicznych czynnoœci komputera pok³adowego uruchamianych g³osowo. Fett przewidzia³, ¿e w sytuacji, kiedy stanie siê ona potrzebna i gdy czas zazwyczaj nagli, mo¿e nie byæ w stanie dosiêgn¹æ uk³adów kontrolnych. Szybko poda³ wspó³rzêdne konstrukcyjne przeciekaj¹cego odcinka spoiny iluminatora: ka¿dy milimetr „Niewolnika I” by³ precyzyjnie odwzorowany w pamiêci Boby Fetta tak wyraŸnie, jakby patrzy³ na oryginalne rysunki projektowe. – Inicjacja nagrzewania natychmiast – doda³. Przez ciemny wizjer w kszta³cie litery T czu³ falê ciep³a emanuj¹c¹ z rozgrzewaj¹cych siê obwodów u³o¿onych w pow³oce otaczaj¹cej iluminator. Chwilê póŸniej durastal w okolicy przecieku nabra³a barwy najpierw czerwonej, a potem roz¿arzonej bieli. Krystaliczna struktura metalu na chwilê sta³a siê ci¹gliwa – tyle tylko, aby uszczelnienie wokó³ transparistali u³o¿y³o siê na nowo. Alarm kolizyjny umilk³, gdy tylko strata atmosfery ograniczy³a siê do kilku moleku³ naraz z sykiem uciekaj¹cych w przestrzeñ, a potem usta³a zupe³nie. Ca³y proces naprawy trwa³ kilka sekund. „Niewolnik I” by³ jak ¿ywy organizm, zaprojektowany z myœl¹ o tym, aby sam siê uzdrawia³. Boba Fett czu³ proces gojenia we w³asnych zakoñcze94

niach nerwowych, jakby ka¿da rana w pow³oce statku by³a ran¹ odniesion¹ przez niego samego. Istnia³a tylko jedna rzecz, która by³a mu bli¿sza, ba, stanowi³a wrêcz przed³u¿enie jego w³asnego cia³a: uzbrojenie, które nosi³. Stanowi³o ono tak¹ sam¹ czêœæ jego organizmu i instrumenty wype³niaj¹ce jego wolê, jak w³asne rêce. Utrata choæby kilku sekund w poœcigu za N’dru Suhlakiem i jego ³adunkiem by³a irytuj¹ca. A powód opóŸnienia – banalna pu³apka – sprawi³a, ¿e twarda jak durastal determinacja Boby Fetta sta³a siê jeszcze twardsza i zimniejsza. Mechanizm pu³apki rozszyfrowa³ bez trudu. W przestrzeni przed dziobem „Niewolnika I” unosi³ siê p³at transparistali o zmodyfikowanej masie i w³aœciwoœciach optyczno-filtruj¹cych. Jego postrzêpione krawêdzie rozci¹ga³y siê dalej ni¿ na szerokoœæ kad³uba. Suhlak musia³ go zwêdziæ z pierœcienia odpadów transportowych kr¹¿¹cych wokó³ orbity Uhltendena. Boba Fett przypomnia³ sobie, ¿e poœród wraków kr¹¿¹cych po orbicie znajdowa³o siê równie¿ kilka statków dostawczych, których portem przeznaczenia by³y doki konstrukcyjne Zak³adów Stoczniowych Kuat. Istnia³a szansa, ¿e przewozi³y one wysoko specjalizowane materia³y do produkcji pow³ok pancernych i ¿e Suhlak skorzysta³ z ich zawartoœci, aby wymyœliæ plan ucieczki. Spolaryzowana optycznie transparistal nie zosta³a opracowana dla celów obserwacyjnych, lecz do powlekania zbrojonych kad³ubów ciê¿kich niszczycieli i kr¹¿owników floty imperialnej oraz do kamufla¿u taktycznego. Transmitowane przez ni¹ œwiat³o mog³o byæ kierowane poprzez wewnêtrzny system przekaŸników danych optycznych z jednej strony statku na drug¹, skutecznie przenosz¹c je ponad kad³ubem, niewidoczne dla ka¿dego obserwatora z zewn¹trz. By³a to doœæ prymitywna forma symulowanej niewidzialnoœci, ale o niezwykle wa¿nym znaczeniu strategicznym. Nanotechniczne przekaŸniki danych optycznych mog³y byæ równie¿ zaprogramowane na odfiltrowanie okreœlonych danych wizualnych, takich jak obecnoœæ innych statków… lub pêdz¹cego £owcy G³ów Z-95. Obraz przekazywany przez polaryzowan¹ transparistal przedstawia³ odleg³e gwiazdy znajduj¹ce siê po drugiej stronie bariery… i nic wiêcej. Boba Fett zrozumia³, ¿e w³aœnie w ten sposób N’dru Suhlak zdo³a³ znikn¹æ mu z pola widzenia, podczas gdy profil cieplny i radiacyjny ma³ego stateczka wci¹¿ by³ rejestrowany przez systemy œledz¹ce „Niewolnika I”. Doskona³a… no, prawie doskona³a pu³apka. Przed œmiertelnym uderzeniem w niewidzialn¹ barierê ocali³ 95

Bobê Fetta tylko jego b³yskawiczny refleks i równie b³yskawiczna reakcja silników ci¹gu wstecznego. Pozosta³a jeszcze tylko drobnostka – nale¿a³o z³apaæ Z-95 Suhlaka, który wyprzedza³ go teraz jeszcze bardziej ni¿ poprzednio. Ale czy na pewno? Boba Fett by³ najlepszym spoœród ³owców nagród nie tylko z powodu znakomitych umiejêtnoœci pos³ugiwania siê broni¹. Znajomoœæ psychologii stanowi³a nie mniej istotn¹ przyczynê jego s³awy. Fett potrafi³ siê mniej wiêcej domyœliæ, jak dzia³a umys³ Suhlaka, choæ nigdy nie spotka³ siê z nim twarz¹ w twarz. Spryciarz, pomyœla³, siêgaj¹c do pulpitu sterowniczego. Ale nie doœæ sprytny, ¿eby chroniæ w³asny ty³ek i wiaæ, póki jeszcze czas. Po kilku szybkich poprawkach wysun¹³ hak cumowniczy „Niewolnika I”. Zaostrzone koñce obcêgowatego wysiêgnika wczepi³y siê w ogromny p³at polaryzowanej transparistali. Fett pchn¹³ dŸwigniê kontroln¹ jak najdalej w bok, jednoczeœnie rozluŸniaj¹c uchwyt. W przednim iluminatorze zobaczy³, jak odleg³e gwiazdy zaczynaj¹ migotaæ, po czym znowu staj¹ siê jasne i wyraŸne, gdy postrzêpiony arkusz grubego jak zbrojenie i przejrzystego jak szk³o materia³u przesun¹³ siê w bok. Otó¿ i on. Na wprost, dok³adnie przed dziobem „Niewolnika I”, Boba Fett ujrza³ sylwetkê Z-95 Suhlaka. Znajdowa³ siê znacznie bli¿ej ni¿ przedtem, kiedy go goni³, a jego potê¿ne silniki trwa³y w trybie gotowoœci. Suhlak obróci³ statek, kieruj¹c go w stronê odwrotn¹ do wektora, wzd³u¿ którego porusza³ siê do tej pory. Teraz mia³ doskona³y widok na zderzenie „Niewolnika I” z barier¹-pu³apk¹, któr¹ ustawi³ na jego trasie. I znakomity punkt obserwacyjny, by zobaczyæ œmieræ Fetta wskutek zderzenia. Tyle tylko, ¿e nie wszystko posz³o zgodnie z planem, pomyœla³ Fett. Suhlak nie mia³ ju¿ dok¹d uciekaæ. Z tej odleg³oœci nie by³ w stanie wymanewrowaæ statku tak, aby obróci³ siê wokó³ osi, uruchomiæ silników steruj¹cych i ruszyæ pe³n¹ prêdkoœci¹, zanim „Niewolnik I” go dopadnie… Boba Fett otwart¹ d³oni¹ uderzy³ w regulator mocy silników w³asnego statku. Z-95 rós³ w iluminatorze, coraz bli¿szy i bli¿szy, niczym cel na strzelnicy pod szk³em powiêkszaj¹cym. Pierwsza kolizja stanowi³a bardzo przyjemny spektakl. N’dru Suhlak uœmiechn¹³ siê do siebie, wyobra¿aj¹c sobie, jak s³awny 96

³owca nagród kozio³kuje w kokpicie w³asnego statku pochwyconego w niewidzialn¹ pu³apkê. Druga kolizja by³a wspania³a. – Widzia³eœ? – Suhlak odwróci³ siê od iluminatora £owcy G³ów i zaprezentowa³ pe³en satysfakcji uœmiech swojemu jedynemu pasa¿erowi. – To tyle, jeœli chodzi o twojego niepowstrzymanego, bezlitosnego przeœladowcê Bobê Fetta. Siedz¹cy obok Twi’lek Ob Fortuna, dawny majordomus w kwaterze g³ównej Gildii £owców Nagród, nachyli³ siê bli¿ej ku przezroczystej krzywiŸnie iluminatora. Oczy Twi’leka, jak u wszystkich samców jego rasy, by³y zazwyczaj na wpó³ ukryte pod powiekami, co doskonale pasowa³o do szybkich, ukradkowych spojrzeñ. Teraz jednak by³y wytrzeszczone ze zdumienia. – Ja… nigdy nie s¹dzi³em, ¿e coœ takiego bêdzie mo¿liwe… – Jedna z bladych d³oni o d³ugich palcach wysunê³a siê, by zawisn¹æ o centymetr od wklês³ej powierzchni transparistali. – Znikn¹³… zupe³nie… Suhlak uœmiechn¹³ siê szerzej, wreszcie wybuchn¹³ chrapliwym chichotem: – Powiedz to jeszcze raz. Sam równie¿ zwróci³ wzrok w kierunku iluminatora. Sk³êbiony ¿ar eksplozji przygasa³, ale wci¹¿ jeszcze by³ doœæ jasny, by spowodowaæ automatyczne w³¹czenie ochronnych os³on przeciwœwietlnych, pokrywaj¹cych krzywiznê transparistali. Bez tych os³on zarówno pilot, jak i jego p³atny pasa¿er zostaliby oœlepieni. Ale warto by by³o, pomyœla³ Suhlak. Prawie warto. Widok resztek, które niedawno jeszcze by³y statkiem Boby Fetta, „Niewolnikiem I”, z¿eranych przez nieposkromione p³omienie, i strzaskanych przez kolizjê silników by³ niemal namacalny, jak fala ¿aru przes¹czaj¹ca siê z pró¿ni i opromieniaj¹ca uœmiechniêt¹ twarz Suhlaka. – Jak to zrobi³eœ? – zdumienie zabrzmia³o w g³osie Oba Fortuny. – Przecie¿ to niemo¿liwe. – Nie ma rzeczy niemo¿liwych – odpar³ N’dru Suhlak. Uœmiech na jego twarzy zmieni³ siê w ironiczny grymas. – Chyba ¿e zaczniesz wierzyæ w swoj¹ w³asn¹ mitologiê. A wtedy rzeczywiœcie wszystko staje siê jakby trochê trudniejsze… przynajmniej jeœli to ja jestem w pobli¿u – skin¹³ g³ow¹ w kierunku iluminatora. – Od pocz¹tku wiedzia³em, czego siê mo¿na spodziewaæ ze strony Boby Fetta. Ktoœ taki zawsze wyobra¿a sobie, ¿e on jeden posiada mózg. To znaczy prawdziwy mózg. Wiêc kiedy wpada 7 – Spisek Xizora

97

w pu³apkê, a potem siê z niej wydostaje, wydaje mu siê, ¿e to jedyny atut, jaki mia³eœ w rêkawie. – Ale… – Czo³o Oba Fortuny zmarszczy³o siê od trudu myœlenia. Ciê¿kie, miêsiste bicze podwójnych ogonów g³owowych twi’leckiego samca przetoczy³y siê na bok, gdy przechyli³ g³owê. – Uderzy³ w ten arkusz polaryzowanej transparistali, który mu podsun¹³eœ, ale zd¹¿y³ na czas w³¹czyæ silniki wsteczne, wiêc nie uszkodzi³ statku… – W³aœnie. – Suhlak z uraz¹ potrz¹sn¹³ g³ow¹. Twi’lekowie mieli talent do rozwalania czaszek i podlizywania siê silniejszym istotom rozumnym, ale wszystko inne stanowi³o dla nich zbyt du¿y wysi³ek. – Po prostu tego nie rozumiesz, co? Nie by³ to jedyny arkusz transparistali o wytrzyma³oœci klasy zbrojeniowej, jaki mu podsun¹³em. Pos³uchaj… Boba Fett ju¿ nie ¿yje, ale to nie znaczy, ¿e go nie docenia³em. Wiem, ¿e mia³ doœæ inteligencji i refleksu, by uchroniæ siê przed zderzeniem… przynajmniej za pierwszym razem. Dlatego ustawi³em drugi arkusz transparistali, ale nie wprowadzi³em ¿adnych danych do odfiltrowania. W ten sposób Fett zobaczy³ nas tutaj, zawieszonych w przestrzeni, jakbyœmy siedzieli i czekali, ¿eby nas sobie wzi¹³. Nie wytrzyma³by, ¿eby nie dodaæ gazu i nie rzuciæ siê w nasz¹ stronê… i tak siê te¿ sta³o. Przy tej prêdkoœci masa arkusza transparistali wystarczy³a, by zamieniæ jego statek w kupê z³omu i stopiæ rdzenie silników, powoduj¹c wybuch. Za³o¿ê siê, ¿e w tej chwili nie pozosta³y nawet dwa atomy s³ynnego Boby Fetta, które jeszcze trzyma³yby siê razem. – To… to bardzo sprytne. – Ob Fortuna spojrza³ na niego wytrzeszczonymi oczami. – Nigdy nie przysz³oby mi do g³owy nic tak… ostatecznego. – Jasne, jasne. – Obleœne pochlebstwa Twi’leka by³y ostatni¹ rzecz¹, o jakiej marzy³ Suhlak. – Pamiêtaj tylko o tym. Wtedy chêtniej mi zap³acisz. – Ach, przecie¿ to sama przyjemnoœæ. Nawet jeœli chcia³em tylko uciec przed Bob¹ Fettem, a nie wyeliminowaæ go ca³kowicie. – Wa¿ne, ¿e zadzia³a³o – Suhlak wzruszy³ ramionami. – Nieraz wystarczy zdaæ siê na prêdkoœæ… a nieraz musisz sam trochê ruszyæ g³ow¹. Poza tym… usuniêcie kogoœ takiego jak Boba Fett stanowi dobr¹ reklamê dla kogoœ mojej profesji. Nigdy nie zaszkodzi, jeœli wszyscy uwa¿aj¹ ciê za najlepszego. – Ognisty ob³ok poœwiaty w iluminatorze prawie zgas³. Po statku Boby Fetta nie zosta³o ani œladu. Eksplozja zmieni³a w parê ka¿dy, nawet najmniejszy 98

od³amek. – Wystarczy – oceni³ Suhlak, siêgaj¹c do uk³adów sterowniczych Z-95. – Wynosimy siê st¹d. Mam jeszcze inne sprawy do za³atwienia. W takich chwilach marzy³, aby jego statek by³ przynajmniej tej wielkoœci, co statek Boby Fetta, i mia³ wydzielone miejsce dla towaru. Wiêkszoœæ ³owców nagród w ³adowniach swoich statków instalowa³a specjalne klatki, gdzie towar móg³ byæ przechowany bezpiecznie i oddzielnie a¿ do samej dostawy. Aby jednak przegoniæ statek ³owcy nagród, potrzebny by³ pojazd mniejszy i l¿ejszy. Stara Z-95 nie mia³a tak lekkiej i zwiêz³ej konstrukcji jak X-skrzyd³owce – myœliwce gwiezdne T-65, które je wypar³y, dlatego mo¿na j¹ by³o ³atwo zmodyfikowaæ. Wystarczy³o pozbawiæ statek ciê¿kiego uzbrojenia i os³on oraz rozszerzyæ pomieszczenia pasa¿erskie – w koñcu nie wszystkie istoty by³y tak oszczêdnie zbudowane jak humanoidzi. Nawet po wygospodarowaniu dodatkowego miejsca w rezultacie okazywa³o siê zawsze, ¿e pasa¿erowie – czy te¿ towar, bo Suhlak zacz¹³ powoli przyswajaæ sobie slang ³owców nagród – i tak wci¹¿ przesiadywali w ciasnym kokpicie Z-95. Jak ten Twi’lek, myœla³ Suhlak. On naprawdê dzia³a mi na nerwy. Znosz¹c te oœliz³e, wazeliniarskie odzywki, a do tego szczurzy uœmiech Oba Fortuny, Suhlak mia³ ogromn¹ ochotê chwyciæ w garœæ podwójne, sflacza³e g³owogony i przylepiæ je taœm¹ ciœnieniow¹ do œciany, ¿eby choæ przez chwilê nie majta³y mu siê pod nosem za ka¿dym razem, gdy próbowa³ sterowaæ. No, ale ju¿ nied³ugo bêdê go mia³ na karku… – pomyœla³. Suhlak przygotowa³ g³ówny silnik Z-95 i siêgn¹³ do regulatorów kompensacji wektora. Gdy tylko £owca G³ów znajdzie siê bezpiecznie poza sektorem, bêdzie móg³ spokojnie wykonaæ skok w nadprzestrzeñ. Podniós³ wzrok na iluminator i d³oñ zamar³a mu nad uk³adami kontrolnymi, a oddech uwi¹z³ w gardle. – Co to jest? – Ob Fortuna za jego plecami wyda³ z siebie przera¿ony pisk. Blada d³oñ Twi’leka unios³a siê obok skroni Suhlaka, wskazuj¹c w iluminatorze majestatyczn¹ sylwetkê unosz¹c¹ siê tu¿ przed dziobem Z-95. – To jest… statek Boby Fetta – Suhlak wypowiedzia³ te s³owa jako proste stwierdzenie faktu. Jednak serce podskoczy³o mu prawie do gard³a, krêgos³up zaœ zdrêtwia³ ze strachu. – On nie zgin¹³. 99

Dowodem prawdziwoœci jego s³ów by³ lekki obrót, jaki wykona³ „Niewolnik I”, statek, stanowi¹cy bodaj taki sam symbol Boby Fetta jak jego mandaloriañska zbroja z czarnym wizjerem. Wydawa³o siê, ¿e zawis³ pionowo w przestrzeni, z ob³¹ krzywizn¹ kokpitu dok³adnie poœrodku wyd³u¿onego owalu kad³uba, oflankowan¹ dwoma dzia³ami laserowymi. Ich czarne, groŸne otwory spogl¹da³y wprost na Z-95. Dzia³a by³y zablokowane w celu. Dwa promienie pulsuj¹cej energii uderzy³y w £owcê G³ów. Iluminator wype³ni³ siê bia³ym ¿arem ich uderzenia: ma³y stateczek podskoczy³ od impetu strza³ów. Oœlepiony N’dru Suhlak poczu³, ¿e leci do przodu, wypada z fotela pilota i z rozpêdem l¹duje na twardym ciele swojego pasa¿era. – Nie róbcie nic g³upiego – odezwa³ siê z komunikatora zamontowanego w pulpicie sterowniczym trzeci g³os. G³os Boby Fetta. Trudno by³oby go nie rozpoznaæ, nawet w w¹skiej wi¹zce transmisyjnej z jego statku. – Masz coœ, co jest mi potrzebne. Przyszed³em, ¿eby to zabraæ. – Ca³kowity brak emocji sprawia³, ¿e g³os by³ jeszcze bardziej onieœmielaj¹cy. – Teraz. Oszo³omiony Suhlak stwierdzi³, ¿e powoli wraca mu zdolnoœæ widzenia. Opar³ d³oñ o pozbawion¹ miêœni klatkê piersiow¹ Oba Fortuny i uniós³ siê do pozycji pionowej. Z³apa³ siê fotela pilota i zmusi³ cia³o, aby powlok³o siê do pulpitu sterowniczego Z-95. – Co… co masz zamiar zrobiæ? – Twi’lek wydawa³ siê bliski paniki. – To, co powiedzia³ ten goœæ. – Suhlak wy³¹czy³ g³ówny silnik. – Nic g³upiego. Sabota¿ysta wygl¹da³ mniej wiêcej tak, jak sobie to Fett wyobra¿a³. Doœæ szczup³y, ciemnow³osy, ubrany w kombinezon Bazy Myœliwców Tierfon, z którego oderwano wszystkie insygnia. Ostre rysy twarzy Suhlaka wyra¿a³y chciwoœæ, a w tym momencie równie¿ brak entuzjazmu. – Mam tak¹ zasadꠖ oznajmi³ Boba Fett – ¿e nie wtr¹cam siê do interesów prowadzonych przez inne istoty. Z wyj¹tkiem sytuacji… – sta³ w otworze rêkawa transferowego, zamiast wciskaæ siê do i tak zat³oczonego kokpitu Z-95 Suhlaka – …kiedy to oni wtr¹caj¹ siê w moje sprawy. – Nie ¿yczê sobie twojego wyk³adu na temat praktyki w moim w³asnym fachu – westchn¹³ N’dru Suhlak z ostentacyjnym znu¿eniem. 100

– Nie ¿yczysz te¿ chyba sobie, ¿ebym ciê zabi³. Choæ mia³bym na to wielk¹ ochotê. – Boba Fett przed zejœciem ze statku zabra³ swój zwyk³y arsena³. Nie zaprz¹ta³ sobie g³owy celowaniem z miotacza czy choæby siêgniêciem po broñ wiêkszej mocy. Wystarczy³a sama ich obecnoœæ, milcz¹ca i onieœmielaj¹ca. – Wierz mi, to by³by wy³¹cznie interes. Nic osobistego. Ch³opak nawet nie odpowiedzia³. Pas ze standardowymi pistoletami laserowymi Floty Imperialnej zwisa³ z wystaj¹cego k¹townika konstrukcji noœnej Z-95. Znajdowa³ siê w zasiêgu rêki, ale Suhlak sta³ nieruchomo, z ramionami skrzy¿owanymi na piersi, opuszczon¹ g³ow¹ i wœciek³ym b³yskiem w oku. Dobrze, pomyœla³ Boba Fett. Ch³opak nie jest ca³kiem g³upi. – A skoro ju¿ mowa o interesach… – ³owca nagród zwróci³ siê do drugiej istoty rozumnej w kokpicie Z-95. Twi’lek Ob Fortuna przylgn¹³ plecami do œciany, unosz¹c d³onie do twarzy w konwulsyjnym b³agalnym geœcie. – Mamy ze sob¹ pewne sprawy do omówienia. – Ja… nie wiem, o co ci chodzi – d³onie Oba Fortuny splot³y siê ze sob¹, niczym œlepe, bezw³ose zwierz¹tka. – Jestem tylko py³em pod podeszwami twoich butów. Tylko biednym… i w tej chwili bezrobotnym… s³ug¹ tych, którzy mieli prawdziw¹ si³ê. Ju¿ od chwili, gdy umar³ szanowny pan Cradossk… – Poprawka. Cradossk nie umar³. Zabi³ go w³asny syn, Bossk, a potem zaj¹³ siê zw³okami w sposób, w jaki robi¹ to Trandoszanie. Cia³em Twi’leka wstrz¹sn¹³ dreszcz. Nawet skrzywiony Suhlak jakby nieco zblad³ na wspomnienie trandoszañskich praktyk dynastycznych. W tym momencie ogryzione do bia³oœci koœci Cradosska ze œladami k³ów spoczywaj¹ na honorowym miejscu w komnacie trofeów Bosska. – C󿅠– na twarzy Oba Fortuny pojawi³o siê coœ w rodzaju przymilnego uœmiechu. Podniós³ puste d³onie spodem do góry. Ruch ramion uniós³ zwisaj¹ce w dó³ miêsiste g³owogony. – Nie mo¿esz mnie winiæ o to, ¿e szukam innego miejsca. Bardzo d³ugo by³em majordomusem Cradosska. Nie potrafi³bym teraz pracowaæ dla jego syna, to by³oby dla mnie zbyt przera¿aj¹ce. – To ca³kiem rozs¹dne t³umaczenie. – N’dru Suhlak równie¿ wzruszy³ ramionami, choæ bez takich emocji. – Mo¿e daj ch³opu spokój, co? Spojrzenie spod czarnego wizjera by³o zimne i twarde. Tak samo na pó³ zapomniane legendy opisywa³y mandaloriañskich 101

wojowników, dawno temu pokonanych przez rycerzy Jedi. Boba Fett doskonale wiedzia³, jakie wra¿enie wywiera na innych istotach ten mroczny wzrok – równie dobra broñ, jak ta, która zwisa³a mu z pleców. – Tobie ju¿ da³em spokój – rzek³ cicho do sabota¿ysty. – Przecie¿ ¿yjesz. Jeszcze. Suhlak opar³ siê o fotel pilota. Obejrza³ siê na Oba Fortunê i powoli potrz¹sn¹³ g³ow¹. – To by³ mój najlepszy skok. – Ale… – panika przes³ania³a wszelkie inne uczucia w oczach Twi’leka, wpatrzonych w Bobê Fetta. – Musisz zrozumieæ… – Bardzo du¿o rozumiem – odpar³ Fett. – Nie w tym problem. Wiem ju¿, ¿e ¿aden z was nie chce pracowaæ dla Bosska. Nic mnie nie obchodzi, kto chcia³by pracowaæ dla kogoœ takiego. Interesuje mnie tylko, dla kogo jeszcze pracowa³eœ, pozostaj¹c w s³u¿bie Cradosska. Skóra na g³owogonach Oba Fortuny sta³a siê spocona i przezroczysta. Resztki koloru odp³ynê³y mu z twarzy. – Ale… ale to wariactwo. To k³amstwo! – Skierowa³ desperackie spojrzenie na Suhlaka, jakby spodziewa³ siê znaleŸæ w nim sojusznika. – By³em ca³kowicie lojalny wzglêdem Cradosska! Przysiêgam! – Lojalny… tak, ale na swój w³asny sposób, jak ka¿dy Twi’lek zreszt¹. – Boba Fett nie musia³ siê ruszaæ ze swojego miejsca, by przygwoŸdziæ Oba Fortunê do œciany Z-95. – Mniej wiêcej tyle by³o tej lojalnoœci, ile mo¿na kupiæ za kredyty. Czyjekolwiek kredyty – skierowa³ spojrzenie wizjera w stronê Suhlaka. – Ile ci zap³ac¹ za dostarczenie tego towaru? – U¿y³ terminologii ³owców nagród, choæ w tym przypadku nie mia³o to sensu, poniewa¿ za g³owê Oba Fortuny nikt nie wyznaczy³ nagrody. Suhlak zmierzy³ go zimnym wzrokiem. – Wystarczaj¹co du¿o. Tym razem Boba Fett zrobi³ krok w przód. Siêgn¹³ do ma³ej kieszonki przy pasie i wyj¹³ kilka kredytów. Wcisn¹³ je w d³oñ Suhlaka. – Masz – rzek³. – Uwa¿aj towar za dostarczony. Suhlak przyjrza³ siê kredytom. – Wydaje siê trochê ma³o – mrukn¹³. – Wiesz, co mam na myœli? Up³ynê³o kilka sekund, zanim Boba Fett odpowiedzia³. 102

– Masz nadmiar zimnej krwi – wycedzi³. – To nic z³ego, jeœli siê wie, w jaki sposób zarabiasz na ¿ycie. Mogê nawet czuæ pewien podziw, ale pozwól, ¿e udzielê ci rady. – Fett wróci³ na swoje miejsce przy luku transferowym prowadz¹cym do „Niewolnika I”. – Nie próbuj tego ze mn¹. – Nie! – przeraŸliwy krzyk przerwa³ Bobie Fettowi w pó³ s³owa. Resztki opanowania Oba Fortuny ulotni³y siê nagle. Z twarz¹ zniekszta³con¹ przez strach rzuci³ siê na drug¹ stronê kokpitu Z-95. Jego ciê¿kie g³owogony unosi³y siê nad obleczonymi w opoñczê ramionami. Szponami palców siêgn¹³… nie, nie w stronê gard³a Boby Fetta, lecz po miotacz przy pasie, zwisaj¹cym w pobli¿u fotela pilota. Gwa³towny ruch rzuci³ go g³ow¹ na pierœ Suhlaka; obaj wyl¹dowali na pokrytej metalow¹ krat¹ pod³odze kokpitu. Suhlak kopniakiem uwolni³ siê od ciê¿aru Oba Fortuny i odpe³z³ jak najdalej, os³aniaj¹c siê uniesionym ramieniem. Ob Fortuna podniós³ siê na klêczki i zacz¹³ nerwowo majstrowaæ przy nieznanej broni. D³onie o d³ugich palcach owin¹³ wokó³ rêkojeœci; lufa drga³a konwulsyjnie, celuj¹c we wszystkich kierunkach po kolei. Zanim zdo³a³ znaleŸæ spust i wystrzeliæ, od œcian kokpitu odbi³ siê dziwny, sycz¹cy dŸwiêk. Twi’lek jêkn¹³ z bólu – jakaœ si³a wyrwa³a mu miotacz z d³oni. Broñ zwisa³a teraz na pojedynczej, cienkiej lince biegn¹cej od przegubu Boby Fetta do niewybuchowej rakietki, któr¹ wystrzeli³ ³owca. Cofn¹³ wyci¹gniête ramiê, jednoczeœnie wci¹gaj¹c linkê ukrytym kó³kiem. Miotacz wyprysn¹³ spod nosa spanikowanego Oba Fortuny równie szybko, jak siê dosta³ w jego posiadanie. Boba Fett zrêcznie chwyci³ broñ. – Niezbyt m¹dry gest – zauwa¿y³. Co prawda widz¹c, jak przera¿ony Twi’lek poci siê i zwija, tego w³aœnie nale¿a³o siê spodziewaæ. Fett wypl¹ta³ miotacz z linki i rzuci³ w kierunku Suhlaka. Ch³opiec zdo³a³ podnieœæ siê do pozycji siedz¹cej i obiema rêkami z³apa³ broñ. – Pilnuj go – poinstruowa³ Boba Fett. Wiedzia³, ¿e Suhlak ma przynajmniej tyle rozumu, ¿eby siedzieæ cicho i nie prowokowaæ kolejnego pokazu jego umiejêtnoœci. Ob Fortuna, skulony w skowycz¹cy k³êbek, przywar³ do najdalszej œciany kokpitu. Jego blada twarz lœni³a od potu, g³owogony pozostawia³y mokre, oœliz³e, podobne do œlimaczych œlady na przedniej czêœci szaty. Jêcza³ i daremnie próbowa³ zwin¹æ siê jeszcze 103

ciaœniej, gdy Boba Fett podszed³ do niego i siêgn¹³ w dó³. Chwyci³ go za ko³nierz szaty i postawi³ na nogi. – Idziemy – rzek³ i zawróci³ w kierunku luku transferowego, wlok¹c za sob¹ Fortunê. – Dok¹d… – d³onie Oba Fortuny przylgnê³y do przedramion ³owcy. – Dok¹d idziemy…? – To ciê ju¿ doprawdy nie powinno obchodziæ. – Przepchn¹³ Twi’leka przez w³az w kierunku „Niewolnika I”, czekaj¹cego na drugim koñcu rêkawa. Ob Fortuna potkn¹³ siê, l¹duj¹c na czworakach. – Zatrzymaj siê. Boba Fett us³ysza³ to polecenie zza w³asnych pleców. Skierowa³ w tê stronê spojrzenie ciemnego wizjera. Ujrza³ N’dru Suhlaka stoj¹cego poœrodku kokpitu Z-95, z miotaczem wycelowanym w otwór w³azu, a przy okazji wprost w Fetta. – Co jeszcze? – Boba Fett stan¹³ nieruchomo. – Nie widzisz? – Suhlak uœmiechn¹³ siê krzywo. – Zawali³eœ. Teraz zrobisz to, co ja ci ka¿ê. – Niby dlaczego? – Poniewa¿… – na twarzy Suhlaka widnia³ zadowolony uœmieszek – …jeœli tego nie zrobisz, wywiercê ci dymi¹c¹ dziurê dok³adnie poœrodku brzucha. Boba Fett potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie t¹ zabawk¹, ch³opcze. – Wyci¹gn¹³ przed siebie d³oñ w rêkawicy, na której le¿a³o ogniwo energetyczne, zrêcznie wyjête przed chwil¹ z miotacza. – Jeœli nie zrobi³em z siebie g³upca za pierwszym razem, nie zrobiê tego i za drugim. – Pewnie masz racjê. – Suhlak spojrza³ smêtnie na bezu¿yteczn¹ broñ i opuœci³ rêkê. Podniós³ wzrok na ³owcê nagród. – Odpowiedz mi tylko na jedno pytanie. – Byle krótkie. Straci³em tu ju¿ za du¿o czasu. – Jak to zrobi³eœ? – Suhlak wydawa³ siê naprawdê zainteresowany. – To znaczy… dlaczego nie zgin¹³eœ? – Po prostu – odpar³ Fett. – Wiedzia³em, ¿e bêdzie tam lata³ jeszcze jeden kawa³ek zbrojonej transparistali. Najlepsze pu³apki, jakie zastawia sprytny gnojek, taki jak ty, zawsze maj¹ dwa zestawy szczêk. Dlatego zanim uderzy³em w transparistal, wykona³em statkiem zwrot o sto osiemdziesi¹t stopni, aby jego g³ówne silniki celowa³y dok³adnie w p³ytê. W³¹czy³em je na maksymalny ci¹g, podrzuci³em wysokotermiczny ³adunek wybuchowy i skoczy³em 104

w nadprzestrzeñ, zanim eksplodowa³. – Pozbawiony emocji g³os Boby Fetta sprawia³, ¿e wydawa³o siê to ³atwe. – Podczas gdy ty ogl¹da³eœ to, co zosta³o, mój statek wróci³ do realnej przestrzeni po drugiej stronie. A potem musia³em ju¿ tylko czekaæ. – Hmm… – Suhlak, usadowiony w kokpicie w³asnego statku, z uznaniem skin¹³ g³ow¹. – W takim razie to dlatego chyba puszczasz mnie wolno. ¯ebym opowiada³ ka¿demu, kogo spotkam, jaki z ciebie twardziel. – Mów im, co chcesz. Nie potrzebujê reklamy. Pozwalam ci odejœæ swoj¹ drog¹ tylko z jednego powodu. – To znaczy? Boba Fett wrzuci³ do kokpitu Z-95 ogniwo energetyczne. Ma³y przedmiot ze szczêkiem potoczy³ siê po pod³odze. – Jesteœ po prostu najlepszym sabota¿yst¹ ³owów, jakiego znam, przynajmniej od jakiegoœ czasu. A jeœli jesteœ najlepszy teraz… to nie muszê siê martwiæ, ¿e bêdziesz siê wtr¹ca³ do moich spraw w przysz³oœci. – Mo¿e – cicho odrzek³ Suhlak. – Nastêpnym razem bêdê jeszcze lepszy. – No to wtedy bêdê siê martwi³. Boba Fett jednym palcem wcisn¹³ podk³adkê kontroln¹ na rêkawie zbroi. W³az transferowy podniós³ siê i zatrzasn¹³, oddzielaj¹c hermetyczn¹ œluz¹ Z-95. Odwróci³ siê, czekaj¹c, a¿ rêkaw od³¹czy siê i wsunie z powrotem w niezbyt odleg³y kad³ub „Niewolnika I”. Twi’lek Ob Fortuna zaoszczêdzi³ mu fatygi. Boba Fett znalaz³ go z kawa³kiem cienkiej linki, która wyrwa³a mu miotacz, zaciœniêtym wokó³ szyi i mocno zadzierzgniêtym jego w³asnymi d³oñmi. Wyraz przera¿enia, który zastyg³ w otwartych oczach martwego stworzenia, by³ niemym œwiadectwem, ¿e wola³ samobójstwo ni¿ to, co – jak sobie wyobra¿a³ – mog³o go spotkaæ z r¹k porywacza. Bobie Fettowi to nie przeszkadza³o. By³ to jeden z tych niewielu przypadków w jego praktyce, kiedy ofiara ³owów by³a wiêcej warta martwa ni¿ ¿ywa. Wiedzia³ za du¿o, myœla³ Fett. Zw³aszcza o tym, co dzia³o siê za kulisami roz³amu w Gildii £owców Nagród. A jak ka¿dy Twi’lek Ob Fortuna po prostu za du¿o gada³. Teraz ju¿ nie bêdzie. Jeœli chodzi o martwego Fortunê, pozosta³a jeszcze tylko jedna sprawa do za³atwienia. Inne istoty rozumne, o wiele potê¿niejsze, ni¿ kiedykolwiek móg³by siê staæ ten roztrzêsiony, oportunistyczny twi’lekiañski majordomus, bêd¹ na pewno zainteresowane 105

milczeniem na temat pewnych spraw. I bêd¹ chcia³y dowodu, ¿e milczenie to zostanie zachowane. Boba Fett wyj¹³ z kieszeni zbroi narzêdzia i ukl¹k³ obok wci¹¿ ciep³ego cia³a. Pozostawi³ sztywniej¹cego trupa Oba Fortuny w rêkawie transferowym. Po powrocie na pok³ad „Niewolnika I” wrzuci³ do szafki w magazynku szczelnie zamkniêt¹ torbê, któr¹ mia³ ze sob¹, i wspi¹³ siê po drabince do kokpitu. Usadowiony w fotelu pilota, nacisn¹³ przycisk przedmuchania œluzy powietrznej rêkawa. Szybkie uderzenie sprê¿onego powietrza powinno wystarczyæ, aby wys³aæ zw³oki w pró¿niê na tyle blisko statku Suhlaka, aby ten móg³ po raz ostatni dok³adniej przyjrzeæ siê zw³okom – nawet z kokpitu. Fett znów nacisn¹³ przycisk uruchomienia g³ównego silnika, kieruj¹c siê poza sektor. Jednoczeœnie wstukiwa³ wspó³rzêdne do nastêpnego skoku. Mia³ jeszcze parê interesów, które musia³ za³atwiæ, zanim skoñczy zadanie. Zawsze mia³ kilka spraw do za³atwienia.

106

ROZDZIA£

&

Pewnego dnia, myœla³ ksi¹¿ê Xizor, pewnego dnia zobaczymy siê twarz¹ w twarz. Albo tu, albo na Coruscant, w sali tronowej samego Imperatora, czy w jakimœ smêtnym, odleg³ym k¹cie galaktyki… ale ten moment na pewno nadejdzie. Po raz ostatni. A potem ma³a wojna, œmiertelna i osobista, pomiêdzy nim a Darthem Vaderem, Mrocznym Lordem Sithów, wreszcie dobiegnie koñca. Tak czy inaczej. Ruszy³ wysoko sklepionym korytarzem pa³acu. Zmierzch s³oñca Coruscant rzuca³ pod ostrym k¹tem promienie krwawego œwiat³a na bogato inkrustowan¹ pod³ogê pod stopami Xizora. Z ka¿dym krokiem pojedynczy, nie spleciony warkocz czarnych jak noc w³osów, sczesany w ty³ z nagiej czaszki, sp³ywa³ mu na szerokie ramiona niczym lœni¹ca ¿mija. Xizor skupi³ myœli, bo zbli¿a³ siê do potê¿nych drzwi sali tronowej Imperatora. Problemy dominium – zarówno Imperium Palpatine’a, jak i Czarnego S³oñca Xizora – by³y rozliczne i pilne, tym bardziej ¿e na scenê wkroczy³ bezwstydny Sojusz Rebeliantów. A teraz Xizora wezwano na audiencjê przed oblicze najwy¿szej w³adzy galaktyki –zasuszonego, starego cz³owieka. Gdyby nie oczy, g³êboko osadzone w posêpnej, pooranej zmarszczkami twarzy – równie zimne i rozkazuj¹ce, jak fioletowe oczy Xizora – ktoœ, kto spotka³by go w jakimœ mrocznym zau³ku stolicy imperialnej na Coruscant, nigdy by nie pomyœla³, ¿e Imperator jest kimœ wiêcej, ni¿ tylko ¿ebrakiem w czarnym p³aszczu. Lecz raz spojrzawszy w te oczy, tak doszczêtnie pozbawione wszelkich wy¿szych uczuæ, Xizor móg³ zrozumieæ, w jaki sposób dawny 107

senator Palpatine dosiad³ i okie³zna³ najpotê¿niejsze z imperiów zbudowanych na gruzach starej Republiki. Gdyby ambicje Xizora mia³y jakiekolwiek granice – s³aboœæ lub g³êboko skrywane uczucie – wydar³by je z siebie, bior¹c przyk³ad z Imperatora. Xizor nie mia³ pojêcia, czy mistyczna, wszechogarniaj¹ca i wi¹¿¹ca wszechœwiat Moc, o której mówili Imperator i Darth Vader, by³a prawdziwa – nie potrafi³ wiêc uwierzyæ w ni¹ bardziej ni¿ we w³asn¹ si³ê i spryt. Ale ciemna strona Mocy by³a si³¹, której istnienie móg³ poœwiadczyæ. Widzia³ j¹ w oczach wyzieraj¹cych spod czarnego kaptura Imperatora, niczym podwójne studnie grawitacyjne, które mog¹ poch³on¹æ i zmia¿d¿yæ ducha s³abszej istoty. Wysokie, rzeŸbione w skomplikowane wzory drzwi rozsunê³y siê przed Xizorem. Po raz kolejny znalaz³ siê w obecnoœci czarnej si³y. – Xizor… – prosty tron Imperatora obróci³ siê, a os³oniête kapturem spojrzenie i pozbawiony humoru uœmieszek w¹skich warg zwróci³y siê ku centralnej czêœci zimnej, pustej komnaty. Odwieczna, zdawa³oby siê, postaæ by³a g³êboko wciœniêta w siedzenie, jakby ciê¿ar jej myœli i planów przyt³acza³ j¹ do rdzenia planety. – Znajdujê przy tobie wiêcej radoœci, ni¿ mo¿na znaleŸæ przy tchórzliwych poddanych. Sala tronowa by³a pusta, ale czu³o siê w niej czyj¹œ obecnoœæ. Nie obracaj¹c g³owy, k¹tem oka Xizor dostrzeg³ mroczne widmo. Holograficzny obraz Lorda Vadera, niematerialny, lecz przyt³aczaj¹cy, zajmowa³ miejsce przy jednej ze œcian sali. Xizor zwróci³ wzrok ku Imperatorowi. – Czynisz mi zaszczyt swoj¹ pochwa³¹, mój panie. K¹cik bezkrwistych ust Palpatine’a wykrzywi³ siê w z³oœliwym uœmieszku. – Nie chwalê ciê, Xizorze. Tak jak i inni moi s³udzy ani mnie nie zaskakujesz, ani nie rozczarowujesz. Zawsze spodziewam siê g³upoty i niekompetencji i stwierdzam, ¿e moje oczekiwania nie s¹ nadaremne. Z³oœliwy jêzyk Imperatora by³ czymœ normalnym. Xizor ju¿ do niego przywyk³, choæ s³owa wci¹¿ parzy³y jego hard¹ duszê. Pewnego dnia, starcze… Jego myœli, ukryte g³êboko w zakamarkach mózgu pod nag¹ czaszk¹, stanowi³y milcz¹c¹ i starannie ukrywan¹ obietnicê. Ani twoja drogocenna Moc, ani twoi s³udzy nie bêd¹ w stanie ciê ocaliæ, obieca³ sobie. Na razie jednak nale¿y kontynuowaæ pokaz s³u¿alstwa. 108

– Jeœli ciê zawiod³em, mój panie – Xizor opuœci³ g³owꠖ pozwól wyraziæ, jak bardzo tego ¿a³ujê. Holograficzny obraz Lorda Vadera odezwa³ siê nagle: – Nie daj siê zwieœæ tej istocie. – Pasma wizyjnych zak³óceñ przesuwa³y siê wzd³u¿ czarnej postaci, która unios³a jedno holograficzne ramiê, palcem wskazuj¹c na Xizora. – Jego s³owa s¹ wytworne, jak zawsze, ale równie puste, jak jego niedotrzymane obietnice. – Odwa¿ne s³owa, Lordzie Vader – Xizor pozwoli³ sobie na b³ysk wœciek³oœci w oczach. – Zw³aszcza jak na kogoœ, kto ju¿ dawno temu obieca³ Imperatorowi, ¿e Sojusz Rebeliantów zostanie zniszczony. Rebelianci zdaj¹ siê drwiæ sobie z obietnic, jakie z³o¿y³eœ swojemu panu. Gdyby Darth Vader znajdowa³ siê teraz fizycznie w sali tronowej, s³owa te mog³y kosztowaæ Xizora ¿ycie. Wiedzia³, w jak niebezpieczn¹ grê siê wdaje, widzia³ wyraŸnie reakcjê ciemnej postaci, ciemn¹ szatê wzdymaj¹c¹ siê niczym przes³aniaj¹ca s³oñce burzowa chmura, spojrzenie zza czarnych soczewek he³mu ra¿¹ce jak b³yskawica. – Pozwolê sobie ostrzec ksiêcia… – w s³owach Vadera zabrzmia³ z³owró¿bny i g³êboki ton. Jego chrapliwy oddech transmitowany z mostka „Egzekutora” by³ równie g³oœny. W³aœnie niedawno obj¹³ w posiadanie ten nowy statek flagowy, który zast¹pi³ poprzedni – „Niszczyciel”. GroŸba mrocznych mocy na tle otaczaj¹cego go arsena³u wydawa³a siê jeszcze potê¿niejsza. – Twoj¹ niewczesn¹ gwa³townoœæ usprawiedliwiaj¹ czêœciowo m³odoœæ i brak doœwiadczenia, ale moja cierpliwoœæ zaczyna siê poma³u wyczerpywaæ. Xizor poczu³ ucisk na gardle, jak gdyby niewidzialna d³oñ zaciska³a siê na jego krtani, odcinaj¹c dop³yw krwi i powietrza do mózgu. Nie by³ pewien, czy to sobie wyobra¿a, czy mo¿e g³êboko ukryta s³aboœæ dopuszcza do przes¹czania siê w jego myœli bezrozumnego strachu, czy te¿ moc Vadera mo¿e siêgaæ tak daleko. Niejednokrotnie mia³ ju¿ do czynienia z niezaprzeczaln¹ si³¹ mrocznego lorda, jego umiejêtnoœci¹ wyciskania na odleg³oœæ ¿ycia z istot, które Vader uwa¿a³ za gorsze od siebie. Zdenerwowaæ go, nie wype³niæ jego polecenia lub w jakikolwiek sposób popsuæ mu plany znaczy³o ryzykowaæ bardzo nieprzyjemn¹ œmieræ przez uduszenie. Przed oczami Xizora zaczê³y siê pojawiaæ i ³¹czyæ czarne plamy, pierwsze oznaki braku tlenu. Niewidzialny uchwyt wydawa³ 109

siê teraz niezaprzeczalnie prawdziwy, niczym piêœæ na gardle, unosz¹ca mu w górê podbródek i dŸwigaj¹ca cia³o na palce stóp. Up³yw czasu, mierzony biciem serca Xizora, spowolni³ siê, a potem zatrzyma³ zupe³nie. Zwykle na tym etapie interweniowa³ Imperator, jakby przywo³ywa³ do nogi psa obronnego. Byæ mo¿e tym razem pozwoli, aby to potrwa³o a¿ do œmiertelnego zakoñczenia. Poprzez ciemnoœæ wype³niaj¹c¹ umys³ i czaszkê Xizora przebi³a siê jedna myœl: „Nie zosta³em tu wezwany na audiencjê u Imperatora, lecz na egzekucjê… Moj¹ w³asn¹ egzekucjꅔ Ciemnoœæ rozdar³a nagle czerwona fala wœciek³oœci, wznosz¹ca siê z g³êbi istoty Xizora. Wœciek³oœci – i ¿¹dzy ¿ycia. – Cierpliwoœæ… – ksi¹¿ê Xizor z trudem zdo³a³ przecisn¹æ to s³owo przez obrêcz zaciskaj¹c¹ siê na jego gardle. Wysi³ek sprawi³, ¿e zakrêci³o mu siê w g³owie, a otaczaj¹ca go sala tronowa nagle wyda³a siê zamglona. – Cierpliwoœæ jest cnot¹… za któr¹ nagroda… – By³ bliski ca³kowitej utraty œwiadomoœci. Wiedzia³ jednak, ¿e jeœli siê podda, umrze. – …jest dla Imperium… – Dobrze powiedziane, Xizorze. – W g³osie Imperatora Palpatine’a, ledwie s³yszalnym w czarnej mgle, zabrzmia³a nuta rozbawienia. – B¹dŸ pewien, ¿e inne moje s³ugi uwa¿am za jeszcze bardziej k³opotliwe ni¿ ty sam. Twoje drobne rozrywki nu¿¹ mnie, Vader. Puœæ go. Ucisk na gardle Xizora – wyimaginowany lub realny – znik³, jakby pêk³ sznur szubienicy. Z trudem zdo³a³ utrzymaæ siê na nogach, gdy piêœæ podtrzymuj¹ca dot¹d jego ciê¿ar ulotni³a siê nagle. Ksi¹¿ê utrzyma³ siê jednak w pozycji pionowej samym wysi³kiem woli, wci¹gaj¹c w p³uca powietrze i odrzucaj¹c ramiona w ty³. Pozwoli³, by jego twarz zamar³a jak nieruchoma maska, ukrywaj¹ca falê nienawiœci zarówno do Vadera, jak i Imperatora. Wystarczaj¹co irytuj¹ce by³o ju¿ to, ¿e igrali z nim, u¿ywaj¹c intelektualnych zagadek czy tajemniczej Mocy, któr¹ obaj w³adali po mistrzowsku. Lecz daæ siê tak poni¿yæ Vaderowi, autorowi eksperymentu z broni¹ biologiczn¹, która kiedyœ zabi³a setki tysiêcy Falleenów na ich w³asnej planecie… a ta jatka objê³a równie¿ w³asn¹ rodzinê Xizora, jego rodziców, wujów i ukochane potomstwo… Xizorowi wydawa³o siê, ¿e ka¿dy haust filtrowanego powietrza imperialnej sali tronowej pali mu p³uca niczym opary kwasu. – Twoja wola, mój panie – przemówi³ znów Vader. Holograficzny obraz wyprostowa³ siê, krzy¿uj¹c ramiona na piersi. – Choæ 110

odda³bym przys³ugê Imperium, gdybym na zawsze usun¹³ ksiêcia Xizora z dworu. – Mo¿liwe, mo¿liwe, Vader – uci¹³ Imperator niedba³ym gestem bezkrwistej d³oni – ale to ja bêdê decydowa³, kiedy to siê stanie. A do tego czasu nie ¿yczê sobie sprzeczek pomiêdzy moimi s³ugami. K³ócicie siê ze sob¹, podczas gdy Rebelia rozkwita. – Poorana zmarszczkami twarz sposêpnia³a. – Czy ja naprawdê muszê siê wszystkim zajmowaæ osobiœcie? – Tylko wtedy, kiedy zabraniasz mi walczyæ w twoim imieniu, mój panie – Xizor roz³o¿y³ rêce d³oñmi do góry. – Ka¿dy atom mojej istoty jest na twoje rozkazy. – Jak¿e mi³o by³oby w to uwierzyæ, Xizorze. Ale nie jestem a¿ takim g³upcem. – Imperator wykona³ szybki gest, przerywaj¹c hologramowi Dartha Vadera, zanim ten zd¹¿y³ oznajmiæ swoj¹ aprobatê. – Ca³kowita lojalnoœæ kogoœ o twojej perwersyjnej naturze i wygórowanych ambicjach by³aby cudem poza zasiêgiem Mocy. Nawet bez Mocy twoje serce jest dla mnie ca³kowicie przejrzyste. Nie jesteœ tak pozbawiony egoizmu, jak chcia³byœ mi wmówiæ, Xizorze. Jeœli chcesz zobaczyæ, jak Imperium osi¹ga swoj¹ ostateczn¹ chwa³ê, jak jego panowanie nad galaktyk¹ staje siê pe³ne i ca³kowite, twoje pragnienie powodowane jest g³ównie w³asn¹ ¿¹dz¹ chwa³y i mocy. Wi¹¿esz swoje ambicje z Imperium, poniewa¿ wiesz, ¿e to najlepszy sposób na ich spe³nienie. Xizor spogl¹da³ w oczy Imperatora. – Nie zaprzeczê temu, mój panie, ale czy wierny s³uga nie powinien zostaæ wynagrodzony za wszystko, co czyni w imieniu swojego w³adcy? Imperator odwróci³ tron, s³uchaj¹c s³ów Xizora. Chwilê wygl¹da³ przez wysoko sklepione ekrany widokowe, za którymi widaæ by³o rozpostarte imperialne miasto i rozgwie¿d¿one niebo poza nim. Potem zwróci³ siê znowu w stronê Xizora i holograficznej podobizny Vadera. – O, tak, zostaniesz sowicie wynagrodzony, tego siê nie obawiaj. – Rêce Palpatine’a spoczywa³y na porêczach tronu jak martwe. – Kiedy zmia¿d¿ymy Rebeliê, kiedy unicestwimy tych wszystkich, którzy mi siê sprzeciwiaj¹, ci, którzy mi s³u¿yli, zostan¹ nagrodzeni najwiêksz¹ ze wszystkich nagród: bêd¹ mieli okazjê dalej s³u¿yæ mnie i Imperium. Do czasu, a¿ z³ami¹ ciê wiek i trudy tej s³u¿by, a mnie ju¿ na nic siê nie przydasz. Taka jest moja lojalnoœæ wobec tych, którzy na ni¹ zas³u¿yli. 111

Xizor raz jeszcze sk³oni³ g³owê. – Niczego wiêcej nie pragnê, mój panie. – Pragniesz czy nie, to nie ma znaczenia. Nic nie ma znaczenia oprócz mojej woli. Nie podnosz¹c g³owy, Xizor spojrza³ k¹tem oka na obraz holograficzny Dartha Vadera. Nawet z takiego oddalenia, gdy jego wróg nie by³ fizycznie obecny w pomieszczeniu, czu³ pogardê i podejrzliwoœæ mrocznego lorda. On wie, pomyœla³ Xizor. Wie, ale nie potrafi tego udowodniæ. Mo¿e zreszt¹ nie mia³oby to znaczenia, gdyby Vader zdo³a³ czegoœ dowieœæ. Wszystkie jego oskar¿enia o zdradê nie by³y nic warte wobec pokrêtnej strategii Imperatora, który udawa³, ¿e wierzy w oddanie falleeñskiego ksiêcia. S³owa „Czarne S³oñce” pada³y z ust Vadera przy innych okazjach – przynajmniej tak informowali Xizora jego szpiedzy na dworze – a Imperator zbywa³ je jednym gestem koœcistej d³oni, jakby nie by³o to niczym wiêcej ni¿ strzêpkami plotek i k³amstw. Ale czy Palpatine wie, ¿e ja wiem? – zastanawia³ siê Xizor. Jeœli Imperator myœla³, ¿e Xizor da siê nabraæ na jego szaradê, to z nich dwóch on jest wiêkszym g³upcem. Chodzi³o o to, kto kogo pierwszy przy³apie. Organizacja przestêpcza Czarne S³oñce, kontrolowana przez ksiêcia Xizora, mia³a w³asne plany rozwoju i dominacji galaktyki, jakby stanowi³a cieñ rzucany przez Imperium. Wszêdzie, gdzie siêgnie Palpatine, siêgnie równie¿ Czarne S³oñce. A Imperator jest stary i coraz bardziej to widaæ. S³awetna Moc, czymkolwiek jest, nie zdo³a utrzymywaæ go przy ¿yciu wiecznie. A wtedy Czarne S³oñce wychynie z ciemnoœci jako samodzielna potêga i obejmie Imperium jak swoje, jak skarb wyjêty z bezw³adnych palców Palpatine’a. Jeœli jest coœ, czego naprawdê nauczy³em siê od tego starego, myœla³ ksi¹¿ê Xizor, to to, ¿e ambicja jest tak nieskoñczona jak sam wszechœwiat. By³a to lekcja, która bardzo siê Xizorowi spodoba³a. Potrafi³ wytrzymaæ wiele drobnych, ma³o znacz¹cych poni¿eñ z r¹k Palpatine’a i Vadera, aby ujrzeæ dzieñ, w którym wykorzysta te nauki. Cierpliwoœæ, umiejêtnoœæ kontrolowania gniewu i ¿¹dzy zemsty, by³a jedn¹ z najwiêkszych sztuk walki. I najtrudniejsz¹ do opanowania: Xizorowi wystarczy³o tylko spojrzeæ na holograficzn¹ podobiznê Lorda Vadera, stoj¹c¹ w sali tronowej Imperatora, by d³onie zaczê³y mu siê zaciskaæ w piêœci. Pewnego dnia, powiedzia³ sobie ksi¹¿ê. A do tego czasu trzeba patrzeæ i czekaæ. 112

– Bêdzie, jak zechcesz, mój panie. – Xizor podniós³ wzrok i popatrzy³ Imperatorowi prosto w oczy. – Mo¿e teraz – przemówi³ obraz Dartha Vadera – Imperator raczy okreœliæ jakoœæ us³ug ksiêcia Xizora. Nie tak dawno temu Xizor powiedzia³, ¿e ma wielkie plany zniszczenia Gildii £owców Nagród, a wtedy wszystkie korzyœci pop³yn¹ do Imperium. – Obraz Vadera spojrza³ z pogard¹ na falleeñskiego ksiêcia. – Z pewnoœci¹ do tej pory plany te przynios³y ju¿ pewne owoce. Czy by³y one równie niematerialne, jak lojalnoœæ ksiêcia? – Doskonale, Lordzie Vader – Imperator pokiwa³ g³ow¹ z aprobat¹. – Odczytujesz moje pragnienia, to cecha oddanego, cennego s³ugi. – Wzrok Palpatine’a nabra³ ostroœci, gdy przeniós³ siê na Xizora. – A ty? Twoja przemowa by³a bardzo… ciekawa. Przedstawi³eœ nam plan tak pe³en pychy, ¿e da³em ci swoje pozwolenie, by wprowadziæ go w ¿ycie. By³bym rozczarowany, gdybym us³ysza³, ¿e nie poczyni³eœ ¿adnych postêpów w zniszczeniu organizacji ³owców nagród. A jednak… – oczy Imperatora zwêzi³y siê w szparki; wygl¹da³y jak ciêcia no¿a w pomarszczonej skórze. – Otrzymujê bardzo sprzeczne raporty dotycz¹ce efektów twoich planów. – Zwróci³ siê do drugiej postaci w sali tronowej. – Czy¿ nie tak, Lordzie Vader? – Dok³adnie tak to wygl¹da, mój panie – w chrapliwym g³osie Vadera zabrzmia³a nuta triumfu. – Wczeœniej ju¿ sugerowa³em ci, mój panie, byœ nie traci³ swojego cennego czasu i energii na te daremne, bezsensowne poœcigi. Rebelia musi byæ naszym priorytetem: wzrasta w si³ê, podczas gdy ksi¹¿ê Xizor uszczupla nasze si³y w krucjacie, która nic nam nie da, nawet jeœli zakoñczy siê zwyciêstwem. – Opanuj swój gniew, Lordzie. Znalaz³eœ siê niebezpiecznie blisko kwestionowania mojej m¹droœci, atakuj¹c zalety planu Xizora. Uzna³em, ¿e jest doœæ intryguj¹cy, kiedy po raz pierwszy nam go przedstawi³, uwa¿am wiêc, ¿e twoje protesty opieraj¹ siê raczej na gniewie i zazdroœci ni¿ na prawdziwej analizie strategicznej. Vader nie odpowiedzia³, ale Xizor dostrzeg³, ¿e hologram zesztywnia³ lekko w fa³dach czarnej szaty. Oznacza³o to, ¿e Imperator trafi³ w czu³y punkt. – Mo¿e ró¿nica pomiêdzy mn¹ a Lordem Vaderem polega na tym – grzecznie odezwa³ siê Xizor – ¿e ja nie w¹tpiê w bliskie zwyciêstwo Imperium nad Sojuszem Rebeliantów. Uwa¿am wiêc, 8 – Spisek Xizora

