Kallentoft Mons - Malin Fors 01 - Wodne anioly

Wodne anioły Mons Kallentoft Rebis (2013)

"Wodne anioły" są pierwszą częścią nowej serii o Malin Fors, inspirowanej czterema żywiołami. Pewnego sierpniowego dnia w jednej z bogatszych dzielnic Linköpingu znaleziono zwłoki małżonków. Ich pięcioletnia adoptowana córka Ella zaginęła. Grupa dochodzeniowo-śledcza z komisarz Malin Fors na czele rozpoczyna intensywne poszukiwania. Kto miał powód, aby zamordować dwoje młodych, zamożnych ludzi? Co się stało z dzieckiem? Wielowątkowe śledztwo odkrywa przed policjantami mroczną stronę ludzkiej natury, a granica między żywymi i zmarłymi, między dobrem a złem coraz bardziej się zaciera. Śledztwo zmusza Malin do konfrontacji z własnymi demonami, coraz trudniej jest jej się oprzeć znieczulającemu działaniu alkoholu. Wie jednak, że nie może się poddać. Nie może zawieść małej Elli. Musi odnaleźć dziewczynkę i człowieka, który zamordował jej rodziców.

Prolog Wrzesień 2012

Czarne niebo ukryte jest za jeszcze czarniejszymi chmurami. Ich samotne formacje próbują bezdźwięcznie zbliżyć się do siebie, lecz im się nie udaje i na ziemię spada ulewny deszcz. Ciężkie, gęste krople, które uderzają o ziemię i rozszczepiają się w wiszącą w powietrzu mgiełkę. Pod ołowianym sklepieniem leży zamarznięte miasto. Jego mieszkańcy użyczają światła niegościnnemu niebu, w oknach zapalają się i gasną lampy, a ich mruganie staje się wiadomością nadawaną alfabetem Morse’a. Żyjemy, nie poddajemy się, bez względu na to, jakie dopadną nas troski. Otacza ich przyroda. Słaby wiatr wieje na ściernisku rzepakowego pola. Samotne dęby na równinie skrzypią cicho i upuszczają na ziemię zmęczone liście. Niespokojna tafla jeziora Roxen odbija niebo niczym lustro, a fale uderzają ostrożnie o puste plaże przy Sandvik. Po drugiej stronie jeziora szemrzą ujścia dziesięciu potoków, a w ciemnych rozlewiskach stojącej wody wylęgają się ostatnie komary, które, spragnione, szykują się, by wyfrunąć nad równinę Östgöta. W nocy na polach panuje cisza; są zadowolone z deszczu, który w ostatnim czasie spadł w tej okolicy. Mokra ziemia oblepiła korzenie ostatnich plonów. Krowy unoszą głowy ku chmurom na niebie. Owce chronią się pod koronami dębów. Lisy wietrzą w lesie zdobycz. Dziki ryją w zaroślach. Chmury pozwalają, by wiatr niósł je nad miastem i nad dzielnicą willową Hjulsbro; na domy wpływowych ludzi nad rzeką Stångån spada deszcz. Krople bębnią o dach jednego z domów, gdzie w tej chwili kłębi się i wiruje cały krzyk świata, przechodzi w jednostajny, głuchy jęk. Ktoś uniósł pistolet. Ręka mu nie drży.

Na zewnątrz, na Stentorpsvägen, nie słychać stłumionych strzałów. Nagie ciała w jacuzzi rozdzierają kule, nie ma już dla nich ratunku. Dziewczynka krzyczy w noc. Jej krzyk słyszą niemal wyłącznie martwi. Ale oni nie mogą jej pomóc. Krew płynie z ran po kulach i falująca woda w jacuzzi zabarwia się na czerwono. Nikt już nie oddycha. Słychać tylko niespokojny szum mieszający się z szelestem tkaniny, krew płynąca we wciąż jeszcze żywych naczyniach, zimna dłoń na ustach dziewczynki, już dobrze, cicho, cicho. W pokoju panuje niemal całkowita ciemność, a na białych kafelkach ścian tańczą słabe cienie krzewów rosnących w ogrodzie za oknami. W basenie połyskuje czarna mozaika. Ciała mężczyzny i kobiety leżą blisko siebie, ale martwa dłoń kobiety zsunęła się z ramienia mężczyzny i spoczywa w czerwonej, syczącej wodzie. Dziewczynka płacze. Znika w ciemności. Nie walczy, próbuje tylko pamiętać, że ma oddychać, ma zaledwie pięć lat i podąża za obcą siłą. Mamo, tato. Jak długo będziecie tam leżeć? Ogród domu opada w stronę Stångån, woda jest tu spokojna, z dala od huku elektrowni. Rzeka odpływa, jakby chciała uciec od podziurawionych kulami ciał. Deszcz przestał padać. Płacz dziewczynki zmienił się w inną wodę, w szeroką rzekę daleko stąd, o wiele dalej, niż byłaby w stanie zawędrować jakakolwiek chmura. Z obcej rzeki unosi się para, obejmuje udręczoną tęsknotą twarz kobiety. Kobieta jest kapsułką słów: „Siedzę tu nad rzeką, na stromym brzegu, gdzie nie chce rosnąć trawa. Wszyscy rybacy unikają tego miejsca, bo mówi się, że mieszkają tu duchy, duchy zapomniane od czasów wojny, duchy, które czekają, aż ich ukochana przyjdzie i je zabierze. Gdy duchy są niespokojne, mogę je pocieszać, by zapomnieć o własnym niepokoju i tęsknocie. Są tu ryby. Ale jeszcze do dziś czasami rodzą się z dwoma głowami i czterema sercami, które biją nieregularnie pod ich srebrną łuską. Pamiętam dotyk ciepłej skóry tuż przy mojej, miękki jak najdroższy jedwab na bazarze, ale cieplejszy, cieplejszy przy ciele i we mnie. Wspomnienie jest teraz tęsknotą i dlatego nie pozwalam sobie, by o tobie pamiętać.

Nie pozwalam sobie na nadzieję. Co mogę zrobić? Mogę chodzić tu nad rzekę i czekać na duchy, na twarze w chmurach. Nie widzę w chmurach twojej twarzy. Zamiast tego patrzę w dół, w letnią wodę rzeki, wyczuwam drobne wiry tam, gdzie przepływają gigantyczne sumy czyszczące dno. Widzę węgorze, wiją się, lśnią. Poruszają się jak ty we mnie. Twoje ruchy w mojej letniej wodzie, i nie chcę pamiętać, ale pamięć twoich ruchów przed narodzeniem to coś, czego nie mogę wyprzeć z mego serca. Jest tam jak przekleństwo. Lecz również jak dar. Jestem tobą. Nic nie może tego zmienić. Żadna potrzeba pieniędzy. Żadna inna miłość. Żadna siła na ziemi. Żadne skargi ani pragnienia duchów. Gdzie jesteś? Bo gdzieś musisz być. Wiem to. Możesz sobie kupić świnię za te pieniądze, powiedział i się roześmiał. Świnia może się tobą zająć, a na odwrót nie. Śmiali się, kiedy to powiedział. Pokłoniłam się. Odeszłam stamtąd”.

W jednym z najciemniejszych pokojów świata kapie woda z kranu. Przedsionek tego, co jest piekłem na ziemi. A może pokój jest samym piekłem. Dzieci tu nie płaczą. Kwilą, ale nie zaczęły jeszcze wątpić, że są ludzkimi istotami. A child for a pig. A child for a pig. Deszcz leje strugami na blaszany dach, świat jest tak przesycony wilgocią, że płuca dzieci napełniają się wodą przy każdym oddechu, jest tak wilgotny, że można się utopić, wcale nie będąc pod powierzchnią wody. Ale dzieci jednak oddychają.

Śnią o zabawach, o ludziach-potworach, o miłości, której nigdy nie zaznały, nieświadome cierpienia, jakie je czeka, nieświadome, że wciąż jeszcze istnieje nadzieja dla ich dusz. Dziewczynka jest jeszcze daleko, bardzo daleko, ale zmierza ku nim. Gdzie jestem? Zastanawia się dziewczynka w swym samotnym śnie. Nie chcę się obudzić, nie chcę. Czarne chmury się rozwiewają, nie chcą zobaczyć następnego dnia. Z wdzięcznością zmierzają ku swojemu upadkowi. Wolne od dylematów ludzi.

I. Samotna miłość

1

Środa, jedenasty września

Malin Fors leży skulona w łóżku w swoim mieszkaniu przy Ågatan. Sen trzyma ją w mocnym uścisku, a dźwięki deszczu bębniącego o parapet nie przenikają do jej snów. Szepcze: „Tove, Tove, Tove”. Jedyne, co jest mi droższe od mojego życia, to twoje życie. Nigdy ode mnie nie odchodź, bo kto wtedy będzie mnie ratował od koszmarów? Malin Fors przewraca się w pościeli. „Chcę się obudzić” – szepcze. Ale nie może się obudzić. Zamiast tego widzi rzekę Stångån płynącą nocą przez Linköping, widzi ją, jak uchodzi do jeziora Roxen, a wszystkie utopione słowa niemego jeziora stają się mgłą, która unosi się nad łąkami. Twarz we mgle. Twarz niemowlęcia. „Kim jesteś?” Malin krzyczy przez sen. Jej ciało zalewa letnia woda, która kołysze jej duszę na niekończącej się fali. Z mroku snu słyszy głos: „Nigdy nie będziesz mogła urodzić dziecka”. Dziecko, Malin. Chcę się teraz obudzić. Chcę się urodzić z wilgoci tego snu. Chcę się odrodzić jako człowiek bez pragnień i marzeń, człowiek, który jest wolny i stworzony według najszczęśliwszych reguł i okoliczności. Sen z niej drwi. Odpowiada mu kpiącym śmiechem i przez ten śmiech słyszy płacz dziecka, dziewczynki. Czy to ty, Tove? „To nie ja, mamo”. To musi być jakieś inne dziecko.

Teraz Malin pragnie pozostać w tym śnie, lecz sen ją opuszcza. Czuje wilgotne, chłodne prześcieradło dotykające skóry, czuje szorstkie, ciepłe ciało obok siebie, lśniącą wilgoć osadzającą się w maleńkich, niemal niewidocznych kropelkach na włoskach pokrywających plecy Petera, i teraz jest rozbudzona, a jej pierwszą myślą jest: to łóżko jest za małe, musimy kupić większe łóżko. Myśli o tym, jak się kochali, zanim zasnęli. Oboje jak seks-maszyny. Mechanicznie, każdy jego najdrobniejszy ruch wydawał się mówić: „Niech tym razem zaskoczy”, coraz większa desperacja w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, jednak w jego ruchach tego wieczoru było coś jeszcze, jakby się poddał, jakby miał już dość. Ich rozmowa sprzed kilku miesięcy, tu, w tym łóżku: – Muszę zostać ojcem, Malin. Już pora. – Spróbujemy jeszcze raz. – Musisz znów iść do lekarza. – Po co? – Śrut, który utkwił w ścianie macicy, mógł spowodować uszkodzenia. Peter nigdy wcześniej nie wspominał o ranie postrzałowej, którą odniosła ubiegłej wiosny. Była jak niewidzialne wiadro ze żwirem w tle ich nadziei i oczekiwań. – Lekarz mówił, że jest w porządku. – Co on może wiedzieć? – Sam jesteś lekarzem. Powinieneś chyba wiedzieć. Peter zrezygnował, słysząc jej słowa, umilkł i odwrócił wzrok, jakby w jakiś sposób próbował przekonać samego siebie, że dziecko ich miłości naprawdę jest możliwe, mimo że oboje zbliżali się do czterdziestki, mimo śrutu, mimo zwątpienia i wszystkich złych rzeczy, na jakie narazili swoje ciała. Mimo wszystko. Malin przysuwa się bliżej Petera, przytula do jego spoconego ciała i teraz całe łóżko jest jak morze ciepła, morze, którego nigdy nie chce opuszczać, i pragnie dać mu to dziecko, boi się iść do jakiegoś pieprzonego lekarza, bo co będzie, jeśli powie, że to niemożliwe? Jeśli powie to wprost. A może już to powiedział? Opuścisz mnie wtedy, Peter? Lepiej nie wiedzieć. Mieć nadzieję. Bo chyba mam nadzieję?

Nie możesz mnie opuścić, Peter. I Malin czuje, że życie z nim jest możliwe na wszystkie sposoby, z dzieckiem czy bez dziecka, teraz, gdy Tove wyprowadziła się z domu, by zapewne już nigdy nie wrócić. Musimy mieć dziecko? Nie wystarczy nas dwoje? Odpowiedzialność za naszą miłość. Wstawać rano, iść do pracy, razem robić obiad, jeść, zmywać, spać wtuleni w siebie na łyżeczkę, robić zakupy, wyjeżdżać na urlop, myć zęby, narzekać, że jedno z nich nie zakręciło tubki z pastą albo że drugie nie wrzuca brudnych ubrań do kosza na pranie. Malin wstaje i zostawia go samego w łóżku. Wlecze swe zmęczone snem nagie ciało, wychodzi z sypialni i idzie do okna w dużym pokoju. Światło świtu zaczyna się powoli unosić nad czarną wieżą S:t Larskyrkan. Tego ranka świat wydaje się Malin gęsty i wilgotny; jej skóry dotyka dziwny chłód, owiewa jej piersi. Malin otwiera okno, a zimny jesienny poranek jest jak znajomy oddech, i ona też oddycha, czuje jak młody dzień ją wypełnia. Dotyka małych, okrągłych, wściekle czerwonych blizn na brzuchu – w miejscach, gdzie została trafiona śrutem. Cokolwiek się stanie, wszystko się jakoś ułoży, myśli Malin. Czuje, że na jej ustach pojawia się cyniczny uśmiech i nienawidzi tego nowego uśmiechu. Nie chce być jedną z tych, którzy uważają, że wszystko już widzieli i słyszeli, że doświadczyli już wszystkiego, co dotyczy ludzkiej natury, a potem stracili nadzieję i zaczęli okłamywać samych siebie. Bo nawet jeśli cynicy mają rację, nie da się przecież tak żyć. Bez prawdziwej miłości, nic nie czując. Bez wiary, jeśli można tak to ująć, myśli Malin. Bez marzeń. I prycha na tę myśl. Gdy Conny Nygren zginął ubiegłej wiosny, zaproponowano jej świetną posadę w sztokholmskiej policji kryminalnej, ale odmówiła, choć zawsze chciała tam pracować. To Peter nie chciał się przeprowadzić, choć z łatwością mógłby tam znaleźć pracę w Karolinska lub w Danderyd. A więc chyba chce żyć ze mną tutaj, myśli Malin. Bez względu na to, jak wyjdzie z dzieckiem. Może jednak nasza miłość mu wystarczy? Postrzępione chmury zbliżają się do siebie nad dachem kościoła, a potem płyną dalej po niebie. Te chmury, myśli Malin, mogły przywędrować skądkolwiek, i jej myśli biegną teraz do Karin

Johannison, zastanawia się, co Karin teraz robi i co porabia to jej małe wietnamskie cudeńko. Bo chyba nie może spać w nocy? Tess nie może spać, prawda? Zupełnie jakby jej wietnamskiego rytmu dnia nie dało się do końca dopasować do naszego, jakby serce cudzoziemskiego dziecka biło zupełnie inaczej.

Karin Johannison, technik kryminalistyki i medyk sądowy, koleżanka Malin Fors, przytula swoją córeczkę Yin Sao Dao, szepcze: – Już dobrze, Tess. Teraz zaśniesz, już dobrze. Rozgląda się po dużym pokoju mieszkania przy Drottninggatan, widzi, jak jego wystrój się zmienił. Starała się wypełnić je rzeczami z ojczyzny Tess jedynie po to, by dziewczynka je widziała i być może przypomniała sobie coś dobrego, jeżeli w ogóle ma jakieś dobre wspomnienia. Na pewno ma. Choć są takie noce, gdy Karin w to wątpi. Kiedy trzyma płaczącą trzylatkę na rękach i próbuje ją uspokoić, i czuje, że miłość nie wystarcza, tak jakby dziewczynce stało się coś, co nie chce opuścić jej ciała. I w tym krzyku Karin niemal wątpi, że Tess rzeczywiście jest razem z nią. Że w końcu się udało. Że to było możliwe, mimo wszystko. W oknie wiszą dwa czerwone lampiony kupione dziesięć lat temu w Hoi An. Na długo zanim się dowiedziałam, że będziesz stamtąd, myśli Karin. Wojenny plakat propagandowy ze stylizowanym, czerwono-niebieskim czołgiem. Kadzidełka. Sum wyrzeźbiony w poszarzałym modrzewiowym drewnie. Lśniąca niebieska narzuta z jedwabiu w faliste wzory na fotelu w stylu Josefa Franka. Teraz Tess jest spokojna w ramionach Karin. Patrzy wielkimi brązowymi oczami w półmrok panujący w pokoju. Jest za piętnaście szósta i mogą jeszcze godzinę pospać. Karin tego chce, chce spać, przez ostatni miesiąc czuła się wyczerpana, jakby bezsenność w końcu ją dopadła. Ciepłe, miękkie ciałko. Maleńka w jej ramionach. Przytula ją mocniej do siebie, chce przekazać dziecku spokojny rytm swojego serca. Niecały rok temu siedziała w samolocie lecącym do Ho Chi Minh, czyli do Sajgonu, jak woli myśleć, bo to brzmi jakby romantyczniej, i przepełniał ją strach, wściekła determinacja i oczekiwanie, i miłość do okrągłej, dziecięcej buzi z czarno-białego zdjęcia, które dostała e-mailem.

Yin Sao Dao. Bez rodziców. Ojciec zginął, gdy stary niewybuch z czasów wojny eksplodował na polu ryżowym. Matka utonęła podczas powodzi. Wojna i zmiany klimatu. A teraz mogę zostać twoją mamą. Tak było. Właśnie tak. Będę mogła zostać twoją mamą, myślałam. Przewieźli cię z Hoi An do Sajgonu. Do obskurnego, wilgotnego sierocińca na zachodnich obrzeżach miasta. Z początku byłaś pełna wątpliwości. Niepewnym kroczkiem odsuwałaś się ode mnie na brudnej betonowej podłodze, ale dokąd miałaś pójść? W stronę woni moczu. Śmieci na podwórzu. Okratowanych okien. Więc w końcu przyjęłaś moje uściski, wspięłaś się z zimnego betonu na moje kolano. Nigdzie nie pójdę, szeptałam ci do ucha. Nauczyłam się słów po wietnamsku. Szeptałam ci je raz za razem. W obskurnym pokoju hotelu Majestic z widokiem na rzekę Sajgon po drugiej stronie bulwaru. W recepcji, gdy miałyśmy się wymeldować, a obok nas stała dziwna, zimna kobieta, z wyglądu Europejka i zachowywała się tak, jakby cię znała, próbowała zwrócić twoją uwagę, ale tobie tylko zrobiło się smutno. Szeptałam te słowa w samolocie. Szepczę je teraz. Mama tu jest. Mama tu jest. Oddechy. Ciepło. Spokój. Sen nie nadchodzi. Ale spokój. Krzyki ucichły. Koszmary odeszły, prawda? A teraz chcesz się tylko wyrwać z mroku snów, bo to coś wciąż w tobie jest i czujesz to we śnie. Nie chcesz się bawić, siedzisz mi tylko na kolanach w dużym pokoju, siedzisz nieruchomo, a gdy próbuję cię położyć, krzyczysz. – Nie, nie, nie.

Karin Johannison kołysze Tess, głaszcze jej szorstkie czarne włosy, czuje bicie jej serca, wyraźne przez białą piżamkę. Śpiewa. – Teraz Tess zaśnie, słodko zaśnie, bo to Tess jest senna, tak senna, i słodko zaśnie, o właśnie… Wietnam. Budząca szacunek nieugiętość ludzi, urzekająca surowość. Bieda, rozpacz i korupcja, z którymi się tam zderzyła. Opary unoszące się z kadzi z makaronem, zapachy skwierczącego oleju palmowego, smażonego czosnku i mięty rozdrabnianej w stuletnich moździerzach, mrugające światła i dźwięki tysięcy motocykli. Molestowanie seksualne. I to, jak się później dowiedziała, że dzieci z tego kraju sprzedawane są pedofilom. Niedawno w Australii znaleziono szóstkę wietnamskich dzieci w jakiejś piwnicy w Melbourne, kolejnych czworo w piwnicy w Darlinghurst, w Sydney. Niewolnicy. Krótka wiadomość, a potem już żadnych wiadomości. Pięcioletnia dziewczynka, trzyletni chłopczyk. Niewolnicy seksualni. Moja miłość, nasza miłość, cała miłość na świecie uratowała cię przed tym, Tess. Tak było. I tak jest. Jesteś senna. Mama jest senna. Będziemy sobie słodko spać.

Jest dwadzieścia po siódmej rano. Malin Fors stoi w przedpokoju swojego mieszkania, nie może się oderwać od słuchania radia. Program pierwszy nadaje wywiad z psychologiem dziecięcym z kliniki Elefanten w Linköpingu. Mężczyzna opowiada o swej tłumionej wściekłości, ponieważ tak niewielu ludzi chce dostrzec ofiary, dzieci, które doświadczyły molestowania seksualnego, dzieci, które spotyka w swojej pracy. I opowiada o filmie z jednym z dzieci, które spotkał, o pięcioletnim chłopcu, który jest raz za razem gwałcony przez jakiegoś mężczyznę. Podczas gwałtu chłopiec patrzy w kamerę, mówi:

– Czym ja jestem? Jestem człowiekiem? Jestem? Lekarz wyraża zdumienie, że taki mały chłopiec potrafi tak przenikliwie wyrazić swoje myśli – jakby zadawał najbardziej podstawowe pytanie egzystencjalne. Potem program się kończy, ale słowa chłopca wciąż krążą w jej myślach, gdy schodzi po schodach do wyjścia. „Jestem człowiekiem?” Jesteś człowiekiem. Odsuwa od siebie myśli o chłopcu, zmusza je, by zniknęły. Peter spieszył się rano do szpitala. Dziś w nocy ma dyżur, więc będzie musiała spać sama. Wciąż zachował mieszkanie przy Linnégatan, nie chce się pozbywać tak dobrego mieszkania, ale mieszka u niej, przy Ågatan. Rozmawiali o tym, czy kupić coś wspólnie, ale jakoś nigdy niczego nie ustalili i w ostatnim miesiącu te rozmowy się urwały. Niebo grozi deszczem. Po chwili wahania Malin nałożyła na siebie czarny olejowany płaszcz marki Barbour, który dostała od Petera na urodziny. Płaszcz ją uwiera, źle leży, sztywna, olejowana tkanina krępuje jej ciało jak kaftan bezpieczeństwa. Malin otwiera drzwi. Myśli: Co mnie dzisiaj czeka? Coś się zdarzyło, coś się stanie. Teraz to czuje.

Kilkaset metrów dalej Karin Johannison idzie wzdłuż ścian budynków przy Klostergatan. Zmierza do przedszkola w parku Trädgårdsföreningen. Popycha wózek z córeczką w stronę parku i myśli: Co się dzisiaj stanie? Żeby tylko nie wyskoczyło coś dużego. Jestem na to o wiele za bardzo zmęczona. Jak to możliwe, że to, czego człowiek najbardziej pragnie, tak strasznie go męczy?

Nie śnimy. Więc gdzie jesteśmy? Co się stało? Nie wiem. Nie powinniśmy tu być, coś jest nie tak. Ktoś nam musi pomóc. Czy to my leżymy tam w dole? Czy to my? Ona wygląda jak ty, kochanie. To ja. Nie śmiem, nie chcę bardziej się zbliżyć. Woda jest czerwona. Jestem nagi. To ja obok ciebie. Też jestem naga. Widzisz nasze ciała? Te ciemne plamy. Widzę je. Nie chcę ich widzieć. Nie chcę, nie… Gdzie jest Ella? Nie ma jej tu z nami, nie ma jej na dole. Gdzie ona jest, Boże, gdzie ona jest? Gdzie jesteś? Pokaż się! Gdzie mamy szukać? Nie widzę jej. Powinna być tu z nami. Pokaż się. Chodź do nas. Nie możesz tak zniknąć. A jeśli to my zniknęliśmy? Wołają ją raz za razem, a ich głosy połyka biel, która jest ciepła i zimna równocześnie, biel, która jest ich światem.

2 Ranek nie mógłby być bardziej szary i wrześniowy, myśli Malin. Dentystyczna pogoda, cytując wielkiego syna tego miasta, Larsa Winnerbäcka. Gdy tylko wyszła za próg, zaczął padać drobny, ale uporczywy deszcz; ludzie na chodniku kulili się pod wielkimi parasolami i kryli pod kapturami płaszczy. Przy Trädgårdsföreningen wydawało jej się, że widzi z daleka Karin Johannison i w pierwszej chwili chciała za nią pobiec. Pomyślała, że mogłyby razem odprowadzić Tess do przedszkola, ale potem zmieniła zdanie, poczuła, że pragnie być sama. Teraz idzie Djurgårdsgatan w stronę posterunku. Myśli z podziwem o Karin. Rzuciła swojego bogatego męża, bo już go nie kochała. Sama adoptowała dziecko, gdy nie natrafiła na mężczyznę, który by jej pasował, i gdy ten, którego znalazła, nie chciał dla niej odejść od żony. W ciągu niewielu lat Karin urosła w oczach Malin z rozpieszczonej lali z klasy średniej do silnej i godnej szacunku kobiety. Jesteśmy prawie przyjaciółkami, myśli Malin i żałuje, że sama nie jest w stanie okazać takiej samej siły w działaniu jak Karin. Chyba jesteśmy przyjaciółkami, prawda? Obok przejeżdża czerwono-pomarańczowy autobus, rozchlapuje wodę na chodnik i Malin musi szybko uskoczyć na bok, żeby jej nie opryskał. Stawia jedną stopę przed drugą. Wdeptuje w kałużę, ale solidne buty mają wystarczająco wysoką podeszwę. Ma ochotę zamknąć oczy, gdy mija Barnhemsgatan, gdzie mieszkali kiedyś matka i ojciec. Parkowe ławki pod koroną dębu na niewielkim wzgórzu przy Infektionsparken są pokrzywione i przydałoby się je przemalować, a Malin do dziś czuje zatęchłą woń w mieszkaniu, pamięta, jak oczekiwali od niej, żeby podlewała kwiaty, utrzymała je przy życiu i jak jej się to nie udało. Wszystko w tym mieszkaniu jest wspomnieniem, przed którym chce uciec. Upłynęły ponad dwa lata, odkąd po raz ostatni spotkała się z ojcem. Pamięta, jak wyglądała wtedy jego twarz. Ta nonszalancka mina, spojrzenie, które zdradzało, że najbardziej mu żal samego siebie. Wciąż nie wybaczyła mu, że tak ją zawiódł, że zataił przed nią, iż miała brata.

Stefan. Samotny w domu opieki. Malin spuszcza wzrok, patrzy w chodnik. Pięć miesięcy temu odwiedziła go w Hälsingland. Był przytomny zaledwie przez jakąś godzinę i w żaden sposób nie okazywał, że ją poznaje albo że cieszy się z jej obecności. Usilnie próbowała, ale wyglądało na to, że jej brat żyje we własnej rzeczywistości, w krainie, do której nie chce i nie potrafi dać jej dostępu. Jestem twoją przyrodnią siostrą. Zobacz mnie. Jestem. Ciało na wózku inwalidzkim, puste spojrzenie wbite w okno, zieleń drzew gdzieś w oddali. Tess chciało adoptować wielu ludzi. Ciebie, Stefan, nie chciał nikt. Czy ja też cię opuszczam? Tak jak opuścili cię wszyscy? Chcę pojechać do domu opieki we wsi Sjöplogen. Twoje nieruchome ciało. Spojrzenie, które wydaje się całkowicie puste. Nie chcę tam jechać. Malin wie, że Tove jeździ tam czasami w weekendy. Wsiada do autobusu w Lundsbergu i siedzi u Stefana, wyprowadza go do parku przy domu opieki, jakby był staruszkiem. „Chyba jest zadowolony”. Jak ty się teraz ubierasz, Tove? Nosisz mokasyny od Todsa, które kosztowały jedną trzecią tego, co zarobiłaś w wakacje, obcisłe dżinsy, tenisowe bluzeczki z małymi graczami polo na piersi. I inaczej mówisz, chociaż sama tego nie zauważasz, te twoje długie nosowe „iiii”, które czasami tak wyraźnie słychać. Bogata rodzina Toma, twojego chłopaka, właściciele fabryki w Östermalmie… Są dokładnie tacy nieznośni i nadęci, jak sobie wyobrażałam. Co znaczy jakaś cholerna fabryka materiałów podłogowych? Kto dba o górę pieniędzy na koncie w banku? Malin wybiera dziś dłuższą drogę. Mija dawną kantynę pułku artylerii, w której obecnie mieści się chrześcijańskie centrum konferencyjne. Stare lipy pochylają się w zadumie mad pomalowanymi na żółto drewnianymi budynkami, jakby chciały chronić dobrą wolę ukrytą w ich ścianach, w pokojach, gdzie zupełnie na poważnie ludzie wykrzykują „alleluja” i przysięgają swojemu Bogu wieczną wierność. Nie istnieje coś takiego. Janne. Jej były mąż. Znów swobodnie ze sobą rozmawiają, a on chyba się cieszy, że udaje jej się

trzymać z dala od picia. Gdyby tylko wiedział, jak cholernie czasem chce mi się pić. Tak strasznie, że aż się trzęsę. Tak strasznie, że niemal wolałabym umrzeć, niż już nigdy więcej nie pić. Wciąż jest z tą swoją lalunią. Bo to jest lalunia. Ale w porządku. Nie da się zaprzeczyć, że jest miła, kiedy jestem zmuszona z nią rozmawiać. Malin widzi między drzewami brązowo-żółtą blaszaną fasadę Szpitala Uniwersyteckiego i myśli o Peterze. O jego twarzy. Ostrej twarzy z dołeczkiem w podbródku i nieco głębszymi zmarszczkami na czole niż wtedy, gdy się poznali. Zatroskane spojrzenie. To coś nowego. Malin nie chce myśleć o tym spojrzeniu. Czuje, jak krople deszczu spadają na jej cholernie drogi olejowany płaszcz, i myśli o tym, że pieniądze mogą ochronić przed deszczem, że mogą ochronić niemal przed wszystkim. Ale czy można wszystko za nie kupić? Czy można kupić miłość za pieniądze? I znów pojawia się na jej ustach. Ten wstrętny cyniczny uśmiech.

Kim jest ta kobieta, która idzie tam w dole i tak dziwnie się uśmiecha? Czego ona od nas chce? Dlaczego ją widzimy? Widzisz teraz samolot? Widzę. Jak możemy tu być? To przecież tak wysoko, tu przecież nie ma tlenu i jest dziesięć tysięcy stopni poniżej zera. Widzisz smugę kondensacyjną? Widzę, jak jej dotykasz, możesz też dotykać chmur. Nie możesz zwątpić. Musi nam wystarczyć to, że tu jesteśmy. Wołają ją, wykrzykują wszystkie imiona swojej córki, a potem samolot znika na lodowato błękitnym niebie, pozostawia po sobie tylko cztery białe smugi w atmosferze. Po chwili znów są na dole, przy kobiecie, która idzie energicznym krokiem. Widzą, jak znika za automatycznymi drzwiami. Możesz nam pomóc ją odnaleźć? – pytają równocześnie. A potem razem szepczą: Możesz zrobić tak, żebyśmy znów byli razem? Możesz sprawić, by nasza rodzina się połączyła? Musisz nam pomóc.

3 Rak prostaty. Lekarze byli w stanie pomóc Svenowi Sjömanowi. Uratowali mu życie, bo tylko niewielka część guza była złośliwa. Wrócił. Poczuł zimny powiew śmierci, ale wrócił. Po operacji wszystko działa jak trzeba, a potencję, jeśliby jej potrzebował, można poprawić Viagrą, dokładnie tak, jak powiedział mu lekarz. Sven Sjöman to sprawdził, zamknięty w toalecie w domu, w otoczeniu brązowej glazury, w wibrującym świetle plafonu, który kupili z Ullą, kiedy się pobrali. Upłynęło wiele czasu, odkąd Ulla czy on sam interesowali się tego rodzaju testem sprawności fizycznej. Czegóż innego można by się spodziewać po ponad czterdziestu latach małżeństwa? Sven rozgląda się po biurowym krajobrazie posterunku. Dochodzi godzina ósma i wszyscy z Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego policji w Linköpingu dotarli już do pracy, z wyjątkiem Malin Fors. Zamierzał przejść na emeryturę, złożył nawet podanie, w którym wnioskował o zakończenie służby w wieku sześćdziesięciu trzech lat, jednak gdy się dowiedział, że rak jest wyleczony, wycofał swój wniosek. Ku wielkiej uldze Malin. Chciał, by to ona była jego następczynią, ale wyglądało na to, że na samą myśl o tym robiło jej się niedobrze. A jednak jest pewien, że Malin byłaby właściwą osobą do tej roboty. Operacja przebiegła pomyślnie. Jakaś maszyna z kosmosu przeprowadziła ją z dokładnością do jednej tysięcznej milimetra. Ale sikanie było potem strasznie upierdliwe. Raz chciało mu się sikać, ale nie mógł, innym razem nie chciało mu się ani trochę i nagle posikał się w spodnie. Ale teraz wszystko w tych sprawach jest już w porządku. Tylko czy z Malin też jest w porządku? Poranne spotkanie rozpoczyna się za pięć minut i pozostali są do niego przygotowani, widzi to ze swojego miejsca w pokoju socjalnym przy ekspresie do kawy. Ich spojrzenia, postawa ciała świadczą o koncentracji. Zeke Martinsson. Prawdziwy twardziel o szorstkiej powierzchowności, wieloletni partner Malin. Człowiek, który potrafi zachować spokój w każdej sytuacji, wystarczy tylko, że przesunie ręką po

ogolonej głowie, której kształt świetnie pasuje do jego szczupłej, przypominającej trupią czaszkę twarzy. Prywatnie też jest spokojny. Może nawet za spokojny. Sven wie, że małżeństwo Zekego trzyma się jeszcze tylko ze względu na wnuki i na rodzinę. Zupełnie inaczej niż u Svena, którego małżeństwo wciąż opiera się na wzajemnej miłości. W każdym razie chce wierzyć, że tak jest. Börje Svärd stoi pochylony nad gazetą, którą rozłożył sobie na szafce z aktami. Wygląda na to, że całkiem doszedł do siebie po śmieci swojej żony Anny, która zmarła na stwardnienie rozsiane, i podobno jest bardzo gorącym kąskiem na rynku nieco starszych singli w Linköpingu. Na posterunku chodzą plotki, że umawia się na randki przez Internet. Może te swoje sukcesy u płci przeciwnej zawdzięcza jowialnemu wyglądowi i statecznym wąsom? Waldemar Ekenberg siedzi przy swoim biurku. Zaciąga się e-papierosem Nicorette i nerwowo bębni palcami w blat. Wygląda, jakby próbował wywęszyć jakieś kłopoty, które dałyby mu pretekst do przemocy, do której tak chętnie się ucieka. Jak zawsze wygląda na wymęczonego; zmarszczki na twarzy pięćdziesięciolatka są głębokie, a brązowe spodnie i beżowa marynarka pogniecione i na pewno kupione w jakiejś taniej sieci. Całkowite przeciwieństwo naczelnika policji Karima Akbara i jego ostrożnego, nieco przesadnego stylu. Sam krawat potrafi kosztować cztery tysiące koron. Skąd Karim bierze na to pieniądze? Sven wie, że zrobił duże postępy ze swoją nową książką o problemach imigrantów, która ma się ukazać na wiosnę w renomowanym wydawnictwie. I wygląda na to, że dobrze mu się układa z prokurator Vivianne Södergran. Johan Jakobsson. Jak zwykle siedzi przy laptopie, jak przyklejony. Nie ma takiej rzeczy, której nie byłby w stanie wygrzebać za pomocą tego ustrojstwa. Teraz, gdy jego dzieci są starsze, może więcej pracować i uwielbia to. Ale to nie jest materiał na szefa, nawet jeśli Malin chciała mu to wmówić, gdy rozmawiali o tym, że powinna przejąć jego robotę. Johan lepiej się nadaje, powiedziała. Ale teraz zostanę jeszcze co najmniej dwa lata, myśli Sven, upijając łyk kawy i wchodząc do biura. Od jutra będą mieli w grupie nowego śledczego. Wschodzącą gwiazdę, niejaką Elin Sand, która zrobiła karierę w Malmö i została śledczym w ciągu zaledwie kilku lat. Podobno grała w siatkówkę w kadrze narodowej, ale doznała kontuzji i musiała przedwcześnie zakończyć karierę. Zgłosiła się do

szkoły policyjnej i zdała egzaminy jako najlepsza na kursie. Jak Malin się dogada z taką dziewczyną? Dwie uparte kocice, które wydrapią sobie nawzajem oczy. A może dwie gwiazdy, które razem będą świecić jeszcze jaśniej? Czas pokaże. Sven ma nadzieję, że dziś nie wyskoczy żadna duża sprawa. Że spokój, jaki mieli w ostatnim czasie, utrzyma się jeszcze przez kilka dni, tak by Elin Sand miała szansę bez pośpiechu i presji poznać pozostałych członków grupy. Sven przełyka kolejny łyk kawy. Wychodzi na środek pokoju. Nabiera powietrza do płuc, zniża głos i oświadcza: – Już czas! Wszyscy śledczy zatrzymują się w pół ruchu i patrzą w jego stronę, gotowi słuchać jego rozkazów. Wciąż jeszcze mam autorytet, myśli Sven. I dziwią go własne myśli. Upłynęły całe lata, odkąd po raz ostatni troszczył się o coś tak trywialnego jak autorytet.

