37. Jeter K W - Mandalorianska zbroja

K. W. Jeter - Mandaloriañska zbroja

6

ROZDZIA£



DZIŒ... RÓWNOLEGLE DO WYDARZEÑ

POWROTU JEDI

¯ywi s¹ zawsze wiêcej warci ni¿ martwi. To by³a jedna z generalnych zasad podrêcznika ³owców nagród – je¿eli taki istnia³. Dengar nie musia³ jej sobie przypominaæ, przeczesuj¹c posêpne, k³uj¹ce oczy s³onecznym blaskiem przestrzenie Morza Wydm. W tej chwili jednak znajdowa³ wy³¹cznie trupy, co nie wró¿y³o zbyt dobrze, bior¹c pod uwagê zerowy stan jego konta. Zrobi³bym lepiej, pomyœla³, gdybym siê wyniós³ z tej ¿a³osnej planety. Tatooine nie przynios³a mu wiêcej szczêœcia ni¿ innym uwiêzionym na niej istotom myœl¹cym. Niektóre planety ju¿ takie s¹... I tak musia³ przyznaæ, ¿e mia³ mniejszego pecha ni¿ co poniektórzy. Zw³aszcza wtedy, gdy stawiaj¹c na osypuj¹cym siê zboczu wydmy kolejny utrudzony krok nog¹ w ochraniaczu, poczu³ d³oñ zaciskaj¹c¹ mu siê wokó³ kostki i powalaj¹c¹ go na ziemiê. – Co u licha... – jego pe³en zdumienia okrzyk zamilk³, zanim zd¹¿y³ wzbudziæ echo pomiêdzy wydmami. Przetoczy³ siê na plecy i wyszarpn¹³ blaster z kabury. Nie wystrzeli³ jednak, kiedy zobaczy³, co uczepi³o siê jego nogi. Przewracaj¹c siê wyrwa³ z lotnych piasków, które utworzy³y p³aski grób, rêkê jednego z martwych osobistych ochroniarzy Jabby. Zaprogramowane odruchy rêkawicy bojowej wojownika sprawi³y, ¿e martwa d³oñ zacisnê³a siê wokó³ kostki Dengara jak pu³apka na pustynnego szczura. Dengar schowa³ broñ do kabury, usiad³ i zacz¹³ odrywaæ od buta zaciœniête palce. 7

– Trzeba siê by³o trzymaæ od niego z daleka – powiedzia³ na g³os. Œwiszcz¹cy wiatr hulaj¹cy po Morzu Wydm ods³oni³ puste oczodo³y martwego ochroniarza. – Tak jak ja. – Mieszanie siê w spory innych istot zawsze Ÿle siê koñczy³o. Eksploduj¹ca barka ¿aglowa Jabby pogrzeba³a ca³y kontyngent najtwardszych najemników galaktyki, w tym wielu ³owców nagród. Gdyby byli choæ w po³owie tak sprytni, jak twardzi, Dengar nie przeczesywa³by teraz pustyni w poszukiwaniu ich broni, zbroi i innych nadaj¹cych siê do u¿ycia szcz¹tków. Uwolni³ but i wsta³. – Mo¿e nastêpnym razem bêdziesz mia³ wiêcej szczêœcia – powiedzia³ do trupa. Jego rada przysz³a jednak za póŸno, by sprawiæ tamtemu ró¿nicê. Dengar zarejestrowa³ w swoim banku pamiêci wygl¹d zw³ok z zaciœniêtymi palcami i ustami pe³nymi piachu, jako kolejny dowód tego, o czym od dawna wiedzia³: ten, kto przychodzi po bitwie, sprz¹ta to, co po niej zosta³o. I to na wiele ró¿nych sposobów. Sta³ na szczycie wydmy, os³aniaj¹c oczy przed blaskiem podwójnych s³oñc Tatooine, i przygl¹da³ siê pochy³oœci zbocza. Zw³oki innych wojowników i stra¿ników, rozci¹gniête pomiêdzy ska³ami lub na wpó³ zakopane w piachu, jak te, które zostawi³ teraz za sob¹, wskazywa³y, ¿e dotar³ do cichego i martwego epicentrum ca³ego wydarzenia, którego tak m¹drze zdo³a³ unikn¹æ. Inne dowody: szcz¹tki i od³amki, pozosta³oœci wraku repulsorowej barki ¿aglowej, która s³u¿y³a Jabbie za lataj¹c¹ salê tronow¹, zaœmieca³y okoliczne wydmy. Fragmenty palankinu, os³aniaj¹cego olbrzymie cia³o Jabby przed po³udniowym s³oñcem, szarpane teraz przez gor¹cy wiatr – ogieñ blasterów i si³a uderzenia o ziemiê zamieni³y kosztown¹ sorderiañsk¹ tkaninê w zszargane szmaty. Dengar zobaczy³ kolejne cia³a stra¿ników Jabby, wciœniête twarzami w gor¹cy piasek, pozbawione broni, któr¹ zd¹¿yli rozkraœæ Jawowie. Ju¿ nigdy nie bêd¹ walczyæ w obronie trzês¹cego siê cielska swojego szefa. Nawet w tym suchym upale Dengar czu³ mdl¹c¹ woñ œmierci. Zapach dobrze znany – pracowa³ jako ³owca nagród i najemnik dostatecznie d³ugo, by siê z nim oswoi栖 nie towarzyszy³a mu jednak inna woñ, któr¹ spodziewa³ siê tu wyczuæ: pieniêdzy. Zacz¹³ schodziæ w dó³ zbocza w stronê odleg³ego wraku. Kiedy tam w koñcu dotar³, nigdzie dooko³a nie zauwa¿y³ œladu cia³a Jabby. Nie zdziwi³o go to, kiedy tak dŸga³ gruz z³amanym 8

metalowym prêtem jak kos¹. Nied³ugo po bitwie zobaczy³ odlatuj¹cy st¹d huttañski transportowiec; to on w³aœnie naprowadzi³ go na to miejsce. Niew¹tpliwie gdzieœ tutaj znajdowa³y siê zw³oki Jabby. Huttowie mogli sobie byæ chciwymi, wiecznie g³odnymi kredytów zwa³ami sad³a – Dengar w pewnym sensie podziwia³ te ich cechy – ale nie mo¿na im by³o odmówiæ pewnej lojalnoœci w stosunku do pobratymców. Wiadomo – zabij Hutta, a znajdziesz siê po uszy w gnoju nerfa. Nie by³a to zreszt¹ kwestia ewentualnych ciep³ych uczuæ, jakie Huttowie mogliby ¿ywiæ w stosunku do przedstawicieli swojej rasy, tylko raczej przejaw ich s³ynnej megalomanii w po³¹czeniu ze zdrowym instynktem samozachowawczym. I to by by³o na tyle, jeœli chodzi o Luke’a Skywalkera i resztê jego bandy, pomyœla³ Dengar, gdy koniec jego prêta natrafi³ na lepki i obrzydliwy dowód œmierci Jabby. Tak jakby ta ¿a³osna banda rebeliantów nie mia³a doœæ problemów z Imperium, poluj¹cym na nich po ca³ej galaktyce – teraz do przedstawicieli w³adzy do³¹czy te¿ liczny klan pobratymców Jabby. Dengar pokrêci³ g³ow¹ – nie spodziewa³ siê, ¿e ten Skywalker i jego kumpel Han Solo tak bardzo zlekcewa¿¹ sk³onnoœæ Huttów do chowania urazy. Nawet bez rozk³adaj¹cego siê pod ¿arem dwóch s³oñc trupa Jabby, miejsce œmierdzia³o niemi³osiernie. Dengar uniós³ ciê¿ki ³añcuch, zakoñczony poskrêcanym ogniwem, osmalonym i nadtopionym ogniem blastera. Kiedy ostatni raz widzia³ te ¿elazne pêta, jeszcze w pa³acu Jabby, by³y przymocowane do metalowego ko³nierza na szyi ksiê¿niczki Leii. Teraz pokrywa³ je wyschniêty nalot ohydnej wydzieliny œlinowej Jabby. Jabba musia³ mieæ nielekk¹ œmieræ, pomyœla³ Dengar puszczaj¹c ³añcuch, bo i sam by³ nielekki. Dowiedzia³ siê o bitwie od kilku ocala³ych stra¿ników, którzy zdo³ali dowlec siê do pa³acu. Kiedy Dengar stamt¹d wychodzi³, by udaæ siê na pustkowia Morza Diun, wiêkszoœæ pozosta³ych w pa³acu zbirów i opryszków by³a zajêta rozbijaniem beczu³ek wina, znalezionych w ch³odnych, wilgotnych piwnicach pod pa³acem. Zamierzali w orgii pijañstwa utopiæ ¿a³oœæ i smutek, ¿e nie figuruj¹ ju¿ na liœcie p³ac Jabby. – Tak, ty te¿ jesteœ wolny. – Dengar uniós³ nie naruszon¹ kapsu³ê delikatesow¹, któr¹ wykopa³ czubkiem buta. ¯ywy rarytas w jej wnêtrzu – truflit, jeden z ulubionych przysmaków Jabby – skroba³ o ceramiczn¹ pokrywê kapsu³y z wyt³oczon¹ na niej charakterystyczn¹ pieczêci¹ firmy Fhnark i Spó³ka z napisem 9

„Delikatesy” i sloganem reklamowym „Zaspokajamy najbardziej zdegenerowane apetyty w galaktyce”. – Jeœli w ogóle wiesz, co to znaczy. – Jego w³asne gusta kulinarne nie obejmowa³y paj¹kowatych, ociekaj¹cych galaret¹ stworzeñ w rodzaju truflita; przycisn¹³ palec w rêkawicy do zamka kapsu³y i otworzy³ j¹. Od¿ywczy gaz, podtrzymuj¹cy przy ¿yciu truflita przez ca³¹ drogê z planety, na której siê narodzi³ – gdziekolwiek siê znajdowa³a – wydosta³ siê z sykiem z kapsu³y. – Ciekawe, jak d³ugo tu po¿yjesz. – Truflit wypad³ na piach, wdrapa³ siê na but Dengara i pomkn¹³ w stronê nastêpnej wydmy. Dengar wyobrazi³ sobie JeŸdŸca Tusken, który znajduje na piasku tê egzotyczn¹ smakowitoœæ, kompletnie zaskoczony jej widokiem. Na wydmach zosta³ jeden spory fragment wraku, zbyt du¿y, by Jawowie zdo³ali go wyszabrowaæ. Twardy durastalowy kil barki ¿aglowej, sczernia³y od wybuchu, który zniszczy³ pozosta³¹ czêœæ kad³uba, wyrasta³ pod ostrym k¹tem z miejsca, gdzie rufê pogrzeba³o skalne rumowisko. Dengar obmaca³ wypuk³¹ metalow¹ powierzchniê prawie metrowej szerokoœci, po czym wspi¹³ siê wy¿ej a¿ na szcz¹tki dziobu, z którego pozosta³o tylko o¿ebrowanie, stercz¹ce w górê ku bezchmurnemu niebu. Otoczy³ ramieniem jedn¹ z belek, a drug¹ rêk¹ wysup³a³ zza paska elektrolornetkê i przysun¹³ do oczu. Na dolnej krawêdzi pola widzenia zmienia³y siê cyfry lokatora zasiêgu, gdy bada³ horyzont. Bezcelowa podró¿, pomyœla³ z niesmakiem Dengar. Wychyli³ siê mocniej znad belki, nadal przepatruj¹c pustyniê przez lornetkê. Jego kariera jako ³owcy nagród nigdy nie by³a tak b³yskotliwa, ¿eby nie musia³ czasem grzebaæ w resztkach po innych, tak jak teraz. Cz³owiekowi nie³atwo by³o utrzymaæ siê w tym fachu, bior¹c pod uwagê niezliczone inne gatunki zamieszkuj¹ce galaktykê, które siê nim trudni³y – a wszystkie paskudniejsze i bardziej bezwzglêdne od niego; na domiar z³ego by³y jeszcze roboty. By³ wiêc przyzwyczajony do grzebania w odpadkach jak padlino¿erca. Nie by³oby Ÿle, gdyby uda³o mu siê znaleŸæ choæby jednego rozbitka. Mo¿e zap³aci³by mu za ratunek albo sk³oni³ krewnych czy wspó³pracowników do wymiany za okup. Dwór œwiêtej pamiêci Jabby by³ bogaty i oferowa³ wiele mo¿liwoœci zarobku, œci¹ga³y wiêc tam nie tylko lokalne szumowiny z Tatooine. Jednak szcz¹tki, które tutaj znalaz³ – kilka przetrz¹œniêtych ju¿ i po³amanych fragmentów barki ¿aglowej i towarzysz¹cych jej jako eskorta skoczków – to wszystko nie by³o warte nawet dwóch 10

sztabek o³owiu. Je¿eli znajdowa³o siê tu coœ, co mia³o jak¹kolwiek wartoœæ, ju¿ dawno odholowali to Jawowie swoimi powolnymi, g¹sienicowymi czo³gami piaskowymi, pozostawiaj¹c za sob¹ same koœci i bezwartoœciowe odpadki. Równie dobrze mogê tu zostaæ, pomyœla³. I zaczekaæ. Pos³a³ narzeczon¹, Manaroo, na pok³adzie swojego statku, „Karz¹cej Rêki”, wysoko w górê, na rekonesans okolicznych terenów. Nied³ugo dziewczyna zakoñczy zadanie i wróci, ¿eby go zabraæ. Rozpamiêtywa³ przez chwilê swoj¹ frustracjê, która momentalnie ust¹pi³a miejsca zaskoczeniu, kiedy kil barki nagle wyprostowa³ siê prawie do pionu. Pasek elektrolornetki wbi³ mu siê w gard³o, gdy urz¹dzenie polecia³o do ty³u. Trzyma³ siê obur¹cz belki, która poszybowa³a w górê celuj¹c w niebo, tak kurczowo, jakby by³ na miotanym sztormem oceanie, a nie na piaszczystej pustyni. Osmalony metal obracaj¹cego siê kilu ze zgrzytem otar³ siê o magazynki z amunicj¹ na jego piersi. Dengar patrzy³, jak otaczaj¹ce go wydmy faluj¹ powolnym, sejsmicznym rytmem w kontrapunkcie do ruchu szcz¹tków barki, poszarpanych klifów ska³ stercz¹cych z piasku i osypuj¹cych siê wydm, wœród wzbijaj¹cych siê w niebo i przes³aniaj¹cych s³oñca ob³oków py³u. Zbocza wydm wokó³ wraku wypiêtrza³y siê coraz bardziej stromo, jak lejek z czarn¹ dziur¹ w œrodku. Jeszcze jeden wstrz¹s pod powierzchni¹ planety zako³ysa³ kilem na boki z tak¹ si³¹, ¿e Dengar o ma³o nie wypuœci³ z r¹k trzymanej belki. Straci³ oparcie pod stopami; spojrza³ w dó³, poni¿ej w³asnych butów, i na samym dnie piaskowego leja zobaczy³ biegn¹cy koliœcie rz¹d zêbów. Dengar wymamrota³ przekleñstwo w ojczystym jêzyku. Ty pokopany idioto, przekl¹³ sam siebie i w³asn¹ g³upotê, przez któr¹ tkwi³ teraz w powietrzu bez mo¿liwoœci ucieczki. Nie wzi¹³ pod uwagê, jakiego potwora mog³a obudziæ jego obecnoœæ – ani jak g³odnego. Wielka Jama Carcoona otwiera³a siê coraz szerzej; piasek i ¿wir wirowa³y wokó³ œlepego, ¿ar³ocznego monstrum zwanego Sarlackiem, które j¹ zamieszkiwa³o. Kwaœny smród zaatakowa³ nozdrza Dengara jak wiatr, gorêtszy ni¿ jakiekolwiek wichry smagaj¹ce pustyniê. Rzut oka dooko³a przekona³ Dengara, ¿e kil barki zsun¹³ siê w dó³ leja i zatrzyma³ na wyrastaj¹cej z piasku skale. Odwróci³ twarz i przycisn¹³ do ramienia, by os³oniæ j¹ przed deszczem od³amków rozpadaj¹cego siê wraku; wiêksze fragmenty uderza³y o stoki 11

Jamy, wpadaj¹c jeden za drugim w rozwart¹ paszczê. Kil, œciskany spoconymi d³oñmi Dengara, szarpn¹³ gwa³townie, gdy koniec belki skosi³ górn¹ czêœæ podtrzymuj¹cej go ska³y. Belka przechyli³a siê gwa³townie do ty³u, z Dengarem dyndaj¹cym niebezpiecznie na jej koñcu zaledwie kilka metrów nad gard³em Sarlacka. Rozpaczliwym wyrzutem nogi zdo³a³ zaczepiæ najpierw jeden, a po chwili drugi but o wrêgê. Podci¹gn¹³ siê, obejmuj¹c mocno w¹sk¹ metalow¹ belkê nogami i dŸwign¹³ w górê, a potem skoczy³ i wbi³ zakrzywione palce w krawêdŸ piaskowego leja. Uderzy³ brzuchem o zbocze; piasek osuwa³ siê spod jego d³oni, a on kopa³ i bi³ rêkami, i czo³ga³ siê w górê, ku jasnemu i czystemu niebu. Stêkaj¹c z wysi³ku, zdo³a³ trafiæ klatk¹ piersiow¹ poza brzeg leja. Potem wydŸwign¹³ z pu³apki resztê cia³a, by w koñcu ciê¿ko przetoczyæ siê na plecy. Jawowie maj¹ pecha, tylko to przysz³o mu do g³owy, kiedy le¿a³ nieruchomo na piasku. Obejmowa³ siê ramionami i czeka³, a¿ pustynny potwór zakopie siê ponownie w piaskach Tatooine. Byæ mo¿e wrak kry³ w sobie coœ cennego, ale je¿eli ci mali œmieciarze nie zanurkuj¹ do gard³a Sarlacka, ewentualne skarby wymkn¹ im siê z rêki. Morze Wydm ucich³o. Dengar poczeka³ minutê, odmierzan¹ coraz spokojniejszym biciem w³asnego serca, i dopiero wtedy wsta³. Sarlacc najprawdopodobniej schowa³ ³eb pod ziemiê, zajêty trawieniem fragmentów wraku, które po³kn¹³. Dengar uzna³, ¿e jeœli siê pospieszy, starczy mu czasu, by oddaliæ siê na bezpieczn¹ odleg³oœæ. Otrzepa³ piasek z ubrania i zacz¹³ wspinaæ siê na zbocze pobliskiej wydmy. Trzy wydmy dalej zatrzyma³ siê, zasapany. Ku swojemu zaskoczeniu zauwa¿y³, ¿e fragmenty wraku – niemal nieodró¿nialne ju¿ w tej chwili elementy barki ¿aglowej Jabby Hutta – nadal tkwi¹ w œrodku jamy. Po chwili oœwieci³a go prawda. Potwór jest martwy, pomyœla³. Coœ – lub ktoœ – zdo³a³o zabiæ Sarlacka. Odór zgnilizny, który wyczu³ wczeœniej, pochodzi³ od rozdartego truch³a potwora, widocznego pod wrakiem. Wyczuwalne do tej pory z³oœliwe ¿ycie, ukryte pod powierzchni¹ pustyni, zgas³o. Tylko drobne od³amki wraku, których formy ani przeznaczenia nie sposób by³o ju¿ rozpoznaæ, i kilka powalonych twarz¹ do ziemi trupów le¿a³o bez³adnie wokó³ jamy. Smród zalatuj¹cy od leja w zboczu wydmy sk³oni³ Dengara do marszu w przeciwnym kierunku, w stronê pa³acu Jabby. Ten 12

moment by³ równie dobry jak ka¿dy inny, ¿eby sprawdziæ pog³oski na temat tego, czym sta³ siê pa³ac po œmierci swojego w³aœciciela. Orgiastyczna uczta urz¹dzona przez uwolnionych s³ugusów Jabby dopiero siê rozpoczyna³a, gdy Dengar wychodzi³ z odpychaj¹cej, pozbawionej okien kryjówki Hutta. Gdyby pa³ac rzeczywiœcie opustosza³ – a kr¹¿¹ce na ten temat plotki przeczy³y sobie nawzajem – grube mury jego wewnêtrznych komnat zapewni³yby mu bezpieczne schronienie na czas, kiedy noc z jej niebezpieczeñstwami obejmie w posiadanie Morze Wydm, dopóki Manaroo nie przyleci, by go stamt¹d zabraæ. Równie dobrze móg³ wprawdzie przeczekaæ we w³asnej kryjówce, wyciêtej w otaczaj¹cych pustyniê skalnym pierœcieniem górach i pe³nej zapasów na czarn¹ godzinê. W pa³acu móg³ jednak spotkaæ kogoœ z dawnego dworu Jabby, na przyk³ad jego kamerdynera, Biba Fortunê, czy innych by³ych podw³adnych Hutta, szukaj¹cych sposobów wzbogacenia siê na œmierci dawnego pracodawcy. Wybitne umys³y, pomyœla³ Dengar z szyderczym uœmiechem, maj¹ czêsto podobne pomys³y. A chciwe umys³y – zawsze. Jeszcze raz obejrza³ horyzont przez elektrolornetkê. Jedno ze s³oñc zaczyna³o ju¿ zachodziæ, rozci¹gaj¹c jego cieñ padaj¹cy na pustkowie. W³aœnie mia³ wy³¹czyæ lornetkê, gdy coœ przyci¹gnê³o jego uwagê. Ten wygl¹da, jakby zebra³ najgorsze razy, pomyœla³ Dengar, obserwuj¹c zw³oki le¿¹ce o jakieœ piêædziesi¹t metrów od niego twarz¹ do góry. Dengar widzia³ wyraŸnie przód he³mu z w¹sk¹ szczelin¹ wizyjn¹. By³ to jedyny element stroju le¿¹cego, który wygl¹da³ na nieuszkodzony. Ca³a reszta chyba nie tyle sp³onê³a, ile zosta³a wytrawiona w kwaœnej k¹pieli, która sprowadzi³a mundur i zbrojê do kupy poszarpanych szmat i skorodowanych, wyszczerbionych p³ytek metalu i sztucznego tworzywa. Dengar pokrêci³ soczewkami lornetki, przybli¿aj¹c obraz. Zastanawia³ siê nad przyczyn¹, która mog³a wywo³aæ tak zabójczy skutek. Chwileczkê, pomyœla³. Rozci¹gniête cia³o wype³ni³o teraz ca³e pole widzenia lornetki. Chyba nie tak ca³kiem zabójczy. Dengar zauwa¿y³, ¿e pierœ le¿¹cego porusza siê s³abo, unosz¹c siê i opadaj¹c, jakby jej w³aœciciel z trudem walczy³ o ka¿dy oddech. Pó³nagi osobnik, kimkolwiek by³, niew¹tpliwie jeszcze ¿y³. Przynajmniej na razie. No, temu warto przyjrzeæ siê z bliska. Dengar wcisn¹³ lornetkê za pas. Choæby z czystej ciekawoœci – odleg³a postaæ wygl¹da³a, jakby odkry³a ca³kiem nowy, nie znany dot¹d Dengarowi sposób 13

utraty ¿ycia. Jako ³owca g³ów i cz³owiek zawodowo zajmuj¹cy siê przemoc¹, Dengar by³ ¿ywotnie zainteresowany t¹ kwesti¹. Spojrza³ przez ramiê i zobaczy³, jak jego statek – „Karz¹ca Rêka” – opada na ziemiê kilka kilometrów od niego z wysuniêtymi kotwicami cumowniczymi. Za sterami statku siedzia³a jego narzeczona, Manaroo. To dobrze, pomyœla³. Bêdzie mog³a mu pomóc teraz, kiedy stwierdzi³, ¿e nie zagra¿a jej bezpoœrednie niebezpieczeñstwo. Nie przeszkadza³o mu, ¿e nara¿a w³asne ¿ycie, ale jej ¿ycie to co innego. Balansuj¹c rêkami wyci¹gniêtymi na boki, schodzi³ zboczem w stronê tajemniczej ludzkiej postaci, któr¹ zauwa¿y³ przez lornetkê. Mia³ nadziejê, ¿e osobnik bêdzie jeszcze ¿y³, kiedy do niego dotrze. Ten rodzaj œmierci jest naprawdê okropny... Gdzieœ poza bez³adn¹ pl¹tanin¹ myœli i obrazów s³ysza³ w pamiêci obleœny g³os Jabby, który obiecywa³ komuœ nieznane dot¹d mêki bólu, nieznoœnego i nie koñcz¹cego siê, który potrwa tysi¹ce lat. Ten stary, t³usty œlimak mia³ racjê, przynajmniej w pewnym stopniu, musia³ przyznaæ umieraj¹cy mê¿czyzna. A mo¿e ju¿ martwy? Nie potrafi³ tego rozstrzygn¹æ. Ten los – nieskoñczenie powolne wytrawianie, cz¹steczka po cz¹steczce, skóry i zakoñczeñ nerwowych – przeznaczony by³ komu innemu. Umieraj¹cemu mê¿czyŸnie wyda³o siê nie bardziej niesprawiedliwe ni¿ inne paradoksy okrutnego wszechœwiata, ¿e cierpi za kogoœ innego. Czy te¿ cierpia³. Bo Hutt musia³ zostaæ Ÿle poinformowany na temat tego, jak d³ugo potrwa mêka rozpuszczanego cia³a. Kilka sekund wystarcza³o z nawi¹zk¹, by z niezwyk³¹ wyrazistoœci¹ przeformu³owaæ dotychczasow¹ definicjê bólu: w ca³kowitym mroku kwasy zaczê³y przes¹czaæ siê przez ubranie, k¹saj¹c cia³o tysi¹cem eksploduj¹cych s³oñc. A kolejnych kilka sekund, a potem minut i godzin – a mo¿e dni czy lat? – które po nich nast¹pi³y, rzeczywiœcie wydawa³o siê rozci¹gaæ w nieskoñczonoœæ... A¿ przyszed³ koniec. Ból, silniejszy ni¿ kiedykolwiek odczu³ na w³asnej skórze albo zada³ swoim ofiarom, usta³, zast¹piony zamglon¹ i otêpia³¹ œwiadomoœci¹ wys¹czaj¹cych siê z niego powoli si³ ¿yciowych. W porównaniu z poprzednimi doznaniami by³a to ulga porównywalna z zaœniêciem na satynowych poduszkach 14

wype³nionych miêkkim pierzem. Nawet œlepota – nieprzenikniona noc – ust¹pi³a przymglonemu œwitowi. Umieraj¹cy mê¿czyzna nadal nic nie widzia³, ale wyczuwa³ przez szczelinê he³mu i wilgotne szmaty okrywaj¹ce cia³o nie daj¹ce siê z niczym pomyliæ ciep³o s³oñca na twarzy i poparzonej skórze piersi. Byæ mo¿e, pomyœla³, potwór siêgn¹³ nieba i po³kn¹³ je. Gdy spada³ w dó³ pomiêdzy szeregami ostrych zêbów, olbrzymia gêba wyda³a mu siê dostatecznie du¿a, by je pomieœciæ. Czu³ pod plecami ¿wir i piasek, przesi¹kniêty jego w³asn¹ krwi¹. To musia³ byæ jakiœ rodzaj dotykowych omamów. Nie wierzy³ w ¿adnych bogów, którym móg³by za to podziêkowaæ, ale b³ogos³awi³ ulgê ob³êdu... Œwiat³o na twarzy przyblad³o; ró¿nica temperatur pozwoli³a mu rozpoznaæ rozmiar pochylaj¹cego siê nad nim cienia. Zastanawia³ siê, jak¹ te¿ now¹ wizjê zeœle mu jego sko³atany mózg. W brzuchu bestii byli te¿ inni – wiedzia³ o tym. Kiepskie towarzystwo, uzna³ umieraj¹cy. Równie dobrze móg³ mieæ omamy s³uchowe, s³yszeæ g³osy tych, którzy zaraz mieli byæ strawieni; pomog³oby mu to przetrwaæ d³ugie, nie koñcz¹ce siê godziny, zanim atomy jego cia³a uwolni¹ siê od siebie. Jeden z g³osów, który us³ysza³, nale¿a³ do niego samego: – Pomó¿... – Co siê sta³o? Rozeœmia³by siê, gdyby nie to, ¿e ka¿de drgniêcie odartych ze skóry miêœni sprawia³o straszny ból, wpychaj¹c go w pustkê zapomnienia. Czy to mog³a byæ halucynacja? – Sarlacc... po³kn¹³ mnie. – S³owa wydawa³y siê wydobywaæ mimo woli. – Zabi³em go... wybuch... Us³ysza³ teraz drugi g³os, kobiecy: – On umiera. Znów odezwa³ siê mêski g³os, prawie szept: – Manaroo, czy wiesz, kto to jest? – Nie obchodzi mnie to. Pomó¿ mi wnieœæ go do œrodka. – Zas³oni³ go cieñ kobiety. Nagle poczu³, ¿e ktoœ go unosi, a brud i ¿wir osypuje siê z jego sponiewieranego ubrania. Nastêpne doznanie – ktoœ zarzuci³ go sobie na szerokie plecy, przytrzymuj¹c d³oni¹ w pasie. Umieraj¹cy mê¿czyzna poczu³ wstyd. Tyle razy wczeœniej stawa³ twarz¹ w twarz z perspektyw¹ w³asnej œmierci – niewa¿ne, czy bolesnej – a œwiadomoœæ, jak niewiele znaczy ten fakt, dodawa³a mu si³y. A teraz jakaœ 15

s³aba cz¹stka w nim samym wzywa³a na pomoc tê ¿a³osn¹ fantazjê o ratunku. Lepiej umrzeæ, pomyœla³, ni¿ ¿yæ w strachu przed œmierci¹. – Trzymaj siê! – to wizja podsunê³a mu ten g³os. – Zabiorê ciê w bezpieczne miejsce. Mê¿czyzna znany jako Boba Fett wyczu³ wahad³owy rytm kroków – wra¿enie, ¿e jest niesiony po skalistym pod³o¿u. Wzrok wróci³ mu na chwilê, a œlepota ust¹pi³a, pozwalaj¹c mu w krótkim przeb³ysku œwiadomoœci zobaczyæ w³asn¹ rêkê, bezw³adn¹ i zwisaj¹c¹, która zostawi³a na piasku œlady krwi. Wtedy to w³aœnie zdecydowa³, ¿e to, co widzi i czuje, nie jest halucynacj¹. I ¿e nadal ¿yje.

16

ROZDZIA£

Niewielki obiekt, poruszaj¹cy siê o w³asnym napêdzie przez zimny, miêdzygwiezdny przestwór, min¹³ w koñcu granice czujników wokó³ planety. Kuat poczu³, ¿e hiperprzestrzenny pos³aniec zbli¿a siê do nich, zanim jeszcze jego szef ochrony przyszed³ poinformowaæ go, ¿e kapsu³a zosta³a przechwycona. Potrafi³ precyzyjnie wyczuwaæ obecnoœæ tworów mechanicznych, od najmniejszych nanosporoidów po konstrukcje zdolne unicestwiæ ca³e planety. Ta wrodzona umiejêtnoœæ by³a charakterystyczna dla jego rodziny i doskonali³a siê z pokolenia na pokolenie. – Przepraszam, panie in¿ynierze – rozleg³ siê za nim s³u¿alczy g³os – ale prosi³ pan, ¿eby niezw³ocznie zawiadomiæ, kiedy jednostki ³¹cznoœci pozasystemowej odbior¹ jakikolwiek œlad. Œlad pañskiej... przesy³ki. Kuat odwróci³ siê od wielkiego, wypuk³ego iluminatora i rozpoœcieraj¹cego siê za nim widoku pustki upstrzonej œwiate³kami gwiazd. Daleko za odleg³¹ orbit¹ planety, która nosi³a jego rodowe imiê, w pole widzenia wchodzi³o w³aœnie zamglone ramiê jednej z najpiêkniejszych spiralnych mg³awic galaktyki. Stara³ siê nie przegapiaæ takich rzeczy; przypomina³y mu, ¿e wszechœwiat i wszelkie jego wytwory by³y tylko maszyn¹ nie ró¿ni¹c¹ siê od innych. Nawet tworz¹ce je atomy, jeœli pomin¹æ chaos zasady nieoznaczonoœci i zniekszta³caj¹cego wp³ywu obserwatora, tyka³y niczym staro¿ytne, prymitywne chronometry. I nie tylko one, powiedzia³ sobie w duchu Kuat... nie po raz pierwszy. Duch ludzki nie ró¿ni siê od nich zanadto. Jest równie mechaniczny, choæ niematerialny w swojej naturze. 2 – Mandaloriañska zbroja

17

– Doskonale. – Pog³aska³ jedwabist¹ sierœæ felinksa usadowionego na jego ramieniu. Zwierzê wyda³o g³êboki, ledwie s³yszalny pomruk zadowolenia, gdy d³ugie, precyzyjne palce jego pana odnalaz³y odpowiednie miejsce za spiczastymi uszami. – Dok³adnie tego oczekiwa³em. Maszyny, nawet te skonstruowane w Zak³adach Stoczniowych Kuat, nie zawsze funkcjonowa³y jak nale¿y; przypadkowe zmienne dzia³a³y czasami jak przys³owiowy piasek w trybach. Sprawia³o mu przyjemnoœæ – czêst¹, ale wcale przez to nie mniejsz¹ – kiedy sprawy toczy³y siê zgodnie z planem. – Czy macie jakieœ odczyty zawartoœci przesy³ki? – Na razie nie. – Fenald, szef ochrony, mia³ na sobie standardowy kombinezon roboczy Zak³adów Stoczniowych Kuat, pozbawiony jakichkolwiek oznaczeñ stanowiska, z wyj¹tkiem rzucaj¹cego siê w oczy miotacza o zmiennym rozproszeniu, obijaj¹cego siê o biodro mê¿czyzny. – Pracuje nad tym ca³a moja za³oga, ale – sarkastyczny uœmiech uniós³ k¹ciki jego warg – kody szyfruj¹ce s¹ doœæ wyrafinowane. – Takie maj¹ byæ. – Kuat nie by³by rozczarowany, gdyby pracownikom stoczni nie uda³o siê z³amaæ kodów; sam je zaprojektowa³ i wprowadzi³. Przekazanie sprawy do infoanalizy wydzia³owi bezpieczeñstwa by³o tylko testem, który mia³ potwierdziæ, jak dobrze mu posz³o. – Nie chcia³bym, ¿eby ktoœ przegl¹da³ moj¹ pocztê. – Oczywiœcie. – Oszczêdny uk³on wystarczy³. Mimo znaczenia Zak³adów Stoczniowych Kuat, elitarnego dostawcy us³ug in¿ynieryjnych i konstrukcyjnych dla Imperium, tradycj¹ zak³adów od wielu pokoleñ by³ brak wszelkiej ceremonialnoœci wœród pracowników centrali. Ostentacja, konwenanse i dworskie ceregiele by³y dobre dla tych, którzy nie rozumieli, gdzie tkwi prawdziwa w³adza. Fenald wskaza³ d³oni¹ na iluminator, którego szeœciok¹tne, wygiête przypory wznosi³y siê trzykrotnie wy¿ej ni¿ imponuj¹ca dwumetrowym wzrostem sylwetka jego szefa. – Chyba nikt by nie chcia³. Felinks zamrucza³ g³oœniej, bo trzymaj¹cy go w ramionach Kuat znalaz³ punkt, z którego wychodzi³y przewody dra¿ni¹ce oœrodek przyjemnoœci zwierzêcia. Takie ju¿ by³y te zwierzaki: znaczn¹ czêœæ niewielkiego mózgu w zbyt w¹skiej czaszce – spuœcizna chodu wsobnego charakterystycznego dla tej rasy – musia³ zast¹piæ obwodami biostymulacyjnymi, ¿eby uchroniæ stworzenie od ci¹g³ego wpadania na œciany i wyskubywania sierœci do ¿ywego miêsa. Czubkami palców 18

wyczu³ krawêdŸ naciêcia na czaszce stworzonka. Przekszta³cony w ten sposób w coœ bli¿szego maszynie, jego ulubieniec du¿o lepiej spe³nia³ teraz swoj¹ rolê, a przede wszystkim bardziej odpowiada³ wyobra¿eniom Kuata o tym, co piêkne. W przestronnym gabinecie dziedzicznego szefa Zak³adów Stoczniowych Kuat rozleg³ siê pojedynczy dzwonek. Kuat odwróci³ siê, by dalej podziwiaæ przez iluminator bezkresny widok, a jego szef ochrony przycisn¹³ do ucha d³oñ z wszczepionym niewielkim nadajnikiem. Felinks zamkn¹³ oczy w ekstazie; nie widzia³, jak odleg³e ramiê mg³awicy wchodzi w pole widzenia, niczym œwietlista smuga dymu na czerni nieba. – W³aœnie przynosz¹ kapsu³ê – odezwa³ siê Fenald. – Doskonale. – Na zewn¹trz, w pró¿ni, jonowy silnik zostawia³ za sob¹ jaskrawoczerwon¹ smugê, mijaj¹c pozornie chaotyczny labirynt platform konstrukcyjnych i grawitacyjnych doków cumowniczych. Porusza³ siê z prêdkoœci¹ podœwietln¹, umo¿liwiaj¹c¹ nawigacjê. Ma³y prom serwisowy, z jak¿e cennym ³adunkiem na pok³adzie, kierowa³ siê ku j¹dru kombinatu Kuat. Min¹³ najwy¿ej standardowy kwadrans, zanim dotar³ na miejsce. Kuat obejrza³ siê przez ramiê na Fenalda. – Nie zatrzymujê ciê. – Uœmiechn¹³ siê. – Sam siê zajmê kapsu³¹. Szefom ochrony p³acono za to, by byli ciekawi wszystkiego, co mieœci³o siê w sferze ich odpowiedzialnoœci. – Jak pan sobie ¿yczy, panie in¿ynierze. – S³owom towarzyszy³ uk³on granicz¹cy z nieuprzejmoœci¹, nie zginaj¹cy krêgos³upa. P³acono mu jednak za wype³nianie poleceñ. – Proszê daæ mi znaæ, gdyby mia³ pan jeszcze jakieœ ¿yczenia w tej sprawie. Felinks zaprotestowa³, gdy Kuat pochyli³ siê i postawi³ zwierzê na wy³o¿onej mistern¹ mozaik¹ pod³odze. Prostuj¹c ogon, felinks otar³ siê o nogawkê spodni, uszytych z tego samego, praktycznego drelichu w kolorze ciemnej zieleni, z którego wykonane by³y uniformy wszystkich innych pracowników Zak³adów. Troski najpotê¿niejszych istot galaktyki – ustêpuj¹cych w³adz¹ tylko osobom z najbli¿szego krêgu imperatora Palpatine’a – nie mia³y dla felinksa ¿adnego znaczenia. ród³o ciep³a i nieustanne g³askanie okreœla³y granice jego pragnieñ. Kiedy Kuat siê wyprostowa³, drzwi biura zamyka³y siê w³aœnie za szefem ochrony. Felinks natrêtnie stuka³ ³ebkiem w goleñ swojego pana. 19

– Nie teraz – powiedzia³ do niego Kuat. – Jestem zajêty. Wytrwa³oœæ by³a jedn¹ z cech, które podziwia³; nie móg³ z³oœciæ siê na zwierzê, kiedy wskoczy³o na jego roboczy stó³. Pozwoli³ mu przemaszerowaæ tam i z powrotem na poziomie jego piersi; sam przez ten czas przygotowa³ niezbêdne narzêdzia. Dopiero kiedy pilot wahad³owca, którego lot obserwowa³ wczeœniej przez iluminator, wszed³ do gabinetu i umieœci³ wyd³u¿one, srebrne jajo na stole, Kuat przepêdzi³ zwierzaka. Dwie robocze lampy podp³ynê³y w powietrzu do sto³u, rozpraszaj¹c cienie, kiedy Kuat pochyli³ siê nad lustrzan¹ torped¹. Ta kapsu³a komunikacyjna by³a nie tyle wyposa¿ona w modu³y autodestrukcji, ale wrêcz tylko z nich zbudowana, co mia³o zapobiec mo¿liwoœci dotarcia do jej zawartoœci przez osoby nieupowa¿nione, czyli ka¿dego z wyj¹tkiem samego Kuata. Nawet w jego przypadku nie mia³o to byæ ³atwe; gdyby siê teraz pomyli³, kombinat mia³by wkrótce nowego dziedzicznego w³aœciciela i g³ównego projektanta. Chwyci³ kciukiem i palcem wskazuj¹cym sondê identyfikacyjn¹, która niemal bezboleœnie wbi³a siê w skórê, pobieraj¹c próbkê p³ynów i tkanki. Mikroobwody wbudowane w w¹skie, podobne do ig³y urz¹dzenie rozpoczê³y pracê, analizuj¹c zarówno informacje genetyczne, jak i samomutuj¹ce markery promieniotwórcze wprowadzone do jego krwiobiegu. Sonda nie da³a ¿adnego znaku – ani dŸwiêkowego, ani œwietlnego, czy jego to¿samoœæ zosta³a potwierdzona. Jedynym sposobem, by to potwierdziæ, by³o dotkniêcie nierdzewn¹ koñcówk¹ sondy do kapsu³y komunikacyjnej; jeœli zwêglone szcz¹tki Kuata nie wtopi¹ siê w przeciwleg³¹ œcianê, bêdzie to oznacza³o, ¿e wszystko jest w porz¹dku. Sonda stuknê³a o wypuk³¹, lustrzan¹ powierzchniê. ¯adnej eksplozji, tylko syk wypuszczanego powoli powietrza, kiedy na chwilê wstrzyma³ oddech. Wzd³u¿ kapsu³y pojawi³a siê pod³u¿na szczelina. Praca postêpowa³a coraz szybciej; Kuat otworzy³ srebrzyste jajo i teraz demontowa³ jego pow³okê w œciœle okreœlonym porz¹dku. Jeden fa³szywy krok, jeden komponent usuniêty w niew³aœciwej kolejnoœci równie¿ spowodowa³by eksplozjê. Kuat nie martwi³ siê tym jednak. Jedynym miejscem, w którym znajdowa³ siê zapis prawid³owej kolejnoœci demonta¿u kapsu³y, by³a jego w³asna pamiê栖 ¿aden zapis nie by³by dok³adniejszy. Kiedy podziwia³ maszyny, widzia³ w nich w³asn¹ doskona³oœæ. 20

Urz¹dzenie spoczywaj¹ce na jego stole roboczym dzia³a³o równie perfekcyjnie. Ostatni fragment obudowy rozpad³ siê na czêœci, ods³aniaj¹c j¹dro kapsu³y. – Przeby³eœ dalek¹ drogê, mój ma³y. – Po³o¿y³ czu³¹ i zaborcz¹ d³oñ na module holoprojektora, który ukaza³ siê we wnêtrzu kapsu³y. – Co masz mi do powiedzenia? Kuat wyczu³ d³oni¹ s³abn¹ce ciep³o. Ogniwo energetyczne kapsu³y stanowi³ modu³ przyspieszonego rozpadu, wytwarzaj¹cy doœæ energii, by starczy³o jej na jeden skok w nadprzestrzeñ. Wspó³rzêdne skoku zosta³y wczeœniej zaprogramowane; zaledwie kilka dni temu kapsu³a opuœci³a odleg³¹ planetê Tatooine. Mog³a dotrzeæ do kombinatu Kuat nawet wczeœniej, gdyby nie program chaotycznego wyboru trajektorii podœwietlnej, wbudowany w uk³ad napêdowy sondy w celu ograniczenia mo¿liwoœci jej wykrycia. Ludzie ze s³u¿by bezpieczeñstwa Kuata nie byli jedynymi, którzy obserwowali granice systemu. Tak wygl¹da³ ten biznes – paranoja stawa³a siê jednym z kosztów operacyjnych, gdy pracowa³o siê na zlecenie Imperium. D³oñmi w ochronnych rêkawicach izolacyjnych Kuat uniós³ holoprojektor – standardowy odtwarzacz, podobny do wielu powszechnie wystêpuj¹cych w galaktyce, jednak z kilkoma ulepszeniami i modyfikacjami, które stawia³y go wysoko ponad tamtymi. Nawet sam Palpatine nie by³ w stanie uzyskaæ tak bogatej w szczegó³y transmisji w kontaktach ze swoimi podw³adnymi. Ale on ich nie potrzebuje, przypomnia³ samemu sobie Kuat. Nie tak jak ja. Imperator zawsze móg³ uzyskaæ to, o co mu chodzi³o, pos³uguj¹c siê strachem i œmierci¹. W bran¿y konstrukcyjnej potrzeba by³o nieco wiêcej finezji, by nie podkopaæ w³asnego rynku. – IdŸ sobie... – powiedzia³ do felinksa krêc¹cego siê pomiêdzy jego nogami. – Nie spodoba ci siê to. Felinks nic sobie nie robi³ z jego ostrze¿enia. Kuat przy u¿yciu reszty swoich precyzyjnych narzêdzi zamkn¹³ obwody we wnêtrzu holoprojektora, a wtedy jego obszerny gabinet wype³ni³y obrazy i dŸwiêki innej wielkiej sali. Przyt³aczaj¹ca ciemnoœæ nagrania i chaos dŸwiêków, od pobrzêkuj¹cych spod pod³ogi ³añcuchów po okrutny œmiech przedstawicieli najró¿niejszych ras – wszystko to zje¿y³o jedwabist¹ sierœæ na grzbiecie zwierzêcia; felinks zasycza³, gdy zobaczy³ opas³e, s³oniowate cielsko z malutkimi r¹czkami i ogromnymi, chciwymi oczami. Kiedy zaœ pozbawione warg usta 21

istoty rozchyli³y siê, by wydaæ gard³owy, gulgoc¹cy œmiech, felinks czmychn¹³ pod warsztat, chowaj¹c siê w najciemniejszy k¹t. Kuat wcisn¹³ magnetyczn¹ koñcówkê sondy, zatrzymuj¹c odtwarzanie; kakofonia dŸwiêków ust¹pi³a ciszy, gdy odwraca³ siê, by spojrzeæ przez ramiê na zastyg³y w bezruchu dwór Jabby Hutta. Odwróci³ siê od sto³u i wszed³ pomiêdzy holograficzne postacie. Choæ niematerialne jak duchy – móg³ przejœæ na wylot przez sylwetki pochlebców i pacho³ków otaczaj¹cych platformê antygrawitacyjn¹ Jabby – by³y odwzorowane z tak¹ dok³adnoœci¹, ¿e niemal czu³ odór potu i smrodliwe wyziewy zgnilizny wydobywaj¹ce siê z komór pod pod³og¹. – A wiêc nie ¿yjesz, co? – uœmiechn¹³ siê w¹skimi ustami i zbli¿y³ twarz do nieruchomego oblicza Jabby. – Jaka szkoda! Nie cierpiê traciæ dobrych klientów. – W ci¹gu ostatnich kilku lat Jabba zleci³ mu kilka du¿ych kontraktów – na dostawê broni dla swoich zbirów z zak³adów zbrojeniowych Kombinatu Kuat oraz na wyposa¿enie pa³acu, a tak¿e na bogato wyposa¿on¹ barkê ¿aglow¹ naszpikowan¹ sprzêtem wojskowym, wyprodukowan¹ w jednej ze spó³ek zale¿nych koncernu zajmuj¹cej siê budow¹ luksusowych prywatnych jachtów. Jabba nie mia³ przy tym pojêcia o paru udoskonaleniach, których nie zamawia³ – ukrytych urz¹dzeniach nagrywaj¹cych, dziêki którym Kuat wiedzia³ niemal wszystko o tym, co dzia³o siê w pa³acu Hutta na Tatooine i na pok³adzie jego barki. Dobry producent zna swoich klientów, pomyœla³ Kuat, lepiej ni¿ oni sami. Wiadomoœæ o œmierci Jabby roznios³a siê ju¿ po galaktyce, jednych wprawiaj¹c w zadowolenie, innym przysparzaj¹c k³opotów. Ze wszystkich swoich wspó³braci Jabba by³ najbardziej rzutkim osobnikiem – jeœli mo¿na tak nazwaæ istotê równie oty³¹ i powoln¹ – a swoje trefne interesy prowadzi³ na szersz¹ skalê ni¿ którykolwiek inny przedstawiciel jego rasy. Pewnie skacz¹ ju¿ sobie do garde³, pomyœla³ Kuat o wspó³pracownikach zmar³ego, a tak¿e jego najbli¿szych krewnych, rzekomo pogr¹¿onych w ¿a³obie. Na pewno walcz¹ teraz o przejêcie kontroli nad jego skomplikowanym, przestêpczym dziedzictwem. To dobry czas dla firmy – Kuat mia³ ju¿ w kalendarzu umówione spotkania z najbardziej bezwzglêdnymi i ambitnymi przedstawicielami huttañskich klanów. Nowe plany zawsze wymagaj¹ nowego uzbrojenia. Myœl o skakaniu do gard³a w przewrotny sposób rozbawi³a Kuata. Holonagranie potwierdzi³o to, co dotychczas by³o mu wiadomo 22

o œmierci Jabby. Jedn¹ z niezdarnych, ma³ych r¹czek Hutt przytrzymywa³ ³añcuch, którego drugi koniec przymocowany by³ do obro¿y na szyi kobiecej postaci. Stoj¹c tu¿ przy krawêdzi platformy Kuat okiem konesera ocenia³ hojnie ods³oniête wdziêki ksiê¿niczki Leii Organy. Dziêki zamo¿noœci i wp³ywom jego prywatne apartamenty odwiedza³o wiele atrakcyjnych kobiet, nawet z najwy¿szych sfer. Jednak ksiê¿niczka... Zanotowa³ w myœli, by nie przegapiæ ewentualnej okazji poznania tej kobiety. Gdyby do tego dosz³o, na pewno nie by³by takim idiot¹, ¿eby zostawiaæ jej pod rêk¹ coœ równie niebezpiecznego jak ³añcuch. – Nigdy nie podsuwaj wrogowi narzêdzia, którym mo¿e ciê zabi栖 powiedzia³ na g³os Kuat do wizerunku zmar³ego Hutta. Tak naprawdê jednak œmieræ Jabby nie bardzo go w tej chwili obchodzi³a. Nawet obecnoœæ Leii Organy na dworze zmar³ego Hutta nie mia³a w tej chwili wiêkszego znaczenia. Szuka³ w t³umie innych twarzy z przesz³oœci. Podszed³ do warsztatu i kilkoma delikatnymi ruchami pokrête³ projektora puœci³ nagranie wstecz, do momentu, zanim Leia Organa w przebraniu ³owcy nagród przyprowadzi³a do pa³acu Jabby schwytanego Wookiego. To powinno wystarczyæ, pomyœla³ Kuat, spogl¹daj¹c przez ramiê; uniós³ koñcówkê sondy z projektora, ponownie zatrzymuj¹c obraz. Mijaj¹c platformê tronow¹ Jabby, Kuat rozgl¹da³ siê dooko³a i przypatrywa³ cz³onkom jego dworu. Prawdziwa galeria miêdzygwiezdnych szumowin i mêtów, od drobnych z³odziejaszków po zawodowych morderców, a nawet gorzej. Huttowie zdawali siê przyci¹gaæ tego rodzaju indywidua w podobny sposób jak ma³e zwierz¹tka futerkowe przyci¹gaj¹ pch³y. W pewnym sensie jednak mo¿na powiedzieæ, ¿e ³¹czy³ je stosunek raczej symbiotyczny ni¿ paso¿ytniczy – unieruchomiony w swoim pa³acu Jabba, gdy rozejrza³ siê dooko³a, móg³ zobaczyæ istoty rozumne równie zdeprawowane jak on sam, a nawet gorsze. Kuat przechadza³ siê powoli pomiêdzy zastyg³ymi postaciami hologramu, szukaj¹c jednej, konkretnej twarzy. A nawet nie tyle twarzy, ile maski. Zatrzyma³ siê przed nieruchomym wizerunkiem kamerdynera Jabby, Biba Fortuny – Twi’lekianina o b³yszcz¹cych oczach i z³oœliwym uœmieszku. Samce z planety Ryloth, nawet z ca³¹ swoj¹ inteligencj¹ i szczególnymi talentami umys³owymi umieszczonymi w smuk³ych wyrostkach wyrastaj¹cych z nagiej czaszki i sp³ywaj¹cych na ramiona, nie mia³y w sobie ¿y³ki 23

przedsiêbiorcy, która pozwala³aby im tworzyæ bogactwo, ani te¿ odwagi, by je ukraœæ, mimo ¿e byli niemal równie chciwi jak Huttowie. Akurat ten osobnik przed laty próbowa³ wœlizn¹æ siê w szeregi kierownictwa Zak³adów Stoczniowych Kuat, zanim popis wyj¹tkowej nielojalnoœci nie zamkn¹³ przed nim na zawsze drogi do kariery w koncernie Kuata. Huttowie byli bardziej podatni na pochlebstwa i wazeliniarstwo – Kuat nie zdziwi³ siê, widz¹c Fortunê w pa³acu Jabby. Nie dostrzeg³ tego, kogo szuka³, póki nie podniós³ wzroku na galeriê, otaczaj¹c¹ holograficzny dwór Jabby. Mam ciê, pomyœla³. Zauwa¿y³ charakterystyczny he³m okrywaj¹cy g³owê Boby Fetta, budz¹cego grozê galaktycznego ³owcy nagród. Fett spogl¹da³ w dó³ na t³ocz¹cych siê poni¿ej dworaków jak jakieœ pierwotne planetarne bóstwo, ucieleœniaj¹ce sprawiedliwoœæ zimniejsz¹ ni¿ przestrzeñ miêdzy gwiazdami. Wokó³ ramion Boby i na jego plecach by³y umocowane liczne przyrz¹dy i narzêdzia, od laserów wokó³ nadgarstków po zminiaturyzowane miotacze ognia – ca³y arsena³ broni, która w jego rêkach stawa³a siê równie precyzyjna jak próbniki w rêkach Kuata. Kask z ciemn¹ plam¹ wizjera w kszta³cie litery T zakrywa³ oczy ³owcy i ch³odn¹ kalkulacjê, jak¹ ktoœ móg³by z nich wyczytaæ. Zadowolony, ¿e go odnalaz³, Kuat przeszed³ do ty³u, by przyjrzeæ siê hologramowi z wiêkszej odleg³oœci. Nawet jako trójwymiarowy obraz, dwór Jabby wydawa³ siê wydzielaæ miazmaty chciwoœci i brudu, które przyprawi³y Kuata o md³oœci. Wola³ przyjrzeæ siê hologramowi z zewn¹trz, z perspektywy matematycznie czystych k¹tów swojego gabinetu. Podszed³ do warsztatu i zmieni³ k¹t ustawienia sondy w obwodach holoprojektora. Nie ogl¹daj¹c siê za siebie poczu³, jak wizerunek Jabby i innych obecnych w pó³mroku sali tronowej zaczyna siê poruszaæ, odgrywaj¹c swoj¹ przebrzmia³¹ ju¿ rolê w tym niewielkim wycinku przesz³oœci. Kolejny drobny ruch przy pokrêt³ach holoprojektora wyciszy³ dŸwiêk. Kuat nie musia³ s³uchaæ dudni¹cego g³osu Jabby i okrutnych œmiechów jego s³ugusów, ¿eby wiedzieæ, co wydarzy³o siê w pa³acu. Jabba zacz¹³ siê tym razem zabawiaæ Twi’lekiank¹; na Ryloth samice by³y znacznie atrakcyjniejsze ni¿ ich odpychaj¹cy partnerzy. Niewolnica by³a ³adna – ubrana w powiewne pantalony tancerka z wyrostkami g³ownymi przyozdobionymi dzwoneczkami na wzór czapki b³azna – ale jej delikatna, dzieciêca uroda i wdziêk nie wystarczy³y, by zadowoliæ apetyty Jabby. Na jej twarzy, gdy 24

siada³a po przeciwnej stronie sali tronowej, pojawi³ siê strach, niemal panika, jakby dane jej by³o nagle dostrzec swój przysz³y los. Jej koniec rozgrywa³ siê teraz powtórnie na oczach Kuata – Jabba, podryguj¹c cielskiem i otwieraj¹c szeroko oczy z zadowolenia, ci¹gn¹³ za ³añcuch przymocowany do metalowej obrêczy na szyi Twi’lekianki, przyci¹gaj¹c j¹ coraz bli¿ej platformy tronowej. Biedna dziewczyna musia³a ju¿ kiedyœ widzieæ, jak koñczy³a siê taka zabawa; piêkne stworzenia by³y na dworze Jabby towarem, którego pozbywano siê lekk¹ rêk¹. Zgodnie z oczekiwaniami Kuata, w ci¹gu kilku nastêpnych chwil przed platform¹ tronow¹ Jabby rozsunê³a siê klapa w pod³odze. Kiedy tancerka wpada³a w pu³apkê, ogniwa ³añcucha pêk³y; t³um dworaków zgromadzi³ siê wokó³ brzegów otworu, wyci¹gaj¹c szyje, by obserwowaæ jej œmieræ w szponach i zêbach rankora, ulubieñca Jabby, zamieszkuj¹cego w ciemnoœci pod sal¹ tronow¹. Kuat znów poczu³ md³oœci, do których do³¹czy³ g³êboki niesmak. Co za marnotrawstwo, pomyœla³. Tancerka by³a piêkna i mog³a siê jeszcze komuœ przydaæ; zniszczenie tak czaruj¹cego stworzenia rozgniewa³o go bardziej ni¿ cokolwiek innego. Zobaczy³ doœæ, przynajmniej na tym poziomie szczegó³owoœci. Jeœli ten t³usty œlimak nie ¿y³, jak mu doniesiono, nie ¿a³owa³ ju¿ utraty tak dobrego klienta. Zast¹pi¹ go inni, wspinaj¹cy siê po szczeblach huttañskiej hierarchii. Kuat wyci¹gn¹³ rêkê i zatrzyma³ obraz, ¿eby lepiej siê przyjrzeæ obiektowi, który najbardziej go interesowa³. I którego nie by³o ju¿ na hologramie. Ukryte za mask¹ oblicze ³owcy nagród zniknê³o z miejsca, w którym dostrzeg³ je wczeœniej Kuat: z galerii nad œrodkow¹ czêœci¹ sali. Kuat cofn¹³ siê od warsztatu i podszed³ do najbli¿szej krawêdzi hologramu. Patrzy³ w górê na wyobra¿enie sklepienia sali, a potem zagl¹da³ w otwory niskich tuneli, rozchodz¹cych siê do innych czêœci pa³acu. Nigdzie jednak nie widzia³ Fetta. Kuat cofn¹³ nagranie do momentu, gdy postaæ ³owcy nagród, z twarz¹ ukryt¹ za mask¹ zbroi, pojawi³a siê na galerii, obserwuj¹c salê w dole. Tym razem nie pozwoli³, aby los twi’lekiañskiej tancerki odwróci³ jego uwagê; odtwarzaj¹c nagranie jeszcze raz zobaczy³, ¿e Boba Fett wymkn¹³ siê niezauwa¿ony i wyszed³, zanim jeszcze Jabba zacz¹³ ci¹gn¹æ ³añcuch, by wepchn¹æ dziewczynê w pu³apkê. Ciekawe. Kuat pozwoli³, by nagranie sz³o dalej. Nasz przyjaciel, pomyœla³, mia³ co innego w planach. Nic dziwnego. Boba Fett 25

nie doszed³by do szczytów swojej profesji, gdyby nie zbudowa³ sieci powi¹zanych interesów i informatorów, z których niektórzy – jeœli nie wiêkszoœæ – nie mieli pojêcia o pozosta³ych. Jabba Hutt móg³ byæ doœæ g³upi, by wierzyæ, ¿e p³ac¹c Fettowi hojny ¿o³d, gwarantowa³ sobie wy³¹cznoœæ na us³ugi ³owcy nagród. Jeœli tak, to jasno dowodzi³o, ¿e znajdowa³ siê na równi pochy³ej, skoro pozwala³ sobie na b³êdy, które w koñcu doprowadzi³y do jego œmierci. Obdarzenie ca³kowitym zaufaniem ³owcy nagród zawsze by³o b³êdem. Kuat nie pope³nia³ takich pomy³ek. Kuat przewin¹³ nagranie do przodu. Ani œladu Boby Fetta; ³owca powróci³, ale znacznie póŸniej. Kuat dostrzeg³ go, kiedy unosi³ rusznicê laserow¹, celuj¹c w przebran¹ Leiê Organê, gdy ta uruchomi³a detonator termiczny, ¿¹daj¹c zap³aty za doprowadzenie pojmanego Wookiego. Potencjalnie zabójcz¹ konfrontacjê uci¹³ gard³owy œmiech Jabby i jego podziw dla przedsiêbiorczego przeciwnika; wyp³aci³ nagrodê za Chewbaccê, a Boba Fett opuœci³ broñ. A wiêc wróci³ tam, zastanawia³ siê Kuat, obserwuj¹c nagranie. Tajemnicze spotkanie, które zmusi³o Bobê Fetta do opuszczenia sali tronowej, nie przeszkodzi³o mu w pe³nieniu obowi¹zków najemnego ochroniarza Jabby. Mo¿na by³o bezpiecznie za³o¿yæ, ¿e doniesienia zebrane przez wydzia³ wywiadowczy Kuata by³y prawdziwe. Opisywa³y œmieræ Jabby na jego barce ¿aglowej, unosz¹cej siê na krawêdzi Wielkiej Jamy Carcoona na tatooiñskim Morzu Wydm; wspomina³y równie¿ o obecnoœci Boby Fetta w trakcie potyczki. Co wiêcej, raporty opisywa³y równie¿ œmieræ Boby Fetta. Kuat chcia³ jednak mieæ na ni¹ dowód. Dzia³anie na podstawie nie potwierdzonych dowodami informacji by³o jak budowanie maszyny, w której nie przetestowano kluczowego podzespo³u. Maszyny, pomyœla³, która mo¿e zabiæ swojego w³aœciciela, jeœli ulegnie awarii. Ktoœ taki jak Boba Fett mia³ niepokoj¹c¹ umiejêtnoœæ utrzymywania siê przy ¿yciu; Kuat musia³by zobaczyæ jego œmieræ na w³asne oczy, ¿eby w ni¹ uwierzyæ. Spojrza³ na elementy kapsu³y komunikacyjnej i fragmenty jej ob³ej, odbijaj¹cej œwiat³o obudowy, rozrzucone po stole. Niezbêdne informacje przyniesie prawdopodobnie nastêpna kapsu³a, która wynurzy siê z nadprzestrzeni, by wejœæ w atmosferê planety Kuata. Poszczególne jednostki zosta³y zaprogramowane w taki sposób, by przenosiæ tylko fragmenty nagrañ z pa³acu Jabby i pok³adu jego barki ¿aglowej. Zmniejsza³o to niebezpieczeñstwo, ¿e któryœ 26

z potê¿nych wrogów Zak³adów Stoczniowych Kuat przechwyci jednostkê i, jeœli uda mu siê obejœæ zabezpieczenia, dowie siê, co zaprz¹ta g³owê Kuata. I ostatnia rzecz, któr¹ musia³ zrobiæ z wiadomoœci¹. Wyci¹gn¹³ rêkê w stronê urz¹dzenia i wyj¹³ mikrosondê. Przerwanie obwodu zainicjowa³o program samozniszczenia; metal rozgrza³ siê do bia³oœci, skrêcaj¹c siê i zwijaj¹c od ¿aru. Spod sto³u wyskoczy³ przera¿ony felinks, by pomkn¹æ w stronê najdalszego k¹ta gabinetu. Po kilku sekundach z holoprojektora i jego zawartoœci zosta³a tylko ciemna plama na blacie sto³u roboczego, zastygniêta w pojedynczy, nieczytelny hieroglif. Treœæ wiadomoœci, która przeby³a tak d³ug¹ drogê, by do niego dotrzeæ, spoczywa³a bezpiecznie w pamiêci Kuata. Kiedy nadejdzie dowód œmierci Boby Fetta, bêdzie móg³ pozwoliæ sobie na wymazanie z niej tych informacji. Dopiero kiedy to bêdzie bezpieczne, zdecydowa³ Kuat. Nie wczeœniej A jeœli oczekiwany dowód nie nadejdzie... bêdzie musia³ opracowaæ nowe plany. Plany zak³adaj¹ce œmieræ wiêcej ni¿ jednej osoby. Obracaj¹ce siê tryby miewaj¹ czêsto okrutnie ostre zêby. Odwróci³ siê od warsztatu i wolno przeszed³ przez pusty gabinet, szukaj¹c felinksa, ¿eby go podnieœæ, utuliæ i uspokoiæ po porcji strachu, którego siê przed chwil¹ najad³.

27

ROZDZIA£

!

Zajê³o jej to trochê czasu, ale w koñcu go znalaz³a. Po raz drugi. Dziewczyna kucnê³a za jedn¹ ze skalnych formacji wyrastaj¹cych z piasku Morza Wydm, obserwuj¹c ledwo widoczny otwór wykopany w ja³owej ziemi. BliŸniacze s³oñca stapia³y siê z horyzontem, ustêpuj¹c przed ch³odem tatooiñskiej nocy. Dziewczyna poprawi³a na ramionach zdobyczn¹ p³achtꠖ oderwany kawa³ palankinu z barki ¿aglowej, poczernia³y od ognia wzd³u¿ jednego z wystrzêpionych brzegów, zesztywnia³y od krwi z drugiego. Delikatna tkanina, która okrywa³a jej cia³o w pa³acu Jabby, nie zapewnia³a ochrony przed zimnem. Jej cia³o przebieg³ dreszcz, ale nie ruszy³a siê z miejsca. Czeka³a i patrzy³a. Wiedzia³a, ¿e tamten ³owca nagród – ten, którego zwali Dengarem – na pewno ma jak¹œ kryjówkê poza pa³acem Jabby. Poza by³ym pa³acem Jabby, poprawi³a siê w myœli. Opas³y Hutt, który trzyma³ j¹ na ³añcuchu razem z innymi tancerkami, by³ teraz martwy. Ale kiedy jeszcze ¿y³, wiêkszoœæ zbirów i stra¿ników, których zatrudnia³, mia³a swoje kryjówki na skalistym pustkowiu. Mogli tam bezpiecznie z³apaæ parê godzin snu, bez obawy, ¿e w tym czasie inny opryszek – albo i sam Jabba – poder¿nie im gard³o. Na dworze Jabby nie³atwo by³o utrzymaæ siê przy ¿yciu; wiedzia³a o tym lepiej ni¿ ktokolwiek inny. Ale to nie ja umar³am, pomyœla³a z gorzk¹ satysfakcj¹, tylko Jabba dosta³ to na co zas³u¿y³. W s³abn¹cym œwietle wieczoru od³o¿y³a na bok rozmyœlania, zapominaj¹c na chwilê o mœciwej iskierce, która rozgrzewa³a j¹ od 28

œrodka. Daleko w dole dostrzeg³a zbli¿aj¹ce siê dwie sylwetki, na które czeka³a. Dwa roboty medyczne toczy³y siê po piasku. Para równoleg³ych œladów prowadzi³a w kierunku kryjówki wydr¹¿onej w ska³ach pustyni. Roboty ucieka³y pewnie z pa³acu Jabby, podobnie jak ona; wszystkie tamtejsze roboty medyczne zosta³y wyposa¿one w ko³a zamiast patykowatych, niezgrabnych nóg, dziêki czemu ³atwiej by³o im siê poruszaæ po pustynnym terenie. Neelah obserwowa³a je jeszcze przez kilka chwil, po czym opuœci³a swoje schronienie i ostro¿nie zesz³a w dó³ przeciwleg³ym zboczem wydmy, tak by roboty jej nie zobaczy³y. – Stójcie! Ani kroku dalej! – Przydyba³a roboty w tej samej chwili, gdy transmitowa³y kod bezpieczeñstwa, odblokowuj¹cy wejœcie do kryjówki; szereg liczb wyœwietla³ siê czerwieni¹ na panelu dostêpu wbudowanym w drzwi z magnetycznie wzmocnionej durastali. – Nie ruszajcie siê! Obiecujê, ¿e nic wam nie zrobiê... jeœli pozostaniecie bez ruchu. – Jesteœ przestraszona? – Wy¿szy z dwóch robotów, podstawowy model internistyczny MD5, omiót³ j¹ swoimi skanerami, wpisan¹ w okr¹g wieczornego nieba. – Masz mocno przyspieszone têtno jak na standardow¹ jednostkê ludzk¹. – W pokrytym ciemn¹ emali¹ czole robota pojawi³a siê w¹ska szczelina, przez któr¹ pobra³ próbkê powietrza. – Ponadto w wydychanym przez ciebie powietrzu zauwa¿am znaczne stê¿enie hormonów wskazuj¹cych na stan wzburzenia emocjonalnego. – Zamknij siê. To kolejne polecenie. – ¯wir zachrzêœci³ pod jej stopami, gdy schodzi³a ku robotom. – Po prostu milcz. – S³ysza³eœ? – Wy¿szy robot skierowa³ swoje wielosoczewkowe spojrzenie na towarzysza, bia³ego robota farmaceutycznego typu MD3. – Mówi, ¿ebyœmy siê nie odzywali. – Nieuprzejmoœæ. – Robot przyci¹gn¹³ bli¿ej korpusu swoje strzykawki i ramiona podajników. – Przewidywanie problemów. – Wspaniale. – Gniew dodatkowo przyspieszy³ bicie jej serca. – W takim razie nie bêdziecie mogli powiedzieæ, ¿e siê tego nie spodziewaliœcie. – Chwyci³a za monitor funkcji ¿yciowych, stercz¹cy jak antena nad g³ow¹ wy¿szego robota, i pchnê³a go na ska³ê otaczaj¹c¹ wejœcie do kryjówki, dostatecznie mocno, by zobaczyæ, ¿e diody na przednim panelu wyœwietlacza tañcz¹ jak oszala³e. Kolejne szarpniêcie pos³a³o robota w przeciwn¹ stronê, na jego ni¿szego towarzysza; ma³y zapiszcza³ przeraŸliwie, trac¹c równowagê, 29

i zwali³ siê na ziemiê, ods³aniaj¹c kó³ka napêdu przymocowane do dolnego pierœcienia cylindrycznego korpusu. – I co wy na to? Zamkniecie siê teraz? – Myœlê, ¿e to doskona³y pomys³. – Wy¿szy robot cofn¹³ siê i rozp³aszczy³ plecami o nadal zamkniêt¹ klapê bezpieczeñstwa. Dziewczyna nerwowo prze³knê³a œlinê. Spróbowa³a uspokoiæ bicie serca i dr¿enie r¹k samym wysi³kiem woli. Do tej pory nieczêsto musia³a odwo³ywaæ siê do przemocy – o ile wiedzia³a; bo nie pamiêta³a nic ze swojego ¿ycia przed pojawieniem siê w pa³acu Jabby – i nawet taka drobnostka jak wbicie odrobiny rozumu do g³owy dwóch robotów medycznych wystarczy³a, ¿eby j¹ przyprawiæ o dreszcze. Zacznij siê do tego przyzwyczajaæ, nakaza³a sobie surowo. Ju¿ wczeœniej uœwiadomi³a sobie, ¿e to nie ostatnia straszna rzecz, jak¹ bêdzie musia³a zrobiæ w swoim ¿yciu. Ale nie martwi³a siê tym; liczy³o siê tylko to, ¿e nadal ¿y³a. Inni w podobnej sytuacji nie mieli tyle szczêœcia. Nadal ¿ywo w niej tkwi³o wspomnienie innej tancerki, jak wpada do jamy pod pod³og¹ pa³acu Jabby. To wspomnienie koñczy³o siê krzykiem i obœlinionym warkotem rankora, ulubieñca Jabby. – Przepraszam, szanowna pani... To j¹ zaskoczy³o. Ani Jabba Hutt, ani nikt na jego dworze nigdy nie zwraca³ siê do niej w taki sposób. – Pani wymaga opieki medycznej. – Wy¿szy robot obni¿y³ do minimum g³oœnoœæ syntezatora mowy. Podobny do rêki modu³ badawczy, ze œwiat³owodow¹ sond¹ umocowan¹ na nadgarstku, wysun¹³ siê niepewnie ku jej policzkowi. – Ta rana wygl¹da bardzo powa¿nie... Odepchnê³a rêkê robota, zanim dotkn¹³ brzegów szarpanej rany biegn¹cej przez policzek. – Zagoi siê. – Ale zostanie blizna. – Wy¿szy robot skierowa³ promieñ podrêcznej latarki na ranê, pami¹tkê po spotkaniu z pik¹ Gamorreanina, która rozora³a jej policzek a¿ po szyjê. – Moglibyœmy temu zaradziæ, sprawiæ, ¿e nie bêdzie tak widoczna. – Po co tyle zachodu? – Przez g³owê przelecia³y jej inne wspomnienia, równie ma³o przyjemne jak to z jam¹ rankora. Nie wiedzia³a, jak wygl¹da³o jej ¿ycie wczeœniej, ale w pa³acu Jabby przekona³a siê, ¿e uroda bywa niebezpieczna. Przyci¹ga³a do niej lepkie ³apy Jabby i tych z jego podw³adnych, którzy akurat cieszyli siê jego ³ask¹, ale nie wystarcza³a, by j¹ ochroniæ, kiedy znudz¹ go jej wdziêki. 30

– Obejdzie siꠖ odpar³a gorzko. – Gniew – zauwa¿y³ drugi robot; niepotrzebnie, bo aura negatywnych emocji by³a tak silna, ¿e prawie mo¿na by³o jej dotkn¹æ. – Odmowa kuracji. – Pamiêtam ciꠖ powiedzia³ wy¿szy robot, cichym, uspokajaj¹cym g³osem. – Z pa³acu Jabby. – Promieñ latarki przesun¹³ siê po jej twarzy. – By³aœ jedn¹ z tancerek. – By³am... – obejrza³a siê, by sprawdziæ, czy nikt nie zbli¿a siê do kryjówki, po czym odwróci³a siê z powrotem w stronê robotów. – Ale ju¿ nie jestem. – Naprawdê? – Zza receptorów optycznych robota wydawa³o siê wyzieraæ pytaj¹ce spojrzenie. – Wiêc kim teraz jesteœ? – Ja... ja nie wiem... – Nazwisko – odezwa³ siê ni¿szy robot. – Pochodzenie. – Nazywa³am siê... Jabba mówi³ na mnie Neelah. – Zmarszczy³a brwi. Coœ... raczej brak wspomnienia ni¿ cokolwiek, co naprawdê pamiêta³a – powiedzia³o jej, ¿e to nieprawda. To imiê to k³amstwo, pomyœla³a. – Ale tak... tak mnie nazywali.... – No có¿, s¹ gorsze imiona. – G³os wy¿szego robota zabrzmia³ raŸniej, pocieszaj¹co. – Proszê wzi¹æ na przyk³ad mój subkod to¿samoœci. – Skomplikowana koñczyna robota wskaza³a na tabliczkê danych na ciemnym, metalowym ciele. – SHΣ1-B. Wiêkszoœæ istot rozumnych nie jest w stanie nawet go powtórzyæ. Mój towarzysz ma wiêksze szczêœcie. – 1e-XE. – Ma³y robot wyci¹gn¹³ ramiê podajnika tabletek i delikatnie poklepa³ jej d³oñ. – Znajomoœæ. Przyjemnoœæ. Wziêli mnie w obroty, pomyœla³a Neelah. Wiedzia³a doœæ o robotach medycznych – ale sk¹d? – ¿eby znaæ parê sztuczek, jakie stosowali, by uspokoiæ pacjentów. Promieniowanie anestetyczne... czu³a, jak s³abe pole elektromagnetyczne dopasowuje siê do fazy pola emitowanego przez neurony w jej mózgu, wyzwalaj¹c koj¹ce endorfiny. – Skoñczcie z tym! – warknê³a. Potrz¹snê³a g³ow¹, by uwolniæ siê spod wp³ywu robotów. – Tego te¿ nie potrzebujê. Nie teraz. – Zacisnê³a d³oñ w drobn¹, ale skuteczn¹ piêœæ. – Jeœli bêdê musia³a jeszcze raz wam przy³o¿yæ, zrobiê to. Pole znik³o jak no¿em uci¹³. – Jak sobie ¿yczysz – powiedzia³ SHΣ1-B. – Chcieliœmy tylko ci pomóc. 31

– Wystarczy, jeœli powiecie mi, gdzie on jest. – Rana na policzku zapiek³a j¹, ale zignorowa³a ból. – Kto? Kiwnê³a g³ow¹ w kierunku klapy bezpieczeñstwa. – £owca nagród. Ten, który ma tu kryjówkê. – Dengar? – Jednym ze swoich metalicznych ramion SHΣ1-B wskaza³ na klapê zamykaj¹c¹ wejœcie do kryjówki. – Wróci³ do pa³acu Jabby. – Zaopatrzenie – doda³ 1e-XE. – Ekwipunek. – W³aœnie. – SHΣ1-B otworzy³ ma³¹ kapsu³ê baga¿ow¹ przypiêt¹ do korpusu. – Przys³a³ nas tu z powrotem ze œrodkami, których potrzebuje. Proszê: antybiotyki, katalizatory przemiany materii, sterylne opatrunki ¿elowe... – W porz¹dku. – Neelah przerwa³a robotowi wyliczankê. – A Dengar zosta³ w pa³acu, tak? SHΣ1-B skin¹³ g³ow¹. – Powiedzia³, ¿e chce znaleŸæ jedn¹ ze skrzyñ Jabby z prowiantem pozaplanetarnym. Zajmie mu to pewnie trochê czasu. Byli pracownicy Jabby z³upili pa³ac. – Ba³agan. – 1e-XE obróci³ kopu³k¹ wieñcz¹c¹ jego bary³kowaty korpus w prawo, a potem w lewo. – Obrzydliwoœæ. Nie by³o czasu na zastanawianie siê. – Otwieraj w³az – poleci³a Neelah, pokazuj¹c na dysk zamka magnetycznego. Na jego wyœwietlaczu nadal b³yska³y cyferki. – Chcê wejœæ do œrodka. – Dengar nie pozwoli³, ¿ebyœmy wpuszczali... – Wysoki robot pochwyci³ niebezpieczne iskierki w oczach Neelah. – Dobrze, dobrze. Otwieram. Po drugiej stronie w³azu zobaczy³a tunel prowadz¹cy ostro w dó³, pod k¹tem prawie czterdziestu piêciu stopni. Skierowa³a siê tam, a roboty postukiwa³y ko³ami za jej plecami. Poczu³a uk³ucie klaustrofobicznego lêku. Ciemnoœæ i ciê¿kie, duszne powietrze tunelu przypomnia³y jej, jak wydosta³a siê z pa³acu Jabby. Po tym, co sta³o siê z jej biedn¹ przyjació³k¹ Ool¹, ka¿de ryzyko wydawa³o siê warte podjêcia, byle tylko nie staæ siê karm¹ dla rankora. Prawie siê przeliczy³a, prawie spotka³a w³asn¹ œmieræ. Ostra jak kosa pika gamorreañskiego stra¿nika pozostawi³a na jej twarzy piek¹c¹ ranê, ale zaraz utkwi³a do po³owy w gardle Gamorreanina, wbita rêk¹ Neelah. Jabba zawsze pope³nia³ ten sam b³¹d, najmuj¹c opryszków, których szybkoœæ nie dorównywa³a rozmiarom. Strach 32

poczu³a dopiero potem, kiedy przeskoczy³a nad ka³u¿¹ krwi i wybieg³a na pustyniê. W pó³mroku centralnej kryjówki mog³a w koñcu stan¹æ wyprostowana. – A gdzie ten drugi? – Spojrza³a przez ramiê na roboty medyczne, które wy³oni³y siê za ni¹ z tunelu i stanê³y w swoich normalnych miejscach. – Ten, którym siê zajmujecie? – Dengar kaza³ nam... – SHΣ1-B zamilk³. – Tam – powiedzia³ w koñcu niechêtnie. Poprowadzi³ j¹ pomiêdzy porzuconymi bez³adnie stertami rzeczy, gdzie broñ i zapasowe magazynki miesza³y siê z podartymi opakowaniami autotermicznych pojemników na racje polowe. – To naprawdê niew³aœciwe... tego pacjenta nale¿a³oby niezw³ocznie przewieŸæ do szpitala... ale zrobiliœmy, co siê da³o. Neelah go nie s³ucha³a. Przy niskim, zaokr¹glonym przejœciu do bocznej komory zatrzyma³a siê i zajrza³a do œrodka. – Czy on... czy jest przytomny? W pomieszczeniu panowa³ pó³mrok; czarny kabel bieg³ od os³oniêtej lampy do generatora mocy w centrum g³ównej komory. – Czy mo¿e mnie zobaczyæ? – Nie po tym, co mu zaaplikowaliœmy. – SHΣ1-B stan¹³ tu¿ zza ni¹. – Zaordynowa³em mu piêcioprocentowy roztwór oblivianu z zapasów 1e-XE, podawany przez kroplówkê. Obra¿enia tego pacjenta s¹ niezwykle powa¿ne. To by³ jeden z powodów, dla których musieliœmy wróciæ do pa³acu... ¿eby znaleŸæ wiêcej tego œrodka. Gdybyœmy tego nie zrobili, ból wywo³any obra¿eniami móg³by ca³kowicie wypaliæ centralny system nerwowy pacjenta. Neelah wesz³a do komory, pochylaj¹c siê pod niskim ³ukiem przejœcia. Prowizoryczne ³ó¿ko – multipianka wype³niaj¹ca elastyczn¹ poszewkê ze standardowego wyposa¿enia frachtowców – nie pozostawia³o wiele miejsca miêdzy nieprzytomnym mê¿czyzn¹ a zestawem do¿ylnym i innym sprzêtem medycznym. Przecisnê³a siê wœród pomrukuj¹cych cicho urz¹dzeñ, monitorów i wyœwietlaczy pulsuj¹cych wolnym rytmem rozb³ysków i zatrzyma³a, by popatrzeæ na tego cz³owieka, którego twarzy nigdy dot¹d nie widzia³a. Wyci¹gnê³a jedn¹ rêkê, by go dotkn¹æ, ale zatrzyma³a j¹ kilka centymetrów od brwi mê¿czyzny. Wygl¹da jeszcze gorzej ni¿ ja, pomyœla³a. Skóra zdarta do ¿ywego miêsa, tak samo jak wtedy, gdy znalaz³a go po raz pierwszy, na pustyni; wypalona sokami trawiennymi Sarlacka. Teraz pokrywa³a j¹ przezroczysta b³ona, 3 – Mandaloriañska zbroja

33

po³¹czona przewodami t³ocz¹cymi ze œcian¹ urz¹dzeñ medycznych ustawionych wzd³u¿ ³ó¿ka. – Co to jest? – dotknê³a przezroczystej substancji; by³a zimna i œliska. – Sterylny opatrunek od¿ywczy. – SHΣ-1B wyci¹gn¹³ ramiê i delikatnie wyregulowa³ jeden z prze³¹czników na tablicy kontroli urz¹dzenia. – Zwykle stosujemy go w przypadku powa¿nych poparzeñ, ze znacznymi ubytkami skóry. W s³u¿bie u Jabby mieliœmy do czynienia z wieloma przypadkami poparzeñ. – Eksplozje – wyjaœni³ 1e-XE. – W³aœnie. – SHΣ1-B uniós³ górn¹ czêœæ pancerza w geœcie przypominaj¹cym ludzkie wzruszenie ramionami. – Osobniki pracuj¹ce dla Jabby, a przynajmniej ci bardziej nieokrzesani, ci¹gle wysadzali siê nawzajem w powietrze... na wiele ró¿nych sposobów. – Rotacja. Wysoka. – To prawda. Zawsze znalaz³ siê ten czy inny, którego nie mogliœmy ju¿ odratowaæ. Ale 1e-XE wyspecjalizowa³ siê w leczeniu poparzeñ. Urazy somatyczne tego osobnika s¹ jednak nieco inne. – SHΣ1-B pochyli³ siê nad nieprzytomnym mê¿czyzn¹. – Nikt, na ile jesteœmy w stanie sprawdziæ w naszych bankach pamiêci, nie prze¿y³ dot¹d po³kniêcia przez Sarlacka. Robimy wiêc co siê da, u¿ywaj¹c tego, czym dysponujemy. Neelah spojrza³a na robota medycznego. – Czy on prze¿yje? – Trudno powiedzieæ. Nie mo¿emy postawiæ dok³adnej prognozy dla tego pacjenta, zarówno ze wzglêdu na rozleg³oœæ, jak i niecodzienny charakter obra¿eñ. Nie chodzi tylko o ubytki skóry. 1e-XE i ja ustaliliœmy, ¿e w trzewiach Sarlacka ten cz³owiek by³ wystawiony na dzia³anie nieznanych toksyn. Próbowaliœmy przeciwdzia³aæ skutkom wywo³anym przez te substancje, ale wynik jest niepewny. Gdybyœmy mieli dostêp do zapisów z innych tego rodzaju spotkañ humanoidów z Sarlackiem, mo¿na by obliczyæ prawdopodobieñstwo prze¿ycia. Ale nie mamy. Chocia¿ jeœli mia³bym wyraziæ osobist¹ opiniê... – SHΣ1-B zni¿y³ g³os, udaj¹c poufa³oœæ – ...dziwiê siê, ¿e ten cz³owiek jeszcze ¿yje. Coœ jeszcze musi podtrzymywaæ go przy ¿yciu. Coœ w nim samym. S³owa robota zaskoczy³y dziewczynê. – Na przyk³ad co? – Nie wiem – odpar³ SHΣ1-B. – Pewne zjawiska wykraczaj¹ poza wiedzê medyczn¹. W ka¿dym razie tak¹, jak¹ ja dysponujê. 34

Spojrza³a z powrotem na postaæ le¿¹cego. Nawet w takim stanie, z ods³oniêt¹ twarz¹ i nieprzytomny, zdany na opiekê robotów medycznych, przyprawia³ j¹ o dreszcz. Coœ nas ³¹czy, pomyœla³a Neelah. Jakaœ niewidzialna si³a, której przeb³ysk odczu³a tam, w pa³acu Jabby, kiedy spojrza³a w górê na galeriê i zobaczy³a tego mê¿czyznê. Nie sposób by³o pomyliæ go z nikim innym nawet wtedy, gdy skrywa³ twarz za mask¹. Zobaczy³a go i poczu³a uk³ucie strachu. Nie z powodu tego, co pamiêta³a, ale tego, czego nie mog³a sobie przypomnieæ. Jeœli ten cz³owiek odegra³ jak¹œ rolê w jej przesz³oœci, fakt ten okrywa³ cieñ, który siêga³ dalej i g³êbiej ni¿ wspomnienie jamy rankora. – A co z Dengarem? – Jeszcze jednym wysi³kiem woli Neelah powróci³a do rzeczywistoœci. – Dlaczego to robi? Dlaczego siê nim opiekuje? – Nie mam pojêcia. – Receptory optyczne SHΣ1-B patrzy³y na ni¹ obojêtnie. – Nie powiedzia³ nam tego, kiedy przyszed³ do pa³acu, ¿eby nas odszukaæ. I szczerze mówi¹c, nie ma to dla nas wiêkszego znaczenia. – Nieistotnoœæ – powiedzia³ 1e-XE. – Zostaliœmy zaprogramowani do udzielania opieki medycznej. Po œmierci Jabby byliœmy zadowoleni, ¿e mamy kolejn¹ okazjê, ¿eby to robiæ. Plany drugiego ³owcy g³ów pozosta³y zatem dla niej tajemnic¹. Ryzykowa³a, zostawiaj¹c tego cz³owieka na pustyni, gdzie Dengar móg³ go odnaleŸæ. By³a przera¿ona, jak powa¿ne odniós³ obra¿enia; nie by³o sposobu, by sama mog³a zaopiekowaæ siê krwawi¹cym na ca³ym ciele mê¿czyzn¹. Na dworze Jabby widzia³a dosyæ, by zdawaæ sobie sprawê z wrogoœci, rywalizacji zawodowej i zwyk³ej nienawiœci pomiêdzy ³owcami nagród – ale ten facet by³by dawno martwy, gdyby Dengar, znalaz³szy go, posun¹³ siê dalej i po prostu wdepta³ mu gard³o w piasek, póki ranny nie przestanie siê poruszaæ. Zamiast tego z niezrozumia³¹ ulg¹ przygl¹da³a siê zza wystêpu skalnego, jak ³owca nagród kuca, by zbadaæ kolegê po fachu. To samo niewyt³umaczalne uczucie mia³a, gdy posz³a za robotami medycznymi do tej kryjówki i przekona³a siê, ¿e mê¿czyzna nadal ¿yje. Nie mia³a teraz czasu, ¿eby siê nad tym zastanawiaæ. Zbyt d³ugo ju¿ tu jestem, pomyœla³a. Niezale¿nie od powodów, które sk³oni³y Dengara do utrzymania przy ¿yciu swojego rywala, w¹tpi³a, by okaza³ siê równie ³askawy dla niej. £owcy nagród byli bardzo tajemniczy, tego wymaga³a ich profesja. Dengar zapewne nie 35

by³by zachwycony, gdyby siê dowiedzia³, ¿e ktoœ wie nie tylko o jego kryjówce, ale tak¿e co – i kogo – w niej ukry³. – Zostawiê was teraz – powiedzia³a Neelah do robotów. – Pracujcie dalej. Ten mê¿czyzna musi prze¿yæ, rozumiecie? – Zrobimy, co w naszej mocy. Po to nas skonstruowano. – I jeszcze jedno: nie powiecie Dengarowi ani s³owa o mnie. – Ale on mo¿e nas o to spytaæ! – powiedzia³ SHΣ1-B. – Mo¿e chcieæ siê dowiedzieæ, czy ktoœ tu zagl¹da³! Zostaliœmy zaprogramowani w taki sposób, ¿e musimy mówiæ prawdê. – Pozwólcie, ¿e coœ wam wyjaœniê. – Neelah zbli¿y³a rozciêty policzek do receptorów optycznych robota. – Jeœli powiecie o mnie Dengarowi, wrócê tu i rozszarpiê was na kawa³ki, a potem rozw³óczê je po ca³ym Morzu Wydm. Obu. A wtedy nie bêdziecie ju¿ mogli dalej wykonywaæ swojej pracy. SHΣ1-B zastanawia³ siê nad jej s³owami tylko przez kilka sekund. – To niew¹tpliwie uniewa¿nia wymóg prawdomównoœci. – To dobrze. – Rozejrza³a siê po pomieszczeniu, by sprawdziæ, czy nie zostawi³a jakiegoœ œladu swojej bytnoœci w tym miejscu. Pod nierówn¹ œcian¹ zauwa¿y³a coœ, co do tej pory umknê³o je uwadze. Podesz³a bli¿ej i zobaczy³a stertê szmat – wystrzêpione kawa³ki, których poszarpane nitki, mokre od p³ynów trawiennych Sarlacka, tkwi³y nadal przyczepione do piersi rannego mê¿czyzny. Na samej górze sterty le¿a³ inny przedmiot – metalowy, nadtrawiony przez soki ¿o³¹dkowe potwora, ale nadal rozpoznawalny. Neelah pochyli³a siê i podnios³a he³m z charakterystycznym wizjerem w kszta³cie litery T. Widzia³a ju¿ wczeœniej ten he³m w pa³acu Jabby – okrutna, nieprzejednana maska, a za ni¹ wzrok ostry jak skalpel. Neelah chwyci³a he³m w obie d³onie; trzyma³a go przed sob¹ jak czaszkê albo fragment martwej maszyny. Nawet pusty, patrzy³ na ni¹ w milczeniu. Poczu³a strach. Boba Fett... S³ysza³a to imiê w g³owie, choæ nie ona je wypowiada³a. Tak siê nazywa³. Tyle wiedzia³a; imiê wypowiada³ szeptem ktoœ, kto zarazem ba³ siê go i nienawidzi³. – Proszê ju¿ iœæ. – G³os robota medycznego przerwa³ jej rozmyœlania. – Dengar nied³ugo wróci. Rêce jej dr¿a³y, gdy odk³ada³a he³m z powrotem na stertê szmat. Przy wejœciu do komory zatrzyma³a siê i odwróci³a, spogl¹daj¹c 36

na le¿¹c¹ postaæ. Coœ jakby skurcz litoœci wkrad³o siê w jej serce, œciœniête strachem. Odwróci³a siê i pospiesznie wysz³a w¹skim tunelem, który mia³ j¹ wyprowadziæ w koj¹c¹ ciemnoœæ. S³ysza³ g³osy. Nadchodzi³y z drugiego krañca morza œlepoty. Przypuszcza³ – t¹ czêœci¹ mózgu, która jeszcze funkcjonowa³a – ¿e te g³osy s¹ czêœci¹ umierania. Z kory mózgowej, spod ciê¿aru bólu i otêpiaj¹cego niebólu, resztki jego umys³u i ducha wy³awia³y strzêpki danych zmys³owych, narzucanych przez ¿yj¹ce zw³oki, w które siê zamieni³. By³y jak wiadomoœci z innego œwiata, frustruj¹co fragmentaryczne i niezrozumia³e. Ze wszystkich g³osów, które s³ysza³, tylko jeden nale¿a³ do kobiety. Nie tej, któr¹ s³ysza³ wczeœniej, do której, jak pamiêta³, ktoœ zwraca³ siê imieniem Manaroo; wtedy le¿a³ jeszcze na pustyni, wyrzygany przez Sarlacka. Tamten g³os nale¿a³ do przesz³oœci; teraz mówi³a inna kobieta. To jej g³os go torturowa³, to on zamieni³ sen umierania w ciemnoœæ, z której wy³aniaj¹ siê wspomnienia. Jego powieki drgnê³y, by ods³oniæ oczy; nie da³y rady, zasnute jak¹œ lepk¹ substancj¹, która ciasno przylega³a do jego twarzy. By³ s³aby, a to coœ owija³o go œciœle jak karbonit, który wiêzi³ Hana Solo, gdy przywióz³ go do Jabby. Zdo³a³ jednak unieœæ powieki na u³amek centymetra, tylko na tyle, by dostrzec rozmyty obraz kobiety. Widzia³ j¹ na dworze Jabby – zwyk³a tancerka... wiedzia³ jednak, ¿e by³a kimœ wiêcej. Kimœ znacznie wa¿niejszym. Jabba nazywa³ j¹... Neelah. Tak, to pamiêta³. Ale nie tak siê nazywa³a. Naprawdê nazywa³a siê... Okruchy pamiêci kr¹¿y³y, by rozprysn¹æ siê na wszystkie strony, gdy wysi³ek widzenia zepchn¹³ go znów w absolutn¹ ciemnoœæ. W tej ciemnoœci œni³, choæ nie pogr¹¿ony we œnie; umiera³, choæ ci¹gle ¿ywy. I pamiêta³.

37

ROZDZIA£

"

...I WCZORAJ TU¯ PO WYDARZENIACH

NOWEJ NADZIEI

– Trzymaj siê mnie – powiedzia³ Bossk nowemu cz³onkowi Gildii – a zobaczysz, jak siê to robi. Czu³, jak w jego towarzyszu wzbiera gniew, niczym promieniowanie ze stopionego rdzenia reaktora. W³aœnie takiej reakcji oczekiwa³, po to wypowiedzia³ te s³owa. Nie by³o takiego momentu, choæby najkrótszego odcinka standardowego cyklu czasowego, kiedy Bossk nie czu³by choæby cienia gniewu. Nawet kiedy spa³, by³ wkurzony – tak jak wszyscy Trandoszanie, œni¹cy o tym, jak wbijaj¹ ostre jak brzytwa pazury w gard³a odwiecznych wrogów swojego gatunku. Wœciek³oœæ i ¿¹dza krwi by³y jak najbardziej na miejscu w trandoszañskiej wizji wszechœwiata. Na tym polega³o ¿ycie. – Nie musisz odgrywaæ przede mn¹ wa¿niaka. – Zakres czêstotliwoœci przenoszonych przez wbudowany w maskê oddechow¹ Zuckussa komunikator wystarcza³, by przekazaæ irytacjê w jego g³osie. – Zdoby³em niemal tyle nagród, co ty. A swoje stanowisko w Gildii zawdziêczasz tylko i wy³¹cznie koneksjom rodzinnym. Bossk wykrzywi³ bezwarg¹ jamê gêbow¹ w z³oœliwym uœmiechu. Poczu³ przemo¿n¹ ochotê, by siêgn¹æ i oderwaæ g³owê przydzielonego mu partnera, a potem patrzeæ, jak wtyki nosowe i przewody komunikatora k³êbi¹ siê bez³adnie jak pêdy b³otnych roœlin okalaj¹cych jamê rodn¹ na planecie Trandosza. Mo¿e potem, pomyœla³ w duchu, po robocie. Wskaza³ pazurem na korytarz przed nimi. Obaj z Zuckussem mocno przywarli plecami do jego œcian; zza zamkniêtych drzwi odleg³ych o jakieœ dwadzieœcia metrów dochodzi³y weso³e dŸwiêki 38

orkiestry jizzowej, zmieszane z przenikliwymi odg³osami rozmów klientów kasyna przepuszczaj¹cych kredyty na kole fortuny. Hazard nie poci¹ga³ Bosska; wola³ pewniejsze rzeczy. Najlepiej œmieræ innej istoty myœl¹cej, zw³aszcza jeœli móg³ na niej zyskaæ finansowo. Czasami jednak – jak w tym przypadku – zwierzynê nale¿a³o pochwyciæ ¿ywcem, aby zarobiæ na wyp³atê. To komplikowa³o sprawy. – £adunki termiczne s¹ na swoim miejscu. – Koñcem pazura Bossk wskaza³ dwa ma³e wybrzuszenia na p³ycie drzwi do dzia³u ksiêgowoœci kasyna. Zmiennokszta³tna tarcza okrywaj¹ca ³adunki zapobiega³a ich wykryciu przez czujniki optyczne. – Kiedy je zdetonujê, masz ruszyæ prosto przez te drzwi. Nie zawracaj sobie g³owy rozgl¹daniem siê za stra¿nikami, po prostu daj nura do œrodka. – Dlaczego ja? – Zuckuss spojrza³ na niego wielkimi oczami. – Dlaczego ty tego nie zrobisz? – Dlatego – wyjaœni³ Bossk, nieudolnie udaj¹c cierpliwoœæ – ¿e bêdê os³ania³ twoje ty³y. – Uniós³ rusznicê blasterow¹ zmodyfikowan¹ w taki sposób, by pasowa³a do jego pazurów, du¿ych nawet jak na Trandoszanina. – Odci¹gnê ewentualny ostrza³, podczas gdy ty zabezpieczysz pokój ksiêgowych. To standardowa procedura w takich sytuacjach, prosto z podrêcznika Gildii. – Aha. – Wychylony zza wêg³a Zuckuss przygl¹da³ siê uwa¿nie drzwiom. – To ma sens... chyba tak. Idiota, pomyœla³ Bossk. Prawdziwy powód by³ taki, ¿e ten, kto pierwszy wtargnie do pokoju, bêdzie bardziej nara¿ony na poszatkowanie na krwawe strzêpy skoncentrowanymi laserami stra¿ników. I lepiej, ¿ebyœ to by³ ty, a nie ja, pomyœla³, zw³aszcza ¿e œmieræ partnera oznacza³a, ¿e nie bêdzie siê musia³ dzieliæ z nikim nagrod¹ po odliczeniu dzia³ki p³aconej na rzecz Gildii. – Idziemy! – Wypchn¹³ Zuckussa do przodu, wciskaj¹c jednoczeœnie detonator przypiêty do rêkawa. Przyt³umione odg³osy muzyki i wyuzdanych rozrywek utonê³y w basowym huku, z jakim ³adunki termiczne rozerwa³y drzwi. Bossk wskoczy³ do korytarza na szeroko rozstawionych nogach, z okiem na celowniku rusznicy. Jednym pazurem dotyka³ spustu, gotowy do strza³u; pod wp³ywem oczekiwania zimne serce w jego piersi zabi³o mocniej, gdy wpatrywa³ siê w k³êby dymu... ¯aden strza³ nie pad³ zza rozerwanych, stopionych metalowych drzwi. – Zuckuss! – krzykn¹³ do mikrofonu komunikatora tkwi¹cego przy okrytym skórzast¹ ³usk¹ gardle. – Co jest grane? 39

Minê³a chwila, zanim us³ysza³ odpowiedŸ drugiego ³owcy. – Hmm... – powiedzia³ Zuckuss – mam dobr¹ wiadomoœæ: nie musimy siê martwiæ o stra¿ników... Bossk ruszy³ z rusznic¹ zaciœniêt¹ w obu szponiastych d³oniach w dó³ korytarza, a potem do pokoju ksiêgowych. A w³aœciwie tego, co z niego pozosta³o – dym po eksplozji ³adunków termicznych uniós³ siê ju¿ na tyle, ¿e móg³ dostrzec rozbite sto³y do gry i terminale wideofonu. Wzd³u¿ nich le¿a³y cia³a szeœciu stra¿ników. Ka¿dy z nich mia³ w piersi dziurê wypalon¹ laserem z godn¹ podziwu precyzj¹. I szybkoœci¹, zauwa¿y³ Bossk. ¯aden ze stra¿ników nawet nie zd¹¿y³ siêgn¹æ po broñ; ktokolwiek ich zastrzeli³, zrobi³ to b³yskawicznie. – Popatrz – powiedzia³ Zuckuss. Pochyli³ siê i dotkn¹³ dziury w pancerzu okrywaj¹cym pierœ stra¿nika. – Mam odczyt termiczny. Tworzywo nie zd¹¿y³o siê sch³odziæ. Zostali zastrzeleni dok³adnie wtedy, kiedy my czekaliœmy w korytarzu! – £owca nagród wsta³ i pokaza³ palcem dziurê w przeciwleg³ej œcianie pokoju. Mia³a poszarpane brzegi i dostateczne rozmiary, by Bossk móg³ przez ni¹ swobodnie przejœæ; po drugiej stronie widaæ by³o konwertery zasilania za œcian¹ budynku kasyna. – Ktoœ nas wyprzedzi³... – To niemo¿liwe! – warkn¹³ Bossk. – Ta œciana jest zbudowana z ³añcuchów monokrystalicznych; musielibyœmy us³yszeæ wybuch na tyle silny, ¿eby j¹ rozwali³. Chyba ¿e... – nag³e podejrzenie kaza³o mu obejrzeæ siê przez ramiê na przeciwleg³¹ œcianê. Rozpraszacz dŸwiêkowy, z rozedrgan¹ od przeci¹¿enia skal¹ na srebrzystej, owalnej tarczy, wisia³ na niej przyczepiony chwytnymi mackami. WskaŸniki na potencjometrze zaczyna³y cofaæ siê z czerwonego pola w miarê, jak ha³as wywo³any eksplozj¹ przechodzi³ w niegroŸny, œwiszcz¹cy szmer. Gniew zala³ Bosska z si³¹, która wystarczy³aby na wyrwanie drugiej takiej samej dziury w œcianie, a nawet jeszcze wiêkszej. Bêkarci pomiot... – przekleñstwo zamar³o miêdzy zaciœniêtymi k³ami. Tylko jeden ³owca nagród u¿ywa³ tak wyrafinowanego i kosztownego sprzêtu. Albo musia³ go przemyciæ do pokoju ksiêgowych, albo, co by³o bardziej prawdopodobne, wprowadziæ przez otwór wywiercony w œcianie. T¹ sam¹ drog¹ powêdrowa³ równie¿ ³adunek wybuchowy – kiedy rozpraszacz by³ ju¿ w œrodku, by poch³on¹æ odg³osy eksplozji. Nie by³o sensu szukaæ zwierzyny, po któr¹ tu przyszli z Zuckussem. Bossk przytrzyma³ siê krawêdzi dziury wyrwanej w œcianie 40

kasyna i rozejrza³ po okolicy. Denerwuj¹co znajomy kszta³t szybkiego statku miêdzygwiezdnego unosi³ siê znad horyzontu w ciemniej¹cy fiolet nieba, pozostawiaj¹c za sob¹ d³ug¹ smugê ognia z silników. – ChodŸ! – Bossk chwyci³ Zuckussa za ramiê i wyci¹gn¹³ przez otwór w œcianie. W korytarzu rozdzwoni³y siê alarmy, uruchomione wybuchem ³adunków termicznych, które zdetonowa³y drzwi; mieli tylko kilka sekund, zanim œci¹gn¹ tu stra¿nicy z innych czêœci kasyna. Zarzuci³ rusznicê na ramiê i przygotowa³ siê do skoku. – Ale... – Zuckuss cofn¹³ siê. – Jesteœmy co najmniej dziesiêæ metrów nad ziemi¹! – I co z tego? – warkn¹³ Bossk. – Umiesz wymyœliæ szybszy sposób na wydostanie siê z tego miejsca? Kilka sekund póŸniej gramolili siê na nogi. Mordercza ¿¹dza wezbra³a w Bossku, gdy us³ysza³, ¿e Zuckuss jêczy z bólu. – Chyba sobie coœ z³ama³em... Bossk zerwa³ siê do biegu, gdy lasery stra¿ników ze œwistem uderzy³y w ziemiê wokó³ nich, zmieniaj¹c krzemionkê w lœni¹ce plamy szkliwa. Tu¿ za sob¹ wyczuwa³ obecnoœæ Zuckussa. Dopadli swojego przeciwnika dopiero poza atmosfer¹ planety. Bossk wcisn¹³ koñcem szpona przycisk komunikatora, podczas gdy Zuckuss, siedz¹cy obok, w fotelu nawigatora „Wœciek³ego Psa” usi³owa³ pod³¹czyæ zerwany przewód wtyku nosowego. – Wy³¹cz silniki – warkn¹³ do komunikatora. Nie by³o sensu bawiæ siê w uprzejmoœci; w okolicy nie by³o ¿adnego innego statku, który móg³by odebraæ ten komunikat. – Masz na pok³adzie towar, który nale¿y do nas, a konkretnie humanoida, niejakiego Nila Posonduma, by³ego pracownika Transgalaktycznego Przedsiêbiorstwa Hazardowego... – Nale¿y do was? – z g³oœników umieszczonych nad instrumentami pok³adowymi „Psa” – odezwa³ siê zimny, beznamiêtny g³os. – A niby z jakiej racji ten osobnik... przyjmijmy, ¿e rzeczywiœcie znajduje siê na pok³adzie mojego statku... mia³by byæ wasz¹ w³asnoœci¹? – Chyba nie powinniœmy denerwowaæ tego typka – szepn¹³ Zuckuss. – To twarda sztuka. – Zamknij siê. – Bossk ponownie wcisn¹³ aktywator komunikatora. – Z racji tego, ¿e nale¿ymy do Gildii £owców Nagród. To w³aœnie daje nam nad nim w³adzê. Przeka¿ go nam, a obêdzie siê bez k³opotów. 41

– Bardzo zabawne. – W zimnym g³osie nie by³o s³ychaæ rozbawienia. Ani ¿adnych innych emocji. – Chyba siê g³êboko mylicie. – Tak? – Bossk spojrza³ przez przednie iluminatory „Wœciek³ego Psa”. – Niby dlaczego? – Nie podlegam w³adzy tej waszej Gildii. Stosujê siê do zasad wy¿szej instancji. – Niby jakiej? – Mnie samego. – Tych kilka atomów, które znalaz³y siê w pró¿ni pomiêdzy statkami, nie mog³o mieæ temperatury ni¿szej ni¿ g³os dobiegaj¹cy z g³oœnika. – A ju¿ na pewno nie oddajê nikomu czegoœ, co nale¿y do mnie, dopóki mi za to nie zap³ac¹. Bossk z trudem wycedzi³ odpowiedŸ przez zaciœniête zêby: – S³uchaj no, ty zdradziecki, oparszywia³y... Kontrolka ³¹cznoœci zgas³a, gdy rozmówca Bosska wy³¹czy³ komunikator. Smuga p³omieni z dysz wylotowych silników „Niewolnika I”, transportowca najbardziej bezwzglêdnego i skutecznego ³owcy nagród w galaktyce, rozp³ynê³a siê w mg³ê i znik³a, gdy statek wskoczy³ w nadprzestrzeñ. Zimne, kpi¹ce gwiazdy wype³ni³y miejsce, gdzie znajdowa³ siê jeszcze przed chwil¹. Bossk zmru¿y³ oczy, wpatruj¹c siê w pustkê. Statek tamtego, jego pilot i zdobycz mog³y znikn¹æ – ale nie wœciek³a furia w pokrytej ³usk¹, gadziej piersi Bosska. Postaæ w klatce odsunê³a siê ze strachem od krat, gdy Boba Fett wszed³ do ³adowni. – Nie musisz siê baæ. – Szara, jadalna papka na tacy pochodzi³a z modu³u kuchennego „Niewolnika I”. Posi³ek nie wygl¹da³ apetycznie, ale zawiera³ wszelkie substancje od¿ywcze, jakich potrzebowa³y humanoidy. Fett umieœci³ tackê na metalowej pod³odze i pchn¹³ czubkiem buta do wnêtrza klatki przez szparê miêdzy jej prêtami. – Nie zap³acono mi, ¿ebym ci zrobi³ krzywdê. A wiêc nic ci siê tu nie stanie. – A gdyby ci za to zap³acono? – by³y g³ówny ksiêgowy Transgalaktycznego Przedsiêbiorstwa Hazardowego patrzy³ ponurym wzrokiem zza prêtów jedynej zajêtej w tej chwili klatki. – Co wtedy? – Wtedy kona³byœ z bólu. – Boba Fett pokaza³ palcem na tacê. Odrobina szarej papki wyla³a siê na pod³ogê klatki. – Jako towar jesteœ dla mnie wiêcej wart ¿ywy ni¿ martwy. Powiem wiêcej: martwy 42

nie przedstawiasz sob¹ ¿adnej wartoœci. Dostarczenie ciê w stanie nieuszkodzonym... stosunkowo nieuszkodzonym... jest warunkiem koniecznym do odebrania nagrody, któr¹ wyznaczono za twoj¹ g³owê. Jeœli bêdziesz próbowa³ zag³odziæ siê na œmieræ, nakarmiê ciê si³¹. Jestem znany z tego, ¿e nie bawiê siê w ceregiele. Jeœli oka¿esz siê na tyle g³upi, ¿eby próbowaæ zrobiæ sobie krzywdê, zwi¹¿ê ciê i zamknê w miejscu znacznie mniej wygodnym ni¿ to. Nil Posondum rozejrza³ siê po swojej klatce. – Tego miejsca te¿ nie nazwa³bym wygodnym. – Mog³eœ trafiæ gorzej. – Okryte bojowym kombinezonem ramiona Boby Fetta unios³y siê lekko i opad³y. – Ten statek ma byæ szybki, a nie wygodny. – Przed przyjœciem do ³adowni Boba Fett w³¹czy³ autopilota; miniaturowy monitor na ramieniu ³owcy pozwala³ mu kontrolowaæ niezak³ócony lot „Niewolnika I” przez nadprzestrzeñ. – Powinieneœ siê jednak postaraæ, ¿eby twój pobyt tutaj by³ jak najprzyjemniejszy. Tam, dok¹d ciê zabieram, bêdzie gorzej. Tak naprawdê Boba Fett wiedzia³, ¿e okreœlenie „gorzej” by³o subtelnym eufemizmem. Posondum pope³ni³ gruby b³¹d – okaza³ siê nielojalny, zmieniaj¹c pracê w œrodowisku, w którym lojalnoœæ by³a nagradzana, a jej brak surowo karany. Co gorsza, ksiêgowy mia³ nieszczêœcie prowadziæ rachunkowoœæ sieci nielegalnych spelunek do gry w skefta, rozrzuconych po planetach Zewnêtrznych Odleg³ych Rubie¿y i kontrolowanych przez huttañski syndykat. Huttowie mieli tendencjê do traktowania pracowników jak swojej w³asnoœci – by³ to jeden z powodów, dla którego Boba Fett wola³ zachowaæ status wolnego strzelca w czêstych kontaktach z jednym ze swoich najwa¿niejszych klientów, Jabb¹. Ksiêgowy nie mia³ jednak na to doœæ rozumu. Okaza³ siê nawet jeszcze g³upszy – uda³ siê do konkurentów by³ego pracodawcy z pe³nym pakietem danych œci¹gniêtych z centralnego systemu fa³szowania wyników gier losowych i informacji o pó³legalnych przelewach na najrozmaitsze konta. Obsesyjna skrytoœæ Huttów by³a chyba jeszcze wiêksza ni¿ ich mania posiadania. Boba Fett zastanawia³ siê czasem, czy nie rosn¹ do takich rozmiarów dziêki nieopanowanej chciwoœci, która nie pozwala im wyzbyæ siê niczego, co raz wpad³o w ich niedorozwiniête przednie koñczyny i olbrzymie usta. Nawet jeœli by³by to tylko jeden przera¿ony ksiêgowy, z komputerowo wspomaganym mózgiem pe³nym liczb. – Dlaczego mnie po prostu od razu nie zabijesz? – Posondum przysiad³ ciê¿ko pod œcian¹ klatki, opieraj¹c siê o ni¹ plecami. 43

Spróbowa³ posi³ku z tacy i odsun¹³ j¹ ze wstrêtem. – Na pewno zrobi³byœ to szybciej ni¿ Huttowie. – Prawdopodobnie tak. – Nie czu³ litoœci dla tego cz³owieka, który wpakowa³ siê w paskudn¹ sytuacjê na w³asne ¿yczenie. Kto z Huttem przestaje, pomyœla³, pokarmem siê staje. – Ale jak mówi³em, robiê to, za co mi p³ac¹. Ani wiêcej, ani mniej. – Dla kredytów zrobi³byœ wszystko, co? Boba Fett widzia³ swoje podwójne odbicie w lusterkach p³on¹cych niechêci¹ oczu ksiêgowego. G³owa okryta he³mem, poplamionym i poobijanym, ale w pe³ni sprawnym; twarz schowana za w¹skim wizjerem w kszta³cie litery T; kombinezon naszpikowany broni¹, od goleni po nadgarstki; d³ugi, w¹ski nos rakiety manewrowej wychyla siê zza pleców. Chodz¹cy arsena³, postaæ ludzka zbudowana z urz¹dzeñ mechanicznych. Gatunek: zabójca. Pokiwa³ g³ow¹. – To prawda – powiedzia³. – Robiê to, w czym jestem dobry i za co dobrze mi p³ac¹. – Spojrza³ na czytnik danych. – Nie mam do ciebie osobistej urazy. – W takim razie mo¿e ubijemy interes. – Posondum spojrza³ z nadziej¹ na swojego przeœladowcê. – Co ty na to? – Jaki interes? – A jak myœlisz? – ksiêgowy wsta³ i chwyci³ za prêty krat tu¿ obok stoj¹cego po drugiej stronie Fetta. – Lubisz dostawaæ pieni¹dze.. a wiem, jak skandalicznie wysokie wynagrodzenie otrzymujesz za swoje us³ugi... a ja lubiê ¿yæ. Pewnie lubiê to tak samo, jak ty kredyty. Boba Fett zwróci³ wzrok na spocon¹ twarz mê¿czyzny. – Trzeba by³o pomyœleæ, jak cenne jest twoje ¿ycie, zanim narazi³eœ siê na mœciwoœæ Huttów. Trochê za póŸno na ¿ale. – Ale nie za póŸno dla ciebie, ¿eby trochê zarobiæ. Wiêcej ni¿ to, co zap³ac¹ ci za mnie Huttowie. – Posondum przycisn¹³ twarz do prêtów klatki, jakby chcia³ przecisn¹æ siê przez nie si³¹ w³asnej desperacji. – Puœcisz mnie, a ja sprawiê, ¿e dobrze ci siê to op³aci. – W¹tpiꠖ odpar³ zimno Fett. – Huttowie wyznaczaj¹ wyj¹tkowo wysokie nagrody. Dlatego tak lubiê dla nich pracowaæ. – A dlaczego, twoim zdaniem, tak bardzo chc¹ mnie dostaæ z powrotem? – K³ykcie ksiêgowego zbiela³y, tak mocno œciska³ kraty. – Dla tych kilku starych rejestrów ksiêgowych, które mam w g³owie? Albo po to, ¿eby konkurencja nie pozna³a paru ich sekretów handlowych? 44

– Nie p³ac¹ mi za to, ¿ebym pyta³, dlaczego moi klienci po¿¹daj¹ ró¿nych rzeczy. Na przyk³ad takich jak ty. – Na czytniku danych przymocowanym do nadgarstka zapali³a siê kontrolka; musia³ wracaæ do sterowni „Niewolnika I”. – Wystarcza mi, ¿e ich pragn¹. I ¿e p³ac¹ za ich dostarczenie. – Ja te¿ ci zap³acê. – Posondum œciszy³ g³os. – Kiedy uciek³em Huttom, zabra³em coœ wiêcej ni¿ tylko informacje. Wzi¹³em te¿ ich kredyty. – To bardzo g³upio zrobi³eœ. – Fett wiedzia³, jak Huttowie trzêœli siê nad swoimi kredytami; chciwoœæ by³a jedn¹ z cech charakterystycznych ich gatunku. Zdarza³o mu siê dawniej, ¿e musia³ posun¹æ siê do ostatecznoœci, ¿eby wydostaæ od nich pieni¹dze, które mu siê nale¿a³y za wykonan¹ pracê, nawet jeœli wszystko zosta³o wczeœniej uzgodnione. Ukraœæ coœ Huttom i myœleæ, ¿e siê z tym ucieknie, by³o szczytem g³upoty. – Mo¿e i tak... ale tyle tego by³o! A ja myœla³em, ¿e uda mi siê zwiaæ. ¯e ukryjê siê przed nimi. I ¿e moi nowi szefowie zapewni¹ mi ochronê... – Zrobili, co by³o w ich mocy. – Boba Fett wzruszy³ ramionami. – Niestety, to nie wystarczy³o. ¯adne œrodki bezpieczeñstwa nie wystarcz¹, kiedy ja wchodzê w grê. – S³uchaj, dam ci te kredyty. Wszystkie! – Posondum a¿ siê trz¹s³, tyle ¿arliwoœci w³o¿y³ w swoj¹ proœbê. – Co do jednego kredytu... wszystko, co ukrad³em Huttom, bêdzie twoje. Tylko mnie wypuœæ! – A gdzie niby s¹ te kredyty? Posondum cofn¹³ siê od prêtów klatki. – S¹ ukryte. – £atwo móg³bym siê dowiedzieæ gdzie. – Fett mówi³ równie beznamiêtnym i pozbawionym wyrazu g³osem jak przed chwil¹. – Wyci¹ganie u¿ytecznych informacji jest moj¹ specjalnoœci¹. – S¹ zakodowane w pamiêci – powiedzia³ szybko ksiêgowy. – Pod poziomem œwiadomoœci. I chronione implantem z czujnikiem bólu. – Pokaza³ ma³¹ bliznê nad lewym uchem. – Jeœli spróbujesz coœ ze mnie wydostaæ, implant wyczyœci odpowiednie segmenty kory mózgowej. A wtedy nikt siê nie dowie, gdzie s¹ te kredyty. – S¹ sposoby, ¿eby tego unikn¹æ. – Boba Fett widzia³ to ju¿ kiedyœ w przesz³oœci. – Obejœcia i obwody równoleg³e. Nic przyjemnego, ale dzia³a. – Przypuszcza³, ¿e Huttowie ju¿ szykuj¹ salê dla neurochirurga, ¿eby by³a gotowa, gdy tylko dostan¹ ksiêgowego 45

w swoje rêce. – To zreszt¹ bez znaczenia. I tak nie ubijê z tob¹ targu. – Ale dlaczego? – Posondum wyci¹gn¹³ chud¹ rêkê przez kraty, ¿eby z³apaæ Fetta za ramiê. – To fortuna! Wiêcej ni¿ obiecali za mnie Huttowie! – Bardzo mo¿liwe. – Odsun¹³ siê od klatki, by surowymi, ale funkcjonalnymi korytarzami przejœæ do sterowni statku. – Mo¿e i jesteœ równie dobrym z³odziejem co ksiêgowym. A jeœli ju¿ okradasz Huttów, to równie dobrze mo¿esz ukraœæ jeden kredyt, jak i milion. Skutki bêd¹ takie same. Jednak nawet jeœli rzeczywiœcie ukry³eœ te kredyty, nie jestem nimi zainteresowany. A w ka¿dym razie, nie doœæ zainteresowany. Muszê myœleæ o swojej reputacji. – O twojej... – Posondum a¿ otworzy³ usta ze zdziwienia i rozczarowania. – O czym...? – Huttowie i inni moi klienci p³ac¹ mi tyle, bo wiedz¹ jedno: ¿e zawsze dostarczam towar. Kiedy schwytam zdobycz, nic mnie nie powstrzyma przed dowiezieniem jej na miejsce. Absolutnie nic. Jeœli podejmujê siê jakiejœ pracy, zawsze j¹ wykonujê. I ka¿dy w galaktyce o tym wie. – Ale... ale przecie¿ s³ysza³em, ¿e... ¿e inni ³owcy... czasem dobijaj¹ targu.... – Inni ³owcy nagród mog¹ prowadziæ swoje interesy, jak im siê podoba. – Fett z trudem ukrywa³ pogardê, jak¹ czu³ dla cz³onków tak zwanej Gildii £owców Nagród. Ten w³aœnie rodzaj krótkowzrocznej chciwoœci sprawia³, ¿e nie mia³ zamiaru wchodziæ w jakiekolwiek uk³ady z Gildi¹. – Oni maj¹ swoje standardy, a ja swoje. Jedn¹ rêk¹ chwyci³ szczebel drabinki; obejrza³ siê przez ramiê na klatkê. – I to ja mam towar, a oni nie. Kolana ugiê³y siê pod ksiêgowym, a rêce zeœliznê³y wzd³u¿ prêtów, gdy ciê¿ko opad³ na pod³ogê klatki. Jeœli mia³ jak¹kolwiek nadziejê, to w tej chwili zgas³a. – Radzê ci, ¿ebyœ zacz¹³ jeœæ. – Boba Fett kiwn¹³ g³ow¹, wskazuj¹c na tacê z nieapetyczn¹ papk¹. – Musisz byæ silny. Nie czeka³ na odpowiedŸ. Wspi¹³ siê po drabinie, by przejœæ z ³adowni do sterowni i czekaj¹cych na niego instrumentów pok³adowych.