113

¿e warto jest zwróciæ uwagê na zarz¹dzanie Imperium, skoro jego panowanie ma staæ siê niezaprzeczalnym faktem. Zauwa¿y³, ¿e te s³owa spodoba³y siê Imperatorowi, bo s³aby uœmieszek uniós³ jeden k¹cik ust Palpatine’a. – Widzisz, Vader? – Imperator machn¹³ rêk¹ w kierunku ksiêcia Xizora. – Dlatego w³aœnie w³adam Moc¹ lepiej ni¿ ty. Bez pewnoœci nie mo¿e byæ prawdziwej potêgi. Nie wystarczy próbowaæ zniszczyæ Rebeliê, trzeba to zrobiæ. Holograficzny obraz Vadera sta³ nieruchomo, ch³ostany jêzykiem Imperatora. – Mówisz o ró¿nicach pomiêdzy mn¹ a ksiêciem Xizorem. Jest jednak jeszcze jedna ró¿nica, któr¹ nale¿y wzi¹æ pod uwagê. Jest to ró¿nica pomiêdzy dziecinn¹ wiar¹ a rozumnym przygotowaniem. Nawet admira³owie floty imperialnej, wierz¹cy wy³¹cznie w sztuczki techniczne w rodzaju Gwiazdy Œmierci, te¿ wiedz¹, ¿e musz¹ walczyæ i niszczyæ Rebeliantów, zanim dokona siê zwyciêstwo Imperium. To nie by³ dobry ruch, pomyœla³ Xizor z mieszanin¹ niedowierzania i satysfakcji. Zawsze wiedzia³, ¿e Darth Vader uwa¿a g³adkie komuna³y dyplomacji za coœ niegodnego siebie. Pomimo niezaprzeczalnej lojalnoœci wobec swego pana wci¹¿ jeszcze potrafi³ go rozgniewaæ. A tym razem uda³o mu siê na pewno, bo twarz Imperatora pociemnia³a z gniewu. – Nawet dziecko – rzek³ Palpatine niskim, z³owró¿bnym g³osem – powinno wiedzieæ, ¿e szaleñstwem jest sprzeczaæ siê z kimœ takim jak ja. Uwa¿asz siê za m¹drzejszego, co, Vader? Wci¹¿ narzucasz mi siê ze swoimi niechcianymi radami, chocia¿ ostrzeg³em ciê przed konsekwencjami. – Czyniê to, mój panie, nie po to, aby ci siê sprzeciwiæ, lecz… – Milcz! – To jedno s³owo trzasnê³o w powietrzu sali tronowej niczym tn¹cy koniec pejcza. – Wiem lepiej od ciebie, jakie s¹ twoje intencje! – D³onie Imperatora zacisnê³y siê na porêczach tronu. – Twoje myœli s¹ dla mnie jak otwarta ksiêga o s³owach zapisanych tak wielkimi literami, ¿e nawet idiota by je odczyta³. Pozwoli³eœ, by twoja nienawiœæ do ksiêcia Xizora zawiod³a ciê na niebezpieczne tereny, gdzie ¿ycie niepos³usznego s³ugi jest tylko zabawk¹, któr¹ mogê zmia¿d¿yæ. – Imperator uniós³ szponiaste d³onie, zaciskaj¹c zakrzywione palce w sztywn¹, koœcist¹ piêœæ. – Nie jesteœ dla mnie a¿ tak u¿yteczny, abym musia³ tolerowaæ tê niesubordynacjê. 114

Rozkoszuj¹c siê poni¿eniem swojego wroga, Xizor obserwowa³, jak holograficzny obraz Dartha Vadera stoi niczym czarna ska³a na brzegu miotanego sztormem morza, w milczeniu znosz¹c uderzenia fal. Kiedy jednak gniewny strumieñ s³ów Imperatora umilk³, obraz Vadera przykl¹k³ na jedno kolano, a okryta czarnym he³mem g³owa pochyli³a siê w geœcie poddania. – Jak sobie ¿yczysz, mój panie – g³os przekazywany wraz z obrazem pozbawiony by³ wszelkich uczuæ. – Uczyñ ze swoim s³ug¹, co zechcesz. – Wszystko w swoim czasie. – G³os Palpatine’a brzmia³ gniewnie, jakby uzna³ przeprosiny Vadera za ledwie zadowalaj¹ce. – Do tego czasu wci¹¿ jeszcze jesteœ dla mnie coœ niecoœ wart. Wygra³em, pomyœla³ Xizor. Przynajmniej tê rundê. Nie musia³ nawet nic robiæ, aby sprawy potoczy³y siê tym torem, wystarczy³o tylko pozwoliæ, aby arogancki Lord Vader sam sobie wykopa³ grób. Mroczny Lord Sithów by³ tak przyzwyczajony uwa¿aæ inne istoty rozumne za gorsze od siebie, ¿e najmniejszy nawet opór wytr¹ca³ go z równowagi. To w³aœnie doprowadzi³o go do wypowiedzenia tak niem¹drych i gwa³townych s³ów pod adresem Imperatora. Jego jedyn¹ metod¹ dzia³ania jest atak, zauwa¿y³ Xizor. Jeœli wojownik nie posiada umiejêtnoœci strategicznego wycofania siê i przeczekania burzy, nie ¿a³uj¹c czasu, nale¿y to uznaæ nie za jego cnotê, lecz wadê. Jak d³ugo Imperator Palpatine jest o wiele silniejszy od Vadera, nietrudno wymanewrowaæ tego ostatniego tak, by pad³ ofiar¹ gniewu swojego pana. A to odwróci jego uwagê ode mnie, myœla³ zadowolony Xizor. Jeœli Vader popad³ w nie³askê, choæby na krótko, by³ to zawsze pewien awans dla jego przeciwników. By³a tylko jedna rzecz, o której Xizor nigdy nie móg³ zapomnieæ: takie chwilowe wyniesienie zawsze drogo kosztowa³o. Jeœli przedtem Darth Vader czu³ do niego wrogoœæ, teraz wzros³a ona wielokrotnie. Xizor by³ œwiadkiem poni¿enia Vadera, widzia³ tego dumnego ducha mia¿d¿onego pod podeszw¹ buta Imperatora – a to oznacza³o, ¿e podpisa³ na siebie wyrok œmierci… gdyby Vader mia³ okazjê go wykonaæ. A Xizor wiedzia³ teraz, nawet lepiej ni¿ przedtem, ¿e Vader poœwiêci temu zadaniu jeszcze wiêcej si³. Od pe³nego zaanga¿owania siê w dzie³o zniszczenia Xizora mog³aby go odwieœæ tylko jedna rzecz: rosn¹ce zagro¿enie dla Imperium ze strony Sojuszu Rebeliantów. Jeœli Rebeliê uda siê zd³awi栖 a Xizor czu³, ¿e istniej¹ na to du¿e szanse – wówczas, cokolwiek siê zdarzy, Xizor bêdzie mia³ do pokonania doprawdy potê¿nego wroga. 115

Ta perspektywa jakoœ go nie niepokoi³a. Bêdê gotów, myœla³, ogl¹daj¹c siê na klêcz¹c¹ nieruchomo podobiznê Vadera. Myœl o tej ostatecznej konfrontacji – tak d³ugo odk³adanej i tak niecierpliwie oczekiwanej – sprawi³a, ¿e krew zaczê³a mu ¿ywiej kr¹¿yæ w ¿y³ach. Imperator Palpatine przerwa³ rozmyœlania Xizora: – Doœæ tych k³ótni! – Wycelowa³ w Xizora koœcisty palec. – Nie wyobra¿aj sobie, ¿e potrafisz ukryæ przede mn¹ swoje myœli. Pochlebiasz sobie, jeœli s¹dzisz, ¿e da³em siê nabraæ na twoje wybiegi, Xizor… albo jeœli wydaje ci siê, ¿e nie znalaz³em ¿adnych racji w krytycznej opinii Lorda Vadera o twoich planach i dzia³aniach. Obiecywa³eœ rozbicie Gildii £owców Nagród i nieustanny dop³yw takich s³ug, jakich Imperium najbardziej potrzebuje: sprytnych i prê¿nych najemników, którzy zajêliby miejsce têpych nieudaczników, jacy mnie obleŸli. – Palpatine pochyli³ siê do przodu w swoim tronie, wpijaj¹c zimne, œwidruj¹ce spojrzenie w stoj¹c¹ przed nim postaæ. – Przychodz¹ do mnie rozmaite raporty, dotycz¹ce postêpów twojego spisku przeciwko Gildii. Ale wynik wydaje mi siê cokolwiek… niejasny. Co na to powiesz, ksi¹¿ê? Xizor sk³oni³ g³owê i znów spojrza³ w te pozornie martwe oczy. – Wyjaœnienie jest doœæ proste, mój panie. – Roz³o¿y³ rêce. – Kampania przeciwko Gildii £owców Nagród nie zakoñczy³a siê jeszcze. Pozosta³o wiele do zrobienia… – I zawsze tak bêdzie – przemówi³ holograficzny obraz Vadera. – Te plany s¹ skazane na niechlubn¹ klêskê. Imperator pos³a³ Vaderowi ponure, ostrzegawcze spojrzenie i znów zwróci³ siê do Xizora. – Nie przypominam sobie – powiedzia³ – abyœ mówi³ cokolwiek o etapach spisku. Kiedy sk³ada³eœ mi propozycjê, sprawa wygl¹da³a na zupe³nie prost¹. Wystarczy tylko wprowadziæ znanego ³owcê nagród Bobê Fetta do Gildii, a ona sama rozwi¹¿e siê z w³asnej i nieprzymuszonej woli. – Twoja pamiêæ jest bardzo dok³adna, mój panie – Xizor twierdz¹co skin¹³ g³ow¹. – Wyznajê mój b³¹d. Nie przewidzia³em, co siê potem wydarzy w Gildii £owców Nagród. – To znaczy…? Ty ju¿ wiesz, staruchu. Xizor by³ pewien, ¿e Imperator bawi siê jego kosztem. – Gildia £owców Nagród nie rozpad³a siê ca³kiem. Rozdzieli³a siê na dwie rywalizuj¹ce frakcje, Prawdziw¹ Gildiê i Komitet 116

Zreformowanej Gildii. Ta ostatnia jest pod kontrol¹ ³owcy nagród Bosska, syna ostatniego przywódcy Gildii, Cradosska. – Rozumiem. – D³onie Imperatora spoczywa³y nieruchomo na porêczach tronu. – Raporty, które do mnie dotar³y, donosi³y, ¿e to Bossk zabi³ Cradosska. – Tak istotnie by³o, mój panie. Imperator uœmiechn¹³ siê nieprzyjemnie. – Wygl¹da na to, ¿e ten ³owca nagród Bossk jest w³aœnie takim typem, który uwa¿a³eœ za najbardziej odpowiedni do s³u¿by Imperium. Bezlitosny i ambitny, prawda? – To cechy wrodzone, mój panie – wywatowane ramiona szaty Xizora unios³y siê lekko. – Ale ¿eby byæ doskona³ym instrumentem twojej woli, potrzebny jest jeszcze spryt. – Taki spryt jak twój, bez w¹tpienia. Xizor odda³ mu uœmiech. – Nie mogê zaprzeczyæ tak ewidentnej prawdzie. – Tak samo jak nie mo¿esz zaprzeczyæ, ¿e stara Gildia £owców Nagród nie rozpad³a siê na pojedynczych osobników, z których moglibyœmy wybieraæ najlepiej nadaj¹cych siê do naszych celów – zauwa¿y³ Imperator. – Pokaza³eœ, ¿e potrafisz przyznaæ siê do b³êdu, dlaczego zatem nie wyznasz, ¿e twój plan okaza³ siê klêsk¹? Nie widzê wielkiej ró¿nicy pomiêdzy dwiema gildiami, jakie mamy teraz, a jedn¹, któr¹ mieliœmy wczeœniej. W³aœciwie to nawet utrudni nasze interesy z tymi istotami. – Nie jest to ¿adna klêska, mój panie – Xizor pozwoli³, aby jego g³os zabrzmia³ ¿arliwym uczuciem. – Pojawi³y siê nieprzewidziane trudnoœci, wiêc nale¿y je pokonaæ. – O ma³o nie doda³, ¿e sam Imperator nie przewidzia³ Rebelii, ale pohamowa³ siê na czas. Po co doprowadzaæ do wœciek³oœci kogoœ, kto ma w³adzê nad twoim ¿yciem i œmierci¹? – I zamierzam to zrobiæ. – A wiêc mamy kolejny wielki plan – przemówi³ ze wzgard¹ holograficzny obraz Dartha Vadera. – Wymówki ukrywaj¹ce niepowodzenia. Kiedy siê pracuje z tob¹, nie widaæ ich koñca. – Rozwa¿ raczej w³asne klêski, Lordzie Vader. – Xizor nie mia³ ju¿ nic do stracenia, móg³ wiêc za³atwiæ mrocznego Lorda ciêt¹ ripost¹. Z³oœæ Vadera nie mog³a ju¿ byæ wiêksza. – Ja przynajmniej mam metody, by zmieniæ chwilow¹ klêskê w trwa³e zwyciêstwo. A ty? Holograficzny obraz Vadera sta³ z rêkami skrzy¿owanymi na piersi. Pamiêtaj¹c o krótkiej smyczy – teraz jeszcze krótszej – na 117

jakiej trzyma³ go Imperator, powstrzyma³ siê od odpowiedzi na prowokacjê. – Jakie¿ to metody, Xizor? Ksi¹¿ê obejrza³ siê na Imperatora. – Bardzo proste, mój panie. Gildia £owców Nagród nie jest ju¿ tym, czym by³a. Jednym ciosem przepo³owiliœmy j¹ na dwie zwalczaj¹ce siê frakcje, pa³aj¹ce wzajemn¹ mordercz¹ nienawiœci¹. Jeœli ³owcy nagród kiedykolwiek udawali coœ w rodzaju braterstwa, ta fikcja zosta³a rozwiana na zawsze. Teraz nale¿y tylko zakoñczyæ proces rozbicia. Ka¿dy ³owca nagród musi zwróciæ siê przeciwko wszystkim innym, niezale¿nie od frakcji, do której aktualnie nale¿y. Nie mog¹ mieæ ¿adnych wspólnych interesów… tylko wspóln¹ wrogoœæ. – To mo¿e byæ celem – odpar³ Imperator – ale nie jest metod¹. Nie odpowiedzia³eœ na moje pytanie, a ja zaczynam siê niecierpliwiæ. Powiedz mi teraz, jak zamierzasz rozbiæ te dwie frakcje na pojedyncze sk³adniki. Xizor bez zmru¿enia oka wytrzyma³ spojrzenie Imperatora. – Wykorzystam jedyn¹ cechê, jaka rz¹dzi tymi istotami i przede wszystkim sprawi³a, ¿e postanowi³y one zostaæ ³owcami nagród. Potê¿na, ogarniaj¹ca ca³¹ galaktykê si³a – Xizor zawaha³ siê na moment, aby osi¹gn¹æ zamierzony dramatyczny efekt – to chciwoœæ – doda³. – To wszystko za³atwi. Uœmiech Imperatora sta³ siê jeszcze bardziej nieprzyjemny. – M¹drze i sprawiedliwie jest obracaæ naturê istoty przeciwko niej samej. Moja w³adza opiera siê g³ównie na takiej taktyce. – Palpatine pokiwa³ g³ow¹. – Chcê pos³uchaæ szczegó³ów tej operacji, ksi¹¿ê Xizorze. Wtedy Xizor zrozumia³, ¿e wygra³ kolejn¹ rundê gry. Zanim jeszcze skoñczy³ wy³uszczaæ swój plan Imperatorowi, by³ pewien akceptacji. Dostanie pozwolenie na realizacjê kolejnego etapu planu. A jak d³ugo Imperator bêdzie uwa¿a³, ¿e te plany s¹ przewidziane wy³¹cznie dla jego korzyœci… no i dla korzyœci Imperium… tym lepiej. Wkrótce siê przekona, jaka jest prawda, pomyœla³ Xizor. Wtedy jednak bêdzie za póŸno. – A co ty na to powiesz, Lordzie Vader? – Imperator przeniós³ spojrzenie na holograficzn¹ postaæ po drugiej stronie sali tronowej. – Odnoszê wra¿enie, ¿e twoje milczenie nie oznacza entuzjazmu dla planu sugerowanego przez ksiêcia Xizora. 118

– Znasz moje myœli, panie. – Podobizna Vadera sta³a sztywna i nieruchoma. – Nie widzê potrzeby, aby powtarzaæ w³asne s³owa. Ale jeœli pragniesz je us³yszeæ, niech i tak bêdzie. Ten plan ksiêcia Xizora, podobnie jak poprzednia pora¿ka, to strata czasu i energii. Powinieneœ raczej zwróciæ uwagê na prawdziwe problemy Imperium. – Tego siê spodziewa³em – znu¿onym g³osem odpar³ Palpatine. – Potwierdzi³y siê moje podejrzenia, ¿e zazdroœcisz wszystkim moim s³ugom. – Imperator wyci¹gn¹³ d³oñ w stronê Xizora. – Zajmij siê realizacj¹ swojego planu w stosunku do niedobitków Gildii £owców Nagród. Ale zapamiêtaj, Xizorze: klêska nie jest ju¿ dla ciebie wyjœciem. Mo¿esz tylko odnieœæ sukces… lub zgin¹æ. Xizor sk³oni³ g³owê. – Tak, mój panie. R¹bek ciê¿kiej szaty zatañczy³ wokó³ jego butów, gdy odwróci³ siê od posêpnej, wiekowej postaci na tronie. Ruszy³ w kierunku wysokich drzwi sali tronowej w³adcy ca³ej galaktyki. Przez ca³y czas, nawet wówczas, gdy przemierza³ wysoko sklepione korytarze, czu³ na karku spojrzenie Vadera niczym koniuszek wibroostrza, czekaj¹cy tylko na okazjê, by zadaæ œmiertelne pchniêcie.

119

ROZDZIA£

'

DZIŒ – Opowiadasz tak, jakbyœ tam by³. – W ciasnej kajucie na pok³adzie „Wœciek³ego Psa” Neelah skrzy¿owa³a d³onie na piersi i sceptycznie spojrza³a na siedz¹cego obok towarzysza. – Sk¹d mia³byœ wiedzieæ tak dok³adnie, co dzieje siê w pa³acu Imperatora Palpatine’a? – S¹ sposoby – odpar³ Dengar. Siedzia³ na metalowej kracie pod³ogi, plecami oparty o œcianê. – A sk¹d wiesz, ¿e nie by³em tam z nimi, z Imperatorem, Darthem Vaderem i ksiêciem Xizorem? – Nie pozwoliliby ci wejœæ. – Neelah opar³a siê o belkê konstrukcyjn¹ za plecami. – Tyle przynajmniej wiem na pewno. By³o mnóstwo innych rzeczy, jakich nie wiedzia³a. Dengar musia³ jej to wyjaœniæ; inaczej historia, któr¹ jej opowiada³, o sporze pomiêdzy trandoszañskim ³owc¹ nagród Bosskiem a Bob¹ Fettem po prostu nie mia³aby sensu. Kim by³ Imperator Palpatine, a nawet Darth Vader, istota znana jako Mroczny Lord Sithów – o tym wszystkim mia³a niejakie pojêcie, zanim jeszcze Dengar zacz¹³ opowiadaæ. Neelah dobrze nadstawia³a uszu, póki by³a jedn¹ z tancerek na dworze Jabby Hutta. W takim miejscu, gdzie niezmiennie panowa³a atmosfera gniewu i wzajemnych z³oœliwoœci, k³êbi³y siê tak¿e niezliczone plotki na temat polityków i w³adców galaktyki. Wiêkszoœæ istot rozumnych znajduj¹cych siê w pa³acu, od najnêdzniejszych podkuchennych po najemników najwy¿szej klasy, szuka³a tylko sposobu, jak tu uszczkn¹æ co nieco z ³añcucha kredytów i potêgi, który zdawa³ siê ³¹czyæ ze sob¹ gwiazdy niczym niewidzialna sieæ. Lojalnoœæ wobec jednego – jakiegokol120

wiek – pracodawcy by³a tylko jeszcze jednym towarem, który mo¿na by³o kupiæ i sprzedaæ za odpowiedni¹ cenê, podobnie jak wszelkie inne jednorazowe us³ugi. A zatem tematem numer jeden rozmowy we wszystkich barakach, korytarzach i piwnicach by³o to, kto aktualnie jest na wierzchu, a kto na dnie, komu uda³o siê wkrêciæ bli¿ej centrum dworu Imperatora, a kto przeszed³ do Sojuszu Rebeliantów, kto by³ na sprzeda¿ dla najwy¿szego oferenta, a kto zgin¹³. Omawiano wszystkie plany i manewry, które i tak koñczy³y siê promieniem lasera przez g³owê. Nielojalnoœæ mo¿e i by³a bardziej zyskowna w tym wszechœwiecie, ale te¿ mia³a swoj¹ cenê. – Dobrze, dobrze – mrukn¹³ Dengar. – Nie by³o mnie tam. Ale by³y inne istoty; dwór Imperatora pe³en jest pods³uchiwaczy i wœcibskich, tak samo jak pa³ac Jabby. – Neelah opowiedzia³a mu, ile siê dowiedzia³a w tej pozbawionej okien fortecy na Tatooine. – Jeœli nie s³uchasz, nie prze¿yjesz… tak urz¹dzone s¹ te miejsca. Nie chodzi nawet o szpiegów, choæ jest ich zawsze wszêdzie pe³no. Niektórzy donosz¹ do Rebeliantów, inni do Czarnego S³oñca… tak jak to le¿y w naturze wszystkich istot rozumnych. Ja te¿ wiedzia³em, jak szeroko nale¿y rozwieszaæ uszy, no wiesz… – Dengar kciukiem wskaza³ w kierunku pok³adu nawigacyjnego i kokpitu. – Mo¿e nie jestem a¿ takim ³owc¹ nagród jak Boba Fett, ale mam przynajmniej kilka niezbêdnych umiejêtnoœci. I mam swoje wtyczki na dworze Imperatora i w Czarnym S³oñcu… niektóre oficjalne, przekazuj¹ce rzeczy, które chc¹, abyœ wiedzia³a, a niektóre takie, które s³ychaæ tylko w pomieszczeniach dla s³u¿by. – I ufasz im? – Neelah unios³a brew. – Nie bardziej ni¿ muszê. – Dengar wzruszy³ ramionami. – Za niektóre informacje zap³aci³em… hej, to wydatki s³u¿bowe… i te przynajmniej miewaj¹ jak¹œ dozê prawdopodobieñstwa. Jeœli ciê zabij¹, poniewa¿ uwierzy³eœ w coœ, co ci powiedzieli, to zwykle nie wrócisz, ¿eby kupiæ wiêcej informacji. A s¹ rzeczy, które mo¿esz potwierdziæ nie tylko z jednego Ÿród³a… nawet jeœli maj¹ zwi¹zek z kimœ, kto nie ¿yje, na przyk³ad z ksiêciem Xizorem. Przy prowadzeniu organizacji przestêpczej napotykasz jeden problem: zawsze znajdzie siê kilka niezbyt uczciwych istot, które dla ciebie pracuj¹ i wiedz¹ wszystko o twoich interesach. Wiêc kiedy ju¿ ciê nie ma, chêtnie opowiedz¹ to i owo za parê kredytów. – Na twarzy Dengara pojawi³ siê pó³uœmieszek. – Jak s¹dzisz, dlaczego osoby takie jak ja tak chêtnie spêdzaj¹ czas w brudnych dziurach 121

w rodzaju kantyny w Mos Eisley? Nie chodzi o ¿arcie, a ju¿ na pewno nie o tê koci¹ muzykê, któr¹ tam uprawiaj¹. Nie do takich miejsc jak to chodzi siê, aby pos³uchaæ informacji. Po prostu i zwyczajnie. Miej uszy otwarte, a dowiesz siê mnóstwa ciekawych rzeczy. – Skoro tak twierdzisz… – Neelah nie by³a pod specjalnym wra¿eniem. O ile mog³a stwierdziæ, Dengar by³ zdecydowanie zbyt ufny. Pewnie to dobrze, myœla³a, ¿e ju¿ rzuca ten interes. Mimo to wci¹¿ by³a nie wiedzieæ czemu przekonana, ¿e ca³a historia – a przynajmniej ta jej czêœæ, któr¹ s³ysza³a do tej pory – jest prawdziwa. Nagle przysz³a jej do g³owy niespodziewana, niepokoj¹ca myœl: „A mo¿e ja ju¿ znam czêœæ tej historii”, z dawnych czasów, z ¿ycia, które zosta³o jej skradzione, które nale¿a³o do niej, dopóki nie wyczyszczono jej pamiêci i dopóki nie zosta³a zamkniêta jak niewolnica w pa³acu Jabby Hutta. Gdyby to by³a prawda, to znaczy, ¿e by³a kimœ zupe³nie innym ni¿ tylko zwyk³¹ tancerk¹ i potencjalnym ¿arciem dla rankora. Ale o tym te¿ wiedzia³am, stwierdzi³a nagle. W g³êbi ducha, tam, gdzie w otaczaj¹cej ciemnoœci ¿arzy³a siê jeszcze nieœmiertelna iskierka ognia, by³a ca³kowicie pewna, ¿e jej prawdziwa to¿samoœæ ma ogromne znaczenie, znaczenie wiêksze ni¿ sieæ k³amstw, która j¹ otacza³a. Wiedzia³a to, zanim jeszcze stwierdzi³a, ¿e Boba Fett czuwa nad jej bezpieczeñstwem w pa³acu, pilnuj¹c, aby nie przydarzy³o jej siê nic strasznego… a przynajmniej nic ostatecznego. Dziwna, krêta droga sprowadzi³a j¹ do tego miejsca, gdzie czeka³ j¹ inny los… jeœli zdo³a go odnaleŸæ i zatrzymaæ wy³¹cznie dla siebie. Wszystko, co jej odebrano, ca³a osobowoœæ, któr¹ wykasowano, niczym imiê zapisane na arkuszu flimsiplastu i wrzucone do ognia, zredukowane do rozsypuj¹cego siê popio³u… albo je odnajdzie, albo zginie, próbuj¹c to zrobiæ. Jakimœ cudem, niewa¿ne jakim, pozwala³o jej to zachowaæ zimn¹ krew wobec ukrytej pod he³mem postaci w kokpicie „Wœciek³ego Psa”. Boba Fett nie móg³ jej nic zrobiæ poza tym, ¿e j¹ zabije; ale ona ju¿ przecie¿ prze¿y³a inn¹ œmieræ, dawno temu. Œmieræ, która zabra³a jej to¿samoœæ. – Mo¿esz mi wierzyæ albo nie – mówi³ Dengar. – To mi nie przeszkadza. Ale us³yszysz tê sam¹ historiê od mnóstwa istot w ca³ej galaktyce. Teraz, kiedy wszystko siê skoñczy³o… mówiê o wojnie miêdzy ³owcami nagród… to ju¿ ¿adna tajemnica. – Dengar znów wskaza³ brod¹ na znajduj¹cy siê nad ich g³owami kokpit. – Boba Fett ju¿ siê tym zaj¹³. 122

– Pomóg³ rozprzestrzeniæ te opowieœci… o to ci chodzi? Po co mia³by to robiæ? – Wszystko, co mo¿e wzbogaciæ jego reputacjê, uwa¿a za doskona³y pomys³. Wywin¹³ siê ca³o z tej wojny ³owców nagród, i to walcz¹c przeciwko paru niez³ym przeciwnikom. – Dengar po³o¿y³ d³oñ na piersi. – Zrobi³ na mnie wra¿enie. Coœ w tym jest, ¿e ró¿ne istoty, ³owcy nagród albo i nie, kiedy staj¹ nos w nos z Bob¹ Fettem, od razu padaj¹ na twarz i udaj¹ trupa. Nie ma sensu umieraæ naprawdê. Jeœli poprzedza go taka legenda, to mu oszczêdza mnóstwo czasu i wysi³ku. Neelah uzna³a, ¿e to rzeczywiœcie ma sens, choæ wiele pytañ w dalszym ci¹gu pozostawa³o bez odpowiedzi. Jeœli Boba Fett widzia³ jak¹œ korzyœæ w budowaniu wokó³ siebie famy niezwyciê¿onego, korzysta³ z otaczaj¹cych go mitów jako broni przeciwko innym stworzeniom, to gdzie jest kres tego procesu? Wygodne k³amstwo lub przesada pos³u¿y jego celom równie dobrze, jak prawda, a jeœli ju¿ przyjmie siê tak¹ mo¿liwoœæ, to nie mo¿na ufaæ ¿adnej historii o nim. Niczemu, czego nie móg³by udowodniæ w³asnymi czynami. I to jest ca³y problem, przyzna³a Neelah. Jeœli Ÿle odgadniesz, bêdzie ciê to kosztowaæ ¿ycie. – I co siê wtedy sta³o? – Dziewczyna usiad³a z powrotem naprzeciwko Dengara. – No, gadaj… przecie¿ historia nie koñczy siê na tym. S³ucha³a jego opowieœci przez ca³y ten czas, który „Wœciek³y Pies” spêdzi³, pod¹¿aj¹c przez przestrzeñ ku niewiadomemu celowi. Straci³a poczucie czasu, nie wiedzia³a, ile minê³o standardowych godzin. – Nie wiem, czy mam ochotê opowiadaæ ci to wszystko. – Dengar pogrzeba³ w czêœci magazynowej „Wœciek³ego Psa” i znalaz³ pusty worek po towarze. Zwin¹³ go w prowizoryczn¹ poduszkê. – Zw³aszcza jeœli bêdziesz sceptycznie krêci³a na wszystko nosem. Po co? Daj sobie spokój, pomyœla³a Neelah. Zrozpaczona podnios³a oczy do góry. Pewnego dnia, jeœli ta podobno rozumna istota go do¿yje, spadnie na kark kolejnej kobiecie, swojej przysz³ej ¿once, Manaroo. Neelah wcale jej nie zazdroœci³a. – Ju¿ dobrze – z trudem hamowa³a wœciek³oœæ. – Dobrze, przepraszam. – Mia³a ochotê powiedzieæ mu znacznie wiêcej, i to tak, ¿eby zabola³o. – Wierzê w ka¿de twoje s³owo. Na razie, obieca³a sobie. Zanim jednak „Wœciek³y Pies” dotrze do miejsca, gdzie wióz³ ich Boba Fett, potrzebowa³a bardziej 123

konkretnych informacji. Nie by³a pewna, czy znajdzie to, czego jej trzeba, w skomplikowanej historii wojny pomiêdzy ³owcami nagród, ale na razie by³a to jej jedyna poszlaka. – Mo¿e jednak skoñczysz to, co zacz¹³eœ, i opowiesz, co by³o dalej? – Mo¿e póŸniej. – Dengar wyci¹gn¹³ siê na pod³odze, wsadzaj¹c pod g³owê zwiniêty worek. – Jestem wykoñczony – zamkn¹³ oczy. – A poza tym… nie mam ochoty zdzieraæ gard³a opowiadaniem starych historii niewdziêcznym smarkulom. Zw³aszcza sarkastycznym. Zwê¿onymi w szparki oczami spojrza³a na Dengara, który ju¿ spa³ albo udawa³, ¿e œpi. Szybki kopniak w g³owê albo go obudzi, albo roz³o¿y na dobre. Ale¿ mnie to korci, pomyœla³a wœciek³a. Przywo³a³a resztki samokontroli i postanowi³a dzia³aæ inaczej. Rzuci³a ostatnie mia¿d¿¹ce spojrzenie na œpi¹cego Dengara, po czym odwróci³a siê i ruszy³a w górê drabinki wiod¹cej do kokpitu. S³ysza³, jak ktoœ wspina siê po drabince z dolnej czêœci statku. Nie musia³ odwracaæ siê od uk³adów nawigacyjnych „Wœciek³ego Psa” – wystarczy³o mu pos³uchaæ odg³osu kroków na szczeblach drabinki: wskazywa³y, który z pasa¿erów wchodzi na górê. Dengar st¹pa³by bardziej ciê¿ko. – No i gdzie jesteœmy? – tak jak siê tego spodziewa³, g³os, który odezwa³ siê za jego plecami, nale¿a³ do kobiety, Neelah. – Wci¹¿ w samym œrodku niczego? A mo¿e ju¿ zbli¿amy siê do tego tajemniczego miejsca przeznaczenia, do którego podobno zmierzamy? W jej g³osie brzmia³a wyraŸna irytacja. Boba Fett odwróci³ wizjer od iluminatora i spojrza³ przez ramiê. – Jak to dobrze – rzek³ z wystudiowan¹ ³agodnoœci¹ – ¿e w najbli¿szym czasie nie zamierzasz braæ siê za robotê ³owcy nagród. Dla nas cierpliwoœæ nie jest wy³¹cznie cnot¹, jest koniecznoœci¹. Jeœli siê pospieszysz, mo¿esz skoñczyæ w ca³ej galaktyce k³opotów. – Postaram siê o tym pamiêtaæ. – Neelah sta³a w wejœciu do kokpitu, a w jej ciemnych oczach lœni³ ledwie powstrzymywany gniew. – Schowam tê zasadê na pami¹tkê razem z innymi darmowymi radami, jakich wszyscy mi udzielaj¹. Skoro to wszystko, co mogê tu dosta慠– spochmurnia³a jeszcze bardziej – … tu i wszêdzie indziej, jeœli o to chodzi. Kobieta wygl¹da³a na niezadowolon¹, ba, rozjuszon¹. Boba Fett stwierdzi³, ¿e transportowanie twardego towaru, to znaczy istot rozumnych, za których g³owy wyznaczono nagrodê, mia³o 124

same pozytywne strony. Tamtych przynajmniej mo¿na wrzuciæ do klatki, pomyœla³. I nigdy nie by³o kwestii, kto tu rz¹dzi, nie tylko w wa¿nych sprawach, ale nawet w najdrobniejszych szczegó³ach. Z Neelah sytuacja nie by³a taka oczywista. Prawdopodobnie bêdzie potrzebowa³ jej wspó³pracy. Nawet wtedy, kiedy by³a tylko tancerk¹ w pa³acu Jabby Hutta, zachowa³a pewn¹ dumê i wynios³oœæ, które wynika³y z jej poprzedniej wysokiej pozycji spo³ecznej. Zosta³y jej wpojone tak g³êboko, ¿e nawet dok³adne zatarcie pamiêci nie zdo³a³o ich usun¹æ. A zatem jeœli teraz siê na niego obrazi, przeci¹gniêcie jej z powrotem na swoj¹ stronê mo¿e wymagaæ sporego wysi³ku. Klatka niestety odpada, uzna³ Fett. Musia³ przy tym braæ pod uwagê równie¿ inne, nie mniej wa¿ne czynniki. Neelah zaczê³a sk³adaæ razem pozostawione jej fragmenty wspomnieñ. Dengar zrelacjonowa³ mu ju¿, o czym mówi³a w jaskini na Tatooine. By³y to rzeczy, których znaczenia Dengar nie podejrzewa³… ale Fett owszem. Nil Posondum, pomyœla³ Fett. Pamiêta³a to nazwisko. Nie by³ tym wcale zaskoczony. Dawny ksiêgowy, który sta³ siê twardym towarem w klatce transportowej „Niewolnika I”, by³ kluczem do wszystkiego, co spotka³o Neelê. Jeœli po³¹czy ten fragment wspomnieñ z enigmatycznym komunikatem, jaki Posondum wydrapa³ w metalowej pod³odze klatki, rozwi¹¿e za jednym zamachem wiele tajemnic, dot¹d przed ni¹ ukrytych. Boba Fett nie by³ na to przygotowany, a przynajmniej jeszcze nie teraz. Wydrapana wiadomoœæ ju¿ nie istnia³a, poza obrazem przechowywanym w bankach danych komputera pok³adowego „Niewolnika I”, które teraz zosta³y przeniesione na „Wœciek³ego Psa”. Obraz i informacja zawarta w tej wiadomoœci by³y bezpiecznie zamkniête i niedostêpne. I tak mia³o jeszcze przez jakiœ czas pozostaæ. Tymczasem jednak mia³ przed sob¹ rozeŸlon¹ kobietê. – Szkoda, ¿e masz ju¿ doœæ dobrych rad – rzek³ Boba Fett. – W³aœnie mia³em ci udzieliæ jeszcze jednej. – Taak? – Neelah opar³a siê o framugê i sceptycznie unios³a brew. – A có¿ to za rada? – Prosta. Uspokój siê. Mamy do przebycia d³ug¹ drogê, a po drugiej stronie mo¿e siê zdarzyæ dos³ownie wszystko. Odpocznij, dopóki jeszcze mo¿esz. – Och… – Neelah powoli skinê³a g³ow¹, jakby przetrawia³a to w myœli. – Naprawdê? Tym siê w³aœnie zajmujesz? Mam odpocz¹æ? – wyda³a z siebie krótki, pogardliwy œmieszek. – Jedynym 125

momentem, kiedy widzia³am ciê odpoczywaj¹cego, by³a chwila, gdy le¿a³eœ nieprzytomny, wyrzygany przez tê bestiê Sarlaka. Jeœli myœlisz o takim odpoczynku, to niezbyt mi siê to podoba. Gdyby by³ do tego zdolny, komentarz kobiety pewnie by go ubawi³. – To nie by³ odpoczynek, tylko umieranie – odrzek³. I pewnie skoñczy³oby siê to jego œmierci¹, gdyby pozosta³ tak, le¿¹c na pó³ strawiony w gor¹cych piaskach Morza Wydm Tatooine… gdyby nie ona i Dengar. Zawdziêczanie czegokolwiek, a co dopiero w³asnego ¿ycia, innemu stworzeniu by³o dla niego ca³kowicie nowym doœwiadczeniem. Jak sp³acaæ takie d³ugi? Wci¹¿ zastanawia³ siê nad tym problemem. Gdyby nie bra³ tego pod uwagê, na pewno by³by mniej mi³y dla pasa¿erów na pok³adzie „Wœciek³ego Psa”. – Mo¿e – w zadumie odpar³a Neelah. – W koñcu nie wiem, co takie stworzenie jak ty uwa¿a za „odpoczynek”. Mam wra¿enie, ¿e najbardziej odpowiada ci zabijanie innych istot. – Nie tak bardzo, jak otrzymywanie za to zap³aty. Neelah zamilk³a na kilka chwil. Boba Fett odwróci³ siê znowu w stronê pulpitu sterowniczego kokpitu i dokona³ kilku nowych obliczeñ nawigacyjnych. Dok³adnie jak przewidywa³, dawny statek Bosska nie by³ ani tak nowoczesny, ani tak dobrze utrzymany jak jego w³asny „Niewolnik I”. Potrzebowa³ d³u¿szej chwili, ¿eby siê przyzwyczaiæ do tego ba³aganu, który zreszt¹ w dalszym ci¹gu go irytowa³. Stwierdzi³, ¿e to nic dziwnego, i¿ Bossk nigdy nie zdo³a³ wspi¹æ siê na wy¿yny profesji ³owcy nagród: Trandoszanin próbowa³ widocznie zast¹piæ staranne planowanie i inwestycje w sprzêt bezwzglêdnoœci¹ i brutaln¹ si³¹. To nigdy nie dzia³a, powiedzia³ sobie Boba Fett. Bezwzglêdnoœæ i si³a s¹ potrzebne, zgoda, ale nie wystarcz¹. Kobiecy g³os wdar³ siê w tok jego myœli. – Mo¿e potrafi³abym odpocz¹æ, gdybym mog³a otworzyæ ci g³owê. Boba Fett nawet siê nie obejrza³. – A co to niby ma znaczyæ? – To, co s³ysza³eœ. Chcia³abym rozpo³owiæ ten twój he³m, jakby to by³a skorupka jajka – prawie wyplu³a z siebie te s³owa. – Szkoda, ¿e nie skorzysta³am z okazji, kiedy le¿a³eœ na ³o¿u œmierci. Mog³am wtedy rozwaliæ ci czaszkê i mo¿e wydobyæ z niej wszystko, co chcia³abym wiedzieæ. O sobie. – Mo¿e wcale nie chcia³abyœ tego wiedzieæ. – Fett leciutko wzruszy³ ramionami. – Mo¿e by ci siê to nie spodoba³o. 126

– Bardzo chêtnie podejmê takie ryzyko. Wolê to, ni¿ pozostawaæ w nieœwiadomoœci – odpar³a. – Nie martw siê. Wkrótce siê wszystkiego dowiesz. G³os Neelah sta³ siê nagle z³owró¿bnie spokojny. – Wola³abym nie czekaæ. Uda³o jej siê go zaskoczyæ. Boba Fett wyci¹gn¹³ rêkê nad pulpitem, ¿eby dosiêgn¹æ monitora, umieszczonego niewygodnie wysoko. Poczu³ lekkie, prawie niezauwa¿alne poci¹gniêcie za pas z wyposa¿eniem, stanowi¹cy czêœæ jego mandaloriañskiej zbroi bojowej. Ten sygna³ wystarczy³, aby Fett obróci³ siê b³yskawicznie wraz z fotelem i spojrza³ na Neelah. Ale ona ju¿ odskoczy³a z powrotem do w³azu. Podnios³a miotacz, który uda³o jej siê wyci¹gn¹æ z pochwy przy pasie Boby Fetta. Trzymaj¹c broñ obiema rêkami, skierowa³a lufê dok³adnie na œrodek czarnego wizjera he³mu Fetta. – Nie ¿artowa³am – powiedzia³a. Lekki uœmieszek w k¹ciku ust œwiadczy³ o jej intencjach. – Kiedy mówi³am, ¿e chcia³abym ci rozwaliæ g³owê. Ciekawe… ile takich strza³ów wytrzyma ta puszka? Jak ci siê zdaje? Boba Fett odchyli³ siê w ty³ w fotelu pilota. – Gratulujꠖ rzek³. Wiêksz¹ czêœæ uzbrojenia schowa³ w bezpieczne miejsce, aby rozmaite elementy jego przenoœnego arsena³u nie przeszkadza³y mu w ciasnym kokpicie. Niewielki miotacz by³ jedyn¹ broni¹, jak¹ zatrzyma³ przy sobie. Wskaza³ j¹ gestem. Broñ nawet nie drgnê³a w uchwycie Neelah. – Niewiele istot zdo³a³oby wykrêciæ mi taki numer. Wzi¹æ mnie z zaskoczenia to naprawdê osi¹gniêcie. – £atwizna – skrzywi³a siê Neelah. Musia³ przyznaæ, ¿e zabra³a mu broñ z zaskakuj¹c¹ zrêcznoœci¹. A mo¿e nie a¿ tak zaskakuj¹c¹: z tego, co wiedzia³ o jej pochodzeniu, o tym, kim by³a, zanim znalaz³a siê w pa³acu Jabby jako tancerka ze skasowan¹ pamiêci¹, takie umiejêtnoœci nie by³y w³aœciwie niczym niezwyk³ym. By³a w koñcu kimœ wiêcej ni¿ zwyk³e dziecko arystokracji; nie wolno mu o tym zapomnieæ. – Mo¿e i tak – przyzna³. – Co nie znaczy, ¿e to by³ dobry pomys³. Mo¿esz byæ dosyæ szybka, ale wierz mi, to nic w porównaniu ze mn¹. Zanim przyciœniesz spust tej zabawki, bêdê ju¿ ko³o ciebie, a moje ramiê przydusi ci gard³o. A potem sprawy mog¹ siê potoczyæ jeszcze mniej przyjemnie dla ciebie. 127

– Chêtnie zaryzykujꠖ wzruszy³a ramionami. – Co mam do stracenia? Nie chcesz mi powiedzieæ tego, co ja chcê… co muszê wiedzieæ. Jeœli jednak oddam jeden dobry strza³, bêdê mia³a tê satysfakcjê, ¿e nie dostajê odpowiedzi z wa¿nego powodu. Pomyœl tylko, jako nieboszczyk bêdziesz mia³ œwietn¹ wymówkê. Boba Fett obliczy³ ju¿ dok³adnie odleg³oœæ pomiêdzy sob¹ a ni¹, dok³adny k¹t, prêdkoœæ i kierunek ruchów niezbêdnych do odzyskania broni. Móg³by to zrobiæ i nawet nie zostaæ draœniêty tym jednym strza³em, jaki dziewczyna zdo³a oddaæ w ci¹gu tych kilku mikrosekund. Lepiej jednak, ¿ebym nie musia³ tego robiæ, myœla³. I tylko z jednego powodu: strza³ na œlepo w ciasnej przestrzeni kokpitu móg³by wyrz¹dziæ powa¿ne szkody. Nawet teraz „Wœciek³y Pies” nie by³ w takim stanie, w jakim powinien, ale by³a to zas³uga niechlujstwa poprzedniego w³aœciciela. Gdyby strza³ uszkodzi³ tylko konstrukcjê statku – bo nie zdo³a³by przebiæ pow³oki – Fett móg³by to naprawiæ, ale jeœli trafi w pulpit sterowniczy, przeœledzenie i za³atanie nieznanych obwodów mo¿e zaj¹æ du¿o czasu. A czas by³ akurat luksusem, którego mu teraz brakowa³o. Musia³ zaj¹æ siê swoimi interesami, i to doœæ daleko st¹d. – Ju¿ kiedyœ by³em bliski œmierci – rzek³ Boba Fett. – Nie mam wielkiej ochoty powtarzaæ tego doœwiadczenia. Neelah unios³a miotacz nieco wy¿ej, spogl¹daj¹c wzd³u¿ lufy na cel. – W takim razie lepiej zacznij gadaæ. – Chyba nie… – Boba Fett wykona³ przecz¹cy ruch g³ow¹. – Nie s¹dzê. – Co? – kobieta zmarszczy³a brwi. – Co masz na myœli? – To proste – Boba Fett machn¹³ d³oni¹ w jej stronê. – Masz tyle samo do stracenia co i ja. Zabij mnie, a nigdy nie dowiesz siê tego, co chcesz wiedzieæ. Przechyli³a g³owê na bok i spojrza³a na niego uwa¿niej. – Mo¿e jeœli nie bêdziesz mi sta³ na drodze, potrafiê wydobyæ prawdê od kogoœ innego. – Mo¿e. – Boba Fett znowu wzruszy³ ramionami. – Ale jeœli siê mylisz… i jeœli tylko ja wiem cokolwiek na temat twojej prawdziwej to¿samoœci… wtedy za³atwisz jedyn¹ osobê, która mo¿e ci udzieliæ odpowiedzi. Jesteœ pewna, ¿e chcesz zaryzykowaæ? Przez kilka nastêpnych sekund Neelah zdawa³a siê rozwa¿aæ tê mo¿liwoœæ. Potem opuœci³a miotacz. 128

– Chyba jednak nie. – Dalej mia³a wœciek³¹ minê. – Zdaje siê, ¿e wykrêci³eœ siê sianem. – Jeszcze mi za to podziêkujesz. – Wyci¹gn¹³ rêkê. – Wezmê to, jeœli pozwolisz. Neelah potrz¹snê³a g³ow¹. – Jeszcze mi siê mo¿e przydaæ. Patrzy³ w œlad za ni¹, gdy z miotaczem u boku schodzi³a po drabince do ³adowni statku. Przynajmniej wie, czego chce, pomyœla³. Problem w tym, czy uda jej siê to zdobyæ. Odwróci³ fotel pilota z powrotem w stronê pulpitu sterowniczego. Mia³ w³asne problemy, z którymi musia³ siê uporaæ. Kuksaniec w ¿ebra obudzi³ Dengara. Zamruga³ i szybko przeszed³ w stan pe³nej œwiadomoœci, choæ nie wolnej od zaskoczenia, gdy stwierdzi³, ¿e spogl¹da prosto w lufê pistoletu laserowego. – Czas zacz¹æ gada栖 oznajmi³a Neelah. Wycelowa³a broñ wprost w jego czo³o. – Chcê us³yszeæ ca³¹ historiê.

9–

129

ROZDZIA£



WCZORAJ – Musisz przyznaæ, ¿e to przyjemne miejsce na spotkanie – rzek³ Bossk. Podoba³o mu siê w³asne poczucie humoru. Z jedn¹ szponiast¹ ³ap¹ na rêkojeœci miotacza przygl¹da³ siê, jak Boba Fett wodzi wzrokiem po osypuj¹cych siê szczelinach i suchych powierzchniach klifów dawnego basenu morza. Oceany Gholondreine-Beta zosta³y wyssane do ostatniej moleku³y s³onej cieczy i przeniesione przez flotê potê¿nych imperialnych frachtowców na orbitaln¹ stacjê katalizy wokó³ Coruscant. Czynnikiem motywuj¹cym nie by³a tu ekonomia – przetransportowanie takiej iloœci wody statkiem by³o znacznie kosztowniejsze ni¿ jej wyprodukowanie – lecz kara. Nadbrze¿ne i wewn¹trzl¹dowe pañstwa nie doœæ szybko – przynajmniej zdaniem Imperatora Palpatine’a – wyzbywa³y siê ostatnich niedobitków, dochowuj¹cych wiernoœci starej Republice. Teraz, pod ¿arem pozbawionego chmur nieba, po wyschniêtych ulicach pustych miast tañczy³ jedynie kurz. S¹siednie planety tego sektora dosta³y cenn¹ lekcjê pogl¹dow¹, ¿e na polecenia Imperatora nale¿y reagowaæ. Skorupa jakiegoœ od dawna martwego stworzenia morskiego zachrzêœci³a pod podeszw¹ buta Boby Fetta. Jego statek, „Niewolnik I”, sta³ o kilkaset metrów dalej. Kokpit z transparistali b³yszcza³ w œwietle s³oñca, którego promienie zdo³a³y przenikn¹æ do œrodka podmorskiego rowu tektonicznego. Pêkniêcie w skorupie wysuszonej planety by³o tak g³êbokie, ¿e w ci¹gu standardowej jednostki czasowej zapadnie tu niemal ca³kowita ciemnoœæ. To Bosskowi nie przeszkadza³o. Interes, jaki mia³ zamiar ubiæ ze swoim rywalem Bob¹ Fettem, nie powinien zaj¹æ zbyt wiele czasu. 130

– W porz¹dku. – Boba Fett zakoñczy³ inspekcjê miejsca, jednoczeœnie sprawdzaj¹c odczyty na przedramieniu mandaloriañskiej zbroi bojowej. Œwiate³ka wskaŸników powoli zmienia³y kolor z czerwonego na ¿ó³ty, a potem na zielony, gdy wieloczujnikowe systemy wczesnego ostrzegania „Niewolnika I” zakoñczy³y przeczesywanie okolicy w poszukiwaniu ukrytych pu³apek i zasadzek. Bossk pozostawi³ swój statek w powietrzu, w stanie gotowoœci, ale po drugiej stronie rowu, tak aby pok³adowe uzbrojenie nie wzbudzi³o podejrzeñ drugiego ³owcy nagród. – Nie jest tu co prawda tak intymnie, jak mo¿na by s¹dzi栖 rzek³ Fett. D³oni¹ w rêkawicy zatoczy³ kr¹g, wskazuj¹c na otaczaj¹ce ich klify, których osypuj¹ce siê zbocza górowa³y nad humanoidalnymi postaciami w dole. – Odbieram sygna³y rozmaitych organicznych form ¿ycia. Bossk zarechota³ krótko i chrapliwie. – Nie s¹dzê, ¿ebyœmy musieli siê nimi przejmowaæ. – Œci¹gn¹³ z ramienia rusznicê laserow¹, opar³ j¹ o biodro i wypali³ na maksymalnej mocy w zbocze, pod którym stali. Strza³ roztrzaska³ suchy kamieñ, zasypuj¹c dno rowu bia³awym py³em i od³amkami. – SprawdŸ sobie. Czubkiem buta tr¹ci³ stertê gruzu. Spomiêdzy wyszczerzonych, ostrych jak ig³y k³ów podobnego do stonogi stworzenia rozleg³ siê ostry syk. Zwierzê skrêca³o siê i rozkrêca³o do d³ugoœci prawie metra; jego ¿ó³te oczy lœni³y wœciek³oœci¹, a¿ wreszcie rzuci³o siê gwa³towanie i owinê³o wokó³ kostki Bosska. Zanim zd¹¿y³o zatopiæ zêby w jego ³ydce, ³owca zrzuci³ je kolb¹ rusznicy. Drugie uderzenie przepo³owi³o stwora; dwa osobne kawa³ki wi³y siê w ostatnich konwulsjach, rozlewaj¹c wokó³ zielonkawe osocze. – Milutkie maleñstwa, nie? Nawet do jedzenia siê nie nadaj¹. Smakuj¹ jak przerobiony olej przek³adniowy. Boba Fett nie odpowiedzia³. Zwróci³ spojrzenie czarnego wizjera na powierzchniê klifu. To, co do tej pory zdawa³o siê nieruchome i pozbawione ¿ycia, teraz lœni³o i pulsowa³o w monotonnym blasku s³oñca wij¹cym siê ruchem, niczym robaki w gnij¹cym ciele. Strza³ z miotacza obudzi³ k³êbowiska wielonogich stworzeñ, które wype³za³y z otworów wy¿artych w miêkkim, osypuj¹cym siê kamieniu. Echo wystrza³u wystarczy³o, aby obudziæ równie¿ stworzenia gnie¿d¿¹ce siê po drugiej stronie rowu. Przez chwilê zbocza po obu stronach Bosska i Boby Fetta kipia³y rojem wij¹cych siê cia³ i g³odnych, ¿ó³tych œlepiów. 131

– Standardowa procedura operacyjna Imperium. – Boba Fett nie okaza³ najmniejszego œladu zdziwienia, gdy oœwietli³ blaskiem odbitym od he³mu kolejny k³¹b wij¹cych siê istot. – Zw³aszcza wtedy, gdy Imperator ma z³y humor. Te istoty nie s¹ czêœci¹ fauny planety; to wyprodukowana w laboratorium hybryda ithoriañskich korzeniowców, genetycznie przystosowanych do ¿ycia w warunkach zerowej wilgotnoœci. Martwe stworzenie pozostawi³o na bucie Bosska czarn¹ smugê. Pochyli³ siê i star³ j¹ szponem kciuka. – Imperium je tutaj sprowadzi³o? – wyprostowa³ siê, mierz¹c wzrokiem kipi¹cy mu nad g³ow¹ kamieñ. – Co to za specja³? – To ¿aden specja³ – odpar³ Boba Fett. – Wydzielaj¹ biotoksyny o okresie rozpadu molekularnego liczonego w setki lat. Poziomy ska¿enia staj¹ siê wreszcie tak wysokie, ¿e one same padaj¹ ofiar¹. Do tego czasu jednak ca³a skorupa planety zostanie prze¿arta ich wype³nionymi trucizn¹ kana³ami. Œwiaty otaczaj¹cych systemów przyjê³y uchodŸców z Gholondreine-Beta, ale ci uchodŸcy nie wróc¹ na rodzinn¹ planetê jeszcze przez wiele tysi¹cleci. Imperator ju¿ o to zadba³. Bossk poczu³ lekkie md³oœci, jakby mia³ w ustach kawa³ek wielonogiego stworzenia. Mam nauczkê, pomyœla³ ponuro. Sama myœl, ¿e ktoœ umyœlnie wyhodowa³ stworzenie nie nadaj¹ce siê do spo¿ycia, mocno go zirytowa³a. Filozofia trandoszañska zaleca³a spo¿ywanie innych ¿ywych istot, z w³asnymi przodkami w³¹cznie. By³ to punkt honoru i ¿yciowy cel Trandoszan. Czysta mœciwoœæ, jakiej chêtnie oddawa³ siê Imperator, równie¿ niezbyt Bosskowi odpowiada³a. W koñcu nawet gady czêœciej oddaj¹ siê gor¹cej, niszczycielskiej, ale i szlachetnej wœciek³oœci. – Wci¹¿ chcesz gadaæ o interesach? – Boba Fett by³ wyraŸnie rozbawiony widokiem zniesmaczonego Bosska. – Wygl¹dasz tak, jakbyœ chcia³ tu zostawiæ zjedzony lunch. – Nie martw siê mn¹ – warkn¹³ Bossk. – Pos³a³em po ciebie z pewnego wa¿nego powodu. Mamy szansê zrobiæ na tym sporo kredytów. Potê¿ny interes. Nie widzia³ Boby Fetta w jego realnej postaci od czasu, gdy razem przebywali w g³ównej siedzibie Gildii £owców Nagród. Gildia w³aœnie zaczê³a siê rozpadaæ nied³ugo potem, jak Bossk zabi³ swojego ojca, Cradosska. Od tamtej pory by³ zbyt zajêty zatrzymywaniem w swojej frakcji m³odszych ³owców nagród, ¿eby zwracaæ uwagê na to, gdzie siê podziewa Boba Fett. Mimo to nabra³ 132

podejrzeñ, gdy Fett znikn¹³ z siedziby starej Gildii dok³adnie tak, jakby zakoñczy³ zadanie, które polecono mu tam wykonaæ. Od tego czasu Bossk s³ysza³ tylko plotki. Szeptane relacje twierdzi³y, ¿e to w³aœnie Boba Fett jest odpowiedzialny – i to œwiadomie – za rozbicie Gildii £owców Nagród. Bossk nie bardzo móg³ sobie wyobraziæ, po co Boba Fett mia³by to robiæ. Jeœli to jednak prawda, to wyœwiadczy³ mi przys³ugê, pomyœla³ Bossk. W przeciwnym razie jego ojciec, Cradossk, ¿y³by jeszcze i wci¹¿ odgrywa³ swój cyrk, on zaœ, Bossk, dalej czeka³by na swoj¹ szansê. – O jakich „nas” mówisz? – Boba Fett skrzy¿owa³ ramiona na piersi. – Ju¿ raz mia³em przyjemnoœæ z tob¹ pracowaæ. To wiêcej ni¿ mam w zwyczaju. Reputacja samotnego wilka, jak¹ cieszy³ siê Boba Fett, by³a dobrze zas³u¿ona i to dlatego Bossk by³ tak zdumiony, ¿e Fett pojawi³ siê na spotkaniu Gildii £owców Nagród, prosz¹c o przyjêcie w jej szeregi. Potem Boba Fett uda³ siê wraz z Bosskiem i kilku innymi cz³onkami Gildii – Zuckussem i robotem IG-88 – na wspóln¹ wyprawê. Fett przyprowadzi³ nawet jeszcze jedn¹ istotê: ¿ywe, chodz¹ce dzia³o laserowe imieniem D’Harhan. Ten towar by³ naprawdê twardy – wiêkszoœæ grupy uzna³a siê za szczêœciarzy, uchodz¹c z ¿yciem ze œwiata Pancernych Huttów, zwanego Okr¹glakiem. Wysz³o tak, ¿e dla D’Harhana by³ to koniec zabawy. Œwiadczy³o to dobitnie, ¿e stowarzyszanie siê z Bob¹ Fettem niekoniecznie by³o dobrym pomys³em. Bossk przysi¹g³ sobie, ¿e nigdy ju¿ nie bêdzie tego nawet bra³ pod uwagê. Istnia³y sytuacje, w które Boba Fett pakowa³ siê chêtnie i z w³asnej woli, poniewa¿ drañ by³ pewien, ¿e wyjdzie z nich ca³o. A jeœli nawet poci¹ga³o to za sob¹ œmieræ wspólnika z dawnych czasów, takiego jak D’Harhan, dla Boby Fetta by³a to cena, której nie waha³ siê zap³aciæ. Czas – i chciwoœæ – os³abi³y jednak znacznie decyzjê Bosska. Za du¿o kredytów, ¿eby je tak zostawiæ, uzna³. Dosta³ jednak nauczkê, ¿e nie powinien wybieraæ siê z Bob¹ Fettem na takie wyprawy: trzeba zawsze pilnowaæ ty³ów. £atwiej bêdzie siê pilnowaæ, kiedy zostan¹ tylko we dwóch zamiast w ca³ej grupie. – Daj spokój – rzek³ Bossk. – Czy nie mo¿emy spróbowaæ pogadaæ jak przyjaciele? – £uskowate pyski Trandoszan nie by³y przystosowane do ¿adnego rodzaju uœmiechu, a zw³aszcza przymilnego. 133

