K B Miszczuk Druga szansa

Dedykuję tę powieść moim przyjaciołom z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

The last man on Earth sat alone in a room. There was a knock on the door… Fredric Brown Knock, magazyn „Thrilling Wonder Stories”, 1948

PROLOG Cisza. Otula mnie. Miękka. Lepka. Straszna. - Boję się… 1 Zaczerpnęłam gwałtownie powietrza. Czułam się, jakbym zbyt długo znajdowała się pod wodą. Palący ból rozsadzał moją klatkę piersiową. Głębokie oddechy przynosiły ukojenie. Chropowaty dźwięk wdychanego powietrza szumiał mi w uszach. Rozkaszlałam się. Miałam zawroty głowy. Co się dzieje? Otworzyłam oczy. Zaczęły gwałtownie łzawić porażone ostrym światłem, skierowanym prosto na mnie. Zasłoniłam je sztywnymi dłońmi. Płuca wciąż domagały się tlenu. Starałam się oddychać spokojniej, by stłumić dławiącą w gardle panikę. Moje ręce… Były takie obce. Nie moje. Ciepłe łzy płynęły po policzkach. Cisza dookoła. - Boję się… - szepnęłam. Matowy, martwy głos, nienależący do mnie. Dotknęłam opuszkami palców włosów, twarzy, szyi… Dłonie powoli zaczynały mnie słuchać. Czuły. Uchyliłam powieki. Światło już mnie tak nie oślepiało. Naprzeciwko łóżka, w którym leżałam, znajdowało się szeroko

otwarte, zakratowane okno. Za nim widziałam tylko ciemność wieczoru. Nad moją głową syczała cicho świetlówka. To jej zimne promienie padały na moją twarz. Nie raziły tak mocno, jak mi się wydawało, gdy pierwszy raz otworzyłam oczy. Z powrotem zacisnęłam powieki, starając się uspokoić. Powoli oddychałam, już nie krzyczałam o powietrze. Nic złego się nie działo. Po prostu się obudziłam. Wszystko jest dobrze - powtarzana w głowie mantra uciszała rodzący się we mnie krzyk. Tylko co mnie obudziło? Światło? Syk świetlówki? To zwykły wieczór. Taki jak każdy poprzedni. Poprzedni? Wciąż nie otwierając oczu, oderwałam dłonie od twarzy. Przesunęłam je na szyję, piersi, brzuch. Sunęły po pościeli. Szorstkiej, niemiłej w dotyku. Poruszyłam nogami. Ciało wciąż reagowało z pewnymi oporami. Brakowało mu płynności ruchu. Otworzyłam oczy i odwróciłam głowę na bok. Przed sobą miałam podniesioną barierkę szpitalnego łóżka. Przesunęłam palcami po chłodnym metalu pomalowanym białą farbą, której płaty odłaziły gdzieniegdzie od rurek. Za poręczą zobaczyłam wnętrze maleńkiego pokoju. Brzoskwiniowe ściany, okrągły beżowy dywanik, puste biurko, krzesło, regał z książkami, szafa, uchylone drzwi do pogrążonej w ciemnościach łazienki oraz drugie, zamknięte, prowadzące chyba na korytarz. Nie pasowało tu jedynie szpitalne łóżko i… …i ja. Nie wiedziałam, gdzie jestem. Nie wiedziałam, co tu robię. Z wysiłkiem usiadłam. Zawroty głowy zmusiły mnie do złapania się barierki. Z kolejnym ruchem poczekałam do czasu, aż miną. Beżowy dywan zlewał mi się przed oczami ze ścianami. Szalony wir powoli hamował. Gdy już byłam pewna, że się nie przewrócę, szarpnęłam za blokadę. Metalowa barierka zatrzasnęła się z hukiem. Skąd wiedziałam, gdzie jest zamek?

Spuściłam nogi na podłogę. Gołe stopy dotknęły zimnych paneli. Zadrżałam. Ten pokój był tak bezosobowy. Tak pusty. Niepewnie stanęłam na nogach. Strzeliło mi w kręgosłupie, zupełnie jakbym dawno go nie używała. Spróbowałam zrobić krok. Świat wykonał nieoczekiwany zwrot przed moimi oczami. Góra zamieniła się miejscami z dołem. Przewróciłabym się, gdybym nie oparła się o ścianę. Czułam własną niemoc i nie rozumiałam, skąd się wzięła. Nigdy tak nie było. Nigdy? Ruszyłam, trzymając się ściany. Chciałam dojść do zamkniętych drzwi. Zobaczyć, co jest za nimi. Czemu nie wiedziałam, gdzie jestem? Co się działo? Nogi powoli zaczynały mnie słuchać. Ominęłam biurko, wspierając się na krześle. Złapałam się półki regału. Przesunęłam palcami po zniszczonych książkach. Tytuły na okładkach wydały mi się znajome, jednak to odczucie szybko znikło. Już nie potrafiłam umiejscowić ich w pamięci. Zbita z tropu zawróciłam i porzuciłam na razie pomysł wydostania się z pokoju. Podeszłam do szafy, której drzwi otworzyłam. Na półkach leżało kilka podkoszulków, głównie czarnych. Złożone, pachnące nowością dżinsy. Metka z urwaną ceną jeszcze wystawała z kieszeni, zaczepiona o szlufkę. Niebieski sweter jako jedyny wisiał na wieszaku. Wszystko było nowe. Głośne krakanie za moimi plecami przestraszyło mnie śmiertelnie. Krzyknęłam i odwróciłam się gwałtownie. Na parapecie w otwartym oknie siedział kruk. Stuknął kilka razy dziobem w kratę, zupełnie jakby sprawdzał, ile wytrzyma metal. Jego czarne jak noc pióra połyskiwały w blasku świetlówki. Obrócił małą główkę w bok i wbił we mnie spojrzenie. Czarne oko przypominało szklany paciorek. Potężny dziób zdolny do łamania kości był olbrzymi, lekko zagięty na końcu. Ptaszysko zakrakało przeraźliwie. W odpowiedzi na ten głos za oknem rozległo się chóralne nawoływanie jego

pobratymców. Odepchnęłam się od ściany i podeszłam do szyby. Miałam nadzieję, że się mnie przestraszy i odleci spłoszony. Przecież to tylko ptak. - Sio! - Machnęłam ręką. Kruk nieruchomo wpatrywał się we mnie zaciekawiony. Kakofoniczne krakanie za oknem nabierało mocy. - Sio! - powtórzyłam. Czarne pazurki zastukały, gdy odwracał się ode mnie. Rozłożył skrzydła. Miały szerokość okna. Był olbrzymi. Zeskoczył z parapetu i pofrunął w stronę drzew. Czarne stado zamilkło i zerwało się do lotu za swoim królem. Zamknęłam okno. Nie chciałam tu tego przerażającego gościa. Odwróciłam się i przestraszyłam na widok nieznanej dziewczyny. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to mój obraz w lustrze przymocowanym do wewnętrznej strony drzwi szafy. Dotknęłam dłonią policzka. Odbicie powtórzyło mój ruch. Uśmiechnęłam się. Odbicie posłało mi ten sam blady, nieprzekonujący uśmiech. Odgarnęłam na plecy proste jak druty blond włosy, sięgające do połowy łopatek, odsłaniając łabędzią szyję. W lekko trójkątnej twarzy główne miejsce zajmowały duże oczy. Zwracały uwagę ponurą powagą. Cofnęłam się o krok. Dziewczyna w lustrze zrobiła to samo. Przewiercała mnie błękitnym, przenikliwym spojrzeniem. Drobne usta skrzywiły się niedowierzająco. Przesunęłam dłońmi po szczupłym ciele. Mały biust, wystające kości biodrowe, długie proste nogi. Odbicie pilnie naśladowało każdy, nawet najdrobniejszy, gest. Jeszcze raz spojrzałam mu w twarz. Nie znałam tej dziewczyny… Widziałam ją po raz pierwszy. Czemu nie poznawałam samej siebie? Potoczyłam wzrokiem po pomieszczeniu. Czemu nie poznawałam tego pokoju? Odbicie posłało mi przerażone spojrzenie. Kim ja jestem? Jak się nazywam? Cofnęłam się, by odsunąć się od dziewczyny z lustra.

Oddychałam coraz szybciej. Czułam, jak gardło zaciska mi się ze strachu. Pod powiekami poczułam słone łzy. Łzy strachu. Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Wciągane spazmatycznie powietrze nie wystarczało. Opadłam na kolana i pochyliłam głowę. Na chwilę osłabienie zniknęło, jednak gdy tylko spojrzałam w lustro, zaatakowało ze zdwojoną siłą. Obraz zaczął wirować mi przed oczami. Miałam wrażenie, że dziewczyna z lustra śmieje się ze mnie. Kim ja jestem?!

2 Świat wciąż wirował jak szalony. Zrobiło mi się niedobrze. Żołądek podskakiwał szaleńczo do gardła. Jak przez mgłę słyszałam skrzypnięcie otwieranych drzwi i tupot obcasów tuż obok mnie. Co się dzieje?! Gdzie ja jestem?! Kim ja jestem?! Chciałam krzyczeć, ale nie potrafiłam wydobyć z siebie głosu. Zamierał gdzieś w gardle, mimo że otwierałam usta. - O Boże, spokojnie, Julio, Juleczko, już spokojnie! - Czyjeś ręce złapały mnie za ramiona i przeniosły moją głowę z podłogi na swoje kolana. Po raz kolejny wszystko zawirowało mi przed oczami. Nie wiedziałam, co się dzieje. - Julio, spokojnie. Oddychaj głęboko. Oddychaj razem ze mną. Wdech. - Kobiecy głos urwał się, by wciągnąć w siebie gwałtownie powietrze. Brzmiał jak zatkana rura od starego odkurzacza. - A teraz wydech! Próbowałam wykonać polecenie. - Bardzo dobrze! Jeszcze raz! Wdech! I wydech! Wdech! I wydech! Mroczki przed oczami powoli znikały. Świat już nie wirował jak szalony. Poczułam się lepiej. - Co się dzieje? - wydusiłam, patrząc w twarz kobiecie, która mocno mnie ściskała. Zamrugałam zaskoczona. Około pięćdziesięcioletnia kobieta wyglądała niezwykle. Wściekle rude włosy z przypalonymi farbą końcówkami okalały kwadratową, mocno umalowaną twarz. Nałożony grubą warstwą niebieski cień do powiek kłócił się z zielonymi oprawkami ogromnych, babcinych okularów. Podkład wydawał się odchodzić płatami, gdy nadymała policzki w teatralnym oddechu. Kim, do diabła, ona jest?! - Oddychaj - ponagliła mnie. - Zaraz ci wszystko opowiem,

skarbeczku. Poddałam się jej. Twarde deski wbijały mi się w plecy, gdy leżałam na wznak i z zamkniętymi oczami powoli się uspokajałam. Przestałam myśleć o pytaniach i strach zniknął. Zaraz na pewno wszystkiego się dowiem. Przecież zapewniła mnie, że wszystko wyjaśni, kiedy się uspokoję. Wszystko będzie dobrze. Musi być dobrze. - Jak się czujesz, Juleczko? - zapytała kobieta. Otworzyłam oczy. - Wstańmy - zaproponowała. Posłusznie podniosłam się i stanęłam na niepewnych nogach. Wciąż wydawały mi się obce i sztywne. Kobieta ze stęknięciem wstała, opierając ciężko dłonie na biurku. Dopiero teraz zobaczyłam, jak była niska. Sięgała mi ledwie do ramienia nawet pomimo wysokich kilkucentymetrowych, czarnych szpilek, które miała na nogach. Błękitny kostium ciasno opinał jej pulchne kształty. - Droga Juleczko, usiądź, proszę, na łóżku. - Pchnęła mnie w jego stronę, a sama chwyciła krzesło. Posłusznie zajęłam miejsce - co innego mogłabym zrobić? - Juleczko? - zapytałam tylko. Szeroki uśmiech rozpychający jej policzki odrobinę się zmniejszył. Przysunęła krzesło bliżej mnie i usiadła na samym brzegu, zakładając nogę na nogę. Sięgająca kolan spódnica podjechała wyżej. Zerknęłam na jej stopy. Wylewały się z czarnych szpilek. Opuchnięte kostki dorównywały szerokością łydkom. Nie powinna nosić takich butów. Ani spódnic. - Skarbeczku, to twoje imię. Nazywasz się Julia Stefaniak. - Nie zwracała uwagi na mój badawczy wzrok. - Julia Stefaniak? - powtórzyłam głucho. Nie brzmiało znajomo. Dla pewności wymówiłam je jeszcze kilka razy. Nic nie odblokowało się w mojej pamięci. Julia Stefaniak była dla mnie całkowicie obcą, nieznaną osobą. - Gdzie ja jestem? - dopytywałam. - Kochanie. - Kobieta wzięła mnie za ręce i mocno ścisnęła. Nazywam się Zofia Morulska. Możesz mi mówić po imieniu.

Będę twoją opiekunką w najbliższym czasie. Możesz się do mnie zgłaszać w każdej chwili. Pamiętaj, że jestem tu dla ciebie. Kiwnęłam potakująco głową, chociaż nic nie rozumiałam. - Miałaś wypadek, skarbeczku. Bardzo poważny wypadek. Spojrzałam na łóżko z białą, wysoką barierką. - Jestem w szpitalu, tak? - zapytałam. - Nie. - Zofia Morulska pokręciła przecząco głową. - Już cię wypuścili. Jesteś teraz w specjalistycznym ośrodku, w którym udziela się pomocy osobom po wypadkach. Oferujemy niezbędną rehabilitację i psychoterapię. Znajdujesz się w ośrodku Druga Szansa. Moje dłonie zaczęły się pocić. Ciepło promieniujące od kobiety raczej mi nie pomagało. Chciałam wytrzeć ręce o spodnie od piżamy, ale nie zamierzała mnie puścić, gdy lekko je pociągnęłam. Byłam w pułapce. - Co to za wypadek? Ja nic nie pamiętam. Nie wiem, jak się nazywam. Skąd się tu wzięłam? - Och! - Pogodna twarz kobiety odrobinę spochmurniała. Naprawdę nic nie pamiętasz? Nawet naszej wczorajszej rozmowy? Zamarłam. Wczorajsza rozmowa. Przecież pierwszy raz widzę ją na oczy! W życiu z nią nie rozmawiałam. Co ona wygaduje? Gorączkowo myślałam. Czy było wczoraj? Co było wczoraj, jeśli ono w ogóle istniało? Nic. Nie było żadnego wczoraj. Świetlówka nad naszymi głowami pstryknęła kilka razy. Światło przygasło, ale zaraz znowu z sykiem zapłonęło. - Hm, trzeba to zgłosić konserwatorowi. - Kobieta skrzywiła wąskie usta. - Ja nic nie… - Urwałam i rozpłakałam się. Zdołałam wyszarpnąć wreszcie ręce i zasłoniłam nimi twarz. Ciepłe łzy sunęły po moich lodowatych policzkach. Boję się. Nie wiem, co się dzieje. Boję się. Chcę do mamy! Płacz ustał gwałtownie. Myśl! - Nakazałam sobie. Nie wolno mi teraz tracić głowy. Mama. Moja mama. Nie pamiętam mojej mamy!

- Gdzie moi rodzice? - wyszeptałam pełna złych przeczuć. Chcę ich zobaczyć. - Pamiętasz ich? - Twarz kobiety rozpromieniła się. Czy ich pamiętam? Zamyśliłam się. Nie. Przed oczami miałam tylko szare postacie bez twarzy. Wyobrażenie. Muszę mieć rodziców. Każdy ich ma. Nie jestem stara. Moje odbicie wyglądało jak przestraszona nastolatka. Tylko że ja ich… - Nie pamiętam… - Och, skarbeczku. - Poklepała mnie po dłoni. - Wszystko sobie przypomnisz. Obiecuję ci. Pomogę ci. Po-mo-gę-ci. Jej oczy wpatrywały się we mnie z napięciem. Grubo umalowane powieki nawet nie drgnęły. Pomimo że się odsuwałam - ona wciąż się zbliżała. Przestraszyłam się jej. - Gdzie są moi rodzice? Co się z nimi stało? Jaki wypadek?! - Kochanie, słyszę w twoim głosie gniew. - Światło zabłyszczało w jej okularach, ukrywając przede mną oczy. - Chcę usłyszeć w końcu jakieś wyjaśnienia - syknęłam. - Na ustach kobiety pojawił się lekki uśmiech. Odsunęła się i oparła plecami o krzesło. Znowu widziałam jej oczy. - Gniew nie jest niczym złym. - Głos Zofii brzmiał miękko. Może pomóc ci uporać się z emocjami, z którymi niebawem się zetkniesz. Musisz jednak pamiętać, by nie zatracać się w tym uczuciu. W dużym nasileniu może przynieść więcej szkód niż pożytku. Byłam na granicy wybuchu. O czym ta kobieta pieprzy?! Chcę usłyszeć jakieś wyjaśnienia! Gdzie ja jestem?! Co się stało?! Zagryzłam wargi i spojrzałam w ciemne okno. W szybie zobaczyłam swoją wykrzywioną ze złości twarz. To naprawdę ja? - Skarbeczku. - Jej wąskie usta zacisnęły się w kreskę. Miałaś bardzo poważny wypadek. Twoja hospitalizacja trwała kilka tygodni. Byłaś w śpiączce. W Drugiej Szansie jesteś od sześciu dni. Codziennie przychodziłam do ciebie i

odbywałyśmy taką samą rozmowę. Codziennie budziłaś się i nic nie pamiętałaś. Nie chciałam mówić ci tego w ten sposób, ale nie pozostawiasz mi wyboru. - Co to był za wypadek? - wydusiłam, wracając do niej spojrzeniem. Moje odbicie nie chciało mi nic powiedzieć. Cały czas przedstawiało obcą twarz. - Uraz głowy, Juleczko. Poważny uraz głowy. - Czy ja… znowu zapomnę? Byłam zdruzgotana. Jakim cudem mogę nie pamiętać tego, co się stało? Strach znowu napłynął i zacisnął na moim gardle grubą pętlę. Czułam się zagubiona i samotna. - Mam nadzieję, że nie. - Jej głos koił, uspokajał. - Jest pani terapeutką? - Psychiatrą. I mów mi, proszę, po imieniu. Zostańmy przyjaciółkami. Chcę ci pomóc. Objęłam się ramionami. - Chcę wiedzieć więcej. Co się stało? Gdzie moi rodzice? Zofia Morulska skrzywiła się. Jej pokryty różem policzek napiął się mocno. - Nie jestem pewna, czy na tym etapie terapii powinnyśmy rozmawiać o bolesnych i traumatycznych przeżyciach… Ton jej głosu przeczył słowom. Pobrzmiewało w nim oczekiwanie. Wydawało mi się, że chciała, żebym zaczęła nalegać i prosić ją o wyjaśnienia. Postanowiłam jej nie zawieść. - Chcę wiedzieć. Muszę wiedzieć. - Skarbeczku, w twoim domu zdarzył się wypadek. Wybuchł pożar. Usiłowałaś wydostać się z budynku. Przygniotła cię belka stropowa. Na szczęście straż pożarna przyjechała na czas. - Rodzice? Pokręciła przecząco głową. - Nic nie dało się zrobić. Myślałam, że poczuję smutek, ból. Cokolwiek! Nic takiego jednak się nie stało. Byłam pusta. Kompletnie wyprana z emocji. Dziwne uczucie… Nawet obejmujący mnie swoimi lepkimi palcami strach gdzieś zniknął. - Juleczko? Jak się czujesz?

- Pusto. - To było pierwsze, co przyszło mi do głowy. - Skarbeczku, to zupełnie normalne. Emocje przyjdą z czasem, razem ze wspomnieniami. Potarłam oczy. Byłam taka zmęczona. Chciało mi się spać. - A inna rodzina? Nie mam nikogo? Czemu nikt do mnie nie przyszedł? Czemu nie jestem w domu? - Niestety nie masz innej rodziny, a twój dom rodzinny spłonął. Dziadkowie zmarli, gdy byłaś mała. Nikogo innego nie odszukaliśmy. Nikt się do nas nie zgłosił. Juleczko, nie musisz się martwić. Zajmiemy się tobą i wszystkimi twoimi sprawami. Od tego jesteśmy. Wyprowadzimy cię na prostą. Wszystko zostaw nam. Nam? Czyli komu? Terapeutom? Byłam oszołomiona. Cały czas miałam wrażenie, że to jakiś straszny sen. Nieprawdopodobny koszmar. - Jak się nazywam? Julia jak? - Julia Stefaniak. Masz dwadzieścia dwa lata. Dlatego trafiłaś do nas, a nie do ośrodka dziecięcego. Zaśmiałam się pod nosem. Czułam się teraz jak mała dziewczynka. Może moja metryka kłamała. - Julia - posmakowałam to imię. Nie pasowało do mnie. Nic mi nie przypominało. - Nie bój się, że nic nie pamiętasz. Jeszcze nie wiemy, na jakie zaburzenia pamięci cierpisz. Może twoje wspomnienia szybko się odblokują. Dowiemy się tego podczas terapii. Musisz tylko pamiętać, że efekty nie będą od razu widoczne. Czasami powrót wspomnień zajmuje wiele miesięcy. - Rozumiem - odpowiedziałam głucho. Przytłoczona informacjami przestałam uważnie słuchać słów Zofii. Opowiadała mi o Drugiej Szansie, o tym, jacy pacjenci do nich trafiają, ilu osobom pomagają. Nowatorski ośrodek skupiał najlepszych specjalistów z kraju: neurologów, psychiatrów, psychoterapeutów. Zajmowali się tylko najcięższymi przypadkami. Najcięższymi. Mało pocieszająca informacja.

Zagłębiłam się w labirynt myśli. Starałam się znaleźć drogę do wspomnień. Były gdzieś głęboko w środku. Ukryte. Poczułam się dziwnie, nierealnie. Przed oczami pojawiły mi się białe plamy. Skupiłam się na największej, która zdawała się pochłaniać wszystko. Zaczęłam szybciej oddychać. - Julia? Julia, dobrze się czujesz? - Z transu wyrwał mnie głos Morulskiej. Zamrugałam kilka razy i spojrzałam w jej szare oczy. - Ja… - Przez chwilę wydałaś się nieobecna duchem. - Nie dała mi dojść do słowa. - Wydaje mi się, że znowu zaczynasz się denerwować. Uspokój się. Histeria w niczym teraz nie pomoże. Będziemy musieli zastanowić się nad tymi emocjami. Mogą być dla ciebie zbyt silne. Zamknęłam oczy, z całych sił pragnęłam znaleźć się gdzieś indziej. Wszędzie, byle nie tu. Nie obok tej kobiety. Nie w tym pokoju. Nie w tej piżamie. Nie z tą twarzą… Otworzyłam oczy. Zofia przyglądała mi się z tym samym uśmiechem. Nagle wydał mi się sztuczny. - Może przebierzesz się, a potem oprowadzę cię po ośrodku? Pospacerujemy sobie. Powinnaś trochę się poruszać. Dawno nie miałaś do tego okazji. - Nie, nie - odmówiłam szybko, przerażona perspektywą wyjścia z pokoju. Zderzenia się ze światem, z ludźmi, z białymi plamami. Bałam się, że wrócą… Spojrzałam na czarne okno, gdzie wcześniej siedziało wielkie ptaszysko. W środku jest bezpiecznie. Tylko tutaj, tylko w tym pokoju. - Ja chciałabym odpocząć. - Rozumiem. - Wydało mi się, że słyszę w jej głosie ulgę. Ale proszę, Juleczko, uspokój się. Wszystko jest i będzie dobrze. - Nie jest dobrze! Jestem sama! - krzyknęłam zirytowana jej spokojem. Zaczęło brakować mi powietrza. Białe plamy wróciły.

Oddychałam spazmatycznie. Coraz szybciej i szybciej. - Nie jesteś sama. - Chwyciła mnie za ręce i mocno ścisnęła. Masz mnie i całą Drugą Szansę po swojej stronie. Zrobimy dla ciebie wszystko. Wszystko, czego będziesz potrzebować. Sięgnęła do kieszeni błękitnego żakietu. Wyjęła z niej szklaną, brązową buteleczkę. W środku były podłużne, żółte tabletki. Zasłoniła palcami nazwę specyfiku. - Otwórz dłoń - rozkazała. - Co to jest? - zapytałam nieufnie ze ściśniętym gardłem, ani myśląc podawać jej rękę. Kobieta uniosła do góry jedną cienko wyskubaną brew, zupełnie jakby dziwiła ją moja niesubordynacja. Na jej ustach zagościł wystudiowany uśmiech profesjonalistki. - To tylko środek uspokajający. Zapobiegnie kolejnemu atakowi paniki - wyjaśniła. Naleję ci wody. Poczekaj chwilkę. Patrzyłam, jak idzie do łazienki. Usłyszałam chrzęst szklanki, a potem szum wody. - Dłoń - nakazała po powrocie. Wysunęłam rękę. Wytrząsnęła jedną tabletkę z opakowania. Nie miałam argumentów, by się z nią sprzeczać. Bałam się białych plam, ogarniającego mnie strachu. Położyłam gorzką pigułkę na języku i szybko popiłam łykiem wody. - A teraz połóż się. - Pomogła mi i przykryła kołdrą. - Wrócę do ciebie później. - Czy ja do jutra zapomnę? Zatrzymała się w drzwiach zaskoczona moim pytaniem. Nie wiem - odparła szczerze. - Mam nadzieję, że nie. Zgasić światło? Spojrzałam na pojedynczą świetlówkę przymocowaną do sufitu. Czy to jej światło mnie obudziło? - Nie, niech zostanie. - Rozumiem. Do zobaczenia jutro rano, skarbeczku. Patrzyłam, jak wychodzi. Na tle brzoskwiniowych ścian jej błękitny kostium bardzo się wyróżniał. Wysokie obcasy pantofli

lekko się chwiały. Wszystko zaczęło rozmywać mi się przed oczami. Kolory, kształty… Tabletka zaczynała działać, wprowadzając mnie w stan przyjemnego odrętwienia. Bez smutku, bez bólu, bez wątpliwości. Bez woli… Już nic nie miało znaczenia.

3 Następne dni wydawały się szalonym snem. Przed moimi oczami przesuwały się korowody nieznanych twarzy. Lekarzy, rehabilitantów, specjalistów, pielęgniarek i sanitariuszy. Najbardziej kolorową z nich niezmiennie pozostawała twarz pełnej współczucia Zofii Morulskiej. Nie zapomniałam naszej rozmowy. Na szczęście. Chociaż żółte tabletki, które szczodrze mi oferowała, nie pomagały w zachowaniu trzeźwości umysłu. Ile dni leżałam, patrząc w sufit i słuchając krakania za oknem? Nie wiem… Wspomnienia z przeszłości, zanim w moim życiu nastała era łóżka z barierką i szorstkiej piżamy, nie wracały. Drzwi zamknęły się za wysokim, szczupłym rehabilitantem o pobrużdżonej twarzy. Zawsze żartował, kiedy do mnie przychodził na poranne ćwiczenia tuż przed śniadaniem. Miałam podobno jakieś przykurcze w ramionach. Nie wiem. Może miałam. Nie obchodziło mnie to. Aż do dzisiaj. Ponure krakanie wciąż rozbrzmiewało pod moim oknem, zupełnie jakby król kruków czekał na mnie. Zadrżałam na samą myśl o tym przeklętym ptaszysku. Poczekałam, aż dźwięk kroków rehabilitanta umilknie w korytarzu. Opuściłam gołe stopy na zimne panele. Rzadko sama wstawałam. Przeważnie pomagała mi Morulska. Cały czas była przy mnie. Widziałam jej twarz, gdy się budziłam, i zasypiałam z jej obrazem wyrytym pod powiekami. Podparłam się na barierce i wolnym krokiem podeszłam do okna. Było zamknięte. Nie pozwalałam go nikomu otwierać, co bardzo niepokoiło moją terapeutkę. Bałam się ptaków, ale nie powiedziałam jej tego. Nie chciałam dostać jeszcze więcej leków. Odbicie w szybie śledziło moje ruchy. Nie chciałam na nie patrzeć. Na całkiem obcą osobę. Były dni, kiedy wydawało mi

się, że to moja twarz. Były też takie jak ten, gdy nie wiedziałam, co jest prawdą. Oparłam czoło o chłodną szybę i westchnęłam ciężko. Kruków nie było nigdzie widać. Za oknem rozciągał się piękny widok. Drzewa szumiały kołysane lekkim wiatrem. Pomarańczowe i złote liście spadały na żółknący trawnik. Słońce grzało przez taflę szkła. Musiało być ciepło. W sam raz na spacer. Chcę wyjść. Ta myśl, a raczej chęć pojawiła się nagle w mojej głowie. Na początku się przestraszyłam. Ja miałabym wyjść? Przecież nie wiem, gdzie jestem, nie wiem, kim jestem! Ale z drugiej strony ile można leżeć i otumaniać się tabletkami? Buteleczka z ciemnego szkła stała na stoliku tuż obok łóżka. Codziennie znikały z niej trzy tabletki. A może to leki sprawiają, że jest mi tak dziwnie? Świat wiruje, chce mi się spać? Wspomnienia nie wracają? A gdybym przestała je łykać? Zerknęłam na zegar wiszący nad drzwiami. Dziewiąta. Zofia Morulska powinna pojawić się lada chwila ze śniadaniem. Każe mi połknąć tabletkę, a ja od razu po posiłku zasnę. Jak co dzień. Nie będę spać. Nie ma mowy. Moja opiekunka się spóźniała, a im więcej czasu mijało od kolejnej dawki lekarstwa, tym bardziej rozjaśniało mi się w głowie. Zamrugałam gwałtownie. Zegar wskazywał dziesięć minut po dziewiątej. Co się ze mną dzieje? Gdzie się podział ten czas? Poruszyłam dłońmi. Już nie czułam, jakbym miała ręce i nogi z waty. Wracały siła i czucie. Sięgnęłam po buteleczkę. Drżącymi palcami odkorkowałam ją i wytrząsnęłam jedną żółtą tabletkę. Szybko umieściłam korek na miejscu. W korytarzu rozległ się głuchy stukot obcasów. To ona! Pobiegłam do łazienki. Nie było czasu. Usłyszałaby dźwięk spuszczanej wody. Odsunęłam klapę rezerwuaru i wrzuciłam tam tabletkę. Kroki tuż za drzwiami.

Raz. Dwa. Trzy. Naciśnięcie klamki. Drzwi uchyliły się w momencie, gdy siedziałam już na łóżku. Wpatrzyłam się tępym wzrokiem w podłogę. Pochyliłam głowę. - Juleczko, skarbie! - Jej wesoły, wysoki głos ranił moje uszy. - Jak się dzisiaj czujesz? Widzę, że masz lepszy humor. Rehabilitacja chyba ci służy. Będę musiała pochwalić pana Ryszarda. Kobieta, tym razem ubrana we wściekle pomarańczową garsonkę i nieodłączne czarne szpilki postawiła talerz z kanapkami na stoliku obok łóżka. Rano jej kostki nie były aż tak opuchnięte. Wzięła do ręki buteleczkę z tabletkami. -Przed śniadaniem połkniemy lekarstwo zakomenderowała. - Już połknęłam - odezwałam się głucho. - Słucham? - Uśmiech na jej ustach przygasł. Spojrzałam jej w oczy. - Spóźniła się pani, więc połknęłam sama. Odwróciła się w stronę zegara. Wskazywał kwadrans po dziewiątej. - Hm, rzeczywiście trochę się spóźniłam. - Mówiła pani, że trzeba przyjmować je regularnie. To połknęłam. - Skarbeczku - zagruchała i zaśmiała się perliście. Pamiętasz, miałaś mi mówić po imieniu. Jestem Zofia. Wysypała tabletki na stolik i zaczęła je przeliczać, wrzucając z powrotem do opakowania. - Chyba rzeczywiście połknęłaś - mruknęła. - Poczekaj chwilkę. Odwróciła się ode mnie na pięcie i poszła do łazienki. Usłyszałam, jak podnosi klapę od sedesu. Po chwili wróciła usatysfakcjonowana. - Wybacz, Juleczko, ale leków. A przecież dajemy je wszystkim, pomagają tobie, musiałam sprawdzić. Niektórzy nasi pacjenci nie chcą łykać wam dla waszego dobra. Tylko i

wyłącznie. Pomagają Kiwnęłam głową i sięgnęłam po kanapkę. Zaczynało mi już burczeć w brzuchu. Za oknem rozległo się krakanie. Wzdrygnęłam się. - Wstrętne ptaszyska! - zawołała kobieta. - Wyjątkowo upodobały sobie nasz park. Nie można się ich pozbyć… - Chciałabym wyjść na dwór - przerwałam jej. - Na dwór? - zmieszała się. - Nie jestem pewna, czy jesteś już gotowa. Nie chce ci się aby spać? Poczułam gniew. Tym razem nie dam się otumanić prochami. Muszę wydostać się z tego pokoju. Odetchnąć innym powietrzem. Tu się duszę. - Jestem gotowa. Chcę wyjść. Trochę chce mi się spać. Udałam ziewnięcie. - Ale świeże powietrze na pewno dobrze mi zrobi. Proszę. Tyle czasu siedzę w pokoju. Szybko wepchnęłam sobie ostatni kęs kanapki do ust i wstałam. Zofia od razu do mnie doskoczyła, by podtrzymać mnie, gdybym się zachwiała. - Naprawdę czuję się już lepiej. - Spojrzałam jej w oczy. Jestem gotowa na terapię i na wyjście na zewnątrz. Nie jestem spanikowana, nie chce mi się płakać. Jestem gotowa. To leżenie w łóżku wcale mi nie pomaga. Morulska przypatrywała mi się badawczo. Bałam się, że się nie zgodzi, że domyśli się, że nie wzięłam lekarstwa. Nerwowym gestem zawinęłam pasmo blond włosów za ucho. - Tak - odparła wolno. - Chyba rzeczywiście czujesz się już lepiej. Czekałam na to. Wiem, że dawaliśmy ci silne leki, jednak mimo wszystko poddawałaś się im zbyt długo. Aż półtora tygodnia. Zamarłam z ręką na klamce szafy. Tak długo dzień mieszał mi się z nocą? W ogóle nie odczułam upływu czasu. Zofia Morulska chyba zauważyła moją minę, bo przytuliła mnie do swojej obfitej piersi. Jej ciężkie, piżmowe perfumy drażniły mój nos. - Nie przejmuj się, skarbeczku. Musieliśmy cię uspokoić. Gwałtowne emocje mogły ci zaszkodzić. Jeśli jednak twierdzisz, że czujesz się lepiej, zmniejszymy dawkę twojego lekarstwa.

Teraz będziesz łykać tabletki dwa razy dziennie, słyszysz? Do śniadania i do kolacji. Przyjdę wieczorem tego przypilnować. Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się. Podobało mi się to. Chciałam coś robić. Wreszcie coś sobie przypomnieć. - Dziękuję pani. - Jaka tam pani! - żachnęła się. - Mów mi Zofio. Przecież jesteśmy przyjaciółkami. - Dziękuję… Zofio - jej imię ledwo przeszło mi przez gardło. Nie zetknęłam się nigdy z psychoterapią ani psychiatrią, ale wydawało mi się dziwne, że ona koniecznie chce się ze mną zaprzyjaźnić. Zaśmiałam się w duchu. Nic o sobie nie wiem poza jedną rzeczą. Jestem przemądrzała. - Doskonale. - Poklepała mnie po ramionach. - Może mały spacer to rzeczywiście dobry pomysł. Pokażę ci nasz wspaniały ośrodek. Tylko najpierw musimy znaleźć ci coś do ubrania. Chyba że chciałabyś iść w piżamie. Część naszych wychowanków traktuje Drugą Szansę jako szpital, chociaż wolelibyśmy, żeby nie zachowywali się jak w szpitalu. Fakt, że zatrudniamy pielęgniarzy, nie świadczy jeszcze o tym, że NFZ nas finansuje. Narzekając pod nosem, otworzyła szafę. Lustro zabłyszczało w słońcu. Naprzeciwko miałam swoje odbicie. - Och, przepraszam. Zupełnie zapomniałam o lustrze. - Zofia chciała zamknąć drzwi, ale ją powstrzymałam. Dotknęłam odbicia i przyjrzałam się sobie krytycznie. Nie jestem brzydka. Tylko odrobinę zaniedbana. Matowe, przetłuszczone włosy wisiały potargane dookoła bladej twarzy z podkrążonymi oczami. Miałam duże oczy. Przez to szare wory wydawały się zajmować całą szerokość twarzy. Ciało nie przedstawiało się lepiej. Muszę więcej jeść, może chociaż piersi mi większe urosną… - Nie pamiętam siebie - westchnęłam. - Nie poznaję własnego nosa. - Najważniejsze jest przyznać to przed sobą - powiedziała spokojnie. - Powinnaś przestać się bać siebie. Tak wyglądasz, tak zawsze wyglądałaś. To nie jest obca osoba. To ty.

Musisz na nowo nauczyć się siebie. Nauczyć? Jak na razie dowiedziałam się jednego - te nogi będą wyglądać bardzo źle w rurkach. - Postaram się - zapewniłam opiekunkę. Co innego miałam zrobić? Jak powinnam się zachować? Mało komu zdarza się obudzić i nie pamiętać niczego. To raczej mało popularny temat filmów i książek, żebym miała jakieś wzorce. Zamyśliłam się. Filmy i książki… - Dlaczego pamiętam treść filmów i książek, które przeczytałam, a nie pamiętam swojego życia? - zapytałam. - Skarbeczku, tak się czasami zdarza. Masz częściową amnezję. Dokładnego zakresu jeszcze nie znamy, bo nie rozpoczęłyśmy pełnej terapii. Od jutra zaczniemy spotykać się na sesjach, wtedy będę mogła więcej ci na ten temat powiedzieć. Już jesteś gotowa, żebyśmy razem popracowały. Cieszysz się? Uśmiechnęła się do mnie szeroko, pokazując szare wypełnienia w żółtych zębach. - Chyba tak - mruknęłam. - Widzę, że mało entuzjastyczna z ciebie osóbka. A w czego tu się cieszyć? Nie mam niczego, nawet samej siebie. - Może najpierw się umyję? - zaproponowałam. Najwyższy czas. - Dobrze, skarbeczku. Weź szybki prysznic. Ja tu na ciebie poczekam. Zabierz do łazienki ubrania, które chciałabyś założyć. W szafie nic się nie zmieniło, odkąd ostatni raz ją otwierałam. W szufladzie znalazłam bieliznę i skarpetki, na półkach leżało kilka podkoszulków, głównie czarnych, oraz złożone, pachnące nowością szaro-czarne dżinsy. Niebieski sweter na wieszaku był jedyną plamą koloru. - Dlaczego wszystko jest czarne? - zapytałam. - Sądziłam, że będziesz chciała chodzić w żałobie - odparła, sadowiąc się na krześle przy biurku. Założyła nogę na nogę i machała stopą w powietrzu. Ostry obcas przecinał rytmicznie powietrze. - No już. Leć. Rozmiary niekoniecznie muszą na

ciebie pasować, bo kupowałam na oko, ale tym się nie przejmuj. Gdy poczujesz się lepiej, razem pójdziemy na zakupy. Bez słowa wzięłam potrzebne rzeczy i wskoczyłam do łazienki. Po zamknięciu drzwi odetchnęłam z ulgą. Wreszcie odizolowałam się od jej gadania. To bezustanne trajkotanie bardzo mnie męczyło. Zrzuciłam z siebie szorstką piżamę i pozwoliłam jej opaść na kafelki. Jeden z trzech miękkich, zielonych ręczników położyłam na zamkniętej klapie sedesu tuż obok kabiny prysznicowej. Łazienka była malutka. Ledwo można się było w niej obrócić. Projektant wnętrz się nie popisał. Zielono-białe kafelki na ścianach i podłodze tworzyły oślepiający wzór przyprawiający o zawrót głowy i mdłości. Olbrzymie lustro nad umywalką także nie pomagało w orientacji w tym pomieszczeniu. Zamknęłam za sobą drzwi kabiny i odkręciłam wodę. Ciepły strumień spłynął na moją głowę i plecy. Westchnęłam z rozkoszą. Dowiedziałam się o sobie nowej rzeczy. Lubię brać prysznic. W brzuchu ponownie mi zaburczało. Kolejna informacja - jestem chuda, bo mam dobrą przemianę materii. Pożarłabym konia z kopytami. Prysznic kusił, ale nie chciałam, żeby Morulska długo na mnie czekała. Bałam się, że się rozmyśli i nie pozwoli mi wyjść, jeśli uzna, że się zmęczyłam. Owinęłam się w zielony ręcznik i stanęłam przed zaparowanym lustrem. Przeciągnęłam dłonią po tafli. Niebieskie oczy dziewczyny naprzeciwko mnie zamrugały zaskoczone. Ależ ja jestem chuda! Jak śmierć na chorągwi. Poklepałam się po policzkach. Obraz nędzy i rozpaczy. Już miałam odwrócić się od odbicia, gdy zauważyłam coś na czole tuż pod linią włosów. Odgarnęłam mokre pasma na plecy. Nad moją lewą skronią biegła cienka kilkucentymetrowa blizna. Przesunęłam po niej palcem. Czy to tu uderzyła płonąca belka stropowa? Prosto w czoło? Jak sierotę na tanim filmie? Ja nie będę sierotą. Wszystko sobie przypomnę i się z tym uporam. Z tym postanowieniem ubrałam się i wyszłam z Zofią

Morulską z pokoju. Jednak moja pewność siebie zniknęła tuż za drzwiami. Przed sobą miałam oślepiająco biały, pozbawiony okien korytarz z szeregiem drzwi. Na każdych widniał przybity numer. Moje drzwi, ostatnie w ciągu, oznaczone były trzynastką. Chyba niezbyt dobry znak. - Jak się je zamyka? - zapytałam, nie puszczając klamki. Drzwi pomalowano na biały kolor. W niczym nie przypominały ciepłej sosny, którą widziałam od strony pokoju. Efekt domowego ciepła znikał na korytarzu. Nic dziwnego, że niektórzy wychowankowie Szansy uważali, że znajdują się w szpitalu. Chociaż mnie numery na drzwiach kojarzyły się z hotelem. Bardzo… sterylnym hotelem. Rząd świetlówek pozbawiał korytarz cienia. Biała terakota na podłodze zlewała się ze ścianami. Kolorem wyróżniały się jedynie rozmieszczone w równych odstępach między drzwiami małe skrzyneczki, mieszczące w sobie czerwony guzik. - Nie zamykamy drzwi, skarbeczku - odparła pobłażliwie. W jaki sposób mielibyśmy przyjść w nocy komuś na pomoc, gdyby się wcześniej zamknął? - Ale… to pogwałcenie prywatności - nie dałam za wygraną. - Juleczko. Nie jesteś na wakacjach. To zamknięty ośrodek. Chodź już. Nie przejmuj się drzwiami. Wzięła mnie pod ramię i poprowadziła korytarzem. Tuż przy schodach spotkałyśmy okołoczterdziestoletnią chudą kobietę. Zgięta wpół opierała się o ścianę. Miała na sobie przykrótką bladoróżową koszulę nocną. Nerwowo międliła w dłoniach materiał, przez co ledwo zasłaniał jej pośladki. Roześmiała się szaleńczo na nasz widok. Jej rozbiegane spojrzenie przeskakiwało pomiędzy nami. - Jesteś nowa. Nowa! Zabiją cię. Zabiją cię tak jak wszystkich! Wszyscy nie żyją! Umrzesz! Odskoczyłam przestraszona, kiedy wycelowała we mnie palec z długim, pożółkłym paznokciem. - Magdaleno, daj spokój - prychnęła Morulska. - Tu nikt nie

umiera! Co robisz sama na korytarzu w koszuli nocnej?! Znowu nie wzięłaś leków?! Przecież miałaś je brać regularnie! Wracaj natychmiast do pokoju albo wezwę sanitariusza. - Słyszałam w nocy! - krzyknęła kobieta, plując przed siebie śliną. - Słyszałam, na korytarzu łóżko na kółkach! Znowu ktoś umarł, a wy to ukrywacie! - Kochana, jak zwykle miałaś przywidzenia. To normalne po lekach, które otrzymujesz. Już o tym rozmawiałyśmy. Magdaleno, widzę, że muszę znowu poświęcić ci więcej czasu. Moja opiekunka sięgnęła do ściany, gdzie zamocowany za przezroczystą klapką znajdował się czerwony przycisk. Początkowo myślałam, że to guzik bezpieczeństwa w razie pożaru, ale się myliłam. Tuż nad przyciskiem znajdował się mały napis: „Sanitariusz”. - Mnie też zabijecie. Wiem to - oświadczyła szalona kobieta. - Nikt nikogo nie zabije, Magdaleno. - Głos Zofii stał się ostry i twardy. Już się nie uśmiechała. Cała dobroć pulchnej kobieciny gdzieś zniknęła. Jakby znikąd pojawili się dwaj sanitariusze. Wysocy barczyści mężczyźni o zakazanych mor… twarzach. Nie bądźmy niemili od samego początku. Wydawało się, że mnie nie zauważyli. Bez słowa podeszli do szalonej kobiety, złapali ją pod pachy i wprowadzili do pokoju z numerem 18. Zofia Morulska od razu straciła zainteresowanie całym zdarzeniem. Zatroskała się na widok mojej miny. - Och, skarbeczku, zupełnie się tym nie przejmuj. - Znowu wzięła mnie pod ramię. Ta kobieta cierpi na schizofrenię i manię prześladowczą. Bardzo ciężki przypadek. Staramy się jej pomóc, ale sama widzisz. Nie przyjmuje regularnie leków. Wypluwa je. Potrafi nawet wywoływać wymioty, by pozbyć się tabletki. Chyba ponownie musimy przejść na leki podawane dożylnie. Ale wtedy znowu zacznie wyrywać sobie kroplówkę i trzeba ją będzie krępować - zamyśliła się. W trakcie jej przemowy coraz bardziej bladłam. Gdzie ja trafiłam? Co to za oddział zamknięty? Czy ze mną też jest aż tak źle?

- Kochanie, nie przejmuj się Magdaleną. Pomożemy jej. Pozwoliłam terapeutce pociągnąć się w dół schodów. Mój pokój znajdował się na pierwszym piętrze. Niedaleko pokoju szalonej kobiety. Pożałowałam, że nie mam w drzwiach zamka. Zeszłyśmy na parter. Hol nie był długi. Pośrodku znajdowało się wejście do stołówki, oznaczone odpowiednim napisem, i stanowisko sanitariuszy. Siedzieli za białymi kratami, tworzącymi klatkę nad kilkoma biurkami i kanapą. Za białym siedziskiem znajdowały się białe drzwi prowadzące zapewne do pomieszczenia, w którym mogli spać. Przed sobą mieli kilka monitorów pokazujących korytarze. Gdy szłyśmy, nie widziałam żadnych kamer. Musiały być dobrze ukryte. Mężczyźni odwrócili się w naszą stronę i kiwnęli głowami Morulskiej. Bardziej przypominali mi ochroniarzy niż sanitariuszy. - Wyszłyśmy właśnie z damskiego skrzydła - zaczęła tłumaczyć Zofia. - Ma dwa piętra. Nie jest duże. Naprzeciwko widzisz wejście do skrzydła męskiego. Nie wolno ci tam wchodzić, tak jak żadnemu mieszkańcowi stamtąd nie wolno przekroczyć progu żeńskiej części budynku. Pośrodku znajdują się przestrzenie wspólne. Na parterze stołówka i biblioteka, na pierwszym piętrze świetlica, a na ostatnim, drugim piętrze pokoje pracowników i biura. - A co jest tam? - Wskazałam na sielski widok za przeszklonymi drzwiami wejściowymi. Jakaś para siedziała na ławce i czytała gazetę. - To nasz wspaniały park. Otacza dom. Kiedy już poczujesz się lepiej, pójdziemy na spacer. Nie musisz się martwić, że się zgubisz, chociaż teren jest rozległy. Wszystkie ścieżki prowadzą do budynku, a całość jest ogrodzona wysokim murem. Nikt niepowołany nie dostanie się do środka. Nie musisz się też martwić, że spotka cię tam coś złego ze strony mieszkańców. Nasi podopieczni w złym stanie nie mogą opuszczać budynku. Jakoś mnie to nie przekonało. Na widok Magdaleny o mało nie dostałam zawału ze strachu. Trafiłam do jakiegoś domu dla obłąkanych.

Już się nie dziwiłam, dlaczego Zofia Morulska nie była pewna, czy jestem gotowa na opuszczenie pokoju. Jeszcze przez chwilę spacerowałyśmy po budynku. Opowiadała mi, skąd wzięły się fundusze na ośrodek, jakie sławy w nim pracują. Jej słowa przelatywały koło moich uszu jak natrętna mucha. Zmęczyło mnie jej towarzystwo. Potrafiła być prawdziwym wrzodem na tyłku, bezustannie powtarzając te same utarte frazesy. Podczas naszej wycieczki po Drugiej Szansie wyglądałam przez każde okno. Drzewa nęciły mnie spokojem, przyzywały do siebie. Chciałam usiąść w ich cieniu i na chwilę zapomnieć, że powinnam sobie coś przypomnieć. Ośrodek zrobił na mnie dobre wrażenie. Wydawał się całkiem ładny. Jego środkowa część, utrzymana w ciepłych barwach, mieściła się w starej rezydencji. Prawdziwa drewniana klepka uginała się pod stopami. Było tu przytulniej niż w dobudowanych znacznie później skrzydłach, w których mieściły się pokoje dla pacjentów. Tam w korytarzach królowała czysta biel posadzek z terakoty i ścian pomalowanych do połowy farbą olejną. Zdecydowanie wolałam środkową część. Znajdowałyśmy się właśnie w bibliotece. Wysokie, kilkumetrowe regały sięgały sufitu. Niknęły w cieniu, którego nie rozpraszało światło wpadające przez wysokie okna pokryte kurzem. By dostać się do najwyższych półek, należało użyć specjalnej drabiny na kółkach. Jedyne oświetlenie stanowiły lampy rozstawione na niskich stolikach. Dziwne. Czytelnia powinna być dobrze oświetlona. Na suficie ozdobionym drewnianymi kasetonami widniały, oddalone od siebie, głębokie wyrwy w drewnie, zupełnie jakby kiedyś były tam zamocowane żyrandole. Zaspana bibliotekarka, którą mi przedstawiono jako panią Anię, siedziała za biurkiem i na pracowniczym komputerze z monitorem kineskopowym pamiętającym lata dziewięćdziesiąte ubiegłego wieku, z zapamiętaniem układała pasjansa. Nie miała wiele pracy. Naćpani mieszkańcy nie przychodzili tutaj czytać Tołstoja.

Zbiory prezentowały się imponująco. Morulska wyjaśniła mi, że należą w całości do właściciela rezydencji i jednocześnie dyrektora Drugiej Szansy, utalentowanego neurochirurga, którego tytułowała „panem doktorem”. Najwyraźniej był tak zasłużony, że nikt nie śmiał głośno wypowiadać jego imienia ani nazwiska. - Jestem już zmęczona - przerwałam Morulskiej w pół słowa zachwyty nad osobą doktora. - Chyba wrócę do pokoju na małą drzemkę. - Moja opiekunka zerknęła na zegarek na nadgarstku. Złota bransoletka wrzynała się w pulchne ciało.Dobrze, skarbeczku zgodziła się z uśmiechem. - Obiad za dwie godzinki. Akurat się zdrzemniesz. Chcesz zjeść w stołówce, czy wolisz, żebym przyniosła ci posiłek do pokoju? Wyobraziłam sobie szaleńców czekających w stołówce, zaopatrzonych w noże i widelce, a następnie moją samotnię, do której zdołałam się już przyzwyczaić. - Wolałabym zjeść w pokoju - mruknęłam. - Jeśli mogę. - Oczywiście, kochanie, że możesz! Odprowadzić cię czy sama trafisz? - Pójdę sama. Dziękuję. Skierowałyśmy się do drzwi prowadzących na korytarz. Za plecami kobiety układającej pasjansa też były drzwi. Nad nimi wisiał karnisz ze zniszczoną, aksamitną zasłoną, teraz odsuniętą do połowy. Na drzwiach dostrzegłam w połowie zasłoniętą tabliczkę z napisem: „Archi…”. Gdy wchodziłyśmy, kotara była całkowicie zaciągnięta i pomyślałam, że znajduje się za nią okno przysłonięte, by światło nie odbijało się w monitorze komputera. - Tajemnicza komnata? - Zaśmiałam się, wskazując na nią głową. - Och, to tylko magazyn. Trzymamy tam stare historie chorób - powiedziała Morulska 0 posłała ostre spojrzenie bibliotekarce. Kobieta zerwała się z miejsca i poprawiła zasłonę. - Przepraszam, musiałam zaczepić krzesłem. Tu jest strasznie ciasno - tłumaczyła się.

Wyszłyśmy na korytarz. - Do zobaczenia - powiedziałam i zbliżyłam się do schodów. Za plecami usłyszałam skrzypnięcie ciężkich drewnianych drzwi i cichy głos Morulskiej strofującej podwładną.

4 Nie położyłam się jednak do łóżka. Nawet na nim nie usiadłam. Po wejściu do pokoju otworzyłam szeroko okno i oparłam ręce na kratach. Pierwszy raz odważyłam się je otworzyć. Wdychałam zapach drzew i wiatru. Tak wspaniale się różnił od smrodu środka dezynfekującego, którym codziennie myto podłogę w moim pokoju, zapachu kurzu w bibliotece czy przypalonego jedzenia w jadalni. Szarpnęłam kraty na próbę. Trzymały mocno. Dopiero po chwili zauważyłam, że są zamocowane w ramie na zawiasach. Przesunęłam palcami po zamku. Jeśli miało się klucz, można było otworzyć swoje więzienie. Okłamałam Morulską. Nie chciało mi się spać. Chciałam się od niej uwolnić i wybrać się na samotną wycieczkę po parku. Chciałam zrobić coś sama bez obaw, że będę pod stałą obserwacją. Tylko jak się wydostanę z budynku? Przygryzłam wargę. Musi istnieć jakiś sposób. Może po prostu udam, że mam pozwolenie na opuszczanie ośrodka, i spróbuję wyjść? Jeśli będę pewna siebie, to może nikt mnie nie zatrzyma. Wyjęłam z szafy błękitny sweter. Nie jestem w żałobie. Ubiorę się na czarno, gdy przypomnę sobie ludzi, za którymi powinnam tęsknić. Uśmiechnęłam się do odbicia w lustrze. Posłało mi figlarne spojrzenie. Moje odbicie też chciało uciec. Wydawało mu się to czymś wesołym, podniecającym. Już miałam zamknąć szafę, gdy coś mignęło w lustrze nad moim ramieniem. Ludzka sylwetka. Odwróciłam się gwałtownie. Serce podskoczyło mi do gardła. Omiotłam spojrzeniem niewielkie pomieszczenie. Czy ktoś wszedł do pokoju, kiedy przeglądałam się w lustrze? Nie słyszałam dźwięku otwieranych drzwi. Wiatr wpadający przez otwarte okno poruszył moimi włosami. Odetchnęłam głęboko. To tylko cień. Na ścianie nad łóżkiem falowały gałęzie

drzewa. Mocne południowe światło łatwo wydobywało z przedmiotów ostre kontury. Dla pewności ukucnęłam i zajrzałam pod wysokie szpitalne łóżko. Niczego tam nie było. Podeszłam do okna. Naprzeciwko mojego pokoju rosło stare wyschnięte drzewo. To ono rzucało podłużne cienie, wyciągające się w moją stronę niczym szpony czarownicy. Wyjrzałam w poszukiwaniu kruków i zamknęłam okno. Już za długo było otwarte. Nie ma czasu na zwłokę. Muszę już iść. Uchyliłam drzwi na korytarz i wysunęłam głowę, by sprawdzić, czy nie widać szalonej Magdaleny. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że mogę wyglądać podejrzanie. Sanitariusze mieli kamery. Powinnam być pewna siebie od samych drzwi. Odetchnęłam głęboko. Dam radę. Dlaczego miałabym nie dać rady? Uniosłam do góry głowę, odgarnęłam włosy na plecy i spokojnym krokiem ruszyłam korytarzem, gotowa do ucieczki w każdej chwili, gdyby na horyzoncie pojawiła się tamta pacjentka. Siłą hamowałam się, żeby nie zbiec po schodach. Byłam pełna życia, energii! Lek, którym mnie usypiano, powoli znikał z mojego organizmu. Dobrze zrobiłam, że nie wzięłam rano tabletki. Wreszcie mogłam myśleć. Minęłam biurka sanitariuszy, nawet nie zerkając w ich stronę. Udawałam, że zmagam się z guzikami sweterka. Nikt nie wstał, nie krzyknął. Żadnej reakcji. Zupełnie jakbym dla nich nie istniała. Zadowolona z siebie pchnęłam drzwi. Ciepły wiatr owiał moją twarz. Tu już się nie hamowałam - zbiegłam po trzech stopniach. Pod miękkimi podeszwami trampków czułam każde ziarno żwiru pod stopami, ale mi to nie przeszkadzało. Szłam przed siebie cienistą ścieżką. Poczułam się wolna i… chyba… pierwszy raz szczęśliwa. Moje położenie nie wydawało mi się już takie beznadziejne. Z radością zagłębiłam się między drzewa, gdzie nikt nie mógł

mnie zobaczyć. Gdy tylko kogoś widziałam na ścieżce, zmieniałam kierunek spaceru. Nie chciałam stać się obiektem przyciszonych rozmów innych mieszkańców Drugiej Szansy. Potrzebowałam odrobiny prywatności, żeby zostać z moimi demonami sam na sam. Obudziłam się, nic nie pamiętając, brałam tabletki uspokajające na ataki paniki, podczas których się dusiłam, i wciąż nic sobie nie przypomniałam. Nie wyglądało to dobrze. Z drugiej strony miałam wikt i opierunek oraz profesjonalną opiekę, która chce mi pomóc. Muszę się postarać na sesjach z Morulską. Po chwili odczułam zmęczenie. Byłam w nie najlepszej kondycji, skoro kilkanaście minut chodzenia spowodowało zadyszkę. Usiadłam na najbliższej ławce. Stała pod rozłożystym dębem. Słońce przemykało między gałęziami, łaskocząc mnie ciepłem po twarzy. Bolały mnie plecy. I lewa ręka. Poruszyłam nią kilka razy. Chyba rzeczywiście cierpiałam na tajemnicze przykurcze, o których wspomniał rehabilitant. Zamyśliłam się, masując przedramię. Jak wyglądali moi rodzice? Dlaczego pamiętałam filmy wyświetlane w kinach w ostatnim roku, a nie potrafiłam przypomnieć sobie ich twarzy? Czy tak powinno być? Co mówiła mi Morulska? Ja usiłowałam uciekać, a oni? Spali? Jak mogli nie zauważyć, że dom płonie? Nie słyszeli moich krzyków? Miałam w oczach tę scenę. Zobaczyłam siebie, obudzoną przez woń dymu. Odgarniam kołdrę i wstaję. Dym wcieka do pokoju przez szparę pod drzwiami. Co się dzieje?! Łapię za klamkę, ale ta mnie parzy. Z sykiem odskakuję. Jeszcze raz próbuję, tym razem przez bluzkę. Korytarz jest pogrążony w kłębach dymu. Kaszlę. Biegnę przed siebie. Krzyczę o pomoc. Wołam rodziców. Dobiegam do schodów. Pomarańczowa łuna oświetla moją przerażoną twarz. Nie mogę zejść. Płomienie wspinają się po kolejnych stopniach. Odwracam się w stronę sypialni rodziców. Przez otwarte drzwi widzę, że leżą w łóżku. Ich pokój pełen jest gryzącego, palącego dymu. Czy oni…? Czy oni żyją? Czy się udusili?!

Pokręciłam głową, przeganiając złe myśli. Nic mi się nie przypomniało. Tylko sobie to wyobraziłam. Na mojej prawej ręce nie ma śladu po oparzeniu. Spojrzałam na czyste wnętrze dłoni, bez jednej skazy. Co się tam tak naprawdę stało? - Dobrze się czujesz? - Boże! - ryknęłam i podskoczyłam do góry. - Wystarczy Adam. - Stojący przede mną chłopak wzruszył ramionami. Na jego twarzy błąkał się rozbawiony uśmiech. Czarne półdługie proste włosy opadały mu na lekko wygięte brwi. Machnął głową, by ciemna grzywka odsłoniła oczy. Przypalił papierosa, którego trzymał w palcach. Smużka dymu uniosła się w powietrze. - Więc dobrze się czujesz? - powtórzył. Miał głęboki, miły dla ucha głos. - Ja… tak. W porządku - powiedziałam zbyt piskliwym jak na mnie głosem. Odchrząknęłam zakłopotana. - To świetnie. - Znowu przypalił papierosa. Przyglądał mi się zaciekawiony. Ja także dokładnie go sobie obejrzałam. Był wysoki i szczupły, ale nie przesadnie chudy. Szerokie ramiona rozciągały czarną koszulkę bez rękawów. Lewą dłoń trzymał w kieszeni ciemnogranatowych dżinsów. - Jak się nazywasz? - zapytał. Niedopałek rzucił na ścieżkę i przydeptał. Przez chwilę patrzyłam, czy ciągnące się po ziemi rozwiązane sznurówki nie zajmą się od tlącego się papierosa. - Julia Ste… Stefaniak? - Mnie nie pytaj o swoje nazwisko. - Rozłożył ręce i uśmiechnął się łobuzersko. Pierwszy raz widzę na oczy tę ładną twarz. Zaczerwieniłam się. - Jeszcze się go nie nauczyłam… - A może się nauczyłaś, tylko zapomniałaś? - Nie zapomniałam! Nic już nie zapominam! - Umilkłam gwałtownie, zaskoczona własnym wybuchem. Uśmiech na twarzy chłopaka trochę przygasł.

- Spokojnie, nie chciałem cię urazić. Różne typy tu trafiają. Trzeba uważać, z kim się człowiek zadaje. Nie wyglądasz co prawda na szaloną, ale kto wie? Może odwrócę się na chwilę, a ty mnie zadźgasz gałęzią? Zaczerwieniłam się jeszcze bardziej. Był niegrzeczny. Nie chciałam mieć z nim więcej do czynienia. Poza tym miał rację. Przecież w ogóle go nie znam. Może jest nienormalny? Jeszcze mnie zgwałci i zamorduje. Rozejrzałam się dookoła. Nigdzie nie było widać żywej duszy. Skutecznie udało mi się uciec przed spojrzeniami pozostałych pacjentów Drugiej Szansy. Znikąd nie nadeszłaby pomoc. Nikt nie usłyszałby moich krzyków. Wstałam z ławki i bez słowa ruszyłam ścieżką w stronę budynku. - Hej! Poczekaj! Nie chciałem. Nie bądź taka obrażalska. Usłyszałam, że za mną idzie. Przyspieszyłam. - Hej! - Złapał mnie za ramię i odwrócił do siebie. Poczekaj. - Puść! - rozkazałam. - Nie skrzywdzę cię. Jestem czasem trochę niedelikatny, ale ogólnie fajny ze mnie gość. Chłopięcy urok, który przede mną roztaczał, niestety zaczął działać. Powoli zaczęłam ustępować. Topniałam pod wpływem jego gorącego dotyku. - Puść. - Dobrze, ale nie uciekaj. Porozmawiaj ze mną. Zabrał rękę, a ja nie zaczęłam biec jak szalona w stronę mojego bezpiecznego pokoju, jedynej przystani, jaką tutaj miałam. Nie wiedziałam, co robię i dlaczego mu ufam. - Nic mi nie zrobisz? - wolałam się upewnić. - A gdybym nawet chciał, to myślisz, że bym ci o tym powiedział? - zakpił. - Jeśli byłbyś na tyle głupi… Zaśmiał się głośno. - Podobasz mi się, mała. Chodź, usiądźmy na ławce, szkoda nóg. Zresztą i tak szłaś w niewłaściwą stronę. - Wskazał na krzaki za swoimi plecami. - Ośrodek jest tam…

Naprawdę poszłam w złą stronę? Przysięgłabym, że stamtąd przyszłam, że mijałam tamtą ławkę o złamanym oparciu. Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Byłam pewna… Drzewa szumiały nad naszymi głowami. Gęste korony nie przepuszczały mocnego popołudniowego słońca. Staliśmy w cieniu. Pomimo błękitnego swetra miałam gęsią skórkę na ramionach. Poczułam, jak lodowate palce paniki zacisnęły mi się na gardle. Nie dość, że nie wiem, kim jestem, to jeszcze nie wiem, gdzie jestem. Oparłam się o chropowatą korę, gdy zakręciło mi się w głowie. Jak oparzona poderwałam rękę. To drzewo… ono… ono było ciepłe. Odwróciłam się do Adama. Przyglądał mi się badawczo. Oceniał mnie. Zrobiło mi się niedobrze. - Coś mi się przywidziało. - Potrząsnęłam głową, by rozwiać natrętne myśli. - Chcę być sama. Przepraszam cię, ale… - Ależ ja też pragnę samotności - przerwał mi. - To jak? Będziemy sami razem? Nie daj się prosić. Jest piękny dzień, ładna pogoda, ładne widoki… - Zapuścił żurawia w mój dekolt. Poprawiłam nerwowym gestem podkoszulkę pod szyją, mimo że tylko żartował. Spojrzałam na drzewo, które tak mnie wystraszyło. Najnormalniejsze drzewo pod słońcem. Może samotne chodzenie po tym parku to jednak głupi pomysł? - No dobrze, ale jeśli zaczniesz się podejrzanie zachowywać, to sobie pójdę - ustąpiłam. - Wedle życzenia. Usiadłam obok niego na ławce, do której mnie poprowadził. Dopilnowałam jednak, żeby zachować bezpieczną odległość. - No przecież cię nie zjem. - Rozsiadł się wygodnie i wyciągnął z kieszeni zmiętą paczkę papierosów. - Chociaż wyglądasz smakowicie. Chcesz? Pokręciłam głową. Nie pamiętałam, czy palę, ale wydawało mi się, że nie. Zapach co prawda mnie nie odstraszał, ale także nie nęcił w żaden szczególny sposób. - Zanim zaczniemy pogawędkę, powiedz mi, proszę, ile masz lat.

- Dwadzieścia dwa - odparłam zaskoczona. - Po co ci to? - Nie chcę, żeby mnie Tapeta oskarżyła o pedofilię. Jest do tego zdolna. Nie wyglądasz na tyle. Jesteś pewna? - Słuchaj, coraz bardziej mnie wkurzasz. - Mój głos stwardniał. - Okej, okej, cofam pytanie. Zacznijmy od początku. Jestem Adam, a ty? Przygryzłam wargę. Po co naprawdę zadaje te pytania? - Julia… A ile ty masz lat? - No proszę - udał zdziwienie. - Przejęłaś inicjatywę. Jestem zaintrygowany, co będzie się działo dalej. Zmieszałam się. - Odpowiedz. - Mam dwadzieścia cztery lata, Julio. Miło cię poznać. Bawił się zmiętym opakowaniem, zupełnie jakby chciał zgnieść pozostałe papierosy. - Czego ode mnie chcesz? Jego dłonie zatrzymały się. - Porozmawiać. Dawno nie miałem okazji spotkać kogoś nowego, kto nie wyglądałby na kompletnego psychola. Rozmowa z tobą jest, jakby to powiedzieć… odświeżająca. Zadowolona z takiej odpowiedzi? Nie wiedziałam, jak zareagować. Nie podobało mi się, że mnie zaczepił. Nie podobało mi się, że byłam zmuszona do konfrontacji. Trochę się go bałam. Zresztą jak wszystkiego ostatnio. Może przesadzam? Odetchnęłam głęboko. Magdalena, moja sąsiadka, naprawdę jest chora, a drzewo z całą pewnością nagrzało się wcześniej od słońca. - Kto to Tapeta? - zmieniłam temat. - Ta pulchna kobiecina, która każdego odwiedza po przyjeździe do ośrodka i opowiada, w jakich okolicznościach się tu znalazł, kto umarł, jeśli ktoś umarł. Ma kobieta dar. Doskonała terapeutka. - Puścił do mnie oko. Zaciągnął się głęboko i przymknął błękitne, lodowate oczy, upajając się nikotyną. Mogłam bezczelnie studiować jego profil. Zgrabny nos, jakby wyrzeźbione z kamienia wysokie

kości policzkowe oraz uniesione w lekkim uśmiechu usta. Na brodzie nie miał nawet śladu zarostu. Jedyną skazą był mały czarny pieprzyk na prawym policzku. Tylko te zimne oczy do niego nie pasowały. Mięśnie grały na jego przedramieniu, gdy podniósł dłoń z papierosem do ust. Szary dym uniósł się w niebo. Powoli zaczęłam się rozluźniać. Może nie jest niebezpieczny? Miał już dużo okazji, żeby zaciągnąć mnie w krzaki i zgwałcić. Teraz pali. W paczce zostało niewiele papierosów. Żal byłoby mu wyrzucić niedopałek i mnie zaatakować. Logika idiotki. - Od jak dawna jesteś w Drugiej Szansie? - zapytałam. - Od Bożego Narodzenia. - rzucił krótko. Teraz była jesień. Czuło się już przenikliwy chłód, a liście zaczęły zmieniać barwy. - Jaki teraz jest miesiąc? Nie zdziwiło go moje pytanie. Najwyraźniej oderwanie od rzeczywistości uchodziło tu za całkowicie normalne. - Koniec września, ale jest wyjątkowo ciepło. W zeszłym roku chodziło się już w kurtkach o tej porze. Pokiwałam głową, chociaż nie miałam zielonego pojęcia, jaka była ubiegła jesień. - A ty? - zagadnął. - Widzę cię pierwszy raz. - Nie wiem dokładnie. - Spuściłam oczy. - Chyba półtora tygodnia. Trochę mi się wszystko zatarło. - I Tapeta pozwoliła ci już opuścić samej ośrodek? To chyba nie jest z tobą aż tak źle. - Wypuścił dym z ust. - Nie pytałam jej o zdanie… - Aaa - powiedział z uśmiechem. - Widzę, że chyba się dogadamy. Też nie lubię tej wiedźmy. - Dlaczego tu jesteś? Miałeś wypadek? - Tak. Straciłem pamięć. Jestem w trakcie terapii z naszą kochaną Tapetą. - Odwrócił się w moją stronę. Przyjrzałam się jego dziwnym oczom. Miał intensywnie błękitne tęczówki otoczone czarną obwódką. Czarne rzęsy tworzyły dwie koronki. Też miałam niebieskie oczy, ale z większą ilością mdłej szarości. Nie robiły takiego wrażenia.

- To jak ja - poczułam się zobowiązana do wyjaśnienia. - Niczego innego się nie spodziewałem. - Jesteś tu bardzo długo. Terapia nic ci nie daje? - Na razie nic. Według Tapety cierpię na amnezję cząstkową. Próbuje mi pomóc, ale jak widzisz, z dość marnym skutkiem. Inaczej już dawno by mnie tu nie było. W tym więzieniu… - Skoro tak ci się tu nie podoba, to poproś rodzinę, żeby cię przenieśli. Przecież nie musisz tu tkwić. Możesz próbować wszystko przypomnieć sobie w domu. Pewnie nawet szybciej by ci poszło. Ja niestety nie miałam takiej możliwości. Wciąż nie mieściło mi się to w głowie. Jak można nie mieć żadnej rodziny? Co ja teraz ze sobą zrobię? Czy mam jakąś pracę? Wykształcenie? Co ze mną będzie, kiedy stąd wyjdę? - Chciałbym, żeby rodzina mi pomogła - skwitował moje słowa. - To ich poproś. Na pewno się zgodzą. - Wątpię. - Ponury krótki śmiech wstrząsnął jego piersią. - Tak cię nie lubią? - Zaśmiałam się. - Jesteś mało sympatyczny, ale żeby aż tak kogoś do siebie zrazić? Gratuluję. - Kto ich wie? Może mnie nie lubili. Śmiech zamarł mi na ustach. - Czy oni…? - Ja ich zabiłem. Zbladłaś. Chyba słońce ci nie służy zażartował z udawaną nonszalancją. - Wracaliśmy w Boże Narodzenie samochodem do domu. Ja prowadziłem. Uratowałem się tylko dlatego, że nie zapiąłem pasów i wyrzuciło mnie z pojazdu, kiedy rąbnęliśmy w ciężarówkę. Ironia losu, prawda? - Bardzo mi przykro! Posłał znaczące spojrzenie na moje ręce. Odruchowo złapałam go mocno za ramię. Chciałam go pocieszyć. Cofnęłam się. - Ależ nie przerywaj - powiedział szybko. - Poczekaj chwilę, może jeszcze opowiem ci jakieś krwawe szczegóły, które zdradziła mi Tapeta, to twoje ręce przesuną się trochę niżej. Wyżej w sumie też mogą.