46

ROZDZIA£

#

– Nadlatuje. – Wypatrywacz zauwa¿y³ zbli¿aj¹cy siê statek. – Widzê go wyraŸnie. – Pewnie, ¿e widzisz – powiedzia³ Kud’ar Mub’at. – Dobry z ciebie zawi¹zek. – Koñcem wielostawowej, chitynowej koñczyny pajêczarz pog³aska³ g³owê podkomponentu. Zewnêtrzny zawi¹zek obserwacyjny mia³ najprostsz¹ konstrukcjê umys³ow¹ wœród wszystkich podkomponentów pajêczyny. Kud’ar Mub’at umieœci³ w jego wnêtrzu tylko tyle tkanki mózgowej, by zawi¹zek by³ w stanie skoncentrowaæ swoje ogromne soczewki na otaczaj¹cych gwiazdach i na ich tle dostrzec ruch obiektów. – Powiedz Kalkulatorowi, co zobaczy³eœ. Dane pop³ynê³y wzd³u¿ spl¹tanych neuronów pajêczyny. Inny podkomponent, z niepotrzebnymi szcz¹tkowymi odnó¿ami i miêkk¹, delikatn¹ skorup¹ okrywaj¹c¹ wyspecjalizowan¹ korê mózgow¹, trawi³ przez chwilê otrzymane informacje, przek³adaj¹c surowe impulsy wizualne w u¿yteczne dane cyfrowe. – Oklêt psyleci... – drobne usteczka Kalkulatora poruszy³y siê pod fa³d¹ tkanki nerwowej – ...za co najwyzej tsy standaldowe chlonojednostki. – Wiem, kto to jest! – Identyfikator wdrapa³ siê na ramiê Kud’ar Mub’ata, o ile o paj¹kowatych mo¿na powiedzieæ, ¿e maj¹ ramiê, i papla³ podniecony do jego otworu usznego. Ma³y podkomponent archiwalny s³ysza³, co Wypatrywacz powiedzia³ Kalkulatorowi. – Wiem, wiem! To „Niewolnik I”! Identyfikacja potwierdzona! 47

– Mój ty ma³y m¹dralo. – Kud’ar Mub’at odczepi³ Identyfikatora od swojego korpusu jednym z odnó¿y. Gdyby im pozwoli³, zawi¹zki wesz³yby mu na g³owê jak niesforne dzieciaki. Umieœci³ go w jednym ze strukturalnych w³ókien pajêczyny. – Ale teraz uspokój siê. – Na pok³adzie musi byæ Boba Fett! – Identyfikator drobi³ w miejscu miniaturowymi odnó¿ami, pomniejszon¹ replik¹ koñczyn swojego rodzica – wprawiaj¹c w dr¿enie naprê¿on¹, jedwabist¹ niæ. – Boba Fett! – Podkomponent nie by³ szczególnym wielbicielem ³owcy nagród; po prostu ekscytowa³ siê przybyciem ka¿dego goœcia, który odwiedza³ sieæ. Kud’ar Mub’at westchn¹³ znu¿ony gdzieœ w g³êbi swojego niemal idealnie kulistego brzucha. Sam by³ doœæ powolny i leniwy, o ile mo¿na w ten sposób okreœliæ jak¹kolwiek paj¹kowat¹ istotê. Nieustanna paplanina Identyfikatora czasami dzia³a³a mu na nerwy. Byæ mo¿e, zastanawia³ siê Kud’ar Mub’at, powinienem poddaæ ten zawi¹zek reabsorbcji i zaprojektowaæ, a potem zbudowaæ nowy. Mniej gadatliwy. Teraz jednak problemem by³y nie surowce – móg³ zawsze wysnuæ nowe w³ókna protokomponentów – ale czas. A w³aœciwie jego brak. Nawet tak stosunkowo nieskomplikowany zawi¹zek wymaga³by setek chronojednostek pracy, zanim by spe³nia³ odpowiednie standardy funkcjonalne. Przy tej skali interesów, którymi zajmowa³ siê teraz Kud’ar Mub’at, nie poradzi³by sobie bez sprawnego Identyfikatora. Mo¿e póŸniej, pomyœla³ pajêczarz, zawieszony w oku grubszych nici pajêczyny. Kiedy skoñczê interesy z Bob¹ Fettem. Kud’ar Mub’at przewidywa³, ¿e jego konta kredytowe bêd¹ wtedy dostatecznie pe³ne, by móg³ sobie pozwoliæ na ma³e wakacje. Musi o tym porozmawiaæ z Bilansem. Ju¿ dawno temu uzna³, ¿e to w³aœnie najgorsza czêœæ jego pracy. Chyba wolê zadawaæ siê z Huttami, pomyœla³ Boba Fett. By³a to wiele mówi¹ca deklaracja – pa³ace Huttów, takie jak ten na Tatooine, w którym rezydowa³ Jabba, by³y siedliskami nieprawoœci i zepsucia. Za ka¿dym razem, gdy trafia³ w takie miejsce – czy to ¿eby dostarczyæ jeñca, czy to osobiœcie odebraæ nagrodꠖ mia³ wra¿enie, ¿e znalaz³ siê w œcieku, do którego sp³ywaj¹ najgorsze odpadki i œmieci galaktyki. Beztroska ³atwoœæ, z jak¹ kreatury w rodzaju Jabby pozbywa³y siê swoich podw³adnych – Boba Fett 48

s³ysza³ o rankorze, którego Jabba trzyma³ dla zabawy pod pod³og¹ pa³acu, choæ nie widzia³ go jeszcze – niepomiernie go irytowa³a. Po co zabijaæ, jeœli to nie przyniesie ¿adnego zysku? Strata czasu, kredytów i cia³a. Jednak nawet pa³ac Huttów by³ lepszy ni¿ pajêczyna Kud’ar Mub’ata. Zwê¿aj¹cy siê ku jednemu koñcowi cylinder dryfowa³ za szyb¹ iluminatorów „Niewolnika I”, coraz wiêkszy, w miarê jak statek podchodzi³ coraz bli¿ej. Nie wygl¹da³ jak œwiadoma konstrukcja, a raczej jak przypadkowy zlepek drutów i spoiwa, po³¹czony ze zrêcznoœci¹ debilnego koreliañskiego szczura-padlino¿ercy. W miarê jak statek Fetta podchodzi³ coraz bli¿ej, a pajêczyna Kud’ar Mub’ata zaczê³a przes³aniaæ coraz wiêcej gwiazd widocznych przez iluminator, widaæ by³o kolejne fragmenty maszyn o krawêdziach ostrzejszych ni¿ zakrzep³e w³ókna, w które by³y wplecione. Boba Fett prowadzi³ interesy z odra¿aj¹cym pajêczarzem od doœæ dawna, by wiedzieæ, ¿e ten nie potrafi siê oprzeæ korzystnej ofercie kupna, niezale¿nie od tego, czy oferowany obiekt jest mu potrzebny, czy nie. Jego pajêczyna by³a prawdziwym cmentarzyskiem uszkodzonych miêdzygwiezdnych statków i innych martwych skorup. Nawet prymitywni Jawowie, którzy trudnili siê handlem porzuconymi œmieciami i u¿ywanymi robotami, robili to z myœl¹ o zysku. Tymczasem Kud’ar Mub’at najwyraŸniej w œwiecie po prostu lubi³ gromadziæ najrozmaitsze przedmioty, wplataj¹c je w swój dryfuj¹cy w przestrzeni dom, wysnuty z w³asnych wnêtrznoœci. Nie wszystkie nabytki by³y jednak bezwartoœciowe; Boba Fett by³ tego pewien. To, co móg³ zobaczyæ na powierzchni, stanowi³o zapewne tylko swojego rodzaju ochronny kamufla¿. Nie ka¿demu dobrze sz³o w kontaktach z pajêczarzem; tych kilka razy, kiedy Boba Fett mia³ okazjê zajrzeæ w g³¹b pajêczyny, dostrzeg³ prawdziwe skarby, które mniej fortunni kontrahenci Kud’ara Mub’ata musieli pozostawiæ w tym miejscu, by uregulowaæ d³ugi, jakie mieli u pajêczarza. Chyba lepiej ju¿ by³o zgubiæ w³asn¹ skórê ni¿ próbowaæ go oszukaæ. Po³yskuj¹cy s³abym zielonkawym œwiat³em kr¹g ukaza³ siê na powierzchni pajêczyny w miejscu, gdzie znajdowa³ siê dok cumowniczy. Jeden z podkomponentów Kud’ara Mub’ata – o ile Boba Fett dobrze pamiêta³, nazywa³ siê Sygnalista – by³ fosforyzuj¹cym zawi¹zkiem, dostatecznie d³ugim, by otoczyæ jedn¹ z koñcówek pajêczyny swoim jarz¹cym siê, wê¿opodobnym cia³em. Kud’ar Mub’at wyposa¿y³ ten zawi¹zek w szcz¹tkow¹ inteligencjê, dziêki której 4 – Mandaloriañska zbroja

49

potrafi³ b³yskaæ prostym kodem naprowadzaj¹cym, by sprowadziæ nadlatuj¹ce statki do l¹dowiska. Inna grupa podkomponentów, u³o¿ona w wachlarz wewn¹trz pulsuj¹cego œwiat³em okrêgu, pozbawiona by³a nawet tej œladowej iloœci mocy umys³owych. Jedyne, co potrafi³y, to wyczuæ podchodz¹cy do l¹dowania statek i – jak macki trendriañskiego wnykokwiatu – z³apaæ go pewnym chwytem, dopasowuj¹c œciœle i bezpiecznie do portu wejœciowego pajêczyny. Boba Fett nienawidzi³ tych bezmózgich wyrostków, z ich ruchomymi ³uskami, chroni¹cymi przez mrozem pró¿ni, które przypomina³y pordzewia³¹ zbrojê. Powiedzia³ kiedyœ Kud’arowi Mub’atowi, ¿e jeœli kiedykolwiek zauwa¿y choæby jedn¹ ³uskê przylepion¹ do kad³uba swojego statku po opuszczeniu pajêczyny, zawróci i wytnie wszystkie zawi¹zki krótkozasiêgowym promieniem naprowadzaj¹cym. Kud’ar Mub’at odczu³by to bardzo boleœnie – by³ po³¹czony z ka¿dym elementem pajêczyny wi¹zk¹ neurow³ókien. Fett wy³¹czy³ silniki „Niewolnika I”, pozwalaj¹c, by statek sam¹ si³¹ rozpêdu powoli i spokojnie przycumowa³ do doku pajêczyny. Wewn¹trz œwietlnego pierœcienia koñcówki zawi¹zków mocuj¹cych zaczê³y siê rozwijaæ, przyjmuj¹c odpowiedni¹ pozycjê; podkomponenty budzi³y siê z rozmarzonego pó³snu. – Ach, mój drogi Fett! – powita³ go piskliwy g³os, gdy wygramoli³ siê z ciasnego doku do w¹skiego korytarza prowadz¹cego do wnêtrza pajêczyny. – Jaka¿ to rozkosz móc znowu ciê zobaczyæ. Po tak przeraŸliwie d³ugim czasie od naszego ostatniego... – OszczêdŸ sobie tej gadki. – Boba Fett podniós³ wzrok i zobaczy³ nad czubkiem swojego he³mu jeden z ruchomych wyrostków g³osowych Kud’ara Mub’ata – podkomponent, przypominaj¹cy prymitywne usta, oplecione po³yskuj¹cym sznurem w³ókien. Pajêczarz musia³ go wysnuæ niedawno, bo jedwabiste neurow³ókna by³y nadal bia³e i nieska¿one gromadz¹cym siê od stuleci w pajêczynie brudem. – Przylecia³em w interesach, a nie po to, by æwiczyæ sztukê konwersacji. Wyrostek g³osowy podrepta³ po w³óknistym suficie tunelu. Par¹ maleñkich szczypiec nawija³ na siebie jak na szpulkê ci¹gn¹ce siê za nim pasmo w³ókna ³¹cz¹cego go z pajêczyn¹, próbuj¹c dotrzymaæ kroku ³owcy. – Ach, doprawdy, to ten sam dobrze mi znany ³owca nagród, którego tak jasno i ¿ywo zachowa³em w pamiêci. Jaki¿ smutek mnie ogarnia, kiedy pomyœlê, ¿e tak d³ugo by³em pozbawiony przyjemnoœci rozkoszowania siê twoim zwiêz³ym i czaruj¹cym dowcipem. 50

Fett nie odpowiedzia³. Przeciska³ siê pomiêdzy œcianami tunelu, którego spleciona tkanka ugina³a siê pod ciê¿arem jego butów. Gdziekolwiek dotkn¹³ œcian grub¹ rêkawic¹, zmarszczki rozb³yskuj¹cych jak iskry synapsów rozchodzi³y siê w coraz bledsze koncentryczne krêgi, jak od kamienia wrzuconego w wype³niony fosforyzuj¹cym planktonem ocean. Kilka zawi¹zków œwietlnych, m³odszych braci Sygnalisty pulsuj¹cego œwiat³em na zewnêtrznej powierzchni pajêczyny, zapala³o siê przed nim i gas³o, gdy je mija³. Fett przypuszcza³, ¿e kiedy Kud’ar Mub’at nie ma goœci, to pajêczyna nie jest oœwietlona. Pajêczarz nie potrzebowa³ œwiat³a, by poruszaæ siê we wnêtrzu wysnutej z w³asnej tkanki konstrukcji. – A otó¿ i on w ca³ej okaza³oœci! – ten sam g³os, metaliczny jak rozdzierane arkusze blachy, zabrzmia³ tu¿ przed nim, gdy schyli³ g³owê pod nawisem jedwabistej tkanki. – Wiedzia³em, ¿e powrócisz w aureoli zas³u¿onego sukcesu. – S³owa brzmia³y teraz g³oœniej, wypowiadane w³asnymi ustami Kud’ara Mub’ata, bez poœrednictwa wyrostka g³osowego. – Nie mo¿na doprawdy zarzuciæ ci braku chwalebnej punktualnoœci. Boba Fett wszed³ do centralnej komory sieci, dostatecznie wysokiej, by móg³ siê wyprostowaæ. Wra¿enie, ¿e znalaz³ siê w samym œrodku mózgu pajêczarza by³o czymœ wiêcej ni¿ tylko efektownym porównaniem – to by³ fakt, namacalna rzeczywistoœæ cia³a i domu Kud’ara Mub’ata, nierozerwalnie splecionych w jednoœæ. ¯yje wewn¹trz swojej zbroi, pomyœla³ Fett, jak ja wewn¹trz mojej. – Wróci³em zgodnie z zapowiedzi¹. – Fett zwróci³ okryt¹ mask¹ twarz w stronê pajêczarza. – Zadanie, które mi zleci³eœ, by³o proste. – Ach, nie w¹tpiê... zw³aszcza dla kogoœ obdarzonego tak wszechstronnymi talentami. – Z³o¿one oczy Kud’ara Mub’ata skoncentrowa³y wzrok na goœciu. Jedna z jego wielostawowych, naje¿onych ostrymi w³oskami koñczyn wykona³a wdziêczny gest zaproszenia w dusznym powietrzu komory. – Jak rozumiem, oby³o siê bez komplikacji? – Jak zwykle. – Fett skrzy¿owa³ ramiona na chronionej zbroj¹ piersi. – Kilku innych ³owców nagród mia³o nadziejê przy³apaæ go przede mn¹. – Oooch! – w czarnych, b³yszcz¹cych oczach dostrzeg³ wyraz oczekiwania. – Ale zaj¹³eœ siê nimi? – Nie musia³em. – Fett wiedzia³, jak bardzo pajêczarz uwielbia³ opowieœci o walkach im bardziej pe³nych przemocy, tym lepiej. 51

Nie zamierza³ jednak folgowaæ upodobaniom paj¹kowatego stworzenia. – Zwyk³a zgraja nieodpowiedzialnych partaczy, których rozsy³a Gildia £owców Nagród. Lepiej omin¹æ nerfi gnój ni¿ w niego wdepn¹æ. – A to dopiero pocieszne! Rozbawi³eœ mnie, doprawdy! – Kud’ar Mub’at siêgn¹³ tylnymi odnó¿ami sufitu i uniós³ siê z miejsca, w którym wczeœniej spoczywa³ jego blady odw³ok. – To naprawdê smakowita nagroda, ¿e mogê cieszyæ siê twoimi b³yskotliwymi ripostami. – Zawi¹zek wypoczynkowy z sykiem nadyma³ w nowym miejscu wyœcie³ane, pneumatyczne pêcherze. Kud’ar Mub’at posuwa³ siê po suficie, a¿ jego owadzia paszczêka znalaz³a siê tu¿ przed twarz¹ ³owcy. – Czy mo¿na nazwaæ nasze stosunki czysto handlowymi, mój drogi ³owco? Proszê, powiedz, ¿e nie. Powiedz, ¿e jesteœmy przyjació³mi, ty i ja. – Przyjaciele – powiedzia³ ch³odno Boba Fett – w moim fachu stanowi¹ niepotrzebne obci¹¿enie. – Odwróci³ wzrok, zas³oniêty szczelin¹ wizyjn¹ he³mu, od b³yszcz¹cych oczu pajêczarza i jego krzywego uœmiechu. – Nie przyjecha³em tu, ¿eby ciê zabawiaæ. Wyp³aæ mi nagrodê, której jesteœ gwarantem, ja wydam ci towar... i do widzenia. – Do nastêpnego razu. – Kud’ar Mub’at odwróci³ g³owê, spogl¹daj¹c na niego inn¹ par¹ lœni¹cych jak klejnoty oczu. – Mam nadziejê, ¿e nie bêdê musia³ d³ugo czekaæ. W³aœnie to, pomyœla³ Boba Fett, jest najgorsz¹ czêœci¹ mojej pracy. Wytropienie ofiary, przemierzanie galaktyki wzd³u¿ i wszerz w poœcigu za ni¹, pochwycenie, przewóz, zabicie tego, kogo trzeba, by zadanie zosta³o wykonane – to by³y przyjemnoœci, smakowane jako okazja do sprawdzenia siê i potwierdzenia w³asnych umiejêtnoœci. Natomiast kontakty z klientami – czy to takimi, jak imperialny Lord Vader, czy oœliz³a góra miêsa Jabba Hutt – albo negocjacje przez poœrednika, jak Kud’ar Mub’at, by³y czymœ prawdziwie odpychaj¹cym. Zreszt¹ za ka¿dym razem okazywa³o siê to samo. Nigdy nie chc¹ p³aciæ, rozmyœla³ Fett. ¯ycz¹ sobie dostaæ swój towar, ale niespieszno im w zamian rozstaæ siê z kredytami. Z Huttami sprawy mia³y zawsze wymiar emocjonalny, przynajmniej na pocz¹tku. Ich megalomania i wynikaj¹ce z niej wariackie ataki wœciek³oœci w przypadku najmniejszej oznaki rzekomej nielojalnoœci sk³ania³y ich do wyznaczania wielkich, przyci¹gaj¹cych uwagê nagród; póŸniej, kiedy trochê och³onêli, ich zimnokrwista 52

chciwoœæ wchodzi³a w paradê i kaza³a im podejmowaæ próby obni¿enia ceny. Cz³onkowie tak zwanej Gildii £owców Nagród zgadzali siê przyj¹æ u³amek pierwotnej nagrody, czasem zaledwie dziesiêæ procent. By³ to jeden z powodów, dla których Boba Fett tak nimi gardzi³ – nigdy nie zdarzy³o mu siê odejœæ z sum¹ choæby o jeden kredyt ni¿sz¹ ni¿ uzgodniona kwota i nie mia³ zamiaru zaniechaæ tej chwalebnej praktyki. – Mam teraz na g³owie inne zlecenia – powiedzia³ Boba Fett. I nie sk³ama³. Galaktyka by³a wielka i pe³na zakamarków, odleg³ych planet czy nawet ca³ych uk³adów planetarnych, które mog³y œwietnie pos³u¿yæ za kryjówkê. I zawsze byli tacy, którzy mieli powody siê ukrywaæ, ju¿ to, ¿eby chroniæ skórê przed eksplozjami gniewu Imperatora Palpatine’a, ju¿ to, by zacisn¹æ spocone d³onie na sk¹pych och³apach podwêdzonych z kufrów Jabby albo innego Hutta. I nawet bior¹c pod uwagê liczbê zleceñ, jakie „mia³ na g³owie” Boba Fett, nadal pozostawa³o mnóstwo och³apów dla Gildii i jej cz³onków, zadañ zbyt skromnych, by zawraca³ sobie nimi g³owê. Ale im d³u¿ej Kud’ar Mub’at bêdzie go niepotrzebnie zatrzymywa³, sapi¹c i postêkuj¹c, w spl¹tanych korytarzach w³asnego rozbudowanego mózgu, tym wiêksza szansa, ¿e któryœ z zabijaków Gildii zdo³a sprz¹tn¹æ mu sprzed nosa hojn¹ nagrodê. Coœ takiego by³o w stanie doprowadziæ Fetta do furii, jeœli s³owo tak pe³ne emocji mo¿na by³o w ogóle zastosowaæ w stosunku do zimnej, nieczu³ej logiki, która kierowa³a jego dzia³aniami. Tak czy owak, najwy¿szy czas, by skierowaæ zimne niczym wyostrzona szpada spojrzenie ukrytych za wizjerem he³mu oczu na owadzi¹ paszczê Kud’ara Mub’ata i powiedzieæ: – Wyp³aæ mi moj¹ nagrodê, a nie bêdê d³u¿ej odrywa³ ciê od twoich w³asnych... interesów. Ca³a galaktyka wiedzia³a, na czym polega³y interesy Kud’ara Mub’ata. Nie by³o pod gwiazdami drugiego takiego osobnika jak s³ynny pajêczarz. Jeœli na jakiejkolwiek planecie istnieli inni przedstawiciele jego gatunku, spowici w przêdzê i sieæ wysnutego z w³asnego brzucha nerwowego w³ókna, to taka planeta nie zosta³a jeszcze odkryta. Byæ mo¿e Kud’ar Mub’at by³ jedynym istniej¹cym pajêczarzem; Boba Fett s³ysza³ kiedyœ plotki, jeszcze sprzed czasów, kiedy sta³ siê najgroŸniejszym ³owc¹ nagród w galaktyce, ¿e Kud’ar Mub’at mia³ kiedyœ poprzednika, który stworzy³ go jako w³asny zawi¹zek, na pó³ niezale¿n¹ istotê w rodzaju tych, które biega³y po jego pajêczynie ci¹gn¹c za sob¹ pasmo neurow³ókien. 53

Ten starszy pajêczarz, ojciec obecnego, musia³ widocznie pope³niæ pomy³kê, pozwalaj¹c jednemu ze swoich tworów i dzieci rozwin¹æ siê zbyt mocno i zbyt niezale¿nie. Zap³aci³ za to gorzk¹ cenꠖ œmieræ i strawienie przez nowego w³aœciciela pajêczyny, uzurpatora Kud’ara Mub’ata. Umar³ pajêczarz, pomyœla³ Fett, niech ¿yje nowy pajêczarz! Nawet Huttowie, mimo zach³annych apetytów i podstêpnej rywalizacji pomiêdzy rodzinami, nigdy nie przekroczyli tej granicy – nie po¿erali cz³onków w³asnego klanu, nawet wtedy, gdy musieli ich wyeliminowaæ, by przej¹æ kontrolê nad którymœ z ich przedsiêwziêæ. Dryfuj¹ca w przestrzeni miêdzygwiezdnej pajêczyna i jej zawartoœæ sta³y siê narzêdziem pracy pajêczarza. Ktoœ musia³ pe³niæ rolê pangalaktycznego poœrednika pomiêdzy œwiatem przestêpczym a tymi, którzy chcieli prowadziæ interesy z jego cz³onkami. Jeœli by³y kiedyœ w galaktyce czasy z³odziejskiego honoru, nale¿a³y do zapomnianej przesz³oœci. Boba Fett nigdy nie oszuka³ ¿adnego ze swoich klientów, choæ kilku musia³ zabiæ. Gdyby ka¿dy trzyma³ siê jego standardów etyki zawodowej, poœrednik taki jak Kud’ar Mub’at nie mia³by racji bytu. Niestety nale¿a³o to do rzadkoœci, wiêc Kud’ar Mub’at móg³ pobieraæ stosown¹ prowizjê za œwiadczone przez siebie us³ugi: zawieranie transakcji pomiêdzy p³atnymi mordercami a ich zleceniodawcami, przechowywanie w depozycie nagród, przekazywanie zak³adników tym, którzy zap³acili za ich pojmanie. Gildia £owców Nagród niemal przy wszystkich zleceniach korzysta³a z us³ug Kud’ara Mub’ata; Boba Fett tylko wtedy, gdy takie by³o ¿yczenie zleceniodawcy i gdy to on wyp³aca³ prowizjê pajêczarza. – Ale¿ mój wielce szacowny przyjacielu... – wisz¹c na suficie pomieszczenia, Kud’ar Mub’at pociera³ najmniejszymi i najbardziej zrêcznymi ze swoich przednich odnó¿y. – Nie chodzi mi wy³¹cznie o rozkoszowanie siê twoim jak¿e przyjemnym towarzystwem i nie z tego wzglêdu zatrzymujê ciê w progach mojej skromnej siedziby. Mówisz o interesach, do których oczywiœcie ci spieszno. Dobrze, porozmawiajmy zatem o interesach. Znasz mnie... – z³o¿one oczy pajêczarza zaiskrzy³y siê. – To dla mnie prawdziwa rozkosz podj¹æ ten temat, podobnie jak ka¿dy inny. A tym razem twoje interesy i moje znów siê spotykaj¹. Czy to nie urocza okolicznoœæ? Boba Fett przygl¹da³ siê w¹skiej twarzy pajêczarza, szukaj¹c w niej oznak, które zdradzi³yby mu jego prawdziwe intencje, skrywane za parawanem przypochlebnej paplaniny. 54

– Jakie interesy masz na myœli? – Zwykle ka¿da wiadomoœæ o wyznaczeniu nagrody by³a przechwytywana bezpoœrednio przez modu³ ³¹cznoœci „Niewolnika I”. – To prywatne zlecenie? – Ach, có¿ za przebieg³oœæ! – przednie odnó¿a pajêczarza zaklekota³y jak cienkie p³ytki plastiku. – Trudno siê dziwiæ, ¿e odnosisz tak wielkie sukcesy w obranym przez siebie fachu. Tak, mój drogi ³owco, to zaiste bardzo prywatne zlecenie. To brzmia³o interesuj¹co. Ze wszystkich rzeczy, które móg³ powiedzieæ Kud’ar Mub’at, ta w³aœnie w najwiêkszym stopniu przyci¹gnê³a uwagê Fetta. Zlecenia prywatne by³y œmietank¹ w profesji ³owców nagród. Zdarza³o siê czasem, ¿e klient, z sobie tylko znanych powodów, ¿yczy³ sobie dostarczenia jakiegoœ zbiega przy zachowaniu maksymalnej dyskrecji. Wyznaczenie nagrody za jego g³owê i rozg³oszenie tego po ca³ej galaktyce pozbawi³oby tak¹ osobê wszelkich szans na zachowanie tajemnicy; w takich sytuacjach, ¿eby dostaæ to, co chce, klient móg³ zleciæ zadanie tylko jednemu, wybranemu ³owcy. W wiêkszoœci przypadków tym ³owc¹ by³ Boba Fett. W ci¹gu dziesiêcioleci dorobi³ siê opinii nie tylko skutecznego, ale i dyskretnego. – Kto jest klientem? – Boba Fett nie musia³ tego wiedzieæ, choæ czasem u³atwia³o to robotê. Jeœli sprawa mia³a byæ za³atwiona przez Kud’ara Mub’ata, mo¿liwe, ¿e klient domaga siê ca³kowitej poufnoœci, tak by nawet ³owca nie wiedzia³, dla kogo pracuje. – Któryœ z Huttów? – Nie tym razem. – Kud’ar Mub’at wykrzywi³ paszczê w grymasie, który jego zdaniem mia³ wyobra¿aæ uœmiech. – Mieliœmy ostatnio wiele zleceñ od Jabby i jego wspó³braci. Kiedy przeka¿ê im naszego ma³ego przyjaciela Posonduma, nie bêdê zaskoczony, jeœli przez pewien czas bêd¹ musieli oszczêdniej gospodarowaæ swoim kufrem. Nie, nie, nie mów ani s³owa... – zamacha³ przednimi odnó¿ami. – Nie musisz mi przypominaæ, ¿e nic im nie przeka¿ê, dopóki nie otrzymasz swojej zap³aty. Bilans! – skrzekliwy g³os pajêczarza rozleg³ siê echem po zakamarkach pajêczyny. – ChodŸ¿e no tutaj! Natychmiast! Ksiêgowy Kud’ara Mub’ata, zawi¹zek nazwany przez niego jak¿e stosownym imieniem Bilans, ostro¿nie wybiera³ drogê po w³óknach pajêczyny, zanim wszed³ do komory. Ze wszystkich podkomponentów ten w³aœnie najbardziej przypad³ ³owcy do gustu – i nie dlatego, ¿e to w³aœnie on wrêcza³ mu nagrody, przechowywane w depozycie przez jego twórcê i ojca. Podobny do kraba Bilans charakteryzowa³ 55

siê tym samym rzeczowym, zdroworozs¹dkowym podejœciem do obowi¹zków, jakim szczyci³ siê Boba Fett. By³oby mu przykro – na tyle, na ile by³ zdolny do takich uczu栖 gdyby Kud’ar Mub’at uzna³ w koñcu, ¿e zawi¹zek sta³ siê zbyt inteligentny, by mo¿na go by³o dalej tolerowaæ. Bilans zosta³by wówczas po¿arty przez rodzica, uprzedzaj¹cego niebezpieczeñstwo, ¿e jego potomek rozwinie w sobie wewnêtrzn¹ niezale¿noœæ w stopniu podobnym do tego, który doprowadzi³ pajêczarza do zaw³adniêcia pajêczyn¹. – Boba Fett, rachunek bie¿¹cy. Saldo wynosi... – ksiêgowy wysun¹³ sk³adane wypustki oczne, ustawiaj¹c je równolegle do pod³ogi, by potwierdziæ to¿samoœæ ³owcy na podstawie charakterystycznych cech jego specyficznego he³mu. – Chwileczkê... – Nie spiesz siꠖ powiedzia³ Fett. – Dok³adnoœæ jest cnot¹. Bilans nie odpowiedzia³, ale krótki b³ysk w jego oku potwierdza³, ¿e ³¹czy ich ze sob¹ pokrewieñstwo, jeœli nie ras, to w ka¿dym razie dusz. – Poprzednie saldo zero. – Bilans zakoñczy³ swoje obliczenia. – Polecenie przelewu na kwotê dwunastu tysiêcy piêciuset kredytów po dostarczeniu niejakiego Nila Posonduma, humanoida, na zlecenie huttañskiego przedsiêbiorstwa pod firm¹ Miêdzystrefowe Konsorcjum Budowlano- Eksploatacyjne. – Ksiêgowy zwróci³ szypu³ki oczne na rodzica. – Nasza prowizja jest ju¿ op³acona przez Huttów. Ca³a kwota nagrody znajduj¹cej siê w depozycie jest przeznaczona do wyp³aty na rzecz Boby Fetta. – Ale¿ oczywiœcie. – zagrucha³ miêkko Kud’ar Mub’at. – Kto temu zaprzecza? Szypu³ki oczne zawi¹zka ksiêgowego zwróci³y siê z powrotem w stronê Fetta. – Czy rzeczony Nil Posondum jest ¿ywy i w dobrym stanie, z wyj¹tkiem pewnych nieistotnych obra¿eñ, zgodnie ze standardow¹ praktyk¹ ³owców nagród? Boba Fett uniós³ wbudowany w nadgarstek modu³ komunikacyjny przed wizjer he³mu. Ma³a czerwona lampka wskazywa³a, ¿e ³¹cze z instrumentami kontrolnymi „Niewolnika I” dzia³a bez zarzutu. – Otworzyæ ³¹cze wizyjne Gamma Osiem. – £¹cze pozwala³o obejrzeæ zawartoœæ klatek przymocowanych w ³adowni statku. – Pe³na gotowoœæ tarcz ochronnych. Chwilê póŸniej Bilans skierowal szypu³ki oczne w stronê rodzica. – Towar wydaje siê nienaruszony. – Ta deklaracja przeznaczona by³a bardziej dla uszu Boby Fetta ni¿ dla pajêczarza; dane 56

sensoryczne z wysiêgnika optycznego powêdrowa³y bezpoœrednio siatk¹ nerwow¹ ³¹cz¹c¹ Kud’ara Mub’ata z zawi¹zkiem ksiêgowym i ka¿dym innym podkomponentem w jego pajêczynie. – Uruchamiam przelew. W³aœnie to mog³o staæ siê zgub¹ zawi¹zka ksiêgowego – nie zaczeka³ na polecenie Kud’ara Mub’ata. Boba Fett przypuszcza³, ¿e kiedy nastêpnym razem odwiedzi pajêczynê, nowy zawi¹zek ksiêgowy bêdzie kontrolowaæ zawik³ane finanse pajêczarza. – Mam najszczersz¹ nadziejê, ¿e posiadanie tych jak¿e zas³u¿onych kredytów sprawi ci radoœæ. – Kud’ar Mub’at obserwowa³, jak Fett chowa zalakowany pakiet kredytowy do jednej z kieszeni kombinezonu. Bilans po dokonaniu p³atnoœci wycofa³ siê do dalszej czêœci komory. – Czêsto zastanawiam siê... – pajêczarz zwróci³ ku ³owcy uœmiechniêt¹ paszczê... co tak naprawdê robisz z tymi wszystkimi kredytami, które zarabiasz. Jasne, ¿e masz spore wydatki, ¿eby utrzymaæ taki poziom swoich operacji... sprzêt, informatorzy i tak dalej. Ale masz z tego i tak o wiele wiêcej, wiem o tym dobrze. – Kud’ar Mub’at przyjrza³ mu siê dok³adniej kilkoma parami oczu. – I na co to wydajesz? Boba Fett poczu³, ¿e nadchodzi jeden z rzadkich u niego wybuchów gniewu. – Nie twój interes. – Odebra³ w³aœnie wiadomoœæ z „Niewolnika I”, ¿e jeniec zosta³ przeniesiony z ³adowni do jednej z posêpnych komór pajêczyny; systemy statku by³y gotowe do odlotu. Pokusa, by odwróciæ siê na piêcie, wyjœæ z komory, wróciæ na statek i odlecieæ w ch³odn¹, czyst¹ pustkê przestrzeni, by³a niemal nie do pokonania. – Porozmawiajmy lepiej o tych interesach, które jakoby nas ³¹cz¹. – Ach! Ale¿ jak najbardziej! – Kud’ar Mub’at wygi¹³ korpus, unosz¹c wielosegmentowe cia³o przed swoim goœciem. – To nietypowe zlecenie; nie chodzi o wytropienie kogoœ i dostarczenie na miejsce, spêtanego jak szynkê nerfa. Ale ty jesteœ tak wszechstronny... prawda, mój przyjacielu?... ¿e na pewno poradzisz sobie z tym zadaniem z w³aœciw¹ sobie skutecznoœci¹. Boba Fett zawsze robi³ siê podejrzliwy, gdy ktoœ wspomina³ o nietypowym zleceniu. Zwykle oznacza³o to wiêksze niebezpieczeñstwo albo trudniejsz¹ do wyegzekwowania p³atnoœæ, albo obie te rzeczy naraz. Jabba Hutt próbowa³ wykrêcaæ takie numery, nak³aniaj¹c go do nadstawiania karku za marny grosz. – Zada³em ci pytanie – warkn¹³. – Kto jest klientem? 57

– Nie ma klienta. – Kud’ar Mub’at wydawa³ siê niezmiernie zadowolony, ¿e mo¿e wyg³osiæ to zaskakuj¹ce oœwiadczenie. – W ka¿dym razie – nie w normalnym sensie tego s³owa. Nie dzia³am w tym wypadku na zlecenie osoby trzeciej. Ja sam bêdê zleceniodawc¹. Sprawa wygl¹da³a coraz bardziej podejrzanie. Kud’ar Mub’at zawsze by³ idealnym poœrednikiem i skrupulatnie przestrzega³ niezale¿noœci w stosunku do klienta. Jego rola mediatora by³a tak wysoko ceniona, ¿e nawet najbardziej bezwzglêdni przedstawiciele œwiata przestêpczego, jak choæby Jabba, nigdy nie próbowali oszukaæ pajêczarza. Trudno by³o sobie wyobraziæ, kto móg³ siê mu naraziæ do tego stopnia, by ten chcia³ skorzystaæ z us³ug samego Boby Fetta. Z drugiej zaœ strony – Boba Fett w u³amku sekundy przeprowadzi³ w g³owie pobie¿ne obliczenia – nie by³o w¹tpliwoœci, ¿e Kud’ar Mub’at móg³ zap³aciæ ka¿d¹ cenê. Fett nie mia³ w zwyczaju kwestionowania zachcianek swoich klientów, w koñcu p³acono mu za ich zaspokajanie. Nie ka¿de zlecenie wymaga³o dostarczenia ¿ywego osobnika; czasami wystarcza³o zostawiæ okrwawione cia³o na jakiejœ z rzadka uczêszczanej planecie. – Wiêc co dok³adnie chcia³byœ, bym dla ciebie zrobi³? Kud’ar Mub’at wycelowa³ w jego stronê jedno z przegubowych odnó¿y. – Powiedz mi najpierw, a raczej powtórz to, co ju¿ wielokrotnie mówi³eœ: co myœlisz o Gildii? Wiesz, o Gildii £owców Nagród. – Nic – powiedzia³ Fett. Wzruszy³ ramionami. – Szkoda na to mojego czasu. Gdyby jej cz³onkowie byli choæ trochê skuteczniejsi, nie byliby jej cz³onkami. Taka organizacja s³u¿y tylko s³abym i nieszkodliwym nieudacznikom, którzy s¹dz¹, ¿e wspólnymi si³ami zdzia³aj¹ wiêcej ni¿ w pojedynkê. Myl¹ siê. – Ostre s³owa, mój drogi ³owco! Zaprawdê surowa ocena. Jest wœród nich przecie¿ kilku uznanych ³owców, których dokonania niemal dorównuj¹ twoim. Od wielu lat Gildii przewodzi Trandoszanin Cradossk; by³ legend¹ ju¿ wtedy, gdy ty dopiero zaczyna³eœ w tym fachu. – Rzeczywiœcie tak by³o – przytakn¹³ Fett. – Ale teraz jest stary i s³aby, nawet jeœli nie straci³ dawnej przebieg³oœci. Jego potomek Bossk by³ jednym z tych, którzy weszli mi w drogê, kiedy ³apa³em Nila Posonduma. Gdyby syn by³ choæ w jednej dziesi¹tej tak dobrym ³owc¹, jak jego ojciec, móg³bym go uwa¿aæ za konkurencjê. 58

Ale nie jest, wiêc tak nie uwa¿am. Dni chwa³y Gildii £owców Nagród to dawno przebrzmia³a przesz³oœæ. – Ach, mój drogi ³owco! A zatem nie zmieni³eœ opinii. – Kud’ar Mub’at potrz¹sn¹³ zakurzon¹ g³ow¹. – Dzier¿ysz j¹ jak broñ ze swojego zabójczego arsena³u. A zatem bêdê musia³ siê naprawdê wykosztowaæ, ¿eby sk³oniæ ciê do przyjêcia mojego zlecenia. – A konkretnie? – Boba Fett nie spuszcza³ wzroku z pajêczarza. – To doprawdy bardzo prosta sprawa. – Kud’ar Mub’at z³¹czy³ przednie odnó¿a. – Chcê, ¿ebyœ wst¹pi³ do Gildii £owców Nagród. Z³o¿one oczy pajêczarza nie by³y jedynymi, które go obserwowa³y. Boba Fett wyczuwa³ za nimi po³¹czon¹ uwagê ksiêgowego i pozosta³ych zawi¹zków, skupion¹ w tkance mózgowej ich pana i rodzica. Wszyscy patrzyli na niego – i czekali na odpowiedŸ. – Masz racjê co do jednej rzeczy – powiedzia³ Boba Fett. Oczy Kud’ara Mub’ata rozb³ys³y jeszcze jaœniejszym blaskiem. – Tak? Jakiej? Podejrzenia nie rozwia³y siê; wrêcz przeciwnie, sta³y siê bardziej wyostrzone. Proste zlecenia, powiedzia³ sobie w duchu Fett, to te, przy których naj³atwiej zgin¹æ. – To twoje zlecenie... – Tak? – zebrane w komorze podkomponenty skupi³y siê wokó³ pajêczarza, jakby sama sieæ zaciska³a siê coraz mocniej. Boba Fett skin¹³ g³ow¹. – Bêdzie ciê drogo kosztowaæ.

59

ROZDZIA£

$

Przez niewielki iluminator, wtopiony w œcianê ze spl¹tanych w³ókien, fioletowe szparki oczu obserwowa³y jasny œlad miêdzygwiezdnego statku przes³aniaj¹cego szeroko rozrzucone gwiazdy. Chwilê póŸniej ogieñ z dysz wylotowych zamruga³ i znikn¹³ – „Niewolnik I” skoczy³ w nadprzestrzeñ. – Wasza Ekscelencjo... – jeden z zawi¹zków Kud’ara Mub’ata zawaha³ siê, po czym przydrepta³ bli¿ej i dotkn¹³ obr¹bka bogato zdobionej, ciê¿kiej szaty ocieraj¹cej siê o spl¹tan¹ pod³ogê. – Gospodarz pragnie, byœ zaszczyci³ go swoj¹ obecnoœci¹. Ksi¹¿ê Xizor odwróci³ siê od iluminatora. Ch³odnym wzrokiem gada obrzuci³ dr¿¹cy podkomponent. Byæ mo¿e gdyby rozgniót³ stworzenie pod podeszw¹ swojego buta, ból rozszed³by siê po neurow³óknach pajêczyny, trafiaj¹c prosto do wnêtrza chitynowej czaszki Kud’ara Mub’ata. Warto by przeprowadziæ taki eksperyment; ciekawi³o go wszystko, co mog³o wywo³aæ strach u najrozmaitszych ras i odmian mieszkañców galaktyki. Kiedyœ to zrobiê, powiedzia³ w duchu Xizor, ale nie dziœ. – Powiedz swojemu panu – odpar³ ³agodnym g³osem – ¿e ju¿ do niego idê. Kiedy wszed³ do g³ównej komory, zobaczy³, ¿e Kud’ar Mub’at umieœci³ swój kulisty brzuch z powrotem w wymoszczonym gnieŸdzie. – Ach, mój wielce szanowny ksi¹¿ê! – Ten sam s³u¿alczy g³os, który s³ysza³, gdy pajêczarz rozmawia³ z ³owc¹ nagród. – Mam najszczersz¹ nadziejê, ¿e nie by³o ci niewygodnie w tym niegodnym 60

pomieszczeniu! Jak¿e haniebnie jestem zawstydzony, ¿e musia³em zaproponowaæ ci... – Miejsce by³o ca³kowicie zadowalaj¹ce – powiedzia³ Xizor. – Nie trap siê tym. – Skrzy¿owa³ wêz³owate ramiona na piersi. – Nie zawsze otacza mnie splendor imperialnego dworu. Czasami... – uniós³ k¹cik ust w pó³uœmiechu... czasami odwiedzam miejsca i istoty znacznie mniej wyrafinowane. – Ach! – Kud’ar Mub’at przytakn¹³ ochoczo. – Istotnie. Pajêczarz nie by³ taki g³upi, ¿eby wypowiadaæ na g³os to, co jego szlachetny goœæ w³aœnie zasugerowa³. Nawet te dwa proste s³owa: „Czarne S³oñce” by³y tabu, choæby w tak odosobnionym miejscu jak jego pajêczyna. Milczenie jako zasada ogólna gwarantowa³o, ¿e nikt nie odkryje podwójnego ¿ycia ksiêcia Xizora. W jednym z wszechœwiatów by³ lojalnym s³ug¹ Imperatora Palpatine’a; w drugim, skrytym w mrocznym cieniu tamtego – kierowa³ organizacj¹ przestêpcz¹ o zasiêgu – a mo¿e i w³adzy – równie rozleg³ym jak Imperium Galaktyczne. – Przyj¹³ zlecenie. – To by³o proste stwierdzenie faktu, nie pytanie. – Ale¿ naturalnie. – Kud’ar Mub’at wierci³ siê niespokojnie na pêcherzach powietrznych wyœcie³aj¹cych jego gniazdo. – Boba Fett to bardzo rozs¹dny osobnik. Na swój sposób. Ma bardzo praktyczne podejœcie do interesów; to w³aœnie uwa¿am w nim za najbardziej czaruj¹ce. – Kiedy mówisz „praktyczne podejœcie do interesów” – zauwa¿y³ Xizor – masz na myœli, ¿e „mo¿na go kupiæ”. – A jak¿e inaczej to rozumieæ? – We wzroku Kud’ara Mub’ata by³a sama niewinnoœæ. – Mój drogi ksi¹¿ê, wszyscy jesteœmy ludŸmi interesu. Ka¿dego z nas mo¿na kupiæ. – Mów za siebie. – Pó³uœmieszek na twarzy Xizora rozszerzy³ siê w szyderczy uœmiech. – Ja wolê byæ tym, który kupuje. – Ach, jak¿e jestem szczêœliwy, ¿e nale¿ê do grona tych, których us³ugi kupujesz! – Kud’ar Mub’at usadowi³ siê w koñcu wygodnie w swoim gnieŸdzie. – Mam nadziejê, ¿e ten twój wielki plan, którego jestem znikom¹ wprawdzie, ale, jak s¹dzê, nieodzown¹ czêœci¹, powiedzie siê dok³adnie tak, jak w swojej niewys³owionej m¹droœci byœ sobie ¿yczy³. – Powiedzie siꠖ powiedzia³ Xizor – jeœli odegrasz dalej swoj¹ rolê równie skutecznie jak w przypadku wmanewrowania Fetta w cz³onkostwo Gildii. 61

– Mój pan mi pochlebia. – Kud’ar Mub’at nisko sk³oni³ g³owê. – Moje talenty aktorskie s¹ niezbyt wyrobione, ale zdaje siê, ¿e w tym przypadku okaza³y siê wystarczaj¹ce. Pajêczarz nie musia³ siê wysilaæ bardziej ni¿ zwykle, by zastawiæ pu³apkê, która zaciska³a siê w³aœnie wokó³ Boby Fetta. Jeden z zawi¹zków w g³ównej komorze by³ prostym przekaŸnikiem g³osowym, b³on¹ bêbenkow¹ na nogach, po³¹czon¹, jak wszystkie inne zawi¹zki, z rozleg³ym systemem nerwowym pajêczyny. Ze swojej kryjówki ksi¹¿ê Xizor móg³ s³ysze栖 za poœrednictwem szepcz¹cego mu do ucha potomka pajêczarza – ka¿de s³owo, które pad³o pomiêdzy Kud’arem Mub’atem a Bob¹ Fettem. Otaczaj¹ca ich pajêczyna nie by³a jedyn¹, któr¹ Kud’ar Mub’at potrafi³ rozsnuæ. Fett jeszcze o tym nie wiedzia³, ale w³ókna zbyt cienkie, by mo¿na je by³o wykryæ, ju¿ oplata³y jego buty, wci¹gaj¹c w pu³apkê bez wyjœcia. Xizor prawie ¿a³owa³ ³owcy nagród. Litoœæ nie by³a uczuciem, którego doœwiadcza³by czêsto. Czy to dzia³aj¹c w s³u¿bie Imperatora Palpatine’a, czy to potajemnie rozwijaj¹c przestêpcz¹ dzia³alnoœæ Czarnego S³oñca, Xizor manipulowa³ ka¿dym, kto wszed³ w kr¹g jego wp³ywów, z t¹ sam¹ obojêtnoœci¹, z jak¹ przestawia³by pionki na planszy. Nale¿a³o je umieœciæ i wykorzystaæ w sposób, jaki nakazywa³a koniecznoœæ, a potem poœwiêciæ i porzuciæ, jak wymaga³y wzglêdy strategiczne. Mimo wszystko jednak, pomyœla³ Xizor, ktoœ taki jak Boba Fett... £owca nagród zas³ugiwa³ na jego szacunek. Spojrzenie ukryte za wizjerem he³mu Fetta by³o równie bezwzglêdne i pozbawione emocji jak jego w³asny wzrok. Bêdzie walczy³ o ¿ycie. I to nie byle jak... By³a to jednak czêœæ pu³apki, która ju¿ zaczê³a siê zamykaæ wokó³ Boby Fetta. Okrutna ironia, któr¹ Xizor nie przestawa³ siê rozkoszowaæ, polega³a na tym, ¿e doprowadziæ Fetta do zguby mia³a jego w³asna gwa³towna natura. Wszystko to, co do tej pory trzyma³o go przy ¿yciu, myœla³ Xizor, w tylu œmiercionoœnych sytuacjach, teraz obróci siê przeciw niemu. Jaka szkoda, pomyœla³ ksi¹¿ê. W innej grze pionek tak zdolny jak ten znalaz³by lepsze zastosowanie. Tylko prawdziwy arcymistrz powa¿y³by siê na strategiê, w której musia³ poœwiêciæ kogoœ takiego. ¯a³owa³, ¿e musi utraciæ tak skutecznego zabójcê i ³owcê nagród. Niestety, widzia³ koniecznoœæ takiego ruchu. 62

– Wybacz mi, ksi¹¿ê, ¿e tak niezdarnie jestem zmuszony przerwaæ twoje rozmyœlania – ostry g³os pajêczarza wdar³ siê w jego myœli – ale jest jeszcze jedna drobna, niemal nieistotna sprawa, któr¹ z najwy¿sz¹ przykroœci¹ zmuszony jestem poruszyæ. Aby zagwarantowaæ ca³kowite powodzenie twoich wysi³ków, które podj¹³eœ z tak typow¹ dla siebie b³yskotliwoœci¹... – Oczywiœcie. – Xizor spojrza³ na usadowionego w gnieŸdzie pajêczarza. – Chcesz, by ci zap³aciæ. – Tylko po to, by nie wprowadzaæ ba³aganu w ksiêgach. To czysta formalnoœæ. – Unosz¹c przednie odnó¿e Kud’ar Mub’at wezwa³ zawi¹zek ksiêgowy, by podszed³ do ksiêcia. – Jestem pewien, ¿e ktoœ o tak przenikliwej inteligencji jak twoja rozumie, ¿e to konieczne. – A¿ za dobrze. – Ksi¹¿ê patrzy³, jak zawi¹zek zwany Bilansem podchodzi w jego kierunku. Kud’ar Mub’at nie kiwn¹³by najmniejszym ze swoich odnó¿y bez zap³aty. – Dostatecznie czêsto robiliœmy razem interesy, ¿ebym wiedzia³ bez przypominania. Parê chwil póŸniej, gdy przelew by³ zakoñczony, Bilans skierowa³ szypu³ki oczne w stronê rodzica. – Nale¿na p³atnoœæ zosta³a uregulowana. Na rachunku ksiêcia nie ma zaleg³oœci. Zgodnie z obowi¹zuj¹c¹ umow¹ ostateczna p³atnoœæ nast¹pi po zadowalaj¹cym rozwi¹zaniu problemów z Gildi¹ £owców Nagród. – Bilans kiwn¹³ g³ow¹ ksiêciu i wycofa³ siê na swoj¹ grzêdê na œcianie komory. – Sprawy tocz¹ siê jak nale¿y – powiedzia³ Xizor. – Jak dot¹d. Jego statek – „Megiera” – lecia³ ju¿ w tym kierunku, wezwany z kryjówki w cieniu ksiê¿yca pobliskiego uk³adu planetarnego. – Bêdê trzyma³ rêkê na pulsie, by upewniæ siê, ¿e podobnie bêdzie w przysz³oœci. – Ale¿ naturalnie! – gestem patykowatej koñczyny Kud’ar Mub’at pos³a³ stadko drepcz¹cych zawi¹zków, by przygotowa³y dok cumowniczy. „Niewolnik I” Boby Fetta dopiero co odlecia³, pozostawiaj¹c jeñca w jednej z najciemniejszych komór pomocniczych pajêczyny. – Porzuæ obawy, mój ksi¹¿ê. – Xizor wiedzia³, ¿e gdy tylko odleci, pajêczarz skontaktuje siê z Huttami, by przekazaæ im towar dostarczony przez ³owcê i odebraæ swoj¹ prowizjê. – Wszystko pójdzie jak z p³atka. Echo skrzecz¹cego g³osu pajêczarza towarzyszy³o Xizorowi, gdy kroczy³ tunelem w kierunku doku. Postanowi³, ¿e zaraz po 63

powrocie na dwór Imperatora spêdzi kilka relaksuj¹cych godzin, s³uchaj¹c s³odkiej muzyki w³asnego zespo³u altówek z Falleen, co powinno zatrzeæ wszelkie wspomnienie tego œwidruj¹cego, rozstrajaj¹cego dŸwiêku. – Có¿ za g³upiec. – Kud’ar Mub’at wypowiedzia³ te s³owa z ponur¹ satysfakcj¹. W tej chwili to okreœlenie mog³o odnosiæ siê do obydwu z jego goœci. I ksi¹¿ê Xizor, i Boba Fett byli ju¿ gdzieœ w nadprzestrzeni, mkn¹c ku swojemu przeznaczeniu: ³owca na spotkanie ze znienawidzon¹ Gildi¹ £owców Nagród, Xizor ku mrocznym korytarzom imperialnej w³adzy. ¯aden z nich nie podejrzewa³, w co siê wpakowa³ – w niewidzialn¹ pajêczynê, która zaczyna³a siê nieub³aganie zaciskaæ wokó³ nich. Nic nie wiedz¹, pomyœla³ Kud’ar Mub’at. Wola³, by sprawy toczy³y siê w taki sposób. Rozsnuwam pu³apki, pomyœla³, a potem zaciskam niæ. Wyci¹gn¹³ jedno z przednich odnó¿y, by pog³askaæ zawi¹zek ksiêgowy. – Ju¿ wkrótce... – powiedzia³. – Ju¿ wkrótce bêdziesz mia³ mnóstwo kredytów do policzenia i zaksiêgowania. – W przypadku Kud’ara Mub’ata prawdziwa w³adza oznacza³a bogactwo, coœ co móg³ przeliczaæ palcami. Tylko szaleñcy w rodzaju Palpatine’a albo jego posêpnego adiutanta Vadera zadowalali siê wzbudzaniem strachu w swoich poddanych, dr¿¹cych i ca³uj¹cych ich buty. Tego rodzaju w³adzy po¿¹da³ równie¿ ksi¹¿ê Xizor; jego partnerzy z Czarnego S³oñca zapewne nie domyœlali siê, jak daleko siêgaj¹ jego ambicje. Pewnie nigdy siê nie dowiedz¹. Niektóre pu³apki snuto tak, by ofiara ponios³a w nich œmieræ. – Doskonale. – Bilans poruszy³ pazurkami, jakby w ten prosty sposób chcia³ przeliczyæ astronomiczne kwoty, o jakie toczy³a siê rozgrywka. – Twoje ksiêgi s¹ prowadzone nienagannie. Coœ w uprzejmej odpowiedzi zawi¹zka ksiêgowego zaniepokoi³o pajêczarza. Ju¿ doœæ dawno wysnu³ ten zawi¹zek, czyni¹c z niego jeden z najcenniejszych komponentów pajêczyny. Cia³o z mojego cia³a, pomyœla³ Kud’ar Mub’at, niæ z mojej nici. No i mózg. Kiedy Kud’ar Mub’at patrzy³ w z³o¿one oczy Bilansa, widzia³ za nimi replikê swojego ch³odno kalkuluj¹cego umys³u. Czy zawi¹zek odkry³ ju¿ rozkosze chciwoœci? Wa¿kie pytanie. Muszê go obserwowaæ, uzna³ pajêczarz. Chciwoœæ by³a jednym z wy¿szych zmys³ów, mo¿e nawet najwa¿niejszym ze wszystkich. Kiedy 64

Kud’ar Mub’at dostrze¿e ten zmys³ w swoim ulubionym zawi¹zku, nadejdzie czas œmierci i po¿arcia. Pajêczarz nie chcia³ skoñczyæ tak, jak jego w³asny rodzic wiele lat temu – jako posi³ek zbuntowanego potomka. Obserwowa³, jak Bilans wycofuje siê w g³¹b ciemnych tuneli pajêczyny. Mam nadziejê, ¿e to jeszcze trochê potrwa, pomyœla³. Jego zagmatwane interesy znajdowa³y siê w kluczowym punkcie. By³oby bardzo niepo¿¹dane, gdyby musia³ teraz radziæ sobie bez funkcjonalnego ksiêgowego. Kud’ar Mub’at postanowi³ pomyœleæ o tym póŸniej. Zamkn¹³ kilka par oczu, rozmyœlaj¹c z zadowoleniem, jak bardzo wzbogac¹ siê wkrótce jego kufry. Po ka¿dej pracy przychodzi³ czas na sprz¹tanie. „Niewolnik I” by³ jego narzêdziem pracy, a nie luksusowym jachtem, s³u¿¹cym do ¿eglowania miêdzy gwiazdami. Mimo to Boba Fett lubi³, by jego statek by³ w jak najlepszym stanie. Mniejsze skazy i zadrapania zewnêtrznego poszycia by³y jak blizny wojenne – widome znaki, ¿e walczy³ i prze¿y³, podczas gdy ktoœ inny poniós³ œmieræ. Jednak w przysz³oœci przetrwanie mog³o zale¿eæ od tego, czy Fett zdo³a w u³amku sekundy dotkn¹æ okrytym rêkawic¹ palcem zdalnego sterowania systemów uzbrojenia statku, nie obawiaj¹c siê, ¿e brud czy krew zak³óc¹ ich pracê. Poza tym, pomyœla³ Boba Fett, nie znoszê tego smrodu. Œcisn¹³ mocniej piêœæ wyciskaj¹c antyseptyczne mydliny do wiadra ustawionego na pod³odze ³adowni. W zapachu ludzkiego strachu, ws¹czaj¹cego siê w metal klatek, by³o coœ przyprawiaj¹cego o md³oœci. Ze wszystkich wra¿eñ zmys³owych, jakie zdarzy³o mu siê odebra栖 od kwaœnych oparów bagiennych wysp Andoan po oœlepiaj¹cy stwórczy wir antypró¿ni w systemie Vinnax, te w³aœnie moleku³y, sygnalizuj¹ce panikê i rozpacz, Boba Fett odczuwa³ jako najbardziej obce. Wydawa³ siê byæ pozbawiony tych drobnych podskórnych komórek, wydzielaj¹cych œmierdz¹cy strachem pot. Nie dlatego, ¿e siê bez nich urodzi³ – mia³a je ka¿da myœl¹ca istota – ale dlatego, ¿e wyeliminowa³ ich obecnoœæ, wycinaj¹c je ostrzem w³asnej woli. Staro¿ytni mandaloriañscy wojownicy, których zbrojê bitewn¹ nosi³ na sobie, byli równie bezlitoœni i zimni, jeœli wierzyæ legendom nadal powtarzanych szeptem z ucha do ucha jak galaktyka d³uga i szeroka. Dawno temu, kiedy po raz 5 – Mandaloriañska zbroja

65

pierwszy wzrok Fetta spocz¹³ na ich pustych he³mach – reliktach dawno wygas³ego terroru – w w¹skich, nieprzeniknionych szczelinach wizyjnych zobaczy³ odbicie w³asnej przysz³oœci, œmiercionoœnej istoty „ja”, któr¹ siê kiedyœ stanie. Mniej ni¿ cz³owiek, pomyœla³ Boba Fett, szoruj¹c prêty klatki, w której przewozi³ jeñca. To w³aœnie robi³ z tob¹ strach, jeœli pozwoli³eœ, by zagnieŸdzi³ siê w twoim umyœle. To coœ w klatce, stworzenie o nazwisku Nil Posondum, pod koniec podró¿y sta³o siê ¿a³osnym, rozgadanym, bezowocnie targuj¹cym siê zwierzêciem. Strach przed œmierci¹ i przed bólem, którego Huttowie uwielbiali przysparzaæ adresatom swojej mœciwoœci, wytrawi³ z ma³ego ksiêgowego wszystko, co by³o w nim ludzkie. Dziwna myœl zaœwita³a w g³owie Boby Fetta. Ogl¹da³ j¹ ze wszystkich stron jak kiedyœ gwiazdê griniañsk¹ – bezcenny klejnot. Mo¿e, myœla³, sta³em siê cz³owiekiem bardziej ni¿ inni ludzie. Nie przez wzbogacanie swojej osobowoœci, ale przez wykorzenienie z niej wad i niedoskona³oœci charakterystycznych dla tej rasy. Antyseptyczna szmata w jego d³oni zsunê³a siê wzd³u¿ sztaby klatki, nie pozostawiaj¹c nawet jednej bakterii. Staro¿ytni mandaloriañscy wojownicy mieli swoje sekrety, które zginê³y wraz z nimi. A ja mam moje sekrety, pomyœla³ Boba Fett. Ponownie zanurzy³ szmatê w wiadrze. Móg³ zleciæ tê pracê jednemu z robotów konserwuj¹cych, ale wola³ robiæ to sam. Mia³ wtedy czas na myœlenie o sprawach takich, jak na przyk³ad ta. Mydliny sp³ynê³y po ³okciu bojowej zbroi, gdy Fett uniós³ przedramiê, by spojrzeæ na jeden z wyœwietlaczy wbudowanych w naramiennik i po³¹czonych z kokpitem „Niewolnika I”. Zbli¿a³ siê do miejsca, gdzie mieœci³a siê wysuniêta placówka Gildii £owców Nagród. By³ gotów na spotkanie – zawsze by³ gotów na wszystko, co mia³o siê wydarzy栖 ale mimo wszystko ¿a³owa³, ¿e koñczy siê ten krótki wycinek bezczasu, okres ciszy i spokoju pomiêdzy kolejnymi zleceniami. Inne myœl¹ce istoty mog³y cieszyæ siê d³u¿szym wypoczynkiem, ostatecznymi, nieustaj¹cymi wakacjami, jakie przynosi³a œmieræ. Czasami im zazdroœci³. Otworzy³ pust¹ klatkê i wszed³ do œrodka. Woñ strachu by³a ledwie wyczuwalna, gdy wci¹gn¹³ powietrze przez filtry maski. Na szczêœcie Posondum nie nabrudzi³ zbytnio; czasem ofiarê ogarnia³a panika tak nieopanowana, ¿e osobnik przestawa³ kontrolowaæ funkcje swojego cia³a. Pod³oga klatki nosi³a jednak œlady zadrapañ. Pod podeszwami butów Boby Fetta jasne, metaliczne linie 66

lœni³y wœród ciemniejszej powierzchni plastoidu. Zastanawia³ siê, co mog³o zostawiæ takie œlady. Zawsze uwa¿a³, by zabieraæ towarom wszelkie ostre, twarde obiekty, którymi mogliby siê uszkodziæ. Niektórzy jeñcy woleli samobójstwo ni¿ zabiegi, którym mieli zostaæ poddani po dostarczeniu zleceniodawcy. Fett spojrza³ w k¹t ³adowni „Niewolnika I”, gdzie ustawi³ tacê z jedzeniem. Nil Posondum nawet nie tkn¹³ szarej papki, ale jeden z rogów tacy by³ zagiêty, na kszta³t trójk¹ta. To wystarczy³o, ¿eby wydrapaæ rysy w pod³odze klatki – ksiêgowy musia³ siê tym zajmowaæ a¿ do chwili, gdy podkomponenty Kud’ara Mub’ata wpe³z³y do ³adowni przez portal wejœciowy. Paj¹kowate stworzenia oplot³y go unieruchamiaj¹c¹ siatk¹ i przenios³y z jednego wiêzienia do drugiego. Móg³ mieæ doœæ czasu, ¿eby wydrapaæ wiadomoœæ, jaka by ona by³a. Boba Fett nie mia³ jednak teraz czasu, ¿eby j¹ odczytaæ. Czerwona lampka na czytniku danych wzywa³a go do sterowni. Nie móg³ wyskoczyæ z nadprzestrzeni na autopilocie; silniki manewrowe „Niewolnika I” by³y ustawione zbyt precyzyjnie – z zerowym opóŸnieniem – na wypadek, gdyby któryœ z licznych wrogów lub konkurentów Fetta zechcia³ go powitaæ po wyjœciu z nadprzestrzeni. A teraz w³aœnie lecia³ prosto do gniazda tych, którym szczególnie czêsto nastêpowa³ na odcisk. Przypuszcza³, ¿e jaszczurowaty niezdara Bossk wróci³ ju¿ do kwatery Gildii, li¿¹c rany i narzekaj¹c, ¿e jego rodzic Cradossk przydzieli³ mu misjê nie do wykonania. Bossk nie wspomni zapewne, dlaczego by³a niewykonalna i kto sprz¹tn¹³ im zdobycz sprzed nosa. Cradossk by³ znacznie bardziej przebieg³ym starym gadem – Boba Fett po kilku dawnych spotkaniach czu³ pewien niechêtny podziw dla zwierzchnika Gildii £owców Nagród – i dok³adnie wiedzia³, jakie szanse mia³ jego potomek w tym starciu. Mandaloriañska zbroja mia³a wbudowan¹ nagrywarkê optyczn¹, której miniaturowe soczewki stercza³y nad wizjerem he³mu. Boba Fett pochyli³ siê nad rysami wydrapanymi przez ksiêgowego, nie trac¹c czasu na próby ich odczytania. Sekundê zajê³o mu zeskanowanie œladów i zachowanie ich w trwa³ym banku pamiêci modu³u nagrywaj¹cego. Zajmie siê nimi póŸniej, jeœli przyjdzie mu ochota sprawdziæ, jakie¿ to ¿a³osne epitafium wymyœli³ dla siebie Nil Posondum. Rozklejanie siê nad sob¹ nie by³o dla niego specjalnie interesuj¹cym zajêciem. W tej chwili sygna³ dŸwiêkowy do³¹czy³ do czerwonej lampki kontrolnej – „Niewolnik I”, jego jedyny prawdziwy towarzysz, domaga³ siê uwagi. 67

Zostawi³ zimne pomyje na pod³odze ³adowni. Jeœli wiadro siê przewróci, rozlewaj¹c pomyje, jeœli stopy wszystkich przysz³ych jeñców zadepcz¹ wiadomoœæ wydrapan¹ na pod³odze, nie bêdzie to wielka strata. Tak w³aœnie dzia³a³a pamiê栖 pozosta³oœci po zmar³ych najlepiej wyczyœciæ i zapomnieæ po odebraniu zap³aty za ich spocone cielesne pow³oki. Chwila, kiedy mia³ pochwyciæ za kark kolejn¹ ofiarê, by³a jedyn¹, która siê liczy³a. Najwa¿niejsza by³a czujnoœæ. Boba Fett wspi¹³ siê po drabince do sterowni statku. Metalowe szczeble dŸwiêcza³y pod jego butami. Zaczyna³ w³aœnie nowe zlecenie, ten dziwaczny plan wysnuty przez pajêczarza Kud’ar Mub’ata. Wkrótce przyjdzie czas, by policzyæ nowe nagrody, które wp³yn¹ na jego konto. I kolejne trupy, o których lepiej zapomnieæ...

68

ROZDZIA£

%

– Chcê go zobaczyæ. – Mia³a wzrok ostry i zimny jak ostrze no¿a. – I porozmawiaæ z nim. Dengar z trudem rozpozna³ dziewczynê. Pamiêta³ j¹ z pa³acu Jabby; by³a jedn¹ z licznej trupy tancerek opas³ego Hutta. Jabba lubi³ piêkne rzeczy; cieszy³y jego zmys³y, tak samo jak te wij¹ce siê stworzenia, które wpycha³ w g³¹b swojego pojemnego prze³yku. I podobnie jak w przypadku tych smakowitych delikatesów, rozkoszowa³ siê œmierci¹ piêknych i m³odych. Rankor, trzymany przez niego w us³anych koœæmi lochach pod pa³acem, by³ niczym innym ni¿ tylko przed³u¿eniem apetytów swojego pana. Dengar by³ œwiadkiem, jak jedna z tancerek – wystraszona drobna Twi’lekianka o imieniu Oola – zosta³a rozerwana na strzêpy przez tê bestiê. To by³o zanim jeszcze Luke Skywalker zabi³ rankora, a nied³ugo potem wyprawi³ w zaœwiaty równie¿ i jego pana. Ma³a strata, pomyœla³ Dengar, ¿adnego z nich nie bêdê ¿a³owa³. – Dlaczego? – Oparty plecami o œcianê g³ównej komory wydr¹¿onej w skale kryjówki utrzymywa³ bezpieczn¹ odleg³oœæ od kobiety. – W tej chwili nie jest specjalnie rozmowny. Mia³a na imiê Neelah; przynajmniej tyle zdo³a³ z niej wydusiæ, gdy z³apa³ j¹, jak skrada³a siê w dó³ tunelu prowadz¹cego na powierzchniê. Uda³o mu siê j¹ zaskoczyæ od ty³u, zza sterty pustych skrzynek na prowiant. Z gard³em w zgiêciu jego ramienia i rêk¹ boleœnie wykrêcon¹ w nadgarstku a¿ na ³opatki, odpowiedzia³a na parê jego pytañ. A potem nagle kopnê³a go do ty³u w goleñ, szybko 69

i mocno, by zaraz poprawiæ kolanem wbitym w krocze, a¿ ca³a konstelacja gwiazd eksplodowa³a mu pod czaszk¹. – To sprawa osobista. – Teraz stali naprzeciwko siebie po obu stronach ciasnego pomieszczenia, przygl¹daj¹c siê jedno drugiemu. – Mam do niego interes. Jaki interes mog³a mieæ by³a tancerka do ³owcy nagród? Zw³aszcza tak bliskiego œmierci jak Boba Fett w tej chwili. Mo¿e wydaje jej siê, zastanawia³ siê Dengar, ¿e zdo³a wytargowaæ lepsz¹ cenê, skoro facet jest w takim stanie. Tylko na kogo chcia³a go nas³aæ? Spojrza³ w kierunku przejœcia do drugiej komory. – W jakim stanie jest dzisiaj nasz goœæ? Wy¿szy z robotów medycznych pochyli³ g³owê, by przestudiowaæ wskazania funkcji ¿yciowych na wyœwietlaczu przymocowanym do cylindrycznego korpusu. – Stan pacjenta jest stabilny – oznajmi³ SHΣ1-B. – Prognozy nie zmieni³y siê od poprzedniego odczytu, kiedy to wynosi³y zero przecinek zero zero dwanaœcie. – Co to znaczy? – ¯e on umiera. Oto kolejny problem: dlaczego te durne roboty nie mog¹ powiedzieæ wprost, o co im chodzi? Musia³ nieŸle potrz¹sn¹æ wewnêtrznymi obwodami tego g³upka, zanim zacz¹³ wyra¿aæ siê zrozumiale. – Rany – doda³ ni¿szy towarzysz SHΣ1-B. – Powaga. – 1e-XE pokrêci³ kopu³kowat¹ g³ow¹. – Niedobroæ. – Mniejsza o to. – Dengar nie móg³ siê doczekaæ, kiedy pozbêdzie siê tej irytuj¹cej dwójki... czyli kiedy Boba Fett umrze albo wyzdrowieje. To drugie stawa³o siê coraz mniej prawdopodobne. – Jeœli tak to wygl¹da – powiedzia³a Neelah – to tylko tracê tu czas. Muszê z nim porozmawiaæ natychmiast. – Jaka mi³a osoba! – Dengar skrzy¿owa³ ramiona na piersi i kiwn¹³ g³ow¹, nie spuszczaj¹c oka z dziewczyny. – Nie obchodzi ciê, czy jakiœ tam ³owca nagród wy¿yje, czy zdechnie, ty po prostu chcesz wycisn¹æ z niego okreœlone informacje. Tak? Nie odpowiedzia³a, ale Dengar wiedzia³, ¿e trafi³ w dziesi¹tkê. Pos³a³a mu spojrzenie jeszcze bardziej mordercze ni¿ poprzednie. Wiele siê zmieni³o od czasu, gdy by³a tylko ponêtn¹ zabawk¹ na dworze Jabby; nawet ten krótki czas na smaganej ostrymi wiatrami powierzchni Morza Wydm wystarczy³, by wychud³a i stwardnia³a, a ¿ar podwójnego s³oñca opali³ jej skórê. Dawniej miêkkie, 70

dziewczêce cia³o w sk¹pych jedwabnych fata³aszkach okrywa³y teraz szorstkie, poplamione krwi¹ spodnie i kamizelka – zapewne spadek po jednym z martwych ochroniarzy Jabby; gruby skórzany pas œciska³ j¹ ciasno w talii, podkreœlaj¹c zapadniêty z g³odu brzuch. Zag³odzona na œmieræ, pomyœla³ Dengar. Morze Wydm nie obfitowa³o w jadalne Ÿród³a bia³ka. – Masz... – Nie spuszczaj¹c wzroku z dziewczyny pogrzeba³ w jednej ze skrzynek i wyci¹gn¹³ porcjê sprasowanych racji ¿ywnoœciowych, uratowan¹ z imperialnego statku zwiadowczego, który rozbi³ siê przy l¹dowaniu kilka lat temu. Rzuci³ jedzenie dziewczynie. – Chyba ci siê przyda. Oczy jej zab³ys³y ciemnym fioletem, kiedy zobaczy³a sprasowany baton. Palce szybko rozdar³y cienk¹ metalow¹ foliê; podnios³a do ust bochenek, który zaczyna³ ju¿ miêkn¹æ pod wp³ywem absorbowanej z powietrza wilgoci, ale w ostatniej chwili powstrzyma³a siê przed ugryzieniem go. – Œmia³o – zachêci³ j¹ Dengar. – Nie mam zwyczaju trucia ludzi. – Wyci¹gn¹³ rêkê w kierunku jednej z nisz w kamiennych œcianach komory. – Gdybym chcia³ siê ciebie pozby栖 cofn¹³ d³oñ zaciœniêt¹ na rêkojeœci blastera; podniós³ broñ i wycelowa³ w czo³o Neelah – znam ³atwiejsze sposoby. Skoncentrowa³a wzrok na miotaczu, jakby to jego lufa mówi³a. – A widzisz – powiedzia³ Dengar. Krocze nadal bola³o od kopniaka, jaki mu zafundowa³a. – Myœlê, ¿e teraz siê rozumiemy. Minê³o kilka sekund, zanim dziewczyna wolno kiwnê³a g³ow¹. Odgryz³a kawa³ek porcji ¿ywnoœciowej, prze¿u³a i po³knê³a. – Czujê siê w obowi¹zku poinformowaæ pana – doszed³ go g³os SHΣ1-B z wejœcia do mniejszej komory – ¿e wszelkie dalsze ofiary w ludziach mog¹ powa¿nie zaszkodziæ naszej zdolnoœci do pe³nienia zaprogramowanych obowi¹zków w sposób odpowiadaj¹cy wymogom praktyki medycznej. Dengar wycelowa³ miotacz w robota. – Jeœli bêd¹ tu jeszcze jakieœ ofiary, posprz¹tam je magnesem. Jasne? SHΣ1-B cofn¹³ siê i potkn¹³ o swojego towarzysza. – Zrozumienie – odpowiedzia³ za oba roboty 1e-XE. – Ca³kowitoœæ. – Cieszê siê. A teraz idŸcie zaj¹æ siê swoim pacjentem – powiedzia³ Dengar, wciskaj¹c miotacz za pasek. Spojrza³ znowu na Neelah. – Smakuje? 71

Zach³annie poch³ania³a kêsy po¿ywienia. Zbiela³ymi palcami wygrzebywa³a ka¿dy okruszek z foliowego opakowania. – Odpowiesz na parê pytañ – powiedzia³ Dengar – to dam ci jeszcze jeden. Zgniot³a foliê w ma³¹, b³yszcz¹c¹ kulkê, któr¹ zacisnê³a w drobnej d³oni. Robiê siê miêkki, pomyœla³ Dengar. By³ taki czas, kiedy nie zawraca³by sobie g³owy zadawaniem pytañ. Nie opuœci³by te¿ blastera, dopóki u jego stóp nie le¿a³yby zw³oki z dziur¹ wypalon¹ na wylot przez czaszkê. Oto, co zrobi³a z niego mi³oœæ – nie do tej kobiety, tylko do jego narzeczonej, Manaroo. Dla ³owcy nagród pozwolenie sobie na luksus zakochania zawsze koñczy³o siê Ÿle. Boba Fett prze¿y³ w tej grze tak d³ugo w³aœnie dziêki temu, ¿e pozby³ siê z serca takich niepotrzebnych emocji. Kiedy Dengar patrzy³ na Fetta – nawet kiedy ten le¿a³ nieprzytomny na palecie w drugim pokoju – widzia³ niezawodn¹ broñ, utrzyman¹ w pierwszorzêdnym stanie i nastawion¹ na maksimum. Zdejmij tê jego mandaloriañsk¹ zbrojê, a zobaczysz pod spodem narzêdzie równie niebezpieczne i œmiercionoœne. Dengar nie mia³ cienia w¹tpliwoœci, ¿e na tym w³aœnie polega³a ró¿nica miêdzy nim a najgroŸniejszym ³owc¹ nagród galaktyki. W Dengarze nadal pozosta³o coœ z cz³owieka, mimo ¿e trudni³ siê tym samym fachem, ze wszystkimi jego niszcz¹cymi ducha wymaganiami. To w³aœnie t¹ czêœci¹ siebie dostrzeg³ Manaroo i postanowi³, na przekór swojej pokrêtnej, bezdusznej naturze, zwi¹zaæ z ni¹ swój los. Manaroo poprosi³a, ¿eby siê z ni¹ o¿eni³, a on odpowiedzia³ „tak”. To, co w nim by³o z cz³owieka, chcia³o pozostaæ ludzkie, jak pe³gaj¹cy p³omyk, który nie pozwala siê zdmuchn¹æ. Nie chcia³ skoñczyæ jak Boba Fett – maszyna do zabijania ze œlep¹, nieprzeniknion¹ mask¹ zamiast twarzy. To dziêki tej cz¹stce cz³owieczeñstwa zdecydowa³ siê odes³aæ Manaroo, kiedy ju¿ pomog³a mu przenieœæ Bobê Fetta do jego kryjówki. Ich separacja mia³a potrwaæ przynajmniej do czasu, gdy ca³a ta sprawa siê zakoñczy. Dengar zdawa³ sobie sprawê z ryzyka, jakim by³o mieszanie siê w sprawy kogoœ, kto mia³ tylu wrogów co Fett. W samej Gildii £owców Nagród by³o wielu twardzieli, którzy nienawidzili nawet wspomnienia o nim. Gdyby siê dowiedzieli, ¿e Boba Fett ¿yje, przylecieliby gremialnie na Tatooine, ¿eby go wykoñczyæ. A przy okazji mnie, pomyœla³ Dengar. Ten krewki Trandoszanin Bossk na pewno uzna³by, ¿e ka¿dy, kto 72

przestaje z jego odwiecznym rywalem, jest wrogiem, którego nale¿y zabiæ bez zbêdnej zw³oki. Kryjówkê Dengara szybko wype³ni³yby trupy. Z drugiej strony jednak... w jego fachu ryzyko oznacza³o zyski. A Dengar potrzebowa³ zysków, ¿eby sp³aciæ kolosalne d³ugi, których siê dorobi³, i zdobyæ jak¹kolwiek szansê na sensowne ¿ycie z Manaroo. Chcia³ siê wycofaæ z tej gry, a jedynym sposobem, by to osi¹gn¹æ, by³o graæ dalej, przynajmniej jeszcze przez kilka rund. Najlepszym zaœ sposobem, ¿eby siê to uda³o, by³o przy³¹czenie siê do kogoœ takiego jak Boba Fett. A on w³aœnie to mi zaproponowa³, pomyœla³ Dengar. Kiedy go znalaz³, na pó³ strawionego w prze³yku Sarlacka, wyrzyganego na przypiekanym s³oñcem pustkowiu, Fettowi pozosta³o doœæ si³, by mówiæ, nie doœæ jednak, by siê broniæ. Dengar móg³ zakoñczyæ jego cierpienia w jednej chwili, ale nie zrobi³ tego, gdy Fett zacz¹³ mówiæ o partnerstwie. To by³ jedyny atut, jaki mu pozosta³... W dodatku nie najgorszy. Moglibyœmy zbiæ maj¹tek, uzna³ Dengar, pracuj¹c do spó³ki. Naprawdê udany zespó³. Wszystko zale¿a³o od jednej sprawy. Od tego, czy Boba Fett go ok³ama³. Móg³ przecie¿ tylko graæ o czas. Czas na zaleczenie ran, czas na pozbieranie siê do kupy. Dengar zastanawia³ siê nad tym od pierwszej chwili, gdy sprowadzi³ Fetta do swojej kryjówki. Nigdy dot¹d Boba Fett nie pracowa³ zespo³owo; zawsze dzia³a³ w pojedynkê. Po co mu nagle kompan? Znany by³ za to z tego, ¿e za³atwia³ sprawy szybko i czêsto mija³ siê z prawd¹. Pod tym wzglêdem Boba Fett nie ró¿ni³ siê od kolegów po fachu; tak to ju¿ by³o w tej robocie. Fett by³ w tym po prostu lepszy, i tyle. To, co siê sta³o z Gildi¹ £owców Nagród, tylko to potwierdza³o. Sprawy bêd¹ wygl¹daæ inaczej, kiedy Boba Fett odzyska si³y. Dengar wiedzia³ o tym. Fett mo¿e uznaæ, ¿e przyjêcie go do spó³ki jest zbyt wysok¹ cen¹ za utrzymanie go przy ¿yciu i zapewnienie kryjówki. Mo¿e odpowiedniejsz¹ cen¹ bêdzie strza³ z miotacza, dziura wypalona w piersi i doœæ du¿a, by zmieœciæ piêœæ humanoida. Obsesja Fetta na punkcie dyskrecji by³a dobrze znana we wszystkich zakazanych spelunkach i szemranych melinach po ca³ej galaktyce; niewiele wiedziano o jego przesz³oœci i niewiele wskazywa³o, by mia³o siê to zmieniæ, jeœli siê wziê³o pod uwagê, jak czêsto osoby, które za bardzo wtyka³y nos w jego sprawy, koñczy³y na cmentarzu. Jednak nara¿anie siê na zbrodnicz¹ zdradê ze 73

strony Fetta by³o jednym, a podstawianie mu pod muszkê blastera ukochanej kobiety – czymœ zupe³nie innym. – Wiêc co chcia³eœ wiedzieæ? Dengar porzuci³ ponure rozwa¿ania i skupi³ siê na twardym wzroku kobiety, obserwuj¹cej go spod przeciwleg³ej œciany pomieszczenia. – To samo co wczeœniej. – Kiwn¹³ g³ow¹ w stronê wejœcia do mniejszej komory. – Co ciê ³¹czy z Bob¹ Fettem? Neelah potrz¹snê³a g³ow¹. – Nie wiem. – Akurat! – Dengar rozeœmia³ siê szyderczo. – Wkradasz siê tutaj, co nie by³o najm¹drzejszym pomys³em, i nawet nie wiesz po co! – Tego w³aœnie chcê siê dowiedzieæ. Dlatego muszê z nim porozmawiaæ. – Neelah zajrza³a do mniejszej komory, a potem znów popatrzy³a na Dengara. – I dlatego zostawi³am go tam, gdzie nie mog³eœ go nie zauwa¿yæ. – Zaraz, zaraz... – powiedzia³ Dengar. – Ty go zostawi³aœ? Przytaknê³a. – Znalaz³am go przed tob¹. Ale wiedzia³am, ¿e nie zdo³am mu pomóc, nie po tym, co zrobi³ z nim Sarlacc. Potrzebowa³ lekarza, a to przerasta³o moje mo¿liwoœci. Zaryzykowa³am, ¿e postanowisz siê nim zaj¹æ. ¯e utrzymasz go przy ¿yciu. – Ale dlaczego to dla ciebie takie wa¿ne? On jest ³owc¹ nagród, a ty tancerk¹ w pa³acu Jabby. – Dengar przyjrza³ jej siê uwa¿nie. – Co on mo¿e mieæ z tob¹ wspólnego? – Ju¿ ci mówi³am... – g³os dziewczyny przeszed³ w pe³en pasji krzyk. – Nie wiem! Wiem tylko tyle, ¿e coœ nas ³¹czy, ¿e jest jakiœ zwi¹zek miêdzy mn¹ a nim. Wiedzia³am o tym od pierwszej chwili, kiedy go zobaczy³am. W pa³acu, na dworze Jabby. Kiedy ten spasiony œlimak zabi³ biedn¹ Oolê... kiedy ci¹gnê³a za ³añcuch, a pu³apka przed tronem Jabby siê otwiera³a... obie piêœci Neelah trzês³y siê, zaciœniête, z pobiela³ymi kostkami. – Inne dziewczyny przygl¹da³y siê temu z korytarza... i ¿adna z nas nie mog³a nic zrobiæ... – Tak to ju¿ jest – powiedzia³ Dengar. Czu³ w ustach gorycz. – Tak to ju¿ jest w tym wszechœwiecie. Dziewczyna by³a teraz gdzie indziej – nie w komorze z Dengarem, ale zagubiona we w³asnych wspomnieniach. – A potem s³ychaæ by³o jej krzyk... i nie mog³am ju¿ d³u¿ej patrzeæ. To wtedy go zobaczy³am. Po prostu tam sta³... i siê przygl¹da³... 74

– £owcy nagród – powiedzia³ sucho Dengar – maj¹ w zwyczaju trzymaæ siê z dala od spraw innych istot. Chyba ¿e ktoœ im zap³aci, ¿eby siê w nie wmieszali. – A kiedy krzyk ucich³, a Jabba i jego dworacy ci¹gle siê œmiali... on nadal tam by³. Tak jak przedtem. I nadal patrzy³. – Neelah na chwilê przymknê³a oczy, a przez jej drobne cia³o przebieg³ dreszcz. – A potem... to w³aœnie jest najdziwniejsze... odwróci³ siê i spojrza³ na mnie. Prosto w moje oczy. – W jej g³osie brzmia³ teraz nie tylko strach, ale i zdumienie. – Przez ca³¹ szerokoœæ sali... a ja mia³am wra¿enie, jakby oprócz nas dwojga nikogo tam nie by³o. Tak w³aœnie to odczu³am. I wtedy zrozumia³am, ¿e coœ jest miêdzy nami. – Przenios³a wzrok na Dengara. – Nie powiem, ¿e coœ nas ³¹czy, to nie by³oby odpowiednie okreœlenie. Nie o to chodzi. To ma zwi¹zek z przesz³oœci¹. Od razu wiedzia³am, jak siê nazywa, bez pytania. – Neelah powoli pokrêci³a g³ow¹. – Ale nic poza tym. – W porz¹dku. – Opowieœæ zaintrygowa³a Dengara. Sprawa by³a interesuj¹ca równie¿ z praktycznego punktu widzenia: jeœli ta kobieta znaczy³a coœ dla Boby Fetta, mia³by w rêku kolejny argument przetargowy. – Powiedzia³aœ, ¿e to ma jakiœ zwi¹zek z przesz³oœci¹. Twoj¹ przesz³oœci¹? Przytaknê³a. – To ju¿ zawsze jakiœ pocz¹tek. Ale nie pamiêtasz, co to by³o, tak? Kolejne kiwniêcie g³ow¹. – Wiêc jak to siê sta³o, ¿e znalaz³aœ siê na dworze Jabby? – Tego te¿ nie wiem. – Neelah rozluŸni³a zaciœniête w piêœci d³onie, puste i dr¿¹ce. – Nie wiem, jak tam trafi³am. Pamiêtam tylko Oolê... i inne dziewczêta. Pomog³y mi. Pokaza³y mi... – jej g³os zmiêk³ – ... co mam robiæ. Ktoœ musia³ wyczyœciæ jej pamiêæ; Dengar rozpoznawa³ symptomy. Zmieszanie i wzbieraj¹cy strach, i strzêpki wspomnieñ, oderwane fragmenty z innego ¿ycia, przeciekaj¹ce na powierzchniê. Czyszczenie pamiêci nigdy nie by³o ca³kowite; wspomnienia kry³y siê w zbyt wielu czêœciach ludzkiego mózgu. Odnalezienie ka¿dego kawa³ka, wymazanie do czysta wszystkiego prawdopodobnie musia³oby zakoñczyæ siê œmierci¹ osobnika, uniemo¿liwiaj¹c mu podstawowe procesy podtrzymania ¿ycia. By³y ³atwiejsze i tañsze sposoby pozbawienia ¿ycia istoty myœl¹cej. A wiêc ktoœ, pomyœla³ Dengar, chcia³, ¿eby ¿y³a. Fett? 75

– A twoje imiê? – Dengar pokrêci³ g³ow¹. – „Neelah”... to te¿ zapamiêta³aœ? – Nie. To Jabba mnie tak nazwa³. Nie wiem dlaczego. Ale wiedzia³am... – zmarszczy³a brwi, usi³uj¹c sobie coœ przypomnie栖 ...wiedzia³am, ¿e to nie jest moje imiê. Moje prawdziwe imiê. Ktoœ mi je odebra³... i nie mog³am go sobie przypomnieæ. Choæbym nie wiem jak siê stara³a... Jej s³owa pasowa³y do tego, co Dengar i tak podejrzewa³. „Neelah” to by³o imiê niewolnicy – nie pasowa³o do niej. Nawet w niedopasowanym, wyszabrowanym ubraniu, które mia³a teraz na sobie, by³o w niej coœ arystokratycznego. Nie prze¿y³aby zreszt¹ tak d³ugo, a wêdrowne drapie¿niki zamieszkuj¹ce Morze Wydm ju¿ dawno chrupa³by jej koœci, gdyby nie mia³a w sobie twardoœci i ducha walki. Sprawy potoczy³yby siê pewnie inaczej, gdyby Jabba j¹, a nie Oolê wrzuci³ do jamy rankora. To pewnie Neelah, a nie ksiê¿niczka Leia, zacisnê³aby ³añcuch wokó³ ¿ar³ocznego gard³a Jabby i wydusi³a z niego ostatni oddech. Dengar mia³ jeszcze inne podejrzenia, którymi nie zamierza³ siê w tej chwili dzieliæ. To musia³ byæ Fett, pomyœla³. To on musia³ j¹ sprowadziæ do pa³acu Jabby; pewnie on te¿ wyczyœci³ jej pamiêæ. Pozostawa³o pytanie: dlaczego? Dengar nie móg³ uwierzyæ, by sta³o siê to na rozkaz Jabby; Hutt uwielbia³ wprawdzie m³ode i piêkne zdobycze, ale by³ zbyt sk¹py, by zdecydowaæ siê na porwanie córki któregoœ z arystokratycznych rodów galaktyki. Jedynym powodem, dla którego ksiê¿niczka Leia znalaz³a siê na drugim koñcu ³añcucha Jabby, by³o to, ¿e sama, z w³asnej woli wesz³a do jego pa³acu, próbuj¹c ratowaæ zamro¿onego w karbonicie Hana Solo. Porwana arystokratka z wymazan¹ pamiêci¹ to jednak nie by³o to samo. A zatem Fett musia³ pracowaæ na zlecenie kogoœ innego – w czasie, gdy by³ rzekomo na ¿o³dzie Jabby. Nie by³oby w tym nic nadzwyczajnego; Dengar wiedzia³ z w³asnego doœwiadczenia, ¿e ³owcy nagród niemal zawsze pracowali nad wiêcej ni¿ jednym zleceniem naraz i nie poczuwali siê do ¿adnej lojalnoœci wobec tego, kto im p³aci³ w danej chwili. By³a te¿ inna mo¿liwoœæ – Boba Fett móg³ mieæ w³asny interes w wyczyszczeniu pamiêci tej dziewczyny, kimkolwiek by³a, i wprowadzeniu jej do pa³acu Jabby w przebraniu zwyk³ej tancerki. Fragmenty uk³adanki kr¹¿y³y w umyœle Dengara. Mo¿e Fett chcia³ j¹ po prostu ukryæ w miejscu, gdzie nikt nie bêdzie jej szuka³. 76

To by³a jedna z paskudniejszych sztuczek stosowanych przez ³owców nagród – odnalezienie osoby, za któr¹ wyznaczono nagrodê i trzymanie towaru w ukryciu, dopóki cena nie wzroœnie. Dengar nigdy tego nie robi³, ale te¿ nie s³ysza³, ¿eby w ten sposób postêpowa³ Boba Fett. Fett nie musia³ odwo³ywaæ siê do takich sztuczek – po prostu od pocz¹tku ¿¹da³ astronomicznych kwot za swoje us³ugi. – Czy pamiêtasz coœ oprócz tego? – Dengar potar³ szorstk¹ szczecinê na podbródku, obserwuj¹c przy tym dziewczynê. – Cokolwiek? – Nie. – Neelah potrz¹snê³a g³ow¹. – Nic. Wszystko przepad³o. Oprócz... – Oprócz czego? – Pamiêtam jeszcze jedno nazwisko. To znaczy... oprócz jego nazwiska. – Przechyli³a g³owê na bok, jakby próbowa³a us³yszeæ odleg³y szept. – Myœlê, ¿e to imiê jakiegoœ mê¿czyzny. – Tak? – Dengar zatkn¹³ kciuki za pasek. – Co to za nazwisko? – Nil jakiœtam. Chwileczkê... – potar³a jedn¹ brew. – Tak... przypominam sobie. Nil Posondum, albo coœ w tym stylu. – Na jej twarzy pojawi³a siê nadzieja. – Czy to ktoœ wa¿ny? Ktoœ, o kim powinnam wiedzieæ? Dengar potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Pierwsze s³yszê. – Ale zawsze to coœ, od czego mo¿na by zacz¹æ. – Neelah wygl¹da³a na stropion¹. – Mo¿e i tak. – W¹tpi³, by ta informacja mia³a im siê na cokolwiek przydaæ. Jeszcze wiêksze w¹tpliwoœci budzi³a w nim sama Neelah... czy jak tam siê naprawdê nazywa, pomyœla³. Nadstawianie ucha, by wy³owiæ istotne informacje, by³o jednym z podstawowych elementów jego fachu; nie raz i nie dwa odwiedza³ Mos Eisley i inne miejsca, gdzie spotyka³ siê pó³œwiatek, nas³uchuj¹c i zadaj¹c odpowiednie pytania, i nigdy nie s³ysza³ o nikim, kto odpowiada³by jej opisowi. Jeœli ktokolwiek jej szuka³, robi³ to po cichu. To mog³o nieco utrudniaæ odebranie nagrody za jej odnalezienie. Przez myœl przemknê³a mu inna mo¿liwoœæ. A mo¿e ktoœ nie chce, by j¹ odnaleziono? Boba Fett móg³ pracowaæ dla kogoœ, kto chcia³ siê pozbyæ tej dziewczyny, ale w taki sposób, by zachowaæ j¹ przy ¿yciu. A jaki sposób by³by lepszy ni¿ wyczyszczenie jej pamiêci i porzucenie w zapad³ej dziurze w rodzaju Tatooine? Z drugiej 77

strony kwestia utrzymania siê przy ¿yciu w pa³acu Jabby na d³u¿sz¹ metê by³a co najmniej dyskusyjna, jeœli siê zna³o jego zami³owanie do morderczych rozrywek. Ktokolwiek j¹ tam wys³a³, niespecjalnie siê troszczy³ o to, czy Neelah prze¿yje. W takim razie dlaczego po prostu jej nie zabi³, zamiast umieszczaæ tam, gdzie najgorsze mêty galaktyki – przestêpcza szumowina zatrudniana przez Jabbꠖ mog³y j¹ zauwa¿yæ? Czu³, ¿e g³owa mu pêka od wszystkich tych pytañ, z których jedno zaraz rodzi³o nastêpne. Tajemnice i podstêpy by³y chlebem powszednim ³owców nagród; wszystko to przypomnia³o Dengarowi, dlaczego chcia³ siê wycofaæ z tego zawodu. Musz¹ byæ ³atwiejsze sposoby zarabiania na ¿ycie, uzna³. I bezpieczniejsze. Mia³ teraz w rêku dwie potencjalne bomby, z których ka¿da mog³a mu przynieœæ szybk¹ œmieræ, jeœli bêdzie mia³ szczêœcie, albo prawdziwe k³opoty, jeœli mu siê nie powiedzie. Jakby nie wystarczy³o, ¿e wmiesza³ siê w sprawy Boby Fetta, teraz dosz³a jeszcze zagadkowa Neelah. Sama w sobie by³a jak bezpañskie dzia³o laserowe; gdyby mia³a miotacz, Dengar przypuszcza³, ¿e by³by ju¿ martwy. A by³y jeszcze te duchy przesz³oœci, przez które znalaz³a siê w tym miejscu. Mo¿e siê okazaæ, ¿e nie bêd¹ zadowoleni, kiedy dziewczyna znów siê objawi. Jeœli nie zawahali siê przed wynajêciem Boby Fetta, by odwali³ za nich brudn¹ robotê, nie bêd¹ mieæ pewnie wiêkszych skrupu³ów, by pozbyæ siê ka¿dego, kto siê do niej przy³¹czy. Sprawy nie wygl¹da³y dobrze, ale mia³o to tak¿e swoje plusy. Im wiêksze ryzyko, pomyœla³ Dengar, tym wiêkszy zysk. Ta zasada, bardziej ni¿ którakolwiek inna zapisana w tak zwanym Manifeœcie £owcy, rz¹dzi³a dzia³aniami ³owców nagród, od Boby Fetta do samego Dengara. Jeœli by³ choæby cieñ szansy, ¿e zostanie wspólnikiem Fetta i bêdzie mia³ udzia³ w jego lukratywnych zleceniach, musia³ przewartoœciowaæ swoje wyobra¿enia o odwadze. – W porz¹dku – powiedzia³ na g³os. Wyci¹gn¹³ kciuki zza pasa i wycelowa³ palec w kobietê stoj¹c¹ po przeciwnej stronie komory. – Musimy ustaliæ pewne zasady. Punkt pierwszy: nie próbuj mnie zabiæ. Jeœli cokolwiek ma siê nam tutaj udaæ, to jest podstawowa sprawa. Neelah zastanawia³a siê przez chwilê, po czym przytaknê³a. – Zgoda. – A gdybyœ jednak spróbowa³a, upewniê ciê, ¿e to twoje zw³oki st¹d wynios¹. Jasne? 78

Kiwnê³a g³ow¹, zdradzaj¹c oznaki lekkiego zniecierpliwienia. – Punkt drugi: ja tu rz¹dzê. To j¹ wyraŸnie rozwœcieczy³o. – Zaraz, zaraz... – Zamknij siꠖ przerwa³ jej Dengar. – To dla twojego w³asnego dobra. I tylko na pewien czas. Kiedy ju¿ wrócisz tam, sk¹d ciê tu przynios³o, odzyskasz swoje prawdziwe imiê i wszystko, co siê z nim wi¹¿e, wtedy bêdziesz mog³a robiæ wszystko, na co ci przyjdzie ochota. Na razie jednak nawet nie wiesz, kim jesteœ, nie wiesz, kto mo¿e na ciebie polowaæ, nie masz pojêcia o tym, co na ciebie czeka, kiedy ju¿ wyrwiesz siê z tej zapiaszczonej dziury. Nawet jeœli uda³oby ci siê znaleŸæ jakiœ sposób, ¿eby odlecieæ z tej planety bez mojej pomocy, mo¿e siê zdarzyæ, ¿e trafisz do Mos Eisley czy gdzie indziej, gdzie z miejsca skróc¹ ciê o g³owê. Jest ca³e mnóstwo najrozmaitszych typów, które chêtnie by to zrobi³y, nawet nie wiedz¹c, kim jesteœ. Ten wyk³ad najwyraŸniej przemówi³ jej do rozs¹dku. – W porz¹dku – odpowiedzia³a ponuro. – Ty tu rz¹dzisz. Do czasu. Dlaczego ja to znoszê? – pomyœla³ Dengar. To wszystko dla dobra Manaroo; musia³ o tym pamiêtaæ. Na drugim koñcu tej ca³ej afery czeka³a ona i wspólne ¿ycie u boku kobiety, któr¹ kocha³. Je¿eli do¿yjê, doda³ w duchu. – To mi³o, ¿e siê rozumiemy. – Wskaza³ palcem du¿¹, otwart¹ niszê na koñcu komory. – Rozgoœæ siê tam. Nie chcê, ¿ebyœ siê w³óczy³a po powierzchni. Mam tu prowiant i zapasy; jeœli czegoœ potrzebujesz, po prostu powiedz. Ka¿ê tym dwóm robotom medycznym, ¿eby ciê zbada³y, tak na wszelki wypadek. Tatooine ma parê gatunków paskudnych paso¿ytów, które mog³aœ z³apaæ. Neelah spojrza³a mu prosto w oczy. – A Boba Fett? Po to tu przysz³am. – Zasada numer trzy: nie wchodzisz do niego, nie rozmawiasz z nim, nie robisz z nim nic, kiedy mnie tu nie ma. – Dlaczego? – Ju¿ ci mówi³em. To dla twojego dobra. – Dengar kiwn¹³ g³ow¹ w stronê drugiej komory. – Ten facet jest naprawdê niebezpieczny. Jeœli rzeczywiœcie coœ ciê z nim ³¹czy, ta wiêŸ nie musi wcale byæ dla ciebie korzystna. Jak ju¿ dojdzie do siebie, mo¿e ciê zabiæ nawet nie mrugn¹wszy powiek¹. I ju¿ nie bêdziesz mia³a wiêcej pytañ, uwierz mi. 79

Chyba do niej dotar³o. – Dobrze – powiedzia³a. – Bêdzie jak powiedzia³eœ. By³ jeszcze jeden powód, o którym jej nie powiedzia³. Œrodki ostro¿noœci, jakie podj¹³, mia³y chroniæ nie tylko j¹. Nie chcê, ¿eby tych dwoje spiskowa³o przeciwko mnie, pomyœla³ Dengar. Nawet zanim Boba Fett w pe³ni odzyska si³y, jego wyostrzony umys³ bêdzie ju¿ pracowa³ na najwy¿szych obrotach, spiskuj¹c i intryguj¹c. Fett by³by w stanie wykoncypowaæ i zaproponowaæ Neelah taki uk³ad, któremu nie zdo³a³aby siê oprzeæ. Nie mia³by na koncie tylu trupów, gdyby tylko wymachiwa³ broni¹ i dziurawi³ je kulami; historia stosunków Boby Fetta z Gildi¹ £owców Nagród wskazywa³a, ¿e by³ mistrzem we wci¹ganiu istot rozumnych w najsubtelniejsze sid³a. Tak czy owak, pomyœla³ Dengar, koñczysz jako trup. A jeœli Boba Fett go ok³ama³, by zyskaæ na czasie, gdy Dengar znalaz³ go na pustkowiu Morza Wydm, naj³atwiejszym sposobem wycofania siê ze spó³ki by³o pos³u¿enie siê dziewczyn¹. Teraz muszê mieæ oko na ich oboje, pomyœla³ Dengar. To by³ kolejny powód, dla którego wola³, ¿eby Neelah siedzia³a w kryjówce, zamiast pêtaæ siê na powierzchni. I tak mia³ pe³ne rêce roboty; nie chcia³, ¿eby Neelah znalaz³a sobie innego towarzysza, niezale¿nie od tego, jakie mieliby plany. Wydawa³a siê czytaæ w jego myœlach. Na jej ustach pojawi³ siê w¹t³y uœmiech, gdy zapyta³a: – Ufasz mi? – Oczywiœcie, ¿e nie. – W tej kwestii móg³ sobie pozwoliæ na szczeroœæ. – Nikomu nie ufam. – Prawie nie sk³ama³; zawsze jednak zostawa³a Manaroo. Ale to by³o co innego. – W tym biznesie nie po¿yjesz d³ugo, jeœli bêdziesz ufaæ ludziom dooko³a. Powiedzmy raczej, ¿e teraz ju¿ wiem, czego siê po tobie spodziewaæ. A jeœli masz doœæ rozumu, by graæ po tej samej stronie co ja, mo¿e dostaniesz to, czego szukasz. Krótkim skinieniem g³owy da³a znak, ¿e rozumie. – Nadal chcê go zobaczyæ. – To nic trudnego – powiedzia³ Dengar. – Ale jeœli mia³aœ zamiar uci¹æ sobie z nim pogawêdkê, to bêdziesz siê musia³a wstrzymaæ przez d³u¿szy czas. Jest ci¹gle nieprzytomny. – I bardzo dobrze. – Uœmiech znikn¹³ z twarzy Neelah. – Zmieni³am zdanie na ten temat. Zaczynam dostrzegaæ m¹droœæ twojego ostro¿nego podejœcia. Mo¿e bêdzie lepiej, jeœli nie bêdzie o mnie wiedzia³... o tym, jak go znalaz³am na Morzu Wydm, i ¿e 80

jestem tutaj i czekam. Jak s³usznie zauwa¿y³eœ, cokolwiek mnie z nim ³¹czy, mo¿e siê okazaæ niebezpieczne. – Jak sobie chcesz. – Dengar poczu³, jak jego podejrzliwoœæ wzrasta o jeszcze jedn¹ kreskê. Szybko siê uczy, pomyœla³. Tym bardziej powinien na ni¹ uwa¿aæ. – ChodŸ – oderwa³ siê od œciany. – Z³ó¿my wizytê naszemu goœciowi. Koñczyny wysokiego robota medycznego poruszy³y siê ostrzegawczo, gdy Dengar i Neelah wchodzili do bocznej komory. – Proszê siê œciœle stosowaæ do wymogów higieny. – Na wyœwietlaczu monitora funkcji ¿yciowych w cylindrycznym korpusie SHΣ1-B przesunê³a siê seria liczb. – Stan pacjenta jest wci¹¿ krytyczny... – Dobra, dobra... – Dengar odepchn¹³ robota na bok, a sam podszed³ do palety zajmuj¹cej œrodek komory. – Ten facet prze¿y³ coœ znacznie gorszego ni¿ twoja opieka medyczna. Jeœli ty go nie dobi³eœ, nic go nie zmo¿e. Neelah podesz³a bli¿ej do platformy i spojrza³a na nieprzytomnego mê¿czyznê. – To on? – w jej g³osie brzmia³ niemal zawód. – To jest Boba Fett? – Nie. – Ze sk³êbionego stosu ubrañ w k¹cie komory Dengar podniós³ zmaltretowany he³m, wytrawiony sokami ¿o³¹dkowymi Sarlacka. Odwróci³ he³m w¹sk¹ szczelin¹ wizjera w stronê dziewczyny. – To jest Boba Fett. Skurczy³a siê w sobie, widz¹c pusty he³m, z oczami nagle rozszerzonymi ze strachu. Jedn¹ rêk¹ niepewnie siêgnê³a po zaplamiony metalowy kask, ale zaraz cofnê³a d³oñ jak poparzona. Powoli pokiwa³a g³ow¹. – To w³aœnie widzia³am. – Ledwie s³ysza³ jej szept. – I wiedzia³am... wiedzia³am, ¿e to on... – Takiego go wszyscy znaj¹. – Dengar obróci³ he³m twarz¹ w swoj¹ stronê. Móg³ siê domyœliæ, co czuje Neelah; ch³odna obawa zagnieŸdzi³a siê gdzieœ w okolicach jego ¿o³¹dka. – Jak galaktyka d³uga i szeroka. – Wskaza³ g³ow¹ na postaæ na platformie. – Niewiele istot widzia³o go w takim stanie. A jeœli widzieli, to nie prze¿yli doœæ d³ugo, by nam o tym powiedzieæ. Przez chwilê jedynym dŸwiêkiem w pomieszczeniu by³y œwiszcz¹ce westchnienia aparatury wspomagaj¹cej czynnoœci p³uc i serca, któr¹ umieœci³y tam roboty medyczne. Nagle Neelah zwróci³a ponury wzrok w stronê Dengara. 6 – Mandaloriañska zbroja

81

– Ja widzia³am – powiedzia³a cicho. Dengar nie wiedzia³, co odpowiedzieæ. Mroczna pustka jej oczu i to, co siê mog³o za ni¹ kryæ, przyprawia³o go o podobny niepokój jak pusty he³m. Odwróci³ siê, ¿eby od³o¿yæ go z powrotem na stos ubrañ Boby Fetta. – Pamiêtaj – powiedzia³a Neelah. – Nie mów mu. Nie mów mu nic na mój temat. Kiedy siê odwróci³, dziewczyny nie by³o ju¿ w komorze. Zosta³ sam na sam z ³owc¹ nagród. Obecnoœæ robotów medycznych ledwie dociera³a do œwiadomoœci Dengara. Sta³ patrz¹c na Bobê Fetta jeszcze przez chwilê. Cieñ strachu nie opuszcza³ go, k³uj¹c wzd³u¿ krêgos³upa. Nawet nieprzytomny, Fett by³ w stanie wystraszyæ przeciêtn¹ istotê. Zbyt wiele tajemnic przesz³oœci, pomyœla³ Dengar. Wewn¹trz czaszki Boby Fetta ca³a galaktyka sekretów. Kto móg³ wiedzieæ, co siê tam dzia³o, podczas gdy Fett spa³, œni¹c swoje czarne sny.

