Johansen Iris - Eve Duncan 07 - Impas - K

Przełożyła Dagmara Bagińska

Tytuł oryginału Stalemate

Copyright © 2006 by Johansen Publishing LLLP

Redakcja: Monika Kisielewska Opracowanie graficzne okładki: Piotr Skrzypczak

Skład i łamanie: Andytex, Warszawa

For the Polish edition Copyright © 2007 by LUCKY For the Polish translation Copyright © 2009 by LUCKY LUCKY ul. Żeromskiego 33 26-600 Radom Dystrybucja: tel. 0-501-506-203 0510-128-967 www.wydawnictwolucky.pl e-mail: [email protected]

Wydanie 1 Warszawa 2010 Druk i oprawa: Drukarnia Colonel w Krakowie

ISBN 978-83-60177-74-7

Zadzwonił telefon. Eve postanowiła nie zwracać na niego uwagi. Jej zwinne palce poruszały się nieprzerwanie po rekonstruowanej przez nią czaszce dziecka, które nazwała Marty. Kiedy była pochłonięta pracą nic nie było w stanie jej przerwać. Ustawiła w telefonie automatyczną sekretarkę, więc jeśli dzwoniliby Joe albo Jane, Eve mogłaby jeszcze podnieść słuchawkę. Była już bardzo blisko ukończenia rekonstrukcji. Automatyczna sekretarka włączyła się po szóstym dzwonku. - Muszę z panią porozmawiać, pani Duncan, proszę odebrać telefon. Zamarła, a jej palce zatrzymały się w pół drogi. To Luis Montalvo. Chociaż rozmawiała z nim tylko dwa razy, nie sposób było zapomnieć jego specyficznego głosu. - Wiem, że pani tam jest. Od tygodnia nie wychodzi pani z domu. - W jego głosie brzmiała lekka drwina. - Pani poświęcenie jest godne podziwu i wiem, że jest pani znakomita w swojej pracy. Oczekuję, że niebawem wykaże się pani tymi cechami w sprawie, z którą się do pani zwróciłem. - Zrobił pauzę. - Proszę podnieść słu chawkę. Nie przywykłem do tego, żeby mnie ignorowano. Zaczyna mnie to już złościć, a chyba nie chce mnie pani zdenerwować. Nie chciała też podnosić słuchawki. Obawiała się, że wytrąci ją to z rytmu, jaki udało jej się osiągnąć i jakiego potrzebowała, kiedy jej praca zbliżała się do końca. Iris Johansen

5

Impas

Do diabła, miała nadzieję, że nie będzie już do niej dzwonił po tym jak ponad tydzień temu nie odebrała jego telefonu. - Nie poddam się i pani dobrze o tym wie - usłyszała po chwili. To prawda, że był uparty. Podczas pierwszej rozmowy telefonicznej Montalvo był bardzo uprzejmy, nawet po tym jak odrzuciła jego propozycję. Za drugim razem też nie okazywał złości. Ton jego głosu był łagodny i miły, niemal ubolewający. Ale za zasłoną uprzejmości dało się wyczuć pewną niepokojącą nutę. Wtedy Eve poczuła lekkie zdenerwowanie, ale dzisiaj była już tym wszystkim bardzo rozdrażniona. Nie miała teraz czasu na takie rzeczy. Czekał na nią Marty. Przeszła przez pokój i podniosła słuchawkę. - Montalvo, jestem bardzo zajęta. Już usłyszał pan moją odpowiedź. Proszę do mnie więcej nie dzwonić. - O, jak miło panią usłyszeć. Wiedziałem, że nie będzie pani tak nieuprzejma, żeby kazać mi w nieskończoność mówić do tego okropnego urządzenia. Nie znoszę bezosobowych maszyn. Jestem wrażliwym człowiekiem, pasjonatem, a te urządzenia mnie znieważają. - Naprawdę nie mam ochoty wysłuchiwać tego, co się panu podoba, a co nie. Nic mnie to nie obchodzi. Zamierzam zakończyć tę rozmowę i zapomnieć o pańskim istnieniu. - Zdaję sobie sprawę z tego smutnego faktu. Jest pani zajęta rekonstrukcją chłopca, którego znaleźli zakopanego w Macon. Już go pani jakoś nazwała? Podobno nazywa pani wszystkie czaszki, nad którymi pracuje. Eve zamarła. - Skąd pan o tym wie? - spytała po chwili. - Wiem o pani wszystko. Wiem, że żyje pani z detektywem Joe Quinnem z departamentu policji w Atlancie. Wiem, że ma pani adoptowaną córkę, Jane MacGuire. Wiem również, że prawdopodobnie jest pani najlepszą na świecie rekonstruktorką ludzkich twarzy. Czy mam kontynuować? - To wszystko mógł pan wyczytać w prasie. Ale skąd pan wie o chłopcu zamordowanym w Macon? Iris Johansen

6

Impas

- Mam bardzo liczne kontakty na całym świecie. Chce pani wiedzieć, kto go zabił? Mógłbym się tego dla pani dowiedzieć. - Nie wierzę panu. - Dlaczego? - Nawet nie mieszka pan w tym kraju. I powiem panu wreszcie prawdę: jest pan parszywym handlarzem narkotyków, który żyje sobie w Kolumbii, gdzie może się ukrywać i bezkarnie zbijać kokosy na swojej truciźnie. Zaśmiał się. - Lubię szczerość. Bardzo niewiele kobiet, które znam, mówi mi to, co myśli. - W takim razie jestem szczęśliwa, że nie należę do tych kobiet, które pan „zna". Gdybym jednak do nich należała, to pewnie marzyłabym o tym, żeby oberwać ci jaja, ty seksistowska kanalio! - nie potrafiła się opanować. - Cóż za gwałtowność i jaka pasja! Mam wrażenie, że jesteśmy do siebie bardzo podobni, pani Duncan. - Wykluczone. - Wzięła głęboki oddech. - Moja odpowiedź brzmi „nie". Nie zamierzam do pana przyjeżdżać i nie wykonam dla pana żadnej rekonstrukcji. - Kiedy po raz pierwszy złożyłem pani ofertę była pani bardzo miła i uprzejma. Za drugim razem była pani już bardziej szorstka. Domyślam się, że kazała pani sprawdzić mnie Joe'mu Quinnowi. - Oczywiście. Nie zadaję się z oszustami i mordercami. - Każdy ma takie znajomości, jakie są dla niego najkorzystniejsze. - Mówiłam już panu poprzednim razem, że nie jestem zainteresowana żadną z pańskich ofert finansowych. - A ja słusznie byłem pod wrażeniem. Nie sądzę, żeby udało mi się jeszcze w życiu spotkać kogoś, kto odrzuciłby ofertę miliona dolarów za kilka dni pracy. - To brudne pieniądze. - Nieprawda. Wszystkie moje pieniądze są bardzo dobrze wyprane. - Zdawało mi się, że zaakceptował pan moją decyzję, że nie będę dla pana pracować. Iris Johansen

7

Impas

- Dlatego, że na panią nie naciskałem? To nie leży w mojej naturze. Wolę się na chwilę usunąć, by powrócić z inną przynętą. Prawie cały tydzień zajęło mi obmyślanie jaka to będzie za przynęta. - I? - Jestem pewien, że wkrótce zostanie pani moim gościem. - Dlaczego? - Nie mogę powiedzieć. To by zepsuło niespodziankę. Lubię obserwować jak mój plan rozwija się niczym piękny nocny kwiat. - Wspomniał pan o Joe i mojej adoptowanej córce. Jeśli tknie pan którekolwiek z nich, to nie ręczę za siebie. - Znowu przemoc. - W jego głosie słychać było rozbawienie. Nie jestem taki głupi. W ten sposób tylko ściągnąłbym na siebie pani gniew, a ja wolę skłonić panią do współpracy. - Odkładam słuchawkę. - Proszę bardzo. Chciałem tylko dać pani możliwość zmiany zdania. Byłbym niezmiernie rad, gdyby jednak dała się pani przekupić i przyjechała do mnie. Tak byłoby lepiej dla nas obydwojga. - Czy pan mi grozi? - Dobry Boże, nie. Gdyby tak było wiedziałaby pani o tym. Nie miałaby pani żadnych wątpliwości. To jak? Nie przyjedzie pani do mnie, żeby mnie uszczęśliwić i zarazem zarobić górę pieniędzy? - Nie. - Szkoda - westchnął. - Dobrej nocy. Rozłączył się. Eve powoli odłożyła słuchawkę. Twierdził, że jej nie grozi, ale jak inaczej to nazwać? Może i subtelna, jednak to była groźba. Tym bardziej przerażająca, że wypowiedziana swobodnie i bez emocji. Był taki spokojny, kiedy odrzuciła jego ofertę, że wierzyła iż zaakceptował jej odmowę i zniknął z jej życia. Najwyraźniej grubo się myliła. Może powinna zadzwonić do Joe'go i powiedzieć mu, że Montalvo dalej się naprzykrza? Iris Johansen

8

Impas

Nie, Joe pomyślałby, że się boi i zaraz chciałby wracać do domu. A ona wcale się nie bała, była tylko trochę zaniepokojona. Montalvo powiedział, że jej rodzina jest bezpieczna, i uwierzyła mu. Wiedział, że jakiekolwiek zagrożenie dla nich sprawi, że Eve się wścieknie i nie będzie mowy o żadnej współpracy. Nie groził jej wprost, raczej próbował delikatnego zastraszenia. Jednak zdecydowanie za dużo wiedział na temat jej obecnych działań. Czyżby ją obserwował? Tak, zdecydowanie powie o tym Joe'mu. Ale nie ma sensu alarmować go teraz. Powie mu o wszystkim wieczorem, kiedy wróci do domu na kolację. Musi wrócić do Marty'ego, a rozmowa z Joe na temat Montalvo przeszkodziłaby jej w tym. Nie może pozwolić, żeby Montalvo dekoncentrował ją w pracy. Ten bydlak pewnie byłby bardzo zadowolony, że do tego stopnia ma nad nią kontrolę. Może nawet spróbuje zadzwonić do niej znowu, żeby wzmocnić swoją przewagę? Prędzej ją piekło pochłonie, niż mu na to pozwoli. Wyłączyła telefon stacjonarny, a potem komórkę i wróciła do sztalug w drugim końcu pokoju. Musi wyrzucić Montalvo ze swoich myśli. Skupić się na Martym i szansie na sprowadzenie go do domu. W końcu tu chodzi o chłopca, który został zamordowany, zakopany i porzucony gdzieś w nieznanym miejscu. Tak, już lepiej. Słowa Montalvo zaczynają blednąć, rozmywają się, a ona wraca do pracy. Mów do mnie, Marty. Pomóż mi sprowadzić cię do domu. - Szkoda. - Montalvo wpatrywał się w telefon. - Miałem nadzieję, że zwycięży w niej chciwość, tak jak w każdym normalnym człowieku. Łatwo jest być szlachetnym przez godzinę, dzień, ale później każdy zaczyna myśleć, kalkulować, a nawet marzyć. Po tygodniu powinien zaostrzyć się jej apetyt i powinna zacząć wymyślać powody, dla których warto przyjąć tę propozycję. - Montalvo, nie dla wszystkich pieniądze są najważniejsze. Iris Johansen

9

Impas

Są i tacy, którzy uważają, że świat się na nich nie kończy powiedział Soldono. Montalvo uśmiechnął się. - Prawie wszyscy. To pech, że Eve Duncan jest w mniejszo ści. - Wstał z rzeźbionego krzesła u szczytu stołu. - No cóż... Trzeba wziąć się do roboty. Soldono zamarł. - Montalvo, nie rób tego. - Nie dała mi wyboru. Ty też mi go nie dajesz. Nie rozmawiałeś z nią, prawda? - Pokręcił głową z dezaprobatą. - Mówiłem ci, co masz zrobić, ale ty się tylko wykręcasz. Widzę, że robisz, co możesz, żeby tylko jej tu nie ściągnąć, a czas działa na twoją niekorzyść. Cóż, nadeszła pora, żeby rozpocząć show. - Dlaczego ona? - zapytał Soldano. - W Rio de Janeiro jest świetny rzeźbiarz sądowy. Poprośmy jego. - Sanchez? - Montalvo pokręcił głową. - Technicznie jest świetny, ale nie tego mi trzeba. - Eve Duncan jest obywatelką amerykańską. Jest znana i szanowana we wszystkich departamentach policji na całym świecie. Odrzuciła twoje pieniądze i jeśli będziesz próbował ją zmusić, miej świadomość, że igrasz z ogniem. - A tobie by się to nie spodobało. Ostatnimi czasy CIA jest bardzo ostrożne. - Daj mi szansę, a załatwię ci Sancheza. Niczego nie rozumiesz. - To mi wytłumacz. Montalvo spuścił wzrok i utkwił go w resztce wina na dnie swojego kieliszka. - Tu chodzi o pasję. - Co? - Powiedziałem Eve Duncan, że jestem człowiekiem wraż liwym i pasjonatem. To prawda. Soldono nie zauważył żeby Montalvo przejawiał jakiekolwiek emocje, tym bardziej pasję. Facet był błyskotliwy, pomysłowy, ale wszelkie uczucia skrywał za fasadą drwiącego uśmieszku. Iris Johansen

10

Impas

- Dlaczego Eve Duncan? - Soldono powtórzył pytanie. - Ona także jest pasjonatką. Przeglądałem jej akta i nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Jakby była opętana. Dorastała na ulicy z matką narkomanką, a jako nastolatka urodziła dziecko. Ale zmieniła swoje życie o sto osiemdziesiąt stopni. Wróciła do szkoły i była przykładną matką. Potem jej córka została porwana i prawdopodobnie zabita, ale nigdy nie odnaleziono jej ciała. Zamiast załamać się nerwowo, została rzeźbiarką sądową i starała się przynieść ukojenie innym rodzicom, identyfikując szczątki ich zaginionych dzieci. - Ja to wszystko wiem - powiedział zniecierpliwiony Soldono. - Znasz fakty, ale nigdy nie przeanalizowałeś Eve Duncan tak jak ja. Mam wrażenie, że znam ją lepiej niż ona samą siebie. Wiem, co nią kieruje, i co ją nakręca. - Tak, jasne. - Soldono nie potrafił ukryć sarkazmu w głosie. - Pasja? - Nie lekceważ tego. Da Vinci ją miał. Michał Anioł ją miał. To różnica pomiędzy sztuką a tworzeniem. Eve Duncan ją ma. - Jego głos był łagodny a zarazem twardy. - I dlatego muszę ją mieć. A ty nie próbuj wciskać mi w zamian innych ludzi. - Obiecałeś mi, że... - I dotrzymam słowa, jeśli ty dotrzymasz swojego. - Kiedy mówił dalej, w jego głosie brzmiała drwina: - Skoro ta pani sama nie chce wyświadczyć mi przysługi, potrzebna mi czyjaś pomoc. Rozumiesz to, prawda? - Nie. Z twarzy Montalvo zniknął uśmiech. - Więc lepiej zrozum to czym prędzej. Wczoraj powiedziałem ci, że jeśli nie otrzymam odpowiedzi, jakiej oczekuję, podejmę odpowiednie kroki. Ty najwyraźniej uznałeś, że nie mówiłem tego poważnie. Daję ci kolejne cztery godziny, żeby ją przekonać, Soldono. Ani minuty dłużej. - Spojrzał na zegarek na ręku. - Dziś wieczorem o dziesiątej. - Nie mogę się tak po prostu targować. - Jasne, że możesz. Nie wciskaj mi kitu. Cały czas to robisz. Iris Johansen

11

Impas

Życie za życie. - Odwrócił się. - Dokończ obiad. Tiramisu jest naprawdę wyśmienite. Kucharz będzie zawiedziony, jeśli lego nie spróbujesz. Soldono kipiał z wściekłości, kiedy patrzył na odchodzącego Montalvo. Elegancki, o lekkich ruchach, ale tak niebezpieczny jak laska dynamitu w pobliżu otwartego ognia. Sukinsyn. Naprawdę byłby zdolny to zrobić? Dlaczego w ogóle w to wątpił? Montalvo nie blefował i był w stanie zrealizować swoje groźby dokładnie w taki sposób, jaki przedstawił. Soldono miał cztery godziny. Wcześniej liczył na to, że uda mu się powstrzymać Montalvo bez wciągania w to wszystko Eve Duncan, ale zabrakło mu czasu. Czy opłaci mu się wymiana na tę kobietę? A może sobie odpuścić? Musi mieć pewność, że naprawdę warto. Cztery godziny. Sięgnął po telefon i szybko wybrał numer. - Montalvo dał mi cztery godziny. Do cholery, on to zrobi. Jak, do diabła, mam go powstrzymać? Venable przez chwilę milczał. - Pora dać Eve Duncan możliwość wyboru. - Ładny mi wybór. W porządku, biorę się do działania. Oddzwonię do ciebie, kiedy z nią porozmawiam. - Rozłączył się i zajrzał do notesu w poszukiwaniu numeru Eve Duncan. - Dzwoniła do mnie Jane - powiedział Joe, wchodząc do domu dwie godziny później. - Próbowała się z tobą skontaktować, ale nie mogła się dodzwonić. Mówiła, że zrobiła dla nas rezerwację w Doubletree w Phoenix i kazała mi przypomnieć ci, że wystawa jest w tę sobotę. - Uśmiechnął się. - Powiedziałem jej, że jest całkiem spora szansa na to, że pamiętasz. - Co? - Starała się odwrócić uwagę od czaszki, ale to było jak przedzieranie się przez gęstą mgłę. - Oczywiście, że pamiętałam. Eve wreszcie udało się oderwać wzrok od Marty'ego. - To bardzo ważna wystawa dla Jane. Nie opuściłabym jej. Powinna to wiedzieć. Iris Johansen

12

Impas

- Tak. - Podszedł do telefonu i podłączył go. - Jane wie także, że pracujesz dniami i nocami, żeby dokończyć tę rekonstrukcję. - Marty jest trudny. - Ponownie spojrzała na rekonstrukcję twarzy ośmioletniego chłopca. W każdym razie taki wiek w przybliżeniu podali śledczy. - Musiałam od nowa poskładać w całość wszystkie rostrzaskane kości jego twarzy, zanim w ogóle mogłam rozpocząć pracę. - Czy są już jakieś wskazówki kim był ten chłopiec? Żachnęła się. - Przecież wiesz, że dopóki nie skończę rekonstrukcji nigdy nie zaglądam do akt policyjnych. Policja z Macon ma zdjęcia dzieci zaginionych w czasie odpowiadającym w przybliżeniu śmierci chłopca. Przekonamy się, czy jest jakieś podobieństwo. - A DNA? Eve skrzywiła się. - Laboratoria badające DNA są tak zawalone sprawami bieżących morderstw, że nie będą się spieszyć w przypadku sprawy sprzed pięciu lat. - Odgarnęła włosy z czoła. - Ale jeśli przyłożę się odpowiednio, mam szansę sprowadzić go do domu. - Uda ci się - powiedział Joe. - Ale tylko pod warunkiem, że nie będziesz się tak przemęczać. - Ruszył w stronę kuchni. - Jadłaś obiad? - Tak sądzę... Nie pamiętam. - W takim razie możemy śmiało przyjąć, że nie jadłaś. Odgrzeję gulasz wołowy i wrzucę do pieca trochę pieczywa czosnkowego. A to znaczy, że masz piętnaście minut, żeby posprzątać w pracowni i się umyć. - Później mogę coś zjeść. - Nie, teraz - powiedział stanowczo Joe i otworzył lodówkę. - Zmiataj. Zawahała się. A Montalvo? Zamierzała powiedzieć mu o telefonie od niego jak tylko przyjdzie do domu, ale teraz ta sprawa zdawała się tracić znaczenie. Kiedy pracowała nad czaszką wszystko inne, co nie było związane z pracą, bladło i przeIris Johansen

13

impas

stawało się liczyć. Ważny był Marty. Inne zaginione dzieci były ważne. Później powie Joe'mu o Montalvo. - Powinnam dziś skończyć pracę. Chcę zrobić komputerowy obraz 3D zanim wyjedziemy do Phoenix. - Chłopiec nie żyje od pięciu lat. Może poczekać jeszcze trochę. - Spojrzał na nią przez ramię. - Bez dyskusji. Eve. Pozwalam ci się zaharowywać jak osioł, bo nie dajesz mi innego wyboru. Ale nie tym razem. Wykończysz się. Założę się, że straciłaś w tym tygodniu przynajmniej dwa kilogramy. - Nie sądzę... - Ze znużeniem pokiwała głową. Może miał rację. Była wyczerpana i chyba faktycznie straciła na wadze. Ta sprawa była wyjątkowo bolesna. Po tylu latach pracy przy rekonstrukcjach sądowych powinna już była przyzwyczaić się do radzenia sobie z okrucieństwem ludzi, którzy mordowali niewinne dzieci. Jednak bezrozumna brutalność i przemoc z jaką spotkał się ten mały chłopiec wywoływała w niej skrajne emocje. - Joe, chcę sprowadzić go do domu. - Zacisnęła usta. - I chcę zabić tego sukinsyna, który mu to zrobił. - Wiem - odparł. - Pozwól, że zrobię to za ciebie. Dla tego biednego dzieciaka i z powodu tego, co jego zabójca z tobą robi. - Zatrzasnął drzwi lodówki. - Miałem już nadzieję, że ta cholerna obsesja słabnie, ale kiedy tylko pojawia się jakaś paskudna sprawa, ty znowu lądujesz w punkcie wyjścia. Zesztywniała. - Taka jest moja praca. Taka jestem. Dlaczego tak nagle zaczęło cię to złościć? Przez chwilę milczał. - Bo jestem zmęczony. Ponieważ czasami nie mogę już znieść patrzenia na twój ból. Mijają lata, a ja mam nadzieję, że zdarzy się cud, a on nie nadchodzi. Mówił o Bonnie. Zszokowało ją to. Nie pamiętała kiedy ostatni raz mówił o jej córce. Chociaż Bonnie zawsze była między nimi obecna. - Kiedyś ją znajdę - powiedziała głucho. - Cud - powtórzył Joe. - Po tylu latach to musiałby być już Iris Johansen

14

Impas

tylko cud. - Odwrócił się do niej plecami i podszedł do piekarnika. - Idź się odświeżyć. Jeśli jeszcze trochę cię podenerwuję, to w ogóle nie będziesz chciała jeść, a przecież chodziło mi o to, żebyś zjadła. Przyjrzała mu się badawczo. Coś z nim było nie tak. Poruszał się nerwowo, a ta uwaga na temat Bonnie pojawiła się ni stąd ni z owąd. Zauważyłaby wcześniej, gdyby nie była tak rozkojarzona przez pracę i skutki tego telefonu od Montalvo. - Nie tylko ja tu jestem podenerwowana. Co się z tobą, u licha, dzieje? - Skrzyżowała ręce na piersi, żeby nie drżały. Tylko mi nie mów, że właśnie obrzydło ci życie ze mną. Jeśli nic chcesz ze mną być, nikt cię nie zmusza. - A już w szczególności ty. - Zamknij się. - Próbowała zapanować nad głosem. - Nie mam prawa prosić cię, żebyś został ze mną, bo jestem emocjonalnym wrakiem. Tak, jak mówiłeś, mam obsesję i prawdopodobnie zostanie mi to do końca życia. Czasami zastanawiam się, dlaczego wcześniej mnie nie zostawiłeś. - Wiesz dlaczego - powiedział nie patrząc na nią. - Joe. - Ja też mam swoją obsesję. A teraz zabieraj stąd swój tyłek. Muszę cię nakarmić. - Spojrzał na nią. - Już w porządku. Przeszło mi. Po prostu musiałem to z siebie wyrzucić. - Dlaczego teraz? - A dlaczego nie? Zawahała się, ale nie spuszczała z niego wzroku. To jeszcze nie koniec. Pod powierzchnią wyczuwała niepokój i wzburzone emocje. - Zostało ci już tylko dziesięć minut - powiedział. Próbowała się uśmiechnąć. - Zużyłeś pięć minut na to, żeby powiedzieć mi, jakim jestem świrem. - Ciągnie swój do swego. - Włączył piekarnik. - A ty jesteś moim świrem. Poczuła falę czułości. Joe był jedynym człowiekiem, jakiego znała, który potrafił sprawić, że w mgnieniu oka zmieniał się jej Iris Johansen

15

Impas

nastrój. Jeszcze przed chwilą była zła i rozdrażniona, a teraz przepełniała ją miłość. Odwróciła się i ruszyła korytarzem. - Świry całego świata łączcie się! - Ja chcę być złączony tylko z jednym świrem i zamierzam dokonać tego w pełni dziś w nocy. Po tym jak cię nakarmię i podwyższę twój poziom energii. - Obiecanki cacanki. Nadal uśmiechała się, kiedy pięć minut później wchodziła pod prysznic. Czuła dreszcz podniecenia na myśl o seksualnej obietnicy. Jezu, można by pomyśleć, że po tylu latach seks z Joe nie powinien już budzić w niej takich emocji. Czy nie powinien być zwykłym rutynowym obowiązkiem? Ale ich życie intymne było tak samo dzikie i namiętne jak za pierwszym razem. Jej ciało zadrżało na samą myśl o tym. Wzięła głęboki oddech i zamknęła oczy, a woda spływała po jej ciele. Przy kolacji powie Joe'mu o telefonie od Montalvo, ale teraz miała ochotę wyłącznie na relaks i zapomnienie o wszystkim oprócz Joe'go. Joe wyjmował właśnie pieczywo czosnkowe z piekarnika, kiedy zadzwonił jego telefon. To był Soldono. Joe miał ochotę pozwolić, by odebrała za niego automatyczna sekretarka. Cholera. Nacisnął przycisk. - Tu Quinn. Soldono, odczep się. Nie będę z tobą rozmawiał. Już skończyliśmy ten temat. - Gdybyśmy go skończyli, nie odebrałbyś telefonu. Rozmawiałeś z nią? Do diabła, jest już prawie w pół do dziesiątej. Czas ucieka. - Nie i nie zamierzam tego robić. - Zrobisz to, bo masz sumienie. - Mam sumienie i dlatego muszę zadbać o Eve, o jej bezpieczeństwo fizyczne i psychiczne. Koniec i kropka. Iris Johansen

16

Impas

- A co na to jej sumienie, Quinn? Słyszałem, że Eve Duncan ma więcej współczucia. Co ona by na to powiedziała? - Nigdy się tego nie dowiem. I ty też nie, Soldono. - Odłożył słuchawkę. Zachować spokój. Już i tak dał się zmanipulować Soldono, bo inaczej nie odebrałby tego telefonu. - Kim jest Soldono? Odwrócił się i zobaczył w drzwiach Eve owiniętą ręcznikiem. - Nikim ważnym. Zmarszczyła czoło. - Gdyby nie był kimś ważnym, to by cię tak nie zdenerwował. - Nie jestem zdenerwowany. - Kto to jest Soldono? Oficer z oddziału? - Nie. - Wyłożył pieczywo na talerz. - Musimy obydwoje to zjeść, bo inaczej któreś z nas będzie cierpiało. Może czosnek nie był najlepszym pomysłem na wieczór. Ale przynajmniej powinien odstraszyć wszystkie wampiry. - Czy Soldono jest wampirem? - Eve, odpuść już sobie. - Dlaczego? - Usiadła przy stole. - Mam wrażenie, że on może być jednym z powodów twojego dzisiejszego ataku. Kim jest ten człowiek? Joe postawił przed nią miseczkę z gulaszem. - Jest z CIA. Zadowolona? - Nie. Tylko tyle mi powiesz? Jego usta wykrzywił sarkastyczny uśmiech. - Soldono ma ci coś więcej do powiedzenia. Ale teraz nie dowiesz się ode mnie więcej. Eve zaczęła coś sobie przypominać, a na jej czole pojawiła się zmarszczka. - Kiedy wróciłeś do domu włączyłeś telefon. Tak bez słowa. Po prostu go włączyłeś. - Jane nie mogła się do ciebie dodzwonić. - Ale nie zapytałeś mnie dlaczego go wyłączyłam. Iris Johansen

17

Impas

- Byłaś zajęta pracą. - Joe. Nic nie odpowiedział. - Powiedz coś. Wiedziałeś o mojej rozmowie z Montalvo, prawda'? - Tak. - Nalał sobie kawy. - Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś i nie powiedziałaś mi o tym? - Pomyślałam, że to może poczekać aż wrócisz do domu. - Skrzywiła się. - No dobra, nie chciałam o nim myśleć. To mi przeszkadzało w pracy nad Martym. To był kolejny telefon, żeby sprawdzić, czy nie zmieniłam zdania. W zasadzie niczym konkretnym mi nie groził. - Jednak powinnaś była do mnie zadzwonić. Nie lubię, kiedy mnie pomijasz. - Ani ja. Czego chce od nas Soldono? Nie odpowiedział od razu. - Nie od nas, tylko od ciebie. - O co chodzi? - Chce, żebyś pojechała do Kolumbii i zrobiła tę rekonstruk cję, o którą prosił Montalvo. - Zacisnął dłoń na kubku z kawą. - Nic go nie obchodzi, że kiedy się tam znajdziesz, to masz marne szanse wyjść z tego żywa. Jeżeli zidentyfikowanie tej czaszki jest takie ważne dla Montalvo, to on nie dopuści, żeby ktokolwiek mógł podzielić się informacją na jej temat. - Nie przejmuj się tym. Nie zamierzam tam jechać. - To dobrze. Więc zapomnijmy o Montalvo i Soldono. Jedz gulasz. - Raczej nie da się zapomnieć. Dlaczego CIA jest zamieszana w sprawy Montalvo? Mówiłeś, że to przestępca. - CIA czasami zadaje się z mętami. - Joe, chcę wiedzieć więcej. - No dobrze. - Zacisnął usta. - Soldono zadzwonił do mnie, bo nie mógł złapać ciebie, a spieszy mu się. Montalvo dzwonił do ciebie, ponieważ spodziewał się, że Soldono, lub jeden z jego zwierzchników zdążył już wywrzeć na ciebie nacisk. - Dlaczego mieliby to robić? Iris Johansen

18

Impas

- Soldono miał informatora w obozie Montalvo, Pedro Gonzalesa. Montalvo dowiedział się o tym i uwięził gościa. Zaproponował, że uwolni Gonzalesa jeśli Soldono skłoni cię do przyjazdu. - A jeśli nie dam się namówić? - A jak myślisz, co się robi ze zdrajcami? - Montalvo go zabije - wyszeptała. - Tak - powiedział gniewnie Joe. - Nawet Soldono przyznał, że Gonzales jest w równym stopniu kryminalistą co Montal-vo. Tylko nie jest tak bystry. Dlatego Soldono szuka innego sposobu na wyciągnięcie Gonzalesa, który nie angażowałby żadnego obywatela Stanów Zjednoczonych. - Gonzales pomagał CIA? - Dla pieniędzy, Eve. Dla pieniędzy. - Tak, ale... - Zwilżyła usta językiem. - Życie ma swoją wartość. Mogę go uratować. - I sama dać się zabić. Potarła skronie. - Wiem. Próbuję tylko wymyślić jakiś sposób... Ile mamy czasu? - Niewiele. - Ile? Joe spojrzał na zegarek. - Dwadzieścia pięć minut. Zatkało ją. - Mój Boże, a ty nie zamierzałeś mi o tym powiedzieć? Wykrzywił usta. - Najwyraźniej zamierzałem, inaczej bym tego nie zrobił. Może tylko starałem się uratować swój tyłek, jeśli dowiedziałabyś się później. - Dzwoń do Soldono. - Nie, nie pozwolę ci jechać. - Nie powiedziałam, że to zrobię. Powiedz Soldono, że chcę rozmawiać z Montalvo. Może uda mi się go zająć, a CIA w tym czasie uwolni Gonzalesa? Joe patrzył na nią bez słowa. Iris Johansen

19

Impas

- Do diabła, Joe. Nie obchodzi mnie czy on jest śmieciem. Może chciał się zmienić i dlatego zaczął współpracować z CIA? Nie wiemy tego. Co mi szkodzi spróbować uratować mu życie? - Nie wiem i nie chcę się dowiedzieć. - Proszę cię. - Jej dłonie, leżące na stole, zacisnęły się w pięści. - Na świecie jest tyle nieszczęść. Nie chcę, żeby ktoś cierpiał, albo zginął, jeśli mogę temu zapobiec. Joe, to tylko rozmowa telefoniczna. Zawahał się, ale po chwili wyjął komórkę i wybrał numer. - Lepiej, żeby faktycznie to była tylko rozmowa telefonicz na. - Kiedy Soldono odebrał telefon, odezwał się szorstko: - Powiedz Montalvo, że będzie rozmawiała z nim o interesach. Jeśli chce, niech do niej oddzwoni. - Jezu, ale to przeciągałeś. Zostało mi tylko piętnaście minut. - Więc się rozłącz i gadaj z nim. - Joe zakończył rozmowę. - Eve, uważam, że to błąd. On weźmie to za oznakę słabości. - Nie obchodzi mnie to. - Sięgnęła po swój kubek z kawą i zaczęła obracać go w dłoniach. Ciepło wydało się jej przyjemne. Nie chcę mierzyć się z tym bandytą. Chcę tylko ugrać trochę czasu, żeby uratować czyjeś życie. - Spojrzała na telefon. - Sądzę że zadzwoni do mnie jeszcze tej nocy. - Tak. - Joe wstał i przysunął z powrotem krzesło do stołu. - A ja chcę słyszeć każde słowo z tej rozmowy. Przełącz go na tryb głośnomówiący. Skinęła głową. - Nagrałabym go, ale nie sądzę, żeby powiedział coś, co można by było wykorzystać przeciwko niemu. Mówiłeś, że to cwany gość. Joe potaknął. - Mam nadzieję, że ty jesteś równie cwana. - Naprawdę pozwoliłbyś umrzeć Gonzalesowi, gdybym nie zmusiła cię do mówienia o Soldono? - A jak myślisz? - Wstawił talerze do zlewu i zaczął je płukać. - Znasz odpowiedź. Nie obchodzi mnie żaden Gonzales, ani inny sukinsyn jego pokroju. Do diabła, prawdopodobIris Johansen

20

Impas

nie nie obchodziłby mnie nawet gdyby był księdzem a nie bandziorem. - Wstawił talerze do zmywarki. - Idź odpocznij sobie na kanapie i zaczekaj aż zadzwoni do ciebie ta szumowina. - Joe, uważam, że tak należy zrobić. Montalvo nie zadzwonił. Minęła godzina. Dwie. Trzy. Joe chciał porozmawiać z Soldono, ale odpowiedziała mu automatyczna sekretarka. Minęły cztery godziny, potem pięć. - Chodź do łóżka. - Joe pociągnął ją, żeby wstała z kanapy. On się z tobą bawi. - Po co miałby to robić? - Skąd mam to wiedzieć? - Objął ją w talii i zaprowadził do sypialni. - Nie mogliśmy też skontaktować się z Soldono, a on by zadzwonił, gdyby nie udało mu się przekazać wiadomości Montalvo. - Może spróbuj jeszcze raz zadzwonić do Soldono. - Jak tylko wsadzę cię do łóżka. - Traktujesz mnie jak dziecko. - Nie jak dziecko. - Pchnął ją na łóżko. - W tobie nie ma nic z dziecka. Czasami nawet trochę tego żałuję. - Położył się obok niej i naciągnął kołdrę. - Uczciłbym w tobie dziecko. Codziennie organizowałbym przyjęcia z czerwonymi balonikami i zimnymi ogniami. - Przygarnął ją do siebie. - A teraz odpocznij i postaraj się zasnąć. Zrobiłaś, co mogłaś. Reszta zależy już wyłącznie od Montalvo. - Zadzwoń jeszcze raz do Soldono. - Zrzęda. - Sięgnął po komórkę i wystukał numer, ale po chwili odłożył go na szafkę nocną. - Nadal poczta głosowa. Może być tak, że Montalvo zakazał Soldono rozmawiać z nami, zanim sam tego nie zrobi. - Może. - Nie wiedziała, co myśleć. Spięła nerwy w oczekiwaniu na konfrontację z Montalvo, a on nie zadzwonił. Czuła się wykończona i zaniepokojona jednocześnie. Ale przede wszystkim zmęczona. Bardzo zmęczona. Iris Johansen

21

Impas

Wtuliła się w ramię Joe'go. - Nie tego oczekiwałam na dzisiejszy wieczór. - Nagle przyszło jej coś do głowy. - A może próbowałeś odciągnąć moją uwagę? - Myślisz, że chciałem zwabić cię na moje ponętne ciało? - Udałoby ci się. - Czas przeszły? - Gdybyś... - Ciii. - Dotknął ustami jej skroni. - Żadne z nas nigdzie się nie wybiera. Mogę zaczekać. Miłość to nie tylko seks. - Zachichotał. - Chociaż to piekielnie fajna jej część, prawda? - Tak. - Umościła się w zagłębieniu jego przedramienia. - Nie mogę być dla ciebie dzieckiem. Ta część mnie już nie istnieje, jeśli w ogóle kiedykolwiek ją miałam. Ale nadal lubię czerwone baloniki i zimne ognie. Jednak są różne sposoby świętowania. Seks na przykład jest świętowaniem. Podobnie jak leżenie obok ciebie. Objął ją mocniej ramieniem. - Rany, jak łatwo cię zadowolić. Śpij już, Eve. Kiedy się obudzisz, nadal będziemy świętować.

Mamo, nie jedź. Eve otworzyła oczy i zobaczyła Bonnie siedzącą w bujanym fotelu w drugim końcu pokoju. Miała na sobie dżinsy i koszulkę z kaczorem Donaldem, w której była w dniu porwania. - Nigdzie nie jadę, kochanie. Chcę tylko sprawdzić, czy uda mi się pomóc temu człowiekowi. Bonnie pokręciła czupryną rudych loków. - Joe się martwi. Boi się, że pojedziesz. Eve spojrzała na wygniecioną poduszkę obok siebie. - A gdzie jest Joe? - Na ganku. Znowu próbuje dodzwonić się do Soldono. Czekał, aż. zaśniesz, bo nie chce, żebyś się dowiedziała. Nie lubi, kiedy się boisz. - Ale ja się wcale nie boję. - A powinnaś. Będziesz się bała. - W porządku, Panno Wszystkowiedząca. Wybacz, ale przyjmę twoje przepowiednie z przymrużeniem oka. Twoja kryształowa kula nie zawsze działa. - Nie wiem wszystkiego. Czasami mam przeczucie. Zwykle kiedy dotyczy to ciebie. - Oparła się w fotelu i podciągnęła pod siebie nogi. - Nie tylko Joe się o ciebie martwi, mamo. Eve odchrząknęła, żeby pozbyć się ucisku w gardle. - Wiem. Jane też się martwi. Bonnie zachichotała. - Nigdy się nie poddajesz, mamo. Miałam na myśli mnie. - Co najprawdopodobniej oznacza, że sama się o siebie Iris Johansen

23

Impas

martwię, jako że bez wątpienia jesteś wytworem mojej wyobraźni. - Nie bez wątpienia. Masz wiele wątpliwości i obie o tym wiemy. Po prostu boisz się do tego przyznać. - Do czego? Że jesteś duchem? Cholera, masz rację, że boję się do tego przyznać. Powiedziałam Joe'mu, że jestem świrem, ale przyznanie się do czegoś takiego zapewniłoby mi kaftan bezpieczeństwa. - Przerwała i spojrzała na córkę ze zdziwieniem. Dlaczego się śmiejesz? - Bo przejęłaś się, że użyłaś przy dziecku słowa „cholera". - Nieprawda. - Ale faktycznie taka myśl przemknęła jej przez głowę. - To wszystko jest wyobrażeniem, a ja jestem podręcznikowym przykładem szaleństwa. - Nie przejmuj się - powiedziała łagodnie Bonnie. - Już nie jestem dzieckiem, mamo. Nie mogę na zawsze pozostać siedmiolatką. To tak nie działa. Już. to kiedyś mówiła, ale dla matki wyglądała dokładnie tak samo: rude, kręcone włosy, błyszczące oczy, promienny uśmiech. Jej śliczna Bonnie... - Jestem twoją Bonnie. Zawsze będę przy tobie. Ale Bonnie nie było przy niej od chwili, kiedy została porwana i zamordowana przez jakiegoś potwora. Eve omal nie postradała zmysłów i była bliska odebrania sobie życia. Ale wtedy zaczęły się jej sny o Bonnie, które uratowały ją i pomogły zacząć od nowa żyć. - Dawno się nie pojawiałaś. - Musiałam dać ci szansę, żebyś radziła sobie beze mnie. Taka jest zasada. Byłaś szczęśliwa z Joe. - Myślę, że sama sobie wymyślasz zasady. - Po chwili się poprawiła: - A raczej ja je wymyślam. - Wydało się. - Piegowaty nosek Bonnie zmarszczył się, kiedy uśmiechnęła się z zadowoleniem. Po chwili spoważniała. - Nie ustalam zasad, ale cieszę się, że jeden problem mamy już z głowy. Inaczej musiałabym być przy tobie przez cały czas. - Mnie by się to podobało. Iris Johansen

24

Impas

- Ale to nie byłoby dla ciebie dobre. - Bzdury. - Przerwała. - W takim razie dlaczego jesteś tu teraz? Przez Montalvo? - Częściowo. I tak miałam przyjść. Nie podoba mi się to, że tak bardzo smucisz się przez Marty'ego. - Smucą mnie wszystkie zaginione dzieci. - Tak, ale ten przypadek szczególnie cię martwi. Wyczuwam twój ból. Dlaczego? - Nie wiem. - Zastanowiła się przez chwilę. - Może tu nie chodzi o Marty'ego. - Delikatnie pokręciła głową. - Może za długo się tym zajmuję. Ostatnio wzdragam się na widok każdej czaszki, jaką mi przynoszą. Może chodzi o wszystkich zaginionych, o brutalność świata. Dzieci powinny być bezpieczne i kochane. Powinniśmy znaleźć jakiś sposób, żeby trzymać od nich z. dala wszystkie potwory i bandytów. Ale nie potrafimy tego, więc życie toczy się dalej. - I ty też dalej żyjesz i radzisz sobie. Uważam, że to wspaniałe, mamo. - Ale nie odzyskałam przez to ciebie. Chcę sprowadzić cię do domu, Bonnie. - Jestem w domu zawsze, kiedy jestem przy tobie. Eve ogarnęła ciepła fala miłości. Jezu, nie wolno jej się rozpłakać. Musi zmienić temat. - Powiedziałaś, że powodem twojego pojawienia się częściowo jest Montalvo. O co chodzi? - O strach. Jest go pełno wokół ciebie. - Mówiłam ci już, że się go nie boję. - Bo go nie znasz. On nie jest taki, jak sądzisz. Nikt nie wie, jaki on jest. A strach jeszcze nadejdzie. - Wyprostowała się w fotelu. - Muszę iść. Joe skończył już rozmawiać przez telefon. Nie udało mu się dodzwonić do Soldono. Zaraz wróci do łóżka. - Dlaczego uciekasz? - zapytała podchwytliwie. - Może jeszcze zostaniesz, żeby się przywitać. - Chyba żartujesz. Wcale nie chcesz, żebym to zrobiła. Nigdy nie chciałaś się mną dzielić z Joe. Swoją drogą nie wiem dlaczego. Iris Johansen

25

Impas

Eve też nie wiedziała. Zaufanie? To nie mógł być powód. Ufała Joe'mu całkowicie. Byli sobie bliżsi niż jakakolwiek para, jaką znała. Jednak nigdy nie powiedziała mu o swoich snach o Bonnie. - Nie snach - poprawiła ją Bonnie. - Nie snach, mamo. Zamknij oczy. Odchodzę. - I nie chcesz, żebym zobaczyła jak znikasz w jakimś teletransporterze jak w filmie Star Trek? - Zamknęła oczy. - Lubiłaś oglądać powtórki Star Treka. Pamiętasz, jak... Bolesna pustka. Smutek. Otworzyła oczy. Żadnego śladu Bonnie. Bujany fotel stał pusty. Oczy napłynęły jej łzami. Głupia. Płakać, ponieważ Bonnie znowu jej zniknęła? Cudowny sen. Ukochany duch. Ukochana Bonnie. Usłyszała ciche stąpanie Joe'go na korytarzu. Odruchowo zamknęła z powrotem oczy. Nie chciała, żeby Joe dowiedział się, że płakała. Nie dałaby rady teraz mu tego wytłumaczyć. Lepiej udawać, że śpi. Wsunął się do łóżka i przytulił do niej. - Eve? - szepnął. Nie odpowiedziała. Zawahał się, jednak położył się na swojej poduszce. Poczuła się tak, jakby go zdradziła. Nie powinni niczego przed sobą udawać. Dlaczego nie potrafiła pozbyć się oporów i zaufać mu? Był przecież dla niej taki dobry. Nawet jeśli by jej nic zrozumiał, to nigdy by jej nie potępił. Jednak nie potrafiła. Z czasem jakby zaczęli się od siebie oddalać. Czasami wracała bliskość, a czasem Eve musiała się o nią starać i przypominać sobie jak gorące uczucie ich łączyło. Tak jak Bonnie, która pojawiała się w jej życiu i znikała jak chmura dymu. Tak jak Bonnie... Eve zasnęła. Nie spała, kiedy wrócił do łóżka, ale teraz, zapadła w sen. Joe wpatrywał się w ciemność. Chciał ją dotknąć, obudzić i kochać się z nią. Pragnął jej teraz. Iris Johansen

26

Impas

Boże, zrobił się tak mało pewny siebie. Seks powinien być przyjemnością, a nie rozpaczliwa próba odzyskania Eve. Tak bardzo do siebie pasowali fizycznie, że zawsze kusiło go by właśnie w seksie znaleźć zapomnienie kiedy czuł się zły, czy sfrustrowany innymi aspektami ich relacji. 1 zrobiłby to ponownie, gdyby musiał. Zrobiłby wszystko, poruszył niebo i ziemię. Już od lat Eve była całym jego światem i nie wiedział, czy potrafiłby bez niej żyć. Całe szczęście nic będzie musiał się o tym przekonywać. Jedyne, co będzie musiał zrobić, to przegnać z niej tę nieobecność, którą wyczuwał od kilku miesięcy. Składał ją na kark zmęczenia. Jeśli nie dopilnował Eve, potrafiła zapracowywać się do utraty tchu. Potem zaczął obwiniać fakt, że Jane już dorosła i rozpoczęła swoje własne życie. Może to okres przejściowy, kwestia czasu, żeby się przyzwyczaiła? A może... Tracił ją. Nie! Natychmiast odrzucił od siebie tę myśl. Nie straci jej. I nie pozwoli, żeby Montalvo ją zabił, albo Soldono wciągnął w swoje machlojki. Dlaczego, u licha, Soldono nie odpowiedział po tym, jak nagrał mu się na sekretarkę? Spróbuje jeszcze raz rano, a jeśli mu się nie uda, to skontaktuje się z ludźmi, z CIA w Waszyngtonie. Joe odwrócił głowę i spojrzał na Eve. Boże, jaka ona jest piękna. Zawsze mu powtarzała, że chyba zwariował, bo nawet nie jest ładna. Ma raczej interesujące niż atrakcyjne rysy twarzy. Miała błyszczące rude włosy, ale zawsze ścinała je na krótko i nosiła proste fryzury. Do pracy zakładała okulary w rogowych oprawkach. W jej brązowych oczach kryła się inteligencja i siła, a jej pięknie wykrojone usta urzekały delikatnością. Uwielbiał przyglądać się jej mimice i starał się zawsze wywołać uśmiech na tych pięknych ustach. Do diabła, po prostu kochał na nią patrzeć i już. Wyciągnął rękę, żeby jej dotknąć, ale powstrzymał się. Iris Johansen

27

Impas

Nie, to nie pora na uleganie impulsom. Eve z trudem zachowywała równowagę psychiczną. Zresztą ich związek też nie należał w tej chwili do stabilnych. Ona by pewnie temu zaprzeczyła, ale czasami zdawało mu się, że zna ją lepiej niż ona samą siebie. Nauczył się jej, martwił się o nią, obserwował ją z dumą, kiedy powoli wygrzebywała się z bólu i stawała się tą kobietą, którą jest teraz. Nie, powinien być cierpliwy i zaczekać. Obserwować i czekać. Muszą najpierw uporać się z tym draniem Montalvo, a potem będzie mógł zabrać się za usuwanie wszelkich barier między nimi. Śpij i nie dotykaj jej, przekonywał siebie Joe. Nie próbuj się do niej zbliżać tylko dlatego, że odczuwasz potrzebę... Następnego ranka, kiedy po dziewiątej Eve wyszła na ganek, Joe właśnie wisiał na telefonie. Spojrzał na nią wyłączając komórkę. - Żadnych wieści od Soldono - oznajmił. - Co się, u licha, dzieje? Myślisz, że coś mu się stało? - Chodzi ci o to, czy podejrzewam, że Montalvo pozbył się go? Że go zabił? - Joe wzruszył ramionami. - Dowiemy się tego. Zamierzam wykonać kilka telefonów. Sprawdzę, czy Ve-nable z CIA nie mógłby go namierzyć. Venable. Prawie zapomniała to nazwisko. - Będzie chciał z nami rozmawiać o sprawach CIA? Joe zacisnął usta. - O tak. Ze mną porozmawia. Idź zjedz śniadanie. Dołączę do ciebie, jak tylko będę mógł. - Wypiję tylko sok pomarańczowy. - Odwróciła się. - Muszę wrócić do pracy nad Martym. Powinnam była pracować wczoraj w nocy, zamiast zamartwiać się czymś, na co nie mam wpływu. - Masz prawo czasem sobie odpuścić. - Nie. Nie wtedy, kiedy mam robotę do skończenia. Ruszyła do sztalug, gdzie czekał na nią Marty. Iris Johansen

28

Impas

Najważniejsze teraz to skoncentrować się. Skupić myśli na zaginionym chłopcu i zapomnieć o wszystkim innym. Jej palce poruszały się sprawnie, delikatnie ugniatając masę nałożoną na kościach policzkowych. To był już ostatni etap rekonstrukcji, decydujący. Pozwolić, by dłonie pracowały same, bez udziału myśli. Wygładzić. Ugnieść. Wygładzić. Pomóż mi Marty... Prawie przez godzinę Joe czekał na możliwość porozmawiania z Venablem i kiedy wreszcie agent podszedł do telefonu, w jego głosie słychać było rezerwę i niechęć. - Quinn, nie mogę z tobą rozmawiać o Soldono. To agent przydzielony do akcji. Byłeś kiedyś w FBI, i powinieneś wiedzieć, że mówienie o bieżącej misji naraża naszych ludzi. - To nie my zgłosiliśmy się do Soldono. To on się z nami skontaktował. Powiedz mi co się dzieje. - Mam się powtarzać? - Venable... - Joe zaczął tracić cierpliwość. Dalej jego słowa padały z prędkością pocisku: - Nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi, ale wasz człowiek spieprzył akcję z Montalvo. Nie pozwolę, żeby teraz Eve musiała to naprawiać. Nie podoba mi się to wszystko i jeśli Soldono jeszcze żyje i coś tam robi, to najchętniej przyjechałbym tam i skopał mu tyłek. Ale Eve nie jest taka jak ja. Ona będzie się martwić dopóki nie upewni się, że Soldono jest cały i zdrowy, i udało mu się dotrzeć do Montalvo na czas, żeby powstrzymać go przed egzekucją Gonzalesa. Więc lepiej powiedz mi, co tam się do cholery wyrabia! Venable milczał przez chwilę. - Nie wiem, co się dzieje. Nie rozmawiałem z Soldono od czasu, kiedy zadzwonił do mnie i powiedział, że Eve zgodziła się pertraktować z Montalvo. Miał się z nim skontaktować zaraz po rozmowie ze mną, a potem znowu do mnie oddzwonić. - I nie zadzwonił? Iris Johansen

29

Impas

- Nie. Przez całą noc próbowałem się do niego dodzwonić. - Cholera. - Wysłałem swojego człowieka do obozu Montalvo, żeby sprawdził, co z Soldono. Ale nie zaryzykuję utraty kolejnego człowieka, jeśli nie będę miał pewności, że Soldono jest w niebezpieczeństwie. - Ale już zaryzykowałeś dla tego tajniaka z obozu Mon-talvo? - Gonzales był wartościowym kontaktem. Większość ludzi Montalvo jest wobec niego lojalna, więc szanse na zdobycie kolejnej wtyczki są praktycznie równe zeru. Musimy wiedzieć, co on robi. - Dlaczego obchodzi was jakiś nieznaczący handlarz bronią? - Nie można powiedzieć o Monlalvo, że jest nieznaczącym handlarzem. Nie poszperałeś dość głęboko w jego aktach. To szycha w kwestii broni w Ameryce Południowej. Zaopatruje handlarzy narkotyków, rebeliantów, samozwańcze oddziały wojskowe, każdego, kto może mu zapłacić. Skoro nie potrafimy go powstrzymać, musimy przynajmniej wiedzieć dokąd wędruje jego broń. - I Gonzales udzielał wam takich informacji? - Tak, do czasu, kiedy w zeszłym tygodniu Montalvo go uwięził. Skontaktował się potem z Soldono i zaprosił go do swojego obozu na rozmowę. Resztę już znasz. - Wpadka. - Jeśli to prawda, to winę za to ponoszę ja. To ja kazałem Soldono zawiesić działanie i poszukać jakiegoś sposobu, który nie angażowałby żadnego amerykańskiego obywatela i nie narażałby go na niebezpieczeństwo. - Venable zawiesił głos. - Właściwie to nawet zaskoczyło mnie, że Montalvo uznał iż los Gonzalesa może dla niej cokolwiek znaczyć. - To chyba oczywiste, że przejmuje się takimi rzeczami. Kiedy pracujesz tak dużo ze śmiercią, jak Eve, życie nabiera szczególnej wartości. I właśnie tego najbardziej się obawiam, że Montalvo odkryje tę jej słabość. Nie sądzisz, że on mógłby... Chcę dowiedzieć się więcej na temat Montalvo. Iris Johansen

30

Impas

- To inteligentny, śmiertelnie niebezpieczny i nieprzewidy walny typ. Teraz nie mam czasu, żeby ci o nim więcej opowie dzieć. Jak sam widzisz, mam problem. Zadzwonię do ciebie, kiedy dowiem się czegoś o Soldono. - To mówiąc rozłączył się. Joe powoli wyłączył komórkę. Był coraz bardziej zaniepokojony. Przerażało go to, że Montalvo tak dobrze rozpracował charakter Eve. Żadnych gróźb pod adresem jej rodziny, tak powiedziała. Nic, co by wzbudziło w niej trwałą wrogość. Jednak pogrywał na czymś, co stanowi istotę charakteru Eve, na jej wrażliwości. Wstał i wszedł do domu. Eve była całkowicie pochłonięta pracą. Nie oderwała wzroku, kiedy wszedł do pokoju. Zapomniała o całym bożym świecie i liczył się jedynie Marty, oraz jej misja sprowadzenia go do domu. W tych okolicznościach nawet ucieszyło go to, że miała zdolność wyłączania się i całkowitego poświęcania jednej czynności. Nie zauważyłaby w ogóle upływu czasu, gdyby Venable do niego po chwili nie oddzwonił. Eve ostrożnie wstawiła brązowe szklane oczy w oczodoły rekonstrukcji i zrobiła krok do tyłu. To było najlepsze, co mogła zrobić. Miała nadzieję, że to wystarczy. - Co ty na to, Marty? - wyszeptała. - Byłeś bardzo ładnym, małym chłopcem, wiesz? Boże, mam nadzieję, że jesteś bez pieczny gdzieś tam w niebie. Kiedy zrobię projekt komputero wy zobaczymy, czy uda nam się sprowadzić cię do domu. - Skończyłaś? Odwróciła się i zobaczyła Joe siedzącego na kanapie. Skinęła głową i sięgnęła po ręcznik, żeby wytrzeć dłonie. - Tak, skończyłam. Sporo czasu mi to zajęło. Wena jakoś nie przychodziła. - Odchyliła się do tyłu, żeby ulżyć bolącym plecom. - Już się ściemnia. - Godzinę temu się ściemniło. - Potrząsnęła głową, jakby chciała przywrócić sobie jasność myślenia. Tak było zawsze, kiedy kończyła rekonstrukcję. Czuła się wyczerpana, zdezorientowana i przygnębiona. - Pracowałam dłużej, niż sądziłam. - Rzeczywistość zaczęła Iris Johansen

31

Impas

do niej powracać. - Dodzwoniłeś się do Soldono? A, nie, przecież dzwoniłeś do Venable'a. - No właśnie, a Venable jeszcze do mnie nie oddzwonił. Powiedział, że nie wie dlaczego Soldono nie odbiera telefonu. Przerwał, po czym zmienił temat. - Może weźmiesz prysznic? A ja w tym czasie wrzucę pizzę do piekarnika i będziemy... - W tej chwili zadzwoniła komórka Joe'go. - Tu Quinn. - Przez chwilę słuchał w milczeniu. - W porządku, oddzwonię. - Coś się stało? - zapytała Eve. - Nie wiem. Venable otrzymał anonimową wiadomość na pocztę głosową. - A co to ma wspólnego z nami? - To były podobno tylko dwa słowa: Duncan i ganek. Eve spojrzała natychmiast w stronę drzwi wyjściowych. - Ganek. - W mgnieniu oka znalazła się przy nich. Joe dogonił ją. - Nie zbliżaj się tam! - Szarpnął ją trochę za mocno. Otworzył okno z prawej strony drzwi, wyjął z kieszeni malutką latarkę i poświecił po ganku. - Nic. Nie ma nikogo. - Wychylił się przez parapet i pochylił nisko. Strumień światła jego latarki przeczesywał każdy centymetr ganku. Po chwili Joe wyprostował się. - Nikogo tu nie ma. - Fałszywy alarm? - Tego bym nie powiedział. - W świetle latarki przed drzwiami wejściowymi stało kwadratowe styropianowe pudełko. Ale przynajmniej dostawca już sobie poszedł. Eve szarpnęła klamkę i otworzyła drzwi. Spojrzała na pudełko i zadrżała. - Co to jest? - Nie ma żadnych kabli, ale nie możemy wykluczyć, że to ładunek wybuchowy. Eve przyklęknęła i dotknęła pokrywy pudełka. - Jest... zimne. - Zabierz ręce. To dowód. - Co z tego. Do diabła, przecież Montalvo nie chciałby Iris Johansen

32

Impas

wysadzić mnie w powietrze. Otwórz to. Jeśli chcesz zachować je jako dowód, to sam to zrób, ale otwórz to piekielne pudełko! - Te dwie rzeczy się wykluczają. A niech to! - Wziął scyzo ryk i ostrożnie przeciął taśmę klejącą, która mocowała pokryw kę i odchylił ją. - Odsuń się, kiedy będę... Krew. - O mój Boże - szepnęła Eve. Joe zatrzasnął z powrotem pokrywkę. - Nie. - Jej głos drżał. - Nic mi nie jest. Otwórz je. - Już widziałaś zawartość. To ludzka głowa. - Otwórz je. Zawahał się, ale w końcu otworzył ponownie pudełko. Męska głowa wpatrywała się w Eve brązowymi, niewidzącymi oczami. - To Gonzales? - zapytała szeptem. - Nie wiem. Nie mam pojęcia jak on wygląda. To może być równie dobrze Soldono. Zrobiło jej się niedobrze. - Ale dlaczego? Przecież powiedziałam mu, że możemy porozmawiać. - Może to wariat? Może uznał, że go podpuszczasz? Kto u licha to może wiedzieć? - Joe sięgnął po komórkę. - Ale bez wątpienia trzeba wezwać tu ekipę techników kryminalnych, żeby zbadali to pudełko. Eve potaknęła. - Masz rację. Nie powinnam była prosić cię o... - nagle przerwała, a jej wzrok wbity był w makabryczną zawartość pudełka. - Zaczekaj. Coś tu nie gra. - Nie gra jak cholera. Ten skurczysyn zdekapitował go. - Nie. Te oczy... - Wyciągnęła rękę w kierunku głowy. - Nie dotykaj go! - Wydaje mi się... - Zawahała się. - A przynajmniej te oczy... Koniuszkiem palca dotknęła lewego oka. Głośno wypuściła wstrzymywane powietrze. - Wnieś to pudełko do domu. - Nie zamierzam go ruszać. - Potrzebuję więcej światła. - Sama podniosła pudełko Iris Johansen

33

Impas

z podłogi. -Jeśli nie chcesz pomagać, to przynajmniej zejdź mi z drogi. - Kiedy stawiała pudełko na podłodze w mieszkaniu, Joe zaklął siarczyście za jej plecami. - To nie to, co myślimy. On nie jest taki, jak sądzisz. Nikt nie, wie jaki on jest. Bonnie powiedziała tak o Montalvo, pomyślała Eve. A może sama wyczuła to po rozmowie z nim? - Co masz na myśli? - zapytał Joe. - Te oczy. Są szklane. - Jesteś pewna? - Nie byłam, dopóki ich nie dotknęłam. Po prostu wydały mi się sztuczne, kiedy na nie patrzyłam. Przez tyle lat pracy przy rekonstrukcjach umieściłam chyba z tysiąc szklanych oczu. A jeśli ta głowa ma sztuczne oczy, to może cała... - Włączyła górne światło i przyjrzała się zakrwawionej głowie. - A to sukinsyn. Joe zaklął pod nosem. - Jest sztuczna? - Nawet dość kiepska podróba. Gdyby na ganku nie było tak ciemno, od razu byśmy się zorientowali. I krew by tu nie pomogła. To było obliczone na zaszokowanie. - Przewracała model w pudełku z boku na bok, przyglądając mu się wnikliwie. - Suchy lód, żebyśmy uwierzyli, że musiała być chłodzona. Wszystko przemyślane i wykonane szczegółowo tylko po to, żeby mnie nastraszyć. To jak łobuzerski żart dzieciaków z sąsiedztwa. Chciałabym... - przerwała, kiedy zauważyła coś leżącego w kałuży krwi na dnie pudełka. To była koperta. Wyjęła ją i otworzyła. - List? - zapytał Joe. - To nie list, tylko zdjęcie. - Na zdjęciu był młody, przystojny ciemnowłosy mężczyzna, obejmujący ramieniem uśmiechniętą kobietę. Przed nimi stało dwoje dzieci: chłopiec około czterech lat i dziewczynka wyglądająca na jakieś osiem, dziewięć lat. Dziewczynka miała na sobie sztywną białą sukienkę, a chłopiec ubrany był w białą koszulę i krawat. Wyglądali jakby ktoś ubrał ich tak do kościoła, pomyślała Eve. - Co to, do diabła, ma znaczyć? - Odwróciła zdjęcie i starła plamę krwi, która Iris Johansen

34

Impas

przesiąknęła przez kopertę, żeby odsłonić napis na odwrocie. Przy okazji starła trochę atramentu, ale udało jej się odczytać napis. Pedro i Maria Gonzales. Manuel i Rosa podczas jej pierwszej komunii świętej. - Od trzymania zdjęcia zabrudziła sobie dłonie krwią, co zauważyła, kiedy odłożyła fotografię. - Głowa wyraźnie przypomina mężczyznę ze zdjęcia. Pode jrzewam, że Montalvo chciał, żebyśmy wiedzieli, kim był. Ale to dziwne. - Po chwili szepnęła: - Mam nadzieję, że właśnie tego chciał. - Musimy zadzwonić do Venable'a. - Zaczekaj. - Po co?

- Montalvo zadzwoni do mnie. - Odchyliła się do tyłu i usiadła na piętach. - Myślę, że zrobi to lada chwila. Musi się domyślać, że dość szybko odkryjemy, że jego pudełko z niespodzianką jest fałszywe. Będzie chciał wykonać kolejny krok. - Może... - Nie „może" - powiedziała stanowczo, wpatrując się w głowę. - On tak zrobi. Jestem tego pewna na sto procent. Odezwał się ich telefon domowy. Poderwała się na równe nogi i podbiegła do aparatu. - Dostałaś prezent? - zapytał Montalvo. - Ty sadystyczna gnido! Co chciałeś osiągnąć tym makabrycznym żartem? - A więc dostałaś go. Czyli mam wyśmienite wyczucie czasu. Nie mogłem kazać mojemu kurierowi, żeby został w pobliżu i upewnił się co do odbioru przesyłki. Quinn mógł przecież wyruszyć za nim w pościg, a facet jest dla mnie cennym pracownikiem. - Dostałam. I tylko przez chwilę dałam się nabrać. Ktokolwiek to zrobił, nie jest ekspertem. - Nie miałem zbyt wiele czasu, żeby wykonać to należycie. - Zrobił pauzę. - Musiałem sprawdzić możliwości. Zamierza łem wysłać ci głowę Gonzalesa, ale spodobał mi się ten pomysł z alternatywą. Uznałem, że przykuje twoją uwagę. - Czy Gonzales nadal żyje? Iris Johansen

35

Impas

- Może tak, może nie. - Powiedz prawdę. Montalvo się nie odezwał. - Mówiłam już, że zgodziłam się porozmawiać o rekonstrukcji. - Tylko mnie zwodziłaś. Wiedziałem, że taka będzie twoja pierwsza reakcja. Uznałem, że muszę pchnąć nasze negocjacje o krok dalej, skoro nie udało mi się dojść z tobą do porozumienia. - Zabiłeś Gonzalesa? Soldono twierdził, że to zrobisz. - Soldono myśli, że dobrze mnie zna. - A co z nim? Nie możemy się do niego dodzwonić. Montalvo nie odpowiedział na to pytanie tylko zmienił temat. - Spodobało ci się zdjęcie? Wyjąłem je z portfela Gonzalesa. Podobieństwo jest znacznie większe od tego eksponatu, który ci wysłałem. - Czy on jeszcze żyje? - I jego żona i dzieci? Ładna rodzinka, prawda? Jego żona z synkiem i córką mieszkają w wiosce w pobliżu obozu. Wczoraj dostał od nich wiadomość. Nie rozumieją dlaczego nie przyjechał odwiedzić ich w ten weekend. - W takim razie pozwól mu pojechać. - Nie mogę tego zrobić. - Ponieważ nie żyje. - A może przyjedziesz tu i sama się przekonasz? - Nie. Powiedz mi. Nie od razu odpowiedział. - Nie cieszy mnie taka zabawa z tobą, więc ci powiem. Gonzales żyje... jeszcze. Jego żona i dzieci także. - Jego rodzina? Zamierzałeś wymordować jego rodzinę? - Zapytaj Soldono jaką karę wymierza się zdrajcom w naszym świecie bandytów ze wzgórz. Ludziom czasem trzeba dawać przykład, żeby nie mieli odwagi przekraczać wyznaczonych granic. - Ale dzieci? - Już ty powinnaś najlepiej wiedzieć, że dzieci nie są świętością. Iris Johansen

36

Impas

- Ty skurwysynu! - Mam dla ciebie propozycję. Przyjedziesz do mnie i wykonasz dla mnie tę rekonstrukcję, a ja zapomnę o dawaniu przykładów. Odeślę Gonzalesa i jego rodzinę daleko stąd i zapomnę o ich istnieniu. - Nie potrafię ci zaufać. - Ale możesz, wiesz o tym. Dotrzymuję słowa. - Bzdury. - Masz rację. Po prostu mnie nie znasz. Będę musiał dać ci coś, czego pragniesz wystarczająco mocno, żeby zaryzykować. Niech no pomyślę... A, już wiem. - Przez chwilę milczał. - Słyszę pogłos. Czy ustawiłaś aparat na głośnomówiący? - Tak. - Chciałaś, żeby Quinn usłyszał każde nasze słowo? Wyłącz głośnik. Ta rozmowa dotyczy tylko ciebie i mnie. - Jak tylko się rozłączysz, natychmiast mu o wszystkim opowiem. - Możliwe. Ale dlaczego nie mielibyśmy się przekonać? Wyłącz głośnik. Joe pokazał jej, żeby to zrobiła. Podniosła słuchawkę i nacisnęła przycisk przełączenia trybu rozmowy. - Mów. Co takiego zamierzasz mi zaoferować, czego nie będę mogła odrzucić? - Czego pragniesz najbardziej na świecie? Co cię pochłania i zaprząta twój umysł? Eve zesztywniała. - Chcę odpowiedzi, a nie kolejnych pytań. - Chcesz usłyszeć jedno. - Zawiesił głos, po czym odezwał się szeptem: - Bonnie. Zawsze chodzi o Bonnie, prawda? - Zaraz się rozłączę. - Nie zrobisz tego. Ponieważ nie ma takiej drogi, na którą byś nie weszła, żeby odnaleźć swoją Bonnie. Nawet jeśli ta droga jest tak mroczna jak ta, na której ja jestem. Będę się streszczał. Chcesz odnaleźć szczątki swojej córki. Chcesz dowiedzieć się, kto ją zabił. Ten zboczeniec, którego skazali, nie Iris Johansen

37

Impas

zrobił tego. Sądziłaś, że znalazłaś prawdziwego zabójcę parę lat temu, ale nie jesteś pewna. Nie potrafiłaś udowodnić mu winy. znajdę dla ciebie twoją Bonnie. Znajdę jej zabójcę. I jeśli zechcesz, pozbędę się go dla ciebie, żebyś nie musiała zdawać się na łaskę sądów. - Nie możesz mi tego obiecać. - Ależ mogę. Mam wiele kontaktów, a światek kryminalistów znam od podszewki. Zadaję się z nimi ad nauseam. Dobijemy targu i ty dostaniesz to, czego chcesz, i ja dostanę to, czego chcę. - Ja dostanę kłamstwa. A ty swoją rekonstrukcję. Prawdopodobnie skończę w grobie gdzieś w dżungli. - Nie dojdzie do tego. Daję ci moje słowo. Ale rozumiem, że możesz mi nie ufać i nie wierzyć, że mogę zrobić to, co obiecuję. Rozumiem twój sceptycyzm. - Musiałabym być nienormalna, gdybym nie była sceptyczna. - Kiedy odrzuciłaś moją propozycję finansową pomyślałem, że może tak się to skończyć, więc zacząłem planować. Pomyślałem sobie, że poddam się testowi, żeby udowodnić ci, jak wiele potrafię zdziałać. - Testowi? - Ta rekonstrukcja, nad którą pracujesz. Skończyłaś ją? - Tak. - Prześlij mi faksem jej zdjęcie. - Po co? - Chcesz przecież wiedzieć kim on jest i kto go zabił. Dowiem się tego dla ciebie. Mówiłem ci, że mam szereg kontaktów. - Kiedy policja dostanie jego zdjęcie, też mogą go znaleźć. - Ale czy postarają się tak bardzo jak ja? A kiedy dowiedzą się już kto to zrobił, to myślisz, że użyją przeciwko niemu wszelkich środków? Nie sądzę. Eve też miała co do tego wątpliwości. Nie można powiedzieć, żeby imponujący był stosunek morderców odnalezionych do tych skazanych, nawet po tym jak zidentyfikowano ciała ich ofiar. Iris Johansen

38

Impas

- Jak zamierzasz to zrobić? - Nie zabiję nikogo, dopóki nie powiesz, że tego chcesz. Zastraszenie, łapówki. Cokolwiek będzie konieczne. - Przerwał. Prześlij mi zdjęcie. Co masz do stracenia? Nie dobiłaś ze mną targu. To tylko test dla mnie, żebyś przekonała się, czy potrafię dać ci to, czego chcesz. To taki gratis z mojej strony. Dzbanek ze złotem nadal jest na końcu tęczy. Nie dam ci Bonnie dopóki nie zrobisz dla mnie rekonstrukcji. Czekam na zdjęcie przez następne dwadzieścia cztery godziny. - Nie dostaniesz go. - A ja myślę, że dostanę. - A co będzie, jeśli go nie wyślę? Czy będzie to miało jakiś wpływ na to, co zrobisz z Gonzalesem albo Soldono? - Każda akcja wywołuje jakąś reakcję. Brak akcji także może spowodować zmiany. Oglądałaś kiedyś film o podróży w czasie, w którym bohater zmieniał przyszłość przez to, co zrobił, albo czego nie zrobił? - To nie jest film science-fiction. To jest prawdziwe życie. - Ale zasady są te same. - Nie odpowiesz mi, tak? - Sama się domyśl. To dobry pomysł, żebyś sobie o mnie pomyślała i zgadła, jak mogę zareagować. Musimy się wzajemnie dobrze poznać. Będziemy ze sobą bardzo blisko. Za kilka godzin otrzymasz mój numer faksu. - To mówiąc rozłączył się. - O co chodzi? - zapytał Joe, kiedy Eve odłożyła słuchawkę. - Chce dobić ze mną targu. - Życie Gonzalesa i jego rodziny w zamian za to, że pojedziesz do niego? Nie ma mowy. - Joe przyjrzał się badawczo jej twarzy. - Jest coś jeszcze. Bonnie. -Tak. - Oblizała wargi. - Zaproponował, że najpierw dowiedzie, że potrafi dotrzymać słowa. Pewien rodzaj testu. - Jakiego testu? - Chodzi o Marty'ego. Powiedział, że może dowiedzieć się kim był chłopiec i kto go zabił. Mam mu tylko wysłać zdjęcie. - To może potrwać całe lata. Iris Johansen

39

Impas

Eve pokiwała głową. - Powiedział, że już uruchomił swoich ludzi, ale przecież to niemożliwe, żeby... To szaleństwo. - Racja. Więc nie będziesz mu niczego wysyłać. Zadzwoń i powiedz mu, że traci czas. Milczała. - Eve? - A co to może zaszkodzić? Niczego mu nie obiecałam, a to by mogło znacznie szybciej sprowadzić Marty'ego do domu. - Każdym swoim działaniem Montalvo stara się przyciągnąć cię coraz bliżej do siebie. Najpierw ta cholerna zakrwawiona głowa, żeby cię zaszokować i wytrącić z równowagi, a potem oferta, że zidentyfikuje tego chłopca. To tak działa: postraszyć, a potem pogłaskać. Będziemy ze sobą bardzo blisko. - Jeszcze nie zabił Gonzalesa. Jeśli uda mi się zwodzić go wystarczająco długo, może CIA zdoła uratować go i jego rodzinę. - Ty wcale nie zwodzisz Montalvo, tylko się z nim dogadujesz. - Zrobię obie te rzeczy. - Zatrzasnęła styropianowe pudełko. - Jeśli się na nie zdecyduję. A nie jestem jeszcze tego pewna. Znajdę dla ciebie twoją Bonnie. - Do diabła, przecież jesteś o krok od tego, żeby się zgodzić na współpracę - powiedział szorstko Joe. - Eve, nie jestem ślepy. - Jeszcze mnie o nic nie poprosił. - Jeszcze. Tak, to słowo jest tu kluczowe. A to oznacza... - Zadzwoniła komórka Joe'go. Spojrzał na wyświetlacz. - To Soldono. - Nacisnął przycisk odbioru. - Tu Quinn. Dlaczego, do cholery, nie odpowiadasz na moje telefony? - Przez chwilę słuchał, a potem przekazał aparat Eve. - Montalvo nie pozwalał mu korzystać z telefonu, kiedy przygotowywał swoje pudełko z niespodzianką. Chce rozmawiać z tobą. Eve wzięła telefon. - Soldono, czy Gonzales nadal żyje? Iris Johansen

40

Impas

- Pół godziny temu jeszcze żył. Montalvo zabrał mnie do swojego obozu, żebym go zobaczył. Chciał, żebym mógł o tym opowiedzieć. - Zawiesił głos. - Ale nie wiem jak długo jeszcze pożyje. I nie wiem co Montalvo kombinuje. Wyraźnie obchodzi się z panią jak z jajem, ale w każdej chwili może zmienić taktykę. - Jeśli uda mi się pozwodzić Montalvo przez kilka dni, to czy jest pan w stanie zorganizować wydostanie Gonzalesa i wywiezienie go wraz z rodziną z kraju? Milczał, zastanawiając się nad tym. - Może. Mógłbym spróbować. Z żoną i dziećmi nie będzie problemu, ale Gonzales... A jest pani w stanie to zrobić? - To możliwe. - Kazał mi zadzwonić do pani i podać numer faksu. Ten faks znajduje się poza obozem, w jednym z domów w wiosce. Montalvo nie chce ryzykować, że namierzycie jego sprzęt. Wyrecytował szereg cyfr, a Eve zapisała je. - Co pani ma mu wysłać? - Poddaje się testowi. - Podniosła wzrok i spojrzała prosto w oczy Joe'mu. - A ja zamierzam mu na to pozwolić. - Jeśli nie oczekuje pani, że będzie grał fair, to w porządku. Montalvo to cwany skurczybyk. - Niczego nie oczekuję. Nie obiecałam, że dam mu to, czego oczekuje w zamian. Z mojego punktu widzenia to sytuacja korzystna dla nas wszystkich i przede wszystkim pozwalająca na wywiezienie rodziny Gonzalesa z Kolumbii. Soldono chwilę milczał. - Montalvo zwykle nie zawiera jednostronnych umów. Jeśli to zrobił, radzę się pilnować. - Czy on dotrzymuje słowa? - O ile mi wiadomo, tak. - To mało konkretne. Czy sądzi pan, że dotrzymałby słowa w kwestii uwolnienia Gonzalesa, gdyby udało się panu mnie namówić, tak jak tego chciał? Soldono zawahał się. - Myślę, że tak - odparł po chwili. Iris Johansen

41

Impas

- Dobrze. W takim razie proszę powiedzieć Montalvo, że wyślę mu zdjęcie w ciągu sześciu godzin. Uważam, że pięć dni to wystarczająco dużo czasu na to, żeby dowiedział się tego, czego chcę. A czy panu wystarczy tyle czasu? - Mam nadzieję. - Ja też. Jeszcze jedna rzecz. Chciałabym, żeby Venable przysłał mi kompletne dossier Montalvo. - Po co? - Montalvo zdaje się wiedzieć o mnie zdecydowanie za dużo. Więc i ja muszę dowiedzieć się o nim jak najwięcej. - Powiem o tym Venable'owi. Zaraz prześle pani te dokumenty. Bardzo mi przykro, że musieliśmy panią w to wplątać, pani Duncan. Robiliśmy, co mogliśmy, żeby tego uniknąć. - Mnie też jest przykro. Załatwcie mi to dossier. - Wyłączyła telefon i zwróciła się do Joe'go. - No i? - Co chcesz, żebym ci powiedział? - zapytał zdawkowo. -To błąd. Montalvo pożre cię żywcem jeśli mu na to pozwolisz. - Nie pozwolę. - Wstała z miejsca i podeszła do sztalug z Martym. - Zdjęcie to jeszcze żadna współpraca. Zrobi dla mnie coś, na czym bardzo mi zależy i nie prosi o nic w zamian. Pochyliła się i otworzyła szafkę, z której zaczęła wyjmować sprzęt fotograficzny. - A poza tym takie opóźnienie może uratować komuś życie. - Dlaczego pięć dni? - Chciałam mieć to już z głowy, kiedy będziemy jechać do Phoenix w najbliższy weekend. Poza tym skoro Montalvo chciał poddać się testowi, to ja mu zapewnię porządny test. Pięć dni powinno wystarczyć, żeby wywieźć rodzinę Gonzalesa i jednocześnie ograniczy to ilość czasu jaki będę musiała zadawać się z Montalvo. - To będzie cud jeśli on sobie odpuści. Cud. Joe już poprzedniej nocy mówił, że odnalezienie Bonnie byłoby cudem. Jakby wyczuwał przez skórę, że Montalvo oferował coś więcej niż tylko sprowadzenie Marty'ego do domu. Tak podpowiadała mu intuicja. Joe znał Eve bardzo dobrze. Dlaczego więc nie powiedziała mu, co Montalvo obiecał Iris Johansen

42

Impas

w sprawie Bonnie? Nie okłamała go, ale też nie powiedziała całej prawdy. Pominięcie pewnych faktów też można nazwać kłamstwem. Ale może jeszcze mu o tym powie? Mogła okłamywać Joe'go, ale nie siebie. Nie zamierzała mu nic mówić, bo wiedziała jak on na to zareaguje. Wiedziała, że będzie się martwił, że będzie próbował wybić jej z głowy nawet samo rozważanie propozycji Montalvo. Nie było sensu wciągać w to Joe'go, skoro tak samo, jak on, doskonale wiedziała, że obietnica Montalvo to syreni śpiew, czyli zwyczajne zwodzenie. Ludzie tacy jak Montalvo odbierają życie, a nie zajmują się cudami.