- Jesteś okropny - stwierdziłam. - Bywa. A jak z tobą? Kiedy rodzina odbiera cię z tego więzienia? Przez chwilę zastanawiałam się, czy powiedzieć mu o mojej sytuacji. Ufałam mu coraz bardziej, ale jeszcze nie wiedziałam, czy nie jestem łatwowierna. Wolałabym zbyt szybko się o tym nie przekonać. - Nie żyją. Zginęli w pożarze. - Słowa same ze mnie wypłynęły. - Witaj w klubie, maleńka. Kiedy się dowiedziałaś? - Nie wiem. Chyba półtora tygodnia temu. Dopiero dzisiaj nie połknęłam… Ugryzłam się w język. Chłopak rzucił niedopałek na ścieżkę przed nami. - No proszę, proszę. Ktoś tu jest niegrzeczny od samego początku. Właśnie coś za rześka jesteś jak na nowy narybek Tapety. Nie dałaś mi się zbyt łatwo zmanipulować. - A jednak jesteś zboczeńcem! - Tylko dla ciebie, skarbie. Skrzywiłam się. - Nie mów tak do mnie. Morulska cały czas nazywa mnie „Juleczką” albo „skarbeczkiem”. Irytujące. Tak samo jak jej sztuczny uśmiech. Adam był zaintrygowany. Wyprostował się i pochłaniał mnie wzrokiem. - Sztuczny uśmiech? - powtórzył moje słowa. - Dziewczyno, coraz bardziej mnie interesujesz. Nie chcesz się z nią zaprzyjaźnić? Przecież to twoja najlepsza przyjaciółka, jedyna opiekunka. Tylko na nią możesz tu liczyć. - Ona jedynie wykonuje swoją pracę i chyba na dodatek jej nie lubi. Nie chcę się z nią zaprzyjaźniać. - Teraz mogę śmiało powiedzieć, że cię kocham. Jesteś jedną z nielicznych osób, które dostrzegają ukryte zło w Tapecie. - Nie powiedziałam, że jest zła. - A ja tam uważam, że to diabeł wcielony. Ciekawe, dlaczego tak jej nie lubi? Czyżby mówiła do niego

„Adasiu”? To by chyba raniło jego uczucia. W końcu taki bawidamek nie może nazywać się „Adaś”. - Jak chcesz. - Zerknęłam na korony drzew. Która godzina? Chyba muszę już wracać. Nie chcę, żeby się wydało, że opuściłam budynek bez pozwolenia. - Zaraz będzie obiad. Powinniśmy się zbierać. - Wstałam. - No proszę, masz zegarek w oku. - Ruszył moim śladem, gdy skierowałam się w dół ścieżki. - Ale kompas ci ukradli… - Znowu źle idę? - jęknęłam. - Zapraszam, chętnie panią odprowadzę. - Podał mi ramię. Przyjęłam je. Nie chciałam nawet się zastanawiać, czy to mądre. Dość tych wątpliwości. - Wiesz, że jesteś ładna? - stwierdził spokojnym głosem, zupełnie jakby informował mnie o pogodzie. - Hm… ty też jesteś niczego sobie… - mruknęłam, czym wzbudziłam jego serdeczny śmiech. Obserwowałam go spod rzęs. Cyniczny awanturnik. Tylko by siał ferment. - Zawsze taki jesteś? - zapytałam. - Jaki? - Bezpośredni - odparłam po chwili namysłu. Lepiej byłoby powiedzieć - bezczelny, ale nie chciałam zrażać go do siebie na samym początku. - Bezpośredni? - szczerze się zdziwił. - Częściej słyszę, że jestem bezczelny. Wiatr cicho szumiał wśród drzew. Przed sobą zobaczyliśmy jakąś chudą kobietę stojącą twarzą do pnia. - Super, że ją spotkaliśmy - szepnął chłopak, pochylając mi się ucha. - Coś ci pokażę. Jego ciepły oddech połaskotał mnie po karku. Pachniał miętą i papierosami. Adam pociągnął mnie do nieznanej kobiety. - Sylwio - stuknął ją w prawe ramię. Kobieta odwróciła się do nas. Była doprawdy niezwykła. Uczesana tylko z prawej strony, w prawym uchu powiesiła długi kolczyk, umalowała tylko prawe oko, na prawą dłoń założyła długą koronkową rękawiczkę. I co najdziwniejsze -

tylko na prawej stopie miała but. - Witaj, Sylwio. To ja, Adam. - Stanął tak, żeby znajdować się po jej prawej stronie. - Och, chłopcze. Witaj. Szybko przeskoczył na jej lewą stronę. - Gdzie jesteś? Adam! Gdzie ty zniknąłeś? - Kobieta zdawała się go nie dostrzegać, chociaż stał metr od niej. Przesunął się z powrotem na prawą stronę. - Tutaj, Sylwio. Poznaj nową mieszkankę Drugiej Szansy. Popchnął mnie do przodu. To Julia. Idziemy na obiad. Ty też się lepiej niedługo zbieraj. - Tak, tak. Nie jestem głodna. - Znów odwróciła się do drzewa. Gdy odeszliśmy już wystarczająco daleko, zapytałam: - Dlaczego nie widziała cię, kiedy byłeś z lewej strony? Co jej się stało? - Ma zespół jednostronnego zaniedbywania przestrzeni. Zapytałem kiedyś o to Tapetę. Uszkodziła sobie głowę z prawej strony nad skronią i teraz nie istnieje dla niej nic, co jest po lewej stronie. Koniecznie musisz zobaczyć, jak je. Jeśli coś położysz z lewej strony talerza, to nie tknie tego. Jaja, mówię ci. - Nie naśmiewaj się z niej - fuknęłam. - Jest chora. - A ty, mała, jesteś zbyt poważna. Jeśli nie będziesz się tu śmiać ze wszystkiego, to zwariujesz. - Tu wcale nie jest śmiesznie. Jedna kobieta na moim piętrze mówi, że słyszy, jak w nocy mordują ludzi. Podobno często mieszkańcy Drugiej Szansy umierają. Chłopak zamyślił się. Chciałam, żeby to właśnie teraz zaczął żartować, żeby wyprowadził mnie z błędu. Jego skupienie przestraszyło mnie. - Rzeczywiście dość często ludzie tu umierają - powiedział tylko. Przed nami pojawił się imponujący budynek Drugiej Szansy. Nagle odechciało mi się pogawędek. Chciałam już wrócić do łóżka. - Muszę wślizgnąć się do środka - powiedziałam. - Wyszłam bez pozwolenia.

- Załatwię to, mała. Niczym para weszliśmy do przestronnego holu. Gdy mijaliśmy stanowisko sanitariuszy, Adam kiwnął im głową na powitanie. Pokierował mnie w stronę damskiego skrzydła. - W którym pokoju mieszkasz? - W trzynastce, ale tobie nie wolno tam wejść. To damskie skrzydło. - Mała, ale ty jesteś naiwna. Podobasz mi się. Sanitariusze to moje ziomy. Załatwiają mi fajki i alkohol, a ja im dostarczam pewne kolorowe tabletki. Jakbyś miała coś na zbyciu, daj znać. Tylko musisz je wcześniej dobrze ukryć, żeby Morulska nie odkryła, że przestałaś łykać leki. - Handlujesz lekami? - Nie mogłam w to uwierzyć. - A widzisz jakiś inny sposób, żeby zdobyć tu papierosy? I tak nie łykam świństw, którymi faszeruje mnie Tapeta, a skoro inni chcą się otruć, to proszę bardzo. - A jeśli im zaszkodzi? - Białym króliczkom w laboratorium nie zaszkodziło, to im też nie powinno. Mijaliśmy właśnie pokój szalonej kobiety. Zza drzwi dobiegło nas zawodzenie: „zabiją mnie, zabiją mnie, zabiją mnie, zabiją ciebie, zabiją mnie, zabiją mnie”. Zatrzymałam się zaskoczona. Wydawało mi się, że w momencie, gdy mijałam jej drzwi, zwróciła się do mnie. Nie, to moja wyobraźnia musi mi płatać figle. Przecież to niemożliwe. - Rzeczywiście masz uroczą sąsiadkę - prychnął. - Podszedł do jej drzwi i rąbnął w nie pięścią. Zawodzenie umilkło. Patrzyłam na niego wstrząśnięta. - No co? Wkurzała mnie - zdziwił się. - Wiesz co, idź już - warknęłam. Miałam po dziurki w nosie jego towarzystwa. - Przepraszam, księżniczko - zakpił. - Wracaj do zamku. Tylko tam nie oszalej. Żal by było stracić tak prędko kogoś w moim wieku. Otworzyłam drzwi do pokoju. Rozejrzałam się szybko, czy nikogo nie ma w środku. Drzwi do łazienki były zamknięte. Nie pamiętałam, czy je zamknęłam. Po plecach przebiegł mi

lodowaty dreszcz. - Tak mało jest tu młodych osób? - zdziwiłam się. - Wydawało mi się, że to raczej ludziom w naszym wieku zdarzają się wypadki spowodowane brawurą i głupotą. - Same stare pryki. - Pokiwał smętnie głową. - Poza tobą i mną jest jeszcze tylko dwójka młodych. Jego ciche słowa zabrzmiały tak, jakby między nami istniała jakaś intymna więź. Zerknął na numer przybity do drzwi. - Trzynastka. Zapamiętam na przyszłość. - Taa… - Nie przesadzaj z entuzjazmem, mała, bo mnie odstraszysz. Odwrócił się i poszedł wolnym krokiem w stronę schodów. Patrzyłam na jego zgarbione ramiona. Był wysoki. Nic dziwnego, że się garbił. Zamknęłam drzwi i podeszłam do łazienki. Dotknęłam klamki. Nie będę spokojna, dopóki nie sprawdzę, czy pod moją nieobecność nikt się tam nie ukrył. Cichy szelest. Czy to ręcznik osuwał się na ziemię? Serce zaczęło mi bić szybciej. Boże, a jeśli ktoś tam jest? - Halo? Jest tu kto? - zapytałam drżącym głosem. Kolejny stukot. Dźwięk kroków. Delikatnie stawianych kroków. Nie, na pewno tam nikogo nie ma. Po co ktoś miałby ukrywać się w mojej łazience? Przecież nikt nie chce mi zrobić krzywdy. Nikt nie chce mnie zabić… Może powinnam zawołać Adama? Na pewno nie odszedł daleko. Sięgnęłam do klamki za plecami. Wysunęłam głowę na korytarz, ale jego już nie było. Cholera jasna. Wróciłam do pokoju. - Halo? - powtórzyłam. Nic mi się nie stanie. Tam na pewno nikogo nie ma. Musiałam zamknąć drzwi. Po prostu tego nie pamiętam. Zacisnęłam mocno oczy i szarpnęłam za klamkę od łazienki. Czekałam. Nikt się na mnie nie rzucił. Nikt mnie nie zaatakował.

Uchyliłam powieki. Światło wpadało zza moich pleców do pustej łazienki. Nikogo w środku nie było. Dwa ręczniki wisiały na wieszakach, a trzeci leżał obok kabiny prysznicowej. Odetchnęłam z ulgą, wypuszczając zatrzymane w płucach powietrze. Debilne horrory. Człowiek się ich naogląda, a potem wydaje mu się, że własny cień go śledzi. Odwiesiłam ręcznik na miejsce i weszłam do pokoju. Jedno jest pewne. Dzisiaj na noc zatarasuję drzwi krzesłem i wyśpię się porządnie bez obaw, że ktoś zaatakuje mnie, kiedy będę bezbronna i nieświadoma. Może łykanie tabletek na uspokojenie to jednak niegłupi pomysł? Drzwi do łazienki zatrzasnęły się za mną. Zza okna dobiegło głośne krakanie.

5 Długo walczyłam ze sobą, żeby nie połknąć dużej, żółtej tabletki. Chciałam, żeby coś pomogło mi się uspokoić. Miałam zszargane nerwy. Może głupio postąpiłam, odstawiając poranne lekarstwo? Zofia Morulska nie zauważyła, że wyszłam z Drugiej Szansy. Nikt jej o tym nie doniósł. Z szerokim uśmiechem wmaszerowała w porze obiadu do mojego pokoju, zastając mnie w łóżku. Zachowałam się jak małe dziecko. Z piskiem wskoczyłam pod pościel pewna, że tam potwory mnie nie dosięgną. - Skarbeczku, coś się stało? - zagruchała, stawiając talerz na biurku. - Nie, nic - zaprzeczyłam szybko. - Juleczko, przecież widzę, że coś cię trapi. Mnie możesz wszystko powiedzieć. Pamiętasz? Jesteśmy przyjaciółkami. Tapeta uśmiechnęła się szeroko, pokazując zażółcone od kawy, krzywe zęby. Usiadłam na krześle i wzięłam do ręki widelec. Kobieta wisiała nade mną jak sęp, oczekując, że się jej zwierzę. - Po prostu… - zaczęłam. Nachyliła się, by żadne słowo jej nie umknęło. Tutaj trafiają bardzo ciężkie przypadki, prawda? W odpowiedzi kiwnęła głową. - Czy to znaczy, że ja też jestem ciężkim przypadkiem? Też jestem nienormalna? - palnęłam. Natychmiast zawstydziłam się swoich słów. To nie była wina mieszkańców Drugiej Szansy, że znajdowali się w takim, a nie innym stanie. Kobieta roześmiała się serdecznie i położyła dłonie na moich ramionach. - Skarbeczku, owszem, do naszego ośrodka trafiają niezwykle ciężkie przypadki zaburzeń pamięci czy osobowości. Jednak nie przydzielaj się sama do tej grupy. Jak już mówiłam

ci wcześniej, twoja sytuacja życiowa jest ciężka. Gdybyś została w zwykłym szpitalu, po jakimś czasie wypisano by cię do domu. Samą. System opieki po prostu zgubiłby cię. My się tobą zaopiekujemy. Nie martw się niczym. Trafiłaś do nas nie dlatego, że twoje schorzenie jest ekstremalnie ciężkie. Jesteś z nami, ponieważ twoja sytuacja była wyjątkowo trudna jak dla takiej młodej osoby. Młodej osoby? Miałam dwadzieścia dwa lata. Podlotkiem nazwać mnie chyba nie można. Powinnam być na studiach, mieć jakąś pracę. - Kim jestem? - zapytałam. - Nie rozumiem pytania. - Zacisnęła wargi w cienką kreskę. - Chcę wiedzieć, kim jestem. Jakie szkoły skończyłam, kim byłam w życiu, kim byli moi rodzice. - Juleczko, sądzę, że porozmawiamy o tym jutro. - Ale… - Wtedy rozpoczniemy terapię. Nie możemy niczego przyspieszać. Rozumiem, masz mnóstwo pytań, ale sama widzisz, jaka jesteś zmęczona. W twoim stanie najważniejszy jest odpoczynek. Możliwe, że on zdziała więcej niż nasze rozmowy. - Chciałabym wiedzieć coś więcej, niż to jak się nazywam warknęłam, rzucając widelcem o talerz. Kobieta zacmokała zdegustowana. - Sądzę, że musimy zwiększyć dawkę lekarstwa. Najwyraźniej dzisiaj za dużo przeszłaś. Zbyt wiele nowych bodźców mogło źle na ciebie wpłynąć. Cholera jasna! Chcę odpowiedzi, a nie leków. Patrzyłam, jak podchodzi do szafki przy łóżku i sięga po buteleczkę z tabletkami. A może? Może uda mi się ją podejść podstępem? - Chcę wiedzieć, co się stało z moimi rodzicami. - Pochyliłam głowę, gdy załamał mi się głos. Żeby tylko nie zauważyła, że to farsa. Włosy opadły, zasłaniając moją twarz, na której nie chciał zagościć smutek. - Czy zostali pochowani? Czy ktoś się nimi zajął? - Och, kochanie! - Rozczulenie w głosie Tapety sprawiło, że

się wzdrygnęłam. Nie, nie przestanę udawać. Muszę czegoś się dowiedzieć. Zdobyć choćby strzępki informacji o moich bliskich i o sobie. - Wszystkim się zajęliśmy. Nie musisz się niczym martwić. Zostali pochowani. Kiedy będziesz gotowa, odwiedzimy ich. Jednak obawiam się, że w twoim stanie… - Jakim stanie? - Spojrzałam na nią suchymi oczami. - Obawiam się, że na tym etapie terapii powinniśmy unikać tak silnych bodźców. Mogłyby ci zaszkodzić. A tego nie chcemy. Wzięłam do ręki tabletkę, którą mi podała. Może rzeczywiście dobrze mi zrobi, jak trochę się prześpię? We śnie nie ma strachu. Źle zrobiłam, że samowolnie odstawiłam jedną dawkę. - Na wieczór też będę łykać? - zapytałam i wsunęłam ją do ust. Poczułam gorzki smak na języku. - Nie. Mam nadzieję, że dwie tabletki na razie wystarczą. Pamiętaj, że masz się niczym nie martwić. Zaopiekujemy się tobą. Tajemnicze „my”. Powoli zaczęłam odpływać. Kolejne kęsy obiadu gryzłam coraz wolniej. Powieki same mi opadały. - Czas spać. - Kojący głos Zofii Morulskiej dobiegał do mnie z bardzo daleka. Musisz odpocząć. Jej drobne, ale silne dłonie pociągnęły mnie do góry. Posłusznie wstałam i pozwoliłam poprowadzić się do łóżka. Obraz rozmazywał mi się przed oczami. Czułam się, jakby na uszy ktoś nałożył mi słuchawki. - Leki… - westchnęłam, siadając na łóżku. - Tak, tak. Właśnie połknęłaś lek - cmoknęła zniesmaczona. - Jesteś w ubraniu. Nie pomyślałam o tym wcześniej. - Są silne… - Są w sam raz. Podnieś ręce. Posłusznie uniosłam ramiona. Przymknęłam powieki. Świat zaczął mi wirować szaleńczo przed oczami. Poczułam szarpanie, gdy ściągała mi bluzkę przez głowę. Opuściłam ręce i zasłoniłam piersi, pomimo że miałam na sobie biustonosz.

Opadłam na pościel. Włosy rozsypały się na poduszce. Nie byłam w stanie się ruszyć. - Silne… Zapadałam w głęboki sen. Morulska męczyła się z dżinsami. Słyszałam stukot jej obcasów i stękanie, gdy ciągnęła za nogawki. - Silne… - W sam raz! - wysapała ze złością. Wyszarpnęła spode mnie kołdrę i przykryła mi nogi. - Śpij. Stukot jej czarnych szpilek oddalał się ode mnie. Coraz dalej. Coraz ciszej. Zatrzymał się przy drzwiach. Zaskrzypiały zawiasy, stuknęła klamka. - Śpi? - Męski, głęboki głos trochę mnie ocucił. Miałam ciężkie powieki. Nie mogłam ich unieść. Byłam zamknięta we własnym ciele. - Tak, panie doktorze. - Głos Tapety ociekał słodyczą i czymś jeszcze. Czy była w nim ekscytacja? - Dałam jej wcześniej dawkę leku. Zachowywała się bardzo niespokojnie. Obawiałam się kolejnego ataku paniki. - Dobrze pani zrobiła, Zofio. - Dziękuję, panie doktorze. - Zastanawiam się nad zastosowaniem silniejszej terapii. Głos mężczyzny był suchy, szorstki, pozbawiony uczuć. - Nie chcemy mieć z nią żadnych kłopotów. - Rozumiem, doktorze. Wpiszę odpowiednie zalecenia do jej karty. - Doskonale. - Drzwi zgrzytnęły i zapadła cisza. Sen nadszedł.

6 - Karolina… Karolina… KAROLINA!!! Poderwałam się z łóżka. Kołdra opadła na podłogę. Co się dzieje? Gdzie ja jestem? Przetarłam szczypiące oczy. W mojej głowie dudnił tępy ból. Usnęłam po zażyciu poobiednich tabletek. Po tych lekach zupełnie traciłam nad sobą kontrolę. Jedna dawka, a takie efekty! Co się musiało ze mną dziać, kiedy brałam po trzy dziennie? W brzuchu zaburczało mi donośnie. Która godzina? W pokoju panowała ciemność. Przez okno wpadały promienie księżyca. Zsunęłam stopy na ziemię. Byłam w samej bieliźnie. Rozebrałam się? Nie pamiętam. Zegar na ścianie wskazywał dwie minuty po północy. Przegapiłam kolację. Nic dziwnego, że czułam głód. Wstałam, by skorzystać z łazienki. Zatrzymałam się przy biurku. Stał na nim talerz kanapek. A jednak nie będę biedować do rana. Uśmiechnęłam się do siebie. Może ten ośrodek jednak nie jest taki zły? Po prostu źle na niego patrzyłam. Przecież troszczą się o mnie. Chcą, żebym wyzdrowiała. - Otwórz oczy… - Cichy szept za moimi plecami. Za oknem rozległ się ogłuszający dźwięk uderzenia. Połamane gałęzie spadały na ziemię z trzaskiem. Podskoczyłam ze strachu. Kanapka wypadła mi z ręki. Co się stało? Co to za szept? Skąd ten rumor? Rozejrzałam się dookoła, ale byłam sama w pokoju. Nie zastawiłam drzwi krzesłem, ale widziałam wnętrze łazienki. Otwarta kabina prysznica pokazywała, że nikogo nie kryje w swoim wnętrzu. Spłoszona spojrzałam na okno. Było zamknięte. Nic się nie stanie, jeśli podejdę. Nie ma tam żadnych kruków. Przecież tylko się rozejrzę. Stanęłam przed oknem. Wyschnięte drzewo tuż przy ścianie budynku wyglądało, jakby coś na nie spadło i połamało gałęzie.

Wychyliłam się, ale niczego nie dostrzegałam. Zaklęłam w duchu. Rozejrzałam się na boki, czy nigdzie nie widać wstrętnych ptaszysk. Było czysto. Dobra, Julka, weź się w garść. Nie jesteś małą dziewczynką. Ptaki nie zrobią ci krzywdy. To tylko twoja wybujała wyobraźnia. Nie podobało mi się, że jestem taka bojaźliwa. Wolałabym obudzić się jako dzielna heroina, a nie zahukana dwudziestoparolatka, najwyraźniej wierząca w duchy. Otworzyłam okno i wychyliłam się na tyle, na ile pozwalała krata. Tuż pod starym, wyschniętym drzewem stał Adam i złorzecząc, masował swoje całkiem zgrabne pośladki. Czarne proste włosy odbijały światło księżyca i gwiazd. Podarta koszulka odsłaniała twardy brzuch. No proszę, proszę. Jest szczupły, ale całkiem nieźle zbudowany. Zerknęłam na gałęzie. Spadł z drzewa? Po co na nie wchodził? Zaczerwieniłam się. Do mnie? - Oparłam dłonie na kratach. Przecież i tak nie dostałby się do pokoju. Szczeliny między prętami są dobre dla ptaka, ale nie dla mężczyzny. Chyba że miałby mały kluczyk, którym mógłby otworzyć kratę. Lecz cicho! Co za blask strzelił tam z okna! zawołał teatralnym szeptem. - Ono jest wschodem, a Julia słońcem! Zaskoczona wróciłam do niego spojrzeniem. Cholera, zauważył mnie. - Co ty wyprawiasz?! - syknęłam. - Cicho! Coś mówi. O mów, mów dalej, uroczy aniele. Bo ty mi w noc tę tak wspaniale świecisz jak lotny goniec niebios rozwartemu od podziwiania… - Zamknij się - warknęłam. - Przestań cytować Szekspira. - Mała, jestem zdruzgotany. Naprawdę to na ciebie nie działa? Jesteś pierwszą damą, na której me poematy nie robią wrażenia. - Pochylił się w parodii dworskiego ukłonu. - Romeo, co tu do diaska robisz? Zachichotałam. Cała sytuacja była idiotyczna.

- Stoję - odparł po prostu. - A przed chwilą usiłowałem cię uwieść poematem, chociaż przyznam szczerze, że to ja czuję się uwiedziony. Zerknęłam na siebie. Ubrana byłam tylko w czarny biustonosz i równie czarne majtki. Śmiech zamarł mi na ustach. Szybko zasłoniłam się rękoma. - Idiota! Zatrząsł się od miłego dla ucha śmiechu. Gdzieś w parku rozległo się złowrogie, jak na mój gust, krakanie. Drgnęłam i wpatrzyłam się w drzewa. Adam pod moim oknem przekrzywił głowę, przyglądając mi się z uwagą, zupełnie jak kruk siedzący kiedyś na parapecie. - Zbladłaś - szepnął. - Wydaje ci się - palnęłam. Nagle po obu stronach obolałego chłopaka rozległy się kroki. Momentalnie stracił mną zainteresowanie, szukając drogi ucieczki. Pobiegł na tyły parku, ale drogę zastąpił mu potężny sanitariusz. Adam nie był niski, jednak mężczyzna przewyższał go prawie o głowę. - Wacek, kopę lat - doleciały do mnie jego słowa. - Co porabiasz o tej godzinie w parku? Chyba nie lunatykujesz? Jednak znajomy sanitariusz nie zaszczycił go nawet spojrzeniem. Zbliżał się powoli. Chłopak musiał wycofać się z powrotem do drzewa. Z przeciwnych stron wyszli kolejni pracownicy Drugiej Szansy. Był otoczony. - Super - prychnął zniesmaczony. Cofnęłam się w głąb pokoju i oparłam plecami o ścianę. Nie chciałam zostać zauważona. Nie zamknęłam jednak okna. Może usłyszę coś interesującego? Wysunęłam się odrobinę do przodu, tak by widzieć kawałek trawnika. Po chwili od strony budynku, człapiąc ciężko, pojawiła się Zofia Morulska. Parsknęłam śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać. Adam zerknął na mnie i uśmiechnął się pod nosem. Tapeta przedstawiała widok komiczny. Jak zwykle pełen kolorów strój wyglądał następująco: wściekle różowe bambosze z futerkiem, szlafrok w lamparcie cętki, niebieskie wałki na

głowie i zielona maseczka na twarzy, na którą wsadziła swoje olbrzymie okulary muchy. - Co tu się dzieje? - zapytała, podchodząc do chłopaka. Bez swoich wysokich szpilek sięgała mu ledwie do piersi. Jednak niski wzrost nie przeszkadzał jej ani trochę w opanowaniu sytuacji w jednej chwili. - Adamie, powtarzam, masz mi powiedzieć, co tutaj robisz! - Spaceruję - skłamał jej prosto w oczy. - Spaceruję sobie spokojnie. W ogóle nie wiem, o co takie zamieszanie. - A jak wyszedłeś z budynku? W jaki sposób opuściłeś swój pokój? Ochroniarze nie zauważyli cię na kamerach monitoringu. - Jacy ochroniarze! - żachnął się i stuknął w ramię najbliższego. - Przecież to nasi kochani sanitariusze. - Adamie, jak wyszedłeś ze swojego pokoju? Chłopak westchnął ciężko. Chyba nawet jemu znudziły się przepychanki słowne z Morulską. - Przez okno, pani profesor… - Chłopcze, ile ty masz lat? Zastanów się czasem, zanim coś powiesz. Rozmawialiśmy o tym, pamiętasz? Miałeś przemyśleć swoje zachowanie. Jesteś już mężczyzną, a nie rozkapryszonym chłopcem. Sytuacja, w jakiej się znajdujesz, nie usprawiedliwia twojego zachowania. Zmierzył ją ponurym spojrzeniem. Miała rację. Zachowywał się jak szczeniak. Jednak czy to źle? Tapeta przez nadmierną powagę sprawiała wrażenie starej matrony. Ciekawe, jaka ja jestem? - Powiedz mi, co tu robiłeś. Chciałeś uciec? - Nie, już powiedziałem, Zosieńko kochana, że spacerowałem. Taka piękna noc. Zerknęłam na księżyc. Zbliżała się pełnia. Księżyc powoli rósł. - A gałęzie same na ciebie spadły? - prychnęła, biorąc się pod boki. - To stare drzewo powinno zostać przycięte. Zdecydowanie grozi złamaniem w każdej chwili. Może zrobić komuś poważną krzywdę - brnął w zaparte.

Morulska oddychała coraz szybciej. Zielona maseczka tuszowała wyraz jej twarzy i rumieniec na policzkach, ale nie ukryła iskier miotanych z oczu. - A podarta koszulka to nowy styl w modzie? - Zosieńko! Nie spodziewałem się, że śledzisz najnowsze trendy! - wykrzyknął zdumiony. DOŚĆ!!! - ryknęła. Drgnęłam zaskoczona. Adam jednak nie ruszył się z miejsca. Chyba był przyzwyczajony do jej wybuchów złości. - Zabierzcie mu wytrych i zmieńcie zamki w kracie w jego pokoju - rozkazała podwładnym, a następnie zwróciła się do chłopaka: - Adamie Krukowski, nie myśl sobie, że nie powiem o tym dyrektorowi. Krukowski? Jakby dla potwierdzenia wagi tego nazwiska cholerne ptaszyska znowu się rozkrzyczały. Dobra, zaczynam wpadać w paranoję. Zdecydowanie. To tylko fobia. Każdy ma prawo bać się kruków, zwłaszcza jeśli jeden skurczybyk siedzi na twoim parapecie i wpatruje się w ciebie głodnym wzrokiem tuż po tym, jak budzisz się pozbawiona pamięci. Zaczęłam płakać. Miałam nie płakać! Miałam być silna! Otarłam twarz ręką, ale mokre policzki nie chciały się osuszyć. Jeden z sanitariuszy złapał Adama za ramię i pociągnął go w stronę wejścia do budynku. Musieli okrążyć całe skrzydło. Moje okna wychodziły na park rozciągający się za Drugą Szansą. Morulska stała nadal pod drzewem. Nagle podniosła głowę do góry i popatrzyła prosto na mnie. Wyciągnęła do góry rękę i pogroziła mi palcem. Po plecach przebiegł mi zimny dreszcz. Jakim cudem mnie zauważyła? Przecież stałam ukryta w cieniu. Kobieta odwróciła się na pięcie i zniknęła między drzewami. Zamknęłam szybko okno.

7 Rano ubrałam się na czarno jak nakazywała żałoba, ale włożyłam błękitny sweter. Polubiłam go. Miał piękny kolor. Poza tym będę trwać w swoim postanowieniu. Żałoba przyjdzie razem ze wspomnieniami. Czesząc włosy przed lustrem w łazience, zastanawiałam się, czy połknąć lekarstwo, zanim pójdę na śniadanie, czy wyrzucić je do toalety tak jak wczoraj. Nie byłam pewna. A może wezmę pół? Rzuciłam szczotkę na umywalkę i podbiegłam do słoiczka. Wysypałam tabletkę na dłoń. Miała na środku podziałkę. Mogłam ją przełamać. Tak. Połowa dawki to dobry pomysł. Wzięłam ją między kciuki a palce wskazujące i mocno nacisnęłam. Pyk! Pękła. Wsadziłam połówkę do ust, a drugą wrzuciłam do rezerwuaru. Nie zamierzałam dawać Adamowi moich leków. Nie chciałam, żeby za pieniądze truł głupich ludzi. Stanęłam pod drzwiami na korytarz. Jestem gotowa. Dam sobie przecież radę. To tylko stołówka. Nikt nie zrobi mi krzywdy. Tapeta też musi kiedyś jeść. Pewnie tam siedzi. Od razu zapytam, kiedy i gdzie mam się zgłosić na terapię. Spróbuję na sesji wyciągnąć od niej więcej informacji o mojej rodzinie. Nabrałam głęboko powietrza i nacisnęłam klamkę. Drzwi ustąpiły i uchyliły się przede mną bezdźwięcznie. Nic się nie stało. Jest dobrze. Uchyliłam je i wysunęłam głowę. Korytarz był pusty. Doskonale. Gdyby szalona Magdalena się po nim plątała, to chyba poczekałabym, aż pani Zofia przyniesie mi kanapki. Wyszłam na zewnątrz i cichutko zamknęłam za sobą drzwi. Żadnego ruchu. Żadnego dźwięku. Jestem sama. Ulga rozlała się ciepłem po moim żołądku. Tabletka powoli zaczynała działać. Zrobiłam się spokojniejsza. Miałam wrażenie, że poruszam się znacznie wolniej niż normalnie.

Płynę otulona ciszą. Na szczęście nie wirowało mi w głowie i nie chciało mi się spać. Chyba odkryłam moją idealną dawkę lekarstw Morulskiej. Dość żwawym krokiem przemierzyłam korytarz i zbiegłam po schodach. Chciałam przegnać lekkie otumanienie. Moim celem było tylko przestać się bać. Do niczego innego specyfik nie był mi potrzebny. Drzwi do stołówki zastałam szeroko otwarte. Z wnętrza dobiegał szmer rozmów. Potężni sanitariusze siedzieli za swoją konsolą. Nie zwrócili na mnie najmniejszej uwagi pozasłaniani gazetami. Nie dziwię się, że przegapili uciekającego Adama. Gdyby nie drzewo, na pewno by mu się udało. Tylko co? Spokój w brzuchu gdzieś zniknął tuż przed wejściem do stołówki. Koszmarna panikara ze mnie - zganiłam się w myślach. - Masz być twardą babą! Nie mazać się! Uniosłam głowę i śmiało ruszyłam naprzód. Na początku nikt mnie nie zauważył. Wszyscy zajęci byli jedzeniem i sąsiedzkimi pogawędkami. Rozglądałam się dookoła, nie wiedząc, gdzie mam usiąść. Czy miejsca są jakoś przydzielane? A może mogę zająć dowolne? Tylko czy wtedy nikt nie weźmie mi za złe, że go podsiadłam? Wolałabym nie zająć miejsca Magdaleny… Zbyt długo zwlekałam. Zamarłam w miejscu niczym żona Lota zamieniona w słup soli. Głowy mieszkańców Drugiej Szansy powoli odwracały się w moją stronę. Zostałam osaczona przez zaciekawione spojrzenia. Zofia Morulska już tu była. Siedziała za długim stołem razem z kilkoma osobami ubranymi w białe fartuchy. Miejsce obok niej zajmowała mała dziewczynka. Może sześcio - lub siedmioletnia. Nawet ona podniosła na mnie szare oczy, przerywając smętne grzebanie w talerzu. Blond włoski miała ściągnięte w dwa kucyki uniesione lekko nad uszami. Szeroko rozwarte, puste źrenice wbiły się we mnie. To nie były oczy dziecka.

Widziałam, że moja pani psychiatra już chce się podnieść z krzesła i przywołać mnie do siebie. Uśmiechnęłam się do niej. Uratuje mnie. Nie będę musiała stać jak idiotka i robić z siebie pośmiewiska. - Mała! - Ciężkie ramię Adama objęło moje plecy. Brwi Morulskiej zbiegły się na czole w niechętnym grymasie. Zatrzymała się w połowie ruchu. Odwróciłam się do chłopaka. Nic sobie nie robiąc z ciekawskich spojrzeń, uśmiechał się do mnie spokojnie. Zupełnie jakbyśmy byli dobrymi przyjaciółmi, którzy uściskiem witają się codziennie. - Adam? - wydusiłam z siebie. Chłopak prychnął, wpatrując mi się głęboko w oczy. - Widzę, że ktoś coś dzisiaj łyknął - szepnął. - No chyba że ten błędny wzrok to na mój widok. Westchnął ciężko i odwrócił się ode mnie. Zabrał ramię. Obok mnie zrobiło się dziwnie pusto. - Chodź. - Złapał mnie za rękę i pociągnął między stolikami. Zaciekawione twarze śledziły czujnie nasze kroki. Morulska z powrotem usiadła na swoim krześle. Zatrzymaliśmy się przy czteroosobowym stoliku. Dwa miejsca już były zajęte. Ciemnowłosa dziewczyna w moim wieku i około trzydziestoletni blondyn spojrzeli na nas zaciekawieni. - Iza, Paweł, to Julia - przedstawił mnie Adam. - Tobie zaś przedstawiam jedynych młodych mieszkańców tego budynku. - Oczywiście pomijając słodkie pielęgniareczki, za którymi szaleje Adam – dodał trzydziestolatek. - Fartuchy zapinane na napy. Czego tu nie kochać? - zakpił. Julka, siadaj. Popchnięta przez niego opadłam na krzesło. Dziewczyna obok mnie uśmiechnęła się uprzejmie. - Od kiedy jesteś w Drugiej Szansie? - Nie wiem - odpowiedziałam szczerze. - Pierwsze dni trochę mi się zatarły… Adam chyba stracił zainteresowanie opieką nade mną. Rozsiadł się wygodnie i zaczął zajadać kanapki, których cały

stos leżał na półmisku na środku stołu. Rozejrzałam się dookoła. Wszystkie stoły były zastawione jedzeniem. - Nie martw się - pocieszyła mnie Iza. - Każdy z nas tak miał na początku. To całkowicie normalne. - Jak długo tu jesteście? - zapytałam. - Ja dwa lata, a Iza cztery. - Paweł poklepał ją po ramieniu. Dziewczyna od razu się rozpromieniła. Zmieszany cofnął szybko rękę i na wszelki wypadek schował ją pod stół. Udałam, że tego nie zauważyłam. - Bardzo długo! - Nie potrafiłam ukryć zdziwienia. Nie podobało mi się to. Nie chcę zostać tak długo w tym miejscu! Cztery lata! Ostatnie dni okazały się prawdziwą męczarnią. Jak można wytrzymać tu lata? - Och, to dlatego, że byłam niepełnoletnia. W ramach wyjątku przyjęto mnie tutaj, bo zabrakło miejsc w ośrodku dla dzieci i młodzieży - wyjaśniła lekko, okręcając pasmo brązowych włosów wokół palca. - Ale nie było źle. Wszyscy się mną opiekowali i byli bardzo mili. - Iza niedawno skończyła osiemnaście lat. - Adam przełknął kanapkę i w końcu się odezwał. - Nie chcę być tu tak długo. Chcę stąd wyjść! - jęknęłam. - Witaj w klubie, mała. Do tej pory z naszej paczki powiodło się tylko Pawłowi. Zdezorientowana spojrzałam na mężczyznę. - W przyszłym tygodniu wychodzę. - Wzruszył lekko ramionami. Długa grzywa blond włosów opadała mu na niebieskie oczy. Miał niesamowicie równe, białe zęby. - Uśmiech gwiazdy filmowej - wyrwało mi się. Przy stoliku zapadła cisza. Nie na długo. Adam parsknął śmiechem i klepnął mnie w ramię. - Sorry, ludzie, ale mała jest pod wpływem. Atmosfera uległa rozluźnieniu, zupełnie jakbym niczego nie powiedziała. Nie zamierzałam się zresztą więcej odzywać. Te lekarstwa chyba rzeczywiście dziwnie na mnie działały. Pozbywałam się hamulców.

- Nie chcę, żebyś wyjeżdżał. - Iza wygięła usta w podkówkę. Obserwowałam ją z zaciekawieniem. Nie była już dzieckiem, ale wydawało się, że zatrzymała się na tym etapie. Zachowywała się jak podlotek, który usilnie starał się zwrócić na siebie uwagę Pawła. Nie był brzydki, ale do specjalnie urodziwych też nie należał. Lekki brzuszek rysował się pod jego podkoszulkiem, a włosy wyglądały raczej niechlujnie niż seksownie. Adam stanowił znacznie ciekawszy obiekt westchnień. Był jednak od Pawła o wiele śmielszy. Pewnie umiał zgasić w zarodku płonne nadzieje dziewczyny. - Wszystko sobie przypomniałem. - Mężczyzna zwrócił się do mnie, zupełnie ignorując Izę. - Pamięć jest tutaj przepustką na wolność. Nie wypuszczą cię, jeżeli zgraja psychologów i ich testy nie wykażą, że ponownie stałaś się samodzielną jednostką. - A jeśli ja sobie niczego nie przypomnę? - Będą nad tobą pracować tak długo, aż tak się nie stanie. Miał nadzieję, że mnie uspokoi, ale mu się nie udało. - Banda idiotów - wtrącił Adam, pożerając kolejną kanapkę. - Nie lubię psychologów. Moja leżała na talerzu nietknięta. Wzięłam ją do ręki i ugryzłam. Była przepyszna, jednak utknęła mi w gardle na myśl o latach, które mogłam tu spędzić. - A ty czemu jesteś tutaj tak długo? - zapytałam Izę. - Tyle czasu trwało, zanim wróciła ci pamięć? Dziewczyna zamyśliła się. - Nie, to nie tak. Na początku rzeczywiście słabo szło mi przypomnienie sobie czegokolwiek, ale od około miesiąca robię znaczne postępy. Poza tym mnie nie mogli puścić, dopóki nie osiągnęłam pełnoletniości. Jej spojrzenie powędrowało do Pawła. - Teraz mogę już wszystko. Nikt nie skomentował jej wyznania. Uśmiechnęłam się pod nosem. Adam zauważył mój grymas i stuknął mnie niby niechcący łokciem. - Kruk - powiedział Paweł.

Podskoczyłam na krześle. - Gdzie?! Towarzystwo przy stole zamarło ze śniadaniem w ustach. - Kruk to ksywka Adama - wyjaśnił Paweł. - Ma na nazwisko Krukowski. - Och tak, tak. - Na policzki wpłynął mi rumieniec. Przepraszam. - Nie lubisz tych ptaków? - zapytał Adam. - Wydaje mi się, że odkąd się obudziłam, wszędzie je widzę. Trochę mnie przerażają - wyznałam, spuszczając oczy. Znakomicie. Do szczęścia brakowało mi tylko tego, żebym zrobiła z siebie idiotkę przy jedynych ludziach w Drugiej Szansie, którzy wydawali się w miarę normalni. - Często siadają na starym, wyschniętym drzewie koło twojego okna - wyjaśnił Adam. - Nie musisz się nimi przejmować. - A ty skąd wiesz, które to jej okno? - parsknął Paweł. - Właśnie. Co tam robiłeś dzisiaj w nocy? - Postanowiłam odwrócić uwagę od mojej fobii. - Miałem iść z Izą do kina. Obiecałem jej to już dawno temu. Nic nie rozumiałam. Kruk musiał to chyba wyczytać z mojej miny, bo wyjaśnił: - Mój nowy sposób ucieczki, to otworzenie kraty w oknie wytrychem… - Czyli widelcem albo spinką do włosów - wtrącił Paweł. -…a potem przejście przez park do interesującego okna, wejście po kolejnym drzewie i otworzenie innej kraty dokończył niezrażony uwagą. - Chcieliśmy uciec z Drugiej Szansy na cały dzień, żeby pokręcić się po mieście. Jeszcze tego nie próbowałem. To by było dopiero coś! - I nie poszliśmy do kina, bo cię Tapeta nakryła - odparła z urazą Iza. - Nie moja wina, że drzewo pod twoim oknem złamało mi się pod tyłkiem - mruknął. Spróbujemy jeszcze raz za kilka dni, jak Morulska ochłonie. Iza chwyciła mnie za rękę. - To znaczy, że jesteśmy sąsiadkami! Super, będziemy mogły

spędzać razem dużo czasu, pomożesz mi w lekcjach! - Słucham? - wydusiłam. - Iza jest w klasie maturalnej. Usiłuje nas zmusić, żebyśmy odrabiali za nią lekcje - wyjaśnił Paweł. - Gdyby nie ty, moje oceny z matematyki nigdy nie byłyby takie wspaniałe. - Złapała go za ramię. Nie do końca byłam pewna, czy mówi tylko o ocenach. - A co z tą ucieczką? - Paweł wyswobodził się z uścisku dziewczyny. - Czekają cię jakieś konsekwencje? - Zmiana kłódki w mojej kracie. - Adam machnął lekceważąco ręką. - Kilka dodatkowych sesji z Tapetą. Bądźmy szczerzy, co oni mogą mi zrobić? Jak mogą mnie ukarać? - Z tego, co pamiętam, kiedy Zofia znalazła cię pijanego w trzy dupy, dostałeś zakaz wychodzenia z pokoju i garść psychotropów, po których odwalałeś niezłe jazdy przez cały miesiąc. Adam zerknął na mnie spod rzęs. - Byłem na etapie buntu - wyjaśnił. - Który mu nie przeszedł - sprostował trzydziestolatek. Uważaj na niego, Julka, bo cię jeszcze zbałamuci i tyle z tego będziesz miała, że Morulska przedłuży twoją terapię. - No dalej, odstraszaj ją ode mnie - zirytował się chłopak. Ty sobie wyjedziesz, Iza też sobie coś przypomni, a ja tu utknę sam jak palec. Zostaw mi chociaż Juleczkę na pocieszenie. Skrzywiłam się. - Nie nazywaj mnie tak. - Dobrze, skarbeczku. Iza parsknęła śmiechem. - Tapeta dla każdego z nas wymyśliła przezwisko. Jeśli usłyszysz pieszczotliwe zdrobnienie przygotowane dla Kruka, to zejdziesz na miejscu. Ani mi się waż, dzieciaku - ostrzegł ją Adam. Jego policzki pociemniały. Jednak dziewczyna ani myślała rezygnować z bycia gwiazdą w tym momencie. Konspiracyjnym szeptem powiedziała: - Tapeta mówi do niego „ptaszku”. Gruchnęliśmy śmiechem. Izie z uciechy po policzkach toczyły się łzy jak grochy. Jedynie Kruk pozostał poważny.

- Śmiejcie się, śmiejcie. Na zdrowie - mruknął zniesmaczony. Cieszyło mnie, że nie byłam jedyną osobą, do której z taką sympatią odnosiła się Morulska. Najwyraźniej to dla niej normalne. Nagle na moje ramię opadła ciężka dłoń i zacisnęła palce. Wszyscy przy stole ucichli.

8 Odwróciłam się szybko. Nade mną stała Zofia Morulska. Mocno umalowane, tym razem na fioletowo, szare oczy wbiła prosto we mnie. - Dzień dobry, skarbeczku. Widzę, że znalazłaś już przyjaciół. Wolno przesunęła wzrokiem po młodych twarzach. Czerwone usta zacisnęła w wąską kreskę. - Pawle, dobrze się czujesz? A ty, Izo? Kruk został pominięty. Nie wyglądał na zasmuconego. Odsunął się od stołu i nonszalancko oparł o krzesło. - Adamie, mam nadzieję, że się wyspałeś? - Zaskoczyła mnie. Nie sądziłam, że się do niego odezwie. - Kochana Zosieńko, po tym zastrzyku w tyłek, którym mnie poczęstowałaś, spałem jak niemowlę - warknął. - Tylko trochę pośladek mnie swędzi. Przydałby się masaż… - Jestem pewna, że zimny prysznic pomoże na twoje dolegliwości - ucięła. - Skarbeczku, chodź ze mną, proszę. Posłusznie wstałam. Odchodząc, odwróciłam się do Adama i posłałam mu pocieszający uśmiech. Nie odwzajemnił go. Wpatrywał się we mnie w skupieniu. - Wyszłyśmy ze stołówki. Morulska złapała mnie za łokieć i zaciągnęła do kąta w pobliżu dyżurki sanitariuszy.Juleczko. Przywołała na twarz uspokajający uśmiech, który zdążyłam już dobrze poznać. Ten uśmiech, który nie dosięgał jej oczu. - Bardzo cieszy mnie, że znalazłaś sobie w naszym ośrodku przyjaciół, którzy mogą wesprzeć cię w trudnej drodze, jaką jest terapia. Jestem przekonana, że ich wsparcie, zwłaszcza Izy, bardzo miłej dziewczynki, wiele dla ciebie znaczy. Kiwałam potakująco głową. Pozwalałam jej się wygadać. - Nawiązywanie kontaktów jest bardzo istotne. Nie powinnaś zamykać się w sobie. Ważne, byś się otworzyła. Nie tylko na ludzi, ale też na samą siebie, na swoje wnętrze, swoje wspomnienia. Przełknęła ślinę i zamilkła, gdy ze stołówki wychodził Kruk.

Przyglądał nam się. Kiedy zniknął na schodach prowadzących do męskiego skrzydła, ponownie się odezwała: - Martwią mnie tylko twoje relacje z Adamem Krukowskim. W głębi serca to bardzo miły, zagubiony chłopak, który potrzebuje akceptacji i uczuć. Bardzo delikatny. Zachwala go? Niemożliwe… - Jednak jego zachowanie jest skandaliczne. Zachowuje się bezczelnie i stara się złamać wszystkie zasady. Mamy problem z dotarciem do niego. Wiem, że to może wydawać się niezwykle pociągające i że wielu młodym kobietom taki typ zachowania wydaje się intrygujący, jednak ciebie, skarbeczku, chciałabym przed nim przestrzec. To nie jest mężczyzna dla ciebie. Może negatywnie wpłynąć na twoją terapię, a ona jest teraz najważniejsza. Nie możemy ci zaszkodzić. Ty nie możesz zaszkodzić sobie. Przygryzłam wargę. Nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. - On wywiera na ciebie zły wpływ. Proszę cię, byś ograniczyła kontakty z Adamem do minimum. Bynajmniej nie zabraniam ci z nim rozmawiać czy nawet się przyjaźnić. W Drugiej Szansie jest niewiele osób w twoim wieku i rozumiem, że jego towarzystwo może cię pociągać. Proszę tylko o rozwagę… - Dobrze - zdołałam wtrącić. - Dobrze? - zdziwiła się tak szybką kapitulacją. - Nie chcę zaszkodzić terapii - odpowiedziałam spokojnym głosem. - Chcę przypomnieć sobie, kim jestem. Niczego więcej do szczęścia teraz nie potrzebuję. Morulska wyglądała na zadowoloną. Usatysfakcjonowałam ją swoją odpowiedzią. - Jestem dumna z twojej postawy. Proponuję, żebyśmy spotkały się na sesji około dziesiątej. Co ty na to? - A która jest teraz godzina? - Jej propozycja była dla mnie abstrakcją. Czas w Drugiej Szansie zdawał się rządzić własnymi prawami. - Dziewiąta trzydzieści. Spotkamy się dokładnie za pół godziny na drugim piętrze, w głównym budynku, w pokoju numer 28. Trafisz sama, czy mam po ciebie przyjść? - Chyba trafię. - Wzruszyłam ramionami.

- Doskonale, w takim razie jesteśmy umówione. Na razie idź do swojego pokoju, odpocznij po śniadaniu. Do sesji nie musisz się w żaden sposób przygotowywać. Dziś po prostu porozmawiamy. Trochę o tobie, trochę o tym, jak się tu czujesz. Będziemy stopniowo odblokowywać twoje wspomnienia. - Dobrze, dziękuję. - Do zobaczenia. Odwróciła się na pięcie z lekkim zachwianiem równowagi na niebotycznie wysokich szpilkach i weszła z powrotem do stołówki. Zamknęłam oczy i odetchnęłam głęboko. Mam nadzieję, że ten koszmar zaraz się skończy, że wszystko przypomnę sobie już za pół godziny. Chcę wiedzieć, kim jestem. Bez tego… jestem tylko cząstką siebie. Chcę być całością. Kiedy uchyliłam powieki, drgnęłam zaskoczona. Przede mną stała sześciolatka ze stołówki. Zupełnie nieruchomo. Nawet nie mrugnęła, gdy podskoczyłam ze strachu na jej widok. Mała, trójkątna twarzyczka patrzyła na mnie pustym wzrokiem. Dziewczynka miała na sobie białą bluzeczkę z kołnierzykiem i sukieneczkę na szelkach z materiału w czerwoną kratę. Kucyki na blond włosach były przewiązane dobranymi pod kolor wstążkami. - Cześć - odezwałam się do niej. - Jak masz na imię? Dziecko ani drgnęło. - Ja jestem Julia. Trafiłam tutaj niedawno - spróbowałam jeszcze raz. - Też się tutaj leczysz? Szare oczy nie mrugały. Wydawało mi się, że dziewczynka wstrzymuje oddech. - Jeśli nie chcesz rozmawiać, to nic się nie stało. Zbita z tropu rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu kogoś, kto by pomógł mi się z nią dogadać. Hol był pusty, jeśli nie liczyć mnie i tajemniczego dziecka. Nawet sanitariusze zniknęli ze swojego miejsca. Ze stołówki nie dobiegał cichy gwar pacjentów, bo Kruk, wychodząc, zamknął za sobą drzwi. - Słuchaj… - Odwróciłam się do dziewczynki i słowa zamarły mi na ustach. Nie było jej. Zniknęła. Zupełnie bezgłośnie uciekła.

- Dziewczynko! - zawołałam. Po plecach przebiegł mi dreszcz. Nawet dzieci są tutaj nienormalne. Zapytam Morulską, kim jest ta dziewczynka. Siedziała przy stole pracowników. Może jest czyjąś córką. Jednego byłam pewna. Matka albo ojciec tej małej zachowywali się wyjątkowo nierozsądnie, przyprowadzając ją tutaj. Któryś z pacjentów może zrobić jej krzywdę. Tylko te oczy. Po dłuższym namyśle ogarnęły mnie wątpliwości, czy pacjent dałby sobie z nią radę… * Punktualnie o dziesiątej stanęłam przed pokojem numer 28. Uniosłam rękę i zastukałam w ciemne, popękane drewno. Korytarz był pusty. Nikt nie kręcił się po drugim piętrze, gdzie znajdowały się gabinety. Nikt też chyba nie zamierzał mi otworzyć. Przecież nie przyszłam za wcześnie. Zegar w świetlicy wskazywał kilka minut przed dziesiątą, gdy wychodziłam. Byłam z siebie zadowolona. Udało mi się tam wejść i przeżyłam. Bałam się początkowo wizyty w świetlicy. Przecież tam byli inni ludzie. Mogli okazać się niebezpieczni. Mogłam spotkać Magdalenę… Na szczęście o tej porze nie było wielu chętnych do gry w ping-ponga czy oglądania telewizji na ogromnej plazmie. A raczej nie było żadnego chętnego. Czyżby po śniadaniu wszyscy wybrali krótką drzemkę? Oprócz mnie w pokoju siedział tylko znudzony sanitariusz. Zajmował miejsce za biurkiem i unikał mojego wzroku, zasłaniając się szczelnie gazetą. Nie przeszkadzałam mu. Usiadłam po cichu na kanapie i udawałam, że nie istnieję. Podobał mi się ten układ. Świetlica, jak wszystkie zresztą pomieszczenia w budynku starej rezydencji, wyglądała dość ponuro. Pokój był wysoki i mroczny. Wysokie okna przysłonięto aksamitnymi kotarami. W załomach pod sufitem zauważyłam stare pajęczyny. Na

jednej ze ścian znajdował się stary fresk przedstawiający scenę z polowania. Pełen krwi i martwych zwierząt. Mimo że barwy zblakły, robił nieprzyjemne wrażenie. Może dlatego nie było chętnych do spędzania tam czasu? Jeszcze raz zastukałam do pokoju mojej lekarki. - Chwileczkę! - Zza drzwi dobiegł mnie zasapany głos Zofii Morulskiej. Czyli jednak cały czas znajdowała się w środku. Westchnęłam ciężko. Ciekawe, jak będzie wyglądała ta cała terapia? - Proszę! - Usłyszałam. Posłusznie nacisnęłam klamkę i wsunęłam głowę do pokoju. Tapeta siedziała koło małego zabytkowego sekretarzyka pełnego skrytek. Trzymała przy uchu słuchawkę telefonu, przymocowaną zakręconym kablem do starego aparatu. Machnęła na mnie ręką, żebym usiadła na kanapie stojącej na środku pokoju tuż obok fotela. Zamknęłam za sobą drzwi i przeszłam do wskazanego miejsca. Pokój był osobliwie umeblowany. Morulska ubierająca się w kolorowe garsonki wyglądała na obsesyjną fankę wszelkich kolorów, jednak tutaj dominowała biel. Biel, chrom i szkło. Nawet drewniany sekretarzyk był pomalowany na biało. Pomieszczenie nie pasowało do pozostałych w starym budynku. Usiadłam na miękkiej kanapie i oparłam się o białe poduszki. Przed sobą miałam niski szklany stolik na srebrnych nóżkach. Stał na nim gadżet, który przypominałam sobie z filmów. Mała piaskownica z grabkami - podstawowe wyposażenie gabinetów psychoanalityków z amerykańskich filmów. Zawsze chciałam się pobawić miniaturowymi grabkami. Wzięłam je delikatnie do ręki i zaczęłam przeczesywać piasek. - Rozumiem, doktorze, zastosuję się do pańskich zaleceń… Ależ oczywiście… Właśnie zaczynam sesję… Tak, może pan na to liczyć… Dziękuję, do usłyszenia, panie doktorze. Zofia kończyła rozmowę telefoniczną. Odłożyła słuchawkę i posłała mi przepraszający uśmiech. - Wybacz, skarbeczku, nie sądziłam, że ta rozmowa

przedłuży się na nasze spotkanie. Możemy zaczynać? Kiwnęłam głową i odłożyłam grabki na miejsce. Tapeta usiadła w fotelu naprzeciwko mnie. Sięgnęła po notes i długopis, które leżały na stoliku. - Juleczko, dzisiaj odbędzie się nasze pierwsze spotkanie. Na samym początku chciałabym zaznaczyć, że kilka pierwszych sesji ma na celu lepsze poznanie i zrozumienie problemu, z jakim do nas trafiłaś. Dopiero później postaramy się zacząć właściwą terapię. A mówiąc terapię, mam na myśli rozmowę, bo psychoterapia to właśnie leczenie rozmową. Muszę jednak zaznaczyć, że metody, które stosujemy w Drugiej Szansie, są naszym innowacyjnym pomysłem. Terapia pewnie będzie się różnić od typowych, czasem nawet może cię dziwić. Czy masz jakieś pytania? Miałam. I to dużo. - Jak długo potrwa? - zapytałam. - To zależy od twoich postępów. Z całą pewnością zajmie nam kilka tygodni, ale ile dokładnie, tego niestety nie potrafię ci powiedzieć. Musisz być cierpliwa. - Nie oczekuję cudu - mruknęłam zniechęcona. - Po prostu chciałabym odczuć jakieś efekty, najlepiej szybko. - Każdy chce, Juleczko, ale wszystko zależy od ciebie i od tego, w jakim stopniu będziesz ze mną współpracować. W psychoterapii to nie terapeuta robi „coś” z pacjentem, tylko sam pacjent robi „coś” ze sobą. Ja jestem tylko twoim terapeutą. Podkreślam - tylko. - No to do roboty. - Uśmiechnęłam się. - Dobrze, w takim razie… - A mogę jeszcze o coś zapytać? - wtrąciłam. - Ależ oczywiście, skarbeczku. - Czy z mojego domu coś zostało? Jakieś zdjęcia, pamiątki, meble… Przecież wszystko nie mogło spłonąć doszczętnie. Morulska westchnęła ciężko. - Juleczko, ocalało trochę rzeczy, ale jest ich naprawdę niewiele. Ty cudem się uratowałaś, ale z domu zostały zgliszcza. Niestety nawet nie możemy tam pojechać, żebyś

mogła zobaczyć budynek. Nie ostał się kamień na kamieniu. Pobladłam. Boże jedyny, czy to oznacza, że… - Moi rodzice spłonęli żywcem? - wydusiłam. Uspokajający uśmiech na twarzy Tapety zamarł, a następnie przerodził się w grymas. - Juleczko, posłuchaj. - Oschły ton głosu zaskoczył mnie. Przestań zadawać takie pytania i rozmyślać o takich rzeczach. W niczym ci teraz to nie pomaga, a na pewno szkodzi twojej terapii. Nie wiem, jak zginęli twoi rodzice, zapewne się tego nie dowiemy. Cofnęła się. Światło padające z okna zabłysło w jej dużych okularach, zasłaniając oczy. - Twoi rodzice zginęli. To naturalne, że o tym myślisz, ale to nie powinno ci przysłaniać twoich celów. A twoim głównym celem jest odzyskanie pamięci. Zastanawianie się, jak mogło być, nic ci nie da. Musisz przypomnieć sobie, jak było naprawdę. Oparłam się ciężko o poduszki. Chciałam się od niej odsunąć. - Opowiedz mi o swoich odczuciach po przebudzeniu się pierwszego dnia - zaproponowała. - Nie pamiętam mojego przebudzenia pierwszego dnia zaprotestowałam naburmuszona. - To opowiedz mi o swoich odczuciach tego dnia, który pamiętasz. - Bałam się. - Wzruszyłam ramionami. - Nie wiedziałam, kim jestem. Nie wiedziałam, gdzie jestem. Nie poznawałam moich rąk, nóg, odbicia w lustrze. - Bałaś się dlatego, że nic nie pamiętałaś, czy był jeszcze inny powód twojego strachu? - Zamyśliłam się. Miała rację. Było coś jeszcze.Kruk. - Słucham? - Zamrugała, a długopis znieruchomiał nad kartką notesu. - Gdy się obudziłam, na parapecie siedział kruk. Przyglądał mi się. - Skarbeczku, na oknach są kraty, a zewnętrzny parapet jest bardzo wąski. Nie dałby rady tam usiąść.

- Nie wiem, może siedział na wewnętrznym parapecie. Nie pamiętam. - Objęłam się ramionami. - Przyglądał mi się. Odwrócił głowę. Wydawał się… rozumny. Jakby chciał mi coś powiedzieć. Nie reagował, gdy próbowałam go przepłoszyć. Był ogromny. W końcu sam odleciał. Tapeta starała się nie okazywać sceptycyzmu. Jako moja terapeutka powinna akceptować wszystko, co mówię. Zauważyłam jednak, że jej lewa brew zadrżała. - Opowiedz mi coś jeszcze o tym kruku. Czy poza strachem czułaś coś jeszcze? - Eee, nie. - A jak myślisz, co kruk może oznaczać? Z czym ci się kojarzy? - Z ptakiem? Morulska westchnęła ciężko. Długopis zazgrzytał. Nagle wydało mi się, że terapia nie pójdzie mi dobrze. - To może porozmawiajmy o tobie i twoich zainteresowaniach - zaproponowała. - Mówiłaś mi, że pamiętasz filmy. Postaraj się wejść w głąb samej siebie. Pomyśl przez chwilę. Jakiego aktora lubisz, jaką piosenkarkę? Tym razem ja westchnęłam. Co jest w głębi mnie? Nic? Oj, to będzie długa terapia, pomyślałam.

9 Efektów terapii nie widziałam żadnych, poza jednym. Okazało się, że nie umiem zrobić „czegoś” ze sobą podczas terapii. Nie wiem, po co to spotkanie. Nie potrafiłam się otworzyć i przypomnieć sobie ulubionego filmu. Zaskakujące, zważywszy, że nic nie pamiętam. Morulska nie była zachwycona, chociaż nie dawała mi tego odczuć. Chyba zawiodłam ją moim podejściem. Może powinnam być bardziej entuzjastyczna? Ale jak miałam wzbudzić w sobie entuzjazm, skoro ona nawet nie uwierzyła w kruka, którego widziałam? Usiłowała mi wmówić, że to na pewno był tylko sen. Zbliżała się pora obiadu. Podeszłam do parapetu. Zamknęłam szczelnie okno. Tak na wszelki wypadek. Położyłam rękę na chłodnym kamieniu. Był tu. Stał w tym miejscu. Przecież mi się nie przywidziało. - Karolina… Podskoczyłam i odwróciłam się gwałtownie. Ostre słońce wpadało przez okno, wydobywając cienie z każdego przedmiotu. Byłam w pokoju sama. Co jest, do diabła? Halo? - zapytałam drżącym głosem. Wydawało mi się, że ktoś wymówił imię Karolina. Słyszałam cichy, kobiecy głos. Mogę przysiąc! - Karolina? Jaka Karolina? - znowu się odezwałam. Podeszłam do łóżka. Głos dobiegał gdzieś stąd. Weszłam nogami na pościel i przytuliłam policzek do chłodnego betonu. Może słyszę dźwięki z pokoju obok? Zamarłam wtulona w ścianę. Była lodowata. Miałam wrażenie, że palce zaraz mi do niej przymarzną, a powietrze, które wydychałam, zamieni się w obłok pary. Oddech. Słyszę czyjś oddech? Zacisnęłam usta, chcąc wstrzymać mój własny. Chrapliwy dźwięk zasysanego

powietrza. Puk. Puk. Odskoczyłam od ściany i upadłam na podłogę. Jezus Maria, ktoś zapukał w ścianę! Skąd wiedział, że usiłuję go podsłuchać?! Co to ma być, do cholery?! Nagle w drzwi do mojego pokoju ktoś wściekle załomotał pięścią. Krzyknęłam. Z głośno bijącym sercem powoli do nich podeszłam. Przyłożyłam dłoń do sosnowego drewna. Co tu się dzieje? Co to za dźwięki? Drzwi zatrzęsły się od kolejnego uderzenia. Środek dnia. Na dworze jest jasno. Przecież nic nie może mi się stać. Złe rzeczy zawsze dzieją się, gdy jest ciemno… Prawda? Szarpnęłam klamką. Za drzwiami stała Iza. - Cześć, Julia, słuchaj, mam do ciebie olbrzymią prośbę. Mam nadzieję, że jesteś dobra z polskiego, co? Bo ja tak średnio, a ktoś koniecznie musi przeczytać moje wypracowanie, bo nauczyciel jutro zmyje mi głowę, jeśli znajdzie jakieś błędy wyrzuciła z siebie jednym tchem. - Co? Serce wciąż boleśnie obijało mi się o żebra. To wszystko było takie nierzeczywiste. Odwróciłam się w stronę pokoju. Naprawdę kogoś tam słyszałam. Za ścianą nad moim łóżkiem. - Ty… co ty masz taką minę? Julka, ogarnij się. - Iza złapała mnie za ramię i pociągnęła na korytarz. - Musisz mi pomóc z wypracowaniem. Nie bądź taka. Po prostu zerknij, przeleć wzrokiem, czy przecinki są w dobrym miejscu i czy nie ma jakichś rażących błędów. Nauczyciel, na nieszczęście brzydal kompletny, twierdzi, że jestem noga z polskiego. Pozwoliłam jej poprowadzić się w stronę pokoju z numerem 11. Wystrój kompletnie mnie zaskoczył. Aż zatrzymałam się w drzwiach. - Wow! - wykrzyknęłam. - Dzięki. - Dziewczyna zarumieniła się z zadowolenia. Trochę mi zajęło, żeby ta cela zaczęła wyglądać normalnie. Cały pokój obkleiła rysunkami. Nie zawsze były to udane

szkice, ale nadawały „celi” pewną specyficzną atmosferę. Iza interesowała się wampirami. Wszędzie wisiały portrety krwiożerców. - Spójrz. - Wskazała na jeden z nich. - To Edward. Chyba całkiem podobny, prawda? - Tak… - A to Louis z Wywiadu z wampirem - nie dała mi skończyć. - A tam Damon z Pamiętników wampirów. - Skąd masz papier i ołówki? - zapytałam. Po powrocie z terapii przeszukałam mój pokój łącznie z biurkiem, ale nie znalazłam żadnych materiałów biurowych, którymi naćpany neuroleptykami pacjent mógłby się zadźgać albo zachłysnąć. - Ze świetlicy. Sanitariusz bardzo niechętnie, ale jednak dał mi je do pokoju. Normalnie tylko tam można rysować odparła. - Tapecie nie podobają się moje szkice. Na każdej terapii musimy o nich porozmawiać i zastanowić się nad ich przesłaniem. A ja po prostu lubię wampiry. Wydają mi się doskonałe. Chciałabym, żeby istniały naprawdę. Myślisz, że istnieją? - Chyba nie - mruknęłam i wzięłam do ręki byle jak nabazgrane wypracowanie. Marnie by było, gdyby istniały. - No co ty? Przecież są ekstra! Ja wierzę, że istnieją. - ZABIJĄ! ZABIJĄ! ZABIJĄ CIĘ! - Zza ściany dobiegł nas wrzask Magdaleny. Podskoczyłam na krześle. - Julka, nie przejmuj się - pocieszyła mnie Iza i opadła na łóżko. - Ona często tak krzyczy. - Współczuję ci. Mieszkasz z nią przez ścianę. - Można się przyzwyczaić. Na szczęście prawie cały czas dają jej odmóżdżacze i jest spokój. A jak wypracowanie? Nauczyciel, który przychodził do Drugiej Szansy, miał rację. Iza nie miała za grosz talentu do języka polskiego. W wypracowaniu jeden błąd gonił drugi. A przecinki? Wyglądało, jakby wstawiała je tam, gdzie akurat miała ochotę. - Dzięki wielkie - powiedziała, gdy oddałam jej pokreśloną

kartkę. - Zaraz przepiszę sobie na czysto. - A pożyczysz mi kartki i ołówek? - poprosiłam. - Też bym chętnie porysowała. Nie miałam zielonego pojęcia, jak zapełnić sobie tutaj całe dnie. Iza miała przynajmniej zajęcia z nauczycielem, który specjalnie dla niej przychodził do ośrodka. To zajmowało jej wolny czas. A co ja mogłam ze sobą począć? Gdy zapytałam o to Morulską, zaproponowała mi odpoczynek, drzemki, świetlicę i spacery. Miałam według niej nie przemęczać się i pracować nad swoją pamięcią. Najwyraźniej tylko po to byłam w Drugiej Szansie. - Nie ma sprawy. Bierz. Idziemy na obiad? - Zaraz, tylko to zaniosę. - Pobiegłam korytarzem do swojego pokoju. Rzuciłam kartki i ołówki na biurko. Nie chciałam, żeby Iza długo na mnie czekała. No i, co najważniejsze, nie chciałam zbyt długo przebywać sama w moim pokoju. Czułam się, jakby ktoś zbezcześcił jedyne miejsce w Drugiej Szansie, w którym czułam się w miarę bezpiecznie. Zauważyłam, że okno było uchylone. Gdy się odwróciłam, stanęłam twarzą w twarz z Magdaleną. Z mojego gardła wyrwał się zduszony okrzyk. Ustawiła się dokładnie w drzwiach, tarasując mi drogę. Potargane włosy sterczały kępkami dookoła jej twarzy. Uśmiechnęła się do mnie upiornie. - Jeszcze żyjesz? - zapytała. Brakowało jej kilku zębów, a te, które zostały, były pożółkłe i krzywe. - Tak, pani Magdaleno. - Spięłam się w sobie, żeby nie krzyknąć. - Bardzo dobrze się czuję. Dziękuję za troskę. Tym razem na jej twarzy nie było śladu po rozbieganym spojrzeniu, które tak mnie przeraziło. Wpatrywała się we mnie chłodnym wzrokiem. - Już niedługo. Niedługo zrozumiesz - szepnęła. Na jej nadgarstkach zauważyłam ślady zadrapań i otarcia. Jakimś cudem zdołała się uwolnić z łóżka, do którego ją przywiązano.

- Proszę się odsunąć - poprosiłam. - Chcę wyjść z pokoju. - Taaak? - przeciągnęła to słowo. Kąciki jej ust zaczęły rozsuwać się na boki. Coraz szerzej i szerzej. Na jej twarzy zagościł nienormalny grymas, upodabniający ją do filmowego Jokera. Źrenice zmieniły się w wąskie, kocie szparki. Krzyknęłam. Nagle nie wiadomo skąd pojawili się sanitariusze i złapali ją pod pachy. Magdalena nawet się nie wyrywała. Pozwoliła, żeby odciągnęli ją ode mnie. Wydawało się, że zrobili to bez trudu, zupełnie jakby nic nie ważyła. Jej twarz znowu wyglądała normalnie. W ręku jednego z pracowników Drugiej Szansy zauważyłam strzykawkę. Jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w igłę, którą wbił w jej ramię. Kobieta zwisła bezwładnie. - Ale jaja, nie? - Za plecami sanitariuszy zobaczyłam roześmianą twarz Izy. - Skąd wzięli się tutaj tak szybko? - zapytałam szeptem. Nie chciałam, żeby mnie słyszeli. Ich puste, beznamiętne twarze przerażały mnie w takim samym stopniu jak Magdalena. - Wcisnęłam guzik. Właśnie po to są na ścianach. - Spojrzała na mnie jak na idiotkę. Weź się tak nie cykaj. Przecież ona ci nic nie zrobi. Jest trochę porąbana, ale znowu ją otumanią. - No tak… - Chodźmy na obiad. W brzuchu mi burczy. - Z jej twarzą było coś nie tak - powiedziałam nieśmiało. Nie chciałam, żeby wzięła mnie za wariatkę. Nie byłam do końca pewna, czy wszystko mi się nie przywidziało. - Eee, stare babsko po prostu. Ma zmarszczki głębokie jak Rów Mariański. Powoli szłam schodami za Izą. Oprócz nas jeszcze kilka kobiet kierowało się w stronę stołówki. Nikt nie rozmawiał. Cichy pochód. Z potrzeby albo z obowiązku. Stanęłam. Ktoś mnie popchnął. Złapałam się kurczowo poręczy.