Gdy Zeke wstaje, by przejść do salki konferencyjnej, widzi, jak Malin przechodzi przez szklane drzwi dzielące recepcję od biura. Czarny płaszcz jest pokryty kroplami deszczu. Jej blond fryzura na pazia przykleiła się do głowy, a także wysokie kości policzkowe widać wyraźniej niż kiedykolwiek wcześniej. Ciało ma szczupłe i umięśnione dzięki wszystkim tym godzinom spędzonym na siłowni posterunku i długim joggingom wzdłuż Stångån. Trenuje jak facet, myśli Zeke. Zdaje sobie sprawę, jakie siły Malin próbuje pokonać dzięki temu treningowi, i jest zdumiony, że jej się udaje; widział, jak z wykrzywioną twarzą walczyła z pragnieniem, by się napić, gdy wieczorem po wyjściu z pracy mijali otwarte puby. Wydaje się szczęśliwa z Peterem. I Zeke wyczuwa, że starają się o dziecko, wyraźnie czuje, że Malin ma mieszane uczucia w tej kwestii, ale że sama przed sobą nigdy by się do tego nie przyznała. Ale wygląda rześko. Idzie sprężystym krokiem, zbliżając się do niego, jakby przyspiesza, gotowa rzucić się w wir dnia pracy po nudnym poniedziałku i wtorku wypełnionym papierkową robotą. Zeke patrzy na swoją partnerkę. Życzy jej wszystkiego dobrego, ale wyczuwa też, że w pewnym sensie nad Malin Fors wisi jakaś klątwa. Nienawidzi samego siebie za to, że tak myśli, a raczej że tak czuje, ale nic nie może na to

poradzić. Wybitna śledcza z policji w Linköpingu posiada rzadką umiejętność, która polega na tym, że potrafi spierdolić sobie prywatne życie albo sprawić, by ktoś spierdolił je za nią. Dokładnie tak jak ja, myśli Zeke. Gunilla, żona. Karin, to coś innego. Czy to, że zostałem w domu, było największym błędem w moim życiu? Powinienem był zostawić Gunillę, powinienem był iść do Karin, kiedy jeszcze mnie chciała. Teraz na pewno mnie już nie chce. Jaka jest cena za emocjonalne tchórzostwo? Samotność. Zgorzkniałość. – Dzień dobry. Słyszy, że jego głos brzmi jak zwykle ochryple. – Ale cholernie mokry – odpowiada Malin, uśmiecha się do niego i zdejmuje płaszcz, który kompletnie do niej nie pasuje.

Poranne spotkanie. Kolejne z serii bezsensownych posiedzeń. Malin omiata wzrokiem pozostałych. Börje, Johan, Waldemar, Zeke. Wszyscy są równie wynudzeni jak ona, chociaż próbują udawać zaangażowanie przed Svenem i jedyną pociechą jest to, że spotkanie szybko się skończy, bo nic się nie wydarzyło. Karim przedstawia ustalenia budżetowe na ten miesiąc. Ledwie im się udało wypełnić założenia, a wszystkie wnioski o nowocześniejszy sprzęt zostały odrzucone. Na te słowa Johan kręci głową, ale nic nie mówi, wie, że na tej sali niezadowolenie i protesty nie mają sensu, bo wszyscy są przecież po tej samej stronie. Po czyjej stronie? Po stronie dobra, w jego walce ze złem. Czarne przeciw białemu. I nieskończone szare strefy pomiędzy. Sven mówi coś o nowej śledczej, Elin Sand, która ma jutro zacząć pracę, ale Malin nie daje rady tego słuchać, chociaż wie, że powinna. Albo przynajmniej powinna chcieć. Tylko Waldemar wydaje się autentycznie zainteresowany.

Może widzi nową potencjalną ofiarę dla swoich obleśnych szowinistycznych docinków, z którymi naprzykrzał się Malin, gdy kilka lat temu dołączył do grupy. Ale bardzo szybko przestał. Malin uśmiecha się teraz na to wspomnienie. Sven pisze coś nieistotnego na białej tablicy, a świetlówka jest o wiele za mocna, w jej świetle skóra kolegów wygląda trupio. Malin patrzy przez okno na przedszkole. Na placu zabaw dziesięcioro dzieci ubranych w kolorowe stroje przeciwdeszczowe bawi się tak, jakby wcale nie lało jak z cebra. Dźwięki ich zabawy nie docierają do sali konferencyjnej. Przygląda się pełnym zapału ruchom dzieci i myśli, że wygląda to tak, jakby jeden ze starszych chłopców udawał meduzę, która poluje na pływających w spokojnym morzu ludzi. Jedno z dzieci niesie pomarańczowe wiaderko do piaskownicy. O czym mówi Sven? Nie chcę cię! Tak mówi? Nie, ten głos jest tylko w mojej głowie. Znikaj. Mama tak musiała mówić o Stefanie. Zamienię cię na psa. Albo na ładny dywan. Na serwis do kawy z Rörstrand. I Malin chwyta za siedzenie krzesła, wpija w nie palce tak, że aż robią się białe, i chce wyrzucić te głosy z głowy, zanim zdobędą nad nią władzę, chce je zapić, teraz, gdy kochanie się z Peterem nie powstrzymuje już tego czegoś, i tylko sprawia, że jest smutna i chce jej się pić, pić, pić. Ale przecież dobrze nam ze sobą, prawda? Teraz, gdy jesteśmy tylko ja i ty. Nie słychać tu nawet deszczu. Słychać jedynie ględzenie Svena i Malin wyobraża sobie, że staje się każdą kroplą deszczu, która musi uderzyć w dach posterunku, że od dźwięku tych dzikich kropel wibrują jej bębenki w uszach i wie, że spokój w mieście musi się niedługo skończyć, bo teraz pojawiło się coś w jej snach i to coś wkrótce pokaże swoją prawdziwą twarz.

4 To

ja, myśli stolarz Martin Svensson, widząc swoje odbicie w zielonej szybie drzwi

wejściowych domu przy Stentorpsvägen 31. Piję za dużo piwa. Śpię za mało, pracuję za dużo, ale teraz powinienem pracować jak najwięcej, zanim socjaliści znów dojdą do władzy i zlikwidują ulgi remontowe, bo wtedy komórka przestanie dzwonić. Głębokie zmarszczki na czole, chociaż mam dopiero czterdzieści jeden lat. Całkiem niezgorsza chałupa, myśli, słysząc, jak deszcz bębni w mały daszek nad wejściem. Dom został zbudowany na początku lat siedemdziesiątych z białej wapienno-piaskowej cegły na jednej z najlepszych działek w tej okolicy. Hjulsbro. Dzielnica lekarzy i kadry kierowniczej. Prawdziwą śmietankę tego miasta znaleźć można w Tannerfors nad rzeką i w Ramshäll. Ale Hjulsbro też jest całkiem niezłe. Gdyby był trochę odważniejszy, zatrudniłby ludzi, zwiększyłby obroty firmy i nie robiłby tyle na czarno. Wtedy sam mógłby mieszkać w takiej chałupie. Żaden problem. Nie otwierają. Coś jest nie tak? Ten mężczyzna, Patrick, mówił, że będą w domu i mnie wpuszczą. Ale może nie był tak do końca pewny, bo dał mi przecież klucze. Zadzwonić jeszcze raz. Minuta ciszy. Prawie. Martin Svensson nasłuchuje. Słyszy śpiew ptaków, a przez wysokie oktawy świergotu i szmer deszczu do jego uszu dociera monotonny dźwięk turbin elektrowni w dole nad rzeką. Tutaj, z odległości jakichś pięciuset metrów, ich dźwięk jest jak cichy szmer, który zmienia się w zawodzenie. Co jest grane? Dlaczego nikt nie otwiera? Jego odbicie w zielonej szybce nagle staje się zamglone, ciałem wstrząsa dreszcz, nie ma ochoty się do tego przyznać, ale znów czuje strach, to trudne do określenia przeczucie, że coś jest nie tak. Jakby była tu śmierć.

I miała go zabrać. Trzeba wziąć się w garść. Martin Svensson podciąga niebieskie robocze spodnie, a potem wsuwa rękę do lewej kieszeni płaszcza przeciwdeszczowego i wyciąga klucz do domu Andergrenów. Skrzynka z narzędziami stoi obok niego na kamiennych schodkach. Trzeba naprawić parę drobiazgów. Skręcić regał w przedpokoju. Zmontować ławeczkę na dole, przy tym ich snobistycznym basenie i jacuzzi. Patrick Andergren chciał fakturę, chociaż tak jest drożej. Martin Svensson wsuwa klucz do zamka i po chwili jest w przedpokoju. Wyciąga rękę po skrzynkę z narzędziami. Ślicznie tu i schludnie. Szlifowany parkiet, ługowana komoda z sosnowego drewna, na niej futurystyczna lampa, a na podłodze jednobarwny, szary dywan. – Halo?! Halo! Jest ktoś w domu? Żadnej odpowiedzi. Nie zdejmuje butów, ale wyciera je starannie na wycieraczce. W kuchni, do której prowadzą lśniące białe drzwi, na blacie jest nieskazitelnie czysto. Wygląda na to, że nikt tu dziś nie jadł śniadania. On sam jada na śniadanie owsiankę, ale dopiero po dwóch filiżankach czarnej kawy i papierosie. Mocniej zaciska dłoń na skrzynce z narzędziami i podchodzi do schodów prowadzących do piwnicy, tam gdzie jest basen. Czuje woń chloru. I teraz słyszy szum, szum, który musi dobiegać z jacuzzi, ale cholera, chyba się nie kąpią o tej porze? Na pewno są w pracy. Nie ma strachu. Jednak gdy tak stoi przy schodach i patrzy znad szarej luksusowej sofy w dużym pokoju, ma ochotę zawrócić. Wybiec z tego domu i wrócić później, kiedy będą tu Andergrenowie. Przestań się wygłupiać, myśli. Przestań. Martin Svensson przezwycięża to uczucie i schodzi po schodach, lecz przy drzwiach do pomieszczenia z basenem znów się waha. Dość już tego. Otwórz te drzwi. Ale co, jeśli oni tam są, nadzy? Puka. Żadnej odpowiedzi. Wtedy zdecydowanie otwiera drzwi i najpierw widzi ogród za oknem. Z rododendronów nad

potokiem zwieszają się zielone liście. Jego wzrok wędruje w głąb pomieszczenia, w stronę basenu, i przez głowę przebiega mu myśl, że ta czarna mozaika sprawia, że basen wygląda jak bezdenny grób. Oczy odmawiają spojrzenia w bok. Zmusza się jednak, by spojrzeć w stronę jacuzzi i, kurwa, rany boskie, wypuszcza skrzynkę, niepewnie zbliża się do jacuzzi, widzi ich szarobiałe, nie, niebieskosine twarze o zastygłych rysach, woda jest czerwona, czerwona, czerwona, wielkie, okrągłe rany na ich napuchniętych, nieruchomych ciałach, dlaczego ktoś to zrobił? To za wiele dla niego, dla Martina Svenssona, zupełnie zwykłego, pieprzonego stolarza z Linköpingu. Jest już w ogrodzie, potykając się, biegnie przez mokry trawnik, deszcz jak śrut bębni o jego kurtkę, znajduje lukę w żywopłocie, a potem już jest na drewnianym pomoście ze świeżo olejowanego drzewa. Powierzchnia Stångån roi się od deszczowych baniek, które rodzą się i umierają, rodzą i umierają. Owsianka. Wytryskuje z jego ust jak fontanna. Na pomost i do rzeki. Przez głowę przebiega mu myśl, że wygląda jak resztki jakiegoś zwierzęcia przemielonego przez turbiny elektrowni. Ale to przecież niemożliwe? Elektrownia leży przecież w górę rzeki. Weź się do kupy, Martin. Pokaż, na co cię stać. Słodki Jezu w pierdolonym niebie! KURWA! Dziewczynka. Kiedy był tu w zeszłym tygodniu, w domu było dziecko. Rodzina Andergrenów. Tak było napisane na tabliczce. Gdzie jest ich córeczka? W przedszkolu? Z ust znów tryska na deski owsianka. Ich dziecko. Martin Svensson próbuje wymacać komórkę. Musi zadzwonić na policję. Zamyka oczy. Próbuje odsunąć od siebie grozę, znów je otwiera, patrzy w dół na pomost, chce stąd uciec, jak najdalej od tego wszystkiego, ale wie, że musi zadzwonić na policję.

5 Dzwoni telefon, a potem człowiek stoi i patrzy na coś takiego, myśli Malin Fors. Dziury po kulach w okolicy serca, pod żebrami, w brzuchu, ale żadnych na twarzy. Dlaczego? Czy dla tego, kto to zrobił, twarz jest święta? Strzelał w jakiejś kontrolowanej furii? Woda jak krew. Krew jak woda. Co widzę? – myśli Malin, stojąc na wskazanym miejscu tuż za drzwiami, w pomieszczeniu z basenem w willi przy Stentorpsvägen 31. Widzę śmierć, śmierć, śmierć. Ale nie tylko śmiertelne rany. Karin Johannison przed chwilą wyłączyła jacuzzi i ustał ten absurdalny szmer, woda nie kotłuje się już wokół ciał i wydaje się, że im się to podoba. Para w jacuzzi jest naga i martwa, fioletowosina, w wodzie, która straciła przejrzystość, a w całym pomieszczeniu pachnie żelazem, chlorem i początkami rozkładu. Ciała są lekko nabrzmiałe. Telefon zadzwonił tuż po porannym spotkaniu. Malin kazała przełączyć rozmowę do siebie i wyczuła w głosie mężczyzny jakby ziejącą pustkę. – Oni nie żyją. – Kto nie żyje? – Ci z jacuzzi. I Malin dowiedziała się, że mężczyzna, który według tego, co mówił, jest stolarzem, znalazł dwa ciała w jacuzzi w willi w Hjulsbro. Zakładała, że mężczyzna jest w szoku i nie potrafi teraz jasno myśleć, jednak natychmiast wyczuła, że mówi prawdę, słyszała to w jego głosie. W wodzie. W jacuzzi. Dziewczynka. – Jaka dziewczynka? Udało mu się podać adres, a oni natychmiast posłali tam najbliższy radiowóz. Mundurowi znaleźli zwłoki w jacuzzi i stolarza Martina Svenssona stojącego w deszczu na pomoście nad Stångån. W tej chwili jest zbyt wstrząśnięty, żeby go przesłuchać.

– Oni nie żyją – powtarza w kółko, trochę za głośno, Martin Svensson, siedząc w dużym pokoju na jednym z szarych, surowych mebli, które nadają contemporary touch wystrojowi tego na wskroś estetycznego domu. Jego słowa słychać nawet w piwnicy. Malin i Zeke natychmiast tu przyjechali, byli na miejscu jakieś dziesięć minut po radiowozie. Karin zjawiła się parę minut później. Ciała. Zastrzeleni. Nadzy. Właśnie rozpoczęło się śledztwo w sprawie morderstwa, co do tego nie ma żadnych wątpliwości, i spokój wreszcie się skończył, teraz będzie robota. Malin wypuszcza powietrze z płuc. Chce całkowicie poświęcić się pracy i zastanawia się, dokąd ją ta sprawa doprowadzi. Jesteście dokładnie tym, czego mi potrzeba. Nie wstydzi się swojej myśli. No więc, coście za jedni? – zastanawia się, próbując zachować spokój, gdy patrzy na martwe ciała w jacuzzi. Na zewnątrz deszcz zelżał i ogród za przeszkloną ścianą jest zielony, żółty i pomarańczowy, lśniący od wilgoci: najpewniejsze oznaki jesieni. Równocześnie jest tak, jakby cały świat spowijał błękitny woal. Czarny basen na prawo od Malin jest jak przepaść, ale najgłębsza otchłań jest przed nią. Wy dwoje. Stolarz was zidentyfikował. Wiemy, kim jesteście. Znamy wasze nazwisko. Patrick i Cecilia Andergrenowie. Obok Zeke przestępuje z nogi na nogę i przygląda się Karin Johannison, która ostrożnie bada podłogę wokół jacuzzi. – Niczego nie dotykać – syknęła do mundurowych, gdy tylko zjawiła się na miejscu. – Możecie wchodzić tylko tam, gdzie wam pozwolę. Cały ten dom trzeba traktować jak miejsce zbrodni. Jednak Karin pozwoliła im przeszukać parter, pod warunkiem że będą ostrożni i włożą rękawiczki. Zgodziła się też, żeby Martin Svensson spróbował trochę dojść do siebie na sofie w salonie. Karin podchodzi do niej i do Zekego. – Przypuszczam, że leżą tak już od wczorajszego wieczoru – mówi. Słyszą, że Martin Svensson ryczy jeszcze głośniej i Malin myśli, że brzmi jak zrozpaczony bawół,

który właśnie zrozumiał, że jest na wieczność uwięziony w ciele bawoła. – Zostali zastrzeleni – mówi Malin. Karin kiwa głową. – Wszystko wskazuje na to, że zmarli od ran postrzałowych. Zeke znów patrzy na Karin, swoją byłą kochankę, i Malin się wydaje, że widzi w jego oczach tęsknotę, ale wie, że Zeke jest w takich sytuacjach na wskroś profesjonalny i niemal pragnie, by teraz było inaczej, bo dużo lepiej pasowałby do Karin niż do Gunilli. – Mówi się, że woda tłumi ból – odzywa się Zeke. – Ale pewnie nawet nie zdążyli poczuć bólu. Strzały w serce pewnie zabiły ich od razu. Karin pociera nos. – Morderca musiał w jakiś sposób dostać się do domu, wśliznąć się na dół i zastrzelić ich, gdy leżeli w jacuzzi. Nie mogli słyszeć, jak się zbliża. Mundurowi zabezpieczyli dom, nie mieli wiele do roboty. Pusto, powiedzieli. Malin i Zeke szybko przeszukali pomieszczenia. Żadnych śladów walki ani włamania, ale znaleźli pokój dziecięcy i Malin zastanawiała się, gdzie jest dziecko. Nie tutaj, myślała, na całe szczęście nie tutaj, a potem zeszli na dół do pomieszczenia z basenem i wysłuchali, co ma do powiedzenia Karin po pierwszych, pobieżnych oględzinach. – Możesz dokładniej ustalić czas śmierci? – Tak. Ale dopiero po sekcji. – W porządku. – Musimy zacząć od początku – mówi Zeke. – Oni mieli córkę – stwierdza Malin. – Gdzie ona jest? – Musimy zacząć szukać. Karin kiwa im obojgu głową i wraca do swojej roboty. Kolejny ryk Martina Svenssona. Tym razem gorszy, głębszy. Co ten świat z nami robi? – myśli Malin, patrząc na twarz Cecilii Andergren. Skóra jest niemal szklista, a usta zastygły, całkowicie pozbawione wyrazu. Mężczyzna obok niej. Patrick. Jej mąż. Jej miłość. Ale gdzie jest wasza córka? Gdzie jest mała dziewczynka ze zdjęcia w waszej sypialni, z

fotografii z różowego dziecięcego pokoju? Z tych zdjęć, które dopiero co oglądałam? Musi być u rodziny, w przedszkolu, nic złego nie mogło jej się stać.

Pozostali są w drodze: Sven, Börje, Waldemar i Johan. Powinni się w każdej chwili zjawić. Malin znów stoi w pokoiku dziewczynki przy nieposłanym łóżeczku z różową pościelą. Poprosiła, by sprawdzili na posterunku, jak ma na imię córka Patricka i Cecilii Andergrenów. Ma na imię Ella i ma pięć lat. Malin słyszy, jak Zeke grzebie w szufladach w sypialni rodziców, i jej wzrok przykuwa zdjęcie w różowej ramce. Zdjęcie przedstawia azjatycką dziewczynkę na plaży w jakimś tropikalnym raju. Palmy, wysokie sosny wznoszące się nad cienką, złocistą linią plaży, która wydaje się stapiać z morzem tak błękitnym, że nie sposób rozróżnić, gdzie zaczyna się niebo. Ella Andergren jest adoptowana. Tak jak Tess, córka Karin. Z tego samego kraju? Obok zdjęcia z plaży wiszą inne: Ella na karuzeli w Gröna Lund, na grzbiecie kuca gotlandzkiego. Dziewczynka uśmiecha się tylko na dwóch zdjęciach, ale Malin widzi w jej ciemnych oczach, że jest szczęśliwa, nie wątpi w to, kim jest, dziewczynka na zdjęciach jest szczęśliwym człowiekiem, dokładnie tak, jak mają prawo być wszystkie dzieci. Obejmuje ją jakaś starsza kobieta. Skok do basenu. Dziewczynka skulona na sofie. Ma te same miękkie, okrągłe rysy co Tess, to samo naturalne spojrzenie. Pełne oczekiwania, zaufania. Wietnam. Ty też jesteś stamtąd, prawda? Nic nie wiem o tym kraju, myśli Malin. Plaże. Dżungle. Bieda. Wojna. Eksplozje i napalm spadający na ciała dzieci. Szczekające karabiny maszynowe. Czas apokalipsy. Szaleni surferzy w deszczu pocisków. Ale musi być o wiele więcej. Wojna skończyła się przecież ponad trzydzieści lat temu. Ella Andergren ma jakieś trzy, cztery latka i wyciąga lśniącą, zapewne przed chwilą złapaną rybę w stronę aparatu fotograficznego. Malin przypomina sobie Tove, kiedy miała pięć lat, jak kiedyś zniknęła w galerii handlowej Mobilia i jak wpadła w histerię, zanim znaleźli córkę siedzącą w kącie

z ciastem czekoladowym. Pięciolatka. Uosobienie bezpośredniości. Kim jesteś? Czego chcesz? Tu jestem, patrzcie, jaka jestem wspaniała, cały świat jest wspaniały. Tylko patrz! Jestem! Żyję! Jak wtedy zazdrościła Tove. Jak teraz zazdrości tej dziewczynce ze zdjęć. Malin chce znów mieć pięć lat, ale wie, że dziewczynce ze zdjęć nie powinna zazdrościć. Bo gdzie ona jest? Malin nie chce nawet myśleć, co jej się mogło stać. – Tutaj! – woła Zeke z sypialni. – Co? – Znalazłem paszporty. – Rodziców? – Tak. – A dziewczynki? – Też. Zeke jest już przy niej i Malin ogląda czarno-białe zdjęcie w paszporcie. – Musimy odnaleźć ich krewnych, a potem… – mówi, ale przerywa jej przenikliwy, obcy głos, jakaś starsza kobieta krzyczy: – CO SIĘ STAŁO?! CO SIĘ STAŁO?! DLACZEGO TU JEST POLICJA? Jestem ich SĄSIADKĄ! Dlaczego tu jest POLICJA?! Malin i Zeke pospiesznie przechodzą do przedpokoju, gdzie dwóch mundurowych próbuje powstrzymać kobietę przed wtargnięciem do domu. – Spokojnie, spokojnie! – krzyczy Malin. – Ja się tym zajmę. Kobieta się uspokaja, a Malin mówi jej, żeby poczekała przed domem. Obok niej stoi Martin Svensson, zielonkawy odcień skóry, jaki miał, gdy się zjawili, teraz zmienił się w popielatoszary, który, jak zakłada Malin, jest u niego normalny. – Mogę z wami teraz porozmawiać. Jestem gotowy – oświadcza. – Zaprowadźcie ją do wozu – mówi Malin. – Niech tam poczeka. Nie pozwólcie jej odejść. Chcę z nią porozmawiać.

Niska sofa. Wygodniejsza, niż można by się spodziewać, miła dla pleców.

Średnio droga. Rozsądna. Martin Svensson siada na kopii fotela Ägget naprzeciwko i opowiada im, co wie o rodzinie Andergrenów i co tutaj robił. To absolutnie oczywiste, że nie ma nic wspólnego z tym morderstwem, stwierdza Malin, przyszedł tutaj do pracy i wie bardzo niewiele o tej rodzinie, przedtem już też dla nich pracował, a wtedy dostali jego numer od innego klienta. Martin Svensson opowiada Malin i Zekemu, że Patrick Andergren pracował w Saabie jako inżynier, a może handlowiec, jego żona zaś uczyła chyba angielskiego w szkole średniej. Dziewczynka jest adoptowana, przecież to widać, i z tego, co się zorientował, Andergrenowie byli zacnymi ludźmi. Malin jest zdumiona jego staromodnym doborem słów. Zacni. Jakby w ten sposób to, co się z nimi stało, mogło być mniej prawdziwe. Jakby ich gwałtowna śmierć miała się przez to stać szlachetniejsza. – A dziewczynka? – pyta Malin. – Co z nią? – Wie pan, gdzie może być? – Nie mam pojęcia. Mówię przecież, że ich nie znałem. Malin znów rozważa różne ewentualności i wie, że Zeke robi dokładnie to samo. Że dziewczynka jest u kogoś z rodziny, że może nocowała u przyjaciółki, że zostawili ją w przedszkolu. Pięć lat. Wtedy człowiek chodzi chyba do przedszkola? Godzina dziesiąta. Prawda? Trzeba się spieszyć. Rzeka. Wystraszona pięcioletnia dziewczynka. O cholera. Ta myśl uderza Malin, ale to Martin Svensson wyraża ją na głos. – Może jest w rzece – mówi. – Może widziała, jak to się stało, i się wystraszyła. Tak bardzo, że wybiegła na pomost i skoczyła. Albo spadła i się utopiła. – Patrzy pusto przed siebie. – Ona nie żyje! – krzyczy. – A jeśli ta mała dziewczynka nie żyje?!

6 Sąsiadka. Thea Victorin. Histeryczne babsko, wysokie mniemanie o sobie. To ostatnia rzecz, jakiej w tej chwili potrzebują. A może coś wie? Muszę się pospieszyć, myśli Malin. Teraz trzeba się spieszyć, wiem to. Czy powinniśmy wysłać patrole, żeby szukały dziewczynki? Nie, najpierw przesłucham tę babę. Teraz. Skąd się bierze ta wściekłość, wrażenie, że to naprawdę paskudna sprawa? Może być gorzej? Dwoje zastrzelonych ludzi, mała dziewczynka zaginęła. Malin odreagowuje swoją wściekłość na kobiecie, około sześćdziesięciopięcioletniej pruderyjnej damie, która siedzi na tylnym siedzeniu radiowozu, wydaje się zagubiona, zastanawia się, co się stało, a równocześnie poprawia stalowoszare, rozczochrane włosy. Malin próbuje się uspokoić, wygląda przez okno samochodu, słyszy lekki deszcz bębniący o dach. Cała ta nadęta dzielnica willowa. Liście zwisają ze starych jabłoni ciężkie od wilgoci, a brzozy, które tu zostawiono, kiedy trzydzieści lat temu budowano to osiedle, wciąż trzymają się prosto. Zadbane żywopłoty, pewnie strzyżone przez polskich ogrodników, i nieco podniszczone chodniki wzdłuż świeżego, mokrego asfaltu ulicy. Powietrze jest przejrzyste i rześkie, lecz można w nim wyczuć lekką woń gnicia. Ulica jest pusta. Niewiele tu życia, ci dranie, lekarze, mają tu święty spokój, i dobrze im tak. Bo chyba o to im chodzi? O prywatność. Życie bez problemów. Tak chciała mieszkać mama. Ale nigdy nie było ich na to stać. Całe szczęście, że mnie to ominęło. Musieli się zadowolić tańszą alternatywą: Sturefors. Dama na tylnym siedzeniu unosi cienkie, wyskubane brwi, porusza nozdrzami i wygląda, jakby chciała coś powiedzieć, ale Malin nie daje jej dojść do słowa. – Co pani wie o ich córce? Oddech Zekego, równie niecierpliwy jak jej własny, tuż obok.

Rzeka. Płynie teraz w niej i Malin czuje ją, widzi, choć jest poza zasięgiem wzroku. Woda płynie, grafitowoszara i spokojna, dotyka pomostu, dusi. Przyjeżdża białe volvo. Wysiadają Sven, Johan, Waldemar i Börje, zaglądają do radiowozu, a Malin kiwa im głową, daje znak, że zaraz skończą, a wtedy koledzy znikają w willi. – Nie godzę się na to, żebyście trzymali mnie zamkniętą w samochodzie. Co się tak właściwie stało? – Nikt pani nigdzie nie zamykał – mówi Zeke. – Co pani wie o Elli Andergren? – Odpowiedz – syczy Malin. – Bo inaczej… Ale Zeke ją ratuje, ratuje ją przed utonięciem we własnej złości. – Nie możemy powiedzieć, co się stało – wyjaśnia spokojnie Zeke. I dodaje: – Ale musimy się dowiedzieć, gdzie możemy znaleźć córkę Cecilii i Patricka Andergrenów, Ellę. Przed oknami wozu przejeżdża karetka, zatrzymuje się na podjeździe do garażu. Malin zerka w stronę karetki. Na całe szczęście to nie Janne z niej wysiada. Zaczynają przygotowywać nosze. – Ella zaginęła? Ta dziewczynka, która u mnie była, piła sok i jadła bułeczki… To najmilsza dziewczynka na świecie. Piekę bułeczki tylko dla niej… – Nie ma jej w domu – mówi Zeke. – Wie pani, gdzie może być? – Pewnie w przedszkolu. – W którym? – Chodzi do Solkullen przy Kvinnebyvägen. – Wie pani, czy bywa czasami u rodziny? U przyjaciół? Na noc? Zeke jest teraz jeszcze spokojniejszy i jego spokój ogarnia też Malin. W sumie to babsko wcale nie jest takie straszne. – Chyba czasami zostaje u babci, u Britt. Ale tak właściwie to nic nie wiem o tej rodzinie. Tylko tyle, że Ella jest najukochańszą dziewczynką na świecie. – Czyli nie odwiedzaliście się? – Nie. – Ale Ella bywała u pani w domu? Thea Victorin unosi w górę dwa palce. – Dwa razy – mówi. – Jestem sama, odkąd umarł mój mąż. Ucieszyłabym się, gdyby częściej mnie odwiedzała. – Zwróciła pani uwagę na coś szczególnego w nocy albo wczoraj wieczorem?

Thea Victorin kręci głową. – Biorę Stesolid. To mi wyłącza mózg i od dziewiątej śpię jak zabita. – Dziękuję – mówi Malin i otwiera drzwi wozu, by wysiąść. – Musicie mi powiedzieć, co się stało – prosi Thea Victorin. – Przykro mi, nie możemy – odpowiada Zeke. – Ale na pewno będzie pani mogła o tym przeczytać w „Corren”. – I w tej samej chwili pojawia się jeden z białych wozów reporterskich.

Malin znów idzie w stronę domu, unikając natrętnych reporterów, zasłania ręką twarz, instynktownie, by nie było jej widać na zdjęciu. Dokąd doprowadził mnie ten dzień, myśli. Wszystko się dzieje za szybko, wszystko się poplątało, musimy się uspokoić, zebrać to wszystko do kupy, po tym, co znaleźliśmy w jacuzzi, ganialiśmy jak wściekłe psy, ogarnęło nas jakieś łagodne szaleństwo, teraz musimy to wszystko ogarnąć. I czuje, że Zeke myśli to samo, gdy z powrotem wchodzą do domu. Dziecko. Być może w rzece. Dorośli zamordowani, świat jest popieprzony, ale takie rzeczy się zdarzają, dorośli ludzie robią sobie czasami coś takiego. Ale dziecko. Nie dziecko. Jeśli nie potrafimy chronić naszych dzieci, nie potrafimy kochać ich we właściwy sposób, to jaki jest dla nas ratunek? Malin patrzy na Zekego w zielonym półmroku przedpokoju. Jego koścista twarz jest blada i zmęczona, ale mina wyraża zdecydowanie. – Teraz znajdziemy dziewczynkę – mówi Zeke. – I mordercę. Dowiemy się, co tu się, kurwa, dzieje.

Pozwalają, by Martin Svensson i Thea Victorin powrócili do swojego życia. Robią pierwszą, pospieszną naradę w dużym pokoju willi, zajmują miejsca na sofie i fotelach, śledczy siedzą pochyleni do przodu przy stole, i nawet jeśli jeszcze dziś rano byli zmęczeni, to teraz, wczesnym przedpołudniem, wyglądają na pobudzonych, jakby dostali zastrzyk nowej energii za sprawą zbrodni, która stanęła na ich drodze. Zeke stoi, nie może usiedzieć na miejscu.

Z piwnicy przychodzi Karin Johannison, stwierdza, że morderca najprawdopodobniej dostał się do środka przez drzwi piwnicy, użył wytrycha, są wyraźne ślady, a potem zastał małżeństwo Andergrenów w jacuzzi i tam ich zastrzelił. Mówi, że próbuje jak najlepiej zabezpieczyć ślady: puste łuski, odciski butów, ślady linii papilarnych i inne. Sven przypomina, że trzeba powiadomić rodzinę. Muszą się dowiedzieć, gdzie jest dziewczynka. – Rzeka – mówi Waldemar. – Powinniśmy zacząć przeczesywać rzekę? Wezwać nurków? – Trochę się z tym wstrzymamy – oświadcza Sven. – Całkiem możliwe, że jest u kogoś z rodziny albo w przedszkolu. – Powinniśmy mimo wszystko rozesłać patrole po okolicy – mówi Malin. – I tak już czekaliśmy z tym za długo. Powinniśmy to byli zrobić, gdy tylko się zorientowaliśmy, że zaginęło dziecko. Sven zastanawia się przez chwilę, potem kiwa głową. – Dopilnuję, żeby rozesłano patrole. Ale z nurkami się wstrzymamy. Jeśli jest w rzece, to i tak jest już za późno. Nie może być za późno, myśli Malin, przerażona tym, z jaką łatwością możliwa śmierć dziecka staje się dla Svena policyjną codziennością. – Możemy zadzwonić do przedszkola – odzywa się Börje. – Wystraszymy ich na śmierć – mówi Malin. – Pojadę tam lepiej z Zekem. – Trzeba też obejść okoliczne domy – mówi Sven. – A potem musimy dowiedzieć się jak najwięcej o Andergrenach. Chcę wiedzieć wszystko o ich życiu, kim byli i kto widział ich po raz ostatni. Musimy zrekonstruować ostatnią dobę ich życia. – Zacznę już grzebać – rzuca Johan i Malin dopiero teraz zwraca uwagę na to, że trzyma już w ręku iPada. – Pracował w Saabie, zajmował się eksportem – odzywa się po krótkiej chwili Johan. – A ona uczyła angielskiego w Johannelund. – Jacyś krewni? Johan przesuwa palcami po wyświetlaczu iPada. – Najwyraźniej miała siostrę, niejaką Petronellę Andersson, i matkę, Britt Sivsjö, która mieszka tu w mieście. Z tego, co widzę, jej mąż nie miał żadnych żyjących krewnych. – Dobra – oświadcza Sven. – Zrobimy tak: Johan, ty dalej szukaj po swojemu. Znaleźliśmy ich komórki i laptop. Przejrzyj je jak najszybciej. Musimy porozmawiać z kolegami Andergrena, z ich przyjaciółmi, z każdym, kogo znajdziemy. Malin i Zeke, załatwcie najpierw to przedszkole, a potem jedźcie do jej matki. Waldemar i Börje, wy pojedziecie do siostry, jeśli o tej porze będzie w domu. Powiadomcie ich o śmierci i wypytajcie, co wiedzą.