Obraz przedstawiał zamek osnuty bajeczną mgłą. - To MacDuff's Run? - Eve zapytała Jane. - Zrobiłaś z niego istny Camelot. Jane uśmiechnęła się szeroko. - Tak właśnie MacDuff go widzi. - Uniosła do ust kieliszek z winem. - Jak zamek z bajki. - Dziwi mnie, że nie chce kupić tego obrazu. - Nie powiedziałam mu, że go namalowałam. - Przekrzywiła głowę. - Raczej nie maluję pejzaży, ale nie mogłam przestać myśleć o tym miejscu. Może jest w nim jednak jakaś magia. Podoba ci się? - Bardzo. - Eve rozejrzała się po zatłoczonej galerii. Wernisaż okazał się wielkim sukcesem. Przez całe popołudnie na obrazach Jane pojawiały się kolejne zawieszki informujące o ich sprzedaży. - Zresztą podobają mi się wszystkie twoje obrazy. A szczególnie ten z Tobym śpiącym na dywaniku. - To ostatnio ulubione zajęcie Toby'ego. Woli liczyć owce, niż ganiać za wiewiórkami. - Takie są psie przywileje. Toby nie jest już szczeniakiem. Kiedy przyjedziecie do nas we dwoje w odwiedziny? - Niedługo. Może w przyszłym tygodniu. Jak tylko uporam się z tym tutaj, będę gotowa na odpoczynek. - To dobrze. - Eve wzięła łyk wina. - Tęsknimy za tobą. A jak się miewa Trevor? - Dobrze. - Uśmiechnęła się i pomachała do mężczyzny Iris Johansen

44

Impas

rozmawiającego z Joe w drugim końcu galerii. - Właśnie wrócił z Johannesburga. Obiecał, że zrobi mi tu przedstawienie. - Prezentuje się bardzo dobrze. - Raczej wygląda jak gwiazdor filmowy i wszystkie kobiety ślinią się na jego widok - powiedziała Jane i uśmiechnęła się. - Obecność Trevora nadaje moim wystawom wyższą rangę. - Sama nadajesz wysoką rangę swoim wystawom. Zapytaj którąkolwiek z osób, które kupiły twoje obrazy. Jane wzruszyła ramionami. - Nie widzę siebie w roli Rembrandta. Lubię pracę, a nie podziw. - Spojrzała z powrotem na Eve. - A w porównaniu z twoją pracą, moje zajęcie wydaje się dość trywialne. - Ale nie dla mnie. Sztuka daje radość i leczy. Moje rekonstrukcje mogą coś wyjaśnić, ale na pewno nikomu nie sprawiają radości. - Wyglądasz na zmęczoną. Znowu za ciężko pracowałaś. - Może... - Eve wolała zmienić temat. - A co z tobą i Trevorem? Z twarzy Jane zniknął uśmiech. - Co z nami? - Jane...

- No już dobrze - powiedziała, marszcząc nos. - Jest pociągający, inteligentny i jest nam wspaniale. - Zawiesiła głos. - Ale ja śmiertelnie boję się zaangażować. Ale przecież nie ma pośpiechu. Jest jeszcze mnóstwo rzeczy, które chcę w życiu zrobić, zanim się ustatkuję. Zadowolona? - Powiedzmy. Wybacz, jeśli zabrzmiało to jak zrzędzenie. Czasami martwię się o ciebie. - Wiesz, że nie chcę, żebyś się o mnie martwiła. Masz dość własnych problemów. - Ruchem głowy wskazała na Joe'go. - Dlaczego jest taki zdenerwowany? Stara się wyluzować, ale wygląda, jakby miał... - szukała odpowiedniego sformułowania - ...zaraz wybuchnąć. Eve powinna się była domyśleć, że Jane wyczuje to napięcie w nich obojgu. Jane dorastała na ulicy, więc znała życie i miała intuicję. Poza tym była z nimi zżyta. Iris Johansen

45

Impas

- Chce mnie chronić. Rozważam pewną propozycję pracy, a Joe nie chce, żebym ją przyjęła. - To jej nie bierz. - Prawdopodobnie jej nie wezmę. - Szybko zmieniła temat: - Rano wracamy do Atlanty. Może zjesz z nami dziś kolację, czy będziesz tu uwiązana przez tych wszystkich mecenasów sztuki? - Chrzanić ich. - Jane uśmiechnęła się szeroko. - Wiem, kto jest dla mnie ważny. Spotkamy się w hotelu o siódmej, dobra? - Doskonale. - Odstawiła kieliszek na stół nieopodal. - W takim razie lepiej będzie jak zostawię cię teraz, żebyś porozmawiała z tymi ludźmi, skoro wieczorem mamy cię zmo nopolizować. - Ruszyła przez tłum gości w stronę Joe'go i Trevora. Kiedy była w pół drogi zadzwonił jej telefon komórkowy. - Dobrze się bawisz? - zapytał Montalvo. Zatrzymała się gwałtownie zaciskając dłoń na aparacie. - Tak było zanim zadzwoniłeś. Czego chcesz? - Twoja Jane to wspaniała artystka i piękna dziewczyna. Musisz być z niej bardzo dumna. - Bardziej niż potrafisz to sobie wyobrazić. Czego chcesz?" - Minęły już trzy dni od czasu, kiedy wyznaczyłaś mi termin. Uznałem więc, że należy ci się raport. - Zamierzasz mi powiedzieć, że potrzebujesz więcej czasu? - Powiedziałem ,,raport" - powtórzył z naciskiem. - Twój mały chłopiec nazywał się Peter Dandlow. Miał dziewięć lat. Nie pochodził z Macon. Jego rodzice mieszkają w Valdosta, w stanie Georgia. Jego zaginięcie zgłoszono pięć lat temu. Popołudnia spędzał bez opieki dorosłych i zawsze po powrocie ze szkoły miał dzwonić do mamy do pracy. Pewnego dnia nie zadzwonił. Matka już go więcej nie zobaczyła. Eve była tak zaskoczona, że przez chwilę nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. - Jak się tego dowiedziałeś? - Z danych komputerowych wszystkich departamentów policji w okolicy. Nie jest łatwo się do nich włamać, ale dla Iris Johansen

46

Impas

maniaków komputerowych nie ma rzeczy niemożliwych. Zapłaciłem moim ludziom wystarczająco dużo, żeby ich zmotywować do ciężkiej pracy i pośpiechu. Niektóre miejscowości miały bardzo słabe bazy danych, więc wysłałem na miejsce swojego człowieka, żeby osobiście przekopał się przez akta w ich kartotekach. - Przerwał. - Zrobiłaś kawał dobrej roboty z tą rekonstrukcją. Powinnaś być z siebie dumna. Przekonasz się, bo wysłałem faks do twojego hotelu ze zdjęciem chłopca i twojej rekonstrukcji. Powinien już dojść. Starała się, by jej głos brzmiał spokojnie. - A skąd mam wiedzieć, że to prawda, że nie sfałszowałeś zdjęcia? Zaśmiał się. Ależ jesteś podejrzliwa. Ale pochwalam to. Oczywiście każ Quinnowi, żeby sprawdził to na policji w Valdosta. Jeśli o mnie chodzi, jestem pewien, że Peter Dandlow jest twoją ofiarą i zabrałem się za punkt drugi. - O czym mówisz? - Mówiłem, że spróbuję odnaleźć zabójcę chłopca. Dwa dni to nie za wiele czasu, ale już wykonałem pewne kroki. Nie wierzę w to, żeby chłopca zabili jego rodzice, chociaż w tego typu sprawach to wcale nie jest niespotykane. Ojciec opuścił matkę chłopca jeszcze zanim urodziła, a obrażenia na ciele wskazują na sporą siłę i brutalność. Potrafię też wyobrazić sobie matkę uderzającą i zabijającą dziecko, ale nie katującą tak, że... - Naprawdę sądzisz, że jesteś w stanie znaleźć zabójcę? Nie wierzę. - Nie twierdzę, że go złapię. Mam za mało czasu. Ale postaram się dowiedzieć tyle, żeby móc wskazać przynajmniej kierunek. - Montalvo, ta sprawa jest już zamknięta. - To ją otworzę. Jestem dobry w załatwianiu spraw. Ale jestem też zawiedziony, że dałaś mi tak mało czasu. Lubię kończyć to, co zacząłem. Nie chciałabyś, żebym położył ci u stóp zabójcę tego chłopca? - Nie. Iris Johansen

47

Impas

- A zabójcę twojej Bonnie? - zapytał łagodnym tonem. Zesztywniała. - Zadzwonię do ciebie za dwa dni, Eve. - To powiedziawszy rozłączył się. Nie mogła złapać tchu, a serce waliło jej jak oszalałe. Poczuła, że musi natychmiast stąd wyjść. Tłum wokół niej zdawał się zacieśniać coraz bardziej i bardziej... Dotarła do bocznego wyjścia i wybiegła na uliczkę. Powietrze było chłodne i suche. Wzięła głęboki wdech, a potem jeszcze jeden. A zabójcę twojej Bonnie? Niech go szlag! Kłamca. Kłamca. Jednak w ciągu trzech dni udało mu się dowiedzieć kim był Marty. Ale to nie znaczy, że umiałby odnaleźć zabójcę Bonnie. Nawet nie było pewności, że mówił prawdę o Martym. - Zobaczyłem, że wychodzisz. Coś się stało? Odwróciła się do Joe'go, który stał w drzwiach. - Potrzebowałam zaczerpnąć świeżego powietrza. - Zwilżyła wargi. - Dostałam telefon od Montalvo. Twierdzi, że Marty to zaginiony chłopiec z Valdosty, Peter Dandlow. Przesłał faks z jego zdjęciem do naszego hotelu. - To kryminalista. Mógł to sfałszować. - Tak też powiedziałam. A on na to, że możesz to sprawdzić na policji w Valdosta. - Żebyś wiedziała, że tak zrobię. - Nie wydaje mi się, żeby to było fałszerstwo - powiedziała z namysłem. - A dlaczego nie? Głowa, którą nam przysłał, była sztuczna. - Ale to co innego. Wiedział, że niemal natychmiast się zorientuję. Miał w tym swój cel. - Teraz też ma. Owszem, ale nie taki, o jakim myślał Joe. - Gdybyś słyszał jego głos... Był taki... ożywiony. On lubi robić taki trudne rzeczy. Już widzę go jak siedzi, głowi się, rozkazuje, zarządza ludźmi i składa części układanki. Iris Johansen

48

Impas

- Przestań o nim tyle myśleć - powiedział gniewnie Joe. - Mówisz o Montalvo tak, jakbyś go znała. On próbuje cię przekabacić. Eve czuła jakby faktycznie go znała. Bez wątpienia wiedział, jak ją podejść. Bonnie... Jak zawsze Bonnie... - Lepiej chyba znać wroga, prawda? - powiedziała, próbując się uśmiechnąć, po czym ruszyła w stronę drzwi. - Wracajmy już do środka. Jane może się niepokoić. - Kiedy wychodziłem stała otoczona wianuszkiem wielbicieli jej talentu. Co zamierzasz zrobić? Biec do hotelu, żeby odebrać ten cholerny faks? - Nie, ten wieczór należy do Jane. Obejrzę ten faks dopiero, kiedy wrócimy z kolacji. - Alleluja! - Wziął ją pod rękę. - A ja jutro skontaktuję się z Valdosta. Mam nadzieję, że ten sukinsyn kłamie. - A ja nie. Jeśli to prawda, to Marty wróci do domu, do swojej mamy. - A Montalvo stanie się bohaterem? - Nie. Ale moja praca nie pójdzie na marne. Nie obchodzi mnie jak to się stanie, grunt, że się stanie. W milczeniu otworzył przed nią drzwi. - Wybacz, będę się cieszył, kiedy uda ci się sprowadzić Marty'ego do jego domu. Wolałbym jednak, żeby to nastąpiło w inny sposób. - Ja też. - Nie chciała myśleć o Montalvo jak o cudotwórcy. Nie chciała odczuwać tej tlącej się nadziei. Odebrała faks w recepcji, kiedy razem z Joe wrócili przed północą do hotelu. Zaczekała aż znajdą się w apartamencie i dopiero wtedy go obejrzała. Zdjęcie Petera Dandlowa wyglądało niemal identycznie jak rekonstrukcja, którą wykonała, choć dało się dostrzec pewne różnice. Tak się zawsze działo, kiedy pracowało się opierając się na intuicji i wyobraźni. Ale wykonała świetną robotę, uświadomiła to sobie z satysfakcją. Podała faks Joe'mu. Iris Johansen

49

Impas

- Podobni. - Bardzo podobni. Mogę to zabrać? - spytał. - Oczywiście. - Weszła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi. Ból przeszył jej ciało. Ten uśmiechnięty słodki chłopiec, pełen życia i radości... Zawsze tak było. Zadowolenie z dobrze wykonanej pracy, a potem przejmujący żal. - Eve. - Zaraz wychodzę. - Mogę wejść? - Otworzył drzwi. - Na miłość boską, nie odtrącaj mnie. - Wziął ją w ramiona. - Wiem, co teraz czujesz. Zawsze pomagałem ci przez to przejść. Dlaczego teraz jest inaczej? Co się zmieniło? - Nic. - Miał prawo się jej dziwić. Postąpiła instynktownie uciekając od niego. Nie było sensu ani logiki w tym, co zrobiła. - Chyba nie myślałam. - I to mnie martwi. - Przytulił ją mocniej. - Nie zgadzamy się w kwestii tego, co zrobiłaś, ale to nie znaczy, że nie będę przy tobie, kiedy mnie potrzebujesz. - Wiem. - Schowała twarz w jego ramieniu. Boże, jak ona go kocha. Skąd więc u niej to rozpaczliwe poczucie straty i żalu, skoro jest przy nim? - Wiem, Joe... Byli już blisko tego zawszonego sukinsyna. Montalvo wskoczył w strumień i ruszył w dół. Słyszał ujadanie psów, które złapały trop. Soldono dogonił go. - Ja dalej nie idę. Nie poluję na ludzi jak na zwierzynę. - Owszem, polujesz. - Montalvo zacisnął dłoń na strzelbie. - Robisz to, co musisz, co ci rozkazałem. Tak, ten rodzaj polowania nie jest ci potrzebny. - Zacisnął usta. - Ale w moim świecie jest konieczny. - Ale tobie sprawia to radość. - Czyżby? - Gwałtownie ruszył dalej przed siebie przez wodę. - Zastanów się, co tobie sprawia radość. Idź za mną i trzymaj gębę na kłódkę, bo inaczej zostawię cię w tej dżungli, żebyś tu zgnił. Iris Johansen

50

Impas

Dostrzegł przed sobą Miguela z psami. - Po drugiej stronie polany! - krzyknął Miguel. - Spuścić na niego psy? - Nie, trzymaj je z dala. Zostawcie go mnie. - Ruszył przed siebie, przebiegając od drzewa do drzewa, znajdując osłonę, gdzie tylko się dało. To mu przypomniało lata spędzone wśród rebeliantów. Ten sam instynkt wyostrzył mu wzrok i podniósł poziom adrenaliny. Obok ucha świsnęła mu kula i wbiła się w drzewo za nim. Odskoczył w lewo. Palmowe zarośla przed nim poruszyły się. Miało go to wywabić na linię strzału. Okrążyć teren i zajść z drugiej strony. Poruszać się ostrożnie i cicho. Aquila czekał z wymierzoną bronią, gotowy wystrzelić, gdyby zauważył jakiś ruch. Na lewo od drzewa znowu coś drgnęło. Światło zaczynało się zmieniać. Montalvo zaczekał aż jego wzrok przyzwyczai się do szarości świtu. Ostatni ruch nie był oszustwem. Na tle krzaków dostrzegł słaby zarys sylwetki Aquili. Przyklęknął na jedno kolano i wycelował. To nie był łatwy strzał. Kiepskie światło, duża odległość a Aquila mógł w każdej chwili wykonać jakiś ruch. Skoncentrować się. Palec zaczął naciskać spust... Aquila poruszył się w lewo! Strzelać bez względu na wszystko. Wycelować tylko kilkadziesiąt centymetrów w lewo, żeby zminimalizować... Pociągnął za spust. Aquila padł na ziemię. Udaje martwego? Jest ranny? A może naprawdę nie żyje? Montalvo ruszył naokoło i bardzo ostrożnie zbliżył się do niego. Aquila był podstępny, a on nie miał ochoty dać się zabić śmiertelnie rannemu. Bez obaw. Iris Johansen

51

Impas

Kiedy się zbliżył, zobaczył Aquilę leżącego bezwładnie na ziemi z częściowo odstrzeloną czaszką. Strzał był zatem celny. - Czy właśnie to miałem zobaczyć? - zapytał Soldono. Montalvo odwrócił się i zobaczył zbliżających się Soldono i Miguela. - Tak - odparł i zwrócił się do Miguela. - Zakop go tu, gdzie leży. Miguel skinął głową. - Przyniosę szpadel z samochodu - powiedział i zniknął w zaroślach. Soldono spoglądał w dół na Aquilę. - Kim on był? - Kimś, kto mnie bardzo rozzłościł. - Czym? - Nie twój interes. - Ale chyba mam prawo dowiedzieć się, po co ciągnąłeś mnie przez dżunglę, żebym oglądał jak odstrzeliwujesz facetowi głowę. - Nadarzyła się okazja. - Odwrócił się i ruszył w stronę samochodu. - Pomyślałem, że to dobry pomysł - rzucił przez ramię. Odchodząc czuł na plecach wzrok Soldono, który stał zaskoczony i oniemiały. Normalnie nie zdecydowałby się zabierać go ze sobą na takie polowanie, ale skoro nadarzyła się okazja... Zaczynało świtać. Kiedy wróci do obozu będzie już pełnia dnia. Utnie sobie drzemkę, a potem zadzwoni do Nortona, który jest w Macon i dowie się, jakie ma dla niego informacje. Eve Duncan czeka na rozwikłanie zagadki. Kiedy następnego dnia wrócili do domku nad jeziorem, czekało już na nich dossier Montalvo. - Domyślam się, że chcesz to przejrzeć przed kolacją - stwierdził Joe. Kiwnęła głową, ale była już nieobecna myślami, gdy otwierała kopertę. Iris Johansen

52

Impas

- Nie jestem głodna. - Zaparzę kawę w dzbanku. - Joe wyszedł do kuchni. - Ale później musisz coś zjeść. Przyrzekłem Jane, że dopilnuję, żebyś przytyła z powrotem tyle kilogramów, ile schudłaś. - W porządku. - W kopercie nie było zbyt wiele. Zaledwie kilka zdjęć i dwie kartki papieru. - Po tym, co mówił Venable, spodziewałam się pliku grubości książki telefonicznej. Joe wrócił z kuchni i wziął od niej jedną z kartek. - Zero odsiadki. Dziesięć lat temu kilka razy zatrzymywano go jako podejrzanego o przemyt broni. Od tamtego czasu nic. - Jak to możliwe? Venable mówił, że to bardzo poważny diler. - Jest bardzo sprytny, albo ma kontakty, lub tyle pieniędzy, że zawsze wygrzebie się z każdej opresji. A najpewniej wszystko razem. Pewnie masz rację. - Spojrzała na zdjęcia. Montalvo nie był konwencjonalnie przystojnym mężczyzną. Jego nos nosił ślady złamania sprzed lat, a usta, chociaż ładnie skrojone, były nieco za duże. Czarne włosy na skroniach przyprószone były siwizną, a ciemne oczy patrzyły dumnie w oko aparatu. - Ile on ma lat? Joe przejrzał raport. - Nie ma tu nic na ten temat. Podejrzewają, że jest trochę po czterdziestce. Podejrzewają? Czy to znaczy, że Venable nie był w stanie zdobyć nawet jego daty urodzenia? Joe pokręcił głową. - Nie do tego raportu. Podobno Montalvo, kiedy był młodszy, walczył z rebeliantami. - Podejrzewa się? Podobno? A jakieś dane personalne? Gdzie się urodził? Czy ma rodzinę? Na miłość boską, skoro został złapany przez policję, to chyba musieli założyć mu kartotekę. - CIA po raz pierwszy natknęło się na Montalvo dziesięć lat temu, kiedy sprzedawał broń rebeliantom. Założył w dżungli obóz i dowodził w nim jak na zamku z czasów feudalnych. Agenci przeprowadzili śledztwo, pytali gdzie się dało i nic. Iris Johansen

53

Impas

- Zagadkowy facet? - Nie ma takiej zagadki, której nie dałoby się rozwiązać. Może oni wiedzą więcej niż to, co jest w tym raporcie. - To bardziej do mnie przemawia niż fakt, że nie potrafiliby dowiedzieć się czegoś na jego temat. Zdawało się, że Soldono siedzi u niego w kieszeni. - Zacisnęła dłonie w pięści. - Do cholery, chcę wiedzieć więcej. - Wiesz już dosyć. To oszust, nie ma skrupułów, żeby zabić człowieka i całą jego rodzinę i wykorzysta cię, jeśli mu na to pozwolisz. - Pewnie masz rację. - Ponownie spojrzała na zdjęcie. - Tylko, że... on jest... Tak ciężko go zignorować, nie dowiadując się, co nim kieruje. Jaką rekonstrukcję chce mi powierzyć? Dlaczego nie woli skorzystać z badania DNA? Jestem pewna, że ma na to pieniądze. Naprawdę zadaje sobie wiele trudu, żeby mnie do siebie ściągnąć. - Łącznie z tym, że bez przerwy o nim myślisz. - Joe rzucił papiery na ławę. - Kiedyś opędzałaś się od kryminalistów, którzy się do ciebie zwracali. Co takiego jest w Montalvo, że teraz jest inaczej? Inni nie proponowali jej odnalezienia Bonnie. Eve spróbowała się uśmiechnąć. - Zdaje się, że z tego raportu nie dowiem się, czym on tak różni się od pozostałych. - Dostałaś już od niego to, czego chciałaś. Dowiedziałaś się, kim był Marty. Zostaw to już. - Kiedy Gonzales i jego rodzina będą wolni. Soldono jeszcze nie zadzwonił i nie powiedział, że są bezpieczni. Sama do niego zadzwonię dziś wieczorem i dowiem się, czy są jakieś postępy. - A ja sprawdzę w Valdosta, czy to ten dzieciak, o którym mówi Montalvo. - Idąc do kuchni, ale zawołał na odchodnym: Kawa już pewnie jest gotowa. Chcesz się napić? - Trochę później. Przejdę się na spacer wokół jeziora. Chcesz iść ze mną? Joe pokręcił głową. Iris Johansen

54

Impas

- Nie. Chcę zadzwonić do Valdosta. Mam nadzieję, że powiedzą mi, że ten faks to fałszerstwo. - Nie sądzę, żeby... Zresztą nie wiem. Był taki podekscytowany, kiedy ze mną rozmawiał. Nie wydaje mi się, żeby mnie okłamywał. - Otworzyła siatkowe drzwi. - Wrócę za pół godziny. - Dobrze. - Joe już wystukiwał numer telefonu, skupiony na zadaniu, które miał do wykonania. Joe zawsze tak działał, pomyślała, schodząc po schodkach. Skoncentrowany, skupiony, całkowicie pochłonięty tym, co akurat robił. Dzięki temu był świetnym policjantem. Tafla jeziora była gładka jak szkło. Wokół panował spokój. Uwielbiała ten spokój swojego domku nad jeziorem i stabilne, bezpieczne życie u boku Joe'go. Zbudował wokół niej mur odgradzający ją od wszelkiego zła. Nie miała ochoty opuszczać tego schronienia. Chciała pozostać tu na zawsze, otoczona troską i miłością męża. Dlaczego w ogóle pomyślała o opuszczeniu tego miejsca? Nie zamierzała ryzykować życia tylko po to... No właśnie, po co? Ma jechać do Kolumbii, żeby się przekonać, czy Montalvo potrafi dokonać tego, co obiecał? Ryzykować życie dla kryminalisty, który ma w nosie spokój, który tak sobie upodobała? Zadzwonił jej telefon. Soldono. Nagle obudziła się w niej nadzieja. Soldono, daj mi szansę wyplątać się z tego. Powiedz mi, że Gonzales jest już bezpieczny, że nie mam powodu jechać do Montalvo. Żadnego oprócz Bonnie. - Co się dzieje? - spytała, odbierając telefon. - Chodzi o Gonzalesa? - Jeszcze nie - odparł Soldono i na chwilę zawiesił głos. - To skomplikowane. Montalvo spodziewa się, że wykonam ten ruch. Są bardzo dobrze strzeżeni. - Nie to chciałam usłyszeć - powiedziała zawiedziona. - Jak poważne jest zagrożenie, że Montalvo zabije jego rodzinę? Iris Johansen

55

Impas

- Zbyt poważne, żeby nie brać pod uwagę takiej możliwości. - W dossier, które przesłał nam Venable, nie ma nic o skłonnościach do przemocy. W ogóle jest w nim bardzo mało informacji - dodała z rezygnacją. - Czy nie ma w CIA kogoś, kto by coś więcej o nim wiedział? - O ile mi wiadomo, nie. - A mówi mi pan prawdę? - Nie mam powodów kłamać. Ale nie liczyłbym na to, że Montalvo nie stosuje przemocy tylko dlatego, że nie ma o tym wzmianki w jego aktach. - Mógł przysłać mi prawdziwą głowę Gonzalesa, nie sztuczną. - To tylko dowodzi tego, że jest na tyle inteligentny, by wiedzieć, że inaczej by go pani skreśliła. Zwrócił na siebie pani uwagę i nadal ma Gonzalesa, żeby się targować. Proszę mi wierzyć, on nie zawaha się, żeby zabić. - Skąd pan to wie? - Bo chciał, żebym o tym wiedział. - Przerwał. - Zeszłej nocy zaprosił mnie na polowanie. A raczej rozkazał mi iść. - Polowanie? - Na faceta o nazwisku Aquila. Nie wiem, co on takiego zrobił Montalvo, ale tak się przeraził konsekwencji, że uciekł do dżungli. Montalvo i jego pierwszy porucznik, Miguel, wyruszyli za nim. Nie było mowy o tym, że przyprowadzą go żywego. Aquila mógł się już uważać za martwego w chwili, kiedy Montalvo wyruszył za nim w pościg. - Znalazł go? - Po pięciu godzinach tropienia. Montalvo odstrzelił mu pół głowy. - Jezu. - Potem kazał Miguelowi zakopać go w lesie, a sam wrócił do swoich spraw. - Przerwał na chwilę. - I jestem pewien, że tą sprawą była pani. - Dlaczego? - Bo Montalvo się nie popisuje. Miał powód, żeby zmusić Iris Johansen

56

Impas

mnie do uczestnictwa w tym polowaniu. Chciał, żebym zobaczył, jak zabija Aquilę, i żebym potem pani o tym opowiedział. - No tak. Wiedział, o co pana zapytam. Chciał mi uświadomić, do czego jest w stanie się posunąć. - Tak, Montalvo to inteligentny facet. Zachowywał się tak, jakby wiedział z wyprzedzeniem, co ona pomyśli i co zrobi. - Czyli zrobił to wszystko na pokaz? - Niezupełnie. Powiedział, że po prostu nadarzyła się taka okazja. Eve zadrżała. - Nadarzyła się okazja? - powtórzyła z przerażeniem. - No cóż. Ma pani już swoją odpowiedź. Tak, miała odpowiedź na wszystkie pytania oprócz tego, które zadała na samym początku. Jest pan w stanie wywieźć rodzinę Gonzalesa, zanim Montalvo odstrzeli im głowy? Robię, co mogę. Venable ma przysłać mi pomoc. - To nie wystarczy. - Wiem - odparł zmęczonym głosem. - W połowie przypadków moja praca nie wystarcza. Konieczne są kompromisy. Ale robię co mogę. Zadzwonię, kiedy będę wiedział coś więcej. To mówiąc rozłączył się. Kiedy do niej zadzwonił, miała nadzieję, że przekaże jej lepsze nowiny. Niecierpliwiła się, ale Soldono prawdopodobnie wykonywał swoją pracę najlepiej jak potrafił w tych okolicznościach. Przebywał przecież w domu Montalvo i był przez cały czas pod obserwacją. To dziwne, ale czuła się tak, jakby Montalvo ją także obserwował. Wyobraziła go sobie jak siedzi niczym pantera, czekając, obserwując i gdy ona tylko obierze sobie jakąś drogę wyjścia, on zagradza ją, nim uda jej się do niej dostać. Spojrzała na taflę jeziora. Słońce chyliło się ku zachodowi i w wodzie odbijało się czerwoną poświatą podobną do ognia. Jakież to piękne. Czasem takie widoki zapierały jej dech w piersiach. Tę chwilę zapamięta sobie na zawsze. Iris Johansen

57

Impas

Ale po co? Przecież każdego dnia doświadczała chwil takich jak ta. Nie ma potrzeby zapamiętywania. Powinna wrócić do Joe'go i opowiedzieć mu o telefonie od Soldono. Może nie powie mu wszystkiego, bo Joe już i tak jest wściekły. Lepiej nie mówić mu o tym człowieku, którego zabił Montalvo. Ta wiadomość wcale by go nie zaskoczyła, za to dałaby mu kolejne argumenty za tym, że nie powinna w ogóle zadawać się z Montalvo. Odwróciła się i ruszyła z powrotem do domu. Nie zamierzała zmieniać zdania i zrywać kontaktów z Montalvo, ale też potrzebowała argumentów. Jego dossier było niewiarygodnie skąpe w informacje, przez co czuła się bezradna. Nie mogła znieść uczucia bezradności. Zbyt długo w niej tkwiła po śmierci Bonnie. To dlatego właśnie postanowiła wrócić do szkoły i zdobyć wykształcenie rzeźbiarki sądowej. To był jej sposób na zrewanżowanie się losowi i na znalezienie celu w życiu. Wiedza dawała siłę i władzę. Żeby uporać się z Montalvo będzie potrzebowała obydwu. - Kiedy byłam nad jeziorem, zadzwonił Soldono - powiedziała Joe'mu, wchodząc do domu. - Nie ma dobrych wieści. Nie udało mu się wydostać Gonzalesa ani jego rodziny z kraju. Venable wysyła mu pomoc. - Poszła do kuchni i nalała sobie kawy do kubka. - Soldono powiedział, że nie wie nic więcej na temat Montalvo, poza tym, co jest w przesłanym nam raporcie. Może kłamie? - Uniosła kubek do ust. - Ale chyba mu wierzę. Jeśli CIA trzyma w tajemnicy informacje o Montalvo, to nie wyjawili ich Soldono. - Moim zdaniem to nierozsądne nie udostępnić swojemu agentowi informacji, które mogłyby być mu przydatne w akcji. - Zgadzam się. Potrzebujemy wszelkich informacji, jakie zdołamy zdobyć na temat Montalvo. - Przerwała. - Dlatego właśnie zamierzam zadzwonić do Galena. - Nie dziwi mnie to. Domyślałem się, że tak to się skończy. On może nie być w stanie ci pomóc, wiesz o tym? - Myślę, że będzie w stanie. Oprócz innych spraw, Galen zajmuje się kupowaniem i sprzedawaniem informacji. Może Iris Johansen

58

Impas

CIA nie jest w stanie znaleźć niczego więcej o Montalvo, ale założę się, że Galen to potrafi. - Potrafił kiedyś. - Joe spojrzał na trzymany w dłoni kubek z kawą. - Nie rozmawiałaś z nim od miesięcy. On i Elena mają teraz małą córeczkę. Jesteś jego przyjaciółką, ale wiesz, że przyjaźnie mają tendencję do rozluźniania się, kiedy pojawiają się nowe więzi. - Nie w przypadku Galena. - Kiedyś ona i Galen byli sobie bardzo bliscy. - Dla mnie znajdzie czas. Nie proszę go, żeby poleciał do Kolumbii i szpiegował Montalvo. Chcę jedynie informacji. Zadzwonię do niego zaraz po kolacji. - Otworzyła lodówkę. - Co powiesz na lazanię? - Może być - odparł. - Nie zapytałaś mnie, czego dowiedziałem się w Valdosta. Eve wyjęła potrawę z zamrażarki. - Faktycznie. Czego się dowiedziałeś? - Faks nie jest sfałszowany. Ale przecież tego się właśnie spodziewałaś, prawda? - Dobrze, że mamy na to potwierdzenie. - Choć wcześniej nie miała wątpliwości, że Montalvo mówił jej prawdę. Zbyt łatwo można było sprawdzić jego informacje, a nie chciałby zostać zdyskredytowany w jej oczach. Zadał sobie wiele trudu, żeby nie pomyślała sobie o nim jak o kłamcy. - Dzięki za fatygę. - Żaden problem. - Odwrócił się w stronę piekarnika. Mam wrażenie, że problemy dopiero się zaczną. - Montalvo? - powtórzył Galen. - Coś o nim słyszałem. Ale nic, co można by nazwać informacją poufną. - Możesz się dla mnie czegoś o nim dowiedzieć? - Jasne, kochanieńka. - Galen westchnął. - Zaoferowałbym ci moje usługi w pozbyciu się go, ale Elena byłaby temu przeciwna. Zwyczajnie wzięła mnie pod pantofel. Fve zaśmiała się. - Trudno mi to sobie wyobrazić. Od kiedy Elena jest groźniejsza od ciebie? - Nie jest. - Kiedy się irytował, jego brytyjski akcent stawał Iris Johansen

59

Impas

się wyraźniejszy. - Jesteśmy sobie równi. Oczywiście czasami ona jest trochę „równiejsza". Ale pasujemy do siebie we wszystkich sferach. - Wyobrażam sobie. W końcu udało wam się zajść w ciążę mimo bardzo napiętego grafiku zajęć. Jak się ma wasza Elspeth? - Kwitnąco. Jest piękna, słodka, bystra i cudowna. Nie rozumiem, dlaczego mówią, że dwulatki są straszne. Ona jest absolutnie... - przerwał. - Nie, Elspeth. Nie wolno się kąpać w psiej misce z wodą. To nie jest dobry pomysł. Może ty będziesz czysta, ale piesek nie będzie z tego zadowolony. Dlaczego mnie nie słuchasz? - Eve usłyszała w tle radosne dziecięce piski, a potem okrzyki protestu. - W porządku, mam ją pod ręką. O czym to ja mówiłem? - Że Elspeth jest bystra, cudowna i słodka. - A także uparta, nieustępliwa i całkowicie nie do okiełznania. A fakt, że ma prawie dwa lata nie ma z tym nic wspólnego. Po prostu to cała mamusia. - Elena pewnie twierdzi, że jest podobna do ciebie. - Bez wątpienia. Uwzięły się na mnie. Nie masz pojęcia, jak córka może zacząć sterować twoim życiem, dopóki sama nie... przerwał. - Boże, przepraszam cię Eve. Nie pomyślałem. - Przestań. Myślisz, że nie życzę ci jak najwięcej takich chwil radości z Elspeth? To najwspanialsze doświadczenie, jakie może cię spotkać. Tylko dobrze jej pilnuj, Galen. - Pilnuję i będę pilnował - odparł z przekonaniem. - Zanim pojawiła się Elspeth wydawało mi się, że ci współczuję, ale to było nic w porównaniu z tym, co czuję teraz. Nie rozumiałem twojej sytuacji. Może nadal nie potrafię sobie tego wyobrazić, ale, słodki Jezu, teraz rozumiem twoje uczucia. - Dzięki Galen. - Odchrząknęła. - Chyba już skończę, żebyś mógł wrócić do Elspeth. - Nie, w porządku. Właśnie zaczęła się bawić swoim pianinem. O cholera, wlazła na pianino. A niech to, znowu to powiedziałem. Po każdym wypowiedzianym przekleństwie musimy odłożyć dolara na studia dla naszej córki. Uzbierała już na Harvard. Nie, Elspeth, nie skaczemy z... - Rozłączył się. Iris Johansen

60

Impas

Eve uśmiechała się, kiedy odkładała telefon. Cudownie było usłyszeć Galena takim szczęśliwym. I prawdą było to, że nie chciała okradać go z cennych chwil spędzanych z córką tylko dlatego, że sama już nie miała takiej możliwości. Bonnie... Elspeth i wszystkie inne dzieci cieszyły się dzieciństwem. - I co, pomoże ci? - zapytał Joe. - Tak. Powiedział, że zaraz się tym zajmie, ale nie jestem pewna, kiedy się do mnie odezwie. Zdaje się, że jest trochę zajęty psią wodą i pianinem. - Co? - Mam na myśli Elspeth. - No tak - przytaknął Joe. - I wszelkie opóźnienia są usprawiedliwione obecnością małej dziewczynki. - Oczywiście. Galen ma jasno określone priorytety. - Eve wstała. - Muszę przejrzeć pocztę i wysłać odpowiedź do moskiewskiej policji, że nie wezmę tego zlecenia, o które mnie prosili. Miałem nadzieję, że zrobisz dla nich tę rekonstrukcję. Wzruszyła ramionami. - Zmieniłam zdanie. Jeśli będą skłonni poczekać, to może leszcze ją zrobię. Jeśli chcą rekonstrukcję już teraz, to będą musieli znaleźć sobie kogoś innego. - Przecież masz teraz czas. Nie odpowiedziała wprost. Robota dla Rosjan może być ciężka. Oni mają tyle bieżących problemów z mafią, że nie są szczególnie zainteresowani starymi sprawami. - Podeszła do koszyka z pocztą i wyjęła z niego pakiet listów. - Teraz nie potrzebuję ciężkich spraw. Marty był wystarczająco trudny...

Minął tydzień, a Montalvo nie zadzwonił. Ósmego dnia telefon Eve rozdzwonił się o 15:32. - Czekałaś, wstrzymując oddech? - zapytał Montalvo. - Zapewniam cię, że nie planowałem tego. Nienawidzę, kiedy nie jestem w stanie w stu procentach sprostać wyzwaniu. Zawiodłem się na Nortonie, moim wysłanniku do Stanów Zjednoczonych. - I co, zastrzelisz go tak, jak to zrobiłeś z Aquilą? - Widzę, że Soldono już przedyskutował z tobą tę sprawę. Prawdę mówiąc nie byłem aż tak niezadowolony z Nortona. Te przypadki różnią się od siebie. Aquila był uzbrojony i zabiłby mnie, gdyby miał choć najmniejszą szansę. A kiedy ktoś jest niewydajny, to zasługuje najwyżej na zwolnienie i obcięcie pensji. Taka kara sprawdza się w większości przypadków. Jednakże zirytowałem się mocno, ponieważ dałem ci moje słowo i od tego zależało zdobycie twojego zaufania. - Nigdy ci nie zaufam. - Ale mogłabyś zaufać moim możliwościom i uwierzyć, że zrobię to, co obiecałem - powiedział łagodnie. - Nie łudziłam się. Nie było możliwości, żebyś znalazł zabójcę w tak krótkim czasie. - Ale znalazłem. Zamarła. - Co takiego? - Nie mam konkretnego dowodu. Nie było na to czasu, ale jestem pewien, że go namierzyłem. - Jak? Iris Johansen

62

Impas

- Wysłałem człowieka, który sprawdził kartoteki policyjne wszystkich sprawców molestowania dzieci w miejscowościach wokół Valdosta i Macon. Jednak żaden z nich nie pasował. W tamtym czasie miały miejsce dwie próby porwania dzieci w Columbus, w stanie Georgia i w Stockbridge. Ale ci mężczyźni zostali niemal natychmiast zatrzymani. Żadnych zgłoszeń usiłowania porwania w Macon. A nasza ofiara została znaleziona w grobie poza granicami Macon. - I? - Przeanalizowałem sytuację i zdecydowałem się skupić na Macon. Gdybym to ja szukał ofiar, nie popełniłbym zbrodni na swoim podwórku. Porwałbym ofiarę w innym mieście i pozbyłbym się ciała gdzieś poza nim. - I znalazłeś w końcu podejrzanego w tych kartotekach? - Nie. Zlokalizowaliśmy kilku zboczeńców, którzy grasowali wówczas w Macon. Trochę czasu zajęło namierzenie ich i wyeliminowanie. I nie, nie kazałem ich zabić. Chociaż jestem przekonany, że zasługiwali na to. Dwóch z nich siedziało w tamtym czasie w więzieniu. Inni mieli alibi. Myślałem już, że utknąłem w ślepej uliczce, a nie lubię się mylić. - Ale powiedziałeś, że go znalazłeś! - ponaglała. - Jakaś ty niecierpliwa. Już do tego zmierzam. Ponieważ nie chciałem uznać, że się myliłem, postanowiłem sprawdzić jeszcze jedną możliwość. Skoro zabójca nie był znanym przestępcą i nie był notowany za molestowanie dzieci Jaka mogła być odpowiedź? Macon to duże miasto akademickie. Co, jeśli zabójcą był jeden ze studentów? Pomysł był dość ryzykowny, ale dałem rozkaz, żeby przejrzeć akta policyjne w poszukiwaniu studentów wałęsających się w pobliżu szkół albo świetlic. I wtedy na scenie pojawił się Donald Palker. Zatrzymano go naprzeciwko świetlicy Jolly Time i miał w samochodzie butelkę whisky. Twierdził, że urwał mu się film po imprezie w akademiku. Policja w Macon zatrzymuje wielu studentów, którzy nie dają rady wypitemu alkoholowi. Palker był studentem drugiego roku, porządnym, z dobrymi ocenami. Do tego uprzejmym i bardzo się kajał. Wypuścili go. - A Marty zginął... - wyszeptała. - Nie aresztowali go więcej? Iris Johansen

63

Impas

Owszem, ale w Georgii. W zeszłym roku postawiono go przed sądem w Connecticut, jako podejrzanego o zamordowanie dziesięcioletniego chłopca. Dowody zostały podważone i wypuścili go. - Nadal jest na wolności?! - Tak. Mieszka z rodzicami w stanie Nowy Jork. Tak jak mówiłem, nie miałem czasu, żeby znaleźć dowód. Mój człowiek obserwuje teraz Palkera. Jeśli możesz, to poproś Quinna, żeby zlecił w Valdosta analizę akt sprawy w poszukiwaniu śladów DNA, innego niż to należące do chłopca. Wtedy będziemy mieli dowód. - Przerwał na moment. - Chyba, że cię to nie obchodzi, to Palker będzie chodził wolny. Gdybyś jednak się zdecydowała, to zaoszczędziłoby to sporo pieniędzy sądowi, a może nawet uratowało czyjeś życie. Decyzja należy do ciebie. Eve zadrżała. - Mam pozwolić, żeby znowu jakieś dziecko wylądowało w anonimowym grobie? Zdobędziemy to DNA. - Takiej odpowiedzi się spodziewałem. Anonimowe groby to twoja zmora. - To dlatego kazałeś Miguelowi zakopać Aquilę w jednym z nich? - Nie, zrobiłem to wyłącznie dla mojej wygody. Nie wszystkie moje działania kręcą się wokół ciebie. - Zaśmiał się. - Ale z pewnością w tej chwili spora ich część. - Nie mam ochoty być w centrum twojej uwagi. - Mimo to jesteś. - Przerwał i kiedy ponownie się odezwał, w jego głosie nie było już śladu humoru: - Nie udało mi się sprostać wymogom czasowym, ale musisz przyznać, że wywiązałem się z zadania testowego. Udowodniłem ci, że jestem w stanie dać ci to, czego chcesz. - Niezupełnie. Zabójstwo Marty'ego to względnie świeża sprawa. Bonnie została zamordowana dawno temu. Joe i ja przez wiele lat szukaliśmy jakichś śladów. Przeanalizowaliśmy każdą możliwość. A tobie się wydaje, że mógłbyś tak po prostu wkroczyć na scenę i od razu ją znaleźć? - To nie tak. To ty tak myślisz - odparł. - Albo masz taką Iris Johansen

64

Impas

nadzieję, Eve. W tej chwili masz w głowie tylko to, że w zaledwie osiem dni udało mi się zebrać te wszystkie informacje. Zastanawiasz się teraz, czy jeśli nie skorzystasz z okazji, to czy kiedykolwiek będziesz w stanie zapomnieć, że mogłaś odnaleźć Bonnie. - Boże drogi. Jesteś sadystą. - Raczej desperatem. Dla mnie to nie jest zabawa. Muszę cię zdobyć. Jeśli zrobisz dla mnie to, czego chcę, przyrzekam, że odnajdę twoją córkę. - A jeśli się nie zgodzę? - Na razie rozmawiamy po dobroci, ale wiesz na co mnie stać. Wszystko zależy od ciebie. - Nie życzę sobie, żebyś obarczał mnie winą za swoje czyny. - Nigdy bym tego nie zrobił. Biorę pełną odpowiedzialność za wszystko, co robię. Zaraz się rozłączę, żebyś mogła przemyśleć kwestię prezentu, który ci zaoferowałem. - Prezenty daje się bezwarunkowo. - Racja. Do widzenia, Eve. Będziemy w... - Od jak dawna wiedziałeś o Palkerze? - Dowiedziałem się zeszłej nocy. - To dlaczego wtedy do mnie nie zadzwoniłeś? - Może ty mi to powiesz? - Nie chciałeś trzymać mnie w napięciu. Twoje ego podpowiadało ci, żeby zadzwonić do mnie najszybciej, jak się da. W końcu zależało ci, żeby zmieścić się w wyznaczonym czasie. - Doprawdy? - Tak. - W takim razie dlaczego nie zadzwoniłem? - Przez Joe'go. Wiedziałeś, że nie będzie go w domu o tej porze dnia. Wcześniej też nie chciałeś, żeby słyszał o czym rozmawiamy i teraz też nie chcesz, żeby się dowiedział. - Bardzo dobrze. Zaczynasz mnie poznawać. - Nie wystarczająco. Ilu ludzi opłaciłeś, żeby zataili wszelkie informacje o tobie? - Wielu. Jestem zaszczycony, że próbowałaś się czegoś o mnie dowiedzieć. Tak jak ci już wcześniej mówiłem, ta sprawa dotyczy tylko nas dwojga. Jestem pewien, że Joe Quinn Iris Johansen

cc

Impas

przekopuje co się da od czasu, kiedy do ciebie po raz pierwszy zadzwoniłem. Trochę nam tym przeszkadza. Wiesz o tym tak samo jak ja. A ja nie mogę mu tego zabronić. Strzeże cię jak anioł stróż przed moim diabolicznym wpływem. - Joe jest dobrym człowiekiem i słucham jego rad. - Wiem. To jedna z przeszkód, które muszę przezwyciężyć. Ale chyba już udało mi się to zrobić, prawda? Kiedy klamka zapada, to już nie zastanawiasz się, czy powinnaś postąpić tak czy inaczej, nie martwisz się, czy grozi ci jakieś niebezpieczeństwo. Jesteś już zmęczona bólem i chciałabyś uwolnić od niego swoje serce. - Zniżył głos. - Wiesz, Eve, że mogę przynieść ulgę twemu sercu. Przyjedź do mnie. Pomóż mi, a ja pomogę tobie. Łamała się, ulegała jego słowom, jakby faktycznie był Lucyferem kuszącym niewysłowionym bogactwem. Ale w tym wypadku bogactwo było bardzo konkretne. Wiedziała dokładnie, co może jej dać. - Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz gotowa przyjechać, to wszystko zorganizuję. - To mówiąc, rozłączył się. Wstała z krzesła i podeszła do okna, żeby spojrzeć na jezioro. Pomóż mi, a ja pomogę tobie. Tak bardzo potrzebowała tej pomocy. Chciała, żeby ktoś powiedział jej, że chyba oszalała, żeby dawać się wciągnąć Montalvo w sieci, które wokół niej utkał. Jednak Joe właśnie to cały czas jej powtarzał, a ona ignorowała jego ostrzeżenia. Prawda była taka, że wcale nie chciała, żeby ktoś ją wyratował. Od momentu, kiedy Montalvo wspomniał o Bonnie, zapragnęła zaryzykować wszystko, żeby tylko przekonać się czy jej nie oszukuje. Rozpaczliwie pragnęła, żeby udało mu się zidentyfikować i odnaleźć zabójcę Marty'ego. Jeśli udałoby mu się to raz, mógłby dokonać tego po raz drugi. I dotrzymał słowa. Przeszedł pomyślnie test. Pomóż, mi, a ja pomogę tobie. Zamknęła oczy, a słowa te rozbrzmiewały w jej głowie jak echo. Pomóż, mi, a ja... Otworzyła oczy i odwróciła się od jeziora. Nie ma sensu tego Iris Johansen

66

Impas

powtarzać. Już i tak słowa Montalvo zrobiły swoje. Nawet nie musiał się tak bardzo starać być przekonującym. Przez ostatnie dni podświadomie sama siebie przekonywała. Rozum i serce podpowiadały jej, żeby pozwolić Montalvo odnaleźć Bonnie. Oddzwoniła do niego po trzydziestu minutach. - Przyjeżdżam. Ale na moich warunkach. - Jakich? - Nie będziesz przysyłał po mnie samolotu. Załatwię z CIA, żeby mnie dowieźli. - Zgoda. - Chcę, żeby Gonzales i jego rodzina czekali na mnie i kiedy wysiądę z samolotu, oni wsiądą, a CIA wywiezie ich z Kolumbii. - Zgoda. - Nie będziesz czekał aż skończę swoją pracę, tylko natychmiast każesz swoim ludziom rozpocząć poszukiwania mojej córki. - Zgoda. Coś jeszcze? - Nie. - Zastanowiła się chwilę. - Jestem dobra w swojej pracy, ale nie jestem cudotwórczynią. Może się okazać, że nie będę w stanie zrobić tego, co chcesz. Umawiamy się, że spróbuję, a nie że mi się uda. - Widziałem twoje prace. Czasem jesteś bardzo bliska cudu. - Mówię poważnie, Montalvo. Przez chwilę milczał. - Tak długo, jak będę czuł, że dajesz z siebie wszystko, nie będę się z tobą spierał. - Nie potrafię inaczej pracować, nie angażując się w pełni. A, i jeszcze jedna rzecz - Joe Quinn. - On nie może z tobą przyjechać. - Wcale nie chcę, żeby przyjeżdżał. Mogę ryzykować własne życie, ale nie zaryzykuję jego. Jednak Joe nie będzie podzielał mojego zdania. Musisz mi coś obiecać. Pod żadnym pozorem nie wolno ci skrzywdzić mojej rodziny, a w szczególności Joe'go. Bez względu na to, co zrobi, co powie, jak bardzo będzie komplikował ci życie, nie skrzywdzisz Joe'go Quinna. - To może być warunek najtrudniejszy do spełnienia. PoIris Johansen

67

Impas

szperałem na jego temat. Praca w policji, FBI, były żołnierz SEAL. Może mi nieźle nabruździć. - A żebyś wiedział. I nic mnie to nie obchodzi. Chcę, żebyś dał mi słowo. - A zaufasz mi? - Pewnie nie. Ale jeśli stanie się to częścią naszej umowy, wtedy będziesz miał świadomość, że ją łamiesz. - Dotrzymuję danego słowa. To takie moje dziwactwo. - Zobaczymy. Obiecaj mi to. Chcę usłyszeć, jak to mówisz. Westchnął. - Pod żadnym pozorem nie skrzywdzę twojego cudownego Joe'go Quinna. Zadowolona? - Nie. Chcę tylko zminimalizować straty. - I dobrze ci idzie. Tego się właśnie po tobie spodziewałem. Jego głos stał się oschły: - W takim razie pozwól, że omówimy szczegóły techniczne twojego przylotu. Wylądujesz na pasie w małej wiosce San Cristal. Tereny są tu niedostępne i nawet helikopter ma problemy z lądowaniem w pobliżu mojego obozu. W wiosce wsiądziesz w jeepa, który zawiezie cię do miejsca oddalonego kilometr od obozu. Tam przejdziesz kontrolę. - Jesteś odcięty od świata. Jak w takich warunkach robisz interesy? - Nie zapraszam nikogo zbyt blisko i dzięki temu jeszcze żyję. Moi ludzie znają dżunglę wokół obozu i są w stanie namierzyć każdego, kto się za bardzo zbliży. - Tak jak Aquila? - Tak. Kiedy mogę się ciebie spodziewać? - Dam ci znać. Muszę jeszcze porozmawiać z Venablem. - Będzie pełen obaw i złych przeczuć, ale pójdzie ci na rękę. Bardzo się martwi o Gonzalesa. Jak na tak doświadczonego agenta ma wyraźną słabość, kiedy chodzi o niewinnych świadków. - Mówisz tak, jakby to było rzadkością. - Doceniam tych, którzy postępują według kodeksu zasad. Większość z nas zmienia poglądy jak chorągiewka na wietrze. - Mów za siebie. Ja nie. Joe również. Zadzwonię, kiedy potwierdzę z Venablem kwestię przylotu. - Rozłączyła się. Iris Johansen

68

Impas

Stało się. Klamka zapadła. Targały nią strach, niepewność, ekscytacja. Uświadomiła sobie, że to właśnie ekscytacja była coraz silniejsza. Stawienie czoła nieznanemu, wyzwanie i szansa na znalezienie Bonnie. Nagle poczuła falę energii, ożywienia, jakiej się nie spodziewała. Teraz, kiedy decyzja już zapadła, cały jej umysł i ciało zachowywały się tak, jakby przygotowywały się na wojnę. I być może właśnie tak się stanie, pomyślała ponuro. Cóż, pora wezwać posiłki. Wyszukała numer Venable'a. - Moim obowiązkiem jest odwieść cię od tego pomysłu - powiedział Venable po wysłuchaniu jej. - Narażasz się na niebezpieczeństwo, a my nie będziemy w stanic ci pomóc, jeśli byś tego potrzebowała. - Po chwili dodał zmęczonym głosem: - Sądziłem, że będziesz zdawała sobie z tego sprawę. Nie byliśmy w stanie pomóc nawet Gonzalesowi. - Nie proszę o pomoc. To moja decyzja. Jeśli wpakuję się w kłopoty, sama będę musiała znaleźć wyjście. - A co z Quinnem? Co mu powiedziałaś? - Nic. - Zamilkła. - O niczym nie wie. - Na razie. - Nie dowie się niczego, dopóki nie wsiądę do samolotu do Kolumbii. Będzie wściekły i będzie próbował wymusić na tobie, żebyście wydostali mnie z obozu Montalvo. Ale zabraniam wam lego. Jeśli po mnie przyjedziecie, nie pójdę z wami. Możecie nawet stracić swoich ludzi, starając się mnie wydostać. Rozumiesz? - Zrozumiano. Ale nie sądzę, żeby Quinn to zrozumiał. Będzie miał nam to za złe. - Ja po prostu muszę tak postąpić. Postaraj się trzymać go z dala ode mnie i chroń go. Jesteś mi to winien za Gonzalesa. Zrewanżuj się, chroniąc Joe'go. - Chciała jak najszybciej skończyć tę rozmowę, bo zaczynała reagować zbyt emocjonalnie. - Będę czekała na kogoś, kto przyjedzie po mnie o dziewiątej trzydzieści rano. - Wyślę tam mojego człowieka. Nic zmienisz zdania? - Nie zmienię. Rozłączyła się i stała przez chwilę walcząc o odzyskanie Iris Johansen

69

Impas

kontroli nad emocjami. Mówienie o Joe uświadomiło jej, co naprawdę mu robiła. Zrozumiałby jej wyjazd, ale nie zrozumie tego, że nie pozwoli mu jej towarzyszyć. Uzna to za zdradę ich związku. Trudno. Później będzie się martwić, jak naprawić tę sytuację. Zrobiła wszystko, co mogła, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo, a teraz nadeszła pora, żeby wykonać zadanie. Jednak jeszcze nie teraz. Tej nocy będzie miała Joe'go dla siebie. Następne dni poświęci już Bonnie. Ta noc będzie jej. - Soldono, jutro musimy pojechać do wioski - powiedział Montalvo, kiedy odwrócił się od telefonu. - Będę miał gościa. - Czyżby zgodziła się przyjechać? - Wcześniej postawiła całą masę warunków. - Uśmiechnął się. - Bardzo sprytnie zabezpieczyła się jak tylko mogła. Ale najważniejsze jest to, że przyjeżdża. - Niech Bóg ma ją w swojej opiece. Z twarzy Montalvo zniknął uśmiech. - Bóg pomaga tym, którzy sami sobie pomagają. Eve Duncan robi, co może, żeby sobie pomóc. Miejmy nadzieję, że to się nie zmieni. - Odwrócił się. - Możesz iść i powiedzieć Marii Gonzales, żeby spakowała siebie i swoje dzieci. Uwolnię jej męża dopiero przed naszym wyjazdem na lądowisko. Nie zaszkodzi mu, jak się jeszcze trochę pomęczy. - Uwalniasz go? - To jeden z warunków pani Duncan. Zresztą spodziewałem się tego. - Spojrzał chłodno na Soldono. - Mądrze zrobiłeś, że nie próbowałeś ich wcześniej stąd wywieźć. Trochę się obawiałem, że nie będziesz aż tak inteligentny. Mogłeś poważnie pokrzyżować mi plany, gdybyś zmusił mnie do użycia przemocy. A ja muszę być bardzo ostrożny i uważny w kontaktach z Eve Duncan. Soldono spojrzał mu w oczy. - Gdybym tylko znalazł sposób, zrobiłbym to. - Odwrócił się. - I nie byłbym wcale takim łatwym celem jak Aquila. Montalvo zaśmiał się. Iris Johansen

70

Impas

- Świetnie. Nareszcie jakaś zmiana w twoim zachowaniu. Już byłem zmęczony tą dyplomacją, którą mnie raczyłeś. - W grę wchodziło ludzkie życie. Robiłem to, co musiałem. - A teraz zakładnik zostanie uwolniony, więc możesz już być sobą. Ulży nam obydwu. - Montalvo machnął ręką. - Idź po tę kobietę i jej dzieci. Miguel da ci pieniądze, żebyś miał ich za co urządzić gdzieś z dala ode mnie. - Dlaczego? - Mógłbym złamać zasadę, jaką sam ustanowiłem w moim obozie. - Zawiesił głos. - Lepiej nie mów mi, dokąd ich wywieziesz. - Montalvo, jesteś dziwnym człowiekiem. - Dziwny jest lepszy niż zwykły. Kiedy byłem dzieckiem przysiągłem sobie, że nigdy nie będę owcą w stadzie. I dotrzymałem słowa. - To prawda. - Soldono ruszył w stronę drzwi. - Skoro uwalniasz Gonzalesa, to nie ma sensu, żebym tu zostawał. Zabiorę się z nimi. - Nie. Chcę, żebyś tu został. - Po co? - Eve Duncan będzie się czuła bezpieczniej, jeśli zostaniesz. Soldono zawahał się. - Będę musiał uzgodnić to z Venablem. - Obaj wiemy, że nie będzie z tym problemu. Nie tylko zapewnisz bezpieczeństwo obywatelce Stanów Zjednoczonych, ale będziesz mógł nadal śledzić moje poczynania. W końcu od tego to się wszystko zaczęło. - Muszę cię ostrzec, że zapewnię jej najlepszą ochronę, jaką będę w stanie. Nie będę pionkiem w twojej grze, Mon-talvo. - To dobrze. Im bezpieczniej się będzie czuła, tym bardziej będzie wydajna w pracy. Soldono pokręcił głową i wyszedł z pokoju. Montalvo wstał i podszedł do okna, żeby spojrzeć na las. Czuł podniecenie. Przyjeżdża do niego. Iris Johansen

71

Impas

To była ciężka walka, ale wygrał ją. Okazał się cierpliwy i użył głowy a nie mięśni. Eve Duncan, czy jesteś tak samo podekscytowana jak ja? Myślę, że tak. Słyszałem to w twoim głosie. Wyczułem to. Diaz, ty sukinsynu, jestem coraz bliżej. Zbliżam się małymi krokami, ale mnie nie powstrzymasz. Eve Duncan do mnie przyjeżdża. Nekmon zawahał się, stając pod drzwiami sypialni. Diaz był z nową kobietą i zwykle nie lubił, kiedy mu przeszkadzano. Pieprzyć to. Sam kazał mu przyjść z raportem, jak tylko dowie się czegoś o Aquili. Jeśli nie spełni rozkazu, to z pewnością będzie miał większe kłopoty. I tak źle i tak niedobrze. Zapukał do drzwi. - To ja, Nekmon. - Wchodź, wchodź - powiedział niecierpliwie Diaz. Kiedy otworzył drzwi, w nozdrza uderzył go zapach perfum i marihuany. - Przepraszam, że przeszkadzam, ale powiedziałeś... - Wiem, co powiedziałem. - Diaz usiadł, oparł się na ak samitnym zagłówku i zapalił skręta. - Gadaj i spadaj. Nekmon na wszelki wypadek starał się nie patrzeć na nagą kobietę leżącą obok Diaza. - Aquila odezwał się zeszłej nocy. Nie miał zbyt wielu informacji. Montalvo ostatnio jest bardzo spokojny i trzyma się blisko domu. Podczas obserwacji Aquila słyszał tylko jedno stale powtarzające się nazwisko. Coś na temat jakiejś roboty i Eve Duncan. - Kim, do cholery, jest Eve Duncan? - Zajrzałem do internetu. Jeśli to o nią chodzi, to jakaś niezła rzeźbiarka sądowa. Diaz zesztywniał. - Co? - Na biurku masz mój raport. Mogę go zaraz przynieść. - Nie, nie teraz - powiedział nieobecnym głosem. - Ale chcę wiedzieć, kiedy Aquila odezwie się z nowymi informacjami. Iris Johansen

72

Impas

- Od dwudziestu czterech godzin nie daje znaku życia. Zgo dnie z twoim rozkazem, powinien dzwonić co osiem godzin. Diaz zaklął pod nosem. - Pewnie ten idiota dał się załatwić. - Też tak podejrzewam. Mam wysłać kogoś innego? Diaz przytaknął z namysłem. - Wyślij Duarte. Nekmon uniósł brwi ze zdziwienia. - Myślisz, że to będzie konieczne? - Nie zaszkodzi. Lubię być przygotowany. Eve Duncan... mruknął. - Ten skurwiel musi być coraz bliżej. - Mogę coś jeszcze dla ciebie zrobić? - Nie tutaj. Nie lubię trójkątów - odparł z lubieżnym uśmiechem, po czym podał skręta kobiecie leżącej obok niego. Tylko, że to nie była kobieta, zauważył Nekmon, lecz dziewczynka nie starsza niż jedenaście lub dwanaście lat. Przypomniał sobie, że widział ją jak pracowała na jednej z upraw koki. Najwyraźniej Diaz też ją zobaczył i uznał, że podoba mu się to, co widzi. Nie zdziwiło go to. Diaz lubił młode dziewczyny. Często kupował nawet młodsze z burdeli w Bogocie. - To ja już pójdę. Dobrej nocy, Diaz. Diaz nic nie odpowiedział, tylko zaczął się wspinać na dziewczynę. - A teraz zobaczmy, czego nauczyła się moja mała puta... - Jeszcze raz, Joe? - Eve nie mogła złapać tchu, kiedy wtulała się w niego. - Nie mów mi, że cię wykończyłam. - W porządku, nie powiem. - Przeturlał się i po chwili leżał już na niej. - A ty nie gadaj tyle, tylko do roboty. - Masz chyba na myśli pieszczoty. - Uśmiechnęła się do niego. - Jeśli o mnie chodzi, to nie ma problemu. - No, mam nadzieję. - Pogłaskał jej policzek. - Tego właśnie od ciebie chcę, Eve. Żadnych problemów. - Zawsze są jakieś problemy. - Odwróciła głowę, żeby pocałować jego dłoń. - Ale chwile takie jak ta sprawiają, że możemy o nich zapomnieć. Jesteś wspaniałym mężem i cudownym kochankiem. Kocham cię, Joe - wyszeptała na koniec. Iris Johansen

73

Impas

- Domyśliłem się lego po tym, jak mnie dziś uwiodłaś. Nie dałaś mi dokończyć kolacji, tylko zrobiłaś wszystko, żeby zaciągnąć mnie do łóżka. - Nie opierałeś się, więc wcale się nie natrudziłam. Czyżbyś narzekał? - Gdybym zaczął narzekać, to wyślij mnie do psychiatry. Pochylił się i całował ją powoli. - Bardzo się cieszę, że dałem się uwieść. Starałem się zachować powściągliwość i nie stosować seksu jako sposobu wpłynięcia na ciebie. - Co za głupota. Użyj go. - Zaśmiała się. - Co prawda niczego nie wskórasz, ale przynajmniej spędzimy wspaniale czas. - Cóż za zdrowe podejście. - Joe zaczął się poruszać. - Jestem pewien, że będzie przyjemnie... Zeszła noc była upojna. Ale porankowi daleko było do rozkoszy. Był chłodny i pozostawił w ustach smak goryczy. Decyzja zapadła. Jednak pożegnania zawsze były trudne. Znała siebie zbyt dobrze i wiedziała, że jeśli nie wyjedzie dzisiaj, to zrobi to jutro lub pojutrze. Pozostało jej tylko mieć nadzieję, że Joe nie włączy światła. Ale on bardzo ostrożnie wstał z łóżka i poszedł do łazienki. Drzwi zamknęły się za nim cichutko, a potem Eve usłyszała szum lejącej się wody pod prysznicem. Nie chciał jej obudzić, wiedziała o tym. Była szósta trzydzieści. Ubierze się i w ciągu pół godziny będzie już w drodze na posterunek. Tymczasem ona będzie leżała i udawała, że śpi, mając nadzieję, że nie włączy światła w pokoju i nie zobaczy łez spływających jej po policzkach. To będzie najtrudniejsze. Chciała z nim porozmawiać, powiedzieć mu o wszystkim. Chciała przyciągnąć go do siebie i zapomnieć o agencie wysłanym przez Venable'a, który przyjedzie tu za kilka godzin. Dlaczego to robiła, skoro mogła mieć Joe'go i te godziny leniwie spędzone w jego objęciach? Upojne noce i gorzkie poranki. Kto to powiedział?