Okno. Ja go nie otwierałam. Ta myśl zatrzymała mnie w miejscu. Ktoś był w moim pokoju. Tylko kto? Odwróciłam się. Mijały mnie kobiety o pustych twarzach. Nikt nie zwracał na mnie uwagi. - Julka! - Iza szarpnęła mnie za ramię. - Co ty robisz? Jej podejrzliwe spojrzenie przewiercało mnie na wylot. Miała taką minę, jakby się zastanawiała, jak dużą dawkę leków dzisiaj dostałam, i czy bezpiecznie jest przebywać w moim towarzystwie. A raczej czy byłam przytomna, sprawdzając jej wypracowanie. A może jestem wariatką? - W moim pokoju było otwarte okno, a ja go nie otwierałam - wyznałam. - Teraz zaczęłam się nad tym zastanawiać. W jej oczach nie dostrzegłam zrozumienia. Wciąż miała mnie za dziwadło. Na szczęście nieszkodliwe dziwadło. - Pewnie sprzątaczka je otworzyła. - Wzięła mnie pod ramię i zaczęła sprowadzać po schodach. - Wiesz, one czasem u nas sprzątają. Weszłyśmy do stołówki pełnej ludzi. Morulska odwróciła się w naszą stronę. Mała dziewczynka u jej boku nie zwróciła na mnie uwagi, zajęta tym, co miała na talerzu. Zajęłyśmy miejsca przy tym samym stoliku, co zwykle. Adam i Paweł już na nas czekali. - Co tak długo, dziewczyny? - zapytał blondyn. - Julka się grzebała - skwitowała Iza i sięgnęła po półmisek z kotletami. Nałożyła sobie dwa na talerz, a wolne miejsce wypełniła surówką. Spróbowała i skrzywiła się z niesmakiem. Obrzydliwe. Dodali octu. Zjem tylko kotlety. Kilka łyżek sałatki miało się zmarnować, bo nie miała ochoty jej zjeść. Po raz kolejny zdziwiła mnie obfitość posiłków w Drugiej Szansie. - Czemu tu jest tyle jedzenia? - zapytałam. - Bo to stołówka? - podsunęła z pełnymi ustami Iza. - Mądralo, Julii chodzi o to, że jest go wyjątkowo dużo. I nie mów z pełną gębą - podsumował ją Kruk. - Sam masz gębę - odwarknęła. - Ale pustą. - Otworzył usta, wysunął język i zrobił zeza.

- Idiota - stwierdziła, ale mimo to głośno się zaśmiała. - Mają jakieś dofinansowania - wyjaśnił mi Paweł. - Jedz, bo wystygnie. - Co to za szpital? - spytałam z westchnieniem, ale nikt nie odpowiedział na moje pytanie. Po obiedzie nuda mi nie groziła. Zofia złapała mnie w drzwiach i odciągnęła od znajomych. - Przygotowałam rzeczy, o które prosiłaś i które częściowo przejrzałyśmy na naszej sesji. Jest jeszcze trochę innych drobiazgów, ale niewiele. Chciałabym, żebyś skupiła się najpierw na tym, co ci dam, dobrze? - Tak. - Gorliwie pokiwałam głową. W czasie sesji z uporem męczyłam Morulską, by dała mi cokolwiek, co zostało z mojej przeszłości. Byłam święcie przekonana, że wszystko sobie przypomnę, jeśli tylko zobaczę zdjęcia moje i moich rodziców, naszego domu. Ufałam, że bibelot czy ubranie zdołają zwrócić mi wspomnienia. Tak się jednak nie stało. Przejrzałyśmy kilka przedmiotów i dwa zdjęcia, które cudem ocalały z pożaru. Nie obudziło to mojej pamięci do życia. Pustka mnie nie opuściła. Wciąż była moim jedynym towarzyszem. Pożegnałam się szybko ze współbiesiadnikami i pognałam na pierwsze piętro do swojego pokoju, kurczowo ściskając mały karton. Był lekki. Tak niewiele ocalało z mojej przeszłości. Pomimo niepokojącego szczęku porcelany nie zwolniłam nawet na chwilę. Muszę ominąć pokój Magdaleny. Szybko. Zamknęłam za sobą drzwi. Z westchnieniem ulgi odwróciłam się w stronę zacienionego wnętrza pokoju. Popołudniowe słońce przeszło na drugą stronę budynku. Niedochodzące do mojego pokoju ostre promienie nie oświetlały już każdego kąta. Naprzeciwko siebie zobaczyłam pochyloną dziewczynę. Jej twarz przesłaniały potargane rude włosy. Szara sukienka wisiała na niej jak na wieszaku. Zdusiłam okrzyk. Dziewczyna ani drgnęła. - Kim jesteś? - zapytałam. - Co tu robisz? Nieznajoma ani drgnęła.

- Czemu weszłaś do mojego pokoju?! Zaraz kogoś zawołam, słyszysz?! - mówiłam coraz głośniej. Uniosła głowę, ale jej twarz nadal zakrywały włosy. Nie odezwała się. Wydawało mi się, że nawet nie oddychała. Namacałam za plecami klamkę. Nacisnęłam ją. - Kim jesteś? - powtórzyłam. Wysunęłam się na korytarz, nie tracąc dziewczyny z oczu. Wydawało się, że nic sobie nie robi z moich słów. Ciągle stała w tym samym miejscu. Żeby wcisnąć guzik alarmowy, musiałam jeszcze bardziej się cofnąć. Nie wypuszczając kartonu z rąk, podbiegłam do przycisku i wdusiłam go z całej siły. Drzwi do mojego pokoju ani drgnęły. Postanowiłam nie ruszać się z miejsca i nie próbować znowu wchodzić do środka. Niech sanitariusze zrobią, co trzeba. Dwóch umięśnionych mężczyzn pojawiło się obok mnie. - Co się dzieje? - zapytał ten wyższy. - Jakaś dziewczyna jest w moim pokoju - wyjaśniłam szybko. - Nie znam jej. Nie chce wyjść. To tu. Karton przyciskany do piersi był niczym tarcza i jednocześnie koło ratunkowe. Mężczyźni minęli mnie w milczeniu. Zniknęli w pokoju. Usłyszałam odgłos przewracanego krzesła i stłumione przekleństwo. Po chwili trzasnęły drzwi do łazienki. Wyszli. Sami. - Gdzie ona jest? - pisnęłam. - Nikogo nie ma w środku - oświadczył sanitariusz. - To niemożliwe! - zaprotestowałam. - Jak wyglądała ta dziewczyna? - Rude włosy do łopatek, szara sukienka… - nie potrafiłam nic więcej sobie przypomnieć. Mężczyźni spojrzeli po sobie. - Nie ma w Drugiej Szansie takiej pacjentki. - Jak to? - Rozumie pani, że musimy zgłosić to zdarzenie pani Morulskiej? Kiwnęłam głową.

- Proszę iść do swojego pokoju i się przespać - zasugerował niższy z sanitariuszy. - Ale ja naprawdę ją widziałam… - Nie wątpię. Proszę już iść. Ubrani na biało mężczyźni ruszyli w stronę schodów, zostawiając mnie samą. Podeszłam do drzwi z przybitą mosiężną trzynastką. Ostrożnie wsunęłam do środka głowę. Pusto. Przestrzeń pod wysokim, szpitalnym łóżkiem była dobrze widoczna. Kopnęłam drzwi do łazienki i wdusiłam przycisk światła. Nikogo. Co do cholery? Postawiłam karton na łóżku i usiadłam obok niego. Zerknęłam na drzwi. Zastawiłam je krzesłem, żeby nikt nie zdołał wejść do środka. A w każdym razie bez hałasu. Zadrżałam na wspomnienie rudowłosej dziewczyny. Co ona tu robiła? I jak to możliwe, że nikogo takiego nie było w Drugiej Szansie? Może nie była ruda? Może tylko mi się wydawało? Może miała brązowe włosy? Zegar na ścianie wskazywał, że leki dostanę dopiero wieczorem. Po raz kolejny zastanowiłam się, czy odstawienie dawki to dobry pomysł. Sięgnęłam do kartonu i wyjęłam kilka fotografii. Rozłożyłam je na pościeli dookoła siebie. Na jednym ze zdjęć stałam obok dwójki dorosłych. Uśmiechaliśmy się wesoło do obiektywu na tle żółtej fasady jednorodzinnego domku. To podobno był mój dom, a to moi rodzice. Kobieta miała takie same proste blond włosy, a mężczyzna uśmiechał się tak jak ja. Na innych zdjęciach także byli moi rodzice albo ja ze znajomymi. Długo patrzyłam na nieznane twarze. Nie mrugałam, zmuszając się, by cały czas patrzeć, pewna, że znajdę jakąś wskazówkę. Na próżno. Kim byli? Kim jestem ja? Może gdybym poszła do tego domu? Gdybym przy nim stanęła? Gdyby tylko nie spłonął…

Morulska ostudziła skutecznie moje zapędy. Powiedziała, że dom uległ całkowitemu zniszczeniu. Podobno zawiniła instalacja gazowa. Wybuchł piecyk. Nie miałam po co tam wracać. Już chciałam wrzucić zdjęcia z powrotem do kartonu, kiedy zauważyłam drobny szczegół na rodzinnej fotografii. Z prawej strony stał srebrny samochód. W szybie odbił się zarys fotografa. Przysunęłam zdjęcie bliżej oczu. Niemożliwe. Zgarbiona, niewyraźna sylwetka była trudna do rozpoznania, jednak przysięgłabym, że zauważyłam rude włosy…

10 Wieczorem nie udało mi się już spotkać Morulskiej. Nie pojawiła się na kolacji, a wcześniej nie przyszła osobiście dopilnować, żebym połknęła leki. Zrobiłam to pod nadzorem sanitariusza, który wepchnął mi rękę do ust, żeby sprawdzić, czy nie ukryłam tabletki pod językiem albo pomiędzy dziąsłem i policzkiem. Przyniósł ze sobą inną fiolkę. Tym razem lekarstwa były białe. Powiedział, że zalecenia zmieniły się po dzisiejszym incydencie i dlatego zmieniono mi leki. Najwyraźniej nikt nie wierzył w rudowłosą dziewczynę, a mojego przywidzenia nie potraktowano aż tak poważnie, by zawracać tym głowę Morulskiej. Białe leki były inne. Po ich połknięciu świat wydawał mi się trochę nierealny. Jak wszystko zresztą w tym cholernym ośrodku. Zdołałam zwlec się z łóżka i zejść po schodach. Nie kręciło mi się w głowie. Nie czułam nawet senności. Po prostu wszystko było obok mnie. Zupełnie jakbym stała się postronnym obserwatorem, który wszystko widzi na ekranie olbrzymiego telewizora otaczającego całą głowę. Utrudniało to trochę schodzenie po schodach, jednak dałam sobie radę. Kolacja przebiegła spokojnie. Nie tylko ja siedziałam otumaniona. Adam patrzył tępo w przestrzeń i nie reagował na zaczepki Pawła, który wyśmiewał się z jego kary, czyli mocniejszych leków. Podskoczysz nam, a my cię naćpamy. To takie proste. Takie łatwe. Takie… złe. Iza szybko się nami znudziła. Nikt nie miał ochoty się z nią wygłupiać. - Idę. Muszę jeszcze przepisać wypracowanie na jutro. Pa, pa - wstała i uciekła. Pociągnęłam duży łyk gorzkiej herbaty. Chciałam chociaż trochę się obudzić. Czułam, że powoli przyzwyczajam się do leków i nie działają już tak silnie, ale nadal chciało mi się spać, a wszystko dookoła mnie wydawało się odrobinę nierealne. Adam miał chyba podobne wrażenia. Zafascynowany

przyglądał się kroplom deszczu odbijającym się od parapetu po drugiej stronie okna. - Też uciekam. - Paweł podniósł się ze swojego miejsca. - Nie siedźcie długo. Powinniście się przespać. Serio. Gdy zostaliśmy sami, dopiłam herbatę. Zaczynałam czuć się lepiej. Zamęt znikał. Najwyraźniej była to tylko początkowa reakcja na nowy lek. Stołówka powoli pustoszała. Adam siedział zastygły w bezruchu. Prawie nie tknął kolacji. - Dobrze się czujesz? - zapytałam. Niepokoiło mnie jego zachowanie. Morulska dobrze dobrała dawkę leku. Po wiercipięcie, którym Kruk był na co dzień, nie zostało nawet śladu. Zamrugał, jakby ocknął się z drzemki. - Przepraszam. - Potarł oczy. - Jestem trochę przymulony dzisiaj. Chłopięcy uśmiech na jego ustach był blady i nieprzekonujący. - Ja trochę też. - Jak pierwsza sesja? - Odsunął od siebie talerz z niedojedzonymi kanapkami. - Bez efektów… - Prawie zawsze tak jest. Pokiwałam głową. Wszyscy mi powtarzali, żebym nie oczekiwała cudów, jednak ciężko było nie mieć nadziei, że to wszystko skończy się tak od razu, że zniknie pustka. Teraz wiedziałam, że cały proces odzyskiwania pamięci będzie raczej żmudną pracą niż pogawędką z terapeutą. - A ile ty sobie przypomniałeś? - Potrzebowałam pociechy. Był tu już tak długo. - Niewiele… W zasadzie nic… - Głos mu się zacinał. Widać było, że z trudem składa słowa w zdania. - Może rzeczywiście powinieneś iść spać - zasugerowałam. Ja nie czułam się aż tak nieobecna jak on. Współczułam mu. Potraktowanie go tak silną dawką było może nieetyczne, ale z drugiej strony trudno się dziwić Morulskiej. Musiał jej przysporzyć niemało siwych włosów, balansując po parapetach

i notorycznie uciekając z ośrodka. - Nie, jest już trochę lepiej - zaprotestował. - Kiedy odprowadzę cię do pokoju, to na pewno poczuję się lepiej. Może powinienem się przejść? Przewietrzę głowę i pewnie trochę oprzytomnieję. - Jak chcesz. Zanim zdążyliśmy wstać, minęła nas mała blondyneczka z kucykami. Za drobną rączkę trzymał ją wysoki łysawy mężczyzna. Pierwszy raz go tutaj widziałam. - Co tutaj robi to dziecko? - zapytałam. - To córka założyciela ośrodka. - Adam potarł skronie. - Ma autyzm czy coś. Nie odzywa się do nikogo. Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Jej ojciec był głupcem. Kto normalny pozwoliłby, żeby jego dziecko dorastało w takich warunkach? Nic dziwnego, że milczy. Sanitariusze ukryci za swoimi biurkami nie zwrócili na nas uwagi, kiedy minęliśmy ich w przestronnym holu. Adam kilka razy obejrzał się za siebie, gdy wchodziliśmy po schodach do damskiego skrzydła. - Co się stało? - zapytałam. - Wydawało mi się, że coś słyszę, ale… Tylko mi się wydawało. Te leki… Nie dopytywałam się więcej. Z głębokim marsem na czole nie wyglądał na skorego do rozmowy. Stanęliśmy pod drzwiami mojego pokoju. Zawahałam się. Posłał mi zdziwione spojrzenie. - Nie ma zamków w drzwiach - wyjaśniłam pospiesznie. Mam wrażenie, że każdy mógłby tu wejść i się na mnie zaczaić. - Mogę sprawdzić, jeśli chcesz. Jemu najwyraźniej było wszystko jedno. - Chcę. Szczerze mówiąc, właśnie o to mi chodziło, ale wstydziłam się przyznać to głośno. Nie chciałam wyjść na wariatkę. Wystarczało mi, że już się tak czułam. Chłopak wsunął się do środka i zapalił światło. Weszłam w ślad za nim. Otworzył drzwi do łazienki. Była pusta. - Nikogo nie ma. Tylko ty i ja.

- Dziękuję i przepraszam. Po prostu na moim piętrze mieszka pewna pacjentka. Magdalena. Ta kobieta mnie przeraża. Na dodatek chyba sobie mnie upatrzyła, bo już kilka razy wieszczyła mi rychłą śmierć. - Ukryłam twarz w dłoniach. Nie pomaga to zbytnio w osiągnięciu jakiejś poprawy nastroju. Poczułam, jak jego ramiona mnie obejmują. Przycisnął moją głowę do swojej szerokiej piersi. Przymknęłam oczy zaskoczona tym gestem. - Nie przejmuj się - pocieszył mnie. - Nie wszyscy tutaj dobrze reagują na leczenie. Niektórzy cierpią na poważne zaburzenia i po prostu są świrami. Zauważyła, że jesteś słaba, i teraz to wykorzystuje. Zgłoś to Tapecie. Kiedy ją naćpają, da ci spokój. Odsunął się. W przeciwieństwie do mnie w ogóle nie był zmieszany. Mnie ten niespodziewany uścisk wytrącił z równowagi. - Hm, dzięki - mruknęłam. Adam zachowywał się tak, jakby był we własnym pokoju. Podszedł do łóżka i sięgnął po jedną z fotografii, które tam rozsypałam. - Twoja rodzina? - zapytał. - Tak, Morulska mi to dała. Zagwizdał i spojrzał na mnie poważnie spod czarnej grzywy włosów. Nie spodobał mi się jego wzrok. - Ktoś tu chyba jest pupilkiem Tapety - prychnął. - Daj spokój. - Potraktowałam jego słowa jako żart. - Po prostu ją poprosiłam. - Nikt na tym etapie nie dostaje pamiątek - skwitował. Już sam fakt, że nazywa cię skarbeczkiem, świadczy o tym, że cieszysz się wyjątkowymi względami. - Bredzisz, ptaszku - zbyłam go złośliwie. - Ja pamiątki po rodzinie dostałem dopiero po dwóch miesiącach nieustannych dyskusji na ten temat. Najwyraźniej Tapeta szybko zmienia zdanie. Sięgnął do kartonu. Chciałam zaprotestować i przeszkodzić mu w grzebaniu w moich rzeczach, ale nie odważyłam się odezwać. Było coś dziwnego w jego skupieniu.

- Pupilka Tapety - mruknął do siebie. - Ciekawe. Wyjął z pudełka bransoletkę. Była poczerniała, lekko stopiona, jednak zapięcie wciąż działało. Zmieszana opadłam na krzesło. Nie chciałam siadać obok niego na łóżku. - Coś ci to dało? - zapytał i rzucił mi błyskotkę. Złapałam ją w locie i obróciłam w palcach. - Nie - zaprzeczyłam z westchnieniem. - Nic sobie nie przypomniałam. Może pomogłoby mi, gdybym zobaczyła swój dom, ale podobno nic z niego nie zostało. - Mój przetrwał, ale na niewiele się zdał. - Widziałeś go? - Taa… - Ciesz się, przynajmniej masz gdzie wrócić, kiedy cię stąd wypuszczą. Ja nie mam nic. Nie podobał mi się jego brak entuzjazmu. Powinien być szczęśliwy. Ja nie wiedziałam, co ze sobą pocznę po zakończeniu terapii. On przynajmniej coś miał. Miał jakiś cel. Miał do czego wrócić, gdzie się podziać. A ja? Nawet jeśli sobie wszystko przypomnę, to co z tego? Jasne, że wszyscy się ucieszą, Druga Szansa będzie mogła pochwalić się statystykami dotyczącymi skuteczności leczenia, ale co poza tym? Co ja z tego będę miała? - Nie jestem pewien, czy miejsce, które mi pokazali, to naprawdę moje mieszkanie. - Co przez to rozumiesz? - Mój pokój był pomalowany na pomarańczowo. Nienawidzę tego koloru. Parsknęłam śmiechem. Adam był idiotą. Takim idiotą… W ogóle nie chciał współpracować. Z nikim, a zwłaszcza z własną terapeutką. Nic dziwnego, że wciąż nic sobie nie przypomniał. Chłopak sięgnął po zdjęcia. Zatrzymał się na tym, które przedstawiało mnie i moich rodziców na tle samochodu i domu rodzinnego. - Sweet focia - prychnął i pochylił się niżej, jakby się spodziewał, że fotografia w zbliżeniu ukaże mu więcej szczegółów.

- Naprawdę uważasz, że to nie był twój dom? - drążyłam. - Jestem o tym przekonany - odpowiedział mi twardym głosem. - Masz manię prześladowczą. - Zobaczymy, co ty za jakiś czas będziesz mówić - zaperzył się. - Nie wydaje ci się, że wszystko, co nam tu mówią, brzmi podejrzanie? - Nie. - Pokręciłam przecząco głową. - Jesteś naiwna. Dziewczyno, zastanów się przez chwilę. Jaki oni mają cel w trzymaniu nas tutaj? - Pomagają nam. Leczą nas. - W imię czego? Kto daje im na to pieniądze? - Unia? - zasugerowałam. - Mała, a co my Unię obchodzimy, a tym bardziej NFZ? Jesteśmy zdolni do pracy, możemy spokojnie wrócić do normalności, ale oni nam nie pozwalają. Nie zgadzają się, żebyśmy wrócili do domów. Nie pozwalają korzystać ze swoich pieniędzy. - Nie rozumiem. - Oczywiście, że nie rozumiesz. Przecież im wierzysz. - Dlaczego miałabym im nie wierzyć? Zaśmiał się. Wydałam mu się śmieszna. - Naprawdę? Dziewczyno, naprawdę cię nie dziwi, że nikt cię nie odwiedza? Nie masz żadnej dalszej rodziny? Ani przyjaciół? Dlaczego nikt nie wie, że tu jesteś? - Ale ja podobno naprawdę nikogo nie mam. To znaczy z rodziny. - To zabawne, bo ja oraz wszyscy pozostali też podobno nikogo nie mamy. Interesujące, nie sądzisz? - Lepiej weź dzisiaj swoje leki - zasugerowałam. - Jesteś taka głupia. Zerwał się z łóżka. Niespodziewanie podłoga uciekła mu spod nóg i przewróciłby się, gdybym go nie złapała. Niczym kulawi tancerze wykonaliśmy nierówny piruet i zwaliliśmy się na łóżko. Wylądowałam na Adamie. Nasze nosy stuknęły się boleśnie. - Auć - jęknęłam.

Chłopak wypuścił gwałtownie powietrze, kiedy mój łokieć wbił mu się w żołądek. - Przepraszam. - Zabrałam szybko rękę, ale przez to opadłam na niego i nasze nosy znowu się spotkały. - Dobrze się czujesz? Zamrugał. Za długimi czarnymi rzęsami zobaczyłam czysty błękit jego tęczówek otoczonych czarną linią. - Tylko zakręciło mi się w głowie. To po tabletkach. Spada mi po nich ciśnienie - odpowiedział oschle. - Taki duży, a taki chorowity - zaśmiałam się. - Nie pozwalaj sobie, mała. Złość zniknęła. On po prostu także miał problemy. To nie ja powinnam z nim dyskutować na takie tematy. Potrzebował rozmowy z Morulską. - Zgoda? - zaproponowałam. - Bo w przeciwnym razie wbiję ci łokieć w żołądek. Położył głowę na pościeli. Na jego ustach zobaczyłam uśmiech. - Nie sądziłem, że tak szybko zaczniesz się do mnie dobierać - skwitował. - Co? Ja? Nie! - oburzyłam się, zanim zdałam sobie sprawę, że żartuje. - Jesteś głupi. - Czasami. Podniosłam się i stanęłam w bezpiecznej odległości. Zachowywałam się dziecinnie. Wstyd. Nie jestem przecież Izą. - Lepiej już pójdę, zanim zdemoluję ci pokój. Nie jestem dzisiaj sobą. Dobranoc i zgoda. - Ostrożnie wstał i skierował się do drzwi. Do jutra. Uśmiechnęłam się do siebie. Gdyby tylko nie był taki głupi, mogłabym go nawet polubić. Przystawiłam klamkę krzesłem i mocno szarpnęłam, żeby sprawdzić, czy moja zapora wytrzyma, gdyby ktoś usiłował wedrzeć się do środka. Kiedy już poczułam się bezpiecznie, usiadłam przy biurku. Bransoletkę, którą rzucił mi Adam, wciąż ściskałam w dłoni. Jeszcze raz przesunęłam palcem po misternych zdobieniach i

poczerniałym zapięciu. Spróbowałam ją złożyć. Zamek zadziałał. Może warto nosić na sobie chociaż kawałek mojej przeszłości? Może to jakoś mi pomoże? Na blacie wciąż leżał papier i ołówki pożyczone od Izy. Przypomniałam sobie, jak wyglądała dziewczyna, którą przyłapałam w swoim pokoju. Sięgnęłam po przybory i zabrałam się do pospiesznego rysowania.

11 Poderwałam głowę z poduszki. Głośne krakanie dobiegało zza zamkniętego okna. Pomiędzy dźwiękami wydawanymi przez olbrzymie ptaszysko słyszałam cichy stukot. Zupełnie jakby kruk uderzał twardym dziobem o szybę. Podniosłam się na łokciu. Światło księżyca wyraźnie zaznaczało na tle okna jego złowieszczą sylwetkę. Balansował na wąskim parapecie. - Karolina… Co do diabła? Szept dobiegał z łazienki. Krzesło stało na swoim miejscu przy drzwiach do pokoju. Czy kiedy spałam otumaniona lekami, ktoś wszedł do środka, odstawił je na miejsce, a potem ukrył się w łazience? - Tu nie ma żadnej Karoliny. Kto tu jest? - Byłam zaskoczona własną odwagą, bo przez chwilę rozważałam, czy nie wsunąć się pod kołdrę i nie uznać, że to wszystko tylko mi się przyśniło. Opuściłam nogi na zimne panele. Chłód ostudził na moment moją wyobraźnię. Kiedy wstałam, kruk siedzący za oknem zakrakał donośnie i zaczął tłuc skrzydłami o szybę. Odskoczyłam przerażona pod ścianę. Idź stąd! - warknęłam. Ptak nie zwrócił na mnie uwagi. Zakrakał jeszcze raz i wbił we mnie spojrzenie jednego czarnego koralika. Tego wszystkiego było już dla mnie za wiele. Pobiegłam do łazienki. Szarpnęłam drzwiami i uderzyłam dłonią w przycisk włączający światło. Zielone kafelki zalśniły zachęcająco. Trzy ręczniki wisiały spokojnie na wieszaku. Nikogo nie znalazłam w środku. Tylko ja i moje odbicie w dużym lustrze nad umywalką. Wzięłam zielony ręcznik. Przepłoszę ptaszysko. Ono jest prawdziwe. Wszystko inne dzieje się w mojej głowie. Nikogo tu nie ma. Nikt nie mówi do mnie zza ściany. To tylko moja wyobraźnia. Kruk wciąż stał na parapecie. Zwinęłam ręcznik w rulon i

uderzyłam nim o szybę. Ptaszysko nie odleciało. Wbijało we mnie swoje nieludzkie spojrzenie, zupełnie jakby oświadczało, że właśnie popełniłam błąd. Nagle zauważyłam przez okno małą dziewczynkę ze stołówki. Wybiegła z budynku. Miała na sobie sukieneczkę w kratkę na szelkach i białą koszulkę z kołnierzykiem. Jej kucyki kiwały się przy każdym kroku. Kruk odwrócił się w jej stronę i napuszył pióra. Jego krakanie przerodziło się w groźny pomruk wydobywający się głęboko z gardzieli. Skoczył, rozkładając skrzydła w locie. Zapikował w dół za dziewczynką. - Nie - wyrwało mi się z gardła. Dziewczynka umknęła, widząc lecącego za nią ptaka. Przyspieszyła i wbiegła do parku. Z suchego drzewa pod moim oknem zerwało się kilkanaście kruków. Nie zauważyłam ich wcześniej, kiedy usiłowałam przepłoszyć największego z nich z mojego parapetu. Nie myśląc wiele, wsunęłam na stopy tenisówki i odsunęłam krzesło, którym zastawiłam drzwi. Wyjrzałam na korytarz. Panowała na nim cisza. Świetlówka zawieszona na suficie migała niespokojnie. Niedługo się przepali. Zamknęłam za sobą pokój i szybkim krokiem przemknęłam tuż przy ścianie do schodów. Czy uda mi się wymknąć? Adam zawsze wychodził oknem. Miał doświadczenie w takich ucieczkach. Ja nie. Na parterze panowała niczym niezmącona cisza. Stanowisko sanitariuszy było puste. Może wyszli szukać dziewczynki? Jeśli tak, to ja nie powinnam ruszać się z miejsca. Mogę wrócić do swojego pokoju. Uchyliłam kratę prowadzącą do ich kanciapy. - Halo? Jest tu kto? Odpowiedziała mi cisza. Nikt nie drzemał na zasłanych wersalkach. Zerknęłam na monitory stojące na biurkach. Pokazywały puste korytarze Drugiej Szansy. Wszyscy mieszkańcy ośrodka spokojnie spali. Nikt nie plątał się po budynku. Objęłam się ramionami i podeszłam do drzwi wejściowych.

Były przeszklone. Nikogo nie widziałam na podwórku. Nacisnęłam klamkę. Otworzyły się bez trudu. Dziwne. Powinny być zamknięte. Tak samo jak sanitariusze powinni siedzieć na swoich miejscach. Wyszłam na zewnątrz. Wieczór, co niezwykłe o tej porze roku, był ciepły, ale mimo to miałam na ramionach gęsią skórkę. Gdzie pobiegła dziewczynka? Nagle usłyszałam głośne krakanie. Drgnęłam. Dziewczynka na pewno krzyknęłaby, gdyby działo jej się coś złego. Nie, nie krzyknęłaby. Chorowała na autyzm. Zagryzłam wargę. Co powinnam zrobić? Nie miałam nawet komu powiedzieć, że dziecko błąka się samo w parku, bo pracownicy gdzieś przepadli. Czy powinnam wrócić do budynku? Może w takim wypadku należy obudzić Morulską? Tylko gdzie ona śpi? W gabinecie, w którym miałam sesje, nie było łóżka ani żadnych szaf na jej osobiste rzeczy. Zamknęłam za sobą drzwi i weszłam na żwirową ścieżkę. Teren wokół ośrodka spowijały ciemności. Ominęłam damskie skrzydło. Gdzieś tutaj widziałam dziewczynkę. Stałam teraz dokładnie pod wyschniętym drzewem. Pobiegła prosto przed siebie. Ruszyłam za nią. Miałam na sobie tylko cienką piżamę. Kolczaste krzaki wczepiały się w materiał, kiedy zbaczałam ze ścieżki. Nagle zobaczyłam czerwoną wstążeczkę zahaczoną o suchą gałązkę. Dziewczynka miała takie same zawiązane na swoich kucykach. Podniosłam ozdobę. Mała musiała być gdzieś niedaleko. Zaczęłam biec. Niebawem pokonałam ostatnią barierę krzaków i znalazłam się nad niedużym stawem. Nad taflą wody unosiła się delikatna mgła. Wszędzie panowała cisza. Zatrzymałam się zaskoczona. Nie wiedziałam, że na terenie Drugiej Szansy znajdował się staw. Było to dość niepraktyczne, biorąc pod uwagę, że mieszkali tu niezrównoważeni ludzie. Ciszy panującej w parku nie mącił żaden dźwięk. Nie było słychać ptaków, świerszczy czy choćby szmeru wody. Zaczęłam okrążać staw. Piasek chrzęścił pod moimi

tenisówkami. Stanęłam. Woda była czarna, smolista. Wydawało się, że to ona pochłania wszystkie dźwięki, wciąga je w swoją głębię. Nawet mój chrapliwy zazwyczaj oddech nie był słyszalny. Nagle we mgle zamajaczyła jakaś postać idąca w moją stronę. Wiatr szarpał sukieneczką małej dziewczynki. Stanęła. - Hej! - zawołałam. - Nic ci nie jest?! Bałam się, że nie będzie słychać mojego głosu, że on też zniknie. Na szczęście tylko mi się to wydawało. Wszystko było normalne. Odetchnęłam z ulgą, a napięcie ściskające mój brzuch zelżało. Dziecko odwróciło się w moją stronę. Teraz widziałam je wyraźnie. Puste oczy wbijały się we mnie bezmyślnie. - Co cię tak przestraszyło? - zapytałam, kiedy znalazłam się już kilka metrów od niej. Widziałam przez okno, jak biegłaś. Mam twoją wstążkę. Wyciągnęłam dłoń w jej stronę. Skrzeknięcie i dźwięk łamanej gałązki kazały mi się zatrzymać. Olbrzymi kruk zeskoczył z gałęzi. Leciał prosto na dziecko, które stało w miejscu. - NIE! - krzyknęłam. Ptaszysko załopotało skrzydłami tuż przed twarzą dziewczynki. Jasne, prawie białe włoski potargał wiatr. Kruk niczym tresowana papużka usiadł, wbijając pazury w delikatne ramionko dziecka. Patrzyłam ze zgrozą. Czerwona wstążka wysunęła mi się spomiędzy zdrętwiałych palców i opadła na piasek. Ptaszysko znowu wydało z siebie skrzekliwy dźwięk. Biała koszulka w miejscu, w którym kruk zatopił pazury, zaczęła nasiąkać krwią. Dziewczynka odwróciła do mnie drobną twarzyczkę. Puste oczy nabrały wyrazu. Wydawało się, że ptak na jej ramieniu wcale jej nie przeraża. - Pan kruk powiedział, że cię nie lubi - powiedziała cienkim głosikiem unoszonym z łatwością przez wiatr. Tego było dla mnie za wiele. Wrzasnęłam przeraźliwie, odwróciłam się na pięcie i puściłam biegiem przez park. Liście i gałęzie smagały mnie po twarzy. Pod powiekami

poczułam łzy. Muszę uciec. Muszę natychmiast stąd uciec! Boję się! Nie wiem, gdzie jestem! Wszystkie drzewa wyglądają tak samo! Czy ja już tędy biegłam, czy to jest ta sama ścieżka, którą szłam przed chwilą? Gdzie jest ten cholerny ośrodek? Odtrącałam gałęzie, biegłam na oślep. Już dawno zostawiłam za sobą utarte ścieżki i dróżki błądzące po parku. Obok mnie rozległo się krakanie. Krzyknęłam i skręciłam gwałtownie. Ukryty w trawie czarny ptak zerwał się do lotu. Zahamowałam i upadłabym, gdybym nie podparła się ręką. Czemu one mnie gonią? Krew pulsowała mi boleśnie w szyi. Czułam, jak serce wyrywa mi się z piersi. Pomiędzy drzewami zamajaczyła jasna elewacja Drugiej Szansy. Już jestem. Już prawie jestem bezpieczna. Nogi powoli zaczęły mi odmawiać posłuszeństwa. Były jak z waty. Uciekałam coraz wolniej. Boże, żeby tylko drzwi wejściowe były otwarte. Żeby nikt ich nie zamknął po moim wyjściu! Ptaki leciały za moimi plecami. Czułam na sobie ich wzrok. Nie chcę poczuć na sobie ich pazurów. Nie chcę! Nie chcę! Szarpnęłam za klamkę. Na szczęście drzwi nie stawiały oporu. Zatrzasnęłam je za sobą. Przez szybę widziałam kruki. Siadały na chodniku przed ośrodkiem. Jeden, trzy, siedem, dziesięć, piętnaście… Cofnęłam się w cień. Nie byłam pewna, czy widzą w ciemnościach. Hol był pusty. Za biurkami sanitariuszy nie było nikogo. Uciec stąd. Uciec stąd! Te dwa słowa jak szalone kołatały mi się w głowie. Pobiegłam schodami, zmuszając nogi do ostatniego wysiłku. Wskoczyłam do swojego pokoju i od razu zapaliłam światło. Bardzo nie chciałam zastać w środku niespodziewanego gościa. Nikogo nie było. Dla pewności zajrzałam do łazienki. Także okazała się pusta. Zastawiłam drzwi wejściowe krzesłem i podeszłam do okna. Na

parapecie siedział tłusty kruk. Nie było widać dziewczynki chodzącej po parku. Nie obchodziło mnie teraz, co się z nią stało. Nic mnie to nie obchodziło. Zasunęłam zasłonę, żeby odgrodzić się od ptaka. Zrzuciłam z nóg ubłocone tenisówki i schowałam się pod kołdrę. Dobiegł mnie jednostajny stukot dzioba o szybę. Nic nie słyszę. Nic nie słyszę. Nic nie słyszę. * Uchyliłam sklejone powieki. Ziewnęłam i zamrugałam. Pokój pogrążony był w ciemnościach. Odrzuciłam kołdrę i spojrzałam na zasłonięte okno. Zegar na ścianie pokazywał już porę śniadania. Powinnam wstać. Powrócił do mnie koszmar minionej nocy i moja wycieczka po parku. Co się właściwie stało? Zmusiłam się, żeby spuścić nogi na podłogę. Wysunęłam dłonie z rękawów piżamy. Ani śladu po otarciach. Zaskoczona przyglądałam się swoim dłoniom. Żadnego dowodu na to, że przewróciłam się w parku. Podniosłam jedną tenisówkę. Na podeszwie nie było błota. To wszystko tylko mi się śniło? Naprawdę? Niemożliwe. Wydawało się takie prawdziwe. Kruki nie są rozumnymi stworzeniami. A na pewno nie aż tak rozumnymi, żeby polować na ludzi. To musiał być tylko senny koszmar. Odważyłam się podejść do okna. Odetchnęłam głęboko i odsunęłam zasłonę. Na parapecie leżało długie czarne pióro. Poczułam, że coś we mnie pękło.

12 Zofia Morulska siedziała w fotelu naprzeciwko mnie. Miała na sobie kanarkowożółty żakiet i zieloną spódnicę. - Czy chcesz mi o czymś powiedzieć, Juleczko? - zapytała. Spięłam się w sobie. O czym? O moich przywidzeniach? - Miałam dzisiaj koszmarny sen - odparłam. - Sen? - Jej brwi uniosły się do góry. - Dobrze, w takim razie opowiedz mi o swoim śnie. Co w nim było? Co cię przestraszyło? Co sprawiło, że stał się koszmarem, a nie marzeniem sennym? Kobieta oblizała umalowane na czerwono usta. - Śniło mi się, że na parapecie mojego okna siedział kruk. Kiedy chciałam go przepędzić, zauważyłam małą dziewczynkę, blondyneczkę ze stołówki. Uciekała w stronę parku. Pobiegłam za nią. Nigdzie nie widziałam sanitariuszy, a drzwi wejściowe były otwarte. W parku zaatakowały mnie kruki, a dziewczynka powiedziała mi, że te kruki mnie nie lubią. Nie powiedziałam jej, że na swoim parapecie znalazłam krucze pióro. To pewnie zwykły przypadek. - Że kruki cię nie lubią? - zapytała zaciekawiona. - Tak. - Interesujące. Skarbeczku, wierzysz w ten sen? Trochę tak - wyznałam. Kobieta uśmiechnęła się do mnie. - Bardzo cię przeraził? Zdziwiło mnie to pytanie. Przyjrzałam się jej twarzy. Odblaski światła w okularach ukrywały jej oczy. Widziałam tylko zadowolony uśmiech. - Bardzo. - Zmarszczyłam brwi. O co tej kobiecie chodzi? Cieszy ją mój strach? - To chyba przez nowe leki, które mi pani zleciła. Nie jestem pewna, czy dawka była właściwa - zaatakowałam. - Juleczko, po pierwsze, miałaś mi mówić po imieniu. A po drugie, przepisałam ci odpowiednią dawkę. Możesz mi wierzyć, że się na tym znam. - Oparła się na fotelu, dzięki czemu

odblaski zniknęły. Znowu wyglądała normalnie. - Tak - przyznałam niechętnie, żeby się ode mnie odczepiła. - A wiesz, dlaczego przepisałam ci inne leki? - Bo miałam przywidzenie - prychnęłam. - Skarbeczku, nie zamykaj się przede mną. Nie zrobiłam ci na złość. Musiałam przecież jakoś zareagować. Przyznasz chyba, że przywidzenia nie są czymś codziennie spotykanym. - Niby tak - mruknęłam. - Kochanie. - Uśmiechnęła się delikatnie. Znowu zaczynała zgrywać dobrą matkę. - Opowiedz mi o tym, co widziałaś w swoim pokoju. - Nie chcę… - Nie zamykaj się. Przywidzenia mogą być czymś strasznym, ale nie muszą. Może twoja podświadomość podsuwa ci różne obrazy. Zaskoczona wpatrywałam się w nią szeroko otwartymi oczami. Wcześniej nawet o tym nie pomyślałam. Może rzeczywiście to moja pamięć? Moje wspomnienia? - Wydawało mi się, że widziałam rudowłosą dziewczynę mniej więcej w moim wieku. Potem, kiedy przeglądałam zdjęcia, które mi pani dała, rzeczywiście wydawało mi się, że ją tam dostrzegłam. - Jak to? - Zmarszczyła brwi. - Nie rozumiem. - Wydaje mi się, że widziałam jej odbicie w szybie samochodu na zdjęciu. Chyba wreszcie zaczynam sobie coś przypominać - wyjaśniłam pospiesznie. - Przyniosę to zdjęcie. Chwileczkę. Zerwałam się z kanapy i wybiegłam z pokoju, zanim Morulska zdążyła mnie zatrzymać. Pokonałam szybko schody i wskoczyłam do swojego pokoju. Karton stał pod łóżkiem. Wyciągnęłam go i wysypałam zawartość na pościel. Złapałam zdjęcie i nie patrząc na nie, pobiegłam z powrotem do gabinetu terapeutki. - Proszę. - Zziajana podałam jej fotografię, a następnie opadłam na kanapę z uczuciem triumfu. Moja pamięć wreszcie się odblokowała.

Kobieta wzięła zdjęcie między dwa palce i przyjrzała się dokładnie. - Gdzie jest ta rudowłosa dziewczyna, którą widziałaś? zapytała. - Ona robi zdjęcie. Jej odbicie można zauważyć w tylnej szybie samochodu wyjaśniłam i wyprostowałam się. - Widzi ją pani? - Obawiam się, że tu nic nie ma, Juleczko. - Jak to?! - Zerwałam się na równe nogi i podeszłam do niej. Wzięłam fotografię do ręki. Przyniosłam właściwe zdjęcie. Byłam na nim ja, moi rodzice, zarys naszego domu, samochód. A tam w szybie samochodu był tylko odblask flesza. Żadnej sylwetki. Żadnej rudowłosej dziewczyny. - Nie rozumiem - pokręciłam głową. - Była tam. Przysięgam. - Usiądź, kochanie. - Poklepała mnie po ręce. Posłusznie zajęłam miejsce. Nic nie rozumiem. Jak to mogło się stać? Przecież ją tam widziałam. Nie przyglądałam się co prawda dokładnie, ale na litość boską, przecież wiem, co widziałam! - Była tam - powtórzyłam słabo. - Skarbeczku, może tylko ci się wydawało. Ten odblask jest bardzo niewyraźny. Kiedy zdawało ci się, że widziałaś jakąś obcą dziewczynę w swoim pokoju, byłaś pod wpływem bardzo silnych emocji. Mogłaś wyobrazić sobie, że coś jest na zdjęciu. Pokręciłam przecząco głową. Nieprawda. Na pewno mi się to nie przywidziało. Objęłam głowę rękami. - Co się ze mną dzieje? - szepnęłam. - Nic złego, skarbeczku. To działanie leków, twoja podświadomość usiłująca podsunąć ci strzępy wspomnień. W ogóle się tym nie przejmuj. My ci pomożemy. Pamiętaj. Jesteśmy tu, żeby ci pomóc. Chwyciłam miniaturowe grabki leżące obok pojemnika z piaskiem i zaczęłam w nim grzebać. Musiałam zająć się czymś, żeby nie zacząć płakać. - Nie chcę - powiedziałam. - Nie chcę, żeby działy się ze mną takie rzeczy. Są straszne.

- Skarbeczku, nic na to nie poradzisz. Tak po prostu jest. To całkowicie normalne podczas terapii. Przez pewien czas możesz odczuwać działanie nowych leków, ale pamiętaj, że to minie. Twój organizm musi przyzwyczaić się do nowych medykamentów. Rozumiesz mnie, skarbeczku? Pokiwałam smętnie głową. Nie miałam siły na dyskusję z tą kobietą. Nic mi się nie przywidziało. Byłam o tym przekonana. Wyprostowałam się gwałtownie. Fotografie. Adam oglądał zdjęcia. Mógł zauważyć rudowłosą dziewczynę. Długo przyglądał się tej akurat pamiątce. Tak! Muszę z nim natychmiast porozmawiać. On mi pomoże. Chciałam wstać, ale Morulska złapała mnie za nadgarstek. - Nasza sesja jeszcze się nie skończyła. Gdzie ci tak spieszno? - Ja… chciałam obejrzeć pozostałe fotografie jeszcze raz skłamałam. - Może coś tam zobaczę. - Zdążysz to zrobić później. Ja natomiast chciałabym wrócić do twojego koszmaru. Jak sądzisz, dlaczego pojawiła się w nim postać małej dziewczynki? - Spotkałam ją wcześniej na korytarzu. Przyglądała mi się i nie odpowiadała na pytania. Cierpi na autyzm, prawda? - A skąd masz taką informację? - Długopis zawisł nad notatnikiem, który trzymała na kolanach. - Adam mi powiedział. - Adam Krukowski? - upewniła się. - Tak. - Prosiłam cię przecież, żebyś nie utrzymywała z nim bliskich kontaktów. - Wiem, tak jakoś wyszło. Zapytałam go podczas kolacji. Zaciekawiło mnie, co tutaj robi dziecko - brnęłam. - Edytka rzeczywiście cierpi na autyzm. To wrodzone schorzenie. Ma problemy z nawiązywaniem relacji społecznych. Jest wyobcowana. Nie uśmiecha się i nie odzywa do nikogo. Nawet do własnego ojca, który jest jednym z założycieli tego ośrodka. On trzyma nad wszystkim pieczę. To wyjątkowy umysł. Doskonały lekarz. Cała terapia, którą stosujemy w Drugiej Szansie, opiera się na doświadczeniu pana

doktora oznajmiła. W jej głosie usłyszałam zachwyt. Nie nad dziewczynką. Nad ojcem. - A mama Edytki? - zapytałam. - Ta kobieta zmarła wiele lat temu. Pan doktor samotnie wychowuje córeczkę. „Ta kobieta”. Powstrzymałam się przed cisnącym mi się na usta komentarzem na temat wpływu tutejszego środowiska na to biedne dziecko. - Ona nic nie mówi? - upewniłam się. - Nigdy nie słyszałam słowa z jej ust. - Pokiwała smętnie głową i poprawiła sztywną od lakieru fryzurę. - Biedny doktor. Jak on musi cierpieć! Z całą pewnością męki piekielne… - Chciałabym dowiedzieć się czegoś więcej o moim domu - poprosiłam, zmieniając temat. - W jakim mieście mieszkaliśmy? W jakiej dzielnicy? Na jakiej ulicy? Podniosłam ze stołu fotografię, którą przyniosłam. W widocznym na niej domku najprawdopodobniej spędziłam moje dwadzieścia dwa lata. - Skarbeczku, przygotowałam na dzisiaj trochę inne zajęcia. - Wstała i podeszła do sekretarzyka. Otworzyła szufladę i wyciągnęła z niej żółtą teczkę. Pasowała idealnie do jej kanarkowego żakietu. - Chociaż strzęp informacji - jęknęłam. Boże, zniżam się do błagania. Bez sensu. - Dobrze, skarbeczku. Mieszkałaś w Warszawie na… Ursynowie. Ulicy nie pamiętam. Sprawdzę później i jutro podam ci dokładny adres. Wszystkie dokumenty mam w archiwum. Zgoda? - No dobrze. Ursynów. Ursynów. Ursynów. Czy ja tam mieszkałam? Spojrzałam po raz kolejny na zdjęcie, na którym widać było kawałek budynku. Jak dobrze, że wpadliśmy z rodzicami na pomysł, żeby zrobić sobie zdjęcie na

tle domu. To pomoże w mojej terapii. Tylko kto robi zdjęcie na tle swojego domu? Może dopiero go wybudowaliśmy? - To był nowy dom? - zapytałam, przerywając jej jakąś wypowiedź, której i tak nie słuchałam. - Ekhm, nie. Z tego, co pamiętam, mieszkałaś tam od urodzenia. A teraz obejrzymy kilka obrazków. Słyszysz mnie? Nie słyszałam. Przed oczami zobaczyłam drzewa cicho szumiące na wietrze. Huśtawkę zrobioną ze starej opony i fragment białej elewacji. Nie żółtej. Białej. Zamrugałam gwałtownie. Co ja zobaczyłam? - Juleczko. Słyszysz mnie? - Potrząsnęła moim ramieniem. - Tak, przez chwilę wydawało mi się, że coś sobie przypominam. - Co takiego? - W jej głosie słychać było napięcie. - Drzewa. Huśtawkę z opony. Nic więcej - skłamałam. Nie byłam pewna tego, co zobaczyłam. To w ogóle nie musiało mieć żadnego związku. Lekarka oparła się ciężko na fotelu. - To całkowicie normalne. Powrót pamięci będzie w twoim przypadku najpewniej fragmentaryczny. Nie od razu przypomnisz sobie wszystko. Kiwałam głową, usiłując zobaczyć coś jeszcze. Chociaż mały kawałek. Nic. - Zastanawiam się tylko, czy nie powinnyśmy zmienić dawki - mówiła do siebie. Nie rozumiałam po co. Teraz wszystko działało. Właśnie zaczęłam sobie coś przypominać. Mój dom na… Ursynowie? Tylko dlaczego przed oczami mam nazwę Bielany? Spójrz, proszę, na te obrazki i powiedz mi, co widzisz. To zadanie na intuicję. Chcę sprawdzić, co tkwi w twojej podświadomości. Wyłożyła niewielki kartonik na stół. Wyglądał jak pomazany tuszem. Wzór wydawał się początkowo bezładny, przypadkowy, lecz po chwili… Po chwili dostrzegłam wyraźne zarysy skrzydeł, potężnych dziobów i pazurów. Patrzyłam na stado kruków, które właśnie wzbiło się w powietrze.

Spojrzałam na twarz Morulskiej. Co to ma być? Jakaś prowokacja? - Wydaje mi się, że widzę ptaki… - powiedziałam powoli. - Ptaki? Jakie ptaki? Co robią? - dopytywała. - Nie wiem, są czarne, to pewnie kruki - warknęłam. Wzbijają się do lotu. - Rozumiem - uśmiechnęła się. - A co widzisz na tym obrazku? Kolejny kartonik miał na środku nieregularny kleks. Wzięłam go w ręce i odwróciłam o dziewięćdziesiąt stopni. Przed sobą miałam topornie narysowany portret kruka o wielkim dziobie. - Kruk - wydusiłam. Kolejne obrazki przesuwały się przede mną. Na każdym potrafiłam dostrzec tylko zarysy czarnych ptaków. Niczego więcej moja podświadomość nie potrafiła z siebie wykrzesać. Chyba jednak będziemy musiały zastanowić się nad zmianą dawki leków. - Morulska wydawała się usatysfakcjonowana wynikiem testu.

13 Kolacja przebiegała zwyczajnie. Trzpiotka Iza opowiadała historyjkę o jednym z nauczycieli, którzy przychodzili do ośrodka na indywidualne nauczanie. Paweł skutecznie unikał jej zakusów, a Adam żartował ze wszystkiego. Odurzenie lekami chyba już mu przeszło. Albo przestał łykać tabletki. Może już nie pilnowali go tak mocno jak podczas pierwszego dnia nowej terapii. Niebawem osiemnastolatka, znudzona brakiem reakcji swojej platonicznej miłości, zebrała się do wyjścia, tłumacząc się jakimś ciężkim wypracowaniem zadanym na następny dzień. Zawsze wychodziła pierwsza. Nasze towarzystwo nie było dla niej chyba tak interesujące jak obcowanie sam na sam z wymyślonymi wampirami. - Jutro przychodzi do niej tylko nauczyciel matematyki zdradził Paweł, podnosząc się ze swojego miejsca wkrótce po niej. - Każda wymówka jest dobra, żeby przestać się do ciebie zalecać – skomplementował kompana Adam. - Na szczęście już niedługo będzie się tym zajmować. Do jutra. - Wstał i wyszedł. Kruk spojrzał na mnie znad kubka z parującą herbatą. - Co taka skwaszona jesteś dzisiaj?Miałam nieprzyjemną sesję. - Wzruszyłam ramionami i wyjrzałam przez okno. Było już ciemno. Jesienią zmrok szybciej zapadał, a my długo siedzieliśmy w stołówce. Chciałam wyjść na spacer. Zbierałam się do tego całe popołudnie. Sesja z terapeutką nieoczekiwanie się przeciągnęła. Nie zdążyłam na wspólny obiad do stołówki. Morulska tłumaczyła mi, że zależy jej, byśmy dotarły do sedna mojej fobii. Usiłowała za wszelką cenę ją zrozumieć. Nie zrozumiała. Ja za to po rozmowie z nią bałam się tych ptaków jeszcze bardziej. Miałam nadzieję, że spotkam Adama i poproszę go o pomoc. Szukałam go w świetlicy i w opustoszałej bibliotece, ale niestety

cały dzień spędził chyba w swoim pokoju. Nie odważyłam się złamać zasad i wejść do męskiego skrzydła. Udało mi się go złapać dopiero na kolacji. - Dlatego nie było cię na obiedzie? - zapytał. - Taa… Słuchaj, mam do ciebie prośbę. - No? Pamiętałam naszą wczorajszą rozmowę. Do najprzyjemniejszych nie należała, ale się pogodziliśmy. Mogłam chyba prosić go o małą przysługę. - Pójdziesz ze mną na spacer? - Na spacer? - Tak. - To randka? - Jego oczy zabłysły wesoło. Nabijał się ze mnie. - Nie. Po prostu boję się sama chodzić w nocy po parku, a chciałabym coś sprawdzić. - Umiesz psuć nastrój. - Do usług. Wstaliśmy ze swoich miejsc. Stołówka była już prawie pusta. Morulska oraz reszta terapeutów także już poszli do swoich pokoi odpocząć od pacjentów. W holu za biurkami siedzieli sanitariusze. - Wypuszczą nas? - szepnęłam. - Zostaw to mnie. Chłopak podszedł do mężczyzn. Oparł się nonszalancko o jedno z biurek i zagadał do łysego wysokiego mężczyzny. Nie słyszałam, co mówili. Widziałam tylko potakujące kiwnięcia sanitariusza. Adam rozejrzał się, czy nikt go nie widzi, i wydobył z kieszeni małe zawiniątko. Coś było schowane w jednorazowej chusteczce do nosa, którą podał mężczyźnie. Ruszył w stronę drzwi i skinął na mnie głową. Podbiegłam do niego, zerkając niespokojnie na sanitariusza. Właśnie wysypywał zawartość zawiniątka na dłoń. Mignęły mi różnokolorowe tabletki. Wyszliśmy nie niepokojeni przez nikogo. - Zapłaciłeś za nasze wyjście? - zapytałam, gdy oddaliliśmy się już od budynku.

- Powiedzmy, że nie za wyjście. Sama chęć pójścia na wieczorny spacer nie działa na wyobraźnię tych facetów. Zaczerwieniłam się. Na szczęście było na tyle ciemno, że nic nie zauważył. Chłód wieczoru wkradł się pod niebieski sweter, z którym się nie rozstawałam. Zadrżałam. - Zimno ci? - zapytał. - Nie mam co prawda kurtki, którą po dżentelmeńsku mógłbym ci ofiarować, ale mogę cię przytulić. - Nie, dzięki. Niestety twoje tabletki pójdą na marne. - Niestety? Nie odpowiedziałam na zaczepkę. Pociągnęłam Adama w głąb parku, gdzie nikt nie mógł zobaczyć nas przez okno. - To o co chodzi? - zniecierpliwił się chłopak, kiedy się zatrzymaliśmy. - Chcę… chcę z tobą porozmawiać. - I musisz to koniecznie robić w parku? - Nie chcę, żeby ktoś nas podsłuchał… - Czyli zaczęłaś wierzyć w legendę Drugiej Szansy, że wszędzie są kamery i mikrofony? - Nie - żachnęłam się. - A szkoda, bo to prawda - Wsunął dłonie do kieszeni. Nie miałam ochoty dyskutować o jego manii prześladowczej. - Adam, pamiętasz zdjęcia, które wczoraj u mnie oglądałeś? - Tak. - Pamiętasz to, na którym jestem z rodzicami, a które określiłeś jako „sweet focia”? - Ze srebrnym samochodem. Pamiętam. - A spróbuj sobie przypomnieć, czy na tym zdjęciu, na samochodzie zauważyłeś może czyjeś odbicie. Tam widać było zarys fotografa. Dziewczyny z rudymi włosami. Chłopak zamyślił się. Przymknął oczy. Czekałam z niecierpliwością, aż się odezwie. Park dookoła nas wydawał się całkowicie normalny. W niczym nie przypominał tego z mojego snu. Cykały świerszcze. Gdzieś zahuczała sowa. Obok nas rosło drzewo. Odważyłam się musnąć palcami jego korę. Chropowata, sucha, chłodna. Wszystko było w jak „najnormalniejszym” porządku. - Przyznam szczerze, że dokładnie przyjrzałem się temu

zdjęciu, bo byłem ciekawy, co to za samochód. Chyba rzeczywiście ktoś się tam odbijał w szybie na tylnych drzwiach, ale nie poświadczę przed sądem, że to była rudowłosa dziewczyna. Sorry, mała. Wyciągnęłam z kieszeni spodni zgięte na pół zdjęcie. - A zobacz teraz. To jest ta sama fotografia? Adam wziął ode mnie kartonik. Mnie wydawało się, że wszystko jest tak samo. Tak samo się uśmiechaliśmy, tak samo staliśmy. Samochód stał z tej samej strony. - Nie. Drgnęłam. Jego błękitne, lodowate oczy zamigotały w słabym świetle księżyca. - Wiesz, tu jest ciemno jak w dupie, ale wydaje mi się, że to nie jest to samo zdjęcie. Bardzo podobne. Ty wyglądasz na nim identycznie. Ale to nie jest to samo zdjęcie. - Skąd wiesz? - Wyrwałam mu fotografię i wpatrzyłam się w nią w słabym świetle. - Samochód stoi pod trochę innym kątem. Poprzednio nie było widać tylnego światła, a teraz tak. Widzisz? Pod nim jest nazwa samochodu. Nie przyglądałbym się wtedy temu zdjęciu tak uważnie, gdybym miał napisane, co to za auto. No i brakuje tej sylwetki, o której mówiłaś. - Ale co to znaczy? - Nie mogłam uwierzyć w jego słowa. - Skąd mam wiedzieć? - Ktoś zamienił zdjęcie? Ale po co? I kiedy? - Julia, nie mam pojęcia. Wiem tylko, że to nie jest to samo zdjęcie. Chcesz jeszcze czegoś ode mnie? Wściekłe myśli tłukły mi się po głowie. Jak to się mogło stać? Czy ja komuś powiedziałam o moim znalezisku? Przecież nie! Pierwsza dowiedziała się o tym Morulska podczas sesji. - Czy w naszych pokojach są podsłuchy? - zapytałam. - Mała - westchnął zmęczonym głosem. - Wiesz, co ja sądzę, a co sama uważasz za gadanie paranoika. - Czy możliwe, że ktoś usłyszał, jak mówię do siebie o tym zdjęciu, a potem je podmienił? - Jeśli już dochodzisz do takich wniosków, to zapytaj, czy nikt nie podsłuchuje cię właśnie teraz. No i od kiedy mówisz

sama do siebie? Mała, to nie brzmi dobrze - zaśmiał się. Zgięłam zdjęcie na pół i wsunęłam do kieszeni dżinsów. Boże jedyny, co ja powinnam o tym sądzić? W głowie mi wirowało. Postanowiłam zrobić małe doświadczenie i wieczorem przed kolacją połknęłam tylko połowę dawki lekarstwa. Zaczęłam odczuwać brak spokoju, który dawała mi tabletka. Drzewa zaszumiały. Wydało mi się, że słyszę dookoła nas drwiące szepty. Objęłam się ramionami. Słaba tarcza. - Słuchaj, mała, wracamy? - poprosił. - Robi się naprawdę zimno, a skoro nie zamierzamy robić tego, co powiedziałem sanitariuszowi, to nie wydaje mi się, żeby było na co tracić czas. - Czy w parku jest staw? - Zaskoczyłam go. - No cóż… tak. A ma to jakiś związek z tym, co powiedziałem Wackowi? * Staw przypominał tamten z mojego snu. Spokojna tafla pozbawiona fal, w której nie odbijało się światło księżyca. Wydawało się, że woda była w stanie pochłonąć je w swoją głębię. Moje tenisówki zatrzymały się na brzegu w mokrym piasku. Wszystko wygląda identycznie. Jak to możliwe? - Skąd pomysł na staw w Drugiej Szansie? - zapytałam. Adam nie odpowiedział mi przez chwilę, zajęty przypalaniem papierosa. Pyknęła zapalniczka. Płomień oświetlił jego twarz. Skrzywił się po pierwszym zaciągnięciu. - Pieniędzy starcza mi tylko na takie gówno - mruknął. Nie mam pojęcia, po co ten staw tu jest. Chyba zawsze był. - Nie wydaje ci się dziwny? Na wszelki wypadek cofnęłam się o krok, by nie zamoczyć butów. Adam nie miał takich obaw. Patrzył, jak ciemna woda obmywa podeszwy jego trampek - obowiązkowego obuwia na białej podeszwie, w które byli zaopatrzeni wszyscy mieszkańcy ośrodka. - Czy ja wiem. Zwykłe brudne bajoro. - Rzucił niedopałek w ciemną toń.

Nagle po powierzchni potoczyły się delikatne fale. Pochłonęły papierosa, ciągnąc go w dół. Gdy znikł, zniknęły także fale. Cofnęłam się jeszcze bardziej. - Nie wiem… Wydaje mi się żywe. - Tu nie ma żadnych rybek. - Źle zrozumiał moją uwagę. Co najwyżej jakieś obślizgłe zielsko. Odwrócił się plecami do stawu, żeby spojrzeć mi prosto w oczy. Za jego ramieniem zobaczyłam, jak na powierzchni znowu zaczęły się formować fale. Woda sięgała dalej, mocząc coraz bardziej jego buty. - Chociaż w sumie ktoś się tu podobno utopił. To się wydarzyło, zanim tu trafiłem, więc nie mam informacji z pierwszej ręki. Może to tylko bujda zmyślona przez naćpanych kuracjuszy, a może na dnie gniją zwłoki? - Wzruszył ramionami. - Pies to trącał, jak dla mnie. Złapałam go za rękę i pociągnęłam w swoją stronę poza wąski pasek piasku na brzegu. Łagodna fala zalała miejsce, w którym przed chwilą stał. Kolejna fala już się nie pojawiła. - No proszę, proszę - powiedział zdziwiony. - Naprawdę? Mała, nie podejrzewałem cię o coś takiego. Odgarnął mi włosy za ucho, muskając delikatnie policzek. Jego dłoń przesunęła się po moim karku. Przyciągnął mnie do siebie i pochylił się. Poczułam miękkie muśnięcie jego ust na moich wargach, smak nikotyny na języku. W przeciwieństwie do niego miałam otwarte oczy. Zaskoczył mnie delikatnością. Przymknęłam powieki, rozkoszując się pieszczotą, której tak jak on się nie spodziewałam. Nagle nasze nogi zalało coś mokrego i lodowatego. Odskoczyliśmy od siebie przestraszeni. - Co jest?! - Adam pociągnął nas dalej na trawę. - Oboje mieliśmy przemoczone niemal do kolan dżinsy, nie mówiąc już o butach. Jakimś cudem daleko od brzegu dosięgnęła nas woda ze stawu. Teraz stała spokojnie. Na jej powierzchni nie było ani jednej zmarszczki. Gładka niczym szkło.Jakim cudem ta kałuża zdołała…? - urwał, drapiąc się po głowie. - Nic nie rozumiem.

- Adam? - No? - Rozzłoszczony otrzepywał z rozmachem spodnie. Obkleiły się tą breją. Cholera, trzeba będzie uprać w kiblu, bo inaczej Tapeta przyczepi się, że robiliśmy coś niedozwolonego. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby ta jędza zakazała oddychania. - Adam, czy ty przyjmujesz regularnie leki? Chłopak zatrzymał się w połowie gestu. Posłał mi zdumione spojrzenie. - O co ci chodzi? - Bo ja nie łykam regularnie. Wydaje mi się, że mnie ogłupiają. Powinnam brać dwie tabletki dziennie, ale dzisiaj połknęłam tylko połówki. Byłam przekonana, że mi wystarczą. - Ja… ja łykam w miarę regularnie. - Wrócił do czyszczenia spodni. - To znaczy regularnie. Trzy dziennie. Według Morulskiej powinienem brać znacznie więcej, ale tylko ją wkręciłem. Muszę przecież mieć czym handlować. Trzy mi wystarczają. Wieczornej jeszcze nie wziąłem. Zawsze łykam po kolacji, ale wyciągnęłaś mnie na spacer. - Nie jesteś po nich senny? - Po pewnym czasie to przechodzi. Tylko na początku tak miałem. A bez nich… - urwał zakłopotany własną prawdomównością. - Czy bez nich wydaje ci się czasem, że widzisz coś, czego nie powinieneś? Kiedy rozmawialiśmy, przez cały czas nie odrywałam wzroku od jednego punktu. Daleko, po drugiej stronie stawu kogoś zobaczyłam. Kogoś, kto także nas obserwował w całkowitym bezruchu. I o ile wzrok mnie nie mylił, ten ktoś miał długie, rude włosy.

14 - Szybko! - przynagliłam Adama. - Ona tam jest! Musimy ją złapać! Słyszałam, jak biegnie tuż za mną. Musiałam znaleźć tę dziewczynę. Komuś ją pokazać. Udowodnić, że ona istnieje naprawdę, nie tylko w moich snach. - Czekaj! - zawołał. - Po co biegniemy? - Widziałam ją! Widziałam między drzewami, po drugiej stronie stawu! - Kogo? - Dziewczynę ze zdjęcia! Zniknęła mi z oczu między drzewami. Cholera. Nie mogę jej zgubić. Nie teraz, kiedy Adam też może ją zobaczyć. Przecież wiem, że ona jest prawdziwa! Zatrzymałam się nad brzegiem stawu w miejscu, gdzie przed chwilą stała. Obróciłam się dookoła. Nic nie rozumiałam. Przecież przed chwilą tu była. - Gdzie ona jest? - zapytał, zatrzymując się obok mnie. - Nie wiem. Może uciekła? Adam wszedł między drzewa. Ja czekałam. Staw za moimi plecami zaszumiał cicho. Powstrzymałam się przed spojrzeniem przez ramię. Nie chcę tego robić. Tak na wszelki wypadek. Chłopak wrócił po chwili. - Słuchaj, ja… - urwał wpatrzony w coś za moimi plecami. O cholera! - Co?! - Ta dziewczyna. Stoi po drugiej stronie. Tam, gdzie byliśmy. Odwróciłam się gwałtownie. Miał rację. Na drugim brzegu przysłoniętym mgłą stała ona. Wysoka, szczupła, ubrana w szarą, workowatą sukienkę. Rude włosy w strąkach zasłaniały jej twarz. - Miałaś rację - wyszeptał Adam. Nagle dziewczyna uniosła w naszym kierunku sztywną rękę.

Dłoń była skierowana do dołu, zupełnie jakby nie miała siły unieść palców. Dookoła nas panowała cisza. Umilkły świerszcze i drzewa przestały szumieć. - Karolina - dobiegł nas szept. - Otwórz oczy. Cofnęłam się i wpadłam na Adama. W zamieszaniu upadliśmy na trawnik. Spomiędzy źdźbeł trawy wyskoczył pasikonik. Zganił nas swoją świszczącą melodią. Dziewczyna po drugiej stronie jeziora zniknęła. - Gdzie ona jest? - zapytałam drżącym z emocji głosem. Gdzie się podziała? - Nie wiem. Nie mam zielonego pojęcia. Stała tam przed chwilą. Widziałem! Położyłam się na trawie i zakryłam dłońmi twarz. Chciało mi się płakać. Na policzkach poczułam słone łzy. - Hej, mała. Nie płacz. Chyba już sobie poszła - starał się jakoś mnie pocieszyć. - Nie dlatego płaczę. - Pokręciłam głową. Płakałam ze szczęścia, że nie mam przywidzeń. Nie tylko ja ją widzę. Nie jestem wariatką. Nie mam omamów. To działo się naprawdę. - Mała, czemu ona nazwała cię Karoliną? - Nie mam pojęcia… Adam pomógł mi wstać. Mieliśmy nie tylko ubłocone nogawki, ale i na całym ubraniu zielone zacieki z mokrej trawy. - Teraz ten sanitariusz nie będzie miał wątpliwości, że robiliśmy to, za co zapłaciłem - zażartował. - Chyba tak. Myślisz, że już sobie poszła? - Mam nadzieję, że tak. Bo jeśli tego nie zrobiła, to wyrwę jej te rude kłaki ze łba. Głupia gówniara myśli, że będzie nas straszyć. A tak w ogóle, kto to jest? - Morulska powiedziała, że nie mają takiej pacjentki. Zapytałam ją po tym, jak zobaczyłam rudą w swoim pokoju. - Była w ośrodku? - zdziwił się. - Tak. - W takim razie musi być stąd. Tapeta wciska jakiś kit. Może nie mogą sobie z nią poradzić, a ona im się wymyka z izolatki, czy coś w tym stylu. Cały teren jest ogrodzony drutem

kolczastym, a w bramie siedzi tłusty facet i wpuszcza tylko, jeśli masz plakietkę, że tu pracujesz. Chyba że ta gówniara znalazła mój wyłom w ogrodzeniu. Zresztą ośrodek znajduje się na jakimś zadupiu pod Warszawą. Po jaką cholerę ktoś z zewnątrz miałby się tu włamywać? - Była młodsza od nas? - zapytałam, bo ciągle nazywał ją gówniarą. - A czy ktoś starszy od nas bawiłby się w straszenie w szpitalu psychiatrycznym? - To nie jest szpital psychiatryczny. - Wytłumacz to tej chorej z twojego piętra, która wróży wszystkim śmierć. Zamknął mi usta. Szłam za nim. Powoli okrążaliśmy staw. Już nie mieliśmy się po co spieszyć. Wydawało się, że tajemnicza dziewczyna zniknęła. Zatrzymaliśmy się w miejscu, w którym przed chwilą stała. - Nic z tego nie rozumiem - westchnęłam. - Ja też - miał posępny głos. - Chodźmy już. Mam po dziurki w nosie tego spaceru. Jakby to idiotycznie nie zabrzmiało, chcę znaleźć się już w łóżku i nałykać prochów. - Dobrze. Dzięki za wszystko. - Nie ma sprawy. Już mieliśmy odejść, kiedy zahaczyłam o coś stopą. Jakiś przedmiot był zagrzebany w piasku na brzegu stawu. - Czekaj - poprosiłam Adama. Schyliłam się i odgarnęłam piasek. Wzięłam w dwa palce kawałek materiału, który wystawał, i pociągnęłam. Stanęłam, trzymając w dłoni ubrudzoną piachem czerwoną wstążkę… * Siedzieliśmy z Adamem w moim pokoju. Chłopak szepnął sanitariuszowi przy wejściu, że tylko mnie odprowadzi. Zbereźny mężczyzna spojrzał znacząco na mokre plamy na moich plecach i pośladkach. - Jak to wyjaśnisz? - Trzymałam w dłoni czerwoną wstążkę.

- Głupi zbieg okoliczności. - Pokręcił głową. - To nie może być zbieg okoliczności - zaprotestowałam. Adam siedział na krześle przy biurku. Ja usiadłam na łóżku. Wolał nie zbliżać się do mnie. Albo do wstążki. - Słuchaj, ja nie chcę się w to mieszać. - Zerwał się z miejsca. - To mnie nie dotyczy. - Ciii. Jak to nie dotyczy? Przecież widziałeś tę dziewczynę! wyszeptałam ze złością. Lepiej, żeby nikt nie usłyszał, że w nocy Adam jest w moim pokoju. Co prawda większość otaczających mnie kobiet uznałaby męski głos za wytwór swojej wyobraźni, ale wolałam nie ryzykować. - No i co z tego? - warknął. - Pewnie nam się przywidziało. Było ciemno, ponuro, wszędzie mgła. Wyobraźnia pracuje w takich warunkach! - Nie przywidziało nam się! - zaoponowałam. - To musi coś znaczyć! Tylko co? Przecież to dziewczyna ze zdjęcia! Jakimś cudem z niego zniknęła, a teraz spaceruje po Drugiej Szansie. Co to znaczy, Adam? - To, że żadne z nas nie wzięło lekarstw. Ja na pewno nie. Mówiłem ci o tym. Na pewno stąd te przywidzenia. Zerknęłam na fiolkę z tabletkami. Czyżbym aż tak ich potrzebowała? - Ja połknęłam połowę mojej dawki - wyznałam. - Morulska dzisiaj znowu zmieniła mi leki. Te są chyba mocniejsze. - No widzisz? - ucieszył się z wyjaśnienia. - Masz odpowiedź. Mgła, niski poziom ogłupiacza we krwi. Sprawa zamknięta. - Przecież wiesz, że to nieprawda. Coś jest nie tak. Jeśli nie z ośrodkiem, to z nami. Dlaczego widzimy dziwne rzeczy, jeśli nie przyjmujemy leków? Myślisz, że to normalne? - Słuchaj, mała, ja już z tym skończyłem, jasne? - Zerwał się z krzesła. - Jak to skończyłeś? - zdziwiłam się. - O czym ty mówisz? - Ja… - urwał. - Nie chcę znowu… Nie, po prostu mam dość, okej? - Nie rozumiem. Słuchaj, mała. Już przechodziłem kiedyś przez takie jazdy i

nie zamierzam tego powtarzać, choćbyś nie wiem jak słodkie oczy do mnie robiła. Nie chcę słyszeć o żadnych widmowych postaciach, koszmarach i wstążkach zagrzebanych w piasku. Ta dziewczynka to najzwyklejsze dziecko pod słońcem. Jest trochę nienormalna, ale nie rozmawia z krukami, jasne? Nikt nie rozmawia z krukami, bo to durne ptaszyska, do cholery. One nie mówią! Przestań się nakręcać. Masz przywidzenia! Odkręcił się na pięcie i wyszedł z mojego pokoju. Nie trzasnął drzwiami z wściekłością. Wręcz przeciwnie. Zamknął je delikatnie, starając się nie robić hałasu. Dyskrecja przede wszystkim. Rzeczywiście nie chce mieć z tym nic wspólnego. Ponownie przyjrzałam się czerwonej wstążce. Jeszcze niedawno była zawiązana na jednym z cieniutkich kucyków tej dziewczynki, Edytki. Czemu ją zgubiła nad brzegiem stawu? Wstałam i zaczęłam krążyć niespokojnie po pokoju. Gdzie powinnam schować wstążkę? Czułam, że jest ważna, że to może być dowód. Tylko dowód czego? Tego, jak beznadziejna jest moja sytuacja? Tego, że kolekcjonuję śmieci? Spojrzałam na pudło z ocalonymi przedmiotami z mojego domu rodzinnego. Same śmieci. Wyjęłam jedną z książek stojących na półce. Baśnie japońskie z pokracznym drzewkiem bonsai na okładce. To będzie dobra skrytka. Otworzyłam zbiór baśni na pierwszej lepszej stronie i umieściłam tam zgiętą kilka razy wstążeczkę. Wsunęłam książkę na jej miejsce. Tu nikt jej nie znajdzie. Sprawdziłam, czy okno jest zamknięte, zastawiłam drzwi do pokoju krzesłem i położyłam się spać. Nic więcej nie mogłam zrobić.