82

ROZDZIA£

&

WCZORAJ Nie móg³ uwierzyæ we w³asne szczêœcie. – Tym razem go mam – powiedzia³ Bossk. Od ostatniego spotkania z Fettem zwiêkszy³ zarówno si³ê ognia, jak i zasiêg aparatury namierzaj¹cej „Wœciek³ego Psa”. Fakt, ¿e tamten wykrad³ mu Nila Posonduma, tkwi³ jak bolesna drzazga pod ³uskami Bosska; poprzysi¹g³ sobie, ¿e jeœli kiedykolwiek trafi mu siê okazja, raz na zawsze wyeliminuje rywala z konkurencji. A nic nie za³atwi tego lepiej, pomyœla³ Bossk, ni¿ rozpylenie Fetta na atomy. – Jak z nim skoñczê, nie zostanie z niego nic, co mo¿na by wykryæ bez mikroskopu elektronowego. Z ty³u za nim Zuckuss przytkn¹³ wtyki swojej maski do ekranu komputera celowniczego. – No, nie wiem... – Czego nie wiesz? ¯e to Boba Fett? Oœlep³eœ, czy co? – Bossk popuka³ szponem w ekran dostatecznie mocno, by zostawiæ trwa³y œlad pomiêdzy rozjarzonymi liniami wektorów. – Oczywiœcie, ¿e to on! Komputer zidentyfikowa³ statek jako „Niewolnika I”. – Kolumna maleñkich liczb przewija³a siê przez ekran na tle ma³ej strza³ki poruszaj¹cej siê po przek¹tnej. – To jego statek, wiêc musi byæ na pok³adzie. – Tak, to na pewno Boba Fett. – Zuckuss pokiwa³ g³ow¹. – Co do tego nie ma w¹tpliwoœci. Tylko nie jestem pewien, czy powinieneœ... jak to powiedzia³eœ? – rozpyliæ go na atomy w³aœnie teraz. Bossk spojrza³ gniewnie na ni¿szego ³owcê. – A kiedy bêdê mia³ lepsz¹ okazjê? 83

– Hmm, mo¿e wtedy, gdy nie bêdzie podró¿owa³ z gwarancj¹ bezpieczeñstwa od twojego ojca. – G³os Zuckussa sta³ siê jeszcze bardziej nerwowy i pe³en w¹tpliwoœci. Z wtyków powietrznych dobywa³ siê przyspieszony i g³oœny oddech. – Boba Fett kontaktowa³ siê z Rad¹ Gildii, wiesz przecie¿... a Cradossk i inni dali mu s³owo, ¿e mo¿e przycumowaæ do stacji granicznej, nie obawiaj¹c siê choæby jednego strza³u. – Oni dali mu swoje s³owo. – Bossk zmru¿y³ szparki oczu. – Nie dali mu mojego. – Mimo wszystko... Ty ma³a pluskwo, pomyœla³ Bossk. Kiedy odziedziczy przywództwo Gildii £owców Nagród... a pozabija³ ju¿, zgodnie z trandoszañskim zwyczajem, ca³y pozosta³y m³odszy miot Cradosska... zamierza³ zmieniæ wymagania stawiane jej cz³onkom. Do tej roboty, myœla³, trzeba mieæ jaja. Co oznacza³o, ¿e mazgajowaty partner, którego mu narzucono, znajdzie siê po drugiej stronie œluzy powietrznej, jak gnij¹ce koœci wczorajszego obiadu. – Mo¿e powinieneœ – skamla³ znów Zuckuss – przemyœleæ to przez chwilê... – Nie mam czasu na przemyœlenia. – Szpony Bosska przesunê³y siê w stronê sekcji kontroli uzbrojenia „Wœciek³ego Psa”. – WeŸmy siê do roboty. – Twojemu ojcu siê to nie spodoba. – To siê dopiero oka¿e. – Ta sama krew p³ynê³a w ¿y³ach Bosska i starego gada; mia³ ten komfort, ¿e wiedzia³, i¿ ojciec jego miotu by³ równie pod³y i niegodziwy jak on sam. – Jeœli chcesz wiedzieæ, to jest dok³adnie to, czego i on, i ca³a rada Gildii ode mnie oczekuj¹. – Zniszczyæ innego ³owcê nagród bez ostrze¿enia? – z niedowierzania g³os Zuckussa sta³ siê piskliwy. – To wbrew Manifestowi £owcy! Bosska zawsze ogarnia³a irytacja, kiedy ktoœ wspomnia³ o Manifeœcie. – Boba Fett wystarczaj¹co czêsto gwa³ci³ Manifest – warkn¹³. – Nie zas³uguje na to, ¿eby podlegaæ jego gwarancjom. – Ale nigdy dot¹d Manifest go nie wi¹za³! Nie by³ cz³onkiem Gildii! – OszczêdŸ mi swoich nu¿¹cych analiz prawnych. – Bossk zablokowa³ koncentryczne pierœcienie celownika na odleg³ym statku. – Jeœli Boba Fett zechce z³o¿yæ na mnie skargê, bêdzie to musia³ 84

zrobiæ zza grobu. O ile zostanie z niego cokolwiek, co mo¿na by w nim z³o¿yæ. Zignorowa³ dalsze protesty Zuckussa. Szponem wskazuj¹cym wcisn¹³ g³ówny przycisk spustowy, a szkieletem „Psa” wstrz¹sn¹³ nag³y huk. Na ekranie celowniczym jaskrawobia³y œlad wystrzeli³ w kierunku strza³ki symbolizuj¹cej statek Fetta. – Trafiony! Strza³ musia³ byæ kompletnym zaskoczeniem dla Fetta; nawet nie próbowa³ uniku. G³upiec, pomyœla³ Bossk z pogard¹. To w³aœnie czeka frajerów, którzy ufaj¹ innym ³owcom nagród. Dobr¹ stron¹ opinii odra¿aj¹cej szumowiny, jak¹ mia³ u zdecydowanej wiêkszoœci mieszkañców galaktyki, by³o to, ¿e nie musia³ siê troszczyæ o reputacjê. – Wiesz co? – powiedzia³ Bossk. – Jestem niemal zawiedziony... – Czym? – Zuckuss odwróci³ wzrok od ekranu. – ¯e nie by³o walki? – Nie. – Bossk rzuci³ okiem na czerwone liczby, sp³ywaj¹ce w dó³ ekranu. – ¯e cokolwiek z niego zosta³o. – Wstuka³ w komputer komendê oceny strat obiektu, który sta³ siê celem dzia³a laserowego. – Ten statek Fetta musi mieæ wzmocniony pancerz. Nadal trzyma siê kupy. – B³yszcz¹ca strza³ka zatrzyma³a siê w centrum ekranu, ale nie znik³a. ¯eby przyj¹æ na siebie tak¹ salwê, wystarczaj¹c¹ do przedziurawienia g³ównego pok³adu imperialnego kr¹¿ownika bojowego, i nadal pozostaæ w jednym kawa³ku, mimo uszkodzeñ – zadziwiaj¹ce! Nie pasowa³o to do prêdkoœci, jak¹ mog³y rozwin¹æ silniki „Niewolnika I”, dysponuj¹ce du¿ym przyspieszeniem, ale niezdolne poci¹gn¹æ wiêkszej masy, takiej jak jednostka produkcji Mandal Motors. Jak wiêkszoœæ ³owców nagród, Boba Fett zawsze przedk³ada³ szybkoœæ i zwrotnoœæ nad ochronê. W tej chwili jednak Bossk nie mia³ czasu zastanawiaæ siê nad tym dziwnym zjawiskiem. – Wykoñczmy go! Charakterystyczny pó³okr¹g³y kszta³t „Niewolnika I” coraz bardziej wype³nia³ iluminatory, gdy Bossk podprowadza³ do niego swój statek. Trzyma³ szpony tu¿ nad aktywatorem awaryjnego wstecznego ci¹gu na wypadek, gdyby Boba Fett, znany ze swojej diabelskiej przebieg³oœci, przycupn¹³ w swoim statku, by zaatakowaæ napastnika. – Wygl¹da na czysty strza³. – Zuckuss wskaza³ na przednie iluminatory. – Przeszed³ przed sam œrodek i wyszed³ z drugiej strony. Niemo¿liwe, ¿eby ktoœ na tym statku pozosta³ ¿ywy. 85

– Uwierzê w to – powiedzia³ Bossk – jak zobaczê zwêglone zw³oki Boby Fetta. – Zacz¹³ podprowadzaæ „Wœciek³ego Psa” do dryfuj¹cego wraku. – Wchodzê do œrodka. – Hmm, jeœli upierasz siê, ¿e chcesz zobaczysz dowód... – Zuckuss wzruszy³ ramionami. – To chyba nie masz wyjœcia. Bossk nawet na niego nie spojrza³. – Ty te¿ wchodzisz? – Aha. Uda³o im siê po³¹czyæ korytarzem „Wœciek³ego Psa” z tym, co pozosta³o z „Niewolnika I”. Nie potrzebowali sztucznej atmosfery; systemy „Niewolnika I” nadal dzia³a³y na tyle, by zaplombowaæ uszkodzon¹ centraln¹ sekcjê statku. – Coœ mi tu nie gra – powiedzia³ Zuckuss, rozgl¹daj¹c siê po wnêtrzu pustej ³adowni „Niewolnika I”. – Tobie zawsze coœ siê nie podoba. – Tym razem jednak Bossk zacz¹³ siê zastanawiaæ, czy jego partner nie ma racji. Czu³ siê coraz bardziej nieswojo; wyci¹gn¹³ miotacz i powoli zajrza³ przez otwarty w³az. Zuckuss wyci¹gn¹³ rêkê i d³oni¹ w rêkawicy dŸgn¹³ jedn¹ z grodzi. Powierzchnia ugiê³a siê pod palcem i cofnê³a z powrotem. Kolejne dŸgniêcie – palec Zuckussa przedziurawi³ gródŸ na wylot. – To pu³apka! – Zuckuss jeszcze kilka razy dŸgn¹³ œciany grodzi, z tym samym skutkiem. – To dlatego nikogo tu nie ma! To tylko atrapa! – Odwróci³ siê w stronê Bosska. – Nic dziwnego, ¿e twój strza³ przeszed³ na wylot. Nie ma tu doœæ masy, by wzi¹æ na siebie si³ê uderzenia. To jak strzelanie przez arkusz flimplastu. Bossk zagotowa³ siê z wœciek³oœci, która o ma³o go nie oœlepi³a. – A to oœliz³y... – nie znalaz³ odpowiednich s³ów. Ciê¿kim krokiem przeszed³ do sekcji rufowej statku, rozrywaj¹c ramionami kolejne arkusze pseudogrodzi. – Oto jak go zidentyfikowaliœmy. – Zuckuss, który wszed³ za nim do pomieszczenia, które na prawdziwym statku by³oby sterowni¹, wskaza³ na transmiter sygna³owy, przymocowany do jednej z ob³ych œcian kabiny. – Zobacz, zosta³ zaprogramowany, ¿eby emitowaæ sygna³ z transpondera „Niewolnika I”. – Zuckuss pokrêci³ g³ow¹ w pe³nym niedowierzania podziwie. – Przygotowanie czegoœ takiego wymaga³o mnóstwa czasu; trzeba porobiæ obejœcia a¿ na poziomie subatomowym. A potem jeszcze za³adowaæ fa³szywe dane... – Cofn¹³ siê na krok od urz¹dzenia. – Fett musia³ mieæ tê atrapê przygotowan¹ ju¿ od dawna i trzymaæ j¹ gdzieœ w ukryciu, 86

na wypadek gdyby kiedyœ jej potrzebowa³. – Nawet zza maski okrywaj¹cej twarz w g³osie Zuckussa brzmia³ podziw. Spojrza³ na Bosska. – Na przyk³ad na okazjê, gdy bêdzie musia³ siê udaæ na terytorium kogoœ, komu mocno nadepn¹³ na palec. – Zabijê go... – S³owa dobywa³y siê z sykiem zza zaciœniêtych k³ów Bosska. – Przysiêgam. Znajdê go i zabijê... i to jak... – Najprawdopodobniej Fett ju¿ nas min¹³. Tracimy tu tylko czas. – Zuckuss zacz¹³ siê przygl¹daæ kolejnemu urz¹dzeniu. By³ to czarny, metalowy cylinder naszpikowany biosensorami. – A to dopiero ciekawostka. Nie spodziewa³bym siê czegoœ takiego na pok³adzie prostego statku-pu³apki. Bossk wiedzia³, ¿e jego partner lepiej od niego zna siê na technice; w tej chwili w jego g³owie wirowa³y wy³¹cznie wœciek³e wizje ³amanych koœci i tryskaj¹cej krwi. Nawet siê nie rozejrza³ dooko³a, tylko sta³, przypatruj¹c siê drwi¹cym z niego gwiazdom widocznym przez w³az. – Co to takiego? – Na pierwszy rzut oka... powiedzia³bym, ¿e to bomba. – G³upcze! – Bossk zawirowa³ na uzbrojonej w szpony stopie w sam¹ porê, by zobaczyæ jak rz¹d œwiate³ek na pokrywie cylindra gwa³townie budzi siê do ¿ycia. Urz¹dzenie zaczê³o cicho buczeæ; dŸwiêk stawa³ siê z ka¿d¹ chwil¹ g³oœniejszy i wy¿szy. – W³aœnie j¹ uzbroiliœmy! Zaraz wybuchnie! Da³ nura przez w³az sterowni do dalszej czêœci statku; u³amek sekundy póŸniej wyl¹dowa³ na nim Zuckuss. Obaj ³owcy podnieœli siê na nogi. Przez wejœcie do sterowni Bossk zobaczy³, jak bomba odczepia siê od cienkiej œciany grodzi; z powoln¹, z³owieszcz¹ gracj¹ miniaturowe repulsory bomby obróci³y j¹, kieruj¹c œlepy wzrok czujników na obu ³owców. – ZejdŸ mi z drogi! – Bossk odepchn¹³ partnera na bok i rzuci³ siê pêdem w stronê rêkawa przycumowanego do ³adowni statku-pu³apki. Tu¿ za sob¹ s³ysza³ Zuckussa, jak potykaj¹c siê i zataczaj¹c z trudem przepycha siê przez za³omy i zakrêty rêkawa na pok³ad „Wœciek³ego Psa”. Pierwsza eksplozja oderwa³a rêkaw od obu statków. Rozdarte pasy plasteksu wirowa³y w pró¿ni, przes³aniaj¹c œrodkowe iluminatory. Ze skurczonym ¿o³¹dkiem i krêgos³upem wciœniêtym w oparcie fotela pilota Bossk uderzy³ przyciski kontroli szczelnoœci kad³uba, plombuj¹c statek, zanim zacznie z niego uciekaæ powietrze. 87

– Ju¿ chyba... wszystko w porz¹dku... – dysz¹c ciê¿ko, Zuckuss opiera³ siê o ekrany komputera nawigacyjnego. – Ta bomba... nie by³a zbyt silna... Bossk nie mia³ czasu na wyt³umaczenie partnerowi, jakim jest idiot¹. Drugi wybuch, znacznie silniejszy ni¿ pierwszy, wstrz¹sn¹³ „Wœciek³ym Psem”. Eksploduj¹ce k³êby ognia wype³ni³y iluminatory, a fala uderzeniowa rzuci³a Bosskiem o sufit z si³¹, która pozbawi³a go tchu i wtr¹ci³a w ciszê odrêtwia³ej pó³œwiadomoœci. Krew sp³ywa³a po ³uskach jego twarzy, gdy generatory sztucznego przyci¹gania statku próbowa³y zatrzymaæ jego oszala³e kozio³kowanie. Bossk wyr¿n¹³ piêœci¹ w pulpit sterowniczy, próbuj¹c uruchomiæ dopalacze; ich nag³y ci¹g wepchn¹³ go w fotel, którego trzyma³ siê kurczowo, ¿eby nie wylecieæ z kabiny przez otwarty tylny w³az. Skaner rufowy przekazywa³ im obraz bomby, mniejszej teraz, ale wcale nie mniej œmiercionoœnej, nieprzerwanie kr¹¿¹cej b³êdnym œladem „Wœciek³ego Psa”. – Ona... ona nas goni... – Zuckuss zdo³a³ dope³zn¹æ do fotela pierwszego oficera. Wycelowa³ palec w ekran nad instrumentami pok³adowymi. – Nadlatuje... Bossk wiedzia³, jak dzia³aj¹ bomby sekwencyjne. Pierwsze dwa ³adunki maj¹ ci przetrzepaæ skórê, powiedzia³ sobie w duchu. Trzeci ma ciê zabiæ. – Nie tym razem... – wycharcza³. Wcisn¹³ pozosta³e aktywatory napêdu pomocniczego, jednoczeœnie wprowadzaj¹c „Psa” w morderczy ³uk. Gwiazdy rozmy³y siê w iluminatorach, gdy statek wchodzi³ w coraz mocniejszy skrêt. Basowy jêk poszycia, rozci¹ganego przeciwstawnymi wektorami si³, przybiera³ na sile, przerywany ostrym stukotem modu³ów nawigacyjnych, odrywaj¹cych siê od œcian wnêtrza. Trzecia i ostatnia eksplozja dokoñczy³a dzie³a zniszczenia. Desperacki manewr Bosska pozwoli³ statkowi nabraæ dostatecznego dystansu od bomby; kad³ub zatrz¹s³ siê pod wp³ywem fali uderzeniowej, ale pozosta³ ca³y. Zuckuss upad³ na swoj¹ maskê twarzow¹, przywalony grodzi¹, która pod wp³ywem si³y wybuchu zmieni³a siê z wklês³ej w wypuk³¹. Fotel pilota pêk³ na dwoje, posy³aj¹c Bosska na pod³ogê sterowni, z pazurami kurczowo przyciskaj¹cymi do piersi miêkkie oparcie fotela. Deszcz iskier, tryskaj¹cych od strony w³azu, œwiszcza³ nad g³owami ³owców. Kilka sekund póŸniej na pok³adzie „Wœciek³ego Psa” zapanowa³a cisza. Gryz¹cy sw¹d przepalonych obwodów wype³ni³ powietrze, 88

zmieszany z woni¹ gazu gaœniczego z automatycznych systemów przeciwpo¿arowych statku. Ostatnich kilka iskier uk¹si³o Zuckussa, ale ugasi³ je kilkoma klapniêciami okrytej rêkawic¹ d³oni. – Trochê tu posiedzimy. – Bossk nie musia³ siê ruszaæ z miejsca, ¿eby oceniæ zniszczenia „Wœciek³ego Psa”. Dopóki nie po³ataj¹ modu³ów nawigacyjnych, bêd¹ tkwili z Zuckussem w tym odleg³ym sektorze przestrzeni. Gdyby Trandoszanie byli zdolni do odczuwania wdziêcznoœci, cieszy³by siê, ¿e bomba sekwencyjna nie rozerwa³a „Wœciek³ego Psa” na strzêpy. Byliby wtedy martwi, a nie tylko unieruchomieni. Poniewa¿ jednak takie emocje by³y poza zasiêgiem jego rasy, czu³ po prostu g³êbok¹ irytacjê, kiedy pomyœla³, ile pracy bêdzie wymaga³o przywrócenie statku do stanu jakiej takiej u¿ywalnoœci narzêdziami i próbnikami, które niew¹tpliwie le¿a³y teraz porozwalane po ca³ym pok³adzie. – Popatrz tam... – Zuckuss wskaza³ na jeden z nadal funkcjonuj¹cych iluminatorów, ustawionych pod k¹tem do sekcji centralnej „Psa”. Siedz¹c na œrodku pod³ogi, Bossk obejrza³ siê przez ramiê, by popatrzeæ na ekran. Smuga œwiat³a, z dobrze znan¹ ob³¹ sylwetk¹ na przedzie, przes³oni³a na chwilê gwiazdy. – To „Niewolnik I” – powiedzia³ Zuckuss. Niepotrzebnie, bo ka¿dy g³upiec ju¿ by siê tego domyœli³. – Prawdziwy. – Oczywiœcie, ¿e tak, idioto! – Gdyby Bossk mia³ w szponach m³otek, nie wiedzia³by, czy rzuciæ nim w partnera, czy w nienawistny ekran, tak jakby móg³ w ten sposób wyrz¹dziæ faktyczn¹ szkodê statkowi Boby Fetta. – O to w³aœnie chodzi³o z t¹ pu³apk¹ i bomb¹. – „Niewolnik I” oddala³ siê coraz bardziej w stronê stacji granicznej Gildii £owców Nagród. – Fett wiedzia³, ¿e ktoœ bêdzie na niego czeka³. – Najwidoczniej. – Zuckuss przytakn¹³ powolnym kiwniêciem g³owy. – Ktoœ taki jak on... musi mieæ wielu wrogów. – Teraz nie ma ich ani o jednego mniej. – Bossk spojrza³ na pusty ekran. Pope³ni³eœ b³¹d, powiedzia³ w myœlach do znikaj¹cego Boby Fetta. Trzeba by³o u¿yæ wiêkszej bomby. Takiej, która by zabi³a, zamiast tylko poni¿yæ. Bossk by³ nadal ¿ywy. Jego g³ód zemsty te¿. Kolejny pêk iskier eksplodowa³ gwa³townie zza ekranu. K³¹b spl¹tanych kabli, stopionych razem i dymi¹cych, wypad³ dyndaj¹c zza jednego z ekranów nad ich g³owami. Wizerunek gwiazd na ekranie iluminatora zamruga³ i znikn¹³. – Wstawaj – powiedzia³ Bossk. Podniós³ siê, chwyci³ Zuckussa i szarpn¹³ go do góry. – Przed nami kupa roboty. 89

ROZDZIA£

'

Wszystko by³o przygotowane jak nale¿y, kiedy syn Cradosska w koñcu siê pojawi³. Boba Fett od razu zauwa¿y³, ¿e m³odszy Trandoszanin nie by³ w dobrym humorze, gdy wkroczy³ do sali rady Gildii £owców Nagród. Nieudane próby zabójstwa czêsto dzia³a³y w ten sposób na istoty rozumne. Naprawdê nie ma nic gorszego ni¿ podj¹æ decyzjê o zabiciu kogoœ, a potem nie móc wcieliæ tego zamiaru w ¿ycie. Te wszystkie emocje, które budzi przemoc, zastanawia³ siê Boba Fett. On sam nigdy ich nie doœwiadcza³, ale wiedzia³, ¿e jest wyj¹tkiem. I przy tym ¿adnych korzyœci. Smutne, naprawdê. D³ugi, pó³kolisty stó³ rady nakryto do bankietu. Jeden z uwijaj¹cych siê s³u¿¹cych Cradosska postawi³ przed Bob¹ Fettem kryszta³owy puchar; zmieszane odcienie kobaltu i ametystu zdradza³y kosztowny, wyœmienity rocznik napoju. Fett zanurzy³ w ciemnej powierzchni p³ynu koniuszek okrytego rêkawic¹ palca, tylko na tyle, by wywo³aæ kilka zmarszczek na jego powierzchni. Wymóg etykiety; gdyby tego nie zrobi³, stara gadzina usadowiona obok niego uzna³aby to za powód do obrazy. Jeœli inne istoty rozumne ¿yczy³y sobie obracaæ siê w krêgu pustych symboli, zamiast stawiaæ czo³o rzeczywistoœci, Fett nie mia³ nic przeciwko temu. Cradossk i starszyzna Gildii mogli siê og³upiaæ mocnymi trunkami; jego kielich pozostanie nietkniêty. Patrzy³ jak wysokie, ³ukowate drzwi sali rady otwieraj¹ siê z hukiem, a ich z³ocone, inkrustowane skrzyd³a odskakuj¹ na boki, by wpuœciæ szturmuj¹cego je Bosska. S³u¿¹cy z dzbanami na wino 90

i ciê¿kimi tacami rozpierzchli siê na boki; gniewni Trandoszanie byli znani z szorstkiego traktowania najemnych pracowników. – Ach, mój syn i nastêpca! – Cradossk mia³ ju¿ nieŸle w czubie. Jego stêpione wiekiem k³y by³y poplamione winem, a ¿ó³te szparki oczu patrzy³y z pijack¹ czu³oœci¹ na potomka. – Mia³em nadziejê, ¿e dotrzesz na tê uroczystoœæ. – Wino rozla³o siê, skapuj¹c mu po ramieniu a¿ do ³okcia, gdy uniós³ swój puchar w toaœcie. – Powiemy muzykom, by przywo³ali dawne pieœni, te, które œpiewali nasi ojcowie, i odtañczymy na dziedziñcu taniec jaszczura. Kielich upad³ ze stukiem na kafelki, którymi wy³o¿ona by³a pod³oga sali, gdy Bossk gwa³townym ruchem uzbrojonej w pazury d³oni wytr¹ci³ go z rêki swojego rodzica. W wysoko sklepionej sali, ozdobionej pustymi zbrojami i innymi trofeami zdobytymi na dawnych wrogach Gildii, zapad³a cisza. Oczy ca³ej rady zwróci³y siê w stronê przewodnicz¹cego i jego rozwœcieczonego potomka. – Twoje maniery – odezwa³ siê miêkkim g³osem Cradossk – pozostawiaj¹ wiele do ¿yczenia. Jak zwykle. Boba Fett przez wiele lat dowiedzia³ siê o Trandoszanach doœæ, by wiedzieæ, ¿e kiedy mówi¹ takim cichym, z³owró¿bnym g³osem, nie jest to dobry znak. Kiedy krzyczeli i warczeli, byli gotowi zabiæ. Kiedy mówili szeptem, byli gotowi zabiæ ka¿dego. Ostro¿nie odsun¹³ siê od Cradosska, by nie znaleŸæ siê na jego drodze, gdyby stary gad postanowi³ przeskoczyæ stó³ i rzuciæ siê jedynakowi do gard³a. – Podobnie jak twoje rozumowanie. – Bossk przemówi³ g³osem, w którym mimo ch³odnego opanowania nadal s³ychaæ by³o gniew. – Trzeba byæ kompletnie stetrycza³ym starym durniem, by dzieliæ siê winem z odwiecznym wrogiem! – Machn¹³ rêk¹ w stronê Fetta. – Czy¿byœ ju¿ wszystko zapomnia³? Czy skleroza zaæmi³a ci umys³ do tego stopnia, ¿e historia Gildii jest dla ciebie ju¿ tylko bia³¹ plam¹? Ten cz³owiek zrobi³ z nas g³upców wiêcej razy, ni¿ jesteœmy w stanie spamiêtaæ. – Bossk obróci³ siê najpierw w jedn¹, potem w drug¹ stronê, upewniaj¹c siê, ¿e ka¿dy ze zgromadzonych w komnacie us³ysza³ jego s³owa. – Doskonale wiesz, kim jest ten, kto siedzi dziœ przy twoim boku. Z³odziej, wykradaj¹cy kredyty z naszych kieszeni i odejmuj¹cy nam jedzenie od ust. – Spojrza³ znów na swojego seniora. – Gdybyœ nie by³ pijany – g³os Bosska brzmia³ jak suchy ¿wir drapi¹cy o zardzewia³y metal – wykorzysta³byœ okazjê i zatopi³ zêby w sercu Boby Fetta. – Nie by³em pijany, kiedy tu przyby³. – OdpowiedŸ Cradosska by³a ³agodna, ale zadziwiaj¹ca. – Ale zamierzam siê dziœ upiæ, 91

i to na weso³o, teraz, kiedy wys³uchaliœmy, co Fett mia³ nam do powiedzenia. Propozycja, z jak¹ siê do nas zwróci³, sprawi³a mi ogromn¹ przyjemnoœæ. – Uniós³ puchar i poci¹gn¹³ solidny ³yk, który pozostawi³ mokre œlady po bokach jego szyi, a potem cisn¹³ pucharem o pod³ogê. – To jedna z ró¿nic pomiêdzy nim.... a tob¹. Z trudem powstrzymywany œmiech rozleg³ siê wzd³u¿ boków pó³okr¹g³êgo sto³u. Nie odwracaj¹c g³owy, Boba Fett widzia³ innych cz³onków rady i ich lokai, jak szepcz¹ miêdzy sob¹, rzucaj¹c sardoniczne spojrzenia na stoj¹cego przed nimi m³odego ³owcê nagród. Upewnij siê, kim s¹ twoi przyjaciele, chcia³ go ostrzec Boba Fett. Ta banda pokroi ciê na plasterki, gdy tylko trafi im siê okazja. – O czym ty mówisz? – Bossk przytrzyma³ siê sto³u pazurami i pochyli³ w stronê ojca. – Co ci powiedzia³a ta podstêpna gnida? – Boba Fett z³o¿y³ nam ofertê. – Ze stoj¹cej przed nim bogato zdobionej emali¹ tacy Cradossk wzi¹³ nowy puchar i trzyma³ go w górze, póki s³uga nie nape³ni³ go winem. Wyci¹gn¹³ wino w stronê syna. – Doskona³¹ ofertê. Dlatego w³aœnie œwiêtujemy. – Nakrapiane usta Cradosska rozci¹gnê³y siê w uœmiechu. – Powinieneœ do nas do³¹czyæ. – Ofertê? – Bossk nie przyj¹³ kielicha z r¹k starego Trandoszanina. – Niby jak¹ ofertê? – Tak¹, któr¹ tylko g³upiec by odrzuci³. Tak¹, która rozwi¹zuje wiele problemów. Nam wszystkim. We wzroku Bosska, gdy spogl¹da³ to na ojca, to na Bobê Fetta, pojawi³o siê zmieszanie. – Nie rozumiem... – Oczywiœcie, ¿e nie. – Tym razem odezwa³ siê Boba Fett. Odchyli³ siê na obite skór¹ oparcie krzes³a. – Jest wiele rzeczy, których nie rozumiesz. – Równie dobrze móg³ ju¿ teraz zacz¹æ doprowadzaæ Bosska do nieopanowanej wœciek³oœci. – To dlatego twój ojciec nadal stoi na czele Gildii £owców Nagród. Musisz siê jeszcze wiele nauczyæ, zanim ty staniesz przed tak¹ szans¹. – Wyjaœnij mu to. – Ruchem zakrzywionego pazura Cradossk przywo³a³ jednego z cz³onków rady. – Ja mêczê siê teraz tak ³atwo... – To idŸ siê zdrzemn¹æ, stary. – Bossk odwróci³ siê w stronê ubranego w paradne szaty cz³onka rady, który podszed³ do niego. – No, wykrztuœ to z siebie! – To takie proste, prawda? – Wodniste Ÿrenice na koñcach szypu³ek wzrokowych cz³onka rady patrzy³y na Bosska z ³agodn¹ 92

wyrozumia³oœci¹. – I jak dobrze œwiadczy o dalekowzrocznoœci zarówno twojego ojca, jak i naszego goœcia. Choæ nie powinniœmy nazywaæ Boby Fetta goœciem, nieprawda¿? – Ju¿ ja wiem – warkn¹³ Bossk – jak powinniœmy go nazywaæ. – Byæ mo¿e, ale czy¿ nie powinieneœ nazywaæ go teraz swoim bratem? Bossk oniemia³ z wra¿enia. – Bo czy¿ nie to w³aœnie Boba Fett zaproponowa³ Gildii? – cz³onek rady z³¹czy³ haczykowate przedramiona, dziêki którym przypomina³ pasikonika. – ¯e bêdzie jednym z nas? Naszym bratem i koleg¹? Czy nie zaproponowa³, ¿e po³¹czy swoje jak¿e znacz¹ce si³y i przebieg³oœæ z naszymi, staj¹c siê tym samym cz³onkiem przeœwietnej Gildii £owców Nagród? – To niemo¿liwe! – Bossk zacisn¹³ pazury w piêœci, jakby chcia³ siê rzuciæ albo na swojego partnera, albo na cz³onka rady... albo na obu naraz. – Niby po co mia³by to robiæ? Fett przyjrza³ siê mu, nie ujawniaj¹c emocji. – Mam swoje powody. – No chyba! – I czy¿ nie s¹ to wa¿kie powody? – Cz³onek rady zwróci³ szypu³ki oczne na Bosska. – Gdyby tylko wszystkie propozycje by³y tak sensowne! Czy¿ nie odniesiemy wszyscy korzyœci z umiejêtnoœci szanownego Boby Fetta, znanych jak galaktyka d³uga i szeroka? – Podobn¹ do pi³y przedni¹ koñczyn¹ wskaza³ na siedz¹cego po drugiej stronie sto³u Fetta. – A czy¿ i on nie zyska na przy³¹czeniu siê do Gildii? Nasz szacunek, towarzystwo kolegów po fachu, doskona³e warsztaty naprawcze sprzêtu bojowego, œwiadczenia medyczne... choæby to jedno zas³uguje na rozwa¿enie przy naszym niebezpiecznym trybie ¿ycia. – On was ok³amuje! – Bossk rozejrza³ siê po twarzach innych cz³onków rady. Uniós³ do góry zaciœniête piêœci; drobny Zuckuss w ostatniej chwili uchyli³ siê, unikaj¹c ciosu. – Nie widzicie tego? Ma w tym swój cel, a do tej pory zawsze jego cele... – To ty nie widzisz – przerwa³ mu Boba Fett – ¿e czasy siê zmieni³y. Galaktyka nie jest ju¿ tym, czym by³a, kiedy twój ojciec wyklu³ siê z jaja, jak niedawno ty. Obszary, na których mo¿emy polowaæ na nasz¹ zwierzynê, kurcz¹ siê w miarê, jak roœnie potêga Imperatora Palpatine’a. – Zauwa¿y³, ¿e cz³onkowie rady zgromadzeni wokó³ pó³kolistego sto³u potakuj¹, potwierdzaj¹c s³usznoœæ 93

jego oceny sytuacji. – Gildia £owców Nagród musi siê zmieniæ albo spotka j¹ zag³ada. Tak¿e i ja muszê siê zmieniæ. – Dawne czasy... – mrukn¹³ Cradossk. Opad³ na krzes³o i patrzy³ têsknie w pusty kielich. – Dawne czasy minê³y... – Ka¿dy, kto ma oczy i rozum widzi, ¿e ³owcy nagród spychani s¹ coraz bardziej i bardziej na margines. – Niektóre ze zdañ Boby Fetta dok³adnie powtarza³y to, co powiedzia³ mu Kud’ar Mub’at podczas ostatniej wizyty w jego dryfuj¹cej przez kosmos pajêczynie. By³y dostatecznie prawdziwe, a przynajmniej mog³y wydawaæ siê prawd¹ tym g³upcom z rady Gildii. – Jesteœmy spychani nie tylko przez Imperium. S¹ jeszcze inni. Czarne S³oñce... Wystarczy³o tylko wspomnieæ nazwê tej przestêpczej organizacji. Szepty wokó³ sto³u zamilk³y. – £owcy nagród tacy jak my zawsze dzia³ali po obu stronach prawa. I tak powinno byæ, na tym polega ta gra. Ale kiedy obie strony zwracaj¹ siê przeciw nam, musimy zjednoczyæ siê, aby przetrwaæ. Nie ma ju¿ miejsca dla niezale¿nych, dla wolnych strzelców takich jak ja. Albo po³¹czymy swoje si³y, albo pójdziemy osobno, w³asnymi drogami, na których czeka nas osobna zag³ada. Dziwny, rw¹cy ból zacisn¹³ gard³o Boby Fetta. Od dawna nie wypowiedzia³ tak wielu s³ów naraz. Jego ¿ycie nie polega³o na wyg³aszaniu mów, tylko na dokonywaniu czynów: im bardziej niebezpiecznych, tym bardziej zyskownych. Zlecenie, które przyj¹³ od Kud’ara Mub’ata, by³o w pewnym sensie takie samo jak pozosta³e. Trzeba zrobiæ wszystko co konieczne, pomyœla³ Boba Fett. Jeœli tym razem chodzi³o o to, by kadziæ bandzie podstarza³ych najemników o stêpionych k³ach, takich jak Cradossk i reszta cz³onków rady Gildii, trudno. Zlecenie to zlecenie. Dowodzi³o tylko, ¿e s³owa mog¹ wci¹gaæ w pu³apkê i zabijaæ równie skutecznie jak ka¿da inna broñ. – Czy¿ nie powinieneœ podziêkowaæ Bobie Fettowi? – starszy cz³onek rady stoj¹cy obok Bosska wykona³ zamaszysty gest zêbatym ramieniem. – Czy¿ nie powtórzy³ na twój u¿ytek tego, co ju¿ wczeœniej tak elokwentnie wyjaœni³ nam wszystkim? – A wy daliœcie siê nabraæ na jego gadkê. – Bossk prychn¹³ szyderczo na cz³onków rady, w tym w³asnego ojca. – Nie macie doœæ jaj, ¿eby z nim walczyæ, wiêc wolicie uwierzyæ, ¿e jest teraz po waszej stronie. Boba Fett poczu³, ¿e jego uznanie dla Trandoszanina roœnie. Bêdzie z nim k³opot, pomyœla³. To ktoœ wiêcej ni¿ tylko kolejny 94

têpy miêso¿erca. Gdyby dosz³o do tego, ¿e Bossk odziedziczy przewodnictwo Gildii £owców Nagród, móg³by staæ siê dla niego powa¿n¹ konkurencj¹. Na razie jednak spryt i gor¹cy temperament Bosska by³y broni¹, któr¹ nale¿a³o wykorzystaæ przeciwko niemu i reszcie Gildii. – Widzisz, mój ma³y... – Cradossk wysila³ siê, by sprawiaæ wra¿enie trzeŸwego. – Gdybym nie kocha³ ciê tak, jak ciê kocham, zdar³bym z ciebie skórê i kaza³ ni¹ obiæ kwaterê naszego nowego cz³onka. – Wyci¹gn¹³ dr¿¹cy szpon w stronê Bosska. – Ale poniewa¿ chcê, ¿eby mój potomek mia³ kiedyœ czym w³adaæ, tak jak ja w³adam dziœ Gildi¹, i poniewa¿ jeszcze nie umieram, wiêc masz jeszcze trochê czasu, by nabraæ nieco og³ady i doœwiadczenia. Dlatego nie proszê ciê, ¿ebyœ by³ bratem Bobie Fettowi, tylko nakazujê ci to. – Doskonale. – Szparki oczu Bosska zwêzi³y siê w ledwo widoczne szczeliny, jakie mog³aby wyci¹æ w twarzy dobrze naostrzona brzytwa. – Jak sobie ¿yczysz. Mo¿e jest coœ, czego mogê siê nauczyæ od kogoœ równie... starego jak ty. – Uœmiechn¹³ siê paskudnym uœmiechem charakterystycznym dla swojej rasy. – W koñcu przecie¿ musia³eœ wymordowaæ pó³ Gildii, by obj¹æ nad ni¹ przywództwo, podczas gdy ja muszê tylko poczekaæ, i bêdzie moja. – Czy¿ cierpliwoœæ nie jest cnot¹, nawet wœród morderców? Bossk odepchn¹³ cz³onka rady, który przewróci³ siê na stoj¹cego obok Zuckussa. Trandoszanin podszed³ do sto³u i stan¹³ dok³adnie naprzeciwko Boby Fetta. Jedn¹ ze szponiastych d³oni chwyci³ za nó¿kê kielicha. – Twoje zdrowie. – Bossk wychyli³ kielich i rzuci³ nim do ty³u o œcianê; puchar zadŸwiêcza³ jak dzwon, a potem poturla³ siê z metalicznym stukiem po twardych p³ytkach pod³ogi. – Na jak d³ugo ci go starczy. – Przypuszczam – Fett wytrzyma³ wzrok tamtego – ¿e starczy mi go na d³ugo. Ciemne wino œcieka³o spomiêdzy k³ów Bosska, gdy pochyla³ siê w stronê Fetta. – Mo¿esz nabieraæ innych – szepn¹³ – ale mnie nie uda ci siê oszukaæ. Nie wiem, w co grasz, ale nie s¹dzê, ¿ebyœ wiedzia³, w co gram ja. – Zni¿y³ g³os, który przybra³ gard³owe tony, gdy Bossk zbli¿y³ pysk do wizjera he³mu Fetta. – Bêdê twoim bratem, proszê bardzo. I b¹dŸ spokojny, wiem, jak traktowaæ brata. Mia³em kiedyœ braci... wtedy, kiedy siê wyklu³em. I wiesz co? – Oddech Bosska cuchn¹³ winem i krwi¹. – Po¿ar³em ich! 95

Odwróci³ siê i zacz¹³ iœæ w stronê drzwi wejœciowych. Jedn¹ ze szponiastych stóp zahaczy³ o pusty puchar, który polecia³ odbijaj¹c siê od œcian, jak maleñki robot z przepalonymi obwodami. Partner Bosska, Zuckuss, rozejrza³ siê dooko³a, popatrzy³ na wyczekuj¹ce twarze i wybieg³ za towarzyszem. Usadowiony obok Boby Fetta Cradossk westchn¹³ ciê¿ko. – Nie oceniaj go zbyt ostro, przyjacielu. – Siêgn¹³ po dzban i nape³ni³ swój puchar. – Czasami uk³ada nam siê lepiej ni¿ dziœ.

96

ROZDZIA£



– Dawno ciê tu nie by³o – powiedzia³ Imperator. Pomarszczona, starcza g³owa pochyli³a siê powoli. – Liczne s¹ gwiazdy, miêdzy którymi podró¿owa³eœ. – Wszystkie moje podró¿e odbywam w twojej s³u¿bie, panie. – Ksi¹¿ê Xizor sk³oni³ g³owê w dwornym geœcie podporz¹dkowania. Ciemny w¹¿ warkocza musn¹³ jego ramiê. – I dla chwa³y Imperium. – Dobrze powiedziane, jak zwykle. – Imperator Palpatine obróci³ swój tron w kierunku drugiej czêœci wielkiej sali. – Cokolwiek by o nim nie mówiæ, musisz przyznaæ, ¿e ksi¹¿ê jest bardzo wymowny. Nie s¹dzisz, Vader? Xizor zwróci³ siê w stronê hologramu przedstawiaj¹cego spowit¹ w czerñ postaæ, onieœmielaj¹co du¿ych rozmiarów, transmitowan¹ z pok³adu „Dewastatora”, flagowego okrêtu lorda Vadera. Jego nie przegadam, powiedzia³ do siebie w duchu Xizor. Zbyt wiele razy widzia³, co sta³o siê z istotami, których s³owa wyprowadzi³y Ciemnego Lorda Sithów z równowagi. Imperator trzyma³ go wprawdzie na krótkiej smyczy, ale nie tak krótkiej, pomyœla³ Xizor, ¿eby nie zdo³a³ chwyciæ mnie za gard³o. – Twój os¹d, mój panie, przewy¿sza mój. – Vader postara³ siê, by jego s³owa by³y równie dyplomatycznie nieprzeniknione, jak maska okrywaj¹ca jego twarz. – Ty wiesz najlepiej, kogo obdarzyæ swoim zaufaniem. – Czasem myœlê, ¿e wola³byœ, gdybym nie darzy³ zaufaniem nikogo oprócz ciebie. – Imperator z³¹czy³ palce. Za jego plecami, 7 – Mandaloriañska zbroja

97

ujête w ³uki wysokich okien sali tronowej, skrêcone ramiona galaktyki rozci¹ga³y siê jak ³awice klejnotów na atramentowoczarnym morzu. Poni¿ej gwiazd strzeliste wie¿e i masywne kszta³ty imperialnej stolicy wznosi³y siê jak grzywacze zamarzniêtego morza na powierzchni Coruscant – monumentalny pomnik z durastali, s³awi¹cy ambicjê i w³adzê Palpatine’a. – Zagl¹dam w serca tylu istot i znajdujê w nich tylko strach. Tak zreszt¹ powinno byæ. – G³êboko osadzone oczy kontemplowa³y pust¹ klatkê palców, jakby widz¹c w niej wyobra¿enie œwiatów, spojonych w³adz¹ Imperium. – Kiedy jednak patrzê w twoje, Vader, widzê... coœ innego. – Jak zakapturzony ¿ebrak, a nie w³adca œwiatów, imperator Palpatine przygl¹da³ siê palcom pod ró¿nymi k¹tami. – Coœ na podobieñstwo... po¿¹dania. Ksi¹¿ê Xizor zdo³a³ opanowaæ uœmiech. „Po¿¹danie” u Falleenów, przedstawicieli jego gatunku, oznacza³o tylko jedno. Jego okrutna uroda, ostro wyrzeŸbione p³aszczyzny twarzy, królewska postawa, w po³¹czeniu z bogatym w feromony pi¿mem, które umyka³o wszelkim œwiadomym zmys³om – wszystko to sprawia³o, ¿e na ¿adnej z planet nie by³o kobiety, która mog³aby mu siê oprzeæ. Humanoidalnej kobiety, o typie urody, który przemawia³ do jego zmys³u estetyki; jeœli cz³onkinie co bardziej odra¿aj¹cych gatunków reagowa³y podobnie, nie mia³ ochoty tego sprawdzaæ. – Jedyna rzecz, której po¿¹dam, to s³u¿yæ tobie – powiedzia³ Lord Vader. – I Imperium. – Oczywiœcie! Czegó¿ innego móg³byœ pragn¹æ? – Palpatine uœmiechn¹³ siê ³askawie, co mia³o skutek nie mniej onieœmielaj¹cy ni¿ wszelkie inne grymasy, które pojawia³y siê na jego starczej twarzy. – Przecie¿ otaczaj¹ mnie wy³¹cznie ci, którzy pragn¹ mi s³u¿yæ. WeŸmy na przyk³ad Xizora... – wskaza³ na niego rêk¹. – Powtarza mi to samo co ty. Jeœli jesteœ bli¿szy ni¿ inni temu, co zosta³o z mojego serca, jeœli pok³adam w tobie nieco wiêksze zaufanie ni¿ w innych, to z powodu czegoœ wiêcej ni¿ s³owa. – Czyny – powiedzia³ Xizor z zimn¹ wynios³oœci¹ – mówi¹ wiêcej ni¿ s³owa. Os¹dŸ moj¹ lojalnoœæ wed³ug tego, co osi¹gam dla Imperium. – Czyli czego? – Vader zwróci³ pal¹co przenikliwy wzrok w stronê Xizora. – W³óczysz siê po galaktyce, za³atwiaj¹c te tajemnicze zadania, które sam sobie wyznaczasz; obracasz siê w krêgach stworzeñ, których oddanie dla naszej sprawy jest dalekie od idea³u. Strach motywuje wiele istot, ale nadal zostaje wielu takich, 98

którzy wierz¹, ¿e ich ¿a³osny spryt pozwoli im wypchaæ sobie kieszenie. Kryminaliœci, intryganci, z³odzieje... ale buduj¹ w³asne ma³e imperia. Zbyt wielu takich znasz, Xizor. Czasami zastanawiam siê, co ciê w nich tak poci¹ga. Gdy tak sta³ przed Vaderem – nawet w niematerialnej formie – Xizor czu³ siê jak wystawiony na promieniowanie o sile zdolnej wytrawiæ cia³o do koœci. Nie po raz pierwszy zdawa³o mu siê, ¿e niewidzialna rêk¹ œciska go za gard³o. Tylko niez³omna si³a woli pozwala³a mu wci¹gaæ i wypuszczaæ powietrze z p³uc. Xizor widywa³ nawet najwy¿szych oficerów si³ zbrojnych Imperium, jak ³api¹ siê za gard³o, walcz¹c o ³yk powietrza i wij¹ siê jak dantooiñska ryba z³apana na kolczast¹ ¿y³kê. Vader unika³ takich manifestacji przed obliczem Imperatora. M¹dra decyzja; po co kusiæ starucha pokazuj¹c mu, z jakim mistrzostwem w³ada Moc¹, przenikaj¹c¹ i spajaj¹c¹ ca³¹ galaktykê? – Nic mnie w nich nie poci¹ga, lordzie Vader – odpowiedzia³. Podobnie jak zawsze przy takich okazjach, zastanawia³ siê, ile tamten wie. Jak wiele podejrzewa i jak wiele jest w stanie udowodniæ. Pogarda Vadera dla mniej szacownych mieszkañców galaktyki by³a powszechnie znana; korzysta³ z pomocy takich na przyk³ad ³owców nagród w sporadycznych przypadkach. Co dzia³a na moj¹ korzyœæ, uzna³ Xizor. Dla Vadera i dowództwa imperialnej armii przestêpcy i najemnicy byli robactwem, które nale¿a³o wypleniæ, i to jak najszybciej. I mog³o siê to powieœæ, gdyby uda³o im siê wcieliæ w ¿ycie najnowsze plany. Tak wiêc ta kategoria istot pozostaje na moich us³ugach, pomyœla³. Zbudowa³ w³asne imperium, niczym cieñ tamtego – Czarne S³oñce – w³aœnie z takich osobników. Imperator i Vader nie chcieli sobie brudziæ r¹k, ale on nie mia³ takich skrupu³ów. – Robiê to, co konieczne – powiedzia³ Xizor, nie ca³kiem mijaj¹c siê z prawd¹. Fakt, ¿e nadal sta³ tutaj, w prywatnym sanktuarium Imperatora, zamiast doœwiadczaæ szybkiego gniewu Palpatine’a czy Vadera, oznacza³, ¿e Czarne S³oñce nadal dzia³a³o, chronione zas³on¹ tajemnicy. Jak dot¹d, pomyœla³ Xizor. – Tê ofiarꠖ sk³ama³ – równie¿ ponoszê dla ciebie, panie. Os¹dŸ równie¿ i tych, co nie s¹ do tego zdolni. – Doskona³a odpowiedŸ! – Imperator uœmiechn¹³ siê zimno. – Nawet gdybyœ nie mia³ dla mnie ¿adnej innej wartoœci, Xizor, nadal bym ciê trzyma³, choæby dla pobudzaj¹cego wp³ywu, jaki masz na lorda Vadera. 99

On ju¿ i tak nienawidzi mnie jak zarazy, pomyœla³ Xizor, spogl¹daj¹c na czarn¹ postaæ. Nic mu nie umknê³o w tej wymianie zdañ. – Nadal jednak nie odpowiedzia³eœ na moje pytanie. – Imperator pochyli³ siê, skupiaj¹c ostry wzrok na Xizorze. – Nie wezwa³em ciê tu bez przyczyny. Od³ó¿my na razie na bok te nudne licytacje, który z was jest bardziej lojalnym s³ug¹. Twierdzisz, ¿e by³eœ zajêty moimi sprawami. – Twoimi, mój panie, i Imperium. – To jedno i to samo, Xizor. Wkrótce wszyscy siê o tym przekonaj¹. – Imperator rozpar³ siê na swoim tronie. – Bardzo dobrze. Nie omawia³eœ swoich dzia³añ ani ze mn¹, ani z lordem Vaderem. Wykaza³eœ siê albo godn¹ podziwu inicjatyw¹, albo g³upi¹ pochopnoœci¹. – Z g³osu Imperatora znik³ wszelki œlad rozbawienia. – Masz teraz szansê przekonaæ mnie, ¿e ta pierwsza opinia jest s³uszna. Wiedzia³, ¿e ten moment nadejdzie. Czym innym by³o opracowywaæ plany i wcielaæ je w ¿ycie (ca³kiem prosta sprawa), a czym innym – staæ tu i broniæ ich, gdy twoje ¿ycie lub œmieræ zale¿¹ od w³asnej elokwencji. A w tym przypadku, pomyœla³ Xizor, tak¿e od umiejêtnoœci przekonuj¹cego k³amania. – Choæ twoje imperium jest ogromne, mój panie, nie znaczy to, ¿e nie gro¿¹ mu niebezpieczeñstwa. – Pod po³¹czonym wzrokiem Vadera i Imperatora poczu³ siê przezroczysty jak szk³o, jak gdyby ich umiejêtnoœæ w³adania Moc¹ pozwala³a im przenikn¹æ do samego sedna tego, co tak skrzêtnie ukrywa³. – Wielka jest twoja w³adza, ale nie wystarcza, byœ osi¹gn¹³ wszystko, czego chcesz. – Nie powiedzia³eœ nic nowego. – W oczach Imperatora pojawi³ siê wyraz pogardy. – To samo mówi¹ mi moi admira³owie. Nie s¹ moimi wyznawcami, jak lord Vader; w¹tpi¹ w istnienie mocy innych ni¿ te, które potrafi¹ wyzwoliæ przyciœniêciem guzika. W¹tpi¹ nawet wtedy, gdy maj¹ znakomit¹ okazjê doœwiadczyæ dzia³ania Mocy, która wyciska z nich ostatnie tchnienie. Zw¹tpienie czyni s³abymi i g³upimi istoty takie jak oni. – D³oñ unios³a siê, wskazuj¹c na Xizora. – Ty nie jesteœ g³upcem jak oni, prawda? Xizor sk³oni³ g³owê. – Ja nie w¹tpiê, mój panie. – Dlatego w³aœnie ciê s³ucham. – Rêka Imperatora opad³a na oparcie fotela. – Moja cierpliwoœæ jest tak wielka, ¿e s³ucham nawet imperialnych genera³ów, choæ s¹ g³upcami. Nawet g³upcom czasem zdarza siê powiedzieæ coœ m¹drego. Dlatego w³aœnie 100

wyrazi³em zgodê na ich wielki projekt, budowê stacji zwanej Gwiazd¹ Œmierci... – Powinieneœ by³ pos³uchaæ mnie – powiedzia³ Vader. Jego œwiszcz¹cy oddech zabrzmia³ g³oœniej i bardziej gniewnie. – Ju¿ wtedy Rebelia ros³a w si³ê, a admira³owie tylko marnowali twój czas. Powiedzia³em im, ¿e Gwiazda Œmierci, kiedy zostanie ukoñczona, bêdzie tylko maszyn¹ i niczym wiêcej. Jej si³a bêdzie niczym wobec mocy, którymi ju¿ dysponujesz. – G³os Vadera posêpnia³ z ka¿dym s³owem, zdradzaj¹c g³êbiê jego niszcz¹cego gniewu. – I mia³em racjê, prawda, mój panie? – Istotnie mia³eœ racjê, Vader – przytakn¹³ Imperator. – Ale nawet w swojej g³upocie admira³owie mieli racjê w jednym. Ich mia³kie umys³y tworzy ta sama nieoœwiecona materia, co umys³y wiêkszoœci mieszkañców galaktyki. Patrz¹ na sprawy w ten sam sposób, a na inne s¹ œlepi. Rycerze Jedi ju¿ nie istniej¹; oni jedyni oprócz nas rozumieli istotê Mocy. Pomniejsze istoty s¹ œlepe na si³ê, która porusza s³oñcami na niebach ich œwiatów i t³oczy krew w ich ¿y³ach. Oni potrzebuj¹ czegoœ widomego. To w³aœnie chcieli im daæ moi admira³owie, kiedy zbudowali Gwiazdê Œmierci. Jej si³a by³a odbierana w granicach ciasnego pojmowania ni¿szych istot; to ona budzi³aby strach i pos³uszeñstwo, których wymuszenie za pomoc¹ subtelnoœci Mocy potrwa³oby znacznie d³u¿ej. Mia³eœ racjê, ¿e by³a niczym wiêcej ni¿ tylko maszyn¹. Ale jednak przydatn¹ maszyn¹. Narzêdziem. Jeœli potrzebujesz m³otka, g³upot¹ by³oby zaprzêgaæ do tak banalnej pracy pierwotn¹ energiê wszechœwiata. Dartha Vadera nie poruszy³y s³owa Imperatora. – Ufam, ¿e bêdziesz pamiêta³ o jednym: m³otek mo¿na z³amaæ, jak ka¿de inne narzêdzie. Gwiazda Œmierci zosta³a zniszczona. A Moc jest wieczna. – Nie zapomnê o tym, Vader. Na razie jednak to w³aœnie te proste narzêdzia zaprz¹taj¹ myœli moich admira³ów. Pozwólmy im zaj¹æ siê budow¹ lepszych narzêdzi, jeœli potrafi¹. Ju¿ i tak odeszliœmy od celu, który nas tu sprowadzi³. – Imperator zwróci³ siê znowu w stronê ksiêcia Xizora. – Mówisz, ¿e Imperium jest w niebezpieczeñstwie. To nic nowego. Jestem œwiadom zagro¿enia ze strony Rebelianckiego Sojuszu... zagro¿enia, które zostanie usuniête we w³aœciwym czasie. Zdumiewa mnie jednak si³a twoich obaw, Xizor. S³yszê w twoim g³osie zw¹tpienie, bez wzglêdu na to, jak ¿arliwie siê od niego od¿egnujesz. A zw¹tpienie nale¿y wyeliminowaæ u Ÿród³a. 101

– To nie zw¹tpienie, lecz prawda. – Brzegi misternie haftowanej szaty Xizora otar³y siê o jego buty, gdy krzy¿owa³ ramiona na piersi. – Nie zdo³asz zd³awiæ Sojuszu, nie tworz¹c nowych zagro¿eñ dla twojej w³adzy. Im wiêksza bêdzie twoja si³a, im bardziej zbli¿y siê do absolutu, tym bardziej urosn¹ nieuniknione zagro¿enia. Zagro¿enia wplecione w sam¹ tkankê Imperium. – To nonsens, mój panie. – Nonsens dla tego, kto patrzy nie widz¹c. – K¹tem oka Xizor spojrza³ na czarno odzian¹ postaæ stoj¹c¹ obok niego. – Byæ mo¿e lorda Vadera zaœlepia Moc, której nie opanowa³ tak dobrze jak ty, mój panie. Niewidzialna d³oñ, któr¹ Xizor wyczuwa³ na swoim gardle, zacisnê³a siê gwa³townie, ciasna i twarda jak ¿elazna obrêcz. Nawet sam wizerunek Vadera mia³ doœæ si³y, by zabiæ. Xizor cofn¹³ podbródek, czuj¹c jak wzrok przes³ania mu krew, uwiêziona w czaszce. – Puœæ go, Vader. – G³os Imperatora dochodzi³ zza ciemniej¹cej czerwonej mg³y. – Zaintrygowa³ mnie. Chcê wiedzieæ, co jeszcze ma mi do powiedzenia, zanim podejmê decyzjê. Rêka rozluŸni³a chwyt, wpuszczaj¹c powietrze do p³uc Xizora. Podczas tej krótkiej próby si³ ramiona trzyma³ ca³y czas skrzy¿owane na piersi, by nie chwyciæ rozpaczliwie za gard³o, jak inne, s³absze ofiary Vadera. Ale nie zapomnê ci tego, myœla³. Uœcisk tamtego, widzialny czy nie, by³ obraz¹ dla wynios³ej dumy Falleenów, z jakiej s³ynê³a jego rasa. Przyjdzie dzieñ zap³aty za afronty takie jak ten. – S³owa przychodz¹ mi ³atwiej – odezwa³ siꠖ gdy Imperator krótko trzyma swoich podw³adnych. – Gard³o go piek³o, a kiedy prze³kn¹³ œlinê, wyczu³ smak w³asnej krwi. – Ale w³aœnie o poziomie tych, którzy s³u¿¹ mojemu panu, chcê porozmawiaæ. – Zwê¿onymi Ÿrenicami przypatrywa³ siê Vaderowi i Imperatorowi. – Obaj wspomnieliœcie o g³upcach, którzy s³u¿¹ Imperium; potrzebnych g³upcach, ale jednak g³upcach. Czy s¹dzicie, ¿e sytuacja poprawi siê, zw³aszcza teraz, gdy Rebelia mizdrzy siê do ka¿dego, kto ma w sobie choæ cieñ niezale¿noœci? W g³osie Vadera zabrzmia³a drwina. – T¹ swoj¹ „niezale¿noœci¹”, by u¿yæ twoich s³ów, przypieczêtowali swój los. Rebelianci zostan¹ zniszczeni. – Niew¹tpliwie – zgodzi³ siê Xizor. – Ale sama potêga Imperatora odwleka ten dzieñ triumfu. Brzmi to jak zagadka, mo¿liwa jednak do rozwi¹zania dla tych, którzy patrz¹, by wiedzieæ. 102

– Mów dalej. – Imperator kiwn¹³ rêk¹ w stronê Xizora. – S³ucham ciê z ca³¹ uwag¹. U¿yj jej w³aœciwie. By³ gotów na ten moment; ju¿ wczeœniej przygotowa³ s³owa. Wystarczy³o je wypowiedzieæ. A potem czekaæ, jak zakoñczy siê ta gra. – Jak powiedzia³em, problemem s¹ ci, którzy s³u¿¹ Imperatorowi. – Xizor pokaza³ na wysokie okno z transpastali za tronem, za którym widaæ by³o niezliczone gwiazdy. – Na wszystkich œwiatach, które trzymasz w rêku, ci, którzy siê przeciwstawi¹, zostan¹ zg³adzeni; lord Vader mia³ racjê. Ale z czym ciê to zostawia? Z g³upcami, takimi jak imperialni admira³owie; g³upcami niezdolnymi, by dostrzec potêgê Mocy. Jeœli maj¹ trochê rozumu, zanim wst¹pi¹ w szeregi twojej armii, g³upiej¹ w twojej s³u¿bie. Czy mo¿e byæ inaczej? Twoja si³a unicestwia ich wolê, zdolnoœæ do w³asnego os¹du i podejmowania decyzji, ich umiejêtnoœæ dzia³ania na w³asn¹ rêkê. Nie ka¿dy mieszkaniec galaktyki ma wolê równie siln¹ jak moja czy lorda Vadera. – To prawda – powiedzia³ Imperator Palpatine. – I nie jest to kwestia, któr¹ bym przeoczy³. Widzê tych, którzy przeszli na stronê Rebelii i dostrzegam ich si³ê. To okrutne marnotrawstwo niszczyæ taki potencja³, nawet jeœli to konieczne. – Mówi³ teraz powoli, jakby siê zastanawia³. – O ile lepiej by³oby, gdyby mo¿na ich skaptowaæ... Xizor ukry³ odruch niesmaku. Niezale¿nie od tego, jak daleko siêga³a jego ambicja, blad³a w porównaniu z Palpatine’em. W jego pomarszczonej twarzy widaæ by³o, ¿e zadowoli siê tylko kontrolowaniem wszystkich myœl¹cych istot zamieszkuj¹cych galaktykê, ale chcia³by je poch³on¹æ w taki sposób, jak chciwy Hutt po³yka wij¹ce siê pêdraki. S³abi i mali pójd¹ na pierwszy ogieñ, pomyœla³ Xizor, a potem, pewnego dnia, przyjdzie kolej na Vadera i na mnie. To mia³a byæ nagroda za ich lojalnoœæ... Po³kniêcie na deser. Instynkt samozachowawczy i ambicja podyktowa³y mu utworzenie Czarnego S³oñca. Rebelianci byli odwa¿nymi idiotami, skoro porywali siê otwarcie na Imperatora; co do Xizora, ten ju¿ dawno uzna³, ¿e ukrycie siê w cieniu, egzystencja w mrokach, w które zawsze chowali siê przestêpcy, jest lepsza ni¿ nienasycone apetyty Imperium. – S¹ wœród nich tacy – powiedzia³ – którzy woleliby œmieræ ni¿ s³u¿bê w szeregach Imperium. Palpatine wzruszy³ ramionami. – Niech i tak bêdzie. 103

– Przez ten czas jednak musisz zaj¹æ siê tymi, którzy znajduj¹ siê pod twoim dowództwem, panie. A wielu z nich, b¹dŸmy realistami, nie reprezentuje najwy¿szego poziomu. Niektórzy z nich urodzili siê g³upcami, inni doszli do tego stanu dziêki w³asnym wysi³kom, ale u wiêkszoœci pozosta³ych rozum i ducha zgniot³a twoja w³asna potêga. – Xizor roz³o¿y³ rêce na boki, d³oñmi do góry. – Strach skutecznie motywuje, ale i niszczy. Korumpuje od œrodka tych, którzy siê mu poddaj¹... – A czy ty, Xizor, jesteœ jednym z nich? Potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie bojê siê œmierci, wiêc nie obawiam siê te¿ tego, co mog³oby byæ jej przyczyn¹. Jedyne, czego siê bojê, to twoje niezadowolenie, panie. – Kolejne k³amstwo. – Jeœli ono wystarcza, by usprawiedliwiæ moj¹ œmieræ, nie zas³u¿y³em na inny los. – Nie jestem niezadowolony – powiedzia³ Imperator. – Na razie. Mów dalej. – Niewielu twoich s³ug, mój panie, zaryzykowa³oby twój gniew, mówi¹c ci to, co powinieneœ wiedzieæ. Nawet jeœli s¹ tacy, którzy wziêliby mi za z³e pochopne dzia³anie... – spojrza³ na Vadera. – Mimo wszystko ty mo¿esz uznaæ moj¹ odwagê za cenn¹. Bo prawda jest taka: to, co czyni ciê potê¿nym, co przekszta³ca istoty myœl¹ce w twoje pos³uszne narzêdzia, jednoczeœnie sprawia, ¿e staj¹ siê one s³abe i zawodne. To nieod³¹czny paradoks w³adzy. Sam dzier¿ê w³adzê nad innymi, choæ oczywiœcie na skalê nieporównanie mniejsz¹, i zawsze staram siê im to uœwiadomiæ. A jeœli chcesz zgnieœæ Rebeliê, musisz powo³aæ do s³u¿by najlepszych. Mam pewne kontakty... szpiegów, których umieœci³em w Sojuszu. Od nich wiem, jakie plany maj¹ Rebelianci i jak bardzo s¹ zdeterminowani, by wcieliæ je w ¿ycie. Nic ich nie powstrzyma przed zrzuceniem ciê z tronu... a¿ tak ich og³upi³ g³ód wolnoœci. – Doskonale rozumia³, co czuj¹ Rebelianci; gdyby nie zwi¹za³ swoich planów z Czarnym S³oñcem, przy³¹czy³by siê pewnie do Sojuszu. – Ty, mój panie, zwyciê¿ysz, to oczywiste; potêga taka jak twoja zawsze wygrywa. Ale nie obêdziesz siê bez przebieg³oœci ani bez us³ug tych, co ci s³u¿¹. I w tym tkwi problem. Im dok³adniej bêdziesz kontrolowa³ swoje imperium, im wiêcej istot rozumnych znajdzie siê pod twoim panowaniem, tym wiêksze ryzyko, ¿e utracisz to, czego najbardziej potrzebujesz, by utwierdziæ swoj¹ hegemoniê w galaktyce i obroniæ j¹ przed niewielkimi, ale stale rosn¹cymi si³ami Rebeliantów. 104

Teraz odezwa³ siê lord Vader: – Kiedyœ powiedzia³bym, ¿e takie s³owa to bzdura, mo¿e nawet zdrada. Dziœ jednak zmuszony jestem przyznaæ, ¿e ksi¹¿ê Xizor mówi prawdê. Kontakty z dowódcami imperialnej armii nie nastrêcza³yby mi tylu trudnoœci, gdyby rozumu nie miesza³ im strach. Gdyby twoi genera³owie byli m¹drzejsi, Gwiazda Œmierci nie zosta³aby tak ³atwo zniszczona. – W rzeczy samej. – Sprawy toczy³y siê lepiej, ni¿ Xizor móg³ oczekiwaæ; fakt, ¿e Vader zgodzi³ siê z nim w czymkolwiek, by³ niespodziank¹. – Imperium z samej swojej natury niszczy to, co powinno stymulowaæ i wspieraæ. WeŸmy na przyk³ad imperialnych szturmowców; szkolisz ich, by byli pos³uszni, walczyli i ginêli w s³u¿bie Imperium, a nie ¿eby myœleli. To samo odnosi siê praktycznie do ka¿dego, kto znajduje siê w imperialnym ³añcuchu dowodzenia, a¿ do najwy¿szych szczebli dowództwa. Wiêkszoœæ twoich podw³adnych, mój panie, niezdolna jest do najmniejszej improwizacji, pog³êbionej analizy czy prawdziwej przebieg³oœci; pozbawiona jest cienia oryginalnoœci. Tymczasem nieopierzeni Rebelianci maj¹ wszystkie z wymienionych cech... w³aœnie dlatego s¹ Rebeliantami. Mog¹ byæ g³upi, wrêcz samobójczo g³upi, ale w³aœnie ten buntowniczy duch czyni z nich zagro¿enie dla Imperium. Imperator pochyli³ g³owê, zastanawiaj¹c siê nad s³owami Xizora. – Bardzo wymownie mi to przedstawi³eœ. Nie muszê siê martwiæ, ¿e ty jesteœ niezdolny do wykazania siê inicjatyw¹, prawda? – Palpatine uniós³ g³owê i uœmiechn¹³ siê nieprzyjemnie. – Co wiêc mam wed³ug ciebie zrobiæ z moimi podw³adnymi? Mo¿e po prostu powinienem byæ dla nich... milszy? Czy to by pomog³o? – Sarkazm zabarwi³ jego g³os przykr¹ nut¹. – A mo¿e mam odrzuciæ w³adzê, jak¹ nad nimi posiadam? Tylko jaka w³adza mi wtedy pozostanie? – Nie chodzi o to, byœ odrzuca³ w³adzê, mój panie. Nawet tacy, jacy s¹, twoi s³udzy potrafi¹ byæ po¿yteczni. M³otek nie potrzebuje umys³u ani ducha, by zrealizowaæ zamiary tego, kto trzyma go w rêku. Twoi admira³owie wype³niaj¹ rozkazy; to wystarczy. Imperialni szturmowcy s¹ narzêdziem, które s³u¿y utrzymaniu po¿¹danego poziomu strachu na poddanych ci planetach; nie byliby tak przera¿aj¹cy, gdyby umieli myœleæ. Ale s¹ jak maszyny, a¿ do samego rdzenia swojej osobowoœci, której ju¿ nie posiadaj¹. Popchniête w jednym kierunku, bêd¹ wykonywaæ rozkazy, zabijaæ 105

i umieraæ. Nic ich nie powstrzyma od wykonania rozkazu, ¿adne próby odwo³ania siê do rozumu czy uczuæ. I tak w³aœnie powinno byæ; w taki w³aœnie sposób najlepiej s³u¿¹ tobie i chwale Imperium. – Ruchem g³owy Xizor wskaza³ na gwiazdy wiruj¹ce powoli za tronem. – Nic nie osi¹gniemy, odrzucaj¹c te narzêdzia, mój panie, mimo ich ograniczonej u¿ytecznoœci. Musisz jednak znaleŸæ inne narzêdzia, takie, które znajduj¹ siê poza uœciskiem twojej absolutnej w³adzy. – S¹dzꠖ powiedzia³ Imperator – ¿e ju¿ mam takie narzêdzia... i takie s³ugi. Stoj¹ tu przede mn¹. – Nie inaczej. – Lord Vader zerkn¹³ na Xizora, po czym odwróci³ siê znów w stronê Imperatora. – I musisz zdecydowaæ, czy u¿ytecznoœæ tych narzêdzi jest wiêksza czy mniejsza ni¿ zagro¿enie, jakie stwarzaj¹ dla Imperium. Wróciliœmy do punktu wyjœcia, pomyœla³ Xizor. Jeœli Vader siê z nim zgadza³, to tylko przez chwilê, i tylko po to, by wbiæ kolejny klin pomiêdzy siebie a wszystkich rywalizuj¹cych z nim o wp³ywy. Któregoœ dnia skoczymy sobie do gard³a, pomyœla³ Xizor. Z ponur¹ determinacj¹ oczekiwa³ konfrontacji z Darthem Vaderem. Wtedy wszystko siê rozstrzygnie raz na zawsze. Imperator przemówi³. – Kiedy to siê stanie – powiedzia³ ch³odno Palpatine – równie¿ i ciebie bêdzie dotyczyæ ten os¹d. – Niech twój os¹d oprze siê na naszych dokonaniach, mój panie. – Xizor wskaza³ gestem na siebie i Vadera. – I na us³ugach, które ci oddajemy. Ale jak wspomnia³em, Imperium potrzebuje innych narzêdzi i s³ug. Nie takich jak twoi szturmowcy i admira³owie, a nawet nie takich jak lord Vader i ja. Aby zd³awiæ Rebeliê, aby zdusiæ raz na zawsze wszelki opór przeciw twojej w³adzy, musisz zatrudniæ tych, którzy nie przysiêgali ci lojalnoœci. – Wydaje mi siê, ksi¹¿ê, ¿e w tej chwili raczej zwiêkszasz zagro¿enia stoj¹ce przed imperium, zamiast je ograniczaæ. – W takim razie muszê jaœniej ci wyt³umaczyæ o co mi chodzi, mój panie. Niezwyk³e czasy wymagaj¹ niezwyk³ych œrodków. Nadejdzie dzieñ, gdy Rebelia przestanie istnieæ, gdy twoja w³adza nad œwiatami galaktyki stanie siê ostateczna i wieczna. Nie bêdziesz wtedy potrzebowa³ narzêdzi i s³ug posiadaj¹cych w³asny rozum. Byæ mo¿e nie bêdziesz równie¿ potrzebowa³ mnie. Ale tym siê nie przejmujê; mój los jest niczym wobec chwa³y Imperium. Ten czas jednak jeszcze nie nadszed³. Dziœ musisz wzi¹æ do 106

rêki najbardziej niebezpieczne narzêdzia. Brzeszczot wibroostrza jest doœæ ostry, by ci¹æ z obu stron, dlatego ten, kto go dzier¿y, musi byæ wyj¹tkowo ostro¿ny. Ale jedyn¹ rzecz¹ bardziej niebezpieczn¹ ni¿ chwycenie go w d³oñ jest zaniechanie tego. – Musia³eœ d³ugo o tym myœleæ, ksi¹¿ê. – Zimne, g³êboko osadzone oczy Imperatora wpatrywa³y siê w niego. – S³yszê w twoich s³owach dŸwiêk dobrze naoliwionych przek³adni. Chcesz mnie przekonaæ. Doskonale ci siê uda³o. Do pewnego stopnia. Nie us³ysza³em jednak wci¹¿ od ciebie, jakie to wyostrzone narzêdzia powinienem nagi¹æ do swoich celów. – OdpowiedŸ jest bardzo prosta – powiedzia³ Xizor. – Narzêdzia, których potrzebujesz, to osoby zwane ³owcami nagród. S³owa Vadera jeszcze bardziej ni¿ przedtem przepe³nione pogard¹, przerwa³y jego wypowiedŸ. – A wiêc przechodzimy od zwyk³ych bzdur do szaleñstwa. To, do czego próbuje ciê przekonaæ ksi¹¿ê, jest czystym nonsensem. Tracimy tylko czas, s³uchaj¹c tego. Podczas gdy ksi¹¿ê Xizor zabawia siê tymi idiotycznymi pomys³ami, Rebelia gromadzi si³y i spiskuje przeciwko Imperium. – Twoja niechêæ do pomys³u ksiêcia jest cokolwiek przesadna, lordzie Vader. – Okryta kapturem g³owa Imperatora przechyli³a siê na bok. – Czy sam nie zatrudnia³eœ niekiedy ³owców nagród? Nawet wspomina³eœ mi o jednym, doœæ tajemniczym indywiduum o nazwisku Boba Fett. Trudni siê tym fachem od doœæ dawna, by zd¹¿y³ wyrobiæ sobie reputacjê niemal dorównuj¹c¹ twojej. – £owca nagród mo¿e byæ u¿yteczny – powiedzia³ Vader sztywno. – Ksi¹¿ê ma w tym wzglêdzie racjê. Jeœli obdarowa³em kilku z nich, w tym Bobê Fetta, twoimi kredytami, to dlatego, ¿e sk³onni byli podj¹æ siê zadañ równie plugawych jak ich sprzedajna natura. £owcy nagród rekrutuj¹ siê ze œcieków galaktyki; znajduj¹ przyjemnoœæ w przesiadywaniu w przestêpczych spelunkach, siedliskach nieprawoœci, które mo¿na znaleŸæ na ka¿dej z planet. S¹ wœród nich tacy, których chciwoœæ, a nie Ÿle pojêty idealizm sk³oni³a do kontaktów z Rebeliantami. Takie mêty ci¹gnie do innych wyrzutków; nawet imperialni szturmowcy ograniczaj¹ siê tylko do bardzo pobie¿nego przeszukania podobnych miejsc. – W³aœnie – powiedzia³ Xizor. – Nawet gdyby by³ to jedyny sposób wykorzystania ³owców nagród, nadal mieliby nieocenion¹ wartoœæ dla Imperium. Ale jest coœ wiêcej. Lord Vader u¿y³ s³owa „sprzedajny”; to mówi wiêcej ni¿ sam sobie zdaje sprawê. – 107

Wyczuwa³, nawet spoza czarnych soczewek maski, gniewn¹ reakcjê, jak¹ sprowokowa³ u Vadera. – £owca nagród to nikt, to wy³¹cznie najemnik. Boba Fett i inni jemu podobni zrobi¹ wszystko dla kredytów. Motywuje ich chciwoœæ, nie strach, a to odró¿nia ich od twoich admira³ów i szturmowców, mój panie. Przemoc to dla ³owców nagród towar, a nie prosta konsekwencja wykonywanych œlepo rozkazów. Istoty takie jak te, które s³u¿¹ w si³ach zbrojnych Imperium, s¹ œlepe na strach i terror, jakiego s¹ przyczyn¹. Robi¹ to, co im nakazano, a potem przestaj¹, jak dziecinne zabawki, którym wyczerpa³a siê bateria. Natomiast ³owcy nagród staraj¹ siê zmaksymalizowaæ korzyœci p³yn¹ce ze swoich wysi³ków. Maj¹ w sobie ducha przedsiêbiorczoœci, który rzadko mo¿na spotkaæ... jeœli w ogóle... u twoich popleczników. – Doœæ czêsto za to mo¿na go znaleŸæ – powiedzia³ Vader – w szeregach galaktycznych przestêpców. Zaalarmowany jego s³owami Xizor znów zacz¹³ siê zastanawiaæ, jak wiele Vader wie. Albo ile mo¿e udowodniæ. Ta ró¿nica mog³a sprawiæ, ¿e Vader milcza³. Do tej pory, pomyœla³ Xizor. – Jeœli mówisz o istotach takich jak Huttowie, to masz racjê. – Xizor pokaza³ na okna pe³ne gwiazd. – A oprócz nich jest jeszcze wielu innych, zajêtych swoimi sprawami, mozolnie buduj¹cych swoje ma³e imperia i strefy wp³ywów. Przyjdzie kiedyœ czas, by rozprawiæ siê i z nimi. Jedynym powodem, dla którego nie powinniœmy ich wyeliminowaæ ju¿ teraz, jest Rebelia, która stanowi znacznie bardziej nagl¹ce zagro¿enie. Huttowie i osobnicy ich pokroju stwarzaj¹ œrodowisko, w którym mog¹ kwitn¹æ ³owcy nagród. To zaœ dzia³a na nasz¹ korzyœæ. Przestêpcy tacy jak nies³awny Jabba oferuj¹ regularne utrzymanie cz³onkom Gildii £owców Nagród, których bêdziemy mogli wykorzystaæ, gdy zajdzie taka potrzeba; wolni strzelcy w rodzaju Boby Fetta znajduj¹ sposób, by prze¿yæ, a nawet prosperowaæ, niezale¿nie od okolicznoœci zewnêtrznych. Skoro ³owcy nagród oferuj¹ swoje us³ugi temu, kto za nie daje najwiêcej, Imperium zawsze mo¿e wybieraæ spoœród najlepszych do za³atwiania, jak nazwa³by to lord Vader, „brudnej roboty”. A w tej chwili mamy jej pe³ne rêce. – Œcieki – warkn¹³ Vader – i plugastwo, które w nich ¿yje, lepiej wyniszczyæ, osuszaj¹c je ni¿ podlewaj¹c. – Rebelianci nie maj¹ takich skrupu³ów, lordzie Vader. – Xizor spojrza³ na postaæ w czerni spod zmru¿onych powiek. – I dlatego w³aœnie Rebelia staje siê dla nas coraz bardziej niebezpieczna. 108

Determinacja Rebeliantów pcha ich w miejsca, do których imperialni szturmowcy i wszyscy nasi szpiedzy czy informatorzy nie maj¹ wstêpu... chyba ¿e chc¹ je opuœciæ w charakterze zw³ok. Istoty, które ¿yj¹ w tych mrocznych miejscach, to rzeczywiœcie œmiecie, ale nieg³upie œmiecie, przynajmniej w przewa¿aj¹cej wiêkszoœci. Rebelianci radz¹ sobie z nimi, podczas gdy Imperium nie. Potrzebujemy poœredników, którzy bêd¹ równie sprytni i bezwzglêdni, a jedyna kategoria, która spe³nia te warunki, to ³owcy nagród. – Wasze sprzeczki mnie nie interesuj¹. – G³os Imperatora by³ jak trzaœniêcie bata, które natychmiast zwróci³o uwagê i Vadera, i Xizora, z powrotem ku tronowi. Palpatine przeniós³ wzrok na Xizora. – Nawet jeœli to, co mówisz, jest prawd¹... jeœli uda³o ci siê mnie przekonaæ, ¿e twoje s³owa nie s¹ pozbawione m¹droœci... dzia³ania, jakie proponujesz, nie przestaj¹ byæ kontrowersyjne. To prawda, preferujê strach i terror jako œrodki wymuszania pos³uszeñstwa; strach pozbawia istoty rozumne ich koœæca, a to zawsze jest skutek wart podjêtych œrodków. Nie czujê jednak awersji do kupowania us³ug potrzebnych Imperium, czy to od ³owców nagród, czy kogokolwiek innego. Byæ mo¿e Boba Fett i jemu podobni pozbawieni s¹ ducha, którego mo¿na by z³amaæ; jeœli pozosta³ w nich jednak odruch, który kieruje siê chciwoœci¹, mo¿emy to wykorzystaæ. Nadal jednak nie przekona³eœ mnie, ¿e ci ³owcy nagród s¹ tak skutecznymi narzêdziami, jak utrzymujesz. – Mój panie, mówiê tylko o... – Milczeæ! – Imperator chwyci³ za porêcze fotela i pochyli³ siê do przodu, wbijaj¹c wzrok w szparki Ÿrenic Xizora. – Niewiele jest rzeczy w galaktyce, o których bym nie wiedzia³. Wiem wiêcej, ni¿ mo¿esz sobie wyobraziæ, Xizor; pamiêtaj o tym. Wiem te¿ du¿o na temat Boby Fetta i innych, tych z Gildii £owców Nagród. Zanim jeszcze trafi³eœ na mój dwór, ja ju¿ wiedzia³em o Fetcie; nie wszystko, co ty uwa¿asz za jego tajemnicê, jest tajemnic¹ dla mnie. Nosi zbrojê mandaloriañskiego wojownika; zapracowa³ na prawo jej noszenia w³asnym mêstwem. Lord Vader zna niektóre tajniki wiedzy Mandalorian; ja znam ich jeszcze wiêcej. Uwierz mi, igrasz z Bob¹ Fettem na w³asne ryzyko. Ale on jest wyj¹tkiem wœród ³owców nagród. Polecasz mi ich jako narzêdzie, którego mogê u¿yæ przeciwko Rebeliantom; twierdzê, ¿e w ten sposób zdradzasz siê jako g³upiec, Xizor. Gildia £owców Nagród to ¿art, który mnie nie bawi. 109

Xizor sk³oni³ g³owê. – Wyprzedzasz moje argumenty, mój panie. – Wyprzedzam tylko twoje dalsze bzdurne gadanie. £owcy nagród, którzy ciê najwyraŸniej tak bardzo fascynuj¹, s¹ zaledwie bledn¹cym cieniem tego, czym byli w przesz³oœci. Ich Gildia jest klubem zniedo³ê¿nia³ych staruchów i niekompetentnych m³odzików. Gdyby którykolwiek z nich mia³ choæ trochê talentu, umy³by rêce od Gildii i dzia³a³ na w³asn¹ rêkê, jak Boba Fett. – W g³osie Imperatora brzmia³a g³êboka pogarda. – Cz³onkowie Gildii trzymaj¹ siê razem, bo wiedz¹, ¿e w pojedynkê nie mieliby najmniejszej szansy. To dlatego Boba Fett nie chce mieæ z nimi nic wspólnego. – W tej kwestii, mój panie, zmuszony jestem uœwiadomiæ ci z ca³ym szacunkiem, ¿e jesteœ w b³êdzie. – Xizor uœmiechn¹³ siê blado. – Os³awiony Boba Fett, budz¹cy najwiêkszy postrach ³owca nagród w galaktyce, w³aœnie z³o¿y³ podanie o przyjêcie do Gildii. I przewidujê, ¿e Cradossk oraz pozostali cz³onkowie Rady Gildii nie bêd¹ oponowaæ przeciwko jego cz³onkostwu. – To niemo¿liwe. – S³owa Vadera zabrzmia³y dobitnie i stanowczo. – Znam Bobê Fetta dostatecznie dobrze, ¿eby wiedzieæ, ¿e nigdy by nie zrobi³ czegoœ takiego. Zbyt sobie ceni niezale¿noœæ, a dla Gildii ma tylko pogardê. Przechodzisz od ma³o zabawnych ¿artów do ma³o przekonuj¹cych k³amstw, ksi¹¿ê. – Ani nie ¿artujê, ani nie k³amiê, lordzie Vader. – Odwróci³ siê w stronê tronu Imperatora. – Boba Fett z³o¿y³ podanie o przyjêcie do Gildii £owców Nagród za moj¹ namow¹. Nie wie, ¿e to ja za tym stojê, ani ¿e jego dzia³ania w tej sprawie s³u¿¹ sprawom Imperium. By go do tego przekonaæ, pos³u¿y³em siê poœrednikiem, którego dyskrecji, przynajmniej w tej kwestii, mo¿na ca³kowicie zaufaæ. – Xizor nie mia³ zamiaru ujawniaæ swoich kontaktów z pajêczarzem Kud’arem Mub’atem; przyznanie siê do tego tylko wzmog³oby podejrzenia Vadera co do jego siatki podejrzanych czy wrêcz przestêpczych kontaktów. – Jak we wszystkich dzia³aniach, tak¿e i w tym przypadku Bobê Fetta motywuje chciwoœæ. – To samo dotyczy³o Kud’ara Mub’ata; uda³ siê do pajêczarza, by podsun¹æ mu ten plan jako szef organizacji Czarne S³oñce, nie jako lojalny s³uga Imperium. – Jego chciwoœæ dorównuje chciwoœci Cradosska i ca³ej reszty Gildii. Wszyscy oni myœl¹, ¿e coœ zyskaj¹ na tej zmianie stosunków. Ale tak naprawdê to ty, panie, Imperator Palpatine, zbierzesz wszystkie korzyœci z tego posuniêcia. 110

– To nie ma sensu – warkn¹³ Vader. – Jak zdo³a³eœ przekonaæ Bobê Fetta, ¿e przy³¹czenie siê do Gildii £owców Nagród przysporzy mu korzyœci? Xizor odwróci³ siê w stronê Vadera z porozumiewawczym uœmiechem. – To prostsze ni¿ myœlisz. Mój poœrednik przekona³ Bobê Fetta, by przy³¹czy³ siê do Gildii nie po to, by zostaæ jednym z jej cz³onków, ale by staæ siê narzêdziem jej zag³ady. Imperator kiwn¹³ g³ow¹ z uznaniem. – Zaczynam dostrzegaæ w tobie przebieg³oœæ, ksi¹¿ê Xizor. Wcale ciê o to nie podejrzewa³em. – Zdoby³em j¹ w twojej s³u¿bie, mój panie. Pomyœl tylko: znasz nie gorzej ni¿ lord Vader charakter Fetta. Jego przebieg³oœæ i okrucieñstwo sta³y siê legendarne. W Gildii £owców Nagród te jego cechy oka¿¹ siê zapewne destrukcyjne. Ostre podzia³y ju¿ istniej¹ w ³onie Gildii, podzia³y pomiêdzy star¹ gwardi¹, cz³onkami rady w rodzaju Cradosska, a m³odszym pokoleniem, reprezentowanym przez jego syna. Gildia £owców Nagród jest w pomniejszonej skali odbiciem Republiki, któr¹ zast¹pi³o twoje Imperium... starym, biurokratycznym organizmem, który najlepsze dni ma dawno za sob¹. Podczas gdy kiedyœ Gildia dzia³a³a równie bezwzglêdnie i skutecznie jak Boba Fett, dziœ dzieli zlecenia pomiêdzy swoich cz³onków, przydziela terytoria i obowi¹zki, op³aca ró¿ne galaktyczne instytucje policyjne, dzieli coraz bardziej szczup³e wp³ywy swoich wykonawców, zawsze wiêksz¹ czêœæ oddaj¹c kierownictwu, a mniejsz¹ ni¿szym rangom cz³onkom, mimo ¿e to w³aœnie oni wykonuj¹ ciê¿k¹ i niebezpieczn¹ pracê, od której organizacja jest uzale¿niona. Oczywiœcie ci m³odsi, jeœli maj¹ w sobie choæ krztynê inteligencji i zdrowego egoizmu, poœwiêcaj¹ wiêcej czasu, próbuj¹c siê wspi¹æ po szczeblach hierarchii Gildii ni¿ œcigaj¹c tych, za których g³owê ktoœ naznaczy³ nagrodê. Xizor nie ukrywa³ pogardy. Nie zamierza³ dopuœciæ, by jego w³asna organizacja powtórzy³a los Gildii £owców Nagród. Skorzysta³ przy tym z lekcji Imperatora Palpatine’a – autokracja, granicz¹ca z tyrani¹, pozwala³a mu utrzymaæ cz³onków Czarnego S³oñca na najwy¿szych obrotach. – Republika zas³ugiwa³a na œmieræ, ksi¹¿ê. – Imperator uniós³ d³oñ z porêczy tronu. – Wygl¹da na to, ¿e podobny wyrok wyda³eœ na Gildiê £owców Nagród. 111

– Zrobi³em to, mój panie, bo wiedzia³em, ¿e tego byœ sobie ¿yczy³. Twoja uwaga skupiona jest na sprawach najwa¿niejszych dla galaktyki, na przekszta³ceniu jej z nieudolnej demokracji w wyostrzony, twardy instrument twojej woli. Los Gildii £owców Nagród, który musimy rozstrzygn¹æ w sposób zadowalaj¹cy dla ciebie, panie, jest tylko cz¹stk¹ tego procesu. Nie bêdzie to trudne, jeœli tylko weŸmie siê za wzór twoj¹ m¹droœæ. Gildia siê chwieje, szarpana przeciwstawnymi si³ami. Gdyby Rada Gildii mia³a choæ u³amek twojej m¹droœci, nigdy by nie dopuœci³a, ¿eby Boba Fett zosta³ jej cz³onkiem. Potrafiliby przewidzieæ, ¿e jego obecnoœæ sprowadzi na nich zgubê. Zaœlepia ich jednak chciwoœæ; wszystko, o czym myœl¹, to jak wykorzystaæ jego umiejêtnoœci, by zape³niæ kredytami kufry Gildii. M³odsi cz³onkowie Gildii równie¿ to dostrzeg¹, ich chciwoœæ te¿ zostanie pobudzona. Ka¿da z frakcji bêdzie próbowa³a przeci¹gn¹æ Fetta na swoj¹ stronê, niszcz¹c delikatn¹ równowagê, w jakiej pozostawa³a do tej pory Gildia. – Musia³eœ du¿o o tym myœleæ, ksi¹¿ê. – Imperator wycelowa³ w niego koœcisty palec. – Jeœli wszystko potoczy siê zgodnie z twoim planem, nie ominie ciê nagroda. – A co mo¿e pójœæ niezgodnie z moimi przewidywaniami? – Xizor uniós³ g³owê, napotykaj¹c onieœmielaj¹cy wzrok Imperatora. – Mój poœrednik przekona³ Bobê Fetta, ¿e zniszczenie Gildii £owców Nagród przyniesie mu same korzyœci; dlatego Fett zgodzi³ siê wzi¹æ w tym udzia³. Gildia przeszkadza mu w rozwiniêciu w³asnej dzia³alnoœci. Choæ ¿a³oœnie nieudolni, cz³onkowie Gildii czasem jednak wchodz¹ mu w drogê. Gdy ta organizacja zostanie rozbita i rozproszona, nic nie przeszkodzi Fettowi w objêciu wy³¹cznej kontroli nad profesj¹ ³owców nagród. Wynagrodzenie, jakiego ¿¹da za swoje us³ugi, ju¿ dziœ osi¹ga astronomiczn¹ wysokoœæ; przy braku konkurencji klienci tacy jak Huttowie bêd¹ musieli p³aciæ, ile tylko za¿¹da. – Mo¿liwe – powiedzia³ Vader. – Ale jak¹ widzisz korzyœæ dla Imperium z rozbicia Gildii £owców Nagród? Dziœ te¿ mo¿emy zap³aciæ Fettowi, ile za¿¹da, a nie widzê powodu, by p³aciæ mu wiêcej ni¿ jest wart. – Korzyœæ, jak¹ odniesie z tego Imperium – odpar³ Xizor – to powrót do czasów sprzed utworzenia Gildii. Do czasów, kiedy galaktyczni najemnicy byli równie niezale¿ni, wyg³odniali i bezlitoœni jak Boba Fett. Do czasów, kiedy rzucali siê sobie do garde³, bez pretensji do fa³szywego braterstwa. Kiedy ich chciwoœci nie 112

ogranicza³y biurokratyczne struktury ich w³asnego stowarzyszenia. Cradossk i inni ³owcy z jego pokolenia obroœli w t³uszcz i piórka, a potem zapadli w pó³sen za bezpiecznymi œcianami Gildii. Kiedyœ w koñcu Gildia uwiêdnie i umrze, ale nie mamy czasu, ¿eby na to czekaæ. Rebelia jest zagro¿eniem ju¿ dziœ. Imperium potrzebuje wielu takich jak Boba Fett, g³odnych i chciwych, i dostatecznie niezale¿nych, by poradziæ sobie z brudn¹ robot¹. M³odsi ³owcy nagród maj¹ doœæ Gildii, jej ciê¿aru na ramionach i ³añcuchów krêpuj¹cych ich ruchy. Rozbicie Gildii pozwoli im wyrwaæ siê na wolnoœæ, prosto w s³u¿bê Imperium. – Przeceniasz te szumowiny... – Nie s¹dzꠖ przerwa³ Imperator Vaderowi. – Ksi¹¿ê Xizor ma racjê, kiedy mówi, ¿e si³y, którymi dowodzê, nie s¹ w stanie dokonaæ tego, do czego s¹ zdolni ³owcy nagród. Albo do czego byliby zdolni, gdyby Gildia zosta³a wyeliminowana. Chciwoœæ ma dla mnie wartoœæ tylko wówczas, gdy towarzyszy jej sk³onnoœæ do stosowania przemocy, a w³aœnie to wyzwoli znikniêcie Gildii £owców Nagród. Ci, którzy prze¿yj¹ rozpad organizacji wywo³any przez Fetta, bêd¹ musieli siê przystosowaæ do znacznie trudniejszych warunków. Zdo³aj¹ w nich prze¿yæ tylko ci, którzy potrafi¹ rozdeptaæ gard³o tego, który jeszcze niedawno by³ ich bratem. – Okrutny uœmiech Imperatora sta³ siê jeszcze szerszy. – Bêdziemy wtedy mieli z kogo wybieraæ... z tych dzikusów o nieposkromionych apetytach. Ksi¹¿ê ma racjê, te narzêdzia bêd¹ prawdziwie ostre i mordercze. – Mój pan mi pochlebia. – Xizor roz³o¿y³ rêce otwartymi d³oñmi do góry. – To m¹droœæ, któr¹ otrzyma³em od ciebie, panie, kieruje moimi myœlami i czynami. – To ty jesteœ pochlebc¹, Xizor, w tym mnie nie oszukasz. Ale wartoœæ, jak¹ masz dla mnie, wzros³a dziêki temu, czego dokona³eœ. – Uœmiech znikn¹³ z twarzy Imperatora, zast¹piony twardym spojrzeniem. – Podj¹³eœ spore ryzyko, wprowadzaj¹c w ¿ycie ten plan bez konsultacji ze mn¹. Gdyby nie uda³o ci siê przekonaæ mnie do jego wartoœci, konsekwencje by³yby jak najsurowsze. – Wiem to, mój panie, ale jesteœmy pod presj¹ czasu i wydarzeñ. Rebelianci nie bêd¹ czekaæ, a¿ uporz¹dkujemy swoje sprawy. Lord Vader potrz¹sn¹³ g³ow¹. Œwiat³o gwiazd zalœni³o na czarnych krawêdziach he³mu. – Powinniœmy raczej pok³adaæ zaufanie w Mocy. Jej si³a jest nieporównanie wiêksza ni¿ jakiekolwiek korzyœci, jakie mo¿emy 8 – Mandaloriañska zbroja

113

uzyskaæ z tych ma³ostkowych manipulacji. Gwiazda Œmierci, ³owcy nagród spuszczeni ze smyczy przez ksiêcia Xizora... wszystko to tylko odwraca nasz¹ uwagê od prawdziwej si³y Imperium. – Vader uniós³ czarn¹ piêœæ, jakby chcia³ zdusiæ ni¹ zbuntowane œwiaty. – Nie pozwól, panie, by zwiod³y ciê puste machinacje tych, którzy nie maj¹ pojêcia o mocy, jak¹ masz w sobie... – Nie potrzebujê twoich rad, Vader. – Gniew Imperatora zap³on¹³ nagle jak p³omieñ spod szarych popio³ów. – Masz pewne wyszkolenie w œcie¿kach Mocy, przeros³eœ nawet swoich by³ych mistrzów Jedi. Ale nie uwa¿aj siê za równego mnie. Xizor milcza³ i obserwowa³ konfrontacjê pomiêdzy Palpatine’em a postaci¹ w czerni stoj¹c¹ na wprost niego. Niech na nim siê skupi gniew Imperatora, pomyœla³ nie bez satysfakcji. Kuszenie Imperatora stworzy³o Vadera; zwabi³o go na œcie¿kê ciemnej strony, która zrobi³a z niego to, czym by³ teraz. Ale Imperator móg³ te¿ go zniszczyæ; Xizor by³ tego pewien. A gdyby do tego dosz³o... Mój najwiêkszy wróg zosta³by unicestwiony, pomyœla³ Xizor. Œwiaty galaktyki sta³yby przed nim otworem. Promienie Czarnego S³oñca siêgnê³yby jeszcze dalej w g³¹b galaktyki. Mo¿e... mo¿e nawet tak daleko, jak cieñ rêki Imperatora. Zyska³by jeszcze inn¹ nagrodê, gdyby Vader zosta³ zniszczony. Jeszcze bardziej po¿¹dan¹ – nagrodê zemsty. Tylko moja zemsta, myœla³ Xizor, nie Czarnego S³oñca. Vader nie mia³ na razie pojêcia o sile nienawiœci, kipi¹cej w tym, co pozosta³o jeszcze z jego serca. Xizor postara³ siê o to, nie szczêdz¹c kredytów i wp³ywów, aby imperialne dokumenty wyczyszczono z wszelkich wzmianek o œmierci jego rodziny na planecie Falleen; œmierci spowodowanej eksperymentami Vadera z nowymi formami broni biologicznej dla Imperium. Rodzice Xizora, jego brat i siostry, a wraz z nimi æwieræ miliona innych niewinnych Falleenów zostali obróceni w popió³, gdy na rozkaz Vadera w³¹czono lasery sterylizuj¹ce, by powstrzymaæ gwa³towny rozwój bakterii. W sercu Xizora ten popió³ by³ nadal gor¹cy. Z twarz¹ zastyg³¹ w maskê przymru¿onymi oczami obserwowa³ swojego wroga. – Nie œmia³bym byæ zuchwa³y wobec ciebie, panie. – Darth Vader sk³oni³ g³owê w geœcie podporz¹dkowania. – Ale pozwalasz sobie na zuchwa³oœæ za ka¿dym razem, gdy obdarzam wzglêdami innego z moich s³ug. – Imperator uœmiechn¹³ siê i kiwn¹³ g³ow¹. – Mo¿e to powinno byæ miar¹ twojej lojalnoœci. – 114

Pomarszczon¹ d³oni¹ wskaza³ na Vadera i Xizora. – Wasza wzajemna wrogoœæ dobrze s³u¿y moim celom. Nie ma chwili, ¿ebyœcie nie skakali sobie do gard³a, szukaj¹c wszelkich korzyœci, jakie mo¿ecie odnieœæ w tych potyczkach, a które by mnie zadowoli³y. Niech tak bêdzie; ostrzcie swoje zêby. W³aœnie dlatego s¹dzê, ¿e plan ksiêcia Xizora ma pewn¹ szansê powodzenia. £owcy nagród bêd¹ wobec siebie tacy, jak wy dwaj wobec siebie: g³odni i bezlitoœni. Ta walka siê rozstrzygnie; kiedy jeden z was zniszczy drugiego. Nie jestem pewien, który bêdzie zwyciêzc¹, i niewiele mnie to obchodzi. – Imperator zdawa³ siê smakowaæ obie mo¿liwoœci. – Przez ten czas Imperium korzysta na waszej ma³ej wojnie. To ja zwyciê¿ê tê wojnê, pomyœla³ Xizor. A potem nadejdzie czas na inne intrygi i plany. Moc i w³adza, jak¹ mia³ nad nim Imperator, nie obchodzi³y go w najmniejszym stopniu. Jaki móg³ byæ po¿ytek z najwiêkszej potêgi we wszechœwiecie – jeœli istnia³a w rzeczywistoœci, a nie tylko w wyobraŸni Vadera i Palpatine’a – kiedy dzier¿y³ j¹ g³upiec? Starzej¹cy siê g³upiec, tak opêtany myœl¹ o Rebelii, ¿e pozwoli³by, ¿eby znacznie wiêksze niebezpieczeñstwo kroczy³o korytarzami jego pa³acu. Nic nie wie, pomyœla³ Xizor, zachowuj¹c niewzruszony wyraz twarzy pod przenikliwym spojrzeniem Imperatora. Chocia¿ odda³ siê ciemnej stronie Mocy, Imperator Palpatine nawet nie podejrzewa³, co kry³o siê w cieniach, które go otacza³y. – Zajmij siê wiêc swoj¹ misj¹, Xizor. – Rêka Imperatora wykona³a przyzwalaj¹cy gest. – Twoje intrygi i spiski prowadz¹ do zniszczenia wielu istot; to mi siê podoba. Wiedz¹c to, co wiem, na temat Boby Fetta i cz³onków ¿a³osnej Gildii £owców Nagród, nie przewidujê, ¿eby osi¹gniêcie wyznaczonych celów potrwa³o d³ugo. Zamelduj mi, kiedy te wyostrzone narzêdzia bêd¹ gotowe, ¿eby trafiæ do mojej s³u¿by. – Jak sobie ¿yczysz, mój panie. – Xizor uk³oni³ siê i odwróci³. Brzegi jego szaty za³opota³y; gruby warkocz w³osów zako³ysa³ siê, ods³aniaj¹c ostre wypuk³oœci krêgów szyjnych. – Ja równie¿ chcia³bym us³yszeæ o twoich sukcesach – przemówi³ lord Vader, gdy Xizor oddala³ siê od tronu. – Lub o ich braku. Xizor uœmiechn¹³ siê pod nosem, opuszczaj¹c Imperatora i jego g³ównego s³ugê. Sukcesy nadejd¹, tego by³ pewien. Ale nie takie, jakich spodziewali siê tamci.