Galen zadzwonił do niej, kiedy właśnie wsiadała na pokład prywatnego samolotu na lotnisku w Atlancie. - Masz chwilkę, kochanieńka? - spytał. - Musimy pogadać. - Mam czas. Znalazłeś coś? - Nie tyle, ile bym chciał. Ale wystarczająco dużo, żebym był zaniepokojony. - Ty? Zaniepokojony? Trzeba się wiele natrudzić, żeby cię zdenerwować. - Nie jestem zdenerwowany i nie ubliżaj mi. Jestem tylko trochę zaniepokojony. - Co takiego na temat Montalvo tak cię zaniepokoiło? Wszyscy wiemy, że to typ spod ciemnej gwiazdy. - Ale nie wiedzieliśmy, że coś go łączy z Ramonem Diazem. - Diaz... Brzmi znajomo, ale jakoś nie przypominam sobie... - To kolumbijski książę narkotykowy. Zakała świata. Bardzo wpływowy. Kontroluje połowę polityków w rządzie. - A Montalvo jest jego kumplem? - Nie wiem. Dokopanie się do czegoś na temat Montalvo graniczy z cudem. Muszę się sam pofatygować i osobiście zająć szukaniem informacji. - Nie - powiedziała stanowczo. - Nie o to cię prosiłam. Wolę, żebyś został w domu i zajmował się zdobywaniem informacji na odległość. - Może wczoraj gadałam jak kura domowa, ale wierz mi, Eve, że nadal pracuję. A praca na odległość się nie sprawdza. - To czego się dowiedziałeś? Iris Johansen

75

Impas

- Montalvo ma czterdzieści dwa lata i urodził się w wiosce na południu. Nadal nie udało mi się namierzyć jego rodziców. O ile mi wiadomo, mógł być podrzutkiem. Kolejna informacja o nim pojawia się, gdy miał około dwudziestu lat i dołączył do rebeliantów. Był bardzo skuteczny i bezwzględny. To wszystko, co o nim wiadomo aż do chwili obecnej, kiedy objawił się jako handlarz bronią. - A Diaz? - Nie wiem. Mój informator mówi, że o Montalvo krążą jedynie jakieś pogłoski i nie ma dostępu do żadnych faktów. Ale te pogłoski stale się powtarzają. - Może to jak gra w głuchy telefon? Zaczyna się od jednego słowa, a kończy zupełnie innym. - Może. Ale jeśli istnieje jakiekolwiek powiązanie pomiędzy nimi, to powinnaś trzymać się jak najdalej od Montalvo. Diaz zastrzelił kilku księży tylko dlatego, że opowiadali się przeciwko uprawianiu koki. Nie wiem, do czego zdolny jest Montalvo, ale jeśli pracuje z Diazem, to na sto procent jest groźnym typem. - Pogłoski - powtórzyła z namysłem Eve. Przez chwilę Galen milczał. - Ty nie chcesz wierzyć tym pogłoskom, tak? Dlaczego nie? - Przecież wierzę. - Ledwo cię słyszę przez ten hałas w tle. Gdzie jesteś? - Zaraz będę musiała się rozłączyć. Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz miał coś konkretnego - mówiła wchodząc po schodkach do samolotu. - Ale nie zostawiaj Eleny i Elspeth. Aż tak bardzo nie potrzebuję tych informacji. - Wcześniej zdawało mi się, że to było dla ciebie pilne. Coś się zmieniło? Owszem, zmieniło się, ale dopiero z czasem Eve przekona się, czy to zmiana na dobre czy na złe. - Dzięki, Galen, za twój wysiłek. - Tak już działam. Wiesz o tym, inaczej nie zwróciłabyś się do mnie o pomoc. Odezwę się, kiedy będę coś więcej wiedział. Do widzenia Eve. - Do widzenia, Galen. I pamiętaj, co powiedziałam... Iris Johansen

76

Impas

Już się rozłączył. Do diaska, podsyciła i tak chorobliwą ciekawość Galena, a do tego zagrała na jego dumie. Teraz już się go nie pozbędzie, dopóki nie dowie się wszystkiego. Pilot wychylił się z kabiny. - Musimy startować, pani Duncan. - W porządku. - Usiadła w fotelu i zapięła pas. Ale nic nie było w porządku. Za kilka godzin Joe wróci do domu i znajdzie wiadomość, którą dla niego zostawiła. Galen może zdecydować się opuścić swoją rodzinę i pojechać do Kolumbii. A ona sama jest w drodze do mężczyzny, który jest nie tylko kryminalistą, ale na dodatek zadaje się z takim mętem jak Diaz. Nie, w tej chwili nic nie było w porządku. Wiadomość stała oparta na ławie, gdzie Joe nie mógł jej przegapić. Zaklął pod nosem rozrywając kopertę. Joe Musiałam to zrobić. Jestem w drodze do Montalvo. Proszę, nie jedź za mną. To by było zbyt duże ryzyko dla nas obydwojga, gdybyś i ty pojechał. Montalvo nie chce mnie skrzywdzić. Jestem mu potrzebna. Przez jakiś czas nie będę odbierała telefonów, ale będziemy w kontakcie. Proszę tylko, żebyś za mną nie jechał. Wyobrażam sobie, jaki jesteś teraz zły, kiedy czytasz ten list. Myślisz sobie, że jestem głupia i ślepa, i zastanawiasz się, dlaczego dałam się złapać na haczyk. Walczyłam z tym, ale ostatecznie nie mogłam postąpić inaczej. Obiecał mi Bonnie. Kocham cię. Eve Cholera jasna. Joe powoli zgniótł list. Miał ochotę zniszczyć, zgnieść coś więcej niż ten przeklęty kawałek papieru. Powinien był zauważyć, że była podenerwowana przygotowaniami do tego kroku. Iris Johansen

77

Impas

Eve zawsze była otwarta i chętna do seksu, ale zeszłej nocy była agresywna. I piekielnie cudowna. Jeśli pożegnanie może być cudowne. A to skurwiel! Zwabił ją obiecując coś, czemu Eve nie mogła się oprzeć i zrobił to tak sprytnie, że zaakceptowała wszystko. Owszem, była bezpieczna, dopóki będzie pracowała nad rekonstrukcją. Ale, tak jak on, doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jak tylko skończy pracę, wszelkie umowy przestaną obowiązywać. Ale nie dbała o to. Szansa na znalezienie Bonnie była warta takiego ryzyka. Poczuł przeszywający go ból. Cóż, dla niego nie było to tyle warte. Nie godził się na to i nie chciał stracić Eve. I całe to pieprzenie o tym, żeby nie jechał za nią. Nie ma mowy! Sięgnął po komórkę. Nie było sensu dzwonić do Eve. Skoro napisała, że nie będzie odpowiadać na telefony, to nie odbierze. Wykręcił numer Galena. - Muszę wiedzieć wszystko na temat obozu Montalvo. Jak działa, jak jest kierowany i wszystkie jego słabe punkty - powiedział, kiedy Galen podniósł słuchawkę. - Jak szybko? - Na wczoraj. Galen gwizdnął przeciągle. - To nie będzie proste. A mógłbyś podać mi powód takiego pośpiechu? - Dziś wieczorem Eve przejdzie przez bramę tego obozu. - O cholera. - No właśnie. Zostawiła mi wiadomość, żebym siedział w domu i zajął się robieniem na drutach. - Marna szansa. Nie do wiary, że podjęła takie ryzyko. I to po tym, jak powiedziałem jej o Diazie. - O Diazie? - Zadzwoniłem do niej dziś rano i powiedziałem, że może istnieć powiązanie pomiędzy Montalvo i Diazem. A to bardzo wybuchowa mieszanka: narkotyki i broń. - Przerwał. - Wydaje mi się, że była na lotnisku, kiedy dzwoniłem do niej rano. Iris Johansen

78

Impas

Diaz. Chryste. To, co Joe o nim słyszał, napawało przerażeniem. - Sam Montalvo jest wystarczająco niebezpieczny. Po mistrzowsku rozegrał akcję z Eve. - Eve nie daje się tak łatwo manipulować. - Obiecał jej Bonnie. - O Chryste... Tak, to mogło zadziałać. Zaraz zadzwonię w parę miejsc i zobaczę, czego uda mi się dla ciebie dowiedzieć. Kiedy wyjeżdżasz? - Dziś wieczorem. - Przedtem zadzwoń do Venable'a i sprawdź, czy nie uda ci się wydobyć od niego jakichś informacji. Nie zaszkodzi spróbować. Być może będziemy potrzebowali każdej pomocy. - My? - Spotkamy się w Bogocie i stamtąd ruszymy razem. - Nie. - Pieprz się. Jadę z tobą, lub bez ciebie. Eve poprosiła mnie, żebym coś dla niej zrobił i jeszcze tego nie skończyłem. Jeśli chcesz działać beze mnie, to będziesz krążył po omacku. Moi informatorzy nie zaufają nikomu oprócz mnie. Galen miał najlepszych informatorów, o jakich Joe kiedykolwiek słyszał. - W takim razie nie będę się z tobą sprzeczał. Chociaż Eve pewnie by tak zrobiła. Była bardzo wzruszona i przejęta, kiedy mówiła o Elspeth. - Nie mam zamiaru nie wracać do domu. Jedziemy tam, zabieramy Eve i wracamy. - Na chwilę zawiesił głos. - Jeśli uda nam się namówić ją do powrotu. Ale to już twoja rola. - Dzięki. Wróci z nami, nawet jeśli musiałbym ją związać i zakneblować. Zadzwonię do ciebie, kiedy będę wiedział, o której mam samolot. - Rozłączył się i przez chwilę siedział bez ruchu. Musi opanować nerwy. Galen miał rację mówiąc, że największym wyzwaniem będzie nakłonić Eve do tego, żeby zrezygnowała z układu, jaki zawarła z Montalvo i wróciła z nimi do domu. Ale znajdzie na to sposób. Musi go znaleźć. Trzeba zacząć Iris Johansen

79

Impas

działać. W drodze na lotnisko zadzwoni do Venable'a. Wstał z krzesła i ruszył do drzwi. San Cristal Było po północy, kiedy helikopter, do którego Eve przesiadła się w Bogocie, wylądował na wąskim lądowisku w małej wiosce, która była ledwie maleńką kropką w samym środku czarnej dżungli. Wzięła głęboki wdech, próbując pozbyć się napięcia w mięśniach. Nie czas teraz na nerwy. Przyjazd tutaj był jej własną decyzją. Jednak czuła się osamotniona i niepewna. Musi to zwalczyć i stawić czoła sytuacji. - Witam, pani Duncan. - Drzwi helikoptera otworzyły się. - Miała pani przyjemną podróż? Montalvo. W świetle latarń wyglądał młodziej niż na zdjęciach; na silniejszego i pełnego energii, oraz znacznie bardziej niebezpiecznego. Na fotografiach nie miał rewolweru przytroczonego do paska. - Zważywszy na to, dokąd leciałam... - Odpięła pas bez pieczeństwa. - Dlaczego nagle stałam się panią Duncan, skoro ostatnimi czasy, kiedy dzwoniłeś, zwracałeś się do mnie po imieniu? Zaśmiał się. - Sądziłem, że rozluźnię w ten sposób atmosferę, jeśli będę bardziej oficjalny. Nie udało mi się? - Nie. Nic nie będzie w stanie wpłynąć na mnie rozluźniająco dopóki stąd nie wyjadę. Nazywaj mnie jak ci się podoba. - Zignorowała jego wyciągniętą rękę i wyskoczyła z helikop tera. - Gdzie jest rodzina Gonzalesa? - W chacie. Dzieci się bały. - Ciebie? - Możliwe. - Wziął jej dwie torby podróżne. - Czy to wszystko? - Ubrania i moje narzędzia. - Powinienem był ci powiedzieć, że nie będziesz musiała Iris Johansen

80

Impas

przywozić żadnych narzędzi. W obozie mam wszystko, czego będziesz potrzebowała. - Lubię mój własny sprzęt. - Rozumiem to. Sam mam broń, której używam od lat i z nią czuję się najlepiej. - Wrzucił torby na tył jeepa. - Jest takie uczucie... Jej wzrok powędrował do kabury na jego biodrze. - Śmierci? - zapytała. - Nie pomyślałem o tym - powiedział, a uśmiech nie opuszczał jego ust. - Nie sądzisz, że twoje narzędzia bardziej odzwierciedlają śmierć niż moje? Pracujesz przecież z ludzkimi czaszkami. - Ale ich nie rozbijam. - Punkt dla ciebie. Ja od czasu do czasu to robię. - Machnął ręką w stronę chaty. - Wsadzimy rodzinę Gonzalesa do helikoptera, a potem zawiozę cię do obozu. Pewnie jesteś zmęczona. - Czuję się świetnie. Odwrócił się i spojrzał jej w oczy. - Nie, nie czujesz się świetnie. Jesteś spięta i boisz się. Ale nie mnie. Ja cię nie przerażam. Zastanawiasz się teraz, czy nie popełniłaś błędu? Czy było to warte kłótni z Joe? Czy zrobię dla ciebie to, czego chcesz? Boże drogi, ten człowiek był niczym jasnowidz. Czytał w jej myślach, jak w otwartej książce. Dokładnie tak się w tej chwili czuła. - Odpowiedź na te pytania brzmi „nie" - powiedział łagod nie - i „tak", i „tak". Postąpiłaś dobrze dla nas obydwojga. 1 nie będziesz tego żałować. Odwróciła od niego wzrok. - To się jeszcze okaże. -Jej oczom ukazała się kobieta, która w pośpiechu prowadziła dwójkę dzieci do helikoptera. Zamarła. - A gdzie jest Gonzales? - Ech, ludzie słabej wiary. Nie, żebym nie popierał zasady ograniczonego zaufania. - Ponownie machnął ręką. - Soldono przyprowadził Gonzalesa osobno. Chciałem, żeby się sukinsyn aż do ostatniej chwili napocił, zastanawiając się, czy go uwolnię. - To okrutne. Iris Johansen

81

Impas

- Zasłużył na to. Zdradził mnie. Ma szczęście, że w ogóle wychodzi z tego żywy. Zobaczyła szczupłego, ciemnowłosego mężczyznę jak wyskoczył pospiesznie z chaty i ruszył biegiem do śmigłowca. Rzucił jedno przerażone spojrzenie Montalvo i wskoczył do helikoptera. Po chwili drzwi się za nim zamknęły, a śmigło zaczęło się powoli obracać. - Zdaje się, że był tak przerażony, że powinieneś czuć się usatysfakcjonowany. - Nie. Nie lubię zdrajców. Nawet Soldono nie miał nic przeciwko, kiedy kazałem go trochę ukarać. On wie, że Gonzalesowi się upiekło. - Odwrócił się do nadchodzącego mężczyzny. - Prawda, Soldono? Soldono był wysokim blondynem około trzydziestki i wyglądał na twardziela. - Można tak powiedzieć. - Wyciągnął dłoń do Eve. - Mark Soldono, CIA. Przepraszam bardzo, że wplątałem panią w ten bałagan. Mam nadzieję, że uda mi się ułatwić pani pobyt w obozie. Odczuła dużą ulgę. - To pan jedzie z nami? Soldono skrzywił się. - Montalvo chciał zapewnić pani poczucie bezpieczeństwa. I zdaje się, że to ja mam być tego gwarancją. - Spojrzał w kierunku helikoptera, który właśnie odrywał się od ziemi. - Chociaż, jak dotąd, to pani wykonała lepszą robotę ode mnie. Nie podoba mi się cena, jaką pani za to płaci, ale i tak dziękuję. - Tu nie chodziło wyłącznie o Gonzalesa - powiedziała Eve. - Jego uratowanie to w pewnym sensie bonus. Montalvo wybuchnął śmiechem. - Bardzo podoba mi się to określenie. Bonus... - Wsiadł za kierownicę jeepa. - Muszę się zastanowić, jakie inne bonusy zdołam dla ciebie znaleźć. - Nie można igrać z ludzkim życiem. - Tylko, że żadne z nas nie przyjechało tutaj z powodu życia, lecz śmierci. I co to znaczy? - Uruchomił silnik aula. - Zresztą nieważne. Nie wypada, żebym wdawał się w dyskusje filozofiIris Johansen

82

Impas

czne teraz, kiedy jesteś taka zmęczona. Usiądź sobie wygodnie, oprzyj się i zrelaksuj. Do obozu mamy piętnaście kilometrów, a po drodze czekają nas jeszcze trzy punkty kontrolne. - Jesteś bardzo ostrożny. - Dzięki temu nadal żyję. W moim biznesie jestem uważany za starego faceta. - Czterdziestodwulatek? - O, widzę, że rozpytywałaś o mnie. Tak naprawdę to mam czterdzieści jeden. - To handel bronią jest taki niebezpieczny? Montalvo wzruszył ramionami. - W tej części świata wszyscy pragną mieć broń, a jeśli zdołają zdobyć ją bez płacenia, to tak zrobią. Broń jest jak narkotyki. Im więcej masz, to wydaje ci się, że potrzebujesz jeszcze więcej. - To bardzo opłacalne dla ciebie. - Owszem. - Odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. - Masz ochotę o tym podyskutować? Z przyjemnością powymieniam się spostrzeżeniami, ale nie wydaje mi się, żeby ten temat miał w jakimkolwiek stopniu nas do siebie zbliżyć. Patrzyła na niego przez chwilę, po czym odwróciła głowę. Nie spodziewała się, że będzie się tak zachowywał. Żadnej złości, chamstwa, każdą przeciwstawną uwagę traktuje ze spokojem i opanowaniem. Zdawała sobie sprawę z tego, że jest inteligentny i przekonywujący, ale ludzie często się zmieniają, kiedy już dostaną to, czego chcieli. - Nie sądzę, żebyśmy kiedykolwiek mieli się do siebie zbliżyć, ale nie ma też sensu robić czegoś, co mogłoby pogorszyć nasze relacje. - Oparła się na siedzeniu. - Musimy zadbać tylko o własne przetrwanie. - Bardzo rozsądnie. - Spojrzał na Soldono. - Może się okazać, że wcale cię nie potrzebowałem, Soldono. Pani Duncan nie wygląda na zdenerwowaną moim towarzystwem. - Dopiero co cię poznała - zauważył oschle Soldono. - Daj jej jeszcze godzinę albo dwie. I tak zostaję. Montalvo uśmiechnął się. - Oczywiście, że zostajesz. Uznałem, że warto cię trochę Iris Johansen

83

Impas

podpuścić, żebyś mógł pokazać Eve, jaki potrafisz być stanowczy i silny. - Odwrócił się i włączył odtwarzacz CD. - Chopin powiedział. - To twój ulubiony kompozytor, prawda? O tak, uwielbiała Chopina, ale w tej chwili poczuła jak przeszywa ją chłód. Skąd, u licha, znał takie szczegóły na jej temat? - Wybacz. - Montalvo wyłączył CD. - Chciałem, żebyś poczuła się bardziej komfortowo, a widzę, że cię wystraszyłem. W porządku, żadnej muzyki i żadnych rozmów. Świadomość, że tak szybko odczytał jej reakcję wcale nie gwarantowała, że poczuje się mniej wystraszona. Spojrzała prosto przed siebie. - Rób, co uważasz. Nie obchodzi mnie to - stwierdziła po namyśle. Nie odpowiedział, a kiedy rzuciła na niego okiem, zobaczyła lekki uśmieszek na jego ustach. A niech się śmieje, pomyślała ze zmęczeniem. Niech ma satysfakcję, niech się czuje silny i wszechwiedzący. Musi porządnie się wyspać, żeby odzyskać siły tak fizyczne jak i psychiczne. Jutro stawi czoła Montalvo. Obóz był otoczony wysokim, tynkowanym murem i wyglądał niczym forteca. I to była uzbrojona forteca, o czym Eve przekonała się, kiedy przekroczyła drewniane wrota i znalazła się na dziedzińcu. Dookoła na murze zobaczyła uzbrojonych w karabiny ludzi. Po chwili jednak dostrzegła coś dużo bardziej przerażającego. - Rakiety? - zapytała, wysiadając z jeepa. - Mój Boże, czyżbyś szykował się na wojnę? - Zawsze jestem przygotowany na wojnę. Dzięki temu trzymam wielu na dystans. - Wyciągnął jej bagaż z auta. - Ale ulży ci, jak ci powiem, że nie mają głowic jądrowych. - Tak, od razu się lepiej poczułam - powiedziała z sarkazmem. - Nic dziwnego, że CIA się tobą interesuje. - Trzeba być wyjątkowym, żeby zasłużyć sobie na takie zainteresowanie. Czuję się wyróżniony. - Nie schlebiaj sobie - powiedział Soldono, wysiadając z samochodu. - Zdziwiłbyś się, z jakimi szumowinami mamy do czynienia. Iris Johansen

84

Impas

- Myślę, że nie. - Odwrócił się do wysokiego, przystojnego mężczyzny, ubranego w strój khaki, który zbliżał się do nich. - To jest Miguel Vicente. Zaprowadzi cię do twojego pokoju. W korytarzu są strażnicy. Gdybyś w nocy czegoś potrzebowała, po prostu poproś o to jednego z nich. Śniadanie jest o dziewiątej. Wyślę rano Miguela, żeby cię przyprowadził do jadalni. Kiedy mu się przyjrzała, zobaczyła, że Miguel jest bardziej chłopcem niż mężczyzną. Miał prawdopodobnie nie więcej jak dziewiętnaście lub dwadzieścia lat. Ale on także nosił pistolet przy pasku. - Proszę tędy, pani Duncan - powiedział, uśmiechając się. - Miguel nie musi przychodzić po ciebie rano. Ja to zrobię - wtrącił się Soldono. - O, przepraszam, ale chyba możemy mówić sobie po imieniu? - Oczywiście - odparła Eve. - W takim razie czekam na ciebie rano. - Dobrej nocy. Proszę się wyspać. Skinęła głową. - Dobranoc, Soldono - powiedziała, po czym z chłodną uprzejmością skłoniła głowę przed MontaIvo i ruszyła za Mi guelem. Chyba faktycznie będzie tu potrzebowała przewodnika, pomyślała idąc wypolerowanymi korytarzami i schodami oświetlonymi światłem świeczników. Wnętrze wyglądało jak pałac. Piękno rzeźbionych mebli i aksamitnych zasłon kontrastowało z wojskowym charakterem obozu na zewnątrz. Pokój, do którego zaprowadził ją Miguel, był równie luksusowy i pięknie umeblowany jak reszta domu. - Mam nadzieję, że będzie tu pani wygodnie - powiedział Miguel. - Mam dopilnować, żeby była pani zadowolona. Czy odpowiada pani ten pokój? Spoglądał na nią z niepokojem i po raz kolejny zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo jest młody. - Tak, jestem zadowolona. - Naprawdę? Skinęła głową i rozejrzała się po pokoju. Rzeźbiony zaIris Johansen

85

Impas

główek łóżka, piękny perski dywan na błyszczącej, wypolerowanej drewnianej podłodze. - To wygląda trochę jak z filmu „Zorro". Uśmiechnął się. - Widziałem ten film, ale jego bohater większość czasu przesiedział w więzieniu. Mam nadzieję, że nie to miała pani na myśli. - Nie. Chodziło mi o charakter tego domu. Wygląda jak posiadłość hiszpańskiego hidalgo. - Podeszła do ogromnego łoża, na którym Miguel położył jej bagaże. - Pracujesz w tym domu? Zaprzeczył ruchem głowy. - Tylko dla pani. Jestem żołnierzem pułkownika. - Pułkownika? - Pułkownika Montalvo - odparł, otwierając drzwi balkonowe. - Montalvo? - Patrzyła na niego zdezorientowana. - Chyba sam się mianował tym pułkownikiem. - Jestem żołnierzem pułkownika - powtórzył Miguel. - Łazienka jest za drzwiami po lewej stronie. Życzę dobrej nocy. Zanim zdążyła odpowiedzieć już go nie było. Pułkownik? Cóż, może podobał mu się pomysł kreowania siebie na dowódcę swojej małej armii. Ale nie sądziła, że mógłby być aż tak próżny. Chociaż Galen coś wspominał o jego przynależności do rebeliantów, jednak nic na temat bycia pułkownikiem. Nic o nim nie wiedziała. Miała jedynie skrawki informacji. Jeśli jej się poszczęści, to nawet nie będzie musiała się więcej dowiadywać. Skończy pracę, którą dla niej przygotował, zażąda w zamian zapłaty, którą jej zaoferował i wróci do swojego domku nad jeziorem. Jeśli Montalvo dotrzyma danego słowa, jej serce wreszcie zazna spokoju. Oczywiście pod warunkiem, że Joe pozwoli jej wrócić do siebie. Będzie zraniony i zły, a nigdy nie należał do potulnych i wyrozumiałych. W jego odczuciu jej największym grzechem jest to, że zostawiła go, odcięła go od swoich spraw, a przecież przeszedł z nią już tak wiele. Iris Johansen

86

Impas

Lepiej nie myśleć o Joe. To zbyt bolesne. Czuła się bardzo samotnie w tym wielkim pokoju przypominającym wnętrze pałacu, w porównaniu z małym, wygodnym domkiem, do którego przywykła. Zatęskniła za swoim domem. Przestań jęczeć, pomyślała. Wyciągnęła koszulę nocną z walizki i poszła do łazienki. Weźmie prysznic i pójdzie spać. Jutro zajmie się pracą i odetnie się od wszystkiego innego. Czaszka. Montalvo nie powiedział jej nic na jej temat. Powinna była zapytać go o to po drodze, ale celowo unikała tej rozmowy. Zbyt wiele kosztował ją przyjazd tutaj, zbyt wiele emocji szalało w niej, żeby mogła skoncentrować się na czymś innym niż próba przystosowania się do nowej sytuacji. Jutro zapyta o czaszkę. W ogóle nie zapytała go o czaszkę. Montalvo rozparł się w fotelu w swoim gabinecie i otworzył wielokrotnie już przekartkowane dossier Eve Duncan, które leżało przed nim na biurku. Był zmęczony, ale wiedział, że nie zaśnie. Adrenalina szalała w nim jak mocne wino. A może to spotkanie z Eve wpłynęło na niego tak odurzająco? Była silna, lak jak się tego spodziewał, ale jednocześnie zaskoczyła go jej bezbronność. Zdawało mu się, że nie powinna go niczym zaskoczyć, gdyż przeanalizował dokładnie jej akta, wysłuchał wszystkich nagrań jej wykładów i przeczytał wszystko, co tylko zdołał znaleźć na jej temat. Jej zdjęcie w dossier nie oddawało rzeczywistości. Miała szczupłe i mocne ciało, lecz jej drobne i delikatne kości zdawały się tak kruche, że sprawiała wrażenie seksualnie prowokującej. Spodziewał się, że Eve stawi mu czoła w chwili, kiedy zobaczą się po raz pierwszy, ale tak się nie stało. Nawet mu trochę ulżyło. Im dłużej uda mu się odsuwać jej pytania, tym lepiej. Montalvo uniósł wzrok, kiedy do gabinetu wszedł Miguel. - Co z nią? - Dobrze. Wygląda na zmęczoną - odparł Miguel i zawahał się. - Ona jest... miła. Nic się jej nie stanie, prawda? Iris Johansen

07

Impas

- Nie, jeśli będziemy mogli temu zaradzić. Nigdy nie można mieć stuprocentowej pewności. Wiesz o tym, Miguel. - Tak, wiem. Tylko... chyba ją polubiłem. - Ja też. Ale odpowiedź jest taka sama. Miguel przytaknął. - Wybacz. Nie chciałem... - Postanowił zmienić temat. -Odsłuchałem wiadomość na stacjonarnym. Dzwonił Delk z Atlanty. Mówił, że próbował dodzwonić się do ciebie na komórkę. - Musiałem ją wyłączyć. Nie chciałem niepokoić naszego gościa wysłuchiwaniem moich rozmów biznesowych. Jest lekko drażliwa w kwestii mojej profesji. - Zaśmiał się. - Nie, raczej sądzi, że jestem szatanem. Chociaż nigdy w życiu nie spotkała szatana. Co to za wiadomość? - Joe Quinn wyleciał dzisiaj lotem o szóstej trzydzieści do Bogoty. Z ust Montalvo zniknął uśmiech. - Tak szybko? Facet nie traci czasu. - Przecież sam mówiłeś, że przyjedzie. Montalvo wzruszył ramionami. - Sądziłem, że może będę miał dzień albo dwa na przygotowania. Czasem mężczyźni mają problem, żeby uporać"się z początkowym gniewem i złością, i trochę czasu zajmuje im uporządkowanie emocji. Tymczasem wygląda na to, że się myliłem. Ale to oznacza tylko tyle, że będziemy musieli szybciej działać. - Chcesz go zabić? - Nie. Obiecałem, że tego nie zrobię. Co tylko jeszcze bardziej komplikuje całą sytuację. - Mógłbym to za ciebie zrobić. Ja niczego nie obiecywałem. - To wiązana umowa, która dotyczy także moich ludzi. Miguel uśmiechnął się. - Ale ja nie rozumiem takich powiązań. Jestem tylko ciem nym chłopakiem z wioski. Mój ojciec jest w potrzebie, więc muszę mu pomóc. Montalvo zmarszczył czoło. - Nie jestem twoim ojcem. Na miłość boską, to ja zabiłem twojego ojca. Iris Johansen

88

Impas

- 1 musisz mi go zastąpić. Wybrałem ciebie. - Miguel, źle wybrałeś. Przestań, zanim... - przerwał. - Ty mnie nie słuchasz. - Słucham. Nie zabiję Joe'go Quinna. Chcesz zaczekać, kiedy sam będziesz mógł to zrobić. - Odwrócił się do wyjścia. Pójdę powiedzieć ludziom, żeby mieli się na baczności. Czy Quinn naprawdę przyjedzie za nią mimo tylu przeciwności? - Ja bym tak zrobił. Miguel zatrzymał się w drzwiach i spojrzał zaciekawiony przez ramię. - Dlaczego? - To wyjątkowa kobieta. Nie spotyka się takich każdego dnia. Jedna taka trafia się na dziesięć lat. - A mimo to możesz pozwolić jej zginąć? - Tak. Mogę pozwolić jej umrzeć. - Spuścił wzrok na dossier leżące przed nim. - Jakieś wieści od Diaza? - Nie. Ale chyba zacznie im brakować Aquili. Wyślą kogoś innego, albo wykonają inny ruch. - Zrobiłeś się bardzo sprytny w kwestii strategii. Miguel znowu się uśmiechnął. - Wdałem się w ojca. - Po tych słowach wyszedł z gabinetu. Montalvo zaklął pod nosem. Będzie musiał zrobić coś z Miguelem. Już wcześniej go odsyłał, ale ten chłopak stale wraca. Nie, powinien przyznać sam przed sobą, że pozwala mu wracać, bo jest egoistycznym draniem, a chłopak jest mu bliższy niż ktokolwiek inny na świecie. Złożył dossier i wstał od biurka. Będzie się martwił Miguelem, kiedy to wszystko się skończy. Do diaska, ale do tego czasu może będzie zmuszony uciekać, a to tylko skomplikuje sprawę odesłania chłopaka. Teraz jednak powinien się solidnie wyspać, żeby być gotowym jutro rano na konfrontację z Eve. Trzeba też obmyślić plan pozbycia się Joe'go Quinna w taki sposób, żeby nie musiał tego robić osobiście.

Następnego ranka, kiedy Soldono zapukał do jej drzwi, Eve była już ubrana i gotowa do wyjścia. - Jak się spało? - zapytał, gdy otworzyła drzwi. - Wyglądasz na nieco zmęczoną. - Nic mi nie jest. - Wyszła na korytarz. - Ale to prawda, że miałam paskudną noc. A czego się spodziewałeś? - Tego, że ta noc nie będzie najlepsza i że powitasz mnie wyrzutami. Ale muszę przyznać, że w ogóle nie sądziłem, że zdecydujesz się tu przyjechać i ulegniesz manipulacjom Montalvo. - Skrzywił się. - Z drugiej strony jestem ci wdzięczny za uratowanie Gonzalesa i mojego tyłka. Zamierzałem zrobić coś samodzielnie, ale to mogłoby się źle skończyć. - Montalvo nie zachowuje się tak, jakbyście byli wrogami. - Nie, ale ma swoje zasady. A Gonzales złamał jedną z ważniejszych zasad, jakie tu obowiązują. Gdybym mu się naraził, nie zawahałby się mnie zabić. - Zasady, rozkazy, obóz wojskowy. Przecież ten człowiek to kryminalista prowadzący organizację przestępczą. Co tu się, u licha, wyprawia? Soldono wzruszył ramionami. - Proponuję, żebyś mnie przeszukała. On lak robi tu ze wszystkimi. Jego ludzie są lojalni, ale całkowicie przez niego zastraszeni. Jednak podziwiają go i to właśnie sprawia, że nadal za nim stoją. Nie lada wysiłku kosztowało nas namierzenie chociaż jednego z jego ludzi, który zdecydowałby się go zdraIris Johansen

90

Impas

dzić. Znalezienie Gonzalesa zajęło mi ponad osiemnaście miesięcy, a kolejne trzy spędziłem na przekonywaniu go. - Jak ci się to udało? - Pieniądze. Obiecałem mu duże pieniądze i że zabiorę go stąd, zanim Montalvo się o wszystkim dowie. - Czego nie zrobiłeś. - Szli korytarzem, a Eve rozglądała się wokół. - To jest istny pałac. Już kiedy tu przyjechaliśmy uderzył mnie przepych i ten wystrój. Dziwne uczucie zobaczyć coś takiego w samym środku dżungli. Montalvo najwyraźniej lubi komfort i wygodę. - Przypomniała sobie jak swobodnie się tu poruszał zeszłego wieczoru. Kulturalny, uprzejmy, przystojny. Wybudował fortecę wojenną, a potem urządził się niczym cesarz. - Z tego, co mówił Gonzales, Montalvo nie wybudował ani lej fortecy, ani pałacu. Jakieś dziesięć lat temu zabrał je Hectorowi Carandzie, miejscowemu baronowi narkotykowemu. - Zabrał? - Carandy i jego ludzi już tu nie ma. Domyślam się, że gdyby się porządnie rozejrzeć po dżungli, z łatwością można by znaleźć ich groby. - Cudownie. - Spojrzała na niego. - Ale widzę, że nie martwi cię to. - Kiedy kryminaliści zabijają się nawzajem, pozostaje nam mniej roboty. Jeśli o mnie chodzi, to mogą się oni wszyscy powybijać co do nogi. - Wskazał jej łukowate przejście. - Pokój śniadaniowy. Jego wysokość czeka. - Schlebiasz mi Soldono - zza ich pleców odezwał się Montalvo. - Zastanawiałem się, czy zdołasz wyczuć moją monarszą aurę. - Skłonił się przed Eve. - Wygląda na to, że już ci o mnie nagadał. Prawdopodobnie większość z tego, co usłyszałaś, jest prawdą, ale to nadal mało przyjemne. - Ruchem ręki zachęcił ją do wejścia. - I wcale nie „czekam", tylko pracuję już od szóstej rano. - Odsunął dla niej krzesło od lśniącego dębowego stołu. Musiałem się czymś zająć, żeby się uspokoić i zagłuszyć niecierpliwość z jaką oczekiwałem naszego porannego spotkania. - Przyjrzał się jej. - WiIris Johansen

91

Impas

dzę, że i ty go wyczekiwałaś. Być może z nieco mniejszym zapałem, ale z wyraźną ciekawością. - Wykonał ruch ręką i z drzwi po drugiej stronie sali wyłonił się ubrany na biało służący. Domyślam się, że nie jadasz dużego śniadania, więc kazałem przygotować jaja, bekon i tosta. - To za dużo. Uśmiechnął się. - A na wypadek, gdybyś tak powiedziała, jest też sok pomarańczowy, kawa i rogaliki. Usiądź, Soldono. Ty jesteś nudnie przewidywalny. Wiesz Eve, że on zawsze zjada francuskiego tosta i bekon. Nie pomyślałabyś, że może lubić słodkie jedzenie, prawda? - Nie znam go i nie zastanawiałam się nad tym, co mu może smakować. - A ja? - Usiadł naprzeciwko niej. - Proszę, spróbuj zgadnąć. Spojrzała mu w oczy. - Sądzę, że już zjadłeś śniadanie o szóstej. Pewnie coś lekkiego. Sok, kawę... może tosta. Zaśmiał się. - Zgadza się. Poza tostem. Zawsze jem tortillę. To mi przypomina dzieciństwo. A to jedno z przyjemniejszych wspomnień. Warto pielęgnować miłe wspomnienia, czyż nie? - Po co opowiadasz mi o jedzeniu i wspomnieniach z dzieciństwa? - zapytała, unosząc do ust szklankę z sokiem pomarańczowym. - Nie obchodzi mnie twoja tortilla. Nie przyjechałam tutaj w celach towarzyskich, ani żeby cię lepiej poznać. Jestem tu, żeby wykonać pewną pracę. - Oczywiście. - Oparł się na krześle i zmierzył ją wzrokiem. Wyglądasz wyjątkowo dobrze w tym świetle. Niewiele kobiet przechodzi pozytywnie próbę światła dziennego, ale ciebie promienie słońca najwyraźniej kochają. Zastanawiałem się, jak będziesz wyglądała podczas śniadania. - Głupie gadanie. - Ale to prawda. - A ja wcale nie wyczekiwałam śniadania z człowiekiem, Iris Johansen

92

Impas

który obnosi się z idiotycznym pistoletem, jakby był rewolwerowcem ze starego westernu. Czy to nie lekka przesada? Spojrzał na kaburę i wybuchnął śmiechem. - Ale czasem jest to konieczne. Zbyt długo byłem żołnie rzem. Nauczyłem się, że nawet kiedy jesteś na swoim terenie, nie powinieneś zakładać, że będziesz bezpieczny. - Wróćmy do mojej pracy - przerwała mu. - Rekonstrukcji. Montalvo kiwnął głową i zwrócił się do Soldono. - Zostawisz nas samych? Myślę, że bardzo wygodnie będzie ci na tarasie. Powiem, żeby właśnie tam podano ci śniadanie. - Eve? - zapytał Soldono. - W porządku. Zobaczymy się później - odparła. Soldono wzruszył ramionami, wstał i wyszedł przeszklonymi drzwiami na taras. Montalvo dał znak służącemu, który pospieszył za Soldono. - Soldono będzie chciał podsłuchiwać, ale zostanie tak doskonale i błyskawicznie obsłużony, że będzie mu niezręcznie. Uniósł kawę do ust. - To będzie dla niego frustrujące. - Gdzie jest czaszka? Gdzie będę pracować? - W bibliotece urządziłem dla ciebie pracownię. - Chodźmy tam. - Najpierw skończ śniadanie. Dopiero zaczęłaś rogalik. - Nie mam ochoty na rogalika. Chcę zobaczyć czaszkę. - Proponuję, żebyś jednak skosztowała tego rogalika. - Jak to? - zapytała zaskoczona. - Bo czaszki jeszcze tu nie ma. - To gdzie ona jest? - Jeszcze jej nie wykopałem. Jest na małym cmentarzu jakieś czterdzieści mil drogi stąd. - Montalvo, ja nie okradam grobów - powiedziała przez zaciśnięte zęby. - Nie będziesz musiała okradać tego grobu. Ja to zrobię. Po prostu nie mogłem tego zrobić wcześniej, dopóki nie przyjechałaś i nie podjęłaś się tej roboty. Będziesz musiała pracować przy niej szybciej niż kiedykolwiek wcześniej w swojej karierze. Iris Johansen

93

Impas

- Nie zamierzam być współwinna rozkopania czyjegoś gro bu. Znajdź do tej roboty kogoś innego. - Mam ciebie. Spojrzała na niego chłodno. - Nie. Nie masz. Po mistrzowsku zagrałeś na moich uczuciach, żeby mnie tu ściągnąć, ale nie zmusisz mnie do zrobienia czegoś, co jest wbrew moim zasadom. Bezczeszczenie grobu jest na samym szczycie tej listy. - To dlatego, że należyty pochówek traktujesz jak sprowadzenie kogoś do domu. Na tym się skupiasz w pracy od czasu, kiedy zginęła twoja córka. - Zacisnął usta. - Zapewniam cię, że osoba, która leży w tym grobie, nie została złożona tam przez kochających, bliskich jej ludzi. To nie jest jej dom, Eve. - Ty tak twierdzisz. - Bo to prawda. Spójrz na mnie. - W głosie jego słychać było determinację i siłę. - Mówię ci prawdę. Musiała mu uwierzyć. - Albo to, co uważasz za prawdę. Gdybyś miał pewność, nie sprowadzałbyś mnie tutaj, żebym to sprawdziła. A dlaczego nie mogłeś ściągnąć kogoś, kto przeprowadziłby test DNA? - Mam kogoś, kto może to zrobić, ale najpierw muszę mieć pewnego rodzaju dowód, zanim ten ktoś podejmie ryzyko. - Dlaczego? - Ponieważ ktokolwiek dotknie tej czaszki, może zostać zamordowany w mało przyjemnych okolicznościach. - Przez kogo? - Ramona Diaza. Pewnie o nim słyszałaś. - Widziałam jego zdjęcia w gazetach. Narkotyki. - Tak. Narkotyki, działalność przestępcza, morderstwa. - W takim razie macie ze sobą wiele wspólnego. - Możesz tak sądzić. Mówiłem Miguelowi, że ty nigdy nie spotkałaś na swej drodze diabła wcielonego. Gdybyś kiedykolwiek natrafiła na Diaza, nie mógłbym już tego powiedzieć. Ja miewam swoje słabości, ale Diaz jest mistrzem. Urządził się w zamku i zdaje mu się, że jest królem i ma prawo robić wszystko, co tylko zechce. Iris Johansen

94

Impas

- Jeżeli ekspert od DNA ryzykowałby życiem podczas badania, to co ze mną? - Ty również ryzykujesz - powiedział, kiwając głową. - Rekonstrukcja czaszki nie może być dowodem w sądzie, ale ty masz taką wiedzę na ten temat, że to wystarczy. Spoglądała na niego z niedowierzaniem. - Przyznajesz, że sprowadziłeś mnie tutaj, żeby ryzykować moje życie dla swojej rekonstrukcji? - Tak. - Ty sukinsynu. - Może i sukinsyn, ale nie diabeł. Zapamiętaj tę różnicę. Wypił kolejny łyk kawy. - Gdybym miał czas nad tym popracować, mógłbym być z tobą absolutnie szczery i też byś tu przyjechała. Warto ryzykować, jeśli zapłata jest wystarczająco wysoka. Ale jak uruchomiłem mój plan, to już nie miałem czasu. Musiałem uderzyć wtedy, kiedy nadarzyła się okazja i zaryzykować, że kiedy już się tu znajdziesz, to zaczniesz współpracować. - No to ci się nie poszczęściło. - Zobaczymy. Przyjechałaś tutaj tylko dlatego, że ofiarowałem ci Bonnie. Ten powód jest nadal aktualny. Nie wiedziałaś, co tu zastaniesz, a wszyscy ostrzegali cię, że jestem złym człowiekiem. A mimo to przyjechałaś. - Nie zamierzam stać się kryminalistką jak ty. Po tym, jak zabrano mi Bonnie, zrobiłam wszystko, żeby moje życie stało się porządne. Nie pozwolę ściągnąć się z tej drogi. - A co, jeśli obiecam ci, że nie będziesz musiała robić niczego nieprzyzwoitego? Twoja reputacja i zasady moralne pozostaną nietknięte niczym świeżo spadły śnieg. - Przerwał i trochę się skrzywił. - Jedyną rzeczą, jaką będziesz ryzykować, będzie twoje życie. Wybacz. - Jedynie moje życie, tak? No cóż, w takim razie oczywiście angażuję się w to bez zastanowienia. - Pewnie byś tak zrobiła, gdybym zgłosił się do ciebie tuż po śmierci Bonnie. Ale nie teraz. Spojrzała na niego ze złością. Iris Johansen

95

Impas

- Wydaje ci się, że mnie tak dobrze znasz? Nie można poznać kogoś studiując wyłącznie jego dossier. Nie masz zielonego pojęcia, jaka jestem. - Dossier było tylko wstępem. Myślałem o tobie. W myślach układałem różne scenariusze. Czasami nawet śniłem o tobie. - Jesteś psychopatą - powiedziała zszokowana. Zaprzeczył. - Gdy zacząłem szukać kogoś takiego jak ty, kierowałem się chłodną kalkulacją. Kiedy jednak natrafiłem na ciebie i zacząłem cię poznawać, wszystko się zmieniło. Wiedziałem już, że zostałaś stworzona, żeby tu przyjechać i wykonać tę rekonstrukcję. - Dlaczego? - Ponieważ kiedy spojrzałem na ciebie, zobaczyłem siebie. Odsunął się na krześle i wstał od stołu. - Na razie wystarczy ci tyle do przetrawienia. I nie mam na myśli śniadania. Porozmawiamy później. - Nie powiedziałeś mi niczego, co sprawiłoby, że miałabym ochotę kontynuować tę rozmowę. - Musiałem przełamać lody. Nie czas teraz na szczegóły. - Chcę, żebyś odwiózł mnie z powrotem na lądowisko. Powiem Soldono, żeby załatwił mi powrotny lot. Montalvo podszedł do drzwi. - Jestem pewien, że zmienisz zdanie. - To jesteś w błędzie. - Wiesz, że nawet przez chwilę nie podejrzewałem, że zgodziłabyś się zrobić rekonstrukcję dla pieniędzy? - Zatrzymał się przy drzwiach. - To była tylko gra wstępna. Od początku wiedziałem, co skłoni cię do pracy dla mnie. Dzięki temu miałem więcej czasu, żeby znaleźć coś, co sprawi, że zechcesz zostać. Kazałem Miguelowi położyć raport na biurku w twojej sypialni. Możesz go przejrzeć, zanim podejmiesz ostateczną decyzję. - Raport? - zapytała, ale jego już nie było. Patrzyła za nim oszołomiona. Jak on to robi? Z jednej strony to niebezpieczny, groźny przestępca, a z drugiej jego groźby Iris Johansen

96

Impas

wcale nie budzą w niej lęku. Rozmawiał z nią tak, jakby łączyła ich dziwna nić porozumienia i zażyłości. Kiedy spojrzałem na ciebie, zobaczyłem siebie. - Koniec pogawędki? - Soldono stanął w drzwiach. - Nie wyglądasz na zbyt zadowoloną. - Bo nie jestem. On nawet nie ma czaszki, którą miałam rekonstruować. Musi najpierw rozkopać grób, żeby ją wydostać. - I co mu na to powiedziałaś? - Że zamierzam poprosić cię o zorganizowanie mi lotu powrotnego do Stanów. - Wstała z krzesła. - Możesz to dla mnie zrobić? - Zrobię, co w mojej mocy. - Po chwili dodał: - Ale jeśli on nie będzie chciał cię wypuścić, to na nic moje starania. On musi się zgodzić, inaczej trzeba będzie całej armii, żebym cię stąd wyciągnął. - Proszę tylko, żebyś zorganizował dla mnie ten przelot, a resztą już się sama zajmę. Soldono pokiwał głową w zamyśleniu. - Czyj grób zamierza rozkopywać? - Nie powiedział mi. A czy to ma jakieś znaczenie? - Wszystkie działania Montalvo mają znaczenie. Mają bardzo szeroki oddźwięk. Może jednak zdecydujesz się wykonać dla niego tę pracę? Łatwiej by ci było stąd wyjechać. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Domyślam się, że tobie też byłoby o wiele łatwiej. - O niebo łatwiej. - Spojrzał jej prosto w oczy. - Nie dbam o to, czy będziesz musiała zakłócać spokój zmarłym, jeśli dzięki temu przeżyjesz i cała i zdrowa wrócisz do domu. Opuścił ją gniew. - Nie mam prawa cię oceniać. Dobrze wiedziałam, że przyjeżdżając tutaj daję się schwytać w pajęczą sieć i będę musiała się nieźle natrudzić, żeby się stąd wydostać. - Nieźle natrudzić - powtórzył jak echo. - Więc rób, co trzeba, żeby nas stąd wydostać bez uszczerbku na zdrowiu. - Zastanowię się. - Ruszyła do wyjścia. - Ale nie radzę się za bardzo nastawiać. Iris Johansen

97

Impas

Więc rób, co trzeba. Słowa Soldono rozbrzmiewały w jej głowie jak mantra, kiedy wchodziła po schodach do swojego pokoju. Łatwo powiedzieć, ale Eve nie mogła postąpić zgodnie z tą filozofią. Nie, kiedy w grę wchodziła jej praca. Soldono i CIA wielokrotnie wchodzili w układy z kryminalistami takimi jak Montalvo. Mimo, że sama zawarła układ z Montalvo, nie miała pewności, czy będzie potrafiła zaakceptować jego oszustwo, tym bardziej... Raport czeka na biurku w twojej sypialni. Instynktownie przyspieszyła kroku, kiedy osiągnęła szczyt schodów. Niebieska teczka leżała na biurku. Powoli zbliżyła się do niej. Od samego początku wiedziałem, co skłoni cię do pracy dla mnie. Otworzyła teczkę. Bonnie Duncan. Zdjęcie Bonnie zrobione na rok przed jej zniknięciem. Plik papierów gruby na ponad dwa centymetry. Opadła ciężko w fotelu i zaczęła studiować dokumenty. - Będą wiedzieli, że jedziemy. - Galen spojrzał na dżunglę w dole. - Nie uda nam się zbliżyć do obozowiska tak, żeby Montalvo nie dowiedział się, że ma gości. - Musimy jedynie zbliżyć się, jak tylko się da i ukryć helikopter, a potem zniknąć w dżungli. - Doprawdy? Tylko tyle? - zapytał z sarkazmem Galen. - No proszę, a ja myślałem, że planujesz coś bardziej skomplikowanego. - Uniósł maszynę nieco wyżej i skierował ją na południe. - Venable powiedział, że bardzo dokładnie patrolują dżunglę i prawdopodobnie będziemy musieli pozbyć się kilku wartowników. - Nie musisz wcale ze mną iść. - Muszę. I nie chodzi tu o ciebie, Mam robotę do wykonania. Zostałem wynajęty, żeby dowiedzieć się wszystkiego o MontalIris Johansen

98

Impas

vo, a to jest równie dobra metoda jak każda inna. Poza tym, tak się składa, że mam sentyment do Eve. Musimy omówić wszelkie czekające na nas przeszkody, bo nie mam zamiaru prowadzić akcji bez planu działania. Wybieramy wariant szturmu Bastylii? Czy może spróbujemy partyzantki? Mamy ze sobą tyle broni, że starczyłoby nam na małą wojnę, ale to trochę absurdalne, zważywszy, że jest nas tylko dwóch. - Podejdziemy jak najbliżej i zaczekamy na okazję. - Joe uśmiechnął się ponuro. - A ja zadzwonię z komórki do Eve i namówię ją, żeby wyszła i zabawiła się w naszą grę, a nie jego. - To ma więcej sensu niż szturmowanie Bastylii. - Galen westchnął. - Ale jest dużo mniej ciekawe. - Jeśli Eve nie odbierze mojego telefonu, to możemy być zmuszeni do powrotu do jednego z twoich scenariuszy. Ostrzegała mnie, że może nie odbierać. - Myślę, że odbierze. Eve ma skłonność do zamartwiania się. Będzie się bała, że jesteś w opałach i potrzebujesz jej pomocy. - Bo jestem w opałach. - Joe musiał się dowiedzieć czy Eve jest cała i nie ma kłopotów. Był śmiertelnie przerażony od chwili wyjazdu z. Atlanty, po tym jak Galen powiedział mu o powiązaniach Montalvo z Diazem. Nie dość, że Eve zadawała się już z jedną kanalią, to na dodatek na horyzoncie pojawił się jeszcze gorszy typ. - Nie mam pewności, co do tego, co powiedziałeś. Eve dotrzymuje słowa, a napisała w liście, że przez jakiś czas nie będzie odbierać moich telefonów. - Mówię ci, że odbierze. Może nie znam jej tak dobrze jak ty, ale potrafię spojrzeć z dystansu i mam mniej osobiste podejście do sytuacji. Ty w tej chwili nie myślisz jasno. - Co ty nie powiesz - odparł sarkastycznie. - Oczywiście ty byłbyś zupełnie spokojny i myślał rzeczowo, gdyby spotkało cię to samo. - Nie. Byłbym równie przerażony jak ty. Ale to nie Elena i Elspeth, więc mogę ci prawić kazania i być głosem rozsądku, kiedy zaczniesz schodzić z właściwego kursu. Pod warunkiem, że będziesz się mnie słuchał. Iris Johansen

99

Impas

Joe przez chwilę milczał. - Będę cię słuchał. Nie obiecuję, że się posłuchani, ale słuchać będę. Spojrzał w dół na rozległy obszar dżungli pod nimi. Venable ostrzegł go, że ludzie Montalvo znają ten teren jak własną kieszeń, ale to go nie martwiło. Kiedy był żołnierzem SEAL całe miesiące spędził w dżungli ukrywając się przed wrogiem i udało mu się przeżyć. To było wiele lat temu, ale z pewnością wszystko sobie przypomni. Najciężej będzie wyciągnąć stamtąd Eve. Jest silna, a jej determinacja i wytrzymałość mogą być przydatne, jednak nie ma przeszkolenia. Galen był kiedyś żołnierzem najemnym, więc będzie potrafił pomóc. - Dziękuję ci - powiedział urywanym głosem. - Wiem, że nie bytem dla ciebie mity, ale jesteś dobrym przyjacielem Eve i doceniam to. - Niemiły? Prawie tego nie zauważyłem. Oczywiście czuję te małe szpilki, które mi wbijasz. - Uśmiechnął się delikatnie. - Ale nie spodziewam się, że przestaniesz. Cierpisz, a jesteś człowiekiem, który instynktownie zadaje ciosy, kiedy sam pada. Tak się złożyło, że ja jestem teraz najbliższym celem. Będę wspaniałomyślny i wybaczę ci wszystko. Dla Eve. - Cóż za wspaniałomyślność z twojej strony, że przyjąłeś moje przeprosiny - powiedział oschle Joe. - Ale postaram się nie używać cię więcej jako worka treningowego. - W imię Eve? Joe spojrzał w dół na dżunglę. - Dla Eve. Było już popołudnie, kiedy Eve skończyła czytać raport i opadła w fotelu. Powstrzymać płacz. Powstrzymać drżenie. Musi zejść na dół na spotkanie z Montalvo i nie może pokazać mu słabości. Pieprzyć to. Potrzebuje trochę więcej czasu. Lepiej przyjąć ten ból teraz, kiedy jest sama. Zamknęła oczy, a łzy spłynęły jej po policzkach. Bonnie... Iris Johansen

100

Impas

Po piętnastu minutach wstała, poszła do łazienki i umyła twarz zimną wodą. Nadal miała trochę podpuchnięte oczy, ale nic nie mogła na to poradzić. Wytarła twarz, złapała raport i szybkim krokiem wyszła z pokoju. Niemal zderzyła się z Miguelem, który stał oparty o ścianę na korytarzu. Szybko się wyprostował. - Jest pani gotowa na spotkanie z nim? - A co ty robiłeś pod moimi drzwiami? - Kazał mi tu czekać i przyprowadzić panią do niego. Nie chciał, żeby musiała go pani szukać. Jest pani gotowa? - O, tak. - Minęła go i ruszyła w stronę schodów. - Gdzie on jest? - W bibliotece. - Miguel dogonił ją. - Zaprowadzę panią. To w południowym skrzydle na dole. - Wyprzedził ją na schodach. - Zasmuciło to panią. Bardzo mi przykro. Pytałem go, czy to konieczne. - Wiesz, co znajduje się w raporcie? - Tak. Czasami ze mną rozmawia. Niezbyt często i nie o sprawach, które są mu bliskie, ale tym razem potrzebował z kimś porozmawiać. - Po zejściu ze schodów skręcił w prawo. - To dla mnie zaszczyt. - Skoro tak uważasz. - Tak. - Otworzył drzwi po lewej stronie i uśmiechnął się łagodnie. - Dzielić coś z pułkownikiem jest dla mnie zaszczytem. Odsunął się na bok. - Jeśli będę mógł pani w czymś pomóc, proszę mnie wezwać. To także będzie dla mnie zaszczyt. - Wejdź, Eve - zawołał Montalvo z biblioteki. - Miguel, dopilnuj, żeby nikt nam nie przeszkadzał. - W rzeczy samej - powiedziała Eve, zbliżając się do biurka. Rzuciła teczkę na stół przed Montalvo, a sama usiadła na krześle dla gościa. - Niewątpliwie mamy parę rzeczy do omówienia. - Kawy? - Z dzbanka stojącego na biurku nalał gorący czarny płyn do filiżanki. - Wyglądasz, jakbyś jej potrzebowała. - Nie teraz. Iris Johansen

101

Impas

I lak postawił przed nią filiżankę. - Boisz się, że gdybyś sięgnęła po filiżankę, to zobaczyłbym, że trzęsą ci się ręce? Nie uznałbym tego za oznakę słabości. Nie w tobie. - Nie teraz - powtórzyła i koniuszkiem języka zwilżyła wargi. - Ten raport to kawał dobrej roboty. Musiał być aż tak szczegółowy? Zaczyna się od dnia zniknięcia Bonnie w parku i opisuje szczegółowo całe dochodzenie. Przedstawia każdego przestępcę seksualnego, każdego pedofila, którego przesłuchiwała policja, nie omijając ani jednego słowa, które zostało powiedziane w śledztwie. Zawiera sugestywne opisy ciał innych dziewczynek, które odnaleziono i sądzono, że to może być Bonnie. Przeprowadziłeś kompleksowe dochodzenie w sprawie Ralpha Andrew Frasera, człowieka, który został stracony za morderstwa innych dzieci i podejrzany również o zamordowanie Bonnie. - On jej nie zabił - powiedział Montalvo. - I myślę, że przez cały czas to przeczuwałaś. Dlatego, kiedy po paru latach pojawił się inny podejrzany, byłaś skłonna uwierzyć, że on to zrobił. Tylko, że ciała Bonnie nie było tam, gdzie ci wskazał. To musiało być dla ciebie bardzo bolesne. - Tak. - Zamrugała powiekami, żeby powstrzymać łzy. Bolesne. - Ale nie powstrzymało cię. Nigdy nie straciłaś nadziei. - Mówisz tak, jakby to była jakaś cnota. Nadzieja nigdy mnie nie opuściła i nie mogłam nic na to poradzić. Po co wdawałeś się w takie szczegóły w raporcie? To nie było konieczne. - 1 przywróciło ci wszystkie bolesne wspomnienia. Rozważałem skrócenie raportu przed oddaniem go tobie do przeczytania, ale nie mogłem tego zrobić. Powinnaś wiedzieć, czego się dowiedziałem w tej sprawie i jak głęboko szperałem w poszukiwaniu odpowiedzi. - Wystarczyłaby mi w zupełności część trzecia - otworzyła raport i znalazła zaznaczony fragment - w której twoi detektywi zaczęli szukać mordercy Bonnie. Iris Johansen

102

Impas

- Byli nieźli, prawda? Dobrze ich zmotywowałem. Zaofero wałem im milion dolarów, który ty odrzuciłaś, żeby działali szybko i skutecznie. Nie udało im się wytypować jednego podejrzanego, ale zawęzili krąg do trzech. Spojrzała na trzy nazwiska wymienione w raporcie. - W jaki sposób? Wspomniałeś coś o przeciekach od współwięźniów. - Przesłuchiwali więźniów, którzy siedzieli w tym samym czasie, co Fraser. Nikt nie wie lepiej niż więźniowie, co tak naprawdę dzieje się wewnątrz takiego przybytku. Dużo ze sobą rozmawiają i większość chronicznie nie znosi pedofili. Dużo się wtedy w więzieniu plotkowało na temat sprawy Bonnie. Większość to domysły. Ale niektórzy twierdzili, że znają zabójcę wystarczająco dobrze, żeby się przed nimi chełpił. - Dlaczego nic z tym nie zrobili, skoro coś wiedzieli? Mogli przecież pójść na układ. - Ale nie bez dowodów. A państwu pasowało, że mają już kogoś skazanego na śmierć. Społeczeństwo wrzało podczas aresztowania i nie przyjęłoby do wiadomości, że to może być ktoś inny. - Mój Boże. - Dopiero po chwili zrozumiała. - To znaczy, że Paul Black, Thomas Kistle i Kevin Jelak nadal żyją? - Tak. Zlokalizowaliśmy Kistle'a. Pozostali zniknęli z pola widzenia, ale znajdziemy ich. Obiecałem, że zrobię to dla ciebie, Eve. - A jeśli wszystko to są twoje kłamstwa? - Mógłbym cię okłamywać, ale tego nie robię. - Dlaczego dałeś mi ten raport po tym, jak powiedziałam, że nic zamierzam wchodzić z tobą w układ? - Bo miałem nadzieję. Eve oparła się na krześle i potarła dłońmi skronie. - Manipulujesz mną. - Skoro na to pozwalasz. Wszystko leży w twoich rękach. Zdaję się na twoją łaskę. Żachnęła się. - Mało prawdopodobne. Iris Johansen

103

Impas

Uśmiechnął się. - Albo pomyślałem, że spróbuję odciągnąć twoją uwagę od mojego drobnego oszustwa. - Drobnego? - Cóż, nie tak drobnego oszustwa - skorygował. - Liczyłem na to, że może uwierzysz w to, co ci powiedziałem i zechcesz przemyśleć raz jeszcze swoją decyzję. Przyjrzała mu się. Był spokojny. Był tajemniczy i zagmatwany. Ale był też przekonujący. Z pewnością to bardzo niebezpieczny człowiek. Jednakże wyczuwała w nim napędzającą go siłę, której wcześniej u nikogo nie widziała. Spojrzałem na ciebie i zobaczyłem siebie. Patrząc na niego widziała cechy, które sama posiadała. Tę samą energię, pasję, zamiłowanie. Ale zamiłowanie do czego? - Powiedziałeś, że nie sprzeniewierzę się swoim zasadom, jeśli zgodzę się wykonać dla ciebie tę pracę. Jakim cudem? Przecież ja nie okradam grobów. Rozluźnił się i westchnął z ulgą. - A jednak to rozważasz. - Jakim cudem? - powtórzyła pytanie. - Nie będziesz okradać grobów w normalnym tego słowa znaczeniu. Pomyśl, co by było, gdyby w tym grobie była Bonnie. Nie chciałabyś jej wydostać? - Zdobyłabym zgodę i kazała przeprowadzić ekshumację. Nie zakradałabym się po nocy. - A, jeśli nie mogłabyś zdobyć zgody? Co by było, gdybyś wiedziała, że ona tam leży i nie byłoby innego wyjścia? Przez chwilę się zastanawiała. - Wydostałabym ją nawet, jeśli miałabym skończyć w piekle. - Ja również - powiedział. - I właśnie to robię. Schodzę do piekła. - Przestań kręcić. Powiedz wreszcie, o co chodzi. - Cmentarz znajduje się na farmie, którą kontroluje Diaz. Szukał tego grobu przez ostatnie pięć lat. I obserwował mnie, Iris Johansen

104

Impas

żeby mieć pewność, że nie znajdę go pierwszy. Dlatego pojawił się tutaj Aquila. Próbował przekupić moich ludzi, żeby powiedzieli mu, co wiedzą. - Więc go zabiłeś. - Tak, bo nie wiedziałem, ile informacji udało mu się zdobyć. Właśnie zbliżałem się do sprowadzenia ciebie tutaj. Mam tylko nadzieję, że nie zdołał niczego przekazać Diazowi, zanim go wyeliminowałem. - Twierdzisz, że zrobiłeś to ze względu na mnie? Ja przecież jeszcze nie wiedziałam, czy tu przylecę. - A ja trzymałem w tajemnicy nasze negocjacje. Jednak to nie gwarantuje, że nie udało mu się zdobyć żadnych informacji. Miguel znalazł urządzenia podsłuchowe w namiocie Aquili, który rozbił w dżungli w pewnej odległości od naszego obozu. - Co by zrobił Diaz, gdyby dowiedział się, że przyjeżdżam? - Wysłałby kogoś do Atlanty, żeby cię zabił. Albo zasadziłby się na nas w drodze do obozu. Ponieważ nic takiego się nie wydarzyło, można podejrzewać, że Diaz nie wie, kogo tutaj ściągnąłem. Ale może się domyślać, że odnalazłem grób. - A kto jest w tym grobie? - Moja żona - odparł po chwili milczenia. - Słucham? - spytała zaskoczona. - Nalia Armandariz. Córka Antonio Armandariza, przywódcy rebeliantów. Kiedy się poznaliśmy walczyłem w ich szeregach. Uśmiechnął się. - Ależ była z niej tygrysica. Odważna, wierna ideałom i jednocześnie pełna radości życia, jakiej nigdy wcześniej nie widziałem. - Kochałeś ją. - Tak - odparł z czułością. - Kiedy ją poznałem, byłem przepełniony goryczą i złością, a ona mnie z tego uzdrowiła. Przy niej stałem się szczęśliwym, radosnym człowiekiem. Może to dziwnie brzmi skoro była żołnierzem tak samo jak ja. Ale była świetnym żołnierzem i prawą ręką swojego ojca. - Jak zginęła? - To robota Diaza. Jej śledztwo za bardzo przeszkadzało mu w interesach. Ojciec Nalii wdał się w układ z Diazem, który Iris Johansen

105

Impas

bardzo otwarcie zaproponował swoje wsparcie dla działań rebeliantów. Armandariz ochraniał plantatorów koki Diaza przed konkurencją i wykonał dla niego kilka napadów. Kiedy wojsko zaczęło interesować się Diazem, ten nakłonił rebeliantów do ataku. Przekonał Armandriza, że jest całkowicie oddany sprawie rebeliantów, a na potwierdzenie tego rzucił mu, niczym kość psu, trochę pieniędzy i broni. Ale Nalia odkryła, że Diaz grał na dwa fronty. Opłacał rząd i pompował pieniądze w ich kieszenie, żeby tylko przymykali oko na fakt, że eksportował narkotyki. - Zdobyła na to dowód? - Właśnie go szukała, kiedy zniknęła. - Zniknęła? Myślałam, że ją zabił. - Twoja Bonnie też zniknęła. Masz jeszcze jakieś wątpliwości, co do tego, że nie żyje? Powoli pokręciła głową. - Chciałabym. - Ja też. Diaz był bardzo cwany. Zakopał dowód na swoją dwulicową grę i przekonał ojca Nalii, że ukradła ostatnią zapłatę, jaką Diaz mu wysłał i odleciała samolotem do Australii. - Nie mógł przecież uwierzyć w coś takiego - powiedziała Eve. - Ona była jego córką. - Chciał w to wierzyć. To fanatyk, a Diaz pomagał w jego sprawie. Przymknięcie oka na drobną podwójną grę nie było wygórowaną ceną, jaką był gotów zapłacić. - Niewygórowaną? Stracił córkę. - W jego mniemaniu nie stracił jej. Opuściła go i tym samym zdradziła sprawę, więc nie była już jego córką. - Co zrobiłeś? - A jak myślisz? Chciałem zabić Diaza. Ale ledwo uszedłem z życiem przed jego ludźmi i ostatkiem sił dotarłem do domu mojego przyjaciela, gdzie prawie przez rok wracałem do zdrowia. Przez ten czas wszystko się zmieniło. Ojciec Nalii nie chciał mieć ze mną do czynienia. Zaatakowałem jego dobroczyńcę i nie potrafił tego zrozumieć, jako że nadal żył w swojej iluzji. Iris Johansen

106

Impas

- Próbowałeś jeszcze raz dopaść Diaza? - Nie. Wykorzystałem ten czas, żeby się uspokoić i pomyśleć. Nie chciałem tylko zabić Diaza. Chciałem go upokorzyć, zniszczyć wszystko, co zbudował, wszystko, co stworzył w swoim małym imperium. Ale nie mogłem tego zrobić bez pieniędzy. Potrzebowałem ich przynajmniej tyle samo, ile miał Diaz. Potrzebowałem pieniędzy na łapówki i żeby zatrudnić tyle samo ludzi, ile Diaz miał pod swoim przywództwem. Ale byłem jedynie żołnierzem i całym moim majątkiem było moje ubranie, które miałem na grzbiecie i karabin w ręku. Więc postanowiłem zdobyć potrzebne mi pieniądze. - Samemu stając się kryminalistą? - Znałem się tylko na broni - powiedział, wzruszając ramionami. - Usprawiedliwiasz się? - Nie. Nie próbowałbym się usprawiedliwiać przed tobą, tak jak nie robiłbym tego przed sobą. Jestem pewien, że Soldono z wielką chęcią opowie ci, jaki ze mnie podły drań. Ja tylko wyjaśniam, co się wydarzyło. Musiałem zniszczyć Diaza. Nie obchodziło mnie, jak zdobędę pieniądze, ważny był cel. I udało mi się to osiągnąć. Zdobyłem pieniądze na zorganizowanie obozu, żeby Diaz nie mógł mnie tknąć. - Spojrzał na nią wymownie. - I duże pieniądze, które pozwoliły mi wynająć detektywów, żeby dowiedzieli się, gdzie ukrywa się zabójca Bonnie. Myślę, że akurat ty powinnaś się cieszyć ze sposobu wydania tych pieniędzy. A niech go szlag trafi, pomyślała Eve uświadamiając sobie, że tym, co powiedział, udało mu się zagrać na jej wrażliwości. - Mów dalej - powiedziała. - Lecz musiałem zrobić coś więcej niż tylko stać się swego rodzaju Midasem. Musiałem odnaleźć Nalię. Chciałem przekonać jej ojca, że ona nie żyje i że zabił ją Diaz. Rozpocząłem więc śledztwo. Dwa lata zajęło mi zdobycie informacji, co zrobił z jej ciałem. - Chodzi o miejsce jej pochówku? - Skąd! Wyrzucił ją na bagna, żeby zgniła. Przekupiłem Iris Johansen

107

Impas

jednego z jego ludzi, który zgodził się pójść po nią. Ale ten człowiek wykiwał mnie i nie przyniósł mi jej ciała. Zakopał ją w bezimiennym grobie na cmentarzu. Powiedział, że nie mógł ryzykować, że Diaz dowie się, co zrobił. A ten przeklęty cmentarz jest niemal pod samą willą Diaza. Potem Diaz dowiedział się, że jego człowiek zadawał się ze mną, więc chciał go dopaść. Montalvo zacisnął usta. - Ale to ja dopadłem go pierwszy. Nie mogłem pozwolić na to, żeby powiedział Diazowi, gdzie złożył szkielet. - Zabiłeś go? - Oczywiście. 1 nie żałuj go. Przynajmniej byłem szybki. Zapewniam cię, że Diaz nie postąpiłby z nim tak łagodnie. Tak więc utknąłem i musiałem czekać do czasu, kiedy zdołam opracować sposób na dostanie się i wyjście z cmentarza z ciałem Nalii tak, żeby żaden z moich ludzi nie został zabity. - I zdobyć kogoś, kto zrobi rekonstrukcję. Skinął głową. - Zanim Diaz dowie się, co dokładnie robimy i zaatakuje z całą swoją mocą. - Potem zamierzasz pokazać rekonstrukcję Nalii jej ojcu? Po co to wszystko? - Pamiętasz, jaka byłaś zszokowana, kiedy otworzyłaś pudełko, które ci przesłałem? Wyobraź sobie, jak zareaguje ojciec i przyjaciele Nalii, z którymi dorastała. Rebelianci nadal mają znaczną siłę na tym obszarze. Jeśli skierują ją przeciwko jednemu celowi, to będzie druzgocące. - Chcesz ich napuścić na Diaza? - Mam taki zamiar. - Wytrzymał jej spojrzenie. - Jak tylko zwrócisz mi moją żonę. Po chwili odwróciła od niego wzrok. - Może jej nie być w tym grobie. Może zostałeś oszukany więcej niż raz. - Mam tego świadomość. Ale muszę zaryzykować. - I chcesz, żebym i ja ryzykowała. Wystawiasz mnie Diazowi i sam możesz zginąć podczas wyprawy po tę czaszkę. - Powiedziałem Miguelowi, że jeśli coś takiego się stanie, Iris Johansen

108

Impas

ma cię stąd jak najszybciej wywieźć. Nawet jeśli zginę, to poszukiwania zabójcy Bonnie będą się nadal toczyć bez zakłóceń. Jedyne, co musisz zrobić, to wyrazić zgodę. - Dlaczego miałabym ci w to uwierzyć? Może zmyśliłeś to wszystko? - Ale mi wierzysz. Nie chciała mu wierzyć. Nie chciała mu współczuć, wyobrażać sobie jego uczuć. - Może mówisz mi tylko część prawdy i przekręcasz fakty tak, jak ci pasuje? Jesteś przestępcą. Dlaczego miałabym uwierzyć, że chcesz zniszczyć Diaza? Może ta część historyjki ma mnie przekonać do tego, że to, co miałabym zrobić, jest w gruncie rzeczy etyczne? - Ale to prawda - powiedział stanowczo i wbił w nią wzrok. - Każde słowo, które wypowiedziałem. Owszem, próbowałem tobą manipulować, ale tylko po to, żeby cię tu ściągnąć. Wie działem, że będę musiał wyłożyć karty na stół. - Dlaczego? - Bo nie mógłbym cię oszukiwać. Znam twój ból. - Po chwili dodał łagodnym tonem: - Bo to taki sam ból jak mój. Kochałem moją żonę. A Diaz ją zabił i wyrzucił jak śmieć. Przez te wszystkie lata od jej zaginięcia budziłem się w nocy targany koszmarami, że próbuję ją odnaleźć i nigdy mi się to nie udaje. Poczuła jak oczy szczypią ją od napływających łez. Doskonale znała tę udrękę. To się nigdy nie kończyło, nieważne, ile czasu upłynęło. - Muszę to przemyśleć - powiedziała, wstając z krzesła. - Nie mogę ci teraz odpowiedzieć. Muszę się zastanowić. - Zrób tylko tę rekonstrukcję. W kilka godzin potem bę dziesz już w drodze do domu. - Muszę to przemyśleć - powtórzyła, idąc do drzwi. - Do diabła, prosisz mnie, żebym ci zaufała. Chyba musiałabym zwariować, żeby to zrobić. - Może wariactwem będzie ryzykowanie życia dla tej roboty, ale nie zaufanie mi. Iris Johansen

109

Impas

Spojrzała na niego i po raz pierwszy zdało jej się, że za tą fasadą dostrzegła emocje: udręczenie, ból i przerażającą samotność... Spojrzałem na ciebie i zobaczyłem siebie. Odwróciła wzrok i prawie wybiegła z biblioteki. Musi być magikiem, skoro udaje mu się tak sprawnie grać na jej emocjach. Może i jego żona jest jedną z zagubionych dusz, ale nie wolno jej identyfikować z Bonnie. Może jej nawet nie ma w tym grobie. Może to fałszywy trop. A ile fałszywych tropów sama podjęła w nadziei na znalezienie swojej córki? Ile razy traciła i odzyskiwała nadzieję? Znowu się z nim identyfikowała. Musi to przerwać i musi chłodno skalkulować sytuację. Nie powinna pozwolić by emocje wpływały na jej decyzję. Ale, bała się, że jednak zgodzi się to zrobić.