15 - Karolina? Otwórz oczy. Karolina. Karolina! Poderwałam głowę z poduszki. Znowu. Znowu słyszę ten irytujący głos. Zamrugałam, usiłując dostrzec coś w ciemnościach. Bezskutecznie. Nie zasłoniłam okna, ale dzisiaj nocne niebo zasnuło się chmurami. Nie zdołał się przebić nawet najcieńszy promień księżycowego światła. W parku otaczającym ośrodek nie było latarni. Usiadłam na łóżku. Czułam się jak ślepiec. Wyciągnęłam przed siebie rękę, ale napotkałam tylko pustkę. Zmusiłam się do nabrania powietrza i spokojnego wydechu. Nic się nie dzieje. Coś mi się przyśniło. Po prostu muszę wstać i dostać się do włącznika przy drzwiach. To nie jest niewykonalne. Muszę przejść raptem kilka metrów. Mój oddech brzmiał niesamowicie głośno. Cały ośrodek pogrążony był w ciężkiej, niemal namacalnej ciszy. Napierała na mnie. Czułam, jak wsącza mi się do uszu i otula głowę. Stanęłam na chłodnej podłodze. Pożałowałam po raz kolejny, że kładąc się spać, zgasiłam światło. Miałabym kłopot z zaśnięciem przy ostrym blasku świetlówki, ale teraz czułabym się bezpieczniej. Powoli ruszyłam przed siebie, delikatnie stawiając stopy. Nie chciałam potknąć się o leżący na środku dywanik. Jeszcze tego brakowało, żebym się przewróciła. Dlaczego jest tak pioruńsko ciemno? Nagle poczułam na policzku podmuch powietrza. Coś musnęło moje ramię. Stanęłam zaskoczona. - Ktoś tu jest? - wyjąkałam. - Halo? Miałam wrażenie, że moje serce zaraz stanie ze strachu. Co się dzieje? - Kto tu jest? - poprosiłam. - Odezwij się. Iza, robisz sobie ze mnie żarty? Adam, to ty? Czy to… Pętla strachu zacisnęła mi się na szyi. Zaczęłam się trząść. Nie zdołałam dokończyć zdania. Boże, proszę, żeby to nie była

Magdalena. Niech to nie będzie Magdalena. Przed oczami zobaczyłam jej groteskowo wykrzywioną twarz. Ludzie nie mogą tak szeroko rozciągnąć ust. To nie jest normalne. Kiedy już miałam ruszyć do przodu, w stronę włącznika, mojego ratunku od ciemności, usłyszałam go. Cichy, chrapliwy oddech dobiegający zza moich pleców. O Boże. On się zbliżał… * Rzuciłam się biegiem w stronę drzwi wejściowych. Nogi zaplątały mi się o ten cholerny dywanik. Machając rękami, wywaliłam się na twarz. Szybko, zupełnie jakby zależało od tego moje życie, zaczęłam pełznąć w stronę drzwi. Byle zapalić światło! Już niedaleko! Na pewno już niedaleko. Hałasowałam tak bardzo, że nie byłam w stanie usłyszeć, czy ktoś idzie za mną, czy może usiłuje się ukryć, a może… a może jego ręce już się do mnie wyciągają. Jęcząc, doczołgałam się do ściany. Dźwignęłam się na kolana. Namacałam krzesło, którym zastawiłam drzwi przed pójściem spać. Stało na swoim miejscu, blokując klamkę. Wcisnęłam przycisk. Świetlówka nad moją głową ożyła. Starter zamigotał jak końcówka tlącego się papierosa. Po chwili białe światło zalało pokój. Pokój, który był pusty. Dyszałam ciężko i osunęłam się na podłogę. Koszulka przykleiła mi się do mokrych pleców. Nic nie rozumiem. Przecież kogoś słyszałam. Ktoś tu był! Powoli odkręciłam głowę i spojrzałam na uchylone drzwi od łazienki. Puls znowu zaczął mi przyspieszać. A jeśli… Podpierając się o ścianę, podniosłam się. Muszę sprawdzić. Mam światło. Będę krzyczeć, jeśli coś tam znajdę. Na pewno ktoś mnie usłyszy. Podejdę szybko i szarpnę drzwi. Świetlówka pokaże mi wnętrze maleńkiej łazienki. Tylko zajrzę. Muszę zajrzeć.

Jeśli ktoś tam jest, to krzyknę. Wrzasnę. Na pewno ktoś usłyszy. Na miękkich nogach zbliżyłam się do drzwi. Jeden oddech, drugi oddech, trzeci oddech. Klamka znajdowała się na wyciągnięcie ręki. Dłoń drżała, gdy ją wyciągnęłam. JUŻ! Świetlówka nad moją głową zamigotała, gdy szarpnęłam drzwi. Przygasła na sekundę i zaraz zapłonęła normalnym białym światłem. Pojękiwałam ze strachu. Usiadłam na podłodze. W łazience nikogo nie było. Znowu wszystko mi się wydawało. To był tylko sen. Głupi sen, w który uwierzyłam. Jak zwykle. Dotknęłam ręką czoła. Całe wilgotne. Włosy przykleiły mi się do skóry. Muszę obmyć twarz. Gdy odsunęłam dłoń i na nią spojrzałam, po raz kolejny tego wieczoru serce mi stanęło. Krew. Miałam palce we krwi. Świeżej, żywo czerwonej, pachnącej metalem. Zerwałam się na równe nogi. Czystą ręką stuknęłam we włącznik światła w łazience. Lampka zapłonęła nad umywalką, oświetlając lustro i trzy zielone ręczniki wiszące obok na haczykach. Po mojej twarzy spływały krople krwi. Odkręciłam wodę i opłukałam z niej rękę. Złapałam jeden z ręczników. Skąd tyle krwi? Odgarnęłam włosy. Blizna na mojej lewej skroni. Ślad po pożarze i urazie głowy. Chyba się otworzyła. Z rany wypływa krew. Przycisnęłam zielony ręcznik do głowy, próbując zatamować krwawienie. Jak to się stało? Uderzyłam się w głowę, kiedy potknęłam się o dywanik w pokoju? Nie pamiętam tego. Ku mojemu przerażeniu ręcznik zaczął przesiąkać. Odsunęłam go od twarzy. Struga krwi natychmiast zaczęła spływać po moim policzku. O Boże, jak jej dużo. To krwotok.

Rzuciłam zakrwawiony ręcznik na ziemię koło umywalki i sięgnęłam po następny. Mocno go przycisnęłam. Muszę iść po pomoc. Sama za nic tego nie opanuję. Może potrzebny jest lekarz? Może trzeba ponownie zszyć ranę? Zielony ręcznik zaczął czerwienieć. Muszę iść po pomoc. Oderwałam go od czoła, żeby przełożyć na drugą stronę. Wydało mi się, że rana jeszcze bardziej się poszerzyła. * Moje bose stopy głośno uderzały o podłogę korytarza. Białe płytki były lodowate. Nie zawracałam sobie głowy zakładaniem trampków. Wszędzie panowała cisza i bezruch. Tylko ja. Postanowiłam poszukać pomocy u sanitariuszy. Nawet nie wiedziałam, gdzie mogłabym znaleźć Morulską. Jej pokój znajdował się pewnie gdzieś na drugim piętrze w głównym budynku, ale gdzie? Gabinet, w którym mnie przyjmowała, miał jakieś drzwi, ale czy prowadziły do jej sypialni? Zbiegłam po schodach. Zrobiło mi się niedobrze, miałam zawroty głowy. Obym tylko nie zemdlała. - Halo! - zawołałam, kiedy dotarłam na parter. Fotele przy biurkach sanitariuszy były puste. Z ich kanciapy dobiegały dźwięki telewizora. - Potrzebuję pomocy! - zawołałam. Usłyszałam, jak ktoś ścisza odbiornik. Mężczyźni szeptali między sobą. Z ich niewyraźnych głosów zrozumiałam tylko, że usiłują wytypować, który z nich ma wyjść. W końcu w drzwiach pojawił się niski grubas w opiętym fartuchu. Wydawało się, że materiał pęknie, gdy weźmie głębszy oddech. - Co się stało, proszę pani? - zapytał. Niechęć malująca się na jego twarzy nie zachęcała do rozmowy. Mnie jednak nie przepędzi. Coś mi jest, do cholery! - Rana na czole się otworzyła. Krwawię - wyjaśniłam pospiesznie. - Potrzebuję pomocy. Nie wiem, czy nie trzeba jej szyć. Sanitariusz zaniepokoił się lekko. Zerknął przez ramię do

kanciapy, ale nie zdecydował się zawołać po pomoc. Może bał się, że współpracownicy go wyśmieją? - Proszę pokazać. - Tylko ostrożnie. Bardzo krwawi - zastrzegłam i odchyliłam nieco ręcznik. Mężczyzna odsunął się z westchnięciem. - Proszę pani, nic nie krwawi. - Jak to nie?! - krzyknęłam. Coraz bardziej kręciło mi się w głowie. Co on pieprzy? Ja się tu wykrwawiam, do diabła! - Proszę mi uwierzyć. Nie krwawi pani. Może tylko się to pani śniło? Po niektórych lekach… - Chcę się widzieć z Morulską. Natychmiast - wycedziłam. - Nie wydaje mi się, by był to dostateczny… - CHCĘ SIĘ WIDZIEĆ Z MORULSKĄ!!! - ryknęłam. W kanciapie sanitariuszy zapadła cisza. Wysunął się z niej wysoki mężczyzna o ponurym spojrzeniu. Już go widziałam. Był jednym z tych osiłków, którzy przyszli mi pomóc, gdy widziałam rudowłosą dziewczynę w swoim pokoju. Przeżuwał coś zawzięcie, poruszając swoją kwadratową szczęką. - Co się dzieje? - zapytał. - Pani twierdzi, że krwawi z rany na czole. Nie krwawi, ale upiera się, że chce się widzieć z panią Zofią. Sam nie wiem, jest już późno… - Chcę ją widzieć - wycedziłam. - Proszę pokazać mi czoło - rozkazał ponury sanitariusz. Cofnęłam się. O nie, nie spławią mnie. - Nie, chcę się widzieć z Morulską - powtarzałam uparcie. Tylko jej pokażę moje czoło. - Proszę nie bawić się ze mną w głupie gierki - ostrzegł mnie lodowatym głosem. Natychmiast proszę pokazać mi czoło. - Nie zmusi mnie pan. Mężczyzna dał krok do przodu. Ja się cofnęłam. Cholera. Chyba jednak zmusi… - Jeśli zrobi pan coś na siłę, zgłoszę to pani Zofii odpowiedziałam spokojnie. -

Jestem pewna, że wyciągnie konsekwencje. Sanitariusz zawahał się. Zaśmiałam się w duchu. Chyba nie spodziewał się, że dziewczyna z omamami może sklecić zdanie złożone z długich słów. - Chcę porozmawiać z Zofią Morulską. Proszę. Wiem, że jest późno. Wezmę na siebie całą winę za obudzenie jej o tej porze. Ponury mężczyzna pochylił się do grubasa i szepnął mu coś do ucha. Tamten zerknął na mnie, następnie na schody prowadzące do damskiego skrzydła i kiwnął głową. - Zaprowadzę panią - powiedział niechętnie. I bardzo dobrze. Nie mogłam powstrzymać triumfalnego uśmiechu. Ruszyłam za nim schodami, cały czas mocno uciskając ranę na czole. Nie wmówią mi, że nie krwawię. Wiem, co widziałam, do cholery. Ręcznik sam się nie zakrwawił. Weszliśmy na drugie piętro. Szliśmy prosto przed siebie, mijając kolejne zamknięte drzwi. Odwróciłam się i spojrzałam na pogrążony w ciemnościach korytarz. Ściany obite były ciemnofioletowym, wytartym ze starości materiałem. Co kilka metrów wisiał ponury obraz, przedstawiający martwą naturę. Lampki podświetlające ramy i ich przygnębiającą zawartość nie rozjaśniały ani trochę mroku pozbawionego okien przejścia. Minęliśmy gabinety, w których odbywają się sesje z pacjentami. Sanitariusz zatrzymał się zakłopotany na końcu korytarza. Jego nalana, spocona, zaczerwieniona twarz świadczyła o nadmiarze tłustego jedzenia, które w siebie wpychał. - Musimy wejść wyżej - powiedział i oblizał wydęte wargi. - Jak to wyżej? - zapytałam. - Pani Zofia mieszka na poddaszu - wyjaśnił, wycierając spocone dłonie o szpitalne białe spodnie. Poczułam ukłucie niepokoju. Tu nie było schodów prowadzących na strych. Co on kombinował? Chyba zauważył mój strach, bo odwrócił się ode mnie szybko. Wsunął dłoń do kieszeni spodni. Coś w nich zabrzęczało. Cofnęłam się o krok. - Spokojnie, nie zrobię pani krzywdy… - wymamrotał.

* Odwróciłam się i spojrzałam na drzwi, które zamykały się za mną. Sprytnie ukryte w ścianie pokrytej fioletowym materiałem zapewniały prywatność pracownikom ośrodka. Nikt nie wiedział, gdzie się znajdują. Gdy drzwi domknęły się, ogarnęły nas ciemności. Za sobą miałam sanitariusza. - Zaraz znajdę włącznik - szepnął. Słyszałam, jak jego dłonie błądzą po ścianie. Cichy chrobot. Bardzo długo szukał tego włącznika. Sięgnęłam w stronę ściany. Moje palce natrafiły na jakieś pokrętło. Plastik był zimny. Przekręciłam je. Nad naszymi głowami zaświeciła pojedyncza żarówka. Grubas wpatrywał się we mnie. Jego spojrzenie błądziło po mojej obcisłej górze od piżamy. - Spieszy mi się - warknęłam. Wyglądał, jakby ocknął się ze snu. Zamrugał gwałtownie. - Proszę iść do góry - chrząknął. Zaczęłam wspinać się po wąskich schodach. Na pewno Morulska codziennie pokonuje je na swoich wysokich szpilkach? Czułam się nieswojo, mając tego obleśnego mężczyznę za plecami. Czy dałabym sobie z nim radę, gdybym musiała? W końcu dotarłam na szczyt schodów. Przed nami rozciągał się kolejny korytarz z mnóstwem drzwi. Na szczęście okazał się krótszy. Sufit był pochylony. Rzeczywiście znajdowaliśmy się na poddaszu. Sanitariusz zapalił światło. Nie spodziewałam się tutaj świetlówek. Musiałam przymknąć powieki, oślepiona nagłym błyskiem. - Proszę za mną. - Ruszył pewnym krokiem. Przesunęłam dłonią po ścianie. Tych nie obito tkaniną, tylko wyłożono deskami. Jakieś dziecko, zapewne przerażająca córeczka dyrektora, narysowało na nich różnokolorowe linie. Było ich tak wiele. Nie mogłam dostrzec w nich sensu. Mój przewodnik zatrzymał się przy jednych z drzwi i

zastukał delikatnie. Czekaliśmy. Nic nie wskazywało na to, że Morulska nam otworzy. Zaczęłam się niecierpliwić. Nagle drzwi otworzyły się na całą szerokość. Stała w nich pani Zofia. Z twarzą pozbawioną makijażu, albo chociaż maseczki ujędrniającej, wyglądała na znacznie starszą, niż początkowo ją oceniłam. - Co się stało? - zapytała, zasłaniając się połami szlafroka. - Pacjentka twierdzi, że musi pani koniecznie coś pokazać. Nie dała się nikomu dotknąć - wyjaśnił zmęczonym głosem sanitariusz. - Doprawdy? - Morulska nie była zachwycona jego wyjaśnieniem. - Pani Zofio - wtrąciłam się. - Chodzi o tę ranę na czole. Przewróciłam się i ona się chyba otworzyła. - Przewróciłaś się? - zaniepokoiła się. - Wejdź, proszę. Sanitariusz ruszył za mną, ale powstrzymała go władczym gestem. - Pan poczeka na zewnątrz - zganiła grubasa i zamknęła mu drzwi przed nosem. Zapaliła światło. Jej pokój był umeblowany podobnie do większości pomieszczeń w głównym budynku. Stały w nim ciężkie meble o masywnych nogach i wytartym obiciu. Olbrzymie łóżko z kolumienkami, na których być może kiedyś rozwieszony był baldachim, miało skotłowaną pościel. Poprowadziła mnie do łóżka i posadziła na jego brzegu. - Pokaż czoło. - Jej chłodne palce dotknęły mojej prawej ręki, którą wciąż przyciskałam do czoła zielony ręcznik. - Jak to się stało, że się przewróciłaś? - Było ciemno. Chciałam zapalić światło - zaczęłam wyjaśniać i delikatnie cofnęłam rękę z prowizorycznym opatrunkiem. - Dywanik odjechał mi spod nóg. Potknęłam się i wyłożyłam jak długa. Potem w łazience zobaczyłam krew. Morulska w milczeniu przyglądała się mojej skroni. Odgarnęła mi włosy z czoła. - Skarbeczku, tu nic nie ma. Żadnej krwi. - Co? Niemożliwe. Spojrzałam na ręcznik, który przyciskałam. Był czysty. Ani

jednej plamy czerwieni. - Nic nie rozumiem - wyjąkałam. - Naprawdę widziałam krew. Zalała cały ręcznik. - Moja droga, na twoim czole nie ma świeżego urazu. Jest tylko blizna. Czyściutka, cienka blizna. Nie miała prawa krwawić. Poczekaj, przyniosę ci lusterko z łazienki, to sama zobaczysz - zniknęła za drewnianymi drzwiami. Moje odbicie nie kłamało. Morulska miała rację. Absolutnie nic nie wskazywało na to, że przed paroma minutami na moim czole ziała brocząca krwią rana. - Nic nie rozumiem - jęknęłam. - Skarbeczku, to najprawdopodobniej był tylko zły sen. Przyśniło ci się wszystko, i upadek, i krew - wyjaśniła cierpliwie, zabierając mi lusterko. - To było bardzo realistyczne. - Wiem. Sny czasem takie bywają. Nie przejmuj się. Gdy wrócisz do pokoju, połknij połówkę tabletki. Sanitariusz przełamie ci ją na pół. Po niej od razu będziesz lepiej spała. Nie będzie żadnych koszmarów. Kiwnęłam, zgadzając się z nią. Nic z tego nie rozumiałam. Miałam mętlik w głowie. To jakieś wielkie nieporozumienie. Przecież ta krew. Ona była taka prawdziwa. - Przepraszam, że panią obudziłam - wydusiłam. - Jest mi strasznie głupio. - Nic się nie stało, skarbeczku. Przecież po to tu jestem. Pomożemy ci. Nie martw się. Pozwoliłam jej poprowadzić się w stronę drzwi. Czekałam, gdy szeptem beształa sanitariusza za zawracanie jej głowy błahostkami. Mężczyzna nieudolnie kajał się, powtarzał, że to moja wina. Nie przekonało to lekarki. W końcu jestem wariatką. Nikt nie powinien mnie słuchać. Ściskałam bezużyteczny ręcznik. Ta krew. To było takie prawdziwe. Wpatrywałam się bezmyślnie w bohomazy na ścianie. Wydawało się, że są pozbawione jakiegokolwiek sensu. Linie biegły do góry, na boki, pod kątem. Szalone zawijasy skręcały się w serpentyny. Niespodziewanie dostrzegłam coś.

Na samym dole, tuż przy podłodze były wypisane imiona. Każde z nich przekreślono bardzo mocno poza ostatnim. Zupełnie jakby dopiero oczekiwało na skreślenie. Gdy sanitariusz poprowadził mnie w stronę wąskich schodów, miałam okazję przeczytać ocalałe, a może po prostu najpóźniej napisane imię. Magdalena. * Zawahałam się przed wejściem do mojego pokoju. Już nie wydawał mi się bezpieczny. Dalej - grubas popchnął mnie. Niechętnie przestąpiłam próg. Ręcznik rzuciłam na biurko, a sama usiadłam na łóżku. Od chodzenia bez butów zlodowaciały mi stopy. Podkuliłam je pod siebie. - Pani Zofia kazała połknąć pół tabletki - powiedział bardziej do siebie niż do mnie. Sięgnął po opakowanie. Patrzyłam zafascynowana, jak jego grube paluchy siłują się z zakrętką od pojemniczka. W końcu udało mu się ją podważyć paznokciem. Wziął tabletkę i przełamał ją. Bez słowa sięgnęłam po lekarstwo i połknęłam. Otworzyłam usta, żeby pokazać, że nie ukryłam tabletki pod językiem. Nie chciałam, żeby wsadzał mi te swoje brudne paluchy do gardła. Usatysfakcjonowany rzucił pojemniczek z lekami na szafkę nocną, odwrócił się na pięcie i wyszedł. Nie powiedział nawet słowa. Zupełnie jakbym była meblem. Lek powoli zaczął działać. Wstałam, żeby odnieść ręcznik do łazienki i skorzystać z toalety przed snem. Nie miałam ochoty na nocne pobudki i próby dojścia po ciemku do kibla. Zresztą może wcale nie zgaszę światła? Tak będzie prościej. Pchnęłam drzwi do łazienki i powiesiłam zielony ręcznik na haczyku tuż obok drugiego. Zatrzymałam się w połowie ruchu. A gdzie trzeci ręcznik? Ten, który całkiem zakrwawiłam? Rzuciłam go na podłogę koło umywalki. Nie ma go! Rozejrzałam się dookoła. Może leży gdzieś indziej? Nigdzie go nie było.

Zniknął. Pełna złych przeczuć wróciłam do pokoju. Sięgnęłam na półkę po Baśnie japońskie. Szybko je przekartkowałam, szukając ukrytej w środku wstążki. Ona także zniknęła…

16 Połknięta w nocy połówka tabletki długo trzymała mnie w swojej mocy. Gdy wreszcie się obudziłam, dochodziło południe. Cienka kołdra zsunęła się na podłogę, gdy tylko się podniosłam. Na nocnej szafce znalazłam talerz z zaschniętymi kanapkami i kartkę od Morulskiej. Przebiegłam szybko tekst wzrokiem. Chciała, żebyśmy wyjątkowo spotkały się na sesji po południu, skoro poranną przespałam jak kamień. Zmięłam wiadomość tak samo jak zmełłam przekleństwo cisnące mi się na usta. Rano wszystko wydawało się normalne. Nie było kruków, krwi, zatrzaskujących się drzwi i przerażającej dziewczyny z parku. Moje odbicie w lustrze wiszącym nad małą umywalką wydawało się ze mnie drwić, gdy odgarnęłam do góry włosy. Blizna była cienka i biała. Wyraźnie odznaczała się od otaczającej ją skóry. Nie miała prawa krwawić w nocy. Morulska miała rację. Nie chciałam dłużej patrzeć na swoje odbicie. Nienawidziłam go. Zrzuciłam z siebie piżamę i weszłam pod prysznic. Dopiero tam, w strugach ciepłej wody zdołałam się rozluźnić. Przypomniałam sobie Adama i nasz wczorajszy pocałunek. Dotknęłam opuszkami palców ust. Kto by się spodziewał, że pocałuję tego podrywacza? A raczej kto by się spodziewał, że tak mi się to spodoba? Po zjedzeniu śniadania długo zastanawiałam się, co ze sobą począć. Nie mogłam siedzieć bezczynnie aż do obiadu. Jeszcze raz wyciągnęłam karton z przedmiotami ocalałymi z pożaru mojego domu. Na zdjęciu przedstawiającym mnie i moją rodzinę nie było widać odbicia tajemniczego fotografa. O co w tym wszystkim chodzi? Kim jest ta rudowłosa dziewczyna? Kto zabrał jeden z moich ręczników i ukradł wstążkę ukrytą w książce? Poderwałam głowę do góry i zaczęłam się przyglądać załomom ścian. Adam miał rację. Oni muszą nas jakoś inwigilować. Skąd inaczej by wiedzieli, gdzie schowałam

wstążkę? Wspięłam się na krzesło i dokładnie obejrzałam regał z książkami oraz szafę. Nigdzie nie widziałam żadnych skrytek. Jak to możliwe? Opukałam zniecierpliwiona lustro. Jak w takim razie się dowiedzieli?! Miałam za swoje. Udzieliła mi się mania prześladowcza Adama. Odstawiłam karton z rzeczami pod łóżko. Gdy się wyprostowałam, przypomniało mi się, jak Morulska mówiła, że mieszkałam w domku na Ursynowie. Mnie wciąż po głowie chodziła nazwa Bielany. Po co miałaby kłamać? Co chciała przede mną ukryć? Moje wspomnienia wciąż były ukryte głęboko w zakamarkach pamięci. Eksperymentalna terapia Drugiej Szansy według mnie guzik dawała. Mimo braku efektów ciągle słyszałam od Morulskiej, że robię olbrzymie postępy. Uczepiłam się myśli, którą być może mylnie brałam za powrót pamięci, że mieszkałam na Bielanach. Skądś przecież musiało mi się to wziąć. Im dłużej się nad tym zastanawiałam, tym bardziej byłam przekonana, że rzeczywiście to tam znajdował się kiedyś mój dom o żółtych ścianach. A raczej o białych. Zaczynałam wpadać w paranoję Adama. Jemu nie podobał się kolor pomarańczowy, więc uznał, że nie mógł mieszkać w pokoju pomalowanym na pomarańczowo. Postanowiłam sprawdzić w internecie informacje o ostatnich pożarach w Warszawie. Tak często chyba coś się tu nie pali? Powinna być jakaś informacja na stronie jakiejś lokalnej gazety czy kanału z wiadomościami. Wyjrzałam przez uchylone drzwi na biały korytarz. Nikogo nie widać. Wolałam nie spotkać Magdaleny. Powinna być przywiązana do łóżka i ogłupiona lekami, ale przekonałam się już, że potrafiła wstać bez problemu. * We wspólnym pokoju, gdzie stały komputery dostępne dla pacjentów Drugiej Szansy, zastałam całkiem dużo ludzi. Nie dostrzegłam nigdzie Adama, Pawła czy Izy. Nie chciałam się im

tłumaczyć, co zamierzam robić. Na moje szczęście jedno z dwóch stanowisk komputerowych było wolne. Podeszłam do pilnującego wszystkiego sanitariusza i zapytałam, czy mogę skorzystać z internetu. - Nazwisko - rozkazał, wyjmując z szuflady biurka, przy którym siedział, zapisany do połowy zeszyt. - Stefaniak Julia. - Okej, tylko nie siedź długo - nabazgrał moje nazwisko w długiej kolumnie pacjentów. W Drugiej Szansie nie było zbyt wiele rozrywek. Nic dziwnego, że dużo osób siedziało, stukając bezmyślnie w klawisze i czytając portale plotkarskie. Dzięki temu miało się chociaż szczątkowy kontakt ze światem zewnętrznym. Usiadłam na niewygodnym plastikowym krzesełku. Obok mnie jakiś mężczyzna z zapamiętaniem grał w krótką flaszową gierkę. Gdy zauważył, że zaglądam mu przez ramię, odwrócił monitor w bok. Odsunęłam się od niego i weszłam do wyszukiwarki. Nie chciałam zwracać na siebie uwagi. Nie wiedziałam, od czego zacząć. Co wpisać? „Pożar Warszawa” - spróbowałam. Na samym początku propozycji wyskoczyły mi strony Komendy Państwowej Straży Pożarnej. Czemu nie? Tam powinno coś być. Ku mojej radości straż pożarna chwaliła się wszystkimi swoimi osiągnięciami. Szybko przesuwałam myszkę, czytając kolejne tytuły: „Pożar mieszkania na warszawskiej Pradze”, „Wypadek trzech samochodów na Moście Gdańskim”. Aktualności strażaków pełne były takich notek. Zanim się zorientowałam, cofnęłam się w datach do stycznia. Co u licha? Było mnóstwo pożarów, ale żaden nie zniszczył domku jednorodzinnego na Ursynowie. Powinien być w najnowszych ogłoszeniach. Przecież to nie było tak dawno. Dla pewności przejrzałam ponownie całą listę w poszukiwaniu pożaru tym razem domu na Bielanach. I znów się zawiodłam. Osunęłam się ciężko na oparcie. Plastik zaskrzypiał ostrzegająco. Nic nie rozumiem. Dlaczego straż miałaby nie zamieszczać akurat tego jednego ogłoszenia? To bez sensu. Nie sprawdzałam też za wcześnie. Ostatnia

aktualizacja informacji była wczoraj. Wyszłam ze strony straży pożarnej i zaczęłam przeszukiwać serwisy informacyjne. Wydawało mi się mało prawdopodobne, żebym tam coś odkryła, ale zawsze warto spróbować. * Obiad stawał mi w gardle. Nic nie znalazłam. Nie było w Warszawie pożaru domku jednorodzinnego na Ursynowie ani na Bielanach. W ogóle w ostatnim półroczu nie spłonął żaden domek. Pożary wybuchały głównie w starych kamienicach ogrzewanych piecami. Po co Morulska miałaby kłamać mi w żywe oczy? Dokładnie wypytam ją o wypadek. Musi powiedzieć prawdę. Znalazłam dowód. Na stronie internetowej straży pożarnej nic nie ma. Niech mi nie wciska kitu. - Mała, dobrze się czujesz? - Adam szturchnął mnie łokciem. Wyrwana z rozmyślań spojrzałam na niego półprzytomnie. - Ja? Tak, tak. Czuję się dobrze. - Poprawiłam opadające na twarz włosy. Jego cichy, głęboki głos sprawił, że się zaczerwieniłam. W pytaniu nie było żadnych podtekstów, ale ten jeden pocałunek wystarczył, żebym zaczęła sobie wyobrażać nie wiadomo co. - Czemu nie było cię na śniadaniu? - zainteresowała się Iza. - Zmienili mi leki - wyjaśniłam. - Nie obudziłam się na czas. Widelec Adama zatrzymał się w drodze do ust. Chłopak przyglądał mi się uważnie, jakby czekał, że dodam coś jeszcze. Zawiodłam go. Nie miałam ochoty na zwierzenia. Podczas posiłku zerkałam niecierpliwie na stół, przy którym jadła Zofia Morulska. Terapeutka wydawała się mnie nie zauważać. Zupełnie inaczej zachowywała się siedząca obok niej sześciolatka. Edytka nie spuszczała ze mnie swoich wypranych z emocji i koloru dorosłych oczu. Grzebała niecierpliwie widelcem w jedzeniu, co jakiś czas podnosząc do ust mały kęs. Gdyby nie ten ruch, mogłoby się zdawać, że tak naprawdę nie jest żywym dzieckiem, tylko rzeźbą. Okropne dziecko. Nic dziwnego, że miałam koszmar z nią w roli głównej.

Do poobiedniej sesji pozostało jeszcze kilkanaście minut. Chciałam wrócić na chwilę do swojego pokoju, żeby skorzystać z łazienki. W białym korytarzu, na którego końcu znajdował się mój pokój, panowała cisza. Moje delikatne kroki nie odbijały się echem po ścianach. Nie skradałam się, ale równocześnie nie chciałam zachowywać się głośno. Gdy już napięcie mnie opuściło i miałam nacisnąć klamkę, usłyszałam za sobą szelest. Skamieniałam. Pełna złych przeczuć powoli się odwróciłam. Obok mnie stała Magdalena. Przetłuszczone włosy sterczały jej na głowie i lepiły się do spoconego czoła. Uśmiechała się do mnie lekko. Z niepokojem przyglądałam się jej obtartym do krwi nadgarstkom. Kciuk w prawej dłoni kobiety sterczał pod dziwnym kątem. Boże, w jaki sposób ona się uwolniła? Miała być przywiązana do łóżka szpitalnego. Miała być w pasach! - Uważaj - powiedziała. Wróciłam spojrzeniem do jej bladej twarzy. Głębokie cienie pod oczami upodabniały ją do żywego trupa z filmów o zombie. Podziękowałam w duchu, że na jej twarzy nie widniał upiorny uśmiech, który w mojej wyobraźni urósł ostatnio do jakiegoś potwornego zniekształcenia. - Przepraszam? - zapytałam drżącym głosem. - Powiedziałam uważaj. - Na co? - Raczej na kogo… Odchrząknęłam dla nabrania odwagi i wymacałam za plecami klamkę. W razie czego wskoczę do pokoju i zabarykaduję drzwi. Zacznę też krzyczeć. To na pewno jakoś mi pomoże. - Na kogo? - Na ludzi w białych fartuchach - cedziła każde słowo, jakby zdradzała mi wielką tajemnicę. - Pracowników? - To mordercy… - Wcale nie, pani Magdaleno - zaprotestowałam. - To bardzo mili ludzie, którzy starają się nam pomóc.

- Głupia - skwitowała skrzeczącym głosem. Wydało mi się, że nie zdołam dobiec do guzika wzywającego sanitariuszy. Musiałabym ją wyminąć. Mogłaby mnie wtedy złapać tymi swoimi zakrwawionymi rękoma. - Wiesz, ile czasu już tu jestem? - zmieniła temat. - Nie. - Pięć lat. - Oblizała spierzchnięte wargi. - Pięć długich lat. Iza mówiła, że jest tu od czterech lat. Najwyraźniej ośrodek istniał jeszcze wcześniej. Przerażała mnie możliwość utknięcia w tym miejscu na tak długo. Może to dlatego Magdalena zwariowała? - Na początku byłam taka jak ty. Wierzyłam, że wszystko sobie przypomnę. Na pewno nie była taka jak ja. Kobieta chyba wyczytała w mojej twarzy tę myśl, bo zaśmiała się szyderczo. - O tak, byłam taka jak ty. Młoda, piękna. Wierzyłam we wszystko, co mi mówili. Wszystko by się udało, wszystko poszłoby po ich myśli, gdyby nie te dziwne głosy. Zamarłam. - Jakie głosy? - Zrozumiałam, że karmią mnie tu kłamstwami, że rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej. - Wydawało się, że nie usłyszała mojego pytania. - Zobacz, jak skończyłam. Okrzyknięto mnie wariatką. Ludzie się mnie boją… A ty się mnie boisz? - Nie - skłamałam. Znów się zaśmiała. Jej chrapliwy śmiech zamienił się w kaszel nałogowej palaczki, którą najwidoczniej niegdyś była. - Boisz się. Ale nie mnie powinnaś się bać, tylko morderców w białych kitlach. Oni powiedzą ci, że czarne to białe, a białe czarne. Umrzesz jak ja. - Pani żyje - zaprotestowałam słabo. Ta kobieta wzbudzała we mnie paniczny strach. Dlaczego nikt nie nadchodzi korytarzem? Przecież nie tylko ja wyszłam ze stołówki. Ktoś na pewno powinien wrócić do pokoju. Czy sanitariusze nic nie widzą na swoich monitorach? - Za długo się im opierałam. Niedługo przestanę żyć. Czekam

na to. Magdalena odwróciła się do mnie plecami i ruszyła, szurając gołymi stopami po kafelkach, w stronę swojego pokoju. - Byłam taka jak ty - dobiegł mnie jeszcze jej głos. - Taka sama… * Wierciłam się niecierpliwie na białej kanapie w gabinecie Morulskiej. Minipiaskownica już mnie nie bawiła. Żałowałam, że tu jestem. Na początku miałam chociaż nadzieję, że wszystko jeszcze się wyprostuje. Teraz i ona mnie opuszczała. - Skarbeczku, jak się czujesz po nowych lekach? Pokryta grubą warstwą podkładu oraz pudru twarz Morulskiej nie zdradzała nocnej pobudki, którą jej zgotowałam. - Dobrze - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. W przeciwieństwie do poprzednich specyfików te nie powodowały zawrotów głowy. - Doskonale, skarbeczku. - Poprawiła klapę wściekle różowej garsonki. Jej wypucowane czarne czółenka błyszczały w słońcu wpadającym przez okna. - Spotkałam dzisiaj Magdalenę… Powiedziała mi, ile lat już tutaj jest. - Ekhm, tak. - Morulska nie była przygotowana na takie pytanie. - Jak już ci mówiłam, czasami przydarzają nam się niepowodzenia, ale nie masz żadnych podstaw, aby podejrzewać, że z tobą może być podobnie. Robisz ogromne postępy. Wierz mi, kochanie. - Jak na razie nic sobie nie przypomniałam. A kiedy już mi się wydawało, to okazało się, że to nieprawda. - Nie rozumiem - zamrugała zaskoczona. Grube szkła jej okularów tym razem nie odbijały słońca. - Podczas którejś sesji, gdy rozmawiałyśmy o moim domu, wydawało mi się, że go sobie trochę przypomniałam. Byłam przekonana, że znajduje się na Bielanach, ale potem pani powiedziała mi, że mieszkałam na Ursynowie. - Och, rozumiem. Tak ci się wydawało najprawdopodobniej

dlatego, że Bielany z czymś ci się kojarzą. Może tam mieszkała jakaś twoja przyjaciółka? - Jakoś żadna mnie nie odwiedza. - W moim głosie było słychać żal i gorycz. - Skarbeczku, one nie wiedzą, że tu jesteś, a my ich nie znamy. Nie mamy jak poinformować je, gdzie mogą cię znaleźć. Jestem przekonana, że kontakt ze znajomymi znacznie przyspieszyłby naszą terapię, ale nic nie mogę w tej sprawie zrobić. Przecież nie będziemy rozklejać po mieście ogłoszeń z twoim zdjęciem, chyba to rozumiesz… Nie chciałam z nią dyskutować. Byłam sama. Wiedziałam o tym. Wciąż mi o tym przypominała. Chociaż nie, nigdy nie twierdziła, że jestem sama. Przecież mam ją. Wielką, tłustą pociechę, która najchętniej by mnie uśpiła, żebym tylko nie sprawiała kłopotów. - Szukałam w internecie informacji o pożarze w moim domu. Nic nie znalazłam. Czy na pewno był jakiś pożar? - zapytałam zaczepnie. Przez twarz Morulskiej przebiegł cień. - O czym ty mówisz, dziecko? A w jaki inny sposób byś się u nas znalazła? Możesz mi wierzyć, że dobrze znam twoją historię. - To jak pani… - Zofio - wtrąciła i poprawiła spódnicę niecierpliwym gestem. - Zofio - wycedziłam. - Jak w takim razie wyjaśnisz fakt, że nigdzie, nawet na stronie straży pożarnej, która wszystko archiwizuje, nie ma wzmianki o pożarze domku jednorodzinnego w ciągu ostatniego półrocza? Coś tu nie pasuje! - To na pewno jakiś błąd. - Machnęła lekceważąco ręką. - Chcę poznać prawdę. Nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami. A może oni rzeczywiście nas okłamują? Tylko powód jest zupełnie inny niż ten, który podejrzewa Adam? Tak naprawdę nie czyhają na nasze dobra i spadki. Może rzeczywiście nie było żadnego pożaru? Spojrzałam na swoje dłonie przerażona. A może to ja? Może ja miałam krew na rękach? Może to nie jest program

pozwalający nam przypomnieć sobie przeszłość, tylko jakaś resocjalizacja morderców? Podzieliłam się z Morulską moim przypuszczeniem. Chyba po raz pierwszy słyszałam jej szczery śmiech. Łzy pociekły jej po policzkach i musiała użyć chusteczki do nosa. - W życiu nie słyszałam niczego tak niedorzecznego, skarbeczku. Masz naprawdę bujną wyobraźnię. Zawstydziłam się. W mojej głowie ten pomysł wcale nie brzmiał aż tak głupio. - To dlaczego nie znalazłam niczego w internecie? - A po co ci to, skarbeczku? - Zacisnęła mocno wąskie usta umalowane krwistoczerwoną szminką. - Chyba mi ufasz? - Ufam. - Nie chciałam jej do siebie zrażać. - Chodzi mi o to, że może gdybym zobaczyła chociaż zdjęcie zwęglonych szczątków, to wtedy moje wspomnienia by się odblokowały. Sama nie wiem. Potrzebuję tego. Tylko tyle. A nigdzie nie ma nawet wzmianki. Nic dziwnego, że zaczęłam się zastanawiać. Po mojej przemowie w gabinecie zapadła cisza. Morulska wpatrywała się we mnie w napięciu. W końcu wstała i podeszła do sekretarzyka zawalonego papierami. Sięgnęła do teczki leżącej na samym szczycie stosu. - Jak widzisz, często przesiaduję nad twoimi dokumentami powiedziała, zagłębiając się z powrotem w fotelu. Czekałam w napięciu, gdy ona przeglądała zawartość teczki. - O, jest… Prawie wyrwałam jej z dłoni świstek papieru, który wyciągnęła w moją stronę. Był to wymięty wycinek z jakiejś lokalnej gazety. Druk w miejscu załamań kartki wytarł się, czyniąc go trochę nieczytelnym. Na niewyraźnym zdjęciu widać było zgliszcza jakiegoś domu. Spłonął doszczętnie, tak jak mówiła. Dach zapadł się, tak samo jak piętro. Ściany z cegły także groziły zawaleniem. Zdjęcie było malutkie. Poza fragmentem domu nie było nic na nim widać. Przeczytałam szybko treść artykułu. Nie wniósł niczego odkrywczego do mojej sytuacji. Oddałam wycinek Morulskiej.

- Widzisz, kochanie, jest jakiś ślad. Pomógł ci jakoś? Wydawało mi się, że w jej głosie wychwyciłam nutkę drwiny. - Nie, przepraszam - odpowiedziałam zakłopotana. Teraz było mi głupio. Niepotrzebnie aż tak ją wcześniej atakowałam. - Jestem przekonana, że niezbędne ci informacje pojawią się niedługo w internecie. Zacisnęłam mocno zęby. No i mam za swoje. Teraz nie będzie mnie już tak lubiła. Byleby tylko nie chciała mi jakoś zaszkodzić, na przykład wydłużając terapię. - Po prostu mam mętlik w głowie. Jeszcze dzisiaj ta Magdalena - zaczęłam się tłumaczyć. - Opowiedz mi o tym, co się stało. - Powiedziała mi, że jest tu już od pięciu lat i że kiedyś była taka jak ja, że też miała sobie wszystko przypomnieć. A potem podobno nie było efektów. Powiedziała też, że słyszy głosy. Postanowiłam nie wspominać o mordercach w białych fartuchach. Jeszcze tego brakowało, żeby Morulska wpadła w histerię, że teraz podejrzewam, że chce mnie potajemnie zabić. - Głosy? - podchwyciła lekarka. - Czy to informacja o głosach tak cię wystraszyła? Już miałam przytaknąć, ale powstrzymałam się. - Nie. Bardziej mnie zmartwiło jej stwierdzenie, że jesteśmy takie same. - Skarbeczku - na jej twarzy pojawił się profesjonalny uśmiech. - Już ci mówiłam, na pewno nie jesteście takie same. - Ale… - Julio, nie jesteście takie same. Widzę, że należy więcej czasu poświęcić Magdalenie. Jej terapia nie przynosi pożądanych efektów. Nie odzywałam się, gdy Morulska przekładała ze złością dokumenty w mojej teczce. - Skarbeczku, myślę, że dzisiaj skończymy naszą sesję wcześniej. Mam kilka spraw do załatwienia. Bardzo cię przepraszam. Wstałam na sztywnych nogach i skierowałam się do wyjścia. Też nie miałam ochoty dłużej siedzieć naprzeciwko niej i

słuchać pustych słów pociechy. Gdy zamykałam za sobą drzwi, zobaczyłam, jak wykręca jakiś numer na białym telefonie stacjonarnym. - Witam, panie doktorze, mówi Zofia Morulska. Panie doktorze, mamy problem z jedną pacjentką… Reszty już nie słyszałam. Gdy znalazłam się w pokoju, nie mogłam skupić się na czytaniu czy choćby leżeniu i patrzeniu w sufit. Rozpamiętywałam króciutki artykuł, który pokazała mi lekarka. To zdjęcie zgliszczy. Coś mi w nim nie pasowało. Tylko co? Wyciągnęłam z biurka kartki pożyczone od Izy. Większość już zamalowałam portretami tajemniczej dziewczyny, ale znalazłam jeszcze kilka czystych. Malunki rzuciłam niedbale na łóżko. Część z nich sfrunęła na podłogę, ale się tym nie przejęłam. Nie mogłam oderwać wzroku od bieli kartki. Tępy już ołówek zaczął tańczyć w mojej dłoni, odtwarzając niewyraźną fotografię. Gdy skończyłam, na kolejnej czystej stronie postarałam się narysować dom, którego zarysy zobaczyłam któregoś dnia w swojej pamięci. Porównałam rysunki. Oba pozostawiały wiele do życzenia, ale to na pewno nie był ten sam budynek. Dom z mojej pamięci miał z przodu werandę, na którą prowadziły trzy betonowe schodki. W spalonym domu front ocalał, ale przed wejściem brakowało werandy. Sięgnęłam po fotografię przedstawiającą mnie i rodziców. Niestety zasłanialiśmy sobą cały dół budynku. Było widać tylko pierwsze piętro i dach. Kilka minut później jeszcze raz wpisywałam w wyszukiwarce szpitalnego komputera hasła „pożar” i „Warszawa”. Znowu na pierwszym miejscu wyszukiwania pojawiły się odnośniki do stron straży pożarnej. Zamierzałam je ominąć pewna, że od rana nic się na tych stronach nie zmieniło. Coś jednak podkusiło mnie, by zajrzeć. Chociaż na chwilę. Rozejrzałam się, czy nikt mnie nie obserwuje, ale większość kuracjuszy zajęta była oglądaniem jakiegoś teleturnieju w telewizji albo kibicowaniem zaciętej rozgrywce w ping-ponga

pomiędzy dwoma starszymi mężczyznami ubranymi w kraciaste szlafroki. Strona otwierała się z frustrującą powolnością. Powoli pojawiały się kolejne zdjęcia, ikonki. Na samym końcu wyświetlił się napis „Aktualności”, a pod nim artykuły z ostatnimi sukcesami straży. Moja dłoń nad myszką zamarła. Ostatnio aktualizowano stronę dzisiaj, ledwie godzinę temu. Ze wsteczną datą pojawiła się informacja o pożarze w dzielnicy domków jednorodzinnych na Ursynowie. To jakiś żart! Kliknęłam tytuł. Po kolejnej chwili niecierpliwego oczekiwania pojawiła się cała treść artykułu. Zamieszczone w nim było tylko jedno zdjęcie. To samo, które pojawiło się w wycinku z gazety, który dała mi do przeczytania Morulska…

17 Siedziałam w swoim pokoju, usiłując pojąć, o co w tym wszystkim chodzi. Jakim cudem ta notka pojawiła się na stronie straży? Morulska przecież nie mogła mieć na to żadnego wpływu. Nagle drzwi do mojego pokoju stanęły otworem. Huknęły głośno o ścianę. Na podłogę posypał się tynk. Rozrzucone przeze mnie kartki z rysunkami załopotały w powietrzu. - O cholercia, sorry, Julka. Chyba przeciąg złapały. - Iza tym razem delikatnie zamknęła je za sobą. - Nic się nie stało. - Schyliłam się, żeby pozbierać malunki, zanim Iza coś zauważy. Chciałam uniknąć niewygodnych pytań. - Wow, to ty narysowałaś?! - Niestety była szybsza ode mnie i zdążyła podnieść kartkę, która wylądowała koło jej stóp. - Są świetne. Masz talent, dziewczyno. Kto to jest? Zakłopotana wróciłam na krzesło, tuląc do piersi kilkanaście obrazków niczym tarczę. - To nic takiego, naprawdę. - No co ty! Nie wygłupiaj się. - Iza nic sobie nie robiła z zasad dobrego wychowania. Nie czekając na zaproszenie, podeszła do mnie i bezczelnie wyrwała mi obrazki z rąk. Poddałam się. Moja młodsza koleżanka zachowywała się jak taran, a może tyran?Super są. Co to za dziewczyna? - Rozłożyła obrazki na biurku. Leżąc tak obok siebie, wyglądały przerażająco. Były bardzo realistyczne. Podczas szkicowania nie zdawałam sobie sprawy z tego, że aż tak wiernie udało mi się oddać twarz prześladującej mnie dziewczyny. - Nie wiem - odparłam wymijająco. Moje odpowiedzi najwyraźniej nie zniechęciły Izy. - Ładna. Jak to nie wiesz, kto to jest? Ktoś, kogo sobie przypomniałaś? - dopytywała się podekscytowana. - Nie, chyba nie… - A jest trochę do ciebie podobna, wiesz? - Podała mi

rysunek przedstawiający rudowłosą dziewczynę, gdy stała ukryta za drzewami po drugiej stronie stawu. W rzeczy samej bliźniaczo podobna była chyba tylko z bardzo daleka, kiedy jej twarz skrywała szopa potarganych włosów… - Julka, ale co jest z tobą? Zamrugałam zaskoczona. Kompletnie wyłączyłam się, gdy zaczęła wesołym głosem opowiadać mi o swoich nauczycielach i postępach, jakie podobno robi. Miała olbrzymią nadzieję, że przypomni sobie wszystko w rekordowym czasie i wyjdzie z Drugiej Szansy niedługo po Pawle. - A nic. - To nie jest ktoś, kogo sobie przypomniałaś, co? - Nie - zaprzeczyłam szybko, zawstydzona. - To nie jest nikt z Szansy. Gdzie ją widziałaś? - Jeszcze raz wzięła do ręki rysunek przedstawiający rudą ukrytą wśród drzew. - To naprawdę nieważne, Iza. Lepiej się zbierajmy, bo zaraz kolacja. Jeszcze ktoś pomyśli, że coś nam się stało. Wstałam i ruszyłam w stronę drzwi, ale mojej koleżanki zupełnie to „nie obeszło”, jak zapewne sama by stwierdziła. - Myślisz, że to duch? Moja dłoń zamarła na klamce. Przemknął mi przez głowę ten pomysł. Na początku odrzuciłam go od razu, bo wydawał się kompletnie niedorzeczny. Jednak kolejne wypadki nie pozostawiały wielu złudzeń. Oczywiście mogła to też być jakaś nienormalna nastolatka, która świetnie się bawi, strasząc pacjentów, jak podejrzewał Adam. Tylko że jego wyjaśnienie nie tłumaczyło jej obecności w moim pokoju i dziwnego głosu, który wołał do mnie: Karolina! - Nie ma duchów - powiedziałam niezbyt pewnie. Iza z rozbawieniem mierzyła mnie uważnym spojrzeniem. - Nie poznaję cię, Julka. Jeszcze nie tak dawno patrzyłaś na mnie jak na idiotkę, bo wierzę, że wampiry istnieją. Parsknęłam śmiechem. Napięcie, które mnie zmroziło, opadło. - Bo nie istnieją!

- Oczywiście, że istnieją. Jeszcze kiedyś zobaczysz. Ujawnią się, a tobie będzie łyso! Iza, chichocząc, odłożyła obrazki na biurko i także zaczęła zbierać się do wyjścia. - A widziałaś kiedyś wampira? - Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Ta dziewczyna była niesamowita. Żyła w świecie pełnym tajemniczych krwiopijców i wilkołaków. Lepiej, żeby nie wychodziła tak szybko z Drugiej Szansy. Prawdziwe życie mogłoby ją zawieść. - Nie, ale najwyraźniej ty widziałaś ducha. - Bzdura. Ktoś sobie po prostu robi ze mnie żarty. Adam powiedział… - Ooo, to Adam też ją widział? - No… - A tak przy okazji to wydaje mi się, że na ciebie leci. Masz farta. To najlepsze ciacho w tym zakładzie zamkniętym. Chociaż Paweł, powiem ci szczerze, też jest niczego sobie. No, ale nim to sobie głowy nie zawracaj, nie ma po co. Wiesz… - Wiem. - Za to Adam… - kontynuowała niewzruszona. - Gdyby było tu więcej młodych pielęgniarek, to pewnie nie wychodziłby z zabiegowego. Stojąca tam kozetka mogłaby być do niego przypisana. - Iza zaczerwieniła się. - Kiedyś też mi się podobał, ale jak dla mnie jest trochę za odważny. Ja wolę delikatnych i romantycznych chłopców. Mogłam tylko mieć nadzieję, że nie wmówiła sobie, że Paweł jej skrycie pożądał, tylko bał się tego okazać. Biedny facet. - No proszę, Julka, nie spodziewałam się, że uwierzysz w duchy - zmieniła temat. - Kto jak kto, ale ty? Przecież ledwie pohamowałaś się, żeby nie wyśmiać moich wampirów. Przygryzłam wargę. Aż tak było po mnie widać, kiedy pierwszy raz zobaczyłam jej pokój, że uważam wiarę w istnienie demonów za wierutną bzdurę? - Przepraszam. - Nie ma sprawy, Julka. Już się przyzwyczaiłam. Za to ty kiedyś przekonasz się, że miałam rację. Wystarczy mi

późniejsza satysfakcja. Chodźmy lepiej na kolację, bo rzeczywiście Morulska się wścieknie. Zamknęłam za nami drzwi. Korytarz jak zwykle był pusty. Gdy przechodziłyśmy obok pokoju Magdaleny, zwolniłam, nasłuchując uważnie. Jednak żaden dźwięk nie dotarł do moich uszu. - Iza, a ty wszystko sobie przypomniałaś? - zapytałam. - Nie, nie całkiem. Robię postępy. Już niedługo stąd wyjdę. Jestem tego pewna. W końcu wystarczy potakiwać i łykać regularnie leki. - Nie rozumiem… - Dziewczyna wzięła mnie pod ramię i zaczęła szeptać:Na początku wydawało mi się, że pieprzą same głupoty o mnie i mojej rodzinie. No, ale łykam wszystkie przepisane mi leki, nie to co niektórzy… - Starałam się zapanować nad mimiką, by nie dowiedziała się, że jestem właśnie taką pacjentką. - Dzięki temu wszystko posuwa się do przodu. Nauczyłam się tego, co mi mówili. Po jakimś czasie to naprawdę zaczyna mieć sens. - Myślisz, że to sobie przypomniałaś? Stanęłyśmy w połowie schodów, by za szybko nie znaleźć się w pobliżu kanciapy sanitariuszy. - Na początku nie. A potem to już nie miało znaczenia. Dlaczego miałabym im nie wierzyć? Mówią prawdę. Pewne rzeczy uznałam po prostu za pewnik. Nie pytałam jej o nic więcej. Ta rozmowa była dziwna. Przy naszym stoliku siedzieli już chłopcy. Gdy po krótkim przywitaniu sięgnęłam po widelec i zabrałam się do jedzenia, Iza odezwała się: Wiesz co, Julka? My tego twojego ducha powinniśmy wywołać i zapytać, o co mu chodzi. Mówię ci, seans byłby cool…

18 Chłopcy chcieli wiedzieć, w czym rzecz. Adam zerknął na mnie zaniepokojony pomysłem Izy, który chyba wydał mu się głupi, ale potem założył na twarz swoją maskę żartownisia. Z udawaną nonszalancją zapowiedział, że jeżeli zamierzamy się bawić w wywoływanie duchów, to on może zorganizować wino, które wprowadzi nas w odpowiedni nastrój. Ja nie chciałam słyszeć o żadnych seansach spirytystycznych. Po moim trupie. - Nie ma mowy - syknęłam, choć mojemu roześmianemu towarzystwu coraz bardziej podobał się ten pomysł. Zupełnie jakby nie mieli lepszych sposobów na spędzenie swojego wolnego czasu. - Co ty? Będzie zabawa. - Paweł był nadzwyczaj wesoły. To moje ostatnie noce w ośrodku. Pojutrze przecież wychodzę. Zróbmy małą rozróbę. Nawet Adam wydawał się zaskoczony śmiałością spokojnego dotąd kolegi. Ja za to czułam się, jakbym znalazła się w ukrytej kamerze. Chyba bardziej chciałam wierzyć, niż miałam nadzieję, że tylko sobie ze mnie żartują. Ja nie chcę, słyszycie? Ludzie powoli opuszczali stołówkę, zmierzając do swoich pokoi. Morulska razem z innymi pracownikami także dawno już wyszli. Całe szczęście, bo jeszcze usłyszeliby tę niedorzeczną rozmowę. Mogłam sobie tylko wyobrażać, jakie mogłoby to mieć dla mnie konsekwencje. Zofia na pewno znowu zmieniłaby mi leki, które ukradłyby mi kolejne dni życia. - Skoro się tak boisz, to zrobimy to w moim pokoju zaproponowała ugodowo Iza. Chociaż byłoby znacznie lepiej, gdybyśmy przeprowadzili seans w miejscu, w którym widziałaś ducha ostatnio. - Co to za duch? - zapytał zaintrygowany Paweł. - Ładny - odpowiedziała dziewczyna, zagłuszając mój protest. - W takim razie piszę się na to - zaśmiał się rubasznie.

Wyglądało na to, że nie pozostawią mi żadnego wyboru. Teraz, gdy Paweł zgodził się z własnej woli pójść po kryjomu do pokoju Izy, dziewczyna nie wybaczyłaby mi, gdybym to odwołała. - Nic się takiego nie stanie. Mam tabliczkę ouija. Dostałam od chłopaków na osiemnaste urodziny. - Naprawdę? - Spojrzałam na nich jak na idiotów, którymi najwyraźniej byli. Daliście jej taki prezent na urodziny? - Sama chciała - zaczął się tłumaczyć Adam. Teraz tylko my zostaliśmy w stołówce. Zimne jedzenie krzepło na moim talerzu. Straciłam cały apetyt. - Nie bądź sztywniakiem. - Iza uśmiechała się od ucha do ucha. - Zapowiada się fajna zabawa. Zresztą i tak często duchy nie chcą przychodzić. To nic groźnego. Mówię ci. - Nie wydaje mi się… - Akurat pod tym względem ma rację - wtrącił Adam. Chyba tylko raz wskaźnik sam nam się poruszył. - To było dopiero coś! - Iza nie potrafiła ukryć ekscytacji. Zerknęłam na Pawła, który nagle się zmieszał. Coś mi mówiło, że to nie duchy poruszały wskaźnikiem. Może rzeczywiście nie ma się czego bać? Po prostu spędzimy razem czas. Uczcimy fakt, że Paweł opuszcza ośrodek. W końcu duchy nie istnieją. Dziewczyna to… sama nie wiem. - Słuchaj, opowiem ci parę rzeczy o ouija. Wyczytałam w necie - Iza przybrała uczony ton - że już w starożytnym Egipcie sześćset lat przed naszą erą ludzie bawili się w ten sposób. To gra towarzyska. W czasie wojny w Europie stała się bardzo popularna, bo kobiety chciały rozmawiać z poległymi mężami albo synami. Zarąbiste, nie? Zainteresowania Izy zdecydowanie bardziej mnie przerażały, niż interesowały. Dziewczyna powinna się ogarnąć. I to porządnie. - A jakiś ksiądz, który był też lekarzem, zrobił doświadczenie, że logiczne słowa wychodzą nawet wtedy, kiedy uczestnicy seansu mają zawiązane oczy i inaczej rozmieści się literki. Po prostu trzeba mieć farta, żeby jakiś duch zechciał z

nami porozmawiać. No, ale skoro ten twój się gdzieś tutaj pałęta, to pewnie nie będzie problemu. Nudzi mu się w końcu. - Nadal mi się to nie podoba - westchnęłam. - Nudziara z ciebie - machnęła na mnie lekceważąco. - To u mnie za pół godziny. Chłopaki, dacie radę, prawda? - Jasne. - Paweł był tak samo podekscytowany jak Iza. - Skołuję wino - obiecał Adam. - Mogę się trochę spóźnić. Spojrzałam mu w oczy. Wydawał się spokojny i odprężony. Może rzeczywiście za bardzo się denerwowałam. Przecież to tylko niewinna zabawa. * Szczerzące kły wampiry otaczały nas w milczeniu. Ich puste oczy pozbawione wyrazu zdawały się z nas kpić. Kły w wyszczerzonych paszczach ociekały ciemną krwią. Na dodatek wszystkie były krzywe i niesymetryczne. Starałam się nie spoglądać na obrazki porozwieszane na ścianach w pokoju Izy. Nie miałam ochoty na koszmary w nocy. Nie wyobrażałam sobie, jakim cudem dziewczyna śpi spokojnie, gdy wpatruje się w nią tyle oczu. Namalowanych, co prawda, ale zawsze. Iza przeciągnęła na środek pokoju mały, okrągły dywanik podobny do tego z mojego pokoju. Były umeblowane identycznie. Nawet zniszczone książki na półkach wydawały się takie same. - Jak na nim usiądziemy, będzie nam wygodniej powiedziała. Sięgnęła do tylnej kieszeni dżinsów i wyciągnęła złamaną w połowie linijkę. - Po co ci to? - zdziwiłam się, siadając po turecku na dywaniku. Chłopców wciąż nie było, pomimo że zbliżała się pora spotkania. Spóźniali się. - Żeby dostać się do mojej tajnej skrytki. Bez linijki połamałabym sobie paznokcie. Ukradłam ją z kosza na śmieci przy pokoju sanitariuszy. Patrzyłam, jak wpełza pod łóżko. Położyła się na brzuchu.

Linijką podważyła drewnianą listwę przy ścianie. Półmetrowy odcinek odskoczył z cichym trzaskiem. Na tym się jednak nie skończyło. Po chwili wsunęła ułamany kawałek linijki w dziurę. Wyrwa była naprawdę niewielka. Miała mniej więcej średnicę monety pięciozłotowej. Iza pogrzebała linijką, po czym podważyła nią panel z podłogi. Deseczka odskoczyła z chrzęstem. Dziewczyna przesunęła się bliżej wyrwy w podłodze i wsunęła w nią rękę. Patrzyłam, jak w skrytce pod podłogą znikają najpierw jej palce, potem cała dłoń, a na koniec łokieć. - Głęboko to ostatnio wepchnęłam - sapnęła. Oczami wyobraźni zobaczyłam wszystkie obrzydlistwa, jakie mogłyby mieszkać w takiej zacisznej dziurze pod podłogą. Na szczęście Iza w końcu wypełzła i ani razu nie krzyknęła, że coś małego i wstrętnego przebiegło jej po ręce. - Mam. - Wysunęła się spod łóżka i rzuciła mi siatkę foliową, w której była tekturowa tablica i jakiś plastikowy gadżet. Umieściła panel i listwę i stuknęła w nie kilka razy drobną pięścią, żeby wskoczyły na swoje miejsca. - Po co ci aż taka skrytka? - zapytałam zdziwiona. - To nie ja ją zrobiłam - wyjaśniła. - Była już tu, zanim trafiłam do Drugiej Szansy. Kiedyś przypadkiem ją odkryłam, kiedy pod łóżko wpadł mi ołówek. Zauważyłam dziurę pod listwą. Podważyłam ją ołówkiem, a potem zobaczyłam, że sięga głębiej. Jest całkiem pojemna. Jeśli chciałabyś kiedyś coś ukryć, to zapraszam. - Nie, dzięki - zaśmiałam się sztucznie. - Chyba nie mam nic do ukrycia. Już nie miałam nic do ukrycia. Ktoś ukradł mi wstążkę i zakrwawiony ręcznik. Może powinnam rozejrzeć się po swoim pokoju. Poszukać tajnych skrytek. Mogłabym znaleźć w którejś coś interesującego. - Coś w niej było, jak ją znalazłaś? - zapytałam. - Pamiętnik jakiejś psycholki. - Iza przewróciła oczami i zaczęła rozpakowywać tablicę do ouija. - Nawet chciałam to przeczytać, ale po kilku zdaniach dałam sobie spokój. Miała niezłe odloty po lekach, które jej dawali. Wydawało jej się, że jakiś potwór zza okna usiłuje ją zabić. Napisała, że pukał do

niej każdej nocy. No i słyszała głosy. Wariatka. Nie miałam zdrowia, żeby czytać to badziewie. - A masz jeszcze te zapiski? - zapytałam bez tchu. Ta historia była tak podobna do mojej. Boże… - Tak, leżą w tej dziurze. Bałam się, że jeśli wrzucę je do kosza, to jeszcze ktoś pomyśli, że to moje schizy, i przepiszą mi więcej leków. Poczekaj chwilę. Wyjmę ci to. Nie odkładając linijki, dziewczyna ponownie zanurkowała pod łóżko. Dotknęłam delikatnie planszy, którą położyła przede mną. Na szczęście to tylko zabawa. Nic nie może nam się stać. Na pomalowanej na czarno tekturze producent zamieścił ułożone w półokrąg litery namalowane gotycką czcionką. W lewym dolnym roku był zwrot: „Good morning”, a w prawym „Good bye”. Cofnęłam dłoń. - Trzymaj. - Iza rzuciła mi na kolana kilka zmiętych kartek, które wyglądały, jakby ktoś dawno temu wyrwał je z zeszytu w kratkę. Czyjaś drżąca z emocji ręka pozostawiła na nich zapis odczuć wyrażonych drobnym maczkiem w dziesiątkach linijek. - Mam nadzieję, że będziesz mogła po tym spać. Dziewczyna patrzyła ze wstrętem na pamiętnik. - Wiesz może, co się stało z tą kobietą, która mieszkała tu przed tobą? - zapytałam. Miałam gorącą nadzieję, że wszystko sobie przypomniała i stąd wyszła. - Powiesiła się… podobno - odparła Iza, wzruszając ramionami. - Paweł tak powiedział. Twierdzi, że to dlatego w bibliotece nie ma już żyrandoli i nie wolno nam tam przebywać bez bibliotekarki, sanitariusza albo lekarza. Przełknęłam ślinę. Nie chciałam usłyszeć właśnie czegoś takiego. Przymknęłam oczy. Czy w bibliotece rzeczywiście nie było żyrandoli? Przypomniałam sobie piękny drewniany sufit ozdobiony kwadratowymi kasetonami. Po żyrandolach zostały tylko wyrwy w ciemnym drewnie. Nie było nawet haków, na których kiedyś wisiały. - Gdzie ci chłopcy? - niecierpliwiła się Iza. - Już dawno po

czasie. - Adam mówił, że się spóźni… Może sanitariusze ich złapali? - Mam nadzieję, że nie. - Dziewczyna szczerze się zmartwiła. - Wzięłaś portrety ducha, o które cię prosiłam? Podniosłam się, żeby wydostać z tylnej kieszeni dżinsów złożony na cztery rysunek. Opatuliłam się niebieskim swetrem. W pokoju Izy było zimno. Nagle ktoś delikatnie zapukał. - To oni! - Moja sąsiadka nie potrafiła powstrzymać ekscytacji. Uchyliła drzwi. Do środka wskoczył Paweł. Jak zawsze miał potarganą czuprynę. Na podkoszulek narzucił kraciastą koszulę. Chciał chyba zatuszować w ten sposób swój rysujący się całkiem wyraźnie brzuszek. - Cześć, dziewczyny! - wyszczerzył do nas zęby i zamachał butelką wina. - A gdzie Adam? - Iza nie była ucieszona. - Usiłuje zorganizować drugą butelkę - wyjaśnił chłopak. Powiedział, żebyśmy zaczęli bez niego, bo nie wie, ile mu to zajmie. Zadowolony z siebie usiadł obok mnie na podłodze. - Nie mamy korkociągu - powiedziałam. - Spoko, Adam o tym wie. Załatwił tańsze wino na zakrętkę. W sklepie kosztuje dwanaście złotych, więc tragiczne być nie może. Miałam co do tego pewne wątpliwości, ale się nie odzywałam. Nie chciałam ich do siebie zrazić. - To nasz duch? - zapytał Paweł, sięgając po mój rysunek. Otwartą butelkę z radością przejęła Iza i pociągnęła solidny łyk. - Pychota - westchnęła. - Ale miałam ochotę na wino! Dawno go nie piłam. - Można łączyć alkohol z naszymi lekami? - zapytałam. Nie chciałam dostać halucynacji albo czegoś gorszego. - Już kilka razy się upijaliśmy i nic się nie stało. - Chłopak mrugnął do mnie. Iza przekazała mi butelkę. Wzięłam do ręki zimne i mokre

szkło. - Adam chłodził w umywalce wypełnionej zimną wodą usłyszałam wyjaśnienie. - Zawsze tak robi. Poczułam się, jakbym popełniała poważne przestępstwo. Moi prawie rówieśnicy spoglądali na mnie z pobłażaniem. Pewnie się domyślali, co chodzi mi właśnie po głowie. A co tam! Raz się żyje. Przecież chyba od tego nie umrę. Przyłożyłam usta do chłodnego szkła i pociągnęłam duży łyk. Kwaskowe wino zapiekło mnie w gardle. Poczułam ciepło rozchodzące się po moim brzuchu. - Dobra, to zaczynamy. - Iza zerwała się z miejsca i zgasiła górne światło. Mrok rozpraszał tylko niewyraźny blask z łazienki. Dziewczyna przymknęła drzwi, żeby świetlówka zamontowana nad umywalką nie psuła nam nastroju. Pociągnęłam jeszcze kilka łyków z krążącej między nami butelki. Tak na odwagę. - Robiłaś to już kiedyś? - Iza z miną znawczyni zwróciła się do mnie. - Nie, to mój pierwszy raz. - Pierwszy raz zawsze jest trudny i może być nieprzyjemny. My z Pawłem robiliśmy to już wiele razy… Paweł zachichotał i zatkał sobie usta dłońmi. W kącikach jego oczu pojawiły się łzy. - Przepraszam - wydusił. - Złe skojarzenia. Uśmiechnęłam się do siebie. Alkohol i radosny nastrój moich towarzyszy wreszcie mnie uspokoił. Byłam gotowa na spotkanie z duchami. - Przymknij się, zboku - skarciła go czerwona na twarzy Iza. Miałam wrażenie, że bardzo chciała, żeby słowa Pawła były prawdą. W przeciwnym razie chyba nie usiadłaby tak, żeby ich kolana się dotykały. Przez to obok mnie zostało dużo przestrzeni, ale dziewczyna wyjaśniła, że robi tylko miejsce dla Adama, który przecież zaraz przyjdzie. - To jest planszeta. - Pokazała mi trójkątny kawałek plastiku. - Wszyscy musimy położyć na niej po jednym palcu. Ona będzie wskazywać literę, którą wybrał duch. - O ile w ogóle się z nim połączymy. Znaczy z nią - wtrącił

Paweł. - Kładziemy palce - rozkazała. Posłusznie wyciągnęłam palec wskazujący prawej dłoni i oparłam go na trójkącie. Palec Izy był lodowaty w dotyku, Pawła zaś wręcz przeciwnie, gorący. Pociągnęłam kolejny łyk wina. Alkohol działał na mnie coraz mocniej. Byłam zrelaksowana i trochę śpiąca. - Duchu, który ukazałeś się Julce, przyjdź do nas - z powagą powiedziała Iza. Zerknęliśmy na siebie z Pawłem. - Duchu, który ukazałeś się Julce, przyjdź do nas powtórzyła. - Prosimy cię. Chcielibyśmy zadać ci kilka pytań. Przyjdź, proszę. Westchnęłam. Prędzej pojawią się zwabieni dźwiękami sanitariusze niż rzekomy duch… - Cii - syknęła na mnie. - Duchu, który objawiłeś się naszej koleżance, prosimy cię, przyjdź do nas. Chcemy zadać ci tylko kilka pytań. Porozmawiaj z nami. Nie zrobimy ci krzywdy. Nagle trójkątna planszeta drgnęła pod moim palcem. Spojrzałam na Pawła pewna, że to on się z nami droczy. Chłopak jednak zamarł z prawie już pustą butelką wina przy ustach. Wszyscy byliśmy nieźle pobudzeni winem, Paweł także. Nie zdziwiłabym się, gdyby chciał się zabawić naszym kosztem i porządnie nas przestraszyć. - Paweł, to ty? - syknęła Iza. Zapewne doszła do podobnego wniosku, co ja. - Nie. Dotykam jej ledwo co czubkiem palca - wydusił chłopak, wstrząśnięty. - Kurwa, to się naprawdę rusza! - Ciszej - skarciła go Iza i wbiła we mnie spojrzenie. - Julia, to ty sobie robisz jaja? - Nie - pisnęłam. - Duchu, witaj. Dziękujemy, że zechciałeś z nami porozmawiać. - Głos Izy kipiał z emocji. Planszeta pociągnęła nasze palce w stronę lewego dolnego rogu tablicy. Duch zatrzymał trójkąt na zwrocie „Good morning”. Przywitał się z nami. W gardle stanęła mi gula strachu. O Boże! Dlaczego się na to

zgodziłam?! - Duchu, powiedz nam, gdzie jesteś - poprosiła Iza. - Czy jesteś tu z nami w pokoju? Chwilę później nasze palce znowu zostały skierowane w stronę półokręgu z liter. W napięciu wpatrywaliśmy się, jak lekko szarpiąc, sunie po planszy. - Z… - wyszeptaliśmy, gdy stanęła. - Gdzie? Duchu powiedz nam, gdzie jesteś? - Iza przestała mówić ściszonym głosem. Poniosły ją emocje. Nie chciałam tu być. Nie chciałam patrzeć na tablicę ouija. Poczułam się samotna, siedząc w tym obcym pokoju z nieznanymi mi w zasadzie ludźmi. Wampiry wpatrywały się we mnie głodnym wzrokiem ze ścian. Miałam wrażenie, że zaraz zacznę krzyczeć. - A… - Planszeta pociągnęła nas na przeciwległy koniec planszy. - Dobrze, duchu. Jesteś za…? - D… - szepnęliśmy. - R… - Z… - W… - I… Zerknęłam za swoje lewe ramię. Siedziałam tyłem do drzwi. Nie chciałam siedzieć do nich tyłem. - A - moi znajomi przeczytali. - M… - I… Planszeta zatrzymała się pod naszymi palcami. - Za drzwiami? - Iza powtórzyła. - Nie rozumiem. Nagle rozległo się pukanie do jej pokoju.