115

– Muszê ciê ostrzec, mój panie. – Wielkie odrzwia sali tronowej zamknê³y siê, pozostawiaj¹c Vadera sam na sam z Imperatorem. – Lepiej, by otaczali ciê g³upcy, ni¿ istoty o takich ambicjach. – Przyjmujê twoje ostrze¿enie, lordzie Vader. – Imperator Palpatine uœmiechn¹³ siê porozumiewawczo. – Choæ jest zgo³a niepotrzebne. Ksi¹¿ê Xizor lubi mieæ przede mn¹ tajemnice, ale widzê w jego sercu wiêcej, ni¿ siê spodziewa. – W takim razie pozwól, ¿e go dla ciebie wyeliminujê, ¿eby zapobiec niebezpieczeñstwu jego zdrady. – I usuwaj¹c zarazem korzyœci, jakich mo¿e mi przysporzyæ? – Imperator powoli pokrêci³ g³ow¹. – On sam jest wyostrzonym narzêdziem, Vader. Z ³atwoœci¹ przecina trudnoœci. Ten plan, który wymyœli³ przeciwko ³owcom nagród... jest w nim odrobina geniuszu. Nawet Boba Fett, mimo ca³ego swojego sprytu, nie bêdzie mia³ pojêcia, jakie si³y rozpêtano przeciwko niemu. – Starcza twarz znowu zmarszczy³a siê w uœmiechu. – Odczuwam ogromn¹ satysfakcjê widz¹c, jak zalety istoty rozumnej obracaj¹ siê przeciwko niej. Fett i jemu podobni wkrótce przekonaj¹ siê, jak to siê dzieje. Lord Vader milcza³ przez chwilê, zanim siê odezwa³ g³osem cichszym ni¿ jego œwiszcz¹cy oddech: – A ksi¹¿ê Xizor? – Na niego te¿ przyjdzie pora – powiedzia³ Imperator. – Wtedy i on siê o tym przekona. – Wykona³ d³oni¹ ten sam odprawiaj¹cy ruch. – A teraz odejdŸ. – Imperator obróci³ swój tron w stronê gwiazd, rozci¹gaj¹cych siê przed nim w bezmiarze kosmicznej pustki. – Mam co innego do kontemplowania.

116

ROZDZIA£



Pierwsza kwatera, jak¹ mu przydzielili, by³a obwieszona jedwabnymi gobelinami, bogato haftowanymi z³ot¹ nici¹, które odbija³y siê w lœni¹cej pod³odze wy³o¿onej szlachetnymi metalami. – Chyba jednak nie o to chodzi – powiedzia³ Boba Fett. Przekona³ kamerdynera Cradosska, s³u¿alczego Twi’lekianina, których tak wielu mo¿na spotkaæ na wysokich stanowiskach wœród s³u¿by, by zaprowadzi³ go do bardziej spartañsko urz¹dzonych pokoi w kompleksie zabudowañ Gildii. Niewiele potrzebowa³, by nak³oniæ nerwowo uœmiechniête i k³aniaj¹ce siê w pas stworzenie do spe³nienia jego ¿yczeñ; wystarczy³o, ¿e je wypowiedzia³, obracaj¹c budz¹cy grozê wizjer he³mu w jego stronê. – Mam nadziejê, ¿e ten pokój bardziej przypadnie panu do gustu. – Twi’lekiañski kamerdyner nazywa³ siê Ob Fortuna; jego warkocze g³owne – rozga³êziaj¹ce siê wyrostki wyrastaj¹ce ³ukiem z czaszki i spoczywaj¹ce na ramionach jak przekarmione wê¿e – lœni³y od potu. Przypomina³ swojego dalekiego krewniaka z tego samego klanu, którego Fett widywa³ na dworze Hutta Jabby. W niewielkim, pustym kwadratowym pokoju wy¿³obionym w warstwach skalnych planetoidy i w prowadz¹cym do niego korytarzu, którym przyprowadzi³ Bobê Fetta, panowa³ ch³ód, który skropli³ w ob³ok pary jego oddech. Pot wywo³a³a sama obecnoœæ ³owcy. – Jeœli masz jeszcze jakieœ ¿yczenia... – Ten jest w porz¹dku. – Boba Fett odwróci³ siê od Twi’lekianina i rozejrza³ po nagich kamiennych œcianach pokoju. – Zostaw mnie. 117

– Ale¿ oczywiœcie. – Nie przestaj¹c siê k³aniaæ, kamerdyner wycofywa³ siê w kierunku topornie wyciosanych drzwi. – Oczekujê na rozkazy Waszej Straszliwoœci. – Œwietnie. Tylko rób to z daleka. – Boba Fett kopn¹³ drzwi, by zamkn¹æ je za kamerdynerem. – W tej chwili nic wiêcej od ciebie nie potrzebujê. S³ysza³ kroki kamerdynera biegn¹cego korytarzem, coraz cichsze w miarê jak siê oddala³, a¿ zapad³a cisza, przerywana tylko wolnym kapaniem wody w rogu pokoju. Jakiœ owad, poruszaj¹c czu³kami i szypu³kami ocznymi – miniaturowa wersja cz³onka rady, który odzywa³ siê tylko po to, by zadawaæ pytania – zainteresowa³ siê obecnoœci¹ ciep³ego humanoidalnego cia³a. Próbowa³ uciec, gdy Boba Fett wyci¹gn¹³ rêkê w rêkawicy, ale nie zdo³a³ – palec wskazuj¹cy rozgniót³ chitynowy pancerzyk, rozmazuj¹c owada po wilgotnej œcianie. Fett patrzy³, jak chmara mniejszych insektów rozpierzcha siê w pop³ochu. Robactwo i ch³ód nie przeszkadza³y mu. Bywa³ w gorszych miejscach. Ten pokój mia³ jeden plus – ³atwo by³o w nim znaleŸæ inne pluskwy, takie, które przekaza³yby jego s³owa Cradosskowi i jego doradcom. Fett nie musia³ nawet badaæ pierwszego pomieszczenia, do którego wprowadzi³ go Twi’lekianin, ¿eby wiedzieæ, ¿e by³ nafaszerowany miniaturowymi urz¹dzeniami przekazuj¹cymi g³os i obraz. Powitalny bankiet urz¹dzony przez Trandoszanina, zakoñczony pijañstwem, nie wywiód³ go w pole. Wiedz¹, ¿e coœ siê œwiêci, pomyœla³ Fett. Gildia £owców Nagród by³a niegdyœ znacznie twardsz¹ organizacj¹; Cradossk nie zosta³by jej szefem, gdyby by³ g³upcem. Boba Fett zaœ nie prze¿y³by samotnie, gdyby nim by³. Cradossk niew¹tpliwie spodziewa³ siê, ¿e odrzuci luksusowe apartamenty i zawczasu przygotowa³ inne. Takie, które równie dobrze mog³y s³u¿yæ jego celom. Boba Fett wysun¹³ anteny skanuj¹ce wmontowane w he³m; w polu widzenia w¹skiego wizjera pojawi³a siê precyzyjnie skalibrowana siatka wspó³rzêdnych. Co my tu mamy? Dok³adnie to, czego mo¿na siê by³o spodziewaæ: obracaj¹c siê powoli dooko³a, Fett zauwa¿y³ pulsuj¹c¹ czerwon¹ iskrê na siatce wspó³rzêdnych, wskazuj¹c¹ na po³o¿enie miniaturowego modu³u szpiegowskiego. Dokoñczy³ badania, znajduj¹c dwie kolejne na ró¿nych wysokoœciach przeciwleg³ej kamiennej œciany. £atwo by³oby wyd³ubaæ je z zag³êbieñ w œcianie i zgnieœæ miêdzy palcami, tak jak to zrobi³ z ¿ywymi pluskwami. Zamiast 118

tego wyj¹³ z jednej z sakiewek przy pasie trzy ma³e audiotrutnie, nastawione ju¿ wczeœniej na odtwarzanie niemal nies³yszalnych odg³osów jego oddechu i innych funkcji ¿yciowych. Przylepi³ trutnie na miejsce, dok³adnie na ka¿dej z pluskiew. Nie przepuszcz¹ ¿adnego innego dŸwiêku; sygna³ emitowany przez jego zbrojê wy³¹czy je, gdy opuœci pokój, pozostawiaj¹c tylko ciszê. Nie spodziewa³ siê spêdziæ tu zbyt wiele czasu; tak naprawdê chcia³ tylko daæ Cradosskowi szansê popisania siê goœcinnoœci¹. I przebieg³oœci¹. Na sen i posi³ki przyjdzie czas, kiedy wróci na pok³ad „Niewolnika I”, bezpiecznie przycumowanego i zaplombowanego na drugim koñcu zabudowañ Gildii. Tu mam zbyt wielu wrogów, uzna³. Nie ma sensu u³atwiaæ im zadania. A gdyby mieli ochotê na pogawêdkê twarz¹ w twarz – ta wilgotna nora by³a zupe³nie wystarczaj¹ca. Dok³adnie tak, jak siê spodziewa³, nie musia³ d³ugo czekaæ. Rozleg³o siê stukanie w surowe deski, a potem skrzypienie zardzewia³ych zawiasów, gdy uzbrojona w pazury, okryta ³usk¹ rêka pchnê³a skrzyd³a drzwi, otwieraj¹c je na oœcie¿. – A wiêc mamy byæ braæmi. – W drzwiach sta³ Bossk; w oczach o Ÿrenicach przypominaj¹cych w¹skie szparki czai³y siê niechêæ i prymitywna przebieg³oœæ. – Có¿ to bêdzie za przyjemnoœæ dla nas obu. Boba Fett spojrza³ przez ramiê na m³odszego Trandoszanina. – To dla mnie nic nie znaczy. Przyjemnoœæ znajdujê w pracy. I w inkasowaniu zap³aty. – S³yniesz z tego. – Bossk wszed³ do pokoju, rzucaj¹c za sob¹ d³ugi cieñ w œwietle pochodni przymocowanych do œcian korytarza. Ciê¿ko usiad³ na jednej z ³aw wyciêtych w skalnej œcianie. – Ja te¿ znajdowa³bym w tym przyjemnoœæ, gdyby nie ty. – Mówisz o przesz³oœci. – Fett sta³ na œrodku wilgotnej pod³ogi z rêkami za³o¿onymi na piersi. – Czy¿byœ zapomnia³, co powiedzia³ twój ojciec? – Bankiet nadal trwa³, gdy twi’lekiañski kamerdyner prowadzi³ Bobê Fetta do jego kwatery. – Nadesz³y dla nas nowe czasy. Dla wszystkich ³owców nagród. – A, tak... mój ojciec. – Bossk pokrêci³ g³ow¹ z niesmakiem i opar³ siê o œcianê. – Mój ojciec przemawia szlachetnie i godnie. Zawsze tak by³o. To jeden z powodów, dla których go nienawidzê. Nadejdzie taki dzieñ, kiedy bêdê ostrzy³ zêby na szcz¹tkach jego koœci. – Rodzinne niesnaski mnie nie interesuj¹. – Boba Fett wzruszy³ ramionami. Od dawna by³o dla niego oczywiste, dlaczego 119

Trandoszanie nie nale¿¹ do najliczniejszych gatunków. – RadŸ sobie ze starym wedle uznania. Jestem pewien, ¿e dasz sobie radê. Z g³êbi gard³a Bosska wydoby³o siê niskie warkniêcie. Pochyli³ siê do przodu, mru¿¹c oczy, jakby wpatrywa³ siê w wizjê przeznaczon¹ tylko dla niego. – Pewnego dnia... – pokiwa³ g³ow¹. – Kiedy Gildia bêdzie moja... G³upiec, pomyœla³ Boba Fett. Trandoszanin nie mia³ pojêcia, w jakie tryby siê dosta³; te tryby kruszy³y przysz³oœæ, nadaj¹c jej inny kszta³t, ni¿ widzia³ to w marzeniach. – Dlatego tu jesteœ, co? – Bossk spojrza³ na niego. – Dlatego przelecia³eœ niez³y kawa³ galaktyki, ¿eby tu dotrzeæ. – Jednym ze szponów siêgn¹³ do ma³ego pojemnika, dyndaj¹cego na pasku na jego piersi, otworzy³ pokrywkê i wydoby³ wij¹cego siê owada. – Chcesz jednego? – Bossk wyci¹gn¹³ do niego pojemnik. Boba Fett potrz¹sn¹³ g³ow¹. W pude³ku by³y owady identyczne jak ten, którego rozgniót³ o œcianê. – Co masz na myœli? – Nie oszukasz mnie. – Bossk wyszczerzy³ zêby w uœmiechu i przypi¹³ pojemnik z powrotem do paska. – Jak mówi³em, mo¿esz robiæ g³upka ze zniedo³ê¿nia³ego gada w rodzaju mojego ojca, ale nie ze mnie. Wiem dok³adnie, dlaczego tu przylecia³eœ. – A wiêc dlaczego? – To proste. – Bossk rozkruszy³ owada przednimi k³ami i po³kn¹³ dwa ociekaj¹ce posok¹ kawa³ki. – Wiesz, ile Cradossk ma lat. Musisz to wiedzieæ; spotyka³eœ siê z nim nieraz w przesz³oœci, zanim jeszcze z³o¿y³ jaja, z których siê urodzi³em. Jego czas siê koñczy. A przywództwo Gildii przejdzie w moje rêce. To ju¿ postanowione. W radzie nie ma nikogo m³odszego od mojego ojca; niektórzy z nich s¹ tak starzy, ¿e pazury zaros³y im pajêczyn¹. Bêd¹ siê cieszyæ, ¿e to ja przej¹³em dowództwo. – Mo¿liwe, ¿e masz racjê. – Fett s³ysza³ o innych mo¿liwoœciach. W Gildii by³o wiêcej takich, równie m³odych i g³odnych jak Bossk. Przywództwo Gildii nie zostanie przekazane bez walki. – Oczywiœcie, ¿e mam racjê. – Koñcem pazura Bossk wyskroba³ kawa³ek pancerzyka spomiêdzy k³ów. – A ty jesteœ tego dowodem. – Co ka¿e ci tak s¹dziæ? – Daj spokój, b¹dŸmy szczerzy. Nie od dzisiaj krêcimy siê po galaktyce. Mo¿e nie mam tyle doœwiadczenia co ty, ale szybko siê 120

uczê. – Bossk uœmiechn¹³ siê do Fetta jak do starego znajomego. – Powinieneœ siê cieszyæ, ¿e spotykamy siê w takich okolicznoœciach, a nie wyszarpuj¹c sobie byle nagrodê. W tym fachu jest kupa kredytów do zarobienia, znacznie wiêcej, ni¿ kiedykolwiek œni³o siê mojemu ojcu i tym wysuszonym staruchom. Wiesz o tym, nie? Fett nie zawraca³ sobie g³owy odpowiedzi¹. – Zawsze rozgl¹dam siê za dochodowymi zamówieniami. – I dlatego w³aœnie jesteœ jednym z tych pod³ych drani, których naprawdê lubiê. – Bossk wyszczerzy³ zêby jeszcze szerzej w drapie¿nym uœmiechu. – Mój ojciec mia³ racjê w jednym: ty i ja jesteœmy faktycznie jak bracia. Na pewno bêdzie nam siê dobrze uk³adaæ, bior¹c pod uwagê zmiany, jakie tu zajd¹. – Opar³ siê o kamienn¹ œcianê. – Jak powiedzia³em, czasy siê zmieniaj¹, a my razem z nimi. Musimy siê tylko upewniæ, ¿e te zmiany potocz¹ siê po naszej myœli, prawda? Pajêczarz wiedzia³, o czym mówi, pomyœla³ Boba Fett. Musia³ przyznaæ Kud’arowi Mub’atowi, ¿e jego ocena stosunków wewn¹trz Gildii by³a trafna. Fett nie przebywa³ tu nawet przez jedn¹ standardow¹ jednostkê czasu, a kawa³ki uk³adanki ju¿ wchodzi³y na swoje miejsce. Nawet lepiej – wskakiwa³y. Syn przywódcy Gildii sam siê pcha³, by zaj¹æ swoje miejsce w spisku, który mia³ rozedrzeæ Gildiê £owców Nagród na strzêpy. – Sprytny jesteœ. – Boba Fett kiwn¹³ g³ow¹ z uznaniem. – Bardzo sprytny. – Doœæ sprytny, ¿eby wykombinowaæ, co ci chodzi po g³owie, ch³opie. – Szparki Ÿrenic przygl¹da³y siê Fettowi z zadowoleniem. – Jesteœ znany z wielu rzeczy. Jedn¹ z nich jest to, ¿e zawsze dot¹d dzia³a³eœ w pojedynkê. Nigdy nie mia³eœ partnera, nawet w najtrudniejszych sytuacjach. – Nigdy nie musia³em – odpar³ Fett. – Potrafiê zatroszczyæ siê o siebie. – Jasne, i to siê nie zmieni³o. Jak mówi³em, mnie nie oszukasz. Ca³e to gadanie w sali bankietowej o tym, jak Imperium nas ¿y³uje... co za kupa nerfiego gówna! Jedynym powodem, dla którego uda³o ci siê przekonaæ mojego ojca i resztê towarzystwa jest to, ¿e oni chc¹ w to wierzyæ. S¹ starzy i zmêczeni, i tylko szukaj¹ wymówki, ¿eby odejœæ i le¿eæ brzuchem do góry. Ja tego nie kupujê. Zmiany nie zachodz¹ w taki sposób. Znam Imperium doœæ dobrze, ¿eby wiedzieæ, ¿e zawsze znajdzie siê coœ do roboty dla ³owcy nagród. S¹ takie rzeczy, których nie podejmie siê nikt inny. 121

– M¹dra obserwacja. – Za³o¿ê siê, ¿e myœlisz tak samo. – Bossk pogmera³ miêdzy zêbami i przyjrza³ siê pazurom. – Jeœli cokolwiek ma siê zmieniæ, to raczej na plus. Bêdziemy mieæ wiêcej roboty przy Imperatorze Palpatinie ni¿ kiedykolwiek za czasów Republiki. Znajdzie siê mnóstwo stworzeñ, które Imperator bêdzie chcia³ dostaæ w swoje ³apy i które dobrze siê przed nim schowaj¹. I w tym momencie wchodz¹ do gry ³owcy nagród. No i jeszcze Rebelianci, oni te¿ maj¹ swoje potrzeby. To jest w³aœnie wspania³e, kiedy siê nie trzyma ani jednej, ani drugiej strony. Mo¿na sprzedaæ swoje us³ugi ka¿demu, kto zap³aci nasz¹ cenê. A znajdzie siê mnóstwo kupców. Ten Trandoszanin zas³ugiwa³ na uznanie, musia³ przyznaæ Boba Fett. Bossk móg³ byæ g³upcem, w dodatku wyj¹tkowo prymitywnym i z³aknionym krwi, ale mia³ doœæ rozumu, ¿eby poj¹æ najwa¿niejsz¹ rzecz o istocie z³a: ¿e zawsze rodzi kolejne z³o. Czyli wiêcej pracy dla nas, pomyœla³ Fett równie ch³odno i bez emocji jak zawsze. – To proste, prawda? – Boba Fett wypowiedzia³ g³oœno nastêpn¹ myœl. – Po prostu musimy mieæ pewnoœæ, ¿e dostaniemy cenê, jakiej za¿¹damy. – W³aœnie. I dlatego przyszed³eœ tu i poprosi³eœ o przyjêcie do Gildii £owców Nagród, nie? Nie dlatego, ¿e gdzieœ tam coœ siê zmienia – Bossk machn¹³ uzbrojon¹ w pazury i ³uski d³oni¹ gdzieœ w bezkres poza zapleœnia³ym kamiennym sufitem – tylko dlatego, ¿e sama Gildia siê zmienia. Albo zaraz zacznie. Do tej pory by³o ci ³atwo, co? Nawet mój ojciec, kiedy mia³ jeszcze ostre pazury, nie dorównywa³ ci jako ³owca nagród. Ani ¿aden z tych staruchów. A w miarê jak siê starzeli, umieli ju¿ tylko wchodziæ w drogê mnie i innym m³odym ³owcom, tym, którzy stanêliby do walki o twoje kredyty, Fett, wiêc tak naprawdê mog³eœ spijaæ œmietankê, co? To musia³o byæ mi³e. Fett wzruszy³ lekko ramionami. – Nie nazwa³bym tego ani ³atwym, ani mi³ym. – Jasne, ale by³oby ci znacznie trudniej, gdybyœ musia³ mieæ do czynienia ze mn¹. – W oczach Bosska zapali³ siê gniewny b³ysk, gdy wycelowa³ pazur we w³asn¹ pierœ. – Gdybym móg³ stan¹æ przeciwko tobie w jednym z tych zleceñ, tak jak chcia³em. Nie móg³byœ zdzieraæ z klientów takich wyœrubowanych nagród, jakie p³ac¹ Jabba i inni Huttowie, gdybyœ mia³ prawdziw¹ konkurencjê. – Tak – zgodzi³ siê Fett. – Gdybym mia³ prawdziw¹ konkurencjê, sprawy mog³yby wygl¹daæ zupe³nie inaczej. Bossk nie wychwyci³ ironii w s³owach Fetta. 122

– Ale to siê koñczy, co? To jest prawdziwy powód, dla którego tu przyjecha³eœ. Wiesz, ¿e z mojego ojca i reszty rady Gildii wkrótce zostan¹ ogryzione koœci. I ktoœ inny przejmie przywództwo. Ktoœ znacznie twardszy i trudniejszy, kto nie pozwoli ci tak po prostu odejœæ ze wszystkimi tymi kredytami. – I tym kimœ bêdziesz ty, jak s¹dzê. – Zbêdna ironia, Fett. Nadszed³ czas, ¿ebyœmy ustalili pewne rzeczy. Nie znalaz³eœ siê tutaj tylko po to, ¿eby wst¹piæ do Gildii. Zrobi³eœ to, bo wiesz, ¿e wkrótce ja tu bêdê rz¹dzi³. Wiem, jak dzia³a twój umys³. – Doprawdy? Bossk przytakn¹³. – Bo jest tak podobny do mojego. Obaj chcemy tego samego: najwy¿szych cen i ¿eby nikt siê nie miesza³ w nasze sprawy. Ale musimy parê rzeczy uzgodniæ. – Cieñ uœmiechu znik³ z twarzy Trandoszanina. – Jak równy z równym. Ty idioto, pomyœla³ Fett. – Negocjacje miêdzy równymi mog¹ przynieœæ zyski. Albo œmieræ. – Zostañmy przy zyskach. Oto moja propozycja, Fett. – Bossk uniós³ jeden pazur i pochyli³ siê do przodu na kamiennej ³awie. – Nie ma sensu, ¿ebyœmy rzucali siê sobie do gard³a. Nawet jeœli mia³oby nam to sprawiæ przyjemnoœæ. To by tylko pozwoli³o staruchom takim jak mój ojciec utrzymaæ w³adzê jeszcze przez jakiœ czas, a doœæ ju¿ siê narz¹dzili. Nie mam ochoty czekaæ d³u¿ej ni¿ muszê, tylko po to, ¿eby któregoœ dnia dostaæ swoj¹ szansê. – Co chcesz, ¿ebym z tym zrobi³? – Nie chodzi tylko o to, czego ja chcê; ty te¿ tego chcesz. Lepiej, ¿ebyœ mia³ mnie po swojej stronie ju¿ dzisiaj, ni¿ ¿ebym mia³ kiedyœ zostaæ twoim wrogiem. – Koñcem pazura pokaza³ najpierw na siebie, potem na Fetta. – Zostañmy partnerami, ty i ja. Wiem, ¿e w³aœnie po to tu przyjecha³eœ. – Widzê, ¿e mia³em racjê, twierdz¹c, ¿e jesteœ m¹drym stworzeniem – powiedzia³ Fett. Tyle ¿e nie doœæ m¹drym, pomyœla³. – Kiedy indziej bêdziesz mi siê podlizywa³, dobra? Kiedy ju¿ przejmiemy Gildiê £owców Nagród. – Bossk znów ods³oni³ k³y w uœmiechu. – Kiedy potnê na kawa³ki zw³oki mojego ojca, zostawiê dla ciebie najlepszy kawa³ek. – Nie ma potrzeby – powiedzia³ Fett. – Wystarczy mi, jeœli bêdê wiedzia³, ¿e osi¹gn¹³em to, po co tu przyjecha³em. – Pytanie, 123

czy Bossk bêdzie z tego równie zadowolony, pozostawa³o do rozstrzygniêcia. – Cieszê siê, naprawdê siê cieszê, ¿e zgadzamy siê w tej sprawie. – Bossk wsta³ z wilgotnego kamienia. Podszed³ do Boby Fetta i przysun¹³ twarz tak blisko, ¿e niemal dotyka³a wizjera he³mu. – Bo w przeciwnym razie musia³bym ciê zabiæ. – Byæ mo¿e. – Fett nie cofn¹³ siê. – Chocia¿ myœlê, ¿e to ty masz szczêœcie. Popatrz w dó³. W¹skie szparki oczu Bosska rozszerzy³y siê, gdy spojrza³ i zobaczy³ lufê blastera przystawion¹ do swojego brzucha. Fett opar³ kciuk na spuœcie broni. – Wyjaœnijmy sobie jedno. – Boba Fett nie podniós³ beznamiêtnego g³osu. – Mo¿emy byæ partnerami, ale nie bêdziemy przyjació³mi. Tych potrzebujê jeszcze mniej. Bossk patrzy³ na broñ jeszcze przez chwilê, a potem podniós³ g³owê i rozeœmia³ siê, co zabrzmia³o jak szczekniêcie. – A to dobre! To mi siê podoba. – Wysun¹³ szpony i zajrza³ twardo w ciemny wizjer. – Ty uwa¿aj na siebie, a ju¿ ja zatroszczê siê o swój ty³ek. To lubiê! – Œwietnie. – Fett wsun¹³ broñ z powrotem do kabury. – Dobijemy interesu. Wychodz¹c na korytarz, Bossk przystan¹³ i obejrza³ siê przez ramiê. – Aha, i oczywiœcie... – doda³ z przebieg³ym uœmieszkiem – ta sprawa pozostanie miêdzy nami, co? Taki prywatny uk³ad. – Oczywiœcie. – Boba Fett nie ruszy³ siê ze œrodka pokoju. – Tak bêdzie lepiej. Dla mnie, pomyœla³, kiedy Trandoszanin oddali³ siê, mijaj¹c migoc¹ce pochodnie. A czy dla ciebie, to ju¿ ca³kiem inna sprawa. Twi’lekiañski kamerdyner mia³ te¿ inne prace domowe. Najwa¿niejsz¹ z nich by³o szpiegowanie. – Twój syn w³aœnie odby³ d³ug¹ rozmowê z Bob¹ Fettem. – Ob Fortuna wiedzia³ o ka¿dym, kto wchodzi³ i wychodzi³ z któregokolwiek pokoju w siedzibie Gildii £owców Nagród. – O ile mog³em siê zorientowaæ, twój syn wydawa³ siê zadowolony z jej rezultatów. – Nie dziwi mnie to. – Stêpionymi pazurami Cradossk rozpina³ haftki ceremonialnej szaty. Ciê¿ka tkanina, wyhaftowana w sceny 124

obrazuj¹ce staro¿ytne bitwy i zwyciêstwa jego rasy, by³a zaplamiona winem rozlanym w czasie bankietu. – Dar wymowy ma po mnie. – Wzruszy³ ramionami. – Dar przekonywania to jego w³asna specjalnoœæ. – Czy jednak nie martwi ciê to, panie? – D³ugie, zwê¿aj¹ce siê ku do³owi warkocze Twi’lekianina polecia³y do przodu, gdy pochyla³ siê, by podnieœæ sukniê. – Nie martwisz siê, o czym tych dwóch mog³o rozmawiaæ? – Powiesi³ strój na lakierowanym wieszaku na jednej ze œcian bawialni Cradosska. – Twój syn ma... jak by to powiedzieæ... uœmiech Twi’lekianina by³ jednoczeœnie nerwowy i s³u¿alczy – zami³owanie do intryg. – Oczywiœcie! Nie by³by moim synem, gdyby go nie mia³! – Cradossk usiad³ na brzegu wyœcie³anej platformy i rozprostowa³ nogi. Pazury go bola³y od ci¹g³ego wstawania, kiedy wznosi³ toasty i wita³ s³ynnego Boba Fettê wœród braci ³owców nagród. – Sam talent do uœmiercania istot rozumnych nie wystarczy, by obj¹æ przywództwo Gildii. Twi’lekianin uklêkn¹³, by zdj¹æ ozdobne taœmy umieszczone miêdzy pazurami Cradosska. – Myœlꠖ powiedzia³ miêkko – ¿e twój syn nie mo¿e siê doczekaæ przejêcia w³adzy. Powiedzia³bym nawet, ¿e... a¿ siê pali do tego. – To dobrze. Bêdzie bardziej wyg³odnia³y. – Cradossk odchyli³ siê do ty³u na stos poduszek. – Wiem doskonale, czego chce mój syn. Tego samego, czego ja chcia³em w jego wieku: krwi na pazurach i kredytów w kieszeni. – Ach! – oczy Oba Fortuny zalœni³y na wzmiankê o kredytach. – Ale mo¿e... by³oby dla ciebie lepiej, gdybyœ by³ ostro¿ny. – By³oby dla mnie lepiej, gdybym by³ m¹dry, to masz na myœli? Nie zamierzam skoñczyæ jako danie na talerzu mojego syna. To dlatego jestem po jego stronie w tym wszystkim. Warkocze g³owne przetoczy³y siê po ramionach Twi’lekianina, gdy spojrza³ w górê. – Nie rozumiem. – Nic dziwnego. Nie jesteœ na to doœæ przebieg³y. Trzeba byæ Trandoszaninem, ¿eby zrozumieæ subtelnoœci takich podchodów. Rodzimy siê z tym, jak z ³uskami. Czy naprawdê myœlisz, ¿e jestem a¿ takim idiot¹, ¿eby pozwoliæ Bobie Fettowi tak po prostu wejœæ do Gildii £owców Nagród i ¿eby przyjmowaæ wszystko, co on mówi, za dobr¹ monetê? – Cradossk nie przejmowa³ siê, ¿e ujawnia swoje 125

myœli i plany kamerdynerowi; Twi’lekianie byli zbyt tchórzliwi, ¿eby wykorzystaæ w dzia³aniu informacje, które pods³uchali. – Ten facet to ³ajdak. Oczywiœcie, nie mam o to do niego pretensji; po prostu ten ³ajdak nie nale¿y do nas. Nadal troszczy siê tylko o siebie, i co w tym z³ego? Ale nie dam siê nabraæ na tê jego gadkê, jak to chce siê sprzymierzyæ z Gildi¹ £owców Nagród. A jeœli wzi¹³ na powa¿nie moj¹ bajeczkê o braterstwie ³owców nagród, to naprawdê wielki Boba Fett mnie rozczarowa³. – Schyli³ siê i podrapa³ miêdzy pazurami. – To dlatego wys³a³em mojego syna Bosska, ¿eby z nim porozmawia³. Bossk jest mo¿e trochê narwany... to kolejna cecha, w której przypomina mi mnie samego w jego wieku... ale doœæ bystry, ¿eby zrealizowaæ dobry, podstêpny plan. – To ty wys³a³eœ go do Boby Fetta? – A dlaczego nie? – Cradossk by³ zadowolony ze wszechœwiata i z tego, jak toczy³y siê sprawy w jego w³asnym ma³ym zak¹tku. – Powiedzia³em mu te¿, co ma mówiæ. To znaczy nic, czego Boba Fett nie spodziewa³by siê po niecierpliwym m³odym nastêpcy przywódcy Gildii. Partnerstwo miêdzy nimi dwoma przeciwko mnie. Twi’lekianin wytrzeszczy³ oczy. – Przeciwko tobie? – Oczywiœcie. Gdybym nie pos³a³ Bosska do Boby Fetta i nie kaza³ mu tego zaproponowaæ, pewnie zrobi³by to samo z w³asnej inicjatywy. Nie dlatego, ¿eby Bossk naprawdê chcia³ przeciwko mnie spiskowaæ. Jest na to zbyt lojalny i zbyt sprytny. Poza tym wie, ¿e wypatroszy³bym go i zjad³ jego bebechy na œniadanie, gdyby to zrobi³. – Zadowolony z siebie Cradossk pokiwa³ g³ow¹. – Tak bêdzie o wiele lepiej. Teraz mamy wtyczkê u naszego tajemniczego goœcia i przysz³ego brata... wtyczkê, której Boba Fett wyjawi prawdziwe powody, dla których przyby³ tu, do Gildii. Mój syn zarobi parê punktów nie tylko u kochaj¹cego ojca, ale równie¿ u paru cz³onków rady, którzy wyrazili swoje zaniepokojenie z powodu jego ambicji. A ja bêdê móg³ nadal kontrolowaæ sytuacjê. To jest najwa¿niejsze. Wyraz zdziwienia nie znika³ z twarzy Twi’lekianina, gdy odwi¹zywa³ skórzane taœmy opasuj¹ce stopy i chowa³ je w szkatu³ce na ozdoby swojego pracodawcy. – A czy nie jest mo¿liwe – warkocze g³owne Twi’lekianina zalœni³y od wysi³ku umys³owego – ¿e twój syn mo¿e mieæ inne plany? Inne ni¿ te, które ty mu podpowiedzia³eœ? 126

Cradossk po³o¿y³ pazury na po¿ó³k³ych ze staroœci ³uskach brzusznych. – Na przyk³ad jakie? – Mo¿e Bossk nie zamierza tylko udawaæ, ¿e wchodzi w spisek z Bob¹ Fettem. Spisek przeciw tobie i reszcie rady Gildii. – Twi’lekianin potar³ podbródek, patrz¹c w jakiœ odleg³y punkt poza œcian¹ ozdobion¹ makatami, w którym zogniskowa³y siê jego nieczêste myœli. – Mo¿e i tak poszed³by do Boby Fetta, ¿eby z nim porozmawiaæ... czy pos³a³byœ go do niego, czy te¿ nie. I z³o¿y³by mu tê propozycjê. Na serio. – No có¿, to ciekawy pomys³. – Cradossk usiad³ prosto i spod ciê¿kich powiek popatrzy³ bez weso³oœci na kamerdynera. – Za sam¹ tak¹ myœl powinienem zdzieliæ ciê w ten durny ³eb. Czy ty zdajesz sobie sprawê, co w³aœciwie sugerujesz? Uœmiech Twi’lekianina sta³ siê jeszcze bardziej nerwowy. – Kiedy teraz siê zastanawiam... – Trzeba siê by³o zastanowiæ, zanim otworzy³eœ usta. – Cradossk poczu³ kipi¹cy w nim gniew. Tylko dlatego nie oderwa³ g³owy Twi’lekianinowi, ¿e trudno by³o znaleŸæ dobrego kamerdynera, przyzwyczajonego do ró¿nych jego humorów i zachcianek. – Kwestionujesz nie tylko inteligencjê mojego syna, ale i jego lojalnoœæ. Zdajê sobie sprawê, ¿e cz³onkowie twojej rasy maj¹ tylko mgliste pojêcie o znaczeniu tego s³owa. Ale Trandoszanie – Cradossk uderzy³ piêœci¹ we w³asn¹ pierœ – maj¹ j¹ we krwi. Honor i lojalnoœæ, i ta wiara, która ³¹czy cz³onków rodziny a¿ po najdalsze pokolenia, to zasady nie podlegaj¹ce dyskusji. – Dopraszam siê o wybaczenie... – ze z³o¿onymi b³agalnie d³oñmi Twi’lekianin kiwa³ siê w przód i w ty³ przed Cradosskiem na miêkkich ze zdenerwowania nogach. – Nie mia³em zamiaru okazaæ braku szacunku... – Dobrze, ju¿ dobrze. – Cradossk odes³a³ s³u¿¹cego szybkim, pogardliwym gestem. – Poniewa¿ jesteœ idiot¹, pominê milczeniem twoje obraŸliwe uwagi. – Ale ich nie zapomni. Pielêgnowanie przez ca³e lata pe³nych urazy wspomnieñ by³o jeszcze jedn¹ z charakterystycznych cech Trandoszan. – A teraz precz z moich oczu, zanim znowu dasz mi powód, bym zg³odnia³. Twi’lekianin wycofywa³ siê z komnaty zgiêty w pó³ w uk³onach. Mo¿e powinienem go po¿reæ, zastanawia³ siê Cradossk, wk³adaj¹c swobodny, domowy strój uszyty ze skór swoich by³ych 127

podw³adnych. Zachowanie pracowników wynajmowanych przez Gildiê stawa³o siê coraz bardziej niedba³e. Znalezienie odpowiedniego personelu by³o problemem od dziesiêcioleci; pod tym wzglêdem Gildia mia³a te same problemy co Huttowie. Niewiele by³o istot w galaktyce na tyle zdesperowanych, by szukaæ zatrudnienia w miejscach, gdzie zagro¿enie œmierci¹ nale¿a³o do codziennoœci. Zastanawia³ siê, czy zd³awienie Republiki przez Imperatora Palpatine’a poprawi tê sytuacjê, czy wrêcz przeciwnie. Ustanowienie Imperium zapowiada³o zwiêkszenie odsetka nieszczêœników w galaktyce – co bardzo odpowiada³o Cradosskowi – ale z drugiej strony zapowiada³o œciœlejsz¹ kontrolê nad mieszkañcami rozmaitych œwiatów. A to rokowa³o niedobrze... Jest nad czym myœleæ. Czuj¹c ciê¿ar wieku, Cradossk pocz³apa³ do komnaty koœci pamiêci po³¹czonej z bawialni¹. Zapali³ jedn¹ ze œwiec stoj¹cych we wnêce o okopconych œcianach, na grubej warstwie stê¿a³ego, œciekaj¹cego wosku; pe³gaj¹cy p³omyk pos³a³ dr¿¹c¹ mozaikê cieni na œciany i wisz¹ce na nich skarby. Od dawna nie mia³ okazji powiêkszyæ swojej kolekcji o kolejne memento. Czas polowañ ju¿ dla mnie min¹³, pomyœla³ Cradossk nie bez ¿alu. Zag³êbia³ siê coraz bardziej w rozjaœniony bia³ymi koœæmi mrok komnaty, pozwalaj¹c p³yn¹æ wspomnieniom o pokonanych rywalach i g³upich, krn¹brnych jeñcach. A¿ doszed³ do najstarszych, najcieñszych koœci. Wygl¹da³y, jakby pochodzi³y z gniazda ptaka, znalezionego na planecie, na której wszystkie formy ¿ycia wyginê³y przed wiekami. Cradossk wzi¹³ kilka do rêki i przyjrza³ siê im uwa¿nie. Widnia³y na nich œlady zêbów – maleñkich, ostrych z¹bków pisklaka. Zêbów nie stêpionych przez twarde cia³a wrogów. To by³y œlady jego zêbów, zostawione w chwilê potem, jak wyszed³ z torby jajowej swojej matki. Koœci nale¿a³y do jego braci, wyklutych z jaj o sekundy póŸniej ni¿ on. Za póŸno, jak dla nich. Cradossk westchn¹³. Zastanawia³ siê nad zagadk¹ w³asnej wrodzonej m¹droœci, która zaprowadzi³a go tak daleko. Ostro¿nie od³o¿y³ koœci swoich braci na wypolerowan¹ nag¹ œcianê, gdzie je trzyma³. To by³o coœ, czego istoty mniej znacz¹ce, takie jak ten skretynia³y Twi’lekianin, nigdy nie zrozumiej¹. Rodzina, lojalnoœæ i honor... Litowa³ siê nad takimi istotami. Nie mia³y ¿adnego poczucia tradycji.

128

Twi’lekianin przymkn¹³ drzwi do bawialni, pozostawiaj¹c szparê. Tylko na tyle, by widzieæ, co stary Trandoszanin zamierza teraz robiæ. Cradossk przeszed³ do komnaty ze swoj¹ makabryczn¹ kolekcj¹. P³omieñ œwiecy rysowa³ cieñ jego sylwetki wœród stosów koœci. Œwietnie, pomyœla³ Twi’lekianin. Jego szef zwykle przesiadywa³ w tej komnacie godzinami, g³aszcz¹c koœci, wspominaj¹c i czasami zapadaj¹c w sen. Œni³ wtedy pochrapuj¹c i poœwistuj¹c, tuli³ w pazurach czyj¹œ rozszczepion¹ goleñ. Mia³ zatem mnóstwo czasu. Bezszelestnie domkn¹³ drzwi i szybko przeszed³ do innej czêœci kompleksu mieszkaniowego Gildii £owców Nagród. Do kwater Bosska. – Doskonale – podsumowa³ jego raport m³odszy Trandoszanin. – Jesteœ pewien? – Ale¿ oczywiœcie. – Twi’lekianin nawet nie próbowa³ ukryæ z³oœliwoœci w uœmiechu. – S³u¿ê twojemu ojcu ju¿ od d³u¿szego czasu. D³u¿ej ni¿ którykolwiek z jego poprzednich kamerdynerów. Nie prze¿y³bym tak d³ugo, gdybym nie rozumia³ jego procesów myœlowych. Umiem odgadn¹æ, co staremu chodzi po g³owie, tak samo dok³adnie, jakbym odczytywa³ wykresy z ekranu. I mogê ci powiedzieæ jedno: ten stary g³upiec darzy ciê absolutnym zaufaniem. Sam mi powiedzia³, ¿e w³aœnie dlatego pos³a³ ciê na rozmowê z Bob¹ Fettem. Rozparty w z³oconym krzeœle Bossk z aprobat¹ kiwn¹³ g³ow¹. – Jestem pewien, ¿e mój ojciec mia³ wiele do powiedzenia. O lojalnoœci i honorze. I o innych rzeczach wartych tyle, co ³ajno nerfa. – Jak zwykle. – To musi byæ najtrudniejsze w twojej pracy – zauwa¿y³ Bossk. – S³uchanie tego, co plot¹ g³upcy. Nawet sobie nie wyobra¿asz, jak bardzo, pomyœla³ Twi’lekianin. – Przyzwyczai³em siꠖ powiedzia³ na g³os. Bossk znowu pokiwa³ g³ow¹. – Zbli¿a siê chwila, kiedy nie bêdziesz ju¿ musia³ d³u¿ej wys³uchiwaæ tego akurat g³upca. Kiedy ja bêdê kierowa³ Gildi¹, sprawy bêd¹ wygl¹daæ inaczej. – Tego w³aœnie siê spodziewam – przytakn¹³ Twi’lekianin, w duszy mówi¹c sobie: „Akurat!”. Uwa¿a³ jednak, by wyraz twarzy nie zdradzi³ jego myœli. – Do tego czasu zaœ... 9 – Mandaloriañska zbroja

129

– Do tego czasu na twoje prywatne konto wp³ynie okr¹g³a sumka. Wyraz wdziêcznoœci za wszystkie us³ugi. – Bossk odprawi³ go niedba³ym gestem uniesionych pazurów. – Mo¿esz odejœæ. Ten g³upiec ma racjê co do jednego, pomyœla³ Twi’lekianin. Poczucie zadowolenia z siebie rozgrzewa³o go od wewn¹trz, kiedy szed³ w stronê swoich pokoi. Odwala³ kawa³ dobrej roboty... dla siebie samego. Boba Fett us³ysza³ szczêkniêcie otwieranych drzwi. Musia³ zapanowaæ nad najg³êbiej zakodowanymi odruchami, dziêki którym zdo³a³ prze¿yæ w tym twardym wszechœwiecie, by nie odwróciæ siê do nich przodem. Wiêcej ³owców straci³o ¿ycie od blastera przepalaj¹cego ich krêgos³up ni¿ w starciu z przeciwnikiem twarz¹ w twarz. Fett wiedzia³ o tym lepiej ni¿ ktokolwiek inny – sam wypraktykowa³ ten sposób. – Przepraszam... – da³ siê s³yszeæ od drzwi ostro¿ny g³os. To dlatego sta³ ty³em. ¯eby tym, którzy przyjd¹ do tej wilgotnej nory, aby z nim porozmawiaæ, daæ wra¿enie psychologicznej przewagi. Niektórzy z cz³onków Gildii £owców Nagród byli cokolwiek upoœledzeni, jeœli chodzi o odwagê. Trudno mu by³o wyobraziæ sobie, dlaczego w takim razie uwierzyli, ¿e nadaj¹ siê do tego rzemios³a. Gdyby wchodz¹c do pokoju zobaczyli wprost przed sob¹ czarny, w¹ski wizjer jego he³mu, pewnie czmychnêliby z powrotem, zanim zdo³a³by otworzyæ usta. – Tak? – Boba Fett odwróci³ siê powoli i na tyle niegroŸnie, jak tylko by³o to mo¿liwe u kogoœ o jego reputacji. – O co chodzi? – Tak sobie myœla³em... – w drzwiach sta³ ma³y ³owca nagród z du¿ymi owadzimi oczami i wtykami oddechowymi. – ... czy móg³bym zamieniæ z panem s³ówko... Jak on siê nazywa³? W oczach Boby Fetta nie ró¿nili siê niczym od siebie. Zuckuss, przypomnia³ sobie. Partner Bosska, przynajmniej ostatnio, kiedy sprz¹tn¹³ im sprzed nosa tego ksiêgowego, Nila Posonduma. – Oczywiœcie, jeœli pan jest zajêty... – Zuckuss z³¹czy³ d³onie nerwowym gestem. – Mogê przyjœæ kiedy indziej... – Ale¿ proszê, nie mam nic do roboty. – Boba Fett widzia³ te¿ tego ³owcê na bankiecie, blisko Bosska. A zatem najwyraŸniej nadal coœ ich ³¹czy³o. – W wa¿nych sprawach – doda³ – nie ma sensu odwlekaæ rozmowy. 130

Rozmowa nie trwa³a d³ugo. Zuckuss wymkn¹³ siê z kwatery Fetta najwy¿ej kilka minut póŸniej i znik³ w g³êbi korytarza, zanim ktokolwiek z Gildii zdo³a³ go zauwa¿yæ. P³otka, pomyœla³ Boba Fett. ¯adna z grubych ryb trzês¹cych Gildi¹, o których opowiada³ mu Kud’ar Mub’at. Ale nie pozbawiony znaczenia. Prosta linia do ucha Bosska, który, jako niecierpliwy dziedzic szykuj¹cy siê do przejêcia w³adzy w Gildii, móg³by zaprotestowaæ przeciwko rozdarciu jej na strzêpy. Rozmowa potoczy³a siê dok³adnie tak, jak siê Boba Fett spodziewa³, i tak samo jak przewidzia³ Kud’ar Mub’at. Zuckuss by³ taki sam, jak tylu innych na ni¿szych szczeblach Gildii £owców Nagród – idealna mieszanka chciwoœci i naiwnoœci. Ma doœæ rozumu, by zabijaæ, pomyœla³ Fett, kiedy Zuckuss wyszed³. Niedu¿y ³owca nagród rozejrza³ siê nerwowo po korytarzu, ¿eby siê upewniæ, ¿e nikt nie zobaczy, jak wymyka siê w g³¹b oœwietlonego pochodniami tunelu. Ale nie doœæ, by samemu ujœæ z ¿yciem, dokoñczy³ myœl Fett. Mo¿e Zuckuss zdo³a, przy sprzyjaj¹cym g³upcom szczêœciu, prze¿yæ roz³am w Gildii, ale pewnego dnia przyjdzie na niego pora. Na tym w³aœnie, jak s¹dzi³, polega³a ró¿nica miedzy nim a nieszczêsnym Zuckussem, miêdzy nim a Bosskiem czy jego starzej¹cym siê ojcem i reszt¹ cz³onków Gildii. Boba Fett usiad³ na chwilê na kamiennej ³awie; pancerz i uzbrojenie, które mia³ na sobie, a które sta³o siê czêœci¹ jego samego w stopniu nie mniejszym ni¿ w³asny krêgos³up, nie pozwala³y mu oprzeæ siê plecami o œcianê. Nigdy nie traci³ czasu na autorefleksjê, tak jak nie traci³by go zabójczy pocisk wystrzelony z wyrzutni przypiêtej do jego pleców, nios¹c zag³adê namierzonemu celowi. Wiedzia³ jednak, ¿e powodem, dla którego on sam by³ ¿ywy, podczas gdy inni ponieœli œmier栖 lub wkrótce ponios¹ – by³o to, ¿e pozna³ najg³êbsz¹, podstawow¹ tajemnicê dobrego ³owcy nagród... Niezale¿nie od tego, jak dobrze sobie radzi³ w ³apaniu i, jeœli zachodzi³a taka potrzeba, zabijaniu innych istot rozumnych, jeszcze lepszy by³ w unikaniu œmierci z r¹k tych, którzy próbowali go zabiæ. Ca³a reszta by³a kwesti¹ przewagi uzbrojenia. Boba Fett wsta³ z kamiennej ³awy. Jeœli zostanie tu d³u¿ej, pojawi¹ siê nastêpni chêtni do rozmowy. Nastêpni, którym siê wydaje, ¿e potrafi¹ ujœæ z ¿yciem tak jak on, a nie wiedz¹, ¿e ju¿ tkwi¹ w sid³ach pajêczyny rozsnutej przez Kud’ara Mub’ata. Nikt jej jeszcze nie dostrzega³ ani nie móg³ wyczuæ, jak naprê¿aj¹ siê 131

nici. Oprócz Bosska i Zuckussa móg³ jeszcze wpaœæ jeden z g³ównych doradców Cradosska w Radzie Gildii, albo jego twi’lekiañski kamerdyner, który chêtnie uci¹³by sobie z nim pogawêdkê d³u¿sz¹ ni¿ tamta, gdy wprowadza³ go do tej wilgotnej nory. Ka¿dy z nich chcia³ mu zaproponowaæ jakiœ uk³ad, ka¿dy by³ gotów pomóc mu rozerwaæ Gildiê na strzêpy, a przy okazji wyrwaæ dla siebie jak najwiêkszy kawa³ z tego, co z niej pozostanie. W tej chwili nie mia³ jednak ochoty na ¿adne rozmowy. Czyny znaczy³y wiêcej ni¿ s³owa; to by³a jedna z tych prawd, w które Boba Fett wierzy³. Mê¿czyznê, którego zabij¹ s³owa, uratowaæ mog¹ czyny. Poœwiêcanie czasu na gadanie z innymi istotami rozumnymi równa³o siê grzêŸniêciu w œmierteln¹ pu³apkê. Teraz Fett chcia³ znaleŸæ siê z powrotem na pok³adzie „Niewolnika I”, jego azylu przycumowanego do g³ównego kompleksu Gildii, w³¹czyæ kolejne elementy systemu bezpieczeñstwa, gotowego usma¿yæ ka¿dego, kto spróbuje je naruszyæ, i tam udaæ siê na spoczynek. Mo¿e nie bêdzie to „sen sprawiedliwego” – Fett nie mia³ w tej kwestii ¿adnych z³udzeñ, ale i niczego nie ¿a³owa³ – ale przynajmniej zas³u¿ony sen po ca³ym dniu ciê¿kiej pracy. W jego fachu oznacza³o to pomaganie innym w sprowadzeniu na siebie zguby. Obecnoœæ istot rozumnych, naznaczonych piêtnem œmierci, choæ nieœwiadomych tego, k³ad³a siê ch³odem na sercu Boby Fetta, czy na tym, co z niego pozosta³o po tylu latach sprowadzania na innych œmierci. By³a jak proroctwo jego w³asnej œmierci, choæ mia³ pewnoœæ, ¿e by³a jeszcze od niego daleko, tak w czasie, jak i w przestrzeni. Powrót do wnêtrza statku przyniesie mu ulgê, tak jak powrót do pustki rozci¹gaj¹cej siê pomiêdzy gwiazdami. Bêdzie sam, odciêty od innych, czy to ¿ywych, czy martwych... Tego w³aœnie potrzebowa³. Zamkn¹³ za sob¹ drewniane drzwi i ruszy³ korytarzem w pe³gaj¹cym œwietle pochodni. Wszêdzie, byle nie tutaj, pomyœla³ Boba Fett. Tunel ci¹gn¹³ siê przed nim, a nad nim grube warstwy ska³y ci¹¿y³y jak grób, na który jeszcze nie zas³u¿y³.

132

ROZDZIA£



DZIŒ – Mówi³eœ coœ. – Dengar poda³ postaci le¿¹cej na palecie metalowy kubek z wod¹. – Przez sen. „Sen” to nie by³o odpowiednie s³owo, wiedzia³ to. „Agonia” pasowa³aby lepiej. Tyle ¿e Boba Fett jednak nie umar³. Mimo wszystko. – Doprawdy? – Nawet bez he³mu Boba Fett mia³ spojrzenie równie zimne i nieprzejednane jak to, które wyziera³o zza w¹skiego wizjera. Le¿enie na zaimprowizowanym ³ó¿ku w najmniejszej komorze kryjówki nie umniejsza³o jego œmiercionoœnego potencja³u, jakby poparzona kwasem skóra by³a tylko tymczasowym kostiumem, mniej realnym ni¿ znoszona zbroja le¿¹ca w k¹cie. – I co mówi³em? – Nic wa¿nego – odpar³ Dengar. Nie by³ taki g³upi, ¿eby ukrywaæ prawdê, gdyby mamrotanie nieprzytomnego, nafaszerowanego lekami Fetta z³o¿y³o siê w sensown¹ ca³oœæ. Ten facet to chodz¹ca tajemnica, pomyœla³ Dengar. Gdyby przejrza³ któryœ z tych sekretów, by³oby to tak, jakby go okrad³, a konsekwencje takiego czynu nie by³yby przyjemne. Dengar doskonale zdawa³ sobie z tego sprawê. – Coœ o tym, ¿e nie lubisz wokó³ siebie innych istot rozumnych. Takie tam rzeczy. – Mhm. – Boba Fett uniós³ g³owê i z trudem poci¹gn¹³ ³yk podanej wody. Jego uœmiech wygl¹da³ jak rana wyciêta w ¿ywym miêsie twarzy. – Nadal za nimi nie przepadam. – Proszê nie niepokoiæ pacjenta – wy¿szy z robotów medycznych zwróci³ uwagê Dengarowi. Razem ze swoim ni¿szym partnerem by³ zajêty zmian¹ banda¿y owiniêtych wokó³ torsu Boby Fetta. 133

Zakrwawione opatrunki i plastry sterylnego ¿elu trudno by³o oderwaæ od poparzonego cia³a. Rany takie jak Fetta goi³y siê d³ugo; soki ¿o³¹dkowe Sarlacka trawi³y cia³o do koœci jeszcze d³ugo po œmierci potwora. – Gdybym mia³ takie uprawnienia – ci¹gn¹³ SHΣ1B – nakaza³bym panu natychmiast opuœciæ ten teren. – Ale nie masz. – Dengar opar³ plecy o krusz¹c¹ siê skaln¹ œcianê komory. Powietrze w kryjówce by³o gor¹ce i suche jak wnêtrze staro¿ytnego kopca pogrzebowego, które stercza³y z powierzchni najdalszych obrze¿y Morza Wydm, gdzie podwójne s³oñca Tatooine momentalnie mumifikowa³y zw³oki. – Zreszt¹ – doda³ Dengar – jeœli do tej pory go nie zabiliœcie, nic nie zdo³a tego zrobiæ. – Sarkazm – odezwa³ siê ma³y 1e-XE, przygotowuj¹c kolejna mieszankê œrodków przeciwbólowych i antyseptyków. – Niedocenienie. – Jest tu ktoœ jeszcze, prawda? – Boba Fett odsun¹³ usta od metalowego kubka, który przytrzymywa³ Dengar. Wysi³ek, jaki sprawi³o mu wymówienie tych s³ów, przyspieszy³ oddech, a wskaŸniki i odczyty na ekranach otaczaj¹cej go aparatury rozjarzy³y siê czerwieni¹. – Kobieta. Dengar nie odpowiedzia³. Umieœci³ nape³niony do po³owy kubek na szczycie sztucznego p³uca, przy którym krz¹ta³y siê oba roboty. Mia³ co innego na g³owie, inne rzeczy do roboty ni¿ pogawêdki ze z³owrogim mê¿czyzn¹ le¿¹cym na palecie, który balansowa³ na krawêdzi œmierci jeszcze kilka dni temu. Jeden z generatorów dostarczaj¹cych energiê do kryjówki wysiad³; strzela³ bia³ymi iskrami i wypuszcza³ gêste k³êby bia³ego dymu. Trzeba by³o wy³¹czyæ niemal wszystkie klimatyzatory, przez co powietrze wewn¹trz kryjówki zamieni³o siê w gor¹cy, gêsty opar. Dengar powinien by³ zaj¹æ siê generatorem i doprowadziæ go do stanu u¿ywalnoœci, zamiast warowaæ przy ³ó¿ku Boby Fetta. Ale zimne spojrzenie ³owcy nagród trzyma³o go na miejscu równie skutecznie jak zakrzywiony hak pa³ki gafi. – Nie ma potrzeby, ¿ebyœ k³ama³ – powiedzia³ Boba Fett. Jego s³owa by³y równie zimne i beznamiêtne jak wzrok. – Widzia³em j¹. Wesz³a tutaj. Chyba wczoraj. Nadal trudno mi okreœliæ takie rzeczy. By³o ciemno, a ona musia³a myœleæ, ¿e œpiê. Albo ¿e umar³em. – Proszê... – powiedzia³ SHΣ1-B, kontroluj¹c rurki biegn¹ce od cia³a Fetta do aparatury medycznej. – Znacz¹co utrudnia nam pan nasz¹ pracê. 134

Dengar zignorowa³ roboty. Mia³ w³aœnie powiedzieæ Fettowi, kim by³a kobieta, kiedy spad³y bomby. Prawdziwe bomby. Py³ posypa³ siê z sufitu komory na soczewki optyczne SHΣ1-B, który uniós³ g³owê w stronê, sk¹d dobieg³ nag³y huk. Niekiedy na powierzchniê Morza Wydm spada³y huragany, smagaj¹c potokami piasku strome w¹wozy i znikaj¹c równie szybko, jak siê pojawi³y pod bliŸniaczymi s³oñcami. Dengar zawsze uwa¿a³, ¿e kryjówka, któr¹ sobie wykopa³, znajdowa³a siê zbyt g³êboko pod powierzchni¹ planety, by odnieœæ szkody w wyniku samych tylko kaprysów rozszala³ej pogody. Trzeba czegoœ wiêcej, uzna³, ¿eby nas tu dostaæ. Ta myœl nie przebrzmia³a jeszcze w jego g³owie, gdy od³amek skalny, przy wtórze jeszcze g³oœniejszego grzmotu, trafi³ go prosto w twarz. Spojrza³ w górê, podobnie jak oba roboty medyczne. W przeb³ysku wspomnienia zobaczy³ œwiat³o ostrzejsze ni¿ nó¿ i jaœniejsze ni¿ po³¹czony blask bliŸniaczych s³oñc Tatooine. W nastêpnej chwili plu³ ¿wirem i krwi¹, a ktoœ, kogo nie widzia³, ci¹gn¹³ go za ramiê. – ChodŸ! – G³os nale¿a³ do Neelah; zacisnê³a mocno rêce na jego przedramieniu i poci¹gnê³a. Kamienie i piach osypywa³y siê z jego piersi, gdy próbowa³ siê wygrzebaæ, najpierw s³abo, a potem z si³¹ nag³ej determinacji, która w po³¹czeniu z wysi³kami dziewczyny pozwoli³a mu wydostaæ siê spod rumowiska. – On tu nadal jest! Oczywiœcie mia³a na myœli Bobê Fetta. Œwiat³a awaryjne zamruga³y, gdy ocala³y generator obudzi³ siê do ¿ycia. Dengar nadal s³ysza³ huki na powierzchni, ale oddala³y siê coraz bardziej. Huki powróc¹, by³ tego pewien; zna³ siê dostatecznie dobrze na technikach zmasowanego ataku bombowego, ¿eby wiedzieæ, co dzia³o siê na górze. Po pierwszej fali przyjdzie nastêpna, krzy¿uj¹ca siê z tamt¹ pod odpowiednim k¹tem. Nie pozostanie kamieñ na kamieniu, ¿aden w¹wóz, ¿aden zerodowany s³up; wszystko roztrzaskane w py³. A jeœli chodzi o ¿ycie, jakie mog³o kryæ siê pod powierzchni¹... Neelah ju¿ przekopywa³a siê przez zwa³owisko zagradzaj¹ce wyjœcie z komory. Py³ zacz¹³ osiadaæ, dziêki czemu Dengar zdo³a³ siê zorientowaæ, ¿e si³a eksplozji rzuci³a go z powrotem do g³ównej komory. Gdyby znalaz³ siê trochê g³êbiej, tam gdzie roboty medyczne zajmowa³y siê opatrywaniem pacjenta, spadaj¹ce od³amki skalne spad³yby prosto na niego i roztrzaska³y mu czaszkê. – Pomieszanie. – Zakrwawione place Neelah odgrzeba³y w³aœnie mniejszego robota. Z podziurawionym korpusem i wgniecionym 135

ekranem z mrugaj¹cymi odczytami, 1e-XE wyczo³ga³ siê spod rumowiska i z trudem stan¹³ prosto. – Ha³as. Niedobroæ. – Na co czekasz? – Neelah odwróci³a siê i spojrza³a na niego oczami b³yszcz¹cymi w pokrytej py³em i potem twarzy. – Pomó¿ mi! – Oszala³aœ? – Dengar wyci¹gn¹³ rêkê i szarpn¹³ dziewczynê, stawiaj¹c j¹ na nogi. – Nie ma na to czasu! Ktokolwiek spuœci³ te bomby, za minutê bêdzie tu z powrotem! Musimy siê st¹d wydostaæ! – Nie idê bez niego! – Neelah wyrwa³a ramiê z uœcisku Dengara. – Ratuj siê sam, jeœli chcesz. – Odwróci³a siê i zaczê³a siê si³owaæ z g³azem niemal tak du¿ym jak ona sama. Pod kryjówk¹, g³êboko w macierzystej skale planety, bieg³y tunele, krête i g³adkie. Dengar zbada³ je na odleg³oœæ wystarczaj¹c¹, by stwierdziæ, ¿e ³¹czy³y siê z Wielk¹ Jam¹ Carcoona; skoro zaœ Sarlacc by³ ju¿ martwy, mogli siê tam bezpiecznie skryæ przed bombardowaniem. Tylko wtedy jednak, kiedy dotr¹ tam na czas, zanim kolejna niszczycielska fala spowoduje zawalenie siê tego, co zosta³o z jego kryjówki. Waha³ siê tylko przez chwilê, zanim przeklinaj¹c w³asn¹ g³upotê po³o¿y³ rêce na g³azie, tu¿ nad d³oñmi Neelah. Powierzchnia kamienia by³a œliska od jej krwi. Dengar wbi³ palce w g³az i szarpn¹³, napieraj¹c ca³¹ swoj¹ mas¹, by pokonaæ opór ska³y. Gdzieœ w oddali, ponad nimi, s³ysza³, ¿e bombardowanie ustaje jak burza, która traci na sile. To tylko na chwilê, pomyœla³. Wróc¹ tu, i to szybko. Napar³ ramieniem na g³az. Zakrzywi³ palce, by zacieœniæ chwyt. Uderzy³o go miêdzy jednym haustem powietrza a drugim, ¿e nie wie nawet, kim jest ten, kto postanowi³ zamieniæ Morze Wydm ponad nimi w spalony py³. Mo¿e si³y Imperium albo Sojuszu Rebeliantów, albo Huttowie, albo Czarne S³oñce – na tym etapie nie by³o to nawet w po³owie tak istotne jak po prostu prze¿ycie morderczego deszczu. Jedno, co wiedzia³ na pewno, w g³êbi swojej istoty, to ¿e mia³o to coœ wspólnego z Bob¹ Fettem. Zwi¹zanie siê z tym goœciem by³o pewn¹ przepustk¹ do katastrofy. Wielki g³az poruszy³ siê gwa³townie i pos³a³ Neelah na zasypan¹ gruzem pod³ogê g³ównej komory. Dengar zdo³a³ utrzymaæ równowagê, zmieniaj¹c chwyt i uginaj¹c nogi, by g³az nie przestawa³ siê toczyæ. Neelah podnios³a siê, by zejœæ z drogi g³azu i potrzaskanych drzwi komory, które runê³y na ziemiê tu¿ za ni¹. – Marnujecie czas – oznajmi³ SHΣ1-B z ods³oniêtej nagle jamy za rumowiskiem i osiadaj¹cym py³em. Robot medyczny zagrzeba³ 136

siê w niej, od³¹czaj¹c rurki i przewody przymocowane do cia³a Boby Fetta. – Procedury medyczne nakazuj¹ niezw³ocznie zabraæ pacjenta z tego niebezpiecznego miejsca. Le¿¹cy na palecie Boba Fett straci³ przytomnoœæ, czy to powalony si³¹ bombardowania, czy te¿ od œrodków nasennych podanych mu przez robota medycznego. Dengar i Neelah minêli rumowisko; ka¿de z nich chwyci³o za jeden koniec palety, unosz¹c Fetta na tyle wysoko, by mo¿na go by³o wynieœæ do g³ównej komory. – Zaczekaj chwilê. – Neelah wydosta³a siê na woln¹ przestrzeñ, po³o¿y³a swój koniec palety i ruszy³a z powrotem do wnêtrza bocznej komory. Siatka pêkniêæ pokry³a sufit, sypi¹c deszczem py³u i luŸnych kamieni, gdy ostre uderzenia nad nimi zaczê³y przybli¿aæ siê z powrotem. Chwilê póŸniej wy³oni³a siê stamt¹d z wytrawionym i powgniatanym he³mem Boby Fetta i reszt¹ jego rynsztunku bojowego; z³o¿y³a je w nogach nieprzytomnego ³owcy nagród, po czym chwyci³a za swój koniec palety. – Dobra, idziemy. Oboje padli na ziemiê wyczerpani, gdy dotarli do bezpiecznych tuneli wydr¹¿onych przez Sarlacka. Roboty medyczne zajê³y siê swoim pacjentem, podczas gdy Dengar i Neelah odpoczywali, oparci plecami o g³adkie, stopione œciany ob³ego tunelu. Odg³osy bombardowania wydawa³y siê tak odleg³e, jakby dochodzi³y z innej, bardziej pechowej planety. – Co tak cuchnie? – Neelah zmarszczy³a nos, kieruj¹c wzrok w dó³ mrocznego, smrodliwego korytarza. Dengar uniós³ latarniê, któr¹ zdo³a³ pospiesznie wygrzebaæ z zapasów swojej kryjówki. Jej w¹t³e œwiat³o rozprasza³o ciemnoœæ tylko na parê metrów, zanim znik³o, poch³oniête przez mrok. – Pewnie Sarlacc – powiedzia³. – Czy raczej to, co z niego zosta³o. – Z Wielkiej Jamy Carcoona wystawa³a zaledwie g³owa i paszcza potwora; jego macki siêga³y daleko w g³¹b ska³y. Niektórzy twierdzili, ¿e a¿ po same granice Morza Wydm. – Kiedy nasz przyjaciel wysadzi³ w powietrze bebechy Sarlacka – Dengar wskaza³ palcem na spoczywaj¹cego na platformie Fetta – pod powierzchni¹ pozosta³a du¿a czêœæ cia³a potwora, która teraz rozk³ada siê i gnije. Nie powinnaœ siê spodziewaæ, ¿e coœ takiego bêdzie pachnieæ. Woñ rozk³adu przybiera³a na sile, jakby wibracje wywo³ane bombardowaniem otworzy³y ropiej¹cy wrzód. Neelah zblad³a, szybko wsta³a i odesz³a za za³om korytarza. Dengar s³ysza³, jak krztusi siê i wymiotuje. 137

Nie przywyk³a do takich rzeczy, pomyœla³. W ka¿dym razie jakaœ jej czêœæ; coœ, co kry³o siê w mroku jej zapomnianych wspomnieñ. To go zaintrygowa³o. Zwyk³a tancerka, ³adna s³u¿¹ca na dworze Jabby powinna by³a szybko przyzwyczaiæ siê do zapachu œmierci. Ta woñ przenika³a œciany jego pa³acu, s¹cz¹c siê z jaskini rankora pod sal¹ tronow¹. Huttowie na ogó³ lubili ten zapach. Jedn¹ z obrzydliwszych cech tej rasy by³a potrzeba otaczania siê woni¹ œmierci, która mia³a im przypominaæ, ¿e oni sami nadal ¿yli, podczas gdy cia³a ich wrogów albo obiekty ich œmiercionoœnych rozrywek gni³y i rozk³ada³y siê tu¿ pod ich nosem. Miêdzy innymi to w³aœnie sprawia³o, ¿e dla Dengara praca u nie¿yj¹cego Jabby czy innego z cz³onków jego klanu by³a ostatecznoœci¹. Zw³aszcza po tym, jak spotka³ Manaroo i zakocha³ siê w niej. Jak móg³ wracaæ do niej, najbli¿szej mu osoby, która by³a kwintesencj¹ niespotykanej czystoœci i wdziêku, otoczony miazmatami œmierci? To by³o niemo¿liwe. Neelah te¿ widaæ nie mog³a tego znieœæ. Mia³a usposobienie kobiety szlachetnie urodzonej, wrodzony dar dowodzenia i wymuszania pos³uszeñstwa. Dengar zauwa¿y³ to ju¿ wtedy, gdy przeciwstawi³a mu siê podczas ich pierwszego spotkania. Ka¿da inna osoba, poddana rygorom odra¿aj¹cego dworu Jabby, a potem wystawiona na bezlitosny ¿ar Morza Wydm, ust¹pi³aby wobec ewidentnej przewagi si³y i uzbrojenia Dengara. Jednak jakaœ iskra odwagi w dziewczynie w tych warunkach rozb³ys³a jeszcze jaœniej, doœæ gor¹ca, by poparzyæ jego wyci¹gniêt¹ rêkê, gdyby powa¿y³ siê j¹ tkn¹æ. Ta arystokratyczna duma widoczna by³a te¿ w twarzy dziewczyny, nawet spalonej i wyostrzonej przez blask podwójnego s³oñca i pal¹ce wiatry smagaj¹ce Morze Wydm. Bêdzie z ni¹ k³opot, uœwiadomi³ sobie Dengar. Mia³ doœæ na g³owie, zanim siê pojawi³a, ale jej obecnoœæ stanowi³a w tym równaniu czynnik, który powiêksza³ mo¿liwoœæ komplikacji. Neelah wróci³a z twarz¹ jeszcze bledsz¹ w œwietle latarni. – Przepraszam – powiedzia³a. – Nie ma za co. – Dengar wzruszy³ ramionami. – Pierwszy przyznam, ¿e nie jest to najprzyjemniejsze s¹siedztwo. – Podniós³ siê na nogi. – Lepiej zobaczmy, w jakim jesteœmy stanie. Roboty medyczne zajê³y miejsce po obu stronach platformy Boby Fetta. – Jak siê czuje pacjent? 138

SHΣ1-B spojrza³ na Dengara. – Tak, jak siê mo¿na tego spodziewa栖 odpowiedzia³ zirytowanym g³osem – bior¹c pod uwagê, na co zosta³ nara¿ony. – S³uchaj no! – Dengar wycelowa³ palec we w³asn¹ pierœ. – Czy to ja zarz¹dzi³em to bombardowanie? Nie wiñ mnie za wszystko z³e, co nas spotyka. – To nieg³upie pytanie. – Staj¹c obok niego, Neelah spojrza³a na nieprzytomnego ³owcê. – Kto je zarz¹dzi³? – A kto to mo¿e wiedzieæ? – Dengar postawi³ lampê na wystêpie skalnym. – Ten facet ma potê¿nych wrogów. To by³ pewnie jeden z nich. – W takim razie to oznacza, ¿e ktoœ wie, ¿e on ¿yje. Ktoœ oprócz nas. Uœwiadomienie sobie tego faktu Dengar odczu³ jak pr¹d, który przebieg³ przez jego mózg jak przez dwa koñce zerwanych przewodów. Ma racjê, pomyœla³. Ktoœ musia³ siê dowiedzieæ i przekazaæ dalej temu, kto uzna³ za bardzo wa¿n¹ informacjê, ¿e Boba Fett nie umar³; ¿e oddech, choæ p³ytki, nadal unosi³ jego pierœ. Temu komuœ siê to nie spodoba³o. Komuœ, kto by³ w stanie wys³aæ na Tatooine ³adunki wybuchowe zdolne zlikwidowaæ ca³¹ armiê, tylko po to, ¿eby upewniæ siê, ¿e Boba Fett ju¿ nigdy wiêcej nie zdo³a nabraæ powietrza w p³uca. – Ktoœ nas œledzi³ – stwierdzi³ Dengar. Wyeliminowa³ siebie samego jako Ÿród³o przecieku, a Manaroo przysiêg³a mu trzymaæ sprawê w tajemnicy. Neelah nie by³a zbyt prawdopodobn¹ podejrzan¹; nie mia³a dok¹d pójœæ ani komu tego powiedzieæ, kiedy wydosta³a siê na Morze Wydm. A od czasu, kiedy Dengar j¹ spotka³, nie opuszcza³a jego kryjówki. Mo¿e ktoœ z pa³acu Jabby, zastanawia³ siê. Znalaz³oby siê tam wielu ³ajdaków, nawet po œmierci Jabby, którzy potrafiliby niezauwa¿eni obserwowaæ, kto przychodzi z pustyni i na ni¹ wraca. Straciwszy lukratywn¹ posadê u Jabby, ka¿dy z nich by³by sk³onny sprzedaæ cenn¹ wiadomoœæ temu, kto zap³aci³by za ni¹ najwiêcej. Na przyk³ad agentom imperialnym albo komukolwiek, kto chowa³ g³êbok¹ urazê do Boby Fetta. – Tak w³aœnie musia³o siê staæ. – Dengar pokiwa³ g³ow¹. – Ktoœ musia³ zauwa¿yæ, jak zabieram Fetta do mojej kryjówki. – Nie b¹dŸ g³upi. – Neelah potrz¹snê³a g³ow¹. – Gdyby ten ktoœ dok³adnie wiedzia³, gdzie znajduje siê Fett, nie bombardowa³by wszystkiego, co znajduje siê w zasiêgu wzroku od Wielkiej Jamy Carcoona. Jeden pocisk, wycelowany prosto w tunel wejœciowy, 139

za³atwi³by sprawê. Prosto i czysto. – Wskaza³a na milcz¹c¹ postaæ na platformie. – Gdyby tylko tego by³o potrzeba, ¿eby go zabiæ, wybraliby ³atwiejszy sposób. Na dodatek cichy. Mia³a racjê, musia³ przyznaæ Dengar. Boba Fett nie by³ jedynym, który mia³ swoje tajemnice; jego klienci i wrogowie byli w tym do niego podobni. Precyzyjne jak skalpel chirurga uderzenie wyeliminowa³oby Fetta bez ryzyka, jakie musia³o siê wi¹zaæ ze zmasowanym bombardowaniem. Kiedy Dengar ostatnio kontaktowa³ siê ze swoim informatorem w Mos Eisley, nie s³ysza³, ¿eby za g³owê Fetta wyznaczono nagrodê. A zatem jeœli ktokolwiek próbowa³ go sprz¹tn¹æ, stara³ siê trzymaæ to w tajemnicy. – Chyba ¿e... – powiedzia³ Dengar – ... jest jakiœ inny powód tego ataku. Neelah wywróci³a oczami. – Naprawdê myœlisz, ¿e jest jakiœ inny powód? OdpowiedŸ by³a oczywista. W tunelu zaleg³a cisza; Dengar spojrza³ w górê, nas³uchuj¹c i czekaj¹c. – Chyba skoñczyli. – Mo¿emy wracaæ? – ¯artujesz? – Dengar potrz¹sn¹³ g³ow¹, podniós³ latarniê i skierowa³ jej œwiat³o w tê stronê tunelu, z której nadeszli. Œwiat³o wy³owi³o bez³adne rumowisko, tarasuj¹ce przejœcie. – Jesteœmy odciêci. Nawet jeœli cokolwiek pozosta³o z mojej kryjówki, co jest bardzo w¹tpliwe, bior¹c pod uwagê to, co siê dzia³o na górze, nie dostaniemy siê tam teraz. Musimy iœæ do przodu i sprawdziæ, czy jest jakaœ inna droga na powierzchniê. Dreszcz obrzydzenia wstrz¹sn¹³ ramionami Neelah. Smród by³ wyraŸnie silniejszy w nieoœwietlonym koñcu korytarza. – Czy mo¿na go przenosiæ? – Dengar wskaza³ na Bobê Fetta. – Z medycznego punktu widzenia – powiedzia³ SHΣ1-B – lepiej by³oby go nie ruszaæ. – Nie o to pyta³em. – Nie wiem, po co w ogóle zada³ pan sobie trud postawienia tego pytania. – W g³osie robota s³ychaæ by³o ura¿on¹ dumê. – Wyobra¿am sobie, ¿e i tak zrobi pan to, co pan zaplanowa³, niezale¿nie od tego, co ja albo 1e-XE panu powiemy. – Idziemy! – Dengar skin¹³ na Neelah, by chwyci³a za swój koniec palety. – Te roboty nie maj¹ pojêcia, jaki twardziel z tego goœcia. Podnieœli paletê. Dengar wzi¹³ na siebie wiêksz¹ czêœæ ciê¿aru nieprzytomnego ³owcy. Kiedy potkn¹³ siê na luŸnym ¿wirku, 140

przekona³ siê, jak silna naprawdê by³a Neelah; przytrzyma³a paletê, nie pozwalaj¹c, by przechyli³a siê na bok. Dengar poleci³ wiêkszemu z robotów, by obwi¹za³ jeden z pasów do przenoszenia palety wokó³ swojej szyi. W chybotliwym œwietle latarni ruszyli w dó³, w mrok i skrêcaj¹cy ¿o³¹dek smród. – Sk¹d wiesz... – trzymaj¹ca drugi koniec palety Neelah z trudem ³apa³a oddech. – Sk¹d wiesz, ¿e zdo³amy têdy wyjœæ? – Nie wiem – odpowiedzia³ po prostu Dengar. – Ale wyczuwam powiew powietrza, który stamt¹d dochodzi. Nie czujesz go na twarzy? – Spojrza³ na ni¹ przez ramiê. Przyzwyczai³a siê ju¿ do smrodu rozk³adaj¹cego siê truch³a Sarlacka, pogrzebanego w resztkach jego gniazda pod Wielk¹ Jam¹ Carcoona. Neelah wziê³a g³êboki oddech, rozszerzy³a nozdrza i lekko zakas³a³a. – Nawet przy tym smrodzie – ci¹gn¹³ Dengar – mogê powiedzieæ, ¿e powiew dochodzi sk¹dœ spoza tych tuneli. Jeœli pójdziemy za nim do Ÿród³a, mo¿e znajdziemy miejsce, gdzie uda nam siê wyczo³gaæ czy przekopaæ na powierzchniê. Albo i nie... – wzruszy³ ramionami. – Atak bombowy móg³ spowodowaæ zawalenie tuneli tak¹ iloœci¹ gruzu i od³amków, ¿e siê nie wydostaniemy. A wtedy niewiele da siê zrobiæ. – Nie wygl¹dasz na specjalnie zaniepokojonego t¹ perspektyw¹. – A jaki mam wybór? Sam siê pcha³em do tej roboty. – Jeden k¹cik ust Dengara uniós³ siê w posêpnym uœmiechu. – PóŸniej, jak ju¿ faktycznie bêdê umiera³, mo¿e pozwolê sobie na wiêcej emocji. Do tego czasu lepiej oszczêdzaæ si³y, bo nie wiemy, przez co przyjdzie nam siê przekopaæ. – Uniós³ wy¿ej swój koniec palety. – ChodŸmy. Lepiej zobaczmy, co nas czeka. Roboty medyczne sz³y za nimi. – To wbrew wszelkim zasadom medycyny. – SHΣ1-B odwa¿y³ siê znów wyg³osiæ swoje obawy. – Nie bierzemy odpowiedzialnoœci za to, co stanie siê z naszym pacjentem. – Rozgrzeszenie. – Mniejszy robot z trudem posuwa³ siê po nierównym terenie. – Brak winy. – Tak, jasne. Mniejsza o to. – Dengar nawet nie spojrza³ na narzekaj¹ce roboty. – Nikt nie bêdzie mia³ do was pretensji. – Œwiat³o latarni ginê³o w mroku korytarza. – Tylko skoñczcie ju¿ gadaæ. – Myœlisz, ¿e nic mu nie bêdzie? – W g³osie Neelah wyraŸnie s³ysza³ niepokój. – Trochê mu siê dosta³o. Mo¿e powinniœmy pozwoliæ robotom, ¿eby rzuci³y na niego okiem. 141

– Œwietny pomys³. – Dengar szed³ dalej, œciskaj¹c brzeg palety za plecami. – To da tym na górze mnóstwo czasu, ¿eby do³o¿yæ nam jeszcze raz. – Och! – Neelah wygl¹da³a na pokonan¹. – Chyba masz racjê. – W tym przypadku tak. Wszyscy poczujemy siê lepiej, jak ju¿ st¹d wyjdziemy. – Myœla³ o tym, kiedy znowu zobaczy Manaroo. Jeœli w ogóle jeszcze j¹ zobaczy. Zaczyna³ ¿a³owaæ wielu ze swoich niedawnych decyzji, planów i pomys³ów. Ten mo¿e siê okazaæ ostatnim, pomyœla³, czuj¹c jak ciê¿ar palety i jej nieprzytomnego pasa¿era coraz silniej wbija siê w obola³e d³onie. Nawet wra¿enia zmys³owe – zwodniczy powiew œwie¿ego powietrza na spoconym policzku – mog³y siê okazaæ u³ud¹, przys³aniaj¹c¹ prost¹ prawdê, ¿e kroczy³ przez swój w³asny grób. Jego w¹tpliwoœci ust¹pi³y nieco, gdy poczu³, ¿e pod³oga tunelu zaczyna biec prosto; do tej pory korytarz, którym razem z Neelah niós³ Bobê Fetta, zaprowadzi³ ich w dó³ co najmniej na sto metrów. Wiedzia³, ¿e to nie wystarcza³o, ¿eby wyprowadziæ ich z obszaru nastêpnego bombardowania. Ale zna³ dobrze skaliste wzniesienia na powierzchni Morza Wydm w okolicach wejœcia do swojej kryjówki; istnia³o du¿e prawdopodobieñstwo, ¿e dotarli do miejsca, gdzie ska³a macierzysta nie zosta³a ca³kowicie rozbita w py³. Bombardowanie mog³o otworzyæ nowe przejœcia na powierzchniê, ku powietrzu wolnemu od smrodu rozk³adaj¹cego siê Sarlacka. Tutaj odór sta³ siê tak silny, ¿e Dengar móg³ go niemal posmakowaæ; przyprawiaj¹ca o torsje warstwa oblepiaj¹ca jêzyk... – Popatrz! – zawo³a³a z ty³u Neelah. Dengar spojrza³ w kierunku, który wskazywa³a uniesion¹ d³oni¹. Promieñ latarni omiót³ pochy³¹ stertê rozkruszonych g³azów. – Nic nie widzê. – Wy³¹cz latarniꠖ poleci³a mu Neelah. Kciukiem pstrykn¹³ wy³¹cznik. Œwiat³o by³o na tyle s³abe, ¿e jego oczy w ci¹gu zaledwie kilku sekund przyzwyczai³y siê do ciemnoœci. Nie by³a to zreszt¹ kompletna ciemnoœæ – promieñ œwiat³a dziennego, przebijaj¹c chmurê drobinek kurzu, rysowa³ postrzêpion¹, jasn¹ plamê o kilkanaœcie centymetrów od czubków jego butów. Dengar odchyli³ g³owê do ty³u i zauwa¿y³ szczelinê w skale nad g³ow¹. Nie by³a szersza ni¿ jego d³oñ. – To bêdzie wymagaæ trochê pracy. – Dengar rozwa¿a³ sytuacjê. Postawili na ziemi paletê z Bob¹ Fettem. W³¹czy³ latarniê i obejrza³ poszarpane œciany szczeliny. – Dam radê siê tam wspi¹æ, 142

bez problemu. Ty te¿; nie wygl¹da mi to na trudn¹ wspinaczkê. – Wskaza³ na Fetta. – Ale z nim bêdzie problem. – Masz chyba zwój liny? – ruchem g³owy Neelah wskaza³a na jedn¹ z kieszeni z ekwipunkiem Dengara. – Jeœli uda ci siê wspi¹æ na górê i poszerzyæ szczelinê, albo nawet wydostaæ siê na powierzchniê, przewi¹¿ê go lin¹ wokó³ piersi, pod ramionami, a ty wyci¹gniesz go na górê. Roboty medyczne nie odezwa³y siê ani s³owem przez ca³¹ drogê, cz³api¹c z ty³u za Dengarem i dziewczyn¹. Teraz jednak SHΣ1-B przemówi³. – Stan pacjenta – zaprotestowa³ g³oœno – absolutnie nie pozwala na manewry, jakie pani opisa³a. Mówi¹c po prostu, to go zabije. – Jasne, ale jeœli zostawimy go na dole, te¿ czeka go pewna œmieræ. – Nawet w najbardziej sprzyjaj¹cych okolicznoœciach Dengara zmêczy³oby wydziwianie robota. Wzi¹³ linê i przywi¹za³ jeden z jej koñców do paska, ¿eby mieæ wolne rêce w czasie wspinaczki. Resztê zwoju poda³ Neelah, a potem kiwn¹³ g³ow¹ w stronê Fetta. – Cofnij go trochê, ¿eby nie spad³o na niego to, co tam wykopiê. By³a jeszcze inna mo¿liwoœæ, o której nie wspomnia³. Mog³o siê zdarzyæ, ¿e próbuj¹c poszerzyæ szczelinê, doprowadzi do zawalenia ca³ego fragmentu sklepienia tunelu, grzebi¹c siebie i pozosta³ych pod kilkoma tonami ska³. Atak bombowy pozostawi³ ten obszar w stanie kruchej równowagi; usuniêcie choæby najmniejszego kamienia mog³o spowodowaæ zawa³ ca³ego otaczaj¹cego ich obszaru. Zostawi³ latarniê Neelah i poleci³ jej skierowaæ promieñ w stronê jasnej szczeliny, nad któr¹ zamierza³ pracowaæ. Kiedy zaczyna³ siê wspinaæ, szukaj¹c pod luŸnym ¿wirem oparcia dla palców, s³ysza³ jak dziewczyna odsuwa paletê w najdalszy k¹t pomieszczenia. Jeden z kamieni poruszy³ siê, kiedy napar³ na niego d³oni¹, oderwa³ siê od pod³o¿a i polecia³ w dó³; on sam poszed³by w jego œlady, obijaj¹c siê boleœnie o kamienn¹ œcianê, któr¹ ju¿ pokona³, gdyby nie uda³o mu siê uchwyciæ ramieniem wiêkszego wyrostka skalnego stercz¹cego z boku nad jego g³ow¹. Przez chwilê jego stopy znalaz³y siê bez oparcia, dyndaj¹c w powietrzu, podczas gdy kolejne obluzowane kamienie stacza³y siê spod butów. – Nic ci nie jest? – Dengar us³ysza³ glos Neelah z do³u. Latarnia wy³owi³a jego rêkê, kurczowo obejmuj¹c¹ wystêp skalny, i drug¹, która próbowa³a uchwyciæ siê go obok tamtej. 143

– A jak ci siê wydaje? – Niebezpieczeñstwo bardziej zirytowa³o, ni¿ wystraszy³o Dengara. Nie odwracaj¹c g³owy krzykn¹³ do dziewczyny: – Przesuñ œwiat³o trochê na bok! Promieñ przesun¹³ siê, a on zdo³a³ z³apaæ równowagê, przyciskaj¹c mocno pierœ do górnej krawêdzi wystêpu skalnego. Wyci¹gn¹³ w górê jedn¹ rêkê i uchwyci³ siê brzegów niewielkiej dziury, któr¹ dostrzeg³ z do³u. Jedno szarpniêcie i ska³a ust¹pi³a. Oderwa³ kamieñ, odwracaj¹c g³owê, by os³oniæ oczy od ¿wiru i py³u. Wiêcej œwiat³a przedosta³o siê w dó³ z powierzchni Morza Wydm, kiedy Dengar odchyli³ g³owê do ty³u, zauwa¿y³ nawet skrawek bezchmurnego nieba. Uda siê, pomyœla³ z ulg¹. Pot sp³ywa³ mu wzd³u¿ szyi i po piersi, kiedy woln¹ rêk¹ odrywa³ kolejne kamienie stercz¹ce ze œciany komina. Spad³y w ciemnoœæ, stukaj¹c o inne, które str¹ci³ poprzednio. Poczu³ wdziêcznoœæ, czuj¹c jak œwie¿e powietrze, nawet tak suche i gor¹ce jak rozpra¿ona pustynna atmosfera, oblewa mu twarz i wdziera siê do p³uc. Wszystko by³o lepsze ni¿ smród, który wype³nia³ tunele i jaskinie pod powierzchni¹... Promieñ latarni nagle zgas³. – Hej! – krzykn¹³ Dengar w dó³, do Neelah. – Poœwieæ mi tu z powrotem! – Odblask œwiat³a dziennego, wpadaj¹cy przez poszerzony otwór, nie wystarcza³, by rozró¿niæ szczegó³y otaczaj¹cej go szczeliny; nie móg³ dostrzec, który fragment ska³y powinien chwyciæ i oderwaæ w nastêpnej kolejnoœci. – Nadal potrzebujê... – Coœ tu jest! – okrzyk Neelah odbija³ siê echem od zakrzywionych œcian pokruszonej ska³y. W jej nastêpnych s³owach wyczu³ nag³y strach. – Coœ du¿ego!

144

ROZDZIA£

!