Bossk by³ równie niezdolny do wyra¿ania jakichkolwiek pozytywnych uczuæ, jak gdyby nosi³ mandaloriañski he³m Boby Fetta. – Ostatnim razem wysz³o nam ca³kiem nieŸle. – Wtedy tak nie uwa¿a³eœ – g³os Fetta by³ bezdŸwiêczny i pozbawiony emocji. – Z tego, jak siê zachowywa³eœ podczas ca³ej akcji na Okr¹glaku, móg³bym wnosiæ, ¿e to ostatnia twoja wyprawa w grupie. – Zmieni³em zdanie. – Bossk nie mia³ w zwyczaju namawiaæ kogokolwiek do czegokolwiek. Wola³ groŸby lub brutalnoœæ… albo jedno i drugie. Niestety, szanse na to, ¿e z Bob¹ Fettem mo¿na coœ wskóraæ tymi metodami, w³aœciwie nie istnia³y. – Poza tym… pewne zadania s¹ po prostu za trudne dla jednego ³owcy. – Mów za siebie. Bossk podejrzewa³, ¿e Boba Fett wie, o co mu chodzi. Plotka o tym akurat twardym towarze roznios³a siê poczt¹ pantoflow¹ poœród ³owców nagród z prêdkoœci¹ blisk¹ nadœwietlnej. – W porz¹dku – powiedzia³. Postanowi³, ¿e porzuci wszelkie pozory przyjaznego nastawienia. To po prostu nie dzia³a³o. Powinienem by³ wiedzieæ, pomyœla³ ponuro. Ten facet zawsze mia³ jaja z durastali. – PrzejdŸmy zatem do interesów. Jestem prawie pewien, ¿e ty i ja mo¿emy daæ sobie radê… jeœli bêdziemy wspó³pracowaæ. Albo mo¿emy iœæ pojedynczo i wróciæ jako trupy. – Ju¿ ci raz powiedzia³em – Boba Fett nawet nie pofatygowa³ siê wzruszyæ ramionami. – Mów za siebie. Bossk poczu³, ¿e oczy zwê¿aj¹ mu siê w szparki, a krêgos³up sztywnieje z gniewu. Z trudem pohamowa³ nieodpart¹ chêæ, aby rzuciæ siê na tamtego, szponami mierz¹c wprost w gard³o. W³aœciwie powstrzyma³o go tylko jedno: wiedzia³, ¿e gdy jeszcze bêdzie w powietrzu, zarobi dziurê w brzuchu na wylot, wypalon¹ przez laserow¹ rusznicê Fetta, i ¿e wyl¹duje u jego stóp ju¿ jako nieboszczyk. – To za³atwia sprawê. – Po co sobie w ogóle zawracam tym g³owê, pomyœla³ Bossk. Ca³e to spotkanie by³o czyst¹ strat¹ czasu. Boba Fett stosowa³ siê wy³¹cznie do w³asnych zasad. – Ty pójdziesz swoj¹ drog¹, a ja swoj¹. Zobaczymy, kto zginie pierwszy. Okrêci³ siê na piêcie i ruszy³ w stronê „Wœciek³ego Psa”. Wyschniêty rów tektoniczny powoli zacz¹³ pogr¹¿aæ siê w cieniu, gdy bladawe s³oñce Gholondreine-Beta przesunê³o siê w kierunku zachodu. Na okrytej mrokiem œcianie rowu lœni³y ¿ó³te oczy stonogowatych stworzeñ. 134

– Czekaj – odezwa³ siê za jego plecami g³os Boby Fetta. Bossk obejrza³ siê przez ramiê, zezuj¹c na tamtego. – Co jest? – Nie powiedzia³em, ¿e nie pójdê z tob¹ na tê wyprawê. – Ostry jak brzytwa cieñ pada³ ukoœnie pod stopy Fetta, który sta³ nieruchomo poœród pustych, martwych skorup dawnych mieszkañców morskich g³êbin. – Przedstawi³em ci tylko fakty dotycz¹ce naszego uk³adu. Podmuch zimnego wiatru przetoczy³ siê przez ca³y kanion, przenikaj¹c ³uskowate cia³o Bosska a¿ do samych koœci. Trandoszanin powolnym skinieniem g³owy odpowiedzia³ Fettowi. – No to lepiej omówmy resztꠖ wskaza³ ruchem g³owy „Wœciek³ego Psa”. – Równie dobrze mo¿emy pogadaæ na moim statku. Boba Fett potrz¹sn¹³ g³ow¹. – To nie jest dobry pomys³. – O co chodzi? – Bossk poczu³ siê ura¿ony, ¿e tamten nie przyj¹³ zaproszenia. – Nie mam zamiaru zastawiaæ na ciebie pu³apki. Chcia³em tylko pogadaæ o interesach. – Przecie¿ ci wierzꠖ Boba Fett ruszy³ ju¿ powoli w stronê w³asnego statku. – Ale nie do koñca. Poza tym – zatrzyma³ siê i zwróci³ w stronê Bosska ukryt¹ za wizjerem twarz – chcia³em ci coœ pokazaæ. Coœ, co mo¿e ciê zaciekawiæ. W³aœciwie czemu nie? – pomyœla³ Bossk i ruszy³ za Fettem. Praca z nim uczy³a go ci¹gle nowych przejawów wrogoœci. Wnêtrze „Niewolnika I” by³o dok³adnie takie, jak zapamiêta³ Bossk z czasów wyprawy na Okr¹glak. Rozejrza³ siê doko³a, z wyraŸnym niesmakiem wodz¹c wzrokiem po œcianach i klatkach. Boba Fett utrzymywa³ swój statek w takim stanie technicznym, ¿e Bossk uwa¿a³ to za osobist¹ obrazê. Czu³ siê tak, jakby zwiedza³ oddzia³ chirurgiczny na statku szpitalu Floty Imperialnej, gdzie ka¿da powierzchnia odarta by³a do nagiego metalu i wysterylizowana. Bossk by³ zdania, ¿e wnêtrze statku ³owcy powinno stanowiæ odzwierciedlenie jego charakteru; ¿e ka¿dy aspekt jego osobowoœci przes¹cza siê w konstrukcjê a¿ do dysz silników i uk³adów sterowania. By³ dumny z tego, ¿e spaceruj¹c po pok³adzie „Wœciek³ego Psa”, czu³ siê jak we wnêtrzu w³asnej czaszki. Ale bior¹c na rozum, myœla³, uœmiechaj¹c siê w duchu, mo¿e to jest w³aœnie osobowoœæ Fetta. Tylko biznes – kredyty i towar, 135

i ¿adnych namiêtnoœci, ¿adnych prawdziwych przyjemnoœci czerpanych z gwa³tu i terroru, jakie stanowi¹ zwykle czêœæ zawodu ³owcy nagród. Co za marnotrawstwo… – Siadaj – Boba Fett wskaza³ mu ³awkê obok jednej z klatek. Sam usiad³ naprzeciwko. – Chcesz znaleŸæ tego szturmowca renegata, zgadza siê? Przynajmniej z takim typem jak Boba Fett, co nie uznaje niczego innego ni¿ biznes, nie marnowa³o siê czasu. – Zgadza siꠖ odpar³ Bossk. – Taka robota wpada raz w ¿yciu. By³o to grube niedopowiedzenie. Po og³oszeniu nagrody w oficjalnym paœmie emitowanym z pa³acu imperialnego na Coruscant kwota oferowanych kredytów zosta³a uznana za b³¹d w transmisji; wydawa³o siê, ¿e do rzeczywistej kwoty dodano zbyt du¿o zer. Za tyle kredytów móg³bym sobie kupiæ ma³¹, nieuprzemys³owion¹ planetê – gdyby Imperium wystawia³o takie planety na sprzeda¿, marzy³ wtedy Bossk. Obie frakcje starej Gildii £owców Nagród, Zreformowany Komitet i te stetrycza³e stworzenia nazywaj¹ce siebie Prawdziw¹ Gildi¹, natychmiast skontaktowa³y siê z centrum informacyjnym Imperium, prosz¹c o wyjaœnienie, jaka jest prawdziwa kwota oferowanej nagrody. I dowiedzia³y siê, ¿e nie by³o b³êdu w transmisji. Suma podana w pierwszym komunikacie by³a prawdziwa. Efekt, jaki ta informacja wywar³a na ka¿dym po kolei ³owcy nagród, w ka¿dym zgni³ym zak¹tku wszystkich portów kosmicznych i w kwaterach dowództwa obu frakcji Gildii, by³ elektryzuj¹cy. Kiedy trzeba zwróciæ na coœ uwagê istoty myœl¹cej, zach³annoœæ potrafi zdzia³aæ cuda. To by³o jak po³o¿enie szponów na pozbawionym os³on generatorze mocy, i to tym najwiêkszym, zdolnym ponieœæ w nadprzestrzeñ nawet imperialny kr¹¿ownik. Bossk czu³, ¿e ka¿da ³uska na jego ciele jest jak naelektryzowana. To by wszystko za³atwi³o – taka by³a pierwsza myœl, jaka pojawi³a siê w g³owie Bosska. Schwytanie imperialnego szturmowca renegata, za g³owê którego Imperator Palpatine obieca³ kolosaln¹ nagrodê, w ostateczny sposób dowiod³oby – zarówno w oczach Bosska, jak i ka¿dej istoty myœl¹cej w galaktyce – kto jest najlepszym ³owc¹ nagród. Imperator na pewno nie da³by tylu kredytów za ³atwe zadanie. Akurat ten szturmowiec nie by³ jednym z radosnych g³upków, co to nie zdejmowali palców ze spustu, a zdolni byli wy³¹cznie do zbiórki w szeregu, nieskomplikowanych aktów terroru oraz wykonywania rozkazów dowódcy. Trhin Voss’on’t 136

by³ jednym z dowódców na samym szczycie hierarchii szturmowców imperialnych, dowódc¹ si³ uderzeniowych elitarnego batalionu Oddzia³ów Strategicznych. By³ – dopóki nie wzi¹³ na muszkê miotacza ca³ego personelu imperialnego niszczyciela gwiezdnego i nie porwa³ statku wraz z grupk¹ wybranych wspólników, zaledwie wystarczaj¹c¹, by wype³niaæ funkcje za³ogi. Z pocz¹tku spekulacje dotycz¹ce motywów, jakie kierowa³y Voss’on’tem, koncentrowa³y siê g³ównie wokó³ mo¿liwoœci jego zdrady na rzecz Sojuszu Rebeliantów. Niszczyciel i jego ca³e uzbrojenie, bazy danych kodów i starannie zabezpieczana technologia imperialna – wszystko to mia³oby zostaæ przekazane jako uzupe³nienie rosn¹cego arsena³u Sojuszu. Teorii tej jednak szybko zaniechano, kiedy okaza³o siê, ¿e niszczyciel zosta³ porzucony w dryfie w nie zamieszkanym sektorze nawigacyjnym pomiêdzy systemami gwiezdnymi, ze zw³okami wspólników Voss’on’ta na pok³adzie. NajwyraŸniej zostali ofiarami egzekucji wykonanej zgodnie z wszelkimi zasadami standardowych metod dyscyplinarnych szturmowców imperialnych, to znaczy pojedynczym strza³em z miotacza w ty³ czaszki. Niszczyciel zosta³ odarty ze wszystkiego, co mo¿na by³o up³ynniæ szybko i z zyskiem. Czêœci g³ównych silników wyposa¿one na poziomie molekularnym w odpowiednie numery kodowe zaczê³y siê pojawiaæ w ró¿nych nielegalnych transakcjach niemal natychmiast, ale wczeœniej przesz³y przez niemo¿liwy do przeœledzenia ³añcuch paserów i miêdzysystemowych handlarzy z³omu. Uzyskane za nie kredyty pozwoli³y Voss’on’towi dokonaæ niemo¿liwego, to znaczy znikn¹æ bez œladu. – Moim zdaniem – Bossk pochyli³ siê do przodu, jakby chcia³ wstaæ z miejsca w g³ównej ³adowni „Niewolnika I” – Voss’on’t planowa³ ten ruch ju¿ od d³u¿szego czasu. A kiedy wszystko zosta³o odpowiednio przygotowane, po prostu go wykona³. – To oczywiste – odpar³ Boba Fett. – Nikt nie ucieka z niszczycielem imperialnym bez przygotowania. – Nale¿y siê tylko zastanowiæ, dlaczego on to zrobi³. – Bossk jednym szponem podrapa³ siê po pysku. – Jeœli nawet zarobi³ jakieœ kredyty na tym z³omie ze statku, wszystko musia³ utopiæ w ucieczce. ¯eby tak znikn¹æ, trzeba op³aciæ kupê istot, a drugie tyle za³atwiæ albo zleciæ ich usuniêcie. A Voss’on’t musia³ pozbyæ siê niszczyciela po kursie dziesiêciu decykredytów za kredyt rzeczywistej wartoœci – nie wygl¹da to na zyskowny interes, który móg³by go ustawiæ na ca³e ¿ycie. 137

Boba Fett niedbale wzruszy³ ramionami. – A co nas obchodzi, po co to zrobi³? Mo¿e mia³ ju¿ doœæ siedzenia pod pantoflem Palpatine’a. Wiele istot w tej galaktyce tak w³aœnie myœli. Inaczej nie by³oby ¿adnej Rebelii. Liczy siê tylko to, ¿e jemu siê uda³o… a Imperator zap³aci, ¿eby go dostaæ z powrotem. – Tak, ale musisz chyba wleŸæ mu do g³owy, ¿eby go teraz wyœledziæ. – Bossk pracowa³ nad tym problemem pe³n¹ par¹ swoich sk¹pych mo¿liwoœci intelektualnych. Prawie czu³, jak jego pokryte ³usk¹ czo³o marszczy siê z wysi³ku. – To znaczy, ¿e motyw mo¿e byæ dla niego wa¿nym czynnikiem. – Mo¿e twoim zdaniem – Fett pozosta³ niewzruszony. – Ale nie dla mnie. W twardym towarze liczy siê tylko cena, jak¹ chc¹ za niego zap³aciæ. Wszystkie inne czynniki zawsze pozostaj¹ te same. Chodzi o wyœledzenie towaru, schwytanie go, przekazanie i zainkasowanie nagrody. Jeœli zaczniesz siê zastanawiaæ, co ten towar myœli, utrudnisz sobie robotê. – Mroczne spojrzenie wielkiego ³owcy, a raczej wizjera mandaloriañskiego he³mu, który sta³ siê jego nieod³¹czn¹ czêœci¹, pad³o na Bosska. – Dlatego ty jesteœ na jednym poziomie zawodu ³owcy nagród…. a ja na ca³kiem innym. Bior¹c pod uwagê ³atwopalny temperament Bosska, nawet jego samego zdziwi³ fakt, ¿e poni¿aj¹ca uwaga Boby Fetta nie wywo³a³a gniewnej reakcji. Mo¿e siê czegoœ od niego nauczê, pomyœla³ Bossk. Mo¿e Fett ma racjê; mo¿e to on za du¿o myœli. Ca³e to ruszanie rozumem tylko przeszkadza mu byæ dobrym ³owc¹ nagród. To w³aœnie jest mój problem, myœla³. Mam w sobie zbyt wiele z intelektualisty. – A wiêc robimy ten interes? – Bossk opar³ siê o œcianê za ³awk¹. – Inaczej byœ ze mn¹ tak nie rozmawia³, nie? – Bardzo by³ z siebie dumny, ¿e uda³o mu siê tak szybko zorientowaæ. – Ty i ja stworzymy grupê… partnerstwo… i razem ruszymy za tym szturmowcem. Jak to on siê… Trhin Voss’on’t, zgadza siê? – Bossk z nadziej¹ spojrza³ na drugiego ³owcê. Boba Fett skin¹³ g³ow¹. – Ale to bêdzie pojedyncza akcja. Nie spodziewaj siê niczego trwalszego. Mam ju¿ doœæ sprzymierzania siê z innymi. Dlatego nie pêka mi serce, ¿e Gildia £owców Nagród siê rozpad³a. A to by³ ju¿ kolejny temat do dyskusji. Bossk uzna³ jednak, ¿e zniszczy œwie¿o zawarty sojusz, jeœli o nim wspomni. Poza tym… nawet jeœli Boba Fett umyœlnie przyczyni³ siê do rozpadu Gildii, 138

czy to wa¿ne, jakie powody nim kierowa³y? Nie wa¿niejsze ni¿ powody, jakie kierowa³y Voss’on’tem, gdy mordowa³ szturmowców. Ju¿ siê czegoœ nauczy³em, ucieszy³ siê Bossk. Minimalistyczna postawa, jak¹ przej¹³ od Boby Fetta, cudownie wszystko upraszcza³a, ograniczaj¹c obawy do absolutnie podstawowych spraw, takich jak wibroostrze wbite w nie os³oniête cia³o. – Zaczekaj no chwilꠖ w umyœle Bosska nagle pojawi³o siê podejrzenie. – Nie lubisz stowarzyszaæ siê z innymi ³owcami nagród… sam to dopiero co powiedzia³eœ. – Spojrza³ na Bobê Fetta nieco uwa¿niej. – Wiêc dlaczego jesteœ teraz ze mn¹? A¿ tak siê boisz tego gnojka Voss’on’ta? – Nic z tych rzeczy – odpar³ Boba Fett. – Strach to uczucie, dla którego mam pewien szacunek, gdy je widzê u innych istot. Jest bardzo po¿yteczny, bo mo¿na go u¿yæ przeciwko nim. Zak³óca ich procesy myœlowe, a wtedy ³atwo padaj¹ ofiar¹ paniki, zachowuj¹ siê bez³adnie i nielogicznie. A wtedy mo¿esz nimi kierowaæ jak byd³em w stadzie. – Fett zni¿y³ nieco g³os, jakby w³aœnie odczytywa³ inskrypcje na grobie swojej ofiary. Pokiwa³ powoli g³ow¹ i ci¹gn¹³ dalej: – Ale poza tym nie mam osobistej œwiadomoœci istnienia tego uczucia. We mnie go nie ma. – Nie odpowiedzia³eœ mi na pytanie. – Bossk nie mia³ zamiaru daæ siê zwieœæ skomplikowan¹ retoryk¹. – Dlaczego siê zgodzi³eœ pracowaæ ze mn¹? – OdpowiedŸ jest prosta – Fett wyci¹gn¹³ ku niemu obci¹gniêty rêkawic¹ palec. – Akurat teraz mogê mieæ z ciebie po¿ytek. To zadanie jest inne ni¿ wszystkie. Nic podobnego nigdy wczeœniej nie pojawi³o siê na rynku. Taki towar potrafi znacznie wiêcej, ni¿ tylko bawiæ siê w chowanego i uciekaæ. Umie siê równie¿ broniæ. Voss’on’t ma wszystkie umiejêtnoœci wojskowe, które naby³ w szeregach Oddzia³ów Strategicznych. Ma wyszkolenie, doœwiadczenie, broñ… i na pewno jej u¿yje. To nie jakiœ wystraszony ksiêgowy, kryj¹cy siê w zapad³ej dziurze na zapad³ej planecie. – A wiêc mnie potrzebujesz. – Bossk by³ zachwycony. Boba Fett, najpotê¿niejszy ³owca nagród w ca³ej galaktyce, sam siê do tego przyznaje! – Hmm… – Tego nie powiedzia³em. Powiedzia³em, ¿e jesteœ po¿yteczny. – Boba Fett skrzy¿owa³ ramiona na napierœniku zbroi. – Mogê sprowadziæ tego Voss’on’ta ca³kiem sam. To ¿aden problem. Mog³oby mi siê to nawet spodobaæ. Nieczêsto siê zdarza takie wyzwanie. Ale ³atwiej mi bêdzie z partnerem. To kwestia strategii: 139

gdziekolwiek ukrywa siê Voss’on’t, z ca³¹ pewnoœci¹ spodziewa siê, ¿e upomn¹ siê o niego ³owcy nagród. Musi byæ œwiadom, ¿e Palpatine wyznaczy³ nagrodê za jego g³owê. Spodziewa siê te¿, ¿e z tej okazji ³owcy nagród bêd¹ tworzyæ spó³ki i sojusze. – Boba Fett znowu zni¿y³ g³os. – Spodziewa siê tego po wszystkich ³owcach nagród… z wyj¹tkiem jednego. A tym jednym jestem ja. – I uwa¿asz, ¿e to jedyny sposób, aby wzi¹æ Voss’on’ta z zaskoczenia? – Nie – Boba Fett pokrêci³ g³ow¹. – S¹ inne sposoby. Ale ¿aden z nich nie sprawi, ¿e do tego stopnia zaniecha ochrony. Trzeba sprawiæ, aby myœla³, ¿e to on rozgrywa grê, ¿e to on ustala stawki. To jego s³aby punkt: jest przyzwyczajony do rozkazywania. A w³adza wœród imperialnych szturmowców jest absolutna, no i ³atwo siê do niej przyzwyczaiæ. Pozostali szturmowcy, którym Voss’on’t wydawa³ rozkazy, gotowi byli w razie potrzeby oddaæ ¿ycie. Taki rodzaj lojalnoœci ma niszczycielski wp³yw na tok myœlenia istoty rozumnej. Powoduje u takiego osobnika wiarê, ¿e ca³y wszechœwiat jest na jego rozkazy. Kiedy m¹dre istoty mówi¹, ¿e absolutna w³adza ma niszczycielsk¹ moc, maj¹ na myœli nie tylko kwestiê moralnoœci. Ma ona równie¿ wp³yw na inteligencjê. – Czekaj no – Bossk zmarszczy³ brwi, próbuj¹c wcisn¹æ s³owa partnera w twarde ramy w³asnego mózgu. – Dopiero mówi³eœ, ¿e nie ma potrzeby zastanawiaæ siê, co siê dzieje w g³owie towaru, który œcigasz. – Bo nie ma – odpar³ Boba Fett. – To nie psychologia, tylko polowanie. To wszystko. Nic mnie nie obchodzi, dlaczego towar zachowuje siê tak, jak siê zachowuje, ale biorê pod uwagê jego zachowanie, reakcje i ruchy. Spêdzi³em wiêcej czasu ni¿ ty w miejscach takich jak pa³ac imperialny czy siedziba Jabby. Moje us³ugi s¹ tam cenione i dobrze op³acane. – G³os dochodz¹cy spod ciemnego he³mu brzmia³ posêpn¹ pewnoœci¹ siebie. – Widzia³em to samo u admira³ów floty imperialnej, u Jabby Hutta i Imperatora Palpatine’a. To, co w ich rêkach zaczyna jako narzêdzie, jako broñ, koñczy jako rak tocz¹cy ich mózgi. A wtedy ich poch³ania. I staj¹ siê ³atw¹ zdobycz¹. Bossk wyprostowa³ siê na ³awce, czujnym okiem zezuj¹c na Fetta. Mo¿e jemu uczucie strachu by³o obce, ale w g³êbi wnêtrznoœci Bosska pojawi³o siê dziwne uczucie niepokoju. – Mo¿e masz racjꠖ rzek³ Bossk. – Ale nie s¹dzê, aby ktokolwiek w najbli¿szym czasie obali³ Imperatora Palpatine’a. 140

– Doprawdy? – g³os Boby Fetta by³ jak zwykle pozbawiony wyrazu. – Ja bym siê o to nie zak³ada³, ani w jedn¹, ani w drug¹ stronê. Sojusz Rebeliantów ma w swoich szeregach zbyt wielu niepoprawnych optymistów, ¿eby stanowiæ jakiekolwiek zagro¿enie dla Palpatine’a. – W ka¿dym razie… mo¿e w³aœnie dlatego Voss’on’t sta³ siê renegatem. ¯eby to samo nie przydarzy³o siê jemu. – Jeœli tak jest naprawdꠖ odpar³ Boba Fett – to znaczy, ¿e jest sprytniejszy i bardziej niebezpieczny, ni¿ s¹dzi³em. – Wiêc jaki masz plan? – Ta dziwaczna rozmowa zaczyna³a dzia³aæ Bosskowi na nerwy. Przez chwilê mia³ wra¿enie, ¿e durastalowe œciany statku Fetta zaciskaj¹ siê wokó³ niego. – To znaczy, mówiê o wszystkim innym oprócz utworzenia zespo³u, czego siê nikt po tobie nie spodziewa. – To proste, jak wszystkie najlepsze plany. Nie tworzymy zespo³u. – Nie chwytam. – Teraz Bossk by³ naprawdê zbity z tropu. – No to o czym rozmawiamy? – Rozmawiamy o tym, co chcielibyœmy, ¿eby Voss’on’t sobie pomyœla³ na temat naszych planów – odpar³ Boba Fett. – Och, oczywiœcie, stworzymy zespó³… bo w tym zadaniu jesteœmy wspólnikami, to oczywiste… ale ty najpierw musisz mnie zdradziæ. Kiedy ju¿ namierzymy Voss’on’ta, kiedy dowiemy siê, gdzie siê ukrywa, wtedy wpakujesz mi nó¿ w plecy. – Chyba ¿artujesz – Bossk wymownie spojrza³ na drugiego ³owcê. – ¯artujesz, co? – No, nie bierz tego dos³ownie. Chcê tylko, ¿ebyœ skontaktowa³ siê po kryjomu z Voss’on’tem. Zaoferujesz mu przejœcie na jego stronê i pracê dla niego. To stary chwyt poœród kryminalistów: najlepszym sposobem prze³amania czyjejœ linii obrony jest pozwoliæ mu s¹dziæ, ¿e dla niego zdradzasz kogoœ innego. Bossk potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Widzê w tym planie pewne s³abe strony, i to ju¿ od samego pocz¹tku. – Spodziewa³ siê czegoœ lepszego; czy¿by na tym koñczy³y siê mo¿liwoœci strategicznego myœlenia Boby Fetta? – Po pierwsze jak mam go przekonaæ, ¿e w ogóle chcê dla niego pracowaæ? Ostatnia grupa, która chcia³a dla niego pracowaæ, skoñczy³a z dziurami w g³owach. By³bym idiot¹, ¿eby w³aziæ w drogê komuœ z takimi papierami, chyba ¿e mam sk³onnoœci samobójcze. – Nie mówiê, ¿e masz powiedzieæ Voss’on’towi, ¿e mu ufasz. Jasne, ¿e mu nie zaufasz. Bo niby dlaczego? – t³umaczy³ dalej 141

Boba Fett cierpliwie i spokojnie. – Bêdzie wiedzia³, ¿e pilnujesz swojego ty³ka przez ca³y czas wspó³pracy z nim. I tak samo powinien wiedzieæ, ¿e potrafisz o siebie zadbaæ. Jesteœ w koñcu doœwiadczonym ³owc¹ nagród i nieraz ju¿ bywa³eœ w niebezpiecznych sytuacjach. Pamiêtaj, ¿e za³oga, która pomog³a mu sprz¹tn¹æ niszczyciel imperialny, prawdopodobnie mu ufa³a. Dlatego móg³ ich spokojnie za³atwiæ. Zap³acili za g³upotê w³asnym ¿yciem. Dlatego ty i Voss’on’t bêdziecie doskonale wiedzieli, czego siê wzajemnie po sobie spodziewaæ. Bêdziecie mogli ubiæ interes jak prawdziwe istoty biznesu. – W takim razie pozostaje jeszcze drugi problem – odrzek³ Bossk. – Mogê siê zorientowaæ, czego on ode mnie chce… ¿ebym tak za³atwi³ sprawê, ¿e ty skoñczysz martwy, a on nie trafi jako twardy towar do jednej z twoich klatek. – Bossk wskaza³ szponiastym kciukiem w kierunku konstrukcji z metalowych prêtów po drugiej stronie ³adowni. – Voss’on’t nie chce siê znaleŸæ w ³apach Imperatora. Ale co ja z tego bêdê mia³? Co takiego reprezentuje sob¹ ten Voss’on’t, ¿e bêdzie mi siê op³aca³o z nim wi¹zaæ? Tak jak powiedzia³eœ, prawdopodobnie wyda³ ju¿ wiêkszoœæ kredytów ze sprzeda¿y z³omu, na który porozk³ada³ imperialny niszczyciel. – Voss’on’towi na pewno zosta³o mnóstwo rzeczy do zaoferowania. Nie s¹ to ¿ywe kredyty, to pewne, lecz jego w³asny rodzaj towaru. Czy ty rzeczywiœcie s¹dzisz, ¿e Imperator Palpatine chce go z powrotem? I ¿e ta ogromna nagroda, jak¹ za niego wyznaczy³, to wynik zranionej dumy albo czegoœ takiego? Imperator nie anga¿uje siê uczuciowo w zwi¹zki ze swoimi szturmowcami. Oni s¹ dla niego tylko narzêdziami, a jeœli jedno siê zepsuje, no to trudno. Jest ich doœæ, ¿eby wype³niæ luki w szeregach. Jeœli Palpatine tak bardzo chce dostaæ w swoje rêce Voss’on’ta, musi byæ po temu jakaœ inna przyczyna. Voss’on’t mianowicie ukrad³ coœ wiêcej ni¿ tylko imperialny gwiezdny niszczyciel. Zwin¹³ równie¿ bazy danych kodów wszystkich za³óg Oddzia³ów Strategicznych Imperialnych Szturmowców. W³aœnie to jest to, co Imperator tak bardzo chce odzyskaæ. – Kody? – Bossk spojrza³ na Bobê Fetta z niedowierzaniem… i z rozczarowaniem. – O to ca³y ten szum? A co jest takiego wa¿nego w kodach operacyjnych? Przecie¿ mo¿na je zmieniaæ w³aœciwie co chwila, jeœli ju¿ wpadn¹ w niepowo³ane rêce. W ca³ym Imperium bez przerwy ³amie siê jakieœ kody zabezpieczeñ. – Bossk potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Imperium musi tylko rozes³aæ do wszystkich 142

jednostek militarnych sygna³ odwo³ania i anulowania kodu, a potem przekazaæ zaszyfrowan¹ i zabezpieczon¹ transmisjê z kodami zastêpczymi. Mo¿e to i skomplikowana procedura, ale tañsza ni¿ ta nagroda, któr¹ wyznaczy³ za Voss’on’ta Palpatine. – Zgoda, procedura w³aœnie tak wygl¹da. – Boba Fett lekko pochyli³ siê do przodu. – Dla wszystkich jednostek wojskowych Imperium… z wyj¹tkiem grup Oddzia³ów Strategicznych. Jednostki te, tak samo jak ta, do której nale¿a³ Voss’on’t, nie s¹ w ci¹g³ym kontakcie z oœrodkami komunikacyjnymi Imperium. Oddzia³y Strategiczne s¹ g³êboko utajnione… po to zosta³y powo³ane. Kiedy wyruszaj¹ z misj¹, zw³aszcza w odleg³y sektor galaktyki, mog¹ podró¿owaæ bardzo d³ugo, zanim ponownie skontaktuj¹ siê z jakimkolwiek ogniwem ³añcucha dowodzenia, jaki maj¹ nad sob¹. S¹ prawie niezale¿nymi jednostkami i dlatego jest ich w Imperium tak ma³o. Dlatego nie mog¹ odebraæ sygna³u odwo³ania i anulowania kodów od swoich zwierzchników na tyle szybko, ¿eby to mia³o jakieœ znaczenie. Musz¹ u¿ywaæ oryginalnych kodów, tych, z którymi zostali wys³ani… a s¹ to te same kody, które zabra³ ze sob¹ Trhin Voss’on’t. Teraz Imperium próbuje je odzyskaæ, a dla Palpatine’a to wystarczy, by ustanowiæ tak¹ nagrodê. – Teraz rozumiem. – Sytuacja powoli stawa³a siê dla Bosska coraz jaœniejsza. – Rozebranie niszczyciela na z³om potrzebne by³o tylko po to, aby Voss’on’t móg³ zdobyæ kredyty na ucieczkê. Prawdziwe bogactwo tkwi jednak w bazach danych kodów. – W³aœnie – potwierdzi³ Boba Fett. – Voss’on’t bêdzie próbowa³ je spieniê¿yæ. Mo¿e albo sprzedaæ je z powrotem Imperium, albo odszukaæ Sojusz Rebeliantów i sprawdziæ, ile oni mog¹ mu zap³aciæ. Jest pod siln¹ presj¹ czasu. Im d³u¿ej zwleka z dokonaniem transakcji, tym mniej te kody s¹ warte. W miarê jak kolejne Oddzia³y Strategiczne bêd¹ koñczyæ zadania i wracaæ do rodzimej bazy, mo¿na je bêdzie wyposa¿aæ w nowe kody operacyjne. Na razie jednak Voss’on’t ma w swoich rêkach doœæ cenny towar. Jeœli uda mu siê unikn¹æ schwytania, a przy tym zdo³a dobiæ interesu, bêdzie urz¹dzony na ca³e ¿ycie. Za takie kredyty mo¿e sobie kupiæ ka¿d¹ ochronê, jakiej bêdzie potrzebowa³. Jednak musi jeszcze przeprowadziæ sam¹ transakcjê… i prze¿yæ do tego czasu. Bossk skin¹³ g³ow¹. Czu³ lekkie podniecenie. – I tu wchodzimy my… – W³aœnie. Stanowiê dla niego spory problem. W³aœciwie jestem jedynym ³owc¹ nagród, którego Voss’on’t naprawdê siê boi… 143

– Czekaj no – z oburzeniem zaprotestowa³ Bossk. – A co ze mn¹? – Daj spokój, spójrz prawdzie w oczy. – Boba Fett podniós³ d³oñ w rêkawicy, jakby chcia³ u³agodziæ partnera. – Mam odpowiedni¹ opiniê i wszelkie mo¿liwoœci, ¿eby tê opiniê potwierdziæ. A ty nie. Bossk ponuro wymamrota³ pod nosem wi¹zankê trandoszañskich przekleñstw. – Masz jednak na tyle dobr¹ reputacjꠖ ci¹gn¹³ Boba Fett – aby mo¿na by³o sobie wyobraziæ, ¿e zechcê z tob¹ pracowaæ. Mo¿emy ³atwo przekonaæ o tym Voss’on’ta. A kiedy ju¿ w to uwierzy, bêdziemy mieli otwart¹ drogê. Jeœli jesteœ ze mn¹, równie dobrze mo¿esz mnie wystawiæ do wiatru. Wszyscy imperialni wojskowi maj¹ bardzo kiepsk¹ opiniê o ³owcach nagród. Voss’on’t prze³knie tê historiê momentalnie. Powiesz, ¿e za cz¹stkê jego zysków ze sprzeda¿y kodów mo¿esz sprawiæ, ¿e nie bêdê zdolny wtr¹caæ siê w jego plany. A on w to uwierzy. Bossk pokiwa³ g³ow¹ powoli i w zadumie, przetrawiaj¹c szczegó³y planu. – Jak go przekonam, ¿e bêdê móg³ zrobiæ coœ takiego? ¯e potrafiê ciê powstrzymaæ przed jego schwytaniem? – Najprostsza rzecz pod s³oñcem. – Boba Fett roz³o¿y³ okryte rêkawicami d³onie. – Zabijesz mnie. – Co? – Bossk wytrzeszczy³ oczy na siedz¹cego naprzeciwko ³owcê nagród. – Czy to ma byæ ¿art? – Ja nie ¿artujꠖ odpar³ Boba Fett. – Nawet kiedy nie pracujê. Taki w³aœnie jest plan. Zajmiesz siê problemem numer jeden Trhina Voss’on’ta. Wyeliminujesz mnie, a przynajmniej on tak bêdzie uwa¿a³. Wtedy straci czujnoœæ i ods³oni swoje wra¿liwe punkty. Taki bezbronny stanie siê ³atwym ³upem. Bossk instynktownie odsun¹³ siê od okrytej he³mem twarzy, jakby nagle siê zorientowa³, ¿e stoi tu¿ nad przepaœci¹. Przywar³ plecami do ch³odnej durastalowej œciany. W g³owie kr¹¿y³y mu mroczne podejrzenia. Co on wie? Zawi³e operacje mózgu we wnêtrzu mandaloriañskiego he³mu by³y dla Bosska tak samo niezbadane, jakby odbywa³y siê po drugiej stronie tej nagiej planety. A jednak czu³, jak spojrzenie Boby Fetta przenika go na wskroœ, wdziera siê do wszystkich jego sekretów, jednego po drugim. Si³¹ woli otrz¹sn¹³ siê z tego uczucia. Stajesz siê paranoikiem, skarci³ siê. Nie ma sposobu, aby Boba Fett odgad³, jakie s¹ jego 144

w³asne, tajemne plany. On jest zwyk³ym, œmiertelnym stworzeniem, tak samo jak ty, wmawia³ sobie. Nagle, jakby ktoœ przekrêci³ klucz w ukrytym zamku, Bossk siêgn¹³ do najg³êbszego j¹dra swej istoty i uwolni³ czysty, typowy trandoszañski gniew. Gdyby jego ojciec, Cradossk, ¿y³ jeszcze, wstydzi³by siê, widz¹c, jak jego potomek pozwala siê poskromiæ innej ¿ywej istocie, nawet jeœli jest to os³awiony Boba Fett. Pionowe Ÿrenice oczu Bosska zwêzi³y siê jeszcze bardziej. Gniew przes¹cza³ siê przez jego ¿y³y, napinaj¹c potê¿ne miêœnie. Bossk zdecydowa³ nagle, ¿e to niewa¿ne, czy Boba Fett wie o jego w³asnych planach, jakie zamierza³ zrealizowaæ, kiedy ju¿ powiedzie siê wci¹gniêcie Trhina Voss’on’ta w pu³apkê. A wtedy bêdzie mia³ dla Fetta parê niespodzianek. Ten pysza³ek mo¿e sobie myœleæ, ¿e jest sprytny, ale tym razem Bossk by³ pewien, ¿e to on bêdzie gór¹. – Wiêc od czego zaczynamy? – Fala gniewu przynios³a ze sob¹ równie potê¿n¹ falê niecierpliwoœci. Bossk by³ ju¿ zmêczony gadaniem i chcia³ dzia³aæ. – Jak mam sprzedaæ tê bzdurê Voss’on’towi? – Po pierwsze – wyjaœni³ Boba Fett – bêdziemy potrzebowali pewnego konkretnego dowodu, ¿e jesteœ gotów zabiæ swojego partnera. Musi to byæ dowód, który sam Voss’on’t uzna za wystarczaj¹cy. Inaczej nigdy nie zdobêdziesz jego zaufania. Trzeba za³atwiæ coœ takiego. Bossk nie rozumia³, ¿e ktokolwiek móg³by w¹tpiæ w mordercze instynkty Trandoszanina. Jego gatunek wielokrotnie demonstrowa³ swoje gwa³towne upodobania w ca³ej galaktyce. I jestem z tego dumny, pomyœla³. Zreszt¹ kto by nie by³? – Co masz na myœli? Chyba ¿e… – k¹cik zêbatego pyska Bosska uniós³ siê w karykaturze uœmiechu. – …¿e planujesz, ¿ebym ciê zabi³ tu i teraz? – Pokiwa³ g³ow¹, jakby mu siê ta myœl bardzo spodoba³a. – To mog³oby siê udaæ. – Ju¿ ci mówi³em, ¿e nie ¿artujê. – Zza ciemnego wizjera he³mu wydobywa³ siê wzrok o sile promienia lasera. – By³bym wdziêczny, gdybyœ i ty zachowa³ odpowiedni¹ powagê. – Okay, okay, przepraszam – Bossk uniós³ w górê obie d³onie, jakby chc¹c os³oniæ siê przed ciosem. – No to co robimy? – Potrzebujemy dowodu… porz¹dnego dowodu, ¿e naprawdê potrafisz zdradziæ swojego partnera. Musimy zatem mieæ jeszcze jednego partnera tylko w tym celu, aby sta³ siê dla nas tym dowodem. – Jeszcze jeden partner? – nasro¿y³ siê Bossk. – Nie mam wielkiej ochoty wprowadzaæ do interesu jeszcze jednej osoby. 10 – Spisek Xizora

145

– Nikogo nie wprowadzamy. Tym siê ju¿ zaj¹³em. – Boba Fett wsta³ z ³awki. – ChodŸ tutaj. Powiedzia³em, ¿e mam ci coœ do pokazania. Coœ, co na pewno uznasz za interesuj¹ce. Bossk poszed³ za nim do szafek po drugiej stronie ³adowni. W milczeniu przygl¹da³ siê, jak Boba Fett wprowadza sekwencjê szyfrow¹ na klawiaturze obok kwadratowych drzwiczek szafki. Zamigota³o czerwone œwiate³ko i drzwiczki otwar³y siê, ods³aniaj¹c rodzaj szuflady. – Popatrz sobie na to – Boba Fett uj¹³ róg p³achty okrywaj¹cej jakiœ nieregularny, du¿y przedmiot. – To jest dowód, którego potrzebujemy. – Poci¹gn¹³ za p³achtê i ods³oni³ to, co znajdowa³o siê pod spodem. – Co u… – zaskoczony Bossk wytrzeszczy³ oczy na postaæ le¿¹c¹ w szufladzie twarz¹ do góry. – Przecie¿ to Zuckuss! – Owadzia twarz o ogromnych, wypuk³ych jak gogle oczach i skrêconych rurkach oddechowych by³a mu równie znana, jak jego w³asna. Obejrza³ siê na Fetta. – Co mu siê sta³o? Nazwisko Zuckussa, wypowiedziane na g³os, nie spowodowa³o u istoty le¿¹cej w szufladzie ¿adnej widocznej reakcji. Okr¹g³e, szkliste oczy wci¹¿ wpatrywa³y siê w górê, w metalowy sufit ³adowni. – To proste – odpar³ Fett. – Czêœæ planu, jak wszystko inne. Potrzebowaliœmy martwego ³owcy nagród, kogoœ, o kim móg³byœ powiedzieæ Trhinowi Voss’on’towi, ¿e by³ równie¿ cz³onkiem naszego zespo³u. Dostarczy³em ci go zatem. Pozbawiony emocji g³os Boby Fetta zdumia³ Bosska. Ten sukinsyn jest naprawdê chodz¹cym biznesem, pomyœla³. Nic dziwnego, ¿e znalaz³ siê na samym szczycie profesji. – Czy on nie ¿yje? – Bossk pokaza³ palcem na nieruchom¹ postaæ. – Naprawdê nie ¿yje? – SprawdŸ sam. Bossk pochyli³ siê ni¿ej nad nieruchomym obiektem w szufladzie. Nie ¿a³owa³ Zuckussa – litoœæ by³a kolejnym uczuciem ca³kiem obcym Trandoszanom – ale jednoczeœnie odczuwa³ coœ w rodzaju ¿alu, widz¹c go w takim stanie. Pomiêdzy ³owcami nagród nie marnowa³o siê czasu na przyjaŸñ czy inne czu³ostki, ale Zuckuss stanowi³ czêœæ grupy w akcji na Okr¹glaku. Wtedy sprawy przybra³y tak parszywy obrót, ¿e Bossk chêtnie by zabi³ Zuckussa… ale tego nie zrobi³. A kiedy pomyœla³ sobie, ¿e Boba Fett zrobi³ to wy³¹cznie w ramach wyrachowanych przygotowañ, jako czêœæ planu schwytania szturmowca renegata… nie, to mu ca³146

kiem nie pasowa³o. Zabiæ w gniewie to jedno, to nawet szlachetne i prawe… ale uczyniæ to w sposób tak pozbawiony emocji jak Boba Fett… Taki czyn to przejaw czystego z³a. Tak, zrozumia³ nagle Bossk. Rzadko, jeœli w ogóle, zastanawia³ siê nad sprawami moralnoœci. Tak, w³aœnie o to chodzi. A teraz on te¿ stoi tutaj, on, wspólnik Boby Fetta. Wnioski, jakie mo¿na by³o z tego wysnuæ, nie by³y przyjemnym materia³em do rozmyœlañ. Automatycznie, nie chc¹c zdradzaæ swoich myœli, zacz¹³ sprawdzaæ, czy Zuckuss naprawdê jest martwy. Dotkn¹³ szyi le¿¹cego w miejscu, gdzie naczynia krwionoœne by³y najlepiej widoczne, ale nie znalaz³ pulsu. W filtrowanych otworach aparatu oddechowego, w miejscu, gdzie zewnêtrzne rurki zapêtla³y siê w kierunku piersi, nie widaæ by³o ¿adnego œladu oddechu. To ostatnie odkrycie przekona³o Bosska bardziej ni¿ cokolwiek innego. Kiedy Zuckuss ¿y³ jeszcze, najbardziej irytuj¹c¹ jego cech¹ by³ w³aœnie nieustaj¹cy, cichy syk wdechu i wydechu. Ju¿ wiêcej nie bêdê musia³ go s³uchaæ, pomyœla³ Bossk. – Rzeczywiœcie nie ¿yje. – Bossk wyprostowa³ siê, koñcz¹c oglêdziny zw³ok. – Jeœli chcia³eœ pokazaæ Voss’on’towi, ¿e ³owcê nagród mo¿na zabiæ, to rzeczywiœcie masz na to doskona³y dowód. Potrzebna jeszcze by³a historyjka, która udowadnia³aby, ¿e to sam Bossk zabi³ Zuckussa. On sam wola³ chwaliæ siê rzeczywiœcie pope³nionymi zabójstwami. To nasunê³o mu kolejne pytanie: – Jak go niby mia³em zabiæ? Wydaje siê ca³kiem w dobrym stanie… to znaczy, bior¹c pod uwagê okolicznoœci. Zazwyczaj, kiedy my, Trandoszanie, dobieramy siê komuœ do skóry, to naprawdê widaæ. – Powiesz Voss’on’towi, ¿e go udusi³eœ. – Boba Fett pokaza³ na twarz nieboszczyka. – Przy tych zewnêtrznych rurkach oddechowych to ca³kiem ³atwe. Bossk spojrza³ na Bobê Fetta. Pewnie on tak w³aœnie zrobi³, pomyœla³. Po prostu: na zimno i skutecznie. – A dlaczego mia³bym to zrobiæ? Jak¹ opowieœæ do³o¿ysz do tych zw³ok? – Tak jak powiedzia³eœ wczeœniej: nie masz ochoty dzieliæ siê kredytami z wiêksz¹ liczb¹ partnerów ni¿ to absolutnie konieczne. Puœci³em ju¿ w obieg plotkê, ¿e Zuckuss do nas do³¹czy. Do tej pory powinna ju¿ dotrzeæ do uszu Voss’on’ta. Kiedy go wyœledzimy, a ty z nim porozmawiasz, bêdziesz móg³ mu opowiedzieæ ca³¹ resztê. – To znaczy? 147

– ¯e nie masz ochoty dzieliæ siê kredytami z nikim innym, to znaczy równie¿ ze mn¹. – Boba Fett znów wystuka³ kod na klawiaturze i szuflada zamknê³a siê, zabieraj¹c ze sob¹ martwe cia³o Zuckussa. – I w zwi¹zku z tym wykombinowa³eœ sobie, ¿e lepiej wyjdziesz na tym finansowo, jeœli sprzedasz mnie Voss’on’towi, zamiast pracowaæ jako mój wspólnik. W koñcu – Fett zwróci³ siê twarz¹ do Bosska – nie jestem s³awny z uczciwoœci i niezawodnoœci, raczej z innych rzeczy. Mam racjê? Bossk przez d³u¿sz¹ chwilê zastanawia³ siê, czy Boba Fett przypadkiem nie ³amie swojej ¿elaznej zasady, ¿e w interesach nie ¿artuje. Jeœli to mia³ byæ ¿art, wydawa³ siê równie niemi³y, jak widok martwego cia³a Zuckussa. Ale ugrzêz³em, pomyœla³ Bossk, spogl¹daj¹c w mroczny wizjer he³mu Boby Fetta. Zacz¹³ siê zastanawiaæ, jak g³êboko. – Masz… – rzek³ powoli. – Wydaje siê, ¿e masz racjê… – No to za³atwione. – Boba Fett wprowadzi³ sekwencjê steruj¹c¹ na klawiaturze rêkawa mandaloriañskiej zbroi. Po drugiej stronie statku otworzy³ siê w³az niczym wielka Ÿrenica. – Jesteœmy partnerami. Na zewn¹trz noc wype³ni³a ju¿ suchy rów tektoniczny na dnie tego, co kiedyœ by³o obejmuj¹cym pó³ planety oceanem Gholondreine-Beta. – To co, mamy plan? – Tak – skin¹³ g³ow¹ Bossk. – Rzeczywiœcie mamy… Przez ca³¹ drogê do „Wœciek³ego Psa”, czekaj¹cego po drugiej stronie rowu, czu³ na sobie ¿ó³te oczy stunogich istot czyhaj¹cych w swoich dziurach wywierconych w klifach, które górowa³y w ciemnoœci jak wie¿e. Bossk wiedzia³, ¿e to tylko igraszka wyobraŸni, ale prawie s³ysza³, jak siê z niego œmiej¹.

148

ROZDZIA£



To bardzo ³atwe, myœla³ Bossk. Prawie zbyt ³atwe… Jak gdyby coœ takiego w ogóle by³o mo¿liwe. Trandoszañski ³owca nagród poczu³ przyp³yw bezbrze¿nego zachwytu. Siedzia³ przy rozchwianym stole, przytrzymuj¹c szponami wyszczerbiony gliniany kubek. Cokolwiek czu³, na pewno nie mia³o to swojego Ÿród³a w zawartoœci kubka. Kwaœny trunek podczas picia na chwilê znieczuli³ mu jêzyk za k³ami. W tej spelunie drinki by³y mocne i do tego paskudne. – Mo¿emy zabraæ go od razu – warkn¹³ pod nosem. – Dlaczego po prostu nie pójdziemy i tego nie zrobimy? Siedzia³ przy stole zupe³nie sam. G³os, który odpowiedzia³ na to pytanie, brzmia³ g³êboko wewn¹trz jego ucha. Trandoszanie nie mieli zewnêtrznych uszu jak wiêkszoœæ humanoidów. Mikroskopijny implant zosta³ wszczepiony w niewielkim otworze szczeliny usznej za pomoc¹ czubka ig³y chirurgicznej. Urz¹dzenie to stanowi³o jeszcze jeden element przygotowañ do wykonania zadania. – To nie takie proste – mrukn¹³ g³os Boby Fetta, jednoczeœnie bliski, bo dochodz¹cy wprost z g³owy Bosska, i daleki. Drugi ³owca nagród znajdowa³ siê teraz w znacznej odleg³oœci od tej zaszczurzonej nory. Z tego, co wiedzia³, Fett móg³ wci¹¿ jeszcze przebywaæ na pok³adzie „Niewolnika I”, wysoko ponad atmosfer¹ tego zapad³ego œwiata. – Czy naprawdê s¹dzisz, ¿e nasz cel nie ma przy sobie ¿adnych œrodków obrony? Wiesz, on nie jest zupe³nym durniem. Pysk Bosska wykrzywi³ siê w grymasie ponurego zniecierpliwienia. Z trudem opanowa³ pokusê, by wydrapaæ sobie szponem 149

z ucha implantowane urz¹dzenie, które w dodatku go swêdzia³o niczym jakiœ podskórny paso¿yt, który ulokowa³ siê w okolicy stawu szczêkowego. Nie chcia³ uczyniæ nic, co mog³oby go zdradziæ, chocia¿ ta buda by³a zbyt s³abo oœwietlona nawet jak na podziemn¹ jaskiniê. renice Bosska by³y rozszerzone do granic mo¿liwoœci, a i tak otaczaj¹ce go postacie wygl¹da³y jak cienie, schylone nad drinkami przy innych rozchwianych sto³ach. Najostrzejszy wzrok nie rozró¿ni³by rysów ich twarzy. Trhina Voss’on’ta Bossk rozpozna³ jednak natychmiast, gdy tylko zszed³ do knajpy po wyœlizganych kamiennych stopniach. Imperialny szturmowiec renegat – by³y szturmowiec, przypomnia³ sobie Bossk – znajdowa³ siê dok³adnie tam, gdzie powinien wed³ug Ÿróde³ Boby Fetta. Boss musia³ przyznaæ, ¿e jeœli chodzi³o o wyœledzenie towaru gdziekolwiek w galaktyce, siatka informatorów Boby Fetta nie mia³a sobie równych. Nic dziwnego, ¿e zawsze udawa³o mu siê wyprzedziæ o ca³¹ d³ugoœæ ka¿dego z cz³onków starej Gildii £owców Nagród i sprz¹tn¹æ im sprzed nosa, a nastêpnie dostarczyæ gdzie trzeba ³akomy k¹sek, zanim ktokolwiek inny w biznesie zdo³a siê po³apaæ, o co chodzi. A kiedy Boba Fett rzuci³ s³ówko swoim wirtualnym oczom i uszom, stacjonuj¹cym na ka¿dej zamieszkanej planecie, ¿e szuka by³ego szturmowca, nie musia³ czekaæ d³u¿ej ni¿ kilka standardowych jednostek czasu, aby uzyskaæ niezbêdne informacje. – Co porabia nasz cel? – Chleje – warkn¹³ Bossk. – A co innego mo¿na robiæ w takiej dziurze? Nawet kiedy mówi³ doœæ cicho, miniaturowy laryngofon wychwytywa³ ka¿de s³owo, a jednoczeœnie nie s³ysza³ go ¿aden inny klient w lokalu. Trandoszañskie twarze by³y z natury ma³o wyraziste, wiêc ktoœ, kto przygl¹da³by mu siê w tym oœwietleniu, nie zdo³a³by zauwa¿yæ ruchu warg ³uskowatej mordy. Bossk wola³by wprawdzie mieæ akustyczny parawan, taki na przyk³ad jak Figrin D’an i jego zespó³ Modal Nodes w knajpie Mos Eisley na Tatooine. Tamta kapela wszczyna³a taki jazgot, ¿e bez trudu mo¿na by³o sprz¹tn¹æ kogoœ z miotacza na samym œrodku sali i pewnie nikt by nawet nie mrugn¹³. Na tym œwiecie jednak speluny by³y zdecydowanie za ciche, przynajmniej jak dla Bosska. – Te¿ bym siê schla³ – mrukn¹³ Bossk – gdybym móg³ prze³kn¹æ te ich pomyje. 150

Nag³y wybuch flary s³onecznej zabrzêcza³ wewn¹trz g³owy Bosska niczym rój nimgorrheañskich szablo¿¹d³ych os tak g³oœno, ¿e Trandoszanin nie móg³ powstrzymaæ siê przed przyciœniêciem piêœci do otworu usznego. To i tak nic nie pomog³o. Bossk skrzywi³ siê tylko i zacisn¹³ k³y, czekaj¹c, a¿ ha³as dochodz¹cy z implantu ucichnie. Dziêki temu jednak wiedzia³ przynajmniej, ¿e Boba Fett i jego „Niewolnik I” znajduj¹ siê poza planet¹. Ten nieatrakcyjny, odleg³y œwiatek – Bossk zapomnia³ nawet, jak siê nazywa – mia³ bardzo niestabilne s³oñce o pasmach emisji tak szerokich, ¿e mog³y namieszaæ w ka¿dym typie sprzêtu komunikacyjnego, nawet w w¹skopasmowych urz¹dzeniach, na które staæ by³o tylko Bobê Fetta. Bêd¹ mieli spory problem z koordynacj¹ tej akcji, jeœli kolejna flara zak³óci im transmisjê w najmniej odpowiednim momencie. – …siedŸ cicho – nienaturalnie spokojny g³os Boby Fetta przebi³ siê znowu przez szumy. – Staraj siê nie zwracaæ na siebie uwagi. – Nic innego nie robiê przez ca³y czas – sykn¹³ Bossk. By³y to dok³adnie te same instrukcje, które Boba Fett przekaza³ mu, opowiadaj¹c mu o swoim nowym planie, zanim jeszcze Bossk wcisn¹³ siê w jednoosobowy, jednokierunkowy l¹downik, odlatuj¹c jak najdalej od „Niewolnika I”. L¹downik znajdowa³ siê teraz na pustkowiu, poza otaczaj¹cymi miasto ha³dami ¿u¿la, które kiedyœ by³y koloni¹ górniczo-rafineryjn¹. Bossk nie by³ zaskoczony, ¿e kopalnia zosta³a opuszczona jako bezwartoœciowa. Id¹c, mija³ ogromne, gotowe do spl¹drowania wie¿e wiertnicze, ciê¿ki sprzêt do g³êbokich wykopów, powywracane ci¹gi przenoœników taœmowych i sterty ¿u¿la. Wreszcie dotar³ do osiedla nêdznych plastoidowych budynków, które niejako automatycznie sta³y siê jedyn¹ zamieszkan¹ stref¹ planety. Uderzy³o go, ¿e nawet brud i kamienie s¹ tu jakby gorszej jakoœci. – Kiedy ruszamy? – Nied³ugo – odpar³ Fett. – Wci¹¿ jeszcze trzeba sprawdziæ parê rzeczy. – G³os odleg³ego ³owcy nagród brzmia³ irytuj¹co spokojnie i logicznie. – Nie mo¿emy sobie pozwoliæ na b³êdy. Musimy zrobiæ tylko jedno podejœcie do tego goœcia. Jeœli go sp³oszymy, a on rzuci siê do ucieczki przygotowan¹ tras¹… a b¹dŸ pewien, ¿e j¹ ma… nie damy rady znów go wyœledziæ. Stracimy go. Ta mo¿liwoœæ sprawi³a, ¿e krew kr¹¿¹ca w ¿y³ach Bosska nabra³a temperatury znacznie ni¿szej ni¿ normalna. Wszystko w jego ¿yciu zale¿a³o teraz od tego zadania, od tego, czy dobierze siê do 151