– Może wezwać pastorów? – pyta Zeke. – Jak sądzicie? – odpowiada pytaniem Sven. – Jedziemy – decyduje Malin. – Minie trochę czasu, nim się zjawią, a w tej chwili akurat go nie mamy.

Podjeżdżają pod przedszkole, wolno mijają znaki ostrzegające o bawiących się dzieciach, otynkowane szeregowce zbudowane w latach siedemdziesiątych, starsze domki ukryte za wysokimi żywopłotami. Przedszkole Solkullen stoi przytulone do porośniętego lasem wzgórza, które osłania zabudowania od ruchliwej trasy Brokindsleden. Jako mała dziewczynka Malin pokonywała tę drogę nieskończenie wiele razy. Solkullen, Słoneczne Wzgórze. Dzisiaj to raczej deszczowe wzgórze. Deszcz znów przybrał na sile i biały, parterowy budynek przedszkola spowija mgiełka z setek tysięcy mikroskopijnych kropel. Parkują przed pomalowanym na zielono drewnianym płotem. Chodziłam do przedszkola, myśli Malin. Uwielbiałam to. Takiej małej twardzielce jak ja to pasowało, ale nie wszystkie dzieciaki to lubią. Skuleni podchodzą do bejcowanych na brązowo drzwi. Ceglana fasada jest podniszczona. Malin czuje, jak krople odbijają się od olejowanego płaszcza. Przy takiej pogodzie dzieci muszą być w środku. Plac zabaw jest pusty, a żółte i niebieskie drabinki, huśtawki i domki wydają się opuszczone. Otwiera drzwi, oczekując, że usłyszy krzyki i gwar dzieci, ale w przedszkolu panuje cisza. Nie ma tu żadnych dzieci. Nie ma Elli Andergren. A może? Może teraz mają drzemkę? Malin i Zeke wchodzą do środka, mijają szatnie, gdzie przy każdej szafce z osobnymi wieszakami znajduje się zdjęcie dziecka. Płaszcze przeciwdeszczowe. Ubrania na zmianę. Zapomniane buty. Przedszkole. Placówka wychowawcza, jak to mówią panie przedszkolanki – ach nie – panie pedagog. Jest pusto i cicho. Wytapetowany na żółto korytarz, z jeszcze bardziej żółtym linoleum na podłodze, prowadzi w

głąb budynku, na ścianach wiszą tablice ogłoszeń, pełne karteczek i zdjęć przedstawiających zajęcia dzieci. Wycieczka do parku! Do muzeum! Do teatru! W większości przypadków dobrze jest być dzieckiem w dzisiejszej Szwecji. – Halo?! – woła Zeke. Po paru sekundach przez szparę w drzwiach wygląda rozzłoszczona twarz kobiety w średnim wieku. – Tak? Kim państwo są? Mamy dziś dzień planowania i placówka jest zamknięta. Malin wyciąga portfel z wewnętrznej kieszeni płaszcza, pokazuje kobiecie legitymację. – Jesteśmy z policji. Chcielibyśmy porozmawiać z dyrektorem. Malin czuje, jak ściska jej się żołądek. Nie ma tu dzieci, które teraz drzemią. Nie ma Elli. No to gdzie jesteś? W czarnej wodzie? – Nie ma tu dziś dzieci? – pyta Zeke, a kobieta w uchylonych drzwiach wydaje się poirytowana. – Nie. Przecież mówię. Placówka zamknięta. Możecie przyjść jutro? Siwe włosy. Okrągłe okulary. Prawdziwe rządy silnej ręki. – Chodzi o Ellę Andergren – mówi Malin. – Musimy się dowiedzieć, gdzie przebywa. Malin jest teraz uprzejma, a Zeke niemal eksploduje i zanim kobieta ma szansę odpowiedzieć, ryczy: – Nie możemy wrócić jutro! Mogło jej się stać coś złego! Proszę natychmiast sprowadzić dyrektorkę! Już! – Ja jestem tutaj dyrektorką – mówi kobieta. – Nazywam się Evy Björkman.

Zeke idzie za Evy Björkman. Chłonie atmosferę przedszkola, przypomina sobie, jak jego syn, Martin, chodził do przedszkola. Jego wnuki mają niedługo zacząć. Do Montessori, bo na to nalegała jego żona, Gunilla. Nie będę miał już dzieci, myśli Zeke. I myśli o Karin, o tym, że życie przemyka obok niego, odkąd się rozstali. Widzi Gunillę siedzącą

wieczorem przy kuchennym stole, jej coraz bardziej zaciśnięte usta i dwa samotne łóżka w osobnych sypialniach, i widzi w myślach Karin, i to nie jej ciała pragnie; tak naprawdę to chce tylko być obok niej, siedzieć obok niej na jakiejś sofie, gdzieś w nieznanym pokoju. – Tu proszę – wskazuje władczo Evy Björkman i Zeke skręca w kolejny korytarz, Malin jest tuż za jego plecami. Evy Björkman siada naprzeciwko nich w stołówce przedszkola, a jej szeroki tyłek wypełnia po brzegi o wiele za małe krzesło. Opiera łokcie na niskim stoliku. W pomieszczeniu unosi się słaba woń klopsików, paluszków rybnych i purée ziemniaczanego z proszku, dalej, obok zlewu, stoją umyte naczynia z duraleksu i grube, solidne talerze z białej ceramiki. Malin i Zeke wciąż stoją, nie śmią nawet próbować siadać na tych miniaturowych krzesełkach dla dzieci. Evy Björkman odpowiada na ich pytania, sceptycznie i z rezerwą. Nie pyta, dlaczego przyszli. – Ella powinna być dzisiaj w domu, z mamą. Tak mówiła Cecilia, kiedy ją wczoraj odbierała. Jestem tego pewna. – A gdyby musieli zmienić plany i iść do pracy? – pyta Malin. – Wie pani może, kto w takim wypadku zajmowałby się Ellą? – No tak – mówi Evy Björkman, dotykając ręką policzka. – Wtedy zajmowałaby się nią pewnie babcia. Czasami odbiera Ellę i wiem, że mała u niej od czasu do czasu nocuje. – A nie siostra Cecilii? – pyta Zeke. – To ona ma jakąś siostrę? Nigdy jej nie spotkałam. – Ktoś jeszcze? – Nic mi o tym nie wiadomo. – Ktoś inny z rodziny? Przyjaciółka? Koleżanka z pracy? Evy Björkman kręci głową, z trochę zbyt dużym zapałem, i Malin ma przeczucie, że ta kobieta nie mówi wszystkiego, co wie, by nie złamać zasad poufności. – Musi nam pani powiedzieć, wie pani chyba o tym? – odzywa się Malin. – Mogę panią zapewnić, że to śledztwo jest na tyle poważne, że nie jest pani związana żadnymi zasadami dochowania poufności. Evy Björkman wzdycha. – Spotkałam tylko jej babcię. Nie mamy kontaktu z nikim innym. Możliwe, że jest u jakiejś koleżanki, to nawet całkiem prawdopodobne, ale nie mogę dać wam listy telefonów do innych dzieci z przedszkola.

– Jak mówiłam, nie jest pani związana… – Musi nam pani dać tę listę – wtrąca Zeke. – Musimy się dowiedzieć, gdzie jest Ella. – To znaczy, że zaginęła? – Nie wiemy tego – mówi Malin. Gotowane parówki, gotowane marchewki. – Co się tak właściwie stało? To o to przez cały czas chciałaś zapytać, myśli Malin. Co się stało. – Nie możemy powiedzieć – odpowiada Zeke, teraz proszącym tonem, a potem patrzy Evy Björkman prosto w oczy i Malin widzi, jak coś się w niej zmienia. – Dostaniecie listę – mówi. – Przyniosę ją, ale potem musicie przestać mnie napastować. Muszę wrócić do planowania. Beze mnie nic tu porządnie nie funkcjonuje. Evy Björkman wstaje. Zatrzymuje się i po raz pierwszy w jej oczach widać cień niepokoju. – Są szczęśliwą rodziną – mówi. – Wiodą dobre życie. Potem zostawia Malin i Zekego wśród zapachów dzieci, jedzenia, mleka, które piją, wśród wspomnień dźwięków, wrażeń i wydarzeń, które kształtują dzieci, by pewnego dnia mogły się stać dorosłymi ludźmi.

7 Malin przymyka oczy. Słyszy pracujący silnik, widzi mocne dłonie Zekego na kierownicy i czuje, jak jej ciało podskakuje, gdy przejeżdżają przez garb tuż za terenem Solkullen. Dzwoniła do Svena. Opowiedziała o dniu planowania w przedszkolu, dalej chciał się wstrzymywać z nurkami, ale patrole poszukiwawcze już wyjechały. Psy dostały do powąchania ubrania dziewczynki. Teraz jadą do Britt Sivsjö. Do babci. Mieszka w Wimanshäll. Malin zna ten adres, to wąska uliczka niedaleko centrum, z małymi, pomalowanymi na niebiesko, przypominającymi domki smerfów szeregowcami po obu stronach. Malin próbuje zebrać myśli, zorientować się w tym dziwnym, obcym świecie. Ten dzień zmusił ją, by dziś w niego wkroczyła. Potem myśli o swojej rodzinie. Nagle przypomina sobie, że Tove ma być w domu na weekend. Tove. Na pewno ma w tej chwili jakieś lekcje. Chociaż jej chłopak, Tom, odciąga ją od nauki, wciąż ma dobre oceny, może zrobić ze swoim życiem, cokolwiek zechce, a latem wspominała coś o Wyższej Szkole Handlowej w Sztokholmie. Czy Tove stanie się jednym z tych pasożytów społecznych, które siedzą przed komputerami, naciskają klawisze i zarabiają miliardy na nieszczęściu innych ludzi? Malin czytała artykuł o niejakim Johnie Paulsonie z Wall Street, który zarobił trzysta miliardów na tym, że ludzi w Stanach Zjednoczonych nie było stać na spłacenie kredytów mieszkaniowych. Innymi słowy: jeśli rodziny, były eksmitowane, jeśli traciły swoje domy, on zarabiał na tym miliardy. Nie idź do szkoły handlowej, Tove. Proszę. I nie kupię ci na gwiazdkę butów od Jimmy’ego Choo. Nie ma, kurwa, szans. Peter. I jego pieniądze. Chce, żebym pozwalała mu kupować ci rzeczy i ciuchy, które ci się podobają, bo musisz się dopasować. Przedtem nigdy nie troszczyłaś się o to, żeby się do kogoś dopasować, Tove. A ja się nie zgadzam, całe szczęście, że jeszcze o tym nie wiesz. Trzymaj się książek. Przynajmniej tego jeszcze nie zarzuciłaś.

Peter. Jest teraz w szpitalu. Dziecko, którego tak pragnie, będzie się we mnie kołysać. Tak jak kiedyś ty, Tove. Wtedy czułam, że przyciąga mnie środek Ziemi, tak jak nie czułam tego nigdy przedtem ani nigdy potem. Pewnie teraz operuje, a dziś w nocy będzie spał w ciemnej, ciasnej, wilgotnej dyżurce. Dlaczego nie może przyjść do domu? Jeśli zadzwonią, może być w szpitalu w ciągu dziesięciu minut, ale on się upiera, że gdyby stało się coś poważnego, to może się okazać za długo. Dwoje zastrzelonych ludzi. Zaginiona dziewczynka. To jest poważne. Oddech Zekego. Jego silne dłonie na kierownicy. Babcia mieszka sama. Jej mąż nie żyje od dwudziestu lat. Tak mówił Johan. Teraz będzie jeszcze bardziej samotna. Britt Sivsjö. Żadnego pastora. Malin zauważyła, że przynosząc wiadomość o śmierci, czasem robią więcej szkody niż pożytku, większość pastorów, których spotkała, to niemal chorobliwi egocentrycy. Jak się przekazuje taką wiadomość? Czy Ella tam będzie? Na coś takiego nie sposób się przygotować, Malin o tym wie i Zeke o tym wie. Otwiera oczy i nic do siebie nie mówią, jadą tylko w milczeniu przez miasto. Żadne słowa nie mogą ich na to przygotować. Żadne słowa nie przygotowują na takie słowa.

Linköping! Pieprzone miasto. Zasrane zadupie na ziemi. Raj na równinie Östgöta. Mój dom, myśli Malin, wyglądając przez okno, gdy mijają świeżo wyremontowane kamienice w Johannelund. Linköping. Miasto, gdzie biedni i bogaci żyją blisko siebie, ale osobno i łączą ich tylko niemożliwe do zrealizowania zadania w życiu: Jak utrzymać przy życiu małżeństwo?

Kochać? Jak podążać za swoimi pragnieniami, by nie pociągnęły nas przy tym na dno? Jak mijać wszystkie te otwarte wieczorem puby, gdzie lodowato zimne piwo z idealną nutą goryczki płynie z otwartych, lśniących kurków. Teraz nadchodzi strach. Będzie trzymał miasto w swoim uścisku. Na wolności jest morderca, być może morderca dziecka. Samochód zatrzymuje się przed smerfowym domkiem Britt Sivsjö. Dach pokryty jest słomianą strzechą w skańskim stylu, zadbane rabatki na małym trawniczku przed domem. Wygląda na to, że dopiero co przyjechał wóz patrolowy, mundurowi mają potem tu zostać. Teraz zjawiamy się my, myśli Malin, i niszczymy ci życie.

Ręka Malin drży, gdy jej palec zbliża się do dzwonka. Mundurowi za ich plecami. Wahanie. A więc zamiast niej dzwoni Zeke i słyszą za drzwiami lekkie kroki jakiegoś żwawego, energicznego człowieka. – Kto to może być? Kto to przyszedł? Ten naiwny ton, gdy człowiek mówi do zwierzaka. Albo do dziecka. Żadnego szczekania. Drzwi się otwierają. Malin czuje, że kolana się pod nią uginają. Trzymaj się teraz, Fors. Ona, ta kobieta, cię potrzebuje.

Malin powiedziała Britt Sivsjö, że nie chcą kawy i że powinna usiąść. Usiadła na niebieskiej sofie firmy Howard w dużym pokoju; okna wychodzą na minimalistyczny ogródek, równie zadbany jak rabatki przed domem. Siedzi przed nimi siedemdziesięcioletnia, energiczna dama. Ta sama, która przytulała Ellę na jednym ze zdjęć w jej sypialni. Krótka trwała, farbowana na blond. Gustowny makijaż na twarzy, zadbanej, jak na jej wiek,

wygląd świadczący o silnej osobowości. Dzielna kobieta. Ale w tej chwili Britt Sivsjö jest zdenerwowana. Bawi się długą, miedzianą zapalniczką. Jak sobie z tym poradzimy, myśli Malin i rozgląda się po pokoju. Widzi, że dywany to ten sam prosty, orientalny typ, jaki kiedyś miała w domu jej matka, tanie, ale niby wymyślne, a na ścianach wiszą barwne litografie epigonów Chagalla. Chcesz, żeby było ślicznie, prawda? – myśli Malin. Teraz jestem empatycznym smerfem, myśli, i widzi, że Britt Sivsjö czeka na to, czego już się spodziewa. Malin próbuje odnaleźć w sobie profesjonalizm, wie, że Zeke jest gotowy złapać kobietę, która może zemdleć, gdy dowie się, że jej córka nie żyje, że została zamordowana. Odkasłuje. – Niestety, muszę panią poinformować, że pani córka, Cecilia Andergren, została znaleziona dziś rano martwa w swojej willi. Z twarzy Britt Sivsjö odpływają kolory, szarzeje pod makijażem i wyrzuca z siebie „nie”, a potem osuwa się na bok, na kolana Zekego, który ją łapie. I tak już zostaje, szlocha, a on głaszcze ją delikatnie po plecach, nic nie mówi, głaszcze ją tylko po plecach. Z kuchni wychodzi czarny kot, oblizuje pyszczek, wskakuje na parapet okna i przygląda się ptakom w ogrodzie. Po jednej, dwóch, trzech, może pięciu minutach Britt Sivsjö siada, pyta: – Jak umarła? – Sądzimy, że została zamordowana. – Jak? – Nie możemy jeszcze podać żadnych szczegółów. Wydaje się, że Britt Sivsjö usiłuje pojąć sens tych słów, a potem bierze się w garść, tak jakby zrozumiała, że w tej chwili musi dać z siebie wszystko. – A Ella jest z Patrickiem? – Patrick też został zamordowany. Zostali zabici razem, wczoraj późnym wieczorem – mówi Malin. Britt Sivsjö porusza nozdrzami, trze gorączkowo oczy, a gdy odsuwa dłonie od twarzy, rozmazany tusz do rzęs sprawia, że wygląda jak pomalowana w barwy wojenne. I wtedy zaczyna płakać, cichy płacz przechodzi w przeciągły szloch, a potem w wycie, przytula się do ręki Zekego, a on wydaje się zakłopotany, lecz równocześnie pełen współczucia. Potem nagle przestaje płakać, znów siada prosto.

– Znaleźliście przy nich Ellę? – Nie – mówi Malin. – Mieliśmy nadzieję, że będzie nam pani mogła powiedzieć, gdzie jest dziewczynka. – Powinna być dziś w domu z Cecilią. Przedszkole jest zamknięte. – Britt Sivsjö wstaje. Chodzi w tę i z powrotem po salonie, wygląda za okno i mówi: – Dobry Boże, dobry Boże. – A potem zatrzymuje się, wbija wzrok w Malin. – Nie mam pojęcia, gdzie ona może być. Nie mam pojęcia. – Może u jakichś przyjaciół? – Wiedziałabym o tym. – Kiedy ostatnio miała pani kontakt z córką? – Wczoraj. Zadzwoniła, żeby zapytać, jak się czuję. Czasami tak robi. – A potem oczy Britt Sivsjö ciemnieją i krzyczy: – Musicie wysłać ludzi, żeby szukali Elli, ona może być gdziekolwiek, musicie wysłać ludzi, żeby jej szukali! – Osuwa się na podłogę jak kupka mięsa, płaczu, oddechów, żalu i tysięcy myśli o tym, co się stało i co teraz będzie. – Co teraz będzie? Co teraz będzie?

Pół godziny później Malin i Zeke siedzą z Britt Sivsjö w kuchni, mundurowi zostali w salonie. Nalegała, by wypili z nią kawę. Otoczeni lśniącymi, czerwonymi drzwiczkami szafek piją kawę z ceramicznych kubków i słuchają Britt Sivsjö, która mówi, bo wie, że to musi zostać powiedziane. Kiedy kobieta dochodziła do siebie, Malin zadzwoniła do Svena, opowiedziała mu o dziewczynce, a Sven powiedział, że Börje i Waldemar są teraz w Hackefors u siostry Cecilii, Petronelli Andersson, i że tam również nie ma dziewczynki. – Teraz już wszystko idzie pełną parą – mówi Sven. – Nurkowie, oficjalne poszukiwania. Sprawdzimy listę z przedszkola, ale pewnie nie ma jej u żadnej koleżanki. W każdym razie nie możemy na to liczyć. Malin słucha słów Britt Sivsjö. Co ona mówi? W myślach widzi, jak przeczesują dno rzeki, jak młode ryby, sumy i metrowe, wielkie węgorze zjadają wszystko, co znajdą na swojej drodze. Ale kogo jedzą? Małą dziewczynkę, która została sprowadzona do obcego kraju w imię lepszego życia i nieskończonej miłości? Britt Sivsjö.

Jak ona daje radę mówić, jak ludzie to robią? Co ona mówi? Oddam ci Ellę, myśli Malin.

8 Britt Sivsjö mówi, odpowiada na ich pytania, a Malin chce czytać w jej myślach, ale jak dostać się do myśli innego człowieka? – Zaczęliście już szukać? – pyta Britt Sivsjö. I może myśli: Nigdy mi nie oddacie mojej Cecilii, ale Ellę, ją możecie mi oddać, powiedzcie, że możecie. – Ella – mówi. – Musicie wiedzieć, że to dzielna dziewczynka. Możliwe, że wyszła z domu, jeśli się wystraszyła. Mogło tak być. – Kto im mógł tak źle życzyć? – pyta Zeke. – Mieli jakichś wrogów? – Nic mi o tym nie wiadomo. Byli zupełnie zwyczajni, mili – odpowiada Britt Sivsjö, obracając w palcach kubek z kawą. – Naprawdę tacy byli, zwyczajni. I teraz byli szczęśliwi. Tak długo starali się o dziecko, z próbówki i w ogóle, a potem chcieli adoptować, i wreszcie, trzy lata temu, dostali Ellę. – Niech pani opowie o nich coś więcej – prosi Malin, pochyla się do przodu, by okazać swoje zainteresowanie, dać do zrozumienia, że jest tu i teraz. – Mam o nich więcej opowiedzieć? Malin kiwa głową. – Cecilia dorastała tu, w Linköpingu. Była… Milczenie. Jesienna mucha brzęczy nad zlewem. – Wiem, muszę mówić dalej, ale to takie trudne. Wczoraj byłam w domu, odpoczywałam sobie, dziś spałam do późna, a potem się obudziłam i wy przyszliście… Była cenioną nauczycielką, wiem o tym. Patrick z wykształcenia był inżynierem. Pracował jako handlowiec, najpierw w Ericssonie, a potem w Saabie. Malin i Zeke pomrukują, pozwalają Britt Sivsjö opowiadać. – Wcześnie się poznali, tak, Patrick też jest stąd, ale nie ma rodziny. Jego rodzice i siostra zginęli w wypadku samochodowym na niestrzeżonym przejeździe kolejowym, kiedy miał dziewiętnaście lat. On i Cecilia poznali się wkrótce po tym. Potem studiowali tu, na uniwersytecie. – Kiwa głową w stronę Malin. – Może ich pani znała, jesteście przecież w tym samym wieku? – Nie znałam Cecilii – mówi Malin. – Niestety. Patricka też nie. – Ach tak – wzdycha Britt Sivsjö i wstaje.

Przeczesuje palcami swoje krótkie włosy. – Musicie znaleźć Ellę – mówi. – Na pewno się obudziła, wystraszyła, pobiegła do lasu. Tak bardzo się teraz boi, tak się boi. – Britt Sivsjö wciąż stoi i nagle krzyczy: – NAJLEPSZE, CO MOŻECIE Z SIEBIE DAĆ, NIE WYSTARCZY! MUSICIE ZROBIĆ WIĘCEJ! Zeke podnosi się, obejmuje ją, szepcze: – Dobrze, już dobrze. I Malin widzi, że kobieta znów się uspokaja, siada przy stole. Słucha dalszego ciągu jej opowieści. – Mieszkali za granicą. Z początku w Indiach, potem w Wietnamie, ale Patricka zmęczyły te wszystkie służbowe wyjazdy i chciał do domu, więc zmienił pracę i przeniósł się do Saaba, do działu eksportu, dokładnie tak jak wcześniej w Ericssonie. W Saabie nie musiał już tyle podróżować. Przywieźli trochę pieniędzy z Azji, ale z początku i tak odnosiłam wrażenie, że ciężko im spłacać kredyty. Taka willa nie jest tania. – Mieli wielu przyjaciół? – pyta Malin. – Nie. Trzymali się na uboczu. Nie, nikt konkretny nie przychodzi mi do głowy. – Nikt? – Nie dam już teraz rady. – Rozumiem – mówi Zeke. – Naprawdę? Ma starszą siostrę, Petronellę. – Nasi koledzy są teraz u niej – stwierdza Zeke. Britt Sivsjö milknie, chyba się zastanawia, a potem dodaje: – Ona i Cecilia nie dogadywały się. Nawet kiedy były małe. Petronella potrafiła być wobec niej naprawdę złośliwa. – Dlaczego się nie dogadywały? – pyta Malin. – Nie wiem. Może były o siebie zazdrosne… – Zazdrosne o co? – O wszystko, jak to rodzeństwo. To nic szczególnego, możecie o to zapytać Petronellę, ale nie były skłócone, po prostu się różniły. – Były jeszcze jakieś inne konflikty w rodzinie? – Nie. Żadnych. W rodzinie ludzie mogą się bardzo różnić, może to zrozumiecie, kiedy poznacie Petronellę. No tak, właśnie… Wasi koledzy z nią teraz rozmawiają. Starczy już, myśli Malin. Ta kobieta jest na skraju załamania. – Chce pani, by pani córka tu przyjechała? – pyta Zeke.

– Nie, nie chcę, żeby Petronella przyjeżdżała – odpowiada Britt Sivsjö. – Od tego nic nie będzie lepiej. Potem znów wstaje i Malin myśli, że ponownie się załamie albo zacznie krzyczeć, ale zamiast tego mówi tylko spokojnym głosem: – Musicie mi oddać Ellę. Niektórzy się zastanawiają, czy naprawdę czuję się jej babcią, czy może nie mam z tym jakichś problemów, bo jest adoptowana. Co za idioci! Nie ma na świecie grzeczniejszej, lepszej i bardziej kochanej dziewczynki.

Mamo! Nie bój się, jest mi tu całkiem dobrze. Wszystko tu jest miękkie jak jedwab i proste, naprawdę, nie mówię tak tylko dlatego, by było ci lżej. Ale oczywiście się boję. O Ellę. Petronella. Nie mam siły o niej myśleć. Była moją siostrą. Czy człowiek musi lubić swoją siostrę? Kochać ją? Nie wiem. Teraz musisz być silna, mamo. Dla mnie. Dla nas. Bo jeśli Ella wróci, będzie cię potrzebować, będziesz musiała poprowadzić ją przez życie, być przy niej i dać jej miłość, której my nie mogliśmy jej dać, całą tę miłość, jaką mi dałaś, mamo. Ella cię potrzebuje. A nie ma nic piękniejszego, niż kiedy dziecko cię potrzebuje.

9 Ciała w jacuzzi. Teraz na pewno są już w kostnicy, czekają na sekcję. Ktoś zastrzelił ich z zimną krwią, myśli Malin, stojąc z Zekem przed smerfowym domkiem w Wimanshäll. Z jakim złem mamy do czynienia? – Musieli położyć dziewczynkę, a potem postanowili zakończyć wieczór kąpielą z bąbelkami. W kuchni było już posprzątane, a potem przyszła im ochota na kąpiel – stwierdza. Przerywa jej telefon. Malin biegnie do wozu, nie chce, by choć jedna kropla z sunących nisko po niebie chmur zmoczyła jej telefon, i odbiera przy piątym, ostatnim sygnale. Sven. Sekundę później słyszy jego głos po drugiej stronie i cieszy się, że doszedł do siebie po operacji, że jego rak prostaty jest wyleczony, lecz zdaje sobie również sprawę, że w głębi duszy najbardziej wdzięczna jest za to, że nie musiała podejmować decyzji, czy chce przyjąć jego posadę czy nie. Byłabym beznadziejnym szefem. Jestem samotnikiem. Samotnym wilkiem, który poluje na tych, na których trzeba polować. – Sven! – Skończyliście już u Britt Sivsjö? Zeke wsiada do samochodu i uruchamia silnik, nie wiedząc jeszcze, dokąd pojadą. – Jak wam poszło? – Zaskakująco dobrze. Zdołała sporo opowiedzieć, zanim się załamała. Mundurowi zostaną u niej tak długo, jak będzie trzeba. – Waldemar i Börje skończyli już u siostry – informuje ją Sven. – Ona i jej mąż dobrze to przyjęli, nie okazywali żadnych oznak żalu. W domu było tylko jedno dziecko, pozostała trójka była w szkole. Podobno chłopiec się przeraził na ich widok. – Dzieci czasami tak mają. Obcy faceci są podejrzani. – Sven śmieje się po drugiej stronie, a Malin dodaje: – Według Britt Sivsjö siostry za sobą nie przepadały. Tak jak to czasem bywa z rodzeństwem. – No tak. Jej siostra była wyraźnie zła, gdy zaczęli ją pytać o życie Patricka i Cecilii. – Jak to zła?

– Poirytowana. Wysyczała, że nie interesowali się ich sprawami. – Jeśli się nie lubiły, to może nie jest jej przykro. – One były siostrami, Malin. Powinna coś czuć. – Co mówili o Elli? – Nie mieli pojęcia, gdzie „dzieciak” może być. – Tak się wyrazili? – Najwyraźniej. Tak mówił Börje. – Dobra, musimy ich jeszcze raz przesłuchać. Mieli jakieś alibi? – Jej mąż był ponoć u przyjaciela i grał w pokera. U niejakiego Karla Lundbäcka w Sjögestad. Börje to teraz sprawdza. Petronella była w domu z dziećmi. Starsze dzieci będą to mogły potwierdzić, kiedy wrócą ze szkoły. – Coś jeszcze? – pyta Malin. – Kazałem pięciu ludziom szybko obdzwonić listę rodziców. Ella Andergren nie była u żadnej koleżanki. Psy już szukają, nurkowie są w drodze, może nawet już dojechali. Bądźmy dobrej myśli, Malin. Mijają białe bloki w Berga, jadą dalej w stronę wieżowców w Johannelund; w deszczu budynki z cegły wydają się szare, ich drewniane naroża są jeszcze bardziej szare i zaniedbane. To miasto się rozpada, myśli Malin. Kto uratuje mieszkańców? Uwolni ich od strachu? Kto zastrzelił dwoje rodziców w ich domu? Kto być może uprowadził ich córkę? – Jesteś tam, Malin? – Sorry, Sven. Próbowałam tylko uporządkować myśli. Ella powinna być dziś w domu z matką, potwierdziła to dyrektorka z Solkullen i babcia dziewczynki. – Nie chcemy zakładać najgorszego. W głosie Svena Malin słyszy rezygnację policjanta, który już bardzo dużo widział, ale mimo wszystko chce być dobrej myśli. I myśli sobie: muszę w to wierzyć. Muszę wierzyć. – Jak myślisz, co powinniśmy teraz zrobić z Zekem? – Jedźcie do miejsc pracy Cecilii i Patricka Andergrena, rozejrzyjcie się, powiedzcie, jak jest, że zostali zamordowani. Powiadomiliśmy już rodzinę, więc teraz możecie to zrobić. – Jedziemy do Saaba – oświadcza Malin, a Zeke hamuje, kręci kierownicą i wkrótce zmierzają w kierunku, z którego przyjechali. – Wysyłam Börjego i Waldemara do szkoły w Johannelund – kończy rozmowę Sven.

W ciemnej, zimnej wodzie po jakimś czasie gubią się kierunki. Człowiek traci orientację. Wydaje mu się, że skubią go ryby. Ciemno tu, myśli Per Sundeberg, nurek poruszający się wzdłuż dna Stångån, w pobliżu domu rodziny Andergrenów. Czołówka oświetla tylko najbliższe otoczenie. Widział kiedyś kubomeduzę, gdy był w Australii. Białe nici śmierci. Tu jest tylko ciemność i chłód, a on nie chce zobaczyć dziewczynki – jak ona miała na imię? Gdy przyjechał z ekipą nurków na miejsce, media już tu były. Wóz reporterski z „Corren”, TV4, SVT, „Aftonbladet”. Rodzice zastrzeleni. Per Sundeberg nie chce zobaczyć bladego ciała z szeroko otwartymi, pustymi oczyma, przepływającego tuż obok w mroku. Nie chce znaleźć tego, czego szuka. Chce żyć jak dotąd. Wie, że psy szczekają w niewielkim lasku otaczającym Hjulsbro. Węszą. Szukają śladu. Szukać, szukać, przetrząsnąć las, szukać w wodzie, na dnie. Widoczność tutaj to tylko pół metra, nawet przy najsilniejszej lampie. Jesteś tu, Ella? – myśli. Ma nadzieję, że nie zobaczy unoszącego się w wodzie anioła.

Saab, myśli Malin w drodze do fabryki. Firma, która jest wątpliwą chlubą tego miasta. Systemy uzbrojenia, rakiety rozdzierające na kawałki dzieci w Sudanie, w Afganistanie, Iraku i wszędzie, gdzie tylko dzieci znajdą się na drodze sprzecznych dążeń dorosłych. To miasto zostało zbudowane z rozerwanych ciał dzieci, myśli Malin i wstydzi się tej tutejszej dumy z długiej tradycji konstruowania samolotów myśliwskich. Draken. Viggen.

Gripen. Czy mieszkańcy Linköpingu wiedzą, do czego są używane materiały lotnicze i technologia, którą stworzyli? By rozrywać na kawałki ludzi i budynki w konfliktach, w których nie sposób odróżnić dobro od zła. Teren zakładu otacza trzymetrowy stalowy płot. Jest zwieńczony zwojami drutu kolczastego. Są tu tajemnice, których trzeba strzec. Deszcz przybiera na sile, bębni głośno w dach samochodu. Po drugiej stronie płotu ciągnie się kilkusetmetrowej długości hala montażowa pomalowana na czerwono, z klasycznym fabrycznym dachem z blachy falistej. W dziesięciopiętrowym biurowcu mieści się administracja i dział sprzedaży. To w tym biurowcu musiał pracować Patrick Andergren. Zeke podjeżdża do wejścia. W przeszklonej dyżurce siedzi trzech ochroniarzy, a dwa czerwono-żółte szlabany zagradzają drogę nieuprawnionym do wejścia. Zeke unosi legitymację, pokazując ją brodatemu ochroniarzowi, który nosi przy sobie radio. Wyjaśnia mu, że muszą porozmawiać z szefem Patricka Andergrena, że sprawa jest ważna, niecierpiąca zwłoki. Inny z ochroniarzy w dyżurce wykonuje trzy rozmowy telefoniczne i Malin widzi, że jego usta nieustannie się poruszają. Po drugiej stronie stoją wycofane z użytku samoloty myśliwskie. Draken, Viggen: stworzone przez człowieka śmiercionośne ptaki jako dzieła sztuki. Ptaki śmierci, którym trzeba oddawać hołd, jak jakiemuś komunistycznemu dyktatorowi. Jeśli istnieje coś, czego w Linköpingu nie można robić bezkarnie, to jest to narzekanie na miejscowy przemysł zbrojeniowy. Gdy JAS spadł podczas lotów próbnych, miasto ogarnęła zbiorowa żałoba. Potem mówi ten brodaty: – Możecie przejechać. Podjedźcie do biurowca, tam możecie zaparkować. W recepcji zapytajcie o Glenna Rundberga. Przyjmie was natychmiast.

Glenn Rundberg ma około pięćdziesiątki i siedzi rozparty wygodnie na czarnym, skórzanym fotelu biurowym z wysokim oparciem. Piętro dziewiąte z dziesięciu. Jego gabinet to duży, narożny pokój ze złocistym, lśniącym perskim dywanem na podłodze i

nowym biurkiem z chromowanymi nogami i grubym blatem z przydymionego szkła. Białe ściany zdobią oprawione w ramki zdjęcia reklamowe Gripena. Niewielka tabliczka z niebieskiego kamienia na biurku głosi: International Sales President, dyrektor do spraw eksportu. Ci od sprzedaży siedzą wysoko. Tylko dyrektorzy zajmują piętro nad nimi. Nawet rakiety wymagają nieziemskich zdolności sprzedawców. Szwedzkie haubice produkowane przez Bofors rozrzucały w Wietnamie pociski, które jeszcze do dziś zabijają dzieci i ich rodziców na polach ryżowych i w dżunglach. Bofors został potem wykupiony przez Saaba. JAS-y mogą zabierać napalm. Mówi się, że Drakeny robiły to w Kongu. Glenn Rundberg wypełnia swą potężną postacią fotel, wygląda tak, jakby jego świetnie leżący niebieski garnitur z wełny niemal go połykał. Szary krawat otacza jego twardą szyję jak stryczek i Malin spogląda za okna w stronę Hjulsbro, zastanawia się, czy psy albo nurkowie już coś znaleźli. Glenn Rundberg ma wielkie okrągłe policzki i długi nos, co sprawia, że cała jego twarz wygląda jak łódka o ostrym dziobie, wypełniona po brzegi śmietanowym sosem. Malin i Zeke siadają naprzeciw na krzesłach dla gości, a on mówi: – Wiem, dlaczego tu jesteście. Jadąc windą na górę, Malin zajrzała na stronę domową „Corren”: W Hjulsbro znaleziono zamordowaną parę. Zdjęcia wynoszonych z willi noszy. Najwyraźniej dom łatwo było poznać. – Byłem tam kilka razy – dodaje po chwili Glenn Rundberg. – U Patricka i Cecilii. Służbowo. A dziewczynka, Ella? To jej szukacie w rzece? Prawda? W jego głosie słychać teraz strach i podniecenie i Malin wyczuwa jego świetnie maskowaną konsternację. Kiwa głową. – Nie wiemy, gdzie jest Ella – mówi Zeke. – W jaki sposób zginęli? – Nie możemy o tym mówić. – Rozumiem. – Kiedy po raz ostatni widział pan Patricka Andergrena? – pyta Malin. – Czy wczoraj w pracy zachowywał się jak zwykle?