Tego wieczoru nie zeszła na kolację, więc o siódmej trzydzieści Miguel pojawił się pod jej drzwiami z tacą. - Nie trzeba się było fatygować. Nie jestem głodna. - To żaden kłopot. - Miguel postawił tacę na niskiej skrzyni obok drzwi. - To tylko kanapka i sałatka. 1 cała przyjemność po mojej stronie. To swego rodzaju rewanż. Pani pomoże pułkownikowi, a ja pomogę pani. - Nie powiedziałam Montalvo, że mu pomogę. Wszystko... się zmieniło. - I jest pani zła z tego powodu - stwierdził, kiwając głową. Wiedział, że będzie pani zła. Proszę mu zaufać. Postara się zapewnić pani bezpieczeństwo. - Postara się? To trochę za mało jak dla mnie. - Usiadła przy stole i zajrzała pod pokrywkę na talerzu. - Ale ty mu ufasz. - Oczywiście. - Dlaczego? - Ponieważ zawsze robi to, co obiecuje. I zawsze jest obecny, kiedy go potrzebuję. - Nalał jej kawy. - Uratował mi życie, wie pani? - Nie wiedziałam. Zresztą to nic o was nie wiem. - Racja. - Uśmiechnął się. - Ale dowie się pani, jeśli zostanie, żeby pomóc pułkownikowi. Musiała wiedzieć więcej. Całe popołudnie spędziła rozdarta między sceptycyzmem a nadzieją. - Jak uratował ci życie? Jesteś bardzo młody jak na kogoś związanego z Montalvo. Iris Johansen

111

Impas

- On mówi to samo - powiedział Miguel uśmiechając się szeroko. - Próbuje się mnie pozbyć. Mówi, że powinienem pójść do szkoły i zacząć się uczyć, żeby być lepszym człowiekiem. Ale ja jestem wystarczająco dobry taki, jaki jestem. Jestem piekielnie dobrym żołnierzem. - Więc wstąp do wojska. Po co masz tracić czas z przestępcą? Jeśli uratował ci życie, to pewnie jeszcze nie raz wystawi je na niebezpieczeństwo. Miguel pokręcił głową. - Nie. Pułkownik zabił mojego ojca. - Co? - Spojrzała na niego z przerażeniem. - Mój ojciec chciał mnie zabić. Najpierw zabił moją matkę. Ukrywałem się w lesie, a on mnie szukał. Miałem tylko trzynaście lat i nie byłbym w stanie się przed nim uchronić. - Dlaczego chciał cię zabić? - Chodziło o narkotyki. Rozprowadzał narkotyki wśród plantatorów jako część ich wynagrodzenia za uprawę. Sam też używał. Kiedy był na haju, strasznie bił moją matkę i pewnego dnia ją zabił. Gdybym miał wtedy broń, to bym go zastrzelił. Zabrałem narkotyki, które trzymał w domu i wyrzuciłem je do studni. A potem uciekłem do lasu. Postrzelił mnie w nogę, zanim zdążyłem odbiec wystarczająco daleko. Czołgałem się, ale on mnie dopadł. - Mówiąc to zacisnął usta. - Pamiętam jak stał nade mną i mierzył z broni prosto w moją głowę. - I wtedy Montalvo go zastrzelił? - Tak. Szukał mojego ojca i poszedł za nim do lasu. Sądził, że on może być słabym ogniwem i dowie się od niego czegoś na temat śmierci swojej żony. - Po chwili Miguel uśmiechnął się. Szczęściarz ze mnie, prawda? Zabił tego skurwysyna. Nie powinna być zaskoczona jego słowami. Takie podejście było prawdopodobnie najzdrowsze. Ojcowie i matki nie podlegają krytyce, dopóki ich czyny względem dzieci są właściwe. W swoim życiu spotkała się z wieloma przypadkami wykorzystywania i krzywdzenia dzieci. Cieszyła się, że Miguel przeżył i najwyraźniej nie ma blizn na całe życie. Iris Johansen

112

Impas

- Będziesz szczęściarzem, jeśli weźmiesz życie w swoje ręce i uwolnisz się od Montalvo. - Nie pozwala mi się do siebie przywiązać. Daje mi tylko dach nad głową i cel. Mówi, że cel jest ważną rzeczą. A celem Montalvo jest zemsta. I odnalezienie zaginionej żony. Czyż nie takie były i jej cele? - Pójdę już - stwierdził Miguel. - Jeśli będzie pani czegoś potrzebowała, proszę mnie zawołać. Będę w pobliżu. - Zaczekaj. Spojrzał na nią. - Czy Montalvo przysłał cię do mnie, żebyś mi o tym opowiedział? - Nie. Kazał przynieść pani kolację. - Na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. - Ale on jest bardzo przenikliwy i dobrze mnie zna. Mógł się domyślić jaki obrót przyjmie nasza rozmowa. - Założę się, że właśnie tak było - powiedziała chłodno. - Proszę zjeść kanapkę. Musi być pani silna. - Otworzył drzwi i wyszedł z pokoju. Rośnie kolejny Montalvo, pomyślała Eve. Miguel miał tę samą nieustępliwość i determinację jak jego idol, mimo że nadal był uroczo chłopięcy. Polubiła go. Zjadła kanapkę. Miguel miał rację. Nieważne, jaką drogę wybierze, będzie potrzebowała siły i determinacji, żeby nią przejść. Nagle zadzwonił jej telefon. Zamarła, kiedy zobaczyła imię na wyświetlaczu komórki. Nie, Joe. Tylko nie teraz. Telefon zadzwonił znowu. Do diaska! Przecież mówiła mu, że jeśli by chciał dzwonić, to i tak nie będzie odbierać telefonów. Dlaczego był taki... Kolejny dzwonek. Nacisnęła przycisk. - Joe, nie mogę z tobą rozmawiać. - Jak to nie możesz? Przecież to robisz. Iris Johansen

113

Impas

- Po to, żeby ci powiedzieć, że nic mi nie jest i nie ma powodu, żebyś się o mnie martwił. - Jak miło słyszeć twoje zapewnienia. Może na razie nic ci nie jest, ale dopóki jesteś w tym obozie grozi ci niebezpieczeńst wo. A ja będę się martwił, dopóki cię stamtąd nie wyciągnę. Czego się spodziewałaś? Dokładnie tego się po nim spodziewała - gniewu i rozpaczy. - Liczyłam na to, że uszanujesz moją decyzję. - Twoją decyzję? Zaczarował cię jak jakiś cholerny zaklinacz węży. Do diabła, przecież wykorzystał do tego Bonnie! - Tak. - Eve, to kłamstwa. Dobrze wiesz, że to kłamstwa. Wiedziałaś, że to będzie pogoń za duchem, tylko nie mogłaś się przed tym powstrzymać. - Masz rację. Kiedy wsiadałam do samolotu, wiedziałam, że on może mnie oszukiwać. Ale to nie miało znaczenia. Musiałam podjąć ryzyko. Ale kiedy tu przyleciałam, okazało się, że jest szansa na to, że wcale mnie nie oszukiwał. Muszę tu zostać, dopóki nie zdecyduję się czy warto... - Nie! - Nie mów mi co mam robić. Sama będę decydować. Zadzwonię do ciebie, jak to się stanie. - Nie rozłączaj się! - Przez chwilę milczał, a ona czuła jak bardzo walczy ze sobą, żeby się opanować. - Galen mówi mi, że zaraz wszystko spartolę. Nie mogę do tego dopuścić. - Galen jest z tobą? - Nawet bardziej, niż bym tego chciał. Stale się wtrąca. Nagle zrodziło się w niej podejrzenie. - Joe, gdzie jesteście? - Gdybym spojrzał przez lunetę, pewnie bym cię zobaczył. - Cholera. - Też jestem zły. Powinnaś być tu ze mną, a nie w tym obozowisku. - Joe, odejdź. Nie chcę, żebyś tu zostawał. - Mógłbym to samo powiedzieć o tobie. Zostaję. Galen uparł się, żeby zabrać wszystko, od broni i ładunków wybuchowych Iris Johansen

114

Impas

po aparaturę podsłuchową, więc możemy się tu zainstalować na pewien czas. - Joe, Montalvo jest zdolny do wszystkiego i ma na rozkaz armię ludzi. - W takim razie chodź i uratuj mnie. - Joe, posłuchaj mnie. Montalvo obiecał mi, że cię nie skrzywdzi, ale wypadki się zdarzają, a nie chciałabym, żeby zastrzelił cię jakiś jego narwany człowiek. - A skąd ja mam wiedzieć, że nie jesteś przetrzymywana wbrew twojej woli? Może Montalvo trzyma cię teraz na muszce? - Ponosi cię wyobraźnia. Mówiłam ci już... - Nie uwierzę w nic, dopóki nie zobaczymy się oko w oko. Wyjadę stąd, kiedy ty wyjedziesz. - Joe, nie szantażuj mnie. Nie jestem... - W sytuacji takiej jak ta, szantaż jest dopuszczalny. Jestem w stanie zrobić wszystko. A Galen mówi mi właśnie, że jeśli nie chcesz przyjść uratować mnie, to możesz uratować jego. Albo najlepiej dobijmy targu i zyskasz podwójnie. - Joe, rozłączam się. Kiedy znowu do mnie zadzwonisz, chcę usłyszeć, że jesteś w Bogocie. - To mówiąc nacisnęła przycisk i zakończyła rozmowę. A niech to, dokładnie tego się obawiała. Musi przyznać, że wiedziała, co się wydarzy, bo inaczej nie starałaby się wymóc na Montalvo obietnicy dotyczącej Joe'go. Wstała, podeszła do okna i spojrzała na spowitą w mrokach dżunglę. On tam jest, niedaleko. Czuła jak ogarnia ją panika, a jednocześnie drżała z radości. Byli razem i tak powinno być zawsze. Rozsądek podpowiadał jej, żeby go zostawiła, ale gdy w grę wchodził instynkt, wszystko traciło sens. Powinna stłumić te uczucia. Chronić Joe'go. Rozumiała, że boi się o jej bezpieczeństwo. Rozmowa przez telefon zawsze była dość zawodna, bo nie oddawała w pełni wszystkich emocji. Jeśli jednak spróbuje spotkać się z Joe i przekonać go osobiście, że powinien się usunąć, to może ulec pokusie wyjechania razem z nim. Nie wiedziała jak zareagowałby Montalvo gdyby uciekIris Johansen

115

Impas

ła. Przed przyjazdem tutaj sądziłaby, że posunąłby się do przemocy. Ale teraz, kiedy znała go nieco lepiej, paradoksalnie stał się dla niej jeszcze większą niewiadomą. To desperat, a desperacja czasem potrafiła popchnąć człowieka do gorszych rzeczy niż sama bezwzględność. - Quinn tu jest - oznajmił Miguel, wchodząc do biblioteki. - Mamy raport o pojawieniu się helikoptera dziś popołudniu. Sądzimy, że wylądował jakieś dwadzieścia mil na północ. Montalvo zmarszczył brwi. - Jesteś pewien, że to nie jeden z helikopterów Diaza? Ostatnio mocno podkreślał swoją obecność. - Sprawdziliśmy numery. Wynajęty w Bogocie przez Carmine:a Valdeza. Pilot miał wysadzić klientów, a potem trzymać się w pobliżu żeby, kiedy zadzwonią, móc ich zabrać z powrotem. - A rysopis? - A czy to ma znaczenie? Quinn mógł przecież kogoś wynająć, żeby załatwił za niego wynajęcie helikoptera. - Nie, to bez znaczenia. - Montalvo skrzywił się. - Miałem nadzieję, że nie będę musiał się borykać teraz z tym problemem. Zwłaszcza, że udało mi się poczynić pewne postępy. Miguel pokiwał głową. - Ale ona jest uczuciową kobietą. I uczucia mogą wpłynąć na jej decyzje. Dostrzegłem to dziś wieczorem. Miała ochotę przytulić mnie i pocieszyć. - Równie dobrze mogłaby pocieszać tygrysiątko. - Tygrysiątka mogą być milutkie - zaprotestował. Po chwili spoważniał. - Myślisz, że Quinn jest gdzieś niedaleko? Nie mieliśmy sygnałów od żadnego z naszych wartowników. - Quinn był w SEAL, więc istnieje spora szansa, że nasi wartownicy nie zdołają go zobaczyć. A jeśli zobaczą, to mogą pożałować, że tak się stało. - Chcesz, żebym go odnalazł? - Nie. Nie wiem, co mielibyśmy z nim teraz zrobić, gdybyśmy go znaleźli. Iris Johansen

116

impas

- Więc co robimy? - Każemy ludziom być w pełnej gotowości. Będziemy śledzić każdy ruch Quinna. I żeby mu włos z głowy nie spadł dopóki na to nie pozwolę. - Ale może nadarzy się okazja? - powiedział z nadzieją Miguel. Ile razy sam coś takiego mówił? pomyślał Montalvo, przyglądając się chłopakowi. Nie powinien się dziwić, że Miguel mu to teraz wypomniał. Okazja jest po to, żeby ją łapać, a nie przepuszczać. - Problem w tym, że ta okazja może wywołać poważne skutki. Zaczekamy i będziemy obserwować jego poczynania. - I jej? Tak, teraz wszystko zależało od Eve. Quinn może próbować się z nią skontaktować i pewnie potrafi na nią wpłynąć. W którą stronę zdecyduje się pójść? Była już prawie północ, kiedy Eve opuściła swój pokój. Kiedy szła w dół po schodach zobaczyła w holu Soldono, który zatrzymał się na jej widok. - Zdaje się, że to będzie długa noc dla nas wszystkich. - Muszę zobaczyć się z Montalvo. - A ja właśnie wracam od niego. Potwornie mnie wymaglował. - Dlaczego? Przyjrzał się jej badawczo. - Myślę, że wiesz dlaczego. - Chodzi o Joe'go? - Tak. Montalvo chciał wiedzieć, czy CIA mu pomaga. Podobno jest tu, w Kolumbii. To fatalna wiadomość. Jeśli Montalvo już wie, to pewnie w tej chwili przeczesują dżunglę w jego poszukiwaniu. - Spojrzał na nią pytająco. - Jak blisko jest? - Zbyt blisko. Pomagałeś mu się tu dostać? - Nie osobiście. Ale istnieje duże prawdopodobieństwo, że Venable mu pomógł. Iris Johansen

117

Impas

- W takim razie przekaż Venable'owi, żeby go stąd zabrał. - Nie rozkazuję Venable'owi. To on jest moim zwierzchnikiem. - W takim razie nie powinien się mieszać w moje sprawy. Załatwiłam dla was uwolnienie Gonzalesa, więc jesteście mi coś winni. Nie dopuszczę do tego, żeby Joe został zabity. - Zrobię, co w mojej mocy, żeby... - Jasne - przerwała mu. - Sama się tym zajmę. - Weszła do biblioteki i zatrzasnęła za sobą drzwi. - Obiecałeś mi, że Joe'mu nic spadnie włos z głowy. Montalvo odwrócił się od okna. - Jeszcze nie spadł mu ani jeden włos. Jeszcze. Przeszył ją chłód. - I nie spadnie. Dałeś mi słowo. Jeśli mu coś zrobisz, sama cię zabiję. - Byłbym głupcem, gdybym próbował pozbyć się Quinna, kiedy zastanawiasz się czy mi pomóc. Bardzo ciężko pracowałem, żeby to wszystko przygotować i przeprowadzić całą akcję i nie chcę, żebyś była na mnie zła. Ale on nie powinien był tu za tobą przyjeżdżać. Wypadki chodzą po ludziach. - Ale jemu nic się nie stanie, prawda? - Kontaktował się z tobą? - Tak - odparła po chwili wahania. - I nie udało ci się przekonać go, żeby pozwolił ci samej podjąć decyzję? - Wzruszył ramionami. - To uparty facet. - Nie ma pewności, czy nie trzymasz mnie tu wbrew mojej woli. Powiedział, że może zmuszasz mnie, żebym mówiła, że wszystko jest w porządku. - Uzasadniona obawa. - Spojrzał na nią. - Przekonaj go. Nie zdołam zapewnić mu bezpieczeństwa, jeśli będzie uparcie wchodził mi w drogę. Moi ludzie są wyszkoleni na żołnierzy. Kiedy ktoś atakuje, reagują instynktownie. - W takim razie zapomnij o tym, że zrobię dla ciebie jakąkolwiek rekonstrukcję. - No to pat. - Przez chwilę się zastanawiał. - Chcesz, żeby Quinn wyjechał. Nie chcesz, żeby ktokolwiek, nawet on, zmuIris Johansen

118

Impas

szał cię do podjęcia decyzji. Co w tej sytuacji mogę zrobić, żeby pomóc ci odesłać go stąd? Walnąć upartego durnia w głowę i wsadzić go do helikoptera, pomyślała w rozpaczy. - Muszę się z nim zobaczyć. Niech się przekona, że nie jestem pod żadną presją. Będę potrzebowała czasu na rozmowę, żeby go przekonać do wyjazdu. Nic innego nie przychodzi mi do głowy. - A co ja mam zrobić? - Obiecaj, że nie pójdziesz za mną i że nikt nie skrzywdzi Joe'go podczas mojego spotkania z nim. Przyglądał jej się uważnie. - A co będzie jeśli dam ci moje słowo, a ty uciekniesz z nim? - Obiecuję, że tego nie zrobię. Jeśli będę chciała wyjechać, to nie będę angażować w to Joe'go. - Wierzę ci - powiedział po chwili zastanowienia. - Przysięgnij. - Przysięgam na grób mojej żony, że nie pójdę za tobą ani nie wyrządzę krzywdy twojemu mężowi - powiedział i uśmiechnął się. - Kiedy chcesz to zrobić? - Jak tylko zdołam się z nim skontaktować. Dziś w nocy. - Chcesz iść sama? Nocą dżungla nie jest bezpiecznym miejscem. - I mogłabym się zgubić. Daj mi Soldono. - Miguel z chęcią by... - Chcę Soldono. - W porządku. To zrozumiałe. Miguel jest lojalny wobec mnie. Czasami nawet za bardzo. - Ruszył w stronę drzwi. - Ty zadzwoń, a ja przyprowadzę Soldono. Wydobyła z kieszeni telefon komórkowy. Udało jej się kupić trochę czasu dla Joe'go. Jeśli zdoła go przekonać, żeby wyjechał, to jest szansa, że wróci do domu żywy. Montalvo nie był zbyt przekonywujący. Wzięła głęboki oddech i wybrała numer Joe'go. Błagam cię, Joe, posłuchaj mnie. Proszę, posłuchaj.

Iris Johansen

119

Impas

- To może być pułapka - mruknął Soldono, prowadząc ją przez gęste zarośla. - Montalvo mógłby pozbyć się przeszkody i nadal mieć nadzieję, że zdoła zmusić cię do zrobienia tej rekonstrukcji. - To nie w jego stylu - stwierdziła, wpatrując się w ciemności. Zapisała sobie kierunek, ale nie miała pojęcia, jak daleko zaszli w ciągu ostatnich dziesięciu minut. - Owszem, mógłby mnie zmusić do wykonania tej roboty, ale wtedy bym się postarała. - Wygląda na to, że już go bardzo dobrze znasz. - Nie mam wyjścia. Muszę... - Odskoczyła, kiedy krzaki przed nią rozchyliły się nagle. - Zjeżdżaj Soldono. Już ją mam. To Joe. Ale nie ten Joe, do którego była przyzwyczajona. Ten był ubrany w strój khaki i wojskowe buty, a na głowie miał zawiązaną chustkę, która przytrzymywała mu zaczesane do tyłu włosy. To był Joe eks-komandos, który potrafił zabijać szybko i bezszelestnie. Już widziała go takim kiedyś na bagnach w stanie Luizjana. - Decyzja należy do Eve - powiedział Soldono. - Obiecałem, że przyprowadzę ją do ciebie, a potem z powrotem do obozu. - Zaczekaj na mnie na zakręcie ścieżki - zwróciła się do niego Eve. - Przyjdę za dziesięć minut. - Nie ma mowy - powiedział Joe, kiedy Soldono ruszył z powrotem. - Kończysz z tym i nigdzie nie wracasz. - Przyszłam tu z jednego powodu i to nie jest... - Szkoda wysiłku. On jest głuchy na tłumaczenia. - Z ciemności za plecami Joe'go wyłonił się Galen. - Witaj Eve. Quinn jest trochę zdenerwowany. Naprawdę nie powinnaś była tak wyjeżdżać. - Galen, zamknij się - powiedział Joe nie patrząc w jego kierunku. - Odejdź. Nie potrzebuję cię. - Właśnie miałem to zrobić. Muszę przeprowadzić mały rekonesans, żeby się upewnić, czy Montalvo nie szykuje jakiegoś podstępu. Iris Johansen

120

Impas

- Już to zrobiłem - powiedział niecierpliwie Joe. - W takim razie zrobię drugą rundę - odparł Galen. - Nie chciałbym, żeby Quinn skończył martwy. Już się przyzwyczaiłem do jego złośliwości i mogłoby mi jej brakować. - Montalvo nie zaczaił się na niego - powiedziała Eve. - Tylko zerknę. - Galen zniknął w zaroślach. Joe złapał ją za nadgarstek. - Idziemy. - Joe, puść mnie. Obiecałam Montalvo, że nie ucieknę. - Ale ja niczego mu nie obiecywałem. - Uśmiechnął się podstępnie. - To może uderzę cię w szczękę na tyle mocno, żebyś straciła przytomność i wtedy ty dotrzymasz słowa, a ja będę miał to, czego chcę. - Nie zrobiłbyś tego. - Spójrz na mnie. Zrobiłbym wszystko, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo. Wszystko. Patrzyła na niego i nie podobało jej się to, co zobaczyła. Wyglądał na spiętego, a w jego spojrzeniu była gwałtowność i dzikość. - Tobie się to podoba - wyszeptała. - Nie. Podobałoby mi się, gdybym mógł dorwać Montalvo w swoje ręce. Czy kipi we mnie krew? I to jak. Mam cię ogłuszyć, czy sama pójdziesz ze mną? - Ani jedno, ani drugie. - Spojrzała znacząco w dół na jego dłoń zaciśniętą na jej nadgarstku. - Joe, nie próbuj mnie zastraszać. Będę miała siniaka i za każdym razem, kiedy spojrzę na moją rękę, będę sobie przypominać że to twoja robota. - Lepiej mieć siniaki niż być martwym - powiedział, ale rozluźnił uścisk. - Nie obchodzi mnie czy zapamiętasz mnie jako brutalnego sukinsyna. Najważniejsze, żebyś przeżyła, by w ogóle móc wspominać. Wiedziała, że będzie nieustępliwy i zły, więc nie ma sensu się z nim kłócić. To nie poskutkuje. Przyszła tu po to, żeby mu wyjaśnić swoją decyzję. - Joe, ja muszę zostać. To moja szansa. Możesz mnie po słuchać? Montalvo pokazał mi raport o Bonnie i... Iris Johansen

121

Impas

Galen przemykał bezszelestnie przez zarośla, co chwila spoglądając na boki. Słyszał głos Eve, ale nie mógł rozróżnić słów. Z jej tonu wnioskował, że nalegała, starała się przekonać, niemal błagała Quinna. Galen wątpił, żeby to cokolwiek dało. Quinn przybył tu z konkretnym nastawieniem i kwestią czasu było kiedy wybuchnie. Ale nie dziwi mu się? Gdyby Elena była w takiej sytuacji, czy nie czułby tego samego co on? Mógł doradzić Quinnowi, że lepiej podejść Eve dyplomatycznie zamiast się z nią wykłócać i szarpać, lecz Quinn był zdesperowany i w tej chwili brały nad nim górę emocje. Galen mógł tylko liczyć na to, że uda im się jednak wypracować jakiś kompromis i miał nadzieję, że Quinn nie... Niedaleko coś się poruszyło. Zamarł i nasłuchiwał. Zwierzę? Jeśli to było zwierzę, to po hałasie, jaki robiło przemieszczając się w zaroślach, można było wnioskować, że jest tak duże jak człowiek. Cholera. To pewnie człowiek, który na domiar złego zaczął kierować się w stronę ścieżki, na której stali Quinn i Eve. Galen ruszył za nim nastawiając uszu, żeby usłyszeć każdy najmniejszy szmer. Musi być szybszy. Musi być bezszelestny. Ustalił położenie źródła hałasu. Po chwili szelest nagle ustał. O Chryste! Pieprzyć zachowanie ciszy. Galen rzucił się do biegu. - Ten raport mógł być sprytnym oszustwem - stwierdził Joe. - To samo mówiłeś o raporcie z Valdosty na temat Marty'ego wytknęła mu Eve. - A okazało się, że był prawdziwy. - Wiesz, co mówią: jeśli zamierzasz skłamać, najpierw dowiedź swojej prawdomówności w kilku nieistotnych kwestiach. To może być wielkie kłamstwo. Iris Johansen

122

Impas

- A może prawda? Może to przełom, którego wyczekiwałam od lat? - Znasz nazwiska. To pozwól, żebym je sprawdził. Nic potrzebujesz już Montalvo. - Montalvo nie musiał dawać mi tych nazwisk. Zaufał mi, że dotrzymam mojej części umowy. - A kiedy już będzie miał to, czego chce, nie będzie go obchodziło, co się z tobą stanie. Otwórz oczy. Jeśli on cię nie zabije, to zrobi to Diaz. Wycofaj się póki czas... - Eve! Na ziemię! To Galen! Joe zaklął i pociągnął ją w dół. Odgłos strzału. Ból przeszył jej skroń. Dookoła niej zapanowała ciemność. Musi ją pokonać. Nie wolno jej pozwolić sobą zawładnąć. Leżała na ziemi a Joe zasłaniał ją swoim ciałem. Kolejny strzał. Mięśnie Joe'go drgnęły, kiedy kula weszła w jego ciało. Och nie! Nie! Objęła go ramionami. Musi pomóc Joe'mu. Musi mu pomóc. Pochłaniała ją ciemność. Boże, musi pomóc Joe'mu. Leży na niej jak martwy. Martwy. Nie, nie może tak myśleć. Pomóc Joe'mu... Z każdym nerwowo chwytanym oddechem coraz bardziej zapadała się w ciemność. Pomóc Joe'mu... O Boże, przecież nie mogła pomóc nawet sobie...

Muzyka. To Chopin, dotarło do niej jak przez mgłę. Piękna... Zawsze ją lubiła. Działała na nią kojąco, lepiej niż... Joe! Otworzyła nagle oczy i zobaczyła Montalvo siedzącego przy jej łóżku. Poderwała się, żeby usiąść. - Joe. Gdzie on jest? Montalvo dziwnie falował, a cały pokój bujał się i wirował wokół niej. - Spokojnie. - Delikatnie popchnął ją z powrotem na po duszkę. - Quinn żyje. Galen też. Wszystkimi się zająłem. Odpocznij. Szarpnięcie ciałem Joe'go, który leżał na niej, kiedy kula przeszyła jego ciało. - Jak ja mam do cholery odpoczywać? - powiedziała drżącym głosem. - Ty sukinsynu! Zastrzeliłeś go! - To nie ja do niego strzelałem. - W takim razie jeden z twoich ludzi to zrobił. Ostrzegałeś mnie, że tak się może stać. - Owszem, ostrzegałem. Dlatego chciałem być pierwszą osobą, z którą porozmawiasz po przebudzeniu. - Spojrzał jej prosto w oczy. - To nie ja. To nie byli moi ludzie. Wiem, że ciężko ci teraz myśleć, ale proszę cię żebyś się postarała. Pierwsza kula była wymierzona w ciebie. Quinn pchnął cię na ziemię, gdyby tego nie zrobił, kula odstrzeliłaby ci głowę. Drugi strzał dosięgnął Quinna. Nie ma mowy, żebym próbował cię Iris Johansen

124

Impas

zabić. Przez cały ostatni rok wszystko, co robiłem, było ukierunkowane na to, żebyś została przy życiu i była w stanie pracować. Dlaczego miałbym chcieć teraz zniszczyć cały mój wysiłek? - A skąd ja mam to wiedzieć? Nie mam pojęcia, co sobie myślisz. - Masz. Nie chcesz zdać sobie sprawy z tego jak bardzo się do siebie zbliżyliśmy. - Podał jej szklankę z pokruszonym lodem i słomką. - Napij się trochę wody. To ci da czas do zastanowienia i przyniesie ulgę wyschniętemu gardłu. Byłaś nieprzytomna przez prawie dwadzieścia cztery godziny. Masz poważny wstrząs mózgu. Martwiłem się, że nie odzyskujesz przytomności. Wypiła łyk wody. Miała sucho w gardle a zimna woda przynosiła ulgę. - Powiedz mi o Joe. - Dostał kulkę w bok. Przeszła przez żebra i skierowała się w górę. Nie uszkodziła żadnego ważnego organu, ale stracił dużo krwi. Trzeba mu było zrobić transfuzję. - Uśmiechnął się. Mam tę samą grupę krwi, więc Quinn jest teraz skażony moją krwią. Jestem pewien, że zdrowo go to wkurzy, kiedy się o tym dowie. - Też tak myślę. - Poczuła ulgę. - Będzie żył? Jesteś tego pewien? - Tak. Parę tygodni zajmie mu dojście do formy. Mnie się udało wylizać z gorszych ran, a jestem pewien, że Quinn to twardy gość. - Tak, jest silny. - Zamknęła oczy. Dzięki Bogu. - Kiedy będę mogła go zobaczyć? - Teraz jest nieprzytomny, bo dostał leki przeciwbólowe. Może jutro. Zaśniesz z powrotem? Lekarz powiedział, że sen jest najlepszym lekarstwem na... - Nie. - Otworzyła oczy. - A Galen? - Galen widział strzelca i zlikwidował go. Nie odniósł żadnych ran. W takim razie chcę się z nim zobaczyć. Iris Johansen

125

Impas

- Spodziewałem się, że tego zechcesz. - Wziął od niej szklankę z wodą i odstawił na szafkę przy łóżku. - Za trzy godziny przyślę go do ciebie. Nie wcześniej. Chcę, żebyś się teraz zdrzemnęła tak, jak zalecił doktor Diego. - Chcę się z nim widzieć teraz. - Więc będziesz musiała sama wyczołgać się z łóżka, przeszukać dom i ryzykować kolejne obrażenia, co może spowodować, że nie będziesz się nadawała do rozmowy z żadnym z nich, ani Galenem, ani z Joe. - Wstał i ruszył do drzwi. - Porozmawiamy później, kiedy już zobaczysz się z kimś, komu ufasz. Otwierając drzwi, spojrzał jeszcze przez ramię. - Pamiętaj, że pierwsza kula była dla ciebie. - Ale mnie nie zabiła - stwierdziła. - Za to skutecznie usunęła ci z drogi Joe'go. A przecież właśnie tego chciałeś. Pokręcił głową. - Miałem nadzieję, że nie przyjdzie ci to do głowy, ale powinienem był wiedzieć, że jesteś inteligentną kobietą. Zapy taj Galena, czy ta kula by cię zabiła, gdyby Quinn nie inter weniował. - Bez obaw. Zapytam go o to. Uśmiechnął się smutno. - Tego się po tobie spodziewałem, Eve. Po tych słowach wyszedł z jej pokoju. A niech go szlag! Nie miała ochoty leżeć w łóżku i zamartwiać się o Joe'go. Chciała go zobaczyć. Galen mógłby jej w tym pomóc. Uniosła się na łokciu, ale zaraz opadła na poduszkę, kiedy przenikliwy ból przeszył jej czaszkę. Montalvo miał rację. Musiałaby się wyczołgać z tego łóżka, gdyby spróbowała się podnieść. Trzy godziny. Montalvo obiecał, że za trzy godziny przyśle tu Galena... Galen. Uśmiechnął się do niej, kiedy otworzyła oczy. - Najwyższy czas, kochanieńka. Już zamierzałem zdrowo tobą potrząsnąć. Iris Johansen

126

Impas

- Nie zrobiłbyś tego. - Uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Bo miałbyś ze mną na pieńku. Moja głowa jest w tej chwili wyjąt kowo delikatna. Uśmiech zniknął z jego twarzy. - Nie wątpię. Napędziliście mi solidnego strachu, kiedy do was podbiegłem i zobaczyłem obydwoje skąpanych we krwi. - Skąpanych? - No, może przesadzam. Ale byłem w takim stanie, że tak to odebrałem. - Chcę zobaczyć Joe'go. - Tak myślałem - powiedział, kiwając głową. - Dzisiaj czuje się lepiej. Nadal na zmianę traci i odzyskuje przytomność, ale nie przestraszysz się tak na jego widok, jakbyś mogła wczoraj, kiedy się obudziłaś. - Wczoraj? - zapytała, marszcząc czoło. - Zbudziłam się trzy godziny temu. - Pozwolę sobie się nie zgodzić. Montalvo przysłał mnie do ciebie wczoraj, ale nawet nie drgnęłaś. Więc co parę godzin do ciebie zaglądałem i czekałem, aż się obudzisz. - To niemożliwe. - Czuła się lepiej. Głowa już ją tak nie bolała, miała większą jasność myślenia. - Nafaszerował mnie jakimiś prochami? - Nie wiem. Nie podejrzewałbym go o to. - Wzruszył ramionami. - Może to po prostu matka natura zadbała o to, żebyś mogła odpocząć? Byłaś mocno wyczerpana. - Obrzucił ją krytycznym spojrzeniem. - Nadal jesteś słaba. Powinienem poprosić Miguela, żeby przyniósł ci trochę zupy i dopiero jak coś zjesz spróbujemy zobaczyć się z Joe. Wolałbym, żebyś mi nie mdlała, bo musiałbym cię taszczyć. - Nie mam zamiaru... - Ale nadal czuła się słabo. - No dobrze. Niech będzie zupa. Dziękuję ci. Odprowadziła go wzrokiem do drzwi, a potem ostrożnie usiadła w łóżku. Była trochę oszołomiona, ale po chwili zawrót głowy minął i opuściła nogi na podłogę. Musi pójść do łazienki, umyć twarz i zęby. Powoli. Iris Johansen

127

Impas

Nogi miała jak z waty. Kiedy dotarła do łazienki, poczuła się silniejsza. A kiedy skończyła mycie czuła się już prawie jak normalny człowiek. - Eve? - Galen zapukał do drzwi. - Nic mi nie jest. - Otworzyła drzwi. - Już mi lepiej. - I wyglądasz lepiej. - Wręczył jej spodnie khaki, bieliznę i luźną białą koszulkę. - Wygrzebałem to z twojej walizki. Pomogę ci się przebrać, kiedy zjesz zupę. - Nie ma takiej potrze... - Do diabła z niezależnością. Musi zobaczyć Joe'go i przyjmie każdą pomoc, jeśli taka będzie potrzebna. - Zobaczymy. - Odłożyła ubrania na łóżko i sama z powrotem do niego weszła, wzdychając z ulgą, kiedy przykryła się kocem. Czuła się tak zmęczona, jakby właśnie przebiegła trasę bostońskiego maratonu. - Na miłość boską, przecież to tylko draśnięcie, więc czemu tak boli? - To rana głowy i utrata przytomności jest w tym przypadku najmniejszą niedogodnością. - Galen poprawił koc. - Centymetr w lewo i nie byłoby tej rozmowy. - Czy ktoś mógł celowo nie trafić? - Nie. Zdecydowanie byłaś celem. Nie lubię się przechwalać, ale gdybym nie namierzył tego sukinsyna w odpowiednim czasie, to teraz byłabyś wśród aniołków. Albo z Bonnie. Z jej małą Bonnie. - Nie wyglądasz na zdenerwowaną - stwierdził Galen. - Mó wię prawdę. - Wiem, Galen -powiedziała, potrząsając głową. - Powiedz mi, co się wydarzyło. - Robiłem zwiad dookoła i zauważyłem kogoś zbliżającego się do ścieżki, na której zostawiłem ciebie i Quinna. Facet uklęknął i właśnie celował z karabinu, kiedy znalazłem się na tyle blisko, by go zobaczyć. Dopadłem go w kilka sekund, ale zdążył wystrzelić dwie kule zanim go powaliłem. - Nic ci się nie stało? - Nie, ale nie było łatwo. To był profesjonalista. Gdyby się tak nie koncentrował na strzale, to być może nie byłbym w stanie ocalić waszych tyłków. Iris Johansen

128

Impas

- Ludzie Montalvo to profesjonaliści. Galen przyjrzał się jej badawczo. - Chciałabyś, żeby tym strzelcem był jeden z ludzi Montal-vo? Dlaczego? - Nie chciałabym. Po prostu muszę poddawać w wątpliwość wszystko, co robi Montalvo. Zbyt wiele się wydarzyło, żeby mogła mu ufać. Co się wydarzyło po tym, jak przeszkodziłeś temu strzelcowi? - Skręciłem sukinsynowi kark. A potem podbiegłem do was, żeby sprawdzić, czy żyjecie. Ale już wtedy był przy was Soldono i sprawdzał wam tętno. Zadzwonił do Montalvo i błyskawicznie sprowadził jego człowieka, Miguela, oraz grupę ludzi. Zanieśli was obydwoje do obozu, gdzie zajęli się wami od strony medycznej. Posłali po doktora Diego, który mieszka w wiosce niedaleko. Przyjechał w ciągu godziny. - A co ze strzelcem? - Miguel twierdzi, że rozpoznał w nim jednego z ludzi Diaza, niejakiego Paulo Duarte. Bardzo groźnego, brutalnego człowieka, którego Diaz wykorzystywał do specjalnych zadań, wymagających... - A skąd wiesz, że Miguel mówi prawdę? - Dobre pytanie. - W drzwiach pojawił się Miguel z uśmiechem na ustach i z tacą w rękach. - Dla pułkownika mógłbym skłamać, ale powiedziałem szczerą prawdę. - Zbliżył się do nich. Prawdą też jest, że cieszę się, że wygląda pani dużo lepiej. Martwiłem się o panią. - Postawił tacę na stoliku przy łóżku. Podobnie pułkownik. Nie odstąpiłby pani na krok, gdyby nie miał pewności, że nic już pani nie grozi. - Jestem pewna, że troska z jego strony nie jest zupełnie bezinteresowna. - Oczywiście, że nie. Ale szanuje panią bardzo. Nawet, gdyby nie była mu pani potrzebna, jestem przekonany, że nie chciałby pani śmierci. - Jakie to miłe. Zaśmiał się, podając jej chusteczkę. - Nie jestem taki mocny w języku jak pułkownik. Ciągle Iris Johansen

129

Impas

mnie za to gani. - Zerknął na Galena. - Zaprowadzi ją pan do Quinna? - Taki mam zamiar. Jakieś obiekcje? - Nie. Pułkownik powiedział, że kiedy uznam, że da pani radę, to mam się nie wtrącać. - Skierował się do drzwi. - Ale lepiej będzie, jak skonsultuję to z lekarzem. Od tego uzależniam moją decyzję. - Do diabła z tym - powiedziała stanowczo Eve. - Idę zobaczyć się z Joe. - Muszę zapytać o to lekarza - powtórzył, wychodząc z pokoju. - Co za uparty dzieciak - mruknął Galen. - To on dowodził grupą ludzi, która przyszła po was i zachowywał się jak doświadczony weteran. Montalvo ma szczęście, że ma takiego żołnierza. - Czego nie można powiedzieć o Miguelu. Montalvo jest dla niego idolem. - Zaczęła szybko zjadać zupę. - I, jak sam powiedział, skłamałby dla niego bez zastanowienia. - Ale nie skłamał na temat tego strzelca, Duarte. Przeszukałem jego portfel i nie znalazłem żadnego dokumentu, ale zrobiłem mu zdjęcie telefonem i wysłałem do mojego informatora w Bogocie. Po sześciu godzinach otrzymałem jego dane. To Paulo Duarte. Przez ostatnie trzy lata pracował dla Diaza. Kolejny paskudny typ. - I Diaz wysłał go, żeby mnie zabił? - Najwyraźniej. Montalvo powiedział mi, jaki Diaz miałby powód, żeby to zrobić. Trafiłaś, kochanieńka, w niezłą kabałę. I wciągnęła w nią także Joe'go. Leżał w którymś z pokoi tego pałacu i walczył o przetrwanie, ponieważ lekkomyślnie wpakowała się w to piekło. - Wcale nie musieliśmy za tobą przyjeżdżać, Eve - po wiedział łagodnie Galen, nie spuszczając wzroku z jej twarzy. - Mówiłaś nam, żebyśmy trzymali się z dala od tego, więc przestań się teraz obwiniać. Przyjechaliśmy, bo nie potrafiliśmy inaczej. Nie wiedziałaś z czym będziesz musiała się tu zmierzyć. Iris Johansen

130

Impas

- Wiedziałam, że może być niebezpiecznie. - Skończyła jeść zupę i odrzuciła na bok kołdrę. - Muszę się zobaczyć z Joe. Nadal jestem trochę skołowana. Pomożesz mi się ubrać? - Z przyjemnością. - Uśmiechnął się, podnosząc z łóżka jej stanik. - Możesz się odwrócić, to będzie fair. Ty i tak widziałaś mnie nagiego. Nagiego? Ach tak, całkiem zapomniała o tamtej nocy w Luizjanie. - Joe nie był zachwycony, kiedy mu o tym opowiedziałeś, ty draniu. - Trzeba go było trochę podenerwować. - Pomógł jej zdjąć koszulę nocną. - Zwsze do usług. Kiedy szli powoli korytarzem w stronę pokoju Joe'go, spotkali Montalvo. - Cieszę się, że już chodzisz o własnych siłach. - Skinął na Galena. - Ja ją zaprowadzę do środka, żeby się z nim zobaczyła. Galen uniósł pytająco brwi. - Eve? - Spokojnie - powiedziała, kiwając głową. - Chcę tylko zobaczyć Joe'go. - Potem odprowadzę ją bezpiecznie do jej pokoju, Galen. Montalvo otworzył przed nią drzwi. - Nie będzie tu długo. - Nie licz na to. - Minęła go w progu i weszła do słabo oświetlonego pokoju. Joe leżał w potężnym łożu w drugim końcu pokoju i sprawiał w rażenie mniejszego, niż był w rzeczywistości. Wstrząsnęło nią to, że wyglądał też dziwnie bezradnie. Była przyzwyczajona do Joe'go silnego i całkowicie panującego nad sytuacją. Usiadła na krześle obok łóżka. - Właśnie dostał leki - odezwał się zza jej pleców Montalvo. Obudzi się dopiero za kilka godzin. Dlatego sądziłem, że możesz zechcieć wrócić do siebie po tym, jak upewnisz się, że nie jest z nim gorzej niż ci mówiłem. - Pierwszy raz pomyliłeś się co do mnie. - Wzięła dłoń Joe'go. - Nigdzie się stąd nie ruszę, dopóki Joe nie dowie się, że Iris Johansen

131

Impas

żyję i że jestem przy nim. - Oparła się na krześle. - Więc możesz sobie stąd iść. - Niedługo pójdę. - Także usiadł na krześle, ale w pewnej odległości. - Dotrzymam ci towarzystwa przez jakiś czas. - Nie potrzebuję twojego towarzystwa. Mam Joe'go. - Który jest chwilowo nieobecny. - Zawsze jest przy mnie. Przez chwilę milczał. - Twój związek z Quinnem musi być wyjątkowy. Joe tulący ją całą noc po tym, jak porwano Bonnie. Joe rozmawiający z nią, starający się odnaleźć sens w tym szaleństwie. Joe oddający się jej bez reszty przez tysiące zmierzchów i zachodów słońca. - Nie masz o tym pojęcia - odpowiedziała. - Nie, ale chciałbym mieć. Byłem z Nalią zaledwie przez trzy lata. Byliśmy szczęśliwi. Jednak to nie wystarczyło, żebyś my utworzyli taką silną więź, jak ty z Quinnem. Zabrano nam szansę na to. - Spuścił wzrok w dół, na dywan pod stopami. - A Nalii zabrano znacznie więcej. Chciałem pokazać jej cały świat. Wychowała się w dżungli i znała jedynie potyczki i woj ny. A mimo tego była... cudowna. Wierzysz w to, że ludzie rodzą się z duszami? - Tak. - A ja nie wierzyłem. Do czasu poznania Nalii. - Zawiesił głos. - Twój Joe wyjdzie z tego. Obiecuję ci to. Zacisnęła dłoń na dłoni Joe'go. - Wiem, że tak będzie. Nie pozwolę, żeby stało się inaczej. - Nie miałem najmniejszego udziału w tym, co się stało, Eve - powiedział, wstając z krzesła. - Dałem ci twoją szansę i nie zdradziłem cię. Nic nie odpowiedziała. - Wiem, że masz zamęt w głowie i nie chcesz tracić czasu na myślenie o czymkolwiek innym niż Quinn. Ale to minie. A najważniejsza jest prawda. Obydwoje wiemy, że tak naprawdę tylko ona się liczy. - I twoja zemsta. Iris Johansen

132

Impas

- Twoja także. - Ruszył do wyjścia. - Poproszę Miguela, żeby zaglądał do ciebie co jakiś czas. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, to mu o tym powiedz. - Teraz nie myślę o zemście. Chcę, żeby Joe wydobrzał. - Jestem przekonany, że to się zmieni, kiedy on odzyska siły. Możesz się zastanowić, jaka będzie reakcja Quinna. Zemsta to podstawowe pragnienie. Jak prymitywny jest twój Joe Quinn? Przypomniała sobie jak zachowywał się Joe, kiedy spotkała się z nim w dżungli tamtej nocy. Prymitywny? I to jak! - Nie mam ochoty teraz się nad tym zastanawiać. Idź już, Montalvo. Uśmiechnął się. - Wybacz mi. Nie chciałem cię niepokoić. - Wiem. Tobie przychodzi to w sposób naturalny. - Być może. A może zżera mnie zazdrość o twój związek z Quinnem. Ale każdego dnia tworzy się nową historię. Czasami po prostu musisz zamknąć jakiś rozdział. - O czym ty, u diabła, mówisz? - zapytała, marszcząc brwi. - O czymś, o czym nie chcesz słuchać. Dobranoc, Eve. Zobaczymy się rano. Chyba, że będziesz chciała ze mną rozmawiać, to jestem do twojej dyspozycji. Patrzyła jak zamykają się za nim drzwi. Jak zwykle był irytująco tajemniczy, ale nie chciała się teraz nim przejmować. Miała dość na głowie i wolała skupić całą swoją uwagę na Joe. Ależ on blady. MontaIvo powiedział, że stracił mnóstwo krwi i miała tego wyraźny dowód. Obudź się, Joe. Spójrz na mnie. Chcę się upewnić, że nic ci nie będzie. Obudź się... - Eve? Otworzyła oczy. Joe był przytomny i patrzył na nią. - Hej - powiedziała łagodnie i pochyliła się nad nim chwytając jego dłoń. - Strasznie mnie znudziłeś tak leżąc i śpiąc. Musiałam przysnąć. - Wybacz. - Patrzył na bandaż na jej czole. -Nic ci nie jest? Iris Johansen

133

Impas

- Jest dobrze. - Jak dobrze? Powinna się była domyślić, że nie uda jej się zbyć go byle czym. - Kula drasnęła mi skroń. Trochę za mocno się otarła i straciłam przytomność. Gdyby nie to, już wcześniej bym do ciebie zajrzała. - Był tu Montalvo. Zapytałem... Powiedział mi, że żyjesz i czujesz się dobrze. - Zacisnął usta. - Kłamca. - Nie. Czułam się dobrze jak na taką sytuację. Nie chciał cię martwić. - Czy dlatego bez przerwy dają mi jakieś prochy? - Nie. Dają ci leki przeciwbólowe, bo odniosłeś poważne rany. Osłoniłeś mnie swoim ciałem i przyjąłeś na siebie cały impet. - Ale nie byłem dość szybki, bo i tak zostałaś zraniona. - Nie pierwszy i nie ostatni raz. Grunt że żyję. A według tego, co mówi Galen, gdybyś nie rzucił mnie na ziemię, nie rozmawialibyśmy teraz ze sobą. Pocisk był wymierzony prosto w moją głowę. - A niech go szlag! - wybuchnął, po czym zamilkł na moment. - Czyli to nie był Montalvo. Moja śmierć mogłaby go nawet ucieszyć, ale nie twoja. Zależy mu na tym, żebyś żyła i była w pełni sił. - Galen zidentyfikował strzelca. Nazywał się Duarte i pracował dla Ramona Diaza. Pewnie Diaz wysłał go, żeby uniemożliwił mi pracę, którą przyjechałam tu wykonać. - Podszedł bardzo blisko. -Joe ponownie spojrzał na bandaż na czole Eve. - Zbyt blisko. Nie spodobał się jej ten ostry ton głosu. Już wcześniej go słyszała i najczęściej oznaczał z trudem powstrzymywany gniew. - Ale mu się nie udało, Joe. - Zranił cię. - Nie tak bardzo jak ciebie. - I myślisz, że Diaz nie zechce ponownie spróbować cię Iris Johansen

134

Impas

zabić? Znalazłaś się między młotem i kowadłem. Diaz będzie próbował aż do skutku. - Nie mów tak. I przestań o tym myśleć. Skup się na tym, żebyś wyzdrowiał. To jest teraz najważniejsze. - Masz rację, że to teraz ważne - powiedział, potakując. Wstanę z łóżka przed końcem tego tygodnia. - Mało prawdopodobne. - Mylisz się. - Zamknął oczy. - Powiedz Galenowi, że chcę się z nim widzieć, dobrze? - Hej, czyżbyś próbował się mnie pozbyć? - Skądże. - Nie otworzył oczu. Ścisnął jej dłoń, a potem ją puścił. - Ja tylko chcę mieć pewność, że ktoś inny tego nie zrobi. Spojrzała na twarz Joe'go i przypomniały jej się słowa Montalvo: Jak prymitywny jest twój Joe Quinn? Nawet nie chciała się zastanawiać nad odpowiedzią na to pytanie, które mogło być przysłowiową puszką Pandory. Jednak wiedziała, że i tak gdzieś w głębi duszy będzie ją nękać. Joe był niezwykle troskliwy i jeszcze bardziej mściwy, jeśli sytuacja tego wymagała. A ta sytuacja ewidentnie taką była. - Nie martw się, tylko przyślij mi Galena - powiedział Joe. - Nie martwię się. Ale mam ochotę tobą potrząsnąć. Otworzył oczy i uśmiechnął się do niej słabo. - Tak samo jak ja chciałem, kiedy powiedziałaś mi, że nie wrócisz ze mną do Bogoty? Nie sprzeczaj się ze mną. I tak nie będę słuchać. Zacisnęła dłonie w pięści i patrzyła na niego sfrustrowana. - Joe, tu nie chodzi o... - Przyślij mi Galena - powtórzył. Poderwała się na równe nogi. - Przyślę tu Galena tylko dlatego, że jesteś chory i nie chcę cię denerwować. - Ruszyła do wyjścia. - Ale to nie koniec naszej rozmowy. - Otworzyła drzwi. - Co też ja mówię. Przecież ty w ogóle nie dasz mi dojść do słowa, kiedy będę chciała przywołać cię do rozsądku. - Jestem rozsądny. To logika stosowana od zarania dziejów. Przyczyna rodzi skutek. Akcja rodzi reakcję. Iris Johansen

135

impas

- Jasne! Ładna mi logika! - Zatrzasnęła za sobą drzwi i oparła się o nie, starając się odzyskać oddech. Zakręciło jej się w głowie. Poczuła gniew. I przerażenie. - Wszystko w porządku? - Obok niej pojawił się Miguel. - Mogę pani jakoś pomóc? - Już dobrze. - Chociaż wcale nie było dobrze, lecz fatalnie. - Tak, możesz mi pomóc. Idź po Galena i powiedz mu, żeby zajrzał do Joe'go. - Ale najpierw pomogę pani wrócić do pokoju. - Nie wracam do mojego pokoju. Gdzie jest MontaIvo? - U siebie w sypialni. Jest już po trzeciej w nocy. Położył się spać. - Gdzie jest jego sypialnia? Miguel skinieniem wskazał ostatnie drzwi w korytarzu. - Mogę go zbudzić i przysłać do pani. - Nie, idź przyprowadzić Galena. Joe pewnie wywlecze się z łóżka i sam będzie go szukał, jeśli zaraz do niego nie przyjdzie. Dureń, nie zna granic. - Podobnie jak pułkownik. Dlatego często udaje mu się dokonać rzeczy niemożliwych. Może Quinn jest taki sam? - Próby dokonania rzeczy niemożliwych kończą się zwykle śmiercią. - Ruszyła korytarzem. - A ty jesteś równie stuknięty jak cała reszta pieprzonych macho w tym domu. A wszystko to w imię chwały i zemsty. I nikogo nie obchodzi, że reszta... - Na pewno nie chce pani, żebym obudził pułkownika? - Nie. Sama to zrobię. Nie słyszałeś, co mówił? Że jest do mojej dyspozycji przez cały czas. - Z pewnością tak się okaże. Jednak powinienem panią ostrzec, że pułkownik sypia nago. - I co z tego? - Nic. - Odwrócił się i poszedł korytarzem w przeciwnym kierunku. - To tylko taka luźna uwaga. Myślałem, że może to panią zainteresować. Galen będzie u Quinna za piętnaście minut. Mam nadzieję, że to panią zadowoli. Iris Johansen

136

Impas

- Nie, nie zadowoli mnie ani trochę. Ale to nie twoja wina. - Zapukała do drzwi sypialni Montalvo, po czym otworzyła je. - Montalvo, muszę z tobą porozmawiać. - Proszę bardzo. Zapraszam do środka. Było ciemno, ale dostrzegła zarys jego ciała w wielkim łożu w drugim końcu pokoju. - Włącz światło - powiedziała. - Jak sobie życzysz. - Zapalił lampkę na nocnej szafce. - Jak widzisz, nie spodziewałem się gości. - Uśmiechnął się. - Chociaż jestem pewien, że moja nagość ci nie przeszkadza. - Nie przeszkadza. - Wyglądał imponująco: wysoki, umięśniony, uosobienie dojrzałego, zmysłowego samca. - A ja miałem nadzieję, że jest inaczej - westchnął. - No cóż. Mówi się trudno. - Naciągnął prześcieradło na dolną część ciała i usiadł. - Jak widzę, twoja sprawa jest niecierpiąca zwłoki. - Widzę, że jesteś gotów wykorzystać wszelkie chwyty, żeby osiągnąć to, czego chcesz, prawda? - Usiadła na krześle obok okna. - Nie uznaję i nie stosuję seksu jako broni. Sądziłam, że jesteś na tyle inteligentny, by to wiedzieć. - Wiem o tym. Nigdy nie użyłbym go jako broni. Ale jestem samotnym mężczyzną i bardzo rzadko zdarza mi się spotkać na swojej drodze kobietę, która pociąga mnie zarówno intelektualnie jak i fizycznie. - Uśmiechnął się. -Jest między nami wyraźna bliskość, którą warto by było zbadać. - Uniósł dłoń, gdy otworzyła usta, żeby coś powiedzieć. - Ale skoro nie przyszłaś tu w celach badawczych, nie będziemy już o tym rozmawiać. To musi być coś pilnego, skoro nie mogłaś z tym zaczekać do rana. - Dość pilne. - Masz ochotę się czegoś napić? - Nie - odparła niecierpliwie. - Mówiłam, że muszę z tobą porozmawiać. - Zatem słucham. - Joe zamierza rozprawić się z Diazem. - Brałem to pod uwagę. Jestem pewien, że gdybyś pozwoliła sobie na przemyślenia, doszłabyś do takich samych wniosków. Jesteś pewna? Iris Johansen

137

Impas

- Pytasz, czy powiedział mi, że właśnie to zamierza zrobić? Nie, ale znam go i nie mam co do tego wątpliwości. Poprosił o widzenie z Galenem. Potrzebuje informacji i jego pomocy. Będzie harował jak wół, żeby stanąć na nogi, a wtedy ruszy rozprawić się z Diazem. - Ścisnęła dłonie, które trzymała złożone na kolanach. Jest wściekły i chce mnie chronić. Nie ma szans, żeby udało mi się go od tego odwieźć. - Co chcesz, żebym zrobił? Mam mu zaaplikować jakieś leki? Zamknąć go w pokoju? - Nie. Joe i tak znalazłby sposób, żeby się wydostać. Jest sprytny. - Czyli nie masz zbyt wielu możliwości, prawda? - Wiesz dobrze, że nie. - Więc powiedz mi, co zamierzasz zrobić. - Żartujesz sobie ze mnie? - Ponieważ się uśmiecham? Uśmiecham się, bo czuję, że zaraz będę bardzo szczęśliwym człowiekiem. Mam rację? - Zrobię tę rekonstrukcję dla ciebie. Odnajdź tę czaszkę i przynieś mi ją. - A warunki? - Dotrzymasz słowa w kwestii odnalezienia Bonnie. A po czaszkę pójdziesz natychmiast, bez czekania na właściwy moment. Chcę zacząć pracę nad nią jutro wieczorem. - Dlaczego? - Myślę, że wiesz dlaczego. Im szybciej ją zrobię, tym szybciej będziesz mógł sam rozprawić się z Diazem. Joe prawdopodobnie nie będzie jeszcze w stanie stawić czoła Diazowi przez najbliższy tydzień albo dwa. Do tego czasu, przy odrobinie szczęścia, zdążysz go załatwić razem z całą jego kohortą. - Cóż za uroczy plan. - Zaśmiał się. - Nie wydaje ci się, że nie dajesz mi zbyt wiele czasu? Skąd wiesz, że zdążę? - W przypadku Marty'ego wyznaczyłeś sobie dość krótki termin i prawie udało ci się wyrobić. Lubisz wyzwania, a do tego zadania przygotowywałeś się od czasu śmierci twojej żony. Wyobrażam sobie, jak musiałeś się męczyć siedząc z założonymi rękami i czekając na swoją szansę. Iris Johansen

138

Impas

- Z początku tak. Ale nauczyłem się cierpliwości. Musiałem, podobnie jak ty, Eve. - W tej sytuacji nie zamierzam cierpliwie czekać. Nic pozwolę na to, żeby Joe próbował mierzyć się z Diazem. Powiedział, że znalazłam się między wami, niczym między młotem i kowadłem, ale przyjazd tutaj to był mój wybór. Nie chcę, żeby przeze mnie znalazł się na linii ognia. - Pochyliła się do przodu i zniżyła głos, nie ujmując mu stanowczości. - Dam ci to, czego chcesz, a ty dotrzymasz obietnic. Zaczniesz działać i to szybko. A Joe'mu nie spadnie włos z głowy. Czy to jasne? - Jak słońce. - Odrzucił na bok prześcieradło i wstał z łóżka. Ukłonił się lekko i poszedł do łazienki. - Zatem do dzieła. Postaram się usunąć Diaza, zanim Quinn zwlecze się z łóżka. - Żadne „postaram się". Masz to zrobić. - Wzruszyła ramionami. - Użyj jednej ze swoich rakiet. - O rany, potrafisz być naprawdę ostra, kiedy w grę wchodzą uczucia. Nie tylko Quinn jest tu nazbyt opiekuńczy. - Tak to już jest w związku. Uśmiechnął się spoglądając przez ramię. - A może było? Mówiłem ci, że przeszłość jest najgorszym wrogiem. - Po tych słowach wszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi. Chwilę później usłyszała szum wody pod prysz nicem. Stało się. Zawarła układ. Namówiła Montalvo do działania na najwyższych obrotach, żeby przygotował atak na Diaza. Chociaż nie było konieczności aż tak bardzo dopingować. Już wiedziała jaki potrafił być ożywiony, kiedy czegoś pragnął. Jak by się to przekładało na sprawy łóżkowe? A skąd u niej taka myśl? Nawet nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz myślała w ten sposób o innym mężczyźnie niż Joe. To nic nie znaczy, zapewniła się pospiesznie. Była po prostu kobietą, która ostatni kwadrans spędziła w jednym pokoju z silnym, pociągającym i nagim mężczyzną. Nie była zakonnicą i to naturalne, że pojawiła się u niej taka myśl. Nie znaczyło to, że mniej kocha Joe'go, albo że kiedykolwiek ulegnie takiemu Iris Johansen

139

Impas

impulsowi. To zupełnie jak oglądanie Brada Pitta w filmie i wyobrażanie sobie, że byłoby całkiem nieźle, gdyby... Dość już tych myśli. Dostała od Montalvo to, czego chciała. Joe będzie bezpieczny, a ona być może dostanie szansę na odnalezienie Bonnie. Jeśli tylko sprawy pójdą dobrze tej nocy. Wszystko zależy od Montalvo i jego ludzi - czy uda im się dostać do wioski i wydobyć czaszkę, zanim Diaz dowie się, że w ogóle się tam wybrali. Eve wstała z krzesła i ruszyła do wyjścia.