19 Zimny pot spłynął mi po plecach. Nie mogłam oderwać oczu od klamki. Iza i Paweł nie odzywali się. Wydawało mi się, że tak jak ja wstrzymali oddech. Tylko że ja w przeciwieństwie do nich spodziewałam się najgorszego. Zacisnęłam palce na pustej już butelce wina, którą wepchnął mi w dłonie Paweł, gdy zajmowaliśmy się odczytywaniem wiadomości od ducha. Zamierzałam przywalić nią z całej siły osobie, która zaraz przejdzie przez próg. Choćby była cholernym duchem. Pomalowana złotą farbą klamka powoli się poruszyła. Zaczęła opadać w dół. Zamek szczęknął. Duch pchnął lekko skrzydło drzwi. Klamka odskoczyła do góry, gdy ją puścił. Chciałam wstać, ale palec Izy, którym przygniatała mój i Pawła, zwiększył nacisk tak bardzo, jakby zaraz miał zmiażdżyć nasze. - Nie możemy zerwać połączenia - szepnęła. Pomiędzy framugę a drzwi wsunęły się palce. Mocne, z krótko obciętymi paznokciami. Nie były przezroczyste ani broń Boże widmowe. Wściekłam się. Naprawdę się wściekłam. Adam - syknęłam. Dłoń zawahała się. Następnie pchnęła szybko drzwi. - BU! - huknął. Iza pisnęła przeraźliwie i zakryła oczy dłońmi. Paweł zaczął się z niej śmiać jak szalony. Ja nie zareagowałam na wielkie wejście Kruka, ale on sam był nim wniebowzięty. - Czyś ty zdurniał do reszty? - wycedziłam. - Paweł, ruszałeś planszetą. - Iza wpadła w rozpacz. - A ja myślałam, że to duch! - Wiem. - Chłopak wciąż chichotał. Adam zamknął za sobą drzwi po cichu. Wydawało mi się to kompletnie pozbawione sensu. Nasze piski było pewnie słychać w całym skrzydle budynku. W wolnej ręce trzymał foliową torbę z dwoma butelkami wina.

- Jesteś idiotą. - Zdzieliłam go z całej siły w ramię, gdy usiadł na dywanie obok mnie. - Auć - syknął z urazą. - Przecież to tylko niewinny żart. Zresztą nie ja go wymyśliłem. - Ma rację - przyszedł mu z pomocą Paweł. - To był mój pomysł. Nie mogłem sobie podarować, żeby przez wyjazdem nie zobaczyć waszych min. - Obaj jesteście wstrętni - skwitowała Iza, ale złość powoli znikała jej z twarzy, topniejąc pod wpływem ciepłego przepraszającego uśmiechu chłopaka. - Miałyście genialne miny - powiedział Paweł i przybił piątkę Adamowi. - To co teraz? Bierzemy się za wywoływanie ducha? - Wątpię, czy będzie chciał nas zaszczycić swoją obecnością. Jesteście niepoważni. Mogliście go przepłoszyć - oświadczyła dziewczyna. Ja się nie odzywałam. Nie miałam ochoty z nimi rozmawiać. - Mała, już się tak nie złość. - Adam szturchnął mnie ramieniem. - Chociaż wyglądasz całkiem ładnie, kiedy się wkurzasz. - Przestraszyłam się na śmierć - powiedziałam, patrząc prosto w jego błękitne oczy. Przyglądał mi się z zainteresowaniem i zarazem sympatią. - A jednak jeszcze oddychasz. - Nie dzięki tobie. - Bo ja zatrzymuję oddechy, mała. - Bo się zrzygam - przerwał nam Paweł. - Wywołujemy tego ducha, czy nie? - Ja głosuję za napiciem się wina. - Adam podniósł do góry rękę jak grzeczny uczeń. - Ty to musisz wypić jedną trzecią butelki jako karniaka pouczył go starszy kolega. - Nie mam nic przeciwko temu. Paweł podał Krukowi butelkę. Sam zagarnął drugą dla siebie i Izy. - Ta będzie twoja i Julki. Pomóż jej lepiej, bo się dziewczyna za bardzo wstawi.

- Ja? Nieprawda! - Juluś, gdyby to była nieprawda, to mówiłabyś szeptem tak jak wcześniej, kiedy bałaś się, że Morulska może nas usłyszeć wyjaśnił Paweł. O cholera. Naprawdę powiedziałam to tak głośno? Adam, przyglądając mi się z rozbawieniem, za jednym zamachem opróżnił butelkę prawie do połowy. Byłam pod wrażeniem. Mnie to paskudne wino nie chciało przejść przez gardło. Iza zerwała się z podłogi i pociągnęła Pawła do biurka, żeby zerknął na jej pracę domową z matematyki. Chłopak musiał ją za nią odrobić. Adam sięgnął po kartki leżące na moich kolanach. - Co to? Twój pamiętnik? - Nie, jakiejś kobiety, która mieszkała w tym pokoju przed Izą. Podobno powiesiła się w bibliotece. Iza znalazła to pod podłogą. - Taa, nasza czytelnia nie nastraja pozytywnie. - Oddał mi kartki. Nasze dłonie przypadkiem się zetknęły. Zerknęłam na niego spod rzęs. Był tak blisko. Wystarczyło się pochylić i mogłabym ukraść mu pocałunek. Bezczelnie zabrać go, tak jak on zabierał mi w tej chwili powietrze. - Ostrzegałem. - Co? - Drgnęłam zaskoczona. - Ja zapieram dech w piersiach - zaśmiał się i podał mi po raz kolejny butelkę. - Zaraz wracam. Zapalę tylko przy oknie. Od rana nie miałem okazji. Pociągnęłam łyk wina. Ciekawe, czy alkohol naprawdę nie wejdzie w reakcję z lekami, które połknęłam, zanim tu przyszłam? No i ciekawe, czy jutro podczas sesji Morulska poczuje ode mnie nieświeży oddech pijaka. Pozwoliłam sobie na kolejny łyk. A co mnie zresztą obchodzi, co ona sobie pomyśli? Popatrzyłam na moich… przyjaciół? Znajomych? Adam wystawiał głowę za okno, usiłując zmieścić twarz pomiędzy prętami zamontowanych w nim krat, żeby dym z papierosa nie

wpadał do pokoju. Mogłam dokładnie przyjrzeć się jego szerokim plecom i zgrabnym pośladkom. Iza kokietowała Pawła, zagadując go przy zadaniach z matematyki. Co jakiś czas z pozoru nieświadomie poprawiała włosy albo gestykulując, dotykała swojego dekoltu. Tylko po to, żeby chłopak zerknął na jej piersi. Zapomniana planszeta leżała do góry nogami obok mnie. Wzięłam ją do ręki. Trójkątny kawałek plastiku, niewiele większy od kostki do gitary, miał z jednej strony trzy okrągłe nóżki, by łatwiej było go przesuwać po planszy. Już miałam odłożyć go na miejsce, gdy coś ukuło mnie w palec. - Aj - syknęłam. Wskaźnik ze stuknięciem upadł na planszę ouija. Na czubku mojego palca pojawiła się kropla ciemnoczerwonej krwi. Wsunęłam palec do ust. Szczypał. O co ja się skaleczyłam? Przecież planszeta nie miała ostrych krawędzi. Kawałek plastiku wylądował na samym środku planszy. Nagle drgnął. Zupełnie jakby ktoś dotknął go palcem. Spojrzałam szybko na pozostałe w pokoju osoby, ale zajmowały się swoimi sprawami. Nikt nie zwrócił na to uwagi. Po plecach przebiegły mi ciarki. Nagle w pokoju zrobiło się zimniej. Miałam gęsią skórkę na przedramionach. Zadrżałam. Moi znajomi nadal wydawali się nie zauważać, że działo się coś dziwnego. Planszeta znowu drgnęła. Zaczęła sunąć po tekturze, delikatnie trąc o wypisane na niej litery. Skamieniałam. Nie mogłam się ruszyć, chociaż chciałam krzyczeć, uciekać! Zatrzymała się na ułamek sekundy. - Ś… - szepnęłam. - M… - I… - E… - R… - Ć. Adam wciąż wisiał w oknie, a Iza i Paweł flirtowali, popijając wino. Kto robi sobie ze mnie żarty?! - Musimy się tym zająć. - Twardy głos Morulskiej wyrwał

mnie z transu. Znowu mogłam się ruszać. Czym prędzej zerwałam się na równe nogi. Adam cisnął niedopałek za okno, a Paweł i Iza skamienieli. - Tylko po cichu - rozkazujący, lodowaty głos Zofii mroził mnie bardziej od rzekomego ducha ostrzegającego nas przed śmiercią. Planszeta leżała nieruchomo, wskazując oskarżycielsko na literę „ć”. Iza, zupełnie jakby teraz dotarło do niej, co się dzieje, potrząsnęła głową i rzuciła się na podłogę po planszę ouija. Chwyciła ją i wepchnęła pod poduszkę swojego szpitalnego łóżka. Paweł zgasił światło w łazience. Ogarnęły nas ciemności. Zimna biel jarzeniówek przedostawała się do pokoju przez dziurkę od klucza. W nocy zawsze na korytarzach były zapalone świetlówki. Adam, tak samo jak ja, cicho zakradł się do drzwi. Przyłożyłam ucho do zimnego drewna. Kruk zagarnął dla siebie dziurkę od klucza, której i tak nikt nigdy nie używał. W końcu, jak powiedziano mi na początku, to ośrodek, w którym lekarze i pielęgniarze muszą mieć do nas dostęp. Zawsze. - To tu. - Stukot obcasów Zofii zatrzymał się nieopodal nas. Załatwcie to szybko. Było tak ciemno, że nie wiedziałam, czy mam zamknięte oczy. Czułam obok siebie ciepło bijące od Adama. Namacałam jego dłoń i ścisnęłam mocno. Usłyszeliśmy skrzypnięcie zawiasów. Sanitariusze weszli do jakiegoś pokoju. Oboje z Krukiem odetchnęliśmy z ulgą. Morulska nie zorganizowała obławy na nas. Najwyraźniej miała coś innego do załatwienia o tej porze. Nagle nocną ciszę przerwał czyjś zduszony krzyk. Urwał się tak szybko, jak niespodziewanie się pojawił. Ścisnęłam kurczowo dłoń Adama. Kolejnym dźwiękiem było ciche skrzypienie kółek, które zamocowano w nogach każdego łóżka w Drugiej Szansie. Sanitariusze ciągnęli łóżko jakiegoś pacjenta. Dźwięk zbliżał się do nas. Adam drgnął. Chyba zobaczył coś przez dziurkę od klucza.

Dźwięk toczonego po terakocie łóżka oddalił się. Gdzieś bardzo daleko zabrzęczały klucze, a następnie stuknęła klamka. Podskoczyłam przestraszona, gdy ciszę w budynku przerwał dzwonek oznajmiający przyjazd windy. Nikt mi nie powiedział, że w Drugiej Szansie mieli zamontowaną windę. Sama też się nad tym nigdy nie zastanawiałam. Dobrze ukryta za zamkniętymi na klucz drzwiami, wyglądającymi jak wejście do pokoju, nie przyciągała uwagi pacjentów, którzy korzystając z niej, mogliby zrobić sobie krzywdę albo zwyczajnie ją popsuć. Dźwięk przekręcania klucza, a potem zgrzyt metalu, gdy drzwi windy zasunęły się, przeszyły ciszę. Chyba byliśmy już bezpieczni. Bardzo chciałam wiedzieć, co zobaczył Adam. Pochyliłam się do niego, by go o to zapytać, kiedy Morulska powiedziała ściszonym głosem: - Witam, doktorze… Tak, zajęliśmy się tym. Nie będzie więcej sprawiać kłopotów. Zupełnie zapomniałam o Zofii! Nie ruszyła się z miejsca. Znowu zamarłam, czekając, aż stukot jej obcasów udowodni nam, że wreszcie zostaliśmy sami. Przerwała połączenie, ale wciąż uparcie stała naprzeciwko drzwi. Zupełnie jakby nasłuchiwała albo na coś czekała. Adam cofnął się, ale nie wypuścił mojej ręki. Nie dziwiłam mu się. Morulska była zdolna do wszystkiego. Mogła zajrzeć przez dziurkę od klucza. Lepiej, żeby nie zobaczyła po drugiej stronie przerażonego błękitnego oka. Po kilku minutach ciągnących się w nieskończoność dobiegł nas dźwięk obcasów. Oddalał się. Gdy w końcu całkiem ucichł u podnóża schodów, odezwałam się: - Co zobaczyłeś? - Cii - upomniał mnie. - Poczekajmy jeszcze kilka minut. Niech cholera pójdzie spać. Posłusznie zamilkłam. Jego ciepła dłoń wciąż obejmowała moją. Było mi raźniej, gdy czułam jego dotyk. Miałam dzięki temu wrażenie, że nie jestem sama, a otaczająca nas ciemność nie zdoła mnie pochłonąć i wessać w swoje milczące czeluści.

- Paweł, zapal światło w łazience, jeśli jesteś obok - szepnął Adam po jakimś czasie. Bo jeszcze narobimy hałasu, łażąc po ciemku. Chwilę potem blask światła zza przymkniętych drzwi rozjaśnił nasze twarze. Malowało się na nich niedowierzanie. - Co to było? - pisnęła Iza. - Co oni robili? - jednocześnie zapytał Paweł. - Patrzyłem przez dziurkę od klucza. - Kruk oblizał spierzchnięte usta. Wciąż trzymał mnie za rękę. Jego silne palce obejmowały moją dłoń, zupełnie jakby właśnie tam było jej miejsce. - No i? - Paweł nie mógł wytrzymać napięcia. - Z któregoś pokoju wyciągnęli łóżko… Ktoś na nim leżał… - Ale co się stało? Ten ktoś był chory? - Iza objęła się rękoma. - Miał twarz przykrytą prześcieradłem. - Co? - wydusiłam. - Chyba nie żył… Zamilkliśmy pomimo setek pytań cisnących się na usta. Śmierć. Planszeta pokazała mi to słowo, a zaraz później ono się urzeczywistniło. Zadrżałam. Adam, usiłując mnie pocieszyć, objął mnie ramieniem. - Kto to był? - zapytałam. - Nie wiem - odparł Adam. - Nie widziałem, z którego pokoju wyjechało łóżko.Ten ktoś krzyknął przed śmiercią zauważył Paweł. Pokiwaliśmy zgodnie głowami. Nie było wątpliwości co do tego, że ten pacjent krzyknął. To nam się nie przywidziało. - Jeżeli jeszcze żył, kiedy przyszli… to skąd wiedzieli, że zaraz umrze? Pytanie Izy zawisło w powietrzu.

20 Adam zamknął cicho drzwi. Byliśmy sami. Tylko my dwoje. Zapaliłam światło w łazience. Słaby blask jarzeniówki wkradł się do wnętrza pokoju. Chłopak odgarnął z łóżka moje rysunki i usiadł ciężko. - Dziękuję, że mnie odprowadziłeś - powiedziałam. Po tym, czego byliśmy świadkami, długo nie wychodziliśmy z pokoju Izy. Nie wiedzieliśmy, czy jest bezpiecznie, czy ktoś nas nie zauważy. Tkwiliśmy w potrzasku. Tylko Iza odważyła się wysunąć głowę na oświetlony korytarz i sprawdzić, co się dzieje. Nie było nic podejrzanego w tym, że wyjrzała ze swojego pokoju. Mógł ją przecież obudzić jakiś hałas. Dziewczyna powiedziała nam, że zazwyczaj migające na czerwono lampki, umieszczone na obudowach kamer, są ciemne. Ktoś je wyłączył. Ktoś nie chciał, żeby istniał jakikolwiek dowód na to, że tej nocy wytoczono po cichu jakieś łóżko. Iza wyjaśniła mi, że kamery są zamontowane w obudowach jarzeniówek wiszących na suficie. Żeby je zauważyć, trzeba długo wpatrywać się w ostre światło. To dlatego ich nie dostrzegłam. Adam odprowadził mnie do pokoju. Nie chciałam wracać sama. Bałam się, że zobaczę kogoś, kto przesłał mi wiadomość. Chłopcy nie wiedzieli, co powinni zrobić. Gdyby zdecydowali się wracać do siebie przez parter, to sanitariusze na pewno by ich zauważyli. Postanowili więc poczekać do rana i przejść do męskiego skrzydła, gdy pracownicy pogrążą się we śnie. Oni też musieli kiedyś odpocząć. Paweł został z Izą. Ja poprosiłam Adama, żeby poszedł ze mną. - Nie ma sprawy - kiwnął głową. - Żadnych duchów nie ma. - Zaraz wrócę. Weszłam do łazienki i oparłam dłonie o umywalkę. Dopiero teraz zauważyłam, że cały czas ściskałam kurczowo luźne kartki z pamiętnika byłej mieszkanki Drugiej Szansy. Zmięłam je, zaciskając mocno pięść. Tusz długopisu albo pióra rozmazał się

w kilku miejscach, brudząc moją dłoń. Odłożyłam zapiski na półkę i odkręciłam kran. Ochlapałam twarz zimną wodą. Czułam się, jakbym miała gorączkę. Zimna woda była taką miłą ochłodą. Otworzyłam oczy, gdy w pokoju obok rozległo się kliknięcie zapalniczki. Adam nie wytrzymał. Nałóg kazał mu zapalić. Gdy wyszłam z łazienki, stał przy oknie i zaciągał się łapczywie. Gdzieś w parku rozległo się złowrogie krakanie. - Ładnie rysujesz. - Wskazał na rozsypane obrazki. - Dzięki. - Usiadłam na łóżku i zebrałam je na jeden stos. Położyłam sobie na kolanach notatki, które dostałam od Izy. - Pamiętnik zmarłej kobiety? - Chłopak rzucił niedopałek za okno i usiadł obok mnie. - Tak. Zamierzałam go przeczytać, ale po tym, co się przed chwilą stało… sama nie wiem, czy tego chcę. - Mogę przeczytać go z tobą - zaproponował. Zamyśliłam się. Czy to na pewno dobry pomysł? Zadrżałam. Przez otwarte okno wpadał chłód ciemnej nocy. Adam źle odczytał moją reakcję. Usiadł obok i objął mnie ramieniem. - Nie bój się - szepnął mi we włosy. Pachniał nikotyną i winem. - Wszystko będzie dobrze - pocieszał mnie dalej. - Jakoś się ułoży. - Na pewno? - westchnęłam. - Na pewno. Nie wierzyłam w ani jedno jego słowo. Zupełnie jak on. - Pokaż te notatki. Oddałam mu kartki. Zabrał ramię, którym mnie obejmował. Bez niego nie było już tak przyjemnie. Następnie zaczął czytać: 15 stycznia To znowu się dzieje. Widzę ich. Widzę, jak przechadzają się po moim pokoju. W milczeniu. Patrzą. To obserwatorzy. Oni się nie odzywają. Mówi tylko wysoki mężczyzna bez twarzy. Zawsze w nocy. Nazywa mnie. Twierdzi, że jestem jakąś Beatą. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Muszę powiedzieć o tym Zofii. Ona na pewno mi pomoże. Musi mi pomóc. Boję się tych ludzi.

Nie mają twarzy. - Kobieta zdecydowanie miała problemy - skwitował Adam. Nie przestał jednak czytać. 19 stycznia Dostałam nowe leki. Przez chwilę było lepiej. Głosy zniknęły. Nie było mężczyzny bez twarzy. Ale dzisiaj wrócił. Wrócił po mnie. Wiem, że przychodzi, żeby mnie stąd zabrać. Powiedział mi to. Zofia twierdzi, że to tylko halucynacje, że przejdą, jeśli zwiększymy dawkę lekarstwa. Już jej nie wierzę. Dzisiaj utopiła się Emilka. Przyjaźniłyśmy się. Weszła na staw. Był na nim lód, ale niewystarczająco mocny. Zarwał się. Emilka nie żyje. Do niej też przychodził mężczyzna. Powiedziała mi to tego ranka. Boże przenajświętszy, a co, jeżeli to… Następne słowo było rozmazane. Przeze mnie. Zaklęłam w duchu. Nie powinnam była tak mocno ściskać kartek. - Cholera, co tam napisała? - Wyrwałam Adamowi notatki i podniosłam je bliżej oczu. - Czekaj, daj do światła - Wyjął zapalniczkę z kieszeni i zapalił ją pstryknięciem. Płomyk oświetlił nasze skupione twarze oraz starą, zawilgotniałą kartkę. - Boże przenajświętszy, a co, jeżeli to… - urwałam, bo dostrzegłam zarys niewyraźnych liter. -…a co, jeżeli to diabeł? - dokończył za mnie Adam. Spojrzeliśmy po sobie. - Wiemy już, że najnormalniejsza nie była - westchnął. Jesteś pewna, że chcesz to czytać? - Tak. - No dobra… - Czekaj, czy staw jest głęboki? - Co? - Czy jest na tyle głęboko, że naprawdę można się tam utopić? - Tak. Z tego, co wiem, to chyba tak - odpowiedział wolno. Przy brzegu jest płycizna, ale na samym środku głębia. Wybiło tu chyba

jakieś źródło ileś lat temu, gdy zaczęli kopać dziurę pod fundamenty jakiegoś budynku. Dziurę zalała woda i tak to zostawili. - Rozumiem. - Czytać? - Czytaj. 4 lutego Nowe leki działają. Nie widzę już diabła. Zofia mówi, że zrobiłam ogromne postępy. Nie wierzę jej. Wciąż nic sobie nie przypomniałam. Nie pamiętam swojego życia, męża i dzieci, którzy zniknęli. Ich ciał nie odnaleziono. Tylko tyle wiem. Zofia nie chce nic więcej mi powiedzieć. Emilka mówiła, że poznała sposób, żeby się stąd wydostać. To dlatego umarła? Jaki to sposób? 20 lutego Mężczyzna wrócił, ale już się go nie boję. Czy pojawił się dlatego, że zapomniałam połknąć jedną dawkę lekarstwa? Był taki natarczywy. Nazywał mnie Beatą. Prosił, żebym się obudziła, żebym otworzyła oczy. Oparłam się o ścianę. Adam uznał, że najwyraźniej miałam dość czytania pamiętnika szalonej kobiety. Przysunął się do mnie. - Żyjesz? - zagadnął. - Ja widzę dziewczynę. Tę, którą też zobaczyłeś nad stawem - szepnęłam. - To musiało być złudzenie - zaprzeczył. - Była mgła. - W moim pokoju też była mgła? - zapytałam. - Tu także ją widziałam. Kilka razy. Pamiętasz wstążkę, którą znaleźliśmy na piasku? Ktoś ją ukradł. Miałeś rację. Oni nas obserwują i po cichu kontrolują. - Julia, to bez sensu - pokręcił z niedowierzaniem głową. Po jaką cholerę byłaby im ta wstążka? - Nie wiem… Może chcą, żebyśmy wszyscy tu zwariowali i się pozabijali? Może mieli nadzieję, że uwierzę w duchy? Nie wiem.

To wszystko wydawało się bez sensu. Jaki mieliby w tym cel? Sama zdawałam sobie sprawę z głupoty moich słów. Nic innego jednak nie przychodziło mi do głowy. - Czasem słyszę głos. To chyba głos tej dziewczyny. Nazywa mnie Karoliną. Raz słyszałam, jak kazała mi otworzyć oczy. Nie spałam wtedy i zapewniam cię, że miałam otwarte oczy, więc to żądanie było kompletnie bez sensu. - Duchów nie ma. - Więc jak to wyjaśnisz? Tobie nigdy coś takiego się nie zdarzyło? Nigdy nie zobaczyłeś czegoś dziwnego w Drugiej Szansie? Chłopak odwrócił ode mnie wzrok. Poczułam, że zesztywniał. - Zauważyłaś, że ta kobieta widziała diabła tylko wtedy, gdy miała źle dopasowane leki albo zapomniała je połknąć? zapytał. - A ty uważasz, że to normalne, że widzimy duchy, kiedy nie jesteśmy naćpani psychotropami? Nie powinno być przypadkiem odwrotnie? - zripostowałam. - Wystarczy wspomnieć przy Morulskiej, że coś się zobaczyło, a ona natychmiast zwiększa dawkę albo zmienia lek. - Nie wiem, co mam na to odpowiedzieć… -Powiedz mi, czy też zdarzało ci się coś takiego - naciskałam. - Tak. Koniecznie musiałaś to usłyszeć? - warknął. - Też kiedyś coś widziałem, ale bałem się tego, rozumiesz? Bałem się… - Kogo widziałeś? - Kobietę. Nie wiem, jak wyglądała. Zawsze widziałem ją od tyłu. Miała długie czarne włosy opadające falami na plecy. - Mówiła coś do ciebie? Adam wbił we mnie spojrzenie swoich błękitnych oczu. Intensywność koloru jego tęczówek mnie poraziła. Pełne, zmysłowe usta miał zaciśnięte w wąską kreskę. - Czasami mnie wołała. Michał, Michał… Poczułam, jak serce galopuje mi w piersi. - Adam, to nie może być przypadek. - Złapałam go za rękę. Spójrz na mnie. Chłopak posłusznie odwrócił się do mnie.

- Miałeś rację. Miałeś rację, gdy mówiłeś mi, że oni kłamią. Nie wiem, co dokładnie jest kłamstwem, ale na pewno coś tu nie gra. To niemożliwe, żebyśmy wszyscy mieli aż tak podobne halucynacje. Zobacz, nie jesteśmy pierwsi. Co najmniej dwie osoby oprócz nas widzą ludzi, których nie ma, i słyszą głosy. - Mała pociecha, że miałem rację - skwitował gorzko. - Coś wymyślimy. - Najpierw przeczytajmy to do końca… Darujmy sobie wpisy o tym, jak czuła się po kolejnych lekach… O, mam. 18 kwietnia Przestałam łykać leki. Przytępiały mnie. Zofia nic o tym nie wie. Wyrzucam je codziennie do stawu, gdzie chodzę na spacer pomodlić się za duszę Emilki. Tajemniczy mężczyzna częściej pojawia się właśnie tam. Chcę z nim porozmawiać i zapytać, dlaczego uważa, że jestem Beatą. Są dni, kiedy naprawdę wydaje mi się, że byłam Beatą, że wcale nie miałam wypadku w górach i że moja rodzina nie zginęła tragicznie. Czasem wydaje mi się, że przypominam sobie rzeczy, które przeczą faktom przedstawianym przez Zofię. Co jest prawdą? 20 kwietnia Mężczyzna znad stawu odezwał się do mnie! Powiedział, żebym otworzyła oczy! Następnie zniknął. Co mam dostrzec? Prawdę? Czego według niego nie widzę? 24 kwietnia Święta wielkanocne tracą wszelki sens, gdy nie można spędzić ich z rodziną. Mam dość zadawania sobie pytania, co jest prawdą. Chcę dołączyć do mojej rodziny. Mam już plan. 25 kwietnia Ukradłam sznur ze składziku ogrodnika na tyłach parku. Poczekam do zmroku, aż nikogo nie będzie w bibliotece. Mężczyzna prosił, żebym otworzyła oczy. Ja je dzisiaj zamknę. Wrócę do mojej rodziny.

- Nie ma nic więcej - powiedział Adam, przerzucając kartki. To jej ostatni wpis przed samobójstwem. - Otwórz oczy. Co to może znaczyć? - mruknęłam bardziej do siebie niż do niego. - Nie wiem. - Ty też kiedyś słyszałeś coś takiego? - Nie pamiętam. - Skrzywił się. - To było naprawdę dawno temu. Na początku mojego pobytu w Drugiej Szansie. Zamyśliłam się. Te wizje były dziwne. O co mogło w nich chodzić? - Dlaczego przestałeś widzieć te dziwne rzeczy? - Mała, już ci mówiłem. Zacząłem regularnie przyjmować leki. Zresztą Morulska wyjaśniła mi, że wizje to tylko wytwór mojej wyobraźni. Uwierzyłem jej. Zwłaszcza gdy wszystko zniknęło pod wpływem leków. - Mnie też wbija do głowy to samo. - Może to prawda? - Adam bardzo chciał w to wierzyć. - Hej, to ty tu miałeś manię prześladowczą. Twierdziłeś, że pracownicy Drugiej Szansy chcą nas w skrytości ducha wymordować. - Żeby zagarnąć nasze fortuny z ubezpieczeń na życie dokończył za mnie i zaśmiał się. - To bzdura. Jasne, wkurza mnie, że nie mogę się usamodzielnić i uciec z tego wariatkowa, ale przecież ktoś chyba by zauważył, że tu się dzieje coś podejrzanego. Nie wiem kto, policja albo jacyś inspektorzy. - A w jaki sposób mieliby zauważyć? - zapytałam. - Przecież nikt nie wie, że tu jesteśmy. - Szpitale wiedzą. Te, które nas tu skierowały. - Szpitale nie interesują się, co się stało z pacjentami, których wypisano. Nie mają na to czasu. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Każde z nas zastanawiało się, o co w tym wszystkim chodzi. - Ciekawe, co to była za pacjentka - odezwał się w końcu Adam. - Nie widziałem, z którego pokoju wyjeżdżało łóżko, a twarz zakrywało prześcieradło. - Pewnie jutro na śniadaniu się dowiemy. - Niekoniecznie. Jeśli nie wychodziła z pokoju na posiłki, to

możemy się nigdy nie dowiedzieć. Zamarłam. Czy to mogła być Magdalena? Ona przecież nie wychodziła z pokoju. Przywiązywano ją do łóżka. Czyżby wreszcie skutecznie wywróżyła komuś śmierć? Tylko że tym razem samej sobie? - Myślisz, że sama umarła? - wydusiłam, obawiając się jego odpowiedzi. - Mam nadzieję, bo jeśli nie… to przyznam bez wstydu, że by mnie to cholernie przestraszyło. Miałam dokładnie takie same odczucia. - Zapalę jeszcze. - Adam zerwał się z łóżka i podszedł do okna. Objęłam się ramionami. O co w tym wszystkim chodzi? Miałam wrażenie, że zadaję sobie to pytanie po raz nie wiadomo który. Po kolei zaczęłam przypominać sobie wszystkie fakty z mojego życia, o których mówiła mi Morulska. Podobno mieszkałam na Ursynowie. Dlaczego w takim razie po głowie wciąż chodzą mi Bielany? Muszę się dowiedzieć, czy ona rzeczywiście mówi mi prawdę. Wymagałoby to pewnie dostania się do moich dokumentów. Tylko gdzie one mogą być? W jej gabinecie? Mówiła, że dokumentację przechowuje w archiwum. Adam ponownie usiadł obok mnie. Gdzieś za oknem zakrakało wstrętne czarne ptaszysko. Pewnie siedziało na wyschniętym drzewem pod moim oknem. - Zmarzłem - wyznał. - Strasznie zimna noc dzisiaj. Chyba nie zaopatrują nas w kurtki specjalnie, żebyśmy nie pomyśleli o ucieczce. - Wiesz co, Adam? Kiedy stałeś przy oknie, zastanawiałam się nad zachowaniem Morulskiej. Nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie, że ona kłamie. Nie potrafię sobie przypomnieć niczego, co mi opowiada. Zamiast tego powoli, a w każdym razie tak mi się wydaje, przypominam sobie pojedyncze obrazy z mojego życia, które nijak się mają do tego, co ona mi mówi. - Ja… - urwał. - Co? - Ja też nie bardzo potrafię sobie wyobrazić tego, co

powiedziała mi Morulska. - Dlaczego? Dlatego, że kolor twojego pokoju ci nie pasuje? Nie chciałam się z niego naśmiewać, ale jego główny argument przeciwko Drugiej Szansie, który kiedyś przytoczył, do dziś wydawał mi się kompletnym idiotyzmem. - Nie. - Uśmiechnął się pod nosem. - Pamiętasz, jak opowiadałem ci, w jaki sposób zginęła moja rodzina? A raczej jak ja ich zabiłem? - Wypadek samochodowy. Pamiętam. - Dotknęłam jego ramienia, a on podziękował mi za to bladym uśmiechem. - Tym razem nie pasuje mi to, że nie potrafię prowadzić samochodu. - Jak to? - Zawsze na wiosnę do parku przyjeżdża ogrodnik. Nie chce mu się łazić z łopatami i konewkami po całym terenie, więc jeździ po Drugiej Szansie małym samochodem elektrycznym. Czymś podobnym do wózków na polach golfowych, tylko że ma solidną pakę za kabiną. Kiedyś zapytałem go, czy mógłbym spróbować poprowadzić. Nie zamierzałem wtedy sprawdzać, czy umiem jeździć, czy nie. Chciałem się przełamać, żeby coś sobie przypomnieć z tamtej nocy. Kiedy usiadłem za kierownicą, okazało się, że nie umiem ruszyć, hamować, skręcać kierownicą… Prawie wjechałem tym wózkiem do stawu. - Może zapomniałeś? - zasugerowałam niepewnie. - Tego się nie zapomina. Aż tak silnej blokady psychicznej przecież nie mam… - Razem dowiemy się, o co chodzi - zapewniłam go. Musimy tylko dostać się do naszych akt. Jakichś kart wypisowych ze szpitali. - Pewnie są w tajemniczym archiwum. Nikt nie wie, gdzie ono jest. Kiedyś już podpytywałem pacjentów i pracowników. Jak nawet ktoś wiedział, to nabierał wody w usta. - Ja wiem, gdzie jest archiwum - przypomniałam sobie pokój ukryty za zasłoną w bibliotece. Adam wpatrywał się we mnie zdumiony. - No to spadłaś mi z nieba, dziewczyno. W takim razie jutro

go poszukamy. Ziewnęłam. Było już bardzo późno. Chciało mi się spać. Wino już dawno wywietrzało mi z głowy. Adam objął mnie ramieniem. Mogłam oprzeć na nim głowę, ale zamiast tego uniosłam ją i spojrzałam w jego oczy. Były takie błękitne. - Wiesz… - zaczął. Wiem? - zapytałam. Odchyliłam głowę, a on się pochylił. Nasze usta się zetknęły. Na początku delikatnie, potem coraz mocniej. Jego wargi napierały na moje. Powoli przesunął dłoń wzdłuż mojej szyi i zatopił palce w moich włosach. Westchnęłam. Adam wykorzystał ten moment i pogłębił nasz pocałunek. Wsunęłam dłonie pod jego koszulkę. Zaskoczyły mnie twarde mięśnie brzucha. Nie podejrzewałam, że Adam to typ sportowca. Jego ramię, które do tej pory mnie oplatało, zsunęło się niżej. Poczułam, jak jego ręka wędruje po moim ciele, by w końcu zatrzymać się na piersi. Jęknęłam. Chłopak odsunął się ode mnie nieznacznie. Uchyliłam powieki i spojrzałam na niego nieprzytomnym wzrokiem. Czułam się teraz bardziej pijana niż po winie, które wcześniej piliśmy. - Dobrze robimy? - zapytał. - Nie wiem - westchnęłam. - Ale chcę cię całować. Teraz. - Nie wiem, czy powinniśmy. - Chciał się odsunąć, ale go przytrzymałam: - Przestań gadać. Uśmiechnął się szeroko i zaatakował moje usta. Nagle drzwi do pokoju otworzyły się z trzaskiem. Klamka huknęła o ścianę. Co tu się dzieje?! - wysyczała Morulska.

21 Odskoczyliśmy od siebie przerażeni niespodziewanym najściem. Tak szybko zamknęłam usta, że aż przygryzłam sobie język. Poczułam metaliczny smak krwi. Nasza opiekunka miała na sobie szlafrok frotté i kapcie z futerkiem. Jej oczy przysłonięte grubymi szkłami okularów wyglądały blado pozbawione jaskrawych cieni do powiek. Pierś Zofii falowała wściekle w rytm szybkiego i głębokiego oddechu. Wyglądała, jakby miała zaraz zemdleć z powodu hiperwentylacji. - Co tu się dzieje?! - powtórzyła, a jej wściekle czerwone policzki wydęły się ze złości. - Co wy wyprawiacie?! - Nic takiego - szybko odpowiedział Adam. - Nic takiego? - powtórzyła szyderczo. - Nic takiego?! Przezornie nie odzywałam się, czekając, aż wybuchnie. Nie chciałam przyspieszać tego momentu. - Adamie Krukowski, nie wolno przebywać ci w damskim skrzydle, w dodatku w nocy. Raczysz mi wyjaśnić, skąd się tu wziąłeś? - Chciałem tylko się z nią zobaczyć. - Chłopak wstał i wyprostował się. Znacząco górował nad lekarką. - Bez swoich szpilek była bardzo mała.Mój drogi - wysyczała Morulska i wzięła się pod boki. Nic nie robiąc sobie z dzielącej ich różnicy wzrostu, wysunęła dumnie podbródek. Możesz być pewien, że teraz ograniczę wasze spotkania do minimum. Nagle wykrzywiła dziwnie twarz i pociągnęła kilka razy nosem. - Ty gówniarzu! - ryknęła tak głośno, że postawiła na nogi chyba całą Drugą Szansę. Zofia doskoczyła do chłopaka i złapała go za koszulkę. Mocno szarpnęła w dół, zmuszając go, żeby się pochylił. Materiał zatrzeszczał ostrzegawczo, ale wytrzymał atak. - Piliście?! - warknęła. Jeszcze nie widziałam jej tak wściekłej. Wydawało się, że

oczy błyszczące złowieszczo zza szkieł zaraz wybuchną, a uszami wystrzeli jej ogień. - Skąd wziąłeś alkohol? Kto przemyca ci go do ośrodka?! Ile wypiłeś?! - zarzucała chłopaka pytaniami, cały czas szarpiąc go za koszulkę. - Mów, gówniarzu! - Nic nie powiem - burknął. Nie zdołał jednak wyswobodzić się z uścisku kobiety. - Pożałujesz tego. Jeszcze pożałujesz - wycedziła przez mocno zaciśnięte zęby. - Sanitariusz! Mężczyzna wszedł do pokoju, zupełnie jakby wcześniej czekał cierpliwie pod drzwiami na wezwanie. - Zaprowadź pacjenta do jego pokoju i upewnij się, że nie wstanie z łóżka aż do rana. - Oczywiście, pani doktor. - Sanitariusz złapał Adama pod ramię i siłą wyciągnął z pokoju. - Nic mi nie zrobisz, czarownico! - krzyknął chłopak z korytarza. Morulska oddychała szybko przez nos. Chyba chciała się uspokoić. Jej oschłe spojrzenie spoczęło na mnie. Miałam nadzieję, że mój oddech nie śmierdział aż tak mocno jak Adama. - Czyś ty zwariowała? - zapytała, podchodząc bliżej. Podciągnęłam kolana pod szyję i objęłam je rękoma. Była to wątpliwa obrona przed wściekłością mojej opiekunki, ale innej możliwości nie miałam. - Przepraszam - powiedziałam. - Piłaś z nim alkohol? Dlaczego zaprosiłaś go do swojego pokoju? - Zofia usiadła na brzegu łóżka. - Lubię go. - A ja lubię hiszpańskie kino, nie znaczy to jednak, że rzucę wszystko i wyjadę do Hiszpanii. Adam Krukowski nie jest chłopakiem dla ciebie. Już o tym rozmawiałyśmy. - Wcale nie jest taki, jakiego pani opisywała. To bardzo miły, uczciwy… Przerwał mi jej chrapliwy śmiech. - Skarbeczku, ten chłopak zrobi wszystko, by jak najszybciej wydostać się z Drugiej Szansy. Nie udało mu się przejść całej

terapii pomimo kilku naszych prób, nie reaguje dobrze na leczenie. Adam cierpi na poważne zaburzenia. Może opowiadać ci naprawdę piękne historie o tym, jak się w tobie zakochał, jaka jesteś wspaniała, ale to nieprawda. On usiłuje tylko i wyłącznie zrobić na złość mnie. - Co? - Starałam się nie oddychać w jej stronę, żeby nie poczuła mocnej woni alkoholu. Nie chciałam, żeby zakazała mi opuszczać pokój, tak jak Krukowi. - Adam wielokrotnie uciekał z ośrodka. Raz zaatakował jednego z naszych pracowników, przez co ten biedny człowiek trafił do szpitala z poważnym urazem głowy. Ten chłopak jest niezrównoważony psychicznie. Cierpi na silną manię, którą ledwo udaje nam się utrzymać w ryzach za pomocą bardzo silnych leków, które na szczęście przyjmuje. - Mówił mi, że tak jak ja widzi ludzi, których nie ma powiedziałam. - Skarbeczku, on powiedziałby wszystko, byle tylko się do ciebie zbliżyć. Nie powinnam ci tego mówić, ale podczas naszej ostatniej sesji groził mi. - Groził? - spytałam z niedowierzaniem. Ta kobieta opowiada mi jakieś kompletne banialuki. Ona kłamie. - Adam groził, że jeżeli nie wypuścimy go wreszcie z Drugiej Szansy i nie oddamy pieniędzy, które rzekomo ukradliśmy, to zrobi ci krzywdę. Ostrzegał mnie przed tym. Powiedz mi, kochanie, czy proponował ci ucieczkę z ośrodka? Mógł chcieć cię porwać. - Eee, nie. Niczego takiego nie proponował. Poczułam się skołowana. To, co mówiła Morulska, nie mieściło mi się w głowie. Adam wcale taki nie był. Przecież dobrze go znałam. - On jest niebezpieczny. Z początku nie interweniowałam i po prostu obserwowałam, jak się przy tobie zachowywał. Zdawało się, że kontakty z rówieśnikami miały na ciebie bardzo dobry wpływ. Jednak po jego ostatniej groźbie… - Kobieta nerwowym gestem poprawiła włosy. - Całe szczęście, że sanitariusz robiący obchód dookoła ośrodka zauważył, że ktoś pali papierosa w jednym z okien damskiego skrzydła. Kto wie,

co by się stało, gdybyśmy nie zainterweniowali tak szybko, jak było to możliwe. Jeszcze by cię zgwałcił! Drgnęłam. Przecież Adam wcale nie chciał się całować. Miał wątpliwości. To ja go namówiłam. Czy to możliwe, że wpadłam w pułapkę, którą na mnie zastawił? Niemożliwe. Morulska kłamie. Musi kłamać. Adam nie może być zły. - To nie jego wina. - Jej twarz złagodniała. - Po prostu jest chory. Nie chce nam uwierzyć. Nie słucha tego, co mówimy. Cierpi na blokadę. - Blokadę? - Nie potrafi zrobić kroku na przód, jak na przykład ty. Przecież już zaczęłaś sobie przypominać wiele rzeczy podczas naszych sesji. Prawda? Pamiętasz, gdzie mieszkałaś? - Na Ursynowie - odpowiedziałam beznamiętnym głosem. - Doskonale. W twoim przypadku terapia zaczyna działać. Myliła się. Wcale sobie tego nie przypomniałam. Ja się nauczyłam tych informacji. Tak długo je powtarzała, że każdy głupi by zapamiętał. - Skarbeczku, proszę cię o rozwagę, jeśli chodzi o Adama Krukowskiego. Nie ufaj mu. Będzie mówił wiele pięknych rzeczy, które nie są prawdą. - Brzmiał bardzo przekonująco. - Zdziwiłoby mnie, gdyby było inaczej. Pokręciłam przecząco głową. Nie dam sobie zrobić prania mózgu. - Adam powiedział, że nie wierzy w wypadek samochodowy, który rzekomo spowodował. - Wiem, nie potrafi się pogodzić z tym, że jest za to odpowiedzialny. Niestety nie wiemy, jak wyglądała jego sytuacja wcześniej. Jeszcze przed wypadkiem mógł być niezrównoważony. Obawiam się, że nigdy tego się nie dowiemy. Wcześniej nie szukał pomocy u żadnych lekarzy. - No tak, ale on powiedział, że sprawdził, czy umie prowadzić samochód, i okazało się, że nie potrafi, nie umie. - Sprawdził? - Prowadził samochód elektryczny ogrodnika.

- Skarbeczku, właśnie tego pracownika zaatakował. Wypchnął go z samochodu, a następnie o mało nie przejechał. Podejrzewamy, że usiłował odegrać przebieg wypadku, w który podobno nie wierzy. Zaczęła mnie boleć głowa. Już nie wiedziałam, w co wierzyć. Kto mówił prawdę, a kto kłamał? Po co pracownicy mieliby mnie okłamywać? Prędzej zrobiłby to pacjent cierpiący na poważne zaburzenia, jak to określiła Morulska. - Powiedz mi, Juleczko, w jaki sposób Adam znalazł się w twoim pokoju. To ty go zaprosiłaś? Czy sam przyszedł? - Ja… - Musisz mi o tym powiedzieć. To bardzo ważne. Postanowiłam nagiąć trochę prawdę. - Paweł niedługo opuszcza ośrodek, prawda? - Tak. W najbliższych dniach - zgodziła się ze mną. - Razem z Adamem i Izą chcieliśmy to uczcić i urządziliśmy małe przyjęcie z tej okazji. Spotkaliśmy się wieczorem u Izy. Napiliśmy się wina. Morulska kręciła niedowierzająco głową. - W jaki sposób obeszli biurka sanitariuszy? - Nie wiem. Przyszli na umówioną godzinę. Posiedzieliśmy trochę, porozmawialiśmy i napiliśmy się wina. - U Izy? - upewniła się lekarka. - Tak. - A jak długo siedzieliście? - Tylko chwilę - powiedziałam szybko. - Z godzinkę. - Lepiej, żeby Morulska się nie dowiedziała, że mogliśmy usłyszeć, jak wytaczają łóżko szpitalne. To pewnie nic takiego, ale lepiej, żeby nic nie podejrzewała. - Potem się rozeszliśmy, tylko że ja nie chciałam sama wejść do mojego pokoju - wyznałam. - Ostatnio boję się ciemności. Kilka razy wydawało mi się, że kogoś widzę. Tego kogoś tam nigdy nie było - dodałam, żeby przypadkiem znowu nie zmieniła mi leków. - Poprosiłam Adama, żeby zajrzał do mnie, zanim sama wejdę.Rozumiem. Jeżeli wasze spotkanie u Izy szybko się skończyło, to chyba dość długo Adam siedział w twoim pokoju.

- Usłyszeliśmy coś na korytarzu - musiałam się do tego przyznać. - Myśleliśmy, że to sanitariusz robi obchód. Adam wolał poczekać trochę, żeby się upewnić, że już poszedł. Zaczęliśmy rozmawiać i jakoś czas nam przeleciał. - Rozmawiać, tak… - Morulska wydawała się wątpić. Gdyby coś się stało, to powiedziałabyś mi, prawda, skarbeczku? - Oczywiście… Zofio. - Uśmiechnęłam się blado. - Co dokładnie słyszeliście na korytarzu? - Jakiś hałas. Chyba kroki, a potem głos. Pewnie ktoś rozmawiał przez komórkę albo krótkofalówkę. - Doskonale. - Uśmiech na twarzy Morulskiej wyostrzył się, nabrał drapieżności. - Chciałabym jeszcze tylko się upewnić, kto wpadł na pomysł urządzenia tego spotkania. Zmarszczyłam brwi. Co powinnam powiedzieć? - Jakoś tak spontanicznie wyszło. Nie jestem pewna. - Iza - kobieta odpowiedziała sobie sama. Najwyraźniej dziewczyna dała się już poznać od tej strony naszej opiekunce. - Całe szczęście, że robi duże postępy - powiedziała do siebie i wstała. - Idź już spać, Juleczko. Spotkamy się jutro na sesji. Chyba że znowu zaśpisz. Gdzieś w parku rozległo się krakanie. Zadrżałam. Lepiej zamknij okno - poradziła. - Zimno dzisiaj.

22 Następnego dnia, tak jak wywróżyła Morulska, zaspałam. Przegapiłam śniadanie i poranną sesję. Śniadanie znalazłam na swoim biurku. Pewnie na polecenie lekarki ktoś przyniósł je do mojego pokoju. Byłam tak zmęczona, że nie obudził mnie dźwięk otwieranych drzwi. Miałam kaca. Najwyraźniej alkohol w połączeniu z lekami, które przyjmowałam, dawał wybuchową mieszankę. Głowa mi pękała. Czułam się, jakby po czaszce spacerowała mi Morulska w swoich szpilkach. Weszłam do łazienki i oparłam się ciężko o umywalkę. Moje odbicie nie wyglądało zachęcająco. Miałam ciemne wory pod oczami i spękane usta. Ochlapałam twarz wodą. Na niewiele się to zdało. Dopiero gdy wzięłam prysznic, zaczęłam czuć się jak człowiek, a nie jego cień. Nie miałam ochoty na śniadanie. Zmusiłam się do połknięcia lekarstwa i wypicia szklanki wody. Wzięłam talerz i zeszłam na parter, żeby odnieść go do kuchni. Ośrodek wydawał się opustoszały. Nawet sanitariusze zniknęli zza swoich biurek. Stałam w holu, niepewna, co powinnam robić. Wrócić do pokoju? Poszukać Izy? Nie, pewnie miała teraz indywidualne nauczanie z nauczycielem dochodzącym z pobliskiego liceum. Szczerze mu współczułam. Nie miał wyboru. Musiał tłuc się na to zadupie, żeby ją uczyć. Ani ona, ani on nie mieli na to ochoty. A może mogłabym wyjść na spacer? Jeszcze raz rozejrzałam się, czy nikt mnie nie widzi, i podeszłam do przeszklonych drzwi. Zamknięte, czy nie? Pchnęłam z całej siły. Stanęły przede mną otworem. Pomimo chłodnego wiatru, który wdarł mi się pod ubranie, nie zmieniłam zdania. Opatuliłam się szczelnie niebieskim swetrem i wyszłam na dwór. Niebo zasnuwały ciemne chmury. Zbliżała się burza. Zimny wiatr pędził po niebie zwaliste szare twory przysłaniające słońce. Weszłam między drzewa, by dojść do stawu. W dzień nie

bałam się, że coś mi się stanie. Usiadłam na ławce naprzeciwko ciemnej, nieruchomej toni. Wiatr szarpiący gałęziami i turlający liśćmi po ziemi zdawał się w ogóle nie dotykać spokojnej tafli. Wydawało się, że wcale nie jest z wody. Tak jakby staw wypełniony był czymś znacznie gęstszym. Nie wytrzymałam. Wstałam i podeszłam do wąskiego piaszczystego pasma otaczającego staw. Moje tenisówki zapadły się w żółtym podłożu. Ciekawe, po co ktoś wysypał teren dookoła stawu piaskiem. Żeby było ładniej? Pogrzebałam czubkiem buta, ale niczego nie dostrzegłam. Nie znalazłam więcej wstążek. Nic tu po mnie… Gdy się odwróciłam, pisnęłam przerażona i wylądowałam tyłkiem w wodzie. Przed oczami zobaczyłam zasnute chmurami niebo. Kiedy szybko się podniosłam na łokciach, ten, kto mnie przestraszył, na szczęście nie zniknął. Nie był tylko kolejnym omamem. - Edytka? - wydusiłam przez ściśnięte gardło. Dziewczynka stała naprzeciwko mnie nieruchoma niczym kamienny posążek. Jej dorosłe spojrzenie wbijało się we mnie z ciekawością. Na cienkich blond kucykach ktoś zawiązał kolorowe wstążeczki. Tym razem szare, dopasowane do sukieneczki na szerokich ramiączkach, którą miała założoną na białą koszulkę. Mogłam dokładnie przyjrzeć się kolejnemu zestawowi, przypominającemu raczej szkolny mundurek niż codzienne ubranie małego dziecka. Ponura, blada twarzyczka przypominała maskę. Wykrzywione, małe usta wygięły się w grymas naśladujący uśmiech. - Przestraszyłaś mnie - powiedziałam do przerażającej dziewczynki. Jezus Maria, nie ma się już kto zakradać do mnie od tyłu, tylko to straszne, demoniczne dziecko. - Nieładnie straszyć ludzi - pouczyłam ją i podniosłam się ze stęknięciem. Pięknie, cały tyłek mokry. Uśmiech na twarzy dziecka poszerzył się. Wyglądała na

zadowoloną. Poczułam się nieswojo. Czy Morulska nie wspominała przypadkiem, że Edytka, cierpiąc na autyzm, nie potrafi się uśmiechać? - Zgubiłaś kiedyś wstążkę przy stawie? - zapytałam. Rozejrzałam się dookoła, ale nigdzie nie dostrzegłam żadnego opiekuna. Nie było nikogo, kto mógłby wyjść na spacer z tym dzieckiem. Najwyraźniej sama wałęsała się po parku otaczającym szpital dla umysłowo chorych, który pracownicy określali wdzięcznym mianem ośrodka rehabilitacyjnego. Edytka zerknęła na staw, a następnie wróciła do mnie spojrzeniem. Pokiwała głową. - Zgubiłaś tu wstążkę? - podchwyciłam. - Czerwoną? Kolejne kiwnięcie. Zdawałam sobie sprawę, że być może wcale nie rozumiała tego, co do niej mówię, ale i tak z wrażenia o mało nie usiadłam z powrotem na mokrym piachu. - Miałam kiedyś dziwny sen - powiedziałam i podeszłam do niej. Ukucnęłam naprzeciwko, by nasze oczy były mniej więcej na równej wysokości. - Śniło mi się, że w nocy spotkałam cię nad stawem. W jej twarzy żywe były jedynie oczy. Cała postać zdawała się nierealna jak wszystkie zjawy, które widziałam. - Poza nami były też kruki. Jeden usiadł na twoim ramieniu. Niepewnie znów rozejrzałam się, czy nikt nas nie widzi. Nie chciałam, żeby ktoś usłyszał, jak opowiadam dziecku brednie. - I coś zakrakał… Niespodziewany ruch dziecka przestraszył mnie. Cofnęłam się zaskoczona. Edytka tak samo jak ja przed chwilą rozejrzała się, czy nikt nas nie widzi. Następnie podeszła do mnie tak blisko, że prawie stykałyśmy się nosami. Po plecach przebiegły mi ciarki, gdy jej źrenice rozszerzyły się jak u kota, który rozpoczął polowanie. Miałam nadzieję, że nie jest podobna do dzieci z horrorów i nie odgryzie mi połowy twarzy… - Musisz uważać - cichy, cieniutki głosik mieszał się z wiatrem skowyczącym między drzewami. Nie byłam do końca pewna, czy naprawdę słyszałam jej szept.

- Na co? - Tu jest inaczej. Tutaj kruki potrafią mówić. Zamarłam. Powiedziałam tylko, że kruk zakrakał. Nie wspominałam, że ona zrozumiała jego głos i przetłumaczyła mi go. - One kłamią - cieniutki głos rwał się z emocji. - Kruki? - Kłamią, bo chcą cię dla siebie. - Na pewno mówisz o ptakach? - Nie denerwuj ich. - Oddech dziewczynki pachniał gumą balonową i czekoladą. Drobne ząbki były białe niczym perełki. Gdyby nie kłamały, to byś uciekła. Nie słuchaj, co mówią. Musisz uciec, wrócić do domu. To nie jest twoje miejsce. - Edytko. - Dotknęłam jej ramionka. Było przeraźliwie szczupłe. Koszulka skutecznie to tuszowała. - Mówisz o pracownikach Drugiej Szansy? To oni są krukami? - Nie słuchaj ich. Kłamią. Wyrwała mi się i odskoczyła do tyłu. Rozejrzała się dookoła przestraszona. Sukieneczka w szarą kratkę zafurkotała na wietrze. Czarne buciki włożone na białe rajstopki oblepiało ciemne błoto. Najwyraźniej, żeby mnie znaleźć, nie szła żwirowymi ścieżkami, tylko jakimś skrótem przez krzaki. Nikt nas nie obserwował. Byłyśmy same. Oprócz nas w parku nie było żywej duszy. Nawet ptaki zniknęły. - Tutaj kruki mówią - powtórzyła. - Nie wolno ich słuchać. - Edytko, poczekaj! Zerwałam się z kucek, ale ścierpnięte kolana zaprotestowały. Musiałam pomóc sobie rękami. Gdy spojrzałam na dziewczynkę, stała już bardzo daleko, wśród otaczających staw krzaków. - Otwórz oczy! - zawołała i uciekła. Nie goniłam jej. Nie miałam po co. Mała wieszczka nie powiedziałaby mi nic więcej. Mokre spodnie i lodowaty wiatr zwiastujący burzę nie mroziły mnie tak bardzo jak ostatnia rada Edytki, którą słyszałam już wcześniej we własnej głowie. „Otwórz oczy”…

23 Adam nie przyszedł na obiad. Co dziwne, nie pojawił się też Paweł. Stolik, przy którym zwykle jedliśmy, pogrążony był w ciszy. Iza grzebała smętnie w talerzu, zerkając co jakiś czas na krzesło, które zwykle zajmował Paweł. - Co się dzieje? - zapytałam. - Gdzie wszyscy się podziali? - Paweł z samego rana wyjechał z ośrodka - odparła płaczliwie. - Podobno znaleźli mu mieszkanie i pracę, więc koniecznie musiał opuścić Drugą Szansę już teraz. Nawet się z nim nie pożegnałam! W kącikach jej oczu błysnęły łzy. Nos, który bezwiednie pocierała, powoli czerwieniał. - Nie przejmuj się - dotknęłam jej ramienia. Chciałam jakoś ją pocieszyć, ale nie wiedziałam jak. - Na pewno jeszcze kiedyś się zobaczycie. Może odwiedzi nas w ośrodku? - Myślisz? - Przetarła oczy i spojrzała na mnie przytomniej. - Na pewno. Przecież to nasz przyjaciel. Dziewczyna odrobinę poweselała. - Zofia dała mi numer jego komórki. - Z dumą wyjęła z kieszonki dżinsów zmiętą karteczkę wyrwaną z notatnika. Tylko że stąd nie można telefonować na zewnątrz… Jak to? - zdziwiłam się. Jakoś do tej pory nie odczuwałam potrzeby, by dzwonić gdziekolwiek, więc nawet przez głowę mi nie przeszło, że mogłabym skorzystać z aparatu telefonicznego. Rzeczywiście nigdzie go nie widziałam. Nawet w kanciapie sanitariuszy. Oni nosili przy sobie krótkofalówki. - Nie możemy nigdzie dzwonić - wyjaśniła. - To zabronione. - Czemu? - Nie wiem. Czyżby dlatego, że nie chcą, by któryś z szalonych kuracjuszy biegających swobodnie po korytarzu zadzwonił na policję, twierdząc, że w Drugiej Szansie w tajemniczych okolicznościach giną ludzie? - Chcesz przepisać sobie numer Pawła? - zaproponowała

Iza. - Czemu nie? - Sięgnęłam po jedną z papierowych serwetek wetkniętych w plastikowy stojak na środku stołu. - Masz coś do pisania? - Tępy ołówek - Podała mi ogryzek. Szybko przepisałam rząd cyfr. Paweł miał numer łatwy do zapamiętania. Kończył się trzema zerami. - Jak to jest, gdy wychodzi się z Drugiej Szansy? - zapytałam. - Ośrodek wszystko organizuje? - Taa… Szukają ci mieszkania, pracy. Zakładają telefon albo dają komórkę. Podobno trzeba chodzić gdzieś na spotkania z psychologiem, który pomaga się ogarnąć w tej całej sytuacji i odpowiednio pokieruje twoim życiem na zewnątrz. - To super - skwitowałam. - Czy ja wiem? - skrzywiła się. - Jak znajdą ci pracę, to może tak, ale co ze mną? Przecież ja nie mam studiów. Na kasie w markecie będę siedzieć? Chciałabym robić coś, co… Uśmiechnęła się szeroko i dokończyła: - Coś, co wymaga noszenia eleganckich ubrań i teczki. Pasowałaby mi teczka, mówię ci. Taka aktówka. Nie mogłam powstrzymać śmiechu. Entuzjazm Izy był zaraźliwy. - A co ty będziesz nosiła w tej aktówce? - Jakieś kartki. Chciałabym być tak beztroska jak ona. Zdecydowanie chciałabym umieć postanowić pewnego dnia, że w przyszłości będę nosić garsonki i dźwigać aktówkę pełną kartek. W wykonaniu Izy podjęcie tej decyzji było takie proste i łatwe! - A ty kim byś chciała być? - zapytała mnie dziewczyna. Schowałam złożoną kilka razy serwetkę z numerem telefonu do tylnej kieszonki dżinsów. - Nie mam pojęcia - odparłam. - Nie zastanawiałam się. Szczerze mówiąc, to nawet nie wiem, co studiowałam. Morulska na razie nie powiedziała mi nic na temat mojego życia po liceum. Wciąż omawiamy podstawówkę i gimnazjum. - Taa… ona jest aż za dokładna w wałkowaniu tych wszystkich szczegółów, które każe sobie przypominać.

Ciekawe, o czym ze mną będzie dzisiaj rozmawiać po obiedzie? - zamyśliła się przyszła modnisia z aktówką pełną kartek w dłoni. * Adama nie spotkałam przez cały dzień. Większość czasu spędziłam we wspólnym pokoju, oglądając seriale i programy w telewizji. Dowiedziałam się wielu potrzebnych rzeczy. Spokojnie poradziłabym sobie z przygotowaniem homara, zgłoszeniem do sądu z powodu przemocy w rodzinie oraz dałabym radę schudnąć do rozmiaru S. Oczywiście gdybym musiała. Moim patykowatym nogom i biustowi w zaniku przydałby się raczej wcześniej wspomniany homar niż dieta. Chłopak, za którym się intensywnie rozglądałam, nie przyszedł jednak na żaden z fascynujących programów, najwyraźniej intrygujących sanitariusza. Pomimo wielu próśb nie pozwolił przełączyć telewizora na inny kanał. Na kolację szłam przygaszona. Bałam się o Adama. Znowu podali mu tak dużą dawkę, że nie dał rady podnieść się z łóżka. Gdy mijałam pokój Izy, drzwi otworzyły się szeroko. - O Julka! - wykrzyknęła. - Dobrze, że cię złapałam! Nie uwierzysz, co się stało! - Co? - zapytałam głupio. - To po prostu wspaniałe! Ja wciąż nie mogę w to uwierzyć. - Trzymała mnie mocno za rękę i prowadziła w dół schodami w stronę stołówki. - Ale co? Dziewczyna przystanęła i przytuliła mnie mocno. Jej oczy błyszczały pełne łez, a policzki poczerwieniały z emocji. Czyżby Paweł do niej zadzwonił? - Zofia powiedziała mi, że do ośrodka zgłosiła się kilka dni temu pewna kobieta. A jednak nie Paweł. - Jaka kobieta? - pozostawało mi tylko zadawać kolejne głupie pytania i wyciągać z niej tę informację po kawałku. - Podobno… - Iza zawiesiła głos. - Podobno to jakaś moja

ciotka. - Co?! Łzy wielkie jak grochy potoczyły się po policzkach mojej koleżanki. - Zofia powiedziała, że nie mówili mi nic wcześniej, bo chcieli się upewnić, że to naprawdę członek mojej rodziny. Ta babka musiała im dostarczyć dokumenty, że rzeczywiście jest ze mną spokrewniona. Julka, ja mam rodzinę! Wtuliła się we mnie i rozpłakała na dobre. - Ale czemu płaczesz? - Głaskałam ją po głowie. - Przecież to znakomita wiadomość! Wyjdziesz stąd! Masz gdzie iść! - Ja się cieszę. - Głos znowu jej się załamał. Odsunęła się ode mnie, żeby spojrzeć mi prosto w oczy. - Tylko że ona, ta ciotka, mieszka w Nowym Orleanie. W Stanach. Za oceanem. Pokiwałam głową, że wiem, gdzie znajduje się Nowy Orlean, i że nie musi mi aż tak dokładnie tłumaczyć. - No to super! - Wcale nie. - Potarła nos. - Przecież ja nigdy więcej nie zobaczę Pawła. Zaśmiałam się. A więc łzy wcale nie były ze szczęścia. Iza, niepoprawna romantyczka, dostała szansę od życia, ale bardziej liczyły się dla niej zamglone oczy Pawła. - Głuptas z ciebie. Powinnaś się cieszyć, że odnalazła się twoja rodzina. Nie jesteś sama. Masz kogoś, komu na tobie zależy. - Ale aż w Stanach? - A czy przypadkiem w Nowym Orleanie nie ma wampirów? - zasugerowałam. - Chyba akcja wszystkich książek Anne Rice o wampirach rozgrywa się właśnie tam. - Masz rację! - Pchnęła drzwi prowadzące do stołówki. Chodź, może jest Adam, to się pochwalę moją ciotką. Nie spodziewałam się, że go zastaniemy, ale zdołał jednak się zwlec ze szpitalnego łóżka, żeby przyjść na posiłek. - Adam. - Dotknęłam jego ręki, kiedy usiadłyśmy obok niego przy naszym stoliku. - Jak się czujesz? Ponad ramieniem chłopaka dostrzegłam ponury wzrok Morulskiej. Czujnie nas obserwowała. Cofnęłam dłoń. Nie

chciałam dawać jej więcej pretekstów do rozdzielenia nas. Chociaż gdzieś na dnie serca tliła się mała iskierka niepokoju, nie wierzyłam w to, co opowiedziała mi o Adamie. On nie mógł być zły. Był moim jedynym sprzymierzeńcem. - Dobrze, trochę przymulony, ale powoli się przyzwyczajam uśmiechnął się do nas. A gdzie jest Paweł? Iza, ty płaczesz? - To długa historia - westchnęłam. - Nie do wiary, człowiek jeden poranek spędzi w swoim pokoju i nagle tyle rzeczy się dzieje. A normalnie to można skisnąć z nudów. Opowiadajcie - jego głos był jeszcze powolny. Wymawiał każde słowo tak dokładnie, jakby przypomnienie ich sobie sprawiało mu trudność. - Paweł dzisiaj wyszedł z Drugiej Szansy. - Usta Izy wykrzywiły się w podkówkę. - Podobno dostał jakąś świetną pracę i mieszkanie. Wyjechał bez pożegnania. Zostawił tylko swój numer telefonu. - No proszę. - Adam wyciągnął rękę po kubek z herbatą, ale palce tak mu się trzęsły, że nie dał rady. - A ja też wyjeżdżam. Dzisiaj. - Co?! - Aż się oplułam. - Nie powiedziałaś mi wcześniej! - Nie zdążyłam. - Wzruszyła ramionami. - Zresztą wcale się nie cieszę. Muszę się jeszcze spakować. - Jak to? - Adam wyglądał na skołowanego. - To już sobie wszystko przypomniałaś? - Nie, ale znalazła się jakaś moja ciotka z Ameryki. Podobno dzisiaj wieczorem przyjeżdża i muszę wsiąść z nią do samolotu i lecieć. - Już? Dzisiaj? - jęknęłam. - Czemu tak szybko? - Nie wiem. Zofia powiedziała, że resztę terapii odbędę już tam. Dali mi jakieś skierowanie po angielsku. Nic z niego nie rozumiem. Uczyłam się tylko niemieckiego i rosyjskiego… Nie chcę jechać za morze. - Znowu zaczęła płakać. Wpatrywaliśmy się w nią w milczeniu. Nie wiedzieliśmy, jak ją pocieszyć. Ale przynajmniej wszystko sobie przypomniałam westchnęła. - Na dzisiejszej sesji Zofia zastosowała jakąś nową

metodę, chyba hipnozę czy coś takiego. Teraz wszystko pamiętam. Każdy szczegół z mojego życia! To dlatego pozwolili mi wyjechać… * Park wieczorem wydawał się opustoszały. Poza nami nikt nie wybrał się na spacer. Opatuliłam się niebieskim swetrem i odetchnęłam głęboko chłodnym orzeźwiającym powietrzem. Adam był w samym podkoszulku, ale nie wyglądał, jakby było mu zimno. - Nie uważasz, że to podejrzane? Zapalił papierosa, gdy odeszliśmy już wystarczająco daleko od Drugiej Szansy. Ukryci wśród drzew i krzaków usiedliśmy na drewnianej ławce. Nikt, wyglądając przez okna ośrodka, nie mógł nas dostrzec. - Co? - zapytałam. - Wyjazd Izy? Powinniśmy się cieszyć. Przynajmniej kogoś ma. Nie to, co my. - A nie zastanawia cię, że tak nagle po naszym wczorajszym spotkaniu Morulska zaczęła eliminować uczestników seansu? - Eliminować! - prychnęłam. - Najpierw pozbyła się Pawła, a teraz raptem znalazła się tajemnicza krewniaczka Izy. Jeszcze nigdy nikogo nie odebrał z Drugiej Szansy żaden członek rodziny. Przecież oni tutaj przyjmują tylko ludzi samotnych. - Widocznie Iza jest pierwszym takim przypadkiem odparowałam. - Mnie się to nie podoba… Mdlący zapach papierosów zawisł między nami. - Morulska wczoraj ze mną rozmawiała, kiedy cię zabrali powiedziałam. - I co ci powiedziała? - Stwierdziła, że mną manipulujesz i jesteś niebezpieczny. Chłopak parsknął, a potem rozkaszlał się od połkniętego dymu. - Niebezpieczny? - prychnął. - I co niby miałbym ci zrobić?

Chyba tylko udusić sznurówkami od trampków, bo przecież tu nawet paska do spodni nie pozwalają mieć. Musimy patrzeć, jak niektórym gacie się zsuwają z dupy… - Powiedziała, że ukradłeś ogrodnikowi samochód i usiłowałeś go przejechać. Chłopak wpatrywał się we mnie zdumiony. - Że co?! - ryknął. - Tak mi powiedziała. - Co za szuja - warknął. - Bzdura! Ogrodnik był całkiem miłym gościem. Pozwolił mi jechać samochodem. Nie zrobiłem mu najmniejszej krzywdy. Natomiast ona zwolniła go za to, że integruje się z pacjentami, zamiast przycinać jej cholerny trawnik. Rzucił niedopałek na ścieżkę i przydeptał gumową podeszwą. Złość w nim buzowała. - Co jeszcze ci o mnie powiedziała?! - Nie krzycz na mnie. Odetchnął głęboko, usiłując się uspokoić. - Okej, sorry. To co ci jeszcze powiedziała? - Że uciekałeś z ośrodka i że masz manię. - Manię to ma ona! I wcale nie uciekałem! Raz! Raz chciałem zobaczyć, co jest za ogrodzeniem, ale ochroniarz przy szlabanie mnie zatrzymał! Jego błękitne oczy wpatrywały się we mnie z napięciem. Bardzo chciał, żebym wierzyła jemu, a nie Zofii Morulskiej. Też chciałam mu wierzyć. Czy jednak jako osoba niezrównoważona nie byłby bardzo przekonujący, tak jak ostrzegała mnie lekarka? - Gdybym nie wierzyła tobie, to by mnie tu nie było odparłam. Adam rozluźnił się. Odgarnął włosy opadające mu na oczy. - Dzięki… - Nie ma sprawy. - Co za cholera z tej baby. Po co ona to robi? - Chyba uważa, że masz na mnie zły wpływ. - Dlaczego jesteś dla niej taka ważna? - Wpatrywał się w skupieniu w liście poruszane delikatnym wiatrem.

