D.B. Reynolds - 5 - Duncan

D B Reynolds – Vampires in America 05

–Duncan

Tłumaczenie dla: Translations_Club Tłumacz: canzone Korekta: Isiorek Korekta całości: Majj_

Rozdział I Cyn zadrżała lekko i przysunęła się do fali pochodzącej z silników samolotu. To sprawiało, że lodowaty hangar stawał się możliwy do zniesienia. Zanurzyła się głębiej w swój płaszcz i zerkała przez przygaszone światła. Raphael stał prawie przy nosie samolotu, zatopiony w rozmowie z Juro. Tylko dlatego ich widziała, ponieważ wielokolorowe lampki kokpitu rzucały blask zza szyby. Raphael spojrzał szybko i jego oczy błysnęły srebrem. Jej serce zabiło szybciej na ten widok. Był taki wspaniały. Wciąż jej to czasami zapierało dech. – Martwi się o ciebie. Cyn powstrzymała niekontrolowany odruch zaskoczenia na dźwięk głosu Duncana pochodzący zza jej lewego ramienia. – Uh – powiedziała, odwracając wzrok w jego stronę. Duncan roześmiał się, gdy zwróciła się do niego. – Będzie mi ciebie brakowało, Cyn, ciebie i Raphaela bardziej niż kogokolwiek innego. – Wszystko dzieje się tak szybko – poskarżyła się cicho. Duncan pochylił się do przodu. – Niezupełnie. Planowaliśmy to od jakiegoś czasu, ale to była kwestia tylko dni, kiedy dowiedzieliśmy się, że nadszedł czas. A ty ostatnio nie byłaś sobą… – Co? Myślałeś, że będę miała nawrót choroby, jeżeli mi powiesz? To moje ciało zostało zranione, Duncanie, nie mój umysł. Nie jestem aż tak delikatna.

Milczał przez długą chwilę, stojąc idealnie bez ruchu, w taki sposób, aż prawie zapominała, ze tam stoi. – Nie widziałaś go, Cynthio – powiedział w końcu. – Kiedy myślał, że umrzesz, nie widziałaś, co to z nim zrobiło. Nie byłaś jedyną osobą zranioną tej nocy, i musisz troszczyć się teraz o niego, ponieważ mnie już tu nie będzie, aby to robić. Cyn złapała jego rękę, kiedy chciał się odwrócić. – Kocham go, Duncanie. Bardziej niż cokolwiek innego na świecie. – Wiem to. Ale musisz troszczyć się również o niego. Inaczej bym nie wyjeżdżał. Wzmocnił swój uścisk na jej dłoni i podniósł ja do ust całując lekko. – Duncan – przerwał głęboki głos Raphaela. Jego dłoń zostawiła gorączkę, gdy palce przebiegły po jej plecach, zanim spoczęły na jej biodrze. – Mój panie – odpowiedział Raphaelowi z pełnym szacunku skinieniem. Raphael uśmiechnął się. – Już niedługo. Duncan wzruszył jednym ramieniem. – Możesz już nie być moim panem oficjalnie, Panie. Ale zgodnie z prawdą, zawsze nim będziesz. Cyn odsunęła się do tyłu dając im obu chwilę, ich głosy były dudnieniem ponad jazgotem silników samolotu. To było patetyczne, jak tak stali udając, że są tacy męscy w swoich uczuciach. Dużo lepiej by było, gdyby wymienili uściski, jedna łza lub dwie i to zakończyli. Ale nie, to się

nie zdarzy. Raphael rzucił spojrzenie przez ramię wyglądając na bliskiego desperacji, bardziej niż kiedykolwiek go widziała. Prychnęła. Najwidoczniej, uściski i łzy zostawiono tylko dla niej. – W porządku, moja kolej – powiedziała podejmując się tego w końcu. Podeszła do Duncana i objęła go w mocnym, szczerym uścisku. Nie było tu miejsca na zaprzeczanie emocjom, żadnych szybkich i udawanych całusów. Ściskała go długo i mocno. On również ją uściskał, aczkolwiek była pewna, że był ostrożny ze swoją wampirzą siłą i jej wciąż uleczającym się ciałem. Ale ściskał ją, gdy poczuła, że odwraca głowę od Raphaela, aby ukryć emocje na twarzy. – Będzie mi ciebie brakowało, Duncanie – wyszeptała. – Jemu też będzie ciebie brakowało. – Wiem – wyszeptał w jej ucho. – I będę o niego dbać za ciebie. – Za nas oboje. – To też. Potem się roześmiał, a ona się odsunęła wsuwając ramię dookoła Raphaela talii, ale wciąż trzymając rękę Duncana. – Odwiedzimy cię – obiecała. – A ty możesz odwiedzić nas. Bez żadnego wampirzego terytorialnego gówna, Okay? Duncan wymienił spojrzenie ponad jej głową z Raphaelem, a ona zacisnęła usta w zamyśleniu. Ci dwaj coś knuli. Nie powiedzieli jej, co to było, oczywiście, ale mogła sobie wyobrazić. Zmarszczyła brwi, patrząc na wielki przemysłowy zegar na ścianie hangaru. Prawie dziesiąta tutaj w Kalifornii. Kiedy otrzymają pozwolenie na lot i wystartują..

– Czy nie wyliczyłeś tego zbyt ryzykownie? – zapytała zmartwiona. Duncan wziął mniejszego z dwóch jetów Raphaela. Mały to było relatywne określenie, jeżeli chodziło o prywatne jety, ale nie mogła sobie przypomnieć jak szybki był, zakładając, że kiedykolwiek wiedziała. Była całkiem pewna, że nie dolecą do D.C. przed wschodem słońca, a obaj piloci byli również wampirami. Duncan ścisnął jej palce upewniająco. – Zatrzymamy się w Atlancie dziś wieczorem w drodze do D.C., gdzie będziemy jutro wieczorem. – Są sprawy, które Duncan musi zrobić natychmiast po przybyciu – wyjaśnił Raphael. – Musi wylądować w Waszyngtonie tak szybko jak to możliwe po zachodzie słońca, aby mieć całą noc do pracy. Raphael położył rękę na ramieniu Cyn i zacieśnił swój uścisk, efektywnie odsuwając ją od Duncana. Uśmiechnęła się w myślach. Jego ruch wydawał się zupełnie zwyczajny, ale ona wiedziała, że zaplanował to. Jego wampirza zaborczość nie pozwalała, aby Duncan trzymał jej rękę tak długo. Co sprowadziło jej myśli do największego żalu, jaki miała w tej całej sprawie. – Wciąż nie rozumiem, dlaczego musisz tam jechać sam. Dlaczego nie zabierzesz swoich ludzi. – Już się o to zatroszczono, lubimaya – powiedział cierpliwie Raphael. – Musisz nam zaufać. Cyn zacisnęła usta nie mówiąc nic. Ufała im, ale zawsze było możliwe, że nie pomyśleli o jakichś szczegółach. Czasami ci chłopcy nie widzieli lasu poprzez te testosteronowe drzewa. Juro pojawił się przy łokciu Raphaela. – Wszystko gotowe, mój panie.

Skinął szybko Duncanowi. – Powodzenia, Duncan – powiedział, a potem odszedł do czekającej limuzyny. – Panie – powiedział Duncan wracając do sprawy i kłaniając się lekko w pas. – To był zaszczyt służyć u twego boku tak długi czas. – To był mój zaszczyt, Duncanie. Ale Cyn ma rację. Będziemy się często widywać. Cyn przyłożyła dłoń w rękawiczce do ust próbując nie płakać. Teraz, gdy nadszedł czas… Raphael przyciągnął ją do swojej piersi, obejmując ramionami. – Idź, kiedy jeszcze możesz, Duncanie. Myślę, że Cyn znów chce cię uścisnąć. Duncan roześmiał się i mrugnął do niej, a potem odwrócił się na pięcie i z wampirzą szybkością zniknął w Learjetcie w mgnieniu oka. Przez chwilę w wejściu pojawił się pilot, gdy wciągano schodki i zamknęły się drzwi i zanim zdała sobie z tego sprawę jet wyjechał z hangaru i Duncan odleciał. Odwróciła się w ramionach Raphaela, zanurzając twarz w jego szyi. – Czuję się jak matka wysyłająca swoje dziecko na studia, czy coś takiego – wymamrotała, ocierając łzy miękką wełną jego płaszcza. Raphael zachichotał i mocniej ją ścisnął zanim zaprowadził ją do limuzyny. Cyn zatrzymała się, aby spojrzeć na niego i powiedzieć: – Duncan powiedział mi, że oczekuje, że zatroszczę się o ciebie, teraz, gdy on wyjechał.

Gdy wsunęła się do miękkiego wnętrza limuzyny, zobaczyła, że Raphael zamarł w reakcji na to, co powiedziała i uśmiechnęła się z satysfakcji. – Co on sobie myślał? – wymamrotał Raphael zanim wsiadł i zamknął drzwi. – Słyszałam – powiedziała i umościła się w jego ramionach. – Oczywiście, że tak. Wybuchnęła śmiechem, a potem odchyliła się, aby widzieć jego twarz. – Kocham cię, wiesz o tym – powiedziała poważnie. – Nawet, kiedy jestem suką, wciąż cię kocham. Raphael dotknął jej ust swoimi w długim pocałunku. – A ja kocham ciebie, moja Cyn. Zawsze i na zawsze. Wielki pojazd wytoczył się z lotniska obierając drogę wzdłuż Marina del Rey przez Santa Monica, zanim w końcu wjechał na Pacific Coast Highway. Raphael trzymał ją przy sobie przez całą drogę, jedną ręką ocierając nieobecnie o jej ramię, gdy patrzył w ciemność mijanego miasta. Cyn również milczała, zadowolona z jego obecności i wiedząc to, że jego myśli były z Duncanem wysoko ponad głowami, gdy leciał w najniebezpieczniejsze wyzwanie w jego długim życiu.

Rozdział II Kilka kilometrów od Waszyngtonu

Learjet wtoczył się do ciemnego hangaru, blady samolot był tylko cieniem w bezksiężycowej nocy. Miguel Martinez zlustrował prywatne lądowisko, jego wampirzy wzrok przewiercał łatwością pobliską ciemność. Miejsce było prawie opustoszałe. Nikogo dookoła, tylko wieża kontrolna, gdzie było dobrze opłacone, aby patrzeć w drugą stronę i nie zadawać pytań. Odwrócił wzrok na przybyły samolot. Był prawie tak ciemny jak noc, tylko blask panelu instrumentów na kokpicie oświetlał przez szybę drogę pilotom wewnątrz hangaru. To powinno być niemożliwe. Jeżeli piloci byliby ludźmi. Ale jak Muguel, byli wampirami i blask gwiazd był dla nich wystarczający. Samolot delikatnie się zatrzymał, a jego silniki były głośnym szumem, który ranił uszy i odbijał się echem w pustej przestrzeni i wysokich murach hangaru. Pilot wyłączył silniki i nagła cisza była prawie szokująca po wcześniejszym hałasie. Miguel przeszedł po betonowej podłodze hangaru z napiętymi z podekscytowania nerwami i świadomością, że wreszcie przybył jego Pan. Przycisnął ręce do boków i wyprostował plecy, chcąc osiągnąć dobre wrażenie, udowodnić samemu sobie, że jest wart tego zaszczytu, jakiego dostąpił. Pokrywa się otworzyła. Miguel zrobił jeden krok, a potem następny, aż stanął kilka kroków od otwartych drzwi. Wysunęły się schody z mechanicznym sykiem urządzenia.

Pojawiła się postać w wejściu, wysoki, z szerokimi ramionami mężczyzna będący cieniem w nieoświetlonym wnętrzu. Zatrzymał się zanim schylił głowę pod niskim przejściem, a potem ruszył na schody szybko i zdecydowanie. Miguel upadł na jedno kolano. – Panie – powiedział skwapliwie, zadowolony, że jego głos nie zadrżał od nadmiernych emocji, które sprawiały, że jego mięśnie były napięte pod szytym na miarę garniturem. – Miguel. – Ręka dotknęła tyłu jego głowy. – Teraz, wstań i przywitaj mnie właściwie. Głos Duncana był przepełniony śmiechem, a Miguel skoczył na nogi z uśmiechem, sięgając po wyciągniętą rękę i czując się wciągnięty w uścisk. – Duncan – powiedział Miguel. – To dobrze cię widzieć.

*****

– Victor? – zapytał Duncan, gdy ruszyli od razu do BMW, które Miguel zostawił zaparkowane w odległym kącie hangaru. – Jest w domu, gości się na małym przyjęciu. – Z ludźmi? – Jak zawsze. Tylko czterech ochroniarzy, którzy mu towarzyszą są wampirami.

– Z ludźmi trzeba się uporać, zatem. – To nie problem, mój panie – powiedział Miguel wsiadając na miejsce kierowcy obszernego samochodu. – Luis i ja poradzimy sobie. – Gdzie jest Luis? – zapytał Duncan zamykając drzwi pasażera ze stłumionym odgłosem. – Czeka przed domem, obserwując. – Czy przewidujesz kłopoty? – Nie, ale dzisiejszy dzień jest zbyt ważny, aby ryzykować. Miguel wyjechał z hangaru i ostro skręcił w kierunku drogi wyjazdowej. Duncan zobaczył jak drzwi hangaru zamykają się prawie natychmiast. – Jak twoja podróż, mój panie? – zapytał Miguel. – Bez wydarzeń. Raphael przesyła pozdrowienia. – Jestem zaszczycony. – Więc – powiedział Duncan, usadawiając się – co powinienem wiedzieć o dzisiejszym wieczorze u Victora? – To samo, co zwykle. Ma ze sobą czterech wampirów ochroniarzy, dwóch przy sobie, dwóch na straży gdzieś na zewnątrz. Popadli w rutynę, a tych dwóch, którzy nie są z Victorem zwykle siedzi w pokoju przy wejściu, oglądając telewizję lub grając na wideo. Nigdy nie widziałem, aby opuszczali rezydencję bez Victora. Zewnętrzna ochrona, włączając w to bramę, jest obsadzona przez ludzi przez cały czas, nie mają zezwolenia, aby wchodzić do rezydencji. Domek gościnny jest w pawilonie, jeżeli ludzie sobie tego życzą, ale większość z nich ma swoje domy i tam wracają po skończeniu zmiany. Posiadłość jest ogrodzona murem, tylko jedna

brama zamykana na dzień. W nocy, ludzkie straże ograniczają swoje obowiązki do strzeżenia bramy, tylko czasami patrolują teren. Wypadek drogowy spowodował korek na Beltway, więc Miguel przejechał kilka pasów przemykając przed światłami z wampirzą szybkością. Duncan uśmiechnął się. – Wciąż jesteś okropnym kierowcą, jak widzę. – To nieprawda, mój panie. Tam był wypadek. Duncan roześmiał się, ale natychmiast spoważniał. – Co z gośćmi Victora? – To małe wieczorne przyjęcie, tylko Victor i trzech ludzi – para prawników i śmieć z giełdy z ogromną ilością pieniędzy. Wszystko mężczyźni, co jest normą dla Victora. Z tego, co wiem, nie ma planów, aby sprowadzić jakieś kobiety na dziś wieczór, a nawet jeżeli to zrobi, to nie będzie dużo później. – Prostytutki? – Nie sądzę. Nie większość z nich. W każdym razie. Nie brak kobiet w tym mieście, które chętnie skorzystałyby z przyjęcia u mężczyzny z taką władzą. W tym mieście tylko to się liczy. Pieniądze przechodzą z rąk do rąk, ale władza oznacza dostęp, a to każdy docenia. – Bardzo dobrze. Ty i Luis zajmiecie się ludźmi przy bramie. Ja zajmę się dwoma wampirami Victora przy drzwiach. To musi być zrobione szybko i ostrożnie, aby nie wyczuł niczego zbyt szybko. Gdy wejdziemy do jadalni, ja zajmę się ludzkimi gośćmi. Chcę, aby wyszli. Poza tym, Victor jest mój, ale możemy rozegrać to głośno, jeżeli chodzi o jego dwóch pozostałych wampirów. Musicie być gotowi, aby ich sprzątnąć.

– Mój panie, możemy wyczyścić pamięć ludzi przy bramie, po tym jak Victor zostanie zdjęty. Pozwól mnie i Luisowi zając się wampirami przy drzwiach, podczas, gdy ty… Duncan spojrzał na Miguela, trzymając swój głos na wodzy, ale z odrobiną swojej mocy. – Chcę, aby najpierw zabezpieczyć ludzi, Miguel. Zajmę się Victorem i jego strażnikami, jeżeli to będzie konieczne. – Tak, mój panie. Skręcił z Beltway, przejeżdżając kilka ulic, które były puste w tą późną wtorkową noc. Duncan już przejrzał mapy sąsiedztwa, ale to nie to samo, co być tu na miejscu. Zapamiętał również plany piętra w oficjalnej, wampirzej rezydencji w mieście. Niektórzy ludzie nazywali ją wampirzą ambasadą, co było wystarczającym, pasującym opisem. Posiadłość była wielkim, dziewiętnastowiecznym budynkiem, którego zdjęcie przypominało Duncanowi kolonialne posesje z jego młodzieńczych lat na Południu. Mógł tylko mieć nadzieję, że ten dom był odnawiany przez te sto lat od czasu budowy. Jeżeli nie, to będzie wkrótce. Nie miał zamiaru mieszkać w norze bez klimatyzacji. Na szczęście, posiadłość znajdowała się na niezwykle dużej działce przylegającej do dzielnicy ambasad. Z dwoma akrami działki na tyłach Rock Greek, otoczonej murem na całej długości z tylko jedną bramą, posiadłość powinna być nie do zdobycia. Ale nie była. Były dziury w ochronie domu, przez które dosłownie mogła wjechać ciężarówka. I to również się zmieni, kiedy, Duncan ją przejmie. Ponieważ ambasada wampirów będzie miała nowego ambasadora. Jeszcze o tym nie wiedzą.

Rozdział III Miguel zadzwonił na komórkę do Louisa zawiadamiając go, że są w drodze. Kiedy w końcu skręcili, Louis czekał na środku ulicy, a jego blade oczy zalśniły prawie na biało w świetle reflektorów. Uśmiechnął się szeroko, kiedy ich zobaczył, a potem odszedł na bok, aby Miguel mógł podjechać do niego. – Panie – powiedział, Louis wsiadając na tylne siedzenie. – Dziękuję, że mogę w tym brać udział. Duncan odwrócił się na tyle, aby wyciągnąć rękę. Louis najpierw wziął ją ostrożnie, a potem złapał mocno, gdy Duncan zrobił to samo. Duncan poczuł odciski na dłoniach Louisa od ciężaru, jaki nosił przez większość swojego życia, nawet zanim Duncan go przemienił. – Dobrze cię widzieć, Louis. Jak mówiłem Miguelowi, obaj zajmiecie się ludźmi przy bramie, podczas gdy ja zajmę się wampirzym ochroniarzami w posiadłości. Gdy wejdziemy do jadalni, chcę, aby ludzie wyszli. Zatrzymam Victora. – Mój panie, wszyscy czterej ochroniarze Victora będą w środku razem z nim. – Jestem tego świadomy – powiedział Duncan. Powstrzymał uśmiech, gdy przypomniał sobie te wszystkie razy, gdy był zbyt opiekuńczy w stosunku do Raphaela – i jak bardzo to irytowało Zachodniego Wampirzego Lorda. – Oto dom, w tej ślepej uliczce, mój panie – powiedział przejętym głosem Miguel, gdy podjechali bliżej posiadłości. Duncan odwrócił się, aby po raz pierwszy samodzielnie spojrzeć na rezydencję. Nie wyglądała jak ufortyfikowana ambasada. Z wiśniowymi

drzewami wyglądającymi zza zbyt niskiego muru i dwoma dymiącymi białym dymem kominami w mroźne powietrze, wyglądała jak miejsce, gdzie mama i tata wychowują swoje małe dzieci i pozwalają biegać psom po podwórzu. Zakładając, że mama i tata mają kupę forsy i mają paranoje, która każe im wybudować nawet tak niski mur dookoła swojego domu. – Czas się zabawić – wyszeptał Louis, a Duncan uśmiechnął się groźnie. Podjechali do metalowej bramy, a Miguel opuścił okno z cichym sykiem. Wpadło mroźne powietrze i Duncan poczuł zapach rzeki, która płynęła za domem, zmieszany z nikłym zapachem śniegu. Wszystko to ginęło w przytłaczającym zapachu ludzkich strażników pochylonych do okna, gdy ich sprawdzali. Muguel wcześniej już raz tu był, pozornie oferując swoje usługi, gdy przeprowadził się z Kalifornii i rozpoczynał interes w Wirginii. – Miguel Martinez – powiedział strażnikowi. – Lord Victor oczekuje nas. Człowiek

otworzył

usta,

aby

coś

powiedzieć,

zapewne

zaprotestować, że nie wie nic o tym, aby Lord Victor oczekiwał kogokolwiek, ale jego oczy zalśniły i zamrugał. Uśmiechnął się i skinął, machając na nich. – To nie są roboty, których szukasz – wymamrotał z tylnego siedzenia Louis. Miguel prawie zakrztusił się ze śmiechu, gdy strażnik odsunął się i uruchomił mechanizm bramy.

– Wystarczy, panowie – powiedział cicho Duncan. Rozumiał emocje. Jego własna krew szumiała z wrażenia. Ale mieli do zrobienia niebezpieczną rzecz, i nie chciał, aby się łudzili, że jest inaczej. – Wybacz mi, panie – odetchnął Louis. Duncan kiwnął, ale jego uwaga już była skupiona na wielkim, białym domu, gdy jego moc sięgała, aby delikatnie dotknąć wampiry w środku. Wszystkich oprócz Victora. Inni mogli nie zauważyć jego dotyku, ale Victor mógł. – Zupełny brak zabezpieczeń – skomentował w większości do siebie. – Dwa wampiry razem w środku, w pobliżu drzwi wejściowych – zmarszczył brwi. Coś brzęczało, coś nieuchwytnego, co go martwiło. Chciał się nad tym zatrzymać, ale nie było czasu, to było zbyt słabe i nieskoncentrowane, aby stanowić zagrożenie jego planów tego wieczoru. To mogło poczekać. – Miguel – powiedział. – Ty i Louis zabierzcie delikatnie pozostałe straże. Sprawdźcie również pawilony. Nie chcę, aby ktokolwiek podniósł alarm, ale nie ma powodu również ich krzywdzić. Potem dołączcie do mnie w środku. Wejdziemy razem do jadalni. – Tak, mój panie. Duncan otworzył drzwi samochodu, gdy Miguel hamował. Przeskakiwał po dwa schodki, wysyłając cienkie smugi mocy przed sobą, aby przepalić elektroniczne zamki we frontowych drzwiach. Zamki zabezpieczające ustąpiły z głośnym dudnieniem i drzwi stanęły otworem. Duncan wszedł do środka, jego wzrok szybko przesunął się po pomieszczeniu, gdy dwa wampiry na straży odwróciły swoja uwagę od wielkiego telewizora i patrzyły na niego zaskoczone. Nie czekał, aż odzyskają rozum. Sięgnął do swojej mocy i zacisnął ją na ich sercach, aż upadli na podłogę. Nie byli martwi. Victor był skorumpowany, ale nie był

słaby. Jako Pan tych wampirów, a zwłaszcza przy tak bliskich relacjach, z pewnością poczułby gdyby umarli, i wiedziałby, że coś jest nie w porządku. Więc, Duncan na razie pozwolił im żyć. Ale, gdy Victor zginie, te dwa wampiry zapewne zginą razem z nim, zapewne pociągnięte przez jego pragnienie przeżycia wyzwania rzuconego przez Duncana. Duncan spotkał Victora kilka razy, gdy towarzyszył Raphaelowi na Radzie

Wampirów,

ale

nigdy

nie

oceniał

bezpośrednio

potęgi

Wampirzego Lorda. Coroczne spotkania były delikatnymi sprawami, spotkaniami potężnych wampirów Ameryki Północnej, wampirów, które były w najlepszym wypadku naturalnymi rywalami, a najgorszym po prostu wrogami. Każdy z nich zachowywał się nienagannie, co znaczyło, że nie rzucali sobie wyzwań i nie mierząc wzajemnie siły swojej mocy. Ale Raphael znał Victora długo, i były inne sposoby zmierzenia mocy wampira. Rezultat był taki, że Duncan wiedział, że może wygrać z Victorem, w innym przypadku, Raphael nie ryzykowałby nim. I, co więcej, ponieważ znał potęgę swojej własnej mocy. Victor zostanie odstawiony od rządzenia terytorium dziś wieczorem zwykłym u wampirów sposobem… przez zabójstwo. Miguel i Louis pospieszyli za nim przez drzwi wejściowe, ich moc w gotowości, aby go bronić w razie konieczności. Znów, dziwne było czuć ten rodzaj opieki. To było coś, do czego musiał przywyknąć. – Jakieś problemy? – zapytał, gdy jego wampiry ukrywały bezwładne ciała dwóch strażników Victora, za kanapą, gdzie siedzieli, gdy przybył Duncan. Miguel upuścił swoją ofiarę, zamroczony wampir uderzył głośno o drewnianą podłogę. – Żadnych, mój panie. Brama zabezpieczona, pawilony puste. Wszystkie straże w posiadłości zasnęły.

– Doskonale. O to chodziło. Pamiętajcie, gdy wejdziemy do jadalni, natychmiast zajmę się ludźmi. Potem, rozegramy to szybko. Nie ważne, który z nas zajmie się dwoma pozostałymi strażnikami, ale Victor jest tylko mój. – Tak, mój panie. Miguel przestępował z nogi na nogę. Louis stał nieruchomo jak pomnik, jego mięśnie gotowe do działania. Skinął ostro, a jego oczy utkwione były w Duncanie, jak psa czekającego na rozkaz. – Chodźmy – powiedział Duncan. Miguel szedł przed nim, a Louis z tyłu. Przeszli klatkę schodową, a potem skręcili w lewo w długi korytarz, a dźwięk ich kroków był ledwie słyszalny na starym, drewnianym parkiecie. Po obu stronach były otwarte drzwi ukazujące pokoje wypełnione meblami – oficjalna jadalnia ze stołem mogącym z łatwością pomieścić trzydzieści osób, pokój gier z następnym wielkim ekranem telewizyjnym, kilkoma konsolami do gier wideo i stołem do gry w piłkarzyki w rogu pokoju. Znajdowała się tam przestronna kuchnia z otwartym regałem i ladą wciąż niosącą zapach jedzenia, które zamówił Victor dla swoich gości. Rzut oka Duncana powiedział mu, że Victor zwykle zamawiał jedzenie, gdy jego wampiry usługiwały jako kelnerzy, gdy to było konieczne. To nie było szczególnie eleganckie, ale Duncan wątpił, aby to jedzenie było celem, który sprowadzał tutaj ludzi. Jadalnia, której szukali – ta, której używał dzisiaj Victor – była na samym końcu korytarza, za parą białych drzwi. Miguel doszedł do drzwi i zatrzymał się, opierając ręce na brązowych klamkach. Duncan przechylił głowę nasłuchując zarówno uszami jak i swoją mocą. Rozmowa dochodząca zza drzwi była głośna i ożywiona, ludzkie głosy jasno zdradzały upojenie alkoholowe i narkotykowe. Nie mogło być

inaczej. Victor tam był również, jego umysł rozleniwiony i spokojny niespodziewający się kłopotów. Jego pozostałe dwa wampiry pełniące straże, były dużo bardziej czujne niż ich Pan, ale w chwili, gdy otrzymali od niego rozkazy, ich umysły przestały być ostrożne, wcale nie koncentrując się na tym, co się dzieje w pokoju i poza nim. Ta mała uwaga z ich strony była skupiona na ludzkich gościach, postrzegając ich jako ofiary niż coś innego, gdy ich pogrążeni w śnie towarzysze na zewnątrz nie mogli ich ostrzec o zagrożeniu. Duncan cofnął swoją moc, wciągnął powietrze i skinął szybko do Miguela. Miguel pociągnął drzwi i Duncan wszedł. Rozmowa ucięła się, gdy wszyscy odwrócili się, aby na niego spojrzeć. Duncan wykonał gest i trzej ludzie stali ze szklanym wzrokiem, a ich głowy opadły na ich piersi nieprzytomne, jeden upadł na podłogę pod stołem, podczas, gdy inni opadli na resztki swojego obiadu. Strażnicy Victora ruszyli zanim głowa pierwszego z ludzi uderzyła w stół, jeden wskoczył na stół i rozprysły się kryształy i talerze, gdy ruszył w obronie swojego Pana. Miguel złapał go w powietrzu, jego palce zanurzyły się w szyi, gdy rzucił go na podłogę i przycisnął jego pierś na tyle mocno, aby jego serce przestało natychmiast bić. Wampir Victora sapnął, gdy jego oczy wytrzeszczyły się i usiłował zebrać swoją moc, aby zmusić serce do działania. Jeszcze tylko chwilę dłużej i udałoby się, ale Miguel nie dał mu tej chwili. Złapał puste krzesło i roztrzaskał je o podłogę, aż uzyskał to, co chciał. Kawałek drewna był prosty i ostry, w połowie polakierowany, a w połowie żywe drewno, ale był idealną bronią. Miguel podniósł kołek obnażając kły w uśmiechu, a strażnik Victora spróbował bezsłownego błagania, jedynego dźwięku, który udało mu się

wydać. Muguel uderzył kołkiem w dół jednym czystym ruchem, pozwalając sobie na litość – szybka śmierć. Louis i drugi wampir wciąż walczyli, krew płynęła, gdy wymieniali ciosy, które za jednym razem mogły zabić człowieka. Louis uderzył przeciwnikiem o ścianę rozrywając tapetę i podnosząc go wysoko, gdy kurz wypełnił powietrze. Wampir Victora był wściekły. Zacisnął swój uścisk, gdy jego palce zanurzyły się w ramieniu Louisa próbującego zmienić ich pozycję, ale Louis użył jego siły przeciw niemu, okręcając go i rzucając przez pokój. Uderzył w jednego z nieprzytomnych ludzi przy stole powodując niepożądaną reakcję. Duncan bardziej poczuł niż zobaczył ruch Victora, poczuł, gdy Victor zaczął gromadzić swoją moc. Spojrzał w górę i spotkał drapieżny wzrok Victora. Dwóch potężnych wampirów przyglądało się sobie przez dłuższą chwilę, ale ostry krzyk protestu odwrócił ich wzrok do Louisa i pozostałego strażnika na czas, aby zobaczyć jak Louis przebija swojego przeciwnika drewniana włócznią. Victor wciągnął oddech, gdy jego wampir zginął, a Duncan odwrócił się na czas, aby zobaczyć jak Wampirzy Lord rusza do przodu, z zaciśniętymi pięściami. Jakby czując spojrzenie, Duncana, Victor uwolnił swoje dłonie i podniósł głowę z hardym spojrzeniem, nie okazując strachu przed wrogiem. – To nie było konieczne – zauważył po chwili Duncan, odchodząc od dwóch stosów prochu z niesmakiem. Spojrzał i spotkał wzrok Victora, który znów pałał wściekłością. – Powinieneś ich lepiej nauczyć, Victorze. Przy szczycie stołu stał Victor zupełnie nieruchomo, ze wzrokiem pałającym nienawiścią, a moc zaczęła znaczyć jego brązowe oczy. – Muguel – powiedział Duncan, zdejmując swój płaszcz i rzucając go na pobliskie krzesło. – Wyprowadź tych ludzi.

– Mój panie – wymamrotał Miguel. Louis sięgnął pod stół i wyciągnął leżącego tam człowieka, trzymając go w uścisku i zmierzając do korytarza. Muguel złapał następnego z gości – wielkiego mężczyznę, w którym Duncan rozpoznał senatora – i wyciągnął za drzwi, potem wrócił i wziął następnego za ramiona, zanim podążył za Louisem. Duncan pchnął drwi, aby się zamknęły, wybrał krzesło, które nie było pokryte kawałkami talerzy i usiadł, krzyżując nogi w kolanach. Przyjrzał się pomieszczeniu, gdy tam siedział, specjalnie ignorując Victora, w którym wzrastał gniew. To był mały pokój, zbyt wąski i jak inne, zatłoczony meblami. Powietrze przesiąknięte było zapachem dymu cygar i rozrzuconego jedzenia. – Więc, Victorze – powiedział Duncan, wreszcie zwracając swoja uwagę na drugiego wampira. – Jak się sprawy mają w Waszyngtonie? – Pieprz się, Duncanie – warknął Victor. – Nie możesz tu wejść i zacząć zabijać moich ludzi. – Najwidoczniej, mogę. Victor wybuchł lekceważącym śmiechem. – Ty? Nigdy byś nie śmiał tego zrobić bez Raphaela. – Rozejrzał się. – A gdzie jest ten wielki facet? – Podniósł głowę i wciągnął powietrze. – Nie ma go w pobliżu, poczułbym, gdyby przekroczył moje granice. – Powinieneś poczuć mnie, Victorze. Stałeś się zadowolony z siebie. – Jesteś Raphaela pieskiem. Nie tracę mojego czasu na głupców. Duncan uśmiechnął się lekko.

– O to chodzi, Victorze. Możemy to zrobić na dwa sposoby. Do ciebie należy wybór. Zjadliwy uśmiech przeciął twarz Victora, gdy wstał i kopnął krzesło o ścianę. Pochylił się do przodu opierając obie ręce na stole, gdy zaczął gromadzić swoja moc, jego oczy zaczęły lśnić jak dwa ogniska furii. – Zrób, co możesz, szczeniaczku. Duncan pochylił głowę w zgodzie. – A zatem jak chcesz. Wstał i po raz pierwszy odkąd opuścił Kalifornię, po raz pierwszy w obecności kogoś innego niż Raphael, kalifornijski zaufany lord, Duncan uwolnił pełnie swojej mocy. Pozwolił, aby wzbierała się, aż stała się burzą z piorunami w jego piersi, a ciężar był jednocześnie przytłaczający i uwalniający. Światła zamrugały, gdy energia tańczyła po pokoju. Duncan zamrugał leniwie, gdy spotkał zaskoczone spojrzenie Victora. – Coś mówiłeś? Z okrzykiem wyzwania, Victor wysłał smugę niesamowitej energii, która musiała ciężko nadwerężyć jego moc. Było to obliczone na osłabienie Duncana zanim będzie gotowy, zanim będzie mógł zgromadzić swoją własną moc, aby się obronić. Ale Duncan trenował z najlepszymi wampirami, jakie mógł zaoferować świat. Jego bariery zamknęły się ze wstrząsem. Atak Victora uderzył w nie z niesamowitą mocą. Ugięły się, ale wytrzymały, a Duncan wyciągnął obie dłonie przed siebie, jakby odpychając atak Victora, a był to ruch mający na celu zdenerwowanie Wampirzego Lorda. Victor warknął, jego zęby zacisnęły się, gdy uderzył pięścią w stół, wydzielając moc i roztrzaskując go na drobne kawałki. Spojrzał i

uśmiechnął się do Duncana, a potem podniósł obie dłonie w powietrze podnosząc kawałki stołu, jakby nadal stał w całości. Inną falą mocy rzucił kawałki w stronę Duncana, a kawałki drewna poleciały ze śmiertelną precyzją. To był mądry ruch. Duncan podziwiał go nawet broniąc się i odwracając swoje bariery w wirującą energię, która wysłała większość kawałków we wszystkie strony, a inne roztrzaskując w maleńkie drobiny. Victor pocił się krwią i trząsł z furii, gdy jego bariery osłabły wyczuwalnie. Duncan podejrzewał, że drugi wampir skoncentrował zbyt dużo swojej energii w pierwszym ruchu, ale Victor jeszcze nie skończył. Jego tarcze mogły być słabsze, ale wytrzymywały przed dyskretnym sondowaniem Duncana. Duncan zmarszczył brwi, gdy moc Victora nagle wzrosła, jakby wspomagał się energią z zewnątrz. Ale w większości źródłem energii Victora były jego wampirze dzieci, a dwoje z nich już było stosem prochu, a następne dwoje prawie martwe. Nawet, jeżeli Victor wysuszy ich z energii, nie mogą mu dać jej zbyt wiele. Czy Victor miał poddanych, których nie odkryli? Ktoś poza tą czwórką, która była z nim od wieków? Niemożliwe, aczkolwiek… Duncan skupił się, przypominając sobie szum energii, który poczuł, gdy wchodzili do domu. Wysłał odrobinę mocy, troszkę swojej świadomości i przeszukał dom, w poszukiwaniu szumu mocy. Musiała gdzieś być, i to musiało być to, z czego pożywiał się Victor. Jest! W piwnicy były… Oczy Duncana rozszerzyły się w szoku, a potem ze wstrętu, gdy spojrzał i spotkał pewne spojrzenie Wampirzego Lorda. – Obrzydlistwo! – syknął Duncan. Victor roześmiał się. – Jakimże praworządnym kutasem jesteś. Stworzyłem ich, a oni żyją, aby mi służyć jak każdy inny.

Żołądek Duncana skurczył się. Victor stworzył wampiry, tylko po to, aby się z nich pożywiać, wzmacniać swoją własną moc. Było ich przynajmniej dwadzieścia, tam na dole, uwięzionych w piwnicy, wpół zagłodzonych, bez świadomości, trochę więcej niż zwierzęta, istniejące tylko po to, aby wspomagać Victora by mógł utrzymać swoją władzę. Były to zabronione praktyki, przez Radę, której Victor był członkiem i nazywane dokładnie tak jak krzyknął Duncan – obrzydlistwem. Victor uśmiechnął się bezlitośnie. – Wciąż myślisz, że możesz ze mną wygrać, szczeniaczku? Duncan poczuł, że jego intencje umacniają się jak granit, jego wściekłość obraca się w zimny zamiar. Z szybkim ostrzeżeniem, wciągnął moc ze swoich własnych ludzi, od Miguel i Louisa. Poczuli jego potrzebę i oddali ją chętnie, obaj byli dużo silniejsi niż wszyscy niewolnicy Victora, nie ważne jak dużo ich było. Zwycięski uśmiech Victora zbladł, a Duncan zobaczył nadciągającą porażkę w oczach Wampirzego Lorda. – Poddaj się – zaproponował Duncan – a sprawię, że koniec będzie bezbolesny. Dla ciebie i tych biedaków na dole. – Idź do diabła – warknął Victor. Zebrał się w sobie, wciągając każdą odrobinę energii pozostałą w niewolnikach z piwnicy, w końcu wysysając dwóch strażników, których Duncan pozostawił przy życiu. Mieszając to z energią, która mu została uformował to w ścianę przed sobą chcąc przewyższyć Duncana. Trzymał długi, zaostrzony kawałek drewna w jednej ręce, ściskając go tak mocno, że ranił jego skórę, a krew sączyła się pomiędzy jego palcami i płynęła wzdłuż ręki. Z wyciem wściekłości, ruszył kilka stóp z gotową piką, a jego moc uderzyła przed nim.

Duncan czekał, aż drugi wampir był prawie przed nim, a potem zacisnął swoją prawą pięść i uderzył prosto w niego uderzając w pierś Victora. Grzmot mocy uderzył w tarcze drugiego wampira. Duncan poczuł jak pękają pod jego uderzeniem, usłyszał jak pękają. I usłyszał nieprzytomne krzyki tych biednych dusz w piwnicy, gdy cały ich świat się zawalił. Victor zatoczył się z blada z szoku twarzą, a czerwona mgła w jego wzroku już zaczęła słabnąć, pozostawiając je brązowymi. Kołek, który trzymał upadł z bezwładnych palców, gdy opadał na podłogę najpierw na kolana, a potem niżej ze zwieszonymi rękami. Spojrzał, gdy Duncan kucnął obok niego, zaledwie mogąc spotkać wzrok Duncana, gdy głowa kołysała mu się słabo. – Powinieneś wybrać inny sposób, Victorze – powiedział Duncan, oddychając ciężko z wysiłku. Victor uśmiechnął się po raz ostatni, krew znaczyła jego zęby i spadała na brodę. – Pieprz się, Duncanie – sapnął ciężko. Duncan roześmiał się. – Jak sobie życzysz. Uderzył pięścią w tors Victora, przebijając się przez skórę i kości, zacisnął palce na bijącym sercu wampira i wyciągnął je z piersi. Gdy Victor westchnął w końcowym jęku, Duncan trzymał wciąż bijące serce przed jego oczami i wysyłał skoncentrowaną falę mocy bezpośrednio w pulsujący organ. Victor krzyknął, gdy jego serce stanęło w płomieniach, a jego ciało zaczęło znikać, i stał się niczym więcej tylko stosem popiołu

pomieszanym z rozbitą porcelaną i jedzeniem w tym zbyt ciasnym pomieszczeniu. Z cichym echem odchodzącego Pana, dwa pozostałe wampiry – te dwa, które leżały w pobliskim pokoju – umarły razem ze swoim Stwórcą, tak jak żałosne stworzenia w piwnicy, obracające się w pył z cichym jękiem. Duncan zaczął się podnosić, ale opadł z powrotem na kolana, gdy przeraźliwe krzyki wypełniły jego czaszkę, wampiry z terytorium Victora krzyczały o swojego Pana, błagając o bezpieczeństwo i zrozumienie, rozumiejąc, co się wydarzyło. Duncan zamknął oczy, jęcząc od przejmującej fali odczuć, szczegółów, tożsamości, nadziei, żądań. Raphael powiedział mu, czego się spodziewać, gdy zginie Victor, gdy Lord ulegnie Duncanowi, ale nic nie mogło go przygotować na fizyczny ciężar tego, na wirowanie potrzeb, które spowodują wykrwawienie się, jeżeli czegoś z tym nie zrobi. Odrzucając głowę do tyłu, miał wciąż zamknięte oczy, gdy wykrzyczał rozkaz zamilknięcia. Jakby ucięte ostrzem, umilkły żądania. Duncan wciągnął głęboki wdech, w przeciwieństwie do swojego wyczerpania, pozwolił swojej mocy popłynąć do każdego wampira na terytorium, oferując gwarancję, wsparcie, dając im poczuć, że mają nowego Pana, a on jest na tyle silny, aby się o nich zatroszczyć. Ale nie będzie tolerował nieposłuszeństwa, a wyzywający go na pojedynek zginą. Wolno wycofywał się. Więź została nawiązana i była mocna. Obecne wampiry wciąż były szeptem obecności jego umyśle, jak ciche głosy w pustym kościele. To ciężkość jego serca przypomniała mu pierwszy raz, gdy kogoś pokochał, to ciągłe napięcie w piersi, które jest upragnionym i przerażającym przypomnieniem słabości, która wiąże się z miłością.

Były również na jego nowym terytorium wampiry – jego wampiry, – którym się to nie podobało, ale to było spodziewane. Były inne, które były ciekawe na tyle, że wiedział, że pokażą się w następnych dniach, może nawet w celu sprawdzenia jego mocy, zobaczenia czy jest tak silny jak się wydaje. Ale to też było spodziewane. Ale po końcowej analizie, nikt nie zginął – poza Victorem i jego czterema strażnikami i tymi żałosnymi stworzeniami w piwnicy, które nigdy nie powinny zostać stworzone – a to było zwycięstwem. Terytorium stolicy było małe, ograniczone tylko do stanu Kolumbia, Delaware, Maryland i Wirginia. Kilka setek wampirów żyjących w tych stanach, gdzie wielu z nich mieszkało tu dłużej niż żył Duncan. Przejął terytorium z niewielką ilością zgonów, ale dopiero będzie wiadomo, czy utrzyma je bez potrzeby zabijania jeszcze kilku. Kroki zabrzmiały w korytarzu za nim z nienaturalna szybkością. Nie było potrzeby, aby się odwracać, aby wiedzieć, że to Miguel i Louis, odpowiadają na jego napięcie i pojawiają się, aby go bronić. Obaj byli jego jedynymi jak dotąd dziećmi, aczkolwiek wkrótce będzie ich więcej. Ale oni zawsze będą pierwszymi. Zmienił ich obu pięćdziesiąt lat temu, kiedy on i Raphael zdecydowali, że to będzie pierwszy krok ku dzisiejszemu dniu. Victor miał rację, co do jednej rzeczy. Raphael wspierał ten ruch. Korupcja Victora była solą w oku Raphaela od dawna, zwłaszcza w ostatnim okresie, kiedy stawało się coraz trudniejsze utrzymanie dyskrecji istnienia wampirzej społeczności. Ekscesy Victora stawały się kłopotliwe dla wampirzej społeczności, a on był przeznaczony do reprezentowania ich w stolicy Stanów Zjednoczonych. Ale to dwa przymierza, które zawarł Raphael z Rajmundem i Sophią sprawiły, że Duncan i Raphael zdecydowali, że już czas wykonać ruch przeciw potężnemu waszyngtońskiemu lordowi. Nadszedł czas, aby zainstalować kogoś, komu Raphael ufał, kogoś, z kim dzielił szerszą wizję przyszłości

wampirów na tym kontynencie, kogoś potężnego na, tyle, aby stawił czoło, Victorowi i wygrał. Gdyby Duncan poprosił, Raphael z radością pożyczyłby mu armię wampirów, aby zabrał ją do Waszyngtonu. Ale to było ważne dla Duncana. Aby zdobył sam swoje terytorium, ze swoimi ludźmi. Miguel i Louis byli jego, i zawsze będą tymi, którzy stanęli u jego boku, gdy to się zaczęło. – Mój panie! – Do pokoju wpadł pierwszy Miguel, upadając na kolana obok miejsca, gdzie wciąż klęczał Duncan na podłodze. – Panie, wszystko w porządku? Duncan uśmiechnął się. – Terytorium jest nasze. Wstał, pozwalając, aby Miguel podał mu dłoń, a potem odwrócił się do Louisa. – A teraz zaczyna się prawdziwa robota.

Rozdział IV Emma Duquet zaparkowała swoją małą Hondę pod ogołocona z liści czereśnią i spojrzała na elegancką, białą posiadłość położoną wzdłuż ulicy. Cała była oświetlona, stojąc tam jak królowa pomiędzy innymi domami – największy budynek i największy dom pomiędzy wielkimi domami. Nawet najmniejszy dom na tej ulicy kosztował pewnie więcej, niż ona zarobi przez całe swoje życie. Zmarszczyła brwi. Cóż, może nie przez całe życie. Planowała żyć długo i dobrze, nawet wbrew Opatrzności, która wydawała się przeciw niej. Ciężarówka ze śmieciami przejechała obok, jej reflektory omiotły stos śmieci leżący za kunsztowną bramą. W jej sąsiedztwie, taki kosz byłby zabrany prosto z ulicy, ale oni zapewne mieli inne zachowania w tej okolicy. Kierowca ciężarówki wychylił się i przemówił do urządzenia w domku strażników posiadłości, najwidoczniej zapowiadając swoje przybycie, gdy budka była pusta. Brama otworzyła się, ale zamiast wjechać przez nią, ciężarówka wykręciła zanim stanęła tyłem do stosu śmieci. Nie kłopocząc się tym, że brama nadal była otwarta, dwóch mężczyzn wyskoczyło z ciężarówki i zaczęło wrzucać śmieci do otwartej ładowni. Emma patrzyła z ciekawością, żałując, że nie zabrała ze sobą lornetki. Po chwili namysłu doszła jednak do wniosku, że siedząc w tej dzielnicy z lornetką mogła narazić się na aresztowanie. Z tego powodu, lepiej żeby coś zrobiła niż siedziała tu, albo ktoś doniesie na nią na policję. Ostatnio Waszyngton był paranoidalny. Nadszedł czas podjęcia decyzji. Brama była otwarta, doskonała okazja, jeżeli ktokolwiek tam był. Mogła przemknąć do drzwi

wejściowych, wampirzej ambasady i żądać audiencji z ambasadorem, czy jakkolwiek go nazywali. Pewnie nie będzie miała lepszej okazji. Oczywiście, to całkiem możliwe, że przemykając przez bramę wpadnie prosto w ramiona wściekłego ochroniarza. Może nawet psa lub dwóch. Aczkolwiek, nie widziała żadnych psów, a poza tym wieść niosła, że psy nie lubiły wampirów. Oraz, z tak otwartą bramą, jeżeli byłyby tu psy, z pewnością by… – Szczekały, Emmo – upomniała siebie. Miała skłonność do przemyśleń, aby opóźnić nieuniknione. A ta wizyta była zdecydowanie nieunikniona. Jej współlokatorka Lacey zaginęła, a Emma uderzała w ścianę szukając jej. Ale ktoś w tym domu wiedział dokładnie, gdzie znajdowała się Lacey, a Emma miała zamiar dowiedzieć się tego. Wysiadła z samochodu i rozejrzała się. Nikt nie patrzył. Pospieszyła wzdłuż ulicy, zwalniając przy ciężarówce. Zmieniając swój szybki marsz w pewny krok, przeszła obok dwóch zajętych mężczyzn skinąwszy z uśmiechem, jakby przechodziła tędy codziennie. Podjazd należał do tych długich z zakrętami, a biorąc pod uwagę jej zdenerwowanie i wysokie obcasy, była trochę zdyszana, gdy doszła do ładnych schodów. Zatrzymała się przed nimi i uspokoiła oddech. – Możesz to zrobić, Emmo – wyszeptała i weszła na schody szybkim skokiem. Doszła do drzwi wejściowych i zatrzymała się zaskoczona. Zamek był zniszczony. Wyglądało jakby ktoś go wypalił. Dziwne. Ale wygodne. Pomiędzy tym, a bramą, najwidoczniej bogowie się do niej uśmiechnęli. Dotknęła klamki delikatnie, aby upewnić się, że jest niegroźna, a potem pchnęła drzwi i weszła. Było ciemno, ale nie strasznie. Znajdowało się tam kilka lamp w korytarzu, który ginął w wielkiej klatce schodowej naprzeciw drzwi

wejściowych. A kryształowy żyrandol wyglądał jakby był przygaszony. Kryształy lśniły szarością, jakby światło było zbyt przygaszone, aby przebić się przez szkło. Emma zrobiła jeszcze krok do środka, zadrżała i zamknęła drzwi za sobą. Było zaskakująco ciepło, w przeciwieństwie do zgaszonego światła. Część jej spodziewała się, że będzie zimno jak w grobowcu, jak u wampirów z filmów. Ale w pokoju po prawej przyjemnie palił się ogień. Pokój wyglądał jak mała biblioteka i był lekko oświetlony przez lampy Tiffanyego, które były porozstawiane na biurku i dwóch małych, okrągłych stolikach. Usłyszała cichy odgłos kogoś odstawiającego książkę na półkę i niepewnie cofnęła się w kierunku drzwi. – Halo? – zawołała cicho, niechętna, aby zapowiedzieć swoją obecność w tym opustoszałym domu. Podeszła na palcach bliżej pokoju i z piskiem podskoczyła prawie przewracając się, gdy ukazał się wielki, jasnowłosy mężczyzna. Spojrzał na nią z zaciekawieniem, a jego pełne usta wygięły się w lekkim uśmiechu. – W czym mogę pomóc? – Jego głos był gładki i spokojny, i przywodził na myśl wodę płynącą delikatnie w górskim strumyku w rodzinnych stronach. Emma patrzyła na niego. Zdecydowanie mógł jej pomóc, ale pewnie nie w sposób, jaki miał na myśli. Emma lubiła wysokich mężczyzn, nie gigantów, ale na tyle wysokich, aby przy jej pięciu stopach i sześciu calach mogła zakładać obcasy, bez przewyższania swojego adoratora. Nie to, że miała wiele randek przy jej rozkładzie zajęć, ale zawsze mogła mieć nadzieję. Ten mężczyzna był więcej niż tylko wysoki. Był śliczny. Około trzydziestki, trochę więcej niż sześć stóp, z długimi, jasnymi włosami

opadającymi na szerokie ramiona. Miał silne ręce, muskularną klatkę piersiową, która napinała długą koszulę, opadającą na płaski brzuch. Niskie jeansy wisiały na szczupłych biodrach i napinały się na muskularnych udach, a… – Przepraszam – powtórzył tym samym gładkim głosem, ale z lekkim rozbawieniem. – Czy czegoś potrzebujesz? Emma zarumieniła się, gdy została przyłapana na gapieniu się. O czym ona myślała? Nie znalazła się tu, aby wyrwać jakiegoś faceta, nieważne jak bardzo był smakowity. – Tak – zaczęła, a potem odkryła, że jej gardło było zbyt suche, aby mówić, więc przełknęła. Odkaszlnęła i zaczęła ponownie. – Tak, chciałabym zobaczyć się z ambasadorem, proszę. Ciepłe brązowe oczy zmrużyły się w kącikach. – Może zauważyłaś – powiedział, gdy jego wzrok przesunął się po najwidoczniej nie zupełnie otwartej ambasadzie – że jesteśmy właśnie w okresie przejściowym. Poprzedni ambasador został odwołany do domu. W każdym razie jego następca będzie wkrótce, a kiedy już będzie, jestem pewien, że z radością się z tobą spotka. – Oh – powiedziała nagle zmartwiona Emma. – Masz na myśli, że Victor wyjechał? Tak na dobre? – Kiedy skinął, zapytała: – Zatem, jak długo potrwa zanim będę mogła spotkać się z kimkolwiek, kto obejmie stanowisko? Blondyn przechylił głowę oceniając ją. Czy próbował podjąć decyzję, czy jest warta zaprzątania głowy nowemu ambasadorowi? Emma wyprostowała się bezwiednie, chcąc, aby wiedział, że była poważną osobą, w ważnych sprawach, co mogło wydawać się wątpliwe po jej hormonalnej wpadce.

– Czy możesz poczekać kilka chwil? – zapytał przystojniak. Emma podskoczyła z zaskoczenia. – Jasne – powiedziała natychmiast. – To znaczy, tak, oczywiście. Uh, gdzie chcesz abym zaczekała? – Rozejrzała się dookoła, a potem przechyliła się w jedną stronę, spoglądając na bibliotekę, która wyglądała na pełną ciekawych książek. Dziwne, że blondyn nie wiedział gdzie ją umieścić, gdy pójdzie sprawdzić miejsce pobytu nowego ambasadora. Może przybył z nowym. Nieprzyjazna myśl uderzyła w jej napaloną duszę. Biorąc pod uwagę, jak był ubrany i generalnie jego smakowity wygląd, może był chłopakiem nowego ambasadora. Cholera. Dlaczego wszyscy śliczni faceci byli gejami? Blondyn uśmiechnął się nagle, jakby wiedział, o czym ona myśli. – Możesz poczekać w… Szybkie, ciężkie kroki rozbrzmiały gdzieś głęboko w domu, chwilę przed tym, gdy ciemnowłosy mężczyzna wyszedł z korytarza zza schodów. Poruszając się niewiarygodnie szybko, przesunął się i zatrzymał się przed blondynem. – Wybacz, mój... – W porządku, Miguel – przerwał blondyn. – Ta młoda dama… – Odwrócił się, aby na nią spojrzeć. – Przepraszam. Nie usłyszałem twojego nazwiska. – Oh, przepraszam – powiedziała szybko. – Powinnam się przedstawić. Emma Duquet. – Ruszyła do przodu z wyciągnięta ręką. Blondyn ostrożnie ujął jej dłoń, jakby obawiał się ją zgnieść. A możliwe, że mógł to zrobić, ponieważ jego ręce były takie jak reszta jego ciała – piękne i wielkie, z szerokimi placami i kwadratowymi

paznokciami. Twarde również, nie miękkie i lekkie jak u wielu mężczyzn z Waszyngtonu. Te mocne palce owinęły się dookoła jej i lekko ją ścisnęły, a uścisk przedłużył się odrobinę niż było to grzeczne. Ale kogo obchodziła grzeczność? Emma była zakochana, a przynajmniej pożądała. Może jednak nie był gejem. – Jestem Duncan – powiedział. – A to jest Miguel. Bez nazwisk dla żadnego z nich. Huh. Dziwne. Może to była wampirza specjalność, aczkolwiek, była całkiem pewna, że żaden z nich nie był wampirem. Nie, żeby wiedziała jak wyglądały wampiry – to była specjalność Lacey. Ale tych dwóch wyglądało bardziej jak studenci, gotowi na imprezę na uniwersytecie. Wyciągnęła dłoń do Miguel, ale on tylko patrzył podejrzliwie, gdy stanął pomiędzy nią i Duncanem, jakby była chora czy coś. – Może poczekać w bibliotece, Miguel. Ciemnowłosy mężczyzna spojrzał zaskoczony na Duncana. – Ambasador zdecydowanie zechce się z nią zobaczyć – dodał Duncan, patrząc w jej stronę z lekkim uśmiechem. Miguel uniósł brwi, aż pod samą linię włosów. – Rozgość panią Duquet – mówił Duncan. – Zobaczę się z ambasadorem. Emma patrzyła jak Duncan znika, tam, skąd pojawił się Miguel. Poruszał się jak wielki, pełen wdzięku kot, w sposób, w jaki poruszają się lekkoatleci, gdy każdy muskuł gra z resztą. I jakaż to przyjemność popatrzeć. – Tędy – powiedział Miguel, przerywając jej podziwianie Duncana. Miał zmarszczone brwi, gdy spojrzała na niego. Miguel wydawał się nie lubić jej z jakiegoś powodu. Nie, to tak jakby jej nie

aprobował. Cóż, pomyślała. Emma nie szukała niczyjej aprobaty, oprócz swojej własnej. I pewne jak diabli, że nie przebrnęła przez koledż i studia prawnicze, aby martwić się o jakiegoś dyplomatę. Poza tym, nie przyszła tu, aby zawierać przyjaźnie. – Dzięki – powiedziała i ruszyła pewnie do biblioteki, jakby była właścicielką tego miejsca. – Usiądź – powiedział Miguel, brzmiąc bardziej jakby wydawał rozkaz niż zapraszał. – Postoję – powiedziała Emma. Właściwie mogła usiąść, ale nie chciała dawać mu satysfakcji. – Będzie w porządku, jeżeli rozejrzę się? Miguel pogłębił zmarszczkę. Rozejrzał się ostrożnie po pokoju, jakby szukając rzeczy, które mogłyby zniknąć w jej kieszeniach. Emma spojrzała na niego żartobliwie. Na litość boską, najwyraźniej miał to być pokój dla czekających. Spójrz jak blisko był drzwi wejściowych! Jeżeli krył w sobie skarby ambasady, to nie mógł być ten pokój, prawda? Ogarnij się! – Jasne – powiedział w końcu. – Będę w pobliżu. Emma uśmiechnęła się. – W porządku.

*****

Duncan zdjął wygodne jeansy i koszulę, którą nosił, aczkolwiek bez westchnięcia żalu. Konfrontacja z Victorem odbyła się niespełna dwadzieścia cztery godziny temu, a on miał nadzieje na przynajmniej kilka dni prywatności zanim świat w niego uderzy. Wciąż pracowali nad ochroną, wciąż przeszukiwali wielki dom pod kątem podsłuchu, ukrytych kamer, zakamuflowanych drzwi i tajnych wyjść. Będzie łatwiej, gdy przybędzie reszta zespołu Duncana z Kalifornii dzisiejszej nocy. Jeżeli nie coś innego, to, chociaż będzie więcej par oczu do szukania i uszu do słuchania. Kilku z wampirów Raphaela zgłosiło się, aby towarzyszyć Duncanowi na jego nowej placówce, ale on wybrał tylko kilku i tylko tych przeznaczonych do wsparcia ochrony. Wszystkim innym można zająć się później, ale najpierw trzeba zadbać o bezpieczeństwo tego miejsca. Co przywiodło mu na myśl śliczną pannę Duquet i jej nagłe pojawienie się przed jego drzwiami i sposób w jaki to zrobiła. Gdy o tym myślał, Louis lekko zapukał do drzwi sypialni, którą Duncan sobie wybrał. – Wejdź, Lousie. Wielki wampir uchylił drzwi tylko na, tyle, aby prześlizgnąć się przez nie do środka i przyjął pozycję żołnierską. Louis należał teraz do Duncana ciałem i duszą, ale zanim został wampirem był żołnierzem, który zapominał się w walce i wciąż miał głęboko w sobie wspomnienia tych dni. Duncan zaciągnął pasek swoich spodni garniturowych i założył skarpetki. – Jak ona weszła? – Ciężarówka ze śmieciami, Panie. Zatarasowali bramę swoim pojazdem, gdy ładowali śmiecie, a ona się prześliznęła. Biorą za to odpowiedzialność… Duncan westchnął.

– To nie twoja wina. Tylko trzech nas nie wystarczy, aby chronić posiadłość tej wielkości. Będzie łatwiej, gdy dojadą inni.. i po tym jak Miguel zatrudni obsługę dzienną. W międzyczasie, sugeruję abyśmy zamknęli bramę i ignorowali dzwoniących. – Tak, mój panie. Duncan wciągnął buty, tupiąc, gdy wstawał i wsunął marynarkę. – Czy już sprawdziłeś piwnicę? – Byłem właśnie w drodze, gdy zawołał mnie Miguel, mój panie. – Dobrze. Dziękuję, Louis. Przykro mi, że to ty musisz zrobić. Spodziewam się tam bałaganu. – Przeprosiny nie są potrzebne, mój panie. Zajmę się tym. Louis pochylił głowę w pokłonie i wysunął się z pokoju, zostawiając Duncana jego własnym myślom, które natychmiast wypełniły się obrazami Emmy Duquet. Uśmiechnął się, gdy zaczesywał włosy do tyłu i wiązał je skórzana opaską, jedną z wielu rozrzuconych na toaletce. Emma, pomyślał. Śliczne, starodawne imię, aczkolwiek nie było nic starodawnego w jego gościu. Jej długie, orzechowe włosy sięgały jej do pleców w dzikich lokach, a te niezwykłe fiołkowe oczy miały ostre i inteligentne spojrzenie, promieniowały magnetyzmem. Była ubrana w kostium, który nosiła jak zbroję, ale jej nie ukrywał. Żaden rycerz nie miał takich nóg, na takich obcasach, które sprawiały, że wyglądały na dłuższe niż były. Jej nogi okryte były jedwabnymi pończochami. Ta pogoda była zbyt chłodna na gołe nogi, ale nie musiała ich mieć, aby była kusząca. Rozumiał potrzeby nowoczesnych kobiet, aby zakładać rajstopy, a grube były na pewno wymagane w tym klimacie. Ale człowiek w nim wychowany na południu wolał widzieć kobiety w spódnicach i sukienkach,

ze

słodkimi

zaokrągleniami

podkreślonymi

lśniącym

jedwabiem. Aczkolwiek, aby się upewnić, żadna szanująca się kobieta w jego czasach nie założyłaby nic, co nosiła Emma, a żaden mężczyzna nie zobaczyłby jej pończoch. Uśmiechnął się. Myśląc o tym, obecne kobiety ubierały się dogodniej. Ale dlaczego spędzał tyle czasu zajmując się ubraniami panny Duquet? Zamiast tego powinien zastanawiać się, co ona tu robiła. I co było tak ważne, że spowodowało, że jej oczy pociemniały ze zmartwienia, gdy powiedział jej, że Victor odszedł?

Rozdział V Emma przekartkowała z respektem ostatni tom, który wyglądał zupełnie jak pierwsza edycja Edwarda Gibbona z 1776 roku „ Zmierzch i upadek cesarstwa rzymskiego”. W doskonałej kondycji. Nie była ekspertem od rzadkich książek, ale założyłaby się, że ta pozycja nigdy nie stała na półce w księgarni. Bardziej pasowało tu dziedzictwo. Potrząsnęła głową, nagle zniecierpliwiona sama sobą. Cholera, Emmo. Wampiry. Zapewne kupiły całe wydanie świeżo z drukarni i postawili na półce. Pewnie nie wiedzieli, że mają to na półce. Pewnie nie wiedzieli nawet, że to w ogóle mają, albo ile to jest warte. Wsunęła książkę ostrożnie obok pięciu innych tomów i podniosła głowę, przyglądając się tytułom. Zastanawiała się czy były tam inne skarby, stojące tutaj bez niczyjej wiedzy. – Victor miał znaczącą kolekcję – powiedział zimny głos. Emma podskoczyła z poczucia winy i odwróciła się. Spojrzała na Duncana, a jej usta otworzyły się z szoku, dopóki nie zdała sobie z tego sprawy i zamknęła je tak mocno, że zabolało. Mężczyzna stojący przed nią był Duncanem, ale też nim nie był. Zniknęły jeansy i podkoszulek, ale czyż nie wyglądał cudownie w garniturze? Może ambasador wymagał od niego, aby tak się ubierał dla gości, nawet tych nieproszonych. Mrugnęła, przechylając głowę z ciekawości, gdy jego słowa dotarły do niej. – Powiedziałeś, że miał kolekcję. Czas przeszły. Czy coś stało się ambasadorowi Victorowi? To, dlatego jest tutaj twój szef? – Jej serce zaczęło bić szybko na tę myśl, że coś stało się Victorowi. To przyjęcie, na które poszła Lacey było zorganizowane przez samego wampirzego

ambasadora, przynajmniej tak powiedziała Emmie Lacey. Nie pierwszy raz poszła na przyjęcie Victora, ale właśnie to miało być czymś specjalnym, długim weekendem w domu za miastem. Lacey była tak bardo podekscytowana. Przeznaczyła swoją część za czynsz na nową sukienkę i buty, wiedząc, że Emma jej to wybaczy i zapłaci za cały wynajem – jak zwykle. A teraz, Emma byłaby szczęśliwa, gdyby mogła zapłacić za czynsz za cały rok, jeżeli tylko Lacey pojawiłaby się cała i zdrowa. – Emmo? Mrugnęła. – Przepraszam – powiedziała i potrząsnęła głową. – Um, racja. Czas przeszły. Czy coś stało się ambasadorowi? – Albo Lacey? – Nic niespodziewanego, nie – zapewnił ją spokojnie Duncan. – Ale kolekcja książek należy do posiadłości, więc tak naprawdę nie należy do niego. – Oh, oczywiście. Zgaduję, że teraz należy do twojego szefa, prawda? Duncan uśmiechnął się, wyglądając na wyraźnie zadowolonego z jej wniosku, czy raczej bardziej rozbawionego. Zmarszczyła brwi, gdy odwrócił się zręcznie i ruszył do ciężkiego, ozdobnego biurka. Miguel wsunął się do pokoju jak ciemny duch, nie robiąc więcej hałasu niż Duncan. On również zmienił ubranie, a teraz zajął pozycję za lewym ramieniem Duncana, gdy ten usiadł za biurkiem. – Usiądź, panno Duquet – powiedział Duncan – i powiedz mi, co cię tu sprowadza. Emma spojrzała zaskoczona, gdy zajmowała krzesło.

– Czekaj, myślałam, że spotkam… – Kurwa. Emma ledwie powstrzymała przekleństwo, gdy zdała sobie sprawę, o co chodzi. W tym czasie Duncan odwrócił się od biurka, opierając się w wielkim, skórzanym fotelu i krzyżując nogi w kolanach, z jednym ramieniem opartym na biurku przed nim. Nie kręcił się, jakby większość ludzi to robiła, nie bębnił palcami w biurko. Po prostu patrzył na nią skupiony, jakby ciekawy jak ona na to zareaguje. – Ty jesteś ambasadorem? – jęknęła Emma. – Właściwie nie nazywamy tego ambasadorem, ale tak. – To znaczy… Jesteś wampirem? Ale to niemożliwe. To znaczy, ile masz lat? Miguel zamarł i spojrzał na nią przerażająco, ale Duncan uciszył go i powiedział. – To bardzo niegrzeczne pytanie w kulturze wampirów, panno Duquet. Pracujesz w tym mieście. Przynajmniej tak wnioskuje. Z pewnością nauczyli cię, aby być bardziej delikatną, gdy masz do czynienia z innymi kulturami. Emma zmrużyła oczy z irytacji. Oczywiście, miał rację. Wiedziała doskonale, co znaczy zadawanie takich pytań, ale zaskoczył ją, że znał jej wiedze o klasach. I wiedział o tym. Bawił się nią, a ona nie lubiła być niczyją zabawką. – Spójrz, Duncanie, czy jak tam się nazywasz… Miguel właściwie warknął na to, ale Duncan podniósł rękę, aby go zatrzymać. – W porządku, Miguel. Nie chciała obrazić, prawda, panno Duquet?

Emma

nie

odpowiadała

przez

chwilę.

Była

zbyt

zajęta

przyglądaniem się Miguelowi. Właściwie nigdy nie słyszała warczącego mężczyzny. Prawdziwe, z zaciśniętymi zębami, kapiącą śliną, zmierzające do rozerwania gardła warknięcie. Wow. – Panno Duquet? – Tak! To znaczy nie, nie chciałam cię obrazić. Ja... Zwykle lepiej się zachowuję. – Ale jesteś czymś zmartwiona. Czymś, co przywiodło cię do nas, nawet, jeżeli nigdy wcześniej tu nie byłaś. Coś ważnego na tyle, że prześliznęłaś się przez bramę do tego domu bez zaproszenia. – Brama była otwarta – zaprotestowała. – Brama była zablokowana przez ciężarówkę, która ładowała śmieci – delikatnie wyjaśnił Duncan. – Najwyraźniej nie miała być otwarta. Okay, przyłapał ją. – Masz rację – przyznała. – Przepraszam. Ponownie. Duncan roześmiał się lekko, a jego ciepłe brązowe oczy zalśniły. Z pewnością nie wyglądał jak wampir. Miguela mogła przyjąć. Na litość boską, on warczał. Duncan wyglądał jak czystej krwi harwardzki biznesmen w drogim garniturze i na tyle zbuntowany, aby nosić długie włosy. Ale może to było to. Jak lepiej zaistnieć w wampirzej kulturze niż wyglądając jak biznesmen z sąsiedztwa? – Twój kłopot? – przypomniał jej Duncan. Emma wciągnęła głęboki wdech i wypuściła go wolno. – Moja współlokatorka, Lacey – zaczęła, a potem zatrzymała się. Lacey była kimś więcej niż tylko współlokatorką, ale nie musiał tego

wiedzieć. – Poszła na jedno z przyjęć Victora. To była weekendowa wyprawa, ale powinna być w domu najpóźniej w niedzielę w nocy, ponieważ pracuje w poniedziałek rano. To było trzy dni temu, a ja wciąż nie mam od niej znaku. Lacey nie zrobiłaby tego. Spojrzała na Duncana, czekając aż coś odpowie. Że powie jej, że wszystko jest w porządku, że przyjęcie wciąż trwa, albo, że zdecydowali wsiąść do samolotu na Bahama, a tam nie ma zasięgu komórek. Cokolwiek, co wyjaśni milczenie Lacey. Ale nic nie odpowiedział. Siedział prawie zupełnie nieruchomo, najwyraźniej myśląc o tym co powiedziała, ale nie spiesząc się z odpowiedzią. To było frustrujące dla kogoś takiego jak Emma, która pędziła przez całe życie, ale jednocześnie było coś zastanawiającego

w

jego

milczeniu.

Nie

sądziła,

aby

spotkała

kogokolwiek, kto mógłby być tak nieruchomy. Mogła to zrzucić na karb bycia wampirem, z wyjątkiem tego, że Miguel stojący obok niego wręcz kipiał energią, a jego mięśnie prężyły się pod eleganckim garniturem. Duncan, z drugiej strony był jak wielki kot – może tygrys – tak piękny i lśniący. Ale nawet podziwiając jego urodę serce bije ze strachu, podświadomie wiadomo, że jest niebezpieczna, śmiertelna. To napięta energia Duncana, która zaledwie mieściła się pod jego skórą. To wymagało od niej całej uwagi, a on po prostu siedział tam, wciąż milczący, oczekując. Jak tygrys. Emma nie była tygrysem Ciągle była czymś zajęta, jej nauczyciele zazwyczaj ją besztali za kręcenie się, jak to nazywali. Ale prawda była taka, że miała zbyt dużo energii, aby siedzieć spokojnie. Buzowało to w niej, gdyby tego nie zużyła… – Czy to pierwszy raz, kiedy twoja przyjaciółka wzięła udział w jednym z przyjęć Victora? – zapytał Duncan. Emma podskoczyła zaskoczona nagłym pytaniem.

– Nie – wyjaśniła. – Lacey lubi przyjęcia. Praca i mieszkanie w stolicy to był mój pomysł, ale zgodziła się ze mną pojechać. Tu są przyjęcia prawie każdej nocy. Większość nocy w tygodniu i w weekendy. – Emma wzruszyła ramionami, a potem zawahała się. Nie chciała więcej mówić Duncanowi, nie chciała, aby źle pomyślał o Lacey, ale… – Lacey miała pewnego rodzaju obsesję na waszym punkcie – dodała niechętnie. – Waszym? – przypomniał Duncan. – Wampirów – powiedziała Emma. – Czytała dziesięć książek tygodniowo, połykała je. W większości romanse paranormalne, z wampirami. Spotkała Victora na przyjęciu zorganizowanym przez firmę, w której pracuje. To była firma lobbingowa – wielkie, wielkie pieniądze. W każdym razie wróciła do domu bardzo szczęśliwa, ponieważ wreszcie poznała prawdziwego wampira. Dwa dni później otrzymała zaproszenie mailem, na przyjęcie w ambasadzie. – Tutaj. – Jej pierwsze przyjęcie, tak. To było może dwa miesiące temu. Musiałabym sprawdzić, aby się upewnić. Nie śledzę kalendarza Lacey, ale jestem pewna, że bawiła się z waszymi wampirami przynajmniej raz na tydzień od tamtej pory. – Czy pożywiali się z niej? Emma zbladła na tak postawione pytanie. Sama zadawała sobie to pytanie z tysiąc razy, ale nigdy nie zapytała Lacey. Tak naprawdę nie chciała wiedzieć. – Nie wiem – powiedziała do Duncana. – Nigdy nie widziałam... – Wciągnęła drżący oddech. – Nigdy nie widziałam żadnych śladów na jej szyi, ani czegokolwiek.

– Nie było potrzeby. Przynajmniej do tej pory, w każdym razie, jeżeli twoja przyjaciółka pozwoliła… – Lacey – przerwała Emma. – Ma na imię Lacey. Duncan przyjął do wiadomości poprawkę kiwnięciem. – Nawet, jeżeli Lacey jest czarująca jak sądzę, nie myślę, aby Victor zapraszał ją, jeżeli nie oddawałaby krwi. To nie leży w zwyczaju. Emma spojrzała na niego. – Jakim zwyczaju? Duncan spojrzał na nią z politowaniem. – Jest tu wielu ludzi, panno Duquet, którzy są chętni, aby służyć jako źródło krwi dla wampirów. To może być zabawne dla nich. Zmarszczyła brwi. – Masz na myśli ludzi? Jak to zabawne? – Seksualnie – wycedził, a słowo zdawało się być uwodzicielskim szeptem płynącym z jego ust prosto do jej uszu. To było tak prawdziwe, że czuła jego oddech pieszczący jej policzki, a jego głos w swoim umyśle. Serce Emmy zaczęło bić szybciej. Pot zwilżył delikatnie przestrzeń pomiędzy jej piersiami, a zupełnie inny płyn zwilżył wnętrze jej ud. Poczuła jak jej sutki napinają się i zadowolona była, że ma na sobie grubą marynarkę, tak, że nikt tego nie mógł zauważyć. Z wyjątkiem gorącego spojrzenia Duncana, którego wyraz twarzy mówił jej, że wiedział o jej podnieceniu, wiedział, że jej sutki naciskają na koronkę jej stanika. Miała ochotę zacisnąć nogi naprzeciw napięciu, ale nie chciała dać mu tej satysfakcji. Zacisnęła palce na poręczy krzesła zamiast tego. To było śmieszne. Zagryzła zęby, zmuszając się do koncentracji.

– Spójrz, słodziaku – powiedziała. – Nic nie wiem o stosunkach pomiędzy ludźmi i wampirami. Nawet nie oglądam filmów. Wszystko, co wiem, to to, że Lacey z wami imprezowała, a teraz zaginęła. Nie wróciła do domu i nawet nie zadzwoniła do mnie od trzech dni. Coś się stało i chce się dowiedzieć, co masz zamiar z tym zrobić. – Możliwe, panno Duquet – powiedział cierpliwie Duncan – że Lacey spotkała kogoś, z kim dobrze się bawi i spędza kilka dodatkowych dni z nim. – Zadzwoniłaby do mnie. Wie, że się martwię. – Dzwoniłaś do jej biura? – Tak, oczywiście. Spojrzał na nią pytająco. – I? Emma zacisnęła usta ze złości. Niech go cholera. – I przypuszczalnie wzięła wolny tydzień. – Ach. – Nie. Żadne ach. Nie powiedziała mi, że bierze wolny tydzień, a zrobiłaby to. Coś tu nie pasuje, a jeżeli będę czekać zbyt długo, nigdy… Jej głos załamał się, gdy walczyła ze łzami. Dlaczego nie mogła tego wyjaśnić? Lacey była dużo więcej niż współlokatorką. Były najlepszymi przyjaciółkami, siostrami w każdy możliwy sposób. Tylko siebie miały na świecie, i Lacey nigdy by tego jej nie zrobiła! Duncan nie poruszył się z wyjątkiem zmarszczenia brwi w zamyśleniu. – Wierzę ci – powiedział niespodziewanie.

– Dziękuję – wyszeptała Emma, prawie krztusząc się od szlochu, który próbował wydobyć się z jej gardła. – Aczkolwiek – zastrzegł – nie jestem przekonany, że coś strasznego się stało, ale wierzę, że znasz Lacey całkiem dobrze, z pewnością lepiej niż ja. A jeżeli mówisz, że coś jest nie w porządku w tej sytuacji, zatem warto się temu przyjrzeć. Skinęła głową,

zaciskając

usta,

aby

powstrzymać się

od

idiotycznego chichotu. Spojrzenie Duncana wyostrzyło się na jej ustach i zamarł w swojej rozluźnionej pozie, potem odwrócił się gładko, aż był naprzeciw jej twarzy zza biurka. –

Jak

mówiłem

wcześniej,

panno

Duquet,

dopiero,

co

przyjechaliśmy do tego miasta. Zeszłej nocy dokładniej rzecz biorąc. Victor wyjechał raczej niespodziewanie, co sprawia, że musimy przekopać się przez jego notatki sami. – Czy możesz do niego zadzwonić, albo coś? – Obawiam się, że jest nieosiągalny, ale zrobię, co będę mógł. Emma westchnęła. Rozbawiał ją. Nie miał zamiaru spróbować znaleźć Lacey. Nawet nie chciał zadzwonić do Victora, nawet tyle. – Nie zbywam cię – nalegał, a ona zmarszczyła brwi. To drugi raz, kiedy wydawało się, że czyta w jej myślach. Czy to było możliwe? – Również nie czytam w twoich myślach – dodał, uśmiechając się. – To jest tylko wiele lat doświadczenia w czytaniu ludzkich reakcji, a twoja twarz jest bardo ekspresyjna. Emma zarumieniła się. – Um, dziękuję. Jak sądzę. Więc, jak długo…

– Wiem, że jesteś zaniepokojona, ale daj mi kilka dni. Odpowiem ci, obiecuję. Emma chciała zaprotestować. Jeszcze dwa dni! Ale to było więcej niż tak naprawdę się spodziewała, to było pewnie najlepsze, co mogła uzyskać. Wciągnęła głęboki uspokajający wdech. – W porządku. Dziękuję – powiedziała i sięgnęła do kieszeni po swoją komórkę. – Zostawiłam torebkę w samochodzie, więc nie mam żadnej wizytówki ze sobą, ale mogę wysłać ci mój numer albo... – Podniosła głowę, aby spotkać jego bardzo ludzkie brązowe oczy. – Czy wampiry używają komórek? Duncan uśmiechnął się szeroko. – Rzeczywiście, używamy. Wszystkich nowoczesnych udogodnień. Wsunął rękę do kieszeni marynarki i wyciągnął swój telefon szybko przyciskając kilka guzików. A potem przesunął go przez biurko do niej. – Możesz wprowadzić swój numer. Emma wzięła telefon i spojrzała na ekran. Jej imię zostało już wpisane i czekało na numer. Czując, że przekracza jakąś niewidzialna granicę, wprowadziła swój numer komórki i numer do pracy, a potem odłożyła z powrotem telefon na biurko. – Mam numer stacjonarny w domu, ale nigdy go nie używam. Tylko komórkę – powiedziała. – I mój numer do pracy. Ten też ci dałam. – Bardzo dobrze, będę… – Czy nie powinnam wziąć twojego numeru? Duncan już odepchnął się od biurka i wstał, jakby audiencja dobiegła końca. Zatrzymał się i spojrzał na nią zdezorientowany.

– Oczywiście. Miguel. Emma zmarszczyła czoło. Nie mógł podać jej swojego numeru? Potrzebował Miguela, aby to zrobić? Ale Miguel przechylił się przez biurko, wyciągając grubą, białą wizytówkę. Emma spojrzała i wzięła ją. Były tam dwie linijki. Imię Duncana, oraz nazwisko Milford, nawet, jeżeli tak się nie przedstawił i numer telefonu. Żadnego tytułu, żadnej identyfikacji. – Okay – powiedziała. – Dzięki. – Muguel, odprowadź pannę Duquet do jej samochodu. Jest ciemno. – Oh, nie, naprawdę, dam sobie radę – zaprotestowała. Ostatnią rzeczą, jakiej chciała było maszerowanie w ciemnościach z warczącym Miguelem. – Oczywiście, że dasz – powiedział nieporuszony Duncan. – Miguel.

*****

Duncan stał przy oknie na piętrze i patrzył jak Miguel przeprowadza Emmę Duquet przez bramę, a potem na ulicę do jej samochodu,

który

był

starym

modelem

Hondy,

jak

zauważył.

Niezawodny samochód, ale nie drogi. Powiedziała coś do Miguela i otworzyła drzwi samochodu. Pewnie mu dziękowała, ale nic więcej. Nie czuła się dobrze z Miguelem, albo

raczej czuła, że on jej nie ufa. Cokolwiek to było, Duncanowi nie przeszkadzało. Jeżeli ktokolwiek miał się zbliżyć do panny Duquet, to będzie Duncan. Był nią zainteresowany w sposób, w jaki nie był żadną kobietą od bardzo dawna. Przypuszczał, że ma to coś wspólnego z delikatnym akcentem, tym, nad którym pracowała, aby się go pozbyć. Ale jeżeli ktoś wyrósł na Południu wiedział, czego słuchać. Mówiło się, że mężczyźni, jak i kobiety, gustowali w osobach, które przypominały im lata młodości. Jeżeli tak, to było całkiem możliwe, że gust Duncana miał korzenie w jego latach młodości w Tennessee, prawie dwieście lat temu. Ale podejrzewał, że to było coś więcej. – Panie? – Louis stanął za jego plecami. – Wzywałeś mnie? – Musimy włamać się do systemu ochrony w komputerze Victora – powiedział Duncan nie odwracając się. – O reszcie zapomnij na ta chwilę. – Tak, mój panie. Zaraz zacznę. W głosie

Louisa dało się słyszeć entuzjazm.

Poza

jego

umiejętnościami w walce, Louis był w sercu technicznym geniuszem, który nigdy nie miał do czynienia z systemem, do którego się nie mógł włamać. Umierał z niecierpliwości, aby dostać się do komputerów Victora. – I Louis? – Panie? – Chcę wszystkiego, czego możesz dowiedzieć się o Emmie Duquet. –Jak daleko… – Wszystkiego, Louisie. – Tak, mój panie.

Duncan wciąż patrzył, jak Emma wyjeżdżała z zakrętu ślepej uliczki, wykręcając i podążając w kierunku, z którego przybyła. Myślał o jej ślicznych oczach, dokładnie w odcieniu kwiatów na wiosnę. Wciąż pamiętał te kwiaty z ogrodu swojej matki, z innego życia. Życie tak bardzo się zmieniło od tamtych czasów. To było coś więcej niż inne czasy, to był zupełnie inny świat. Zmarszczył brwi myśląc o tym. Rzadko wspominał tamte dni, a teraz piękne oczy Emmy, przywiodły mu te wspomnienia dwa razy w ciągu jednego wieczoru. Mówiła prawdę o swojej przyjaciółce. Przynajmniej, to co wiedziała, w każdym razie. Duncan odnosił sukcesy w kontaktach z ludźmi dzięki swojemu wzmocnionemu przez wampiryzm uczuciu empatii. To był bardzo niezwykły talent wśród jego rodzaju. Wampiry raczej traciły wszelkie powiązania z ludzkimi emocjami. Ale nawet jako człowiek, Duncan posiadał intuicję w odczuwaniu ludzkich emocji. I w jakiś sposób, kiedy stał się wampirem, ta umiejętność w nim spotęgowała się. Na początku przytłaczało go to, odczuwanie emocji ludzi – ludzi i wampirów – dookoła siebie. Nawet gorzej, emocje czasami wypełniały budynki, czy pomieszczenia, zwłaszcza, jeżeli były szczególnie silne lub traumatyczne, jak strach, nienawiść czy nawet miłość. Jego umiejętności odgradzała jego psychika, ale większość była wzmocniona przez wampiryzm. Po jakimś czasie nauczył się blokować ogólny hałas, nauczył się wybierać emocje. I z pewnością śledził emocje panny Duquet dzisiejszego wieczoru. Jej emocje były bardzo bezpośrednie, i, jak często w takich przypadkach się zdarza, znajomość jej emocji prowadziła do znajomości jej myśli. Jedne i drugie, z resztą były zgodne. Ludzie często kłamią swoimi słowami, ale ich myśli zawsze są prawdziwe. Dodając wszystkie inne czynniki, które mógł wywnioskować z ludzkiego zachowania, mógł ogólne osądzić człowieka, tak samo jak każde ze swoich wampirzych

dzieci. A będąc Wampirzym Lordem, znał swoje dzieci, tak dobrze jak siebie samego, co już coś mówiło. Ale Emma Duquet mówiła prawdę, a więc działania Victora wykraczały dużo dalej niż korupcja, poza niewolników, których trzymał uwięzionych w swojej piwnicy. Co znaczyło, że musiał dowiedzieć się o zbrodniach Victora zanim spadną mu na głowę.