– Tak. Zupełnie zwyczajny dzień. Koło szóstej podwiozłem go nawet do domu. Zwykle jeździł autobusem, ale nigdy nie odmawiał, gdy proponowałem, że go podwiozę. Nie muszę nadkładać drogi. Może tylko trochę. Potem już nie miałem z nim kontaktu. – Proszę nam opowiedzieć o Patricku i Cecilii – mówi Zeke. – Wszystko, co pan wie i co według pana może być dla nas ważne. I całą resztę. Słuchają, jak Glenn Rundberg opowiada o Patricku Andergrenie. Że był utalentowanym sprzedawcą, odnoszącym duże sukcesy w Saabie, że pracował za granicą i znał się na trudnych kulturowo azjatyckich rynkach. Że przeszedł tu z Ericssona z nieposzlakowaną opinią. Nie towarzyszyły temu pogłoski o łapówkach, jak w przypadku tak wielu innych, którzy pracowali dla Ericssona w Wietnamie i Indiach. – Był zupełnie czysty, jestem tego pewien, i tu u nas też sprawiał nienaganne wrażenie. Lubiłem go, choć w sumie niewiele o nim wiedziałem. Cecilii w ogóle nie znałem. Spotkałem ją tylko kilka razy. Nie wydaje mi się, żeby mieli wielu przyjaciół. Glenn Rundberg nie okazuje żalu, myśli Malin, ale to rzadko się zdarza, jeśli znało się ludzi jedynie z pracy. A może to dla niego zbyt trudne i jeszcze do niego nie dotarło? A może włączył się jego instynkt przywódczy? Jak szybko możemy zrekrutować nowego świetnego sprzedawcę? Łapówki. Ericsson. Eksport. Co on tak właściwie mówi? Dlaczego to porusza? – Łapówki – mówi na głos. – Było kilka przypadków? Glenn Rundberg kiwa głową. – Ale nigdy niczego nie udowodniono, a Patrick był prawdziwym człowiekiem honoru. Takie przynajmniej odnosiłem wrażenie. – Wie pan, czy mieli jakichś wrogów? Rundberg kręci głową. – Nie, nie mam pojęcia. Tak jak mówiłem: w ogóle nie znałem Cecilii i z tego, co wiem, nie istniało żadne zagrożenie. Zagrożenie, myśli Malin. Słowo, którego używa się tylko wtedy, gdy istnieje jakieś zagrożenie. Albo gdy ktoś brał coś takiego pod uwagę. – A więc żadnego zagrożenia? – Nie. – Co pan wczoraj robił? Był pan wieczorem u nich w domu? – pyta Zeke. – Służbowo? – Nie, podwiozłem Patricka i pojechałem do siebie. Państwo Devegårdowie byli u nas na kolacji. Dam wam ich numer, żebyście mogli to sprawdzić.

Malin i Zeke kiwają głowami. – Poza tym wczoraj mój syn był w domu – mówi po chwili Glenn Rundberg. – Na co dzień mieszka w domu opieki. Ma osteoporozę i jest upośledzony umysłowo, więc nie był to dla nas spokojny wieczór. Tak właściwie to dziwne. Zaledwie dwadzieścia lat temu nie miałby szansy przeżyć, ale teraz żyje. Dobór naturalny nie może swobodnie działać. Malin już ma skomentować słowa Glenna Rundberga, gdy za oknem słychać ryk. Lśniący JAS przelatuje na wysokości pięciuset metrów nad ziemią, tuż pod chmurami, rzucając wyzwanie ulewie. – Tajlandia chce je kupić – uśmiecha się Rundberg. – Chce, żeby Szwecja się zobowiązała kupować tysiąc ton kurczaków rocznie przez trzydzieści lat. I wieprzowinę. – A dziewczynka? Ma pan jakieś pojęcie, gdzie może być? – pyta Malin, myśli o bombach, które samoloty być może będą zrzucać w służbie Tajlandii. Może w Laosie albo Kambodży? – Niestety nie. Patrick był towarzyski, ale równocześnie bardzo dbał o swoją prywatność. Ella była dla niego najważniejsza na świecie, tego jestem pewien. Samolot znów przelatuje z rykiem, tym razem w przeciwnym kierunku. – Piękny, prawda? Bomby rozrywające dzieci na kawałki, myśli Malin. Tysiące rozerwanych ciał, by miasto mogło kwitnąć. Tylko nie mów tego na głos, cicho, cicho, o takich rzeczach tu się nie mówi. Kogo obchodzą jakieś dzieci, tylko my możemy mieć dobrze.

10 Co wy mówicie? To nie może być prawda! – Do Stiny Veder, dyrektorki szkoły w Johannelund wieści nie zdążyły jeszcze dotrzeć. – Miała dziś zostać w domu z Ellą, więc zorganizowałam zastępstwo. To nie może być prawda! Kobieta stojąca przed Börje Svärdem i Waldemarem Ekenbergiem opada na podniszczone zielone krzesło. Kręci głową tak, że kasztanowa fryzura na pazia fruwa to w jedną, to w drugą stronę i kosmyk włosów opada na jej miłą twarz, na której wciąż widać opaleniznę minionego lata. Żaluzje są opuszczone, jednak przez szczeliny prześwituje czerwona ceglana fasada budynku. Börje i Waldemar siedzą w milczeniu. Stina Veder sięga nad białym laminatowym blatem biurka, gorączkowo pije wodę z kubka, jej pokój zmienił się nagle w ciasną celę. Plamiaste tapety na ścianach. To nie plamy krwi, myśli Börje i widzi, jak zszokowana jest kobieta siedząca naprzeciwko. Jednak w głębi duszy widzi zdjęcia Elli Andergren wiszące w różowym dziecięcym pokoju. – Ich córka zaginęła – mówi. – Sprawdziliśmy u rodziny, w przedszkolu i u jej koleżanek, ale wygląda na to, że nikt nie wie, gdzie jest. Może pani mogłaby nam pomóc? Młoda jak na dyrektorkę, myśli Waldemar. Dość ładna. Mogę ją sobie wyobrazić w łóżku. – Nie mam pojęcia. Nie znałam Cecilii szczególnie dobrze. – Przed chwilą pani powiedziała, że to nie może być prawda. Że zostali zamordowani. Pomyślałem, że ich pani zna i że tak to panią zdumiało, bo była pani z nimi blisko – mówi Börje. Stina Veder spuszcza wzrok, bierze głęboki oddech, a potem mówi: – Chyba tak się mówi, kiedy człowiek usłyszy coś takiego. – Milczy przez chwilę. I dodaje: – Bo co innego można powiedzieć?

Börje Svärd puka do drzwi. Na korytarzu na drugim piętrze szkoły pachnie wilgocią, pleśnią i mokrymi ubraniami. „Porozmawiajcie z Katariną Karlsson. To koleżanka Cecilii, też uczy angielskiego. Wiem, że ona i Cecilia były ze sobą blisko. Jeśli ktoś coś wie, to ona. Prowadzi teraz lekcję, ale możecie zapukać”. Stina Veder nie była w stanie opowiedzieć nic sensownego o prywatnym życiu Andergrenów, a

przynajmniej nic ponad to, co już wiedzieli. Stuka do drzwi, to nie boli. Tylko puste echo w długim korytarzu. Otwiera kobieta około trzydziestki. Ma blond włosy i twarz, która przypomina mu twarz Malin, choć jest okrąglejsza i rysy są mniej regularne, i gdyby nie wściekle czerwone znamię na czole, Katarina Karlsson byłaby naprawdę śliczna. Nie wydaje się zaskoczona, Stina Veder na pewno zadzwoniła i powiedziała, że się zjawią, ale najwyraźniej nie wyjaśniła powodu ich wizyty, bo w oczach Katariny Karlsson widać niewinność zwykłego dnia. Wychodzi na korytarz, zamyka za sobą drzwi, nic nie mówiąc uczniom i nie pozwalając, by Börje czy Waldemar choć na chwilę mogli zajrzeć do klasy. – Chcieliście ze mną rozmawiać. Ma na sobie białą sukienkę, sweterek robiony na drutach i jasnoniebieskie drewniaki z wzorkami w białe róże. – Wie pani, o co chodzi? Katarina Karlsson kręci głową. – Usiądźmy – mówi Waldemar i chwilę później wszyscy troje siedzą na drewnianej ławeczce przy oknie, a światło padające na szczebliny rzuca delikatny cień w kształcie krzyża na białą ścianę naprzeciwko. – Chodzi o mamę? – Mamę? – Tak, jest chora i pomyślałam, że może jej się coś stało… – Nie – przerywa jej Börje. – Chodzi o pani przyjaciółkę Cecilię Andergren. Dziś rano ona i jej mąż Patrick zostali znalezieni martwi w domu. Nie możemy znaleźć ich córki. W pierwszej chwili Katarina Karlsson jest spokojna. Później zaczyna gwałtownie oddychać. Pociera dłońmi uda, marszcząc tanią tkaninę sukienki. – To nieprawda – dyszy. – To musi być jakaś pomyłka. – Potem wstaje. Krzyczy: – Kłamiecie! To jakiś chory dowcip! Zajmuję się ich dziewczynką, kłamiecie, sukinsyny! DLACZEGO MIELIBY… Za jej plecami otwierają się drzwi do klasy, a zza nich wygląda z pół tuzina pryszczatych uczniów ubranych w dżinsy i T-shirty z wprasowankami.

– Wracać do klasy! – krzyczy Börje i czuje siłę swojego głosu, autorytet, zupełnie jakby wydawał rozkazy swoim owczarkom i oczekiwał, że jego polecenia zostaną natychmiast wykonane. Uczniowie zamierają w bezruchu, a potem rzucają się do ucieczki, mocno zatrzaskując za sobą drzwi, ale ich trzask nie jest w stanie zagłuszyć Katariny Karlsson, która wciąż krzyczy. – TO NIEPRAWDA! TO NIEPRAWDA!

Karin Johannison porusza się powoli i ostrożnie po kuchni rodziny Andergrenów w ich willi w Hjulsbro. Zmęczenie, które czuła jeszcze dziś rano, znikło bez śladu. Myśli o Tess. O przytłaczającej ciszy panującej w tym domu. Żadnych śladów walki. Włamania. A mimo to ma wrażenie, jakby wszędzie czaiły się ukryte pułapki. Jakby po kątach chowały się emocjonalne eksplozje. W gabinecie na dole, w ukrytej przegródce komody, znalazła twardy dysk. I wraz z tym odkryciem pojawiło się narastające przeczucie, że ten dom nie jest ani nie był idyllą, jaką z pozoru się wydawał. Że są tu tajemnice. Pod tym względem każde miejsce zbrodni przypomina samo życie. Nigdy nic się do końca nie zgadza, nie da się wszystkiego posklejać w idealną, lśniącą całość, w jakąś prawdę. Zawsze pozostają jakieś tajemnice. Myśli o Zekem. O tym, jak dziś na nią patrzył. Jaka była zła, kiedy nie dał rady odejść od żony. Jak rzuciła to wszystko w cholerę i ruszyła sprawę adopcji, a potem nawet nie myślała o żadnym mężczyźnie. Jak ona i jej były mąż próbowali; jak nie dało się powiedzieć, co jest nie tak, mimo wszystkich tych prób. Ból. Dziecko. Dziecko, które mnie potrzebuje. To nie musiało być moje biologiczne dziecko. Jak dobrze byłoby teraz mieć kogoś, z kim można by się dzielić Tess. Zeke.

Czy mam mu coś do wybaczenia? Upłynęły całe lata, nim uwolniłam się od mojego byłego męża. Takie rzeczy wymagają czasu. Ale czy teraz chciałabym z powrotem Zekego, gdyby zmienił zdanie? I czy on mnie chce taką, jaka naprawdę jestem? Przerywa ten tok myślenia. Teraz myśli o rzece. Nurek przeszukujący głębiny. Martwe ciało unoszące się w przestrzeni kropel. Ma nadzieję, że Ella żyje, że psy odnajdą ją żywą.

Mija dziesięć minut, nim Katarina Karlsson się uspokaja i dociera do niej, że jej przyjaciółka nie żyje. Nie rozumie tego i siedząc tak na ławeczce między dwoma policjantami, czuje, że być może nigdy tego nie zrozumie. Trudną mają pracę, myśli. – Tak, czasami opiekuję się ich córeczką. Ale nigdy nie odbierałam jej z przedszkola. Nie mam pojęcia, gdzie może być. Pytania policjantów jak przez gęstą mgłę. Kto pyta o co? Ten jowialny? Ten zniszczony przez papierosy? – Nie. Nie wiem, gdzie może być dziewczynka. – Starsza siostra? Przecież się nie lubiły. Nie miały ze sobą za dużo kontaktu. Siedzę tu, myśli Katarina Karlsson, i dotykam znamienia na czole, tak jak zawsze, kiedy jestem zdenerwowana. Siedzę tu, ale mój głos dobiega jak z innej planety. Czy to ja wymawiam te słowa? Co chciałaby Cilla, żebym im powiedziała? Ale Ella zniknęła. Muszę powiedzieć wszystko. I tam, na ławeczce, pod drzwiami jej ukochanej klasy, do Katariny Karlsson dociera, że nie wie zbyt wiele o swojej prawdopodobnie najlepszej przyjaciółce. Ulubione lody: śmietankowo-fiołkowe. Perfumy: Dior. Ciuchy: H&M i Marc O’Polo. Poznały się w gimnazjum, utrzymywały kontakt, kiedy Cilla i Patrick byli za granicą, ale Katarina

nigdy ich tam nie odwiedziła. Za drogo, żeby jechać tak daleko z nauczycielskiej pensji. Oczywiście wspierała Cecilię przez wszystkie te lata, kiedy starali się o dziecko, mimo to wydawało się, że nie można było dotrzeć do czegoś, co Cecilia chowała głęboko w sobie. Pokłóciła się z siostrą, o tym Katarina wiedziała, ale …o co? – Nie mam pojęcia. Nie pytałam, a Cecilia też do tego nie zachęcała. Zawsze czekałam, aż opowie mi, kiedy sama będzie miała ochotę. – Dobrze być z takimi ludźmi, myśli Katarina Karlsson i czuje obok siebie potężne ciało jowialnego policjanta. – I to mi pasowało – słyszy własny głos. – To mi pasowało, bo ja też nie lubię nikogo wpuszczać do swojego prywatnego życia. – Czy mieli wrogów? Nie, byli zupełnie zwykłymi ludźmi. – Nie, nie zauważyłam nic dziwnego w ostatnim czasie. – Co robiłam? Wczoraj wieczorem? – Byłam w domu i jadłam kolację z mamą. Wypiłyśmy butelkę wina, więc została na noc. Dam wam jej numer, żebyście mogli sprawdzić. – Pożegnałam się wczoraj z Cillą koło piątej, pod ich domem. Byłyśmy w mieście na kawie, ja, ona i Ella, a potem odprowadziłam je do domu. Mieszkam w Björsäter, więc złapałam potem autobus przy Brokindsleden. Jak umarłaś, Cilla? Nie chcą mi powiedzieć. I gdzie jest Ella? Kochana dziewczynka. Gdzie ona jest? Ella. Stałaś się jakby całością, Cilla, kiedy ją wreszcie dostaliście. Ty też adoptuj dziecko, zanim będzie za późno – mówiłaś, a ja śmiałam się wtedy w duchu, że tak mało we mnie widzisz. A może nie chciałaś widzieć. Pewnie myślałaś, że to z powodu tego znamienia nigdy z nikim nie byłam. Są tacy, którym się to podoba. Mogłabym ci coś o tym powiedzieć. Dior. Sound of Music. Jaki jest najlepszy kawałek Winnerbäcka? Söndermarken. Cilla. Jak mam sobie poradzić, Cilla? Teraz, kiedy już nie mamy siebie, żeby móc być powierzchownymi i niemądrze zwierzać się z głupich, małych tajemnic? Jak sobie poradzę, kiedy ci policjanci zostawią mnie samą?

Gdy już nie będzie przy mnie ciepłego ciała? Gdy nie ma już ciebie, by mnie nie dostrzegać. A może teraz wszystko będzie łatwiej?

Katarina. Kattis. Poradzisz sobie z tym. Może przyszła pora, żebyś się wreszcie uwolniła? Nie przejmuj się tym znamieniem. Musi być jakiś mężczyzna, dla którego to nie będzie ważne. Który będzie cię chciał, będzie miał z tobą dzieci. Myślisz, że cię nie zauważałam, nie chciałam cię zauważać, ale to nieprawda. A może jednak? Opowiedz im wszystko. Możesz to zrobić. A może nie możesz opowiedzieć wszystkiego? Ella. Muszą ją znaleźć. I wiem, że lubisz Ellę, więc jeśli kiedyś wróci, będziesz mogła się nią opiekować. Obiecujesz mi to, Katarino? Musisz mi to obiecać. Bo inaczej to jest nie do zniesienia, nie może tak być, i teraz krzyczę: ELLA, ELLA, ELLA Czy na koniec wszystko poszło nie tak? Mamy mętlik w głowie, Kattis. ELLA! Jesteś w tej czarnej wodzie, przed niewidzącymi oczyma i zimnymi palcami nurka? A może jesteś gdzieś w lesie?

11 Gdy wychodzą ze szkoły, Waldemar Ekenberg prosi Börjego, żeby wysadził go przy lesie pod Hjulsbro i sam wrócił na posterunek. Waldemar chce się przyłączyć do któregoś z patroli z psami. Nie zniesie siedzenia w biurze i papierkowej roboty, kiedy tu jest do wykonania prawdziwa praca. Przedziera się przez las. Zaciąga się papierosem Nicorette, nienawidzi tego plastikowego smaku w ustach, ale potrzebuje nikotyny, musi rzucić palenie, bo czuje, że ten kaszel, którego dostaje od dymu, powoli go zabija. Lasek położony jest kilkaset metrów od domu przy Stentorpsvägen. Świerki i sosny hamują deszcz, który powoli opada na zasłaną liśćmi ziemię. Ostatnie zapachy lata i życia mieszają się z jesiennymi, bardziej nasyconymi, słodszymi i świeżymi. Waldemar słyszy teraz szczekanie psów, może jakieś dwieście metrów dalej, i czuje, że jego brązowe mokasyny zaczynają przemakać. Nigdy nie uda mu się skończyć z paleniem i cieszy się, że wpadł w nieszkodliwy nałóg, a nie zaczął pić, tak jak Malin. Powstrzymywał się od rękoczynów od tamtej sprawy, kiedy zgłoszono go za pobicie podejrzanego lekarza. Ta świnia sobie na to zasłużyła. Chlupie mu w butach, rozgląda się wśród wysokich sosen, szuka czegoś, co psy mogły przeoczyć. Biedna dziewczynka. Jakie są szanse, że jeszcze żyje? Całe to gówno kiepsko pachnie. Adopcja. Tak właściwie to na co to komu, czy nie lepiej uznać się za pokonanego przez naturę i zrozumieć, że dzieci nie są czymś, co się człowiekowi należy? Że nie wszyscy mogą mieć dzieci? On i jego stara zrezygnowali z tego po dziesięciu latach prób i Waldemar wie, że Malin próbuje zajść w ciążę z tym lekarzem, z którym teraz jest; kiedyś słyszał, jak Zeke i Sven o tym gadali, gdy wydawało im się, że nikogo nie ma w pobliżu. Do diabła! Ile adoptowanych dzieci jest tak naprawdę szczęśliwych? Czy miłość przybranego rodzica jest warta tyle samo co prawdziwego, bez względu na okoliczności? Czy dom dziecka we własnym kraju, we własnej kulturze nie jest lepszy niż mieszkanie

z rodziną, która nigdy nie stanie się twoją własną? W kulturze, w której jest się skazanym na to, że zawsze będzie się kimś obcym? Cholera! Adoptowane dzieciaki ciągle przecież popełniają samobójstwa, kiedy już są dorosłe. Albo wracają, odnajdują biologicznych rodziców, którzy nie chcą ich znać, a potem przyjeżdżają z powrotem i mają jeszcze bardziej namieszane w głowach. Nie, adoptuje się dla siebie, a nie dla dobra dziecka. Waldemar idzie dalej przez las. Wie, że jest bardzo odosobniony w swoich ideach i poglądach na temat adopcji, ale są też ludzie, którzy myślą podobnie. I że jego opinie są zabarwione tym, że on i jego żona zdecydowali się zrezygnować z adopcji. Jestem stronniczy w mojej tęsknocie i poczuciu braku, myśli. Nie rozpamiętuj tego, Waldemar, szepcze do siebie w duchu. Skup się na lesie, na znalezieniu dziewczynki. Czy pod tamtym świerkiem coś przypadkiem nie leży? Waldemar podchodzi do drzewa i gdy jest bliżej, widzi, że to, co wydawało mu się kurtką, to w rzeczywistości żółta reklamówka. No i jeszcze pedały. W dzisiejszych czasach mogą sobie robić, co chcą. Jakby całe stworzenie i cała pieprzona rodzinna tradycja były jakimś żartem i nieudanym eksperymentem. Chciało mu się rzygać, kiedy usłyszał o matce zastępczej, która urodziła „półbliźniaki” dwójce pedałów. Każdy z nich zapłodnił swoją komórkę jajową od tej samej, specjalnie wybranej anonimowej dawczyni, a potem komórki jajowe zostały wprowadzone do macicy zastępczej matki. Dziewięć miesięcy później urodziła dwóch chłopców. Każdy pedał dostał swojego dzieciaka od tej samej, nieznanej biologicznej matki, z tej samej fałszywej macicy. Któregoś dnia Karim opowiadał tę historię podczas lunchu w stołówce. Na całe szczęście on też uważał, że ta cała historia jest chora. Psy są już niedaleko. Waldemar czuje, jak pistolet obija się pod marynarką o jego pierś. – Znaleźliście coś? – krzyczy w las. – Pomyślałem, że przyda wam się drobna pomoc, panienki.

Jest piętnasta, gdy Malin i Zeke siadają w swojej ulubionej pizzerii przy Tanneforsvägen. Za

oknem leniwym strumieniem przepływają samochody, a jasnoszara eternitowa fasada budynku naprzeciwko wygląda, jakby chciała przejść na emeryturę; blachy wyginają się na rogach i Malin się dziwi, jak w ogóle się jeszcze trzymają. Conya. Libańczyk, właściciel lokalu, upiera się, że im postawi; wie, że są z policji, kiedyś wyrażał już swój podziw, gdy o Malin pisano w gazecie. Wydaje się, że lubi ich zapraszać, jakby był właścicielem restauracji z jakiegoś hollywoodzkiego filmu. A oni się na to godzą. Czemu nie? Tego chyba nie można przecież uznać za łapówkę? Policyjna pensja, nawet jeśli jest się inspektorem policji kryminalnej, nie pozwala na wiele w dzisiejszej, cholernie drogiej Szwecji. – Cieszę się, że nie było żadnych informacji od nurków – mówi Malin. Conya jest wyremontowana, na ścianach tapety w leśnym, zielonym kolorze, piec do pizzy również lśni nowością. Tym, którzy ciężko pracują, dobrze się powodzi. Malin upija łyk wody, udaje, że to wódka, i przez jakieś pół sekundy to działa. Potem ta gra się na niej mści i Malin ma ochotę się napić, tak bardzo, że czuje, że zaraz zemdleje, a równocześnie ogarnia ją chorobliwe uczucie, jakby nie mogła usiedzieć na miejscu, całą przesyca ją ostry, cudowny zapach rektyfikowanego spirytusu. Myśli: Warto żyć bez alkoholu? Dlaczego miałabym to robić? Tylko jeden łyk, raz się upiję. Mała wełniana mgiełka nie może przecież zaszkodzić. Wtedy dzwoni telefon. Na wyświetlaczu numer Tove. Ty. Czego chcesz? I Malin wstydzi się swoich myśli, nie może teraz rozmawiać z Tove, kiedy cały jej umysł skupiony jest na alkoholu, nie, tak się nie da, i nagle odnosi wrażenie, że wreszcie jest bliska tego, by ogarnąć ten dzień, więc instynktownie rozłącza rozmowę i natychmiast tego żałuje, chce oddzwonić, ale zamiast tego wgryza się w swoją właśnie przyniesioną pizzę. Co Britt Sivsjö mówiła o relacji swoich córek? O tym, że Cecilia Andergren i jej siostra Petronella nie potrafiły się dogadać: „…nie dogadywały się. Nawet kiedy były małe”. Tak chyba powiedziała? – Z kim nie miałaś siły gadać? – pyta Zeke. – Z dentystą. – Z dentystą? – Chciał ustalić nowy termin, a ja nie mam na to ani czasu, ani pieniędzy.

Zeke mówi coś niewyraźnie o własnej wizycie u dentysty, usta ma pełne marinary, a Malin patrzy na swój telefon, pragnie, żeby to numer Petera pojawił się na wyświetlaczu. Ale on chyba nie ma czasu, żeby zadzwonić. Ostatnio ma dużo dyżurów. Więcej niż zwykle. Malin myśli o nim, o jego ciele, jak ją wypełnia, jak drapie jego plecy; a potem znów ma ochotę na wódkę i znów myśli o Tove. Przestań, Malin, szepcze do siebie w duchu. Ja i Peter porozmawiamy dziś wieczorem przez telefon. Tak zrobimy.

Karim Akbar stoi na podwyższeniu w sali, którą wykorzystują czasami do konferencji prasowych, kiedy jest duże zainteresowanie. Poprawia szary garnitur Kiton. Błyskają flesze, szumią kamery, a około piętnastu dziennikarzy siedzących naprzeciw niego zdążyło już uruchomić dyktafony. Kilku wyciąga mikrofon w jego stronę, a on patrzy im w oczy, zanim zaczyna mówić. Opowiada o tym, co znaleźli, o zamordowanych Patricku i Cecilii Andergrenach, o ich córeczce Elli, która zaginęła, unosi zdjęcie dziewczynki i mówi: – Będziemy wdzięczni za wszelkie informacje w tej sprawie. Tańczy swój taniec. Czuje się jak komarnica na gładkiej powierzchni wody, eleganckie stworzenie, które porusza się w przód i w tył, i nic go nigdy nie dotyka. Zadają mu pytania. – Macie jakieś teorie? – Macie podejrzanych? – Potencjalne motywy? A on na wszystkie pytania odpowiada: – Z przyczyn technicznych związanych ze śledztwem nie wolno mi powiedzieć więcej, niż już powiedziałem. Kończy konferencję, ale jakiś reporter z „Aftonbladet” , który zawsze się zjawia, wyrzuca z siebie ostatnie pytanie: – Karim! Gdzie ty właściwie kupujesz swoje garnitury? Śmiechy z różnych stron sali. Karim uśmiecha się, wypełnia płuca powietrzem.

Wypuszcza je, mówi: – W H&M, oczywiście. A nie widać?

12 Malin jest w mieszkaniu, w kuchni. Wiszący na ścianie zegar z Ikei wskazuje wpół do ósmej. Któregoś wieczoru Peter otworzył zegar, wyjął zepsuty sekundnik, i teraz, gdy Malin patrzy na niego, czuje się tak, jakby czas zwariował. Szum niedawno kupionej, lśniącej chromem mikrofalówki. Widzi siebie w jej szybce, ale nie podoba jej się wyraz zmęczenia na własnej twarzy. Zagląda więc do środka. Pieróg z nadzieniem mięsnym. Do tego letnia woda z kranu. Niedawno spróbowała zadzwonić do Tove, ale nie odebrała, więc Malin zostawiła jej wiadomość. „Nie mogłam wcześniej odebrać twojego telefonu. Oddzwoń, kiedy będziesz miała czas. Chciałabym z tobą porozmawiać. Widzimy się w piątek”. Peter też nie zadzwonił. Pewnie stoi z laserowym skalpelem w ręce. Jakiś wypadek na motocyklu. Albo samochodowy. A może planowana operacja, którą przełożono na później. Kilka miesięcy temu dostał trzech nowych stażystów, których ma prowadzić, dwóch facetów z Kanady i jakąś dziewczynę z Teksasu, i Malin wie, że Peter chce im poświęcać swój czas, bo jeśli tutaj ktoś się nimi dobrze zajmie, to również stażyści wysłani przez Szpital Uniwersytecki zostaną dobrze potraktowani. A wtedy na dłuższą metę opieka medyczna będzie lepsza. Ping. Siada na sofie w dużym pokoju, przygląda się pierogowi na talerzu stojącym przed nią, a potem wbija widelec w gąbczaste ciasto. Włącza telewizor. Lecą właśnie wiadomości i Malin się zastanawia, czy powiedzą coś o ich sprawie, o Elli. Niedawno zaglądała na stronę „Corren”, wiadomość była na samej górze, ze zdjęciem Karima z konferencji prasowej. W wiadomościach mówią o ich sprawie jako drugiej najważniejszej, pokazują zdjęcia Elli, „policja będzie wdzięczna za wszelkie informacje”, a potem podają numery telefonów. Pieróg w ustach smakuje jak guma, farsz jest maziowaty i Malin nie chce nawet myśleć o tym, co jej przypomina.

Patrole z psami nic nie znalazły, ani w dzień, ani wczesnym wieczorem. Nurkowie tak samo. Po pizzy pojechali z Zekem na posterunek i napisali raporty, potem do Hjulsbro i jeszcze raz przesłuchali sąsiadkę Theę Victorin, ale nic nowego się nie pojawiło. Malin opiera się na sofie, czuje zmęczenie w każdym mięśniu i chce zasnąć, skorzystać z okazji, póki ma pustkę w głowie, ale przeczuwa, że minie jeszcze dużo czasu, nim będzie mogła dziś wieczorem odpocząć.

Karin Johannison stoi w prosektorium. Świetlówka rzuca metaliczne światło na nowe kafelki na ścianach, sprawiając, że stoły i szafki z nierdzewnej stali lśnią jeszcze bardziej; Karin niemal czuje w pomieszczeniu zapach aluminium, który w jakiś sposób wypiera woń chemikaliów i rozkładu. Znów zakryła ciała Patricka i Cecilii Andergrenów. Nie musi ich już oglądać, wie wszystko, co na tę chwilę powinna wiedzieć. Co za dzień! Kretyni w mundurach, którzy zadeptują jej miejsce zbrodni, odnaleziony ukryty twardy dysk, Johan Jakobsson chciał go dla siebie, chociaż to jej technicy powinni go dostać, a ona się na to zgodziła; wie, jaki jest w tym dobry. Przykra chwila, kiedy trzeba było wyciągać ciała z jacuzzi, zaginiona dziewczynka. Ella Andergren. Adoptowana, tak jak Tess. Tess jest dziś z opiekunką i Karin nienawidziła samej siebie, gdy dzwoniła do Rebecki i prosiła ją, by odebrała Tess z przedszkola. Wstydziła się jeszcze bardziej, gdy poczuła radość na wieść, że Rebecka może od razu przyjechać. – Muszę dziś dłużej zostać w pracy. Wiem, że to dość nagłe, ale mogłabyś odebrać Tess? Karin odwraca się plecami do nagich, podziurawionych kulami ciał, przykrytych białymi prześcieradłami i próbuje poczuć tuż przy sobie okrąglutkie ciałko Tess, spokój, krew tętniącą pod jej delikatną skórą. Jest dwudziesta pięć. Przed jej oczami pojawia się twarz Malin. Nie robię chyba tak jak ty? – myśli Karin. Wiem, jaki czujesz niepokój, bo przez lata zaniedbywałaś Tove, pozwoliłaś, by zajmował się nią ktoś inny, gdy ty pogrążałaś się w pracy i oparach alkoholu. I teraz widzę, jak ci przez to smutno. Bo

wiesz, że jest za późno. Że Tove w nieunikniony sposób odsuwa się od ciebie, rozmawiałyśmy kiedyś o tym i próbowałaś nie wydawać się zgorzkniała, ale twoje niebieskozielone oczy opowiadały zupełnie inną historię. A teraz staracie się o dziecko, ty i Peter. Prawda? Naprawdę tego chcesz? Ale ja nie mogę, nie chcę w ten sposób myśleć, Malin. Gdy inni na posterunku kpili sobie z mojej adopcji, wiem, że stałaś po mojej stronie, mówiłaś, że na tym świecie jest za mało miłości i że istnieją dzieci, które z całą pewnością ucieszą się z miłości, jaką może im dać Karin Johannison. A jednak nie chcę popełniać tych samych błędów co ty. Będę przy Tess. Cokolwiek się stanie. I stało. Nigdy jej nie zawiodę. Karin bierze do ręki komórkę. Wybiera numer Malin.

Tove. To musi być Tove. Boże, jak bardzo chcę, żebyś to była ty. Boże, jak chciałabym umieć cofnąć niektóre zegary. Telefon leży w kuchni. Musiałam przysnąć na sofie. Malin podnosi się szybko, czuje, jak krew odpływa jej z głowy, i przez sekundę wydaje jej się, że się przewróci, ale udaje jej się dobiec do kuchni i odebrać rozmowę. Głos Karin. Malin słucha, co ma do powiedzenia. – Tak, już jadę.

Tess musi być z opiekunką, którą Karin zwykle wynajmuje, kiedy pracuje do późna. To musi być świetny biznes dla tej dziewczyny, myśli Malin, schodząc po schodach budynku przy Ågatan. Karin nie chciała powiedzieć, dlaczego poprosiła ją o przyjazd do prosektorium. Ale jest jakiś powód, Karin nigdy nie dzwoni bez powodu. Ella, Tess. Johan potwierdził, że Ella również została adoptowana z Wietnamu. Nie ma w tym jednak nic dziwnego. I wtedy Malin przychodzi do głowy, że być może Karin znała rodzinę Andergrenów przez jakąś grupę albo stowarzyszenie przybranych rodziców. Karin jednak nigdy o niczym takim nie wspominała i raczej nie jest typem, który lubiłby stowarzyszenia.

Malin pchnięciem otwiera drzwi budynku i wychodzi na zewnątrz. Deszcz już nie pada. Gmina zamontowała reflektory na S:t Larskyrkan. Oświetlają wieżę od dołu, tak że wygląda jak gotowa do startu rakieta kosmiczna. Gwar z pubu Pull&Bear na parterze. Peter nie dzwoni. Ale co miałabym mu powiedzieć? O czym mielibyśmy rozmawiać? On nie chce słuchać, co się dziś wydarzyło, a ja o jego operacjach. Nie dam rady rozmawiać o czymś, co może nas doprowadzić do dyskusji o tym, o czym dyskutować nie ma sensu. Ale chyba jest sens rozmawiać o naszej wspólnej przyszłości? Malin ma wrażenie, że słyszy syk nalewanego piwa. Ma ochotę podstawić usta pod kurek. I pić, pić, pić.

Karin Johannison siedzi zgarbiona na krześle na korytarzu przy prosektorium. Z sufitu z nagich drutów zwisają przemysłowe lampy, w potężnych rurach wentylacyjnych coś szumi, a podłoga jest z surowego betonu: pozostałości z przeszłości budynku, w którym kiedyś mieściły się koszary. Sala sekcyjna była kiedyś zbrojownią i składem amunicji. Karin widzi Malin i wstaje. Jej zielony fartuch jest poplamiony krwią. – Przepraszam, że cię tu ściągam o tej porze, ale nie chciałam czekać. – Nic się nie stało, wiesz przecież – mówi Malin. Kilka sekund później stoją nad ciałami Cecilii i Patricka, prześcieradła są zsunięte i Malin widzi, jak starannie Karin oczyściła rany i pozszywała miejsca, w których otwierała ciała. Ich skóra. Białoszary odcień, jak żaden inny. – Co znalazłaś? – pyta Malin, odsuwa od siebie obrazy, głosy. Karin nabiera powietrza do płuc. Wygląda, jakby chciała dotknąć zwłok, jakby chciała je uspokoić, i Malin czuje, jak namacalna jest obecność śmierci w tym pomieszczeniu, jakby była tu we własnej osobie i z dumą chciała okazać swą władzę. Zupełnie jakby tlen w pomieszczeniu gdzieś zniknął, a ją i Karin otoczyły opary śmierci. – Spójrz tutaj – mówi Karin i unosi rękę Cecilii Andergren za nadgarstek.