Po plecach przebiegł mi dreszcz. - Jak to? - Zawsze się troszczy o nowo przybyłych pacjentów, ale o ciebie wyjątkowo. Ciekawe, o co chodzi? Dlaczego tak bardzo się tobą przejmuje, że usunęła Pawła i Izę, a także mnie usiłuje się pozbyć? - Bez przesady, ciebie nie usunęła. - Ale nafaszerowała prochami - zauważył. - Dość szybko poradziłeś sobie z lekarstwami. - Po drugiej dawce, kiedy wyszła z pokoju po kilkukrotnym sprawdzeniu, czy na pewno połknąłem tabletkę, zdołałem zsunąć się z łóżka i doczołgać do kibla. Tam się zrzygałem wyjaśnił. - Inaczej nie byłbym przytomny. I tak byłem długo na haju po porannej dawce. Takich silnych leków jeszcze nigdy mi nie zleciła… - Czuję się za to odpowiedzialna. - Wzięłam go za rękę. Wszystko przez to, że poprosiłam, żebyś mnie odprowadził do pokoju. - Daj spokój. Ona od dawna szuka na mnie haka. Wreszcie go znalazła. - Nic ci nie zrobi. - Tak? Kilka razy wspominała, że jeśli nie będę się starał na terapiach, to wyląduję w innym ośrodku. Usiłowała mnie zmusić, żebym powtarzał brednie, które mi wbijała do głowy. - Kompletnie nic sobie nie przypomniałeś z tego, co mówiła? - A ty? - Pytanie zawisło w powietrzu między nami. W parku robiło się coraz ciemniej. Było już późno. Większość pacjentów zapewne zasnęła utulona lekami. Chciałam, żeby to już się skończyło, żeby i mnie odebrała jakaś tajemnicza ciotka i zabrała daleko stąd. - A tu nagle Iza wszystko sobie przypomniała, a jej ciotka wyskoczyła jak diabeł z pudełka. - Przesadzasz trochę. - Pokręciłam głową. - Powiedz mi jeszcze, że mam manię prześladowczą. - A nie masz? - Ale malutką. - Posłał mi czarujący uśmiech.

Płomień zapalniczki rozświetlił jego twarz, gdy osłaniając dłonią ogień, przypalił kolejnego papierosa. - Karolina… Podskoczyłam do góry i obejrzałam się szybko do tyłu. Za ławką, na której siedzieliśmy, rosły gęste krzaki ciągnące się aż do stawu. Jeszcze dalej było tylko wysokie na kilka metrów ogrodzenie Drugiej Szansy zwieńczone drutem kolczastym i kamerami. - Słyszałeś?! - Co? - Ktoś tam jest. - Zerwałam się na równe nogi. - Słyszałam, jak powiedział do mnie Karolina. - I to ja podobno mam manię - zakpił, ale wstał i posłusznie zapuścił się za mną w krzaki. Liście łaskotały nas, gdy przedzieraliśmy się przez gęste chaszcze. Nagle Adam chwycił mnie za rękę. - Cii - syknął i przyłożył palec wskazujący do ust. Teraz ja też usłyszałam. Ciche kroki na żwirowej ścieżce. Wpatrywaliśmy się przez krzaki w miejsce, gdzie przed chwilą siedzieliśmy. W polu naszego widzenia pojawiła się ubrana na biało postać. Mężczyzna w uniformie sanitariusza świecił latarką i rozglądał się uważnie. Czyżby nas szukał? Gdy wychodziliśmy z ośrodka, nikogo nie zapytaliśmy o pozwolenie. Kanciapa sanitariuszy, którzy zachowywali się raczej jak ochroniarze niż pomoc medyczna, była pusta. Przeszklone drzwi stały otworem, więc skorzystaliśmy z okazji. Chcieliśmy porozmawiać gdzieś, gdzie nikt nas nie podsłucha. - Ani drgnij - szeptem nakazał Adam. Sanitariusz oświetlił krzaki, w których staliśmy skamieniali, ale nic nie zauważył. Jego krótkofalówka zaćwierkała cicho. - Ta? - warknął do urządzenia. - Znalazłeś ich? - zachrypiała krótkofalówka. - Jeszcze nie. Nigdzie ich nie widzę. Jesteś pewien, że wychodzili? - Mam to na kamerach, idioto. Wiesz, że Morulska się wkurwi, jak się dowie. Znajdź ich jak najszybciej. Bez odbioru.

- Bez odbioru - prychnął sanitariusz, przypinając urządzenie do paska spodni. - Pieprzony komandos się znalazł. Ale swojego zawszonego tyłka to nie ruszy… Po chwili odszedł, zostawiając nas samych. - Gdybyśmy siedzieli na ławce, toby nas zauważył powiedział Adam. - Ta Karolina to chyba jakaś twoja koleżanka… - Nie, to ja jestem tą Karoliną… - Umilkłam, zdając sobie sprawę z tego, jakie to niedorzeczne. - Nieważne - machnął ręką. - Coraz mniej mi się to podoba. Zaczynają nas traktować jak więźniów. Czego nam nie mówią? Kogo w nocy wywieźli z pokoju przykrytego prześcieradłem? - Nie wiem - powiedziałam i bezradnie rozłożyłam ręce. - Oni coś ukrywają. Pomóż mi - poprosił. - W czym? - W dostaniu się do archiwum. Tylko ty wiesz, gdzie ono jest. - Tylko wydaje mi się, że wiem. Gdy byłam z Morulską w bibliotece, widziałam drzwi ukryte za zasłoną.Pokaż mi je. Proszę. - Co chcesz tam znaleźć? - Jeszcze nie wiem, ale na pewno coś tam będzie. Gdyby niczego tam nie ukrywali, to po co mieliby utrzymywać w tajemnicy miejsce, gdzie znajdują się wszystkie nasze dane, fotografie i dowody na prawdziwość ich słów? - Nie wiem. - Pokaż mi archiwum. - Adam ujął moją twarz w dłonie i spojrzał mi głęboko w oczy. Poczułam, jak moje serce przyspiesza. - Dobrze. Pochylił się i pocałował mnie. Jego język wkradł się delikatnie do moich ust. Gdzieś w parku odezwał się kruk. Skamieniałam. - Co się stało? - zapytał Adam, zauważając, że jestem spięta. Kolejne ptaszysko zakrakało tym razem z drugiej strony. - Wydaje mi się, że coś usłyszałam. Lepiej już chodźmy. - Okej. Im szybciej, tym lepiej.

Ruszyliśmy żwirową ścieżką, czujnie rozglądając się na boki, czy przypadkiem gdzieś nie skrada się sanitariusz. - Jak dostaniemy się do budynku? - zapytałam. - Na pewno pilnują wejścia. Zobaczyłam w ciemności jego uśmiech.

24 Doszliśmy do skraju drzew. Przed sobą mieliśmy kilkanaście metrów pustego trawnika, który ciągnął się aż do budynku. - Musimy dostać się pod wschodnią ścianę - szepnął Adam. - Dlaczego? - Tylko tam są okna piwniczne. Podbiegniemy teraz do budynku i przemkniemy się obok niego. Dobra? - Nie. - Chwyciłam go za ramię, zanim ruszył się z miejsca. - Co? - Przecież wszędzie są kamery. Zauważą nas. - W piwnicy i w archiwum pewnie też są kamery. - W takim razie to bez sensu! Złapią nas. Niczego nie zdołamy się dowiedzieć. Przecież właśnie nas szukają. Któryś z nich na pewno patrzy teraz na monitor i nas wypatruje. - To co proponujesz? - Adam stracił już trochę pewności siebie. - Wróćmy teraz do budynku, zupełnie się z tym nie kryjąc. Powiemy sanitariuszowi, że wyszliśmy się poobmacywać, i wrócimy do swoich pokojów. Odczekamy powiedzmy godzinkę, aż sanitariusze spokojnie pójdą spać, i spotkamy się pod drzwiami do biblioteki. - Adam nerwowo na przemian zapalał zapalniczkę i gasił.Chyba masz rację. - Kliknął po raz ostatni i schował ją do kieszeni. - Chodźmy. Im dłużej będą nas szukać, tym bardziej staną się nerwowi. Objął mnie ramieniem i przygarnął do siebie. Odsunęliśmy gęste krzaki i wyszliśmy na trawnik. Przecięliśmy go, omijając ścieżki wysypane drobnym żwirem. Hol Drugiej Szansy był oświetlony. Sanitariusze nie położyli się spać. Czekali na nas. Pykające co chwila białe świetlówki rzucały długie, upiorne cienie na równo przystrzyżoną trawę. Dotknęłam klamki, mrużąc oczy przed blaskiem. Drzwi były otwarte. Po przekroczeniu progu poraziła mnie cisza panująca we wnętrzu. Gdy tylko drzwi zamknęły się za nami, umilkło wszystko. Nie było szumu drzew, dźwięku

zgniatanej trawy. Nawet nasze oddechy zdawały się teraz cichsze. Podeszliśmy do stanowiska sanitariuszy, by zadbać o to, żeby nie przegapili naszego powrotu. - Hej, co tak… - Adam urwał, widząc, że za biurkami nikogo nie ma. Kąt otoczony kratami był pusty. Nie mogliśmy wejść do środka, bo ktoś zamknął za sobą metalowe drzwi. Mogliśmy jednak zajrzeć do pokoiku, w którym sanitariusze nocowali na starych wersalkach. W środku nie było nikogo. Na jednym z monitorów, stojących na bocznym biurku, dostrzegłam obraz z kamery zawieszonej gdzieś pod sufitem niedaleko nas. Nasze szczupłe sylwetki były dobrze widoczne na tle białej podłogi. Poza nami nie było w holu żywej duszy. Obraz na monitorze zamigotał kilka razy, jakby gdzieś w sieci doszło do spięcia. Chwilę później świetlówka nad naszymi głowami zgasła i znów rozbłysła. - Dziwne - mruknął Kruk, rozglądając się dookoła. Wszyscy się gdzieś rozleźli? - Może nas szukają? - szepnęłam. W rzęsiście oświetlonym pomieszczeniu czułam się dziwnie odsłonięta. Ciemność za oknami potęgowała lęk. Na pewno z zewnątrz byliśmy teraz doskonale widoczni… - Nie wiem. - Adam dotknął kraty, ale zaraz z sykiem cofnął rękę. - Co się stało? - zaniepokoiłam się. - Skaleczyłeś się? Metalowe pręty pokryte były kilkoma warstwami białej olejnej farby. Nie wyglądały na ostre, ale może gdzieś była jakaś szczerba, o którą zahaczył palcem. - Nie, ta krata jest strasznie zimna! - Zimna? - No tak, zobacz. - Pokazał mi wnętrze dłoni. Spostrzegłam podłużne zaczerwienienie w miejscu, gdzie dotknął metalu. Trochę przypominało oparzenie. Wyciągnęłam rękę w stronę kraty. Już prawie miałam jej dotknąć. Jeszcze tylko kilka centymetrów.

- Co tu robicie? - Za naszymi plecami rozległ się ponury głos. Nabrałam gwałtownie powietrza i odwróciłam się szybko. Tuż obok nas stał wysoki mężczyzna ubrany w białe spodnie i szpitalną bluzę z trójkątnym dekoltem. Był jednym z sanitariuszy. Przyglądał nam się uważnie spod przymkniętych powiek. Jego czarne oczy przewiercały mnie na wylot. Zupełnie jakby chciał poznać moje myśli. - Co tu robicie? - zapytał jeszcze raz. Ton jego głosu był zimny i obojętny. Coś zastukało kilka razy w monitorze obok mnie. Obraz zniknął zastąpiony szybko przebiegającymi szarymi paskami. - Właśnie wracamy ze spaceru, stary. Taki ładny wieczór… szkoda było się nie przewietrzyć. - Adam uśmiechnął się do mężczyzny przyjaźnie. - Po powrocie zdziwiliśmy się, że nie ma komu powiedzieć dobranoc. Sanitariusz w jednej chwili znalazł się przy chłopaku i złapał go dłońmi wielkimi jak talerze za podkoszulkę. Szarpnął go mocno i uniósł z podłogi. - Nie kłam, szczeniaku - syknął mu prosto w twarz. Dopiero teraz go rozpoznałam. To był ten sam ponury sanitariusz, który zgodził się, żeby grubas zaprowadził mnie do Morulskiej, gdy wydawało mi się, że krwawię z otwartej rany na czole. Tym razem niczego nie przeżuwał. Zauważyłam na jego twarzy ślad świeżych zadrapań ciągnących się od czoła przez łuk brwiowy, policzek aż do brody. Ślady rozkładały się równomiernie. To były czyjeś paznokcie. - Proszę go puścić - odezwałam się. - Nic nie zrobiliśmy. Wyszliśmy tylko na spacer. Kiedy wychodziliśmy, nie było żadnego sanitariusza, któremu moglibyśmy to zgłosić, a drzwi były otwarte. Pusty wzrok mężczyzny skierował się na moją przestraszoną twarz. Zauważyłam, że z kieszeni jego spodni wystaje prostokątny paralizator. Cofnęłam się. - Stój - warknął. - Boję się pana - wyznałam. Uśmiechnął się kpiąco. Chyba potraktował moje słowa jako

komplement. Powoli opuścił Adama na podłogę. Chłopak od razu odskoczył od niego na względnie bezpieczną odległość. - Szukaliśmy was - wycedził sanitariusz przez zażółcone, krzywe zęby. - Następnym razem nie wychodźcie bez pozwolenia. Jeśli nie ma sanitariusza, to znaczy, że nie wolno wychodzić, jasne? Pokiwaliśmy zgodnie głowami. Nie śmiałam odwrócić od niego oczu, tak bardzo mnie przerażał. - Idźcie do pokoi i połknijcie leki, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście. Adam wziął mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Objął mnie i szepnął do ucha: - Za dwie godziny pod biblioteką. Następnie szybko i gwałtownie mnie pocałował. Jego dłonie objęły moją twarz, usta zgniotły moje wargi. Zabrakło mi powietrza, a nogi ugięły się pode mną. - Co ty wyprawiasz?! - Sanitariusz szarpnął Kruka za ramię i odciągnął do tyłu. Zachwiałam się, wpatrując się w chłopaka zamglonym, nic nierozumiejącym wzrokiem. Och… - Ty byś nie chciał jej pocałować? - zakpił Adam i odepchnął dłonie mężczyzny. - Już idziemy, osiłku. Nie denerwuj się tak, bo się jeszcze spocisz. Do zobaczenia, Julio. Kruk odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku schodów prowadzących do męskiego skrzydła. Zdenerwowany sanitariusz spojrzał na mnie wrogo. Pobiegłam w stronę klatki schodowej. Chciałam jak najprędzej znaleźć się w swoim pokoju. * Równo dwie godziny później uchyliłam delikatnie drzwi prowadzące na korytarz. Oślepiająca biel jarzeniówek zaatakowała moje oczy. Cofnęłam się, gdy dostrzegłam pod sufitem migającą na czerwono lampkę. Kamery. Czy sanitariusze mnie zauważą i złapią, zanim dotrę do biblioteki? Dotknęłam warg. Pocałunek Adama. Cholera jasna. Po co to robił? Teraz potrafię myśleć tylko o

jego ustach, błękitnych oczach i czarnych włosach. Jak ostatnia idiotka. Za stara już jestem na wzdychanie w tym stylu. To chyba przez leki zrobiłam się strasznie uczuciowa. Nabrałam głęboko powietrza i wyszłam na korytarz. Trzymając się ściany, ruszyłam do przodu. Przy drzwiach do pokoju Magdaleny przystanęłam na chwilę zmrożona pewną myślą. Szalona kobieta każdej nocy krzyczała albo przynajmniej jęczała, gdy usiłowała uwolnić się z krępujących ją pasów. Odkąd sanitariusze wywieźli z tego korytarza ciało przykryte prześcieradłem, jej krzyki ustały… Nacisnęłam klamkę i pchnęłam drzwi do jej pokoju. Blask z korytarza oświetlił puste wnętrze. Pokój umeblowany był tak jak wszystkie w Drugiej Szansie. Stała w nim szafa, biurko, krzesło oraz regał z książkami. Jednak w pokoju Magdaleny brakowało jednej rzeczy. Łóżka. Wycofałam się szybko. Nie wiem, jak pokonałam resztę korytarza i schody. Ocknęłam się dopiero przy drzwiach do biblioteki. Czy to przeze mnie ją zabrali? Czy to dlatego, że poskarżyłam się Morulskiej, że ta szalona kobieta mnie przeraża? Jezus Maria, czy to moja wina? Czy oni ją zabili przeze mnie? Nacisnęłam ciężką, mosiężną klamkę. Rzeźbione w misterne kwiatowe wzory drzwi były zrobione z tak ciemnego drewna, że wydawały się czarne. Ani drgnęły, gdy je pchnęłam. Dotknęłam zimnego metalu. Pod klamką było miejsce na duży klucz. Gdzie jest Adam? Objęłam się ramionami i usiadłam na zimnej podłodze. Ten korytarz nie był aż tak mocno oświetlony. Chyba nikt się nie spodziewał, że pacjenci będą się wałęsać nocami. Nie zauważyłam też nigdzie migoczącej lampki kamery. Miałam gorącą nadzieję, że gdy przemykałam się białym korytarzem, żaden z sanitariuszy nie spojrzał akurat na monitor. Pomalowane na ciemny kolor ściany i poczerniały parkiet

dobrze ukryły mnie w ciemnościach panujących w pozbawionym okien korytarzu. Co kilka metrów świeciły pojedyncze lampy ścienne, ale ich światło nie przebijało się skutecznie przez mrok. Po kilku minutach usłyszałam ciche kroki. Spięłam się w sobie, próbując wtopić się w ścianę. Na szczęście w moją stronę szedł Adam. Zerwałam się na równe nogi. - Udało ci się bez problemów? - szepnął, gdy złapałam go za rękę. - Tak, ale muszę ci o czymś powiedzieć. O Magdalenie odpowiedziałam zduszonym głosem. - Czekaj, najpierw wejdźmy do środka - nacisnął klamkę. - Zamknięte. - Załamałam ręce. Trzęsłam się jak w gorączce. Bałam się, że ktoś nas nakryje, że znowu dadzą mi silne leki, po których będę nieruchomo leżeć w łóżku. Bałam się też, że po tych ich lekach mogę się już nie obudzić. Nikt przecież nie będzie mnie szukał. - Spokojnie. - Chłopak klęknął pod drzwiami i sięgnął do kieszeni. Patrzyłam, jak szybko zagina drut i wsuwa go w zamek. Po chwili dołożył jeszcze jeden zagięty drucik. Ciszę przerywało tylko ciche stukanie jego prowizorycznych wytrychów. - Uda się? - zapytałam. - Cii - szepnął i puścił do mnie oko. - Mnie się zawsze udaje. Zamek szczęknął, gdy zapadka przeskoczyła na swoje miejsce. Adam podniósł się i nacisnął klamkę. Drzwi ustąpiły. Weszliśmy do środka. Przez wysokie okna wpadało do środka trochę przymglonego światła księżyca. Wysokie regały zapełnione zakurzonymi tomami górowały nad nami. Wydawało się, że w ciszy panującej w sali było słychać tylko bicie naszych serc i skrzypienie wiekowego drewna. - Gdzie jest archiwum? - zapytał Adam. - Tam, za biurkiem bibliotekarki. Ciężka, aksamitna stora przesłaniała wejście tak dokładnie, że ktoś, kto nie wiedział o istnieniu tajemniczych drzwi, nie zorientowałby się, że za ścianą jest ukryte pomieszczenie.

Odsunęłam krzesło bibliotekarki i szarpnęłam zasłonę, z której posypał się na nas szary kurz. Ciężkie, metalowe kółka nie chciały przesunąć się po karniszu. Naszym oczom ukazały się niepozorne drewniane drzwi z napisem: „Archiwum”. - Myślisz, że tutaj coś znajdziemy? - zapytałam, powstrzymując kaszel. - Jeśli nie tutaj, to nie wiem gdzie - westchnął. Drzwi były zamknięte, tak jak się spodziewaliśmy. Kruk zaczął grzebać w zamku, usiłując poruszyć zapadki. Nagle jakiś cień przysłonił okno. Ukucnęłam szybko, chowając się za biurkiem. - Co się dzieje? - zapytał klęczący obok mnie Adam. - Nic, ja tylko… Za oknem rozległo się krakanie. Brzmiało, jakby ptak kogoś nawoływał. Ciemny kształt jeszcze raz przysłonił światło. - To tylko ptak. - Chłopak ponowił próbę otwarcia zamka. - Wiem - mruknęłam, ale nie podniosłam się. Osłonięta ciężkim biurkiem czułam się o wiele bezpieczniej. Spojrzałam na sufit. Drewniane kasetony niknęły w mroku. Co kilka metrów na suficie widniała dziura. Zapewne po hakach, na których mogły wisieć duże żyrandole. Miałam nadzieję, że duch tej nieszczęśnicy, która powiesiła się na jednym z nich, nie wałęsał się po bibliotece. Żaden cień nie przysłaniał już brudnych okien, ale mimo to nie wstawałam. Zamek szczęknął. Drzwi uchyliły się, ukazując nam pogrążone w ciemnościach wnętrze. Chodź - szepnął Adam i wziął mnie za rękę. Jego ciepłe palce ogrzały moją zlodowaciałą dłoń. Pokój pozbawiony był okien. Mimo że nasze oczy przyzwyczaiły się już do mroku, niczego nie widzieliśmy. - Poczekaj - nakazał mi chłopak. Po chwili wrócił z małą lampką, jedną z tych, które stały na stolikach w bibliotece. Kabel szurał po podłodze. Adam umieścił lampkę na szafce przed nami, a następnie podpiął ją do kontaktu obok biurka bibliotekarki. Na szczęście

kabel okazał się wystarczająco długi. Gdy żarówka zapłonęła żółtym światłem, zobaczyłam, gdzie się znajdujemy. Wyglądało na to, że dobrze trafiliśmy.

25 To, co zobaczyliśmy, przeczyło odrobinę szumnej nazwie „Archiwum”. Blade światło lampki rozświetliło maleńkie pomieszczenie. Pozbawiona okien przestrzeń wyglądała jak garderoba albo tajna skrytka. Adam postukał w ścianę oddzielającą nas od biblioteki. Głośny dźwięk świadczył o tym, że nie została zbudowana z cegieł. - Chyba ktoś postawił tę ścianę specjalnie, żeby wydzielić archiwum - powiedział. Szafki na akta poupychano jedna obok drugiej. Sięgały mi zaledwie do piersi. Gdyby były wyższe, Morulska nie sięgnęłaby do szuflad. Wszystkie oznaczono literami. Każde z nas ruszyło na poszukiwanie „swojej” szuflady. - Julia Stefaniak - szepnęłam do siebie, stając przed szafką z narysowaną dużą literą S. Obok mnie znalazł się Adam. Szuflada z literą K była dokładnie naprzeciwko mojej. Dotknęliśmy się plecami. - Przepraszam - odsunęłam się. - Sorry - powiedział w tym samym momencie. - Szufladę od dołu do góry wypełniały teczki. Niektóre z nich były cienkie, prawie nic nie miały w środku, inne natomiast zawierały pliki papierów. Przeszukałam wszystkie.Nie ma mojej - jęknęłam zawiedziona i odwróciłam się do Adama. - Mojej też… - Myślisz, że Morulska zabrała je do swojego gabinetu? zapytałam. Istniała taka szansa. Na białym sekretarzyku leżała cała sterta papierów. Możliwe, że wśród nich znajdowały się moje akta. - Nie wiem, może… Zamyślony stukał opuszkami palców w metalową szafkę. - Słuchaj, jest też inna możliwość - odezwał się szeptem. - A jeśli oni faktycznie kłamali od początku? Może ja nie nazywam się Adam Krukowski, a ty nie jesteś Julią

Stefaniak? - To gdzie mamy się szukać? Dookoła nas stało kilkanaście szafek. Każda miała pięć szuflad zapełnionych po brzegi. - Po kolei. Zajrzałem do jednej z teczek. W środku były zdjęcia. Musimy zajrzeć do każdej i sprawdzić, czy nie należy do nas. - To zajmie wieki - zaprotestowałam. - Musimy wydostać się stąd przed świtem. Sanitariusze nie mogą nas złapać! - Spokojnie - ujął moją twarz w dłonie i zmusił, żebym spojrzała mu w oczy. - Musimy dowiedzieć się prawdy. To ważniejsze od tego, czy nas złapią. Możemy nie mieć więcej okazji, żeby się tu dostać. Ja zacznę od przeciwległej strony pokoju, a ty od drzwi. Szukaj siebie i mnie - pochylił się i pocałował mnie szybko. Kiwnęłam głową i ukucnęłam posłusznie przy pierwszej szafce, obok najniższej szuflady. Miał rację. Nie powinnam się mazgaić. Nie było na to teraz czasu. Przed oczami migały mi tylko nieznane nazwiska i twarze. Każda teczka zawierała opis przyjęcia pacjenta z dołączonym zdjęciem. Wszystkie twarze były puste i pozbawione wyrazu. Zupełnie jakby fotografowane osoby nie miały świadomości, gdzie się znajdują i co się z nimi dzieje. Wstałam z ulgą ze ścierpniętych kolan, żeby dosięgnąć do kolejnej szuflady. W niej także nie znalazłam swoich dokumentów. Byłam ostatnio oczkiem w głowie Morulskiej. To całkiem możliwe, że moje akta będę leżeć u niej na biurku. Czas płynął, a my ciągle szukaliśmy. Traciłam nadzieję. Przeglądałam właśnie trzecią szafkę. Do tej pory nie znalazłam nawet nikogo znajomego. Chociaż może dokumenty Izy i Pawła zostały już stąd przeniesione, skoro opuścili Drugą Szansę? Chciało mi się strasznie spać. Przygaszone światło i błądzące po ścianach cienie bynajmniej nie pomagały zachować jasności umysłu. Otworzyłam kolejną teczkę. Dziewczyna na zdjęciu miała potargane blond włosy. Niebieskie oczy ukryte były za opadającymi powiekami. Małe usta zastygły lekko uchylone. W

tle widać było ręce, które utrzymywały ją w pionie w momencie wykonania fotografii. - Znalazłam siebie - szepnęłam. Senność zniknęła od razu. - To czytaj szybko, a ja szukam siebie. - Adam uśmiechnął się z ulgą. Chyba też już tracił nadzieję, że znajdziemy cokolwiek. Podeszłam bliżej lampki i położyłam teczkę na szafce. Wzięłam do ręki kartę przyjęcia. Było na niej napisane, że nazywam się Karolina Winiarek. Karolina Winiarek? Po plecach przebiegł mi dreszcz. Ten głos. Przecież ten głos woła do mnie Karolina. Zaśmiałam się w duchu z ironii sytuacji. Według Morulskiej wszystkie trudne do wyjaśnienia rzeczy to tak naprawdę moje wspomnienia, usiłujące wydostać się z podświadomości. Miała rację. Nie podejrzewała tylko, że próbują powiedzieć mi, że kłamała od samego początku. Na karcie przyjęcia widniał także mój adres. Nie był to Ursynów, który mi wmawiała. Napisano, że naprawdę mieszkałam na Bielanach. Przez chwilę wydawało mi się, że widzę przed oczami kołysane wiatrem drzewa. Usłyszałam czyjś wesoły śmiech. Odwróciłam się. Stałam obok białej ściany domku jednorodzinnego. Słońce grzało moje policzki, a wiatr targał mi włosy. - Jest! - Ucieszony szept Adama przywrócił mnie do rzeczywistości. Dom zniknął. To było tylko przywidzenie. Szybko zaczęłam przeglądać zawartość mojej teczki. Przez uchylone drzwi biblioteki wkradało się przymglone światło poranka. Mieliśmy mało czasu. Wyciągnęłam opis mojego przypadku. Rubryki karty pacjenta wypełnione zostały starannym pismem Zofii. Pacjent/ka Karolina Winiarek Nr historii choroby 3567/13/567 Przyjęta: 02.10.2013 Zamieszkała: Warszawa, Bielany, ul. Karska 20 Kontakt: brak rodziny

Rozpoznanie wstępne: Objawy psychotyczne: silny niepokój, omamy (słuchowe - głosy komentujące i wzrokowe - złożone), urojenia (prześladowcze, odnoszące, pochodzenia). Do dalszej diagnostyki i zaplanowania leczenia. Lekarz prowadzący: Zofia Morulska Wyrażam zgodę na przyjęcie (podpis i data): Karolina Winiarek 02.10.2013 r. Nie pamiętałam, żebym kiedykolwiek składała podpis na takim dokumencie, ale to na pewno było moje pismo. Na którejś z sesji z Morulską wypełniałam jakiś formularz, ankietę dotyczącą moich wspomnień. Wiedziałam, jak wygląda mój charakter pisma. Mimo to nie mogłam sobie przypomnieć, żebym kiedykolwiek złożyła swój podpis na tej kartce. Gdy nieostrożnie stuknęłam w tekturową teczkę, na podłogę posypały się fotografie. Schyliłam się szybko, żeby je pozbierać. Zdjęcia nie były nadpalone ani zniszczone. Nie unosił się znad nich zapach spalenizny. Podniosłam je do światła. Na pierwszym zdjęciu stałam w otoczeniu dwójki dorosłych. Kobieta miała rude włosy, a mężczyzna siwe, krótko ostrzyżone. W tle widać było biały dom i samochód. W jednej z jego szyb odbijała się sylwetka dziewczyny o długich włosach. Przyjrzałam się ludziom stojącym obok mnie. Wyglądali zupełnie inaczej niż na zdjęciu, które dała mi Morulska. Wszystkie inne szczegóły, takie jak samochód, zarys domu i drzewa, się zgadzały. Były identyczne. Sięgnęłam po kolejne zdjęcia. Zobaczyłam siebie w otoczeniu nieznanych ludzi. Zatrzymałam się na ostatniej fotografii. Razem z rudowłosą dziewczyną z parku pozowałyśmy do zdjęcia. Obejmowałyśmy się i uśmiechałyśmy jak szalone do obiektywu. Wyglądałyśmy na szczęśliwe. Byłyśmy takie podobne do siebie… Kim ona jest? - Julia, musimy już iść. - Adam niespodziewanie odezwał się tuż obok mnie. Podskoczyłam zaskoczona. Nie zauważyłam, kiedy podszedł

tak blisko. - Zobacz. - Podsunęłam mu fotografię rudowłosej. - To dziewczyna z parku. Znałam ją. Bardzo dobrze ją znałam. Kim ona jest i dlaczego nigdy do mnie nie podeszła, żeby porozmawiać? - To rzeczywiście ona - powiedział, patrząc na zdjęcie. - Miałeś rację, oni nas okłamują - odezwałam się z mocą. - Naprawdę nazywam się Karolina Winiarek i mieszkałam na Bielanach. Nawet moi rodzice wyglądali całkiem inaczej. Zobacz - wetknęłam mu do ręki kolejne zdjęcie. - Ciszej - zganił mnie szeptem. - Przepraszam. - Miał rację. Tak bardzo się zdenerwowałam dzisiejszym odkryciem, że zupełnie przestałam się kontrolować. - Czemu oni nie mówią nam prawdy? - Nie wiem. Miał zmartwioną minę i zmarszczone czoło. W swoich dokumentach także chyba doczytał się ciekawych rzeczy. - To ma być nowa metoda w psychoterapii? - prychnęłam rozwścieczona. - Kłamią i zmuszają nas do powtarzania ich kłamstw? A jeśli tylko przypomni nam się coś prawdziwego, to faszerują nas tabletkami? Gdzie są nasze rodziny? Co oni im zrobili? - Julio, musimy stąd wyjść. - Wziął mnie za rękę. - Nie nazywaj mnie tak - zaprotestowałam. - Nazywam się Karolina. - Dobrze, Karolino, a teraz się zbieraj, bo nas złapią. Posłusznie wrzuciłam wszystkie kartki i zdjęcia do teczki i umieściłam ją na miejscu. Zasunęłam cicho szufladę. Adam upewnił się, czy niczego w widoczny sposób nie poprzesuwaliśmy, i wyszedł, wynosząc ze sobą lampkę. Odstawił ją na miejsce. - Zamkniemy drzwi? - zapytałam. - Inaczej dowiedzą się, że ktoś otworzył archiwum. - Zamkniemy jakoś - mruknął i ukucnął przy nich. Zaczął majstrować w zamku swoim wytrychem domowej roboty. Zamek szczęknął. Dla pewności sprawdził jeszcze klamkę i zaciągnął ciężką aksamitną zasłonę,

by drzwi stały się niewidoczne. Ja w tym czasie wyglądałam przez jedno z dużych, brudnych okien. Zapowiadał się ponury, ciemny poranek. Szara mgła otaczała budynek. Wydawało się, że drzewa topią się w gęstej mazi. Miałam nadzieję, że szybko opadnie. Była straszna. Żywa. - Chodź - ponaglił mnie Adam. Wyszliśmy na pogrążony w mroku korytarz. Tutaj nie było okien, przez które mogłabym wyglądać. Adam znowu ukucnął obok drzwi. - A jak ty się nazywasz? - zapytałam. - Słucham? - Jakie jest twoje prawdziwe imię? - Michał… Nazywam się Michał Batycki. - Michał - powtórzyłam. - Już nic nie rozumiem. Dlaczego oni kłamią? - Nie wiem. - Musimy stąd uciec - powiedziałam stanowczo. Chłopak ciągle mocował się z zamkiem, ale zerknął na mnie przez ramię. - Gdzie pójdziemy? - Do mojego domu. Tam na pewno znajdziemy jakiś ślad, dowód na to, że nas oszukują. Może odszukamy rodziców. - Julia… - zaczął, ale mu przerwałam: - Nie jestem Julia, jestem Karolina. Oni od początku kłamali! - Zamek, przy którym majstrował, szczęknął w końcu zachęcająco. Adam odetchnął z ulgą i wstał z klęczek. Złapał mnie za ramiona. - Słuchaj, nie wiem jak ty, ale ja ze swojej karty wyczytałem o sobie niestworzone rzeczy. Tak, było wszystko, jakieś badania EEG, rezonanse i czort wie, co jeszcze - powiedział rozemocjonowanym głosem. - Nie jestem pewien, czy oni kłamią. Po lekach naprawdę czuję się lepiej. - Oni kłamią! - naciskałam. - Dlaczego Morulska mówi do mnie Julia, skoro wcale tak się nie nazywam? Mam na to dowód. W karcie napisała, że nazywam się Karolina Winiarek i mieszkam na Bielanach, a nie na Ursynowie, jak twierdziła. Kto

wie, o czym jeszcze kłamała? Może moja rodzina żyje? - Słuchaj. - Jego błękitne oczy pozostawały zimne i nieczułe na moje słowa. - Nie chcę cię teraz urazić ani nic takiego. Jesteś mi naprawdę bliska, rozumiesz? Kiwnęłam potakująco głową. Chłopak nabrał głęboko powietrza, jakby zbierał się na odwagę. - Nigdy Morulska przy mnie nie zwróciła się do ciebie, używając imienia Julia. Zawsze mówiła „skarbeczku”. Jesteś pewna, że sobie tego wszystkiego nie wymyśliłaś? - Zwariowałeś! - zawołałam. - Jak możesz? - Ciii! - syknął. - Wiem, co jest prawdą, a co nią nie jest - wyszeptałam rozwścieczona. Nagle na schodach usłyszeliśmy kroki. Nie były to jednak kroki tylko jednej osoby…

26 Nad naszymi głowami zabłysło światło. Zdobione, metalowe żyrandole zapłonęły sztucznymi świecami zasilanymi prądem. Zamrugałam oślepiona. Przed oczami krążyły mi różnobarwne plamy. - Co tu się dzieje? - Lodowaty głos Zofii sprawił, że zamarłam w bezruchu. - Nic takiego, Zosieńko - Adam miał spokojny głos. - Po prostu spacerowaliśmy i spotkaliśmy się przypadkiem na korytarzu. Wiedziałaś, kochana, że po tabletkach, które nam dajesz, pojawiają się niekiedy problemy ze snem? Otworzyłam oczy. Przed sobą zobaczyłam Morulską w otoczeniu rosłych sanitariuszy o ponurych minach. Umalowane na czerwono usta lekarki były zaciśnięte w wąską kreskę. Zdziwiłam się, że o tak wczesnej porze, ledwie nastał świt, miała na sobie odprasowaną pomarańczową garsonkę. Jej nogi nawet tak rano miały lekko spuchnięte kostki. A może po prostu wcale się nie kładła spać dzisiejszej nocy? - Spacerowaliśmy - powtórzyłam słabo. Skarbeczku. - Usta kobiety wykrzywiły się w nieszczerym uśmiechu. - Wydaje mi się, że oboje kłamiecie. Powiedz mi natychmiast, co tu robicie. Obiecuję, że nie będę się na ciebie gniewać. Zerknęłam na Adama. Jego nie obejmowała jej propozycja. Na niego z całą pewnością będzie się gniewać. - Cholera jasna! - wrzasnął chłopak. - Wszystkiego nam zabraniacie w tej przeklętej dziurze. To nie jest osiemnastowieczny psychiatryk! Mam prawo chodzić, gdzie mi się podoba! Nie jestem wariatem! - Twoje zachowanie przeczy słowom - skwitowała beznamię-tnie. - Gówno, a nie zachowanie! Wracam do swojego pokoju oznajmił chłopak, jednak jeden z sanitariuszy zatarasował korytarz swoim potężnym cielskiem. - Nie tak prędko - warknął tubalnym głosem.

Adam pchnął go obiema rękoma w pierś. Osiłek stojący na szeroko rozstawionych nogach nawet się nie zachwiał. Złapał chłopaka za koszulkę i cisnął nim o ścianę. Powietrze uszło z płuc nieszczęśnika, gdy uderzył plecami o ciemną boazerię. - Spokojnie. - Morulska upomniała pracownika. - Nie chcemy za bardzo nim wstrząsnąć. - Co tu się dzieje?! - zawołałam drżącym ze strachu głosem. Kim wy jesteście?! Czego od nas chcecie? Kobieta zaśmiała się gardłowo. - Nie wiem, co ty opowiadasz, skarbeczku, chcemy tylko twojego dobra. - Czemu tylko mojego? Czemu w ogóle nie dbacie o Adama? - Ależ dbamy o niego. - Śliskie spojrzenie Zofii przesunęło się po chłopaku, który przezornie nie wstawał z podłogi. Wolał nie dawać rosłemu sanitariuszowi więcej powodów do agresji. - Wcale nie - zaprotestowałam. - Masz mi natychmiast powiedzieć, o co tu chodzi! Kim jesteśmy? Kim wy jesteście? Do czego nas potrzebujecie?! - Moja droga. - Morulska splotła ręce na piersiach. Najpierw się uspokój. Nie zamierzam z tobą rozmawiać, dopóki nie będziesz stabilna emocjonalnie. Rozumiesz mnie? - Co? - Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Ona naprawdę zamierza wciskać mi teraz jakieś psychiatryczne gadki? Nie ma mowy! Nie dam się jej w nic wrobić. Już jej nie wierzę. Każde jej słowo to kłamstwo, żmija wychodząca z jej ust. - Nie będę spokojna! - wrzasnęłam. - Żądam odpowiedzi tu i teraz! - W takim razie nie dojdziemy do porozumienia. - Kiwnęła głową na jednego z mężczyzn stojących za jej plecami. Cofnęłam się, gdy ruszył w moją stronę. Nie ma mowy, nie złapią mnie. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, co się ze mną stanie, gdy wpadnę w ich ręce. Odwróciłam się na pięcie i pobiegłam w przeciwną stronę wąskim korytarzem. Za sobą słyszałam ciężkie uderzenia stóp sanitariusza o drewnianą podłogę. Każdy jego krok brzmiał jak

tykanie zegara. Czułam się, jakby puste dźwięki odliczały bezwzględnie czas. Nie miałam go wiele. Przed sobą zobaczyłam tonącą w ciemnościach klatkę schodową. Łapiąc się poręczy, przeskakiwałam po dwa stopnie naraz. Pięłam się coraz wyżej i wyżej. Drugie piętro było pozbawione okien. Po omacku ruszyłam przed siebie, mijając niezliczone drzwi do gabinetów psychoterapeutów i psychiatrów. Szarpałam za klamki, ale wszystkie były zamknięte. Mogłabym ukucnąć za którymś z małych stolików. Stały w równych odległościach na ścianie naprzeciwko drzwi. Ktoś co kilka dni wstawiał świeże kwiaty do ozdabiających je wazonów. Zaklęłam pod nosem. To przecież bez sensu. Sanitariusz na pewno zapali światło i mnie znajdzie. Nagle na końcu korytarza usłyszałam skrzypnięcie i cichutki chichot małej dziewczynki. Zobaczyłam wąski pasek światła. - STÓJ!!! - ryknął za moimi plecami sanitariusz. Poznałam ten głos. Należał do ponuraka o poharatanej paznokciami twarzy. Nie mogłam pozwolić, by mnie dogonił. Nie wiedziałam, gdzie uciekam i po co. Przecież i tak droga ucieczki nie istniała. Szarpnęłam za drzwi na końcu korytarza. Ostre światło wydobyło moją postać z mroku. Usłyszałam, jak mężczyzna zaśmiał się gardłowo. Zobaczył mnie. Wskoczyłam na wąskie drewniane schody i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Przekręciłam zamek i zaciągnęłam zasuwkę. To powinno zatrzymać go na chwilę. - Edytka? - zapytałam. Żarówka wisząca nad moją głową kiwała się rytmicznie. Powoli, delikatnie stawiając stopy na stopniach, zaczęłam wspinać się w górę. Ostatnie piętro, a w zasadzie strych, na którym mieszkali pracownicy placówki, było puste. Wszystkie drzwi były zamknięte. Nie było najmniejszego śladu po dziewczynce. Znalazłam się w pułapce. Przeciągnęłam dłonią po rysunkach na ścianie. Dziwne, że ktoś pozwolił tak mazać dziecku. Ukucnęłam przy

poprzekreślanych imionach. Coś się zmieniło. Ostatnio to wyglądało inaczej. Pełzłam po podłodze, śledząc kolejne napisy. W końcu dotarłam do imienia Magdalena. Było zamazane czerwoną kredką. Coś ścisnęło mnie w klatce piersiowej. Boże, to dziecko skreśla, kto umarł w Drugiej Szansie? Magdalena wyjechała ze swojego pokoju z prześcieradłem na twarzy. Nikt nie przykryłby żywej osoby. Odwróciłam się, żeby zobaczyć, ile imion było przekreślonych. Dużo. Zbyt dużo. Wróciłam spojrzeniem do Magdaleny i zmusiłam się, by przenieść je dalej. Magdalena nie była już na końcu. Kolejne dwa imiona także zostały przekreślone. Tym razem dziewczynka użyła czarnej kredki. Dużo trudniej było mi odczytać, co jest pod spodem. Jęknęłam. - Paweł - szepnęłam bez tchu. - Izabela. Nie, to nie może być prawda. Przecież oni nie umarli. Oni wydostali się z Drugiej Szansy! Paweł wreszcie wszystko sobie przypomniał, a Izę odnalazła jakaś nieznana ciotka. Chociaż… Ich wyjazd został zorganizowany tak szybko. Nie, to bez sensu. Jaki cel mieliby lekarze w ośrodku? Przecież chcą nam pomóc. Chyba… Zmusiłam się, by spojrzeć na kolejne imiona. - Julia, Adam - odczytałam. - Ja? Ja będę następna? Cieniutki głosik zaśmiał się na końcu korytarza. Poderwałam głowę do góry. Nikogo nie zobaczyłam. - Mam cię! - Tuż za mną rozległ się chrapliwy głos. Odwróciłam się. Zdążyłam zobaczyć tylko zbliżającą się pięść. Poczułam uderzenie w twarz. Cały świat zgasł.

27 Ostre światło padało na moją twarz. Poruszyłam rękami. Poczułam szorstką pościel Drugiej Szansy. A jednak wciąż żyję. - Mhm - jęknęłam przez ściśnięte z pragnienia gardło. - Skarbeczku! - Pełen uczucia i ciepła głos zmroził mnie do szpiku kości. Uchyliłam powieki. Obok mnie na krześle siedziała Morulska. Miała na sobie karminową garsonkę. Jej usta umalowane szminką dobraną pod kolor stroju rozciągnęły się w nieszczerym uśmiechu. - Tak się cieszę, że już się obudziłaś. - Poklepała pościel, którą byłam przykryta. Podniosłam się na łokciach i usiadłam. - Co się… - Skrzywiłam się, gdy zabolała mnie twarz. Dotknęłam delikatnie dolnej wargi. Była rozcięta. - Gdy wczoraj przyłapaliśmy cię z Adamem Krukowskim na włamaniu do biblioteki, usiłowałaś nam uciec. Przewróciłaś się na schodach i uderzyłaś o kant stopnia. Na szczęście nic poważnego ci się nie stało - poinformowała mnie kobieta. - Do wesela się zagoi. - To nieprawda! - Tak szybko planujesz zamążpójście? - zaśmiała się. - To nieprawda, że się przewróciłam. Uderzył mnie sanitariusz. Prosto w twarz. Stąd mam ten ślad. Nie wiem, co pani naopowiadał, ale na pewno się nie przewróciłam. Zofia odchyliła się na krześle. - Skarbeczku, nikt cię nie uderzył. Na własne oczy widziałam, jak się przewracasz. - Nie, nie było tam pani. To znaczy ciebie - poprawiłam się, gdyż przypomniało mi się, że kazała mi mówić sobie po imieniu. - Oczywiście, że byłam, Karolinko. Widziałam cię. - Wcale… Co? - Z wrażenia o mało nie zleciałam z łóżka. - Jak to co? - Zofia była rozdrażniona. Zacisnęła wąskie usta

i zmrużyła oczy za grubymi szkłami. - Jak mnie nazwałaś? Morulska zerwała się na równe nogi. - Na litość boską, Karolinko! Przecież zwracam się do ciebie po imieniu. Wstawaj natychmiast z łóżka. Musimy cię rozruszać. Nie mogłam w to uwierzyć. Zaczęło mi się kręcić w głowie. Co się tu do cholery dzieje?! - Przecież ja nazywam się Julia. Posłusznie wstałam i pozwoliłam, żeby popchnęła mnie w stronę szafy. - Julia? - prychnęła. - Nie wygłupiaj się, Karolinko, bo pomyślę, że robisz sobie ze mnie żarty. A nie mam teraz na to nastroju. Bardzo zasmuciliście mnie z Adamem tym, co zrobiliście. Znaleźliśmy przy nim wytrych, a raczej drut. Dlaczego włamaliście się do biblioteki? Czego tam szukaliście? Sięgnęłam po ubrania. W głowie miałam kompletną pustkę. - Karolino, czemu nie odpowiadasz? Czy coś się dzieje? Pamiętaj, że mnie możesz opowiedzieć o wszystkim. O wszystkim mogę jej opowiedzieć. Nawet o szaleństwie, które krzyczy w mojej głowie. O chęci, by ją uderzyć i zmusić, by mi powiedziała, czemu byłam Julią, a nagle stałam się Karoliną. - Wiem. - Pochyliłam głowę i przytuliłam do siebie ubrania. Po prostu wszystko mi się miesza. Przecież zawsze mówiłaś do mnie Julio, nie Karolino. - Co ty bredzisz? Idź do łazienki się przebrać. Zabieram cię do gabinetu na sesję. Musimy poważnie porozmawiać. Stanęłam naprzeciwko lustra. Moja twarz ginęła w potarganych włosach. Cienie pod oczami były widoczne, ale uwagę zwracała przede wszystkim spuchnięta warga. Strup zaschniętej krwi przecinał ją w połowie. Upadłam na schodach. Na pewno! Po policzkach pociekły mi łzy. Szybko otarłam je wierzchem dłoni. O nie, nie będę się mazgaić. Ktoś najwyraźniej chce, żebym zwariowała. Spojrzałam w swoje oczy zaskoczona siłą, która w nich

płonęła. Nie poddam się. Dowiem się, o co tu chodzi. Szybko uczesałam splątane włosy i przebrałam się w dżinsy i czarną podkoszulkę. Gołe stopy wsunęłam w tenisówki. - Jestem gotowa - powiedziałam, wchodząc do pokoju. Morulska stała przy regale z książkami. W dłoniach trzymała egzemplarz Baśni japońskich. - Bardzo ciekawa książka - stwierdziła z uśmiechem. Idziemy? Korytarz był pusty i cichy. Nie wiedziałam, gdzie się podziali mieszkańcy. Sądząc po mocnym świetle wpadającym przez okna, był środek dnia. W gabinecie Morulska posadziła mnie na białym fotelu. Sama podeszła do sekretarzyka i zaczęła przeglądać dokumenty. - Zjedz kanapki. Przyniosłam je specjalnie dla ciebie ze stołówki. Na stoliku przed sobą miałam talerz pełen pyszności. Przysunęłam go do siebie bliżej. Brzeg stuknął o miniaturową piaskownicę, którą tak lubiłam się bawić podczas nudnych sesji z Zofią. Spojrzałam na piasek. Ktoś palcem napisał na nim… JULIA. Poderwałam głowę do góry, żeby zobaczyć, czy Morulska na mnie patrzy. Stała tyłem, przerzucając kartki i mrucząc coś do siebie pod nosem. Czy to ona to napisała? Czy specjalnie to zrobiła, żeby mnie podpuścić? A może nie? Może powinnam jej o tym powiedzieć? Rozgarnęłam piasek palcami i zniszczyłam napis. Nawet jeżeli chciała mnie sprowokować, to nie dam jej tej satysfakcji. Nie wiem, czemu usiłuje sprawić, że zupełnie stracę kontrolę, ale jej się nie uda. Zerknęłam na piasek. Jego powierzchnia była idealnie gładka. Straciłam ochotę na jedzenie. - Dobrze, skarbeczku. - Zofia usiadła naprzeciwko mnie i położyła sobie na kolanach notatnik. Postukała pomalowanym na czerwono paznokciem w długopis. - Teraz opowiedz mi, co

się wczoraj wydarzyło. - To ja namówiłam Adama na włamanie - palnęłam. - Słucham? - Nie wierzę ci, Zofio - wyznałam, patrząc jej w oczy. Wydaje mi się, że mnie okłamujesz. Twoja terapia mi nie pomaga. Niczego sobie nie przypominam. A nawet przeciwnie wydaje mi się, że wszystko, co mówisz, to kłamstwo, że tak naprawdę jest inaczej. Kochanie, nie wiem, skąd się wzięły te straszne słowa! Załamała ręce. Jej żal wydawał się szczery. - Wydaje mi się, że nadszedł czas, gdy muszę ci powiedzieć, na co chorujesz. - Tak, czytałam w karcie. Mam omamy i urojenia… - Kochanie. Najprawdopodobniej cierpisz na schizofrenię paranoidalną. Objawem tej choroby są między innymi omamy, czyli na przykład słyszysz głosy czy widzisz postaci, masz urojenia… - Jasne - prychnęłam. - Karolinko, posłuchaj, urojenia to bardzo poważny objaw. To właśnie przez nie mi nie wierzysz. Urojenia to zaburzenie dotyczące myślenia. Najczęściej w schizofrenii pacjentom wydaje się, że ktoś kontroluje ich zachowanie, nasyła im myśli, opętuje bądź rozkazuje, a także zmusza do robienia rzeczy, na które nie mają ochoty. Ty wykazujesz nieco mniej charakterystyczne dla tego schorzenia odmiany urojeń. Zdiagnozowaliśmy u ciebie urojenia prześladowcze, błędnej identyfikacji i odnoszące. Chciałam, żeby przestała, chciałam, żeby zamilkła. Nic z tego, co mówiła, nie jest prawdą. Nie jestem chora! - Karolino… - Czemu tak mnie nazywasz? - Bo to twoje imię. - Nigdy go nie używałaś! Mówiłaś do mnie Julio. - Nieprawda. - Pokręciła smutno głową, notując zaciekle w swoim notatniku. - Zawsze zwracałam się do ciebie, używając imienia Karolina. Wyparłaś to ze swojej świadomości. Musisz

mi uwierzyć. Inaczej nasza terapia nie posunie się do przodu. Udało jej się. Miałam kompletny mętlik w głowie. A co, jeśli mówiła prawdę? - Nie - upierałam się coraz słabszym głosem. - Mówiłaś do mnie Julia. Imię Karolina odkryłam w bibliotece. Adam też nie nazywa się Adam! - Kochanie. To są twoje urojenia. Zawsze mówiłam do ciebie Karolina! Musisz mi uwierzyć. Zrób to dla swojego dobra. Jaki miałabym cel w okłamywaniu cię? No jaki? Przecież to ośrodek zamknięty, w którym pracuję. Nikt cię nie porwał. Staramy się, żebyś mogła wrócić do swojej rzeczywistości. Opuściłam głowę i zapatrzyłam się na piasek. - Co mam zrobić? - zapytałam cicho, zrezygnowana. - Współpracuj ze mną, słuchaj moich rad i co najważniejsze przyjmuj regularnie leki. - Dobrze - przygasłam. Sięgnęłam po kanapkę. Mogłam przynajmniej ją zjeść. Przecież nie jest nafaszerowana psychotropami… Reszta spotkania przebiegła typowo. Morulska starała się przypomnieć mi wszystko na temat mojej rodziny. Bezskutecznie jak zawsze. Gdy kilka godzin później, wyczerpana i przekonana, że cierpię na poważną chorobę umysłową, wracałam do swojego pokoju, spotkałam na schodach sanitariusza o podrapanej twarzy. Zmierzył mnie spojrzeniem od stóp do głów i uśmiechnął się kpiąco. Cofnęłam się na wszelki wypadek. - Jak buźka? - zapytał zachrypniętym głosem i przeżuł wykałaczkę, której koniec wystawał z kącika jego ust. - Dobrze - mruknęłam. - Uważaj, złotko. Następnym razem ściągniesz na siebie prawdziwe kłopoty. Potarł wierzch prawej dłoni. Miał obtarte, zaczerwienione kostki. Zesztywniałam. Na miękkich nogach dotarłam do swojego pokoju. Zamknęłam drzwi i oparłam się o nie ciężko. Co jest prawdą?! Adam. Muszę znaleźć Adama.

28 Szarpnięcie. Szelest. Chichot. Otworzyłam szeroko oczy przerażona. - Kruki - cieniutki głosik odezwał się tuż koło mojego ucha. Odwróciłam szybko głowę. W pokoju panowały ciemności lekko rozpraszane przez zamglone światło księżyca. Mimo to wyraźnie widziałam sześcioletnią dziewczynkę stojącą przy moim łóżku. Drzwi do pokoju stały otworem, pomimo że wieczorem zastawiłam je krzesłem. Teraz stało jak gdyby nigdy nic obok biurka. Na pewno zabezpieczyłam drzwi. Nie usnęłabym bez tego. - Edytka? Jak tu weszłaś? - zapytałam. Szare, puste oczy zdawały się pałać wewnętrznym blaskiem. Dziewczynka miała na sobie białą koszulkę nocną sięgającą do chudych kolan. Kołnierzyk obszyty był lekko naderwaną koronką. - Musisz się obudzić. Otwórz oczy - szepnęła z powagą. - Nie śpię, Edytko - powiedziałam cicho, żeby jej nie spłoszyć. - Jak tu weszłaś? - Kruki już wiedzą - pokręciła głową niezadowolona. - O czym ty mówisz? - One wiedzą, że ty wiesz. - Edytko, powiedz mi najpierw, kogo masz na myśli, gdy mówisz słowo kruki - usiadłam i zsunęłam stopy na zimną podłogę. Zauważyłam, że dziewczynka jest bosa. - Kruki kłamią. Muszą. Tobie nie wolno im wierzyć. - Kim są kruki? - One wiedzą. Dziewczynka sięgnęła do stolika nocnego, na którym stało opakowanie leków, które zaleciła mi Morulska. Zacisnęła drobną dłoń na buteleczce.

- Musisz uciekać - powiedziała, odwróciła się i wybiegła z pokoju, zanim się zorientowałam. - Hej! Moje leki! - zawołałam teatralnym szeptem. Białe światło jarzeniówki wpadało przez szeroko otwarte drzwi. Kręciło mi się w głowie. Byłam bardzo senna. Czy Edytka na pewno mnie odwiedziła? Czy nie śniło mi się to po wieczornej dawce leków, którą wepchnął mi do gardła sanitariusz? „Musisz uciekać”. Ostatnie słowa dziecka natrętnie brzmiały mi w głowie. Chyba ma rację. Muszę uciekać. Co innego mi zostaje? Czekać, aż umrę jak Magdalena, Iza i Paweł? Wstałam, przemagając zawrót głowy. Kiedy połknęłam lekarstwo? Może jeszcze zdążę. Rzuciłam się do łazienki i ukucnęłam obok toalety. Biała muszla była lodowata. Podniosłam klapę i przełknęłam ślinę. Na pewno jeszcze się nie wchłonęły. Na pewno… Chwilę później przemyłam twarz lodowatą wodą. Czułam się lepiej. A może tylko mi się wydawało? Pochyliłam się do kranu i zaczęłam łapczywie pić. Muszę pozbyć się z organizmu tego świństwa. Tylko wtedy dam radę uciec. Uchyliłam drzwi na korytarz. Świetlówka zabrzęczała nad moją głową i zgasła na chwilę. Nigdzie pod sufitem nie migała czerwona lampka kamery. Czyżby była wyłączona? Muszę znaleźć Adama. Sama nie zdołam uciec. Sama się boję. Po cichu skradałam się przy ścianie wąskiego korytarza. Nogawki dżinsów, które założyłam, ocierały się o siebie z szelestem. Było mi gorąco. Pod niebieskim swetrem miałam na sobie cztery podkoszulki. W mojej szafie nie wisiała żadna kurtka, a była jesień. Robiło się coraz zimniej. Nie mogłam uciekać nieprzygotowana. Gdy dotarłam na parter, ukucnęłam na schodach. Balustradę stanowił niski murek, za którym świetnie mogłam się ukryć. Wysunęłam głowę, wstrzymując oddech. Hol był pusty, tak samo jak stanowisko pielęgniarzy. Z ich kanciapy dobiegał dźwięk telewizora. Oglądali transmisję

meczu. Nikt nie pilnował monitorów na biurkach. To dlatego nie zauważyli, że idę korytarzami. Nie wiedziałam, w którym pokoju mieszka Adam. Nie mogłam zaglądać do każdego pomieszczenia w męskim skrzydle budynku. Któryś z mieszkańców mógłby narobić hałasu i zdradzić moją obecność. A nawet jeśliby mnie nie zdradził… to kto wie na jakiego szaleńca trafię? Musiałam dostać się do stanowiska pielęgniarzy i poszukać Adama na liście pacjentów. W kucki zaczęłam skradać się w stronę biurek otoczonych kratami. Podeszwy moich tenisówek skrzypiały na białych marmurowych płytach, którymi wyłożona była podłoga holu. Zgrzyt. Skrzypnięcie. Pisk. Bicie mojego serca wydawało mi się głośniejsze od butów. Ukryta za brzegiem biurka usiadłam na podłodze tuż obok celu. Z pokoju pracowników dobiegał podniecony głos komentatora sportowego. Odpowiedział mu pełen aprobaty pomruk pielęgniarzy. Muszę tylko wychylić się i sprawdzić na ścianie tuż obok drzwi tabelę z numerami, przy których są napisane nazwiska pensjonariuszy Drugiej Szansy. Raz. Dwa. Trzy. Poderwałam się do góry i złapałam za brzeg drewnianego blatu. W otwartych drzwiach zobaczyłam zieloną kanapę, na której siedział sanitariusz z przeoraną paznokciami twarzą. Widziałam jego profil. Wystarczy, że się odwróci. Tylko zerknie w bok, a wtedy… „Następnym razem ściągniesz na siebie poważne kłopoty”. Pamiętam dzisiejsze ostrzeżenie. Wolałabym nie sprawdzać, o jakie kłopoty mu chodziło. Zerkając co chwilę na jego pełną wewnętrznego mroku twarz, usiłowałam rozczytać bazgroły na tablicy.

Nieznane mi nazwiska i imiona przeplatały się z gąszczem liczb. Adamie, gdzie jesteś? Czułam, że zaraz zwariuję, jeśli go nie zobaczę. Natłok myśli nie pozwalał mi się skupić. Wątpliwości, rozkazy pojawiające się nie wiadomo skąd. Pochłaniały mnie. Czy jestem szalona? Nagle zobaczyłam jego imię. Adam. Ulga rozlała się po moim ciele, a głosy demonów ucichły. Pokój 17, pierwsze piętro. Zaraz się spotkamy. Westchnięcie wydostało się z moich rozchylonych ust. Sanitariusz siedzący na kanapie poruszył się niespokojnie. Usłyszał! Szybko cofnęłam głowę i oparłam się plecami o kratę otaczającą biurko. Starałam się przytulić jak najmocniej do zimnego metalu. Zaszurały buty. Kroki zbliżały się w moją stronę. Przyciągnęłam nogi do klatki piersiowej, zwijając się w kłębek. Boże! Zaraz mnie zobaczy! Mężczyzna oparł się ciężko o biurko. Drewno zaprotestowało, uginając się z chrzęstem. Zamknęłam oczy. - Hm - mruknął nad moją głową. Szuranie oddaliło się. Zaskrzypiały sprężyny kanapy, gdy opadł na poduszki. Odważyłam się uchylić powieki. Nie zauważył mnie! Poczułam przypływ nadziei, że wszystko się uda. Uciekniemy. Będziemy wolni. Na pewno. Musimy. Na czworakach ruszyłam w stronę męskiego skrzydła. Nie odwracałam się, żeby sprawdzić, czy sanitariusz znowu nie wygląda z kanciapy. Dopiero po dotarciu do schodów pozwoliłam sobie na szybkie zerknięcie przez ramię. Hol był pusty. Biel i jasność, zamiast uspokajać swoim blaskiem, przerażały. Jednak nie tak bardzo jak tamten mężczyzna. Wbiegłam po schodach na pierwsze piętro i szybko odszukałam pokój o numerze 17. Nie zastukałam. Nacisnęłam klamkę i wsunęłam się do środka przez wąską szparę. Ciemność oślepiła mnie.

Kompletnie bezbronna opierałam się o drzwi, czekając, aż oczy przyzwyczają się do mroku. Moje serce biło w rytm urywanego z emocji oddechu. Pokój Adama wyglądał tak samo jak mój. Pod ścianą naprzeciwko mnie stało szpitalne łóżko. Leżąca na nim postać nie poruszała się. Szary kształt przykryty białą kołdrą. Przez uchylone okno wlewał się do środka chłód nocy. Powoli do niego podeszłam. - Adam? - szepnęłam. Szum drzew z parku zagłuszył moje słowa. Stanęłam nad śpiącym mężczyzną i dotknęłam kołdry. Wciąż nie widziałam jego twarzy. - Adam? - pociągnęłam pościel. - Uch - stęknął i odwrócił się w moją stronę. Błękitne oczy były jedynym kolorem na jego pobladłej twarzy. Wyglądał, jakby trawiła go gorączka. Czarne włosy posklejały się na jego spoconym czole. - Adam? Dobrze się czujesz? - Julia? - wychrypiał. - Poczekaj, przyniosę ci wody. Złapałam szklankę stojącą na nocnej szafce i napełniłam ją w łazience. Chłopak z wdzięcznością upił łyk, rozlewając część wody na pościel. Trzęsły mu się ręce. - Co się dzieje? - zapytał, patrząc na mnie nieprzytomnie. - Musimy uciekać - szepnęłam zdenerwowana. - Edytka, ta mała dziewczynka, ostrzegła mnie, że oni zrobią nam coś złego. Nie zmyślam, Adam. Nie wiem, co się dzieje, ale nie jesteśmy tu bezpieczni. - Ja… nie wiem… - Potarł skronie. - Chce mi się spać… Tak bardzo chce mi się spać… - Kiedy wziąłeś ostatni raz lekarstwo? - Nie wiem. - Pochylał się coraz bardziej, jakby utrzymanie siedzącej pozycji sprawiało mu trudność. - Musisz się obudzić, słyszysz? Musisz wstać! Musisz się rozruszać! Chodź do łazienki. Pozbędziesz się tego paskudztwa, którym cię nafaszerowali. - Ja… kręci mi się w głowie - jęknął, kiedy dźwignęłam go do

pionu. Objęłam go w pasie i chwyciłam mocno jego podkoszulek. Poczułam mocny ból w krzyżu. Był dla mnie o wiele za ciężki. Nie dam rady, jeśli mi nie pomoże. - Chodź do łazienki. - Wiruje… Dotoczyliśmy się do wąskich drzwi. - Zaraz… Chłopak oparł się o umywalkę i zwymiotował. Odkręciłam kran, zmywając żółć. Modliłam się, żeby poza nią Adam pozbył się chociaż częściowo psychotropów, którymi go nafaszerowano. - Jak się czujesz? - Źle. Ciągle mam mdłości - wydusił przez ściśnięte gardło. - Co oni ci zrobili? - Chciało mi się płakać. Pokręcił głową, by przegnać zmęczenie. Wypłukał usta. Wydawał się o wiele przytomniejszy niż chwilę wcześniej. - Już chyba mi lepiej… Wróciliśmy do pokoju. Otworzyłam drzwi jego szafy i rzuciłam mu jakieś spodnie, kilka podkoszulków, bluzę, skarpetki i bokserki. Nie było czasu na wstyd. - Ubieraj się. Musimy uciekać. - Gdzie? - zapytał, ale nie czekając na odpowiedź, ściągnął przez głowę zapoconą koszulkę, w której spał. - Udowodnię, że nie jestem wariatką - powiedziałam z mocą, odwracając się, gdy zmieniał spodnie. - W moich dokumentach jest adres, pojedziemy tam. Zobaczymy, czy dom, w którym mieszkałam, rzeczywiście spłonął. - A jeśli nie? - Wtedy znajdziemy moich rodziców. Oni nam pomogą odwróciłam się. Adam zapinał rozporek, jednocześnie wsuwając na stopy trampki. - To szaleństwo - skwitował. - Możliwe… - przyznałam mu rację. - Nie musisz ze mną iść. Nie zmuszę cię. Chłopak przyglądał mi się uważnie. Poczułam się nieswojo

pod ciężarem lodowatego spojrzenia. Czy myśli, że jestem wariatką? - Wiem, że może uważasz to za kiepski pomysł. Pamiętam, co mówiłeś w korytarzu. Że być może to ja jestem szalona. Nie przekonamy się, jeśli nie wyjdziemy. - Pójdę - postanowił. - Najwyżej znowu nas złapią. Już bardziej nie dadzą rady mnie naszprycować. Masz jakiś plan? - Ty jesteś moim planem - wyznałam. Zaśmiał się krótko. - Ryzykantka z ciebie. Główne wyjście odpada z powodu sanitariuszy. Musimy wyjść przez okno i przemknąć się przez park. Zachwiał się, gdy mnie puścił. Nie wyglądał na kogoś, kto jest w stanie uciec przez jakiekolwiek okno. - Chwilkę - szepnął. Opadł na kolana i ku mojemu zdziwieniu zaczął pełznąć w stronę ściany. Pełna obaw przyglądałam się temu dziwnemu zachowaniu. Może jego leki jeszcze nie przestały działać? Adam zatrzymał się przy listwie i zaczął w nią drapać. - Eee… dobrze się czujesz? - Mam tu zapasowy wytrych - mruknął przez zaciśnięte zęby. - Kurwa! Chyba zerwałem sobie paznokieć! Listwa odskoczyła z trzaskiem. Nie widziałam, co znajduje się w ciemnej skrytce. Chłopak cofnął się, trzymając drut i garść drobnych. Potrząsnął głową jak pies, usiłując przegnać ospałość. Pomogłam mu wstać. Pieniądze wrzucił do kieszeni spodni, a końcówkę drutu wsunął w kłódkę wiszącą w kracie. Mechanizm zaskoczył. - Musisz przeskoczyć z parapetu na drzewo. To blisko poinstruował mnie. - Ma mocne gałęzie. Wyjrzałam na zewnątrz. Prawie metr do przeskoczenia. Nie byłam pewna, czy sobie z tym poradzę. - To jedyna droga - dodał. - Co potem? - Pobiegniemy do ogrodzenia. Znam miejsce, w którym nie ma drutu kolczastego i kamer. Nigdy z niego nie korzystałem, więc nie wiem, co znajdziemy za nim.

- Idź pierwszy - poprosiłam. - Chcę zobaczyć, gdzie powinnam się złapać. Adam wszedł na parapet. Ukucnął i skoczył. Zwinnie stanął na szerokiej gałęzi i uchwycił się pnia. Patrzyłam, jak zsuwa się i staje w cieniu potężnego kasztana. To nie wyglądało na trudne. Skoczyłam. Moje stopy zsunęły się z gałęzi. Złapałam się kurczowo pnia, raniąc boleśnie dłonie o chropowatą korę. - Skacz, złapię cię - szepnął. Puściłam się. Uderzyłam mocno w Adama. Jego silne ramiona objęły mnie w pasie. W następnej chwili upadliśmy na ziemię. Otworzyłam oczy. Leżałam na czarnowłosym chłopaku. Jęknął: - Zakręciło mi się w głowie. - Nic się nie stało - pocieszyłam go zduszonym głosem. Nasze twarze były tak blisko siebie, że mogłam policzyć jego długie rzęsy. Cały czas czułam jego dłonie na mojej talii i plecach. Obejmował mnie. - Musimy uciekać - szepnął. - Wiem. Wstaliśmy i pobiegliśmy między osnute mgłą drzewa, trzymając się za ręce. Rozglądałam się czujnie, nasłuchując, czy gdzieś w pobliżu nie ma kruków. Czym one są? O czym mówiła Edytka? Przed nami pojawił się mur wysoki na trzy metry. Jego podstawa ginęła w mlecznej mgle. Wieńczył go drut kolczasty. Adam pociągnął mnie w cień. Co kilka metrów w ciemnościach migotała lampka kamery. - Musimy iść wzdłuż ogrodzenia w stronę stróżówki szepnął. - Gdzieś niedaleko powinno być miejsce, w którym zwaliło się drzewo. Uszkodziło jedną z kamer i zerwało drut. Posłusznie podążyłam za Adamem. Drżałam. Chłód nocy wkradał się pod ubrania. Wydawało się, że ciężka mgła łapie nas za nogawki spodni, wsuwa się między materiał a gołe ciało. Była taka lepka i zimna. - Tutaj. - Kruk zatrzymał się.

Spojrzałam w jego błękitne lodowate oczy, zanim odwróciłam się do ogrodzenia. Wydawało się, że już całkiem się rozbudził. Odurzenie spowodowane lekami minęło. Miał rację. Wierzchołek ceglanego muru był ułamany. Pętle drutu kolczastego wisiały smętnie. - Co jest za murem? - zapytałam. - Nie wiem. Musimy zobaczyć. Podsadzę cię. Podeszliśmy do wilgotnej ściany. Adam ukucnął i złączył dłonie w koszyk, żebym mogła na nich stanąć. Uniósł mnie do góry. Złapałam się krawędzi i podciągnęłam. Usiadłam okrakiem na wierzchołku muru. Po drugiej stronie zobaczyłam drzewa. Druga Szansa była w lesie. Zerknęłam na Adama. Nie wiedziałam, jak zdoła wejść na górę. Zdjęłam niebieski sweter i przywiązałam jeden rękaw do sterczącego obok mnie haka, na którym rozwieszony był drut. Drugi spuściłam w dół. Nie była to zbyt mocna lina, ale powinna wytrzymać. Kruk podskoczył i złapał za rękaw. Sprawnie podciągnął się do góry i usiadł obok mnie. - Dzięki. - Odwiązał sweter. - Trochę się ubrudził.To nic. Włożyłam go na siebie, nie bacząc na ceglany pył i rdzę. - Skaczemy. - Adam opuścił się na rękach i miękko wylądował po drugiej stronie muru. Ostatni raz odwróciłam się w stronę Drugiej Szansy. W nielicznych oknach paliło się światło. Budynek wyglądał ponuro i nieprzyjaźnie. Nie miałam zamiaru więcej tam wracać. Zeskoczyłam w ślad za chłopakiem. Gdy tylko moje stopy dotknęły gnijących liści, za murem rozległo się krakanie.