Rozdział VI Następnej nocy, Duncan otworzył na korytarz drzwi swojego prywatnego apartamentu, mrugnąwszy, gdy coś wielkiego leciało przez klatkę schodową i uderzyło w pierwsze piętro z wielkim hukiem. To był bezpośredni sposób pozbycia się staroci, jaki zastosowali jego ludzie. Niestety, tworzyło to gwałtownie rosnący tuman kurzu w foyer. W końcu, wszystkie graty zostaną wyciągnięte na podwórze, dopóki nie zabezpieczą lepiej

tego

miejsca.

Nie

będzie

więcej

nieproszonych

gości,

prześlizgujących się przez otwartą bramę. Reszta jego grupy z Kalifornii przybyła zgodnie z rozkładem ostatniej nocy i dom był bardziej zaludniony. Nowoprzybyłe wampiry wszystkie uklękły i złożyły mu przysięgę krwi, przenosząc swoją lojalność z Raphaela na Duncana. Było to zrobione z błogosławieństwem Raphaela, co sprawiało, że cała sprawa była dużo prostsza. Teraz Duncan był ich panem, a ich serca biły pod jego rozkazami. A jego rozkazy związane były z uprzątnięciem pozostałości korupcji Victora. Wszystkie trzy poziomy starego domu zostały przeszukane rzetelnie, co w wielu przypadkach oznaczało dosłowne zburzenie. Nie ufali Victorowi, ale nie byli całkiem pewni, czego szukają. Podsłuchów i kamer, z pewnością. Gdy te zostały znalezione, usunięto je i sprawdzono, dokąd prowadziły. Co oznaczało znalezienie sekretnego pokoju bez okien położonego obok pokoju Victora na trzecim piętrze. To samo w sobie było szokujące, że wybrał dla siebie na dzienny spoczynek pokój położony na najwyższym piętrze. Ale piwnica była poza zasięgiem, wypełniona wampirzymi niewolnikami. W

każdym

razie,

większość

ze

znalezionych

urządzeń

umiejscowiona była w sypialniach, a kolekcja nagrań udowadniała, że te

sypialnie były używane często, nawet, jeżeli godzinę czy dwie każda. Co więcej, większość mężczyzn będących na nagraniach, to były twarze, które Duncan

i

wszyscy

inni

rozpoznawali

z

wieczornych

serwisów

informacyjnych. Jeszcze nie wiedział, czy Victor kogoś szantażował – aczkolwiek, dowie się zanim jeszcze skończą – ale, jeżeli nie, to zbierał materiały do szantażowania w przyszłości. Duncan przeszedł korytarzem do miejsca, gdzie Louis ustawił sprzęt i trudził się, aby przebrnąć przez ogromną ilość plików w komputerach Victora. To, co do tej pory znalazł świadczyło o szalejącej paranoi Victora. W ludzkim świecie, mieszkałby w małym mieszkanku z zasłoniętymi oknami i gazetami w stosach do sufitu. Zamiast tego, był potężnym Wampirzym Lordem, żyjącym setki lat i mieszkającym w stolicy, zanim jeszcze miasto zostało nazwane. Duncan nie wiedział, co Victor robił zanim ustanowiono tutaj stolicę Stanów Zjednoczonych. Może wędrował po polach bitewnych polując na umierających żołnierzy. Lub może, pomyślał Duncan, jestem uprzedzony do starego wampira. Uśmiechnął się, a potem westchnął. Nie potrzebowali go tutaj. Przypuszczał, ze powinien zacząć rozwalać mury razem z innymi, ale… – Mój panie! Podekscytowany krzyk Louisa, przywołał Duncana do biurka, gdzie jego szef ochrony siedział pochylony nad klawiaturą głównego komputera Victora. Dwa następne wampiry otoczyły go i zaczęły poddawać pomysły, gdy Louis uderzał w klawisze. Duncan podszedł bliżej. – Złamałem główne hasło, mój panie – wyjaśnił Louis kontynuując uderzanie w klawisze. – Ale tu są dodatkowe kody do niektórych plików.

– To jedno jest bardzo proste – skomentował jeden z nich cicho. – Spróbuj otworzyć... – Kurwa, tu jest. Zdjęcia i wszystko inne. – Co? – zapytał Duncan. Inni odsunęli się, gdy stanął znów za Louisem. – Kobiety, mój panie – wyjaśnił Louis, przeglądając pliki. – Młode, piękne, ludzkie kobiety – dodał inny. – Bez nazwisk – wskazał Louis. – Tylko inicjały, ale ze zdjęciami, nie powinno być to zbyt trudne... Czy kobieta z ubiegłej nocy… – Emma Duquet – poddał Duncan. – Racja. Czy ona zostawiła zdjęcie zaginionej przyjaciółki? – Nie. – W porządku. Jedną minutę. – Louis przesunął krzesło do biurka i wziął bliżej laptop. – Zacząłem przekopywać się przez dane Duquet, jak prosiłeś – powiedział uderzając w klawisze. – Jej pełne nazwisko to Emmaline Marie Duquet, przy okazji, jak sądzę rzadko go używa. Ma stronę na Facebooku, której nie aktualizuje systematyczne od lat, ale niech sprawdzę… Taa. Tu jest. Jej przyjaciółka ma na imię Lacey, prawda? – Tak – powiedział Duncan. Patrzył przez ramię Louisa, zobaczył zdjęcia młodszej, mniej wyrafinowanej Emmy Duquet, zdjęcia zrobione przed lub na samym początku jej pobytu w Waszyngtonie. Może to zmartwienie o jej przyjaciółkę zabrało ten błysk w oczach, który mówił, że ma zamiar zdobyć cały świat i wygrać.

– Lacey Racy – wymamrotał Louis, ukazując pojedyncze zdjęcie Emmy z śliczna blondynką w jej wieku. – Ładne imię, ładna dziewczyna. Szkoda. Duncan chciał zaprzeczyć ostatnim słowom Louisa, z jego konkluzją, że Lacey już była martwa, ale nie mógł. W przeciwieństwie do zapewnienia Emmy, które złożył jej ostatniej nocy, i tak bardzo chciał, aby Lacey była bezpieczna i żywa dla niej, wiedział, że to się nie spełni. Louis wrócił do komputera Victora. – Tu są daty pod każdym zdjęciem kobiet, mój panie. I inne inicjały pod każdą datą. Myślę, że... – Zatrzymał uderzanie w klawisze i spojrzał na Duncana, jakby osądzając jego reakcję. – Biorąc pod uwagę, to co już widzieliśmy w jego prywatnych zbiorach pornograficznych, to wygląda na zapisy seksualnych klientów, mój panie. Następny plik zawiera inicjały mężczyzn, którym przypisano te kobiety, uzupełnione datami. – Był pieprzonym alfonsem – wyszeptał z odrazą jeden z wampirów. – Do diabła, może stąd miał pieniądze. Żył jak Rockefeller, ale nie miał żadnych źródeł. Duncan spojrzał. – Żadnych? – Był właścicielem wielu nieruchomości, mój panie – powiedział wampir. – Ale większość z nich w kiepskiej okolicy, kupił je lata temu i zapomniał sprzedać zanim straciły na wartości. Z tego, co widziałem, nawet ich nie wynajmował. – A co z lepszymi nieruchomościami, tymi, które mógł sam używać? – Kilka z nich, z pewnością. Mogę dać ci listę..

– Zrób to teraz i przekaż informację Luisowi i Miguelowi. Szukaj nadal. Jeżeli nie zarabiał pieniędzy uczciwie, to skąd pochodziły? To musi gdzieś tu być. To, albo nie trzymał tych plików na żadnym komputerze, które znaleźliśmy, w takim razie… Skrzywił się, gdy ktoś zaczął uderzać w ścianę na górze, co brzmiało jak uderzenia młotem. Wciągnął długi, głośny wdech i kontynuował. – Jeżeli pliki są w tym domu, jestem pewien, że je znajdziemy szybko. A w międzyczasie, Louis... – Spojrzał w blade oczy swojego szefa ochrony. – Czy Victor miał jakieś jadalnie? Louis potrząsnął głową. – Nie w mieście, mój panie. On i jego czterej ochroniarze byli jedynymi, którzy mogli tu mieszkać…, cóż poza tymi stworzeniami w piwnicy. Ale jest dużo jadalni w okolicznych stanach. Nie tylko jadalni, oczywiście, czasami kluby, takie jak Rajmunda na Manhattanie. W połowie tak szykowne, jak sądzę. – Chcę listę tych miejsc w granicach… – Duncan zastanawiał się przez chwilę. – Zróbmy to w granicach dwóch godzin stąd. Podejrzewam, żeglowne miejsce jego rozrywek jest gdzieś indziej niż ten dom. Może jego by to nie obchodziło, ale jego gości, tak. A Emma powiedziała, że Lacey mówiła o przyjęciu poza miastem. Ile ci zajmie zdobycie tych informacji? – Nie więcej niż kilka minut, mój panie. Victor nie trzymał porządku w plikach, ale zacząłem tworzyć własna bazę danych kilka tygodni temu, właśnie wtedy, gdy przybyłem, aby przygotować sprawy dla ciebie.

– Doskonale. Zamierzam znaleźć Miguela – powiedział, Duncan – więc możesz znaleźć nas w bibliotece, gdy będziesz miał listę. Reszta z was będzie pracować nad plikami, a jeżeli znajdziecie coś wartego zainteresowania, zadzwońcie na komórkę. Duncan znalazł Miguela w piwnicy z wampirami, które przybyły ostatniej nocy. Ci byli wyspecjalizowani i mogli zostać tylko tyle ile wymagało ich zadanie, co jak było widać zajmie dłużej niż ktokolwiek przypuszczał. – To wszystko gówno, Miguel – mówił żylasty, siwowłosy wampir. Uderzył w drewnianą belkę, a Duncan mrugnął mając nadzieję, że cały dom nie spadnie na ich głowy. Pewnie by przeżyli, ale zajęłoby chwilę zanim by się odkopali. Duncan uśmiechnął się do pleców siwowłosego wampira i powiedział. – Pomyśl o tym jak o wyzwaniu, Alaric. Wampir odwrócił się ze śmiechem. – Wyzwaniem jest, gdy próbujesz wytrzymać ze mną na ringu pełne pięć minut, mój panie. To... – wskazał na wilgotną, ciemna piwnicę dookoła – to jest kupa gówna. I nawet nie wspominam o wampirzym pyle, ohydnego eksperymentu Victora. Cały śmiech zamarł, a Duncan skinął gorzko. – Louis posprzątał większość z tego – powiedział. – Doskonale się spisał – zgodził się Alaric. – Ale coś ci powiem, Duncanie. Służyłem w więcej niż jednej ludzkiej wojnie i widziałem okropne rzeczy. I Bóg wie, że widziałem okrutne rzeczy jako wampir. Ale to? To miejsce jest przerażające. Nie spałbym tu na dole, nawet gdyby fundamenty nie były zgniłe i dom nie groził upadkiem na moją głowę.

Duncan patrzył w zamyśleniu na wampira. Alaric był najlepszym budowlańcem w Północnej Ameryce. Wybudował kwatery w każdej z posiadłości Raphaela i zaprojektował główne siedziby, łącznie z tą w pobliżu Seattle. Było jeszcze kilka ekip wykonujących podobne prace w wampirzej społeczności. Wszyscy zostali wytrenowani przez Alarica, co powodowało słone ceny za ich usługi. Ale nie było równego Alaricowi, gdy prowadził projekt, a Duncan zapłaciłby każdą żądaną cenę, aby zabezpieczyć najbezpieczniejsze miejsce do snu dla jego ludzi. Wampiry były zupełnie bezbronne podczas dnia. Ostatnie morderstwa dwóch wampirów Raphaela, z innymi trzema w Kanadzie, udowodniły to bez wątpienia. – Więc, co proponujesz? – zapytał. – To zajmie dużo czasu i pieniędzy, aby zbudować tu kryptę – zastrzegł od razu Alaric. – Całe miasto zbudowane jest na pieprzonym bagnie. Duncan nie przegapił błysku w oczach Alarica, gdy to mówił, aczkolwiek pewnie było to spowodowane o tyle wyzwaniem o ile ceną. – Nie ważne ile to kosztuje. Jeżeli można to zrobić, zróbmy to. Wampir potrząsnął głową, śmiejąc się. – Muszę ci to przyznać, mój panie. Masz rację. Okay. Pozwól, że sprowadzę resztę ludzi i dokonamy inspekcji. – Spojrzał znacząco na Miguela. – Do tego nie będę cię potrzebował. Miguel spojrzał urażony, ale Duncan szybko zareagował i powiedział. – To dobrze. Potrzebuję Miguela tej nocy. Jego porucznik spojrzał pytająco, ale Duncan już pokazał, aby za nim szedł. Słuch wampirów był zbyt dobry, a tak samo jak podziwiał

umiejętności Alarica, tak samo nie chciał dzielić się z nim swoimi osobistymi sprawami. Miguel natychmiast przeszedł na przód, wstępując na schody przed Duncanem, zatrzymując się, aby rozejrzeć się na korytarz, zanim podszedł do drzwi. Jakby wrogowie już czekali przyczajeni, gdzieś pomiędzy kuchnia a schodami. Ale Duncan nie odzywał się. Sytuacja nadal nie była stabilna. Ochrona była lepsza, ale jeszcze nie zgodna ze standardami Miguela, czy Duncana. Już były wampiry pracujące w domu, ale wciąż był on w połowie pusty. W końcu będzie można się tu czuć bezpiecznie i domowo. Ale jeszcze nie teraz. Louis czekał już na nich w bibliotece. – Wysłałem informacje wam obu, mój panie. – Jakie informacje? – zapytał Miguel, wyciągając smartphona. – Victor wydawał przyjęcia dla gości, którzy raczej nie byli widziani – odparł Duncan. – Co oznacza, że używał domu przynajmniej odosobnionego. Nie chciał, aby sąsiedzi widzieli ludzi przychodzących i wychodzących, którzy mogli być hałaśliwi i rozpoznani. Ale nie użyłby domku myśliwskiego. Victor był snobem. Dom powinien być elegancki, drogi, możliwe, że w ekskluzywnej dzielnicy, ale z przestrzenią zapewniającą prywatność. – Leesburg, Wirginia, mój panie – powiedział pewnie Louis. – Victor posiadał tam dwie nieruchomości, obie pasują, a w pobliżu też jest jadalnia. – Jak daleko? – zapytał Duncan. – Około trzydziestu pięciu mil. O tej porze nocy to trzydzieści minut do godziny, zależy od korków.

Duncan skinął. To była późna zima, ale noce wciąż były długie. Mieli dużo czasu. – Zatem, jedźmy. Albo zostańcie tu i rozwalcie kilka ścian dla Alarica. Ruszył do drzwi, a potem spojrzał na siebie, w co był ubrany. Jak inni, miał na sobie jeansy i sweter. Nie planował dzisiaj spotkań z żadnym z poddanych, nie planował nawet opuszczać dom, a tym bardziej odwiedzać jadalnie. Ale przebieranie się zajęłoby czas, a poza tym, te ubrania były ciepłe. To przekonało Duncana. Złapał skórzaną kurtkę ze staromodnego wieszaka w pobliżu drzwi i założył ja na sweter. W kieszeni była skórzana opaska na włosy, więc palcami zebrał do tyłu włosy i związał je w kucyka. To wystarczyło. Klub Raja na Manhattanie mógł wymagać smokingów, ale większość jadalni była mniej formalna. A jeżeli się mylił, w końcu był ich panem i władcą, więc mógł być ubrany jak tyko chciał. A jeżeli ktoś miał z tym problem, nie miałby nic przeciw temu, aby upuścić trochę krwi.

Rozdział VII Jadłodajnia nie wyglądała jak miejsce seksualnych schadzek wampirów. Zlokalizowana przy ulicy pełnej domów w rozbudowanej dzielnicy przedmieść Leedsburga była doskonale utrzymanym domem o niskiej zabudowie z nieskazitelnym otoczeniem. Domy w tej okolicy były od siebie oddalone i otoczone przez szerokie połacie zielonego lasu, który dawał iluzję życia w zgodzie z naturą. Cały efekt był uroczy i bardzo prywatny. Była druga w nocy, czy raczej wampirze południe, ale nie było samochodów na podjeździe. Duncan zlokalizował dwa wampiry w środku, aczkolwiek oba świadome. – Raczej spokój, jak na jadłodajnię, prawda? – zapytał Louis, spoglądając na dom z powątpiewaniem. Duncan skinął, zgadzając się z Louisem. Coś tu nie pasowało. – Cóż, ktoś jest w domu. Bądźmy grzeczni i zapukajmy. Drzwi otworzyły się, gdy wciąż szli w ich kierunku. Miguel i Louis równocześnie zamarli i natychmiast uformowali mur przed Duncanem. W przeciwieństwie do ich ruchów, szczupły, ciemnowłosy wampir stojący w drzwiach uśmiechnął się do nich szeroko i ukłonił się wdzięcznie. – Witaj, mój panie – powiedział, próbując dojrzeć Duncana za murem wampirów. – Proszę – dodał, prostując się z zapraszającym gestem – wejdźcie do środka i ogrzejcie się. – Dziękuję, Brendan – wymamrotał Duncan, wychodząc zza dwóch ochroniarzy.

Ponieważ nigdy się nie spotkali, Brendan drgnął na dźwięk swojego imienia, ale Duncan wiedział, że to Brendan Folmer. Tę wiedzę posiadł z umysłu wampira zanim ten jeszcze otworzył drzwi. – Jestem Duncan – powiedział wchodząc do domu. Wskazał na pozostałych. – Mój porucznik, Miguel i szef ochrony, Louis. Brendan zamknął za nimi drzwi. – Erik zejdzie na dół za chwilę, mój panie – powiedział odnosząc się do drugiego wampira w domu, tego, którego obecność Duncan czuł na górze. – Nie spodziewaliśmy się ciebie i… Zatroskane tłumaczenie Brendan zostało przerwane, gdy pojawił się drugi wampir. Zbiegł po schodach i natychmiast ukląkł przed Duncanem. – Mój panie – powiedział. – Dziękujemy za przybycie. Z przerażeniem w oczach, Brendan opadł na kolana obok swojego partnera i opuścił wzrok. Duncan dotknął dłonią ich pochylonych głów, przyjmując poddaństwo. – Jestem zadowolony z waszego powitania – powiedział. Erik podniósł się z kolan jak tylko Duncan podniósł dłoń. – Nie odwiedzał nas tu Victor, mój panie. Ani żadnego miejsca na terytorium, jak sobie wyobrażam. – Wskazał w kierunku jasnych, skórzanych foteli stojących przed kominkiem. – Czy zechcecie usiąść? Ogień jest przyjemny, zwłaszcza w te zimne noce. Brendan roześmiał się. – Erik uważa, że wszystko poniżej trzydziestu stopni jest zimne.

Duncan prywatnie zgadzał się z tym zdaniem. Waszyngtońskie zimy wymagały pewnego przyzwyczajenia po tylu latach łagodnego klimatu w L.A. – Więc, to jest wasz dom? – zapytał, siadając na kanapie i wzdychając z przyjemności od ciepła bijącego od kominka. – Tak, mój panie. – Erik usiadł naprzeciw Duncana i skrzyżował nogi w kolanach. – Bren i ja kupiliśmy ten dom kilka lat temu od wampira nazywanego Scovill. Jeden ze starych wampirów. Co byś powiedział, Bren, dwieście, trzysta lat? – Oh, dużo więcej – powiedział Brendan. – Nie był zadowolony ze sposobu prowadzenia spraw przez Victora. Kupił dom w Blue Ridge, jak sądzę. – Nieznacznie wzruszył ramionami. – Bardzo nieprzyjemny wampir, ale też potężny. Miejscowi pewnie myślą, że Wielka Stopa wreszcie wrócił do domu. Miguel zerkał na górę, ale teraz zajął miejsce za Duncanem i powiedział. – Victor zaznaczył to miejsce jako jadalnię. Dlaczego? – A, to – powiedział lekceważąco Erik. – Mamy małą grupę wampirów, które spotykają się co tydzień, mój panie – powiedział Erik, kierując się do Duncana. – Prywatne sprawy, bardzo dyskretne. W każdym razie, w okolicy jest jadalnia. Po drugiej stronie Leedsburga. Victor pewnie jest jego właścicielem I jest jeszcze jedna nieruchomość, raczej posiadłość – wieki dom, z dużą działką. Pewnie jest teraz twój, mój panie. Duncan skinął i zaznaczył Miguelowi. – Chcę sprawdzić adresy, które mamy.

Erik wyciągnął swój komputer i zaczął rozmowę z Miguelem. Ale Brendan spojrzał poważnie na Duncana. – Zapewne, tak naprawdę, chcesz dowiedzieć się o przyjęciach Victora, jak sądzę – przerwał, czekając na odpowiedź. Kiedy Duncan tylko patrzył na niego dodał szybko. – Do tego służy posiadłość. Zwykle przyjeżdżał tutaj w tłumie. Senatorowie, kongresmani, nawet czasami członkowie rządu i cały tłum lobbystów. To był cały cel tych przyjęć. Lobbyści mieli nieprzerwany dostęp do polityków, z dala od spojrzeń waszyngtońskiej prasy, a Victor otrzymywał bardzo dużą zapłatę za stworzenie tej możliwości. – A co z tego mieli politycy? – zapytał cicho Duncan. Brendan odwrócił wzrok wyglądając na speszonego, spojrzał na Erika i z powrotem na Duncan, niechętny, aby kontynuować. Erik wyszeptał coś do Miguela, a potem skinął i położył swój komputer na stole. – Mów dalej, Bren. – Westchnął. – Powiedziałeś już tyle, więc możesz dokończyć tę plugawą historię. – Politycy mieli inne rzeczy – zaczął niechętnie Brendan. – Niektórzy z wybieranych przywódców otrzymywali finansowe wsparcie kampanii. Inni... – Zacisnął usta z obrzydzenia. – Seks, jak sądzę. Duncan zmarszczył brwi. Seks? To był ten sekret? Mężczyznom przy władzy oferowano seks za przysługi? To było niemal banalne. Musiało być coś więcej, coś, czego Brendan nie chciał powiedzieć. – Nie tylko seks – wyjaśnił Erik, rzucając współczujące spojrzenie w kierunku Brendan. – Victor uwodził dla tych mężczyzn kobiety, często bardzo młode kobiety, a przede wszystkim piękne kobiety. Robiły rzeczy, które jestem pewien, że nie zrobiłyby w innych okolicznościach. Do

diabła, oddawał je mężczyznom, których pewnie nie zechciałyby. Znam potęgę afrodyzjaku i to wszystko, ale mimo wszystko większość ludzi może to większość ludzi. – Więc, Victor był opłacany za te przyjęcia? – Myślisz, że lobbyści płacili mu bezpośrednio? – wyjaśnił Erik. – Tak, tak myślę. Słyszałem jak żartowali z tego. Victor nalegał, abyśmy uczestniczyli w tych jego ohydnych sprawach, ale w końcu odmówiliśmy kurwienia się dla niego. Jesteśmy profesjonalistami w tym czy innej dziedzinie, a Victor myślał, że jego klienci będą go bardziej szanowali, jeżeli zobaczą wampiry, które do niego należą, jak bardzo jest potężny. – Jeżeli w ogóle – mruknął Brendan. – Tak, cóż. Tak w każdym razie uważaliśmy – ciągnął. – I były jeszcze inne przyjęcia, specjalne. Duncan poczuł jak wyostrzyła się uwaga Miguela. – Wóda płynęła szerokim strumieniem na przyjęciach Victora a jego ludzie lubili gadać. Uwielbiali gadać o specjalnych przyjęciach Victora. Tak zawsze je nazywali, specjalne. Mówili tak, wskazując na szczególną kobietę i mówili, miejmy nadzieję, że będzie na następnym specjalnym przyjęciu. Victor nie robił zbyt często tych przyjęć, może kilka razy do roku, ale były mocne. Jeżeli wierzyłoby się w to mówili mężczyźni – a ja wierzę – kobiety były gwałcone, i to przez więcej niż jednego mężczyznę. Niektóre z nich były nawet bardzo uszkodzone. Mężczyzna, który mi to opowiadał, śmiał się, gdy mówił jak Victor je potem uzdrawiał, aby znów były gotowe na następną noc. Rzygać mi się chciało, ale nie byłbym zaskoczony, gdyby Victor i jego oprawcy mieli stronę internetową, gdzie sprzedawali drogo nagrania. Miguel pochylił się do przodu.

– Zapewne powiązani mężczyźni nie chcieli być zidentyfikowani. – Więc kręcili od tyłu – powiedział Brendan wzruszając ramionami. – Obserwator patrzył na biały tyłek senatora, gdy pieprzył jakąś biedna dziewczynę. – Doniosłeś o tym? – zapytał Duncan. – Komu, mój panie? – zapytał lekko Erik. – Victor był naszym panem. Zgodnie z prawem, to jemu mieliśmy donosić o takich sprawach. A każdy Wampirzy Lord w kraju ścigałby nas do końca naszych dni, gdybyśmy donieśli policji. Nie dożylibyśmy, aby stanąć przed sądem. Duncan musiał przyznać rację. Nawet, jeżeli Erik czy Brendan poskarżyliby się innemu lordowi, Victor wiedziałby, a oba wampiry zostałyby stracone, zanim ktokolwiek zaprotestowałby. Ale nawet teraz, słysząc o tym pierwszy raz, Duncan nie wiedział, co powiedzieć, aby nie zabrzmiało to jak frazes. Jedyne, o czym mógł zapewnić to to, że był zupełnie inny niż Victor, że takie rzeczy nigdy się nie zdarzą pod jego rządami. Duncan wstał, odwrócił się do Erika i Brendan, którzy szybko wstali. – Jeżeli kiedykolwiek będziecie czegoś potrzebować – powiedział Duncan – zadzwońcie do mnie. Jeżeli nie będę osiągalny, możecie rozmawiać z Miguelem lub Louisem. Powiedzą mi i wrócę do was. Nie jestem Victorem, panowie. Przekonacie się o tym. Obszedł kanapę dając znać Loisowi, który czekał przy drzwiach. – Dziękuję za informację i za waszą gościnność. – Mój panie – powiedział Brendan, gdy Duncan był w połowie korytarza. Duncan odwrócił się do niego z pytającym spojrzeniem.

– Dziękujemy ci, mój panie. Wiemy, że jesteś inny od chwili, gdy objąłeś terytorium. Dbałeś o nas więcej przez te parę minut przerażenia i zagubienia, niż Victor przez cały czas swojego panowania. Tylko przez obalenie go, sprawiłeś, że każdy wampir na tym terytorium już ci służy. Porozmawiamy z innymi i damy im znać. Duncan skinął. – Spotkamy się znowu, Brendanie. Nie mam zamiaru być obcym dla moich ludzi.

*****

– Pieprzony Victor – zaklął Duncan, gdy Louis wyjeżdżał wielkim SUV-em krętym podjazdem. – Nie mogę uwierzyć, że żaden z nas nie wiedział jak bardzo jest skorumpowany. – Jak mogłeś wiedzieć, mój panie? Nie wpuszczał nikogo prócz swoich strażników, a ktokolwiek inny był zbyt zastraszony, aby działać. – To nie jest wytłumaczenie. Widziałem go każdego, pieprzonego roku na spotkaniach Rady i nigdy tego nie podejrzewałem. Ani Raphael, a nie jest łatwo go oszukać. Miguel wzruszył ramionami. – Nie, jeżeli wiadomo, czego szukać, a dlaczego szukać tego? Nigdy nie byłem na spotkaniu Rady, ale wiem, że nie trwa długo. Może kilka godzin? Nie spotykają się na drinka i obiad po tym. A kiedy są

razem, wyobrażam sobie, że trzymają swoje tarcze obronne tak ciasno jak dziewica kolana. Duncan spojrzał na swojego porucznika spod oka. – Nie jesteś na tyle stary, aby znać jakieś dziewice, Miguelu – powiedział sucho. – Hej, wciąż mamy dziewice! – zaprotestował Miguel z uśmiechem. – Skoro tak mówisz – zgodził się Duncan. Był wdzięczny za zmianę tematu. – Sprawdziłeś adresy z Erikiem? Miguel skinął. – Te same dwa, które my mamy, aczkolwiek nie mamy zapisów, że działają jako jadłodajnie. Z tego, co mówił Erik są całkiem aktywne. Jest tylko sto pięćdziesiąt kilometrów. – Zaczynam myśleć, że ta wycieczka to strata czasu, ale równie dobrze możemy sprawdzić następny. – Musimy mieć dość czasu, aby wrócić do miasta na czas, mój panie – skomentował Miguel. – A ta jadalnia jest dobrą godzinę jazdy po drugiej stronie Leedsburga. Nie chce skończyć spędzając dzień w obcym domu, albo gorzej. Bóg wie, jakich ludzi tam wpuszczał. Powinniśmy wrócić i zacząć jutro wcześnie. Sprawdzić obydwie lokalizacje. Duncan zmarszczył brwi. Cała sprawa tych przyjęć Victora sprawiała, że chciał zabić Victora jeszcze wiele razy, ale też brzmiało tak jak opisała to Lacey Emmie, a to nie mogło być dobre. Sam chciał zobaczyć te domy, ale Miguel miał rację.

– W porządku – powiedział. – Zrobimy obydwa jutro. Jadłodajnię i miejsce przyjęć Victora, aczkolwiek nie spodziewam się, aby zostało coś więcej niż uczucie bólu i zapach starej krwi.

*****

Następnej nocy, gdy Duncan stał przed posiadłością w Leesburgu, cofnął się pamięcią do tych słów. Przypomniał je sobie i pomyślał, jakim był głupcem wierząc, że już poznał całą prawdę o deprawacji Victora.

Rozdział VIII Emma Rawie zupełnie nie mogła się skoncentrować. Minęły dwa dni, od kiedy rozmawiała z Duncanem w wampirzej ambasadzie, i od tamtej pory nie słyszała go. Miała tak napięte nerwy, że zrezygnowała z porannej kawy, zdając sobie sprawę, że nie potrzebuje kofeiny, nawet, jeżeli kiepsko spała ostatniej nocy. Ale tak naprawdę nie spała dobrze, od kiedy zaginęła Lacey. I nieważne, co inni myśleli, Emma nie wątpiła w to, że Lacey zaginęła. Poznały się kiedy miały po jedenaście lat, tego strasznego roku, kiedy umarła matka Emmy na tego samego raka, który zabrał jej babcię rok wcześniej. Pewnej nocy okazało się, że nie ma żadnej rodziny ze strony matki, aby ją zabrała. Nie znała nikogo ze strony ojca, nawet nie wiedziała czy ktoś był. Więc Emma została sama na świecie, wstawiona pod opiekę państwową jak tysiące innych jak ona. I zostałaby sama, gdyby nie Lacey. W czasie, gdy Emma przybyła, Lacey już mieszkała z przybranymi rodzicami od trzech lat. Rodzice Lacey byli bardziej zainteresowani swoimi narkotykami niż swoim jedynym dzieckiem, aresztowani i zwalniani z więzienia, aż w końcu zagłodzona Lacey została im odebrana na zawsze. Ale tego nie było widać po Lacey. Była tak słoneczna jak jej jasne włosy, wesoła dziewczyna, która wzięła za rękę samotną Emmę i przyjęła ją jak siostrę. Tak po prostu. Jakby zadecydowała o tym. I to zrobiła Lacey, w końcu również Emma. Były nierozłączne od tego czasu, dzieląc okropny apartament, podczas koledżu, wyciskając z pomocy społecznej każdy grosz, jaki mogły dostać i pracując na dwa czy trzy etaty, aby zarobić na resztę. Po koledżu, Lacey poszła od razu do pracy, a Emma na studia prawnicze. A potem podjęły ważną decyzję o

przeprowadzce do Waszyngtonu, centrum władzy, miejsca, gdzie mogły mieć szansę – a Lacey wyjść za mąż. A teraz, gdy Emma siedziała przy biurku, patrząc bezmyślnie w komputer przed sobą, zastanawiała się czy Lacey byłaby zaginiona, jeżeli Emma nie nalegałaby na przeprowadzkę. – Emma! Skrzywiła się na dźwięk głosu swojego szefa – czy raczej głosu żony szefa, co znaczyło to samo. – Sharon? – powiedziała Emma, spoglądając na nią zza monitora. Sharon Coffer patrzyła na nią, każdy włosek na jej głowie był perfekcyjnie ułożony, jej twarz była prawie nieruchoma pod makijażem, tak grubym, że Emma prawie nie mogła oddychać. Co było z tymi żonami polityków, że czuły potrzebę takiego makijażu? Nawet nie chciała patrzeć na ten hełm tworzący jej fryzurę. – Czy skończyłaś już projekt tego listu do wyborców? – domagała się Sharon, co było normalne dla Emmy. Nigdy nie pytała, ona domagała się. Emma skinęła. – Właśnie skończyłam. Chcesz, abym wydrukowała? Sharon zmarszczyła brwi, jakby zastanawiając się czy Emma z niej drwi. Dzięki Bogu, kobieta powstrzymała się od przeczytania tej przeklętej strony na jej monitorze. To oznaczałoby założenie okularów, zamiast ukrywania ich w torebce, jak jakiś rodzaj deformacji. – Zrób to – powiedziała w końcu Sharon, a potem odwróciła się na pięcie i ruszyła torturować innego nieszczęśnika.

– Sądzę, że cię nie lubi – wyszeptała Noreen zza biurka obok niej. Noreen była osobistą sekretarką kongresmana Coffera, i nigdy jeszcze nie widziała ich samych. Sharon nie ufała żadnej kobiecie, jeżeli chodziło o jej męża. Ten cały amerykański dobry wygląd i czar, który pozwolił wygrać Cofferowi wybory, sprawiał również, że był zbyt atrakcyjny w mniemaniu Sharon. Ale Emma nigdy nie słyszała nawet szeptu plotki o kongresmanie i innej kobiecie. A jeżeli coś by było, ona o tym wiedziałaby. Poczta pantoflowa w tych murach sprawiała, że plotkary domowe mogły się schować. – Ona nie lubi niczego, co ma pochwę – wymamrotała Emma do Noreen, która zachichotała. Ale Emma nie przywiązywała żadnej uwagi do Sharon i jej przystojnego

męża.

Z

wyjątkiem

niezdrowej

zazdrości

Sharon

skierowanej do każdej kobiety pracującej w biurze kongresmana poniżej sześćdziesiątki, Emma miała aspiracje na karierę. Miała skończone studia prawnicze, do diabła, ale czasami wątpiła w swoją decyzję przyjazdu tutaj, co znów sprowadziło jej myśli do Lacey. – Em, obok jest przyjęcie urodzinowe, a ja potrzebuję ciastka. Chcesz? Emma spojrzała na Noreen niewidzącym wzrokiem. – Ziemia do Emmy, chcesz ciastko? Założę się, że są czekoladowe – Noreen przeciągnęła ostatnie słowo namawiając, ale Emma potrząsnęła głową, spoglądając na zegarek. Nie mogła. Nie mogła siedzieć tutaj zajęta interesami jak zwykle, podczas gdy czekała, aż wampiry zdecydują czy coś stało się Lacey. – Muszę dzisiaj wcześniej wyjść.

Noreen spojrzała na nią. Nikt nie wychodził wcześniej, nie w tym biurze, a raczej nikt na Wzgórzu, gdy trwały obrady Kongresu. Emma poczuła, że się rumieni, ale zignorowała niedowierzające spojrzenie koleżanki i otworzyła biurko wyciągając wielką torbę. Próbowała nosić z tysiąc razy coś mniejszego, ale za każdym razem kończyła z tą wielką. Zamknęła szufladę biurka, gdy powrócił odgłos obcasów Sharon Coffer. – Sharon, kongresman, chce, abyś uczestniczyła w spotkaniu. Emma odwróciła się z niedowierzaniem. Nigdy nie była zapraszana na spotkania, zwłaszcza takie. Będą poznawać główne zadania obwodu wyborczego przez resztę sesji, co znaczyło, że zbliżał się czas legislacji przed letnią przerwą. Tylko tego pragnęła. Ale dlaczego to stało się dzisiaj? – Emma, idziemy! – Ggłos Sharon był ostry od niecierpliwości, gdy się odwracała zmierzając w kierunku biura kongresmana. Emma schowała z powrotem torbę do szuflady, złapała butelkę wody, wsunęła laptop pod ramię i ruszyła za nią.

Rozdział IX Emma zamknęła drzwi swojego samochodu i ruszyła do domu, który dzieliła z Lacey, dziękując, że udało jej się złapać miejsce parkingowe tuż przed nim. Nagły powiew powietrza popłynął wzdłuż ulicy, porywając resztki gazet, które ktoś upuścił lub wyrzucił. Ich strony przewracały się z szelestem na mroźnym wietrze. Weszła na schody, jej palce były zdrętwiałe, gdy wkładała klucze do zamka. Drzwi otworzyły się na zimne, ciemne wnętrze domu, a Emma stała chwilę, czując się zagubiona. Była szczęściarą, że udało jej się dotrzeć do domu przed północą. Spotkanie przeciągało się do wieczora, więc spodziewała się, że Sharon zamówi jakieś łóżka polowe, aby mogli się przespać. Ale Emma nie skarżyłaby się, nawet gdyby spotkanie trwało do świtu. Dzisiaj po raz pierwszy poczuła, że naprawdę wykonuje swoją pracę, która została jej obiecana, kiedy przyjęła ofertę u Guy’a Coffer’a. Ale nawet teraz nie czuła zwycięstwa. Nie czuła adrenaliny czy podekscytowania, którego się spodziewała. W jakiś sposób, bez Lacey, aby razem z nią świętowała, czuła się pusta. Westchnęła i zatrzasnęła drzwi, a potem odłożyła klucze na brzydką tacę, na małym stoliku przy drzwiach. Idąc przez salon do włącznika światła, myślała, że to głupie, iść przez ciemny pokój każdej nocy, gdy wracała. Mogła postawić małą lampkę na stole. Oczywiście, to samo powtarzała sobie od dwóch lat. I zwykle, Lacey wracała do domu przed zapadnięciem zmroku, przynajmniej w tygodniu, więc wtedy to nie miało znaczenia. A co, jeżeli Lacey już nigdy nie wróci?

– No – powiedziała głośno. – Wróci do domu i opowie mnóstwo świetnych historyjek o przystojnych, wampirzych kochankach, którzy zabrali ją... – Na cały tydzień, Emmo? Gardło jej się zacisnęło ze strachu, i chciała usiąść na schodach i zamknąć oczy. Ale przezwyciężyła tę potrzebę. Była tak cholernie zmęczona, że nie mogła jasno myśleć. Długie godziny pracy, kilka nieprzespanych nocy, zaczynało jej to ciążyć, a dziś był najdłuższy ze wszystkich dni. Biorąc w dłoń nową pocztę, podnosiła nogę, jedną na raz, zdejmując buty, a potem ruszyła na schody w pończochach, z butami w ręku. Jedną rzeczą było siedzenie na spotkaniu przez cały dzień, gdy nie bolały ją stopy, tak jakby spędziła cały dzień biegając po Kapitolu jak posłaniec. Z drugiej strony, tyłek ją bolał, a plecy wprost paliły. Gdy doszła do sypialni na drugim piętrze – jej była ta z dużym oknem wychodzącym na mały ogródek starego wiktoriańskiego domu – jej bluzka była odpięta, a ona już pragnęła gorącej kąpieli, którą sobie obiecywała w drodze do domu. Spojrzała na ulicę zanim zasunęła tanie rolety w oknie i zamknęła je na noc. Dom, który ona i Lacey wynajęły nie leżał w doskonałej dzielnicy Waszyngtonu, ale też i nienajgorszej. Został kompletnie odnowiony zanim się wprowadziły, razem z łazienkami. Lacey nalegała, aby Emma wzięła większą sypialnię, z wielkim oknem i łazienką, ponieważ płaciła większą część czynszu. A czasami płaciła całość. Wrzucając buty do szafy, gdy obok niej przechodziła, poszła od razu do wanny i odkręciła wodę pozwalając jej lecieć. Czasami to zajmowało kilka minut zanim zaczynała lecieć gorąca woda na drugim piętrze.

Zdjęła resztę ubrań, wrzucając cały stos do kosza na brudną bieliznę i wyciągnęła ciepły szlafrok, gdy zdecydowała, że długi dzień zasługiwał na kieliszek wina razem z kąpielą. Nie było nic bardziej relaksującego niż zanurzenie w gorącej kąpieli z kieliszkiem... hmm, czerwone czy białe? Musi zobaczyć, które jest otwarte. Myśląc o zimnej, twardej podłodze, wsunęła stopy w kapcie, zakręciła wodę i ruszyła schodami w dół, nie spoglądając nawet na pusty pokój Lacey po drugiej stronie korytarza. Część niej wciąż oczekiwała, że po powrocie do domu znajdzie Lacey, rzucającą się w objęcia i ściskającą ją, opowiadającą historyjki i przepraszającą za swoją niespodziewaną wycieczkę w ramionach jakiegoś bogacza, którego spotkała. Ale również często przez te ostatnie dni, kiedy Emma była zajęta swoją pracą, jej myśli płynęły w tę ciemniejszą stronę, gdy zastanawiała się czy jeszcze w ogóle zobaczy Lacey. – Przestań, Emmo – upomniała się znowu, gdy stanęła na końcu schodów i ruszyła do kuchni. Na to też pomoże wino. Pomoże na zmartwienia i pozwoli zamknąć te myśli na kilka godzin. Sięgała do włącznika światła w kuchni, gdy trzasnęły drzwi samochodu na zewnątrz. Znów trzasnęły następne drzwi, a potem głęboki, męski głos powiedział coś, czego nie zrozumiała. Powiedziała sobie, że to sąsiedzi. Kilka domów miało garaże, ale większość mieszkańców parkowało na ulicy, tak jak Emma dzisiejszej nocy. Ale zaciekawiły ją te hałasy. Podeszłą na palcach – a dlaczego właściwie skradała się we własnym domu? – do okna przy drzwiach i podniosła cienką roletę, aby spojrzeć na ulicę. Sapnęła, a potem natychmiast zakryła usta dłonią. Wampiry zapewne miały doskonały słuch, a tam był Duncan! Nawet gorzej, Miguel był z nim.

– Cholera – wyszeptała i odsunęła się od drzwi. Przyjechali? Cóż, oczywiście, że przyjechali. Cóż innego zamierzali? Wycofała się prawie do kuchni, gdy zadzwonił dzwonek u drzwi, a ona zamarła. Powinna otworzyć? Może, jeżeli będzie wystarczająco cicho, pomyślą, że jej nie ma i odjadą. A co jeżeli mieli informacje o Lacey? Pomyślała nagle, gdy jej zmęczony umysł wreszcie załapał. To musi być to. Z jakiego innego powodu mogli tu być? Ruszyła w kierunku drzwi, a potem spojrzała na siebie i znów zamarła. Miała na sobie szlafrok! Fioletowy, puszysty szlafrok. I żadnej bielizny. Ach, do diabła, żadnego stanika, a Emma nie miała takiego biustu, który bez stanika wyglądał dobrze. Wciągnęła zirytowana powietrze. – Emma? – spokojny głos Duncana zawołał ją, zaniepokojony odrobinę. Czy był zaniepokojony? O nią? To było miłe, nieprawdaż? Taa, ale Emmo, nie masz na sobie nawet majtek! Racja, racja. Najpierw bielizna, a potem przystojny wampir. – Emmo, wiem, że tam jesteś. Otwórz drzwi. Wiedział, że tam jest? Skąd wiedział? – Um, chwileczkę – zawołała. Ruszyła biegiem, zwalniając tylko na tyle, aby otworzyć zamek i drzwi, przechodząc obok nich. – Wejdźcie do środka. Zaraz wrócę. Zanim była w połowie schodów, jej dom był pełen wampirów, a jeden z nich stał przed nią, blokując jej drogę. Otworzyła szeroko oczy, zaszokowana, a serce mocno waliło jej w piersi. Poruszał się tak szybko, a

ona nic nie poczuła, nic tylko ruch powietrza. Jej przerażone spojrzenie powędrowało po osobie w ciemnym korytarzu i zmarszczyła brwi. To był Miguel. Ten, co warczy. Odsunęła się o krok od niego. – Dokąd pani idzie, panno Duquet? – zapytał – W porządku, Miguel – powiedział Duncan zza jej pleców. Miguel nie poruszył się, a Emma mocniej zmarszczyła brwi. Nie chciała trzymać szlafroka zaciśniętego jak jakaś stara ciotka, więc włożyła ręce do kieszeni i odwróciła się twarzą do Duncana. Drzwi były częściowo otwarte, a ona zadrżała od zimnego powietrza. – Chciałam się ubrać – wyjaśniła wolno, jakby byli zbyt tępi, aby zrozumieć taką prostą sprawę. Spojrzenie Duncana leniwie przesunęło się od jej stóp w kapciach, po jej puszystym szlafroku, zatrzymując się na krótko na jej biuście, a potem do jej twarzy, gdzie wiedziała, że ma wkurzony wyraz. Ale zamiast okazać odrobinę skruchy, drań uśmiechnął się. Jakby go to rozbawiło. Znowu. Emma miała dość bycia źródłem rozrywki. Zmrużyła oczy, ale Duncan tylko uśmiechnął się szerzej. – W porządku, Miguelu – powiedział ponownie. – Puść ją. – Cóż, dziękuję bardzo – powiedziała z sarkastyczną słodyczą ze swoim południowym akcentem. Oczy Duncana rozszerzyły się z zachwytu, a Emma chciała prychnąć. To nie była reakcja, którą chciała osiągnąć. Zdeterminowana, aby uratować tę resztkę godności, która jej pozostała, ruszyła na górę. Wampir zszedł z jej drogi, ale tylko przesunął się bliżej ściany, aby musiała przecisnąć się obok niego. Dlaczego te wampiry były takie wielkie? Pijąc tylko krew powinny być chude i kościste, blade i zagłodzone. Ale nie ci tutaj. Każdy z nich – a było ich

więcej niż Duncan i Miguel, aczkolwiek nie policzyła ilu – byli doskonale wyglądający. Może zjadali krwawy stek co wieczór? Zmarszczyła brwi, zastanawiając się skąd mógł pochodzić ten stek. Z jakiego zwierzęcia. Nie bądź śmieszna, Emmo. Cofnęła żywe wyobrażenie, ruszając do swojej sypialni, zamykając drzwi z nadzwyczajną starannością i zaczynając się ubierać.

*****

Duncan patrzył na kołyszący się tyłek Emmy Duquet pod śmiesznym szlafrokiem, gdy podążała schodami w górę, przeciskając się obok Miguela, jakby obawiała się, że może na nią skoczyć w każdej chwili. Zniknęła w pokoju na drugim piętrze bez oglądania się za siebie, zatrzaskując drzwi pewnym ruchem. Jej kroki brzmiały nad ich głowami w butach, a potem solidny dźwięk powiedział mu, że je zrzuciła. Wyobrażał sobie jak obok opada szlafrok. Była naga pod tym szlafrokiem. Przynajmniej to było mu wiadome. Miguel obawiał się, że poszła na górę, aby się uzbroić, ale Duncan wiedział, że po prostu chciała się ubrać. Szkoda. Wolał ją w tym, czym była. Duncan ruszył przez dom, wdzięczny, że Louis wreszcie zamknął drzwi, odcinając przypływ zimnego powietrza. Musiał zainwestować w kilka grubych zimowych płaszczy, jeżeli to będzie dłużej trwać. Kiedy wreszcie zawita tu wiosna? Minęło już dużo czasu, od kiedy mieszkał gdzieś, gdzie zimy były prawdziwe. Nie mógł sobie właściwie przypomnieć jak długo to trwało, od kiedy mieszkał na południu wzdłuż

wschodniego wybrzeża. Waszyngton nie był przecież południem. Był na południe od linii Mason-Dixon, ale tak wielu Jankesów tu mieszkało. Uśmiechnął się, przypominając sobie gorące okresy letnie na prawdziwym południu. Jego młodość upłynęła na bieganiu po polach pod palącym słońcem Tennessee. To były dla niego wakacje. Nie szkolne, jeżeli o to chodzi. Drzwi na górze otworzyły się i Duncan cofnął się kilka stóp, aż mógł zobaczyć jak Emma wychodzi na korytarz nad nim. – Dobry wieczór, Emmo – powiedział, próbując udawać, że nie widział jej ubranej w puszystość, która była szlafrokiem. Zmrużyła te fioletowe oczy patrząc na niego, jakby osądzając jego szczerość i najwidoczniej uwierzyła mu. – Dobry wieczór, Duncanie – powiedziała w końcu. – Co słychać? – Czy będziemy odbywać całą tę rozmowę z tobą stojącą tam na górze? Wciągnęła wdech. – Nie, oczywiście, że nie. Zeszła szybko po schodach, ubrana w te same buty, parę jeansów i bluzę z kapturem, oraz niestety, również w stanik. Aczkolwiek, jak zauważył, może to był śliczny stanik, coś koronkowego i kobiecego. Lubił ładne staniki. Lubił brać sobie ładne kobiety... jak Emma. – Czy mam podać coś do picia? – zapytała grzecznie Emma. Zapaliła dwie lampy stojące na podłodze, jedna z nich stała przy kanapie. Zniszczony stolik do kawy stał przed kanapą, a oba meble wyglądały, jakby ich najlepsze dni dawno już minęły. – Nie, dziękuję. Nie możemy zostać.

Emma zatrzymała się w połowie drogi do kuchni. Odwróciła się i spojrzała na niego uważnie, gdy jej palce nerwowo szarpały troczki bluzy. – Czy... znaleźliście coś? – Nic co dotyczyłoby Lacey, aczkolwiek robimy postępy w odkrywaniu działań Victora. Wydawał wiele przyjęć, wiele z nich w domach, które do niego należały poza miastem. Wygląda na to, że Lacey uczestniczyła w jednym z nich, biorąc pod uwagę, co ci powiedziała. Niestety, inni uczestniczy nie dostarczyli żadnych użytecznych informacji. – Mówisz o ludziach ze Wzgórza – powiedziała kwaśno. Duncan skinął. – I zapewne jeszcze innych. Zwykły waszyngtoński rodzaj. Mówiłaś, że Lacey pracowała dla firmy lobbującej? – Wciąż pracuje. – Oczywiście – powiedział, zgadzając się na poprawkę. Zawsze istniała możliwość, aczkolwiek marna, że przyjaciółka Emmy, Lacey, wciąż żyła. Rozumiał jej potrzebę trzymania się tej nadziei. – W tych przyjęciach musiały uczestniczyć i inne kobiety – powiedziała Emma. – Może zechcą z tobą porozmawiać. Albo ze mną. Duncan skinął. – Victor miał kilka ulubienic wśród swoich kobiet. Trzymał zapiski, kto był zaproszony i kiedy, ale bez nazwisk. Mamy zdjęcia, i to stąd wiem, że Lacey była wśród nich, ale te kobiety nie były znane innym. Nawet na podstawie zdjęć, znalezienie ich będzie trudne. Jeżeli chcesz pomóc, możesz przejrzeć akta i zobaczyć czy kogoś rozpoznasz. – Oczywiście – powiedziała ochoczo Emma. – Zabrałeś je ze sobą?

– Ach. Jechaliśmy z miasta. Nie byłem pewien, czy będziesz w domu. Wciąż sprawdzamy Victora... – Jedziecie do jednego z tych domów, prawda? – Możliwe, ale... – Zabierz mnie ze sobą. Duncan przyglądał się Emmie bez słowa. Nie był przyzwyczajony do przerywania mu za każdym razem. Niewielu by się ośmieliło, nawet wtedy, gdy był porucznikiem Raphaela, i był zaskoczony, tym jak bardzo irytujące to było. Emma, w każdym razie, zdawała się być nieświadoma przerywania mu i jego irytacji. – Więc? – domagała się niecierpliwie. Duncan nie patrzył na Miguela, ale czuł wściekłość swojego porucznika na niegrzeczne zachowanie Emmy, był jak ogień rosnący z każdą chwilą. Jako dziecko Duncana i jego porucznik, Miguel, był instynktownie zaborczy, nie tylko w stosunku do osoby Duncana ale i jego ważność. – Jeżeli mogę skończyć – powiedział delikatnie Duncan. Źrenice oczu Emmy zabłysły ukazując jej złość i zakłopotanie w takiej samej mierze. Wypuściła powietrze uspokajając się, próbując zrelaksować się i wskazała dłonią prośbę, aby kontynuował. Duncan prawie uśmiechnął się zastępując jego irytację, gdy usilnie próbowała być cicho. – Mówiłem ci, że przyjrzymy się zniknięciu Lacey – zaczął – ale... Zatrzymał się. Emma otworzyła usta, aby mu przerwać znowu. Jej usta zamknęły się.

– I obiecałem – kontynuował Duncan, ośmielając ją spojrzeniem, aby coś powiedziała – że wrócimy do ciebie z informacjami za kilka dni. Więc wróciłem. Robimy postępy, ale nie znaleźliśmy nic konkretnego. Jeżeli zadzwonisz do nas jutro wieczorem, znajdziemy czas dla ciebie, abyś mogła przyjechać i przejrzeć zdjęcia. Emma patrzyła na niego w ciszy, jakby upewniając się, że on nie ma nic więcej do powiedzenia, apotem zaczęła. – Czy mogę jechać z wami dzisiaj? – Nie – powiedział pewnie. – Ale... Duncan użył swojej wampirzej szybkości, aby podejść blisko Emmy, bardzo szybko. Dla niej, mogło wydawać się, że wcale się nie poruszył, acz był tam po prostu. Był na tyle blisko, że jej piersi ocierały się o jego klatkę piersiową, gdy oddychała, na tyle blisko, że czuł gorąco płynące od jej ciała i słyszał jej bijące serce. I widział błysk podniecenia w jej oczach. – Emmo – powiedział cicho. Potarł swoimi palcami o welwetową miękkość jej policzka, marząc o tym, aby nie musiał jej tu zostawiać. Ale będą inne noce. Był tego pewien. – Tam gdzie jedziemy nie jest bezpiecznie dla ciebie – powiedział. – Musisz mi w tym zaufać. Pochylił się bliżej, ledwie dotykając jej warg swoimi ustami, zanim odsunął się z ukłuciem żalu. – Miguel – powiedział i odwrócił się, zmierzając do drzwi. Louis przekręcił klamkę i wyszedł na zewnątrz, zatrzymując się na tyle, aby sprawdzić ulicę i dać sygnał ochronie w SUV-ie, zanim ruszył w dół schodów.

Duncan wyszedł za próg. Za nim Emma wołając. – Hej! Nie odpowiedział, wiedząc przede wszystkim, że nic, co powie, jej nie usatysfakcjonuje, a po drugie, że nie było mowy, aby pozwolił jej z nimi jechać. Nawet, jeżeli nie planował zatrzymywać się w jadłodajni, zgadzał się z oceną Miguela z zeszłej nocy. Miał złe przeczucia co do tego domu w Leesburgu, a nie chciał Emmy nigdzie w pobliżu tego miejsca. Zmarszczył brwi, zastanawiając się nad nagłym uczuciem opiekuńczości w stosunku do niej. Kroki Emmy odbijały się za nim na drewnianej podłodze, gdy schodził schodami w dół. Louis już trzymał drzwi SUV-a otwarte, podczas, gdy kierowca, wampir Ari, stał w otwartych drzwiach i potwierdzał, że teraz jadą do Leesburga. Miguel był tuż za plecami Duncana, blokując Emmę. – Wracaj do środka, panno Duquet – powiedział niecierpliwie Miguel. A potem nagle Miguel przeklął cicho, a Emma zawyła z bólu. Duncan odwrócił się, a jego gniew wybuchł nagle. Miguel stał obok Emmy, jego ręce w powietrzu, pokazując Duncanowi, że jej nie dotknął. Ale Emma pocierała swoje ramię, a łzy lśniły w jej oczach. – Co się stało? – zażądał Duncan. – Mój panie... – zaczął Miguel, ale jak zwykle ubiegła go Emma. – Twój pies jest zbudowany jak kawał muru. Chciałam iść za tobą i wpadłam na niego. Gniew Duncana szybko opadł. – Miguel jest moim porucznikiem, nie psem, Emmo. Jest również bardzo poważny w kwestii mojego bezpieczeństwa i prawie nikomu nie

ufa. Nie możesz z mi jechać dzisiaj. I jak mówi moja przyjaciółka, musisz z tym żyć. Prawie roześmiał się widząc wyraz jej twarzy – gapiła się na niego nie wściekła, ale dla odmiany oniemiała. On i Miguel zeszli ze schodów i wsiedli do SUV-a, zanim odzyskała mowę, i ostatnią rzeczą jaką zobaczył, gdy odjeżdżali od krawężnika, była Emma stojąca na podjeździe i patrząca wściekle w ich kierunku.

*****

Emma patrzyła za odjeżdżającymi SUV-ami – dwa wielkie monstra wyglądające jak czołgi jadące wąską ulicą w jej sąsiedztwie. Jedyne co potrzebowali to wielki zderzak z tyłu, aby wyglądać jak każdy ważniak w tym mieście. Dupki. Wykrzywiła usta w zamyśleniu, i nagle przypomniała sobie uczucie ust Duncana na swoich, ucisk jego twardej klatki piersiowej na... Warknęła gniewnie. Zrobił to celowo! Chciał ją rozproszyć, zrobić z niej grzecznego człowieczka. Posłusznego człowieczka. – Jeszcze zobaczymy, wampirze. Ruszyła do domu, łapiąc klucze i telefon ze stołu, sięgając po torbę, a potem odwróciła się i ruszyła z powrotem na zewnątrz, zatrzymując się tylko po to, aby zatrzasnąć drzwi wejściowe. Było zimno, ale naciągnęła kaptur i wcisnęła ręce w kieszenie swetra. Jej samochód stał tuż przed

domem, a gdy już wsiądzie, włączy ogrzewanie tak mocne, jak tylko będzie chciała. I nie zamierzała im pozwolić odjechać w ten sposób. Słyszała co ten wampir powiedział, ten prowadzący SUV-a z Duncanem wewnątrz. Zawołał coś przez ramię do swoich kolegów o Leesburgu, coś jak " Czy jedziemy teraz do Leesburga?" Czy coś podobnego. Cóż, to wolny kraj. Ona też mogła pojechać do Leesburga. Nawet więcej, mogła dowiedzieć się, gdzie Victor miał tam dom. Czy Duncan myślał, że tylko on ma powiązania? Cóż, pomyśli jeszcze raz. Pracowała dla przeklętego kongresmena. Do diabła, zawodowo zajmowała się rozwiązywaniem problemów za zbyt leniwych urzędników, ludzi, którzy myśleli, że za tysiąc dolców mogą kupić pomoc kongresmena... czy jego pracowników. I myśląc o tym, mieli rację. Ale prawdą było, że Emma miała znajomości. A odkrycie tego, kto był właścicielem nieruchomości gdziekolwiek w kraju to bułka z masłem. Włożyła swój bluetooth do ucha i wystukiwała już numer, podczas wykręcania w kierunku Beltway.

Rozdział X Jadłodajnia w Leesburgu była zatłoczona, gdy przybył tam Duncan i jego ekipa. To nie był elegancki dom na przedmieściach, taki jak prowadzili Erik i Brendan ze swoimi gustownymi spotkaniami weekendowymi. To była jadłodajnia sama przez się. Oparta o rządek drzew i stojąca na szerokim terenie, który pewnie kiedyś był farmą, dom był

dwupiętrowym

budynkiem

z

czerwonej

cegły,

z

białym

przepierzeniem i dobudowanym garażem. To było dobrze wykorzystane miejsce, ale otoczone przez wielki parking sprawiający, że wydawało się mniejsze. Samochody zaparkowane były przypadkowo przed wejściem, a Duncan zastanawiał się, co sobie myśleli o tym sąsiedzi. Co prawda nie byli blisko. Światła najbliższego domu były ledwie widoczne z daleka, ale tłok tak wielu ludzi wchodzących i wychodzących powinien zostać zauważony. Albo ludzie mieszkający w wygodnych posiadłościach nie zaprzątali sobie głowy, tym, co dzieje się na zewnątrz. Jego

kierowca,

Ari,

warknął

niezadowolony

na

widok

zaparkowanych samochodów przed domem. Przekręcając kierownicę w jedną stronę, przejechał przez parking i stanął z tyłu. Miguel i Louis wysiedli z SUV-a i zatrzymali się, ale Duncan czekał, aż drugi pojazd zaparkuje za nimi i jego ochrona wysiądzie i zajmie pozycje. Spędził ten czas sondując zatłoczony dom, oddzielając wampiry od ludzi, a raczej odwrotnie. Wampiry płonęły o wiele jaśniej w jego empatycznych zmysłach niż ludzie. A w tym domu były dwa lub trzy wampiry bardzo jasno płonące. Ciekawe. Miguel otworzył drzwi Duncana. – Mój panie – powiedział.

– Dziękuję, Miguelu – powiedział i wyszedł na wpół zamarznięty grunt. Przyglądał się tyłowi domu. W każdym oknie świeciło się światło, a z tak bliska słyszał głębokie basy grającej wewnątrz muzyki. Garaż stał po lewo. Po prawej była mała weranda z zamkniętymi drzwiami. Miguel zasygnalizował Duncanowi, gdy ten ruszył na werandę. Jeden z jego wampirów wyszedł na przód szybko otwierając zamek. Nie był zbyt trudny, ale jego ludzie byli w tym dobrzy. Ściągnął swoją moc, chcąc poznać miejsce zanim obwieści swoją obecność. Muzyka uderzyła w niego, gdy tylko otworzył drzwi, dużo głośniejsza niż spodziewał się słysząc ją z zewnątrz. Ktoś zainwestował poważnie w nagłośnienie, ponieważ nowoczesne domy nie były zwykle tak budowane. Głośna muzyka była dobrym znakiem, mówiącym mu, że dom był dobrze prowadzony, a ktokolwiek tu rządził, przywiązywał do tego wagę. Duncan wszedł do domu w towarzystwie tylko Miguela i Louisa pozostawiając innych na zewnątrz. Jeżeli będzie ich potrzebował znajdą się przy jego boku w sekundę, a bardziej byłby zmartwiony kimś, kto mógł nadejść zza jego pleców niż z wnętrza domu. Dom był zatłoczony, tak jak się spodziewał biorąc pod uwagę wygląd parkingu przed nim. Tylne drzwi wychodziły na długą, wąską kuchnię i spiżarnię z barkiem pomiędzy nimi. Kuchnia byłą prawie pusta, ale pokój za nią był wypełniony po brzegi wampirami i ludźmi, niektórzy tańczyli w rytm muzyki, inni udawali taniec będąc zajętymi swoimi sprawami. Wszystkie meble zostały przepchnięte pod ściany, aby zrobić więcej miejsca dla tancerzy. A on czuł więcej ludzi i wampirów na górze, w większości uprawiających seks z odgłosów płynących stamtąd, co było zupełnie normalne jak na jadłodajnię tej wielkości. Po to ci ludzie przyszli, poza tym. Proponowali krew z żył w zamian za seksualne

uniesienie, jak żadne inne. Sto lat temu, wampiry polowały i brały to, czego potrzebowały. Dzisiaj ludzie prześcigali się do przywileju otwarcia swoich żył. Para wampirów była pogrążona w głębokiej rozmowie, gdy wszedł Duncan. Spojrzeli, a jeden z nich automatycznie wyprostował się przybierając agresywną postawę, ale spojrzał na Duncana i opuścił wzrok, wycofując się, aż jego tyłek uderzył o kuchenkę. Drugi wampir tylko patrzył rozszerzonymi oczami. – Kto prowadzi to miejsce – warknął Miguel. – Otis – chętnie odpowiedział, ten z szeroko otwartymi oczami. – Jest tam. To znaczy, za następnym pokojem i po schodach. To jego pokój. Miguel spojrzał na Duncana, trochę zakłopotany. Duncan był pewien swojego porucznika i ta sama myśl przeszła przez jego głowę. Dlaczego wampir był tak zadowolony podając imię Otisa? Jedynie co mogli zrobić, to dowiedzieć się tego. Ruszyli do przodu. Muzyka uderzała jak zwykle, gdy Duncan wszedł do pokoju. Stał nieruchomo przez chwilę, tylko obserwując, a potem uwolnił swoją moc. Przetoczyła się przez pokój jak fala. Tancerz za tancerzem odwracał się, aby spojrzeć, ich oczy rozszerzone w rozpoznaniu. Cofnęli się, przyciskając się do ścian i zabierając ze sobą ludzi. Kilku opadło na kolana, inni szeptali „Mistrzu”, gdy przechodził Duncan nagle czystą ścieżką w zatłoczonym pokoju. Zmierzał do schodów, gdzie kilka następnych wampirów zamarło w pół kroku, patrząc na nowego lorda zmierzającego do pokoju za nimi. Otis, przynajmniej tak sądził Duncan, że to Otis, był rozparty na wielkiej, skórzanej sofie w rogu. Pokój bez wątpienia przeznaczony był do roli salonu, z wysokimi oknami, ozdobnym żyrandolem i eleganckim

kominkiem. Otis uczynił z niego salę audiencyjną. Siedział w świetle jasno płonącego kominka. Dwór. Nie było innego słowa, aby to opisać. Jego ręce rozciągnięte były w każdą stronę kanap, podczas gdy ludzka kobieta klęczała pomiędzy jego szeroko rozstawionymi nogami robiąc mu loda. Dzięki Bogu, już skończyła, gdy weszli do pokoju. Włożyła fiuta Otisa delikatnie w jego jeansy, potem zapięła powoli, wyraźnie nie chcąc popełnić błędu. – Tak dobrze, zwierzaczku – powiedział leniwie Otis, zaciskając kolana i więżąc kobietę pomiędzy nimi. – Ale nie odchodź daleko. Może będę znów cię potrzebował. Kobieta, która zamierzała wstać, zamknęła oczy z rezygnacją i opadła z powrotem na podłogę, kładąc głowę na kanapie pomiędzy nogami Otisa. Inny wampir wszedł do pokoju, ten ubrany był w schludnie wyprasowane spodnie khaki i zapinaną, niebieską koszulę, jego ciemne włosy były krótkie. Trzymał w ręku podkładkę, a w drugim długopis. – Lance tu jest, Otisie – powiedział czytając coś z podkładki. – Minęły trzy tygodnie, i sądzę, że czas... – Na kolana, kiedy do mnie mówisz, Nelson. Ciemnowłosy wampir zamarł, i Duncan zobaczył jak tężeją mu mięśnie jakby próbował nie poddać się rozkazowi, ale w końcu uległ. Jego kolana uderzyły o podłogę z głośnym hukiem. – Tak dobrze, chłopcze – wycedził Otis. – A teraz, o co mnie pytałeś? – Lance – Nelson powtórzył ostro. – Minęły trzy tygodnie.. – Pieprzyć gnoja. Powiedz, żeby poszedł gdzie indziej.

– Nie ma innego miejsca, Otisie. Wiesz o tym. Jechał trzysta mil tylko po to, aby się pożywić. To nie... – Nie obchodzi mnie ile jechał – zagrzmiał Otis, siadając i odsuwając kobietę z drogi. – Każ mu polować! Nie chcę tego gnoja w moim domu ani w zasięgu mojego wzroku. Potem uśmiechnął się i przeciągnął dłonią po swoich długich włosach, jakby świadomy, że jego odpowiedź mogła wydawać się poza jego kontrolą. A Duncan wiedział, że ta kontrola byłą wszystkim dla takiego kogoś jak Otis. – Niektóre wampiry po prostu nie są warte zachodu, Nelsonie. Rozumiesz – powiedział prychając lekceważąco. Zaczął pochylać się w kierunku sofy, gdy zobaczył Duncana i jego ludzi. Usiadł prosto, a jego oczy zaczęły przeskakiwać po każdym z nich zatrzymując się na Duncanie. – Cóż, zobacz, kto tu jest, Nelsonie – parsknął. – To nasz nowy Lord. Nelson, wciąż na kolanach, odwrócił się, aby spojrzeć na Duncana. Najpierw był zaskoczony, a potem szczerze usatysfakcjonowany. Złapał kobietę i pociągnął ją ze sobą, jakby oczyszczając drogę pomiędzy Otisem a ich nowym Wampirzym Lordem. – Częstujcie się, chłopcy – powiedział Otis, wskazując ręką zatłoczony dom. – Mamy dziś pełną chatę. Miguel zamarł, warkot słychać było w jego piersi. Duncan położył rękę na jego ramieniu. – Cóż, do diabła, Nelson. Daj tym chłopcom pokój. W porządku, chłopcy. Jesteśmy równouprawnieni, jeżeli łapiecie mój żart. Może ładny

chłopaczek na obiad? – Otis roześmiał się głośno, rozbawiony własnym żartem. – Miguel – powiedział Duncan. – Pozbądź się ludzi. – Hej! – Poderwał się na nogi Otis. – Ten pieprzony dom jest mój! Ja tu wydaję rozkazy, nie ty. Kobieta wyrwała się Nelsonowi i ruszyła do drzwi, a Miguel wypuścił ją z pokoju mamrocząc rozkazy do swojego mikrofonu. Kilku innych z ludzi Duncana weszło do domu i zaczęło przeczesywać pokój za pokojem, ruszając do schodów, aby oczyścić drugie piętro. Ludzie krzyczeli, a wampiry warczały, ale hałas szybko ucichł, gdy miejscowe wampiry zdały sobie sprawę, co się dzieje i zaczęły pomagać wygarniać ludzi z domu. Po chwili, jedyne bicie serc jakie dało się słyszeć należało do wampirów. – Nelson – powiedział Duncan, zwracając uwagę na wampira z podkładką. – Podejdź tu. – O co, kurwa, chodzi? – domagał się Otis. – Nie obchodzi mnie kim jesteście! Nelson należy do mnie. Duncan zignorował go, zwracając swoją uwagę na Nelsona, który ukląkł i patrzył teraz na Duncana. – Nelson? Czy to twoje pełne imię? – Nelson Conway, mój panie. Ale wszyscy mówią do mnie Nelson. – Wiesz kim jestem? – Tak, mój panie. Jesteś naszym mistrzem, nowym Lordem Stolicy. – Czy prowadzisz ten przybytek, Nelsonie?

– Nie, nie prowadzi! – zawył Otis, przeskakując nad szklanym stolikiem, aby stanąć przed Duncanem. – To jest mój dom, a on jest moim pieprzonym dzieckiem. Przemieniłem go, aby zajmował się tym gównem. Duncan odwrócił spojrzenie na Otisa, ale nie tracił na niego słów. Z cichym szumem swojej woli, sprawił, że wściekły wampir opadł na kolana i krztusił się. Twarz Otisa wykrzywiła się wściekłością, gdy klęczał u stóp Duncana. – Nelson? – przypomniał mu Duncan przyciągając uwagę drugiego wampira. – Tak, mój panie, prowadzę ten dom. Otis ustanowił zasady. Decyduje, kto przychodzi i jak często, a kto nie – dodał z ponurym spojrzeniem w kierunku swojego pana. – Ale to ja wszystkim się zajmuję. – Czy chętnie wykonujesz tę pracę? Prosiłeś o to, by stać się wampirem? Nelson patrzył na Duncana próbując zdecydować, jaką dać odpowiedź. – Prawdę. Wampir odwrócił wzrok, jakby zawstydzony i zakłopotany, a potem spuścił wzrok mówiąc w kierunku podłogi. – Nie, mój panie. Byłem w Leesburgu w odwiedzinach u przyjaciół. To było ponad dwa lata temu, a wydaje się, że dłużej. Wszyscy razem poszliśmy do jadłodajni, jak głupcy. Kiedy Otis dowiedział się, że ukończyłem studia w szkole biznesowej, zaczął się do mnie dobierać, nawet po tym, gdy mu powiedziałem… Młody wampir załamał się, jego twarz płonęła, jego zakłopotanie było widoczne. Duncan z łatwością mógł wyobrazić sobie, jak ktoś taki jak

Otis mógł ogłupić młodego człowieka, uwodząc go, namawiając do seksu, nie dlatego, że go pragnął, ale dlatego, że pasował do jego potrzeb w tym czasie. Jeżeli Nelson był pijany, jak się zdawało, było łatwo Otisowi go uwieść. A gdy już go ukąsił, cała wola Nelsona mogła ulecieć podczas wpływu ugryzienia. Aż obudził się następnej nocy i przypomniał sobie co zrobił. – Przykro mi, Nelsonie – powiedział Duncan. – Gdybym mógł to cofnąć, zrobiłbym to. Nelson spojrzał i potrząsnął głową. – W porządku, mój panie. Wciąż nienawidzę tego co mi zrobił tamtej nocy, i byłem zszokowany, gdy odkryłem, kim się stałem, ale... teraz nie jest tak źle. I nie przeszkadza mi prowadzenie tego domu, to po prostu.. – Rzucił pełne nienawiści spojrzenie w kierunku Otisa, ale już nic nie powiedział. – Doskonale – powiedział Duncan w ciszę. – Miguel, czy mógłbyś? Miguel wyciągnął czterocalowe ostrze, gdy Duncan zdjął swoją skórzaną kurtkę i rzucił ją na stolik do kawy. Podciągnął rękaw swetra swojej lewej ręki. – Nelsonie Conway, czy przychodzisz do mnie ze swojej własnej, nieprzymuszonej woli i pragnienia? – zapytał oficjalnie. Oczy Nelsona rozszerzyły się z zaskoczenia, a potem obejrzał się szybko, patrząc ze strachem na Otisa, który zaczął się wić jak ryba na haczyku. Ale wampir nie mógł mówić czy podnieść się z kolan. – Nie przejmuj się nim – powiedział Duncan lekceważąco. – Czy raczej wolisz zostać jego? Głowa Nelsona znów zwróciła się na Duncana. – Do diabła, nie – warknął. – Mój panie.

Duncan skinął. –

Zatem,

zacznijmy

jeszcze

raz.

Nelsonie

Conway,

czy

przychodzisz do mnie z własnej, nieprzymuszonej i pragnienia? – Tak, mój panie – powiedział zajadle. – Czy to jest twoje prawdziwe pragnienie? – Tak, mój panie, moje najszczersze pragnienie. Duncan przeciął cienką linię po środku swojego przedramienia w kierunku nadgarstka. Krew wypłynęła z rany kroplami, obracając się szybko w strużkę krwi. Nelson patrzył, jego oddech stał się urywany, a język wysunął się pożądliwie z pragnienia. Duncan nie powstrzymywał młodego wampira. Nie było potrzeby. Nelson był jego od chwili, gdy wszedł do tego domu. – Pij, Nelsonie – powiedział miękko. – I bądź mój. Duncan patrzył na pochyloną głowę Nelsona i poczuł głęboko w piersi ucisk, gdy następna dusza stanęła na jego straży, następna, o którą miał się troszczyć. Nelson nie chłeptał, ale też nie uronił ani jednej kropli. Była precyzja w jego piciu, w sposób jak niektórzy ludzie jedzą loda, poprzez ciągłe lizanie dookoła, trzymając go schludnie i czysto, podczas, gdy inni potrafią nabałaganić. Nelson był schludny. Prawdopodobnie w ten sam sposób prowadził dom. – Wystarczy – powiedział delikatnie Duncan. Nelson podniósł od razu głowę i odchylił się. Miguel przyłożył chusteczkę do ramienia Duncana, a Duncan zdał sobie sprawę, że musiał być dobrze przygotowany. Pudełka czystymi, białymi chusteczkami do częstego użytku ich pana. Uśmiechnął się do tej myśli owijając chusteczkę na ramieniu i odwijając rękaw swetra. Krew Duncana była pełna mocy na

tyle, że rana zamknie się w ciągu minuty, a uleczy się całkowicie po godzinie. W ślinie Nelsona był enzym uzdrawiający, tak jak u każdego wampira. Ale działała tylko na ludzi, a nie na innego wampira. – Ten dom jest twój, Nelsonie – powiedział Duncan i założył marynarkę. – Ma tylko jeden cel, czym jest pożywianie moich wampirów. Wszystkich moich wampirów. Jeżeli zobaczysz kogoś, kogo nie znasz, możesz zażądać identyfikacji. Jeżeli będziesz miał wątpliwości, zadzwoń do Miguela lub Louisa. – Kkinął dając poradę. – Ale nikt nie zostanie odprawiony dopóki nie złamie zasad. A zasady są dwie. Bez narkotyków. Bez przemocy. Przestrzegamy ludzkiego prawa zgodnie z naszymi potrzebami. Czy zrozumiałeś? – Tak, mój panie – powiedział, wciąż dysząc pod wpływem wypitej krwi Duncana. Jego oczy nagle się otworzyły i pochylił się do przodu szepcząc. – A co z nim? – Spojrzał w kierunku Otisa. Duncan odwrócił się, aby spojrzeć na byłego właściciela domu. – Otis, obawiam się, że twoje usługi już nie są potrzebne – powiedział odsłaniając zęby i drapieżnym uśmiechu. – Niektóre wampiry nie są warte zachodu. Rozumiesz. Otis wybałuszył oczy, jakby to było możliwe, a jego gardło usiłowało krzyczeć. Duncan sięgnął do swojej mocy i serce wampira przestało bić. Nelson odsunął się na bok otrzepując swoje spodnie po tym jak Otis obrócił się w stos prochu. – Uh, czy powinienem… – powiedział – To znaczy jest w porządku…

– W każdym tego słowa znaczeniu – powiedział Duncan. – Czuj się jak u siebie i pamiętaj, że jeżeli będziesz czegoś potrzebował, zadzwoń. Ale wiedz jedno. Śledzę moich ludzi i wiem, co dzieje się na moim terytorium. – Tak, mój panie. Nie zawiodę cię. – Wiem. Jeszcze jedno pytanie, czy Victor pojawiał się tu często? Nelson spojrzał na niego bez emocji. – Victor, mój panie? On nigdy tu nie był, a byłem w tym domu każdej nocy od prawie dwóch lat. Duncan skinął. – Tak jak myślałem. Dziękuję Nelsonie. Miguelu, wychodzimy. Gdy ludzie zniknęli, zajęło im dużo mniej czasu wydostanie się niż wejście. Ktoś wyłączył muzykę, gdy Duncan przechodził, a cisza stała się znacząca. Dom był wciąż zatłoczony, ale klęczącymi wampirami, które ścieliły się na jego drodze z pochylonymi głowami, szepcząc swoją przynależność do Duncana, gdy przechodził obok nich. Kiedyś w przyszłości wróci tu, jeszcze nie raz, jeżeli będzie trwał – a miał ogromny zamiar trwania długo. Chciał poznać wampiry zamieszkujące jego terytorium. Chciał znać życia, które trzymał w swoich rękach. Ale dzisiaj miał inne, bardziej napięte sprawy. Duncan wyszedł z przegrzanego domu i podniósł twarz, ciesząc się zimnym powietrzem, które owiewało jego skórę, gdy głęboko wciągał powietrze. Jego ochrona już czekała stojąc dookoła niego z niespokojną cierpliwością. – Jak daleko do domu Victora, Louisie? – zapytał. – Pół godziny, mój panie. Nie więcej.

– Zatem, tam pojedziemy.

*****

SUV-y mknęły ciemnymi ulicami, mieszkańcy Leesburga skryli się bezpiecznie w murach swoich domów, nie wiedząc, że wampiry przecinają ich miasto. Konwój skręcił z głównej ulicy i przejechał przez dobrze oświetlone i schludne dzielnice nowoczesnych domów, zanim znów pogrążył się w ciemności. Dom Victora – teraz Duncana – znajdował się kilka mil za miastem, przy głównej, dwu pasmowej drodze otoczonej polami z każdej strony. Przestronny budynek osadzony był po środku tych pól, z dala od drogi na niskim wzgórzu, jakby spoglądając z góry na mniej szczęśliwych sąsiadów. Miejsce znajdowało się po prawej stronie, po ostrym skręcie w prawo, a potem wiódł długi podjazd kończący się placem wśród schludnie przystrzyżonych drzew, rosnących blisko, tak, aby stworzyć mur dla nieproszonych gości. Podjazd ciągnął się pomiędzy drzewami, a potem ukazywał biały budynek, z starodawną werandą na froncie. Pojedynczy komin i kilka strzelistych dachów sprawiały wrażenie rozległego domu farmerskiego. Duncan nie przyjrzał się jeszcze budynkowi, gdy Louis wyskoczył z wciąż poruszającego się pojazdu, wydając rozkazy do swojego nadajnika. Jadące SUV-y zostawiły ślady na idealnie wypielęgnowanym trawniku, gdy przejeżdżały obok samochodu Duncana, aby zatrzymać się przed nim.

– Miguel, co... – zaczął Duncan, a potem zobaczył samochód zaparkowany samochód z boku wielkiego domu. Niech ją cholera. – Nikt ma jej nie dotykać, Miguelu – powiedział ostro. – Wypuść mnie. – Mój panie. – Wypuść mnie, Miguelu. Natychmiast. Usłyszał jej głos zanim ją zobaczył. Stojąc przed werandą, czekała na nich, jakby była właścicielką tego miejsca, to Emma, kolec w jego boku. Na przekór sobie, uśmiechnął się szeroko, myśląc, że może warto mieć kilka siniaków, aby skosztować Emmy Duquet. Jego ludzie odprowadzili ją od werandy i od domu, otaczając ją ścianą nieodpartego muru wampirzych ciał. Posłuszni jego rozkazom, żaden jej nie dotknął, ale również nie dali jej wyboru. Mogła się ruszyć lub zostać zmiażdżona. Duncan machnął, pokazując wampirom, aby się wycofali, a potem czekał, wiedząc, że nie uda jej się być cicho. – Co? – zażądała, spotykając jego spokojny wzrok. – Dlaczego tu jesteś, Emmo? – Pewnie z tego samego powodu, co ty – warknęła. – Skąd wiedziałaś, że tu zmierzamy? – Hej, pracuję w tym mieście. Też mam swoje źródła. Jej usta zacisnęły się, gdy na niego spoglądała, a jej fioletowe oczy lśniły w świetle księżyca. Nagle zadrżała, i zdał sobie sprawę, że nie miała na sobie nic więcej niż bluzę z kapturem, którą założyła w domu.

– Zimno ci – wymamrotał i zdjął swoją skórzaną kurtkę zakładając jej na ramiona, zanim przyciągnął ją do siebie i potarł dłońmi jej plecy. Znów zadrżała, gwałtownie, zanurzając twarz w jego klatce piersiowej. – Emmo – powiedział cicho do jej ucha. – Co, jeżeli ktoś czekałby tu na ciebie? Odpowiedziała nie podnosząc głowy, przyciskając bliżej jego kurtkę. – Dom jest pusty. Już sprawdziłam przez okna. – Nie mogłabyś wiedzieć czy jest pusty – powiedział rozdrażniony. – I wciąż tego nie wiesz. Tylko dlatego, że nikogo nie widzisz… – Ale powiedziałeś. – Znów zadrżała, mocno, a potem zamarła, jakby jej ciało przyzwyczajało się do nieprzyjemnej temperatury zanim zdało sobie sprawę, że jest już ciepło. – Powiedziałeś, że Victor odszedł. – Odszedł, ale są inni, a my jeszcze o nich nic nie wiemy. Tu nie jest dla ciebie bezpiecznie, a z pewnością nie, kiedy jesteś sama. – Ale ty tu teraz jesteś. – Spojrzała w górę na niego wielkimi oczami, chcą go zwieść swoją niewinnością. – Z tobą jestem bezpieczna, prawda? – Byłabyś bezpieczna, gdybyś została w domu, jak prosiłem. –Cóż, ale jestem tutaj. – Jej głos stał się ostry, a on prawie się uśmiechnął. Wiedział, że nie mogła długo utrzymać miny niewiniątka. Duncan przeciągnął dłoń w dół i w górę jej ramion, jakby wciąż próbując ją rozgrzać, używając tego, jako wymówki by pomyśleć. Nie chciał widzieć Emmy w pobliżu tego miejsca, cokolwiek Victor tu robił. Sama wiedza o tym była niebezpieczna. Ale również doskonale rozumiał jej potrzebę dowiedzenia się prawdy o zniknięciu Lacey, jej potrzebę zrobienia czegokolwiek.

– Wiesz, Emmo – wyszeptał czując jak zamarła słuchając go. – Mógłbym odebrać ci wspomnienia całego tego wieczoru i odesłać cię nieświadomą. Odsunęła się od niego, patrząc mu w twarz. – Nigdy bym ci tego nie wybaczyła, gdybyś to zrobił. – Nigdy nie dowiedziałabyś się o tym. Nie byłoby czego wybaczać. – Wiedziałabym – powiedziała pewnie. Duncan uśmiechnął się na to. Była uparta jak muł. – Będę idealnie cicho. Obiecuję – nalegała wyczuwając jego wahanie. Duncan westchnął. – Doskonale. Ale nie opuścisz mojego boku. I zrobisz wszystko, co powiem, kiedy to powiem, bez kłótni. – Dopóki to nie będzie coś absurdalnego – wymamrotała. Ona absurdalna? – Wiesz co mam na myśli. Jeżeli każesz mi szczekać jak pies, czy coś, nie zrobię tego. Duncan roześmiał się i uścisnął ją mocno zanim ją puścił. – Doskonale. Żadnego szczekania. – Czy chcesz to z powrotem – powiedziała, sięgając, aby zdjąć kurtkę. Duncan powstrzymał ją kładąc rękę na jej ramieniu. – Zatrzymaj ją. Powinnaś założyć coś cieplejszego. – Nie miałam czasu. Chciałam tu dojechać przed wami, więc złapałam kluczyli i ruszyłam.