Trhina Voss’on’ta i dostarczy renegata Imperatorowi Palpatine’owi. Cokolwiek stanie siê z Voss’on’tem potem, ju¿ Bosska nie obchodzi³o, ale wyobra¿a³ sobie, ¿e to nie bêdzie ³adny widok. Imperator nie s³yn¹³ z pob³a¿liwoœci nawet wobec niekompetencji w swoich szeregach; prawdziwa zdrada z pewnoœci¹ zostanie potraktowana wiêcej ni¿ surowo. £uski na grzbiecie i ramionach Bosska przebieg³o dr¿enie. By³ okrutny z natury i z wychowania, jak wszyscy Trandoszanie, ale dawno temu z³o¿y³ œlubowanie – by³o to na samym pocz¹tku jego kariery jako ³owcy nagród – ¿e przenigdy nie wejdzie w drogê Imperatorowi. To droga, na koñcu której znajduj¹ siê same k³opoty, przypomina³ sobie. Niech ci zarozumiali Rebelianci zbior¹ ciêgi, na które zreszt¹ rzetelnie zas³u¿yli. A mnie pozwólcie zgarn¹æ nagrodê za ten towar, myœla³. Wszystkie jego plany, aby wy³¹czyæ frakcjê Prawdziwej Gildii, zreformowaæ dawn¹ Gildiê £owców Nagród i stan¹æ na jej czele… wszystko to zale¿a³o od zgarniêcia góry kredytów, jak¹ Palpatine gotów by³ zap³aciæ za skórê Trhina Voss’on’ta i za zwrot kodów, z którymi Voss’on’t uciek³. Z d³ugoletniego doœwiadczenia Bossk wiedzia³, jak dzia³aj¹ umys³y ³owców nagród. Za tak¹ kupê kredytów mo¿na zdobyæ lojalnoœæ ka¿dego. Nie ma sensu byæ ³owc¹ nagród, jeœli nie jest siê gotowym sprzedaæ ca³ego siebie temu, kto najwiêcej zap³aci. Choæ, oczywiœcie, zawsze znajdowali siê tacy, co p³acili jeszcze wiêcej. Bossk poci¹gn¹³ z kubka kolejny ³yk kwaœnej cieczy, nawet nie czuj¹c jej smaku, tak by³ pogr¹¿ony w nieweso³ych rozmyœlaniach. Wszystko zale¿y od tego, ile siê ma kredytów. Powoli pokiwa³ g³ow¹. Nigdy nie ma ich za wiele. Nawet jeœli wzi¹æ pod uwagê wielkoœæ nagrody, jaka zosta³a na³o¿ona na g³owê Trhina Voss’on’ta, nie mo¿na by³o zaprzeczyæ, ¿e po³owa tej kwoty to nie to samo co ca³oœæ. Od samego pocz¹tku uwa¿a³, ¿e to wielki wstyd, aby Boba Fett – który ani w po³owie tak nie potrzebowa³ tych kredytów jak Boss – mia³ zgarn¹æ tak znaczn¹ czêœæ ³upu. Zw³aszcza zaœ bior¹c pod uwagê, ¿e to on wykonuje ca³¹ robotê, ponosi ca³e ryzyko, siedz¹c na odleg³oœæ spluniêcia od niebezpiecznego eksszturmowca, Boby Fetta zaœ nie ma nawet na powierzchni planety, bo przebywa gdzieœ daleko, poza jej atmosfer¹. Zawartoœæ kubka rozpali³a w jego wnêtrznoœciach wilgotny p³omieñ, ale zignorowa³ go. Musia³ sobie wiele przemyœleæ. Pozwoli³, aby niemi³e myœli k³êbi³y siê w zakamarkach jego mózgu, a sam nie spuszcza³ czujnego oka z Trhina Voss’on’ta. 152

Cokolwiek mo¿na powiedzieæ o Bobie Fetcie, facet w jednym przynajmniej mia³ racjê: by³y szturmowiec musi mieæ pod rêk¹ jakieœ œrodki obrony. Siedz¹c w miejscu publicznym bez ¿adnej os³ony, Voss’on’t móg³by byæ pos¹dzony o sk³onnoœci samobójcze. Bossk mia³ wra¿enie, ¿e pochy³e, niedbale otynkowane œciany i niski, pociemnia³y od dymu sufit knajpy zamykaj¹ siê wokó³ niego, jakby by³a w nich ukryta maszyneria pu³apki na Trandoszanina. Ciasne, duszne pomieszczenie i stêch³e, przesi¹kniête potem powietrze zdawa³y siê w najmniejszym stopniu nie przeszkadzaæ Voss’on’towi. Siedzia³ przy niewielkim stoliku z ³okciami wspartymi o blat i œciska³ w d³oniach kufel pe³en tej samej truj¹cej mikstury, której skosztowa³ Bossk. Szpiedzy Boby Fetta donosili, ¿e Voss’on’t spêdza³ tutaj wiêkszoœæ czasu. Z tego, co móg³ powiedzieæ Bossk, niekoniecznie chodzi³o mu o to, ¿eby siê upiæ. Voss’on’t starannie dozowa³ sobie napitek i nic nie wskazywa³o na jego nadu¿ywanie. A mo¿e po prostu mia³ biochemicznie zmodyfikowan¹ w¹trobê, która neutralizowa³a u¿ywkê w gêstym, ciê¿kim napoju. Jego twarz o ostrych, kanciastych rysach, równie twarda i pozbawiona wyrazu, jak podobny do maski zamkniêty he³m, który zwyk³ by³ nosiæ w s³u¿bie Imperatora, pokryta by³a skór¹ pomarszczon¹ jak stary rzemieñ. Oczy mia³ ca³y czas zmru¿one w ma³e szparki, a spod siwiej¹cej szczeciny przylegaj¹cej g³adko do czaszki wyziera³y bia³awe blizny, z których czêœæ zapewne pochodzi³a jeszcze z czasów s³u¿by. Kariera imperialnego szturmowca nie by³a ³atwym procesem; niewielu mia³o szansê przetrwania brutalnego wbijania do g³owy militarnych umiejêtnoœci, które stanowi³y niezbêdne wyposa¿enie œmiercionoœnej bia³ej formacji. Ci, którzy nie wytrzymali do samego koñca, których cia³a lub umys³y za³amywa³y siê pod sadystycznym re¿imem sier¿antów, wymywani byli z programu jako trupy. Wynikiem szkolenia mia³a byæ równie¿ niekwestionowana lojalnoœæ i pos³uszeñstwo wobec zwierzchników – jakikolwiek sprzeciw przy wykonywaniu rozkazów, choæby wi¹za³o siê z nimi œmiertelne ryzyko, by³ wykorzeniany w zarodku niczym chora tkanka. Dla kogoœ takiego jak Voss’on’t, kto przeszed³ przez to wszystko i zaszczytnie s³u¿y³ w jednej z elitarnych jednostek szturmowców, przechowywanie g³êboko w zakamarkach serca resztek w³asnej natury, zdolnej do rozwa¿ania nawet zdrady, oznacza³o wyj¹tkowy hart ducha i determinacjê. Voss’on’t czeka³ mo¿e przez ca³e lata, nie zdradzaj¹c siê nikomu ze swoimi planami, czyhaj¹c na 153

najlepsz¹ okazjê. A kiedy wreszcie siê pojawi³a, przemieni³ myœl w czyn bez wahania czy wyrzutów sumienia, u¿ywaj¹c do tego z takim trudem zdobytych umiejêtnoœci szturmowca. Gdyby mieli mu umo¿liwiæ swoj¹ œmierci¹ ucieczkê z kodami, stanowi¹cymi cenê jego bezpieczeñstwa, na pewno ani przez chwilê nie zastanawia³by siê nad ich losem. NieŸle. Bossk z pewnym uznaniem obserwowa³ w¹skook¹ istotê siedz¹c¹ w pó³mroku knajpy po drugiej stronie sali. Trhin Voss’on’t nie by³ stuprocentowo twardym, morderczym ³otrem, jaki wzbudzi³by jego podziw. Gdyby okolicznoœci by³y nieco inne, zamiast do Boby Fetta wola³by mo¿e przy³¹czyæ siê do by³ego szturmowca. Voss’on’t stanowi³by cenny nabytek dla Gildii £owców Nagród, jeœli tylko Bossk zdo³a³by odbudowaæ tê organizacjê. Uzna³, ¿e to jeszcze jedna ironia losu, skoro cen¹, jak¹ trzeba zap³aciæ za zmartwychwstanie Gildii £owców Nagród, jest ¿ycie Voss’on’ta. Bo kiedy ju¿ schwytaj¹ renegata, dostarcz¹ na miejsce i zainkasuj¹ nagrodê, zajmie siê nim Imperator Palpatine. A kiedy z nim skoñczy, nie zostanie z biedaka nawet tyle, ¿eby zebraæ do kupy jedno porz¹dne trofeum. Wiadomo by³o, ¿e Imperator nie ma takiej samej s³aboœci do pami¹tek jak Trandoszanie. Boba Fett widaæ przerwa³ po³¹czenie, bo implant uszny w g³owie Bosska zamilk³. Gdziekolwiek by³ teraz ³owca nagród, prawdopodobnie zajmowa³ siê dalszymi przygotowaniami do skomplikowanego planu pojmania Voss’on’ta. Lepiej, ¿eby tak by³o, ponuro myœla³ Bossk. W tej zapad³ej dziurze nie by³o a¿ takiego ruchu, ¿eby obecnoœæ Bosska mog³a pozostaæ niezauwa¿ona i bez komentarza. Zaledwie stan¹³ w progu knajpy, Trhin Voss’on’t spojrza³ na niego podejrzliwie, ale zaraz odwróci³ wzrok, jakby chcia³ siê tylko upewniæ, ¿e nowo przyby³y nie stanowi dla niego ¿adnego zagro¿enia. Jeœli jednak Bossk bêdzie siê tu krêci³ za d³ugo i nikt siê do niego nie przy³¹czy, Voss’on’t mo¿e zmieniæ zdanie. Jedynym powodem, dla którego ktokolwiek móg³by zechcieæ odwiedziæ tak¹ knajpê, by³y szeroko pojête interesy, zazwyczaj na tyle ciemne i sprzeczne z prawem, ¿e wszelkie dodatkowe oœwietlenie by³oby raczej niepo¿¹dane. W ca³ej galaktyce nie by³o gatunku tak zdeprawowanego i prymitywnego, by odwiedza³ ten lokal z racji jego atmosfery lub jakoœci drinków. Bossk zaczyna³ ju¿ ¿a³owaæ, ¿e wypi³ nawet te kilka ³yków paskudnej cieczy. Uzna³ te¿, ¿e zdradzi³by siê haniebnie, gdyby spêdzi³ zbyt wiele czasu, wgapiaj¹c siê w Trhina Voss’on’ta. Istoty odwiedzaj¹ce ta154

kie miejsca wymaga³y prywatnoœci, nawet jeœli zajmowa³y stolik na otwartej przestrzeni. Pilnowanie czyichœ interesów zamiast w³asnego nosa by³o najlepsz¹ drog¹ do skoñczenia z dziur¹ po laserze w bebechach. A ktoœ, kto akurat wieje przed samym Imperatorem Palpatine’em, na pewno jest szczególnie wra¿liwy na ciekawskie spojrzenia. Voss’on’t nie siedzia³ nawet przodem do Bosska, ale nale¿a³o przypuszczaæ, ¿e zachowuje tak¹ czujnoœæ, jakby mia³ drug¹ parê oczu z ty³u g³owy. W galaktyce by³o wiele gatunków, obdarzonych trzystuszeœædziesiêciostopniowym k¹tem widzenia, ale humanoid dla tego samego efektu musia³ osi¹gn¹æ szczególny poziom podejrzliwoœci. Zaciskaj¹c kubek w szponiastych ³apach, Bossk powiód³ spojrzeniem po innych goœciach knajpy. Wiêkszoœæ z nich zdawa³a siê nale¿eæ do personelu, jaki pozosta³ na planecie po krótkiej egzystencji kolonii górniczej Imperium. G³upie gnojki, niedbale pomyœla³ Bossk. Dostali to, na co sobie zas³u¿yli, jeœli byli tak g³upi lub mieli takiego pecha, ¿eby anga¿owaæ siê w tak¹ harówkê. Kiedy kopalnie kolonii zosta³y opuszczone jako nierentowne, pozostawiono ich niczym niepotrzebne maszyny, niewarte nawet kosztów przewozu w jakiekolwiek inne miejsce. A teraz siedzieli zgarbieni nad otêpiaj¹cymi umys³ napitkami, zamieniaj¹c resztki wyp³aty na b³ogie chwile bezmyœlnego zapomnienia. Nawet gdyby którykolwiek z nich móg³ sobie pozwoliæ na opuszczenie planety, nie mieli dok¹d siê udaæ, bo ¿aden œwiat nie potrzebowa³ ich mizernych umiejêtnoœci. Wiêkszoœæ dawnych górników podda³a siê chirurgicznym modyfikacjom tylko po to, by ³atwiej dostaæ siê pod skorupê planety w poszukiwaniu tego, co Imperator akurat wtedy uzna³ za potrzebne. Ich czaszki zosta³y pogrubione masywnymi warstwami hormonalnie pobudzonej do wzrostu koœci, tworz¹c coœ w rodzaju podskórnego kasku zabezpieczaj¹cego, odpowiedniego do prac górniczych. Powiêkszono je tak, ¿e szerokoœci¹ niemal dorównywa³y ramionom. Ich twarze zas³ania³y skomplikowane fa³dy g¹bczastych rzêsek do filtracji powietrza, które zwisa³y im z podgardli niczym ró¿owobia³y mech – taki sposób imperialna klinika biomodyfikacji wymyœli³a na krzemicê i inne choroby zanieczyszczonych p³uc. Nawet ich d³onie poddano przemianie, zastêpuj¹c palce zakrzywionymi kawa³kami durastali, które mo¿na by³o zaczepiæ jedne o drugie, tworz¹c ostre, podobne do ³y¿ek koñczyny, znacznie wygodniejsze przy wydzieraniu kamieni i luŸnego ¿wiru 155

w chodnikach kopalni. Niestety, poza tym nie nadawa³y siê do niczego innego. Dawni górnicy musieli teraz balansowaæ kubkami w obu chirurgicznie zmodyfikowanych d³oniach, aby unieœæ je do ukrytych pod rzêskami ust. Zgarbieni od pracy, patrzyli przed siebie wilgotnymi, têpymi oczami i wygl¹dali jak pewien gatunek venedilañskich kretów piaskowych. W mrocznych zak¹tkach ich przeroœniêtych, monstrualnych czaszek pozosta³o akurat tyle szarych komórek, by zdawali sobie sprawê z w³asnego upodlenia. Bossk omiót³ wzrokiem stworzenia, po czym zapomnia³ o nich, jakby nie by³y dla niego wa¿niejsze od fragmentów wyblak³ych malowide³ na œcianach spelunki. Imperium pozostawia³o za sob¹ ofiary wszêdzie, gdziekolwiek siêga³y jego wp³ywy. Mia³ przed sob¹ jedne z nich. – Szukasz kogoœ? W zadumê Bosska wdar³ siê szorstki, bezbarwny g³os. £owca odwróci³ siê, spojrza³ w górê i stwierdzi³, ¿e patrzy wprost w twarz Trhina Voss’on’ta. Dawny szturmowiec imperialny stan¹³ tu¿ obok sto³u, na którym sta³ drink Bosska. Opar³ rêce na twardej powierzchni blatu i pochyli³ siê, zbli¿aj¹c twarz do pyska Trandoszanina. Bossk widzia³ teraz jeszcze dok³adniej stare blizny przeœwiecaj¹ce przez krótk¹ szczecinê w³osów na czaszce Voss’on’ta. – S³ysza³eœ mnie, stary? Zada³em ci pytanie. W pierwszej chwili Bossk chcia³ opuœciæ rêkê do pasa z kabur¹, wyrwaæ z niej pistolet laserowy i przystawiæ jego lufê do nasady nosa by³ego szturmowca. Jedyne, co go powstrzyma³o, to wra¿enie, ¿e chyba nie by³by to najlepszy pomys³. Albo nie poruszy siê doœæ szybko, a wtedy ocknie siê, patrz¹c w roboczy koniec broni Voss’on’ta, albo rozwali bardzo cenny towar. W ka¿dym przypadku to on bêdzie stratny: straci albo ¿ycie, albo udzia³ w zyskach. – A co ciê to obchodzi? – postara³ siê, aby ¿adne z jego uczuæ czy myœli nie przes¹czy³y siê do g³osu. By³y szturmowiec zaskoczy³ Bosska; Voss’on’t zaszed³ go tak zrêcznie i cicho, ¿e ¿aden szmer nie ostrzeg³ Trandoszanina o jego manewrze. – Zajmij siê swoimi interesami, a ja siê zajmê swoimi. Voss’on’t nachyli³ siê jeszcze ni¿ej. – Moim interesem – rzek³ cicho – jest pozostaæ przy ¿yciu. I nie chcê, ¿eby mi siê ktokolwiek do tego wtr¹ca³. – A dlaczego s¹dzisz…? 156

– Zamknij siê. – Voss’on’t od pocz¹tku mia³ gniewny wyraz twarzy, i to nie uleg³o zmianie – Trzymaj d³onie p³asko na stole, ¿ebym je dobrze widzia³. Robiê siê nerwowy, kiedy stworzenia maj¹ rêce i broñ poza zasiêgiem mojego wzroku i nie mogê kontrolowaæ, co siê dzieje. – Zimne oczy zwêzi³y siê jeszcze bardziej. – Wierz mi, nie chcia³byœ, ¿ebym siê zdenerwowa³. Bossk odsun¹³ szpony od glinianego kubka i starannie rozp³aszczy³ je na blacie. – Proszê. Zadowolony? – Nie ca³kiem. Wci¹¿ chcê wiedzieæ, co tu robisz… – ostatnie s³owa zabrzmia³y raczej jak warkniêcie – …³owco nagród. Œwietnie, z uraz¹ pomyœla³ Bossk, na pewno rozszyfrowa³ mnie w tej samej chwili, kiedy tu wszed³em. Gdy Bossk siedzia³ tu i be³ta³ te ohydne pomyje, pewny, ¿e wspaniale wykonuje swoje zadanie, nikogo nie uda³o mu siê zmyliæ. A przynajmniej nie cel tego zadania. – To coœ nowego – odpar³ Bossk tak uprzejmie, jak tylko potrafi³. – Oskar¿ano mnie ju¿ o ró¿ne rzeczy i na ró¿nych œwiatach, ale po raz pierwszy ktoœ zaliczy³ mnie do ³owców nagród. – K¹cik ³uskowatego pyska uniós³ siê w parodii uœmiechu. – Jesteœ pewien, ¿e po prostu nie szukasz zwady? – Nigdy nie szukam zwady, jestem osob¹ mi³uj¹c¹ pokój. – Voss’on’t albo nie raczy³, albo nie potrafi³ siê uœmiechn¹æ. – Ja tylko zabijam ludzi. A zw³aszcza istoty, które wokó³ mnie wêsz¹. – To dobrze, ¿e siê nie zaliczam do tej kategorii. – Gdzie siê podziewa Boba Fett? Bossk czu³, jak ³uski na ramionach je¿¹ mu siê z irytacji. Ca³a ta operacja zaraz wybuchnie Bosskowi w twarz… mo¿e nawet dos³ownie, jeœli Trhin Voss’on’t siêgnie po swój pistolet laserowy… a tamten gdzieœ przepad³. Pewnie jest gdzieœ poza planet¹, pieni³ siê Bossk. A ja zaraz zostanê zabity przez towar, po który tu przyjechaliœmy. – Mo¿esz siê zaraz znaleŸæ w kategorii trupów, jeœli nie spodobaj¹ mi siê twoje odpowiedzi. – Voss’on’t odwróci³ pooran¹ bliznami g³owê i uwa¿niej przyjrza³ siê Bosskowi. – Wiesz, s¹ istoty, które uwa¿aj¹, ¿e zrobi³em kilka g³upich rzeczy. A ja mogê siê nawet z nimi zgodziæ, bo znalezienie siê po niew³aœciwej stronie Imperatora Palpatine’a nie jest najlepsz¹ recept¹ na d³ugowiecznoœæ. Bossk pokiwa³ g³ow¹. – Masz wiêksze problemy ni¿ ja. 157

– Teraz ja jestem twoim jedynym problemem. I zapewniam ciê, ¿e to wystarczy. Poniewa¿ nie zrobi³em akurat tej jednej g³upiej rzeczy: nie wpl¹ta³bym siê w sytuacjê, która spowodowa³aby na³o¿enie na moj¹ g³owê pokaŸnej nagrody, nie przygotowuj¹c sobie przedtem niewielkiej osobistej bazy danych na temat istot, które prawdopodobnie poka¿¹ siê tutaj w poszukiwaniu mojej skromnej osoby. – Jasne, rozumiem. – Myœli w g³owie Bosska nabra³y nagle jeszcze bardziej szalonego tempa. Teraz by³by rzeczywiœcie dobry moment, ¿eby Boba Fett siê pojawi³. – Uwa¿am, ¿e to rzeczywiœcie m¹dre posuniêcie. – W³aœnie… Bossk – by³y szturmowiec prawie splun¹³ jego imieniem. Nie spuszczaj¹c oka z Trandoszanina, siêgn¹³ za siebie, chwyci³ krzes³o stoj¹ce przy s¹siednim stole i przyci¹gn¹³ je bli¿ej. Usiad³ na nim okrakiem i przechyli³ siê przez oparcie. – Jak siê maj¹ ostatnio sprawy w Gildii £owców Nagród? Bossk zdo³a³ wzruszyæ ramionami. – Mog³oby byæ lepiej. – To twoje imiê, zgad³em? – Zgad³eœ. – Nie by³o sensu k³amaæ. – Twój stary rz¹dzi³ kiedyœ Gildi¹ £owców Nagród. – W g³osie Trhina Voss’on’ta pojawi³ siê cieñ sarkazmu. – Ale twoje mo¿liwoœci to chyba przekracza, co? Zimna gadzia krew Bosska rozgrza³a siê o dobrych parê stopni. – Ty, s³uchaj no… – W tej chwili by³ gotów zapomnieæ o wszelkich konsekwencjach i siêgn¹æ po broñ. – Mo¿e zostawimy politykê Gildii poza tematem naszej rozmowy, co? To nie ma z tob¹ nic wspólnego. – Mo¿e ma, a mo¿e nie ma – odpar³ Voss’on’t z lekkim rozbawieniem. – Zw³aszcza jeœli ktoœ taki jak ty nabierze nagle ochoty, ¿eby po³o¿yæ ³apê na solidnej nagrodzie. Na przyk³ad takiej, jak¹ p³aci za mnie Palpatine. Du¿o móg³byœ zdzia³aæ z tak¹ mas¹ kredytów, co? – No i co z tego? – Bossk z coraz wiêksz¹ podejrzliwoœci¹ zezowa³ na rozmówcê. – Ka¿dy by móg³. Pewnie dlatego Imperator chce wydaæ a¿ tyle. ¯eby daæ istotom motywacjê, sprawiæ, ¿e zrobi¹ to, co on zechce. W koñcu po to s¹ kredyty. – Hmm… wierz mi, stary, Imperator ma inne sposoby dawania istotom „motywacji”. Wiem coœ o tym. W s³u¿bie Imperium 158

by³em tak motywowany wiele razy. A te sposoby nie s¹ tak przyjemne jak kredyty w kieszeni. Bossk wzruszy³ ramionami. – Tamte inne sposoby nie dzia³aj¹ na ³owców nagród. Nas motywuj¹ wy³¹cznie kredyty. – Dla was to lepiej – Voss’on’t skin¹³ g³ow¹. – Zapomnia³em. Wszyscy jesteœcie hardzi i twardzi, sami nieustraszeni. – Wystarczaj¹co nieustraszeni. – Pozwól, ¿e powiem ci coœ jeszcze. Wszystkie kredyty ca³ej galaktyki nic ci nie pomog¹, je¿eli nie bêdziesz ¿y³ doœæ d³ugo, aby je wydaæ. – Oczy Voss’on’ta zwêzi³y siê jeszcze bardziej. – A ja ci to mogê za³atwiæ. Za³atwi³em to ju¿ paru innym przedstawicielom twojego fachu, którzy zameldowali siê na moim progu. – Tak te¿ s³ysza³em. – Raporty podw³adnych i cz³onków Komitetu Zreformowanej Gildii dotar³y do niego, kiedy jeszcze usi³owali z Bob¹ Fettem wyœledziæ kryjówkê Voss’on’ta. Co najmniej tuzin innych ³owców nagród próbowa³ szczêœcia w schwytaniu Trhina Voss’on’ta na tej zapad³ej planecie. Dotarli tutaj, i na tym koniec. Bossk podejrzewa³, ¿e ich cia³a zosta³y wrzucone do jednego z opuszczonych szybów kopalnianych na skraju powoli popadaj¹cej w ruinê kolonii. Trandoszanin zreszt¹ nigdy siê nie martwi³ tym, ¿e któryœ inny ³owca nagród przypadkiem zgarnie nagrodê na³o¿on¹ na g³owê Voss’on’ta. ¯aden z nich nie mia³ nawet najmniejszej szansy. – I co, niczego siê nie nauczy³eœ? – zdziwi³ siê Voss’on’t. – Powinieneœ by³ uwa¿aæ, co siê przytrafi³o tamtym ³owcom nagród. Teraz nie wiesz nawet, w co siê wpakowa³eœ. Mam mnóstwo kredytów do wydania. Zarobi³em je, sprzedaj¹c to wszystko, co ukrad³em… a nie mia³em nikogo, z kim musia³bym siê dzieliæ. – Jasne, bo wczeœniej ich za³atwi³eœ. – Sam zrobi³byœ to samo, gdybyœ by³ na moim miejscu. – Pewnie – wzruszy³ ramionami Bossk. Pozbywanie siê partnerów nale¿a³o do normalnych praktyk w interesach, jeœli tylko mog³o to ujœæ na sucho. – Kto zrobi³by inaczej? – Nikt z odrobin¹ rozumu – ponuro odpar³ Voss’on’t. – A ja mia³em go doœæ, ¿eby czêœæ kredytów wydaæ na zabezpieczenie siê przed tym, aby jakiœ pierwszej klasy ³owca nagród, taki jak ty, nie zawlók³ mnie w najbli¿szym czasie z powrotem do pa³acu Imperatora. Uwaga ta wprawi³a Bosska w zadumê. Jeœli wyda³ kredyty na jakiœ rodzaj instalacji obronnych… a w³aœnie to ju¿ wczeœniej 159

intrygowa³o Bosska… to gdzie one s¹? Albo zosta³y dobrze ukryte, albo Voss’on’ta oszukano. Chêtnie by siê za³o¿y³, ¿e ta ostatnia mo¿liwoœæ odpada. Tamci ³owcy nagród, ci, którzy dotarli tu przed nim, nie le¿eliby teraz martwi, gdyby obrona Voss’on’ta by³a taka iluzoryczna. Poza tym… kiedy ktoœ zapewnia ciê, ¿e ma tysi¹c sposobów na za³atwienie ci drogi na tamten œwiat, zawsze m¹drzej jest przyj¹æ, ¿e nie k³amie. Zw³aszcza jeœli zapewnienia pochodz¹ od by³ego szturmowca Imperium. Bossk gwa³townie otrz¹sn¹³ siê z przykrych rozwa¿añ nad swoj¹ sytuacj¹. – I co teraz? – Mi³o by³o z tob¹ pogawêdzi栖 odpowiedzia³ Voss’on’t z kamienn¹ twarz¹. Równie mi³o siê gawêdzi³o z pozosta³ymi ³owcami nagród, którzy zaczêli siê tu krêciæ. Jesteœcie wszyscy na tyle podobni do moich by³ych wspólników… chodzi g³ównie o robotê, jak¹ wszyscy odwalamy… ¿e zawsze mamy o czym porozmawiaæ. Przynajmniej przez chwilê. Urozmaici³o mi to czas. – Ruchem g³owy wskaza³ na kretowatych górników zgarbionych przy s¹siednich sto³ach, z d³oñmi-³opatami zaciœniêtymi wokó³ drinków. – Niestety, te brudasy to kiepscy rozmówcy. Wierz mi zatem, zabijê ciê nie bez pewnego ¿alu. Po prostu potrzebujê zabezpieczenia. – Wiem, jasne. – Bossk poczu³, ¿e na dobre zaczyna siê denerwowaæ. Czu³, ¿e w bardzo krótkim czasie sprawy mog¹ przybraæ kiepski obrót, a Boba Fett wci¹¿ jeszcze nie raczy³ siê pojawiæ na scenie. £adne mi partnerstwo, wœcieka³ siê Bossk. Mia³ prawo przypuszczaæ, ¿e Bobê Fetta zawiod³y nerwy – wprawdzie do tej pory nigdy siê to jeszcze nie zdarzy³o, ale zawsze kiedyœ jest ten pierwszy raz – i postanowi³ w ogóle nie mieszaæ siê do sprawy ze szturmowcem. Statek Fetta, „Niewolnik I”, z ³owc¹ na pok³adzie pewnie ju¿ wchodzi³ w nadprzestrzeñ, kieruj¹c siê ku dalszym i bezpieczniejszym planetom – i pozostawiaj¹c Bosska samego na pastwê losu. Typowe, pomyœla³ Bossk. Na nikim nie mo¿na polegaæ… chyba ¿e jest trupem. Kiedy postawi na nogi Gildiê £owców Nagród, a sam stanie na jej czele, zajmie siê tym, ¿eby zapewniæ sobie odpowiedni szacunek, na jaki zas³uguje. Ale przedtem musi niestety odpuœciæ sobie pierwszej klasy twardy towar i najwiêksz¹ nagrodê na³o¿on¹ kiedykolwiek na czyj¹œ g³owꠖ tylko po to, ¿eby samemu nie daæ siê zabiæ. A to bêdzie wymaga³o pewnych starañ. Chyba ¿e… 160

Przyszed³ mu do g³owy pewien pomys³. – Zanim to zrobisz, mo¿esz mi jeszcze coœ powiedzieæ? – zagadn¹³ Voss’on’ta. – Rozpuœci³eœ ju¿ wszystkie kredyty? – A co ciê to obchodzi? – Có¿, szczerze mówi¹c, Ÿle mnie os¹dzi³eœ. – Bossk jednym szponem postuka³ go w pierœ. – Pewnie, wiem, kim jesteœ, i wiem, jaka cena jest na³o¿ona na twoj¹ g³owê. Wie to w tej chwili pewnie ka¿dy w ca³ej galaktyce. Ale nie przyby³em tu, ¿eby próbowaæ ciê z³apaæ. Czy wygl¹dam na kompletnego idiotê? Voss’on’t spojrza³ na niego podejrzliwie. – Mów dalej. – Daj spokój – Bossk roz³o¿y³ szponiaste ³apy. – Spójrzmy prawdzie oczy. Zawód ³owcy nagród nie jest ju¿ tym, czym by³. A przynajmniej od czasów roz³amu w starej Gildii. Istoty musz¹ sobie znaleŸæ nowy sposób zarabiania na ¿ycie. Nie jesteœ jedynym mêtem, który chce prze¿yæ. A ja nie jestem a¿ takim g³upcem, ¿eby s¹dziæ, ¿e mam szansê na schwytanie i dostarczenie na miejsce dawnego szturmowca… zw³aszcza tak ustawionego jak ty. – Taka przemowa by³a dla Bosska czymœ nowym, ale ca³a historia zaczyna³a przyprawiaæ go o zawrót g³owy. Przedtem zawsze jakoœ udawa³o mu siê rozwi¹zaæ problem i wykrêciæ siê sianem z niejasnej sytuacji na standardow¹ trandoszañsk¹ mod³ê: tak¹ porcj¹ przemocy, która roz³o¿y na ³opatki tego drugiego. Zdarza³o mu siê te¿ wczeœniej k³ama栖 nie tak dawno namówi³ przecie¿ Bobê Fetta na wspólnictwo w tej robocie – ale nigdy dot¹d nie improwizowa³. Nawet jeœli od pocz¹tku by³a to czêœæ planu, wci¹¿ nie by³ ca³kowicie przygotowany. Rzuci³ siê g³ow¹ naprzód, nie ogl¹daj¹c siê za siebie. Nie mia³ innego wyjœcia. – No wiêc… pomyœla³em sobie, dlaczego by nie uszczkn¹æ z tego k¹ska dla siebie, tylko z drugiej strony? – W³asne s³owa budzi³y w nim takie same odczucia jak ohydna breja wype³niaj¹ca jego kubek. – Istnieje jeszcze w tej galaktyce kilka sposobów zarobienia paru kredytów. – Znów po³o¿y³ d³onie na blacie sto³u i pochyli³ siê ku Voss’on’towi. – Przyznaj sam, coraz wiêcej ³owców nagród bêdzie tu przychodziæ po ciebie. Przy cenie, jak¹ wyznaczono za twoj¹ g³owê, masz to jak w banku. Wystarczy, ¿eby jeden z nich mia³ trochê wiêcej szczêœcia od innych, i ju¿ nie jesteœ eksszturmowcem, tylko twardym towarem w drodze do Imperatora. – ¯eby tak siê sta³o, bêd¹ musieli mieæ cholernie du¿o szczêœcia. 11 – Spisek Xizora

161

– ¯yjemy w dziwnym wszechœwiecie – odpar³ Bossk. – Wszystko mo¿e siê zdarzyæ. Kto by pomyœla³, ¿e Sojusz Rebeliantów ma jak¹kolwiek szansê na rozbicie Gwiazdy Œmierci? Jeden szczêœliwy strza³ i ca³a stacja zmieni³a siê w przetopiony z³om. Bossk widzia³, ¿e jego s³owa wywieraj¹ na Voss’on’cie pewne wra¿enie. Zw³aszcza ostatni argument by³ doskonale dobrany; militarny umys³ Voss’on’ta w naturalny sposób sk³ania³ siê ku wierze w niezniszczalnoœæ takiej sterty broni jak stacja bojowa Gwiazda Œmierci. – Bêdziesz zatem potrzebowa³ czegoœ wiêcej ni¿ to, co ju¿ masz – ci¹gn¹³ Bossk. – Jeœli masz zostaæ zdrowy i ca³y, i poza zasiêgiem Imperatora, oczywiœcie. Tak sobie to wykombinowa³em. Kiedy ju¿ zacz¹³ k³amaæ jak najêty, okaza³o siê, ¿e to ca³kiem proste. S³owa przychodzi³y mu coraz szybciej i ³atwiej. – Potrzebujesz ka¿dej pomocy, jaka siê nadarzy… i za jak¹ mo¿esz zap³aciæ. – Bossk wygodnie rozpar³ siê na krzeœle. – I tutaj pojawiam siê ja. – Ty? – Voss’on’t prychn¹³ pogardliwie. –A có¿ ty mo¿esz dla mnie zrobiæ? – Mogê ci na przyk³ad powiedzieæ z góry, jaki ruch wykona ka¿dy z tych ³owców nagród… Spêdzi³em doœæ czasu w starej Gildii £owców Nagród, ¿eby nauczyæ siê tego i owego. I znam tych wszystkich ³owców. Wiem, jak dzia³aj¹ ich umys³y. – Bossk zacz¹³ siê wyraŸnie rozgrzewaæ. – Widzisz, ka¿dy z nich ma swój indywidualny styl, swój sposób pracy. IG-88 to robot. Ma zimn¹, logiczn¹, precyzyjn¹ metodê budowania strategii œcigania towaru. Za to ci, którzy korzystaj¹ raczej z moich metod taktycznych, s¹ bardziej… instynktowni. Rozumiesz? Potrafi¹ wywêszyæ ofiarê. Zawsze coœ tam zadzia³a, sam rozumiesz. Nie ten ³owca nagród ciê z³apie, to zrobi to inny. Chyba ¿e… – Bossk pokiwa³ g³ow¹ z w³asn¹ wersj¹ m¹drego uœmiechu na pysku – …chyba ¿e wiesz, czego siê po nich spodziewaæ. – Ach, rozumiem. – Voss’on’t spojrza³ na niego z niesmakiem. – I to w³aœnie zamierzasz mi sprzedaæ. Swoj¹ znajomoœæ ³owców nagród. – No w³aœnie. – Teraz, kiedy Bossk mia³ trochê czasu, ¿eby to sobie przemyœleæ, doszed³ do wniosku, ¿e to wcale nie taki z³y pomys³. Mo¿e powinienem siê nad tym zastanowiæ, pomyœla³. W galaktyce ¿y³y istoty rozumne trudni¹ce siê przewo¿eniem twardego 162

towaru z dala od tropi¹cych go ³owców nagród. Sprowadza³o siê to g³ównie do uciekania i robienia uników przy przewo¿eniu towaru z jednego punktu do drugiego. Wejœæ do interesu w charakterze anty³owcy nagród, zmobilizowaæ ca³y talent do przemocy i intryg przeciwko innym ³owcom… pomys³ ten bardzo siê Bosskowi spodoba³. Po pierwsze, doszed³ do wniosku, ¿e poleje siê wystarczaj¹co du¿o krwi, aby zaspokoiæ jego upodobania – ³owcy nagród z regu³y nie traktowali uprzejmie innych istot, które usi³owa³y pomieszaæ im szyki. A kredyty, jakie mo¿na bêdzie na tym zarobiæ… to zdecydowanie by³a najatrakcyjniejsza strona tego rozwi¹zania. – Tak, tego w³aœnie mogê ci dostarczyæ. – Bossk pozwoli³, aby jego paszcza rozpromieni³a siê uœmiechem. – Za odpowiedni¹ cenê. – Odpowiedni¹ to znaczy dobr¹, jak s¹dzê. Bossk wzruszy³ ramionami. – Jestem tego wart. – Za³o¿ê siê, ¿e tak jest – odpar³ Voss’on’t. – Ale masz zmys³ do interesów, prawda? Wiesz, jak to jest, kiedy sprawy zaczynaj¹ przybieraæ konkretny obrót. Wszystko mo¿na wynegocjowaæ. – Có¿… do pewnego momentu. – W dodatku – ci¹gn¹³ by³y szturmowiec – mam swoj¹ w³asn¹ opiniê na temat twojej wartoœci. To nie zabrzmia³o dobrze. – Na przyk³ad? – Na przyk³ad to – Voss’on’t siêgn¹³ pod kurtkê i wyci¹gn¹³ pistolet laserowy. Jednym szybkim, p³ynnym ruchem przy³o¿y³ go Bosskowi do czo³a. – Myœlê, ¿e dobiliœmy targu. Bossk zareagowa³ czysto automatycznie, bez jednej œwiadomej myœli. Z d³oñmi rozpostartymi na stole i miotaczem wymierzonym w czaszkê jego mo¿liwoœci by³y w znacznej mierze ograniczone. Ale nie ca³kowicie. Rzuci³ siê ca³ym ciê¿arem w ty³, przewracaj¹c siê wraz z krzes³em. Jednoczeœnie wyprostowa³ nogi, z ca³ych si³ uderzaj¹c szponiastymi stopami o spód blatu. Stó³ polecia³ w górê i uderzy³ Voss’on’ta w ramiê trzymaj¹ce broñ, odbijaj¹c je w bok. W chwili gdy plecy Bosska zetknê³y siê z zaœmiecon¹ pod³og¹ speluny, sycz¹cy strumieñ energii przemkn¹³ nad nim i uderzy³ w sufit. Popió³ i kurz obsypa³y Bosska, który szybko przetoczy³ siê na czworakach i da³ nura pomiêdzy stoliki st³oczone po drugiej stronie sali. 163

I tyle masz z tego, ¿e chcia³eœ byæ taki cwany, myœla³ Bossk nie bez wstrêtu do samego siebie. Nastêpnym razem… Si³¹ rozpêdu rozniós³ z klekotem krzes³a i sto³y we wszystkich kierunkach. Nastêpnym razem po prostu wyci¹gnê rêkê i urwê mu g³owê, zdecydowa³ Bossk. Kolejny strumieñ energii z pistoletu laserowego Voss’on’ta przeci¹³ powietrze o milimetry od ³usek Trandoszanina. £owca przetoczy³ siê na bok, wyrwa³ z kabury w³asn¹ broñ i odda³ strza³, zanim jeszcze zd¹¿y³ wycelowaæ. Butelki pozaplanetarnych trunków, ustawione rz¹dkami za barem, rozsypa³y siê w mokre od³amki, osypuj¹c humanoidalnego barmana, który rozp³aszczy³ siê na pod³odze. Wiêkszoœæ pozosta³ych klientów, kretowatych by³ych pracowników kolonii górniczej, zd¹¿y³a siê ju¿ rozpierzchn¹æ na boki. Zas³aniali g³owy ³opatowatymi d³oñmi i pospiesznie kuœtykali niezgrabnym krokiem ku schodom wiod¹cym na powierzchniê. Niektórzy kryli siê za powywracanymi sto³ami. – Posuñ siꠖ Bossk odepchn¹³ ³okciem na bok jednego z górników. Kolejny strza³ Voss’on’ta, oddany z drugiej strony ogarniêtej chaosem, na wpó³ opustosza³ej sali, uderzy³ w pionowo ustawiony blat sto³u, za którym klêczeli goœcie. – Nie bój siê, jemu nie chodzi o ciebie. – Bossk wychyli³ siê zza blatu i puœci³ z miotacza szybk¹ seriê, tym razem doœæ celn¹, aby zmusiæ Voss’on’ta do ucieczki w kierunku tylnych drzwi knajpy. Wziête w krzy¿owy ogieñ miotaczy Bosska i by³ego szturmowca sto³y, krzes³a i inne sprzêty wkrótce zmieni³y siê w kupê osmalonego i dymi¹cego œmiecia. – £owco nagród! – zawo³a³ Voss’on’t, ukryty w cieniu przy wyjœciu. – Jeœli ci siê zdaje, ¿e w ten sposób wyjdziesz st¹d ¿ywy, to siê mylisz. Pierwszy b³¹d pope³ni³em, zjawiaj¹c siê tutaj, z gorycz¹ pomyœla³ Bossk. Zw³aszcza samotnie. Teraz nie móg³ poj¹æ, jakim cudem zgodzi³ siê na to, aby siê rozdzielili. Gdyby zaszli Voss’on’ta z dwóch stron, tak jak to pocz¹tkowo planowali, mieliby szansê na jego schwytanie. Teraz œmieræ Zuckussa wydawa³a siê niepotrzebna; ju¿ wtedy powinna by³a wzbudziæ podejrzenia. Jedynym powodem przyjêcia takiej strategii – stwierdzi³ to nie bez ironii – mog³o byæ to, ¿e Boba Fett próbuje go wyeliminowaæ, ¿eby samemu i bez przeszkód dobraæ siê Voss’on’towi do skóry. Przy okazji nie musia³by dzieliæ siê ³upem, a o to mu prawdopodobnie chodzi. 164

– Wiesz co, Voss’on’t? – Bossk przylgn¹³ plecami do os³ony z przewróconego sto³u, jednym ramieniem oparty o milcz¹cy kszta³t siedz¹cego obok górnika. G³oœne s³owa odbi³y siê echem od sufitu knajpy. – Mo¿emy obaj wyjœæ st¹d ¿ywi, jeœli tego naprawdê chcesz. To bardzo ³atwo za³atwiæ. – £owca nagród trzyma³ pistolet skierowany w górê, a¿ rozgrzana lufa prawie dotyka³a jego skroni. – Ale jeœli ja nie wyjdê st¹d ¿ywy, ty tak¿e nie. – Du¿e s³owa, ³owco nagród – dotar³ do niego drwi¹cy g³os ukrytego Voss’on’ta. – £atwo poznaæ, ¿e nigdy nie s³u¿y³eœ w si³ach imperialnych. Gadanie bez mo¿liwoœci udowodnienia swoich s³ów podlega karze dyscyplinarnej. Nie wiesz nawet, co ciê czeka, ch³opie. – Z tego, co widzꠖ odkrzykn¹³ Bossk – ty masz miotacz i ja mam miotacz. Jestem tutaj sam, a ty jesteœ tam te¿ samotnie. – Wyjrza³ zza krawêdzi sto³u, wystrzeli³ w kierunku, z którego dochodzi³ g³os tamtego, i szybko siê cofn¹³, zanim Voss’on’t zdo³a³ odpowiedzieæ mu ogniem. – Imperialni szturmowcy czêsto nadrabiaj¹ liczb¹ braki w umiejêtnoœciach strzeleckich, wiêc powiedzia³bym, ¿e to ja mam przewagê. Dwa szybkie strza³y zwêgli³y krawêdŸ sto³u nad g³ow¹ Bosska, obsypuj¹c gor¹cymi od³amkami jego ramiona. – O czymœ zapominasz, ³owco nagród. – W g³osie Voss’on’ta nadal brzmia³a nuta drwiny. – Mo¿e nie wyda³em wszystkich kredytów, ale doœæ, aby za³atwiæ mnóstwo niespodzianek dla kogoœ takiego jak ty. – Tak? – Bossk spojrza³ na swój pistolet, aby siê upewniæ, ¿e ma odpowiedni poziom ³adunku. WskaŸnik pokazywa³ doœæ energii, aby zdezintegrowaæ ca³¹ konstrukcjê budy, strza³ za strza³em, jeœli trzeba. – Co na przyk³ad? – A to. Bossk poczu³ siê zdezorientowany, bo g³os by³ wprawdzie Trhina Voss’on’ta, ale zdawa³ siê dobiegaæ z du¿o mniejszej odleg³oœci, jakby eksszturmowiec zdo³a³ podkraœæ siê do niego od ty³u. Odwróci³ siê w kierunku bezrobotnego kolonialnego górnika akurat na czas, aby zobaczyæ, jak jedna z ogromnych, ³opatowatych d³oni zmierza w kierunku jego czaszki. Miotacz wypad³ Bosskowi z rêki i wiruj¹c, potoczy³ siê po pod³odze knajpy. Trandoszanin zawadzi³ barkiem o stó³, wywracaj¹c go do góry nogami. By³ og³uszony i na wpó³ przytomny; czu³, ¿e miota siê bezw³adnie poœród sterty po³amanych krzese³, 165

których ostre od³amki wbijaj¹ mu siê w plecy. Widzia³ jak przez czerwon¹ mg³ê, ale doœæ wyraŸnie, aby dostrzec pochylone nad sob¹ twarze Voss’on’ta i anonimowego górnika. – Widzisz? – uœmiechn¹³ siê okrutnie Voss’on’t. Jedn¹ rêk¹ trzyma³ miotacz wycelowany w pierœ Bosska, drug¹ wyj¹³ zminiaturyzowany komunikator, który zwisa³ na przewodzie poœród pomarszczonego filtra powietrznego, zakrywaj¹cego twarz górnika. Oczy, os³oniête ciê¿kimi goglami – dwie okr¹g³e soczewki pod ciê¿kim nawisem czo³a podobnej do he³mu czaszki – spogl¹da³y têpo w przestrzeñ. Voss’on’t pokaza³ podobne urz¹dzenie w drugiej d³oni. – Wydajê kredyty tam, gdzie przydaj¹ siê najbardziej. G³os Voss’on’ta przenosi³ siê z mikrofonu na jego gardle, prawie takiego samego jak ten, którego u¿ywa³ Bossk, a wydobywa³ siê z g³oœniczka umocowanego na ogromnej g³owie górnika. – W tej kolonii nie ma ani jednej istoty, która by nie figurowa³a na mojej liœcie p³ac. Wszyscy mnie pilnuj¹ i bardzo mi to odpowiada. Wy³¹czy³ mikrofon i teraz mówi³ ju¿ normalnie. – S¹ doœæ m¹drzy, aby dla mnie pracowaæ, ale nie na tyle, by obs³ugiwaæ skomplikowany sprzêt komunikacyjny, dlatego musia³em wymyœliæ taki system, który pozwoli³by na transmisjê mojego g³osu na ¿ywo. W ten sposób mogê osobiœcie wydawaæ im rozkazy. A przy okazji robiæ takie dowcipy jak teraz tobie. Szturmowcy wy¿szych rang s³ynêli ze sk³onnoœci do bezinteresownego sadyzmu. Bossk rozumia³ teraz, dlaczego. Podniós³ siê na ³okciach i ponuro spojrza³ na Voss’on’ta. – No wiêc co zamierzasz ze mn¹ zrobiæ? – To samo, co z wszystkimi innymi, którzy tu przylecieli. – Voss’on’t opuœci³ luŸno d³oñ z miotaczem. – I to samo, co zrobiê z wszystkimi innymi, którzy s¹dz¹, ¿e wzbogac¹ siê na mojej skórze. Machn¹³ miotaczem w stronê górnika. – Podnieœ tego dupka. Dwie ogromne, ³opatowate d³onie wsunê³y siê pod ramiona Bosska i postawi³y go na nogi, niezbyt pewne, bo efekt poprzedniego uderzenie jeszcze nie ca³kiem min¹³. Bossk jednak zdo³a³ zachowaæ pozycjê stoj¹c¹, nawet kiedy górnik go puœci³ i odst¹pi³ o krok. Trandoszanin stwierdzi³, ¿e patrzy wprost w uniesion¹ lufê miotacza. 166

– Dobrze, ³owco nagród. – Na drugim koñcu lufy widzia³ brzydki uœmiech Voss’on’ta. – Nie s¹dŸ, ¿e nie przemyœla³em sobie dok³adnie twojej propozycji. Niedawno, gdy z³o¿yli mi tak¹ sam¹ ofertê ostatni dwaj ³owcy nagród, którzy siê tu zab³¹kali. – Jego kciuk spocz¹³ na przycisku wyzwalacza. – I zdecydowa³em, ¿e ich us³ug te¿ nie potrzebujê. – Zaczekaj chwilê! – Bossk roz³o¿y³ rêce. Wci¹¿ widzia³ podwójnie. – Mo¿e jednak jakoœ siê dogadamy… – Moglibyœmy – odpar³ Voss’on’t. – Ale skoro ju¿ nas opuszczasz… na zawsze… z kim w³aœciwie mia³bym na ten temat rozmawiaæ? – A mo¿e ze mn¹? Bossk uzna³, ¿e cios ³opatowatej ³apy górnika musia³ mu coœ poluzowaæ w g³owie. Ostatnie s³owa nie pochodzi³y ani od niego, ani od Voss’on’ta. Rozpozna³ jednak g³os, którym zosta³y wypowiedziane. By³ to g³os Boby Fetta. Zmru¿y³ oczy i zdo³a³ zogniskowaæ wzrok na tyle, ¿eby zobaczyæ, jak Trhin Voss’on’t podnosi do oczu swój laryngofon i ze zdumieniem wpatruje siê w jego maleñki g³oœnik. G³os Fetta dochodzi³ w³aœnie stamt¹d. – Przecie¿ to niemo¿liwe… – mrukn¹³ Voss’on’t. – To by znaczy³o… – W³aœnie. – To s³owo, zimne i pozbawione emocji, ju¿ nie pochodzi³o z laryngofonu Voss’on’ta. G³os Boby Fetta, nie wzmocniony, ale realny, zabrzmia³ zza pleców Bosska. Voss’on’t spogl¹da³ w tamt¹ stronê wyraŸnie zaskoczony. £opatowata d³oñ górnika odepchnê³a Trandoszanina na bok. Bossk o ma³o siê nie przewróci³ na pod³ogê knajpy i wtedy zobaczy³, jak druga d³oñ górnika rozdziela siê na w¹skie, durastalowe palce-szpony niczym wi¹zka staro¿ytnych szabel. Palce, z których ka¿dy mia³ ponad pó³ metra d³ugoœci, objê³y przedramiê Voss’on’ta. Pojedynczy strza³ z miotacza uwiêzionego w potê¿nej d³oni rozœwietli³ z³¹cza metalu. A potem poorana bliznami twarz Voss’on’ta wykrzywi³a siê z bólu, gdy górnik obróci³ siê, wykrêcaj¹c i prawie wyrywaj¹c mu ramiê ze stawu. Voss’on’t zwali³ siê na szcz¹tki po³amanych krzese³, porozrzucane po pod³odze. – Proszꠖ g³os Fetta przemówi³ znowu, gdy durastalowa d³oñ górnika rozwar³a siê i poda³a Bosskowi zdobyczny miotacz eksszturmowca. – Nie pozwól mu uciec. 167

Bossk chwyci³ miotacz i wycelowa³ go w Voss’on’ta, który le¿a³ u jego stóp. K¹tem oka zobaczy³, jak przebranie górnika rozpada siê na kawa³ki, ods³aniaj¹c ukrytego w nim Bobê Fetta. Na pierwszy ogieñ posz³y ³opatowate przystawki, które upad³y na pod³ogê z podwójnym brzêkiem. W³asne d³onie Boby Fetta, w charakterystycznych rêkawicach mandaloriañskiej zbroi, odpiê³y i zrzuci³y z ramion wielk¹, przypominaj¹c¹ garb masê. Teraz móg³ siê ju¿ wyprostowaæ, ods³aniaj¹c swój normalny podró¿ny arsena³. He³m, z czarnym wizjerem w kszta³cie litery T, ukaza³ siê dopiero wtedy, gdy Fett œci¹gn¹³ z niego podobne do mchu filtry oddechowe i olbrzymie gogle, które ukrywa³y skutecznie jego prawdziw¹ to¿samoœæ. Kostna masa przeroœniêtego sklepienia czaszki górnika powêdrowa³a w œlad za reszt¹ przebrania. Wydr¹¿one kawa³ki i rurki polecia³y na wszystkie strony, kiedy boczne anteny he³mu Boby Fetta sprê¿yœcie wyprostowa³y siê do zwyk³ej pozycji. – O co tu w ogóle chodzi³o? – Trandoszañska pewnoœæ siebie zwyciê¿y³a. Bossk, spogl¹daj¹c na swojego partnera po tej operacji, czu³ teraz wiêksz¹ irytacjê ni¿ ulgê. – Myœla³em, ¿e wci¹¿ jesteœ gdzieœ w górze, nad atmosfer¹, w „Niewolniku I”. – W³aœnie w to mia³ uwierzyæ nasz towar – odpar³ Boba Fett. – Wiedzia³em, ¿e bêdzie pods³uchiwa³ nasze transmisje. Wyposa¿y³ siê w sprzêt takiej klasy, ¿e nie by³o najmniejszej szansy, aby zaszyfrowaæ lub zamaskowaæ ³¹cznoœæ. Zarejestrowa³em wiêc i po³¹czy³em sygna³y akustyczne i ró¿ne zak³ócenia i po³¹czy³em z moj¹ transmisj¹. W ten sposób Voss’on’t wierzy³, podobnie jak ty, ¿e jestem w bezpiecznej odleg³oœci. Naprawdê siedzia³em tu przez ca³y czas, przebrany za jednego z by³ych górników, których sobie wynaj¹³. – Rozumiem – Bossk skin¹³ g³ow¹ na znak aprobaty dla tej strategii. – Musieliœmy go zmusiæ do tego, ¿eby siê ods³oni³… a nic lepiej temu nie s³u¿y ni¿ myœl, ¿e przechytrzy³eœ swojego wroga. Zna³ to ciep³e uczucie, jakie ogarnia³o go po zwyciêstwie nad inn¹ istot¹ rozumn¹. Jeœli w ogóle mog³o istnieæ prze¿ycie lepsze od tego, by³o nim wspomnienie œmierci wroga, gdy jego zw³oki stawa³y siê kolejnym ponurym trofeum w jego komnacie pamiêci. – I op³aci³eœ innych górników? – Oczywiœcie. Nie lubiê gapiów, którzy wtr¹caj¹ siê do moich planów. – Boba Fett lekko wzruszy³ ramionami. – A raz kupiona lojalnoœæ jest najtañszym towarem z drugiej rêki. 168

– Niez³y plan – Bossk poczu³, jak narasta w nim fala urazy. – Z wyj¹tkiem jednej drobnej rzeczy… partnerze. By³byœ pozwoli³ mnie zabiæ. – Ka¿dy plan ma swoje ryzykowne punkty. – W g³osie Boby Fetta nie by³o s³ychaæ nawet cienia skruchy. – Wiedzia³eœ o tym od samego pocz¹tku. – Jasne… ale jak to siê dzieje, ¿e to ja zawsze padam ofiar¹? – Nie masz siê na co skar¿y栖 odpar³ Fett. Wyj¹³ z kabury pistolet laserowy i luf¹ wskaza³ na le¿¹cego u ich stóp dawnego imperialnego szturmowca. – Mamy to, po co przylecieliœmy. – Tak s¹dzisz? – przemówi³ kolejny g³os. Bossk spojrza³ szybko na Voss’on’ta. Twarz by³ego szturmowca by³a zalana krwi¹ z rany na czole, zadanej ³opatowat¹ d³oni¹, która rzuci³a nim o ziemiê. Przez czerwon¹ zas³onê widaæ by³o jego oczy, wœciek³e, ale… chyba triumfuj¹ce. Zanim Trandoszanin czy Boba Fett zd¹¿yli go powstrzymaæ, Voss’on’t rozerwa³ rêkaw kurtki, ods³aniaj¹c niewielki panel kontrolny przymocowany do przedramienia dwoma rzemykami. Na panelu by³ tylko jeden przycisk i Voss’on’t z pasj¹ wbi³ w niego palec. Ca³a knajpa – bar, to, co zosta³o ze sto³ów i krzese³, œciany i sufit – wszystko rozpad³o siê, jakby by³o zrobione z taniego plastoidu. Bossk poczu³, ¿e leci do ty³u w przepaœæ. Pazurami na pró¿no dar³ powietrze w poszukiwaniu czegoœ, czego móg³by siê przytrzymaæ w tym nagle rozpadaj¹cym siê œwiecie. Siarkowe œwiat³o s³oñca planety wla³o siê przez gruzy konstrukcji, która jeszcze przed chwil¹ otacza³a go szczeln¹ skorup¹. Mocno uderzy³ plecami o arkusz durastali. Wibracje ogromnej, ciê¿kiej maszynerii by³y tak namacalne jak katastrofa sejsmiczna. Przenika³y jego cia³o i wprawia³y koœci w niekontrolowany klekot. Zanim zdo³a³ stwierdziæ, gdzie siê znajduje, blacha przechyli³a siê pod nim. Z trudem zdo³a³ siê uchwyciæ rzêdu nitów, wbijaj¹c szpony w spoiny metalu. Trzyma³ siê, choæ po chwili zasypa³a go kolejna fala szcz¹tków tego, co kiedyœ by³o barem. Ka¿de spojrzenie w kierunku horyzontu ods³ania³o kolejne obszary podnó¿a postrzêpionych gór. Nagle Bossk zda³ sobie sprawê, ¿e durastal, do której by³ uczepiony, unosi siê w górê. W jego czaszce, a raczej w implancie usznym, odezwa³ siê znajomy g³os. – Nie próbuj skaka栖 powiedzia³ Boba Fett. – Te paskudztwa rozgniot¹ ciê jak owada. 169