– Tak – mówi Malin. Karin unosi ręce Patricka. – I tutaj. Dokładnie tak samo. – O co ci chodzi? Nic nie widzę. – Właśnie o to mi chodzi. Nic. Myślę, że wiedzieli, kim był sprawca, i może nie docenili niebezpieczeństwa. W przeciwnym razie któreś z nich miałoby rany postrzałowe na dłoniach lub przedramionach. To, które zginęło jako drugie, próbowałoby się zasłonić. – Myślisz, że mieliby na to dość czasu? – Strzelano do nich z przodu, więc musieli widzieć człowieka, który ich zabił. – Może w pomieszczeniu było ciemno? – Nie aż tak ciemno. – Czyli chcesz przez to powiedzieć, że być może rozmawiali z tą osobą, nie wierzyli, że to na poważnie, nie wierzyli, że mogą zostać zamordowani, i dlatego nie byli spięci, gdy ten człowiek przed nimi stał? – Coś w tym stylu. Oboje zostali trafieni dokładnie w serce, więc możliwe, że strzelec stał przed nimi przez jakiś czas, dokładnie wycelował, oddał dwa strzały w serca, a potem jeszcze po kilka w każdą z ofiar. – Więc chyba jednak musieli się bać? – pyta Malin. – Tak, bali się, i to bardzo, ale istnieje możliwość, że znali mordercę. – Czyli nie mają żadnych obrażeń świadczących o tym, że próbowali się bronić? – Spekuluję tylko – mówi Karin. – Mogło też być tak, że próbowali się zasłonić, ale kule nie trafiły w ręce. Mamy skłonność, żeby zasłaniać przede wszystkim twarz. Znali mordercę czy nie znali? To jest pytanie, myśli Malin. – Pistolet? – pyta po chwili. – Tak, to kule z pistoletu kaliber dziewięć milimetrów. Bardzo popularny kaliber. – Jakieś inne ślady? – Nie. Nic rozstrzygającego. Były ślady linii papilarnych, które sprawdzamy w rejestrze, ale nie znaleźliśmy ich w takich miejscach, gdzie powinny być odciski mordercy. – Żadnych łusek? – Nie. Ten, kto strzelał, musiał zabrać je ze sobą. – Chłodne, przemyślane działanie. Karin patrzy na Malin, kładzie dłoń na czole Cecilii Andergren, szepcze: – Na pewno zdążyła się wystraszyć. Musieli się bać o dziewczynkę.

Co wy wiecie o naszym strachu? O prawdziwym strachu? Zostaliśmy zamordowani. Przez kogo? To zagadka, i tylko wy możecie ją rozwiązać. Ella. Gdziekolwiek jesteś, nie powinnaś tam być, nie jesteś na to gotowa. Ale czy ktokolwiek kiedykolwiek jest gotowy? Czas tutaj wydaje się i długi, i krótki. Wszystko bardziej boli, wszystko jest gorsze, a jacuzzi w domu, w którym kiedyś żyliśmy jako rodzina, teraz jest puste, resztki naszej krwi zabarwiają białe plastikowe krawędzie na brązowoczerwony kolor. Ale nie wszystko w domu jest nieruchome, coś porusza się w pokojach i teraz się do tego zbliżacie. Postanowiłyście, że pojedziecie jeszcze raz do naszego domu, razem, żeby się wczuć, pozwolić intuicji swobodnie działać, ale bądźcie ostrożne. Bądźcie ostrożne. Zamordowani. Nie chcemy w to wierzyć. Nie chcemy. Ale tak było. Zrobiliśmy to, co zrobiliśmy. Drzwi do naszego domu otworzyły się. A potem przeszła przez nie śmierć.

13 Malin i Karin parkują przed willą przy Stentorpsvägen. W wieczornych ciemnościach drzewa zmieniają się w czarne lalki z rozwichrzonymi włosami, a w domach wokół jest cicho i ciemno, tak jakby wszyscy ludzie opuścili to miejsce, gdzie nieoczekiwanie objawiło się zło. Pukanie do drzwi wcześniej tego dnia. Największa nowina w okolicy. Słyszeliście o Andergrenach? Nikt nie wie, gdzie jest dziewczynka. Zostali zamordowani. Czy są tu duchy? Co to za dźwięk w ogrodzie? Pozamykaliśmy chyba wszystkie drzwi? Na naszej złotej ulicy w tej wspaniałej części miasta. Wśród takich jak my. Niemożliwe, zamordowani, nie tu, nie u nas. Dziewczynka. Na pewno nie żyje, to tylko kwestia czasu, nim policja również ją znajdzie zamordowaną. Malin czuje zapach mokrego od deszczu asfaltu i przyrody, która przygotowuje się, by umrzeć. Wchodzi za Karin po schodach. Przechodzą pod niebiesko-białą taśmą, Karin przekręca klucz w zamku i już są w środku. Cisza. Zupełnie jakby śmierć zabrała ze sobą wszystkie dźwięki, ale biała kuchnia lśni nawet w ciemności, wydaje się, jakby nad sofą w salonie unosiły się obce duchy i Malin po raz pierwszy zwraca uwagę na obrazy na ścianach, reprodukcje z Ikei, świetnie dobrane, ale tanie, jakby Andergrenowie mieli dobry gust, ale nie chcieli wydać choćby jednej korony za dużo na dzieła sztuki. Ale przecież musieliście mieć pieniądze. Inżynierowie na kontraktach zagranicznych zarabiają pieniądze. Adopcja kosztuje. Wkrótce się dowiemy, Johan na pewno wygrzebał wszystko o waszej sytuacji finansowej. Jesteście ofiarami morderstwa, więc wasze życie zostanie prześwietlone pod każdym kątem, zajrzymy w każdy zakamarek. Karin przeszła do kuchni, a Malin zapala lampę stojącą na ładnym

stoliku z brzozowego drewna, widzi pyłki kurzu, unoszące się w powietrzu jak zbłąkane, niespokojne anioły. Schody na dół do piwnicy. Cicho. Coś słyszałam. I Malin ucisza Karin, która właśnie weszła do dużego pokoju. Odgłos kroków? Malin wskazuje w dół. Daje znak Karin, żeby została. I Karin stoi zupełnie nieruchomo, czeka, co zrobi Malin. Znów skrzypnięcie. Czy to człowiek? Źrenice Karin są wielkie i czarne, niemal drży ze strachu. Ktoś się porusza. Prawda? Mordercy wracają czasami na miejsce zbrodni. Ci o najbardziej chorych umysłach lubią patrzeć, jak policja zjawia się na miejscu. Malin odchyla kurtkę. Wyciąga broń i zaczyna schodzić po schodach, ostrożnie, tak by nie było jej słychać, jeden, dwa, trzy kroki i po chwili jest na dole, nasłuchuje, słyszy dźwięki z pomieszczenia po drugiej stronie basenu, pomieszczenia, które musi być mniej więcej obok garażu. Przemyka się ostrożnie przez piwnicę. W stronę drzwi. Przystawia do nich ucho, pachnie tu pleśnią i chlorem, luksusowa szwedzka piwnica. Ktoś tam jest. Malin gwałtownie otwiera drzwi, staje na rozstawionych nogach i kieruje pistolet prosto przed siebie, krzyczy do postaci skulonej przy biurku: – Nie ruszaj się, bo będę strzelać! Ale postać jej nie słucha. Zamiast tego powoli wstaje. Sięga po coś na biurku. Odwraca się z jakimś czarnym przedmiotem w ręce, unosi go. Co to takiego jest? Pistolet? Mężczyzna ma brodę. Celuje do mnie z pistoletu? Powinnam strzelić pierwsza? Tak. Nie. I wtedy mężczyzna wypuszcza to, co trzyma w ręce. Przedmiot upada na podłogę z głuchym stuknięciem, a Malin patrzy na mężczyznę i wydaje jej się, że wie, kto to jest.

Nie strzeliłam. Dobrze. Pięknie. – Ty, co ty tu robisz? Mężczyzna znów się odwraca, chce wyskoczyć przez okno, ale daje sobie z tym spokój. Podnosi ręce w górę. Mówi sennym, niedbałym głosem ćpuna: – Dobrze, już dobrze. Spokojnie. Poddaję się.

Dziesięć minut później Malin siedzi w samochodzie odwrócona w stronę mężczyzny na tylnym siedzeniu. W środku pachnie potem i starym brudem, Nisse Persson nie spał pewnie w łóżku od kilku tygodni. Jego twarz jest brudna i wychudzona, włosy i broda w nieładzie. Malin świetnie wie, kim jest ten człowiek. Jeden z nieszkodliwych narkomanów z miasta, to znaczy nieszkodliwych na tyle, że nigdy nie popełnił żadnego przestępstwa prócz włamań i kradzieży, nigdy nie używał przemocy. Nisse Persson nie pierwszy raz znalazł się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Kiedyś to on wezwał policję, gdy dwóch jego kumpli porozpruwało sobie nawzajem brzuchy podczas pijackiej awantury, która wyrwała się spod kontroli. Poszedł do tych kumpli, żeby wysępić trochę wódki, i znalazł się w samym środku sprawy podwójnego morderstwa. A teraz to. Włamanie do domu, w którym dopiero co znaleziono dwoje zamordowanych ludzi. Siedzi zakuty w kajdanki, w zamglonych oczach widać wstyd. – Nisse – mówi Malin. – Co ty tam, u diabła, robiłeś? Tylko bez żadnych wykrętów. Ten dom jest miejscem zbrodni i jeśli skłamiesz, możesz trafić za kratki na długo, bo mówimy tu o naprawdę cholernym gównie. I co zamierzałeś zrobić z tym zszywaczem? Przyłożyć mi? Mogłam cię przecież postrzelić! Czarne, zalęknione oczy. Spojrzenie, które mówi: Teraz naprawdę wdepnąłem w niezłe gówno. – No?! Nisse Persson jąka: – Słyszałem w radiu, co się stało. I pomyślałem, że nikogo nie będzie w domu. Już wcześniej

włamywałem się do tych domów i w piwnicach były różne rzeczy. Logika ćpuna. Niezła, tylko pokręcona. Malin wie, że Nisse Persson mówi prawdę. – A co robiłeś wczoraj wieczorem i w nocy? – Byłem u Bumby i Anki. Mogą poświadczyć. Anki bierze antabus, więc była trzeźwa. – Sprawdzimy to. Ale dzisiaj musisz iść z nami. Rozumiesz? Zaginęła mała dziewczynka. Ma pięć lat. Nie możemy pozwolić, żeby ludzie łazili sobie po miejscu zbrodni. Do diabła, Nisse… – Malin czuje narastającą wściekłość i wyładowuje ją na tej szmacie siedzącej na tylnym siedzeniu. – Mogła zostać zamordowana! A ty tu sobie włazisz tylko po to, żeby załatwić kasę na twoje pieprzone dragi! Wystraszyłeś nas na śmierć… Kurwa, mogłam cię zabić! – Przepraszam. – Co?! – Przepraszam. Malin kręci głową, próbuje zignorować kwaśny odór bijący od włóczęgi. – Teraz wracam tam do środka. A ty siedź tu spokojnie, dobra? Inaczej znajdą cię jutro w rzece. I bez rzygania. Jak będziesz chciał sikać albo srać, musisz wytrzymać. Zrozumiałeś?

Karin. W kuchni. Na krześle. Gdy Malin wyszła z piwnicy, ciągnąc za sobą Nissego Perssona, Karin stała pośrodku kuchni z wielkim nożem do mięsa w ręce. Wysunięta szuflada. Strach w jej oczach. Nie o własne życie. Jest świadoma odpowiedzialności, jaka teraz na niej spoczywa. Tess. Nikt nie tknie ani mnie, ani jej. Malin powiedziała jej, żeby odłożyła nóż, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa. Siada teraz obok niej. Trze oczy. – Zostawiłam go w wozie. Nigdzie nie pójdzie. Karin kiwa głową. Co my tu właściwie robimy? – myśli Malin. Powinnaś być w domu z Tess, i wiesz o tym. Nie

popełniaj tych samych błędów, jakie ja popełniłam z Tove. Karin wstaje. – Olejmy to teraz – proponuje Malin. – Ella – mówi Karin. – Kto może wiedzieć, co ta dziewczynka przeżyła, tutaj i w Wietnamie? – Znajdziemy ją. – Nie masz pojęcia, co tam widziałam, kiedy pojechałam po Tess. – Karin milczy przez chwilę, a potem dodaje: – Widziałam tam rzeczy, o których najchętniej bym zapomniała.

14

Środa jedenasty września, czwartek dwunasty września

Tess. Już jadę. Na pewno śpisz. Nic złego nie może ci się nigdy stać, obiecaj to mamie. Samochód jest jak kokon. Zostawiły Nissego Perssona w areszcie, Malin siedzi za kierownicą. I już po chwili Karin stoi w przedpokoju mieszkania przy Drottninggatan. Zrobiło się wpół do jedenastej i ciało jest jedną wielką kipiącą tęsknotą. Daje Rebecce pięćset koron. – Śpi w twoim łóżku. Tak chciała. – W porządku. – Tak myślałam. Rebecka wkłada kurtkę, kiwa głową na dobranoc. Karin idzie do sypialni. Kruczoczarne, proste włosy Tess na śnieżnobiałej poduszce. Karin siada na brzegu łóżka. Zsuwa lekko kołdrę. Widzi profil swojej córeczki, brew, powiekę i długie rzęsy. Głaszcze ją po policzku. – Mama tu jest – szepcze Karin. – Teraz jestem przy tobie.

Ella. Gdzie jesteś? To pytanie wzbiera w Malin jak fala, gdy leży w łóżku w sypialni i próbuje zasnąć. Kotłuje się w tym pytaniu, jakby porwał ją prąd fali. Fala szarpie ją, pieści, lecz równocześnie utrzymuje ponad powierzchnią snu. Twoi rodzice zostali zamordowani. Z determinacją, która wydaje się niemal nie do zniesienia. Może trzeba być chorobliwie zdeterminowanym, by być w stanie zamordować innego człowieka? Pragnąć czegoś nieskończenie mocno. Ja zabiłam, myśli Malin. Na służbie. Jeden raz, żeby uratować własną córkę. Nie potrzebowałam

dużo determinacji, żeby to zrobić. Gdy to się stało, to było tak samo naturalne jak oddychanie, jak mrugnięcie powiek. Peter. Łóżko jest szerokie i puste. Musi mi wystarczyć, że jest wypełnione naszą miłością. Nasza miłość jest i tak dostatecznie wielka nawet bez dziecka. Nie zadzwonił. Zwykle przecież dzwoni. Ale teraz jest za późno. Teraz chcę tylko spać. Wypocząć przed tą potężną falą, w której ja i inni z zespołu będziemy wirować jutro.

Sven Sjöman stoi w kuchni i pije herbatę. Od czasu do czasu od niechcenia odgryza kęs kanapki z chrupkiego pieczywa z twardym, pikantnym serem. Jego żona śpi piętro wyżej i noc otula go, gdy rozkoszuje się chwilą ciszy. Ich miłość znów jest żywa. Nie fizyczna, lecz ta najważniejsza, ta, której nie sposób odróżnić od przyjaźni, ta, którą człowiek musi czuć, by wieloletnie małżeństwo można było podsumować jako szczęśliwe. Gdy zachorował na raka prostaty, to było jak przebudzenie dla nich obojga. Tak jakby po prostu oboje stanęli, przyjrzeli się przenikliwie swojemu życiu i w jednej chwili ogarnęła ich ogromna radość z powodu tego, co mają. Mają siebie. Mają proste, lecz dobre życie we dwoje. Dzieci, wnuki, z którymi całkiem często się spotykają. Dom, w którym mieszkają i w którym dobrze się czują, możliwość wyjeżdżania na urlopy. Za kilka lat oboje przejdą na emeryturę. Bo Sven się zdecydował: będzie pracował tak długo jak Ulla. Nie chce się stać marudnym cieniem, który podnieca się byle czym, kiedy jego żona jest w pracy. Odgryza kęs kanapki. Dziewczynka zaginęła. Sven czuje w swoim ciele całe doświadczenie z pracy w policji. Odwagę, wątpliwości. Poradzimy z tym sobie, ale musimy działać szybko. Inaczej możemy nie złapać mordercy. Jak mielibyśmy z tym żyć? Jak miałaby z tym żyć ta ulica, dzielnica, miasto, cała okolica, kraj, no tak, jak miałby z tym żyć cały świat?

Musimy znaleźć dziewczynkę. I mordercę albo morderców. Odpowiadamy za to. A jutro dostajemy nową śledczą. Byłą mistrzynię w siatkówce, Elin Sand. To dobrze, trzeba trochę namieszać w zespole. Sven zjada ostatni kawałek kanapki, pieczywo zgrzyta mu między zębami, a pikantny ser drażni podniebienie. Myśli o Malin, zastanawia się, czy teraz śpi. Martwi się tym, jak się czuła w ostatnich miesiącach. Wydawała się zagoniona, udręczona, niemal nieobecna. Coś się szykuje, Malin. Trzymaj się. Musisz się trzymać, Malin. Nie poradzimy sobie bez ciebie w zespole. A ja sobie na pewno nie poradzę.

Johan Jakobsson leży w łóżku obok żony w swoim szeregowcu w Linghem. Zasnęła na plecach i głośno chrapie, ale on jej nie budzi. Wie, że i tak szybko zaśnie. I choć tego nie pragnie, myśli o zaginionej dziewczynce. O jej zamordowanych rodzicach, o sobie i własnych dzieciach, i czuje, że to wszystko dzieje się zbyt blisko, zawsze w jakiś sposób jest zbyt blisko, i to dlatego lubi pracować nad zdobywaniem informacji. Uwielbia wyszukiwać w komputerze, dostawać się w nieznane miejsca i węszyć w nich. W komputerze nic tak naprawdę nie jest prawdziwe. Dzięki temu powstaje dystans pomiędzy nim a całym tym złem, które próbuje pojąć. Wszystkimi tymi prawdami, jakie chcą poznać, prawdami, o jakich większość ludzi nie chce słyszeć. Czego się dowiedział o tamtej parze? Mieli pieniądze. Miliony w obligacjach i na kontach oszczędnościowych, byli dobrze sytuowani, ale nie jakoś szczególnie bogaci. Trzeba pogrzebać w tym dalej. Powiązać różne końce, jutro rano podsumują to wszystko na spotkaniu. Nie udało mu się dobrać do tego ukrytego twardego dysku i zaledwie przejrzał zawartość komputera, którego twardy dysk, jak się okazało, zawierał kopię dysku Patricka Andergrena z pracy. Było tam pełno dokumentów dotyczących różnych interesów, które miały zostać sfinalizowane w niedalekiej przyszłości. Poza tym nie było właściwie nic, co miałoby jakąś wartość dla śledztwa. Jedynie trochę rodzinnych zdjęć, fotografie Elli, kiedy ją odbierali z domu dziecka, parę filmów dla dzieci, gry. To wszystko. Żadnych innych dokumentów. Cecilia Andergren korzystała ze szkolnej sieci i również do niej uzyskał dostęp. Jego córka śpi piętro niżej. Ma teraz dziewięć lat. Ella Andergren ma pięć lat.

W tym wieku byłaś bezbronna i bystra, myśli Johan. Otwarta na świat i śliczna. Taka byłaś, córeczko, kiedy miałaś pięć lat. Śliczna jesteś nadal, ale już trochę wyrosłaś. Nie dajesz sobie w kaszę dmuchać, jak to się mówi.

Ciało przy ciele, pot mieszający się z potem. Karim Akbar czuje, jak usta prokurator Vivianne Södergran obejmują jego penis, jak wsysa się w niego jak przyssawka, przesuwając usta w górę i w dół, w górę i w dół. Vivianne ma okres. Więc Karim nie może w nią wejść. Chce tego i czuje się jak napalony nastolatek. Już prawie dochodzi, o wiele za szybko, i chce to przeciągnąć, opóźnić eksplozję, więc myśli o czymś innym. O tym, jak sprzeciwia się jego gadaniu, że powinni zamieszkać razem, i zamiast tego mówi mu, że w sypialni w willi w Lambohov przydałyby się nowe tapety i co tam, u diabła, jeszcze. Napomina go, by zadbał o odpowiedni marketing swojej książki, mówi, że dzięki temu Karim może stać się kimś wśród znawców tego tematu. Czy tego chcę? Czyż nie jest nam tu dobrze? A te kaszmirowe garnitury od Kitona, jego ostatni wydatek, są diabelnie drogie. Dobrze mi tutaj, myśli, i nie jest już dłużej w stanie panować nad myślami, poddaje się temu cudownemu uczuciu rozkoszy i krzyczy JUŻ, JUŻ JUŻ i wreszcie przestaje się powstrzymywać, czuje, jak nasienie tryska prosto w usta Vivianne, a ona przełyka, przełyka, przełyka. Potem leży na jego spoconej piersi, głaszcze szorstkie, czarne włosy. Bawi się jego wiotczejącym, wrażliwym członkiem. To nieprzyjemne, ale pozwala jej na to. Seks, seks, seks. Właściwie tylko na tym opiera się ich związek. Tobie zawsze chodzi o seks, Vivianne. Prawda?

Börje Svärd jest sam w domu. Leży, nie śpiąc, i słyszy, jak gazeciarz wrzuca do skrzynki na listy egzemplarz „Corren”, a potem znika gdzieś dalej. Psy w kojcach nie szczekają na niego, wiedzą, że co noc zjawia się o tej porze. Dom w Valli. Za duży dla niego, ale nie zmienił w nim nic od czasu, gdy w dokładnie przemyślany sposób

urządziła go Anna. Dom stoi dalej, tak jak dalej trwa wspomnienie o niej, o tym, jak mimo wszystkich ograniczeń spowodowanych chorobą zachowała dobry humor i zmieniła ich dom we własny, idealny, projektancki wszechświat. W ciągu ostatniego roku miał siedem różnych kobiet. Zasmakował w tym ostatnio. Ciągłość i miłość do wspomnień o Annie. Seks, romanse, nowe ciała. Uczucie, że chcą właśnie jego, pięćdziesięciodwuletniego inspektora policji kryminalnej z lekką nadwagą, jowialną twarzą i imponującym wąsem.

Zeke Martinsson wsuwa się do łóżka, wierci się, aż w końcu czuje, że ułożył się wygodnie. Łóżko stoi w pokoju na piętrze, który kiedyś należał do jego syna, Martina. Gunilla czyta w swojej sypialni jakąś książkę, pieprzonego Harlequina, widzi przez szczelinę pod drzwiami światło jej nocnej lampki. Babsko. Cholerne babsko. W ciągu ostatniego roku zaczął myśleć o niej jak o głupiej suce, a gdy spotykają się z Martinem, widzi pogardę w jego oczach, jakby stale się zastanawiał, w jaki sposób ze sobą wytrzymują z tym ciągłym wbijaniem szpil, podejrzliwością, narzekaniem i kłótniami. – Coś późno dzisiaj wracasz do domu! – No. Trochę to trwało. – Czuć od ciebie perfumy? Gunilla ma zwyczaj sprawdzać listę jego połączeń w komórce. Co się tak właściwie stało? Stopniowo oddalili się od siebie. Może wszystko zaczęło się od tego, że Martin grał w hokeja. Gunilla kompletnie poświęciła się temu, by być matką hokeisty, a on sam nie potrafił znieść nawet myśli o tym debilnym sporcie. Odwrócił się od niej, pozwolił, by paczka z posterunku stała się dla niego dodatkową, stosunkowo bezproblemową rodziną. Teraz Martin jest dorosły, sam został ojcem, jego kariera hokeisty dobiega końca z powodu kontuzji. Mimo to Gunilla traktuje swojego syna jak wielkie dziecko. Ta pieprzona cisza. Zeke nie daje już rady rozmawiać z nią na żaden temat. Ogarnia go złość, gdy tylko Gunilla otworzy usta. Przemiany, oddalanie się od siebie, to wszystko dzieje się bardzo powoli, i nagle jest już po

wszystkim, niewierność staje się faktem, i powinni wtedy dać sobie spokój, zrozumieć, że nie da się tego dalej ciągnąć. Ale wtedy ze sobą nie rozmawiali. Teraz też nie. Ona mu przebaczyła, a on wrócił do poczucia bezpieczeństwa, w uczuciową pustkę. Co ją interesuje oprócz ogródka? Martin? Wnuki? Dbanie o to, by wszystko było w idealnym porządku, aż do najdrobniejszego szczegółu. A co z jej uczuciami? Gdzie się podziały? Bo wiem, że moje gdzieś odeszły. Karin. Teraz aż cała promienieje. Dziecko. Tess. Nie ma dla mnie miejsca w jej życiu, myśli Zeke. Dostałem już swoją szansę. I to już nigdy nie wróci. Ale mogę spróbować. Nie mogę tu zostać. Zeke zamyka oczy, gasi małą lampkę przy łóżku i pozwala, by deszcz bębniący o dachówki ukołysał go do snu.

Waldemar Ekenberg siedzi przed telewizorem w dużym pokoju w swojej willi w Mjölby i ogląda program o remoncie domu jakichś biednych ludzi. Program jest amerykański. Zakręcony. Idealny na bezsenną noc. Telewizor. Wielki i płaski. Dostał go od jakiegoś Jugosłowianina, który chciał, żeby zostawić go w spokoju. Nie ma w tym nic złego. Wielu ludzi chce, żeby zostawić ich w spokoju. Zapalił papierosa. Zaciąga się głęboko i czuje, jak ciepły dym wypełnia mu płuca. Stara jest w szpitalu, ma dzisiaj nockę, i z początku mu się to podobało, ale teraz trudno mu zasnąć, gdy jej nie ma. Brakuje mu jej. Konkretna, łatwa do zrozumienia tęsknota, ale to nie sprawia, że mniej go to dziwi. Że też można tęsknić za ciałem baby, którą miało się tak blisko przez tak wiele lat. Naturalne byłoby chyba, gdyby myślał, że miło jest trochę od siebie odetchnąć? Ale nie.

I czując własną tęsknotę, lepiej rozumie Malin Fors. Ona też za czymś tęskni. Zawsze tęskniła. Ale w odróżnieniu ode mnie, nie wie, za czym tęskni, biedaczka.

Malin Fors zasnęła i śni. W mroku snu słyszy własny głos: Nie wolno ci umrzeć przede mną, Tove. Jej głos miesza się z innymi głosami. Głos Petera. Musimy mieć dziecko, Malin. Musimy. Adoptujmy. Chcę mieć własne dziecko. Nie czyjeś. Własne dziecko, które będzie wyglądało tak jak ja, będzie miało ten sam kolor skóry. Rój śrutu lśni w ciemności, zbliża się do Malin, śruciny się żarzą i są gwiazdami na pozbawionym życia nocnym niebie, a ona się między nimi unosi, jednak gdy oddycha, jej płuca napełniają się jedynie zimną wodą i jestem teraz tobą, Ella, gdy unosisz się przy dnie rzeki, białoskóra, z nabrzmiałymi ustami, niezdolna oddychać. We śnie jest ciepło. Ciepło świerkowych gałązek albo ciepło pierzastych palm. Parzą mnie macki meduzy. Sumy się wgryzają, żaby próbują dotknąć mojej skóry swoją trującą wydzieliną. W moim śnie nadchodzi śmierć, myśli Malin, i w tym śnie setki głodnych słodkowodnych węgorzy wiją się w beczce, zmieniają w jadowite węże, które wydostają się na świat w poszukiwaniu dzieci, które mogłyby pożreć. Malin unosi rękę. Wtedy widzi twarz Tove. Ale tylko przez jedną krótką, uspokajającą sekundę. Potem twarz Petera. Śmieje się z niej. To nieprzyjemny, drwiący śmiech, który mówi: znikaj, odejdź stąd ze swoim bezpłodnym ciałem, znikaj. I Malin Fors chce się przebudzić. Ale nie może. Bo w tym śnie jest jeszcze więcej snów. Pokoje tak czarne, że czerń wydaje się bielą.

Samotne pokoje. Pokoje, w których ludzie wątpią w to, że są ludźmi. – Jak mam się obudzić – szepcze Malin. – Jak ma mi się to udać?

15 Deszcz

pada na plac zabaw przy przedszkolu, a wiatr, który nieustannie zmienia kierunek,

sprawia, że strużki deszczu wyglądają, jakby pełzały w powietrzu. Malin zawsze siada po tej stronie stołu, by mieć widok na plac zabaw. Lubi patrzeć, jak dzieci bawią się na podwórku albo, tak jak dziś, w dużych salach za oknami przedszkola. Biała tablica jest pusta. Nowy zegar na ścianie powoli tyka, wskazówki za chwilę pokażą ósmą. Wkrótce zacznie się pierwsze poważne spotkanie w ramach śledztwa. Wczorajsze, w domu rodziny Andergrenów, miało bardziej nieformalny charakter; potem przez cały czas informowali się nawzajem o postępach przez telefon. Johan Jakobsson siedzi naprzeciw Malin. Ma na sobie granatowy wełniany golf przylegający do szyi. Waldemar Ekenberg siedzi obok niej. Śmierdzi dymem papierosowym, a biała, nylonowa koszula podkreśla jego okrągły brzuch. Börje Svärd. Jego spojrzenie jest bystre, ale niewesołe, raczej pełne wyczekiwania, wyraża zdecydowanie, by rozwiązać sprawę tych morderstw, odnaleźć Ellę. Żywą lub martwą. Zeke. Jego oczy są bardzo zmęczone i Malin zastanawia się, o czym może myśleć. Czy wczoraj znów pokłócił się z Gunillą? Rozwiedź się, myśli Malin. Albo się nie rozwódź. Każdy rozwód jest porażką, jedną z najgorszych, jakie mogą spotkać człowieka. Tyle że czasem to jedyna możliwość. Karim Akbar. Promienieje zadowoleniem, a szara wełniana tkanina garnituru opływa jego masywne ciało, sprawiając, że wygląda w nim imponująco. Dzieci w przedszkolu wczołgują się do jakiegoś podłużnego, wściekle zielonego tunelu. Wyglądają z niego. Malin czytała dziś rano „Corren”. Wydrukowali zdjęcie paszportowe Elli Andergren na pierwszej stronie: „Widziałeś tę dziewczynkę?”

Sępy. Ale może dzięki temu dostaną jakiś cynk? Ella. Chodzi przede wszystkim o ciebie. Pięć po ósmej. Sven Sjöman się spóźnia. Dlaczego? Dziś ma się coś wydarzyć, ale Malin nie potrafi sobie przypomnieć co. W tym momencie otwierają się podniszczone białe drzwi i widzi, jak do sali wchodzi niemal dwumetrowa kobieta. No właśnie. Ta nowa. Wow! Ale żyrafa. Ledwie jej sięgam do pasa, myśli Malin. Elin Sand – bo tak się chyba nazywa – ma na sobie ciemne dżinsy, czarną bluzę adidasa z kapturem, i gdy podchodzi do stołu, jej ręce i nogi są jak długie, wiotkie macki, a jej twarz jest trochę za wielka, ale idealna w swym podłużnym kształcie. Oczy barwy beczkowanej tequili. Te brązowe oczy są wielkie jak królewskie klejnoty, lśniące popielatoblond włosy ma upięte wysoko, jej usta są pełne. Wygląda jak jakaś postać z komiksu, myśli Malin, jak jakaś postać z mangi, i gdy Elin Sand siada na jedynym krześle przy stole, Malin widzi, że ma silne ciało i że nadal jest w świetnej formie, choć zakończyła karierę sportową. Uśmiecha się do Malin i do pozostałych przy stole, a Malin odpowiada jej swoim najsympatyczniejszym uśmiechem, jednak ten uśmiech zamiera jej na wargach. Daj jej szansę, myśli Malin. Na pewno jest całkiem w porządku. To nie jakaś głupia, wysportowana laska. Podobno była kimś w rodzaju cudownego dziecka. Wchodzi Sven i zajmuje miejsce przy białej tablicy. Podciąga zielone sztruksy, tak by szary sweter z jagnięcej wełny zasłonił zbyt luźny pasek. Potem odchrząkuje i wskazuje na nowo przybyłą. – No więc to jest Elin Sand, nasza nowa koleżanka w grupie. Prosto z wydziału kryminalnego w Malmö. No tak, Elin, może powiesz nam coś więcej o sobie? Elin Sand kiwa głową. – Będę się streszczać – mówi, a jej głos jest głęboki, niemal męski i Malin zastanawia się przez chwilę, czy nie zmieniła płci, czy to nie jest właśnie tajemnica Elin Sand. Ale te duże piersi ukryte pod bluzą z kapturem muszą być chyba prawdziwe? – Mamy przecież ważniejsze rzeczy na głowie niż moja biografia – dodaje i chyba oczekuje, że na ten komentarz wszyscy się roześmieją, ale nikt się

nie śmieje. A może ten komentarz jest po prostu dojrzałym stwierdzeniem i Malin instynktownie podoba się ta zdolność budzenia niepewności w otaczającym świecie, jaką zdaje się posiadać Elin Sand. – Mam dwadzieścia dziewięć lat. Cztery lata temu ukończyłam Wyższą Szkołę Policyjną. Potem pracowałam w kryminalnym w Malmö, tak jak mówił Sven. Chciałam się przenieść tutaj i dostałam przydział. Bardzo się cieszę, że będę mogła z wami pracować. – Ja też! – mówi Waldemar. – Przyda nam się tu więcej kobiet. Malin widzi, jak spojrzenie Elin Sand ciemnieje, i by zatrzeć insynuację zawartą w słowach Waldemara, mówi: – Witaj. Po chwili to samo słowo wypowiadają też inni. Potem w pokoju zapada cisza. Wszyscy patrzą na Svena, czekają, aż zacznie. Malin znów patrzy na przedszkole. Jedno po drugim dzieci znikają z sali zabaw. Po chwili sala jest pusta. Dzieci znikły. Jakby połknął je jakiś inny wymiar.