– Może powinnaś wozić kurtkę w samochodzie. Wiesz, na następna wyprawę. Spojrzała na niego zdekoncentrowana, jakby próbując rozgryźć czy żartuje czy nie. Duncan pozostawił ją w niepewności. Wziął jej rękę i poprowadził w kierunku drzwi do domu. – Pamiętaj o swojej obietnicy, Emmo. Co powiem, kiedy powiem. – Gdyby to było takie proste. Miguel wysłał dwóch ze swoich ludzi, aby sprawdzili dom dookoła. Inni towarzyszyli Duncanowi, większość z nich przed nim. Duncan obejrzał front domu, gdy do niego doszedł, przeszukując okna, aczkolwiek nie był pewien, czego szuka. To złe przeczucie Miguela, o którym mówił, stawało się coraz gorsze, i już zaczął żałować, że pozwolił Emmie zostać. Powinien wymazać jej pamięć i odesłać ją do domu. Zapomnieć co powiedziała o pamięci. Był dobry w tym co robił, a ona nie pamiętałaby tego. Problemem było to, że czuł, że byłoby złe zrobienie jej tego. To nie miało dla niego sensu, ale coś w jego umyśle – czy jego sercu – mówiło mu, że powinien być z nią szczery, albo tego później pożałuje. Miguel zatrzymał się na chwilę, przepuszczając ochronę przodem. Po chwili zabłysły światłą w środku. To był rodzaj oświetlenia, które lubiły wampiry, nie zważając na ludzkich gości. To było typowe dla Victora. Ale Duncan był z tego zadowolony, ponieważ mógł wyczuć nieomylny zapach krwi. Dużo krwi. A jeżeli tak dużo krwi znajdowało się w tym domu, nie chciał na to patrzeć w blasku świateł, które mogły go rozproszyć od tego co jego zmysły mogły mu powiedzieć. Przeszedł przez drzwi z Emmą, która ścisnęła mocno jego dłoń, na przekór swoim wcześniejszym, odważnym słowom. Wolno zrobił trzy

kroki i zatrzymał się, prawie przygnieciony swoimi zmysłami, które wskazywały na ból i strach parujący z każdej ściany, z podłóg, każdego przeklętego cala tego domu. – Emmo – powiedział napiętym głosem. – Wracaj do samochodu. Odkręciła głowę. – Duncanie? – Teraz, Emmo, proszę. Miguel, każ komuś z nią zostać. Jego porucznik ruszył, aby sięgnąć po ramię Emmy, ale Duncan dodał. – Delikatnie, Miguelu. – Duncanie? – powtórzyła Emma, jej głos drżał z niepewności. Może nie była tak wyczulona, ale nie potrzebowała zmysłów, ab wiedzieć, że coś było nie tak. – Wrócę wkrótce. Nie martw się. Bardziej słyszał niż widział jak Emma wychodzi z domu, słyszał rozkaz Miguela, aby inny wampir z nią został w samochodzie. A potem jego porucznik wrócił. – Nie czujesz tego, Miguelu? – wyszeptał Duncan, a potem wysłał smugę mocy, zawierającą odczucie tego co czuł i dając to poczuć poprzez połączenie ze swoim wampirzym dzieckiem. Miguel wciągnął powietrze. – Chore gówno – wysyczał. – Nie chore – cicho poprawił Duncan. – Złe. Jego spojrzenie przesunęło się po szerokiej klatce schodowej. Na górze będzie gorzej. Dużo gorzej.

– Na górze – powiedział. Miguel wysłał jednego z wampirzych strażników na górę przed nimi, ale Duncan wiedział, że nic nie znajdą. Tu już nie było nic do oglądania, tylko do odczuwania. Opuścił swoje tarcze ochronne, potrzebując dowiedzieć się, co się stało, ale nie chcąc jednocześnie w pełni odczuć całego zła Victora, które atakowało jego zmysły. To, co już czuł było przerażające wystarczająco. Nie musiał w to wchodzić głębiej. Wolno wszedł na górę, niechętny temu wszystkiemu, co musiał zrobić. Na szczycie schodów, skręcił w prawo, a fale bólu i przerażenia dotykały jego ubrań jak palce ducha, przyciągając go bliżej. Przeszli przez pierwszy pokój, a potem drugi. Duncan zatrzymał się, patrząc w głąb. Każdy z tych pokoi przepełniony był żądzą, głodem, który nigdy nie został zaspokojony. Ale najgorsza z tego była deprawacja, która tu się odbywała..., która działa się w tym pokoju na końcu korytarza. Drzwi były zamknięte. Duncan pragnął, aby tak zostało. Wysunęły się kły, pozostając na jego dolnej wardze, gdy patrzył na te zamknięte drzwi – gdy zmierzał korytarzem w kierunku tego koszmarnego pokoju. Obok niego, Miguel spojrzał na niego z przerażeniem, a jego własne kły wysunęły się w odpowiedzi na wściekłość Duncana. Duncan prawie potknął się, gdy to w niego uderzyło, czerwona mgła zasnuła je spojrzenie. Otworzył drzwi i zamarł, nie mogąc przekroczyć progu. Słyszał męski śmiech, jęki uniesienia. I słyszał przerażone krzyki błagających o litość kobiet krzyczących w agonii. Zdusił w sobie okrzyk wściekłości, niezdolny do znoszenia następnej chwili w tym przesiąkniętym śmiercią pokoju. To znajdowało się na ścianach, podłogach, dywanie, wszystko było zbrukane tym, co tu się stało.

Duncan odwrócił się na pięcie i ruszył do schodów. Musiał się stąd wydostać zanim pozostałości emocji zniszczą jego tarcze ochronne. Zadrżał na tę myśl, co by się stało, gdyby musiał przyjąć na siebie ten palący ból bez swoich tarcz. Miguel

pospieszył

za

nim,

jego

zatroskane

spojrzenie

przeszukiwało każdy pokój, który mijali, nie wiedząc, czego szuka, ale odczuwając wszystko to, co Duncan. Duncan ruszył schodami w dół, zmuszając się, aby iść spokojnie, a jednocześnie pragnąc wyskoczyć jak z procy i wybiec na zewnątrz. – Mój panie, co znalazłeś? Czego mam kazać innym szukać? Zeszli na pierwsze piętro. Koszmar na tyle zanikł, że Duncan znów mógł oddychać. – Powiedz, aby szukali... – przerwał, wyczuwając alarm płynący od... czy to Ari? – Czy Ari jest na zewnątrz? – zapytał szybko Miguela. – Tak, mój panie. Z tyłu. – Chodźmy. Miguel przeszedł przez łuk po jego lewej. Ruszyli przez wielką jadalnię do otwartej kuchni z dwoma parami wielkich, francuskich drzwi, otwartych na zamknięte patio. Miguel szarpnął klamką nie przejmując się zamkiem, i Duncan wyszedł na zewnątrz, znajdując natychmiast Ariego, który stał z głową skierowaną w dół, patrząc na ziemię, podczas, gdy napięcie emanowało z jego każdego mięśnia. Duncan zmarszczył brwi. Niczego tu nie było, z wyjątkiem... Uderzyła w niego fala zgnilizny, stając się silniejszą, gdy podchodził bliżej Ariego. Gdy w końcu Duncan doszedł do niego, ciemnowłosy wampir spojrzał, a jego brązowe oczy błyszczały szaleńczą

mocą wyzwalaną przed walką z wrogiem. Ale tu nie było wrogów. Tu była tylko śmierć, którą ich wrogowie po sobie zostawili. Duncan sięgnął do swojego wampira – bo Ari był jego, nie jego własnym dzieckiem, ale przysięgał krwią – i uspokoił wściekłość Ariego dotykiem swojej mocy. Razem przyglądali się małemu wybrzuszeniu, które krzyczało temu, kto wiedział na co patrzeć, nawet bez smrodu śmierci, która ich przywiodła. Dla niewprawnego oka, to nie było nic więcej niż brud i trochę zeschłej trawy, która była brązowa po zimie. Nikt nie położył darni przed ostatnim przyjęciem Victora. Czy Lacey w nim uczestniczyła? Jeżeli Duncan wciąż wierzył w litościwego Boga, powinien się modlić, aby tak nie było. Nie chciał, aby Emma straciła swoją przyjaciółkę w ten sposób, nie chciał, aby jej poszukiwania zakończyły się w tym koszmarnym domu. Ale świat już mu udowodnił, że nie ma wiary. Westchnął. – Muszę najpierw porozmawiać z Emmą. Potem zadzwonimy.

Rozdział XI Emma siedziała w swoim samochodzie z włączonym ogrzewaniem, ponieważ pomimo kurtki Duncana wciąż marzła. To było coś więcej niż zimne powietrze. Była przerażona. Bardziej przerażona niż kiedykolwiek w jej życiu. Bardziej niż wtedy, gdy została zmuszona, aby pocałować martwą babcię leżącą w trumnie. Nawet bardziej, niż wtedy, gdy umarła jej matka i została sama. Była wtedy zbyt młoda, aby zrozumieć te wszystkie rzeczy, które mogły ją skrzywdzić, a dość młoda, aby wierzyć, że sama da sobie radę. Ale już taka nie była. Dokładnie wiedziała jak świat jest popieprzony zabierając jej wszystko. Wszystko prócz Lacey. Jeżeli straci również Lacey... Targnęła nią nowa fala dreszczy, więc jeszcze bardziej podkręciła ogrzewanie. Coś okropnego stało się w tym domu. Duncan był mistrzem w ukrywaniu wyrazu swojej twarzy, ale jego bezruch mówił jej, że było bardzo źle. Jeżeli on tak mocno starał się tego nie okazać, to musiało być bardzo, bardzo źle. A ona była przerażona. Stojący obok niej wampir zamarł nagle, jego spojrzenie powędrowało ponad dachem samochodu i omiotło dom. Emma patrzyła przez szybę. Czy coś się zbliżało? Czy to była ta rzecz mieszkająca w domu? Uchwyciła ruch powietrza i zobaczyła jednego z wampirów Duncana biegnącego zza domu na podjazd. Ciekawość zwyciężyła nad strachem i otworzyła drzwi samochodu na tyle, aby postawić nogę na ziemi.

– Co to? – zapytała swojego strażnika. – Czy coś znaleźli? Strażnik nie odpowiedział, jego uwaga była całkowicie skierowana na to, co działo się za domem. Emma chciała znów zapytać, gdy odwrócił się i popchnął ją do samochodu. – Powinnaś zostać w środku – powiedział z napięciem. – Tam jest cieplej. – Dlaczego? Co oni znaleźli? – zapytała przeszukując wzrokiem jego twarz, wiedząc, że ma rację. Coś znaleźli. Nie w domu, ale za nim. Była tam zanim przyjechał Duncan, ale tam nic nie było poza zamkniętym patio. Poza tym był szeroki trawnik martwej trawy i pola. Co oni tam zobaczyli, czego ona nie widziała? Co tam mogło… Emma wstrzymała oddech gdy nagły ból ścisnął jej pierś. Musiała jęknąć ponieważ strażnik sięgnął do niej, a wyraz smutku na jego twarzy potwierdził jej najgorsze obawy. – Nie – wyszeptała. – Nie! – krzyknęła i otworzyła szeroko drzwi uderzając nimi w strażnika, którzy stracił równowagę. Pobiegła podjazdem, wiedząc, że jej się nie uda, wampirza szybkość dogoni ją, ale i tak biegła. Musiała zobaczyć, musiała wiedzieć… Strażnik złapał ją zanim dobiegła do schodów wielkiego domu, łapiąc ją i ściskając mocno w żelaznych obręczach swoich ramion. – Nie chcesz tego zrobić – wyszeptał do jej ucha. – Zaufaj mi, Emmo. Nie chcesz tego zobaczyć. – Zostaw ją, Baldwin – głos nadchodzącego Duncana był ostry, gdy podchodził do nich. Jej strażnik uwolnił ją natychmiast. – Wybacz mi, mój panie – powiedział.

Emma nie wiedziała za co przeprasza, za to, że pozwolił jej uciec czy że trzymał ją zbyt mocno, ale cokolwiek to było, nie obchodziło jej. – Powiedz mi, co znalazłeś – powiedziała do Duncana. – I nie kłam mi. Duncan podszedł do nich, wyciągając ręce i przyciągając ją do siebie. – Emmo – zaczął, ale odepchnęła go. – Nie. Nie rób tego. Nie tul mnie jak jakiś delikatny kwiatek, który nie radzi sobie z życiem. Daję sobie sama radę, od kiedy skończyłam jedenaście lat, więc nie rób tego. Powiedz mi, co znalazłeś – zażądała. Duncan westchnął. – Ciało. Byliśmy... – Emma jęknęła niekontrolowanie z bólu, uniosła zaciśnięte pięści do ust zatrzymując jęk. Duncan przerwał. – Emmo. Baldwin ma rację. Nie chcesz... – Nie mów mi czego chcę! Czy to kobieta? Przyglądał jej się przez chwilę, a potem lekko pochylił głowę jakby nasłuchując tego, co działo się na trawniku. Kiedy się odwrócił do niej i spotkał jej wzrok, wiedziała. – Tak – powiedział niepotrzebnie. – Chcę zobaczyć. Jeżeli to... – Nie. To nie jest konieczne. Mamy zdjęcie Lacey, a oni zakopali z nią jej rzeczy. Możemy zidentyfikować.. – Chcę zobaczyć – powtórzyła Emma głosem nie znoszącym sprzeciwu, który ledwie rozpoznała, jako swój własny. – Mam do tego prawo, Duncanie. Ona jest moją... – Emocje odebrały jej głos, wciągnęła

powietrze, odwracając się na chwilę. – Lacey jest moją przyjaciółką – podjęła, nie zważając na gorące łzy płynące po jej policzkach. – Moją. Duncan nie chciał się poddać, ale był przekonany, że jest prawdą to, co mówi Emma. Miała prawo, miała prawo zobaczyć Lacey jak nikt inny. – Doskonale – powiedział niezadowolony. – Możesz zobaczyć ciało. Ale, Emmo, rozkład już się rozpoczął. Możesz nie rozpoznać Lacey nawet, jeżeli to jest ona. – Rozpoznam ją – uparcie nalegała Emma. Duncan zmarszczył brwi i lekko potrząsnął głową jakby już żałował swojej decyzji. – Powiesz mi, czy to jest Lacey czy nie – powiedział w końcu. – A potem odejdziesz. Baldwin odwiezie cię do domu. – Ale jeżeli to Lacey… – Albo to, albo nic – powiedział głosem nieznoszącym sprzeciwu takim jak ona. Emma skinęła. Duncan wziął ją za rękę, ale ona odepchnęła go chcąc iść o własnych siłach. Szła nie widząc niczego poprzez łzy. Jej umysł wciąż zaprzeczał, mówiąc jej, że to nie może być Lacey, że to jakaś inna kobieta z przyjęcia, że ten dom i Victor byli tu od lat, że ten teren może być pokryty pogrzebanymi ciałami. Ale w sercu wiedziała to, czego się dowiedziała nawet, jeżeli Lacey wróciłaby do domu w niedzielę wieczorem. Wiedziała, że coś okropnego zdarzyło sie w tym domu, ponieważ nic innego nie powstrzymałoby Lacey od zadzwonienia do niej. A teraz… – Emmo? – Głos Duncana obok niej był delikatny, pełen współczucia. Ale ona nie chciała jego współczucia, nie mogła tego znieść.

Musiała być silna. Rozejrzała się i zobaczyła, że wampiry Duncana patrzą na nią z wyczekiwaniem. Stali w kręgu dookoła czegoś, a teraz otworzyli ten krąg dla niej. Spojrzała w dół, serce zaczęło jej walić. – Emmo, nie musisz tego robić. Odepchnęła rękę Duncana i podeszła pomiędzy dwa wampiry prawie lądując w stosie brudu. Jeden z wampirów złapał ją za ramię, gdy spojrzała w dół, w wielką dziurę w ziemi. Nie, nie tak wielką. Na tyle dużą... Krzyk zaprzeczenia wyrwał się z jej gardła, bez słów, zwierzęcy okrzyk bólu. Emma potknęła się wycofując, nagle żałując tego, że się tu znalazła. Nie chciała widzieć tego, co znajdowało się w dziurze, nie chciała zobaczyć tej martwej rzeczy, która miała twarz Lacey, jej jasne, skręcone loki, jej ciało wykręcone przez śmierć jakby nigdy nie żyło. Chciała cofnąć jej życie i nie puścić Lacey z domu na przyjęcie Victora. Jadłyby popcorn i piły kiepskie wino oglądając horrory, aż żadna nie mogłaby usnąć. I nigdy nie musiałyby się martwić niczym więcej niż filmowe potwory pod ich łóżkami. – Emmo. Nie widziała ruchu Duncana, ale nagle tam był obejmując ją ramionami. A ona wiedziała, że tym razem potwory były rzeczywiste. Odsunęła się od niego. – Nie dotykaj mnie – wysyczała. – Jeżeli nie... – Wiedziała, że była niesprawiedliwa, że to nie Duncan wepchnął Lacey do grobu. Ale to jego ludzie. Wampiry. Potwory, które polowały na ludzi, które uwiodły Lacey swoimi obietnicami szalonych przyjęć. Oparła się o ścianę, obejmując się ramionami, chcąc wrócić do samochodu. Miała tam swoją komórkę. Musiała zadzwonić na policję i…

Silne ramiona Duncana objęły ją. Walczyła z nimi, ale jedynie zacieśnił je i rozkazał. – Zatrzymaj to, Emmo. – Postaw mnie – zażądała uderzając go po ramionach, słysząc swój szloch i nie rozpoznając, że pochodził z jej gardła. – Nie potrzebuję… Ramiona Duncana były jak stalowe obręcze, gdy prowadził ją przed dom, a gniew promieniował z niego falami, aczkolwiek, wiedziała, że nie był skierowany w nią. Emma zobaczyła swój samochód, zobaczyła Baldwina, który otwierał drzwi. Duncan pochylił do niej głowę i coś wyszeptał. A potem już nic nie było.

Rozdział XII Duncan patrzył na odjeżdżający samochód Emmy, gdy sunął pomiędzy drzewami, aż nie mógł go już dojrzeć. Była na tylnym siedzeniu, głęboko uśpiona i będzie w tym stanie przez kilka godzin, aż ciało Lacey zostanie odkopane a miejsce zbrodni zbadane. On i jego ludzie mieli jeszcze kilka godzin, ale musieli wrócić do stolicy przed rankiem. Nie było możliwości, aby prosił kogokolwiek ze swoich ludzi, aby został na jeden dzień w tym koszmarnym domu. Kiedy tu skończą, kiedy jego ludzie odkryją każdy dowód, który da się znaleźć, będzie musiał zrównać ten przeklęty dom z ziemią. Po tym ta ziemia musi odpocząć. Może za sto lub dwieście lat ten horror zniknie. Już wezwali ekspertów, aby się tym zajęli. Jeżeli mogło być w tym coś dobrego, to fakt, że to zdarzyło się w Wirginii, z całym wsparciem FBI, które znajdowało się tak blisko. Niektóre wampiry pracowały tu w laboratoriach, aczkolwiek ich pochodzenie było znane tylko niektórym ze społeczności wampirzej. Raphael, oczywiście wiedział kim są, co znaczyło, że Duncan również. Trupy, które on i jego wampiry odkryły nie mogły zostać całkowicie ukryte, ale można sobie z tym dać radę. Na ile, to zależało od Emmy. Jeżeli zwróci się do ludzkich przedstawicieli prawa i będzie domagała się śledztwa... Cóż, on na to nie pozwoli. Nie chciał pozbawiać jej pamięci, ale będzie musiał, jeżeli to będzie niezbędne, wiedząc, że jeżeli ona się o tym dowie, straci jej zaufanie, a jednocześnie i ją. Ale nie mógł narażać całej społeczności wampirzej w imieniu swojego zauroczenia Emmą Duquet. To nie znaczyło, że lekceważył całą zbrodnię. Mógł ukryć dowody, ale nie zapomnieć o przestępstwie. Victor już nie żył razem ze swoimi czterema strażnikami, oni wszyscy bez wątpienia uczestniczyli w całej

zbrodni i krwawej łaźni. Ale byli jeszcze inni, ludzie, którzy chętnie, radośnie dołączyli do torturowania młodej kobiety w zamian za seksualną uciechę. Znajdzie ich i zniszczy każdego z nich, tak jak zniszczył Victora. – Panie. Duncan odwrócił się. – Tak, Miguelu? – W domu, mój panie. Jest coś, co wygląda na skrytkę Victora. Są tam nagrania. Duncan spojrzał w oczy swojego porucznika i wiedział, że najgorsze jeszcze przed nimi. Westchnął ciężko i położył uspokajająco rękę na ramieniu Miguela. – Przynajmniej teraz wiemy, kogo zabić następnego, Miguelu. – Będziemy polować, mój panie? Duncan skinął. – Rzucimy ich na ziemię i będziemy słuchać ich błagania, gdy będziemy wyrywać ci bijące serca. Miguel odsłonił zęby warcząc, a Duncan zebrał się w sobie, aby wejść do tego domu i znów poczuć zło. Gdy przekroczył próg, a horror znów przeszył jego duszę, miał tylko jedną myśl – pomimo śmierci, Victorowi została ona zbyt łatwo darowana. Godzinę później, siedział na werandzie wdychając tak potrzebne świeże powietrze, gdy nieznana ciężarówka wtoczyła się przed dom. Wstał patrząc uważnie. Jakby za sprawą magii, kilka jego wampirów pojawiło się, zajmując stanowiska pomiędzy nim a wjeżdżającym samochodem. Zatrzymał się, a Duncan patrzył jak niski, ciemnowłosy wampir wysiada pierwszy. Jej ciemne włosy zostały związane w kilka warkoczy z tyły

głowy, ubrana była w ciemne spodnie i czarną bluzę. To wszystko sprawiało, że mogła wyglądać na starszą niż była, a raczej na starszą niż była, gdy została przemieniona ponad sto lat temu. – Phoebe – zawołał Duncan, wysyłając mentalny rozkaz do swoich strażników, że to jego ekspert sądowy, którego się spodziewał. Phoebe Micheleti nigdy sama nie była agentem FBI, ale pracowała z najlepszym śledczym, mężczyzną, który później stał się jej mężem i partnerem. Po latach partnerstwa i dzielenia się krwią, Ted Micheleti został zmuszony do wycofania się z FBI, gdy stało się zbyt oczywiste, że się nie starzeje. Oboje prowadzili firmę doradczą, proponując swoje usługi śledcze agencjom w całym kraju, gdy wiele z nich nie mogło sobie pozwolić na utrzymywanie detektywów na pełen etat. Duncan był pewien, że interes szedł dobrze w tych trudnych czasach i wiedział, że Phoebe i jej partner czasami pracowali za darmo. Po prostu lubili tę pracę. – Duncan. – Próbowała uklęknąć, ale Duncan powstrzymał ją. Phoebe mieszkała w Wirginii, co znaczyło, że Duncan był teraz oficjalnie jej panem. Ale, ponieważ nigdy osobiście się nie spotkali, znali się od lat, a dziś nie był odpowiedni czas na rytuały. – Dobrze cię widzieć – powiedział. – Ciebie również, mój panie. Gratuluję objęcia terytorium. Duncan skinął, a Phoebe spojrzała za niego na otwarty bagażnik samochodu, gdzie dwa wampiry z działu technicznego ładowały czarny worek z ciałem. – Czy wiemy kim ona jest? – zapytała Phoebe. – Lacey Cray – powiedział ponuro Duncan. – Dwadzieścia siedem lat, sekretarka na Kapitolu. – W jaki sposób tu skończyła?

– Victor. – Kurwa – przeklęła Phoebe. – Nienawidziłam tego drania. – Z pewnością, ale nie traktował źle ciebie czy Teda? Pokręciła głową. – Nie śmiałby. Był typowym byczkiem. Zbierał tylko tych ludzi, którzy nie mogli mu oddać. Skąd znasz tę dziewczynę? – Jej współlokatorka przyszła do naszego domu w stolicy, noc po tym, jak uporałem się z Victorem. Panna Cray zaginęła. Najwidoczniej imprezowała z Victorem, zanim to się stało, ale powiedziała Emmie, że to przyjęcie jest ważne. Weekend na wsi. – Emmie? – Emma Duquet, współlokatorka. Pracuje dla kongresmena. – Cóż, to komplikacja. Czy będzie gorzej? – Uważaj – ostrzegł ją Duncan. – Victor był podglądaczem. Znaleźliśmy nagrania tego, co działo się tutaj i w stolicy. Nie wiem, czy szantażował kogokolwiek, czy tylko patrzył. Wciąż pracujemy nad rozpoznaniem kogoś, ale Lacey jest jedynym ciałem, jakie znaleźliśmy – i jedyną kobietą z jego zbirów, która nie figuruje na żadnym nagraniu, co mówi samo za siebie. Z tego wnoszę, że inne kobiety wciąż żyją, a ich pamięć została pewnie wymazana, dzięki za to, ponieważ to, co zostało im zrobione… – Wygiął usta odwracając wzrok nie chcąc ciągnąć dalej. – Co z Lacey? – To był pewnie wypadek. Biorąc pod uwagę stopień deprawacji jaki tu znaleźliśmy, nic mnie nie zaskoczy, ale zakopanie jej na podwórzu w ten sposób... to nie mogło być zaplanowane. Phoebe skinęła.

– Miał czas, aby zająć się nagraniami, ale nie na tyle, aby pozbyć się ciała. Duncan zmarszczył brwi. – Pewnie zamierzał wrócić i zająć się tym, ale wtedy ja się pojawiłem. – Jakieś ślady w domu, w stolicy? – Ukryte i zakodowane, ale moi ludzie są dobrzy. Phoebe przechyliła głowę przyglądając mu się. Uśmiechnęła się. – Cieszę się, że tu jesteś, mój panie. Potrzebujemy cię. – Jej uśmiech zbladł, gdy spojrzała na nieruchome ciało Lacey. – Chciałabym tylko, abyś miał lepsze powitanie niż to. – A ja chciałbym przybyć tydzień wcześniej. Lacey mogłaby wciąż żyć. Musimy to ukryć, Phoebe. – Czy miała rodzinę? – Tylko Emmę. Były przyjaciółkami od dzieciństwa. – Czy ta Emma zamierza podnieść raban? – Nie. – Gdy spotkał zaciekawione spojrzenie Phoebe, dodał: – Zajmę się tym. – Pozwolił, aby lekka smuga jego mocy przypomniał jej, kim był. Phoebe szybko opuściła wzrok. – Jak mogę pomóc? Duncan skinął. – Mój szef ochrony, Louis jest na górze z kilkoma innymi. Zajmiemy się komputerami i plikami, gdy wrócimy do stolicy, ale w międzyczasie zrobił plik z każdą twarzą widoczną na nagraniach.

Niektórych z nich sądzę, że znamy, ale chcę, abyś pomogła wyśledzić pozostałych. Zamarła, ale potem ukłoniła się oficjalnie do pasa. – Jestem na twoje rozkazy, mój panie. – Odwróciła się i ruszyła w kierunku domu. Duncan patrzył za nią, a potem podszedł do techników, którzy zamykali bagażnik. – Czy macie miejsce, aby przechować ciało? – zapytał Duncan. – Tak, mój panie. Jeden z naszych ma dom pogrzebowy za Falls Church. Możemy ją tam zawieźć. – Upewnijcie się, że Miguel zna to miejsce zanim odjedziecie, ale powinniście się spieszyć. Do wschodu słońca było jeszcze kilka godzin, a oni potrzebowali czasu, aby odwieźć ciało Lacey zanim pójdą spać na czas dnia. – Tak, mój panie. Wampir przekręcił stronę na swojej podkładce, zapisał coś szybko i podał Miguelowi, który krążył za Duncanem jak cień, od kiedy znaleźli ciało. – My również powinniśmy jechać, mój panie – powiedział cicho Miguel, gdy odjeżdżali technicy. Duncan spojrzał na niego. – Muszę zatrzymać się u Emmy w drodze do domu. – Mój panie, czas… – Miguel – powiedział cicho Duncan. – Zatrzymam się i porozmawiam z Emmą. Miguel skinął ostro.

– Wyjeżdżamy zatem już. Ari będzie prowadził. Inni skończą tu i zamkną dom. Wezmą drugą ciężarówkę i wrócą do miasta. Duncan skinął. Nie chciał powiedzieć Emmie, co trzeba zrobić, ale nie mógł pozwolić jej, aby zwróciła się do ludzkich władz. Jakoś musiał ją przekonać, aby pozwoliła mu się tym zająć, a jeżeli nie będzie mógł... Cóż, zatem chciał z nią być ostatni raz zanim go znienawidzi.

Rozdział XIII Kiedy przyjechali, samochód Emmy był zaparkowany kilka domów od jej mieszkania. Duncan wysłał smugę swojej mocy przeszukując dom. Baldwin był tam. Baldwin był jednym z tych, którzy byli z Duncanem tamtej nocy, co znaczyło, że już był zaproszony do domu Emmy. To było ważne, ponieważ Emma była w głębokim śnie i miała tak pozostać dopóki Duncan jej nie obudzi. Westchnął, mając nadzieję, że śni o czymś przyjemnym, ponieważ kiedy się obudzi, jej koszmary staną się rzeczywistością. Wolałby odwlec to do jutrzejszej nocy. Horror domu Victora pozostawił go na krawędzi i nie chciał niczego więcej, niż zbić kogoś na krwawą miazgę. Ale Emmy by nie skrzywdził. Aczkolwiek jego humor został skwaszony, a ona zawsze się z nim kłóciła. Duncan znał swoją reputację, niektórzy widzieli w nim ostoję spokoju w obliczu najgorszej prowokacji. To dlatego Raphael zdecydował, że on będzie idealny, aby dać sobie radę z szarlatanami, którzy z ukrycia rządzili Waszyngtonem. I prawdziwa była reputacja Duncana. Ale było ciężko, a dzisiaj wieczorem jego rezerwy zostały poważne przetestowane. Niestety nie mógł trzymać Emmy uśpionej do jutrzejszego wieczora i zdecydowanie nie chciał, aby obudziła się w ciągu dnia bez rozmowy z nim. Znając Emmę, nawet tylko tyle, wiedział, że ona nie poczeka do wieczora. Nawet, jeżeli nie wezwie policji, sama pojedzie do Leesburga, gdzie nic nie znajdzie. Ciało zniknęło, tak jak wszystkie dowody, że ktokolwiek został tam zakopany. Wszystko w tym domu prowadzące do Victora czy wampirów w ogóle, również zniknęło. Znajdowało się w drodze do jego domu w stolicy, gdzie jego ludzie próbowali wydobyć z nich informacje a potem zniknąć. W tej chwili,

nawet tytuł własności domu w Leesburgu został zmieniony, świadcząc o tym, że kilka miesięcy temu zmienił on właściciela. Nawet Emma ze swoimi źródłami nie mogłaby znaleźć niczego. Ale to nie powstrzymałoby Emmy. Jej następnym krokiem byłoby wezwanie policji, a to była najgorsza z możliwości dla wszystkich związanych ze sprawą, włączając Emmę. Więc, Duncan musiał z nią porozmawiać dziś wieczorem. Wziął głęboki wdech, ukrył swój gniew i inne agresywne instynkty. To nie będzie trwało długo, może około godziny. Na tyle długo, aby ustawić Emmę i wrócić do stolicy, aby spać w domu. A potem obudzić się następnej nocy, aby spędzić trochę czasu w sali gimnastycznej, aby pomóc wyparować wściekłości. Drzwi zaskrzypiały otwierając się, gdy on i Miguel weszli do środka. Wewnątrz było ciemno. Sylwetka Baldwina była cieniem w ciemności, gdzie stał przytrzymując drzwi. – Coś, o czym powinienem wiedzieć? – zapytał go Duncan. – Nie, mój panie. – Dołącz do Ariego w samochodzie. Ty też, Miguelu. Miguel zamarł natychmiast otwierając usta, aby zaprotestować, ale Duncan tylko na niego spojrzał. Jego porucznik drgnął, ale kiwnął mocno głową i podążył za Baldwinem do samochodu. Duncan westchnął z ulgą. Wystarczająco trudne było zachowanie spokoju z Emmą. Nie chciał dodatkowo pogarszać sytuacji wzburzonymi wampirami. Nie mieli jego zmysłu empatii na ten koszmarny dom, ale uchwycili wystarczająco z tego, co go otaczało. Co stawiało go w samym środku burzy gniewu.

Potrzebował chwili dla siebie, bez wampirów stojących mu nad głową, aby uspokoić swoje nerwy zanim porozmawia z Emmą. Przeszedł do salonu w kierunku starej kanapy. Emma leżała na jednym boku, pod szydełkowym pledem, który Baldwin musiał na nią zarzucić. Skulona była w ochronną kulkę, z kolanami przyciśniętymi do piersi, ciasno wtulonymi rękami i zaciśniętymi dłońmi, jakby miało nadejść uderzenie. Usiadł obok niej, a kanapa ugięła się pod jego ciężarem. Nie mogło jej tu być wygodnie. Może powinien zabrać ją na górę. Uśmiechnął się lekko, to miała być tylko wymówka, aby odwlec nieuniknione. Jej ciemne włosy zasłaniały twarz. Odsunął je i wyszeptał. – Emmo. Jej powieki drgnęły, ciemne przy jej jasnej skórze, jej oddech stał się mniej regularny. Duncan przeciągnął palcami po jej jedwabistym policzku. – Obudź się, Emmaline.

*****

Poczuła obecność Duncana zanim usłyszała jego głos. Myślała, że to sen, ale wyglądało to realnie. Czuła, tak jak zwykle przy Duncanie, otaczający ją spokój, który był przeciwieństwem tego jak większość ludzi reagowała na nerwową sytuację. Cokolwiek to było, wiedziała, że musi się obudzić, ponieważ było coś, co musiała pamiętać. Coś, co spowodowało obecność Duncana.

– Emmo. – Jego głos wdarł się do jej snu, przyspieszając pobudkę. Ale nagle już nie chciała się obudzić. Było jej miło we śnie. Bezpiecznie. A tu było coś okropnego, czekającego na jej pobudkę. Pogłaskał ją po policzku. – Obudź się, Emmaline. Ostatnie pozostałości snu odpłynęły, gdy niespodziewanie użył jej prawdziwego imienia, zajęczała cicho. Próbowała się odkręcić, odwrócić się od niego, ale Duncan jej nie pozwolił. Jego silna ręka przytrzymała jej ramię. – Wiem, że się obudziłaś, Emmo. Emma otworzyła oczy. Spojrzała na Duncana ledwie go widząc w przygaszonym świetle. – Czy chcesz, abym włączył światło? – zapytał. Zawsze wiedział co myślała. Twierdził, że to jego umiejętność czytania z ludzkich twarzy, ale zastanawiała się czy to coś więcej. – Nie – powiedziała zachrypniętym od snu głosem. Wiedziała dlaczego tu jest. Chodziło o Lacey. A ona potrzebowała ciemności. Usiadła. Miała wciąż na sobie kurtkę Duncana, którą się owinęła, spychając koc jej babci na stopy. Nie pamiętał jak wróciła do domu, nie pamiętała, kiedy zasnęła. – Czy chcesz wody? – zapytał Duncan. Siedział na brzegu kanapy, a ona przesunęła się obok niego, aby usiąść. Pochyliła się do przodu, obejmując się ramionami i potrząsnęła głową. – Nie, dziękuję.

Usłyszała jak westchnął przesuwając się, aby usiąść na starym stoliku do kawy, który ona i Lacey uratowały od zwałki, gdy wprowadzały się do domu. Ktoś kilka domów dalej wyrzucił go na śmietnik, ale Lacey zobaczyła to i przyciągnęła Emmę, aby go zabrały. Cholerna rzecz była tak ciężka, że ledwie dały radę go zanieść na plecach Emmy po schodach w górę. Obydwie spociły się jak świnie, zatrzymując się co pięć minut na odpoczynek. Uśmiechnęła się na to wspomnienie i jednocześnie przeraziła łzami cisnącymi się pod jej powieki. Emma zagryzła wargę walcząc o samokontrolę. Nie będzie płakać. Łzy nie przywrócą jej Lacey. Nic nie przywróci. Jej zadaniem na teraz było pochowanie Lacey. A potem znajdzie tego, co to zrobił... i zabije go. Miała broń i wiedziała jak jej używać. Nie ma sensu posiadanie broni, jeżeli nie umiesz jej wykorzystać. Nie wściekała się tak często jakby chciała, ale na tyle wystarczyło. To była sprawa osobista. W każdym razie, Emma nie miała zamiaru czekać na policję. Policję łatwo kupić w tym mieście. Poza tym, jeżeli wzięliby bardziej poważnie jej zgłoszenie o zaginięciu Lacey, jej przyjaciółka nie byłaby teraz martwa. Kto wiedział jak długo była tam zakopana... Ale nie zamierzała o tym myśleć. Miała zamiar pozbierać się i przekonać Duncana, że z nią wszystko w porządku, a potem poszukać mordercy, ponieważ ktoś musiał za to zapłacić. – Emmo – powiedział cicho Duncan. Emma podniosła wzrok. Wyglądał na zmartwionego, ale nie było potrzeby. Wszystko w porządku. Lepiej niż w porządku. Była spokojna. – Duncanie – powiedziała dumna tym, jak spokojny był jej głos. Duncan cenił spokój. – Nie musisz się o mnie martwić. Jestem spokojna.

Duncan obserwował ją uważnie, i przez chwilę Emma miała wrażenie, że zobaczyła błysk w jego oczach. W tej chwili była przekonana, że wiedział, co ona zamierza zrobić, co planowała na jutro i na następne dni. Ale potem mrugnął, a ona przekonała siebie, że to niemożliwe. To tylko jej żywa wyobraźnia. – Przykro mi Emmo. – Jesteś bardzo uprzejmy – powiedziała z akcentem swojej babci. Doskonała okazja. Cokolwiek, aby ukryć jej prawdziwe uczucia, aby nikt nie musiał czuć się zakłopotany przytłaczającymi emocjami. Duncan zmrużył oczy i zmarszczył brwi. – Przestań to robić. – Co robić? – Spojrzała na niego. – Przestań stosować te uprzejme południowe zachowanie. – Nie wiem, o czym mówisz. – Jestem Wampirzym Lordem, Emmo. Nie oszukasz mnie. – Szczęściarz – odwarknęła. – Ja jestem człowiekiem i robię co mogę. Myślał, że kim do diabła jest? Jeżeli chciała udawać, że jej serce nie jest złamane, jeżeli musiała w to wierzyć, kto do diabła jej zabroni? – W porządku. Wstał, odsuwając ciężki stolik ze swojej drogi, jakby nic nie ważył. Odwrócił się do niej plecami przez chwilę ją ignorując. Wiedziała, że był zły i próbował się opanować. Niektórzy mężczyźni uderzyliby pięścią w ścianę czy czymś rzucili. Duncan zbyt się kontrolował, ale wciąż to było widać. Nie tylko on umiał czytać język ciała. Ona i Lacey przeżyły siedem lat w przytułku. Była cholernym specjalistą od czytania języka ciała.

– Jest kilka rzeczy, o których musisz wiedzieć – powiedział w końcu bez odwracania się. – Gdzie jest ciało Lacey? – zapytała. To sprawiło, że spojrzał na nią. Najpierw pomyślała, że nie odpowie na jej pytanie, ale potem powiedział. – W domu pogrzebowym w Falls Church. Zmarszczyła brwi. – Dlaczego tam? Czy policja... – Nie będzie żadnej policji. Emma wstała, nagle znów tak wściekła jak chwilę temu. Zapomniała o swoich planach, aby bez policji przeprowadzić własną zemstę. Nie zamierzała pozwolić im ukryć całej sprawy i udawać, że nic się nie stało. – Co masz na myśli mówiąc, że nie będzie żadnej policji? – nalegała. – Ty i twoje wampiry zamordowaliście Lacey. Policja spowoduje, że Victor wróci i... – Victor jest martwy. Emma zamarła, nagle zmieszana. – Ale, jak? To znaczy, kiedy? – Cztery noce temu. Zmarszczyła brwi licząc. – Ale to znaczy, że pierwszej nocy, gdy przyszłam, aby spotkać się w ambasadzie… – To żadna pieprzona ambasada – warknął – i tak, już był martwy. Tak to działa u wampirów.

– Co tak działa? – dopytywała nie przejmując się jego nastrojem. Chciała odpowiedzi. Zaczął odpowiadać, a potem powstrzymał się i powiedział: – To nie ma znaczenia, To, co ma znaczenie, to to, że wampiry są zamieszane w tą zbrodnię i wampiry się tym zajmą. – Co to znaczy? – nalegała, czując, że sama warczy. – Więc, Victor nie żyje. Świetnie, doskonale. Jeden mniej… – Pięciu mniej – przerwał. – Miał ochroniarzy. – Pięciu, zatem – zgodziła się. – Nie ważne. Jeżeli mieli cokolwiek wspólnego z... – zadławiła się słowem, a potem zmusiła się, aby kontynuować, chowając swój gniew, aby to zrobić – ze śmiercią Lacey. – podjęła spokojnie. – Zatem zasłużyli na śmierć. Ale nie tylko oni. – Masz rację. Nie tylko oni. A ja wiem, kto jeszcze i zajmę się tym. Emma patrzyła na niego, ogłupiała na początku. Już wiedział, kto zabił Lacey? – Zajmę się tym, Emmo. Obiecuję. – Chcę w tym uczestniczyć, cokolwiek zamierzasz zrobić. – Zdecydowanie nie. Uniosła brodę. – Ponownie dziękuję, wampirze. Nie chcesz, abym poszła na policję? Więc będę uczestniczyć. Daj mi to, czego ja chcę, a dostaniesz to, czego ty chcesz. Duncan nagle znalazł się tuż przed nią, górując nad nią, osaczając ją swoją siłą i rozmiarem. Zimna kalkulacja zniknęła, zastąpiona czymś lodowatym i śmiertelnym. To był prawdziwy Duncan, wampir na tyle potężny, aby rozkazywać innym, i wiedziała, że mógł zabić ją jedną myślą.

– Nie masz pojęcia, o tym, czego ja chcę – powiedział w końcu. – Bądź ostrożna, Emmaline. Przełknęła głośno. Jej serce podskoczyło tak, że poczuła je w gardle. – Okay – wyszeptała, a potem zebrała swoja odwagę i spojrzała na niego. – Ale wciąż chcę w tym być. Przytrzymał jej wzrok przez kilka chwil, a potem lekki uśmiech zabłąkał się na jego twarzy, który prawie natychmiast zniknął. – Doskonale – zgodził się. Emma nie mogła poczuć się bardziej zaskoczona. Czy on się zgadzał? – Mamy umowę – gładko kontynuował Duncan. – Spodziewam się ciebie w ambasadzie, jak to nazywasz, godzinę po zachodzie słońca każdej nocy, aż to zostanie zakończone. I spodziewam się, że będziesz pracowała jak reszta z nas. – W porządku – powiedziała, a jej myśli kłębiły się w głowie. Chciał jej pomóc znaleźć zabójcę Lacey. Czy raczej to ona miała jemu pomóc, ale jakie to miało znaczenie, skoro on mógł to zrobić szybciej niż ona sama. Wreszcie wskazał jej właściwy kierunek, a ona będzie mogła wziąć sprawy w swoje ręce. Poza tym, wampiry w dzień śpią. Nie będzie nic, co mogłoby ją powstrzymać. Duncan przyglądał się jej uważnie, więc szybko pozbyła się tych myśli, zajmując swój umysł przypominaniem sobie godziny, o której zachodzi słońce i tym, jak przekonać Sharon, że będzie musiała przez jakiś czas wychodzić wcześniej z pracy. – Kiedy zaczynamy?

Spojrzenie Duncana złagodniało. – Weź kilka dni wolnych. Pochowaj przyjaciółkę. Mężczyźni, których chcemy dopaść, odpowiedzialni za to, nie wiedzą, że znaleźliśmy ciało Lacey. Nie ma powodu, aby stali się podejrzliwi, aby uciekli. A nawet jeżeli to zrobią, znajdę ich. Emma patrzyła na niego, wierząc mu, wiedząc, że sprawiedliwości stanie się zadość. Lacey. Smutek ją ogarnął bez ostrzeżenia. Chciała zostać sama. Musiała zostać sama, aby przycisnąć twarz do poduszki i wypłakać stratę i ból, aby nikt nie słyszał. Twarz Duncana zachmurzyła się, a ona zamrugała od nagłych łez. Jeszcze jedną rzecz musiała wiedzieć. – Czy możesz podać mi nazwę domu pogrzebowego, proszę? Muszę urządzić pogrzeb mojej Lacey.

*****

Duncan zamknął za sobą drzwi, słysząc jak Miguel i inni przygotowują się na dzień. Drzwi trzaskały, a głosy milkły, aż zapadła cisza. Zdjął ubrania, które pozostały na podłodze. Smród śmierci był nie do usunięcia. Musi je jutro spalić. Przechodząc

przez

pokój

machinalnie

sprawdzając

okna,

upewniając się, że zasłony są mocno zaciągnięte. Dzisiaj był zmęczony wydarzeniami zarówno na ciele jak i w duszy, ale nawet bardziej odczuwając ciężar smutku Emmy. To dotknęło miejsca w jego duszy,

starej rany, tak dawno zapomnianej, że ledwie tam była. To była taka strata powodująca ból wnętrzności, kogoś bliskiego, kogoś, za kogo oddać by można własne życie. Ból, który pogrzebał tak głęboko, że chciał siebie przekonać, że już minął. Ale smutek Emmy go przywrócił...

*****

1862, Stone River, Tennessee

Leżał w błocie, słysząc krzyki umierających dookoła niego ludzi i jęki tych, którzy już nie mogli krzyczeć. Słońce zaszło kilka minut temu, przynajmniej na to wyglądało. Patrzył na czerwoną łunę na horyzoncie i zastanawiał się, ile z tego koloru to zachodzące słońce, a ile to krew z ostatnich dni brutalnej walki. Bóg wiedział, że dziś zostało rozlane dość krwi, aby pokolorować tysiące zachodów słońca. Jego jedynym pocieszeniem była wiedza, że umierających było tyle samo po obydwu stronach walki, a to rzeczywiście było małe pocieszenie. Najważniejsze było to, że przynajmniej jego walka dobiegła końca. Nie krzyczał, jeszcze nie, ale czuł, że będzie w niedługim czasie. Podniósł ręce, ośmielając się spojrzeć na zakrwawione strzępy swojego brudnego munduru i zajęczał na ten widok. Nie był chirurgiem, ale widział na tyle dużo rannych zwierząt, aby wiedzieć na co patrzy. Został wypatroszony jak świniak na wiosnę. Jego skóra była przecięta, a jego

wnętrzności zdobiły szarością jego mundur, który jeszcze kilka tygodni temu był nowy. Płaszcz należał do martwego żołnierza, którego nawet nie znał. Zadrżał, gdy mu go dali, nie chciał nosić ubrań martwego człowieka. Ale to były ciężkie czasy. Jeżeli odmówiłeś nosić szare, nieważne z jakiego powodu, ludzie stawali się podejrzliwi w tych stronach. To było Tennessee, gdzie byli tak za Konfederacją jak i nie i nieważne, kto to mówił. Ważne było, co robił. Więc Duncan wziął szary płaszcz i zarzucił na siebie, czując jak śmierć obejmuje go uściskiem. I niewiele się pomylił. Ponownie dotknął rękami swojego brzucha, ignorując lekki nacisk jego wnętrzności na place. Chciało mu się wyć w niebogłosy. Nie z bólu, aczkolwiek czuł tępe uderzenia w brzuch co jakiś czas. Ale to nie to sprawiało, że był wściekły, aby przeklinać Boga, swoich generałów i wszystkich innych ludzi w garniturach, którzy wysłali farmerów, takich jak on do walki. To sama śmierć sprawiała, że był wściekły. Nie bał się jej. Zdawał sobie sprawę, że żył na tyle dobrze, że obietnice życia wiecznego zostaną dotrzymane przez niebiosa. To to, co zostawiał za sobą sprawiało, że był wściekły, rzeczy, których nie zrobił, nawet, jeżeli wiedział, że niektóre z nich nie były chrześcijańskie i pewnie wysłałyby go prosto do piekła. Ale nawet leżąc tu na krawędzi śmierci, było warto. Oddałby niebo za zemstę za to, co złego spotkało jego ukochanych. Westchnął i położył się z powrotem w błocie, nie dbając już o brud czy smród. Już nie było tak źle, kiedy zdał sobie sprawę, że jego zmysły przestają działać. W każdym razie, nie musiał się już martwić. Żołnierz leżący najbliżej niego ucichł nagle i Duncan zamknął oczy w modlitwie za jego duszę. Miał tylko nadzieję, że zostanie ktoś, aby pomodlić się za niego, gdy nadejdzie czas. Cień zakrył księżyc, a jego serce zaczęło walić. Może to już.

– Nie jesteś tak strasznie ranny, chłopcze. – Głęboki głos odezwał sie w ciemności, z akcentem jakiego nigdy wcześniej nie słyszał. Duncan otworzył oczy i patrzył na klęczącego przy nim mężczyznę. Nikt z nim nie rozmawiał od czasu wizyty chirurga, który pojawił się wcześniej i tylko potrząsnął smutno głową ruszając dalej. Duncan go nie winił. Nie było potrzeby marnowania talentu na takiego, którego nie można uratować. A to dotyczyło Duncana i każdego z wnętrznościami na wierzchu. Zostaną w końcu zabrani, przez tych, którzy będą zbierać umierających i umarłych. Ale Duncan jeszcze nie umarł, więc kim był ten nieznajomy i czego od niego chciał? Mężczyzna podniósł wzrok, a Duncan zastanawiał się czy może Bóg już osądził jego ostatnie myśli o zemście i skazał go na piekło. Ponieważ to nie był zwyczajny mężczyzna. Jego oczy były czarne jak noc, z piekielnym, srebrnym błyskiem na krawędziach, jakby coś zza nich wyglądało. I był większy niż każdy mężczyzna, jakiegokolwiek widział. Większy niż Duncan, a on był postrzegany jako wielki facet. Nieznajomy uśmiechnął się, a jego zęby były białe i czyste. – Nie jestem twoim chrześcijańskim diabłem. A to nie jest piekło. – Rozejrzał się dookoła i zmarszczył brwi. – Albo nie takie, o jakim myślisz. Duncan patrzył. – Skąd wiesz o czym myślę? – wyszeptał ustami zbyt suchymi, aby sformułować słowa. – Wiem wiele rzeczy – powiedział nieznajomy patrząc znów na niego. – Wiem, że nie musisz dzisiaj umrzeć. – Przyglądał się uważnie Duncanowi. – Chyba, że chcesz.

Duncan poczuł przypływ nadziei, szybko zastąpiony przez strach. Chciał żyć, przynajmniej na tyle długo, aby się zemścić, ale jakiej ceny zażąda od niego ten demoniczny mężczyzna? Mężczyźni tacy jak ten, nie dawali niczego za darmo. Ale znów, niektóre rzeczy były warte każdej ceny. – Chcę żyć – powiedział, korzystając z okazji. – Żadnych pytań, żadnych negocjacji? – kpił lekko mężczyzna. – Tak szybko zawrzesz umowę z diabłem, Duncanie Milford? – Skąd znasz moje imię? – zapytał Duncan, przełykając głośno. – Mówiłem ci. Wiem o wielu rzeczach. Ale przedyskutujmy najpierw naszą umowę. Uratuję dzisiaj twoje życie, ale w zamian, będziesz mi służył. Duncan mrugnął. Czy ten mężczyzna był szpiegiem Unii? Czy sądził, że Duncan miał użyteczne informacje? Ponieważ ich nie miał. – Jakiego rodzaju służby oczekujesz? – zapytał ciekawy na przekór sobie. Mężczyzna wzruszył ramionami. – Przybyłem do tego miejsca. Potrzebuję kogoś, kto zna miejscowe zwyczaje, nawet język. Aczkolwiek, myślę, że mówiłem dobrze zanim tu przybyłem – dodał. Duncan zastanawiał się nad jego słowami. Właściwie mówił dosyć dobrze, aczkolwiek zbyt dobrze. Bardzo staranna wymowa usuwała jego korzenie i akcent, którego Duncan wciąż nie mógł zlokalizować. Duncan wnętrznościach.

zmienił

pozycję,

próbując

uniknąć

bólu

we

– Chcesz, abym... – sapnął, gdy ból zaczął go szarpać znowu. Leżał nieruchomo, chcąc, aby zniknął na jeszcze kilka minut. Zamykając oczy, próbował przypomnieć sobie twarze swoich dzieci, przypomnieć sobie, jak jego syn przybiegał, aby go powitać na koniec dnia. Uśmiechnął się, a potem ich twarze zaczęły znikać, a nowa fala bólu paliła jego wnętrzności, a ciemność skradła jego wspomnienia i myśli. Kiedy otworzył oczy, wiedział, że upłynęło trochę czasu. – Jak długo? – zapytał nieznajomego, który klęczał obok niego w błocie. – Jak długo byłem nieprzytomny? – Wystarczająco – warknął mężczyzna. – Jak się czujesz? Duncan oblizał usta, wykrzywiając się. Miały dziwny smak. Nie zły, lepszy niż ta żółć, którą czuł, od kiedy został ranny. Wciągnął ostrożnie powietrze, nie chcąc znów poczuć bólu, i zdał sobie sprawę, że jego wnętrzności już nie bolą. Spojrzał w dół zaskok owany. Jego spodnie nadal były podarte i zakrwawione, ale jego brzuch był cały, skóra nosiła ślady czerwonych pręg zamiast błyszczącej szarości jego kiszek. Duncan patrzył, a potem spojrzał z nagłym przerażeniem. To z pewnością było szarlataństwo. Mężczyzna wydał zniecierpliwiony pomruk. – Dosyć tego, Milford. Już ci powiedziałem, nie jestem diabłem. Czy to Bóg nie mógł cię uzdrowić? Czy chcesz przyjąć moją propozycję czy nie? Żyjesz, a w zamian będziesz mi służył jako pomoc. – Ale już mnie uzdrowiłeś. Mężczyzna uśmiechnął się. – Uzdrowiłem. Cóż, to było godne zastanowienia, pomyślał Duncan. To nie sztuczka. Najgorszy ból zniknął. I nie tylko ból z ran, który najpewniej by

go zabił, ale też ból w nodze, którą złamał będąc dzieckiem. Złamanie się wyleczyło, ale bolało go od tamtej pory każdego dnia. A teraz, leżąc w błocie i krwi, czuł się lepiej niż pamiętał od czasów swojego dzieciństwa. A może to był dar niebios, nieznajomy, który nie wyglądał jak jakikolwiek demon, którego Duncan widział w książkach, ani nie zachowywał się jak żaden z tych potworów, przed którymi ostrzegali kaznodzieje. A nawet więcej, nic nie wskazywało na to, że zabierze to uzdrowienie, jeżeli Duncan odmówi zawarcia umowy, co z pewnością uczyniłby sługa diabła. Ale jednocześnie, Duncan nie mógł w dobrej wierze, odmówić umowie, jeżeli nieznajomy rzeczywiście go uzdrowił. Zastanawiające, rzeczywiście. – Na jak długo? – zapytał nagle. Mężczyzna podniósł cienką brew pytająco. – Jak długo miałbym ci służyć? Mężczyzna wzruszył ramionami. – Resztę twojego lub mojego życia – powiedział i odwrócił się, aby spojrzeć jeszcze raz na pole bitwy. Duncan westchnął. Tego się spodziewał. To nie miało znaczenia. Nie miał nic i nie mógł już wrócić do domu. Wątpił, aby jego dom jeszcze stał. – Doskonale – powiedział. – Zgadzam się. – Jeszcze jedna sprawa – powiedział nieznajomy, odwracając się w kierunku Duncana z szerokim uśmiechem. Duncan zamarł pod ciężarem ciemnego spojrzenia. Jego serce zaczęło walić, a oddech stał się urywany, jakby jego ciało już wiedziało coś, czego jego umysł jeszcze nie ogarnął. Jakaś część niego wiedziała, że powinien skulić się ze strachu, objąć ciasno, jeżeli to, co widział, to był

nieludzki potwór. Zamiast tego, leżał i patrzył, prawie zaciekawiony, gdy uśmiech mężczyzny ukazywał wilcze kły i srebrny blask w oczach, które zaczęły lśnić jak same gwiazdy. Może nieznajomy go zaczarował jakoś lub może był już martwy, a ta cała rozmowa była tylko ułudą umierającego. – Czym jesteś? – Usłyszał własne pytanie. – Jestem wampirem – powiedział mężczyzna. – A jeżeli wybierzesz pozostanie ze mną, też nim będziesz. – Nie wiem co to jest – powiedział Duncan zaskoczony swoim spokojem. Mężczyzna – nie, wampir – roześmiał się. – To cudowna rzecz – powiedział, a potem pochylił głowę, patrząc uważnie na Duncana. – Czy jesteś... człowiekiem? – zapytał Duncan. Wampir podniósł jedno ramię. – Urodziłem się jako człowiek. I wciąż nim jestem, w pewien sposób. Ale stanie się wampirem zmienia cię. Sprawia, że jesteś czymś więcej niż byłeś. Wciąż będziesz Duncanem Milfordem, a również będziesz czymś więcej. Silniejszy, szybszy, potężniejszy. Duncan pomyślał o tym. – Czy mogę prosić o łaskę od ciebie? Nieznajomy wydawał się być zaskoczony, ale skinął głową. – Możesz. – Jeżeli z tobą pójdę, jeżeli stanę się tym... wampirem, jak ty, chciałbym prosić o pozwolenie wykonania jednego zadania, zanim odejdziemy. Wampir pochylił głowę zaciekawiony.

– Jakiego zadania? – Zemsty – powiedział cicho Duncan. Srebrne oczy wampira zabłysły tak jasno, że Duncan się przestraszył. – Załatwione – powiedział wampir. Wstał i wyciągnął rękę. Duncan złapał ją i poczuł, że jest unoszony jakby nic nie ważył. –Jak ma się do ciebie zwracać, panie? – Raphael – powiedział wampir. – Mam na imię Raphael. Odsunął się i wskazał ręką. – Chodźmy, Duncanie Milford. Twoja zemsta czeka. Szli przez większą część nocy. Duncan martwił się najpierw o straże, o to, że zostanie uznany dezerterem lub gorzej. Ale Raphael zapewnił go, że nie zostaną zauważeni, i nie byli. Kilka razy przeszli w pobliżu strażników, raz obok namiotu dowódców. I nikt nie wydawał się wiedzieć, że tam byli. Zwierzęta były natomiast inną sprawą. Konie ich poczuły, spłoszone i parkające bezustannie, gdy przechodzili w pobliżu, ale Raphael i Duncan byli już daleko, zanim ktoś przyszedł sprawdzić zwierzęta, jeżeli ktokolwiek się tym zajął. Gdy szli, Raphael opowiedział Duncanowi czym był, i co to znaczyło być wampirem. – Jako twój Pan – powiedział Raphael, gdy podróżowali pustą drogą. – Nauczę cię jak przeżyć, jak używać daru, który ujawni się po twoim odrodzeniu. – Odrodzeniu? – powtórzył Duncan. Wielki wampir skinął.

– Tak to nazywamy, bo tym jest. Wszystko, czym byłeś przed tym zmieni się. Porzucisz każdego, kogo znałeś, nawet rodzinę. Czy masz rodzinę, Duncanie? Fala smutku przepłynęła przez Duncana, prawie go przygniatając i dopiero po kilku krokach mógł znów mówić. Raphael milczał, a Duncan był mu za to wdzięczny. – Kiedyś miałem. Już nie. Raphael najpierw się nie odzywał, jakby rozpatrując sposoby w jakie człowiek może stracić rodzinę. – Ta zemsta, której szukasz, jest za twoją rodzinę – powiedział stwierdzając fakt, nie pytając, ale Duncan i tak odpowiedział. – Tak. – Przełknął głośno twardą gulę w swoim gardle. – Za moją żonę i dzieci. Minęło kilka minut zanim Raphael znów przemówił. – To ciężkie brzemię dla każdego człowieka. Duncan skinął, a potem przyjrzał się wampirowi, zastanawiając się czy i on kogoś stracił. – Czy zostawiłeś rodzinę, panie? Zawziętość przebiegła przez twarz, i Duncan pomyślał, że posunął się za daleko, przypuszczał zbyt wiele. Otworzył usta, aby przeprosić, ale Raphael przemówił pierwszy. – Rodziców – powiedział nagle. – Aczkolwiek ojciec nie był dla mnie stratą, bolałem nad matką. Moją siostrą, jak przez pewien czas myślałem. Duncan był ciekawy tego ostatniego zdania, ale zdecydował, aby już nie naciskać.

– Powiedziałeś, że dopiero przybyłeś do tego kraju, panie? Wybrałeś zły czas. – Tak naprawdę przybyliśmy kilka lat temu. Tak długo zajęło osadzenie się i decyzja o przeprowadzce na zachód. – My? – Duncan zapytał trochę nerwowo. – Jest was więcej? Raphael musiał usłyszeć ten niepokój. Uśmiechnął się szeroko do Duncana ukazując znów srebrny błysk. – Jeżeli masz na myśli wampiry, jest ich więcej niż kilka, aczkolwiek ludzie są nas nieświadomi w większości. Moja własna grupa jest mała, tylko ci, których przywiozłem ze starego kraju. Nie musisz się martwić. Są mi absolutnie posłuszni. – Czy mogę zapytać, gdzie oni są, panie? – Przestań mi panować, chłopcze. Jeżeli już musisz, tytułuj mnie Lordem, tym czym jestem, Wampirzym Lordem. – Tak, mój lordzie – powiedział posłusznie Duncan, aczkolwiek wydawało mu się to dziwne. Nie było takiego tytułu w tym kraju. Założyciele odrzucili tego typu rzeczy, ale może wampiry były inne. – Zatem, czy masz wiele ziem, mój lordzie? – dopytywał. Raphael wybuchł śmiechem. –Tutaj nadwyrężasz moją dumę, ale to dobrze, Duncanie. – Nie miałem zamiaru… – Nie przepraszaj. Masz do tego prawo. Nie mam nic oprócz kilku lojalnych ludzi i portfela wypełnionego drobniakami. Ludzie zostali uważnie dobrani, a pieniądze przyjdą łatwo. Co do reszty, bądź pewny, Duncanie Milford, będę rządził imperium zanim się obejrzysz.

Duncan skinął zgodnie, i obydwaj podróżowali przez jakiś czas w milczeniu. Księżyc już zachodził i noc osiągnęła ten spokój, jaki znamionował nadejście świtu, kiedy Raphael zboczył nagle z drogi, podążając w las. Duncan szedł za nim, nie wiedząc, co innego począć. Obrali kierunek prowadzący do jego domu, ale mieli jeszcze długą drogę przed sobą, a on nie znał okolic, które mijali. Raphael wydawał się wiedzieć dokąd podąża, krążył przez młody las, aż doszli do małej chaty. Ukryta pod zwieszającymi się konarami, była kiepską budowlą z niedokończoną częścią, ale wyglądała na tyle porządnie, że mogła być używana przez myśliwych latem. Ale ponieważ teraz była zima, miejsce było opustoszałe, z tego co widział Duncan, a zamek w drzwiach nie zapraszał gości. Ale Raphael nie wahał się, podszedł do drzwi i usunął zamek jakby to był papier odrzucając go na bok. Duncan spojrzał, a potem zerknął na Raphaela. – Niedługo też tak będziesz mógł robić – zapewnił go Raphael, a potem pchnął drzwi i wszedł do środka. Duncan poszedł za nim powoli, a w środku zobaczył Raphaela spoglądającego na otoczenie krytycznym wzrokiem. – Sypiałem w lepszych warunkach – powiedział. – I gorszych. To wystarczy. Zamknął szybko oczy, a potem je otworzył i powiedział. – Mamy wystarczająco dużo czasu. Usiądź, Duncanie. – Nie czekając sam usiadł na podłodze opierając plecy o ścianę. Duncan drgnął, ale usiadł obok niego, zastanawiając się co dalej. –Są sprawy, o których musimy porozmawiać, zanim ruszymy dalej – zaczął Raphael. – Zostałem wampirem wbrew swojej woli, nieświadomie. Nikt się nie pytał czy tego chcę czy nie, ale powiem ci, że nie żałuję tego. To nieporównywalny z niczym dar. Żyję od ponad trzystu lat, Duncanie. Mam moc, o której nie masz pojęcia, ale którą zrozumiesz,

gdy do nas dołączysz. Będzie wiele rzeczy, których będziesz musiał się nauczyć o byciu wampirem, ale najważniejsza jest jedna. Aby przeżyć, będziesz musiał pić ludzką krew. Oczy Duncana omal nie wyskoczyły z orbit z przerażenia. – Mój lordzie! Walczyłem na wojnie, jak dobrze wiesz, ale nie chcę żyć, aby zabijać niewinnych! Raphael potrząsnął głową. – Nie jest konieczne zabijanie ludzi, z których będziesz chciał pić, Duncanie. Co więcej, gdy już zostaniesz wampirem, samo twoje ugryzienie będzie dla nich radosne. Niektórzy właściwie będą prosić, abyś napił się od nich w zamian za przyjemność, będzie też tak, że będziesz zmuszony, aby wziąć to, co potrzebujesz. Ale nigdy nie będziesz musiał zabijać. Duncan odwrócił wzrok, myśląc nad tym, co usłyszał. To zdecydowanie rzucało nowe światło na decyzję, którą podjął. Czy mógł to uczynić? Czy mógł ukąsić inną istotę ludzką i pić jej krew? – Kontynuując, nie przemienię cię w wampira bez twojej zgody, Duncanie. Wciąż możesz, z moim błogosławieństwem, rozważać uzdrowienie jako dar i powrócić do swojego dawnego życia. Lub, możesz ruszyć ze mną i innymi. Wybór należy do ciebie, ale musisz go teraz dokonać. Duncan widział te same możliwości, których szukał Raphael, szukając własnej przeszłości i przyszłości... i nic nie znalazł. Jego przeszłość została zabrana, gdy zabito jego rodzinę, a przyszłość zginęła razem z nimi. – Zrobię to, mój lordzie – wyszeptał, a potem powtórzył głośniej. – Zrobię to.

– Zatem musimy zaczynać, słońce jest niedaleko. Ważna lekcja, Duncanie. Słońce jest naszym wrogiem. Więzi nas we śnie w ciągu dnia, a jeżeli wyjdziemy na jego blask, spłoniemy na proch. To być może nasza największa słabość. – Czy możemy być inaczej zabici, mój lordzie? Raphael skinął. – Kołek w serce lub miecz, jeżeli będzie dobrze poprowadzony. Ogień, jeżeli jego skutki będą zbyt duże do uleczenia. I nikt, nawet wampir, nie przeżyje odcięcia głowy. Duncan roześmiał się nerwowo. –Dobrze wiedzieć, mój lordzie. Raphael klepnął go w ramię, a potem wstał i rozejrzał się dookoła. – Połóż się tam – powiedział. –Mój lordzie? – zapytał Duncan, patrząc na niego zakłopotany. – Połóż się – powtórzył Raphael. – Będzie łatwiej nam obu. Serce Duncana zatrzymało się, mimo jego wcześniejszych słów. – Teraz? – Teraz, Duncanie – powiedział miękko Raphael. Duncan podniósł się. Było zbyt ciemno, aby coś zobaczyć, ale dojrzał łóżko pod drugą ścianą. To była tylko rama i słoma, nawet bez materaca. Ktokolwiek go używał latem, wiedział, że nie było warte zachodu. W następnym sezonie zostanie zjedzone przez korniki. Położył się na łóżku, a potem podciągnął sprawdzając, czy go utrzyma. Ugięło się trochę, ale potem pomyślał, że to lepsze niż leżenie na ziemi, gdzie spał przez ostatnie tygodnie swojej służby. Wziął wdech, a potem pomyślał, że pewnie zaśnie, ale…

– Wygodnie, Duncanie? – Eee, tak, mój lordzie. Raphael stał nad nim w ciemności. – Zamierzam cię ukąsić – powiedział, klękając przy łóżku. – W szyję, ponieważ tak jest szybciej. – Czy będzie bolało? – Tylko na początku – powiedział Raphael z zaskakującą szczerością. – Ale potem, doznasz przyjemności wampirzego ukąszenia po raz pierwszy i ostatni. Wampiry nie mogą pożywiać się od siebie nawzajem, i ich ugryzienie nie ma takiego samego efektu jak na ludzi. Raphael odwrócił pewnie głowę Duncana na jedną stronę i przytrzymał ją. Jego oddech był gorący, gdy się zbliżył, a serce Duncana zaczęło wyrywać się z piersi. Poczuł dotknięcie czegoś twardego, a potem ostry ból, jakby cięcie nożem w szyję. Przez chwilę myślał, że może został oszukany, a potem jego krew zawrzała, a jego ciało napięło się, w sposób, jaki tego nie robiło od kiedy miesiące temu zmarła jego żona. Jakaś część umysłu buntowała się przeciw temu, ale nie czuł, że to złe. Czuł... zaciekawienie! A potem już nic nie czuł. Kiedy Duncan obudził się, leżał przez chwilę nieruchomo, nasłuchując zadziwiony różnorodnością dźwięków otaczającego go świata. Odwrócił głowę na dźwięk drapania i usłyszał mysz biegnącą wzdłuż ściany, aczkolwiek nie mógł jej zobaczyć. Na zewnątrz, przeleciała sowa z trzepotem skrzydeł. Duncan uśmiechnął się. To, tak jakby żył tylko połową życia, tą pozbawioną zmysłów. Ale z tym koniec. Przeciągnął się, czując, że jest silny i zwarty, dziękując za brak bólu. Jego uśmiech pogłębił się, gdy zachciało mu się odchylić głowę do tyłu i wyć z radości, jakiej nie czuł od lat.

– Obudziłeś się – powiedział Raphael wchodząc do chaty, a Duncan zdał sobie sprawę, że wciąż była noc. Czy coś innego? – Jak długo spałem? – zapytał. – Tylko jeden dzień – powiedział Raphael. – Później będziesz zapadał w ciemność, jak niektórzy z nas na początku, ale moja krew jest potężna, a twoja siła będzie odbudowywać się szybko. Potem wszystko zależy od ciebie. Nikt nie jest w stanie przewidzieć, jaki dar otrzymałeś. Musimy poczekać i zobaczyć. – Ten dar wystarczy – powiedział entuzjastycznie Duncan. Wstał, sprawdzając swoje nogi, przekręcając się i śmiejąc. Raphael uśmiechnął się również. – Mamy dużo do zrobienia. Twoja zemsta czeka, a potem musimy dołączyć do innych. Zemsta, pomyślał Duncan. Wyprostował się i stanął przed swoim nowym panem. – Jestem gotowy, mój lordzie.

*****

Waszyngton, obecnie Zemsta. To była pierwsza myśl Duncana, gdy obudził się następnej nocy. Nie mógł przywrócić życia Lacey, nie mógł odwrócić bólu i straty. Ale mógł zemścić się na tych, którzy ją oszukali.

Rozdział XIV Falls Church, VA

Emma siedziała wyprostowana, ze złożonymi dłońmi na kolanach. Dwa dni zajęło przygotowanie wszystkiego. Dwa dni, aby przygotować pożegnanie jedynej osoby na świecie, która naprawdę coś dla niej znaczyła. Dyrektor domu pogrzebowego był bardzo uprzejmy, a ona musiała podjąć tyle decyzji, rzeczy, o których sama nie pomyślałaby. Ale mimo pośpiechu, mimo stresu spowodowanego tak szybkim pogrzebem, był piękny. I w stylu Lacey. Muzyka, kwiaty, nawet trumna z brązowymi elementami z pięknego mahoniowego drewna. Cichy dźwięk ulubionej muzyki Lacey tłumił odgłos szeptanych rozmów dookoła niej. Trudno było znaleźć odpowiednią piosenkę na dzisiaj. Lacey zawsze lubiła rock'n’rolla, jej ulubiona muzyka bardziej pasowała do pędzącego autostradą samochodu z otwartymi oknami dla lepszego efektu. Emma uśmiechnęła się smutno na to wspomnienie i wygładziła nerwowo spódnicę. Założyła swoją najlepszą czarną garsonkę, szarą jedwabną bluzkę, nawet czarne szpilki Jimmy Choo zakupione za podszeptem Lacey i których nigdy wcześniej nie nosiła, ponieważ były zbyt piękne do pracy. A ponieważ Emma nie chodziła nigdzie indziej poza pracą, stały w szafie, wciąż w pudełku, nigdy nienoszone, aż do dzisiaj. Lacey podobałoby się, że je założyła na pogrzeb. Emma zamknęła oczy, niezdolna już dłużej znosić widoku trumny. Prawie spodziewała się, że pojawi się Duncan, ale była zadowolona, że tego nie zrobił. Nie sądziła, aby mogła w tej chwili mieć do czynienia z

jakimkolwiek wampirem. Nawet wiedząc, że to nie jego wina, że obwinianie go za to, co zrobił Victor, byłoby jak obwinienie sąsiada o to, co zrobił ktoś z drugiego końca miasta. Wciąż nie była gotowa, aby stanąć z nim twarzą w twarz. Jeszcze nie. Pogrzebu nie było aż do wczoraj, to miała być prywatna sprawa pomiędzy nią, a Lacey. Ale Lacey miała tak wielu znajomych, i oni wszyscy dzwonili do Emmy, chcąc jakoś uczestniczyć w tym, pożegnać się. Więc, dyrektor domu pogrzebowego, zasugerował to spotkanie. Zapytał o okazanie, ale Emma odmówiła otwierania trumny. Lacey nienawidziłaby tego. Emma przyjechała wcześniej i stała najpierw przy drzwiach, witając się, patrząc w twarze, których nie znała, gdy mówili wszystkie te właściwe rzeczy. Byli znajomymi Lacey, nie jej. Lacey zawsze była bardziej towarzyska niż Emma. Tak łatwo nawiązywała kontakty. I jeden z tych znajomych pomógł ją zabić. Właściwie, pewnie więcej niż jeden, z tego, co mówił Duncan. Ale ludzie tu dziś zgromadzeni nie wiedzieli tego. Myśleli, że to był wypadek. Myśleli, że Lacey straciła kontrolę nas samochodem i wypadła z drogi wracając z rodzinnych stron. Oczywiście, Lacey nie miała rodzinnych stron. Ale ci ludzie nie wiedzieli również tego. Emma otworzyła oczy i popatrzyła na wprost, siedząc na ławce w pierwszym rzędzie, gdzie się schroniła, niezdolna, aby nadal znosić nieznajomych. Nie mogła znieść już ani jednego więcej wyrozumiałego uśmiechu, ani jednej uronionej łzy, a nawet delikatnego uścisku dłoni. Chciała umrzeć. Nie mogła wyobrazić sobie życia z tym bólem, z tą przerażającą pustką. Lacey odeszła, a Emma została strasznie, niemożliwie samotna. Ciężar jej bólu uginał jej plecy, aż zgięła się prawie

w pół, myśląc, że ją przygniecie. Tyle już straciła – swoją babcię, matkę, nawet ojca, którego nigdy nie znała. Ale Lacey nie miała umierać. Nie Lacey. Emma studiowała, Emma pracowała. A Lacey żyła. Nigdy nie miało znaczenie gdzie były czy jak mało pieniędzy miały, Lacey zawsze znalazła powód do świętowania, do śmiechu, do tańca. Była siostrą, której Emma nigdy nie miała, jedyną przyjaciółką, jakiej potrzebowała, jej rodziną. A teraz odeszła. Emma znów zamknęła oczy, bojąc się, że jeżeli się ruszy, jeżeli nawet drgnie jej powieka, rozpadnie się na małe kawałki, które nigdy nie wrócą na swoje miejsce. Jak mogła być nadal Emmą bez Lacey, która sprawiała, że była całością? Powstrzymała szloch zastanawiając się czy ta noc nigdy się nie skończy. Wiedziała, kiedy przybył. Poczuła ciepło otulające jej zimną duszę jak koc, poczuła bezpieczeństwo jego obecności na długo zanim dołączył do niej w ławce. Nie sięgnął do niej, nie dotknął jej. To, tak jakby on również wiedział, że może roztrzaskać się na kawałki i zniknąć. Pojedyncza łza popłynęła spod jej zamkniętych powiek, gdy sięgnęła po jego dłoń. Wziął ją za rękę, a nawet przyciągnął ją bliżej w swoje ramiona, które objęły ją swoją otuchą i siłą, gdy zanurzyła się w nich głęboko, a łzy popłynęły wsiąkając w wełnę jego garnituru. Wyszeptał ciepłe słowa, gdy płakała, trzymając ją, gdy szlochała ze smutku. On był wyspą spokoju w świecie, którego ona już nie rozumiała. Nie wiedziała jak długo tak siedzieli. Już dawno przestała płakać, jej ciało nie miało już łez. W końcu podniosła głowę, odsuwając splątane włosy. Powinna czuć zakłopotanie, ale nie czuła. Podał jej idealnie białą

chusteczkę. Spojrzała na nią, a potem podniosła na niego wzrok. Kto jeszcze nosił chusteczki? Spojrzał na nią. – Jestem staroświecki – wyjaśnił, wydając się jak zwykle wiedzieć, o czym ona myśli. Ale z jakiegoś powodu, już ją to nie zastanawiało. Po prostu taki był. Był Duncanem, i czy wampir czy nie, był bardzo dobrym człowiekiem. Pocałował jej czoło swoimi ciepłymi ustami. – Zapłacą za to, Emmo – wyszeptał. – Obiecuję ci. Inni oferowali współczucie, ciepłe słowa o Lacey, tęsknotę. Tylko Duncan zaproponował jej jedyną rzecz, której pragnęła. Zemstę.

Rozdział XV Emma otworzyła drzwi i weszła do środka. Było ciemno. Ciągle nie pamiętała, aby pozostawiać włączone światło, wciąż oczekując, że Lacey wróci wcześniej do domu. Westchnęła i ruszyła przez pokój, do włącznika, ale Miguel ją uprzedził. – Dzięki. Kiwnęła głową, trochę zakłopotana jego uprzejmością po tym, jak myślała o nim te okropne rzeczy. Duncan wskazał brodą w kierunku drzwi i Miguel wyszedł, zamykając je za sobą, aczkolwiek Emma była pewna, że nie odszedł daleko. Mógł już uwierzyć, że Emma nie miała żadnych zabójczych planów w stosunku do Duncana, ale też i nie ufał jej bezgranicznie. A może to było tak jak powiedział Duncan, on po prostu nikomu nie ufał. To mogła zrozumieć. –

Emmo

–

powiedział

Duncan

z

ledwie

kontrolowaną

niecierpliwością. – Chcę, abyś pojechała z nami do domu. Nie powinnaś tu zostać sama. Emma odwróciła się do niego z uśmiechem. Takiego samego argumentu używał przez całą drogę, ale ona nie zmieniła zdania. – Doceniam to, Duncanie. Szczerze. Ale... – Rozejrzała się po miękko

oświetlonym

pokoju.

Wyglądał

tak

zachęcająco,

prawie

przytulnie. Ona i Lacey mogły uważać się za szczęściary, że znalazły miejsce i były tu szczęśliwe. Ale Emma wiedziała, że będzie musiała się wyprowadzić jak najszybciej. Nie było możliwe, aby mogła zostać w tym domu bez Lacey. Westchnęła. – Muszę jutro wcześnie wstać. Jest tyle do zrobienia i pogrzeb...

– Więc przełóż pogrzeb na jutro wieczór i pójdę z tobą. – Objął jej policzek dłonią, a drugą odsunął jej włosy z twarzy. – Nie musisz być sama. To były pozostałe argumenty, jakich użył w drodze z domu pogrzebowego. Właściwie, argumenty to nie było właściwe słowo. On po prostu mówił jej, co ma robić. Albo przynajmniej próbował. Emma miała przeczucie, że słowo nie było mu obce. Ale tym razem miał je usłyszeć. Ponieważ pogrzebanie Lacey było czymś, co musiała zrobić sama. – Przepraszam – powiedziała miękko – ale nie. Zamierzam pożegnać się z Lacey po swojemu. A potem muszę iść do pracy. Nie byłam tam od... – przerwała nie wiedząc jak opisać zdarzenia od śmierci Lacey. Zamknęła oczy, gdy nowa fala bólu przepełniła jej serce. Czy kiedykolwiek nadejdzie dzień, gdy nie będzie czuła tego strasznego bólu na myśl o zamordowanej przyjaciółce? Czy kiedykolwiek będzie mogła pamiętać tę radość, jaką dzieliły bez konieczności pamiętania smutnego końca? – Nie byłam w biurze od kilku dni – dodała patrząc w oczy Duncana. – Muszę dowiedzieć się, kiedy się mnie spodziewają i znaleźć wytłumaczenie, abym mogła wychodzić wcześniej i pracować z tobą każdej nocy, aż znajdziemy mordercę Lacey. – Wzięła go za rękę i ścisnęła mocno. – Nie zmieniłeś zdania, prawda? Wciąż mogę ci pomagać? Duncan kiwnął głową. – Dotrzymuję swoich obietnic, Emmo. Wszystkich. Emma westchnęła z ulgą. – Na to liczę. – Ale nie zmienisz zdania i nie pojedziesz z nami do domu – nie przełożysz pogrzebu.

Spojrzała na niego z uśmiechem. – Nie. Ale przyjadę do ambasady, to znaczy do domu, jutro wieczorem, gotowa do pracy. Zmarszczył brwi, widocznie niezadowolony, ale potem wzruszył nieznacznie ramionami, co było bardziej wyrazem niż ruchem. – Jak sobie życzysz. Będę czekał jutro wieczorem. Godzinę po zachodzie słońca. – Będę, szefie. Duncan nie uśmiechnął się. Patrzył na nią uważnie, wzrokiem wypełnionym emocjami. Emma pochyliła się bliżej, do jego mocy, do niebezpieczeństwa czającego się pod powłoką cywilizacji. Jego spojrzenie przebiegło przez jej twarz, zatrzymując się na jej ustach, a ona poddała się nagłej, palącej potrzebie oblizania ich. Podszedł bliżej, a jej serce zaczęło walić. Jego wielka ręka otoczyła jej biodro władczo, przyciągając ją bliżej, gdy pochylał głowę. A Emma zapomniała oddychać. Jego usta dotknęły jej w niewinnym pocałunku, jego usta były zaskakujące miękkie. Emma otworzyła usta, pragnąc więcej, chcąc go skosztować. Jej język wsunął się do jego ust, a palce Duncana zanurzyły się w jej biodrze przyciągając ją do swego ciała, unosząc drugą dłoń i zanurzając ją w jej włosach. Jego ciało było twarde, jej piersi przyciśnięte do jego klatki piersiowej, gdy odchyliła głowę do tyłu, rozchylając usta zapraszająco. Duncan odpowiedział pomrukiem, pogłębiając pocałunek, jego język zanurzył się w jej ustach, owijając się dookoła jej języka, rozsyłając dreszcze pożądania przez jej ciało. uniosła się na palcach, pragnąc więcej, obejmując ramionami jego szyję z głodnym jękiem.

Duncan zacisnął dłonie na niej, a ona poczuła nieomylnie nacisk jego erekcji na swoim brzuchu, długi, gruby kształt twardego ciała, który sprawił, że stała się mokra pomiędzy nogami. Nagły obraz nagiego Duncana, jego umięśnionych ramion, gdy unosi się nad nią, a jego biodra… Duncan przerwał pocałunek z jękiem, jego oddech był gorący na jej szyi, gdy trzymał ją blisko siebie przyciskając dłońmi jej plecy. – Emmo – sapnął ostrzegawczo, z ciężkim oddechem. Emma słyszała go, ale nie odpowiedziała, nie mogąc znaleźć oddechu, aby odpowiedzieć. Chciał ją chronić, wiedziała o tym... Próbując być delikatnym, wrażliwym. Ale Emma nie chciała delikatności. Chciała zatracić się w tej gorączce pożądania, która kryła się pod tym zimnym opanowanym Duncanie. Chciała ogrzać się w cieple, które tak ukrywał. – Emmo – powtórzył, łagodniej tym razem. Westchnęła z żalem, wiedząc, że on ma rację. Odsunął się od niej na tyle, że ich ciała już się nie dotykały. – Przepraszam – powiedział. – To nie jest czas ani miejsce. – Czy będzie kiedyś? Brązowe

oczy

Duncana

zapłonęły,

błyszcząc

tym

samym

brązowym ogniem, zanim dotknął ustami jej ucha. – Będzie czas, Emmaline – wyszeptał. – A kiedy do tego dojdzie, miejsce nie będzie już miało znaczenia. Wyprostował się i pocałował jeszcze raz jej usta, jednym delikatnym dotykiem, a potem odszedł. – Śpij dobrze – powiedział. – A jeżeli będziesz czegoś potrzebować, zadzwoń. Mam ludzi gotowych przez całą dobę.