Eve wyszła na korytarz i od razu natknęła się na Galena, który wychodził właśnie z pokoju Joe'go. Galen spojrzał znacząco na drzwi sypialni Montalvo. - Nocne rendez-vous, czy próba zabójstwa? - Ani to, ani to. Poza tym to wcale nie było śmieszne. Czego chciał od ciebie Joe? - Musisz się domyślać, bo nie chodziłabyś do Montalvo w środku nocy. - Jak go znam, to Joe chciał informacji i twojej pomocy przy załatwieniu Diaza, kiedy już będzie w stanie się za to zabrać. Czy coś jeszcze? - Chciał, żebym przypilnował cię, żebyś się więcej nie angażowała z Montalvo, kiedy on leży przykuty do łóżka. - Prosił cię o zbyt wiele. - Nieprawda. - Galen uśmiechnął się lekko. - Moja przyjaciółka, Eve Duncan, została postrzelona i ledwie uniknęła śmierci. I tak bym zrobił to wszystko o co poprosił mnie Quinn. - Nie pozwolę, żeby Joe zajmował się polowaniem na Diaza. Spojrzała w oczy Galenowi. - Tobie też zabraniam. - Jak zamierzasz nas powstrzymać? - Montalvo się tym zajmie. To jest jego wojna. Soldono twierdzi, że jak dla niego, wszyscy ci przestępcy mogliby się wzajemnie powybijać. - Ale, jak rozumiem, ty nie postrzegasz Montalvo jako takiego samego przestępcę jak Diaz. Iris Johansen

141

Impas

- Bo go znam. Diaz jest nadal tajemnicą. Ale to nie zmienia zasad. - W takim razie bez problemów uda mi się przekonać cię do ucieczki stąd, prawda? - Pudło. Zamierzam zrobić rekonstrukcję dla Montalvo. Dziś w nocy ma mi przynieść czaszkę i wtedy zacznę nad nią pracę. Będę się spieszyć. Galen gwizdnął przeciągle. - Quinnowi chyba się znowu pogorszy. - Nie pogorszy mu się. A to dlatego, że mu o niczym nie powiesz. Ma wiedzieć tylko tyle, że robisz to, o co cię poprosił. Skrzywiła się. - Włączając w to trzymanie mnie z dala od Montalvo. Mówię ci o tym, co się będzie działo tylko dlatego, że i tak byś się w końcu dowiedział. Joe'go jestem w stanie przez jakiś czas potrzymać w niewiedzy, bo leży przykuty do łóżka. Mam tylko nadzieję, że Montalvo wystarczy czasu, żeby przekonać rebeliantów do wystąpienia przeciwko Diazowi. - Nie licz na to, że Quinn będzie wracał do zdrowia dokładnie według twojego planu. Poprosił mnie, żebym mu przyniósł ciężarki, bo chce poćwiczyć mięśnie rąk. Wydaje mu się, że z moją pomocą uda mu się wstać z łóżka za dwa dni. - O cholera! - Nawet jeśli mu się to uda, to nie będzie jeszcze miał dość siły, żeby pewnie stać na nogach. Do pełnej sprawności wróci prawdopodobnie za kilka kolejnych dni. - A może dużo szybciej...? Wiem, jaki Joe potrafi być uparty. Kiedy się na czymś skupi, to jest nie do powstrzymania. - Więc lepiej żebyś pracowała naprawdę szybko. Jednej rzeczy nauczyłem się w ciągu kilku ostatnich dni współpracy z Quinnem. Nie powstrzymasz go, chyba że wpakujesz mu kolejną kulkę między żebra. - Jakie miłe. - Wcale nie zamierzałem być miły. W tym przypadku skłaniam się ku wersji Quinna. Wierzysz w to, co ci powiedział Montalvo, ale to nie znaczy, że uwierzy w to Quinn, albo ja. Skąd pewność, że to, co ci powiedział o tej czaszce, jest prawIris Johansen

142

Impas

dą? Może lepiej byłoby, żebyśmy to ja i Quinn zajęli się Diazem? - Wzruszył ramionami. - Nie jesteśmy zachłanni. Nie musimy rujnować całego królestwa, jakie wybudował Diaz. Nam wystarczyłoby wystrzelenie jednej celnej kulki pomiędzy oczy. A to zadanie w sam raz dla dwóch ludzi. - Do diabła, Galen! Wiesz, jakie to może być niebezpieczne zbliżyć się do Diaza? - Ale nie musielibyśmy opierać się na kimś, do kogo nie mamy pełnego zaufania. To także jest bardzo niebezpieczne. - Sugerujesz, że nie mogę na ciebie liczyć? - Możesz liczyć na moją pomoc. Mówię tylko, że nie wiem, jaką będzie miała formę. Wzięła głęboki wdech, żeby złagodzić gniew, który w niej narastał. - Powiedz mi więc na co mogę liczyć. Powiesz Joe'mu, że pracuję nad rekonstrukcją? - Nie. Sama mu o tym powiesz. Chyba, że nie planujesz go w ogóle odwiedzać. Nie uda ci się ukryć faktu, że nad czymś pracujesz. Nie przed kimś, kto jest z tobą tak blisko jak Quinn. Widziałem cię jak pracujesz nad rekonstrukcjami. Jesteś wtedy w kompletnie innym świecie. Nie pomyślała o tym, a Galen miał rację. - Może nie od razu mu powiem. Postaram się to trochę odwlec. - Radzę ci pracować z prędkością światła. Quinn nie potrzebuje dodatkowej motywacji. - Nie wierzysz w siłę dopingu, prawda? - Ty zawsze lepiej sprawdzałaś się w robocie pod presją, kochanieńka. - Zastanawia mnie tylko dlaczego chcesz, żebym pracowała szybko? Po czyjej jesteś stronie, Galen? - Jeszcze nie zdecydowałem. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Elena mówi, że jestem jak kotka na rozgrzanym, blaszanym dachu. Przeskakuję tam, gdzie wydaje mi się w danym momencie bezpieczniej. - Bzdura. Wiem, że się angażujesz. Iris Johansen

143

Impas

- Ale to ja wybieram, w co się angażuję - powiedział łagodnie. - A teraz zmykaj stąd do łóżka. Ja zostanę z Quinnem, bo nie wydaje mi się, żebyś miała ochotę się z nim teraz widzieć. Masz głowę zajętą intrygą i planowaniem, i nie będziesz miała cierpliwości do Quinna. Jeszcze cię poniesie i na niego nakrzyczysz za to, że nie chce cię posłuchać. A to raczej mało odpowiednie wobec pacjenta w jego stanie. - Podobnie jak wyciąganie go z łóżka, zanim porządnie wyzdrowieje. Pomagając mu działasz na jego szkodę. - Ups, zabolało. - Odwrócił się do drzwi. - Ale przynajmniej nie będę na niego krzyczał... - Przerwał, kiedy otworzyły się drzwi do sypialni Montalvo. Montalvo wyszedł ubrany w strój khaki i buty wojskowe, ze stale obecnym pistoletem zawieszonym przy pasku. Podszedł do nich szybkim krokiem i zwrócił się do Eve. - Wystarczająco szybko? Na pełnych obrotach planujemy działania. Przed ósmą wieczorem powinniśmy być gotowi do wyruszenia. - Minął ją i zbiegł po schodach. - Najwyraźniej udało ci się rozpalić w nim entuzjazm - mruknął Galen. - A może raczej powinienem powiedzieć: ogień. Można sobie przy nim ogrzać ręce. Wiedziała, co miał na myśli. Entuzjazm i pośpiech Montalvo były niemal namacalne. - Czekał na to. Był kiedyś żołnierzem i bardzo lubił wyzwania. Będzie się rozkoszował każdą chwilą akcji wykradania czaszki sprzed nosa Diaza. - Tak... - Galen nadal patrzył za Montalvo. - To rodzaj uzależnienia. Z zaskoczeniem zauważyła, że w głosie Galena zabrzmiała tęsknota i zazdrość. Ach, ci mężczyźni... - Mniejsza o tę czaszkę. Będzie miał szczęście, jeśli uda mu się wrócić z własną głową na karku - stwierdziła oschle. - Jego ludzie są dobrze wyszkoleni. Moim zdaniem ma spore szanse na powodzenie. - Istnieje zagrożenie, że Diaz domyśla się, iż Montalvo jest Iris Johansen

144

Impas

bliski odnalezienia ciała swojej żony. Może nawet wie więcej na temat lokalizacji jej grobu? To się jeszcze okaże, kiedy Montalvo będzie próbował zdobyć tę czaszkę, żebym mogła nad nią pracować. Odwróciła się i ruszyła z powrotem do swojego pokoju. Trochę się chwiała i musiała się koncentrować na tym, żeby iść równo. Była wyczerpana i bolała ją głowa. Czuła, że potrzebuje snu, żeby wyzdrowieć, zwłaszcza, że powinna być w dobrej formie, gdyż czekało ją kilka bardzo pracowitych dni. Jeśli Montalvo zdoła dostarczyć czaszkę... Spojrzała jeszcze przez ramię i zobaczyła jak Galen wreszcie odrywa się od patrzenia za Montalvo i zbiera się do otwarcia drzwi do sypialni Joe'go. Wygląda na to, że Galen jest tak samo zakręcony jak reszta mężczyzn w tym domu. Doprawdy, istna kotka na rozgrzanym, blaszanym dachu... - Od wtorku, czyli od dwóch dni, nie mamy raportu od Duarte - powiedział Nekmon. - Wiemy, że był w okolicy i obserwował to, co działo się w obozowisku. Nie wspomniał nic o Eve Duncan. Wiemy natomiast, że dwa dni temu do obozowiska został wezwany lekarz z wioski. I nadal tam jest. Diaz zmarszczył czoło. - W takim razie, jeśli Duarte udało się strzelić do Eve Duncan, to spartaczył akcję. Martwe kobiety nie potrzebują lekarzy. - Nie mamy pewności, że była w obozowisku. - Dlatego, że nasz człowiek wysłany do Atlanty nie zdobył żadnych informacji o jej wylocie? Nie bądź głupcem. Montalvo mógł ją przemycić przez każdą granicę. Nekmon pokiwał głową. - Zwłaszcza, że Joe Quinn wyleciał z Atlanty do Bogoty. Ale potem straciliśmy go z oczu. - Zdaje się, że ostatnio tracicie z oczu zbyt wiele osób stwierdził z ironią Diaz. - Najpierw Aquila, potem Duarte i nawet nie potraficie zlokalizować Eve Duncan, więc tym bardziej jej zgubić. Iris Johansen

145

Impas

- Jeśli Duarte miał okazję do strzału, to jest szansa, że ona już nie żyje. Duarte jest dobry w swojej robocie. - To po co wzywali lekarza? Nekmon wzruszył lekko ramionami. - Może do Quinna? Albo samego Montalvo? - Domysły. Boże, jak ja mam już dość domysłów. Chcę odpowiedzi. Chcę rozwiązania tego problemu. - Spojrzał gniewnie wokół. - Już zbyt długo Montalvo jest jak wrzód na moim tyłku. Trzeba go było zabić wtedy, gdy przyszedł do mnie z oskarżeniem, po tym, jak pozbyliśmy się córki Armandariza. - To było trudne - odparł Nekmon. - Sądziliśmy, że go załatwiliśmy, a po dwóch latach pojawił się niczym jakaś cholerna zjawa. A kiedy zajął się sprzedażą broni, to już nie tylko z nim trzeba się uporać, ale i z batalionem ludzi, których zgromadził wokół siebie. Sam mówiłeś, że lepiej zaczekać i poobserwować. - Bo potrzebuję ciała tej przeklętej kobiety. Powinienem był je spalić i rozsypać jej prochy na cztery strony świata. Nie pozwolę na to, żeby teraz wypłynęło i zrujnowało cenny układ, jaki mam z Armandarizem. Nadal jest mi potrzebny. To nie jest jakiś tam zwykły dowódcas, który ma pod sobą trochę wojska. - Pozwolę sobie zauważyć, że być może ta potrzeba jest już trochę przestarzała. Masz wystarczająco dużo pieniędzy, żeby przenieść swój biznes do innego kra... - Do innego kraju? Oszalałeś? Tutaj jestem królem. Tu biorę, co zechcę i kogo zechcę. Gdybym przeniósł się do innego kraju, uważaliby mnie tam jedynie za przestępcę, którego należy zniszczyć. - Uśmiechnął się ponuro. - A tutaj to ja niszczę innych. Nikt nie staje na mojej drodze. - To była tylko sugestia. - I to jest właśnie problem z tobą, Nekmon. Ty szukasz stale bezpiecznej przystani. I dlatego zawsze będziesz pracował dla kogoś takiego jak ja. - Jest tylko jeden Ramon Diaz. Z pewnością nie ma drugiego takiego jak ty. Ten dupek mu pochlebia, uświadomił sobie Diaz, albo go Iris Johansen

146

Impas

obrażał i myślał, że nie pojmie aluzji? Nekmon, ze swoimi studiami i dobrymi manierami, zaczynał już powoli działać mu na nerwy. Był cenny w sprawach księgowych i świetnie sprawdzał się jako przykrywka, ale zawsze można go zastąpić. Jednak nie w tej chwili. Teraz, kiedy miał do czynienia z Montalvo, nie powinien zmieniać ludzi, którymi się otaczał. Sukinsyn za bardzo się zbliżył. - Mamy wysłać kogoś innego, żeby sprawdził, co z Duarte? zapytał Nekmon. - Jeśli nie miałeś od niego wieści, to pewnie został schwytany, albo nie żyje. Nie potrafisz zrobić nic lepszego? - Jest szansa na to, że uda mi się przekupić kogoś z obozu Montalvo i mieć w nim informatora. Pracuję nad tym już od pewnego czasu, ale człowiek ten żąda więcej pieniędzy. - Więc daj mu je. - Zamyślił się. - Fakt, że wysłałem do Montalvo dwóch swoich ludzi, Aquilę i Duarte, może być dla niego wyraźnym ostrzeżeniem. Będzie wiedział, że coś przeczuwam i próbuję temu zapobiec. Może nie zdaje sobie sprawy, że wiem o Eve Duncan, ale na pewno kiedy się dowie będzie chciał jak najszybciej zdobyć tę pieprzoną czaszkę. - O ile już jej nie zdobył. - Nie ma jej. Gdyby ją miał, nie traciłby czasu, tylko by zaatakował. Obserwuję każdy jego ruch od czasu, kiedy dowiedziałem się, że namówił tego sukinsyna do wygrzebania jej ciała. Spojrzał złowrogo. - To ciało jest gdzieś niedaleko. Ja to wiem. Ten sukinsyn nie miał szansy wynieść go dalej, bo zaraz dowiedziałem się, że zadawał się z Montalvo. Montalvo musi wiedzieć gdzie ona jest, ale jeszcze nie zdobył jej czaszki. Wstał z krzesła i podszedł do wysokiego okna i spojrzał na rozpościerające za nim pofałdowane plantacje koki. Senny, słoneczny krajobraz. Nekmon nigdy nie zrozumie dreszczu emo cj i, jaki odczuwał za każdym razem, kiedy patrzył na te wzgórza. Jedno takie pole pochłaniało więcej inwestycji niż niejeden człowiek mógł zgromadzić ciułając przez całe życie. I posiadało potężną siłę niszczenia umysłów. Diaz mógł zafundować raj każdemu frajerowi, a potem strącić go w otchłań Iris Johansen

147

Impas

cierpienia, jeśli miałby na to ochotę, jeśli tylko tak by mu pasowało. Narkotyki przede wszystkim dawały mu władzę, a w drugiej kolejności robiły go bogaczem. To władza się liczyła. Nie pozwoli, żeby Montalvo zabrał mu choć najmniejszą część tej władzy. Już raz go pokonał, to pokona go znowu. - Nie zamierzasz nic robić? - zapytał Nekmon. Tak, zdecydowanie przy najbliższej nadarzającej się okazji będzie musiał znaleźć zastępstwo za Nekmona. - Tego nie powiedziałem. Zwiększysz zakres obserwacji jego obozu i dopilnujesz, żeby tutejsza ochrona była niezawodna. - I? - Będziemy obserwować i zaczekamy aż spróbuje odzyskać swoją ukochaną żonę. A wtedy go zaatakujemy. Zegarek przy łóżku wskazywał 18:35. Eve potrząsnęła głową, żeby się zbudzić. Spała tak mocno, jakby to jej, a nie Joe'mu, dawali środki znieczulające. Zapadła w sen w chwili, kiedy tylko przyłożyła głowę do poduszki. Przypomniała sobie o czaszce. Opuściła stopy na podłogę i poszła do łazienki. Montalvo powiedział, że będzie wyruszał około ósmej. Musi więc zaraz zejść na dół. Mógł przecież wyruszyć wcześniej i wtedy... Zatrzymała się nagle. Dlaczego tak się spieszy? Skąd ta potrzeba zobaczenia się z nim, zanim wyjedzie? Powoli weszła do łazienki i odkręciła wodę pod prysznicem. Była czujna, i poruszona, jakby czegoś wyczekiwała. Ale czego? I nagle to sobie uświadomiła. Nie miała zbyt wiele czasu. Szybko wskoczyła pod strumień wody. Pół godziny później zbiegała w dół po schodach. Na parterze wrzało od zamieszania. Wszędzie kłębili się mężczyźni w strojach khaki i ciężkich butach, z pełnym uzbrojeniem. W pobliżu drzwi wyjściowych zauważyła Soldono. Iris Johansen

148

Impas

- Gdzie jest Montalvo? - zawołała z podestu. - Zdaje mi się, że na zewnątrz - odparł Soldono. - Przez całe popołudnie kręci się w tę i z powrotem. - Rzucił jej taksujące spojrzenie. - Wyglądasz zaskakująco zdrowo, jak na kogoś, kto dostał kulkę w głowę. Kiedy zobaczyłem cię leżącą pod Quinnem, pomyślałem, że nie żyjesz. - Nic mi nie jest. - Minęła go i wyszła na zewnątrz. Na dworze było prawie ciemno, ale wszędzie paliły się latarnie, więc niemal natychmiast dostrzegła Montalvo. Schodził z muru obronnego rozmawiając z kimś, kto szedł za nim. - Montalvo. Uśmiechnął się, odwracając do niej. - O, przyszłaś mnie pożegnać. Masz jakąś pamiątkę, żeby mi podarować, jako że wyruszam na bitwę? - Nie. I nie po to tu przyszłam. Uśmiech zniknął z jego twarzy i Montalvo westchnął. - Tego się obawiałem. Miałem nadzieję, że jesteś jeszcze skołowana pod wpływem leków, więc nie będziesz zachowywać się w charakterystyczny dla siebie sposób. Ale wyraźnie moje nadzieje były płonne. - Jadę z tobą. - Wykluczone. - Jadę z tobą - powtórzyła z uporem. - Eve, będziemy poruszać się szybko, a ty będziesz nam tylko zawadzać. - Nie mówię, że chcę, żebyś dał mi broń i pozwolił polować na tego sukinsyna, Diaza. Nie jestem głupia. Wolę zostawić walkę tym, którzy zostali do tego przeszkoleni. Ale zamierzam być przy wykopywaniu tej czaszki. - Nie! - Zza jej pleców odezwał się Soldono. - Eve, to niemądre. Narażasz się na śmierć. Po co chcesz tam jechać? - To kwestia zaufania. - W głosie Montalvo słychać było drwinę. - Zaufania, którego do mnie nie ma. Mam rację, Eve? - Otóż to. Opowiedziałeś mi piękną bajeczkę o straconej miłości i potworze, który siedzi w swoim zamku niczym potężne monstrum, które zatruwa wokół siebie wszystko, czego Iris Johansen

149

Impas

dotknie. A jeśli kłamałeś? Jeśli masz tę czaszkę gdzieś ukrytą i zabierzesz swoich ludzi na przejażdżkę, by po kilku godzinach wrócić tu z nią? Tylko, że być może to nie jest czaszka twojej żony. Już raz zostałam okłamana. Może ta rekonstrukcja ma dotyczyć kogoś zupełnie innego? A może to ciało jest pochowane gdzieś z dala od siedziby Diaza i to będzie bezczeszczenie grobu? Skąd mam to wiedzieć? - To kwestia zaufania - powiedział. - Nie zabiorę się za tę rekonstrukcję, dopóki nie będę miała minimalnej pewności, że mówiłeś mi prawdę. - Jak minimalnej? - Chcę zobaczyć na własne oczy ten cmentarz, i zamek, w którym mieszka Diaz i jego wieże górujące nad wioską. Chcę zobaczyć, jak wykopujesz tę czaszkę. - Eve - zaprotestował Soldono - to nierozsądne. - Ostatnio zrobiłam wiele nierozsądnych rzeczy. - Spojrzała Montalvo prosto w oczy. - Ale nie złamię swoich zasad etycznych z powodu łatwowierności. Tego błędu nie popełnię. Usłyszała jak Soldono przeklina za jej plecami, ale zignorowała go. To dotyczyło tylko jej i Montalvo. - Nie dotrzymasz nam kroku - stwierdził Montalvo. - Wczoraj ledwo wstałaś z łóżka. - Więc wymyśl coś, żebym jednak mogła dotrzymać wam kroku. Wykorzystaj swoją pomysłowość. - Nie zmienisz zdania? - Nie, nie zmienię go. - Będziesz nas spowalniać - powiedział po chwili. - To może nie przeszkadzać w drodze w tamtą stronę, ale w powrotnej może okazać się fatalne w skutkach. - Nie chcę, żeby ktokolwiek zginął przeze mnie. Ulokuj mnie tak, żebym widziała co się dzieje. Jak zobaczę czaszkę w twoich dłoniach, będziesz mógł mnie odesłać z powrotem i będziecie mogli poruszać się we własnym tempie. - Jeśli wszystko dobrze pójdzie. - Muszę mieć pewność, że mówisz prawdę - powtórzyła z naciskiem. Iris Johansen

150

Impas

- Montalvo, nie pozwól jej jechać - powiedział Soldono. Wiesz, co Diaz z nią zrobi, jeśli ją złapie. - O tak. Zabije ją i wyrzuci jej zwłoki na bagna. 1 pewnego dnia ktoś znajdzie jej czaszkę i będzie się zastanawiał, kto był tak lekkomyślny. - Montalvo wzruszył ramionami. - Ale to nie będę ja. Bo nie pozwolę, żeby to wydarzyło się znowu. Nie dopuszczę do tego, żeby ją złapał. - Spojrzał na Eve. - Wracaj na górę i wskakuj pod prysznic. - Co? - Zmyj z siebie pozostałości mydła i żelu. Bardzo przyjemnie pachniesz, ale z odległości kilkunastu metrów mógłbym wyczuć, że nadchodzisz. Niektórzy ludzie Diaza przeszli to samo szkolenie komandosów, co ja. - Coś jeszcze? - zapytała. - Miguel da ci środek odstraszający na komary. - Zerknął na zegarek. - Masz czterdzieści pięć minut. - Będę o czasie. - To mówiąc, ruszyła szybko z powrotem do domu. - Tego się obawiam. Soldono dogonił ją, kiedy wchodziła po schodach. - To istne szaleństwo - powiedział. - Soldono, nie mam teraz czasu kłócić się z tobą. Zamierzam to zrobić, i kropka. Więc zostaw mnie w spokoju. - Nie mogę cię zostawić. Na tym polega moja praca. Jestem tu po to, żeby zapewniać ci bezpieczeństwo. - Zmarszczył brwi. Jeśli ty jedziesz, to ja też. - Montalvo nie pozwoli ci na to. Jesteś agentem CIA i nie będzie tak ryzykować. - Pokonywała po dwa stopnie schodów. Nie mogę tracić więcej czasu na rozmowę z tobą. Przed pójściem pod prysznic zamierzam jeszcze zobaczyć się z Joe. - Może jemu uda się jakoś cię odwieść od tego pomysłu? - Joe o niczym się nie dowie. - Spojrzała przez ramię na Soldono. - Zrozumiałeś? - Sądzę, że ktoś powinien... - Przerwał. - Zrozumiałem. - To dobrze. - Weszła już na górę i ruszyła korytarzem do pokoju Joe'go, po drodze mijając strażnika. Otworzyła po cichu Iris Johansen

151

Impas

drzwi. Spodziewała się zobaczyć Galena, ale oprócz Joe'go nikogo nie zastała. Podeszła do jego łóżka i stanęła obok. Joe miał zamknięte oczy i początkowo sądziła, że śpi. - Eve? - Uniósł senne powieki. - Tak myślałem, że to ty. Ten zapach gardenii z twojego płynu... - Zbyt intensywny? Najwyraźniej powinnam używać czegoś lżejszego. - Nie. Zawsze mi się podobał. Pachnie świeżością... - Z odległości kilkunastu metrów - powtórzyła z przekąsem słowa Montalvo. Delikatnie dotknęła włosów Joe'go. - Nadal cię boli? - Nie tak bardzo. Ciągle dają mi te prochy na uśmierzenie bólu. Jutro powiem im, żeby dali mi święty spokój. - Wziął ją za rękę. - Nie przyszłaś dziś do mnie. Tęskniłem za tobą. Czy to dlatego, że jesteś na mnie wściekła? - Dlatego, że praktycznie straciłam przytomność, kiedy położyłam się spać. - Teraz wyglądasz dobrze. - Przyjrzał się jej twarzy. - Masz kolory, a twoje oczy są... Nie wiem. - Jego powieki zaczęły opadać. - Wyglądasz... dobrze. - Dziękuję. - Zdaje mi się, że... martwi mnie to. Gdyby nie był pod działaniem środków znieczulających, bez trudu by ją rozszyfrował. Nachyliła się i pocałowała go w czoło. - Czuję się już dobrze i ty też zaraz się lepiej poczujesz. I masz rację, że jestem na ciebie wściekła. Ale to by mnie nie powstrzymało przed zobaczeniem się z tobą, kiedy jesteś chory. To tak nie działa. Nie, kiedy kogoś kochasz. - Cieszę się... Wiedziałem o tym, ale czasami zapominam... Zasnął. Jeszcze chwilę posiedziała przy nim, trzymając go za rękę. Potem ostrożnie odłożyła jego dłoń na kołdrę i wymknęła się z pokoju. Zostało jej mniej niż trzydzieści minut z tego, co wyznaczył jej Montalvo, więc będzie się musiała pospieszyć. Iris Johansen

152

Impas

Za drzwiami czekał na nią Miguel. Podał jej kostkę mydła i małą buteleczkę płynu na komary. - Jest pani nierozsądna. Pułkownik nie jest zadowolony. - Wybacz. Wiem, że to poważne przewinienie w twoich oczach. - Tak. Ale nie będę pani traktował jak przestępcy, dopóki pani lekkomyślność nie wyrządzi krzywdy pułkownikowi. - Spojrzał na nią chłodno i odwrócił się. - To by było nie do przyjęcia. - Dla mnie również. - Ruszyła do swojego pokoju. - Nie chcę, żeby ktokolwiek doznał krzywdy. Zatrzasnęła za sobą drzwi. Miała dosyć kłótni. I tak ta sytuacja sama w sobie była wystarczająco trudna. Weźmie prysznic, umyje włosy, pozbędzie się tego piekielnego zapachu i zdąży przed odjazdem ekipy. Dwadzieścia minut później zbiegała już po schodach. Zauważyła, że w korytarzu było teraz pusto. Pewnie wszyscy już zebrali się na zewnątrz, gotowi do odjazdu. Miała rację. Przed domem stały zaparkowane dwa jeepy z włączonymi silnikami, a przez bramę przejeżdżała już ciężarówka pełna żołnierzy. Montalvo rozmawiał z kimś stojącym w cieniu auta, więc ruszyła w jego stronę. - Jestem gotowa. Żadnych zapachów, które mógłbyś... Galen. - Cześć, kochanieńka - powiedział z uśmiechem. Montalvo odwrócił się od Galena i spojrzał na Eve. - To dobrze. Wsiadaj do jeepa. Spotkamy się w wiosce, Galen. - Po tych słowach ruszył do drugiego auta. - Albo, jeśli będziemy mieli szczęście, to cię tam nie zobaczę. Eve zwróciła się do Galena. - Co ty tu, u diabła, robisz? - Wygląda na to, że będę pomagał w obrabowaniu grobu. - Mówiłam ci, że nie chcę, żebyś... - To było zanim zdecydowałaś się ryzykować własne życie, żeby mieć pewność, że Montalvo cię nie okłamuje. - Galen Iris Johansen

153

Impas

wykrzywił usta w grymasie. - Przeczuwałem, że mogłem wzbudzić w tobie taką reakcję. Wczoraj zapytałem cię, skąd wiesz, że Montalvo jest z tobą szczery w kwestii rozkopywania grobu. - Sama bym na to wpadła i doszła do wniosku, że muszę to osobiście sprawdzić. To tkwiło w mojej podświadomości, tylko byłam zbyt zmęczona, żeby to sobie uświadomić. Nie obwiniaj więc siebie o to, że... - Już dobrze. Ktoś musi cię chronić, a odesłałaś Soldono z kwitkiem. - A on pobiegł do ciebie i poprosił, żebyś ty się tym zajął, tak? - Nie musiał mnie zbyt długo prosić. - Pomógł jej wsiąść do jeepa. - Nawet gdybyś ty się w to nie wplątała, być może i tak dołączyłbym do tej wyprawy. Zapowiada się na niezły ubaw. - Galen, nie chcę żebyś jechał. - Za późno. - Ktoś musi tu zostać, żeby zająć się Joe. - Poprosiłem Soldono, żeby trzymał go za rękę. - Uruchomił silnik jeepa. - Ale raczej nie będzie tego potrzebował, skoro jest przy nim lekarz. Martwisz się tak, jakbyśmy mieli wyjechać na kilka dni. Montalvo przeznacza sześć godzin na całą akcję. Spojrzała na niego z irytacją. - Jak udało ci się przekonać Montalvo, żeby pozwolił ci jechać? - Nie mam tak dobrej reputacji jak Soldono i udowodniłem mu, że potrafię się sobą zająć. Poza tym, dzięki mnie jeden z jego ludzi będzie zwolniony z niańczenia ciebie. Wcale nie było tak trudno przekonać go, że będę dobrym dodatkiem do jego wesołej kompanii. - Zerknął na nią ruszając za Montalvo, który wyjeżdżał właśnie przez bramę obozowiska. - Czy nie lepiej byłoby, żebyś już skończyła się ze mną wykłócać i omówiła to, co ustaliliśmy z Montalvo, co zaspokoi twoją ciekawość i zachowa nas wszystkich przy życiu? Nie było mowy, żeby go przekonała. - No dobrze, powiedz mi jaki jest plan. - Wzgórze, z którego widać cmentarz jest mocno zarośnięte Iris Johansen

154

Impas

drzewami. Zaparkujemy przy drodze, wejdziemy na wzgórze pieszo i stamtąd będziemy obserwować wyczyn Montalvo i jego ludzi. Kiedy już poczujesz się usatysfakcjonowana tym, co zobaczysz, zwiniemy manatki i czmychniemy stamtąd. - Czyli będzie prosto i sprawnie. - Czyżbym zapomniał ci powiedzieć, że musimy jechać bez świateł przez ostatnie sześć kilometrów do wzgórza i możemy wylądować w rowie? Albo że Montalvo wysłał zwiadowców, żeby upewnić się, czy w dolinie nie czekają snajperzy, ale nie może zagwarantować, że jakiś się nie przemknął. - Zerknął na nią. - Nadal chcesz jechać? - Tak. - Wpatrywała się w tylne światła jeepa Montalvo jadącego przed nimi. - Muszę jechać. - Powinniśmy być już niedaleko. - Galen rozglądał się uważnie wokół. - Chryste, to będzie jak czołganie się przez ciemny tunel. Montalvo mówił, że powinien dziś w nocy świecić księżyc. To gdzie on, u diabła, jest? - Najwyraźniej Montalvo nie może panować nad wszystkim. Czasem zdarzają się chmury. - Przynajmniej udało mu się zapanować nad snajperami. Dojechaliśmy tak daleko bez... To tutaj. - Przekręcił kierownicę i jeep gwałtownie zjechał z drogi na pobocze. Sto metrów dalej Galen zakręcił i zatrzymał auto. - Wysiadaj. Montalvo i jego ludzie mają nad nami dziesięć minut przewagi. Przedarcie się przez tę ciemnicę zajęło nam więcej, niż sądziłem. Jeśli chcesz się załapać na przedstawienie, to musimy się pospieszyć. - Zdecydowanie chcę je obejrzeć. - Powiedziała, wyskakując z jeepa. - Którędy? - Po lewej stronie jest ścieżka. - Złapał ją za rękę. - Tędy. Ruszyła za nim pod górę. - Jak daleko musimy iść? - Wybacz, ale Montalvo nie był aż tak precyzyjny. Powie dział tylko, że mamy wejść na szczyt wzgórza. Wzniesienie było strome i kamienie obsypywały się spod nóg. Iris Johansen

155

Impas

Dwa razy się pośliznęła, ale nie upadła. Wspinali się zaledwie od pięciu minut, ale już miała zadyszkę. - Wszystko w porządku? - szepnął Galen. - Chyba widać, że nie! Nadal się chwieję po tym wstrząsie mózgu, ale dam radę. - Nie mam najmniejszych wątpliwości, że dasz radę. Ale jeśli chcesz, żebym ci podał rękę, to się nie krępuj. - Gdy poczuję, że zaraz padnę, to z pewnością do ciebie wrzasnę - powiedziała z przekąsem. - Lepiej nie krzycz, bo możesz zwrócić na nas uwagę snajpera, którego przegapił Montalvo. Delikatne pociągnięcie za rękaw wystarczy... Chyba jesteśmy na miejscu. - Pomógł jej wejść kilka ostatnich metrów do szczytu wzniesienia. - Oto królestwo Diaza. Jeżeli to miało być królestwo, to zamek stojący na wzgórzu po drugiej stronie doliny pasował do tego konceptu, pomyślała Eve. Księżyc nadal skrywał się za chmurami i zamek był jedynym oświetlonym elementem, który wyróżniał się z mroku. To była olbrzymia hiszpańsko-mauretańska rezydencja, cała usiana wieżyczkami i masywnymi łukowatymi oknami. Eve podejrzewała, że otoczenie rezydencji jest równie imponujące. Przeniosła wzrok na wioskę w dolinie. Panowała tam kompletna ciemność. Z trudem dostrzegała zarysy dachów. - Nie przyszłam tu podziwiać zamku. Nie widzę nic poza tymi światłami w... W tym momencie zza chmur wyłonił się księżyc. - Jak na zawołanie - mruknął Galen. - Może Montalvo jednak ma jakieś konszachty tam, w górze? Ale Eve go nie słuchała. Wpatrywała się w wioskę. - Tam jest. - Uklękła i przystawiła lornetkę do oczu. Cmentarz jest za tym małym kościółkiem po lewej. Leży na skraju wioski, na otwartej przestrzeni. Nie ma tam żadnych domów, żeby w razie czego można było się ukryć. Jeśli ludzie Diaza spojrzą z tego monstrualnego zamku, dojrzą ich raz dwa. - Więc lepiej niech Montalvo się modli, żeby nie patrzyli w dolinę. Widzisz gdzieś jego albo jego ludzi? Iris Johansen

156

Impas

- Nie. - Grób powinien znajdować się kilka metrów na prawo od wielkiego kamiennego grobowca. - Montalvo ci to powiedział? - Nie chciałem tracić czasu. Zaczęła przyglądać się cmentarzowi w poszukiwaniu wielkiego grobowca. - Mam. To nie wielki, ale ogromny grobowiec. Wygląda, jakby nie należał do tego wiejskiego cmentarza. - Ale należy. To miejsce spoczynku Rosy Marii Diaz, matki Ramona Diaza. - A ciało żony Montalvo zostało pochowane niemal u jego stóp? Mało mądre posunięcie. Obszar wokół grobowca musi być jednym z lepiej strzeżonych na cmentarzu. Nie wspominając już o tym, że Diaz musi tam często przychodzić. - Według Montalvo, to był bardzo mądry wybór. Teren wcale nie jest strzeżony. Diaz nienawidził swojej matki. Podobno sam przyczynił się do jej śmierci. Gdy zaczynał swoją działalność, doniosła na niego policji. - Więc po co pochował ją w miejscu, gdzie stale jest przy nim? - Może kierowała nim chora potrzeba napawania się triumfem. Diaz jest królem na tym wzgórzu, a jego głupia, wścibska matka gnije w grobowcu u jego stóp. - Kiepsko stąd widzę. - Zaczęła przesuwać się w lewo. - O, tak jest lepiej. - Nagle zamarła. - Montalvo już tam jest. Razem z nim jest dwóch jego ludzi. Zaczęli kopać. - To dobrze. Im więcej rąk do pracy, tym szybciej będzie po sprawie. - Uniósł głowę i spojrzał za siebie na ścieżkę, którą tu przyszli. - Coś za łatwo idzie. Nie podoba mi się... - Denerwujesz się? - Eve opuściła lornetkę. - Masz jakieś konkretne obawy? Galen pokręcił głową. - W tej robocie nie ma rzeczy konkretnych. Mam przeczucie. Możemy już wracać? - Za chwilę. - Ponownie podniosła lornetkę do oczu. - Jak znajdą szkielet. Iris Johansen

157

Impas

- W takim razie mam nadzieję, że nie jest zakopana zbyt głęboko. - Ja też. - Zamarła na chwilę. - Zdaje się, że się dokopali. Montalvo wskakuje do grobu, a Miguel podaje mu pudełko. - Zacisnęła dłonie na lornetce. - Ma ją. Wychodzi z grobu i biegną przez... - Odwróciła się, żeby spojrzeć na Galena. - To mi wystarczy. Możemy... Ale Galena nie było przy niej! Serce zaczęło jej łomotać w piersi. Poczuła, jak ogarnia ją panika. Odwróciła się i ruszyła biegiem w dół ścieżką, którą przyszli. Zatrzymała się. Nie, lepiej iść powoli i ostrożnie. Nie wiadomo, co może się czaić w pobliżu. - Eve. Podskoczyła, kiedy Galen wyłonił się z krzaków przy ścieżce. - Przestraszyłeś mnie. - To dobrze. Może nam się teraz przydać odrobina adrenaliny. - Złapał ją za rękę i popędził ile sił w nogach. - Musimy stąd uciekać. - Dlaczego? Gdzie byłeś? - Zrobiłem mały zwiad. Miałem przeczucie... - Zerkał na boki, kiedy mknęli ścieżką w dół. - Natknąłem się na jednego ze strażników Diaza, który podążał naszym tropem. Sprzątnąłem go, ale nie wiem, czy nie poinformował kogoś, że tu jesteśmy. - A co z Montalvo? - Niech sam się o siebie martwi. Nie zamierza niczego zmieniać, jeśli dowie się, że Diaz nadciąga. Spodziewa się tego. A może będzie miał szczęście? My odwracamy nieco uwagę. - Dobiegli do jeepa i Galen wskoczył za kierownicę. - Wsiadaj. - Uruchomił silnik. - Zjeżdżajmy stąd. - Włączyłeś światła - powiedziała, kiedy usiadła na fotelu pasażera. - Zobaczą nas. - Wolę zaryzykować, że nas zobaczą, niż skończyć w jakimś rowie, jeśli ludzie Diaza rzucą się za nami z tego wzgórza. - Nacisnął pedał gazu. - Pięć kilometrów i będziemy poza Iris Johansen

158

Impas

terenem Diaza, w dżungli Montalvo. Mogą wtedy dalej za nami jechać, ale już będziemy bezpieczniejsi. Autem rzucało w koleinach piaszczystej drogi i Eve musiała trzymać się mocno, bo szarpało nią na boki. - Pięć kilometrów to nie tak dużo. Może uda nam się... Pocisk roztrzaskał narożnik przedniej szyby. - Na dół! Odpięła pas bezpieczeństwa i położyła się na siedzeniu. Jeep miotał się w tył i w przód po drodze jak wąż po piaszczystej wydmie. Kolejny strzał. - Pudło - wycedził Galen. Ta sama broń, czyli jest jeden snajper. Jeśli uda nam się wyjechać poza jego zasięg, to będzie my uratowani. Idiota, nie celuje w opony... Jak daleko jeszcze do tego bezpiecznego obszaru? Powiedział, że pięć kilometrów, ale jechali z dużą prędkością. Może już blisko. Kolejny strzał. - Jesteśmy poza jego zasięgiem - powiedział Galen. - Ale jeszcze chwilę powinienem jechać zygzakiem na wypadek, gdyby czaił się tu gdzieś kolejny snajper. Już. za chwilę wyjedziemy z terenów Diaza. - Ani mi się waż dać się postrzelić - wykrzyknęła. - Robię, co mogę. - Uśmiechnął się do niej, skulonej na siedzeniu i dalej kręcił kierownicą gwałtownymi ruchami. I jestem w tym naprawdę niezły. Przyznaj. - Przyznaję. Jesteś wspaniały. A teraz zabierz nas do obozowiska. - Jesteśmy w domu. - Wykonał gwałtowny skręt i nagle znaleźli się w całkowitej ciemności. - Możesz się podnieść. Usiadła i rozejrzała się dookoła. Dżungla. Gęste listowie zasłaniało nocne niebo. Nie nazwałabym tego domem. - Odetchnęła jednak z ulgą. Ale na razie wystarczy. Zadzwońmy do Montalvo i dowiedz my się, czy też wpakował się w takie same kłopoty.

Montalvo ma wyłączony telefon - powiedział Galen. -To może oznaczać, że nie może odebrać, albo został złapany przez Diaza. - Albo nie żyje - dodała Eve. - Nie bądź pesymistką- powiedział. -Z drugiej strony może to by było optymistyczne rozwiązanie. Nie musiałabyś już wykonywać pracy, której nie chcesz. I straciłaby szansę na odnalezienie Bonnie... - Nic nie mówisz - zauważył Galen. - Montalvo nie kłamał. Na własne oczy widziałam wszystko tak, jak to opisał. Myślę, że to, co powiedział mi o Diazie i o zwłokach swojej żony, to była prawda. - A to oznacza, że wolałabyś, żeby przeżył. - Nasze cele nie są wcale tak odległe. - Pomyślała o Montalvo, którego udało jej się poznać. - I myślę, że zasłużył na to, żeby przywrócić mu jego żonę. - I uśmiercić Diaza? - A żebyś wiedział. Omal nie zabił Joe'go! Galen zaśmiał się w głos. - A to zasługuje na najwyższą karę pod słońcem. Wiesz Eve, jak na skomplikowaną kobietę, masz bardzo prosty system wartości. - Nie jestem skomplikowana. - Nie bardziej niż połączenie Lukrecji Borgii z Matką Teresą. - Zadzwoń jeszcze raz do Montalvo. Iris Johansen

160

Impas

Wybrał numer. Tym razem Montalvo odebrał. - O, czyli jednak żyjesz i masz się dobrze - odezwał się Galen. - Zastanawialiśmy się, czy przypadkiem nie jesteś martwy. Odbyliśmy ciekawą rozmowę na temat korzyści i strat płynących z twojego zgonu. Tak, jesteśmy już poza linią ostrzału. Gdzie jesteś? Ups. - Rozłączył się. - Zaczął przeklinać. Ale nie dziwię się. Usłyszałem strzały. Pewnie odebrał tylko dlatego, że chciał się upewnić, czy ty nie potrzebujesz pomocy. - Najwyraźniej to jemu potrzebna jest pomoc. - Nie możemy tam wrócić. Niech sobie sam radzi. Albo mu się uda wydostać, albo nie. - Galen spojrzał na nią. - To nie nasza wina. Tak jak mówiłem, mogliśmy nawet odciągnąć ich uwagę. Montalvo ma plan i wyszkolonych ludzi. Myślę, że wywinie się z tego. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. Jak daleko do obozowiska? - Kilka kilometrów. Kto wie? Może Montalvo przywita nas przy bramie? Ale Montalvo nie powitał ich przy bramie. Soldono wyszedł do nich, kiedy zatrzymali auto na podjeździe. - Widzę, że nie mieliście spokojnej przejażdżki krajoznaw czej. - Soldono wpatrywał się w roztrzaskaną szybę. - Któreś z was jest ranne? - Nie. - Eve wysiadła z jeepa. - Ale nie wiadomo, co z Montalvo i jego ludźmi. Miałeś od nich jakieś wieści? Soldono pokręcił przecząco głową. - Nie jestem jego zaufanym człowiekiem. Nie ma powodów, żeby składał mi raporty. Dlaczego miałby dzwonić? - Słyszałem strzały. - Galen obszedł samochód. - To zwykle zapowiada kłopoty, prawda? - Być może. - Soldono wzruszył ramionami. - Ale nie będę udawał, że mnie to martwi. Eve, już ci mówiłem, co sądzę o wojnach gangów. Nie rozumiem, po co narażałaś życie, kiedy powinnaś postarać się stąd wyjechać. - Nie musisz rozumieć. To była moja decyzja. Byłeś u Joe'go? Iris Johansen

161

Impas

- Raz. - Uniósł dłoń w geście obronnym. - Nie było was tylko cztery godziny. - Cztery godziny? - Spojrzała na zegarek. To były godziny tak pełne napięcia, że zdawało jej się jakby minęły całe dni. Montalvo wyznaczył sobie sześć godzin. - Nie zawsze ma rację. Powinien był wliczyć w to czas na ewentualne uporanie się z kłopotami, w które najwyraźniej wpadł - stwierdził Soldono i ruszył w górę po schodach. - Powiem kucharzowi, żeby zrobił kawę i przyniósł w dzbanku do salonu. Podejrzewam, że z chęcią byście się napili. - Nie teraz. - Eve usiadła na najwyższym stopniu. - Poczekam na Montalvo. Soldono wzruszył ramionami. - Jak chcesz. - To mówiąc, zniknął w domu. - Posiedzieć z tobą? - zapytał Galen. - Nie, lepiej idź do Joe'go. Sama bym poszła, ale chyba wyczuł, że coś jest nie tak, kiedy byłam u niego przed wyjazdem. Potrafi mnie rozszyfrować nawet kiedy jest półprzytomny od leków. - Nie dziwi mnie to - powiedział Galen, wchodząc do domu. Eve wbiła wzrok w bramę. Gdzie, do diabła, podziewał się Montalvo? Jeśli go nie złapali, to nie powinien mieć aż tak dużego opóźnienia. Minęło pięć minut. Dziesięć. Piętnaście. Po kolejnych dziesięciu usłyszała warkot silnika. Dwie minuty później ciężarówka i jeep wtoczyły się na dziedziniec. Ulżyło jej. Podniosła się ze schodów. Ciężarówka wyglądała tak, jakby wróciła spod ostrzału w Iraku. Drzwi i dach pokryte były wgnieceniami po kulach, a drzwi od strony pasażera wisiały na połowie zawiasów. Prowadzony przez Montalvo jeep wyglądał niemal tak samo źle. - Co się stało? - zapytała, kiedy Montalvo zatrzymał auto i wysiadł z niego. - Galen mówił, że słyszał strzały. - Bez problemów wydostaliśmy się z cmentarza i dotarliśmy Iris Johansen

162

Impas

do samochodów. - Zrobił grymas. -No, prawie bez problemów. Zatrzymał nas oddział ludzi Diaza i spędziliśmy parę ciężkich chwil. Udało nam się ich pokonać, ale oni zawczasu zdążyli powiadomić innych i w efekcie na drodze czekał na nas komitet powitalny. Rzucili się za nami do lasu, gdy opuściliśmy auta, ale udało nam się przygotować na nich zasadzkę w wieży. - Jakiej wieży? - Dziesięć kilometrów stąd stoi rozpadająca się, wiekowa wieża, używana kiedyś przez Indian Chibcha do ceremonii religijnych. Prawdopodobnie z jej murów strącano ofiary z ludzi. Otwory okienne dają spore pole widzenia i doskonale nadają się dla snajperów. - I? - Jesteśmy tu - powiedział, wzruszając ramionami. - To chyba wystarczy. - Sięgnął do auta i wyciągnął zabłocone, skórzane pudło. - I mamy to, po co pojechaliśmy. Nalię. - Wręczył jej pakunek. - Teraz jest w twoich rękach. Nalia, jego żona. W jego głosie nie było żadnych emocji, z jego twarzy nie można było wiele odczytać, oprócz ledwo zauważalnego drgania kącika ust. Stał zgarbiony i spięty, jakby dzierżył jakieś brzemię. Nic dziwnego, przecież musiał bez czci i szacunku oderwać jej głowę od reszty ciała pochowanego w grobie. Jakby się czuła, gdyby musiała zrobić to samo z Bonnie? - Będę się z nią obchodzić z szacunkiem - powiedziała łagodnie. -Zajmę się nią tak, jakby była moją przyjaciółką. I tak zostanie moją przyjaciółką, zanim to się wszystko skończy. - Dziękuję - powiedział z drżeniem, po czym odwrócił się na pięcie i poszedł do domu. - To było dla niego trudne. - Z jeepa wysiadł Miguel i stanął obok niej. - To dobrze, że dodała mu pani otuchy. - Powiedziałam tylko prawdę. - Wpatrywała się w pudło, które trzymała. - Sam to zrobił, prawda? - Tak. Nie pozwoliłby, żeby ktokolwiek inny jej dotykał. Miguel wyciągnął ręce. - Może wolałaby pani, żebym to ja zaniósł czaszkę do biblioteki? Dziś popołudniu pułkownik kaIris Johansen

163

Impas

zał mi tam zebrać dla pani cały sprzęt. Będzie pani mogła zacząć pracę już jutro. Zignorowała jego wyciągnięte ręce. Z jakiegoś powodu nie chciała wypuszczać tej czaszki z rąk. - Zacznę dziś w nocy. Miguel uniósł brwi. - Dzisiaj? - Tak, w nocy. - Ruszyła w górę po schodach. - Mogę dziś całkiem sporo zrobić. Trzeba ją oczyścić i mogłabym zacząć pomiary. Przynieś mi dzbanek z kawą. - Musi być pani bardzo zmęczona. Nie doszła pani jeszcze do siebie. Nie czuła zmęczenia. Była pełna energii i czuła dreszcz ekscytacji w związku z czekającą ją pracą. Znowu miała jakiś cel. Nalia, jesteś już. bezpieczna. Sprowadzimy cię do domu. - Przynieś mi kawę - powtórzyła. Była trzecia nad ranem, kiedy Montalvo wszedł do biblioteki. - Idź już spać. To nie jest konieczne. Nie podniosła na niego wzroku. - Po to mnie tu ściągnąłeś, więc pozwól mi teraz pracować. - Taki właśnie mam zamiar. Ale wolałbym nie zbierać cię z podłogi, kiedy zemdlejesz. - Nie zemdleję. - Wygięła się do tyłu, żeby na chwilę odciążyć kręgosłup. - Takie rzeczy się nie zdarzają, kiedy pracuję. Nieważne, jak źle bym się czuła, to mija, kiedy zaczynam pracować. - Boska interwencja? - powiedział wykrzywiając usta. - Żadnej pomocy nie odrzucam. - Z powrotem spojrzała na czaszkę. - Ale wyraźny cel i determinacja także potrafią zdziałać cuda. - Nie chcę żadnych cudów od ciebie, tylko dobrze wykonaną pracę. Idź odpocząć. - Niedługo pójdę. Już prawie kończę. Chciałam tylko ją oczyścić i zobaczyć z czym będę miała do czynienia. Iris Johansen

164

Impas

- I z czym będziesz miała do czynienia? - Wszystkie kości są nietknięte, a to duże ułatwienie. To dojrzała kobieta rasy białej. - Sięgnęła po jakiś mały przedmiot w foliowej torebce. - Ząb. Jest szansa na identyfikację DNA, jeśli masz coś, co do niej należało. Domyślam się, że nie uda ci się skłonić jej ojca do oddania próbki krwi. - Nie ma szans. - W takim razie ząb musi wystarczyć jako ostateczny dowód. - Pomyśli, że przekupiłem laboratorium. Wolę oprzeć się na twojej rekonstrukcji, żeby go przekonać. - Nie licz na zbyt wiele. Zrobię to najlepiej, jak potrafię, ale nie jestem nieomylna. - Spojrzała na niego. - To może nie być twoja żona. Co będzie, jeśli okaże się, że to jakaś inna kobieta, którą zamordował Diaz? A jeśli człowiek, który wydostał ją z bagien, szukał tylko łatwych pieniędzy? - Był zbyt przerażony, żeby mnie oszukać. - Nie był dość przerażony, żeby zakopać ciało, zamiast oddać je tobie. Zacisnął usta. - To Nalia. - Bo chcesz, żeby tak było? - Dobry Boże, nie. Wolałbym, żeby okazała się oszustką, za jaką uważa ją jej ojciec i wygrzewała się teraz gdzieś na plaży w Australii. Chcę, żeby żyła. - Odwrócił się do wyjścia. - Ale ona leży w tym grobie. - Dowiemy się tego. - Kiedy? Ile to potrwa? - Kilka dni. - Zawiesiła głos. - Nie musisz przychodzić tu wtedy, kiedy pracuję. Nie potrzebuję tego. - Ale ja muszę wiedzieć, co się dzieje. - Zatrzymał się i spojrzał na nią. - Dlaczego nie chcesz, żebym przychodził? Przeszkadzam ci? - Nie. Kiedy skończę wstępne pomiary, to nawet nie będę zdawała sobie sprawy z tego, że jesteś w tym samym pomiesz czeniu. Ale myślę, że tobie mogłoby to przeszkadzać. Kiedy Iris Johansen

165

Impas

będę nad nią pracowała, jej czaszka będzie wyglądała jak lalka voodoo. - Kobieto, mówisz do mężczyzny, który dziś oderwał jej głowę od szkieletu - powiedział poruszony. - Mówię do mężczyzny, który jeszcze ani razu nie spojrzał na rekonstrukcję twarzy swojej żony, odkąd wszedł do tego pokoju powiedziała łagodnie. - I mówię ci, że nie musisz jej wcale oglądać do czasu, aż skończę pracę. Nie musisz ponownie przeżywać tego cierpienia. Przez chwilę stał i patrzył na nią w milczeniu. - Dlatego tak się spieszyłaś, żeby ją oczyścić? - Może. - Odwróciła się do czaszki. - A może pomyślałam, że nie chciałaby być w takim stanie. Domyślam się, że była wyjątkową kobietą. - Tak, to prawda. Była piękna. - Odchrząknął. - I bardzo wymagająca. Jak ją nazwiesz? Wiem, że zawsze nadajesz im jakieś imię. - Będę ją nazywać Nalia. - Dlatego, że mi wierzysz? - Nie. Dlatego, że wydaje mi się to właściwe. Skoro nie mam żadnych zdjęć ani opisu, jej imię nie będzie mnie dekoncentrować. - Wytarła dłonie w ręcznik leżący na stole. - Będzie tym, kim będzie. - Ale wierzysz mi, inaczej nie zaczęłabyś pracy nad rekonstrukcją. - Wierzę w to, co widziałam dziś na własne oczy. Ale całą resztę historii mogłeś zmyślić. - Jednak tak nie myślisz. Pokręciła głową z westchnieniem. - Nie. Nie sądzę, żebyś opowiadał mi bajeczki. I mam nadzieję, że się nie mylę. - Wiem, że nie zaufasz żadnym zapewnieniom z mojej strony. Myślę, że czas powie prawdę. - Po tych słowach wyszedł z biblioteki. Eve stała jeszcze przez chwilę wpatrzona w czaszkę. - Nalia, zaczynamy - szepnęła. - On chce, żebym sprowaIris Johansen

166

Impas

dziła cię do domu. Ja też tego chcę. To, co cię spotkało było straszne, ale mam nadzieję, że teraz zaznasz spokoju. On nic może go zaznać... Niepokój, gniew, niekończące się cierpienie. Dobrze znała te uczucia. Być może ta czaszka przyniesie w końcu ukojenie jego cierpieniu. Miała nadzieję, że tak się stanie. - Do zobaczenia za parę godzin, Nalia. Muszę teraz odpocząć. Ruszyła do wyjścia, ale nagle zawróciła pod wpływem impulsu. Podeszła do stołu, wzięła kawałek materiału i zasłoniła nim rekonstrukcję. - To jego biblioteka, Nalia. Prawdopodobnie będzie musiał tu czasem zajrzeć. Nie chciałabyś, żeby cię oglądał, zanim nie będziesz wyglądała jak należy. Zgasiła światło i zamknęła za sobą drzwi. Nagle poczuła wielkie zmęczenie. Zawsze tak się czuła kiedy kończył się dzień wytężonej pracy. Dochodziło do głosu zmęczenie i osłabienie, które dotychczas tłumiła pracą. Boska interwencja. Dziwne, że kiedy Montalvo użył tych słów, przypomniała sobie o Bonnie. Choć może to wcale nie takie dziwne. Montalvo i ona różnili się od siebie, ale w pewnym sensie jechali na tym samym wózku. W bibliotece poczuła bliskość między nimi. To błąd. Za bardzo się z nim identyfikowała, a to mogło rzucać cień na jej osąd. Miał tak silną osobowość, że nie sposób było jej ignorować i czuła jakby go bardzo dobrze znała. Zaczynała odczuwać cierpienie, kiedy myślała o jego stracie. Weszła na piętro i zawahała się. Nie miała zamiaru iść do Joe'go. Nie chciała go budzić dlatego, że czuła się rozbita. Ale potrzebuje go teraz. Postara się, żeby jej obecność mu nie przeszkadzała. Podeszła do drzwi jego pokoju i delikatnie nacisnęła klamkę. Po chwili była już w jego łóżku i mościła się obok niego. - Eve? - odezwał się w półśnie. - Ciii. - Objęła go ramionami. - Śpij. Chcę się na chwilę przytulić. Nie będę tu długo, dobrze? Iris Johansen

167

Impas

- Lepiej niż dobrze... Tak, było lepiej niż dobrze, pomyślała. Czuła spokój, bezpieczeństwo i pewność. Przytuliła się mocniej. - Tak, Joe, to prawda. Nie było jej. Zdawało się, jakby wcale nie leżała z nim w jednym łóżku. Joe spojrzał obok na zmiętą poduszkę, która była jedynym świadectwem jej obecności. Ale jej wspomnienie było bardzo wyraziste, nawet pomimo ciągłego otumanienia spowodowanego silnymi lekami. I było coś jeszcze. Znajomy zapach, który docierał do niego z tej poduszki. I nie był to zapach perfum. Niemal gryzący i... - Dzień dobry. - Do pokoju wszedł Galen z tacą. - Widzę, że już nie śpisz. Przyniosłem ci śniadanie. Jajka, bekon, tosty i kawę. Mnóstwo protein i dość kofeiny, żeby postawić cię na nogi... - Gdzie jest Eve? - Myślę, że nadal w łóżku. - Odstawił tacę na szafkę. - Jak się czujesz? - Otumaniony. Mam dość tych leków. - Lekarz twierdzi, że jeszcze możesz odczuwać spory ból. - Pieprzyć to. - Wziął kawę, którą podał mu Galen. - Chcę się zobaczyć z Eve. - Nie zamierzam jej budzić. Jestem pewien, że przyjdzie cię odwiedzić. - Zeszłej nocy dwukrotnie mnie odwiedziła. I za każdym razem byłem pod tak silnym wpływem leków, że ledwo to pamiętam. - Doprawdy? Musisz być rozczarowany. Zjedz śniadanie. Joe wbił wzrok w zagniecenia na poduszce obok. Nadal dochodził do niego ten irytująco znajomy zapach. I nagle go rozpoznał. - Cholera! - Z hukiem odstawił filiżankę na spodek. - Ona robi rekonstrukcję! Iris Johansen

168

Impas

- Omal nie zbiłeś filiżanki. - Galen uratował naczynie i talerzyk, i odstawił je na tacę. - A to taka delikatna porcelana. - Ona robi rekonstrukcję, prawda? - A skąd ci to przyszło do głowy? - Zapach ręczników nasączonych alkoholem, których używa do wycierania rąk. Kiedy pracuje, ten zapach przywiera do niej jak druga skóra. Tysiące razy czułem go, kiedy pracowała nad rekonstrukcjami. A jej poduszka nadal tym pachnie. - Złapał poduszkę i rzucił ją ze złością w stronę Galena. - Przestań mnie okłamywać i powiedz mi, co tu się dzieje. - Nie okłamuję cię. - Odrzucił poduszkę z powrotem na łóżko. - Ja tylko wykręcam się od odpowiedzi. Joe z trudem panował nad gniewem. - Galen, albo mi powiesz, dlaczego czuć ją tym... albo wstanę z łóżka i sam pójdę ją o to zapytać. - Nie byłaby zadowolona. - Usiadł ciężko na krześle obok. - I nie spodobałoby jej się, gdyby wiedziała, że ci o wszystkim powiem. Ale zasłużyła sobie na to, skoro przychodząc do ciebie sama się zdradziła i wydała całe przedstawienie. - Jakie przedstawienie? Galen nalał sobie filiżankę kawy. - W zasadzie, to nawet nieźle poszło. Nie miałem zamiaru się przyłączać, ale było to interesujące... Czaszka zniknęła. Diaz zaczął przeklinać, kiedy spojrzał na szkielet. - Wygląda na to, że Montalvo zaczął działać - powiedział Nekmon, świecąc latarką do grobu. - Myślisz, że ta rzeźbiarka nadal żyje? - Montalvo nie przychodziłby po czaszkę, gdyby nie miał pewności, że ktoś zrobi dla niego rekonstrukcję. - Podjął spore ryzyko. - Najwyraźniej nie takie wielkie - stwierdził cynicznie Diaz skoro udało mu się wtargnąć na mój teren i wykraść czaszkę spod grobowca mojej matki. Nekmon spojrzał w dół na szkielet. Iris Johansen

169

Impas

- To córka Armandriza? - A skąd mam to wiedzieć? To tylko sterta kości. Ale Montalvo musi sądzić, że to Nalia Armandriz, bo inaczej nie ryzykowałby przyjeżdżania tutaj. - Można zdobyć DNA z czaszki, która leżała przez lata w bagnie? - Na pewno. Ostatnio uzyskują DNA ze wszystkiego. - Odwrócił się. - Ale nie po to mu była ta czaszka. On wie dobrze, że potrafię namieszać w każdym laboratorium prowadzącym tego rodzaju testy. Nie, jej ojciec to uczuciowy sukinsyn i Montalvo chce zwrócić go przeciwko mnie. - Co zatem robimy? - A jak myślisz? Zasypujemy ten grób, a potem jedziemy odzyskać czaszkę. - Do jego obozu? Sam mówiłeś, że jest zbyt dobrze strzeżony, żeby go atakować. - Potrzebuję tej czaszki. Zrobię wszystko, żeby ją zdobyć. - Będziemy musieli ściągnąć więcej ludzi z Bogoty. - Durniu, nie ma na to czasu. Oczywiście wezwiemy więcej ludzi, ale musimy działać szybko. Nie sprowadził przecież tej kobiety, żeby tu sobie odpoczywała po tym, jak zdobył czaszkę. Teraz będzie pracowała, przywracając jej twarz. Musimy jakoś ugrać trochę czasu. - Ruszył do bramy cmentarnej. - Żadnych więcej błędów. Musimy się pozbyć Eve Duncan. Eve wyszła właśnie spod prysznica, kiedy usłyszała pukanie do drzwi. Zarzuciła na siebie szlafrok i otworzyła je. - Quinn już wie - powiedział Galen. - Spieprzyłaś to. - Cholera. Ale jak? - Mówi, że odwiedziłaś go w nocy pachnąca ręcznikami nasączonymi alkoholem, których używasz, kiedy pracujesz nad rekonstrukcją. - Głupia - skarciła się. - Ależ jestem głupia. Powinnam była przewidzieć, że rozpozna ten zapach. Nie był aż tak bardzo otumaniony lekami. Wcześniej nawet coś mówił na temat zapachu mojego balsamu pod prysznic. Iris Johansen

170

Impas

- Nie było to zbyt mądre - przyznał jej rację Galen. - Nie mogłaś poczekać do rana? - Jasne, że mogłam. - Skrzywiła się. - Ale nie chciałam czekać. - Ponieważ czułaś się tak, jakbyś go zdradzała robiąc tę rekonstrukcję? - Próbuję ratować mu życie - zaprotestowała z oburzeniem. - Rzeczywiście powód godny pochwały - stwierdził, przyglądając się jej badawczo. - Ale czy nie ma przypadkiem innych powodów, dla których zgodziłaś się zrobić tę rekonstrukcję? - W porządku, chciałam tego także ze względu na siebie. Montalvo dał mi nadzieję. Ale nie ma w tym nic złego, dopóki nikogo to nie rani. Zrobiłam wszystko co w mojej mocy, żeby trzymać Joe'go z dala od tej sprawy. - To mogę poświadczyć. Ale powinnaś była być bardziej przebiegła, jeśli chciałaś oszukiwać Quinna. Teraz musisz naprawić to, co zepsułaś. - Jestem mało przebiegła, to fakt. - Przygryzła dolną wargę. Jak on to przyjął? - Jest cholernie wkurzony. A czego się spodziewałaś? Pró bował nawet wstać z łóżka, żeby iść się z tobą zobaczyć. Ale potem sposępniał i zamilkł. Niedobrze. Joe był najgroźniejszy właśnie wtedy, gdy mijał mu pierwszy gniew. - Zobaczę się z nim przed pójściem do biblioteki. - Odwróciła się. - Dzięki, że mnie ostrzegłeś. - Starałem się wziąć na siebie część jego ataków, ale nadal została mu dla ciebie spora ilość amunicji. Nie mam mu tego za złe. Sam pewnie czułbym się tak samo. Miałaś swoje powody, żeby tak postąpić i pewnie były uzasadnione, ale Quinnowi nie podoba się sytuacja, w której ktoś go ochrania i nie lubi być spychany poza nawias. - Trudno. To moja sprawa i moje problemy, i nie chcę, żeby cierpiał przez mnie. Już i tak zbyt wiele przeszedł. - Tylko, że teraz masz dodatkowy problem. Jak powstrzymać go przed wybuchem, w którym wszyscy będziemy jego Iris Johansen

171

Impas

ofiarami. - Ruszył korytarzem. - Ja już dostałem próbkę jego możliwości i nie zamierzam czekać na kolejne. Jestem cierpliwy, ale nie jestem męczennikiem. Załatw to, Eve. Łatwo powiedzieć, pomyślała Eve ubierając się w pośpiechu, a potem zaczęła rozczesywać włosy. Jak ma to niby załatwić, kiedy całą uwagę zamierzała poświęcić rekonstrukcji Nalii Armandriz? Jedyne, co mogła zrobić, to być z nim szczera. Nie miała żadnego magicznego sposobu na to, żeby pozbierać w całość coś, co zdawało się rozpadać. Jeśli nie zdoła przekonać go do swojego punktu widzenia, wtedy będzie ratować się w jedyny znany sobie sposób. Dziesięć minut później otwierała drzwi do pokoju Joe'go. Siedział na łóżku i nie miał zachęcającej miny. - Joe, musiałam to zrobić - powiedziała cicho. - To właśnie usłyszałem od Galena - odparł chłodno. - Miło by było usłyszeć to od ciebie. - Spierałbyś się ze mną. - Biorąc pod uwagę to, ile lat ze sobą jesteśmy, myślę, że miałbym do tego prawo. - Możliwe. - Pokręciła głową ze zmęczeniem. - Joe, mam dość kłótni. Nic innego nie robimy od czasu, kiedy zaczęła się ta sprawa. Nie zmienisz mojego zdania. I najwyraźniej ja nie zdołam zmienić twojego. Sytuacja jest patowa. - Nie mogę tego zaakceptować. Nie zrobię tego. - W takim razie będziesz to musiał przełknąć i jakoś sobie z tym poradzić - powiedziała bez ogródek. - Zamierzam zrobić tę rekonstrukcję i dać ją Montalvo. Potem wrócę do Atlanty i zaczekam aż mi za to odpłaci. Nie potrafię inaczej. Muszę się przekonać, czy spełni swoją obietnicę. Joe, bardzo chcę, żeby to zrobił. - Czy chcesz także, żeby Diaz poderżnął ci gardło? Bo właśnie tego się doigrasz. - Zaryzykuję. Uważam, że warto. Jestem blisko odnalezienia Bonnie. Nie byłam tak blisko od lat. - Jesteś zaślepiona. Iris Johansen

172

Impas

Uśmiechnęła się z drżeniem. - Być może. Ale wiedziałeś o tym od dawna. - Odwróciła się i otworzyła drzwi. - Nie zmienię się. - Nie będę siedział bezczynnie. Wstanę z tego łóżka i dopadnę Diaza. Nie interesuje mnie, co Montalvo dla niego planuje. Sprzątnę tego gościa. Nie spojrzała na niego. - A ja postaram się cię powstrzymać - powiedziała drżącym głosem. - Zdaje się, że mamy jasną sytuację. - Eve. Zatrzymała się. - Słucham? - Dlaczego przyszłaś do mnie tej nocy? - Zawsze przychodzę do ciebie, kiedy coś mnie boli. - Na brała powietrza i wypuściła je z drżeniem. - Ale, jak rozumiem, nie mogę na to więcej liczyć. Zatrzasnęła drzwi. Boże. Oczy piekły ją od łez. Nie przywykła do tego, żeby Joe był taki zimny i nieugięty. Nie wobec niej. Poczuła się taka... samotna. - Mało przyjemna wizyta? Podniosła wzrok i zobaczyła Montalvo idącego korytarzem. - Do kitu. - Odchrząknęła, żeby pozbyć się uczucia ściśniętego gardła. - Zraniłam jego dumę. W ogóle go zraniłam. Czasami zastanawiam się, dlaczego ze mną jeszcze jest. - A ja nie. - Uśmiechnął się. - Myślałem, że nie jest taki głupi. To daje mi pewną nadzieję. - Przestań się wygłupiać, Montalvo. Nie mam teraz nastroju na twoje gierki. - Gry stosuje się w interesach, a nie w sprawach osobistych. Delikatnie pchnął ją w stronę schodów. - Idź coś zjeść. Miguel czeka na ciebie, a ja nie chcę, żebyś pojawiła się w bibliotece z pustym żołądkiem. - Nie miałam zamiaru się głodzić. Czeka mnie teraz bardzo drobiazgowa praca. Pod koniec rekonstrukcja wymaga już cze go innego. To bardziej kwestia intuicji i natchnienia. Iris Johansen

173

Impas

- Dziękuję, że wczoraj przed wyjściem zasłoniłaś czaszkę. Łatwiej mi było tam wejść dziś rano - powiedział cicho. - Nie miałem pojęcia, że jestem takim tchórzem. Zwyczajnie się jej boję. - Wiem. - Ruszyła w dół po schodach. - Ale nie powinieneś. Spróbuj się z nią pogodzić. - Zatrzymała się na podeście. - Jakieś wieści o Diazie? - Moi informatorzy w Bogocie twierdzą, że wzywa posiłki. - Planuje atak? - Prawdopodobnie tak. - Czy CIA może ci pomóc? - Dlaczego mieliby to robić? Dla CIA jestem takim samym utrapieniem jak Diaz. Dam sobie radę sam. Co chcesz, żebym zrobił w sprawie Quinna? Zawahała się, ale po chwili podjęła decyzję. - Uparł się, żeby dopaść Diaza. Nie możesz mu na to po zwolić. Powstrzymaj go. Montalvo uniósł brwi. - Nie spodoba mu się, że mnie o to poprosiłaś. - Więc będzie musiał mnie znienawidzieć. Nie chcę, żeby zginął. - Ruszyła dalej w dół schodów. - Jeśli będziemy mieli szczęście, to może być za słaby na jakiekolwiek działanie, ale muszę podjąć wszelkie środki zaradcze na wypadek, gdyby jednak próbował. - Ja jestem tym środkiem zaradczym? - Nie mogę pilnować go dniem i nocą. Będę zajęta przy twojej Nalii, więc ty zadbaj o jego bezpieczeństwo. - Czyli układ wymienny, każdy opiekuje się kimś bardzo ważnym dla drugiej osoby. - Tak, ale osoba ważna dla mnie żyje i chcę, żeby tak pozostało. Kiedy zeszła na dół spostrzegła spieszącego do niej Miguela. - Miguel, mógłbyś mi teraz przynieść kanapkę i zupę? I za jakieś dwie godziny następny dzbanek kawy? Parę minut później zamykała za sobą drzwi biblioteki. Już nie płakała, ale pozostał smutek. Miała wrażenie, że przepaść, jaka Iris Johansen

174

Impas

tworzyła się między nią i Joe, poszerzała się z każdym wypowiedzianym słowem. Podeszła do stołu i odsłoniła rekonstrukcję. - Oj, Nalia, narobiłaś masę problemów. Przypominasz mi jedną z kobiet z dworu Camelot, o którą walczyli wszyscy rycerze. Tylko, że ja jestem jednym z rycerzy, którzy próbują sprowadzić cię... Camelot... Jane mówiła coś o Camelocie na swojej wystawie. Camelot i MacDuff's Run. Jane. Nagle wpadła w popłoch. Nie, na pewno Jane jest cała i zdrowa. Przecież Montalvo obiecał chronić jej rodzinę. Pieprzyć to. Musi porozmawiać z Jane, usłyszeć jej głos. Sięgnęła do kieszeni po telefon i wybrała numer Jane. Bez odpowiedzi. Nawet poczty głosowej. Nic. Tylko spokojnie. Trzeba spróbować jeszcze raz trochę później. Odwróciła się do rekonstrukcji. Skupić się. Opanować nerwy, żeby nie zaburzały logicznego myślenia. Na pewno jest powód, dla którego Jane nie... Zadzwonił jej telefon. Numer zastrzeżony. - Halo? - Mam nadzieję, że Montalvo dobrze ci płaci. - Odezwał się niski męski głos z lekkim brytyjskim akcentem. - Wydatki pogrzebowe są w dzisiejszych czasach dość pokaźne. - Kto mówi? - Ale z przyjemnością wezmę ten ciężar na siebie. Możesz dzielić grób z kośćmi jego żony. - Diaz? - Tak, Ramon Diaz, ty suko. Grasz po złej stronie. Mam ci powiedzieć, co z tobą zrobię, jeśli nie przestaniesz pracować dla Montalvo? - Nie zamierzam słuchać twoich pogróżek. - Ale będziesz. Będę cię przetrzymywał przez tydzień albo Iris Johansen

175

Impas

dwa, żeby moi ludzie mogli się z tobą zabawiać. A potem cię zabiję. Powoli. Bardzo powoli. - I wyrzucisz mnie na bagna tak, jak to zrobiłeś z Nalią Armandariz? To było bardzo głupie. Teraz ona wraca, żeby cię prześladować. - Mówiła opanowanym głosem. - Ja cię będę prześladować. Bo sprowadzę ją z powrotem i nic na to nie poradzisz. - Tak? A mnie się zdawało, że mogę coś zrobić. Straciłaś jedną córkę. Jesteś gotowa, żeby stracić drugą? Zesztywniała. - O czym ty mówisz? - To taka piękna dziewczyna. Chociaż nie w moim guście. Wolę młodsze partnerki i mniej niezależne. Ale jest wiele burdeli, które specjalizują się w łamaniu kobiet, które im podsyłam. - Nie możesz tknąć Jane. Zabiję cię, jeśli to zrobisz. - O, czyli to cię przeraziło, tak? Zawsze potrafię znaleźć sposób na to, żeby zdobyć to, czego chcę. - Ty kanalio! - Zaczynasz mnie wkurzać. Zostaw to, co tu zaczęłaś robić i wracaj do swojego kraju. Twoja córka może przeżyć, jeśli zrobisz to natychmiast. Chociaż niczego nie obiecuję. Ciężko jest się powstrzymać, kiedy już podjęło się pewne kroki. - Po tych słowach się rozłączył. Serce Eve biło tak szybko, że nie mogła złapać tchu. Sukinsyn! Podły sukinsyn! Jane... Znowu wykręciła jej numer telefonu. Cisza. O Boże... Wyłączyła telefon i pobiegła do wyjścia. Na korytarzu zobaczyła Miguela niosącego pełną tacę. - Przyniosłem pani jedzenie. Mam nadzieję, że... - Zawołaj tu Montalvo - powiedziała przez zaciśnięte zęby. Chcę go widzieć teraz. Miguel spojrzał na jej minę i odstawił tacę na stolik przy drzwiach. Iris Johansen

176

Impas

- Już się robi. Czy coś jeszcze mogę zrobić? - Po prostu przyprowadź Montalvo. Odwrócił się i pomknął korytarzem. Ponownie próbowała połączyć się z Jane. Z takim samym rezultatem. Proszę cię Boże, niech będzie bezpieczna. - Co jest? - zapytał Montalvo spiesząc w jej stronę. - Co się stało? - Mówiłeś, że będziesz chronił moją rodzinę. Obiecałeś mi to. - Tak, obiecałem. - Przyglądał się jej badawczo. - Powiedz mi co się stało. - Diaz właśnie powiedział mi, że wysyła moją córkę do jednego ze swoich zaprzyjaźnionych burdeli. - Dzwonił do ciebie? - spytał zaskoczony. - Tak. Chcę usłyszeć od ciebie, że moja córka jest bezpieczna, a ten sukinsyn mnie okłamuje. - Jest bezpieczna. Diaz kłamie. Spojrzała mu prosto w oczy. - Udowodnij mi to. Nie mogę się do niej dodzwonić. Sięgnął do kieszeni po telefon i wybrał jakiś numer. - Tu Montalvo. Chcę rozmawiać z Jane MacGuire. - Podał telefon Eve. - Dowód. - Eve? Bez wątpienia to był głos Jane. Eve oparła się o ścianę. - Dzięki Bogu. Jane, nic ci nie jest? - Nie. Wszystko w porządku. Może tylko trochę świruję. Chciałabym, żebyś już skończyła tę robotę i wróciła do domu. - Gdzie jesteś? - W jakimś bezpiecznym miejscu w Tucson, które wynalazł Venable. Jest całkiem przyjemnie, a poza tym wyposażyli mnie w płótna i farby, żebym miała czym się zająć. - Venable? - Nie wiedziałaś, że się tym zajął? - Nie. Cisza. Iris Johansen

177

Impas

- Eve, wszystko w porządku? - Martwiłam się o ciebie. - Nic mi nie jest. Ale następnym razem, kiedy podejmiesz się roboty wagi międzynarodowej to chciałabym w tym uczestniczyć. Nudzi mi się. - Wybacz. - Odchrząknęła. - Uwinę się z tym najszybciej, jak się da. Zadzwonię do ciebie. Trzymaj się, Jane. Kocham cię. Rozłączyła się i oddała telefon Montalvo. - CIA? - zapytała. - Dobiłem z nimi targu - powiedział. - Jakiego? - Obiecałem Venable'owi, że nie będę sprzedawał broni konkretnym przywódcom, których miał na liście. A on obiecał zapewnić bezpieczeństwo twojej córce i matce. Chcesz zadzwonić do matki? Jest w bezpiecznym miejscu w Griffin, w stanie Georgia. - Jak Venable zdołał przekonać je, żeby się podporządkowały? - Kochają cię. Powiedział im, że będzie bezpieczniej dla ciebie, jeśli i one będą bezpieczne. - Od jak dawna są w ukryciu? - Od nocy, kiedy ty i Quinn zostaliście postrzeleni. Zdecydowałem wtedy, że lepiej zachować wszelkie środki ostrożności. - A dlaczego CIA? - Wiedziałem, że ty im zaufasz. Twoja córka i matka też im zaufają. - Wzruszył ramionami. - Osobiście ja im nie ufam, więc moi ludzie obserwują obydwa domy. Do nich mam zaufanie. - Dlaczego nie mogłam dodzwonić się do Jane na jej telefon komórkowy? - Venable nie chciał ryzykować, że jej komórka zostanie namierzona. Dam ci zaraz numer do jej domu. Zadowolona? Powoli kiwnęła głową. - Bałam się. - Tego chciał Diaz. Co jeszcze powiedział? Iris Johansen

178

Impas

- Ze jeśli nie przestanę dla ciebie pracować nad rekonstrukcją, to postara się, żebym podzieliła losy Nalii Armandariz i znalazła się razem z nią w grobie. Oczywiście po odpowiednich torturach i poniżeniu. - Oczywiście. - Przyjrzał się jej. - To wystarczy, żeby przerazić każdego. Udało mu się przekonać cię? - Tak, do tego, że lepiej dla mnie, żebym jak najszybciej skończyła tę pracę. Marzę, żeby go piekło pochłonęło. Ten sukinsyn grozi ludziom, których kocham. - Odwróciła się i ruszyła z powrotem do biblioteki. - A teraz zostaw mnie samą, żebym mogła zacząć pracę. - Za chwilę. - Podniósł tacę, którą Miguel zostawił w pośpiechu przed drzwiami i wniósł ją do biblioteki. Postawił ją na stole obok skórzanej kanapy. - Miguel był bardzo zmartwiony, kiedy z taką srogą miną kazałaś mu mnie wezwać. Poczuje się znacznie lepiej, gdy zabierze stąd pustą tacę. Zrobisz mu tę przyjemność? Potaknęła. - Mówiłam ci, że zjem. Zadbam o siebie. To także część mojej pracy. Uśmiechnął się słabo. - Rozumiem, że i pogaduszki przez telefon są jej częścią. Ruszył do wyjścia. - Wezwij mnie, jeśli będę potrzebny. Usiadła i zdjęła pokrywę z tacy. Mam nadzieję, że pokazałam mu, że się go nie boję. Usłyszała śmiech Montalvo za drzwiami biblioteki.