– Co wiemy? Sven napisał na białej tablicy krwiście czerwonym markerem: PATRICK i CECILIA, a obok niebieskim markerem dopisał ELLA. Ściągnął sweter i stoi przy tablicy na szeroko rozstawionych nogach. W swojej koszuli drwala w czerwono-zieloną kratę promienieje takim autorytetem, jakiego Malin dawno u niego nie widziała. – No tak, wiemy, że Patrick Andergren i jego żona Cecilia zostali znalezieni martwi, zastrzeleni z pistoletu kaliber 9 milimetrów, w jacuzzi w swoim domu. Wiemy, że morderca wszedł drzwiami od piwnicy i że nie mamy tu do czynienia z włamaniem. W domu nie było żadnych śladów walki. Nie znaleźliśmy na zewnątrz żadnych śladów opon ani odcisków butów w domu, a odciski linii papilarnych, które zabezpieczyła Karin, nie figurują w kartotece. Najprawdopodobniej należą do członków rodziny. Nie znaleźliśmy też pustych łusek, morderca musiał zabrać je ze sobą. W willi pełno jest włókien z ubrań, ale nie znaleźliśmy nic, co z całą pewnością można by powiązać z poruszaniem się mordercy po domu. Wiemy również, że Andergrenowie mieli córkę, pięcioletnią Ellę Andergren. Zaginęła w związku z tym morderstwem. Nie wiemy jak ani gdzie. Paszporty całej rodziny znajdowały się w willi, co warto być może odnotować. Ale zacznijmy od rodziców. – Sven robi pauzę. – Według Karin Johannison mogli znać mordercę – ciągnie po chwili. – Samo w sobie

nie ma to wielkiego znaczenia, jednak brak obrażeń świadczących o tym, że próbowali się zasłaniać, może jednak o czymś mówić. Karin stwierdziła też, że śmierć nastąpiła około godziny dwudziestej drugiej we wtorek wieczorem. Rodzina miała pieniądze, więc motywem mógł być rabunek, ale wygląda na to, że nie zniknęło nic wartościowego. – Sven odchrząkuje. Patrzy za okno. Na uparcie padający deszcz. Potem mówi dalej: – Pytanie, które musimy sobie zadać, brzmi: Kto z ich znajomych mógł chcieć coś takiego zrobić? Dlaczego? Wczorajsze wstępne przesłuchania osób, które były z nimi blisko, wskazują raczej na obraz szczęśliwej rodziny, pracowitych ludzi, którzy nie mieli wrogów. Pojawiła się sugestia konfliktu w rodzinie po stronie Cecilii oraz wzmianka o łapówkach podczas przesłuchania szefa Patricka Andergrena w Saabie. Najprawdopodobniej nie mamy tu do czynienia z szaleńcem. Wygląda na to, że morderstwo było dobrze zaplanowane. Malin widzi, że Elin Sand zagryza wargę, jakby próbowała się intensywnie skoncentrować. – Kto widział ich po raz ostatni z wyjątkiem mordercy? – pyta Sven. – Wygląda na to, że Cecilię ostatni raz widziała przyjaciółka i koleżanka z pracy, Katarina Karlsson, a Patricka jego szef Glenn Rundberg. Teraz wiemy mniej więcej, jak wyglądała ich ostatnia doba. Oboje byli w pracy. Normalny dzień. Niestety rozmowy z sąsiadami nic nie dały. Jeśli chodzi o ich córkę, to Ella Andergren zaginęła. Możemy wychodzić z założenia, że ma to coś wspólnego z zamordowaniem jej rodziców. Albo wystraszyła się i uciekła, ale z tego, co nam wiadomo, nikt jej nie widział. Być może morderca z jakiegoś powodu ją uprowadził, Bóg raczy wiedzieć dlaczego, a jeśli tak było, to co z nią mógł zrobić? Psy i nurkowie nadal jej szukają. Chyba nie muszę dodawać, że czas działa przeciwko nam. Brutalność w słowach Svena. – Pedofil – mówi Waldemar. – To może być jakiś pieprzony pedofil, który obserwował dziewczynkę, zamordował rodziców i porwał ją, żeby móc się do niej dobrać. W pokoju zalega cisza. Pozostali śledczy są zdumieni wybuchem Waldemara. – Tak myślisz? – pyta spokojnie Malin. – Przecież wiemy, że pedofile nie działają w ten sposób; najczęściej działają przez Internet i nie wyszukują ofiar w zwyczajnych rodzinach z klasy średniej, jeśli nie są to ich własne dzieci albo dzieci z bliskiej rodziny. Wynajdują sobie ofiary wśród najbiedniejszych, w najbiedniejszych krajach. Waldemar rozkłada ręce. – Chciałem tylko rozkręcić dyskusję. – Jeśli dziewczynka się wystraszyła i uciekła, to prędzej czy później ją znajdziemy – mówi Sven. – Może zbierze się na odwagę i wróci do domu albo pójdzie do kogoś, kogo zna. Nie ma jej od ponad doby, ale wciąż jest nadzieja. Ogłosiliśmy formalne poszukiwania, więc służby celne i

kontrola paszportowa mają jej zdjęcie. Jednak nikt od nich się nie odzywał. – Sven jest teraz rzeczowy, jakby mówił o organizacji jakiejś wystawy ogrodniczej. – Musimy spróbować dowiedzieć się więcej o tej rodzinie – stwierdza. – O tym rzekomym konflikcie. – Wydaje mi się to dziwne, że Petronella Andersson nie sprawiała wrażenia smutnej – zauważa Waldemar. – Była jak jakaś pieprzona lodówka. – Oboje mają alibi – wtrąca Börje. – Dwóch mundurowych rozmawiało wczoraj z ich dziesięcioletnią córką i ocenili ją jako bardzo wiarygodną. Mama spędziła z nimi w domu cały wieczór, tata był u przyjaciela Kallego Lundbäcka, który to potwierdza. Sven mruczy pod nosem. – Malin, może moglibyście z Zekem wziąć ze sobą Elin i jeszcze raz porozmawiać z matką Cecilii i z tą jej przyjaciółką, Katariną. Spróbujcie dowiedzieć się czegoś o rodzinnym konflikcie. Malin kiwa głową. – Dobrze – mówi, a na twarzy Elin Sand pojawia się uśmiech, który sprawia, że wreszcie wygląda po ludzku. – No i mamy jeszcze sugestię na temat łapówek. Już sam fakt, że w ogóle o czymś takim wspomniano, świadczy o tym, że powinniśmy przyjrzeć się temu bliżej – mówi Sven. – Patrick Andergren pracował w Saabie, a wcześniej dla Ericssona w Wietnamie i Indiach. Czy za tym coś się może kryć? Czy mógł mieć dostęp do informacji, które ktoś chciał uzyskać? Czy to możliwe, że ktoś z dawnych partnerów biznesowych mógł chcieć uciszyć jego i jego rodzinę? Musimy to wybadać. Johan, ty siądź do komputera, a Börje i Waldemar zajmą się ludźmi, których będzie trzeba przesłuchać. – Glenn Rundberg był wczoraj dość rozmowny – stwierdza Zeke. – Musimy się pewnie liczyć z tym, że nie będą chcieli wszystkiego ujawniać – mówi Karim. – Wiem, że w przeszłości prowadzono śledztwa w sprawie łapówek i w Saabie, i w Ericssonie. Dopilnuję, żeby udostępniono nam wszystkie dokumenty. Sven mówi dalej: – Znaleźliśmy przenośny komputer, komórki i ukryty twardy dysk. Ogólnie biorąc, musimy sprawdzić e-maile, listy połączeń, esemesy i komputer, szkolną sieć, a szczególnie ten ukryty twardy dysk. Dlaczego był schowany? Musimy przejrzeć ich papiery. Johan, ty przejmiesz odpowiedzialność za sprawy techniczne. Spróbuj się z tym pospieszyć. Jeśli będziesz musiał, zwróć się o pomoc do informatyków. – Już to zrobiłem. Myślałem, że będzie dość łatwo wejść na ten twardy dysk, ale się przeliczyłem. – Johan Jakobsson prostuje plecy. – A ich prywatne papiery? – pyta po chwili. – Kto je

przejrzy? Segregatory, teczki? – Możemy się tym podzielić. Co może być w ich papierach? – myśli Malin. Na pewno tylko to, co zwykle: dane finansowe, szczegóły, które nic nie znaczą, ale które w niezaprzeczalny sposób są śladami życia, jakie pozostawiamy po sobie my, ludzie Zachodu. – Ćpun Nisse Persson nie ma nic wspólnego z tym morderstwem – mówi. – Możemy być tego pewni. Siedzi zatrzymany za włamanie, ale jego alibi jest mocne. Obie jego kumpele od ćpania potwierdziły, że był z nimi tamtego wieczoru. – No to mamy początek – mówi Sven. Malin przymyka oczy. Czuje, że chyba pominęli coś ważnego, ale wie też, że zawsze się tak czuje na początku dużego śledztwa. – Ella była adoptowana – mówi Johan i Malin nie ma już uczucia, że coś pominęli. – Z Wietnamu. Słyszałem, że były problemy z adopcjami stamtąd. Dzieci bywały adoptowane w niejasnych okolicznościach. – Warto to sprawdzić – stwierdza Sven. Karim Akbar stuka palcem w stół. – Prasa będzie się domagać szczegółów – zauważa. – Co mam im dać? – Ani najmniejszego gówna – mówi Malin. – Jeszcze nie teraz. A Sven kiwa głową, pokazując, że się z nią zgadza. – Damy im więcej, kiedy będą nam potrzebni. Już opublikowali rysopis dziewczynki i będą to dalej robić, dopóki nie dowiedzą się czegoś więcej. – Dobra. Poradzę sobie z nimi. Malin widzi, że ich nowa latarnia morska wierci się niespokojnie; noga Elin Sand podskakuje pod stołem, jakby dostała spazmów. – Ella Andergren – mówi Sven, wskazując na litery ELLA na białej tablicy. – Musimy ją znaleźć za wszelką cenę. Złapiemy tych, którzy zamordowali Cecilię i Patricka. Ale jeśli chodzi o dziewczynkę, to sprawa priorytetowa. Zegar nad głową Svena tyka. Wskazuje ósmą trzydzieści. Każda sekunda, która upływa, myśli Malin, zmniejsza szansę, że znajdziemy cię żywą, Ella. Jeżeli w ogóle jesteś jeszcze wśród nas.

16 Podziw. Czy ona widzi podziw w moich oczach? Musi w nich być jakaś iskierka. Elin Sand odprowadza wzrokiem Malin, która właśnie wychodzi z sali spotkań. Myśli: Ona nie wygląda na taką, która się przejmuje tym, co sądzą inni. Szczupła, niska sylwetka. Pewna siebie. Inteligentna. I te mroczne akcenty. Zmęczenie, właściwie to sprawia wrażenie wykończonej, rozgoryczenie widoczne w tych małych zmarszczkach wokół wąskich ust. Reputacja Malin Fors wyprzedza ją w policji, Elin słyszała o niej już w szkole policyjnej, a potem od kolegi z Malmö, który pracował przez jakiś czas w Linköpingu. „Niesamowicie błyskotliwa. Ale szalona”. Gdy Elin się dowiedziała, że dostała przydział do Linköpingu, zaczęła trochę szperać. Szukała w Google, sprawdziła kilka spraw, do których można było uzyskać dostęp. Była pod wrażeniem. Kobieta, która chodzi własnymi drogami i najwyraźniej nie cofa się przed niczym. I nie poddaje się, póki nie znajdzie odpowiedzi. Inni też wydają się w porządku, ale to Fors jest gwiazdą, to jasne. Elin wychodzi za resztą na ponury, oświetlony jarzeniówkami korytarz. Malin mówi, nie odwracając się. – Weź kurtkę. Jedziemy za pięć minut.

Gdy parkują przy smerfowym domku w Wimanshäll, Malin mówi Elin Sand, by trzymała się w tle, obserwowała i słuchała, nie rzucała się w oczy i pozwoliła, by to ona i Zeke poprowadzili rozmowę z Britt Sivsjö. Elin Sand znów próbuje żartować. – Będzie mi trudno nie rzucać się w oczy. Ale Malin się nie śmieje, po prostu ignoruje dowcip Elin i gdy dzwonią do drzwi Britt Sivsjö, żałuje swojego milczenia, może powinna być sympatyczniejsza, pamięta, jaka sama była zdenerwowana pierwszego dnia w wydziale, jak usta jej się nie zamykały, jakby była jakąś plotkarą. Słyszą dźwięki za drzwiami. Nie pada, ale nad ich głowami unoszą się niskie, ciemne chmury. Płaszcz od Barboura na pewno

przyda się i dziś. – To normalne, że się denerwujesz – mówi Malin. – Ja też się denerwowałam pierwszego dnia. Elin Sand wydaje się rozumieć, że Malin nie oczekuje żadnej odpowiedzi, kiwa tylko potwierdzająco głową, a potem widzą w uchylonych drzwiach twarz Britt Sivsjö. – Wejdźcie. Kilka minut później Malin, Zeke i Elin Sand siedzą w białej kuchni i siorbiąc, piją kawę i uprzejmie pozwalają się częstować ciasteczkami, które Britt Sivsjö postawiła na stole. Czarny kot śpi na parapecie. – Jak się pani czuje? – pyta Zeke. – Smakują wam ciasteczka? – Są pyszne – mówi Malin i patrzy Britt Sivsjö w oczy. Nie upłynęła jeszcze nawet doba, odkąd ta kobieta dowiedziała się, że jej córka i zięć zostali zamordowani, a jej wnuczka zaginęła. A jednak tu siedzi. Wykończona, ale opanowana. Jak ona daje radę? – Nie spałam za dużo tej nocy, ale było trochę spraw do uporządkowania, więc nie miałam czasu, żeby się w to wszystko wczuć. I to chyba nawet lepiej. Dziś będę musiała ją zobaczyć. Britt Sivsjö jest w tym samym wieku, w jakim byłaby moja matka, gdyby jeszcze żyła, myśli Malin. I najwyraźniej ma tę samą umiejętność co matka, by odsuwać uczucia na bok, udawać, że ich nie ma. Britt Sivsjö mówi, zupełnie jakby słyszała myśli Malin: – Wiem. To się może wydawać nieczułe, ale nie potrafię ani nie chcę myśleć o Cecilii i Patricku jak o martwych. Praktyczne sprawy mi w tym pomagają. I Ella. Kiedy o niej myślę, wydaje mi się, że zaraz pęknie mi serce. – Każdy na swój sposób opłakuje bliskich – mówi Elin Sand swym głębokim, ciemnym głosem i Malin widzi, jak przy tych słowach Britt Sivsjö powoli się załamuje, jak jej głowa powoli opada w stronę lakierowanego blatu stołu, jak przymyka oczy i płacze cicho, opierając jeden policzek o blat. – Nie widziałam Cecilii. Ale chcę ją zobaczyć. Muszę ją zobaczyć. Mówią, że dziś będę mogła. Malin rzuca Elin Sand twarde spojrzenie. A Elin nie spuszcza oczu, lecz odwzajemnia to spojrzenie, ale nie ma w nim przekory, tylko powstrzymywany wstyd z powodu popełnionego błędu. – Spróbuję się uspokoić. Muszę – mówi Britt Sivsjö, a potem prostuje plecy i ociera łzy z napuchniętych oczu. – Chcecie jeszcze kawy? I proszę, częstujcie się jeszcze ciasteczkami, mam ich pełno w zamrażarce. Ella uwielbia…

Zacznij łagodnie, myśli Malin. – Wczoraj, gdy tu byliśmy, pytaliśmy o przyjaciół. Wygląda na to, że Katarina Karlsson była dość bliską przyjaciółką Cecilii. – Tak, Katarina. Wczoraj nawet nie przyszła mi do głowy. Znały się od dawna, ale Cecilia nigdy o niej nie mówiła. Nie wiedziałam, że się spotykały. Malin kiwa głową. – Mówiła pani też, że Cecilia i jej siostra Petronella nie miały ze sobą szczególnie dobrych kontaktów. – Zgadza się. – Może pani to rozwinąć? – Myślałam o tym, żeby do was zadzwonić. – Zadzwonić do nas? – pyta Zeke. – Tak. I opowiedzieć o naszych rodzinnych problemach. Pomyślałam, że to może być dla was ważne, a dopóki Ella się nie odnalazła, musicie wiedzieć o wszystkim, co tylko może wam się w jakiś sposób przydać. Stajesz po stronie dziecka, myśli Malin. To dobrze o tobie świadczy. – Właściwie to uważam, że prywatne sprawy powinny pozostawać w rodzinie. Ale teraz sytuacja się zmieniła. – Proszę nam opowiedzieć – mówi Malin. – Czegokolwiek się dowiemy, obiecuję, że będziemy postępować ostrożnie.

Britt Sivsjö odchyla się na krześle. Wygląda, jakby uważała, że to dobrze móc skupić myśli na jakiejś opowieści ze swojego życia, bo wtedy może na krótką chwilę zapomnieć o teraźniejszości i o śmierci. – Mój mąż nie żyje od kilku lat. Miał brata, ale nie utrzymywali ze sobą kontaktów, nie znosili się. William w młodym wieku przeprowadził się do Sztokholmu i to mu wyszło na dobre. Założył firmę importującą różne artykuły elektryczne. Firma była przedstawicielem Åhléns, a potem OBH Nordica. Nie miał dzieci i gdy Cecilia studiowała przez jeden semestr w Sztokholmie, odezwała się do wuja i dobrze się dogadywali. – Dogadywali? – wtrąca Zeke. – Tak. William zmarł trzy lata temu. Na zawał serca. Podobnie jak wielu ludzi zajmujących się własną firmą, nie dbał za bardzo o siebie. Za dużo palił. Poza tym miał nadwagę i szczerze mówiąc,

nie skłamałabym, gdybym stwierdziła, że uwielbiał pić. – Zostawił dużo pieniędzy? – pyta Malin, przypuszczając, że to mogłoby tłumaczyć kapitał Cecilii i Patricka. – Tak. Kilka milionów. Zapisał Cecilii pokaźną sumę w testamencie. Reszta poszła na organizację Save the Children. – Upija łyk kawy, a potem mówi dalej: – Siostra Cecilii, Petronella, była bardzo wzburzona. Ona i jej mąż mają czworo dzieci i ostatnio cienko przędą. Nie powiodło im się w interesach, do tego doszło pechowe zwolnienie, wzięli zbyt wysoki kredyt i gdy Cecilia, która zawsze miała pieniądze, odziedziczyła w dodatku spadek po stryju, Petronella wpadła w szał. Raz nawet pojechała do nich do domu, zaczęła krzyczeć, wrzeszczeć i domagać się, żeby Cecilia i Patrick podzielili się z nią spadkiem. – Zrobili to? – pyta Elin Sand. Malin myśli, że głos Elin ma idealny ton, kiedy zadaje pytanie. Świetnie popycha rozmowę naprzód. Britt Sivsjö kręci głową. – Zamiast tego Cecilia spytała mnie, czy potrzebuję pieniędzy, ale odparłam, że mam wszystko, czego mi potrzeba. Później już nigdy o tym nie wspominałyśmy, nigdy nie rozmawiało się o tym podczas świąt ani moich urodzin. Bo tylko przy tych okazjach spotykaliśmy się wszyscy. – Britt Sivsjö przerywa na chwilę. Z trudem powstrzymuje się od płaczu, ale bierze się w garść i ciągnie dalej: – Petronella wykorzystywała swoje dzieci jako środek nacisku. Chciała, żebym spróbowała namówić Cecilię, żeby dała im pieniądze, bo inaczej nie będę mogła spotykać moich wnuków. I uważała, że faworyzowałam Cecilię i Patricka. Tylko dlatego, że im się powiodło… Tak powiedziała. – A więc nie pozwala pani spotykać się z wnukami? Malin słyszy złość w głosie Zekego. – Tylko na Gwiazdkę i w moje urodziny. Czasem, kiedy dzieci mają urodziny. – Faworyzowała pani Patricka i Cecilię? – Nie. Nigdy tego nie robiłam. Nie. Myśli wirują Malin w głowie. Teraz mamy motyw. Może Petronella odziedziczyłaby majątek Cecilii po jej śmierci? W takim wypadku Ella musiałaby zniknąć. W przeciwnym razie spadkobiercą jest dziecko. A może Britt? I jeszcze to, co powiedziała Karin, że Andergrenowie mogli znać mordercę. Jest w tym pewna logika i Malin widzi, że Zeke i Elin Sand wyciągają te same wnioski, wyczuwa, że też są podekscytowani. – No tak – mówi Britt Sivsjö. – Właściwie to już wszystko. Jeśli chcecie dokładnych informacji,

możecie sprawdzić, jak to wyglądało ze spadkiem po Williamie. Nazywał się William Stiglund. Jego firma to Far east electrical. – Dziękuję – mówi Malin. – Sprawdzimy to dokładniej. Dobrze, że nam pani o tym opowiedziała. Kobieta wbija wzrok w Malin. – Wiem, co teraz myślicie – mówi. – Wydaje wam się, że to wszystko jest powiązane. Ale nie uważam, żeby to było takie proste. Ale to wasze zadanie, sprawdzić, jak było. Powinniście wiedzieć jedno: przez wiele lat to Cecilia była zazdrosna o Petronellę. Była tak zła, zazdrosna i zgorzkniała, że aż mnie to przerażało. – Britt Sivsjö znów na chwilę przerywa. Tym razem słychać w jej słowach zawziętość. – Cecilia i Petronella równocześnie starały się o dziecko. Petronelli i jej Jakobowi szybko się udało, i to aż cztery razy, a Cecilia i Patrick próbowali i próbowali. Z początku Cecilia przychodziła do mnie i płakała. Ale potem zauważyłam, że jej ból z powodu tego, że nie może zajść w ciążę, zmienił się w coś, co przypominało nienawiść do siostry. Wydaje mi się, że to był taki jej sposób na przeżycie. Nigdy za sobą nie przepadały, ale dzieci i pieniądze sprawiły, że zaczęły się niemal nienawidzić. Próbowałam jakoś między nimi pośredniczyć, ale to było na nic. Powinniście wiedzieć, że miłość do własnego rodzeństwa ma też drugą stronę, i jest nią nienawiść.

Nienawiść do własnego rodzeństwa? Co może być od tego gorsze? Rodzice, którzy rywalizują o miłość dziecka? Dwie matki, które poróżnią się o dziecko, ponieważ obie uważają, że mają do niego prawo? Ja, Cecilia, widzę teraz wszystkie rzeki. Ale nawet ja nie wiem, gdzie mają swe ujście. Albo gdzie zaczyna się ich bieg. Nie nienawidziłyśmy się, Petronello, prawda? A może jednak? Źle myślałyśmy o sobie. Zawsze byłaś silniejsza ode mnie. Jesteś dwa lata starsza, będziesz mogła żyć przynajmniej dwa lata dłużej niż ja. Gdy bawiłyśmy się jako małe dziewczynki, usiadłaś na mnie. Przycisnęłaś mnie do podłogi, tak że musiałam uznać się za pokonaną, i widziałam, że ci się to podoba, a mama i tata nigdy ci w tym nie przeszkadzali, widzieli w tym tylko zabawę. I nauczyłam się ciebie nienawidzić. Naprawdę tak było. Kiedy urodziły ci się dzieci, chętnie bym oddała wszystko to, co mieliśmy z Patrickiem, żeby tylko mieć to co ty. Z wyjątkiem Elli. Ciebie nigdy bym nie oddała, Ella. Gdzie teraz jesteś? Ból, kiedy pojawiły się krwotoki. Krwotoki, które oznaczały kolejną porażkę. To taki ból, że nie da się powiedzieć, czy jest fizyczny czy psychiczny, i dlatego przenika nas do głębi. Raz za razem. Przez dziesięć lat. Własne ciało drwi z nas. Dwukrotnie mieliśmy nadzieję przez dwa miesiące, raz przez trzy. A potem krwotok. Ostatnim razem można było rozpoznać kształty dziecka, i wtedy krzyczałam tak jak nigdy przedtem. Wtedy cię widziałam, Petronello, widziałam cię w myślach, jak jesteś z dziećmi na placu zabaw, widziałam miłość w ich oczach, kiedy na ciebie patrzyły.

Pragnęłam takiej miłości. Pożądałam jej. Czy to pragnienie było moim śmiertelnym grzechem? A może były nim pieniądze, arogancja? Nienawiść do rodzeństwa. Miłość do dziecka. Do czego się zbliżasz, Malin Fors? Dokąd zawiezie cię samochód, w którym siedzisz?

17 Malin zamyka oczy. Czuje wibracje samochodu. Jadą do Petronelli Andersson. Nie ma pracy, więc powinna być w wynajętym mieszkaniu w Hackefors, gdzie mieszka ze swoją rodziną. Malin słyszy przez dźwięki silnika, że Zeke rozmawia z Elin. O czym rozmawiają? Nie ma ochoty wiedzieć. Ale wygląda na to, że Elin mówi o tym, że podoba jej się w Linköpingu, jej głos wydaje się jeszcze mroczniejszy, gdy dobiega z tylnego siedzenia. Że to ładne miasto, czyste, schludne i zadbane. I to się zgadza. Nie da się zaprzeczyć, że to miasto to schludny kawałek Królestwa Szwecji. Ale pod powierzchnią znaleźć tu można wszystko: pedofilów, morderców, bandytów, zboczeńców, dziwki i ich klientów, pijaków. Narkotyki, i to w dużych ilościach. Wszystkie dziewięć kręgów. Ale również miłość. Malin wypiera z głowy głosy Elin i Zekego. Próbuje zobaczyć przed sobą Ellę Andergren. Jej twarz ze zdjęć wiszących w jej pokoju, jej pełne energii ciałko. Wąskie oczy, pełne życia, nawet na czarno-białym zdjęciu w paszporcie. Gdzie jesteś, Ella? Znajdę cię.

Elin Sand jest zdecydowanie miła, myśli Zeke, zaciskając dłonie na kierownicy. No to już coś wiemy. Jadą teraz w milczeniu. Miła znajomość. To jasne. I jaka jest wielka. Co za imponujące ciało! I nie może nic na to poradzić, ale w duchu widzi Elin Sand nagą; od którego końca tu zacząć z tą kobietą? Nie myśl o tym.

Skup się na sprawie, to na pewno robi teraz Malin, gdy tak siedzi obok mnie z zamkniętymi oczami. Może to jest właśnie twój problem, Malin, że za dużo myślisz? Chociaż nie znam nikogo, kto lepiej niż ty potrafiłby zaufać intuicji, wsłuchać się w nią. Tam, przed nami. Blok stoi na obrzeżach Hackefors, pod lasem, na skraju obszaru przemysłowego po drugiej stronie rzeki, jeśli patrzeć z Hjulsbro, i zaledwie kilkaset metrów od pięknych willi. Fasada jest pokryta szarą blachą, którą przydałoby się wymienić. Malin otwiera oczy. I wkrótce trójka policjantów stoi w słabym deszczu przed budynkiem, który wydaje się jakby odrzucony przez miasto, wyparty na same obrzeża. – No to chodźmy – mówi Zeke. – Poczekajcie – odzywa się Elin Sand. – Chciałabym poprowadzić rozmowę z siostrą. – Nie ma mowy – mówi Malin. – Daj jej szansę – prosi Zeke. – No daj nowej szansę. – Dobra, niech będzie.

Börje Svärd siedzi przy biurku na posterunku, przegląda wycinki prasowe sprzed kilku lat na temat podejrzeń związanych z łapówkami w Saabie i Ericssonie w Indiach i Wietnamie. O Patricku Andergrenie nie wspominano, w ogóle pojawia się mało nazwisk. Wchodzi na stronę „Corren”. Zdjęcie Elli na samej górze. Na placu zabaw? Skąd mają to zdjęcie? Ze strony domowej przedszkola? Strach ogarnia całe miasto. Ogarnia Hjulsbro. To nie jakiś cholerny złodziej przybył do ich pięknej dzielnicy. To morderca. Porywacz dzieci. Morderca dzieci. Ludzie mają wszelkie powody, by na noc zamykać drzwi na klucz. On sam nie zamyka drzwi na klucz. Gdyby wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu ktoś odważył się wejść na jego działkę, owczarki szczekałyby jak szalone. Rozgląda się po biurze. Johan Jakobsson pochylony nad klawiaturą, jego twarz jest trochę za blisko monitora. Opiera się na łokciu.

W tym momencie na biurku dzwoni telefon. – Tu Börje. – Mówi Ebba z recepcji. Mam na linii człowieka, który chce z tobą rozmawiać w sprawie morderstwa. Nie chce powiedzieć, jak się nazywa. Mogę go do ciebie przełączyć? – Tak. Chce rozmawiać akurat ze mną? – Z tobą, Börje. Kliknięcie, potem sapanie i nerwowy, niemal jąkający się głos mężczyzny: – Chciałbym się spotkać ze śledczym. Anonimowo. – Prosił pan o rozmowę ze mną. Znamy się? Cisza w słuchawce. – Skąd pan dzwoni? – Nie chcę tego mówić. Chcę pozostać anonimowy. – To w takim razie jak chce się pan z kimś spotkać? Mogę… – Łapówki – mówi mężczyzna. Sapiący, poruszony, zdenerwowany głos, i Börje widzi już w myślach tęgiego mężczyznę około pięćdziesiątki, w kiepsko dopasowanym granatowym garniturze. – Łapówki – powtarza mężczyzna. – Chodziły plotki, że Patrick Andergren brał łapówki, kiedy pracował w Ericssonie. Jako handlowiec, w Azji. Grube łapówki. Więcej nie powiem przez telefon. O cholera, myśli Börje Svärd i mówi na głos: – W takim razie musimy się spotkać, pan i ja.

18 Wrzask dziecka. Białe drzwi w przedpokoju mają dziurę, która wygląda tak, jakby ktoś w nie z wściekłości kopnął, a zza pokrytej tanim lakierem powierzchni dziecko wrzeszczy tak, że jego krzyk odbija się echem. Idź do dzieciaka, myśli Malin, idź do niego, do diabła, ale kobieta ani myśli ruszyć się z krzesła w kuchni, na którym zaparkowała swoją grubą dupę. A z drugiej strony Malin chce, żeby dalej siedziała na tym krześle. Elin Sand ma właśnie zacząć wypytywać Petronellę Andersson o jej relacje z siostrą. A tak w ogóle, to ile lat może mieć ten dzieciak, który wrzeszczy z pokoju? Trzy? Cztery? Chłopiec? Dziewczynka? Czy to może być Ella? – Proszę przynieść małego – mówi Zeke ze swojego miejsca przy drzwiach prowadzących do ciasnego przedpokoju. W mieszkaniu czuć dymem, choć okno wychodzące na las jest mocno uchylone, jakby ktoś za chwilę zamierzał przez nie wyskoczyć. Dzwonek był zepsuty, więc musieli zapukać. Meble w kuchni wyglądają na podniszczone: polakierowany na brązowo stół, zapewne kupiony z drugiej ręki, krzesła nie od kompletu. Na wykonanym z nierdzewnej stali blacie przy zlewie stoją sterty naczyń, puste kartony po pizzy i pełna petów popielniczka, a obok nieukończony plastikowy model samolotu i skalpel. Na podłodze widać ślady zaschniętych resztek jedzenia. Ale nie ma żadnych butelek po alkoholu. Nic, co by wskazywało, że są alkoholikami. I Malin nie wyczuwa zapachu starych butelek, zapachu, który mógłby sprawić, że oszalałaby z pragnienia. To nie Petronella Andersson wstaje, tylko jej mąż, Jakob, który siedział, kołysząc się na krześle przy lodówce. Petronella posyła mężowi zmęczony, ale przyjazny uśmiech, i gdy się uśmiecha, jej twarz staje się okrągła i czerwona. Malin patrzy na jej zwaliste ciało pod różowym dresem i myśli, że siedzi przed nią człowiek,

który się poddał; nawet jej chudy mąż się poddał, w jego zielonych oczach nie ma nadziei na lepsze życie, bardziej już widać w nich zrozumienie, że wyszło tak, jak wyszło, i że to jest stacja końcowa dla jego rodziny. Ale wtedy uśmiech znika z twarzy Petronelli. W jej spojrzeniu nagle pojawia się żar, patrzy na Malin i w jej oczach nie widać żadnego śladu smutku, tylko złość i wyczekiwanie. – Przynieś go tutaj! – krzyczy Petronella za swoim mężem, gdy ten znika w przedpokoju. Mąż mruczy coś niezrozumiale w odpowiedzi. – To nasz najmłodszy chłopiec – mówi Petronella. – Pozostała trójka jest w szkole. Malin patrzy na Elin Sand, czeka, aż przejmie inicjatywę, tak jak tego chciała. Jej młoda nowa koleżanka nie wydaje się zdenerwowana, mówi tylko: – O rany, rozumiem. – Ja i Cilla nie lubiłyśmy się – mówi Petronella Andersson. – Ani trochę. Nie zamierzam więc tutaj siedzieć i udawać, że ją opłakuję. – Nie o to mi chodziło – mówi Elin Sand. – Chodzi mi o to, że trudno jest związać koniec z końcem. Moja mama sama mnie wychowywała i, do diabła, musiała się zdrowo namęczyć. W oczach Petronelli Andersson pojawia się jeszcze więcej złości. Ale potem jej spojrzenie łagodnieje, jakby czuła zadowolenie, że ktoś ją zauważa. – Bóg wie, że walczyliśmy, ja i Jakob – mówi, a z holu docierają troskliwe, pocieszające słowa jej męża. – Głupie drzwi nie chciały się otworzyć? Taaak? Elin Sand ciągnie dalej: – To musiało być trudne, mieć taką idealną siostrę. Proszę mnie źle nie zrozumieć, ale pani mama opowiadała, jak harowaliście, żeby związać koniec z końcem. – Cilla była porządna aż do przesady. Była tak wspaniała, że aż do orzygania. – Zgadza się – dodaje Jakob Andersson, wracając do kuchni z zasmarkanym blondynkiem na rękach. – A ten jej facet nie był wcale lepszy. Taki porządny, że aż niedobrze się człowiekowi robiło, zupełnie jakby myślał, że jest lepszy niż wszyscy. – Co państwo teraz robicie? – Szukam pracy – uśmiecha się Petronella, a Jakob siada przy stole, wciąż trzymając chłopca na rękach. Dziecko przestało już płakać. Mężczyzna kiwa głową. – Ja też. – A macie jakieś szanse? – W naszym wieku, bez wykształcenia? Raczej wątpię. Wygląda na to, że nawet sprzątanie

wymaga ukończenia studiów. A hotele i firmy zajmujące się sprzątaniem chcą tylko frajerów, którzy nie zwracają uwagi na prawa pracowników. – Miałem własną koparkę – mówi Jakob – ale poszła w diabły w czasie krachu giełdowego na rynku IT. Zbankrutowałem. Bank i komornik zabrali nam wszystko. – W jego głosie wyraźnie daje się słyszeć gorycz i Malin wyczuwa, że kiedyś mógł być silnym człowiekiem, ale przeciwności losu go przygniotły i odebrały pewność siebie. – Ale dzieci mają co jeść – dodaje Jakob. – Są czyste i zadbane… Malin patrzy na chłopca w jego ramionach, już z wytartym nosem, i faktycznie, dziecko wydaje się czyste i zadbane. – Cilla mnie nienawidziła – mówi Petronella. – Może nie zawsze byłam dla niej miła, kiedy byłyśmy dziećmi, byłam przecież starszą siostrą… A kiedy urodziłam dzieci, a ona nie mogła, zaczęła mnie naprawdę nienawidzić. Na pewno myślała, że to niesprawiedliwe. Że taka sumienna i wykształcona kobieta i jej wspaniały mąż po studiach nie mogą mieć własnego dziecka. A tymczasem wystarczyło, żebyśmy tylko na siebie popatrzyli, ja i Jakob, i już byłam w ciąży. Elin Sand kiwa głową, zagryza wargę, czeka na dalszy ciąg. – Nie chciała widzieć naszych dzieci. Nawet bym się ucieszyła, gdyby od czasu do czasu się nimi zajęła, ale traktowała je, jakby mogła się od nich czymś zarazić. – Podobno chcieliście część pieniędzy, które odziedziczyła? Petronella i Jakob wymieniają spojrzenia nad stołem, a potem Petronella kiwa głową. – Tak, chcieliśmy. Przez kilka lat podlizywała się wujowi Williamowi. Z jakiej racji mieli tylko za to dostać wszystkie pieniądze? To znaczy, niech pani spojrzy, jak tu żyjemy. W rodzinie ludzie pomagają sobie nawzajem, nawet jeśli jakoś strasznie za sobą nie przepadają, prawda? Cholera, rodzina to przecież rodzina. Elin Sand kiwa głową. – Ale oni nie chcieli się podzielić? – Nie! – I wtedy się na nich rozzłościliście? – A jak pani myśli? – odzywa się Jakob. – Mieli przecież pieniądze. I nie chcieli nam pomóc. Chciałem znów rozkręcić interes z koparką. – Powinna pani wiedzieć jedno. Wcześniej nie nienawidziłam Cecilii – oświadcza Petronella. – Ale potem, kiedy nie chciała nam pomóc wygrzebać się z tego dołka, zaczęłam jej nienawidzić. Całej tej jej cholernej wspaniałej osoby! – Mocne słowa – wtrąca Malin.

– Ale szczere – odpowiada Petronella. – No dobra. Nie jesteśmy głupi i zdajemy sobie sprawę, że szukacie właśnie takiej historii – odzywa się Jakob. I dodaje, głaszcząc synka po jasnych włosach: – Ale chcemy powiedzieć, jak było. – Czy relacje się zmieniły, kiedy pojawiła się Ella? – Nie. Wydaje mi się, że nadal mnie nienawidziła, bo miałam własne dzieci. A matka zawsze ich hołubiła. Na nas patrzyła z góry. – Ella zaginęła – mówi Malin. – Wiecie, gdzie może być? – dodaje Elin Sand. Jakob i Petronella kręcą głowami. – Skąd mielibyśmy wiedzieć? – pyta Jakob. – I nie macie pojęcia, kto mógł chcieć ich zamordować? – Nie – odpowiada Jakob. Trochę za szybko, myśli Malin. – Absolutnie żadnego pojęcia – dodaje Petronella. – Byli idealni. Albo przynajmniej chcieli za takich uchodzić. Miałam wrażenie, że wszyscy ich lubili. W każdym razie z zewnątrz tak to wyglądało. Ale na pewno byli ludzie, którzy nie mogli ich ścierpieć. – Na przykład kto? – Zgaduję tylko. Skąd mam wiedzieć kto? Nie znałam ludzi, z którymi się zadawali. W sumie to nie wydaje mi się, żeby mieli jakichś przyjaciół. – Co robiliście wieczorem w dzień morderstwa? – pyta Elin Sand. – Ja byłam w domu z dziećmi, moja najstarsza córka już to przecież poświadczyła. A Jakob był u kumpla i grał w karty. Mówiliśmy już o tym waszym kolegom. Dostali jego telefon. Chyba dzwonili, żeby to sprawdzić? – Tak – potwierdza Malin. – Chcieliśmy się tylko upewnić. – Nie mamy z tym wszystkim nic wspólnego – zapewnia Jakob. – Nawet jeśli wolicie myśleć inaczej. Czy bylibyśmy tacy szczerzy i opowiadalibyśmy wam o naszych złych relacjach z ofiarami, gdyby było inaczej? Z ofiarami. Relacje. Szczerzy. Mówiąc o siostrze swojej żony i o szwagrze, o bliskich krewnych, Jakob Andersson używa języka, który tworzy wobec nich dystans.