Bossk podci¹gn¹³ siê wy¿ej na ukoœnej p³ycie metalu, usi³uj¹c lepiej zobaczyæ wielkie g¹sienice i wiruj¹cy sto¿ek na dziobie maszyny, naje¿ony durastalowymi zêbami. Ka¿dy metalowy trójk¹t by³ dwa razy d³u¿szy od niego, a ca³oœæ porusza³a siê z si³¹ zdoln¹ do zmia¿d¿enia „Wœciek³ego Psa” na postrzêpiony z³om. – Co siê dzieje? – krzykn¹³ Bossk do laryngofonu, usi³uj¹c przekrzyczeæ og³uszaj¹cy ha³as maszyny. – Co to jest? – Autonomiczna wiertnica do ska³ – lakonicznie odpar³ Fett. – Do operacji wydobywczych na du¿ych g³êbokoœciach. Przez metal, do którego by³ przyciœniêty tors Bosska, przebieg³ lekki wstrz¹s. Trandoszanin z jeszcze wiêksz¹ determinacj¹ przylgn¹³ do spoiny i otaczaj¹cych j¹ œrub, wiedz¹c, ¿e gdyby spad³, nieuchronnie wpad³by w znajduj¹ce siê o kilka metrów pod nim masywne, napêdzane przek³adniami ko³a. – Voss’on’t musia³ j¹ pod³¹czyæ jako kolejny system obronny. Przycisk mia³ wyzwoliæ dzieñ zag³ady, gdyby ktokolwiek zdo³a³ mu siê dobraæ do skóry. – Gdzie jesteœ? – Bossk rozgl¹da³ siê po terenie w dole. Budynki opuszczonej kolonii górniczej wygl¹da³y jak zaokr¹glone guzy na nagim, kamienistym gruncie. Widzia³ kilka postaci górników, którzy biegiem próbowali wydostaæ siê z cienia wznosz¹cej siê maszyny. – Mn¹ siê nie martw… – Nie rozumiem… – Nawet gdyby g³os Boby Fetta przemawia³ w samym œrodku jego g³owy, Bossk te¿ nie by³by w stanie go us³yszeæ poprzez wycie i ryk wiertnicy. – Uda³o mi siê spaœæ na ziemiꠖ rozleg³ siê znowu g³os Fetta. – Voss’on’t musi gdzieœ tu byæ. Bossk podniós³ g³owê i wyprê¿y³ siê, aby spojrzeæ poprzez klekocz¹ce pod nim masywne g¹sienice. Sk³êbiona chmura kurzu przes³ania³a widok. Boba Fett wci¹¿ pozostawa³ niewidoczny, ale uda³o mu siê pochwyciæ przeb³ysk innej postaci, któr¹ rozpozna³ nawet z tej wysokoœci. – Voss’on’t! – krzykn¹³ do laryngofonu. – Widzê go! Cieñ wiertnicy dawa³ pewien punkt odniesienia kierunku. – Ucieka na pó³noc! Na pó³noc ode mnie! – Bossk nie mia³ pojêcia, gdzie w tej sk³êbionej chmurze py³u mo¿e byæ Boba Fett. – W kierunku wzgórz i bramy kolonii! – Na chwilê straci³ z oczu maleñk¹ figurkê, po czym znów j¹ odnalaz³ – Teraz na zachód… 170

Bossk ujrza³ coœ jeszcze: przeb³ysk czarnego metalu na przed³u¿eniu rêki Trhina Voss’on’ta. W jakimœ momencie chaosu, który nast¹pi³ po wyrwaniu siê maszyny górniczej spod knajpy, by³y szturmowiec zdo³a³ wygrzebaæ pistolet laserowy. – Jest uzbrojony… Straci³ ochotê na informowanie swojego partnera o tym fakcie, gdy zobaczy³, jak Voss’on’t przykuca, unosi broñ i oddaje szybk¹, krótk¹ salwê w kierunku k³êbu kurzu. – Fett? – wrzasn¹³ Bossk w mikrofon. – Jesteœ tam? Z implantu usznego wewn¹trz g³owy Bosska nie dochodzi³ ¿aden dŸwiêk. No có¿, pomyœla³ Trandoszanin. Chyba jednak nie podzielê siê z nim nagrod¹… Potworne, klekocz¹ce i wyj¹ce cielsko wiertnicy, do którego przylgn¹³ Bossk, unios³o siê nad powierzchniê ziemi tak wysoko, ¿e trudno by³o zobaczyæ dok³adnie, co siê dzieje w dole. Voss’on’t z o³owianego ¿o³nierzyka zmieni³ siê w owada. Bossk móg³ tylko dostrzec kierunek ruchu szturmowca, który ruszy³ do przodu z wycelowanym miotaczem, czujny i gotowy sprawdziæ, czy ofiara na pewno nie ¿yje. I wtedy sta³y siê dwie rzeczy… Drobna figurka Voss’on’ta pad³a nagle na wznak, gdy z chmury py³u wystrzeli³ harpun z napêdem i z przywi¹zan¹ lin¹. W u³amku sekundy owin¹³ siê wokó³ Voss’on’ta, przyszpilaj¹c mu ramiona do boków. Szturmowiec le¿a³ teraz na plecach, wœciekle kopi¹c, ¿eby siê podnieœæ. Boba Fett wynurzy³ siê z chmury py³u obok podstawy wiertnicy z wyrzutni¹ harpunów opart¹ na ramieniu. Bossk widzia³ z góry, jak jego partner chwyta linkê w okryt¹ rêkawic¹ d³oñ i ostrym szarpniêciem przewraca Voss’on’ta na twarz, jednoczeœnie odsuwaj¹c go kawa³ek od le¿¹cego na ziemi miotacza. Wiertnica wreszcie wy³oni³a siê ca³a spod skorupy planety. Olbrzymia masa maszyny, napêdzana potê¿nymi g¹sienicami wbijaj¹cymi siê w skaliste warstwy gleby, nabra³a takiego rozpêdu, ¿e na chwilê od³¹czy³a siê od swojego cienia zalegaj¹cego ruiny opuszczonej kolonii górniczej, a jej tn¹cy dziób i ko³a napêdowe ciê³y przez moment wy³¹cznie powietrze. Stoj¹cy na dole Boba Fett odwróci³ os³oniêty wizjerem wzrok od ofiary i wzniós³ go w kierunku durastalowej struktury, wisz¹cej nad jego g³ow¹ niczym ruchomy ³añcuch górski. 171

– Niedobrze – mrukn¹³ do siebie Bossk, przylepiaj¹c siê jeszcze mocniej do nitowanego boku maszyny. – Bêdzie bola³o… Poczu³, jak z prawie pionowej pozycji przechodzi do poziomej, rozp³aszczony przez grawitacjê i przyciœniêty piersi¹ do metalowej powierzchni. Wiertnica, wytracaj¹c pêd, przechyli³a siê w powietrzu dziobem do przodu. Metalowe zêby maszyny, otaczaj¹ce jej sto¿kowy pysk, znajdowa³y siê teraz poziomo w stosunku do ziemi, z g¹sienicami dok³adnie pod spodem. Maszyna by³a mniej wiêcej tej wielkoœci co niewielki statek bojowy Imperium, ale nie mia³a jego zdolnoœci utrzymywania siê w powietrzu. Prze¿ute kamienie, szcz¹tki pod³o¿a, które wiertnica rozdar³a i ponios³a ze sob¹, zaczê³y teraz odpadaæ od kó³ i os³on i wiruj¹c, spada³y na ocieniony obszar. Cieñ nagle zacz¹³ siê powiêkszaæ, gdy wiertnica rozpoczê³a swój spadek niczym metalowy balon stratosferyczny. Rozpada³a siê, pêdz¹c w kierunku j¹dra planety. A na maszynie, niby mrówka przylepiona do dziecinnej zabawki, Bossk przygotowywa³ siê na wstrz¹s upadku. Poczu³ go ka¿d¹ komórk¹, ka¿dym w³óknem swego cia³a. £by nitów i szczelina w p³ycie maszyny wyrwa³y siê ze szponów Bosska i tylko wystaj¹cy kawa³ek rury wydechowej pomocniczego silnika uratowa³ go przed ca³kowitym odpadniêciem. Jego wyci¹gniête ramiona i tors p³asko walnê³y o powierzchniê metalu. Uderzenie pozbawi³o go powietrza w p³ucach, oszo³omi³o i znieczuli³o na huk i furiê, z jak¹ wiertnica rozsypywa³a siê w z³om, niszcz¹c po drodze wszystko, co siê pod ni¹ znajdowa³o. Bossk oprzytomnia³ w sekundê potem i otar³ krew z mordy. Czarny dym bucha³ w niebo z rozbitego i rozdartego boku wiertnicy. Skuli³ siê instynktownie, s³ysz¹c st³umione odg³osy eksplozji z wnêtrza maszyny. Zmia¿d¿one zasilacze zajmowa³y siê p³omieniem i wysy³a³y wokó³ podobne do meteorytów iskry, ci¹gn¹ce za sob¹ smu¿ki bia³ego dymu. To zaraz wybuchnie, pomyœla³ Bossk. Rusz siê. Uniós³ siê na poranionych rêkach i zdo³a³ dope³zn¹æ do krawêdzi p³yty, na której le¿a³. Metal by³ œliski od smaru, wrz¹cego i sycz¹cego od temperatury eksplozji we wnêtrzu maszyny. Bossk rzuci³ siê w dó³, nie zastanawiaj¹c siê nawet, jaka odleg³oœæ dzieli go od gruntu. Okaza³o siê, ¿e nie przekracza kilku metrów. Rozp³aszczony na plecach Bossk zobaczy³ g¹sienice i ko³a uk³adów napêdowych wiertnicy, do trzech czwartych wysokoœci zagrzebane w gruzie. 172

LuŸny kurz i ¿wir osypywa³y siê na niego, bo wiertnica le¿a³a na dnie wielkiego, lejowatego wg³êbienia, w jakie przeistoczy³ siê dawny teren kopalni. Kilka zrujnowanych budynków zwisa³o niebezpiecznie na skraju niecki. Puste, stwierdzi³ Bossk. Teren pod koloni¹ górnicz¹ by³ wydr¹¿ony, poniewa¿ wybierano kolejne z³o¿a rudy, a wyrobiska pozosta³y niewype³nione. Gdyby wiertnica spad³a na pe³ny grunt, wstrz¹s niechybnie by zabi³ Bosska, bo nie istnia³aby ¿adna mo¿liwoœæ rozproszenia si³y udaru. £owca g³ów dŸwign¹³ siê na nogi i kuœtykaj¹c, odszed³ od maszyny, jak najdalej od po¿arów i nieustaj¹cych drobnych eksplozji silników w czêœci rufowej. Ciê¿ar jednostek napêdowych sprawi³, ¿e maszyna osiad³a ukoœnie, a jej sto¿kowy dziób, teraz nieruchomy, wznosi³ siê w niebo jak palec. Sta³ spokojnie, czekaj¹c, a¿ puls i oddech wróc¹ do normy. Otrzepa³ siê z kawa³ków ska³y, które wbi³y siê w ³uski. Ostry odór pal¹cego siê oleju dra¿ni³ jego rozdête nozdrza. By³ sam w ruinach kolonii górniczej. Niedobitki mieszkañców pewnie wci¹¿ jeszcze ucieka³y w okoliczne góry. A pod tak¹ mas¹ durastali spadaj¹c¹ z nieba na pewno nie uchowa³o siê nic ¿ywego… Coœ poruszy³o siê pod dziobem wiertnicy, w po³owie odleg³oœci miêdzy prostok¹tnymi p³ytami g¹sienic. Kamienie i py³ poruszy³y siê lekko, spadaj¹c w mroczn¹ przestrzeñ. Bossk obserwowa³, jak z dziury wy³ania siê rêka w rêkawicy i wbija siê w kurz. Za ni¹ pojawi³o siê przedramiê okryte strzêpami rynsztunku bojowego, a dalej ramiê i po³¹czony z nim bark. Wreszcie pokaza³ siê znajomy he³m, jeszcze bardziej poobijany i powyginany ni¿ przedtem, i spojrza³ na Bosska popêkanym wizjerem w kszta³cie litery T. Kawa³ek po kawa³ku, niczym ze œwie¿ej mogi³y, Boba Fett wygramoli³ siê z dziury pod dymi¹cym wrakiem. Gdy wysun¹³ siê ju¿ do po³owy, Bossk otrz¹sn¹³ siê z os³upienia na tyle, by schyliæ siê i z³apaæ tamtego za rêkê. Wyci¹gn¹³ go z otworu i postawi³ na nogi. – W porz¹dku? – Bossk zajrza³ w czarny wizjer. Boba Fett nie odpowiedzia³. – ChodŸ – wskaza³ palcem na wydrapan¹ w ziemi dziurê, z której w³aœnie siê wy³oni³. Nad ni¹ zwisa³a ponura masa wiertnicy. – Voss’on’t… on tam jest. Musimy go wyci¹gn¹æ. Zadanie okaza³o siê o tyle ³atwiejsze, ¿e by³y szturmowiec by³ nieprzytomny, a przy tym wci¹¿ skrêpowany sznurem, który okrêci³ 173

wokó³ niego harpun Boby Fetta. Bossk wycofa³ siê z dziury pod maszyn¹, ci¹gn¹c za sob¹ Voss’on’ta. Po³o¿y³ go na ziemi o kilka metrów od wiertnicy. Fett ukl¹k³ i szybko sprawdzi³, czy ofiara daje znaki ¿ycia, po czym wsta³. – Wci¹¿ ¿yje – obejrza³ siê na Bosska. – Wci¹¿ mamy nasz towar. Trandoszanin, wykoñczony, przykucn¹³ na piêtach. Boba Fett zdo³a³ uruchomiæ komunikator i da³ sygna³, aby „Niewolnik I” zszed³ i zabra³ ich na orbitê. – Nie wiem… – Bossk powoli potrz¹sn¹³ g³ow¹. Nawet oddychanie sprawia³o mu ból, by³ prawie pewien, ¿e ma w œrodku przynajmniej kilka z³amanych koœci. – Chyba ju¿ nie chcê z tob¹ pracowaæ…

174

ROZDZIA£



Kiedy nowiny przychodz¹ z daleka, czêsto nabieraj¹ po drodze szczególnej mocy. To tak jak z fal¹ przyp³ywu na powierzchni oceanicznych planet, która przetacza siê bez przeszkód i dziêki temu nabiera coraz wiêkszej i wiêkszej si³y, a¿ wreszcie zdolna jest wyrwaæ ca³y œwiat z osi obrotu – lub zmieœæ jego wygiêt¹ powierzchniê i zmia¿d¿yæ ka¿d¹ istotê, choæby lewiatana, byle by³ mniejszy od niej samej. Takie ponure medytacje by³y typowe dla falleeñskiej rasy. Ksi¹¿ê Xizor sta³ przy ma³ym iluminatorze, spogl¹daj¹c w gwiazdy i pustkê, która je otacza³a. Kciukiem i palcem wskazuj¹cym g³adzi³ ostre zarysy podbródka, a myœli wêdrowa³y swoim torem. Przed powrotem do tego miejsca s³ysza³ ju¿ nowiny; uzna³ je za dope³nienie kolejnego etapu starannie przygotowanego, skomplikowanego planu. Istotnie, spodziewa³ siê tych wieœci z minuty na minutê i czeka³ na nie w prywatnej kwaterze na statku „Megiera”. Pewne sprawy s¹ tak nieuchronne jak powolne obroty tej galaktyki, myœla³. Wiele z jego w³asnych dzia³añ i planów opiera³o siê na zimnej ocenie kalkulowanego ryzyka; najniebezpieczniejsze z nich zabarwia³y jego ¿ycie krwistym podnieceniem. Postawiæ wszystko na jedn¹ kartꠖ stara, najstarsza rozkosz gracza. Wszystko, nawet ¿ycie, które w takich chwilach smakowa³o mu jeszcze bardziej. To sport zabarwiony ostatecznoœci¹. I nie mia³o to nic wspólnego z cich¹ satysfakcj¹, jak¹ czu³, gdy stawia³ na pewniaka. A w tym wszechœwiecie nie by³o chyba drugiego takiego pewniaka jak niejaki Boba Fett, ³owca nagród. K¹tem oka pochwyci³ jakiœ ruch, a uchem dŸwiêk stukaj¹cych o pod³ogê pazurków. To jeden z zawi¹zków Kud’ar Mub’ata, 175

maleñkie, podobne do kraba stworzonko, podpiête lœni¹cym bia³awo neuropo³¹czeniem do ogólnej sieci komunikacyjnej. – Tak? – Xizor uniós³ brew, przygl¹daj¹c siê pó³niezale¿nemu stworzeniu, które przylgnê³o do œciany na wysokoœci jego oczu. – O co chodzi? Pyszczek zawi¹zku, wielkoœci i kszta³tu ludzkich ust, otworzy³ siê, formu³uj¹c s³owa: – Wasza obecnoœæ jest wielce po¿¹dana, mój panie. – G³osik stworzonka by³ skrzekliw¹ parodi¹ g³osu jego pana. – W g³ównej sali tronowej, w strefie konferencyjnej. – Doskonale – skin¹³ Xizor g³ow¹ na znak zgody. – Powiedz Kud’arowi Mub’atowi, ¿e wkrótce siê zjawiê. Xizor pozwoli³, aby zawi¹zek poszed³ przodem i powiód³ go przez ciasne zak¹tki i przesmyki wewnêtrznych korytarzy sieci. Szorstka powierzchnia œcian sk³ada³a siê z w³ókien konstrukcyjnych ró¿nej gruboœci, œciœniêtych w jednolit¹ masê. Korytarze by³y oœwietlone blad¹ fosforescencj¹ innych rodzajów zawi¹zków, zawieszonych w niewielkich odleg³oœciach pod pu³apem. By³y to zawi¹zki-idioci, kolejne twory ich rodzica-pajêczarza. Nie mia³y wiêcej inteligencji, ni¿ potrzeba na to, aby monitorowaæ powoln¹ katalizê i rozk³ad sk³adników produkuj¹cych œwiat³o, a zamkniêtych w ich kulistych odw³okach. Ka¿dy z nich by³ wielkoœci d³oni Xizora. Kiedy ich œwiecenie przygasa³o, instynkt, w który zosta³y wyposa¿one w chwili stworzenia, kierowa³ je z powrotem do Kud’ara Mub’ata, aby zosta³y ponownie wch³oniête przez swego stwórcê. Xizor nie czu³ wobec nich litoœci; on te¿ uwa¿a³, ¿e mniejsze i ni¿sze stworzenia istniej¹ po to, by s³u¿yæ swoim mistrzom. Pochyli³ g³owê, aby przejœæ przez jedn¹ z ni¿szych czêœci sieci. Potê¿ne, mocno umiêœnione ramiona ociera³y siê o szorstkie œciany po obu stronach korytarza. Na pok³adzie „Megiery” wszystkie przejœcia by³y na tyle szerokie, ¿e móg³ poruszaæ siê po nich swobodnie, a jego prywatna kwatera na statku by³a równie luksusowo wyposa¿ona, jak sale audiencyjne w najwiêkszych planetarnych pa³acach. Z trudem siê zmusi³, aby jeszcze raz odwiedziæ unosz¹c¹ siê w przestrzeni sieæ Kud’ara Mub’ata i jej w¹skie, przyprawiaj¹ce o klaustrofobiê korytarze. Tylko perspektywa pomyœlnej realizacji pewnych d³ugo odwlekanych planów i interesów mog³a go przywieœæ w pobli¿e arachnoidalnego pajêczarza i jego drepcz¹cych, myszkuj¹cych potomków. – Ach, mój najdro¿szy Xizorze! S³oñce mojej mrocznej i nêdznej egzystencji! – Kud’ar Mub’at siedzia³ rozparty na pneuma176

tycznej poduszce zawi¹zku, który s³u¿y³ mu za tron. Kolczaste odnó¿a pajêczarza unios³y siê i zatañczy³y w zabawnej parodii powitalnego gestu. – Jak¿e g³êboko jestem zak³opotany, ¿e musia³em kazaæ czekaæ waszej wspania³ej eminencji! Proszê, przyjmij moje pokorne, najpokorniejsze przeprosiny… – Nie trzeba. – Xizor czu³, ¿e koñczy mu siê cierpliwoœæ. Kwiecisty jêzyk pajêczarza zawsze go irytowa³, bo podejrzewa³, ¿e ka¿de s³owo padaj¹ce z ust Kud’ara Mub’ata by³o zabarwione jadowitym sarkazmem. Stan¹³ przed pajêczarzem z ramionami skrzy¿owanymi na piersi. – Kiedy przyby³em do twojej sieci, us³ysza³em, ¿e otrzyma³eœ niezwykle istotne wieœci i ¿e to jest przyczyn¹ opóŸnienia naszego spotkania. – Jego ostry jak wibroostrze wzrok obj¹³ Kud’ara Mub’ata i rozmaite zawi¹zki, skupione wokó³ niego lub przycupniête na jego cz³onkach. – Jeœli nowiny te by³y dla ciebie takie wa¿ne… zaczynam siê zastanawiaæ, czy nie maj¹ one ¿adnego wp³ywu na nasze wspólne interesy. Z³o¿one oczka lœni¹ce w twarzy Kud’ara Mub’ata na moment odwróci³y siê w zak³opotaniu, jakby próbuj¹c lepiej ukryæ myœli w gêbi czaszki. Nagle pajêczarz wybuchn¹³ nieprzyjemnym, piskliwym œmiechem. – Jak to siê sta³o, mój drogi i szacowny ksi¹¿ê, ¿e ty ju¿ wiesz o nowinach, o których ja zaledwie us³ysza³em? Och, wiem, twoja wspania³a inteligencja jest takiej natury, ¿e przewy¿sza moj¹ o kilkanaœcie poziomów. Mimo to… jakim cudem uda³o ci siê uzyskaæ te informacje przede mn¹? – Kud’ar Mub’at strz¹sn¹³ z odnó¿a jeden z mniejszych zawi¹zków i ods³oniêtym w ten sposób koñcem pazura podrapa³ siê po podbródku. – Jak¿e mnie zasmuca, ¿e muszê ¿ywiæ podejrzenia wobec kogoœ, kto jest mi tak drogi jak ty! Có¿ za ból! No, ale… – dwoje g³ównych oczu Kud’ara Mub’ata uwa¿niej spojrza³o na goœcia. – Z niechêci¹ myœlê o tym, ¿e twoje Ÿród³a informacji, twoja wspania³a i skuteczna sieæ organizacji Czarne S³oñce mog³aby monitorowaæ rozwój tej drobnej sprawy niezale¿nie od moich ulubionych i zaufanych szpiegów. To musia³oby wskazywaæ… och! O zgrozo!… ¿e ty, mój drogi ksi¹¿ê Xizorze, wcale mi nie ufasz! – Ale¿ oczywiœcie, ¿e ci wierzꠖ jeden k¹cik ust Xizora uniós³ siê w ponurym uœmieszku. – Wiem doskonale, jak wygl¹da robienie z tob¹ interesów. Przy ka¿dej okazji k³amiesz, oszukujesz, wymykasz siê i na wszystkie inne mo¿liwe sposoby próbujesz uzyskaæ przewagê nad swoim partnerem. Jednym z najmniejszych 12 – Spisek Xizora

177

oszustw, jakie móg³byœ pope³niæ, jest przemilczenie lub zmiana pewnych wa¿nych szczegó³ów dotycz¹cych kwestii, któr¹ obaj jesteœmy zainteresowani. – Hmm… – pajêczarz wydawa³ siê zak³opotany. Odwróci³ w¹sk¹ twarz od Xizora i przez chwilê manipulowa³ przy swoim podobnym do gniazda tronie, poszturchuj¹c go dolnymi odnó¿ami. Pneumatyczny zawi¹zek znosi³ to wszystko z pokor¹ i cierpliwoœci¹. – Jeœli mam byæ krytykowany za to, ¿e jestem istot¹ interesu i zajmujê siê moimi sprawami tak, jak powinienem… ani wiêcej, ani mniej… có¿, bêdê musia³ chyba zaakceptowaæ mój los w tym wszechœwiecie. – OszczêdŸ mi – odpar³ Xizor. Ju¿ nie wiedzia³, co jest gorsze: ob³udne pochlebstwa Kud’ara Mub’ata czy jego okazjonalne napady litoœci nad sob¹. – I tak nieŸle sobie radzisz. – Xizor wskaza³ spl¹tane w³ókna tworz¹ce komnatê i otaczaj¹ce j¹ inne pomieszczenia. – Pomyœl o skarbach, jakie zgromadzi³eœ… – Prawda? – Paciorkowate oczy Kud’ara Mub’ata zab³ys³y, gdy obj¹³ komnatê spojrzeniem. Tu, podobnie jak w ca³ej sieci, w³ókna konstrukcji by³y przeplecione fragmentami i podsystemami maszyn i wysokiej jakoœci sprzêtu komunikacyjnego. Wszystko to zosta³o skradzione albo wyszabrowane z ró¿nych statków kosmicznych, które mia³y pecha wpaœæ w ³apy pajêczarza, z regu³y jako sp³ata d³ugów w³aœciciela, co by³o nieuniknione w przypadku prowadzenia interesów z tak sprytn¹ i sk¹p¹ istot¹. – Mam tyle ró¿nych œlicznych rzeczy… œlicznych i rzadkich… i kosztownych… Idiota. Xizor nawet nie próbowa³ ukryæ drwi¹cego uœmiechu, jaki pojawi³ siê na jego twarzy. Niektóre skradzione urz¹dzenia w sieci Kud’ara Mub’ata wci¹¿ jeszcze dzia³a³y – i tylko w ten sposób pajêczarz by³ w stanie œledziæ swoje rozga³êzione spiski na ró¿nych œwiatach, ale reszta by³a wy³¹czona i bezu¿yteczna. Bezu¿yteczna dla ka¿dego, z wyj¹tkiem tego wyj¹tkowego gatunku. Pajêczarz zdawa³ siê ceniæ sobie sam proces zdobywania na równi z jego rezultatem. Ci¹g³e wch³anianie ró¿nych rzeczy, martwych i ¿ywych, do sieci generowanych przez siebie w³ókien neuralnych, przyswajanie ich, by stanowi³y czêœæ jego istoty tak samo jak zawi¹zki, które projektowa³ i wydziela³ na swoje us³ugi – oto podsumowanie sensu istnienia Kud’ara Mub’ata. Swoje skomplikowane intrygi splata³ z tej samej przyczyny, co fizyczn¹ sieæ, w której œrodku siedzia³. Dryfowa³y i wêdrowa³y poza granice gwiazd i okr¹¿aj¹cych je planet. Po prostu nie umia³by ¿yæ w oddaleniu od w³ó178

kien tej sieci i w¹tków tych intryg. Xizor spojrza³ na gêsto splecione w³ókna obok siebie. Uderzy³o go, nie po raz pierwszy zreszt¹, ¿e w³aœciwie stoi dos³ownie wewn¹trz g³owy tej istoty, której myœli przyjmuj¹ ruchome, namacalne kszta³ty. Stwierdzenie to, równie¿ nie po raz pierwszy, wywo³a³o u niego atak lekkich md³oœci. – Có¿, jest jeszcze tyle innych rzeczy, które chcia³byœ mie栖 powiedzia³ g³oœno. – I w³aœnie dlatego robimy razem interesy. – Ale¿ masz racjê, mój drogi Xizorze – twarz Kud’ara Mub’ata rozjaœni³a siê postrzêpionym na krawêdziach uœmieszkiem. – Wybacz mi, ¿e kiedykolwiek zw¹tpi³em w twoj¹ g³êboko ukryt¹ nieufnoœæ i nêdzn¹ opiniê na temat mojej osoby. Wierzaj mi, odwzajemniam twoje uczucia. – No wiêc przejdŸmy do rzeczy, skoro ju¿ wiesz to, co i ja wiem. Jedzie do nas twardy towar. Boba Fett schwyta³ Trhina Voss’on’ta. – A czy spodziewaliœmy siê czegoœ innego? – Kud’ar Mub’at uda³ humanoidalne wzruszenie ramion, unosz¹c pierwsz¹ parê odnó¿y. – Boba Fett nigdy nie zawodzi. Dlatego w³¹czyliœmy go jako integraln¹ czêœæ do naszych planów. Jeœli Fett wybiera siê po nagrodê, zawsze j¹ zgarnia. A nagroda taka jak ta, któr¹ Imperator wyznaczy³ za Voss’on’ta… no c󿅠– Nast¹pi³o jeszcze jedno wzruszenie ramionami, nieco mniej przesadne. – By³o prawie pewne, ¿e siê na to z³apie. – Jak ka¿dy inny ³owca nagród w galaktyce – zauwa¿y³ Xizor. – To by³a ta druga, przewidywalna czêœæ planu. Nawet w tej chwili, gdy ze sob¹ rozmawiamy, pozostali ³owcy nagród… tych kilku, którzy pozostali przy ¿yciu… skacz¹ sobie do garde³, wbijaj¹ no¿e w plecy i konspiruj¹ jeden przeciw drugiemu. Jeszcze nie dotar³a do nich wieœæ, ¿e inspiracja ich niepohamowanej chciwoœci znajduje siê ju¿ w rêkach Boby Fetta. Zanim inni ³owcy nagród siê dowiedz¹ o schwytaniu Trhina Voss’on’ta, bêdzie ju¿ za póŸno, aby umkn¹æ przed konsekwencjami w³asnych czynów. Nie ma ju¿ dwóch frakcji ³owców nagród, Prawdziwej Gildii i Komitetu Zreformowanej Gildii. Obie s¹ skoñczone. Chciwoœæ ma moc zwracania jednych istot przeciwko drugim, choæ jeszcze przed chwil¹ nazywali siê rodzin¹. Smak tego niezaprzeczalnie dokonanego faktu by³ niczym bogaty, upajaj¹cy trunek na jêzyku Xizora. Zawsze gardzi³ tendencj¹ mniej doskona³ych istot do grupowania siê w tak zwane oddzia³y bezpieczeñstwa, czy bêdzie to Gildia £owców Nagród, czy ten 179

nowy Sojusz Rebeliantów, który w³aœnie cieszy siê swoimi piêcioma minutami w historii. – By³ taki czas – ci¹gn¹³ Xizor – gdy oni wszyscy uwa¿ali siê za zwi¹zanych czymœ, co nazywa³o siê „Kodeksem £owcy”, jakby taki nêdzny pakt móg³ w jakikolwiek sposób ograniczyæ i utrzymaæ w ryzach ich wzajemn¹ wrogoœæ. Có¿, ta drogocenna fikcja rozwia³a siê w py³, i dobrze jej tak, szczerze mówi¹c. Mo¿e zosta³o jeszcze kilku wyznawców, ale reszta ju¿ pojê³a, jaka jest prawda o nich samych i ich towarzyszach. – W istocie, pojêli to – Kud’ar Mub’at skin¹³ trójk¹tn¹ g³ow¹ na znak, ze siê zgadza. – Twój plan by³ tak doskona³y i tak przewiduj¹cy, mój drogi Xizorze! Gratulujê ci jego powodzenia… oczywiœcie, nigdy w nie nie w¹tpi³em. Ty i Boba Fett… jak¿e inaczej mog³o siê to skoñczyæ? Xizor zignorowa³ oczywiste pochlebstwo tamtego. Postanowi³ zniszczyæ star¹ Gildiê £owców nagród i siê mu to uda³o. Boba Fett by³ w jego rêku tylko narzêdziem, równie skutecznym i ostrym, jak hartowane d³uto rzeŸbiarza. Pierwsze uderzenie wystarczy³o, aby podzieliæ Gildiê na dwa rywalizuj¹ce od³amy; drugie zniszczy³o od³amy i rozbi³o na czêœci sk³adowe. Zanim proces dobiegnie koñca, nie zostanie ich wiele przy ¿yciu. £owca nagród to zawód bezlitosnej konkurencji, w której najlepsz¹ metod¹ zapewnienia sobie prze¿ycia jest wyeliminowanie tylu konkurentów, ilu siê da, zanim oni wyeliminuj¹ ciebie. Stara Gildia by³a mo¿e nieskuteczna i stetrycza³a, ale przynajmniej do pewnego stopnia udawa³o jej siê kontrolowaæ poziom wzajemnej wrogoœci pomiêdzy pojedynczymi ³owcami nagród. Teraz, kiedy pod rêk¹ nie by³o ju¿ nawet resztek organizacji, nast¹pi³o otwarcie sezonu polowañ. Zaczê³y ju¿ padaæ pierwsze trupy, i to obficie. Oczywiœcie, ksiêciu Xizorowi to siê podoba³o: tak¹ wewnêtrzn¹ selekcjê prze¿yj¹ tylko najsilniejsi i najtwardsi ³owcy nagród, zyskuj¹c jeszcze przy okazji na zdolnoœciach i sile. Byæ mo¿e w ca³ej historii nie bêdzie drugiego takiego ³owcy nagród jak Boba Fett, i niech tak zostanie. Ale niebawem pojawi¹ siê inni, twardsi i bardziej œmiercionoœni, pe³ni b³yskotliwego i morderczego wdziêku. Bêd¹ doskonali nie tylko dla potrzeb imperium Palpatine’a, lecz równie¿ innego, mroczniejszego imperium, które czai³o siê w jego cieniu, a które znane by³o pod doskonale dobran¹ nazw¹ Czarnego S³oñca. – Tak – podsumowa³ Xizor. – Nie mog³o byæ inaczej. Nawet jeœli osobiœcie nie dopilnowaliœmy tego wyniku. 180

Pajêczarz wyda³ z siebie chrapliwy, klekocz¹cy œmiech, który natychmiast podjê³y i ponios³y dalej echem cieniutkie g³osiki st³oczonych wokó³ niego zawi¹zków. – Biedny Boba Fett! – Kud’ar Mub’at w odra¿aj¹cm zachwycie wymachiwa³ odnó¿ami. – Pomyœl, ile k³opotów móg³by sobie zaoszczêdziæ, gdyby wiedzia³, ¿e Trhin Voss’on’t, ten rzekomo zdradziecki szturmowiec, ten renegat, w gruncie rzeczy dzia³a³ przez ca³y czas zgodnie z rozkazami samego Palpatine’a! Chocia¿ podziwia³ Bobê Fetta, Xizor nie móg³ jednak nie odczuwaæ pewnej satysfakcji z tego, ¿e uda³o mu siê sp³ataæ psikusa s³awnemu ³owcy nagród. I zrobi³ to dok³adnie tak, jak powiedzia³ Kud’ar Mub’at. Ca³a ta historia by³a jedn¹ wielk¹ mistyfikacj¹ i wszyscy ³owcy nagród dali siê na ni¹ z³apaæ. Xizor wiedzia³, ¿e w³aœnie to by³o g³ówn¹ atrakcj¹ dla Imperatora Palpatine’a i ¿e tylko dlatego siê na to zgodzi³… pod warunkiem, rzecz jasna, ¿e ksi¹¿ê Xizor pokryje nagrodê ze swojej osobistej fortuny. Trhin Voss’on’t, daleki od stania siê renegatem i zdrajc¹, by³ jednym z najbardziej lojalnych ¿o³nierzy Imperatora. Posun¹³ siê w pos³uszeñstwie tak daleko, ¿e bez sprzeciwu zgodzi³ siê na wype³nienie rozkazu, który co najmniej na pewien czas spowoduje splamienie jego nieskazitelnej dot¹d reputacji poœród towarzyszy broni. Co wiêcej, aby w pe³ni uwiarygodniæ historiê renegata, który bez litoœci realizuje swój osobisty plan, pozostali ¿o³nierze zaanga¿owani w porwanie imperialnego statku musieli zostaæ zamordowani i to w³asn¹ rêk¹ Voss’on’ta. I ten rozkaz tak¿e wykona³ bez najmniejszego wahania. Skradzione kody stanowi³y w porównaniu z tym czynem jedynie drobn¹ niedogodnoœæ. Na d³ugo przed wprowadzeniem w ¿ycie tego planu zastosowano wszelkie kroki, aby wyeliminowaæ szkody, jakie mog³aby spowodowaæ sprzeda¿ przestarza³ych danych. I tak, jak to przewidzia³ Xizor, ostatecznym wynikiem tych przygotowañ by³o pobudzenie chciwoœci ka¿dego ³owcy nagród po kolei, co w zupe³noœci wystarczy³o, aby rozbiæ w py³ dwie frakcje, na które rozpad³a siê stara Gildia. Ten ostateczny rozpad na ca³kowit¹ i kompletn¹ anarchiê, gdzie ka¿da istota dba tylko o w³asn¹ skórê i interes, a z niedobitków starej Gildii £owców Nagród pozostan¹ wy³¹cznie wspomnienia, by³ w³aœnie wynikiem, którego spodziewa³ siê i z tak¹ satysfakcj¹ oczekiwa³ Imperator Palpatine. Zanim jeszcze Xizor przyby³ tutaj, do dryfuj¹cej w przestrzeni sieci Kud’ara Mub’ata, odby³ spotkanie 181

z Imperatorem w jego sali tronowej na planecie Coruscant i odebra³ gratulacje za dobrze wykonan¹ pracê. Tymczasem holograficzny obraz Dartha Vadera w milczeniu kipia³ z³oœci¹; nie móg³ zaprotestowaæ, nie ryzykuj¹c gniewu lub drwiny Imperatora – albo i jednego, i drugiego. Xizor napawa³ siê swoim momentem triumfu, choæ wiedzia³, ¿e wrogie uczucia, jakie Vader ¿ywi³ do niego, zosta³y teraz zwielokrotnione. Tylko jedna rzecz by³a gorsza od klêski w pojedynku woli z Mrocznym Lordem Sithów – zwyciêstwo. Vader nie traktowa³ lekko tak poni¿aj¹cej pora¿ki. Bêd¹ konsekwencje, zapewni³ siê w duchu Xizor. Dzieñ prawdy pomiêdzy nim a Vaderem tylko odsun¹³ siê w czasie. A kiedy nadejdzie, pozostanie przy ¿yciu tylko jeden z nich. I Xizor bêdzie przygotowany do takiej konfrontacji. Wiedzia³, ¿e jego pozycja jest teraz jeszcze silniejsza ni¿ przedtem. A teraz Palpatine uwa¿a, ¿e dosta³ to, czego chcia³, podsumowa³ ksi¹¿ê. Silniejszy, bardziej twardy gatunek ³owców nagród, gotowych pracowaæ dla Imperium za odpowiedni¹ cenê. Bez starej Gildii, która sprawia³a, ¿e nie maj¹c konkurencji, obrastali w nieróbstwie t³uszczem. To dobrze dla Imperium, myœla³ Xizor, w zadumie kiwaj¹c g³ow¹. A jeszcze lepiej dla Czarnego S³oñca. – Dobrze siê teraz urz¹dzi³eœ, mój drogi Xizorze. – Kud’ar Mub’at, rozparty w swoim gnieŸdzie, bez trudu odgad³ tok myœlenia ksiêcia. – Udowodni³eœ swoj¹ wartoœæ Palpatine’owi. To zapewni ci dobr¹ pozycjê na przysz³oœæ, a tak¿e realizacjê pozosta³ych twoich planów i intryg. £aska Imperatora sp³ynie na ciebie jak ciep³e s³oñce tropikalnego œwiata. Znany jest ze swej hojnoœci dla przebieg³oœci… i lojalnoœci. – Nie a¿ tak, jak ci siê wydaje – odpar³ Xizor. – Nie mam w tym wzglêdzie ¿adnych z³udzeñ. Imperator zatrzyma mnie jako swoj¹ praw¹ rêkê tak d³ugo, jak bêdzie uwa¿a³, ¿e jestem cennym narzêdziem w jego rêku. Jeœli stanie siê coœ, co zachwieje tym przekonaniem, wtedy znajdê siê ko³o niego tylko o tyle bli¿ej, by on sam… lub Darth Vader… mogli wycisn¹æ mi oddech z gard³a. – Niepotrzebnie siê tym martwisz, niepotrzebnie, mówiê ci – Kud’ar Mub’at znowu obdarzy³ goœcia strzêpiastym uœmiechem. – Wszelkie przeszkody, jakie postawiono na twojej drodze w labiryncie, jakim jest dwór Palpatine’a, pokonasz ze zwyk³¹ sobie inteligencj¹. Jestem tego pewien. Xizor odpowiedzia³ mu uœmiechem. 182

– Ja równie¿ jestem pewien. – Przechyli³ g³owê w drwi¹cym uk³onie pod adresem pajêczarza. – Jak¿e bym móg³ w to w¹tpiæ… z takim wspólnikiem u boku? – Ach, mi³o z twojej strony, ¿e to powiedzia³eœ! A zatem czy mogê uwa¿aæ wszelkie podejrzenia co do braku zaufania miêdzy nami za nieby³e? – Oczywiœcie, ¿e nie – Xizor ze wzgard¹ potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Dzieñ, w którym zaufam takiej kreaturze jak ty, bêdzie dniem, gdy podpiszê na siebie wyrok œmierci. Ale doœæ ju¿ tego, przejdŸmy do interesów. – Nie ma sprawy – obrazi³ siê Kud’ar Mub’at. – Jak sobie ¿yczysz. – Machn¹³ przedni¹ koñczyn¹. – Proszê, mów. – Odpuœæmy sobie gratulacje za osi¹gniêcie za³o¿onych celów naszego planu, to znaczy ca³kowitego rozpadu Gildii £owców Nagród. Jeœli zamierzasz siê p³awiæ w ciep³ym blasku chwa³y z takiego dokonania, rób to, proszê, ale kiedy jesteœ sam. – Xizor nachyli³ siê w kierunku pajêczarza i doda³ twardszym g³osem: – Ale teraz mamy jeszcze sporo do zrobienia, jeœli chcemy cieszyæ siê wynikami. Przecie¿ nie da siê skonstruowaæ takiej intrygi i uruchomiæ jej, nie powoduj¹c pewnych… powiedzmy, zasz³oœci, które nale¿y usun¹æ. – W istocie – sumiennie potwierdzi³ Kud’ar Mub’at. – Jest dok³adnie tak, jak mówisz, mój drogi Xizorze. Niektórzy mimowolni uczestnicy naszych intryg mog¹ nie byæ zbyt zadowoleni z roli, jak¹ im przysz³o odegraæ. To prawda. Xizor przyzna³ siê ju¿ do tego przed sob¹. – Szturmowiec nie stanowi wielkiego problemu – rzek³. – Sam fakt, ¿e Trhin Voss’on’t wykona³ rozkazy, jakie mu wydano, a potem odegra³ swoj¹ rolê w naszej ma³ej maskaradzie, wskazuje na pewn¹ naiwnoœæ z jego strony. To siê czêsto zdarza wojskowym; s¹ przeszkoleni, by ufaæ swoim zwierzchnikom. Szturmowcy imperialni nie mogliby przetrwaæ, gdyby pozwoli³o siê na w¹tpliwoœci w ich szeregach. A w przypadku Voss’on’ta… za dobre odegranie roli obiecano mu sowit¹ nagrodê. – Naprawdê? – pajêczarz przekrzywi³ g³owê. – A co w³aœciwie przyrzek³ Voss’on’towi Imperator Palpatine? – Emeryturꠖ wzruszy³ ramionami ksi¹¿ê Xizor. – Skromn¹ emeryturê w nagrodê za lata s³u¿by w oddzia³ach szturmowców. Musisz pamiêtaæ, ¿e niewielu z nich do¿ywa takiego wieku, by cieszyæ siê emerytur¹. Bior¹c pod uwagê to, przez co przechodz¹, 183

i co musz¹ jeszcze po drodze zrobiæ, nale¿y przypuszczaæ, ¿e spokój i cisza na stare lata stanowi¹ szczyt ich marzeñ. – Jakie¿ to wzruszaj¹ce. A co zamiast tego dostanie Trhin Voss’on’t? – Zostaw to mnie – zimno odpar³ Xizor. Nie mia³ osobiœcie nic przeciwko temu szturmowcowi; cokolwiek mu siê przydarzy, bêdzie to po prostu absolutn¹ koniecznoœci¹. Voss’on’t sta³ siê czymœ, czego nale¿y siê pozbyæ, zanim narobi k³opotów i wstydu autorom tego planu, w którym tak doskonale odegra³ niezmiernie istotn¹ rolê. Starzy ¿o³nierze lubi¹ opowiadaæ o swoich przygodach. Jeœli jakieœ niedyskretne szczegó³y przedostan¹ siê do wiadomoœci publicznej, na przyk³ad jak oszukano i wymordowano pozosta³ych szturmowców, bêdzie to mia³o powa¿ny wp³yw na morale tych, którzy pozostali w s³u¿bie Palpatine’a. Sojusz Rebeliantów mo¿e wykorzystaæ te informacje i zachêcaæ szturmowców do masowych ucieczek, oferuj¹c im bezpieczn¹ przystañ z dala od szar¿y oficerskich i niegodziwego Imperatora. I tylko z tego powodu Trhin Voss’on’t nie dostanie w nagrodê spokojnej emerytury, któr¹ mu obiecano – zbyt du¿o wiedzia³. Xizor ju¿ zapewni³ Imperatora, ¿e za³atwi sprawê Voss’on’ta raz na zawsze. – A co z Bob¹ Fettem? – W g³osie Kud’ara Mub’ata zabrzmia³o rozbawienie. Zlikwidowanie tej akurat drobnej niedogodnoœci mo¿e byæ odrobinê trudniejsze. W koñcu nie nale¿y on do tego samego gatunku ufnych istot co Trhin Voss’on’t. – To ju¿ mój problem. I zajmê siê nim. – Xizor rozwa¿y³ sprawê z nale¿yt¹ starannoœci¹. Niestety, i to zarówno dla niego, jak i dla Boby Fetta, jedyne mo¿liwe rozwi¹zanie by³o takie samo jak to, które zastosuje w przypadku szturmowca Voss’on’ta. Xizor mia³ jedn¹ generaln¹ zasadê: nigdy nie stwarzaæ sytuacji, w której ktoœ móg³by uzyskaæ nad nim przewagê. Ju¿ dawno zdecydowa³, ¿e tylko g³upiec daje do rêki broñ potencjalnemu wrogowi. Podobnie nierozs¹dne by³o pozostawiaæ broñ w miejscu, gdzie wróg móg³by j¹ znaleŸæ i zabraæ. A we wszechœwiecie, w którym ¿y³ i dzia³a³, ka¿dy stawa³ siê wczeœniej czy póŸniej wrogiem i bezpieczniej by³o zrobiæ takie za³o¿enie od samego pocz¹tku. Boba Fett mia³ jedn¹ z najlepszych sieci szpiegowskich w galaktyce. Przyczyni³a siê ona znacznie do jego sukcesu jako ³owcy nagród. Rozs¹dek ka¿e przypuszczaæ, ¿e niektóre z tych Ÿróde³ informacji mog¹ znajdowaæ siê w szeregach samego Czarnego S³oñca. Fett mo¿e jeszcze nie wiedzia³, ¿e to w³aœnie ksi¹¿ê Xizor zapocz¹tkowa³ 184

zniszczenie Gildii £owców Nagród, ale prawda mog³a wyjœæ na jaw w ka¿dej chwili. Szaleñstwem by³oby dopuœciæ do sytuacji, gdy Boba Fett, z jego wyrafinowanym umys³em i apetytem na kredyty, zdobêdzie i wykorzysta tak cenn¹ i niebezpieczn¹ informacjê. Nawet jeœli wyeliminuje siê Bobê Fetta, problem pozostanie, poniewa¿ inni mogli siê o tym dowiedzieæ od niego. Zbyt wiele istot chowa³oby wówczas urazê do Xizora. Nawet gdyby uda³o mu siê uciec przed ka¿dym ³owc¹ nagród, który czuje jeszcze sentyment do starej organizacji, skomplikowa³oby to niezmiernie jego egzystencjê. A wystarczy³by tylko jeden z odrobin¹ szczêœcia, aby wszelkie jego plany dotycz¹ce Czarnego S³oñca obróci³y siê w nicoœæ wraz z ¿yciem. Nie, pomyœla³ Xizor. Ju¿ podj¹³ decyzjê. Milczenie Fetta równa³o siê jego œmierci. Nie mo¿na by³o z tego zrezygnowaæ. – Jestem ca³kiem pewien – zamrucza³ Kud’ar Mub’at – ¿e siê tym zajmiesz ze zwyk³¹ sobie skutecznoœci¹. W to nie w¹tpiê, mój drogi Xizorze. Pozostaje tylko pytanie: kiedy? Wolê spaæ spokojnie w tej skromnej sieci, bezpieczny poœród moich skarbów, nie dopuszczaj¹c œwiadomoœci, ¿e ³owcy nagród ¿ywi¹ do mnie jak¹œ urazê. ¯yczê sobie wspó³¿yæ z moimi braæmi w ca³ej galaktyce tak pokojowo, jak to tylko mo¿liwe. Myœl, ¿e gdzieœ tam kr¹¿y sobie Boba Fett i ma wobec mnie nieprzyjemne zamiary, doprawdy Ÿle wp³ynê³aby na mój sen. – Nie obawiaj siꠖ ponuro odrzek³ Xizor. – On tak¿e podj¹³ ju¿ decyzjê w tej sprawie. Jeœli pozosta³ jakiœ ba³agan do uprz¹tniêcia, nale¿y siê nim czym prêdzej zaj¹æ i wysprz¹taæ go do najdrobniejszego… lub potencjalnie najcenniejszego py³ku. £owca nagród Boba Fett pewnie jeszcze nieraz przyda³by siê w przysz³oœci zarówno Imperium, jak i Czarnemu S³oñcu. W pewnych sprawach by³ najbardziej niezast¹pion¹ istot¹ w ca³ej galaktyce… jeœli tylko kogoœ by³o staæ na jego us³ugi. W dodatku, musia³ przyznaæ Xizor, czu³ dla ³owcy nagród pewien podziw. Skutecznoœæ i okrucieñstwo Boby Fetta by³y cechami doprawdy inspiruj¹cymi. Xizor czêsto stawia³ je za przyk³ad do naœladowania swoim podw³adnym z Czarnego S³oñca. Gdyby usun¹æ Bobê Fetta, galaktyka by³aby milszym i spokojniejszym miejscem – a taka myœl nape³nia³a Xizora odraz¹. Có¿ za paradoks, ¿e okrucieñstwo wymaga eksterminacji tych najokrutniejszych, zastanawia³ siê. Gdyby jednak przysz³o co do czego i musia³by wybieraæ miêdzy ¿yciem w³asnym a Boby Fetta, ten ostatni nale¿a³by ju¿ do historii. 185

– Jestem istot¹ zrodzon¹ dla zmartwieñ, taka jest moja natura – pajêczarz wykona³ przednimi odnó¿ami gest w kierunku st³oczonych wokó³ siebie zawi¹zków. – Mam tyle pracy, tyle pracy! I muszê przyznaæ, ¿e jestem bardzo zaniepokojony. Planujesz „zaj¹æ siê” Bob¹ Fettem. Wielu ju¿ próbowa³o „zaj¹æ siê” nim w przesz³oœci i wynik okaza³ siê bardzo niepomyœlny, ale dla tych nieopatrznych istot. – Taka jest w³aœnie ró¿nica pomiêdzy nimi a mn¹. Jeœli ja siê czymœ zajmujê, to skutecznie. Nie zapominaj, ¿e mam za sob¹ nie tylko potêgê Imperium, ale i Czarnego S³oñca. Boba Fett nigdy jeszcze nie stawi³ czo³a takiej kombinacji. Jedn¹ spraw¹ jest triumf nad band¹ œlamazarnych Huttów i podobnych im stworzeñ, mizernych, ma³o znacz¹cych, pozbawionych sieci informatorów i odpowiednich wp³ywów, a co innego prze¿yæ w starciu z si³ami, jakie ja mam na swoje rozkazy. – Twoja wiara w siebie, drogi Xizorze, jest tak wielka, ¿e w pokornych istotach, takich jak ja, mo¿e budziæ jedynie szacunek. – Tak te¿ byæ powinno. – Falleeñski ksi¹¿ê zarzuci³ sobie na pierœ skraj p³aszcza. By³ ju¿ gotów, aby opuœciæ sieæ i zaj¹æ siê dalszymi przygotowaniami. – Twoim jedynym problemem, Kud’arze Mub’acie, powinno byæ w³aœciwe odegranie roli w ostatnim etapie naszego planu. Pajêczarz skuli³ siê w swoim pneumatycznym gnieŸdzie. – Moje umiejêtnoœci aktorskie s¹ tak mizerne… – Do tej pory bardzo dobrze ci sz³o – odpar³ Xizor. – To dziêki twoim k³amstwom uda³o siê wci¹gn¹æ Bobê Fetta w nasz¹ intrygê skierowan¹ przeciwko Gildii £owców Nagród. Wtedy da³ siê nabraæ, bo nie mia³ powodu, ¿eby ci nie wierzyæ. Teraz równie¿ nie ma powodu ci nie ufaæ. Fett ma w swoim posiadaniu pewien towar, jak on i inni ³owcy nagród zwykli nazywaæ swoje ofiary; to znaczy Trhina Voss’on’ta, który jest uwa¿any za imperialnego szturmowca renegata. Ty, pajêczarz Kud’ar Mub’at, trzymasz w depozycie nagrodê za dostarczenie tego towaru i masz j¹ wyp³aciæ. Zgadza siê? – Xizor podniós³ wzrok w kierunku jednego z wiêkszych zawi¹zków zwisaj¹cych z w³óknistej œciany obok Kud’ara Mub’ata. – To prawdziwe i sprawdzone stwierdzenie – odpar³ zawi¹zek imieniem Bilans – dotycz¹ce pewnej kwoty kredytów zdeponowanej w sieci. Ca³a kwota nagrody za imperialnego szturmowca Voss’on’ta jest w tej chwili w naszym posiadaniu. Dok³adnie tak jak pan mówi, ksi¹¿ê Xizorze. 186

– I w³aœnie tym siê trochê denerwujê. – Twórca zawi¹zku niespokojnie poruszy³ siê w swoim gnieŸdzie. – To znaczna suma kredytów jak na moje mo¿liwoœci, mo¿e najwiêksza, jak¹ kiedykolwiek dysponowa³em naraz w mojej sieci. Zawsze uwa¿a³em, ¿e najrozs¹dniej jest powierzaæ aktywa znanym i szanowanym planetarnym instytucjom bankowym w ramach granic kontrolowanych przez Imperium. Czujê siê bardzo ods³oniêty i samotny, zawieszony tak daleko w pustej przestrzeni. – Nikt nigdy ciê nie ograbi, Kud’arze Mub’acie, twoje us³ugi s¹ zbyt cenne dla wielu istot. Poza tym moja „Megiera” stacjonuje tu niedaleko wraz z kilkoma innymi statkami nale¿¹cymi do floty operacyjnej Czarnego S³oñca. Ich si³a ognia powinna byæ dla ciebie wystarczaj¹c¹ ochron¹, dopóki nagroda bezpiecznie nie opuœci twojej sieci. – Mo¿e i tak… – Kud’ar Mub’at nie wydawa³ siê ca³kowicie usatysfakcjonowany odpowiedzi¹. – Ale czy to wystarczy, by ochroniæ mnie przed Bob¹ Fettem? – Zostaw ³owcê nagród mnie – odpar³ Xizor. – Ty musisz tylko odegraæ swoj¹ rolê. Dla kogoœ, komu k³amstwo przychodzi z tak¹ ³atwoœci¹, nie powinno to byæ zadanie przekraczaj¹ce jego mo¿liwoœci. Odwróci³ siê, czuj¹c, ¿e ma serdecznie doœæ protestów pajêczarza. Przechodz¹c ciasnym centralnym korytarzem sieci, s³ysza³, jak pajêczarz prycha i be³kocze za jego plecami. W kilka minut póŸniej Xizor, czekaj¹c w obszarze portowym sieci, a¿ niewielki wahad³owiec przeniesie go z powrotem na pok³ad „Megiery”, us³ysza³ nagle inny g³os. Cichutki g³osik w okolicy swojej g³owy. – Wybacz, ale zastanawia³em siê, czy nie moglibyœmy zamieniæ ze sob¹ kilku s³ów. Tylko pan i ja… – zaszemra³ g³osik. Xizor obejrza³ siê i spostrzeg³ zawi¹zek ksiêgowy imieniem Bilans, zwisaj¹cy g³ow¹ w dó³ z w³óknistego sklepienia. – Czego chcesz? – Tego, co powiedzia³em – wyjaœni³ Bilans starannie modulowanym szeptem. – Dwa s³owa. Na tematy, które bêd¹ dla nas obu zarówno interesuj¹ce, jak i zyskowne. – I zyskowne dla twojego pana Kud’ara Mub’ata, prawda? – Xizor potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Mniej wiêcej orientujê siê, jak zbudowana jest sieæ pajêczarza. Wszystko tu zosta³o wysnute z w³asnej tkanki Kud’ara Mub’ata. – Spojrza³ w b³yszcz¹ce oczka Bilansa, 187

wiedz¹c, ¿e to tak, jakby patrzy³ w przenikliwe, po¿¹dliwe œlepia Kud’ara Mub’ata. Nie móg³ zrozumieæ, dlaczego Kud’ar Mub’at zabawia³ siê w takie gry i po co wys³a³ w œlad za nim jeden ze swych na wpó³ niezale¿nych zawi¹zków. Czy on myœli, ¿e mnie tak ³atwo oszukaæ? – oburzy³ siê Xizor. – Ju¿ powiedzia³em wszystko, co mia³em mu do powiedzenia, przynajmniej na razie – odezwa³ siê do zawi¹zku. – Myœlê, ¿e Ÿle pan interpretuje sytuacjꠖ spokojnie odpar³ Bilans. – Podobnie jak to, z kim pan w³aœciwie rozmawia. Wisz¹c ³ebkiem w dó³, zawi¹zek podsun¹³ siê nieco bli¿ej Xizora. Jeden z jego drobnych pazurków podtrzymywa³ lœni¹ce, bia³e w³ókno, wprawdzie jednym koñcem po³¹czone z cia³em Bilansa, ale oderwane od struktury sieci. – Widzi pan? Jestem teraz niezale¿ny. Kiedy pan ze mn¹ rozmawia, Kud’ar Mub’at nie wie o tym. Chyba ¿e ja tego zechcê. Xizor podejrzliwie zmierzy³ wzrokiem zawi¹zek. – Uda³o ci siê od³¹czyæ od sieci? To bardzo sprytne z twojej strony… ale jak to siê dzieje, ¿e Kud’ar Mub’at nie uœwiadamia sobie, i¿ jeden z jego najcenniejszych zawi¹zków od³¹czy³ siê od organizmu? – To proste – Bilans przyci¹gn¹³ do siebie inne, grubsze w³ókno, prowadz¹ce wprost do niewiarygodnie skomplikowanej plecionki otaczaj¹cej ich struktury. Na koñcu tego w³ókna wisia³ inny zawi¹zek, maleñki, o ledwie widocznych pazurkach. – Kud’ar Mub’at nie jest jedyny, który potrafi tworzyæ zawi¹zki. Ja równie¿ opanowa³em tê sztukê. Ten tutaj nale¿y do mnie. – Bilans podsun¹³ malutki, przywi¹zany do w³ókna organizm, aby Xizor dobrze go sobie obejrza³. – S³u¿y jako zas³ona dymna dla mnie. Wysy³a w sieæ neurosygna³y œwiadcz¹ce o tym, ¿e wci¹¿ jestem jej czêœci¹ i s³u¿ê wiernie Kud’arowi Mub’atowi. Wierz mi, stary pajêczarz nie ma zielonego pojêcia, co siê dzieje. – Doprawdy? – Xizor by³ pod wra¿eniem zarówno zmyœlnoœci zawi¹zku… jak i mo¿liwoœci, jakie ona otwiera³a. Kud’ar Mub’at ju¿ od d³u¿szego czasu dzia³a³ mu na nerwy. Mo¿e u¿ytecznoœæ pajêczarza zbli¿a³a siê do kresu… – Masz chyba racjê w jednej sprawie… – To znaczy? – okr¹g³e, lœni¹ce oczka Bilansa zajrza³y Xizorowi w twarz. – Mamy wiele spraw do omówienia. 188

ROZDZIA£

!