Nie możemy znaleźć Jane MacGuire - powiedział Nekmon, wchodząc do gabinetu. - Parę dni temu zniknęła z hotelu w Phoenix. Diaz zaklął pod nosem. Zeszłej nocy udało mu się solidnie nastraszyć Eve Duncan, i to była jego najsilniejsza broń. Ale Montalvo pewnie domyślił się, gdzie jest słaby punkt i czym prędzej wzmocnił swą pozycję. - Znajdźcie ją. - Szukamy - odparł Nekmon, a po chwili dodał: - Przyszedł Sendak. - Przyniósł to, co miał przynieść? - zapytał Diaz. - Mówi, że tak. - Nekmon nerwowo przestąpił z nogi na nogę. - Nie sprawdzałem. Diaz uśmiechnął się złośliwie. - Tchórz. - Mam go tu przysłać? - zapytał Nekmon. - Oczywiście. - Oparł się w fotelu i czekał niecierpliwie. Jane MacGuire nie była jedynym celem, w jaki zamierzał uderzyć. Eve Duncan siedziała sobie za wysokimi murami i myślała, że jest tam bezpieczna. Ale nigdy nie będzie bezpieczna. Montalvo niedługo się przekona, że Diaza nie da się powstrzymać. Następnego wieczoru Galen natknął się w korytarzu na Eve, która szła właśnie na górę, żeby wziąć prysznic i zjeść kolację przed dalszą pracą. Iris Johansen

180

Impas

- Wreszcie wystawiłaś nosa ze swojej jaskini - powiedział. Miguel nie pozwala nikomu do ciebie zaglądać. - Nie prosiłam go o to. Ale jestem wdzięczna, że nikt mi nie przeszkadzał. Kiedy robię pomiary, muszę być bardzo skoncentrowana, żeby wszystko było jak najbardziej precyzyjne. - Byłaś dziś u Quinna? - Nie. - Odwróciła wzrok. - Ustaliliśmy, że mamy odmienne zdanie, więc nie sądzę, żebym była przez niego mile widziana. Dowiedziałam się od Miguela, że dobrze spał tej nocy. Galen gwizdnął przeciągle. - Tak czułem, że zdarzyło się coś, co zmotywowało go do działania na najwyższych obrotach. - A co takiego robi? - Dziś rano stanął o własnych siłach na nogach i po południu znowu. Przed kolacją siedział już w fotelu przy oknie i wypytywał mnie o to, jak jest urządzony Diaz. - 1 powiedziałeś mu? - I tak się dowie, czy mu to powiem, czy nie. Wolę, żeby miał dokładne informacje. Eve też tak uważała, ale wiadomość, że Joe zaczął działać na pełnych obrotach, napełniła ją lękiem. - Ile mam czasu? - Gdyby to był jakikolwiek inny facet to powiedziałbym, że może cztery dni. Ale Quinn... -Wzruszył ramionami. -Tak jak powiedziałem, ma silną motywację. A jak tam praca nad rekonstrukcją? - Powoli. Będę musiała posiedzieć nad nią jeszcze trochę. - Zabrzmiało, jakbyś już siedziała po godzinach. Ile spałaś ostatniej nocy? - Nie wiem. Cztery, może pięć godzin. Wystarczająco. - Mówiłaś coś, że musisz być bardzo precyzyjna. Powinnaś więc mieć wypoczęty umysł, żeby... - Do diabła, mam wypoczęty umysł. Czego ode mnie oczekujesz? Że pójdę spać na całe osiem godzin, kiedy Joe może lada... - przerwała i wzięła głęboki wdech. - Odeśpię, kiedy Iris Johansen

181

Impas

skończę Nalię. - Ruszyła do góry po schodach. - Pozwól, że się teraz umyję i coś zjem. Muszę jak najszybciej wrócić do pracy. Chryste, Joe już stanął na nogi. Z każdą godziną odzyskuje siły. Ironia losu. Normalnie przecież byłaby szczęśliwa, że robi postępy. Ale nie teraz. Obawiała się, że może się przeforsować i tylko sobie zaszkodzi. Z drugiej strony ogarniała ją panika, że będzie gotów do podjęcia akcji zanim ona skończy pracę nad rekonstrukcją. Pocieszała się, że jeśli będzie pracowała z prędkością światła to może Joe nie zdąży. Ograniczy sen do minimum i dostarczy Montalvo jego dowód, zanim Joe będzie gotów zapolować na Diaza. - Chciałem się z tobą zobaczyć, Eve - powiedział Soldono, wstając z ławki naprzeciwko drzwi do jej pokoju. - A Miguel nie wpuścił mnie do biblioteki. - Miguel musiał być bardzo przekonywujący. Najwyraźniej za drzwiami ustawiała się do mnie kolejka. - Jeśli broń nazwiesz przekonywującym argumentem, to tak. Spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Wyciągnął przeciwko tobie broń? - Nie. Tylko zerknął na pistolet, który ma w kaburze i powiedział, że ma nakaz użyć wszelkich środków, żeby zapewnić ci spokój. - Blefował. - Widziałem go w akcji. Nie nazwałbym tego blefem. - Po chwili przeszedł do meritum: - Chciałem ci tylko powiedzieć, że zdaje mi się, iż znalazłem sposób, żeby wywieźć cię z obozu, kiedy tylko zechcesz. - Skrzywił się. - Żałuję tylko, że nie odkryłem tej możliwości, kiedy Montalvo przetrzymywał Gonzalesa. Mogłem zapobiec całemu temu zamieszaniu. - Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. - Otworzyła drzwi do sypialni. - A dopóki Montalvo dotrzymuje słowa i zapewnia bezpieczeństwo mojej rodzinie, zamierzam dokończyć rekonstrukcję i wręczyć mu ją na tacy. Jak do tej pory Venable spisuje się nieźle. Iris Johansen

182

Impas

- Venable? - Nie wiedziałeś, że Venable wszedł w układ z Montalvo i ochrania Jane i moją matkę? - To mój szef i nie dzieli się ze mną wszystkimi szczegółami spraw, które prowadzi. Ja jestem tylko wyrobnikiem. - Pokręcił głową z uznaniem. - Ten przebiegły sukinsyn, Montalvo, potrafi się zabezpieczyć na wszystkich frontach, prawda? - Odwrócił się. - Daj mi znać, jeśli zmienisz zdanie. Postaraj się poinformować mnie z drobnym wyprzedzeniem, bo przygotowania mogą zająć chwilę. - Gdybym musiała stąd szybko uciekać, to nie bardzo widzę możliwość informowania z jakimkolwiek wyprzedzeniem. Zamknęła za sobą drzwi. Nie może myśleć o Joe. I nie roztrząsać decyzji, którą podjęła, tylko dlatego, że teraz Soldono odkrył jakąś drogę ucieczki. Musi się skoncentrować i działać szybko, żeby ukończyć rekonstrukcję. Dziesięć minut później wyszła już spod prysznica i ubierała się w pośpiechu. A może zadzwonić do Jane, zanim zejdzie na dół? Nie, dzwoniła do niej i do matki dziś rano, zanim zaczęła pracę. Wszystko było w porządku i zaczęłyby się martwić, gdyby zachowywała się nerwowo. Zje coś i wróci do pracy. Kiedy zeszła na dół, zastała Miguela przed drzwiami do biblioteki. - Dobry wieczór. - Uśmiechał się do niej promiennie. Przygotowałem stek do usmażenia. Jak mam go zrobić? - Średnio wysmażony. - Otworzyła drzwi. - Zdaje się, że dzisiaj dałeś popalić moim przyjaciołom. - Żadnych gróźb, tylko sugestia. Zresztą z Galenem nie musiałem się do tego posuwać. On zrozumiał. - Jestem pewna, że zrozumiał. - Pozwoliłem im porozmawiać z panią po tym, jak wyszła pani z biblioteki. - Odwrócił się. - Proszę się tylko nie brać do pracy zanim nie wrócę ze stekiem. Iris Johansen

183

Impas

Uśmiechnęła się widząc jak pobiegł do kuchni. Miguel był dziwnym i interesującym osobnikiem, i zaczynała go lubić. Zamknęła za sobą drzwi i zapaliła lampkę. Od czasu kiedy opuściła bibliotekę, na zewnątrz zdążyło się już ściemnić. Podeszła do stołu z postumentem. Rekonstrukcja była zasłonięta czarnym materiałem, tak jak zawsze, gdy zostawiała ją wychodząc z biblioteki. Sięgnęła, żeby ją odsłonić. Mon-talvo nic więcej nie mówił na temat tego zwyczaju, ale jej zajmowało to dosłownie sekundę, a jeśli w ten sposób oszczędzała mu cierpienia, to warto... Jakieś zęby wbiły się w materiał. Brązowa trójkątna głowa rzuciła się na nią. Eve odskoczyła i upuściła materiał. Wąż odwrócił się i rzucił się za nią. Chybił dosłownie o włos. Powtórzył swój skok. Zabić go! Musi go zabić! Jak to zrobić?! Przebiegła przez pokój, chwyciła mosiężną lampkę i rzuciła nią w węża. Abażur trafił węża, ale nie powstrzymał go. Gad sunął w jej stronę. Rzuciła się do drzwi. Zanim sięgnęła klamki, drzwi otworzyły się. Montalvo spojrzał na węża i odsunął Eve na bok. - Wąż skoczył na niego, ale Montalvo strzelił mu prosto w głowę. - O Chryste. - Oddychał ciężko patrząc na węża. - Ale był blisko. - Rzucił się na mnie. I nie przestawał atakować. - Eve trzęsła się jak osika. - Był pod materiałem, którym zasłaniam rekonstrukcję. Skoczył na... - Ukąsił cię? - Nie sądzę. Nie czułam, żeby... - Nie myśl, tylko mów. - Chwycił jej ręce i obejrzał obie z bliska. - Nie widzę żadnych śladów. - Wbił zęby w materiał. Upuściłam go. - Potrząsnęła głową Iris Johansen

184

Impas

oszołomiona. - Ale nie zatrzymał się. Jeszcze nigdy nie... Rzucał się na mnie bez przerwy. - Potrafią być bardzo agresywne. - Ohydny. Nie lubię węży. - Już po wszystkim. Nie drżyj tak. - Staram się, ale chyba jednak nie potrafię... - Już dobrze. - Objął ją ramionami i przytulił. - Nie odtrącaj mnie. Nie chciałem tego robić, bo to może przeszkodzić w naszych relacjach - kołysał ją na boki - ale nie mogłem znieść widoku... Jego ciało było ciepłe i silne, więc instynktownie przywarła do niego. - Przepraszam - wyszeptała. - Ja też się tego nie spodziewałam. To mnie przeraziło. - To normalne, że cię przeraziło. - Niezręcznie pogłaskał ją po włosach. - Wszystko będzie dobrze. Nic ci nie grozi. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało. Nie poruszała się przez jakiś czas. Dobrze było tak stać i czerpać jego siłę. Zaraz się odsunie, tylko jeszcze da sobie chwilę, żeby ochłonąć i dojść do siebie po szoku. - Co tu się stało? - W drzwiach stanął Miguel i patrzył na pozostałości węża na podłodze. - Znowu jakaś awaria? Już zaczynam sądzić, że zrobi pani wszystko, żeby tylko nie jeść moich posiłków. Eve uwolniła się z ramion Montalvo. - Zapewniam, że nie posunęłabym się do tego. - Starała się opanować drżenie głosu. - Czy mógłbyś pozbyć się... tego? Raczej nie uda mi się skoncentrować, jeśli to coś będzie leżało na podłodze. - Oczywiście. - Miguel przyjrzał się wężowi. - Co to jest, pułkowniku? Nie rozpoznaję go. Mogłeś zostawić mu głowę, wtedy byłbym w stanie... - Nie mogłem. To czarna mamba. Miguel pokręcił głową. - Nie sądzę. Tutaj się ich nie spotyka. - Otóż to. Iris Johansen

185

Impas

- Mamba? - powtórzyła Eve. Wiedziała, że gdzieś o nich czytała, ale nie potrafiła sobie przypomnieć żadnych szczegółów. - Jest jadowita? - I to bardzo. - Montalvo zwrócił się do Miguela: - Przeszukaj pokój i sprawdź, czy nie przyprowadziła przyjaciela. Bądź ostrożny. - Bez obaw. Zamierzam dożyć sędziwego wieku. - Uśmiechnął się figlarnie. - Tak jak pan, pułkowniku. - Nie dożyjesz przyszłego roku, jeśli będziesz mi tak docinał. Wyprowadził Eve na korytarz. - Zostań tu, dopóki nie skończy. Nie sądzę, żeby znalazł drugiego węża, ale nie zawadzi sprawdzić. - Nie zamierzam się sprzeciwiać. Mogę zaczekać. - Cały czas starała się opanować drżenie. - Nie chciałabym nigdy więcej natknąć się na takiego węża. - Wiem. Jak Miguel skończy w bibliotece, to wyślę go, żeby sprawdził twoją sypialnię. - Domyślam się, że nie sądzisz, iż ten wąż zabłąkał się tutaj z dżungli. - Prawdopodobieństwo jest bliskie zeru. Mamby spotyka się prawie wyłącznie w Afryce. Tutaj też mamy jadowite węże, ale żaden nie jest tak groźny jak czarna mamba. - Nie był wcale czarny. Raczej szaro-brązowy. - Wnętrze pyska ma czarne. Dziwię się, że nie zauważyłaś. - Cóż nie zwracałam szczególnej uwagi na kolory. Jak groźna jest taka mamba? - To najniebezpieczniejszy wąż na świecie. Jeśli ma się szczęście, to może odpełznąć, ale jeśli poczuje się zagrożony, zaczyna atakować bez opamiętania. Kiedy zdjęłaś z niego materiał, poczuł się zaatakowany. Byłaś z nim prawie twarzą w twarz. Jego jad paraliżuje układ nerwowy i jeśli nie jesteś w stanie szybko dostać się do szpitala, gdzie mają antidotum, niemal w stu procentach kończy się to śmiercią przez uduszenie. - Jak można przeżyć ukąszenie mamby? - Większość ludzi nie przeżywa. Szczególnie, jeśli zostali ukąszeni w szyję, albo gdziekolwiek w górnej części ciała. Iris Johansen

186

Impas

Wtedy jad dociera szybciej do ważnych organów. Zbyt szybko, żeby zdążyć z pomocą lekarską. - Przyjrzał się jej uważnie. Nadal jesteś blada. Usiądź. - Wskazał jej krzesło stojące przy drzwiach. - Przyniosę ci drinka. - Kawę. Samą kawę. - Oparła się na krześle. - Ukąsiłby innie w górną część ciała jak nic. Znajdował się na równi ze mną. Musiał leżeć zwinięty pod rekonstrukcją. - Wzdrygnęła się na samo wspomnienie trójkątnej głowy, która rzuciła się na nią. Odruchowo podniosłam w górę ręce i osłoniłam się materiałem, który zdjęłam z czaszki. To mogło uratować mi życie. - A mamba wbiła zęby w materiał, a nie w ciebie. - Podał jej filiżankę kawy. - Dzięki Bogu. Miała ochotę powtarzać bez przerwy te słowa. - Jak ona się tam dostała? Przez drzwi balkonowe? - Być może, ale z pewnością nie zrobiła tego sama. Ktoś musiał wnieść ją do biblioteki i ułożyć pod rekonstrukcją. - Człowiek Diaza? Pokręcił głową. - Mam za dobrą ochronę, żeby ktoś z jego ludzi przedostał się tutaj z dżungli i podrzucił tego typy pakunek. - Ale tak się stało. - Nie w ten sposób. Wyczuwam przekupstwo. - Przekupił jednego z twoich ludzi? - Mam nadzieję, że się mylę. - Montalvo miał ponury wyraz twarzy. - Ale nie wierzę, żebym był w błędzie. Nie widzę innego wyjaśnienia tej sytuacji. - Nie ma więcej węży. - Miguel wyszedł z biblioteki. - Ta mamba jest bardzo duża, ma ponad trzy metry i prawdopodobnie sporą ilość jadu. To robota Sendaka? - Założę się, że tak. Dostarczył węża wtyczce w naszym obozie, żeby ten podrzucił go w bibliotece. - Kim jest Sendak? - zapytała Eve. - To Etiopczyk, który handluje bardzo drogimi wężami. Kilka razy się na niego natknąłem w ciągu ostatnich paru lat. Jeden z jego milusińskich zabił klienta, który był trudnym Iris Johansen

187

Impas

przeciwnikiem Diaza. Jestem pewien, że Diaz maczał w tym palce. - Pójdę na górę sprawdzić jej sypialnię - powiedział Miguel, wchodząc po schodach. - Lepiej, żeby nie czekał na nią jakiś egzotyczny towarzysz w łóżku. - Nie chcielibyśmy tego. - Montalvo przyglądał się Eve. Jesteś przerażona. I właśnie tego chciał. Chciał, żebyś czuła się niepewnie, żebyś zwątpiła w to, że potrafię zapewnić ci bezpieczeństwo. - Mamba rzucająca mi się do gardła może wywołać tego rodzaju uczucia - odparła oschle. - Jak bardzo cię wystraszyła? Co mogę zrobić, żebyś poczuła się lepiej? - Daj spokój. - Wstała. - Nie lubię, kiedy atakują mnie węże, ale nie dam się zastraszyć Diazowi. Ty zajmij się ochroną mojej rodziny i znajdź tego zaklinacza węży, który podrzucił mambę pod rekonstrukcję Nalii, a ja zajmę się swoją robotą. - Jestem pewien, że dasz radę. - Jego usta wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu. - I możesz być pewna, że wkrótce dowiem się, kto jest Judaszem w moim obozie. Nie będzie cię już więcej niepokoił. Ostatnie zdanie zabrzmiało złowrogo. - Nie prosiłam cię, żebyś go zabijał. Chcę tylko móc skupić się na pracy i nic bać, że zaraz coś zagrozi mojemu zdrowiu, czy życiu. - Nie mogę ci obiecać, że te groźby znikną. Dopóki jest Diaz, dopóty zagrożenie jest realne. - Montalvo, pamiętasz, jak powiedziałam, że głupio wyglądasz chodząc po domu z bronią? - Tak. - Cofam moje słowa. Bardzo się cieszę, że miałeś przy sobie broń. - Ja też. - Odwrócił się i odszedł. Eve wzięła głęboki wdech, zebrała się w sobie i wróciła do biblioteki. Zauważyła, że wszystko w pokoju było w jak najlepszym Iris Johansen

188

Impas

porządku, jakby w ogóle nie było żadnego incydentu. Miguel wykonał dobrą robotę. Nie było śladu po ciele węża. Lampka, którą rzuciła w mambę, stała z powrotem na swoim miejscu na biurku. Ale materiał, którym zakrywała rekonstrukcję, zniknął. Podeszła do postumentu i spojrzała na Nalię. Brązowa trójkątna głowa rzucająca się na nią. Zadrżała i instynktownie cofnęła się o krok. Chryste, nie będzie w stanie pracować, jeśli nie odgoni od siebie tego wspomnienia. W porządku, musi odtworzyć całe zajście w myślach, żeby już jej nie paraliżowało. Zamknęła oczy. Czarna mamba rzuca się na nią. Materiał wypada jej z ręki. Lampka przelatuje w powietrzu. Wąż nieprzerwanie atakuje. Atakuje. Atakuje. Montalvo zabija węża. Mamba leży martwa na podłodze. Nie ma się już czego bać. Stopniowo się uspokoiła i otworzyła oczy. Lęk może jeszcze powrócić, ale już nie z taką siłą. - Już po wszystkim, Nalia. Dałyśmy sobie z tym radę. Ale będziesz musiała mi teraz pomóc, żebym już o tym nie myślała. Zająć się pracą. Robić swoje. Obejrzała to, co zrobiła dzisiaj w ciągu dnia. Nie była w stanie stwierdzić, czy wąż zniszczył któreś ze znaczników grubości, ale i tak będzie musiała je wszystkie posprawdzać, żeby mieć pewność, że są właściwe. - Ok, no to zaczynamy - mruknęła. - To ohydne, że zostałaś tak wykorzystana. I tak dość paskudnych rzeczy ci się przy trafiło. Nie potrzebowałaś jeszcze czegoś takiego. Ostrożnie i dokładnie zaczęła sprawdzać wszystkie pomiary. - Słyszałem, że miałaś wieczornego gościa - powiedział Galen, kiedy schodziła po schodach następnego dnia rano. Miał poważną minę. - Miałaś szczęście. Spotkałem jednego takiego węża w Afryce, gdzie wykonywałem pewne zlecenie. Paskudne zwierzę. - Mam nadzieję, że nie mówisz tego dosłownie, bo to by oznaczało, że Montalvo kłamał, że są takie mordercze. Iris Johansen

189

Impas

- Nie kłamał. Mamba wpełzła pod posłanie jednego z moich ludzi i ukąsiła go w gardło. Nie miał żadnych szans. - Całe szczęście mnie to ominęło i nie chcę więcej o tym myśleć. - Nagle coś do niej dotarło. - Jak się o tym dowiedziałeś? - Od Miguela. Powiedział mi i Soldono o zajściu zaraz po tym, jak przeszukał twój pokój. Uznał, że powinniśmy sprawdzić również swoje pokoje na wypadek, gdybyś nie była jedynym celem. - Czy Joe o tym wie? Pokręcił głową. - Nie chciałem go denerwować. Sam przeszukałem jego pokój po tym, jak zasnął. Ma dość problemów z powrotem do formy, żeby jeszcze stresować się czymś takim. - Jak się czuje? - Dlaczego sama nie pójdziesz sprawdzić? - Żebyśmy się pokłócili? Nie, dziękuję. I tak muszę się nieźle wysilać, żeby się skoncentrować na pracy. - Ciekawe dlaczego? Myślałem, że codziennie jakaś czarna mamba wypełza spod twoich rekonstrukcji. Galen nie wiedział jeszcze nic o telefonie od Diaza i jego pogróżkach pod adresem Jane, przypomniała sobie Eve. - Nie, to nie jest zjawisko powszednie. - Jadłaś już śniadanie? Pomyślałem, że sam bym coś zjadł, zanim zaniosę tacę Quinnowi. - Miguel przyniósł mi śniadanie do pokoju. - Uśmiechnęła się delikatnie. - Powiedział, że tylko w ten sposób może mieć pewność, że coś zjem. Obrzucił ją badawczym spojrzeniem. - Faktycznie, wyglądasz mizernie. Wysypiasz się po nocach? Ostatniej nocy spała trzy godziny. Była podenerwowana i pobudzona, a jej umysł nie chciał odpoczywać. - Śpię wystarczająco długo. Zresztą mogę sobie później odespać. - Ruszyła w stronę biblioteki. - Teraz ona nie daje mi spać. Zbliżam się do końca. Iris Johansen

190

Impas

- Ona? - Praca. Mam na myśli rekonstrukcję. - Zabrzmiało to bardziej osobiście. - Bo to intymna sytuacja, kiedy pracuję nad czaszką. Na miłość boską, przecież to człowiek. - Ile ci jeszcze zostało? - Dziś wieczorem, albo jutro zacznę już pracę wykończeniową. - Zatrzymała się w drzwiach do biblioteki. - Możesz powstrzymać Joe'go do tego czasu? - Postaram się. Ale niczego nie obiecuję. - Jeszcze tylko jeden dzień. - Ale nigdy nie wiadomo, kiedy znowu natkniesz się na kolejnego gada. A to by mogło spowodować opóźnienie. - Montalvo twierdzi, że nie będzie więcej problemów. Obiecał, że dowie się, który z jego ludzi przyjął łapówkę i wniósł węża do biblioteki. - Jestem pewien, że robi co może w tej kwestii. Miguel powiedział, że Montalvo zamierzał przez całą noc przeglądać dane personelu i szukać słabego ogniwa. Wszystko będzie dobrze, jeśli uda mu się znaleźć tę żmiję, którą wyhodował na swym łonie. Uśmiechnął się. -Zdawałaś sobie sprawę, ile jest powiedzeń, w których pojawia się wąż? Nasza kultura zdaje się mieć obsesję na punkcie węży. Eve miała wrażenie, że teraz za każdym razem, kiedy usłyszy jedno z nich, przypomni sobie ten moment kiedy czarna mamba rzucała się na nią. - Od tej chwili będę raczej unikać takich powiedzeń. - To zrozumiałe. - Galen odwrócił się i ruszył do jadalni. - Ale Montalvo nie zignoruje tego, co się wydarzyło. Podobnie jak Quinn, jeśli się o tym dowie. Wchodząc do biblioteki pomyślała, że wcale nie chce, żeby Montalvo zignorował ten incydent. Potrzebowała ochrony i pewności, że nikt nie będzie jej przeszkadzał w tym krytycznym momencie pracy nad rekonstrukcją. I to było zadanie dla Montalvo. Miała nadzieję, że Joe nie dowie się o tym, co zaszło. Joe był... Iris Johansen

191

Impas

Nagle przystanęła. Przy biurku siedział Montavo i wpatrywał się w rekonstrukcję. - Dzień dobry, Eve - powiedział, nie odrywając wzroku od czaszki. - Jest wyjątkowo makabryczna, prawda? - Nie bardzo. Ale domyślam się, że większość ludzi tak by uznała. - Ale ja nie jestem większością ludzi, prawda? - powiedział, krzywiąc usta. - Ja ją kochałem. Spędziłem całe lata, starając się ją pomścić. A teraz, kiedy patrzę na... to coś, nie mogę znaleźć w sobie żadnej czułości. Wygląda jak okładka horroru na DVD. - A gdyby żyła i była potwornie przerażona, czułbyś się tak samo? - Nie. - A jest tak samo. Nie ma jej wśród nas, ale jej wspomnienie jest obecne. Rekonstrukcja nie jest zbyt piękna na tym etapie, dlatego nie chciałam, żebyś ją oglądał przed ukończeniem. Ale wczoraj wieczorem nie miałam czym jej zakryć. - Powiedziałem Miguelowi, żeby nie dawał ci nowej szmatki. - Dlaczego...? - Nagle zrozumiała. - Chodzi o węża? Pomyślałeś, że za każdym razem, kiedy będę ją odsłaniać, będę sobie przypominać węża? - To naturalna reakcja. Nie potrzebujesz tej szmatki. Robiłaś to dla mnie. Więc pomyślałem, że przyjdę stanąć z nią ponownie twarzą w twarz. - Ale tak naprawdę to nie patrzysz teraz na nią. Ona taka nie jest. - Usiadła na krawędzi biurka i spojrzała na Nalię. - Pozwól, że ci to wyjaśnię. Te małe kołeczki, przez które wygląda jak lalka voodoo, służą do oznaczenia grubości tkanki mięśniowej. Ponad dwadzieścia punktów na czaszce ma ustaloną grubość tkanki. Są takie tabele antropologiczne, które podają wymiary dla każdego z punktów dla kobiety białej w średnim wieku. Po tym, jak już zaznaczę na nich odpowiednią grubość, biorę paski plasteliny i nakładam je pomiędzy znacznikami. A potem nakładam glinę rzeźbiarską na taką grubość, jaką Iris Johansen

192

Impas

pokazują kołeczki. - Delikatnie dotknęła otworu nosowego. - Nos jest zawsze bardzo trudny. Muszę mieć pewność, że pomiary kości nosowej i jamy są dokładne. Od nich wszystko zależy: długość i kształt nosa. Ale to wszystko da się wyczytać, tylko trzeba się bardzo napracować. Kości mówią wszystko, czego nam potrzeba, tylko należy ich słuchać. Ona do nas teraz mówi. Nie ma w niej niczego przerażającego. To kobieta, którą kochałeś. Musimy tylko zdjąć z niej woalkę. - A co się dzieje po tym, jak skończysz pomiary? Spojrzała na niego, by się przekonać, że już nie patrzy na czaszkę, tylko na nią. - Wtedy rozpoczynam fazę finalną, czyli właściwą rzeźbę. Na tym etapie intuicja jest ważniejsza od intelektu. Przez chwilę milczał. - Chciałbym być przy tym, jeśli nie masz nic przeciwko. - Nie ma sprawy. Prawdopodobnie w ogóle bym się nie zorientowała, że jesteś w pokoju. Ale nie oczekuj, że cię zaproszę w odpowiednim momencie. - Po prostu dajesz się ponieść fali? - Zabrzmiało to tak, jakby to było bardzo przyjemne. Ale w tym przypadku ta fala jest raczej jak lawa po erupcji wulkanu. Montalvo wstał. - Zostawię cię, żebyś mogła pracować. - Uśmiechnął się. Będę zaglądał od czasu do czasu i sprawdzał, jaki jest wyciek lawy. - Zbliżył się do drzwi. - Dziękuję ci, Eve. - Za wykład z rekonstrukcji sądowej? - Nie. Za próbę przybliżenia mi tego, czym się stała. - Udało mi się? - Tak. Nie jestem dobry w duchowości. Zawsze żyłem w świecie fizycznym i musiałem sobie jakoś poradzić z tą sytuacją. Po chwili dodał ściszonym głosem: - Eve, jesteś wyjątkową kobietą. - A żebyś wiedział. - Stanęła przed rekonstrukcją i zaczęła sprawdzać znaczniki. - Ale ty jesteś lepszy w niszczeniu węży. - To niezwykłe, że jest w stanie kontynuować pracę - powieIris Johansen

193

Impas

dział Miguel, kiedy spotkał Montalvo na korytarzu. -Ma nerwy ze stali. - Nie. Jest przerażona, ale ma cel - odparł Montalvo. - I to ją motywuje do działania bez względu na to, co się dzieje. - Ruszył dalej korytarzem. - Ale nie dopuszczę, żeby cokolwiek ją teraz rozpraszało. Ten incydent z wężem nie powinien w ogóle mieć miejsca. - Przepraszam. Nie wiem, co powiedzieć. - Na miłość boską, przecież cię nie obwiniam. Nie jesteś odpowiedzialny za wszystko co idzie nie tak w obozie. - Co za ulga. Nawet za zepsutą spłuczkę w toalecie w zbrojowni? - Miguel... - Odrobina humoru - powiedział z uśmiechem. - Oby nie za dużo. Zebrałeś już nazwiska podejrzanych, którzy mogli być przekupieni przez Diaza? - Fascquelo, Ramirez, Gomez i Destando. Wszyscy są stosunkowo krótko zatrudnieni u ciebie. Zdawali się być w porządku, kiedy ich przyjmowaliśmy i nie mam dowodów na to, że nie są. Przerwał na chwilę. - Skłaniałbym się ku Destando. Gra dużo w pokera w barakach i ma pieniądze. Nigdy nie powiedział niczego przeciwko tobie, ale jest gburowaty. - Nie mogę go za to zastrzelić. Znajdź mi jakiś dowód. - Pracuję nad tym usilnie. - Spojrzał na zamknięte drzwi do biblioteki. - Ja także wierzę w moc, jaką daje wyznaczony cel. - Mamba od Sendaka jej nie zabiła - powiedział Nekmon. Udało jej się nawet pracować zeszłej nocy. Nasz człowiek w obozie mówi, że chyba już kończy pracę. - Skoro udało mu się podejść tak blisko, żeby podłożyć węża, to powinien też zbliżyć się na tyle, żeby ją zabić. Wystarczająco dużo mu zapłaciłem. - Ale nie tyle, żeby przestał się bać. - Nie był zbyt wystraszony, kiedy podkładał węża w bibliotece. A ty nawet nie spojrzałeś na klatkę, kiedy był tu Sendak. - Nie lubię węży - odparł Nekmon. - A jawne działanie to Iris Johansen

194

Impas

zupełnie inna kwestia. Montalvo strzeże jej przez cały czas. Nikomu nie uda się przyjść i jej zastrzelić. - To może trucizna? - Miguel Vicente przygotowuje wszystkie jej posiłki. Diaz zaklął pod nosem. - Gdyby Duarte nie zawiódł, byłaby teraz martwa i nie mielibyśmy tego problemu. Odkąd to się zaczęło, Montalvo ma wyraźnie zbyt dużo szczęścia. - Szczęście może go jeszcze opuścić. Potrzebujemy tylko jakiegoś punktu zaczepienia - powiedział Nekmon. - Dzwoniłem do Phoenix i powiedzieli, że przesłuchują ludzi z hotelu. Jane MacGuire nie mogła się tak po prostu rozpłynąć w powietrzu. Ktoś musiał widzieć jej samochód. Być może nawet zapamiętał numer rejestracji. Potrzebuję jedynie numeru i wtedy możemy zadzwonić do senatora, którego przekupiłeś i poprosić, by zlecił patrolom policyjnym na autostradach zlokalizowanie jej auta. - A w tym czasie Eve Duncan zakończy rekonstrukcję. - Niekoniecznie. W garażu hotelowym są kamery. Jeśli z niego korzystała, możemy ją szybko namierzyć. Już wysłałem kogoś do sprawdzenia tej opcji. - Zacisnął usta. - To znacznie pewniejsza i skuteczniejsza metoda działania niż ten afrykański zaklinacz węży. Wiedziałem, że to się nie uda. - Mogło się udać. - Diaz spojrzał gniewnie. - Nie lubię ludzi, którzy mówią mi: „A nie mówiłem". Lepiej, żebyś to sobie zapamiętał, Nekmon. - Bez obrazy. Mam kontynuować polowanie na Jane MacGuire? - Oczywiście. Zrób, co się da - powiedział Diaz. - Już mnie wkurza fakt, że ten sukinsyn jest ciągle górą. Myślę, że powinienem zrobić przykład z Jane MacGuire, żeby pokazać tej Duncan, kto tu ma prawdziwą władzę. - Doskonały pomysł. Jak sobie życzysz. - A żebyś wiedział. Wszystko jest tak, jak tego sobie życzę. I tak być powinno. - Podszedł do okna i spojrzał w dolinę na cmentarz przy wiosce. W blasku księżyca widać było groboIris Johansen

195

Impas

wiec, w którym pochowano jego matkę. Jakaż z niej była idiotka. Nie docierało do niej, jakim był wyjątkowym człowiekiem. Od najmłodszych lat powtarzała mu, żeby słuchał się księży, był pokorny, a wtedy osiągnie pozycję i sławę. Nie rozumiała, że mężczyzna musi zdobyć obie te rzeczy. Uczyniłby ją królową gdyby sobie uświadomiła, że nie można go lekceważyć. Zamiast tego zdradziła go i próbowała zniszczyć. Więc on musiał zniszczyć ją. Widzisz, mamo? Jestem teraz królem i biorę sobie to, co zechcę. Zabijam, kogo zechcę. Jestem ponad księżmi, ponad twoim Bogiem. I żyję, a ty gnijesz pod ziemią. - Uśmiechasz się - zauważył Nekmon. - Coś przegapiłem? - Właśnie się zastanawiałem, czy kiedy dostanę w swoje ręce Eve Duncan, to powinienem kazać jej zrobić rekonstrukcję mojej drogiej matki. Jak sądzisz, czy głowa mojej czcigodnej madre byłaby dobrą ozdobą biurka?

Usłyszała, że ktoś otworzył a potem zamknął za sobą drzwi do biblioteki, jednak nie oderwała wzroku od rekonstrukcji. - Nadal jestem na początkowym etapie, Montalvo. Dopiero za kilka godzin zabiorę się za wykańczanie. Tracisz czas. - Mam go dość. To był głos Joe'go. Odwróciła się i zobaczyła, jak z trudem siada na krześle przy drzwiach. Był ubrany w spodnie khaki i ciemną koszulę. Był szczupły i blady, ale poza tym wyglądał normalnie. - Co ty wyprawiasz, zamiast leżeć w łóżku? - Już czas. - Zacisnął zęby. - Najwyższy czas. To była moja pierwsza wyprawa i powiodła się. Chociaż te schody były upiorne. - Będzie jeszcze gorzej, kiedy będziesz na nie wchodził. - Najwyżej poproszę o pomoc tego gościa warującego pod twoimi drzwiami. Musiałem się przekonać, czy dam radę. - Powinieneś był zostać w łóżku. - A ty powinnaś być teraz w domu i robić rekonstrukcje dla lokalnej policji. Żadne z nas nie robi tego, co powinno, więc jesteśmy kwita. - Jego wzrok zatrzymał się na czaszce. - Szybko ci idzie. Musi być łatwa. - Jak na razie. - Sądzisz, że to żona Montalvo? - Wiesz, że staram się nie myśleć o takich rzeczach. To może być Nalia. Iris Johansen

197

Impas

- A co będzie, jeśli to nie ona? Zamierzasz tu zostać, aż Montalvo znajdzie kolejną czaszkę, a potem następną i następną...? - Nie wybiegałam myślami tak daleko. - Bo chciałabyś, żeby to była Nalia Armandriz. Ona jest kluczem do twoich marzeń. Pochylił się do przodu i zaczął z trudem podnosić się z krzesła. Odruchowo ruszyła, żeby mu pomóc, ale powstrzymał ją ostrym: „Nie!". Nadal chciała to zrobić, ale stanęła jak wryta po tym, jak obrzucił ją lodowatym spojrzeniem. - Joe, pozwól sobie pomóc. - Muszę to zrobić sam. - Udało mu się wstać. - Wieczorem będzie już lepiej. A jutro będę już prawie całkiem zdrowy. - Bzdury. - Twoja wiara we mnie jest imponująca. - Jesteś upartym osłem i przerażasz mnie. - Niewystarczająco, żeby cię stąd zabrać. - Muszę skończyć tę... - Czy wszystko w porządku? - Do biblioteki wszedł Montal-vo i przyjrzał się uważnie Joe'mu. - Miguel zaniepokoił się widząc, jak wchodziłeś do biblioteki. Nie wyglądałeś dobrze. - Ale nie próbował mnie powstrzymać. Galen powiedział mi, że on jest tu strażnikiem. - To zrozumiałe, że nie próbował robić niczego, co mogłoby wyrządzić ci krzywdę. - Dlatego, że nie jestem w stanie się bronić? Montalvo uśmiechnął się. - Nie popełniłby tego błędu. Tak, jak powiedziałem, Miguel się zaniepokoił. - Zwrócił się do Eve. - Wyglądasz na zmartwioną. Mogę ci jakoś pomóc? - Nie. - W takim razie pójdę sobie. - Jego wzrok spotkał się z jej spojrzeniem. - Ale wiesz, że wystarczy tylko słowo, a ja się wszystkim zajmę. - Wiem - powiedziała, kiwając głową. Przeniosła wzrok na Iris Johansen

198

Impas

Joe'go, który spoglądał badawczo to na nią to na Montalvo. - Joe i ja poradzimy sobie z naszymi problemami. - Z pewnością. To była tylko propozycja. - Montalvo odwrócił się do wyjścia. - Zawołaj mnie, jeśli zmienisz zdanie. - Tak, jestem pewien, że zawoła - mruknął Joe, kiedy Montalvo zamknął za sobą drzwi. Sam również ruszył do wyjścia. - Wracaj do pracy. Nie chciałbym ci przeszkadzać. - Już i tak mi przeszkodziłeś. Przerażasz mnie, Joe. - To dobrze. Przynajmniej się nade mną nie użalasz. Bo to by mnie wkurzyło. Drgnęła, kiedy z hukiem zamknął za sobą drzwi. Wiedziała doskonale, że tak zareaguje. Ale obawiała się, że tak naprawdę kroczył po krawędzi i w każdej chwili mógł spaść. Pragnęła mu pomóc, ukoić go, ale cena tego byłaby za wysoka. Musiałaby zrezygnować ze swojej szansy na znalezienie Bonnie. Odwróciła się i podeszła do postumentu. Jedyny sposób na to, żeby w tej sytuacji pomóc im obydwojgu, to skończyć rekonstrukcję i wyjechać. Jeśli będzie wystarczająco szybko pracować, może uda jej się ocalić ich obydwoje zanim ich związek przejdzie w stan nie do naprawienia. - Nalia, już wkrótce wygramy - szepnęła. - Przygotowuję się na to i mam nadzieję, że jesteś gotowa, bo będę potrzebowała twojej pomocy... - Nie potrzebujesz ramienia, żeby się na nim wesprzeć? - U dołu schodów stał Galen i patrzył na kroczącego w górę Joe'go. - To dużo schodów jak na gościa po takich przejściach... - Przerwał i gwizdnął przeciągle. - Człowieku, ja tylko żartowałem. - To nie było zabawne - wycedził Joe przez zaciśnięte zęby. - Nie chcę być bezradny i słaby. - Szedł w górę po schodach łapiąc się kurczowo poręczy. - Zamierzam sam tego dokonać. - Jak wolisz. - Galen powoli szedł obok niego. - Ale jeśli nie masz nic przeciwko, to wolę być w pobliżu, gdyby cię nogi zawiodły i trzeba było zbierać twoje resztki. - Nie zawiodą mnie. Iris Johansen

199

Impas

- Wierzę ci. Cokolwiek wydarzyło się w bibliotece, dało ci solidny zastrzyk adrenaliny. - Żebyś wiedział. - Widziałem, że Montalvo wyszedł przed tobą. Pokłóciłeś się z nim? - Skądże znowu. On jest zbyt cwany, żeby się kłócić z rannym facetem. Dlaczego nie powiedziałeś, że on próbuje zaciągnąć Eve do łóżka? - spytał przez zaciśnięte zęby. - A próbuje? - Nie wciskaj mi ciemnoty. Ty wszystko zauważasz. Między nimi coś się dzieje i nawet ślepy by to zauważył. - Nie widuję ich razem za często. Joe żałował, że zauważył tę wymianę spojrzeń pomiędzy Montalvo i Eve. Wyrażały nie tylko pełne zrozumienie, ale także więź. Nie, to nawet dobrze, że zobaczył, co się dzieje, nawet jeśli to zabolało. Eve nigdy by go nie zdradziła, gdyby chodziło tylko o atrakcyjność seksualną. W jej przypadku musiałoby to być prawdziwe uczucie, ale jeszcze nie osiągnęli tego punktu z Montalvo. Jednak byli na najlepszej drodze do tego. Być może nawet nie zdawała sobie z tego sprawy, że lgnęła do Montalvo jak ćma do ognia. Dzielili wspólną tragedię i pragnienie ukojenia w cierpieniu. To silna więź, która otwiera inne obszary, ścieżki do nawiązania relacji. Znał ten mechanizm, ale nie wiedział, jak go powstrzymać. Doszedł do szczytu schodów. Tak, jak mówił Galen, adrenalina działała i prawie nie odczuwał bólu i słabości. I tak powinien od tej pory funkcjonować. Ignorować słabość. Ignorować ból. Montalvo był silny i sprawny, więc Joe musi mu dorównać. Eve może jeszcze przez pewien czas być z nim związana poprzez litość, ale on tego nie chce. Nie byłby w stanie budować dalej ich związku na takim uczuciu. - Chcesz, żeby ci pomóc dojść do łóżka? - zapytał Galen. - Nie, poradzę sobie. - Zatrzymał się przed drzwiami. - Ale później mogę potrzebować twojej pomocy. Mogę na ciebie liczyć? Iris Johansen

200

Impas

Galen nie odpowiedział od razu. - Jeśli udowodnisz mi, że masz plan, który zadziała... Nic piszę się na samobójczą misję. - Ani ja. - Otworzył drzwi. - Nie zamierzam dać się pokazowo zabić. Chcę sprzątnąć Diaza, żeby Eve nie miała już żadnego powodu, by zostawać tu ani minuty dłużej. - Przyniosłem ci kolację. - Montalvo wszedł do biblioteki i postawił tacę na biurku. - Jeśli uznasz, że znajdziesz czas na jedzenie. - Tak, zrobię przerwę. - Wytarła dłonie w ręcznik nasączony alkoholem. Miała wybór. Joe upierałby się i nalegał, żeby zrobiła przerwę na jedzenie. A Montalvo pozostawił jej tę decyzję. Być może dlatego, że tak naprawdę wolał, żeby kontynuowała pracę, a posiłek był tylko kurtuazyjnym gestem z jego strony. - Nie wiem, kiedy znajdę chwilę, żeby zjeść kolejny posiłek. Montalvo usiadł naprzeciwko niej. - Rekonstrukcja nie wygląda, jakbyś zbliżała się do końca. Nie widzę różnicy od ostatniej mojej wizyty. - Już niewiele zostało. - Eve wzięła kęs kanapki. - A co ważniejsze, zbliżam się do końca. Jestem już prawie gotowa, żeby zacząć rzeźbę. Odwrócił od niej wzrok. - Obawiałem się, że ta niepokojąca wizyta Quinna mogła cię spowolnić. Czy w czymś wam przeszkodziłem? - W niczym ważnym. Nie mówiliśmy o niczym nowym. Skrzywiła się. - Prawie się ucieszyłam, kiedy przyszedłeś. - Chciałaś się go pozbyć? - Nie - odparła natychmiast. - Skądże. Po prostu musiałam wracać do pracy i zaczynałam już... - Westchnęła. - Nie mogę się z nim porozumieć. Zdaje mu się, że wpadłam w najgłębszą otchłań i chce mnie uratować przede mną samą. - Całkiem logiczne. - Uśmiechnął się. - Wpadłaś w otchłań. To ja cię tam zepchnąłem. Ale to także ja będę tym, który cię uratuje, jeśli będziesz tego potrzebowała. Iris Johansen

201

Impas

- Joe'mu to by się nie spodobało. - Wielka szkoda. Spróbuj ciasta cytrynowego. Będziesz potrzebowała węglowodanów, żeby mieć energię. To może być długa noc. Zaśmiała się sięgając po kawałek ciasta. - Ty i Joe jesteście tak różni. On kazałby mi zjeść obfity posiłek i iść spać. A ty chcesz, żebym nie spała i była przytomna, bym mogła dokończyć rekonstrukcję. - Tak, jestem egoistycznym łotrem. - Spoważniał. - Ale ty też tego chcesz. Pamiętasz, co ci powiedziałem, jak na ciebie spojrzałem, że to jak patrzenie w lustro? To się nie zmieniło. Potrafię cię rozszyfrować tylko dlatego, że widziałem jak lśnisz w mrokach mojego umysłu. - W mrokach? - Obydwoje jesteśmy teraz istotami z mroków. Czasem tylko wychodzimy na światło dzienne, ale potem wciąga nas mrok. Spojrzała na niego sceptycznie. - Mówisz tak, jakbyśmy byli parą wampirów. Mów lepiej tylko za siebie. - Nie wampirów. Ale jesteśmy bliżsi umarłym, niż żywym. Tylko o nich myślimy, tylko na nich nam zależy. Gdyby to nie była prawda, nie byłoby tu ciebie. - Zrobił pauzę. - I nie chciałabyś pozbyć się Quinna. - Wcale nie chciałam pozbywać się Joe'go. - Owszem, chciałaś. On uosabia światło, normalną część twojego życia. Ale nie ma dla niego miejsca, kiedy wracasz do swojego mroku. - Mylisz się. Joe zawsze ma miejsce w moim życiu. - Zastanów się nad tym. Nie chciała się nad tym zastanawiać. Jego słowa poruszyły w niej coś, co sprawiło, że poczuła się nieswojo. - Chrzanić ten twój mrok. Nie tego chcę od życia. - Jednak właśnie to wybrałaś. I ja także dokonałem tego wyboru. W idealnym świecie wybrałbym inaczej. - Wzruszył ramionami. - Może któregoś dnia będę potrafił od tego odejść. Iris Johansen

202

Impas

- Ale nie widzisz podobnej nadziei dla mnie? - Ależ widzę. Mam szczerą nadzieję, że wyjdziesz z mroków. - Wpatrywał się w nią hipnotyzującym spojrzeniem. - Jeśli wydostanę się jako pierwszy, wyciągnę do ciebie rękę i pomogę ci wyjść. - Dzięki. - Nie była w stanie oderwać od niego oczu. - Ale nie potrzebuję twojej pomocy. Sama sobie świetnie radzę. - Sama... Zauważyłem, że nie wspomniałaś nic o Quinnie. - Jestem niezależną kobietą. Joe nie jest moją niańką. Montalvo nie skomentował tego. Po prostu siedział i patrzył na nią. - Przestań. Ta rozmowa to jakiś absurd - powiedziała zmieszana. - Obawiasz się, że za blisko trafiłem? - Pochylił się do przodu. - Mrok wcale nie musi być przerażający, Eve. Jest wiele wspaniałych rzeczy, które mogą dziać się w nocy. To pora tworzenia. Wszystko wydaje się wyraźniejsze, bardziej ekscytujące. Rzeczywistość zostaje przysłonięta, dzięki czemu staje się bardziej znośna. - Na chwilę zawiesił głos. - To czas namiętności. Siedział zrelaksowany w fotelu, w świetle lampki stojącej na biurku. Chociaż mówił o mroku, zdawało się, jakby otaczała go aura ciepła i blasku. Intymna atmosfera w pokoju była prawie nie do zniesienia. Eve nagle poczuła gwałtowną chęć wyciągnięcia ręki i dotknięcia Montalvo. - Nie. - Czytał z jej twarzy. - Czuję to samo, ale lepiej, żebyśmy zaczekali. Pragnę cię, ale nie chcę, żebyś czegoś żałowała. Była w szoku. Boże, chyba przestała myśleć, za to kompletnie dała się ponieść emocjom. Oderwała od niego wzrok. - To nie o ciebie chodzi. Na tym etapie pracy nad rekonstrukcją zawsze czuję podniecenie. - Rozumiem... - Uśmiechnął się dyskretnie. - Przypomnij mi, żebym zawsze był gdzieś w pobliżu, kiedy będziesz dochodzić do tego etapu. Bo to szczególnie satysfakcjonujące doświadczenie. Iris Johansen

203

Impas

- Nie jestem z tych co zdradzają. - Myślisz, że o tym nie wiem? To właśnie jeden z problemów. Byłoby o wiele łatwiej, gdybyś potrafiła rozdzielić te dwie sfery. - Tak, jak ty to robisz? - Ja żyję jedynie przeszłością. Czasem jednak napotykasz w życiu coś tak dobrego, że musisz się zatrzymać i pozwolić, by to się wydarzyło. - Przestał się uśmiechać. - I nie mam tu na myśli seksu. Seks można dostać wszędzie. W chwili, kiedy zacząłem cię studiować, zdałem sobie sprawę, że będziesz czymś wyjątkowym w moim życiu. Pokiwała głową. - Będę kobietą, która odda ci twoją żonę. - Tak. Czy mówiąc to, chciałaś dać mi po łapach? Prawda jest taka, że kochałem moją żonę. I prawdopodobnie będę ją kochał do końca życia. Była radością, była moją pierwszą miłością. Przed Nalią miałem wyłącznie przygody. Ona pokazała mi różnicę. I z pewnością sama kazałaby mi szukać tej radości gdzie się da. Czym ty będziesz w moim życiu, nie wiem, ale chcę się tego dowiedzieć. Mam przeczucie, że to by mogło być jak trzęsienie ziemi. - Wstał. - Zostawię cię teraz samą. Nieźle się uporałaś z kolacją, chociaż pewnie wcale nie zauważyłaś, że przez cały czas jadłaś. Mogę jeszcze wrócić, kiedy będziesz pracowała nad Nalią? - Tak jak ci mówiłam, nawet nie zauważę, że jesteś w pokoju. - To najgorsza zniewaga dla mężczyzny. Jednak nie wezmę tego do siebie. - Zbliżył się do drzwi. - Sprowadź moją Nalię do domu, a może pewnego dnia ja odnajdę to światło, o którym mówiliśmy. - Montalvo - zawołała. Spojrzał przez ramię. - Kocham Joe'go. Cokolwiek bym czuła do kogoś innego, to się nie zmieni. - Wiem. Ale uczucia mają różną skalę. Czasem emocje zmieniają się z minuty na minutę. W ciągu ostatnich kilku lat Iris Johansen

204

Impas

nauczyłem się jednego - cierpliwości. Zobaczymy, co z lego wyniknie. - Wyszedł, zanim zdążyła odpowiedzieć. Dziwne. Te ostatnie chwile były jak z narkotycznego snu. Trochę niewyraźne, rozmyte, zmysłowe, a jednocześnie z przebłyskami brutalnej rzeczywistości i prawdy. Mrok i światło. Czy miał rację? Czy to mógł być powód, dla którego oddalała się od Joe'go, bo nie jest częścią jej mrocznej duszy? Brakowało mu całkowitego zrozumienia, którego nie mógł okazać jej nikt, kto nie przeżył takiej samej straty. Nie wiedziała, co o tym myśleć. Wstała ze zmęczeniem z krzesła. Może po prostu była tak wybrakowana, jak powiedziała Joe'mu? Może była zmęczona tym, że cierpiał przez nią i szukała sposobu, żeby go od siebie uwolnić? A może pożądała tego seksownego sukinsyna, który miał w sobie urok czegoś nowego i tajemniczego. Z tą swoją przemową o mroku był jak „Upiór w operze", jak Bestia, która zwabia Piękność do swojego zamku. Był wyzwaniem i doświadczeniem, którego nie można było nie posmakować. I zdradą, jeśli pozwoliłaby sobie ulec. Nie, nie dojdzie do tego. Podeszła do rekonstrukcji. - Już rozumiem, dlaczego wzięłaś go na kochanka, Nalio. Jest pociągający. Mówi, że nauczyłaś go czerpać radość z życia. Mam nadzieję, że i ty ją przy nim odnalazłaś. - Zaczęła wygładzać linię policzka. - Pora zacząć. Jesteś gotowa? Czas przywrócić ci twoje miejsce. Wygładzić. Nieco głębsze wcięcie wokół ust. A teraz wygładzić. Szersze czoło. Wygładzić. Trochę ściąć. Pomóż mi, Nalio... Jej palce zaczęły gorączkową pracę. Wygładzenie. Modelowanie. Kości policzkowe muszą być wyższe. Kolej na usta. Zawsze są trudne. Czasem aż niemożliwe do wykonania, gdyż nie ma żadnych wskazówek. Iris Johansen

205

Impas

Mów do mnie, Nalio. Musi je zostawić. Później do nich wróci. Teraz skronie. Nieco wykroić, a potem wygładzić. Muszą być w sam raz. Na miłość boską, musi się do tego przyłożyć. Musi to zrobić dla Nalii. Przez wzgląd na jej ból i cierpienie. Nalio, zaraz wrócisz do domu. Wygładzić. Teraz wracamy do ust. Już jest łatwiej. Palce Eve muskały powstające oblicze. Mały, prosty nos, żadnego zadarcia. Mam nadzieję, że tak jest dobrze, Nalio. Wygładzić. Musi się spieszyć, żeby jak najszybciej skończyć pracę. Wykroić. Wygładzić. Ostatnie poprawki. Odeszła od rekonstrukcji i zamknęła oczy. - Co o tym sądzisz, Nalio? - szepnęła. - Zrobiłam to naj lepiej, jak potrafię. Otworzyła oczy i odwróciła się do stołu, żeby wziąć pudełko ze szklanymi oczami. - Mogę ja to zrobić? Podniosła wzrok i zobaczyła obok siebie Montalvo. Patrzył w dół na zawartość pudełka. - Mogę? - powtórzył pytanie. Skinęła głową. - Skoro tego chcesz. Wyjął dwoje brązowych oczu z pudełka. - Dziękuję. - Ostrożnie umieścił oczy w pustych oczodołach. A w odpowiedzi na twoje pytanie - odezwał się drżącym głosem to wykonałaś świetną robotę. To jest Nalia. - Czułam to. Czasami nie mam pojęcia, co mi wyjdzie, ale Iris Johansen

206

Impas

tym razem byłam pewna. - Przyjrzała się rekonstrukcji. - Jest piękna. Nie miałam pewności co do ust. - Wiem. Musiałaś do nich wracać. - Jak długo tu siedzisz? - Kilka godzin. - Nie odrywał wzroku od czaszki. - Z początku wydawało mi się to fascynujące. A potem zacząłem zapadać się jak w toń. - Toń? - Wir wspomnień. Zdaje mi się, że przez tych kilka godzin przeżyłem jeszcze raz każdy moment mojego wspólnego życia z Nalią. - Wyciągnął rękę i niezwykle delikatnie dotknął policzka Nalii. - Nie potrafiłem się z nią pożegnać, dopóki nie powitałem jej na nowo w moim życiu. Rozumiem. - Wiem, że ty to rozumiesz. - Miał wilgotne oczy, kiedy odsunął się od postumentu. - A teraz, kiedy to już powiedziałem, to czuję potworny ból. - Pogodzenie się nie przychodzi tak od razu. - Nie pogodzę się z tym, dopóki Diaz nie będzie martwy, a królestwo, które sobie zbudował, nie rozpadnie się w drobny pył. Zaczął się odwracać. - Powinienem zająć się tym od razu. - Ale najpierw ja muszę dokończyć pracę. - Jest jeszcze coś do zrobienia? - Zatrzymał się, żeby spojrzeć na Eve. - Moim zdaniem to już skończone dzieło. To jest Nalia. - Tak, skończyłam już rzeźbienie, ale muszę jeszcze sfoto grafować rekonstrukcję, przenieść zdjęcia do komputera i poró wnać je z fotografiami Nalii. Potrzebuję więc jej zdjęcia. Zmarszczył czoło. - To nie jest konieczne. Mam już to, czego chciałem. - Ale ja nie. Każdą pracę wykonuję tak samo skrupulatnie. Jestem profesjonalistką i nie zamierzam oszukiwać Nalii, albo siebie samej przez niedbałość. Daj mi te zdjęcia. Zawahał się, ale po chwili podszedł do biurka, otworzył najwyższą szufladę i wyjął z niej dużą kopertę. - Listy i zdjęcia. Coś jeszcze? Iris Johansen

207

Impas

- Zobaczę. - Otworzyła kopertę i wyciągnęła zdjęcia. Przed stawiały około dwudziestoletnią kobietę. Na jednym siedziała przy stole w jakimś barze, ubrana w spódnicę i bluzkę. Na innym była w spodniach i koszuli khaki, i uśmiechała się tajemniczo do aparatu. Kobieta była bez wątpienia Nalią z re konstrukcji. Wyglądała tak żywotnie, że Eve mogła spodziewać się, że zaraz wyjdzie ze zdjęcia. - Nie. To mi wystarczy. Montalvo wziął od niej zdjęcie i spojrzał na nie. - Zrobiłaś kawał świetnej roboty, ale jedną rzecz pominęłaś. Małe zmarszczki wokół oczu, które powstają od śmiechu. Ma wiała, że ją postarzają i nie lubiła ich. Ale były częścią niej. - Oddał jej zdjęcie. - Ale nie mogłaś o tym wiedzieć. Nalia, albo instynkt, który prowadził jej dłonie podczas rekonstrukcji, nie powiedział jej o tych zmarszczkach. - Nie mogę ich teraz dodać. To by było nieetyczne i nie profesjonalne. Pokiwał głową. - Poza tym nie bardzo miałaby się teraz z czego śmiać. Proszę, pospiesz się z tym ostatnim etapem prac. Muszę zająć się przygotowaniami do mojego ostatniego etapu. W jego planach była śmierć i chaos. - Będziesz też musiał załatwić mi i Joe'mu powrót do Stanów. - Kiedy? - zapytał zaskoczony. - Dziś wieczorem, albo w nocy. Za kilka godzin skończę pracę na komputerze. Chcę, żeby Joe wrócił do Atlanty jak się da najszybciej. Przez chwilę milczał. - Wolałbym, żebyście zostali, dopóki nie będę miał pewno ści, że Diaz was nie dopadnie. On jest bardzo mściwy. - Nie on jeden. Pochylił głowę. - To prawda. - Odeślij mnie do domu. Joe i ja już o siebie zadbamy. - Spojrzała mu w oczy. - I będę czekała, aż ty spełnisz daną mi obietnicę. Iris Johansen

208

Impas

- Nie obawiaj się, dotrzymam słowa. Przyjadę do Atlanty jak tylko załatwię sprawy tutaj. Kiedy wyszedł z biblioteki, Eve podeszła do okna i wyjrzała na nocne niebo. Zaczynało się już lekko przejaśniać i niebo nabierało blasku podobnego do tego, jaki miały czarne perły, które parę lat temu Joe podarował jej na gwiazdkę. Wkrótce będzie świtać. Joe, już prawie skończyłam. Możemy wrócić do domu i spróbować zapomnieć o tym, co tu się wydarzyło. Jeśli oczywiście tego chcesz... Jestem ci to winna. A może lepiej by było, żeby nie zapominała? Dowiedziała się paru rzeczy o sobie, o których wcześniej nie miała pojęcia. Wcześniej zdawało jej się, że po tym wszystkim, co przeszła, zna każdy zakamarek swojej duszy. Ale wtedy pojawił się Montalvo i odkryła, że dotychczas zaledwie musnęła powierzchnię. Kiedy patrzę na ciebie to tak, jakbym patrzył w lustro. Lecz ten obraz był mroczny i wynaturzony. I nie tego chciała od życia. Chciała Joe'go. Cóż, przy odrobinie szczęścia nadal będzie przy niej. A jeśli uda jej się zatrzymać go przy sobie, kiedy Montalvo przyleci do Atlanty, tak jak obiecał, żeby pomóc jej odnaleźć Bonnie i jej zabójcę... Wtedy sytuacja będzie dość napięta. Jednak nie mogła inaczej postąpić, pomyślała z rezygnacją. To dlatego tak się zapracowywała i dlatego zaryzykowała swoje szczęście z Joe. Jeszcze przed wyjazdem z Atlanty podjęła decyzję, że obietnica Montalvo jest warta każdego ryzyka. Teraz nie może się z tego wycofać. Zbyt wysoką cenę już zapłaciła. Otworzyła drzwiczki szafki znajdującej się w pobliżu drzwi balkonowych i wyjęła aparat i resztę potrzebnego sprzętu. Skończyć robotę i zabrać Joe'go do Atlanty, gdzie będzie bezpieczny. A o poszukiwania Bonnie będzie się martwić później. Czekała przez tyle potwornych lat, że może wykazać się cierpliwością i zadbać teraz o ludzi, których kocha. Zaczęła rozstawiać aparaty.

Iris Johansen

209

Impas

- Mogę wejść? - Soldono niepewnie zapukał do drzwi biblioteki. - Skoro nie ma pod drzwiami Miguela, wnioskuję, że skończyłaś już pracę. - Tak. - Potarła ze zmęczeniem kark. - Właśnie skończyłam porównanie komputerowe. I zaczęłam pakować aparaty. - Spojrzała na niego. - I nie, nie musisz mnie stąd porywać. Montalvo odsyła nas do domu. - Doprawdy? Zatrzymała się. - Czy to miało coś znaczyć? - Może i wyśle ciebie do domu, ale nie jestem pewien co do Quinna. - Zrobił pauzę. - Dlatego właśnie ośmieliłem się do ciebie przyjść. - Soldono, o czym ty, u diabła, mówisz? - Właśnie staram ci się powiedzieć. Wydaje mi się, że Quinn wyjechał zeszłej nocy. Serce podskoczyło jej do gardła. - To niemożliwe. Widziałam go wczoraj wieczorem i ledwie był w stanie się przemieszczać. - Cóż, musiał odzyskać siły. - Patrzył na nią ze współczuciem. - Wybacz, Eve. Zajrzałem do jego pokoju godzinę temu i nie ma tam śladu Quinna. Poszedłem więc do pokoju Galena i jego także nie zastałem. - Galen z nim poszedł? - Miała ochotę zamordować obydwu. Dlaczego Joe nic mógł zaczekać jeszcze jednego dnia? Ale nie, on musiał postąpić po swojemu. Dzięki Bogu, nie był całkiem sam. Przynajmniej był z nim zdrowy i silny Galen. - Jesteś co do tego pewien? - Chyba, że obaj chowają się w zbrojowni Montalvo. Ale nie wydaje mi się. - Mnie też nie. - Wyruszyli razem, żeby pozbyć się Diaza. Nagle przypomniała sobie jego zamek na wzgórzu. Może i był dość pretensjonalny, ale był świadectwem potężnej siły i Eve była przerażona na samą myśl, że ta potęga mogła zostać skierowana przeciwko Joe'mu i Galenowi. - Muszę się zobaczyć z Montalvo. Wiesz, gdzie go znajdę? Iris Johansen

210

Impas

- Kwadrans temu widziałem go na dziedzińcu. - Soldono podszedł do postumentu i przyjrzał się rekonstrukcji. - Była bardzo piękna. Jakie jest podobieństwo? - Duże. - Zbliżyła się do drzwi. - Może poza kilkoma drobnymi elementami. Ale żadna rekonstrukcja nie jest idealna. - Ta musi być dość wierna. Montalvo jest pewnie zadowolony. - Tak, ale teraz nie to jest ważne. - Wyszła z biblioteki i po chwili była już na dziedzińcu. - Skończyłaś już ze zdjęciami? - Montalvo oderwał się od rozmowy z Miguelem. - Nie mogę już dłużej czekać na... - Wiedziałeś o Joe? - Co niby miałbym wiedzieć - spytał ostrożnie. - Soldono mówi, że Joe'go nie ma. Razem z Galenem wyruszyli dokądś w nocy. - I myślisz, że ukrywałem to przed tobą? - Wydaje mi się dziwnym, żebyś nie wiedział, co się dzieje w twoim obozie. Jak Joe'mu udało się stąd wydostać, żebyś nic o tym nie wiedział? Montalvo zwrócił się do Miguela: - Mnie też to dziwi. Miguel? Chłopak wzruszył ramionami. - On i Galen wyszli o trzeciej nad ranem. Przedostali się przez zachodni mur. Byłem pod wrażeniem. Nie podejrzewałbym, że rannemu człowiekowi to się uda. - A niech cię! - powiedziała Eve. - Dlaczego go nie powstrzymałeś? - Sam chciał odejść - odparł bez emocji. - Pułkownik nie chce go tutaj, ale też nie odesłałby go stąd. W ten sposób nie musiał tego robić, bo Quinn sam odszedł. - Miguel, trzeba było mi o tym powiedzieć - odezwał się Montalvo. - Ale wtedy bym wszystko zepsuł. Okazja sama się nasunęła. Żaden z nas nie musiał go zabijać. Quinn ma szansę przeżyć, jeśli jest tak dobry, jak o nim mówią. - Miguel uśmiechnął się. Wydało mi się to bardzo rozsądne. Iris Johansen

211

Impas

Eve patrzyła na niego z niedowierzaniem. Rozsądne oddać Joe'go na tacy Diazowi? Ten chłopak był niewiarygodnie bezwzględny. - Miguel, tak nie można - powiedział Montalvo. - Będziemy musieli to naprawić. A to może wcale nie być łatwe. - Na miłość boską, mówisz do niego, jakby był dwulatkiem, który porysował kredkami meble w salonie. On pozwolił odejść Joe'mu. Być może nawet podsadziłby go pod tym murem, gdyby zaszła taka potrzeba. Miguel skinął głową. - Ale nie potrzebował tego. Tak jak mówiłem, zaimponował mi. - Idź i przyprowadź go z powrotem - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - On jest tam sam. - Ma Galena - zauważył Miguel. - Ale pójdę, jeśli pułkownik tego sobie życzy. - Spojrzał na zegarek. - Minęło już ponad dziesięć godzin. Quinn ma doświadczenie z SEAL i wątpię, żebym był teraz w stanie go wytropić. - Wiesz przecież dokąd zmierza - powiedziała Eve. - Do Diaza. - Ale pułkownik nic będzie zadowolony, jeśli pokrzyżuję mu jego plany względem Diaza. Eve spojrzała na Montalvo. - Powiedz mu coś - nalegała. - Tak zrobię - odparł. - Ale nie rozkażę mu iść po Quin-na. Po pierwsze dlatego, że to mogłoby wywołać reakcję, której starasz się właśnie uniknąć. Dwaj mężczyźni po szkoleniu wojskowym mają znacznie większe szanse przeżycia niż cały oddział przeczesujący tereny Diaza. Po drugie, jeśli Quinn jest tak dobry, jak mi mówiono, będzie potrafił wymknąć się Miguelowi, czy komukolwiek innemu, kogo za nim wyślę. - Więc co, u diabła, zamierzasz zrobić? - Wyślę Miguela do wioski Diaza, żeby popytał tu i ówdzie i przeprowadził małe śledztwo. Miguel mieszkał tam przez większość swojego życia i nadal ma tam kontakty. W wiosce Iris Johansen

212

Impas

wiedzą o wszystkim, co się dzieje na zamku. Będą wiedzieli, czy Diaz złapał Quinna albo Galena. - A co, jeśli złapał? - Wtedy będę musiał jak najszybciej przekonać ojca Nalii do działania, zanim Diaz zdąży poderżnąć gardło Quinnowi. Chociaż... - na chwilę się zamyślił - jeśli Diaz nie wie, że skończyłaś już rekonstrukcję, to może chcieć wykorzystać Joe'go, żebyś przerwała pracę. - A ty nadal nie wiesz, kto w twoim obozie pracuje dla niego? - Skłaniam się ku Destando, człowiekowi, który jest ze mną najkrócej ze wszystkich. Obserwujemy go bardzo dokładnie. Montalvo zwrócił się do Miguela: - Wolałbym, żebyś obserwował Destando, niż teraz zajmował się poszukiwaniem Quinna. Miguel wzruszył ramionami. - Robiłem tylko to, czego mnie nauczyłeś. To była nadarzająca się okazja. - Odwrócił się. - Zaraz wybiorę się do wioski. Dam znać, jak tylko się czegoś dowiem. - Natychmiast - powiedział Montalvo. - I, do diabła, Miguel, bądź ostrożny. - Oczywiście. - Miguel uśmiechnął się do niego na odchodnym. - Zmartwiłbyś się, gdyby coś mi się stało, prawda? Gdzie znalazłbyś drugiego takiego syna jak ja? Z mieszaniną gniewu, frustracji i niepokoju Eve obserwowała go jak odchodzi w stronę domu. - Czy może mu grozić jakieś niebezpieczeństwo? - Tak. Praca szpiega zawsze jest niebezpieczna. Ale już wcześniej chodził do wioski, żeby zdobyć dla mnie informacje. Miguel potrafi się wycofać, jeśli przeczuwa zagrożenie. - Ale pozwalasz mu iść. - Wie, że postąpił wbrew rozkazom. Nie ma znaczenia, że zdawało mu się, że będę zadowolony z takiego obrotu sprawy. Musi się nauczyć, że to nie on tu decyduje. - Nawet, jeśli miałby za tę naukę zapłacić życiem? Montalvo nie odpowiedział wprost. - Popełnił błąd i musi go teraz naprawić. Iris Johansen

213

Impas

- Jestem na niego wściekła jak diabli, ale nie chcę, żeby zginął. - Ja też nie. - Spojrzał za Miguelem. - Jeśli miałbym powiedzieć czy kocham kogokolwiek na tym świecie, to byłby ten chłopak. - Więc go odwołaj. Wyślij kogoś... - Klamka zapadła. - Odwrócił się. - Wszyscy słyszeli, co powiedziałem, i tak ma zostać. Powiedz lepiej, czy skończyłaś już pracę? - Pieprzyć rekonstrukcję. - Rozumiem, co teraz czujesz, ale czy jest już skończona? - Tak, ty uparty sukinsynu! - W takim razie pójdę ją spakować i przygotuję się do wizyty u Armandariza. - Ruszył w stronę domu. - I masz rację, jestem upartym sukinsynem. Chociaż powinnaś chyba wziąć pod uwagę, że im prędzej uda mi się nastawić Armandariza przeciwko Diazowi, tym szybciej Diaz przestanie stanowić zagrożenie dla Joe'go. - O ile Joe sam się nie wykrwawi przez tę ranę, która może się otworzyć. - Jakoś nie chce mi się wierzyć, że Quinn da się zabić, zanim znajdzie się z Diazem na odległość strzału. Obserwowałem go wtedy w bibliotece. Był bardzo... skoncentrowany. - Boże, powinnam była coś mu powiedzieć. Chociaż nie mam pojęcia, co takiego mogłabym powiedzieć, żeby go po wstrzymać. Zacisnęła dłonie w pięści. - Dlaczego on to zrobił? Wiedział, że już kończę rekonstrukcję. Gdyby tylko zaczekał jeden dzień dłużej... Przecież nie jest idiotą. Już prawie skończyłam. Dlaczego...? - Wiedział, że będę próbował cię tu zatrzymać - przerwał jej Montalvo. - To spostrzegawczy facet. Domyślił się, że będę cię jeszcze potrzebował przy kolejnym kroku. Spojrzała na niego zaskoczona. - O czym ty mówisz? Przecież zgodziłeś się załatwić nam powrót do Atlanty. Iris Johansen

214

Impas

- I zrobiłbym to, jeśli nie byłoby innego wyjścia. - Wykrzywił usta. - Ale zamierzałem spróbować przekonać cię, żebyś została i mi pomogła. - Co takiego? - Mam już rekonstrukcję, która jest dość przekonująca. Armandariz przeżyje szok. Ale człowiek tak sceptyczny jak on, będzie potrzebował większego wstrząsu. Trzy dni temu wysłałem mu twoje dossier. Robi wrażenie. Twoja uczciwość i etyka zawodowa są bez skazy. Dałem mu czas, żeby sam cię sprawdził. - A co, jeśli wyrzuci moje dossier do kosza bez zaglądania w nie? - Nie zrobił tego. Nadal mam przyjaciół wśród rebeliantów, którzy powiedzieli mi, że przeczytał je. Jeśli przeprowadził własne śledztwo, to będzie wiedział, że jesteś godna zaufania. - Człowiek sceptyczny podejrzewa, że wszyscy kłamią. - Dlatego chcę, żebyś poszła ze mną do jego obozu. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. - Co takiego? - Chcę, żebyś wyjaśniła mu cały proces tworzenia rekonstrukcji. I żebyś mu powiedziała że do samego końca nie oglądałaś żadnych zdjęć. - I on ma mi uwierzyć? - Na to liczę. Jesteś uczciwą kobietą, Eve. To bije z ciebie na odległość. Sam jestem nie wiadomo czy nie najbardziej sceptycznym draniem na tym świecie, a kiedy cię po raz pierwszy zobaczyłem, uwierzyłbym ci, gdybyś powiedziała mi, że czarne jest białe. - Nie rozstaliście się w najlepszej komitywie. Jeśli go rozzłościsz, obydwoje możemy zginąć. - Armandariz domyśli się, że nie przyszedłbym do jego obozu bez zabezpieczonych tyłów. Ale do środka będziemy musieli wejść sami. - Ja nie muszę nigdzie iść. - Nie musisz. Zrobiłaś już to, o co cię prosiłem. Jestem pewien, że Soldono powiedziałby w tej sytuacji, że powinnaś pozwolić, żeby się szumowiny pozabijały. Iris Johansen

215

Impas

- O tak, z pewnością by tak powiedział. - Nie sądzę, żebyś podzielała teraz ten punkt widzenia. Jesteś żywo zainteresowana Nalią i tym, co jej się przydarzyło. Spojrzał jej w oczy. - Chciałabyś, żeby jej ojciec dowiedział się, że mylił się co do niej. Chcesz sprawiedliwości dla niej. - A dla ciebie sprawiedliwość jest jednoznaczna z zemstą. - Tak. Dla ciebie zresztą też. W głębi serca myślisz tak samo. I taki argument miałem zamiar wysunąć, zanim dowiedziałem się o wyjściu Quinna. Ale teraz sytuacja się zmieniła. - Sugerujesz, że masz asa w rękawie? - Uśmiechnęła się gorzko. - Na pewno nie kazałeś Miguelowi pozwolić Joe'mu uciec? - Nie, ale on mnie świetnie zna. Mam poczucie winy - stwierdził. - To prawda, że teraz masz więcej powodów. - Jak szybko zacznie działać Armandariz, kiedy dowie się, że Diaz oszukiwał go przez te wszystkie lata? - Nie wiem. Chciałbym móc ci powiedzieć, że ruszy natychmiast i zacznie palić wszystkie pola koki, ale tego nie wiem. Armandariz jest człowiekiem uczuciowym, ale to żołnierz i zrobi to, co jest najlepsze dla jego żołnierzy. - W takim razie być może będę się narażała na próżno. - Nie na próżno. Ale powinienem być z tobą szczery. Istnieje zagrożenie, że to nie pomoże Quinnowi. - Poczuła ogarniającą ją panikę. Miała dwie możliwości. Albo siedzieć na miejscu i czekać aż Miguel dowie się czegoś na temat Joe'go. Albo przystąpić do działania, które w efekcie mogło okazać się daremne. - Muszę się nad tym zastanowić. - Umawiam się na spotkanie jutro popołudniu. Myśl szybko. Po tych słowach wszedł do domu. Nie ma to jak odrobina presji, pomyślała gorzko. Była jeszcze jedna opcja, którą mogłaby sprawdzić, zanim podejmie ostateczną decyzję. Ruszyła za Montalvo do domu, chcąc znaleźć Soldono. Spotkała go na korytarzu. - Czy Venable, albo ty, macie możliwość zlokalizować Joe'go i zabrać go stąd? - zapytała. Iris Johansen

216

Impas

- Zadzwonię do Venable'a, ale to dość delikatna kwestia... - Pracujesz w CIA. Powinieneś móc coś zrobić. - Balansujemy na krawędzi pomiędzy wojskiem a Diazem. - Mówisz, że gracie na dwa fronty? Świetnie. - Nie możemy podjąć się jawnego działania. - Brzmi to tak, jakbyście nie mogli niczego zdziałać. - Wiem, że jesteś zła, ale musisz zrozumieć, że CIA w dzisiejszych czasach w głównej mierze opiera się na negocjacjach. - Nie daj Boże jeszcze narazilibyście się Diazowi, tak? - Minęła go i skierowała się do biblioteki. - Zapomnij, że o coś prosiłam. - Wybierasz się z nim do Armandariza? - zapytał Soldono. - To nie jest dobry pomysł, Eve. - Przynajmniej wykonam jakiś ruch. Nie będę kręcić się w kółko w nadziei, że wszystko się samo poukłada. - To nie fair - stwierdził. - Robię, co mogę. - Nie zamierzam być fair. Zamierzam przyprowadzić tu Joe'go całego i zdrowego. Montalvo ostrożnie wkładał rekonstrukcję do skórzanego pudła, kiedy weszła do biblioteki. Spojrzał na nią i zatrzymał się w połowie ruchu. - I? - Idę z tobą. Co innego mogę zrobić? To jedyna decyzja, jaką mogę podjąć w tym całym zamieszaniu. - To dobrze. - Przykrył pudełko wieczkiem i zamknął zamek. W takim razie dzwonię do Armandariza i umawiam nas na spotkanie.