– Okay – powiedziała, już tęskniąc za nim. – Zatem, zobaczymy się jutro wieczorem. Ramię Duncana przesunęło się po jej talii, przyciągając ją bliżej, jego głowa pochylała się, aż poczuła jego usta na swojej szyi. Westchnęła czując twarde drapanie jego zębów – jego kłów! – na skórze. Wciągnął głęboko powietrze, jakby wdychając jej zapach, a potem podniósł głowę z pomrukiem. – Nie spóźnij się. A potem odszedł, pozostawiając drzwi wciąż w ruchu. Emma stała w przygaszonym świetle korytarza, jej serce waliło, gdy podnosiła drżące palce do szyi, czując gorączkę, w miejscu, gdzie jego usta jej dotknęły. Objęła się ramionami, zastanawiając się, jakby to było uprawiać miłość z wampirem, czuć drapanie jego kłów na języku czy... zadrżała na wspomnienie jego ust na swojej szyi. I wiedziała, że to nie strach spowodował to drżenie. Ucięła

swoją

wybujałą

wyobraźnię.

Była

przytłoczona

emocjonalnie, to wszystko. Była wykończona i zmęczona, a Duncan był tu, gdy go potrzebowała. Był bardzo uprzejmy, idealny gentelman, a ona go obraziła, gdy próbował jej pomóc. I, w porządku, był zainteresowany, ale tylko dlatego, że rzuciła się na niego... Prawie jęknęła głośno, przypominając sobie jego erekcję przy swoim brzuchu, namiętność w jego oczach. Ścisnęła swój nagle bolesny biust, pocierając dłońmi o swoje sutki, jęcząc z przyjemności, gdy ruszyła po schodach. Miała kłopoty.

Rozdział XVI Duncan wpadł do swojego biura, wściekły na siebie samego, po całej sytuacji. Nie chciał zostawiać Emmy samej, mimo jej nalegań. Ale z pewnością nie pomogło, gdy ją zaatakował. Wymagało od niego całej samokontroli, jaką posiadał, aby oderwać się od jej uwodzicielskiego ciepła. Jedyne co chciał, to pchnąć ją na ścianę, podciągnąć jej spódnicę do bioder i wziąć ją tam gdzie stała. Była na niego gotowa, jej piersi pełne, jej sutki tak twarde, że czuł je mimo oddzielających ich ubrań. A jej zapach! Boże, jej słodki zapach doprowadzał go do szaleństwa z pożądania. Dzięki Bogu, opamiętał się na czas. Przecież ta kobieta była w żałobie, emocjonalnie wykończona, jej uczucia były uzewnętrznione. Tylko zwierzę mogło ją wykorzystać w tym stanie. Rozpiął marynarkę i rozluźnił krawat, zdegustowany. Mimo wszystko, wciąż chciał, aby z nim przyjechała. Martwił się o nią. Ktokolwiek zabił Lacey, będzie zdesperowany, aby upewnić się, że nikt tego nie odkryje, i stanie się nerwowy na wieść, że Victor opuścił miasto. Przynajmniej taką wersję Duncan i jego ludzie opowiadali o ostatnim lordzie, że został odwołany bez ostrzeżenia. A to musiało przypomnieć Duncanowi o upływającym czasie. Zamiast uwodzić słabą, młodą kobietę, powinien podjąć swoje obowiązki, jako reprezentant interesów wampirów w stolicy. Te obowiązki to również wyśledzenie, co robił Victor, ale było tego więcej. Musiał stać się częścią towarzyskich i politycznych kręgów Waszyngtonu. Wykrzywił twarz z niesmakiem, na tę myśl, ale nie miał wyjścia. Zanim do tego przystąpi, musi zapewnić Emmie bezpieczeństwo.

Miguel wszedł do budynku, zatrzymując się przy schodach, aby sprawdzić dzienne straże. Rutyna była jeszcze wciąż dla niego nowa, więc nie szkodziło sprawdzenie, czy wszyscy są na miejscach. – Ustaw ochroniarza dla Emmy Duquet – powiedział Duncan swojemu porucznikowi bez wstępów. – Dzień i noc. Nie chcę, aby byli klienci Victora stali się nerwowi i ruszyli za nią. – Tak, mój panie. – Miguel wykonał krótki telefon i było zrobione. Zwolnili firmę ochroniarską, którą zatrudniał Victor i zastąpili ją mężczyznami i kobietami, których Miguel osobiście wytrenował do tego zadania. Duncan zawierzył tym ludziom życie – właściwie dosłownie, dopóki ich krypta w piwnicy nie będzie gotowa. – Jak Alaric daje sobie radę na dole? – zapytał Duncan. – Doskonale, mój panie, ale, jak wciąż mi powtarza, musi przebudować tą wiekową i skorodowaną ruinę, zanim będzie cokolwiek mógł dobudować. – Uśmiechnął się. – Staruszek lubi wyzwania. Duncan zdjął marynarkę, rzucając ją na krzesło, gdy siadał za biurkiem w swoim nowym biurze na drugim piętrze – biuro wyglądało zupełnie jak biblioteka na dole, i to z dobrego powodu. Jeżeli byłaby konieczność przeniesienia się z biblioteki – z powodu bezpieczeństwa, czy czegoś innego – lubił atmosferę starego pokoju – książki, meble, nawet tapetę. Więc ludzie Alarica przenieśli wszystko na górę. Pasowało. Każda książka, półka, stół i lampa zostały przeniesione. Teraz musiał tylko zadbać o odpowiednie miejsce do spania. I salę gimnastyczną. – Co w sprawie nagrań z Leesburga? – zapytał Duncan. Nie chciał odnosić się bezpośrednio do domu. Nie spocznie dopóki to miejsce nie zostanie zrównane z ziemią.

– Wciąż nie ma nagrania Lacey Cray, mój panie. Tam nie, i nie ma go w żadnym, które tutaj znaleźliśmy, nawet, jeżeli jest w aktach Victora, zgodnie z tym, co panna Duquet nam przekazała, była częstą uczestniczką przyjęć. – Jestem zaskoczony, że nie wykasował jej ze swoich akt. – Zapewne zrobiłby to w końcu. Spodziewał się, że będzie tu trochę dłużej. Duncan skinął zadowolony. Przynajmniej to poszło dobrze. Victor zniknął, i to Duncan go zniszczył. – Wciąż mamy sporo nagrań stanowiących dowody, mój panie – powiedział Duncanowi. – Wystarczająco, aby zniszczyć kilka politycznych karier, nawet, jeżeli zamieszani mężczyźni mogli udowodnić, że to nieprawda. Victor trzymał swoje asy w rękawie, ale jestem pewien, że oni o tym wiedzieli. – Z wyjątkiem faktu, że nie ma twarzy na nagraniach. Wszystko, co mamy, to akta Victora, a nawet te są pozbawione nazwisk. –

Phoebe

pracuje

nad

tym.

Zapewne

możemy

kogoś

zidentyfikować z tego, co mamy – nagrań i akt Victora – oraz tego, co Brendan

i

Erik

wiedzą.

Rozmawiali

z

kilkoma

zamieszanymi

mężczyznami. Przynajmniej tych możemy zidentyfikować. – A co z kobietami? – Z nimi jest gorzej. Mężczyźni są osobami publicznymi. A kobiety... kto wie? – Emma może nam pomóc jutro wieczorem. Nawet, jeżeli nie będzie znała nazwisk, może nam wskazać ich miejsca pracy czy innych ludzi, którzy je znają. – Tak, mój panie.

– I już czas przedstawić się tym potężnym kręgom, w których obracał się Victor. Coś zwykłego, abym mógł porozmawiać z ludźmi. – Duncan myślał przez chwilę. – Sprawdź kalendarz Victora. Zobacz czy już jest coś zaplanowane. Jeżeli jest, niech ktoś skontaktuje się z organizatorami. Powiedz im to, co uzgodniliśmy, że Victor został odwołany i jest nowy ambasador. Duncan nie lubił używać tego pretensjonalnego tytułu, ale widocznie, musiał przywyknąć. – W międzyczasie – kontynuował – skontaktuj się z senatorami, kongresmenami z Virginii, Maryland i Delaware. Daj im znać, że przejąłem władzę i chcę się z nimi spotkać. Dowiedz się czy mają jakieś spotkanie w nadchodzącym czasie i zdobądź zaproszenie. Dobroczynne, w szczególności. Zapewnij ich, że jesteśmy dobrymi darczyńcami. Może Emma będzie mogła pomóc. Pracuje w biurze kongresmena. Wie jak to działa. Myślał przez chwilę, gdy Miguel zawzięcie notował. – Dorzuć do listy senatorów z Kalifornii – dodał. – Głosowałem tam podczas ostatnich wyborów, a Raphael jest dobrym wyborcą. Co przypomina mi, że musimy ustalić prawne miejsce pobytu dla mnie, poza dystryktem stolicy, abym mógł głosować na własnym terytorium. – Victor posiadał dom w Annapolis – zaoferował Miguel. – Mogę kogoś wysłać, aby to sprawdził. Jeżeli tak, możesz używać tego adresu. – Dobrze. – Drgnął patrząc jak Miguel wpisuje dane do swojego pada. – Musimy mieć więcej ludzi, Miguelu. Jesteś moim porucznikiem, nie administratorem, a taki ogromny dom wymaga obsługi i ludzi. Jak dawał sobie radę Victor?

– Ludzie, mój panie – powtórzył Miguel, spoglądając z dezaprobatą. – Miał obsługę raz w tygodniu. – Cóż, nie będziemy tak robić. Rozpuść wieści, znasz zasady. Daj pierwszeństwo wampirom z mojego terytorium, ale też i innym, którzy będą chcieli złożyć przysięgę. Umów pierwsze spotkania, ale ty lub Louis wybierzecie osobiście. Sam będę chciał wybrać gospodarza. – Tak, mój panie. – Czy masz zdjęcia? – Mój panie? – Wydruki z nagrań. Chcę je obejrzeć. – Są na twoim komputerze, mój panie, razem z wstępnym raportem od Phoebe. Duncan przesunął swoje krzesło do komputera, który stał na drugim końcu biurka. Otwierając wspomniane akta, przebiegł wzrokiem przez raport Phoebe, a potem otworzył zdjęcia. Tylko kobiety pokazane były z pełnego ujęcia, najlepsze zdjęcie, które udało się wyciągnąć Miguelowi przedstawiało mężczyznę z pół profilu. Ale profile pozwalały na więcej niż ludziom się wydawało. Ten na przykład, miał bardzo znaczący nos, a ten brutalne, prawie prymitywne brwi połączone ze złamanym wielokrotnie nosem, jakby kilkakrotnie. To nie było dużo, ale zapamiętał tych mężczyzn. Mogą go nie poznać, gdy się spotkają na przyjęciu, ale on ich pozna. Ich emocje, nawet bardziej niż ich słowa zdradzą ich. Ostatnie wyzwanie będzie czekać, aż wieczór się skończy, aby rozerwać im szyje.

Rozdział XVII Emma szła znajomym korytarzem do biura kongresmena Coffera. Minęła kilka osób, które znała i widziała współczucie w ich oczach. Ale też lekką ciekawość, jakby się bali – albo mieli nadzieję – że się załamie i zacznie szlochać tutaj w korytarzu. To się nie zdarzy. Oh, Emma wciąż rozpaczała. Będzie opłakiwać Lacey każdego dnia przez resztę swojego życia, ale jej smutek był prywatny, tak jak prywatne było jej ostatnie pożegnanie dzisiejszego ranka. Pan Pettry, dyrektor domu pogrzebowego, był tam, ale dyskretnie trzymał sie na uboczu. Nie było modlitw, żadnych obcych z listy kleryków, którzy mogliby szeptać modlitwy nad kobietą, której nie znali. Tylko Emma i dwóch pracowników, którzy opuścili trumnę Lacey do ziemi, a potem po woli, łopata, za łopatą zakopali ją. Emma stała tam przez cały czas, jej łzy były gorące mimo zimnych podmuchów powietrza, zamarzającego na jej skórze. Czekała, aż ostatnia łopata ziemi została rzucona, ziemia wrzucona na trumnę, a schludny grób uporządkowany. Potem dwóch kopaczy wyprostowało się spoglądając na dyrektora, czekając na, jak sądziła, koniec pożegnania. Pan Pettry podszedł wolno, jego kroki skrzypiały na zamarzniętej trawie. – Panno Duquet? Emma skuliła ramiona, wiedząc, że już czas. Skinęła a potem spojrzała na pracowników. – Dziękuję. Skłonili się poważnie, a potem oddalili się chętnie z powodu okropnej pogody.

– Czy mogę panią odprowadzić do samochodu? – zapytał pan Pettry, sugerując delikatnie, że już czas odejść. Emma wymusiła uśmiech i wzięła oferowane ramię, wdzięczna za wsparcie. Założyła znowu szpilki Jimmy Choo, a obcasy były niewygodne na trawie. Teraz spojrzała na szpilki, podążając marmurowym korytarzem. Miała rację, aby ich nie zakładać do pracy. Jeżeli uda jej się dotrzeć do biura bez zwichnięcia kostki, będzie szczęściarą. Pewnie powinna iść za swoją pierwszą myślą i zakopać cholerne buty razem z przyjaciółką, ale Lacey nigdy by jej tego nie wybaczyła. Lacey bardzo dbała o modę. To następny powód, dlaczego nigdy nie miała pieniędzy na czynsz. Emma westchnęła i marzyła, aby nie musiała dzisiaj iść do biura, ale zbyt dużo ludzi stało w kolejce za jej miejscem pracy. Jeżeli zbytnio przedłuży nieobecność, Sharon Coffer może użyć tego, jako wymówki, aby przyjąć kogoś brzydkiego, albo faceta. A Emma potrzebowała pieniędzy. Nie mogła pozwolić sobie na utratę pracy, zwłaszcza teraz. Wynajem domu, który dzieliła z Lacey miał trwać jeszcze dwa miesiące, a potem musiała zapewnić sobie nowe miejsce i przeprowadzić. Poza tym, jeżeli wróci do domu otoczona będzie wspomnieniami o Lacey. Lepiej było mieć zajęcie do późna wieczór, kiedy mogła zająć się sprawą, która była dla niej ważna. Pomóc wampirom wyśledzić zabójcę jej przyjaciółki. Uderzyła ją ironia ostatniej myśli, ponieważ to wampiry były odpowiedzialne za śmierć Lacey. To jak prosić lisa, aby powiedział, kto zjadł kurczaki. Ale Duncan nie pozwolił wezwać policji. Była pewna, że zrobi wszystko, aby tak się nie stało. Więc, jeżeli tylko wampiry się liczyły w mieście, Emma miała zamiar upewnić się, że grają zgodnie z zasadami. Ponieważ, jeżeli nie, ona zrobi wszystko, aby sprawiedliwości stało się zadość.

Wreszcie dotarła do korytarza przed biurem Guya Coffera i zatrzymała się, aby złapać oddech zanim wejdzie. Coffer był w Kongresie na tyle długo, że zajmował wspaniałe biuro. Nie tak wielkie jak inne, ale nie tak ciasne, jak zdarzało się w przypadkach nowo mianowanych kongresmenów. Wygładziła spódnicę i pchnęła wielkie, drewniane drzwi, spodziewając się fali ciekawości. Weszła do środka i przez chwilę, wszyscy wydawali się zatrzymać i patrzeć, co zrobi. Potem, jakby wszyscy sie obudzili i powrócił hałas i ruch jak zwykle. Emma poczuła zakłopotanie, gdy przechodziła obok recepcji. Nigdy nie lubiła być w centrum uwagi. Otwarte, podwójne drzwi prowadziły do drugiego biura. Wszyscy udawali, że jej nie zauważają, gdy przechodziła do trzeciego biura, które dzieliła z Noreen. Jej przyjaciółka była przy biurku, plecami do Emmy wściekle uderzała w klawisze komputera. Pisanie ustało i Noreen odwróciła się do Emmy siadającej na swoim fotelu. – Hej, Emmo. Nie byłam pewna, czy będziesz dzisiaj. Jak się masz? – Wielkie, brązowe oczy Noreen były pełne troski. Była jedyną z całego biura, która przyszła wczoraj pożegnać Lacey. – W porządku – powiedziała Emma, a język skołowaciał jej od kłamstwa. Ludzie naprawdę nie mieli pojęcia jak się czuła. Śmierć była przerażająca. Wszyscy wiedzieli, że to się stało, ale byli zakłopotani pytaniem o to. Noreen przyglądała jej się przez chwilę. – Teraz w to nie uwierzysz, kochanie, ale czas naprawdę leczy rany. Emma skinęła. To nie czas miał leczyć w tym przypadku, to zemsta. Ale była pewna, że Noreen nie chciałaby o tym wiedzieć.

– Dzięki, Noreen – powiedziała patrząc jej w oczy. – I dziękuję, że przyszłaś wczoraj. – Otworzyła szufladę i wrzuciła torbę do środka. – Więc – powiedziała chcąc zmienić temat – co przegapiłam? –Niezbyt dużo. Komitet zmienił datę spotkania w ostatniej chwili, coś o pękniętej rurze w konferencyjnej, jeżeli w to wierzysz, więc wszystko... – Noreen śledziła coś wzrokiem nad ramieniem Emmy. – Emmo – powiedział za jej plecami Guy Coffer. Emma odwróciła się na krześle i próbowała nie podskoczyć, gdy Guy Coffer wziął ją za ręce i uścisnął swoimi. – Sharon i mnie jest bardzo przykro z powodu twojej straty, Emmo. Nam wszystkim. Emma mrugnęła z zaskoczenia. To najwięcej słów, jakie usłyszała od Guya Coffera, od kiedy tu pracuje. Zwykle jego instrukcje szły od Sharon lub kierownika personelu. Przystojna twarz kongresmena biła szczerością, a jego oczy nawet nie mrugnęły. To było tak idealnie polityczne zachowanie, że była zaskoczona, że nigdy nie zauważyła tego u niego. Albo raczej on nigdy nie przybierał tej pozy w biurze. – Jeżeli możemy coś zrobić... – powiedział zacieśniając swój uścisk na jej rękach podkreślając swoją troskę. – Dziękuję panu – udało jej się powiedzieć. – Jest pan bardzo miły. – Wydawał się już wycofywać, gdy dodała: – Pozwalając mi na tak długi czas na pogrzeb i to wszystko. – Cóż, oczywiście – powiedział wydając się zaskoczony, że o tym wspomniała. – Tak powinno być. Emma uśmiechnęła się. – Doceniam to, w każdym razie, kongresmenie.

– Pracujesz tu od dwóch lat, Emmo. Mów mi Guy. Wiedział jak długo u niego pracuje? Była miło zaskoczona, że znał nawet jej imię, a co dopiero, że wiedział jak długo dla niego pracuje. – Guy. – Ostry głos Sharon uciął rozmowę i Emma mogłaby przysięgnąć, że zobaczyła jak twarz Guya Coffera wykrzywiła się na chwilę. – Ludzie na ciebie czekają. – Tak, oczywiście – powiedział Coffer szybko. Poklepał niezręcznie Emmę po ramieniu. – Jeżeli będziesz czegoś potrzebować, daj mi znać, Emmo. – Dziękuję panu. Uśmiechnął się przybierając zwykły wyraz twarzy. Maska wróciła tak szybko na miejsce, że Emma wątpiła, że zniknęła choćby na chwilę. Patrzyła jak oddala się służbowo za swoją żoną do prywatnego biura. Sharon weszła za nim i zamknęła drzwi, ale przed tym rzuciła Emmie długie, zamyślone spojrzenie. Jakby to była Emmy wina, że Guy Coffer zrobił tak wspaniałą rzecz oferując kondolencje. Jeżeli za to zostanie zwolniona, naprawdę się wkurzy. – Co to było? – wyszeptała Noreen. – Nie mam pojęcia – odszepnęła Emma. Zatonęła w pracy na resztę dnia, próbując nie liczyć minut do zachodu słońca, który miał nastać o 5:47. Sprawdziła on-line, aby się upewnić, zanim pojechała na cmentarz a potem na Kapitol. Zwykle nie jeździła samochodem do pracy. Było trudno zaparkować, a publiczny transport był całkiem w porządku. Ale chciała zaoszczędzić czas, aby dostać się do Duncana. Jej największym problemem będzie wydostanie się z biura tak wcześnie, ale już zdecydowała, że nikogo nie będzie pytać,

po prostu wyjdzie. Pozwoli im myśleć, co będą chcieli, że smutek ją przytłoczył, że ma wciąż sprawy po śmierci Lacey. Nie obchodziło jej to. Więc, gdy zegar w biurze pokazał 6:00, Emma uporządkowała biurko, wyłączyła komputer, wstała i wyciągnęła torbę z szuflady. Noreen spojrzała na nią zaskoczona, ale Emma po prostu powiedziała. – Muszę się zająć sprawami. Potem zarzuciła torbę na ramię i wyszła z biura tak normalnie, jakby każdego dnia wychodziła wcześniej. Gdy wyszła z budynku przyspieszyła przechodząc przez zatłoczony parking, tak szybko, jak tylko mogła na śmiesznych szpilkach Jimmy Choo. Duncan obiecał jej, że będzie mogła pomóc, a ona nie zamierzała dać mu wymówki, aby się wycofał z tej obietnicy. Korek był jak zwykle wkurzający, ale godzinę później Emma podjechała pod bramę domu Duncana – jasno postawił sprawę, że to nie ambasada – nie parkując przy ulicy i nie przeciskając się przy śmieciarce. To było niemożliwe. Widać było, że jest nowy zarządca w mieście. Brama nie tylko była zamknięta, ale stało tam dwóch wielkich i dobrze uzbrojonych mężczyzn – czy wampirów. Gdy podjechała bliżej, widziała jeszcze więcej uzbrojonych strażników na terenie. Podjechała do zamkniętej bramy i zatrzymała się otwierając okno. – Cześć – powiedziała, podając swoje prawo jazdy – Ambas.., er, to jest, Duncan spodziewa się mnie. Strażnik – o, tak, była wampirem. Nie musiał pokazywać kłów, gdy patrzył w jej prawo jazdy i z powrotem na jej twarz. Nic nie powiedział, ale odwrócił się, aby podać jej prawo jazdy drugiemu strażnikowi, który stał przy furtce w budce.

Ten przyglądał się prawu jazdy, wbił coś do niewidocznego komputera, potem wyciągnął telefon i wcisnął numer. Spojrzał na nią i zobaczył, że ona go obserwuje, więc odwrócił się plecami podczas rozmowy, z kimkolwiek rozmawiał. Emma słyszała jego głos, ale nie rozumiała słów. Była całkiem pewna, że to było po angielsku, ale nie przysięgłaby. A przez cały czas pierwszy strażnik stał przy jej samochodzie,

trzymając

ramię

na

wielkim,

czarnym

automacie

przewieszonym przez jego pierś, gdy patrzył na nią bez mrugnięcia. Emma pragnęła desperacko ruszyć sie, uderzać palcami lub pokręcić kierownicą, aby uwolnić trochę stresu. Zawsze stawała się ruchliwa, gdy była zdenerwowana lub podekscytowana, a dzisiaj to było i to i to. Ale z nieprzyjaznym wampirem stojącym tam, to pewnie nie był dobry pomysł. Zamiast tego skupiła się na widoku przed sobą przez metalowe sztachetki bramy, próbując zlokalizować ludzi, którzy kręcili się po terenie, a których nie było kilka dni temu, gdy tu była ostatnim razem. Podskoczyła, gdy brama nagle zaczęła się otwierać. – Czekają na ciebie – powiedział pierwszy wampir głosem bez wyrazu. Odebrała prawo jazdy. – Zaparkuj po prawo. – Wskazał mały parking około dwudziestu jardów od wejścia do domu. – Ktoś wyjdzie po ciebie do drzwi. Emma trzymając swoje prawo jazdy była dumna, że jej palce nie drżą. Pod jego uważnym wzrokiem rzuciła je na konsolę i wolno ruszyła, czując trzęsienie samochodu, gdy przejeżdżała po metalowych szynach. Skręciła w prawo podjazdem i zaparkowała w pobliżu wielkiego domu, siedząc chwilę w samochodzie, aby się rozejrzeć. Do niej należał sedan, ale stały tam jeszcze ciężarówki różnej wielkości. Większość z nich wypełniona była materiałami budowlanymi, lub wyglądały jakby niedawno były rozładowane. Bagażniki miały otwarte, a linki i więzy

leżały na pakach jak węże. Najwidoczniej, jakaś przebudowa była w toku. Nie widziała żadnego z SUV-ów Duncana, aczkolwiek pewnie mieli garaż, albo inny parking. Emma nerwowo się roześmiała i postanowiła nie marnować już czasu na martwienie się, gdzie inni zaparkowali. Otworzyła drzwi i wysunęła nogi, co wydawało jej się niezręczne na wysokich obcasach. Miała ze sobą bardziej praktyczne ubrania, i zamierzała przebrać się zanim opuści biuro, ale kiedy nadszedł czas, była zbyt zmartwiona, że Sharon czy ktokolwiek inny zatrzyma ją przy biurku jeszcze jednym pytaniem czy telefonem. Więc wciąż ubrana była w ponury, szary kostium, który miała na sobie na cmentarzu tego ranka, z wąską spódnicą i dopasowaną marynarką, i wciąż miała na sobie niedorzeczne szpilki. Ale przynajmniej dobrze wyglądała. Znaczy, profesjonalnie. Nie dbała o to czy Duncan pomyśli, że jest atrakcyjna czy nie. Chciała, aby myślał o niej, że jest profesjonalistką, kimś, kto może wykonywać pracę. Oh, kogo oszukiwała? Miała nadzieję, że go zwali z nóg. Ten pocałunek z wczorajszej nocy, sprawił, że znów chciała go skosztować, tego pysznego Duncana. Doceniała jego wrażliwość, to, że nie chciał wykorzystać jej słabości, ale spędziła całą noc nie śpiąc, próbując nie myśleć o Lacey, a myśleć o Duncanie. Wiedziała, że to część żałoby, chęć zapomnienia się w fizyczności, aby zapomnieć o uczuciach. Ale cokolwiek to było, chciała tego więcej, a jeżeli jego ciało coś jej powiedziało zeszłej nocy, to to, że nie miał nic przeciw temu. Zarzuciła torebkę i torbę z laptopem na ramię i złapała torbę ze swoimi ubraniami na zmianę z tylnego siedzenia. Zamknęła pilotem samochód i podążyła schodami, ale zanim postawiła nogę na pierwszym stopniu, ktoś otworzył drzwi. Emma spojrzała, a jej serce podskoczyło ze

wzruszenia. Ale to był tylko... Louis, tak się nazywał. Stał w otwartych drzwiach, uśmiechając się uprzejmie, nawet bez śladu kłów. – Dobry wieczór, panno Duquet – powiedział grzecznie, cofając się, a by mogła przejść. – Lord Duncan oczekuje cię. Lord Duncan? – Um, dziękuję – powiedziała, próbując nie okazać zdziwienia. – Czy gdzieś... – Podniosła swoją torbę, milcząco pytając, o miejsce, gdzie może się przebrać. Najwidoczniej powinna być bardziej zdecydowana, ponieważ Louis wziął od niej torbę i poprowadził ją do pokoju, w którym tamtej nocy spotkała Duncana, do pokoju z książkami. Emma poszła za nim, ale zatrzymała się w progu, aby spojrzeć. Książki zniknęły jak i pokój. Cóż, nie dokładnie, pokój wciąż tam był, ale wyglądał zupełnie inaczej. Ściany były nagie i pomalowane na ciepły beż, a meble wyglądały jak u miłego dentysty. – Co się stało z książkami? – zapytała. – I lampami od Tiffany'ego? Louis uśmiechnął się zaraźliwie. – Mojemu panu spodobał się pokój, więc przenieśliśmy go. Emma mrugnęła. – Cały pokój? Skinął głową. – Prawie. – Położył jej torbę na podłodze nowo umeblowanego pokoju i wskazał na tę na jej ramieniu. – Tę też możesz tu zostawić. – Mam w niej laptop. Mrugnął. – Tu jest całkowicie bezpieczny. Szczerze.

Emma zmarszczyła brwi, czując zakłopotanie. Zsunęła torbę z ramienia i położyła ją ostrożnie na drugiej. Louis skinął i wskazał w kierunku schodów. – Są w sali gimnastycznej. Chodź, pokażę ci. Emma otworzyła usta, aby zaprotestować – nie była ubrana na salę gimnastyczną – ale Louis ruszył tak szybko, że musiała się pospieszyć, aby dotrzymać mu kroku. Szła za nim wzdłuż ciemnego korytarza prowadzącego pod schodami. Oddzielał jasno oświetlony korytarz, który biegł wzdłuż domu w innym kierunku. Louis skręcił w prawo oglądając się za siebie, aby sprawdzić czy za nim idzie. Emma była zdziwiona zmianami, jakie zaszły od jej pierwszej wizyty, kiedy tu było pusto i cicho. Spotkała tylko Duncana i Miguela tamtej nocy, i było cicho jak w kościele. A teraz dom był wypełniony głosami. Z drugiej strony, brzmiało to jakby ktoś burzył ściany, a ona czuła pod stopami drżenie budynku, pewnie w piwnicy. Jasne, że poprzednia biblioteka

nie była

jedynym pokojem, który

został

odnowiony. Spotkała przestraszone spojrzenie wielkiego czarnego robotnika, który przesuwał stół w jednym z pokojów, które mijała. A inny mężczyzna – czy wampir? – ten był niższy niż ona, prawie się jej ukłonił, gdy mijał drzwi przed nią i podążył skąd przyszedł. Emma wciąż łapała oddech po tym spotkaniu, gdy ogromny huk rozebrzmiał od strony drzwi wejściowych. Podskoczyła na ten dźwięk i obejrzała się przestraszona przez ramię, ale Louis ledwie się uśmiechnął, odwracając sie do niej twarzą i idąc plecami do przodu kilka kroków. – Proszę się nie martwić, panno Duquet. To tylko mały remont. Chodźmy, już prawie jesteśmy.

– Tu – skręcił do wielkiego pomieszczenia z wysokim sufitem, które zapewne wcześniej było salą balową, a nie siłownią jak obecnie. Wampiry wystawiły wszystkie meble i położyły na podłodze jakieś maty, ale nie mieli czasu, aby pomalować go. Wciąż widać było na ścianach miejsca po wielkich obrazach. A na środku sufitu znajdowała się ogromna rozeta, która z pewnością nigdy nie miała być świadkiem ćwiczeń. Co więcej, wciąż wisiały ciężkie, złote draperie, zaciągnięte na każdym oknie, z satynowymi pasami i złotymi sznurami. – Stań tam – powiedział cicho Louis, a Emma zdała sobie sprawę, że na matach trwała walka. Cztery inne wampiry stały pod ścianą. Przyglądali się jej nieufnie, aż Louis coś im pokazał, więc odwrócili swoją uwagę z powrotem na środek pokoju. Emma podążyła za ich wzrokiem i rozwarła szeroko oczy na to, co zobaczyła. Dwóch mężczyzn, rozebranych do luźnych spodni joggingowych, z gołymi stopami i klatkami piersiowymi, było pogrążonych w sztuce walki, poruszając się w tył i przód oraz na wskroś pokoju tak szybko, że stanowili tylko cienie. Jeden z nich miał ciemne, krótkie włosy, z tego co widziała, a drugi... Emma wciągnęła powietrze. To był Duncan. A drugim walczącym był jego porucznik, Miguel. A nazywając to, co robili walką nie było sprawiedliwe. To było jak taniec, aczkolwiek bez wątpienia, było śmiertelne, jeżeli by tego chcieli. Obaj byli nagimi, śmiertelnie niebezpiecznymi zawodnikami, gdy wymieniali kopniak za kopniakiem, wydając się przeczyć prawom grawitacji, gdy okręcali się w powietrzu, a potem zmieniali taktykę, aby spotkać się wirującymi pięściami na podłodze, każdy blokując uderzenia, jakie otrzymywał. Emma skrzywiła się na odgłos uderzenia ciała o ciało, które rozbrzmiewały między nagimi ścianami, a niektóre z nich były tak silne, że wiedziała, że człowiek byłby pokonany i leżał krzycząc już dawno

temu. Powstrzymała sapnięcie, zatrzymując je dłonią, gdy twarda pięść Miguela wylądowała na szczęce Duncana, a jego głowa okręciła się z ogromną siłą. Ale to go nie zatrzymało. Duncan pchnięty uderzeniem, pochylił się i odwrócił w powietrzu, z jedną nogą wyciągniętą jak broń, uderzając Miguela w kark. Miguel ugiął się pod uderzeniem i potknął lekko, a potem ruszył znowu i obaj stanęli twarzą w twarz, poruszając sie w przód i tył, a żaden nie wydawał się górować nad przeciwnikiem. Nagle, Duncan zanurkował, zaciskając ramiona na brzuchu Miguela i rzucając go. Przerzucił Miguela na plecy i wyrzucił go na przynajmniej dziesięć stóp w górę. Miguel wylądował na twardej, drewnianej podłodze, poza grubymi matami. To było niemożliwe, ale stanął na nogach natychmiast, prostując plecy, i obaj przyjęli pozycję bokserską. Z zaciśniętymi pięściami wymieniali uderzenie za uderzeniem, aż obaj byli zakrwawieni, aż Miguel nagle złapał za ramię Duncana, uniósł go i przerzucił sobie przez ramię. Duncan podniósł się z uśmiechem, jego usta były zbroczone krwią, kły błyszczały, gdy odszedł kilka kroków i skoczył w powietrze, a jego stopy uderzyły w klatkę piersiową Miguela, raz, drugi, trzeci cofając ciemnowłosego wampira, aż wylądował na macie z kolejnym głośnym hukiem. A może jednak nie tak głośnym, ponieważ Miguel natychmiast podniósł się śmiejąc się jak szalony. – Ćwiczyłeś, staruszku – powiedział przyjmując ponownie obronną pozycję. – Staruszku lordzie, jak dla ciebie, młodzieniaszku. A może to ty stałeś się leniwy – drażnił się Duncan. – Gadanie jest tanie, mój panie – warknął Miguel. A to była kolej Duncana, aby sie roześmiać.

Wciąż śmiał się, gdy przypadkiem rozejrzał dookoła i zobaczył Emmę. Podniósł rękę, sygnalizując Miguelowi przerwę, a potem przechylił lekko głowę, gdy przyglądał się Emmie stojącej w jego sali gimnastycznej, ubranej w poważną garsonkę i wysokie obcasy. Uśmiechnął się do niej, jego umięśniona klatka piersiowa lśniła od potu, a luźne spodnie wisiały nisko na wąskich biodrach ukazując twarde muskuły brzucha i tylko wyobrażenie muskułów jego krocza. Emma patrzyła, jej usta stały się suche a serce waliło dziwnie w piersi. Pragnęła. A jeżeli głód w oczach Duncana mógł coś powiedzieć, on też jej pragnął. Albo był głodny. W sensie krwi. Patrzyła uważnie, gdy Duncan podchodził do niej, a jego biodra przesuwały się płynnie, jak u wielkiego kota, gdy jego spojrzenie omiotło ją z góry na dół, zatrzymując się ponownie na jej twarzy, gdy wolno przymknął oczy. – Emmo. – Jego głos był uwodzicielskim mruczeniem, które przechodziło w pieszczotę. Oblizała nerwowo usta, a potem przyłapała się na tym, nie chcą dać mu satysfakcji, aby dowiedział się, jak na nią działa. – Hej – powiedziała, zadowolona, że jej głos brzmiał normalnie. – Chciałeś, abym przyjechała godzinę po zachodzie słońca. Więc jestem. – Więc jesteś – powtórzył, a jego wzrok ponownie przebiegł po jej postaci. – Wyglądasz uroczo dzisiejszego wieczoru. – Oh. Cóż, dziękuję. To

była

taka

południowoamerykańska

uprzejmość,

której

mężczyźni uczyli się na balach kotylionowych. Emma nie wiedziała, czy naprawdę miał to na myśli, czy tylko chciał być grzeczny. Aczkolwiek,

grzecznym na pewno nie nazwałaby sposób, w jaki na nią patrzył Nie, wcale nie grzeczny. –

Przywiozłam

ubranie

na

zmianę

–

powiedziała

mu,

zdecydowana, aby przejąć kontrolę nad tą rozmową..., jeżeli kiedykolwiek ją miała. – Ubrałam się tak na pogrzeb dzisiejszego ranka i… Wyraz ogromnej koncentracji przebiegł przez twarz Duncana, a potem zrobił jeden krok bliżej, ocierając palcami o jej policzek. – Proszę o wybaczenie – wyszeptał. – To było bezmyślne. Jak się czujesz? Emma mrugnęła patrząc na niego, czując gorąco bijące od jego wielkiego ciała, wdychając czysty, męski zapach jego potu. Był tak blisko, a jej obcasy sprawiały, że gdyby podniosła się odrobinę, mogłaby dotknąć jego ust. – W porządku – wyszeptała. – Pan Pettry był bardzo uprzejmy. – Jeżeli potrzebujesz więcej czasu, to może poczekać. Nie musisz… – Nie – powiedziała natychmiast, ucinając resztę jego słów. – Chcę to zrobić. Muszę to zrobić. Jego pełne usta wygięły się na chwilę, a ona pomyślała, że w jego oczach zobaczyła szacunek. – Doskonale – powiedział. – Louis pokaże ci pokój, gdzie możesz się przebrać. Spojrzał tam, gdzie stał wampir czekając. – Jeden z pokoi gościnnych, Louisie, z łazienką. Wiesz lepiej ode mnie, co jest dostępne. A potem przyprowadź pannę Duquet do centrum operacyjnego. Phoebe będzie z nią później pracować. – Tak, mój panie.

Duncan odsunął się, odwracając się od niej i łapiąc ręcznik, który rzucił mu Miguel. Wytarł nim twarz, a ona dostrzegła różowy kolor jego potu. – Wezmę prysznic i przebiorę się – powiedział, a potem podniósł jej dłoń, ledwie dotykając ustami jej wierzchu. – Zobaczymy się wkrótce. Emma wsunęła rękę do kieszeni marynarki, aby powstrzymać ją od drżenia, gdy patrzyła jak Duncan idzie przez pokój, a za nim Miguel. Inne wampiry wystąpiły na matę i zaczęły wymieniać ciosy. Nie wiedziała, co to była za dyscyplina. Nie znała takiej. Jej jedyną wiedzą o walkach była ta wyniesiona z kilku okropnych lekcji w koledżu. Całe ciało ją bolało – nie, bolało to nie odpowiednie słowo na to, co czuła. Jej ciało cierpiało, a ona w końcu zdecydowała, że muszą być lepsze sposoby, aby utrzymać formę. – Gotowa, panno Duquet? Emma odwróciła głowę, aby spojrzeć na Louisa. Najwidoczniej marzyła na jawie. Boszsz, pomyślała, ciekawe dlaczego? – Dzięki, Louis – powiedziała na głos. – I proszę mów mi, Emma – dodała, idąc za nim korytarzem. Po około dziesięciu krokach, zastanowiła się i powiedziała. – Kim jest Phoebe? – Przyjaciółką. Pracuje dla FBI. Duncan wezwał ją do Leesburga tamtej nocy. Wyselekcjonowałem kilka nagrań, a Phoebe puściła je przez program identyfikujący, do którego ma dostęp. Emma nie mogła przypomnieć sobie, aby widziała kobietę pomiędzy wampirami Duncana, ale większość tamtej nocy było cieniem. – Nie spotkałam jej, prawda? Louis zatrzymał się na tyle, aby spojrzeć na nią intensywnie.

– Nie – powiedział w końcu. – Przybyła, gdy ty już odjechałaś. Ruszył znów do przodu, a Emma skrzywiła się do jego pleców. Czy coś przegapiła? Może Duncan i Phoebe byli czymś więcej niż przyjaciółmi. A może Louis był blisko z Phoebe i miał za złe widoczne napięcie seksualne między Duncanem i Emmą. Albo może Emma popuszczała wodze fantazji jak jakaś neurotyczka. Tak, to pewnie było to. Po przybyciu z powrotem do pokoju, aby zabrać swoje rzeczy, Emma złapała swoją torbę z laptopem i torebkę, podczas, gdy Louis niósł jej torbę na górę. Nie była ciężka i Emma mogła zrobić to sama. Dawno temu nauczyła się, aby pozwolić mężczyznom się wyręczać, jeżeli chcieli. Prawda była taka, że lubiła mężczyzn, którzy byli rycerscy, otwierali drzwi, ustępowali miejsca kobietom. Wyłączyła z tego otwieranie drzwi samochodu, ponieważ czuła się głupio siedząc w samochodzie jak sardynka, gdy facet okrążał go. Ale nie miała nic przeciwko innym rzeczom. To było miłe. Więc, pozwoliła Louisowi nieść torbę do sypialni na drugim piętrze. Położył ją na podłodze i wycofał się szybko z pokoju. – Pracujemy na dole – powiedział wskazując. – Dołącz do nas, gdy będziesz gotowa. Znajdziesz nas. – Dzięki – powiedziała Emma. – To nie zajmie długo. – Bez pośpiechu – uśmiechnął się szeroko. – Będziemy tam całą noc. Emma zachichotała posłusznie, czekając, aż zniknął w korytarzu zanim zamknęła drzwi. Rozejrzała się. To był ładny pokój. Bardzo dekoracyjny i nie całkiem w jej guście, ale meble były piękne i wszystko było czyste. I była tam łazienka. Pospieszyła w tym kierunku, wychodziła

w takim pośpiechu z Kapitolu, żeby jej nikt nie zatrzymał, że zapomniała o podstawowych potrzebach. Myjąc potem ręce, spojrzała w swoje odbicie w lustrze nad umywalką i zastanowiła się, dlaczego jakiś mężczyzna, a przynajmniej taki, z wyglądem Duncana i jego męskim urokiem mógł w ogóle na nią spojrzeć. Wyglądała okropnie. Zbyt wiele nieprzespanych nocy odbiło się ciemnymi kręgami i czerwonymi obwódkami pod jej oczami. A było to bardzo widoczne, ponieważ jej skóra była blada i sucha. Nie zaprzątała sobie dzisiaj głowy tuszowaniem rzęs. Wiedziała, że będzie płakać, ale miała naturalnie gęste rzęsy, więc ta część nie była zła. Nawet jej szminka zniknęła, pewnie zjedzona w drodze tutaj. Jej twarz była jedną, wielką plamą ze zmęczonymi oczami, okrążoną ciemnymi potarganymi włosami. Cudownie. Westchnęła i odwróciła się. Miała grzebień w torbie, a odrobina błyszczyka nie zaszkodzi. To była tylko chwila, gdy zamieniła miejscami szpilki Jimmy Choo na swoje Nike z torby wraz ze swoimi schludnie złożoną garsonką. Skończyła wiązanie butów i poszła jeszcze raz do łazienki, aby się sobie przyjrzeć. Wyglądała lepiej. Nie świetnie, ale zdecydowanie lepiej. Założyła jeansy na tyle luźne, aby były wygodne, ale na tyle obcisłe, aby wiedziała, że dobrze na niej wyglądały. Emma ciężko pracowała nad utrzymaniem figury i nie miała nic przeciwko temu, aby to pokazać. Jaki byłby tego sen w przeciwnym razie. Razem z jeansami założyła białą, bawełnianą koszulę i bluzę z kapturem, aby jej było ciepło. Wrzuciła błyszczyk do kieszeni bluzy i zostawiła resztę rzeczy jak stały. Otworzyła drzwi i poszła w kierunku, który wskazał Louis. Już słyszała szum rozmów i stukanie komputerowych klawiszy, przerywany czasami przez siarczyste przekleństwo w różnych językach. Szła za

hałasem wzdłuż korytarza do następnego ogołoconego pokoju, który był dużo mniejszy niż ten na dole. Prawdopodobnie przeznaczony był na sypialnię, ale obecnie stało w nim wiele biurek i komputerów ustawionych w każdym rogu bez składu. Komputery i inne urządzenia poustawiane były byle gdzie, a kilka rodzajów kabli ciągnęło się pomiędzy nimi czekając na podłączenie pomiędzy biurkiem i podłogą. Może wampiry nie martwiły się, że stłuką sobie tyłek, tak jak ona. Zmarszczyła brwi. Jeżeli to było centrum ochrony, to nie była pod wrażeniem. Spodziewała się czegoś bardziej profesjonalnego po ludziach Duncana, albo przynajmniej bardziej uporządkowanego. Louis podszedł do niej i musiał zauważyć zwątpienie w jej wzroku, ponieważ powiedział. –

To

tymczasowe

rozwiązanie

dopóki

nie

dostaniemy

przystosowanego pokoju na dole. Emma wymusiła uśmiech. – Liczy się tylko to, czy to działa – powiedziała. – Oh, działa – zapewnił ją Louis. – Może na to nie wyglądać, ale... – Chór jęków odpowiedział na jego słowa i roześmiał się. – Ale tu są najlepsi pracownicy na świecie. Między nami, nie ma takiego kodu, którego byśmy nie złamali, czy systemu, do którego byśmy się nie włamali. Emma zachichotała zarówno na jego entuzjazm jak i rym słów. To było zaraźliwe, a ona poczuła jak jej własne chęci rosną. W końcu, robiła coś dobrego. Zajmowała się Lacey, organizowała jej pogrzeb i złożenie ciała... co było absolutnie konieczne, i było obowiązkiem Emmy, która wypełniła go z miłością. Ale nie miało to nic wspólnego ze znalezieniem sprawiedliwości, która należała się temu, kto ją zabił. Dzisiaj,

przynajmniej, Emma zaczynała wypełniać najważniejszy obowiązek ze wszystkich, a było nim znalezienie tego, kto był za to odpowiedzialny i sprawić, aby za to zapłacił. Oczywiście, pierwsze kroki tą ścieżką prowadziły do siedzenia przy komputerze i przeszukiwania bazy. Emma wzięła zdjęcia, które Louis wyciągnął z nagrań i umieściła je na jednej stronie, z pomysłem, aby je sprawdzać pojedynczo, aż nic nie zostanie. Po godzinie, udało jej się zidentyfikować tylko dwie kobiety, a tylko dlatego, że spotkała je na przyjęciu urodzinowym Lacey w zeszłym roku. Ale znała tylko ich imiona i nie miała pojęcia gdzie pracują czy mieszkają. A reszta z nich… Potrząsnęła głową. Musiał być na to lepszy sposób. Odsunęła się od komputera i wzięła długi łyk wody z butelki, którą Louis postawił na jej stoliku jakiś czas temu. Zerkała zamyślona na zdjęcia. Były tysiące młodych, pięknych kobiet, które mieszkały i pracowały w Waszyngtonie. Zbyt wiele. Więc musiała jakoś zacieśnić krąg. Pierwsze pytanie, jak Victor spotkał te kobiety? Z tego, co mówił Duncan i inni o martwym Wampirzym Lordzie i jego zwyczajach, miał ograniczone kontakty z ludźmi. Chodził na okazyjne bale dobroczynne, ale uczestniczył tylko w tych, które zrzeszały pewien rodzaj ludzi. Sam wydawał przyjęcia, ale wydawało się, że tylko dla lobbystów i ustawodawców. Nigdy nie byli zapraszani inni uczestnicy tego typu przyjęć, żadnych gwiazd z Hollywood, czy wielkich nazwisk medialnych. Emma zmarszczyła brwi. Więc może większość kobiet pochodziła z tych samych kręgów. Nie ustawodawczych i nie lobbystycznych również. Ale sekretarki i asystentki, młode kobiety chętne, aby przebywać w kręgach władzy. Kobiety, takie jak Lacey. Emma wyprostowała się. To było to! A ona znała dużo lepszy sposób, aby je zidentyfikować, jeżeli miała rację.

– Zaraz wrócę – powiedziała w powietrze i ruszyła korytarzem do pokoju, w którym zostawiła rzeczy, razem z torebką i laptopem. Gdy wpadła do pokoju, opadła na kolana i wyciągnęła swoją wielką torbę spod krzesła, gdzie ją wcześniej wsunęła. Wyciągnęła komputer i otworzyła go, czekając niecierpliwie, aż zacznie działać i znajdzie sieć. Czekał na hasło, a ona przeklęła z frustracji. Mogła o tym pomyśleć. Odsunęła torbę i chciała już wstać, gdy ktoś zapukał lekko do drzwi i otworzył je. – Emma? Odwróciła wzrok na dźwięk głosu Duncana, a uśmiech zamarł jej na ustach, gdy go zobaczyła. Mogła tylko patrzeć. Spocony, półnagi Duncan zniknął, a jego miejsce zajął... westchnęła z przyjemności. Emma uwielbiała mężczyzn w smokingach, ale Duncan w smokingu zaparł jej dech w piersi. Lacey wiedziałaby, który projektant był temu winien, Emma wiedziała tylko, że Duncan mógł ozdabiać strony najbardziej ekskluzywnych magazynów mody. Miał ciało stworzone do formalnych ubiorów, z szerokimi ramionami i wąskimi biodrami, a skrojony na miarę smoking podkreślał to idealnie. Był prosty i czarny, z wąskimi, karbowanymi lampasami i białymi mankietami. Jego długie, jasne włosy zostały związane z tyłu, więc wydawało się, że ma krótkie włosy. – Emma? – powtórzył, wyciągając do niej rękę. Emma westchnęła i wsunęła komputer pod ramię wyciągając drugą rękę, aby mógł ją pociągnąć. To było za wiele, jak dla niej. To tak jakby los postawił na jej drodze idealnego mężczyznę i powiedział "Hej, Emmo, jest cały twój". Tylko, że nie był. Był potężnym wampirem i pewnie miał tabuny kobiet zabiegających o jego uwagę. Powstrzymała jęk zazdrości, którą ta myśl w niej wzbudziła i udało jej się spojrzeć mu w oczy z psotnym uśmiechem.

–

Wyglądasz

uroczo

dzisiejszego

wieczoru,

Duncanie

–

powiedziała przeciągając słowa akcentem i dając mu do zrozumienia, że nie tylko on umiał się zachować jak na kotylionowym balu. Zmarszczył brwi w rozbawieniu. – Cóż, panienko Duquet. Jest panienka bardzo uprzejma. Zacisnęła usta z zamyślenia. – Ale najwidoczniej nie będziesz nam pomagał w poszukiwaniach, dzisiejszego wieczoru. – Nie, obawiam się, że nie. Aczkolwiek, szczerze, wolałbym to robić. Niestety, mam bankiet. W smokingu – dodał, wskazując lekceważąco na swój smoking. – Był już zaznaczony w kalendarzu Victora, ale będą mieli mnie. Przyznam, że mam nadzieję spotkać kogoś przydatnego do naszego śledztwa. Emma spoważniała natychmiast. – Musisz być ostrożny. Czy Miguel idzie z tobą? Jego oczy zabłysły humorem. – Obaj, Miguel i Ari. Będę bezpieczny. Bardziej martwię się o ciebie. Obecnie, ludzie, którzy zabili Lacey będą wiedzieli, że jej ciało zostało znalezione. Historia, którą opowiedziałaś, że zginęła w wypadku samochodowym na dziś uspokoiła ich. Ale po dzisiejszym wieczorze, będą pewni, że Victora nie ma i znów staną się nerwowi. Zwłaszcza, jeżeli będą mieć cień podejrzenia, że sprawdzasz, co działo się z nią przed śmiercią. – Nikt nawet nie wie, że tu jestem, a już nawet mniej, co robię. Powiedziałam w biurze, że musze zając sie sprawami. Wywnioskują, że to ma związek ze śmiercią Lacey, i nikogo to nie będzie obchodzić. Duncan skinął głową, ale powiedział.

– Wciąż, czułbym się lepiej, gdybyś nie była sama w domu. Mamy tu dużo pokoi, wiesz, i nikt nie będzie cię niepokoił. Emma miała nadzieję, że Duncan naprawdę nie czyta w jej myślach, ponieważ nie miałaby nic przeciwko, gdyby on ją niepokoił. Jego wyraz twarzy zmienił się, stając się nagle baczny, a Emma zarumieniła się, znów przekonana, że on wie, o czym ona myśli. Dotknął palcami jej gorącego policzka i pochylił się trochę bliżej. – Nie chciałbym, aby cokolwiek ci się stało, Emmaline – wyszeptał i dotknął jej ust swoimi w przelotnym pocałunku. Emma patrzyła na niego. – Dlaczego tak mnie nazywasz? – wyszeptała. – Ponieważ to twoje imię i podoba mi się. Jest staromodne. – Tylko ty go używasz. – Dobrze. – Znów ją pocałował, dłużej tym razem, ale nie wystarczająco długo. – Porozmawiamy później. I po prostu wyszedł. Emma patrzyła za nim z frustracją. Kiedy robił tak jak teraz, była pewna, że jej pragnie, tak jak była pewna tego w sali gimnastycznej, gdy gorąco promieniowało między nimi, tak, że paliło jej skórę. Ale potem odchodził albo zostawał odwołany, albo cokolwiek innego

i

znikał,

zostawiając

ją

rozgorączkowaną,

zatroskaną

i

zaciekawioną. Albo może uważała, że to, co było z jego strony lekkim flirtem dla niej było czymś więcej. Może nie szukał niczego więcej niż kilka godzin seksualnego zadowolenia. Kilku gorących, mokrych, satysfakcjonujących godzin. Emma roześmiała się cicho. Taa, mogła na to iść. Ale potem westchnęła, znając siebie zbyt dobrze. To, co czuła do Duncana to było

coś więcej niż tylko pożądanie. Może nie zobowiązanie na całe życie, jeszcze nie, w każdym razie, a może nigdy, ale trzeba było czegoś więcej niż kilka godzin gorącego seksu, aby ją zadowolić. Oczywiście, to nie znaczyło, że odrzuci propozycję, jeżeli on ją złoży. Zwłaszcza, że miała przeczucie, że to mogą być najlepsze godziny w jej życiu. Otrząsnęła się z fantazji przemykających przez jej umysł i pospieszyła do pokoju komputerowego. Nie mogła nic poradzić na Duncana i jego przeklęty wygląd, ale z pewnością mogła zidentyfikować kogoś z listy Victora. Złapała mocniej laptop. Nie była komputerowym włamywaczem jak Louis i jego wampiry, ale zbierała informacje. A informacje w jej komputerze mogły być tymi, których potrzebowała.

*****

Duncan wchodził po starych, ceglanych schodach prowadzących do domu senatora Maxa Graftoan, który miał fundację. Dokładnie mówiąc, to nie senator miał fundację tylko jeden z jego sponsorów. Ktoś na tyle bogaty, aby pozwolić sobie na dom w Georgetown, który miał cztery piętra. Miguel szedł za nim, a Ari został w SUV-ie. Zignorował chłopców parkujących, ale pewnie nie był jedyny. Ten rodzaj przyjęć sprowadzał tylko bogatych gości, ludzi, którzy mogli pomóc senatorowi zostać ponownie wybranym przez wypisanie czeku lub namówienie kogoś, aby to zrobił. Duncan wiedział również z własnego doświadczenia, że

mimo

publicznych

deklaracji,

przemawiały

pieniądze.

Jeżeli

zainwestowałeś dość pieniędzy we właściwego polityka, miałeś posłuch u

niego i równie często jego głos. To był sposób, w jaki ludzie dochodzili do władzy, i zawsze nim będzie. Dyskretna markiza była rozciągnięta nad podestem przed domem, a dwóch ochroniarzy stało tam przyglądając się gościom. Ich spojrzenia przesunęły się po Duncanie, ale przesunęły się na Miguela, który nie ukrywał, kim był – wysoko wykwalifikowanym i zmotywowanym ochroniarzem. Był również uzbrojony, ale to również, nie było niezwykłe. Na takich przyjęciach byli również prywatni ochroniarze, i byli uzbrojeni. W innym wypadku nie mogliby wykonywać swojego zadania. Mężczyźni strzegący drzwi nie wiedzieli o tym, ale Miguel pewnie mógłby wykonać swoje zadanie i bez broni. Jeżeli o to chodzi, to Duncan mógł wykonywać pracę Miguela. Jeszcze kilka dni temu, większą część jego pracy stanowiło ochranianie Raphaela. Ale to było za nim sam został Wampirzym Lordem, a teraz jego świat zmienił się na zawsze. Nie był całkiem pewien czy mu się to podobało, ale było za późno na żale. Miguel zmierzył wzrokiem strażników, a oni zrobili to samo. Żaden z nich nie zdradził swoich myśli, nawet jeden mięsień nie drgnął. Ale Duncan wiedział, że obaj strażnicy będą skonsternowani i zakłopotani przez obecność Miguela, czując, że jest inny, ale nie wiedząc, w jaki sposób. Jeszcze nie wiedzą, że Miguel i Duncan są wampirami. Jeszcze nie. Miguel podał zaproszenie Duncana – cóż, zaproszenie Victora, ale teraz był Duncan. Uśmiechnął się posępnie na tę myśl, nawet, gdy patrzył jak oczy strażników błysnęły czytając imię. Zamarli, a potem obrzucili Miguela szacującym spojrzeniem, a potem spojrzeli na Duncana, który przyjął to spokojnie.

– Panowie – w końcu powiedział Duncan. Włożył w to smużkę mocy, zmęczony zmuszaniem go do czekania na werandzie jak jakiemuś niepożądanemu gościowi. Strażnik stojący najbliżej drzwi wejściowych podskoczył na to napomnienie. Niezależnie od jego uczuć względem wampirów, Duncan był zaproszony na przyjęcie, gdzie tylko najpotężniejsi byli zaproszeni. Strażnik otworzył drzwi i wszedł do środka przyciskając się do ściany, aby uniknąć przypadkowego kontaktu z przechodzącym Duncanem. Duncan uśmiechnął się rozbawiony, zastanawiając się, czego obawiał się ten mężczyzna. Czy sądził, że wampiryzm był zaraźliwy? Że jeżeli dotknąłby Duncana, stałby się zniewolonym zwierzęciem? Ale, nie, strażnik emanował emocjami. Był przerażony, ale nie tym, że złapie chorobę. Obawiał się samego Duncana, jakby Duncan był dzikim zwierzęciem, które w każdej chwili może rzucić się do jego gardła. Duncan westchnął. Człowiek był głupcem, ale douczanie źle poinformowanych ludzi nie było jego dzisiejszym zadaniem. Wszedł do zatłoczonego domu i natychmiast zmarszczył czoło na poziom hałasu. Na przeciw niego był ciemny korytarz, a po prawo wąska klatka schodowa, która prowadziła w górę. Kilkoro ludzi zajmowało schody, jakby wahając się czy iść w górę czy w dół, ale większość gości, których mógł zobaczyć było w otwartym pokoju. Kominek dawał poczucie przytulności, ale nie było potrzebne ogrzewanie. Z tymi wszystkimi ludźmi stojącymi i rozmawiającymi. Więcej ludzi było na górze, słyszał ich rozmowy i śmiech. Bardziej przytłaczające od hałasu były emocje pochodzące od zbyt wielu umysłów w zamkniętej przestrzeni. Duncan utrzymywał obojętny wyraz twarzy, ale z trudem. To był wielki dom, jak było widać, a z mniejszą ilością ludzi wydawałby się jeszcze większy. Ale w tej sytuacji Duncan czuł się ściśnięty ze wszystkich

stron przez ludzi, którzy prowadzili rozmowy, ale mieli niewiele do powiedzenia. – Ambasadorze Milford? – Kobiecy głos zawołał go po nazwisku, co wyrwało go z zamyślenia. Spojrzał, aby zobaczyć elegancko ubraną matronę zmierzającą w jego kierunku, jej wysokie obcasy uderzały hałaśliwie o marmurowe płyty podłogi, która przypominała mu dziedziniec domu Alexandry w Malibu. Kobieta podeszła bliżej, skupiając zaciekawione spojrzenie na jego twarzy. Była atrakcyjna jak na swój wiek i modnie szczupła, z idealnym uśmiechem profesjonalnej hostessy. – Dostaliśmy wiadomość, że przybędziesz, ambasadorze. Duncan pochylił głowę. – Madam... – powiedział przejmując prowadzenie. – Proszę o wybaczenie – powiedziała i roześmiała się podchodząc bliżej z wyciągniętą ręką. – Margery Whitlow. Jestem szczęśliwa mogąc pana poznać. Duncan wziął jej rękę i ścisnął ją ostrożnie, czując ruch delikatnych kości pod skórą. – Pani Whitlow, oczywiście – powiedział przypominając sobie nazwisko gospodarzy z zaproszenia. – Mów mi Margery – powiedziała śmiejąc się znowu. Miała odświeżający, wspaniały śmiech, a nie coś takiego, co zwykle się słyszało na tego typu przyjęciach, pomyślał Duncan. – Pani Whitlow jest takie nudne – dodała. Jej spojrzenie przesunęło się na Miguela, ale nic nie powiedziała, najwyraźniej lekceważąc go, jako jeszcze jednego ochroniarza. – Senator Grafton był bardzo zaintrygowany, gdy powiedziałam, że twój personel dzwonił.

Żadne z nas nie wiedziało, że Victor wyjechał. To musiało być całkiem nagłe. – Było – powiedział Duncan wymijająco. Margery zatrzymała się na chwilę zapewne oczekując dalszych wyjaśnień. Kiedy nie nadeszły, zręcznie się wycofała. – Zapewne masz ręce pełne roboty będąc tak szybko powołany na nowe stanowisko. Szczęście, że znalazł pan czas dla nas. – Przeciwnie, Margery – powiedział Duncan. Specjalnie zabarwił swoje słowa delikatnym uwodzeniem i poczuł delikatną ekscytację, gdy usłyszała jak mówi jej imię. – Jest dużo do zrobienia w domu, ale dom może poczekać – powiedział gładko. – Jestem zaszczycony możliwością poznania senatora Graftona – i pani, oczywiście. Margery zarumieniła się z radości, a Duncan się uśmiechnął – Margery! Wyperfumowana kobieta szła w ich kierunku z drugiej strony pokoju, wyciągając ramiona do uścisku. – Przegapiłam cię, gdy przybyliśmy. Margery odsunęła się od Duncana z widoczną niechęcią, zatrzymując spojrzenie na jego twarzy, nawet, gdy jej ciało się odwróciło, aby powitać nadchodzącą kobietę. – Gloria! – powiedziała z absolutnie udawanym entuzjazmem. – Jak dawno się nie widziałyśmy, kochanie? Duncan wykorzystał chwilę nieuwagi, aby ruszyć do gości. Miguel znajdował się w pobliżu drzwi, gdy Duncan przechodził od grupy do grupy, łapiąc nazwiska i smakowite plotki, przedstawiając się i czarując gości. Był dobry w tego typu sprawach, dużo lepszy niż Raphael, a jego

Pan potwierdziłby to. Raphael będąc najbardziej pokornym i czarującym wciąż był onieśmielający. Nic na to nie mógł poradzić, po prostu taki był. Duncan z drugiej strony, posiadał umiejętność wprowadzenia ludzi w stan, gdy zapominali czym był. Prowadził rozmowę z żoną jednego ze sławnych francuskich aktorów, skromnie przyjmując jej komplementy swojego akcentu, gdy Margery dotknęła jego łokcia. – Ambasadorze – powiedziała ochoczo. – Zaniedbuję pana. Chodźmy. Musi pan spotkać senatora Graftona. Jest w pokoju na górze. Wzięła go pod rękę i skierowała na schody. Miguel zamarł, ale Duncan złapał jego wzrok i machnął mu. Z niektórymi wampirami jej beztroska mogłaby być fatalna, ale Duncan był zbytnio przyzwyczajony do ludzi, aby poczuć się obrażony. Poza tym, Margery nie była złą osobą z tego co widział. Jej najsilniejsze uczucie skierowane do niego to ciekawość połączona z pożądaniem, co częściowo było jego winą. Uwolniła jego ramię, gdy weszli na schody, które były zbyt wąskie na taką bliskość. Duncan podążył za nią w dyskretnej odległości, Miguel szedł za nimi jak cień. Doszedł do zakrętu schodów, gdy inny mężczyzna zmierzał w odwrotnym kierunku. Miał nieuprzejmą twarz, która mówiła o wielu nocach z alkoholem i niósł kryształowy kieliszek z brązowym napojem, który przechylał się niebezpiecznie, gdy schodził. Duncan wyczuł zapach szkockiej pod zapachem potu. Mężczyzna spojrzał i dostrzegł nadchodzącego Duncana. Prawie potknął się rozpoznając, czym był Duncan. Duncan przyglądał sie jego twarzy, zauważając surowy wyraz twarzy i zrujnowaną twarz świadczącą o tym, że najlepsze lata miał już za sobą.

– Miguel? – zapytał swojego porucznika poprzez ich mentalne połączenie. Miguel był jego dzieckiem. Taka bliskość z innym wampirem była jak przedłużenie samego Duncana. – Kongresman Dean Kerwin, mój panie. Interesujące, pomyślał Duncan. I mężczyzna stał się nerwowy widząc Duncana. Skinął kongresmenowi, jakby go znał, bardziej dla przyjemności zobaczenia jego nerwowego tiku, niż z innego powodu. – Tu jesteś – zawołała Margery, gdy weszli na drugie piętro. – Wciąż cię gubię. – Wsunęła ponownie swoje ramię i pociągnęła go w kąt następnego pokoju, w którym było dużo mniej ludzi. – Max – powiedziała, podchodząc do pary rozmawiających mężczyzn. – To jest ambasador Milford. Max Grafton był niskim, niewielkim mężczyzną z ostrą twarzą i inteligentnymi oczami. W przeciwieństwie do kongresmena Kerwina, Grafton był zupełnie trzeźwy. Kieliszek szampana w jego lewej ręce był do połowy pełny i nie czuć było od niego cienia alkoholu. Odwrócił się od swojego towarzysza i wyciągnął swoją prawą rękę witając Duncana. – Ambasadorze – powiedział gładko, jego głos był zaskakująco głęboki jak na jego wzrost. – Senatorze – odpowiedział Duncan, potrząsając mocno jego ręką. – Dziękuję, Margery – powiedział wyraźnie odprawiając hostessę. Margery lekko zaprotestowała, ale tylko wampir mógł to usłyszeć, potem uśmiechnęła się szeroko i zwróciła do Duncana. – Mam nadzieję, że jeszcze porozmawiamy, ambasadorze. Wytwornym ruchem Duncan wziął jej dłoń i uniósł do swoich ust, całując lekko wierzch jej dłoni.

– To będzie przyjemność, Margery – powiedział zabarwiając zdanie lekkim południowym akcentem. Margery podniosłą dłoń, którą ucałował do zaróżowionego policzka. – Oh, mój... – powiedziała. – Jesteś jednym z tych czarujących południowców. Muszę ostrzec panie. – Roześmiała się w ten cudowny sposób i odeszła na tych wysokich obcasach. Duncan odwrócił się na czas, aby zobaczyć kwaśne spojrzenie Graftona, zanim zniknęło. – Brad – powiedział Grafton do swojego towarzysza. – Daj nam chwilę, możesz? – Oczywiście – powiedział mężczyzna i odszedł korytarzem do następnego pokoju wypełnionego ludźmi. – Więc – powiedział Grafton, przyciągając uwagę Duncana. – Duncan Milford, prawda? Nie sądzę, aby Victor kiedykolwiek używał nazwiska. Duncanowi nie przyszło do głowy nic godnego powiedzenia poza głupim komentarzem, więc milczał, przyglądając się człowiekowi stojącemu przed nim i zastanawiając się nad wrogością, którą wyczuwał od niego. Zdecydował się na atak. – Victor dobrze o panu mówił, senatorze – powiedział. To było oczywiście kłamstwo. Victor nie rozmawiał z Duncanem o nikim i nie powie już nic, ale Duncan był ciekawy reakcji Graftona. Senator zamarł, inteligentne oczy przeszukiwały twarz Duncana mając nadzieję na jakiś znak. Ale go nie znalazł. – Doprawdy? – powiedział w końcu. – Nie spodziewałem się, że moje nazwisko się pojawi.

Duncan uśmiechnął się jakby z rozbawieniem. – Max, obaj wiemy... – oczy Graftona wypełniła prawie panika zanim Duncan skończył zdanie – że Victor był waszym sprzymierzeńcem. Sądzę, że tak nazywa się osobę, która dostarcza wielu darczyńców wpłacających rozsądne sumy. Oddech Graftona zwolnił do normalnego rytmu, gdy się uśmiechnął. – Ach, to, oczywiście. Victor był bardzo hojny. – Grafton pociągnął łyk szampana, który pewnie już był ciepły. Kiedy opuścił kieliszek, jego maska wróciła na miejsce. – Więc, Milford, jesteś z Południa? – Dokładnie – zgodził się Duncan. Skinął na kelnera, który pojawił się z tacą świeżego szampana i wziął kieliszek. Wzrok Graftona śledził go, gdy pociągnął łyk. – Nie sądziłem, że wy... to jest, że wampiry jedzą normalne jedzenie. – Nie jemy. Ale pijemy – powiedział Duncan nie tłumacząc, że niektóre wampiry lubią smak alkoholu, a inne nie, aczkolwiek nie miało to wpływu na ich stan umysłu. – Victor nie robił tego. Przynajmniej nie widziałem. – Nie? Jestem zaskoczony. – Co się stało z Victorem, przy okazji? – zapytał Grafton. – Widziałem go przynajmniej dwa tygodnie temu i nie wspominał o wyjeździe. Mam nadzieję, że dobrze się miewa – dodał, aby złagodzić swoje pytanie. Duncan spojrzał w oczy senatora. – Może nie chciał cię martwić.

Grafton przyglądał mu się odrobinę dłużej, jakby z zaufaniem. Miguel napiął się lekko tam gdzie stał przy przejściu do pokoju, ale Duncan spojrzał na niego upewniająco. Max Grafton nie stanowił zagrożenia dla Duncana, przynajmniej nie w środku cywilizowanego przyjęcia. Max był typem bardziej skłaniającym się ku kłamstwu niż sięgnięciu po broń. Albo wynajmującym kogoś, aby to zrobił, gdy Max będzie zapewniał sobie alibi. – Powiedz mi, Milford. Czy przejąłeś wszystkie... zobowiązania Victora? – Masz na myśli przyjęcia – powiedział Duncan nonszalancko. – Oczywiście. Mam wszystkie akta Victora. Grafton zamarł, a jego serce znów zaczęło walić. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Duncan prawie roześmiał się na głos, ale okazał tylko rozbawiony uśmiech. – Grafton, proszę. Człowiek z twoim doświadczeniem… i smakiem? Musiałeś wiedzieć, że Victor wszystko nagrywa w tym domu. Wolałeś blondynki, prawda? Ty i pijak kongresmen Kerwin, obaj. Faktycznie, myślę, że jedną czy dwiema się dzieliliście. Grafton patrzył na Duncan, jego twarz była blada, a oddech tak szybki, że Duncan bał się, że facet zejdzie. Przełknął głośno raz, potem drugi, a potem jego usta zacisnęły się z gniewem, gdy warknął. – Nie wiem, do czego pijesz, Milford. Ale nie będziesz mnie nękał tym… – Nękał – syknął Duncan pochylając się do senatora. – Mylisz mnie z Victorem, Grafton, a to błąd. Ja nie nękam swoich wrogów. Ja ich eliminuję. Pamiętaj o tym.

Duncan odsunął się i dał sygnał Miguelowi, który zaczekał, aż Duncan przejdzie i ruszył za nim. Schody były puste, gdy szli prosto do drzwi, wypełniwszy zadanie tego wieczoru. Słyszał jak Miguel wydaje polecenie Ariemu przez mikrofon, mówiąc mu, aby przyprowadził samochód, a potem wyszli z klaustrofobicznego domu, gdy samochód podjeżdżał do krawężnika. Ari odsunął szybę, aby go zobaczyć, ale pozostał za kierownicą, gdy Miguel otworzył tylne drzwi dla Duncana, a potem sam wsiadł za nim. Duncan czuł gniew Miguela rosnący przez całą drogę z domu na ulicę i podejrzewał, że był jego przyczyną. Gdy byli już w drodze, położył zwyczajnie rękę na oparciu siedzenia i spojrzał na swojego porucznika siedzącego obok. – O co chodzi, Miguelu? Miguel spojrzał na niego ze złością. – Właśnie powiedziałeś mu, aby na ciebie zapolował, Panie. Wystawiłeś się na przynętę. Duncan wzruszył ramionami. – Być może. Ale to najszybszy sposób, aby się odkryli. Kerwin wyglądał znajomo, prawda? Z pewnością wiedział, kim jestem. I założę się, ze Kerwin i Grafton rozmawiali zanim się pojawiłem i zepsułem im przyjęcie. Emma musi pomścić śmierć Lacey, Miguelu, a ja chcę, aby to zostało zrobione. Nie po to przybyliśmy do tego miasta. – Rozumiem to, mój panie. Ale sprawa zostanie szybciej załatwiona, jeżeli będziesz żywy – warknął. Duncan westchnął. Miguel miał rację, ale on znał ludzi takich jak Grafton. Jeżeli Duncan nie naciśnie, nie naciśnie mocno, będą tańczyli

wokół siebie miesiącami. Emma zasługiwała na więcej. Nigdy nie będzie mogła ruszyć ze swoim życiem, jeżeli to nie zostanie rozwiązane. Obok niego, Miguel włączył bluetooth w uchu, odpowiadając na połączenie. Duncan zmarszczył brwi. Wszyscy wiedzieli, że są na przyjęciu, co znaczyło, że nikt nie zadzwoniłby, jeżeli to nie byłoby ważne. – O co chodzi? – warknął Miguel do telefonu. – Kto...Gdzie teraz jesteście? Nie. Nie! Do nikogo nie dzwoń. Jesteśmy w drodze. Pięć minut. Pochylił się do Ariego zanim się rozłączył. – Dom Emmy Duquet, Ari. Szybko.

Rozdział XVIII Po tym jak Duncan wyszedł, Emma pospieszyła z powrotem do pokoju operacyjnego i podłączyła swój laptop. Nie było sensu marnować baterii, jeżeli nie musiała. Louis spojrzał, gdy wróciła, ale kontynuował pracę na swoim komputerze przebiegając palcami po klawiaturze z niespodziewaną szybkością. Wampiry były zadowolone zlecając jej wykonanie podstawowej pracy przeszukiwania zdjęć, próbując zgadnąć, kto jest kim. Jej to pasowało, na tyle na ile pozwalali jej robić cokolwiek. Wchodząc do bazy danych, przebiegła wzrokiem przez informacje i wybrała pola, które mogły jej pomóc. Częścią pracy Emmy w biurze Guya Coffera było odsiewanie codziennych zapytań od lobbystów, którzy chcieli się z nim spotkać w tej czy innej sprawie. Czasami chcieli osobiście, czasami chcieli tylko zaprosić go na koktajl czy inne wydarzenie towarzyskie. Było około jedenaście tysięcy lobbystów w Waszyngtonie, a każdy zajmował się konkretną sprawą, która była najważniejsza na świecie. Nie winiła ich za to, to była ich praca. Ale senator Coffer zasiadał w kilku ważnych komitetach i jego wpływy były znaczne. A to oznaczało, że wielu lobbystów będzie na niego głosowało. Zadaniem Emmy było przebrnięcie przez zapytania i zrobienie codziennego raportu, kto chciał a kto był tego warty, aby zając czas kongresmena. Decydującym czynnikiem były zwykle pieniądze na wsparcie kampanii, ale ponieważ była pracownikiem rządowym, jej czas nie mógł być marnowany na żadne dotacje. Więc raportowała tak, aby mieć na uwadze ważność dla poszczególnych postanowień lub sprawy ważne dla opinii publicznej. To była gówno prawda. Ale pieniądze wygrywały wybory a reklama działała, tak, że

ludzie w swoich domach czuli, że ich kongresman coś zrobi, jeżeli go wybiorą. Emma będąc nadaktywna jak zwykle bywają zajączki z reklamy Energizera, zbudowała bazę danych zawierającą informację o różnych lobbystach – nazwisko, przynależność, kontakt – wraz z informacjami o asystentkach, sekretarkach, z którymi pracowała tak często jak z ich szefami. Wyciągnęła listę inicjałów, którą mieli od Victora i zaczęła pracować, próbując dopasować ją do swoich kontaktów. Zajęło jej to dużo dłużej niż się spodziewała i była rozczarowana. Było bardzo wiele kobiet o takich samych inicjałach i żadnego sposobu, aby posortować je po podobieństwach. Jeżeli miała status małżeński w swojej bazie, na przykład mogła wykreślić zamężne kobiety, przynajmniej na początku. Niektóre z nich, jak wiedziała, były zbyt stare, aby pasować do sfotografowanych kobiet, ale o większości z nich nie miała pojęcia czy pasują czy nie. – Emmo – powiedział Louis zza jej pleców. Wyprostowała się i odwróciła do niego, pocierając plecy i starając się pozbyć bólu po zbyt długim siedzeniu przed komputerem. Obok Louisa stała kobieta. Byłą śliczna, z dzikimi falami kręconych włosów i musiała być wampirem. Albo Duncan zatrudniał nastolatki, ponieważ ta kobieta wyglądała na około dziewiętnaście lat w swoich obcisłych jeansach i jasnym sweterku. – Emmo, to jest Phoebe Micheletti. Mówiłem ci o niej, że pracuje dla FBI. Okay, zdecydowanie wampir. Ale dziwne było wiedzieć, że wampir pracował dla FBI. Terroryści mogliby oszaleć, gdyby się dowiedzieli!

– Pracowałam w FBI i tylko jako konsultant – poprawiła Micheletti i uśmiechnęła się wyciągając rękę. Emma wstała i automatycznie wzięła rękę Micheletti, czując siłę w tych delikatnych palcach. – Emma Duquet – powiedziała. – Louis wspomniał, że przyjedziesz. – I jestem. – Zrobiła ruch w stronę Louisa i powiedziała. – Rusz się, Louis. Pobiorę tutaj. Emma mrugnęła, czekając, aż Louis zareaguje na lekceważenie wampirzycy, ale roześmiał się. – Nie możesz jej mieć Pheebs. Jeżeli Emma będzie chciała pracę, Duncan ma pierwszeństwo. – Nie mam pojęcia o czym mówisz – powiedziała niewinnie Phoebe. Louis spojrzał na nią sceptycznie, a potem ruszył do swojego komputera. Phoebe patrzyła jak Louis siada i pochyla się nad pracą. – Jest jednym z najlepszych żyjących hakerów, wiesz. Próbowałam go zrekrutować do swojej firmy, ale należy do Duncana ciałem i duszą. – Spojrzała na Emmę. – Jeżeli Louis chce z tobą pracować, musisz być dobra. Emma wzruszyła ramionami. – Jeszcze nic nie zrobiłam. Myślę, że jest zadowolony, że ktoś robi tę robotę. Phoebe czytała przez ramię Emmy, a jej wzrok przesuwał się pomiędzy komputerem Emmy z bazą, a listą inicjałów.

– Co to jest? – Moja własna baza danych lobbystów i ich powiązań. Pracuję dla kongresmena Coffera. – Ach – powiedziała Phoebe. – To wyjaśnia wszystko. Louis jest nałogowym zbieraczem danych. Jego baza jest godna pozazdroszczenia. Emma roześmiała się. – To mi nic nie pomogło. Nie sądziłam, że to powiem, ale tu jest zbyt wiele informacji. – Bez powodzenia, zatem? – wymamrotała Phoebe, siadając na krześle obok Emmy i przeglądając jej notatki. Działanie zirytowało Emmę z jakiegoś powodu. To były jej notatki. Wampirzyca mogła przynajmniej zapytać, zanim zaczęła je oglądać. Zdała sobie sprawę, że Phoebe czeka, aż ona coś powie. – Bez powodzenia – powiedziała przypominając sobie pytanie. – Jeszcze nie. Ale wciąż nad tym pracuję. – A co w sprawie mężczyzn? – Louis powiedział, że ty nad tym pracujesz. – Pracuję – powiedziała Phoebe uśmiechając się. – Ale tak jak ty, nie miałam jeszcze szczęścia. Masz ile, setki kontaktów w swojej bazie? – Tysiące – sprostowała Emma czując się obrażona i zwalczając potrzebę, aby zabrać swoją bazę byłej współpracowniczce FBI. Setki kontaktów, rzeczywiście. Czy było takie coś jak były konsultant FBI? Nie była pewna, czy chce, aby ktokolwiek z pracowników rządowych widział informacje na jej komputerze, a najmniej FBI. Zapomnij, że sama pracujesz dla rządu. To zupełnie inna sprawa.

– Tysiące – powtórzyła Phoebe. – A w naszej bazie danych identyfikującej twarze są miliony, a o ile jest doskonały Louis... – Wzruszyła ramionami nie kończąc swojej myśli, ale jasne było, że nie sądziła, aby były użyteczne. Emma usiadła do komputera, czując irracjonalną potrzebę obrony swoich metod. –

Myślałam

o

tym

zanim

przyszłaś.

Jeżeli

mogłabym

zidentyfikować jedną z kobiet, doprowadziłoby to do reszty. – Skąd wiesz? – Ponieważ one się znają. Chodzą na te same przyjęcia i nie mówię tu tylko o Victorze. Ludzie, którzy pracują przy Beltway to małe miasto. Wszyscy się znają, albo znają kogoś, kto zna kogoś innego. – Więc, może pójdziemy same na te przyjęcia – zaproponowała Phoebe. – Możesz nas wprowadzić? – Jasne. Dostaję zaproszenia każdego dnia. Pozostaje tylko wybrać... – Zamarła, gdy zaświtała jej myśl. – Kobiety wszystkie się znały, co znaczy, że znały też Lacey. Pogrzeb Lacey – skończyła szeptem. – Przepraszam? – Pogrzeb Lacey – powtórzyła pewniej. – Tam było tyle ludzi, ale znałam ich tylko dlatego, że byli przyjaciółmi Lacey. – Ale masz zdjęcia z akt Victora. Czy nie pamiętasz, aby któraś z tych kobiet tam była? – Nie – powiedziała Emma. – Błam całkiem w szoku przez cały czas. Gdyby nie Duncan, nie wiedziałabym, co mam robić. Nie pamiętam nikogo, cholera. – Zastanowiła się przez chwilę. – Czekaj, tam była... – Glen Pettry zajmował się pogrzebem? – przerwała Phoebe.

– Tak, to on powiedział mi... – Przestała mówić, ponieważ Phoebe wyciągnęła komórkę z kieszeni i już wbijała numer. – Glen – powiedziała uprzejmie. – Phoebe Micheletti. Jak się masz? Ma się dobrze jak zwykle. Słuchaj, czy masz kamery ochrony u siebie? Nie. Rozumiem. Jest coś, nad czym pracujemy, ale damy sobie radę. Dzięki, w każdym razie. Rozłączyła się i wrzuciła telefon do kieszeni. – Bez dobrych wieści. Ma nagrania, ale tylko z tylnego wejścia, gdzie przyjeżdżają zwłoki, ponieważ przywożą je całą dobę. Frontowe wejście jest bardziej wrażliwe. Nikt nie chce być nagranym na pogrzebie ciotki Tess, a dom pogrzebowy jest w dobrej okolicy. Poza tym, Glen prowadzi interesy z wampirami, a żaden z nas nie chciałby być nagrany jak wchodzi czy wychodzi. Emma nie odzywała się. Był inny sposób sprawdzenia, kto był na pogrzebie, ale nie chciała się tym dzielić. Już zdecydowała, że nie chce pracować z nadętym wampirem więcej niż musi. – To był dobry pomysł – powiedziała Phoebe. Wstała i rozejrzała się. – Słuchaj, jeżeli znajdziesz te kobiety, pozwól, że ja się nimi zajmę. – Sądzę, że powinnam zadzwonić… – Nie próbuję ukraść twojego pomysłu, Emmo – przerwała. – Wszyscy dążymy do jednego. Poza tym, Duncan chce zapewnić ci bezpieczeństwo, a to on tu rządzi. Będzie chciał, aby jedno z nas szło za twoimi pomysłami, a ja mogę wydobyć dużo więcej informacji od tych kobiet niż ty. – Nie byłabym taka pewna. – Wygląda na to, że Victor bawił się ich wspomnieniami – znów przerwała. – Nieważne jak przekonująca czy współczująca będziesz, nie

będą mogły ci powiedzieć tego co chcesz, bo tego nie pamiętają. Będą mogła wydobyć to, co ukrył Victor i pomóc im przypomnieć sobie rzeczy, o których nawet nie mają pojęcia. Emma zmarszczyła brwi. – Skoro tak mówisz – zgodziła się bez przekonania. Phoebe roześmiała się znowu. – Jeszcze nie jesteś z nami tak długo, ale szybko w to uwierzysz. W porządku, wychodzę. Mam długą drogę do domu. Louis ma mój numer, jeżeli coś znajdziesz, i daj mi znać, jeżeli rozpoznasz kogoś. Uśmiechnęła się i poklepała Emmę po ramieniu. – Nie zniechęcaj się, Emmo. To zawsze się tak zaczyna. Odsunęła swoje krzesło od stołu i spojrzała na Louisa, który zawzięcie uderzał w klawiaturę. – Louis – zawołała, czekając, aż spojrzy niewyraźnym wzrokiem, jakby był tu nieobecny. – Wychodzę. Zadzwonię, jeżeli coś się pokaże. Skinął i wrócił natychmiast do tego, co robił, odsuwając rękę wampira, który siedział obok niego. Phoebe uśmiechnęła się. – Głowa do góry, Em. – Skrzywiła się. Nienawidziła być nazywaną Em. Zaczekała, aż irytujący wampir odszedł, a nawet wysunęła głowę na korytarz, aby się upewnić. A potem złapała za swój telefon i wybrała numer. Pettry był ostatnim, jaki wybierała dzwoniąc do niego częściej niż do innych w ostatnich dniach. Odpowiedział po drugim dzwonku. – Panie Pettry – powiedziała. – Tu Emma Duquet. – Panno Duquet – powiedział ciepło. – W czym mogę pomóc?