Zachowujesz się tak, bo zrobiłeś coś, z czym inaczej nie potrafiłbyś żyć? – Jak się nazywa ten kolega, u którego pan był? – pyta Zeke. – Kalle Lundbäck. Mieszka w Sjögestad. Przez cały wieczór piliśmy piwo i graliśmy w karty. – Dziękuję – mówi Elin Sand, zupełnie nowym głosem, głosem pełnym ostrości i świetnie wyważonego chłodu. – A więc tego nie zrobiliście? Nie zabiliście Cecilii i Patricka i nie porwaliście Elli? Żeby dobrać się do ich pieniędzy? – I nie zwracając uwagi na chłopca siedzącego na kolanach Jakoba, ciągnie dalej: – Nie zastrzeliliście ich? Nie spanikowaliście i nie utopiliście Elli w rzece, bo nie daliście rady zastrzelić małej dziewczynki? Bo jeśli to zrobiliście, to poczujecie się lepiej, jeśli się przyznacie. To wam mogę obiecać. Petronella Andersson wygląda na wściekłą, chce coś powiedzieć, ale Elin Sand unosi rękę: – Teraz ja mówię, a wy słuchacie. Jakob Andersson kuli się na krześle, wydaje się, że chłopiec na jego kolanach waży tonę i Malin widzi w nim człowieka, który przyzwyczaił się do tego, że władze i administracja go tłamszą. – Bo my, policjanci, możemy na to spojrzeć tak: zamordowaliście ich, żeby matka Petronelli odziedziczyła te pieniądze, a potem byście ją naciskali, żeby spłaciła wszystkie wasze długi, bo jestem pewna, że je macie. Ludzie mordują z mniej ważnych powodów. A ona na pewno by się z wami podzieliła. Może nawet to wy dostalibyście ten spadek. Malin patrzy na chłopca. Na jego kręcone blond włosy i wielkie niebieskie oczy. Dziecko siedzi, jest cicho. Wydaje się nie rozumieć, co mówią te twarde głosy. I nie dbać o to. – Macie nie po kolei w głowie? – pyta spokojnym głosem Petronella. – Była przecież moją siostrą. Nie zabija się własnej siostry. – Zwykle się jej też nie nienawidzi – zauważa Malin.

19 „O jedenastej. Spotkaj się ze mną o jedenastej na parkingu za nieczynną fabryką Kulmana w Jägarvallen. Zwykle jest tam spokojnie. Nie chcę, żeby ktoś mnie widział”. Börje Svärd słyszał ten głos w słuchawce. Wystraszony, przejęty. Tak jakby ten człowiek wiedział o czymś, o czym wcale nie chciał wiedzieć. Nie ujawnił swojego nazwiska. Ale Börje zaufał własnemu instynktowi i gdy ten mężczyzna powiedział, że zna go z klubu strzeleckiego, uspokoił się. Trzeba się spotkać z tym człowiekiem. Wysłuchać, co ma do powiedzenia. I teraz Börje stoi przy swoim samochodzie na wysypanym żwirem parkingu za starym, zrujnowanym budynkiem. Fabrykę zamknięto dawno temu, maszyny do produkcji plastikowych części wysłano gdzieś w rolnicze obszary Chin. Deszcz bębni w jego czerwoną kurtkę marki Gant i Börje zsuwa niżej na czoło kapelusz z szerokim rondem, czuje broń w szelkach na piersi. Jest pięć po jedenastej. Może jednak nie przyjdzie. Rejon przemysłowy w Jägarvallen jest w tej chwili kompletnie opustoszały, wszystkie małe firmy znów splajtowały. Z otoczonego murem terenu klubu motocyklowego znajdującego się kawałek dalej nie dochodzi żaden dźwięk. Dziesięć po. Kwadrans po. Börje myśli o tańcach dziś wieczorem. W hotelu Frimurare. Już się nie może doczekać, żeby poprosić do tańca jakąś kocicę. Kilka kropel deszczu przedostało się pod rondo kapelusza i teraz spływają po jego woskowanych wąsach. Czuje krople na górnej wardze i wtedy słyszy odgłos samochodu, który właśnie wyjeżdża zza rogu. Bmw, czarne, kilkuletnie. Zatrzymuje się przed Börjem, ale nic nie widać przez przyciemniane szyby. Jakiś świst z pobliskiego lasu… a może to dźwięk opuszczanej szyby samochodu? Börje pochyla się i zagląda do środka.

Za kierownicą siedzi mężczyzna w granatowym garniturze. Ma jakieś pięćdziesiąt lat, jest tęgi i Börje rozpoznaje go z klubu strzeleckiego, zwrócił uwagę na specyficzny kartoflowaty nos mężczyzny. – Poznajesz mnie? – pyta mężczyzna. Börje kiwa głową. – Ale nie wiem, jak się nazywasz. Drzwi samochodu się otwierają i mężczyzna gasi silnik. – Wsiądź do wozu – mówi. – Nie będziemy gadać na deszczu.

Krople bębnią o niemiecką blachę. Bang, bang, bang. Zupełnie jakby na dachu siedziała setka liliputów, myśli Börje i czuje, że wnętrze samochodu śmierdzi papierosowym dymem. Wycieraczki poruszają się w tę i z powrotem, zbierają drobne strużki wody spływające po przedniej szybie. Mężczyzna przedstawił się jako Stig Sunesson, nie dba już o anonimowość. Wcześniej był międzynarodowym handlowcem w Ericsson Components, teraz pracuje w firmie informatycznej ISS. Jest członkiem klubu strzeleckiego w Linköpingu, choć niezbyt aktywnym. Nerwowo zaciska ręce na kierownicy, przeczesuje palcami włosy i Börje chce, żeby wreszcie się uspokoił. – Denerwujesz się – mówi. Stig Sunesson odkasłuje. – Też byś się denerwował. – Opowiedz mi, co wiesz. Börje próbuje zniżyć głos, tak by budził zaufanie. – Pracowałem z Patrickiem Andergrenem w Indiach i Wietnamie – mówi Sunesson. Znów zapada cisza. – Najpierw przy sprzedaży centrali telefonicznych, a potem przy tworzeniu sieci. Börje kiwa głową. Rozumie, do czego zmierza Stig Sunesson. – No i? – Było mnóstwo plotek o Patricku Andergrenie. Bębnienie w dach przybiera na sile. – Jakich plotek? – Że brał łapówki. Od lokalnych władz w rejonach, gdzie robiliśmy interesy. W Indiach i

Wietnamie. Że dostawał koperty pod stołem, kontrłapówki, jak to nazywamy. – Kontrłapówki? Podtrzymuj rozmowę. – Tak, tak to się nazywa. Kiedy jakaś firma przekupuje polityka albo biurokratę tam za granicą, człowiek, który odpowiada za tę łapówkę, dostaje dla siebie jakieś dwadzieścia procent do własnej kieszeni. Może tę kasę ulokować na koncie w Singapurze, w Hongkongu albo w Indonezji czy gdziekolwiek indziej. – I jesteś pewien, że Patrick Andergren się tym zajmował? – To plotki. Tylko plotki. Nie mam żadnych dowodów, ale naprawdę był fantastycznym handlowcem. Za dobrym, jeśli chcesz znać moje zdanie. Saab. Podobno i tam odnosił sukcesy. Łapówki. Kontrłapówki. Coś takiego na pewno dzieje się też w przemyśle zbrojeniowym. We wszystkich branżach eksportowych. – I kiedy zobaczyłem w gazecie, że został zamordowany, pomyślałem, że to może mieć z tym coś wspólnego. No i ta dziewczynka zaginęła, więc stwierdziłem, że muszę zwrócić uwagę na taką możliwość, że był zamieszany w łapówkarstwo i że to go w jakiś sposób dosięgło. – Zakładam, że chodziło o duże pieniądze? – Jeśli faktycznie w grę wchodziły łapówki i on był w to zamieszany, to były grube miliony. Börje Svärd zdejmuje kapelusz, odwraca się do Stiga Sunessona. – Tam, gdzie są duże pieniądze, działają też potężne siły – mówi. Potem pyta, czy Sunesson wie coś bardziej konkretnego na ten temat i czy jest ktoś jeszcze, z kim mogliby o tym porozmawiać, ale dokładnie tak jak Börje się obawiał, Stig Sunesson nie ma już nic do dodania. – Chciałem tylko, żebyście się temu przyjrzeli. Chodzi mi o dziewczynkę, musicie ją znaleźć. – Tak zrobimy. – To znaczy jak? – I jedno, i drugie. Obiecuję ci, że znajdziemy Ellę. – Tak ma na imię? Börje kiwa głową. – I nie chcę figurować w waszym śledztwie. Nigdy się ze mną nie spotkałeś. – Owszem, spotkałem się z tobą.

Mężczyzna wydaje się niespokojny, zdziwiony i trochę zły, wszystko naraz. – W klubie strzeleckim – mówi Börje. – Poznaliśmy się w klubie strzeleckim. Potem otwiera drzwi wozu, wychodzi na deszcz koło opuszczonej fabryki, o której czas jakby zapomniał.

Wietnam. To stamtąd pochodzi Ella. Johan bez żadnego konkretnego planu surfował po Internecie, przeglądając informacje o tym kraju. Chce sobie wyrobić jakiś pogląd na temat miejsca, skąd pochodzi dziewczynka. Szukał też informacji o adopcjach. Ile deszczu potrafi tam spaść jednego dnia podczas pory deszczowej? Dziesięć centymetrów. Metr. Świat zatopiony w deszczu. Zdjęcia ze straszliwych powodzi w mieście Hoi An, gdy wody rzeki sięgają niemal szczytów dachów starych kupieckich domów. Johan Jakobsson czuje, że boli go łokieć. Zawsze tak jest, kiedy bardzo intensywnie pracuje. Klik. Klik. Jakie prawdy uda mu się odkryć? Rozgląda się po biurze, widzi cichą pracę kolegów, mundurowych, którzy chodzą w tę i z powrotem, zajęci swoimi zadaniami. Johan szybko dotarł do inwentarza spadkowego po Williamie Stiglundzie i faktycznie okazało się, że mógł to być powód do kłótni i do zazdrości. Dwanaście milionów koron. Patrick i Cecilia Andergrenowie dostali pięć i pół miliona koron. Cztery i pół wciąż leżało na ich różnych kontach. Stali się bogaci i Johan myśli, co mógłby dać swojej rodzinie, gdyby miał takie pieniądze. Nowy dom, bliżej centrum. Nowy samochód. Być może jego żona albo on mogliby pracować na pół etatu. Mogliby też podróżować, mógłby zobaczyć świat i pokazać go swoim dzieciom. Tadź Mahal. Manhattan.

Rio de Janeiro. Hoi An. Latem zwykle pożyczają wóz kempingowy od znajomego. Tego lata zajechali aż do Legolandu. Sześćdziesiąt siedem szwedzkich koron za jedną dużą coca-colę. Z policyjną pensją się po prostu nie da. Ani z pensją jego żony, pielęgniarki. W służbie społeczeństwu trzeba się zadowolić okruszkami, dzieciom musi wystarczyć Legoland. Gdybyśmy mieli pięć milionów, moglibyśmy pojechać do Tajlandii. Na długo. Wydaje się, że wszyscy tam jeżdżą, ale skąd miałoby nas być na to stać? Albo do Wietnamu. Można odnieść wrażenie, że to jeden z najbardziej skorumpowanych krajów na świecie. Adopcje wietnamskich dzieci do Szwecji. Przez długi czas był to jeden z najpopularniejszych krajów. Słodkie dzieciaki, dość nieskomplikowane formalności, ale wtedy władze amerykańskie ujawniły skandale. Że dzieci były kradzione lub kupowane przez ludzi, którzy chcieli je adoptować, i że były też przypadki, gdy biologiczni rodzice byli analfabetami i nie rozumieli, że oddają swoje dzieci do adopcji. Myśleli, że po prostu oddają je na jakiś czas do domu dziecka, by móc uporządkować swoje życie. Byli przeświadczeni, że władze chciały zrobić im przysługę, podczas gdy w rzeczywistości skorumpowani urzędnicy z zapałem ponaglani przez biura adopcyjne i organizacje z Zachodu wyłudzali od nich dzieci i sprzedawali je spragnionym potomstwa ludziom z Europy i Stanów Zjednoczonych. Szwecja zaprzestała jakichkolwiek adopcji z Wietnamu w 2009 roku. I od tego czasu ich nie wznowiono. Dania nadal zezwala na adopcje. Karin, myśli Johan. Jej córeczka chyba też jest z Wietnamu? Przyjechała do Szwecji w 2011? Jak to możliwe? Natomiast Ella Andergren musiała tu trafić, zanim zaprzestano adopcji z Wietnamu. Gdzie teraz jest? Daleko stąd, tak daleko, jak to tylko możliwe, myśli Johan. Patrzy na jej zdjęcie z paszportu. Zastanawia się, kim byli jej biologiczni rodzice. A może kim są? Czy też należeli do tych

oszukanych? Gdyby ktoś ukradł mi dzieci, myśli Johan, pojechałbym na koniec świata, żeby sprowadzić je do domu. Zrobiłbym wszystko, żeby tylko je odzyskać. Byłbym gotowy zabić. Wpatruje się w swój monitor. Z czarno-białego zdjęcia patrzy na niego wietnamska kobieta. Zdjęcie zostało zrobione od góry, po skosie, i kobieta patrzy w obiektyw wystraszonym, zdezorientowanym wzrokiem, jej oczy są pełne smutku i tęsknoty. Zdjęcie pochodzi z anglojęzycznej gazety wydawanej w Wietnamie. Artykuł opowiada o kobiecie, która oddała swojego synka w przekonaniu, że robi to tylko na jakiś czas. Jej syn został adoptowany i mieszka teraz we Włoszech, w Trieście, u przybranych rodziców, którzy nie chcą go oddać. Johan klika, by przejść do kolejnego artykułu. Krótka notka o tym, że ta kobieta zaginęła i że lokalne władze prowincji Hue zamknęły śledztwo. Jest więcej podobnych historii. Z Hanoi, z Ho Chi Minh, z Hoi An i górskich rejonów w głębi kraju. Są też historie o dzieciach, które po prostu zniknęły z sierocińców. Zabiłbym, gdyby ktoś ukradł moje dzieci, myśli Johan i spuszcza przeglądarkę do ikony; jego łokieć potrzebuje chwili przerwy.

20 Elin Sand widzi, jak Malin Fors idzie w stronę toalety przy kuchni na posterunku. Pod blokiem w Hackefors pochwalili ją. Malin nic nie powiedziała, ale Zeke uznał, że dobrze poradziła sobie z przesłuchaniem i że miała odwagę, by ich przycisnąć. Elin myśli, że Malin Fors czułaby się dużo lepiej, gdyby nauczyła się relaksować, zapominać o pracy, ale niby jak miałaby się tego nauczyć? Joga? Medytacja? Kiepski pomysł. Jej oczy to oczy alkoholiczki, Elin to dziś zauważyła. To głodne, smutne spojrzenie, które nie ma się gdzie podziać. Zauważyła, jak Malin wbija paznokcie w skórę, żeby zapanować nad pragnieniem, by się napić. Elin widziała już wcześniej takie męczarnie. U swojego ojca. Nigdy nie doszedł do siebie po tym, co wydarzyło się w jego dzieciństwie. To, co wtedy przeżył i co stanowiło dla niego siłę napędową, w końcu okazało się też jego zgubą. Musiał znaleźć jakieś ujście dla swojego bólu i tym ujściem stał się alkohol. Nie pozwól, by zniszczyły cię twoje demony, Malin Fors, myśli Elin. Myśl o tym, co dobre w twoim życiu. Bo tak się robi, żeby przeżyć. Ja też to wiem. Aż za dobrze.

Malin gasi światło w toalecie. Czuje zimny plastik deski sedesowej na nagiej skórze pośladków. Ale bajzel. Spadek. Łapówki. Börje przed chwilą opowiedział o swoim spotkaniu, a Johan o tym, co znalazł o adopcjach z Wietnamu. Stawką są miliony, do tego trzeba dbać o reputację, zatrzeć ślady. Do diabła. To zło, które weszło do domu przy Stentorpsvägen tamtego wieczoru, to mogło być cokolwiek.

Po omacku szuka ręką w gęstej ciemności. Odnajduje kran nad umywalką, odkręca zimną wodę i czuje, jak spływa po jej ręce, drobne strumyczki i pojedyncze krople przepływają między palcami i spływają w dół na białą emalię. Malin pochyla się. Zbliża usta do kranu i pije. Czuje, jak woda spływa w dół do żołądka, jak z każdym łykiem wypełnia go, uciska, lekko, leciutko, tak jak ty, Tove, kiedy nosiłam cię w brzuchu. Zwłoki z ranami po kulach. Krew, która sączy się do wody, zabarwia świat na czerwono, a ja siedzę tu i marzę o tobie, Peter, a ty nie odbierasz, kiedy dzwonię, ale widziałam na stronie „Corren” informację o wypadku samochodowym na E4, mokra, śliska nawierzchnia sprawiła, że zderzyły się trzy samochody, kilka osób było poważnie rannych, więc na pewno jesteś zajęty, próbujesz dać tym ciężko rannym ludziom szansę na dalsze życie. Co się z nami dzieje, Peter? Moje okaleczone ciało, w którym nic nie chce zamieszkać, nic nie chce rosnąć. Zrozumiem, jeśli odejdziesz. Ale nie chcę tego. Zostań ze mną. Jak miałabym cię przy sobie zatrzymać, jeśli nie potrafię dać ci tego, za czym tęsknisz? Ryba trzymana w dłoni nad powierzchnią wody, jej duch się wyrywa i nie sposób ją zatrzymać, bo jej miejsce jest gdzie indziej. Nie może umrzeć, bo nigdy nie żyła. Malin znów czuje straszny pociąg do przejrzystego, złocistego, obiecującego napoju, udaje w ciemności, że to tequila płynie z tego kranu. Czy gdybym zaszła w ciążę, to wody płodowe wypłynęłyby przez tę dziurę po śrucie? Czy ty, moje nienarodzone dziecko, uschłobyś wtedy na śmierć? A potem wyśliznęłobyś się ze mnie jak zbłąkany wodny wąż, samotny młody węgorz. Jak życie, które dobiegło końca, zanim jeszcze mogło się zacząć.

21 Zdążyło się zrobić wczesne popołudnie i

Karin Johannison wyciągnęła już zwłoki z chłodni,

rozsunęła zamek błyskawiczny worka, ale tylko na tyle, by odsłonić górną część ciała Cecilii Andergren; nie chce, żeby jej matka musiała patrzeć na rany postrzałowe. W kostnicy jest zimno, a świetlówka pod sufitem smaga pokój swoim nieubłaganym światłem. Skóra Cecilii jest sinofioletowa, powieki są zamknięte, a Britt Sivsjö głaszcze ją po czole, raz za razem, ale nic nie mówi, i Karin się zastanawia, o czym ta kobieta myśli. Myślisz: Moja córeczko, moja mała dziewczynko, jak tu trafiłaś? I Karin widzi łzy toczące się po policzkach Britt Sivsjö. Co bym zrobiła, gdybyś to ty tu leżała, Tess? Gdybym cię w jakiś sposób straciła? Nie da się ogarnąć tego smutku, Karin nie chce nawet próbować, więc patrzy tylko na Britt Sivsjö, która wygląda tak, jakby próbowała głaskaniem znów obudzić swoją córkę do życia. W tym pomieszczeniu nigdy nie było aż tak cicho, myśli Karin. Nigdy nie było tu tak pusto, tak beznadziejnie.

– Wydawała się samotna, jakby nie wiedziała, co zrobić z całym swoim życiem. Jeśli tego się będziecie trzymać, myślę, że może wam się udać zajść z nią trochę dalej. – Taki był komentarz Börjego Svärda przez telefon, gdy Malin oświadczyła, że chce jeszcze raz przesłuchać przyjaciółkę Cecilii Andergren, Katarinę Karlsson. Faktycznie, wygląda na nieśmiałą, myśli Malin, patrząc, jak kobieta drobnymi łyczkami popija herbatę ulung w kuchni swego małego domu, położonego na uboczu na leśnej polanie, jakieś dwa kilometry na północ do Björsäter. Jest niepewna siebie, ale znamię na jej czole sprawia, że nie może nie rzucać się w oczy. Gdziekolwiek pójdzie, na pewno musi przyciągać spojrzenia i Malin się zastanawia, czy skóra na znamieniu ma inne czucie i czy Elin Sand myśli o tym samym. Razem z Zekem pojechali do szkoły, ale Katarina Karlsson poprosiła o wolny dzień. Pojechali więc do niej, a ona wpuściła ich do starego drewnianego domku, w którym pachniało zastarzałą wilgocią, niemal jakby podłoga z podwójnej warstwy desek była spleśniała. W ogródku otaczającym dom są rabaty o ostrych jak nóż krawędziach. Na wschodzie, przy granicy świerkowego lasu, stoi pochylona dziesięciometrowa szopa.

Prowadzi do niej troje drzwi. Od tej strony nie ma żadnych okien, ale może są jakieś wychodzące na las, myśli Malin. Człowiek, który chce, żeby zostawiono go w spokoju. Mieszka tu właśnie taki człowiek. Katarina Karlsson zaprosiła ich na herbatę. Poprosiła, by usiedli przy stole w nowocześnie urządzonej kuchni, której wystrój kontrastuje z niskim sufitem z belek; Malin zwróciła uwagę na brak zwierząt domowych. – Nie dałam rady jechać dzisiaj do szkoły – mówi Katarina Karlsson. – Pierwszy raz mi się coś takiego zdarza, ale to z Cillą, Patrickiem i Ellą, to było dla mnie zbyt wiele. Malin odczekuje krótką chwilę, a potem pyta: – Wiedziała pani o kłótni w rodzinie? O pieniądzach wuja? Katarina Karlsson z początku wydaje się zdumiona, potem kiwa głową. – Mimo to nic pani nie wspomniała o tym wczoraj naszym kolegom. Malin stara się, by w jej głosie nie było słychać irytacji. – Myślałam, że to osobista sprawa – mówi Katarina Karlsson. – Chciałam… – Osobista sprawa? Zostali zamordowani. A ich córka zaginęła. Zeke posyła Malin spojrzenie, które mówi: Uspokój się. – Może nam pani powiedzieć coś więcej? – pyta Elin Sand, a jej głos wydaje się przywracać w pomieszczeniu coś w rodzaju równowagi. – Co już wiecie? – pyta Katarina Karlsson, a Elin Sand opowiada jej, czego się dowiedzieli od Britt Sivsjö. – Czy Cecilia zdawała sobie sprawę, jak ten spadek, podróże, rzeczy, które sobie kupowali, kłuły w oczy jej siostrę? – pyta po chwili Elin. Katarina Karlsson kiwa głową. – Tak myślę. Wydaje mi się nawet, że właśnie to jej się tak podobało. Że to była swego rodzaju zemsta za to, jak ją traktowała Petronella, kiedy były małe. – I zazdrościła Petronelli, kiedy sama nie mogła mieć dzieci? – pyta Malin. – To już przesada. Po prostu się nie znosiły. – Nigdy nie wspominała o żadnym konkretnym zagrożeniu ze strony siostry albo szwagra? – pyta Zeke. – Nie, nigdy. Nie rozmawiałyśmy za dużo o problemach. Chociaż byłyśmy ze sobą blisko, najczęściej rozmawiałyśmy o płytkich, powierzchownych sprawach i było nam z tym dobrze. Mimo wszystko wiedziałyśmy, że możemy na sobie polegać. Cecilia nie była typem, który rozpamiętywałby

osobiste sprawy, było jej trudno z powodu tych poronień, ale zachowywała to dla siebie. Nie mieli zbyt wielu przyjaciół. Odchyla się do tyłu, tak że jej biała bluzka napina się na piersiach, i Malin zwraca uwagę na to, że Elin Sand obserwuje ruchy Katariny, jakby kryła się w nich jakaś tajemnica. – Rozmawiała z panią o czasie, jaki spędzili w Indiach i Wietnamie? – pyta po chwili Sand. – Czasami. – Co wtedy mówiła? – Opowiadała, jaka tam jest bieda. Ale też o ludziach. Że Wietnamczycy są naprawdę życzliwi, choć potrafią być też szorstcy. Nie tak jak w Tajlandii, mówiła, że tam wszyscy się uśmiechają, ale wielu szydzi potem z człowieka za jego plecami. – Nie wspominała o niczym, co zwróciłoby pani uwagę? – Nie. Na przykład o czym? – Na przykład, że Patrick był zamieszany w afery łapówkarskie w Azji – rzuca Malin. Twarz kobiety się zmienia, znika nieśmiała mina i teraz maluje się na niej szczere zdziwienie. – Co takiego? Malin powtarza to, co powiedziała. – Macie na to jakieś dowody? Bronisz go, myśli Malin. – Prowadzimy śledztwo w sprawie morderstwa i musimy sprawdzić wszystkie tropy. – Trudno mi uwierzyć, że Patrick mógłby być zamieszany w coś takiego. Zawsze wydawał mi się uosobieniem uczciwości. – A więc nic pani o tym nie wie? – pyta Elin Sand. – Nie. – I w ostatnim czasie nie czuli się zagrożeni? – Nic mi o tym nie wiadomo. Patrick bardzo dużo pracował, można by powiedzieć, że tak właściwie to ciągle. Niewiele wiem o jego pracy. – A Ella? – pyta Malin. – Znaleźliście ją? Nadzieja w oczach Katariny Karlsson. – Nie – odpowiada Elin. – Musicie ją znaleźć. Katarina wstaje, wychodzi z kuchni i słyszą jakiś hałas w sąsiednim pokoju. Wraca, niosąc laptopa. Stawia go na stole przed nimi.

Uruchamia jakiś film w trybie pełnoekranowym i po chwili Malin, Elin i Zeke patrzą, jak Ella Andergren biega po ogrodzie wokół domku w letni, słoneczny dzień. Krzyczy radośnie, wbiega pod zraszacz, śmieje się, krzyczy: „Jeszcze, jeszcze, jeszcze!”, a potem znika w szopie i po chwili wybiega z wielką piłką, którą kopie po ogródku. Podbiega do kamery, uśmiecha się, a jej wielkie, ciemne oczy wypełniają ekran, który wydaje się w tym momencie lśnić głęboką czernią. Katarina Karlsson wyłącza film. – Musicie ją znaleźć – powtarza. Siedzą w milczeniu. – Jest jeszcze jedna sprawa – mówi w końcu Elin Sand. – Jak pani być może wie, były pewne problemy z adopcjami z Wietnamu. Dzieci były oddawane do adopcji wbrew woli ich rodziców. – Ale z Ellą tak nie było – mówi szybko Katarina Karlsson głosem, w którym nie ma ani cienia nieśmiałości. – Patrick i Cecilia bardzo dokładnie wszystko sprawdzili. Jestem o tym przekonana. Adoptowali dziecko z Da Lat, gdzie mieszkali i gdzie Patrick pracował. – Wydaje się pani o tym bardzo przekonana – zauważa Malin. – Skąd ta pewność? Katarina Karlsson waha się, jakby dokładnie rozważała, co odpowiedzieć. – Bo oboje byli porządni. Cecilia czasem aż do przesady. Miała zasady, co chyba nie zawsze jest najłatwiejsze, gdy jest się nauczycielką w szkole średniej i trzeba umieć trochę dawać i trochę brać. – Zazdrościła pani Cecilii? – pyta Malin. – Jej pieniędzy, rodziny? – Nie. I wtedy z gardła Katariny Karlsson wydobywa się krótki śmiech. – Dlaczego to panią tak bawi? – pyta Malin. – Bo wszyscy są tacy ślepi. Kiedy ma się takie znamię na twarzy, to wszyscy widzą tylko to. Nikt, nawet wy, którzy powinniście świetnie znać się na ludziach, zdaje się nie pojmować, że jestem zadowolona z życia. – Wstaje, wylewa do zlewu resztkę swojej herbaty. – Jestem zmęczona – mówi. – Skończyliśmy już? Zeke, Malin i Elin podnoszą się z krzeseł. – Skończyliśmy – mówi Malin i idzie do przedpokoju, widzi, jak Elin Sand delikatnie kładzie dłoń na ramieniu Katariny Karlsson, jakby chciała ją wesprzeć.

Karin Johannison stoi na zimnej betonowej podłodze w swoim służbowym pokoju i przez sandały czuje, jak twarda jest ta podłoga. Przeszklone drzwi przydałoby się przetrzeć, powinna też posprzątać na regale i na biurku, gdzie książki, teczki i sterty papierów tłoczą się w jednym wielkim,

nieprzeniknionym chaosie. Gruby tybetański dywan, który kiedyś leżał tu na podłodze, zabrał po rozwodzie jej były mąż. Jeśli chodzi o sprawy materialne, to gdy się rozwodzili, musiała zrezygnować z wielu rzeczy, żeby nie powiedzieć, że ze wszystkiego. Ale niezależnie od tego, jak bardzo kochała jego zarobki, nie potrafiła żyć z nim bez miłości. Teraz mam miłość, myśli Karin. Jest piętnasta i za pół godziny odbiorę moją córeczkę z przedszkola, a ona pewnie wybiegnie prosto w moje ramiona i wtuli się we mnie, jakbyśmy nie widziały się od wielu lat. Karin uruchamia program graficzny na komputerze. Otwiera zdjęcia Tess z pływalni Tinnerbäck z zeszłego lata, gdy rzuciła się na oślep prosto do wody, z pozoru niczego się nie bojąc. Karin przygląda się zdjęciu. Różowe zarękawki na jej jasnobrązowych ramionkach. Czuje, jak tęsknota niemal ściska jej żołądek. Potem przymyka oczy, bierze kilka głębokich oddechów i zastanawia się, dokąd doprowadzi ją ta sprawa, którą starają się teraz rozwiązać. Co mogę zrobić? – myśli. Żaden człowiek na świecie nie jest w stanie zatrzymać fali, kiedy już wezbrała.

Wibrujący niebieski ekran, niemal jak oświetlony nocą basen. Papierkowa robota. Wyszukiwanie w komputerze. Jest wpół do szóstej, gdy Malin wyłącza komputer i postanawia iść do domu; może zajrzy po drodze na pływalnię Tinnerbäck i trochę popływa, zbierze myśli, gdy jej ciało będzie sunąć przez wodę. Przez całe popołudnie patrzyła na bardzo skupionego Johana, który siedział pochylony nad swoim komputerem w drugim końcu pomieszczenia. Trzy linie śledztwa, myśli Malin. JEDEN: kłótnie w rodzinie. DWA: łapówki. TRZY: adopcje. Trzy różne rzeki płynące przez nieznany krajobraz. Czy się spotykają? Czy coś znaczą? Czy patrzymy w niewłaściwą stronę?

Börje i Waldemar pojechali porozmawiać z dawnymi kolegami Patricka Andergrena w Ericssonie. Johan sprawdza Stiga Sunessona, człowieka, który skontaktował się z Börjem. Do skandali związanych z łapówkami dochodziło w większości wielkich szwedzkich firm działających w Azji, ale Karim nie dogrzebał się jeszcze do żadnych śledztw. Zeke już wyszedł. W drodze do domu ma wstąpić do Biltema i kupić jakąś zabawkę dla swojego najmłodszego wnuka. Elin Sand stoi w kuchni, z kubkiem kawy w ręce. O głowę wyższa niż mundurowy, z którym rozmawia. Dobrze sobie poradziła. Może powinnam jej to powiedzieć? Malin wstaje z miejsca, macha Elin na do widzenia. – Widzimy się jutro – szepcze, a Elin też macha jej ręką i w półmroku kuchni wydaje się szczęśliwa, o wiele, wiele szczęśliwsza niż ja, myśli Malin.

22 Tego

wieczoru basen w Tinnerbäck należy tylko do Malin, kolejne metry sześcienne

podgrzewanej wody tylko dla niej, cały świat, w którym można się utopić, w którym może być sama. Woda paruje z pięćdziesięciometrowego basenu w chłodne, wieczorne powietrze; oświetlony lampami na brzegach basen połyskuje jak meteoryt z jakiejś odległej galaktyki. Małe bąbelki deszczu na pachnącej chlorem powierzchni. Dziś jest tu tylko ona. Nikt nie chce się kąpać w chłodny wrześniowy wieczór. Zsuwa okulary na oczy, poprawia je. Tęskni za tym, by odpłynąć od tego dnia. Nurkuje. Letnia woda na zimnej skórze jest jak objęcia, które prowadzą ją naprzód; tysiące dłoni głaszczą ją po plecach, nogach, brzuchu, policzkach. Płynie pod powierzchnią i czuje, jak nad ciałem kontrolę przejmuje kwas mlekowy i niedobór tlenu, czuje ciało pokonujące opór wody i patrzy przed siebie, ale świat powoli znika przed jej oczyma, wszystko staje się czarne. Pragnie tylko jednego: oddychać, oddychać, oddychać, ale wyczuwa już drugi koniec basenu, jeszcze tylko trochę, troszeczkę i bach! Dłoń dotyka kafelków. Jest u celu. Pięćdziesiąt metrów pod wodą. Jej głowa wystrzeliwuje nad powierzchnię, a oczy widzą jedynie piruety potężnego błękitnego światła na tle ciemnego tła – wie, że to niebo – i teraz jest po prostu sobą, sobą i nikim innym, czuje, jakby jej mięśnie miały zaraz wybuchnąć i nie chce myśleć, nie chce czuć i to jest piękne, takie piękne jak pierwsza fala upojenia alkoholem, gdy wszystkie troski i prawdziwe uczucia powoli drętwieją. Znów zaczyna płynąć. Ma nadzieję, że dziś wieczorem ciało nie sprawi jej zawodu.

Neon Pull&Bear lśni w ciemności. Pulsuje błękitem i zielenią w wieczornym powietrzu. Jedno piwo.

Jedna tequila. To chyba nie może być takie straszne, myśli Malin, zbliżając się do swojego domu przy Ågatan. Jej ciało płonie po przepłynięciu dwóch tysięcy metrów, oczy pieką od chlorowanej wody, która dostała się pod okulary, skóra pod dżinsami jest sucha jak papier ścierny, ale ani zmęczenie, ani te nieprzyjemne doznania w żaden sposób nie tłumią pragnienia, od którego cała się trzęsie. Przed chwilą przechodziła przez Gyllentorget, gdzie w wielkim białym namiocie siedzieli ludzie i trzęsąc się z zimna, popijali piwo. Jak oni tak mogą? Jak mogą nie dać się wciągnąć? Dziś wieczorem w wodzie jej mięśnie odmawiały posłuszeństwa, stawiały opór i nie chciały się rozruszać. Może ten opór ciała ma coś wspólnego z tym, że zaczynam się starzeć. Że moje ciało ma już za sobą najlepsze lata. Jeden strzał. Gorąco w gardle, palenie w żołądku, spokój, który rozpływa się w żyłach, rozlewa na całe ciało i sięga aż głęboko w duszę. To chyba nie może zaszkodzić? Cholera z tym, myśli Malin. Że też to, co najprzyjemniejsze, musi też być najgorsze. Chcę pić. Chcę się zanurzyć w miękkiej sentymentalności alkoholu, ale chcę uniknąć tego, co przyjdzie potem. Zbliża się do baru. Zmusza się, by myśleć o kacu, zażenowaniu, paskudnym samopoczuciu, które wiąże się z piciem, o tym, jak źle traktowała wszystkich, zwłaszcza Tove. Żołądek ściska się w czarny węzeł. – Malin, Malin Fors! – wołają obce głosy i widzi trzech dziennikarzy i dwóch fotografów wyłaniających się z mroku przy wejściu na klatkę schodową. Zbliżają się do niej. Kurwa, co oni tu robią? Spadać! Coś takiego nigdy się wcześniej nie zdarzyło. I dlaczego nie mogli po prostu przyjść na posterunek? To pewnie jakaś pieprzona nowa metoda. Są już przy Malin. Ich twarze lśnią od deszczu, trzech młodych facetów, dwie młode kobiety, z aparatami. Sługusy z mediów. Nowy proletariat, jak ich nazywał były premier Göran Persson. W błysku fleszy macha na reporterów, żeby zostawili ją w spokoju. Wykrzykują do niej pytania. – Czy to prawda, że Patrick Andergren mógł być zamieszany w aferę łapówkarską przy zakupie

JAS-ów przez Tajlandię? Znaleźliście dziewczynkę? Jaka jest główna linia śledztwa? Dziewczynka! Znaleźliście ją? Malin nie odpowiada, wie, że to tylko gra, że robią to po to, by móc opublikować dramatyczne zdjęcie wykończonej po pracy inspektor. Wchodzi do klatki schodowej. Nie idą za nią. Zamyka za sobą drzwi. Odwraca się w ich stronę i bez zastanowienia pokazuje im palec, dokładnie w chwili, gdy błyska flesz.