Dengar zdo³a³ siê obróciæ, ¿eby spojrzeæ w dó³. Z jego gard³a wyrwa³ siê gard³owy œmiech, kiedy rozpozna³ upstrzon¹ powierzchniê, zaokr¹glon¹ i siêgaj¹c¹ wy¿ej ni¿ najwy¿szy humanoid. – To Sarlacc – powiedzia³. – A w ka¿dym razie to, co z niego zosta³o. – Ze swojego niebezpiecznego stanowiska obserwowa³, jak Neelah wy³awia œwiat³em latarni olbrzymie, wê¿owe kszta³ty, których masa blokowa³a dalszy koniec jaskini. Nie by³o widaæ ani g³owy, ani ogona, a fragment widoczny w œwietle latarni trwa³ ca³kowicie nieruchomo. – To dlatego tak tu œmierdzi, pamiêtasz? Jego resztki s¹ pewnie rozwleczone po wszystkich tunelach. Marszcz¹c nos z obrzydzenia, Neelah podesz³a bli¿ej do olbrzymiego cielska. Od jego ³usek, po³yskuj¹cych plamami rozk³adaj¹cej siê tkanki i zasch³ej krwi, odbija³o siê doœæ œwiat³a, by mo¿na by³o zobaczyæ paletê z Bob¹ Fettem, z³o¿on¹ kilka metrów dalej. Oba roboty medyczne, po³yskuj¹c lampkami czujników wmontowanych w korpusy, wykazywa³y niewielkie zainteresowanie czynnoœciami badawczymi Neelah. Dengar powróci³ do pracy nad poszerzaniem drogi ich ucieczki. – Poœwieæ mi tu do góry... – On ¿yje! Krzyknê³a tak g³oœno, ¿e Dengar o ma³o nie puœci³ skalnego wystêpu. – Co takiego? – podci¹gn¹³ siê wy¿ej, zanim spojrza³ w dó³. – Wystarczy pow¹chaæ, ¿eby wiedzieæ, ¿e jest bardziej martwy ni¿... 10 – Mandaloriañska zbroja

145

– Poruszy³ siê! – z wœciek³oœci¹ i panik¹ w g³osie Neelah pokaza³a na fragment cielska Sarlacka. – Zobaczy³am to przed chwil¹. Jak go tr¹ci³am. – Nie ma siê czym martwi栖 powiedzia³ Dengar. Ramiê, obejmuj¹ce skalny wystêp, zaczyna³o mu drêtwieæ. – To pewnie z powodu rozk³adu tkanki. Musia³aœ trafiæ na podskórny b¹bel gazów. Pewnie zacznie œmierdzieæ jeszcze bardziej, i to ju¿ nied³ugo... Zamilk³, widz¹c nag³y spazm przebiegaj¹cy wzd³u¿ wypuk³ej œciany cielska Sarlacka. WyraŸnie dostrzeg³ ruch, przypominaj¹cy perystaltyczn¹ falê biegn¹c¹ wzd³u¿ ³usek i plam rozk³adaj¹cej siê tkanki. – Widzisz? – Neelah skierowa³a œwiat³o na po³yskuj¹ce cielsko. – To samo zrobi³ przed chwil¹! A mówi³eœ, ¿e jest martwy! Lepiej, ¿eby by³, pomyœla³ Dengar. Niepokój, zogniskowany w jego ¿o³¹dku, zacz¹³ podpe³zaæ w górê, œciskaj¹c za gard³o. Boba Fett zabi³ przecie¿ to drañstwo; wydosta³ siê z jego wnêtrznoœci wysadzaj¹c je w powietrze. Taki uraz musia³ zabiæ Sarlacka; nie by³o innej mo¿liwoœci. Absolutnie ¿adnej innej mo¿liwoœci. Ta myœl kr¹¿y³a w g³owie Dengara, podszyta panicznym strachem. Ten strach narodzi³ siê z mroków nieproszonych myœli. Nikt nie widzia³ nigdy Sarlacka w ca³oœci; potwór zagnieŸdzi³ siê w Wielkiej Jamie Carcoona na d³ugo przedtem, gdy na Tatooine pojawi³y siê jakiekolwiek istoty rozumne. JeŸdŸcy Tusken, którzy od niepamiêtnych stuleci przemierzali po³acie Morza Wydm na swoich kud³atych banthach, opowiadali sobie legendy, jak to Sarlacc narodzi³ siê sam z siebie w j¹drze tej planety, zanim jeszcze jej s³oñce pêk³o na dwoje. Narodzony i rozwijaj¹cy siê z powolnym uporem istoty wiecznej, bêdzie dr¹¿y³ tunele i rozprzestrzenia³ siê w nich, póki nie po¿re wszystkiego, co siê da, by w koñcu poch³on¹æ samego siebie w odwiecznym cyklu zniszczenia i powtórnych narodzin. Dengar wiedzia³, ¿e to wszystko bzdury. Grzebanie siê w tuskeñskich mitach nie mia³o sensu. Z drugiej strony jednak nikt do tej pory, ani na Tatooine, ani poza ni¹, nie zdo³a³ ustaliæ zasad fizjologii Sarlacka. Mo¿e ma wiêcej ni¿ jeden ¿o³¹dek, pomyœla³ Dengar. Albo potrafi siê regenerowaæ, jak roœlina. Przyjemna perspektywa, nie ma co; zw³aszcza dla kogoœ, kto zawêdrowa³ do legowiska potwora. Jak my... Jego obawy okaza³y siê s³uszne. Ob³y fragment cielska Sarlacka wystrzeli³ nagle w górê, jak w¹¿ prostuj¹cy swoje zwoje. Siêgn¹³ nawet wy¿ej ni¿ Dengar, kurczowo uczepiony wystêpu skalnego i przeci¹gn¹³ ³uskami po sklepieniu jaskini kilka metrów od 146

niego. Deszcz kamieni i ostrych od³amków sypn¹³ w dó³, na Neelah, która próbowa³a skryæ siê w prowizorycznej kryjówce obok palety i robotów medycznych. Wnêtrzem jaskini wstrz¹snê³a sejsmiczna fala, gdy zwoje Sarlacka uderzy³y ponownie. Dengar mocniej uchwyci³ siê wystêpu skalnego, by nie spaœæ. Coraz wiêcej kamieni odrywa³o siê i spada³o w dó³ poszerzonej szczeliny, siek¹c rozpra¿onymi kamieniami i piachem jego ramiona i odwrócon¹ twarz. Zanim jeszcze dobrze siê przyjrza³ temu, co dzieje siê w dole, Dengar owin¹³ swój koniec liny wokó³ wystêpu i szybko zawi¹za³. – £ap linê! – krzykn¹³. – Wci¹gnê ciê do góry! Wyczu³, jak dziewczyna szarpie za drugi koniec liny. Ale kiedy znów móg³ cokolwiek dostrzec w pó³mroku jaskini, rozpraszanym s³abym œwiat³em dnia i przewróconej latarni, zobaczy³, ¿e Neelah zwlok³a nieprzytomnego Fetta z palety i postawi³a go na nogi. Zarzuciwszy sobie jego ramiê wokó³ barku, mocowa³a mu linê wokó³ piersi. – Ju¿! – cofnê³a siê o krok i krzyknê³a do Dengara. – Zabierz go na górê! Zacznij ci¹gn¹æ! Rêce Boby Fetta zwisa³y bezw³adnie wzd³u¿ boków; naprê¿ona lina nie pozwala³a cia³u osun¹æ siê na pod³ogê. G³owa opad³a mu na pierœ. Jedyn¹ oznak¹, ¿e nadal ¿yje, by³ nierówny oddech, poruszaj¹cy pierœ. Nie by³o sensu siê k³óciæ. Dengar wiedzia³, ¿e w przypadku tej upartej kobiety by³aby to tylko strata czasu. Wspi¹³ siê na górn¹ powierzchniê wystêpu, a potem uj¹³ linê obiema d³oñmi. Plecami uderzy³ o skaln¹ œcianê, zapar³ siê i zacz¹³ ci¹gn¹æ linê. Cia³o nieprzytomnego ³owcy wyprostowa³o siê, stopy oderwa³y siê do ziemi i dynda³y, gdy Dengar ci¹gn¹³ go ku sobie. Jaskinia siê zatrzês³a, gdy fragment Sarlacka, czy to w ostatnich przedœmiertnych spazmach, czy to z g³odu, podra¿nionego obecnoœci¹ ludzi, uniós³ siê konwulsyjnie i uderzy³ o skaln¹ œcianê tu¿ pod Dengarem. Serce ³owcy nagród zabi³o mocniej, gdy poczu³ jak wystêp skalny zadr¿a³ i stêkn¹³, jak gdyby wiêkszy fragment ska³y, którego by³ czêœci¹, mia³ siê zaraz oderwaæ od górnej czêœci sklepienia jaskini. Dengar wyci¹gn¹³ rêkê i chwyci³ za linê, podci¹gaj¹c Bobê Fetta w górê szczeliny; cielsko Sarlacka minê³o stopy ³owcy o centymetry, kiedy wyprê¿y³o siê w g³oœnej agonii. Fett znajdowa³ siê nadal kilka metrów poza zasiêgiem chwytu Dengara, gdy Sarlacc kolejny raz uderzy³ o pod³ogê jaskini. Nie widaæ by³o ani jego g³owy, ani ogona, tkwi¹cych gdzieœ w ciemnoœciach. 147

Odg³os uderzenia odbi³ siê echem wœród œcian jaskini jak podziemny grzmot; ostre od³amki siek³y Dengara po plecach. Jedna ze œcian komina – ich droga ucieczki, któr¹ próbowa³ poszerzy栖 osunê³a siê w dó³, mijaj¹c wisz¹cego na linie Bobê Fetta o centymetry. Bezw³adne cia³o ³owcy nagród wirowa³o na linie, gdy Dengar próbowa³ podci¹gn¹æ go wy¿ej. By³ to jedyny ruch jego cia³a, jakby pêtla wokó³ piersi wycisnê³a z niego resztki si³ ¿yciowych. Za dyndaj¹cym cia³em Fetta Dengar zobaczy³, jak oba roboty uciekaj¹ na drug¹ stronê jaskini, podczas gdy cielsko Sarlacka wije siê na ziemi, mia¿d¿¹c na py³ le¿¹ce na niej kamienie. Neelah cofnê³a siê, omiot³a œwiat³em latarni bok Sarlacka, a potem rzuci³a siê do ucieczki, gdy stromy stok jego cielska zacz¹³ siê przetaczaæ w jej stronê. Dengar patrzy³, jak dziewczyna potyka siê na luŸnych kamieniach, pada na kolana i podpiera siê d³oñmi. Latarnia wypad³a jej z rêki i potoczy³a siê stukaj¹c po pod³odze, by zatrzymaæ siê kilka metrów dalej. Œwieci³a teraz do góry pod dziwnym k¹tem prosto na cia³o potwora. Jasna elipsa œwiat³a na ³uskach Sarlacka powiêksza³a siê, w miarê jak jego cielsko skrêca³o siê nadal, niczym ohydna fala przyp³ywu poszarpanego pancerza i chorej tkanki. Neelah krzyknê³a ze strachu i bólu, kiedy przetoczy³o siê na jej stopê i ³ydkê, przygwa¿d¿aj¹c j¹ do ziemi. Sarlacc zatrzyma³ siê, jakby jakiœ zmys³ podpowiedzia³ mu, ¿e uda³o siê pochwyciæ ofiarê. Wypiêtrzy³ siê nad dziewczyn¹, która przekrêci³a siê na bok i spróbowa³a zepchn¹æ ob³e cielsko z nogi go³ymi rêkami. Wystarczy³oby, ¿eby Sarlacc dalej siê toczy³ i skrêca³, mia¿d¿¹c ciê¿k¹ fal¹ swojego masywnego cielska wszystko, co znalaz³o siê na jego drodze, aby zamieniæ Neelah w nieruchome zw³oki. Dengar podci¹gn¹³ linê wystarczaj¹co wysoko, by owin¹æ j¹ wokó³ koñca wystêpu. Nieprzytomny Boba Fett wisia³ bezw³adnie na drugim jej koñcu nad cia³em Sarlacka. Przytrzymuj¹c siê jedn¹ rêk¹, Dengar drug¹ siêgn¹³ do kabury, przyciœniêtej ciê¿arem jego cia³a do œciany komina. Zdo³a³ wydostaæ miotacz, choæ boleœnie otar³ o szorstk¹ œcianê naskórek z wierzchu d³oni. Zmieni³ pozycjê i ustawi³ siê w taki sposób, by móc oddaæ czysty strza³ i nie trafiaj¹c przy tym zawieszonego na linie Fetta, wcelowaæ w zwaliste cielsko Sarlacka... Zmiana pozycji i wynikaj¹ca z niej zmiana obci¹¿enia wystêpu, w po³¹czeniu z uszkodzeniem i tak ju¿ niebezpiecznych œcian jaskini przez konwulsyjne ruchy Sarlacka wystarczy³y, by wystêp skalny oderwa³ siê, wzbijaj¹c ob³ok py³u i mijaj¹c ³okieæ Dengara 148

o milimetry. Przedni fragment wystêpu run¹³ w dó³, podczas gdy Dengar usi³owa³ przytrzymaæ siê jego resztek. Ostry czubek od³amanej ska³y zaklinowa³ siê w szczelinie o jakiœ metr poni¿ej miejsca, w którym znajdowa³ siê wystêp, z tak¹ si³¹, ¿e Dengar uderzy³ zêbami dolnej szczêki o górn¹. Pêtla liny, na której wisia³ Boba Fett, zeœliznê³a siê w dó³ i utkwi³a zablokowana pomiêdzy oderwan¹ iglic¹ a œcian¹ szczeliny. Ten ostry, gwa³towny ruch wyrwa³ blaster z d³oni Dengara. Przytrzymuj¹c siê kurczowo ska³y, patrzy³ bezradnie – czas jakby zwolni³, rozci¹gaj¹c sekundy i zwalniaj¹c upadek miotacza – jak broñ wiruje w przesyconym dusz¹cym py³em powietrzu pod sufitem jaskini, by spaœæ na jej dno. To rêkojeœæ, to lufa – widzia³, jak powoli oddalaj¹ siê poza zasiêg jego chwytu, gdyby nawet zdo³a³ oderwaæ jedn¹ z d³oni wpijaj¹cych siê kamienn¹ œcianê. Wtedy zobaczy³ coœ jeszcze, co obudzi³o siê do ¿ycia równie niespodziewanie jak pochowany Sarlacc. Gwa³towne szarpniêcie lin¹ odchyli³o g³owê Boby Fetta do ty³u, odwracaj¹c jego blad¹, odkryt¹ twarz w stronê Dengara i œwiat³a dziennego wpadaj¹cego z góry przez szczelinê. £owca nagród wygl¹da³ jak martwy, jak gdyby lekcewa¿one ostrze¿enia robotów medycznych okaza³y siê w koñcu prawdziwe; niewykluczone, ¿e Dengar i Neelah nieœli podziemnymi tunelami trupa, który wisia³ teraz nieruchomo w powietrzu... Boba Fett otworzy³ oczy, patrz¹c prosto na Dengara. Biegn¹cy w zwolnionym tempie czas zatrzyma³ siê ca³kowicie, gdy zimne spojrzenie przewierci³o Dengara na wylot. Potem czas ruszy³ do przodu, a nastêpne wydarzenia rozegra³y siê w u³amkach sekundy. Boba Fett uniós³ rêkê i z³apa³ spadaj¹cy blaster, równie zrêcznie i szybko jak w¹¿ atakuj¹cy z ukrycia ofiarê. Broñ wpad³a w jego d³oñ tak pewnie, jakby by³a przed³u¿eniem jego w³asnej istoty, czêœci¹ cia³a w stopniu nie mniejszym ni¿ krêgos³up. Fett odwróci³ wzrok. Dengar widzia³ z góry, jak rozgl¹da siê po jaskini, zatrzymuj¹c spojrzenie w miejscu, gdzie ciê¿kie cia³o Sarlacka uwiêzi³o Neelah w uœcisku. Wyci¹gn¹³ wyprostowan¹ rêkê z luf¹ miotacza wycelowan¹, jak przed³u¿enie ramienia, prosto w ogromny zwój cielska Sarlacka. Jaskiniê wype³ni³y ostre, poszarpane cienie; to blaster miota³ przerywany ogieñ, przecinaj¹c pulsuj¹c¹ energi¹ otwart¹ przestrzeñ jaskini. Si³a wystrza³ów odchyli³a od pionu linê i jak miniaturowa rakieta odrzuci³a Bobê Fetta w stronê przeciwn¹ ni¿ rozb³yski ostrza³u. Fett celowa³ stale w to samo miejsce na ob³ej powierzchni segmentu 149

Sarlacka, dodaj¹c sw¹d palonego cia³a do wisz¹cej w dusznym powietrzu jaskini woni rozk³adu i gnicia. W tym samym momencie segment Sarlacka poderwa³ siê do góry, u¿¹dlony rozgrzanymi do bia³oœci ig³ami laserowego ognia. Na pod³ogê jaskini zaczê³y opadaæ fragmenty ³usek i zwêglonego cia³a; otwarta rana na cielsku potwora, rozcinana coraz g³êbiej nieprzerwanym ogniem miotacza, sycza³a pod k³êbami kwaœnego dymu. Neelah wbi³a koñce palców w usian¹ gruzem pod³ogê jaskini, otoczona deszczem iskier i p³atków sczernia³ej tkanki, rozpryskuj¹cych ka³u¿ê krwi Sarlacka. Z widocznym bólem czo³ga³a siê do przodu, ci¹gn¹c za sob¹ nogê, wyrwan¹ z pu³apki ogromnego cielska. Nieprzerwany strumieñ energii z miotacza Boby Fetta otwiera³ coraz szerzej i g³êbiej cia³o potwora, tworz¹c czerwone wrota w ¿yj¹cej skale. Ryk agonii, dziki wrzask zranionej bestii dochodzi³ do nich z nieoœwietlonych tuneli rozci¹gaj¹cych siê daleko poza jaskiniê. Coraz g³oœniejszy i bardziej przenikliwy, a¿ sta³ siê niemal fizycznym bytem, wstrz¹sa³ œcianami i odrywa³ od nich obluzowane kamienie. Neelah przykucnê³a z boku jaskini, niedaleko robotów medycznych, podczas gdy sufit jaskini pêka³ i obsuwa³ siê w dó³. Ostre od³amki trafia³y w krwawi¹cy i poparzony bok segmentu Sarlacka i turla³y siê dalej, by zatrzymaæ na rosn¹cej stercie obok niego. Krzyk ucich³ równoczeœnie ze spazmatycznym ruchem, który wstrz¹sn¹³ widoczn¹ czêœci¹ Sarlacka. Kamienie usypane wzd³u¿ jego boku stoczy³y siê w dó³, gdy segment wycofa³ siê do jednego z tuneli w najdalszym koñcu jaskini. Ze swojego miejsca na górze Dengar przez chwilê widzia³ wystrzêpiony koniec, szary i pokryty strupami w miejscu, gdzie segment oderwa³ siê od wiêkszej ca³oœci. Potem znikn¹³, pozostawiaj¹c za sob¹ tylko kamienie i czarny py³. Blaster w d³oni Boby Fetta umilk³. £owca spojrza³ w górê, w zalan¹ œwiat³em szczelinê, na niebezpiecznie przechylony fragment wystêpu skalnego. Dengar widzia³ w jego twarzy, ¿e ten cz³owiek siêgn¹³ do ostatnich rezerw si³, by zdobyæ siê na taki wyczyn. – Opuœæ mnie... – wychrypia³ Fett g³osem brzmi¹cym tak, jakby dobywa³ siê z zamkniêtego grobu. – Szybko... Dengar zdo³a³ zaprzeæ siê stopami o œciany szczeliny na tyle mocno, by odwi¹zaæ linê zamocowan¹ wokó³ wystêpu. Zacz¹³ luzowaæ j¹ powoli, opuszczaj¹c Bobê Fetta na pod³ogê jaskini. Kiedy napiêcie liny zel¿a³o, Dengar zarzuci³ pêtlê na ramiê i pomóg³ sobie drug¹ d³oni¹ we wspinaczce w górê komina. Wydosta³ siê na 150

powierzchniê i opad³ ciê¿ko na gor¹ce piaski Morza Wydm. Wycieñczony, nabra³ haust powietrza, usiad³ i mocno chwyci³ linê. Kiedy poczu³ szarpniêcie na drugim jej koñcu, wsta³ i zacz¹³ ci¹gn¹æ, cofaj¹c siê krok za krokiem od szczeliny. Ciê¿ar uwieszony na koñcu liny pozwoli³ mu wywnioskowaæ, ¿e wci¹ga do góry nie tylko Bobê Fetta. Wiêcej miêœni ni¿ rozumu, pomyœla³ Dengar, wyci¹gaj¹c linê kawa³ek po kawa³ku nad ska³y i piasek. Przypuszcza³, ¿e to w³aœnie pozwoli³o mu znaleŸæ sobie takie, a nie inne miejsce wœród ³owców nagród, gdy tymczasem Boba Fett zajmowa³ znacznie bardziej spektakularne. Zapar³ siê piêtami o piach. Napiêcie liny nie pozwoli³o mu przewróciæ siê do ty³u i w koñcu zobaczy³ jedn¹ rêkê Boby Fetta w otworze szczeliny, jak zapiera siê o piach, pozwalaj¹c ³owcy wydŸwign¹æ siê na powierzchniê. Drug¹ rêk¹ przytrzymywa³ Neelah, przyciskaj¹c j¹ mocno do siebie. – Dziêki po³¹czonym wysi³kom Dengara i konwulsyjnym drgawkom Sarlacka, szczelina by³a na tyle szeroka, ¿e pozwala³a siê przecisn¹æ ich ciasno splecionym cia³om. Lina zwiotcza³a; pozbawiony nagle podparcia Dengar upad³ na piasek. Boba Fett wyci¹gn¹³ Neelah ze szczeliny, by ostatnim podrzutem cia³a, zapieraj¹c siê rêkami o brzegi szczeliny, wydostaæ siê i opaœæ bez si³ obok niej. Wszêdzie wokó³ nich rozci¹ga³y siê ciche p³aszczyzny Morza Wydm. Zmêczony Dengar wsta³ i rozejrza³ siê dooko³a, po szczytach niskich pagórków. Odchyli³ g³owê do ty³u, wpatrzy³ siê w bezchmurne niebo; a blask s³oñca prawie go oœlepi³. Nie widzia³ ¿adnych statków. Atak bombowy, który osmali³ i rozora³ kraterami powierzchniê pustyni, chyba ju¿ siê skoñczy³, a jego sprawcy opuœcili atmosferê Tatooine. Zreszt¹ nawet gdyby wrócili, Dengar nie mia³ ju¿ si³ na nic. Móg³ tylko le¿eæ na piasku i czekaæ, a¿ wykoñcz¹ go eksploduj¹ce bomby. Podszed³ do pozosta³ej dwójki. Boba Fett le¿a³ na plecach z zamkniêtymi oczami; jedyn¹ oznak¹ ¿ycia by³o powolne wznoszenie siê i opadanie klatki piersiowej. Jeœli mia³ w sobie jeszcze jakieœ resztki si³, wystarcza³y zaledwie na podstawowe czynnoœci oddechowe i nic poza tym. – Jak siê czujesz? – cieñ Dengara pad³ na twarz Neelah. Powoli kiwnê³a g³owa. – W porz¹dku. – Wierzchem ubrudzonej d³oni odsunê³a mokre od potu w³osy, zas³aniaj¹ce jej oczy; na twarzy pozosta³ brudny œlad. Usiad³a i przyci¹gnê³a kolana do piersi, ¿eby zbadaæ kostkê, 151

przygwo¿d¿on¹ cielskiem Sarlacka. Skrzywi³a siê z bólu i zamknê³a na chwilê oczy, kiedy dotknê³a otartego cia³a. – Chyba nic nie jest z³amane. – Przy pomocy Dengara wsta³a i ostro¿nie przenios³a ciê¿ar cia³a na chor¹ nogê. – Tak, wszystko w porz¹dku. Z g³êbi szczeliny, przez któr¹ przed chwil¹ uciekli, odezwa³ siê g³os. – Bior¹c pod uwagê okolicznoœci, które mia³em okazjê zaobserwowa栖 zagrzmia³ SHΣ1-B – zak³adam, ¿e wszystkie osoby znajduj¹ce siê w najbli¿szym otoczeniu wymagaj¹ natychmiastowej pomocy medycznej. Ponadto pacjent, którego powierzono naszej opiece, niew¹tpliwie potrzebuje... Gderliwe uwagi umilk³y, kiedy Neelah podnios³a z ziemi kamieñ i wrzuci³a go w szczelinê. Us³yszeli, jak uderza o metal i tworzywo, uciszaj¹c na chwilê robota. – Nie zejdê tam drugi raz – oznajmi³a Neelah. – Pierwszy mi wystarczy na ca³e ¿ycie. Dengar westchn¹³ ciê¿ko. Wszystko jak zwykle znalaz³o siê na jego g³owie. Roboty medyczne nadal by siê im przyda³y; SHΣ-1B niew¹tpliwie mia³ racjê, kiedy twierdzi³, ¿e Boba Fett potrzebuje dalszej pomocy medycznej, zw³aszcza po wysi³ku, na jaki zdoby³ siê w jaskini pod Morzem Wydm. By³y te¿ jeszcze zapasy – niewiele tego, ale zawsze – które razem z Neelah zdo³ali zabraæ z kryjówki. Na pewno siê przydadz¹ w ich obecnej sytuacji. – W porz¹dku – powiedzia³ Dengar. Rozejrza³ siê dooko³a, szukaj¹c g³azu, wokó³ którego móg³by owin¹æ linê. – Ale jak skoñczê, oboje bêdziecie mi coœ d³u¿ni. I to du¿e coœ. – Nie martw siê o to. – Uœmiechnê³a siê do niego Neelah. – Twoja nagroda ciê nie ominie. Nie by³ pewien, co mia³a na myœli. Znikaj¹c w skalnej szczelinie, przez któr¹ siê wydostali, z paskiem od lampy w zêbach, zastanawia³ siê, czy ta nagroda – kiedy siê jej w koñcu doczeka – wyjdzie mu na dobre, czy na z³e. Ha³as wystraszy³ felinksa; dr¿a³ w ramionach Kuata, gdy ten g³aska³ jego jedwabist¹ sierœæ. – No ju¿, ju¿ dobrze – uspokaja³ przera¿one zwierzꠖ ju¿ po wszystkim. Nie ma siê czym martwiæ. – Na tym w³aœnie polega³a ró¿nica pomiêdzy stworzeniami takimi jak felinks a rozumnymi mieszkañcami galaktyki. – IdŸ spaæ i œnij, o czym tylko zamarzysz. 152

Sta³ przy wielkim iluminatorze na pok³adzie statku flagowego Zak³adów Stoczniowych Kuat, patrz¹c, jak nakrapiana tarcza Tatooine – brudna kula poœród czystych, zimnych gwiazd – kurczy siê w oddali. Znaczna czêœæ tego brudu by³a teraz w du¿o gorszym stanie ni¿ poprzednio; oddzia³ wojskowy, który star³ na proch powierzchniê Morza Wydm, by³ ju¿ w drodze. Powraca³ do systemu Kuat krêtym kursem, wskakuj¹c i wyskakuj¹c z nadprzestrzeni, by udaremniæ wszelkie próby wyœledzenia go i powi¹zania z zakoñczonym w³aœnie bombardowaniem Tatooine. Wszelkie oznaczenia i sygna³y identyfikacyjne, które pozwala³yby zidentyfikowaæ statek, zosta³y starannie usuniête, zanim wyruszy³ w swoj¹ misjê. Kiedy wiadomoœæ o ataku bombowym dotrze do spelunek i melin Mos Eisley albo podobnych miejsc na innych œwiatach, spekulacje i podejrzenia skieruj¹ siê najpewniej ku Imperium albo organizacji Czarnego S³oñca. Cieszy³o to Kuata, wiêc drapa³ za uchem cicho pomrukuj¹cego felinksa. Pokrêtne œcie¿ki, myœla³ Kuat, lepiej zaprowadz¹ nas do koñca naszej drogi. Jeszcze bardziej cieszy³ go fakt, ¿e Boba Fett osi¹gn¹³ w koñcu kres w³asnej drogi. Taki by³ sens ataku bombowego. Wiadomoœæ o œmierci ³owcy nagród dotar³a ju¿ do niego z wielu Ÿróde³; wiele istot rozumnych – humanoidów i innych ras – s³ysz¹c o kimœ, kto trafi³ do ¿o³¹dka Sarlacka pomyœla³oby, ¿e to koniec tej osoby. Kuat zna³ jednak Bobê Fetta lepiej ni¿ oni; ³owca nagród mia³ zawsze denerwuj¹c¹ umiejêtnoœæ wychodzenia ¿ywcem, nawet jeœli nie w pe³nym zdrowiu, z sytuacji, w których zwyk³y cz³owiek poniós³by pewn¹ œmieræ. To w³aœnie koncentracja na szczegó³ach zrobi³a z Zak³adów Stoczniowych Kuat pierwszego producenta galaktyki, dostawcê floty dla Imperatora Palpatine’a i tajemniczych mocodawców Czarnego S³oñca. Legendarna dok³adnoœæ Kuatów by³a równie¿ nieod³¹czn¹ cech¹ obecnego szefa koncernu. – Nie wystarczy wiedzieæ, ¿e ktoœ jest martwy – szepn¹³ do felinksa, przytulaj¹c szyjê do delikatnego futra zwierzêcia. – Chce siê zobaczyæ ich cia³a w grobie, albo jeszcze lepiej rozw³óczone po okolicy w maleñkich kawa³eczkach... – Przepraszam bardzo, sir... Kuat obejrza³ siê przez ramiê i zobaczy³ jednego z kierowników sekcji ³¹cznoœci. – S³ucham. – Nawet na pok³adzie flagowego statku nie zamierza³ wprowadzaæ sztywnego ceremonia³u tak charakterystycznego dla dworu Palpatine’a. Zak³ady Stoczniowe Kuat by³y przedsiêbiorstwem, 153

a nie scen¹ do kultywowania ob³¹kañczej manii wielkoœci. – O co chodzi? – Dostaliœmy w³aœnie ocenê strat. – Kierownik pokaza³ cienki czytnik danych, po³yskuj¹cy równymi rz¹dkami liczb. – Przysz³a z urz¹dzeñ nadawczych pozostawionych na powierzchni Tatooine. Oczekiwa³ tych danych. – Co mówi analiza? – Osi¹gniêto maksymaln¹ penetracjê gruntu. – Kierownik zerkn¹³ na cyfry. – Ca³a okolica Wielkiej Jamy Carcoona zosta³a doszczêtnie zbombardowana. Prawdopodobieñstwo prze¿ycia form biologicznych na powierzchni Morza Wydm oraz pod ni¹, do g³êbokoœci dwunastu metrów, wynosi... – wcisn¹³ kilka przycisków na klawiaturze czytnika – zero przecinek zero zero jeden. Zak³adany poziom tolerancji wynosi³ zaledwie dwa miejsca po przecinku. – Na twarzy mê¿czyzny pojawi³ siê wyraz zadowolenia. – Powiedzia³bym, ¿e s¹ spore szanse, ¿e nasz cel zosta³ osi¹gniêty. – Mhm... – Kuat pokiwa³ g³ow¹. – Powiedzia³ pan „spore szanse”, tak? Wyraz zadowolenia znikn¹³ z twarzy kierownika; w gronie pracowników podlegaj¹cych bezpoœrednio dziedzicowi i w³aœcicielowi koncernu by³ jednym z najm³odszych. – To takie powiedzenie, proszê pana. – Nadal musia³ siê wiele nauczyæ. – Nasz cel zosta³ niew¹tpliwie zrealizowany. – To sformu³owanie podoba mi siê du¿o bardziej. – Felinks mrucza³ sennie pod palcami Kuata. – A w ka¿dym razie na tyle niew¹tpliwie, na ile to mo¿liwe w tym upartym wszechœwiecie. – Obdarzy³ podw³adnego uœmiechem. – Wszystko zale¿y od tych miejsc po przecinku, co? – S³ucham, proszê pana...? – Mniejsza o to. – Felinks zaprotestowa³ niemrawo, gdy Kuat pochyli³ siê, by postawiæ go na zawi³ej mozaice pod³ogi. – Dziêkujê za informacjê. Jest pan wolny. Kierownik sekcji ³¹cznoœci wyszed³, a Kuat powróci³ do kontemplacji Tatooine, nie wiêkszej teraz ni¿ plamka wielkoœci paznokcia widoczna przez iluminator. Felinks ociera³ siê o jego nogi, mrucz¹c coraz g³oœniej, by wy¿ebraæ powrót na rêce pana. – Taka d³uga droga... – Kuat pokiwa³ g³ow¹, wypowiadaj¹c na g³os swoje myœli. – I wszystko na pró¿no... Nie podziela³ pewnoœci podw³adnego co do tego, ¿e osi¹gnêli zak³adany cel. Uznawanie czegoœ za pewnik w tym wszechœwiecie 154

by³o jednym z g³upich zwyczajów m³odoœci. Mimo wszystko, pomyœla³ Kuat, warto by³o spróbowaæ. Choæby po to, by zadowoliæ swoje d¹¿enie do perfekcji i nie zaniedbaæ szansy, ¿e uda siê jednak zabiæ Bobê Fetta. Stawka by³a tak wysoka – tyle planów i intryg, na tak g³êbokim poziomie i o takim znaczeniu dla przetrwania koncernu – ¿e warto by³o zaryzykowaæ ka¿d¹ iloœæ czasu i œrodków na próbê usuniêcia Boby Fetta z planszy, na której pionki Imperium zyskiwa³y przewagê. Byli te¿ inni gracze – Czarne S³oñce, Rebelia, mniejsze, ale wcale przez to nie mniej smakowite imperia wykrojone przez Huttów i im podobnych – ale Kuat chwilowo nie martwi³ siê nimi. Jego przeciwnicy nie wiedzieli, podobnie jak ich pionki, jak niezwykle wa¿n¹ postaci¹ w tej grze sta³ siê Boba Fett. Dla Kuata by³o to jeszcze jedno Ÿród³o podszytego drwin¹ zadowolenia. Gdyby Fett lub Imperator Palpatine zdali sobie z tego sprawê, rozgrywka sta³aby siê znacznie powa¿niejsza. I bardziej mordercza. Zak³ady Stoczniowe Kuat nie doczeka³yby siê kolejnego dziedzica, bo same przesta³yby istnieæ. Padlino¿ercy Imperatora rozkradliby je do koœci, jak obwieszonego klejnotami trupa... Pozosta³o jednak jeszcze wiele ruchów w tej grze, zanim mog³oby do tego dojœæ. Kuat by³ zdecydowany je wykorzystaæ. – Przypuszczam – powiedzia³ do felinksa – ¿e znowu go zobaczymy. – To by³ g³ówny powód, dla którego kaza³ odwo³aæ drugi atak bombowy na Tatooine. Gdzieœ w g³êbi tkwi³o w nim przekonanie, ¿e to bezcelowe; jeœli Boba Fett mia³ zostaæ wyeliminowany, to na pewno nie przy u¿yciu tak prymitywnych œrodków. – Trzeba siê sporo namêczyæ, ¿eby zabiæ takiego jak on. S¹dzi³ jednak, ¿e atak nie by³ ca³kiem bezcelowy. Mo¿e spowolniê jego ruchy, myœla³. Mia³bym wtedy czas poprzestawiaæ parê innych pionków, przyjrzeæ siê planszy i opracowaæ now¹ strategiê. Felinks doœæ siê naczeka³; teraz informowa³ o tym swojego pana. – Ju¿ nied³ugo. – Kuat u³o¿y³ zwierzê w zgiêciu ramienia i podrapa³ je od niechcenia za uszami, tam gdzie lubi³o najbardziej. – Jeszcze chwila. To nie potrwa d³ugo. To nigdy nie trwa³o d³ugo, kiedy chodzi³o o Bobê Fetta. Tak jak wczeœniej, na innej czêœci planszy, gdy pionkami byli ohydny pajêczarz Kud’ar Mub’at i Gildia £owców Nagród. Ta gra, jak wiedzia³ Kuat, toczy³a siê w zabójczym tempie. – Ju¿ nied³ugo – powtórzy³ Kuat. – Ca³kiem nied³ugo. 155

ROZDZIA£

"

WCZORAJ – Szykuje siê coœ wiêkszego. – Bossk wyszczerzy³ zêby w paskudnym uœmiechu. Jak zwykle. – Naprawdê du¿a rzecz. Boba Fett opar³ siê o œcianê za kamienn¹ ³aw¹. Nic, o czym mówi³ mu Trandoszanin, nie by³o dla niego niespodziank¹; ale ten wielki gad jeszcze nie wiedzia³, ¿e jego przeznaczeniem jest zostawaæ zawsze o parê kroków w tyle. Mo¿e to zrozumie, pomyœla³ Fett, zanim umrze. – Tak? – powiedzia³. Udawanie, ¿e sam nie zdaje sobie z tego sprawy, mia³o siê przydaæ. – Powiedz mi o tym. – Poczekaj chwilê. – Bossk odwróci³ pokryt¹ ³uskami g³owê, lustruj¹c posêpne wnêtrze tymczasowej kwatery Boby Fetta w g³ównym kompleksie Gildii £owców Nagród. Ju¿ wczeœniej, jednym pchniêciem uzbrojonej w pazury d³oni, zamkn¹³ za sob¹ umocowane na ¿elaznych zawiasach drzwi. – Nie ka¿dy – warkn¹³ cicho – musi o tym wiedzieæ. Inspekcja najwyraŸniej go zadowoli³a; upewni³ siê, ¿e w szczelinach pomiêdzy wilgotnymi kamieniami nie ma ¿adnych urz¹dzeñ pods³uchowych. – Przynajmniej na razie. – Masz skrytoœæ we krwi. – Fett w duchu pomyœla³: „Idiota!”. W pomieszczeniu mog³a byæ ukryta setka urz¹dzeñ pods³uchowych, których nie sposób wykryæ przy u¿yciu wzroku. – To cenna cecha. – Trzeba uwa¿aæ. – Bossk rozsiad³ siê na ³awce i pochyli³ w jego stronê. – Zw³aszcza przy czymœ takim. 156

– To znaczy? Wokó³ sk¹po umeblowanego, prymitywnego pomieszczenia korytarze Gildii £owców Nagród skrêca³y i wi³y siê jak wê¿e, odbijaj¹c pokrêtne myœli jej mieszkañców. A te myœli stawa³y siê coraz bardziej pokrêtne od czasu przybycia Boby Fetta. Wyczuwa³ to, jakby znalaz³ siê we wnêtrzu replikuj¹cego siê w nieskoñczonoœæ labiryntu, rozga³êziaj¹cego siê fraktalowymi œcie¿kami paranoi i k³amstwa. Nie przeszkadza³o mu to. Tego wymaga³y jego plany, a tak¿e plany pajêczarza Kud’ara Mub’ata. £owcy nagród zaczynali siê ju¿ gubiæ w tym labiryncie; niektórzy nie prze¿yj¹ na tyle d³ugo, by znaleŸæ drogê wyjœcia. W moim przypadku bêdzie inaczej, pomyœla³ Fett. Nie martwi³ siê rosn¹c¹ w postêpie geometrycznym z³o¿onoœci¹ labiryntu. Nie mia³o znaczenia, czy bêdzie mia³ mapê lub k³êbek nitki, po której trafi do wyjœcia. Kiedy przyjdzie czas, wyr¹bie sobie drogê przez zawi³e œciany, jakby by³y z flimplastu, a nie z kamienia chciwoœci i wrogoœci innych istot rozumnych. Ju¿ nied³ugo... – Du¿a robota – powiedzia³ Bossk. Odruchowo wysun¹³ pazury, jakby zamierza³ zatopiæ je w karku ofiary albo zacisn¹æ wokó³ sakiewki pe³nej kredytów. – Taka, jakie lubisz. Fett odezwa³ siê g³osem pozbawionym emocji, s³owami obojêtnymi jak spojrzenie wizjera jego he³mu. – Jak du¿a? Bossk nachyli³ siê jeszcze bli¿ej i zacz¹³ szeptaæ chrapliwie do receptora dŸwiêkowego wmontowanego z boku he³mu Fetta. Wyszczerzony uœmiech Trandoszanina ci¹gn¹³ siê jeszcze, kiedy powiedzia³ sumê. – Rozumiem. – Boba Fett nie by³ zdziwiony wysokoœci¹ wyznaczonej nagrody; mia³ w³asne Ÿród³a informacji, znacznie lepsze i poza zasiêgiem któregokolwiek z cz³onków Gildii. – To obiecuj¹ca kwota. – Nie zdziwi³o go te¿, ¿e Bossk odj¹³ æwieræ miliona kredytów od faktycznej sumy nagrody. Jak wiêkszoœæ ³owców nagród, Bossk specyficznie pojmowa³ znaczenie s³ów „uczciwy podzia³ zysków”. – Naprawdê obiecuj¹ca. – Tak, no w³aœnie! – Rozpamiêtywanie tak wysokiej sumy wydawa³o siê wprowadzaæ Bosska na nowe poziomy chciwoœci. – Wiedzia³em, ¿e na to pójdziesz. – A kim dok³adnie jest ten towar? – Boba Fett ju¿ to wiedzia³, ale zada³ to pytanie, ¿eby ci¹gn¹æ maskaradê. Bossk musia³ wierzyæ, ¿e ujawnia mu szczegó³y, a nie tylko je potwierdza. – 157

Ktoœ musi byæ porz¹dnie zdeterminowany, ¿eby wyznaczyæ a¿ tak wysok¹ nagrodê. – No chyba! – Bossk uniós³ jeden pazur. – Oto najœwie¿sze wiadomoœci. Chodzi o pewnego Lyunezjañczyka, speca od komunikacji. Nazywa siê Oph Nar Dinnid. Wpakowa³ siê w jak¹œ supererotyczn¹ aferê. – Bossk wyszczerzy³ zêby w lubie¿nym uœmiechu. – Wiesz jak to z nimi jest. Zawsze to samo. Fett wiedzia³, o czym mówi Trandoszanin. Lyunezjañczycy byli jednym z szeœciu inteligentnych gatunków na Ryoone, planecie w odleg³ej czêœci spirali Zewnêtrznych Odleg³ych Rubie¿y. Ciê¿kie warunki ¿ycia na planecie, wywo³ane tysi¹clecia temu zawieszonym w górnych warstwach atmosfery popio³em wulkanicznym sprawi³y, ¿e walka o przetrwanie by³a wyj¹tkowo trudna. Inni mieszkañcy Ryoone zmietliby Lyuzjañczyków z powierzchni planety wieki temu, gdyby nie to, ¿e te kruche istoty opanowa³y w zadziwiaj¹cym stopniu sztukê komunikacji miêdzygatunkowej. Ich umiejêtnoœci wykracza³y daleko poza zwyk³y przek³ad s³ów i znaczeñ; otoczeni wrogami, kiedy przetrwanie ich gatunku zale¿a³o od tego, jak dobrze odczytaj¹ i zinterpretuj¹ najdrobniejsze niuanse ich jêzyka i gestów, Lyunezjañczycy kupili sobie ¿ycie umiejêtnoœciami przek³adu wykraczaj¹cymi daleko poza mo¿liwoœci robotów protokolarnych. Na Ryoone oznacza³o to, ¿e umo¿liwili p³ynne i stale zmieniaj¹ce siê uk³ady, szaleñcze zawi¹zywanie i rozwi¹zywanie sojuszy, wypowiadanie wojny i szybko zrywane traktaty pokojowe pomiêdzy gatunkami, które ró¿ni³y siê miêdzy sob¹ nie tylko jêzykiem, ale nawet podstaw¹ metabolizmu. Poza ich rodzinn¹ planet¹ Lyuzjañczyków mo¿na by³o znaleŸæ w ka¿dym wêŸle komunikacyjnym; wymieniali i uœciœlali wiadomoœci albo prowadzili negocjacje miêdzy kompletnie ró¿nymi sektorami Imperium. Tyle tylko, ¿e ten niezwyk³y talent do odczytywania ukrytych intencji i zamiarów innych gatunków obraca³ siê czasem przeciwko nim. Od czasu do czasu ten czy ów Lyunezjañczyk pada³ ofiar¹ w³asnej wra¿liwoœci, ogarniêty p³omieniem œlepej na wszystko namiêtnoœci. Co gorsza, obiekt jego uczucia prawie zawsze je odwzajemnia³. W przeciwieñstwie do gadziego gatunku Falleenów, których podbojom erotycznym towarzyszy³ godny podziwu ch³ód emocjonalny i brak uczuæ, roznamiêtnieni Lyunezjañczycy i ich wybranki tracili g³owê do tego stopnia, ¿e nie pozostawa³o w nich nawet ŸdŸb³o instynktu samozachowawczego. A, ¿e ze wzglêdu 158

na swoje dyplomatyczne talenty Lyunezjañczycy obracali siê zwykle w najwy¿szych sferach i tam znajdowali swoje wybranki, skutki by³y zwykle katastrofalne. Albo wrêcz œmiertelne. – Wiem, jak to z nimi jest – powiedzia³ Boba Fett. Wiedzia³ o ca³ej rasie, a tak¿e o konkretnym przypadku Oph Nar Dinnida, o którym opowiedzia³ mu jego informator. – Kobieta z wy¿szych sfer powinna raczej szukaæ kogoœ takiego jak ksi¹¿ê Xizor. Wra¿enia s¹ podobno znacznie bardziej intensywne, a jak przyjdzie koniec, kobieta ma szansê pozostaæ przy ¿yciu. Jeœli nie straci g³owy. – Fett przypuszcza³, ¿e w przypadku kogoœ takiego jak jego czêsty zleceniodawca Xizor, to w³aœnie uchodzi³o za rycerskoœæ wobec dam. – Problem z Lyunezjañczykami polega na tym, ¿e nie s¹ doœæ m¹drzy, by wyeliminowaæ uczucia. – No w³aœnie, tak jak ten Dinnid. Wpakowa³ siê do wielkiej kadzi nerfiego gówna. – Bossk uœmiechn¹³ siê szyderczo; sam urodzi³ siê bez baga¿u niepotrzebnych, sentymentalnych uczuæ. – Pracowa³ dla jednego z wa¿niejszych klanów feudalnych w systemie Narranta, nie powiem dla którego... – Nie musisz. One wszystkie s¹ takie same. – Boba Fett dobrze zna³ te klany; w³aœciwie by³y to luŸne konfederacje powi¹zanych genetycznie gatunków, które rozbudowanym rytua³em pok³onów, ho³dów i przysi¹g krwi usi³owa³y za³ataæ dziel¹ce ich ró¿nice. Dawa³o to marne efekty; bez Lyunezjañczyków i ich dyplomatycznych talentów ju¿ dawno by siê powyrzynali. Niez³a fucha dla takich prowincjuszy jak mieszkañcy Ryoone – o ile nie spartaczyli sprawy. A zawsze partaczyli. – Niech zgadnꠖ powiedzia³ Boba Fett. – Pracodawcy Dinnida znaleŸli go... jakby to powiedzieæ?... w kompromituj¹cej sytuacji z ¿on¹ albo córk¹ jednego z g³ównych rodów. – Zgad³eœ. – Oczy Bosska œwieci³y siê równie mocno jak jego k³y. Radoœæ, jak¹ Trandoszanom sprawia³a wiadomoœæ o cudzych k³opotach, by³a niezale¿na od oczekiwania, ¿e coœ na nich zyskaj¹. – Tylko ¿e nie jednego z g³ównych, a najg³ówniejszego. Facet zadar³ z samym najwy¿szym feuda³em. Jak to Lyunezjañczyk, oni nie maj¹ krzty rozumu. Sprawa wysz³a na jaw w miejscu publicznym, na jednej z oficjalnych ceremonii odnowienia przysiêgi feudalnej klanu, w obecnoœci paru tysiêcy wasali i ich œwity, zgromadzonych w wielkiej sali suwerena. Ktoœ przypadkiem poci¹gn¹³ za 159

kurtynê za podium, kurtyna spad³a, a tam nasz Oph Nar Dinnid i pierwsza konkubina feuda³a. Widzia³a ich ca³a galaktyka. Mówi³em przecie¿, ¿e oni nie maj¹ rozumu. Opis wydarzeñ, który przedstawi³ mu Bossk, zgadza³ siê z tym, co Fett us³ysza³ od swojego informatora. – Dziwiê siê, ¿e ten Dinnid w ogóle uszed³ z ¿yciem. – Cofam to, co powiedzia³em. Facet ma jednak trochê rozumu. – Bossk wzruszy³ ramionami. – Nie tyle, ¿eby trzymaæ siê z dala od k³opotów, ale przynajmniej doœæ, ¿eby mieæ zaplanowan¹ trasê ucieczki, kiedy nerfie bobki trafi¹ do systemu wentylacyjnego. W sali zrobi³o siê wielkie zamieszanie, a Dinnid zdo³a³ siê wymkn¹æ do œmigacza, który sta³ zatankowany i gotowy do drogi, z wprowadzonymi wspó³rzêdnymi miejsca, w które mia³ siê udaæ. – Ale dok¹d mia³by siê udaæ? To znaczy gdzie by³by bezpieczny? – Boba Fett zna³ ju¿ odpowiedŸ, ale dalej udawa³ niewiedzê. – Ci feuda³owie z Narranta maj¹ bardzo rozwiniête poczucie honoru, które nie pozwoli im zapomnieæ takiego upokorzenia. Nic ich nie powstrzyma, póki nie dostan¹ w swoje rêce osoby, która publicznie ich poni¿y³a. – To prawda – przyzna³ Bossk. – W³aœnie dlatego ten feuda³ wyznaczy³ tak wysok¹ nagrodê za towar, który chce dostaæ. Nie mo¿e przecie¿ rozes³aæ po prostu swoich wojsk, ¿eby wytropi³y mu tego ma³ego kretyna, pochwyci³y go i dostarczy³y mu po to, ¿eby móg³ siê nacieszyæ jêkami Dinnida, czy co tam chce z nim zrobiæ. Chyba ¿e ¿yczy sobie, ¿eby wiadomoœæ o tym wydarzeniu roznios³a siê jeszcze szerzej. Wiêc oczywiœcie feuda³ chce, ¿ebyœmy odwalili za niego brudn¹ robotê. Milczenie zawsze by³o cennym towarem w œrodowisku ³owców nagród. Boba Fett by³ specjalist¹ od zadañ wykonywanych szybko, skutecznie – i po cichu. – Przy tak wysokiej nagrodzie wyobra¿am sobie, ¿e ka¿dy ³owca w Gildii wypuœci siê za Oph Nar Dinnidem. – To nie takie proste – zauwa¿y³ Bossk. – Ten spryciarz nie tylko zaplanowa³ sobie ucieczkê, ale i doskona³e miejsce na kryjówkê. Jest u Pancernych Huttów. Boba Fett wiedzia³ i o tym. Ze wszystkich huttañskich klanów Pancerni byli najmniej liczni i trzymali siê z dala od najrozmaitszych aliansów i wzajemnych interesów, które wi¹za³y innych przedstawicieli ich gatunku. Pancerni wygl¹dem te¿ ró¿nili siê od swoich odleg³ych kuzynów. Mieli wprawdzie podobne rozmiary, wagê 160

i twarze o du¿ych oczach i ustach jak szparka, jakby stworzona do tego, by wpychaæ przez ni¹ ró¿ne wij¹ce siê stworzenia. Pod wzglêdem chêci kontrolowania wszystkiego, na czym spoczê³o spojrzenie ich ogromnych oczu, nie ró¿nili siê te¿ niczym od pozosta³ych Huttów. Byli identyczni pod wzglêdem budowy anatomicznej, o grubej skórze odpornej na strza³y z blastera i dzia³anie kwasów, z organami wewnêtrznymi zagrzebanymi tak g³êboko pod warstwami ³oju, ¿e nie sposób by³o siê do nich dostaæ nawet za pomoc¹ wibroostrza. Jedynym zagro¿eniem fizycznym, jakiego obawiali siê Huttowie, by³o szczególne pasmo twardego promieniowania, którego szkodliwe skutki gromadzi³y siê w ochronnej warstwie t³uszczu, nie poddaj¹c siê normalnym procesom wydalania. Ta cecha powstrzymywa³a Huttów od rozszerzania przestêpczej dzia³alnoœci na pewne obszary galaktyki. Przynajmniej dopóki jeden z huttañskich klanów kiedyœ, w odleg³ej przesz³oœci, nie podarowa³ im tego, czego odmówi³a im natura – ochronnych pancerzy, z zespawanych i zanitowanych arkuszy durastali, unoszonych i sterowanych wbudowanymi repulsorami. Okrywa³y one miêkkie, galaretowate cia³a Pancernych Huttów, ods³aniaj¹c tylko ich szerokie twarze, stercz¹ce jak ze skorupy ¿ó³wia ponad têczowymi ko³nierzami na przedzie owalnych pancerzy. Nawet delikatne, ma³e r¹czki by³y schowane i manipulowa³y od œrodka zewnêtrznymi urz¹dzeniami chwytnymi. Te mechaniczne chwytaki wygl¹da³y na równie skuteczne w zagarnianiu i trzymaniu nielegalnych bogactw ich w³aœcicieli. – Ale dlaczego Pancerni Huttowie mieliby siê interesowaæ poszukiwanym specjalist¹ od komunikacji? – Boba Fett prowadzi³ swego czasu interesy z kilkoma przedstawicielami tego klanu. Wiedzia³, ¿e nie kiwn¹ palcem, jeœli nie dostan¹ za to du¿ej kwoty kredytów. Pod tym wzglêdem nie ró¿nili siê od innych Huttów. – Jeœli potrzebuj¹ t³umacza i dyplomaty tej klasy, mog¹ przecie¿ kupiæ ka¿dego innego, kto dzia³a na tym rynku. Kogoœ bez ceny wyznaczonej za jego g³owê. – Oph Nar Dinnid zatroszczy³ siê o to, by chcieli w³aœnie jego. – W szorstkim g³osie Bosska da³o siê s³yszeæ niechêtny podziw. – Podobno kaza³ sobie wszczepiæ w tkankê mózgow¹ ekspandery pamiêci i napcha³ je mnóstwem najbardziej poufnych danych, transakcji i archiwów systemu Narrant, do których mia³ dostêp jako poœrednik dyplomatyczny najwy¿szego feuda³a. W g³owie 11 – Mandaloriañska zbroja

161

Dinnida tkwi mnóstwo informacji, które Pancerni Huttowie mog¹ uznaæ za niezwykle interesuj¹ce. I zyskowne. – I co z tego? Nie zapewni to Dinnidowi bezpieczeñstwa na d³ugo. Skorupiaki nie s³yn¹ z delikatnoœci w wyci¹ganiu danych z pamiêci. Zwykle po takiej operacji z delikwenta zostaj¹ marne szcz¹tki. Bossk nachyli³ siê bli¿ej, tak blisko, ¿e Boba Fett poczu³ woñ krwi i miêsa poprzez filtry powietrzne he³mu. – Dinnid jest mo¿e g³upi, ale nie a¿ tak. Ekspandery pamiêci zainstalowane w jego czaszce maj¹ wbudowany system czasowego uwalniania danych. Wszystkie te sekrety handlowe z systemu Narrant s¹ dawkowane w ma³ych porcjach, no i zakodowane na autodestrukcjê. Jeœli Pancerni spróbuj¹ roz³upaæ mu g³owê i wyci¹gn¹æ dane, wszystko zostanie wymazane do czysta. Ale to jeszcze nie wszystko. Oni nawet nie wiedz¹, ile tych informacji jest w pamiêci Dinnida. W rezultacie Dinnid bêdzie mia³ wartoœæ dla Huttów przez niemal nieograniczony czas. Mog¹ min¹æ dziesiêciolecia, zanim wyci¹gn¹ z niego te wszystkie informacje. – Sprytnie to wymyœli³. – Podobnie jak w przypadku pozosta³ych rewelacji Bosska, Boba Fett udawa³, ¿e s³yszy je po raz pierwszy. – Ale to oznacza równie¿, ¿e Pancerni nie wypuszcz¹ go od siebie tak szybko. – Nie inaczej – zgodzi³ siê Bossk. Stukn¹³ pazurem o pierœ Boby Fetta. – Wyrwanie go z ich ³ap nie bêdzie ³atwe. To dlatego ³owcy nie pal¹ siê do tej roboty. Potrzeba kilkuosobowej dru¿yny, ¿eby przej¹æ ten towar. Fett spodziewa³ siê i tego. – Czy to propozycja? – Byæ mo¿e. – Bossk cofn¹³ siê, znów mierz¹c wzrokiem pokój i surowe drzwi. – Spójrzmy prawdzie w oczy: od kiedy tu przyby³eœ, pojawi³y siê tarcia pomiêdzy ³owcami. – Szparki Ÿrenic Trandoszanina œwidrowa³y ciemny wizjer he³mu Fetta. – Wszyscy gadaj¹, od starej gwardii, jak mój ojciec i reszta rady, a¿ po najmniej licz¹cych siê cz³onków Gildii. – O czym tak gadaj¹? – Nie zadzieraj ze mn¹! – warkn¹³ Bossk. – W tej chwili masz dla mnie pewn¹ wartoœæ, ale jeœli zaczniesz siê wyg³upiaæ, wy¿rê ci mózg z tego he³mu jak zupê z miski. Jeœli sk³adam ci propozycjê, to nie tylko po to, ¿eby ³apaæ tego Oph Nar Dinnida... chocia¿ to powinno wystarczyæ, ¿eby ciê zainteresowaæ. Tu chodzi o coœ 162

wiêcej: o przysz³oœæ ca³ej Gildii £owców Nagród. Szykuj¹ siê tu wielkie zmiany, a ludzie opowiadaj¹ siê albo po jednej, albo po drugiej stronie, w zale¿noœci od tego, jak ich zdaniem potocz¹ siê sprawy. Szczerze mówi¹c, wola³bym mieæ ciê po swojej stronie, ale niezale¿nie od tego, za kim siê opowiesz, i tak wygram. Po prostu bêdzie mi ³atwiej z tob¹ ni¿ bez ciebie. I lepiej, jeœli ty i ja, i jeszcze paru starannie dobranych goœci, weŸmiemy siê za tego Dinnida. Nagroda, któr¹ za niego zdobêdziemy, zjedna nam wielu przyjació³. Ale nie tylko to. Przede wszystkim poka¿e niezdecydowanym, kto ma doœæ ikry, ¿eby zaj¹æ siê naprawdê trudn¹ robot¹. Ci, którym uda siê przyszpiliæ ten towar, zas³uguj¹ na to, ¿eby rz¹dziæ Gildi¹. – Widzê, ¿e dobrze sobie wszystko przemyœla³eœ. – Boba Fett mówi³ g³osem równym i beznamiêtnym. – Jeszcze raz mi zaimponowa³eœ. – OszczêdŸ sobie wazeliny. – Czubek pazura Bosska wbi³ siê mocniej w klatkê piersiow¹ Fetta. – Wszystko, czego chcê od ciebie, to wiedzieæ, czy piszesz siê ze mn¹ na tê robotê. Oczy Bosska rozszerzy³y siê ze zdumienia, gdy Boba Fett z³apa³ go nagle za piêœæ i œcisn¹³ tak mocno, ¿e koœci zazgrzyta³y pod ³uskami. Potem powoli odsun¹³ j¹ od siebie, jakby odstawia³ na bok dziwne i nie³adne dzie³o sztuki. – W porz¹dku. – Wypuœci³ piêœæ Bosska z twardego jak durastal uœcisku. – Jestem z tob¹. Nad¹sany Bossk rozciera³ stawy d³oni. – Dobrze – powiedzia³ po chwili. – Pogadam z innymi. Takimi, którzy stworz¹ dru¿ynê, jakiej potrzebujemy. – Wsta³ z kamiennej ³awki. – Dam ci znaæ, jak mi idzie. Boba Fett patrzy³, jak Trandoszanin zamyka za sob¹ drzwi komory, a potem s³ucha³ oddalaj¹cego siê w korytarzu echa jego kroków. To w³aœciwie smutne, pomyœla³. Biedny facet nawet nie zdaje sobie sprawy, jak dobrze wszystko siê toczy. Ale dowie siê. I to ju¿ wkrótce... – Twój syn w³aœnie zakoñczy³ wizytê, panie. – Kamerdyner zarz¹dzaj¹cy kwaterami Gildii £owców Nagród sk³oni³ g³owê ze s³u¿alczym uœmieszkiem na twarzy. – A jego rozmowa z tym podejrzanym osobnikiem, znanym jako Boba Fett, przebieg³a dok³adnie tak, jak w swojej niezmierzonej m¹droœci przewidzia³eœ. 163

Cradossk spojrza³ na nadskakuj¹cego Twi’lekianina, ca³ego w lansadach, z oczami b³yszcz¹cymi chciwoœci¹. Lœni¹ce, rozdwajaj¹ce siê warkocze g³owne podw³adnego przypomina³y mu jednoczeœnie œlimaki ziemne z Nirelli i nie ugotowane kie³baski. To skojarzenie spowodowa³o, ¿e poczu³ siê g³odny – ale w koñcu niemal wszystko tak na niego dzia³a³o. – Oczywiœcie, ¿e tak. – W swojej luksusowo wyposa¿onej kwaterze Cradossk bawi³ siê ciê¿kimi taœmami stroju, w jakim za³atwia³ interesy: ciemne, ale gustowne szaroœci i czernie materia³u tworzy³y smutn¹ dla oczu symfoniê. Paradny strój, w jakim podejmowa³ Bobê Fetta na bankiecie, zosta³ odwieszony przez kamerdynera do pró¿niowej szafy o kontrolowanej wilgotnoœci. – Sprawy uk³adaj¹ siê zgodnie z moimi przewidywaniami... nie dlatego, ¿ebym by³ wyj¹tkowo m¹dry, tylko ze wzglêdu na mêcz¹c¹ g³upotê innych istot. – Wasza Wielebnoœæ jest zbyt skromny. – Ob Fortuna krêci³ siê wokó³ Cradosska, strzepuj¹c tkaninê bladymi, wilgotnymi d³oñmi, ¿eby dopasowaæ codzienny strój swojego pracodawcy. – Czy ja przewidzia³bym taki bieg wypadków? Albo pañscy szacowni koledzy z rady Gildii? Nie wydaje mi siê. – To dlatego, ¿e jesteœ takim samym g³upcem jak oni. – Ta myœl przygnêbi³a Cradosska; ciê¿ar w³adzy przyt³acza³ go. Nie mia³ nikogo, kto móg³by mu pomóc przeprowadziæ Gildiê £owców Nagród przez niebezpieczne mielizny, gdzie spiskuj¹cy wrogowie t³oczyli siê jak stada rekinów. Nawet w³asny syn. Krew z mojej krwi, pomyœla³ ponuro Cradossk. Widocznie prawdziwa ¿y³ka do interesów by³a bardziej kwesti¹ doœwiadczenia ni¿ wrodzonych umiejêtnoœci. Nie powinienem by³ traktowaæ go tak wyrozumiale, pomyœla³, kiedy by³ jeszcze ma³ym gadem. – Przyszed³ tu ktoœ, kto chce siê z panem spotkaæ. – Kamerdyner wykona³ ostatnie poprawki, by strój Cradosska wygl¹da³ nieskazitelnie. – Czy pan go wzywa³? Czy mam go do pana wprowadziæ? – Tak, w obydwu przypadkach. – Nadskakuj¹cy Twi’lekianin zaczyna³ mu dzia³aæ na nerwy. – To sprawa prywatna. Twoja obecnoœæ jest zbêdna. Kamerdyner wprowadzi³ ³owcê nagród Zuckussa i znikn¹³ za drzwiami, które starannie za sob¹ zamkn¹³. Ze wszystkich m³odszych, mniej doœwiadczonych ³owców nagród, którzy zostali przyjêci do Gildii, Zuckuss zawsze sprawia³ 164

wra¿enie najmniej nadaj¹cego siê do tego fachu. Cradossk spojrza³ na stoj¹c¹ przed nim postaæ w masce oddechowej. Zastanawia³ siê, co mog³o sk³oniæ istotê myœl¹c¹ do podjêcia takiego ryzyka; by³ jak dziecko, które bawi siê w niebezpieczn¹ grê doros³ych, w której stawk¹ jest w³asne ¿ycie, a przegrana oznacza ból i œmieræ. Jego pierwotn¹ motywacj¹, gdy przydziela³ Bosskowi Zuckussa z jego ma³o imponuj¹c¹ postaw¹ i dyndaj¹cymi rurkami aparatu oddechowego, by³a chêæ zapewnienia mu towarzysza, którego ten móg³by poœwiêciæ bez ¿alu i wiêkszej szkody dla organizacji, gdyby znalaz³ siê w trudnej sytuacji. Takich jak Zuckuss by³o wiêcej tam, sk¹d pochodzi³; kandydaci na ³owców nagród, z wygórowanym wyobra¿eniem o w³asnych zdolnoœciach i twardoœci, zawsze t³oczyli siê u drzwi Gildii. W tym przypadku jednak sytuacja siê zmieni³a; Cradossk znalaz³ inn¹ rolê dla Zuckussa. – Przyszed³em tak szybko, jak siê da³o. – Zdenerwowanie Zuckussa by³o widoczne i s³yszalne: rurki oddechowe wygiête ku do³owi trzepota³y g³oœno. – Mam nadziejê, ¿e nie sta³o siê nic, co... – Uspokój siê. – Cradossk usiad³ ciê¿ko na sk³adanym krzeœle zrobionym z koœci goleniowych wzmocnionych durastalowymi prêtami. – Gdybyœ narobi³ sobie k³opotów, uwierz mi, ju¿ byœ o tym wiedzia³. Zuckuss nie wygl¹da³ na podniesionego na duchu. Spojrza³ przez ramiê na drzwi, jakby prowadzi³y do pu³apki, która w³aœnie siê za nim zamknê³a. – W³aœciwie w ogóle nie ma powodu do zmartwieñ. – Koœci, z których zrobiono krzes³o, by³y mile wyg³adzone pod dotykiem d³oni Cradosska. – Wiele z tego, co dokona³eœ, zas³uguje na moj¹ aprobatê. – Naprawdê? – Zuckuss odwa¿y³ siê spojrzeæ w twarz przywódcy Gildii. – Oczywiœcie – k³ama³ dalej Cradossk. – S³ysza³em co nieco o tobie. W moim synu Bossku nie³atwo jest wzbudziæ podziw... to znaczy podziw dla kogokolwiek innego oprócz niego samego. Ale o tobie wyra¿a³ siê z najwy¿szym uznaniem. Ta sprawa z ksiêgowym... jak on siê nazywa³? – Posondum. – Zuckuss kiwn¹³ g³ow¹. – Nazywa³ siê Nil Posondum. To naprawdê wstyd, ¿e nie posz³o nam lepiej. Ju¿ prawie go mieliœmy. Cradossk roz³o¿y³ szeroko rêce i wzruszy³ ramionami uspokajaj¹cym, wystudiowanym gestem. 165

– Trzeba robiæ wszystko, co siê da. Ale nie zawsze sprawy tocz¹ siê po naszej myœli. – Wypowiedzenie takiego stwierdzenia wymaga³o od Cradosska prawdziwego talentu aktorskiego. – Ka¿dy ma czasem pecha. – W duszy Cradossk nadal mia³ ochotê urwaæ g³owê swojemu synowi i Zuckussowi za spartaczenie tej sprawy. Boba Fett zrobi³ z nich durniów, pog³êbiaj¹c jeszcze tê hañbê, kiedy przemkn¹³ obok nich w drodze do kwatery Gildii. – Nie przejmuj siê tym. Bêd¹ inne okazje, inne zlecenia. Zawsze trafi siê jakiœ towar. – Ja... cieszê siê, ¿e pan tak na to patrzy. – W tym fachu trzeba patrzeæ perspektywicznie. – Tê sam¹ lekcjê wyg³osi³ kiedyœ wobec Bosska, który tylko go wydrwi³. – Raz siê wygrywa, raz siê przegrywa. Ca³a sztuka polega na tym, ¿eby wygrane trafia³y siê czêœciej ni¿ pora¿ki. Chodzi o œredni¹. – Chyba tak. – Zuckuss uspokoi³ siê nieco. – Z wyj¹tkiem Boby Fetta. On chyba zawsze wygrywa. – Nawet Boba Fett... – Cradossk zatoczy³ rêk¹ szerokie ko³o. – Mog³eœ o tym nie wiedzieæ, ale znam go od bardzo dawna, wiêc mogê ci powiedzieæ, ¿e i jemu zdarza³o siê wyjœæ z pustymi rêkami. Nie daj siê zwieœæ tej aurze niezwyciê¿onoœci, któr¹ œwiadomie wokó³ siebie roztacza. – No tak... ale trudno go nie podziwiaæ. Historie, które o nim opowiadaj¹... Cradossk pochyli³ siê w krzeœle i dŸgn¹³ Zuckussa pazurem w pierœ. – Ch³opcze, pracujê w tym interesie od wielu lat i mówiê ci, jesteœ równie twardym goœciem jak wielki Boba Fett. – Ja? – Jasne, ¿e tak – zapewni³ Cradossk, dodaj¹c w duchu „Prêdzej mi tu nerf wyroœnie!”. Ci¹gn¹³ dalej zanêcanie. – To od razu widaæ. Istniej¹ pewne... jakby to powiedzieæ?... nie dla wszystkich widoczne cechy, po których mo¿na rozpoznaæ urodzonego ³owcê nagród. Kogoœ, kto ma ochotê i umiejêtnoœci, ¿eby odnieœæ sukces w tym fachu. Ja je wyczuwam. To dlatego jestem szefem Gildii £owców Nagród... bo tak dobrze oceniam charaktery. – Popuka³ siê pazurem po nosie. – I ten instynkt podpowiada mi, ¿e masz wszystkie niezbêdne cechy. – Có¿... – zaskoczony Zuckuss pokrêci³ g³ow¹. – Pan mi pochlebia... £atwo posz³o, pomyœla³ Cradossk. Mówienie tego, co dany osobnik chcia³ us³yszeæ, w g³êbi serca czy serc, ile ich tam w sobie 166

mia³, by³o najszybszym i najpewniejszym sposobem obezw³adnienia ich, zanim wbijesz im nó¿ w to serce. Wszelkie bariery ochronne, jakie mieli, puszcza³y niczym tarcze z wysadzonym przetwornikiem mocy. – Ale¿ sk¹d! – Mia³ teraz Zuckussa dok³adnie tam, gdzie chcia³; czas zaci¹gn¹æ resztê sieci. – Musimy byæ wobec siebie absolutnie szczerzy. Bo jest coœ, co musisz dla mnie zrobiæ. Coœ bardzo wa¿nego. – Zrobiê wszystko – powiedzia³ szybko Zuckuss. Roz³o¿y³ swoje os³oniête rêkawicami rêce. – Bêdê zaszczycony... – Œwietnie. – Cradossk uniós³ d³oñ i przerwa³ m³odemu ³owcy. – Rozumiem. Lojalnoœæ jest jedn¹ z cech niezbêdnych w naszym fachu, które w tobie dostrzeg³em. – Przechyli³ g³owê na bok i uœmiechn¹³ siê krzywym, aluzyjnym uœmieszkiem. – Ale trzeba wiedzieæ, wobec kogo byæ lojalnym, prawda? – Nie jestem pewien, czy wiem, co pan ma na myœli... – Pracowa³eœ z moim synem Bosskiem przy paru zleceniach. Musisz wiêc byæ lojalny wobec niego, zgadza siê? W g³osie Zuckussa nie by³o ani odrobiny wahania. – Oczywiœcie. Ca³kowicie. – No có¿, zapomnij o tym. – Uœmieszek znikn¹³ z jego twarzy, gdy Cradossk odchyli³ siê na oparcie krzes³a. – Musisz byæ lojalny wobec mnie. A to z tego prostego powodu, ¿e nadchodz¹ dla nas ciê¿kie czasy. – Tak naprawdê to ju¿ nadesz³y. Niektórzy nie doczekaj¹ lepszych czasów; Gildia £owców Nagród przetrwa, ale bêdzie znacznie mniej liczna. Chyba chcia³byœ byæ jednym z tych, którzy przetrwaj¹ to zamieszanie... bo alternatyw¹ jest œmieræ. – Przysun¹³ siê bli¿ej. Patrzy³ w oczy Zuckussa, widz¹c w nich swoje powiêkszone odbicie. – Czy wyra¿am siê jasno? Zuckuss zdecydowanie przytakn¹³. – Jak najbardziej. – To dobrze – powiedzia³ Cradossk. – Lubiê ciê i dlatego sk³adam ci tê propozycjê. – Jedn¹ z charakterystycznych cech Trandoszan by³a pogarda dla wszelkich innych form ¿ycia, a forma ¿ycia stoj¹ca teraz przed Cradosskiem nie by³a wcale wyj¹tkiem. – Jeœli bêdziesz trzyma³ ze mn¹, masz du¿e szanse, ¿e ci siê uda. I nie mówiê teraz tylko o utrzymaniu siê przy ¿yciu, ale tak¿e o zajêciu odpowiedniej pozycji w tej organizacji. Lojalnoœæ, kiedy siê wie, wobec kogo byæ lojalnym, mo¿e siê op³aciæ. – Co... co mia³bym zrobiæ? 167

– Po pierwsze, wy³¹cz swój aparat g³osowy, jeœli przyjdzie ci ochota powiedzieæ komuœ o tym, o czym tu sobie rozmawiamy. Lojalnoœæ wymaga dochowania tajemnicy. Ka¿dy ³owca nagród, który nie umie trzymaæ gêby na k³ódkê, nie utrzyma siê d³ugo w tej galaktyce, a w ka¿dym razie na pewno nie w organizacji, któr¹ ja kierujê. Kolejne kiwniêcie g³ow¹. – Umiem byæ cicho. – Tak w³aœnie myœla³em. – Cradossk pozwoli³, by na jego usta znów wyp³yn¹³ uœmiech. Pochyli³ siê tym razem do przodu tak mocno, ¿e oddech z jego nozdrzy zamgli³ par¹ soczewki oczu Zuckussa. – Oto nasza umowa. S³ysza³eœ o zleceniu na Oph Nar Dinnida? – Oczywiœcie. Wszyscy w Gildii mówi¹ tylko o tym. – Nie wy³¹czaj¹c mojego syna Bosska, jak przypuszczam? Zuckuss przytakn¹³. – To od niego us³ysza³em o tym zleceniu. – Wiedzia³em, ¿e nie przepuœci takiej gratki. – Cradossk poczu³ zadowolenie; jego potomek by³ przynajmniej ambitny, nawet jeœli niezbyt m¹dry. – Lubi du¿e zlecenia, z du¿¹ nagrod¹. Sprawa Dinnida jest dok³adnie tym, co sprawia, ¿e œlina mu cieknie. Czy wspomnia³ coœ, ¿e bêdzie organizowa³ dru¿ynê do tego zlecenia? – Nic mi nie mówi³. – Zrobi to – zapewni³ Cradossk. – Osobiœcie siê o to postaram. Mój syn mo¿e byæ pocz¹tkowo niechêtny pomys³owi w³¹czenia ciê do tej dru¿yny, ale sprawiê, ¿e mu siê op³aci zabraæ ciê ze sob¹. Bêdzie potrzebowa³ sprzêtu, do którego ja mogê zapewniæ mu dostêp, albo Ÿróde³ informacji z pierwszej rêki, które na pewno uzna za cenne... takie tam rzeczy. A¿ za du¿o, ¿eby zrekompensowaæ im utratê tej czêœci nagrody, która przypadnie tobie. – To bardzo... szlachetna propozycja. – Za wypuk³ymi soczewkami oczu Zuckussa czai³a siê podejrzliwoœæ. – Ale dlaczego mia³by pan tyle dla mnie robiæ? Istnia³a jeszcze nadzieja dla tego stworzenia; nie by³o kompletnym idiot¹. – To proste – powiedzia³ cicho Cradossk. – Ja zrobiê coœ dla ciebie – postuka³ pazurem o maskê twarzow¹ m³odego ³owcy – a ty... zrobisz coœ dla mnie. Przy tym ostatnim s³owie Cradossk stukn¹³ pazurem we w³asn¹ pierœ. 168

– To chyba nietrudno zrozumieæ? Zuckuss powoli pokiwa³ g³ow¹, jakby pazur, na który patrzy³, zahipnotyzowa³ go. – Ale co mia³bym zrobiæ? – To te¿ jest bardzo proste. – Cradossk po³o¿y³ obie rêce na oparciach krzes³a. – Do³¹czysz do dru¿yny, któr¹ tworzy mój syn, ¿eby pochwyciæ delikwenta o nazwisku Oph Nar Dinnid. Ró¿nica pomiêdzy tob¹ a Bosskiem bêdzie jednak taka, ¿e ty wrócisz... Zuckuss potrzebowa³ kilku sekund, zanim go oœwieci³o. – Och... – kiwn¹³ g³ow¹ jeszcze wolniej ni¿ zwykle. – Rozumiem. – Cieszê siê, ¿e rozumiesz. – Cradossk wskaza³ na drzwi. – Porozmawiamy o tym jeszcze kiedyœ. PóŸniej. Kiedy Zuckuss wymkn¹³ siê z komnaty, Cradossk pozwoli³ sobie na chwilê pe³nych samozadowolenia rozwa¿añ. By³o jeszcze du¿o wiêcej do zrobienia: sznurki do poci¹gniêcia, s³owa do wyszeptania do odpowiednich uszu. Na razie jednak musia³ przyznaæ, ¿e polubi³ tego ma³ego Zuckussa. Do pewnego stopnia, pomyœla³. Wystarczaj¹co sprytny, by mo¿na go by³o wykorzystaæ, ale nie doœæ sprytny, by zdaæ sobie sprawê z tego, ¿e ktoœ go wykorzystuje... zanim nie zrobi siê za póŸno. Mo¿e nawet bêdzie mu przykro, kiedy przyjdzie czas, by usun¹æ Zuckussa. Ale to w³aœnie, jak wiedzia³ Cradossk, by³y ciê¿ary w³adzy. Wymaga³o to trochê pracy – wêszenia i d³ubania rozmaitymi narzêdziami, które zrobi³ z kawa³ków sztywnego, ostro zakoñczonego drutu. Ale z tymi umiejêtnoœciami Twi’lekianie siê rodzili. Efektem, po prawie roku ukradkowej pracy kamerdynera, by³a maleñka, niewykrywalna dziurka do pods³uchiwania pod sufitem antyszambrów Cradosska. Lepsza ni¿ jakiekolwiek urz¹dzenie elektroniczne; te mo¿na by³o ³atwo wykryæ zwyk³ym skanem. S³uchaj¹c rozmowy Cradosska z m³odym ³owc¹ nagród Zuckussem, kamerdyner gratulowa³ sobie sprytu. Trzeba by³o wiele sprytu, ¿eby utrzymaæ siê przy ¿yciu, pracuj¹c dla tych drapie¿ników. Wciskaj¹c stopy w szczeliny miêdzy masywnymi kamieniami œciany i przytrzymuj¹c siê ozdobnej makaty, przedstawiaj¹cej momenty minionej chwa³y Gildii, Ob Fortuna opuœci³ siê na pod³ogê ze swojego stanowiska pods³uchowego. Od d³u¿szego czasu s³ucha³ tej rozmowy, us³ysza³ wiêc i to, jak stary gad odprawia m³odego ³owcê. 169

Dawne doœwiadczenia pozwoli³y mu dok³adnie okreœliæ czas potrzebny rozmówcy Cradosska na odwrócenie siê od siedziska, które ten zwykle zajmowa³, i przejœcie kilku metrów dziel¹cych go od drzwi do przedpokoju. W sam raz tyle, by kamerdyner zd¹¿y³ znaleŸæ siê na dole, otrzepaæ z siebie kurz i pajêczyny i stan¹æ, jakby nie rusza³ siê z miejsca przez ca³y czas – s³uga dobry i wierny, i na pewno nie spiskuj¹cy za plecami pana. – Mam nadziejê, ¿e rozmowa by³a przyjemna? – kamerdyner odprowadzi³ Zuckussa do nastêpnych drzwi, oddzielaj¹cych przedpokój od korytarzy kwatery Gildii £owców Nagród. – I inspiruj¹ca? Zuckuss wygl¹da³ na rozkojarzonego; odpowiedzia³ dopiero po chwili. – Tak... – kiwn¹³ g³ow¹. – Bardzo... inspiruj¹ca. To jest w³aœnie odpowiednie s³owo. Kretyn, pomyœla³ kamerdyner. S³ysza³ ka¿d¹ sylabê, jaka pad³a miêdzy Cradosskiem a tym stworzeniem. Czy Cradossk wiedzia³ o tym, czy nie, w Gildii nie sposób by³o utrzymaæ niczego w tajemnicy. Nie przede mn¹, pomyœla³. – To œwietnie. – Kamerdyner uœmiechn¹³ siê, pokazuj¹c ca³y garnitur ostrych zêbów. Otworzy³ drzwi do przedpokoju, drug¹ rêk¹ przytrzymuj¹c warkocze g³owne, ¿eby nie opad³y mu na ramiê, gdy sk³ada³ starannie odmierzony uk³on. – Ufam, ¿e bêdziemy jeszcze mieli okazjê cieszyæ siê pana towarzystwem. – Co? – stoj¹c w korytarzu Zuckuss spojrza³ na kamerdynera, jakby te proste s³owa bardzo go zdziwi³y. – Ach... tak. Wyobra¿am sobie, ¿e tak. – Odwróci³ siê i odszed³, jak ktoœ przyt³oczony ciê¿arem nowej i nieprzewidzianej odpowiedzialnoœci. Kamerdyner obserwowa³, jak odchodzi. By³ lepiej ni¿ tamten oswojony z subtelnoœciami wypowiedzi Cradosska. Nigdy nie znaczy³y tego, co wydawa³o siê z pozoru. Biedny ³owca nie mia³ pojêcia, w jak œmiertelnie groŸn¹ aferê siê wpl¹tuje. Ale Ob Fortuna wiedzia³. Spojrza³ za siebie, przez ca³¹ d³ugoœæ przedpokoju, by upewniæ siê, ¿e drzwi do pokoi Cradosska s¹ nadal zamkniête. Wtedy pospieszy³ na drugi koniec korytarza, gdzie czekali na niego inni zainteresowani rozmow¹, jaka siê w³aœnie odby³a. Schowa³ rêce w fa³dach d³ugiej szaty i oblicza³ ju¿ w myœli zyski, jakie przyniesie mu sprzeda¿ tej informacji.

170

ROZDZIA£

#

– Na co czekamy? – Bossk wyszczerzy³ k³y w napadzie wœciek³oœci. – Do tej pory powinniœmy byæ ju¿ w drodze! – Cierpliwoœci – poradzi³ mu Boba Fett. – W tym przypadku jest ona nie tyle cnot¹, co koniecznoœci¹. Oczywiœcie jeœli chcesz wykonaæ to zadanie i prze¿yæ na tyle d³ugo, ¿eby móc o nim opowiedzieæ. Patrzy³, jak Trandoszanin przeklina i wœciekle mruczy pod nosem, spaceruj¹c tam i z powrotem po doku l¹downiczym, najbardziej oddalonym od kompleksu zabudowañ Gildii £owców Nagród. Fetta uderzy³a myœl, ¿e nie bêdzie siê musia³ specjalnie wysilaæ, by upewniæ siê, ¿e Bossk zginie; wystarczy³o mu pozwoliæ, by pêk³ z gniewu, który w nim kipia³. A przynajmniej, myœla³, wystarczy poczekaæ, a¿ pod wp³ywem tego gniewu pope³ni fataln¹ w skutkach pomy³kê. To, ¿e prze¿y³ do tej pory, Boba Fett zawdziêcza³ w równej mierze stosowaniu przemocy, co beznamiêtnej precyzji swoich planów i dzia³añ. Bez tej pierwszej wszystkie intrygi galaktyki nie na wiele by siê zda³y; przemoc by³a czymœ, co Imperium – od najni¿szych podw³adnych Dartha Vadera a¿ po samego Palpatine’a – rozumia³o doskonale. Tym, czego nie rozumia³y stworzenia takie jak Bossk, by³ fakt, ¿e przemoc, choæ konieczna, przy braku skrupulatnego planu stawa³a siê bomb¹ pod³o¿on¹ pod w³asne serce. Zrozumie to, pomyœla³ Fett. Ju¿ wkrótce. Mniejszy z ³owców, Zuckuss, przenosi³ nerwowe spojrzenie z Boby Fetta na Bosska i z powrotem. 171

– Mo¿e powinniœmy wys³aæ kogoœ przodem do Pancernych Huttów – powiedzia³. – Na rekonesans, ¿eby reszta dru¿yny mog³a od razu zacz¹æ akcjê. – Nie b¹dŸ g³upi. – Boba Fett potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Jedyne, co byœmy na tym zyskali, to ostrze¿enie Pancernych Huttów o naszych zamiarach. I tak trudno bêdzie nam zaatakowaæ z zaskoczenia. – Ale statki s¹ gotowe do drogi! – Bossk obróci³ siê gwa³townie na piêcie. – Jeœli bêdziemy d³u¿ej czekaæ, inni ³owcy zbior¹ w³asne dru¿yny i rusz¹ po Dinnida. Uprzedz¹ nas! Boba Fett nie podniós³ g³owy znad czytnika danych, na którym sprawdza³ listê uzbrojenia „Niewolnika I”. – Nie bêdzie tragedii, jeœli ktoœ to zrobi. Poniewa¿ i tak nie ma szans na sukces, nasz towar poczeka na nas bezpiecznie w rêkach Pancernych Huttów. To nam mo¿e wrêcz u³atwiæ plany, kiedy ju¿ zaczniemy. Pancerni Huttowie od razu zauwa¿¹ ró¿nicê miêdzy nami a jak¹œ paczk¹ ¿ó³todziobów, szturmuj¹cych ich warowniê z blasterami w rêkach. – Ci¹gle nam opowiadasz o tym, jakie to masz wspania³e plany. – Bossk spojrza³ zjadliwie na Fetta. – Kiedy zamierzasz nam powiedzieæ dok³adnie, o co chodzi? – Jak ju¿ wspomnia³em – Boba Fett spojrza³ na Bosska równie twardo i nieugiêcie – powinieneœ wyrabiaæ w sobie cierpliwoœæ. Bossk odwróci³ siê, zrzêdz¹c coraz g³oœniej. W doku l¹downiczym by³ z nimi jeszcze jeden cz³onek dru¿yny. IG-88, robot, który zdo³a³ staæ siê jednym z bardziej szanowanych cz³onków Gildii £owców Nagród – jedyny, którego Boba Fett móg³by uznaæ za powa¿nego rywala – zwróci³ swoje skanery optyczne w stronê Fetta. – Czym innym jest cierpliwoœæ – powiedzia³ IG-88 szorstkim g³osem z syntezatora – a czym innym wahanie. To ostatnie wyp³ywa ze strachu i niezdecydowania. Zdecydowaliœmy, ¿e to ty bêdziesz kierowa³ nasz¹ dru¿yn¹ w przekonaniu, ¿e jesteœ pozbawiony tych cech. Gdyby okaza³o siê, ¿e jest inaczej, nasze rozczarowanie by³oby ogromne. – Jeœli myœlisz, ¿e da³byœ sobie radê z tym zleceniem beze mnie – Fett opuœci³ czytnik danych – to proszê bardzo. IG-88 przygl¹da³ mu siê jeszcze przez chwilê, zanim kiwn¹³ g³ow¹. – Pozostajesz naszym przywódc¹. Ale ostrzegam ciê, nie nadu¿ywaj naszej cierpliwoœci, bo j¹ wyczerpiesz. 172

– Moj¹ ju¿ wyczerpa³. – Bossk wygl¹da³, jakby siê mia³ zaraz udusiæ; jego spojrzenie mog³o ju¿ nie tylko zamordowaæ, ale wrêcz unicestwiæ. Jedna rêka zawis³a niebezpiecznie nad blasterem, schowanym w kaburze na biodrze. – Zmieni³em zdanie. Ten ca³y pomys³ z dru¿yn¹ by³ g³upi... – Hmm, Bossk... To by³ twój pomys³ – przypomnia³ mu Zuckuss. – Jeœli ja to zacz¹³em, to równie dobrze mogê skoñczyæ. – Powoli przenosi³ wzrok z jednego ³owcy na drugiego. – Mo¿ecie sobie robiæ, co chcecie. Ja siê z tego wypisujê. Sam siê zajmê tym Oph Nar Dinnidem. – Obawiam siê, ¿e nie masz takiej mo¿liwoœci. – Boba Fett w³o¿y³ czytnik do kieszeni w swojej zbroi. Jego g³os, w kontraœcie z wœciek³ym podnieceniem Bosska, wydawa³ siê jeszcze bardziej beznamiêtny ni¿ zwykle. – Wiesz o tej operacji zbyt wiele, by siê z niej teraz „wypisaæ”. Kiedy podejmujesz siê pracy ze mn¹, zostajesz, póki nie zostanie wykonana. Masz tylko jeden sposób, ¿eby siê wycofaæ. – Tak? – prychn¹³ Bossk. – Niby jaki? IG-88 pozosta³ tam, gdzie by³, obserwuj¹c spiêcie z beznamiêtnym ch³odem robota. Zuckuss cofn¹³ siê, gotów zanurkowaæ pod os³onê kad³uba jednego ze statków stoj¹cych w doku, kiedy d³oñ Boby Fetta opad³a na wygiêt¹ rêkojeœæ jego blastera. – Proszê, droga wolna – powiedzia³ Boba Fett. – Spróbuj st¹d wyjœæ, a siê przekonasz. Atmosfera zagêœci³a siê, jakby wype³ni³ j¹ strumieñ subfotonowych cz¹stek z dysz wylotowych kr¹¿ownika. W pe³nej napiêcia ciszy Boba Fett wyda³ milcz¹cy rozkaz stoj¹cej przed nim ciê¿ko uzbrojonej postaci. No, ruszaj! – pomyœla³. Zaoszczêdzisz nam wszystkim mnóstwo czasu... – Ktoœ nadlatuje! – g³os Zuckussa przerwa³ zamro¿ony adrenalin¹ moment. Ma³y ³owca wskazywa³ palcem odleg³y ³uk, który tworzy³ wejœcie do doku l¹downiczego; za nim pasmo jasnego œwiat³a przes³oni³o gwiazdy. – Jakiœ statek! Bossk wpatrywa³ siê w Bobê Fetta jeszcze przez chwilê, a potem obejrza³ siê przez ramiê. Nadlatuj¹ca plamka œwiat³a rozb³ys³a jaœniej, gdy p³omieñ silników wylotowych otoczy³ j¹ jak korona s³oneczna. Bossk spojrza³ znowu na Fetta. – Czy to ten, na którego czekamy? – Niewykluczone. – Boba Fett nie puœci³ rêkojeœci blastera. 173

– Masz szczêœcie. – To prawda – przyzna³ Fett. – Gdybym ciê zabi³, musia³bym szukaæ nowego cz³onka dru¿yny. – Opuœci³ d³oñ. – Denerwuj¹ mnie zmiany personelu w trakcie zlecenia. Zuckuss patrzy³ na zbli¿aj¹cy siê statek. – Nie poznajê tego typu. – By³ doœæ blisko, by da³o siê odró¿niæ jego zarysy, niczym siê nie wyró¿niaj¹ce jajo, niewiele wiêksze ni¿ myœliwiec typu TIE, ci¹gn¹ce metalow¹ siatkê jako sztywno splecion¹ pajêczynê z ty³u za dyszami silników. – Jakim cudem dosta³ pozwolenie... – Postara³em siê o to. – Boba Fett wymin¹³ Zuckussa i pozosta³ych, podchodz¹c do platformy, ku której kierowa³ siê statek. – Ale to bez ró¿nicy, czy dosta³ pozwolenie, czy nie. – Jak to? – Zuckuss podrepta³ za Fettem. – Uwierz mi, ten goœæ zawsze wchodzi tam, gdzie zechce. Statek, opadaj¹cy na l¹dowisko z wy³¹czonymi silnikami odrzutowymi, tylko na repulsorach, widaæ by³o teraz znacznie wyraŸniej. Jego ob³a powierzchnia, podrapana i podziurawiona, nosi³a œlady trafieñ ró¿nymi rodzajami wysokoenergetycznej broni. Widaæ by³o du¿¹ wypalon¹ plamê w miejscu, gdzie metal roztopi³ siê i stê¿a³ ponownie. Statek zawis³ nad l¹dowiskiem, a siatka, któr¹ ci¹gn¹³ za sob¹, unios³a siê i zakrzywi³a do przodu, jak wygiêty ogon skorpiona, podczas gdy druga jej czêœæ utworzy³a pod brzuchem statku rodzaj ko³yski, na któr¹ pojazd wolno opad³ i znieruchomia³. – Popatrzcie tylko! – zafascynowany Zuckuss podszed³ do owalnego kad³uba i stan¹³ na metalowej siatce. D³oñ w rêkawicy po³o¿y³ na sfatygowanej i pordzewia³ej powierzchni. – Wygl¹da, jakby uczestniczy³ w ka¿dej bitwie od czasu Wojen Klonów... – Uwa¿aj – powiedzia³ Boba Fett. Ostrze¿enie przysz³o jednak za póŸno. W¹ska jak w³os szczelina biegn¹ca wokó³ owalu kad³uba poszerzy³a siê, z sykiem wpuszczaj¹c do œrodka powietrze. Eliptyczna czêœæ statku oddzieli³a siê od reszty i unios³a do góry na niewidocznych wczeœniej zawiasach. Przez chwilê w œrodku nie by³o widaæ nic wiêcej. Jak wypchniêta sprê¿onym powietrzem, lufa laserowego dzia³a bliskiego zasiêgu unios³a siê do góry, ze Ÿród³em zasilania i obudow¹ odrzutu przymocowanymi bezpoœrednio z ty³u. Lœni¹ce powierzchnie czarnego metalu b³yszcza³y niczym zwoje pobudzonego 174

wê¿a, skrêcone i œmiercionoœne. Potê¿ne systemy celownicze broni skoncentrowa³y siê z cichym, elektronicznym sykiem na Zuckussie i obróci³y lufê, a¿ zatrzyma³a siê o metr od piersi ³owcy. Kolejna seria ostrych, przerywanych dŸwiêków zabrzmia³a z wnêtrza urz¹dzenia, gdy lampki wskaŸników zmieni³y barwê z ¿ó³tej na jaskraw¹ czerwieñ, na³adowane i gotowe do strza³u. Potem zapad³a cisza; Zuckuss zamar³, zahipnotyzowany czarn¹ dziur¹ znajduj¹c¹ siê niemal w zasiêgu rêki, gotow¹ jednym strza³em rozbiæ go na chmurê bez³adnych atomów nad zwêglonymi szcz¹tkami butów. – Cofnij siꠖ powiedzia³ cicho Boba Fett. – Tylko powoli, to prawdopodobnie nie stanie ci siê krzywda. – Krzywda? – Stoj¹cy obok Zuckussa Bossk wpatrywa³ siê zafascynowany w po³yskuj¹c¹, ciemn¹ lufê dzia³a laserowego. – To coœ zmiecie go z powierzchni ziemi! Zuckuss nie by³ w stanie odwróciæ wzroku od zabójczej maszynerii wycelowanej prosto w niego. Zdo³a³ jednak zrobiæ jeden ostro¿ny krok do ty³u, a potem jeszcze jeden; system celowniczy œledzi³ ka¿dy jego ruch, zmieniaj¹c k¹t ustawienia tak, by ca³y czas mieæ go na muszce. Jeszcze kilka kroków do ty³u i Zuckuss znalaz³ siê wœród reszty ³owców nagród. – Zostañ tu – poleci³ mu Boba Fett. – O to siê nie martw. – Ubranie Zuckussa by³o przesi¹kniête zapachem potu, wywo³anego nag³ym strachem. – Nie zamierzam siê st¹d ruszyæ. Boba Fett zd¹¿y³ ju¿ go wymin¹æ, zostawiaj¹c z ty³u tak¿e Bosska i IG-88. Szed³ bez cienia obawy przez l¹dowisko w stronê owalnego statku spoczywaj¹cego w swoim po³yskuj¹cym koszu. Dzia³o laserowe obróci³o siê, celuj¹c prosto w niego. Zatrzyma³ siê. – Dawno siê nie widzieliœmy – przemówi³ do broni, jakby na³adowana lufa by³a tak¹ sam¹ mask¹ twarzow¹ jak jego he³m, a systemy celownicze wszystkowidz¹cymi oczami. – Bardzo dawno. Czerwone lampki wskaŸników zblad³y, przechodz¹c przez blady oran¿ do spokojnej ¿ó³ci. Soczewki optyczne i czujniki systemu celowniczego skrêci³y lekko, jakby d³oñ i mózg kontroluj¹ce spust rozluŸni³y siê od stanu natychmiastowej agresji do zwyk³ego czuwania. Dzia³o laserowe zaczê³o siê powoli unosiæ, jakby dŸwiga³ je jakiœ mechanizm we wnêtrzu owalnego statku. Otoczy³a je chmura 175

sycz¹cej pary, na chwilê zacieraj¹c kontury broni, która przypomina³a teraz wystêp czarnej ska³y na szczycie góry, targanej gwa³town¹ nawa³nic¹. Dzia³o wynurzy³o siê z mg³y, ukazuj¹c poni¿ej potê¿ny, humanoidalny tors, dŸwigaj¹cy na barkach przyt³aczaj¹cy ciê¿ar broni. Pod luf¹ wygina³a siê w dó³ naje¿ona licznymi dŸwigniami metalowa tarcza w kszta³cie æwiartki ko³a, zakotwiczona w piersi istoty, z zêbatk¹ pozwalaj¹c¹ kontrolowaæ k¹t nachylenia lufy. Ciê¿kie przewody, niektóre po³yskliwie czarne, inne ze srebrzystej durastali, wisia³y zwiniête pod pachami, wokó³ muskularnej piersi i ¿eber, ³¹cz¹c siê z zapewniaj¹cymi balast Ÿród³ami mocy na plecach. Zobaczyli to wszystko, gdy osobnik wydosta³ siê z owalnego statku. Podpiera³ siê rêkami w czarnych rêkawicach, stawiaj¹c ciê¿kie buty na metalowych pasmach sieci. Spod skomplikowanych z³¹czy broni wydoby³a siê para, tworz¹c ob³ok, który po chwili rozwia³ siê w cienkie smugi. Wskazywa³o to na obecnoœæ staroœwieckiego systemu ch³odniczego, opartego na p³ynach. Ta prymitywna technologia datowa³a siê z samych pocz¹tków Republiki. Dzia³o laserowe obróci³o siê w swojej wie¿yczce o sto osiemdziesi¹t stopni, jak gdyby soczewki systemu celowniczego by³y rzeczywiœcie jego oczami, osadzonymi w czaszce pe³nej czystej destrukcji. Sekcja tylna, przypominaj¹ca prymitywny rybi ogon, tyle ¿e wykonany z czarnego metalu i przytwierdzony przegubowymi trzpieniami do bioder, by³a ostatni¹, która wydosta³a siê z kabiny statku. Z górn¹ czêœci¹ odchylon¹ do ty³u na zawiasach i pilotem stoj¹cym na ziemi, statek przypomina³ ogromne jajo, które pêk³o, by pozwoliæ siê wykluæ nowej istocie, kombinacji ¿ywej materii i zabójczej maszyny. Ogon obcego rozwin¹³ siê w poprzek sztywnej, metalowej sieci. Jedn¹ rêk¹ osobnik otworzy³ ma³¹ klawiaturê na metalowej taœmie biegn¹cej od bolców na biodrach przez ca³¹ szerokoœæ brzucha; drug¹ wstuka³ szybk¹ sekwencjê ideogramów, a potem wcisn¹³ wiêkszy klawisz w rogu urz¹dzenia. – Bardzo... dawno. – G³oœniki urz¹dzenia zatrzeszcza³y, kiedy obcy uniós³ je przed sob¹. W tle, oprócz s³ów z syntezatora mowy, s³ychaæ by³o syk pary wydobywaj¹cej siê z obudowy dzia³a. – Ale ty... Boba Fett... Nie starzejesz siê. – A powinienem? – Zadziwi³o go to oœwiadczenie. – Bêdê mia³ na to doœæ czasu po œmierci. Za sob¹ s³ysza³ pozosta³ych ³owców nagród. G³os Bosska wybija³ siê ponad resztê: 176

– Nie podoba mi siê to... Obcy zareagowa³ w jednej chwili; Boba Fett wiedzia³, ¿e coœ musia³o uruchomiæ sekwencjê reagowania. Na obudowie dzia³a laserowego wskaŸniki znów rozjarzy³y siê czerwieni¹; systemy celownicze zogniskowa³y siê na jednym punkcie za Fettem. Para wystrzeli³a ze szczelin obudowy, a segmenty ogona zesztywnia³y, tworz¹c trzeci¹ nogê, co zapewnia³o obcemu podstawê dostatecznie stabiln¹, by wytrzymaæ si³ê odrzutu wysokoenergetycznej eksplozji. Boba Fett spojrza³ przez ramiê i zobaczy³, ¿e Bossk instynktownie przesun¹³ d³oñ w stronê rêkojeœci blastera zawieszonego na biodrze; Trandoszanin zawsze tak robi³, kiedy coœ wzbudzi³o jego podejrzenia. – Nie radzꠖ powiedzia³ Fett. Kiwniêciem g³owy wskaza³ na d³oñ Bosska, która znieruchomia³a, gdy dzia³o laserowe zaczê³o gotowaæ siê do strza³u. – D’harhan zwykle najpierw zabija, a potem te¿ nie zawraca sobie g³owy sprawdzaniem, czy s³usznie. Bossk odsun¹³ rêkê od broni. – Dobrze. – Boba Fett spojrza³ na Zuckussa i IG-88. – Teraz wszyscy cz³onkowie naszej dru¿yny s¹ na miejscu. – Znamy siê z D’harhanem od bardzo dawna. – Boba Fett za sterami „Niewolnika I” szybko i zrêcznie wprowadza³ wspó³rzêdne punktu, w którym mieli wyskoczyæ z nadprzestrzeni. – D³u¿ej ni¿ mo¿esz sobie wyobraziæ. – Jak to mo¿liwe, ¿e nigdy o nim nie s³ysza³em? – Sterownia statku by³a tak ma³a, ¿e Zuckuss musia³ staæ w przejœciu za Fettem, jeœli chcia³ zamieniæ z nim parê s³ów. – Jest... robi wra¿enie. Zuckuss móg³ wybraæ podró¿owanie z Bosskiem i IG-88 na pok³adzie „Wœciek³ego Psa”, ale coraz gorszy humor Trandoszanina spowodowa³, ¿e wola³ znaleŸæ siê na pok³adzie „Niewolnika I”. Niech robot sobie z nim radzi, uzna³ Zuckuss. Roboty nie bior¹ tak do siebie jego zrzêdzenia i narzekania. Ale lot z Fettem do siedziby Pancernych Huttów – sztucznej planetoidy w kszta³cie dysku zwanej Okr¹glakiem – okaza³ siê chyba jeszcze bardziej przykry. Obcy imieniem D’harhan, dawny przyjaciel czy towarzysz, czy kimkolwiek by³ niegdyœ dla Boby Fetta, znalaz³ dla siebie najbezpieczniejszy k¹t na dolnym pok³adzie ³adowni, gdzie usadowi³ siê na pod³odze, oparty plecami o œciany 12 – Mandaloriañska zbroja

177

pok³adu. D’harhan obj¹³ muskularnymi rêkami kolana, by odci¹¿yæ ramiona dŸwigaj¹ce ciê¿ar dzia³a laserowego, którego b³yszcz¹c¹ lufê pochyli³ nieco do przodu. Kiedy Zuckuss wszed³ do ³adowni najciszej jak umia³, us³ysza³ nagle szmer wypuszczanej pary; system namierzaj¹cy obcego zarejestrowa³ jego obecnoœæ, obracaj¹c dzia³o laserowe poziomym ³ukiem w jego kierunku. Na szczêœcie wskaŸniki zap³onu na pokrywie dzia³a pozosta³y ¿ó³te, w trybie czuwania. Zuckuss potrzebowa³ kilku chwil, ¿eby siê zorientowaæ, ¿e ta onieœmielaj¹ca i nieznana istota by³a w tym momencie tylko czêœciowo œwiadoma. Kwadratowa, opancerzona skrzynka umocowana pod wypuk³¹ przedni¹ podstaw¹ dzia³a, przypominaj¹ca gruby napierœnik wyposa¿ony w rzêdy gniazdek wejœciowych i migoc¹cych diod, kry³a w sobie wszystkie funkcje mózgowe D’harhana. Zosta³y tam przeniesione i zamkniête chirurgicznie z opró¿nionej czaszki, odrzuconej niczym pusty pojemnik na racje ¿ywnoœciowe, gdy potê¿n¹ podstawê dzia³a przytwierdzono do koœci obojczyków i krêgos³upa. To, co Boba Fett opowiedzia³ mu o tej operacji, wystarczy³o, ¿eby Zuckuss poczu³ dreszcz. Co innego wspomagaæ siê uzbrojeniem i systemami wykrywania – Zuckuss szczerze zazdroœci³ Fettowi imponuj¹cego wachlarza czujników i urz¹dzeñ niszcz¹cych; facet by³ chodz¹cym arsena³em – ale pójœæ dalej, daæ sobie wyci¹æ ca³e uk³ady wewnêtrzne, zastêpuj¹c je durastal¹ i ogniwami zasilania, po to, by praktycznie zamieniæ siê w broñ, nie zaœ tylko j¹ nosiæ... Zuckuss poczu³, ¿e go mdli, kiedy patrzy³ na œpi¹cego D’harhana. Tak to siê koñczy, pomyœla³ posêpnie, jeœli siê chce byæ konsekwentnym. Segmenty ogona – trzeciej nogi trójnoga, na której wspiera³o siê dzia³o – owinê³y siê wokó³ D’harhana jak bariera ochronna, oddzielaj¹ca go od œwiata istot ¿ywych... Zuckuss zrobi³ jeden ostro¿ny krok w stronê ³adowni „Niewolnika I”. Wiedzia³, ¿e D’harhan nie tyle œpi, co raczej wy³¹czy³ czêœæ swoich systemów, oszczêdza³ w ten sposób energiê dla zawsze czujnej broni nad jego korpusem, po³yskuj¹cej w ciemnoœci konstelacj¹ diod i czujników. To wystarczy³o, by uruchomiæ uœpiony obwód; jedna z d³oni w czarnej rêkawicy odwróci³a na zewn¹trz aktywny ekran klawiatury z syntezatorem mowy. Nie przeszkadzaj mi, g³osi³ napis na ekranie; funkcja mowy by³a wy³¹czona. Zostaw mnie. Jak uœpiony smok, którego ognisty oddech ledwo siê tli... Milcz¹ce ostrze¿enie wystarczy³o; Zuckuss z radoœci¹ wycofa³ siê ku drabince prowadz¹cej do sterowni „Niewolnika I”. Mroczna, 178

uœpiona, a mimo to straszna istota, która przekszta³ci³a sam¹ siebie w broñ, przyprawia³a Zuckussa jednoczeœnie o strach i md³oœci. Kiedyœ, zanim jeszcze postanowi³ zostaæ ³owc¹ nagród, widzia³ przez chwilê Dartha Vadera, Mrocznego Lorda Sithów, jak dowodzi³ karnym atakiem imperialnych szturmowców na stolicê planety, która zbyt zwleka³a ze z³o¿eniem ho³du odleg³emu Imperatorowi. Uderzy³a go wtedy myœl, podobnie jak w tej chwili, ¿e pewne œcie¿ki, nawet jeœli prowadz¹ do potêgi przekraczaj¹cej wszystko, o czym siê marzy³o, jednoczeœnie w jakiœ sposób umniejszaj¹. Jakby istota osobowoœci okrytej zbroj¹ stopniowo ginê³a, zastêpowana nieczu³ym metalem i obwodami. Nie by³o sensu zag³êbiaæ siê w takich myœlach, zw³aszcza teraz, gdy przy³¹czy³ siê do tej samej dru¿yny co istoty takie, jak Boba Fett i D’harhan. PóŸniej siê nad tym zastanowiê, postanowi³ Zuckuss, wdrapuj¹c siê po drabince do sterowni. Jeœli bêdzie jakieœ póŸniej. – Nie rozumiem, dlaczego nosi ze sob¹ ten prymitywny syntezator mowy. – Zuckuss kiwn¹³ g³ow¹ w stronê kabiny i znajduj¹cej siê poni¿ej ³adowni. – Trochê to niezgrabne. Powiedzia³bym, ¿e znacznie wygodniej by³oby mu porozumiewaæ siê za pomoc¹ czegoœ innego, tak, ¿eby mieæ wolne rêce. – D’harhan nie czuje wielkiej potrzeby komunikowania siê. – W suchym g³osie Boby Fetta pojawi³ siê cieñ rozbawienia. – A w przesz³oœci, gdy by³o wiêcej takich jak on, koordynowali swoje dzia³ania przy u¿yciu w³asnej, wewnêtrznej sieci komunikacyjnej. – To byli inni? Tacy jak on? – ta perspektywa zaniepokoi³a Zuckussa. – Co siê z nimi sta³o? Fett nie odpowiedzia³. Zuckuss spróbowa³ innego pytania. – A jaki on by³ wczeœniej? – Nie móg³ siê zmusiæ, by wypowiedzieæ na g³os jego imiê. – Zanim sta³ siê... tym, czym jest teraz? – Nie twój interes. – Boba Fett nie spuszcza³ wzroku z instrumentów pok³adowych „Niewolnika I”. – Jest taki jak teraz od bardzo dawna. Jeœli nigdy dot¹d nie s³ysza³eœ o D’harhanie, to dlatego, ¿e zajmuje siê w³asnymi sprawami w rejonach galaktyki, do których tacy jak ty nigdy nie podró¿uj¹. – Fett spojrza³ przez ramiê na Zuckussa. – Powinieneœ siê z tego cieszyæ. Rozmowa na temat ostatniego cz³onka dru¿yny by³a skoñczona; Zuckuss wiedzia³, ¿e lepiej nie dr¹¿yæ sprawy. Bêdê szczêœliwy, 179

kiedy to zlecenie siê skoñczy, pomyœla³ smêtnie. Sytuacja w Gildii £owców Nagród stawa³a siê coraz bardziej napiêta, atmosfera gêstnia³a od knowañ i spisków, rozmaite podstêpne sojusze tworzy³y siê i rozpada³y, zmienia³y cz³onków i wrogów z dnia na dzieñ albo nawet z godziny na godzinê. Zlecenie na Oph Nar Dinnida, chocia¿ niebezpieczne ze wzglêdu na os³awione systemy obronne Pancernych Huttów, wydawa³o siê przy tym kaszk¹ z mlekiem. Ale nawet tu, w bezgwiezdnej pustce nadprzestrzeni, Zuckuss wiedzia³, ¿e nadal tkwi w niepokoj¹cej pajêczynie niebezpiecznych spisków; wystarczy³oby tylko, ¿eby Bossk albo Boba Fett dowiedzieli siê, ¿e jest wtyczk¹ Cradosska, a wypchnêliby go w pró¿niê butami do przodu przez kana³ usuwania nieczystoœci „Niewolnika I” albo „Wœciek³ego Psa”. Udzia³ w intrygach Cradosska przesta³ siê wydawaæ Zuckussowi takim dobrym pomys³em teraz, kiedy móg³ liczyæ tylko na w³asn¹ pomys³owoœæ i instynkt samozachowawczy. – Przestañ siê krêci栖 odezwa³ siê Boba Fett, nie patrz¹c na Zuckussa. – Przypnij siê; zaraz wchodzimy do przestrzeni podœwietlnej. Zuckuss mia³ ju¿ okazjê poznaæ gwa³towne manewry nawigacyjne „Niewolnika I”. Roboczy statek Fetta pozbawiony by³ jakichkolwiek buforów redukcji prêdkoœci, które mog³yby niekorzystnie odbiæ siê na jego prêdkoœci czy zdolnoœci do walki. W zwi¹zku z tym statek przeskakiwa³ z jednego trybu lotu do drugiego z wywracaj¹c¹ wnêtrznoœci szybkoœci¹. Zuckuss chwyci³ siê obu stron w³azu i odwróci³ spojrzenie pozbawionych powiek oczu, by unikn¹æ przyprawiaj¹cego o md³oœci widoku ogniskuj¹cej siê nagle mg³y gwiazd w iluminatorach sterowni. – Jest Bossk. Zuckuss zobaczy³ dryfuj¹cego przed nimi z wy³¹czonymi silnikami „Wœciek³ego Psa”. Zamigota³y œwiat³a sygnalizacyjne, a Boba Fett w³¹czy³ przycisk modu³u ³¹cznoœci. – Mówi Fett. Skontaktowaliœcie siê z kontrolerem lotów na Okr¹glaku? – Tak – rozleg³ siê z g³oœników p³aski, beznamiêtny g³os IG-88. – Nie otrzymaliœmy, powtarzam, nie otrzymaliœmy pozwolenia na podejœcie i l¹dowanie. – Nie spodziewa³em siê, ¿e je dostaniemy – powiedzia³ sucho Boba Fett. – Kiedy nadlatuje ktoœ taki jak my, rzadko kiedy wysy³a siê komitet powitalny. 180

– Przed koñcem rozmowy Pancerni Huttowie oznajmili, ¿e wysy³aj¹ do nas negocjatora. – Na jakim poziomie? Do rozmowy do³¹czy³ g³os Bosska. – Ten opas³y œlimak powiedzia³, ¿e Alfa Zero. Boba Fett nie cofa³ palca z przycisku komunikatora. – To poziom najwy¿szych w³adz Pancernych Huttów. Wy¿ej nie ma ju¿ nikogo. A to oznacza, ¿e po pierwsze, nie bêdziemy musieli siê u¿eraæ z jakimœ ma³ym urzêdniczyn¹, a po drugie potraktowali nasze przybycie bardzo powa¿nie. – A jak ju¿ przyleci ten negocjator, co robimy? – W g³osie Bosska s³ychaæ by³o g³ód dzia³ania, jakby podró¿ z Gildii £owców Nagród trwa³a przez irytuj¹co bezczynn¹ wiecznoœæ. Ca³y Bossk, pomyœla³ Zuckuss, powoli krêc¹c g³ow¹. Zna³ ju¿ Trandoszanina na tyle dobrze, by wiedzieæ, ¿e w jego mniemaniu „plan” to natychmiastowe podjêcie nieprzemyœlanych dzia³añ. A planu awaryjnego zwykle nie by³o. Fett obejrza³ siê przez ramiê na Zuckussa. – Nie przejmuj siê. – Odwróci³ siê i jeszcze raz wcisn¹³ przycisk komunikatora. – Musimy byæ subtelni. Ty i IG-88 powinniœcie przejœæ na pok³ad „Niewolnika I”, zanim przybêdzie negocjator Pancernych Huttów. Tylko pamiêtaj: ja bêdê mówi³. Ciê¿kozbrojny statek Bosska, „Wœciek³y Pies”, pozosta³ w trybie autoczuwania, z systemami alarmowymi zaprogramowanymi na odmowê wstêpu dla ka¿dego do czasu powrotu w³aœciciela. Zuckuss zdawa³ sobie sprawê z paranoi Bosska i liczby zabójczych pu³apek, którymi naszpikowa³ „Psa”, bo nie chcia³ dopuœciæ, ¿eby ktokolwiek wdar³ siê do jego bazy operacyjnej. To by³ jeden z g³ównych powodów, dla których Zuckuss wola³ podró¿owaæ z Fettem; nie uspokoi³ siê jeszcze od poprzedniego lotu na pok³adzie „Wœciek³ego Psa”, kiedy to musia³ nieustannie uwa¿aæ, by nie uruchomiæ któregoœ z niezliczonych zabezpieczeñ. Wola³, ¿eby IG-88 zaryzykowa³, nawet jeœli oznacza³o to stracenie z oczu Bosska na czas podró¿y. Zszed³ na dó³ do ³adowni „Niewolnika I”, ¿eby otworzyæ klapê w³azu ³¹cz¹c¹ oba statki. Zgarbiona sylwetka czêœciowo wy³¹czonego D’harhana nadal tkwi³a w rogu pomieszczenia; czu³, jak systemy optyczne dzia³a laserowego rejestruj¹ jego obecnoœæ. Lufa broni unios³a siê lekko i zwróci³a w jego stronê, kiedy stan¹³ na ostatnim szczeblu drabinki. 181

Przez niewielki iluminator obok w³azu Zuckuss widzia³, jak „Wœciek³y Pies” manewruje, by ustawiæ siê w dogodnej pozycji do cumowania. Kiedy po³¹czy³ siê z „Niewolnikiem I”, Zuckuss wcisn¹³ klawisze kontrolki uruchamiaj¹ce œluzê; rozleg³ siê g³oœny syk, gdy ciœnienie powietrza na obu statkach zaczê³o siê wyrównywaæ. Klapa siê otworzy³a, a Bossk i IG-88 weszli na pok³ad. Bossk wcisn¹³ parê przycisków zdalnej kontroli na przypiêtym do pasa urz¹dzeniu, a wtedy „Wœciek³y Pies” od³¹czy³ siê od statku, by kr¹¿yæ po orbicie parkingowej wokó³ Okr¹glaka. – Gdzie Fett? – Bossk rozejrza³ siê po ³adowni „Niewolnika I”. Choæ by³o to najwiêksze otwarte pomieszczenie na statku, trzech ³owców wystarczy³o, by zrobi³ siê w nim t³ok. Statek Boby Fetta mia³ s³u¿yæ szybkoœci i zniszczeniu, a nie wygodzie. Zuckuss wskaza³ na drabinkê prowadz¹c¹ do sterowni. – Jest ca³y czas na górze. Chyba szykuje siê do spotkania z negocjatorem Pancernych Huttów. Jego domys³y okaza³y siê s³uszne. G³os Boby Fetta zatrzeszcza³ w g³oœnikach. – Musimy zrobiæ wiêcej miejsca – powiedzia³ do mikrofonu pok³adowego systemu ³¹cznoœci. – W³aœnie siê dowiedzia³em, ¿e negocjatorem jest jeden z Pancernych Huttów; nie wys³ali ¿adnego z pomniejszych poœredników. Jeœli ma siê tu zmieœciæ z tym swoim pancernym cylindrem, musimy zrobiæ tyle miejsca, ile siê da. – Nie bardzo widzê, jak mamy tego dokonaæ. – Zuckuss odwróci³ siê i rozejrza³ po wnêtrzu ³adowni „Niewolnika I”. – Najwiêcej miejsca tutaj jest w tych klatkach. – I co z tego? – odezwa³ siê znowu Fett. – Nie widzê problemu. Bossk spojrza³ na klatki, w których Boba Fett trzyma³ ofiary podczas dostarczania ich na miejsce, sk¹d móg³ odebraæ swoj¹ nagrodê. – Nie zamierzam siê tam ³adowa栖 warkn¹³. – Jesteœ najwiêkszy z nas wszystkich – zauwa¿y³ uczynnie Zuckuss. – Oczywiœcie, z wyj¹tkiem.... – wskaza³ na potê¿n¹ sylwetkê D’harhana z luf¹ dzia³a stercz¹c¹ nieco powy¿ej podci¹gniêtych kolan i zwiniêtego metalowego ogona. – ...jego. Trzej ³owcy nagród spojrzeli na D’harhana. – No, nie wiem – powiedzia³ Bossk. Nawet on wydawa³ siê onieœmielony obecnoœci¹ na³adowanego dzia³a laserowego w ich dru¿ynie. – Mo¿e to nie jest najlepszy pomys³, ¿eby go budziæ. 182