Zauważyła, że nie zapytał jej jak się czuje. To szczególne pytanie zapewne nie funkcjonuje w jego interesach, gdy wszyscy, z którymi ma do czynienia są w stanie rozpaczy, a w innym przypadku nie dzwoniliby do niego. – Tam była księga pamiątkowa na pogrzebie Lacey, nieprawdaż? – Tak, oczywiście. Przepraszam, że nie dałem jej, ale pani odjechała szybko, a wciąż jeszcze było kilku gości panny Cray… – W porządku, panie Pettry. Rozumiem. Dziękuję, że ją pan dla mnie zatrzymał. Chętnie teraz bym ją odebrała. Czy mogłabym podjechać? – Oczywiście. Jak pani wygodnie – powiedział Pettry. – Wiem, że jest późno. – Spojrzała na zegarek. – Bardzo późno – dodała. – I proszę o zbyt wiele, ale naprawdę potrzebuję tej książki. Czy sądzi pan, że mogłabym odebrać ją dzisiaj? – Czuła się winna prosząc, ale jeżeli Pettry miał do czynienia z wampirami dość często, musiał być przyzwyczajony do wizyt w środku nocy. I z pewnością, taka prośba go nie dziwiła. – Oczywiście, jestem tu do późna każdej nocy. Proszę podjechać od tyłu i zadzwonić do drzwi. – Dziękuję, panie Pettry i jeszcze raz dziękuję za pańską uprzejmość podczas pogrzebu Lacey. – Było mi miło służyć pomocą w trudnej chwili. Emma rozłączyła się. – Louis, muszę załatwić sprawę – powiedziała, zgarniając swoje rzeczy. Louis podskoczył i podszedł do niej.

– Dokąd jedziesz? – Do domu pogrzebowego. Muszę odebrać księgę pamiątkową. Sądzę, że nam w tym pomoże. – Wskazała na rozrzucone notatki. – To nie będzie konieczne. Wyślę chłopców, aby odebrali ją dla ciebie. – Nie, dziękuję – powiedziała uprzejmie Emma, odpinając swojego laptopa i wsuwając go pod ramię. – Zrobię to sama i pojadę prosto do domu. Jutro muszę wcześnie wstać. – Duncan nie chciałby, abyś to zrobiła. – To dobrze, że Duncan nie jest moim szefem – powiedziała dobitnie. Emma zebrała swoje notatki i wyszła za nim Louis mógł się z nią pokłócić i zatrzymując się w pokoju, aby zabrać swoje rzeczy, zanim podążyła na dół. Ponownie spojrzała na zegarek, prawie warcząc jak jest późno. Zanim pojedzie do pana Pettry i wróci do domu, to znów okaże się kolejna noc bez snu. Ale kilka filiżanek kawy pomoże jej rano, a miała nadzieję, że uda jej się szukać również w biurze. Z torbą w ręku i laptopem w torbie przewieszonej przez ramię, poszła do samochodu, tylko po to, aby spotkać tam Baldwina czekającego na nią. Był przystojnym facetem, czy wampirem. Niższy od niej o kilka cali, ale miał dłuższe włosy i pewnie był od niej cięższy o jakieś dwadzieścia pięć kilo, a wszystko to mięśnie. Wyprostował się, gdy zeszła ze schodów i od razu sięgnął po jej torby. – Zawiozę cię do domu, Emmo. – Mam swój samochód. Dzięki. – Więc pojadę za tobą.

Emma zatrzymała się i spojrzała na niego zaciekawiona. – Dlaczego? Wzruszył ramionami. – Rozkazy szefa. – Czy coś mi grozi? Uśmiechnął się szeroko. – Nie, kiedy jestem w pobliżu. Emma uśmiechnęła się do niego wdzięcznie. – Nie jadę prosto do domu. Muszę zatrzymać się w domu pogrzebowym pana Pettry w Falls Church. – To nie zatrzymanie się, to podróż. Najpierw odprowadzimy twój samochód. – Emma wzruszyła ramionami. Nie miała nastroju na kłótnie, a poza tym to była długa droga. – Jak chcesz. Zaniósł jej torbę do samochodu, czekając, aż usiądzie za kierownicą i podnosząc brwi, gdy natychmiast nie zapięła pasów bezpieczeństwa. – Boszsz, Baldwin, jesteś jak kwoka. – Lubię swoją pracę, Emmo. Nie chcę, aby coś ci się stało, gdy jesteś pod moją opieką. Zamknął drzwi jej samochodu i pospieszył do swojego SUV-a, a potem jechał za nią do bramy a potem ulicą. To była krótka i spokojna jazda do jej domu. Nie mieszkała daleko. Jeżeli były korki, a ulice były zablokowane przejazdem jakiejś ważnej osobistości, jechała dłużej w ciągu dnia i wieczorem. Ale tak późno ulice

były prawie puste. Były jeszcze trwające przyjęcia, ale nie w jej części miasta, więc gdy wyjechali z dzielnicy Duncana, nie stanowiło to problemu. Ale kiedy dojechali do jej domu, nie było miejsca do zaparkowania. Na koniec zimy, zamiatarki wróciły na ulice i wszyscy przestawiali swoje samochody na jedną stronę ulicy na poranne sprzątanie. Musiała zaparkować kilka przecznic dalej, a nawet tu miejsca ledwie wystarczyło na jej samochód. Dobrze, że było zwolnienie z opłaty parkingowej. Baldwin zaparkował obok niej i sięgnął, aby otworzyć jej drzwi swojego SUV-a. – Wskakuj – zawołał. Emma złapała swoje torby i wrzuciła je na tylne siedzenie SUV-a, a wsiadając rozejrzała się zadowolona. Uwielbiała wielkie samochody. Kupiłaby sobie taki, ale nie był praktyczny w stolicy. Może kiedyś będzie miała dom w Wirginii albo w Maryland i dwa samochody – praktyczny sedan do jazdy do pracy i wielkiego SUV-a, aby jeździć na wieś na weekendy. Uśmiechnęła się na tę myśl. – Z czego się śmiejesz? – zapytał Baldwin. – Podoba mi się twój samochód. – To nie mój samochód. Jestem tylko kierowcą. – Cóż, i tak mi się podoba. – Pozwoliłbym ci prowadzić, ale Duncanowi nie spodobałoby się to. – Dlaczego nie? Jestem dobrym kierowcą. – Taa, ale co z innymi? Mój refleks i tak jest lepszy niż twój.

Gdy zawrócili, refleks Baldwina okazał się dużo lepszy niż tylko unikając wypadków. Prowadził jak szatan z piekła rodem, zmieniając pasy i wciskając się pomiędzy samochody, aż Emma sprawdziła kilkakrotnie, czy ma zapięte pasy. Ale osiągnęli doskonały czas dojeżdżając dużo szybciej niż sama by to zrobiła. Pettry był zajęty, gdy przyjechali – nie chciała wiedzieć, co robił o tej godzinie – ale zostawił dla niej brązowawe, obite lnem pudełko, które zawierało książkę zatytułowaną „Ku pamięci” na przodzie. Łzy wypełniły jej oczy, gdy szybko zamknęła pudełko. To będzie trudniejsze niż myślała. – Czy to wszystko, Emmo? – zapytał cicho Baldwin. Skinęła nie ufając swojemu głosowi. – Chodź, słonko. Wynośmy sie stąd. Emma przycisnęła pudełko do piersi i poszła za wampirem do samochodu. Pomógł jej wsiąść nic nie mówiąc, gdy odmówiła oddania pudełka. Potem pojechali do domu równie szybko jak i w milczeniu. Emma była zmęczona. Była na nogach cały dzień, a teraz była prawie pierwsza nad ranem. Może nawet się zdrzemnęła, bo gdy spojrzała byli już przed jej domem. Emma mrugnęła, potem wyprostowała się i sięgnęła po klamkę, wciąż przyciskając książkę do piersi. – Czekaj – powiedział Baldwin. Zaparkował, wyłączył silnik i wysiadł z ciężarówki, okrążając ją i otwierając jej drzwi. – Wyjmij klucze – rozkazał. Emma nie kłóciła się. Podała mu pudełko, a potem odkręciła się i sięgnęła do bocznej kieszeni swojej torby. Wyjęła klucze i uniosła rękę, dzwoniąc nimi w powietrzu, aby je widział.

– Okay – powiedział i wyciągnął rękę, aby pomóc jej wysiąść. Oddał jej książkę. – Daj mi chwilę, aby zabrać resztę twoich rzeczy. Zamknął drzwi i sięgnął do tylnych drzwi SUV-a, gdy zadzwonił jego telefon. Podniósł palec, polecając jej, aby zaczekała i odebrał telefon. Emma słyszała tylko połowę jego rozmowy, ale to widocznie jeden z wampirów szukający czegoś w domu. Tam był taki bałagan. Nie wiedziała jak mogli się pozbierać z tym wszystkim. Baldwin trzymał telefon między brodą i ramieniem, otwierając drzwi samochodu. Emma zadrżała. Zawiał wiatr, i było jej zimno mimo ciepłej marynarki. Oglądając się na Baldwina, który sięgał na tylne siedzenie, poszła do przodu i weszła na schodu prowadzące do jej domu, nie myśląc o niczym innym niż tylko o dostaniu się do środka i do swojego ciepłego łóżka. Wsunęła klucz do zamka i pchnęła drzwi. Usłyszała jak Baldwin woła „Emmo, zaczekaj!”, a potem kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie. Z cienia jej salonu wyłonił się wielki mężczyzna, z błyszczącymi białkami oczu w zasłoniętej twarzy, jego dłoń mocno zacisnęła się na jej ramieniu, a druga zamknęła jej usta. W tej samej chwili, trzasnęły wyrwane drzwi i pojawił się Baldwin, odciągając ją od nieznajomego i stając między nimi, tak szybko, że Emma potknęła się i prawie upadła. Mężczyzna zaskrzeczał, gdy ręce Baldwina zamknęły się na jego gardle. Strzał z pistoletu, a potem drugi, były przerażająco głośne pomiędzy murami jej małego domu. Baldwin warknął, ruszył do otwartych drzwi i dosłownie wyrzucił intruza z domu, aż za stojącego na ulicy SUV-a. Mężczyzna wrzasnął, a potem zamilkł nagle, gdy uderzył o ziemię i potoczył się do rynsztoka.

– Emmo – jęknął ponaglająco Baldwin. Ruszyła do niego, przestraszona jego tonem. Był skulony, ledwie stał, jedną rękę przyciskał do piersi, gdzie... – O mój Boże, ty krwawisz! Jesteś ranny? Złapała go zanim upadł, wsuwając ramię pod jego rękę i sapiąc, gdy jego pełna waga opadła na nią. Obejmując go ręką wokół talii, złapała go mocno i odciągnęła od drzwi do salonu. Próbowała położyć go na kanapie, ale odepchnął się od niej i upadł na podłogę z jękiem bólu, przekręcając się na plecy i patrząc na nią. – Komputer – wysapał. – Przynieś swoje torby. – Moje... – Jej oczy rozszerzyły się, a potem pobiegła do otwartego SUV.a, złapała swoją torebkę, torbę z rzeczami i z laptopem. Zamknęła drzwi samochodu, a potem zaniosła torby do domu i zamknęła drzwi na klucz. Biorąc telefon ze stolika, podeszła do Baldwina, opadając przy nim na kolana. – Powinnam wezwać pomoc? Potrzebujesz karetki? – Miguel – wyszeptał. – Mój telefon. Emma skinęła jakby wreszcie krew dopłynęła do jej mózgu i wreszcie mogła jasno pomyśleć. Oczywiście. Baldwin był wampirem. Nie potrzebował zwykłej pomocy medycznej. Odłożyła telefon. – Czy twój telefon jest w samochodzie? – Kieszeń. Emma spojrzała w dół. Miał na sobie jeansy i bluzę z kapturem, która nasiąknęła krwią. Zacisnęła zęby, zdeterminowana nie zemdleć. Baldwin jej potrzebował. Poklepała jego kieszenie, ignorując krew i znalazła komórkę w kieszeni bluzy. Podniosła ją, aby Baldwin zobaczył.

– Okay – zapytała. – Jak mam złapać Miguela? – Jeden – udało mu się odpowiedzieć. Emma spojrzała szybko na telefon i wcisnęła pierwszy klawisz szybkiego wybierania. Zadzwonił dwa razy, a potem wściekły głos powiedział. – O co chodzi? – Baldwin został postrzelony – powiedziała szybko. – Dwa razy, jak sądzę. Krwawi… – Kto... – Emma. Musisz się spieszyć. – Gdzie teraz jesteście? – W moim domu. Powinnam zadzwonić po karetkę lub… – Nie. Nie! Do nikogo nie dzwoń. Jesteśmy w drodze. Pięć minut. Miguel, albo przynajmniej miała nadzieję, że to Miguel, rozłączył się, a Emma przysunęła się do Baldwina. Ściągając koc swojej babci z kanapy, owinęła go dookoła niego, potem pochyliła się próbując ogrzać go ciepłem swojego ciała, uspokoić swoją obecnością. – Trzymaj się, Baldwin. Miguel jest w drodze. Ale Emma martwiła się. Nie wyglądał dobrze. Nie wiedziała wiele o wampirach, ale zgadywała, że żadna istota żyjąca dzięki krwi, nie może pozwolić sobie, aby stracić jej zbyt wiele, a on stracił jej dużo. Miał zamknięte oczy, a jego klatka piersiowa ledwie poruszała się przy oddechu i… – Baldwin? – powiedziała ponaglająco. Bez odpowiedzi.

Objęła go ramionami i zaczęła liczyć sekundy, czekając na jego każdy oddech, trzymając się i mając nadzieję, że wkrótce nadejdzie pomoc.

*****

Zaalarmował ją głośny dźwięk trzaskających drzwi. Podniosła głowę. Przypomniała sobie, że jej drzwi są zamknięte na klucz i nie będą mogli wejść, gdy wpadli do domu, wyłamując zamek, jakby był z papieru. Pierwszy był Miguel, a Emma wiedziała o tym, ponieważ nie ufał jej na tyle, aby wpuścić pierwszego Duncana w nieznaną sytuację, bo ona tak powiedziała. A potem wszedł Duncan, ich wzrok się spotkał, a on szybko spojrzał na jej ciało w górę i w dół, upewniając się, że nic jej nie jest. Ari wszedł ostatni. Zamknął drzwi i zatarasował je stolikiem. To nie był ciężki stolik, ale przynajmniej drzwi były zamknięte. Miguel opadł na podłogę, odsuwając koc i rozrywając ubranie Baldwina, aby zobaczyć pierś wampira. Emma odsunęła się, zabierając ze sobą koc. – Emmo – głos Duncan był spokojny i pewny, niezmienny mimo widocznego kryzysu. Spojrzała w jego ciepłe brązowe oczy, mając nadzieję, że zobaczy coś, co ją zapewni, że z Baldwinem będzie wszystko dobrze. – Musisz się odsunąć – powiedział delikatnie. – Baldwin potrzebuje mnie.

Zdała sobie sprawę, że zdjął marynarkę smokingu, którą miał na sobie i podwijał rękaw swojej białej koszuli. Przesunęła się, a potem wstała, chcąc zejść z drogi, ale też chcąc wiedzieć, co zamierzają zrobić. Dlaczego Duncan odsłaniał ramię? Czy miał być zrobiony jakiś zabieg, czy Miguel nie... Jej myśli przestały płynąć, gdy Duncan wyjął mały, ostry nóż i przeciął przedramię. Emma nigdy nie była słaba i nie zamierzała być teraz. Ale nigdy też nie widziała, aby mężczyzna sam przecinał sobie ramię, a to sprawiło, że poczuła mdłości. Oparła się o ścian, ale jej wzrok śledził krew wypływającą z ramienia Duncana, ramienia, które podstawił... Oh, oczywiście. Baldwin potrzebował krwi, aby uzupełnić to, co stracił, jak normalny człowiek. Różnica była taka, że mógł ją wyssać kłami i nie potrzebował kroplówki. Okay, bez niespodzianek. Wciągnęła głęboko powietrze, a potem wstrzymała je, a potem oczy jej stanęły w słup, gdy Miguel wziął nóż od Duncana i przeciął pierś Baldwina. Było już tam dużo krwi, więc nie miało to znaczenia, ale wciąż sprawiało, że kręciło jej się w głowie, gdy myślała o nożu zagłębionym w piersi mężczyzny. Zadrżała i zamknęła oczy. – Miguel musi wyjąć kulę – spokojnie wyjaśnił Duncan. Otworzyła oczy i zobaczyła, że patrzy na nią. Jego ramię wciąż znajdowało się przy ustach wampira, który ssał hałaśliwie jak dziecko smoczka. – Wyszłaby sama – kontynuował Duncan – ale była bardzo blisko jego serca i nie chcemy ryzykować. Uzdrowienie też będzie dużo szybsze, jeżeli ją usuniemy. Emma przełknęła i ostrożnie podeszła bliżej, ciekawość zwyciężyła nad mdłościami. Miała miliony pytań, które chciała zadać, ale nie chciała przeszkadzać Miguelowi.

Duncan spojrzał na nią i uśmiechnął się aprobująco, co sprawiło, że przelała się prze jej ciało fala ciepła. Jej reakcja zirytowała ją, ponieważ nie potrzebowała niczyjej aprobaty, ale też nie mogła zaprzeczyć, że od tego poczuła się lepiej. Westchnęła i zobaczyła uśmiech na twarzy Duncana. Ponieważ wiedziała, że nie mógł uśmiechać się do otwartej klatki piersiowej Baldwina, to musiało być spowodowane czymś, co ona zrobiła. – Kula uszkodziła jego płuco – wyjaśnił Duncan, skupiając wzrok na trwającym zabiegu. – Ale moja krew uzdrowi go. Serce to inna sprawa. Zbytnie uszkodzenie może mieć fatalne skutki. Spojrzenie Miguela prawie bezwiednie powędrowało do Duncana, jakby nie mógł powstrzymać reakcji, a potem jego uwaga powróciła do trwającej operacji. Interesujące. Może wampiry nie lubiły odsłaniać swoich słabości, tak jak Duncan jej to opowiadał. Nagle Miguel przestał przecinanie i zanurzył palce w piersi Baldwina, w końcu wyjmując zakrwawioną kulę. Ari przyklęknął przy nim i wyciągnął rękę po kulę, czekając, aż Miguel znów wyjmie rękę z następną i obie włożył w kawałek materiału wkładając je do kieszeni. – Czy masz apteczkę? – wymamrotał Miguel nie patrząc na nią. – Tak – powiedziała szybko Emma. Pobiegła do kuchni wrzucając koc do pralki. Powinna go namoczyć inaczej krew nigdy nie zejdzie. Sięgnęła nad pralkę do szafki i wyjęła metalowe pudełko, które zawierało apteczkę, którą skompletowała, gdy się wprowadziły. Pospieszyła z powrotem i uklękła obok Miguela, kładąc otwarte pudełko między nimi. – Czego potrzebujesz? – zapytała z niejaką dumą. Nigdy nie używała wcześniej tego zestawu, ale był w pełni wyposażony. – Antybiotyku w sprayu, jeżeli masz, w płynie, jeżeli nie masz.

Odsunęła wieczko i podała mu nową butelkę Bactine, myśląc, że powstrzyma też ból. Ale potem spojrzała w dół na dziurę w piersi Baldwina i stwierdziła, że potrzebowałby całej szuflady, aby złagodzić ból. Poza tym, Baldwin nie wydawał się cierpiący. Ssał radośnie ramię Duncana,

oczy miał zamknięte, a wyraz

twarzy

nie okazywał

zdenerwowania. Nawet raz nie jęknął, jak o tym pomyślała. – Czy może dostać infekcji? – zapytała z ciekawości obserwując. – To znaczy, jeżeli krew Duncana może uzdrowić to, czy może uzdrowić infekcję też? – Tak, może – odpowiedział Duncan. – Wampiry ogólnie są odporne na wszystkie infekcje. Ale z taką raną, jeżeli ograniczymy zanieczyszczenie, z tym nie będzie musiało walczyć jego ciało, a rana uleczy się szybciej. Miguel popryskał sprayem, a potem oddał jej butelkę. – Bandaże – powiedział. – Duża gaza lub gaziki. – Mam wszystko – powiedziała natychmiast, wiedząc dokładnie co było w jej apteczce. Duncan i Miguel spojrzeli na nią dziwnie, pewnie zastanawiając się dlaczego analityczka pracująca w biurze kongresmena miała tak kompletną apteczkę. Ale kiedy przyszło do kupowanie apteczki, te, które były już gotowe wydawały jej się tak ubogie, że sama ją zrobiła, przygotowując się na najgorsze. A może trochę przesadziła. Oderwała kilka kawałków i zaczęła je ciąć i podawać go Miguelowi. – Plaster – powiedział nie zadając sobie trudu zapytać czy go ma. – Utnij kilka kawałków, o długości osiem lub dziewięć centymetrów. Emma skinęła i zaczęła ciąć plaster, zadowolona, że ma pełnowymiarowe nożyczki a nie te małe, które zwykle są w apteczkach.

Gdy ona i Miguel zaklejali pierś Baldwina, Duncan w końcu zabrał od jego ust swój nadgarstek. Ari wyciągnął czystą, białą chusteczkę i podał ją Duncanowi. – Czy ty też potrzebujesz bandaża? – zapytała obrzucając Duncana pytającym spojrzeniem. Uśmiechnął się. – Nie, dziękuję Emmo. – Plaster! – warknął Miguel. Podskoczyła mamrocząc. – Przepraszam. – Zanim podała mu następny kawałek plastra. – W porządku – powiedział w końcu Miguel odchylając się na piętach. – Powinno wystarczyć. Duncan położył uspokajająco dłoń na czole Baldwina, odsuwając jego włosy. – Ari – powiedział. – Zawieź Baldwina do domu. Miguel i ja pojedziemy za tobą z Emmą. – Panie – potwierdził Ari. On i Miguel podnieśli ostrożnie Baldwina i zabrali go do samochodu, Miguel po drodze odsunął stolik, gdy Ari przenosił go przez próg. – Emmo – powiedział Duncan. Wciąż siedzieli na podłodze, a ona spojrzała na niego pakując apteczkę. – Powiedz, co się stało. Jej oczy wypełniły się powstrzymywanymi łzami, jakby teraz sytuacja ją przerosła, a ciało chciało poddać się reakcji. Potarła dłońmi oczy.

– Czekał na nas w domu, na mnie. Był już w domu, gdy otworzyłam drzwi. Baldwin wyjmował rzeczy z samochodu i kazał mi poczekać, ale było za zimno. On, napastnik... rzucił się na mnie w chwili, gdy otworzyłam drzwi, myślał, że jestem sama. Ale Baldwin... – Jej oczy rozszerzyły się nagle. – Czy on wciąż tu jest? Na ulicy? Baldwin rzucił go… Przestała mówić, ponieważ Duncan był za drzwiami. Słyszała głosy i podbiegła do drzwi zobaczyć co się dzieje. Ari już odjechał, ale Duncan i Miguel schylali się nad czymś na ulicy. Miguel wstał i zdała sobie sprawę, że niesie napastnika przerzuconego przez ramię. Podeszli do wielkiego, czarnego SUV-a. Duncan otworzył bagażnik i Miguel wrzucił mężczyznę na tył, a potem sięgnął i coś mu zrobił. Po tym mężczyzna jęknął. Miguel zamknął cicho bagażnik, a Duncan wrócił do domu. – Czy on nie żyje? – zapytała Emma. – Nie – powiedział Duncan. – Ale może lepiej, aby był martwy. Spakuj swoje rzeczy, Emmaline. Wracasz z nami do domu. Tu nie jest dla ciebie bezpiecznie. Emma spojrzała na niego z dystansem. – Nic mi nie będzie – powiedziała. – Muszę iść rano do pracy. – Możesz pojechać z mojego domu – powiedział niezmiennie Duncan. – Wolę zostać tutaj. Mam tu wszystkie rzeczy. – Więc zabierz rzeczy ze sobą – powiedział celowo. – Nie zostaniesz tu sama. – Zostaję tutaj – nalegała. Prawda była taka, że jeżeli poprosiłby ją, zgodziłaby się z nim jechać, ponieważ naprawdę nie chciała zostać tu

sama, nie, kiedy nowy uzbrojony dupek może pokazać się w każdej chwili. Ale nie poprosił, prawda? – Emmo – burknął Duncan. – Ktoś włamał się do tego domu i prawie zabił Baldwina. Jesteś nierozsądna. – Więc pójdę do hotelu. – Zobaczyła błysk urazy w jego oczach, a jej upór zmalał. – W porządku – burknęła. – Pojadę z tobą. Ale musisz przestać rozkazywać mi, do cholery. – Zapamiętam – wymamrotał Duncan. – Dokąd idziesz? – zapytał, gdy ruszyła obok niego w kierunku schodów. – Idę spakować swoje rzeczy – powiedziała zniecierpliwiona. – Och. – Uśmiechnął się i nie mogła nic na to poradzić. Ona też się uśmiechnęła. – Pomogę ci. – Naprawdę nie potrzebuję... – Ale już ją minął i był na schodach zmierzając do jej sypialni. – Czekaj – zawołała, biegnąc za nim. Wypadła zza rogu, gdy sięgał do jej górnej szuflady. – Przestań – powiedziała i ruszyła przez pokój. – Sama spakuję moje rzeczy, dziękuję. – Co jest w szufladzie? – zapytał niewinnie, ale w jego oczach tańczyły ogniki. Emma obrzuciła go wzrokiem. – Próbujesz mnie rozproszyć. Spojrzał na nią zakłopotany. – Martwisz się, że zamierzam spanikować po tym, co się dziś wydarzyło i próbujesz odwrócić moją uwagę przez grożenie, że zabawisz się moją bielizną.

Jego brwi podskoczyły do góry. – To, to jest tutaj? – Tak, to, a ty unikasz tematu. Jego uśmiech zniknął. Nagle stał się zupełnie poważny, gdy sięgnął dłonią i potarł kciukiem jej policzek. – Mogłaś zginąć. Jej pierś zacisnęła się od przypływu emocji, a jej serce zaczęło szybciej bić. – Nawet nie widziałam broni. Tylko usłyszałam, gdy… Duncan zamknął szybko oczy, jakby sama myśl go przestraszyła. Przyciągnął ją delikatnie w swoje ramiona. – Wszystko w porządku, Emmaline? Naprawdę? Objęła rękami jego talię i przycisnęła się do niego, rozkoszując się poczuciem jego ogromnego ciała otaczającego ją ze wszystkich stron, poczucia bezpieczeństwa i ochrony. Skinęła na jego ramieniu. – Nie zostałam zraniona. Baldwin mnie uratował. – Jestem wdzięczny – wyszeptał, gdy jego dłonie pocierały jej kręgosłup w górę i w dół w uspokajającym rytmie. Emma mogłaby tak stać przez całą noc, ale Duncan dotknął ustami jej włosów i powiedział. – Spakuj się na kilka dni. Tu nie jest dla ciebie bezpiecznie dopóki nie dowiemy się, kto za tym stoi. Skinęła i odsunęła się niechętnie. – To nie potrwa długo – powiedziała nie patrząc na niego. Położył palec pod jej brodę i podniósł jej twarz.

– Zajmie tyle ile chcesz – powiedział poważnie, a potem spojrzał przebiegle. – Jesteś pewna, że nie potrzebujesz pomocy z tą szufladą. Emma zachichotała. – Nie, poradzę sobie. – Zatem będę na dole. Muszę porozmawiać z Miguelem. Daj mi znać, kiedy będziesz gotowa, pomożemy ci z torbami.

*****

Duncan powstrzymywał wściekłość, gdy szedł schodami przed domem Emmy, do SUV-a, gdzie Miguel czekał z martwym mężczyzną. Oczywiście, człowiek nie był jeszcze martwy, ale będzie. Jak tylko powie im wszystko, co wie. – Panie – powiedział oficjalnie Miguel, gdy Duncan podszedł. – Czy Ari się zameldował? – Tak, mój panie. Właśnie przyjechał do domu. Baldwin obudził się, gdy wnieśli go do środka. Nie jest zadowolony, ale ma się dobrze. – Dobrze. – Duncan spojrzał przez okno na nieprzytomnego mężczyznę. – Jeżeli chciałby ją zabić, miał okazję. Miguel skinął. – Może miał tylko ją przestraszyć. Albo przekazać wiadomość, która nie została dostarczona przez Baldwina.

– Jeżeli to przesłanie, to będziemy je znali – powiedział ponuro Duncan. – Jeżeli się dowiedzą, że pracuje z nami, mój panie, ruszą za nią. Gniew kłębił się w Duncanie i walczył, aby go nie okazać, ale Miguel był go świadomy. Widział to w jego uważnym spojrzeniu i ostrożnej formalności. Pomysł, że ktokolwiek mógł dotknąć Emmy sprawiał, że chciał rozerwać gardło każdego człowieka,z akt Victora, czy miał coś wspólnego ze śmiercią Lacey czy nie. Żaden z nich nie był niewinny z tego, co wiedział. Zmusił się do spokoju, co sprawiło mu trudność, gdy chodziło o Emmę Duquet. Ale nie mógł pozwolić sobie na zabijanie ludzi, niezależnie od powodu. To kłóciło się z głównym powodem, dla którego znalazł się w tym skorumpowanym mieście. Mężczyźni odpowiedzialni za śmierć Lacey zostaną ukarani śmiercią. Wszyscy zginą. Może nie dzisiaj, może nawet nie zbyt szybko. Ale w końcu to nastąpi. A on upewni się, że o tym się dowiedzą. Każdy z nich będzie spędzał ostatnie miesiące swojego życia oglądając się za siebie, czekając, aż dopadnie go śmierć. Ta myśl sprawiła mu przyjemność i uśmiechnął się lekko. – Każ komuś znaleźć bezpieczny pokój dla więźnia, gdy dojedziemy – powiedział wskazując na samochód. – Gdzieś daleko od miejsca, gdzie będzie spać Emma. W piwnicy. Wygoda nie jest ważna. I uprzedź dzienne straże. Nie chcę schrzanić sprawy z ludzką policją i nie chcę, aby został zabity pod naszym nosem. – Tak, mój panie. Obaj odwrócili się, gdy Emma pojawiła sie w drzwiach wystawiając walizkę i niosąc torbę na ramieniu. – Emmo – powiedział Duncan niecierpliwie. – Pozwól nam pomóc.

Popchnęła walizkę w jego kierunku. – Weź tę, a ja… Podniósł walizkę i zdjął torbę z jej ramienia, podając obie Miguelowi. – Okaay – przeciągnęła z akcentem. – Co mam zrobić z tymi drzwiami? Duncan zmarszczył brwi i przyglądał się futrynie. – Zamek jest wyłamany, ale futryna jest dobra. Nie przypuszczam, abyś miała młotek i gwoździe… Jego głos jeszcze nie przebrzmiał, gdy Emma zniknęła wewnątrz domu. – Oczywiście, że masz – poprawił się. Znów pojawiła się z rzeczami, o które prosił i zadowolonym uśmiechem. – Nikt nie lubi wszystkowiedzących – drażnił się z nią, gdy podeszła. – Oh, nie jestem wszystkowiedząca – odpowiedziała lekko. – Jestem po prostu przygotowana. Duncan roześmiał się i wziął młotek po raz pierwszy od tak dawna, że już nie pamiętał.

*****

Emma siedziała w ciepłym samochodzie i patrzyła jak Duncan wbija gwoździe w jej drzwi. Nie codziennie widywała mężczyzn w smokingu używających młotka. Oczywiście, nie codziennie jakiś wariat próbował ją zamordować w jej własnym domu. Poza tym, że może ten facet nie był wariatem. W szalony sposób, to upewniło ją, że zabójcy Lacey wysłali kogoś za nią. To znaczyło, że była na właściwej drodze. Drgnęła. Ale, jeżeli to prawda, to dlaczego jej nie zabił? Mógł. Może zaplanował coś innego dla niej. Duncan i jego wampiry nie pozwolili jej zobaczyć szczegółów przyjęć Victora, chronili ją, co ją rozwścieczało – ale miała przeczucie tego, czego nie pozwolili jej zobaczyć z tego, co podsłuchała. Myśl, o tym, że Lacey była w to zamieszana złamał jej serce, i dreszcze ją przechodziły na myśl o tym, co by było gdyby Baldwina nie było z nią dzisiejszego wieczora. Duncan położył narzędzia na podłodze samochodu, a potem dołączył do Emmy z tyłu. Miguel prowadził, ponieważ Ari zabrał mniejszego SUV-a z Baldwinem. – Przywieziemy tu ślusarza najszybciej jak się da – powiedział Duncan zamykając drzwi. – Jeden z moich ludzi się tu z nim spotka. – A co jeśli do rana to nie będzie możliwe? – zapytała Emma. – Mogę… – Mam ludzką ochronę na dzień, Emmo. Poradzą sobie. – Mój samochód jest przecznicę dalej – powiedziała podnosząc głos dla Miguela, aby wiedział, że mają się zatrzymać. – Tu w lewo, a w następną w prawo – dodała, a potem powiedziała do Duncana. – Muszę jutro, er, dzisiaj iść do pracy. Mam spotkania, poza tym... – przerwała, myśląc, że lepiej, aby Duncan nie znał jej planów, aby kontynuować poszukiwania kobiet z przyjęć Victora.

– Poza tym, co? – zapytał zaciekawiony Duncan. – Nie mogę pozwolić sobie na utratę pracy – powiedziała słabo. Zaczerwieniła się od kłamstwa, ale miała nadzieję, że on wywnioskuje, że zakłopotała się z powodu braku pieniędzy. Poza tym, to nie było kłamstwo. Nie mogła sobie pozwolić na utratę pracy. Duncan spojrzał na nią bez wyrazu, a ona wiedziała, że coś wyczuł. Nie mógł dokładnie powiedzieć, że ona kłamie, ale była całkiem pewna, że wiedział, że nie mówi mu całej prawdy. Kiedy dojechali do jej samochodu, Emma chciała wyskoczyć, ale Duncan położył rękę na jej ramieniu, aby ją powstrzymać. – Pojadę z Emmą, Miguelu. Z przodu, głowa Miguela podskoczyła, a potem odwrócił się, aby ostro spojrzeć na Duncana. – Możesz jechać za nami – powiedział Miguel. – To nie tak daleko. Miguel patrzył na Duncana przez napiętą chwilę, a potem skinął. – Tak, panie – powiedział, a słowa szacunku pełne były gniewu. Emma spojrzała na Duncana mając nadzieję, że nie dojdzie do walki między wampirami, ale Duncan był spokojny i kontrolował się jak zwykle. Przytrzymał spojrzenie Miguela, aż drugi wampir odwrócił wzrok, a potem odwrócił to zimne spojrzenie na Emmę i wskazał drzwi. – Proszę, Emmo – powiedział. Emma sięgnęła do klamki, otworzyła drzwi i wysiadła na zimno. Powinno ją odrzucić po cieple panującym wewnątrz SUV-a, i zadrżała a wyczerpanie ogarnęło ją jak gruby koc. Boże, była taka zmęczona. Jak dawno temu spała? I musiała iść za kilka godzin do pracy, wyglądać na pogodzoną ze śmiercią Lacey, wykonywać obowiązki, może znaleźć

mniejsze mieszkanie. Ale z pewnością nie spędzać nocy na szukaniu zabójcy, który mógł równie dobrze mieć swoje biuro w budynku obok albo nawet piętro niżej. Ręka Duncana zacisnęła się na jej, wyjmując kluczyki z jej zdrętwiałych palców. – Wsiadaj do samochodu. Ja poprowadzę. – Mogę… – Oczywiście, że możesz. Ale i tak ja prowadzę. – Władczy jak zwykle – wymamrotała, przechodząc od strony pasażera. – Phoebe powiedziała, że jesteś władczy. – Tak, cóż... – Wsunął się za kierownicę i włączył silnik. – Phoebe sama nie jest mięczakiem. Emma włączyła ogrzewanie na najwyższy poziom, a Duncan skierował nawiew w jej stronę. – Czy jej mąż też jest wampirem? – Nie. Większość wampirów ma związki z ludźmi. Dzielenie się krwią jest bardzo seksualne. Spotkałem jednego lub dwóch żyjących w trójkątach, dwa wampiry i człowiek, ale to rzadkie. Emma poczuła jak jej krew staje się gorąca, gdy wyobraziła sobie usta Duncana na jej szyi, jego nagie ciało błyszczące od potu, tak jak wcześniej na sali gimnastycznej. Sięgnęła i wyłączyła ogrzewanie, odpinając kurtkę. Duncan spojrzał na nią. – Za gorąco? – Taa, sądzę... – Zakaszlała lekko. – To ogrzewanie wolno zaczyna, ale jak już zacznie, to działa zbyt intensywnie.

Grzeszne usta Duncana wygięły się lekko, ale nie odwrócił wzroku od drogi. Oddałaby wiele, aby zobaczyć go skonsternowanego, przełamaną tą zawsze obecną rezerwę. Nie chciała, aby stało się coś okropnego. Po prostu chciała nim potrząsnąć trochę i zobaczyć, co się stanie. Przemykały jej myśli, czy w łóżku też był taki pełen rezerwy jak normalnie. A potem jej oczy rozszerzyły się z przerażenia na swoje własne myśli. Widocznie, pracowała zbyt ciężko i zbyt długo. Cała ta praca bez żadnej rozrywki sprawiała, że Emma stała się bardzo napaloną dziewczyną.

Przełknęła

chichot,

gryząc

się

w

policzek,

aby

wszystkowidzący Duncan nie zauważył. Gdy przejechali przez bramę wielkiego domu wampirów, była prawie czwarta nad ranem. Emma rozważała, aby wcale nie iść spać, ale w takim wypadku nie ma tyle kawy w całym mieście, aby utrzymać ją cały dzień rozbudzoną. Nie zaparkowali przed domem, ale pojechali na tył domu. Kilka detektorów ruchu zapaliło lampy w tej okolicy, gdy tylko podjechali, sprawiając, że stało się widno jak w dzień. Wampirzy strażnicy wyszli z cienia, niektórzy mieli okulary przeciwsłoneczne, aby chronić oczy. Miguel też je miał, jego oczy ukryte były za prawie czarnymi szkłami, gdy wysiadł z SUV-a. Porozmawiał z innymi wampirami, a potem podszedł i otworzył drzwi pasażerskie sedana, który wydawał się malutki i zniszczony przy lśniącym SUV-ie. – Więzień zostanie zabezpieczony w piwnicy, mój panie – powiedział, gdy Duncan wysunął się zza kierownicy. – Alaric wybudował tam spiżarnię. – I z radością to robił, bez wątpienia.

– Tak, mój panie. Skomentował to, że minęły już lata i ma nadzieję, że pamiętał właściwy współczynnik ciśnienia. Emma spojrzała na niego przerażona. Co zrobią z więźniem, gdy już go przesłuchają? Wampiry wydawały się unikać wszelkich kontaktów z policją, ale nie mogli go przecież wypuścić. Drgnęła. Jeżeli już – to co zrobią z zabójcą Lacey, gdy już go znajdą – albo ich? – O czym myślisz, Emmo? – zapytał Duncan głosem tuż przy jej uchu. Podskoczyła, besztając go. – Musimy założyć ci dzwoneczek. Duncan po prostu uśmiechnął się i położył rękę na jej plecach, popychając ją w kierunku drzwi. – Możesz spróbować. Zapewne ucieszę się... z tych prób – Otworzył drzwi i przytrzymał je dla niej. – Więc – kontynuowała, gdy przechodzili przez wielką kuchnię. – Na co się tak marszczyłaś? – Poza tobą? Skinął. – Poza mną. Emma chciała skłamać, ale naprawdę potrzebowała odpowiedzi. – Co zrobimy, gdy już ich znajdziemy? Ludzi, którzy zabili Lacey? Doszli do foyer przed schodami, gdy Duncan zatrzymał się i odwrócił do niej twarzą. – Zasadą wampirów jest współdziałanie społeczności wampirów z policją i siłami prawa – powiedział bez wyrazu. Brzmiało to jakby ćwiczył, a Emma wiedziała, że słyszy tylko część prawdy.

Spojrzała w jego idealnie ludzkie oczy. – Nie pytam o zasady, Duncanie. To są wpływowi ludzie. Jeżeli oddasz ich prawu, wrócą na ulicę w ciągu godziny. Chcę wiedzieć, co ty zrobisz, gdy ich złapiesz. Przyglądał się jej przez długą chwilę, a potem powiedział. – Interesy społeczności wampirzej są najważniejsze – Otworzyła usta, aby domagać się odpowiedzi, ale wyprzedził ją mówiąc. – Są pewne tajemnice, którymi wampiry się nie dzielą. Mam powody, aby sądzić, że Victor był… niedyskretny, można powiedzieć, mając na uwadze pewne tajemnice. Taka wiedza, szczególnie w rękach ludzi, takich jak ci, stanowi zagrożenie dla moich ludzi, a ja nie będę tolerował grożenia moim ludziom. Emma słuchała, słysząc nie tylko słowa, ale to, co chciał jej powiedzieć. Skinęła. – Więc eliminujesz zagrożenie – powiedziała, chcąc mieć jasność. – Tak. – Nie mam z tym problemu – powiedziała pewnie. Jego brązowe oczy zalśniły. – Zdaję sobie z tego sprawę. Emma przewróciła oczami, a potem spojrzała z przerażeniem na schody dzielące ją od wygodnego łóżka. – Mógłbym cię zanieść – Duncan powiedział poważnie. Uśmiechnęła się z żalem. – Dzięki. Ale mam przeczucie, że nie przeżyłabym tego. – Nikomu nie powiem – powiedział kładąc rękę pod jej łokciem i popychając ją ze swoją niesamowitą siłą, gdy weszli na schody.

– Mówiłam o tobie. Duncan roześmiał się głośno, a potem wziął ją w ramiona i pobiegł po schodach. Zanim mogła złapać oddech byli w sypialni, której używała wcześniej i stawiał ją na podłodze, przesuwając ją wzdłuż swojego ciała, tak, że poczuła każdy cal jego twardych mięśni klatki piersiowej, jego bioder. Wciągnęła powietrze. Jego mięśnie nie były jedyną twardością. Emma spojrzała do góry i zobaczyła brązowe lśnienie w jego oczach. – Twoje oczy – wyszeptała, podnosząc rękę, aby pogładzić łuk jego brwi. – Błyszczą. – Tak się dzieje – wyszeptał Duncan, zaciskając silne palce na jej biodrach. – Ale nie cały czas – powiedziała cicho Emma. – Gdy używam mojej mocy – wyjaśnił Duncan, przesuwając rękę prawie na okrągłość jej pośladków i przyciągnął ją bliżej. – Albo gdy w grę wchodzą silne emocje. Emocje – powtórzyła cicho Emma, a jej palce igrały teraz na jego miękkich wargach – Jak… pożądanie? – Podniosła się i pocałowała go szybko w usta. – Namiętność? – Następny pocałunek. – Pragnienie? Znów uniosła się, zamierzając znów go pocałować, ale on warknął i przytrzymał ją, gdy zamienił pocałunek w coś gorącego i żądającego. Jedną ręką przycisnął jej plecy, a palce zacisnęły się w jej włosach, gdy zmienił kąt ich pocałunków, pogłębiając je, gdy jego język zagłębił się w jej usta. Emma zajęczała cicho. Smakował gorącymi nocami i mrocznymi sekretami, aczkolwiek nawet nie mogła wyjaśnić, co to znaczyło. Po

prostu wiedziała, że tak jest. Chciała więcej. Chciała gryźć jego usta, aby spróbować go więcej. Sięgnęła za jego głowę i ściągnęła gumkę z jego jasnych włosów, wsuwając palce w ciepłe sploty, drapiąc paznokciami jego skórę. Duncan warknął przy jej ustach, a Emma poczuła coś twardego i ostrego. Jej serce zaczęło walić, gdy zdała sobie sprawę, co to może być. Kły. Przeciągnęła językiem wzdłuż śliskiej gładkości, a Duncan odpowiedział jękiem, który odbił się echem w każdej komórce jej ciała. Emma nacisnęła mocniej, przyciskając usta do jego ust. To było jakby nie mogła być wystarczająco blisko, nie mogła... Poczuła ostre kłucie w język i posmakowała własnej krwi, ciepłej i miedzianej. Palce Duncana zacisnęły się w jej włosach trzymając ją tak mocno, że pojawiły się łzy w jej oczach, ale nie szlochała, nie odsunęła języka, gdy jego owinął się dookoła, zlizując każdą kroplę jej krwi. Jego erekcja, długa i twarda przy jej brzuchu, stała się jeszcze twardsza, napinając się przez materiał dzielących ich ubrań. Emma zacisnęła dłoń na jego koszuli, gdy przerwał pocałunek, przyciągając go z cichym jękiem, gdy znów sięgnął do jej ust. – Emmo – wyszeptał, potem zaklął cicho, gdy ugryzła go złośliwie w dolną wargę. Nie przecięła skóry, ale i tak bolało. – Co? – warknęła, a jej ciało krzyczało, aby był nagi. – Jest późno – powiedział, gdy jego silne ręce odpychały ją, podczas gdy ona chciała ocierać się o niego jak kot. – Późno? – powtórzyła. – Późno na co? – nalegała. Duncan roześmiał się, odsuwając się, gdy uderzyła go w żołądek w odwecie.

– Przestań się śmiać i powiedz mi, o co chodzi ty głupi wamp. – Przyszło otrzeźwienie. – Oh. Duncan potarł swoje podbrzusze, jakby rzeczywiście go zraniła w te twarde jak skała mięśnie. Udawał, aż przewróciła oczami kpiąco. – Więc, ile zostało do wschodu słońca? – zapytała, patrząc na niego i pozwalając, aby dostrzegł pożądanie w jej oczach. Duncan jęknął cicho. – Nie patrz tak na mnie – powiedział. – I tak jest mi trudno. Emma uśmiechnęła się figlarnie na niezamierzoną pokusę, ale oczywiście, wiedział dlaczego się uśmiecha. – Jesteś niedobra – powiedział. Położył ręce na jej pośladkach i przyciągnął ją na tyle blisko, że poczuła dokładnie jak twardy jest. – Tylko ponad godzina – wyszeptał do jej ucha. – I Emmaline, moja słodka, gdy w końcu będę się z tobą kochał, zamierzam mieć więcej czasu niż godzinę. Emma nagle cieszyła się, ze ją trzyma, ponieważ fala pożądania, którą poczuła na te wyszeptane słowa zwaliła by ją z nóg. To nie było w porządku. – Co będziesz... – Jej głos się załamał i musiała odkaszlnąć. – Co będziesz robił jutro? To znaczy w nocy? – Będę tutaj przez całą noc – wyszeptał, jego oddech był gorący na jej skórze, gdy całował wrażliwe miejsce przy jej uchu, a potem złożył lekki pocałunek na jej ustach. Emma wyciągnęła się w jego kierunku, ale złożył ostatni, mocny pocałunek na jej ustach i cofnął się.

– Bądź dzisiaj ostrożna, Emmo – powiedział poważnie, zakładając jej włosy za ucho. – Obiecaj mi. – Obiecuję – powiedziała bez tchu. – Nie ufaj nikomu – kontynuował, a potem wycisnął niewinny pocałunek na jej czole. – I musisz się przespać na tyle długo na ile możesz. Będziesz tego potrzebować później. – Mrugnął i wyszedł na korytarz znikając. Emma patrzyła na puste wejście, a jej ciało cierpiało z niezaspokojonej potrzeby. – Cholera – wyszeptała, a potem zamknęła drzwi pewnym ruchem. Jedynym zamknięciem była klamka, która nie powstrzyma wampira. Ale ona nie spodziewała się, aby ktoś ją niepokoił. Rozejrzała się po pokoju zmęczona, a potem spojrzała na zegarek. Jeżeli natychmiast pójdzie spać, może uda jej się przespać dwie godziny zanim będzie musiała wstać do pracy. Ale niechęć do pójścia spać zawdzięczała pewnemu wampirowi. To była męska wersja drażnienia się? Będzie musiała się przyjrzeć temu później. Na tą chwilę pogodziła się z dniem wypełnionym kawą i otworzyła walizkę.

*****

Kilka godzin później, Emma, ubrana w swój służbowy mundurek i obcasy, szła marmurowymi korytarzami Waszyngtonu. Cóż, okay,

właściwie nie szła, to byłoby zbyt normalne. Spieszyła się, jak każdy w tym budynku, gdzieś się spieszący, czasami z grupą dziennikarzy i kamer, idących za nimi, jakby los całego świata spoczywał na ich barkach. Przypuszczała, że czasami to była prawda, ale to nie miało nic wspólnego z tym, jak często politycy lubili myśleć, że tak właśnie jest. To

był

pełen

zamieszania

poranek.

Następne

spotkania

kongresmenów w temacie czegoś tak wstrząsającego jak gracze baseballu używający sterydów. Ludzie umierali z głodu na całym świecie, umierali na wojnach, byli zabijani przez swoich sąsiadów, a najbardziej interesującą

rzeczą

dla

przywódców

wolnego

świata

był

tłum

wielkogłowych, pozbawionych jaj zawodników używających sterydów. Kogo to obchodziło? Nie Emmę, aczkolwiek jej koledzy uważali, że to ważne. Była tylko zadowolona, że kongresmen Coffer nie uczestniczył w żadnej komisji tego typu. Nie sądziła, że mogłaby zachować powagę, albo nic nie mówić na ten temat. Złapała kubek kawy w drodze do biurka i udało jej się nie rozlać, gdy układała torbę z laptopem i księgę pamięci Lacey. Zostawiła pudełko w pokoju u Duncana. Było zbyt duże nawet na jej torbę. Ledwie udało jej się złapać kilka łyków cennej kawy i przebiec wzrokiem po terminarzu porannych spotkań, gdy otworzyły się drzwi biura kongresmena i jej koledzy podskoczyli, aby ruszyć do jego biura. Emma szła wolniej, zastanawiając się, że jeszcze kilka dni temu ona też byłaby tak podekscytowana jutrzejszym przesłuchaniem. Ale tego ranka to było tylko zamieszanie. Wszystko, czego chciała, to usiąść przy swoim komputerze i zająć się nowym pomysłem jak zidentyfikować kobiety z przyjęć Victora. Było już po południu, gdy wreszcie jej się udało. Spotkanie było długie, a potem stos zapytań, przez które musiała przebrnąć. Większość

została od razu przesłana do innych członków zespołu, ale kilka było poważniejszych i musiała się nimi zająć. Ale w końcu biuro opustoszało, gdy wszyscy wyszli gdzieś na lunch. Waszyngton traktował porę lunchu bardzo poważnie, jako jeszcze jedną okazję na zbieranie głosów i pieniędzy lub czasami kilka Martini sprawiało, że przestawało się denerwować przez godzinę lub dwie. Emma złapała pozostałą muffinkę ze śniadania. Była żurawinowa, pokruszona i podejrzanie wyglądająca, co zapewne było powodem, że wciąż tam była. Wzięła ją i następny kubek kawy do swojego biurka, wyciągając listę inicjałów z akt Victora i zaczęła przeglądać pamiątkową księgę z pogrzebu Lacey. Była na początku zaskoczona ilością ludzi, którzy wpisali się do książki. Była w takim otępieniu, że nie miała pojęcia, że tyle ludzi przyszło. Niektórzy tylko wpisali swoje nazwisko, ale większość napisała kilka słów kondolencji, a kilkoro zrobiło nawet więcej. Trudno było nie zagubić się w ich wspomnieniach, gdy czytała słowa ludzi, których nie znała, ale którzy znali Lacey i nie tęsknić za nią. To przypomniało jej powód, dla którego czytała tą książkę, więc otarła łzy i zaczęła przeglądać książkę bardziej metodycznie. Była pochylona próbując odcyfrować kilka z odręcznie wpisanych słów, gdy otworzyły sie drzwi i usłyszała zaskoczony głos Guya Coffera. – Emmo? Emma podskoczyła prawie krztusząc się kawałkiem ciastka. Złapała swoją kawę i wzięła łyk, dziękując, że jest ledwie ciepła. – Kongresmenie. – Udało jej się w końcu powiedzieć, kaszląc. Coffer obrzucił ją zmartwionym spojrzeniem, a jego ręka była wyciągnięta jakby zamierzał poklepać ją po plecach.

– Wszystko w porządku? – zapytał zatroskany. – Nie chciałem cię przestraszyć. Emma napiła się jeszcze kawy i machnęła lekceważąco rękę. – W porządku – powiedziała odstawiając kubek. Odwróciła fotel i przesunęła rękę na biurko, aby niepostrzeżenie nacisnąć klawisz na laptopie, aby zamknąć swoje akta. – Nie zdawałam sobie sprawy, że tu pan tu jest – powiedziała ostrożnie. Coffer

uśmiechnął

się

swoim

najbardziej

olśniewającym

grymasem. – Przyszedłem wcześniej. Byłaś bardzo zapracowana. Emma była lekko zaniepokojona faktem, że mógł przejść obok niej, a ona tego nie zauważyła. Potem rozejrzała się dookoła i znalazła nowy powód do zmartwienia. Telefony dzwoniły prawie bezustannie, jak zwykle, słyszała ludzi na zewnątrz, ale poza tym, ona i Coffer byli sami. Jeżeli Sharon weszłaby w tej chwili, oszalałaby i pewnie zwolniła Emmę. Kurwa. – Przepraszam. Nie słyszałam. Czy mogę w czymś… – Nie przepraszaj. Powinnaś być na lunchu jak wszyscy. Wyszedłem po kawę. – Już mało zostało. Zrobię świeżą. – Emma zamknęła laptopa i podskoczyła spiesząc do ekspresu po drugiej stronie pokoju. Pracowali tu analitycy, którzy używali ekspresu do kawy. Wszyscy mieli za zadanie utrzymywanie go w pełnej gotowości, ale zawsze zdarzali się tacy, którzy omijali obowiązek, myśląc, że to ich nie dotyczy. Emma nie należała do nich. Zbytnio ceniła sobie kawę.

– Nad czym pracujesz? – zapytał Coffer spoglądając na księgę pamięci, która leżała otwarta na biurku Emmy. Emma zmusiła się, aby zachować spokój, czekając, aż uzupełni kawę, a potem odwróciła się. – To księga kondolencyjna z pogrzebu Lacey – powiedziała, pozwalając, aby prawdziwe uczucie wypełniło jej słowa. – Tak wielu przyjaciół przyszło, aby pożegnać Lacey, ludzi, których nawet nie znałam – przerwała, spoglądając przez okno i zauważając, że jest brudne. – Byłyście sobie z Lacey bliskie? – zapytał, a jego oczy były wypełnione smutkiem, tak wielkim, że Emma patrzyła na niego przez chwilę zanim skinęła. – Lacey była dla mnie jak siostra. Była jedyną rodziną, jaką miałam. – Przykro mi – powiedział. Emma wiedziała, że Coffer był utalentowanym politykiem, ale wydawał się tak szczery, że nie mogła się powstrzymać przed uśmiechem. – Wszyscy mówią, że z czasem to minie. Nie całkiem w to wierzę, ale… – Mają rację, wiesz – przerwał jej. – Dzień, w którym dowiedziałem się, że mój brat zginął, był najgorszym w moim życiu. W jednej chwili był, a potem już odszedł. Ból straty... wciąż tu jest, ale nie tak wielki jak zwykle. Czasami czuję się winny z tego powodu, ale myślę, że to jest sposób, w jaki nasz umysł może poradzić sobie z tak okropną stratą. W przeciwnym razie, oszalelibyśmy. Emma nie wiedziała, co powiedzieć. Była całkowicie wzruszona jego uprzejmością. – Dziękuję – udało jej się powiedzieć. – To bardzo miłe.

Coffer pochylił głowę, uśmiechając się. – Nie chciałem być tak poważny. Jeżeli kawa jest gotowa… – Oczywiście – powiedziała Emma, wdzięczna, za przerwanie. Sprawy zaczynały być zbyt napięte w tej chwili. Nalała mu kawy, dwie łyżeczki cukru, jak wszyscy wiedzieli. Tak samo jak wiedzieli, że Sharon używa słodziku zamiast cukru. – Dzięki – powiedział, mrugając konspiracyjnie. – Masz mnie zatem z głowy. Skończ swoją... – Spojrzał na resztki jej muffinki. – Muffinkę? – powiedział i uśmiechając się wrócił do swojego biura. Emma praktycznie opadła na swój fotel, a jej nerwy wciąż były napięte po tym jak Coffer ją nakrył. Jasne, jej biurko było w dalekim kącie, a kiedy pracowała, jej plecy skierowane były na biuro, ale… Potrząsnęła głową. Mogłaby być wspaniałym detektywem – nie, ona była wspaniałym detektywem. Jej problemem było to, że pracowała jak szalona. To sprawiało również, że była tak dobrą analityczką. Ale jak widać, nie obyło się bez wpadki. Potrząsając głową, otworzyła swój komputer i wróciła do pracy, ustawiając swój fotel tak, aby jej plecy nie były

całkowicie

skierowane

na

biuro.

Nie

chciała

więcej

niespodziewanych gości. Była właśnie przy jednej z ostatnich stron kondolencji. Była już pewna, że to będzie jej źródło informacji, z tymi wszystkimi kobietami, które pojawiały się na tych stronach. Jak dotąd, miała jedno z możliwych nazwisk i to wątpliwe. Akta Victora oznaczone były inicjałami V.S. jak jedna z kobiet, ale jedynym pasującym nazwiskiem była V. Slayton. Bez imienia, tylko inicjał, a zapiski nie wskazywały czy to była kobieta, czy mężczyzna. Zniechęcona, odwróciła ostatnią stronę, aby zobaczyć nazwisko Tammy Dietrich. A Victor miał na swojej liście T.D. Jej żołądek

zacisnął się z podekscytowania. Może miała rację i to był przełom, na który czekała. Szum głosów zaczął narastać w recepcji, zapowiadając powrót kolegów. Zamknęła księgę, a jej palce zatrzymały się na miękkiej okładce. Od kiedy znaleziono ciało Lacey, miała wrażenie, że wielki zegar odlicza sekundy, a za chwilę już będzie zbyt późno. Wpływowi ludzie zamieszani w tę sprawę, już pracowali nad tym, aby ukryć swoje tyłki, tak, aby nikt ich

nie

zobaczył.

niezaprzeczalna.

Zmarszczyła

Potrzebowali

nos

na

postępu

tę

w

myśl.

tym

Prawda

śledztwie,

była zanim

odpowiedzialni ludzie zatuszują każdy cień swojego udziału w sprawie. Emma potrzebowała tylko identyfikacji jednej z kobiet Victora, kogoś, kto tam był, kto mógł podać nazwiska. Nie dała sobie szansy na zmianę zdania. Chciała wyśledzić Tammy Dietrich i osobę z inicjałami V.S, które z pewnością mogły jej pomóc. Wyszła na chłodne, popołudniowe powietrze parkingu, zaciskając mocniej pasek płaszcza. W zeszłym roku było cieplej o tej porze. Ludzie skarżyli się nawet na rześkie powietrze w centrach handlowych. Spojrzała uważnie na szare niebo. Nie mógł już padać śnieg, prawda? Otworzyła samochód i wsunęła się do środka włączając ogrzewanie. Czekając, aż wnętrze samochodu się ogrzeje, zadzwoniła do starego biura Lacey, oddychając z ulgą, gdy odpowiedział głos, który dobrze znała. – Betty – powiedziała Emma. – Tu Emma Duquet. – Emma. – Głos Betty na pół był zachrypnięty od papierosów i ciepły od współczucia. – Jak się masz, kochanie? – W porządku, jak sądzę. Było ciężko.

– Oczywiście, dziecko. Wszystkim nam będzie brakowało Lacey. Była taka śliczna. – Dzięki – powiedziała cicho Emma. – Była niezwykła. – Oczywiście, że była. W czym mogę ci pomóc? – Piszę podziękowania. Wiesz, ludziom, którzy przesłali kwiaty, tym, którzy byli na pogrzebie. Mam księgę z podpisami, ale nie znam niektórych ludzi, i pomyślałam, że może ty… – Cóż, znasz mnie, a ja znam innych. Kogo potrzebujesz? – Dwa nazwiska na tą chwilę... – Przerwała, aby sprawdzić listę. – Tammy Dietrich? Sądzę, że to jest to. Ciężko przeczytać niektóre podpisy. – Cóż, Tammy Dietrich znam. Dam ci jej adres. Emma znalazła długopis, gdy Betty podawała jej adres biura firmy prawniczej, o której nigdy nie słyszała. Ale nie była zaskoczona. Prawnicy kręcili się wokół Kapitolu i nie musiała ich wszystkich znać. – A następne? – zapytała Betty. Emma zapisywała adres, który jej podała Betty. – Przepraszam? – zapytała nieobecnym głosem. – Następne nazwisko – powiedziała cierpliwie Betty. – Mówiłaś, że masz dwa. – Oh, racja. Przepraszam. Przeklęty długopis nie chce pisać. Tak, następne jest Slayton, jak sądzę. Pierwsza litera imienia to V, jak... Victor. – Slayton – powtórzyła zamyślona Betty. – Slayton. Wiesz, myślę, że tu pracowała. Miesiąc lub dwa, dlatego nie jestem pewna. Nie sądzę, aby ona i Lacey spotkały się, ale… tak, mam ją. Violet. Piękne imię, prawda? Violet Slayton. Nie wiem, gdzie teraz pracuje.

– Czy masz jej adres domowy? – dopytywała się Emma, wiedząc, że nawet, jeżeli Betty go miała, to nie mogła podać. – Cóż, mam. Ale wiesz, jak to jest. Powiem ci coś. Rozmawiałyśmy, a ona wspomniała, że jej rodzina pochodzi z Springfield w Wirginii. Mieszka w Donset. Rozmawiałyśmy o tym, ponieważ mam znajomych w tej okolicy. Dobre miejsce na początek. Emma zapisała nazwę miasta i uśmiechnęła się. Bez mówienia jej czegokolwiek, Betty powiedziała jej, że Violet Slayton mieszka z rodzicami w Springfield. Z nazwą ulicy mogła z łatwością ją odnaleźć. – Dzięki Betty – powiedziała szczerze. – Doceniam to. – Cóż. To straszne, co spotkało Lacey. Taka młoda... – Jej głos się załamał trochę i dyskretnie kaszlnęła. – Daj mi znać, jeżeli będziesz czegoś jeszcze potrzebować, słyszysz Emmo? – Tak – powiedziała Emma, czując, że jej pierś zaciska się z emocji. – Dzięki. Nie chcąc rozpamiętywać jak bardzo jej brakuje Lacey, Emma natychmiast otworzyła swój laptop. Wciąż siedząc na parkingu, była na tyle blisko, że mogła korzystać z sieci. Najpierw sprawdziła Tammy Dietrich, ponieważ było łatwiej. Adres, który dała jej Betty, był w Alexandrii, ale były szanse, że miała też adres w stolicy. Nawet Emma miała licencję na praktyki w stolicy, a nie miała zamiaru tu stawać przed sądem. To było coś, co robił każdy pracując w pobliżu stolicy, zwłaszcza, gdy był tak zorganizowany jak Emma. Jeżeli nie, to miała dostęp do bazy danych zawierającej zarządy spółek, co było przydatne. Wstukała nazwisko Dietrich. Nie było zdjęcia, jak zwykle. Emma też go nie zamieszczała. Nie było szczególnie wielu informacji o Dietrich, tylko o jej szkole, która była w Georgetown i adresy, które już jej dała Betty. Dietrich

była jedynym nazwiskiem wśród firm, co pewnie oznaczało, że miała prywatną praktykę, może z innymi dwoma prawnikami. Adres w Alexandrii był bardzo cenny. Albo dobrze dawała sobie sama radę, albo pochodziła z bogatej rodziny. Emma wywołała mapę i zdecydowała, że przynajmniej pojedzie sprawdzić biuro Dietrich. Może wejdzie i poprosi o wskazówkę, tylko, aby się rozejrzeć. Szansa była taka, że jeżeli ona nie znała Dietrich, to i Dietrich jej nie znała. Poza tym, zapewne nie przejdzie dalej niż do recepcji. Alexandria była blisko na tyle, że normalnie szybciej byłoby taksówką, czy nawet autobusem. Ale Emma wciąż miała nadzieję, że znajdzie dom Violet Slayton tego popołudnia i nie mogła pozwolić sobie na taką stratę czasu, aby wracać po samochód na parking na Kapitolu. Fortunę będzie kosztowało zaparkowanie w Alexandrii.

*****

Emma miała szczęście i znalazła miejsce parkingowe kilka domów dalej od biura Dietrich. Miała tylko dziesięć minut, ale już wiedziała, że to nie zajmie więcej czasu, aby wykreślić Tammy Dietrich ze swojej listy. Jej nazwisko widniało na tabliczce, jako partner przed drzwiami budynku. Victor gustował w kobietach, które bardzie były sekretarkami niż prawnikami. A ponieważ biuro zlokalizowane było na starówce Alexandrii, krzyczało pieniędzmi. To z pewnością była ślepa uliczka, ale jeżeli już tu była, mogła to sprawdzić.

Recepcjonistka spojrzała na nią, gdy podeszła do biurka. Kobieta była może z dziesięć lat starsza niż Emma i dużo lepiej ubrana. Robiła co mogła, aby patrzeć na swój nos, nawet jeżeli patrzyła przez okulary w szylkretowych oprawkach. – Cześć – powiedziała Emma, udając, że czyta z kilku kartek papieru, które miała ze sobą. – Miałam spotkać się z kimś przy... – spojrzała w papiery – Waterfront Park, i nie mogę... – To jest nad wodą – powiedziała zimno recepcjonistka, z dużą dozą kpiny z głupiej dziewczyny. – Woda jest w tamtą stronę – dodała, wskazując idealnie utrzymanym paznokciem w kierunku drzwi biura. Emma uśmiechnęła się do niej przyjacielsko. – Cóż, oczywiście. Gdzie się podziała moja głowa? Jest pani bardzo miła – dodała, aczkolwiek to nie była prawda. Roboty są bardziej ludzkie niż ta kobieta. Ale Emma nie potrzebowała żadnego słodzenia. Już dostała to, po co tu przyjechała. Na ścianie nad biurkiem wisiał profesjonalny portret Tammy Dietrich i jej partnera. A Tammy Dietrich z pewnością nie była jedną z kobiet z przyjęć Victora. Emma nie miała nazwisk z nagrań Victora, ale miała ich twarze. A Dietrich zdecydowanie nie była jedną z nich. Emma nie traciła czasu na uprzejmości z nieprzyjemną recepcjonistką. Wyszła z biura i pospieszyła do samochodu, gdzie zostało jej jeszcze dwie minuty. To nie była kompletna strata czasu. Nie znalazła kobiety z listy Victora, ale przynajmniej wyeliminowała Dietrich. To już było coś. Nie wiele, ale coś. I wciąż miała Violet Slayton, która pracowała z Lacey. Emma wyciągnęła laptop i poszukała wolnej sieci. Zalogowała się do swojego biura i do dostępu do właścicieli domów w Springfield, w Wirginii. Używając nazwiska Slayton i nazwy ulicy, którą podała jej Betty,

wkrótce znalazła adres rodziców Violet Slayton. Znalazła swoją ulubioną mapę, wstukała adres i określiła kierunek. Pokiwała do siebie. Zdecydowanie mogła pojechać tam i wrócić do domu Duncana godzinę po zachodzie słońca. Miała przelotną myśl, że Duncan nie będzie zadowolony, że pojechała zobaczyć się ze Slayton bez niego. Zwłaszcza po tym jak jej uzbrojony napastnik odwiedził ją zeszłej nocy. Ale nie byli do końca pewni czy ten napastnik miał coś wspólnego z Victorem. Mógł po prostu być złodziejem przyłapanym na kradzieży. A nawet, jeżeli ktoś ją śledził, to nie mógł śledzić jej wszystkich ruchów. Sama nie wiedziała, że pojedzie tego popołudnia do Wirginii, więc skąd mógł wiedzieć ktoś inny? Poza tym, Violet Slayton mogła okazać się tak samo ślepym zaułkiem jak Tammy Dietrich. Faceci odpowiedzialni za śmierć Lacey pewnie zaśmiewali się do łez, gdy Emma kręciła się w kółko. Wstukała namiary do domu Slayton do swojej komórki, potem włączyła silnik i odjechała zanim przyszedł kontroler parkometru.

Rozdział XIX Violet Slayton była nerwowa jak kot w płonącej klatce, jakby powiedziała babcia Emmy. Slayton była blada i zbyt chuda, ale Emma miała wrażenie, że wygląda tak ostatnio. Miała za duże ubrania, a jej skóra wyglądała na niedożywioną czy odwodnioną. Ale ani to, że była zbyt chuda, ani to, że była blada nie zmieniało faktu, że była piękna. Miała brązowe, błyszczące oczy, otoczone długimi, czarnymi rzęsami, a jej brudne włosy były gęste i kręcone. Violet przypominała Emmie kobiety, które spotykała podczas stażu w centrum pomocy ofiarom gwałtu. Myśl o tym, co mogło zostać zrobione Violet, sprawiła, że krew jej zamarzła w żyłach, i wiedziała, że postąpiła właściwie przyjeżdżając tutaj. – Było mi przykro słyszeć, co stało się Lacey – powiedziała Violet siadając w rogu wielkiej, obitej kanapy. Mówiła tak cicho, że Emma musiała się pochylić bliżej, aby ją usłyszeć. Wyglądało to tak, jakby Violet kogoś się bała nawet wtedy, gdy Emma wiedziała, że nie ma nikogo w domu, poza nimi dwiema. Slayton objęła się, ubrana w zbyt duży sweter, prawie dwukrotnie większy niż ona. – Lacey była dobrym człowiekiem. Odważnym. Chciałam iść na pogrzeb, oddać jej hołd, nawet wtedy... – zamilkła nagle, a potem jej piękne oczy wypełniły się strachem, gdy spojrzała na Emmę. – Nawet wtedy, co? Violet? – zapytała delikatnie Emma. Violet odwróciła wzrok. – Nie widziałam nikogo, od kiedy odeszłam z firmy. Odeszłam dosyć nagle. Nie zostawiłam im wyboru i nie byli zadowoleni. Nie wiedziałam czy chcę kogoś znajomego spotkać na pogrzebie. Nie chciałam nikogo widzieć, ale... Lacey była miła. Nie mogłam pozwolić im... – Zacisnęła usta, które zupełnie przestało być widać.

– Powiedziałaś, że Lacey była odważna – powiedziała cicho Emma. – Dlaczego to powiedziałaś? Violet spuściła wzrok na swoje palce, bawiące się skórzanym guzikiem jej swetra, zapinając go i rozpinając. – Nikogo się nie bała – wyszeptała. – Tak jakby nie wierzyła, że świat może ją skrzywdzić. – Spojrzała nagle na Emmę. – Ale się myliła, prawda? Emma skinęła, okazując smutek. – Lacey byłą moją jedyną rodziną – powiedziała nie wiedząc dlaczego. – Jest takie miejsce w mojej duszy, tuż obok mojego serca, które ciągle boli, od kiedy odeszła. Nie sądzę, aby kiedykolwiek przestało boleć, ale wiem, że nie przestanie dopóki nie dowiem się, co stało się Lacey. Violet spojrzała na nią przerażonym wzrokiem. – Ale myślałam... – Nagłe olśnienie odbiło się w jej oczach, i jeszcze bardziej zbladła. – Nie – wyszeptała, potrząsając głową. – Chodziłaś na przyjęcia z Lacey, prawda Violet? – zapytała miękko Emma. – Nie mogę o tym mówić. Nie będę. – Violet potrząsała głową, nie patrząc na Emmę. – Nie pamiętam niczego. Emma przyglądała się kobiecie, nienawidząc się, za to, że tu jest, że zmusza Violet Slayton, aby przypomniała sobie choćby najmniejszą część tego, co jej się przydarzyło. Ale ci mężczyźni nadal byli wolni. I zasługiwali na to, aby zapłacić za to, co zrobili, oczywiście Lacey, ale również Violet i innym. I następnym kobietom w przyszłości. – Lacey została zamordowana – powiedziała do Violet pewnie, podejmując ogromne ryzyko. – Pozwoliłam wszystkim myśleć, że to był

wypadek samochodowy, ponieważ nie ufam policji, że się tym zajmie. Mężczyźni, którzy ją zabili mają za dużo pieniędzy i władzy, a to rządzi w tym mieście. Violet spojrzała na nią ponownie, potrząsając głową. – Nie pomogę ci. On coś mi zrobił, że nie pamiętam. To jeden... – Roześmiała się gorzko i przesunęła dłonią po brudnych włosach. – Na ile to źle wygląda jest lepsze od alternatywy. – Czy masz przebłyski pamięci? – zapytała Emma pamiętając, co mówiły w koledżu ofiary gwałtu. – Koszmary? Kawałki i drobiny, które nie mają sensu, ale i tak cię przerażają? – Gorzej – wyszeptała Violet. – To gorsze, ponieważ nie ma sensu. Czasami myślę, że jeżeli poskładałabym to razem miałoby sens i w końcu by się skończyło. Ale potem boję się tego, co odkryję, jeżeli to zrobię. – Pomogę ci – powiedziała Emma. – Moi przyjaciele ci pomogą. – Przyjaciele? Jacy przyjaciele – powiedziała Violet nagle podejrzliwa. – Nie jedni z nich? – Nich? Violet zaczęła prawie dyszeć. – Wampiry. – Odetchnęła. – Oni istnieją, wiesz – powiedziała wyzywająco, jakby sądząc, że Emma jej nie uwierzy. Emma potaknęła. – Wiem. Violet zamrugała. – Wierzysz mi?

– Oczywiście. Byłam w wampirzej rezydencji, w ambasadzie. Wiem o Victorze i wiem, co zrobił. – Emma pochyliła się do przodu. – Victor nie żyje, Violet. Już nie może cię skrzywdzić. – Nie żyje? – wyszeptała niedowierzając Violet. Jej oczy wypełniły się łzami i podniosła drżącą rękę do ust. – Nie żyje – powtórzyła. Jej spojrzenie zetknęło się ze wzrokiem Emmy. – Więc mnie nie potrzebujesz. – Ależ potrzebuję – powiedziała miękko Emma. – Potrzebuję, abyś powiedziała mi, co się stało. Muszę wiedzieć, kto tam był, aby mogli za to zapłacić. Violet zamknęła oczy, chroniąc się przed bólem. Siedziała tak przez długą chwilę, aż Emma pomyślała, że odleciała. Ale potem powiedziała zaskakująco mocnym głosem. – Nie chcę, aby moja rodzina się dowiedziała. Już dość się nacierpieli z tego powodu. Emma myślała szybko. Potrzebowała miejsca, gdzie mogłaby spotkać się z Violet, bezpiecznego miejsca. Rezydencja Duncana była pewnie najbezpieczniejsza, ale z pewnością poza zasięgiem. Nawet, jeżeli Violet nigdy nie była w tym domu, znajdowało się tam zbyt dużo wampirów. A Duncan nigdy nie zgodzi się, aby to zrobić w jej domu, nie po ostatniej nocy. Cholera. Cóż, muszą wymyśleć coś innego. Duncan i jego wampiry pewnie miały wszędzie swoje domy. Muszą tylko upewnić się, że miejsce, które wybiorą nie było wcześniej używane przez Victora do jego perwersyjnych zabaw. – Jeżeli pomożesz mi, sama cię zawiozę – zapewniła ją Emma. – Możesz powiedzieć rodzicom, że jestem przyjaciółką. Będą zadowoleni, jeżeli wyjdziesz – powiedziała, wiedząc, że to prawda.

Violet skinęła zmęczonym ruchem. – W porządku. Po prostu chcę, aby to się skończyło. Chcę znowu żyć. – Zrobię co będę mogła – powiedziała Emma z przekonaniem. Zaczęła od tego szukając sprawiedliwości, ale oni już nie mogli skrzywdzić Lacey. Wciąż krzywdzili Violet Slayton, ale Emma miała zamiar ich powstrzymać. Wymieniła się numerami telefonicznymi z Violet, obiecując, że będzie w kontakcie i zadzwoni zaraz z rana, aby coś zorganizować. Była zdenerwowana zostawiając Violet samą, obawiała się, że coś się stanie. Bała się, że Violet zmieni zdanie i ucieknie. Ale Violet odmówiła pójścia z nią, więc Emma już nic więcej nie mogła zrobić. Musiała po prostu wierzyć. Dopóki nie znalazła się w swoim samochodzie jadąc do Waszyngtonu nie zdawała sobie sprawy, że jest tak późno. Tak naprawdę, była zaskoczona, że Duncan lub jeden z jego chłopców nie zadzwonił, aby sprawdzić, gdzie ona jest. Trochę ją to martwiło. Czy coś się wydarzyło? Coś, co sprawiło, że wszyscy byli bardzo zajęci, że nawet nie zainteresowali się jej miejscem pobytu? Na następnym czerwonym świetle, złapała telefon i wybrała numer Duncana. Pierwszy raz dzwoniła do niego pod numer z wizytówki, którą jej dał ponad tydzień temu. Była przerażona, że nie minęło już więcej czasu. Tyle się wydarzyło, że wydawało się niemożliwe, że tak mało czasu upłynęło. Czerwone światło zmieniło się na zielone, a ona przytrzymała telefon pomiędzy uchem a ramieniem, gdy numer Duncana przerzucił ją od razu na pocztę głosową. Może było zbyt wcześnie, aby dzwonić. Poza tym, słońce dopiero zaszło, niebo za horyzontem było wciąż jasne. Może

wampiry nie wstawały tak wcześnie, czy jak to nazwać kogoś, kto wstaje o zachodzie słońca. Poczta głosowa Duncana zapiszczała, zapraszając, aby zostawiła wiadomość. Przełożyła telefon do ręki i bliżej twarzy. – Cześć, Duncan, tu Emma, dzwonię, żeby ci powiedzieć, że jestem w drodze i mam nowiny. Powiem ci, gdy przyjadę. Przerwała, nagle niepewna jak się pożegnać. Zwykłe cześć, nie było pożegnaniem, a przesyłanie buziaka przez telefon było zbyt banalne biorąc pod uwagę panujące między nimi napięcie. Obrała tchórzliwą metodę i po prostu rozłączyła się, rzucając telefon na siedzenie. Ona i seksowny Duncan zmierzali do pewnego punktu. Może dzisiejszego wieczoru po tym, jak opowie mu jak znalazła Violet Slayton. To były dobre wieści dla tego śledztwa. Naprawdę dobre. Należało się małe świętowanie. A co mogłoby być lepszego niż wreszcie świętowanie razem nago? Jej żołądek zacisnął się na myśl o półnagim Duncanie. Wjechała na autostradę i wcisnęła gaz. To może być bardzo dobra noc.

Rozdział XX Duncan patrzył na swojego więźnia, który miał nieszczęście zaatakować Emmę i prawie zabić Baldwina, nawet, jeżeli trudno było to zrobić. To tylko szczęście, że Duncan i Miguel byli tak blisko, a Baldwin był na tyle świadomy, aby kazać Emmie zadzwonić po nich. Jeszcze kilka minut i wykrwawiłby się, mimo ich wysiłków. A pomijając zagrożenie Emmie, o czym Duncan nie zamierzał zapominać – zaatakowanie jednego z jego dzieci, było czymś niewybaczalnym. A ten mężczyzna miał naprawdę nieszczęście, jeżeli mu wierzyć, wybierając niewłaściwy do włamania się. A Duncan nie miał powodu, aby mu nie wierzyć. Z tego, co wyczuł Duncan, mężczyzna mówił prawdę. A było tylko kilku wampirów, które mogły u ludzi kłamstwo lepiej niż Duncan, zwłaszcza, gdy wśliznął się do umysłu człowieka i go uspokoił. W tej sytuacji nie było żadnej możliwości oszustwa. – Mówię prawdę, człowieku – powtarzał po raz tysięczny więzień. – Nie wiem nic o niczym. – Skoro tak mówisz – warknął Miguel. – Bo to prawda, człowieku. Zobaczyłem ogłoszenie o pogrzebie i sprawdzałem dom. – Więc okradasz umarłych, czy tak? – Nie wstydzę się tego. Ciało jest martwe, po co mu te rzeczy? Mogą być moje. Takie ładne miejsce, więc pomyślałem, że będzie tam coś wartościowego, trzymałem na nim oko. Dwie minuty potem, pokazała się ta suka i wszystko się rozwaliło. – I postrzeliłeś mojego człowieka – powiedział z napięciem Duncan.

– Taa, cóż, tak się zdarza. Przestraszył mnie. Nie powinien straszyć ludzi. – Rozumiem. Więc to jego wina, że został postrzelony. – Cóż, taa, jakoś. Duncan przyglądał się mężczyźnie, zastanawiając się, czy nie powinien go przestraszyć, przynajmniej, aby go ukarać za bycie takim głupkiem. – Czy to możliwe, aby ktoś go nasłał, panie? – zapytał cicho Miguel. Duncan już się nad tym zastanawiał, i odrzucił tę możliwość, że ktoś manipulował umysłem kawałkiem gówna i wysłał go, aby zabić Emmę. – Nie ma śladu manipulacji. Problem stanowi to – dodał – że ta kreatura rzeczywiście mogła być celem. Jeżeli ktoś by to wiedział, byłoby najprostsze skierować go na Emmę i kazać mu zrobić to, co robi najlepiej. Konieczna sugestia mogłaby być tak lekka, że nawet, jeżeli wampir byłby idiotą, skutek byłby niewykrywalny, nawet dla mnie. Zwłaszcza, że ten człowiek wierzy w to, co mówi. Miguel zmarszczył brwi. – To co z nim zrobimy? Prawie zabił Baldwina. Duncan zgadzał się. Mógł po prostu wypuścić człowieka. Nikogo nie zabił tej nocy, przynajmniej Duncan nic o tym nie wiedział, ale zapewne to kwestia czasu zanim to zrobi. Z drugiej strony, to nie było zadaniem Duncana chronić ludzką rasę przed samą sobą. – Nie sądzę, aby nasz przyjaciel doceniał w pełni zagrożenia niosące jego profesja. Myślę, że mała lekcja się przyda, a potem możesz odesłać go wolno, aby życie się nim zajęło.

Duncan wycofał się z umysłu człowieka i patrzył jak strach wypełnia jego żyły. – Co do kurwy? – powiedział człowiek, rozglądając się szeroko otwartymi z przerażenia oczami, gdy się zorientował w swoim położeniu. – Kim jesteście, ludzie? Miguel obnażył swoje kły i uśmiechnął się szeroko

do

przerażonego człowieka. Mężczyzna wciąż krzyczał, gdy Duncan opuszczał piwnicę i zmierzał do swojego biura, zastanawiając się, gdzie była Emma. Było dobrze po czasie, na który się umawiali. Zawsze mógł zadzwonić do ochroniarzy, których dla niej przeznaczył i dowiedzieć się, co robi. Ale gdyby coś znaczącego się wydarzyło, zadzwoniliby już, aby go poinformować. Może musiała zostać w pracy do późna, albo... Zadzwonił telefon na jego biurku. Spojrzał na wyświetlający się numer i zobaczył, że to Jackson Hissong, ochroniarz straży dziennej. Duncan zmarszczył brwi. To było niezwykłe dla niego, aby kręcił się tu jeszcze o tak późnej porze. – Jackson – powiedział, odpowiadając. – Późno, jak na ciebie. – Tak, mój panie. Chciałem już wychodzić, ale ochroniarz śledzący Emmę Duquet właśnie złożył raport. – Emma? – powiedział Duncan, zaniepokojony, ale jeszcze nie zaalarmowany, ponieważ głos Jacksona nie był napięty. – Czy coś się stało? – Nie była zagrożona, mój panie, ale nie siedziała w biurze przez cały dzień, więc pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć dokąd pojechała. – Cóż, tak – zgodził się Duncan. – Bardzo mnie to interesuje, Jacksonie.

***** Emma pomachała strażnikom, gdy otworzyli bramę i pojechała do rezydencji. Zaparkowała na swoim zwykłym miejscu po prawej stronie od wejścia i wysiadła z samochodu, przekładając pasek swojej torby przez ramię. Wciąż podniecona tym, że znalazła Violet, przeskakiwała schody. Otworzyła drzwi i weszła do środka, mrugając z zaskoczenia. Dzisiaj wielki dom był jeszcze bardziej wypełniony hałasem. Wyglądało to jakby rozpruwali to miejsce od środka nie dbając o porządek. Rozglądając się za ewentualnymi latającymi śmieciami, ominęła stos... co to było? Ściana, może. Ściana, która została rozwalona i… – Uważaj! – Usłyszała ostrzeżenie z góry i szybko weszła do byłej biblioteki unikając nowego napływu śmieci, które uderzyły w dół ze schodów i wylądowały na rosnącym stosie. – Dobry Boże – wymamrotała i wyjrzała przez drzwi. – Emma! Tu jesteś. Emma spojrzała dwa razy, gdy Baldwin podszedł do niej. – Baldwin –powiedziała badając go wzrokiem od góry do dołu. – Wyglądasz… zdrowo. Roześmiał się ku jej zaskoczeniu. – Wampiry, słodziaku. Uleczamy się jak szaleni, zwłaszcza, gdy ktoś taki jak Duncan czyni honory. Emma przypomniała sobie jak Duncan otwierał żyłę, aby Baldwin się napił. – Krew Duncana to zrobiła? Baldwin skinął, nagle poważniejąc. – Duncan jest super potężny, wiesz.