Namierzyliśmy samochód, do którego na parkingu wsiadła Jane MacGuire - powiedział Nekmon. - Widziano go dziś rano pod supermarketem w Tucson. Kierowca to facet po czterdziestce. - Pojechaliście za nim? - zapytał Diaz. - Oczywiście - przytaknął Nekmon. - Sądzimy, że znaleźliśmy schronienie. Kierowca udał się do domu w Sunset View i wypakował kilka toreb z żywnością. - To za mało. Czy ktoś ją widział? - Jeszcze nie, ale dom wygląda na dobrze strzeżony i są spore szanse na to, że ona tam jest. Kazałem im trzymać się na tyle blisko, żeby mogli potwierdzić jej obecność i na tyle daleko, żeby nie dali się złapać. Nie chcemy żadnej wpadki. - Niech nasi ludzie będą gotowi do działania w każdej chwili na mój rozkaz. I żadnych wpadek, Nekmon. - Z całym szacunkiem, ale bardzo rzadko popełniam błędy. - Jeden wystarczy. Muszę... - przerwał mu dzwonek telefonu. Diaz - odezwał się do słuchawki i przez jakiś czas słuchał, a potem się rozłączył. - Skończyła rekonstrukcję dla Montalvo. - Mamy się zająć dziewczyną? Zastanowił się nad tym. - Jeszcze nie. Jest inna możliwość, która pojawiła się niedawno i może być bardziej efektywna. - To już trzeci punkt kontrolny - zauważyła Eve, kiedy Montalvo ponownie uruchamiał silnik. - Armandariz najwyraźniej niezmiernie poważnie traktuje kwestię ochrony. Iris Johansen

218

Impas

- Dlatego umówiliśmy się na oficjalne spotkanie, a nie pró bowaliśmy przemykać się po kryjomu - powiedział Montalvo. - Może być upartym ojcem, ale jest piekielnie dobrym żoł nierzem, bo inaczej nie przetrwałby aż tylu lat. - Jak daleko mamy do obozu? - Jakieś pięć minut jazdy. - Odwrócił głowę i spojrzał na nią. - Zdenerwowana? - Oczywiście, że się denerwuję. Mam przekonać neurotycznego faceta do tego, że zdradził córkę i jednocześnie sprzeniewierzył się swojej sprawie. Nawet, jeśli mi uwierzy, to nie znaczy, że się do tego przyzna. - Mamy szansę. Będzie otoczony ludźmi, którzy znali Nalię. Kilku z nich było dla niej jak bracia. Rozpoznają ją w rekonstrukcji i mogą przekonać Armandariza. - Miała braci? - Nie i dlatego Armandariz wychował ją jak syna. Potrzebował kogoś, kto będzie dzielił jego marzenia, a miał jedynie Nalię. - Ale ona zbeszcześciła jego marzenie. - On tak uważa. - Zacisnął usta. - Ale Nalia zginęła za jego przeklęte marzenia. Wierzyła w nie tak samo mocno jak on i starała się je uratować. - Zjechał z drogi na pobocze. - Stąd pójdziemy pieszo. - Wysiadł z jeepa i sięgnął po skórzane pudło. Chodźmy. Eve także wysiadła z auta. - Daj mi to pudełko - powiedziała. - Dlaczego? - Skoro już tu jestem, to chcę zrobić to po swojemu. Armandariz ma do ciebie żal. W chwili, kiedy zobaczy cię z pudłem, będzie się chciał bronić. Może i będziesz miał odrobinę satysfakcji, kiedy otworzysz to pudło i powiesz: „A nie mówiłem?", ale to nic nie wniesie. - Tego bym nie powiedział. - Może wyraziłbyś to innymi słowami. W chwili, kiedy pojawisz się z pudłem w rękach, nastąpi natychmiastowe skojarzenie. Iris Johansen

219

Impas

- Racja - powiedział, ale zawahał się. Po chwili jednak podał jej pudło. - Ale to ja zacznę mówić. - Oczywiście. - Patrzyła na drogę przed sobą. - Nie mam ochoty mówić więcej, niż będę musiała. W ogóle nie mam ochoty tu być. Chciałabym mieć to już za sobą, żeby zająć się wynalezieniem jakiegoś sposobu na uratowanie Joe'go. - Wiem o tym. I jestem ci wdzięczy za to, że... - przerwał, bo przed nimi zaszeleściły krzaki i wyłonił się z nich ciemnowłosy mężczyzna około trzydziestki. - Zdaje się, że zaraz zacznie się przedstawienie. - Montalvo wyprzedził Eve. - Manuel, kopę czasu. Nie wiedziałem, czy jeszcze żyjesz. Mężczyzna, którego nazwał Manuel, uśmiechnął się słabo. - Ale ja wiedziałem że żyjesz i gdzie jesteś. Kiedy burczało mi w brzuchu myślałem o tobie, jak sobie siedzisz za wysokim murem swojej twierdzy, syty i bogaty. Montalvo wzruszył ramionami. - Człowiek musi sobie jakoś radzić w życiu. Armandariz nazwał mnie kłamcą i wyrzucił mnie z obozu. - Świetnie sobie poradziłeś. - Nagle z twarzy Manuela zniknął uśmiech. - On nie zmieni co do ciebie zdania. - Spojrzał na pudełko w dłoniach Eve. - Czy to jest to? - Tak, to ona- poprawiła go Eve. - Armandariz zmieni zdanie. - Eve Duncan, poznaj Manuela Esteveza. Znaliśmy się dość długo zanim zostałem pariasem. - Montalvo trącił ją delikatnie łokciem, żeby szła naprzód. - I, jak rozumiem, zaprowadzisz nas do Armandariza? - Tak - odparł Manuel i odwrócił się na pięcie. - Muszę cię ostrzec, że jest gotów zaśmiać ci się w twarz. Nic z tego nie wyjdzie. - Brzmi zachęcająco - mruknęła Eve idąc za Manuelem. Ale w sumie nie spodziewała się, że będzie łatwo. Nie miała żadnej pewności, że się uda, a Montalvo nie próbował robić jej nadziei. Nagle wyszli z lasu i znaleźli się na dużej polanie usianej sporą ilością namiotów. Manuel podprowadził ich do dużego namiotu, który znajdował się na obrzeżach obozu, uniósł połę i zachęcił gestem do wejścia. Iris Johansen

220

Impas

- Powodzenia - powiedział do Montalvo. - Jeśli na nie zasługujesz. - Zasługuję - odparł Montalvo. - Wchodzisz razem z nami? Manuel zawahał się, po czym wzruszył ramionami. - Jestem trochę ciekawy. Właściwie, dlaczego nie? - Wszedł za nimi do namiotu i skłonił się przed starszym mężczyzną siedzącym na składanym krześle przy stole. - Mogę zostać, Antonio? - Nie mam nic przeciwko temu. - Antonio Armandariz był szczupłym, przystojnym mężczyzną około sześćdziesiątki z siwiejącą czupryną i wielkimi, ciemnymi oczami. - Zawsze za bardzo lubiłeś Montalvo. Powinieneś się przekonać, jaki z niego głupek. - Nalia go kochała - zauważył Manuel. - Zwykle nie myliła się co do ludzi. W oczach Armandariza błysnął gniew. - Nie broń jej. Zrobiła największy błąd, jaki mogła. Dlaczego tego nie rozumiesz? - Staram się - odparł Manuel - ponieważ jesteś uczciwym człowiekiem i sam w to wierzysz. - Usiadł na krześle w rogu. - Może Montalvo przekona mnie, że byłem w błędzie, kiedy zwątpiłem w ciebie, Antonio. - Wykonał gest w stronę Montalvo. - Zabaw nas przyjacielu. Zobaczmy, co masz nam do powiedzenia. - On nie ma tutaj przyjaciół - powiedział stanowczo Arman dariz. - Omal nas nie zniszczył swoją obsesją na temat Diaza. - Patrzył chłodno na Montalvo. - Gadaj, a potem zjeżdżaj stąd. - Taki mam zamiar. - Skinął na Eve. - To jest Eve Duncan. Czytałeś jej dossier, które ci wysłałem? Armandariz prawie wcale na nią nie patrzył. - Czytałem. Przypuszczam, że to kłamstwa. - Wiesz dobrze, że nie - odparł Montalvo. - Jestem pewien, że przeprowadziłeś własne śledztwo. Znam cię. Nie mógłbyś się oprzeć. Założę się, że chciałeś tylko znaleźć dowód na to, że kłamałem i że ona jest szarlatanem, ale okazało się inaczej, prawda? Iris Johansen

221

Impas

Armandariz nie odpowiedział. - Nie spodobało ci się, że to szanowana specjalistka, a do tego uczciwa i wcale nie ma zamiaru ugrać niczego na tej sytuacji. To musiało być dla ciebie trudne. - Wcale. - Przeniósł wzrok na Eve. - Może jest przekupiona, tak jak wszyscy inni? Nalia też była uczciwa, a jednak nas zdradziła. - Mogę coś powiedzieć? - odezwała się Eve. - Za chwilkę. - Montalvo sięgnął do kieszeni kurtki i wyciągnął kopertę. - Nalia zginęła, starając się udowodnić, że Diaz pogrywał z milicją i zdradzał cię. Nie zdążyła jednak znaleźć dowodu, gdyż została schwytana i zabita. Diaz ukrył go, a mnie całe lata zajęło poszukiwanie prawdy. - Rzucił kopertę na stół przed Armandarizem. - Jest tu także kilka dokumentów dowodzących, że Diaz nadal grywa na dwa fronty, kiedy jest mu to na rękę. Jest bardzo ostrożny, ale jeśli nagroda będzie tego warta, sprzeda cię bez mrugnięcia okiem. - Dowód? - Armandariz zbladł ze złości. - To ty przychodzisz i rzucasz mi jakieś fałszerstwa. Diaz jest naszym przyjacielem. Gdyby nie jego pomoc, już dawno musielibyśmy się rozwiązać. - To nie fałszerstwa. - Spojrzał na Manuela. - Nie pozwól mu ich zniszczyć, zanim ich nie obejrzy. Kawał czasu zajęło mi zdobycie tych dowodów i słono za nie zapłaciłem. - Zrobię, co zechcę - powiedział drżącym głosem Armandariz. - To są kłamstwa. Wiem, że mnie okłamujesz. - Eve? - Montalvo zwrócił się do niej wycofując się. Jasne. Najpierw zirytował człowieka, a teraz mnie każe go przekonywać, pomyślała zrozpaczona. - Nic nie wiem o tych dokumentach. Montalvo nie uważa za konieczne dzielić się ze mną ich treścią. Zresztą i tak nie chciałabym się w to angażować. - Postawiła skórzane pudełko na stole. - To jest jedyna dziedzina, z którą chciałam mieć cokolwiek do czynienia. - Odpięła zapięcie i otworzyła wieko. - Chciałam sprowadzić pańską córkę do domu. - Moja córka jest w Australii. Iris Johansen

222

Impas

- Pańska córka została zamordowana i wyrzucona na bagna - odparła bezceremonialnie. - Kiedy Montalvo wreszcie od nalazł jej ciało, został sam szkielet. Miał szczęście, że kości były nietknięte zważywszy na upływ czasu, działanie wody i dzikich zwierząt w tej części lasu. - Ona jest w Australii. - Czaszka pańskiej córki jest w tym pudełku. - Nie - powiedział i odwrócił głowę od pudełka. - Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. - Ostrożnie wyciągnęła rekonstrukcję z pudełka i postawiła ją na stole. - A teraz, niech pan, do cholery, spojrzy na nią. Dał pan życie Nalii, nie może jej pan odrzucić. - Moja córka nie umarła. - Proszę na nią spojrzeć. Powoli odwrócił głowę. Zauważyła, jak wzdrygnął się, kiedy jego wzrok spoczął na czaszce. - Ładna rzeźba. Mogła ją pani wyrzeźbić na podstawie zdjęcia. - Ale nie zrobiłam tego. Wykonałam dokładne pomiary, zaznaczyłam punkty grubości tkanki i zbudowałam wokół nich całą twarz. Dopiero kiedy skończyłam pracę poprosiłam o pokazanie mi zdjęcia. Wykonałam fotografie rekonstrukcji pod trzema kątami i potem nałożyłam je na zdjęcie Nalii. - Wyciągnęła z kieszeni płytę i podeszła do komputera stojącego przed Armandarizem i wsunęła do środka płytę. - Wszystkie rysy zgadzają się idealnie. Proszę spojrzeć. - Nie mam ochoty... - Patrz! Nie po to nad nią pracowałam, żebyś się teraz od niej odwracał. Patrz, jak jej podobizna zlewa się z moją rekonstrukcją. - Nie chcę... Manuel podszedł bliżej. - Antonio, nie bądź tchórzem. Patrz, jak to zrobiła. - Zamknij się - rzucił gniewnie. - To moja sprawa. - To także nasza sprawa, jeśli prawdą jest, że zostaliśmy oszukani. Jestem gotów walczyć i zginąć, ale nie zamierzam Iris Johansen

223

Impas

robić tego na ślepo. Od dwudziestu lat stoję przy tobie, jednak nie powinieneś tego ode mnie oczekiwać. Armandariz zawahał się, a potem spojrzał na ekran monitora. - Pokaż. - Nie muszę niczego robić. Ten program sam to pokaże. - Obserwowała powolne nakładanie się fotografii. Nawet po tylu latach wciąż ją to zachwycało. Wyglądało to tak, jakby niestworzona siła mieszała ze sobą dwa wizerunki. - Stopień podobieństwa wynosi dziewięćdziesiąt sześć procent. To wy jątkowe. Armandariz nie odrywał oczu od ekranu. - Nie, jeśli robiąc rekonstrukcję, patrzyłaś na zdjęcie. - Ale nie patrzyłam - odparła. - Mówiłam Montalvo, że uwierzysz w to, w co będziesz chciał. Nie jestem w stanie przekonać cię do czegoś, czego nie chcesz zobaczyć. - Wskazała nałożone zdjęcia. - Ta kobieta to Nalia. Zginęła, próbując wam pomóc. To nie w porządku, że chcecie odrzucić to wszystko, co dla was zrobiła. Jej życie powinno coś znaczyć. Jej śmierć także powinna mieć jakiś sens. - Ona nie zginęła. - Nadal nie odrywał wzroku od ekranu. - Ona żyje. - Antonio, to Nalia - odezwał się łagodnie Manuel. - Znam jej twarz. Ma takie same kości policzkowe jak ty. Tak samo głęboko osadzone oczy. Patrzyłem na was oboje przez wiele lat. - W jego oczach zalśniły łzy. - Na miłość boską, dorastałem z nią. To jest Nalia. - Dowód - powiedział ochryple Armandariz. - Nie mamy żadnego dowodu. - Montalvo wysłał jej ząb do analizy DNA - powiedziała Eve. - To zajmie trochę czasu. Miał nadzieję, że tymczasem przekona was rekonstrukcja. Diaz dowiedział się już, że robię rekonstrukcję i podjął działanie. - Chcesz mnie przekonać bez dowodu? - Spójrz w lustro. Twój przyjaciel ma rację. Masz bardzo podobną strukturę kości jak Nalia. Jeśli chcesz, to mogę wyrecytować ci każdą wartość grubości tkanki na twojej czaszce. Iris Johansen

224

Impas

Mogę to zrobić. Tak bardzo zżyłam się pracując nad Nalią, że zdaje się częścią mnie. Stała się... moją przyjaciółką. Wielka szkoda, że ty nie byłeś jej przyjacielem. - Wyjęła płytę z komputera. - Czy śnisz czasem o niej? - Nie. - To od tej pory będziesz. - Odwróciła się z powrotem do rekonstrukcji. - Ponieważ wiesz, że się myliłeś. Nie będziesz już w stanie się dłużej oszukiwać. - Uniosła rekonstrukcję i zaczęła ją wkładać z powrotem do pudełka. - Chodźmy stąd, Montalvo. Nie mogę już... - Zaczekaj. - Armandariz patrzył na czaszkę. - Zostaw ją. Eve zamarła. - Nie mogę tego zrobić. Ona jest pod moją pieczą. Armandariz spojrzał na Montalvo. - Chcę ją zatrzymać. - Po co? - zapytał Montalvo, patrząc badawczo na Armandariza. - Chcę ją zatrzymać. - To za mało. - Zostawcie ją - powiedział Manuel, podchodząc bliżej. Dopilnuję, żeby nic się jej nie stało. To będzie mój obowiązek. - Musimy zanieść ją do miejsca spoczynku - powiedziała Eve. - Ona nie jest żadną kartą przetargową. - Wiem - odparł Armandariz. Montalvo bacznie obserwował jego minę. - W porządku - powiedział po chwili zastanowienia. - Teraz ją zostawimy, ale wrócę po nią jutro. - Do diabła z tobą! - odezwał się Armandariz. - Ona zostaje tutaj. Już raz mi ją zabrałeś. Nie pozwolę, by stało się tak znowu. - Jutro po nią przyjdę. - Montalvo wziął Eve za łokieć i zaprowadził do wyjścia. - Eve, nie wykłócaj się. - Nie mów tak do mnie - odparła i obejrzała się gniewnie na Armandariza. - To nie jest ładna rzeźba twojej córki. To jest część jej ciała. Jeśli w to nie wierzysz, to oddaj mi rekonstrukcję. Armandariz nie odpowiedział, nadal wpatrzony w czaszkę. Iris Johansen

225

Impas

- Uwierzył - powiedział Manuel podchodząc do Arman dariza i kładąc rękę na jego ramieniu. - Pozwólcie mu spędzić z nią trochę czasu. Eve zawahała się patrząc na minę starszego mężczyzny. Miał zaciśnięte usta, bladą, spiętą twarz, a jego oczy... Odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem wyszła z namiotu mijając Montalvo. - Mówił prawdę? - zapytała Montalvo, kiedy byli już kilkaset metrów dalej. - Armandariz nam uwierzył? - Nie wyszłabyś z namiotu, gdybyś tak nie uważała - odparł Montalvo. - Wykonałaś kawał dobrej roboty, Eve. - Kiedy najwcześniej będziesz mógł z nim rozmawiać o pozbyciu się Diaza? - Tak, jak powiedział Manuel, najpierw muszę dać mu trochę czasu na spędzenie z Nalią. Musi się pogodzić z jej śmiercią i własnym błędem, to boląca kwestia. - Ale ja nie mam czasu. Muszę pomóc Joe'mu. - I pomożesz. Skontaktuję się z Miguelem kiedy wrócimy do obozu i zobaczymy, czego się dowiedział. - Nadal nie mam pewności, że Armandariz nam uwierzył. - A ja mam. Użył formy osobowej, kiedy mówił o rekonstrukcji. I tak jak zawsze był wobec niej zaborczy. Nie podobało mu się bardzo to, że Nalia mnie poślubiła. Uważał, że mu ją skradłem. - A skradłeś ją? - Tak, ja też byłem zaborczym draniem. Ale teraz żaden z nas jej nie ma. - Teraz obaj ją macie - zaprotestowała. - Tak długo, jak długo będziecie pielęgnować pamięć o niej. - Może i masz rację - powiedział po chwili milczenia. - Oczywiście, że mam rację. - Doszli już do jeepa i Eve wsiadła na miejsce pasażera. - Bóg jeden wie, że mylę się w wielu kwestiach, a ostatnio w ogóle poruszam się po omacku, ale w tej sprawie się nie mylę. Armandariz nie odzywał się przez dziesięć minut. Cały czas przyglądał się rekonstrukcji. Iris Johansen

226

Impas

- To nie była twoja wina. - Manuel usiadł na składanym krześle obok niego. - Nie powinna była ryzykować. Powinna była poczekać do momentu, kiedy byłaby w stanie cię przekonać, że Diaz to zdrajca. - Ona nigdy nie chciała na nic czekać - powiedział Armandariz. - Sam uczyłem ją, że należy podejmować decyzje i zaraz działać. Dlatego była takim dobrym żołnierzem. - Delikatnie dotknął jej policzka. - Zapomniałem już jaka była piękna. Zmusiłem się do zapomnienia. Faktycznie jest do mnie podobna, prawda? - Tak. - Skłamałem tej Duncan. Śnię o Nalii. - To nie jej sprawa. - Śnię o niej, kiedy była małym dzieckiem, kiedy była moja. Zanim pojawił się Montalvo i mi ją zabrał. - Nalia zawsze cię kochała. Trzymała Montalvo tutaj, bo wiedziała, że jest cenny dla sprawy, że i tobie się przyda. - Wiem, że mnie kochała. - Jego twarz wykrzywił grymas bólu. - Ale ta kobieta miała rację. Nie byłem dla niej przyjacielem. Nie chciałem, żeby Montalvo miał rację. Nie chciałem, żeby Nalia miała rację w sprawie Diaza. Chciałem, żeby ufała moim poglądom tak, jak wcześniej, gdy nie była mężatką. - Wszyscy popełniamy błędy - stwierdził Manuel. - Nalia była moją przyjaciółką. Powinienem był z tobą porozmawiać, powiedzieć, że być może jesteśmy w błędzie. - Westchnął. - Ale ty, Antonio, rzadko się myliłeś. Odzwyczaiłem się od kwestionowania twoich decyzji. - Zawiesił głos. - Co z tym zrobimy? Armandariz pokręcił głową. - Nie wiem. Teraz nic już nie wiem - powiedział zachryp niętym głosem. - Nie chcę o tym myśleć. Chcę jedynie siedzieć tu i patrzeć na moją córkę, która wróciła do mnie do domu. Byli już kilka kilometrów od obozu, kiedy zadzwonił telefon Eve. - Gdzie jesteś, Eve? - zapytał Diaz, kiedy odebrała telefon. Iris Johansen

227

Impas

- Domyślam się, że zaangażowałaś się w negocjacje Montalvo. Widziałaś się już z Armandarizem? - Diaz, skąd wiesz, że zamierzam spotkać się z Arman darizem? Dłonie Montalvo zacisnęły się na kierownicy. - Mam swoich ludzi w ekipie Montalvo. Czyżbyś w to wątpiła nawet po spotkaniu z moim małym śliskim przyjacielem? Nieważne, gdzie jesteś, nie będziesz czuć się bezpieczna. - Czcze groźby. Już dwa razy próbowałeś mnie zabić i nie udało ci się. Po drugiej stronie linii zapanowała cisza. - Wkurzasz mnie - odezwał się wreszcie Diaz. - A to nie jest mądre. - Po co do mnie dzwonisz? Skoro wiesz, że wybieramy się do Armandariza, to powinieneś też wiedzieć, że skończyłam rekonstrukcję. I nie ma najmniejszych wątpliwości, że to Nalia Armandariz. - Zawsze jest jakaś wątpliwość. Wiesz, co masz powiedzieć mojemu staremu przyjacielowi, Antonio? Że to wszystko jedno wielkie kłamstwo. Że wyrzeźbiłaś twarz według wskazówek Montalvo, a czaszka nie należała do tej dziwki. - Dlaczego miałabym to robić? - Żeby mnie zadowolić. Armandariz ci uwierzy, ponieważ chce, żeby to było prawdą. Podoba mu się nasz wygodny układ i chce go takim utrzymać. Jedyne, co masz zrobić, to powiedzieć mu jaki to z Montalvo jest kłamca, a Armandariz tylko się z tego ucieszy. - Ale nie zamierzam robić niczego, co cię zadowoli. - Zrobisz to. Jestem tego pewien. Montalvo nic cię nie obchodzi. Znaczy dla ciebie tyle, co jego hojna zapłata. A ja mogę zapłacić tyle samo. - Ściszył głos. - I mogę dać ci coś, czego on nie może. - Co takiego? - Twojego kochasia. Chcesz zobaczyć jeszcze Joe'go Quin-na żywego? Zamarła z przerażenia. Chryste... Iris Johansen

228

Impas

- Blefujesz. - Pozwoliłbym ci z nim porozmawiać, ale moi ludzie byli nieco zbyt brutalni, kiedy go schwytali i jest teraz nieprzytomny. Starała się, żeby jej głos zabrzmiał spokojnie. - Jakie to wygodne. - Oczywiście. Ale może to nie ich wina. Możliwe, że to ta paskudna rana, którą zadał mu mój człowiek, Duarte. Może się otworzyła i teraz wykrwawia się na śmierć? Mam kazać moim ludziom, żeby to sprawdzili? - Ty gnoju! - Wypraszam sobie. Masz być wobec mnie uprzejma. Chyba wolałabyś uniknąć sytuacji, w której tak bym się zezłościł, że zapomniałbym o Armandarizie i uznał, że to ciebie należy ukarać? - Mówił dalej oschłym tonem. - Jeśli Armandariz wykona jakiś ruch przeciwko mnie, Quinn umrze. Jeśli w rozmowie z nim wyczuję, że jego lojalność wobec mnie słabnie, Quinn umrze. Jeśli Montalvo mnie zaatakuje, Quinn umrze. Czy to jasne? - Bardzo. - To dobrze. W takim razie zastosuj się do tego. Jak już przekonasz Armandariza jaką jesteś oszustką, chcę, żebyś przywiozła mi tę rekonstrukcję. - Wiesz dobrze, że Montalvo mi na to nie pozwoli. - W takim razie ją wykradnij. Nie obchodzi mnie, jak to zrobisz. Z pewnością jesteś sprytną kobietą. Znajdź sposób, żebym dostał tę czaszkę. Nie chcę, żeby Montalvo użył jej jako dowodu przeciwko mnie. Mam szkielet i muszę mieć też czaszkę. - Żebyś mógł ponownie wyrzucić ją na bagna? - Nie. Miałem już nauczkę. Tym razem będzie to proch, który rozrzucę na cztery strony świata. - Nie zrobię tego. Nie mam żadnego dowodu na to, że masz Joe'go. - Dostaniesz swój dowód. Jak tylko dojedziesz do obozu Montalvo, będzie już na ciebie czekał. - Po tych słowach rozłączył się. Iris Johansen

229

Impas

Tylko spokojnie. Bez paniki. Nie rozklejać się. - Quinn? - zapytał Montalvo. Kiwnęła głową. - Diaz twierdzi, że go ma. Że nie może mówić, bo jest nieprzytomny. - To może być kłamstwo. - Tak też mu powiedziałam. - Zaczęła pocierać skronie. - Że nie mam dowodu. A on na to, że dowód będzie czekał na mnie w obozie. - Czego on chce za Quinna? - Mam powiedzieć Armandarizowi, że sfałszowałam rekonstrukcję. I mam też dać czaszkę Diazowi, żeby nie można jej było użyć jako dowodu przeciwko niemu. - Inaczej Quinn oberwie? - Tak. To może być kłamstwo. Zadzwoń do Miguela i zapytaj go, czy już się czegoś dowiedział. Montalvo skinął głową, sięgnął po telefon i wybrał numer. Po kilkudziesięciu sekundach pokręcił głową. - Brak odpowiedzi. - Odłożył telefon. - Spróbuję trochę później. Może być w miejscu, gdzie dzwonek telefonu nie jest bezpieczny. Nie takiej odpowiedzi oczekiwała. Nic nie szło tak, jak powinno, pomyślała zrozpaczona. - Pospieszmy się. Muszę wrócić do obozu. - Przecież się spieszę. - Montalvo wdepnął mocniej pedał gazu. - I tak zajmie nam to co najmniej godzinę. Ta godzina miała się wlec niczym wieczność. Eve wpatrywała się niewidzącym wzrokiem w okno. - Nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć co to za dowód. - Chcesz. Nie jesteś z tych, co chowają głowę w piasek. Stawisz temu czoła, a potem znajdziemy jakiś sposób, żeby dopaść tego skurczybyka. Poczuła falę ciepła, która odrobinę złagodziła chłód przerażenia. Dobrze, że nie była całkiem sama ze swoim strachem. - Racja. Dokładnie tak zrobimy - powiedziała bardziej do siebie. Iris Johansen

230

Impas

Kiedy dzieliły ich zaledwie minuty drogi od obozu, zadzwonił telefon Montalvo. Po chwili słuchania zaczął głośno przeklinać. - O cholera! Nie, nic nie róbcie! Zaraz tam będę. - Wyłączył telefon. - To Soldono. - Co się stało? - Zdaje się, że Diaz dostarczył swój dowód. - Przed nimi wyłoniła się brama obozu, przed którą kłębiło się sporo ludzi. - A niech go szlag trafi! Gwałtownie wyhamował i wyskoczył z jeepa w chwili, kiedy zbliżył się do nich Soldono. - Gdzie? - zapytał szorstko Montalvo. - Za rogiem na zachodnim murze - powiedział Soldono. - Nie wiem, jak długo... - przerwał i ruszył biegiem za Montalvo. Eve również wyskoczyła z auta i pobiegła za nimi. Zobaczyła strumienie świateł z kilku latarek kiedy minęła róg ogrodzenia. Wszystkie były skierowane na mur kilkadziesiąt metrów dalej. Co takiego oni oświetlali...? Nagle stanęła jak wryta. - O, mój Boże. To Miguel. Struchlała z przerażenia. Jak przez mgłę docierały do niej okrzyki i przekleństwa Montalvo, który stał już pod murem. Reszta zdawała się być surrealistyczną wizją odgrywającą się na jej oczach. Miguel wisiał przybity na prowizorycznym krzyżu opartym o mur obozu. Skórzany pasek kneblował mu usta, ale jego oczy... Męka. - Ściągnijcie go na dół! - zawołała. - On żyje. Spójrzcie w jego oczy. - Wysłałem już po drabinę - powiedział Soldono. - Powinni zaraz... O, już są. - Odsunął się, kiedy Montalvo chwycił drabinę i zaraz wspiął się po jej szczeblach. - Niech dwóch z was stanie pod nim i go podeprze, żeby go Iris Johansen

231

Impas

trochę odciążyć. - Montalvo zdarł knebel z ust Miguela. - Zaraz cię ściągniemy. Nic ci nie będzie. - Boli - wysapał Miguel. - Boli. - Wiem - odparł z przejęciem Montalvo. - Przestanie. Obiecuję. - ...zawiodłem cię. - Nie, to nie była twoja wina. - To była moja wina. Ja to jeszcze... naprawię dla ciebie, pułkowniku. - Tak, naprawisz, kiedy wyzdrowiejesz. - Montalvo zawołał do ludzi na dole: - Soldono, zawiadomiłeś doktora Diego? - Zaraz po tym, jak zadzwoniłem do ciebie - odpowiedział Soldono. - Powinien już tu być. Jak mógłbym jeszcze pomóc? - Musimy zanieść go do domu, ale nie chciałbym sam wyjmować tych gwoździ. Nie chcę mu gorzej rozwalić dłoni. Weź kilku ludzi i przynieście nosze. Zdejmiemy krzyż i zaniesiemy go w całości na noszach. - Spojrzał na Eve. - A ty przygotuj dla niego pokój. Chcę, żeby był blisko mnie. - Dam mu pokój Joe'go. - Eve odwróciła się i pobiegła do domu. Cieszyła się, że ma coś do zrobienia, co może odciągnąć jej uwagę od tego dramatu. Biedny chłopak. Dowód. Ogarnęła ją paląca furia, kiedy przypomniała sobie słowa Diaza. Wysłał jej tę okrutną wiadomość, żeby ją przerazić. To było nie do pojęcia, że ktoś mógł być tak okrutny. Diaz był potworem. I ten potwór miał Joe'go.

Co z nim? - zapytała Eve, kiedy Montalvo wyszedł z sypialni. Co mówi doktor? - Przeżyje. Stracił sporo krwi i teraz robią mu transfuzję. Soldono ma tę samą grupę krwi - powiedział Montalvo. - Będzie potrzebował zabiegów na obie dłonie. Wyślę go z tym do specjalisty. Miał szczęście, że zarzucili mu ramiona na krzyż, bo dzięki temu przejęły część jego ciężaru. Wyliże się z tego. Już ja tego dopilnuję. Ma złamane dwa żebra. Diaz kazał go pobić, zanim powiesili go na krzyżu. Całe szczęście nie ma żadnych większych obrażeń wewnętrznych. - Zacisnął usta. - Miguel powiedział, że miał szczęście. Diaz zapewnił go, że już by nie żył, gdyby nie fakt, że chciał wysłać ci wiadomość. - A treścią wiadomości jest to, że Diaz ma Joe'go? Montalvo przytaknął. - Miguel widział go na zamku. Ludzie Diaza złapali go w lesie w pobliżu wioski. - A co z Galenem? - Nie było z nim Galena. - Co? - Mogli się rozdzielić i tylko Quinna złapali. Z pewnością nie przetrzymują Galena na zamku. Eve zmarszczyła czoło. - Galen nie zostawiłby Joe'go. Montalvo wzruszył ramionami. - Mówię ci tylko to, co usłyszałem od Miguela. Iris Johansen

233

Impas

I była to wiadomość, po której straciła nadzieję na to, że Diaz kłamał w sprawie schwytania Joe'go. - Co się stało? Dlaczego Miguel został złapany? - Twierdzi, że to robota informatora. Ludzie Diaza przeszukiwali wioskę. - Tego Destando, o którym mi mówiłeś? - Zamierzam złożyć mu wizytę. - Mogę zobaczyć się z Miguelem? - Ale nie na długo - powiedział, kiwając głową. - Dostał środki przeciwbólowe i może trochę gadać od rzeczy. - Nie zamierzam go dręczyć. Chcę mu tylko powiedzieć, że jestem tu na wypadek, gdyby czegoś potrzebował. Mam wyrzuty sumienia, bo to przeze mnie został wysłany na teren Diaza. - Masz wyrzuty sumienia? - zapytał gorzko. - To nie była twoja wina. To Miguel zignorował rozkazy, a ja ponoszę odpowiedzialność za to, że wysłałem go na misję, w której wszystko mogło się wydarzyć. 1 tak też się stało - dodał ponuro. - Rozzłościł mnie. Może wpłynęłam tym na ciebie? - Nie wpłynęłaś na mnie w żaden sposób. Zrobiłem to, co zrobiłbym w sytuacji gdyby którykolwiek inny z moich ludzi postąpił wbrew moim rozkazom. Jeśli popełniasz błąd, musisz go naprawić. Ostre słowa. Bezwzględny człowiek. Jednak to ostatnie zdanie zabrzmiało zupełnie jak jej własna filozofia życiowa. Znowu zobaczyła się w nim jak w lustrze. - Nie wierzę, że to jest dla ciebie takie proste. - Oczywiście, że nie - odparł szorstko. - Teraz zrobiłbym wszystko, żeby cofnąć czas i żebym mógł pójść z nim do tej wioski. - Nie uważałeś przypadkiem, że sam będzie miał większe szanse? - To nie zmienia faktu, że ciągle mam go przed oczami, jak wisi oparty o mur z zakneblowanymi ustami, żeby nie mógł krzyczeć. - Odwrócił się. - Muszę zadzwonić do specjalisty ze szpitala Emory University w Atlancie i umówić zabieg dla Miguela. Iris Johansen

234

Impas

- A potem? - Potem znajdę sposób na dorwanie Diaza i przybiję go do krzyża. - Ruszył przed siebie korytarzem. Brutalność tych słów wcale jej nie zaszokowała. Zbyt żywy był obraz w jej pamięci, który zobaczyła dzisiejszego wieczoru. Montalvo wierzył w zemstę, więc naturalnym jest, że chce ukarać człowieka, który dopuścił się takiego okrucieństwa wobec chłopca, na którym mu zależało. Nie mogła go za to winić. Sama była zła i przerażona tym, że Diaz sądził, iż może iść przez życie niszcząc i kalecząc wszystko na swojej drodze. Wiadomość, którą wysłał, była bardzo czytelna: rób, co ci każę, inaczej Joe będzie kolejną ofiarą. Co innego mogła w tej sytuacji zrobić? Otworzyła drzwi i weszła do sypialni Miguela. Leżał w łóżku, które wcześniej zajmował Joe. Obie dłonie miał zabandażowane, jego zwykle oliwkowa cera była teraz blada, a usta zaciśnięte. Otworzył oczy, kiedy zamknęła za sobą drzwi. - Powinienem... był... zatrzymać Quinna - wyszeptał. - Nie sądziłem, że go... złapią. - Owszem, źle zrobiłeś. Nie zamierzam ci mówić, że to było w porządku tylko dlatego, że leżysz tu ranny. - Podeszła do niego i stanęła obok łóżka. - Ale powiem ci, że przykro mi, że tak bardzo musiałeś cierpieć. Czy mogę coś dla ciebie zrobić? - Zabij... sukinsyna - powiedział i spróbował się uśmiechnąć. - Niezły pomysł. Należy mu się. - Ja tylko... żartowałem. To nie twoje zadanie. Pułkownik to... zrobi. Obiecał... mi. - W takim razie to pewne jak w banku. Czy coś jeszcze? - Nie poddawaj się Diazowi. Nigdy... się nie poddawaj. Sądziłem, że mój ojciec był złym człowiekiem... Ale Diaz jest... Zadrżał. - Nie poddawaj się. Nikt nie powinien mu ulegać. On nie wypuści Quinna żywego bez względu na to, co zrobisz. - Tak powiedział? - Jest na ciebie... wściekły. Chce cię zabić. Chce cię zranić. I zrobi to zabijając Quinna. - Spojrzał na swoje zabandażowane Iris Johansen

235

Impas

dłonie. - On lubi ranić. Śmiał się, kiedy wbijali mi gwoździe w dłonie. Poczuła jak napływają jej łzy do oczu, kiedy wyciągnęła rękę, żeby dotknąć jego ramienia. - Nie myśl już o tym. Już po wszystkim. - Wydaje mi się, że z czasem zapomnę o bólu, ale ten dźwięk, który bez przerwy słyszę w mojej głowie... Odgłos gwoździ wbijanych w... - przerwał. - Ty płaczesz? Nie chciałem wzbudzać w tobie łez. - Jego usta wykrzywiły się w słabym uśmiechu. - Nie jest tak źle. Chociaż nie będę już mógł grać na fortepianie. - Powinieneś zaraz dodać, że nigdy wcześniej nie grałeś. To bardzo stary żart. Ale jeśli zechcesz grać na fortepianie - powiedziała drżącym głosem -jestem pewna, że Montalvo zadba o to, żebyś mógł. - Ja też. - Zamknął oczy. - Przykro mu, że tak się stało. Nie przyzna się do tego, ale lubi mnie. - Mam wrażenie, że to tajemnica poliszynela. - Nie godzi się na to, żebym brał udział w polowaniu na Diaza. - Jego słowa stawały się coraz mniej wyraźne. - A to błąd. Ja muszę to zrobić. - Na miłość boską, przecież jesteś ranny. Nie jesteś teraz w stanie robić takich rzeczy. - Nie zatrzymałem... Quinna. - Wiem. I Diaz go schwytał. - Muszę... pomóc. Może wtedy... przestanę słyszeć... ten odgłos... - Miguel, teraz skup się na tym, żebyś wyzdrowiał. Nic nie jest ważniejsze... Zasnął. Jego pierś unosiła się miarowo w górę i w dół, a oddech był głęboki i równy. Montalvo uprzedzał ją, że Miguel dostał środki znieczulające i jej wizyta nie może trwać zbyt długo, i najwyraźniej przekroczyła już ten limit. Współczuła mu i jednocześnie była na niego zła, a gdy patrzyła na niego śpiącego, miała ochotę otoczyć go matczyną opieką. Przecież to dopiero chłopak. Iris Johansen

236

Impas

Delikatnie przykryła go szczelniej kołdrą i ru s z y ł a d o w y jścia. Nie poddawaj się Diazowi. Łatwo powiedzieć. Nie miała najmniejszej ochoty spełniać rozkazów tego potwora. Ale co z Joe? Miguel powiedział, że bez względu na to czy spełni rozkazy Diaza, czy mu się sprzeciwi, Joe i tak zginie. Nie, nie zginie. Nie dopuści do tego. Musi się zastanowić. Na pewno jest jakieś wyjście. Diaz jest jak jakaś plaga, ale nie pozwoli mu zwyciężyć. Chociaż w tej chwili może się wydawać, że właśnie on wygrywa, pomyślała gorzko. Zamknęła za sobą drzwi i ruszyła korytarzem w stronę swojego pokoju. Weźmie prysznic, przebierze się, a potem usiądzie i na spokojnie spróbuje opracować taktykę działania. Jej telefon komórkowy zadzwonił zanim zdążyła dojść do swoich drzwi. - Jak ci się spodobał mój posłaniec? - zapytał Diaz. - Pomyślałem sobie, że to będzie dość dramatyczny sposób przekazania informacji. - To było ohydne. Jesteś okrutny. - Słowami mnie nie pokonasz. Zresztą nie słów użyłem do połamania kości Miguelowi Vicente, moi ludzie rozprawili się z. nim kijem bejsbolowym. - A potem go ukrzyżowałeś. - Uznałem, że tak będzie ciekawiej. Taki biblijny akcent. - Chyba szatański. - Ale to nic w porównaniu z tym, co zrobię Quinnowi, jeśli nie wypełnisz dokładnie moich rozkazów. Wiedziałaś, że kiedyś ugotowałem faceta w oleju? Długo umierał. Byłem tym mile zaskoczony. Spodziewałem się, że w mgnieniu oka będzie po wszystkim, a tu niespodzianka. - Po chwili jego głos stał się bardziej stanowczy: - Do jutra wieczorem chcę mieć czaszkę. A jutro po południu chcę otrzymać zapewnienie, że Armandariz uwierzył, że jesteś kłamliwą suką. Iris Johansen

237

Impas

- Musiałabym być idiotką, żeby spełnić rozkazy bez żadnego dowodu z twojej strony. Jaką mam gwarancję, że uwolnisz Joe'go? Nie ufam ani jednemu twojemu słowu. - To prawda. Ale to ja mam kontrolę nad sytuacją. Zrobisz to, co ci kazałem, bo inaczej Quinn zginie. Zawahała się, a przez głowę przelatywały jej setki różnych myśli. Co wiedziała o Diazie? Cholera, nie była na to przygotowana. W porządku, w takim razie trzeba zdać się na instynkt. - Ja też mogę zginąć - powiedziała. - Dlaczego miałabym ryzykować własne życie, skoro nie oferujesz mi żadnej drogi wyjścia? - Ponieważ jesteś wrażliwą kobietą, a Quinn jest twoim kochasiem. To była najsilniejsza karta przetargowa, jaką dysponował Diaz. Eve musi mu ją odebrać. - Nie chciałabym, żeby coś złego spotkało Joe'go z uwagi na naszą przeszłość, ale on nie jest już moim „kochasiem". Po drugiej stronie zapanowała cisza. - Kłamiesz - odezwał się wreszcie. - Przyjechał tu za tobą. Zasłonił cię przed kulą. - A dlaczego musiał tu za mną przyjeżdżać? Dlaczego przyjęłam tę pracę? Dla pieniędzy? Jeśli sprawdzałeś moje dane, to musisz wiedzieć, że pieniądze nie znaczą dla mnie zbyt wiele. - Pieniądze są ważne dla wszystkich - odparł. - Po co innego byś tu przyjechała? - Dla Montalvo. Byłam już znudzona związkiem z Joe. Montalvo jest podniecający, wnosi powiew świeżości. - Pieprzysz się z nim? - Kiedy tylko nadarzy się okazja. - Nie wierzę. - Wierz sobie w co chcesz. Starałam się trzymać nasz romans w tajemnicy, bo nie chciałam ranić Joe'go zanim z nim ostatecznie nie zerwę. Ale moje życie wygląda teraz bardzo przyjemnie i nie zamierzam z niego rezygnować dla mężczyzny, którego i tak zostawię. Gdybym zdecydowała się zrobić to, co sobie życzysz, to i tak bym odeszła. Iris Johansen

238

Impas

- Do Montalvo? - Tak, do Montalvo. Wsadzę Joe'go do samolotu powrotnego do Atlanty i pomacham mu na dowidzenia. - Robisz kiepską zamianę. Montalvo nie pożyje dłużej niż przez kilka tygodni. - Dotychczas nie udało ci się go zabić. On zawsze wychodzi cało z opresji. I to jest jedna z rzeczy, która mnie w nim podnieca. - Dziwka. - Potwór. Załatw mi bezpieczny wyjazd, a znajdę sposób, żeby ci dostarczyć czaszkę. Znowu cisza. - Zastanowię się - powiedział i rozłączył się. Jeśli go przekonała, to z pewnością zadzwoni. Im bliżej było końca rozmowy, odnosiła wrażenie, że uwierzył w jej kłamstwo. Zasadziła się na poważnego przeciwnika i nie ma pewności, czy udało jej się w ten sposób ocalić Joe'go. Ale nie ma innego wyjścia. Diaz użył jej miłości do Joe'go jako broni, którą mógł zabić ich obydwoje. Jedynym sposobem na pozbawienie go przewagi w tej sytuacji jest wytrącenie mu tej broni z ręki. Co zrobi, jeśli Diaz do niej oddzwoni? Wysłucha jego propozycji i postara się znaleźć sposób, żeby wydostać Joe'go. W najgorszym razie zyska trochę na czasie. Ale musi być skuteczniejsza. Musi odebrać kontrolę Diazowi. Atakować, zamiast się bronić. Ale nie ma bladego pojęcia jak to zrobić. Jednak lepiej by było, żeby ta niewiedza nie trwała zbyt długo, pomyślała zdesperowana wchodząc do swojego pokoju. Musi mieć plan przewidujący wszelkie pułapki, jakie Diaz może chcieć na nią zastawić. Do dzieła. Trzeba zająć się tym, co zamierzała zrobić, kiedy do niej zadzwonił. Najpierw prysznic, potem przebrać się i coś zjeść. I wykonując te przyziemne czynności cały czas musi rozmyślać nad wyjściem z tej sytuacji. Eve była już gotowa do zejścia na dół, a Diaz nadal nie dzwonił. Tak naprawdę nie spodziewała się, że będzie działał szybko. Pewnie musi sobie przeanalizować, czy mówiła mu Iris Johansen

239

Impas

prawdę, a potem podjąć decyzję, czy opłaca mu się godzić na to, czego ona od niego zażądała. W drodze do drzwi minęła lustro i skrzywiła się na swój widok. Miała prawo wyglądać na zmęczoną, bo prawie nie spała przez ostatnie dwa dni, ale wyglądała bardzo mizernie. Diaz byłby usatysfakcjonowany widząc ją w tym stanie. Choć nie czuła się aż tak źle, jak wyglądała. Montalvo uniósł głowę, kiedy weszła do biblioteki. - Lepiej się czujesz? Miguel o nic cię nie obwinia. - Ty też nie? - Usiadła w fotelu dla gości. - Jednak może próbować wykorzystać swoje obrażenia, żeby manipulować tobą. Byłby w stanie to zrobić. - To prawda. Ale jestem w pełni gotowy dać mu po głowie. Oczywiście, jak tylko się gówniarz wyleczy - dodał po chwili. - Chciałby zemścić się na Diazie. Powiedział mi, że mu na to nie pozwalasz. To mądre. - Może i tak. Ale może lepiej byłoby dać mu małą rolę w całej akcji. Po tym, co przeszedł, należy mu się. - Zgadzam się, ale mnie bardziej zależy na wydostaniu Joe'go z tego zamczyska, niż na tym, żebyście sobie obydwaj urządzali własną vendettę. - Nawet, jeśli jedno nie wyklucza drugiego? - Nie czekał na odpowiedź. - Czy Diaz do ciebie dzwonił? - Tak. Montalvo zamarł. - I co?

- To samo, co wcześniej. Tylko się jeszcze dodatkowo rozkoszował tym, co zrobił Miguelowi. - Wzdrygnęła się. - Dobrze się przy tym bawił. - W to nie wątpię. - Ja też nie. - Wyprostowała się na fotelu. - Ale nie zamierzam pozwolić mu zrobić tego samego Joe'mu. Dlatego muszę działać szybko. Zażyczył sobie czaszkę i zamierzam mu ją dać. Łącznie z całą resztą warunków, które kazał mi spełnić. Diaz chce, żebym przekonała Armandariza, że skłamałam zapewniając go, że rekonstrukcja jest wiarygodna. Będę potrzebowała Iris Johansen

240

Impas

twojej pomocy, żebyś się wstawił za mną przed Armandarizem w obu tych sprawach. - Chcesz powiedzieć Armandarizowi, że go okłamałaś? - zapytał ostro. - Nie ma mowy. - Nie mów mi, co mam robić. Zrobię wszystko, co będzie konieczne, żeby uwolnić Joe'go. - Nie pozwolę ci oddać mu czaszki. - Jeśli masz jakieś inne propozycje, to słucham. - Nie oddasz mu czaszki. Siedziała, wpatrując się w niego. Montalvo zaklął pod nosem. - Poderżnie ci gardło, jak tylko się do niego zbliżysz. - Właśnie nad tym pracuję. Już nie ma całkowitej kontroli nad sytuacją. - Co zrobiłaś? - Powiedziałam mu, że nie spełnię jego oczekiwań dopóki nie zapewni mi drogi ucieczki, oraz że nie będę ryzykować życia dla Joe'go. - I uwierzył ci? - Być może. Jeszcze się przekonamy. Starałam się, żeby moje argumenty brzmiały wiarygodnie. - Spojrzała mu w oczy. - Powiedziałam mu, że sypiam z tobą i zamierzam opuścić Joe'go. - Doprawdy? - mruknął. - A dlaczego? - Potrzebowałam uzasadnienia dla mojego braku entuzjazmu w kwestii uwolnienia Joe'go z jego rąk. To mi dało większą siłę w negocjacjach. - Jeśli Diaz ci uwierzył. - Myślę, że uwierzył. Przekonamy się, kiedy do mnie znowu zadzwoni. Jeśli się zgodzi, ustalę z nim miejsce spotkania. - Nie - natychmiast zareagował Montalvo. - Wybij to sobie z głowy. Nie ma mowy. Poczuła rozdzierającą rozpacz. Jego odmowa była do przewidzenia, ale mimo to Eve miała nadzieję. Wstała z fotela. - Czy to twoje ostatnie słowo? Przytaknął. Iris Johansen

241

Impas

- Nie ma mowy. Nie zamierzam zdejmować cię z krzyża. Odwróciła się na pięcie i wyszła. Czuła się kompletnie samotna. Rozpaczliwie potrzebowała pomocy Montalvo, ale było oczywiste, że jej nie otrzyma. Rozumiała go. Całe lata poświęcił temu, żeby doprowadzić Armandariza do tego punktu i nie chciał teraz oddać zdobytej przewagi. W porządku, w takim razie będzie musiała sama coś wymyśleć. Wróci do pokoju i zdrzemnie się kilka godzin. Miała przeczucie, że nie uda jej się pospać w najbliższej przyszłości. Potem usiądzie i jeszcze raz spróbuje obmyśleć drogę wyjścia z tej sytuacji. Myślała, że zasypianie zajmie jej trochę czasu, ale odpłynęła natychmiast jak tylko przyłożyła głowę do poduszki. Cztery godziny później obudził ją dźwięk dzwoniącego telefonu. Diaz? Wygrzebała się z pościeli, żeby sięgnąć po telefon leżący na szafce nocnej. - Halo? - Chyba spałaś. Obudź się Eve. Musimy coś omówić. - Galen? - Usiadła wyprostowana na łóżku. - Gdzie jesteś? - W tej chwili? Jestem w kryjówce na dębie około kilometra od tandetnej posiadłości Diaza i jest mi strasznie niewygodnie. Odzwyczaiłem się od takich niewygód. - Domyślam się, że Joe'mu jest jeszcze mniej wygodnie. - To nie moja wina. - Nagle głos Galena stał się poważny. Nie mogłem niczego zrobić. Próbowałem go powstrzymać. Sam chciałem dostać się do paszczy lwa, ale nie pozwolił na to. Stwierdził, że bardziej logiczne będzie, jeśli to on tam się uda. Właściwie, to miał rację. Diaz nie miałby ze mnie wielkiego pożytku, chyba że wykorzystałby moją przystojną głowę do udekorowania kominka. Quinn miał większe szanse zostać przy życiu, dopóki nie uda mu się wykonać zadania. - Chce zabić Diaza? Na miłość boską! Miguel powiedział, że kiedy tam trafił, był nieprzytomny. Będzie miał szczęście, jeśli nie wykrwawi się na śmierć. Iris Johansen

242

Impas

- Może się właśnie teraz wybudzać. Korzystam ze sprzętu podsłuchowego i to trochę dziwne, że się jeszcze nie ocknął. Założę się, że udaje nieprzytomnego. Nie wykrwawi się na śmierć, chyba, że Diaz otworzy mu rany. Ale to mało prawdopodobne. Diaz lubi rozrywkę na żywo. Będzie ignorował Quinna, dopóki ten jest nieprzytomny. - Co? - Quinn nie jest głupi. Jest uparty, ale nie głupi. Wiedział, że jest za słaby, żeby działać tak jak zwykle. Więc uznał, że musi unikać konfrontacji, dopóki nie będzie w stanie poderżnąć gardła Diazowi. Nie był w najlepszej formie, więc wolał nie ryzykować zbliżania się do Diaza na zamku. Obydwaj zdecydowaliśmy, że najlepszym rozwiązaniem będzie wysadzić sukinsyna w powietrze. Rozłożyliśmy wokół zamku pokaźną ilość dynamitu. Mieliśmy zamiar go zdetonować, kiedy znajdziemy się w lesie, ale okazało się, że cały teren był pełen ludzi Diaza. - To samo mówił Miguel. - Zostaliśmy zapędzeni w kozi róg i Quinn wcisnął mi detonator i kazał dokończyć zadanie. A potem wybiegł z zarośli i ściągnął na siebie ich uwagę. Wiedział, że nie uda nam się obu wydostać, a on jest za słaby. - Galen na chwilę przerwał. - Twój Joe ma jaja, kochanieńka. - Nie musisz mi tego mówić. - Nie mogłem wysadzić zamku, bo zabrali tam Quinna. Jak mówiłem, kręciłem się dookoła i przy pomocy sprzętu inwigilacyjnego podsłuchiwałem, co dzieje się na zamku. Czekając na sposobność uznałem, że najlepsze, co mogę zrobić, to zorientować się w ich zamiarach i wtedy wezwać odpowiednie posiłki. - Powiedz mi, gdzie jesteś. I jak mogę pomóc? - Najpierw wyjaśnię ci najważniejsze kwestie. Nie wiem jak długo uda mi się siedzieć w tej kryjówce. Szukają mnie od czasu jak złapali Quinna. Być może znowu będę musiał uciekać. - Więc gadaj, do cholery! Zaśmiał się. - W porządku. Już się streszczam. Chociaż musisz wiedzieć, Iris Johansen

243

Impas

że działam dokładnie wbrew poleceniom Quinna. Nie chciał, żebym cię angażował. Ale widziałem jak wynosili na krzyżu tego chłopaka, i sądzę, że potrzebujemy wsparcia z zewnątrz. - Zaczął mówić szybko i bardzo rzeczowym tonem: - Po pierwsze: musisz wiedzieć, że Montalvo... Eve czuła podniecenie, kiedy piętnaście minut później zakończyła rozmowę z Galenem. Podniecenie? raczej nadzieję. Po raz pierwszy od chwili porwania Joe'go poczuła, jakby zobaczyła światełko w tunelu. Odrzuciła kołdrę na bok i wyskoczyła z łóżka. Ubrać się. Galen jest na miejscu i gotowy im pomóc. Eve musi się tu sama zorganizować. Spojrzała na telefon. Diaz nie dzwoni już od paru godzin. Czyżby chciał napędzić jej strachu? Być może. Skąd, u licha może to wiedzieć? No dalej, Diaz. Zadzwoń. Jestem gotowa. - Nie polecę! - krzyknął Miguel. - Jeśli wsadzisz mnie do helikoptera do Bogoty, to go porwę i wrócę. - Nie będziesz się tak wygłupiał - odparł Montalvo. - Nie tego cię uczyłem. - Uczyłeś mnie lojalności i pracy zespołowej. Już wystarczająco się wygłupiłem, dając się złapać. A skoro jestem tak głupi, to równie dobrze mogę ci się przeciwstawić. - Z połamanymi żebrami i dłońmi w takim stanie? - Tylko dłonie mnie martwią. Resztę potrafię zignorować. Zmarszczył brwi. - Palce mam sprawne. Mógłbyś coś wykombinować. - Miguel... - Montalvo wzruszył ramionami. - Pozwól, że się zastanowię. - Ona nie da ci zbyt wiele czasu na zastanawianie - odparł Miguel. - Kiedy przyszła tutaj wyczułem w niej narastającą niecierpliwość. Współczuła mi, ale przede wszystkim chce odzyskać swojego faceta. Montalvo spojrzał z ukosa. Iris Johansen

944

Impas

- On nie jest jej facetem. Żadne z nich nie jest zależne od drugiego. To sprzeczne z ich charakterem. Miguel uśmiechnął się. - Nie chcesz, żeby to była prawda. Ciekawe... - Dlaczego miałbym się przejmować, co... - Montalvo przerwał. - Tak, nie chcę, żeby to była prawda, ty wścibski draniu. Lepiej, żebyś się skupił na odzyskiwaniu sił i zapomniał o moich problemach. - Ale twoje problemy są moimi. Nic na to nie poradzę, że się angażuję. Sam sobie jesteś winien, bo to ty mnie uratowałeś przed śmiercią. Montalvo westchnął. - Powoli zaczynam tego żałować. Miguel pokręcił głową. - Daruj sobie takie gadanie. Widziałem twoją twarz, kiedy zdejmowałeś mnie z krzyża. Byłeś tak poruszony i czuły jak Matka Boska z Chrystusem na Górze Kalwarii. - Zaraz mnie zemdli. Nie jesteś Chrystusem, a ja Matką Boską! Nawet płeć nie pasuje. - No cóż... Wiesz, o co mi chodzi. - Widzę, że zamierzasz przywoływać obraz Jezusa do końca życia. - Możliwe - odparł Miguel a jego twarz spoważniała. - Powiedziałem ci już, co muszę zrobić. Więc zorganizuj to tak, żeby moja misja była częścią twojej. - Już ci coś mówiłem na ten temat. Miguel spojrzał mu prosto w oczy. - A ja ci odpowiedziałem. Nie dam się odsunąć. Nie ob chodzi mnie czy to wszystko komplikuje. Wykombinuj coś. Montalvo wstał z miejsca. - Może. Wszystko zależy od Eve. Nie mam pojęcia co się teraz dzieje. - Podszedł do drzwi. - Teraz idź spać i przestań wymyślać dla mnie kolejne tortury. - To moja powinność. - Miguel zamknął oczy. - Muszę dbać o to, żebyś nie stracił pokory, pułkowniku. Spełniam mój obowiązek z wielką radością. Iris Johansen

245

Impas

- Nie mam co do tego wątpliwości - powiedział, wychodząc z pokoju. Nieszczęście z tym chłopakiem, pomyślał. Cieszyło go, że Miguel tak szybko odzyskiwał siły, ale nie był zadowolony, że równocześnie z rosnącą siłą fizyczną wzrastała determinacja do walki i zemsty. Zawsze był bardziej rozwinięty fizycznie i umysłowo niż jego rówieśnicy, ale ten epizod jeszcze bardziej go zmienił, pogłębił jego cechy charakteru. Ale to zrozumiałe. Tego typu doświadczenie mogłoby doprowadzić do szału każdego mężczyznę. Całe szczęście, że Miguela tylko wzmocniło. Ten chłopak jest nadzwyczajny, pomyślał Montalvo. Czas zabrać się za tego informatora, który narobił tyle szkód i zdradził Miguela. Montalvo ruszył w dół po schodach, żeby złożyć wizytę Destando. Cztery godziny później Eve odebrała telefon od Diaza. - Niech będzie - powiedział. - Zorganizuję nam miejsce spotkania, inne niż mój zamek, w którym przekażesz mi czasz kę, jeśli moi informatorzy potwierdzą, że Armandariz nie bę dzie robił mi problemów. Eve poczuła ulgę. - Nie będzie robił żadnych problemów. Gdzie? - W lesie po drugiej stronie wioski. - Gdzie będzie czekało trzydziestu snajperów gotowych do strzału, jak tylko przekażemy ci czaszkę? Nie ma wyboru. - Nie masz wyboru. To, albo nic. - Nie wchodzę w to. Nie chcę umierać za związek, który i tak ma się ku końcowi. Mówiłam ci, że chcę żyć. To nie jest ciekawa propozycja, bo nie dajesz mi żadnych gwarancji. - W takim razie zabiję Quinna. - Skoro musisz. Zadzwoń, jeśli zmienisz zdanie. - Zaczekaj. - Diaz zawahał się. Po chwili odezwał się oschle: Może jednak uda nam się dojść do porozumienia. Jak powinna według ciebie wyglądać bezpieczna wymiana? Iris Johansen

246

Impas

- Natychmiast po wymianie mamy wsiąść do helikoptera, który zabierze mnie i Joe'go do Bogoty. Poproszę Venable'a z CIA, żeby załatwił nam śmigłowiec. Gdzie mógłby wylą-dować? - Lądowisko mam na tyłach zamku. - Jak dla mnie to zbyt niebezpieczne. Gdzie indziej mógłby wylądować? - Jest jeszcze polana na skraju wioski w pobliżu cmentarza. Eve zamyśliła się. - Cmentarz jest zbyt odsłonięty. Byłabym łatwym celem. Gdzie jeszcze? - Może w kościele na terenie cmentarza? Tak! Starała się, żeby w jej głosie zabrzmiała niepewność. - Sama nie wiem... - Już mnie to męczy. Albo tam, albo anulujemy umowę. Zaczekała kilka sekund, a potem odezwała się z wyraźną niechęcią. - Myślę, że kościół będzie wystarczająco bezpieczny. Nie będę miała przy sobie czaszki, ale umieszczę ją w pobliżu. Pójdę po nią, kiedy będę miała pewność, że jesteś sam w kościele. Poproszę pilota helikoptera, żeby przeczesał las w pobliżu cmentarza i skorzystał z detektora na podczerwień, żeby przekonać się, czy nie czeka tam ktoś gotowy do wlepienia kulki w zbiornik z benzyną, kiedy będziemy startować. - Ależ jesteś podejrzliwa. - Nie zamierzam tego komentować. Widziałam, co zrobiłeś Miguelowi. Jesteś rzeźnikiem. - Montalvo lubi tego chłopaka. Pomyślałem, że to go zmartwi. - W takim razie będziesz zadowolony słysząc, że faktycznie go to zmartwiło. Nie odstępuje chłopaka na krok. - W tej sytuacji powinno ci być łatwiej dostarczyć mi czaszkę - powiedział z drwiną. - Nie będzie mu cię brakowało w łóżku. - W tej sprawie nic nie będzie łatwe. Wchodzę w układ z człowiekiem, który cały czas knuje i planuje jak zdobyć to, Iris Johansen

247

Impas

czego chce, i mnie zabić. Nawet, jeśli uda mi się dostarczyć Joe'go szczęśliwie do Bogoty, to będę musiała wrócić, by stawić czoła Montalvo, który będzie na mnie wściekły jak diabli za to, że pokrzyżowałam mu plany. - To prawda. Może cię zabić. - Nie zabije mnie. Jestem dla niego zbyt ważna. Ale będę musiała obchodzić się z nim ostrożnie. - Tylko przez krótki czas. Mówiłem ci już, że zamierzam zorganizować jego śmierć w ciągu kilku tygodni. Lepiej więc dla ciebie żebyś została w Bogocie. - Czuję się poruszona twoją troską - odparła sarkastycznie. - Ale dziękuję, sama zajmę się swoimi sprawami. - Nie obchodzą mnie twoje marne romanse. Ty i Quinn jesteście dla mnie niczym. - Jego głos stal się lodowaty. - Chcę zobaczyć czaszkę do jutra o północy. Jeśli nie, odeślę ci Quinna w kilkunastu paczkach. Nie może okazać przerażenia, jakie wywołały jego słowa. - Chyba zaczyna ci brakować wyobraźni. Ukrzyżowanie było o wiele bardziej efektowne. - Drwisz sobie ze mnie? Wydaje ci się, że jesteś taka mądra i silna? Nie znoszę kobiet, które uważają, że są tak samo dobre jak mężczyźni. Na końcu i tak się przekonują, jakie są słabe. - Tak jak twoja matka? Trzeba być prawdziwym mężczyzną, żeby zamordować kobietę, która cię urodziła i wychowała - powiedziała w przypływie gniewu, ale zaraz pożałowała swoich słów. Lepiej zamilknąć. Nie daj Boże zniszczy w ten sposób to wszystko, co zyskała, tylko dlatego, że ją zirytował. - Będę w kościele jutro o północy. Jeśli będę miała jakieś problemy ze zdobyciem czaszki... - Żadnych „jeśli" - wtrącił się ostro. - Masz to zrobić. - Zawiesił głos. - Może i już skończyłaś romansować z Quinnem, ale chyba nadal zależy ci na Jane MacGuire? Myślałaś, że uda ci się ukrywać ją przede mną przez cały czas? - Po tych słowach odłożył słuchawkę. Blefował. Jane jest bezpieczna. Iris Johansen

248

Impas

A jeśli nie? Musi się upewnić. Natychmiast zadzwoniła do Venable'a. - Diaz właśnie wspomniał o Jane i brzmiał na bardzo pewnego siebie. - Jest bezpieczna - odparł. - Choć podejrzewamy, że jej kryjówka została zdekonspirowana. Ktoś śledził jednego z naszych agentów aż do domu, ale w porę to zauważyliśmy. Potem kręcili się wokół przez kilka godzin, Kiedy zniknęli, Jane została przeniesiona do Flagstaff. Był blisko. Zbyt blisko. - A do Flagstaff nie byli śledzeni? - Moi ludzie są ostrożni. Eve, przestań się martwić o swoją córkę, a zacznij o siebie. To, co zamierzasz zrobić na terenie Diaza, jest bardzo ryzykowne. - Nie, jeśli załatwisz helikopter, który w odpowiednim momencie wyląduje we właściwym miejscu. - Ale miał rację. To było ryzykowne, nawet jeśli wszystko poszłoby zgodnie z planem. Muszę to zrobić. - Wiem - powiedział, wzdychając. - Żałuję, że nie możemy bardziej pomóc. - Soldono już wyjaśnił mi subtelność negocjacji, jakie prowadzi CIA - odparła ironicznie. - Nie chcielibyście przecież urazić takiego typka jak Diaz. - To bardziej skomplikowane niż myślisz. Robimy co może my, żeby zminimalizować ryzyko. Zadzwoń do mnie, kiedy wyjdziesz z obozu, a ja postaram się, żeby helikopter był już w okolicy. - Rozłączył się. Jane była bezpieczna. Venable robił co mógł, żeby jej pomóc. Udało jej się zagonić Diaza w kozi róg tak, jak tego chciała. Na razie wszystko układało się pomyślnie, chociaż właściwie trudno tak powiedzieć dopóki Diaz ma Joe'go...