– Za póŸno. – Jedn¹ rêk¹ D’harhan wystuka³ wiadomoœæ na milcz¹cym ekranie urz¹dzenia g³osowego i odwróci³ ekranem w ich stronê. – S³yszê wszystko co mówicie. Zuckuss i pozostali ³owcy cofnêli siê o krok i przywarli plecami do œcian kad³uba, podczas gdy rozbudzony D’harhan powoli wsta³, przenosz¹c do ty³u metalowy ogon. Podstawa dzia³a laserowego przytwierdzonego do ramion i piersi siêga³a wy¿ej ni¿ czubek g³owy Bosska. Systemy celownicze dzia³a w milczeniu przypatrywa³y siê pozosta³ym trzem ³owcom. – Uwaga! – Okrzyk wyrwa³ siê z piersi Zuckussa instynktownie, gdy zobaczy³, ¿e lampki wskaŸników dzia³a laserowego nagle zap³onê³y czerwieni¹. Pad³ p³asko na pod³ogê, podczas gdy Bossk i IG-88 rozpierzchli siê w przeciwne strony ³adowni. Przyciœniêty do kratownic pod³ogi, os³aniaj¹c g³owê rêkami Zuckuss us³ysza³ szybki, ostry œwist wystrza³u laserowego, a potem jeszcze jeden; ich blask rozœwietli³ pomieszczenie, k³uj¹c w oczy. W ciszy, która nast¹pi³a po wystrza³ach, czuæ by³o zapach ozonu i spalonego metalu. Zuckuss podniós³ g³owê i zobaczy³, ¿e œwiate³ka wskaŸników kontrolnych dzia³a przechodz¹ z powrotem w bezpieczn¹ ¿ó³æ. Kul¹cy siê pod œcianami ³adowni Bossk i IG-88 spojrzeli najpierw na D’harhana, a potem w kierunku celu jego gwa³townego ataku. Trafienie, precyzyjnie obliczone i wymierzone, roztrzaska³o prêty kraty g³ównej klatki; odpryski stopionej durastali, rozrzucone po pod³odze, wci¹¿ jarzy³y siê czerwieni¹. Pasma kwaœnego dymu unios³y siê nad drzwiami do klatki, gdy z hukiem upad³y na ziemiê. – Gotowe. – odezwa³ siê D’harhan g³osem z syntezatora mowy. – Teraz nie powinieneœ mieæ... obiekcji. – Twoja uwaga jest s³uszna. – Obwody IG-88 dosz³y ju¿ ca³kiem do siebie po nag³ej salwie laserowego ognia. Robot przest¹pi³ nad prêtami le¿¹cych drzwi i wszed³ tam, gdzie przed chwil¹ by³a klatka. Bossk przygl¹da³ siê D’harhanowi jeszcze przez chwilê. Szparkami oczu obejrza³ stygn¹c¹ lufê niemal z wyrazem zazdroœci, a potem poszed³ w œlady robota i wszed³ do wnêki, której teraz ju¿ nie mo¿na by³o zamkn¹æ. Naprawa bêdzie wymaga³a sporo pracy, pomyœla³ Zuckuss. Bior¹c pod uwagê raczej zaborczy stosunek Boby Fetta do swojej w³asnoœci, cieszy³ siê, ¿e to D’harhan, a nie on, wysadzi³ prêty klatki. 183

W tym momencie na szczeblach drabinki prowadz¹cej do sterowni pojawi³ siê Boba Fett. Cz³onkowie dru¿yny patrzyli, jak zwraca spojrzenie swojego wizjera tam, gdzie do tej pory by³a jego klatka towarowa, a potem na go³¹ pod³ogê. – Zap³acisz za to ze swojego udzia³u – powiedzia³ Fett do D’harhana. Czarna rêkawica poruszy³a siê nad klawiatur¹ syntezatora mowy. – Nie. Jeszcze przez chwilê stali naprzeciwko siebie – jeden z twarz¹ ukryt¹ za wizjerem he³mu, drugi w ogóle pozbawiony twarzy, jeœli nie liczyæ lufy dzia³a laserowego – zanim Boba Fett powoli kiwn¹³ g³ow¹. – Porozmawiamy o tym póŸniej. – Nadlatuje jakiœ statek. – Zuckuss pokaza³ na iluminator. – To pewnie negocjator Pancernych Huttów. Przez iluminator widaæ by³o jak kulisty obiekt przybli¿a siê do „Niewolnika I” – prosty prom orbitalny z emblematem Pancernych Huttów, wyobra¿aj¹cym ¿ó³wia i dyplomatycznym oznaczeniem wskazuj¹cym, ¿e nie jest uzbrojony. Wokó³ przedniej œluzy promu wysunê³y siê ju¿ kotwice cumownicze, gotowe przy³¹czyæ statek do rêkawa transferowego „Niewolnika I”. Kilka chwil póŸniej, kiedy Zuckuss otworzy³ klapê w³azu, ³owcom ukaza³a siê szeroka twarz z w¹sk¹ szpar¹ ust. D³ugi, zwê¿aj¹cy siê z jednej strony cylinder negocjatora Pancernych Huttów wp³yn¹³ z powoln¹ gracj¹ do ³adowni, odpychany od kratownic pod³ogi niewidocznymi repulsorami. Kiedy drugi koniec wyd³u¿onego zbiornika przekroczy³ progi ³adowni, Zuckuss wcisn¹³ przycisk kontroli w³azu i klapa siê zamknê³a. – Ach, Boba Fett! – Pancerna skorupa, nabijana nitami i najrozmaitszymi gniazdkami kontaktowymi, minê³a ³owców i podp³ynê³a ku Fettowi, stoj¹cemu przy drabince. Obleœny uœmiech pojawi³ siê na twarzy Pancernego Hutta. Drobne mechaniczne rêce zwisa³y pod b³yszcz¹cym chromowanym ko³nierzem, dopasowanym ciasno do pociêtej zmarszczkami, szarej skóry szyi; chwytaki tych r¹k, delikatne niby koñczyny kraba, postukiwa³y radoœnie o siebie. – Jak to mi³o znowu ciê zobaczyæ. OdpowiedŸ Fetta by³a sucha i wyprana z emocji. – Moje uczucia, Gheeta, nie zmieni³y siê od naszego ostatniego spotkania. Bossk odezwa³ siê zdziwiony: 184

– Znasz tê kreaturê? – Prowadziliœmy... interesy. – Fett nie spojrza³ na Trandoszanina. – Kilka razy, dawno temu. – I do tego bardzo dochodowe. – Cylinder z Pancernym Huttem podskoczy³ lekko, gdy ten odwróci³ siê w stronê Bosska. – Przynajmniej... dla niektórych. – Uœmiech na twarzy Gheety sta³ siê kwaœny. – Mam nadziejꠖ powiedzia³ do Boby Fetta – ¿e nie spodziewasz siê podobnego zaufania, jakim obdarzyliœmy ciê poprzednim razem, kiedy przyby³eœ na Okr¹glak. – Krabie chwytaki splot³y metalowe pazury z tak¹ si³¹, ¿e a¿ iskry posz³y. – Po twoim ostatnim dokonaniu nie powitamy ciê z otwartymi ramionami. – Nie ma takiej potrzeby. – Boba Fett patrzy³ prosto w twarz Pancernego Hutta. – Prowadzisz interesy, Gheeta, podobnie jak ja. Ciep³e uczucia nie maj¹ z nimi nic wspólnego. Jeœli jesteœ gotów ubiæ ze mn¹ interes, mamy o czym rozmawiaæ. Jeœli nie, rozmowy na nic siê nie zdadz¹. – Ten sam stary Boba Fett. – Pancerny Hutt zdo³a³ wykonaæ olbrzymi¹ g³ow¹, ujêt¹ w ko³nierz cylindra, pe³en aprobaty gest. – Dobrze wiedzieæ, ¿e s¹ w tym wszechœwiecie rzeczy, które siê nie zmieniaj¹. Jaki¿ to interes chcesz robiæ na Okr¹glaku? – Myœlê, ¿e doskonale wiesz, jaki. Twarz Gheety przybra³a przebieg³y wyraz; przymru¿y³ powieki olbrzymich oczu. – Chyba nie chodzi ci o niejakiego Oph Nar Dinnida, co? – To strata czasu! – przerwa³ mu gniewnym warkniêciem Bossk. – Cholernie dobrze wiesz, po co tu jesteœmy! Rozbawione zerkniêcie spod przymru¿onych powiek... a potem Gheeta znów spojrza³ na Fetta. – Twój towarzysz odznacza siê czaruj¹c¹ bezpoœrednioœci¹. Fett kiwn¹³ g³ow¹. – Wœród innych zalet. – Te inne musz¹ byæ dobrze ukryte – stwierdzi³ sucho Gheeta. Uniós³ jedn¹ z metalowych r¹k, by podrapaæ siê pod fa³d¹ na szyi. – Zdajesz sobie oczywiœcie sprawê, ¿e osoba, o której mowa... ten Dinnid... przebywa na Okr¹glaku w charakterze goœcia. Wiesz, jaki jest stosunek Huttów do goœcinnoœci. Uszczêœliwienie goœcia jest dla naszego gatunku œwiêtym obowi¹zkiem. OszczêdŸ nam tego, pomyœla³ Zuckuss, obserwuj¹c wymianê zdañ miêdzy Bob¹ Fettem a Pancernym Huttem. Jak galaktyka 185

d³uga i szeroka, zdradzieckie i z³oœliwe traktowanie ka¿dego, kto trafi³ do pozbawionego okien pa³acu Hutta by³y przys³owiowe. Zuckuss s³ysza³ wiele opowieœci o tym, jak nies³awny Jabba, szef jednej z najpowa¿niejszych organizacji przestêpczych, zwyk³ postêpowaæ ze swoimi tak zwanymi goœæmi i mniej wartoœciowymi s³u¿¹cymi. Naprawdê cierp³a skóra. Na tym, jak s¹dzi³, polega³a ró¿nica miêdzy Bob¹ Fettem a kreatur¹ tak¹ jak ten Gheeta. Fett nie zbacza³ z drogi tylko po to, by zadaæ komuœ ból albo go zabi栖 robi³ to tylko wtedy, gdy zachodzi³a koniecznoœæ, podczas gdy Huttowie zwykle szukali okazji, by nacieszyæ siê cierpieniem innej istoty. – S¹ tacy – powiedzia³ Boba Fett – których nie mniej ni¿ ciebie interesuje szczêœcie Dinnida. – Ach, tak... – olbrzymia g³owa wystaj¹ca z przedniego koñca antygrawitacyjnego cylindra przytaknê³a. – Byli pracodawcy Dinnida. Jak rozumiem, jesteœ tu w ich imieniu? – Jestem tu wy³¹cznie we w³asnym imieniu. – Ale¿ oczywiœcie. – Gheeta uœmiechn¹³ siê szeroko, ukazuj¹c wilgotny, drgaj¹cy jêzyk. – Dok³adnie tego siê spodziewa³em. Altruizm jest deficytowym towarem wœród praktykuj¹cych twoj¹ profesjê. Wyobra¿am sobie, ¿e podobnie jest z towarzysz¹cymi ci przyjació³mi. – Uniós³ mechaniczn¹ koñczynê i zatoczy³ ni¹ kr¹g obejmuj¹cy wszystkich obecnych w ³adowni. – Cokolwiek onieœmielaj¹ca za³oga, nie s¹dzisz, Fett? Sam ich widok przyprawia o dr¿enie moje serce, schowane pod pancerzem. – Gheeta przyjrza³ siê bli¿ej Bosskowi. – Kogo tu mamy... jesteœ synem Cradosska, tak? Oczy Bosska zamieni³y siê w w¹skie szparki, a g³os zabrzmia³ jak warkniêcie. – Co ci do tego? – A wiêc tak, teraz widzê to wyraŸnie. – Gheeta rozszerzy³ oczy w udawanym strachu. – Przeka¿ moje uk³ony staremu gadowi, kiedy go spotkasz nastêpnym razem. Czyli ju¿ wkrótce. – Pancerny Hutt odwróci³ siê w stronê Boby Fetta. – Bo jeœli s¹dzisz, ¿e pozwolê twojej morderczej bandzie wyl¹dowaæ na Okr¹glaku, to chyba przepali³o ci siê parê obwodów pod tym he³mem, Fett. Uwaga nie wywar³a wra¿enia na adresacie. – Trudno o tym dyskutowaæ tutaj – powiedzia³ Boba Fett. – Z zasady rozmawiam o interesach tylko wtedy, gdy towar le¿y na stole, ¿e tak powiem. – Muszê ciê ostrzec. – Mechaniczne chwytaki zastuka³y jeden o drugi. – Rozmawiamy o niezwykle kosztownym towarze. 186

– Dlatego w³aœnie ten interes jest taki dochodowy. – Boba Fett wskaza³ na pozosta³ych ³owców. – I dlatego tu jesteœmy. – W to mogê uwierzyæ, bez dwóch zadañ. – Gheeta podrapa³ jednym z chwytaków niemal pozbawiony koœci podbródek. – Nie wiem tylko, czy to mo¿liwe, mój drogi Fetcie, ¿e zmieni³eœ sposób, w jaki zwykle wchodzi³eœ w posiadanie tak dochodowego towaru. S³ysza³em oczywiœcie, ¿e wst¹pi³eœ do Gildii £owców Nagród... i muszê przyznaæ, ¿e ca³y mój klan, tu na Okr¹glaku, by³ zaskoczony t¹ wiadomoœci¹. Starzejemy siê, co, Fett? – Nie starzejemy. – Boba Fett wolno pokrêci³ g³ow¹. – Tylko m¹drzejemy. – Z twojej strony to na pewno m¹dry krok, nie w¹tpiê. – Pancerny Hutt obdarzy³ pozosta³ych przebieg³ym, pe³nym insynuacji uœmiechem. – Zastanawiam siê tylko... co twoi nowi przyjaciele bêd¹ z tego mieæ. Zuckuss zobaczy³ wbity w siebie wzrok Pancernego Hutta, gdy ten odwróci³ siê w jego stronê w swoim antygrawitacyjnym cylindrze. Poczu³ siê tak samo jak wtedy, gdy systemy celownicze D’harhana wziê³y go na muszkê, obliczaj¹c dok³adny k¹t i si³ê uderzenia potrzebn¹, by go unicestwiæ. Szczeliny Ÿrenic Gheety by³y jak okna, zza których wygl¹da³a chciwoœæ i nienasycone apetyty. Rozpylenie na atomy od strza³u lasera w porównaniu z tym by³oby litoœciwie szybkie. Kolejne uczucie, jeszcze bardziej niepokoj¹ce, pojawi³o siê w sercu Zuckussa: poczu³, ¿e ciemne Ÿrenice, przygl¹daj¹ce mu siê z takim rozbawieniem i pogard¹, nie s¹ oknem, lecz zwierciad³em, w którym odbija siê jego w³asne serce. Ty ma³a istoto, s³ysza³ w g³owie g³os Gheety, jestem tym, czym ty chcia³byœ byæ. Same usta, trzewia i g³ód. W tej zimnej galaktyce rz¹dzi³o przykazanie: „Zjedz lub zostañ zjedzony” – od samego tronu Imperatora Palpatine’a a¿ po najdrobniejszego miêso¿ercê, szczura przebiegaj¹cego pustynne po³acie Tatooine. Ten moment prawdy przyprawi³ go o skurcz w ¿o³¹dku. Byli kiedyœ inni, którzy ¿yli, by walczyæ, a ich walk¹ kierowa³o inne przykazanie; by³y czasy, kiedy nawet on s³ucha³ opowieœci o rycerzach Jedi strzeg¹cych Republiki. Dziœ to ju¿ tylko legendy, powiedzia³ sobie w duchu Zuckuss. Te dni i te dzielne istoty, które wówczas ¿y³y, nigdy nie wróc¹. A bez nich Rebelianci walcz¹cy z Imperium byli tylko nieszczêsnymi, ¿a³osnymi g³upcami, skazanymi na pora¿kê. Ich koœci bêd¹ bieleæ porzucone na planetach, 187

które nawet nie maj¹ nazwy. Ci, których trawi g³ód, nieopanowana chciwoœæ i ¿¹dza w³adzy, zawsze wygraj¹... Przerwa³ posêpne rozmyœlania, gdy Pancerny Hutt z domyœlnym uœmiechem na twarzy odwróci³ siê od niego. WeŸ siê w garœæ, nakaza³ sobie Zuckuss. Podpisa³ ju¿ swój pakt z wszechœwiatem, w jakim przysz³o mu ¿yæ; by³ teraz ³owc¹ nagród, i to dostatecznie dobrym, by podró¿owaæ w towarzystwie najtwardszych przedstawicieli swojej profesji. Jeœli oka¿e teraz choæby cieñ s³aboœci, to na pewno nie bêdzie siê ju¿ musia³ martwiæ Imperatorem Palpatine’em czy Pancernym Huttem; jego towarzysze rozerw¹ go na strzêpy. Drapie¿nik Bossk z chêci¹ pewnie by go po¿ar³... w dos³ownym znaczeniu tego s³owa. Ta myœl sprawi³a, ¿e Zuckuss pozby³ siê przynajmniej czêœci skrupu³ów, jakie wywo³ywa³ w nim fakt, ¿e da³ siê wci¹gn¹æ w podstêpne intrygi Cradosska. Lepiej Bossk ni¿ ja, pomyœla³ patrz¹c na kolegê. – Nie martw siê o nas – tak brzmia³a gniewna odpowiedŸ Bosska na s³owa Gheety. – Wyjdziemy na swoje. – Nie w¹tpiê. – Hutt nie przestawa³ siê uœmiechaæ. – W koñcu... uczycie siê od najlepszego w tym fachu, prawda? Boba Fett zawsze wychodzi na swoje. – Poradzi³bym sobie jeszcze lepiej – powiedzia³ Fett – gdybyœmy ograniczyli nasze dyskusje do tego, po co tu przybyliœmy. A konkretnie do Oph Nar Dinnida. – Tylko ¿e ten towar nie le¿y przed nami na stole – w oczach Gheety b³ysn¹³ gniew. – I nie bêdzie le¿a³. W ka¿dym razie nie tutaj. Jeœli chcecie dyskutowaæ o losie naszego goœcia, bêdziecie musieli rzeczywiœcie wyl¹dowaæ na Okr¹glaku, tak jak chcieliœcie. Jestem tu tylko po to, by wam wyjaœniæ, na jakich warunkach. Nie po to, by dobiæ interesu. – Dlaczego nie? – odezwa³ siê Zuckuss. – Nie rozumiem. Pozostali cz³onkowie twojego klanu nie wys³aliby ciê tu, gdybyœ nie mia³ prawa mówiæ w ich imieniu. Jeœli chcieli nam tylko przekazaæ wiadomoœæ, mogli to zrobiæ przez komunikator albo przys³aæ tu jakiegoœ wycierucha innego gatunku, Twi’lekianina albo coœ w tym rodzaju. Wiêc po co to zamieszanie? Jeœli chcesz podj¹æ rozmowy na temat Dinnida, dlaczego nie tutaj? Jowialny uœmiech Hutta zmieni³ siê w szyderczy. – Twój kolega Boba Fett nie zada³by równie g³upiego pytania, na które jest prosta odpowiedŸ. Jesteœmy teraz na pok³adzie „Niewolnika I”, tak? A „Niewolnik I” to statek Boby Fetta; tylko 188

on ma nad nim kontrolê. A wiêc jak d³ugo tu zostaniemy, bêdzie kontrolowaæ równie¿ rozmowy. Zdarza³o siê w przesz³oœci, ¿e rozmowy z Bob¹ Fettem stawa³y siê... nieco przykre. Zaczyna³o siê bardzo przyjemnie, a potem... sprawy przestawa³y wygl¹daæ ró¿owo. – Gheeta przerwa³, udaj¹c, ¿e rozmyœla nad t¹ kwesti¹. – Mo¿e dlatego, ¿e strony nie mog³y dojœæ do porozumienia co do wartoœci towaru, o którym dyskutowano. – Spojrza³ na Fetta. – Zawsze lubisz dostaæ to, co chcesz, jak najtaniej, co? Boba Fett nie odpowiedzia³. – Tak... – ci¹gn¹³ Gheeta. – Boba Fett nie lubi szafowaæ kredytami. Jeœli chodzi o przemoc... có¿, to inna historia, prawda? – cylinder Pancernego Hutta obróci³ siê, tak ¿e Zuckuss znów patrzy³ mu w twarz. – Jeœli chodzi o przemoc, twój kole¿ka ma lekk¹ rêkê. Zw³aszcza gdy chodzi o skórê innych istot. A krew p³ynie szerokim strumieniem wszêdzie tam, gdzie pojawi siê Boba Fett. – Kolejny æwieræobrót i Pancerny Hutt znalaz³ siê twarz¹ do wszystkich ³owców. – Jeœli zatem myœlicie, ¿e zamierzam pozostaæ tutaj, w samym sercu tego cyrku zag³ady, w otoczeniu jego przyjació³... a jeœli nie przyjació³, to w ka¿dym razie istot, z którymi ³¹cz¹ go jakieœ interesy... i rozmawiaæ na temat towaru, nie wspominaj¹c nawet o sprowadzeniu go tutaj... – policzki Gheety otar³y siê o metalowy ko³nierz, gdy pokrêci³ g³ow¹ – ... to widzê, ¿e nie tylko Bobie Fettowi pomiesza³o siê w g³owie. Wszyscy musicie byæ na bakier z rzeczywistoœci¹, jeœli myœlicie, ¿e to nast¹pi. Z pozbawionej drzwi wnêki towarowej dobieg³o basowe warczenie. – Skoñczy³eœ swoj¹ gadkê? – Bossk skrzy¿owa³ rêce na piersi. Gheeta spojrza³ na Trandoszanina. – Tak, skoñczy³em. – I teraz zje¿d¿asz st¹d? – Jakkolwiek ciê¿ko mi opuszczaæ tak czaruj¹ce towarzystwo, nie widzê powodu, by traciæ wasz czy mój czas. – I myœlisz, ¿e ciê st¹d wypuœcimy? Pancerny Hutt westchn¹³ ciê¿ko i wywróci³ oczami. – Naprawdê spodziewa³em siê czegoœ lepszego po twoich towarzyszach, Fett. Powiesz im, czy ja mam to zrobiæ? – Odleci st¹d, kiedy zechce – powiedzia³ Boba Fett. – Po pierwsze, towar jest nadal na dole, na Okr¹glaku. Jeœli cokolwiek nieprzyjemnego spotka negocjatora, którego przys³ali do nas Pancerni Huttowie, tylko utrudni nam to zadanie póŸniej, jak ju¿ wyl¹dujemy. 189

Bossk opar³ d³oñ o kaburê miotacza. – Mo¿e powinniœmy siê zacz¹æ tym martwiæ wtedy, jak ju¿ bêdziemy na dole. Nie widzê wiêkszej ró¿nicy pomiêdzy za³atwieniem jednego zapuszkowanego Hutta a ca³ej ich bandy. – W tej puszcze jest coœ wiêcej ni¿ jeden Hutt. Mia³em swego czasu do czynienia z ich negocjatorami. Nie wysy³aj¹ ich bez ca³ego arsena³u termicznych ³adunków wybuchowych. – Widzisz? – Gheeta teatralnym gestem wskaza³ jedn¹ z mechanicznych koñczyn na Fetta. – To dlatego on jest najlepszy wœród ³owców nagród. Dlatego prze¿y³ tak d³ugo, podczas gdy innych spotka³a tragicznie wczesna œmieræ. Bo on siê nauczy³, ¿e inne istoty mog¹ byæ równie sprytne jak on... i równie sk³onne do przemocy, jeœli zajdzie taka potrzeba. – Metalowe ramiê rozsunê³o siê, pozwalaj¹c, by chwytak na jego koñcu dotkn¹³ klapy dostêpu w centralnej sekcji zwê¿aj¹cego siê cylindra. Jeden z pazurów otworzy³ klapkê i ods³oni³ mechanizm zegarowy, pod³¹czony do kilku kostek szarej substancji. Ze swojego miejsca Zuckuss móg³ dostrzec symbol kodowy jednego z g³ównych sk³adów broni imperialnej marynarki. £adunki wybuchowe musia³y zostaæ stamt¹d wykradzione – albo przemycone przez któregoœ z dostawców, przez co nie stawa³y siê mniej zabójcze. Od samego patrzenia na ten œmiercionoœny potencja³ Zuckussowi zabrak³o powietrza we wtykach oddechowych zwisaj¹cych spod jego maski twarzowej. IG-88, stoj¹cy tu¿ obok Bosska, równie¿ przyjrza³ siê ³adunkom. – By³oby po¿¹dane – oznajmi³ robot – by nikt nie próbowa³ na si³ê od³¹czyæ mechanizmu zegarowego. Jest niew¹tpliwie wyposa¿ony w podsystem detekcji i autodestrukcji, maj¹cy zapobiec takiej ewentualnoœci. – Naturalnie. – Gheeta wygl¹da³ na zadowolonego z siebie. – Jak wspomnia³ wam Fett, negocjatorzy Pancernych Huttów nie pojawiaj¹ siê w takich sytuacjach nieprzygotowani. Gdyby którykolwiek z was okaza³ siê na tyle g³upi, ¿eby choæ tkn¹æ palcem mnie czy to maleñstwo, które mam ze sob¹, konsekwencje mia³yby skalê wrêcz astronomiczn¹. – Uœmiechn¹³ siê jeszcze szerzej. – Jasna chmura radioaktywnego py³u.... mo¿e nawet z Gildii £owców Nagród by³oby j¹ widaæ. Wtedy przynajmniej przyjaciele wiedzieliby, co siê z wami sta³o. – Myœlê, ¿e wszyscy powinniœmy zachowaæ rozs¹dek – pospiesznie odezwa³ siê Zuckuss; Bossk po przeciwnej stronie ³adowni 190

wygl¹da³ na dostatecznie rozwœcieczonego, by samemu rzuciæ siê na Pancernego Hutta i zacz¹æ wyrywaæ przewody pod³¹czone do ³adunku, niezale¿nie od konsekwencji. – Nikt nie zamierza ciê zatrzymywaæ. – To dobrze. – Gheeta kiwn¹³ g³ow¹ z aprobat¹. – Przynajmniej ty wykazujesz siê tu jak¹ tak¹ inteligencj¹. Tak trzymaj, a któregoœ dnia byæ mo¿e i ty zdo³asz wspi¹æ siê w swoim fachu na wy¿yny, które dziœ okupuje Boba Fett. – Chwytak zatrzasn¹³ klapkê z powrotem. – Swêdzi mnie to okropnie. Z przyjemnoœci¹ siê tego pozbêdê. – Podrapa³ mechaniczn¹ rêk¹ o klapê w³azu. – W takim razie ¿egnam panów. Choæ wyobra¿am sobie, ¿e wkrótce znów siê spotkamy... na Okr¹glaku, rzecz jasna. Cylinder Pancernego Hutta obróci³ siê o sto osiemdziesi¹t stopni i ustawi³ przodem do w³azu transferowego. Zuckussowi nie trzeba by³o mówiæ, ¿eby zaj¹³ miejsce przy kontrolce w³azu. Kiedy klapa siê rozsunê³a, Gheeta odwróci³ siê w swoim cylindrze tylko na tyle, by móc spojrzeæ do ty³u na Bobê Fetta i pozosta³ych ³owców. – Oczywiœcie – powiedzia³ obojêtnie – to zale¿y tylko od was. Czy chcecie ubiæ interes, czy nie. Bo muszê wam powiedzieæ, ¿e bardzo niechêtnie odnosimy siê do goœci, którzy odwiedzaj¹ nas uzbrojeni po zêby, tak jak wy. Pancerny Hutt ruszy³ przez otwart¹ klapê. Zamknê³a siê za nim z sykiem; kilka minut póŸniej us³yszeli, jak statek negocjatora przy wtórze stuków i trzasków od³¹cza siê od „Niewolnika I”. Przez niewielki iluminator widzieli, jak rozpoczyna podró¿ ku powierzchni Okr¹glaka. Bossk, nie mniej rozgniewany ni¿ przed chwil¹, wyszed³ z pozbawionej drzwi wnêki towarowej. – Co mia³ oznaczaæ ten ostatni kawa³ek? – To proste. – Boba Fett chwyci³ za jeden ze szczebli drabinki. – Jak wszystko u Pancernych Huttów. Jeœli chcemy z nimi negocjowaæ, mamy byæ nieuzbrojeni. Przyœl¹ prom, który zabierze nas na powierzchniê, a ca³a broñ zostanie tutaj. – Chyba ¿artujesz! – Bossk spojrza³ na niego bezbrze¿nie zdumiony. – Nie zamierzam tam lecieæ zupe³nie bezbronny! – Jak chcesz. – Przy w³azie do sterowni Boba Fett zatrzyma³ siê i spojrza³ na Trandoszanina. – Oczywiœcie istnieje wybór. Mo¿emy wykluczyæ ciê z dru¿yny. – Wyci¹gn¹³ miotacz i wycelowa³ w Bosska. – Sam zdecyduj. 191

Minê³o kilka sekund, zanim Bossk w koñcu kiwn¹³ g³ow¹. – W porz¹dku – powiedzia³. – Wygra³eœ. Rozegramy to tak, jak chcesz. – Na jego twarzy pojawi³ siê paskudny, szyderczy uœmieszek. – Jest tylko jeden problem. Co z nim? Zuckuss i pozostali odwrócili siê w stronê, któr¹ wskaza³ Bossk. W bocznej czêœci ³adowni, milcz¹cy i czujny, sta³ D’harhan. Systemy celownicze, przytwierdzone nierozerwalnie do jego korpusu, zwróci³y siê w stronê Fetta. – On te¿ – powiedzia³ cicho Fett. – On te¿ z nami idzie. D’harhan wystuka³ seriê s³ów na klawiaturze swojego syntezatora mowy i odwróci³ j¹ w ich stronê. – Musia³byœ mnie zabi栖 rozleg³ siê g³os z syntezatora – ¿eby pozbawiæ mnie broni. – G³os D’harhana brzmia³ jak grzmot spod k³êbi¹cych siê ob³oków pary. System celowniczy dzia³a laserowego twardo koncentrowa³ siê na Fetcie, kiedy na ekranie pojawi³y siê kolejne s³owa: – Nie ma ró¿nicy... pomiêdzy mn¹ a moim uzbrojeniem. – Mo¿e... – Zuckuss z rosn¹cym zaniepokojeniem spojrza³ na olbrzymiego D’harhana. ¯ó³te lampki z boku podstawy dzia³a zaczyna³y ciemnieæ, jakby ju¿ za chwilê mia³y zmieniæ kolor na czerwieñ nieuchronnej zag³ady. – Mo¿e nie musimy tak naprawdê go zabieraæ. To znaczy... jeœli lecimy na Okr¹glaka tylko po to, ¿eby rozmawiaæ... to raczej nie jego specjalnoœæ, prawda? – Nikogo nie zostawimy – oznajmi³ Fett zimnym g³osem, który ucina³ wszelk¹ dyskusjê. – Leci ca³a dru¿yna. Taki jest plan. – Czyj plan? – zapyta³ Bossk. – Mój. – Kolejne proste, beznamiêtne stwierdzenie. Boba Fett odwróci³ siê w stronê D’harhana. – Wiem lepiej ni¿ ktokolwiek inny, ¿e zabraæ ci broñ znaczy³oby to samo, co ciê zabiæ. By³em przy tym, kiedy sta³eœ siê tym, czym jesteœ teraz. Ale wiem tak¿e co innego: ¿e twoj¹ broñ mo¿na wy³¹czyæ, pozbawiaj¹c mo¿liwoœci oddania strza³u, za pomoc¹ stosunkowo prostej procedury. Wystarczy wyj¹æ rdzeñ. A wtedy Pancerni Huttowie nie bêd¹ mieli podstaw, ¿eby odmówiæ ci pozwolenia na odwiedzenie ich œwiata. Zuckuss przywar³ plecami do œcian kad³uba. Zobaczy³, ¿e D’harhan wstaje, tak wysoki, ¿e koniec obudowy dzia³a laserowego ociera siê ze zgrzytem o durastalowy sufit. W pomieszczeniu zrobi³o siê nagle ciemniej, jakby rozprzestrzeniaj¹ca siê sylwetka istoty poch³ania³a œwiat³o. D’harhan wypi¹³ pierœ – tê jej czêœæ, 192

która nadal by³a z krwi i koœci – podaj¹c naprzód wygiêt¹ tablicê kontroln¹ dzia³a przytwierdzon¹ do koœci klatki piersiowej; cofn¹³ barki, napinaj¹c ramiona. Jedn¹ d³oñ zacisn¹³ w piêœæ, drug¹ nadal trzyma³ milcz¹cy syntezator mowy. Przez k³êby sycz¹cej pary lœni¹cy olejem metal t³oków b³yszcza³ jak naga klinga miecza; wskaŸniki na lufie dzia³a p³onê³y wœciek³¹, mglist¹ czerwieni¹. Sta³o siê, pomyœla³ Zuckuss, a wnêtrznoœci skrêci³ mu bolesny strach. Teraz wszyscy umrzemy. Niczym zahipnotyzowany patrzy³, jak Boba Fett podchodzi z przodu do D’harhana, otoczony aur¹ czerwonych œwiate³ rozmytych przez k³êby pary, która spowija³a go jak p³omieñ widziany przez gêst¹ burzow¹ chmurê. – Mylisz siê. – D’harhan odwróci³ ekran syntezatora mowy w stronê Fetta. – To nie bêdzie wcale proste. – Wiem, co znacz¹ jego s³owa. – Nawet w g³osie robota IG-88 zabrzmia³ cieñ strachu. – Rdzeñ jest chroniony siatk¹ zazêbiaj¹cych siê os³on. – To standardowe wyposa¿enie broni tej klasy, maj¹ce zapobiec podobnym uszkodzeniom. Usuniêcie rdzenia nie jest zalecane, nawet jeœli ma to zrobiæ wyszkolony technik zbrojeniowy. Móg³byœ przeci¹¿yæ obwody i uruchomiæ sekwencjê autodestrukcji, która zniszczy³aby ten statek jeszcze skuteczniej ni¿ ³adunki wybuchowe Pancernego Hutta. – Pos³uchaj go! – domaga³ siê Bossk. – Pozabijasz nas wszystkich! – Wiem, co robiꠖ odezwa³ siê Boba Fett z denerwuj¹cym, lodowatym spokojem. – Nie mieszajcie siê do tego, jeœli cenicie w³asne ¿ycie. – Przecie¿ wiesz – z podstawy dzia³a z sykiem wydosta³a siê kolejna chmura pary, gdy systemy celownicze zogniskowa³y siê na stoj¹cym przed nimi mê¿czyŸnie. – Broñ jest moj¹ dusz¹. Jeœli zabierzesz mi to, czym zabijam innych... zabijesz mnie. – Tylko pozornie – powiedzia³ Boba Fett. – Jest ró¿nica miêdzy tak¹ œmierci¹ a prawdziw¹ œmierci¹. – Powoli wyci¹gn¹³ rêkê w kierunku lœni¹cej maszynerii, której obwody steruj¹ce ukryte by³y g³êboko w piersi D’harhana. – Zaufaj mi. – Fett... nie rób tego... Zuckuss nie wiedzia³, czy to jego g³os, czy któregoœ z pozosta³ych. Kul¹c siê w obliczu pewnej zag³ady, odwróci³ twarz. Ostatni¹ rzecz¹, jak¹ zobaczy³, by³ Boba Fett otoczony k³êbami pary, z jedn¹ rêk¹ zatopion¹ miêdzy obwodami i przewodami zamkniêtymi pod 13 – Mandaloriañska zbroja

193

obudow¹ dzia³a, jakby by³ chirurgiem przeprowadzaj¹cym w warunkach polowych prymitywn¹ transplantacjê serca. Przy wtórze zgrzytów metalowych przek³adni lufa broni konwulsyjnie wycelowa³a w górê, jakby obwodami wbudowanymi w D’harhana wstrz¹sn¹³ spazmatyczny ból wysokiego napiêcia, nie do uœmierzenia œrodkami anestetycznymi przeznaczonymi dla œmiertelników. Lampki wskaŸników pulsowa³y i migota³y jeszcze jaœniej ni¿ do tej pory. Zuckuss us³ysza³ jak ktoœ – mo¿e Bossk? – pada na kratownicê pod³ogi, jakby mia³ jakiekolwiek szanse ukrycia siê przed eksplozj¹, która zaraz rozedrze statek na strzêpy. Z odruchowo napiêtymi miêœniami, przytulony do poszycia œcian kad³uba, Zuckuss czeka³ na szorstki, og³uszaj¹cy huk, który mia³ byæ ostatnim dŸwiêkiem, jaki kiedykolwiek us³yszy. Zamiast tego zapad³a cisza, zakoñczona sykiem wydobywaj¹cej siê pary, jak westchnieniem umieraj¹cej maszyny, której Ÿród³o zasilania odciêto jednym zaworem. Spojrza³ w górê, opuszczaj¹c ramiê, którym zas³ania³ oczy. Czerwone œwiat³a, które p³onê³y za mg³¹ pary, znik³y. Zuckuss patrzy³, jak bezw³adna metalowa lufa dzia³a zmienia k¹t, centymetr po centymetrze opuszczaj¹c siê ku pod³odze z poprzedniej, wycelowanej w sufit pozycji. Milcz¹cy ekran syntezatora mowy zwisa³ na kablu u pasa D’harhana, a on sam z trudem próbowa³ rozprostowaæ dr¿¹ce palce d³oni w czarnych rêkawicach. Kolana ugiê³y siê pod nim i nagle, pozbawiony dominuj¹cego wzrostu, zamieni³ siê w istotê znacznie s³absz¹ i bardziej ludzk¹ ni¿ maszyna. D’harhan upad³ na pod³ogê i przetoczy³ siê ciê¿ko na lewe ramiê, luf¹ dzia³a rysuj¹c zgrzytliwy ³uk na pod³odze statku tu¿ pod czubkami butów Fetta. Zuckuss oderwa³ wzrok od znieruchomia³ej broni i spojrza³ na ³owcê. Boba Fett nie poruszy³ siê, jakby upadek dzia³a by³ fal¹ oceanicznego przyp³ywu, o której wiedzia³, ¿e rozbije siê nieszkodliwie, o milimetry od niego. W d³oni Fetta – tej, któr¹ zag³êbi³ w skomplikowane obwody i przek³adnie w piersi D’harhana – spoczywa³ metalowy prêt d³ugi na nieca³e pó³ metra, gruby jak piêœæ, która siê wokó³ niego zacisnê³a. Kiedy Fett go puœci³, prêt upad³ na pod³ogê z przyt³umionym, o³owianym brzêkiem; resztki ciep³a w rdzeniu zamieni³y ze œwistem w parê krople wody, które osiad³y na powierzchni kratownicy. Lufa dzia³a laserowego unios³a siê z trudem, jak bezw³adny cz³onek kaleki. Systemy celownicze skoncentrowa³y siê na sylwetce 194

stoj¹cego przed nim Boby Fetta; D’harhan jedn¹ rêk¹ z³apa³ pude³ko syntezatora mowy i powoli wystuka³ kilka s³ów. – Jesteœ mi coœ winien. – D’harhan odwróci³ ekran urz¹dzenia. – I to niema³o. Boba Fett nic nie powiedzia³, tylko odwróci³ siê i podszed³ do drabinki prowadz¹cej do sterowni. Zatrzyma³ siê z butem na najni¿szym szczeblu drabiny i spojrza³ na pozosta³ych ³owców. – Czekaj¹ ju¿ na nas – powiedzia³ cicho. – Na dole, na Okr¹glaku. I ju¿ go nie by³o. Ma³y ³owca spojrza³ na Bosska, który wstawa³ w³aœnie z pod³ogi w pozbawionej drzwi wnêce towarowej. – Mamy szczêœcie – powiedzia³ Zuckuss – ¿e ¿yjemy. Bossk zerkn¹³ w górê, na otwarty w³az do sterowni, a potem z powrotem w dó³. Krzywy uœmiech, skierowany do Zuckussa, nie kry³ odrobiny podziwu. – Myœlê, ¿e nied³ugo siê przekonamy – Bossk powoli pokiwa³ g³ow¹ – na jak d³ugo jeszcze nam tego szczêœcia starczy.

195

ROZDZIA£

$

– Co w³aœciwie zasz³o miêdzy tob¹ a Pancernymi Huttami? – Zuckuss pyta³ nie tylko po to, ¿eby zabiæ czas. Siedz¹c wreszcie na powierzchni Okr¹glaka, w otoczeniu opancerzonych durastal¹ Huttów i, co gorsza, najprzeró¿niejszych stra¿ników i najemników, nie czu³ siê wcale bezpieczniej ni¿ przedtem. Coraz gorzej i gorzej, myœla³ ponuro Zuckuss. Jak tak dalej pójdzie, nied³ugo bêdzie marzyæ o tym, ¿eby wszyscy cz³onkowie tego nieustraszonego zespo³u zostali rozpyleni na wiruj¹ce atomy. – To znaczy... z tego, co mówi³ negocjator.... Boba Fett sta³ z za³o¿onymi rêkami, obserwuj¹c jak celnicy Pancernych Huttów przeczesuj¹ wnêtrze „Niewolnika I”. Nie szukali kontrabandy – Pancerni Huttowie, podobnie jak inni przedstawiciele ich gatunku, nie mieli nic przeciwko przemytowi, o ile dostali swój procent – tylko nie zadeklarowanej broni. Bez swojego zwyk³ego zestawu wyrzutni rakietowych i innych œmiercionoœnych narzêdzi Fett – co najdziwniejsze – wygl¹da³ jeszcze groŸniej ni¿ zwykle; jakby z trudem powstrzymywany gniew, wywo³any wtargniêciem na jego prywatny teren, obudzi³ w nim now¹, œmiercionoœn¹ si³ê. – Huttowie mówi¹ ró¿ne rzeczy – odpowiedzia³ Boba Fett, nie odwracaj¹c siê w stronê Zuckussa. – Wiêkszoœæ z tego mo¿esz spokojnie zignorowaæ. Wiele istot w galaktyce wierzy, ¿e wszyscy Huttowie to skuteczni biznesmeni, którzy myœl¹ tylko o kredytach, ale tak nie jest. Zbyt wiele czasu trac¹ na rozpamiêtywanie przesz³oœci i hodowanie starych pretensji, na pielêgnowanie dawnych urazów. 196

Takie emocje nie pozwalaj¹ im postêpowaæ w sposób naprawdê racjonalny. Nikt nie móg³by tego powiedzieæ o samym Fetcie, myœla³ Zuckuss. Im wiêcej czasu spêdza³ w jego towarzystwie, tym wiêksze wra¿enie robi³o na nim ch³odne rozumowanie ³owcy – i tym wiêkszy budzi³o strach. Na przyk³ad to, ¿e ich zespó³ musia³ pozbyæ siê uzbrojenia, by wyl¹dowaæ u Pancernych Huttów; jeœli Boba Fett siê z tym pogodzi³, oznacza³o to, ¿e musia³ ju¿ wczeœniej uwzglêdniæ ten czynnik w swoich zawi³ych planach. Mo¿e i odlecimy st¹d ¿ywi, myœla³ Zuckuss. A przynajmniej niektórzy z nas. Plany, których zgodzi³ siê byæ czêœci¹ – plany Cradosska – wymaga³y, by pozostawili na tym œwiecie przynajmniej jednego trupa, jeœli nie wiêcej. – Jednak to, co powiedzia³ Gheeta, brzmia³o trochê dziwnie. – Nie dawa³ za wygran¹ Zuckuss. – Kiedy mówi³ o tym, co siê kiedyœ sta³o... masz jakieœ nie za³atwione porachunki z Pancernymi Huttami? Celnicy – wielono¿ne roboty, po³yskuj¹ce próbnikami i miernikami poziomu energii – kontynuowa³y inspekcjê „Niewolnika I”. Ich czarne, pajêcze kszta³ty widaæ by³o przez otwarte luki i przezroczyste os³ony sterowni. Jeden z inspektorów, po³yskuj¹c ¿a³oœnie kilkoma lampkami, le¿a³ roztrzaskany na kawa³ki, na osmalonym ogniem z dysz wylotowych l¹dowisku. W poszukiwaniu ukrytej broni trochê zbyt obcesowo rewidowa³ Trandoszanina Bosska, który odp³aci³ mu szybkim i niezwykle widowiskowym demonta¿em. – Nie przejmuj siê tym – powiedzia³ Boba Fett. – To sprawa osobista pomiêdzy mn¹ a Gheet¹. By³ czas, kiedy by³ kimœ wiêcej ni¿ tylko zwyk³ym negocjatorem, wysy³anym na statki, które poprosi³y o pozwolenie na l¹dowanie. Sta³ bardzo wysoko w hierarchii Pancernych Huttów. Odpowiada³ wtedy za projekt i budowê kosmoportu i centrum dyplomatycznego, czyli tego wszystkiego, co tu widzisz. – Fett zatoczy³ rêk¹ ko³o; przez ³uki doków widaæ by³o iglice i kopu³y monumentalnej budowli. – Dysponowa³ bud¿etem pozwalaj¹cym na niemal nieograniczone wydatki, nawet na sprowadzenie jednego z najlepszych architektów w galaktyce. Nazywa³ siê Emd Grahvess... – S³ysza³em o nim! – Zuckuss rzeczywiœcie s³ysza³, tylko nie móg³ sobie przypomnieæ gdzie. – Byæ mo¿e s¹ lepsi od niego, ale jeœli tak, to pracuj¹ wy³¹cznie dla takich klientów jak Imperator Palpatine albo ksi¹¿ê Xizor. 197

Tak wiêc Grahvess by³ na samej górze listy Pancernych Huttów, a Gheeta o tym wiedzia³. Dlatego go zatrudni³. Jedyny problem polega³ na tym, ¿e Gheeta mia³ pewne plany co do Grahvessa, kiedy ten zakoñczy ju¿ prace nad projektem. Na nieszczêœcie dla Gheety Grahvess nie by³ g³upcem. Wiedzia³, jak niebezpiecznie jest pracowaæ dla Huttów. Nie lubi¹ p³aciæ, ale lubi¹ mieæ rzeczy, jakich nikt inny nie bêdzie mia³. Jeœli nie mog¹ kupiæ wy³¹cznoœci, maj¹... inne sposoby, by j¹ sobie zapewniæ. I tego w³aœnie dowiedzia³ siê Grahvess: ¿e kiedy zakoñczy pracê, nie podejmie siê ju¿ ¿adnej innej. – Fett spojrza³ na Zuckussa. – Nigdy. – To doœæ cyniczne – powiedzia³ Zuckuss. – Zabiæ kogoœ zaraz po tym, jak odwali³ dla ciebie kawa³ dobrej roboty. – Lepiej do tego przywyknij. £owcom nagród te¿ siê to przytrafia, jeœli nie s¹ ostro¿ni. – Boba Fett powoli kiwn¹³ g³ow¹. – ¯yjemy w zdradzieckiej galaktyce. Nikomu nie mo¿na tak naprawdê zaufaæ... To ci dopiero motto na ¿ycie, pomyœla³ Zuckuss. Albo na œmieræ... – Wiêc co siê sta³o z tym architektem, tym Grahvessem? Gheeta zabi³ go w koñcu czy nie? – Nie. – W tym jednym s³owie wypowiedzianym przez Bobê Fetta s³ychaæ by³o satysfakcjê. – Bo Grahvess by³ odrobinê sprytniejszy od Gheety. Dostatecznie sprytny, by skontaktowaæ siê ze mn¹ i zaproponowaæ obopólnie korzystny interes. – To znaczy? – Nie ma sensu wdawaæ siê w szczegó³y. – Boba Fett nie spuszcza³ wzroku z celników krêc¹cych siê po pok³adzie „Niewolnika I”. – Przynajmniej nie w tej chwili. Powiem tylko, ¿e zanim Grahvess skoñczy³ pracê na Okr¹glaku, mieliœmy ju¿ wszystko ustalone, tak ¿e Gheeta i jego cyngle nie zdo³ali po³o¿yæ ³apy na architekcie. Krótko mówi¹c, Grahvess wyznaczy³ nagrodê za siebie samego. Du¿¹, ³adn¹ nagrodê, któr¹ z przyjemnoœci¹ odebra³em, wpadaj¹c tu i zwijaj¹c go sprzed nosa Gheety. To g³ówny powód, dla którego Pancerni Huttowie stosuj¹ teraz tak œcis³e procedury bezpieczeñstwa; nie chc¹, ¿eby taka akcja siê powtórzy³a. Wyszliby znowu na g³upców, a tego nie znosz¹. – Ca³kiem sprytne. – Zuckuss pokiwa³ g³ow¹ z aprobat¹. – Jedyn¹ istot¹, która Ÿle wysz³a na tym interesie, by³ ten Gheeta. Architekt ocali³ skórê, a ty dosta³eœ kredyty. Nieg³upio. – Zyska³em na tym interesie jeszcze coœ. 198

Zdziwiony Zuckuss przyjrza³ siê ³owcy nagród. – Co wiêcej, oprócz kredytów, móg³byœ na tym zyskaæ? – Nie móg³ sobie wyobraziæ, na czym jeszcze mog³oby zale¿eæ komuœ takiemu jak Fett. – Inwestycjê. W pewnym sensie. – Boba Fett patrzy³, jak roboty inspekcyjne Pancernych Huttów wy³aniaj¹ siê z jego statku. – D³ugofalow¹ inwestycjê. Bardzo op³acaln¹. Zuckuss nie mia³ czasu, ¿eby dopytywaæ siê, co mia³ na myœli Fett. Celnicy podeszli do oczekuj¹cych ³owców na swoich paj¹kowatych koñczynach. Kilku z nich zosta³o w tyle, by pozbieraæ porozrzucane szcz¹tki przymusowo zdemontowanego towarzysza, którego uszkodzone obwody portu danych sensorycznych nie przestawa³y buczeæ i piszczeæ. – Dziêkujemy za wspó³pracê. – G³ówny robot inspekcyjny zatrzyma³ siê przez Bob¹ Fettem. – Inspekcja pañskiego statku nie wykaza³a ukrytego uzbrojenia o sile zdolnej zak³óciæ spokój i porz¹dek na Okr¹glaku. Zuckuss zdziwi³by siê, gdyby inspektorzy znaleŸli coœ takiego. Razem z IG-88 (Bossk nie chcia³ siê do nich przy³¹czyæ, nad¹sany, ¿e musi z³o¿yæ broñ) pomogli Fettowi wymontowaæ albo ca³e systemy, albo najwa¿niejsze komponenty arsena³u „Niewolnika I”, a potem zapakowaæ je do wyposa¿onego w zamek szyfrowy kontenera, który kr¹¿y³ teraz po orbicie Okr¹glaka, oczekuj¹c na powrót Fetta. Kiedy skoñczyli, statek by³ równie bezbronny – i, co wa¿niejsze, niezdolny do ataku – jak ka¿dy inny nieuzbrojony wahad³owiec towarowy wlok¹cy siê pomiêdzy gwiazdami. Broñ osobist¹ ³owców nagród potraktowano inaczej; tê, któr¹ przywieŸli ze sob¹ na powierzchniê Okr¹glaka, oddali od razu robotom inspekcyjnym. – Oto pokwitowanie za przedmioty, które oddali panowie do depozytu. – Jeden z robotów otworzy³ niewielk¹ klapkê miêdzy wielosoczewkowymi oczami i wysun¹³ z niej miniaturowy holoprojektor. – Czy moglibyœcie panowie sprawdziæ i upewniæ siê, ¿e nie zapomnieliœmy o niczym...? Boba Fett wzi¹³ od robota urz¹dzenie i w³¹czy³ je. Po³yskuj¹ce pole wyœwietli³o przed nim i Zuckussem przewijaj¹ce siê obrazy najrozmaitszego uzbrojenia ³owców nagród. Lista by³a d³uga. Boba Fett przejrza³ j¹ tylko pobie¿nie, zanim wy³¹czy³ holoprojektor. – Wygl¹da na kompletne. 199

– To doskonale. – G³ówny inspektor wysun¹³ jedn¹ z tulejek optycznych prosto do góry i obróci³ ni¹ dooko³a, patrz¹c przez niewielk¹ soczewkê na pozosta³e roboty, nadchodz¹ce z fragmentami swojego towarzysza, którego Bossk rozerwa³ na strzêpy. Kilka ostatnich kawa³ków wk³ada³y w³aœnie do bezw³adnoœciowego drucianego kosza przy wtórze st³umionych jêków zdemontowanego robota. Inspektor odwróci³ od nich wzrok i znowu spojrza³ na Fetta. – Wystarczy zachowaæ pokwitowanie i pokazaæ je kierownikowi l¹dowiska, kiedy bêd¹ panowie gotowi do odlotu, a wszystkie te przedmioty zostan¹ wam zwrócone. – Ciemna plama oleju i kilka rozbitych, b³yszcz¹cych tranzystorów to by³o wszystko, co pozosta³o z robota na p³ycie l¹dowiska. – Mi³o mi by³o s³u¿yæ panom pomoc¹. Oficjalne formu³ki brzmia³y jeszcze bardziej sztucznie w wykonaniu robotów; Zuckuss by³ zadowolony, widz¹c jak roboty celne oddalaj¹ siê ostro¿nie przez p³ytê l¹dowiska ze swoim zdemontowanym towarzyszem w koszu. Kiedy opuœci³y dok, do Zuckussa i Fetta podszed³ Bossk, a za nim IG-88. Robot wygl¹da³ równie beznamiêtnie jak zwykle, natomiast w oczach Bosska p³onê³a niechêæ. – I to ma byæ ten twój wielki plan? – szybkim, lekcewa¿¹cym gestem pokaza³ na pust¹ kaburê blastera obijaj¹c¹ mu siê o uda. – Utkn¹æ na l¹dowisku u Pancernych Huttów? Jeœli postanowi¹ nas³aæ na nas swoich zbirów, nie bêdziemy mogli nic na to poradziæ! – Pokrêci³ g³ow¹ z niesmakiem. – Nie wiem, po co musia³eœ ci¹gn¹æ ze sob¹ ca³¹ dru¿ynê. Jeœli chcia³eœ, ¿eby w koñcu ktoœ ciê stukn¹³, trzeba by³o jechaæ samemu. Boba Fett spojrza³ w milczeniu na Trandoszanina. – Wiesz co? – odezwa³ siê po chwili. – Dam ci coœ za darmo. Nieczêsto mi siê to zdarza, nawet jeœli chodzi po prostu o dobr¹ radê. Zazwyczaj dajê innym lekcjê, pozwalaj¹c im cierpieæ konsekwencje ich w³asnych czynów. – Tak? – prychn¹³ Bossk. – Wiêc co to za dobra rada? – Przestañ skamleæ, zanim naprawdê mnie zdenerwujesz. – Fett odwróci³ siê w stronê pozosta³ych ³owców. – Lepiej chodŸmy. Dosta³em wiadomoœæ od Gheety, kiedy roboty przeczesywa³y statek. Pancerni Huttowie przygotowali dla nas przyjêcie. – Taa... na pewno – mrukn¹³ Bossk pod nosem. Fett nie zareagowa³ na ten komentarz, o ile w ogóle go us³ysza³. 200

IG-88 zaszed³ drogê Zuckussowi, id¹c za Bob¹ Fettem w stronê otwartego poduszkowca, który mia³ ich zabraæ do centrum kompleksu administracyjnego Okr¹glaku. Zuckuss cofn¹³ siê jeszcze o krok, gdy masywna postaæ D’harhana ruszy³a ciê¿ko do przodu z luf¹ dzia³a laserowego – teraz bezw³adn¹ i nieszkodliw¹ – zwieszon¹ smutno i ukoœnie, z muszk¹ niemal na p³ycie l¹dowiska. Unieruchomione systemy namierzania zosta³y wy³¹czone, jakby ta na pó³ humanoidalna, na pó³ mechaniczna istota sz³a za g³osem pana, który pozbawi³ j¹ wzroku. – Jak myœlisz, co siê teraz stanie? G³os zaskoczy³ Zuckussa; odwróci³ gwa³townie g³owê i zobaczy³ stoj¹cego obok Bosska, który nachylony, szepta³ mu do ucha. Zuckuss by³ zupe³nie zatopiony w rozwa¿aniach o tym, ¿e zmodyfikowany D’harhan wygl¹da jak ostatni przedstawiciel wymar³ego gatunku, z trudem wlok¹cy stare koœci i rdzewiej¹cy metalowy pancerz na cmentarzysko swoich braci. Kiedy Bossk podszed³ do niego, zastanawia³ siê akurat nad tym, po co Boba Fett zabra³ D’harhana ze sob¹, jeœli od pocz¹tku wiedzia³, ¿e serce laserowego dzia³a – a zarazem serce D’harhana, o ile ktoœ taki jak on w ogóle je posiada³ – trzeba bêdzie usun¹æ. Zdaniem Zuckussa, zrobienie czegoœ takiego staremu towarzyszowi by³o rzecz¹ szokuj¹co okrutn¹. Nigdy by nie przypuœci³, ¿e Boba Fett jest do czegoœ takiego zdolny. – Mnie pytasz? – Zuckuss spojrza³ na Bosska i wzruszy³ ramionami, rozk³adaj¹c d³onie w geœcie wyra¿aj¹cym zak³opotanie. – Nie mam pojêcia, co siê tutaj dzieje. – Sprawy wygl¹da³y o wiele ³atwiej w siedzibie Gildii, kiedy przysta³ na plan Cradosska... ale nie mia³ ochoty opowiadaæ o tym Bosskowi. Po prostu od tego czasu wszystko siê pokomplikowa³o i zrobi³o znacznie bardziej niebezpieczne; jego ówczesne przekonanie, ¿e ujdzie z ¿yciem po prostu trzymaj¹c siê blisko Boby Fetta, zosta³o mocno nadw¹tlone. Fett pakuj¹cy prywatny arsena³ miotaczy i rakietnic to jedno; nieuzbrojony Fett, prowadz¹cy swoj¹ dru¿ynê w sam œrodek ¿ywi¹cych do niego stare urazy wrogów – to ca³kiem co innego. Mo¿e Bossk ma racjê, zastanawia³ siê Zuckuss. Mo¿e Fett prowadzi nas na pewn¹ œmieræ. Nagle przysz³a mu do g³owy inna myœl: mo¿e taki w³aœnie plan mia³ Cradossk od samego pocz¹tku. Mo¿e stary Trandoszanin chcia³ wyeliminowaæ nie tylko swojego syna, ale tak¿e paru innych wybijaj¹cych siê, m³odych cz³onków Gildii. Zuckuss móg³ zrozumieæ, dlaczego Cradossk i starszyzna Gildii chc¹ siê pozbyæ zimnej i niezawodnej maszyny do zabijania w rodzaju robota IG-88, ale 201

zdziwi³by siê, gdyby ktoœ uzna³, ¿e on te¿ dorasta do tego poziomu. A nawet jeœli taki by³ plan Cradosska, jak to siê mia³o do Fetta? Czy Fett prowadzi³ Bosska i pozosta³ych ³owców prosto w starannie przygotowan¹ wczeœniej pu³apkꠖ co oznacza³oby, ¿e Cradossk zdo³a³ jakimœ cudem wci¹gn¹æ w swoje plany Pancernych Huttów? A mo¿e najsprytniejszy i najtwardszy ³owca nagród galaktyki da³ siê równie¿ wystrychn¹æ na dudka i zostanie wyeliminowany wraz z reszt¹ dru¿yny? A mo¿e... Od tych wszystkich gor¹czkowych myœli Zuckussa rozbola³a g³owa. Jeœli mia³ zgin¹æ tu, na Okr¹glaku, mia³ nadziejê, ¿e przed œmierci¹ zdo³a choæ w czêœci zrozumieæ, o co w tym wszystkim chodzi³o. Zacz¹³ w¹tpiæ, czy pomys³ zostania ³owc¹ nagród by³ na pewno taki dobry. – Przypuszczam – warkn¹³ Bossk – ¿e wkrótce siê dowiemy. Tak czy owak. – Mo¿liwe. – Reszta grupy czeka³a na nich przy promie; Zuckuss kiwn¹³ g³ow¹ w ich stronê. – Lepiej chodŸmy. – Przezwyciê¿ywszy niechêæ, zacz¹³ iœæ w stronê promu. Jeszcze zanim prom uniós³ siê na repulsorach i ruszy³ w stronê iglic zabudowañ Pancernych Huttów, Zuckuss dozna³ objawienia. Widzia³ odbicie swojej maski twarzowej z dyndaj¹cymi wtykami nosowymi w ciemnym metalu milcz¹cego, bezsilnego dzia³a laserowego D’harhana. To bez znaczenia, uœwiadomi³ sobie w jednej chwili, czy mamy broñ, czy nie. Cokolwiek mia³o siê wydarzy栖 który z nich zginie, a który prze¿yje – zdarzy siê niezale¿nie od tego, czy bêd¹ na to przygotowani czy nie. Jeden z nich by³ pewnie gotów. Zuckuss spojrza³ na Bobê Fetta, siedz¹cego z przodu pojazdu. Jeœli ktokolwiek z nich mia³ prze¿yæ, na pewno bêdzie to on. Ta myœl nie poprawi³a Zuckussowi humoru. Gheeta dop³yn¹³ ku nim z powitalnym uœmiechem tak szerokim, ¿e prawie przecina³ jego twarz na pó³. – Nareszcie! – roz³o¿y³ szeroko mechaniczne rêce pod nabijanym nitami cylindrem. – Teraz macie okazjê doœwiadczyæ naszej goœcinnoœci. – Nie przybyliœmy tu dla zabawy. – Boba Fett na czele swojej grupy zatrzyma³ siê i rozejrza³ doko³a po wielkiej sali bankietowej Pancernych Huttów. – Jesteœmy tu wy³¹cznie w interesach. 202

By³bym ci wdziêczny, gdybyœmy mogli niezw³ocznie przejœæ do rzeczy. – Wszystko w swoim czasie, mój drogi Fett. – Cieñszym koñcem cylindra Gheeta wskaza³ na inn¹ czêœæ sali, o wysoko sklepionym suficie pociêtym z³otymi rozetami i ozdobnymi æwiekami. – Zbyt ³atwo odrzucasz zarówno przyjemnoœci, jak i przesz³oœæ... przyjemnoœci cia³a, którymi mo¿emy siê dziœ cieszyæ, i wspomnienia przesz³oœci, które mo¿emy dzieliæ. IG-88 i niewysoki Zuckuss stanêli po obu stronach Fetta; robot lustrowa³ otoczenie z metodyczn¹ dok³adnoœci¹, a pe³en obaw ma³y ³owca rozgl¹da³ siê po sali z wyraŸnym zdenerwowaniem. Powolnym i ciê¿kim krokiem nadszed³ D’harhan i stan¹³ za nim. – Przesz³oœæ siê skoñczy³a – powiedzia³ Boba Fett. Trzês¹ca siê jak galareta twarz Pancernego Hutta, wystaj¹ca znad ko³nierza unoszonego na repulsorach cylindra, wywo³a³a w nim zimn¹ odrazê. – Jeœli nie dla ciebie, to na pewno dla mnie. – Zastanawiam siê nad tym... – Gheeta uniós³ jedn¹ z mechanicznych r¹k i podrapa³ siê koñcem sztucznego pazura po grubej fa³dzie na podbródku. – Jak wiele naprawdê zapominamy? Mam nadziejê, ¿e wybaczysz mi te filozoficzne dywagacje... wiem, jak jesteœ niecierpliwy, ale czasem wydaje mi siê, ¿e tak naprawdê nie zapominamy niczego. Wszystko pozostaje w nas uœpione, g³êboko albo tu¿ pod powierzchni¹, czekaj¹c na rozbudzenie, na ponowne wydobycie na œwiat³o dzienne. Boba Fett bez trudu odczyta³ prawdziwe znaczenie s³ów Pancernego Hutta. Chce mi powiedzieæ, pomyœla³, ¿e on nie zapomnia³. Przypomnienie dawnych wydarzeñ na pok³adzie „Niewolnika I” nie dawa³o wyobra¿enia o tym, jak mocno to poni¿aj¹ce wspomnienie wbi³o siê w pamiêæ Gheety. Gdyby odrzuciæ wyszukane maniery i obliczony na schlebianie pokaz, jaki odstawi³ podczas ich powitania na Okr¹glaku, jasno by³o widaæ, ¿e Hutt pa³a ¿¹dz¹ zemsty. Co by³o do przewidzenia. On ma swoje plany, pomyœla³ Boba Fett, a ja swoje. Przez u³amek sekundy, kiedy patrzy³ w du¿e, na pó³ przys³oniête powiekami oczy Gheety, zastanawia³ siê, czy s³owa wypowiedziane przez Pancernego Hutta nie mia³y jeszcze innego, ukrytego znaczenia. Rozbudzenie.... wydobycie na œwiat³o dzienne... Kiedy siê prowadzi ryzykown¹ grê, zawsze istnieje niebezpieczeñstwo, ¿e przeciwnik jest o jeden ruch do przodu. Fett wiedzia³, 203

¿e w przypadku jego gry oznacza³oby to pewn¹ œmieræ. Jeœli siê dowiedzia³, rozmyœla³ Boba, wypatruj¹c wskazówek w szerokiej twarzy Gheety, jeœli domyœli³ siê wszystkiego, co tu zasz³o wtedy, w przesz³oœci... Wówczas gra by³a skoñczona; nie pozostawa³ ani jeden ruch do wykonania poza str¹ceniem z planszy po³amanych figur. Wœród tych figur znalaz³by siê on sam i pozostali ³owcy nagród, których ze sob¹ zabra³. A mo¿e ktoœ jeszcze... Cokolwiek siê stanie, uzna³ w koñcu Boba Fett, nie odrywaj¹c wzroku od ciemnych Ÿrenic Gheety, cokolwiek siê stanie, on pójdzie ze mn¹. – Ale skoñczmy z tym. – Cylindryczny pancerz Hutta odwróci³ siê trochê, dziêki czemu Gheeta móg³ wskazaæ jedn¹ z mechanicznych r¹k œrodek sali bankietowej. – Jak raczy³eœ nam przekonuj¹co przypomnieæ, spotykamy siê, niestety, w interesach, a nie towarzysko. ChodŸmy wiêc. Oprócz mnie s¹ inni, jeszcze bardziej niecierpliwie oczekuj¹cy spotkania z tob¹ i twoimi towarzyszami. – Proszê przodem – powiedzia³ Boba Fett. – To twój gatunek, nie mój. Wiele lat temu podj¹³ siê zyskownego zlecenia na prowincjonalnej planecie, gdzie powszechnie stosowanym œrodkiem transportu na wiêksze odleg³oœci by³y powietrzne sterowce – powolne i wielkie, ob³e cylindry wype³nione helem i innymi gazami l¿ejszymi od powietrza. Niebo tej planety wype³nia³y takie statki – wyd³u¿one, srebrzyste kszta³ty, z podwieszonymi w cieniu wypuk³ego brzucha gondolami dla za³ogi i kontenerami towarowymi. Ten obraz przypomnia³ siê Fettowi, kiedy wszed³ do sali bankietowej na Okr¹glaku: oprócz Gheety by³ tam z tuzin innych Pancernych Huttów, w nitowanych cylindrach unosz¹cych siê nad pod³og¹ dziêki repulsorom. Kr¹¿yli po sali i obijali siê o siebie leniwie i bez wdziêku. Z ka¿dego cylindra stercza³a twarz kolejnego Hutta, przypominaj¹ca porcjê nieprzyjemnej substancji organicznej umieszczonej w okr¹g³ym metalowym ko³nierzu. Twarze niektórych Huttów wygl¹da³y na m³odsze ni¿ Gheety; mieli oczy b³yszcz¹ce chciwoœci¹, nozdrza rozszerzone pod wp³ywem zapachów dra¿ni¹cych ich nienasycone apetyty. Cylindryczne pancerze m³odszych Huttów by³y mniejsze; Boba Fett wiedzia³, ¿e Pancerni Huttowie lubi¹ urz¹dzaæ huczne przyjêcia z okazji przenosin wyroœniêtego cia³a do nowego, wiêkszego cylindra. Maj¹c swoje sztuczne egzoszkielety – unoszone repulsorami cylindry – Pancerni Huttowie wyzwolili siê z ograniczeñ, które narzuca³a im grawitacja. Ich wzrost zale¿a³ teraz tylko od tego, ile ze 204

skarbów galaktyki zdo³aj¹ z³apaæ i wepchn¹æ w swoje bezuste gêby. Gheeta plasowa³ siê mniej wiêcej w œrodku skali pod wzglêdem rozmiarów; w sali bankietowej Boba Fett dostrzeg³ kilku starszych klanu, którzy przy Gheecie wygl¹dali jak imperialny kr¹¿ownik przy dwuosobowym myœliwcu. Ich twarze, wystaj¹ce znad metalowych ko³nierzy cylindra, by³y straszliwie pomarszczone od brwi po gard³o. W tkankê t³uszczow¹ wszczepiono im chirurgicznie ostre, metalowe haczyki, po³¹czone z pajêczyn¹ cienkich, niezwykle wytrzyma³ych drucików, których koñce przymocowano do górnej czêœci cylindra. Gdyby nie to, oczy i nozdrza najstarszych Pancernych Huttów przykry³yby grube fa³dy zwiotcza³ego cia³a. Kiedy Boba Fett i pozostali ³owcy nagród wchodzili do sali, najwiêkszy z podtrzymywanych repulsorami cylindrów odwróci³ siê majestatycznie, niby luksusowy miêdzygwiezdny statek, odprowadzany na orbitê parkingow¹. Gargantuiczny Hutt, okryty nitowanymi blachami z durastali, zadudni³ niskim g³osem: – Jestem znu¿ony, Gheeta. – Wbi³ zirytowane spojrzenie w m³odszego cz³onka klanu. – Ka¿esz nam czekaæ... tylko na co? Niektórych to mo¿e bawi, ale zapewniam ciê, ¿e mnie nie. Gheeta podskoczy³ do przodu, unosz¹c ma³e, krabie d³onie i machaj¹c nimi uspokajaj¹co. – Cierpliwoœæ zostanie nagrodzona, Wasza Wielkoœæ. Nasi... hmm... goœcie w koñcu przybyli. Pokaz rozpocznie siê ju¿ za chwilê. – Pokaz? – nachmurzy³ siê, s³ysz¹c to Bossk. – Co znowu za pokaz? Przylecieliœmy tu w interesach! – Oczywiœcie, oczywiœcie... wasz szef Boba Fett nie pozwala mi o tym zapomnieæ. – Gheeta odwróci³ siê w stronê Trandoszanina z ociekaj¹cym œlin¹ uœmiechem. – Wasza cierpliwoœæ równie¿ zostanie wynagrodzona, zapewniam was. Ale przylecieliœcie z tak daleka... wy wszyscy – mechaniczn¹ rêk¹ zatoczy³ ko³o, obejmuj¹c nim wszystkich ³owców. – I to przez najbardziej puste i niegoœcinne po³acie galaktyki. Nie chcia³bym, byœcie st¹d odlecieli po za³atwieniu swoich interesów i rozpowiedzieli innym istotom rozumnym na wszystkich œwiatach galaktyki, ¿e Pancerni Huttowie sk¹po i biednie zastawili stó³ dla goœci. S³yniemy przecie¿ z goœcinnoœci. Co by powiedzieli inni Huttowie, na przyk³ad nasz kuzyn Jabba, gdyby us³ysza³, ¿e nie zaspokoiliœmy apetytów wyg³odnia³ych przybyszów? – Nie jesteœmy g³odni – oznajmi³ Boba Fett. – Nie mamy apetytu na nic, co moglibyœcie nam zaserwowaæ. 205

– Ach! Jestem innego zdania, mój drogi Fett. Ten posi³ek przygotowywa³em od dawna, od bardzo dawna. Od czasu twojego ostatniego pobytu na Okr¹glaku, kiedy to sprawy nie potoczy³y siê zbyt g³adko... dla niektórych. – Znowu narzekania? – Najwiêkszy z Pancernych Huttów (Boba Fett przypomnia³ sobie, ¿e nazywa³ siê Nullada) przewróci³ ¿ó³tymi oczami pod fa³dami i bruzdami brwi. – Nic, tylko narzekania – zadudni³ ociekaj¹cym t³uszczem g³osem. – Twoja obsesja trwa ju¿ zbyt d³ugo, Gheeta. Mo¿e powinniœmy uwolniæ ciê nawet od tych obowi¹zków, które zachowa³eœ do tej pory, byœ móg³ odpocz¹æ i oczyœciæ umys³. Przez twarz Gheety przemkn¹³ b³ysk gniewu, jak zygzak b³yskawicy wœród ciê¿kich burzowych chmur. Zacisn¹³ mechaniczne rêce, jakby powstrzymuj¹c je od ciosu, wymierzonego w równoleg³e krwawe bruzdy na twarzy starszego i wiêkszego Hutta. – Mia³em doœæ czasu. – G³os Gheety brzmia³ jak skaml¹ce warczenie. – Nie traæmy go wiêcej. ChodŸmy. – Po jego szerokiej twarzy, stercz¹cej znad ko³nierza pancernego cylindra, widaæ by³o, ¿e z trudem siê opanowuje. Cylinder obróci³ siê lekko i skierowa³ w stronê œrodka sali bankietowej, gdzie wiêksza grupa opancerzonych huttañskich postaci t³oczy³a siê wokó³ prostok¹tnego podium, otoczonego niskimi schodkami. – Wszystko zosta³o przygotowane na wasze przybycie. – Puœci³ chwytaki mechanicznych koñczyn, jedn¹ z nich zataczaj¹c zapraszaj¹cy kr¹g. – Proszê do przodu... Boba Fett nie zamierza³ ci¹gn¹æ konwersacji z gospodarzem. Pierwszy ruszy³ w kierunku podium, zostawiaj¹c pozosta³ych cz³onków dru¿yny za sob¹. Wokó³ niego by³o doœæ lustrzanych powierzchni – strzelistych filarów z polerowanej durastali podtrzymuj¹cych kopu³ê sklepienia – by móg³ zobaczyæ, ¿e Bossk i robot IG-88 poszli w jego œlady szybkim krokiem. Bossk przygl¹da³ siê przy tym wrogo i podejrzliwie ka¿demu z przep³ywaj¹cych obok w podskokach Pancernych Huttów. Za t¹ par¹ kroczy³ ciê¿ko D’harhan, z luf¹ dzia³a laserowego bezw³adn¹, ale nie mniej imponuj¹c¹ w swojej po³yskliwej czerni, jak symbol utajonej zag³ady spowity w k³êby sycz¹cej pary. £okieæ w ³okieæ z Fettem drepta³ Zuckuss, staraj¹c siê dotrzymaæ mu kroku. – Nie podoba mi siê to – wysapa³. – Ani trochê mi siê to nie podoba... 206

Boba rozumia³, co Zuckuss ma na myœli. Z wnêk i korytarzy odchodz¹cych od centralnie po³o¿onej sali bankietowej wy³oni³y siê sylwetki nie przypominaj¹ce Pancernych Huttów. – Najemnicy – szepn¹³ Boba Fett. W czarnych, pozbawionych insygniów mundurach, uzbrojeni i czujni... gdyby chcia³, potrafi³by zidentyfikowaæ wielu z nich, tych, z którymi mia³ ju¿ do czynienia w przesz³oœci. Po galaktyce, miêdzy mniej cywilizowanymi œwiatami, krêci³a siê zawsze luŸna zbieranina kryminalistów i morderców, której liczebnoœæ i jakoœæ zale¿a³a w wiêkszym stopniu od tego, kogo ostatnio zabito, a w mniejszym – kto gni³ akurat w najrozmaitszych instytucjach karnych galaktyki. Jej cz³onkowie wynajmowali siê do œci¹gania d³ugów i do mokrej roboty. Daleki krewny Pancernych Huttów – os³awiony Jabba na le¿¹cej na uboczu planecie Tatooine – zwykle p³aci³ najwy¿sze stawki, w zwi¹zku z czym móg³ przebieraæ wœród nich, zatrudniaj¹c takich, którzy najszybciej siêgali do kabury i mieli najmniej skrupu³ów co do tego, dla kogo pracuj¹. – A czego siê spodziewa³eœ? – zapyta³ Fett Zuckussa. – Ale a¿ tylu? – Nie odstêpuj¹c Boby Fetta, Zuckuss rozejrza³ siê po sali. – Jest ich tu kilkudziesiêciu. Co najmniej. – Spróbowa³ przeliczyæ, wygl¹daj¹c poza podwy¿szenie ustawione w centrum sali. – Chyba z piêædziesiêciu... – Gheeta mówi³ nam, ¿e d³ugo siê na to przygotowywa³. – Boba Fett, nie odwracaj¹c g³owy, sam oszacowa³ liczebnoœæ si³ rozrzuconych po sali. – Musia³ nieŸle potrz¹sn¹æ kies¹. – Taka si³a ognia wymaga³a sporych nak³adów; wiêkszoœæ najemników przyciska³a do piersi najnowsze modele rusznic laserowych. Gheeta musia³ ich sam wyposa¿yæ, bo uzbrojenie mieli znacznie bardziej kosztowne ni¿ tani i byle jaki, choæ równie zabójczo skuteczny, sprzêt, którym zwykle siê pos³ugiwali. Takie typy budzi³y niesmak Fetta: zupe³nie nie troszczyli siê o swoj¹ broñ, o narzêdzia pracy, którymi zarabiali na ¿ycie. W przeciwnym razie nie wydawaliby ca³ych zarobków na folgowanie swoim z³ym nawykom. – Sam nie zdo³a³by za to wszystko zap³aci栖 ci¹gn¹³ Fett g³oœne rozmyœlania. – Musia³ siê zad³u¿yæ po uszy u innych cz³onków klanu. – Ale po co? – w wypuk³ych okularach maski twarzowej Zuckussa odbija³y siê z³owrogie, czarne postacie. – Jesteœmy nieuzbrojeni... – Wiem, jak pracuje umys³ Gheety. On po prostu woli nie ryzykowaæ. W ka¿dym razie – wyjaœni³ Fett – nie po tym, co go spotka³o ostatnim razem, kiedy ze mn¹ negocjowa³. 207

Bossk us³ysza³ ostatni¹ uwagê. – Ju¿ ja z nim ponegocjujê. – warkn¹³ zza pleców Boby Fetta. – I to zaraz. – Szponiast¹ rêk¹ siêgn¹³ do kabury przy boku. Nawet bez broni, Bossk wygl¹da³ na gotowego, by rzuciæ siê choæby na ca³¹ armiê zgromadzon¹ przez Pancernych Huttów. Zupe³nie jakby by³ zdolny ka¿dego po kolei najemnika rozerwaæ na strzêpy sam¹ tylko si³¹ ramion i pazurów. – Koñczmy z tym! – Wygl¹da na to – zauwa¿y³ IG-88 – ¿e twoje ¿yczenie wkrótce siê spe³ni. Unosz¹c siê na repulsorach swojego nitowanego zbiornika, Gheeta min¹³ ³owców nagród. Zanim doszli do pierwszego ze schodków otaczaj¹cych podium, Gheeta ju¿ by³ na jego szczycie. Podskakiwa³ obok prostok¹tnej konstrukcji, d³ugiej na dwa metry i na pó³ metra szerokiej, nakrytej ciê¿k¹, z³otolit¹ tkanin¹, której zebrane luŸno rogi sp³ywa³y na schody. Na szczycie tej konstrukcji sta³a kompozycja z egzotycznych, pozaplanetarnych kwiatów, o b³yszcz¹cych p³atkach grubych i ciê¿kich jak skóra dewbacka z Tatooine. Z ich wilgotnego, spl¹tanego g¹szczu unosi³ siê przes³odzony, dusz¹cy zapach. Mimo filtrów w he³mie Boba Fett czu³, jak kwaœne moleku³y zbieraj¹ mu siê na jêzyku, nie zak³óca³o to jednak jasnoœci jego umys³u. Kilku Pancernych Huttów zebra³o siê wokó³ podwy¿szenia. Mru¿yli oczy i rozszerzali nozdrza, by napawaæ siê ciê¿kim zapachem. Ich pozbawione warg usta wygiê³y siê w wyrazie bezbrze¿nej, wszechogarniaj¹cej rozkoszy. Boba Fett us³ysza³, jak stoj¹cy za nim Bossk prycha z obrzydzenia. Wiedzia³, ¿e system nerwowy Trandoszan pozbawiony by³ receptorów zdolnych odebraæ zapach kwiatów; ka¿dy zapach mniej subtelny ni¿ gnij¹ce miêso by³ poza zasiêgiem jego zmys³u powonienia. – Cudownie! – parskn¹³ Bossk. – Wygl¹da na to, ¿e macie gotowe miejsce na pogrzeb. – Co za spostrzegawczoœæ! – Gheeta wci¹gn¹³ zapach chyba zbyt mocno, choæ w jego przypadku mia³ on efekt raczej pobudzaj¹cy ni¿ nasenny. – Nie inaczej! Cylinder z pancernym Huttem okrêci³ siê wokó³ osi, by ustawiæ siê twarz¹ b³yszcz¹c¹ od toksycznego potu w stronê ³owców nagród. Wykorzystuj¹c si³ê repulsorów, Gheeta przep³yn¹³ nad kwiatami, których grube p³atki, wydzielaj¹ce ostry, dusz¹cy zapach, zadr¿a³y pod wp³ywem niewidocznej si³y. – Jak¿e czêsto, niestety, nie pojmujemy... – Mechanicznym chwytakiem siêgn¹³ w dó³, zerwa³ garœæ jaskrawych, miêsistych 208

p³atków i przybli¿y³ je do nosa. Przez chwilê rozgniecione roœliny zakry³y doln¹ czêœæ twarzy Gheety; zaraz jednak ukaza³a siê znowu z wyrazem ekstatycznego zachwytu, a po³yskliwe metalowe chwytaki opad³y na boki, rozrzucaj¹c kwiaty po stopniach podium. – Nie spodziewamy siê, jak radosn¹ okazj¹ mo¿e byæ pogrzeb! Przejrza³y zapach kwiatów wype³ni³ wnêtrze he³mu Fetta, gdy ich p³atki, pogniecione i rozdarte mechanicznymi rêkami Gheety, rozsypa³y siê wokó³ jego butów. Przyjrza³ siê im przez chwilê, a potem kopn¹³ je od siebie; najciê¿sze z kwiatów pozostawi³y wilgotne, krwawi¹ce œlady na mozaice pod³ogi. – Niespecjalnie interesuj¹ mnie pogrzeby – powiedzia³ beznamiêtnie. – Czyjekolwiek by by³y. – Ale¿ powinny! Ten na pewno ciê zainteresuje! – Gheeta by³ coraz bardziej podniecony, a jego ruchy sta³y siê nerwowe. Cylinder Hutta zacz¹³ wibrowaæ, jakby wewnêtrzna gor¹czka jego w³aœciciela w jakiœ sposób udzieli³a siê metalowemu zbiornikowi. Niektórzy z Pancernych Huttów odsunêli siê od podwy¿szenia, jakby obawiali siê, ¿e zaraz eksploduje. Podniecenie Gheety zdo³a³o wyrwaæ z ekstatycznego upojenia nawet tych, którzy najbardziej poddali siê odurzaj¹cej woni kwiatów. – Zapewniam ciê! – Uwa¿aj – powiedzia³ cicho Zuckuss. K¹tem oka, zza ciemnego wizjera swojego he³mu, Boba Fett zobaczy³, jak Zuckuss ostrzegawczo kiwa g³ow¹ w stronê obrze¿y sali. Ale Fett ju¿ wiedzia³, co siê tam dzieje – czêœæ najemników wyst¹pi³a do przodu z nisz i korytarzy prowadz¹cych do sali, w których siê wczeœniej pojawi³a. Zauwa¿y³ te¿ inne ruchy – unoszonej broni, luzowanych pasów, na których przewieszone by³y rusznice laserowe, ustawianie ich luf w pozycji bojowej, przystawienie kolb rusznic do biodra. Widzia³, jak Bossk i IG-88 odwracaj¹ g³owy i przygl¹daj¹ siê, jak pu³apka zaciska siê coraz bardziej wokó³ nich. G³os Zuckussa by³ pe³en napiêcia i lêku. – Chyba ruszaj¹... Fett wiedzia³, ¿e nic siê nie wydarzy jeszcze przez dobrych kilka chwil. Cylindryczne kszta³ty Pancernych Huttów nadal unosi³y siê i podskakiwa³y dooko³a, zbyt blisko podium i dru¿yny ³owców nagród. Chocia¿ najemnych zbirów palce œwierzbi³y do strzelania, nie byli a¿ tak g³upi, by zaczynaæ kanonadê, gdy ich pracodawcy znajdowali siê na linii ognia. Poza tym, Fett by³ absolutnie pewien, ¿e pokaz Gheety jeszcze siê nie skoñczy³... 14 – Mandaloriañska zbroja

209

– Chcia³eœ rozmawiaæ o interesach? – G³os Pancernego Hutta przeszed³ w piskliwy skrzek, dostatecznie g³oœny, by wprawiæ w dr¿enie pobru¿d¿one fa³dy skóry na jego bladym gardle. – Doskonale! Zróbmy to! Ale, jak sam powiedzia³eœ, nie ma sensu negocjowaæ, dopóki towar nie le¿y na stole, na naszych oczach! – Gheeta! – Starszy Hutt, Nullada, chwyci³ ko³nierz cylindra Gheety metalowym chwytakiem mechanicznej rêki. – Nie rób z siebie jeszcze wiêkszego g³upca ni¿ do tej pory... – Cisza! – Pomagaj¹c sobie jedn¹ z krabich r¹k, Gheeta wyrwa³ siê wœciekle z uœcisku tamtego. – Wy te¿ to zobaczycie! Wszyscy zobaczycie! – Twarze pozosta³ych Huttów, stercz¹ce ponad metalowymi ko³nierzami, zwróci³y siê w stronê Gheety, niektóre z wyrazem niepewnoœci i zdziwienia, inne delektuj¹c siê okrutnym spektaklem, który rozgrywa³ siê na ich oczach. – Cieszyliœcie siê, gdy ten ³ajdak – mechaniczna rêka wystrzeli³a w stronê Boby Fetta, celuj¹c w niego metalowym pazurem – kiedy ten z³odziej ukrad³ mi to, co mia³o byæ ukoronowaniem mojej chwa³y! – Gheeta uniós³ obie rêce, wskazuj¹c nimi na strzeliste sklepienie sali bankietowej. Oszala³ym wzrokiem potoczy³ po Nulladzie i innych Pancernych Huttach. – Nie myœlcie, ¿e nie s³ysza³em waszych szyderczych chichotów! Byliœcie szczêœliwi, widz¹c mnie poni¿onym i w nie³asce, tak? Boba Fett stwierdzi³, ¿e pog³êbiaj¹ce siê niezrównowa¿enie Gheety wywo³ane jest nie tylko truj¹cymi wyziewami wilgotnych, lepkich kwiatów. Gruba szyja Gheety wystawa³a ponad ko³nierz pancernego cylindra na tyle, ¿e dawa³o siê chwilami zauwa¿yæ cienk¹ rurkê, prawie ukryt¹ pod zwa³ami szarej skóry; rurka koñczy³a siê wszczepionym w skórê drenem i cienk¹ ig³¹ wbit¹ w ¿y³ê Hutta. Drugi koniec rurki gin¹³ gdzieœ we wnêtrzu cylindra. Fett domyœla³ siê, ¿e jest pod³¹czony do kroplówki, podaj¹cej do centralnego systemu nerwowego Gheety jakiœ œrodek pobudzaj¹cy, wyzwalaj¹cy wœciek³oœæ. Widok rurki potwierdzi³ podejrzenia Fetta, ¿e Gheeta przygotowa³ siê do tej konfrontacji. Pozbawi³ swój umys³ za pomoc¹ œrodków chemicznych wszelkiej ostro¿noœci i rozwagi, jaka mu jeszcze pozosta³a. By³ to krok zgo³a samobójczy – pozwalaj¹c sobie na brak kontroli nad emocjami, Gheeta pozbawia³ siê mo¿liwoœci dalszej egzystencji i pracy wœród Pancernych Huttów. Od pewnego punktu krytycznego honor i chêæ zemsty zaczyna³y przeszkadzaæ w interesach, a Gheeta w³aœnie tê granicê przekroczy³. 210

Pozostali zaczynali siê orientowaæ, co siê œwiêci. Wyczuwa³o siê w sali narastaj¹c¹ panikê. Cylindry Pancernych Huttów wpada³y na siebie; ich u¿ytkownicy próbowali oddaliæ siê od podium, tylko po to, by natrafiæ na uzbrojonych i gotowych do strza³u najemników rozstawionych pod œcianami. Niektórych Huttów tak widaæ otêpi³ ciê¿ki, duszny zapach rozgniecionych kwiatów, ¿e ca³kiem stracili zdolnoœæ rozumowania. To dlatego w³aœnie Boba Fett zaprogramowa³ filtry powietrzne swojego he³mu w taki sposób, by wychwyci³y i unieszkodliwi³y truj¹ce moleku³y; co wiêcej, zap³aci³ ogromne honorarium najlepszym czarnorynkowym mikrochirurgom galaktyki, by usunêli zakoñczenia nerwowe z odpowiednich receptorów w jego uk³adzie nerwowym. Niewa¿ne, jakich podniet dla swoich oœrodków przyjemnoœci pozbawi³ siê w ten sposób – z nawi¹zk¹ rekompensowa³a to mo¿liwoœæ panowania nad sob¹ w sytuacjach takich jak ta. W jego fachu nie móg³ sobie pozwoliæ na prymitywn¹ histeriê, której zaczynali w³aœnie ulegaæ Pancerni Huttowie. K¹tem oka – bo koncentrowa³ wzrok na sylwetce Gheety na podwy¿szeniu – widzia³, jak unoszone repulsorami cylindry coraz mocniej obijaj¹ siê o siebie, a zgrzytanie i szczêkiem durastalowych blach brzmi, niczym atonalna perkusja; chwytaki mechanicznych r¹k zaczepiaj¹ jedne o drugie albo trafiaj¹ w zmêczone twarze Huttów o oczach rozszerzonych strachem, którzy daremnie próbuj¹ przecisn¹æ siê przez mur uzbrojonych najemników. Gheeta nakrêca³ siê coraz bardziej. Jego nienaturalne podniecenie wzmaga³o frenetyczny, pulsuj¹cy strachem ruch pozosta³ych Pancernych Huttów. – Ty te¿ siê œmia³eœ! Wiem, ¿e siê œmia³eœ! – Jedna z mechanicznych r¹k dyndaj¹cych pod cylindrycznym pancerzem wycelowa³a nagle oskar¿ycielsko w Bobê Fetta; metal po³yskiwa³ wstrz¹sany dzik¹ furi¹ Hutta. – Przez ca³¹ drogê do tej zatêch³ej dziury, gdzie mia³eœ odstawiæ tego ³ajdackiego architekta... Usta Gheety wykrzywi³ spazmatyczny grymas, tak szeroki, ¿e w bia³awej œlinie w k¹cikach jego ust pojawi³a siê krew. – Dobry ¿art, Fett! Ale za dobre ¿arty zawsze trzeba p³aciæ, co? – To zamierzch³a przesz³oœæ – powiedzia³ Boba Fett. Prawie wspó³czu³ Pancernemu Huttowi. Wiedzia³, ¿e jego inwestycja nigdy nie przyniesie dochodu. Prawie wspó³czu³, ale nie posun¹³ siê tak daleko; wspó³czucie by³o kolejnym niepotrzebnym zbytkiem, 211

który usun¹³ ze swojego systemu nerwowego skalpelem niez³omnej woli. – Przylecieliœmy tu rozmawiaæ na temat innego towaru. Przylecieliœmy po Oph Nar Dinnida. – Ach! Oczywiœcie! – Oczy Gheety o ma³o nie wysz³y na wierzch. Przybiera³y coraz bardziej ob³¹kañczy wyraz, w miarê jak dren umieszczony w fa³dach podbródka pompowa³ w niego p³yn niby sztuczna ¿y³a. – A towar powinien zawsze le¿eæ na stole, zanim zaczniemy rozmawiaæ, prawda? Tak w³aœnie lubisz, co? W takim razie... Mechaniczne rêce wystrzeli³y nagle spod cylindra, chwytaj¹c za krawêdŸ platformy stoj¹cej poœrodku podium. Le¿¹ce na niej kwiaty, oblepione gêstym sokiem s¹cz¹cym siê z rozgniecionych p³atków, zsunê³y siê z powierzchni platformy i spad³y na schodki, a Gheeta napi¹³ swoje metalowe ramiona i uniós³ j¹ z jednej strony. Silniki repulsorów cylindrycznego pancerza Gheety zawy³y, zmagaj¹c siê z dodatkowym ciê¿arem. Potem rozleg³ siê zgrzyt i trzask; dekoracyjna kamienna konstrukcja pêk³a, a ca³a platforma oderwa³a siê od podium i przechyli³a na jedn¹ stronê. Gheeta pchn¹³ j¹ ostatnim, konwulsyjnym ruchem, a platforma spad³a po schodach na dó³. W jednej chwili panika w sali bankietowej przycich³a. Platforma rozbi³a siê u stóp Boby Fetta i pozosta³ych ³owców nagród z takim ³oskotem, ¿e przyci¹gnê³a uwagê Pancernych Huttów próbuj¹cych uciec z sali. Przy wyjœciach, nadal zablokowanych przez najemników, cylindry odwróci³y siê, zwracaj¹c twarze ich w³aœcicieli ku postaciom zgromadzonym na œrodku pomieszczenia. Gipsowy kurz wzbi³ siê znad szcz¹tków platformy. Wygl¹da³a teraz jak trumna, któr¹ rozbito przy niezdarnej próbie ekshumacji – cienkie boki z tworzywa sztucznego pêk³y pod wp³ywem uderzeñ o stopnie schodów. Poœród szcz¹tków, okryta niby ca³unem haftowan¹ tkanin¹, z pojedynczym u³amanym kwiatem z³o¿onym na piersi w kiepskim ¿arcie, le¿a³a ludzka postaæ z martwym wzrokiem skierowanym w odleg³y sufit. Nie patrz¹c nawet na twarz mê¿czyzny, Boba Fett wiedzia³, kto to taki. – Oto i twój Oph Nar Dinnid! – dobieg³ g³os Gheety ze szczytu podwy¿szenia. Hutt sta³, triumfuj¹cy, napawaj¹c siê widokiem zniszczeñ. – Trochê straci³ na wartoœci, co? Zza pleców Boby Fetta wydosta³ siê starszy Pancerny Hutt, Nullada, roztr¹caj¹c na boki Bosska i IG-88. Nitowany cylinder skrzesa³ iskry, kiedy otar³ siê o nieruchome ¿elastwo D’harhana. 212

Fett spojrza³ w twarz przep³ywaj¹cego obok zwalistego Hutta i zobaczy³, ¿e Nullada a¿ dr¿y z wœciek³oœci. Jedwabne nici podtrzymuj¹ce zwa³y t³uszczu nad oczami i ustami po³yskiwa³y jak ciêciwa antycznej broni miotaj¹cej. – To szaleñstwo! – wrzasn¹³ starszy Hutt na Gheetê. Wymachiwa³ mechaniczn¹ koñczyn¹ z chwytakiem zaciœniêtym w piêœæ. – Zemsta to inna sprawa i wszyscy jej po¿¹damy, ale to... – stary Hutt by³ tak rozwœcieczony, ¿e przez chwilê nie by³ w stanie wykrztusiæ s³owa. – to nara¿a na szwank nasze interesy!!! Ta istota mia³a dla nas wartoœæ! Oznacza³a kredyty!!! A teraz jest tylko kawa³kiem padliny... – Uspokój siꠖ prychn¹³ na niego Gheeta. – Zaj¹³em siê naszymi interesami. Mo¿e nie w sposób idealny dla ciebie, ale zupe³nie zadowalaj¹cy dla mnie... a tak¿e tego klanu z systemu Narranta, których tajemnice handlowe wykrad³ i tak chêtnie nam udostêpni³ nasz zmar³y goœæ. Nawi¹za³em bezpoœredni kontakt z nieszczêsnymi ofiarami z³odziejskiego Oph Nar Dinnida i zachêci³em ich, by okreœlili cenê tych tajemnic. Nie obchodzi³o mnie, ile bêdzie ich kosztowa³o ich odzyskanie, tylko ile s¹ gotowi zap³aciæ za gwarancjê, ¿e nikt inny ich nie dostanie. Innymi s³owy, mia³a to byæ cena natychmiastowej œmierci Oph Nar Dinnida. Klan dokona³ obliczeñ, wyznaczy³ cenê, a ja zgodzi³em siê na ni¹ w imieniu Pancernych Huttów. – Ty... nie mia³eœ prawa tego zrobiæ! – To tylko œwiadczy o tym, jak stary i zniedo³ê¿nia³y siê zrobi³eœ. – Szyderczy uœmiech znik³ z ust Gheety. – Zapomnia³eœ, ¿e nie ma ¿adnych praw, z wyj¹tkiem tych, które sam sobie narzucisz. – Uniós³ mechaniczn¹ rêkê, zwijaj¹c ostre pazury chwytaka w piêœæ. – Nasz skarbiec jest pe³niejszy ni¿ kiedykolwiek dziêki transakcji, któr¹ przeprowadzi³em z w³asnej inicjatywy. – Ty idioto! – Z ust Nullady pryska³y kropelki œliny. – To niemo¿liwe, ¿ebyœ uzyska³ z systemu Narranta cenê choæby zbli¿on¹ do tego, ile by³y warte informacje w g³owie Dinnida! – Mo¿e i nie. – Gheeta rozpostar³ rêce z zupe³n¹ obojêtnoœci¹. – Ale ca³¹ sumê, któr¹ wynegocjowa³em, dosta³em teraz, zamiast drobnych kwot roz³o¿onych na dwadzieœcia lat. Lepszy jeden kredyt w kieszeni ni¿ dwadzieœcia rozsypanych na twoim grobie. – Paskudny uœmiech wyp³yn¹³ na twarz Hutta, jak dryfuj¹cy pieñ na powierzchniê zm¹conej, brudnej wody. – Na grobie, do którego ty trafisz prêdzej ni¿ ja. 213

– Cisza! – Ten og³uszaj¹cy ryk wydoby³ siê z gard³a Bosska, który rzuci³ siê do stóp schodów otaczaj¹cych podwy¿szenie. Jedn¹ rêk¹ odepchn¹³ dryfuj¹cy cylinder Nullady, drug¹ z³apa³ za ubranie trupa, przygl¹daj¹c siê przepalonej ogniem lasera i sztywnej od krwi tkaninie. – Mam ju¿ doœæ waszych k³ótni! – Unosi³ martwego Oph Nar Dinnida nad pod³og¹. – To po to tu przylecieliœmy? – Trup zatañczy³ jak marionetka, potrz¹sany gniewnie przez Bosska. Nikt nie us³ysza³ jednak odpowiedzi z obwis³ych ust Dinnida, osadzonych w twarzy równie bladej i zszarza³ej jak otaczaj¹cych go Pancernych Huttów. Z nieartyku³owanym rykiem Bossk cisn¹³ cia³em o roztrzaskan¹ platformê. – Ten kretyn nie ¿yje od tygodni! Œmierdzi jak stara padlina! – Rozszerzy³ nozdrza i skrzywi³ siê z niesmakiem. Podobnie jak Huttowie, Trandoszanie byli miêso¿ercami, ale preferowali œwie¿e miêso. Bossk odwróci³ siê, by szparkami Ÿrenic spojrzeæ na Bobê Fetta. – By³ martwy, zanim jeszcze wylecieliœmy z Gildii! Wyszliœmy na g³upców, wybieraj¹c siê w tê podró¿! – Wykrzywi³ usta w drwi¹cym pó³uœmiechu. – Wielki Boba Fett, najlepszy z ³owców nagród, a nie wiedzia³ nawet, ¿e towar jest bez wartoœci! Boba Fett od dawna podejrzewa³, ¿e ta chwila oskar¿eñ nast¹pi. Przez chwilê zastanawia³ siê, jak zareagowaæ. Móg³bym nic nie powiedzieæ, pomyœla³. Nie zwyk³ siê przed nikim t³umaczyæ ze swoich operacji czy planów, a ju¿ najmniej prymitywnemu, zach³annemu opryszkowi w rodzaju Bosska. Albo móg³by sk³amaæ, twierdz¹c, ¿e nic nie wiedzia³, do g³owy mu nie przysz³o, ¿e Oph Nar Dinnid zosta³ zabity na d³ugo przedtem, zanim on sam zacz¹³ organizowaæ dru¿ynê na wyprawê na Okr¹glaka. Albo... – Wiedzia³em – powiedzia³ cicho Boba Fett. – Dlaczego mia³bym nie wiedzieæ? Pracowa³em z tym gatunkiem ju¿ wczeœniej i wiem, jak dzia³aj¹ ich umys³y. Zw³aszcza – wskaza³ na Gheetê, nadal zawieszonego w cylindrze nad podwy¿szeniem – to co z nich zostaje, gdy ogarnie ich ¿¹dza zemsty. – Zaraz, zaraz... – stoj¹cy przy drugim boku Fetta Zuckuss popatrzy³ na niego z zaskoczeniem widocznym na twarzy mimo okrywaj¹cej j¹ maski. – Wiedzia³eœ o tym przez ca³y czas? Ale skoro mia³eœ pewnoœæ, ¿e Oph Nar Dinnid i tak ju¿ nie ¿yje... nie by³o sensu tu przylatywaæ! – Nie by³o sensu, jasne – warkn¹³ Bossk. – Chyba ¿e Fett chcia³ przy okazji pozabijaæ nas wszystkich. – Podniós³ g³owê i rozejrza³ siê po sali bankietowej. – Mo¿e by³eœ w samobójczym 214

nastroju, mo¿e masz doœæ fachu ³owcy nagród i postanowi³eœ zabraæ kilku z nas ze sob¹. To dlatego tak chêtnie odda³eœ broñ, pozbawiaj¹c nas mo¿liwoœci obrony. – Nie b¹dŸ g³upi. – Fett spojrza³ Bosskowi w oczy. – A przynajmniej nie rób z siebie wiêkszego idioty ni¿ jesteœ. Nawet jeœli nie masz broni w tej chwili, nie jesteœ bezbronny. Nikt nie wchodzi go³y pomiêdzy takie istoty. – Nikt... chyba ¿e jest gotów zgin¹æ. – Dam ci zna栖 odpar³ Boba Fett – kiedy przyjdzie na to pora. Na razie jednak mam tu coœ do za³atwienia. – Podniós³ rêkê do twarzy; na wewnêtrznej stronie przedramienia mia³ wbudowany w rêkaw nadajnik. Palcem wskazuj¹cym drugiej d³oni Fett zacz¹³ wstukiwaæ sekwencjê poleceñ. – Wzywasz swój statek, co? – Gheeta zauwa¿y³, co robi Fett. – Naprawdê wierzysz, ¿e twój ukochany „Niewolnik I” zdo³a siê wydostaæ z naszych doków cumowniczych? Jest uwiêziony promieniami œci¹gaj¹cymi. A nawet gdyby zdo³a³ siê wyrwaæ, jaki z niego po¿ytek? Jest tak samo pozbawiony wszelkiej broni jak wasze ¿a³osne osoby. Boba Fett nie zwraca³ na niego uwagi. Musia³ wprowadziæ d³ug¹ seriê liczb, aby wy³¹czyæ obwody szyfruj¹ce p³ytki, a potem nastêpn¹, by uruchomiæ program, o który mu chodzi³o. Ta sekwencja tkwi³a pogrzebana w jego umyœle od wielu lat, ale w takich sprawach pamiêæ mia³ niezawodn¹. Musia³ mie栖 w sytuacjach takich jak ta nie trafia siê druga szansa. – W takim razie to blef, tak? – drwi¹cy g³os Pancernego Hutta dobieg³ z podium. – Jakie to smutne, ¿e chcia³eœ tak prostack¹ sztuczk¹ wyprowadziæ mnie w pole! Jeœli chcesz, ¿ebym uwierzy³, ¿e masz jakiœ sekretny plan, który pozwoli wam uratowaæ skóry, musisz wymyœliæ coœ bardziej wyrafinowanego ni¿ wstukanie przypadkowej kombinacji liczb. Stoj¹cy obok Boby Fetta Zuckuss wierci³ siê i rozgl¹da³ z najwy¿szym niepokojem dooko³a wielkiej sali. – A jest jakiœ plan? – wyszepta³. Jego oczy, jak wypuk³e lustra, ukazywa³y zniekszta³cone sylwetki najemnych ¿o³nierzy. – Masz coœ w zanadrzu, prawda? Jeden z ³owców nagród mia³ doœæ czekania. Z gard³owym trandoszañskim przekleñstwem Bossk pochyli³ siê i z³apa³ d³ugi, wyszczerbiony fragment szcz¹tków roztrzaskanej platformy. Uniós³ go do góry, do poziomu ramion, zaciskaj¹c szponiaste piêœci na 215

jednym jego koñcu; przyczepiony do drugiego koñca dr¹ga fragment zakrwawionej i zwêglonej tkaniny, oderwanej od trupa Dinnida, powiewa³ jak proporzec. – Ze mn¹ nie pójdzie wam tak... S³owa Bosska zag³uszy³ nag³y huk eksplozji. Jej si³a uderzy³a w Fetta tward¹ jak durastal fal¹ gor¹cego powietrza. Wytrzyma³, ju¿ wczeœniej przygotowany na cios. Wizjer he³mu œciemnia³ na u³amek sekundy, chroni¹c jego wzrok przed oœlepiaj¹cym blaskiem. Ostro zakoñczone szcz¹tki spad³y mu na ramiona. Po chwili k³êby ciemnego dymu buchnê³y z miejsca, w którym dopiero co znajdowa³o siê podium i otaczaj¹ce je schody. Kiedy dym zacz¹³ siê rozwiewaæ, przywracaj¹c widzialnoœæ na œrodku sali recepcyjnej, Boba Fett cofn¹³ palce od p³ytki nadajnika. Sekwencja polecenia, przekazana do dawno uœpionego odbiornika zatopionego w fundamentach budynku, zadzia³a³a. Dok³adnie tak, jak zaplanowa³ i jak siê spodziewa³. Wybuch zaskoczy³ Gheetꠖ tego Fett te¿ siê spodziewa³ – a jego si³a pchnê³a cylinder Hutta, który wpad³ na jedn¹ z kolumn podtrzymuj¹cych sklepienie sali i odbi³ siê od niej tak mocno, ¿e jeden z nitowanych arkuszy wgniót³ siê, a kolumna wygiê³a i oderwa³a siê od ¿ebrowañ sufitu. Gheeta powiód³ dooko³a zdezorientowanym wzrokiem. By³ bliski omdlenia; stru¿ka krwi wyciek³a spod fa³d i za³omów skóry na jego szerokiej twarzy, z miejsca, w którym dren od œrodka stymuluj¹cego zosta³ wyrwany z ¿y³y. Plastikowa rurka le¿a³a teraz na zaœmieconej pod³odze jak martwy w¹¿, s¹cz¹cy z pojedynczego k³a kropla po kropli przezroczysty p³yn. W pewnej odleg³oœci od Boby Fetta wiêkszy cylinder, w którym by³ zamkniêty starszy Hutt Nullada, powoli powróci³ do pionu, jak statek oceaniczny przechylony fal¹ przyp³ywu. Cylinder buja³ siê na boki, a Nullada jêcza³ w oszo³omieniu. Jedwabne nici podtrzymuj¹ce fa³dy skórzastej tkanki na twarzy popêka³y; odra¿aj¹ce rysy twarzy Hutta, jego wielkie ¿ó³te oczy i obœlinione, pozbawione warg usta ukazywa³y siê i chowa³y pod fa³dami szarej skóry w takt ruchów cylindra. – Co... co to...? – Rêka w rêkawicy wy³oni³a siê spoœród dymi¹cych nadal gruzów tu¿ na obok Boby Fetta. Eksplozja przewróci³a Zuckussa na plecy i pokry³a jego maskê warstw¹ py³u i szarymi p³atkami popio³u. Pierœ przygniot³y mu szcz¹tki materia³ów konstrukcyjnych platformy, spod których próbowa³ siê wydostaæ, u¿ywaj¹c ³okci. 216