Pokiwała wolno głową. Zeszłej nocy Baldwin umierał na podłodze w jej domu. To było nie do pojęcia. To było niewiarygodne. – Cieszę się, że wszystko w porządku – udało jej się powiedzieć. Uśmiechnął się szeroko. – Ja też. – Ja, um... – Emma szukała słów, aby coś powiedzieć. – Zaparkowałam przed budynkiem. Powinnam podjechać od tyłu? – Ach. Daj mi kluczyki. Ja to zrobię. – Jesteś pewien? – Jasne. Pracujesz z Louisem, prawda? Odniosę kluczyki, ale szef chce najpierw cię widzieć. Rozesłał wieści i wydaje się, że nie jest zadowolony. – Nie jest? – zapytała Emma, bardziej ciekawa niż zmartwiona. Baldwin spojrzał na nią współczująco. – Nie martw się, kochanie. Lubi cię, więc nie będzie tak źle. Masz te kluczyki? Wyciągnęła kluczyki i podała mu je. – Dzięki – powiedziała słabo. Wziął jej kluczyki i mrugnął do niej zanim zniknął na zewnątrz. Emma przez chwilę stała w stosunkowo bezpiecznej bibliotece przemyśliwując ostrzeżenie Baldwina. Więc, Duncan był z niej niezadowolony? Okay, poszła do pracy i nie wróciła od razu tutaj, jak dobry pracownik. I może się trochę spóźniła, i może on się trochę martwił, ale przecież zadzwoniła. I znalazła Violet Slayton, co było czymś, jeżeli tylko ktoś jej wysłucha. Czy to nie to miała zrobić? Czy to nie o to chodziło?

Prostując ramiona i wkurzając się, że jej dobre wieści zostaną zdeptane przez ego Duncana, zrobiła krok wychodząc z biblioteki i rozglądając się ostrożnie, czy nic nie spada ze schodów. Duncan rozmawiał przez telefon, gdy wsunęła głowę przez wpół otwarte drzwi jego biura. Już chciała się wycofać na korytarz, gdy spojrzał na nią i wskazał krzesło przed swoim biurkiem. Nie chciała być posłuszna, ale to byłoby zbyt tchórzliwe udawać, że nie widziała lub nie zrozumiała jego gestu. Ale czego się obawiać? Usiadła na wskazanym krześle i pomyślała, że szkoda, że nie zmieniła ubrania zanim tu przyszła. Przynajmniej

mogłaby

wyglądać

zwyczajnie

zamiast

siedzieć

wyprostowana w swojej ołówkowej spódnicy i obcasach, jak Miss Priss. Duncan ignorował ją, gdy już siedziała na krześle. Siedział z boku biurka i rozmawiał z kimś, kto brzmiał jak specjalista od prac budowlanych. Coś o piwnicy i krypcie i takie tam. Ziewnęła niedwuznacznie. Czego Duncan nie docenił sądząc po spojrzeniu, jakim ją obrzucił. Boszsz. Szkoda. Czekając, aż Duncan przestanie rozmawiać przez telefon, Emma stawała się z każdą chwilą coraz bardziej wojownicza. Myślał, że kim jest? Nie pracowała dla niego. Właśnie nastąpił przełom w sprawie, a ona była traktowana jak niegrzeczna uczennica. A wszystko dlatego, że przejęła inicjatywę zamiast czekać godzinami na pozwolenie Duncana. Jakby go potrzebowała? Budował się w niej sprawiedliwy, porządny gniew w czasie, gdy Duncan się rozłączył i odrzucił telefon na biurko. Wstał i ruszył do drzwi zamykając je cicho. Emma śledziła go wzrokiem, dokąd tylko mogła, ale nie chciała karmić jego ego odwracając się na krześle, aby go obserwować, gdy zamykał drzwi i wracał. Była doskonale świadoma jego obecności, zwłaszcza, gdy podszedł z tyłu i powiedział:

– Jak ci minął dzień, Emmo? – Byłam zajęta – powiedziała żwawo. – Jak minął... – Podskoczyła, gdy położył ręce na jej ramionach, przesunął nimi w dół jej ramion i położył na jej dłoniach, więżąc ją na krześle. Duncan pochylił się bliżej, skubiąc jej ucho i powiedział cicho? – Zajęta czym? Emma siedziała bez ruchu. Czuła siłę jego dłoni na jej, mięśnie jego ramion i piersi, które ją otaczały. Jego włosy były rozpuszczone i łaskotały ją w policzek jak pasma ciepłego jedwabiu. Był najbardziej seksownym,

najcudowniejszym

mężczyzną,

jakiego

kiedykolwiek

spotkała, a gdyby mieli czas tej nocy pieprzyliby się jak norki. Ale dzisiaj było w nim coś, co sprawiało, że jej podstawowy instynkt zwierzęcia stał na baczność i krzyczał o niebezpieczeństwie. – Duncan? – powiedziała. – Tak, Emmo? – Czy gniewasz się na mnie? Jego usta dotknęły jej czoła delikatnym pocałunkiem. – Dlaczego miałbym się gniewać? – wyszeptał. Jego usta podążały w dół jej szczęki, dosięgając kącika ust i wracając ku miękkiej skórze jej ucha. Emma miała kłopoty z oddychaniem, a jej serce waliło tak mocno, że była pewna, że to widać przez jej ubranie. Jakby słysząc jej myśli, Duncan podniósł jedną rękę i wsunął ją za jej kołnierzyk, a potem wzdłuż obojczyka, a potem w dół, aż dotknął szczytu jej piersi. Emma zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyły na jego pierś.

– Powiedz mi, Emmo – powiedział Duncan głosem brzmiącym jak nocny szept przy jej uchu, obiecując grzeszne rozkosze. – Podobała ci się dzisiejsza wizyta w Alexandrii? Emma zamarła. – Co? – A Violet Slayton, to było bardzo mądre z twojej strony, z wyjątkiem… – Z wyjątkiem czego? – rzuciła ostro, gdy jej ciało było rozdarte między pożądaniem wciąż szumiącym w jej żyłach i złością, że znał każdy jej dzisiejszy krok. Spróbowała odsunąć się od niego, ale zorientowała się, że podniósł ją z krzesła, trzymając ostrożnie, ale mocno, gdy odwrócił ją i spojrzał. Jego brązowe spojrzenie już nie było ciepłe, było gorące, z tym blaskiem, który rozświetlał je od wewnątrz. – Z wyjątkiem tego, że Tammy Dietrich pracuje dla Maxa Graftona – warknął. – Tego samego Maxa Graftona, który jak wiemy był powiązany z Victorem i jego chorymi przyjęciami. Emma

nie

znała

powiązania

Dietrich

z

Graftonem.

Jej

poszukiwania nie wskazały na związek między nimi, ale jeżeli taki istniał, to było znaczące. Miał w tym rację. Nie chciała jednak tego przyznać. – To o niczym nie świadczy – kłóciła się buntowniczo. – Facet taki jak Grafton ma setki prawników, którzy dla niego pracują. Mogła... – Jest jego pieprzoną siostrą, Emmo. A on jest jej jedynym klientem. Czy to coś ci mówi? – Czekaj – powiedziała Emma, próbując skupić się, gdy Duncan wciąż ją trzymał tak blisko jak kochanek, nawet, jeżeli się na nią gniewał. Coś tu nie pasowało. Jeżeli mogłaby...

Nagle zrozumiała. – Skąd wiesz o Dietrich? Nawet o niej nie słyszałam, dopóki nie przejrzałam księgi pamięci i zadzwoniłam... Masz podsłuch na moim telefonie? Tak? – Nie bądź śmieszna. – To jak… – Nie muszę namierzać twojego pieprzonego telefonu. Masz ochroniarza. – Kazałeś mnie śledzić? – Odepchnęła się od jego klatki piersiowej, ale wciąż ją trzymał. – Oczywiście, że kazałem. Ktoś prawie zabił cię ubiegłej nocy – warknął. – Tego nie wiesz – nalegała. – Nie wyciągnął broni dopóki… – Jezus Maria, Emmo – wybuchnął. – Musisz być martwa zanim pozwolisz mi pomóc? Emma patrzyła na niego w szoku. Nigdy nie widziała, aby stracił opanowanie. Nie zrobił tego, gdy znaleźli ciało Lacey, nawet wtedy, gdy jego człowiek wykrwawiał się na podłodze jej domu. – Pomogłeś mi– powiedziała cicho. – Nie przeżyłabym tego, gdyby nie ty. Duncan westchnął i poluzował w końcu swój uścisk, pocierając palcami jej policzek. – Nie chcę cię stracić, Emmaline. Nie w ten sposób. – Nie stracisz mnie. – Przyłożyła czoło do jego policzka, wdychając jego zapach. – Poza tym – dodała miękko i spojrzała mu w oczy – jesteś mi winien godziny nieprawdopodobnie gorącego seksu.

Duncan zamarł, a jego wzrok był nalegający i gorący, ale już bez gniewu. – To co obiecałem, to godziny kochania się, nie tylko seksu – wyszeptał, ocierając swoje usta o jej, zanim zacisnął delikatnie zęby na jej dolnej wardze. – To jest różnica, kochanie. Potem pocałował ją, a Emma odkryła, że rzeczywiście to była różnica. Jego usta najpierw były miękkie, ledwie jej dotykające, jakby szukające dostępu. Rozchyliła wargi z westchnieniem, a on przystąpił do działania, jego usta naparły mocno i żądająco, gdy jego ramiona zacisnęły się dookoła niej. Emma odpowiedziała na jego żądanie z zajadłością, jej język spotkał się z jego w tańcu o dominację, gdy uniosła ramiona na jego szyję i zanurzyła palce w jego włosach. Ponownie ugryzł ją w wargę, tym razem mocniej, i roześmiał się przy jej ustach, gdy ona ugryzła jego z niskim pomrukiem. – Złośliwa kobieta – wyszeptał, wyciągając jej koszulę ze spódnicy i przesuwając palcami w kierunku zapięcia jej stanika na plecach, który otworzył zręcznymi palcami. Emma warknęła, gdy jej biust został uwolniony, pocierając się o jego pierś, rozkoszując się twardymi mięśniami przy jej wrażliwych sutkach. Złapała za krawędź jego swetra i uniosła go, pragnąc nagiej skóry. Zaklął cicho, ale odsunął się na tyle, aby zdjąć sweter przez głowę i odrzucić go. Emma zrzuciła jednocześnie marynarkę i koszulę, odrzucając je za sobą, gdy stanik zsunął się po jej ramionach. – Piękna – wyszeptał Duncan i okrył jej piersi swoimi wielkimi dłońmi, gładząc jej sutki kciukami, aż stały się twarde i ciemne, błagające, aby je ssać.

Ale Duncan miał inny plan. Emma zajęczała, gdy porzucił jej piersi, a jego ręce sięgnęły do jej tyłka i przycisnął ją do swojej erekcji, ściskając jej pośladki i przyciskając ją mocno. Jego usta lizały i ssały jej szyję, aż pomyślała, że oszaleje. O czym to myślała, dzwoniąc do niego? Lizaniu? Pieszczeniu? Cokolwiek to było, on to robił... doprowadzając ją do szaleństwa. – Duncan – zadyszała. Jego jedyną odpowiedzią był pomruk, gdy pochylił się, aby w końcu wziąć do ust jej sutek. Emma zajęczała, zaciskając palce w jego włosach i przyciągając go bliżej, na wypadek, gdyby chciał uciec. Szarpnęła się, aby złapać oddech i myśląc o tym, że mogłaby mieć inną spódnicę, albo nie mieć żadnej spódnicy, aby móc objąć go nogami w pasie i poczuć jego długą, twardą erekcję pomiędzy udami. Mogłaby szczytować tylko od tego uczucia przy jej nabrzmiałej płci. Wiedziała, że mogła. – Duncan – znów powiedziała, wciągając głośno powietrze, gdy zacisnął zęby na jej sutku i poczuła ostrze jego kłów na wrażliwej skórze. Westchnęła z przyjemności. – Pamiętasz te godziny, o których mówiłeś? Jego język krążył po jej piersiach, łagodząc ostrze jego kłów. – Mmm – powiedział, przenosząc się do drugiej piersi, gdy jego palce pieściły tę pozostawioną. – Czy myślisz... Oh, Boże – sapnęła, gdy jego usta zamknęły się na jej napiętym sutku i zassały go mocno, wciągając połowę jej piersi do jego ciepłych ust... Prawie szczytowała, gdy przyjemność rozbłysła w jej ciele jak światło. Uczucie przeniosło się do jej płci, gdzie, mogła przysiąc, że poczuła każdy nerw i żyłę na członku Duncana mimo dwóch warstw

ubrań, które ich dzieliły. Emma zajęczała z frustracji i mocno zacisnęła palce na jego włosach. Spojrzał na nią, jego wzrok był tak gorący, że była zdziwiona, że cokolwiek widział. – Czy możemy najpierw się pieprzyć? – Usłyszała swój głos. – A kochać później? Proszę? Duncan patrzył na nią przez dziesięć sekund, a potem obnażył zęby w wolnym, figlarnym uśmiechu. Szybciej niż Emma mogła pomyśleć, złapał jej spódnicę i podciągnął ją do jej pasa, jego palce błądziły po jej nagim biodrze, zanim zerwały jej majtki. Tak samo szybko podniósł ją na swoje biodra, przesuwając jej uda, gdy pchnął ją na ścianę. Poczuła szybko dotyk jego dłoni pomiędzy nimi, a potem jego członek był wolny i przesuwający się po jej wilgotnych fałdkach między jej udami, torturując jej już spragnioną cipkę. Poczuła następne dotknięcie jego ręki, gdy ustawiał się, a potem jednym długim pchnięciem zanurzył się w niej po same jądra. Całe ciało Emmy zadrżało od tak silnego pożądania, że ugryzła go w ramię, aby powstrzymać krzyk. Duncan pchnął raz, drugi, a potem Emma doszła tak mocno, jak nigdy wcześniej, odrzucając głowę do tyłu, gryząc wargę, aby nie krzyczeć oznajmiając całej rezydencji, że jest pieprzona przy ścianie i bardzo jej się to podoba. Duncan trzymał ją, gdy przetaczały się przez nią spazmy, wstrząsy uczucia, które dotknęło jej każdego mięśnia. Jego dłonie trzymały jej nagi tyłek, jego pierś przygniatała jej sutki, gdy przytrzymywał ją przy ścianie. A potem znów zaczął się poruszać – długimi wolnymi pchnięciami swojego grubego członka, który sprawiał, że ściany jej macicy drżały z przyjemności, falując na jego członku, gdy podniósł ją wyżej i wszedł w nią jeszcze głębiej. Emma zacisnęła swoje wewnętrzne mięsnie, zgniatając i pieszcząc go, ciesząc się doskonałą penetracją.

Duncan syknął, gdy jej płeć zacisnęła się na jego erekcji, a potem zajęczał i zaczął pchać szybciej, jego biodra uderzały w jej z odgłosem nagiej skóry, a jego usta poruszały się na jej szyi, aż poczuła ostrzej jego zębów na jej aorcie. Serce Emmy czuło zarówno strach jak i podekscytowanie, gdy drapał ją kłami, a potem cały strach i każde inne odczucie zbladło, gdy nagły żar przelał się przez krew w jej żyłach, jak czysta ekstaza wypełniła jej mięśnie, a wszystko skupiło się w jej wnętrzu. Ściany jej macicy wstrząsały jego członkiem, aż usłyszała swój entuzjastyczny okrzyk, który wydarł się z jej gardła, gdy próbowała powstrzymać wrzask, który walczył w jej piersi o uwolnienie. Dyszała walcząc o oddech, gdy Duncan wciąż poruszał się w niej, gdy w końcu poczuła gorącą wilgoć i on krzyknął w spełnieniu. Ściskali się wzajemnie, dysząc, z sercami bijącymi w jednym rytmie. Nogi Emmy wciąż były na jego talii, jej ramiona ściskające jego głowę, gdy trącał nosem jej szyję, której jak była pewna, nie ugryzł. Pogryzał jej skórę, ale nie sądziła, aby pił krew. Powiedział jej, że wampirzy seks był uzależniający, ponieważ ich ugryzienie było tak dobre, ale nie mogła wyobrazić sobie seksu z Duncanem jeszcze bardziej upojnego niż to, co doświadczyła. Nie wypuści go z łóżka. A myśląc o tym, uśmiechnęła się, ponieważ jeszcze tego nie zrobiła. Szum krwi ustąpił na tyle, że Emma mogła znów słyszeć hałas przebudowy poza biurem Duncana – okrzyki mężczyzn, uderzenia cegieł, gdy rozwalali dom. Zajęczała, zdając sobie sprawę, że pewnie wszystko słyszeli. Duncan roześmiał się, a jego usta dotknęły ostatni raz jej szyi, zanim podniósł głowę i spojrzał w jej oczy. Jasne włosy zasłaniały mu czoło, a oczy lśniły doskonałym humorem.

– Nie słyszeli nas, Emmo. Pokój jest dźwiękoszczelny, a poza tym byłaś zbyt zajęta gryzieniem mnie, aby krzyczeć. Emma zaczerwieniła się z zakłopotania, ale potem powiedziała. – Ale ty... nie ugryzłeś mnie? – Nie ugryzłem – powiedział potwierdzając jej podejrzenia. Emma zmarszczyła brwi. – Dlaczego? Kiedy Duncan spojrzał na nią zaintrygowany, powiedziała. – To znaczy, powiedziałeś, że seks i krew dla was wszystkich jest powiązane, a to… – Nigdy nie pożywiłbym się na tobie bez zapytania, Emmo. A ponieważ żądałaś natychmiastowego pieprzenia – dodał z szerokim uśmiechem – nie miałem czasu, aby zapytać. Emma zaróżowiła się na to wspomnienie, i nagle zdała sobie sprawę, że wciąż ją trzyma przy ścianie, a ona jest prawie półnaga. Jej rumieniec pogłębił się. – Um, pewnie możesz mnie już postawić. – Nie sądzę – powiedział Duncan. Zamiast ją puścić, złapał ją mocniej i bez ostrzeżenia, odwrócił się od ściany i ruszył przez pokój. Emma pisnęła z zaskoczenia, a jej ramiona zacisnęły się na jego karku. – Co robisz? – zapytała. – Dotrzymuję obietnicy – powiedział niosąc ją koło biurka do drzwi, o których myślała wcześniej, że są szafą, dopóki nie pchnął ich kolanem i otworzył.

– Co… Duncan wszedł do bocznego pokoju i zatrzasnął drzwi za sobą. Emma rozejrzała się, gdy zapalił delikatne światło. Byli w sypialni. Wielkiej sypialni, z ciężkimi zasłonami, okrywającymi okna i ogromnym łożem. Oh. Duncan położył ją na środku wielkiego łóżka i natychmiast zaczął zdejmować to, co zostało z jej ubrań. Jej marynarka i koszula zniknęły, tak jak jej buty, a jej majtki były tylko kawałkiem koronki na podłodze gdzieś w jego biurze. Odpiął suwak jej spódnicy, która była skłębiona dookoła jej talii, potem ściągnął ją i spojrzał w zamyśleniu na jej pończochy. – Podobają mi się – powiedział, a potem zrzucił buty i ściągnął jeansy, a zdejmując je ujawnił dwie rzeczy... jedna, nie nosił bielizny, i to nie była ta najseksowniejsza. Druga, wampiry nie potrzebowały czasu na pomiędzy erekcjami. Jego członek był długi i gruby, wspaniale podniecony i prężący się nawet jeszcze bardziej, gdy patrzyła na niego, jakby cieszący się jej uwagą. Duncan ukląkł i przebiegł palcami wzdłuż jej nóg, pieszcząc jej kolana pod jedwabistymi pończochami, naciskając jej biodra, aż otworzyły się pod jego delikatnym dotykiem pomiędzy jej nogami. Emma czuła jak jej twarz czerwieni się, gdy rozszerzał jej uda jeszcze szerzej, a jego gorące spojrzenie zatrzymało się na wrażliwych fałdkach jej płci. Podniósł wzrok spotykając jej oczy, a potem wolno oblizał usta. Emma sapnęła, czując gorąco na twarzy, gdy rozciągnął się między jej nogami i objął jej tyłek, wciąż palcami ją rozciągając. Złapała wdech, gdy przeciągnął językiem po jej fałdkach. Już była mokra i śliska od burzliwego orgazmu, który Duncan dał jej wcześniej, a on zlizywał ją jak krem, jego język zanurzał się w jej drżącym wnętrzu sunąc wzdłuż każdej

fałdki, aż wreszcie polizał jej wrażliwą łechtaczkę. Jej mięśnie zadrżały w reakcji, a on zrobił to ponownie, okrążając ją i naciskając na ten kłębek nerwów, tworząc nieprzewidziane wzory, które ją torturowały. Emma zacisnęła ręce w jego włosach, jej potrzeba była taka obezwładniająca, że zapomniała o zakłopotaniu, będąc zbyt skupiona na zdecydowaniu się czy chce go trzymać w tym miejscu czy go odepchnąć. Odchyliła głowę do tyłu, zamknęła oczy, próbując bronić się przed przytłaczającymi doznaniami. Nie tylko jego ust na jej cipce czy sprytnego języka pieszczącego jej łechtaczkę, ale też nacisku jego szerokich ramion, jedwabistego dotyku jego włosów na jej brzuchu. A nawet tego prostego faktu, że Duncan to robił. – Duncan – wyszeptała, chcąc powiedzieć mu, że to zbyt wiele, że nie poradzi sobie z tyloma doznaniami na raz. Ale jakby wyczuwając jej protest, nagle wciągnął mocno jej łechtaczkę biorąc ją do ust jak soczysty owoc. Orgazm wybuchł w niej bez ostrzeżenia, jej mięśnie zacisnęły się, gdy wnętrze drżało, próbując pieścić członka, którego nawet tam nie było. Doprowadził ją do szczytowania samymi ustami, a niewiarygodna ekstaza przeszywała ją bez końca. Emma krzyczała niezdolna, aby się powstrzymać, nie dbając już o to czy ktoś słyszy.

*****

Duncan ściskał napięte pośladki Emmy, spijając słodki nektar jej orgazmu, gdy wiła się pod nim. Boże, ależ była mokra. I smakowała tak dobrze. Jej soki były prawie tak dobre jak ten nikły ślad krwi, który posmakował wcześniej z jej piersi. Wymagało od niego najwyższej samokontroli, aby zaspokoić się tylko zapachem jej krwi, drażniąc jej skórę przy żele i wiedząc, że wkrótce jej krew popłynie jak jedwabny płyn w jego gardle. A ona była na niego gotowa. Kiedy ocierał drapieżne ostrze swoich kłów na jej skórze, nie odsunęła się, nie krzyczała ze strachu. Czuł jej ekscytację, gdy jej serce przyspieszyło, a jej krew płynęła szybciej, naprężając jej żyły w oczekiwaniu na jego ugryzienie. Będzie szczytować tak pięknie, kiedy ją w końcu ugryzie. Tak jak doszła dla niego teraz. Polizał jej łechtaczkę ostatnim ruchem, potem zawisł nad nią, aż jego członek znalazł się pomiędzy jej nogami. Pochylił się i wziął szczyt jej pełnej, wrażliwej piersi do ust, gdy Emma otworzyła swoje fiołkowe oczy. Wydawały się niemal lawendowe lśniąc pożądaniem, gdy się do niego uśmiechnęła. I wtedy przepadł. Sięgnął w dół i znalazł wejście do jej wnętrza, a potem pchnął mocno biodrami, zanurzając się głęboko w niej. Jej wewnętrzne mięśnie, wciąż drżące po orgazmie, pulsowały otaczając go płynnym żarem. Opuścił się na nią, i wziął w posiadanie jej usta zaczynając rozciągać jej biodra, doświadczając ocierania się w jej satynowym wnętrzu, gdy jego członek zagłębiał się i opuszczał ją, czując jednocześnie jej pełne piersi, jej sutki wielkie i napięte – twarde jak pokryte jedwabiem kamyki przy jego piersi. Emma objęła ramionami jego szyję, gdy ją całował, krzyżując nogi na jego plecach i podnosząc biodra, aby być bliżej niego. Zamruczał i

zaczął pchać mocniej, chcąc doprowadzić ją jeszcze raz do szczytowania, pragnąc poczuć jak jej ciało zaciska się na jego członku, a jej soki otaczają go gorącym strumieniem. – Emmo – wyszeptał przy jej szyi, wdychając upajający zapach jej krwi, która była tak blisko. Pociągnął językiem jej żyłę czując napięcie pod skórą, które prosiło się o jego kły. – Emmo – powtórzył z naciskiem. Emma zajęczała, a potem wolnym ruchem oblizała wargi. Jej oczy otworzyły się. – Zrób to – wyszeptała. Duncan pchnął mocniej. – Jesteś pewna? – Tak. Proszę, Duncanie. – Odwróciła głowę na jedną stronę, obnażając szyję, wyciągając ją zapraszająco. Duncan syknął, jego powieki opadły ciężko, gdy przepełniony pożądaniem głód zawładnął każdym skrawkiem jego ciała. Pochylił głowę do jej szyi, jego usta zmierzały niezachwianie do łuku jej żyły. Używając tylko ust, wciągnął mocno jej żyłę nie przerywając skóry. Emma jęknęła, a on uśmiechnął się. Potarł swoimi zębami i jej szyję, przeciągając w górę i w dół, drażniąc ją. Palce Emmy zacisnęły się na jego ramieniu, a jej serce waliło jak w biegu. Nagły wstrząs jej wewnętrznych mięśni przebiegł wzdłuż jego członka, wciąż zanurzonego głęboko w niej. Podniósł głowę i zanurzył kły w jej ciele, jęknąwszy, czując smak gęstej, gorącej krwi, zabarwiony podnieceniem, bogatym w smaku jak miód. Ręce Emmy przesunęły się z jego szyi na kark, aby przytrzymać jego usta na sobie. Krzyknęła z zaskoczenia, gdy euforia płynąca z jego ugryzienia popłynęła w jej krwioobiegu i poczuła się ogłuszona przez

własne ciało. Drżenie jej mięśni wzdłuż jego członka przyspieszyło, a Duncan zaczął pchać mocniej, szybciej łącząc ich wzajemną potrzebę. Jej piękne, fiołkowe oczy otworzyły się i patrzyła na niego. – Oh, mój Boże – wyszeptała, a potem została zepchnięta na krawędź, gdy jej gorące, drobne ciało zacisnęło się obejmując jego członka tak ciasno, że ledwie mógł się ruszyć. Emma krzyczała, gdy orgazm połączył ich oboje, a jego własne jęki rozkoszy łączyły się z jej okrzykami przyjemności, gdy szczytował głęboko w niej. Duncan leżał na niej, oddychając ciężko, wiedząc, że powinien się przesunąć. Był ciężki i całe jego ciało spoczywało na niej. Emma była delikatna. Ale nie mógł znaleźć w sobie siły, aby się podnieść. Leżał jeszcze chwilę, gdy ramiona Emmy przytrzymywały go, a jej nogi wciąż były skrzyżowane na jego tyłku. W końcu, sięgnął do tyłu i podniósł jej jedną nogę. Jej biodro uniosło się jakby nie miała siły w mięśniach. Duncan uśmiechnął się i przesunął na jedną stronę, zabierając ją ze sobą, tak, że leżała na jego piersi, w objęciach jego ramion. Pozostawali tak przez dłuższy czas, oddychając w ciszy, gdy ich serca zwalniały rytm. – Wszystko w porządku, Emmaline? – zapytał pocierając brodę nad jej pachnącymi włosami. – W porządku? – wymamrotała leniwie Emma. – W porządku, to nie jest dobre słowo. Rozkosznie, może. – Podniosła się na tyle, aby polizać jego sutek. – Powiedz mi coś – powiedziała. – Czy też mogę cię ugryźć? – Jej zęby zacisnęły się na jego sutku, wskazując znaczenie pytania. Duncan jęknął, sięgając w dół i ściskając ostrzegawczo jej tyłek.

– Tylko pamiętaj, moje kły są ostrzejsze, a ty jesteś bardzo smakowita. – Hmm. Cóż, nie mogę się skarżyć. O ile będę mogła się odgryźć. Duncan zadrżał z rozkoszy. – Częstuj się, kotku. Jestem twój. Zdał sobie sprawę, że słowa, które wypowiedział są prawdziwe. Emma Duquet w jakiś sposób dokonała tego, czego żadnej kobiecie nie udało się od czasu, gdy umarła jego żona prawie dwieście lat temu. Zapadła w jego serce. Emma ponownie igrając polizała jego sutek, a potem usiadła obejmując udami jego biodra. Jej mokra płeć drażniła jego członka, gdy przesuwała się do przodu i do tyłu na nim, a jej ręce błądziły po jego piersi, jednocześnie kołysząc upajająco biustem, który był poza jego zasięgiem. Odchylił się i złapał jedną w swoje usta, ssąc ją zanim się odsunęła. – Nie przeciągaj struny – ostrzegł ją, patrząc na nią. – Jak Kuba Bogu... – wymamrotała. Duncan zmarszczył delikatnie brwi, ale zdecydował, że nieważne, co miała na myśli. Wszystko co go obchodziło, to dostanie się do jej pięknych piersi i wsunięcie swojego fiuta jeszcze raz do jej wnętrza. – Chodź tu – powiedział, ściskając jej uda. – Uhu – odpowiedziała Emma, nie przerywając ruchów, ale pochylając się, aby mógł dosięgnąć jej piersi. – Emma. – Tak? – powiedziała słodko.

Jednym ruchem, przesunął ją tak, że znalazła się pod nim, gdy zanurzał się głęboko w niej, jednocześnie drapiąc kłami jej miękką skórę piersi, aż pokazała się krew. Zlizał krople, a Emma zadrżała echem jego drżenia, gdy poczuł na języku słodki smak jej krwi. Zaczął pchać mocniej, pragnąc poczuć jej żar obejmujący jego członka, ustalić raz na zawsze, że była tylko jego. Jej mięśnie zaczęły drżeć, gdy następny orgazm zaczął rozlewać się przez jej ciało, aby zacisnąć mięśnie na jego członku. Jej płeć ściskała go i rozluźniała się, gdy przesuwał się na jej wrażliwej łechtaczce. Emma wykrzyczała jego imię, gdy tym razem doszła, jej paznokcie raniły do krwi jego plecy, jej nogi wyciskały oddech z jego płuc. Duncan poczuł swoje własne spełnienie, które budowało sie w jego jądrach. Nagle Emma ugryzła go w ramię tak mocno, że popłynęła krew, a on z krzykiem osiągnął orgazm. Duncan nie sądził, aby mógł się poruszyć. Sto pięćdziesiąt lat uprawiania miłości z najpiękniejszymi kobietami na świecie, a pierwszy raz poczuł się wykończony. Oczywiście, nie miałby problemu, gdyby Emma chciała jeszcze raz. Podniósł głowę i spojrzał na nią, odsuwając pasmo włosów z jej słodkiego policzka. Uśmiechnął się i zdał sobie sprawę, że nie będzie domagała się powtórki przez jakąś chwilę. Poruszając się ostrożnie, przesunął się na jedną stronę, zabierając ją ze sobą. Westchnęła i rozciągnęła się przy jego ciele, z głową na jego ramieniu. Ogromna fala opiekuńczości ogarnęła jego zmysły i musiał zacisnąć mięśnie, aby tego nie zauważyła. Potrzeba sparowania się, uczynienia jej swoją przejęła teraz kontrolę, gdy już spróbował jej ciała i krwi. Mogła jeszcze tego nie wiedzieć, ale Emma Duquet należała do niego. Żaden inny wampir nie śmie jej dotknąć, albo narazi się na jego gniew. A ten gniew może być straszną rzeczą, jeżeli chodzi o Emmę.

*****

Jakiś czas później dzwonek telefonu przywrócił Duncana do świadomości. Emma zasnęła i nie chciał jej przeszkadzać, więc trzymał ją w ramionach, gdy spała, podczas gdy jego umysł pracował nad wieloma sprawami, które wymagały w tych dniach jego uwagi. Wszystko, począwszy od przebudowy, do pytań o zabójców Lacey, aż po najważniejszą sprawę zapewnienia Emmie bezpieczeństwa. Było dla niego

jasne,

że

Emma

nie

opuści

rezydencji

dopóki

wszyscy

odpowiedzialni za śmierć Lacey nie będą już stanowili zagrożenia. Jego sposób na zapewnienie jej bezpieczeństwa był trwały, aczkolwiek rozumiał, że spowoduje zamieszanie, jeżeli kilku z polityków umrze jednocześnie. Więc zabicie kilku najgorszych zapewni, że reszta opuści miasto. Emma napięła się na dźwięk telefonu, jej zaspane oczy otworzyły się powoli. Zamarła, pewnie zdając sobie sprawę, że nie była we własnym łóżku. A potem, sprawiając mu wielką przyjemność, odprężyła się i przytuliła do niego. Jego serce drgnęło, gdy zobaczył, że budząc się obok niego poczuła się na tyle bezpieczna, aby się przytulić. – To pewnie Miguel – powiedział, całując czubek jej głowy. – Powinienem z nim porozmawiać. Emma usiadła, a potem pochyliła się, aby go pocałować, gdy jej nagie piersi zakołysały się na tyle blisko, że mógł wziąć jedną w dłoń, uśmiechając się, gdy jej sutki natychmiast stwardniały w odpowiedzi.

Zamruczała z przyjemności i przycisnęła się do jego dłoni zanim się odsunęła. – Powiedz Miguelowi, że ma kiepskie wyczucie czasu – powiedziała, a potem wysunęła się i podążyła do łazienki. Duncan obserwował jej kształtny tyłek zanim zniknął za drzwiami, potem poszedł do drugiego pokoju i sięgnął na biurko po telefon. Nie musiał właściwie odbierać wiedząc, że to Miguel. Połączenie między Panem, a jego dzieckiem było bardzo silne, zwłaszcza, jeżeli Panem był ktoś tak potężny jak Duncan. – Miguel – powiedział odpowiadając. – Panie – powiedział ostrożnie Miguel. – Nie chciałem przeszkadzać… – Nie przeszkadzasz – zapewnił swojego porucznika. Jeżeli naprawdę by przeszkadzał, Duncan nie odebrałby wcale. – Mój panie, ochroniarz, którego przeznaczyliśmy pannie Duquet powiedział mi, że spędziła dziś dużo czasu z Violet Slayton. – Tak zrozumiałem – powiedział Duncan. – Emma i ja dołączymy wkrótce do was. – Dziękuję, panie. Duncan rozłączył się, uśmiechając na dyskrecję Miguela. To, co powiedział Emmie o pokoju dźwiękoszczelnym było prawdą. Żaden z jego wampirów nie słyszał, co się dzieje. Ale to nie znaczyło, że ich mózgi przestały pracować. Nawet bez połączenia krwi, wykryliby silne emocje, które generował. Jeżeli dodadzą wszystko razem, doskonale wiedzieli, co działo się z Duncanem tego wieczoru. Emma wyszła z łazienki, jej piękne piersi i wszystko inne na widoku. Spojrzała i zobaczyła, że Duncan jej się przygląda.

– Przestań – drażniła się z nim. – Albo nigdy nie wyjdziemy z tego pokoju. – Czy to byłoby takie złe? Emma roześmiała się. – W końcu się mną znudzisz. Duncan podszedł do niej w dwóch szybkich ruchach i objął ją przyciągając mocno do siebie. – Nigdy – wyszeptał pomiędzy pocałunkami od jej ucha do szyi. Emma objęła go ramionami z jękiem pożądania, podsuwając mu swoją szyję. Zadrżała gdy ugryzł ją w płatek ucha, a jej sutki drażniły jego pierś. – Jesteś bardzo złym człowiekiem, Duncanie – wyszeptała. – Wcale nie jestem człowiekiem, Emmo. A podczas, gdy niektórzy mogą postrzegać mnie jako złego, ja jestem bardzo dobry w tym co robię. – A co to jest? – zapytała, całując jego ramię zanim odepchnęła się od niego, aby spojrzeć zaciekawiona. – Opiekuję się ludźmi, którzy są dla mnie ważni, a zwłaszcza tymi, którzy należą do mnie. – Pocałował jej miękkie usta. – A ty, Emmaline, zdecydowanie należysz do mnie.

Rozdział XXI – Nie chcę jej szantażować – powiedziała Emma, jak jej się wydawało po raz setny. Siedziała w pokoju komputerowym z Duncanem i kilkoma innymi wampirami, również z Phoebe. Fotel był twardy i niewygodny, pokój był zimny, a ona zmęczona do szpiku kości. Była na nogach całą poprzednią noc, pracowała cały dzień, pojechała do Violet Slayton i z powrotem, a potem spędziła kilka energicznych godzin z Duncanem – z czego nie oddałaby ani minuty, nieważne jak mało spała. A zaczynało wyglądać na to, że tej nocy również nie będzie spać. To był problem pracy z wampirami. Byli świeży i wypoczęci, dopiero co zaczynali swój dzień, inaczej mówiąc, podczas, gdy ona chciała pospać osiem pełnych godzin. Poza tym rozmawiali o spotkaniu z Violet Slayton, o co bardzo martwiła się Emma. Nie zamierzała szantażować biednej kobiety, aby powiedziała wszystko, co wie, nie ważne jakim kosztem. – Emmo – powiedział Duncan cierpliwie. – Ona jest naszym jedynym źródłem, aby zidentyfikować mężczyzn zamieszanych w śmierć Lacey. – Ona niczego nie pamięta, – Ale będzie – nalegał Duncan, również po raz setny. – Z tego, co mówisz wynika, że jest przestraszona, więc wie, co się stało i ma koszmary, co mówi mi, że ten, kto mieszał w jej umyśle, odwalił kiepską robotę. Mogę to naprawić i dostać to, czego potrzebujemy jednocześnie. Mówisz, że się o nią martwisz, zatem pozwól mi naprawić to, co jej zrobiono.

Emma patrzyła na Duncana twardo. Pochylał się przez stół w jej kierunku, jego długie nogi były wyciągnięte przed nim i skrzyżowane w kostkach. Wyglądał jak zwykle ozięble i bardzo uczenie w czarnych jeansach i podkoszulku, z włosami schludnie związanymi z tyłu. Była całkiem pewna, że mógł ją okłamać, a ona nigdy nie dowiedziałaby się tego, jeżeli by nie chciał. Ale ufała mu. Bóg wiedział, że był zręczny w łóżku, ale też był dobrym człowiekiem. – W porządku – zgodziła się. – Ale tylko ty, Duncan. Jeżeli wszyscy się pojawią, ona zwariuje i nigdy nie wydobędziemy z niej słowa. – Zgoda –powiedział skinąwszy. – I pojadę z tobą. – Kiedy Duncan zmarszczył czoło, dodała: – Nie sądzę, aby chciała się w inny sposób z tobą spotkać. – Zatem w porządku – powiedział niechętnie. – Ale powiedziałaś, że ona nie chce spotkać się w swoim domu. – Racja. Więc musimy znaleźć jakieś neutralne miejsce. Nie tutaj – powiedziała natychmiast. – Z tego, co wiemy, to jest jedno z miejsc, gdzie Victor i jego kumple ją napadli. – Miguel – powiedział Duncan, przesuwając spojrzenie na swojego porucznika.

–

Potrzebujemy

jakieś

prywatnego

miejsca,

ale

nieodizolowanego, aby nie czuła się zagrożona. I żadnej z posiadłości Victora. Nie wiemy, których używał. – Możecie to zrobić w naszym domu – zaoferowała Phoebe, siedząca obok Emmy. – To blisko od jej miejsca zamieszkania, a my mamy dużo prywatności. A ponieważ mieszka tam Ted, miejsce jest pełne życia – dodała sucho. – Jesteś pewna, Phoebe? – zapytał Duncan, zachmurzony.

– Absolutnie. Nasze biura znajdują się w tej samej lokalizacji, więc mamy dużo kręcących się ludzi, ale zapewnię, że będziecie mieli to miejsce dla siebie. Duncan skinął. – Dziękuję. Miguel, zrobimy to jutro wieczorem. Możesz sprawdzić dzisiaj to miejsce. Zrób, co potrzebujesz, aby było bezpiecznie. Emma i ja odbierzemy Violet... – Nie – przerwała Emma. – Sama odbiorę Violet i zabiorę ją do domu. Gdy już tam będziemy, dołączysz do nas. Ona nie chciała nikogo obcego w swoim domu, Duncanie – nalegała, gdy spojrzał na nią, chcąc się kłócić. – Ktoś może mnie śledzić, jeżeli poczujesz się lepiej, ale sama przywiozę ją do domu Phoebe. Potrzebuję adres i wszystko inne, abym mogła wytyczyć wcześniej trasę na mapie. – Zaprogramujemy dla ciebie GPS – powiedział Duncan. – Poprowadzisz jednego z naszych SUV-ów. Są bezpieczniejsze. Emma skinęła, osobiście mając nadzieję, że dostanie większego SUV-a V8, a nie tego mniejszego. Może, jeżeli ładnie poprosi. Zza Duncana, Baldwin podniósł kciuk, a ona uśmiechnęła się do niego szeroko. Duncan zmrużył oczy podejrzliwie na nią patrząc, ale uśmiechnęła się do niego niewinnie, co jak była pewna, wcale go nie oszukało. – Doskonale – powiedział Duncan, najwyraźniej kończąc spotkanie. – Louis, ty i inni nadal pracujcie. Miguel, ty i ja musimy porozmawiać z Alarickiem. Czeka na nas w nowym skrzydle. Emmo, poproszę cię na chwilę. Uhu, pomyślała Emma, wpadka.

Poszła za nim wzdłuż korytarza, a potem zaledwie przekroczyła drzwi gabinetu, a on już ją przyciskał do ściany i całował. Zareagowała bez namysłu, stając na palcach i ocierając swoje piersi o jego klatkę piersiową, całując go z całej siły. Zamruczał i zgniatał jej usta swoimi, a jego kły były w pełni widoczne, gdy ugryzł ją na tyle mocno, że poczuł smak jej krwi. Emma sapnęła i też go ugryzła, smakując gęsty miód, jakim była wampirza krew, która zaszumiała w jej krwioobiegi powodując uderzenie pożądania między jej nogami. Zajęczała przy jego ustach, owijając nogę na jego biodrze i ocierając się o niego bezwstydnie, czując potrzebę zaspokojenia żaru, który jak wulkan wrzał w jej wnętrzu. Duncan zaklął ostro, rozdzierając jej jeansy i wsuwając rękę w jej majtki, zasyczał, gdy jego palce wsunęły się w wilgotne już fałdki pomiędzy jej nogami. – Jesteś tak cholernie gorąca – wyszeptał i wcisnął dwa palce w jej spragnioną cipkę, prowadząc ją do palącego orgazmu, który uderzył w nią mocno i pozostawił drżącą i kurczowo uczepioną jego ramion, gdy uderzenia przyjemności rozgrzewały jej mięśnie. Duncan zaniósł ją do sypialni i rzucił na łóżko, patrząc na nią rozgrzanym żarem swojego spojrzenia, gdy najpierw zdjął jej spodnie, a potem swoje i nie przejmując się resztą ubrań, gdy podniósł jej nogi na swoje ramiona i zanurzył się głęboko w niej jednym, silnym pchnięciem, kładąc oba umięśnione ramiona dookoła niej. Emma pragnęła pieścić go, przesuwać palcami po twardych mięśniach, silnych ramion, tej pełnej klatce piersiowej pokrytej złotymi włoskami. Był tak piękny, gdy się nad nią rozciągał, a jego członek wypełniał ją całkowicie, gdy pchał w nią, a jej ciało zamykało się ochoczo z każdym ruchem. Pociągnęła palcami po swoich sutkach – naprężonych

z pożądania, pragnących jego uwagi – i sapnęła na to wspaniałe uczucie. Spojrzenie Duncana powędrowało natychmiast do jej biustu, a Emma uśmiechnęła się, pieszcząc je, ściskając, otaczając sutki palcami i ściskając je na tyle mocno, że stały się zaczerwienione od krwi. Warknął, jego spojrzenie powędrowało do niej, a potem z powrotem do jej piersi, gdy zaczął mocniej napierać. Emma krzyknęła, czując rosnące napięcie pomiędzy jej nogami, a pierwsze drżenie orgazmu zacisnęło jej brzuch i wysłało fale dreszczy przez jej ciało do jego członka. Zamknęła oczy pod wpływem ogarniającej ją fali, ocierając ręką o swoje podbrzusze, aż do łechtaczki dążącej do spełnienia. Zdając sobie sprawę z tego, co robi, otworzyła oczy i spojrzała z poczuciem winy, aby zobaczyć, że Duncan patrzy na nią wygłodniałym wzrokiem. – Rób to – domagał się. – Dojdź dla mnie, Emmo. Zakłopotanie zaróżowiło jej twarz, ale zaczęła się pieścić, czując jego ciężkie spojrzenie na każdym swoim ruchu. Wargi jej płci były napięte i spragnione, gdy pociągnęła palcami pomiędzy nimi, jej łechtaczka rozciągała się, gdy ją wypełniał. – Patrz na mnie, Emmo. Spojrzała na niego, a on zaczął napierać jeszcze szybciej, a jego potężne ramiona trzymały ją w miejscu, gdy ją pieprzył, a ona pocierała mocniej swoją łechtaczkę, pragnąc spełnienia. Uderzyło w nią nagle, zaczynając się od drżenia, aż do pełnego wybuchu fal niesamowitego wrażenia, które przetaczało się przez nią, porywając jej zmysły, aż tylko mogła krzyczeć i mieć nadzieję, że nie rozpadnie się od nadmiaru tej potęgi. Jakaś jej część zauważyła, że Duncan krzyknął triumfująco w swoim spełnieniu uwolnionym w jej wnętrzu, wypełniając ją żarem, zanim opadł na nią i zgarnął ja w swoje ramiona.

*****

Duncan zacieśnił swoje ramiona na Emmie i uśmiechnął się w jej ciepłe, jedwabiste włosy. Była przy nim skulona, jej usta błądziły przy jego szyi, jedną ręką ciasno obejmowała jego pierś. Wciąż drżała po swoim orgazmie, gdy sięgnął w dół, naciągając na jej ciało kołdrę, aby nie zmarzła. Nie martwił się o jej zdrowie, nie po tych wszystkich ugryzieniach. Uśmiechnął się szeroko, myśląc o krwi, którą od niego wypiła. Już mógł poczuć ją i wiedział, że będzie światłem pomiędzy nimi. Nie ważne, gdzie ona będzie, on ją znajdzie. To połączenie mogło stać się tylko silniejsze, im dłużej będą razem, im więcej krwi weźmie od niego, a on od niej. Myśl o jej krwi sprawiła, że jego członek zadrżał, mimo faktu, że ledwie łapał oddech. Nie ugryzł jej tym razem, choć chciał. To było trudne, ale już wcześniej wziął od niej trochę i nie chciał jej osłabiać. Ponieważ sprawy nie wyglądały dobrze, kiedy ich wrogowie tylko czekali, aby ich dopaść. Postanowił zapamiętać, aby upewnić się, w kuchni będzie dla niej dostatecznie dużo jedzenia. W końcu, sprawy się unormują, ale dziś, był tylko on i jego wampiry, i ledwie udało im się zapewnić krew dla nich wszystkich. Emma przeciągnęła się i ziewnęła. – Powinnaś spać – wyszeptał. – Mogę jeszcze pracować. – Nie ma sensu, dopóki nie porozmawiamy jutro ze Slayton. A ty potrzebujesz

się

wyspać.

Wykończyłem

cię.

–

Słyszał

cień

samozadowolenia w swoich słowach i nie był zaskoczony, gdy lekko klapnęła go w pierś.

– Samochwała. – To nie samochwalstwo, kochanie, to prawda. – Oh, mój Boże – powiedziała z niedowierzaniem. Roześmiała się w sposób, który podejrzanie brzmiał jak chichot zanim zakryła sobie usta dłonią. Uśmiechnął się. – Więc? – Oh, w porządku – zgodziła się, jakby robiąc mu łaskę. – Byłeś świetny. Uderzył ją żartobliwie w tyłek. – Pamiętaj o tym następnym razem, gdy będziesz flirtować z Baldwinem. – Flirtować? – zdziwiła się. – Ja nie... To dlatego stałeś się takim jaskiniowcem? Z powodu Baldwina? – Nie byłem jaskiniowcem. – Byłeś. Spodziewałam się, że nasikasz na mnie, aby oznaczyć mnie swoim zapachem. – Mogę to zrobić, jeśli chcesz – warknął. – Nie zrobisz tego, jeśli chcesz nadal mieć członka – powiedziała sucho. – Pamiętaj, kto śpi przez cały dzień, a kto nie. – Nie skrzywdzisz mojego członka. Zbyt go lubisz. Zamilkła na dłuższą chwilę. – Cóż, to prawda. Ale jeżeli chodzi o Baldwina, to zupełnie się pomyliłeś. Chciałam prowadzić SUV-a, a on mi nie pozwolił. Powiedział, że zabiłbyś go, gdyby coś mi się stało, a jego refleks jest lepszy.

– Dlaczego chciałaś prowadzić? – Lubię szybko jeździć, a zwłaszcza prowadzić szybko wielkie ciężarówki z mocnymi silnikami. Więc kiedy powiedziałeś, że będę jechać jednym z SUV-ów, Baldwin pomyślał, że to zabawne. Ja też. – Cóż – powiedział Duncan, zdając sobie sprawę, że trochę przesadził, ale nie miał zamiaru powiedzieć tego Emmie. – Musisz zdać sobie z tego sprawę, że wampiry są ekstremalnie terytorialne, a już najbardziej Wampirzy Lord, którym jestem. To dlatego władam tą rezydencją i tym terytorium. A ty należysz do mnie, Emmo. Emma odsunęła się i spojrzała na niego szacująco, jej fiołkowe oczy lśniły ametystowo w przyciemnionym świetle. – Jeżeli ja należę do ciebie – powiedziała przyglądając mu się uważnie. – Czy to znaczy również, że ty należysz do mnie? Duncan nawet nie mrugnął. – Ciałem i duszą – odpowiedział, prawie ośmielając się jej to zaproponować. Emma uśmiechnęła się wolno, zaczynając od wygięcia ust, a potem uśmiech rozświetlił jej całą twarz. – Zatem, jestem twoja, mój panie.

*****

Duncan przykrył Emmę, apotem pochylił się, aby złożyć na jej policzku delikatny pocałunek. Spała głęboko i wiedział, że będzie. Wcześniej widział ciemne cienie pod jej oczami, zmarszczki zmęczenia na jej twarzy. I naprawdę nie było potrzeby, aby dziś nie spała. Louis i jego ludzie wciąż przekopywali się przez akta Victora, ale prawda była taka, że już nie szukali danych niedozwolonych przyjęć czy mężczyzn, którzy zabili Lacey. Wszystko już znaleziono. Jak powiedział Emmie, jeżeli mieli zrobić natychmiastowy postęp w sprawie musiało to wyjść od Violet Slayton. Duncan był pewien swoich umiejętności, jeżeli chodziło o manipulowanie ludzkim umysłem. Nauczył się tego od Raphaela, i nie było nikogo lepszego. Ale dopóki nie spotka Slayton, nie będzie znał rozmiarów zniszczeń, które dokonał Victor. Wiedział, że przynajmniej będzie mógł dać młodej kobiecie spokój i ulgę od koszmarów i przebłysków nieznanych wspomnień. Ale czy będzie mógł zrobić coś więcej, to się dopiero okaże. Zamknął sypialnię i wyszedł ze swojego biura na drugim piętrze do wschodniego skrzydła. Alaric był tam z Miguelem. Na życzenie Duncana, Alaric ściągnął wszystkich do realizacji tego projektu. Ponad wszystko, Duncan chciał zapewnić swoim ludziom bezpieczeństwo, a nie zostanie to zrobione dopóki nie zostanie skończona nowa krypta. Szedł korytarzem za odgłosem przebudowy i męskiego śmiechu. Jego wrogowie byli blisko. Czuł to. Nie było to coś szczególnego. Żadne ostrzeżenie. Nadchodzili zza wzgórza świtem. To było jak bezkształtny i niejasny zapach zagrożenia, który czuł w płucach każdego zachodu słońca. Miał tylko nadzieję, że będzie gotowy, gdy to na niego spadnie.

Rozdział XXII –A czyj to jest dom? Emma przełknęła automatyczną falę irytacji na pytanie Violet, które zadała już po raz trzeci, od kiedy przyjechały. – Przyjaciół – powiedziała w końcu. – Małżeństwa, właściwie. Oboje są z FBI, więc to bezpieczne miejsce. Taką samą odpowiedź dawała jej za każdym razem. Na szczęście, Phoebe i jej mąż mieli dosyć zdjęć swojej przeszłości w FBI zawieszonych na ścianach i stojących na każdej wolnej powierzchni, aby było to zupełnie wiarygodne. Oczywiście, zdjęcia pokazywały duże młodsze wersje dobrze znanych dyrektorów w FBI i wielu polityków, jak i również byłego prezydenta. Ale to było również wiarygodne, ponieważ dała do zrozumienia Violet, że byli parą na emeryturze, a nie wiecznie młodą parą wampira i jej partnera. – Ładny dom – skomentowała Violet. – Dwie rządowe pensje – dodała, jakby to wyjaśniało urodę domu. Emma pokiwała. To był ładny dom. Violet się nie myliła. Emma postępowała zgodnie z instrukcjami płynącymi łagodnym głosem kobiety z urządzenia GPS i udawała, że nie widzi śledzących ją wampirów, które miały sie upewnić, że ona i Violet dotarły bezpiecznie na miejsce. Dom Phoebe i Teda Micheletti był ładny, umiejscowiony na starej farmie w Wirginii, ze stojącą wciąż zawalającą się stodołą w tle. Niestety, jedyną rzeczą, o której mogła myśleć spoglądając na stodołę to szczury. Miejsce musiało być dla nich stworzone. Miała tylko nadzieję, że było na tyle daleko, że nie wędrowały do domu. Nienawidziła szczurów. – Nie mają nic przeciwko, że używasz ich domu? – zapytała Violet.

– Dużo podróżują i wyjechali na kilka dni. Zdałam sobie sprawę, że dla ciebie będzie lepiej, jeżeli spotkamy się poza miastem, a to nie jest tak daleko od domu twoich rodziców. Emma wytłumaczyła późnowieczorne spotkanie swoją pracą. Z pogrzebem i wszystkim innym, jak powiedziała jej, nie mogła już pozwolić sobie na dzień wolny. A nie było to dalekie od prawdy. Sharon zachowywała się paskudnie, gdy Emma sie pokazała w biurze tego ranka. Na szczęście, kongresmen Coffer przez cały dzień był na spotkaniu komitetu, i oczywiście Sharon i szef personelu byli z nim. To spowodowało, że Emma unikała jej przez cały dzień. Wyjaśnienie to też trafiło do Violet. Pochodziła z klasy pracującej i rozumiała konieczność płacenia rachunków. – Czy chciałabyś filiżankę czegoś gorącego? – zapytała ją Emma. – Albo coś zimnego? – Colę dietetyczną, jeżeli można albo... – Violet zamarła na dźwięk silnika samochodowego, obwieszczającego czyjeś przybycie. Podniosła przestraszony wzrok na Emmę wyglądając jakby próbowała podjąć decyzję co zrobić. Drzwi trzasnęły zamykając się szybko. – To Duncan – powiedziała Emma zapewniając. Emma i inni, łącznie z Duncanem, zgodzili się, że najlepiej będzie używać jego prawdziwego imienia. To było niedogodne, ale jeżeli zdarzyło się, że Violet widziałaby gdzieś jego zdjęcie i go zapamiętała, to wiedziałaby, że Emma jest z nią szczera. Najpewniejsze było jednak to, że po dzisiejszym wieczorze, Violet nie będzie pamiętała ani Duncana ani żadnego innego wampira. Za dziesięć dni czy dziesięć lat, mogłaby na niego wpaść na ulicy i będzie jej całkowicie obcy. Ale jeżeli coś pójdzie źle, podali jej prawdziwe imię jako dowód zaufania.

Duncan zapukał w drzwi zamiast użyć dzwonka. Emma zdała sobie sprawę, że to było specjalnie jakby przyszedł sąsiad a nie obcy. Ruszyła, aby go przywitać, poruszając się zwyczajnie i wolno, próbując oszczędzić Violet stresu, który czuła przed dzisiejszym spotkaniem. Duncan uśmiechnął się do niej przez drzwi, a Emma prawie się potknęła, gdy uderzyła w nią fala pożądania. Wyjechała z rezydencji zaledwie kilka godzin temu, ale to było tak jakby nie widziała go, nie dotykała od lat. Puścił oczko, a ona sie zaczerwieniła, czując się jak nastolatka. – Dobry wieczór, Emmo – powiedział ni spuszczając z niej wzroku, gdy jego głos pieścił jej nerwy jedwabistymi kłami. Wyglądał bardzo przystojnie tego wieczoru, ale kiedy tak nie było? Dzisiaj, w każdym razie, ubrany był bardzo celowo, między uważnie utrzymaną równowagą profesjonalisty i współczującego słuchacza. Miał na sobie ciemne khaki, które wyglądały na nim dużo lepiej niż na innych mężczyznach, obciskając jego wąskie biodra w cudowny sposób. Czarny golf i wełniany sweter wieńczył wygląd, a jego schludnie związane włosy dodawały

mu

uroku

wolnomyśliciela.

Żadnej

przesady.

Chcesz

porozmawiać o wampirach? Ten mężczyzna nie tylko cię wysłucha, on ci uwierzy. – Duncanie – powiedziała czując się figlarnie i chcąc upewnić się, że on czuje to samo pożądanie. – Dobrze, że... przyszedłeś. Jego wzrok wypełnił się żarem, a ciało Emmy odpowiedziało natychmiast, czując potrzebę dziesięciu minut sam na sam. Tylko tyle było potrzeba. Podniesienie przy ścianie, tylko kąsek, aby ugasić głód. Ale, nie. Powstrzymała swoje pożądanie, odsuwając je na później, kiedy będą sami w tym wielkim łóżku.

Z pokoju za jej plecami, Violet lekko chrząknęła, a Emma prawie podskoczyła, przypominając sobie, po co tu jest. Otworzyła drzwi i powiedziała. – Wejdź. – Nie wiedząc, czy było potrzebne zaproszenie, czy nie. Phoebe była wampirem, więc może nie obowiązywały ograniczenia. Ale zapomniała, aby wcześniej ją zapytać, czy wampirze rezydencje były poświęcone jak ludzkie. Cholera. Jeżeli miała zamiar zadawać się z wampirami, musi zacząć robić listę rzeczy, które musiała wiedzieć.

*****

Duncan patrzył na Emmę, gdy otwierała drzwi. Zapach podniecenia wypełnił jego zmysły i nagle był twardy. Zmusił swoje ciało, aby się uspokoiło, zużywając każdej dostępnej kontroli, której się nauczył przez połowę swojego życia. Mimo to, aby sprawy były bardziej interesujące, otarł się o biust Emmy przechodząc obok niej. Usłyszał jej ostre wciągnięcie powietrza i uśmiechnął się do siebie. Nie tylko ona mogła się drażnić. – Duncanie – powiedziała jakoś bez tchu, co zauważył z przyjemnością. – To jest moja przyjaciółka, Violet. – Podeszła, aby stanąć obok siedzącej kobiety. – Mówiłam ci o niej. – Tak, oczywiście – powiedział Duncan. Nie wyciągnął ręki, aby się przywitać, ale zdjął blezer i rzucił go na pobliskie krzesło. Usiadł na fotelu stojącym najbliżej siedzącej na sofie Violet, na tyle blisko, aby

sięgnąć i dotknąć jej, ale nie tak blisko, aby poczuła się przez niego osaczona. – Miło cię poznać, Violet – powiedział w końcu wyciągając rękę. – Mam nadzieję, że będę mógł pomóc. Violet na początku się nie poruszyła. Była bardzo blada. Całkowicie zestresowana i zupełnie pokorna. Wiedział, co Victor w niej zobaczył, wiedział, dlaczego została wybrana. Nie podobało mu się to, ale rozumiał. Siedziała tam bez ruchu, jak miękka, szara myszka pod okiem drapieżnika, aczkolwiek pewnie nie zdawała sobie sprawy jak bardzo adekwatne jest to porównanie. Duncan siedział spokojnie, nie chcąc jej przestraszyć, pozwolić jej, aby sprawa przebiegła na jej sposób, bez pośpiechu. Przyglądała mu się przez kilka minut, jej spojrzenie przebiegało od zaoferowanej dłoni do jego twarzy. Wyciągnęła powoli swoją i pozwoliła, aby jego wielkie palce zacisnęły się dookoła niej. Nie potrząsnął jej ręką, ale trzymał ją luźno, promieniując bezpieczeństwem i ciepłem, delikatnie przekonując ją, że nie zamierza jej skrzywdzić. Spod powiek Violet popłynęły łzy, gdy się rozluźniła zapewne pierwszy raz, od kiedy Victor mieszał jej w głowie. Jego delikatne sondowanie, mówiło mu, że martwy wampir był okrutny w sposobie jakim pozbył się myśli młodej kobiety. Może się spieszył. Może zamierzał wrócić,

aby

poprawić

swoją

robotę.

Lub,

co

było

bardziej

prawdopodobne, po prostu był rzeźnikiem, którego nie obchodziło jakie szkody wyrządził ludziom, którymi się bawił. Duncan wyciągnął rękę i otarł łzę, która toczyła się po policzku Violet. – Wszystko będzie dobrze, Violet. Zobaczysz. Skinęła i pochyliła głowę, wycierając szybko oczy zanim podniosłą wzrok i uniosła wojowniczo głowę.

– Co chcesz, abym zrobiła? Duncan uśmiechnął się widząc jej odwagę. Kiedy Emma wcześniej opowiedziała mu o Violet, wywnioskował, że to złamana kobieta, ktoś odrzucony, ponieważ Victor widział w niej chętną. Ale to nie była prawda. Może była naturalnie pokorna, ale to nie znaczyło, że była słaba. Możliwe, że właśnie dlatego przeżyła, że była silniejsza niż spodziewał się Victor. Jej umysł odrzucił manipulację Wampirzego Lorda i ciągnął w stronę prawdy, co kosztowało ją utratę zdrowego rozsądku. Duncan ścisnął lekko jej palce. – Po prostu powiedz mi co pamiętasz – powiedział delikatnie. – Ja zrobię resztę. Violet wciągnęła głęboko powietrze przez nos, a jej usta zacisnęły sie z determinacją. – To jakaś hipnoza czy coś? – Czy coś – zgodził się gładko Duncan. – Ale nie stracisz przytomności i wszystko będziesz pamiętać. Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, potem powiedziała. – Nie wiele pamiętam z tego, co się stało. – Powiedz mi cokolwiek sobie przypominasz – powiedział Duncan i wysłał do jej umysłu delikatną sugestię. – Okay – przerwała na chwilę, jakby szukając miejsca, od czego zacząć. – Na pierwsze przyjęcie – zaczęła – poszłam z Lacey. Z każdym wypowiadanym słowem, Duncan zanurzał się głębiej w jej wspomnienia. Był wstrząśnięty krzywdą, jaką wyrządził jej Victor. Węzły i nici wspomnień i półprawd, wszystko powiązane z rzeczami bez związku z tym, co chciał ukryć Victor. Duncan wstydził się zachowania

Wampirzego Lorda, który mimo posiadanej mocy okazał się tak niekompetentny i okrutny. Powoli, wyłowił kawałki i skrawki prawdy, każdy z nich uwalniał następny w pamięci Violet. Trzymał ją w mocnym uścisku, gdy pracował, nie chcąc jej przysparzać następnego stresu. Violet uśmiechała się, gdy mówiła o Lacey. – Była taka ładna, taka pełna życia. Wszyscy mężczyźni ją uwielbiali. Zazwyczaj przyglądałam im się, gdy patrzyli na nią na przyjęciach. Gdy wchodziła do pokoju, głowy odwracały się, jak żelazo do magnesu. Albo inaczej. To nigdy jej nie dotyczyło. Nie tak jak inni, którzy patrzyli tylko na czubek własnego nosa. Lacey myślała, że ta cała sprawa, to gra. – Zmarszczyła brwi. – Ale zdecydowanie chciała ją wygrać. Czegoś szukała na tych przyjęciach. Może męża, a może tylko bogatego kochanka. Nigdy nie poznałam jej na tyle, aby zapytać. – Mówisz o przyjęciach w domu Victora? – wyjaśnił cicho Duncan. Viole skinęła. – W dzielnicy ambasad, w wielkim, białym. Ładne miejsce, ale wewnątrz wyglądał raczej jak dom bractwa niż ambasada. To było dziwne. – Co się działo na tych przyjęciach? Wzruszyła ramionami. – Z początku nic. Typowe rzeczy. Mężczyźni podrywali, zwłaszcza ci żonaci, a większości kobiet to nie przeszkadzało. Nie tym młodszym, w każdym razie. Tak było dopóki Victor nie zaprosił nas do innego domu, tego w Leesburgu, gdzie poczułam się... nieswojo. – Dlaczego? Violet zamarła, a Duncan sięgnął, aby ją uspokoić zarówno dłońmi jak i swoim umysłem.

– Nikt cię nie skrzywdzi tutaj, Violet. Wiesz o tym, prawda? Skinęła szybko głową. – Tak. Wierzę ci. Jej słowa zaufania dodały nowy ciężar odpowiedzialności spoczywający na duszy Duncana. Był maleńki w porównaniu z tym, co już nosił, ale nie mniej ważny. – Dziękuję, Violet. – Odczekał chwilę. – Dlaczego poczułaś się nieswojo na tym przyjęciu w Leesburgu? –

To

było

moje

pierwsze

przyjęcie

weekendowe.

Lacey

opowiedziała mi o innych domach, w Annapolis, jak sądzę, ale to było tylko na jedną noc i wszyscy wyszli przed świtem. Przyjęcie w Leesburgu miało trwać cały weekend. Nie chciałam iść, ale pamiętam, że czułam, że muszę, jakbym miała kogoś rozczarować, jeżeli nie pójdę. To nie miało sensu, ale im bliżej było do daty przyjęcia, tym większy przymus czułam. – Wzruszyła ramionami, jakby nawet teraz nie mogła tego zrozumieć. Ale Duncan rozumiał. Najwidoczniej Victor umieścił w jej umyśle sugestię. – Pojechałam z Lacey, a kiedy już tam byłyśmy – kontynuowała Violet – było tylko kilku mężczyzn, dwóch lub trzech i Victor ze swoimi ochroniarzami. Przypuszczałam, że reszta ludzi dojedzie, ale poza trzema kobietami, które przyjechały po mnie i Lacey, nikt nie dojechał. I wtedy zdałam sobie sprawę, że jesteśmy tylko my i ci mężczyźni, i wiedziałam, czego od nas chcą. – Łzy zaczęły płynąć po jej policzkach, ale był to jedyny znak jej stresu, gdy mówiła. – Victor coś mi zrobił, wszystkim nam. Robiłam... okropne rzeczy z tymi mężczyznami. Wstrętne rzeczy. Nawet, gdy je robiłam wiedziałam, że coś jest nie tak. To było jakby mój umysł krzyczał gdzieś wewnątrz mnie, ale moje ciało nie słuchało. I to działo się cały czas, nie tylko z jednym mężczyzną, ze wszystkimi.

– Czy Victor uczestniczył… – Nie ze mną – powiedziała szybko. – Nie wiem o innych. Jego ochroniarze, tak. Kiedy klienci – tak ich nazywał Victor, jakbyśmy były dziwkami. – Przełknęła głośno, z odrazą do mężczyzn, lub do samej siebie, co miała wypisane na twarzy. – Kiedy klienci z nami skończyli, przychodzili ochroniarze Victora. A oni chcieli więcej niż seks, albo więcej niż tylko seks, bo to też brali. – Krew? – zapytał Duncan, ostrożnie utrzymując gniew w swoim głosie. Violet skinęła. – A następnej nocy, to znów się zaczęło, ale mężczyźni byli gorsi niż wcześniej. Bardziej brutalni. Myślałam, że nas wszystkie zabiją – wyszeptała. – Ale zabili tylko biedną Lacey. Wzrok Duncana natychmiast przesunął się na Emmę, która siedziała przy stole za Violet. Spotkał jej spojrzenie i zobaczył napięcie w całym jej ciele. Chciał powiedzieć jej, aby wyszła, że nie musi tego słyszeć, ale wiedział, że ona tego nie zrobi. A on jej nie poprosi. – Czy widziałaś co stało się Lacey? – zapytał, zwracając swoją uwagę na Violet i sprawiając, że pytanie było tylko zabarwione ciekawością. Violet potrząsnęła głową. – Byłam w pokoju obok. Ale słyszałam ich. Sądzę, że... Słyszałam jak jeden z mężczyzn woła kogoś innego, mówiąc, że ją zabił. Powiedział coś w rodzaju: Udusiłeś ją, ty głupcze. A potem mężczyzna, który był ze mną – wstydzę się powiedzieć, ale nie wiem, kim był – w każdym razie, pobiegł korytarzem i wszyscy zaczęli jęczeć, a potem jeden uderzył drugiego i słyszałam jak walczyli. A potem jeden z ochroniarzy Victora

wbiegł do pokoju i mnie złapał. – Potarła swoje ramię, jakby wciąż czuła ucisk jego ręki. – Zaciągnął mnie korytarzem i wrzucił do tego małego pokoju ze wszystkimi innymi kobietami i zamknął drzwi. Brakowało tylko Lacey. Wszystkie byłyśmy nagie, ale było tam łóżko, więc złapałyśmy koce i prześcieradła. Dwie z kobiet... nie znam ich imion. Tylko Lacey znałam przed tym, a żadna z nas nie używała prawdziwych imion. Myślę, że wszystkie myślałyśmy, że nie będziemy chciały o tym pamiętać. W każdym razie, dwie z kobiet były nieprzytomne, albo przynajmniej się nie ruszały. Więc, ja i druga dziewczyna owinęłyśmy je kocami, myśląc, że muszą się rozgrzać, a my wzięłyśmy prześcieradła. To wszystko, co pamiętam. To jest jak jedna, wielka dziura w moim umyśle, i nieważne jak mocno się staram, niczego nie widzę. Obudziłam się w samochodzie jadącym z powrotem do stolicy. Miałam na sobie ubranie, ale nawet nie było moje. Jeden z ochroniarzy Victora podrzucił mnie do mieszkania, podając mi torebkę, i to wszystko. Poszłam na górę i... Violet pochyliła głowę, ukrywając się za włosami, gdy zamknęła oczy, a jej gardło poruszało się, jakby przełykając emocje. Duncan czuł się zbrukany wchodząc w ten sposób w jej umysł i serce, ale nie mógł jej pomóc, nie mógł jej naprawić w inny sposób. A ponieważ próbował ją naprawić, był całkowicie ukierunkowany na jej uczucia, wiedział, że jej uczucia są takie same jak kobiety, która doświadczyła gwałtu. Wcześniej już to czuł, w innych kobietach, które ratował przez te wszystkie lata. To była mieszanka wstydu i poczucia winy, beznadziejności, a jednocześnie czystego, niezaspokojonego gniewu, czasami na gwałciciela a czasami na samą siebie. – Wzięłam prysznic – wyszeptała Violet. – Szorowałam się dopóki moja skóra nie była obtarta. A potem skuliłam się w łóżku i spałam. I tak

naprawdę nigdy się nie obudziłam. – Spojrzała na Duncana, spotykając jego wzrok. – Aż do dzisiaj. – Przykro mi, że musiałaś to przeżywać na nowo – powiedział Duncan, patrząc w jej oczy i okazując swój smutek. – Ale to konieczne. Inaczej bym o to nie prosił. Violet skinęła. – Wiem. I czuję się lepiej wiedząc, że to prawda, że nie straciłam rozumu. – Czy rozpoznałaś tych innych mężczyzn, poza Victorem? – Wtedy nie. Ale jeden z nich jest senatorem, którego cały czas pokazują w wiadomościach, Grafton. Mój ojciec, zawsze mówił, że nazwisko musi pasować, ponieważ ich się wybiera. Pamiętam dwóch pozostałych, ale nie znam ich nazwisk. Zczołgał się ze mnie, gdy umarła Lacey. Poznam go, gdy go zobaczę, ale nie znam jego nazwiska. Miał czerwoną twarz i dużo pił. Śmierdział tak jak alkoholik. Nie wiem jak to dokładnie jest, ale miałam wujka, który był alkoholikiem i on zawsze tak śmierdział. On nie mógł... – Jej twarz zaczerwieniła się z zakłopotania i odwróciła wzrok. – Nie mógł mieć erekcji – podpowiedział Duncan. – O to chodzi? – Tak – powiedziała Violet, wciąż unikając jego wzroku. – A trzeci mężczyzna? – Jego nazwiska też nie znam, ale mogę powiedzieć, że był jakimś politykiem. Miał osobowość kapitana drużyny. Też tak wyglądał. Pamiętam, że zastanawiałam się, dlaczego ktoś tak wyglądający potrzebuje kogoś takiego jak Victor na alfonsa. Ten opis pasował do zbyt wielu polityków w mieście, ale alkoholik, którego opisała... pasował do kongresmena Kerwina, którego Duncan

widział na raucie u Graftona, zaczerwienionego od nadmiaru alkoholu i patrzącego na Duncana jak na ducha. – Ale nigdy nie widziałam kobiety – powiedziała niespodziewanie Violet. Duncan i Emma spojrzeli na nią. – Kobiety? – powiedział zaintrygowany Duncan. – Masz na myśli jedną z kobiet, która była z tobą? – Nie – powiedziała Violet potrząsając głową. – Z Victorem była kobieta. Nie widziałam jej, tylko słyszałam jej głos. Przyszła później, na koniec, po... – Zmarszczyła czoło i zagryzła wargę. – Krzyczała, to znaczy była naprawdę wściekła, jakby była odpowiedzialna czy coś. To mnie zaskoczyło, ponieważ nigdy nie słyszałam, aby ktoś tak mówił do Victora.

*****

Potem zawieźli Violet do domu. Emma prowadziła tego samego SUV-a, z Violet siedzącą na siedzeniu pasażera, a Duncan siedział z tyłu tym razem. Niewiele powiedział, ale Emma dobrze się czuła z jego obecnością, jak ciepłym płomieniem w zimną noc. Wiedział, że pewnie robi to ze względu na Violet, ale i tak ją to cieszyło. I zastanawiała się, czy on wie jak to jest, gdy robi to, cokolwiek to było. Czy kiedykolwiek znajdował się po drugiej stronie? Czy ktokolwiek nauczył go jak emanować tym nieodpartym poczuciem bezpieczeństwa i ochrony? Czy może to było instynktowne, po prostu taki był?

Gdy przyjechali, rodzice Violet byli w domu. Weranda była oświetlona zapraszająco, i Emma widziała skaczący obraz telewizora zza zasłonek. – Czy rodzice będą się martwić? – zapytała Emma, nie wiedząc, co Violet im powiedziała. Musieli zastanawiać się, dlaczego ich córka, która przez ostatnie dwa tygodnie była uwiązana w domu nagle wyszła późno wieczorem. Violet potrząsnęła głową. – Powiedziałam im, że wychodzę z przyjaciółką. Byli zachwyceni. Emma rozumiała to. – Chcesz, abym cię odprowadziła? – Nie, w porządku. – Odwróciła się i skierowała do Duncana. – Dziękuję, Duncanie – powiedziała ponuro. – Nie wiem, co tak naprawdę dziś zrobiłeś, ale nie obchodzi mnie to. Ocaliłeś mi życie i tylko to się liczy. W każdym razie, dla mnie. – Otworzyła drzwi i wysiadła, potem zatrzymała się i spojrzała na Emmę. – Mam nadzieję, że znajdziesz to, czego szukasz, Emmo, że ci to przyniesie ukojenie. Potem trzasnęła drzwiami i pobiegła po schodach, poruszając się z energią i gracją, której brakowało jej jeszcze kilka godzin temu. – Czy cokolwiek będzie pamiętać? – zapytała Emma, patrząc jak Violet znika w domu. – Nie – powiedział Duncan. – Obudzi się rano i będzie pamiętać, że była chora, ale już czuje się lepiej. Emma westchnęła. To było słodko-gorzkie zwycięstwo. Przywrócili Violet do życia, ale nie Lacey. A zabójcy wciąż byli wolni. Ale przynajmniej Violet dała im początek. Grafton był pewny, już go podejrzewali, a pijak, który nie mógł dojść, to pewnie Kerwin. I była tam

kobieta. Żona Graftona? A może Tammy Dietrich? Emma westchnęła. Im więcej wiedzieli, tym bardziej było to skomplikowane. Ciepła dłoń Duncana dotknęła jej ramienia. – Zatrzymaj się, Emmo. Tak zrobiła, nawet nie pytając dlaczego. Ich eskorta zatrzymała się za nimi, a minutę później Ari pukał do jej okna. Przejął kierownicę, podczas gdy Miguel zajmował siedzenie pasażera. Narzekając, Emma wsiadła na tylne siedzenie obok Duncana, ale pocieszyła się przytulając się do niego. Duncan objął ją ramieniem i pocałował ją, co sprawiło, że miała nadzieję, że Ari popędzi z powrotem do domu. Ale potem zapadła cisza pozostawiając Emmę własnym myślom. Miasto migało za oknami. Ari prowadził dużo szybciej niż ona by się odważyła, zwłaszcza, kiedy padał lekki deszcz. Najwidoczniej nie przejmował się możliwością złapania za przekroczenie prędkości. Czy wampir mógł wyłgać się od mandatu? Czy może obejmował ich jakiś immunitet dyplomatyczny? Czy przyjaciółki też obejmował? To mogło być przydatne. Do stolicy przybyli godzinę przed wschodem słońca. Ari zaparkował za domem, okrążając zwały budowlane i maszyny, które lśniły wilgocią w reflektorach. Emma wysiadła z SUV-a, marszcząc czoło na widok materiałów budowlanych. Wiedziała, że było tu więcej ludzi, właściwie więcej wampirów, pracujących w domu. Widziała dowody na trwającą przebudowę i czasami słyszała mocne uderzenia. Ale okropnie wyglądała taka ilość rzeczy. Duncan dołączył do niej, jego spojrzenie przebiegło przez dom i z powrotem po niej. Uśmiechnął się i położył rękę na jej plecach. – Wejdźmy do środka, zanim znów zacznie padać – powiedział i zaczął iść w kierunku drzwi kuchennych. – Poproś Alaricka, aby zostawił

dla mnie informację, Miguelu – zawołał nie oglądając się do tyłu. – I powiedz mu, że spotkamy się z nim jutro w nocy. – Tak, mój panie. – Musisz być zmęczona – powiedział do jej ucha. – Nie tak bardzo. Poza tym, to ty zrobiłeś całą robotę – wyszeptała do niego. – Zrobiłem? Może. Emma zmarszczyła brwi, ale nic już nie powiedziała, dopóki nie doszli do apartamentu Duncana i zamknęli za sobą drzwi. Odpięła bluzę i zdjęła buty, przyglądając mu się ukradkiem i podziwiając wdzięk, z jakim się porusza, nawet, jeżeli to było tak prozaiczne jak zdjęcie marynarki i zdjęcie swetra. Ale w klatce piersiowej Duncana nie było nic prozaicznego, czy w jego plecach. Cały był umięśniony, długie pasma mięśni schodząc się razem tworzyły szerokie ramiona i potężne bicepsy. Nie mogąc się powstrzymać, zsunęła bluzę i przeszła do niego przez pokój. Wszystkie jej zmysły nagle stały się bardzo czułe, jakby przebywanie w pobliżu Duncana pobudzało ją do życia. Gruby dywan był niczym jedwab pod jej stopami, jej włosy prawie nieznośnie gorące na jej nagich ramionach, a satynowy stanik niemożliwą do zniesienia torturą jej piersi. Duncan odwrócił się i patrzył jak ona podchodzi, jego ciało było idealnie nieruchome, w sposób, w jaki tylko on to potrafił, jego oczy lśniły miękkim brązem w przyciemnionym świetle. Wyciągnął rękę, gdy była już blisko. Zacisnęła palce na jego, czując delikatną szorstkość jego skóry, gdy zamknął dłoń i przyciągnął ją w swoje objęcia, obejmując jej talię swoimi ramionami i pochylając głowę na tyle, aby dotknąć jej ust.

– Emmo – powiedział miękko. Tylko tyle. Tylko jej imię, jak obietnica. Emma przeciągnęła palcami po jego twarzy. – To co zrobił Victor – powiedziała cicho, zgadując źródło jego rozczarowania tym wieczorem. – To nie ty. Wiesz o tym, prawda? – Oczywiście – powiedział zbyt szybko. – Ale wciąż czujesz się winny. Westchnął. – Victor był jednym z nas. Powinniśmy wiedzieć, co się dzieje i powstrzymać to. – Ty to powstrzymałeś – przypomniała mu. – A teraz on jest martwy. – Patrzyła mu w oczy. – Victor naprawdę jest martwy, prawda? Duncan przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, jakby próbując zdecydować czy zaufać jej na tyle, aby powiedzieć jej prawdę. – Naprawdę jest martwy – powiedział bez wyrazu. Spojrzał w jej oczy na chwilę, a potem ją przycisnął do swojej piersi. Emma objęła go ramionami, a jej oczy wypełniły się łzami ulgi. – Chcę, abyś przeniosła swoje rzeczy tutaj, do tego pokoju – powiedział cicho Duncan. – Z tamtej sypialni. – Nie mam tak dużo rzeczy tutaj, to… – To nie ma znaczenia. Od teraz to twój pokój. Emma potarła palcami nieobecnie wzdłuż jego kręgosłupa. Czy Duncan tak łatwo wydawał polecenia? Czy może to była wampirza zaborczość, o której ją ostrzegał? Czy ją to obchodziło? Poza tym, nie wprowadzała się do lochu z całym dobytkiem. Nawet jej nie poprosił. Chodziło tylko o kilka zmian ubrań. Już tak robiła w przeszłości z

chłopakami, gdy każde z nich trzymało swoje rzeczy w mieszkaniu drugiego. Więc co było innego w tej sytuacji? Głupie pytanie, zbeształa sama siebie. To było inne, ponieważ tym razem była zakochana w tym mężczyźnie. A nie miała pojęcia, co on do niej czuł. Oh, oczywiście pożądał jej, i, tak, był zaborczy jak diabli. Ale czy to była miłość? Westchnęła. Duncan słyszał ją. Słyszał nawet upadającą szpilkę z dwudziestu metrów, ale co bardziej znaczące, rozumiał uczucia, kryjące się za jej westchnieniem. –

Jesteś

moja,

Emmo

–

powiedział

cicho,

ale

głosem

nieznoszącym sprzeciwu. – Chcę, aby to było jasne. Tak długo, jak jesteś w tym domu, tak długo, jak jesteśmy razem, jesteś moja. I nikogo innego. Emma odchyliła się, aby spojrzeć na jego twarz. – To działa w obie strony, wampirze. Ja też się nie dzielę. Powolny uśmiech rozlał się po twarzy Duncana, gdy wycedził: – Z ledwością starczy mi sił na ciebie, Emmaline. Emma roześmiała się, pozwalając, aby odwrócił jej uwagę. – Oh, jakoś dasz sobie radę – wyszeptała, a potem sięgnęła za jego głowę i ściągnęła skórzany pasek, który związywał jego włosy. – Ciągle je tracę – poskarżył się. – Masz ich pełną szufladę – zbeształa go, przeciągając palcami przez jego włosy. – Nie bądź taką lalą. Brew Duncana uniosła się z niedowierzaniem. – Lalą? – Um, cóż, to tylko... – krzyknęła zaskoczona, gdy ja odwrócił i rzucił na łóżko. W mgnieniu okna przechylił ją przez krawędź, podwinął spódnicę do talii i odrzucił jej majtki na podłogę. Emma zaczęła się śmiać,

ale jęknęła, gdy jego członek zanurzył się między jej fałdkami i wszedł głęboko w jej wilgotną, spragnioną cipkę. Zasyczała z przyjemności, tak dobrze było go czuć, gdy zupełnie ją rozciągał i wypełniał zaczynając napierać długimi, pewnymi ruchami. Odpiął jej stanik i pogłaskał długimi palcami jej nagi kręgosłup, a ona wygięła się leniwie, otwierając się jeszcze szerzej na jego inwazję. Pochylił się nad nią i odsunął z jej szyi pukle włosów, gdy pieścił jej kark. – Niech to będzie dla ciebie nauczką – wyszeptał przy jej uchu. Zajęczała, gdy jej pozycja pozwoliła mu zanurzyć się w niej głębiej niż kiedykolwiek. Nagle przestał się poruszać, wciąż zanurzony w niej poruszał tylko lekko biodrami, trzymając ją bez ruchu. – To, moja droga Emmaline, jest fiut wypełniający twoją słodką cipkę. Mój fiut. Emma zachichotała. – W porządku, ja… – A czy lale mają fiuty? – przerwał jej. – Nie, nie mają. Emma otarła delikatnie swoimi biodrami o jego, rozkoszując się wypełniającym ją członkiem. – Nie sądzę, abyś wzięła tą nauczkę poważnie – zbeształ ją Duncan. Emma wybuchła zaskoczonym śmiechem, gdy dał jej klapsa w tyłek i zaczął ją ochoczo pieprzyć. Zamknęła oczy i poddała się temu, rozkoszując się dotykiem kołdry na jej sutkach, gorącym członkiem i błogością, gdy jedną ręką trzymał jej biodro, a drugą drażnił jej łechtaczkę. Zadrżała wyczekująco i wszystko poniżej jej talii zaczęło szumieć w oczekiwaniu. Gładka, twarda powierzchnia jego kłów ocierała się o jej szyję, a ona drżała, gdy jej serce stało w gardle utrudniając

oddychanie. Ale kto potrzebował oddychać? Ona potrzebowała tylko Duncana. Jego kły nacisnęły niemal bezboleśnie na delikatną skórę jej szyi, przekłuwając ją jak igły, co szybko zostało zastąpione przez falę rozkoszy, która wypełniła jej krew. Dotyk kołdry pod jej sutkami stał się ciepłą, uwodzicielską pieszczotą, która zaciskała jej podbrzusze i sprawiała drżenie jej cipki. Nagle, wybuchła orgazmem, który zacisnął każdy mięsień w jej ciele, podczas, gdy Duncan wciąż napierał, a jego biodra uderzały w jej tyłek, gdy ją trzymał przed sobą. Gdzieś w tym wszystkim, wciąż była świadoma nacisku jego kłów na jej żyłę, jego głębokiego mruczenia, gdy wiła się pod nim, a potem podniósł głowę w krzyku uniesienia wypełnił ją swoim gorącym spełnieniem. Emmie już nie było do śmiechu. Właściwie, mogłaby śmiać się z radości, gdyby mogła poczuć jakąkolwiek część swojego ciała, ale była zupełnie zaspokojona i nie czuła niczego. Członek Duncana nadal ją rozciągał, a ona zajęczała. W porządku, więc nie każda część jej ciała była zdrętwiała. Poczuła lekkie łaskotanie, gdy kropla krwi spłynęła po jej szyi, a potem Duncan polizał ją zmysłowo zamykając podwójną rankę. Pocałował ją szepcząc cicho przeprosiny, ale Emma nie zwróciła na to uwagi. Uwielbiała sposób, w jaki dochodził, uwielbiała uczucie wypełnienia jego członkiem, uwielbiała to, że był tak pochłonięty swoim spełnieniem, że zapomniał polizać jej ranki, aby je zamknąć. Czym była kropelka krwi w porównaniu z tym wszystkim? Wyprostował się, a potem podniósł ja za talię i położył oboje na łóżku. Emma usiadła na tyle, aby zdjąć resztki swoich pończoch, a potem opadła na niego, kładąc się policzkiem na jego piersi. Rozciągnęła palce

na jego podbrzuszu, gładząc go z zaborczą duma. Pod jej uchem zagrzmiał śmiech Duncana. – Nie cierpię, kiedy to robisz – wymamrotała. – Co robię? – zapytał niewinnie. – Oh, proszę. Czytasz mnie jak otwartą książkę. Poza tym, tylko podziwiałam twoje mięśnie. – W porządku. Podniosła rękę i klapnęła go w mięśnie, które podziwiała, ale tylko głośniej się roześmiał. Emma uśmiechnęła się. Przynajmniej nie był smutny, tak jak wcześniej. – Duncan? – Emmo. – Czy właśnie czytasz w moich myślach? To znaczy, czy możesz? Przycisnął ją mocniej i dotknął ustami jej czoła. – To nie takie proste. Mogę z łatwością czytać w myślach każdego wampira, który jest mi wierny, a zwłaszcza moich własnych dzieci, jak Miguel czy Louis. Z ludźmi, to taka różnica jak słuchanie muzyki u sąsiada, czy słuchanie u siebie. Nie słyszę każdej myśli, ale jeżeli to konieczne, mogę zanurzyć się w umysł prawie każdego człowieka i dowiedzieć się, o czym myśli. Mogę również manipulować ludzkimi myślami i pamięcią. To jest tak proste jak odwiedzenie policjanta od wystawienia mandatu lub tak skomplikowane jak to zrobił Victor, sprawienie, że kobiety zapomniały. Aczkolwiek mam nadzieję, że moja manipulacja jest dużo bardziej wyrafinowana i mniej okrutna niż to, co zrobił Victor. Sięgnął w dół i uniósł jej brodę, aby spojrzała na niego.