DZIŒ Nie móg³ przestaæ myœleæ o ³owcy nagród. Kuat wiedzia³, ¿e traci czas. Przesz³oœæ nale¿a³a do przesz³oœci i nie mo¿na by³o jej zmieniæ. S¹ sprawy, które nale¿y jak najszybciej wyczyœciæ, powiedzia³ sobie, spogl¹daj¹c na doki konstrukcyjne Zak³adów Stoczniowych Kuat. Ten proces czyszczenia musi nast¹piæ teraz, w czasie rzeczywistym. Im bardziej siê go odsunie, tym przykrzejsze bêd¹ tego konsekwencje. Wszystko, co osi¹gn¹³ z takim trudem, co stworzy³ z tej korporacji ród Kuatów, mo¿e zostaæ starte w py³ przez si³y, które przeciwko niemu spiskuj¹. Wiedzia³ o tych si³ach, œwiadomoœæ ta leg³a mu na duszy mia¿d¿¹cym ciê¿arem, ale myœl, jakby œci¹gana si³¹ grawitacji, powraca³a ci¹gle do ³owcy nagród i do tego, co wydarzy³o siê w przesz³oœci. Fett by³ kluczem do wszystkiego. Kluczem do tego, co zasz³o wtedy, i do tego, co musi zdarzyæ siê teraz, jeœli Stocznia Kuat ma zostaæ ocalona. By³o wiele spraw zwi¹zanych z t¹ przesz³oœci¹, o których wiedzia³a ca³a galaktyka. Historia, która uros³a niemal do legendy, opowiadaj¹ca o roz³amie w starej Gildii £owców Nagród i wydarzeniach, które potem nast¹pi³y. Schwytanie Trhina Voss’on’ta, imperialnego szturmowca renegata i to, co siê sta³o, kiedy Boba Fett zg³osi³ siê po nagrodê… O tych sprawach wiedzieli wszyscy. A przynajmniej o wiêkszoœci z nich. Ale inne stanowi³y tajemnicê, ukryt¹ g³êboko pod czaszk¹ Kuata. Musia³ siê upewniæ, ¿e tajemnic¹ pozostan¹. 189

Jeœli do osi¹gniêcia tego celu konieczna bêdzie œmieræ innych istot – a zw³aszcza Boby Fetta – to tylko godna po¿a³owania koniecznoœæ. Biznes to biznes. Sam by siê pewnie ze mn¹ zgodzi³, pomyœla³ Kuat, wznosz¹c oczy ku zimnym gwiazdom œwiec¹cym nad dokami. Boba Fett raczej nie móg³by obwiniaæ go za to, ¿e dba o swoje interesy w sposób tyle¿ skuteczny, co œmiercionoœny. Kuat odwróci³ siê od wysokich ekranów widokowych. Denerwowa³o go, ¿e ma tyle szalenie pilnych spraw do za³atwienia, a przy tym wci¹¿ musi zawracaæ sobie g³owê takimi drobiazgami, jak wezwanie na konwokacjê rodów rz¹dz¹cych na planecie Kuat. Z ciê¿kim westchnieniem zdj¹³ wspania³e szaty z rzeŸbionego wieszaka, na którym wisia³y w oczekiwaniu na takie okazje. Niby nic, a jaka odmiana. Wystarczy³o, ¿eby Kuat ubra³ siê w oficjalne szaty o wzorze, który wyznacza³ jego pozycjê na czele szlachetnych rodzin tego œwiata. Tak rzadko opuszcza³ dyrekcjê Zak³adów Stoczniowych Kuat i jej surowe biura, których okna wychodzi³y na stoczniê, ¿e najchêtniej nosi³ prosty kombinezon. Taki sam jak te, których u¿ywali in¿ynierowie, technicy i ochrona korporacji, bez dystynkcji i rangi. Jeœli go s³uchano, to dlatego, ¿e wszyscy wiedzieli, i¿ jego autorytet opiera siê na czymœ wiêcej ni¿ tylko genetyczna spuœcizna. Nawet felinks o jedwabistej sierœci, który spoczywa³ w jego ramionach, z trudem rozpozna³ go w tej szacie, w zamaszystych draperiach haftowanych z³otem, sp³ywaj¹cych mu z ramion. Kuat, w³adca jednej z najpotê¿niejszych korporacji galaktyki, musia³ klêkn¹æ obok sto³u laboratoryjnego i przywo³ywaæ zwierz¹tko miêkkim, kusz¹cym g³osem. Biedactwo, pomyœla³, g³aszcz¹c je za uszkami. Pomruk wywo³anej pieszczot¹ rozkoszy wydoby³ siê z ma³ego cia³ka. Jak wszyscy przedstawiciele tego dekoracyjnego, rozpieszczonego gatunku felinks by³ przekonany, ¿e to on jest w³adc¹ tego królestwa i wszelkie zmiany w dziennym rozk³adzie zajêæ przyjmowa³ z oburzeniem. Tak samo jak ja, pomyœla³ Kuat. Z felinksem na rêku podszed³ do ekranów widokowych i wyjrza³ na zewn¹trz, gdzie montowano statki i przygotowywano je do dziewiczego rejsu. By³o to du¿e zamówienie Floty Imperialnej Palpatine’a. Kad³uby naszpikowano tak¹ iloœci¹ broni, ¿e powinny odstraszyæ nawet najbardziej szalonego przeciwnika. Dzia³a laserowe, montowane na otwartych konstrukcjach, wymaga³y takich stê¿eñ i tak potê¿nych 190

korpusów poch³aniaj¹cych odrzut, ¿e wytrzyma³yby eksplozje mierzone w gigatonach. Wystarczy ma³e niedopatrzenie i pojedynczy strza³ oddany w czasie bitwy rozpruje niszczyciel lub kr¹¿ownik na pó³. Ofiara w³asnej œmiercionoœnej si³y. Sama myœl o takim zdarzeniu wywo³a³a smutny uœmiech zrozumienia na twarzy Kuata. – Musimy zawsze byæ bardzo ostro¿ni – szepn¹³ do puszystego ucha felinksa – ¿eby nie rozwaliæ siê w³asn¹ broni¹. Felinks leniwie poruszy³ siê w ramionach Kuata. Jego zdaniem wszystkie plany powiod³y siê doskonale: by³ nakarmiony, ogrzany i zadowolony. Kuat chcia³by czuæ to samo w stosunku do wszystkich swoich planów i machinacji. Nawet teraz uruchomione przez niego si³y kr¹¿y³y wokó³ Stoczni Kuat jak stalowe zêby niewidzialnej pu³apki, wiêkszej ni¿ œwiaty i korporacje, na które czyha³a. Us³ysza³, ¿e otwieraj¹ siê wysokie drzwi biura. Nie ruszaj¹c felinksa, obejrza³ siê przez ramiê. – Tak? Szef ochrony Zak³adów Stoczniowych sta³ w smudze œwiat³a dochodz¹cej z korytarza. – Pañski osobisty transporter jest gotowy. – Jak wszyscy pracownicy korporacji Fenald odezwa³ siê do szefa bez zbêdnych formalnoœci. – Zabierze pana na spotkanie rodów. – Nie musisz mi przypominaæ, dok¹d siê wybieram – odpar³ Kuat. Zgromadzenie wszystkich rodów rz¹dz¹cych planet¹ Kuat by³o jedynym powodem, dla którego w³o¿y³ ceremonialne szaty. I jedynym powodem jego pod³ego humoru. – Przepraszam – doda³. Szef ochrony by³ jednym z jego najcenniejszych ludzi i nic nie uczyni³, ¿eby sobie zas³u¿yæ na tak ostre s³owa. – Ale to wszystko zbieg³o siê w tak nieodpowiednim czasie… By³o to delikatnie powiedziane. Nawet gdyby Kuat musia³ martwiæ siê tylko o tempo prac konstrukcyjnych w stoczni wobec nieustannego nacisku Imperatora Palpatine’a, który chcia³ czym prêdzej wyposa¿yæ Flotê Imperialn¹ w nowe statki potrzebne do zd³awienia rozszerzaj¹cej siê Rebelii, by³oby to a¿ nadto. W po³¹czeniu jednak z innymi troskami, z których czêœæ stanowi³a sekret znany wy³¹cznie jemu… to brzemiê by³o nie do udŸwigniêcia. A raczej, mówi¹c precyzyjnie, by³oby to brzemiê nie do udŸwigniêcia dla ka¿dej innej istoty rozumnej. Kuat przymkn¹³ oczy, czubkami palców automatycznie g³adz¹c futerko felinksa. Jeœli by³ inny ni¿ wszystkie istoty rozumne, to tylko dlatego, ¿e taki siê ju¿ 191

urodzi³: dziedziczny dyrektor Zak³adów Stoczniowych Kuat, w którego ¿y³ach p³ynê³a krew wielu pokoleñ in¿ynierów i przywódców. Wszystko, co robi³, robi³ z myœl¹ o korporacji. W galaktyce by³o tak wiele si³, które pragnê³y zniszczyæ Zak³ady Stoczniowe Kuat – rozerwaæ je na strzêpy lub poch³on¹æ w ca³oœci. Zalicza³ siê do nich nawet najlepszy klient korporacji Imperator Palpatine – i g³ówny jego pacho³ek Lord Vader. Zak³ady Stoczniowe Kuat mia³y kilku prawdziwych przyjació³ wœród przywódców Starej Republiki, ale ci zostali zmieceni po drodze Imperatora Palpatine’a do w³adzy absolutnej. A teraz przetrwanie korporacji zale¿a³o tylko od inteligencji i odwagi tych, którzy j¹ prowadzili. W dodatku zaraz wsi¹d¹ mu na kark rz¹dz¹ce rody Kuat… – Nie musi pan przeprasza栖 szef ochrony uœmiechn¹³ siê smutno. – Kiedy, jeœli w ogóle, bêdzie w³aœciwa pora, ¿eby siê z nimi rozprawiæ? – Masz niestety racjꠖ przyzna³ Kuat. Mimo protestów felinksa zdj¹³ go z piersi i u³o¿y³ w wyœcie³anym koszyku w pobli¿u warsztatu. Zwierzak natychmiast wyskoczy³ z pos³ania i pomaszerowa³ do miski z jedzeniem, wysoko unosz¹c puszysty ogon. Kuat strzepn¹³ kilka jego jedwabistych w³osów z szaty. – Niech bêdzie – rzek³ znu¿onym g³osem. – Miejmy to ju¿ za sob¹. Fenald starannie zamkn¹³ drzwi biura, po czym pod¹¿y³ w œlad za Kuatem do doków. – Zebra³em mo¿liwie najwiêcej informacji na temat spotkania – mówi³ po drodze. Oprócz innych zadañ Fenald obarczony by³ tak¿e nadzorem… lub, mówi¹c brutalnie, szpiegowaniem rodów rz¹dz¹cych planet¹. – Wszystko wskazuje na to, ¿e bêdzie tam Knylenn Starszy. Osobiœcie. – Ten stary g³upiec? – Kuat potrz¹sn¹³ g³ow¹. Starszy zawsze by³ jego g³ównym oponentem w radzie rz¹dz¹cej rodami. Z wszystkich rodów to w³aœnie Knylenn najbardziej za¿arcie, i to ju¿ od stuleci, walczy³ przeciwko Wy³¹cznoœci Dziedziczenia, dziêki której linia Kuat wci¹¿ trzyma³a w garœci Zak³ady Stoczniowe. – Jestem zaskoczony, ¿e zdo³ali go wyci¹gn¹æ z systemów podtrzymania ¿ycia. – M³odsi cz³onkowie rodu wykorzystuj¹ Starszego jako pierwsz¹ liniê. Zaprojektowali i zbudowali dla niego nowy, przenoœny system podtrzymywania ¿ycia, w którym w razie koniecznoœci Starszy mo¿e przybyæ na takie spotkanie. – Szef ochrony uniós³ brew. – 192

Bardzo kosztowny system. Z tego, co wiem, ma wbudowanych kilka redundancyjnych poziomów inteligencji robota pierwszej kategorii, z ci¹g³ym monitorowaniem w czasie rzeczywistym wszystkich funkcji ¿yciowych. Ma nawet kriomagazyn najwa¿niejszych organów, z ca³kowitym zniesieniem reakcji immunologicznej na poziomie komórkowym, gotów do przeszczepu na pierwsz¹ oznakê zak³óceñ w pracy p³uc i serca lub nerek i w¹troby. Starszy mo¿e byæ poddawany transplantacji serca w chwili, gdy bêdzie pan z nim rozmawia³, a pan siê nawet nie zorientuje, chyba ¿e po œwiate³kach migaj¹cych na przednim panelu. – Czaruj¹ce – odpar³ Kuat. – Oczywiœcie, je¿eli przyj¹æ, ¿e od pocz¹tku mia³ w sobie taki organ. Widzia³ ju¿ przed sob¹ s³u¿by dokowe, czekaj¹ce u otwartego w³azu jego osobistego transportera. – Kto jeszcze tam bêdzie? – Stara gwardia: wszyscy Knylennowie, ich telbuny i krewni, klan Kuhlvultów i ich morganatyczni wasale, pewnie jeszcze sporo Kadnessich. Kuat zatrzyma³ siê na œrodku korytarza i spojrza³ na Fenalda. – To wiêcej ni¿ zwykle. Szef ochrony przytakn¹³. – To wielki spêd, panie in¿ynierze. Knylennowie próbuj¹ obaliæ Wy³¹cznoœæ Dziedziczenia od czasów, kiedy korporacj¹ rz¹dzi³ jeszcze pañski dziadek. Powo³ali siê na wszystkie d³ugi wdziêcznoœci, jakie którykolwiek z rz¹dz¹cych rodów móg³ mieæ wobec nich, i s¹dz¹, ¿e dziœ to za³atwi¹. – Mo¿e i za³atwi¹. – Kuat przystan¹³ obok otwartego w³azu transportera. Pracownicy doku cofnêli siê. – Mo¿e powinienem im pozwoliæ. A wtedy sprawy interesów z Imperium i ca³¹ reszt¹ spadn¹ na g³owê kogoœ innego. – Ciaœniej otuli³ siê ceremonialn¹ szat¹, aby zmieœciæ siê w w¹skiej kabinie pasa¿erskiej transportera. Obejrza³ siê na Fenalda. – Co o tym s¹dzisz? – To pan musi podj¹æ tak¹ decyzjê. Ale by³by to koniec Zak³adów Stoczniowych Kuat jako niezale¿nej korporacji. ¯aden inny z rz¹dz¹cych rodów nie ma si³ ani odwagi, aby zmierzyæ siê z Palpatine’em. – Czasami myœlê, ¿e odwaga to po prostu uprzejmiejsza nazwa szaleñstwa – mrukn¹³ Kuat. Zebra³ wokó³ siebie szerokie i niewygodne fa³dy i wszed³ do transportera. – Jestem stary i zmêczony… a przynajmniej tak siê czujê, wiêc wychodzi na to samo. 13 – Spisek Xizora

193

Musia³ schyliæ g³owê, ¿eby obejrzeæ siê na postaæ stoj¹c¹ we w³azie. – Mo¿e zamiast jechaæ tam i mêczyæ siê z tymi nudnymi kreaturami, powinienem polecieæ od razu na Coruscant. Móg³bym dogadaæ siê z Palpatine’em: jeœli poddam siê teraz i pozwolê mu obj¹æ Zak³ady Stoczniowe Kuat, zaoszczêdzê mu mnóstwo problemów. Mo¿e z wdziêcznoœci przyzna mi emeryturê i to doœæ wysok¹, ¿ebym spokojnie móg³ siê urz¹dziæ na jakiejœ zapomnianej planecie. – Panie in¿ynierze, podejrzewam, ¿e jeœli Imperator Palpatine dostanie od pana to, czego chce, po prostu pana wyeliminuje. Kuat zmusi³ siê do ponurego pó³uœmieszku. – Wierzê, ¿e masz racjê. – Usadowi³ siê w dwuosobowej kabinie pasa¿erskiej transportera. – A zatem nie mam wyboru, prawda? Muszê lecieæ i stawiæ czo³a Knylennom i ca³ej reszcie rz¹dz¹cych rodów. – Nie, nie ma pan – lakonicznie potwierdzi³. – W takim razie – odpar³ Kuat – moje obowi¹zki i moje czyny stanowi¹ jedno. Znów odwróci³ siê do wnêtrza transportera. Fenald po³o¿y³ d³oñ na przedramieniu Kuata. – Panie in¿ynierze, nie musi pan jednak spe³niaæ tych obowi¹zków samotnie. Kuat spojrza³ na szefa ochrony. – Co masz na myœli? – To szaleñstwo, aby pan lecia³ tam sam. Knylennowie i pozostali prawdopodobnie planuj¹ dla pana jak¹œ niemi³¹ niespodziankê. Powinien pan wzi¹æ ze sob¹ ka¿d¹ pomoc, jak¹ zdo³a pan zorganizowaæ. – Mo¿e masz racjê. Ale to nie znaczy, ¿e j¹ dostanê. – Mam nadziejê, ¿e wybaczy mi pan niedelikatnoœæ z mojej strony, panie in¿ynierze, ale podj¹³em inicjatywê skontaktowania siê z Mistrzem Etykiety rodów rz¹dz¹cych. – Fenald lekko skin¹³ g³ow¹, cofaj¹c d³oñ z rêkawa ceremonialnej szaty Kuata. – A on dokona³ innej interpretacji jednego z punktów protoko³u. Skoro Knylennowie przyprowadzaj¹ na to spotkanie swoje telbuny, normalne ograniczenia nie maj¹ zastosowania. Wed³ug kodeksu rodowego przodków telbuny s¹ technicznie obcymi osobami, a nie prawdziwymi cz³onkami rodzin. Aby zatem zachowaæ pe³n¹ sprawiedliwoœæ, ród Kuatów ma prawo wprowadziæ na spotkanie obc¹ osobê. 194

– Rozumiem. – Kuat zastanowi³ siê na chwilê nad us³yszan¹ informacj¹. – A ty sugerujesz, ¿e powinieneœ mi towarzyszyæ. – To wiêcej ni¿ sugestia, panie in¿ynierze. Ja nalegam. Kuat spojrza³ uwa¿niej na swego szefa ochrony. – Dlaczego tak bardzo chcesz znaleŸæ siê na tym spotkaniu? Rody rz¹dz¹ce Kuatem to ma³o rozrywkowa banda. – Tak jak mówi³em… oni coœ knuj¹. – Jaki masz dowód… mówiê o namacalnym dowodzie… na to podejrzenie? Fenald milcza³ przez chwilê, zanim udzieli³ odpowiedzi. – Nie mam dowodu – rzek³ wreszcie – po prostu czujê przez skórê. OdpowiedŸ szefa ochrony zaniepokoi³a Kuata. Fenald znany by³ z tego, ¿e dzia³a³ tylko na podstawie faktów i dowodów, namacalnych jak durastal stosowana w dokach budowlanych Zak³adów Stoczniowych Kuat. A jednak… – Dobrze – zdecydowa³ Kuat, wskazuj¹c na w³az transportera. – Ruszajmy ju¿ lepiej. Bêd¹ na nas czekaæ. W kilka standardowych jednostek czasu póŸniej pilot osobistego transportera zni¿y³ statek nad gêsto zalesione obszary l¹du na planecie Kuat. Dla Kuata z Zak³adów Stoczniowych ogl¹danie takiej masy organicznej zieleni by³o znacznie mniej przyjemne ni¿ kontemplowanie twardych, zimnych kszta³tów spawanej laserowo durastali w jego w³asnych dokach. Jedna z m³odszych cz³onkiñ klanu Kuhlvult, która zaledwie osi¹gnê³a status doros³ej osoby, wysz³a na spotkanie osobistego transportera Kuata. – S¹ miêdzy nami tacy, którym mi³o bêdzie ciê zobaczy栖 rzek³a Kodir z Kuhlvult. Kiedy odprowadza³a ich do sali spotkañ rz¹dz¹cych rodów, jej ruchy w ceremonialnych szatach mia³y tyle wdziêku, ¿e Kuat nawet nie próbowa³ ich naœladowaæ. – Nie wszyscy s¹ zadowoleni z niespodzianki, jak¹ Knylennowie przygotowali na to spotkanie. – Doprawdy? – id¹c obok, Kuat uwa¿nie obserwowa³ twarz m³odej kobiety, chc¹c siê zorientowaæ w jej intencjach. – A dlaczegó¿ to? Uœmiech Kodir by³ bardziej przebieg³y ni¿ przyjazny. – Wiemy, ¿e ród Kuatów zarz¹dza Zak³adami Stoczniowymi Kuat; wasza rodzina sprawi³a, ¿e ta planeta od wielu pokoleñ jest jednym z bogatszych œwiatów w galaktyce. Tak by³o za czasów 195

starej Republiki i tak jest teraz, pod rz¹dami Imperatora Palpatine’a. Takie zas³ugi powinny byæ nagrodzone, dlatego inne rody dawno temu przyjê³y prawo Wy³¹cznoœci Dziedziczenia. – Przechyli³a g³owê, z szacunkiem spuszczaj¹c oczy. – I dlatego niektórzy z nas chcieliby, aby tak pozosta³o. Kuat szed³ w milczeniu obok Kodir. Szef ochrony wlók³ siê kilka kroków z ty³u. Wy³¹cznoœæ, myœla³ Kuat. Wszystko sprowadza siê tylko do tego. I to od bardzo dawna. Co m¹drzejsi w rz¹dz¹cych rodach, jak wspomnia³a Kodir z Kuhlvult, zamierzali utrzymaæ prawo Wy³¹cznoœci Dziedziczenia. Ci ambitniejsi, tacy jak Knylennowie, woleliby je wyeliminowaæ. Tylko Wy³¹cznoœæ bowiem powstrzymywa³a ich od zagarniêcia w³adzy nad innymi rodami i przejêcia kontroli nad Zak³adami Stoczniowymi Kuat, najwiêkszym Ÿród³em bogactwa ich œwiata. Poœród licznych rodów rz¹dz¹cych planet¹ Kuat tylko linia rodu Kuat przekazywa³a z ojca na syna ca³e dziedzictwo genetyczne – taka by³a jedyna intencja i jedyny efekt Wy³¹cznoœci. We wszystkich innych rodach zdecydowanie przewa¿a³a regu³a nieci¹g³oœci ³añcucha genetycznego. Spadkobiercami rz¹dz¹cych rodów byli zatem nie bezpoœredni potomkowie obecnych doros³ych ich cz³onków, lecz raczej dzieci telbunów, wybranych specjalnie w celu przed³u¿enia rodu. Niestety, taki uk³ad szybko okaza³ siê niedoskona³y, zw³aszcza gdy telbuny, wybierane raczej ze wzglêdu na fizyczne piêkno ni¿ na inteligencjê i inne korzystne czynniki genetyczne konieczne do zarz¹dzania Zak³adami Stoczniowymi Kuat, z braku kompetencji omal nie doprowadzi³y korporacji do bankructwa. Tymczasem Wy³¹cznoœæ Dziedziczenia skutecznie chroni³a liniê rodu Kuat wraz z jej wrodzonymi talentami niezbêdnymi do odnoszenia sukcesu w interesach i utrzymywa³a j¹ na kierowniczym stanowisku. Wy³¹cznoœæ Dziedziczenia, jak dobrze wiedzia³ Kuat z Kuatów, dawa³a jeszcze dodatkow¹ korzyœæ – utrzymywa³a w ryzach chorobliwie wybuja³e ambicje rodów rz¹dz¹cych i powstrzymywa³a arystokracjê tego œwiata od konspiracji i morderstw, prowadz¹cych do przejêcia Zak³adów Stoczniowych Kuat przez ich rzeczywistego syna lub córkê. Gdyby to tylko sprawy siê na tym koñczy³y, myœla³ Kuat z Kuatów. I gdyby to by³ koniec ambicji i konspiracji. Nic z tego. Knylennowie od dawna usi³owali podkopaæ liniê, która nie pozwala³a ich rodowi wznieœæ siê na wy¿yny w³adzy w hierarchii ich œwiata. W³aœnie Knylennowie najbardziej agresywnie walczyli z panuj¹cymi ograniczeniami, wybieraj¹c swoje telbuny z ograniczonej puli 196

kandydatów. Kr¹¿y³y plotki, rozsiewane przez inne rody, ¿e w istocie telbuny Knylennów by³y dzieæmi obecnych doros³ych Knylennów, zrodzonymi w tajemnicy w ró¿nych miejscach poza planet¹ i przeszmuglowanymi z powrotem, niczym infanci w przebraniu. I rzeczywiœcie, w ci¹gu ostatnich kilku pokoleñ fizyczne podobieñstwo pomiêdzy Knylennami a ich wybranymi dziedzicami sta³o siê podejrzanie wyraŸne. Tymczasem dziedziczka rodu Kuhlvult, id¹ca u boku Kuata z Kuatów, zosta³a z ca³¹ pewnoœci¹ wybrana z powodu urody i wdziêku umiêœnionego, smuk³ego cia³a. Musia³ dobrze wyci¹gaæ nogi, ¿eby dorównaæ jej d³ugim krokom, wzdymaj¹cym szerokie, ceremonialne szaty. Widaæ by³o, ¿e dopiero niedawno objê³a swoje dziedzictwo. Kuat przypomnia³ sobie, ¿e s³ysza³ – prawdopodobnie od szefa ochrony – jakoby niedawno jeden ze Starszych Kuhlvultów zmar³, a jego dziedzic obj¹³ najwy¿sze stanowisko w rodzie. Kuat by³ wdziêczny, ¿e niezale¿nie od motywów, jakie kierowa³y rodzin¹, aby w³aœnie j¹ wybraæ na telbuna – a Kuhlvultowie znani byli z tego, ¿e mieli s³aboœæ do ³adnych twarzyczek – na stanowisku znalaz³a siê ostatecznie osoba o doœæ bystrej inteligencji, aby przejrzeæ wszystkie knowania Knylennów. Nie wiadomo, czy to wystarczy. A czy jest wiêcej takich Kodir z Kuhlvultów w innych rodach – to siê oka¿e dopiero na miejscu. Kuat ruszy³ w stronê miejsca spotkania, starannie ukrywaj¹c ponure przeczucia. Na szczêœcie ¿aden z Knylennów ani ich wspólników nie zg³osi³ obiekcji co do udzia³u w obradach rodów rz¹dz¹cych szefa ochrony Kuata. Strategicznie by³by to du¿y b³¹d, gdyby ju¿ na samym pocz¹tku obrad odwo³aæ siê oficjalnie do zwi¹zanych z tradycj¹ kodeksów ustalaj¹cych relacje pomiêdzy rodami. Lepiej udawaæ, ¿e wszyscy jesteœmy przyjaŸnie nastawieni… przynajmniej przez jakiœ czas, pomyœla³ Kuat. Niech Knylennowie ponios¹ konsekwencje pierwszego wrogiego gestu. – Kuat, twoja obecnoœæ jest mile widziana. G³os by³ mu znajomy. Pamiêta³ go z czasów, kiedy po raz ostatni opuœci³ produkcyjne sanktuarium Zak³adów Stoczniowych Kuat i wróci³ do rodzinnego œwiata. Obejrza³ siê i skinieniem g³owy potwierdzi³, ¿e poznaje rozmówcê. – Rozumiem, ¿e mamy wiele do omówienia – rzek³. – To prawda. – Ostr¹ jak topór twarz Khossa z rodu Knylenn przeci¹³ krzywy uœmieszek. Ceremonialne szaty le¿a³y na nim 197

doskonale; widocznie by³ to jego ulubiony strój. – Mam nadziejê, ¿e chêtnie wys³uchasz g³osu równych sobie – wskaza³ szefa ochrony stoj¹cego tu¿ za Kuatem. – Wiem, jakie to mêcz¹ce przebywaæ ci¹gle w otoczeniu podw³adnych i wys³uchiwaæ ich czêsto pochlebnych, ale k³amliwych g³osów. Ró¿owawy, nie rzucaj¹cy cienia blask oblewa³ postacie w paradnych szatach. By³o ich ponad czterdzieœci; to najwiêksza liczba cz³onków rz¹dz¹cych rodów, jak¹ Kuat kiedykolwiek widzia³ zebran¹ w jednym miejscu. Opalizuj¹ca kopu³a rozprasza³a œwiat³o s³oneczne. W tym ³agodnym oœwietleniu nawet najbardziej pomarszczeni i wredni Starsi obojga p³ci wydawali siê dobrotliwymi, sympatycznymi istotami. M³odsi zgromadzeni oraz wybrane przez rody telbuny w splendorze szat i urody wydawali siê niemal bogami. Sztuka poprawiania natury granicz¹ca z oszustwem mog³a rozwin¹æ siê do tego stopnia tylko na planecie Kuat. Dochody z Zak³adów Stoczniowych, najwiêkszego dostawcy pojazdów wojskowych dla Imperium, umo¿liwia³y panuj¹cym rodom skoncentrowanie siê na tym, co same uwa¿a³y za istotne: powierzchowny blichtr, wieczna ob³uda. Kuat z Kuatów zastanawia³ siê, dlaczego któryœ z nich chce zmieniæ ten uk³ad finansowy wy³¹cznie po to, by zaspokoiæ ambicje Knylennów. – Nie otaczam siê pochlebcami – odpar³ Kuat. – Kiedy chodzi o projektowanie, lepiej jest us³yszeæ nawet najbardziej nieprzyjemn¹ prawdê. Jeœli budowany statek ma b³¹d w obliczeniach wytrzyma³oœciowych, który spowoduje jego implozjê przy pe³nym ci¹gu silników, wola³bym raczej dowiedzieæ siê o tym, zanim taki klient jak Imperator Palpatine bêdzie mia³ mo¿liwoœæ to sprawdziæ. – Bardzo m¹drze – Khoss skin¹³ g³ow¹ z udanym uznaniem. – Skoro tak cenisz prawdê, dzisiejsze spotkanie bêdzie dla ciebie z pewnoœci¹ niezmiernie pouczaj¹ce. Odwróci³ siê, a ceremonialna szata zawirowa³a wokó³ jego nóg. Falanga m³odych Knylennów wraz z telbunami obrzuci³a Kuata uprzejmym wzrokiem, po czym dumnie pomaszerowa³a za swoim krewniakiem. – Zdajesz sobie oczywiœcie sprawê, ¿e nienawidzi ciê z ca³ego serca – Kodir z Kuhlvultów nachyli³a siê do ucha Kuata, nie spuszczaj¹c jednoczeœnie oka z odchodz¹cych Knylennów. – Chyba nie jesteœ zaskoczony t¹ informacj¹. – On zawsze nienawidzi³ wszystkich cz³onków rodziny Kuatów – Kuat wzruszy³ ramionami. – To jego dziedzictwo po przod198

kach. I dlatego w³aœnie jestem absolutnie pewien, ¿e Knylennowie obchodz¹ ograniczenia rodowe. Takiej nienawiœci nie mo¿na siê nauczyæ. Musisz siê z ni¹ urodziæ, mieæ j¹ w genach. Zanim Kodir zd¹¿y³a odpowiedzieæ, szef ochrony Kuata tr¹ci³ go lekko. – Oto Knylenn Starszy. Impreza zaraz siê zacznie. Œwiat³o przes¹czaj¹ce siê przez per³ow¹ kopu³ê zmieni³o nieco barwê. Stadko wietrznych orchidei, pozbawionych korzeni mieszkañców najg³êbszych lasów Kuat, podryfowa³o w kierunku sklepienia. Bajecznie kolorowe, fioletowe i b³êkitne, zala³y cz³onków panuj¹cych rodów deszczem ró¿nobarwnego œwiat³a. Wewnêtrzne pr¹dy powietrza unios³y orchidee i rozwia³y je na wszystkie strony. Ciep³o przymglonego œwiat³a s³onecznego znów rozjaœni³o kopu³ê. Kuat z Kuatów zauwa¿y³, ¿e po drugiej stronie ³agodnie oœwietlonego pomieszczenia wszcz¹³ siê jakiœ ruch. T³um rozst¹pi³ siê, by uczyniæ przejœcie dla wyj¹tkowo wysokiej istoty. – To ten system podtrzymania ¿ycia, o którym panu mówi³em – odezwa³ siê szef ochrony Kuata. – Nie tylko czêœci funkcjonalne uczyni³y go tak kosztownym. Musieli przecie¿ jeszcze go przyozdobiæ. Ponad pionowo ustawionym cylindrem spoczywa³a zakoñczona szar¹ brod¹ twarz Knylenna Starszego. Œnie¿nobia³e w³osy, splecione w dwa grube warkocze, sp³ywa³y po ramionach segmentowego pancerza, okrywaj¹cego jego ramiona. Nerwowe skurcze wstrz¹sa³y ¿ylastymi, bladymi d³oñmi, które pozostawiono bez os³ony, ale na wszelki wypadek podwi¹zano taœmami, ¿eby nie dotknê³y uk³adów kontrolnych i mierników pokrywaj¹cych zewnêtrzn¹ obudowê systemu. Jaskrawoczerwona krew têtnicza bulgota³a w sieci rurek i urz¹dzeñ utleniaj¹cych. Nad g¹sienicami, na których porusza³ siê zbiornik, widaæ by³o plamy skondensowanej wilgoci, ukazuj¹ce miejsca, gdzie znajdowa³y siê kriozbiorniki z drogocenn¹ ¿yw¹ zawartoœci¹. Po¿ó³k³e ze staroœci oczy Starszego omiot³y twarze zebranych. Ga³ki drga³y lekko w oczodo³ach. Wreszcie skoncentrowa³ wzrok na Kuacie z Kuatów, który sta³ niedaleko. – Jesteœ… zaskoczony, Kuat? – g³os wydobywa³ siê z g³oœnika ze wzmacniaczem zamontowanego poœrodku przenoœnego systemu podtrzymywania ¿ycia. Udawa³o mu siê wydyszeæ zaledwie kilka sylab naraz. – ¯e… ¿yjê… tak d³ugo? 199

Kuat podszed³ bli¿ej i stan¹³ przed Knylennem Starszym, spogl¹daj¹c w twarz maszyny, która poch³onê³a zniszczone wiekiem cia³o. – Nic, co zrobisz, nie mo¿e mnie zaskoczyæ. S³ysza³ bulgot i syk rozmaitych podsystemów uk³adu, cieczy nieustannie przep³ywaj¹cych pomiêdzy sterylizowanym metalem a cia³em, zatrzymanym w trakcie powolnego rozk³adu. – Kiedy by³em dzieckiem, a ty mê¿czyzn¹ w kwiecie wieku, przysi¹g³eœ naszym biologicznym matkom, ¿e mnie prze¿yjesz – uœmiechn¹³ siê uprzejmie do Starszego. – Mo¿e ci siê jeszcze uda. Œmiech, który zabrzmia³ z g³oœnika, przypomina³ chrzêst ocieraj¹cych siê o siebie kawa³ków falistej blachy durastalowej. – Z twoj¹… pomoc¹… Kuat… Sam… zobaczysz… Stru¿ka œliny sp³ynê³a z k¹cika ust Knylenna Starszego i zalœni³a wilgoci¹ w brodzie, udrapowanej na metalowym ko³nierzu otaczaj¹cym obwis³y podbródek. M³odszy Khoss z Knylennów wspi¹³ siê na wbudowany stopieñ i wyci¹gn¹³ d³oñ z jedwabn¹ szmatk¹, delikatnie ocieraj¹c wilgoæ, jakby starszy krewny by³ zrobiony z masy papierowej. Z wysokoœci bulgocz¹cej maszyny Khoss spojrza³ na Kuata z Kuatów. W jego oczach lœni³a zimna pogarda. Kuat odwróci³ siê od Knylennów. Pojedyncze skinienie g³owy by³o ca³¹ informacj¹, jak¹ zamierza³ przekazaæ Fenaldowi. – Szlachetni tego œwiata! Towarzysze krewniacy! – Khoss nie zszed³ ze stopnia na obudowie systemu podtrzymywania ¿ycia Knylenna Starszego. Wspi¹³ siê nawet na p³ask¹ platformê tu¿ za cylindrem. Lekki wysi³ek zabarwi³ jego twarz podnieconym rumieñcem. Wyprostowa³ siê i z³apa³ równowagê, opieraj¹c obie d³onie na okrytych metalem ramionach Starszego. Bia³e sploty Starszego znajdowa³y siê teraz na poziomie kolan Khossa. – B³agam was o wyrozumia³oœæ… ale pilne sprawy zebra³y nas tutaj tym razem! – Jego g³os brzmia³ donoœnie pod ³agodnie œwiec¹c¹ kopu³¹. – Ca³a przysz³oœæ tego œwiata, który miêdzy sob¹ dzielimy… ca³a jego przysz³oœæ znajduje siê w niebezpieczeñstwie! Ten umyœlnie teatralny wstêp urazi³ dumê Kuata z Kuatów. Z niesmakiem potrz¹sn¹³ g³ow¹. Kodir, stoj¹ca tu¿ obok, zauwa¿y³a ten gest. – Masz racjꠖ powiedzia³a. – Wszyscy graj¹ swoje dobrze wyæwiczone role. Tylko spójrz na nich. W opalizuj¹cym œwietle miejsca spotkañ Knylennowie i ich krewni zajêli ju¿ pozycje po obu stronach Knylenna Starszego. 200

Wraz ze swoimi telbunami stanowili oczywist¹ wiêkszoœæ wœród zgromadzonych. Autorytet rodu podkreœlali dumnymi, zadufanymi minami. Mê¿czyŸni i kobiety stali z rêkami skrzy¿owanymi na haftowanych plastronach ceremonialnych szat, na szeroko rozstawionych, ciê¿ko obutych stopach, jakby nagle przeistoczyli siê w wojowników. – To wygodne – osch³ym tonem zauwa¿y³ Kuat z Kuatów, zwracaj¹c siê do szefa ochrony. – Teraz przynajmniej wiemy, przeciwko czemu stajemy. Kodir z Kuhlvultów po³o¿y³a mu d³oñ na ramieniu i szepnê³a prosto w ucho, odwracaj¹c siê plecami do rodzinnej grupki: – Knylennowie ju¿ od d³u¿szego czasu wysy³ali emisariuszy i negocjatorów do innych rodów. W³aœciwie odk¹d Imperator rozgromi³ star¹ Republikê. Wtedy w³aœnie Khoss z Knylennów zdecydowa³, ¿e polityka galaktyki zmieni³a siê na tyle, i¿ nadszed³ czas na jego ruch. – Rozumiem. – Jej s³owa nie zdziwi³y Kuata. Wiedzia³ ju¿ z raportów siatki szpiegowskiej Zak³adów Stoczniowych Kuat, ¿e Knylennowie coœ kombinuj¹. Przesuniêcia w strukturze w³adzy zamieszkanych œwiatów, powstanie Imperium i skupienie przez Palpatine’a w³adzy w jednym rêku mia³y swoje nieuniknione konsekwencje w ka¿dej sali obrad, w ka¿dym gwiezdnym parlamencie. Na ostatnim spotkaniu rodów rz¹dz¹cych Kuat Khoss z Knylennów stara³ siê wznieciæ rebeliê przeciwko rodowi Kuat i ich sposobowi administrowania Zak³adami Stoczniowymi. Oskar¿enie twierdzi³o, ¿e Kuat z Kuatów w katastrofalny w skutkach sposób faworyzowa³ Sojusz Rebeliantów, poniewa¿ nie zamierza³ anga¿owaæ Zak³adów Stoczniowych Kuat w budowê nowej broni Imperium – Gwiazdy Œmierci. By³o wiele innych firm bran¿y wojskowej, na ró¿nych œwiatach, które zarobi³y na tym zarówno ³askê Imperatora, jak i solidny zysk z budowy samej Gwiazdy. Kuat z Kuatów zdawa³ sobie sprawê z tego, jak Imperator – ze z³oœliw¹ podejrzliwoœci¹ – skomentowa³ fakt, ¿e Zak³ady nie z³o¿y³y oferty na najmniejszy nawet komponent projektu. Wszelkie w¹tpliwoœci Imperatora Palpatine’a zosta³y rozwiane bardzo prostym sposobem, to znaczy drog¹ przejêcia przez stoczniꠖ na osobiste polecenie Kuata – nieprzewidzianego wzrostu kosztów spowodowanych zmian¹ w projekcie eskadry szeœciu imperialnych kr¹¿owników. Spowodowa³o to spory uszczerbek w zyskach korporacji pod koniec kwarta³u 201

finansowego, ale utrzyma³o powi¹zania Zak³adów Stoczniowych z Imperium. Dopiero póŸniej, gdy Gwiazda Œmierci okaza³a siê daleka od niezniszczalnoœci – po bitwie pod Yavin ostateczna broñ imperialnych admira³ów zmieni³a siê w dymi¹ce zgliszcza unosz¹ce siê w przestrzeni – wrogowie Kuata poœród rz¹dz¹cych rodów musieli mu przyznaæ racjê. Teraz pierwsza pozycja Zak³adów Stoczniowych Kuat poœród dostawców wojskowych Imperium umocni³a siê jeszcze bardziej, Imperator Palpatine zaœ jeszcze bardziej ufa³ wiedzy projektowej Kuata z Kuatów. Jeœli nawet plany Knylennów obejmowa³y przejêcie Zak³adów Stoczniowych Kuat, musia³y poczekaæ na inn¹ okazjê. I oto nadesz³a. Obudzi³o to w umyœle Kuata z Kuatów kolejn¹ w¹tpliwoœæ: dlaczego teraz, zastanawia³ siê, spogl¹daj¹c na Khossa z Knylennów usadowionego na szczycie uk³adu podtrzymywania ¿ycia Starszego. Co siê zmieni³o? Jakiœ element w delikatnej strukturze równowagi potêgi i ambicji uleg³ zmianie – tu, a mo¿e na jakimœ innym œwiecie. To jednak wystarczy³o, aby Khoss wraz z reszt¹ rodu Knylennów uwierzyli, ¿e maj¹ kolejn¹ szansê realizacji swoich celów. W raportach szpiegów Kuata z Kuatów nie by³o jednak nic, co mog³oby ostrzec go o niespodziewanym obrocie spraw. Albo d³ugie lata pe³nego frustracji oczekiwania przyprawi³y Khossa z Knylennów o utratê zmys³ów, albo te¿ uzurpatorzy i ich rodzina nawi¹zali takie kontakty i rozwinêli takie sieci szpiegowskie, jakich nie ma nawet sam Kuat. Ta ostatnia mo¿liwoœæ by³a wysoce nieprawdopodobna, ale nie dla kogoœ, kto zajmowa³ tak¹ pozycjê jak Kuat, gdzie informacja stanowi czêsto o prze¿yciu. Co oni wiedz¹? Zwê¿onymi oczami uwa¿nie obserwowa³ Khossa i resztê Knylennów. Albo gorzej… czy wiedz¹ coœ, czego nie wiem ja? Na te pytania wkrótce mia³ uzyskaæ odpowiedŸ. Khoss z Knylennów machn¹³ szeroko ramieniem, uciszaj¹c gwarny t³um st³oczony wokó³ niego. Znów po³o¿y³ d³oñ na ramieniu wiekowego, zwiêd³ego cia³a zakutego w maszyneriê systemu podtrzymywania ¿ycia. – Niech przemówi Starszy! – krzyk Khossa zabrzmia³ donoœnie pod lœni¹c¹ kopu³¹. – S³uchajcie, co on ma nam do powiedzenia! Po obu stronach maszynerii Knylennowie i ich przybrani krewni skierowali pe³ne szacunku twarze w stronê Starszego. 202

– To bêdzie niez³e – mruknê³a Kodir z Kuhlvultów, stoj¹ca obok Kuata. Kwaœna mina wyraŸnie œwiadczy³a, jakim niesmakiem napawa³a j¹ ta procedura. Oczy w pomarszczonej wiekiem twarzy przypomina³y Kuatowi zimny wzrok Imperatora Palpatine’a. Ale oczy Imperatora by³y przynajmniej o¿ywione g³êbokim, wszechogarniaj¹cym g³odem drzemi¹cym w ich g³êbi; g³odem w³adzy nad wszystkimi istotami rozumnymi wszechœwiata. Oczy Knylenna Starszego by³y ukryte za mg³¹ nawarstwiaj¹cego siê czasu, jakby ka¿da drzemi¹ca w nich iskra zosta³a st³umiona przez py³ i pajêczyny. – Wola³bym nie ¿y慠– reumatyczny g³os zaskrzecza³ ze wzmacniacza z g³oœnikiem na przedniej czêœci cylindra. Jeden k¹cik ust Knylenna Starszego opada³ wraz z ka¿d¹ wypowiedzian¹ sylab¹, a skurcz miêœni ukazywa³ kilka po¿ó³k³ych zêbów. – Wola³bym nie ¿yæ… spocz¹æ na zawsze… w grobie… obok moich przodków… którzy spoczywaj¹ tam… od tylu lat… ni¿ do¿yæ takiej zdrady. – S³uchajcie go! – Khoss zabra³ d³onie z ramion Knylenna Starszego i uniós³ je wysoko nad g³ow¹. – Dlatego znaleŸliœmy siê tu wszyscy. Tu, w tym miejscu! – Zdrada… – ci¹gn¹³ g³os Starszego, a ka¿de s³owo brzmia³o jak ¿wir drapi¹cy metal. – Zdrada pope³niona… przez tych… którym dano do rêki potêgê i w³adzê… w których pok³ada³o siê tyle zaufania… czy mo¿liwa jest wiêksza zdrada? Kolejny pomruk fal¹ przeszed³ przez grupê Knylennów i ich krewniaków, rozpadaj¹c siê na krótkie, gniewne okrzyki. Ostatnie zasoby cierpliwoœci Kuata uleg³y wyczerpaniu. Zanim Knylenn Starszy czy Khoss zd¹¿yli podj¹æ na nowo urwany w¹tek, wyst¹pi³ naprzód. – Nie trwoñcie mojego czasu na tanie teatralne chwyty. – Kuat z Kuatów stan¹³ przed masywnym durastalowym dziobem systemu podtrzymywania ¿ycia i spojrza³ w górê, na twarze Knylenna Starszego i Khossa. – Jeœli to mnie macie na myœli, powiedzcie wprost. A mo¿e oczekujecie, ¿e bêdê siê broni³ przed wasz¹ odwieczn¹ nienawiœci¹ do mojego rodu? – Bardzo dobrze… – Khoss z Knylennów spojrza³ na niego z góry. – Nikt tutaj nie jest zdumiony, ¿e zas³ugujesz na oskar¿enie. A ju¿ ty najmniej. G³owa rodu Kuat powinna wiedzieæ lepiej ni¿ ktokolwiek inny, do jakich niegodziwoœci jest zdolna. – Niegodziwoœci? Nazywasz tak rosn¹cy brak zaufania i bunt przeciw temu, który tylko s³u¿y i przysparza bogactwa dziedzicom 203

tego œwiata? – Kuat z Kuatów potrz¹sn¹³ g³ow¹ z odraz¹. – Wszelkie z³o, o jakim wiem, zobaczy³em w was – obejrza³ siê na Knylennów i ich krewniaków, ustawionych po obu stronach sycz¹cej maszynerii. – £atwo je dostrzec, kiedy odbijaj¹ siê w tylu czarnych sercach. Zazdroœæ jest zwierciad³em, które ods³ania prawdziwe oblicze swojego w³aœciciela lepiej ni¿ cokolwiek innego. Szepty i krzyki poœród Knylennów ucich³y na chwilê, gdy s³owa Kuata trafi³y w czu³¹ strunê. Ale zaraz znów wybuch³y z równ¹ intensywnoœci¹; rzucano groŸbami i obelgami w cel, który stawia³ im czo³o, nie mrugn¹wszy nawet powiek¹. – Odwa¿nie mówisz – pe³en pasji g³os Khossa wzniós³ siê ponad szum – jak na kogoœ, czyje czyny postawi³y go w opozycji do reszty panuj¹cych rodów. – Mów za siebie – Kodir z Kuhlvultów wyst¹pi³a i stanê³a obok Kuata. – I mów za tych, których oszuka³eœ i znêci³eœ na swoj¹ stronê. – Wskaza³a na opadaj¹ce k¹ciki wykrzywionych ust Knylenna Starszego. – I za tych, którzy s¹ zbyt starzy i stetryczali, aby zrozumieæ g³upotê s³ów, które wk³adasz im w usta. Ale nie mów za mnie ani za nikogo z rodu Kuhlvult, kiedy atakujesz kogoœ, czyj ród przynosi wy³¹cznie bogactwo i zaszczyty planecie Kuat. Kuat spojrza³ na m³od¹ kobietê. – To mo¿e nie byæ twoje najlepsze posuniêcie – rzek³ cicho. – Ich jest wiêcej. – No to co? – Kodir wzruszy³a ramionami. – Jakie to ma znaczenie, jeœli nie maj¹ racji? Khoss wychyli³ siê z platformy maszynerii i nakaza³ swoim zwolennikom, aby siê uciszyli. – Chcesz oskar¿enia? – spojrza³ na Kuata z szyderczym uœmiechem. – Œwiadomoœæ w³asnych czynów ju¿ ci nie wystarczy? Tego siê w³aœnie spodziewaliœmy. Jest ma³o prawdopodobne, ¿e ktoœ, kto jest zdrajc¹, sam siê do tego przyzna i wyrazi skruchê. Ale wyznanie nie jest nam potrzebne, by uzyskaæ wystarczaj¹cy i przekonuj¹cy dowód zbrodni pope³nionych przez krew Kuatów, tych sztyletów wbitych w serca wszystkich rz¹dz¹cych rodów planety. – Khoss obróci³ siê w miejscu i wyci¹gn¹³ rêce w kierunku tylnej czêœci sali. – Przynieœcie to. Kuat z Kuatów spodziewa³ siê, ¿e padn¹ oskar¿enia, ale czu³, ¿e sfabrykowane dowody rzeczowe mog¹ go jeszcze zadziwiæ. Dlatego spokojnie przygl¹da³ siê, jak para knyleñskich krewniaków wtacza do sali trójwymiarowy holoprojektor i ustawia go poœrodku krêgu kopu³y. 204

– Co to jest? – Kuat wycelowa³ palec w urz¹dzenie. – Zamierzasz nas oœwieciæ czy tylko zabawiæ? – Jestem pewien, ¿e ty siê przy tym… ubawisz. – Khoss siêgn¹³ w dó³ i wzi¹³ od jednego z krewniaków pilota. – Mo¿e nie wygl¹dasz tu najlepiej, ale za to bardzo przypominasz samego siebie. Jednym przyciœniêciem guzika uruchomi³ holoprojektor. Na pustym fragmencie pod³ogi przed szklanym cylindrem zamigota³o œwiat³o, przybieraj¹c po chwili bardziej konkretne kszta³ty. Pokazywa³y one scenê jakby przywo³an¹ z królestwa duchów i upiorów. A jednak Kuat z Kuatów doskonale j¹ rozpozna³. Stwierdzi³, ¿e stoi w odleg³oœci mniej ni¿ jednego metra od holograficznej reprodukcji swojej osoby. Nie by³ tam ubrany w ceremonialne szaty, które nosi³ teraz, ale w zwyk³y kombinezon pracownika Zak³adów Stoczniowych Kuat. W przestrzeni otaczaj¹cej hologram widaæ by³o wyraŸnie doœæ szczegó³ów, aby stwierdziæ, ¿e obraz zosta³ zarejestrowany w jego prywatnych apartamentach. Holograficzna postaæ nachylona by³a nad jakimœ obiektem, le¿¹cym na stole laboratoryjnym, i w skupieniu próbowa³a go otworzyæ delikatnymi narzêdziami. Zanim jeszcze obiekt ust¹pi³ pod naciskiem holograficznych narzêdzi holograficznego Kuata, prawdziwy Kuat, stoj¹cy w sali obrad rz¹dz¹cych rodów, wiedzia³ ju¿, co to za chwila z jego przesz³oœci. Lœni¹cy metalowy obiekt na stole laboratoryjnym by³ jednostk¹ sondy nadprzestrzennej, która równie¿ zawiera³a zminiaturyzowany holoprojektor. Prawdziwy Kuat obserwowa³, jak jego holograficzny wizerunek uruchamia projektor i pojawi³a siê kolejna odtworzona scena – obraz w obrazie. Scena, uwa¿nie obserwowana przez Kuata, odby³a siê w pa³acu nie¿yj¹cego ju¿ Jabby Hutta. Jednym obrotem regulatora w sondzie nadprzestrzennej obraz Kuata zatrzyma³ scenê w projektorze. Prawdziwy Kuat obserwowa³ reakcjê swojego obrazu, który z kolei obserwowa³ wydarzenia w odtworzonej sali tronowej Jabby. „Nie ¿yjesz, co? – odezwa³ siê holograficzny obraz Kuata do zatrzymanego hologramu-w-hologramie, przedstawiaj¹cego Jabbê Hutta. – Co za szkoda. Przykro mi, ¿e tracê tak dobrego klienta”. Prawdziwy Kuat pamiêta³, ¿e rzeczywiœcie wypowiedzia³ te s³owa. Podobnie zreszt¹, jak pamiêta³ wszystko, co zrobi³, kiedy z odleg³ej planety Tatooine powróci³a sonda nadprzestrzenna, i jak 205

j¹ otwiera³, aby odtworzyæ tajemnice, które mu przywioz³a. Holograficzny obraz tej sceny tu, na pod³odze, by³ niczym projekcja z wnêtrza jego g³owy, prosto z miejsca, gdzie przechowywa³ wspomnienia. Scena toczy³a siê dalej, ukazuj¹c Kuata, który uwa¿nie ogl¹da³ inne osoby widoczne na holograficznym obrazie-w-obrazie w otoczeniu Jabby Hutta. Zarejestrowany w pa³acu Jabby obraz koñczy³ siê w chwili, gdy ksiê¿niczka Leia Organa, przebrana za ubeskiego ³owcê nagród, stanê³a przed Huttem z aktywnym detonatorem termicznym. By³ to bardzo zabawny widok. Poprzednie sceny jednak nie by³y tak weso³e; na przyk³ad ponura œmieræ jednej z tancerek Jabby, zrzuconej do jamy rankora u stóp tronu. Odtworzenie obrazu dworu Jabby Hutta by³o przypomnieniem szczególnie paskudnej karty z dziejów galaktyki. W hologramie zawieraj¹cym drugi hologram obraz Kuata z Kuatów wyjmowa³ sondê z jej obudowy nadprzestrzennej, le¿¹cej na stole laboratoryjnym. Srebrzysty, jajowaty kszta³t natychmiast uleg³ samozniszczeniu, a pow³oka i wnêtrze zmieni³y siê w dymi¹cy z³om. – Masz racjꠖ powiedzia³ prawdziwy Kuat, ten, który sta³ poœrodku sali zgromadzenia rz¹dz¹cych rodów. – To bardzo ciekawe. Nie chodzi³o o to, co hologram pokazywa³ mu w tej chwili; doœæ dobrze pamiêta³, jak otwiera³ sondê i przygl¹da³ siê obrazowi, który mu ukaza³a. Chodzi³o o samo istnienie tego hologramu i sposób, w jaki znalaz³ siê w rêkach Knylennów. Hologram zarejestrowano potajemnie, w najbardziej prywatnym i strze¿onym sanktuarium Kuata, z ukrytej kamery, bez jego wiedzy, a nastêpnie przes³ano do Khossa z Knylennów i innych konspiratorów, spiskuj¹cych przeciwko rodowi Kuata. Oznacza³o to fatalny przeciek w zabezpieczeniach organizacji Zak³adów Stoczniowych Kuat. Przeciek, który móg³ byæ dzie³em tylko jednego cz³owieka. Kuat z Kuatów odwróci³ siê i spojrza³ przez ramiê na Fenalda. Napotka³ odwa¿ne, niewzruszone spojrzenie; szef ochrony nie mia³ zamiaru odwracaæ oczu. Wreszcie Fenald skin¹³ g³ow¹. I to by³o wszystko. Nie musia³ nawet mówiæ tego, co powiedzia³. – Teraz pan ju¿ wie. – Tak… – jeszcze przez chwilê Kuat patrzy³ na cz³owieka, któremu ufa³ bardziej ni¿ jakiejkolwiek innej istocie rozumnej w galaktyce. – S¹dzê, ¿e ju¿ wiem. 206