– Nie mogê... W tej chwili Boba Fett nie by³ w stanie pomóc Zuckussowi. Chaos, jaki zapanowa³ w sali bankietowej po wybuchu, dochodzi³ do szczytu – zza k³êbów dymu s³ychaæ by³o przekleñstwa uzbrojonych najemników, a przera¿eni Pancerni Huttowie wpadali na siebie, be³kotali i zderzali siê cylindrami, napieraj¹c na wyjœcia z budynku. Nie potrwa to d³ugo, Fett doskonale o tym wiedzia³. Nawet tak kiepsko wyszkoleni i marnie op³acani stra¿nicy jak ci zdo³aj¹ w koñcu opanowaæ sytuacjê. Przest¹pi³ szamocz¹cego siê Zuckussa, który jedn¹ rêk¹ spróbowa³ na pró¿no z³apaæ go za but, i szybko przeszed³ do tl¹cych siê szcz¹tków podium. Kiedy siêga³ po przeciwwstrz¹sowy pojemnik z twardej durastali, który jak wiedzia³, bêdzie siê tam znajdowa³, wystrza³ z karabinu blasterowego min¹³ jego g³owê o centymetry, by trafiæ w ogniu iskier w pobliski filar. Fett odwróci³ siê szybko i napi¹³ miêœnie, by uchyliæ siê od kolejnego strza³u... ... który nie nast¹pi³. Ciemno ubrany najemnik, który bieg³ ku œrodkowi sali, zosta³ œciêty z nóg d³ugim dr¹giem, który trafi³ go w brzuch. Owin¹³ siê wokó³ zaimprowizowanej broni, a potem upad³ na twarz, gdy piêœæ Bosska uderzy³a go w kark ciosem zdolnym pogruchotaæ koœci. Bossk odrzuci³ dr¹g i wyrwa³ karabin z r¹k najemnika. Fett dostrzeg³ wyraz dzikiego zadowolenia w oczach Trandoszanina, który pos³a³ seriê dooko³a, kosz¹c jasnym ³ukiem ognia najemników, którzy byli doœæ g³upi, by opuœciæ swoje bezpieczne wnêki w otaczaj¹cym salê murze. To ich na chwilê zatrzyma, pomyœla³ Boba Fett, szarpi¹c za jeden z koñców pod³u¿nego pojemnika, który utkwi³ wœród gruzu. Kolejne strza³y przeciê³y powietrze p³on¹c¹ koronk¹ ognia; ogl¹daj¹c siê przez ramiê zobaczy³ Bosska, stoj¹cego na szeroko rozstawionych nogach, jak wciska bolec spustowy z dzik¹ dezynwoltur¹, nie przejmuj¹c siê strza³ami dochodz¹cymi ze wszystkich stron. IG-88, z zimnym wyrachowaniem charakterystycznym dla robota, wyrwa³ broñ innej umundurowanej postaci, prawie przeciêtej na pó³ pierwsz¹ seri¹ Bosska. Przykucn¹³ obok trupa i poszarpanych p³atów materia³u konstrukcyjnego; starannie celowa³ i po kolei eliminowa³ przeciwników. Boba Fett otoczy³ obiema rêkami durastalow¹ tubê, zapar³ siê jedn¹ nog¹ o nadpalone fragmenty bocznej œcianki podium i mocno poci¹gn¹³; kiedy odchyli³ siê do ty³u ci¹gn¹c pojemnik, strza³ laserowy ze œwistem przelecia³ w miejscu, gdzie jeszcze przed chwil¹ 217

znajdowa³a siê jego g³owa. Rozb³ysk œwiat³a spowodowa³, ¿e wizjer jego he³mu œciemnia³ na chwilê, ale pod powiekami utrwali³ mu siê obraz D’harhana, wyrwanego z milcz¹cego odrêtwienia przez odg³osy walki rozbrzmiewaj¹ce w sali. Strza³y najemników otoczy³y D’harhana jak ogromna p³on¹ca pajêczyna; lufa jego dzia³a, bezw³adnego i milcz¹cego, unios³a siê w górê niczym ³eb pradawnej bestii, doprowadzonej do szaleñstwa przez przeœladowców. Kontrolki optyczne systemu celowniczego dzia³a pulsowa³y czerwieni¹ przez chmurê pary wydobywaj¹cej siê z sykiem spomiêdzy po³¹czeñ czarnej pokrywy; wspieraj¹c siê na nogach jak gad, który utrzymuje równowagê za pomoc¹ ogona, D’harhan roz³o¿y³ szeroko ramiona, drgaj¹ce ¿¹dz¹ zniszczenia. Przenikliwe, nieartyku³owane wycie wydobywa³o siê z wnêtrza maszynerii wyrastaj¹cej z jego serca. Wizjer he³mu Boby Fetta rozjaœni³ siê; zobaczy³ pojemnik uwiêziony w szcz¹tkach podwy¿szenia. Jeszcze jedno szarpniêcie, w które w³o¿y³ ca³¹ swoj¹ si³ê, i metalowa tuba poruszy³a siê ze zgrzytem, osypuj¹c p³atki rdzy. Zielona plamka œwiat³a obok uchwytu wskazywa³a, ¿e zawartoœæ pojemnika jest nienaruszona, gotowa do u¿ytku tak samo jak wtedy, kiedy j¹ tu ukryto podczas budowy wielkiej sali. Ze zgrzytem metalu skrobi¹cego o metal pod³u¿ny pojemnik uwolni³ siê. Boba Fett odchyli³ siê w ty³ i dŸwign¹³ ciê¿ki pojemnik w ramionach. Kiedy siê odwróci³, zobaczy³ parê metrów za sob¹ Zuckussa, który zdo³a³ wstaæ. Zamêt w g³owie ma³ego ³owcy nagród, wywo³any wybuchem, najwyraŸniej ust¹pi³; Fett zobaczy³ w jego owadzich oczach b³ysk nag³ego olœnienia, zrozumienia wszystkiego, co do tej pory us³ysza³. Mimo ha³asu i szybkich rozb³ysków laserowego ognia wszêdzie dooko³a, Zuckuss zdo³a³ kiwn¹æ porozumiewawczo g³ow¹. Dawa³ w ten sposób znaæ Fettowi, ¿e ju¿ wie, co tamten mia³ na myœli, kiedy podawa³ mu szczegó³y swojej transakcji z architektem. „D³ugofalowa inwestycja. Bardzo op³acalna...”. – Tutaj! – g³os Bosska dochodzi³ z odleg³oœci kilku metrów. Kolejny najemnik, odwa¿niejszy albo g³upszy ni¿ reszta, zacz¹³ siê zbli¿aæ, strzelaj¹c do Trandoszanina; uda³o mu siê podejœæ na tyle blisko, ¿e Bossk powali³ go jednym ciosem kolby w podbródek wyprowadzonym zamaszystym ³ukiem. Kolejne dŸgniêcie kolb¹ karabinu, tym razem miêdzy oczy, gwarantowa³o, ¿e najemnik nie sprawi im ju¿ k³opotu. – Bierz siê do roboty! – Bossk pochyli³ siê 218

i wyj¹³ z kabury na biodrze powalonego najemnika miotacz, który rzuci³ Zuckussowi. – Przyda³aby nam siê pomoc! Zuckuss z³apa³ blaster w obie rêce. Ju¿ po chwili wciska³ raz za razem spust, strzelaj¹c dzik¹ seri¹ dooko³a; pad³ bokiem na ziemiê i przeturla³ siê, by uchyliæ siê przed strza³em, który wytopi³ dziurê w pod³odze, dok³adnie tam, gdzie przed chwil¹ klêcza³. Pod os³on¹ jego ognia Boba Fett móg³ siê odwróciæ z durastalow¹ tub¹ w ramionach i podbiec do D’harhana, który nadal wy³ z bezsilnej wœciek³oœci w ob³okach czerwonej pary, przecinanej seriami lasera. Nie zrobi³ nawet kilku kroków, gdy para cienkich mechanicznych chwytaków otoczy³a jego szyjê, drapi¹c wizjer jego he³mu krabimi chwytakami. Ghetta, z wyba³uszonymi oczami w napuch³ych od t³uszczu oczodo³ach, wy³ oszala³y od gniewu; krew nap³ynê³a mu do twarzy, gdy wysila³ siê w swoim repulsorowym cylindrze, by powaliæ Bobê Fetta. £owca zdo³a³ utrzymaæ siê na nogach, choæ przez u³amek sekundy Gheeta uniós³ go odrobinê ponad zakrwawion¹ pod³ogê. Fett szarpn¹³ siê w uœcisku Pancernego Hutta i trzymanym w rêkach pojemnikiem uderzy³ Gheetê z ca³ej si³y w skroñ. Si³a uderzenia pozostawi³a trwa³e zag³êbienie w szarym, skórzastym cielsku; Gheeta spojrza³ b³êdnym wzrokiem, a jego mechaniczne rêce opad³y bezw³adnie, uwalniaj¹c Bobê Fetta. Nie by³o czasu – nie doœæ, jak na gust Fetta – by skoñczyæ z Gheet¹. Z drugiej strony sali, zza wysokiej, wyj¹cej postaci D’harhana, pad³a w stronê Fetta seria œwiszcz¹cych strza³ów. Z pojemnikiem pod pach¹ ³owca chwyci³ za nitowan¹ krawêdŸ cylindra Gheety, pilnuj¹c, by palce w rêkawicy nie zeœliznê³y siê z metalu. Oczy Gheety uciek³y do ty³u, gdy Boba Fett pchn¹³ cylinder przed siebie, zas³aniaj¹c siê nim jak tarcz¹. Pisk przera¿enia wydoby³ siê z gard³a Hutta, gdy wystrza³y najemników zaczê³y krzesaæ iskry, trafiaj¹c w ob³¹ powierzchniê jego cylindra. Kiedy Fett dobieg³ do D’harhana, odepchn¹³ Gheetê na bok tak mocno, ¿e jego cylinder zacz¹³ wirowaæ i podskakiwaæ w krzy¿owym ogniu przecinaj¹cym œrodek sali bankietowej. Olbrzymia postaæ D’harhana wznosi³a siê za Fettem z ciê¿kimi ramionami rozkrzy¿owanymi w blasku wystrza³ów. Bezw³adne dzia³o spowija³a sycz¹ca para. Ponad jego luf¹, soczewki systemu celowniczego D’harhana zogniskowa³y siê na okrytej he³mem twarzy postaci, która wchodzi³a w³aœnie w zasiêg jego mocarnych ramion. 219

Boba Fett przystan¹³ i jednym szybkim ruchem odkrêci³ pokrywê pojemnika. Gdy powietrze wdar³o siê do pró¿ni, zwalniany zamek zasycza³, odg³osem o wy¿szej czêstotliwoœci ni¿ œwist pary uwalnianej spomiêdzy metalowej obudowy dzia³a laserowego. Przytrzymuj¹c pojemnik, Fett wysun¹³ z niego na³adowany rdzeñ reaktora. Uniós³ jeden koniec rdzenia, jakby celowa³ z karabinu, podszed³ krok bli¿ej i wcisn¹³ rdzeñ w pust¹ dziurê w piersi D’harhana. Kiedy znajdowali siê na pok³adzie „Niewolnika I” i Boba Fett wyci¹ga³ identyczne urz¹dzenie z cia³a D’harhana, ten zawy³ z bólu wobec tak straszliwego aktu gwa³tu. Teraz z gardzieli ukrytej za luf¹ dzia³a rozleg³ siê g³oœny œwist wdychanego powietrza; plecy D’harhana wygiê³y siê, segmenty ogona t³uk³y konwulsyjnie o zawalon¹ gruzem pod³ogê. Ka¿dy neuron i ka¿de œciêgno napina³o siê i rozluŸnia³o w takt przyspieszonego pulsu, gdy piêœæ ³owcy nagród obraca³a siê wewn¹trz ods³oniêtej piersi, blokuj¹c rdzeñ reaktora na miejscu. Pulsowanie krwi D’harhana zdawa³o siê kruszyæ barierê miêdzy maszyn¹ a cz³owiekiem. Œwietlne wskaŸniki na obudowie dzia³a w ci¹gu mikrosekundy przesz³y przez ¿ó³æ do ognistej czerwieni. Kiedy Boba Fett z trzaskiem zamkn¹³ klapê obudowy reaktora, lufa dzia³a œmignê³a w dó³, z pozycji niemal pionowej do poziomu celowniczego. ¯ar pierwszego wystrza³u D’harhana osmali³ ³opatki i plecy Boby Fetta, który zas³aniaj¹c siê znalezionym trupem odczo³giwa³ siê na bezpieczn¹ odleg³oœæ. Natrafi³ na karabin najemnika i przycisn¹³ go do piersi, przewracaj¹c siê jednoczeœnie na plecy. Kiedy siê unosi³ na jednym ³okciu, zobaczy³ kolejny promieñ dzia³a, setki razy szerszy i bardziej niszcz¹cy ni¿ wszystkie pozosta³e wystrza³y tn¹ce powietrze sali bankietowej, tak silny, ¿e móg³by przewierciæ dziurê w pancerzu imperialnego kr¹¿ownika. Prawdê mówi¹c znacznie silniejszy, ni¿ by³o trzeba, by ca³e jedno skrzyd³o budynku zamieniæ w zwêglone, dymi¹ce szcz¹tki. Przez py³ rozkruszonego kamienia Boba Fett us³ysza³ krzyki i jêki Pancernych Huttów i ich najemnych zbirów, gdy jeden, a potem drugi filar wspieraj¹cy sklepienie run¹³, ods³aniaj¹c widok ciemnego nieba Okr¹glaka. D’harhan obróci³ siê, nie ruszaj¹c z miejsca; podpar³ siê tylko ogonem, by zrekompensowaæ si³ê odrzutu dzia³a tkwi¹cego w jego tu³owiu. Lufê odrzuci³o do ty³u, gdy kolejny rozpalony do bia³oœci promieñ przeci¹³ salê, powalaj¹c ca³¹ grupê najemnych ¿o³nierzy. Krzyki Pancernych Huttów przycich³y; ich panika osi¹gnê³a punkt, 220

gdy porzucili ju¿ wszelk¹ myœl o ucieczce. Jak ¿ó³wie pochowali g³owy w bezpieczne skorupy swoich pancerzy. Kiedy ostatnie fa³dy skóry znalaz³y siê pod krawêdzi¹ metalowych ko³nierzy, otwór przes³oni³y koncentryczne blachy w kszta³cie pó³ksiê¿yca, zamykaj¹c Huttów w bezpiecznym wnêtrzu ich pancerzy. Œlepe cylindry podskakiwa³y i wpada³y na siebie, odpychane i obracane ogniem laserowych strza³ów, odbijaj¹cych siê od ich nitowanych pancerzy. Kilka metrów za Bob¹ Fettem strza³ z miotacza zmiót³ kawa³ek sufitu; rzut oka w tamt¹ stronê pozwoli³ mu zobaczyæ, ¿e jeden ze strzelców trafi³ Bosska w pierœ. Trandoszanin straci³ równowagê i przewróci³ siê na dymi¹ce gruzy podwy¿szenia. Fett przerzuci³ karabin w d³oniach i zastrzeli³ najemnika, którego zakrwawione zw³oki zwali³y siê na ziemiê. Inny z najemników obj¹³ dowództwo nad grup¹ postaci w czarnych mundurach. Fett widzia³, jak spod œcian sali rzuca rozkazy i kieruje ogniem. Przestali celowaæ w Fetta, a tak¿e w IG-88 i Zuckussa. Skoncentrowana kanonada przeciê³a powietrze obok trójki ³owców. Odwracaj¹c siê do ty³u, Fett zobaczy³ D’harhana w samym œrodku ostrza³u. Sta³ jak wie¿a stra¿nicza wœród napieraj¹cej burzy; laserowy ogieñ odbija³ siê jasnymi iskrami od czarnego metalu, jakby ka¿dy strza³ by³ b³yskawic¹ rozdzieraj¹c¹ œwiat³em burzowe chmury. D’harhan zdo³a³ oddaæ jeszcze jeden strza³, zanim go trafili. Z og³uszaj¹cym hukiem dzia³o laserowe wyplu³o kolejny rozpalony ³adunek, który otworzy³ ogromn¹ wyrwê w osmalonej œcianie sali, zabijaj¹c jednoczeœnie ca³¹ grupê najemników. Metal wytrzyma³by ostrza³ d³u¿ej, ale cia³o D’harhana by³o s³absze; jego tors pod obudow¹ dzia³a pokry³y czerwone plamy. Kolana powoli ugiê³y siê pod nim i pad³ do przodu. Lufa dzia³a uderzy³a w pod³ogê jak kolejna przewracaj¹ca siê kolumna, ¿³obi¹c d³ugi na metr œlad. Nadal ¿y³; Boba Fett widzia³, ¿e serce i p³uca D’harhana nie przestaj¹ pracowaæ, unosz¹c zakrwawion¹ klatkê piersiow¹ pod wypuk³¹ obudow¹ dzia³a. Rêce w czarnych rêkawicach unios³y siê, rozdrapuj¹c rany, jak gdyby œmieræ by³a czymœ, co mo¿na wyrwaæ z rannego cia³a, spod ods³oniêtych fragmentów mostka i ¿eber. Dzia³o równie¿ jeszcze ¿y³o; wskaŸniki wzd³u¿ lufy lœni³y czerwieni¹ zza ob³oków pary. Brakowa³o tylko rêki, która uruchomi mechanizm spustowy, i woli, by oddaæ strza³... 221

Boba Fett odrzuci³ blaster, który odebra³ wczeœniej jednemu z najemników. Uchylaj¹c siê przed wœciek³ym ogniem krzy¿uj¹cym siê w sali bankietowej, stan¹³ za masywnym cia³em D’harhana. Ze zdwojon¹ pod wp³ywem adrenaliny si³¹ obj¹³ pó³przytomn¹ postaæ i na pó³ ci¹gn¹c, na pó³ podnosz¹c opar³ D’harhana o podstawê zdruzgotanej kolumny. D’harhan zach³ysn¹³ siê, gdy Fett nag³ym ruchem szarpn¹³ za grube przewody doprowadzaj¹ce impulsy systemu nerwowego z jego krêgos³upa i wyrwa³ je z gniazdka osadzonego tu¿ pod ³opatkami. System celowniczy dzia³a momentalnie przeszed³ z trybu rêcznego na automatyczny; Boba Fett kucn¹³ przy czarnej, metalowej obudowie, gdy lufa unios³a siê do góry. Do pozycji celowniczej. Ma³y ekran przymocowany pod tyln¹ czêœci¹ obudowy w³¹czy³ siê, pokazuj¹c siatkê namiaru, zogniskowan¹ na najemnikach stoj¹cych po przeciwnej stronie sali. Lufa obróci³a siê lekko, gdy Boba Fett dotkn¹³ przyrz¹dów kontrolnych, szukaj¹c konkretnego celu; linie siatki celowniczej zbieg³y siê i zatrzyma³y na czarnym mundurze ¿o³nierza dowodz¹cego si³ami najemników. Czujniki termiczne dalekiego zasiêgu narysowa³y wyraŸny zarys sylwetki za os³on¹ poskrêcanych i wygiêtych warstw materia³u konstrukcyjnego. Wystarczy³y, by go ukryæ... ale nie, by go ocaliæ. Fett wcisn¹³ przycisk spustowy. Si³a odrzutu wprawi³a w dr¿enie metalow¹ obudowê, przenosz¹c siê na ramiona i pierœ Fetta. Ten jeden strza³ zabi³ wiêkszoœæ pozosta³ych przy ¿yciu najemników. Boba Fett wychyli³ g³owê zza obudowy dzia³a i przez ob³oki pary, sycz¹cej teraz jeszcze g³oœniej, by rozproszyæ ciep³o z metalowej obudowy, oceni³ sytuacjê na sali. Przeciwleg³a œciana pomieszczenia przesta³a istnieæ; widaæ by³o fioletowe œwiat³o nieba w obramowaniu poskrêcanych belek konstrukcyjnych o stopionych koñcach. Na placyku przed sal¹ bankietow¹ le¿a³y cia³a martwych najemników, porzucone niczym niechciane zabawki. Wewn¹trz tych kilku ¿o³nierzy, którzy pozostali przy ¿yciu, wstrzyma³o ogieñ, kieruj¹c lufy karabinów do góry; brutalna skutecznoœæ dzia³a laserowego kaza³a im powtórnie przemyœleæ swoje zaanga¿owanie w przegran¹ sprawê, do której naj¹³ ich Gheeta. Kilku najemników – ci najbardziej bystrzy, jak siê domyœli³ Boba Fett – rzuci³o karabiny na pokryt¹ gruzem pod³ogê i unios³o rêce nad g³owê. – Tchórze! Zdrajcy! – dobieg³ histeryczny wrzask zza Boby Fetta. Nie zdejmuj¹c d³oni z instrumentów kontrolnych dzia³a, odwróci³ g³owê i zobaczy³, ¿e repulsorowy cylinder Gheety pêdzi na 222

œrodek sali. – Zap³aci³em wam za wyniki! – krzycza³ Gheeta. – A nie za to, ¿ebyœcie siê pochowali i uciekli! – Krabie chwytaki ramion trzês³y siê w bezsilnej furii. – Bierzcie go! Natychmiast! – Dryfuj¹cy cylinder obróci³ siê, a mechaniczna rêka wycelowa³a w stronê Fetta. – Rozkazujê wam... S³owa umilk³y, gdy Gheeta zobaczy³, ¿e lufa dzia³a laserowego obraca siê w jego kierunku. Jego oczy, g³êboko osadzone w fa³dach t³uszczu, wysz³y na wierzch, kiedy czerwone wskaŸniki rozpala³y siê coraz jaœniej, niby plamki krwi wyciskane z czarnego metalu twardym uœciskiem Fetta. – Nie... – jêkn¹³ Gheeta w nag³ym przera¿eniu. Zas³oni³ siê mechanicznymi rêkami, odp³ywaj¹c cylindrem w ty³. – Nie mo¿esz... – Schowa³ g³owê w g³¹b pancerza, którego otwór zacz¹³ siê zamykaæ. Nie doœæ szybko jednak. Boba Fett pchn¹³ do przodu obudowê dzia³a; para syknê³a miêdzy jego palcami, kiedy pochyli³ siê i napar³ na dzia³o ca³ym swoim ciê¿arem. Ci¹gn¹c cia³o nadal oddychaj¹cego D’harhana, pchn¹³ lufê w przód. Jej czarny wylot, po³yskuj¹c od resztek ciep³a, uderzy³ w ko³nierz pancerza Gheety w tej samej chwili, gdy zakrzywione ³uski mechanizmu zamknê³y siê ze szczêkiem. Boba Fett napar³ teraz na obudowê dzia³a, pchaj¹c j¹ w dó³. Lufa unios³a siê do góry wraz z uczepionym na jej koñcu niczym dojrza³a dynia cylindrem Gheety. Kiedy osi¹gnê³a najwy¿szy punkt przechy³u, Fett wcisn¹³ spust. Oczy wszystkich obecnych w sali bankietowej – ³owców nagród, tych z najemników, którym uda³o siê pozostaæ przy ¿yciu, a nawet Pancernych Huttów, którzy mieli doœæ odwagi, by wysun¹æ g³owê znad ko³nierzy, gdy strzelanina ucich³a – zwróci³y siê na ob³y metalowy kszta³t, który przez chwilê wisia³ na koñcu lufy dzia³a laserowego. Kilku obserwatorów skuli³o siê, ale patrzyli dalej, gdy dzia³o zarycza³o g³osem tylko trochê przyt³umionym przez ciê¿ar zawieszony na koñcu lufy. Huk wystrza³u d³ugo odbija³ siê echem po sali, by ucichn¹æ jak grom burzy ustêpuj¹cej przed œwiat³em dnia. Ostatnia b³yskawica rozjarzy³a siê, powstrzymywana cylindrem zatykaj¹cym lufê; i eksplodowa³a wzd³u¿ szwów zaryglowanych durastalowych blach cylindra, rozbryzguj¹c po ca³ej sali grad rozpalonych do bia³oœci nitów. Spad³y skwiercz¹c na pod³ogê, pe³n¹ szcz¹tków po bitwie. Promieñ wystrza³u zgas³ równie szybko jak siê pojawi³. P³yty pancerza Gheety, 223

osmalone wzd³u¿ krawêdzi, postukiwa³y zapadaj¹c siê w sobie. Obraz rozdêtej eksplozj¹ œrednicy cylindra pozosta³ tylko w oczach obserwatorów. Boba Fett opuœci³ lufê dzia³a, a cylinder zsun¹³ siê z jego koñca. Upad³ na pod³ogê z martwym brzêkiem. Powoli uformowa³a siê wokó³ niego czerwona plama. To roztopione cia³o Gheety zaczê³o przes¹czaæ siê przez z³¹czenia p³yt pancerza i puste otwory po nitach. – No i dobrze – odezwa³ siê œwiszcz¹cy g³os innego Pancernego Hutta. Nullada podp³yn¹³ do martwego cylindra, który wygl¹da³ jak mechaniczne jajo, pêkniête, ale jeszcze nie pozbawione swojej metalowej skorupy. Chwytakami jednej z mechanicznych r¹k Nullada odsun¹³ zwa³y przeroœniêtej t³uszczem tkanki znad oczu; drug¹ szturchn¹³ w bok pancerza martwego Gheety. Cylinder zako³ysa³ siê cicho w przód i w ty³ w ka³u¿y czerwonego b³ota. – Sprawi³ nam ju¿ i tak wiêcej k³opotu, ni¿ mia³ do tego prawo. To oœwiadczenie, jak przypuszcza³ Fett, mia³o byæ jedynym nekrologiem Gheety. Huttowie – ¿adna z ich odmian – nie mieli w sobie sentymentalizmu. Jeœli po otrzymaniu zap³aty od feuda³ów z systemu Narrant i zatrudnieniu najemników – choæ tych pewnie uda³o siê za³atwiæ tanio – coœ pozosta³o z maj¹tku nieboszczyka Gheety, masa spadkowa zostanie szybko rozdzielona pomiêdzy innych Pancernych Huttów, a Nullada niew¹tpliwie zagarnie lwi¹ czêœæ. W stronê starszego Hutta ruszy³o kilku umundurowanych najemników. Szybko wydobyli cia³o Oph Nar Dinnida spod gruzów centralnego podwy¿szenia. – To w najwy¿szym stopniu irytuj¹ce – powiedzia³ Nullada z autentycznym ¿alem. – Tak w³aœnie siê dzieje, kiedy ktoœ pozwala, by uczucia wziê³y górê nad interesami. Mogliœmy uzyskaæ znacznie wiêcej od stron zainteresowanych t¹ spraw¹. Boba Fett nie s³ucha³ starego Hutta. Zuckuss i IG-88 stali z opuszczon¹ broni¹ i patrzyli, jak k³adzie na pod³odze cia³o D’harhana. Lufa dzia³a laserowego obróci³a siê powoli i spoczê³a na ziemi, skrobi¹c zwêglone szcz¹tki. Okryte czarnymi rêkawicami d³onie D’harhana powêdrowa³y w stronê syntezatora mowy przypiêtego do pasa. Jego pierœ, przyszpilona obudow¹ dzia³a, unosi³a siê i opada³a ciê¿kim, szybkim rytmem. Klêkaj¹c obok niego, Boba Fett przeczyta³ s³owa, które pojawi³y siê na ekranie czytnika: 224

– Nie powinienem by³ ci ufaæ. – To prawda – odpar³ Fett. – Pope³ni³eœ b³¹d. – Mylisz siê. – Palec porusza³ siê coraz wolniej. – Podj¹³em... tak¹... decyzjê. Fett nie odpowiedzia³. Czeka³ na dalsze s³owa D’harhana. – Ja mogê teraz skoñczyæ... ale ty... – Palec w czarnej rêkawicy przesuwa³ siê od jednej litery do drugiej. – Ty musisz iœæ dalej... Rêka opad³a na bok i uderzy³a o pod³ogê. Pierœ D’harhana przesta³a siê unosiæ, puls zamar³; po chwili Boba Fett wyci¹gn¹³ rêkê i wy³¹czy³ ostatnie lœni¹ce czerwieni¹ wskaŸniki na tablicy kontrolnej dzia³a. Wsta³ i odwróci³ siê w stronê pozosta³ych cz³onków swojej dru¿yny. – Nic tu po nas – powiedzia³. – Mo¿emy wracaæ.

15 – Mandaloriañska zbroja

225

ROZDZIA£

%

Zuckuss spojrza³ w górê, w czarne szparki oczu starego Trandoszanina. Zobaczy³ twardy gadzi wzrok. – Wszystko posz³o po pana myœli – powiedzia³. – To dobrze. – Cradossk powoli pokiwa³ g³ow¹. – Spodziewa³em siê tego. No chyba! – pomyœla³ Zuckuss. Ponowne odwiedziny w prywatnych kwaterach przywódcy Gildii £owców Nagród przyprawi³y go o gêsi¹ skórkê. To tutaj Cradossk wci¹gn¹³ go w swoj¹ odra¿aj¹c¹ ma³¹ intrygê, której celem by³a œmieræ Bosska. Zuckuss pomyœla³ nie po raz pierwszy, ¿e ci Trandoszanie s¹ naprawdê zimnokrwiœci, obojêtni do szpiku koœci. Jedyn¹ rzecz¹, która t³umaczy³a ich gor¹cy temperament, by³a si³a drapie¿nych apetytów. Nigdy nie uœwiadamia³ sobie tej zimnokrwistoœci wyraŸniej ni¿ teraz, kiedy opowiada³ Cradosskowi szczegó³owo, co wydarzy³o siê na Okr¹glaku. – Widzia³eœ to? – Cradossk domaga³ siê potwierdzenia, ¿e na w³asne oczy widzia³ œmieræ jego syna. – Widzia³eœ, jak go trafiaj¹? – Prosto w pierœ – odpowiedzia³ Zuckuss. – Nie wsta³ ju¿ wiêcej. – Krew œciê³a siê w ¿y³ach Zuckussa na widok uœmieszku na twarzy Cradosska. – Przyszed³eœ prosto tutaj? – Cradossk nie odwróci³ siê, by spojrzeæ na niego, tylko nadal bawi³ siê od niechcenia kilkoma kawa³kami koœci na drugim koñcu przestronnego pokoju. – Zaraz po wyl¹dowaniu? – Koœci by³y bia³e, o lekko ¿ó³tawym odcieniu, cienkie i wygiête; Zuckuss poczu³, jak jego w³asne ¿ebra odpowiadaj¹ 226

wspó³czuj¹cym bólem, gdy rozpozna³, czym by³y. – Nie rozmawia³eœ z nikim innym? Wtyki nosowe aparatu oddechowego Zuckussa przelecia³y na jedn¹, a potem na drug¹ stronê, gdy potrz¹sa³ g³ow¹. – Nikomu. Takie by³y pañskie rozkazy, kiedy... no wie pan... kiedy zleci³ mi pan to zadanie. Nadal ¿a³owa³, ¿e siê wtedy zgodzi³. Nawet mimo faktu, ¿e uda³o mu siê wróciæ z Okr¹glaka w jednym kawa³ku, z kilkoma zaledwie zadrapaniami i siniakami, które zarobi³ podczas walki w sali bankietowej Pancernych Huttów. Sprzymierzenie siê z kimœ, kto zorganizowa³ œmierteln¹ pu³apkê na w³asnego syna – a o to przecie¿ chodzi³o w tej daremnej podró¿y po i tak ju¿ martwy towar – nadal przyprawia³o go o md³oœci. Mo¿e Boba Fett ma racjê, pomyœla³ ponuro, mo¿e rzeczywiœcie nie nadajê siê na ³owcê nagród. – Cieszê siê, ¿e potrafisz œciœle wype³niaæ rozkazy. – Cradossk zbli¿y³ ¿ebro do swoich starych oczu. Wzd³u¿ koœci bieg³o imiê pokonanego wroga, do którego kiedyœ nale¿a³a, wydrapane w³asnym pazurem Cradosska. – Podziwiam twoj¹... lojalnoœæ. I inteligencjê. Obie te cechy przydadz¹ ci siê bardzo w trudnych czasach, które nas czekaj¹. – Westchn¹³, opuszczaj¹c bia³e memento dawnej chwa³y, i skoncentrowa³ wzrok na niewidocznym, odleg³ym horyzoncie. – Jak¿ebym chcia³, by mój syn cieszy³ siê podobnymi przymiotami. Albo, mówi¹c inaczej – odwróci³ lekko g³owê, tylko na tyle, by zerkn¹æ k¹tem oka na m³odego ³owcꠖ gdyby ktoœ taki jak ty by³ moim potomkiem. Jasne, pomyœla³ Zuckuss; powstrzyma³ siê jednak od jakiejkolwiek reakcji. I ¿ebym skoñczy³ martwy, jak tylko zaczniesz popadaæ w paranojê? Dziêkujê bardzo. – Zapamiêtaj moje s³owa. – Cradossk zacisn¹³ szponiaste pazury na koœci, jakby to by³a pa³ka na nieudaczników. Jego g³os dudni³ basowo, co pasowa³o do ponurego grymasu pokrytej ³usk¹ twarzy. – Gdyby inni ³owcy nagród twojego pokolenia byli równie sprytni jak ty i podobnie jak ty szanowali m¹droœæ starszyzny, da³oby siê unikn¹æ wielu k³opotów. Ale oni maj¹... w³asne pomys³y. – Wymówi³ to s³owo z prawdziw¹ nienawiœci¹. – Jak mój syn. Dlatego by³o tak wa¿ne, ¿eby zosta³ wyeliminowany, i to w taki sposób, by nikt nie podejrzewa³, ¿e mia³em w tym swój udzia³. Dziêki temu, ¿e sta³o siê to na odleg³ej planecie, wœród sprytnych, chciwych istot, jakimi s¹ Pancerni Huttowie... jego œmieræ wygl¹da na nieuniknion¹ konsekwencjê jego w³asnej 227

g³upoty i niekompetencji. I to by by³o na tyle, jeœli chodzi o nowe pomys³y – prychn¹³ Cradossk. – Stare pomys³y to sprawdzone pomys³y. Zw³aszcza wtedy, gdy chodzi o zabijanie. – Znalaz³ siê ekspert! – mrukn¹³ cicho Zuckuss. – Mówi³eœ coœ? – Cradossk spojrza³ na niego. Zuckuss pokrêci³ g³ow¹. – Coœ zagulgota³o – wskaza³ na wtyki nosowe – w moim aparacie oddechowym. – Aha. – Cradossk powróci³ do kontemplacji ¿ebra dawno zmar³ego wroga, co zawsze prowokowa³o go do g³êbokich, leniwych rozmyœlañ. – Dobrze jest pamiêtaæ o takich rzeczach. Dobrze jest byæ m¹drym. A nawet wiêcej ni¿ m¹drym... przebieg³ym. Poniewa¿ – kiwn¹³ g³ow¹ – wielu jeszcze zginie, zanim sprawy tutaj powróc¹ do normy. – Jak to? – Zuckuss wiedzia³ ju¿, co mia³ na myœli stary Trandoszanin, ale i tak zapyta³. – Stary drapie¿nik ma ochotê pogadaæ, pomyœla³, niech wiêc gada. Poza tym by³y jeszcze inne sprawy do za³atwienia, o których Cradossk najprawdopodobniej nie wiedzia³. I trzeba by³o czasu, ¿eby siê do nich przygotowaæ. Us³ysza³ cichy dŸwiêk dochodz¹cy od strony drzwi. Obejrza³ siê przez ramiê i zobaczy³ kamerdynera Cradosska, Twi’lekianina, który stale wêszy³ dooko³a, szpieguj¹c dla siebie i innych. Ob Fortuna przytkn¹³ jeden z wyd³u¿onych palców do ust, daj¹c Zuckussowi znak, by siê nie odzywa³. K¹tem oka Zuckuss spojrza³ na szefa Gildii £owców Nagród; stary gad by³ nadal zatopiony w rozmyœlaniach. Zuckuss i Twi’lekianin porozumiewawczo kiwnêli do siebie g³owami, po czym Ob Fortuna znikn¹³ w ciemnych korytarzach Gildii. – Nie czas teraz na udawanie g³upiego. – Stare ¿ebro pêk³o na dwoje. Cradossk mocno œciska³ w zaciœniêtych piêœciach rozszczepione koñce. Przyjrza³ siê zagniewany i zdumiony swojemu dzie³u, po czym odrzuci³ szcz¹tki za siebie. Rzuci³ Zuckussowi twarde spojrzenie. – Nie próbuj mi wmawiaæ, ¿e nie jesteœ doœæ sprytny, ¿eby siê domyœliæ, co siê tu dzieje. – No có¿... – Bossk poszed³ na pierwszy ogieñ. Pierwszy zosta³ usuniêty. – Kostna drzazga utkwi³a w d³oni Cradosska, uwiêziona miêdzy ³uskami. Wyci¹gn¹³ j¹ i zacz¹³ d³ubaæ pod pazurami, rozmyœlaj¹c przez d³u¿sz¹ chwilê. – Ale bêd¹ inni. Mam ca³¹ listê. Za³o¿ê siê, ¿e tak, pomyœla³ Zuckuss. 228

– Nie wszyscy na tej liœcie s¹ m³odzi i g³upi. – Cradossk popatrzy³ na wij¹ce siê resztki posi³ku, które wyd³uba³ zaimprowizowan¹ wyka³aczk¹, po czym podj¹³ w¹tek. – Niektórzy z moich najstarszych i najbardziej zaufanych doradców... ³owcy nagród, których zna³em, z którymi pi³em krew przez ca³e dziesiêciolecia, ¿e tak powiem... – smutno pokrêci³ g³ow¹. – Powinienem by³ siê tego spodziewaæ... ale z drugiej strony, kto móg³ przypuœciæ? Ja naprawdê kocha³em tych zabójców... – Czego powinien siê pan spodziewaæ? – Zuckuss wiedzia³ i to, ale s¹dzi³, ¿e pytanie to zajmie Cradosska jeszcze przez chwilê. Ocenia³, ¿e Twi’lekianin potrzebuje jeszcze trochê czasu, ¿eby obejœæ wszystkich spiskowców. – Zdrajcy... wbijaj¹ mi nó¿ w plecy... – warkn¹³ cicho Cradossk. – Oto, co ciê spotyka w tej galaktyce, gdy próbujesz byæ mi³y dla innych. Bierzesz ich do siebie, kiedy s¹ jeszcze zasmarkanymi ma³ymi padlino¿ercami, które nie wiedzia³yby, jak schwytaæ ofiarê, nawet gdyby podano j¹ im zapakowan¹ i obwi¹zan¹ wst¹¿eczk¹. Nauczy³em wiêkszoœæ cz³onków Gildii wszystkiego, co trzeba wiedzieæ w tym fachu. – Wyobra¿am sobie, ¿e jest tego sporo. – I bardzo s³usznie! – powiedzia³ gwa³townie Cradossk. – Wiele z tego sam wymyœli³em! A te szumowiny uwa¿aj¹, ¿e mog¹ mi to wszystko odebraæ... – spojrza³ na wyka³aczkê i skruszy³ j¹ miêdzy palcami. – Lepiej niech to przemyœl¹ jeszcze raz. – Kogo konkretnie ma pan na myœli, mówi¹c o szumowinach? – Wzmianka Cradosska o liœcie zaniepokoi³a Zuckussa. Stary Trandoszanin móg³ byæ na tyle zniedo³ê¿nia³y, ¿e zapomnia³, do kogo mówi. To by dopiero by³o, pomyœla³ ponuro Zuckuss, gdybym znalaz³ tam swoje imiê. – Oni wiedz¹, kim s¹. Ja te¿ to wiem. Chocia¿ mo¿e... – Cradossk znowu kiwn¹³ g³ow¹. – Mo¿e nie powinienem ryzykowaæ. Mo¿e powinienem zabiæ ich wszystkich. Wyczyœciæ ca³y rejestr Gildii £owców Nagród. Zacz¹æ od nowa... Wspaniale, pomyœla³ Zuckuss. Boba Fett ostrzega³ go przed tym, kiedy wracali z Okr¹glaka. W sterowni „Niewolnika I” Fett opowiedzia³ mu, jak dzia³a umys³ Cradosska. Trandoszanin od zawsze mia³ maniê przeœladowcz¹, zanim jeszcze wspi¹³ siê na szczyty Gildii £owców Nagród – pewnie w³aœnie dziêki temu, a w ka¿dym razie z du¿¹ pomoc¹ tej szczególnej cechy. Ale nie³atwo byæ jego towarzyszem, pomyœla³ Zuckuss. 229

– Najpierw jednak – powiedzia³ Cradossk – trzeba siê pozbyæ oczywistych wrogów. Tych, którzy ju¿ og³osili swoje zamiary, którzy chc¹ przej¹æ Gildiê albo od³¹czyæ siê od niej i za³o¿yæ w³asn¹ organizacjê ³owców nagród. Jakby myœleli, ¿e na to pozwolê! Zuckuss i pozostali cz³onkowie dru¿yny powracaj¹cy z Okr¹glaka us³yszeli o tym przez modu³ ³¹cznoœci „Niewolnika I”. Frakcja separatystów stara³a siê przeci¹gn¹æ na swoj¹ stronê jak najwiêksz¹ liczbê cz³onków Gildii – a zw³aszcza wielkiego Bobê Fetta. Wystarczy³o, ¿e Zuckuss razem z IG-88 by³ w dru¿ynie zorganizowanej przez Fetta do zlecenia na Oph Nar Dinnida, by i do niego zaczêli siê umizgiwaæ ³owcy, którzy chcieli za³o¿yæ w³asn¹ organizacjê, nie podlegaj¹c¹ kontroli starszyzny reprezentowanej przez Cradosska. Zawsze jest mi³o, kiedy ktoœ ciê chce, pomyœla³ Zuckuss... jeœli tylko Cradossk i wierni mu cz³onkowie Gildii nie wpadn¹ na to, ¿e sprzymierzy³ siê z tamtymi. – Wszyscy? – Zuckuss pomyœla³, ¿e Trandoszanin powinien raczej mówiæ o osobach, których nie by³o z nim teraz w komnacie. – To znaczy... sam pan powiedzia³, ¿e niektórzy z nich s¹ w Gildii od dawna. Od samego pocz¹tku albo przynajmniej od czasu, kiedy obj¹³ pan przewodnictwo. – To w³aœnie tych z przyjemnoœci¹ siê pozbêdê. – Na twarzy Cradosska pojawi³ siê paskudny uœmiech, jakby ju¿ zacz¹³ rozkoszowaæ siê szczegó³ami. – M³odym ³owcom nagród mo¿na wiele wybaczyæ, bo s¹ g³upi. Nie byli w Gildii doœæ d³ugo, by wiedzieæ, na co siê nara¿aj¹. Ale inni, weterani, którzy siê do nich przy³¹czyli... powinni byli przewidzieæ, jak zareagujê na ich zdradê, na zamach na nasze œwiête braterstwo. Zuckuss przewróci³ oczami; dobrze, ¿e Cradossk nie widzia³ jego reakcji. Dowiedzia³by siê wtedy, ¿e braterstwo z miêso¿ercami, przynajmniej z gatunku Trandoszan, nie ka¿demu jest mi³e. – Nadchodz¹ wielkie zmiany – mówi³ dalej Cradossk. – Ka¿dy, kto o tym mówi³, mia³ racjê. Gildia £owców Nagród nie bêdzie ju¿ tym, czym by³a; galaktyka nale¿y teraz do Imperatora Palpatine’a, a my musimy sobie z tym jakoœ radziæ. Gdyby frakcja separatystów poczeka³a trochê i pozosta³a lojalna wobec Gildii, pewnie wkrótce dostaliby wszystko, czego chc¹. – Z wyj¹tkiem – podpowiedzia³ Zuckuss – pozbycia siê pana. Cradossk spojrza³ na niego ze zjadliw¹ wœciek³oœci¹, wystarczaj¹co siln¹, by Zuckuss cofn¹³ siê o krok. 230

– S³usznie – warkn¹³. – To jedyna rzecz, do której nie dopuszczê. Mo¿esz byæ tego pewien. Gildia £owców Nagród bêdzie znacznie mniej liczna ni¿ dziœ. Trzeba powycinaæ trochê starych ga³êzi. Przyznajê, powinienem by³ dostrzec wczeœniej, ¿e niektórzy ze starszyzny stracili pazur. Có¿, i tak by³oby wkrótce po nich, niezale¿nie od tego, czy przy³¹czyliby siê do separatystów, czy trzymali siê mnie. Struktura organizacji mocno siê przerzedzi, a to oznacza, ¿e bêdzie w niej wiele miejsca dla awansuj¹cych. Dla takich jak ty. – Wyci¹gn¹³ rêkê i dziobn¹³ Zuckussa pazurem w pierœ, tu¿ pod zwisaj¹cymi rurkami wtyków oddechowych. – Sprytny, m³ody ³owca nagród, taki jak ty, móg³by zajœæ wysoko, jeœli m¹drze to rozegra. – Ja... postaram siê. – Ach, o to siê nie martw. – Cradossk cofn¹³ pazur i podrapa³ siê w ³uskowaty podbródek. – Najwa¿niejsze, ¿ebyœ wiedzia³, za kim iœæ i w czyim towarzystwie. Zrobi³eœ dobry pocz¹tek, zgadzaj¹c siê byæ moim narzêdziem, czêœci¹ moich planów. Nie zaprzepaœæ tego, co ju¿ osi¹gn¹³eœ, roj¹c sobie, ¿e mo¿esz siê zaprzyjaŸniæ z... pewnymi osobnikami. – Na przyk³ad z kim? Cradossk przez chwilê nie odpowiada³. Wzrok starego Trandoszanina dryfowa³ gdzieœ w przestrzeni. – Widzisz – powiedzia³ w koñcu – chocia¿ s¹dzê, ¿e to by³o nieuniknione, kryzys wywo³a³ jeden osobnik. Gdyby nie on, Gildia £owców Nagród mog³aby pracowaæ po staremu jeszcze przez jakiœ czas, niezale¿nie od poczynañ Imperatora. Zuckuss wiedzia³, o kim mówi Trandoszanin. – Ma pan na myœli Bobê Fetta? – A kogó¿ by innego? – Cradossk powoli kiwn¹³ g³ow¹, jakby w podziwie dla nieobecnego. – To wszystko przez niego. Wszystko, co ju¿ siê sta³o i co dopiero ma siê wydarzyæ; wszystkie te zmiany, wszyscy zabici. No... w ka¿dym razie wiêkszoœæ. Jest nieobliczalnym czynnikiem wprowadzonym do równania. To ka¿e siê zastanowiæ, jakie s¹ prawdziwe powody jego przybycia tutaj. – Ale przecie¿ powiedzia³ nam – odezwa³ siê Zuckuss. – Zaraz po przybyciu. ¯e ze wzglêdu na wszystkie te zmiany, Imperium i tak dalej... – A ty mu uwierzy³eœ? – Cradossk potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Czas na kolejn¹ lekcjê, ch³opcze. Nikomu nie mo¿na ufaæ, a najmniej komuœ, kto zajmuje siê zabijaniem i sprowadzaniem na innych 231

zguby. Mo¿esz sobie wierzyæ Bobie Fettowi, ale zarêczam ci: przyjdzie taki dzieñ, kiedy bêdziesz tego ¿a³owa³. Zuckuss poczu³ ch³ód w duszy, o ile zosta³o mu z niej coœ jeszcze po tym, jak sta³ siê ³owc¹ nagród. Coœ mu mówi³o, ¿e stary Trandoszanin ma racjê; inny g³os ³udzi³ nadziej¹, ¿e ten dzieñ jest jeszcze bardzo odleg³y. – No có¿... chyba ju¿ pójdê. – Zuckuss wskaza³ na drzwi do prywatnych apartamentów Bosska. – Mam sporo do zrobienia. – By³ niemal pewien, ¿e Twi’lekianin zd¹¿y³ ju¿ skontaktowaæ siê z kim trzeba. – Rozumie pan... od czasu, jak wróci³em z tego zlecenia... – Oczywiœcie. – Cradossk pochyli³ siê i podniós³ kawa³ki pogruchotanej koœci. – Muszê siê nauczyæ kontrolowaæ mój temperament. – Chwyci³ bia³e drzazgi pazurami jednej rêki i uœmiechn¹³ siê do Zuckussa. – A mo¿e myœlisz, ¿e ju¿ na to za póŸno? Zuckuss cofn¹³ siê o krok ku drzwiom. – Szczerze mówi¹c... – siêgn¹³ do ty³u i przytrzyma³ siê futryny. – Rzeczywiœcie za póŸno. – Chyba masz racjê. – Cradossk nagle zacz¹³ wygl¹daæ staro, jakby przygniót³ go ciê¿ar przywództwa. Nios¹c trofea z czasów swojej m³odoœci, podszed³ pow³ócz¹c nogami do drzwi sk³adnicy swoich najpiêkniejszych wspomnieñ, komnaty, w której trzyma³ koœci. – Zawsze jest na coœ za póŸno... Drzwi do prywatnych apartamentów Cradosska zgrzytnê³y, gdy Zuckuss otworzy³ je szerzej, nie wychodz¹c jednak na korytarz. Zosta³ tam, gdzie by³, ¿eby przygl¹daæ siê temu, co mia³o zaraz nast¹piæ. Trwa³o to zaledwie sekundy. Cradossk zobaczy³ nagle, ¿e drogê blokuje mu jego potomek, Bossk. M³odszy Trandoszanin sta³ ze skrzy¿owanymi ramionami; jego twarz rozcina³ na pó³ szeroki uœmiech. Patrzy³ w zdumione oczy ojca. – Ale przecie¿... – Cradossk a¿ otworzy³ usta. – Ty... ty mia³eœ zgin¹æ... – Wiem, ¿e taki mia³eœ plan – powiedzia³ Bossk z pozorn¹ ³agodnoœci¹. – Ale wprowadzi³em do niego parê zmian. Cradossk obróci³ siê na piêcie, patrz¹c w stronê drzwi do swoich pokoi, gdzie sta³ Zuckuss. – Ok³ama³eœ mnie! – Tylko trochê. – Zuckuss wzruszy³ ramionami. – Wtedy, kiedy powiedzia³em, ¿e nie wsta³ po tym, jak go postrzelili. 232

Jednym pazurem Bossk wskaza³ na sterylne banda¿e, opasuj¹ce ukoœnie jego pierœ od ramienia po pachê. – Rana by³a powa¿na – powiedzia³, nie przestaj¹c siê uœmiechaæ. – Ale mnie nie zabi³a. Kto jak kto, ale ty powinieneœ wiedzieæ, jak trudno siê pozbyæ kogoœ z naszego gatunku. I jeszcze jedno: pamiêtaj, ¿e ten, komu nie uda³o siê nas zniszczyæ, wkurza nas tylko jeszcze bardziej. W ¿ó³tych oczach Cradosska pojawi³a siê panika; cofn¹³ siê o krok od stoj¹cej przed nim postaci. – Zaczekaj chwilê... – bia³e od³amki koœci wypad³y mu z r¹k, gdy uniós³ je otwartymi d³oñmi do góry. – Myœlê, ¿e przyj¹³eœ nieco... pochopne za³o¿enia... Rêka Bosska wystrzeli³a do przodu i chwyci³a ojca za gard³o. – Mylisz siê. – Uœmiech znik³ z jego twarzy. Nawet z drugiego koñca komnaty Zuckuss widzia³ czerwone b³yski gniewu w oczach m³odszego Trandoszanina. – To te same za³o¿enia, które przyj¹³em ju¿ dawno, zanim jeszcze polecieliœmy na Okr¹glak. A wiesz, jakie to za³o¿enia? ¯e w Gildii £owców Nagród nie ma miejsca dla nas dwóch. – Ja... ja... nie wiem, co masz na myœli... – Cradossk chwyci³ syna za nadgarstek w daremnej próbie poluzowania uœcisku i z³apania powietrza w p³uca. – Gildia... Gildia jest dla nas wszystkich... – Mam na myœli to samo, o czym ty mówi³eœ dok³adnie przed chwil¹. – Pazurem drugiej rêki Bossk wycelowa³ w mroczne wnêtrze komnaty z kolekcj¹ koœci. – By³em tam przez ca³y czas, kiedy gada³eœ. I s³ysza³em wszystko, co powiedzia³eœ. Ca³¹ tê gadkê o oczyszczeniu Gildii £owców Nagród z niepo¿¹danych elementów. I wiesz co? – Bossk zacisn¹³ uœcisk na szyi Cradosska, zmuszaj¹c go, by stan¹³ na czubkach pazurów. – Ca³kowicie siê z tob¹ zgadzam. Masz absolutn¹ racjê: liczebnoœæ Gildii znacznie siê zmniejszy. Ju¿ nied³ugo. – Nie b¹dŸ... nie b¹dŸ idiot¹. – Cradossk zdo³a³ zebraæ ostatnie rezerwy odwagi. – Nie mo¿esz mnie zabiæ... nie ujdzie ci to... – zatopi³ g³êbiej pazury w piêœci Bosska, na tyle mocno, by po przedramieniu jego syna zaczê³a sp³ywaæ krew. – Mam... poparcie... przyjació³. – Jego g³os, coraz s³abszy, rwa³ siê w miarê jak Bossk coraz mocniej œciska³ go za gard³o. – Ca³a... rada starszych... – Ci starzy g³upcy? – prychn¹³ pogardliwie Bossk. – Obawiam siê, ¿e jesteœ trochê nie na czasie. Wydarzy³o siê tu ostatnio parê rzeczy, o których najwyraŸniej nie masz pojêcia. Mo¿e gdybyœ nie 233

traci³ tyle czasu, mamrocz¹c pod nosem i g³aszcz¹c swoje zatêch³e pami¹tki dawnej chwa³y, sprawy nie wymknê³yby ci siê z r¹k tak szybko. – Nadal trzymaj¹c Cradosska w pozycji pionowej, odwróci³ siê i cisn¹³ starym gadem o stolik przy drzwiach do jego „izby pamiêci”. Si³a uderzenia wyraŸnie oszo³omi³a Cradosska. – Niektórzy z twoich starych przyjació³, z twojej ukochanej starszyzny, ju¿ przejrzeli na oczy i przeszli na moj¹ stronê. Tak naprawdê to czêœæ z nich trzyma³a ze mn¹ ju¿ od dawna, czekaj¹c tylko na w³aœciwy moment, ¿eby... jak by tu powiedzieæ... zachêciæ ciê do przejœcia na emeryturê. W taki czy inny sposób. – Wyszukane s³ownictwo, tak ró¿ne od zwyk³ego u Bosska prymitywnego jêzyka, by³ jeszcze jedn¹ okrutn¹ drwin¹ z ojca. – Oczywiœcie, nie ca³a starszyzna mia³a na to doœæ rozumu; niektórzy tkwili w b³êdzie. Do samego koñca. – Co?... – Cradossk z trudem wydobywa³ z siebie s³owa. – Co masz na myœli?... – Och, daj spokój. A jak s¹dzisz? – Bossk wygl¹da³ na zdegustowanego. – Powiedzmy tylko, ¿e mam parê nowych eksponatów do mojej w³asnej izby pamiêci. Czaszki paru twoich dobrych przyjació³ bêd¹ œwietnie wygl¹daæ na œcianach... – Uwa¿aj! – wykrzykn¹³ ostrzegawczo Zuckuss. Cradossk cofn¹³ jedn¹ rêkê i z³apa³ ozdobny, ceremonialny sztylet; klejnoty osadzone w rêkojeœci b³ysnê³y, gdy zatoczy³ ramieniem ³uk, celuj¹c koñcem klingi prosto w gard³o Bosska. Bossk nie by³ w stanie unikn¹æ ostrza; gdyby odchyli³ siê do ty³u, da³by tylko ojcu wiêksz¹ powierzchniê celu. Zamiast tego pochyli³ g³owê, a ostra jak brzytwa klinga trafi³a go w ³uk brwiowy. Si³a uderzenia koœci o metal wystarczy³a, by sztylet wypad³ z rêki Cradosska i poszybowa³ w przeciwleg³y k¹t pokoju. Bossk puœci³ gard³o ojca, po czym otar³ krew sp³ywaj¹c¹ po ³uskach i zalewaj¹c¹ mu oko. – Nie wiem dlaczego – powiedzia³ z dziwnym jak na niego opanowaniem – ale wcale mnie to nie bola³o. – Potrz¹sn¹³ g³ow¹, opryskuj¹c krwi¹ twarz Cradosska, jakby chcia³ na niej wypisaæ jaskrawy ideogram wyroku œmierci. – Ale obiecujê, ¿e ciebie zaboli. Stoj¹c przy drzwiach, Zuckuss s³ysza³ krzyki i strza³y z blasterów dochodz¹ce z g³êbi kompleksu Gildii. Nie zdziwi³y go – tego mniej wiêcej siê spodziewa³, odk¹d twi’lekiañski kamerdyner poszed³ zawiadomiæ innych z frakcji separatystów. 234

Odwróci³ siê z powrotem w stronê prywatnych komnat Cradosska i obserwowa³ to, co siê tam dzia³o. Tak d³ugo, jak móg³. Potem wyszed³ na korytarz, krêc¹c g³ow¹. Bossk niew¹tpliwie mia³ racjê co do jednego. Rzeczywiœcie trudno by³o zabiæ Trandoszanina. Odg³osy broni separatystów dosz³y bardzo daleko. Nie dos³ownie; wiadomoœæ dotar³a do Kud’ara Mub’ata z drugiej rêki. – Ach! – mrukn¹³ do siebie pajêczarz. – To doskonale! – Identyfikator przekaza³ mu wszystkie szczegó³y, jakie us³ysza³ od zawi¹zka nas³uchowego wplecionego w zewnêtrzne w³ókna pajêczyny. – Czy to nie mi³o – zapyta³ Kud’ar Mub’at czysto retorycznie – kiedy sprawy tocz¹ siê dok³adnie tak, jak powinny? – Otoczy³ kilkoma parami cienkich, chitynowych odnó¿y w³asny korpus, gratuluj¹c sam sobie sukcesu. – Wszystkie moje plany i intrygi, wszystko! Wspaniale! Po prostu cudownie! Z³o¿onymi oczami pajêczarz rozejrza³ siê po sali tronowej. Patrzy³, jak jego radoœæ i podniecenie rozchodz¹ siê koncentrycznymi krêgami przez wszystkie zawi¹zki po³¹czone pasmami z jego systemem nerwowym. Nawet najbardziej rozwiniête i stosunkowo niezale¿ne zawi¹zki, jak na przyk³ad Bilans, by³y wyraŸnie rozradowane. Drobi³y pazurkami i pajêczymi odnó¿ami po splecionych œcianach, niczym czyste wcielenie jego zadowolenia. Mo¿e s¹ nawet zbyt rozradowane; zbyt ostentacyjnie rozradowane, zastanowi³ siê Kud’ar Mub’at. Czasami w sposobie okazywania entuzjazmu przez Bilansa wyczuwa³ fa³szyw¹ nutê. Jak na zwyk³y zawi¹zek ksiêgowy, myœla³ Kud’ar Mub’at, to chyba przesada. Postanowi³, starannie os³aniaj¹c tê decyzjê od synaptycznych po³¹czeñ, które pozwoli³yby zawi¹zkom je poznaæ, ¿e zdekomponuje tego Bilansa i zacznie hodowaæ nowy zawi¹zek ksiêgowy. Jak tylko rozstrzygnie siê sprawa Boby Fetta i Gildii £owców Nagród... Wszystko zdawa³o siê wskazywaæ, ¿e nie potrwa to d³ugo, s¹dz¹c z tego, co w³aœnie powiedzia³ mu Identyfikator. Ignoruj¹c podniecone trajkotanie otaczaj¹cych go zawi¹zków, pajêczarz u³o¿y³ swój po³yskliwy brzuch w wygodniejszej pozycji w gnieŸdzie; teraz móg³ przemyœleæ wiadomoœci spokojnie i na ch³odno. Nie ma sensu podniecaæ siê czymœ, co i tak mia³o siê wydarzyæ, napomnia³ sam siebie. Imperia mog³y rosn¹æ w si³ê i upada栖 sama galaktyka mog³a zapaœæ 235

siê w siebie, w ciemn¹ kulê nieprzezwyciê¿onej grawitacji. Zanim jednak do tego dojdzie, Kud’ar Mub’at i jemu podobni bêd¹ nadal handlowaæ g³upstwami, które maj¹ znaczenie dla innych istot myœl¹cych. Tak¹ ju¿ mia³ naturê, podobnie jak natur¹ mniej rozumnych stworzeñ by³o daæ siê wci¹gn¹æ w pu³apkê rozsnut¹ przez niego... – Czasami – rozmyœla³ na g³os Kud’ar Mub’at – o niczym nie wiedz¹, dopóki nie jest za póŸno. A czasem nigdy siê nie dowiaduj¹. – O czym nie wiedz¹? – Bilans, uspokojony ju¿ po pocz¹tkowym wybuchu entuzjazmu, zawis³ w pobli¿u kolczastych ¿uchw swojego rodzica. – Co masz na myœli? Taka ciekawoœæ ze strony podkomponentu œwiadczy³a o znacznym stopniu niezale¿noœci, któremu Kud’ar Mub’at pozwoli³ siê rozwin¹æ u tego zawi¹zka. Nie wymieni³ przecie¿ ¿adnych liczb, a mimo wszystko zêbaty potomek chcia³ wiedzieæ. Ojcowska duma wype³ni³a Kud’ara Mub’ata; wielka szkoda – choæ zarazem koniecznoœæ – ¿e bêdzie musia³ wyrwaæ potomkowi odnó¿a, jedno po drugim, i rozgnieœæ jego pancerz, by dostaæ siê do odzyskiwalnych protein i materii komórkowej w jego wnêtrzu. Kud’ar Mub’at wyci¹gn¹³ jedno z czarnych odnó¿y i pog³aska³ Bilansa po ma³ej g³ówce. – Stworzenia umieraj¹ – zacz¹³ mu wyjaœnia栖 nawet teraz, gdy rozmawiamy. – To by³a esencja wiadomoœci, przekazanych do pajêczyny przez wspó³pracuj¹ce ze sob¹ zawi¹zki: nas³uchuj¹cy i identyfikuj¹cy. Pos³uguj¹c siê silnikami transportowymi ocala³ymi dziesiêciolecia temu i wplecionymi w zewnêtrzn¹ strukturê pajêczyny, Kud’ar Mub’at powoli podprowadzi³ swoje cia³o-dom w zasiêg urz¹dzeñ komunikacyjnych Gildii £owców Nagród. Chcia³ byæ bli¿ej miejsca, gdzie toczy³y siê wypadki, gdzie zaciska³y siê w³ókna pu³apki, któr¹ rozsnu³, nie trac¹c czasu potrzebnego na odebranie w¹skopasmowego, zaszyfrowanego sygna³u od informatorów w kompleksie Gildii. – Oczywiœcie – doda³ – po tych trupach bêd¹ nastêpne. To wszystko jest czêœci¹ planu. – Jedna pu³apka poci¹ga³a za sob¹ kolejn¹, jak kontinuum splatanych w³ókien, jak gdyby wnêtrze pajêczyny Kud’ara Mub’ata przenicowa³o siê na zewn¹trz i przekszta³ci³o w pu³apkê tak wielk¹, by mog³y w ni¹ wpaœæ ca³e planety. Kud’ar Mub’at ci¹gn¹³ dalej rzeczowym tonem, bez sympatii czy wyrzutów sumienia: – Nawet ci, którzy myœl¹, ¿e s¹ po mojej stronie, którzy wierz¹, ¿e s¹ nadal wolni, wkrótce dowiedz¹ siê prawdy. Nikt siê nie wymknie. 236

Bilans z³o¿y³ parê odnó¿y na brzuchu. – Nawet Boba Fett? To pytanie zaskoczy³o Kud’ara Mub’ata. Nie chodzi³o o to, ¿e nie zna³ na nie odpowiedzi, tylko o to, ¿e wysz³o od jego w³asnego zawi¹zka. Choæby tak rozwiniêtego jak Bilans. Wskazywa³o to na taki poziom myœlenia strategicznego, którego Kud’ar Mub’at nie spodziewa³ siê u swojego podkomponentu. – Nawet Boba Fett – odpowiedzia³ powoli. Jedn¹ z par oczu wpatrywa³ siê w swój zawi¹zek ksiêgowy, zwisaj¹cy z zawile utkanego sufitu sali tronowej. W w¹skiej twarzy zawi¹zka, tak bardzo podobnej do w³asnej, szuka³ wyrazu, jakiego do tej pory nie zna³. – Jak móg³by siê wymkn¹æ? ¯eby to zrobiæ, musia³by byæ m¹drzejszy ode mnie. – Kud’ar Mub’at spojrza³ na Bilansa. – Myœlisz, ¿e to mo¿liwe? Oczy stercz¹ce w twarzy Bilansa by³y jak para czarnych pere³, po³yskuj¹cych ciemno i nie pozwalaj¹cych zajrzeæ pod powierzchniê. – Oczywiœcie, ¿e nie – powiedzia³ podpajêczarz. Chór innych zawi¹zków, podskakuj¹cych lub biegaj¹cych dooko³a jak upostaciowane myœli samego Kud’ara Mub’ata, odpowiedzia³ tym samym uczuciem podziwu. – Nikt nie jest tak m¹dry jak ty. Nawet Imperator Palpatine. – To prawda – powiedzia³ Kud’ar Mub’at. Musia³ co prawda przyznaæ, ¿e Imperator dzia³a na wiêksz¹ skalê. Ale to tylko megalomania, pomyœla³ pajêczarz. Palpatine s¹dzi³, ¿e zdo³a kontrolowaæ ca³¹ galaktykê, przygnieœæ zimn¹ rêk¹ kark ka¿dej rozumnej istoty na ka¿dej planecie... nawet takich, co nie mieli karków, mówi¹c œciœle. To by³o szaleñstwo, czyste szaleñstwo. A nawet gorzej, jak ocenia³ Kud’ar Mub’at – to by³a czysta g³upota. Skoncentrowaæ siê na wydarzeniach w wielkiej skali, historii rozpatrywanej z kosmicznej perspektywy, a jednoczeœnie przegapiæ szczegó³y oznacza³o ryzyko kompletnej ruiny i za³amania planów. Pod samym nosem Imperatora Palpatine’a rozgrywa³y siê sprawy, o których nie mia³ pojêcia; nie tylko ukryte poczynania Rebeliantów i ich sympatyków, ale i stosunki pomiêdzy istotami tak potajemne, ¿e nawet Kud’ar Mub’at nie móg³ ich wyœledziæ. Pog³oski i plotki, historie o dawno wymar³ych rycerzach Jedi... sam Kud’ar Mub’at nie wiedzia³, do czego to prowadzi. Mia³o to coœ wspólnego z planet¹ Tatooine i grupk¹ istot ludzkich, które na niej ¿y³y, niewinne i nieœwiadome swojej donios³ej roli. A mo¿e œwiadome? Mo¿e jeden 237

z nich przenikn¹³ te tajemnice, mo¿e ten stary mê¿czyzna, ¿yj¹cy na bezkresnych przestrzeniach Morza Wydm, o którym s³ysza³ Kud’ar Mub’at... Smutek wdar³ siê w rozmyœlania Kud’ara Mub’ata, gdy pajêczarz przypomnia³ sobie, jak wiele dzia³o siê nadal poza zasiêgiem w³ókien jego pajêczyny. Nawet lepiej, uzna³ filozoficznie, ¿e to zmartwienie Palpatine’a, a nie moje. Prawdziwa m¹droœæ polega na tym, by znaæ swoje ograniczenia. – W³aœnie – zaœpiewa³ Bilans. Odebra³ myœli swojego rodzica biegn¹ce po jedwabistej sieci neuronowej, która ich ³¹czy³a i by³a ich domem. – To œwiadczy o tym, jaki jesteœ m¹dry. Czy Imperator Palpatine kiedykolwiek o tym pomyœla³? Przez chwilê Kud’ar Mub’at by³ zirytowany, ¿e ma³y zawi¹zek podpajêczarza pods³ucha³ jego prywatne rozmyœlania – myœla³ dot¹d, ¿e wybra³ odpowiednie neurony, by zapobiec takiemu przep³ywowi danych. Zaraz jednak z³agodnia³. – Teraz ty pokaza³eœ, ¿e jesteœ naprawdê m¹dry – powiedzia³ ciep³o Kud’ar Mub’at. Wyci¹gn¹³ czarne, kolczaste odnó¿e i pozwoli³ zawi¹zkowi ksiêgowemu wdrapaæ siê na nie. – Bêdê ogromnie ¿a³owa³, gdy przyjdzie czas, by... – Kud’ar Mub’at przerwa³ w sam¹ porê. – By co? – Z koñca odnó¿a zawi¹zek ksiêgowy spojrza³ w górê na rodzica. – Nic. Nie zawracaj sobie tym g³owy. – Kud’ar Mub’at by³ pewien, ¿e ma³y zawi¹zek nie odczyta³ tej konkretnej myœli, która dotyczy³a jego w³asnej nieuchronnej i bliskiej œmierci. – Zostaw filozofowanie mnie. – Oczywiœcie – powiedzia³ Bilans. – Nie zamierzam post¹piæ inaczej. Jedynym powodem, dla którego zapyta³em o Bobê Feta... – Tak? – Zapyta³em dlatego – ci¹gn¹³ zawi¹zek – bo nale¿y siê spodziewaæ, ¿e koszty jego us³ug wzrosn¹ w wyniku tak dramatycznego rozpadu Gildii £owców Nagród. Przecie¿ liczba i jakoœæ jego konkurentów ulegn¹ radykalnemu zmniejszeniu. Nale¿y to uwzglêdniæ w naszych obliczeniach co do ewentualnych przysz³ych negocjacji z tym osobnikiem. Chyba ¿e – powiedzia³ figlarnie Bilans – rozwi¹¿emy problem Boby Fetta w inny sposób... To by³a s³uszna uwaga; Kud’ar Mub’at uœwiadomi³ sobie, ¿e sam powinien by³ o tym pomyœleæ. Z drugiej strony, posiadanie dobrze rozwiniêtego, pó³niezale¿nego zawi¹zka w rodzaju Bilansa 238

mia³o tê zaletê, ¿e cokolwiek umknê³o uwadze Kud’ara Mub’ata, móg³ wy³apaæ jego podpajêczarz. – Dziêkujê ci – powiedzia³ Kud’ar Mub’at do ma³ego zawi¹zka, nadal przytulonego do jego nogi. – Pomyœlê o tym. – W³aœciwie – doda³ Bilans – mam pewne sugestie. G³êboko w sercu pajêczyny, któr¹ Kud’ar Mub’at wysnu³ dla siebie, unosz¹c siê w zimnej pró¿ni pomiêdzy gwiazdami, pajêczarz s³ucha³ jakby w³asnych m¹drych i precyzyjnych kalkulacji, szeptanych mu do ucha przez kogoœ z zewn¹trz; kogoœ niemal autonomicznego. Z doku cumowniczego na obrze¿ach kompleksu Boba Fett s³ysza³ krzyki i odg³osy wystrza³ów z miotacza. ¯aden z tych strza³ów nie by³ wycelowany w jego stronê, wiêc nie przerywa³ pracy, kalibruj¹c i reguluj¹c systemy uzbrojenia „Niewolnika I”. Odk¹d razem z reszt¹ dru¿yny wystartowali na spotkanie samodzielnego modu³u ³adunkowego orbituj¹cego wokó³ Okr¹glaka, nie by³o czasu, ¿eby doprowadziæ ca³y sprzêt do u¿ywalnoœci. Zw³aszcza ¿e musia³ dowieŸæ Bosska do Gildii £owców Nagród na czas, by móg³ poprowadziæ powstanie separatystów przeciwko starszyŸnie. Nituj¹c ogranicznik odrzutu zewnêtrznych dzia³ laserowych, Fett przypuszcza³, ¿e stary Cradossk ju¿ nie ¿yje. To by³a pierwsza rzecz, jak¹ Bossk poprzysi¹g³ zrobiæ po powrocie, kiedy zrozumia³, ¿e stary Trandoszanin wys³a³ go po Oph Nar Dinnida tylko po to, by tam zgin¹³. Kilka zakodowanych transmisji wys³anych z „Niewolnika I” do kompleksu Gildii podczas jego podró¿y powrotnej pozwoli³o równie¿ tak zorganizowaæ sprawy, by œmieræ Cradosska sta³a siê pocz¹tkiem przewrotu. Wystrza³y nie ustawa³y, gdy Boba Fett spawa³ punktowo g³ówne po³¹czenia uprzê¿y dzia³a. Uzbrojenie „Niewolnika I” by³o bardzo rozbudowane i tak zaprojektowane, by nie³atwo da³o siê je usun¹æ; niektóre obwody siêga³y do najg³êbszych trzewi statku. Zamontowanie wszystkiego z powrotem wymaga³o czasu i drobiazgowej dok³adnoœci; nieraz ju¿ ¿ycie Feta zale¿a³o od uzbrojenia statku w stopniu nie mniejszym ni¿ od broni przewieszonej przez plecy i zamontowanej w nadgarstkach i nagolennikach jego stroju. By³ tak skupiony, ¿e nawet gwa³towne zawirowania polityczne w ³onie Gildii £owców Nagród nie by³y w stanie rozproszyæ jego uwagi. 239

Zreszt¹, pomyœla³, zrobi³em, co do mnie nale¿a³o. Dotkn¹³ sond¹ nagich przewodów, odczyta³ napiêcie, cofn¹³ przyrz¹d i pozwoli³, by samoreplikuj¹ca siê izolacja pokry³a przewody ¿ó³t¹ warstw¹ materia³u ochronnego. A w ka¿dym razie to, co najwa¿niejsze, poprawi³ siê w myœlach. Wkrótce zakoñczy naprawê statku; wiedzia³ jednak, ¿e pozostawa³o jeszcze parê spraw, które nale¿y za³atwiæ, zanim zadanie zniszczenia Gildii £owców Nagród zostanie do koñca wykonane. Jeden podzia³, pomiêdzy starym dowództwem a nowicjuszami, nie wystarczy. Z jego obliczeñ wynika³o, ¿e frakcje podziel¹ siê niemal po po³owie, kiedy agenci Cradosska zostan¹ wyeliminowani. Niektórzy ze starszyzny, których przywództwo starego Trandoszanina zawsze irytowa³o, przy³¹cz¹ siê do m³odych, niecierpliwych ³owców, z których czêœæ, niechêtna Bosskowi jako przywódcy separatystów, opowie siê po stronie niedobitków Rady Gildii. W obu frakcjach Boba Fett bêdzie mia³ swoich informatorów i agentów, przekazuj¹cych mu u¿yteczne informacje i podsycaj¹cych podzia³y, podejrzenia i chciwoœæ pomiêdzy ³owcami. Teraz by³y dwa od³amy; wkrótce bêdzie ich tuzin. A potem, pomyœla³ Boba Fett ch³odno i bez emocji, ka¿dy ³owca nagród bêdzie musia³ dzia³aæ na w³asn¹ rêkê. Tego w³aœnie oczekiwa³ z niecierpliwoœci¹. Zamkn¹³ panel dostêpu wypuk³ego, lœni¹cego kad³uba „Niewolnika I” i popatrzy³ na jego burtê. Lufa dzia³a laserowego, nowszej i elegantszej wersji instrumentu zag³ady, który dŸwiga³ na sobie D’harhan, celowa³a w przestwór gwiazd widoczny nad g³ow¹. D’harhan by³ martwy – kolejny fragment przesz³oœci zosta³ wymazany z pamiêci, jakby nigdy siê nie wydarzy³. W koñcu ca³a przesz³oœæ zniknie, jakby wessana anihiluj¹c¹ energi¹ w serca najstarszych gwiazd... Kolejny powód do zadowolenia. Boba Fett podszed³ do innego panelu w pobli¿u przednich silników manewrowych. Za pomoc¹ dekodera wbudowanego w rêkawicê otworzy³ pokrywê i zabra³ siê do pracy, odszukuj¹c i odtwarzaj¹c odpowiednie po³¹czenia w zawi³ych obwodach. Strzelanina w g³ównym budynku nadal trwa³a. Brzmia³a jak wy³adowania burzy elektrycznej. Pewnego dnia, uzna³ Fett, zag³ada Gildii £owców Nagród bêdzie tylko wspomnieniem. Ale nic go to nie obchodzi³o; wspomnienia nie mia³y dla niego wiêkszej wartoœci. Nie warto rozpamiêtywaæ przesz³oœci... 240

ROZDZIA£

&

DZIŒ Patrzy³a, jak pracuje, a w³aœciwie przygotowuje siê do pracy. Do swojej pracy, pomyœla³a Neelah. O jej charakterze mówi³o uzbrojenie – wszystkie te urz¹dzenia przeznaczone do tego, by redukowaæ mieszkañców galaktyki do porzuconych fragmentów okrwawionej albo zwêglonej tkanki. Boba Fett powróci³ z krainy œmierci, z jej szarego przedsionka, w którym przebywa³, i by³ gotów znów zaj¹æ rêce zadawaniem œmierci. – Co to jest? – Neelah wskaza³a na przedmiot, który Boba Fett trzyma³ w rêku. Na pierwszy rzut oka wygl¹da³ na brutalnie skuteczn¹ broñ, ca³¹ z matowoczarnego metalu, nafaszerowan¹ elektronik¹. Pusta soczewka w tylnej czêœci lœni¹cej, metalowej konstrukcji po³yskiwa³a wypuk³oœci¹ szk³a. – Do czego s³u¿y? – Wyrzutnia rakiet. – Boba Fett nie przerwa³ precyzyjnego zajêcia, by na ni¹ spojrzeæ. Narzêdziem cienkim jak ludzki w³os, zaimprowizowanym z jednej ze strzykawek robotów medycznych, zdrapywa³ wysch³¹, grzybopodobn¹ substancjꠖ pozosta³oœæ z pobytu w trzewiach Sarlacka – ze skomplikowanych obwodów. – A s³u¿y do tego, jeœli umiesz siê ni¹ pos³ugiwaæ, by zabijaæ wiêksz¹ liczbê istot naraz. Z przyjemnie bezpiecznej odleg³oœci. – Dziêki za wyjaœnienie. – K¹cik ust Neelah wykrzywi³ siê w grymasie, który ewentualnemu obserwatorowi wyda³by siê nieprzyjemny. – Ale tego sama mog³am siê domyœliæ. Nie myœl, ¿e mo¿esz mnie traktowaæ protekcjonalnie. Po prostu próbowa³am zacz¹æ z tob¹ coœ na kszta³t rozmowy. Ale widzê, ¿e nie mieœci siê to w wachlarzu twoich umiejêtnoœci. 16 – Mandaloriañska zbroja

241

Nie odpowiedzia³. Ruchy zaostrzonej koñcówki sztywnego drutu odbija³y siê w wizjerze jego he³mu. G³owica bojowa pocisku umocowanego w wyrzutni z czymœ siê dziewczynie kojarzy³a. Z czymœ, co tkwi³o w jej pamiêci. Ju¿ j¹ kiedyœ widzia³a, stercz¹c¹ wê¿szym koñcem znad ramienia Fetta równolegle do jego krêgos³upa. Teraz, kiedy broñ le¿a³a poziomo na skrzy¿owanych nogach ³owcy, wydawa³a siê celowaæ w pokryty py³em wystêp skalny poœród piasków Morza Wydm. BliŸniacze s³oñca zeszkli³y horyzont przyt³aczaj¹cym, suchym ¿arem; Neelah pod zamkniêtymi powiekami nadal widzia³a otaczaj¹cy krajobraz w odwróconych kolorach. Nawet w cieniu pochy³ego wejœcia do podziemnej groty Boby Fetta ostre promieniowanie pustynnego œwiat³a wysusza³o jej popêkane usta i piek³o w p³ucach przy ka¿dym oddechu. – Powinna pani piæ wiêcej p³ynów. – Nieostry kszta³t wy¿szego robota medycznego przes³oni³ jej widok. – ¯eby uzupe³niæ te, które nieustannie wyparowuje pani cia³o. – Przegubowa koñczyna podawa³a jej pojemnik z wod¹, czêœæ ¿elaznych racji, które Boba Fett ukry³ na pustyni zaraz po przyjêciu krótkoterminowego zlecenia od Hutta Jabby, który zgin¹³ nied³ugo póŸniej. – Fizjologiczne skutki zaniechania tej czynnoœci mog¹ byæ bardzo powa¿ne. Neelah wziê³a pojemnik od SHΣ1-B i wypi³a wodê duszkiem, z odrzucon¹ do ty³u g³ow¹. Stru¿ki p³ynu œcieka³y jej po policzkach. Otar³a usta wierzchem d³oni i odstawi³a pojemnik na ¿wirowe pod³o¿e obok. SHΣ1-B podrepta³ w drug¹ stronê, gdzie w cieniu pod nawisem skalnym siedzia³ jego mniej wymowny towarzysz. Drugi pojemnik na wodê sta³ paruj¹c obok Boby Fetta; ³owca nie tkn¹³ go od czasu, gdy poda³ mu go robot. Kiedy znowu w³o¿y³ zbrojꠖ zestaw, który trzyma³ w swojej grocie zabezpieczonej zaszyfrowanym zamkiem, nastawionym na autodestrukcjê w razie próby w³amania do kryjówki – zamieni³ siê z odartego ze skóry inwalidy w imponuj¹cego eksperta od zabijania, którym by³, zanim wpad³ do gard³a Sarlacka. Przymocowanie odzyskanego he³mu do ko³nierza bojowego stroju dope³ni³o transformacji. Ju¿ nie potrzebowa³ wody, uœwiadomi³a sobie Neelah, bo sta³ siê samowystarczaln¹ jednostk¹, odporn¹ na s³aboœci œmiertelników. A przynajmniej takie stwarza³ wra¿enie. Opar³a siê o wylot jaskini. Ciep³o zgromadzone w kamieniu grza³o jej plecy. By³ to martwy czas, czas oczekiwania na powrót Dengara z Mos Eisley. Kiedy wróci – jeœli wróci, poprawi³a siê 242

w duchu; dostatecznie du¿o s³ysza³a o Mos Eisley, by wiedzieæ, ¿e w zau³kach i uliczkach kosmoportu mo¿e wydarzyæ siê wszystko – ustal¹ ostateczne plany. Uzale¿nione, rzecz jasna, od tego, czego Dengar zdo³a siê dowiedzieæ i co za³atwi dziêki swoim kontaktom w mieœcie. Boba Fett mia³ przynajmniej czym siê zaj¹æ, gdy podwójne cienie ska³ wyd³u¿a³y siê na piasku. Od ucieczki ze zbombardowanej podziemnej kryjówki Dengara i od zregenerowanego Sarlacka, który rozci¹gn¹³ macki pomiêdzy pogruchotanymi ska³ami, spêdzili tylko jedn¹ mroŸn¹ noc na otwartej przestrzeni, przyciœniêci ciasno jedno do drugiego, by nie zamarzn¹æ. Nawet gdyby mieli czym rozpaliæ ogieñ, nie oœmieliliby siê z obawy przed przyci¹gniêciem uwagi nocnych jeŸdŸców Tusken, przemierzaj¹cych Morze Wydm na grzbietach banthów, które potrafi³y wywêszyæ œlady niewidoczne w œwietle dziennym. Kiedy w koñcu nadszed³ ranek, ³ami¹c fioletem szczyty odleg³ych gór wyrastaj¹cych z pustyni, Boba Fett wydawa³ siê mieæ najwiêcej si³ z nich trojga, jakby w ciemnoœci zdo³a³ wch³on¹æ wyciekaj¹c¹ energiê pozosta³ej dwójki. Poprowadzi³ ich, najpierw b³¹dz¹c trochê, ale z coraz wiêksz¹ pewnoœci¹ w miarê, jak rozpoznawa³ punkty orientacyjne w okolicy. Podobnie jak inni najemnicy i podejrzane typy pracuj¹ce dla zmar³ego Jabby – a przynajmniej ci, którzy mieli na tyle rozumu, by nie ufaæ z³owrogiemu Huttowi – Boba Fett umieœci³ najpotrzebniejsze zapasy poza ¿elaznymi drzwiami roz³o¿ystego pa³acu Jabby. Kiedy w jednym miejscu zgromadzi³o siê tylu intrygantów i zdrajców, zawsze istnia³a mo¿liwoœæ, ¿e wczeœniej czy póŸniej trzeba bêdzie stamt¹d uciekaæ, walcz¹c o przetrwanie. Sprzêt, który ukry³ Fett – broñ, zapasowa zbroja, modu³y ³¹cznoœci – gwarantowa³, ¿e cen¹ za zmuszenie go do ucieczki bêdzie œmieræ jego przeœladowców. Z drugiej strony Neelah zauwa¿y³a, ¿e ³owca nie mia³ zwyczaju marnowania czegokolwiek. Siedzia³a u wejœcia do groty, wydr¹¿onej w macierzystej skale, a potem zakamuflowanej, i patrzy³a, jak Boba Fett odtwarza samego siebie kawa³ek po kawa³ku. Nie odrzuci³ ¿adnego elementu uzbrojenia ani zbroi, uszkodzonego sokami trawiennymi Sarlacka, dopóki nie obejrza³ go dok³adnie i nie uzna³, ¿e nie da siê go naprawiæ. Ocali³ wiêkszoœæ osobistej broni i sprzêtu, które mia³ ze sob¹, gdy widzia³a go w pa³acu Jabby; tylko ma³y miotacz pod wp³ywem pobytu w ¿o³¹dku Sarlacka zamieni³ siê w stopion¹ bry³kê metalu, a ³adunki wybuchowe stanowi¹ce napêd dla grubszej amunicji wyciek³y, pozostawiaj¹c naboje 243

puste i bezu¿yteczne. Zosta³y zast¹pione swoimi dok³adnymi duplikatami wyjêtymi z zapieczêtowanych pojemników, które Fett przechowywa³ w g³êbi groty. Jakby siê obserwowa³o robota, pomyœla³a Neelah nie po raz pierwszy. Albo jak¹œ imperialn¹ machinê bojow¹, zdoln¹ do naprawiania w³asnych usterek i uszkodzeñ. Otoczy³a kolana ramionami i patrzy³a dalej, jak ludzkie elementy Boby Fetta chowa³y siê pod kolejnymi warstwami zbroi i sprzêtu bojowego, jak gdyby twarda maszyneria zastêpowa³a miêkk¹, poranion¹ tkankê ukryt¹ pod spodem. W¹ski wizjer he³mu skry³ ostatnie œlady tego, co by³o w nim ludzkie: oczy takie same jak u ka¿dego innego œmiertelnika i wytrawione kwasem cia³o, którego zatruta krew wys¹cza³a siê przez pory. – Pacjent lekcewa¿y wszelkie nakazy terapii. – Do œwiadomoœci Neelah przebi³ siê wysoki g³os SHΣ1-B. – I ja, i 1e-XE próbowaliœmy mu to zakomunikowaæ, staraj¹c siê uœwiadomiæ koniecznoœæ odpoczynku. W przeciwnym wypadku powa¿na recesja fizjologiczna mo¿e zagroziæ jego ¿yciu. Neelah spojrza³a na robota, który przydrepta³ i stan¹³ obok niej. – Naprawdê? – Koñcówki przegubowych koñczyn robota stuknê³y o siebie, imituj¹c nerwow¹ reakcjê ¿ywej istoty. – I dlatego tak siê gor¹czkujesz? – Oczywiœcie. – SHΣ1-B zwróci³ w jej stronê soczewki aparatu diagnostycznego. – Tak nas zaprogramowano. Gdyby by³ jakiœ sposób, by zainicjowaæ zmianê naszych podstawowych za³o¿eñ konstrukcyjnych, nawet przez ca³kowite wymazanie pamiêci, mo¿e byæ pani pewna, ¿e 1e-XE i ja natychmiast byœmy siê jej poddali, niezale¿nie od tego, jak dezorientuj¹ce by to by³o. £atanie i naprawianie rzekomo rozumnych istot, które wci¹¿ od nowa nara¿aj¹ siê na sytuacje zagra¿aj¹ce ¿yciu, jest niewdziêcznym zajêciem, od którego nigdy nie ma odpoczynku. – Wiecznoœæ. – Zapia³ 1e-XE, który do³¹czy³ do towarzysza. – Znu¿enie. – ZwiêŸle powiedziane. – SHΣ1-B kiwn¹³ g³ow¹ z uznaniem. – Spodziewam siê, ¿e bêdziemy nak³adaæ sterylne banda¿e i aplikowaæ anestetyki, dopóki zêby naszych przek³adni ca³kiem siê nie zetr¹. – Taki wasz los – westchnê³a Neelah. – A jeœli chodzi o Bobê Fetta – odwróci³a g³owê w stronê ³owcy nagród, który nadal czyœci³ 244

wewnêtrzne obwody wyrzutni rakietowej – to nie martwi³abym siê o niego. Zajêliœcie siê nim, kiedy naprawdê tego potrzebowa³. Ale teraz... – pokrêci³a g³ow¹ z niechêtnym, ale autentycznym podziwem – ...teraz wasze lekarstwa nie s¹ mu ju¿ potrzebne. – Trudno daæ wiarê takiej diagnozie. – Robot by³ wyraŸnie wzburzony. – Osobnik, o którym mówimy, sk³ada siê z cia³a i koœci jak ka¿da inna ¿ywa istota... – Naprawdê? – Neelah wiedzia³a, ¿e to prawda, jednak patrz¹c na Bobê Fetta nie mog³a nie zadaæ sobie tego pytania. – Ale¿ oczywiœcie. – Robot podskoczy³ jak oparzony. – I w zwi¹zku z tym istniej¹ pewne granice jego wytrzyma³oœci i mo¿liwoœci. – I tu siê mylicie. – Neelah opar³a siê znowu o œcianê przy wejœciu do jaskini. Mia³a nadziejê, ¿e Dengar nied³ugo wróci. Gdyby ci, którzy odpowiadali za bombardowanie, postanowili wróciæ i poprawiæ robotê, Boba Fett pewnie by prze¿y³, ale jej szanse by³y znacznie mniejsze. Fett planowa³, ¿e wyprawi j¹ i Dengara – i oczywiœcie siebie samego – poza Tatooine, w przestrzeñ miêdzygwiezdn¹, gdzie bêd¹ bezpieczni przynajmniej przez chwilê. Mo¿e dostatecznie d³ugo, by zacz¹æ realizowaæ nowe plany. Jedyn¹ przeszkod¹ by³ brak sprzêtu komunikacyjnego, którego potrzebowa³ Fett. Nie móg³ udaæ siê do Mos Eisley, by go kupiæ lub ukraœæ, nie zdradzaj¹c faktu, ¿e nadal ¿yje; to dlatego zamiast niego do kosmoportu wyprawi³ siê Dengar. Ale jeœli mu siê nie uda, pomyœla³a Neelah, co wtedy? Razem z Fettem utknie tu, czekaj¹c ju¿ nie na Dengara, tylko na nastêpn¹ istotê, która spróbuje ich wyeliminowaæ. Przez ten czas robot medyczny nie przestawa³ argumentowaæ: – Jak mogê siê myliæ? Moje oprogramowanie z zakresu ludzkiej fizjologii jest niezwykle obszerne... – W takim razie wolno siê uczysz. – Neelah zamknê³a oczy i opar³a g³owê o tward¹ poduszkê ska³y. – Kiedy masz do czynienia z kimœ takim jak Boba Fett, nie ma decyduj¹cego znaczenia to, co jest w nim ludzkiego. Tylko to, co jest w nim nieludzkie. Dengar zostawi³ grawicykl na suchym, pokrytym py³em wzgórzu niedaleko Mos Eisley, a resztê drogi do kosmoportu pokona³ pieszo. Uzna³, ¿e w ten sposób bêdzie mniej zwraca³ uwagê. A w tym momencie ostatni¹ rzecz¹, jakiej by sobie ¿yczy³, by³o przyci¹ganie uwagi – w ka¿dym razie uwagi nie tych istot, co trzeba. 245

Zanim ruszy³ jedn¹ z pieszych œcie¿ek, które prowadzi³y do zau³ków Mos Eisley, wyrwa³ parê suchych krzaków i pospiesznie zamaskowa³ nimi grawicykl. Sfatygowany, jednoosobowy pojazd o napêdzie antygrawitacyjnym nale¿a³ kiedyœ do kogoœ innego – Big Gizz, jego poprzedni w³aœciciel, a zarazem przywódca jednego z najokrutniejszych gangów grawicyklistów, rozbi³ go i spali³. Gizz by³ dostatecznie twardy i zdeprawowany, by nale¿eæ do najbardziej cenionych pracowników Jabby, nie doœæ jednak twardy, by ocaliæ swoj¹ skórê; zreszt¹ osobom pracuj¹cym dla Jabby nikt nie wró¿y³ d³ugiego ¿ycia. Jeœli nie zginê³y podczas pracy, w³asna gwa³towna natura sprowadza³a na nie zgubê. Dengar zawsze uwa¿a³, ¿e wysokie stawki, jakie p³aci³ Jabba, nie s¹ warte takiego ryzyka. Big Gizz i tak mia³ wiêcej szczêœcia ni¿ inni – po wypadku zosta³o z niego doœæ, by da³o siê go zeskrobaæ i po³ataæ. Cokolwiek teraz robi³, na pewno za³atwi³ sobie nowy œrodek transportu. Przysadzista, niechlujna sylwetka Mos Eisley pojawi³a siê w zasiêgu wzroku Dengara, gdy schodzi³ w dó³ ostatniego, ¿wirowego zbocza. Na piechotê nie porusza³ siê wcale du¿o wolniej ni¿ grawicyklem, którym przejecha³ Morze Wydm od miejsca, gdzie zostawi³ Neelah i Bobê Fetta. Kiedy Dengar go znalaz³, pojazd by³ bezu¿ytecznym wrakiem, a jego pogruchotane fragmenty dobitnie œwiadczy³y o tym, jak zakoñczy³a siê ostatnia przeja¿d¿ka Big Gizza. Dengar wymieni³ uszkodzone czêœci, dokupi³ nawet niektóre obwody silnika repulsorowego, które by³y zbyt spalone, by da³o je siê naprawiæ, a potem ukry³ pojazd w pobli¿u swojej g³ównej kryjówki na pustyni. W ¿yciu ³owcy nagród dzia³aj¹cy pojazd, nawet tak poobijany i powolny, móg³ zadecydowaæ o tym, czy odbierze siê nagrodê za cenny towar, czy te¿ skoñczy w charakterze koœci rozw³óczonych przez padlino¿erców zamieszkuj¹cych Morze Wydm. BliŸniacze s³oñca Tatooine zabarwi³y wieczorne niebo jaskrawym oran¿em, gdy Dengar zbli¿a³ siê do granic kosmoportu. Wykopanie grawicykla spod zwa³owiska ska³ i usypanych od nowa wydm zajê³o mu wiêcej czasu, ni¿ siê spodziewa³. Pojazd le¿a³ na g³êbokoœci ponad dwóch metrów, a znalaz³ go tylko dziêki temu, ¿e by³ doœæ przewiduj¹cy, by wyposa¿yæ go w krótkozasiêgowy znacznik naprowadzaj¹cy. Mia³em szczêœcie, pomyœla³ kwaœno, kiedy w koñcu zdo³a³ wygrzebaæ maszynê spod piasku i uruchomiæ silnik. P³yty przednich stabilizatorów zgiê³y siê niemal w pó³ przywalone g³azem, który uderzy³ w pojazd; ka¿dy ruch choæ odrobinê szybszy ni¿ pe³zanie powodowa³ wibracje i wstrz¹sy wzd³u¿ 246

ramy i przechodzi³ zaraz w ruch wirowy, który pos³a³by Dengara na ziemiê, gdyby nie zredukowa³ ci¹gu silnika. Uszkodzenia grawicykla spowodowa³y, ¿e musia³ obraæ bardziej krêt¹ ni¿ normalnie trasê przez pustkowia Morza Wydm; mo¿e zdo³a³by przegoniæ bantha jeŸdŸców Tusken, ale na pewno nie wystrza³ z ich staroœwieckiej, ale nadal skutecznej broni. – Szukasz czegoœ konkretnego? – zakapturzona postaæ, z charakterystyczn¹ wygiêt¹ tr¹b¹, przy³¹czy³a siê do Dengara, gdy tylko min¹³ pierwsze niskie, bezkszta³tne budynki. – Znam w tej dzielnicy istoty, które zaspokoj¹... ka¿de gusta. – Taa... za³o¿ê siê. – Dengar przepêdzi³ gestem natrêtn¹ istotê. – Zabieraj siê st¹d, jasne? Znam to miejsce. – Przepraszam. – Stworzenie obr¹bkiem ³achmana zamiot³o kurz, k³aniaj¹c siê lekko. – Przez pomy³kê wzi¹³em pana... za nowo przyby³ego. Dengar ruszy³ dalej szybszym krokiem. To by³o niefortunne spotkanie; mia³ nadziejê, ¿e dotrze niezauwa¿ony do kantyny w centrum Mos Eisley. W kosmoporcie roi³o siê od ró¿nej maœci informatorów i kapusiów, którzy zarabiali na ¿ycie, wydaj¹c innych imperialnym si³om bezpieczeñstwa albo komukolwiek spoœród przestêpców i pok¹tnych handlarzy, zainteresowanych czyimœ przybyciem czy wyjazdem z miasta. Z tego w³aœnie wzglêdu Mos Eisley – rozwalaj¹cy siê port na prowincjonalnej planecie – przyci¹ga³ ³owców nagród z ca³ej galaktyki. Jeœli siê posiedzia³o tu wystarczaj¹co d³ugo, zawsze us³ysza³o siê o czymœ, na czym mo¿na by³o zarobiæ. Mia³o to jednak swoje z³e strony, o czym Dengar doskonale wiedzia³: trudno by³o utrzymaæ w ukryciu swoje sprawy. Parê s³ów wyszeptanych do w³aœciwego ucha i cz³owiek – czy inna istota – sam stawa³ siê zwierzyn¹. W tej chwili nie przypuszcza³ jednak, by ktoœ go szuka³; by³ przecie¿ tylko p³otk¹. Mog³o siê to jednak szybko zmieniæ, gdyby ktoœ siê dowiedzia³, ¿e pracuje teraz z Bob¹ Fettem. Wspó³praca z najlepszym ³owc¹ nagród galaktyki sprowadza³a jednoczeœnie na g³owê Dengara ma³o po¿¹dany baga¿ – intrygi, spiski i wrogoœæ innych istot, które mog³y dojœæ do wniosku, ¿e pozbycie siê kogoœ, kto jest tak blisko Fetta jak Dengar, bêdzie dla nich ze wszech miar korzystne. Atak bombowy udowodni³, ¿e Boba Fett mia³ bardzo zdeterminowanych wrogów. Gdyby siê dowiedzieli, ¿e drugoligowy ³owca nagród sta³ siê pomocnikiem tego, który œci¹gn¹³ na siebie ich zapiek³y gniew, mogliby go wyeliminowaæ choæby dla zasady. 247

Te i inne niepokoj¹ce myœli kr¹¿y³y po g³owie Dengara, gdy szed³ ma³o przyjemnymi i rzadko uczêszczanymi zau³kami. Na jego widok stadko chudych szczurów œmietnikowych rozpierzch³o siê, nurkuj¹c do swoich nor wygrzebanych w grubej warstwie zalegaj¹cych ulicê odpadków. Skrzecza³y z oburzenia i wymachiwa³y za nim prymitywnymi, ostrymi narzêdziami do przetrz¹sania œmieci. Szczury przynajmniej nikomu nie donios¹ o jego obecnoœci w kosmoporcie; zwyk³y trzymaæ siê razem, zachowuj¹c wynios³y stosunek do istot wiêkszych od siebie. Dengar zatrzyma³ siê, ¿eby wyjrzeæ zza wêg³a. Z miejsca, w którym siê znalaz³, mia³ dobry widok na centralny plac Mos Eisley. Nie zobaczy³ nic specjalnie niepokoj¹cego – tylko parê imperialnych szturmowców na leniwym patrolu, którzy dŸgali lufami blasterów zawartoœæ osmalonego wózka towarowego Jawów. Kawa³ki wyszabrowanych robotów – oderwane cz³onki, g³owy z nadal migaj¹cymi sensorami optycznymi i syntezatorami mowy pojêkuj¹cymi pod wp³ywem szoku pozrywanych obwodów – wypad³y z wózka i rozsypa³y siê po ziemi. Jawa potrz¹sn¹³ piêœciami ukrytymi w obszernych rêkawach, wykrzykuj¹c piskliwym g³osem swoje ¿ale do ubranej w bia³¹ zbrojê postaci. Nikt z przechodz¹cych przez plac i krêc¹cych siê po nim stworzeñ nie zaszczyci³ tej sceny wiêcej ni¿ spojrzeniem lekkiego zaciekawienia, z wyj¹tkiem pary osiod³anych dewbacków, przywi¹zanych w pobli¿u. Zwierzêta prycha³y i drapa³y pazurami, z instynktown¹ awersj¹ usuwaj¹c siê jak najdalej od ha³aœliwego Jawy. Szturmowcy nie przeszkadzali Dengarowi. Bardziej przejmowa³ siê tymi, co znajdowali siê po drugiej stronie barykady – najrozmaitszymi ciemnymi typami, które lepiej siê orientowa³y w aktualnej sytuacji i szuka³y tylko okazji, by tê wiedzê zamieniæ na garœæ kredytów. Dengar cofn¹³ g³owê. Z ostro¿noœci¹ zawsze ³atwo przesadzi栖 w obie strony. Jej nadmiar spowalnia³ dzia³ania, niedostatek zaœ móg³ byæ zabójczy. Dengar ju¿ dawno zdecydowa³, ¿e woli byæ przesadnie ostro¿ny ni¿ martwy. Trzymaj¹c siê blisko rozwalonych bia³ych œcian znalaz³ tylne wejœcie do kantyny. Zerkn¹³ przez ramiê, wszed³ w znajom¹ ciemnoœæ i zacz¹³ przeciskaæ siê miêdzy klientami. Niewiele oczu i innych organów sensorycznych zwróci³o siê w jego stronê, by za chwilê powróciæ do dyskretnego szmeru rozmów o interesach. Opar³ siê ³okciami o bar. – Szukam Codeka Santhananana. By³ tu ostatnio? 248

Ten sam paskudny barman, którego pamiêta³ ze wszystkich poprzednich wizyt, pokrêci³ g³ow¹. – Tego goœcia przewiercili ju¿ parê miesiêcy temu. Tu¿ przed drzwiami. Dwa roboty naprawcze skroba³y plamê przed dwie standardowe jednostki czasu, ale nie zesz³a. – Barman pamiêta³, co Dengar zwyk³ u niego zamawiaæ: izotan z wod¹, podwójna porcja, stan¹³ na kontuarze. Blizny na twarzy barmana zmieni³y kszta³t, gdy przymru¿y³ jedno oko, spogl¹daj¹c na Dengara. – Mia³ u ciebie d³ugi? Dengar poci¹gn¹³ ³yk trunku; odwodni³ siê, jad¹c na zdezelowanym grawicyklu przez Morze Wydm. – Mo¿liwe. – Hmm, u mnie mia³ je na pewno – warkn¹³ barman. – Nie podoba mi siê, kiedy moi klienci daj¹ siê zabiæ, a ja wychodzê na g³upca. – Gwa³townymi ruchami wyciera³ szklankê poplamion¹ œcierk¹. – Tutejsze stworzenia powinny czasem pomyœleæ o innych, a nie tylko o sobie. Wys³uchiwanie narzekañ barmana nie posuwa³o Dengara do przodu. Wypi³ napój do po³owy i odsun¹³ od siebie. – Dopisz to do mojego rachunku. Przeszed³ przez pogr¹¿ony w cieniu œrodek kantyny. Rozgl¹da³ siê dooko³a jak najuwa¿niej, unikaj¹c jednak bezpoœredniego kontaktu wzrokowego. Wœród sta³ych bywalców kantyny by³y i takie gor¹ce g³owy, które na podobn¹ niedyskrecjê reagowa³y z wyj¹tkow¹ gwa³townoœci¹; nawet gdyby nie skoñczy³ rozci¹gniêty na mokrej pod³odze, nie chcia³ w ten sposób zwracaæ na siebie uwagi. – Proszê mi wybaczyæ po¿a³owania godny brak manier – d³oñ o rozdwojonych pazurach chwyci³a Dengara za rêkaw – ale zupe³nie niechc¹cy pods³ucha³em... Dengar zerkn¹³ w bok i zobaczy³ wpatrzone w siebie czarne paciorki oczu o œrednicy nie wiêkszej ni¿ kilka centymetrów, nale¿¹ce do aeropteryksa z Q’nithian. Stworzenie trzyma³o drugim zestawem pazurów szk³o powiêkszaj¹ce przy jednym oku, które przez to wygl¹da³o jak napuchniête. Dengar nie by³ zaskoczony. W kantynie trudno by³o utrzymaæ w tajemnicy swoje sprawy, jeœli podnios³o siê g³os choæby o ton powy¿ej szeptu. – PrzejdŸmy do jednej z nisz – zaproponowa³. By³y dostatecznie oddalone od zat³oczonego œrodka kantyny, by zapewniæ pewn¹ dozê prywatnoœci. – ChodŸmy! 249

Q’nithianin pocz³apa³ za nim na sp³aszczonych koñcach wystrzêpionych szarych skrzyde³, ca³kowicie niezdatnych do lotu. Z trudem usadowi³ siê naprzeciwko Dengara we wnêce, otaczaj¹c siê skrzyd³ami jak pierzastym p³aszczem. – S³ysza³em, jak wspomnia³eœ o biednym Santhanananie. – Spod skrzyde³ wysunê³a siê uzbrojona w pazury rêka; pos³u¿y³a Q’nithianinowi do podrapania siê r¹czk¹ od lupy. – Spotka³ go, niestety, smutny koniec. – Taa... to prawdziwa tragedia. – Dengar opar³ ³okcie o stó³ i pochyli³ siê do przodu. Chcia³ zakoñczyæ sprawê, zanim barman zacznie go naciskaæ, ¿eby uregulowa³ swój rachunek. – Przede wszystkim jednak chcia³bym wiedzieæ, czy ktoœ przej¹³ po nim interes. Aeropteryks przeniós³ szk³o powiêkszaj¹ce do drugiego oka. – Zmar³y Santhananan by³ zaanga¿owany w mnóstwo przedsiêwziê栖 zaskrzecza³. – Prowadzi³ wiele rodzajów dzia³alnoœci, niektóre nawet legalne. Które konkretnie ma pan na myœli? – Nie ze mn¹ ta gadka. Dobrze wiesz, co mam na myœli. – Dengar rozejrza³ siê po kantynie i dopiero potem spojrza³ znów na Q’nithianina. – Us³ugi komunikacyjne, którymi siê zajmowa³. To one mnie interesuj¹. – Ach, tak... – Q’nithianin w zamyœleniu k³apn¹³ parê razy dziobem. – Ma pan doprawdy niezwyk³e szczêœcie. Tak siê sk³ada, ¿e nad tym segmentem jego dzia³alnoœci... ja w tej chwili sprawujê kontrolê. Rzeczywiœcie, niezwyk³e szczêœcie – mo¿na to by³o i tak nazwaæ. Dengar zastanawia³ siê przez chwilê, w jakich okolicznoœciach zgin¹³ Santhananan i jak wiele wspólnego mia³ z tym ten Q’nithianin. Ale tak naprawdê to nie by³a jego sprawa. – Oferujemy wszelkie rodzaje us³ug komunikacyjnych – ci¹gn¹³ Q’nithianin md³ym, ³agodnym g³osem. – Jestem pewien, ¿e bêdê móg³ panu pomóc. – Nie w¹tpiê. – Dengar spojrza³ twardym wzrokiem na lupê i b³ysk inteligencji w oczach po jej drugiej stronie. – A wiêc do rzeczy. Muszê wys³aæ hiperprzestrzenn¹ kapsu³ê komunikacyjn¹... – Doprawdy? – Pióra nad jednym z oczu unios³y siê pytaj¹co. – To kosztowna propozycja. Nie twierdzê, ¿e nie da siê tego za³atwiæ. Ale... poniewa¿ nie robiliœmy do tej pory ze sob¹ interesów, oczekujê p³atnoœci z góry. Dengar wyci¹gn¹³ z kieszeni kurtki niewielk¹ sakiewkê. Rozsup³a³ j¹ i wysypa³ na stó³ zawartoœæ. 250

– Wystarczy? Nawet bez lupy oczy Q’nithianina rozszerzy³y siê. – Myœlê... – rozdwojone pazury siêgnê³y po kupkê kredytów – ...¿e ubijemy interes. – Nie tak prêdko. – Dengar chwyci³ cienki przegub tamtego i przycisn¹³ cienkie koœci jego rêki do sto³u. – Teraz dostaniesz po³owê, a drugie pó³, kiedy us³yszê, ¿e wiadomoœæ dotar³a na miejsce. – Doskonale. – Q’nithianin patrzy³, jak Dengar dzieli kredyty na dwie kupki, z których jedna powêdrowa³a z powrotem do sakiewki, a potem do kieszeni jego kurtki. – Niestety, jest to standardowa procedura. Ale mogê to znieœæ. – Chwyci³ w pazury pozosta³e kredyty i wetkn¹³ gdzieœ pod przypominaj¹ce p³aszcz skrzyd³a. – A zatem... jak ma brzmieæ wiadomoœæ? Dengar zawaha³ siê. Wiedzia³, do jakiego stopnia mo¿e zaufaæ Codekowi Santhanananowi – prowadzi³ z nim interesy ju¿ wczeœniej – ale ten Q’nithianin by³ niewiadom¹. Mimo wszystko... w tej chwili nie mia³ wyboru. A jeœli Q’nithianin chcia³ otrzymaæ drug¹ po³owê p³atnoœci za swoje us³ugi, liczba innych transakcji, jakie móg³by wymyœliæ, by³a ograniczona. – W porz¹dku. – Dengar pochyli³ siê jeszcze bardziej nad sto³em, a¿ zobaczy³ w³asne odbicie w czarnych, lœni¹cych oczach Q’nithianina. – Tylko trzy s³owa. – Jakie? – Boba Fett – powiedzia³ Dengar – ¿yje. Q’nithianin uniós³ obie pierzaste brwi. – To ma byæ ta wiadomoœæ? Ca³a? – Uniós³ i opuœci³ skrzyd³a, co mia³o oznaczaæ wzruszenie ramionami. – To trochê... Wydajesz tak¹ dzik¹ kwotê kredytów, ¿eby wys³aæ jakiœ g³upi ¿art? – Q’nithianin przygl¹da³ mu siê przez swoj¹ lupê. – Zreszt¹ i tak nikt w to nie uwierzy. Wszyscy wiedz¹, ¿e Bobê Fetta po¿ar³ Sarlacc. Kilku by³ych pracowników Jabby przysz³o zaraz tutaj, ¿eby wszystko opowiedzieæ. – I bardzo dobrze. Mam nadziejê, ¿e ktoœ postawi³ im drinka. – Wygl¹da pan na powa¿n¹ osobê. I p³aci pan powa¿nymi kredytami. – Oko za szk³em powiêkszaj¹cym zamruga³o. – Czy chce pan powiedzieæ... ¿e s³ynny Boba Fett naprawdê ¿yje? – Nie twój interes – warkn¹³ Dengar. – P³acê ci za to, ¿ebyœ wys³a³ tê wiadomoœæ tam, gdzie powinna dotrzeæ. – Jak pan sobie ¿yczy – odpar³ Q’nithianin. – To znaczy dok³adnie gdzie? 251