W kościele - powiedział Diaz do Nekmona, odkładając słuchawkę. - Jutro o północy. - Jak mamy rozmieścić naszych ludzi w wiosce? - Nie będzie tam naszych ludzi. Zaangażowała CIA w całą tę akcję, więc nie możemy dopuścić do żadnego incydentu na moim terenie. - Uśmiechnął się przebiegle. - Dużo lepiej jak zdarzy się on bliżej obozu Montalvo. Wtedy powiemy, że to on kazał zestrzelić helikopter, bo był wściekły na tę zdzirę. Ma rakiety ziemia-powietrze i CIA o tym wie. Postaw naszego człowieka w ruinach wieży dwadzieścia kilometrów stąd. Będzie sądziła, że jest już wolna i bezpieczna, a wtedy my puścimy ją z dymem. - Zamierzasz pozwolić jej wsiąść do tego helikoptera? - A dlaczego nie? To najlepszy sposób, żeby się jej pozbyć. CIA nie będzie robić problemów, dopóki nie wejdziemy w bezpośredni konflikt z ich agentami. Zabij agenta CIA, a wtedy ciężko będzie się dogadać z agencją. - Wstał z fotela. - Znaleźliście już Galena? - Namierzyliśmy sygnał telefonu w lesie jakieś dziesięć kilometrów stąd. - Ale go nie złapaliście? - Kiedy dotarliśmy na miejsce, już go nie było - odparł Nekmon. - Zdaje się, że stale jest w ruchu, ale nie opuszcza naszego terytorium. - Może szuka sposobu, żeby uratować swojego przyjaciela Quinna? - zasugerował Diaz. - Jeżeli jutro uda mu się poIris Johansen

250

Impas

krzyżować moje plany, to będę naprawdę wściekły. I zapewniam cię, Nekmon, że nie chciałbyś się o tym przekonać. - Nie będzie robił żadnych problemów - zapewnił Nekmon. Daję ci moje słowo. Tak przy okazji, to Quinn odzyskał już przytomność. - To dobrze. Już się bałem, że będę musiał pertraktować ze zwłokami. Będzie żył? Nekmon przytaknął. - Jak wiesz trochę go poturbowaliśmy. Chcesz go zobaczyć? Diaz zastanowił się. Miał ochotę spuścić Quinnowi solidne lanie, żeby miał powód do zapamiętania go. Zwłaszcza, że Duncan nadal miała do niego sentyment, bo inaczej nie zadawałaby sobie tyle trudu, żeby go uwolnić. Jednak lepiej lego nie robić. Wszystko powinno, przynajmniej z pozoru, wyglądać gładko i porządnie, kiedy spotkają się w kościele. - Później. Ruszył do drzwi. Rozlewanie krwi było ekscytującym, podniecającym i pobudzającym zajęciem, ale seks był prawie tak samo dobry, a przecież miał nadal na zamku tę młodą dziewczynę z wioski. Z początku była niczym przerażona łania, ale ostatnio, kiedy ból był już nie do zniesienia, zauważył w niej przebłyski temperamentu. Tak, będzie dla niego wystarczającym substytutem satysfakcji, którą osiągnąłby zabawiając się z Quinnem. Wieczorem Eve zastała Soldono na werandzie. - Szukałam cię - powiedziała. - Potrzebuję twojej pomocy. Gdzie moglibyśmy porozmawiać? - Jakieś problemy? - Wziął ją za łokieć i poprowadził do krawędzi werandy. - Tu jest tak samo dobrze jak gdzie indziej. Pokręcił głową. - Odkąd biedny Miguel został tak paskudnie zaskoczony, już nie ma tu takiego ścisłego nadzoru. - Mówiłeś, że mógłbyś zabrać mnie z obozu do wioski tak, że Montalvo nie dowiedział by się o tym. - Tego właśnie chcesz? - spytał zaskoczony. Iris Johansen

251

Impas

- Nie, ale jeśli jesteś w stanie to zrobić, to być może mógłbyś mi pomóc w inny sposób. Chciałabym, żebyś zorganizował mi spotkanie z Armandarizem. Nie mogę do niego jechać, bo to za daleko i Montalvo by się dowiedział i mnie wyśledził. To Armandariz musi przyjechać stosunkowo blisko obozu. - Po co chcesz się z nim widzieć? - Muszę przekonać tego neurotycznego starca, że go okłamałam i w ten sposób przekreślić wszelkie plany Montalvo. Na dokładkę muszę go jeszcze namówić do oddania mi rekonstrukcji. Soldono gwizdnął pod nosem. - Już rozumiem, dlaczego miałby cię śledzić. Montalvo może ci za to wlepić kulkę. - Zaryzykuję. To jedyny sposób na uwolnienie Joego. Montalvo w ogóle nie obchodzi jego los. Możesz to zrobić? Już miałeś do czynienia z rebeliantami, prawda? - Miałem do czynienia ze wszystkimi w tej parszywej dżungli. - Czy to znaczy, że mi pomożesz? - Nie powinienem tego robić. A ty nie powinnaś wierzyć w żadne obietnice Diaza. - Nie mam wyboru. - Jej głos zaczął się załamywać. - Widziałeś, co zrobił Miguelowi. Nie pozwolę, żeby to samo spotkało Joego. Zmarszczył czoło z namysłem. - Nie, wiem czy zdołam przekonać Armandariza. - Spróbuj. On chce wierzyć w to, że jego córka nadal żyje. To powinno go częściowo przekonać. A poza tym Armandariz nie lubi Montalvo, więc i to może wpłynąć na jego decyzję. Zrobisz to? - Kiedy chcesz się z nim spotkać? - Jutro rano. I poproś go, żeby zabrał ze sobą rekonstrukcję. Może nie chcieć, ale musimy spróbować. - To nie jest rozsądne, Eve. - To najlepsze, co mogę zrobić. Nie pozwolę, żeby Joe zginął. - Powtórzyła pytanie: - Zrobisz to? Iris Johansen

252

Impas

Zawahał się przez chwilę, a potem powoli pokiwał głową. - Dzięki Bogu. - Ścisnęła jego ramię. - Dziękuję ci, Soldono. - Podziękujesz mi, jak wydostaniesz się stąd w jednym kawałku. Moje zadanie to zapewnić bezpieczeństwo tobie a nie Quinnowi. - Odwrócił się. - Lepiej, żebym od razu wziął się do roboty. Będę musiał odejść kawałek w las, żeby zadzwonić do Armandariza, bo inaczej podsłuchają moją rozmowę. Przekonywanie go może mi zająć sporo czasu. - Zerknął na Eve przez ramię. - Zastanów się jeszcze poważnie. To jest zbyt ryzykowne. Jeśli nie zabiją cię rebelianci, to zrobi to Montalvo. - Może jeszcze dorzuć do tego zestawu Diaza - zaproponowała. - Nie ma szansy na to, żeby obie strony mogły coś zyskać. Jednak ja muszę przetrwać i ocalić Joego. - Odwróciła się na pięcie. - Będę czekać u siebie na wieści od ciebie. Soldono pojawił się pod drzwiami jej pokoju dopiero o w pół do trzeciej nad ranem. - Dziś rano przed świtem - powiedział, kiedy otworzyła drzwi. - Wybacz, że nie zostawiłem ci zbyt wiele czasu na sen, ale bezpieczniej będzie przemycić cię z obozu właśnie o tej porze. - To nieistotne. Gdzie odbędzie się spotkanie? - Na polanie, jakieś siedem kilometrów stąd. - Przyniesie rekonstrukcję? Soldono wzruszył ramionami. - Nie chciał odpowiedzieć. Dowiesz się na miejscu. Zrobiłem, co mogłem. - Świetnie się spisałeś. Dziękuję ci. - Spotkajmy się o w pół do szóstej na werandzie. Będziemy mieli piętnaście minut na to, żeby przedostać się przez mur i oddalić od obozu. - Skąd masz pewność, że nam się uda? - Nie mam pewności. Ale zachodnia część muru była strzeżona przez Destando, a Montalvo złożył mu wizytę zeszłej nocy. Eve zamarła. Iris Johansen

253

Impas

- Destando? - powtórzyła. - To ten człowiek, o którym Miguel powiedział, że może być szpiegiem. Soldono skinął głową. - Po pięciu minutach od wejścia Montalvo do pokoju Des tando, usłyszałem strzał. Najwyraźniej Montalvo zajął się już zdrajcą. Jeśli zachodni mur jest przez kogoś patrolowany, to nie będzie to nikt doświadczony. Quinn i Galen wydostali się właśnie tamtędy. Ciekaw jestem, czy Destando celowo był tamtej nocy nieobecny na swoim stanowisku. Ciężko westchnęła patrząc jak Soldono odchodzi korytarzem. Jak do tej pory nie jest źle. - Armandariz powinien czekać na tej polanie, którą już widać mruknął Soldono. - Nie mogę dalej iść z tobą. Powiedział, żebyś przyszła sama. Zaczekam tutaj i będę cię osłaniał. - Jeśli Armandariz będzie miał tu tyle samo ochrony co u siebie w obozie, to niewiele mi pomożesz. - Ruszyła przed siebie ścieżką. - Ale dzięki za dobre chęci. - Nie naciskaj go za bardzo - powiedział jeszcze Soldono. Nie był zbyt chętny na to spotkanie. Jeśli się zdenerwuje, że go okłamałaś, może cię zabić. - Będę go naciskać tyle, ile muszę. - Wytężyła wzrok, żeby lepiej widzieć w ciemnościach, które nadal panowały, mimo że już powoli zaczynało świtać. - Nie mam wyboru. Kiedy godzinę później Eve pojawiła się ponownie na ścieżce, Soldono stał oparty o drzewo. Wyprostował się na jej widok. - Już zaczynałem się martwić - powiedział. - Ja też. - Ruszyła w drogę powrotną do obozu. - Nie chciał mi uwierzyć. Wcześniej byłam zbyt przekonywująca. - Ale w końcu uwierzył? - Chyba tak, skoro powiedział mi, że jeśli w ciągu tygodnia nie wyjadę z Kolumbii, to wyśle mnie do domu w trumnie. - Ale nie oddał ci rekonstrukcji? - Wręcz przeciwnie. Rzucił nią we mnie. Iris Johansen

254

Impas

- Jednak nie masz jej przy sobie. - Schowałam ją w drodze powrotnej. Nie mogę ryzykować, że Montalvo ją zobaczy i zabierze. Wezmę ją ze sobą kiedy będę szła na spotkanie z Diazem. - Zamilkła na chwilę. - Będę jeszcze potrzebowała twojej pomocy. Zadzwoń do Venable'a i poproś go, żeby jeden z jego ludzi zabrał mnie stąd dziś o dziesiątej wieczorem i zawiózł do wzgórza w pobliżu rezydencji Diaza. Stamtąd już pójdę pieszo. - Już się zgodził na załatwienie ci helikoptera. Może uznać, że to... - Po prostu go poproś. - A co z Montalvo? Przecież nie jest głupi. Nie domyśli się, że coś kombinujesz? - Przez cały wieczór będę gdzieś na widoku i nie powinien się dziwić, kiedy później pójdę do siebie. Poza tym doskonale wie, że jestem na niego wściekła i nasze kontakty bardzo się oziębiły dodała ponuro. Spojrzała w niebo i przyspieszyła kroku. - Zaraz zrobi się całkiem jasno. Musimy wracać do obozu.

23.55 Kilka minut przed północą Nekmon zadzwonił do Diaza, czekającego już w kościele. - Już idzie. Zeszła ze wzgórza i właśnie wychodzi z lasu. - Jest sama? - Tak. Zupełnie sama. - Nekmon na chwilę zamilkł. - Niczego nie niesie. - Mówiła, że nie przyniesie jej do kościoła. Lepiej, żeby miała ją gdzieś w pobliżu. - Diaz zwrócił się do Quinna: - Idzie, żeby cię uratować. Czy to nie urocze? Co za poświęcenie. Z przyjemnością patrzę na kobietę, która chroni swojego mężczyznę. Szkoda tylko, że zaraz zamierza zamienić cię na nowszy model. - Kłamiesz. Iris Johansen

255

Impas

- Sam miałem pewne wątpliwości, ale jako że nie mam zbyt wielkiej wiary w ludzi sądzę, że to prawdopodobne. Jest tak samo fałszywa jak większość kobiet. Montalvo, kiedy był w szeregach rebeliantów, miał opinię dobrego kochanka. - Zamknij się. - Nieładnie. - Uderzył Quinna w twarz wierzchem dłoni. Nigdy się nie nauczysz? Powinienem zabrać cię z powrotem na zamek, zamiast trzymać się planu. Nie zrobiłem z tobą tego, co zwykle robię z zakładnikami. W zakrwawionej twarzy oczy Joego błysnęły gniewem. - Zrób to teraz! Śmiało! - Żebym nie mógł wykorzystać mojej szansy? Eve Duncan nie zasługuje na ciebie. Jak mam cię do tego przekonać? - Nie zdołasz. - Jednak spróbuję. Odkryłem, że rozczarowanie także może być swego rodzaju torturą. Kobiety instynktownie są egoistyczne, Quinn. Starają się to ukryć pod płaszczykiem dobroci i uczciwości, ale zawsze chodzi im o to, żeby zapewnić sobie bezpieczne życie. Chrześcijańska postawa nakazuje traktować je z szacunkiem. Nic się nic mówi o tym, że przeszkadzają mężczyznom w ich drodze do ulepszania siebie. Dlatego lepiej jest je wykorzystywać i zostawiać. Następnym razem będziesz mądrzejszy. Joe nie odpowiedział. - Wprowadzam cię w życie, jakie cię czeka po dzisiejszej nocy. - Diaz podszedł do okna i zobaczył kobietę idącą szybkim krokiem przez cmentarz. Za parę minut tu będzie. Właśnie mijała grób jego matki. Widzisz ją, mamo? To kolejna taka jak ty. Pewna, że zawsze ma rację. Gardzi mną, mówiąc że jestem zły, ale swoje grzechy usprawiedliwia. Zabicie jej będzie dla mnie samą przyjemnością. Tak jak przyjemnością było zabicie ciebie. Eve zatrzymała się przed drzwiami do kościoła i zawahała się. - Diaz! - zawołała. - Wejdź - odpowiedział. - Czekamy na ciebie. Iris Johansen

256

Impas

- Właśnie tego się obawiam - powiedziała. Wyjdź na zewnątrz i wyprowadź Joego. - Czyżbyś mi nie ufała? - zapytał drwiącym tonem. Nie mam pojęcia dlaczego. Przecież zrobiłem wszystko o co mnie prosiłaś. - Za bardzo lubisz torturować. Możesz na przykład złapać mnie jak tylko przekroczę próg kościoła i próbować zmusić mnie, żebym powiedziała ci, gdzie ukryłam czaszkę? - Wspaniały pomysł. - Dlatego to ty wyjdź. - Nie przyszło ci do głowy, że mogę mieć snajperów za każdym grobowcem na tym cmentarzu, którzy w każdej chwili mogą cię zastrzelić? - Musisz wiedzieć, że helikopter Venable'a przeszukał już cały teren zanim wyszłam z lasu. - Uniosła w górę mały odbiornik radiowy. - Pilot powiedział mi, że w lesie jest prawdopodobnie dwóch ludzi, ale na cmentarzu nie ma żadnego. Diaz zaśmiał się. - W lesie jest trzech. I każdy z nich mógł cię zabić zanim tu doszłaś. - Ale to nie byłoby ci na rękę. Co wtedy stałoby się z czaszką? - No właśnie. Gdzie ona jest? - Wyprowadź na zewnątrz Joego, to porozmawiamy o tym. Diaz odwrócił się i rzucił przez ramię: - Chodź tu Quinn. Dama chce zobaczyć twoją piękną twarz. Po chwili pojawił się w drzwiach kościoła. - Jesteśmy. Teraz mów gdzie jest czaszka. Wyglądał jak na fotografii, którą widziała. Był może nieco grubszy i starszy. - Nie powiem, dopóki... - Zamarła, gdyż zobaczyła Joego ze związanymi za plecami rękoma. - O mój Boże! Coś ty mu zrobił? - Nic wielkiego. Nie miałem czasu - odparł Diaz. - Początkowo był nieprzytomny, a potem musiałem być ostrożny, żeby zostało mi z niego coś na wymianę. Iris Johansen

257

Impas

Sińce na opuchniętej twarzy Joego sprawiały, że z trudem można było go rozpoznać. - To musiało być niezwykle podniecające uczucie bić bezbronnego człowieka. - Nie powinnaś była się wtrącać, Eve - powiedział Joe. - Po co to zrobiłaś? - Jeśli nie znasz odpowiedzi na to pytanie, to nie ma sensu z tobą rozmawiać. - Odwróciła się do Diaza. - Za cztery minuty wyląduje helikopter. Kiedy Joe będzie na pokładzie, powiem ci gdzie znajdziesz czaszkę. - To mnie nie zadowala. Chcę mieć ją w rękach, kiedy będę cię uwalniać. Eve domyślała się, że tak będzie chciał to rozegrać. - Ja zostanę. - Nie! - Joe zrobił krok naprzód. - Do diabła, nie! - Nie martw się, nie poświęcam dla ciebie życia - powiedziała. - Nie zabije mnie. Gdyby to zrobił, Armandariz by się o tym dowiedział i zacząłby podejrzewać, że to, co mówił Montalvo, było jednak prawdą. - Nie! - powtórzył Joe. - To już od ciebie nie zależy, Joe. - Zwróciła się do Diaza: Mówię poważnie. Nie dostaniesz czaszki, dopóki Joe nie znajdzie się na pokładzie helikoptera. - Chcesz zatem dokonać wymiany: twoje życie w zamian za jego? - Słyszałeś, co powiedziałam Joemu. Nie jesteś tak głupi, żeby mnie zabić i ryzykować to, o co zabiegałeś. - Spojrzała w niebo. - Słyszę helikopter. Wkrótce będzie lądował. - Skiero wała wzrok na Diaza. - No i? Wzruszył ramionami. - Wypuszczę Quinna, skoro będę miał ciebie. Ale jeśli będziesz próbowała mnie oszukać, nie zawaham się poderżnąć ci gardła. - Nie polecę - powiedział stanowczo Joe, a jego oczy lśniły gniewem. - Co ty sobie myślisz, Eve? Za kogo mnie masz? Kiedy uznałaś, że jestem zniewieściałą ofermą, która pozwoli ci Iris Johansen

258

Impas

sobą dyrygować jak ci się podoba? Nie ma mowy, żebym - przerwał w chwili, kiedy Diaz wymierzył mu potężny cios pięścią prosto w brzuch. Kolana się pod nim ugięły i upadłby na ziemię, gdyby Eve nie rzuciła się, żeby go podtrzymać. Jego ciężar przygniótł ją do ziemi. - Ty draniu - powiedziała z trudem do Diaza. - Miałem już dość kłótni. Podjąłem decyzję. Eve objęła Joego ramionami. Cios pozbawił go powietrza i teraz ciężko łapał oddech. - On jest ranny i bezbronny. Rozwiąż go. - Kiedy będzie w helikopterze. Wcale nie jest taki bezbronny. Niektórzy mężczyźni nigdy się nie poddają. Zabił trzech moich ludzi, zanim zdołali go złapać. - Diaz uniósł głowę do góry spoglądając na biało-niebieskie światła zbliżającego się helikoptera. - Już tu jest. Podmuchy powietrza wywołane ruchem wirnika lądującego śmigłowca rozwiewały jej włosy na wszystkie strony. Jeszcze tylko parę minut i Joe będzie bezpieczny. Szybciej. Pospieszcie się, proszę. Joe z wysiłkiem próbował usiąść i odsunąć się od niej. Wyczuwała gniew i obrazę w każdym jego ruchu. Ale nie mogła go za to winić. Zrujnowała jego niezależność i zraniła jego dumę, a to było dla niego nie do zniesienia. - Musiałam to zrobić - powiedziała szeptem. - Przykro mi, Joe. - Mnie również - powiedział wyraźnie akcentując słowa. - Zostaw mnie. Powoli puściła go. - Wszystko będzie dobrze, Joe. - Nie wiedziała, czy mówi prawdę. Nawet jeśli uda im się wyjść z tego cało, to nie miała pewności, że między nimi będzie znowu dobrze. Wstała z zie mi. - Spróbuj mi uwierzyć. Helikopter wylądował i otworzyły się drzwi kabiny. Dwóch mężczyzn wysiadło z maszyny i podeszło do nich. Diaz mierzył do nich z pistoletu. Iris Johansen

259

Impas

Eve stanęła pomiędzy nimi i ruchem głowy wskazała Joego. - Rozwiążcie go i zabierzcie stąd. - Zaczekajcie aż znajdzie się na pokładzie i dopiero go uwolnijcie - powiedział Diaz. - Ona stara się uratować jego dumę, ale dla was tak będzie o wiele łatwiej. Pilot spojrzał na Eve. - Proszę pani? Odwróciła wzrok. - Po prostu go zabierzcie. - Nie chciała patrzeć, jak będzie walczył. - Nie zróbcie mu krzywdy. Usłyszała jak Joe przeklina, a potem dotarł do niej odgłos zamykanych drzwi śmigłowca. Po chwili usłyszała wycie silników i wirnika, i odwróciła głowę, żeby popatrzeć jak maszyna się wznosi. Odleciał. Będzie bezpieczny. Uczucie ulgi mieszało się w niej ze smutkiem. Boże, nienawidziła się za to, co zrobiła. - Czaszka - wyrwał ją z zamyślenia Diaz. Oderwała wzrok od helikoptera. Czas wrócić do interesów. - W porządku. - Odwróciła się na pięcie i ruszyła przez cmentarz w kierunku, skąd przyszła. - Chodź za mną. - Powiedz, dokąd idziemy. - Niedaleko. - Dokąd? - Już prawie jesteśmy na miejscu. - Spojrzała na grobowiec, który mijali, a w którym leżała pochowana matka Diaza. - Aż trudno uwierzyć, że urodziła cię jakaś kobieta. Już prędzej pomyślałabym, że wylągłeś się pod kamieniem jak jakiś robal. Nie dziwi mnie już, że użyłeś węża, kiedy próbowałeś mnie zabić. - Próbujesz mnie rozzłościć? W jakim celu? - Bo sama jestem zła. Nie spodobało mi się to, co zrobiłeś Joemu. I do czego zmusiłeś mnie, żebym mu zrobiła. - Wielka szkoda. Gdzie jest ta czaszka? - Tutaj. - Zatrzymała się tuż przy grobie. - Ale będziesz musiał ją sobie wykopać. - Wykopać? - Spojrzał badawczo na jej twarz, a potem Iris Johansen

260

Impas

podszedł do grobu, przy którym stanęła. - Z grobu tej Armandariz? - Uznałam, że to będzie odpowiednie miejsce dla jej czaszki. - Kłamiesz. Jak miałabyś to zrobić? Obserwowałem cię od chwili, kiedy pojawiłaś się na wzgórzu. Nie miałaś czasu, żeby przyjść tutaj i ją zakopać. - Kościół prawdopodobnie też obserwowałeś. Gdybym miała zrobić to sama, byłaby to samobójcza misja, a przecież już ci mówiłam, że mam ochotę żyć. - Skoro ty tego nie zrobiłaś, to kto? - Sean Galen. Powiedziałam mu, gdzie ukryłam czaszkę w lesie i on po nią poszedł. Przemknął się pod twoim nosem i zakopał czaszkę tutaj. - Galen - powiedział, marszcząc czoło. - Przysparza mi wiele kłopotów. Myślę, że będę musiał się z nim rozprawić. - Przezornie rozejrzał się po cmentarzu. - I dokąd poszedł Galen? - Obawiasz się, że zaraz wyskoczy zza jednego z nagrob ków? Wiesz, że go tu nie ma. Twoi ludzie z pewnością prze szukali dokładnie cały teren. - Owszem. - Z powrotem na nią spojrzał. - Ale ja nigdy nie ufam zapewnieniom kobiet. One nie myślą racjonalnie. - Chcesz tę czaszkę? - Podniosła szpadel leżący obok grobu. - To kop. Przez chwilę patrzył na nią, a potem wymierzył z pistoletu prosto w jej głowę. - Nic z tego. Nie wykonuję ciężkich robót. Wydaje mi się, że ty to za mnie zrobisz. Poczuła rozczarowanie i strach. Miała nadzieję, że odwróci tym jego uwagę. Ale nie było na to szansy. Zaczęła kopać. - Perez, za jakieś dziesięć minut helikopter powinien zbliżyć się do wieży - powiedział Nekmon przez telefon. - Zestrzel go. Odłożył telefon i sięgnął po lornetkę. Co tam się, u licha, Iris Johansen

261

Impas

dzieje? Kobieta kopie. Czyżby Diaz zmusił ją do wykopania sobie grobu? To możliwe. Już kiedyś widział jak Diaz robił to z misjonarzami, którzy go wkurzyli, bo buntowali przeciwko niemu rolników. Tak, chyba o to chodzi. Przypomniał sobie jak Diaz groził jej, że pogrzebie ją w tym samym grobie, w którym leży żona Montalvo. Był wtedy jeszcze bardziej wściekły niż na tamtych misjonarzy. Nekmon nie miał wątpliwości, że Diaz zamierza zabić Eve Duncan i trochę go zaskoczył fakt, że nie wsiadła ona do helikoptera razem z Quinnem. Cóż, najwyraźniej jej śmierć miała się trochę odwlec w czasie. To w końcu nie jego sprawa. Nekmon wykonał swoją robotę i nie można było mu niczego zarzucić. Niech Diaz się zabawi po swojemu z tą kobietą. Za parę minut Quinn i agenci CIA zostaną zestrzeleni przez rakietę ziemia-powietrze. Diaz zastrzeli Duncan i pozbędzie się jej ciała, a życie wróci do normy. Irytował go cały ten zamęt, odkąd pojawiła się na scenie. Przestała kopać i patrzyła w tej chwili na Diaza. Coś do niego mówiła. Jeśli jej słowa były tak samo prowokujące jak cała jej postawa, to może nawet nie zdąży do końca wykopać tego grobu.

Wieża godz. 00:32 Perez słyszał już słaby odgłos helikoptera w oddali. Nadal był za daleko, ale lada chwila pojawi się nad jego głową. Ustawił wyrzutnię rakietową na kamiennym parapecie w oknie wieży. Prawdopodobnie będzie miał tylko jeden strzał, więc lepiej, żeby od razu trafił. Diaz nie toleruje żadnych niedoróbek. Trafi. Jestem w tym najlepszy. Diaz nie wybrałby go do zestrzelenia helikoptera, gdyby nie uważał, że jest najlepszy. Helikopter zbliżał się coraz bardziej. Teraz już go nawet widział, lśniącego w świetle księżyca. Ptaszynko, podleć jeszcze trochę bliżej. Zaraz wyrwę ci piórka... godz. 00:40 - Jeśli chcesz, żebym dalej kopała, to się zamknij - warknęła Eve. - Mam już dość tego jadu, który na mnie wylewasz. Diaz zacisnął usta. - A zauważyłaś może, że mierzę do ciebie z pistoletu? Będę do ciebie mówił, co mi się spodoba. - Nie chcesz mnie zabić, bo wtedy Armandariz dowiedziałby się, że... - Myślisz, że jesteś bezpieczna? To jesteś w błędzie. PoraIris Johansen

263

Impas

dzę sobie z Armandarizem. Chociaż dużo lepiej, byłoby gdybyś wsiadła do tego helikoptera z Quinnem. Kop dalej. Na chwilę zamarła, po czym ponownie wbiła szpadel w ziemię. - Co masz na myśli? - Niebawem się dowiesz. Kiedy dostanę wreszcie tę czaszkę? Jeśli w ogóle została tu zakopana... Zaczynam już w to wątpić. - Jest tutaj. - Zaczęła szybciej machać szpadlem. - Jeszcze parę centymetrów... O, jest! - Odsuwała ziemię na boki, ukazując matową, brązową skórę pudełka. Podniosła pudełko i wyciągnęła w stronę Diaza. - A teraz powiedz mi, co miałeś na myśli mówiąc, że lepiej by było gdybym wsiadła do tego helikoptera. - Otwórz je. Odpięła zapięcie i uniosła wieczko. Diaz zaświecił latarką do środka. Na widok rekonstrukcji zagwizdał przeciągle. - Tak, to ta suka. Niezła jesteś. - Co miałeś na myśli? - powtórzyła pytanie. - To prawda, że nie chcę zepsuć sobie i tak niepewnych relacji z CIA. Zabijając ich agentów mógłbym ściągnąć na siebie kłopoty. - Wyciągnął rękę i wziął od niej pudełko. - Ale jeśli to Montalvo ich zabije, wtedy CIA zwróci się przeciwko niemu. Helikopter powinien zostać zestrzelony nad jego terenem za jakieś trzy minuty. - Nie! - Tak. Nie sądzę, żebyśmy to usłyszeli, ale być może zobaczymy na zachodzie błysk na niebie. Sądzę, że zaczekamy, żebyś to mogła zobaczyć, a potem cię zabiję. Eve wydostała się z grobu. - Ty sukinsynu! - Będziemy musieli natychmiast przewieźć twoje ciało do wraku, żeby zostało znalezione razem ze szczątkami Quinna. Odrobina benzyny i twoje zwłoki powinny wyglądać podobnie jak reszta ciał. - Podczas autopsji znajdą ranę postrzałową. Ogień nie zatrze takiego śladu. Iris Johansen

264

Impas

Strzelił palcami. - Masz rację. Gratuluję ci naukowego myślenia. Mogłem popełnić błąd. Pomyślmy... W takim razie będę musiał s krę ci ć ci kark. - Jeśli mnie złapiesz, dupku! - Odwróciła się i rzuciła biegiem w stronę kościoła. Słyszała jego śmiech za plecami. - Biegnij. I tak nie uciekniesz. Nekmon obserwuje nas ze wzgórza. Już wie, że mam to, czego chciałem i teraz dzwoni do zamku, żeby sprowadzić moich ludzi, którzy cię złapią. Może nawet pozwolę im, żeby połamali ci coś więcej niż tylko kark? Kiedy dopadła drzwi kościoła, zerknęła na zegarek. Trzy minuty. Boże, jak mało czasu! - Jasne, naślij ich na mnie - zawołała. - Jesteś tchórzem i sam tego nie zrobisz. Potrafisz tylko bić mężczyzn, którzy nie mogą się bronić. Wieszasz na krzyżach chłopców, którzy są lepszymi ludźmi od ciebie i nigdy im nie dorównasz. Myślisz, że jesteś królem sytuacji, ale bez swoich najemnych morderców nic nie znaczysz. - Zerknęła przez ramię. To go ruszyło. Zaczął kroczyć sztywno za nią. Spojrzała w stronę zamku. Jakieś poruszenie. Brama otworzyła się, żeby wypuścić ludzi Diaza. Diaz już prawie doszedł do kościoła. Niebo na zachodzie rozbłysło. Helikopter! - O nie! - jęknęła. Obóz Montalvo godz. 00:44 Już czas. Zaraz to się wydarzy. Miguel spiął się leżąc w łóżku. Zbyt długo na to czekał. Trząsł się jak dziecko. - Jak się masz, Miguel? - spytał Soldono wchodząc do jego pokoju. Doktor Diego powiedział, że nie możesz spać i potrzebu jesz towarzystwa. Masz szczęście, że jestem nocnym markiem. Iris Johansen

265

Impas

Miguel przytaknął. - Tak jak pułkownik. Ale i tak czuję się bardzo zaniedbywany. Montalvo siedzi w bibliotece i stara się zorganizować mi wyjazd stąd. A Eve nie złożyła mi dziś nawet jednej wizyty. - Jestem pewien, że też jest bardzo zajęta. - Soldono usiadł na krześle przy łóżku. - Zdaje się, że tylko my dwaj mamy trochę wolnego czasu. - Uśmiechnął się. - Masz ochotę na jakąś przekąskę o północy? Mogę poprosić kogoś o przygotowanie jedzenia. - Na pewno nikt nie kazał ci zabawiać chorego? - A kto mógłby mi rozkazywać? Przyjmuję rozkazy wyłącznie od Venable'a. Obawiam się, że nie uznałby ciebie za dość ważnego, żebym miał dla ciebie tracić swój czas. - Och, co za cios w moje ego - powiedział Miguel. - A ja już rozważałem odejść od pułkownika i poprosić Venable'a o pracę. Nie sądzisz, że byłby ze mnie świetny agent CIA? - Myślę, że mnie nabierasz. Co byś zjadł? - Pułkownik karmi mnie stekami, żebym się wzmocnił. - Z jego twarzy zniknął uśmiech. - Słyszałem, że powinienem ci podziękować za oddanie dla mnie krwi. - To nic takiego. Zrobiłbym to dla każdego. - Ale to ja byłem w potrzebie - odparł Miguel. - Nie lubię być w potrzebie. To rani moją dumę. W całym swoim życiu nie czułem się bardziej bezbronny niż wtedy, gdy przybijali mnie do krzyża. - Miguel, nie ma sensu tego wspominać. - Ale nie potrafię pozbyć się tych myśli. Gwoździe wchodziły w moje dłonie, a Diaz przez cały czas stał nade mną, wpatrując się i uśmiechając. To dla niego nic nie znaczyło. Zachowywał się tak, jakby robił to codziennie. Nic nadzwyczajnego. Nawet odebrał telefon, kiedy tak patrzył co ze mną robią. - Tak? - Soldono oparł się na krześle. - Pewnie myślał, że ból jest tak silny, że nie zwracam uwagi na nic innego. Ale nie zdawał sobie sprawy z tego że każdy dźwięk, każdy obraz był wyolbrzymiony i wrył mi się w pamięć. Z każdym uderzeniem młotka... Iris Johansen

266

Impas

- Rozumiem Diaza. Jesteś wyjątkowy, Miguel. Nie spodziewałbym się, że będziesz w stanie skoncentrować się na czymkolwiek innym niż to, co z tobą robili. - Cóż za ciekawy zbieg okoliczności, że użyłeś tego sformułowania. - Jakiego? - Powiedziałeś: „Rozumiem Diaza". - Uśmiechnął się. - Z pewnością świetnie go rozumiesz, bo to właśnie ty do niego zadzwoniłeś tamtej nocy. Soldono drgnął. - Zwariowałeś. - Nie, on użył twojego nazwiska. Tylko raz, ale powiedział: „Jesteś pewien, Soldono?". Pewnie mówiłeś mu o tym, że Eve wybiera się do obozu Armandariza. - To bzdura. Miałeś omamy słuchowe z tego bólu. - Nie. To ty jesteś jego wtyką w naszym obozie. Od jak dawna cię opłaca? - Oszalałeś. To Destando był wtyczką Diaza. Na miłość boską, przecież Montalvo go zabił. - Nie. Chciał tylko, żebyś myślał, że go zastrzelił, bo wtedy nie zorientujesz się, że podejrzewamy ciebie. Destando ukrywał się przez cały dzień na rozkaz pułkownika. Od jak dawna Diaz cię przekupuje? Soldono nie odpowiedział. - Soldono, od jak dawna? - zapytał łagodnie Miguel. Agent przez chwilę milczał, a potem wzruszył ramionami. - Niedługo. Nie chciał przyjąć mojej oferty cenowej. Dopie ro ostatnio przyparło go do muru i uznał, że warto zapłacić. - Wzrok Soldono był zimny. - A ty jesteś głupcem, że konfron tujesz się ze mną w ten sposób, kiedy leżysz bezbronny w łóżku. Pewnie się domyślasz, że będę musiał cię zabić? - Żeby ochronić swoje interesy z Diazem? - Diaz będzie mnie potrzebował tak długo, jak długo będę miał kontakt z Agencją. Muszę utrzymać te kontakty. Kiedy opuszczę CIA, pojadę do domu i udam, że niespodziewanie zarobiłem potężne pieniądze na giełdzie. Nie jestem zwierzęIris Johansen

267

Impas

ciem, żeby żyć w dżungli. Będę miał wielką stadninę koni w Kentucky i będę szanowany. - Spojrzał na Miguela wnikliwie. Więc Montalvo już wie? - Niewątpliwie. - W takim razie po wyjściu stąd będę musiał się nim zająć. W bibliotece powiadasz? - Tak powiedziałem. - Miguel zobaczył jak Soldono sięga do kieszeni i wyciąga z niej pistolet, który wymierza w niego. - Naprawdę zabiłbyś nieuzbrojonego człowieka? Soldono wykrzywił usta. - Naprawdę - odparł. - Tak też myślałem. - Miguel nacisnął spust obrzyna, którego chował pod pościelą, a siła wystrzału zdarła z niego kołdrę. Soldono padł na ziemię z roztrzaskaną głową. godz. 00:48 - Chowasz się przede mną? - zapytał drwiąco Diaz wytęża jąc wzrok w ciemnościach kościoła. - Jeszcze przed chwilą byłaś bardzo odważna. Gdzie się podziała twoja odwaga? - Ru szył powoli główną nawą oświetlając latarką każdą mijaną ławkę po obydwu stronach przejścia. - Czyżbyś się modliła w moim kościele? To ci nie pomoże. Za kilka chwil i tak będziesz martwa. Widziałaś jakie było niebo kiedy eksplodował helikopter? Sądzisz, że kiedy już dołączysz do Quinna na tamtym świecie, to wybaczy ci zdradę z innym mężczyzną? Próbował udawać, że mi nie wierzy, ale facet zawsze uwierzy, że kobieta zdradzi go z innym jeśli nadarzy się taka okazja. - Zatrzymał się. - Wyłaź suko. Kończy się moja cierpliwość, a nie chciałabyś... - Nie tylko ty tracisz cierpliwość. Diaz zamarł. Odwrócił się i zobaczył mężczyznę stojącego w wejściu. - Montalvo? - Któżby inny? - Odsunął się w bok zaszywając się w mroku ciemnego kościoła. - Jesteś gotowy na śmierć? Pytałeś Eve, czy Iris Johansen

268

Impas

się modli. Tobie żadna modlitwa nic pomoże. Nurzasz się w takim szambie, że nawet diabli nie chcieliby cię zabrać. Diaz oddał strzał i rzucił się za jedną z ławek. - Pudło. Usłyszał jak Montalvo przemieszcza się w lewo. Znowu wystrzelił. - Znowu pudło. Za długo siedziałeś w swoim zamczysku licząc pieniądze z narkobiznesu - stwierdził Montalvo. - Jest taka sztuka uników, której nauczyłem się w wojsku - powie dział i zawiesił głos. - Nalia też to potrafiła. Diaz ocenił, że głos Montalvo dobiega teraz z prawej strony z dołu. Niech gada jak najdłużej, wtedy będzie mógł łatwiej wycelować. - Ta suka nie była dla mnie żadnym wyzwaniem. Rozpracowałem ją i zniszczyłem. Martwa, czy żywa, była niczym. Mam tu teraz jej głowę. - Mylisz się - odezwała się Eve z drugiego końca kościoła. Nalia może być martwa, ale to ona cię dzisiaj osaczyła. - Eve, miało cię tu nie być, kiedy wejdę do kościoła - powiedział ostro Montalvo. - Zabieraj się stąd. - Musiałam się upewnić - odparła. - Nie widziałam cię w grobowcu. Nie byłam pewna, czy ci się udało. - W grobowcu? - powtórzył Diaz. - W grobowcu twojej matki - powiedział Montalvo. - Dostałem się tu dziś popołudniu i wyłamałem zamek. Pomyślałem, że nie będzie miała nic przeciwko, skoro dzięki temu będę mógł się ciebie pozbyć jak śmiecia, którym jesteś. Diaz zaczął przeklinać. Nawet zza grobu jego przeklęta matka próbowała go zniszczyć. Nie, nie może stracić kontroli nad sytuacją. Nadal jest górą. Wkrótce jego ludzie wpadną do kościoła i zabiją te gnidy. Zaczął czołgać się w stronę drzwi. Nagle podłoga zadrżała, gdy eksplozja zakołysała ziemią. - Co to, do cholery?! - To twój wspaniały zamek, centrum twojego świata - odpowiedział Montalvo. - W każdym razie jego resztki. Ten Iris Johansen

269

Impas

wybuch powinien przemienić go w gruzy. Wnioskując z odgłosu eksplozji, Galen i Quinn wykonali kawał niezłej roboty. - Wybuduję sobie następny - wycedził Diaz. - Mam pieniądze. Mam ludzi. Nie możesz... - Nie masz ludzi - stwierdziła Eve. - Armandariz zaczaił się, żeby ich zgarnąć, kiedy zaczną uciekać z zamku. Część jego żołnierzy właśnie w tej chwili podpala pola koki. Nic nie masz. Pochowają cię jak nędzarza. - Nie! - wrzasnął. Zaczął strzelać w stronę skąd słyszał głos Eve. - Kłamiesz. Kłamiesz ty zdziro! - Czas to zakończyć - powiedział Montalvo. - Najwyższy czas. Był gdzieś w pobliżu ołtarza! Diaz odwrócił się i oddał kolejny strzał. Nie czekał, żeby upewnić się, że trafił sukinsyna, tylko rzucił się do ucieczki. Chciał zobaczyć czy mówili prawdę. Musiał przekonać się na własne oczy... Diaz runął na ziemię, kiedy Montalvo wskoczył na niego. Udało mu się jeszcze odwrócić i unieść broń. Ale Montalvo wytrącił mu ją kopniakiem. - Bez broni. Nie zamierzam cię zastrzelić. Zbyt długo czekałem na tę chwilę. - Zacisnął dłonie na szyi Diaza. - Czy tak właśnie zamierzałeś zabić Eve? Nie spieszyłbyś się, co? Lubisz powoli zadawać ból. - Tak. - Diaz spojrzał mu w twarz i zaczął przeklinać. - Wyjdę z tego. - Szarpnął dłonie Montalvo. - Jestem silniejszy i bardziej cwany od ciebie, od każdego. Nie pozwolę... - Gówno prawda. - Montalvo zacisnął mocniej dłonie, powoli dusząc Diaza. - Jesteś ścierwem. Giń jak ścierwo. Eve zbliżyła się do Montalvo, który nadal zaciskał dłonie na szyi bezwładnie leżącego Diaza. Podniosła latarkę, która mu wypadła z ręki i zaświeciła w twarz denata. Patrzył na nią szeroko otwartymi oczami. Tak, z pewnością był martwy. Lecz Montalvo nie miał zamiaru go puścić. Zaświeciła latarką w twarz Montalvo i wydała stłumiony okrzyk. Żądza krwi. Już widziała ten wyraz twarzy u Joego, kiedy był w ferworze walki, lecz nadal ten widok ją przerażał. Iris Johansen

270

Impas

- Myślę, że już możesz go puścić - powiedziała łagodnie. Spojrzał na nią niewidzącym wzrokiem a potem potrząsnął głową, jakby chciał się ocknąć. - Tak. - Powoli uwolnił szyję Diaza. - Już po wszystkim. Wstał. - Powinnaś była uciec tylnym wyjściem tak, jak to ustaliliśmy. - Ja niczego nie ustalałam. Ty kazałeś mi tak zrobić. Lecz musiałam mieć pewność, że Diaz się nie wywinie. Zbyt wiele osób przez niego cierpiało. - To prawda. - Nadal patrzył na Diaza. - Do samego końca wierzył, że uda mu się przeżyć. - Przeżyć i dalej prosperować - powiedziała z grymasem. - Chciałem, żeby sobie uświadomił, że go pokonałem i że zaraz umrze. Chyba mi się nie udało. - Myślę, że za wyjątkiem nagłej śmierci, każdy sobie uświadamia, że za chwilę odda ostatnie tchnienie. - Zamilkła na chwilę. - Widziałam błysk na niebie. Nie tak miało być. Wystraszyłam się. Obiecałeś mi, że Joe będzie bezpieczny w tym helikopterze. - Jest bezpieczny. Zorganizowałem to tak, że... - Nic możesz mieć pewności - przerwała mu lodowatym tonem. - Co to był za wybuch? - Dowiem się. - Wyjął z kieszeni telefon, wybrał numer i podszedł do łukowatego okna kościoła. - To wygląda jak scena z filmu „Dzień Niepodległości". Chodź zobacz. Podeszła za nim do okna. Zamek stał w płomieniach, jego ruiny spowijał gęsty dym, który schodził w dół wzgórza nad wioskę. Jacyś ludzie biegli w stronę zamku. Wrzaski. Wystrzały. Karabin maszynowy zamontowany na ciężarówce wystrzeliwał pociski siejąc śmierć w szeregach ludzi Diaza, którzy także odpowiadali ogniem. Montalvo wreszcie uzyskał połączenie i właśnie rozmawiał przez telefon. Iris Johansen

271

Impas

Skupiła wzrok na jego twarzy, która nie wyrażała żadnych emocji. Chwilę nasłuchiwał i po chwili się odezwał: - Nie, wracaj do obozu. Spotkamy się na miejscu. - Co się dzieje? - zapytała, kiedy wyłączył telefon. - Quinn żyje, jest wolny i wściekły jak diabli. To chciałaś usłyszeć? Poczuła ulgę. - Tak. Ale nie dlatego, że ci nie ufałam, tylko... - Tylko mi nie ufałaś. - Uśmiechnął się nieznacznie. - Jednak trochę musiałaś mi ufać, bo zamiast zareagować histerycznie, okazałaś ledwie podejrzliwość. - Czasami nawet najlepsze plany biorą w łeb. - Ale nie zawsze. - Co z wybuchem? - Wieża była zbyt niedostępna, żeby ktoś mógł tam wejść i zlikwidować snajpera. - Wysłałeś dwudziestu ludzi, żeby dołączyli do Galena i zajęli się tą sprawą. To za mało? - Ponieślibyśmy niepotrzebne straty w ludziach. Okazało się, że Galen miał na to sposób. Zaszył się w pobliżu wieży i obserwował wyrzutnię rakietową zeszłej nocy. Pomyślał, że mógłby ją unieszkodliwić, więc zaczekał aż snajper opuści swoje stanowisko i zejdzie na dół, prawdopodobnie coś zjeść. Galen w tym czasie wszedł na wieżę, unieszkodliwił rakietę i niemal cudem stamtąd się wydostał. - A eksplozja? - powtórzyła Eve. - Kiedy snajper odpalił rakietę, eksplodowała tak, jak zaplanował Galen. Bo to wieża wyleciała w powietrze. - Dzięki Bogu. - Odwróciła się, żeby jeszcze raz spojrzeć na zgiełk na ulicach. - „Dzień Niepodległości" ? - zapytał Montalvo. Skinęła głową. Ona i Montalvo to sprawili. Zaplanowali to wszystko, przygotowali i teraz działo się na ich oczach. Poczuła z nimi więź i bliskość jakich nigdy wcześniej nie czuła do nikogo. Iris Johansen

272

Impas

Wzięła głęboki oddech i odsunęła się od niego. - Kiedy mogę wrócić do obozu? - Nie bądź niecierpliwa. Na zewnątrz rozgrywa się poważna walka. - Wręczył jej pistolet i ruszył do wyjścia. - A ja powinienem być tam ze swoimi ludźmi. Zostań tutaj. Wrócę po ciebie, kiedy będzie bezpiecznie. - A co z Nekmonem i innymi, którzy ukryli się w lesie? - Powinni już być do tej pory martwi. Rozkazałem ich sprzątnąć zaraz po wybuchu zamku. - Zatrzymał się przy drzwiach. - Mówię poważnie. Nie wychodź stąd. Wszędzie latają pociski. Nie chcę cię stracić. - Nie możesz stracić czegoś, czego... Ale on już wybiegł z kościoła. Widziała jak schylił się i skulony biegł uliczkami w stronę zamku. To prawda, wszędzie dookoła niego świstały kule i słychać było bez przerwy wybuchy granatów. Będzie miał szczęście, jeśli uda mu się dołączyć do jego ludzi i nie zarobić kulki. Na samą myśl poczuła strach. - Uważaj na siebie - szepnęła. - Na miłość boską, nie daj się teraz zabić. Kiedy przyjechała z powrotem do obozu, na dziedzińcu spotkała się z Galenem. - W porządku? - zapytał. - Oczywiście. - Wysiadła z jeepa. - Co z Joe? - Trzeba mu będzie wymienić parę szwów, a Diaz złamał mu kolejne żebro, ale czuje się nieźle. Gdzie jest Montalvo? - Nadal w wiosce. Razem z Armandarizem kończą czystkę. Przysłał mnie tutaj jak tylko uznał, że jest wystarczająco bezpiecznie. - Uśmiechnęła się smutno. - Kilku ludzi Diaza ukryło się i strzelają do każdego, kogo zobaczą. Montalvo będzie miał szczęście, jeśli wyjdzie z tego bez szwanku. Galen uniósł brew. - Bardzo się o niego martwisz. - Czego innego się spodziewałeś? Nie jest już kimś obcym. Od chwili mojego przyjazdu tutaj cały czas jesteśmy od siebie zależni. Iris Johansen

273

Impas

- Tak, widzę, że to bardzo sprzyja pewnej zażyłości. Jak to mawiają - przyjaźń zrodzona w walce. - Nie ma między nami żadnej zażyłości. - Chociaż te chwile w kościele miały w sobie cechy zażyłości. Nie mogła temu zaprzeczyć. - To już skończone. Mogę zobaczyć się z Joe? Nie dostał środków przeciwbólowych? - Żartujesz? Po tym, co przeszedł, zastrzeliłby każdego, kto spróbowałby podać mu środki nasenne czy przeciwbólowe. Jest na werandzie. - Ale to ty wyszedłeś mi na spotkanie. - Martwił się o ciebie. Chciał jechać na cmentarz, żeby cię ratować. Ulżyło mu, gdy mu powiedziałem, że jesteś już w drodze do obozu. Uśmiechnęła się gorzko. - Ale nie na tyle, żeby zechciał mnie zobaczyć. - Pokręciła głową ze znużeniem. - Nie spodziewałam się niczego innego. Dobrze znam Joego. Zraniłam jego dumę. Trochę czasu mu zajmie, zanim będzie mógł mi wybaczyć. - Zawiesiła głos. - Jeśli kiedykolwiek to zrobi. Galen wzruszył ramionami. - Potrafię go zrozumieć. Też miałbym problem z zaakcen towaniem bycia pionkiem zamiast graczem. To by było choler nie bolesne. - Będzie musiał sobie z tym poradzić. - Ruszyła w stronę werandy. Ale Joe nie będzie nic musiał, jeśli to nie będzie jego wybór. Mógłby teraz odwrócić się i odejść. Sama myśl przyprawiła ją o drżenie i ból. Musi stawić temu czoła. Zrobiła to, co uważała za konieczne i może teraz ponieść tego straszne konsekwencje. Musi się z nimi zmierzyć i spróbować je zminimalizować. Kiedy Eve otworzyła szklane drzwi, Joe stał przy balustradzie i wpatrywał się w las. - Nie powinieneś usiąść? - zapytała łagodnie. - Galen mówił, że trzeba ci będzie wymienić szwy. - Nie mam ochoty na siedzenie. - Odwrócił się do niej. - Czuję Iris Johansen

274

Impas

się wtedy słaby i nieskuteczny. Wystarczy mi tego uczucia do końca życia. - Nie byłeś nieskuteczny. Przecież to ty podłożyłeś ładunki wybuchowe pod zamkiem. To nad tobą znęcał się ten sukinsyn, a ty się nie ugiąłeś. - Zrobiła pauzę. - Jesteś bohaterem, Joe. - Bzdury. Nie skończyłem zadania. - Spojrzał jej prosto w oczy. - Ty to zrobiłaś. Ty i Montalvo. Po tym, jak mnie złapali, byłem już nieprzydatny. Robiłem już tylko za worek treningowy. - Nieprawda. Gdybyś nie podłożył tych ładunków wybuchowych, Montalvo mógłby nie zdołać przekonać Armandariza do zorganizowania ataku. Wszystko ułożyło się idealnie. - Co takiego ułożyło się idealnie? - Galen ci nie mówił? - zapytała zdziwiona. - Chcę to usłyszeć od ciebie. Chcę widzieć twój wyraz twarzy. - Myślisz, że bym cię okłamała? - Nie, nie o to mi chodzi. Opowiedz wszystko. - Kiedy Diaz powiedział mi, że cię złapał, wiedziałam, że będę musiała zawrzeć z nim układ. Ale nie mogłam ufać, że dotrzyma umowy, więc musiałam zaangażować w to Montalvo. Początkowo odmówił i myślałam, że będę zdana wyłącznie na siebie. Ale po telefonie od Galena poszłam do niego raz jeszcze i udało mi się go namówić. Uznał, że jest szansa. Już wiedział, że Soldono był informatorem Diaza i podsłuchiwał wszystkie rozmowy telefoniczne. Musieliśmy mieć pewność, że Soldono przekaże Diazowi właściwe informacje. To było moje zadanie. - Czy twoim zadaniem było również spotkanie się z Diazem na cmentarzu i ryzykowanie własnego życia? - Tak. Tylko w ten sposób mogłam mieć pewność, że cię uratuję. I wszystko musiało być dopięte na ostatni guzik, jeżeli zamierzaliśmy zlikwidować Diaza. Wkroczenie Armandariza, wysadzenie ładunków wybuchowych, atak na zamek. Po tym, jak Galen poinformował nas co planuje Diaz, Montalvo wysłał go żeby zajął się snajperem z wieży. Galen przez cały czas podsłuchiwał wszystko co działo się na zamku dzięki temu Iris Johansen

275

Impas

wymyślnemu sprzętowi do inwigilacji, który przywieźliście ze sobą. Zadaniem Montalvo było takie załatwienie Diaza, żeby nie zdążył wezwać posiłków. Nie mogliśmy zmienić żadnego z elementów planu bo wtedy reszta mogłaby nie zadziałać. - Widzę, że wy dwoje musieliście się często potajemnie spotykać, żeby knuć. - Owszem, ukrywaliśmy się - odparła. - Musieliśmy mieć pewność, że Soldono nie zniszczy tego, nad czym pracowaliśmy. - To wygodne. - Wcale. - Zacisnęła usta. - Co ty mi tu insynuujesz? - Pieprzyłaś się z nim? - Nie - powiedziała po chwili, kiedy już minął jej szok. Myślałeś, że to robiłam? - Diaz twierdził, że tak mu powiedziałaś. - Żeby zyskać lepszą pozycję w negocjacjach. Sądziłam, że się tego domyślisz. - Ciężko było się czegokolwiek domyślać, kiedy każde słowo było akcentowane przez cios pięścią w brzuch. Taki sposób na lepsze zrozumienie go. Wzdrygnęła się. - Rozumiem. Ale naprawdę mu uwierzyłeś? Spojrzał jej w oczy i pokręcił głową. - Nie, kiedy jestem zdrowy, tak nie myślę. - Diaz powiedział, że w głębi duszy wszyscy mężczyźni sądzą, że kobiety to dziwki. - Nie miał racji. Ale jest w nas coś prymitywnego, co sprawia, że sądzimy, iż kobieta odejdzie do silniejszego. To coś, z czym nie potrafię walczyć. - Właśnie, że potrafisz - powiedziała wzburzona. - Poza tym jesteś silny, Joe. Nawet gdybyś był na wózku inwalidzkim byłbyś silniejszy niż każdy inny mężczyzna, którego spotkałam. - Nie zapytam czy włączasz w to Montalvo. - Nie spałam z nim. - Ale czy chciałaś? - Ruszył do drzwi. - Myślę, że odpowiedź brzmi „tak". Nawet nie chcę, żebyś temu zaprzeczała, Iris Johansen

276

Impas

bo nie sądzę, żebym ci uwierzył. Do diabła, ty nawet możesz sobie nie uświadamiać, że tego chcesz. - A ty oczywiście potrafisz przejrzeć moje myśli na wylot, jakbym była otwartą książką. Nic tylko czytać. - Tak, znam cię. Może nawet lepiej niż ty sama. Podszedł do drzwi, a Eve poczuła narastający lęk. - Nie waż. się wychodzić. Musimy porozmawiać. - Nie teraz. Jestem zły. Mam swoje dumę, a ty ją zraniłaś odsuwając mnie od akcji. To może być częściowy powód mojej złości. A poza tym chyba jestem już zmęczony tym wieloletnim użeraniem się z twoją obsesją na punkcie odnalezienia Bonnie. Sam nie wiem. Muszę się zastanowić. - Joe... Spojrzał na nią na odchodnym. - Wiem, że ci na mnie zależy. Wiem, że jesteś zła i cierpisz. Ale tym razem nie mogę ci pomóc, Eve. - Drzwi na werandę zamknęły się za nim. Usiadła ciężko na fotelu rattanowym i skuliła się. Zraniła go, a to ostatnia rzecz jaką chciała zrobić. Musi znaleźć sposób, żeby mu pomóc, wyleczyć go. Owszem, sama też cierpiała, ale miała wrażenie, że nikt nie będzie w stanie jej pomóc. Ostatnie słowa Joe'go brzmiały jak pożegnanie, pomyślała z przerażeniem.

Eve siedziała nadal na werandzie, kiedy cztery godziny później Montalvo wrócił do obozu. - Eve? Drgnęła i wyprostowała się w fotelu. - W wiosce już jest bezpiecznie? - Jest jeszcze kilka stref oporu. Armandariz zajmie się już resztą. - Przykucnął przed nią. - Przyszedłem, żeby się tobą zająć. - Nic mi nie jest. - Kłamczucha. - Delikatnie dotknął jej policzka. - Jesteś strasznie spięta. Galen powiedział mi, że przyszłaś tutaj, żeby porozmawiać z Quinnem. Skinęła krótko głową. - I co, nie poszło najlepiej? - zapytał. - Można tak powiedzieć. - Dlaczego? - On sądzi, że chcę się z tobą przespać. Jego palce nadal gładziły jej policzek. - A chcesz? - Czasami. - Nie zdawała sobie sprawy, że wyrzuci z siebie słowa, których sobie w pełni nie uświadamiała. - Ale chodzi tylko o seks. I nie zrobię tego. Westchnął. - Tego się obawiam. Pomyśl jakbyśmy do siebie pasowali! To by było coś niesamowitego. - Dotknął kciukiem jej ust. - Może tylko raz? Iris Johansen

278

Impas

Potrząsnęła głową. - Nawet gdyby nie było Joego nie mogłabym ryzykować. Jesteś... Myślę, że to by było dla mnie za dużo. - Za dużo czego? - Za dużo mroczności, intensywności, zbyt wiele namiętności. - Wzruszyła bezradnie ramionami. - Za dużo wszystkiego. - Nad mrocznością pracuję. Wierzę, że teraz uda mi się przejść na jasną stronę życia, kiedy już odnalazłem Nalię i zabiłem Diaza. A co do intensywności i namiętności... - Uśmiechnął się. - Nic z tego. Mówiłem ci, że jesteśmy jak odbicia lustrzane. To być może są moje największe atuty. Jej warga zadrżała pod jego dotknięciem i Eve odwróciła twarz. - Lubię moje życic. Kocham Joego. A ty... byś mnie pożarł. - Mógłbym spróbować. - Wstał i wyprostował się. - W tej chwili jesteś rozbita, inaczej nie byłabyś tak mało pewna siebie. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli zostawię cię teraz samą, żebyś mogła się pozbierać. Nawet nie wiesz jak trudno mi zachować taką powściągliwość. - Spojrzał na nią w dół i uśmiechnął się. Bylibyśmy wspaniałym duetem, Eve. Mielibyśmy wszystko. Pokręciła głową. Montalvo przyjrzał się jej badawczo. - Nie chcesz zrobić pierwszego kroku, więc bym ci pomógł. Między nami jest znacznie więcej niż tylko seks. - Kocham Joego - powtórzyła. - Oczywiście, że go kochasz. Ale dla mnie też jest miejsce. Nie mogę obiecać, że nie będę próbował wygryźć Quinna. Obaj jesteśmy samcami alfa. Ale potrafię być cierpliwy. Wiem jaka czeka nas nagroda. Widzę ją i czuję. Sprawiał, że ona też to czuła. Malował przed nią obrazy i, tak jak zawsze, wciągał ją w sferę intensywnych doznań. Musi to zwalczyć. Ale jest taka zmęczona ciągłą walką... - Mógłbym jeszcze nalegać - powiedział łagodnie. - Czu jesz się zraniona i bezbronna, a ja być może nie dostanę więcej takiej szansy. - Pokręcił głową. - Ale to dla mnie za mało. Chcę, Iris Johansen

279

Impas

żebyś sama do mnie przyszła i wzięła mnie za rękę. Chcę, żebyś stała przy moim boku, tak jak w kościele, silna, niezależna i z wyraźnym celem. - Odwrócił się i ruszył do drzwi. - Więc zaczekam. Mój czas nadejdzie. Wyszedł. Poczuła ulgę. Ulgę i... rozczarowanie. Boże, co się z nią działo? Zawsze wiedziała dokąd zmierza, a ten zamęt w głowie kompletnie ją obezwładniał. Zapomnieć. Iść spać. Nie tylko ona musi podjąć jakąś decyzję, pomyślała z goryczą. Nie miała pewności czy Joe nadal jej chce. Montalvo właśnie powiedział jej, że to, co teraz może zdobyć nie wystarczy mu. Równie dobrze może zostać całkiem sama. I pewnie dobrze by jej to zrobiło. Być może ktoś z taką obsesją jak ona powinien być sam? W ten sposób nie raniłaby nikogo prócz siebie. Wstała z fotela. Nie ma sensu siedzieć tu i rozmyślać. Weźmie prysznic, zacznie się pakować, a potem pójdzie spać. Jutro porozmawia z Montalvo o zorganizowaniu dla niej powrotu do Atlanty. Nadszedł czas żeby przywrócić swoje życie na właściwe tory. - Eve? Nie śpisz? Obróciła się na łóżku i zobaczyła Joego w drzwiach sypialni. - Nie. Wejdź. Zamknął za sobą drzwi i podszedł do jej łóżka. - Miałem zaczekać do rana, ale nie mogłem. - Już i tak prawie ranek. - Zerknęła na zegarek na szafce nocnej. - Już prawie czwarta. To rano. - Usiadła na łóżku. - I tak nie mogłam zasnąć. - Uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Nieźle mnie nastraszyłeś. - Wiem. Miałem... powody. - Oczywiście. Czy pomoże, jeśli powiem, że rozumiem każdy z nich? Usiadł obok niej na łóżku. Iris Johansen

280

Impas

- Pomaga. - Mam włączyć światło? - Nie teraz. Księżyc świeci wystarczająco mocno. - Przez chwilę milczał. - Mogę się uporać z większością tych powodów. Kiedy czuję się zdrów już nie sądzę, że będziesz mnie traktować jak człowieka drugiej kategorii. Nigdy wcześniej tego nie robiłaś. - Nigdy wcześniej nie byłeś ranny i w niebezpieczeństwie. Nie mogę ci obiecać, że znowu nie zrobiłabym czegoś podobnego. Kocham cię, Joe, a troska jest wpisana w to uczucie. To instynkt samozachowawczy i wiesz dobrze o czym mówię, bo ty też tak funkcjonujesz. - W takim razie muszę się postarać już nigdy więcej nie dać się tak zranić. Nie zniósłbym tego raz jeszcze. -Zawiesił głos na chwilę. - I nie boję się Montalvo. Potrafię sprawić, że o nim zapomnisz. On jest intruzem, a ja znam cię lepiej niż on kiedykolwiek będzie w stanie cię poznać. Spojrzałem na ciebie i zobaczyłem siebie. Tak. - To było mało przekonywujące. - Jestem przekonana, że możesz zrobić, co zechcesz. - Poza jedną rzeczą - powiedział, biorąc ją za rękę. Wiedziała, co zaraz nastąpi i odruchowo się spięła. - Bonnie. Nie jestem w stanie nic zrobić, żebyś zapomniała o Bonnie. - Nie, nie jesteś - powiedziała szorstko. - Nigdy nie będziesz. I jeśli to się stało problemem, to niestety nie mogę go rozwiązać. - To jest problemem. Sądziłem, że skończyłby się, jeśli udałoby mi się znaleźć Bonnie. Ale nie udało mi się i tym razem omal nic zginęłaś, próbując ją odnaleźć. - Ty też. - Zamierzasz sprawdzić ten trop, który podsunął ci Montal-vo, kiedy wrócimy do Stanów? - Tak. - Zacisnęła dłoń. - Jeśli jesteś dość mądry opuścisz mnie. Nie zasłużyłeś sobie na to. Iris Johansen

281

Impas

Spojrzał na ich złączone dłonie. - Chcesz, żebym cię opuścił? Będzie ci wtedy łatwiej? - Dobry Boże, nie. Przez chwilę milczał. - W takim razie myślę, że się jeszcze pokręcę przy tobie. - Ściągnął buty. - Posuń się. Ostatni raz, kiedy cię tuliłem, byłem tak oszołomiony lekami, że nie mogłem się tym na cieszyć. Przesunęła się na łóżku, a on położył się obok i objął ją ramionami. Zrobiło jej się tak dobrze. - Joe, kocham cię - wyszeptała. - Tylko tego pragnę. Ty jesteś dla mnie wszystkim. - Dobrze wiedzieć. - Pocałował ją w skroń. - Będę twardo pracował, żeby utrzymać to status quo. - Ja też - szepnęła. - Zawsze... Kiedy później tego ranka zeszła na dół, zastała Montalvo w bibliotece. - Dzień dobry. Zmierzył ją badawczym spojrzeniem. - Jesteś dziś... bardzo pogodna. Nie jestem pewien, czy to dla mnie dobry znak. - Chcę, żebyś zorganizował dla mnie i Joego transport do domu. Skinął głową. - Aha, pojednanie. Zdecydowanie to nie jest dobry znak dla mnie. - Zrobisz to? - Oczywiście. Dziś wieczorem już was tu nie będzie. - Wstał. - Czy dostanę czułego całusa na pożegnanie? - Nie. - Tchórz. - Uśmiechnął się. - Nigdy cię nie całowałem, a myślę, że to by było interesujące. Ale zgadzam się, że lepiej nie ryzykować. To by mogło skomplikować sprawy. - Żadnego ryzyka - powiedziała. - Jak się czuje Miguel? - Dzisiaj dużo lepiej, po tym jak pozwoliłem mu zastrzelić Iris Johansen

282

Impas

Soldono. - Skrzywił się. - Ale Venable nie jest już tak zadowolony. Chciał postawić Soldono przed waszym wymiarem sprawiedliwości. Ale ja nie ufam sądom. - Zrobił poważną minę. Miguel miał prawo do zemsty. Eve zadrżała na samo wspomnienie tego chłopca wiszącego na krzyżu. - Kiedy zabierzesz go do szpitala w Stanach? - Jak tylko załatwię swoje sprawy tutaj. Zamykam obóz. - Co? - Odchodzę na emeryturę. Mam wystarczająco dużo pieniędzy i osiągnąłem już to, co zamierzyłem. - Nachylił do niej głowę. Wspólnie tego dokonaliśmy. Armandariz i ja chcemy pochować szczątki Nalii na cmentarzu w wiosce, w której się urodziła. - Więc naprawdę wraca do domu - powiedziała cicho. Montalvo potaknął. - To dobrze. Bardzo mnie to cieszy. - Odwróciła się, żeby wrócić na górę. - Jak tylko Miguel wróci do zdrowia, zajmę się wypełnieniem obietnicy w sprawie zabójcy Bonnie. - Mam już jego nazwisko, więc Joe i ja możemy się tym zająć. - Ale wtedy nie dotrzymałbym danego słowa. - My się tym zajmiemy - powtórzyła. Przyjrzał się jej. - Innym razem o tym porozmawiamy. - Nie, Montalvo, nie chcę, żebyś się wokół mnie kręcił. - Quinn czuje się zagrożony? - zapytał zaczepnie. Nie odpowiedziała. Przechylił głowę mierząc ją wzrokiem. - A może to ty czujesz się zagrożona? - Sami się wszystkim zajmiemy. - Ruszyła na górę. - Tak, jak zawsze to robiliśmy. Słońce zachodziło, kiedy Eve, Joe i Galen wsiadali do jeepa. - Dlaczego nie zejdziesz na dół i nie pożegnasz się z nią? - zapytał Miguel z łóżka w drugim końcu pokoju. Iris Johansen

283

Impas

Montalvo stał przy oknie i wyglądał na dziedziniec. - Przecież tego chcesz - drążył Miguel. Eve, odwróć się. Wiesz, że na ciebie patrzę. - Skąd wiesz, co chciałbym zrobić? - zapytał Montalvo. - Nie mam nic lepszego do roboty niż leżeć i zastanawiać się - odparł Miguel. - A że mam bardzo mały wybór tematów, postanowiłem rozmyślać o tobie. Nie sądziłem, że pozwolisz jej odejść. - Nie jest jeszcze na mnie gotowa. To by była porażka gdybym nie zachował ostrożności. - Ale przecież mogłeś się z nią pożegnać. - To nie byłoby satysfakcjonujące dla żadnej ze stron. Ona teraz bardzo broni Quinna. - Uśmiechnął się. - A brak pożegnania wcale nie jest taki zły. Odwróć się i spójrz na mnie, Eve. Patrzyła prosto przed siebie, kiedy kierowca uruchomił silnik. Tu jestem, Eve. Tylko jedno spojrzenie... Spięła ramiona i przez chwilę myślał, że jednak się obróci. Ale nie zrobiła tego. Kierowca mijał właśnie bramę, a Eve siedziała wyprostowana, wpatrzona przed siebie. Nie obejrzała się za siebie. To nie byłoby w jej naturze, żeby ulegać impulsowi. Ale przez chwilę pomyślała o tym i to już był sukces. - Pojechali. - Odwrócił się od okna i podszedł do łóżka. - Jutro już będą w swoim przytulnym domku nad jeziorem. - Nie wydajesz się zawiedziony. -Bo to nie ma sensu. - Nalał kawy do filiżanki i podsunął ją do ust Miguelowi. Po tym jak chłopak wziął kilka łyków, odstawił filiżankę na spodek. - To utrudnia osiągnięcie celu. A wiesz, że to nie w moim stylu. - Więc co zamierzasz zrobić? - Zajmę się najpierw zorganizowaniem należytego pochówku dla Nalii. Potem zabiorę cię do szpitala Emory i wyleczę cię. Męczy mnie czekanie, aż wyzdrowiejesz. Mam wrażenie, że za bardzo ci się to spodobało. Iris Johansen

284

Impas

Miguel uśmiechnął się przebiegle. - Być może masz rację. - A potem umieszczę cię w szkole i zrobię z ciebie niewolnika książek. Uśmiech zniknął z twarzy Miguela. - Zostaję z tobą. - A kto powiedział, że mnie tam nie będzie? - Przez cały czas? - dopytywał się podejrzliwie Miguel. Monlalvo odwrócił się ponownie do okna. - Być może wybiorę się na kilka wycieczek, kiedy ty będziesz bardzo zajęty. - Nie będę bardzo zajęty - odparł Miguel zaciskając zęby. - A w każdym razie nic godzę się na to, żebyś mnie gdzieś zostawiał. Nie obchodzą mnie twoje książki. Montalvo spojrzał na chłopaka i powoli pokręcił głową. - I co ja mam z tobą zrobić, chłopcze? - Pozwól mi zostać przy sobie. Powinniśmy się trzymać razem, pułkowniku. Montalvo skinął głową i ostrożnie, unikając zabandażowanych dłoni Miguela, uścisnął z uczuciem jego przedramię. - Myślę, że masz rację - powiedział łagodnie, a na jego twarzy pojawił się drobny uśmiech. - Musimy trzymać się razem.

Dom nad jeziorem Słońce zachodziło, a tafla jeziora, niczym lustro, odbijała przepiękne różowo-purpurowe obrazy. Lustro... Czy będzie jeszcze w stanie myśleć o tym słowie bez przypominania sobie o Montalvo, zastanawiała się Eve opierając się o pień sosny i obejmując ramionami kolana. Oczywiście, że tak. To tylko kwestia czasu. Nie myślała o nim więcej niż kilka razy przez te dwa miesiące, które minęły od chwili, gdy opuściła jego obóz. Za rok w ogóle nie będzie pamiętała, że Montalvo istniał. - Właśnie, że będziesz pamiętała. Spojrzała w bok i zobaczyła Bonnie opartą o drzewo kilka metrów dalej. Poczuła nagły przypływ uczuć. - Nie masz o tym pojęcia - odparła. - Jesteś tylko dzieckiem. Bonnie westchnęła. - Już ci mówiłam, że teraz to nie ma znaczenia. - Zawsze mówisz mi to, co chcę usłyszeć. To dość podejrzane. - Chcę, żebyś była szczęśliwa. Ale to wcale nie znaczy, że nie mówię ci prawdy. - Twojej prawdy. - Mojej prawdy - potwierdziła Bonnie uśmiechając się szeroko. - Jestem szczęśliwa - powiedziała Eve. - Zawsze kiedy cię Iris Johansen

286

Impas

widzę jestem szczęśliwa. Oczywiście przez to mogę uchodzić za wariatkę. - Mamo, jesteś teraz szczęśliwa z Joe? - Oczywiście - i była to prawda. Bo dlaczego miałaby nie być szczęśliwa? Mieli siebie nawzajem i odzyskali spokojne życie, które niemal stracili. Dlaczego pytasz? Bonnie tylko spojrzała na nią znacząco. - Ok, jest jeszcze kilka rzeczy do zrobienia. I nie jest już tak... spokojnie. - Spokój nie zawsze jest najlepszy. Może właśnie potrzebujesz, żeby tobą wstrząsnąć, mamo? - Nie w ten sposób - odpowiedziała oschle. - Przeżyję bez takich atrakcji. - Pasował do ciebie. - Kto, Montalvo? Ty chyba nie wiesz, o czym mówisz. - To było tak, jakby złapała cię burza. Musiałaś walczyć o przetrwanie, ale to cię podniecało. Czułaś, że żyjesz. Lubię patrzeć na ciebie, kiedy jesteś taka waleczna i zdecydowana. - Cieszę się, że sprawiłam ci radość, ale dla mnie nie było to specjalną rozrywką. - Odwróciła głowę w stronę jeziora. - Było, minęło. Teraz tylko czekam aż Joe zaleczy rany i wtedy odnajdziemy człowieka, który być może jest odpowiedzialny za twoją śmierć. Czy on to zrobił, kochanie? - Mówiłam ci już, że nie chcę myśleć o tym, co wydarzyło się tamtej nocy, bo wtedy... Po prostu nie chcę do tego wracać. Eve zamknęła oczy wyobrażając sobie koszmar tamtej nocy. - Zapomniałam - wyszeptała. - Wybacz mi, kochanie. Ale przydałoby mi się odrobinę pomocy. - Masz przecież pomoc. Masz Joego. - Bonnie uśmiechnęła się. - No i masz Montalvo. - Nie mam Montalvo i prawdopodobnie już więcej go nie zobaczę. - Jeszcze go zobaczysz. On tu jest i czeka. - W takim razie odeślę go do domu, bo go nie potrzebuję. - Skoro tak uważasz... - powiedziała cicho Bonnie. - Robi Iris Johansen

287

Impas

się ciemno. Joe zamierza zrobić dziś steki na grillu. Zastanawia się, gdzie się podziałaś. - W takim razie lepiej będzie jak wrócę do domu. - Otworzyła oczy. - Nie lubię, kiedy... Bonnie już nie było. Poczuła znajome ukłucie smutku i straty. - Do widzenia, kochanie - wyszeptała. Wstała z ziemi i ruszyła ścieżką w stronę domku. Joe wyszedł na ganek i pomachał do niej. Eve pomachała w odpowiedzi. Poczuła radość i miłość, kiedy zobaczyła jak Joe opiera się o balustradę i czeka na nią z promiennym uśmiechem. Przyspieszyła kroku, chcąc jak najszybciej znaleźć się przy nim.