Teraz wiele spraw nagle siê wyjaœni³o, ³¹cznie z tym, dlaczego Fenald tak bardzo chcia³ towarzyszyæ mu na zgromadzenie rz¹dz¹cych rodów Kuat. Chcia³ tu byæ… myœla³ Kuat z gorycz¹, ¿eby siê upewniæ, ¿e otrzyma zap³atê. Ciekawe, ile Knylennowie i ca³a reszta zaoferowali mu za tê zdradê. Odwróci³ siê w kierunku zebranych. Kodir z Kuhlvultów dotknê³a delikatnie jego ramienia. – Nie wygl¹dasz najlepiej – szepnê³a. Przez chwilê Kuat zastanawia³ siê, czy ona przypadkiem nie mówi o sobie. W czasie projekcji us³ysza³ za plecami ciche westchnienie: obejrza³ siê i zobaczy³ Kodir, która zblad³a nagle, obserwuj¹c odtwarzane sceny z przesz³oœci oczami rozszerzonymi zaskoczeniem. Nie mia³ pojêcia, co j¹ tak uderzy³o, a teraz nie mia³ czasu, ¿eby siê dowiedzieæ. – Nie przejmuj siê mn¹ – Kuat z Kuatów powoli skin¹³ g³ow¹. – Muszê to wszystko przemyœleæ. Kodir z bliska spojrza³a mu w twarz. – Jesteœ pewien? Mo¿e uda³oby siê nam od³o¿yæ to zgromadzenie; na pewno cz³onkowie innych rodów, którzy nie ulegli ca³kowicie w³adzy Knylennów, zwolniliby ciê z przyczyn zdrowotnych. Naprawdê wygl¹dasz, jakbyœ mia³ zaraz dostaæ ataku serca. – Nie… – Kuat odsun¹³ jej d³oñ z rêkawa swojej szaty. – Lepiej skoñczyæ z tym od razu. Poza tym… – wysili³ siê na uœmiech – sam mam w zanadrzu parê niespodzianek, o których Khoss i jego banda nic nie wiedz¹. Kuat uniós³ wzrok w kierunku przywódcy Knylennów, usadowionego na szczycie przenoœnego systemu podtrzymywania ¿ycia. Musia³ przyj¹æ najgorsz¹ z mo¿liwych wersjê tego, co mog¹ wiedzieæ Knylennowie o jego w³asnych machinacjach i planach. Czymkolwiek przekupili jego szefa ochrony… nie, by³ego szefa ochrony, upomnia³ sam siebie… wystarczy³o, aby daæ im pe³ny wgl¹d w to, co siê dzieje w siedzibie zarz¹du Zak³adów Stoczniowych Kuat. Jeœli wiedzieli, czego szukaæ… Mia³ tylko jeden sposób, ¿eby to sprawdziæ. – Chyba ¿artujesz – powiedzia³ g³oœno. – Czy to zdrada z mojej strony, ¿e mam na oku klienta Zak³adów Stoczniowych Kuat? Sprzedajemy nasz sprzêt ka¿dej istocie, która ma na niego doœæ kredytów… o ile przy okazji nie wzbudzimy gniewu Imperium. Niektórzy z naszych klientów wymagaj¹ starannego nadzoru. By³bym 207

szaleñcem, gdybym œlepo zaufa³ komuœ takiemu jak Jabba Hutt. Powinniœcie byæ mi wdziêczni, ¿e podejmujê takie œrodki ostro¿noœci. – Czy to aby na pewno œrodki ostro¿noœci? – zapyta³ Khoss z Knylennów z sarkazmem. – A jaka¿ to ostro¿na strona twojej natury nakaza³a ci zarz¹dziæ zmasowany atak bombowy sektora Tatooine znanego jako Morze Wydm? Nie próbuj zaprzeczaæ, ¿e tak by³o. Wszyscy o tym wiemy, podobnie jak o tym, ¿e ten atak bombowy by³ kierowany osobiœcie przez ciebie ze statku flagowego Zak³adów Stoczniowych Kuat. A wiêc wiedzieli tak¿e i o tym. Szef ochrony Kuata bardzo siê postara³, ¿eby nie sprzedaæ go po³owicznie. – To nie wasza sprawa – warkn¹³. – Niektóre posuniêcia s¹ konieczne, a ich przyczyn nie mo¿na ujawniaæ publicznie. Jak d³ugo Zak³ady Stoczniowe Kuat s¹ koncernem przynosz¹cym zyski… a wy przecie¿ macie w nich udzia³… wszelkie próby wtr¹cania siê w te sprawy nic nie dadz¹ z wyj¹tkiem tego, ¿e przeszkodz¹ mi w prowadzeniu dzia³alnoœci. – Ach, tak! – Khoss nachyli³ siê nad siwow³os¹ g³ow¹ Knylenna Starszego. – Chcesz mieæ tajemnice przed najbli¿szymi, którzy maj¹ najwiêksze prawo, ¿eby wiedzie栖 szerokim ruchem ramienia ogarn¹³ wszystkich zebranych. – Przedstawiciele wszystkich rodów w³adaj¹cych tym œwiatem s¹ dla ciebie jak dzieci, które nie potrafi¹ zrozumieæ wszystkich twoich wielkich planów i manewrów. Powiedz mi, Kuacie z Kuatów – ci¹gn¹³ dalej Khoss z lodowat¹ pogard¹ – czy mamy uwa¿aæ, ¿e nam pochlebiasz tak¹ postaw¹? Tym razem przemówi³a Kodir z Kuhlvultów. – Mo¿esz uwa¿aæ, ¿e ciê obra¿aj¹ albo ¿e ci pochlebiaj¹, to zale¿y od ciebie – powiedzia³a. – Ale prawda jest taka, jak mówi Kuat. Rz¹dz¹ce rody ju¿ bardzo dawno temu postanowi³y zaufaæ jego rodowi. Stworzyliœmy Wy³¹cznoœæ Dziedziczenia tylko po to, ¿eby rodzina Kuatów z pokolenia na pokolenie mog³a zarz¹dzaæ korporacj¹, z której pochodzi ca³e nasze bogactwo. Czy teraz wycofacie to zaufanie bez lepszej przyczyny ni¿ to, ¿e Kuat z Kuatów dzia³a tak, jak uwa¿a za stosowne? – Nasza ma³a kuzynka Kuhlvult opowiedzia³a siê jasno po jednej stronie – Khoss zmierzy³ j¹ szyderczym wzrokiem i znów wyci¹gn¹³ rêce do t³umu zebranego pod cylindrem systemu podtrzymywania ¿ycia. – Daliœmy jej szansê, ¿eby opowiedzia³a siê 208

po stronie wszystkich rz¹dz¹cych rodów, które pragn¹ sprawiedliwoœci i nie dadz¹ siê zwieœæ ³atwymi argumentami o zagro¿eniu Ÿróde³ naszego bogactwa. Mo¿e ma powody, ¿eby dokonaæ w³aœnie takiego wyboru. Dlaczego zdrada mia³aby ograniczaæ siê wy³¹cznie do krwi Kuatów? Kuat w³ada tak¹ potêg¹, ¿e z pewnoœci¹ ma sposoby, aby przeci¹gn¹æ na swoj¹ stronê wszystkich g³upców i chciwców. Po s³owach Khossa Knylenna natychmiast rozleg³y siê gniewne okrzyki otaczaj¹cych go popleczników. Ponad ich gwar zdo³a³ siê jednak przedrzeæ jeden g³os. – Nic mnie tak nie kusi jak pragnienie, by wcisn¹æ ci te s³owa z powrotem do gard³a – Kodir z Kuhlvultów spojrza³a na Khossa tak, jakby by³a gotowa wejœæ na szczyt cylindra i si³¹ wprowadziæ zamiar w czyn. – Gdyby mia³y jak¹œ wagê, pewnie byœ siê nimi ud³awi³, wierzê w to. Ale to same k³amstwa, aluzje i plotki, które nie znacz¹ dok³adnie nic. – Droga kuzynko – odpar³ Khoss z jadowit¹ grzecznoœci¹. – Nie³atwo jest zmierzyæ wagê spraw tak subtelnych jak zdrada Kuata. Jest zbyt sprytny, ¿eby otwarcie i na oczach wszystkich zaspokajaæ swoje chore ambicje. – I dlatego przekupstwem torujesz sobie drogê do moich prywatnych apartamentów – Kuat machn¹³ rêk¹ w kierunku by³ego szefa ochrony – i nasy³asz szpiegów na tych, którzy ci nic z³ego nie uczynili? – Robiê to, co uwa¿am za konieczne – odpar³ Khoss. – Gdyby pomog³o mi to wykorzeniæ z³o, które zalêg³o siê pomiêdzy nami, sprzymierzy³bym siê z najmroczniejszymi si³ami, jakie mo¿na znaleŸæ we wszechœwiecie. Ale ty ju¿ mnie w tym ubieg³eœ, prawda? – Opowiadasz g³upstwa. – Doprawdy? – Khoss wysoko uniós³ brwi. – Czy to g³upota, ¿e zastanawiam siê nad znaczeniem nie tylko szpiegostwa Kuata, lecz równie¿ niewyjaœnionego nalotu bombowego na powierzchniê innej planety? Planety, o której kr¹¿¹ ju¿ plotki w ca³ej galaktyce? Mo¿e sam nie uœwiadamiasz sobie natury tych opowieœci, ale wydaje siê doœæ jasne, ¿e Tatooine nabra³a ostatnio wielkiego znaczenia w oczach Imperatora Palpatine’a, a tak¿e najstraszliwszego narzêdzia jego woli, samego Lorda Dartha Vadera. I nie trzeba wprawnej siatki szpiegowskiej, aby dowiedzieæ siê, ¿e Sojusz Rebeliantów zyska³ ostatnio nowego i cennego przywódcê w osobie niejakiego Luke’a Skywalkera, którego rodzinn¹ planet¹ jest ta 14 – Spisek Xizora

209

sama Tatooine. Czy mamy wierzyæ, ¿e to czysty przypadek, i¿ ze wszystkich zamieszkanych œwiatów w ca³ej galaktyce intrygi Kuata z Kuatów równie¿ krêc¹ siê wokó³ Tatooine? Czy nie nale¿y raczej przypuszczaæ, ¿e intrygi Kuata przez jego nieostro¿noœæ i g³upotê ostatecznie wpl¹ta³y nasz œwiat i nasze dziedzictwo w œmiercionoœne zmagania pomiêdzy Imperium a Rebeli¹? – Okrzyki popleczników Knylennów nabra³y intensywnoœci. – Przecie¿ nie wiemy nawet, jakiemu celowi ma s³u¿yæ ta intryga. On nie uwa¿a nas za doœæ godnych zaufania, ¿eby powierzyæ nam swoje tajemnice. Dlatego ukry³ przed nami, ¿e otrzyma³ z Tatooine równie¿ inn¹ wiadomoœæ, dotycz¹c¹ losów pewnego znanego ³owcy nagród nazwiskiem Boba Fett. £owca ten prawdopodobnie równie¿ by³ kiedyœ klientem Zak³adów Stoczniowych Kuat, ale teraz jest chyba czymœ wiêcej. – Khoss dŸgn¹³ palcem w kierunku swojego przeciwnika, stoj¹cego przed przenoœnym systemem podtrzymywania ¿ycia. – Czy to prawda, Kuat? A zatem przeciek informacji by³ znacznie wiêkszy, ni¿ siê Kuat obawia³. Ruszyli nawet poza planetê, zorientowa³ siê. Prawdopodobnie ród Knylenn skontaktowa³ siê z siatk¹ szpiegowsk¹ w innej czêœci galaktyki i zap³aci³ za to, co chcia³ wiedzieæ. Oznacza³o to, ¿e przypuszczalnie uda³o im siê przeœledziæ jeszcze inne po³¹czenia, które Kuat wola³by zachowaæ w tajemnicy. Ale czego w³aœciwie siê dowiedzieli? To siê dopiero zobaczy. – Skoro wiesz tak du¿o – Kuat machn¹³ rêk¹ w stronê Khossa – to dlaczego nie powiesz nam ca³ej prawdy? A przynajmniej tego, co ty uwa¿asz za prawdê? – Nie chodzi tu o interpretacjê, Kuat. Ja wiem. A przynajmniej wiem doœæ, doœæ, by siê obawiaæ, do czego doprowadz¹ nas twoje machinacje. – Do czego mianowicie? – Kuat wci¹¿ zachowywa³ uprzejmy, a nawet nieco rozbawiony ton. – Wiele przed nami ukrywa³eœ… widaæ lubisz tajemnice, Kuat. Ale prawda sama w koñcu wyjdzie na jaw. – Khoss wyprostowa³ siê za os³on¹ wykrzywionej twarzy Knylenna Starszego w szklanym cylindrze i skrzy¿owa³ ramiona na piersi. – Czy zaprzeczasz, ¿e intrygi te wpl¹ta³y ciê równie¿… a wraz z tob¹ Zak³ady Stoczniowe Kuat… w konszachty z organizacj¹ przestêpcz¹ znan¹ jako Czarne S³oñce? Powiedzia³eœ, ¿e cenisz sobie Imperium jako klienta, a jednak prowadzisz tak¿e tajemne interesy z istotami, które nieustannie umykaj¹ sprawiedliwoœci Palpatine’a po ca³ej galaktyce. 210

Nazwa³bym to ryzykown¹ gr¹, gr¹, która usi³uje wykorzystaæ wrogoœæ obu stron. A to ju¿ nie s¹ dobre interesy, Kuat. To szaleñstwo. A wiêc nie wiedz¹ wszystkiego, stwierdzi³ Kuat. Nie wiadomo, z jakich Ÿróde³ informacji skorzystali Knylennowie i ile zap³acili, ale nie wystarczy³o to, by odkryæ wszystkie jego plany i manewry. Gdyby Khoss z Knylennów wiedzia³ dok³adnie, co Kuat zamierza³ z Imperium i Czarnym S³oñcem… i jeszcze z Sojuszem Rebeliantów… u¿y³by ju¿ tej wiedzy przeciwko Kuatowi. Niektóre z tych dzia³añ, na przyk³ad próba powi¹zania ksiêcia Xizora, przywódcy Czarnego S³oñca, z najazdem imperialnych szturmowców, w wyniku którego zginêli wuj i ciotka Luke’a Skywalkera, by³y nies³ychanie ryzykowne, a jednak konieczne, podobnie jak czêœæ wymyœlonej przez Kuata akcji wyeliminowania zagro¿enia, jakie stanowi³ dla Zak³adów Stoczniowych ksi¹¿ê Xizor. Plan siê nie powiód³, Kuat musia³ przyznaæ siê do tego sam przed sob¹. Wszystkie jego wysi³ki, ³¹cznie z nalotem bombowym na Tatooine, zmierza³y do zlikwidowania œladów tego planu, zanim prawda o nim dotrze do Imperatora Palpatine’a. Mo¿e siê spóŸni³em, pomyœla³. Jeœli Knylennowie dotarli do tylu informacji, trudno powiedzieæ, czego dowiedzia³ siê Palpatine, dysponuj¹cy ogromn¹ siatk¹ wywiadowcz¹. Us³ysza³ ju¿ doœæ od Khossa. Stan wiedzy Knylennów o jego sekretach by³ ca³kowicie jasny. – Nie mam zamiaru mówiæ wam wiêcej, ni¿ ju¿ wiecie. Jeœli s¹dzisz, ¿e to zdrada… i jeœli uda³o ci siê przekonaæ niektóre rz¹dz¹ce rody, ¿e tak jest w istocie… pozostaje tylko jedno zasadnicze pytanie: co masz zamiar z tym zrobiæ? Knylenn Starszy przemówi³ znowu, a jego g³os chrypia³ nieprzyjemnie z g³oœnika ze wzmacniaczem, zamontowanego w obudowie maszyny ho³ubi¹cej wiekowe cia³o. – Ród Kuatów… musi… zap³aciæ… cenê… za swoje zbrodnie… – Zbrodnie? – s³owa Starszego wywo³a³y furiê Kodir. Zrobi³a krok naprzód z miejsca, gdzie sta³a u boku Kuata. – To ty jesteœ zbrodniarzem! Oskar¿ycielski palec wystrzeli³ w kierunku góruj¹cego nad ni¹ Khossa z Knylennów. – Twoja chciwoœæ i ambicja doprowadzi³y ciê do œledzenia i szkalowania krewnego. – Kodir objê³a gestem rêki równie¿ pozosta³ych Knylennów i ich przybranych krewniaków. – Wy wszyscy dzielicie z nim winê, poniewa¿ pozwoliliœcie, 211

aby to podejrzenie zatru³o wasze umys³y. W galaktyce panuje wojna, Imperium walczy przeciwko Rebeliantom i chcecie czy nie, znajdujemy siê w samym œrodku pola bitwy. Nie czas teraz na konspirowanie przeciw jedynemu, który potrafi bezpiecznie nas przez to wszystko przeprowadziæ. – Raczej doprowadziæ do ruiny – Khoss z Knylennów opanowa³ siê i mówi³ teraz ³agodniejszym tonem, widocznie po to, aby przyci¹gn¹æ z powrotem tych, którzy zaczêli siê rozmyœlaæ. – Kuat z Kuatów ukrywa przed nami to, co powinniœmy wiedzieæ… i co uwolni³oby go od wszelkich podejrzeñ, gdyby jego dzia³ania by³y bez skazy. S¹ sprawy, o których powinniœmy wiedzieæ, a on zdo³a³ je przed nami zataiæ. Niech wiêc teraz rozproszy tê ciemnoœæ, któr¹ siê sam otoczy³, a wtedy wszelkie nasze podejrzenia wobec niego rozp³yn¹ siê niczym rosa na leœnych liœciach. – To poetyckie porównanie okrasi³ nieprzyjemnym uœmieszkiem. – I co teraz powiesz, Kuacie z Kuatów? Mo¿esz zachowaæ swoje tajemnice… ale licz siê z podejrzeniami i oskar¿eniami. Kuat z trudem opar³ siê pokusie, by wyjawiæ wszystko, czego ujawnienia ¿¹da³ Khoss z Knylennów. Powiem im, myœla³ ponuro, i niech to siê wreszcie skoñczy. Wina spadnie w tym samym stopniu na g³owy Knylennów i ich krewniaków jak i na jego w³asn¹. Dlaczego tylko on ma siê uginaæ pod ciê¿arem, podczas gdy wszyscy korzystaj¹ z dobrodziejstw wynikaj¹cych z jego nieprzerwanej harówki? Czu³, jak s³owa same cisn¹ mu siê na usta, by wyjawiæ skomplikowane szczegó³y jego intryg. Powiedz im prawdê, myœla³ gor¹czkowo Kuat, i porzuæ wszelk¹ nadziejê powodzenia, prze¿ycia, uratowania Zak³adów Stoczniowych przed wrogami. To by³a w³aœnie pu³apka, w jak¹ sam siê schwyta³. Informacje p³ynê³y w obie strony. Jeœli Knylennowie mieli kontakty ze szpiegami i innymi mrocznymi Ÿród³ami informacji, wówczas wszystko, co tu ujawni, natychmiast trafi do istot jeszcze bardziej zainteresowanych poczynaniami Kuata z Kuatów. Ktoœ taki jak ksi¹¿ê Xizor na pewno nie bêdzie zachwycony, jeœli oka¿e siê, ¿e od dawna jest celem dla sieci, któr¹ uplót³ Kuat w nadziei, ¿e zdo³a go w ni¹ schwytaæ. A Xizor mia³ sposoby, aby wyraziæ swoje niezadowolenie… bardzo osobiste sposoby, z pocz¹tku tylko trochê nieprzyjemne, a ostatecznie zabójcze dla inicjatora intrygi. Taka by³a cena gry o wysokie stawki. Kuata jednak gnêbi³a œwiadomoœæ, ¿e jeœli on poniesie klêskê, dotknie ona równie¿ Zak³ady Stoczniowe 212

Kuat. Korporacja przestanie istnieæ, nawet jej nazwa zostanie wymazana z historii, gdy poch³onie j¹ tkanka Imperium. Xizor ju¿ dawno wyrazi³ siê jasno, jakie s¹ jego intencje co do zak³adów. Brakowa³o mu jedynie pretekstu, aby przekonaæ Imperatora Palpatine’a do przejêcia korporacji i zagarniêcia jej cennego dobytku jak w³asnego. Odkrycie intryg przygotowanych przez Kuata z Kuatów powinno do tego celu wystarczyæ w zupe³noœci. Wybór, przed którym sta³ Kuat, nie by³ zatem ¿adnym wyborem. Wiedzia³, ¿e jeœli wykorzysta prawdê do obrony przed takim przeciwnikiem, jakim by³ Khoss z Knylennów, wyda i jego, i Zak³ady Stoczniowe w rêce innego, znacznie okrutniejszego wroga. Ju¿ lepiej zachowaæ milczenie i przyj¹æ wszelkie oskar¿enia, jakie na mnie rzuc¹, pomyœla³. – S³ucham wy³¹cznie w³asnych rad – powiedzia³ g³oœno. – Podobnie jak wy. Ty i twoi konspiratorzy nie pytaliœcie mnie o radê, zanim uznaliœcie, ¿e nale¿y mnie szpiegowaæ. Niech wiêc i tak bêdzie. Jeœli mimo starañ nie potraficie odkryæ tego, co tak bardzo chcielibyœcie wiedzieæ, i jeœli tej wiedzy nie mo¿ecie kupiæ za ¿adne kredyty, które moja ciê¿ka praca w³o¿y³a do waszych kufrów, nie spodziewajcie siê, ¿e dam wam tê informacjê za darmo. Khoss z Knylennów uœmiechn¹³ siê i skin¹³ g³ow¹. – W³aœnie takiej odpowiedzi siê po tobie spodziewa³em. Wszyscy, którzy cierpieliœmy pod twoj¹ nieograniczon¹ w³adz¹, wiedzieliœmy, co od ciebie us³yszymy. Wcale nie jesteœmy zaskoczeni, ¿e nie chcesz… albo nie mo¿esz… siê broniæ. – Nie musi siê broniæ przed bezpodstawnymi oskar¿eniami! – gor¹co wykrzyknê³a Kodir. Ironiczny grymas powróci³ na twarz Khossa. – Wiem, wiem… dokona³aœ wyboru. Jeœli twoj¹ lojalnoœæ mo¿na kupiæ zdrad¹, to bêdziesz musia³a siê zadowoliæ t¹ w³aœnie cen¹. – Zignorowa³ j¹ i spojrza³ znowu na Kuata. – Widzisz, ilu nas jest przeciwko tobie? – Rozpostartymi rêkami obj¹³ t³um swoich zwolenników. – To bardzo widoczna wiêkszoœæ, nie s¹dzisz? To mnie wyznaczyli, abym przemawia³ w ich imieniu… i z³o¿yli przysiêgê wasalsk¹ rodowi Knylennów. Przysiêga ta jest wi¹¿¹ca i nieodwo³alna i na jej podstawie przekazujê ci ¿yczenia rodów rz¹dz¹cych, Kuacie z Kuatów. – Naprawdê? – Kuat pog³adzi³ podbródek, rozejrza³ siê po otaczaj¹cych go twarzach, po czym znów spojrza³ na Khossa. – Wydaje mi siê, ¿e to zbyt wielka odpowiedzialnoœæ powierzaæ tak¹ 213

misjê komuœ, kto nawet nie jest przywódc¹ rodu, którego przedstawicielstwo sobie uzurpuje. Uœmiech Khossa zmieni³ siê w brzydki grymas. – Co chcesz przez to powiedzieæ? – To bardzo proste. Jest dok³adnie tak, jak mówiê. Nie jesteœ g³ow¹ rodu Knylennów, jesteœ wci¹¿ tylko nêdznym nastêpc¹ tego, po kim pewnego dnia odziedziczysz ten tytu³. Przysiêgi, z³o¿one przez inne rody rz¹dz¹ce, nie zosta³y z³o¿one tobie, tylko komuœ innemu. – Kuat wskaza³ wiekow¹, pomarszczon¹ twarz Knylenna Starszego. – Czy to nie on powinien mnie oskar¿aæ, czy to nie on powinien ¿¹daæ satysfakcji w imieniu spadkobierców tego œwiata? Minê³a d³u¿sza chwila, zanim Khoss odpowiedzia³. – To prawda – odrzek³ z morderczym spojrzeniem. Cofn¹³ siê o krok na swojej platformie, nie zdejmuj¹c d³oni z ramion okrytego metalem Starszego. – Jeœli to jego s³owa chcecie us³yszeæ, chêtnie wyra¿am na to zgodê. Po¿ó³k³e oczy Knylenna Starszego popatrzy³y ¿a³oœnie na Kuata. – Jestem stary… – jego g³os by³ pe³en znu¿enia i nienawiœci. – Nie mam ju¿ si³y… jak kiedyœ. – Bulgotanie wydawane przez system kontrapunktowa³o jego s³owa. – Dlatego… m³odszy… – g³owa Starszego unios³a siê lekko, wskazuj¹c na stoj¹cego nad nim Khossa – On mówi s³owa… które mia³bym wypowiedzieæ ja… Mówi… – S³owa wydobywa³y siê z ust Starszego chyba tylko dziêki sile woli – Z moim autorytetem… Nie w¹tpcie w niego… – Czy wy rozumiecie to tak samo? – Kuat powiód³ wzrokiem po twarzach popleczników Knylenna, ustawionych po obu stronach maszyny podtrzymuj¹cej ¿ycie. – S³uchacie Khossa z Knylennów, poniewa¿ mówi on w imieniu Starszego rodu? Kilku z zebranych skinê³o g³owami. Jeden z nich, Kadnessi Starszy, przemówi³: – Jesteœmy lojalni wobec Knylenna Starszego. Odebra³ od nas przysiêgê dawno temu. Jeœli chce, aby przemawia³ za niego dziedzic, my siê nie sprzeciwiamy. – Kadnessi Starszy ostro spojrza³ na Kuata. – A ty? – Nie, wcale – odpar³ zapytany. – Wasze przysiêgi s¹ œwiête i potrafiê je uszanowaæ. Ale sprawdŸmy, czy wszyscy szanuj¹ je tak jak ja. Szybkim krokiem przeby³ niewielk¹ odleg³oœæ dziel¹c¹ go od przenoœnego systemu podtrzymywania ¿ycia i siêgn¹³ do przycisków widocznych na p³ycie. 214

– Zatrzymajcie go! – krzykn¹³ ze szczytu maszyny Khoss z Knylennów, wœciekle machaj¹c rêk¹ w kierunku napastnika. Zanim Kuat zdo³a³ po³o¿yæ d³oñ na systemie podtrzymywania ¿ycia, ktoœ inny chwyci³ go za ramiê i okrêci³. By³y szef ochrony Zak³adów Stoczniowych przyci¹gn¹³ Kuata ku sobie za po³ê ceremonialnej szaty. – Wiem, co próbujesz zrobi慠– by³y szef ochrony mia³ ponur¹ i wœciek³¹ minê. Drug¹ rêk¹ szuka³ czegoœ pod kurtk¹. – Nie po to ciê sprzeda³em tym ludziom, ¿ebym teraz ogl¹da³ ich klêskê. – W jego d³oni pojawi³o siê b³yszcz¹ce zimno wibroostrze. – Musisz to zrozumieæ… jestem teraz po ich stronie. Kuat pchn¹³ z ca³ej si³y Fenalda w twarz. Przedramieniem zablokowa³ cios wibroostrza w ¿ebra. By³y szef ochrony by³ m³odszy i silniejszy od niego, zbyt silny, by Kuat móg³ wyrwaæ siê z niedŸwiedziego uœcisku wokó³ szyi. Wibroostrze rozciê³o ciê¿ki materia³ szaty Kuata, ¿³obi¹c w skórze ramienia g³êbokie na milimetr naciêcie, precyzyjne jak dotkniêcie skalpela chirurga. Pop³ynê³a krew, œciekaj¹c na ciasno splecionych ze sob¹ mê¿czyzn. D³oñ trzymaj¹ca ostrze uderzy³a z ca³ej si³y w splot s³oneczny Kuata, wyciskaj¹c mu oddech z p³uc i zmuszaj¹c do cofniêcia siê o krok. To pozwoli³o by³emu szefowi ochrony zyskaæ trochê miejsca; zamachn¹³ siê i wycelowa³ wibroostrze, aby zadaæ œmiertelny cios w gard³o Kuata. Cios nigdy nie dotar³ do celu. By³y szef ochrony jêkn¹³ z bólu i zaskoczenia, a wibroostrze z brzêkiem upad³o na posadzkê i wiruj¹c, potoczy³o siê dalej. Palce by³ego szefa ochrony usi³owa³y rozluŸniæ ramiê Kodir z Kuhlvultów, które mocno œciska³o jego krtañ. Dziewczyna wbi³a mu kolano w plecy i wygiê³a jego cia³o w napiêty ³uk. Wiêkszy ciê¿ar mê¿czyzny omal nie pozbawi³ jej równowagi. Zanim jednak Fenald zd¹¿y³ to wykorzystaæ, wolne ramiê Kodir zatoczy³o ³uk, a piêœæ uderzy³a w skroñ mê¿czyzny. Cios by³ tak silny, ¿e koœæ pêk³a z chrupniêciem. Oczy by³ego szefa ochrony wywróci³y siê bia³kami do góry. Gdy Kodir puœci³a go, pad³ nieprzytomny na posadzkê sali zgromadzeñ. Zebrany pod œwietlist¹ kopu³¹ t³um znieruchomia³ na chwilê, zaszokowany gwa³townymi wypadkami, jakie rozegra³y siê na jego oczach. Zanim ktokolwiek zdo³a³ siê poruszyæ, Kuat z Kuatów rzuci³ siê w przód i chwyci³ wibroostrze, które wypad³o z d³oni Fenalda. Krew œcieka³a po jego ramieniu i skapywa³a z ³okcia, gdy unosi³ broñ w górê. 215

– Radzê wszystkim, ¿eby pozostali na swoich miejscach i zachowali ca³kowity spokój. – Przyp³yw adrenaliny znieczuli³ Kuata na ból. Przód jego ceremonialnej szaty, rozciêty i splamiony krwi¹ przez to samo ostrze, które teraz trzyma³ przed sob¹, zwisa³ a¿ na buty. Kopn¹³ na bok ciê¿k¹ tkaninê i podszed³ bli¿ej do maszynerii systemu podtrzymywania ¿ycia. – Ciebie to te¿ dotyczy – powiedzia³. Uniós³ wy¿ej wibroostrze, lœni¹cym czubkiem celuj¹c w gard³o Khossa z Knylennów. – Stój tam, gdzie stoisz. W ten sposób bêdziesz wszystko dobrze widzia³. Khoss znieruchomia³, jakby zahipnotyzowany widokiem ostrza. Poni¿ej ca³¹ scenê obserwowa³y spod opadaj¹cych powiek po¿ó³k³e oczy Knylenna Starszego. Œlina œcieka³a mu z k¹cików pó³otwartych ust. Kuat wiedzia³, ¿e ma tylko kilka sekund, zanim Knylennowie otrz¹sn¹ siê z szoku, który teraz trzyma³ ich w miejscu. Ale to w zupe³noœci wystarczy. Podszed³ do przenoœnego systemu podtrzymywania ¿ycia. Kiedy przejecha³ wibroostrzem po ods³oniêtych kablach i wê¿ach, maszyna ryknê³a, jakby metal i silikon by³ w stanie odczuwaæ ból. Aparatura do oczyszczania krwi przyspieszy³a i zatrzyma³a siê ze zgrzytem, gdy rury przesta³y przenosiæ ciecz. Przetworzona krew i inne p³yny rozla³y siê w ka³u¿ê pod g¹sienicami maszyny. Nad g³ow¹ Kuata twarz Knylenna Starszego skrzywi³a siê i zamar³a w potwornym grymasie. ¯y³y pod pomarszczon¹ skór¹ nabrzmia³y, naciskaj¹c na ograniczaj¹cy je metalowy ko³nierz cylindra. W wilgotnym k¹ciku ust pojawi³a siê i pêk³a czerwona bañka. Kolejny cios, tym razem czubkiem wibroostrza, zrobi³ dziurê w przedniej p³ycie cylindra. Kuat rozszerzy³ j¹ na tyle, aby wcisn¹æ palce pod g³adk¹ krawêdŸ metalu. Naprê¿y³ miêœnie i poci¹gn¹³. Kodir z Kuhlvultów do³¹czy³a do niego i pomog³a mu odgi¹æ p³ytê. We dwoje w koñcu zerwali j¹ z maszyny i odrzucili z metalicznym brzêkiem na pod³ogê sali zgromadzeñ. Teraz Kuat ju¿ nie potrzebowa³ wibroostrza. Bez trudu móg³ siêgn¹æ do wnêtrznoœci systemu i wy³¹czyæ go. – Cofnijcie siꠖ zabrzmia³ za jego plecami ostrzegawczy g³os Kodir. Kuat obejrza³ siê przez ramiê i zobaczy³, ¿e podnios³a porzucone wibroostrze. Z kolanami zgiêtymi w obronnym przysiadzie trzyma³a Knylennów i ich przybranych krewniaków w bezpiecznej odleg³oœci. 216

– Mo¿e byœ siê tak pospieszy³? – mruknê³a, ogl¹daj¹c siê na Kuata. – Nie mogê ich trzymaæ wiecznie. – To potrwa tylko chwilꠖ zapewni³. Ca³y system podtrzymywania ¿ycia poruszany by³ jednym uk³adem motywatora. Kuat dotar³ do niego, wyci¹gn¹³ na wierzch i wyrwa³ z obwodów maszynerii. Z zamontowanego u góry cylindra g³oœnika ze wzmacniaczem rozleg³ siê nieludzki wrzask, jakby Kuat zada³ cios w samo serce ¿yj¹cej istoty. Ca³y system podtrzymywania ¿ycia zadygota³ i opad³ lekko na g¹sienicach, prawie str¹caj¹c Khossa ze szczytu. Szara, pomarszczona twarz Knylenna Starszego nie dawa³a ¿adnych oznak ¿ycia, gdy Kuat chwyci³ doln¹ krawêdŸ cylindra i oderwa³ od reszty. Cylinder, niczym tarcza antycznego wojownika, z brzêkiem upad³ na stertê zdemontowanych czêœci maszyny. To nie wibroostrze, którym wymachiwa³a Kodir z Kuhlvultów, spowodowa³o, ¿e goœcie zebrani w sali zgromadzeñ jednoczeœnie cofnêli siê o krok od stoj¹cej poœród nich martwej maszyny. Sprawi³ to widok obna¿onego wnêtrza. Z otwartego cylindra zwisa³o cia³o Knylenna Starszego. Nie by³o utrzymywane w pozycji pionowej przez rury i przewody systemu podtrzymywania ¿ycia, tylko za pomoc¹ zwyczajnego, skórzanego rzemienia, przecinaj¹cego zapad³¹ klatkê piersiow¹ trupa. Cia³o, wysuszone na wystaj¹cych koœciach, by³o zimne i martwe jak otaczaj¹cy je metal, jakby szkielet stanowi³ czêœæ konstrukcji maszyny. Otwarcie cylindra uwolni³o smród rozk³adu. Kilku Knylennów odwróci³o twarze z wyrazem przera¿enia i odrazy. Knylenn Starszy nie ¿y³ ju¿ od d³u¿szego czasu. Zmar³ na d³ugo przedtem, zanim przenoœny system podtrzymywania ¿ycia wprowadzi³ ukryte w nim zw³oki na zgromadzenie. To by³o oczywiste. – Niez³a robota, bardzo dobrze zaprojektowana maszyna – pochwali³ Kuat. Z podziwem zawodowego konstruktora zademonstrowa³ obecnym pozosta³e szczegó³y. Wskaza³ przewody i serwomechaniczne po³¹czenia pneumatycznych rurek przebiegaj¹cych przez metalowy ko³nierz a¿ do podstawy czaszki Starszego. – Jak widzicie, nie by³o sensu wykosztowywaæ siê na zachowanie ca³ego cia³a w tej parodii ¿ycia. Nale¿a³o utrzymaæ w tym stanie tylko g³owê Starszego, aby sprawia³a wra¿enie, ¿e wci¹¿ ¿yje i funkcjonuje. Wystarczy³o kilka uk³adów animacyjnych czasu rzeczywistego, zsyntetyzowany g³os i baza danych akcentu i s³ownictwa, 217

a wszystko pod kontrol¹ inteligencji robota pierwszego stopnia, który mia³ jakoby monitorowaæ komponenty systemu podtrzymywania ¿ycia i odpowiadaj¹ce im sygna³y ¿yciowe. W sumie niezbyt skomplikowana konstrukcja. Ale i tak doskona³a robota. – Kuat spojrza³ w górê na poblad³¹ twarz Khossa. – Kogo do niej wynaj¹³eœ? Na pewno s³ono zap³aci³eœ – powoli potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Miêdzy nami mówi¹c, wygl¹da mi to na robotê studia Phonane Mimesis… oni siê chyba specjalizuj¹ w takich rzeczach. Mo¿e jednak… – Sk¹d wiedzia³eœ? – Kostki dr¿¹cych d³oni Khossa zbiela³y, gdy zacisn¹³ je na tym, co pozosta³o z cylindra. Jego g³os brzmia³ teraz jeszcze s³abiej ni¿ g³os fa³szywego Knylenna Starszego. – Starszy umar³ ponad rok temu i nikt inny nigdy niczego nie podejrzewa³… – Mo¿e i podejrzewali… – Kuat powiód³ rozbawionym wzrokiem po pozosta³ych zgromadzonych. – Mo¿e tylko nie chcieli nic mówiæ, poniewa¿ ju¿ podjêli decyzjê, ¿e pomog¹ ci wydrzeæ kontrolê Zak³adów Stoczniowych Kuat z moich r¹k. Przypuszczam, ¿e mia³eœ kilku wspólników. – Kuat spojrza³ na cz³owieka stoj¹cego na szczycie martwej maszyny. – Pamiêtam, ¿e Knylenn Starszy nie by³ g³upi. Mia³ oczywiœcie ambicje w stosunku do rodu Knylennów, ale nie s¹dzê, aby da³ siê nabraæ na ten twój plan. – I w³aœnie dlatego… – Powiedzmy, ¿e to wystarczy³o, aby obudziæ mój sceptycyzm – ci¹gn¹³ Kuat. – Potrzebowa³em jednak dowodu… i nie musia³em na niego d³ugo czekaæ. Teraz widaæ, ¿e nie urodzi³eœ siê in¿ynierem, Khoss. Zbyt mocno polegasz na sprytnych maszynach. Ktoœ, kto z nimi pracuje i kto je projektuje, wie, ¿e czynnik ludzki jest nieunikniony. I decyduj¹cy. – Potrz¹sn¹³ g³ow¹ w udawanym ¿alu. – Ludzie zawsze potykaj¹ siê na najprostszych rzeczach. NieŸle zaprojektowa³eœ inteligencjê robota w tym swoim urz¹dzeniu. Imitacja Knylenna Starszego by³a te¿ na przyzwoitym poziomie. Ale, niestety, robot pomyli³ fakty. Trudno by³oby Starszemu przysi¹c przed naszymi biologicznymi matkami, ¿e mnie prze¿yje, bo nasze matki nigdy siê nie spotka³y. Moja zmar³a w czasie porodu, kiedy przyszed³em na œwiat. Wychowa³ mnie ród Kuatów ze strony ojca, od którego te¿ otrzyma³em moje dziedzictwo. Wiêc kiedy twój oszukany Knylenn Starszy nie przy³apa³ mnie na tym prostym k³amstwie… wtedy siê zorientowa³em, ¿e to nie on. – Nie bardzo rozumiem – wyzna³ jeden z Kadnessich, ten sam, który odezwa³ siê wczeœniej. – Po co Khoss mia³by dok³adaæ tak wielkich starañ, aby stworzyæ wra¿enie, ¿e Knylenn Starszy 218

wci¹¿ ¿yje? Przecie¿ gdyby wiadomoœæ o œmierci Starszego siê roznios³a, to w³aœnie Khoss zosta³by mianowany g³ow¹ rodu jako spadkobierca domu Knylennów. – Nietrudno to zrozumie栖 uœmiechn¹³ siê Kuat. – Nie wystarczy odziedziczyæ tytu³, jeœli przysiêga wasalska zosta³a z³o¿ona przez inne rody osobie poprzedniego Knylenna Starszego. Nikt z was nigdy nie sk³ada³ przysiêgi Khossowi Knylennowi. – Taki pomys³ rozœmieszy³ Kuata. – Zreszt¹ po co mielibyœcie to robiæ? ¯eby Khoss móg³ kontynuowaæ swoj¹ kampaniê zmierzaj¹c¹ do usuniêcia mnie z zarz¹du Zak³adów Stoczniowych Kuat, musia³ mieæ po swojej stronie ca³y autorytet ¿yj¹cego Knylenna Starszego, nie obawiaj¹c siê i nie nara¿aj¹c jednoczeœnie na to, ¿e starzec nie zaakceptuje jego metod dzia³ania. Pozostaje tylko pytanie… – Kuat zni¿y³ g³os, wyra¿aj¹c to ponure podejrzenie – …do jakiego stopnia przyda³a mu siê œmieræ Knylenna Starszego? Byæ mo¿e nasz drogi kuzyn Khoss… dopomóg³ trochê naturze w tym wzglêdzie. Tylko troszeczkê… – To… to k³amstwo! – Twarz Khossa z Knylennów poblad³a jak œciana. – Jeœli chcesz przez to powiedzieæ, ¿e go zabi³em… ¿e mia³em coœ wspólnego z jego œmierci¹… – To bardzo powa¿ne oskar¿enie – wtr¹ci³ Kadnessi. Skin¹³ g³ow¹ i gest ten natychmiast zosta³ powtórzony przez wszystkich obecnych, w³¹czaj¹c w to Knylennów i ich przybranych krewniaków. – Wymaga przeprowadzenia œledztwa. Ale jeœli oka¿e siê prawd¹… – Wtedy morderca odda siê w rêce sprawiedliwoœci – uzupe³ni³a z wyraŸn¹ satysfakcj¹ Kodir z Kuhlvultów. – Takie jest prawo, równie stare, jak wszystkie panuj¹ce rody. Jeœli wyznaczony dziedzic odbierze ¿ycie Starszemu, jest to najciê¿sza ze znanych zbrodni. A kara za tê zbrodniê musi zostaæ wymierzona, bo inaczej rody sp³yn¹ krwi¹ ofiar. Wygl¹da³o na to, ¿e Khoss, stoj¹cy wci¹¿ na szczycie zrujnowanego dowodu swojej intrygi, ca³kiem postrada³ zmys³y. Zacisn¹³ piêœci i wykrzywi³ twarz w bezsilnoœci i poczuciu winy. Kuat wiedzia³, czego siê spodziewaæ: zobaczy³, jak miêœnie Khossa napinaj¹ siê do dzia³ania. Nie by³ zatem zaskoczony, gdy pokonany dziedzic Knylennów zeskoczy³ z podwy¿szonej platformy i wyci¹gniêtymi rêkami siêgn¹³ do gard³a swojego wroga. Tym razem Kodir nie musia³a interweniowaæ, Kuat sam siê tym zaj¹³. Jedn¹ rêk¹ uderzy³ Khossa w szczêkê, a¿ g³owa tamtego 219

odskoczy³a w ty³; cios drugiej piêœci Kuata rzuci³ Knylenna pod nogi krewnych. Khoss nie podniós³ siê ju¿, choæ pierœ porusza³a mu siê w górê i w dó³ w ciê¿kiej walce o oddech. – Dajcie mi znaæ, co zadecydujecie w jego sprawie – rzuci³ Kuat ch³odno. – Dla opinii publicznej i Zak³adów Stoczniowych najlepiej bêdzie, jeœli egzekucja zostanie wykonana mo¿liwie jak najdyskretniej. Takie zamieszanie we w³asnych szeregach mo¿e byæ odebrane z zewn¹trz jako przejaw s³aboœci organizacji. Odwróci³ siê i skierowa³ w stronê wyjœcia. Fenald w³aœnie zaczyna³ odzyskiwaæ œwiadomoœæ i z trudem uniós³ d³oñ, gdy Kuat przechodzi³ obok niego. Kodir opar³a podeszwê stopy na jego piersi i z powrotem przygniot³a go do pod³ogi. – Nie s¹dzê, aby rodowi Kuat potrzebne by³y jeszcze twoje us³ugi – uœmiechnê³a siê, patrz¹c w twarz Kuata z Kuatów. – Chyba szykuje siê zmiana na stanowisku szefa ochrony w Zak³adach Stoczniowych Kuat. Opar³a piêœci na biodrach, lekko przechyli³a g³owê i spojrza³a wyczekuj¹co na Kuata. – A wiêc… Przygl¹da³ jej siê przez krótk¹ chwilê, zanim podj¹³ decyzjê. – Dobrze – zdecydowa³. Skin¹³ g³ow¹ w kierunku wyjœcia i korytarza prowadz¹cego do doków. – Statek czeka.

220

ROZDZIA£

"

Sprawy formalne za³atwili w drodze powrotnej do Zak³adów Stoczniowych Kuat. – Tego nigdy wczeœniej nie by³o – rzek³ Kuat z Kuatów. Podró¿ mia³a trwaæ krótko, dlatego natychmiast przeszed³ do konkretów. – A przynajmniej ja nie s³ysza³em o przypadku, ¿eby cz³onek jednego z rodów panuj¹cych s³u¿y³ jako szef ochrony korporacji. Moi przodkowie zawsze zatrudniali kogoœ spoza planety. – Uniós³ jedn¹ brew. – I odbywa³o siê to po starannych poszukiwaniach i sprawdzeniu kwalifikacji. – Zaœmia³ siê gorzko. – Zdaje siê, ¿e to i tak nic nie da³o. Wspomnienie zdrady Fenalda wci¹¿ jeszcze go bola³o. Kodir z Kuhlvultów opar³a siê o fotel pasa¿erski. – Zastanawiasz siê, czy mam dobre kwalifikacje do tej pracy? – uœmiechnê³a siê do niego. – Jakich jeszcze dowodów mam ci dostarczyæ? – ¯adnego – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Kuat. – W sali zgromadzeñ rodów rz¹dz¹cych pokaza³aœ siê z najlepszej strony i wiem, ¿e potrafisz dzia³aæ w razie koniecznoœci. A poza tym… nie da³aœ siê razem z innymi nabraæ na intrygê Khossa. Oznacza to albo bystry umys³, co przydaje siê szefowi ochrony, albo mo¿e… – Co: mo¿e? Teraz to on siê uœmiechn¹³. – Mo¿e jakieœ przecieki? Khoss z Knylennów chyba nie potrafi³ wszystkiego utrzymaæ w sekrecie, choæ tak mu siê wydawa³o. Trochê powêszyæ tu i tam, jakieœ podejrzenie, jakaœ poszlaka… wzmianka o nietypowych dostawach do domostwa Knylennów, 221

wiesz, takie rzeczy… Inteligentna osoba mog³a siê zorientowaæ, ¿e Starszy jest martwy, zanim jeszcze ja na to wpad³em. – Och, masz trochê racji – przyzna³a Kodir. – Inteligentna osoba powinna siê by³a w tym po³apaæ. A przy tym… – wydawa³a siê bardzo z siebie zadowolona – …inteligentna osoba potrafi dochowaæ w³asnych sekretów. – W porz¹dku – odpar³ Kuat. – Jeœli tylko nie bêdzie ci to przeszkadzaæ w spe³nianiu obowi¹zków. Musimy jednak omówiæ parê innych spraw, nie tylko twoje kwalifikacje. – To znaczy? – Kodir odwróci³a wzrok od iluminatora. – Muszê wiedzieæ dok³adnie, dlaczego chcesz byæ szefem ochrony w Zak³adach Stoczniowych Kuat. Wzruszy³a ramionami. – Jest wiele odpowiedzi, które mog³abym ci zaproponowaæ. Mo¿e powinnam po prostu powiedzieæ, ¿e chcê byæ tam, gdzie siê coœ dzieje… to taka cecha rodowa Kuhlvultów. A wydaje mi siê, ¿e wokó³ Zak³adów Stoczniowych Kuat bêdzie siê teraz wiele dzia³o. – Jeœli chcesz byæ w centrum wydarzeñ, przy³¹cz siê do Sojuszu Rebeliantów. Bêdziesz mia³a tyle emocji, ile tylko zdo³asz znieœæ. – Dba³oœæ o w³asn¹ skórê te¿ nale¿y do cech rodowych klanu Kuhlvultów – potrz¹snê³a g³ow¹ Kodir. – Nie wiem, czy szukanie zwady z Imperium jest zgodne z ide¹ przetrwania. – Nie wiem te¿, czy opowiedzenie siê po stronie Imperatora wychodzi na zdrowie – znajomy ciê¿ar przygniót³ znowu ramiona Kuata. – Próbujê tylko zachowaæ w ca³oœci i niezale¿noœci Zak³ady Stoczniowe Kuat i nie zale¿y mi, kto wygra. – I to jest jedna z rzeczy, które w tobie podziwiam – powiedzia³a Kodir. – ¯¹dasz lojalnoœci od innych, ale nie jesteœ takim idiot¹, ¿eby komuœ ofiarowywaæ swoj¹. Przez chwilê zastanawia³ siê, czy nie s³yszy w jej s³owach sarkazmu. Potem jednak musia³ przyznaæ, ¿e jej s³owa zawiera³y g³êbok¹ m¹droœæ. – Lojalnoœæ, jak¹ Imperator Palpatine wymusza na swoich zwolennikach, nie jest lojalnoœci¹ wolnych istot. To tylko lêk niewolników. – Gdybym donios³a Imperatorowi o twoich uczuciach wobec niego – odpar³a Kodir – zap³aci³byœ za to ¿yciem. – Ale tego nie zrobisz. – Oboje spowa¿nieli. – Oznacza to, ¿e albo nie boisz siê Palpatine’a, albo jesteœ lojalna… w wystarczaj¹cym stopniu… wobec mnie. Albo… 222

– Zawsze jest jeszcze jakieœ „albo”. – ¯yjemy w skomplikowanej galaktyce – odpar³ Kuat. – Albo masz jakieœ swoje szczególne powody, aby opowiedzieæ siê po mojej stronie. To, czego chcesz, osi¹gniesz znacznie ³atwiej, jeœli pozostanê zdrowy i ca³y na czele Zak³adów Stoczniowych Kuat. – Pochyli³ siê i uwa¿niej spojrza³ na Kodir. – A w³aœciwie czego ty chcesz? – Odpowiedzi. Jedno s³owo, wypowiedziane bezbarwnym tonem. Kuat z uznaniem skin¹³ g³ow¹. – Trudno je uzyska栖 powiedzia³. – W przeciwieñstwie do pytañ, od których roi siê we wszechœwiecie niczym od atomów wodoru. Kodir lekko wzruszy³a ramionami. – Moje s¹ bardzo konkretne. Osobisty transporter dolatywa³ ju¿ do Zak³adów Stoczniowych, a Kuat chcia³ ustaliæ kilka spraw z nowym szefem ochrony, póki byli sami. – Uwa¿aj – ostrzeg³. – Czasem zadajesz pytania i otrzymujesz odpowiedzi, ale nie s¹ to te odpowiedzi, które chcia³abyœ us³yszeæ. – Podejmê to ryzyko – odpar³a bez œladu emocji na twarzy. – Wiêc pytaj. Pochyli³a siê bli¿ej ku Kuatowi, jakby mog³a coœ wyczytaæ w jego oczach. Po d³u¿szej chwili zapyta³a: – Co siê sta³o z dziewczyn¹? Pytanie nieco go zaskoczy³o. – Nie wiem, o czym mówisz. W bezbarwnym g³osie Kodir pojawi³ siê cieñ gniewu. – Nie baw siê ze mn¹ w kotka i myszkê. Mo¿emy razem stworzyæ dobry uk³ad albo staæ siê wrogami. Wybór nale¿y do ciebie. Ten przeb³ysk temperamentu obudzi³ jego ciekawoœæ. Dla niej to istotna sprawa, pomyœla³. Nie wiedzia³ tylko, co to takiego… jeszcze nie. – Wyjaœnij mi – rzek³ powoli i spokojnie – o jakiej dziewczynie mówisz. Od tego zaczniemy rozmowê. – O tancerce. W pa³acu Jabby Hutta. Kuat potrzebowa³ kilku chwil, ¿eby przypomnieæ sobie, o co jej chodzi. Wreszcie zrozumia³, ¿e ma na myœli hologram. Hologram z sondy nadprzestrzennej, na której demonta¿u przy³apa³ go szpieg Khossa z Knylennów. Tam, w sali zgromadzeñ rodów 223

rz¹dz¹cych, Kodir ogl¹da³a wraz z innymi odtwarzanie hologramu przedstawiaj¹cego minione zdarzenia w pa³acu Jabby. Widocznie dostrzeg³a coœ, co uzna³a za wa¿ne. Ale co? – Pewnie zginê³a – rzek³ Kuat. – Kiedy Jabba rzuci³ j¹ na po¿arcie swojemu ulubieñcowi rankorowi, który siedzia³ w jamie zamykanej ruchom¹ krat¹. Nikt nie mo¿e prze¿yæ tak bliskiego kontaktu z rankorem. – Nie mówiê o tej tancerce – odpar³a Kodir z wyraŸnym zniecierpliwieniem. – Kogo obchodzi jakaœ twi’lecka samica? To znaczy, szkoda jej, ale nie to jest najwa¿niejsze. Chodzi mi o tê drug¹, tê, któr¹ by³o widaæ na hologramie pa³acu. Sta³a z boku. To o niej chcia³abym siê czegoœ dowiedzieæ. Kuat grzeba³ w pamiêci, usi³uj¹c wydobyæ z niej szczegó³y, które do tej pory uwa¿a³ za niewa¿ne. Kiedy po raz pierwszy ogl¹da³ holograficzny przekaz z sondy nadprzestrzennej, koncentrowa³ siê na manewrach ³owcy nagród Boby Fetta w pa³acu Jabby. To by³ zreszt¹ jedyny powód, dla którego umieœci³ tam autonomiczn¹ jednostkê szpiegowsk¹. Wszystko inne, co zosta³o zarejestrowane, by³o spraw¹ czystego przypadku. – Masz racjꠖ powiedzia³ w koñcu. – Zdaje siê, ¿e rzeczywiœcie by³a tam jakaœ inna tancerka. – Wzruszy³ ramionami. – Jabba zawsze trzyma³ u siebie ca³¹ trupê tancerek. Bior¹c pod uwagê, ¿e karmi³ nimi swoje zwierz¹tka, nie by³o to zajêcie wró¿¹ce d³ugie ¿ycie. – Ale ta jedna prze¿y³a – odpar³a Kodir z nieoczekiwan¹ gwa³townoœci¹. – Mówiê o tej drugiej, której Jabba nie rzuci³ na po¿arcie rankorowi. – Sk¹d wiesz? – Wci¹¿ nie móg³ zrozumieæ zainteresowania Kodir anonimow¹ tancerk¹ na zapad³ym œwiecie Tatooine. – Mog³o siê z ni¹ staæ coœ innego, zanim Jabba zosta³ zabity… Nawet potem… to bardzo niebezpieczne otoczenie, trudno w nim prze¿yæ. – Ja wiem, ¿e ona ¿yje – odpar³a Kodir przez zaciœniête zêby. – Czujê to. Nawet z takiej odleg³oœci. Zafascynowany Kuat wbi³ wzrok w siedz¹c¹ obok m³od¹ kobietê. Teraz, kiedy przypomnia³ ju¿ sobie œliczn¹ twarz tamtej drugiej tancerki na hologramie, parê kolejnych elementów uk³adanki znalaz³o swoje miejsce. Zapis holograficzny pochwyci³ na kilka sekund jej obraz, jak przygl¹da³a siê samicy Twi’leków, spadaj¹cej do jamy rankora przed tronem Jabby, a potem s³ucha³a przera¿onych okrzyków niewidocznej w ciemnej czeluœci agonii. 224

Teraz, patrz¹c na Kodir z Kuhlvultów, dostrzeg³ to, czego wczeœniej nie zauwa¿y³. Ale to nie wyjaœni³o tajemnicy. – Tak – odpar³a miêkko, widz¹c b³ysk zrozumienia w oczach Kuata, kiedy uœwiadomi³ sobie nagle rodzinne podobieñstwo. – Ta dziewczyna, ta tancerka z pa³acu Jabby… ona jest z mojego rodu, z tej samej krwi, z Kuhlvultów. St¹d wiem, ¿e ona jeszcze ¿yje. Musi ¿yæ… By³o jeszcze coœ wiêcej. Kuat by³ tego pewien. Zapyta³ cicho, niemal czule: – Jak ma na imiê? Kodir mocno zacisnê³a oczy, zanim odpowiedzia³a: – Jej imiê… jej prawdziwe imiê brzmi Kateel z Kuhlvultów – s³owa wydobywa³y siê powoli, jakby z trudem. – Ale kiedy by³a ma³a i mówi³a dziecinnym jêzykiem, nie umia³a prawid³owo wymawiaæ swojego imienia. Mówi³a po prostu Neelah – g³os Kodir zni¿y³ siê do szeptu. – Tak j¹ nazywaliœmy. Kuat popatrzy³ na siedz¹c¹ obok kobietê ze wspó³czuciem. – I myœlisz, ¿e pomogê ci j¹ odnaleŸæ. – Och… zrobisz to – Kodir skierowa³a na niego p³on¹cy wzrok. – Wcale w to nie w¹tpiê. Spojrzenie w iluminator ukaza³o Kuatowi zbli¿aj¹ce siê doki Zak³adów Stoczniowych. Odwróci³ siê do Kodir. – Moje mo¿liwoœci… i czas… s¹ ograniczone. Nie wiem, jak dziecko jednego z panuj¹cych rodów Kuat znalaz³o siê w pa³acu Jabby Hutta. I mam znacznie pilniejsze sprawy do za³atwienia ni¿ szukanie odpowiedzi na to pytanie. – Nie, nie masz – odpar³a Kodir ze z³owró¿bn¹ nutk¹ w g³osie. – Zapewniam ciê… nie ma dla ciebie wa¿niejszej sprawy ni¿ ta. – Wydaje siê, ¿e jesteœ bardzo pewna siebie. Znów skinê³a g³ow¹. – Mam po temu powody. Kuat uniós³ brew. – Jakie? – Oczywiste – odpar³a – i bardzo przekonuj¹ce. Wspomina³eœ ju¿ o swoich podejrzeniach, ¿e mam jeszcze inne Ÿród³a informacji… i to dobre Ÿród³a. Dlatego wiedzia³am, ¿e Knylenn Starszy nie ¿yje, jeszcze zanim ty siê zorientowa³eœ. Spêdzi³am wiele czasu, buduj¹c i opracowuj¹c tê sieæ informacyjn¹; niektóre jej elementy odziedziczy³am razem z krwi¹ Kuhlvultów. Dziêki temu wiem o tobie ró¿ne rzeczy, Kuat. Bardzo istotne rzeczy. 15 – Spisek Xizora

225

– Doprawdy? – zmierzy³ j¹ zimnym wzrokiem. – Mów dalej. – Uda³o ci siê utrzymaæ to w tajemnicy przed wszystkimi… ³¹cznie z twoim w³asnym szefem ochrony. Ale ja przynajmniej czêœciowo orientujê siê w twoich zamiarach. Khoss z Knylennów mia³ racjê, kiedy twierdzi³, ¿e twoje intrygi i plany zaprowadzi³y ciê, a wraz z tob¹ i Zak³ady Stoczniowe Kuat, na doœæ niebezpieczne terytorium pomiêdzy Imperium a organizacj¹ Czarne S³oñce. Ale Khoss nie wiedzia³ tego, co uda³o siê odkryæ mnie. – W oczach Kodir pojawi³ siê cieñ sympatii, a nawet podziwu. – Khoss chcia³ tylko wykorzystaæ niewielkie strzêpki informacji, jakie zdoby³, dla zaspokojenia w³asnych ambicji, aby przej¹æ kontrolê nad Zak³adami Stoczniowymi Kuat. Nawet gdyby wiedzia³ to, co ja wiem, nie d¹¿y³by do niczego wiêcej. Ale ja siê domyœli³am, co chcia³eœ osi¹gn¹æ swoimi intrygami. Mo¿e i s¹ niebezpieczne, ale nie masz wyjœcia, jeœli chcesz ocaliæ Zak³ady Stoczniowe Kuat. Kuat opar³ siê o wyœcie³any zag³ówek fotela. – A wiêc wiesz. – Wiem doœæ – zgodzi³a siê Kodir. – Doœæ, aby uznaæ, ¿e próbowa³eœ dokonaæ szlachetnego czynu, Kuacie z Kuatów. Komuœ tak bliskiemu Imperium jak ty… bliskiemu, a jednak nie stanowi¹cemu jego czêœci… nietrudno by³o przeanalizowaæ dok³adnie sytuacjê i wydedukowaæ, ¿e najwiêkszym i najbli¿szym zagro¿eniem niezale¿noœci Zak³adów Stoczniowych Kuat nie jest Imperator Palpatine, lecz jego poddany, ksi¹¿ê Xizor. – W³aœnie. – Samo brzmienie imienia falleeñskiego szlachcica poruszy³o g³êbok¹ nutê urazy w duszy Kuata. – Xizor po¿¹da potêgi i mo¿liwoœci Zak³adów Stoczniowych Kuat; bardziej ni¿ czegokolwiek innego pragnie w³¹czyæ korporacjê do swego dominium. I zamierza³ tego dokonaæ z pomoc¹ podejrzliwoœci Imperatora. Gdyby Xizor móg³ dostarczyæ dowodów, prawdziwych albo zmyœlonych, ¿e zarz¹d Zak³adów Stoczniowych Kuat by³ nielojalny wobec Imperium, Palpatine mia³by podstawy do przejêcia korporacji. Kr¹¿owniki imperialne, te same, które zosta³y zbudowane w tych dokach, okr¹¿y³yby planetê; zostalibyœmy pojmani i zmia¿d¿eni obcasem Imperatora tak samo jak inne œwiaty. – Kuat zacisn¹³ palce na porêczach fotela, a¿ zbiela³y mu kostki. – Jak wszystkie inne œwiaty, gdyby Palpatine postawi³ na swoim. – Ostro¿nie – k¹cik ust Kodir uniós³ siê w uœmiechu. – Teraz zaczynasz mówiæ jak cz³onek Sojuszu Rebeliantów. 226