– Na planetê Kuat. Ma j¹ otrzymaæ pan Kuat. – Ho, ho... – pióra Q’nithianina zadr¿a³y, gdy zako³ysa³ siê na swoim siedzeniu. – To dopiero ciekawostka. Co ka¿e panu przypuszczaæ, ¿e dyrektor generalny Zak³adów Stoczniowych Kuat by³by zainteresowany tego rodzaju wiadomoœci¹? Niezale¿nie od tego, czy jest prawdziwa czy nie? – Ju¿ ci mówi³em – odpar³ Dengar przez zaciœniête zêby. Jeszcze chwila, a z³apie za lupê Q’nithianina i zgniecie j¹ go³ymi rêkami. – To nie twój interes. – Ach... A jednak... – aeropteryks otworzy³ dziób w nieudanej imitacji uœmiechu humanoida. – Jesteœmy teraz partnerami w interesach. Jeœli Boba Fett ¿yje... na pewno s¹ inni, którzy byliby zainteresowani tym raczej intryguj¹cym faktem. Dengar spojrza³ na Q’nithianina. – Kiedy Santhananan kierowa³ tym interesem, wiedzia³, ¿e jego klienci kupuj¹ coœ wiêcej ni¿ tylko us³ugi komunikacyjne. Kupowali równie¿ to, ¿e trzyma³ gêbê na k³ódkê. – Ale teraz nie rozmawia pan z Santhanananem. – Spojrzenie za szk³em powiêkszaj¹cym pozosta³o niezm¹cone. – Tylko ze mn¹. I tymi, którzy za mn¹ stoj¹. Nie jestem ca³kowicie niezale¿nym agentem, jak to by³o za czasów Santhananana... Z drugiej strony, mo¿e w³aœnie dlatego on jest martwy, a ja nie. Powiedzmy po prostu, ¿e mam pewne dodatkowe koszty... które muszê pokryæ. – Skierowa³ uchwyt lupy na Dengara. – Za co powinien mi pan byæ wdziêczny. – Jasne, jestem ci bardzo wdziêczny. – Dengar pokrêci³ g³ow¹ z niesmakiem. Na tym polega³ problem z robieniem interesów w Mos Eisley; zawsze trzeba siê by³o komuœ op³acaæ, wrêczaæ ³apówki... kredyty albo informacje. A po odliczeniu tego, co zostawi³ sobie na drug¹ ratê p³atnoœci, by³ praktycznie bez pieniêdzy. To pozostawia³o mu tylko jeden towar na wymianê. – Chcesz wiedzieæ, dlaczego Kuat bêdzie zainteresowany t¹ wiadomoœci¹? Powiem ci. Dlatego, ¿e bardzo siê stara³ o to, ¿eby Boba Fett zgin¹³. Dotar³a do was wiadomoœæ o ataku bombowym na Morzu Wydm? – Oczywiœcie – powiedzia³ Q’nithianin. – Wstrz¹sy sejsmiczne naruszy³y nawet œciany noœne w ca³ym Mos Eisley. Doprawdy... Imperialna Marynarka nie mo¿e organizowaæ takich operacji i oczekiwaæ, ¿e nikt tego nie zauwa¿y. – To nie by³a Imperialna Marynarka. To sprawa prywatna. 252

– Tak? A jak to udowodnisz? Dengar siêgn¹³ do kieszeni kurtki, obok sakiewki z kredytami, i wyj¹³ coœ wiêkszego i ciê¿szego, co znalaz³, kiedy odkopywa³ uszkodzony grawicykl. Ju¿ tam na miejscu otrzepa³ piasek z urz¹dzenia – matowej kuli, która wype³ni³a jego d³oñ swoim ciê¿arem i groŸnym potencja³em mo¿liwoœci – i odczyta³ s³owa i numer seryjny wyryty na jego grubej, opancerzonej powierzchni. Kiedy zaœ je czyta³ i kiedy uœwiadomi³ sobie, co oznacza³y, wszystkie jego plany w jednej chwili uleg³y zmianie. To one spowodowa³y, ¿e przyjecha³ do Mos Eisley i rozmawia³ teraz z ekspedytorem wiadomoœci w rodzaju tego Q’nithianina. Ta rozmowa nie by³a czêœci¹ planów Boby Fetta. Dengar dzia³a³ teraz na w³asn¹ rêkê. Poda³ Q’nithianinowi kulê, z której wystawa³y na zewn¹trz dwa wyrostki. – Przyjrzyj siê temu. Kula znalaz³a siê w pazurach aeropteryksa, zanim ten zorientowa³ siê, z czym ma do czynienia. O ma³o jej nie upuœci³, ale nerwowym ruchem zdo³a³ przycisn¹æ j¹ do blatu sto³u, by nie podskakiwa³a. Z nerwowym, nieartyku³owanym skrzekiem z g³êbi pierzastego brzucha rzuci³ kulê z powrotem w stronê Dengara. – O co chodzi? – Dengar pozwoli³ sobie na okrutny uœmiech, rozkoszuj¹c siê jego przera¿eniem. – Coœ ciê wystraszy³o? – Oszala³eœ? – Q’nithianin gapi³ siê na niego, nie pomagaj¹c sobie nawet lup¹. – Wiesz, co to jest? – Oczywiœcie – odpar³ lekko Dengar. – To zmiennofazowy detonator atmosferyczny do imperialnej bomby zmiataj¹cej klasy M-12. Jeœli jest taki sam jak inne, z jakimi mia³em do czynienia, zosta³ ustawiony na zdetonowanie doczepionego ³adunku przy odnotowaniu ró¿nicy ciœnienia o dwadzieœcia milibarów. – Uœmiechn¹³ siê szerzej. – Dobrze, ¿e nie jest pod³¹czony do ³adunku, co? – Ty kretynie! – kula w pazurach Q’nithianina dr¿a³a. – W tym zapalniku jest i tak doœæ materia³u wybuchowego, ¿eby wysadziæ w powietrze po³owê Mos Eisley! – Uspokój siê. – Dengar odebra³ detonator Q’nithianinowi. – Jest zimny. Wy³¹czony. Bezpieczny. Popatrz... – odwróci³ kulê w stronê tamtego, pokazuj¹c mu niewielki czytnik danych wielkoœci paznokcia. – Widzisz te cztery czerwone diody? Œwiec¹ siê? Q’nithianin potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie. – Uniós³ lupê i przyjrza³ siê kuli bli¿ej. – W ogóle nie widzê ¿adnych œwiate³. 253

– W³aœnie. – Dengar po³o¿y³ detonator na stole miêdzy nimi. – To niewypa³. Te zapalniki w warunkach polowych maj¹ wspó³czynnik awaryjnoœci siêgaj¹cy niemal dziesiêciu procent. Dlatego w³aœnie Imperialna Marynarka ju¿ ich nie u¿ywa; przeszli na bardziej niezawodne detonatory oparte na falach grawitacyjnych, wmontowane w obudowê bomby. Nie da siê ich od³¹czyæ od ³adunku wybuchowego tak jak te. To powinieneœ uznaæ za pierwszy dowód, ¿e to nie Imperium zbombardowa³o pustyniê. – Hmm... – nastroszone pióra Q’nithianina opad³y. – Wygl¹da na to, ¿e masz... niezwykle bogat¹ wiedzê w tym zakresie. – Pracowa³em nie tylko jako ³owca nagród. – Podziwiam twoj¹ wszechstronnoœæ – powiedzia³ Q’nithianin. – To bardzo u¿yteczna cecha u istoty rozumnej. – Ostro¿nie dotkn¹³ kuli r¹czk¹ lupy. – Przyznajê... przekona³eœ mnie, ¿e nie jest to urz¹dzenie wojsk Imperium. Nie widzê jednak zwi¹zku miêdzy tym zapalnikiem a Kuatem. – Obejrzyj go dok³adnie. – Dengar podsun¹³ kulê pod lupê. – Widzisz numer seryjny? Wszystkie takie urz¹dzenia zosta³y wyprodukowane przez jeden zak³ad zbrojeniowy, który jest podwykonawc¹ Zak³adów Stoczniowych Kuat na planecie Kuat. S¹ kolejno ponumerowane, a ich liczba siêga æwieræ miliona. Wszystkie zapalniki oznaczone numerami poni¿ej dwunastu milionów s¹ zarezerwowane do wy³¹cznego u¿ytku Zak³adów Stoczniowych Kuat, na potrzeby testów i projektowania sk³adów na amunicjê na ciê¿kich kr¹¿ownikach i niszczycielach, które wybudowano tam dla imperialnej floty. – Dengar postuka³ w maleñkie cyferki czubkiem palca. – To jedno z tych urz¹dzeñ. NajwyraŸniej w stoczniach Kuata uznano, ¿e pewnego dnia mog¹ siê przydaæ do wiêkszego ataku bombowego. Ta firma nie wyros³a na czo³owego dostawcê imperialnej floty tylko dlatego, ¿e s¹ tañsi ni¿ konkurencja. Zatrzymali wiêc sobie czêœæ bomb i zapalników po zakoñczeniu testów na pok³adach imperialnych okrêtów. Gdyby ten wybuch³ razem z innymi, nikt by siê nie dowiedzia³, kto przeprowadzi³ atak bombowy na Morze Wydm. – Ciekawe... – Q’nithianin przeniós³ wzrok z detonatora na twarz Dengara. – Byæ mo¿e rzeczywiœcie s¹ powody, by wierzyæ, ¿e Kuat ¿yczy sobie œmierci Boby Fetta... jeœli Fett naprawdê ¿yje. Rodzi to jednak wiele nowych pytañ. – Które musz¹ pozostaæ bez odpowiedzi. Na razie. – Dengar odchyli³ siê na oparcie i schowa³ metalow¹ kulê z powrotem do 254

kieszeni kurtki. – Nie mam czasu, ¿eby zdaæ ci pe³n¹ relacjê z tego, co siê tu wydarzy³o. W pewnych sprawach musisz mi po prostu zaufaæ. – Zaufaæ? – Szare pióra poruszy³y siê, gdy Q’nithianin wzruszy³ ramionami. – Zaufanie to towar przechodni, przyjacielu. Jak wiele innych. I ma swoj¹ cenê. – Któr¹ ju¿ zap³aci³em – powiedzia³ Dengar. – A dostaniesz jeszcze drugie tyle – jeœli wszystko pójdzie zgodnie z planem. Mo¿esz rozmyœlaæ nad odpowiedziami na twoje nie zadane pytania póŸniej, jeœli wolisz to od liczenia kredytów. – W liczeniu kredytów – oznajmi³ Q’nithianin – znajdujê najwiêksze upodobanie. Jest jednak jedno pytanie, które muszê zadaæ ju¿ teraz. Chcesz poinformowaæ bogatego i potê¿nego pana Kuata, ¿e pomimo wszelkich jego starañ, by wyeliminowaæ Bobê Fetta, ten nadal ¿yje. Kiedy Kuat przyleci tu i odnajdzie ciê, a na pewno to zrobi... jak s¹dzê, to w³aœnie jest twoim zamiarem... co wtedy? Dengar nie odpowiedzia³. Dobre pytanie, pomyœla³ w duchu. Zastanawia³ siê nad tym przez ca³¹ drogê do Mos Eisley. By³o to równie¿ niebezpieczne pytanie, bo przecie¿ spiskowa³ teraz za plecami jednego z najskuteczniejszych zabójców galaktyki. Jeœli Boba Fett siê zorientuje, ¿e Dengar go zdradzi³ – a tym mog³o siê skoñczyæ wys³anie wiadomoœci do Kuata – ¿ycie Dengara bêdzie warte mniej ni¿ najmniejsza moneta w jego kieszeni. Z drugiej strony, zastanawia³ siê, muszê wreszcie zatroszczyæ siê o swoje sprawy. Jeœli nie dla siebie, to przecie¿ by³a jeszcze Manaroo; nadal by³ z ni¹ zarêczony. Jego decyzja, ¿eby trzymaæ j¹ na dystans od tego niesmacznego interesu, w który siê wpakowa³, wywo³ywa³a w nim mieszane uczucia. Dengar bardzo za ni¹ têskni³, jakby wyciêto mu bez znieczulenia czêœæ w³asnego cia³a, pozostawiaj¹c ranê, która nigdy siê nie zagoi. Ale musia³em to zrobiæ, powiedzia³ do siebie w duchu. Mieszanie siê w sprawy Boby Fetta w jakikolwiek sposób wydawa³o siê wystarczaj¹co niebezpieczne, a œrednia d³ugoœæ ¿ycia tych, którzy mu zaufali, by³a zastraszaj¹co krótka. Propozycja Fetta, by zostali partnerami, nie przestawa³a niepokoiæ Dengara. Teraz, kiedy Boba Fett prawie doszed³ do siebie po przejœciach w ¿o³¹dku Sarlacka i odzyska³ dawne si³y i umiejêtnoœci – jak d³ugo jeszcze bêdzie mu potrzebny inny ³owca g³ów, który wtr¹ca siê w jego operacje? Zawsze dzia³a³ w pojedynkê. Podejrzenie, ¿e w tej sprawie nic siê nie zmieni³o, ca³y czas tkwi³o jak zadra 255

w umyœle Dengara. Fett móg³ pos³u¿yæ siê nim tak jak innymi, których wielu prze¿y³o tylko na tyle d³ugo, by zd¹¿yæ po¿a³owaæ, ¿e zaufali komuœ takiemu jak on, a zaraz potem skoñczyæ jako jego ofiara. Popió³ albo nawet mniej. Nie by³ to los, jakiego chcia³by zaznaæ. Chodzi tylko o to, powiedzia³ sobie po raz kolejny, kto kogo sprzeda pierwszy. A jako kupiec ktoœ tak bogaty i potê¿ny jak Kuat mia³ wiele zalet. Nie tylko jeœli chodzi³o o cenê, jak¹ by³ w stanie zap³aciæ, ale i ochronê, któr¹ móg³ mu zaoferowaæ. Boba Fett mia³ du¿o szczêœcia, ¿e atak bombowy nie zredukowa³ go do chmury swobodnych atomów. Nastêpna próba, jak¹ podejmie Kuat, bêdzie na pewno znacznie skuteczniejsza. Dosta³bym kredyty, myœla³ Dengar, a Boba Fett nie móg³by na to nic poradziæ. Bo by³by martwy. B³yszcz¹ce paciorki oczu Q’nithianina zdawa³y siê czytaæ w jego myœlach. – Prowadzisz ryzykown¹ grꠖ zauwa¿y³. – Wiem. – Dengar powoli kiwn¹³ g³ow¹. – Ale nie mam wyboru. Pozosta³o do za³atwienia kilka szczegó³ów, z którymi szybko siê uporali. Dengar wiedzia³, ¿e Boba Fett szykowa³ siê do opuszczenia Tatooine; co znacznie utrudni³oby Kuatowi skontaktowanie siê z nadawc¹ wiadomoœci. Q’nithianin mia³ byæ zatem osob¹ kontaktow¹. Dziêki temu móg³ byæ te¿ pewien, ¿e dostanie swój udzia³ w ewentualnej nagrodzie, jak¹ Kuat wyp³aci za wiadomoœæ o miejscu pobytu Boby Fetta. – Wiêc kiedy wyœlesz kapsu³ê? – Dengar zaj¹³ siê swoim ubraniem. Chocia¿ w kantynie nie by³o okien, wiedzia³, ¿e nad Morzem Wydm zapad³a ju¿ noc. Powrót na siode³ku odkrytego grawicykla do miejsca, gdzie pozostawi³ Fetta i Neelah, zajmie mu du¿o czasu. – Im wczeœniej, tym lepiej. – Nie martw siꠖ uspokoi³ go Q’nithianin. Za³o¿y³ rozdwojone pazury jeden na drugi na blacie sto³u, odk³adaj¹c na bok lupê. – Wyprawiê j¹ do systemu Kuata i jego w³aœciciela w ci¹gu kilku godzin. – Œwietnie. – Dengar wyszed³ z wnêki, w której siedzieli. – Wpadnê tu, ¿eby sprawdziæ, czy dotar³a na miejsce. Przez to samo ³ukowate przejœcie wyszed³ z wnêki. Klientów przyby³o; z trudem torowa³ sobie drogê miêdzy najrozmaitszymi pozaplanetarnymi gatunkami odwiedzaj¹cymi to miejsce. Z boku pod œcian¹ niewielk¹ estradê zajmowa³ zespó³ jizzowy, który zwykle 256

przygrywa³ w kantynie; ich stukoty i zawodzenie stanowi³y dodatkow¹ porcjê ha³asu ponad rozgwarem rozmów. Nikt tak naprawdê nie s³ucha³ muzyki, stanowi³a jednak u¿yteczn¹ zas³onê akustyczn¹ dla rozmów o interesach, które klienci kantyny woleli za³atwiæ dyskretnie. Dengar wszed³ po kilku stopniach prowadz¹cych na ulicê. Odwróci³ siê w drzwiach i, ponad g³owami t³umu, na drugim koñcu pomieszczenia, zobaczy³ siedz¹cego w niszy Q’nithianina. Nawet gdyby Dengar nie sta³ w cieniu, krótki wzrok aeropteryksa wyklucza³, by móg³ zobaczyæ, ¿e w³asny klient go obserwuje. Minê³o kilka minut, a Q’nithianin nie ruszy³ siê z miejsca; nie podszed³ te¿ do niego nikt z pozosta³ych klientów kantyny. Dengar uzna³ to za dobry znak; gdyby aeropteryks chcia³ wbiæ mu nó¿ w plecy, sprzedaj¹c informacjê na temat Boby Fetta innej zainteresowanej stronie, zrobi³by to natychmiast. Nas³ane przez niego zbiry mog³yby go zwin¹æ, zanim by zd¹¿y³ opuœciæ Mos Eisley, a potem boleœnie wycisn¹æ z niego informacje o miejscu pobytu Fetta. Kilka razy zosta³ potr¹cony przez istoty wchodz¹ce do kantyny, ale w koñcu uzna³, ¿e mo¿e zaufaæ Q’nithianinowi – przynajmniej w takim stopniu, w jakim mo¿na by³o ufaæ typkom spod ciemnej gwiazdy w Mos Eisley. Dengar odwróci³ siê i wszed³ na ostatnich kilka schodów. Po chwili by³ ju¿ na zewn¹trz, w ciemnych zau³kach kosmoportu. Mia³ do za³atwienia jeszcze jedn¹ sprawꠖ tê, z któr¹ wys³a³ go Boba Fett. Dopiero potem bêdzie móg³ wyjœæ z miasta i wróciæ na wzgórza otaczaj¹ce Mos Eisley, gdzie zostawi³ swój pojazd. Czegoœ jednak Dengar nie zauwa¿y³. By³o to ma³e stworzonko, które zsunê³o siê powoli po metalowej nodze stoj¹cego w niszy sto³u, a potem rozpoczê³o d³ug¹, pracowit¹ wêdrówkê po pod³odze kantyny. Nie wiêkszy ni¿ d³oñ Dengara i cienki jak papier, wy³oni³ siê ukradkiem spomiêdzy piór Q’nithianina. Zanim jednak skoñczy³ pods³uchiwaæ rozmowê miêdzy dwiema wiêkszymi istotami siedz¹cymi we wnêce, spuch³ jak poduszka, osi¹gaj¹c gruboœæ stawu ludzkiego palca. Mleczna, pó³przezroczysta tkanka organizmu membranowca po³yskiwa³a energi¹ fal dŸwiêkowych zgromadzonych w ciele, a prymitywne nó¿ki wokó³ korpusu pozwoli³y mu przemkn¹æ miêdzy 17 – Mandaloriañska zbroja

257

stopami klientów kantyny. Rz¹d elementarnych organów sensorycznych na górnej powierzchni umo¿liwia³ mu odró¿nianie œwiat³a od cienia; nawigacjê zapewnia³a wszczepiona pamiêæ. Pozwoli³a mu zapamiêtaæ trasê, której nauczy³ go Q’nithianin – trasê do drugiej istoty, która na niego czeka³a. Wysoko nad powolnie pe³zn¹cym membranowcem jedna z sióstr Tonnika, o delikatnej, ale pe³nej chciwoœci twarzy w obramowaniu misternych warkoczy, rozeœmia³a siê z dowcipu, który w³aœnie opowiedzia³a jej siostra bliŸniaczka; jego œmiesznoœæ polega³a na brutalnym porównaniu praktyk godowych Wookiech i kwaœnych, œci¹gniêtych twarzy admira³ów Imperialnej Marynarki. Szare pasemko znad pa³eczki, któr¹ pali³a Senni Tonnika, trzymaj¹c j¹ w drobnokoœcistej d³oni, narysowa³o zawi³¹ liniê w parnym powietrzu kantyny, gdy dziewczyna cofnê³a siê o krok, zbyt szybko, by membranowiec zd¹¿y³ uciec spod jej obcasa. But zawadzi³ o jeden z boków amorficznego cia³a i nacisn¹³ go z si³¹ wystarczaj¹c¹, by uwolniæ ostatni¹ rzecz, jak¹ wch³on¹³, przyczepiony pod sto³em niszy. – S³ysza³aœ? – Senni przesta³a siê œmiaæ i zaskoczona rozejrza³a siê dooko³a. – S³yszê mnóstwo rzeczy. – Jej siostra Brea wci¹gnê³a w nozdrza dym, który przed chwil¹ wypuœci³a jej siostra. – Nie... – Senni zmarszczy³a brwi i spojrza³a w dó³, na pod³ogê œlisk¹ od rozlanych napojów i zaœmiecon¹ wyrzuconymi opakowaniami niewielkich, nie oznakowanych paczuszek. – Jakoœ tak z do³u... – potrz¹snê³a g³ow¹. – Bardzo wyraŸnie us³ysza³am cichy g³os, który powiedzia³: „Wpadnê tu czasem, ¿eby sprawdziæ, czy dotar³a na miejsce”. – Zmyœlasz! Membranowiec zd¹¿y³ ju¿ znikn¹æ, spiesz¹c jak najszybciej do celu. Kiedy dotar³ do wnêki w najdalszym zak¹tku kantyny, nie musia³ wspinaæ siê po nodze sto³u. T³uste palce z brudem pod paznokciami siêgnê³y w dó³ i podnios³y go. – Ale grubasek, co? – Vol Hamame by³ kiedyœ cz³onkiem grawicyklowego gangu Big Gizza. Ich drogi siê jednak rozesz³y... i nie by³o to przyjazne rozstanie. Od tego czasu Hamame znalaz³ sobie inne zajêcie, równie ma³o legalne, za to nieco bardziej dochodowe. Pod wieloma wzglêdami jego ¿ycie siê poprawi³o, kiedy uwolni³ siê od Spikera, obmierz³ego zastêpcy Gizza. – Wygl¹da na to, ¿e przys³a³ go Q’nithianin... wypchanego informacjami. 258

– A co niby mia³ z nim zrobiæ? – partner Hamame wygl¹da³ równie odra¿aj¹co; pokryte œluzem fa³dy skórne jego nosogardzieli dr¿a³y pod wp³ywem wilgotnego oddechu. – Po to s¹ te ma³e dzwoñce. Tylko jeden z ksiê¿yców systemu Q’nithian mia³ atmosferê; to tam, na œcianach g³êbokich szczelin skalnych, ocieraj¹cych siê o siebie nieustannie pod wp³ywem oddzia³ywania grawitacyjnego najbli¿szej planety, grube kolonie membranowców ros³y i rozmna¿a³y siê jak grzyby szelfowe na drzewiastych planetach. ¯y³y wykorzystuj¹c energiê fal dŸwiêkowych; absorbowa³y wibracje i wbudowa³y je, warstwa po warstwie, w swoje proste organizmy. Tysi¹clecia ruchów tektonicznych zosta³y zarejestrowane w najstarszych membranach, pogrzebanych pod warstwami swojego potomstwa, tworz¹cymi faluj¹c¹ masê, dostatecznie wielk¹, by otuliæ imperialny kr¹¿ownik niczym migotliwy koc. Ma³e, œwie¿e membranowce mia³y bardziej praktyczne zastosowania. By³y idealnymi urz¹dzeniami do pods³uchu, rejestruj¹cymi w swoich galaretowatych w³óknach ka¿dy dŸwiêk, jaki dotar³ do komórek bêbenkowych, którymi by³y okryte. Jako twory organiczne, przechodzi³y niewykryte przez ka¿d¹ kontrolê przeciwpods³uchow¹. Hamame przycisn¹³ koñcem z³amanego paznokcia wypuk³¹, œrodkow¹ czêœæ membranowca. Zmagazynowana energia uwolni³a siê, przekszta³caj¹c z powrotem w dŸwiêk. – S³ysza³em, jak wspomnia³eœ o biednym Santhanananie – zabrzmia³y skrzekliwe s³owa Q’nithianina. – Spotka³ go, niestety, smutny koniec. – Œwiêta racja. – Phedroi uœmiechn¹³ siê z wy¿szoœci¹. – Zabiliœmy go dla ciebie. – Zamknij siꠖ powiedzia³ Hamame. – Pos³uchajmy reszty. – Ponownie nacisn¹³ stworzenie. – Taa... to prawdziwa tragedia – dobieg³ z membranowca nagrany g³os Dengara. – Przede wszystkim jednak chcia³bym wiedzieæ, czy ktoœ przej¹³ po nim interes. Dwóch opryszków wys³ucha³o do koñca ca³ej rozmowy miêdzy Dengarem a Q’nithianinem. – No, to dopiero ciekawostka. – Hamame opar³ siê o œcianê wnêki. – Ten Q’nithianin to kretyn, ale tym zarobi³ na swoje utrzymanie. – Membranowiec le¿¹cy na stole pomiêdzy nim a Phedroi uwolni³ ca³¹ energiê akustyczn¹ ze swoich komórek i by³ teraz ca³kiem p³aski. – A wiêc Boba Fett nadal ¿yje. 259

– Twardy z niego goœæ. – Phedroi pokrêci³ g³ow¹ z podziwem, skrobi¹c szorstk¹ i brudn¹ brod¹ o ko³nierz tuniki. – Po prostu nie sposób go zabiæ. Jeœli nie wystarczy wrzucenie go do paszczy Sarlacka, to nie wiem, czego potrzeba. Hamame siêgn¹³ pod po³ê kurtki i wyci¹gn¹³ miotacz. Wycelowa³ w sufit. – Tego.

260

ROZDZIA£

' Du¿o czasu zajê³o mu wspiêcie siê na szczyt, odebranie tego wszystkiego, co powinno nale¿eæ do niego od pocz¹tku. Opinia najtwardszego, najgroŸniejszego, najbardziej morderczego ³owcy nagród galaktyki... Bossk odchyli³ siê w fotelu pilota „Wœciek³ego Psa”. Rozkoszowa³ siê swoim sukcesem. Zadowolenie miesza³o siê ze stale æmi¹cym gniewem, który nigdy do koñca nie opuszcza³ serca Trandoszanina. Po³o¿y³ pazury obu d³oni na ³uskowatej piersi i patrzy³ oczami jak szparki na gwiazdy widoczne przez iluminator. Zbyt d³ugo, rozmyœla³, to wszystko trwa³o zbyt d³ugo. Gdyby wszystkie stworzenia na wszystkich tych œwiatach mia³y choæ odrobinê rozumu, ju¿ dawno uzna³yby, ¿e jest najlepszy. Absolutnie najlepszy. Zamiast tego, pomyœla³ Bossk i gniew rozpali³ siê w nim gorêtszym p³omieniem, musia³em czekaæ, a¿ umrze Boba Fett. A to trwa³o zdecydowanie zbyt d³ugo. Wœród emocji targaj¹cych Bosskiem pojawi³ siê ¿al. ¯a³owa³, ¿e sam nie zabi³ Fetta, ¿e nie rozszarpa³ gard³a rywala jednym zamaszystym ruchem pazurów. Dobrze by te¿ by³o zobaczyæ, jak linie celownika rusznicy blasterowej ogniskuj¹ siê na tym jego he³mie z w¹skim wizjerem, i wcisn¹æ guzik spustowy, obserwuj¹c jak zamaskowane oblicze Fetta zamienia siê w gwa³town¹ eksplozjê krwi i od³amków koœci... Bossk pokiwa³ g³ow¹. Tak, to by³aby prawdziwa przyjemnoœæ. Zas³u¿y³ na to, by siê ni¹ rozkoszowaæ, tak samo jak smakiem krwi 261

Fetta œciekaj¹cej z jego k³ów, skoro tyle razy zosta³ upokorzony przez tego podstêpnego, perfidnego drania. Od gniewu stopniowo przeszed³ do u¿alania siê nad sob¹. Tyle razy go w ¿yciu oszukano. Przywództwo Gildii £owców Nagród te¿ powinno nale¿eæ do niego. Teraz trudno by³o nawet powiedzieæ, czy Gildia nadal istnieje. Jasne, wielk¹ satysfakcjê sprawi³o mu zabicie starego Cradosska, jego ojca – to by³a jedna z tych rzeczy, które kszta³towa³y wiêzi miêdzypokoleniowe u Trandoszan – ale niewiele na tym zyska³. Zamiast zostaæ szefem galaktycznego zwi¹zku najdrapie¿niejszych z drapie¿ników, zamiast zgarniaæ procent od ka¿dej nagrody, od ka¿dej ofiary, za któr¹ ktoœ chcia³ zap³aciæ, skoñczy³ dzia³aj¹c w pojedynkê, wyszukuj¹c na w³asn¹ rêkê zlecenia jak ka¿dy inny ³owca nagród. To wszystko by³a wina Boby Fetta. Rozpad Gildii £owców Nagród nast¹pi³ ju¿ dawno, zanim Bossk nauczy³ siê jednej z najwa¿niejszych lekcji w tym interesie: Nie ufaj konkurencji. Zabijaj j¹. To jest prawdziwa m¹droœæ, powtarza³ sobie w duchu Bossk. By³y jeszcze inne Ÿród³a gniewu, inne upokorzenia, które musia³ œcierpieæ ze strony Fetta. Kiedy sta³ w odleg³oœci strza³u od tego ³ajdaka, wtedy gdy Vader zwo³a³ najlepszych ³owców nagród w galaktyce, ¿eby namierzyli i dostarczyli mu Hana Solo i jego „Soko³a Millennium”, musia³ przywo³aæ na pomoc ca³¹ swoj¹ samokontrolê, ¿eby nie skoczyæ Fettowi do gard³a. A potem ten jego ostatni manewr, który naprawdê go rozwœcieczy³ – kiedy Fett przechytrzy³ Bosska i jego partnera Zuckussa, dostarczaj¹c Hana Solo zatopionego w karbonicie do pa³acu Jabby tu¿ pod ich nosami. To doprowadzi³o Bosska do bia³ej gor¹czki. Kiedy wiêc us³ysza³, ¿e Boba Fett zgin¹³, rozpuszczony w sokach trawiennych potwora Sarlacka, poczu³ jednoczeœnie radoœæ i frustracjê. Gdyby wszechœwiat by³ sk³onny po prostu daæ mu to, o czym najgorêcej marzy³, przyj¹³by to z filozoficznym spokojem, na tyle, na ile by³o go staæ. Có¿, teraz mia³ na zawsze pozostaæ sfrustrowany. Skoro sam musi sobie szukaæ pracy, skoro pozbawiono go przyjemnoœci wyeliminowania Fetta spoœród ¿ywych – doszed³ do wniosku, ¿e wszechœwiat po prostu nie jest sprawiedliwy. Teraz jednak Bossk na maksymalnej prêdkoœci lecia³ „Wœciek³ym Psem” w kierunku jak¿e dobrze mu znanej planety Tatooine, tylko po to, by zanurzyæ siê w jej atmosferze i pooddychaæ powietrzem planety, na której jego wróg wyda³ ostatnie tchnienie. 262

Nie dotar³ jednak a¿ tak daleko; Tatooine wisia³a jak pomarañczowa smuga na ekranie rufowych iluminatorów. Zanim zd¹¿y³ ustawiæ wspó³rzêdne do l¹dowania w kosmoporcie Mos Eisley, zauwa¿y³ coœ dobrze znajomego i niezwykle intryguj¹cego na orbicie parkingowej nad atmosfer¹ Tatooine. W pierwszej chwili, gdy zobaczy³ sylwetkê „Niewolnika I” w dziobowym iluminatorze i rozpozna³ w nim statek Boby Fetta, jego rêce same pod¹¿y³y ku systemom celowniczym i kontroli ognia dzia³ blasterowych „Wœciek³ego Psa”. Jedyn¹ rzecz¹, jaka powstrzyma³a go przed rozpyleniem „Niewolnika I” na atomy, by³o uœwiadomienie sobie, ¿e systemy celownicze statku wroga nawet nie drgnê³y, by wzi¹æ go na muszkê. To, i jeszcze przypomnienie, ¿e przecie¿ Boba Fett nie ¿yje. Proste wywo³anie „Niewolnika I” upewni³o go, ¿e statek jest pusty, choæ nadal chroniony wewnêtrznymi obwodami stra¿niczymi. To zbyt piêkne, pomyœla³ Bossk. Odziedziczyæ walkowerem pozycjê pierwszego ³owcy nagród galaktyki to ju¿ nieŸle. Ale na dok³adkê natkn¹æ siê na osobisty statek nie¿yj¹cego Boby Fetta, sk³adnicê jego broni i danych wywiadowczych, wszystkich mozolnie zdobytych sekretów i strategii, dziêki którym wspi¹³ siê na szczyty tego niebezpiecznego fachu... Bossk po prostu nie móg³ przepuœciæ takiej okazji. Nie by³ taki g³upi, ¿eby samemu próbowaæ prze³amaæ œrodki bezpieczeñstwa „Niewolnika I”. Niektórych podobne próby zabi³y. Boba Fett wyposa¿y³ swój statek w takie mnóstwo pu³apek i samonaprowadzaj¹cej broni, ¿e by³by w stanie zmieœæ œredniej wielkoœci armiê, gdyby ta próbowa³a wedrzeæ siê na pok³ad jego statku, nie podaj¹c odpowiedniego has³a. Skoro jednak Fett by³ martwy, nie trzeba siê spieszyæ z ³amaniem zabezpieczeñ statku; Bossk mia³ doœæ kredytów i wolnego czasu, by wezwaæ na pomoc specjalistê. Ca³e szczêœcie, ¿e sta³o siê to w³aœnie w pobli¿u Tatooine; o tego rodzaju us³ugi ³atwo by³o w Mos Eisley. Jeœli mog³o siê za nie zap³aciæ. Z g³oœników modu³u ³¹cznoœci „Wœciek³ego Psa” rozleg³o siê elektroniczne brzêczenie. NajwyraŸniej nadesz³a wiadomoœæ, i to ta, na któr¹ Bossk czeka³. Przysun¹³ siê bli¿ej do konsoli instrumentów pok³adowych i coœ go zaskoczy³o. Czeka³y na niego dwie wiadomoœci. Pierwsza z „Niewolnika I”, tak jak siê spodziewa³. Druga nadesz³a niemal jednoczeœnie – kapsu³a komunikacyjna, wys³ana 263

z powierzchni Tatooine. Niewielkie urz¹dzenie o w³asnym napêdzie spoczywa³o w tej chwili w doku za³adunkowym „Wœciek³ego Psa”. Bossk wcisn¹³ parê przycisków pazurem wskazuj¹cym i przeczyta³ informacje o przesy³ce. Zakodowana jednostka komunikacyjna pochodzi³a od q’nithiañskiego nadawcy wiadomoœci z Mos Eisley, z którym Bossk mia³ d³ugoterminow¹ umowê. Q’nithianin wiedzia³ z grubsza, jakie sprawy mog³y zainteresowaæ Bosska. Ka¿da wiadomoœæ, której wys³anie mu zlecono, a która spe³nia³a okreœlone kryteria, w pierwszej kolejnoœci dociera³a do Bosska, by dopiero potem kontynuowaæ podró¿ do miejsca przeznaczenia. Bossk odczyta³, dok¹d zosta³a wys³ana kapsu³a. Mia³a dotrzeæ do odleg³ego oœrodka budowlano-monta¿owego na planecie Kuat, do samego szefa Zak³adów Stoczniowych Kuat, pana Kuata. Bossk pokiwa³ g³ow¹, czytaj¹c adres. Q’nithianin mia³ racjê, Bossk rzeczywiœcie chcia³by zapoznaæ siê z t¹ informacj¹. Wszystko co wysy³ano do osobnika tak wp³ywowego i bogatego jak Kuat, musi byæ w najwy¿szym stopniu interesuj¹ce. Skuteczny ³owca nagród powinien dbaæ, by jego Ÿród³a informacji obejmowa³y szeroki zakres, tak aby móg³ wy³owiæ spoœród sekretów i plotek kr¹¿¹cych po galaktyce te, na których mo¿na zarobiæ. Postanowi³ jednak, ¿e odczyta zakodowan¹ informacjê póŸniej – kiedy ju¿ za³atwi drug¹ sprawê, na któr¹ czeka³ tyle czasu. Koñcem pazura wcisn¹³ przycisk na tablicy kontroli modu³u komunikacyjnego. – Skoñczy³em – rozleg³ siê nagrany suchy i beznamiêtny g³os g³ównego technika Us³ug Deszyfracyjnych, jednej z wielu pó³legalnych firm, w jakie obfitowa³o Mos Eisley. – Kody bezpieczeñstwa zosta³y przejrzane i ma pan teraz pe³ny dostêp do statku oznaczonego jako „Niewolnik I”. Po uregulowaniu p³atnoœci, rzecz jasna. A zatem ta sprawa by³a ju¿ za³atwiona. Bossk przes³a³ polecenie p³atnoœci do czarnorynkowego poœrednika z Mos Eisley, po czym odpali³ g³ówne silniki nawigacyjne. Zanim dobije do burty „Niewolnika I”, technik od deszyfracji otrzyma potwierdzenie przelewu. – Cieszê siê, ¿e nie kaza³ mi pan czekaæ. – Technik by³ pomarszczonym humanoidem, którego ³ysa g³owa siêga³a zaledwie piersi Bosska. – Nie lubiê, kiedy to trwa zbyt d³ugo. Gdyby pan to zrobi³, policzy³bym panu potrójnie za nadgodziny. – Niech ciê o to g³owa nie boli. – Bossk poczeka³, a¿ œluza rêkawa transferowego pomiêdzy „Psem” a „Niewolnikiem I” zamknie 264

siê za nim. Rozejrza³ siê po mrocznym wnêtrzu ³adowni „Niewolnika I” i zauwa¿y³ dobrze znane z poprzedniego pobytu na pok³adzie kraty klatek towarowych. Zawiasy drzwi do g³ównej klatki zosta³y naprawione, ale nadal widnia³y na nich œlady promieni laserowych wystrzelonych przez D’harhana. To by³o dawno temu, kiedy Boba Fett jeszcze ¿y³ i usilnie pracowa³ nad rozwaleniem Gildii £owców Nagród. – Droga wolna? – O ile siê orientujê, to tak. – Technik, z mocnymi trójogniskowymi okularami zsuniêtymi na ró¿owe brwi, pakowa³ swoje walizki ze sprzêtem. – Co to ma znaczyæ? Technik zamruga³ krótkowzrocznymi oczami. – Nic nie jest doskona³e. W ka¿dym razie nie w tej galaktyce. – Wzruszy³ ramionami. – Dziewiêædziesi¹t dziewiêæ procent, tyle mogê zagwarantowaæ. Jest jeden procent szans, ¿e na statku znajduje siê jeszcze jakieœ zabezpieczenie, którego nie by³em w stanie zlokalizowaæ i unieszkodliwiæ. – Tak? – Bossk spojrza³ na niego kwaœno. – I co ja bêdê wtedy mia³ z twojej gwarancji? Jakaœ zakamuflowana pu³apka urwie mi ³eb, a ty co? Mo¿e oddasz mi wtedy te kredyty? – Po³o¿ê kwiatek na twoim grobie. – Technik stukn¹³ pokryw¹ ostatniej ze swoich skrzynek i wyprostowa³ siê. – Jeœli zostanie z ciebie coœ, co bêdzie mo¿na do niego w³o¿yæ. Kiedy fachowiec od zabezpieczeñ wsiad³ na pok³ad swojego malutkiego wahad³owca, od³¹czy³ go od „Niewolnika I” i skierowa³ siê ku powierzchni Tatooine, Bossk odwróci³ siê od klapy korytarza transferowego i wyj¹³ z kabury blaster. Jednoprocentowe prawdopodobieñstwo, ¿e coœ pójdzie nie tak, wystarczy³o, ¿eby go zdenerwowaæ. Ostro¿nie wszed³ do ³adowni statku. W¹tpi³, by znajdowa³o siê w niej coœ cennego. Chwytaj¹c siê woln¹ rêk¹ szczebli drabinki, wspi¹³ siê do sterowni. Przez przedni iluminator widzia³ w³asny statek i jego pazur l¹downiczy, przymocowany do „Niewolnika I”. Ogarnê³a go przemo¿na chêæ, by przerwaæ inspekcjê i wróciæ na bezpieczny pok³ad „Psa”; ka¿da cz¹steczka „Niewolnika I”, nawet powietrze z pok³adowego systemu oczyszczania atmosfery, którym oddycha³, by³y przepojone aur¹ nieobecnego w³aœciciela. Boba Fett móg³ byæ martwy, ale pamiêæ o nim nadal odbiera³a odwagê. D³oñ, któr¹ Bossk œciska³ blaster, zrobi³a siê œliska od potu; mia³ niemal pewnoœæ, ¿e 265

jeœli obróci siê przez ramiê, zobaczy w¹ski wizjer w kszta³cie litery T, przygl¹daj¹cy mu siê od wejœcia. Nie usiad³ w fotelu pilota. Pochyli³ siê nad nim i wprowadzi³ kilka szybkich poleceñ do komputera pok³adowego. Dobrze wyda³em te kredyty, uzna³ Bossk, kiedy zobaczy³, jak na ekranie przed jego oczami pojawia siê katalog plików. Technik z³ama³ i usun¹³ zabezpieczenie has³em; wszystkie sekrety Boby Fetta mia³ teraz jak na d³oni, gotowe, by zacz¹æ je badaæ. Napiêcie w krêgos³upie i miêœniach nieco zel¿a³o. Jeœli gdzieœ mia³a byæ jeszcze jakaœ pu³apka, instynktownie spodziewa³ siê jej w³aœnie tu. Powinna chroniæ to, co dla Fetta by³o najcenniejsze – esencjê jego przebieg³ego umys³u i ciê¿ko wywalczone doœwiadczenie. Bossk wyci¹gn¹³ rêkê i wygasi³ ekran komputera. Analiza tych plików zajê³aby mnóstwo czasu. Musi przynieœæ z pok³adu „Wœciek³ego Psa” zapasow¹ pamiêæ, na któr¹ bêdzie móg³ zgraæ zawartoœæ komputera i zabraæ z powrotem na swój statek, ¿eby tam w spokoju przegl¹daæ j¹ w wolnych chwilach. Mog³o to potrwaæ ca³e lata. Ale co tam, pomyœla³ Bossk, mam czas. A Boba Fett ju¿ go nie ma. Ani chwili. Schowa³ blaster do kabury i odwróci³ siê od instrumentów pok³adowych. Poczu³ g³êboki spokój. Goœæ by³ martwy. W bran¿y, gdzie samo prze¿ycie by³o nieod³¹czn¹ sk³adow¹ zwyciêstwa, Boba Fett skoñczy³ jako przegrany. Ciep³o triumfu, jak bogaty w krew posi³ek rozgrzewaj¹cy wnêtrznoœci, wype³ni³o Bosska, przepe³niaj¹c ka¿de w³ókno jego cia³a. Za wejœciem do sterowni Bossk zauwa¿y³ niedomkniête drzwi, których nie pamiêta³ z poprzedniego pobytu na pok³adzie „Niewolnika I”. Zauwa¿y³ teraz ich przemyœln¹ konstrukcjê, z ukrytymi zawiasami i krawêdziami o tych samych wymiarach jak otaczaj¹ce je p³yty poszycia; ka¿dy, kto nie wiedzia³, ¿e tam s¹, mia³by trudnoœæ z ich zlokalizowaniem. Bossk domyœli³ siê, ¿e kiedy technik wy³¹czy³ systemy bezpieczeñstwa, zamek drzwi musia³ puœciæ. A mo¿e... rêka Bosska zamar³a na drzwiach, które próbowa³ otworzyæ... mo¿e to jest ta pu³apka? Cofn¹³ rêkê, odruchowo siêgaj¹c do kabury. Przestrzeñ po drugiej stronie drzwi by³a nieoœwietlona. Ale tylko przez chwilê; szybki strza³ z blastera momentalnie rozjaœni³ wnêtrze. Si³a wystrza³u pchnê³a drzwi do œrodka; Bossk kopniakiem otworzy³ je do koñca. Œwiat³o ze sterowni wpada³o obok niego przez drzwi. W schowku znajdowa³ siê tylko jeden przedmiot – 266

niemal idealny szeœcian, o g³adkich krawêdziach, o boku niemal równym wzrostowi Bosska. Przez chwilê Bossk myœla³, ¿e to rodzaj sejfu, dopóki nie zauwa¿y³ pary krótkich, grubych nóg. To by³ robot – niewykrywalny przy kontroli transporter ³adunków. Bossk rozpozna³ ten model stosowany w wielu zak³adach konstrukcyjnych i stoczniach. Jego masywny kszta³t pe³ni³ najczêœciej rolê opancerzonego pojemnika do przenoszenia materia³ów rozszczepialnych. Ten konkretny robot nosi³ œlady u¿ycia – mia³ podrapane i podziurawione boki, ale najwyraŸniej zosta³ odka¿ony. Detektor promieniowania, który Bossk nosi³ przypiêty do paska zasygnalizowa³by, gdyby by³o inaczej. ¯aden z obwodów sensorycznych robota nie zap³on¹³, gdy Bossk podszed³ bli¿ej. Prosty elektroniczny mózg równie¿ zosta³ usuniêty. Bossk zastanawia³ siê, dlaczego Boba Fett zawraca³ sobie g³owê czymœ takim, i po co w ogóle ten nieciekawy typ robota znalaz³ siê na pok³adzie „Niewolnika I”. Klapa dostêpu na korpusie nie by³a zablokowana; Bossk otworzy³ j¹ i pochyli³ g³owê, by zajrzeæ do œrodka. Odpi¹³ niewielk¹ elektroniczn¹ latarkê od paska i oœwietli³ ni¹ wnêtrze pojemnika. Coœ by³o nie tak, od razu to wyczu³. Pojemnik nie by³ wy³o¿ony materia³em izolacyjnym. Nie pozosta³o te¿ zbyt wiele miejsca na materia³y rozszczepialne; wnêtrze wype³nia³y najrozmaitsze urz¹dzenia i sprzêt, bez w¹tpienia szpiegowski. Znajomoœæ dyskretnych technik monitoruj¹cych by³a w bran¿y ³owców nagród powszechna. Niektóre aparaty zgromadzone w pojemniku by³y bardzo wyrafinowane; Bossk rozpozna³ ca³y wachlarz urz¹dzeñ do pods³uchu i podgl¹du, pod³¹czonych kablami do elementów stercz¹cych na sfatygowanym pancerzu robota. A mo¿e nie tak bardzo sfatygowanym? Wiedziony przeczuciem, Bossk poskroba³ pazurem pordzewia³y pancerz – rudy nalot znikn¹³ w jednej chwili. Ta rdza nie jest prawdziwa, uzna³ Bossk. Ktoœ siê napracowa³, ¿eby ten robot wygl¹da³ na nie nadaj¹cego siê do u¿ytku. Zauwa¿y³ kolejn¹ fa³szywkê: przewody od odbiornika zdalnych sygna³ów prowadzi³y do maleñkiego emitera promieniowania przymocowanego na krawêdzi klapy robota. Stara sztuczka: kiedy emiter zostawa³ w³¹czony – zdalnie albo czyimœ kciukiem wciskaj¹cym przycisk nadajnika – emitowa³ promieniowanie o natê¿eniu wystarczaj¹cym, by uruchomiæ wszelkie alarmy na urz¹dzeniach detekcyjnych, które znalaz³yby siê w pobli¿u. Zwykle to wystarcza³o, by 267

odstraszyæ wszelkich szabrowników, nawet Jawów, którzy woleli nie ryzykowaæ ska¿enia radioaktywnego. Bossk jeszcze przez chwilê bada³ wnêtrze unieruchomionego robota. Jeœli swego czasu to samo robi³ Boba Fett – na przyk³ad zanim wyl¹dowa³ na Tatooine i zatrudni³ siê w pa³acu Hutta Jabby – coœ musia³o mu nagle przeszkodziæ. Wiêkszoœæ sprzêtu by³a nadal nie odpieczêtowana. Kiedy Bossk z³apa³ jeden przyrz¹d i wyrwa³ z obwodów, dokona³ ciekawego odkrycia – na srebrzystej metalowej taœmie, zwieszaj¹cej siê pomiêdzy jego pazurami, wyryty by³ znak towarowy Zak³adów Stoczniowych Kuat. A to ci dopiero zbieg okolicznoœci, pomyœla³ Bossk. Wiedzia³, ¿e coœ musia³o w tym byæ. Kapsu³a komunikacyjna, któr¹ wys³a³ Q’nithianin z Mos Eisley zboczy³a na jego statek po drodze na planetê Kuat, do siedziby Zak³adów Stoczniowych Kuat; mia³a trafiæ prosto do szefa koncernu. Instynkt najemnika w Bossku zadzwoni³ na alarm. Sk¹d te powtarzaj¹ce siê oznaki zainteresowania sprawami Fetta ze strony jednego z najbogatszych i najbardziej wp³ywowych osobników w ca³ej galaktyce? Pozostawa³o pytanie, co mia³ wywêszyæ dla Kuata ten rzekomo zdezelowany robot. Bossk pogrzeba³ jeszcze trochê w jego wnêtrznoœciach i w koñcu znalaz³ to, czego szuka³ i wiedzia³, ¿e musia³o tam byæ. Wyj¹³ g³owê z brzucha robota, trzymaj¹c w rêku wieloœladow¹ nagrywarkê, pod³¹czon¹ do licznych czujników. Tego samego szuka³ zapewne Boba Fett, zanim coœ mu przerwa³o. Jedynym prócz tego urz¹dzeniem w sekretnej kabinie by³ trójno¿ny odtwarzacz holograficzny z pe³nym asortymentem ³¹czy samoadaptacyjnych i kana³ów danych. Bossk przejrza³ ³¹cza a¿ natrafi³ na takie, które pasowa³o do nagrywarki. Oba urz¹dzenia obudzi³y siê do ¿ycia; po kilku sekundach kontroli formatu przed Bosskiem pojawi³ siê miniaturowy obraz o zamazanych krawêdziach. Niew¹tpliwie przedstawia³ kawa³ek Tatooine; Bossk rozpozna³ charakterystyczne œwiat³o z podwójnymi cieniami, rzucanymi przez bliŸniacze s³oñca planety. Pochyli³ siê, by obejrzeæ hologram z bliska, i spróbowa³ rozró¿niæ szczegó³y. Wygl¹da³o to na jedn¹ z tych ¿a³osnych, przygnêbiaj¹cych farm odzyskiwaczy wilgoci, które z trudem pozwala³y wy¿yæ na obrze¿ach Morza Wydm. Równoleg³e linie g¹sienicowego transportera odcisnê³y siê w ¿wirowatym pod³o¿u. Mimo niskiej rozdzielczoœci obrazu Bossk móg³ stwierdziæ, ¿e powsta³y co najmniej na dzieñ przed nagraniem – 268

œlady by³y czêœciowo zasypane naniesionym przez wiatr piaskiem. Domyœli³ siê, ¿e pozostawi³ je czo³g piaskowy Jawów, którzy wyrzucili zdezelowanego robota, kiedy uwierzyli, ¿e jest ska¿ony œmiercionoœnym promieniowaniem. Przypuszczalnie sta³o siê to w pewnej odleg³oœci od farmy, gdzie robot móg³ wyszukaæ sobie odpowiednie miejsce, by ukradkiem obserwowaæ i nagrywaæ wszystko, co siê dzia³o wokó³ niego. A cokolwiek to by³o, nie wygl¹da³o zbyt interesuj¹co. Bossk zobaczy³ paskudny czarny dym, unosz¹cy siê w górnej czêœci hologramu, kiedy holoprojektor pokaza³ zbli¿enie. Obwody szpiegowskie robota musia³y uznaæ, ¿e mo¿na bezpiecznie wyjœæ z ukrycia, skoro wszystkie stworzenia zamieszkuj¹ce farmê by³y ewidentnie martwe. Z obojêtnoœci¹ naukowca Bossk studiowa³ zwêglone szcz¹tki szkieletów rozci¹gniête przed tym, co pozosta³o z kopulastych zabudowañ farmy. Wygl¹da na standardow¹ robotê szturmowców, oceni³. Wskazywa³y na to wszelkie znaki, oczywiste nawet dla nieczu³ego na subtelnoœci Bosska. Imperialni zabójcy w swoich bia³ych uniformach zawsze pozostawiali charakterystyczny podpis na swoich ofiarach, ¿eby odstraszyæ ka¿dego, kto natknie siê na nie póŸniej. Ciszê nagrania z³ama³ narastaj¹cy œwist œmigacza zbli¿aj¹cego siê z oddali. Przez chwilê punkt widzenia holokamery przeskakiwa³ i zmienia³ p³aszczyznê; najwyraŸniej robot szpiegowski musia³ odpe³zn¹æ na okalaj¹ce farmê wydmy, ¿eby go nie zauwa¿ono. Ujêcie ustabilizowa³o siê na dalekim planie, a potem, kiedy obwody szpiegowskie uruchomi³y potê¿ne teleobiektywy, jego miejsce zast¹pi³o zbli¿enie. Pozwoli³o to Bosskowi rozpoznaæ postaæ, która wysiad³a z zatrzymanego œmigacza. To Luke Skywalker, pomyœla³ Bossk; trudno by³o pomyliæ tê m³od¹ ludzk¹ twarz, otoczon¹ rozczochranymi jasnymi w³osami. Pochyli³ siê nad hologramem, nagle zafascynowany tym, co ogl¹da. Powoli pokiwa³ g³ow¹. To musia³ byæ najazd szturmowców na farmê, na której dorasta³ Skywalker. Wiedzia³ na ten temat wiêcej ni¿ przeciêtni mieszkañcy galaktyki. W pewnym kosmoporcie, w spelunce znacznie bardziej zakazanej i ciesz¹cej siê jeszcze gorsz¹ s³aw¹ ni¿ kantyna w Mos Eisley, postawi³ drinka i wys³ucha³ zwierzeñ podryguj¹cego wraku cz³owieka, by³ego szturmowca wyrzuconego z Imperialnej Marynarki z powodu problemów psychicznych. Poczucie winy, przypuszcza³ wtedy Bossk; sam nigdy nie doœwiadczy³ tego rodzaju emocji. Ten by³y szturmowiec nie uczestniczy³ 269

bezpoœrednio w ¿adnej akcji na Tatooine, ale us³ysza³ wiele makabrycznych szczegó³ów od kolegów z baraku. W sposób typowy dla ³owcy nagród Bossk zarejestrowa³ w pamiêci te dane i ich zwi¹zek z Lukiem Skywalkerem, by czeka³y tam na odpowiedni¹ okazjê. Zastanawia³ siê, czy ten moment w³aœnie nie nadszed³. Bossk odsun¹³ siê od dr¿¹cego hologramu. Patrzy³, jak Skywalker odkrywa zwêglone szkielety ciotki i wuja, którzy wychowywali go od dzieciñstwa. Wiedzia³, ¿e tego rodzaju wiêzy by³y znacznie silniejsze u innych ras. Wiedzia³ te¿ o powi¹zaniach Skywalkera z Sojuszem Rebeliantów; pog³oski i opowieœci na ten temat rozpowszechni³y siê ju¿ po ca³ej galaktyce, wraz z holozdjêciami i innymi danymi identyfikacyjnymi. Ten zwyk³y ch³opak z pozbawionej znaczenia, prowincjonalnej planety jakimœ cudem sta³ siê ogromnie wa¿ny dla Imperatora Palpatine’a, a chyba nawet bardziej dla Lorda Vadera, czarnej piêœci Imperium. Podw³adni Vadera, jego osobisty legion szpiegów i informatorów, nadal krêcili siê po wszystkich zamieszkanych œwiatach w poszukiwaniu choæby œladu Skywalkera. Dlaczego? To akurat pozostawa³o pilnie strze¿onym sekretem. Unieruchomiony robot i jego zawartoœæ wzbudza³y coraz wiêksze zainteresowanie Bosska. Mo¿e nie pomo¿e mu to odkryæ miejsca pobytu Skywalkera – co by³oby warte sporo kredytów; Vader wiele by da³ za takie informacje – ale niechby chocia¿ znalaz³ jak¹œ wskazówkê, która powiedzia³aby mu, dlaczego w³aœciwie Imperator Palpatine i Mroczny Lord Sithów s¹ nim tak zainteresowani. A dla spryciarza takiego jak Bossk podobna informacja mog³a siê okazaæ jeszcze cenniejsza. Byæ mo¿e inni zap³aciliby mu jeszcze wiêcej ni¿ Vader i Palpatine. Bossk rozwa¿a³ w myœli ró¿ne mo¿liwoœci. W koñcu przecie¿ robot i starannie zakamuflowany w jego wnêtrzu sprzêt szpiegowski nosi³y wszelkie znamiona produktów Zak³adów Stoczniowych Kuata. Dlaczego Kuat mia³by siê interesowaæ Skywalkerem? Tego te¿ warto by siê by³o dowiedzieæ. Holograficzny obraz przed Bosskiem zamar³, kiedy nagranie dobieg³o koñca. Czarny dym, efekt najazdu szturmowców na farmê wilgoci, wisia³ nieruchomo w odleg³ym fragmencie przesz³oœci, niczym nabazgrany podpis mrocznych si³, kontroluj¹cych wszechœwiat... Jakaœ czêœæ mózgu Bosska – ta najbardziej zaawansowana w ewolucji i najbardziej ostro¿na – powiedzia³a mu, ¿e to ostatnia 270

rzecz, w któr¹ powinien siê mieszaæ. Im bli¿ej ktoœ podchodzi³ do krêgu intryg i oszustwa, w centrum którego tkwi³ Darth Vader, tym bardziej zbli¿a³ siê do swojej w³asnej œmierci. Wystarczy popatrzeæ, co siê sta³o z Fettem, upomnia³ sam siebie. Byæ mo¿e bezpoœrednim sprawc¹ ostatecznej, œmiertelnej pora¿ki Fetta by³ Luke Skywalker, ale... przecie¿ Fett nie znalaz³by siê w ogóle na barce ¿aglowej Jabby, nad Wielk¹ Jam¹ Carcoona, gdyby nie manipulacje Vadera. G³os rozs¹dku w g³owie Bosska umilk³, zag³uszony inn¹, bardziej ¿ar³oczn¹ czêœci¹ natury Trandoszanina. Boba Fett zgin¹³, bo by³ g³upcem; jego œmieræ dowodzi³a, ¿e nim by³. To ca³a logika, której potrzebowa³ Bossk. On jest martwy, a ja ¿yjê, pomyœla³. To równie¿ dowodzi³o, ¿e by³ sprytniejszy od Fetta. Czego wiêc siê ba³? To ten statek, pomyœla³ Bossk. Nic tu nie zrobiê. Czu³, ¿e prêdzej rozwi¹¿e zagadkê hologramu, jeœli zabierze go na „Wœciek³ego Psa” i tam nad nim pomyœli. Obraz znikn¹³, gdy siêgn¹³ rêk¹ do wnêtrza korpusu robota i zacz¹³ roz³¹czaæ obwody. Jeden z przewodów transmisji danych zaskoczy³ go. By³ pod³¹czony do czujnika wêchowego na zewnêtrznej powierzchni robota. Ma³y czytnik danych na ukoœnym pancerzu pokazywa³, ¿e urz¹dzenie jest nastawione na wykrywanie anomalii organicznych, których nie powinno byæ w miejscu, które szpiegowa³ akurat robot. Bossk wyci¹gn¹³ analizator i spojrza³ z bliska na ekran. W obrêbie holonagrania urz¹dzenie coœ wykry³o; liczby i symbole przelatywa³y po ekranie, gdy analizowa³o zarejestrowany zapach. Po chwili liczby zwolni³y, ich miejsce zajê³y litery, a potem s³owa: WYKRYTO FEROMONY. Minê³o jeszcze kilka sekund, zanim pojawi³a siê reszta: PODTYP SEKSUALNY, P£EÆ MÊSKA. I w koñcu: IDENTYFIKACJA RASY: FALLEEN. S³owa pozosta³y, dopóki Bossk nie wy³¹czy³ ekranu wskazuj¹cym pazurem. To by³o jeszcze bardziej intryguj¹ce. Bossk pokiwa³ g³ow¹, patrz¹c na nieruchomy analizator, który trzyma³ w rêkach. Falleeni nie s³u¿yli jako imperialni szturmowcy; z powodu wrodzonej arogancji nie potrafili poddaæ siê dyscyplinie. Byli wrogami, których nale¿a³o siê ba栖 ale dzia³ali w pojedynkê. Byli te¿ urodzonymi intrygantami, a ich machinacjom dorównywa³y tylko zawi³e plany Imperatora Palpatine’a. Znalaz³ siê wœród Falleenów jeden, który wspi¹³ siê prawie na sam szczyt na dworze Palpatine’a. Ksi¹¿ê Xizor by³ chyba 271

jedynym, któremu uchodzi³o na sucho przeciwstawianie siê rozkazom Vadera, ale Xizor ju¿ nie ¿y³. Wyzwanie, jakie rzuci³ Imperium, siêga³o jeszcze g³êbiej, o czym Imperator nie mia³ pojêcia; kr¹¿y³y jednak pog³oski, ¿e Vader podejrzewa³ prawdê, a ksi¹¿ê Xizor by³ w rzeczywistoœci szefem nies³awnego Czarnego S³oñca, organizacji przestêpczej rozci¹gaj¹cej swoj¹ dzia³alnoœæ na ca³¹ galaktykꠖ imperium w Imperium. W g³owie Bosska spekulacja goni³a spekulacjê. Czy ksi¹¿ê Xizor by³ na Tatooine, kiedy szturmowcy Vadera najechali ubog¹ farmê na obrze¿ach Morza Wydm i zabili wuja i ciotkê Luke’a Skywalkera? Na to by wskazywa³y zapisy wêchowe w szpiegowskich obwodach robota. Nie mówi³y jednak nic o tym, co Xizor tam robi³ ani po co Kuat wys³a³ robota szpiegowskiego, który wykry³ obecnoœæ Xizora. Ani w jaki sposób Boba Fett wszed³ w posiadanie tego nagrania... Tyle pytañ bez odpowiedzi przyprawi³o Bosska o ból g³owy, która zaczê³a pulsowaæ, jakby mia³a wybuchn¹æ. Trochê potrwa, pomyœla³ ponuro, zanim to rozgryzê. Wyci¹gn¹³ resztê urz¹dzeñ rejestruj¹cych z wnêtrza robota i z narêczem metalowych pude³ek skierowa³ siê w stronê wyjœcia z tajemniczej kabiny. Kiedy wróci³ na pok³ad „Wœciek³ego Psa”, po³o¿y³ urz¹dzenia szpiegowskie w k¹cie obok g³ównej konsoli instrumentów pok³adowych. G³owa go bola³a, a ³uski na ³uku brwiowym niemal zauwa¿alnie pulsowa³y w rytm gor¹czkowych myœli. Uzna³, ¿e najlepiej bêdzie, jak trochê zaczeka – mo¿e nawet przeœpi siê chwilê, ze zwolnionym oddechem i powolnym biciem serca zimnokrwistego Trandoszanina – zanim zabierze siê za rozgryzanie tajemnicy przebojowego nagrania z tatooiñskiej farmy. Trzeba siê do tego zabraæ ze œwie¿ym umys³em, pomyœla³. Przez ten czas musia³ siê zaj¹æ jeszcze jedn¹ spraw¹ – zakodowan¹ wiadomoœci¹, któr¹ podes³a³ mu Q’nithianin z Mos Eisley. Bossk ju¿ siê zacz¹³ zastanawiaæ, czy coœ ³¹czy³o tê sprawê z jego odkryciami na pok³adzie „Niewolnika I” Boby Fetta. Imiê Kuata zaczê³o wyp³ywaæ podejrzanie czêsto – zakodowana wiadomoœæ by³a adresowana do Kuata, a unieruchomiony robot szpiegowski by³ niew¹tpliwie produktem jego Zak³adów Stoczniowych. Bossk usiad³ przy tablicy instrumentów pok³adowych „Wœciek³ego Psa” i przyci¹gn¹³ do siebie kapsu³ê. Q’nithianin wyposa¿y³ go w prosty klucz do obejœcia zabezpieczeñ i rozszyfrowania kodu, dziêki któremu bêdzie móg³ odczytaæ informacjê i wys³aæ j¹ w dalsz¹ 272

drogê, nie pozostawiaj¹c ¿adnych œladów, po których adresat móg³by siê zorientowaæ, ¿e tajemnica jego korespondencji zosta³a naruszona. Bossk wyci¹gn¹³ z kapsu³y pojedyncz¹ kartkê papieru. I to ma byæ to? – pomyœla³ rozczarowany. Kiedy ktoœ stara³ siê zapewniæ taki poziom poufnoœci, chodzi³o zwykle o informacje wielkiej wagi – na przyk³ad kompletne imperialne podrêczniki szyfrowania, plany bitew czy coœ w tym rodzaju. Odwracaj¹c kartkê nie móg³ sobie wyobraziæ, co mog³oby siê na niej znaleŸæ wa¿nego... Chwilê póŸniej ockn¹³ siê; le¿a³ na pod³odze, a zm¹cona œwiadomoœæ wraca³a mu powoli. Fotel pilota le¿a³ przewrócony tam, gdzie z niego spad³. Dr¿¹cymi pazurami zdj¹³ kartkê papieru z piersi. Wyci¹gn¹³ j¹ przed siebie i spojrza³ niechêtnie. Te same trzy s³owa nadal tam by³y. S³owa, które zmieni³y wszystko, które wywróci³y wszechœwiat na nice, wyrzucaj¹c Bosska z jego œwietlistego centrum... BOBA FETT ¯YJE.

Nie móg³ w to uwierzyæ. Ale jednak... wiedzia³, ¿e to prawda. To zawsze okazywa³o siê prawd¹.

18 – Mandaloriañska zbroja

273

ROZDZIA£



– S¹ tam. – Phedroi u¿y³ lufy rusznicy blasterowej, by wskazaæ na szczyt wydmy. – Prawdopodobnie damy radê zdj¹æ ich wszystkich bez problemu. Le¿¹cy obok niego brzuchem na piasku Hamame pokrêci³ g³ow¹. – Nie... – jego karabin le¿a³ równolegle do broni partnera, wycelowany w trzy odleg³e postacie. Piêæ, jeœli liczyæ roboty. – S¹ wiêcej warci ¿ywi ni¿ martwi. A przynamniej Boba Fett. – Chyba ¿artujesz! – Phedroi spojrza³ na niego zaskoczony. – Chcesz próbowaæ wzi¹æ Bobê Fetta ¿ywcem? To szaleñstwo! Ten goœæ jest na to zbyt niebezpieczny! Po co ryzykowaæ? Powinniœmy siê cieszyæ, ¿e trafi³a nam siê okazja, ¿eby go zabiæ. Wydma oddawa³a ciep³o, chocia¿ s³oñca Tatooine zasz³y ju¿ dawno. Ale nie tylko ró¿nica temperatur pomiêdzy ziemi¹ a obsypan¹ gwiazdami noc¹ sprawia³a, ¿e obaj mê¿czyŸni byli spoceni. Czym innym, jak siê przekona³ Hamame, by³o œledzenie tego ³owcy nagród, Dengara, przez ca³¹ drogê z Mos Eisley, z bezpiecznej odleg³oœci, ¿eby nie zostali wykryci, a zupe³nie inna spraw¹ – porzucenie grawicykli i podczo³ganie siê na odleg³oœæ strza³u do tak trudnych klientów jak ci. S³ysza³ wiele smutnych historii o tym, co siê przytrafi³o istotom, które myœla³y, ¿e uda im siê pojmaæ Bobê Fetta. Hamame obserwowa³, co siê dzieje u wejœcia do groty wydr¹¿onej w zboczu niewysokiej wydmy. – Jest jeszcze Dengar – powiedzia³ g³osem niewiele g³oœniejszym od szeptu. – I ta kobieta... przypuszczam, ¿e j¹ te¿ chcesz odstrzeliæ. 274

– Jasne, pewnie, ¿e chcê. – Tak w³aœnie pracowa³ umys³ Phedroi. Pewnie wydawa³o mu siê to oczywiste. Dengar nie cieszy³ siê jak¹œ nadzwyczajn¹ reputacj¹, ale jeœli on i ta kobieta trzymali siê teraz z Bob¹ Fettem, lepiej by³o przesadziæ z brawur¹. Phedroi nie zna³ bezpieczniejszego sposobu za³atwienia sprawy ni¿ po prostu zastrzeliæ wszystkich, gdy tylko bêdzie mia³ tak¹ okazjê. – Czy nie taki by³ twój plan? – Nie, zanim siê nie dowiem czegoœ wiêcej. – Hamame kiwn¹³ g³ow¹ w stronê Fetta i jego towarzyszy. – Dengar w Mos Eisley za³atwi³ sobie podœwietlny modu³ przekaŸnikowy. Fett w³aœnie pracuje nad zsynchronizowaniem go ze swoim sprzêtem komunikacyjnym. £atwo siê domyœliæ, ¿e zamierza nawi¹zaæ kontakt z kimœ poza atmosfer¹ planety. Pytanie brzmi: kto to jest? – A sk¹d mam wiedzieæ? – W³aœnie! – powiedzia³ Hamame. – Nie wiesz. I chcesz odstrzeliæ Bobê Fetta nie dowiedziawszy siê, z kim chce rozmawiaæ? Mo¿e to ktoœ, komu zale¿y na tym, ¿eby prze¿y³. Kto zap³aci³by kupê kredytów, gdybyœmy go pojmali i nie zabili. Phedroi zastanowi³ siê. – Przypuszczam, ¿e to mo¿liwe. – Taa... ty sobie tu przypuszczasz, a ja to wiem. – Hamame obserwowa³ spod pó³przymkniêtych powiek scenê, oœwietlon¹ przez Dengara niewielk¹ przenoœn¹ lamp¹. Cienie jego i kobiety rozci¹gnê³y siê i stopi³y z otaczaj¹cym ich mrokiem, kiedy patrzyli, jak Boba Fett dotyka ods³oniêtych obwodów sycz¹c¹ koñcówk¹ lutownicy. – Dzieje siê tu o wiele wiêcej, ni¿ wygl¹da na pierwszy rzut oka. Czujê to w koœciach. – Zaczynam mieæ z³e przeczucia. – Phedroi pokrêci³ g³ow¹. – Mo¿e powinniœmy wróciæ i wzi¹æ ze sob¹ wiêcej ludzi. Wiesz, tak jest zawsze bezpieczniej. – Gdyby potrafi³ za³atwiæ pomoc ca³ego imperialnego batalionu, poczu³by siê mo¿e odrobinê mniej zdenerwowany. – To znaczy, zw³aszcza jeœli mamy wzi¹æ ¿ywcem Bobê Fetta... – I co, mamy siê dzieliæ zyskami z ka¿dym zapchlonym ma³ym z³odziejem w Mos Eisley? – Hamame spojrza³ na niego z niesmakiem. – S³uchaj, za to, co dostaniemy za Bobê Fetta od tego kogoœ, bêdziemy mogli wycofaæ siê z tej gry. Jedna du¿a akcja i jesteœmy ustawieni do koñca ¿ycia. Nie pierwszy raz przekonywa³ swojego towarzysza. To w ten sposób w³aœnie wyl¹dowali na zapomnianym œmietniku Tatooine. 275

Ale tym razem, poprzysi¹g³ sobie Hamame, bêdzie inaczej. Musieli tylko rozegraæ sprawê jak nale¿y. – W porz¹dku. – Phedroi spojrza³ wzd³u¿ lufy swojej rusznicy blasterowej na postacie tamtych w mroku, a potem znów na partnera. – Wiêc co dok³adnie zamierzasz zrobiæ? Hamame wsta³, kopi¹c butami zbocze wydmy. – To proste. – Uœmiechn¹³ siê, przewieszaj¹c broñ przez ramiê. – Zamierzam zejœæ tam na dó³ i pogadaæ z nimi. – No, no... – mrukn¹³ Phedroi, patrz¹c jak jego partner idzie w stronê œwiat³a. – To zdecydowanie najtrudniejszy towar, za jaki siê kiedykolwiek wziêliœmy. Patrzy³a, jak naci¹ga i lutuje ostatnie po³¹czenia. – I co, jest ju¿ gotowy? – Neelah wskaza³a na modu³ ³¹cznoœci stoj¹cy obok na ¿wirowym pod³o¿u, ciemny od ich cieni, powodowanych przez œwiat³o lampy trzymanej wysoko przez Dengara. – Musi jeszcze przejœæ kontrolê logiczn¹ – powiedzia³ Boba Fett – zanim zsynchronizuje siê z baz¹ danych kodów transmisyjnych. – Od³o¿y³ serwoœrubokrêt, którego u¿ywa³, i podniós³ próbnik do kontroli obwodów. Dotkn¹³ nim swojego he³mu. – Mamy prawdziwe szczêœcie. Modu³y pamiêci nie uleg³y awarii, chocia¿ tak im siê dosta³o. Gdybym musia³ od nowa budowaæ protokó³ komunikacyjny, potrwa³oby to dobrych parê dni. Co najmniej. Przez chwilê myœla³a, ¿e ma na myœli zawartoœæ w³asnej g³owy, tkankê mózgow¹ zamkniêt¹ w czaszce i wszystkie wspomnienia, jakie w niej kry³a jego twarda, nieczu³a osobowoœæ. Prawdziwy Boba Fett, pomyœla³a Neelah, powróci³ z martwych. Potem uœwiadomi³a sobie, ¿e mówi³ o skomplikowanych obwodach wbudowanych w he³m, o komunikatorze pozwalaj¹cym mu kontaktowaæ siê ze statkiem kr¹¿¹cym po orbicie nad atmosfer¹ planety. Jak siê nazywa³? Mówi³ jej tê zimn¹ i z³¹ nazwê, wypran¹ z emocji, jakie ³¹czy³y zwykle istotê rozumn¹ z jej narzêdziami. „Niewolnik I”, przypomnia³a sobie Neelah, to by³ „Niewolnik I”. Coœ, czego siê u¿ywa, a potem porzuca, kiedy przestaje nadawaæ siê do u¿ytku. Przypuszcza³a, ¿e Fett mia³ podobny stosunek do wszystkich ludzi i innych istot rozumnych. Podobnie wygl¹da³o ¿ycie w pa³acu Jabby. Hutt uzna³, ¿e wiêcej rozrywki sprawi mu wrzucenie 276

biednej Ooli do jaskini rankora ni¿ trzymanie jej na dworze; nic innego nie liczy³o siê dla jej pana, trzymaj¹cego drugi koniec ³añcucha. By³a tam i mia³a szczêœcie, ¿e uciek³a. Nie tylko szczêœcie; wywalczy³a sobie i zaplanowa³a ucieczkê, licz¹c siê z nieuniknion¹ œmierci¹. Lepiej umrzeæ na pustkowiu Morza Wydm, z koœæmi rozw³óczonymi przez pustynnych padlino¿erców, ni¿ skoñczyæ jako ofiara znudzenia opas³ego bezkrêgowca. I dok¹d mnie to zaprowadzi³o? – pomyœla³a. To pytanie kr¹¿y³o po g³owie Neelah, gdy obserwowa³a obu ³owców nagród. Zwi¹zaæ siê z najemnikiem w rodzaju Boby Fetta, kiedy jeszcze by³ dla niej niczym wiêcej ni¿ zagadk¹, czarn¹ plam¹ jej w³asnej nieznanej przesz³oœci – to jedno. Co innego teraz, gdy doszed³ do siebie i znowu dzia³a³ wed³ug w³asnych planów. Zemsta i kredyty, jak przypuszcza³a Neelah, w ró¿nych proporcjach; to by³y jedyne rzeczy, którymi przejmowali siê ³owcy nagród. Nawet ten Dengar, chocia¿ wydawa³o siê niekiedy, ¿e poza tymi dwiema fundamentalnymi ¿¹dzami zachowa³ pewne ludzkie cechy. Wiedzia³a, ¿e nie powinna ufaæ ¿adnemu z nich. Stworzenia, które zaufa³y ³owcy nagród, koñczy³y albo jako jego ofiara, albo jako zw³oki, w zale¿noœci od tego, który wariant by³ bardziej dochodowy. Pytania kr¹¿¹ce w jej g³owie wkrótce mia³y znaleŸæ odpowiedŸ. Neelah nie wiedzia³a jeszcze, jakie bêd¹ te odpowiedzi, ale ju¿ zaczê³a siê na nie przygotowywaæ. Cokolwiek siê wydarzy, powtórzy³a sobie, nie pozwolê zostawiæ siê z ty³u. Wszystkie najwa¿niejsze pytania wi¹za³y siê z Bob¹ Fettem; jeœli mia³a odkryæ swoj¹ przesz³oœæ i przeznaczenie, nie mog³a pozwoliæ, by ³owca siê jej wymkn¹³. Nawet gdyby oznacza³o to, ¿e musi ryzykowaæ w³asnym ¿yciem, by iœæ za nim. Albo nawet straciæ ¿ycie, ¿eby poznaæ odpowiedzi. Neelah odwróci³a siê od plamy œwiat³a i odesz³a kilka kroków w ciemnoœæ pustyni. Odpowiedzi znajdowa³y siê pewnie gdzie indziej, nie na tej planecie, ale noc zapewnia³a dostateczn¹ pustkê, by pomieœciæ jej myœli. – Ani kroku dalej – us³ysza³a g³os mê¿czyzny. – Nie ruszaj siê. Zobaczy³a naprzeciwko siebie ospowat¹ i pociêt¹ bliznami twarz, pod grub¹ warstw¹ podró¿nego brudu, zakoñczon¹ niechlujn¹ brod¹. Mê¿czyzna uniós³ k¹cik ust, ods³aniaj¹c ¿ó³te zêby. Zanim zd¹¿y³a zareagowaæ, uniós³ lufê blastera, przewieszonego 277

na skórzanym pasku przez ramiê. Broñ celowa³a prosto w ni¹, na poziomie talii. – Nie ma siê czego ba栖 powiedzia³ mê¿czyzna. – To ma tylko ci pokazaæ, ¿e nie ¿artujemy. Ty te¿ nie bêdziesz ¿artowaæ. ¯adnych sztuczek, a wszystko bêdzie dobrze. – Czego chcesz? – odezwa³a siê Neelah cichym g³osem. Nie wiedzia³a, co by³oby gorsze: zaalarmowanie tego cz³owieka czy dwóch ³owców nagród gdzieœ za jej plecami. Ka¿dy z nich móg³ zacz¹æ strzelaæ, tylko po to, by szybko za³atwiæ sprawê. Gdyby sta³a na linii ognia, sprawy mog³y potoczyæ siê kiepsko. Dla niej. – Nie ciebie. Przynajmniej nie teraz. – Drugi k¹cik ust mê¿czyzny uniós³ siê powoli, jakby ci¹gn¹³ go niewidzialny haczyk. – PóŸniej mo¿e pogadamy, jak moglibyœmy siê zabawiæ. Ale w tej chwili chcê porozmawiaæ z twoimi kolesiami. Obaj, i Boba Fett, i Dengar, spojrzeli na ni¹, gdy wesz³a w kr¹g œwiat³a lampy. Kiedy zobaczyli za ni¹ mê¿czyznê, Fett wsta³, pozostawiaj¹c modu³ komunikacyjny z ostatnim bolcem nie przylutowanym. Dengar siêgn¹³ do kabury po pistolet blasterowy, ale zatrzyma³ d³oñ w powietrzu. – No proszê, co za milutkie spotkanie. – Mê¿czyzna opuœci³ broñ, któr¹ wbija³ przedtem w kark Neelah. – Tacy starzy przyjaciele jak my powinni siê czêœciej spotykaæ. – Vol Hamame – stwierdzi³ Dengar, krzywi¹c siê kwaœno i pokiwa³ g³ow¹. – Tak mi siê wydawa³o, ¿e zauwa¿y³em ciê w Mos Eisley. – Powinieneœ by³ siê przywitaæ. Nie musia³bym wtedy wlec siê za tob¹ a¿ tutaj. Nie ¿eby to miejsce nie mia³o pewnego uroku. – Hamame rozejrza³ siê po zboczach wydm, ledwie widocznych poza obszarem oœwietlonym lamp¹ Dengara. – Ale ja wolê uroki miasta, jeœli rozumiecie, co mam na myœli. – Wiêc powinieneœ by³ w nim zosta栖 odezwa³ siê Boba Fett równym i beznamiêtnym g³osem. – ¯ebyœ siê móg³ zajmowaæ w³asnymi sprawami, zamiast wtykaæ nos w cudze. Neelah obejrza³a siê przez ramiê i zauwa¿y³a, ¿e mê¿czyzna pokrêci³ g³ow¹ z udawanym ¿alem. – Tak naprawdê, to jest moja sprawa. – Hamame wyci¹gn¹³ woln¹ rêkê, pokazuj¹c na Dengara. – To dlatego szed³em tu za Dengarem. £atwo posz³o, z tym jego zdezelowanym grawicyklem. Lecia³ tak wolno, ¿e mo¿na by³o zasn¹æ. Ale warto by³o, ¿eby siê przekonaæ, ¿e jednak naprawdê ¿yjesz. 278

Boba Fett spojrza³ na Dengara. – Wygl¹da na to, ¿e nie bardzo ci siê uda³o za³atwiæ sprawê po cichu. – Nie wiñ go – powiedzia³ Hamame. – Powiedzmy, ¿e mamy bardzo dobre kontakty w Mos Eisley. Niewiele rzeczy umyka moim uszom. S³yszê o wszystkich ma³ych sprawkach, wiêc nic dziwnego, ¿e us³ysza³em i o du¿ej. Ca³a galaktyka dowiedzia³a siê, ¿e nie ¿yjesz; wiêkszoœæ jej mieszkañców s¹dzi, ¿e zosta³eœ strawiony przez Sarlacka. Niektórzy... a ja wiem, kto... ucieszyliby siê, s³ysz¹c, ¿e prze¿y³eœ. Jest te¿ kupa innych, którzy byliby mniej szczêœliwi, gdyby siê dowiedzieli, ¿e znowu jesteœ na chodzie. – To ich problem. – Fett wzruszy³ lekko ramionami. – A zanim siê dowiedz¹, minie trochê czasu. Zw³aszcza ¿e nie bêdzie nikogo, kto im o tym powie. – Nie ruszaj siê! – Jednym szybkim ruchem Hamame odepchn¹³ Neelah na bok, drug¹ rêk¹ unosz¹c broñ gotow¹ do strza³u. Pchniêcie by³o tak silne, ¿e upad³a na kolana, œcieraj¹c skórê z d³oni o ¿wir i piasek. – Rêce do góry – kiwn¹³ luf¹ karabinu. – I odejdŸ od tego pud³a. – Tego? – Boba Fett, z rêkami na poziomie he³mu, kopn¹³ modu³ komunikacyjny. – Nie dzia³a. – Nie obchodzi mnie, czy dzia³a. Ty za to nie powinieneœ. – Kilka lampek zamigota³o na tablicy kontrolnej modu³u komunikacyjnego. Hamame uniós³ broñ wy¿ej, celuj¹c z biodra prosto w he³m Boby Fetta. – Po prostu odsuñ siê od niego. Sam wiesz, co o tobie mówi¹, jaki to z ciebie spryciarz. Nie chcê ¿adnych niespodzianek. Fett przysun¹³ siê do Dengara, stoj¹cego obok z rêkami nad g³ow¹. – Spokojnie – powiedzia³. – Uwierz mi, za trupa nie dostaniesz nawet po³owy tego, co za ¿ywy towar. – Wezmê, ile dadz¹ – powiedzia³ Hamame. – Zw³aszcza ¿e nie macie wielkiego wyboru. – Uœmiechn¹³ siê, nie spuszczaj¹c celownika z Dengara i Boby Fetta. – Zdumiewaj¹ce, jak ³atwo jest przekonaæ kogoœ, kto patrzy w lufê karabinu. Jest parê pytañ, na które chcê us³yszeæ odpowiedzi. Cenne odpowiedzi. – Nie b¹dŸ idiot¹ – powiedzia³ Dengar. – Jeœli chcesz kredytów, s¹ inne sposoby, by je dostaæ. I znacznie mniej niebezpieczne. Pozwól nam odejœæ, a ju¿ my siê postaramy, ¿eby ci siê to op³aci³o. 279

– Och, jasne! Wierzê, ¿e wyœlecie mi te kredyty. Mo¿ecie je przes³aæ na adres kantyny w Mos Eisley. – Potrz¹sn¹³ g³ow¹ z grymasem niesmaku na twarzy. – B¹dŸ realist¹, Dengar. Niezale¿nie od tego, ile wy dwaj bylibyœcie sk³onni zap³aciæ za w³asn¹ skórê, to drobiazg w porównaniu z tym, co zap³ac¹ inni. – Spojrza³ prosto na drugiego ³owcê. – Samopoczuciem Boby Fetta zainteresowanych jest paru powa¿nych graczy, a ja zamierzam siê upewniæ, ¿e uszczêœliwi¹ mnie, zanim bêd¹ mogli wzi¹æ siê za ciebie. Neelah le¿a³a na ziemi tak, jak upad³a, nie odzywaj¹c siê i s³uchaj¹c rozmowy. Sposób mówienia tego mê¿czyzny da³ jej do myœlenia. „Niezale¿nie od tego, ile wy dwaj bylibyœcie sk³onni zap³aciæ za w³asn¹ skórê”. To by³ w³aœnie jeden z tych typów, którzy zapominali o obecnoœci kobiety, jeœli tylko nie zamierzali jej wykorzystaæ. Tak jakby w ogóle jej tu nie by³o... albo jakby nie by³a w stanie nic zrobiæ. – Zapomnia³eœ o czymœ. – Jej g³os zaskoczy³ Hamame, jakby nagle nadlecia³ z nicoœci. Mê¿czyzna rozejrza³ siê nerwowo dooko³a i spojrza³ w dó³ w jej stronê. Za ruchem g³owy poszed³ skrêt tu³owia; teraz Neelah mog³a, opieraj¹c siê ³okciami o ziemiê, przycisn¹æ p³asko stopê zgiêtej nogi do pod³o¿a, a drug¹ wyprostowaæ gwa³townie w kopniaku, który trafi³ mê¿czyznê prosto w krocze. Hamame wreszcie by³ w pe³ni œwiadom jej obecnoœci. Przewróci³ siê, wal¹c ciê¿ko bokiem o ziemiê, spróbowa³ jednak odzyskaæ kontrolê nad swoimi ruchami. Wbi³ kolbê karabinu w biodro, przyci¹gaj¹c odruchowo kolana do ¿eber do pozycji embrionalnej. Zacisn¹³ palce na spuœcie i puœci³ seriê, która minê³a o centymetry g³owê Neelah. Dziewczyna zd¹¿y³a ju¿ wstaæ i pobiec w kierunku pozosta³ych. Musia³a zanurkowaæ jeszcze raz, gdy Boba Fett chwyci³ swój miotacz ze sterty sprzêtu, który zgromadzi³ obok, naprawiaj¹c modu³ komunikacyjny. Nie by³o czasu na celowanie; Fett strzeli³, wybijaj¹c ¿wir i piasek spod stóp ich napastnika, który przeturla³ siê teraz i skry³ w piaszczystej niecce. Strza³y, które odda³ w odpowiedzi, choæ desperacko niecelne, wystarczy³y, by zmusiæ Fetta do cofniêcia siê pod skaliste zbocze wzgórza. – Tutaj! – Dengar chwyci³ Neelah za rêkê i wci¹gn¹³ j¹ do bezpiecznej, p³ytkiej groty. Pchn¹³ j¹ za siebie i podniós³ blaster, który le¿a³ u wejœcia do jaskini. Chwyci³ broñ i zacz¹³ strzelaæ. Kurtyna ognia oœwietli³a noc, ukazuj¹c podskakuj¹ce, ostre cienie na powierzchni ska³ i piaszczystej wydmy. Ostrza³ zmusi³ tamtego, 280

by schowa³ g³owê poni¿ej krawêdzi niecki. Da³o to czas Bobie Fettowi, który podbieg³ skulony do swoich towarzyszy. Kiedy ju¿ byli w jaskini, Neelah i dwaj ³owcy nagród us³yszeli podniesiony g³os mê¿czyzny, który pozosta³ na zewn¹trz. – Phedroi! – Nie krzycza³ do nich, lecz do kogoœ innego, niewidocznego w otaczaj¹cych ich ciemnoœciach. – Bierz siê za nich! Ale ju¿! Komenda nie by³a potrzebna. Partner mê¿czyzny, który musia³ obserwowaæ ca³¹ scenê, teraz skierowa³ na nich ostr¹ kanonadê z miejsca, sk¹d mia³ ich wszystkich na widoku. Cofnêli siê w g³¹b jaskini. – I co teraz? – Neelah rozejrza³a siê dooko³a po grocie, oœwietlonej œwiat³em ognia zaporowego ich napastników. Ca³a broñ ze starannie ukrytych zapasów Boby Fetta zosta³a wczeœniej wywleczona na zewn¹trz. Fett i Dengar przywarli plecami do przeciwleg³ych œcian groty, wychylaj¹c siê tylko na tyle, ¿eby oddaæ kilka szybkich strza³ów; zaraz cofali g³owy przed promieniami lasera, które mija³y ich ze œwistem. – Utknêliœmy tu! Z tej dziury nie ma wyjœcia! – Nie mia³o byæ. – Boba Fett nie odwróci³ siê, by na ni¹ spojrzeæ. – Niewiele siê zyska, uciekaj¹c przed takimi osobnikami. – Doskona³a teoria. – Po drugiej stronie jaskini Dengar przyciska³ rusznicê do piersi. Obserwowa³ ruch cieni w ciemnoœci na zewn¹trz groty i czeka³, a¿ bêdzie móg³ oddaæ precyzyjnie wycelowany strza³. – Tylko trochê s³abo sprawdza siê w praktyce. Boba Fett wzruszy³ lekko ramionami, skrobi¹c zbroj¹ ska³ê za swoimi plecami. – Nie przejmuj siê tym. – Jego g³os by³ równie spokojny i wyprany z emocji jak poprzednio. – Wszystko jest pod kontrol¹. – O czym ty mówisz? – Z g³êbi groty Neelah spojrza³a na niego z niepokojem. Nie mog³a cofn¹æ siê dalej; dotar³a do koñca, choæ by³o to tylko kilka metrów od zbocza wzgórza. – St¹d nie ma wyjœcia! Przyszpilili nas. Teraz mog¹ albo czekaæ, a¿ skoñczy wam siê amunicja, albo przywo³aæ posi³ki. – Kilka kolejnych strza³ów rozœwietli³o grotê, trafiaj¹c w sklepienie nad jej g³ow¹ i odrywaj¹c deszcz osmalonych skalnych od³amków. – Tak czy owak, ju¿ nas maj¹! – Powiedzia³em ju¿: nie przejmuj siê. Spokojna odpowiedŸ ³owcy nagród rozwœcieczy³a Neelah. Myœl, ¿e mia³aby zgin¹æ w tej dziurze – albo co gorsza, daæ siê 281

z niej wywlec tamtym, kiedy ju¿ uporaj¹ siê z Bob¹ Fettem i Dengarem – doprowadzi³a j¹ do pasji. Nie po to ucieka³am z pa³acu Jabby, pomyœla³a, ¿eby skoñczyæ w taki sposób. Nadal zbyt wielu rzeczy nie wiedzia³a, zbyt wiele pytañ pozosta³o bez odpowiedzi – jej prawdziwe imiê, sk¹d pochodzi³a, jak tu trafi³a – ¿eby mia³a siê tu wykrwawiaæ na piasku. Gdyby mia³a najmniejsz¹ szansê, wyszarpnê³aby blaster jednemu ze swoich towarzyszy i wyrwa³a siê, strzelaj¹c bez opamiêtania w kierunku dwóch oblegaj¹cych ich mê¿czyzn. Wszystko by³o lepsze ni¿ bezczynne czekanie na nieuniknion¹ œmieræ. Dengar odwróci³ g³owê od wylotu jaskini. – Jeœli masz jakiœ plan – zwróci³ siê do Fetta – by³bym ci wdziêczny, gdybyœ mnie w nim uwzglêdni³. – Gdyby by³o coœ, co móg³byœ zrobiæ, mo¿e nawet bym ci powiedzia³. – Boba Fett odda³ kilka strza³ów, zanim spojrza³ na Dengara. – Ale nie ma. Mo¿esz tylko czekaæ. I przekonaæ siê o tym. – No to piêknie! – powiedzia³a kwaœno Neelah. Musia³a podnieœæ g³os, by zag³uszyæ ha³as kolejnej kanonady. Strza³y skrzesa³y iskry na tylnej œcianie jaskini. Dosz³a ju¿ do takiego etapu, ¿e nic, nawet strza³y lasera, nie sk³oni³oby jej, ¿eby siê uchyli³a. – Przez ca³y czas myœla³am, ¿e dochodzisz do siebie po tym, co ci siê przytrafi³o, ale teraz widzê, ¿e mózg usma¿y³ ci siê na dobre. Boba Fett nie odpowiedzia³. – Wstrzymaj ogieñ – poleci³ Dengarowi. – Ale wtedy podejd¹ bli¿ej. – Dengar wskaza³ luf¹ broni na zewn¹trz. – Ten, który by³ na wydmach, zmieni³ pozycjê. Ma teraz jeszcze lepsze pole ostrza³u. – To nic. Chcê, ¿eby ci dwaj byli razem, a w ka¿dym razie blisko siebie. – Dlaczego? – Dengar wygl¹da³ na zaskoczonego. – Myœlisz, ¿e zastrzelisz ich obu naraz? Mogê ciê os³aniaæ, jeœli chcesz spróbowaæ. – To nie bêdzie konieczne. Rozb³yski ognia na zewn¹trz powiedzia³y Neelah, ¿e Dengar mia³ racjê; dwaj napastnicy byli teraz o kilka metrów od siebie, przykucniêci za niskim skalnym murkiem. Z miejsca, w którym siê znaleŸli, mogli strzelaæ prosto do wnêtrza jaskini. – Nie próbuj przemawiaæ mu do rozs¹dku. – Neelah pokaza³a g³ow¹ na Fetta. – Zapuœci³ siê tak daleko, ¿e nawet nie wie, kiedy nie mo¿na ju¿... 282

Przerwa³ jej nag³y ha³as z góry, jakby noc pêk³a na dwoje; dŸwiêk narasta³, przechodz¹c od odleg³ego wycia do coraz bli¿szego huku, który wykracza³ poza s³yszaln¹ czêstotliwoœæ. Grota zaczê³a wibrowaæ, jak tamta, w której napotkali ¿ywy segment Sarlacka. Sypnê³o py³em z pajêczyny pêkniêæ otwieraj¹cych siê w skale nad ich g³owami; potem przysz³a kolej na drobne kamienie, a w koñcu od³amki skalne doœæ du¿e, by rozci¹æ rêkê Neelah, któr¹ os³oni³a oczy. Spod ramienia widzia³a Dengara, jak pochyla siê, opuszcza rusznicê i spogl¹da na zewn¹trz w oszo³omieniu. Jego cieñ podskoczy³ bli¿ej, podobnie jak cieñ Fetta. Sylwetki obu ³owców obrysowa³a œwiat³oœæ, która ca³kowicie rozproszy³a ciemnoœci nocy. Otaczaj¹ce ich wydmy by³y jasne, jakby nagle spad³y na nie bliŸniacze s³oñca Tatooine. U wylotu groty widaæ by³o dwóch napastników, jak odwracaj¹ siê i unosz¹ rêce, jakby próbowali powstrzymaæ spadaj¹cy na nich ciê¿ar. Wszystko to trwa³o zaledwie kilka sekund, zanim jasna plama zamieni³a siê w zaokr¹glony z jednej strony kszta³t, który zawis³ tu¿ nad powierzchni¹ pustyni, wsparty na ognistych kolumnach silników l¹downiczych. Jeden z mê¿czyzn zdo³a³ wstaæ i zanurkowaæ g³ow¹ naprzód poza obrêb gwa³townego hamowania statku. Drugiemu uda³o siê tylko podnieœæ na kolana i przycisn¹æ karabin do piasku – w tej samej chwili ogon statku, z dyszami osmalonymi i nadal rozgrzanymi, przygniót³ go do ziemi. – A niech to! – g³os Dengara przerwa³ ciszê, gdy ryk silników ust¹pi³ miejsca szklistemu brzêczeniu stopionego piasku, który pêka³ stygn¹c. – To twój statek! „Niewolnik I”! Neelah zrozumia³a, co siê sta³o. Uda³o mu siê, pomyœla³a, uda³o mu siê uruchomiæ modu³ komunikacyjny. £¹cze miêdzy oprzyrz¹dowaniem wewn¹trz he³mu, ma³a antena przekaŸnikowa na jego boku i to, co Dengar przywióz³ z Mos Eisley – Boba Fett musia³ widaæ z³o¿yæ to wszystko do kupy, zanim jeszcze pojawili siê tamci dwaj. I przez ca³y czas, kiedy ten o nazwisku Hamame gada³ i potem, kiedy przystawi³ karabin do biodra, Fett wysy³a³ sygna³ do swojego statku, orbituj¹cego ponad atmosfer¹ Tatooine. Poda³ „Niewolnikowi I” dok³adne wspó³rzêdne miejsca, w którym siê znajdowa³ – wystarczaj¹co dok³adne, by sprowadziæ go prosto na g³owy tych dwóch facetów. Noga i rêka jednego z nich nadal czêœciowo wystawa³a spod statku; broñ le¿a³a zaledwie parê centymetrów od palców. Goœæ nie ubije ju¿ ¿adnego interesu. 283

– Szybko. – Boba Fett ruszy³ ku wylotowi groty. – Zbieramy siê. Nie ma po co tu dalej sterczeæ. Nie wiedzia³a, czy mówi³ tylko do Dengara, czy do niej te¿. Ale wola³a nie ryzykowaæ. Zaczeka³a, a¿ pobiegn¹ szybkim sprintem w stronê w³azu „Niewolnika I”. Z mroku wydm rozleg³a siê kanonada strza³ów, topi¹c ogniem laserowym piasek pod ich stopami – ich drugi przeœladowca nie podda³ siê jeszcze. Nie powstrzyma³o to Neelah przed pójœciem w œlady Boby Fetta i Dengara. Zd¹¿y³a po drodze wyrwaæ karabin blasterowy z r¹k martwego mê¿czyzny. – Stójcie! – przy wejœciu do statku Neelah unios³a broñ z palcem na spuœcie. – Ani kroku dalej! Dengar by³ ju¿ w œrodku; Boba Fett, trzymaj¹c siê jedn¹ rêk¹ klapy w³azu, odwróci³ siê i spojrza³ przez ramiê. Wzrok zza wizjera napotka³ wylot lufy. – Beze mnie nigdzie nie polecicie – powiedzia³a zimno Neelah. D³oñ Boby Fetta wystrzeli³a, zanim dziewczyna zd¹¿y³a zareagowaæ, ruchem szybszym ni¿ zdo³a³o zarejestrowaæ jej oko. Jego piêœæ zacisnê³a siê na lufie karabinu; szybkim skrêtem ramienia wyrwa³ jej broñ z rêki. Rusznica œmignê³a w powietrzu, by wyl¹dowaæ kilkanaœcie centymetrów od trupa. Przez chwilê stali, patrz¹c na siebie. Potem Boba Fett wyci¹gn¹³ rêkê, z³apa³ dziewczynê za nadgarstek i wci¹gn¹³ j¹ do œrodka. – Nie b¹dŸ g³upia. – Zacisn¹³ piêœæ, prawie mia¿d¿¹c jej koœci. – To ja decydujê, kto leci, a kto zostaje. Ale w tej chwili jesteœ zbyt cennym towarem, bym mia³ ciê zostawiæ. Sekundê póŸniej by³a ju¿ na pok³adzie, a klapa w³azu zatrzasnê³a siê za ni¹. – Zapnij pasy – powiedzia³ Fett, wchodz¹c po szczeblach metalowej drabinki przymocowanej po drugiej stronie pomieszczenia. – Startujemy. Neelah rozmasowa³a bol¹cy nadgarstek. Rozejrza³a siê dooko³a. Patrz¹c na posêpne metalowe prêty klatek, uœwiadomi³a sobie, ¿e kiedyœ – nie wiedzia³a kiedy, w jakim momencie swojej nieznanej przesz³oœci – ¿e ju¿ kiedyœ tu by³a. – To takie typowe. – SHΣ1-B odchyli³ w ty³ g³owê, patrz¹c jak statek pospiesznie unosi siê ku nocnemu niebu. – Starasz siê 284

jak mo¿esz, sk³adasz ich do kupy, pielêgnujesz i leczysz, a oni nawet ci nie podziêkuj¹. – Niewdziêcznoœæ. – 1e-XE sta³ obok wy¿szego robota medycznego. Obaj wygramolili siê z kryjówki, gdy strza³y umilk³y na dobre. Do tej pory pewnie nawet cz³owiek czaj¹cy siê wœród wydm opuœci³ to miejsce, kieruj¹c siê z powrotem w stronê niegodziwego miejsca, z którego musia³ nadejœæ; w ka¿dym razie nic nie wskazywa³o na jego obecnoœæ. To by³o kolejne rozczarowanie dla obu robotów; po spotkaniu z Bob¹ Fettem mê¿czyzna móg³ mieæ jakieœ ciekawe rany, które wymaga³y leczenia. – Bezmyœlnoœæ. – Oczywiœcie, czego innego mo¿na siê po nich spodziewaæ? – Lœni¹cy ogon z dysz wylotowych statku zd¹¿y³ ju¿ zamieniæ siê w niewielk¹ plamkê œwiat³a wœród gwiazd. Wewn¹trz obwodów SHΣ1-B zagoœci³a nadzieja... jeœli roboty w ogóle miewaj¹ nadziejê... ¿e tamci ludzie, a zw³aszcza ten, którego pielêgnowali w chorobie, Boba Fett, zabior¹ jego i 1e-XE ze sob¹. Z pewnoœci¹ zarobiliby na swoje ogniwa energetyczne przy tej obfitoœci uszkodzeñ cia³a, jakie Fett zazwyczaj powodowa³ wokó³ siebie. – Taka ju¿ ich natura, jak s¹dzê. Wszyscy cieleœni myœl¹, ¿e s¹ nieœmiertelni. – SHΣ1-B przeniós³ wzrok z rozgwie¿d¿onego nieba na otaczaj¹ce ich pustynne pustkowia. – I co teraz? – Bezrobocie. – pisn¹³ 1e-XE. – Niepotrzebnoœæ. SHΣ1-B przygl¹da³ siê przez chwilê towarzyszowi. Potem wysun¹³ jedno z ramion, zakoñczone skalpelem, i zdrapa³ plamkê rdzy ze sfatygowanego korpusu 1e-XE. – Wiesz co? – odezwa³ siê z namys³em. – Przyda³oby ci siê trochê konserwacji...

285

ROZDZIA£



Nie cierpia³ nawet myœli, ¿e musi to zrobiæ. Ale wiedzia³, ¿e nie ma wyjœcia. G³os chciwoœci w jego trandoszañskim mózgu prawie przezwyciê¿y³ wszelkie inne rozwa¿ania. S³ysza³ w g³owie te s³owa, odwieczn¹ m¹droœæ ³owców nagród, wypowiadan¹ g³osem jego ojca: ¿ywi s¹ wiêcej warci ni¿ martwi. Stary Cradossk wiedzia³, co mówi, przynajmniej pod tym wzglêdem; za ka¿dym razem, gdy Bossk g³adzi³ pazurami ogryzione do czysta koœci, które zatrzyma³ na pami¹tkê, doznawa³ g³êbokiego poczucia ³¹cznoœci z przodkami. Mimo wszystko istnia³a jeszcze inna prawda, równie niepodwa¿alna i twarda: sprawy wygl¹da³y inaczej, gdy w grê wchodzi³ Boba Fett. Na ekranie skanera dalekiego zasiêgu „Wœciek³ego Psa”, w ciasnej sterowni, Bossk widzia³ ma³¹ plamkê œwiat³a, oznaczaj¹c¹ statek Fetta. „Niewolnik I” oderwa³ siê ju¿ od powierzchni Tatooine. Wkrótce wyjdzie z atmosfery planety i znajdzie siê w zasiêgu jego systemów naprowadzaj¹cych i celowniczych. Bosskowi zosta³o bardzo ma³o czasu na wciœniêcie przycisku i dokonanie tego, co konieczne. Nie móg³ ju¿ sobie pozwoliæ na ponowne roztrz¹sanie decyzji czy na ¿al nad utraconymi zyskami. W³aœnie wróci³ na pok³ad „Niewolnika I”, by œci¹gn¹æ kilka interesuj¹cych plików z jego banku danych, kiedy kontrolki modu³u komunikacyjnego rozjarzy³y siê jak jasne iskry zestrzelonej asteroidy. To mog³o oznaczaæ tylko jedno – ¿e wiadomoœæ o tym, i¿ Boba Fett ¿yje, by³a prawdziwa, i ¿e on sam nawi¹za³ w³aœnie ³¹cznoœæ ze swoim statkiem orbituj¹cym wokó³ Tatooine. Bossk 286

wiedzia³ te¿, co teraz nast¹pi. „Niewolnik I” pos³usznie wykona zdalne rozkazy Boby Fetta, uruchomi g³ówny napêd i skieruje siê ku powierzchni Tatooine na spotkanie ze swoim panem. A Boba Fett bêdzie nie tylko ¿ywy, ale i wolny, gotów znów ruszyæ na galaktyczne szlaki. Wolny i aktywny – najlepszy ³owca nagród na wszystkich œwiatach rozproszonych po galaktyce. Bossk nadal czu³ gniew i strach, jaki wywo³a³a w nim ta œwiadomoœæ. Gniew to uczucie dobrze znane – Trandoszanie co rano budzili siê gniewni – ale strach by³ czymœ nowym. I potê¿nym. Pobudzi³ go do dzia³ania, szybkiego i skutecznego. Nie traci³ czasu na rozgryzanie tajemnic. Jeœli bogaty i wp³ywowy Kuat interesowa³ siê Bob¹ Fettem, ¿ywym lub martwym – niech tak bêdzie; byæ mo¿e Bossk mimo wszystko bêdzie w stanie odebraæ nagrodê za potwierdzenie wiadomoœci wys³anej do w³aœciciela Zak³adów Stoczniowych Kuat. A jeœli istnia³ jakiœ zwi¹zek miêdzy ksiêciem Xizorem, tajnym w³adc¹ Czarnego S³oñca, a najazdem szturmowców na farmê wilgoci na obrze¿ach Morza Wydm... odpowiedŸ nie wyjdzie od Boby Fetta. Ju¿ Bossk siê o to postara. Mia³ doœæ czasu, by przydŸwigaæ odpowiedni¹ iloœæ ³adunków wybuchowych z „Wœciek³ego Psa”, ukryæ je w klatkach towarowych ³adowni statku Fetta i zamontowaæ zdalny detonator. Zaraz potem zamkn¹³ œluzê „Niewolnika I”, od³¹czy³ rêkaw w³asnego statku i obserwowa³ przez iluminatory w sterowni, jak statek Fetta kieruje siê ku powierzchni planety. Teraz wraca³ z powrotem w przestrzeñ, nios¹c na pok³adzie swojego pana. Plamka œwiat³a uros³a; jeszcze sekunda i bêdzie za póŸno. Bossk wykorzeni³ z serca wszelki ¿al. Wcisn¹³ guzik na panelu kontroli swojego statku. W jednej chwili ma³a plamka œwiat³a zamieni³a siê w kulê jaskrawego ognia, gasn¹c¹ w kosmicznej pró¿ni. Z „Niewolnika I” pozosta³ tylko py³ i atomy. Bossk odchyli³ siê na oparcie fotela pilota, wyczerpany. Czu³, jak napiêcie zaczyna opuszczaæ jego miêœnie. I to by by³o na tyle, pomyœla³ z ulg¹. Boba Fett nie ¿yje. Na dobre. Nie ¿a³owa³; wiedzia³, ¿e trzeba by³o to zrobiæ. Tylko jedna rzecz zastanawia³a Bosska, gdy wpatrywa³ siê w miêdzygwiezdn¹ pustkê. Dlaczego nadal siê ba³?

287