– Nigdy nie tknąłbym twoich myśli bez pozwolenia, Emmo, ale powinnaś wiedzieć, że im więcej krwi wymienimy, tym bliżej będą nasze myśli, tym bardziej otwarty stanie się dla mnie twój umysł. – Ale ty już znasz moje myśli! – Nie. Nie całkiem. Jestem silnym empatą. Czytam emocje. Zawsze miałem zdolności w tym kierunku, nawet, jako człowiek. Ale, gdy stałem się wampirem, moja zdolność odczytywania uczuć innych stała się niemal całkowita. I, jak ci powiedziałem, gdy się spotkaliśmy po raz pierwszy, mam za sobą dekady doświadczenia w czytaniu ludzkiego umysłu i języka ciała, który wiąże się z emocjami. – Wzruszył ramionami. – Tylko słów brakuje. Jej palce wciąż pieściły jego przedramię, ale czuła jak zamarł, czekając na jej reakcję. Drgnęła, zastanawiając się nad tym co jej powiedział, co to oznaczało. Znał jej uczucia, jej emocje... wobec niego. To, że go kochała. Emma powinna czuć się zakłopotana, ale z drugiej strony, wiedział, że go kocha i nie uciekał z krzykiem. Więc, w porządku. – Ciężko powiedzieć, aby to było fair – wymamrotała, wyrywając włosek z jego piersi. – Ow! Co nie jest fair? – zapytał pocierając bolesne miejsce. – To, że ja nie znam również twoich uczuć. – Wiesz co czuję, Emmaline. Jesteś moja. Emma westchnęła cicho. Może to była wampirza sprawa, to całe bycie moją. – Więc, jak sądzisz, kim była ta kobieta – zapytała zmieniając temat. – Ta, której krzyki słyszała Violet tamtej nocy. – Wygląda na to, że Tammy Dietrich – powiedział Duncan. – Potężni mężczyźni zawsze wzywają swoich prawników, kiedy wpadają w

kłopoty. To wyjaśnia, dlaczego była na pogrzebie Lacey. Grafton byłby zbyt widoczny, ale Dietrich mogła się pokazać, aby sprawdzić jak się sprawy mają i nikt by jej nie zauważył. – Ale dlaczego się wpisała do książki pamiątkowej? Byłoby mądrzej, gdyby nie zostawiać po sobie śladu. – Kto wie? Siła przyzwyczajenia? Może był ktoś, kto ją znał, a ona pomyślała, że lepiej to będzie wyglądać, jeżeli się wpisze. Poza tym, kto przegląda takie rzeczy? Pewnie nad tym nie myślała. Musieli wiedzieć, że Victor zniknął albo, że jest nieosiągalny. Ze znalezionym ciałem Lacey, jestem pewien, że chcieli wiedzieć jaka jest oficjalna wersja jej śmierci i czy zamieszana jest w to policja. – Cóż, w tej jednej rzeczy się zgadzamy. Żadnej policji. – Żadnej policji – potwierdził Duncan. – Sam się tym zajmę. – My się zajmiemy – powiedziała pewnie Emma. – Lacey była moją przyjaciółką. – A ty nie jesteś zabójcą, Emmo. – A ty jesteś? – Kiedy tego trzeba. Emma rozważała te wszystkie lata, które przeżył Duncan i jak zupełnie inaczej to mogło wyglądać wcześniej... zmarszczyła brwi. Wcześniej? – Ile masz lat, Duncanie? – zapytała, zastanawiając się, czy jej powie. – To znaczy, ile naprawdę masz lat? – Odrodziłem się w 1836 roku.

Ta nierealność odebrała Emmie na chwilę oddech. Duncan miał prawie dwieście lat, co oznaczało, że nawet, gdy był człowiekiem, był już w tym wieku, że mógł mieć żonę, dzieci, zwłaszcza wtedy. – Czy miałeś rodzinę? To znaczy zanim stałeś się wampirem. Czy kiedykolwiek byłeś żonaty? Przez chwilę nie odzywał się, a potem podniósł się i wyszedł z łóżka. Emma pomyślała, że posunęła się za daleko, że dotknęła następnego wampirzego tabu, albo czegoś, co było dla niego zbyt bolesne. Duncan podszedł do szafki, otworzył szufladę i wyjął drewniane pudełko wielkości pudełka po cygarach. Emma patrzyła z ciekawością, gdy podniósł wieczko i coś wyjął, a potem stał patrząc na to, aż odwrócił się i wrócił z powrotem do łóżka. Wyciągnął to do niej i zobaczyła staromodne zdjęcie, coś, co się nazywało dagerotypem. To był portret młodej kobiety i dwojga małych dzieci – chłopca w wieku około czterech lat i drugiego dziecka niezidentyfikowanej płci, może rocznego, siedzącego na kolanach kobiety. Emma patrzyła na fotografię, a potem spojrzała na Duncana. – Moja żona i dzieci – powiedział prosto. – Zginęli, gdy byłem na wojnie. Serce Emmy zacisnęło się ze współczucia. – Przykro mi – wyszeptała. – Co się stało? – Zostali zamordowani. Patrzyła na niego z nagłym zrozumieniem. Jak do tej pory, tylko Duncan rozumiał jej potrzebę zemsty, jej potrzebę bycia częścią poszukiwań zabójcy Lacey. A może to dlatego, że rozumiał z własnego doświadczenia to pragnienie sprawiedliwości, nie za sprawą ręki

sprawiedliwości z procesem i ochroną zabójców, ale bardziej osobiste. W sensie biblijnym, oko za oko, zimna zemsta. – Co zrobiłeś? – zapytała.

*****

1836, Nashville Basin, Tennessee

Duncan patrzył na ruiny, które kiedyś były jego rodzinnym domem. Wyglądały na stare i opuszczone mimo ciemności nocy. To nigdy nie był wspaniały budynek, ale kiedyś tętnił życiem. Ale już nie. On był ostatnim ze swojego rodu, a teraz był wampirem i po nim nie będzie nikogo. Nikogo, aby się troszczył. Jemu i Raphaelowi zajęło kilka nocy, aby dotrzeć tak daleko. Raphael powiedział mu, że ich ostatecznym kierunkiem jest zachód, droga do zachodniego oceanu. Podróż z powrotem, do miejsca, które było domem Duncana była nie po drodze, ale Raphael nigdy nie powiedział słowa protestu. Wydawał się zaakceptować potrzebę zemsty Duncana, jakby była jego własną. Z początku Duncan myślał, że to po prostu więź między wampirem a jego dzieckiem, ale szybko zdał sobie sprawę, że to coś więcej. To była miara tego, jakim człowiekiem był Raphael i jakim Wampirzym Lordem się stał. Stałby ramię w ramię z tymi, których wybrał. A Duncan czuł więź lojalności, która stawała się coraz silniejsza z

każdym krokiem, który stawiał u boku wampira, którym był teraz i pozostanie na zawsze jego Panem. – Co się stało – zapytał cicho Raphael, patrząc na porzucony dom. – Ta nieszczęsna wojna się stała – powiedział Duncan. Podszedł do wysokiego kasztana, który stał na podwórzu, pochylił się i podniósł resztki grubej liny. Kasztanowiec był kiedyś ozdobą, każdej wiosny wieszał na nim huśtawkę dla dzieci. Porzucił linę na ziemię i odwrócił się, zmierzając w kierunku drogi prowadzącej do pobliskiego miasta. Raphael poszedł za nim bez słowa, aczkolwiek Duncan czuł ciekawość swojego Pana, poprzez nową więź między nimi. To było dziwne uczucie bycie związanym z innym człowiekiem, ale nie było w tym nic seksualnego. Jeżeli już, to sprawiało, że był silniejszy, jakby czerpał z siły Raphaela. A może to była pewność, że Raphael zawsze stanie przy nim przeciw jego wrogom. Wszyscy ci wrogowie byli w mieście, do którego zmierzali. – Nie przyłączyłem się do armii na początku – powiedział Duncan, gdy szli. – Ludzie w okolicy byli równie zadowoleni z Unii, jak i bez niej, a wielu z nas czuło, że to nie nasza walka. A potem Konfederaci przyszli szukając ochotników i musieliśmy wybrać. – Wzruszył ramionami. – Głosowaliśmy i Konfederaci wygrali, albo tak powiedzieli nam ojcowie miasta. Nie miałem pojęcia czy są warci zaufania, czy po prostu zabezpieczali swoje interesy. W każdym razie, ci młodsi z nas i na tyle silni zostali zrekrutowani i wysłani jako żołnierze. A my zostaliśmy zapewnieni, że nasze rodziny nie ucierpią, że miasto się nimi zajmie. Duncan pochylił się i podniósł kamień, podrzucając go idąc. – I zrobili to? – zapytał Raphael. Duncan rozważał odpowiedź.

– Zajęli się. Ale nie tak, jak tego oczekiwałem. Moja żona była piękna, a ja byłem ubogim farmerem. Wyszła za mnie mimo tego, ale mnie kochała, i Bóg wie, że ja kochałem ją. Czasami myślę, że wciąż by żyła gdyby poślubiła kogoś bogatszego, albo po prostu kogoś innego. – Rzucił kamykiem w ciemność otaczających ich pól. – Zanim się pobraliśmy miała zalotnika. Syna bankiera, młodego mężczyznę z pieniędzmi i koneksjami, którego odrzuciła na moją korzyść. Obraził się, oczywiście, a gdy poszedłem na wojnę, przyszedł do naszego domu, pijany i wściekły na poniżenie, którego doznał. Nie było potrzeby opowiadać co się potem wydarzyło. Każdy mężczyzna wie, co się dzieje przy takich spotkaniach. – A twoje dzieci? – zapytał Raphael. – Mój syn próbował obronić matkę i został uderzony ciężkim narzędziem. Moja córka była niemowlęciem, niewiele ponad rocznym, nawet jeszcze nie chodziła, gdy widziałem ją ostatni raz. Leżała obok matki przez całe dnie, zanim ktoś odkrył, co się stało. Ojciec mojej żony w końcu przyjechał jej szukać i tak ich znalazł. Dzieci były martwe, a moja żona prawie. Ale zanim umarła, powiedziała mu, co się stało i kto to zrobił. Poszedł do prawnika w mieście, ale brutal już dawno zniknął odesłany na wojnę zanim odkryto jego zbrodnię. Przysłano po mnie, oczywiście, ale tylko po to, abym zobaczył ich groby. – A ten zabójca wciąż żyje – zapytał zimno Raphael. – Wciąż. Ale już niedługo. Raphael mruknął zgadzając się. Przeszli następną milę w milczeniu, aż ukazały się budynki miasta, gdzie mrugały świece w oknach. Zatrzymali się na rogatkach miasta, a Raphael przebiegł wzrokiem po budynkach.

– Czy jego dom jest gdzieś tutaj? – Dom jego ojca. Tan, stojący przy drzewach. Widać go stąd, ale tam jest małe jeziorko. Latem jest całkiem ładnie, aczkolwiek ludzie nie korzystają z niego. Korzystali dopóki nie wybudował tam domu. Dom bankiera był jasno oświetlony, latarnie lśniły na werandzie, świece w każdym oknie. Duncan ruszył kilka kroków, Raphael obok niego. Podeszli do drzwi wejściowych i zadzwonili małym dzwonkiem. To była część ich planu, nad którą najbardziej martwił się Duncan. Dom bankiera był prywatną własności, co znaczyło, że jako wampiry, on i Raphael potrzebowali zaproszenia, aby wejść do środka. Pokojówka w uniformie otworzyła drzwi. Była młoda i ładna i czarna, co znaczyło, że pewnie była niewolnicą. Spojrzała na nich, omiatając wzrokiem ich twarze i zakurzone ubranie. – Jesteśmy zaproszonymi gośćmi, dziecko – powiedział Raphael. – Zaproś nas. Duncan drgnął zaskoczony, ale niewolnica wciąż patrzyła na wielkiego Wampirzego Lorda pustym wzrokiem, aż uśmiechnęła się i powiedziała. – Wejdźcie, panowie. Powiem panu, że przybyliście. – W rzeczy samej – wymamrotał Raphael, ale uśmiechnął się do młodej niewolnicy. – Dziękuję. Zarumieniła się pochylając głowę z przyjemności, gdy wchodzili do domu. – Gdzie jest twój... pan? – zapytał Raphael. – W bibliotece, panowie. Czy mam pokazać? – Byłoby miło. Duncan?

Poszli za niewolnicą krótkim korytarzem na tył domu. Zatrzymała się przed parą drzwi i zamierzała zapukać, gdy Raphael wziął jej rękę. – Nie kłopocz się, dziecko. Wracaj do swojej roboty. Młoda niewolnica znów spojrzała pustym wzrokiem, a potem odwróciła się i odeszła, jakby ich tu nie było. Raphael patrzył za nią, a potem spojrzał na Duncana. – Bankier jest tam sam, ale są inni w domu. Duncan wytarł nerwowo dłonie o swoje brudne spodnie i próbował uspokoić galopujące serce. Chciał zrobić to dobrze, nie tylko, aby zaspokoić własną zemstę, ale nie tylko ze względu na siebie, ale też, aby udowodnić Raphaelowi, że nie popełnił błędu wybierając go wśród tych wszystkich umierających na polu walki. Zasłużenie na szacunek Raphaela stało się najważniejszą rzeczą w jego życiu i nie mógł przestać się zastanawiać, czy to uczucie było skutkiem tej nowej więzi, o której mówił Raphael. Raphael otworzył drzwi i wszedł do biblioteki. Promieniował siłą i pewnością siebie, obejmując pomieszczenie we władanie swoim rozmiarem, ale i mocą, która od niego biła. Była tak silna, że Duncan prawie widział jak lśni, gdy się mocno skupił. A potem przemówił bankier, a Duncan widział tylko mężczyznę, którego syn zabił jego rodzinę. – Milford? – powiedział bankier, jego grube ciało prawie trzęsło się z gniewu. – Co to wszystko ma znaczyć? – Twój syn zabił moją rodzinę – powiedział spokojnie bankierowi. – Chcę wiedzieć, gdzie jest. Bankier oparł się w fotelu, pełen pogardy. – Chcesz pieniędzy, tak?

Przechylił się i otworzył szufladę biurka wyciągając metalową skrzynkę. W zamku był kluczyk, który przekręcił i otworzył wieczko, ukazując sporą ilość złotych monet. – Ile, Milford? Duncan patrzył na niego. Po miesiącach spędzonych na polu walki, myślał, że już widział dno jakie mógł osiągnąć człowiek. Ale to... to miało mu zrekompensować utratę rodziny? – Dawaj, chłopcze. Każdy ma cenę. Jaka jest twoja? – Mam cenę – powiedział Duncan wypowiadając każde słowo z precyzją, aby nie budziły wątpliwości. – To oko za oko. Chcę życia twojego syna. Bankier machnął lekceważąco ręką. – Nie bądź niemądry. Poza tym, jego tu nie ma. Poszedł do wojska jak inni. Nie mam pojęcia... Raphael okazał zniecierpliwienie, a bankier przestał mówić w połowie zdania, jego oczy wytrzeszczyły się, gdy próbował mówić. Strach spowodował, że pot zaczął płynąć po jego twarzy, osadzając się na jego kołnierzyku, który próbował poluzować, aby wydobyć głos. Jego wzrok przeskakiwał z Raphaela na Duncana. Duncan słyszał urywany oddech wychodzący z jego płuc, zacisk jego dłoni na drewnianych poręczach fotela. Czuł smród jego potu, smród czosnku w jego oddechu. Ale poza tym... przechylił głowę z ciekawością. – Czuję jego strach, panie – wyszeptał do Raphaela. – To jakby moje własne serce waliło, moje wnętrzności zaciskały się z przerażenia. Ale... nie czuje się winny. Czuje sprawiedliwy gniew, jakby to on został oszukany. Raphael obok niego skinął.

– Empatia. Musiałeś już być doświadczony jako człowiek, ale odrodzenie rozszerzyło to. Masz doskonały talent, Duncanie. Będzie nam obu przydatny w przyszłości. Duncan odsłonił zęby. Jego nowe kły wysunęły się na widok i poczuł jak strach mężczyzny wzrasta. Duncan nigdy nie był żądny przemocy. Zawsze bronił to, co należało do niego, ale zawsze wolał przekonywać niż walczyć, i zawsze udawało mu się znaleźć słowa, aby tego dokonać. Ale teraz, widząc tego człowieka, którego miał kiedyś za potężnego, a teraz drżał przed nim ze strachu… było dobrze. Było właściwe. – On kłamie – powiedział zwyczajnie Raphael, sięgając przez biurko i wyciągając złote monety z pudełka. – Jego syn jest w domu. – Jego spojrzenie powędrowało w prawo, patrząc na ścianę, jakby mógł spojrzeć przez nią. Uśmiechnął się lekko. – Na końcu korytarza, jeżeli o to chodzi. – Spojrzał znowu na bankiera. – Śpij. Bankier opadł do przodu, jego głowa uderzyła w biurko i stracił przytomność. Duncan spojrzał na Raphaela. – Dowiedziałeś się o obecności jego syna z jego myśli, mój panie? – Tak – przytaknął Raphael. – Myśli szlochającego człowieka są łatwe do przejrzenia. Tędy, Duncanie. Pospieszyli korytarzem, drogą, którą niedawno przybyli. Nikogo nie spotkali, nawet pokojówki, gdy Raphael poszedł następnym korytarzem bardziej wąskim niż wcześniej i podeszli do zamkniętych drzwi. Świecił tam jeden kandelabr przy drzwiach po przeciwnej stronie, ale poza tym korytarz był nieoświetlony. Utwierdzając się w konieczności konfrontacji, Duncan wyciągnął swój nóż i otworzył drzwi. Rozejrzał się, gdy wszedł spodziewając się

uderzenia, jeżeli to był zabójca, którego szukał. Ale pokój był ciemny i powitał go pomruk. Duncan poczuł przetaczającą się przez niego falę mocy Raphaela. Świece zamigotały ukazując mężczyznę, którego szukał. Był w łóżku, kołdra okrywała jego pierś, gdy podniósł się na łokciu patrząc na intruza. – Milford – powiedział. – Miałem nadzieję, że jesteś martwy – westchnął, a potem uniósł się wyżej i zapytał. – Czego chcesz? Duncan patrzył na zabójcę, jego spojrzenie objęło jego dobrze umięśnioną klatkę pod koszulą nocną, jego nogi wciąż przykryte kołdrą. Podniósł wzrok na zabójcę, który patrzył na niego wyzywająco. – Właśnie, jestem teraz sparaliżowany, ale wciąż jestem dziesięć razy lepszym mężczyzną niż ty kiedykolwiek byłeś. – Jesteś zabójcą i gwałcicielem, gorszym niż karaluch mieszkający w gównie. Zabójca wzruszył ramionami. – Skończymy to? Bo jestem zmęczony. – Raphael wystąpił i zabójca spojrzał na niego. – Przyprowadziłeś kogoś, aby odwalił za ciebie brudną robotę? To pasuje. Raphael dotknął jego drżących po kocem nóg i roześmiał się. – Już to widziałem wcześniej, Duncanie. Jego fiut jest pewnie tak bezużyteczny jak jego nogi. Jest w tym pewna sprawiedliwość. Duncan zacisnął palce na ostrzu. Skinął. – Sprawiedliwość, mój panie – zgodził się, a potem podszedł dwa kroki i zanurzył ostrze w piersi zabójcy, wąski nóż z łatwością przeciął ciało do serca mężczyzny. Czerwona krew plamiła białą koszulę, a

mężczyzna zawył, patrząc w szoku na rękę Duncana, wciąż zaciśniętą na trzonku. – Ale nie takiej sprawiedliwości szukałem – warknął Duncan. – To jest zemsta. Czekał, aż życie opuści oczy zabójcy, aż jego ciało opadnie przy jego ręce, a potem wyciągnął nóż i wytarł go czystym prześcieradłem. Wsuwając nóż do pochwy, zdał sobie sprawę, że właśnie zabił człowieka z zimną krwią i czuł zadowolenie. Z pewnością powinien poczuć się winny, jakiś konflikt pomiędzy jego potrzebą zemsty a egzekucją? Czy to oznaczało bycie wampirem? Czy już nie był człowiekiem? –Wciąż jesteśmy ludźmi w pewien sposób, Duncanie–powiedział Raphael, jakby czytając jego myśli. – Ale też jesteśmy czymś więcej. Dla wampira nie ma szarości, tylko czarne i białe. Jeżeli ktoś weźmie to, co należy do mnie, jeżeli skrzywdzi, to, o co sie troszczę, lub ukradnie to, co cenię, umrze. To prostsze życie, ale też bardziej brutalne. Niektórzy tak żyją, inni wybierają bardziej ludzki sposób. Nie ma sposobu, aby sie o tym przekonać przed przemianą, ale jestem zadowolony, że nie myliłem się co do ciebie. Masz moc i talent i nie cofasz się przed wrogiem. To dobrze, Duncanie, ponieważ któregoś dnia zamierzam władać tym kontynentem. Potrzebuję kogoś takiego jak ty przy moim boku. Duncan odwrócił sie twarzą do swojego Pana. Słyszał szczerość w słowach Wampirzego Lorda. Co więcej, czuł emocje, które im towarzyszyły i wiedział, że Raphael mówił tylko prawdę. Odsunął się i ukłonił w pas. – To dla mnie zaszczyt służyć ci, mój panie. Raphael uśmiechnął się szeroko i poklepał Duncana po ramieniu.

– Zatem wynośmy się stąd. Widok martwego wroga jest zadowalający, ale smród jest mniej pożądany. Obaj śmiali się idąc drogą, wdychając świeże, nocne powietrze. Duncan szedł dumnie obok swojego Pana, po raz pierwszy od kiedy stracił rodzinę, wiedział, że ma po co żyć.

*****

– Czy kiedykolwiek tego żałowałeś? – zapytała Emma. Leżeli obok siebie w łóżku, a ona podniosła się na łokciu, aby spojrzeć w jego twarz, gdy odpowiadał. Potrząsnął głową, patrząc w jej jasne, fiołkowe oczy. I powiedział jej to samo, co jemu powiedział Raphael, gdy opuszczali ten dom całe lata temu. – Są rzeczy, których nie można wybaczyć, jeżeli człowiek chce żyć ze sobą w zgodzie, niektóre czyny, które definiują, kim się jest. Ten człowiek zgwałcił moją żonę, zabił nasze dzieci. Nie mogłem pozwolić mu żyć i myśleć o sobie jak o mężczyźnie. Emma skinęła, a potem znowu położyła głowę na jego ramieniu. Położyła rękę na jego sercu. – To się ma również do kobiet, wiesz. Nie mogę zapomnieć, że zabójca Lacey jest na wolności. Nie mogę z tym żyć. – Nie będziesz musiała, Emmaline. Żadne z nas.

Rozdział XXIII Następnego dnia Emma poszła do pracy, aczkolwiek nie wiedziała dlaczego. Była tam ciałem, ale to wszystko. Za każdym razem, gdy ktoś zadał jej pytanie, musiała przypominać sobie o czym mówili, potem przypomnieć sobie, gdzie była zanim mogła odpowiedzieć. Siedziała przed swoim komputerem czy osobą, z którą rozmawiała, i próbowała dojść do siebie. Więc nie była zaskoczona, gdy Sharon Coffer zatrzymała się przy jej biurku i poprosiła, aby weszła do biura kongresmena. Aczkolwiek poproszenie to zbyt łagodne określenie. Po prostu wydała polecenie. Guy Coffer wyszedł, więc Emma i Sharon miały całe biuro dla siebie. Emma wiedziała, że ma kłopoty, gdy Sharon zamknęła drzwi, zanim podeszła i usiadła za biurkiem. To było coś, na co nie poważyłby się najstarszy członek biura, ale zawsze było jasne dla Emmy, że od początku Sharon uważała to biuro za tak samo jej męża jak i jej, że wybór Guya Coffera był jego jak i jej. Jemu się po prostu udało mieć bardziej fotogeniczną twarz i więcej charyzmy w swoim małym palcu niż Sharon w całym swoim ciele. – Emmo – powiedziała Sharon wskazując krzesło przed biurkiem. Emma usiadła posłusznie. – Bardzo nam przykro z powodu Lacey. – Lacey – poprawiła Emma. Sharon zacisnęła zęby, zmrużyła oczy, ale jej głos pozostał gładki i lekki, gdy kontynuowała. – Oczywiście, Lacey. Wszystkim nam było przykro z powodu jej śmierci i wiemy, co cię z nią łączyło. – Sharon przerwała, spodziewając

się, że Emma coś powie, ale Emma nie wiedziała co to miałoby być, więc milczała. – Niestety. – Przyjęła ton, który wykluczał to co mówi – interesy w tym biurze muszą być załatwiane. Obawiam się, że nie dajesz rady. Jestem pewna, że zrozumiesz. Kiedy już spakujesz swoje rzeczy, ktoś wyprowadzi cię z budynku i, oczywiście, odbierze twój identyfikator. Emma zamrugała, niepewna czy dobrze słyszała. – Zwalniasz mnie? – zapytała z niedowierzaniem. – Pozwalamy ci odejść, tak. Kongresman, oczywiście, wystawi ci referencje i jestem pewna, że nie będziesz mieć problemu ze znalezieniem innej pracy, gdy już wyjaśnią się twoje sprawy osobiste. Ale do tego czasu… – Zwalniasz mnie? – powtórzyła Emma, wciąż nie wierząc w to, co usłyszała. – Moja najlepsza przyjaciółka umarła, a ty zwalniasz mnie, bo jestem rozkojarzona? Usta Sharon zacisnęły się z niesmakiem. – Doprawdy, Emmo, nie ma potrzeby histeryzować. Ale nie udało jej się ukryć satysfakcji w swojej postawie. To był dzień, o którym Sharon pewnie śniła. Dzień, w którym wreszcie pozbyła się Emmy Duquet, która najwyraźniej miała chętkę na Guya Coffera, a jej największym grzechem było to, że wyglądała lepiej od Sharon. O niebo lepiej. Emma wstała, odrzucając możliwość sprawienia jeszcze większej przyjemności tej suce, niż już miała. – Masz mój adres – powiedziała, a potem odwróciła się i wyszła z biura. Noreen spojrzała zdziwiona na Emmę, gdy podeszła prosto do swojego biurka i zaczęła zgarniać swoje rzeczy prywatne.

– Emmo? – zapytała Noreen. – Suka zwolniła mnie – powiedziała Emma, zagryzając zęby. – Żartujesz sobie? Dlaczego? – Najwidoczniej było niewygodne, że moja najbliższa przyjaciółka umarłą. Interesy muszą iść dalej. – Oh, kochanie, tak mi przykro. Emma spojrzała na drugą kobietę i uśmiechnęła się. – Nie martw się, Noreen. Stawałam przed gorszymi sprawami niż ta i wyszłam z tego. Znów tak będzie. Odważne słowa, pomyślała siebie i zgarnęła swoje rzeczy do dużej torby. Pracę taką jak ta trudno będzie znaleźć i prawie niemożliwe będzie uzyskać, a Sharon wiedziała o tym. Wszystkie te bzdury o liście referencyjnym... Oh, oczywiście, będzie list z odpowiednimi słowami. Ale za plecami Emmy, Sharon Coffer będzie też truć. Wyciągnęła wszystkie szuflady na raz, potem przerzuciła torbę przez ramię i złapała swój laptop i kurtkę. Uścisnęła szybko Noreen, rozejrzała się ostatni raz po biurze i przeszła przez drzwi. Jeżeli Sharon chciała, aby ktoś ją wyprowadził z budynku, będą musieli ją ścigać. Nikt za nią nie szedł, więc Emma wyszła z budynku na parking. Wrzuciła torbę na siedzenie i trochę ostrożniej swój laptop. Emma wsiadła do środka i przekręciła kluczyk. Wciąż nikogo nie było, a ona nie zamierzała czekać. Wyjechała z parkingu i przejechała przez warczące korki stolicy, próbując zdecydować dokąd jechać. Serce rwało się do powrotu do Duncana, narzekać i krzyczeć, aż ten spokój, który go otacza przebije jej gniew i sprawi, że świat się nie skończy, ponieważ straciła pracę. Racjonalnie, już to wiedziała, ale była tak cholernie wściekła. W każdym

razie, był dzień i Duncan spał. Pomyślała, aby do niego dołączyć, ale jeszcze z nim nie spała w ciągu dnia. To wydawało się jeszcze bardziej intymne niż to, co robili w jego łóżku. To pewnie było głupie, ale czuła, że on musiał ją zaprosić do spania obok niego, gdy był tak bezbronny. Była godna zaufania. Do diabła, pewnie byłby z nią bezpieczniejszy niż bez niej, ale czuła, że to on musiał zrobić ten pierwszy krok. Więc, dokąd jechać? Była zbyt zmęczona, aby zasnąć, nawet, jeżeli użyłaby drugiej sypialni, a poza tym, rezydencja wydawałaby się pusta bez kręcących się po niej wampirów. Byli ludzcy ochroniarze podczas dnia, ale z tego co widziała wyjeżdżając rano z rezydencji pozostawali na zewnątrz. Z tego powodu, nie była nawet pewna, czy pozwoliliby jej wejść do środka przed zachodem słońca. Więc zawróciła i skierowała się do własnego domu. Duncan nie będzie zadowolony, że pojechała tam sama, ale wspomniał, że mężczyzna, który ją zaatakował tamtej nocy był złodziejem, a nie jakimś zabójcą wysłanym, aby ją zabić. I były rzeczy, którymi musiała się zająć. Poczta, również Lacey, pewnie się piętrzyła, i rachunki do zapłacenia. A teraz nie miała pracy, musiała uzupełnić swoje dokumenty i zacząć rozglądać się za czymś nowym. I nadszedł też czas, aby powiadomić właściciela, że nie przedłuży umowy najmu. Nawet, jeżeli upora się z nieobecnością Lacey, zwyczajnie nie mogła sobie pozwolić na to miejsce. Zwłaszcza, jeżeli musiała liczyć się z kilkoma miesiącami bez płacy. Emma bez problemu znalazła miejsce na ulicy tuż przed jej domem, ponieważ w przeciwieństwie do niej większość jej sąsiadów wciąż miało pracę. Wyłączyła silnik i wyciągała kluczyk ze stacyjki, gdy znajomo wyglądający SUV zaparkował zaraz za nią. Był to jeden z należących do Duncana. Ktoś ją śledził tamtego dnia i najwyraźniej nadal to robił. To tyle, jeżeli chodzi o samotność. Westchnęła i spojrzała we wsteczne

lusterko, ale szyby były przyciemnione. Nie widziała kierowcy, ale nie spodziewała się, że kogoś rozpozna. Lepiej znała wampiry niż ludzkich strażników. Łapiąc swoje rzeczy, podeszła od strony kierowcy SUV-a i poczekała, aż opuści szybę. – Hej – przywitała go. – Panno Duquet – powiedział. – Zamierzam spakować kilka pudełek i rzeczy. Chcesz wejść do środka? Wyłączył silnik. – Wejdę z tobą, upewnić się, że wszystko jest w porządku. – Oh, jestem pewna, że wszystko… – Z całym szacunkiem, madame – powiedział. – Nie pracuję dla ciebie. Emma zamrugała i pomyślała, że szkoda, że nie ma Baldwina w okolicy. On przynajmniej był zabawny. – Okay – powiedziała i odeszła, wkładając klucz do nowego zamku, który zamówił dla niej Duncan. Pan Zrzęda szedł za nią. Jak się spodziewała, za drzwiami leżał stos poczty. Rzuciła klucze na stolik, odłożyła torbę z laptopem na schody i zgarnęła cały bałagan. Układając je w mniej więcej porządny stosik, poszła do kuchni. Ochroniarz Duncana poszedł za nią i natychmiast wszedł na górę, aby wszystko sprawdzić. Emma przewróciła oczami i zatrzymała się, aby złapać pilota i włączyć telewizor dla towarzystwa. Miała przeczucie, że ochroniarz nie będzie zbyt rozmowny. Rzuciła pocztę na ladę i zauważyła wiadomość czekającą na automatycznej sekretarce. Maszyna była pozostałością z czasów, gdy ona i

Lacey były w koledżu, zanim mogły pozwolić sobie na telefony komórkowe. Kiedy przeniosły się do stolicy obie miały komórki, ale ich łącze internetowe było naziemne, więc zatrzymały również automatyczną sekretarkę. Nikt tu nie dzwonił poza telemarketingiem, a nawet ci zaprzestali po roku. Więc Emma patrzyła na mrugające światełko przez kilka sekund, zanim zrozumiała jego znaczenie. Ktoś dzwonił na domowy telefon. To pewnie nic, ale mnóstwo telefonów dotyczyło pogrzebu Lacey, ale to był numer należący do niej, nie do Lacey i wszyscy używali jej numeru. – Jedyny sposób, aby się dowiedzieć – wymamrotała i wcisnęła guzik. Automatyczny głos maszyny potwierdził, że znajdowała się tam jedna wiadomość, podał datę i godzinę, a potem popłynęła wiadomość. – Panno Duquet – powiedział zdyszany damski głos. – Nigdy się nie spotkałyśmy, ale przyszłaś do mojego biura w Aleksandrii dwa dni temu. – Emma zdjęła palce z maszyny, jakby dzwoniący chciał ją złapać. Aleksandria. To musiała być Tammy Dietrich. Musiała być kamera w recepcji. Kto inny mógł powiedzieć Dietrich, że tam była? Ważniejsze, dlaczego dzwoniła do Emmy i dlaczego na ten numer? – Próbowałam dzwonić do biura Guya Coffera – kontynuowała Dietrich – ale wyszłaś, a oni nie mogli... czy nie chcieli... powiedzieć, kiedy wrócisz. Nie zostawiłam wiadomości z powodu... cóż, z powodu, że raczej nie rozmawiam z maszyną. Dietrich wciągnęła głośno powietrze, a Emma zdała sobie sprawę, że paliła papierosa. To wyjaśniało ton jej głosu, ale nie napięcie w każdej sylabie, gdy mówiła. – Zadzwoń do mnie, panno Duquet – powiedziała. – Ale z zupełnie pewnego telefonu. Nie używaj swoje komórki, nie używaj też tego numeru. Sugeruję płatny telefon, jeżeli taki znajdziesz. Zostawię ci

numer, ale nie próbuj go wyśledzić. Przyjmuję własne rady i zrezygnuję z numeru, jeżeli nie zadzwonisz do mnie w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Zadzwoń. Będziesz zadowolona. Maszyna kliknęła głośno, obwieszczając koniec. Emma patrzyła, a potem odtworzyła wiadomość Dietrich. Nie przywiązała wagi do daty i czasu wiadomości, nie wiedziała na pewno, czy był zegar. Cholera! Dlaczego ta kobieta nie zadzwoniła na jej komórkę? W porządku, nie chciała zostać wyśledzona, ale nie mogła Emmie zostawić chociaż śladu? Jej palce trzęsły się, gdy wciskała guzik. – Co to? Emma drgnęła i odwróciła się, zapomniawszy o ochroniarzu Duncana. – Czy coś nie w porządku? – Czy masz komórkę? – zapytała. – Cóż, tak, nie… –

Daj

mi

ją

–

powiedziała

wciskając

odtwarzanie

na

automatycznej sekretarce, która poinformowała ją, że Dietrich zostawiła wiadomość zeszłej nocy. Kiedy Duncan i Emma byli z Violet. Czy Dietrich wiedziała o Violet? Czy dlatego dzwoniła? Aby ich odciągnąć od młodej kobiety? Czy Violet była z tego powodu w niebezpieczeństwie? Nie, to nie miało sensu. Jeżeli już z nimi rozmawiała, to nie było powodu, aby się jej pozbyć. Mądrym ruchem byłoby teraz pozbycie się Emmy i Duncana. Może to chciała zrobić Dietrich. Wystawić Emmę, aby ją wyeliminować. Wiadomość podała numer Dietrich i Emma go zapisała, a potem odwróciła się do ochroniarza, który patrzył na nią jakby straciła rozum. – Telefon? – poprosiła niecierpliwie.

Przyglądał się jej przez chwilę, a potem go podał. Nie było sposobu, aby wrogowie mogli monitorować ten konkretnie numer ochroniarza, więc powinien być bezpieczny. Wybrała szybko numer, potem czekała, gdy dzwonił. Prawie się poddała, gdy odezwał się ochrypły głos Dietrich. – W samą porę, Duquet. Żołądek Emmy zacisnął się. – Skąd wiedziałaś, że to ja? – Jesteś jedyną osobą, której dałam ten numer – powiedziała sucho Dietrich. – To cała sprawa. Racja. – Dostałam twoją wiadomość – powiedziała w napięciu Emma. – Czego chcesz? – Ty do mnie przyszłaś – przypomniała jej Dietrich. – Tak się składa, w każdym razie, że mam darmową radę dla ciebie. Wynieś się z miasta. Ty i twój chłopak, oboje. Wyjedźcie tak daleko jak tylko możecie. – Spójrz, Dietrich. Mówi Tammy Dietrich, prawda? – Zgadłaś, kotku. – Cóż, kotku, nie wiem, w jaką grę pogrywasz, ale nie wyjadę dopóki… Dietrich roześmiała się gorzko. – To nie gra. Max nie gra. Nigdy tego nie robił. On po prostu oczyszcza sobie drogę, a ty Duquet, właśnie stoisz na jego drodze. – Max Grafton? Twój brat? – Przyrodni brat, ale dla kogo to ważne. Nie mam na to czasu. Zadzwoniłam, aby cię ostrzec, i właśnie to zrobiłam. Chciałam

porozmawiać z tobą na pogrzebie Lacey, ale było zbyt dużo ludzi. Więc mówię ci to teraz. Twoje życie jest w niebezpieczeństwie, a umierając nie przywrócisz życia Lacey. Tyle, Duquet. – Czekaj! Jak mogę cię złapać? – Nie możesz. Powiedziałam ci, idę za własną radą. Mam zamiar zakopać się w jakiejś dziurze, gdzieś daleko i mieć nadzieję, że Max nigdy mnie nie znajdzie. Do widzenia, panno Duquet. – Czekaj! – znów krzyknęła Emma, ale Dietrich się rozłączyła. Emma krzyknęła z frustracji i odwróciła się do ochroniarza. – Jak masz na imię? – Marlon. – Ile zostało do zachodu słońca, Marlonie? Spojrzał na zegarek. – Dwie godziny, mniej więcej, pewnie mniej. Emma myślała krócej niż minutę. Wyjazd z miasta nie wchodził w grę, zwłaszcza bez Duncana. A ona mogła się założyć o swoją roczną pensję, że Wampirzy Lord nie ma zamiaru wyjeżdżać, ani z powodu Maxa Graftona, ani nikogo innego. Ale nawet potężny Duncan krwawił i mógł umrzeć. –Wychodzimy, Marlonie. Duncan jest w niebezpieczeństwie. Marlon nie tracił czasu. Złapał ją za ramię i wyciągnął z kuchni przez salon, gdzie lokalna telewizja pokazywała historię o eksplozji i pożarze gdzieś w stolicy. Nazywali to terroryzmem, co było pierwszą rzeczą, o której ostatnio myślano. Emma sięgnęła zamierzając wyłączyć telewizor, gdy na ekranie rozpoznała… – Marlon – powiedziała bez tchu.

Coś w jej głosie zatrzymało go. Odwrócił się i spojrzał na przerażający obraz w telewizorze, który przykuł jej uwagę. To był dom Duncana. I palił się.

Rozdział XXIV Emma czuła się jakby umierała. Jeżeli pojechałaby do Duncana od razu po pracy, może byłaby tam na czas, aby powstrzymać to, co cię stało. Musiała dostać się do domu, musiała sama zobaczyć o co chodzi i jak bardzo jest źle. Duncan i jego wampiry, wszyscy tam byli, bezbronni we śnie. Czy dookoła nich płonął dom? Czy umierali, podczas gdy ona i Marlon mknęli ulicami stolicy? Nie wierzyła w to, nie chciała uwierzyć. Głęboko w sercu, była pewna, że wiedziałaby, jeżeli coś stałoby się Duncanowi. Był zbyt ważny, zbyt żywy, aby umrzeć nie powodując zamieszania w rzeczywistości, zwłaszcza w rzeczywistości Emmy. A co jeżeli nie martwy, ale poważnie ranny? Co ona ma zrobić? Wszystkie wampiry, które znała były z nim. Do kogo mogła zadzwonić po pomoc? Kiedy Baldwin został postrzelony, to Duncan go uratował swoją krwią. Kto mógłby uratować Duncana? Trzymała się mocno uchwytu, gdy Marlon gnał ulicami, aby uniknąć korków, wjeżdżając w każdy zakręt z piskiem opon. Emma miała lokalną stację telewizyjną na swojej komórce, tą samą, którą oglądali w domu. Stacja pokazywała na żywo relację z miejsca, ale to jej zbyt wiele nie pokazywało. Potrzebowała szczegółów. Krzyczała na ekran za każdym razem, gdy przerywano, aby pokazać wiadomości, powtarzano tylko to, co już wiedziała. Przedstawiciele prawa byli na miejscu i odmawiali spekulowania na temat przyczyn, ale to nie powstrzymywało przed spekulacjami. Poza tym, to był Waszyngton. Wiodącą teorią była eksplozja gazu. Ale czy to wypadek czy specjalnie? Spekulacjom nie było końca. Wszystkie ambasady w okolicy zostały zamknięte. Nie było informacji, aby ktoś został ranny, ale nie będzie ich. Duncan i jego wampiry będą wszyscy martwi i nikt o tym nie będzie

wiedział do zachodu słońca. Emma przełknęła głośno, nie pozwalając sobie na krzyk przerażenia. Patrzyła na małe obrazki, porównując to, co widziała z tym co wiedziała o domu i jego rozkładzie, próbując zdecydować, która część domu płonęła. Wybuch gazu mógł być gdziekolwiek, a dom był prawie pusty. Ale obrazy, które widziała robione były z ulicy, a płomienie i zniszczenia były dobrze widoczne, co znaczyło, że chodziło o front domu. A sypialnia Duncana wychodziła na trawnik przed domem. Emma wyłączyła telefon i odwróciła wzrok. Już nie mogła patrzeć. Musiała sama to zobaczyć. Zamknęła oczy i słuchała Marlona, który rozmawiał przez telefon, próbując skontaktować się z przełożonym, człowiekiem, który był na dziennej zmianie, ale dotąd nie miał szczęścia. Przełożony dziennej zmiany był zbyt zajęty współpracując z siłami porządkowymi, aby martwić się o Marona i Emmę. Ale potem usłyszała, że Marlon mówi do kogoś, że są w drodze powrotnej. – Jest ze mną. Taa, najwyżej pięć minut – potem przerwał. – Dlaczego, kurwa, nie? – Co? – domagała się Emma. – Włącz głośnik, do cholery. Marlon spojrzał na nią morderczo, ale powiedział. – Czekaj. Włączę głośnik. To mój szef – dodał wyjaśniająco. – Panno Duquet? – Głos płynący z głośnika był głęboki i pod kontrolą. Głos autorytetu. – Mów mi Emma. O co chodzi? – Cóż, Emmo, straż pożarna chce wejść do rezydencji, a ja nie mogę na to pozwolić. – Czekaj. Powtórz. Chcesz mi powiedzieć, że nikt nie gasi pożaru?

– Nie. Są na miejscu i mają sprzęt gaśniczy, ale chcą wejść do wnętrza domu. Lord Duncan wydał mi szczegółowe rozkazy, że nikt, w żadnych okolicznościach nie może wejść do domu w ciągu dnia. Emma słuchając myślała szybko. To musiała być sprawa ambasady. Ambasady były suwerennymi terytoriami innych krajów, a każdy traktował wampirzą rezydencję jak ambasadę. Musiała dowiedzieć się czy… – Okay, rozumiem to – powiedziała głośno. – Ale to nagły wypadek. Z pewnością… – Nikt, pod żadnym pozorem – powtórzył pewnie. – Oprócz ciebie. – Przepraszam? – Tylko tobie wolno wejść w ciągu dnia. Nawet ja nie mogę. – Cóż, to... – Standardowa procedura, madame. A prasa jest tu dookoła. Raczej nie powinienem nic więcej mówić dopóki się nie zobaczymy. Emma spojrzała, gdy w końcu wjechali w ulicę Duncana i zobaczyła dom. – Oh, kurwa. – Wciągnęła powietrze, a potem do kapitana. – Podjeżdżamy do bramy, możemy wjechać? – Zdecydowanie. Ale, Marlon, musisz zaparkować na zewnątrz. – Jego głos był nierówny, jakby biegł. – Jestem w drodze do bramy. Tam się spotkamy. Marlon zaparkował tak blisko jak mógł, a potem owinął umięśnione ramię dookoła jej talii i wyniósł ją. Musiał przepychać się przez tłum, ignorując gniewne krzyki i żale od tajniaków, aby się

zatrzymał. Jedyną rzeczą, która mogła go zatrzymać była kula, a żaden policjant nie ryzykowałby strzału w tłumie. Miała nadzieję. – Tu jest – powiedział Marlon, krzycząc, aby zostać dosłyszanym przez hałas tłumu i syreny straży pożarnej i wyposażenia. Może nie mogli dostać się do wnętrza, ale nie poddawali się walcząc zza muru. Wysoki, egzotyczny mężczyzna zamachał do nich i wyszedł przed policjanta strzegącego bramy i powiedział kilka słów. Policjant spojrzał, a potem pochylił głowę i powiedział coś do radia. Prawie natychmiast, zrobiło się miejsce i dwóch policjantów wciągnęło Emmę i Marlona. – Panno Duquet – powiedział mężczyzna. – Jestem Jackson Hissong, Szef Ochrony Dziennej Lorda Duncana. – Mów mi Emma – przypomniała mu, potrząsając jego rękę. – Co mogę zrobić?. Przeszła z Hissongiem przez trawnik na front domu, gdzie ustanowiono miejsce dowodzenia. – Najpierw musisz ze mną wrócić do kapitana straży pożarnej. Oni nie mogą wejść do domu. – Spójrz, Jackson, to nie jest prawdziwa ambasada i nie jestem pewna, co mówi prawo o takich sytuacjach. – Ale jesteś prawnikiem, prawda? – Tak, ale nie mam żadnej… – To wystarczy. Działasz jako prawnik Lorda Duncana i jedyna uprawniona do wejścia. – Zatem, może powinnam powiedzieć kapitanowi straży pożarnej, że mogą wejść, więc…

– Nie – powiedział Hissong, przestając na nią patrzeć. – Tego absolutnie nie możesz zrobić. – Ale jeżeli Duncan i pozostali są tam i są ranni? – zapytała Emma. – Lord Duncan zna ryzyko lepiej niż ty, a ja trenowałem z Miguelem dziesięć lat. To nie jest spawa protokołu czy dyplomatyczności. To jest rezydencja wampirów. Mam w drodze prywatną firmę strażacką, ale w międzyczasie, jeżeli ci ludzie... – wskazał na strażaków dookoła nich – włamią się do domu, wampiry wewnątrz będą zupełnie bezbronne. A co jeżeli to było zaplanowane? Większość z nich jest zapewne doskonałymi, odważnymi strażakami wykonującymi niebezpieczny zawód. Ale jeżeli jeden z nich nie jest tym, za kogo się podaje? Wejdzie tam, znajdzie wampiry i... – Klaskał rękami, zaskakując Emmę. – Tak szybko, Emmo. I po wszystkim. To jest powód restrykcji. Lord Duncan jest mądrym mężczyzną, i Miguel też. Musisz im zaufać. – Ufam, ale… – Nie ma żadnych „ale”, kotku. Wesprzesz mnie, albo nie będziesz rozmawiać z kapitanem wcale. Nie ma innej możliwości. Emma zachmurzyła się. – Jesteś poważny. – Jak atak serca – odpowiedział Hissong. Emma spojrzała na dom. Ogień wydawał się być pod kontrolą, ale co o tym mogła wiedzieć? Wciąż lali wodę, mężczyźni wciąż pracowali. Jej serce zatrzymało się, gdy rozpoznała to, co widziała. To jest pokój Duncana. Albo był. Eksplozja miała miejsce pod sypialnią, którą dzieliła z Duncanem, wywalając okna i wielki kawał muru. Nie mogła widzieć

wnętrza, nie mogła powiedzieć, czy Duncan tam był – dziura nie była na tyle duża i wciąż lała się woda i widok zasłaniał sprzęt. Tammy Dietrich ostrzegała, że są w niebezpieczeństwie. Ale ona nie ufała Dietrich. Może telefon był zasadzką, aby Emma tu wróciła na czas i umarła w eksplozji. Spojrzała na Jacksona Hissonga, jego ciemna twarz pokryta była brudem i potem, ręce na biodrach, gdy przyglądał się jej, czekając. – W porządku – powiedziała. – Zrobimy to po twojemu. Hissong skinął, jakby nie było innej możliwości. Wziął ją pod ramię i poprowadził. – Uważaj pod nogi – ostrzegł. – Na ziemi leży dużo śmieci. Emma zdała sobie sprawę, że wciąż jest ubrana w buty na obcasach, które założyła dzisiaj rano do biura. Nie miała czasu, aby je zmienić, podczas tego wyścigu z jej domu. Westchnęła i była wdzięczna, za wsparcie na ramieniu Hissonga. – Kapitanie Stavros – zawołał Hissong, jego głęboki głos niósł się mimo panującego hałasu, nie tylko sprzętu, wody, ale i pożaru. Wysoki mężczyzna w żółtym uniformie skończył swoją rozmowę z dwoma strażakami zanim zwrócił się do Hissonga ze zmarszczonym czołem, który szybko przeniósł na Emmę. – Kapitanie, to jest Emma Duquet, prawnik Lorda Duncana. Wzrok Stavrosa był ostrożny, gdy obejrzał ją z góry na dół, ale nie ukrył faktu, że nie był pod wrażeniem. Czy to chodziło o nią czy w ogóle o prawników, Emma nie wiedziała. W każdym razie dało jej to wsparcie jak nic innego. Mogła nie zgadzać się z decyzją Hissonga, ale spotkawszy kapitana Stavrosa, będzie walczyć do ostatniego tchu.

– Jest pani prawnikiem? – zapytał z powątpiewaniem. – Tak, jestem. Jakiś problem? – powiedziała zimno, decydując, że atak był jedyną bronią w tym wypadku. – Tak, jest problem. Musimy dostać się do środka tego budynku a pani człowiek nas zatrzymuje. Macie szczęście, że go nie aresztowano… – Kapitanie Stavros, nie miałby pan tego stanowiska w stolicy, gdyby nie był pan świadomy prawa obowiązującego zagraniczne ambasady, którą to ambasadą jest ten budynek, w pełnym tego słowa znaczeniu, suwerennym terytorium szanowanej nacji. – Oczywiście, jestem tego świadomy – powiedział. – Ale nie mogę stać i patrzeć jak ten przeklęty budynek się spali do ziemi, stawiając innych ludzi i nieruchomości w ryzykownej sytuacji. Jestem... – Jest większe ryzyko niż nieruchomości. To jest ambasada wampirów. W środku jest spora liczba wampirów, i jestem pewna, że każdy z nich jest wkurzony. Czy chcesz, aby twoi ludzie musieli przed tym stanąć? – Do diabła, nie, ale to ryzyko możemy podjąć, tak jak i inne w tej pracy. Poza tym – dodał obniżając głos. – Myślałem, że wampiry śpią w ciągu dnia. Emma uśmiechnęła się do niego i skłamała przez zęby. – Oglądał pan złe filmy, kapitanie. Spójrz – kontynuowała mediacyjnym tonem – zeszłej nocy padało, wszystko jest mokre, włączając okoliczne nieruchomości. Poza tym, ludzie pana Hissonga włączyli system nawadniający a między domami jest spora odległość, szanse, że ogień się rozprzestrzeni są nikłe.

– Więc może powinienem wycofać ludzi i pozwolić, aby przeklęty budynek się spalił – odpowiedział Stavros nie będąc w mediacyjnym nastroju. – I to jest z pewnością zadanie. Rozumiem, że mamy prywatną firmę w drodze, aby podjęli gaszenie. – Sukin... – Stavros spojrzał na nią. Wszyscy, którzy pracowali lub mieszkali w stolicy, zwłaszcza w oficjalnej części, wiedzieli, że były firmy, które

współpracowały

z

ambasadami

i

ich

personelem.

W

przeciwieństwie do jej wcześniejszego uprzedzenia do kapitana wiedziała, że musiał odbyć nie jedno takie spotkanie, aby awansować tak wysoko w swoim departamencie. – W porządku – warknął. – Zrobimy co możemy stąd, ale odpowiedzialność pozostaje po twojej stronie, proszę pani. I trzymaj tych przeklętych amatorów z daleka od mojego ognia. Ruszył nie czekając na jej odpowiedź, a Emma odetchnęła z ulga. – Dobra robota, Emmo – powiedział do jej ucha Hissong. – Wiedziałeś, że ci się uda. – Gówno prawda – powiedziała. – Nic o mnie nie wiesz. Która godzina? – Dziesięć minut do zachodu słońca. Zejdźmy z widoku, dobrze? – Tak – zgodziła się Emma, nagle czując, że się trzęsie. Jej konfrontacja ze Stavrosem pozwoliła jej zapomnieć o powodzie swojej obecności. Ale teraz zaczęła myśleć o Duncanie i o tym, czy żył, a nawet gorzej, czy obudzi się po zachodzie słońca i zobaczy siebie i wampiry uwięzionych w ogniu. Pozwoliła Hissongowi wziąć się pod ramię, wiedząc, że Marlon znajduje się po jej drugiej stronie, gdy poszli na tył rezydencji. Tutaj było

spokojniej, główny pożar był skoncentrowany na przedzie budynku. Ale tu też płonęło, Emma widziała pomarańczowe ogniska w wielu oknach. Niezbyt długo potrwa, gdy obejmie cały dom. Emma zakaszlała, gdy ogień wyłonił się z okna na górze, wyrzucając dym i smog prosto w jej twarz. Hissong ruszył, aby ją ochronić od najgorszego. – Chodź – powiedział – garaże są całe. Możemy zabrać cię od tego wszystkiego. Wyciągnął zestaw kluczy z kieszeni i podał je Marlonowi, który pospieszył pierwszy. – Czy powiedzieli ci jak to się zaczęło? – zapytała, gdy okrążali mokre stosy materiałów budowlanych. – Strażacy? Nie, jest zbyt wcześnie na ich śledztwo. Ale nie potrzebuję ich, wiem, co się stało. Emma stanęła nagle, zmuszając go, aby się zatrzymał. – Wiesz? Skąd? – Cała posiadłość, włączając rezydencję w środku i na zewnątrz ma monitoring podczas dnia. Mężczyzna, który podłożył ogień jest już w areszcie. – Na policji? – Nie na policji, Emmo. Jak powiedziałaś Stavrosowi, ta posiadłość to terytorium wampirów. Mogłaś blefować lokalnemu kapitanowi, ale jeżeli wampiry są w to zamieszane, to interes wampirów, nie ludzi. Lord Duncan przeprowadzi przesłuchanie, nikt inny. – Co jeżeli... – Przełknęła niechętnie to mówiąc. – Co jeżeli... Duncan nie będzie mógł – powiedziała w końcu, patrząc na Hissonga.

– Zatem niech Bóg ma nas w swojej opiece, ponieważ Lord Raphael pojawi się po krew. – Raphael? Masz na myśli Pana Duncana? – Tego samego. Chodźmy, Marlon otworzył garaż Marlon stał w otwartych drzwiach garażu czekając na nich. – Czy mam włączyć światła, Jacksonie? – zapytał. – Nie – powiedziała szybko Emma. Nie wiedziała, co się stanie po zachodzie słońca, ale jeżeli coś złego, jeżeli stanie się najgorsze, nie chciała, aby jej smutek był na widoku dla wszystkich. – Nie chcę przyciągać żadnej uwagi do tego, na co czekamy. – Racja – powiedział Hissong. Zatrzymali się kilka kroków od wejścia, zostawiając je otwarte. Emma czuła ogień, ostry zapach, który sprawiał, że łzawiły jej oczy. Wiedziała, że jej twarz musiała być pokryta sadzą, że jej włosy są tłuste i brudne od popiołu. Niedziwne, że Stavros wątpił w jej umocowania prawne. Ona też by wątpiła. Z pomrukiem, ziemia zatrzęsła się pod nogami. Emma zamarła, patrząc na płonący dom. Rozmowy dookoła ucichły. Mimo jednostajnego dźwięku maszyn, brak ludzkich głosów był znaczący, jakby noc była idealnie cicha. A potem budynek zadrżał. – Co to? – wyszeptała Emma, bardziej do siebie niż do kogoś innego, ale Jackson Hissong stał blisko. – Czy widziałaś jak naprawdę potężny wampir wpada we wściekłość, Emmo? – Potrząsnęła w milczeniu głową. – Cóż, właśnie masz okazję – dodał.

– Nadchodzi! – ktoś krzyknął. A potem wszyscy zaczęli krzyczeć, wyciągać urządzenia i sprzęt ze strachu, że dom się zawali. Emma patrzyła na to odległości, czując się jak widz na przedstawieniu, co wydawało się jej nierealne. Czuła nacisk na swój umysł, obecność, której nie mogła dotknąć, ale gdyby tylko otworzyła drzwi to byłby... Duncan?

*****

Słońce obniżyło się na horyzoncie, chwilę przed skryciem się za krawędzią. Duncan szalał, uwięziony w swoim umyśle, moc zatrzymana, gotująca się w nim, chcąca się wydostać, naprężająca się przed eksplozją, która mogła zmieść dom i wszystko dookoła. Powietrze drżało, ziemia się trzęsła, wiekowe fundamenty domu pękały pod jej naporem. Walczył o kontrolę, która zawsze była dla niego łatwa. Ale jego wściekłość tym razem była dużo większa niż kiedykolwiek, jego moc chciała uwolnić się i zemścić się za zło, które zostało uczynione jemu i jego ludziom... Emmie. Myśl o niej przechyliła znów jego moc. Tłoczyła się w nim, kłębiła głęboko, czekając. Pozostał bez ruchu. Potrzebował informacji. Gdzie jest Emma? Czy tu była, gdy uderzył ogień? Czy leżała gdzieś ranna, umierająca, podczas gdy ludzie walczyli z płomieniami, nie wiedząc, że ona jest w środku? Uwolnił swój umysł, jego myśli przeszukiwały na zewnątrz. Jego wampiry spały w pobliżu, niektóre już zaczynające odzyskiwać przytomność, inne, zbyt młode wciąż spały, gdy słońce było na niebie.

Przeszukiwał dalej, poza pomieszczenia ponurej piwnicy pod wschodnim skrzydłem, gdzie on i jego wampiry spały po przeprowadzce do niewygodnego, starego domu. Nie znalazł nic poza ogniem. Jego żar otaczał ich, płomienie pochłaniały belki jak głodna bestia, podchodząc bliżej, zagrażając prymitywnym kwaterom, które tymczasowo wybudował Alaric. Dookoła byli ludzie. Duncan czuł ich obecność, dużo więcej osób niż wymagała tego dzienna zmiana ochrony. Ich emocje – strach, ekscytacja, ciekawość – bombardowały go, sprawiając, że trudno mu było odróżnić osoby, zdecydować jak bardzo było źle. Silny umysł rozbłysł w jego myślach i złapał się tego. Ten był raczej energiczny niż podekscytowany i zdeterminowany. Człowiek z pewną władzą, aczkolwiek nie było możliwe określenie czy to był jeden ze strażaków czy policjant, albo może wpływowy sąsiad z ulicy. Ktokolwiek to był, Duncan wślizgnął się w jego świadomość i zobaczył.. Jego serce niemal zatrzymało się, gdy zobaczył zniszczenia domu, pożar wciąż szalejący dookoła, który musiał być następstwem wybuchu – jego sypialnia, sypialnia, gdzie spała Emma. Cofnął swoją moc tylko w jednym celu. – Emmo!

*****

– Duncan? – wyszeptała Emma. Odwróciła głowę w kierunku domu.

– O co chodzi? – zapytał z napięciem Hissong. – Nie wiem. Myślałam, że słyszę… – Co? – Głos Duncana... w mojej głowie. Zawołał mnie po imieniu. To nie ma sensu, ale… – To ma sens. Skąd pochodził głos? – Cicho! – warknęła, a potem ciszej. –Przepraszam. Próbuję się skoncentrować. Emma czuła się jak głupia. Duncan powiedział jej, że nie może czytać w jej myślach, ale, powiedział również, że im więcej krwi wymienią, tym bliżej siebie będą ich umysły. A Emma lubiła go gryźć. Za każdym razem brała od niego trochę krwi, kiedy się kochali. Czy to możliwe? – Duncan? – wyszeptała w swoim umyśle, a potem krzyknęła. – Duncan! – Emmaline. – Wrócił jego głos, ciepły i mocny jakby stał tuż obok niej. Ale potem zamilkł a Emma przez chwilę wątpiła, że w ogóle coś słyszała. Aż poczuła emocje, które smakowały jak Duncan. Otaczały ją – spokojne i silne – takie jak on. Emma zamknęła oczy pod wpływem fali ulgi, opierając się o drzwi. – Więc? – nalegał Hissong. – Żyje. Wszyscy żyją, jak sądzę. – Kurwa – przeklął Hissong. – Musimy... – Spojrzał ze zmrużonymi oczami, a potem ruszył w kierunku domu. Emma stała na tyle blisko drzwi, aby zobaczyć co przyciągnęło jego uwagę, a jej serce

zadrżało z nadzieją. Ale to była nieznajoma grupa ludzkich mężczyzn, którzy zdążali przez podwórze w kierunku garażu. – Ty – zawołał pierwszy. – Jesteś Hissong, prawda? – Tak, proszę pana – powiedział Jackson. – Alaric? – powiedział rozpoznając mężczyznę. Emma zamrugała, gdy wampirzy budowlaniec podszedł bliżej. Nigdy nie byli sobie przedstawieni, ale słyszała jak Duncan rozmawiał z nim przez telefon. – Gdzie jest Duncan? – domagał się Alaric. – To ja się pytam – odpowiedział. – Tam są gdzieś żywi, ale nie wiem, gdzie… – Piwnica pod wschodnim skrzydłem, ale nie jest skończona i przyjrzałem się w drodze tutaj pożarowi. Główna strefa jest zupełnie pochłonięta, całe dom spłonie – zaklął głośno i spojrzał z odległości, namyślając się. – W porządku. Najlepsze, co możemy zrobić, to ułatwić sprawę Duncanowi. Chodźmy – zawołał i ruszył przez podwórze. – Ty też, Hissong i wszyscy, którzy mogą. Musimy kopać.

*****

Słońce w końcu się poddało, opadając za horyzont i uwalniając Duncana. Otworzył oczy i natychmiast obudził wampiry uderzeniem swojej mocy, wyciągając nawet najmłodsze z nich ze snu do kompletnej świadomości. Otaczał ich pożar, główna cześć domu była zupełnie

niedostępna, ale nawet wschodnie skrzydło nad ich głowami teraz się paliło, wiekowe belki były z każdą minutą bardziej gorące. Z ogromnym trzaskiem poddał się sufit i języki ognia zaczęły wpadać do piwnicy. Duncan zaklął, gdy jeden z jego wampirów krzyczał. – Wszyscy do mnie – krzyknął, wkładając w te słowa całą moc i czyniąc z nich rozkaz. Pokój stał się gorący, a mała dziura w suficie przyniosła ze sobą żar płomieni. Był mokry od potu, jego włosy, jego ubranie, a gdy rozejrzał się dookoła, zobaczył, że jego wampiry wyglądają tak samo. Zgromadzili się wokół niego, ich emocje biły w niego strachem i napięciem. Szukali w nim ocalenia, aby podjął działanie, które pozwoli im przeżyć. – Miguel? – Tak, mój panie – odpowiedział Miguel pojawiając się przy jego boku. – Pójdziemy tunelem. – Panie? Jeszcze nie jest skończony. Tam nic nie ma oprócz… – Zaufaj mi, Miguelu. Idziemy. – Tak, mój... – Reszta słów Miguela zaginęła w huku łamiących się belek, gdy zapadła się cała podłoga nad nimi. – Teraz! Wysłał swoją moc, aby podtrzymała opadającą podłogę, podczas gdy jego wampiry biegły do tunelu. Patrzył za nimi na tyle długo, aby przekonać się, że wszyscy byli bezpieczni, moc lśniła w jego oczach brązowym blaskiem odbijając płomienie. Gdy już ostatni z jego wampirów przeszedł bezpiecznie, uwolnił płonące belki i używając wampirzej szybkości uciekł, gdy pierwsze piętro zapadło się. Podążając za swoimi wampirami miał nadzieję, że

niedokończona krypta Alarica zapewni im minimalne bezpieczeństwo. To była nowa budowla, ukryta pod podjazdem i osiągalna przez tunel z rezydencji. Jeżeli będzie ukończona, będzie miała wzmocnione drzwi łączące piwnicę wschodniego skrzydła oraz drugie drzwi do samej krypty. Miała być duża, z wystarczającą ilością miejsca dla każdego wampira, który miałby swój mały pokój. Ale to miała być przyszłość. Alaric skończył już tunel i betonowe zamknięcie krypty, ale wciąż była tylko miejscem pod ziemią. A wschodnie skrzydło płonęło i prąd by wyłączony, więc to była przestrzeń bez wyjścia i powietrza. Duncan poprowadził swoich ludzi w kierunku wejścia do tunelu, drogę oświetlały im płomienie. Uskoczył, gdy następna część podłogi poddała się, ogień sięgał do nich, a dym był czarny i smolisty. Zatrzymał się przed dziurą i ponownie użył mocy, aby cofnąć płomienie, gdy przechodziły jego wampiry. Miguel prowadził ich, ale Louis stał z Duncanem i ochoczo wspomagał mocą swojego Pana. Duncan położył rękę na ramieniu niższego wampira. – W samą porę, Louisie. To jeszcze nie koniec. Louis skinął, a jego spojrzenie spoczywało na przechodzących wampirach, aż wszyscy już ich minęli, a wtedy on i Duncan stanęli za nimi. Z przodu, pierwszy wampir doszedł do wzmocnionej dziury, która miała być wejściem do tunelu. Już była tam wzmocniona futryna dla drzwi do krypty. Ulga w umysłach jego wampirów była jak świeży powiew, gdy weszli do stosunkowo bezpiecznego tunelu. W środku było ciemno i zimno. Byli dziesięć stóp pod ziemią, a Duncan czuł wilgoć ziemi w swoich kościach jakby naciskała na jego skórę a nie była powstrzymywana przez solidny beton. Alaric nalegał, aby mury były dodatkowo grube, przypominając Duncanowi, że Waszyngton zbudowany

był na bagnach i wszędzie przesiąkała woda. Ale w tej chwili ta dodatkowa grubość murów oddzielała jego wampiry od bezpieczeństwa.

*****

Emma patrzyła bez zrozumienia, gdy Alaric i jego wampiry zaczęły kopać. Dokładnie nie wiedziała dlaczego kopią, poza tym, że Alaric powiedział jej, że to pomoże Duncanowi i jego wampirom wydostać się z płonącego domu. Zachmurzyła się słysząc to wyjaśnienie, ale chciała zrobić wszystko, aby uratować Duncana, więc zaoferowała swoją pomoc. Alaric roześmiał się i zapewnił ją, że jego ludzie zrobią to szybciej. Szukając czegoś do roboty poza bezmyślnym patrzeniem, znalazła wodę butelkową w wyciągnęła ją na podwórze. Wszyscy wydawali się to doceniać, nawet wampiry, ale wody i tak było mało. Więc teraz wróciła z powrotem, patrzyła i czekała. Kapitan Stavros w końcu podszedł, patrząc na kopiących, a potem zbliżył się do Emmy. – Co do diabła ci ludzie robią? – nalegał. Emma zebrała się w sobie i powiedziała z pewnością. – Kopią tunel ratunkowy. – Tunel... – Stavros spojrzał na nią, a potem olśniło go i powiedział. – Wampiry. Emma skinęła. – Tak.

A potem zaklęła w duchu ponieważ Stavros zgadł wcześniej niż ona to zrobiła. Najwidoczniej Duncan i jego wampiry spali gdzieś indziej w piwnicy, a nie na drugim piętrze, jak myślała. To najwidoczniej mieli pod ziemią jakieś wyjście ratunkowe. Nie było to dla niej zbytnim pocieszeniem, jeżeli ktoś nie zacznie kopać od spodu. To było jak kopanie dziury ratunkowej, aby ratować uwięzionych. Mogli być wszędzie, a skąd mogli wiedzieć, gdzie kopać skoro nie wiedzieli gdzie oni są? Nie wiedząc, co powiedzieć, podała Stavrosowi butelkę wody, a potem zamarła, gdy Alaric krzyknął i wszyscy przestali kopać. Emma patrzyła z jednego na drugiego, gdy łapali sprzęt i zaczęli się wycofywać. – O co chodzi? – zapytała Alarica, gdy wszedł do garażu i zaczął ją pospieszać, aby weszła do środka. Nie odpowiedział, tylko stanął przed nią, zasłaniając ją ciałem, gdy uderzyła fala i ziemia wybuchła.

*****

Duncan zmusił się, aby czekać, aż jego ludzie zgromadzili się wokół niego w miejscu, które miało być kryptą. Słyszał kopiących nad nimi, pewnie ludzi Alarica. Byli bardzo blisko, a stary wampir wiedział, którędy będzie uciekał Duncan. Duncan był również świadomy obecności Emmy, wiedział, że ona jest bardzo blisko. Myśl o Emmie, o tym, co mogło się stać, gdyby spała na górze, w końcu przełamała jego cierpliwość. – Odsuńcie się.

Wysłał ostrzeżenie do wampirów nad nimi, ale jego ludzie je usłyszeli i wiedzieli, co to oznacza. Wyprostowali się, chętni opuścić niegdysiejsze więzienie. Kopanie ustało, i Duncan zgromadził swoją moc w jeden, skumulowany pocisk, tworząc pięść ze stali i ściana stała się tylko piaskiem. Wyrzucił ramię w górę, co było tylko fizyczną manifestacją jego ogromnej mocy, która uderzyła w betonowy mur, rozłupując go jak jajko, powodując wybuch przez prawie dziesięć stóp ziemi. Usłyszał pozdrowienia dookoła, od ludzi z zewnątrz, zarówno ludzi i wampirów i od jego wampirów, gdy świeże, nocne powietrze wypełniło tunel. Ręka wyciągnęła się w dół przez dziurę i Duncan ją złapał. Usłyszał pozdrowienie Alarica zanim po dwóch susach spojrzał do góry na żywotnego wampira. – Duncan – krzyknął Alaric. – Najwyższy czas, mój panie! Objęli się i poklepali się po plecach. – Twoja kobieta to twarda mała dama – warknął mu Alaric do ucha. – Poradziła sobie z ludzkim macho, jakby była czterogwiazdkowym generałem a oni naruszali prywatność – dodał śmiejąc się. Duncan spojrzał przez ramię Alarica, jego wzrok odnalazł Emmę w głębokim cieniu drzew po drugiej stronie podwórza. Stała nieruchomo, patrząc na niego z rękami przyciśniętymi do ust. Klepnął Alarica w ramię i odszedł, ruszając do niej. Patrzyła jak do niej idzie, jej fiołkowe oczy były ciemne, podejrzany blask powiedział mu, że płakała. Jej serce zaczęło szybciej bić z każdym jego krokiem. Gdy podszedł blisko, jej ręce opadły od twarzy i ruszyła do przodu z jego imieniem na ustach, gdy rzuciła się w jego ramiona. – Duncan – krzyknęła, a potem zaszlochała.

– Emmaline – wyszeptał w jej ucho, zanurzając twarz w jej ciepłych, jedwabistych włosach, czując w ramionach jej miękkość, zanurzając się w jej zapachu i dotyku. – Bałam się... – zaczęła, ale ją uciszył, pokrywając jej usta swoimi i zanurzając się w nich, czując jak jej ramiona zaciskają się na jego karku, gdy pogłębiał pocałunek, gdy spotkały się ich języki, tańcząc pożądliwie. Duncan niechętnie przerwał pocałunek, świadomy, że jego wampiry i wszyscy inni patrzą na nich. – Kocham cię, Emmaline – wyszeptał. – Pokażę ci jak bardzo, jak tylko znajdę nam jakieś prywatne miejsce. – Oh – westchnęła Emma, jej policzki poczerwieniały, a oczy rozszerzyły, jakby świadoma po raz pierwszy podglądaczy. Duncan roześmiał się lekko. – To był tylko pocałunek – wyszeptał, dotykając szybko ustami jej ust. – Nie tylko pocałunek – poprawiła go Emma. – Diabelski pocałunek. Duncan roześmiał się głośno, przyciągając ją do piersi mocno, zanim wziął jej rękę i odwrócił twarzą do innych. – Jackson – powiedział, przeszukując twarze. – Tak, mój panie. – Jackson Hissong odszedł od miejsca, gdzie rozmawiała z Miguelem i Louisem. – Co wiemy? Jackson podszedł bliżej i powiedział cicho. – Mamy mężczyznę w areszcie, mój panie. Ale może powinniśmy odbyć tę rozmowę w domu. Niektóre rzeczy, które...

– Oczywiście – powiedział natychmiast Duncan. – Wszyscy powinniśmy wziąć prysznic i pożywić się, również. Co z dziennymi strażnikami? – Za twoim pozwoleniem, mój panie, kazałem im zostać na służbie, aby zabezpieczyć wszystko, dopóki twoje wampiry ich nie zastąpią. Duncan wymienił spojrzenie z Miguelem, który powiedział. – Zdrajca jest zamknięty. Jackson nie sądzi, aby jeszcze ktoś był w to zamieszany. aczkolwiek sprawdzimy każdego z nich zanim odjadą, aby się upewnić. Duncan skinął. – Doskonale. Emma i ja pójdziemy do drugiego domu i damy szansę każdemu, aby się umył. Chcę, aby więzień był dostępny dla mnie. – Oczywiście, mój panie – powiedział Miguel, potem odwrócił się i zaczął organizować zmiany ochrony i odjazdy. Duncan położył rękę na ramieniu Emmy i zaczął prowadzić ją w kierunku muru oddzielającego posiadłość od ścieżki nad rzeką. Emma wciągnęła zaskoczony wdech, gdy otworzył mały panel sterujący i wprowadził kod na umieszczonej tam tablicy. Z cichym sykiem otworzyły się ukryte w murze drzwi. – Dokąd idziemy? – zapytała zbita z tropu. – Przechadzka w świetle księżyca nad brzegiem rzeki – drażnił się Duncan. – Bardzo romantyczne – wymamrotała opierając się na nim. – Ale wolałabym gorący prysznic. Duncan roześmiał się.

– Podzielisz się? – Pod warunkiem, że mi powiesz, dokąd idziemy. – Jak powiedział Jackson, do drugiego domu. – Nawet nie wiedziałam, że jest drugi dom! – Jestem Wampirzym Lordem, Emmo. Zawsze jest drugi dom.

*****

Emma odchyliła głowę do tyłu, gdy błogosławiona woda lała się po jej włosach, zmywając szamponem godziny potu i kurzu. Wyprostowała się i rozmasowała trochę odżywki, a potem sięgnęła i odkręciła mocny natrysk, aby zmył z jej ramion stres. Wzdychając z przyjemności, złapała mydło i namydliła ręce, tworząc delikatną pianę z nikłym zapachem. Żadnych kwiatowych zapachów dla Duncana, jak widać, co jej pasowało. Uniosła namydlone dłonie do twarzy i zaczęła delikatnie się myć, próbując nie myśleć, co robi mydło je skórze. Jeden raz jej nie zabije, a poza tym oleiste sadze pozostające na jej skórze wymagały czegoś mocniejszego niż jej zwykły tonik do twarzy. Jutro użyje więcej nawilżającego kremu, gdy już odzyska swoje rzeczy. Ta myśl sprawiła, że się zatrzymała. Rzeczy, które zostawiła u Duncana zaginęły, ale dzięki Bogu miała ze sobą swój laptop. Wszystko inne było do zastąpienia. Poza tym, Duncan przeżył i tylko to się liczyło. A mówiąc o wampirze... Zobaczyła rozmazany cień zanim otworzyły się drzwi kabiny i sam wampir wszedł do środka. Emma

przebiegła uwielbiającym wzrokiem po jego nagim ciele. Brud i sadza, która sprawiała, że ona wyglądała jak uciekinier, jemu dodawał tylko męskości i niebezpiecznego wyglądu. Popchnął ją delikatnie biodrem, jednym ramieniem objął jej talię i wypchnął spod prysznica. – Złodziej wody – poskarżyła się. – Powiedziała kobieta lśniąca czystością – skomentował, a potem cofnął się o krok wciągając ją pod prysznic razem ze sobą. Emma parsknęła zanim zanurzyła twarz w jego piersi. – Ubrudzisz mnie – wymamrotała, ale objęła ramionami jego wąską talię, przebiegając palcami po twardych mięśniach jego ramion. Był dziełem sztuki, każdy mięsień doskonale uformowany i elegancko przylegający do kości. Duncan odchylił głowę do tyłu tak jak ona zrobiła to wcześniej, pozwalając wodzie płynąć po jego długich, jasnych włosach. Sięgnęła za niego i wzięła szampon. Był zbyt wysoki, aby wygodnie umyła mu włosy, więc polała jego włosy dużą ilością żelu, a potem cofnęła się, aby podziwiać grę jego mięśni ramion, gdy pozbywał się piany. – Boże, jak dobrze – powiedział, płucząc włosy. – Bycie czystym? – zapytała Emma. – Nie. – Otworzył oczy i uśmiechnął się do niej. – Bycie nago z tobą. – Jego ręce ujęły ją za biodra i oparł ją o ścianę. – Trzymać ręce na tobie. Jego ręce opadły na jej pośladki i podniósł ją bez wysiłku, przyciskając, aż jej nogi objęły go w pasie. Czuła jego erekcję, twardą i ciężką przy jej udzie, gdy pocierał o nią, drażniąc się. – Duncan – wyszeptała prosząc. Ale on nie był gotowy, aby ulec jej prośbie. Jeszcze nie. Jedną ręką okrył jej pierś, jego kciuk bawił się jej

sutkiem, aż stał się pełny i twardy. Pochylił głowę, aby ugryźć lekko napięte ciało. – Martwiłem się o ciebie, Emmaline – wyszeptał, głaszcząc sutek, który ugryzł, a potem gryząc go mocniej, aż krzyknęła, a jej nogi zacisnęły się na jego biodrach, gdy jej płeć zaciskała się z pożądania. – Ja też – sapnęła, łapiąc pełną garść jego mokrych włosów i ściskając. – O ciebie. – Ooch. – Duncan spojrzał i uśmiechnął się szeroko, gdy jego biodra poruszały się w szaleńczym rytmie, pozwalając jej odczuć twardość jego członka, tak blisko, ale nie tam, gdzie go chciała, nie tam, gdzie go pragnęła. – Duncan, pomóż mi, jeżeli tego nie zrobisz… Krzyknęła, gdy bez ostrzeżenia, zanurzył się całą długością głęboko między jej nogami, rozciągając ją mimo jej gotowości, pchając do przodu, aż ich biodra połączyły się klaśnięciem mokrych ciał. Zaczekał, patrząc na nią, gdy próbowała złapać oddech, a jej ciało dostosowało się do niego. – Jeżeli tego nie zrobię, to co? – zapytał jedwabiście. Emma przyciągnęła jego głowę do namiętnego pocałunku. Był ciepły i mokry i delikatny, jak powolna pieszczota ust i języka, podczas gdy jej wewnętrzne mięśnie zaciskały się na jego członku w tym samym rytmie. Duncan zasyczał, gdy jego członek napiął się w odpowiedzi, a Emma podniosła wolno głowę, liżąc językiem jego wargi, zanim wyszeptała. – Kocham cię, Duncanie. Duncan spotkał jej wzrok, z zupełnie poważną miną zaczął poruszać się wolnym, jednostajnym rytmem, a napięte mięśnie jego pośladków zaciskały się, gdy biodra pompowały między jej nogami, jego

erekcja była jak ciepły kamień powleczony satyną, gdy wyciągnął go, aby tylko czubek pozostał w niej, a potem wsunął się mocno w jej wnętrze jeszcze raz, długim, gładkim ruchem ciała. Emma skrzyżowała kostki na jego tyłku, więżąc go między swoimi udami. Jej ręce owinięte były na jego ramionach, jej palce zanurzone w jego włosach. Usta Duncana poruszały się po jej twarzy, całując jej oczy, jej szczękę i w dół do szyi. Jego język był chłodny na jej rozgrzanym ciele, gdy zlizywał pot i wodę z jej skóry i ssał mocno nad jej żyła. Emma uśmiechnęła się do siebie, myśląc o malince, którą będzie miała rano. Nie miała żadnej od... Zamruczała z podniecenia, gdy jego kły przebiły jej żyłę, gdy pierwszy orgazm wystrzelił przez jej ciało, zaciskając jej macicę i naprężając jej piersi. Każdy ruch ciała Duncana powodował nowy, niesamowity wstrząs, fala za falą przyjemności, jakby jego członek poruszał się po jej nagich zakończeniach nerwowych. Emma zaczęła poruszać się wraz z jego rucham, dążąc do tego, aby on też to poczuł, aby odczuć chwilę, gdy straci nad sobą kontrolę i spełni się razem z nią. Jego kły wciąż były zanurzone w jej szyi, gdy zamruczał. Dźwięk wibrował przez jej skórę i pędził jej żyłami, pobudzając jej piersi, a potem w dół jej nóg, aby zadrżeć wraz z jego członkiem w jej wnętrzu. Uniósł głowę, a jego język polizał szybko małe rany zanim przycisnął usta do jej, dzieląc się smakiem jej krwi. Emma odpowiedziała łapczywie, gryząc, gdy chciała być jeszcze bliżej niego i liżąc jego usta w przeprosinach, gdy poczuła ciepły smak jego krwi i jednocześnie rozkoszując się jej gorącym smakiem. Duncan jęknął i zaczął pieprzyć ją, uderzając nią o mokre ściany, chroniąc ją jednocześnie ramionami, które spoczęły za jej plecami, gdy uderzał mocniej i mocniej, aż Emma pomyślała, że kafelki na pewno popękają. Warcząc pożądliwie, podniósł ją wyżej, zmieniając kierunek

penetracji, wchodząc w nią jeszcze głębiej, gdy jego gruby członek torturował jej delikatne ciało, aż jej ciało trzęsło się w pragnieniu spełnienia. Duncan przeciągnął palcami jednej ręki po rowku między jej pośladkami, pieszcząc nagą skórę, napiętą od jego penetracji, zanim zanurzył palec w ciasnej gwiazdce jej odbytu. Emma sapnęła, gdy drugi orgazm przepłynął przez jej zakończenia nerwowe, przeskakując jak błyski od dotyku jego ręki do pompowania jego członka, aż po jej napięte piersi, które były przyciśnięte do je jego klatki. Ugryzła go w ramię, próbując uciszyć krzyk, który wyrywał się z jej gardła, przytłaczającymi odczuciami uderzającymi w każdą komórkę jej ciała. Jej płeć wstrzymała się na jego członku, gdy zaczął jej się opierać i jego gorące spełnienie wypełniło jej wnętrze, a jej zęby przecięły skórę jego ramienia, a on uniósł głowę wyjąc w orgazmie.