– Gdybym s¹dzi³, ¿e maj¹ jak¹kolwiek szansê… choæby najmniejsz¹ szansê na zwyciêstwo… przy³¹czy³bym siê do nich. Przekaza³bym wszystkie zasoby Zak³adów Stoczniowych Sojuszowi niezale¿nie od tego, czy panuj¹ce rody zgodzi³yby siê ze mn¹, czy nie. – Kuat potrz¹sn¹³ g³ow¹ ze smutkiem. – Rebelianci nie wiedz¹, na co siê porywaj¹. Mo¿e uda im siê zniszczyæ jedn¹ czy drug¹ wadliw¹ konstrukcjê, tak¹ jak Gwiazda Œmierci, ale raczej dziêki zadufaniu i pustog³owiu admira³ów Floty Imperialnej ni¿ w³asnej przewadze. – Zastanawiam siê nad tym. W czasie moich poszukiwañ s³ysza³am to i owo o niektórych przywódcach Rebeliantów. – Cichy g³os Kodir sta³ siê pe³en zadumy. – Na niektórych œwiatach mówi¹ o tym Luke’u Skywalkerze, jakby to by³ bohater, na którego czekali od lat, od czasu obalenia starej Republiki. – Stworzenia rozumne mog¹ wierzyæ we wszystko, co zechc¹, ale zbyt czêsto mieszaj¹ w³asne nadzieje i sny z tward¹ rzeczywistoœci¹. – Twarz Kuata wygl¹da³a jak posêpna maska. – Nie mogê sobie pozwoliæ na ten luksus. Jako konstruktor jestem zainteresowany wy³¹cznie tym, co dzia³a. – Szkoda zatem, ¿e twoja intryga przeciwko ksiêciu Xizorowi upad³a. Teraz zosta³y ci tylko resztki, które trzeba usun¹æ. Opisa³a sytuacjê z godn¹ podziwu precyzj¹. – Przypuszczam, ¿e ty chcesz mi pomóc usun¹æ œlady? – Masz racjꠖ odpar³a Kodir. – Xizor nie by³ jedynym, kto zyska³by na dostarczeniu szkodliwych dla ciebie dowodów. Z tego, co zdo³a³am stwierdziæ, odwali³eœ kawa³ solidnej roboty, próbuj¹c stworzyæ sytuacjê, która uwik³a³aby ksiêcia Xizora w prawdziwe k³opoty. Syntetyczne falleeñskie feromony razem ze wspomaganym sensorycznie zapisem wideo z napaœci imperialnych szturmowców na farmê wilgoci na Tatooine, napaœci, w której zostali okrutnie zamordowani wuj i ciotka Luke’a Skywalkera, jego jedyna rodzina, w której wychowa³ siê od dziecka… to doskona³y sposób, subtelny, a jednoczeœnie wyraŸny dowód, ¿e ksi¹¿ê Xizor w jakiœ sposób by³ zamieszany w napaœæ. Prawdopodobnie Skywalker zechcia³by policzyæ siê z Xizorem. Pomagaj¹c Sojuszowi Rebeliantów, za³atwi³by przy okazji osobiste porachunki, œcigaj¹c jednego z naczelnych pacho³ków Imperatora Palpatine’a. – Kodir uœmiechnê³a siê z posêpnym uznaniem. – Tyle tylko, ¿e to ty mia³eœ odnieœæ prawdziwe korzyœci z takiego obrotu sprawy. – To prawda – przyzna³ Kuat. – Ja i Zak³ady Stoczniowe. 227

– Oczywiœcie. Nawet gdyby Skywalkerowi nie uda³o siê wyeliminowaæ Xizora, zaabsorbowa³by go wystarczaj¹co, aby powstrzymaæ ksiêcia przed dalszymi zakusami na Zak³ady Stoczniowe Kuat. Przynajmniej na jakiœ czas. – Czas mo¿e byæ nieraz cennym towarem. – Kuat rozpostar³ d³onie na oparciach fotela. – Trzeba go kupowaæ tyle, ile siê da i gdzie siê da. – Bardzo m¹dre, Kuacie z Kuatów. Postaram siê zapamiêtaæ. – W oczach Kodir znów pojawi³o siê wspó³czucie. – Szkoda, ¿e te wszystkie starannie przygotowane plany nie wypali³y. I ¿e zarówno ty, jak i Zak³ady Stoczniowe Kuat lepiej wyszlibyœcie na tym, gdyby te plany nigdy nie powsta³y. – To prawda. Widaæ z tego, ¿e nie mo¿na zabezpieczyæ siê przed ka¿d¹ ewentualnoœci¹. Myœla³em, ¿e najbardziej muszê obawiaæ siê machinacji Xizora. A potem siê okaza³o, ¿e Xizor by³ sam sobie najgorszym wrogiem, bo za³atwi³o go w³asne okrucieñstwo i przebieg³oœæ. Szkoda, ¿e nie sta³o siê to wczeœniej, zanim wyprodukowa³em przeciwko niemu fa³szywe dowody. Kodir delikatnie dotknê³a jego ramienia. – Teraz to twojemu ¿yciu zagra¿a niebezpieczeñstwo, Kuacie z Kuatów. Twojemu ¿yciu i wszystkiemu, co dla ciebie cenne. Twój spryt obróci³ siê przeciwko tobie niczym sztylet zwrócony we w³asn¹ pierœ. Jeœli Imperator Palpatine kiedykolwiek wejdzie w posiadanie tego sfabrykowanego dowodu, natychmiast siê zorientuje, ¿e jest fa³szywy. Wie ju¿, ¿e ksi¹¿ê Xizor nigdy nie mia³ nic wspólnego z najazdem na farmê wilgoci na Tatooine. Bêdzie zatem polowa³ na tego, kto sfa³szowa³ dowód… i nieuchronnie dotrze po œladach do ciebie. Nie s¹dzê, aby Imperator pob³a¿liwie patrzy³ na te intrygi, jakie rozgrywaj¹ siê pod samym jego nosem. Ka¿e zap³aciæ ich inicjatorowi wysok¹ cenê. A wtedy za³atwi dwie sprawy za jednym zamachem: zemstê… i Zak³ady Stoczniowe Kuat dla siebie. Ta ostatnia sprawa by³a jedyn¹, która liczy³a siê dla Kuata. Maszyny psuj¹ siê i rdzewiej¹, a ¿ywe istoty umieraj¹, powiedzia³ sobie. Tylko te wy¿sze istoty, które buduj¹ maszyny, s³u¿¹ im i dla nich umieraj¹, maj¹ szansê prze¿yæ w tym wszechœwiecie. A myœl, ¿e w³asnymi d³oñmi i umys³em móg³by przynieœæ zgubê najukochañszym Zak³adom Stoczniowym, przyprawia³a go o szaleñstwo. Kuat z Kuatów poprzysi¹g³ sobie, ¿e w ten czy inny sposób dopilnuje, ¿eby Imperator Palpatine nie chwyci³ korporacji w swoje brudne ³apy. 228

– Masz rzeczywiœcie doskona³e rozeznanie w mojej obecnej sytuacji – powiedzia³ g³oœno. – Gratulujê ci, Kodir z Kuhlvultów. Twoja sieæ informatorów i twój przebieg³y umys³ s³u¿¹ ci doskonale. – Ostro¿nie siêgn¹³ do kieszeni przy siedzeniu osobistego transportera. – Naprawdê, masz doskona³¹ kartê przetargow¹, aby zapewniæ sobie moj¹ pomoc przy odszukaniu siostry, która w tak tajemniczy sposób zab³¹ka³a siê z dala od rodzinnego œwiata. Ta zagadka mocno go intrygowa³a. Jak córka jednego z panuj¹cych rodów Kuat mog³a znaleŸæ siê w pa³acu Jabby jako tancerka? Kuat postanowi³, ¿e pewnego dnia siê tym zajmie. Na razie jednak mia³ ca³kiem inne sprawy na g³owie. Jego d³oñ zamknê³a siê wokó³ uchwytu z ch³odnego metalu. – Sama powiedzia³aœ, ¿e muszê wyeliminowaæ wszystko, co mog³oby mnie pogr¹¿yæ w oczach Imperatora Palpatine’a, zw³aszcza to, ¿e przy³o¿y³em rêkê do stworzenia dowodów – powiedzia³. Wyj¹³ z bocznej kieszeni siedzenia pistolet laserowy i wycelowa³ go miêdzy oczy siedz¹cej obok niego kobiety. – Có¿, bêdziesz pierwszym dowodem, jakiego likwidacj¹ siê zaj¹³em. Doprawdy, wiesz zbyt wiele, ¿ebym móg³ pozwoliæ ci dalej ¿yæ. Jej ruch by³ szybszy, ni¿ Kuat móg³by siê spodziewaæ. Szybszy i sprytniejszy. Kodir nie próbowa³a chwyciæ broni ani uchyliæ siê przed jej œmiercionoœnym promieniem. Uwiêziona w ciasnym siedzeniu pasa¿erskim mia³aby niewielk¹ szansê dokonaæ jednego lub drugiego, zanim promieñ laserowy przepali jej czaszkê. Zamiast tego uderzy³a kantem d³oni w cienk¹ p³ytê konstrukcyjn¹ przed siedzeniami, oddzielaj¹c¹ kabinê pasa¿ersk¹ od kokpitu transportera. Kuat instynktownie pod¹¿y³ wzrokiem za tym ruchem i przez mikrosekundê nie patrzy³ na Kodir. Zanim spojrza³ znowu, jej druga d³oñ chwyci³a splamion¹ krwi¹ tkaninê ceremonialnej szaty, któr¹ wci¹¿ mia³ na sobie. Nie próbowa³a go odepchn¹æ ani wyrwaæ mu miotacza; zamiast tego poci¹gnê³a go na siebie. Nacisk sprawi³, ¿e uwiêzione ramiê Kuata unios³o siê ku górze, a d³oñ trzymaj¹ca miotacz podskoczy³a w kierunku sklepienia kabiny. Uda³o mu siê oddaæ jeden strza³, zanim druga rêka Kodir uderzy³a go w szczêkê. Cios by³ doœæ silny, by unieœæ go z miejsca. Kuat z trudem tylko zdo³a³ utrzymaæ równowagê w w¹skim przejœciu kabiny. Syreny alarmowe osobistego transportera zaczê³y wyæ, zanim jeszcze Kuat odzyska³ zdolnoœæ pojedynczego widzenia. Kiedy pole widzenia mu siê oczyœci³o, zobaczy³ pistolet laserowy w d³oni Kodir 229

i zwêglon¹ dziurê o postrzêpionych brzegach wypalon¹ w p³ycie sufitowej. – Co siê dzieje? – rozleg³ siê niespokojny g³os pilota z g³oœnika systemu komunikacyjnego. – Panie in¿ynierze, czy wszystko w porz¹dku? Proszê odpowiedzieæ i potwierdziæ… – W porz¹dku – odpowiedzia³ Kuat. Podci¹gn¹³ siê z powrotem na fotel i z ulg¹ opad³ na wyœcie³ane siedzenie. – Mieliœmy tu ma³y wypadek. Nic, czym nale¿a³oby siê przejmowaæ. – Strza³ z miotacza, choæ œmiertelny dla cz³owieka, nie mia³ wystarczaj¹cej mocy, by przebiæ pow³okê transportera. Kuat ostro¿nie obmaca³ obola³¹ szczêkê. – Mo¿esz kontynuowaæ lot. – Zbli¿amy siê do doków. Za minutê siadamy i cumujemy – odpar³ g³os pilota. Kodir nie zawraca³a sobie g³owy zwracaniem miotacza Kuatowi. Siedzia³a na swoim miejscu i przygl¹da³a mu siê uwa¿nie. – Myœlê, ¿e teraz rozumiemy siê trochê lepiej – powiedzia³a. – Jasne – odpar³ Kuat. Bola³a go ca³a szczêka. – Z pewnoœci¹… Transporter usiad³ w doku. Na wezwanie Kuata dwójka pracowników dzia³u ochrony korporacji odprowadzi³a now¹ szefow¹ do jej biura. Kodir mia³a podj¹æ obowi¹zki od zaraz. Zanim Kuat wróci³ do swojej prywatnej kwatery i znów zosta³ sam, pod¹¿y³ myœl¹ po utartych szlakach. W przyæmionym œwietle gwiazd ponad Zak³adami Stoczniowymi zdj¹³ ceremonialn¹ szatê i powiesi³ j¹ z powrotem na wieszaku, myœl¹c o ³owcy nagród Bobie Fetcie. Klucz, myœla³. To on jest kluczem. Do teraŸniejszoœci i przysz³oœci… jeœli w ogóle jest przysz³oœæ dla Zak³adów Stoczniowych Kuat. I do przesz³oœci, która teraz wydawa³a siê jeszcze bardziej tajemnicza ni¿ przedtem. Usiad³ przy swoim stole laboratoryjnym. Felinks wskoczy³ mu na kolana, a on g³adzi³ jedwabiste futerko, pogr¹¿ony w myœlach bardzo odleg³ych i w czasie, i w przestrzeni. W ciemnoœci myœla³ o ³owcy nagród i o przesz³oœci.

230

ROZDZIA£

#

WCZORAJ – I jak nam posz³o? Trandoszañski ³owca nagród Bossk czeka³ na odpowiedŸ w tylnej czêœci kokpitu „Niewolnika I”, obserwuj¹c jego w³aœciciela i pilota, który dokonywa³ w³aœnie poprawek w kursie. Przestrzeñ kokpitu by³a tak ciasna, ¿e ³uskowate ramiona i barki Bosska ociera³y siê o œciany i sufit. Ukryty za wizjerem wzrok Boby Fetta odwróci³ siê od uk³adów kontrolnych. – Nie widzê ¿adnej potrzeby analizy naszej operacji post mortem – oœwiadczy³ obojêtnie. – Post mortem zreszt¹ nie jest odpowiednim okreœleniem, poniewa¿ mamy nasz towar, po który przylecieliœmy, a w dodatku i… – nawet pod he³mem mandaloriañskiej zbroi bojowej mo¿na by³o wyczuæ, ¿e wzrok Fetta stwardnia³… nikt po drodze nie zgin¹³. To ju¿ lekka przesada, pomyœla³ Bossk. To prawda, ani on, ani Boba Fett nie zginêli w czasie akcji pojmania imperialnego szturmowca renegata Trhina Voss’on’ta, ale otarli siê o œmieræ tak blisko, jak to by³o mo¿liwe. Cudem tylko nie skoñczyli jako pustookie trupy pod niskim niebem kopalnianej planety, któr¹ w³aœnie opuœcili. Po wrzuceniu nieprzytomnego Voss’on’ta do jednej z klatek w g³ównej ³adowni „Niewolnika I” Bossk natychmiast pomaszerowa³ do szafki z zapasami œrodków medycznych i zacz¹³ siê systematycznie ³ataæ. Teraz, kiedy tak sta³ w kokpicie, mia³ jeszcze lekkie trudnoœci z oddychaniem, poniewa¿ owin¹³ sobie pierœ przezroczystym banda¿em œci¹gaj¹cym, aby unieruchomiæ ¿ebra po³amane w czasie upadku z wiertnicy. Nag³a erupcja chaosu w parszywej 231

knajpie w ma³ej opuszczonej osadzie górniczej z pewnoœci¹ pozostanie w pamiêci Bosska jako jeden z najmniej przyjemnych epizodów w jego karierze ³owcy nagród. W czasie gdy Bossk opatrywa³ swoje rany, Boba Fett ignorowa³ swoje obra¿enia, na oko znacznie gorsze – w koñcu potê¿na masa wiertnicy spad³a wprost na niego – i przygotowywa³ „Niewolnika I” do startu. Bossk niechêtnie musia³ przyznaæ, ¿e by³a to jedyna m¹dra rzecz, jak¹ mogli teraz zrobiæ. W koñcu nie mieli ¿adnej pewnoœci, jakie jeszcze inne mechanizmy obronne przygotowa³ Voss’on’t na wypadek swojego schwytania. Lepiej wynieœæ siebie, statek i towar na bezpieczn¹ odleg³oœæ poza orbitê planety. Dopiero po za³atwieniu niezbêdnych czynnoœci Boba Fett poœwiêci³ nieco czasu w³asnej osobie. Wymieni³ podarte i po³amane czêœci zbroi i uzbrojenia, korzystaj¹c z pokaŸnego zapasu czêœci zamiennych, jaki trzyma³ na pok³adzie „Niewolnika I”. Nawet w he³mie, którego czarny wizjer zosta³ strzaskany przez ciê¿ar wiertnicy. Boba Fett wymieni³ uszkodzony uk³ad optyczny oraz montowan¹ z boku antenê komunikacyjn¹, bo tak¿e uleg³a zniszczeniu w czasie walki. Kiedy Bossk spojrza³ na niego po tych wszystkich zabiegach, ujrza³ ³owcê nagród, który wydawa³ siê pokiereszowany przez rozmaite doœwiadczenia, ale nie bardziej ni¿ przedtem. Wyblak³e, wytarte mandaloriañskie kolory na powyginanym he³mie nie wygl¹da³y ani trochê gorzej. Bossk bardzo chcia³by móc powiedzieæ to samo o sobie. Z tego, co wiedzia³, jedyne osoby na pok³adzie „Niewolnika I”, które by³y teraz w stanie gorszym od niego, to pobity i pot³uczony eksszturmowiec zamkniêty w jednej z klatek ³adowni i le¿¹cy w szufladzie magazynowej martwy ³owca nagród Zuckuss. Bossk wci¹¿ by³ niemile zaskoczony zimnym pragmatyzmem, z jakim Boba Fett na zawsze usun¹³ go z drogi. Choæ z drugiej strony czego innego mo¿esz siê spodziewaæ, stowarzyszaj¹c siê z kimœ takim jak Boba Fett? – myœla³ sobie. Tê lekcjê zd¹¿y³ ju¿ wzi¹æ sobie do serca. – I to wszystko? – zapyta³, kiedy Fett bez dalszych dyskusji odwróci³ siê w stronê uk³adów kontrolnych. – Nic wiêcej? – Nie ma o czym mówi栖 Boba Fett pozwoli³ sobie na lekkie wzruszenie ramion. – Pozostaje tylko czekaæ na wyp³atê. – Okrytym rêkawic¹ palcem wstukiwa³ nowe namiary w komputer nawigacyjny. – Jeœli to dla ciebie takie wa¿ne, mogê powiedzieæ, ¿e nasza spó³ka… nasza tymczasowa spó³ka okaza³a siê sukcesem. – Cieszê siê, ¿e tak uwa¿asz. – Bossk wyj¹³ zza pasa metalowy przedmiot i z cichym klikniêciem przy³o¿y³ jego koniec do tylnej 232

czêœci he³mu Boby Fetta. – Poniewa¿ w³aœnie w tej chwili rozwi¹zujê nasz¹ spó³kê. Boba Fett obróci³ siê i stwierdzi³, ¿e ma przed nosem wylot lufy pistoletu laserowego Bosska. Trandoszanin poczu³ wewnêtrzn¹ satysfakcjê, wyobra¿aj¹c sobie wyraz zdziwienia na twarzy ukrytej pod czarnym wizjerem. – A có¿ to ma znaczyæ? – g³os Boby Fetta by³ pozbawiony wszelkiego œladu emocji. – Da³bym ci trzy szanse odgadniêcia, gdybym wiedzia³, ¿e ich potrzebujesz. – Bossk wycelowa³ broñ w œrodkow¹ czêœæ wizjera he³mu. – Ale nie s¹ ci potrzebne. Mo¿e by³eœ doœæ g³upi, ¿eby stowarzyszyæ siê ze mn¹ w tym zadaniu, ale na pewno starczy ci rozumu, ¿eby siê zorientowaæ, co siê w tej chwili dzieje. – Jedna strona mordy Bosska unios³a siê w ironicznym uœmiechu. – Jak ju¿ mówi³em, nasze partnerstwo uwa¿am za zakoñczone. Odst¹pi³ krok w ty³ w stronê wejœcia do kokpitu i da³ znak miotaczem. – Wstawaj. – Doskonale – odpar³ Boba Fett i obróci³ siê razem z fotelem pilota tak, by znaleŸæ siê twarz¹ do niego. – Ale jako by³y partner pozwól, ¿e udzielê ci rady. To nie jest dobry pomys³. – Zamknij gêbê. Odwróæ siê twarz¹ do iluminatora. Bossk uwa¿nym okiem obserwowa³ Fetta, który powoli wstawa³ z miejsca. – Niczego nie próbuj. Ten miotacz ma bardzo czu³y spust… i ja te¿. – Woln¹ rêk¹ zacz¹³ œci¹gaæ co wiêksze sztuki broni przewieszone przez ramiê Boby Fetta. Odrzuca³ je w odleg³y k¹t kokpitu. Wbi³ lufê miotacza miêdzy ³opatki tamtego i pozrywa³ linki wyzwalaj¹ce uzbrojenie, zamontowane na przegubach i przedramionach mandaloriañskiej zbroi. Przez ca³y czas spêdzony na pok³adzie „Niewolnika I” uwa¿nie obserwowa³ Fetta, dopatruj¹c siê wszystkich ukrytych gad¿etów po kolei. Teraz, kiedy odst¹pi³ od niego, by³ absolutnie przekonany, ¿e dok³adnie rozbroi³ przeciwnika. – W porz¹dku – rzek³. Znów ulokowa³ siê u wejœcia do kokpitu, nie spuszczaj¹c Fetta z muszki. – Czas na dó³. Fett by³ ju¿ w po³owie metalowej drabinki wiod¹cej na dó³, gdy siê zatrzyma³ i spojrza³ na Bosska, który ca³y czas celowa³ w niego z miotacza. – Oczywiœcie, zdajesz sobie sprawꠖ rzek³ ³agodnym tonem – ¿e podejmujesz naprawdê spore ryzyko. To jest mój statek i stanowi 233

czêœæ mnie samego, tak jak ta broñ, któr¹ mi w³aœnie zabra³eœ. Czy ty naprawdê s¹dzisz, ¿e nie mam ju¿ pod rêk¹ ¿adnej metody obrony? – No, teraz na pewno nie masz. – Bossk przykucn¹³ na skraju luku, z którego prowadzi³a drabinka, i woln¹ rêk¹ siêgn¹³ do jednej z kieszeni przy pasie. Wyci¹gn¹³ pe³n¹ garœæ zminiaturyzowanych Ÿróde³ zasilania, mechanizmów wyzwalaj¹cych i przekaŸników sensorowych. Urz¹dzenia z³owieszczo zalœni³y w jego d³oni. – Nie straci³em czasu spêdzonego na pok³adzie „Niewolnika I”. Dobrze siê wszystkiemu przyjrza³em i przygotowa³em do tego, by wprowadziæ parê w³asnych zmian. Daj sobie powiedzieæ, stary: w rêkawie nie masz ju¿ ani jednej sztuczki. – Bossk machn¹³ miotaczem. – Ruszaj, ruszaj. Kiedy Boba Fett dotar³ do ostatniego szczebla drabinki i odsun¹³ siê na bok, Bossk nie traci³ czasu na schodzenie w œlad za nim. Skoczy³, wyl¹dowa³ na ugiêtych kolanach i natychmiast z powrotem wycelowa³ miotacz w sam œrodek wizjera Fetta. – Widzisz? Nie jesteœ jedyn¹ osob¹ zdoln¹ do przygotowania niespodzianek. – Wynika z tego, ¿e nie – Boba Fett skrzy¿owa³ ramiona na piersi. – Gratulujê ci. Musia³eœ to planowaæ ju¿ od d³u¿szego czasu. – Masz absolutn¹ racjê, planowa³em to nawet, zanim tu przyby³em, jeszcze d³ugo przed rozmow¹ z tob¹, kiedy zaoferowa³em ci tê robotê. – Bossk szponem kciuka wskaza³ na eksszturmowca Voss’on’ta, wci¹¿ le¿¹cego bez zmys³ów na pod³odze klatki za plecami Fetta. – Dostaæ po³owê nagrody za ten szczególny towar to bardzo mi³a rzecz, ale nie znam nic milszego, ni¿ zgarn¹æ wszystkie kredyty. – Tego w³aœnie chcia³eœ od samego pocz¹tku – Boba Fett powoli potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Niezbyt udana spó³ka. – Có¿, co racja, to racja – wyszczerzy³ siê na niego Bossk. – Serce mi pêka na sam¹ myœl, ¿e zdradzi³em twoje zaufanie i tak dalej. Ale wiesz co? Powiem ci parê ciekawych rzeczy. Po pierwsze, obchodzisz mnie mniej wiêcej tyle, co ty³ek zdech³ego womprata, co ty myœlisz na ten temat. Po drugie, to czysta gra z wzajemnoœci¹. Wierzy³eœ mi jako partnerowi, tak samo jak stara Gildia £owców Nagród zaufa³a tobie, kiedy przyszed³eœ i zg³osi³eœ chêæ wst¹pienia w jej szeregi, podczas kiedy przez ca³y czas myœla³eœ tylko o tym, jak wbiæ wibronó¿ w nasze wspólne plecy. – Kto ci to powiedzia³? 234

– Nikt nie musia³ mówiæ, Fett. Sam sobie to potrafi³em wykombinowaæ. – Bossk mocniej zacisn¹³ d³oñ na rêkojeœci pistoletu. – Potrzebowa³em tylko pewnego potwierdzenia moich podejrzeñ. I dosta³em je, korzystaj¹c z kontaktów w Czarnym S³oñcu. Za kilka kredytów bardzo chêtnie opowiedzieli mi parê interesuj¹cych kawa³ków o tym, jak to ksi¹¿ê Xizor postanowi³ dobraæ siê Gildii do skóry. He³m Boby Fetta przechyli³ siê na bok, jakby oczy ukryte za czarnym wizjerem uwa¿niej przyjrza³y siê Bosskowi. – A co w tym wszystkim robi Xizor? – Nie graj ze mn¹ w durnia, Fett. Nie mam na to czasu. – Bossk podniós³ miotacz i znów ustawi³ go na wysokoœci he³mu tamtego. – A jeœli mam byæ dok³adny, ty te¿ go nie masz. W ogóle nie masz ju¿ czasu. – Co zamierzasz zrobiæ? – To samo, co chcia³em zrobiæ ju¿ od bardzo dawna. Od pierwszego dnia, kiedy nasze drogi siê przeciê³y, wiedzia³em, ¿e ta chwila kiedyœ przyjdzie, Fett. I ¿e potem jeden z nas bêdzie ¿y³, a drugi nie. Zgadnij, którym bêdziesz ty. Boba Fett emanowa³ takim samym upiornym spokojem jak przedtem. – Bardzo du¿o gadasz jak na kogoœ, kto zamierza zabiæ. – Nie chcia³em straciæ okazji, ¿eby ci powiedzieæ dok³adnie, co o tobie myœlꠖ odpar³ Bossk. – Ale masz racjê. W³aœnie mi siê skoñczy³a gadka. PrzejdŸmy do czêœci artystycznej. – Nie zdejmuj¹c muszki miotacza z Boby Fetta, Bossk woln¹ rêk¹ wskaza³ œluzê zewnêtrzn¹ ³adowni. – Od ciebie te¿ ju¿ nie chcê s³yszeæ ani s³owa. Wyjdziesz na zewn¹trz, gdzie nikt i nic nie wydaje ¿adnych dŸwiêków. Jesteœmy teraz otoczeni przez pró¿niê, Fett. WeŸ g³êboki oddech, bo to twój ostatni. – Naje¿ony k³ami uœmiech Bosska sta³ siê jeszcze szerszy. – Z przyjemnoœci¹ obrócê ten statek dooko³a, ¿eby siê przekonaæ, co z ciebie zosta³o, kiedy ju¿ krew siê w tobie zagotuje, a cia³o rozpryœnie siê pod wp³ywem ciœnienia wewnêtrznego. Podobno ten proces trwa na tyle d³ugo, ¿e jesteœ w stanie go poczuæ, sekundê, a mo¿e nawet dwie. Mog¹ ci siê trochê d³u¿yæ, ale trudno. – Wskaza³ mu kierunek broni¹. – No, ruszaj siê. Znasz drogê na zewn¹trz. – Twoja niezwyk³a dok³adnoœæ jest godna uznania. – Boba Fett zrobi³ krok w stronê œluzy. – Nieraz ju¿ zdarza³o mi siê zostaæ zapêdzonym w œlep¹ uliczkê na moim w³asnym statku… niektóre sztuki towaru, jakie przewozi³em, by³y bardzo pomys³owe… ale nigdy jeszcze nikt nie rozbroi³ wewnêtrznych systemów 235

obronnych „Niewolnika I”. To coœ ca³kiem nowego. – Zatrzyma³ siê i podniós³ he³m tak, ¿e wizjer spogl¹da³ wprost w oczy Bosska. – Szkoda ¿e nie pomyœla³eœ o wszystkim. – Tak? Na przyk³ad? – Nieraz wystarczy przeoczyæ jeden malutki szczeg󳠖 Boba Fett podniós³ rêkê i postuka³ siê w bok he³mu. – Zostawi³eœ nietkniêty mój komunikator. Ostro¿nie, pomyœla³ Bossk. Ten ³otr bawi siê z tob¹ w kotka i myszkê. – Te¿ mi coœ – powiedzia³. – Kogo wezwiesz na pomoc? Jesteœmy tutaj sami, a w tym sektorze galaktyki nie ma innych statków. Wierz mi, sprawdzi³em tak¿e i to. – Kciukiem wskaza³ za siebie. – A ten znokautowany szturmowiec te¿ pewnie nie przyjdzie ci z pomoc¹ w najbli¿szym czasie. Wiêc ruszaj. Poka¿, ¿e masz jaja, i sam, o w³asnych si³ach wejdŸ do œluzy. Nie masz innego wyjœcia. Boba Fett nie odpowiedzia³. Bosskowi wyda³o siê, ¿e s³yszy st³umiony szept, jakby Fett przemawia³ do mikrofonu komunikatora ukrytego wewn¹trz he³mu. Minê³o kilka sekund, po których Bossk by³ ju¿ ca³kiem pewien, ¿e coœ us³ysza³. Jedna z szafek magazynowych za jego plecami otworzy³a siê; jej metalowe drzwi, rozhermetyzowane, unios³y siê w górê. – Niez³a sztuczka… – Bossk nawet nie zamierza³ siê odwracaæ, ¿eby sprawdziæ, co siê dzieje. – Jeœli s¹dzisz, ¿e takim g³upim dowcipem zmusisz mnie do odwrócenia od ciebie wzroku i miotacza, to bardzo mnie rozczarowa³eœ. Spodziewa³em siê po tobie czegoœ lepszego ni¿ prób odwrócenia mojej uwagi szelestem wywo³anym przez komunikator. – W porz¹dku. A teraz lepiej? Zbarania³. Te s³owa wypowiedzia³ inny g³os, i to dok³adnie za jego plecami. Bossk by³ jeszcze bardziej zaskoczony, kiedy nagle poczu³ na potylicy zimny dotyk lufy miotacza. Dopiero wtedy rozpozna³ ten g³os. – Zuckuss! Lufa miotacza nie ruszy³a siê z jego karku. – Zgadza siꠖ odpar³ Zuckuss, wci¹¿ ukryty za jego plecami. – A teraz mo¿e ³askawie opuœcisz broñ. Naprawdê nie lubiê, kiedy ktoœ celuje w mojego partnera. – Ja to wezmê. – Boba Fett zrobi³ krok do przodu i wyj¹³ miotacz z nagle sparali¿owanej rêki Bosska. Ruchem lufy wskaza³ mu klatkê. – Stañ sobie tam. 236

Bossk wymrucza³ d³ug¹ litaniê gard³owych trandoszañskich przekleñstw, ale pos³usznie wycofa³ siê pod durastalowe prêty. – I kto tu mówi o nieczystych zagraniach…? – Jego oczy zwêzi³y siê w szparki, gdy spojrza³ na Zuckussa. – Wcale nie umar³eœ. – Staram siê tego unikaæ, kiedy tylko mogê. – Miotacz trzymany w d³oniach Zuckussa odbi³ siê w jego ogromnych, owadzich oczach jak w lustrze. – Choæ mojej rasie ³atwo przychodzi udawanie nieboszczyka. – Spomiêdzy rurek aparatu oddechowego wyj¹³ dwie miniaturowe butle sprê¿onego amoniaku. – Jeœli pochodzi siê z planety takiej jak Gand, gdzie ¿yj¹ zarówno istoty oddychaj¹ce tlenem, jak i amoniakiem, trzeba umieæ siê przystosowaæ. W bogatym w tlen œrodowisku mogê w ogóle przestaæ oddychaæ i ukryæ wszelkie zewnêtrzne oznaki ¿ycia. Zazwyczaj potrafiê wytrzymaæ przez kilka minut, ale jeœli mam to – podniós³ do góry zestawy powietrzne – nie ma problemu, mo¿e byæ nawet kilka dni. W³aœciwie to nawet wspania³y relaks. – I bardzo po¿yteczny – odpar³ Boba Fett. – Odkry³em, ¿e kiedy ma siê do czynienia z Trandoszaninem, dobrze jest mieæ pod rêk¹ jeszcze jednego partnera. – Ty oœliz³y… – Bosskowi zabrak³o s³ów, wiêc tylko bezsilnie zacisn¹³ w piêœci szponiaste ³apy. Nie wiedzia³, której ze stoj¹cych przed nim dwóch istot nienawidzi³ bardziej. – Jak mog³eœ to zrobiæ? – warkn¹³ na Zuckussa. – Przecie¿ pracowaliœmy razem, byliœmy prawdziwymi partnerami… – Biznes to biznes – Zuckuss lekko wzruszy³ ramionami. – A Boba Fett z³o¿y³ mi ofertê, której po prostu nie potrafi³em odrzuciæ. Mówimy o czterdziestu procentach ceny za towar w klatce. – Czterdzieœci! Ja da³bym ci ca³e piêædziesi¹t! – Tak, ale… c󿠖 Zuckuss z ¿alem pokrêci³ g³ow¹. – Nie jesteœ teraz w pozycji do negocjacji. Bossk zamilk³, jeœli nie liczyæ zgrzytania k³ów i pulsu t³uk¹cego mu siê w skroniach. Zdrada istot rozumnych zawsze doprowadza³a go do furii. – A ty… – Bossk zwróci³ przekrwione oczy w stronê Boby Fetta. – Planowa³eœ to przez ca³y czas, mo¿e nie? – Tak samo, jak ty planowa³eœ swoje – Boba Fett wsadzi³ za pas pistolet laserowy, który zabra³ Bosskowi. Wyci¹gn¹³ do stoj¹cego obok Zuckussa pust¹ d³oñ. – Daj mi swój miotacz. – Co? – wielkie oczy Zuckussa zrobi³y siê ze zdumienia jeszcze wiêksze. – Dlaczego? 237

– Po prostu mi go daj. Zuckuss poda³ mu broñ. – Dziêki. – Boba Fett szybko sprawdzi³ poziom na³adowania ogniwa zasilaj¹cego, podniós³ broñ i wycelowa³ w Zuckussa. – A teraz stañ tam ko³o niego. – Co… co ty robisz? Boba Fett sugestywnie poruszy³ miotaczem. – Mo¿esz stan¹æ ko³o Bosska albo zabijê ciê tam, gdzie stoisz. Wybór nale¿y do ciebie. – Myœla³em… – Zuckuss potrz¹sn¹³ g³ow¹ ze zgroz¹, ale stan¹³ obok Bosska pod œcian¹ ³adowni „Niewolnika I”. – Myœla³em, ¿e jesteœmy partnerami… – Ty idioto! – Bossk nie móg³ wytrzymaæ odrazy, jaka w nim wezbra³a, i otwart¹ d³oni¹ paln¹³ Zuckussa w g³owê. – Nigdy w ¿yciu nie dawaj broni komuœ takiemu jak on. – A sk¹d niby mia³em wiedzieæ? – Zuckuss potar³ uderzone miejsce. – Ufa³em mu… – To by³ twój pierwszy b³¹d. – Boba Fett szachowa³ obu jednym pistoletem, trzymanym w okrytej rêkawic¹ d³oni. Spojrza³ na Bosska. – A twoim b³êdem by³o przekonanie, ¿e ci ufam. Od pocz¹tku wiedzia³em, ¿e masz zamiar mnie wyeliminowaæ natychmiast, jak tylko towar znajdzie siê w moim posiadaniu. – W porz¹dku – skin¹³ gow¹ Bossk, rozk³adaj¹c rêce na boki. – To uczciwa ocena. Nie mo¿esz mieæ mi za z³e, ¿e próbowa³em. I naprawdê pomog³em ci z³apaæ Voss’on’ta. Wiêc mo¿e zapomnijmy o tej czêœci mojego planu i przeka¿my go Kud’arowi Mub’atowi, a nagrodê podzielmy pó³ na pó³, tak jak mieliœmy to zrobiæ od pocz¹tku. – Hej! A co ze mn¹? – zaprotestowa³ Zuckuss jêkliwie. – Co ja dostanê? – ¯aden z was nic nie dostanie – odpar³ Boba Fett – z wyj¹tkiem strza³u z miotacza miêdzy oczy. Moja cierpliwoœæ ma swoje granice. – Uwa¿am, ¿e Zuckuss ma racjê. – Wycelowany w Bosska miotacz znacznie przyspieszy³ jego procesy myœlowe. – Uczciwoœæ to uczciwoœæ. – Stan¹³ za Zuckussem i po³o¿y³ mu na ramionach szponiaste ³apy. – W koñcu nie próbowaliœmy zrobiæ niczego innego ni¿ ty. No wiesz, graæ tak, ¿eby wygraæ. – Masz racjê. – Miotacz nawet nie drgn¹³ w d³oni Boby Fetta. – Wy graliœcie, ¿eby wygraæ, i ja gra³em, ¿eby wygraæ. Jedyna ró¿nica polega na tym, ¿e… ja wygra³em. 238

Bossk nie odezwa³ siê wiêcej. Zamiast tego jednym p³ynnym ruchem z³apa³ Zuckussa, poderwa³ go do góry i rzuci³ nim w Bobê Fetta. PrzeraŸliwie wymachuj¹ca wszystkimi koñczynami postaæ jeszcze nie zd¹¿y³a uderzyæ w cel, kiedy Bossk na ugiêtych nogach popêdzi³ na drug¹ stronê statku. Zanim skoczy³ w jedyn¹ dla siebie drogê ucieczki, promieñ z miotacza osmali³ mu ³uski na ramieniu. Sprawdzaj¹c instalacje „Niewolnika I”, ju¿ wczeœniej zauwa¿y³ okr¹g³y w³az do pomocniczej kapsu³y ratunkowej. Kapsu³a musia³a stanowiæ czêœæ oryginalnego wyposa¿enia statku, zainstalowanego jeszcze w Zak³adach Stoczniowych Kuat, gdy firma budowa³a go na zamówienie Boby Fetta. Trudno uwierzyæ, ¿e Boba Fett w ogóle kiedykolwiek skorzysta³by z tego urz¹dzenia. Bossk nie by³ nawet pewny, czy kapsu³a jest sprawna, bo zewnêtrzne uszczelnienie wi¹zek kabli zosta³o odkrêcone i zdjête, jakby Fett ju¿ dawno postanowi³ zdemontowaæ mechanizm wyrzutni i ca³¹ kapsu³ê. Jednak warto by³o spróbowaæ. Gor¹ce iskry sparzy³y mu plecy, gdy kolejny strza³ trafi³ w przegrodê nad jego g³ow¹. W³az kapsu³y otworzy³ siê i Bossk da³ nura do ciemnego, ciasnego wnêtrza. – Nigdzie siê chyba nie wybierasz, Bossk… Bossk wysun¹³ g³owê zza krawêdzi w³azu i zobaczy³, ¿e Zuckuss le¿y na pod³odze ³adowni, os³aniaj¹c g³owê obiema rêkami. Nad nim sta³ okryty zbroj¹ Boba Fett z miotaczem wycelowanym w kapsu³ê. – Ju¿ da³em sygna³ do kokpitu i dokona³em obejœcia sekwencji odpalenia. – Miotacz w d³oni Fetta celowa³ dok³adnie w centralny punkt w³azu. – Dla ciebie to koniec imprezy. Dos³ownie. – Mo¿e… – odpowiedzia³ Bossk. Cofn¹³ siê w g³¹b kapsu³y i starannie przeszuka³ kieszenie pasa. Nie mia³ przy sobie broni, ale znalaz³ coœ, co jeszcze mog³o mu siê przydaæ: niewielki obiekt, jeden z elementów, które powyjmowa³ z obwodów „Niewolnika I”, gdy rozbraja³ pok³adowe systemy obronne. Kiedy wcisn¹³ guziczek na szczycie niewielkiego cylindra, wzd³u¿ jego boku zaczê³y wêdrowaæ maleñkie, czerwone œwiate³ka. Nie zdejmuj¹c kciuka z przycisku, wyci¹gn¹³ rêkê tak, by Fett móg³ go zobaczyæ przez otwarty w³az. – Pogadajmy. Zuckuss ostro¿nie uniós³ g³owê z pod³ogi ³adowni. – Bossk! – On te¿ zauwa¿y³ urz¹dzenie. – Co ty wyprawiasz? Przecie¿ nas pozabijasz! – Mniej wiêcej taki mam plan – zgodzi³ siê z nim Bossk. – Nigdzie siê nie wybieram, je¿eli nie zabiorê wszystkich ze sob¹. – 239

Podniós³ migaj¹cy cylinder nieco wy¿ej. – Fett… Wiesz, co to jest, prawda? Powinieneœ, to czêœæ twojego sprzêtu. – Miniaturowy detonator termiczny – odpar³ Boba Fett. – Nic szczególnego. Widzia³em ju¿ istoty, które próbowa³y sobie to i owo za³atwiæ za pomoc¹ wersji pe³nowymiarowej. Kiedy s¹ takie ma³e jak ten, mog¹ siê przydaæ tylko do odrzucania czêœci pow³oki uszkodzonej w czasie wymiany ognia laserowego. I tylko po to trzyma³em je na pok³adzie „Niewolnika I”. – Fett potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Mo¿esz siê nim wysadziæ, ale jest za s³aby, ¿eby zniszczyæ ca³y statek. – Nie musi. – Bossk odsun¹³ siê ostro¿nie od krawêdzi w³azu. – Potrzebujê tylko odpowiednio du¿ej wyrwy w kad³ubie, ¿ebyœcie nie mieli szansy dotrzeæ do Kud’ara Mub’ata bez zatrzymania siê na doœæ gruntowny i d³ugi remont. A obaj wiemy, ¿e sprawa pojmania przez nas Trhina Voss’on’ta ju¿ siê rozesz³a. Chcia³byœ wisieæ w przestrzeni w powa¿nie uszkodzonym statku, podczas gdy ka¿dy ³owca nagród w galaktyce bêdzie próbowa³ ci zwin¹æ ten cenny towar? Boba Fett milcza³ przez kilka sekund, wreszcie skin¹³ g³ow¹. – W porz¹dku – rzek³. – Ubijê z tob¹ interes. Uaktywniê sekwencjê odpalenia kapsu³y i bêdziesz móg³ odlecieæ. Ale kiedy nasze œcie¿ki znów siê skrzy¿uj¹… b¹dŸ przygotowany na najgorsze. – Nie martw siê. Bêdê przygotowany. – Zabezpiecz z powrotem detonator i rzuæ mi go tutaj. – Chyba ¿artujesz – warkn¹³ Bossk. – Wy³¹czê detonator, kiedy ju¿ bêdê bezpiecznie w drodze. Ani sekundy wczeœniej. – Jak sobie ¿yczysz. – Boba Fett woln¹ rêk¹ siêgn¹³ w dó³ i z³apa³ Zuckussa pod ramiê. – ChodŸ, ty te¿ siê przejedziesz. – Co… co ty… – prycha³ przera¿ony Zuckuss, gdy Fett pcha³ go w stronê kapsu³y ratunkowej. – Ale… ale jesteœ mi winny… – W³aœnie sp³acam swój d³ug. – Z miotaczem przy skroni Zuckussa Boba Fett jednym celnym kopniakiem umieœci³ go w kapsule. – Pozwalam ci ¿yæ. Wnêtrze kapsu³y ledwie zdo³a³o pomieœciæ obu ³owców nagród. Krêgos³up Bosska wbija³ siê w zakrzywion¹ œcianê i sklepienie, jedno ramiê Zuckussa wgniata³o mu siê w mordê. Odepchn¹³ Zuckussa na bok i zacz¹³ hermetyzowaæ w³az. Pochwyci³ ostatnie spojrzenie mrocznego, przes³oniêtego wizjerem oblicza Fetta… i wyrzuci³ detonator na zewn¹trz w tej samej chwili, gdy w³az zamkn¹³ siê do koñca. 240

Sekwencja odpalenia ju¿ siê rozpoczê³a, jakby kapsu³a by³a archaiczn¹ metalow¹ kul¹ wystrzelon¹ z muszkietu przez cz³onka jakiegoœ prymitywnego plemienia. Potê¿na fala wstrz¹su spowodowana detonacj¹ wewn¹trz statku rzuci³a Bosskiem i Zuckussem o œcianê kapsu³y, która jednak bezpiecznie wyprysnê³a ze swojej nawy. – Po co to zrobi³eœ? – Szybkoœæ kapsu³y b³yskawicznie usunê³a j¹ ze strefy skutków wybuchu. Zuckuss otar³ krew z rozciêcia na czole i skuli³ siê pod œcian¹ w jednym koñcu ciasnej kabiny. – Gdyby eksplodowa³o o pó³ sekundy wczeœniej, nie zdo³alibyœmy siê odpaliæ! – I tak nie dalibyœmy rady uciec, gdyby Boba Fett zd¹¿y³ obróciæ statek i ustrzeliæ nas z dzia³a laserowego. – Bossk nachyli³ siê i oplót³ kolana muskularnymi ramionami. – Chcia³em siê tylko upewniæ, ¿e bêdzie mia³ zajêcie, dopóki nie znajdziemy siê poza zasiêgiem strza³u. – Jasne, to dobry pomys³. – Zuckuss zacz¹³ siê wierciæ, próbuj¹c wygospodarowaæ dla siebie trochê wiêcej miejsca we wnêtrzu kapsu³y. – Dla odmiany czujê, ¿e bêdê sobie musia³ poszukaæ jakiegoœ bardziej solidnego partnera – doda³ z niechêci¹. Jego owadzie oczy unios³y siê w górê, jakby szukaj¹c w otaczaj¹cej przestrzeni jakiejkolwiek wskazówki co do kierunku lotu kapsu³y. – Jak s¹dzisz, gdzie ta puszka nas wywiezie? – Kto wie? – O ile Bossk siê orientowa³, wybór miejsca przeznaczenia nie znajdowa³ siê w zakresie mo¿liwoœci tych urz¹dzeñ; zazwyczaj by³y one zaprogramowane tak, aby odszukaæ i namierzyæ najbli¿sz¹ nadaj¹c¹ siê do zamieszkania planetê. – Dowiemy siê, kiedy dolecimy. Mia³ ponur¹ pewnoœæ tylko w jednej sprawie: ¿e prêdzej czy póŸniej, w ten czy inny sposób, znajdzie powrotn¹ drogê do Boby Fetta. A wtedy zap³aci mi za wszystko, przysiêga³ sobie Bossk. Lepiej póŸno ni¿ wcale. Uszkodzenia nie by³y du¿e i ³atwo je by³o naprawiæ. Nast¹pi³ chwilowy spadek ciœnienia atmosfery na pok³adzie „Niewolnika I”, gdy powietrze zaczê³o uciekaæ przez otwór wybity przez detonator termiczny, rzucony przez Bosska w charakterze gestu po¿egnalnego. Jednak eksplozja uaktywni³a uk³ady zabezpieczenia homeostatycznego statku i zarówno konstrukcja pow³oki, jak i jej powierzchnia 16 – Spisek Xizora

241

w okolicy w³azu do kapsu³y ratunkowej zasklepi³y siê b³yskawicznie, niczym szybko goj¹ca siê rana na miêkkim ciele ¿ywej istoty. Zanim jeszcze wewnêtrzne ciœnienie statku zd¹¿y³o siê ustabilizowaæ, Boba Fett wzi¹³ siê do roboty, staraj¹c siê zminimalizowaæ skutki eksplozji. He³m mandaloriañskiej zbroi zawiera³ w³asne zasilanie w powietrze – wystarcza³o ono najwy¿ej na kilka minut, ale akurat tyle by³o mu potrzeba, ¿eby w porê dotrzeæ do pok³adowych zasobów tlenu. Teraz bardziej martwi³ siê o stan zdrowia swojego towaru w ³adowni statku. Trhin Voss’on’t zachowa wartoœæ tylko wtedy, jeœli pozostanie przy ¿yciu. Fett chwyci³ z jednej z szafek butlê z tlenem i b³yskawicznie przy³o¿y³ maskê tlenow¹ do twarzy dusz¹cego siê ju¿ Voss’on’ta. Powieki szturmowca trzepota³y przez chwilê, jakby szok spowodowany niedotlenieniem wystarczy³, aby przywróciæ mu przytomnoœæ, ale szybki cios w skroñ wystarczy³, aby znów bezpiecznie j¹ straci³. Koniecznoœæ zajêcia siê towarem odwróci³a uwagê Boby Fetta i uniemo¿liwi³a zrewan¿owanie siê odlatuj¹cemu Bosskowi. Tymczasem uszkodzenia „Niewolnika I” zosta³y zabezpieczone, a wszystkie systemy powróci³y do stanu stabilnoœci. Boba Fett poszed³ do kokpitu i stwierdzi³, ¿e po kapsule ratunkowej znikn¹³ wszelki œlad – zarówno w przestrzeni, jak i na ekranach skanerów. Te¿ dobrze, pomyœla³. Zemsta rzadko stanowi³a u niego cel sam w sobie, a tym razem zdecydowanie nie by³a warta zw³oki w podró¿y. Jeœli jeszcze kiedyœ natknie siê na Trandoszanina, zajmie siê nim staranniej. Na razie mia³ na g³owie inny niedokoñczony interes. Im szybciej dostarczy do miejsca przeznaczenia towar, zainkasuje nagrodê i siê ulotni, tym lepiej siê poczuje. Pod jednym wzglêdem Bossk mia³ racjê: im d³u¿ej tu zostanie, tym ³atwiej œci¹gnie na siebie uwagê innych ³owców nagród. Oczywiœcie, obroni³by siê przed nimi bez trudu, ale po co podejmowaæ niepotrzebne wysi³ki? Boba Fett pochyli³ siê nad uk³adami kontrolnymi statku, odczytuj¹c wskazania mierników i próbuj¹c z ich wskazañ oceniæ stan techniczny statku. W mniej ni¿ standardow¹ jednostkê czasu póŸniej zna³ ju¿ odpowiedŸ. Statek dotrze na miejsce, ale w bardzo kiepskim stanie. Po dok³adnym sprawdzeniu uszkodzonej czêœci przy u¿yciu przenoœnego zestawu do diagnostyki strukturalnej pow³oki Boba Fett opuœci³ ³adowniê i wróci³ do kokpitu. Komputer pok³adowy przetrawi³ cyfry, które Fett do niego wprowadzi³, i dokona³ analizy. Wyniki nie by³y dobre. „Niewolnikowi I” nie zagra¿a³o zniszczenie, ba, móg³ nawet podró¿owaæ bez ograniczeñ czasowych, 242

ale pod warunkiem ¿e z prêdkoœci¹ podœwietln¹. Eksplozja dokona³a sporych zniszczeñ w dyszach bocznych silników do precyzyjnych manewrów, znacznie ograniczaj¹c mo¿liwoœci i zwrotnoœæ statku. Naprê¿enia zwi¹zane z przeskokiem w prêdkoœæ nadœwietln¹ spowodowa³yby oderwanie od kad³uba wa¿nych powierzchni steruj¹cych. „Niewolnik I” dotar³by zapewne do sieci Kud’ara Mub’ata, ale jako kuœtykaj¹cy kaleka. Nie mia³ wyboru. Jeœli pozostanie w tym sektorze i zajmie siê naprawami, bêdzie ³atwym celem dla ka¿dego, kto ma na oku jego cenny ³adunek. Bezpieczeñstwo, niezbêdne do wy³adowania towaru, le¿y po drugiej stronie galaktyki… Bezpieczeñstwo… i ogromna sterta kredytów. Nie, nie ma ¿adnego wyboru. ¯adnego. Uwa¿nie i precyzyjnie zacz¹³ wprowadzaæ parametry do komputera nawigacyjnego, przygotowuj¹c siê do skoku w nadprzestrzeñ. – Odezwa³ siê wywiadowca – zameldowa³ specjalista ³¹cznoœci Czarnego S³oñca. – Statek Boby Fetta w³aœnie wyruszy³ z miejsca, gdzie widziano go po raz ostatni. – Bardzo dobrze – odpar³ ksi¹¿ê Xizor, odwracaj¹c siê od g³ównego iluminatora swojej kabiny na pok³adzie „Megiery”. W tej chwili widaæ by³o tylko usian¹ gwiazdami pustkê przestrzeni. – UprzedŸ wszystkich. Prawdopodobnie nied³ugo siê tu zjawi. – Jak pan sobie ¿yczy, sir. – Upewnij siê, ¿e wszyscy rozumiej¹ – Xizor na moment zatrzyma³ spojrzenie na podw³adnym, po czym powróci³ do kontemplacji jasnych punktów galaktyki. – Musimy byæ przygotowani na jego przyjêcie – doda³ i uœmiechn¹³ siê lekko. – W sposób, na jaki zas³uguje. Specjalista ³¹cznoœciowiec szybko skin¹³ g³ow¹ na znak zrozumienia i pospieszy³ wykonaæ rozkazy. Ksi¹¿ê Xizor skrzy¿owa³ ramiona na piersi i pogr¹¿ony w rozkosznych medytacjach do po³owy przys³oni³ oczy powiekami. Szybka œmieræ, ale pewna, pomyœla³. Có¿ mo¿e byæ lepszego dla kogoœ takiego jak Boba Fett?

243

ROZDZIA£

$

DZIŒ – Dowiedzia³aœ siê wszystkiego? – zapyta³ Boba Fett, spogl¹daj¹c przez ramiê na kobietê stoj¹c¹ w progu kokpitu. – Wszystkiego, co chcia³aœ wiedzieæ? Neelah potrz¹snê³a g³ow¹. – Postanowi³am, ¿e dam Dengarowi trochê odpocz¹æ – odpowiedzia³a. – Przerwa³ w najciekawszym momencie – doda³a, uœmiechaj¹c siê z³oœliwie. – W³aœnie mia³eœ zostaæ zabity. – Który to raz? – A co to ma za znaczenie? – na twarzy Neeli odmalowa³o siê coœ w rodzaju podziwu. – Opowiadanie twojej historii to bardzo d³ugie zajêcie. – Bywa³em tu i tam… – Teraz ju¿ nie musia³ bez przerwy zwracaæ uwagi na uk³ady sterownicze „Wœciek³ego Psa”. Kurs statku zosta³ ustawiony. – Jeœli inne istoty uwa¿aj¹ to za coœ niezwyk³ego, to ich sprawa. Ja po prostu zajmujê siê swoimi interesami. – Morderczymi interesami, jeœli wierzyæ temu, co s³ysza³am. – Takie jest ¿ycie. – Dla ciebie. – Tylko to siê liczy. Neelah obrzuci³a go spojrzeniem pe³nym niesmaku. – Zaczynam siê zastanawiaæ, czy przebywanie z tob¹ to dobry pomys³. – Wszystko jest wzglêdne – spokojnie odpowiedzia³ Fett. – Mo¿e ze mn¹ jesteœ teraz bezpieczniejsza ni¿ gdziekolwiek indziej. – Co masz na myœli? 244

– W galaktyce bardzo wiele siê teraz dzieje – Boba Fett ruchem g³owy wskaza³ na iluminator. – Przes³uchiwa³em w³aœnie informacje na g³ównych pasmach dostêpnych czêstotliwoœci. Szykuje siê wielka konfrontacja pomiêdzy Imperium a Sojuszem Rebeliantów… gdzieœ w pobli¿u Endora. Ca³e si³y Imperium zmierzaj¹ w kierunku tego punktu. Gdyby s¹dziæ z pozorów, mo¿e to byæ coœ wielkiego. I decyduj¹cego. – No to co? – Neelah nie wydawa³a siê wstrz¹œniêta. – Z tego, co mówi³ Dengar, wywnioskowa³am, ¿e zawsze jakoœ potrafi³eœ prze¿yæ, niezale¿nie od tego, kto by³ na wierzchu. – To siê udaje – odpar³ – jeœli w galaktyce jest wiêcej ni¿ jedna si³a d¹¿¹ca do dominacji. Wiele mo¿na dokonaæ pod samym nosem nawet takiego despoty jak Imperator Palpatine, o ile jego uwaga jest skupiona na przeciwniku doœæ silnym, aby stanowi³ dla niego wyzwanie. Sojusz Rebeliantów sprawi³ mu do tej pory wiele problemów, ale mam wra¿enie, ¿e szczêœliwa passa Rebeliantów dobiega koñca. Palpatine mia³ wiele okazji, ¿eby rozszyfrowaæ ich s³aboœci, i teraz zamierza ich zmia¿d¿yæ raz na zawsze. – A ty s¹dzisz, ¿e mu siê to uda? – Nie zak³ada³bym siê, ¿e nie – Boba Fett z powrotem odwróci³ fotel pilota do pulpitu sterowniczego. – A kiedy to ju¿ siê stanie, galaktyka stanie siê miejscem znacznie zimniejszym, bardziej ponurym i zabójczym. Cokolwiek sobie myœlisz, jestem przynajmniej wolnym strzelcem i motywuje mnie wy³¹cznie zysk. Z Imperatorem Palpatine’em jest nieco inaczej. Obejrza³ siê przez ramiê. Neelah powoli skinê³a g³ow¹, pogr¹¿ona we w³asnych myœlach. Fett wiedzia³, ¿e ocenia swoje szanse prze¿ycia w takiej galaktyce, jak¹ jej opisa³. Czu³, ¿e dziewczyna nie jest na tyle g³upia, ¿eby ¿ywiæ jakiekolwiek nadzieje. Wiedzia³ jednak, ¿e to jej nie powstrzyma. Podobnie jak nie powstrzyma jego. Boba Fett nie musia³ siê ogl¹daæ, aby wyczuæ, ¿e znowu jest sam w kokpicie. Neelah wróci³a do ³adowni statku. Rozpar³ siê wygodnie w fotelu pilota i p³asko po³o¿y³ d³onie na porêczach. Wkrótce „Wœciek³y Pies” dotrze do kresu swojej podró¿y. Teraz pozosta³o mu ju¿ tylko czekanie w pe³niej gotowoœci. To – i pewnoœæ œmierci. Swojej… lub tej drugiej istoty. Podobnie jak to by³o kiedyœ, gdy jego w³asny statek, „Niewolnik I”, wci¹gn¹³ go w pu³apkê. Pu³apkê, w której on, Boba Fett, mia³ zgin¹æ. 245

Przymkn¹³ oczy pod os³on¹ wizjera i pogr¹¿y³ siê w mroku w³asnej przesz³oœci. Zastanawia³ siê, ile razy jeszcze przyjdzie mu umrzeæ… nie umieraj¹c. Pewnego dnia wszystko siê skoñczy. Ale jeszcze nie teraz, pomyœla³. Jeszcze nie.

246

PODZIÊKOWANIA

Autor pragnie podziêkowaæ Sue Rostoni za redakcjê, Michaelowi Stackpole’owi za opiniê znawcy broni oraz Geri Jeter, absolwentce gemmologii, za porady dotycz¹ce kamieni szlachetnych.

247