29 Nie chcieliśmy zgubić się w lesie, więc idąc w bezpiecznej odległości od muru, doszliśmy do szosy, z której odchodził wjazd do Drugiej Szansy. W okolicy nie było żadnych innych zabudowań. Nie wiedzieliśmy, w jakim kierunku powinniśmy pójść. Wybraliśmy skręt w prawo. Która mogła być godzina? Żadne z nas nie miało zegarka. Mieliśmy nadzieję, że złapiemy stopa, który podrzuci nas do Warszawy. O ile w ogóle znajdowaliśmy się w jej okolicach. Morulska rzadko mówiła prawdę. Trzymaliśmy się pobocza. Nie wiedzieliśmy, jakimi pojazdami poruszają się pracownicy ośrodka. Byliśmy przygotowani na szybką ucieczki przez las. Nagle w oddali zobaczyliśmy światła samochodu. Nadjeżdżał z przeciwnej strony. To nie mogła być pogoń. - Co robimy? - zapytałam. - Usiłujemy go złapać - odparł Adam i zaczął machać rękami. - Wydawało się, że auto przejedzie obok nas, nawet nie zwalniając. Jednak kierowca w ostatnim momencie wcisnął pedał hamulca i z piskiem opon zatrzymał się obok nas. Za kierownicą zobaczyliśmy około pięćdziesięcioletniego mężczyznę. Przyglądał nam się podejrzliwie.Przepraszam bardzo, dokąd pan jedzie? - zapytał uprzejmie Adam. Usiłujemy dostać się do Warszawy, ale strasznie pobłądziliśmy. Nie wiemy nawet, czy idziemy we właściwym kierunku. Kierowca opuścił szybę. - Idziecie w przeciwną stronę - oznajmił schrypniętym głosem. - Skąd się tu wzięliście? To środek lasu. - Motor nam się popsuł kilka kilometrów stąd - skłamał chłopak. - Zostawiliśmy go na poboczu. Mógłby nas pan podrzucić bliżej miasta? Jest już strasznie późno. Zamarzniemy. - No dobrze - odparł niechętnie. - Wsiadajcie. Wskoczyłam na tylne siedzenie szczęśliwa, że ogrzejemy się

trochę. Adam zajął miejsce z przodu. - Gdzie dokładnie chcecie dojechać? - zapytał mężczyzna, ruszając. - Ostrzegam, że nie jadę do centrum. - Chcemy dostać się na Bielany - powiedziałam szybko. - Na ulicę Karską 20. - To macie szczęście. Jadę przez most Grota-Roweckiego na Trasę Toruńską. Akurat będę przejeżdżał przez Bielany. Wpisz w GPS, młody człowieku, wasz adres. - Skinął na Adama i wskazał mu palcem prostokątne urządzenie leżące na desce rozdzielczej. - Jeśli mieszkacie po drodze, to może nawet wysadzę was pod domem. Bo wracacie do domu, co? Zerknął na mnie we wstecznym lusterku. Zauważyłam niepokój w jego oczach. Mój poplamiony sweter, brudne dłonie i splątane włosy nie budziły zaufania. - Tak - uśmiechnęłam się do niego. - Wreszcie jedziemy do domu. - Rodzice na pewno się o was niepokoją - powiedział bardziej do siebie niż do nas. Przygryzłam wargę. To się dopiero okaże, czy istnieje ktoś, kto się o nas martwi. Tak jak obiecał, mężczyzna zawiózł nas prawie pod dom. Wysadził nas przy skrzyżowaniu z Karską. W drodze wyglądałam przez okno. Byliśmy daleko od Warszawy, jeszcze za Łomiankami. Ośrodek był dobrze ukryty w Kampinosie. Jak opowiedział nasz dobroczyńca, mieliśmy wielkie szczęście, że akurat tamtędy przejeżdżał. Podobno boczna droga, którą szliśmy, jest rzadko uczęszczana. On sam miał domek letniskowy w jakimś małym miasteczku po drugiej stronie puszczy i tylko dlatego jechał wąską szosą. Wysiedliśmy i jeszcze raz podziękowaliśmy za podwiezienie. Na twarzy kierowcy malowała się ulga, że wreszcie opuściliśmy jego samochód. Na pewno nie uwierzył w historię o zepsutym motocyklu. Widziałam, jak podejrzliwie nam się przyglądał. Czyżby wiedział, że w głębi lasu znajduje się szpital dla psychicznie chorych? Mgła opadała. Światła miasta skutecznie ją rozpraszały. Nie wydawała się już taka straszna. Wzięłam Adama za rękę.

Poczułam na twarzy zimną kroplę. Deszczowa łza spłynęła mi po policzku. Gdzieś w oddali przetoczył się grzmot. Minęliśmy budkę telefoniczną i opustoszały przystanek. W domach stojących po obu stronach ulicy mieszkańcy już dawno pogasili wszystkie światła. Stanęliśmy pod numerem 20. Zamarłam. Deszcz spływał mi po twarzy. Adam zamruczał coś pod nosem. Przed sobą mieliśmy biały dom bez najmniejszego nawet śladu po pożarze. Przycisnęłam twarz do krat furtki. Po bokach rósł wysoki, gęsty żywopłot. Obok domu zobaczyłam potężne drzewo. Na jednej z grubych gałęzi wisiała huśtawka zrobiona ze starej opony. Nacisnęłam klamkę. Ku mojemu zaskoczeniu furtka stanęła otworem. - To mój dom - szepnęłam, a ciepłe łzy porwały strugi deszczu. - Tak go pamiętam. Huśtawkę, ściany, drzewa. Pamiętam. - Julia? - Chłopak dotknął mojego ramienia. - Tam musi być moja rodzina. - Zrobiłam krok do przodu. - Julia. - Zacisnął palce, zatrzymując mnie. - Spójrz. Odwróciłam głowę. W ziemię obok nas wbita była tablica z napisem „Na sprzedaż” i numerem telefonu pośrednika. Nie mogłam w to uwierzyć. Musiałam przeczytać te dwa słowa kilka razy, by dotarł do mnie ich sens. - Jak to? - Jest opustoszały. - Objął mnie. - Nie, to niemożliwe. Tu miały być wszystkie odpowiedzi! zaprotestowałam. - Tu miałam znaleźć moją rodzinę! Usiłował mnie powstrzymać, ale wyrwałam mu się i podbiegłam do drzwi. Szarpnęłam za klamkę. Uderzyłam pięścią w brązowe drewno. - MAMO! TATO! - krzyknęłam i zaczęłam płakać. Ktokolwiek! Opadłam na kolana. Nie, to nie może być prawda. To kłamstwo, kolejne kłamstwo. Oni muszą gdzieś tu być. - Musimy iść. - Poczułam dłonie Adama na moich wstrząsanych płaczem ramionach. - Bo jeszcze ktoś wezwie

policję. - Nie, chcę obejść dom. - Zerwałam się na równe nogi. - Nic nie znajdziesz - zaprotestował. - Dom jest na sprzedaż. Szłam wzdłuż ścian, zaglądając do okien. Miał rację. W środku nie było żadnych mebli, dywanów. Ściany pomalowano na biało. Jasne panele na podłodze salonu odbijały tę trupią biel. Z tyłu domu znajdował się nieduży ogródek. Weszłam na drewniany taras i nacisnęłam klamkę przeszklonych drzwi prowadzących do kuchni. Otworzyły się. - Julia, nie powinniśmy. - Muszę. Weszłam do środka. Wiedziałam, że pójdzie za mną. Dotknęłam zimnego blatu drewnianego stołu. Kuchenne szafki i stolik były zrobione z polakierowanej sosny. Wszystko było wyblakłe, wyprane z barw. - Dziwnie tu. - Chłopak wzdrygnął się. - Poznajesz to miejsce? - Ja… nie wiem. Tak naprawdę wszystko wydawało mi się obce, wręcz odpychające. Widok tego pomieszczenia nie odblokował żadnych ukrytych wspomnień. - Poczekaj, jeszcze się rozejrzę. Przeszłam przez kuchnię i znalazłam się w ciemnym przedpokoju. Naprzeciwko zobaczyłam wąskie schody. Te schody… Zakręciło mi się w głowie. Zatoczyłam się i zamrugałam kilka razy, żeby przegnać sprzed oczu czarne plamy. Gdy wróciłam do równowagi, oniemiałam. Hol pomalowany był na pomarańczowo. Pod moimi nogami leżał wąski kolorowy dywan z plecionki. Już nie słyszałam deszczu bębniącego wściekle o sufit. Zamiast tego, gdzieś z pierwszego piętra dobiegł mnie czyjś śmiech. - Adam? Widzisz to? - Odwróciłam się do chłopaka, ale go nie zobaczyłam. Za sobą miałam pełną światła kuchnię. Blaty zarzucone były torbami, jakby ktoś dopiero co zrobił zakupy.

Co się dzieje? Powoli ruszyłam w stronę schodów. Dotknęłam ściany. Ktoś powiesił na niej dziecięce rysunki. Z każdym stopniem ręka dziecka nabierała wprawy, a bezładne bohomazy zamieniały się w fantazyjne wizerunki zwierząt, elfów i księżniczek, by na ostatnim schodku stać się dokładnym portretem dziewczyny, którą widziałam w swoim pokoju i w parku otaczającym Drugą Szansę. Postać na rysunku wykonanym węglem uśmiechała się zadziornie i okręcała włosy wokół palca wskazującego. Wyglądała jak żywa. Przeczytałam datę napisaną w prawym dolnym rogu ilustracji. To data z tego roku. Korytarz na pierwszym piętrze był pomalowany na zielono. Na jego końcu widziałam uchylone drzwi. - Karolina, zobacz! - usłyszałam dobiegający stamtąd rozbawiony głos. - Zobacz, jak pręży muskuły. Żołnierzyk chyba ma nadzieję, że przypadkiem wyjrzysz przez okno. - Karolina? - zapytałam. Nie czułam strachu. Nie rozumiałam, co się dzieje, ale wiedziałam, że nie stanie mi się nic złego. Weszłam do pokoju. Należał do jakiejś nastolatki albo młodej kobiety. W otwartych drzwiach szafy widać było ubrania we wszystkich możliwych odcieniach błękitu. Na łóżku przykrytym narzutą haftowaną w róże leżał pluszowy miś. Tuż przy oknie, odwrócona do mnie plecami, stała rudowłosa dziewczyna. Dobrze ją znałam. - Karolina, to ty? - zapytała rudowłosa. - Zobacz, jak rąbie drewno dla babci. Boże, jakie ciacho. Wyciągnęłam dłoń, by dotknąć jej ramienia. - JULIA! - ktoś wrzasnął i szarpnął mnie do tyłu. Światło dookoła mnie zgasło. Za oknem, przy którym stałam, niczego nie było widać przez strugi szarego deszczu. Dziewczyna, meble, kolory… to wszystko zniknęło. Adam stał naprzeciwko mnie i potrząsał moimi ramionami. - Julia! Co się z tobą dzieje?! Odpowiedz mi! Obudź się! - Nie śpię - wydusiłam. - Co to było do jasnej cholery?! - wrzasnął. - Co?

- Byłaś w jakimś jebanym transie! Nie słyszałaś, co do ciebie mówię. Ty mnie nawet nie widziałaś! - gorączkował się. Cholera jasna! Obróciłam się dookoła, lustrując puste pomieszczenie. - Ja widziałam… widziałam, jak to miejsce wcześniej wyglądało. Przypomniałam sobie! - Co? - Jego pobladła ze zdenerwowania twarz zaczęła nabierać kolorów. - Ja już tu byłam. Pamiętam to miejsce. Tu stało łóżko wskazałam na kąt, w którym je widziałam. - Było przykryte kapą w róże. Tu stała szafa. Przedpokój na piętrze był pomalowany na zielono. Hol na dole na pomarańczowo. A na schodach widziałam rysunki, które namalowałam jako dziecko. Poznałam moją kreskę. Mieszkałam tu! Ostatnie słowa wykrzyczałam. Byłam szczęśliwa. Wreszcie sobie coś przypomniałam. Zdołałam przełamać blokadę w mojej głowie. - Jesteś pewna? - Tak - odparłam z mocą. - To jest mój dom! - Ale on podobno spłonął - zauważył Kruk. - Ja nie widzę tu śladów pogorzeliska. - Wzięłam się pod boki. Zeszliśmy na parter. Adam dotknął ściany. Powąchał ją. - Co robisz? - zapytałam. - To świeża farba - mruknął. Sięgnął do kieszeni i wyjął z niej drut, który wcześniej służył mu za wytrych. Zaczął skrobać ostrym końcem o ścianę. Powoli biała warstwa farby zaczęła odpryskiwać. Płaty spadały na podłogę. Blask błyskawicy oświetlił nasze sylwetki i pomarańczową farbę, która została zamalowana. Poczułam, jak uginają się pode mną nogi. Miałaś rację. - Spojrzał na mnie wstrząśnięty. Chyba dopiero teraz uwierzył, że moje opowieści nie były wywołane brakiem przepisanych mi leków, tylko naprawdę dopiero co odblokowanymi wspomnieniami. - Niemożliwe… - Gdzie jest moja rodzina? - jęknęłam i rozejrzałam się po

ścianach. - Dom nie spłonął. Nie mogli umrzeć w pożarze. Gdzie oni są? - Nie wiem. - Dotknął mojego ramienia. Jego błękitne oczy zabłysły. Ale mam pomysł, jak to sprawdzić…

30 Deszcz ani na chwilę nie zelżał. Bił wściekle w nasze ciała, gdy biegliśmy ulicą. Nawet nie usiłowaliśmy omijać kałuż. Nasze buty i tak były przemoczone. Światła latarni usiłowały przedrzeć się przez mrok i strumienie wody. Okoliczne budynki były ledwo widoczne. Miałam wrażenie, że znajdujemy się w śnie pozbawionym światła i kolorów. Zatrzymaliśmy się pod budką telefoniczną. Adam pchnął rozklekotane drzwi i wcisnęliśmy się do środka. Oparłam się o niego, żeby zamknąć przesuwane wejście. Chłopak sięgnął do kieszeni po drobne, a ja wzięłam do ręki słuchawkę i sprawdziłam, czy słychać sygnał. Kiwnęłam głową na znak, że aparat działa. Adam wrzucił monety do automatu. Brzęknęły głucho o dno maszyny. Słuchawka była lepka i zimna, ale przyłożyłam ją do ucha. Nie było czasu na wstręt. Zaczęłam wykręcać numer agenta nieruchomości, który zapamiętałam z tablicy wbitej w ziemię obok mojego domu. Czekałam w napięciu na sygnał. - Nie ma takiego numeru… Nie ma takiego numeru… Nie ma takiego numeru… - automatyczny głos wybijał rytm. - Spojrzałam na Adama zmieszana. Chyba się pomyliłam. Mówi, że nie ma takiego numeru. - Poczekaj, ja wykręcę jeszcze raz. - Chłopak stuknął dłonią o widełki i zaczął wprowadzać numer. Ponownie usłyszałam w słuchawce monotonny głos oznajmiający, że podany numer nie istnieje. - Nic nie rozumiem - powiedziałam i odłożyłam słuchawkę. - Może to jakiś błąd w ogłoszeniu - westchnął Kruk. - Myślisz? W odpowiedzi tylko wzruszył ramionami. Oparłam się o ścianę i wsunęłam dłonie w kieszenie dżinsów. Nagle tknęła mnie pewna myśl. Szybko przeszukałam kieszenie. Wyszarpnęłam zmiętą serwetkę, na której widniał rząd cyfr.

- Masz jeszcze jakieś drobne? - zapytałam. - Jasne. Co to za numer? - Dostałam go od Izy. To numer do Pawła. - Zajebiście - Adam już wrzucał monety. Szybko wykręciłam numer. Chłopak zamarł ze słuchawką przyciśniętą do policzka. Czekałam w napięciu. Zmrużył oczy. - Nie ma takiego numeru - szepnął prawie bezgłośnie i odwiesił słuchawkę na widełki. Monety uderzyły z trzaskiem o pojemnik do zwrotu. Adam sięgnął do niego i wyjął drobniaki. - Jakim cudem ten numer też nie istnieje? - Nie mogłam w to uwierzyć. Miętosiłam serwetkę wilgotnymi ze zdenerwowania palcami. - Może jeszcze nie aktywował telefonu? - gdybał Adam. Objęłam się ramionami. - Co teraz? Przytulił mnie. - Na razie wrócimy do tego pustego domu i przeczekamy noc. Spróbujemy się trochę wysuszyć. Jutro pomyślimy, co dalej. Dobrze? Pobiegliśmy z powrotem do domu. Weszliśmy od tyłu, tak jak poprzednio. Nasze mokre obuwie zostawiało błotniste ślady na drewnianej klepce. W środku było ciemno i nieprzyjaźnie. Wydawało się, że w każdym mrocznym kącie może się czaić potwór. Albo Morulska, ale to w sumie na jedno wychodzi… Odruchowo sięgnęłam do włącznika światła. Wcisnęłam go, ale nic się nie stało. - Pewnie odłączyli prąd, skoro nikt tu nie mieszka powiedział Adam. - Pójdziemy na górę? Kiwnęłam głową. Dygotałam z zimna, a zęby szczękały mi boleśnie. Poprowadził mnie do pokoju, w którym widziałam rudowłosą dziewczynę. To chyba kiedyś był mój pokój… Wyjrzałam przez okno. Naprzeciwko nas, ledwo widoczny przez strumienie wody lejące się z dachu, odcinał się na tle czarnych drzew zarys budynku bliźniaczo podobnego do tego, w którym się znajdowaliśmy. W jednym z okien zapłonęło

światło. Cofnęłam się przelęknięta. Nie chciałam, żeby ktoś zauważył, że buszujemy po pustym domu. - Zaraz powinno zrobić się cieplej. - Głos Adama wyrwał mnie z zamyślenia. - Słucham? - Włączyłem kaloryfer. Na szczęście grzeje. Chodź. Oderwałam się od okna i podeszłam do białego grzejnika. Dotknęłam go. Był rozkręcony na maksymalną wartość. Powoli zaczynał się nagrzewać. Westchnęłam zadowolona. - Rozbieraj się. - Co? - Patrzyłam, jak chłopak zdejmuje bluzę i kilka podkoszulków. - Zamarzniemy w mokrych ubraniach. Musimy je zdjąć, żeby się rozgrzać. Ciuchy położymy na grzejnikach w innych pokojach. Zaraz wyschną. Zobaczysz. Zakłopotana zdjęłam z siebie ciężki od wody sweter i podkoszulki. Stanik zostawiłam ze wstydu. Miałam nadzieję, że nie dostanę przez to zapalenia płuc. - Daj. - Adam, trzymając naręcze ubrań, wyszedł z pokoju. Usiadłam na podłodze i ściągnęłam sztywne od błota dżinsy. Wstrząsnęły mną dreszcze. W pokoju było bardzo zimno. Budynek od jakiegoś czasu stał nieogrzewany. Nie od razu zrobi się w nim przytulnie. Położyłam spodnie na gorącym grzejniku i przysunęłam się do niego. Długo nie mogłam się rozgrzać. Przymknęłam oczy. - Hej. - Głos Adama przestraszył mnie. - Mogę usiąść obok? Ten pokój jest najmniejszy. Najszybciej powinien się nagrzać. - Jasne. - Przesunęłam się, robiąc mu miejsce. Musnął mnie lodowatym ramieniem. Wzdrygnęłam się. - Chyba jest ci jeszcze zimniej niż mnie - mruknęłam. Dotknął zimnymi opuszkami palców mojej ręki. - Za to ty jesteś ciepła. - Uśmiechnął się łobuzersko. - Może mnie przytulisz i ogrzejesz? - Po moim trupie. - Zaśmiałam się. - Wydaje mi się, że wtedy już raczej nie będziesz grzała… - Głupi jesteś. - Bywa.

- Myślisz, że dowiemy się, o co w tym wszystkim chodzi? zapytałam. - Nie wiem, ale na pewno spróbujemy. Zdołaliśmy włamać się do archiwum, a potem uciec z Drugiej Szansy. Wydaje mi się, że nie ma dla nas rzeczy niemożliwych, a przynajmniej jest ich mało. Na chwilę pogrążyłam się w smutnych myślach, które osaczały mnie niczym kruki w parku. Były tak samo czarne i ponure jak one. - Nie martw się. - Stuknął mnie łokciem. - Nie jesteś sama. Jest nas dwoje. Pomogę ci. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością. Miał rację. Już tyle dokonaliśmy. Na pewno dowiemy się prawdy. Siedzieliśmy w ciszy, usiłując się rozgrzać. Ciągle szczękałam zębami, nie mogąc powstrzymać dreszczy. - Chyba generujesz w ten sposób ciepło… - Dotknął mojego czoła. - Jesteś rozpalona. - Tylko trochę przemarzłam. - Odsunęłam jego dłoń. - Chodź. - Nie chcę - zaprotestowałam, ale nie opierałam się, gdy mnie przytulił. Jego skóra była ciepła i miła w dotyku. Przytuliłam twarz do jego piersi, wsłuchując się w głośne i spokojne bicie serca. Poczułam się bezpiecznie. Ze zdumienia aż otworzyłam oczy. Od dawna nie czułam się tak pewnie, wystarczyło przytulić się do tego chłopaka, żeby od razu ogarnął mnie spokój. Uśmiechnęłam się zadowolona, że nie widzi emocji na mojej twarzy. - Masz długie nogi. - Jego niespodziewany komentarz rozśmieszył mnie prawie do łez. - Ty nie umiesz siedzieć cicho nawet przez chwilę? zapytałam. - Wybacz, ale siedzę z półnagą dziewczyną, która się do mnie przytula. To cud, że posuwam się tylko do gadania. - Zboczeniec. Westchnął. - Baba.

To jest według ciebie obraźliwe? - prychnęłam i podniosłam głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Nasze twarze dzieliły centymetry. - A nie? Tylko kobieta może siedzieć spokojnie w takiej chwili. - A ty tylko o jednym. Chłop z ciebie - odparowałam. - Wreszcie to zauważyłaś. - Wyszczerzył do mnie radośnie zęby. Nie mogłam z nim wytrzymać. Może sprawiła to powoli rosnąca gorączka, a może bliskość jego ciała, namiętnych warg i błękitnych oczu, ale znalazłam tylko jeden sposób, żeby zamknąć mu wreszcie usta. Przysunęłam się i pocałowałam go. Mruknął jeszcze coś zadowolony, a potem nareszcie zamilkł.

31 Obudziło mnie światło padające prosto na moją twarz. Uchyliłam powieki i spróbowałam podnieść rękę. Nie mogłam. Coś mnie trzymało. Przelęknięta podskoczyłam i wierzgnęłam. Dopiero po chwili zorientowałam się, że to „coś” to nic innego jak ciężkie ramię leżącego obok mnie Adama. Mruknął niezadowolony i odwrócił się do mnie plecami. Zakaszlałam. Dawno niczego nie piłam, bardzo zaschło mi w ustach. Spanie obok gorącego kaloryfera też raczej nie koiło pragnienia. Wstałam i wyjrzałam przez okno. Po wczorajszych chmurach nie było śladu, ale nad ziemią nadal unosiła się szara, lepka mgła. Zdjęłam sztywne dżinsy z grzejnika i poszłam do drugiego pokoju po wyschnięte koszulki. Adam wciąż spał, gdy buszowałam w kuchni, otwierając szafki. Nie znalazłam żadnych szklanek ani kubków. Żadnego śladu, że ktokolwiek mieszkał kiedyś w tym domu. W końcu napiłam się z kranu. Woda była lodowata i smakowała metalicznie. Nie mogłam jednak wybrzydzać. Miałam nadzieję, że uciszę tym na chwilę burczenie w brzuchu. Nie wiedziałam, która jest godzina. Wydawało mi się, że mogło już być południe. - Hej - rozległo się za moimi plecami. Drgnęłam przestraszona. - Spokojnie, to tylko ja. - Adam potarł twarz dłońmi. - Co słychać? - Dobrze - zakaszlałam. - Wyglądasz mi na chorą. - Dotknął mojego czoła wierzchem dłoni. - No, ale przynajmniej nie jesteś taka gorąca jak wczoraj. - Wczoraj na to nie narzekałeś. - Puściłam do niego oko. - Co dzisiaj robimy? - zapytał takim tonem, jak byśmy byli na wakacjach i musieli zdecydować, co zwiedzimy najpierw. Chociaż pytanie było takie proste, nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. Żeby zyskać na czasie, jeszcze raz napiłam się z

kranu. - Chyba chciałabym pójść na policję - w końcu wydusiłam. Może tam będą coś wiedzieć. A jeśli nie, to może chociaż zasygnalizujemy, że coś niedobrego dzieje się w Drugiej Szansie. - Nie wiem, czy to dobry pomysł. - Pokręcił głową. - A co, jeśli nas zatrzymają? Mogą wezwać Morulską, a nas przymknąć do jej przyjazdu. - No to co robimy? - zapytałam. - Nie mam więcej pomysłów. - Policję zostawmy sobie na koniec - zaproponował. - Może najpierw zapukamy do ludzi z okolicznych domów i zapytamy, czy tu mieszkałaś, co? Może wiedzą, co stało się z twoją rodziną. Byli sąsiadami, na litość boską. Z radości wyściskałam Adama. Miał rację. To było takie proste. Ubraliśmy się szybko i wyszliśmy na ulicę. Po niebie sunęły się wilgotne, ciężkie chmury. Wydawało się, że gdyby unosiły się trochę niżej, to zahaczałyby o dachy domków i czubki drzew. - Gdzie najpierw? - zapytał Adam. - Może tam - stwierdziłam i wskazałam budynek naprzeciwko. Dom znajdujący się tuż obok nas wolałam zostawić na koniec. Nie byłam pewna, czy wczoraj wieczorem jego mieszkańcy nie widzieli mnie w oknie. Przeszliśmy na drugą stronę pustej ulicy i nacisnęliśmy dzwonek przy furtce. Czekaliśmy, ale nikt nie odpowiadał. Jeszcze raz zadzwoniłam. - Chyba nikogo nie ma w domu - zasugerował chłopak. Może wszyscy wyszli do pracy. To taka godzina… - Spróbujmy dalej - nie poddawałam się. W kolejnych domach także nikogo nie zastaliśmy. Mieliśmy pecha, aż nie do wiary… Naprawdę wszyscy pracowali? Doszliśmy już do końca ulicy. Wcisnęłam dzwonek. Gdzieś w głębi domu zabrzmiał dźwięk dzwonów. Odwróciłam się do Adama.

- To zaczyna być bez sensu. Wszędzie pusto. - Został jeszcze jeden dom - zaprotestował. - Ten obok twojego. Wczoraj wieczorem w jednym z pokoi paliło się światło. Na pewno jest zamieszkany. - Zauważyłeś, że ulicą nie przejechał ani jeden samochód? usiłowałam zobaczyć coś na końcu drogi, która niknęła w gęstej mgle. - Może to mała osiedlowa uliczka… - Ma dwa pasy. Nagle o furtkę obok mnie uderzył wielki ciemny kształt. Odskoczyłam przerażona i wpadłam na Kruka. Olbrzymi, czarny owczarek niemiecki zaczął wściekle ujadać. Usiłował dosięgnąć nas, wpychając swój długi ociekający pysk pomiędzy sztachety. - O cholera! - Adam odciągnął mnie od ogrodzenia. - Ale bydlę… - Chodźmy do tego ostatniego domu - poprosiłam. Miałam już po dziurki w nosie łażenia po opustoszałych domach. Bardzo doskwierał mi głód i zimno. Wilgoć w powietrzu kradła ciepło. Stanęliśmy pod ostatnim domem. Nasza ostatnia szansa. Mogliśmy co prawda poczekać do wieczora i ponownie zapukać do sąsiadów, ale nie wiedziałam, czy dam radę. Bałam się tego, co mogę usłyszeć. - Nie ma dzwonka - zauważył Adam i pchnął metalową, niską furtkę. Stanęła przed nami otworem. - Uważaj na psy - szepnęłam. Sama nie mogłam się zmusić do zrobienia nawet jednego kroku. Nie miałam ochoty na spotkanie z kolejnym wściekłym owczarkiem. - Chodź - ponaglił mnie gestem dłoni. Westchnęłam i poszłam za nim zarośniętą trawą ścieżką. Drewniane drzwi wejściowe były obdrapane. Farba odchodziła od nich płatami. Tu też nie było widać dzwonka. Adam zastukał we framugę. - Chwileczkę! - dobiegł nas zasapany, kobiecy głos. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Wreszcie zastaliśmy kogoś w

domu. Należało zacząć od tego budynku, a nie zostawiać go na koniec. Niska, zgarbiona tak bardzo, że aż zgięta wpół staruszka otworzyła nam drzwi. Zadarła do góry głowę, usiłując spojrzeć nam w twarze. - Dzień dobry pani - uśmiechnęłam się i pochyliłam odrobinę, żeby lepiej mnie widziała. - Chcieliśmy zapytać o sąsiadów. My… - Znamy ich - uzupełnił szybko Adam, zauważywszy, że starsza pani zmarszczyła niedowierzająco brwi. - Wybraliśmy się w odwiedziny, ale nie wiedzieliśmy, że się wyprowadzają. Zauważyliśmy na podwórku tablicę z ofertą pośrednika. Dom stoi pusty. Staruszka spojrzała na wskazany budynek. - Tak - odezwała się skrzekliwym głosem i powtórzyła po nas: - Stoi pusty. Trwała bez ruchu z przekrzywioną głową. Kilka siwych pasemek wysunęło się ze związanego ciasno koczka i opadło na pobrużdżoną twarz. - Stoi pusty - szepnęła. Zerknęliśmy po sobie z Adamem. Chyba i tym razem nam się nie udało. Nie wyglądała na osobę, która może udzielić wielu potrzebnych nam informacji. - A czy wie pani, co się stało z mieszkańcami tego domu? zapytał głośno Adam. Najwyraźniej podejrzewał, że kobieta jest przygłucha. - Co? - skrzeknęła zaskoczona i wróciła do nas spojrzeniem. - Ja… Nagle aż żenująco głośno zaburczało mi w brzuchu. Starowinka przyjrzała mu się badawczo i złapała mnie za rękę. - Właśnie upiekłam ciasto. Wejdźcie, poczęstuję was. Wyglądacie, jakbyście nie jedli od dawna. Przestąpiliśmy próg. W domku pachniało kotami i zatęchłymi ubraniami. Gościnna pani człapała powoli w rozchodzonych kapciach. Wyglądała na bardzo starą. - Jeżeli chcecie mnie okraść, to od razu ostrzegam, że nic nie mam, a emerytury jeszcze mi listonosz nie przyniósł w tym

miesiącu. - Zaśmiała się chrapliwie. Posadziła nas w pokoju przy okrągłym stole, nakrytym zażółconym pięknym koronkowym obrusem i wyszła do kuchni. O nogi Adama otarł się gruby rudy kocur. Zamruczał niczym traktor, a następnie wskoczył na wolne krzesło i czekał na przyjście swojej pani, tak jak my. - Psik, Pankracy - fuknęła na niego, stawiając na stole grubo pokrojone ciasto drożdżowe. Zapach świeżego wypieku sprawił, że jeszcze boleśniej poczułam skurcz żołądka. Z miny Kruka wywnioskowałam, że i on tylko czeka, kiedy będzie mógł sięgnąć po kawałek. - Zaraz przyniosę herbatę. Częstujcie się, dzieci. Równocześnie sięgnęliśmy po ciasto i zaczęliśmy się nim opychać bez opamiętania. - Boże, jaki byłem głodny - sapnął pomiędzy gryzami Adam. Pankracy ponownie wskoczył na krzesło i obserwował chłopaka przymrużonymi oczami. Nie podobało mu się, że ciasto nie jest dla niego. Nasza gospodyni postawiła na stole tacę z filiżankami i rozstawiła je przed nami. - No proszę. Widzę, że apetyt wam dopisuje. Jedzcie na zdrowie. - Usiadła obok nas, spychając kota na ziemię. - To o co chcieliście zapytać? Odłożyłam niedojedzony kawałek ciasta na talerzyk. - Nazywam się… Julia. Julia Stefaniak - przedstawiałam się. - Razem z moim kolegą Adamem Krukowskim przyjechałam odwiedzić rodzinę, która mieszkała w domu obok. Pamięta pani tych sąsiadów? Staruszka posłodziła herbatę i zamyśliła się, mieszając łyżeczką. - Nie mam dobrej pamięci - zaczęła. - Po udarze bardzo dużo rzeczy zapomniałam. Kiedyś rzeczywiście mieszkała tu rodzina. Pamiętam, że ten dom był pełen życia. Wyprowadzili się niedawno. Chyba dwa miesiące temu. - A wie pani, gdzie teraz mieszkają? - zapytałam z rosnącą nadzieją. - Muszę ich znaleźć. Proszę, to dla mnie bardzo ważne.

Staruszka przyglądała mi się uważnie. - Jak już mówiłam, po udarze wszystko mi się zaciera. Możliwe, że jutro nie będę pamiętała nawet was. - Uśmiechnęła się smutno. - Został mi tylko Pankracy. Wstała ze stęknięciem i podeszła do kredensu, na którym stały zdjęcia w zakurzonych ramkach. Podała mi jedno z nich. - To mój wnuk Piotr - powiedziała. - Wyjechał na misję do Afganistanu. Nie mam od niego żadnych wieści. Syn razem z synową mieszkają w innym mieście. Wydaje mi się, że wszyscy o mnie zapomnieli. Nawet sąsiadów nie sposób spotkać na ulicy. Wszystko jest takie puste. Przetarłam brudne szkło. Z fotografii uśmiechał się do mnie wysoki mężczyzna w wojskowym mundurze. Na głowie miał zawadiacko przekrzywiony beret. Serce uderzyło boleśnie o żebra. Znam go. Uczucie znikło tak szybko, jak się pojawiło. Puls wrócił do normy. Co to było? Wbiłam spojrzenie w zdjęcie. Teraz przystojny barczysty chłopak, starszy może kilka lat ode mnie, w ogóle nie wydawał mi się znajomy. - Kiedyś miałam jeszcze sąsiadów… - powiedziała staruszka i zamyśliła się. Adam wciąż napychał sobie usta ciastem, zupełnie jakby już nigdy więcej miał nie jeść. Łapczywie sięgnął po gorzką herbatę. Najwyraźniej nie zamierzał wtrącać się do rozmowy. Byłam mu za to wdzięczna. Sama musiałam stawić temu czoło. - Pamięta ich pani? Jak się nazywali? - drążyłam. - Nazywali się chyba Winiarek. Kruk zakrztusił się herbatą. Uderzyłam go w plecy. - Dzięki - wycharczał. Moje dokumenty ukryte w archiwum Drugiej Szansy wystawione były na to samo nazwisko. To była moja rodzina! Wiedziałam! - Co się z nimi stało? Gdzie oni są? Staruszka wyglądała, jakby się obudziła. Nagle zamrugała jak szalona. - To było małżeństwo z dwiema córkami. Jedna z dziewcząt miała rude włosy, a druga bardzo przypominała ciebie… To

dlatego wydałaś mi się znajoma. Jesteś Karolina! Karolina Winiarek! Ze wzruszenia pociekły mi łzy. - Przepraszam - wyszeptałam. - Dlaczego powiedziałaś, że nazywasz się Julia? - Ja miałam wypadek - wyjaśniłam rwącym się głosem. Straciłam pamięć… W szpitalu powiedziano mi, że nazywam się Julia Stefaniak… Szukam teraz mojej rodziny. Nie mam z nią żadnego kontaktu. Czy rodzice nie zostawili pani swojego nowego adresu? Staruszka pokręciła przecząco głową. - To było bardzo dziwne. Wieczorem jeszcze wszystko było normalnie. Widziałam, jak wróciliście wszyscy czworo do domu. Zawsze robiliście dla mnie po drodze zakupy, więc spotkałam się z twoją młodszą siostrą przy furtce. Nic nie mówiła o wyprowadzce… Ciasto, które zjadłam, przewróciło mi się w żołądku. Miałam młodszą siostrę. Rudowłosą dziewczynę. Czy to była ta nastolatka z parku, która straszyła mnie i Adama? - A rano dom był opustoszały. Na środku waszego podwórka stała wbita tablica z numerem telefonu. Zadzwoniłam tam kilka razy, ale abonent ciągle był niedostępny, a potem automat zaczął powtarzać, że nie ma takiego numeru. Nie wiem, kiedy oni się wyprowadzili. W ciągu jednej nocy zniknęły wszystkie meble. Ścisnęłam jej suchą, chropowatą i pełną odcisków dłoń, kiedy jej głos zaczął trząść się z emocji. - Wyjechali bez słowa. Zostawili mnie. Mogli coś powiedzieć. Mogli się pożegnać. Uciekli, jakby ich diabeł gonił. - Uciekli? - Spojrzałam na Adama. - A jak można to inaczej określić? - Westchnęła. - Wyjechać bez żadnego pożegnania? Tak nie wypada. Posiedzieliśmy z nią jeszcze jakiś czas. W końcu pożegnaliśmy się obdarowani domowym ciastem, którego zapas starczyłby nam zapewne na kilka dni, gdyby nie wilczy apetyt Adama. Wyjaśniłam sąsiadce, że tymczasowo

zatrzymaliśmy się w moim starym domu i że pewnie niebawem ruszymy dalej na poszukiwanie mojej zaginionej rodziny. Obiecałam też, że przyjdę się pożegnać. * Usiedliśmy w małym pokoju na pierwszym piętrze. Adam zerkał tęsknie na pakunek, który dostaliśmy od staruszki. - Musimy iść na policję - powiedziałam. - Teraz nie mamy już wyboru. Coś jest tutaj nie tak. Dlaczego oni uciekali? - Zaraz, wcale nie wiemy, czy naprawdę uciekali. To tylko domysły starej sąsiadki. Sama zresztą przyznała, że po udarze ma kłopoty z pamięcią. Może tak naprawdę się z nią pożegnali i wszystko wyjaśnili, a ona tego zwyczajnie nie pamięta? Musisz przyznać, że jest taka możliwość. - No jest… - mruknęłam niechętnie. - Najważniejsze, że mamy ślad. - Oparł się z westchnięciem o grzejnik, chociaż dom zdążył się już nagrzać i było w nim całkiem przyjemnie. - Wiemy, że tu mieszkała twoja rodzina. Nazwisko się zgadza. - Wiemy też, że z numerem do pośrednika od samego początku coś było nie tak - dodałam. - Tego też ona może nie pamiętać… Za oknem zapadał już zmierzch. Wstałam z podłogi i podparłam się pod boki. - Chodźmy na policję. - Co? Teraz? - jęknął niezadowolony. - A kiedy? Morulska zna ten adres. W każdej chwili może przyjechać sprawdzić, czy przypadkiem nie wróciłam do domu. Nie możemy tu zostać - starałam się przemówić mu do rozsądku. Gderając pod nosem, wstał. - Nie wiemy nawet, gdzie jest komisariat. - Zapytam sąsiadki, a ty poczekasz na mnie na ulicy. Kilka chwil później szliśmy w milczeniu cichą ulicą. Niebo poczerniało. Zza grubego całunu chmur nie przebijało się światło gwiazd i księżyca. Mgła czaiła się tuż przy ziemi, łapiąc nas za kostki.

Musieliśmy przejechać metrem jeden przystanek do stacji Słodowiec. Podobno w pobliżu był komisariat policji. Mijane budynki wyglądały na opuszczone. Spokój i bezruch były nietypowe. Trochę mroczne. Warszawa nie powinna tak wyglądać. Doszliśmy do głównej ulicy. Zatrzymaliśmy się na pasach prowadzących do wyspy, na której znajdowało się zejście do metra. Kilka samochodów minęło nas niespiesznie. Zielone światło zapłonęło trupio, dając nam pozwolenie na przejście. Zatrzymaliśmy się przed bramkami prowadzącymi na perony. Nie mieliśmy biletów. - Co teraz? - zapytałam. Nie mamy pieniędzy na bilety - powiedział i zgrabnie przeskoczył przez barierki. - Musimy sobie radzić. Podał mi rękę i pomógł przedostać się przez metalową blokadę. Zbiegliśmy po schodach na peron. Poza nami jeszcze kilka osób czekało na metro. Wyświetlacz zawieszony po drugiej stronie torów podawał informacje sportowe i ciekawostki ze świata. Ciekawa każdej nowiny pilnie śledziłam tekst. Nagle z głębi tunelu dobiegł nas huk jadącego pociągu. Na wyświetlaczu pojawił się rysunek wagonu i informacja, że nadjeżdża skład. Cofnęłam się za żółtą linię. Adam wziął mnie za rękę, gdy z piskiem kół pociąg hamował. Wiatr zarzucił mi włosy na twarz. Na moment oślepiona zdałam się na swego towarzysza. Niewiele czerwonych siedzeń było zajętych. Mało kto o tej porze usiłował dostać się do centrum miasta. Gdy wchodziliśmy do wagonu, jakaś wysiadająca smukła kobieta w średnim wieku o czarnych jak skrzydło kruka włosach stuknęła Adama w ramię. Zachwiał się i odwrócił w stronę nieznajomej. Zobaczyłam na jego twarzy zaskoczenie pomieszane z niedowierzaniem. - Nie… - jęknął. - Czekaj! Doskoczył do drzwi, ale zasunęły się z sykiem. - Nie! - Uderzył pięścią w szybę. - Czekaj! Ludzie w wagonie zaczynali dziwnie się na nas patrzeć. Kilka osób przesiadło się na koniec przedziału.

- Adam? Co się dzieje? - Dotknęłam jego ramienia. Cały czas stał nieruchomo przy drzwiach, pomimo że widać było za nimi tylko ciemność tunelu. Ogłuszający huk uderzał boleśnie w nasze uszy, gdy pociąg z zawrotną szybkością pokonywał kolejne kilometry. - Ta kobieta - powiedział, a raczej krzyknął. - Widziałaś ją?! - Tak. - Ja już ją gdzieś widziałem. - Gdzie? - Śniłem o niej, kiedy znalazłem się w Drugiej Szansie…

32 - Jak to śniłeś? - zapytałam, gdy wysiedliśmy na stacji Słodowiec. Wyszliśmy z podziemnego przejścia na mroczny plac, którego latarnie nie potrafiły wystarczająco oświetlić. Nie wiedziałam, czy było to spowodowane ich złym rozstawieniem, czy mgłą, która coraz bardziej gęstniała. - Pamiętasz, jak kiedyś mówiłem ci, że na początku w Drugiej Szansie miałem niezłe jazdy? Kiwnęłam potakująco głową. - Widziałem wtedy kobietę. Przemykała się korytarzami, mijała mnie w parku. Na początku myślałem, że to mój anioł stróż - zakpił z siebie i zaczął grzebać po kieszeniach w poszukiwaniu papierosów. Nie znalazł ich. - Potem myślałem, że to jakieś wspomnienie. Na szczęście Morulska oraz jej tabletki skutecznie przegoniły tę kobietę. Już prawie o niej zapomniałem. Przytuliłam się do jego boku. Nie wiedziałam, w jaki sposób mogłabym go pocieszyć. Podeszwy naszych trampek szurały cicho o chodnik. Stanęliśmy przed wejściem do komisariatu policji. Idziemy? - Adam zrobił odważną minę i nie czekając na moją odpowiedź, pchnął drzwi. - Miejmy to już za sobą. Weszłam pierwsza. Naprzeciwko nas znajdowało się okienko, za którym siedziała wymalowana jakaś znudzona blondynka. Czytała jakiś magazyn, okręcając sobie wokół palca spalone farbą pasemko włosów. - Dzień dobry - powiedziałam. - Chcielibyśmy zgłosić przestępstwo. Podniosła na nas mocno umalowane na czarno oczy. Westchnęła znudzona. - Jakie przestępstwo? - Chcielibyśmy porozmawiać z policjantem - poprosiłam. Kobieta nie wzbudzała mojego zaufania. Nie chciałam jej niczego mówić. Na szczęście ona także nie miała ochoty nas

słuchać. Skierowała nas do siedzącego nieopodal funkcjonariusza. Zajmował miejsce za zarzuconym papierami biurkiem. Policyjny uniform miał ubrudzony z przodu keczupem. Rude włosy sterczały na jego głowie w kompletnym nieładzie. Podniósł głowę, gdy stanęliśmy obok. - Tak? - zapytał niechętnie. - Chcielibyśmy zgłosić przestępstwo - powiedziałam. Adam poruszył się obok mnie niespokojnie. Nie był przekonany, że postępujemy właściwie. Ja także bałam się, że policjanci mogą wezwać Drugą Szansę, ale nie mieliśmy wyboru. Nie przychodziło mi do głowy nic innego, co moglibyśmy zrobić. Utknęliśmy w ślepym zaułku. - Proszę usiąść. - Policjant obojętnie wskazał nam krzesła. Przesunął stos papierów na brzeg biurka i wyciągnął z szuflady czysty druk, który zamierzał przy nas wypełnić. - Słucham… - mruknął. - Nazywam się Julia Stefaniak, a w zasadzie Karolina Winiarek - zaczęłam. Chciałabym zgłosić porwanie, przetrzymywanie… mnie, a zaginięcie mojej rodziny. - Hm? - Długopis funkcjonariusza zatrzymał się tuż nad pustym polem, w którym należało wpisać nazwisko poszkodowanego. - Jeszcze raz, jak się pani nazywa? - Chyba Karolina Winiarek - powiedziałam zakłopotana. Nie wiem, które nazwisko powinnam panu podać. - Może to, które ma pani w dokumentach - zasugerował suchym tonem. - Nie mam żadnych dokumentów. Proszę zrozumieć, to poważna sprawa - zirytowałam się kpiną, którą usłyszałam w jego głosie. Adam wzruszył ramionami, kiedy na niego spojrzałam. Podejrzewał, że tak właśnie będzie. - Jesteśmy z Drugiej Szansy, ośrodka rehabilitacyjnego znajdującego się pod Warszawą. Policzki rudowłosego policjanta zaczerwieniły się. - Czy wy robicie sobie ze mnie żarty? - warknął i zmiął kartkę, na której niczego nie zapisał.

- Nie, to prawda. Uciekliśmy z Drugiej Szansy. - Złapałam się za blat biurka, jakby miało mi to pomóc w utrzymaniu zainteresowania funkcjonariusza. - Oni przetrzymywali nas wbrew naszej woli! Wmawiali nam, że nazywamy się inaczej, że nasze rodziny zginęły, a to nieprawda! W mojej dokumentacji medycznej znalazłam, że nazywam się zupełnie inaczej. Znalazłam też adres mojego domu, który według pracowników Drugiej Szansy spłonął. On stoi jak gdyby nigdy nic. Sąsiadka mnie poznała. Powiedziała, że moja rodzina zniknęła w ciągu jednej nocy bez śladu. Policjant przyglądał mi się z politowaniem. Wyglądał, jakby w ogóle nie przejął się tym, co mu powiedziałam. - Kiedy uciekliście z Drugiej Szansy? - zapytał. - Wczoraj - powiedziałam. - Dostaliśmy zgłoszenie o waszym zaginięciu. Będę musiał powiadomić waszych opiekunów. - Nie! - krzyknęłam. - Proszę nam pomóc! Ratujcie nas! Oni chcą nam zrobić krzywdę! - Ależ oczywiście. - Kiwnął głową z powagą. - Poczekajcie, muszę zadzwonić w jedno miejsce. Skinął na stojącego niedaleko nas pracownika. Starszy policjant przysunął się do nas nieznacznie. - Nie uwierzył nam - powiedziałam do Adama. Byłam zrozpaczona. Co teraz? Co mamy robić, jeśli nawet policja nie chce nam pomóc? - Wydaje mi się, że poszedł zadzwonić po Morulską szepnął chłopak. - Powinniśmy się stąd zwijać. - No nie wiem. Bałam się wstać bez pozwolenia. W końcu byliśmy na posterunku. Policjant kazał nam czekać. - Idziemy. - Adam podniósł się z krzesła. - Nie możemy znowu dać się zamknąć w Drugiej Szansie. - Hej, dzieciaki, poczekajcie chwilę. - Starszy policjant zmierzał wyraźnie w naszym kierunku. - Chyba jednak niepotrzebnie zawracaliśmy głowę zaczęłam się jąkać. - Pójdziemy już. Macie panowie na pewno o wiele poważniejsze sprawy niż nasza.

Funkcjonariusz przyspieszył. - Stójcie! - rozkazał. - Lecimy! - Kruk złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę drzwi. Wyskoczyliśmy na ulicę. Gęsta mgła sięgała do kolan. Miałam wrażenie, że usiłuje mnie złapać, hamuje bieg. Słyszałam, jak za naszymi plecami trzaskają drzwi komisariatu. Gonili nas. - STÓJCIE! - Za nami potoczył się gromki okrzyk ryżego policjanta. Nie zwracaliśmy na niego uwagi. Biegliśmy jak szaleni, byle znaleźć się jak dalej od tego miejsca. Musieliśmy uciekać. Niedaleko nas rozległ się dźwięk syreny ambulansu. Odwróciłam się. Dwóch policjantów deptało nam po piętach. Daleko za ich plecami jechała biało-zielona półciężarówka. Na masce widniał napis: Ambulans Druga Szansa. To niemożliwe, żeby dojechali tu tak szybko! Budynki zlewały się w jedną szarą plamę. Mgła gęstniała, spowalniając bieg. Była niczym gęsta woda. Po chwili zaczęły boleć mnie nogi. Zamiast biec szłam w żółwim tempie. Adam też zmagał się z szarą siłą krępującą nasze stopy. Karetka minęła nas i zahamowała z piskiem opon. Z szoferki wysiadł wysoki pielęgniarz z zadrapaną twarzą. Na jego ustach malował się krzywy, złowrogi uśmiech. Nie mogłam już uciekać. Nie wiem, czy to mgła się zestaliła, czy to mnie sparaliżował paniczny strach. Miejsce dla pasażera zwolniła Zofia Morulska. Jej kanarkowo żółty kostium wyraźnie odcinał się od szarego tła. - Gołąbeczki, to koniec waszego spaceru - oświadczyła. Adam nie zamierzał tak łatwo się poddać. Gdy tylko sanitariusz podszedł do niego, uderzył go prawym sierpowym w szczękę. - Zostaw mnie, ty skurczybyku! - wrzasnął. - Karolina! Uciekaj! Zatrzymam go! Uciekaj! Zamachnął się, by jeszcze raz uderzyć pracownika Drugiej Szansy. Nie zdążył. Mężczyzna poraził go paralizatorem. Adam opadł na chodnik zasnuty mgłą. Ja się nie ruszałam. Nie mogł-

am. Czekałam, aż osiłek obetrze krew z rozciętej wargi i podejdzie do mnie. Wyjął z kieszeni strzykawkę. Odwróciłam się tylko w stronę rudowłosego policjanta i szepnęłam: - Pomocy. Przez chwilę na jego twarzy widać było poważne wątpliwości. Szybko jednak zniknęły, kiedy podeszła do niego Morulska i pokazała jakieś papiery. Kiwał potakująco głową i drapał się zakłopotany po rudej czuprynie. Na mnie powoli zaczynały działać środki uspokajające. Powieki same mi opadały. Nie stawiałam oporu, gdy sanitariusz złapał mnie mocno za ramię i zaprowadził do karetki. Tam też nie oponowałam, kiedy przywiązywał mnie do wąskiej, twardej kozetki. Niebawem obok mnie wylądował Adam. Z nim pielęgniarz się nie patyczkował. Rzucił nieprzytomnym chłopakiem jak workiem ziemniaków na drugą kozetkę. Morulska wsunęła głowę do samochodu. Zacmokała niezadowolona. Zauważyłam, że na zębach miała rozmazaną czerwoną szminkę. - Zawiodłam się na tobie… Karolino. A może Julio? Nie zdołałam jej odpowiedzieć. Zapadłam w sen. * Samochód zatrząsł się na wybojach. Uchyliłam oczy. Wciąż byłam przywiązana do kozetki. Kruk leżał obok, wpatrując się w sufit. Poczułam ogromną ulgę, gdy zobaczyłam, że jest przytomny. Bałam się, że sanitariusz zrobił mu coś poważnego. - Adam - szepnęłam. Odwrócił do mnie głowę. Na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. - Prawie nam się udało - powiedział. - Przepraszam, że poszłam na posterunek. Adam wyciągnął w moją stronę rękę na tyle, na ile pozwalały mu rzemienie wiążące jego nadgarstek z barierką kozetki. Przesunęłam się odrobinę i próbowałam wysunąć dłoń tak daleko, jak tylko dam radę. Dotknęłam jego zimnych palców. - To nie twoja wina - powiedział.

Wydawał się pogodzony z losem. - Tak najwyraźniej musiało być. Nie uwolnimy się z Drugiej Szansy. Nie dowiemy się prawdy. - Uda nam się - zapewniłam z mocą. - Adam, uda nam się! Ja się nie poddam. Słaby uśmiech na jego ustach przygasł jeszcze bardziej. Dopiero teraz zauważyłam, jaki był blady. Cienie pod jego oczami pogłębiły się od czasu naszej ucieczki. Wyglądał na chorego. Zakłuło mnie w piersi z niepokoju. - Dobrze się czujesz? - zapytałam. - Jestem tylko zmęczony. - Ścisnął mocniej moje palce. - Adam… ja… dziękuję. Dziękuję, że ze mną uciekłeś. - Daj spokój, mała - speszył się. Trochę życia i koloru pojawiło się na jego twarzy. - Dla ciebie zrobiłbym to jeszcze raz… Po chwili zdał sobie chyba sprawę, że powiedział za dużo, bo spróbował zatuszować swoje wyznanie żartem: - Przy tobie nie można się nudzić: pogonie, spalone domy, szalone staruszki. Żyć nie umierać. Uśmiechnęłam się do niego. - Ja też… bardzo cię lubię - zakończyłam kulawo. Nie zdążył już nic odpowiedzieć. Jednak zanim ambulans zatrzymał się gwałtownie, zdążyłam jeszcze zobaczyć ciepło w jego oczach. Ktoś szarpnął mocno drzwiczki auta. Oślepiło nas światło, nie pozwalając rozpoznać twarzy osoby, która je otworzyła. Tylko po sylwetce poznałam, że to Morulska. Pomilczała chwilę i zniknęła. Na jej miejscu pojawiło się dwóch sanitariuszy. Jeden z nich wszedł do środka. Uderzeniem rozdzielił nasze dłonie. Syknęłam z bólu, ale nie zrobiło to na nim najmniejszego wrażenia. - Adam! - zawołałam jeszcze, gdy mężczyzna wyciągnął mnie z samochodu. Zapadłam się w mgłę. Trawa ukryta pod szarą masą była dziwnie miękka. - Nic mi nie będzie! - odkrzyknął.

Sanitariusz trzymał mnie mocno za ramię i prowadził w stronę drzwi wejściowych. Zaciskał palce, sprawiając mi ból. Gdy się poskarżyłam, popchnął mnie brutalnie do przodu. Wpadłam do holu Drugiej Szansy. W drzwiach do jadalni stała Morulska. Za nią zobaczyłam małą Edytkę. Wpatrywała się we mnie swoimi pustymi oczami. Pokręciła przecząco głową i spuściła wzrok. Chyba ją zawiodłam. Był dzień, ale Druga Szansa wydawała się opuszczona. Szliśmy pustymi korytarzami w stronę mojego pokoju. Rozglądałam się uważnie, nikogo jednak nie dostrzegałam. Dziwne… Sanitariusz otworzył drzwi i wepchnął mnie do środka. Drzwi uderzyły o framugę. Odwróciłam się do nich rozwścieczona. Nie można ich było zamknąć. Nie rozumiałam, po co robili to przedstawienie. Mogłam znowu uciec. Rzuciłam się do klamki. Szarpnęłam. Drzwi nawet się nie poruszyły. Nie rozumiem! Zaczęłam wściekle szarpać za klamkę i kopać drzwi. Jakim cudem je zamknął? Nie słyszałam, żeby przekręcał w zamku klucz. Czyżbym wcześniej nie zauważyła jakiejś zasuwki zamocowanej na zewnątrz? - WYPUŚCIE MNIE! - wrzasnęłam na całe gardło, waląc pięściami w drzwi. Krzyczałam tak głośno, jak tylko mogłam. Myślałam, że oszaleję. Szarpałam za kraty w oknie i znów kopałam w drzwi. Przecież ktoś musi mnie słyszeć. POMOCY! Chwyciłam krzesło i z całej siły uderzyłam nim w ścianę. Roztrzaskało się na kawałki. Ktoś przecież musi tu być. Niech ktoś mnie wypuści! Krzyczałam bardzo długo, ale nikt mi nie odpowiedział. Zupełnie jakbym była sama w pustej Drugiej Szansie…

33 Nagle drzwi otworzyły się. Poderwałam głowę do góry. Siedziałam w kącie pokoju pod oknem. W ataku wściekłości porozbijałam wszystko, co tylko się dało. W rękawie swetra trzymałam podłużny, ostro zakończony kawałek lustra z łazienki. Uderzyłam w nie nogą połamanego krzesła. W drzwiach stała Morulska. Weszła do środka i rozejrzała się po zniszczeniach, których dokonałam. - Widzę, że nie próżnowałaś - zauważyła pogardliwie. - Co tu się dzieje?! - krzyknęłam, zrywając się na równe nogi. - Kim ty jesteś?! Co to za miejsce?! Co zrobiliście z moją rodziną?! - Skarbeczku. - Ułożyła usta w dziobek i zacmokała zniesmaczona. - Nie wiem, o czym ty bredzisz. Od kilku dni odmawiasz przyjmowania leków. Odmówiłaś także opuszczania swojego pokoju. Twoje dobro leży mi na sercu. Tylko dlatego nie zostałaś skrępowana i zmuszona do połknięcia tabletek. Widzę, że popełniłam błąd… Mocniej zacisnęłam palce na ostrym kawałku lustra, który miałam ukryty w rękawie. - Co? - wydusiłam.To, co słyszysz - warknęła. Chyba powoli traciła do mnie cierpliwość. Widziałam, że z trudem hamuje wybuch. Zniszczenia, których dokonałam, bardzo ją zdenerwowały. Podeszła bliżej. - Miałaś atak - powiedziała. - Od początku wiedziałam, że nie powinnaś utrzymywać żadnych kontaktów z tym chłopakiem… - Z Adamem? - To jego wina. On cię omamił. Namówił do odstawienia lekarstw. Zobacz, co się z tobą stało. Przerwałaś kontynuować terapię. Ataki złości zaczęły się nasilać, aż wreszcie doszło do ostateczności. Wpadłaś w histerię. Rozpoczęły się halucynacje i omamy.

- Złapaliście mnie po ucieczce z Drugiej Szansy zaprotestowałam. - Byłam w moim domu, on wcale nie spłonął. - Skarbeczku, ty nawet na chwilę nie opuściłaś ośrodka stwierdziła zimno. Poczułam, jak podłoga usuwa mi się spod nóg. Nie, nie mogę jej słuchać. Usiłuje zrobić mi wodę z mózgu. Kłamie! Chce, żebym nabrała wątpliwości. Ona chce, żebym zwariowała! - Uciekłam stąd! - krzyknęłam. - Z Adamem. Nocowaliśmy w moim domu na Bielanach! Poszliśmy na policję! A potem wy nas złapaliście! Jechaliśmy ambulansem do Drugiej Szansy. - Moja droga, nasz ośrodek nie dysponuje żadnym służbowym samochodem. Wszystko to sobie wyobraziłaś, nie biorąc leków. To nie wydarzyło się naprawdę. - Nie… nie! Zamknęliście mnie tu! Morulska podeszła do drzwi i otworzyła je. - Nigdy nie były zamknięte. W każdym momencie mogłaś wyjść. - Kłamiesz! Morulska sięgnęła do kieszeni i wyjęła z niej fiolkę z tabletkami. Były czarne. - Teraz poproszę cię o połknięcie lekarstwa. Zakończmy to wreszcie. Przerażona przyglądałam się tabletce, którą wysypała na swoją dłoń. Błyszczała niczym chitynowy pancerzyk owada. Mały żuczek. - Nie połknę tego. - Pokręciłam przecząco głową. - Chcę wiedzieć, co tu się dzieje! Gdzie są moi rodzice?! - Twoi rodzice nie żyją. Już o tym rozmawiałyśmy. Proszę, połknij lekarstwo. Nie zmuszaj mnie do zawołania sanitariusza. Na jej twarzy pojawił się złośliwy uśmiech. Cofnęłam się przerażona. - Chcesz, żebym zwariowała jak Magdalena - wydusiłam. Kiedy postradam zmysły, już nigdy się stąd nie uwolnię. - Ależ mnie zależy tylko na twoim dobru. - Podeszła bliżej o jeden krok. - Jestem twoją przyjaciółką. Gdzieś w parku rozległo się krakanie kruków. Drgnęłam.

Zrobiło mi się zimno. Szarość za oknem gwałtownie zaczęła ustępować ciemności. Dźwięki wydawane przez ptaki wydawały się coraz głośniejsze. Narastały. Otaczały mnie. Miałam wrażenie, że ściany przechylają się i wyginają pod dziwnymi kątami. Panika chwyciła mnie za gardło. Jestem szalona! Ona ma rację! Jestem szalona… Zawsze byłam, tylko nie chciałam w to uwierzyć. Zaszlochałam. Opuściłam ręce. Trójkątny kawałek lustra zaczepił się o rękaw swetra. Gdyby nie to, na pewno upadłby na podłogę. Poddałam się. Nie ma ucieczki. Nie mam domu. Nie mam… rodziny. Jeśli to wszystko tylko mi się wydawało… to czy… czy uczucie do Adama też jest tylko moim wymysłem? Gorzkie łzy drapały mnie w gardło. - Weź lekarstwo - kusiła Zofia, trzymając tabletkę między dwoma palcami. - Po nim poczujesz się lepiej. Powoli wyciągnęłam dłoń. Kobieta rozwarła palce. Czarna błyszcząca pigułka wyśliznęła się spomiędzy nich. - Obudź się, otwórz oczy… - Cichy szept dobiegał zza ściany, w którą wtulałam się plecami, by znaleźć się jak najdalej od Morulskiej. Zofia drgnęła. Jej spojrzenie na sekundę powędrowało w stronę ściany. Moje oczy rozszerzyły się z przerażenia. Szybko cofnęłam rękę. Czarna tabletka upadła na ziemię. Uderzyła o panele i znieruchomiała. - Słyszałaś! - krzyknęłam. - Ja? Co? Nie wiem, o co ci chodzi, skarbeczku - usiłowała zamaskować zdenerwowanie niepewnym uśmiechem. - Zobacz, upuściłaś lekarstwo. Musimy je podnieść. Może przyniosę ci wodę do popicia? Nie zwracałam uwagi na jej puste gadanie. - Słyszałaś ten szept - wycedziłam. - Widziałam! Spojrzałaś na ścianę! Słyszałaś go! - Nie wiem, o czym mówisz - upierała się. Namacałam ostry kawałek lustra i z wdzięczności, że nie

upadł na ziemię, o mało się nie roześmiałam. - Prawie udało ci się mnie przekonać, że jestem szalona. Mój głos rwał się z emocji. - Podnieś lekarstwo. Jej nic nierozumiejący wzrok stwardniał. Wąskie usta zacisnęły się w kreskę. Szminka, którą dawno zlizała, nie zakrywała pobielałych ze złości warg. Krakanie za oknem nasiliło się. Obok mnie w szybę uderzył czarny ptak. Odskoczyłam od okna przerażona. Ptaszysko tłukło wściekle skrzydłami o kraty i szybę. Chyba chciało je rozwalić i dostać się do środka. Do mnie. Szept już się nie powtórzył. Sprawił jednak, że dopiero teraz zrozumiałam, o co w tym wszystkim chodziło. - To nie jest prawda - szepnęłam. Nagle zapadła cisza. Olbrzymi kruk zniknął, ucichło krakanie, a Morulska wyglądała, jakby zapadła się w sobie. - Co? - warknęła. - To nie jest prawda - powtórzyłam. - Ja… muszę otworzyć oczy. Muszę się obudzić. Lekarka cofnęła się, zupełnie jakby moje słowa ją poraziły. - Dziecko, co ty bredzisz?! - pisnęła nienaturalnie wysokim głosem. - Ja muszę otworzyć oczy - powtórzyłam. Wreszcie zrozumiałam. Nagle za oknem znowu rozległo się głośne krakanie. Narastał także szelest skrzydeł. Dziesiątek, jeśli nie setek skrzydeł. W szybę obok mnie ponownie uderzył ptak. Usłyszałam nieprzyjemny chrzęst i zobaczyłam, że opadł na parapet. Wyglądał na martwego. Z przerażeniem zauważyłam, że na szybie pojawiła się rysa. Pęknięcie, które powstało po uderzeniu, biegło przez całą długość szyby. Kolejny kruk uderzył o okno. Ostry zgrzyt poprzedził rozpad tafli na małe, ostre kawałki. Rozprysły się na podłodze tuż obok mnie. Odskoczyłam, by uniknąć pokaleczenia. Teraz od kruków oddzielała mnie tylko krata, przez którą

swobodnie mogły przejść. Spojrzałam na Morulską. Światło lampy wydobywało z jej twarzy drapieżne rysy. Usta rozchyliły się, odsłaniając ostre zęby. Okulary przekrzywiły się na nosie, który nagle bardzo się wydłużył. Zakrzywiał się na końcu niczym ptasi dziób. Cień za jej plecami zafalował. Zobaczyłam, jak czerń rozstępuje się i przybiera kształt olbrzymiego kruka. Cień załopotał skrzydłami, pomimo że lekarka nawet nie drgnęła. - Nie uciekniesz stąd… - wycedziła.

34 Byłam przerażona. Nie wiedziałam, co mam robić. Nie wiedziałam, w jaki sposób powinnam się obudzić. Zważyłam odłamek lustra w dłoni. Czy wystarczy do obrony? Morulska stała na lewo od drzwi. Spięłam się w sobie. Mam tylko jedną szansę. Jedną… Światło odbiło się w lustrzanej tafli trzymanego przeze mnie odłamka. Zofia wydała z siebie nieludzki okrzyk. Za moimi plecami kruki wskakiwały przez kratę do pokoju. Przestawały przypominać ptaki. Roiły się niczym owady. Ich czarne pióra mieniły się niczym chitynowe pancerzyki żuków. Pobiegłam przed siebie. Lekarka skoczyła w moją stronę, rozczapierzając palce. Jej pomalowane na czerwono paznokcie wydłużyły się. Kapał z nich rubinowy lakier. A może to nie lakier? Może to krew? Pchnęłam na oślep kawałkiem lustra. Ostrze przebiło żakiet i rozerwało materiał. Byłam przerażona. Oczy Morulskiej zapadły się w głąb jej głowy. Rude włosy opadły na twarz. Złapała się za brzuch i mocno go ścisnęła. Pomiędzy jej palcami nie zobaczyłam jednak krwi, kiedy stałam nieruchomo, wstrząśnięta tym, co właśnie zrobiłam. Spojrzałam na ostry brzeg mojej prowizorycznej broni. Na ziemię kapała z niego czarna, smolista substancja. Zbyt gęsta na krew. Żakiet kobiety zaczął się rozpychać, zupełnie jakby coś pod nim trzymała. Kruki, które wpadły przez okno, jak szalone latały nad naszymi głowami, obijając się o ściany. Kilka ogłuszonych uderzeniem upadło na ziemię. Światło jarzeniówki przygasło przysłonięte ich tłustymi ciałami. Jęknęłam, kiedy brzuch lekarki zaczął się trząść. Rósł, robił się coraz większy. Głowa opadła jej do tyłu, a bezużyteczne ręce opuściła luźno po swoich bokach. Nagle guziki spinające poły żakietu wystrzeliły w powietrze. Biała bluzka z kołnierzykiem została rozerwana przez kotłujące się pod nią czarne ptaszyska.

Krzyknęłam przerażona, kiedy zaczęły wydostawać się z brzucha Morulskiej. Leciały prosto na mnie. Jeden z nich celował w moją twarz. Pochyliłam się, ale zaplątał mi się we włosy. Piszczałam, machając rękami. Usiłowałam go z siebie strącić. Jego pazury drapały moją głowę i ręce. W końcu udało mi się złapać go za skrzydło. Rzuciłam nim o podłogę. Morulskiej już nie było. Na ziemi leżały jej ubrania. Ptaki kotłowały się, usiłując wydostać spod materiału. Nie mogłam już na to patrzeć. Lustro upadło bezużyteczne na ziemię. Rzuciłam się w stronę drzwi. Otworzyłam je szarpnięciem i wyskoczyłam na korytarz. Zatrzasnęłam je za sobą. Nagle otoczyła mnie cisza. Na korytarzu nie pozostał nawet ślad po rwetesie, który panował w moim pokoju. Dotknęłam drzwi. Nie drżały od tłukących się o wszystko ptaków. Idealny spokój. Adam. Muszę go znaleźć. Muszę mu powiedzieć, co odkryłam, a następnie spróbujemy się stąd wydostać. To nasza jedyna szansa. Wolno ruszyłam przed siebie. Postanowiłam dojść do schodów, pokonać hol, a następnie znaleźć pokój chłopaka. Biel korytarza była oślepiająca. Zmrużyłam oczy, które zaczęły łzawić. Szłam samym środkiem, w równej odległości pomiędzy drzwiami. Bałam się, że któreś z nich się otworzą i ktoś… albo coś… mnie zaatakuje. W oddali widziałam schody. Nie przypuszczałam, że są tak daleko od mojego pokoju. Byłam przekonana, że tuż obok. Świetlówka nad moją głową zamigotała. Coś stuknęło o szkło. Przystanęłam, zadzierając do góry głowę. Długie, białe świetlówki rozwieszone w równych odstępach miały szklane klosze. Osłoniłam oczy dłonią, usiłując dojrzeć, co wydało ten dziwny dźwięk. Coś leżało pod szkłem. Ruszało się. Jakiś owad? Z głośnym sykiem zgasła świetlówka na końcu korytarza tuż przy drzwiach do mojego pokoju. Drgnęłam. Moje serce tłukło jak oszalałe. W uszach słyszałam szum krwi. - To nie jest prawda - szepnęłam dla dodania sobie otuchy. Stukot o szkło nad moją głową powtórzył się. Znowu tam

spojrzałam i jęknęłam. Tym razem pod szkłem kotłowała się chmara owadów. Szkło zaczęło pękać. Zgasła kolejna świetlówka. Mrok powoli mnie doganiał. Zmusiłam się do ruszenia z miejsca. Korytarz wydłużał się niemożliwie. Schody pozostawały wciąż w tej samej odległości, pomimo że ja cały czas szłam. Gdy się odwróciłam, zobaczyłam ciemność. Straciłam orientację. Nie wiedziałam, jak daleko zdołałam odejść od swojego pokoju. Szybko rozejrzałam się na boki. Na drzwiach powinny być numery! Zorientuję się po numeracji, jak daleko jest klatka schodowa! Przystanęłam przy pierwszych lepszych drzwiach. Nie, to nie do wiary. Numery znikły. Zostały tylko ślady po gwoździach. Głośny huk sprawił, że krzyknęłam i podskoczyłam. Moje nerwy były napięte jak postronki. Pokrywa świetlówki, pod którą biegały owady, spadła na ziemię. Morze owadów zaczęło pełznąć w moim kierunku. Gdy znalazły się bliżej, tuż przy moich butach, zobaczyłam, że to nie owady. Boże, co się dzieje?! Nie wyglądały jak owady. Wyglądały jak tabletki, które Morulska miała w swojej fiolce. Małe, czarne, obłe… Tylko że te miały po trzy pary odnóży. Odwróciłam się i ruszyłam biegiem w stronę schodów. Światła za mną po kolei gasły. Owady-tabletki chrobotały o posadzkę i popiskiwały. Zamknęłam oczy i biegłam na oślep. Mój brzuch i kolana napotkały nagle jakąś twardą przeszkodę. Zaparło mi dech. Otworzyłam oczy. Uderzyłam z impetem o balustradę schodów. Odwróciłam się. Za sobą miałam tylko ciemność. Przełknęłam ślinę. Gdybym biegła bardziej na lewo, spadłabym ze schodów i skręciłabym kark. Trzymając się kurczowo barierki, zaczęłam zbiegać po kamiennych schodkach. Na parterze zadarłam do góry głowę. Piętra pogrążone były w mroku. Wróciłam spojrzeniem do holu. Z niepokojem odkryłam, że było bardzo zimno. Mój oddech zamieniał się w parę. Na

przedramionach poczułam gęsią skórkę. Miałam wrażenie, że wszystkie włosy stają mi dęba. Bałam się. Potwornie się bałam, co tym razem zobaczę. Dyżurka sanitariuszy była chyba pusta. Nie widziałam nikogo z odległości, w której stałam. Znowu zapadła cisza. Powoli, delikatnie stawiając każdy krok, ruszyłam do przodu. Było ślisko. Posadzka była oblodzona. Cieniutka zestalona warstwa wody pękała pod podeszwami moich tenisówek. Skradałam się koło dyżurki. Nie miałam pewności, czy nikogo w niej nie ma. Dopiero stanąwszy bliżej, zobaczyłam jednego z sanitariuszy. Siedział kompletnie nieruchomo na krześle przy biurku. Miał pochyloną do przodu głowę. Z jego włosów zwieszały się małe sople, a twarz pokryta była szronem. Zastygłam w bezruchu i wstrzymałam oddech. Nie poruszał się. Z jego ust nie wydostawała się para. Krata, za którą siedział, błyszczała oblodzona. Muszę wziąć się w garść. Muszę. Jestem już w połowie drogi. Uda mi się. Doszłam tak daleko. Stawiając jedną stopę za drugą, na palcach ruszyłam powoli do przodu. Nie spuszczałam wzroku z sanitariusza. To był ten, którego najbardziej się bałam. Ten, którego jakiś pacjent podrapał po twarzy. Gdy przechodziłam tuż obok niego, stało się to, czego lękałam się najbardziej. Obudził się ze swojego lodowatego snu. Otworzył oczy, a ja krzyknęłam. Były pokryte bielmem. Zerwał się z krzesła, a ja rzuciłam się do ucieczki. Nogi rozjechały mi się na wszystkie strony. Upadłam ciężko, uderzając łokciami o marmurową posadzkę. Sanitariusz, tak jak wcześniej Morulska, wydał z siebie nieludzki okrzyk i rzucił się na kraty. Te jednak były zamknięte. Szarpał jak szalony i tłukł w nie pięściami. Bezdźwięcznie krzycząc, czołgałam się do przodu. Para z moich ust oblepiała włosy, na których zaczęły się tworzyć sople. Zanim podniosłam się i chwyciłam barierkę przy schodach do męskiego skrzydła, odwróciłam na chwilę głowę. Ślepy sanitariusz wyglądał jak ryba głębinowa. Wściekle tłukł o kraty i wydawał z siebie dziwne dźwięki. Kiedy jęknęłam

z przerażenia, zwrócił szybko twarz w moją stronę. Zupełnie jak zwierzę. Schody nie były już oblodzone. Biegłam po nich jak szalona. Pamiętałam, gdzie mieszka Adam. Pragnęłam się tam znaleźć jak najszybciej. Nie chciałam być tu sama! Korytarz, który prowadził do pokoju chłopaka, wyglądał normalnie. Nie było owadów ani gasnących świateł. Na drzwiach wisiały numery pokojów. Szybko odnalazłam ten, którego szukałam. Z duszą na ramieniu nacisnęłam klamkę. W środku było ciemno. - Adam? - szepnęłam. Odpowiedziała mi cisza. A jeśli to pułapka?, przemknęło mi przez myśl. Co ja wtedy zrobię? Może powinnam uciekać z Drugiej Szansy? Może drzwi wejściowe były otwarte? Bałam się jednak, że sama nie znajdę drogi w parku i nie trafię do wyrwy w murze. - Adam? - powtórzyłam odrobinę głośniej. Nie miałam wyboru. Musiałam wejść do środka. Nie mogłam zawrócić na parter. Przełknęłam ślinę, usiłując pozbyć się guli, która stała mi w gardle. Zamknęłam za sobą drzwi. Moje oczy powoli przyzwyczajały się do ciemności. Na łóżku, pod kołdrą leżał nieruchomo jakiś kształt. - Adam? - spróbowałam po raz kolejny. Nie doczekałam się odpowiedzi. Po policzkach pociekły mi łzy. Oby nie był nafaszerowany lekami, bo nie zdołam go dobudzić. Jedna łza, jeden krok do przodu. Błagam, bądź pod kołdrą. Złapałam za brzeg pościeli. - Adam? - Głos trząsł mi się od płaczu. Szarpnęłam i jednym ruchem zrzuciłam kołdrę na ziemię. Nic pod nią nie było. Przywidziało mi się, że ktoś leży w łóżku. Obróciłam się dookoła i zlustrowałam wnętrze maleńkiego pokoju. Resztka nadziei w moim sercu umarła. Zatrzymałam wzrok na oknie. Było szeroko otwarte. Krata wisiała na zawiasach uchylona szeroko.