*****

Duncan leżał ciężko na Emmie trzymając ją ciężarem swojego ciała i uściskiem rąk na jej słodkim tyłku. Wykończyła go. A raczej to gorący prysznic, który wciąż uderzał w jego plecy, powielając gorąco Emmy przy jego piersi. Jej ręce leżały luźno na jego ramionach, jej kostki wciąż były zaplecione na jego biodrach, podczas, gdy ochoczy, mały języczek wciąż zlizywał krew z jego ramienia. Położył delikatnie dłoń z tyłu jej głowy, ośmielając ją. Im więcej jego krwi weźmie, tym ściślejsza będzie ich więź. Jego ramię pulsowało, gdy przypominał sobie uczucie jej zębów

zatopionych w jego ciele, na co się uśmiechnął. Była jak dzika kocica, jego Emma. I była jego. Wydawało się to niemożliwe, ale znowu się zakochał. Kochał swoją żonę, ale wspomnienie o niej było tak stare i dalekie, że wydawało się, że to przydarzyło się komuś innemu. Ale wciąż mógł sobie przypomnieć zapach jej pudru, dotyk jej rąk, gdy pocierała jego ramiona po ciężkim dniu. Była dobrą kobietą, która zasługiwała na coś lepszego niż mógł jej dać. Dużo lepszego niż koniec, którego był przyczyną. Ale już nie był tym człowiekiem. Żaden, mężczyzna czy wampir nie mógł tknąć znowu jego kobiety. Emma była jego, a on będzie walczył do śmierci, aby ją chronić. Oczywiście, Emma pewnie kłóciłaby się, gdyby znała jego myśli. Nie była delikatnym kwiatkiem, aby odsuwać ją i pozwalać innym prowadzić jej batalie. Nie, chciała stać przy jego boku i walczyć razem z nim przeciw wrogom. I to było lepsze. Ponieważ świat był strasznym i przerażającym miejscem i to sprawiało, że czuł się lepiej wiedząc, że Emma będzie stawać z nim każdej nocy, gdy on się obudzi. Emma polizała ostatni raz jego ramię i uniosła głowę. – O czym tak intensywnie myślisz? – wymamrotała całując ugryzienie, które tak chętnie ssała. – Tylko o tym, że cię kocham, Emmaline. – Potarł brodą o jej mokre włosy. – Zostaniesz? Zamarła. – Zostać? – zapytała, oddychając przy jego ciele. – Masz na myśli, dzisiaj? – Mam na myśli na zawsze. Emma uniosła głowę, aby spojrzeć na niego wypełnionymi łzami oczami.

– Duncan? W końcu spojrzał w jej oczy. – Zostań ze mną, Emmo – powtórzył. – Bądź moja. Pokiwała głową bez słów, łzy leciały po jej policzkach. – Okay – wyszeptała, a potem wypuściła sfrustrowany oddech. – To nie było z mojej strony zbyt poetyckie. – Poetyzm jest przeceniany – skomentował Duncan. Odsunął się i opuścił ją wolno, przesuwając ją wzdłuż swojego ciała, aż pewnie stanęła na podłodze. Emma westchnęła, opierając czoło o jego pierś. Oboje stali nasłuchując wzajemnie swoich oddechów, aż Emma powiedziała ze śmiechem. – Myślę, że muszę wziąć prysznic. – Tak, cóż. – Wepchnął ją pod wodę, która wciąż leciała, aczkolwiek zauważalnie chłodniejsza niż wcześniej. – Próbowałem wziąć prysznic, gdy mnie zaczęłaś molestować. – Ja? Ty to zacząłeś – wymamrotała nieobecnym głosem, przebiegając placami po jego brzuchu, który drgnął pod jej dotykiem. Spojrzała na niego i mrugnęła. Duncan zamruczał. – Pozwól mi najpierw skończyć się myć. Gdybym wiedział, że jesteś taka niezaspokojona… – To co? – Pieprzyłbym cię do nieprzytomności zanim zacząłem prysznic – wyszeptał do jej ucha.

– Duncan! – sapnęła, ale nie odepchnęła go. To był szybki prysznic, ale tylko dlatego, że Emma odrzuciła jego ofertę umycia jej pomiędzy nogami. – Nigdy się stąd nie wydostaniemy – powiedziała odpychając jego ręce. – Pomarszczę się jak śliwka. – Bardzo atrakcyjna śliwka – powiedział rycersko. Ale odsunął się i zaczął się wycierać, gdy Emma kończyła. Założył parę luźnych spodni i czekał na nią z wielkim ręcznikiem, gdy wyszła kilka chwil później. Owijając ją podniósł ją i zaniósł do sypialni. Uniosła ręce, aby objąć jego szyję, potem westchnęła i położyła głowę na jego ramieniu. Duncan już odsunął kołdrę i teraz położył ją na czystych prześcieradłach. Kładąc jedno kolano na materacu obok niej, skończył wycierać jej nagie ciało, a potem przykrył ją i pochylił się, aby pocałować ją czule. – Śpij, Emmo. Będę w pobliżu. Złapała jego rękę, gdy się podnosił. – Gdzie będziesz dzisiaj spał, Duncanie? – Z tobą, Emmaline. Ten dom jest lepiej przystosowany dla mojego rodzaju. Wrócę tu do ciebie. Uśmiechnęła się, ocierając się policzkiem o jego rękę zanim go puściła i zwinęła się pod kołdrą. Momentalnie zasnęła, bez żadnej pomocy Duncana, aczkolwiek był przygotowany, aby jej pomóc w zaśnięciu, jeżeli to byłoby konieczne. Miał więźnia do przesłuchania. Mężczyznę, który podłożył ogień w rezydencji i który najwyraźniej zamierzał zabić Duncana wraz z jego wampirami, jak i również Emmą. To nie było zajęcie, którego wyczekiwał, ale mógł to zrobić i to całkiem dobrze, ponieważ nie było dla niego nic ważniejszego od bezpieczeństwa

Emmy i jego ludzi. Ale raczej wątpił, aby jego ukochana Emma podziwiała jego umiejętności, gdy człowiek zacznie krzyczeć o litość.

Rozdział XXV Duncan skrzyżował ramiona na piersi i oparł się o ścianę małego piwnicznego pokoju. Założył podkoszulek i spodnie dodając do tego parę czarnych Nike, ale nie zakładał niczego bardziej fikuśnego, ponieważ spodziewał się, że będzie musiał spalić całe ubranie przed końcem nocy. Spodziewał się również, że stanie przed nim trzęsąca się ludzka istota, błagająca o życie. Zamiast tego miał coś innego. Marszczył czoło spoglądając na ludzkiego strażnika siedzącego po drugiej stronie stołu. Ręce mężczyzny były w kajdankach skute na jego plecach, ale poza tym był spokojny. I nie był szczególnie przestraszony. – Mój panie? – zapytał z oczami pozbawionymi winy i zakłopotanymi. – Czy coś się stało? Ten człowiek zataszczył baniak gazu z budowy Alarica we wschodnim skrzydle, sporządził małą bombę tuż pod biurem Duncana na drugim piętrze, potem rozlał rozpuszczalnik stamtąd aż na klatkę schodową. Potem spokojnie wyszedł z domu przez kuchnię i wrócił do swojego normalnego patrolu, mając mnóstwo czasu na zameldowanie się. Tu nie było pytania o winę, mieli nagranie z kamer, które uruchamiały się automatycznie na ruch, Miguel je zainstalował, gdy tylko się wprowadzili do domu. Gdy kamery się uruchamiały, obraz był rejestrowany w centrum kontroli w domu obok. To był dom, w którym Miguel i Louis mieszkali przygotowując przejęcie terytorium przez Duncana, ten sam, gdzie teraz mieszkali, dopóki stara rezydencja nie zostanie przygotowana lub nie zostaną znalezione nowe, bezpieczne kwatery. A teraz, mimo nieposzlakowanym dowodom, strażnik wydawał się nic nie pamiętać. Powinien być przerażony, w każdym razie. Nawet jeżeli

nie zrobił nic złego, powinien być przerażony będąc skuty i mając być osądzonym przez Duncana. – Pan Daniels, prawda? – zapytał w końcu, aczkolwiek znał jego nazwisko. – Tak, mój panie – powiedział chętnie człowiek. – Clint Daniels. – Opowiedz mi, co pamiętasz zanim zostałeś tu przyprowadzony? – Daniels potrząsnął głową żałośnie. – Bycie skutym, mój panie – odpowiedział zakłopotany. – Stałem przy głównej bramie, powstrzymując gapiów podczas pożaru, a potem wyszedł Jackson Hissong z innym z chłopców i zakuł mnie. – Próbował podnieść ręce, ale były zablokowane za jego plecami, więc się skrzywił. – Nie rozumiem, mój panie. Co się stało? – Czy mogę cię dotknąć panie Daniels? Nie jest to konieczne, ale będzie łatwiej. – Oczywiście, mój panie. Duncan zachmurzył się. Clint Daniels najwidoczniej nie miał nic do ukrycia, albo przynajmniej nic, o czym by wiedział. Podejrzenie zrodziło się w myślach Duncana, sprawiając, że zacisnęły się jego wnętrzności równocześnie z gniewu i przeczucia. Odsunął się od ściany i okrążył stół, świadomy, że Miguel zamarł za nim, gdy Duncan zbliżył się do więźnia. Duncan położył rękę na głowie Danielsa, mechanicznie odsuwając włosy z jego czoła uspokajającym gestem, gdy wchodził bez przeszkód w myśli człowieka. Najpierw poczuł świadomość Danielsa, a potem potwierdził tylko to, co zauważył kilka chwil temu. Clint Daniels był zmartwiony i zakłopotany, ale nie był przerażony. A, do cholery powinien.

Duncan zanurzył się głębiej, widząc dom w ogniu oczami Danielsa, tłumy za bramą. Tłumy, których uniknął Duncan idąc wzdłuż rzeki z Emmą. Myśl o Emmie i o niebezpieczeństwie, które było tak blisko, podwoiło jego wysiłki, więc zanurzył się bez wahania w jego myślach. Był na tyle ostrożny na ile mógł, ale musiał poznać prawdę. Duncan zamknął oczy i skoncentrował się. Widział powierzchnię wspomnień, tych samych, które Daniels z nim wiązał, zakłopotanie, gdy Jackson Hissong kazał go skuć, ale nic poza tym. Zanurzył się głębiej, zmuszając Danielsa, aby sobie przypomniał. Człowiek zaczął drżeć. Zajęczał, jego nogi kopały w stół, jakby próbował uciec. Duncan zobaczył barierę, mur, który ktoś postawił w jego wspomnieniach, ktoś umiejętny na tyle, że nie pozostawił tego człowieka jęczącym idiotą. To nie była robota Victora. Widział już jak Victor wyrwał wspomnienia Violet, pospieszne

łatanie

pozostawiło

ją

zakłopotaną

i

niezdolną

do

funkcjonowania. Nie, to była sprawka kogoś bardziej umiejętnego i cierpliwego. Ktoś, kto przemyślał sprawę, kto ustawił to tak, że Daniels zastawił swoją pułapkę i wrócił do swoich obowiązków bez wahania. Jeżeli nie byłoby nagrania z kamer Miguela – coś, o czym tylko Duncan i jeszcze kilka tylko osób wiedziało – zapewne nigdy nie dowiedzieliby się kto to zrobił. To było podpalenie, wszyscy już o tym wiedzieli, nawet ludzcy śledczy. Ale nigdy nie powiązaliby tego czynu z tym mężczyzną. Daniels zaczął szlochać, rozrywające serce szlochy łamały mu głos, gdy wciąż przepraszał i przepraszał, a spodziewany strach wreszcie go ogarnął. – Nie wiedziałem, mój panie. Nigdy bym... – Jego głos załamał się na kolejnym szlochu.

– W porządku, Clint – powiedział delikatnie Duncan głaszcząc jego pochyloną głowę. – To nie była twoja wina. Wciąż głaskał jego głowę, gdy zamieniał jego wspomnienia swoimi własnymi. To wstyd. Ten człowiek był lojalnym pracownikiem, dobrym strażnikiem. Jeżeli Duncan dostałby się do niego wcześniej, to nigdy by się nie zdarzyło. Ale teraz nie było czasu, zbyt wiele sytuacji kryzysowych na raz. Duncan nigdy nie miał czasu, aby sprawdzić każdego ze strażników dziennych przeciw takim zdarzeniom jak to, aby dodać ochronę do ich umysłów przeciw intruzom. Westchnął i opuścił umysł Clinta, uspokajając mężczyznę, aż opadł we śnie na stół. – Rozkuj go – powiedział do Miguela. – Czy ma rodzinę? – Nie – powiedział Miguel, zdejmując kajdanki i pocierając ramiona mężczyzny, aby przywrócić krążenie. – To jeden z tych, których przywiozłem ze sobą z Zachodniego Wybrzeża. To dobry człowiek, mój panie. – Tak – zgodził się ostrożnie Duncan. – Dobry człowiek, którego użyto przeciw nam. Ktoś go dopadł, Miguelu. Mistrz, którego przegapiłem. Miguel spojrzał na niego niespokojnie. – Czy to mógł być ktoś kogo już spotkaliśmy? Jak ten artysta Erik lub jego partner, Brendan? Ale Duncan już potrząsał głową. – Nie. Żaden z nich nie jest mistrzem. To ktoś, kogo przeoczyliśmy – powtórzył. – Niech to wszystko diabli! Jakbym już nie miał tyle na głowie. – Rozejrzał się z niesmakiem. – W porządku – powiedział,

stwierdzając fakt. – Wyślij naszego przyjaciela z powrotem do Kalifornii, daj mu dobrą pracę. Tu nie było z jego winy. Miguel skinął. – Co teraz zrobisz, mój panie? Duncan roześmiał się gorzko. – Zaczekam, aż ktokolwiek to zrobił pokaże się. Wie, że jestem świadomy jego obecności i że będę go szukał. Lepiej żeby działał niż czekał, aż go znajdę. Wkrótce wykona ruch, a wtedy my będziemy gotowi.

Rozdział XXVI Duncan

rozebrał

się,

czując

się

zbrukany

mimo

braku

konieczności użycia prawdziwej przemocy dzisiejszego wieczoru. Bez krwi, w każdym razie. To, co musiał zrobić z umysłem Clinta Danielsa, było przemocą, ale przynajmniej człowiek wciąż funkcjonował, wciąż mógł prowadzić swoje życie, jak wcześniej. Rzucił swoją koszulkę na podłogę i podszedł do łóżka, gdzie spała Emma.

Oddychała

głęboko,

równo,

jej

serce

jednostajnie

biło

przyciągając go jak magnez. Wsunął się do łóżka obok niej i przyciągnął ją w objęcia swojego ciała, mając cichą nadzieję, że się obudzi. Nie obudziła się. Jedynie uśmiechnęła się we śnie i zagłębiła w jego objęciach, a jej usta dotknęły jego piersi w sennym marzeniu.

*****

Emma obudziła się wypoczęta jak nigdy. Przynajmniej dopóki nie otworzyła oczu w ciemnym pokoju w obcym domu. Przez chwilę była skonsternowana, ale wszystko wróciło – pożar, oczekiwanie czy Duncan i inne wampiry wciąż żyją, prysznic... Uśmiechnęła się na to wspomnienie, przeciągając dłońmi po swoim ciele, czując się seksowna i pożądana i bardzo, bardzo kobieca. Duncan spał obok niej, jego oddech był wolny i jednostajny – może zbyt wolny, jak o tym pomyślała. Jeżeli nie wiedziałaby, że jest wampirem, byłaby zmartwiona. Jej myśli zatrzymały

się i przekręciła się, łapiąc swój zegarek ze stolika przy łóżku. Było późno, brakowało trochę więcej niż godzinę do zachodu słońca, ale wciąż było jasno, co wyjaśniało zasłony i ciemny pokój. Spojrzała na Duncana. To nie był tylko sen. On był uśpiony. Cóż, to był pierwszy raz – jeden z tych momentów w związku, których się nigdy nie zapomina. Oczywiście, tylko ona będzie to pamiętać, Duncan nie był martwy, był tylko martwy dla świata. Dzwonienie telefonu komórkowego poderwało ją z łóżka, aby odebrać zanim obudzi się Duncan. Gdy jej stopy dotknęły dywanu, pomyślała, że to nie ma znaczenia. Dookoła dom mógł się walić, a Duncan nie obudziłby się. W rzeczy samej, dom prawie się zawalił wczoraj, a on większość z tego przespał. Z tego co wiedziała, w każdym razie. Musi go o to zapytać. Ale cholerny telefon wciąż dzwonił. Emma zapaliła lampkę. Światło pozwalało jedynie na nie wpadnięcie na cokolwiek, gdy szła próbując zlokalizować jej dzwoniący telefon. Tylko, że to nie był jej telefon. Duncana. Spojrzała na identyfikację numeru. Cynthia. Kim do cholery jest Cynthia? Czując się odrobinę winna, spojrzała przez ramię na swojego śpiącego kochanka i odebrała telefon. – Halo? Cisza. – Kto do diabła mówi? – odpowiedział kobiecy głos. Emma zwęziła oczy z irytacji. – Sądzę, że to mój numer, jeżeli ty dzwonisz do mnie. – Nie dzwonię do ciebie, dzwoniłam do Duncana. Gdzie on do diabła jest?

– Śpi. Co wiedziałabyś gdybyś go znała. – Kotku, wiem o Duncanie więcej niż ty, również to, że śpi. Spodziewałam się, że nagram się na jego pocztę, ale odebrałaś. Więc, kim jesteś i co do diabła robiłaś z Duncanem? – Dużo rzeczy. Całymi godzinami. Radź sobie z tym. – Emma rozłączyła się, czując zarówno małostkowa jak i usatysfakcjonowana. Oczywiście, Duncan może widzieć to inaczej. Podskoczyła, gdy znów telefon zaczął dzwonić. Cynthia. Co za niespodzianka. Emma rozważała odebranie, tylko po to, aby znów się rozłączyć, ale zdała sobie sprawę, że suka znów będzie dzwonić. Zakładając, że to suka. Do diabła, może ta Cynthia była księgową Duncana, albo kimś innym. Emma zastanawiała się nad swoim niegrzecznym zachowaniem, gdy zaczął dzwonić jej telefon gdzieś z drugiego końca pokoju. – Co jest z tymi telefonami? – warknęła i poszła szukać swojej kurtki. Jej telefon, który przetrwał traumę ostatniej nocy tylko z kilkoma draśnięciami, powinien być w kieszeni jej kurtki. Przez chwilę pomyślała, że to może Cynthia dzwoni do niej, ale to było tylko ukłucie jej poczucia winy. Wreszcie znalazła swoje ubranie i wykopała telefon, marszcząc czoło na to co znalazła. Połączenie pochodziło z jej biura. Czy raczej z jej biura, dopóki Sharon jej nie wylała. Czy to było wczoraj? Wydawało się, że tyle się zdarzyło w tak krótkim czasie. Zastanawiała się czy odebrać. Przecież już nic nie była im winna. Ale to mogła być Noreen, albo jeden z asystentów prawnych. To nie była ich wina, że Sharon była suką, czy że Guy Coffer nie mógł przeciwstawić się żonie. Westchnęła i wcisnęła guzik. – Emma Duquet – odezwała się ostrożnie.

– Emma, tak się cieszę, że się dodzwoniłem – powiedział męski głos, zbyt uprzejmy. Głos polityka. To dzwonił sam Guy Coffer. To nie mogło być nic dobrego. – Kongresmenie Coffer – udało jej się wydusić. – W czym mogę pomóc? – W niczym, Emmo. Właśnie dzwonię, aby przeprosić za sposób, w jaki zostały załatwione sprawy wczoraj. Nie miałem pojęcia, że Sharon ma zamiar cię zwolnić. Prowadzenie spraw personalnych zostawiłem jej, ale gdybym wiedział... – Jego głos zawisł, ponieważ oboje wiedzieli, że nawet gdyby wiedział, nie mógłby nic zrobić. – To bardzo miłe, proszę pana – powiedziała Emma żałując go. Nie był złym człowiekiem. Po prostu brakowało mu pewnej ważnej części ciała. – Tak, cóż, czuję się winny za sposób, w jaki załatwiono sprawę. Napisałem list referencyjny dla ciebie i zarekomendowałem cię kilku moim kolegom. Będzie najlepiej, jeżeli odbierzesz list osobiście. Nie chciałbym, aby zaginął gdzieś na poczcie. Co oznaczało, że jeżeli Sharon go zobaczy, wrzuci go do kosza. Emma rozważała sytuację. Naprawdę potrzebowała tego listu i wciąż miała identyfikator, którego nie zostawiła wychodząc. Mogła szybko pojechać do biura, wziąć list i wrócić na czas. Coffer nie zasugerowałby przyjazdu Emmie, gdyby była najmniejsza szansa, że spotka Sharon, więc nie było niebezpieczeństwa konfrontacji. Emma spojrzała przez ramię w stronę, gdzie spał Duncan, zupełnie nieruchomy, zupełnie bezbronny. Ktoś próbował wczoraj zabić go, i prawdopodobnie ją też. Ostatniej nocy powiedział jej, że ten dom jest lepiej przystosowany dla wampirów, i wiedziała, że są ludzie, którzy chronią to miejsce podczas dnia, tak jak w starym domu. Zmarszczyła

brwi w zamyśleniu. Jackson Hissong pewnie gdzieś tu jest, i była pewna, że ktoś będzie mógł z nią pojechać do biura Guya Coffera i z powrotem. Ale Duncanowi się to nie spodoba. I będzie miał rację. – Doceniam to, kongresmanie – powiedziała Cofferowi. – Ale nie jestem w domu. Faktycznie to jestem w drodze powrotnej do stolicy. Kilka godzin zajmie mi dotarcie tam, a potem do biura. Nie mogę prosić, aby czekał pan tak długo. – To żaden problem, Emmo. Przyszedłem dzisiaj do biura, aby mieć spokój i ciszę i mam trochę pracy do zrobienia, więc mi to nie przeszkadza. – Cóż, dziękuję panu. To bardzo miłe. Przyjadę najszybciej jak będę mogła.

*****

Emma szła prawie pustymi korytarzami Kapitolu. Biurowe korytarze były daleko od publicznych stref budynku, no i był weekend. Nikt, poza przypadkowymi osobami nie podążał zwykle zatłoczonymi korytarzami. Emma nie wystroiła się. Nie planowała zostać tu na tyle długo, aby to było ważne. Jeżeli tak by było, musiałaby dostać się do swojego domu, aby się przebrać. Wszystko, co miała w rezydencji Duncana przepadło, więc nie miała nic poza szarym kostiumem i jedwabną bluzką, którą nosiła, gdy zwolniła ją Sharon wczoraj. To i buty na obcasach, które

bardzo domagały się czyszczenia. Ale mimo jego obietnicy, obawiała się, że Coffer nie poczeka, więc zatrzymała się w domu tylko po to, aby założyć parę jeansów i długi sweter razem z butami na płaskim obcasie. Buty na płaskim obcasie były na wszelki wypadek, gdyby musiała uciekać, gdyby zdarzyło się, że Sharon pojawiłaby się niespodziewanie. Emma zachichotała na ten pomysł i otworzyła drzwi do biura Guya Coffera. Zewnętrzne biuro było puste. Nie spodziewała się recepcjonistki w sobotę, ale i tak biuro wydawało się ciche. Zmarszczyła brwi. To było niezwykłe, ale zależało od kalendarza spotkań kongresmena. Dwa dni temu Emma przywołałaby to informację bez trudu, ale teraz ta informacja wydawała się niepotrzebna od chwili, gdy już jej nie potrzebowała. Sięgnęła do klamki drzwi biura Coffera i zapukała cicho. – Kongresmenie Coffer? Ledwie oderwała palce od drewnianych drzwi, gdy otworzyły się szeroko i pokazała się w nich wiedźma z nienawistnym spojrzeniem. – Emma – wysyczała Sharon Coffer. – Teraz odbiorę twój identyfikator. Emma przewróciła oczami. Powinna wiedzieć. Guy Coffer nawet nie sika bez zapytania wcześniej Sharon. – Doprawdy, Sharon – warknęła Emma. – Jeżeli tylko tego chcesz, mogłaś sama zadzwonić. Z radością bym ci go wysłała. – Nie obchodzi mnie głupi identyfikator. Chciałam sobie udowodnić raz na zawsze, że miałam rację, co do ciebie. Po prostu nie mogłaś przepuścić okazji, aby zostać sama z moim mężem.

– Oh, proszę – jęknęła Emma. – Dlaczego miałabym chcieć dzielić się z tobą Guyem, gdy mam jego tylko dla siebie? – Wskazała palcem za swoje ramię, gdzie ukazał się Duncan. – Przepraszam, Emmo kochanie – powiedział mrugając do niej. – Parkowanie tutaj jest straszne. Musze napisać w tej sprawie do swojego kongresmena. Oczy Sharon Coffer otworzyły się szeroko i zasyczała jak kot. – Ten potwór jest twoim chłopakiem? – Tak – powiedziała dumnie Emma – aczkolwiek nie ma nic chłopięcego w nim. – Sięgnęła, aby pogładzić rękaw jego kurtki. – Czyż nie jest piękny? – To potwór! Emma pochyliła głowę w kierunku kobiety, gdy wydało się jej interesujące, że Sharon wiedziała, o tym, że Duncan jest wampirem, bez mówienia jej o tym. Emma nie spotkała wielu wampirów, ale wśród tych, których spotkała, Duncan wyglądał najbardziej ludzko. Nigdy nie podejrzewała go o bycie wampirem – gdy spotkali się pierwszy raz. A Sharon nie tylko podejrzewała, ona wiedziała. Emma zaczynała mieć złe przeczucie. Violet nie zidentyfikowała Guya Coffera jako jednego z uczestników perwersyjnych przyjęć Victora po nazwisku, a Guy Coffer nie pojawiał się w wieczornych wiadomościach. A była jeszcze ta nieznana kobieta tamtej nocy, gdy zginęła Lacey, kobieta, która krzyczała na innych, jakby miała do tego prawo. Emma poczuła dreszcz strachu. Dzięki Bogu, że poczekała, aż Duncan będzie mógł z nią pojechać. A mówiąc o nim... – Duncan – powiedziała, okazując zaniepokojenie.

– Nie ma czym się martwić, Emmaline – zapewnił ją, biorąc jej rękę i podnosząc szybko do ust. On również zauważył dziwne zachowanie Sharon. Pewnie połączył fakty zanim ona to zrobiła. Duncan wyprzedził Emmę, ale nie powiedział słowa do Sharon. Po prostu patrzył na żonę kongresmena, przechylając w zaciekawieniu głowę i przyglądając się jej jak dziwacznemu robakowi. Ona również na niego patrzyła, jej początkowa niechęć zmiękła, a jej ramiona opadły bezwładnie. Pozostali tak przez kilka minut, a potem Duncan wziął rękę Sharon i okręcił ją dookoła prowadząc ją do biura kongresmena. Emma poszła za nimi, zatrzymując się nagle, gdy zobaczyła siedzącego tam Guya Coffera. Czy może raczej leżącego. Jego głowa spoczywała na biurku, oczy zamknięte we śnie. – Czy z nim wszystko w porządku? – zapytała szeptem, nie chcąc przerywać koncentracji Duncana. – Nie ma potrzeby szeptać – powiedział Duncan normalnym głosem. – Tak, z kongresmenem wszystko w porządku. Po prostu łatwiej jest z jednym z nich na raz. – Moglibyście rządzić światem, wiesz – skomentowała Emma, patrząc jak Duncan prowadzi Sharon do krzesła w pobliżu okna. – A kto powiedział, że tego nie robimy? – powiedział nieobecnym tonem. Emma zmarszczyła brwi, całkiem pewna, że on żartuje. – Więc, co odkryłeś? Co oni wiedzą? – Dużo nudnych rzeczy, jak się obawiam. A co do doskonałej wiedzy pani Coffer o mojej wampirzej naturze, pochodzi ona bezpośrednio od Maxa Graftona i ostatniego przyjęcia. Ostatniej nocy, właściwie. Interesujący zbieg okoliczności, prawda? Podczas, gdy ja

tragicznie umierałem w pożarze, o który oskarżano by tę czy inną grupę, Max Grafton już usprawiedliwiał moją nieobecność. – Co z nim? – zapytała Emma, wskazując na śpiącego Coffera. – Co on wie? – On jest patetycznym głupcem. – Duncan spojrzał na nią przez ramię. – Proszę, powiedz mi, że nigdy nie wiązałaś z nim żadnych romantycznych planów. – Ew – powiedziała Emma, marszcząc nos. – Z politykiem? Duncan roześmiał się. – Podejrzewam, że Sharon miałaby taką samą reakcję na randkowanie z wampirem. Emma wypuściła lekceważące westchnienie. – Co pokazuje, co ona wie o życiu. Zapytaj każdej kobiety, do diabła, pewnie mężczyzny też, na facebooku, czy woleliby jako kochanka wampira czy polityka. Wampiry wygrają z palcem w nosie. –

Doprawdy?

–

zapytał

Duncan,

wyglądając

na

zbyt

zainteresowanego. – To nie twoje zmartwienie, pięknoto. Jesteś poza zasięgiem. A mówiąc o tym, co z tymi wszystkimi kobietami dzwoniącymi do ciebie... – Emma przerwała, nagle uświadamiając sobie, że Duncan mógł jeszcze nie odsłuchać swojej poczty. Duncan uśmiechnął się szeroko, gdy podszedł do Emmy powolnym, pełnym wdzięku krokiem. Serce Emmy zabiło mocniej i poczuła suchość w ustach.

– Zazdrosna, Emmaline? – wyszeptał Duncan przy jej uchu. Jego ramiona objęły ją w talii, przyciągając jej ciało do niego, a ona niemal zajęczała czując twardość jego podniecenia. – Szaleńczo, wściekle, bezrozumnie zazdrosna – wysyczała. – I wiem jak używać broni. Znów się roześmiał, potem pocałował ją mocno i szybko odsuwając się. – Cynthia... i tak, odsłuchałem wiadomość, a ona jest bardzo chętna, aby cię spotkać – to przyjaciółka. Jest również partnerką mojego Pana, Raphaela, który jest Lordem Zachodnich Terytoriów. W rzeczy samej, Cynthia i ty nie różnicie się. Boże, miej nas w opiece. – Hej! Znów ją pocałował, a potem ją odwrócił i klepnął w tyłek, aby wyszła z biura. – Wynośmy się stąd zanim Cofferowie obudzą się ze swojej drzemki. Mam zabójcę do znalezienia, Emmaline i musimy się przygotować.

Rozdział XXVII – Absolutnie, nie! – wściekała się Emma, gdy przekraczała sypialnię rzucając małą torbę obok biurka. – Nie zostawisz mnie tu, podczas gdy wy pójdziecie się bawić. – To nie jest zabawa, Emmo – powiedział Duncan ze swoim wkurzającym spokojem. – Max Grafton już raz zabił, jak wiemy. Jestem pewien, że nie muszę ci przypominać, że prawie znów zabił, gdy zorganizował podpalenie mojej rezydencji. Nie wspominając… Emma otworzyła usta, aby się kłócić, ale Duncan uprzedził ją spojrzeniem i kontynuował. – Że zamieszany jest w to wampir. Wampir na tyle potężny, aby manipulować jednym z moich strażników i uciec przed wykryciem. – Nie wiesz… – Ależ, wiem, Emmo – powiedział nieubłaganie. – Znam wampiry. I wiem, do czego są zdolne. – Ale nie tylko wampiry tam będą – kłóciła się. Louis wytropił Maxa Graftona w jego rezydencji, w pobliskiej Virginii, poprzez zmyślne i całkowicie nielegalne urządzenie w osobistym telefonie senatora. Grafton przyjmował dzisiaj gości na obiedzie. W przeciwieństwie do wcześniejszej gali, czy ostatnim razie, gdy rozmawiał z Sharon Coffer, dzisiaj miało być bardzo prywatne przyjęcie dla kilku przyjaciół. – Nawet, jeżeli jest w to zamieszany wampir… – Jest – oznajmił Duncan. Zignorowała, że jej przerwał.

– To nie ma powodu, aby sądzić, że tam dzisiaj będzie. Louis nie słyszał nic, co wskazywałoby na to. To tylko kilkoro przyjaciół, więc nie ma powodu… – Emmo. Spojrzała na niego uważnie. Emma mogła poddać się emocjom, ale Duncan nie był zły, a przynajmniej nie okazywał tego. Stawał się tylko cichszy i zimniejszy, a jego słowa bardziej precyzyjne. A to jedno słowo, jej imię, cięło jak ostry nóż. – W tej chwili – wyjaśnił wolno, jakby była zbyt głupia, aby to zrozumieć, a może dlatego, że po raz trzeci mówił jej to samo. – Sharon Coffer zadzwoniła do Maxa Graftona, aby poplotkować o tym, że widziała mnie w biurze swojego męża. – Nie wiesz... – zaczęła Emma, ale przestał, gdy Duncan spojrzał na nią bez wyrazu. Przewróciła oczami i czekała. – Wiem. Louis sprawdził telefon Graftona, ponieważ wiedziałem, że mi nie uwierzysz. Emma zrobiła minę, zirytowana, że miał rację. Znowu. To musiało być dla niego ciężkie, mieć zawsze rację. Usta Duncana wygięły się w lekkim uśmiechu, gdy podjął. – Max Grafton, z kolei, skontaktował się ze swoim wampirem, ponieważ wiedział, że za nim ruszę. – Więc wiesz, kto jest tym wampirem? – Nie wiem. Grafton dzwonił na pocztę głosową, nie byliśmy w stanie znaleźć jej właściciela. Moi ludzie żyli w cieniu przez tysiące lat i staliśmy się ekspertami w ukrywaniu się. Wielu ze starszych, nawet teraz, woli pozostać w cieniu. Prawda jest taka, Emmo, że prawdziwa konfrontacja tego wieczoru nastąpi pomiędzy mną i tamtym wampirem.

Żadna inna walka nie będzie mieć znaczenia. I nie chcę, abyś była w pobliżu, gdy do tego dojdzie. Jeżeli przegram tę walkę… Serce Emmy znalazło się nagle w gardle. Nigdy nie przeszło jej przez myśl, aby Duncan przegrał. Był piękny, silny, niezwyciężony. Był… Duncanem. – Czekaj – powiedziała. – Co się stanie, jeżeli przegrasz? – Jeżeli przegram, a nie mam zamiaru, ale jeżeli, to muszę wiedzieć, że jesteś bezpieczna. A to oznacza, że daleko ode mnie. Emma patrzyła na niego. W rzeczywistości nie zastanawiała się, co to oznacza, jeżeli zamieszany jest w to drugi wampir, ktoś, kto mógł być tak potężny jak Duncan. Ktoś, kto chciał pozbyć się Duncana, kto był tak zawzięty, że podłożył ogień pod rezydencję, wiedząc, że Duncan i jego wampiry spłoną żywcem. Ale to raczej jej nie odstraszało, a bardziej determinowało, aby tam się znaleźć tego wieczoru. – Jadę – powiedziała bez wyrazu. – Możesz mnie tu zostawić, ale jeżeli mnie nie zamkniesz, sama tam się dostanę. Duncan zmrużył oczy. – Mogę cię uśpić – powiedział miękko. – Nawet nie będziesz wiedziała. Emma spojrzała mu w oczy. – Będę wiedziała – zapewniła go. – I nigdy ci nie wybaczę. Duncan zacisnął zęby, gdy odwzajemnił spojrzenie. To była jedyna oznaka jego uczuć. – W porządku – powiedział w końcu. – Ale będziesz trzymała się z tyłu, Emmo. Pójdę pierwszy. A jeżeli cokolwiek mi się stanie, uciekniesz.

Emma skinęła zgadzając się, aczkolwiek, nie było mowy, aby uciekła, gdy Duncan jej potrzebował. Zatrzymała tę myśl dla siebie, wypełniając swój umysł specjalnie irytującą piosenką, którą usłyszała dziś w radio. – Więc, kiedy jedziemy? – zapytała. Duncan przyglądał się jej uważnie, i Emma mogłaby przysiąc, że zobaczyła błysk frustracji w jego brązowych oczach. Więc może ta drażniąca piosenka działała i blokowała jego zdolność słyszenia jej myśli. Zachowała tę informację na później i spojrzała na niego niewinnie. Parsknął lekceważąco i powiedział. – Bądź na dole za dziesięć minut. Muszę sprawdzić z Miguelem i Louisem kilka rzeczy. Zaczął odwracać się, ale Emma powiedziała. – Hej! – Duncan podniósł pytająco brew. – A co z buziakiem na szczęście. Duncan uśmiechnął się szeroko i objął wielką dłonią tył jej głowy, przyciągając ją do głębokiego, przejmującego pocałunku. W końcu podniósł głowę, przeciągając językiem po jej wargach. – Kocham cię, Emmo Duquet. – Też cię kocham, Duncanie. Więc bądź ostrożny. Jeszcze raz dotknął ustami jej warg, a potem zniknął. Emma nasłuchiwała, ale nie słyszała nawet kroków na schodach. Wzruszyła ramionami i podeszłą do torby, która była jedyną rzeczą, jaką zabrała ze swojego domu. Była w niej broń i amunicja, a miała przeczucie, że będzie tego potrzebowała wieczorem.

Rozdział XXVII Dom Maxa Graftona nie wyglądał na dom, raczej na posiadłość. Emma wiedziała, że był bogaty. Większość senatorów by była, jeżeli byliby nimi tak długo jak Grafton. Ale w jego przypadku pieniądze pochodziły z rodziny. Starej rodziny. Starej południowo-amerykańskiej rodziny. Jako ktoś, kto wyrósł w południowo-amerykańskiej biedzie, Emma wiedziała, co takie pieniądze znaczyły. Ale mimo to, nie była przygotowana na ogrom jego posiadłości. To był sam dom, który był ogromny, wraz z dwukondygnacyjnym budynkiem, który, jak zgadywała, służył dla obsługi, ponieważ przy tak dużym domu, zdecydowanie potrzebował mieszkającego w pobliżu personelu. Był tam basen, wystarczająco duży dla domu rodzinnego. I były stajnie. Emma nie wiedziała wiele o koniach, ale nawet z daleka, widziała padok pełen zwierząt, których utrzymanie musiało kosztować Graftona małą fortunę. Cała posiadłość była zbyt duża, aby być ogrodzona murem, ale od drogi oddzielał ją płot, a murem ogrodzony był dom i stodoły. Krótki podjazd zaprowadził ich do stylowej bramy z wygrawerowanym inicjałem nazwiska. Dwóch strażników ubranych w wojskowe stroje wyposażonych było w broń automatyczną, którą prezentowali z widoczną znajomością rzeczy. Emma martwiła się, gdy ich dwa SUV-y przejeżdżały przez bramę, zastanawiając się jak to zrobią, ale nie musiała. Przecież Duncan dał sobie radę z Sharon, zaledwie jednym spojrzeniem. Ari, który prowadził SUV-a Duncana, przekonał strażnika przy bramie, że są zaproszonymi gośćmi, co zajęło mu mniej czasu niż okazanie swoich identyfikatorów. Przejechali przez otwartą bramę i krótki podjazd, czekając, aż drugi SUV do nich dołączy. Gdy znów były razem, oba ruszyły krętą drogą

do domu. Podwójny rząd drzew, przyciętych z doskonałą perfekcją prześwitywał mrugającymi światłami. Każdej innej nocy wyglądałoby to pięknie. – Pamiętajcie, panowie – powiedział zimno Duncan, gdy dojeżdżali do domu. – Wchodzimy cicho. Będzie tam... – Przerwał nagle, przechylając lekko głowę, jakby nasłuchując czegoś, co nie było słyszalne dla innych. – On tu jest – powiedział, a potem potrząsnął głową. – I nie jest sam, ale wciąż nie rozpoznaję go. – Kogo? – zapytała Emma, ponieważ wszyscy inni wydawali się wiedzieć. – Wampirzego przyjaciela Maxa. Ari zaparkował przed domem, stając przy rzędzie drogich samochodów, które zapewne należały do gości tego wieczoru. Na szczęście, to było małe przyjęcie, więc senator nie miał serwisu parkingowego. Para strażników stała przy drzwiach wejściowych, ale ci nie nosili widocznej broni. Emma była pewna, że byli uzbrojeni, aczkolwiek sama dotknęła machinalnie swojej broni. Miała na sobie marynarkę, która ukrywała Glocka 9 mm zatkniętego za pasek z tyłu, ale wciąż wydawał się jej widoczny. – Możesz poczekać w samochodzie – powiedział tylko do niej Duncan. Uniosła ostro głowę i zachmurzyła się. – Wchodzę – nalegała. Jego usta lekko się wygięły. – Warto było spróbować – wymamrotał i pocałował ją lekko dodając. – Bądź ostrożna, Emmaline.

*****

Duncan pogładził palcami miękkość policzków Emmy, gdy Louis wyskoczył z ciężarówki i otworzył drzwi dla Duncana. Wysiadł na żwirowy podjazd, a Miguel zaraz za nim. Emma sapnęła rozdrażniona i dołączyła do nich, ale Duncan nie czekał. Wyszeptane słowo dało sobie radę ze strażnikami, gdy wchodził po schodach i otworzył drzwi wejściowe. To było dla niego ciekawe, że strażnicy byli tylko ludźmi, gdy wiedział, że jego wampirzy wróg był gdzieś w środku. Czy tamten wampir myślał, że Duncan da się oszukać, że nie poczuje jego obecności? Ogromne niedocenienie, jeżeli tak było, i fatalny błąd. Będzie mógł z ogromną przyjemnością wypomnieć mu to, gdy się w końcu spotkają. Miguel i Louis byli krok za nim po obu stronach, gdy wchodził do domu Graftona. Ari za nimi, potem Emma, z Baldwinem zaraz obok niej i sześcioma wampirami z drugiego SUV-a za nimi. Gdy przeszli przez drzwi, rozprzestrzenili się oprócz Baldwina, który miał rozkaz stać przy Emmie. Frontowe drzwi wychodziły na wielki pokój. Sufit górował nad głowami na wysokości dwóch pięter z grubymi belkami przecinającymi go u góry. Podłoga była marmurowa, a meble ogromne, aczkolwiek znajdowało się tam dużo roślin zapełniających ogromne powierzchnie. To było miejsce przystosowane do wielkich przyjęć, a było zupełnie puste. Duncan jednak nie dał się zwieść, że było pusto. Szybkie badanie powiedziało mu, że w domu było około dwudziestu osób, a większość z nich znajdowało się gdzieś na górze. Było też… zatrzymał się na chwilę... dwanaście wampirów, a wśród nich ktoś, kto wyglądał na tego, kto majstrował przy umyśle Clinta Danielsa namawiając go, aby spalił rezydencję Duncana.

– Dwanaście wampirów, jeden mistrz, około dwudziestu ludzi – powiedział szybko. Większość wampirów, które przywiózł ze sobą Duncan było na tyle silnych, że z łatwością zlokalizowali ludzi, ale nie wszyscy mogli policzyć swoich wampirzych przeciwników. Emma nie mogła. Chciał, aby była daleko stąd, ale też, aby wiedziała, przeciw czemu występują. Duncan ruszył przez pokój, nie tracąc czasu, aby powiedzieć ludziom, co mają robić. To byli zaprawieni w boju ludzie, i dlatego ich wybrał. Zwolnił, a potem zatrzymał się na chwilę zanim głośny odgłos obcasów oznajmił coś, co już wiedział. Max Grafton nadchodził powitać swoich nieproszonych gości. – Panie Milford – powiedział Grafton z fałszywą gościnnością, wchodząc do pokoju przez narożne drzwi i kierując się do nich. – Słyszałem, że nie żyjesz. Wybacz, że jestem rozczarowany, że plotki okazały się nieprawdziwe. – Zatrzymał się dziesięć stóp od niego. – I panna Duquet. Sprawiasz więcej kłopotów niż jesteś tego warta. Przynajmniej Lacey… Jego następne słowa utknęły w gardle razem z jego zdolnością oddychania. Nie było potrzeby, aby Emma słuchała trucia o Lacey. Grafton złapał się za swoją szyję w obronie, ale niepotrzebnie. Mógł przeciąć własne gardło, a wciąż nie byłoby w nim powietrza, dopóki Duncan nie zdecyduje, że już czas. Senator opadł na kolana, a jego twarz stała się czerwona, a potem sina zanim Duncan uwolnił go. Grafton upadł do przodu, prawie na twarz, gdy wciągał charczący wdech i zaczął kaszleć. – Ty gnoju – sapnął, patrząc załzawionymi oczami na Duncana. Duncan uśmiechnął się, odsłaniając kły. – Tracisz mój czas, Grafton.

– Zapłacisz za to – groził Grafton głosem przepełnionym nienawiścią. – Nie jesteś jedyny w mieście. – Tak, wiem. Możemy? – powiedział Duncan, udając znudzenie, gdy jego umysł poszukiwał pułapki. Dopiero zszokowane spojrzenie Graftona przykuło jego uwagę. – Wiedziałeś? – wykrzyknął. Duncan szczędził sobie patrzenia na człowieka. – To, że twój wampirzy kundel próbował spalić mój dom razem ze mną i moimi ludźmi? Oczywiście… – Nie jestem niczyim kundlem, Duncanie. Duncan nie poruszył się, tylko jego wzrok podążył za głosem, rozpoznając w końcu wroga. – Phoebe? Phoebe Micheletti ruszyła przez pokój, obdarzając Graftona pogardliwym spojrzeniem, gdy przechodziła obok wciąż klęczącej postaci. Zatrzymała się przed Duncanem z rękami na biodrach. – Jesteś zaskoczony. Dobrze. Duncan wzruszył obojętnie ramionami. – Jestem. Nie na tyle zaskoczony, aby cię oszczędzić, ale byłaś bardzo mądra. – Wewnętrznie kipiał gniewem, w większości na siebie. Nigdy wcześniej osobiście się nie spotkali przed tą nocą nad grobem, ale wtedy przyjął jej przysięgę krwi, musiał znać jej umysł i rozpoznać, że to ona mieszała w umyśle jego strażnika. Ale sprawiła, że nie pomyślał o tym. Czy już planowała, aby zmanipulować kogoś z jego dziennej obstawy? Czy to tylko była z jej strony ostrożność? Phoebe patrzyła na niego z nienawiścią.

– Powiedz mi, Duncanie – powiedziała z napięciem. – Czy kiedykolwiek przeszło ci przez myśl, aby zapytać któreś z nas czy chcemy to terytorium zanim spłynąłeś tu jak anioł zemsty? Czekałam ponad wiek… – To nie tak, Phoebe, i wiesz o tym. Jeżeli chciałaś to terytorium, powinnaś je wziąć. Jeżeli to nie byłbym ja, to mógł być ktoś inny. – To ja zasługuję na to, to ja byłam tu z Victorem przez te wszystkie lata podczas… – I co dla niego robiłaś? – nalegał Duncan. – Usuwałaś ciała? Pomagałaś mu zniewalać kobiety? – Pomagałam mu sprzątać bałagan, tak jak to robiłam dla innych, ty draniu. Ta kobieta była już martwa, gdy tam przybyłam. Jedyne, co zrobiłam to pozbyłam się ciała, aby jego cenni politycy mogli udawać, że nic się nie stało. Zamierzaliśmy przenieść je gdzieś indziej, ale wtedy ty się pojawiłeś i wszystko poszło do diabła. – Ile ich było? Ile kobiet było torturowanych, gdy siedziałaś z tyłu jak tłusty pająk, patrząc i czekając? Nic nie robiąc? – Robiłam – kłóciła się zajadle. – Nie byłam na tyle silna, aby pokonać go sama. Musiałam czekać, stać się silniejsza, mądrzejsza, lepiej walczyć, zbudować moje własne wsparcie. – Wskazała za swoje ramię, gdzie zaczęły wślizgiwać się za nią wampiry. – Spędziłam dekady przygotowując się, a teraz nagle ty się pojawiłeś z nikąd, ty i Raphael ze swoimi wielkimi planami i swoją arogancją. – Raphael zawsze był sprawiedliwy w stosunku do ciebie. Traktował cię z szacunkiem, nawet z podziwem.

– Oh. – Wygięła się teatralnie. – Czyż nie jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie? Pieprzyć Raphaela – warknęła. – Nie potrzebuję jego opieki, jego poklepywania, jakbym była jakimś zwierzakiem czy… – Nigdy tego nie robił – zimno warknął Duncan. – Zapominasz, że byłem tam. – Tak, byłeś. Zawsze przy jego boku, za jego przyzwoleniem. Jego ulubiony piesek. Victor miał co do ciebie rację. A teraz, proszę, jesteś tu za błogosławieństwem Raphaela, tego jestem pewna. Na własnym terytorium, które jest podarunkiem za tak długą i dobrą służbę. Ale jest coś, czego nie rozumiesz… – Nie, Phoebe – powiedział Duncan ucinając jej litanię z lekkim uśmiechem. – To ty nie rozumiesz. Uwolnił swoją moc, pozwalając, aby omyła go jak woda, która została nagle uwolniona. Przetoczyła się przez pokój jak tornado, uderzając w wampiry, które stały wiernie za jego plecami, odrzucając Maxa Graftona po marmurowej podłodze i uderzając nim o pobliskie sprzęty. Za nim, był świadomy Emmy, która sapnęła z zaskoczenia, ale stała twardo, jej wola walki nie zachwiała się ani na chwilę. Phoebe patrzyła na niego, jej ciemne włosy zawijały się dzikimi falami wokół jej głowy, jej oczy rozszerzyły się szybko, zanim zmrużyła je w złości. Zacisnęły ręce przy bokach i Duncan poczuł wzrost mocy, którą ściągała z wampirów, które stały z nią. Jeden czy drugi posłał mu triumfujące spojrzenie, ale pozostali unikali jego spojrzenia, mając nadzieję na ucieczkę. Szybko przyjrzał się ich twarzom, nie rozpoznając ich. Przy bliższym przyjrzeniu się zrozumiał dlaczego. Należały do Phoebe, wampiry, które sama stworzyła przez lata, gdy zgodnie z tym, co mówiła, przygotowywała się na pokonanie Victora. Ale były młode – najstarszy nie miał nawet stu lat, był dużo młodszy i żaden nie był

mistrzem. Ich obecność mogła pomóc Phoebe, tyle, aby podwoić jej moc, zwłaszcza jeżeli będzie chciała ich osuszyć z mocy, aby wygrać. Ale w końcu, to wciąż był pojedynek między Phoebe i Duncanem. Duncan mógł wygrać walkę. Zasmuci go zabicie Phoebe. Myślał o niej jak o przyjacielu. Mimo, że nigdy się nie spotkali, wiele razy pracowali razem przez te lata, konsultując się telefonicznie i elektronicznie przy okazji dochodzeń w całym kraju. Ale próbowała zabić Duncana i jego wampiry, nie mógł tolerować takiego wyzwania. Musiała umrzeć. Duncan sięgnął do głębin swojej mocy i dotknął myśli Phoebe – szybki dotyk, zanim poczuje intruza. Poczuł jej determinację, ale też strach o męża, Teda Micheletti. Byli zbyt długo związani, aby Ted mógł przeżyć jej śmierć. – A co z Tedem? – zapytał cicho Duncan. – Co z innymi? – Wskazał na wampiry, które stały za nią. – Poddaj mi się, Phoebe, oni nie muszą umrzeć z tobą. – Nie! – Ted wypadł z korytarza, przepychając się przez wampiry, aby stanąć u boku Phoebe. Był wielkim mężczyzną, górującym nad drobną żoną, gdy patrzył na Duncana. – Nie waż się, Phoebe – warknął. – Nie pozwól, aby omotały cię jego sztuczki. Będę stał przy tobie do końca, moja ukochana. Nie chcę inaczej. Rzuciła mu spojrzenie pełne łez, a potem odwróciła się do Duncan. Wysunęła brodę. – W każdej chwili, Duncanie – powiedziała. – Mogę cię zaskoczyć. Duncan skinął z szacunkiem. Nawet z podwojoną mocą, Phoebe nie mogła go pokonać. Oszukiwała sama siebie przez te wszystkie lata,

gdy myślała, że może zwyciężyć Victora, a Victor nie miał szans z Duncanem. – Jak sobie życzysz – powiedział. – Miguel? – Tak, mój panie. Słysząc napięcie w głosie Miguela, Duncan uśmiechnął się szybko do swojego porucznika. – Nie martw się Miguelito – powiedział ciepło. – Będziesz strzegł tyłów? – Zawsze, Panie. – Emma! – zawołał nie zdejmując wzroku z Phoebe. – Pamiętaj o swojej obietnicy. Zdawało mu się, że usłyszał lekceważące sapnięcie, ale może mu się wydawało. Przyjmując postawę, Duncan zebrał swoją moc, świadomy swoich wampirów, które cofały się, aby zrobić mu miejsce i uniknąć złapania w jego tarcze obronne. Potężna siła jego mocy, została zamknięta jakby kurkiem. Pokój był cichy, gdy wszyscy zamarli, nasłuchując. Duncan obdarzył Phoebe zimnym spojrzeniem. – Panie przodem – powiedział kpiąco, specjalnie drażniąc jej dumę, która sprawiła, że myślała o zostaniu Wampirzym Lordem. Phoebe zareagowała przewidywalnie, zakrzywiając ręce w szpony przed sobą i krzycząc z wściekłości. Duncan wzmocnił swoje tarcze w jednej chwili, ten ruch był automatyczną reakcją wyćwiczoną latami, niewymagającą od niego jednej myśli. Ale nie miał wątpliwości, co do wyniku tej bitwy, zobaczył go na twarzy Phoebe po pierwszym ataku. Doprowadzona do furii, zbierając całą moc uderzyła w jego tarcze

ochronne. Nawet przez chwilę nie było żadnego wyłomu. Phoebe spotkała jego spojrzenie i wyczytał porażkę w jej oczach. – Ostatnia szansa – zawołał. – Pieprz się – warknęła. – Jak sobie życzysz. Duncan zebrał swoją przerażającą siłę tworząc ostrze czystej mocy, niewidoczne dla gołego oka, ale lśniące jak srebrny miecz w oczach tych, którzy widzieli. Phoebe widziała. Zobaczyła ostrze i zawyła z wściekłością, opadając nisko na nogach, zmniejszając się, gdy ciągnęła siłę od swoich wampirzych dzieci i mieszała ją w ciasne tarcze, jak tylko mogła. Jeden za drugim wampiry upadały, gdy je wysysała z sił. Nawet Ted upadł na podłogę, a krople krwi potoczyły się z jego nosa, gdy Phoebe pociągnęła tę nikłą energię w desperackiej walce o przeżycie. Duncan już szedł w stronę Phoebe, która wyła buntowniczo. Pchnął lśniące ostrze swojej mocy w jej pierś, aż nic nie zostało z jej organu, aż pozostał tylko popiół. Wyciągnął ostrze, wciągając moc z powrotem, zaciskając palce i stopując się. Opuściwszy swoje tarcze, odsunął się i... potknął, opadając na kolana z siłą młota uderzającego w plecy, przebijającego przez mięśnie i kości, sięgającego do jego serca.

Rozdział XXIV Emma wiedziała, że jest niańczona. Wiedziała, że Duncan ustanowił Baldwina jej obrońcą, zapewne od śmiertelnego bólu lub czegoś innego równie nieprzyjemnego. Nie przeszkadzało jej to, ponieważ nic na to nie mogła poradzić. Jeżeli zakochujesz się w wielkim, złym samcu, musisz zaakceptować jego ogromną opiekuńczość, która się z tym wiąże. Więc, nie przeciwstawiała się Baldwinowi, gdy wziął ją za ramię i odsunął, nawet, jeżeli to przypominało przesadzanie rośliny, zwłaszcza, gdy Phoebe – Phoebe! – się pojawiła. – Nie jestem niczyim kundlem! – wysyczała zdradziecka suka i weszła do pokoju, gdy Emma marzyła, aby mieć coś pod ręką, aby w nią rzucić. Baldwin najwidoczniej czuł to samo. Zamarł w zaskoczeniu i ruszył jeden krok do przodu, zamykając szeregi z innymi wampirami Duncana, które jeżyły się ze wściekłości, gotowe bronić Duncana. Emma nie ruszała się z miejsca, nieruchoma i cicha, nie chcąc przyciągać do siebie uwagi, ze strachu, że zostanie wyciągnięta z pokoju. Chciała zobaczyć i usłyszeć o co chodziło! Jej serce ścisnęło się słysząc wyraźny smutek w głosie Duncana, gdy próbował odwieźć Phoebe od tego, co najwidoczniej uważał za misję samobójczą. Emma nic nie wiedziała o wampirzej mocy, ale zdawała sobie sprawę, że Phoebe i tak miała umrzeć. Przecież próbowała ich spalić żywcem. Duncan nie próbował uratować Phoebe, próbował uratować innych. Nie wydawał się martwić sobą, był po prostu zrezygnowany i smutny tym, co musiał zrobić. A potem wszystko się nagle zmieniło. Skóra Emmy zaczęła mrowić od energii, nawet włoski na jej ciele stanęły od przetaczającej się przez pokój

energii.

Ceramiczne

wazy

wypełnione

zielenią

pospadały

roztrzaskując się na marmurowej podłodze. Ziemia i liście zostały porwane w wir i rzucone na ścianę i okna jak grad. Phoebe patrzyła na Duncana jakby widziała go pierwszy raz w życiu, jakby był jej najgorszym koszmarem, który nagle stał się rzeczywistością. On wciąż mówił do Phoebe, ale Emma nie słyszała nic z tego ponad hałasem. Słyszała krzyk Maxa Graftona, widziała jak toczył się po podłodze jęcząc, aż uderzył w skupisko glinianych donic. Chcąc usłyszeć, o czym mówią, Emma przepchnęła się bliżej, przesuwając się między donicami roślin, aż była blisko miejsca gdzie stał Duncan parzący na Phoebe. – Emma – nagle zawołał Duncan. Zamarła, pewna, że wiedział, iż przysunęła się bliżej, że już nie jest bezpiecznie ukryta za wielkim Baldwinem. – Pamiętaj o swojej obietnicy – powiedział, a Emma prychnęła lekceważąco. Nie miała zamiaru uciekać, jeżeli sprawy przybiorą kiepski kierunek. Co on myślał? Ale nie zdążyła pomyśleć, ponieważ wszystko znów się zmieniło. Cisza okryła pokój jak gruby koc, a Emma kucnęła, aby się schować. – Panie przodem – powiedział Duncan głosem tak kpiącym, jakiego Emma nigdy u niego nie słyszała. Elektryczność zawirowała w nerwach Emmy, dużo silniejsza niż to, co czuła przed chwilą. To była elektrostatyczność, która charakteryzowała suchy, letni dzień, i była żywym wirem na jej skórze. Zadrżała i zamknęła oczy z bólu, zaciskając zęby, aby nie jęczeć. Potem się rozluźniła patrząc na Phoebe, która wciąż stała na przeciw Duncana, ale rezygnacja opadła na jej ramiona, ostrożność, mimo buntowniczego spojrzenia.

Duncan ledwie się poruszył, stojąc zimno i spokojnie jak zwykle, jego nogi rozdzieliły się lekko, przyjmując ciężar na stopy. Podniósł rękę do swojej piersi, a jego palce zacisnęły się trzymając coś. Zamrugał leniwie i ciśnienie w pokoju zaczęło rosnąć, najpierw po woli, a potem jakby nagle zniknęło całe powietrze w pokoju. Emma zaczęła napełniać płuca powietrzem. Ciśnienie zgniatało jej klatkę piersiową, aż oparła się o ścianę, nagle słaba i otumaniona, ale zdecydowana, aby zostać, aby zobaczyć egzekucję Phoebe. Zamrugała oszołomiona, gdy Duncan wyciągnął rękę przed siebie, a potem Phoebe zaczęła krzyczeć w agonii. Wampiry, które weszły do pokoju za Phoebe zaczęły padać jak muchy, upadając tam gdzie stały bez żadnego dźwięku. Nie tak daleko od Emmy, jęknął Max Grafton, więc zamarła ostrożnie. Podczas, gdy oglądała akcję i próbowała oddychać, Grafton obudził się na tyle, aby schować się za jednym z krzeseł. Przyczaił się jak brzydki troll, blady i spocony, przyciskając rękę do zranionych żeber. Emma miała nadzieję, że były złamane. Miała nadzieję, że oprze się zbyt mocno i żebro przebije jego płuco, a on umrze, gdy wszyscy będą zbyt zajęci, aby to zauważyć. Z wyjątkiem niej. Zagubiona w myślach o natychmiastowej śmierci Graftona, Emma spojrzała i zobaczyła, że Phoebe zwinęła się na podłodze w kulkę. Wciąż krzyczała, ale teraz już słabiej, cichnąc szybko, gdy dosłownie zaczęła się rozpadać. Duncan patrzył na jej znikającą postać beznamiętnie, odsuwając się o krok. Szybki ruch spowodował, że Emma spojrzała na Graftona, a potem krzyknęła, gdy uniósł broń i wystrzelił w plecy Duncana. Emma ruszyła. Wszystkie wampiry biegły do Duncana. Miguel wykrzykiwał rozkazy, stając między Duncanem i tym, co zostało z wampirów Phoebe szukając wroga. Ale Emma już wiedziała, kim był wróg. Grafton wciąż trzymał wyciągniętą broń, wciąż mierzył w Duncana,

jego palec naciskał do drugiego strzału, gdy Duncan upadł na kolana. Emma wyciągnęła swoją własną broń i wystrzeliła bez myślenia, trzy strzały jeden za drugim, jak na strzelnicy. Jeden, drugi, trzeci i Grafton upadł. Emma podbiegła i kopnęła jego broń padając na kolana przy nim. Patrzyła na jego wykrzywioną twarz, na krew na piersi i w ustach, i zamarła, nie całkiem wierząc w to, co zrobiła. Zamrugała, a potem szepnęła: – Duncan. – I ruszyła niezręcznie. – Emma – zawołał Miguel. – Podejdź tu. Była tam zanim wypowiedział ostatnie słowo, łzy wypełniły jej oczy, gdy zobaczyła Duncan leżącego na podłodze, zamknięte oczy, krew pod nim. – Czy on nie żyje? – zapytała ze szlochem. – Nie – powiedział krótko Miguel. – Ale potrzebuje krwi. Spojrzała na niego zakłopotana. Ciemnowłosy wampir spojrzał na nią zniecierpliwiony. – Chryste – zaklął. – Jest wampirem. Jest ranny. Potrzebuje krwi. – Oh! Oczywiście. – Potrząsnęła głową na swoją głupotę. Podała komuś swoją broń i zaczęła zdejmować marynarkę. – Masz coś. Miguel już podawał jej nóż – krótki, płaski z fantazyjną pochwą, którą zdjął zanim podał jej nóż. – Uważaj – ostrzegł ją. – Jest ostry. Emma patrzyła na ostrze, potem potrząsnęła głową, podając mu je z powrotem. – Ty to zrób – powiedziała, wyciągając nadgarstek. – Nie sądzę… Ow! – Spojrzała na niego nieprzyjaźnie. – Małe ostrzeżenie byłoby miłe,

kolego – wymamrotała szybko kładąc głowę Duncana na swoich kolanach i przytrzymując swój zakrwawiony nadgarstek przy jego ustach. Czy miała potrzeć go o jego usta? Czy może potrzeć jego przełyk, aby mógł.. Ohh! Duncan złapał jej nadgarstek, jego kły zanurzyły się w jej ciele. To bolało, ale tylko chwilę, zanim euforia jego ugryzienia sprawiła tę magię i Emma zaczęła się czuć... cudownie. Ręce Duncana wyciągnęły się, aby przytrzymać jej nadgarstek, a ona pochyliła się nad nim, chcąc być bliżej, ale też chcąc ukryć wyraźne oznaki jej rosnącego pożądania. Miała jedynie nadzieję, że Duncan niedługo przestanie, albo ona… – Emmo. Otworzyła oczy i zobaczyła, że Duncan przygląda się jej. Już nie ssał jej nadgarstka, ale żar jego spojrzenia powiedział jej, że był świadomy jej podniecenia i podzielał je w zupełności. Polizał wolno jej skórę, a wtedy, koagulant zawarty w jego ślinie spowodował uleczenie się rany, podczas, gdy język na jej skórze wcale nie osłabiał jej głodu. Uśmiechnął się do niej, potem wyciągnął rękę i pogładził jej policzek. – Myślałam, że nie żyjesz – wyszeptała przytrzymując go mocno. – Nie – wymamrotał. – Mam zbyt wiele powodów, aby żyć. – Mój panie – powiedział Miguel, kładąc rękę na ramieniu Duncana. – Racja. Duncan delikatnie odsunął Emmę i przyjął wyciągniętą rękę, którą zaoferował jego porucznik, podczas gdy Duncan podniósł na nogi Emmę i zaczął owijać jej rękę w jedną ze wszechobecnych białych chusteczek. Gdy

tylko już byli na nogach, Miguel wypychał ich z domu do czekającego SUV-a. – Ari – zawołał Miguel. – Ty prowadzisz. Baldwin pojedzie z tobą. My tu posprzątamy, mój panie – dodał do Duncana – i dołączymy drugim samochodem. Duncan zatrzymał się na szczycie schodów, na tyle, aby dołączyła do niego Emma. Wziął ją za rękę i wyszli z domu, a potem wsunęli się na tylne siedzenie SUV-a i przyciągnął ją do siebie. Dwie minuty później, mknęli przez noc, podążając w kierunku domu. – Co teraz będzie? – zapytała przestraszona Emma. – To znaczy z tymi wszystkimi ludźmi… – Zadrżała lekko. – Z ciałem Graftona? Nie musieli martwić się o ciało Phoebe czy innych wampirów. Już byli tylko pyłem na podłodze. Nikt nawet nie zauważy skutków walki między Duncanem i Phoebe. Emma wciąż nie rozumiała tego, ale te pytania mogły zaczekać. Z drugiej strony, ciałem Graftona trzeba było zająć się teraz. – Duncan? – zapytała, gdy nie odpowiadał. – Chwileczkę – odpowiedział, a Emma zdała sobie sprawę, że nie mówił do niej. Rozmawiał z kimś przez urządzenie, pewnie z jednym z wampirów, który został w domu Graftona. Odwrócił się i przyciągnął ją do siebie bliżej, kładąc jej głowę z zagłębienie swojego ramienia. – Odpocznij, Emmo. Wszystkim się zajęto, zobaczysz. Nie ma tu nic, z czym wcześniej nie dawaliśmy sobie rady. – Więc, nie pójdę do więzienia za zabicie senatora? – zapytała sennie, myśląc, że to wina utraty krwi. Duncan zaśmiał się.

– Z całą pewnością nie pójdziesz do więzienia. Co bym bez ciebie począł? Emma ziewnęła, potem zachmurzyła się, zastanawiając czy miał coś wspólnego z jej sennością. – To adrenalina – powiedział Duncan, czytając w jej myślach. – To nagły przypływ, który odchodzi i tak jest z tobą. – Mmm – powiedziała przytulając się do jego szerokiej piersi. Poczuła usta Duncana całujące czubek jej głowy, a potem zamknęła oczy i zasnęła.

Rozdział XXX – Co czytasz? Emma powstrzymała się od podskoku z zaskoczenia. Duncan poruszał się czasami tak cicho, że wydawał się wyskakiwać niewiadomo skąd. Pocałował przepraszająco jej nagie ramię, ale wiedziała, że nie udało jej się ukryć swojej reakcji. Leżąc na brzuchu w łóżku z laptopem przed sobą, spojrzała ukradkiem przez ciężkie włosy jak usadawiał się obok niej z własnym laptopem. Jak zwykle, jego obecność powodowała ucisk w jej piersi, jakby było tam coś zbyt dużego. Rozpoznawała to uczucie, nawet, jeżeli zanim spotkała Duncana nigdy wcześniej go nie doznała. Była zakochana. Beznadziejnie, szaleńczo zakochana. A on był taki... cudowny. Nie tylko jego wygląd, chociaż siedząc tam z nagą piersią, rozpuszczonymi jasnymi włosami na ramionach, w luźnych spodniach dla przyzwoitości, wyglądał super. Ale było coś więcej. Był dobrym człowiekiem w każdym calu. I należał do niej. Wiedziała o tym. Duncan trzymał swoje uczucia na wodzy przez większość czasu, ale nie przy niej. Kochał ją. Mówił jej to przez cały czas i okazywał na miliony sposobów. Wciąż trudno było jej w to uwierzyć. Budziła się i wyciągała rękę spodziewając się pustego miejsca obok niej, spodziewając się odkryć, że to wszystko był sen. Ale zawsze tam był, zawsze gotowy. Uśmiechnęła się do siebie. – Emmo? Zamrugała, przestraszona swoimi myślami rozbierającymi go do naga.

Duncan uśmiechnął się szeroko znając ją dobrze. Nie czekając na jej odpowiedź, pochylił się i spojrzał sam na ekran jej laptopa. – Ogłoszenia? – Zachmurzył się. – Nie potrzebujesz pracy. – Oczywiście, że potrzebuję. Nawet jeżeli się tu wprowadzę… – Jego zęby zacisnęły się delikatnie i ostrzegająco na jej ramieniu. – Nawet jeżeli tu mieszkam z tobą – dodała, a on pocałował to samo miejsce. – Wciąż mam swoje wydatki. – Możesz pracować dla mnie – powiedział stwierdzając stan rzeczy. A jeżeli on to mówił, to tak było. Był tak przyzwyczajony do podejmowania decyzji, wydawania rozkazów i posłuszeństwa. Ale Emma nie była jednym z jego wampirów i nie chciała również jałmużny. – A co dokładnie miałabym robić? – zapytała sceptycznie. Duncan wzruszył ramionami. – To samo, co robiłaś dla tego złamanego kutasa, kongresmena. Emma pominęła opis Guya Coffera i zapytała. – Czy otrzymujesz dużo skarg z wampirzego terytorium? – Nie. Ale jestem reprezentantem wampirzego terytorium przed amerykańskim rządem, a większość spraw toczy się w ciągu dnia. Mogłabyś być moją prawą ręką w Kongresie. Emma odwróciła szybko głowę, aby spojrzeć na niego. – Poważnie? – Oczywiście. Dlaczego nie? Emma rozważała to. Rzeczywiście, dlaczego nie? Z pewnością była wykwalifikowana, aby robić coś takiego, ale czyż nie zirytowałaby Sharon Coffer podążając korytarzami Kapitolu? Uśmiechnęła się do siebie, a Duncan roześmiał się.

– Cóż za złowróżbny uśmiech, Emmaline. – Biorę tę pracę. – Doskonale – powiedział Duncan, czytając coś na swoim laptopie, zapewne jeden z wielu dziennych raportów, które otrzymywał od swojego personelu, począwszy od Alarica budującego dom do Jacksona Hissonga i Miguela. – Możemy przedyskutować... cóż, witaj! Emma spojrzała, aby zobaczyć czy ktoś wszedł do ich pokoju, a potem zdała sobie sprawę, że zareagował na coś w swoim komputerze. – Co to? – zapytała wyciągając się i próbując przeczytać przez jego ramię. – Wróciła Tammy Dietrich – powiedział pochylając się. Emma usiadła. – Skąd wiesz? Wskazał na raport na swoim ekranie. – Ktoś obserwował biuro. Pokazała się wcześnie tego ranka, wyglądając bardzo tajemniczo. Wielki kapelusz i okulary, ale to była ona. Widocznie słyszała o śmierci Maxa i zdecydowała, że jest bezpiecznie na powrót. Emma poczuła dreszcz strachu. – Co mówi o tym policja? To znaczy o śmierci Maxa. – Nazywają to włamanie ze skutkiem śmiertelnym, z Graftonem, który został zabity broniąc rodziny. – Policja to kupiła? Duncan parsknął drwiąco.

– Żaden ze spadkobierców Maxa nie chce, aby władze grzebały zbyt głęboko w jego działalności dodatkowej, a zwłaszcza w jego finansach. Pozwolili umrzeć mu bohatersko. – Drań – powiedziała Emma, udając, że tylko gniew sprawił, że jej wnętrzności zacisnęły się. Duncan, oczywiście nie dał się nabrać. Spojrzał na nią uważnie i powiedział. – Postąpiłaś słusznie, Emmo. – Wiem. Próbował cię zabić. I zabił Lacey. – Ale jego śmierć cię martwi. Emma zmarszczyła brwi. – Nie to, że jest martwy, po prostu… – W porządku, Emmaline. Zabicie człowieka nigdy nie jest łatwe. – Przyglądał się jej twarzy, próbując podjąć decyzję. – Mógłbym ci to ułatwić, wiesz. Sprawić, abyś zapomniała. Emma patrzyła na niego. Spodziewał się, że odrzuci jego pomysł. Wiedziała to, widząc jak ostrożnie to zasugerował, a teraz się jej przyglądał, czekając, że na niego napadnie. Ale nie zrobiła tego. Nienawidziła siebie za to, ale poważnie brała to pod uwagę, aby zabrał od niej tą całą sprawę – źle pojętą winę, strach, że coś z nią było nie tak, że mogła zabić człowieka z zimną krwią, nawet, jeżeli na to zasługiwał. – Mogę cię o to kiedyś poprosić – powiedziała w końcu. – Ale jeszcze nie teraz. Duncan uśmiechnął się z ulgą, a jego oczy stały się ciepło-brązowe, co sprawiało, że był taki ludzki. – Jak tylko będziesz gotowa.

Zadzwonił jego telefon, co było niezwykłe. To był niedzielny wieczór, a on postanowił, że niedziele będą należały tylko do nich. Miguel i inni mieli zapowiedziane, aby go nie niepokoić, chyba, że to coś pilnego. Emma zmarszczyła brwi, ale Duncan uśmiechnął się szeroko, a potem pochylił się i odebrał telefon bez sprawdzania kto dzwoni. – Panie – powiedział głosem oddającym jednocześnie szacunek i uczucie. – Mamy się dobrze – kontynuował, najwidoczniej odpowiadając na pytanie dzwoniącego. – Jeszcze nie w docelowym domu, ale to się zmieni. A u was? – Roześmiał się, jego ciało było zrelaksowane. Emma rzadko widywała go takim, poza swoją obecnością. – Tak szybko? – zapytał. – Cóż, racja. – Słuchał przez chwilę, a potem powiedział. – Przyjedzie ze mną. – Roześmiał się znowu i dodał: – To będzie interesujące. Emma patrzyła na niego spod przymrużonych powiek, gdy usłyszała, że najwidoczniej mówi o niej. I co do diabła będzie takie interesujące? – Nie mogę się doczekać, Panie. Do zobaczenia. Rozłączył się i odłożył z powrotem telefon na stolik. – O co chodziło? – domagała się odpowiedzi. – To był Raphael. Już to wiedziała. Tylko jedną osobę tytułował honorowo Panem, ponieważ był tylko jeden Pan, w każdym razie, dla Duncana. – To wiem – powiedziała mu. – Po co dzwonił? – I co było tak cholernie zabawne? Chciała dodać, ale tego nie zrobiła. – Będzie spotkanie Rady w ciągu dwóch tygodni – powiedział Duncan z olśniewającym uśmiechem. – Jedziemy do Kalifornii.

Epilog Lucas Donlon, Wampirzy Lord, władca obszaru Północnej Ameryki, przez wampiry nazwanego Terytorium Równin, przyglądał się sali

konferencyjnej

zza

swoich

okularów

przeciwsłonecznych.

Gospodarzem tego spotkania był Raphael, i w przeciwieństwie do szalonego Krystofa, który gościł ostatnie spotkanie Rady Wampirów Ameryki Północnej, Raphael nie miał tak nietaktownego oświetlenia fluorescencyjnego w tym pokoju. Ale Lucas i tak miał okulary. To sprawiało, że łatwiej było zatrzymać dla siebie myśli. Tu było zbyt wiele wścibskich wampirów między jego kumplami lordami, a ponieważ przysięgali nie zagłębiać się nawzajem w swoje myśli, to ograniczało możliwości. Jakież to było śmieszne. A jakże radosną grupę stanowili. Osiem wampirów otaczających stół konferencyjny, który z łatwością mógł pomieścić cztery razy więcej osób, ponieważ, nie ufali sobie nawzajem na tyle, aby usiąść bliżej. Albo, po prostu nie chcieli usiąść bliżej. Spotykali się raz do roku, aby rozmawiać o różnych interesach, ale nie byli przyjaciółmi. Właściwie, wcale nie byli przyjaciółmi. Lucas liczył tylko jednego z siedzących przy tym stole jako przyjaciela, to był Duncan. Inni byli przyjaźnie nastawieni, a jeden był znienawidzonym wrogiem, a dwóch było nowych w Radzie, więc Lucas nie miał zdania. Rajmunda przynajmniej znał z długiej służby jako porucznik w końcu martwego Krystofa – teraz był wampirem, który musiał być ustawionym. Ale najnowszego członka ich dostojnego grona, Sophię, nigdy nie widział, aż objawiła się jako Lord Kanadyjskiego Terytorium. Nie miał nic przeciwko. Dopóki trzymała się swoich granic, on będzie trzymał się swoich.

– Twój głos, Lucas? – Głęboki głos Raphaela przerwał Lucasowi kontemplację jego lordowskich kumpli. Lucas nie ruszył się ze swojego miejsca przy owalnym stole. Przeniósł spojrzenie na Raphaela i obniżył okulary na tyle, aby na nich spojrzeć. – Pozytywny – powiedział beznamiętnie, a potem podniósł okulary, aby znowu zakryć oczy. Dzięki bogom, inni będą głosowali w ten sam sposób i będą mogli się stąd wynieść. Malibu nie było złym miejscem. Po prostu nie lubił towarzystwa. Wydawało się, że trwało to wieki, musiał wytrzymać, albo zignorować to, jedną jeszcze nudną przemowę, ale w końcu inni zagłosowali pozytywnie za Duncanem, jako Lordem Terytorium Stolicy. Tylko to jedno terytorium wymagało takiego głosowania, i tylko dlatego, że wymagało nadzwyczajnych umiejętności od takiego lorda. Wszyscy zgodzili się na ten warunek ponad sto lat temu, nawet Victor, który śmiał się, że to nigdy się nie stanie. Arogancki dupek nigdy nie rozumiał, że to się stanie. Reszta z nich czekała tylko, aż znajdzie się ktoś, kto wyeliminuje tego drania. Dzięki Bogu, w końcu to się stało, i dzięki Bogu, dokonał tego Duncan. Lucas nie sądził, aby ktokolwiek inny został zaaprobowany przez całą Radę. – Rezolucja została podjęta – powiedział Raphael, stwierdzając fakt. Prawie natychmiast wstał, będąc tak chętnym jak reszta, aby skończyć spotkanie. Pewnie nawet bardziej, to był jego dom, który został najechany przez lordów i ich ochronę. Lucas podniósł się z krzesła, odpychając się jednocześnie od stołu. Poczekał, aż inni wyjdą drzwiami, kilku zatrzymało się, aby pogratulować Duncanowi, łącznie z Rajem, który zatrzymał się, aby uścisnąć dłoń. Raj i Duncan byli przez długi czas porucznikami. Lucas przypuszczał, że stworzyło to pewne porozumienie między nimi. A ich terytoria przylegały

do siebie, więc nie przeszkadzałoby, gdyby byli chociaż przyjaźnie nastawieni. Oczywiście, jego przyjaźń z Duncanem sięgała dużo dalej. Raphael wychodził ostatni, jego czarne spojrzenie przytrzymało wzrok Lucasa mimo okularów, w końcu szepnął coś do Duncana i zniknął za podwójnymi drzwiami. Duncan uśmiechnął się szeroko do Lucasa i obszedł stół. – Duncanie – powiedział ciepło Lucas. – Gratuluję. Duncan uścisnął wyciągniętą rękę. – Możesz już zdjąć te przeklęte okulary. Lucas roześmiał się i wsunął niepotrzebne okulary do kieszeni marynarki. – Noszę je tylko po to, aby wkurzyć Raphaela. Ktoś musi go trzymać w pokorze. – Za późno, mój przyjacielu. To już dawno nieprawda. – Ta, cóż, robię co mogę. Zaraz wyjeżdżasz? – Jutro. Spędzimy tutaj noc, ale zbyt dużo dzieje się w stolicy, aby zostać dłużej. – My, prawda? Słyszałem, że znalazłeś sobie ciasteczko. – Mogłem to odnieść do Miguela i Louisa – powiedział uprzejmie Duncan. – Ale nie zrobiłeś tego. To całe „my”, przyjacielu. Więc, jest słodką, staromodną dziewczyną z Południa? Kimś, kto drapie cię w pięty i pierze skarpetki? Duncan roześmiał się.

– Trudno tak powiedzieć, Emma jest z Południa – i jest słodka, kiedy chce. Jest tu gdzieś. Pijąc wino z partnerką Raphaela, Cynthią, jak sądzę i powinienem ją znaleźć. Drżę na myśl, co te dwie mogą wymyśleć. Lucas przyjął stwierdzenie Duncana tym, czym było – grzecznym sposobem okazania wiedzy, że Raphael czeka na spotkanie z Lucasem. Duncan był porucznikiem Raphaela i jego zaufanym przez ponad sto pięćdziesiąt lat, ale objęcie stanowiska w stolicy, jako lorda zabrało go tylko od codziennego współdziałania, w przyjaźni nic to nie zmieniło. Tak samo jak objęcie stanowiska lorda nie zmieniło nic w przyjaźni z Lucasem. Wyszli razem, jednak każdy poszedł w swoją stronę po uścisku dłoni i obietnicy pozostawania w kontakcie. Duncan skręcił w stronę schodów, gdy Lucas ruszył korytarzem, zmierzając do biura Raphaela w drugim skrzydle. Zostawił swoją ochronę na dole, nie chcąc żadnych świadków tego spotkania. Ufał swoim ludziom, w większości, ale nie znajdował się w niebezpieczeństwie w posiadłości Raphaela, więc nie było potrzeby ochrony. Czarne drzwi otworzyły się, gdy stanął przed nimi, a on rozważał ponowne założenie okularów. Prawie natychmiast odrzucił ten pomysł. Mieli sprawy do omówienia, a Raphael nigdy nie cenił lekceważącego stosunku do poważnych spraw u Lucasa. Raphael spojrzał zza swojego biurka, gdy Lucas wszedł do pokoju. Drzwi zamknęły się za nim z szelestem powietrza, gdy zaledwie zdążył przez nie przejść. Lucas uśmiechnął się, ale podszedł do biurka i ukłonił się z szacunkiem do pasa. – Panie – powiedział. – Dziękuję za spotkanie. Raphael przyglądał mu się podejrzliwie, potem wskazał na dwa wygodne fotele przed biurkiem.

– Usiądź, Lucasie. Gdzie twoje okulary? Lucas roześmiał się. – Duncan powiedział mi, abym ich nie zakładał. Raphael pozwolił sobie na uśmiech kącikiem ust. – Powiedz, co się dzieje. – Chodzi o Klemensa – powiedział Lucas odnosząc się do Środkowo Wschodniego Lorda, który patrzył na niego chwilę temu przez stół. – Skubie moje wschodnie granice. Wstrzymywałem się dopóki Duncan nie zostanie zatwierdzony, i ponieważ mnie o to prosiłeś, bo obaj tego chcieliśmy. Ale już dłużej nie mogę. Moi ludzie zaczynają wątpić, czy jestem zdolny utrzymać moje terytorium. – Sukinsyn – zaklął Raphael. – Czego chce? Lucas wzruszył ramionami. – Podejrzewam, że mojego całego terenu, aby połączyć ze swoim. Zawsze go bolało, że ty masz większe – stwierdził puszczając oko, co Raphael zignorował. – Chce tego, co tanie – kontynuował Lucas. – A ja na to nie pozwolę. – Nie – zgodził się Raphael. – Więc, co zrobisz? – Nic, aż do następnego tygodnia. – Dlaczego do następnego tygodnia? – FBI przyjeżdża na spotkanie ze mną – powiedział Lucas, odprężając się, gdy prawdziwy powód spotkania został rozwiązany. – FBI? – powiedział Raphael. – Co zrobiłeś tym razem? – Panie! – powiedział Lucas kładąc rękę na swoim sercu i udając, że jest zraniony podejrzeniem. Raphael spojrzał na niego z niesmakiem, więc Lucas powiedział. – Nie zrobiłem nic, o czym bym wiedział. Jakaś

laska z FBI zadzwoniła. I nie tylko do nas. Dzwoniła też do miejscowego szeryfa. Mówi, że szuka zaginionej osoby i myśli, że zaginęła w naszych okolicach. Sprawdziłem u swoich ludzi, ale nikt o nim nie słyszał. Jeżeli zaginął to albo zrobili to ludzie, albo Badlandowie, nie my. – A gdy już ona odjedzie? – Gdy już odjedzie, Panie – powiedział poważnie Lucas. – Będzie wojna.