Iskierka nadziei na nowo się pojawiła. Może zdołał uciec? Przechyliłam się przez parapet i wyjrzałam na zewnątrz. Park otaczający Drugą Szansę był zanurzony we mgle. Przygryzłam wargę. Ja też muszę uciekać. Nie wrócę do holu. Mogę za to skorzystać z drogi Adama. Przerzuciłam nogi na drugą stronę parapetu. Drzewo było tuż obok. Sięgnęłam do gałęzi znajdującej się najbliżej mnie. Usilnie starałam się sobie przypomnieć, jakim cudem udało mi się zejść poprzednim razem. Wystarczyło to powtórzyć. Mocno chwyciłam się gałęzi i opuściłam nogi na niżej położony konar. Moje dłonie zaprotestowały. Czułam, jak drzazgi wbijają mi się pod skórę. Zagryzłam zęby, ale nie puściłam się. Zsuwałam się niżej, aż miękko opadłam na spowitą mgłą trawę. Niczym przestraszone zwierzątko skuliłam się i rozejrzałam czujnie. Nigdzie nie spostrzegłam żadnego z pracowników Drugiej Szansy. Park był mroczny i nieprzyjazny, ale nie aż tak upiorny jak wnętrze budynku. Bałam się tak bardzo, że nie potrafiłam logicznie myśleć. Nie pojmowałam, co dzieje się dookoła mnie. Wiedziałam tylko, że powinnam uciekać. Jak najdalej i jak najszybciej. Wstałam. Poczułam, jak języki mgły łapią mnie za spodnie. Szarpały materiał. Szara substancja była namacalna. Przegnałam ją dłonią i nagle moje nogi stały się wolne. Pobiegłam prosto przed siebie. Chciałam się ukryć między drzewami. Usłyszałam krakanie. Brzmiało jak szyderczy śmiech. Tłukące się o żebra serce zatrzymało się na chwilę. A jeżeli Adam wcale nie uciekł? Odwróciłam się w stronę ośrodka. A jeżeli nie umieścili go w jego pokoju? Kratę otworzyliśmy podczas ucieczki. Może wcale nie otworzył zamka ponownie, może po prostu pracownicy nic nie naprawili? Czy powinnam po niego wrócić? Znowu usłyszałam krakanie. Pobiegłam przed siebie. Łzy osuszał suchy wiatr. Nie mogę wrócić. Nie mogę. Muszę uciec, muszę się obudzić, muszę otworzyć oczy.

- Karolina… - usłyszałam szept. Nie miałam dokąd uciec. Pobiegłam w stronę, z której dobiegał głos. Krakanie robiło się coraz głośniejsze. Goniło mnie. Z krzaków wyskoczył czarny ptak. Rzucił się z pazurami na moją twarz. Mój krzyk zamienił się w dziki wrzask, kiedy usiłowałam odepchnąć od siebie kruka. Zaplątał się w moje włosy. Dziobał mnie i drapał. Upadłam na ziemię. Ptak spłoszony mgłą uniósł się w powietrze. Krew z rany na czole zalewała mi oczy, mieszając się ze łzami. Cały czas krzyczałam. Mój głos zlewał się z dźwiękami wydawanymi przez ptaka. Wkrótce do tych dźwięków dołączyły kolejne. Było ich coraz więcej! Zmusiłam się do podniesienia na nogi. Znowu puściłam się biegiem. Zupełnie straciłam poczucie kierunku. - To nie jest prawda. To nie jest prawda. To nie jest prawda! - krzyczałam do siebie. Powoli ogarniało mnie szaleństwo, które usiłowali mi wmówić. Mgła zaczęła rzednąć. Zauważyłam, że dotarłam do stawu. Moje tenisówki zanurzyły się w czarnej wodzie, kiedy stanęłam na samym brzegu. Krakanie rozlegało się wszędzie dookoła mnie. Obróciłam się zdezorientowana. Nie mam dokąd uciec. Znalazłam się w pułapce. - Skarbeczku… Krzyknęłam i odwróciłam się plecami do wody. Przede mną stała Morulska. Wyglądała, jakby nic się jej nie stało, jakby wcale nie rozpadła się na dziesiątki kruków. - KIM JESTEŚ?! - wrzasnęłam histerycznie. - Jestem twoją terapeutką. Skarbeczku, wszystko będzie dobrze. - Uśmiechnęła się szeroko i rozpostarła ramiona. Chodź do mnie. Wszystko będzie dobrze. Nie pozwolę cię skrzywdzić. Możesz mi uwierzyć. - NIE! - krzyczałam. - To nie jest prawda! To nie jest prawda!

Skrzywiła się nieznacznie. Za jej plecami zobaczyłam sylwetki wyłaniające się z mgły. To byli sanitariusze, policjanci, którzy nie chcieli nas słuchać, i zupełnie nieznani mi ludzie. Otaczali mnie. Byli dookoła stawu. Odcinali mi wszystkie drogi ucieczki. - Kim jesteście? - Nie miałam już łez, żeby płakać. - Gdzie jest Adam?! - Adam smacznie śpi w swoim pokoju - powiedziała Zofia i podeszła bliżej. - To nieprawda. - Pokręciłam głową. - Byłam tam. Nie było go w łóżku. - Kochanie, nie wiem, o czym mówisz. - Zaśmiała się perliście. - To jakieś jedno wielkie nieporozumienie. Chodź ze mną. Wszystko będzie dobrze. Cofnęłam się o kilka kroków. Woda sięgała mi po kostki. - Nie - zaprotestowałam. - Powiedz mi, kim jesteście! - Jesteśmy twoimi przyjaciółmi. Chcemy ci pomóc. Nie bierzesz leków. To stąd się biorą wszystkie halucynacje i omamy, którym ulegasz. Objęłam się ramionami i cofnęłam jeszcze kawałek. Lodowata woda obmywała moje kolana. Ciągnęła mnie. Kruki zaczęły robić głośny rwetes. Krakały i machały skrzydłami. Gałęzie okolicznych drzew łamały się pod ich ciężarem, czerniły się od ich tłustych ciał. - Nie wchodź do wody. - Morulska pogroziła mi palcem. Bo dostaniesz zapalenia płuc, a tego nie chcemy. Jej słowa potraktowałam jak wyzwanie. Skoro nie chciała, żebym wchodziła do wody, to może powinnam? Cofałam się coraz dalej. Woda sięgała mi już do bioder. - Natychmiast wyjdź z wody. - W głosie lekarki zabrzmiała nuta niepewności. Podeszła na sam brzeg i wyciągnęła do mnie rękę. - Wszystko będzie dobrze, tylko wyjdź z wody. Cofałam się. Nie miałam po co wychodzić. Nic mi już nie zostało. Może Adam nie żył? Może zabili go tak jak Magdalenę? Morulska chciała podejść jeszcze bliżej, ale cofnęła się jak oparzona, kiedy woda podpłynęła do jej drogich szpilek. Bała się wody. Spojrzałam w głąb czarnej toni. Nie mogłam dojrzeć

dna. - Boisz się wody, Zofio? - zapytałam. Lekarka zaczerwieniła się. Jej oczy ciskały pioruny. - Natychmiast wyjdź z wody, ty krnąbrna dziewucho! warknęła. Co jest nie tak z tą czarną wodą? Nabrałam jej trochę w dłonie i rzuciłam w stronę kobiety. Kilka kropel jej sięgnęło. Pisnęła przerażona i złapała się za twarz. Na jej policzkach pojawiły się pęcherze. Sączyła się z nich krew. To niemożliwe! Spojrzałam na swoje ręce. Mnie nic się nie stało. - Przepraszam! - jęknęłam, nie mogąc znieść jej krzyków. Przepraszam! To nie jest prawda. To nie jest prawda. Spojrzałam na otaczającą mnie wodę. Sama czerń. Gdy podniosłam wzrok, coś się zmieniło. Twarze otaczających mnie ludzi. Wszystkie były groteskowo powyginane. Nienaturalne. Wyglądały jak maski szalonych klaunów. Kruki krakały coraz głośniej. Kilka zeskoczyło z gałęzi i zaczęło pikować w moją stronę. Usiłowały łapać mnie za włosy. Dziobać w twarz. Brnęłam jeszcze głębiej w wodę. Czułam, jak mnie wciąga. Nagle coś złapało moją nogę i szarpnęło mocno w głębinę. Opiłam się wody i zakrztusiłam się. Otworzyłam oczy, ale niczego nie dostrzegłam w mrocznej toni. Tajemnicza siła ciągnęła coraz mocniej i głębiej. Machałam szaleńczo rękami, usiłując złapać się czegokolwiek. To nie jest prawda! To nie jest prawda! Było mi duszno. Czułam, że brakuje mi tlenu. Ciemność. Nie widziałam już, gdzie jest góra, a gdzie dół. Nie wytrzymałam. Odruch był zbyt silny. Otworzyłam usta i zaczerpnęłam powietrza, którego dookoła mnie w ogóle nie było. Woda wdarła się boleśnie do moich płuc. Piekła, paliła żywcem. Zrobiło mi się słabo, kręciło mi się w głowie. Jeszcze raz zaczerpnęłam powietrza i otworzyłam oczy pomimo otaczającej mnie ciemności. Otworzyłam oczy. I obudziłam się.

35 Zaczerpnęłam głęboko powietrza. Płuca paliły mnie żywym ogniem. Zaczęłam się dusić. Kaszlałam jak szalona. Usiłowałam dosięgnąć twarzy, ale coś trzymało mnie za ręce. Szarpało. Wszędzie było ostre światło. Raziło mnie. Oczy łzawiły. Co się dzieje?! Słyszę krzyki. Światło na chwilę przygasło. Nie wiedziałam, czy to ja zamknęłam oczy, czy coś je zasłoniło. Czułam w gardle jakiś sztywny przedmiot. Dusiłam się. Coś zaciskało się mocno na mojej szyi. W mojej szyi. Ruszałam ustami jak ryba, usiłując krzyczeć. Nie mogłam, coś było w moich ustach. Nic nie rozumiem. Na pomoc! Ktoś mnie dotykał. Czułam czyjeś ręce. Co się dzieje?! Gdzie ja jestem?! Nie mogłam krzyczeć. Poczułam ukłucie w ramię. Powoli światło przestawało mnie razić. Oddychałam coraz spokojniej. Opadłam w ciemność. Ciemność… * Uchyliłam delikatnie powieki. Światło było przygaszone. Na białym suficie poruszały się cienie. Jest wieczór, pomyślałam. Przełknęłam ślinę. Nie czułam dławiącego przedmiotu w gardle. Oddychałam swobodnie. Co się stało? Chciałam poruszyć ręką, ale nie zdołałam. Coś trzymało mnie za nadgarstek. Próbowałam podnieść głowę, ale była bardzo ciężka. Nie mogłam unieść jej z poduszki nawet na centymetr. Zaczęłam się rozglądać. Odkryłam, że leżę na szpitalnym łóżku. Barierki były podniesione. Obie moje ręce skrępowano i przywiązano do nich pasami. W oczach zakręciły mi się łzy. Złapali mnie. Wyłowili ze stawu i znowu zamknęli w Drugiej Szansie. Pościel była szorstka i niemiła w dotyku. Mocno pachniała

krochmalem. Nie tak zapamiętałam kołdrę z ośrodka. Przesunęłam dłońmi na tyle, na ile dałam radę. Dotknęłam bioder. Miałam na sobie koszulę nocną, a nie przydziałową piżamę. W końcu zdołałam odkręcić głowę na bok. Zobaczyłam łóżka. Były co najmniej dwa. Na obu leżeli nieruchomi, nieprzytomni pacjenci. Jednemu z ust wystawała długa karbowana rurka. Końcówka rury wchodziła do jakiegoś urządzenia, które poruszało się z sykiem. To szpital? Prawdziwy szpital? Nie jestem w Drugiej Szansie? Poczułam przypływ nadziei. Może mogłam sobie pozwolić na choćby jej cień? Może zdołam teraz udowodnić, że nie jestem szalona, że bezprawnie przetrzymywano mnie w ośrodku dla osób psychicznie chorych. Wróciłam spojrzeniem do łóżka, na którym leżałam. Widziałam moje ręce. Było na nich mnóstwo śladów po siniakach, zaschniętych strupków po wkłuciach do żył. Chyba leżałam na tym oddziale bardzo długo. Wisząca nad moją głową kroplówka kapała powoli. Obok niej wisiał worek wypełniony jakimś beżowym płynem. Cienka rurka biegła do mojej szyi i znikała pod szpitalną koszulą. Poczułam niepokój na myśl o tym, gdzie było wkłucie. Cieszyłam się, że tego nie widzę. Byłam zmęczona. Tak bardzo zmęczona. Zamknęłam oczy i zapadłam w niespokojny sen. Gdy ponownie uchyliłam powieki, cienie na suficie przesunęły się. Ostre światło przecinało biały sufit. Musiałam spać przez całą noc. Kroplówki zniknęły. Szarpnęłam ręce. Wciąż były skrępowane. W pokoju panowała cisza. Westchnęłam głośno. Obok mnie coś się poruszyło. Drgnęłam przestraszona i szybko odwróciłam głowę w tamtą stronę. Na fotelu koło mojego łóżka siedziała rudowłosa dziewczyna. Gęste włosy zasłaniały jej twarz. Chyba drzemała pochylona do przodu. Miała na sobie szarą sukienkę w geometryczne wzory. Dziewczyna z parku Drugiej Szansy. Poznałam ją. Te same

włosy, te same chude ręce. Gdybym jeszcze mogła zobaczyć jej twarz. Spróbowałam się odezwać, ale żadne słowo nie chciało wydostać się przez wyschnięte gardło. Chrząknęłam. Zaalarmowana dźwiękiem dziewczyna poderwała głowę. Jej zielone oczy rozszerzyły się z niedowierzania. - Karolina - wyszeptała. - Otworzyłaś oczy. Znałam jej głos. Słyszałam go wielokrotnie. Wpatrywałyśmy się w siebie oniemiałe. Tajemnicza rudowłosa dziewczyna była do mnie bardzo podobna. Wydawało mi się wręcz, że dobrze ją znam. Po jej policzkach popłynęły łzy. Kręciła głową z niedowierzaniem. Drobne piąstki przycisnęła do piersi. Pociągnęła nosem jak mała dziewczynka. Chrząknęłam raz jeszcze. Spróbowałam się odezwać. Pierwsza próba była nieudana, ale teraz udało mi się powiedzieć drewnianym głosem: - Gdzie jest Adam? Jaki Adam? - zdziwiła się. - To ja, Ania. Twoja siostra. Pamiętasz mnie?

36 Leżałam, wpatrując się w sufit. Całe moje życie zostało przewrócone do góry nogami. Po raz kolejny. Już sama nie wiedziałam, w co powinnam wierzyć. Moje przebudzenie wywołało wielkie zamieszanie. Gdy tylko dziewczyna wybiegła na korytarz, rozpoczęło się szaleństwo. Korowody lekarzy i pielęgniarek. A może wcale nie było ich aż tak dużo? Nie byłam tego do końca pewna. Anię wyproszono z pokoju. Obok mojego łóżka stanął sympatycznie wyglądający mężczyzna. - Dzień dobry, jestem twoim lekarzem prowadzącym. Nazywam się doktor Januszek - przedstawił się. - Zbadam cię teraz szybko. Dobrze? Kiwnęłam głową. Lekarz rozwiązał pasy, którymi skrępowane były moje ręce, i przystąpił do badania. Poświecił mi latarką w oczy. Zamrugałam, kiedy zebrały się w nich łzy. Lekarz chrząknął coś do siebie zadowolony i powiedział mi, że teraz sprawdzi moje odruchy. Wykonał serię dziwnych ruchów: przyginał moją głowę, podnosił nogi, stukał młoteczkiem neurologicznym po kolanach i kazał łapać się za ręce. Z każdym kolejnym ćwiczeniem wydawał się coraz bardziej usatysfakcjonowany. Na koniec osłuchał moją klatkę piersiową niebieskim stetoskopem. Usiadł obok mnie na fotelu i podrapał się po niechlujnie ogolonej brodzie. - Teraz porozmawiamy - oświadczył. - Zadam ci kilka pytań i poproszę, żebyś odpowiadała na nie szybko, instynktownie. Jeżeli czegoś nie wiesz, to się nie przejmuj. Dobrze? - Tak - wychrypiałam. - Powiedz mi, jaki jest dzisiaj dzień. Zamyśliłam się. Nie umiałam podać daty. W Drugiej Szansie daty były zupełnie nieistotne. Nikt się nimi nie posługiwał. Dni zlewały się ze sobą. Każdy był taki sam. - Nie wiem. - Zasmucona pokręciłam głową.

- Nic nie szkodzi. - Uśmiechnął się pocieszająco. - A wiesz może, jaki jest miesiąc? - Też nie, ale chyba jest jesień. Liście na drzewach w ośrodku były złote i pomarańczowe. Musiała być jesień. - Doskonale! - ucieszył się. - Jesień już co prawda się kończy, ale odpowiedź w naszym małym teleturnieju jak najbardziej zaliczamy. A pamiętasz, który jest teraz rok? - Dwa tysiące trzynasty? - Znakomicie. Powiedz mi teraz, czy wiesz, gdzie się znajdujemy? - W szpitalu. - Odchrząknęłam. Moje gardło było bardzo suche. Lekarz zerwał się z fotela i podał mi kubek, z którego wystawała różowa rurka. Podsunął mi go pod usta, a drugą ręką odrobinę podniósł moją głowę. Wdzięczna pociągnęłam głęboki łyk. - Doskonale sobie radzisz. Na koniec zostało nam najtrudniejsze pytanie. Jak się nazywasz? - Ja… - Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. - Karolina Winiarek? Albo Julia Stefaniak. - Jak to „albo Julia Stefaniak”? - Zmarszczył krzaczaste brwi, które upodabniały go do niedźwiedzia. - Tak powiedziała Zofia Morulska. Moja lekarka. Wydaje mi się, że mnie okłamywała. Chciała, abym myślała, że jestem Julią. - Zofia Morulska? - zdziwił się jeszcze bardziej. - Nie ma tu żadnej takiej lekarki. Może to jakaś pielęgniarka. Poczekaj chwilę. Zaraz do ciebie wrócę. Biały fartuch lekarski zafurkotał, gdy szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Drzwi stuknęły o ścianę, ale żadnego z pacjentów leżących na łóżkach obok mnie to nie wzruszyło. Wyglądali, jakby bardzo głęboko spali. Przyciągnęłam ręce do twarzy. Wreszcie nie były związane. Spojrzałam na wnętrza dłoni. Nie zobaczyłam najmniejszych śladów po podrapaniu o gałęzie, kiedy schodziłam po drzewie, uciekając z pokoju Adama. Czyżby już się zagoiły? Jak długo

leżę w szpitalu? Nic nie rozumiałam. Słyszałam podniesiony głos lekarza, który niósł się echem po korytarzu. Usiłował dowiedzieć się, kim jest tajemnicza Morulska. Nikt jednak nie udzielił mu satysfakcjonującej odpowiedzi. Po chwili wrócił. Pomiędzy jego brwiami malowała się głęboka zmarszczka. Wyglądał na naprawdę zmartwionego. - Karolino, bardzo mi przykro, ale nie było u ciebie żadnej pani Marulskiej. - Morulskiej - poprawiłam go. - To dlatego, że ona pracuje w ośrodku Druga Szansa. Pokrótce opowiedziałam mu, jak obudziłam się tam, poznałam Adama, jak usiłowaliśmy uciec i dowiedzieliśmy się, że istnieje szansa, że nasze rodziny żyją. - Gdzie jest Adam? - zakończyłam pytaniem moją historię. Też trafił do szpitala? - Droga Karolino… - lekarz zawiesił głos. - Obawiam się, że on nie istnieje. Adam był chyba tylko twoim snem. - Co? - Posłuchaj… - Złączył dłonie i przymknął oczy.- Miałaś bardzo poważny wypadek. Potrącił cię samochód. Stało się to dokładnie dwa miesiące temu. Doznałaś bardzo ciężkiego urazu głowy. Weszłaś w obrzęk mózgu, który jest stanem bardzo, ale to bardzo niebezpiecznym. Dołożyliśmy wszelkich starań, żeby cię uratować. Udało nam się, ale zapadłaś w śpiączkę. Od dwóch miesięcy leżysz na naszym oddziale. Zapewniam cię, że w tym czasie nie topiłaś się w żadnym stawie ani nie goniła cię policja. W życiu też nie słyszałem o żadnym ośrodku o nazwie Druga Szansa. To najprawdopodobniej tylko sen wywołany lekami, które dostawałaś. - To niemożliwe - zaprotestowałam. Doktor Januszek wygiął wąskie usta w zadumie. - Przyznam szczerze, droga Karolino, że nigdy nie słyszałem podobnej historii od pacjenta, który wybudził się ze śpiączki. Możliwe, że wszyscy śnią. Nikt tego nie wie. Większość osób po otworzeniu oczu niczego nie pamięta. Czas się dla nich

zatrzymał. W chwili przebudzenia podają datę wypadku. To dlatego zadałem ci tyle pytań na początku. Chciałem sprawdzić twoją orientację w czasie, miejscu i dotyczącą własnej osoby. Przyznam szczerze, że poważnie mnie zaniepokoiłaś tą Julią… - Przepraszam. - Ależ nie przepraszaj. Każdy ma prawo do snów. Miałam mętlik w głowie. Bardzo chciałam, żeby słowa lekarza okazały się prawdą. Jednak z drugiej strony oznaczałoby to, że Adam nigdy nie istniał. Był mi tak bliski. Ja… wydaje mi się, że w pewien sposób go pokochałam. Smutne, że to tylko wytwór mojej otumanionej lekami i urazem głowy wyobraźni. - Nie przejmuj się. Wszystko będzie dobrze - pocieszył mnie. - Gdy się obudziłaś, była przy tobie twoja siostra. Pamiętasz ją? Wzruszyłam ramionami. Czy ją pamiętam? - Była w moim śnie. Słyszałam, jak do mnie mówi. Wypowiadała moje imię i mówiła mi, żebym się obudziła. Żebym otworzyła oczy. Słyszałam ją w moim śnie. - No proszę. - Lekarz zatarł ręce. - To fascynujące. A więc jednak to działa. W wielu pracach naukowych sugerowano, że przemawianie bliskich do osób pogrążonych w śpiączce pomaga, ale teraz mamy żywy dowód. Karolino, bardzo wszyscy się cieszymy, że posłuchałaś swojej młodszej siostry. Przymknęłam oczy wyczerpana. Odetchnęłam kilka razy głęboko. Nie sądziłam, że zwykła rozmowa może wymagać takich nakładów energii. Uniosłam dłoń w kierunku szafki szpitalnej, na której stał kubek z wodą. Moja ręka zadrżała z wysiłku. Mięśnie odmawiały współpracy. Były jak z waty. - Pomogę ci - zaoferował się doktor. - Jeżeli nie jesteś jeszcze bardzo zmęczona, powiedz mi, co pamiętasz. Czy pamiętasz swój wypadek? Ostatnie miesiące? Dom? Chłodna woda spłynęła po moim rozgrzanym, dawno nieużywanym gardle. Ulga. Skupiłam się na poleceniu lekarza. Podczas pobytu w Drugiej Szansie wielokrotnie usiłowałam przypomnieć sobie moje życie. Czy tym razem mi się uda? Przypomniałam sobie rudowłosą dziewczynę, która siedziała na fotelu obok mnie.

Moja siostra… Nagle zupełnie jakby ktoś przestawił klapkę w mojej głowie. Wszystko się w niej pojawiło! Jęknęłam. - Co się dzieje? - Zaniepokojony lekarz zerwał się na równe nogi. Z oczu pociekły mi łzy. - Pamiętam - wyszeptałam. - Wszystko pamiętam. W tym ośrodku, w którym byłam, nic nie pamiętałam. Nie mogłam sobie niczego przypomnieć. Teraz pamiętam. Pamiętam wszystko. Szłam ulicą z Anią. Zapaliło się zielone światło. Wracałyśmy z zakupów. Byłam taka szczęśliwa. Kupiłam sobie sukienkę, o jakiej marzyłam. Nie patrzyłam, czy coś jedzie. Weszłam na pasy. Nie widziałam samochodu - gorączkowo wyrzucałam z siebie słowa. - Bolało. Bałam się. Powiedziałam Ani, że się boję… Nie wiem, co było później. - Prawdopodobnie straciłaś przytomność. Miałaś szczęście. Obrażenia mogły być znacznie poważniejsze. Ponadto karetka zdołała bardzo szybko przyjechać na miejsce wypadku. Zapatrzyłam się w przestrzeń. Nie mogłam uwierzyć, że to już koniec. Naprawdę nie wrócę do Drugiej Szansy? Uwolniłam się? Obudziłam? Co z Adamem? - Ten sen - westchnęłam. - Był taki prawdziwy. Lekarz uśmiechnął się przepraszająco. Nie umiał mi tego wytłumaczyć. - Co się stało, kiedy się obudziłam? - zapytałam i dotknęłam obolałej szyi. - Czułam, że się duszę. - Byłaś zaintubowana, skarbie - odpowiedział. Zesztywniałam, gdy usłyszałam pieszczotliwe określenie. Przyglądałam się uważnie jego twarzy, jednak nic nie wskazywało na to, by użył go celowo. - Na początku nie oddychałaś samodzielnie. Można powiedzieć, że twój mózg głęboko spał - albo był uszkodzony, czego się obawialiśmy - i przez to przestałaś oddychać. Musieliśmy wsunąć ci do gardła specjalną rurkę. Twój sąsiad z łóżka obok ma podobną. To nic strasznego. Zwykła prosta maszyna, która tłoczy powietrze do płuc. Musieliśmy to zrobić. Weszłaś w obrzęk mózgu. Na szczęście później twój stan zaczął

się poprawiać. Mogliśmy usunąć rurkę. Mieliśmy nadzieję, że się obudzisz. Przełknęłam ślinę. Spałam dwa miesiące. Dwa miesiące leżałam jak warzywo na szpitalnym oddziale. - Kilka godzin temu zaczęło ci się gwałtownie pogarszać. Ni stąd, ni z owąd doszło do gwałtownego załamania. Pojawiła się tachykardia, potem migotanie, a na koniec przestałaś samodzielnie oddychać. Ponownie musieliśmy cię zaintubować i przenieść na OIOM, czyli oddział intensywnej opieki medycznej. Baliśmy się, że cię stracimy. Dostałaś masę leków, zaczęliśmy kontrolować twoje serce i oddech. Tylko tyle mogliśmy zrobić. Nikt nie przypuszczał, że nagle się obudzisz. Twój stan wskazywał na coś przeciwnego. Przeważnie na początku są jakieś zwiastuny: chory delikatnie się porusza, jęknie. Ty nam zaczęłaś szaleć na oddziale. - Zaśmiał się serdecznie. - Tak gwałtownego obudzenia jeszcze nie widziałem. Ktoś nieśmiało zapukał kilka razy do drzwi, przerywając doktorowi Januszkowi. Lekarz przeprosił mnie i wyszedł na korytarz. Po chwili wrócił. - Przyszła twoja rodzina. Bardzo chcą cię zobaczyć. Zgadzasz się, żebym ich wpuścił? To co prawda oddział intensywnej terapii i odwiedziny w zasadzie nie są dozwolone, ale wydaje mi się, że możemy zrobić wyjątek. Po południu zostaniesz przeniesiona na inny oddział. Tam nie będzie już takich rygorów dotyczących wizyt. Pokiwałam głową, że się zgadzam. Żołądek ścisnął mi się ze strachu. A co, jeżeli ich nie poznam? Nic takiego na szczęście się nie stało. Gdy tylko w szpitalnym pokoju znaleźli się moi rodzice i siostra, wspomnienia powróciły. Wszystkie. Stało się to, o czym tak marzyłam w Drugiej Szansie. Moje życie do mnie wróciło. Pamiętałam wszystko: pierwszy dzień w szkole, pierwszy pocałunek, pierwszą jazdę samochodem. Przypomniało mi się też, jak bardzo ich kocham. Większość popołudnia spędziłam, przytulając się do mamy i słuchając wesołego trajkotania młodszej siostry.

Opowiedziałam im to, co przeżywałam, kiedy byłam w śpiączce, ale mi nie uwierzyli. Doktor Januszek musiał coś o tym wspomnieć przed odwiedzinami, bo w ogóle się tym nie przejmowali. Żartowali, że wyspałam się chyba za wszystkie czasy, skoro tyle rzeczy mi się śniło. Lekarze nie chcieli szybko wypuścić mnie do domu. Uparli się, żeby wykonać jeszcze serię specjalistycznych badań, w tym kolejną tomografię głowy. Na szczęście nie doszukali się odchyleń od normy. Przez kilka następnych szpitalnych dni nocami dręczyły mnie koszmary. Śniłam o Morulskiej i o krukach, które goniły mnie podczas rozpaczliwych poszukiwań Adama. Ani razu nie udało mi się go odnaleźć… Budziłam się, wykrzykując jego imię. Stawiałam na nogi cały oddział. Pielęgniarki, niezadowolone, że przeze mnie nie mogą się nawet zdrzemnąć, dawały mi jakieś tabletki na uspokojenie i lepszy sen. Łykałam je bez opamiętania. Tutaj już się ich nie bałam. W końcu nadszedł moment, na który czekałam. Mój lekarz prowadzący wręczył mi kartę wypisową i życzył szczęścia. Powiedział, żebym nie zmarnowała szansy, którą dostałam. - Dobrze - mruknęłam. Zrozumiałam, o co mu chodziło. Zafascynowany moim przypadkiem przytoczył mi dziesiątki przykładów osób pogrążonych w śpiączce. Miałam już dość tych jego statystyk. Widziałam też porozumiewawcze spojrzenie, które wymienił z moimi rodzicami. Powiedzieli mi wczoraj, że doktor Januszek obawia się, że w wyniku wypadku mogło dojść do tymczasowego niedokrwienia mózgu. Tak małego, że nie da się go zobaczyć na badaniach obrazowych, które wykonał. Lekarz sugerował, że to z tego powodu dręczą mnie koszmary. Czekała mnie długa rekonwalescencja i dalsza opieka specjalistów. Zwłaszcza psychiatry… Usiadłam na tylnym siedzeniu samochodu. Odbierała mnie cała rodzina. Ania jak zwykle szybko mówiła. Zajęła miejsce obok mnie.

- Pamiętasz Piotrka? - zapytała rozemocjonowanym głosem. - Podobno ma wrócić! - Piotrka? - Jej wysoki głos przyprawiał mnie o lekki ból głowy. Bardzo trudno mi było się skupić. Wciąż ściskałam w dłoni kartę wypisową. Dostałam drugą szansę. - Anka, nie męcz jej głupimi plotkami - zganił ją ojciec. Nie miałam pojęcia, o kim mówiła. Jedynym mężczyzną, o którym potrafiłam teraz myśleć, był Adam. Pod zamkniętymi powiekami poczułam gorzkie łzy na myśl o tym, że tak naprawdę nigdy nie istniał. Nie radziłam sobie z ostatnimi wydarzeniami. Dnie mijały spokojnie, ale każdej nocy koszmary powracały. Nie wysypiałam się, miałam migreny. Cieszyłam się, że obudziłam się ze śpiączki. Nawet bardzo! Ale jednocześnie… czułam, że coś straciłam.

37 Mój pokój był taki, jakim go zobaczyłam w śpiączce, gdy ukrywałam się tu razem z Adamem. Ze wzruszeniem dotknęłam rozgrzanego kaloryfera. Przy nim się ogrzewaliśmy. Musiałam się pilnować, żeby nikt nie widział, jak się zamyślam i wspominam Kruka. Mama bardzo się tym niepokoiła. Nie chciałam, żeby najbliżsi traktowali mnie jak wariatkę. Jedynie Ania wierzyła w każde moje słowo. - Narysuj mi Adama - zażądała. Usiadłam przy biurku i bez zastanowienia sięgnęłam do szuflady. Znalazłam tam potrzebne przybory do rysowania i blok grubego papieru do malowania akwarelami. Lubiłam go najbardziej. Taki rodzaj papieru świetnie się nadawał do szkicowania węglem. Przywołałam jego wspomnienie. Portret powstawał prawie odruchowo. Delikatne muśnięcia węgla i gumki chlebowej wyłoniły z bieli kartonu twarz Adama. Nie było to idealne odwzorowanie, ale uchwyciłam podobieństwo. - Fiu, fiu - zagwizdała z uznaniem. - Przystojniak. Nie dziwię się, że śnisz o nim po nocach. Ciekawe, gdzie go widziałaś. - Jak to?Musiałaś go gdzieś wcześniej widzieć - wyjaśniła. Przecież nie można wyśnić kogoś zupełnie nieznanego. Pewnie spotkałaś go kiedyś na ulicy. Poczułam ulgę na myśl, że on gdzieś żyje i czuje się dobrze. - Ten sen był taki prawdziwy - westchnęłam. - Na szczęście to tylko sen. - Poklepała mnie po ramieniu. Ja dziękuję za atakujące kruki, robaki i czarną wodę, pod którą coś się czai. Wolę rzeczywistość. Wzruszyłam ramionami. Miała rację. Rodzice bali się o mnie. Wciąż miałam koszmary. Krzyczałam, bardzo ciężko było mnie obudzić, gdy śniłam o Drugiej Szansie. Pewnej nocy sąsiedzi wezwali policję, bo myśleli, że ktoś nas morduje pod osłoną nocy. Było mi strasznie wstyd, ale nic nie potrafiłam na to poradzić. Koszmary same do mnie przychodziły.

* Obudziłam się gwałtownie. Usiadłam na łóżku. Co się stało? Piżama lepiła mi się do spoconego ciała. Znajdowałam się w moim pokoju, w domu na Bielanach. Znajoma pościel, wielki pluszowy miś, kolorowe ściany. Oddech powoli zaczął się uspokajać. Nic złego się nie dzieje. - Pomóż mi. - Szept sprawił, że skamieniałam. - Adam? - jęknęłam i zerwałam się z łóżka. - Adam, gdzie jesteś? - Pomóż mi. - Jego głos prowadził mnie po schodach na parter. Przeszłam przez salon i sięgnęłam do klamki drzwi wejściowych. Owionął mnie chłód nocy, ale nawet nie zadrżałam. - Adam? - zapytałam. Pod bosymi stopami czułam twardy chodnik, żwir i piasek. Nie patrzyłam pod nogi. Nie zastanawiałam się nad tym, czy nie wejdę na szkło, czy się nie zranię. Adam był ważniejszy. Musiałam go znaleźć. Musiałam! Gdzieś za sobą usłyszałam ponure krakanie. Światło latarni jakby przygasło. Zrobiło się ciemniej. Zeszłam z chodnika i skierowałam się w stronę drzew. Niedaleko naszego domu zaczynał się las. Głos dochodził stamtąd. - Pomóż mi… Uparcie podążałam naprzód, prosto w ciemność. - Adam? - Pomóż miii? - Głos chłopaka uległ zniekształceniu i zamienił się w złośliwy chichot. - Myślałaś, że nam uciekniesz? Skarbeczku, jesteś nasza. NASZA! Spomiędzy smukłych pni sosen wysunęła się Morulska. Jej oczy świeciły się na czerwono. Grube szkła okularów rozszczepiały światło, rzucając barwne błyski na policzki i dekolt kobiety. Krzyknęłam. Odwróciłam się i zaczęłam biec. Biec jak najszybciej. Musiałam jej uciec. Moje stopy uderzały głucho o płyty

chodnika. Wykręciłam głowę, żeby zobaczyć, czy Zofia ruszyła w pogoń. Nagle uderzyłam o coś z całej siły. W jakiegoś człowieka. Złapał mnie za ramiona. Krzyczałam. - HEJ, HEJ! - Potrząsnął mną gwałtownie. - Proszę pani! Zamrugałam i otworzyłam oczy. Dookoła mnie było jasno. Latarnie świeciły mocno, pozbawiając nas cienia. - Co…? - wydusiłam. Przed sobą miałam zaniepokojonego młodego mężczyznę. Szerokie ramiona rozpychały przykurzoną wojskową kurtkę. Krótko ostrzyżone włosy przykrywał przekrzywiony beret. Obok nas, na chodniku, leżała niedbale porzucona torba. - Karola? - W jego głosie usłyszałam niedowierzanie. - To ja, Piotrek. Co ty robisz sama na ulicy w środku nocy? Czemu masz na sobie tylko piżamę? Cofnęłam się. Puścił moje ramiona i wyprostował się. Był bardzo wysoki. Rozejrzałam się dookoła. Byliśmy sami. Okna okolicznych domów były ciemne. - Ja… ja miałam sen - szepnęłam. - Koszmar. Uciekałam w nim. - Jesteś pewna? - Zmarszczył brwi. - Lunatykowałaś? Spojrzałam na mój dom. Na szczęście w nim także nie paliło się ani jedno światło. Boże przenajświętszy, dlaczego wyszłam z domu? Wydawało mi się, że słyszę Adama. Czy naprawdę go słyszałam? - Nie wolno ci o tym nikomu powiedzieć - zastrzegłam zdenerwowana. - Nie chcę niepotrzebnie denerwować rodziców. - Karola, powinnaś komuś powiedzieć. - Nie. Już i tak wystarczająco dużo przeszli. - Wiem o twoim wypadku - powiedział. - Mama zadzwoniła do mnie na misję. Wróciłem tak szybko, jak mogłem. Przysunął się bliżej i wziął mnie za rękę. - Jak się czujesz? - W jego głosie usłyszałam czułość. - Dobrze. - Zadrżałam. - Tylko trochę mi zimno. Jego niebieskie oczy przewiercały mnie na wylot. Były bardzo jasne na tle mocno opalonej skóry. Znałam te oczy

bardzo dobrze. Nawet Ania o tym nie wiedziała, ale zanim wyjechał do Afganistanu, długo się w nie wpatrywałam podczas naszych spotkań. W niczym jednak nie przypominały lodowatego błękitu oczu Adama. - Cieszę się, że wróciłeś - powiedziałam. - Ja też. - Odwzajemnił uśmiech. - Chodź, odprowadzę cię do domu. Dzięki. Pokrótce opowiedziałam mu o wypadku i o rzekomym śnie, który miałam podczas śpiączki. Nie rozwodziłam się na temat Adama. Nie chciałam robić Piotrkowi przykrości. Lubiłam go. Chyba nie tak bardzo jak on mnie, ale po co miałam go niepotrzebnie ranić? To był tylko sen… - Przepraszam, że wcześniej nie przyjechałem - powiedział, gdy zatrzymaliśmy się przy wejściu na moją posesję. - Nikt nie zawiadomił mnie od razu o twoim wypadku, a kiedy się dowiedziałem, to miałem problem z przyjazdem. Nie można ot tak sobie zerwać kontraktu. Pokiwałam głową ze zrozumieniem. Piotrek był zawodowym żołnierzem. Zarabiał na wyjazdach na misje. Podpisywał z rządem specjalne kontrakty, jak zwykły pracownik podpisuje umowę o pracę. - Zatrzymam się u rodziców na jakiś czas. Potem pewnie wynajmę mieszkanie. Może na stałe zostanę w Warszawie kontynuował. Nie potrafiłam skupić się na jego słowach. Przed oczami miałam wykrzywioną w złośliwym uśmiechu twarz Morulskiej. Głos Adama odbijał się echem w mojej głowie. - Pójdę już, bo zamarznę. - Wspięłam się na palce i cmoknęłam Piotrka w policzek. - Porozmawiamy jutro, dobrze? Był niepocieszony, ale przystał na moją propozycję. Księżyc nad naszymi głowami przysłoniła szara chmura. - Zadzwonię do ciebie - obiecał. Wślizgnęłam się do domu. Chwilę potem, myjąc stopy w łazience, zadałam sobie pytanie, czy aby na pewno zdołałam uwolnić się z Drugiej Szansy…

38 Mężczyzna siedzący naprzeciwko mnie był psychiatrą i psychoterapeutą. Nie chciałam tu przyjść, ale mama wymusiła na mnie przyrzeczenie, że nie opuszczę ani jednej wizyty. Był po pięćdziesiątce. Łysina błyszczała mu w słońcu wpadającym przez okno. Nieudolnie usiłował ją przykryć włosami, ale ostre światło wydobywało jej lśnienie. Poprawił okulary w cieniutkich drucianych oprawkach i odchrząknął znacząco. - Czyżbyś znowu bujała w obłokach, Karolino? - Tylko się zamyśliłam - westchnęłam. - Powiedz mi, jak się czujesz po nowych lekach. Obudziłam się ze śpiączki równo dwa miesiące temu, ale wciąż potrzebowałam pomocy. Koszmary nie zniknęły. Coraz częściej lunatykowałam. Rodzina musiała się przyzwyczaić do tego, że jak zombie przemykam się nocą korytarzem i hałasuję w kuchni. Tata zamontował zamki w drzwiach, więc przynajmniej nie wychodziłam już na dwór. Mój psychiatra usiłował jakoś temu zaradzić. Wypróbowaliśmy już kilka leków. Wciąż nie dawały pożądanych rezultatów. - Bez zmian. Dzisiaj w nocy spacerowałam po kuchni i krzyczałam - mruknęłam.Niedobrze - zmartwił się. Bardzo odkrywcze jak na lekarza… - Przepiszę ci teraz inny lek. Trzeba go przyjmować godzinę przed snem. - Wziął bloczek recept i zaczął pracowicie wypełniać rubryki. Patrzyłam na to obojętnie. Byłam zmęczona. Ciągle niedosypiałam. Pogodziłam się już, że koszmary to tylko sny. Nic, co spotkało mnie w Drugiej Szansie, nie było prawdą. - Proszę. - Lekarz podał mi receptę. - Do zobaczenia za miesiąc. Zapisz się w rejestracji. - Dziękuję. Opatuliłam się błękitnym płaszczem i wyszłam na ulicę. Jeszcze nie spadł nawet jeden płatek śniegu, ale mimo to czuło

się, że nadchodzi zima. Chłód wdzierał się pod ubrania i lizał po plecach. Było późne popołudnie. Słońce powoli przygasało, a na niebie pojawiły się pierwsze szare chmury. Zawiązałam apaszkę pod szyją i wsunęłam receptę do kieszeni. Dzisiaj sama przyjechałam na wizytę. Musiałam wracać autobusem. Nikomu nie było po drodze zabrać mnie od lekarza z Bródna. Stanęłam na przystanku autobusowym przed szpitalem. Postanowiłam pojechać do centrum na zakupy. Nie miałam nic do roboty. Na uczelni wzięłam urlop dziekański w związku z wypadkiem. Pracy żadnej nie miałam. Musiałam polegać na rodzicach. Zostało mi tylko trochę oszczędności ze stypendium naukowego z zeszłego roku. To właśnie samodzielności zazdrościłam Piotrkowi. Zatłoczony autobus podjechał na przystanek. Stanęłam w drzwiach przyciśnięta do szyby przez jakiegoś tęgiego mężczyznę. Chyba uznał, że jestem na tyle szczupła, że obejdę się bez miejsca. Ledwo oddychając, irytowałam się coraz bardziej. Nie cierpię komunikacji miejskiej w godzinach szczytu. W mojej kieszeni zaterkotała komórka. Nie miałam możliwości po nią sięgnąć. Autobus kiwał się na zakrętach. Ludzie, którzy nie mieli się czego trzymać, upchnięci niczym szprotki w puszce, co chwila przechylali się i wbijali mnie coraz mocniej w szybę. Oparłam o nią czoło, starając się nie myśleć, ile może być na niej zarazków, i przymknęłam powieki. Nagle pojazd zahamował gwałtownie. Otworzyłam oczy, kiedy usłyszałam złorzeczenie współtowarzyszy podróży. - Nikt nie przejedzie! To jakiś skandal! Co za debil zatarasował ulicę?! - Ściśnięci pasażerowie irytowali się coraz głośniej. - Otwórz pan, do cholery, te drzwi! Jesteśmy prawie obok przystanku! Drzwi otworzyły się, wpuszczając do środka świeże mroźne powietrze. Zostałam wypchnięta przez rozzłoszczony tłum. Stanęłam na chodniku i już po chwili wiedziałam, co się stało. Tuż przed autobusem doszło do wypadku. Samochód wpadł w poślizg i wykręcił się bokiem. W niego uderzył kolejny. W

powietrzu unosił się zapach benzyny. Wyglądało na to, że droga nieprędko stanie się przejezdna. Kierowcy zamiast zjechać na bok kłócili się zajadle na środku. Chyba czekali na policję. Nagle za moimi plecami rozległo się krakanie. Odwróciłam się gwałtownie. Stary cmentarz, obok którego stanął autobus, był ogrodzony wysokim ceglanym murem. Na jego szczycie siedziały dwa kruki. Wpatrywały się we mnie uważnie. Nie przejęłam się nimi. Koszmary nawiedzały mnie tylko w nocy. To tylko zwykłe ptaki. Nic mi nie groziło. Zresztą przez ostatnie dwa miesiące wspomnienia trochę zblakły. Adam ciągle tkwił gdzieś w mojej głowie, ale powoli docierało do mnie, że to postać urojona na skutek niedotlenienia mózgu, zwykły wymysł. Przecież takie rzeczy się nie zdarzają. Są niemożliwe. Powoli ruszyłam chodnikiem w stronę przystanku i placu, na którym sprzedawano wieńce i znicze. Weszłam pomiędzy niskie blaszane budki, nie zwracając uwagi na sprzedawców, którzy zaczepiali mnie, nachalnie oferując kwiaty. Owionął mnie duszący zapach chryzantem. Poluzowałam apaszkę i sięgnęłam do kieszeni po telefon. Razem z aparatem z płaszcza wysunęła się recepta. Sfrunęła na chodnik i natychmiast porwał ją wiatr. - Cholera! - zaklęłam i pobiegłam za kartką. Nie chciało mi się jeszcze raz jechać po receptę do psychiatry. Poza tym były na niej wypisane moje dokładne dane i adres. Wolałabym, żeby nie wpadła w niepowołane ręce. Recepta zaplątała się między nogi przechodniów zmierzających w stronę kutej, żelaznej bramy. Już prawie ją miałam, gdy mocny podmuch wiatru pchnął mnie mocno w plecy, a kartkę odrzucił kilkanaście metrów w głąb cmentarza. Oparłam się dłonią o chodnik. W drugiej ręce wciąż ściskałam telefon. Znowu zaczął dzwonić. Nie odebrałam. Pobiegłam za zgubą. Mijałam żałobników, którzy gromili mnie wzrokiem albo słowami. Staruszki usuwały mi się z drogi, gdy stukając obcasami, truchtałam po chodniku. Grube korzenie starych drzew unosiły i łamały płyty, więc musiałam uważać i patrzeć

pod nogi. Co chwila biała kartka znikała mi z oczu, by pojawić się kilka metrów dalej. Nie mogłam jej dosięgnąć. Oddychałam coraz szybciej, z coraz większym wysiłkiem. Przykurcze w łydkach dawały znać, że forsowne biegi na obcasach są nie dla mnie. Nie miałam kondycji. W końcu, w głębokiej części cmentarza, recepta się zatrzymała. Utknęła w olbrzymim, zwiędniętym wieńcu na jednym z nagrobków. Świeży grób zarzucony był kwiatami i wygasłymi zniczami. Od pogrzebu musiało minąć niedużo czasu. Rozejrzałam się, czy nikt mnie nie widzi, i wsunęłam stopę między wiązanki. Musiałam sięgnąć na sam środek do największego wieńca. Na szczęście cmentarz powoli opustoszał. Pogoda nie nastrajała do długiego przesiadywania. Zbierało się na deszcz. Przeżegnałam się szybko, przeprosiłam zmarłego za zuchwalstwo i stanęłam na grobie. Sapnęłam z zadowoleniem, kiedy złapałam receptę. Wieniec osunął się lekko i odsłonił prosty drewniany krzyż z białą tabliczką, na której umieszczono datę śmierci, imię i nazwisko zmarłej i zdjęcie. Już miałam się wycofać, gdy moje spojrzenie przykuła mała czarno-biała fotografia. Była niewyraźna i nieaktualna, ale bez trudu rozpoznałam na niej roześmianą, trochę młodszą, niż ją zapamiętałam, Izę. Recepta wysunęła mi się spomiędzy zdrętwiałych palców, lecz nawet tego nie zauważyłam. Wiatr już więcej się nią nie bawił. Upadła pomiędzy gnijące, jesienne liście i utonęła w błocie. Nie, to niemożliwe. Przecież… przecież Iza istniała tylko w mojej głowie! Ona nie była prawdziwa! Cichy jęk wyrwał się z moich ust. Gdzieś w głębi cmentarza zakrakały kruki. Poczułam, że robi mi się duszno. Lodowate palce strachu zacisnęły się na moim gardle. Pociemniało mi w oczach. To nie może być prawda. Spojrzałam na jej imię i nazwisko. Oczywiście były inne niż te, które zapamiętałam. Nie dziwiło mnie to. Ja w moim śnie także inaczej się nazywałam. Data

śmierci… Umarła ponad dwa miesiące temu. Mniej więcej wtedy, kiedy w moim śnie odnalazła się jej tajemnicza ciotka. Cofnęłam się i usiadłam na małej ławeczce obok grobu. Czułam, że nie dam rady stać. Nogi trzęsły się pode mną jak galareta. Uwierzyła Morulskiej i umarła? Tam uwierzyła, więc tu umarła? Ja nie uwierzyłam, więc się obudziłam? Nic z tego nie rozumiałam. Telefon znowu rozdzwonił się w mojej dłoni. - Halo? - zapytałam głucho, nawet nie patrząc na wyświetlacz. - Karola, mówi Piotrek. Czemu nie odbierasz? Coś się stało? - Był wypadek na drodze. Utknęłam na Cmentarzu Bródnowskim - odpowiedziałam drewnianym głosem. Przyjedź po mnie, proszę. - Nic ci nie jest? Co się tam stało? - W jego głosie słychać było napięcie. - Nic. Jakieś samochody stuknęły się przed autobusem. Przyjedź, proszę. Weszłam na cmentarz i się boję. - Spojrzałam na słupek na rozstaju dróg obok nagrobka i podałam mu moje położenie. - Jestem w alei dziesiątej. Boję się. - Trochę mi zajmie dojazd. Będę pewnie za pół godziny. Postaram się dojechać najszybciej jak się da. Wyjdź z cmentarza i wyślij mi esemesa, przy której bramie jesteś. - Nie. Muszę ci coś pokazać. Przyjdź. Aleja dziesiąta. - Dobrze. - Zrozumiał chyba, że dyskusja ze mną jest bezcelowa, bo nie zamierzałam ustąpić. - Poczekaj na mnie. Będę najszybciej jak to możliwe. Nie bój się. Wsunęłam telefon do kieszeni płaszcza. Zadrżałam, gdy niedaleko mnie znowu rozległo się krakanie. - Adam - szepnęłam sama do siebie. - Gdzieś jesteś? Czy ty jeszcze żyjesz? * Piotrek stał obok mnie nieruchomo i wpatrywał się w świeży grób. Miał na sobie skórzaną kurtkę do jazdy na motorze i specjalne, także skórzane, spodnie opinające jego zgrabne nogi

i pośladki. W potężnych dłoniach ściskał czarny kask. - Jesteś pewna? - zapytał. - Przysięgam, że ona była w moim śnie. Poza tym spójrz na datę jej śmierci. Umarła wtedy, kiedy wyjechała z Drugiej Szansy. Spojrzał na mnie zbity z tropu. - Wiesz, że to brzmi… - Jakbym byłam szalona - dokończyłam za niego. - Wiem… - Co teraz? - zapytał. - Przecież nie udowodnisz, że ją znałaś. Może to tylko zbieg okoliczności? Makabryczny, ale jednak zbieg okoliczności. - Chcę pojechać w miejsce, gdzie był ośrodek, w którym mnie przetrzymywali. - To wariactwo, Karola - złapał mnie za ramiona. - Piotrek, ja muszę to zrobić. Inaczej nigdy już nie zaznam spokoju. Muszę tam pojechać, zobaczyć, że Druga Szansa nie istnieje, i wreszcie dać sobie z tym spokój. Może wtedy koszmary się skończą. Mięsień na jego policzku zadrżał. - Zabiorę cię tam, bo cię kocham - powiedział. - Ale jeżeli niczego tam się nie dowiesz, to obiecaj mi, że odpuścisz. Zaparło mi dech w piersiach. Nie spodziewałam się takiego wyznania. Zwłaszcza od Piotrka, którego znałam od zawsze i dobrze wiedziałam, że nie jest skory do wyznań. - Dobrze - odpowiedziałam. Na szczęście nie oczekiwał ode mnie żadnej innej odpowiedzi. Uśmiechnął się i wziął mnie za rękę. - Jedziemy. Ostatni raz zerknęłam na nagrobek Izy. Do zobaczenia kiedyś, moja przyjaciółko.

39 Nie znałam dokładnego adresu Drugiej Szansy. Obejmowałam Piotrka w pasie i trzymałam się mocno jego kurtki. Ciężki harley warczał i drżał między moimi nogami. Był niczym żywe zwierzę gotowe wyrwać się na wolność i zrzucić nas ze swojego grzbietu w każdej chwili. Chromowane rury błyszczały w zachodzącym słońcu. Kask ograniczał mocno moje pole widzenia, mimo to rozglądałam się na wszystkie strony, usiłując znaleźć jakieś punkty orientacyjne. Gdy uciekaliśmy, zapadł już zmrok. Byłam przerażona. Nie obchodziła mnie topografia. Nie sądziłam, że to będzie mi kiedykolwiek potrzebne. Szarpnęłam Piotrka za rękaw i wskazałam na zjazd prowadzący w głąb lasu. To tu. Na pewno. Gładko zjechaliśmy w bok, zajeżdżając drogę jakiemuś kierowcy. Auto zahamowało gwałtownie i zatrąbiło na nas. Na Piotrku nie zrobiło to najmniejszego wrażenia. Nie zawahał się ani chwili. Podążył za moją ręką. Szosa pełna była wybojów. Las usiłował ponownie objąć we władanie wyrwany kawałek ziemi. Korzenie podważały asfalt, unosząc całe jego płaty. Wkrótce przed nami pojawiło się wysokie murowane ogrodzenie zwieńczone drutem kolczastym. Zanim ruszyliśmy w drogę, opowiedziałam Piotrkowi, jak wyglądała Druga Szansa. Teraz zatrzymał motor przy bramie i zagwizdał przeciągle. Ściągnął kask i zszedł z harleya. Ja siedziałam jak skamieniała, nie mogąc zrobić nawet jednego ruchu. - Na pewno nigdy wcześniej tu nie byłaś? - zapytał, zaglądając do opuszczonej budki strażnika. Nie potrafiłam mu odpowiedzieć. Wpatrywałam się w budynek ośrodka, który było widać w głębi posiadłości. Za rezydencją rozciągał się pas drzew. Park, w którym znajdował się staw wypełniony czarną wodą. Że tak jest, mogłam się założyć o własną duszę.

Nie było strażnika. Piotrek podszedł do kamiennego muru i wcisnął guzik domofonu. Nie słyszeliśmy, czy zabrzmiał gdzieś w budynku, bo był za daleko. Czekaliśmy w napięciu. Nagle głośnik zaszumiał skrzekliwie. - Słucham? - odezwał się kobiecy schrypnięty głos. - Eee… dzień dobry - odpowiedział chłopak, patrząc na mnie bezradnie. - Nazywam się Piotr Bujański. Jestem z koleżanką Karoliną Winiarek. Jeśli pani pozwoli, chcielibyśmy porozmawiać o tym miejscu. Zobaczyliśmy je z drogi i zafascynowało nas. Przepiękna rezydencja. Czy mogłaby nam pani poświęcić chwilę? Po drugiej stronie zapadła długa cisza. Podeszłam do ogrodzenia i dotknęłam lodowatych, metalowych krat. Nigdy wcześniej tu nie byłam. Druga Szansa nie mogła po prostu mi się przyśnić. A jednak się przyśniła. Po chwili usłyszeliśmy przerywaną trzaskami odpowiedź: - Tu nie ma niczego do zwiedzania, a ja nie mam czasu. - Bardzo panią proszę - odezwałam się. - Ja już kiedyś tu byłam. Zajmiemy pani naprawdę tylko kilka minut. Obiecujemy. Nie mamy złych zamiarów. Bardzo mi na tym zależy. Proszę. Wydawało się, że wypełniona ciszą chwila ciągnie się niemiłosiernie. - No dobrze. Ale nie mogę poświęcić państwu dużo czasu. Otwieram bramę. Doskoczyliśmy do motoru. Wejście otworzyło się z głośnym zgrzytem. Powoli ruszyliśmy do przodu. Zaschła trawa kołysała się na poboczu. Ogołocone z liści drzewa rzucały ponure cienie. Przyjrzałam się dokładnie budynkowi rezydencji. Środkowa część wyglądała identycznie. Brakowało jednak bocznych skrzydeł. - Chyba wygląda inaczej, co? - rzucił przez ramię Piotrek. - Tak, nie ma dobudówek z boku. Jest tylko stara część. Zatrzymaliśmy harleya obok schodków prowadzących do wejścia. Zamiast przeszklonych drzwi drogę zagrodziły nam porządne, ale lekko przegniłe drewniane wrota. Nie było

dzwonka. Szarpnęłam trzy razy za mosiężną kołatkę. Łomot odezwał się echem we wnętrzu. Drzwi otworzyły się nagle. Stała w nich około czterdziestoletnia kobieta. Miała na sobie przykurzoną podomkę. Blond włosy spięła w niedbały kucyk, z którego kilka pasm wysunęło się i opadło jej na policzki. - Zapraszam do środka. - Odsunęła się. - Z góry ostrzegam, że poza mną na terenie posiadłości jest jeszcze kilkanaście osób, więc proszę się nie nastawiać na szaloną kradzież. Zresztą i tak nie ma tu czego ukraść… Wygląd Piotrka i jego skórzany kombinezon chyba nie wzbudziły jej zaufania. Poprowadziła nas w głąb wielkiego holu. Wyglądał zupełnie inaczej, niż go zapamiętałam. Na podłodze leżały brudne perskie dywany w kwiatowe wzory, skutecznie przykrywające marmurowe płyty, a pod ścianą nie było klatki, w której siedzieli sanitariusze. Za uchylonymi drzwiami ich kanciapy zobaczyłam mnóstwo szczotek, mopów i kubłów. Usiedliśmy na zniszczonych fotelach przy okrągłym stoliku na wygiętych nóżkach. - Proszę wybaczyć bałagan. - Kobieta strzepnęła ścierką kurz z blatu. - Niedawno się wprowadziliśmy i usiłujemy doprowadzić to miejsce do porządku. Zbyt długo nikt się tu o nic nie troszczył. Dom stał zamknięty. - Proszę nam opowiedzieć, co się tutaj znajdowało poprosiłam. - Dom mieszkalny? Kobieta skrzywiła się niechęcią. - Posiadłość należała do mojej rodziny od wielu pokoleń. Nawet przez chwilę po ślubie mieszkaliśmy tu z mężem. Po jego śmierci wyjechałam do Warszawy. Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby tu wrócić. - Kobieta najwyraźniej lubiła mówić. - Zastanawiamy się z obecnym mężem, czy nie otworzyć tu małego pensjonatu. Dom jest zdecydowanie za duży dla jednej rodziny. Na razie do spółki ze stolarzami, hydraulikami, ogrodnikami i Bóg wie kim jeszcze przeprowadzamy remont. Trochę to potrwa, bo wszystko jest zużyte i stare. Poklepała podłokietnik fotela, na którym siedziała. Chmura

kurzu uniosła się w powietrze. Pomachała ręką, starając się przegnać ją sprzed twarzy. - Połowę tych mebli trzeba wyrzucić na śmietnik. Jeśli jesteście zainteresowani jakimś pseudoantykiem, to bardzo proszę. Odsprzedamy za grosze. - Chyba na razie podziękujemy - Piotrek usiłował się wykręcić. Rozejrzałam się dookoła. Hol, a raczej przechodni salon, był zagracony i ciemny. Niemyte okna od dawna przysłonił kurz. Na zewnątrz po ścianie budynku piął się bluszcz. On także pomimo zaschniętych liści ograniczał widoczność. - Czy tu nigdy nie było szpitala? - zapytałam niespodziewanie, przerywając naszej rozmówczyni zachwalanie mebli. Kobieta zaczerwieniła się. - Ja… to znaczy… Czemu pytasz o takie rzeczy, dziewczyno? - Wydawało mi się, że kiedyś byłam w okolicy, i coś mi się przypomniało - bąknęłam. - Ciężko to nazwać szpitalem. - Właścicielkę najwyraźniej usatysfakcjonowało moje wyjaśnienie. - Mój mąż, zmarły mąż, był neurochirurgiem. Pasjonował się też psychiatrią. Prowadził tutaj prywatą praktykę. Głównie interesował się osobami cierpiącymi na zaniki pamięci, o ile dobrze pamiętam. - W tym budynku mieszkali też pacjenci? - zapytałam. - Boże broń! - żachnęła się. - Jeszcze tylko wariatów tu potrzeba. Chciał ich sprowadzić, a i owszem. Ubzdurał sobie, że wybuduje tu szpital. Ja jednak kategorycznie zaprotestowałam. To nie byłoby zdrowe dla naszego dziecka. Na szczęście pacjenci tylko go odwiedzali. Kiwałam w zamyśleniu głową. Moja teoria o tym, że w śpiączce przebywałam w autentycznym miejscu, padła. Gdy chorowałam, w tej posiadłości nikt nie mieszkał, a tym bardziej nie prowadził ośrodka Druga Szansa. - Mam jeszcze ostatnie pytanie. Czy gdzieś w pobliżu jest staw albo jezioro? Oczy kobiety na chwilę pociemniały. - Był - powiedziała przygaszonym głosem. - Teraz taki staw

byłby prawdziwą atrakcją turystyczną, gdybyśmy otworzyli pensjonat. Mimo to chyba nie zdecydujemy się na odtworzenie go. Ten, który znajdował się na terenie parku, został zasypany. Mój mąż… mój zmarły mąż miał tam wypadek. - Rozumiem. - Wstałam powoli. Nie chciałam dłużej zamęczać tej kobiety. - Chyba już pójdziemy. Odetchnęła z ulgą. Lubiła mówić, chyba jednak poczuła, że podzieliła się z nami zbyt wieloma rodzinnymi tajemnicami. - Gdybyście kiedyś chcieli zatrzymać się w naszym pensjonacie, to zapraszamy - powiedziała. - Dziękujemy za zaproszenie - pożegnał się Piotrek. Podziękowaliśmy i ruszyliśmy w stronę ciężkich dębowych wrót prowadzących na dwór. Nagle drzwi do jadalni uchyliły się. Stanęła w nich mała dziewczynka. Miała na sobie przykurzoną sukieneczkę w niebieską kratkę. Szelki układały się na kościstych ramionkach osłoniętych białą bluzeczką. Dwa kucyki kiwały się przy jej bladych policzkach. - Edytko! - zawołała kobieta. Zastygłam, wpatrując się w znaną mi twarz. Mądre szare oczy patrzyły pusto w przestrzeń. Wydawało się, że dziecko w ogóle nas nie zauważa. Stała kompletnie nieruchomo, trzymając dłoń na klamce. Chyba nasłuchiwała uważnie. - Już się nie bawisz w jadalni? - Dopiero teraz zauważyłam, że dziewczynka jest bardzo podobna do naszej rozmówczyni. Kobieta wzięła ją za rączkę i poprowadziła do nas. Mała nie stawiała oporu. Cały czas patrzyła prosto przed siebie, jakby przed jej oczami rozgrywały się całkiem inne, o wiele ciekawsze sceny niż te, które my widzieliśmy. - To moja córka Edytka. Jest jedynaczką - przedstawiła nam dziewczynkę. - Proszę się nie stresować. Nic jej nie jest. Po prostu cierpi na autyzm. Taka się urodziła. - Witaj, Edytko - odezwałam się i ukucnęłam. Nasze twarze znajdowały się dokładnie naprzeciwko siebie. Jej spojrzenie było nieobecne, zagubione, utkwione gdzieś nad moim prawym ramieniem. Masz śliczne wstążki we włosach - pochwaliłam jej niebieskie, pasujące kolorem do sukieneczki ozdoby.

Edytko, co tak obserwujesz? W oczach zakręciły mi się łzy. Nie byłam wariatką. Mój sen był prawdziwy. Przecież widziałam w nim tę dziewczynkę. Jakim cudem mogłam ją wyśnić, skoro jej wcześniej nie widziałam. No jak? - Proszę nie oczekiwać odpowiedzi - poradziła kobieta. Prawie w ogóle się nie odzywa. Mamy z mężem nadzieję, że tutaj w nowym domu z ogrodem, wreszcie będzie szczęśliwa. Może nawet kupimy psa. Co ty na to, Edytko? Już miałam wstać, gdy mała dziewczynka szybko na mnie zerknęła. Spojrzały na mnie dojrzałe oczy kogoś, kto wiele rzeczy widział w życiu. Poznałam ten wzrok. Często obserwowała mnie w Drugiej Szansie. Drobne usteczka dziecka na chwilę ułożyły się w pełen szczęścia uśmiech. - Edytko - chciałam jej podziękować, ale nie zdążyłam. Uśmiech zgasł, a oczy zapadły się. Zniknęła z nich dorosła inteligencja. Edytka wróciła do beznamiętnej obserwacji przestrzeni. Nie przywidziało mi się to. Zerknęłam na Piotrka, który także bacznie przyglądał się dziewczynce. Zobaczyłam głęboki mars na jego czole, który pojawił się po przebłysku świadomości, który nam pokazała. Właścicielka posiadłości otworzyła drzwi. - Miło było państwa, a raczej was poznać. Już sama się gubię, jak się do was zwracałam, tyle mam na głowie. Powtórzę w każdym razie. Gdybyście chcieli się zatrzymać w naszym pensjonacie, to serdecznie zapraszamy. - A jak się będzie nazywał? - zapytał zaciekawiony Piotrek, wkładając na głowę kask motocyklowy. - Wracamy z Edytką po raz kolejny do tego smutnego domu - westchnęła. - Pomyślałam więc, że może w naszej sytuacji dobrze byłoby nazwać nasze nowe przedsięwzięcie… Drugą Szansą.

EPILOG W pokoju królowały biel i zimna zieleń. Wyblakłe kafelki odbijały światło świetlówek zawieszonych pod sufitem. Za oknem panowała ciemność. Wiatr szarpał gałęziami i zrywał z drzew zaschłe liście. Szpitalna aparatura pikała, stukała i szeleściła. Trzech pacjentów leżało pod prześcieradłami. Żaden z nich się nie ruszał. Drzwi otworzyły się. Tęga pielęgniarka popchnęła wózek i wolnym krokiem weszła do sali. Jej spuchnięte stopy rozpychały szpitalne klapki. Paski wrzynały się w grube ciało. Na blacie wózka leżała tacka z równo ułożonymi strzykawkami. Na każdej był naklejony plaster z nazwiskiem pacjenta. Pielęgniarka nie mogła się pomylić. Gdy doszła do mężczyzny leżącego na środkowym łóżku, przystanęła, żeby przyjrzeć się jego twarzy. Monitor nad jego głową pokazywał miarową czynność serca. Nie był zaintubowany. Oddychał swobodnie tak jak i inni pacjenci. Po prostu głęboko spał. Zbyt głęboko. Kobieta westchnęła zasmucona i odgarnęła mu czarne włosy z gładkiego czoła. Był taki młody! Zrobiła mu zastrzyk, poprawiła poduszkę i popchnęła wózek w stronę wyjścia. Nic więcej nie mogła zrobić. Nawet lekarze byli w jego przypadku bezradni. Podeszwy jej klapek zaskrzypiały na kafelkach, gdy obróciła się, by zamknąć drzwi. - Przepraszam - usłyszała nieśmiały głos. - Nazywam się Karolina Winiarek. Czy mogę wejść do sali? Już rozmawiałam z lekarzem. Pozwolił mi. Chciałabym coś powiedzieć jednemu z pacjentów. Pielęgniarka przez chwilę się wahała. Ustąpiła jednak. Skoro lekarz prowadzący wyraził zgodę… - Proszę - powiedziała. - Stołki są pod oknem. Niech pani sobie usiądzie przy łóżku. Młoda dziewczyna nieśmiało weszła do pokoju. Odetchnęła

szpitalnym zapachem czystości i dezynfekcji. Przysunęła stołek do łóżka czarnowłosego chłopaka. Usiadła i pochyliła się w jego stronę. Adam? Nie Adam… Michał, słyszysz mnie? Michał, otwórz oczy. Obudź się.

PODZIĘKOWANIA Serdecznie dziękuję mojemu mężowi Jankowi za to, że był moim pierwszym recenzentem. Gdyby nie Twoje uwagi, akcja powieści wciąż rozgrywałaby się w biały dzień i książka w ogóle nie byłaby straszna. Dziękuję Ci też za wyrozumiałość, kiedy podczas naszego krótkiego miesiąca miodowego siedziałam nad tekstem i robiłam ostatnie poprawki autorskie, zamiast chodzić z Tobą po górach. Dziękuję również Ani Danowskiej, mojej przyjaciółce ze studiów, za jej nieocenione podpowiedzi i sugestie. Mała Edytka powstała dzięki Tobie, Aniu. Marcelo Walczyk - Tobie dziękuję za Kobietę Bez Twarzy. Nie ma jej co prawda w tej powieści, ale scenki, które odgrywaliśmy nocą podczas internatu z ginekologii w piwnicy szpitala z całą pewnością sprawiły, że polubiłam horrory. Pozwoliły mi również zagrać postać Uciekającej Ofiary, co mogłam później wykorzystać przy opisywaniu ucieczki Julii z Drugiej Szansy. Dziękuję Piotrowi Kucharskiemu, mojemu redaktorowi, za wiarę w sukces tej książki i za możliwość zawracania głowy w każdym momencie. Andrzejowi Szewczykowi, mojemu drugiemu redaktorowi, dziękuję za przemiłą współpracę. Na koniec dziękuję wszystkim moim czytelnikom. To dla Was piszę książki.