Byli agresywniejsi niż kiedykolwiek pozwalał sobie na to Daniel Högfeldt, jej dawny kochanek i były dziennikarz „Corren”. Malin odwiesza mokry płaszcz od Barboura, przez głowę przechodzi jej myśl, że płaszcz jest śmieszny, ale skutecznie chroni przed deszczem. Peter. Dyżur. Drugi i ostatni wieczór, czy może będzie miał więcej dyżurów? Uderza ją myśl, że nie rozmawiali ze sobą, odkąd wyszedł z domu wczoraj rano. On nie dzwonił, ona nie dzwoniła, ale pewnie oboje zakładają, że to drugie jest zajęte, czają się, myślą: to ty zadzwoń, nie ja. Malin opada na krzesło przy kuchennym stole, przymyka oczy i słyszy tykanie zegara z Ikei, żołądek krzyczy z głodu i czuje, że ma mdłości, wie, jak mogłaby się ich pozbyć. Zamiast tego wraca do przedpokoju, wyjmuje telefon z kieszeni płaszcza i dzwoni do córki. Malin czeka, podczas gdy rozlegają się kolejne sygnały, wyciąga się na łóżku w sypialni, rozkoszuje się mrokiem. W końcu Tove odbiera. – Mamo? – Cześć, chciałam tylko zapytać, jak się miewasz. – W tej chwili trochę trudno mi rozmawiać. Możesz zadzwonić później? Gwar w tle. Mrok w pokoju, który jeszcze przed chwilą był taki przytulny, teraz wydaje się pusty i samotny. Ulewny deszcz bębni o szybę. – Ja i Tom jesteśmy teraz w pubie, bierzemy udział w konkursie. Powinnaś zobaczyć tych buraków, mamo! Wyglądają na niezbyt rozgarniętych, chyba nawet nie wiedzą, gdzie jest Alaska. Malin czuje wzbierającą wściekłość. A potem rozczarowanie.

W myślach widzi ten bar, w którym siedzi Tove. Zadymiony, gwarny, pełen kwaśnego zapachu piwa. Ludzie przy stolikach, zwykli ludzie. To nie są takie śliczne szpanerskie typy, tylko ludzie, którzy są kręgosłupem tego kraju, i przez wszystkie te lata w przeróżnych barach tego miasta, a zwłaszcza w Hamlecie, nauczyłam się szanować tych ludzi, tych, którzy codziennie wstają bez względu na to, jak nudne jest zajęcie, które na nich czeka, jak bardzo boli ich ciało i dusza, i wykonują swoją robotę, sprawiają, że tryby maszyny się poruszają. Tove, co się z tobą dzieje? Kim ty się stajesz w tym twoim światku prywatnej szkoły? – Przyjedziesz do domu, tak jak się umawiałyśmy? – Tak, jutro. Nie chcę przegapić urodzin Linn. Linn. Jedyna koleżanka z miasta, z którą Tove wciąż utrzymuje kontakty. Wcześniej nie przyjaźniły się jakoś szczególnie blisko, ale pochodzi z miejscowej szlachty, a jej ojciec jest szefem firmy zarządzającej nieruchomościami komunalnymi. – Dobrze, to na razie. Teraz pytają, kto jest szefem Banku Światowego. Przysięgam, połowa tutaj nawet nie wie, co to jest Bank Światowy. Kliknięcie. Ciemność i bębnienie deszczu. Kto jest szefem Banku Światowego?

Malin nie może zasnąć. Żałuje, że nic Tove nie powiedziała. Że nie spróbowała jej nauczyć dostrzegać ludzi, nauczyć tego, skąd sama się wywodzi. Malin chce wierzyć, że Tove to wie, że potrafi. Z pewnością nie jest ślepa, ale zdolność dostrzegania tego, co kryje się pod powierzchnią, znikła gdzieś w chaosie kurtek Canada Goose i markowych sweterków od Ralpha Laurena. Zmiana. Wszystko musi nieustannie się zmieniać, inaczej się rozpada. Zmiany pozwalają zachować to, co było. Wzrost. Rozwój. Ale co z tymi, którzy się nie rozwijają, z tymi, którym nigdy się to nie uda? Stefan.

Mój brat. Niemy, nieświadomy i samotny w swoim pokoju w domu opieki. Jakie jest dla niego miejsce w nastawionym na rozwój świecie? Albo dla mnie? Nie jestem nawet w stanie urodzić Peterowi dziecka. Peter, myśli. Chcę iść do ciebie. Do dyżurki. Ale czy byś mnie wpuścił? Malin otula się ciepłą kołdrą i płacze.

23 Tess śpi. Sama wybrała kolor ściany przy swoim łóżku. Karin ułożyła przed nią na podłodze próbki farb i zrobiły sobie z tego wszystkiego zabawę. – Jak myślisz? Który kolor jest najładniejszy? – zapytała Karin. Wygrał żółty i wtedy Karin spytała: – Chcesz go mieć na ścianie? – Maluj! Tess pokręciła głową i wskazała na jasnoniebieski, znów powiedziała: „Maluj”. Teraz Karin Johannison odwróciła stożek światła lampy przy łóżku tak, by nie padał na jej śpiącą córkę, lecz na wodniście błękitną ścianę, na której wiszą tuż obok siebie dwa oprawione w ramki zdjęcia z Wietnamu. To stamtąd pochodzisz. Byłam tam i cię przywiozłam. Karin wypowiada te słowa do śpiącego dziecka, a potem myśli: Jestem twoją mamą. Twoją prawdziwą mamą. Ma ochotę powiedzieć to na głos, ale nie potrafi się przemóc, bo kiedy wypowiada się pewne słowa, jest tak, jakby traciły znaczenie. Zawsze będę przy tobie, myśli Karin i podciąga jasnoniebieski koc, okrywając nim Tess; jej ciało rysuje się pod cienką białą nocną koszulką z bawełny jak idealne faliste linie nakreślone ołówkiem. Zdjęcie z Hoi An robione wieczorem. Tysiące różnobarwnych lamp na fasadach odbijają się w rzece, dzieci turystów opuszczają z pomostów do wody papierowe lampiony, które odpływają w dal, w ciemność. Zdjęcie z Sajgonu, robione za dnia. Setki, tysiące skuterów i motocykli na bulwarze, ciągnącym się wzdłuż rzeki Sajgon, Song Sai Gon; Karin zrobiła to zdjęcie sama, z balkonu w hotelu Majestic. W tle, na drugim brzegu rzeki i za niewielkim pasmem dżungli, widać szereg wielkich białych magazynów, z pozoru opuszczonych. Powinnam cię tam zabrać? Czy tak można? I Karin czuje, że ściska jej się serce, patrzy na Tess, na jej okrągły policzek i nie chce wstać, nie chce zostawiać dziewczynki samej, ale nie może tu przecież siedzieć przez całą noc, więc w końcu jednak podnosi się, wychodzi do dużego pokoju i włącza telewizor. Pilotem ścisza dźwięk.

Deszcz jeszcze bardziej przybrał na sile. Jakby z nieba lał prysznic. Ella Andergren. Adoptowana z Wietnamu tak ja ty, Tess. Oczywiście, że słyszała o Patricku Andergrenie. O tym, co wyprawiał. Ale nigdy się z nią nie kontaktował. Karin nie chce o tym myśleć. Postanawia, że jeśli wszystko się naprawdę skomplikuje, będzie udawać, że nic się nie stało. Nie wstydzi się tego wyboru, ale nie chce o tym myśleć. Nie chce. Nigdy nie była na żadnym spotkaniu dla przybranych rodziców. Co by tam miała niby robić? W każdej odnalezionej miłości mieszka utracona miłość. W każdej cichej wspólnocie mieszka rozpaczliwa samotność. Chodzi o to, żeby nie zadawać pewnych pytań. Mieć nadzieję, że to, co dobre, sprawi, że to, co złe, się nie zbliży. Telewizja. Jakiś program o literaturze, w którym dwóch nadętych naukowców plecie trzy po trzy, siedząc na obitej czarną skórą sofie, a jakiś skwaszony młody człowiek, z twarzą zniszczoną od palenia papierosów, z zapałem zachęca ich do wypowiedzi. – Czasami największą miłością jest zrezygnować z miłości – mówi ten bardziej nadęty. Karin zmienia program. Wyłącza telewizor. Idzie do Tess. Patrzy jak śpi, śni, oddycha.

Kalle Lundbäck stoi przy telefonie w swoim mieszkaniu na obrzeżach Sjögestad, dotyka ranki na przedramieniu, patrzy na krew sączącą się z miejsca, gdzie przed chwilą zdrapał świeży strupek. Waha się. Wie, co powinien zrobić. Ale nie potrafi. Kurwa, wtedy byłby przecież pieprzonym kapusiem, czegoś takiego się po prostu nie robi. Niech to szlag. Szumi mu pod czaszką. Od wódki, ze wstydu, przez wyrzuty sumienia. Dziś wieczorem w upijaniu się nie ma nic przyjemnego. Co ja zrobiłem? I w swojej pijanej głowie słyszy głos dziewczynki: głos Elli. W rzeczywistości nigdy go nie

słyszał. A może jednak? Jakob Andersson. Jasne, że pomaga się kumplowi. Ale teraz? Teraz, gdy już pojął, w co Jakob może być zamieszany? Wie, jak strasznie Jakob chciał pieniędzy szwagierki, jak bardzo pragnął je mieć, by spłacić swoje długi i jeszcze raz spróbować rozkręcić interes z koparką. – Nie masz nawet pojęcia, Kalle, ile pieprzonych rowów trzeba wykopać w Östergötland. Byś się zdziwił! Do diabła, powiedz, że graliśmy w karty! Przecież często tak robimy. Zdjęcie zaginionej dziewczynki w „Corren”. W „Expressen”. I jej głos. Skąd on dobiega? Co ona mówi? Ale to tylko wódka, myśli Kalle Lundbäck. To tylko wódka płata mi figle. Próbuje zobaczyć, którą godzinę wskazuje zegar nad starą komodą babci. Jedenasta. A może dziesiąta? Kurwa, wszystko jedno. I wtedy słyszy krzyk. Krzyk dziewczynki. TOPIĘ SIĘ, TOPIĘ, BOLI, PRZESTAŃ, NIE, TO NIE JA! – krzyczy, ale topiące się dzieci chyba nie krzyczą? Topią się chyba po cichu? Przestają walczyć i stają się jednym z wodą, która wypełnia ich płuca. Kalle Lundbäck podnosi słuchawkę. Dzwoni. Myśli wśród oparów alkoholu, że teraz będzie problem, ale trzeba to zrobić.

Pieniądze, sam ich zapach, sama obecność może każdemu namieszać w głowie. Malin leży w łóżku. Jest naga, zsunęła kołdrę. Marznie, czuje gęsią skórkę, ale odpowiada jej to. Próbuje zasnąć, ale nie potrafi zapomnieć o rozmowie z Tove, o tym, w jaki sposób się wyrażała o miejscowych z värmländzkich lasów. Musi o tym porozmawiać z córką w ten weekend. Jeszcze nie jest za późno, żeby być matką i nauczyć ją paru dobrych manier. Oczywiście, mogło być i tak, że pieniądze namieszały w głowie Petronelli i Jakobowi

Anderssonom. Że oszaleli, mając pieniądze na wyciągnięcie ręki, i przekroczyli wszelkie możliwe granice. Może zamordowali, żeby wszystko odziedziczyła matka, a potem zamierzali na nią naciskać, by przekazała im część spadku. Bieda. Beznadzieja. Zabiję. Wtedy dostanę pieniądze i wszystko będzie dobrze. W wielu krajach morderstwo kosztuje nie więcej niż sto koron, a tydzień temu Malin czytała o pewnej sprawie w Chicago. Dwóch nastolatków zamordowało parę emerytów dla czterdziestu dolarów. Wypaczone umysły. Głód miłości. Pragnienie posiadania dziecka, które musi znaleźć jakieś ujście. W ciągu dnia Johan próbował znaleźć coś więcej o adopcjach, ale do niczego konkretnego nie doszedł. Karin. Adoptowałaś dziecko z Wietnamu już po tym, jak zawieszono adopcje? Jak to się stało? Zrobiono jakiś wyjątek? Poznałaś Patricka i Cecilię? Ellę? W jakiejś sytuacji towarzyskiej związanej z twoją adopcją? Malin chce zapalić światło w sypialni, zadzwonić do Karin i zapytać ją o to, ale nie potrafi, nie śmie, co mogłaby powiedzieć, żeby nie brzmiało to podejrzliwie? Ale zastanawia mnie to, myśli Malin. Karin może coś wiedzieć. Nie dam rady teraz zadzwonić. Malin kładzie ręce na brzuchu. Rana w macicy. Zaleczona. Ale z drugiej strony, nie. Właśnie, że tak; tak mówił lekarz. Teraz dzielimy to samo doświadczenie, Karin. Tęsknotę. Nie chciałam tego widzieć, ale teraz jesteśmy jednym i tym samym, i kim, u diabła, jestem, żeby do ciebie wydzwaniać i pytać, jak zdobyłaś swoje dziecko? W pewnym sensie byłoby to kwestionowaniem twojej matczynej miłości. Twojego prawa do niej. Twojego prawa do dziecka. Łapówki, myśli zamiast tego Malin. Trudno będzie gdzieś zajść z tym tropem. Mogą spróbować namierzyć transakcje, porozmawiać z ludźmi, ale jeśli już ktoś schowa coś pod przykrywkę w dużej firmie, to z reguły taka przykrywka siedzi cholernie mocno. A zawsze to robią.

Sama w łóżku. Nie ma ciała, do którego można by się przytulić, ogrzać, poczuć, że nie tylko we własnych żyłach płynie na tym świecie krew. I wtedy dzwoni telefon, który Malin zostawiła na stole w kuchni. Natarczywy sygnał. Wstaje w ciemności, naga po omacku idzie do kuchni, czuje wilgoć na skórze, która sprawia, że jej sutki robią się twarde. Odbiera połączenie. – Malin? Tu Elin Sand. Możesz rozmawiać? – Mhm… Czego ona chce? – Zostałam jeszcze trochę na posterunku, żeby coś sprawdzić i chwilę temu dzwonił Kalle Lundbäck. No wiesz, ten, który dał alibi Jakobowi Anderssonowi na tamten wieczór, kiedy popełniono morderstwo. Wygląda na to, że alibi było fałszywe. Podobno Andersson go o to poprosił. O cholera! – myśli Malin. – Zaraz go tu przywieziemy. Było słychać, że jest pijany, więc może uda nam się wycisnąć z niego więcej za jakąś godzinę. I jedziemy też do Anderssonów. – Wstrzymajcie się z tym drugim – mówi Malin. – Już jadę. Chcę przy tym być i zgarnąć tego sukinsyna.

II. Zatopiony świat

II. Zatopiony świat

[Głosy, świat]

W nocy para jest jak srebrzysta mgła nad rzeką, palmy pochylają się w dół, przyciśnięte do ziemi ulewnym jesiennym deszczem, ale niebo nad rzeką jest jasne i rozgwieżdżone, a odległe ciała niebieskie odbijają się w czarnej wodzie, lśnią jak muszle ostryg na dnie. Kobieta znów siedzi nad rzeką. Jej dłonie śmierdzą rybimi odpadkami, ryba-duch, do której prawdziwe ryby nigdy się nie zbliżają. Jej łzy spływają w dół do rzeki, tworząc krąg za kręgiem, i te łzy płyną razem z rzeką do morza, morzem do kanału, kanałem do jeziora, a jeziorem do niewielkiej rzeki przepływającej obok domu przy Stentorpsvägen, gdzie wspomnienie dziur po kulach, martwych fioletowosinych ciał w jacuzzi wisi w powietrzu jak niewidzialna mgła. Pieniądze przechodzą z rąk do rąk. Uściski dłoni, silne i delikatne. Chcę mieć, mieć, mieć. Gdzie jest nasze dziecko? Potwór zabrał nasze dziecko. Potwór ukryty za zwyczajną ludzką twarzą, a za twarzą potwora wciąż kryje się człowiek. Martwi śmieją się, wykrzywiają twarze, ich oblicza są wygrawerowane w chmurach.

To ja. Kobieta nad rzeką. Kto mnie słucha? Kto chce słyszeć mój głos? Kto chce, żebym istniała? Nie kupiłam żadnej świni, bo żadna świnia nie może się mną zaopiekować. Żadna świnia nie jest w stanie uciszyć ich śmiechu. Nie mogę temu światu dać niczego prócz moich śmierdzących dłoni, nie mam nic, co mogłabym ci dać. Zagrozili, że mnie zabiją, jeśli coś powiem. Tak wielu zaginęło, nikt już nie jest w stanie ich

zliczyć, chyba że sam mógłby na tym jakoś skorzystać. No to mnie zabijcie. Tak jakbym bała się śmierci. Nie boję się zostać duchem unoszącym się nad brzegiem rzeki. Gdy zostanę duchem, będę mogła nawiedzać tych, którzy mnie oszukali i śmiali się ze mnie, sprawiać, by budzili się w nocy z krzykiem. Chcę po raz ostatni pogłaskać twoje włosy. Chcę kiedyś siedzieć tu z tobą nad rzeką, tak by z moich oczu nie płynęły łzy. Usłysz moje słowa, jak unoszą się nad światem i szepczą do obcego ucha. Moja miłość. To moją miłość ukradłeś. I mam nadzieję, że kiedyś ktoś uciszy te śmiechy i przyjdzie do mnie z tobą, że komuś tym razem uda się spojrzeć głębiej i zobaczyć to, co słuszne. Szukajcie mnie. Jeśli przyjdziecie, będę tutaj. Będę.

24 Latarnie uliczne pod blokiem w Hackefors są zepsute i w mroku budynek, w którym mieszkają Anderssonowie, bardziej przypomina nawiedzony dom niż miejsce dla rodziny z dziećmi. W kuchennym oknie pali się światło. Malin i Elin Sand zaparkowały trochę dalej, przy budynkach przemysłowych. Nie chciały, by widziano ich przybycie. Stoją teraz przy wejściu, w deszczu, a las po drugiej stronie drogi jest ciemny, drzewa, gałęzie i niskie krzewy tworzą gmatwaninę czarnych niuansów, w której może kryć się wszystko. Malin chce, żeby same zgarnęły Jakoba Anderssona. Po co niepotrzebnie niepokoić dzieci jakąś wielką akcją. Fałszywe alibi w śledztwie w sprawie morderstwa. Niezbyt dobry pomysł. Najpierw myślała, żeby zadzwonić do Zekego, ale potem uznała, że równie dobrze może dać mu się wyspać. Jakob Andersson nie wydawał się szczególnym zagrożeniem za dnia i z pewnością nie będzie robił jakichś większych problemów. Drzwi na klatkę schodową w dzień były otwarte, ale teraz są zamknięte. Policyjny kod nie działa. Pieprzony właściciel budynku, myśli Malin. Wyjmuje swój pęk kluczy, odnajduje wytrych, manipuluje przy zamku i po chwili są w środku. Gdy przyjechała, Kalle Lundbäck był już na posterunku, zdążył go tu przywieźć patrol. Był strasznie pijany, gdy Malin zobaczyła go w wejściu, musiał zadzwonić na policję na chwilę przed tym, jak alkohol zaczął działać na dobre. Teraz odsypia w celi aresztu, gdzie mogą go mieć na oku. – Kto dzwoni? – pyta szeptem Elin Sand i Malin myśli, że w przyćmionym świetle na klatce schodowej wydaje się jeszcze bardziej olbrzymia, lecz mimo swojego wzrostu jest zręczna i porusza się zwinnie; nie ma nieskoordynowanych ruchów, jak to się czasami zdarza u wysokich ludzi. – Ty zadzwoń – mówi Malin, wyjmując kajdanki i rozpinając płaszcz, by mieć pod ręką broń. Elin robi to samo. – Myślisz, że będziemy potrzebować broni? Malin się wydaje, że dostrzega niepokój w oczach nowej koleżanki. Kręci głową. – Nie. Ale nigdy nie wiadomo, w co możemy się wpakować. – Słyszy ciężki oddech Elin Sand.

Mówi: – Spokojnie, wszystko się ułoży. Pozwól, żebym się nim zajęła, jeśli będą jakieś problemy, a ty możesz uspokoić rodzinę. Dobrze? I Malin czuje, że może powinna była lepiej to przemyśleć, bo właściwie to powinny też zgarnąć Petronellę Andersson. Najprawdopodobniej wie, że alibi było fałszywe i co jej mąż wtedy robił. Ale cóż, z drugiej strony… Może o niczym nie wie? Zeznała tylko, że tego wieczoru Jakoba nie było w domu, a przecież łatwo sama mogła dać mu alibi. Gdyby miały dziś zgarnąć również Petronellę Andersson, zrobiłaby się z tego wielka sprawa, trzeba by wzywać opiekę społeczną, żeby zajęła się dziećmi, wyszedłby z tego traumatyczny chaos, a dzieci trzeba przecież chronić. Ale Jakob Andersson był gdzieś tego wieczoru, gdy popełniono morderstwo. Przy Stentorpsvägen? Pod drzwiami piwnicy. Przy jacuzzi. Malin widzi długi palec Elin Sand na dzwonku przy drzwiach i wtedy przypomina sobie, że wcześniej nie działał, i pokazuje jej gestem, żeby zapukała. Pukanie rozlega się na klatce schodowej. Kroki za drzwiami. Nie ma wizjera, drzwi się otwierają. Dziecko. Patrzy na nie szeroko otwartymi oczami dziewczynka, mniej więcej siedmioletnia, ubrana w różową nocną koszulkę. Jasne włosy opadają na szczupłe ramiona. Potem odwraca się i krzyczy w stronę kuchni: – Mamo, tato! Przyszła jakaś wielka pani! Malin nie potrafi powstrzymać śmiechu, Elin Sand też się śmieje, a potem słyszą jakiś dźwięk dobiegający z kuchni i Petronella Andersson krzyczy: – Czekajcie! Już idę! Mija kilka sekund i Malin wydaje się, że to brzmi tak, jakby ktoś otwierał okno. Przepycha się obok dziewczynki, biegnie w stronę kuchni i w ciemnym przedpokoju wpada na Petronellę Andersson. – Spokojnie, spokojnie. Czego, cholera, chcecie o tej porze? Petronella Andersson próbuje złapać Malin za płaszcz, lecz Malin przeciska się obok niej, wpada do kuchni. Otwarte okno, przez które zacina do środka deszcz.

Na dziecięcym krzesełku siedzi lnianowłosy chłopczyk, wciąż nie śpi, i przez ułamek sekundy Malin czuje, że ogarnia ją wstyd. Poprzednio, kiedy tu byli, nie zapytali nawet, jak chłopiec ma na imię. Gdy chłopczyk zauważa Malin, zaczyna płakać. Malin się odwraca, słyszy jak Elin Sand krzyczy w przedpokoju: – Uspokój się! Uspokój się! A w odpowiedzi rozlega się: – Ty policyjna cipo! Puszczaj, ty policyjna cipo! Malin podbiega do okna. Patrzy w dół, a tam na ziemi leży Jakob Andersson i trzyma się za goleń. – Zostań tam! – krzyczy Malin. – Zostań tam! Ale Jakob Andersson podnosi się z wysiłkiem, staje na nogach i zataczając się, kuśtyka w stronę lasu. Wrzaski dzieci. Znowu krzyki, głosy. Rozpacz dzieci wgryza się w duszę jak piła. Do diabła, myśli Malin. Jak to się stało? Ocenia odległość do ziemi. Cztery metry? Pięć? Za wysoko. Za wysoko, ale może to morderca ucieka do lasu i może wie, gdzie jest Ella. Ale porusza się powoli. Nie. Tak. Malin wskakuje na parapet, rzuca się w deszcz, przygotowuje się przez te dwie sekundy, zanim dotyka ziemi, napina mięśnie, rozluźnia się, próbuje ocenić odległość, ugina kolana i bum! Bach! Kurwa. Kolana podskakują aż do ust i czuje, jak zęby przecinają górną wargę. Smak żelaza w ustach. Ma nadzieję, że Elin Sand zadzwoni po posiłki, że poradzi sobie z sytuacją w mieszkaniu, bo będą musieli aresztować również Petronellę Andersson i ściągnąć opiekę społeczną, żeby zabrali dzieci. Malin wstaje. Metaliczny smak w ustach. Wyciąga pistolet, a potem biegnie w mrok lasu, tam gdzie zniknął Jakob Andersson.

Elin Sand powaliła Petronellę Andersson, założyła jej kajdanki i teraz przyciska ją kolanem do podłogi w przedpokoju. Trzyma w ręce komórkę, wybiera numer posterunku, a równocześnie słyszy, jak kobieta pod nią klnie i pomstuje. Dwoje starszych dzieci, chłopiec i dziewczynka w wieku około dziesięciu lat, uciekło do pokoju, z którego przed chwilą wybiegły, a dziewczynka, która otwierała drzwi, siedzi na podłodze z plecami przy ścianie. Płacze, zasłaniając twarz rękoma, a mały blondynek w kuchni wrzeszczy na całe gardło. Elin Sand myśli, że nigdy nie będzie miała dzieci, do diabła ciężkiego, ależ one potrafią wrzeszczeć, i domyśla się, że Jakob Andersson wyskoczył przez okno, gdy zrozumiał, że po niego przyszły. Czyżby Kalle Lundbäck zadzwonił i go ostrzegł? Ale dlaczego miałby to zrobić? Gdyby tak było, Jakob Andersson zniknąłby już dawno. – Ty policyjna kurwo! Ktoś odbiera w centrali alarmowej. Elin wykrzykuje adres, ale przecież go już znają. – Potrzebujecie posiłków? – Tak jest. – Są już w drodze. Najbliższy wóz może u was być w ciągu czterech minut. Ciska komórkę na podłogę. Przysuwa usta do ucha Petronelli Andersson i szepcze swoim najgłębszym głosem: – Musisz się uspokoić. Muszę pocieszyć twojego synka. Okay? A dziewczynka jest w szoku. Musisz się uspokoić. – Nie będziesz mi mówić, co mam robić. – Uspokój się – powtarza Elin, jej ciepły oddech dotyka ucha Petronelli Andersson. – Spokojnie, spokojnie, pomyśl o dzieciach. I to działa. Widzi, jak kobieta szybko, histerycznie oddycha. A potem znów jej odbija i wrzeszczy: – WSZYSCY JESTEŚCIE IDIOTAMI! I choć to prawie niemożliwe, chłopiec w kuchni wrzeszczy jeszcze głośniej, a Elin Sand myśli, że

zrobi wszystko, byle tylko uciszyć ten krzyk, i wali głową Petronelli Andersson o podłogę, ale nie za mocno, i czuje, jak kobieta pod nią wiotczeje. Dziewczynka pod ścianą. Nie widziała tego. Patrzysz przecież w podłogę i nie widziałaś chyba, co ta baba z policji zrobiła twojej mamie? Elin Sand wstaje. Pędzi do kuchni, w dziecięcym foteliku siedzi chłopiec, jego buzia jest czerwona i napuchnięta i gdy ją widzi, zaczyna płakać jeszcze bardziej, ze strachu i rozczarowania, że to nie mama do niego przyszła. – Dobrze, już dobrze – mówi Elin Sand. – Już dobrze. Podnosi chłopca, bierze go w ramiona, kołysze, prosi, żeby przestał krzyczeć, dziecko jest ciepłe, małe i tak prześlicznie pachnie, dobrze już, dobrze, Elin kołysze go dalej i wtedy wydarza się cud. Chłopiec przestaje płakać. I to jest najpiękniejsze uczucie, jakiego Elin Sand doświadczyła w całym swoim dwudziestodziewięcioletnim życiu. Trzymając chłopca na rękach, wystawia odrobinę głowę za okno. Czuje deszcz na czole. Dobrze, już dobrze. Las. Czerń. Gdzieś tam jest Malin, w pościgu. Za Jakobem. Za Ellą. Za samą sobą, człowiekiem na właściwym miejscu, myśli Elin Sand. A potem czuje jak coś twardego i ostrego wrzyna się jej w pośladek, a może w plecy? W kręgosłup? Ból jest ostry i palący i zanim się odwraca, przez myśl przemyka jej jeszcze, że absolutnie, absolutnie nie wolno jej upuścić chłopca. On jest dzieckiem. A dzieci są święte.

25 Gdzie on jest? – myśli Malin. Deszcz leje strugami, spływa za kołnierz i dalej w dół, po plecach. Malin szuka Jakoba Anderssona. O tej porze w lesie nie ma żadnych cieni. Pnie drzew i krzewy zmieniają się w martwe, lecz mimo to lśniące słabym światłem kształty. Jakiś trzask dalej, przed nią. Malin czuje w ciele falę adrenaliny, pędzi naprzód, potyka się, uderza ramieniem w pień i musi stłumić okrzyk bólu. Buty zapadają się w mokry mech. Pistolet wycelowany na wprost. Wilgoć mu nie szkodzi. Gdzie on jest? Poluje na niewidzialny cień, on może być wszędzie w tym lesie, i Malin zastanawia się, jak radzi sobie Elin Sand, czy udało jej się zapanować nad chaosem w mieszkaniu, czy dostanie posiłki, i teraz słyszy za plecami zbliżające się syreny, a potem znów jakiś trzask w lesie. Zatrzymuje się. Jak daleko? Dziesięć metrów, może piętnaście. Czy on jest za mną? Na lewo? Na prawo? Traci orientację wśród drzew, w tym mroku ledwie odróżnia, co jest w górze, a co poniżej, i czy to właśnie tak jest, gdy człowiek topi się po pijanemu? Czy traci się orientację i płynie w stronę dna, myśląc, że zmierza się ku powierzchni? Dalej przedziera się przez mroczny las. Dorwę cię, myśli. Dorwę cię.

Elin Sand udaje się stłumić krzyk. Odwraca się i widzi najstarszego syna Anderssonów, który stoi ze skalpelem w ręce, widzi krew kapiącą z ostrza i rozumie, co musiało się stać. Czuje piekący ból. W pośladku. Ciepła strużka krwi, ciepła ciecz, która spływa po udzie, za kolanem i dalej po łydce na podłogę,

farbując jej dżinsy na ciemnoczerwony kolor. Ale wciąż trzyma dziecko na rękach. Widzi strach w oczach chłopca, który kurczowo ściska skalpel, krew wydaje się go hipnotyzować i powoli zaczyna do niego docierać, co zrobił. Elin cofa się o krok. – Dobrze, już dobrze. Kurwa, ależ to boli. Pośladek. Nie ma tam żadnych ważnych nerwów, żadnych narządów. Nic mi nie będzie. – Już dobrze. Teraz upuścisz skalpel na podłogę, okay? Ale chłopiec wpatruje się teraz tylko przed siebie, cofa się w stronę przedpokoju i potyka o jakieś kartony po pizzy. Udaje mu się utrzymać równowagę. A potem jest tak, jakby nagle zobaczył kuchnię, to, co trzyma w ręce, jakby powrócił do teraźniejszości; wtedy wypuszcza skalpel i powoli osuwa się na podłogę w przedpokoju obok młodszej siostry. Syreny. Teraz je słyszę. Dzieci są spokojne. Śpiew syren cichnie, ktoś wyłącza silnik wozu i w domu chyba nie ma żadnych sąsiadów, bo inaczej na pewno usłyszeliby ten hałas i zainteresowali się, co się dzieje. A może się boją? Siedzą skuleni w swoich mieszkaniach i próbują niczego nie widzieć ani nie słyszeć? Próbują być ślepi na wszystko? Zatrzaskują się drzwi wozu. – Dobrze – mówi Elin Sand. – Dobrze. A potem podchodzi do skalpela, kopniakiem odsuwa go od dzieci, czuje, że krew dalej płynie z rany na pośladku i usiłuje zignorować ból. Słyszy kroki w przedpokoju, męskie głosy, które wrzeszczą: – NIE RUSZAĆ SIĘ! Muszą tak krzyczeć? Nie widzą, że tu są dzieci? Lufa pistoletu w szczelinie w drzwiach. – Spokój, do diabła – mówi Elin. – Kontroluję sytuację.

Jej koledzy milkną, opuszczają broń i wchodzą do przedpokoju. Chłopiec w jej ramionach wzdraga się na widok policjantów w mundurach. A potem znów zaczyna krzyczeć i w tej samej chwili Petronella Andersson budzi się do życia.

Tam jest. To musi być on. Malin dotarła do asfaltowej ścieżki rowerowej, gdzie stożki światła z latarni padają na ziemię co pięćdziesiąt metrów. Ociekają szarymi kroplami deszczu, które wydają się rozszczepiać w świetle i zmieniać w mgłę. W całym lesie pachnie rozkładem. Ale tam jest Jakob Andersson, jakieś sześćdziesiąt metrów dalej. Zwrócony do mnie plecami. Kuleje. Mimo to brnie naprzód. Kiedy się odwraca, widzę, że trzyma coś w ręku. Pistolet? Śrutówkę z odpiłowaną lufą? Malin opuszcza ścieżkę. Porusza się skrajem lasu, znika mu z oczu i teraz to ona jest drapieżnikiem, który biegnie, kierując się instynktem wśród żywych pni drzew. Przyspiesza, widzi, że mężczyzna szuka jej wzrokiem, jakby wiedział, że ona tu jest, niewidzialne zagrożenie, które rzuci mu się do gardła, wygryzie wielkie dziury w jego ciele. Malin się zbliża. Duży, gruby kij. To trzyma w ręku i Malin porusza się teraz niemal bezgłośnie, nie czuje żadnego zmęczenia w mięśniach, okrąża postać w stożku światła, w mgiełce deszczu, a on jej nie słyszy, nie dostrzega jej, gdy wypada z lasu i rzuca się na niego, powala go na twardy, mokry asfalt, a on krzyczy, gdy jego policzek uderza o ziemię, gdy Malin dociska mocniej nogę, na którą utykał, i wali kolbą pistoletu w jego ramię, dokładnie w tym miejscu, gdzie wie, że biegnie nerw. Wciska twarz Jakoba Anderssona w asfalt. Słyszy swój przyspieszony oddech. Wyciąga kajdanki i krępuje jego ręce za plecami, wsunąwszy najpierw pistolet do kabury. Potem patrzy w mrok. Jesteśmy tu sami, myśli. Ty i ja. I Malin znów wyciąga pistolet. Siada okrakiem na Jakobie Anderssonie, przez mokry T-shirt widzi czarne włoski na jego plecach. Chwyta go za podbródek. Otwiera jego usta i wciska pistolet głęboko między zęby, pochyla się i szepcze mu do ucha:

– Gdzie ona jest? Jeśli wiesz, gdzie jest Ella, powiedz to teraz. Inaczej nie wyjdziesz stąd żywy. Dociska mocniej. Jakob Andersson wije się pod nią, chce krzyczeć, ale jak miałby krzyknąć? – WIESZ, GDZIE JEST DZIEWCZYNKA? TY ŚWINIO, WIESZ, GDZIE ONA JEST? Malin wydaje się, że słyszy pochrząkiwanie dzika w lesie. Czy tu są dziki? Wysuwa pistolet z ust mężczyzny. – Nie wiem, gdzie ona jest – jęczy Andersson. – Gdybym wiedział, powiedziałbym. Chcę, żebyście ją znaleźli. To przecież tylko małe dziecko. – Nie pierdol! – rzuca Malin. – Gdzie ona jest? Gdzie ona jest? Myśli: Gdzie są wszystkie zaginione dzieci z całego świata? Czy jakiś sukinsyn pozamieniał je wszystkie w nieludzi?

26

Czwartek, 12 września, piątek, 13 września

Teraz szczerze odpowiesz na nasze pytania – mówi Zeke, a jego głos jest ostry i zimny jak lód. Pokój przesłuchań numer jeden. W suterenie posterunku. Ściany pomieszczenia zostały niedawno przemalowane na jednolicie czarny kolor, podobnie jak przypominający kratę sufit, z którego małe, halogenowe lampki rzucają dyskretne, lecz wystarczające światło. Twarz Jakoba Anderssona przed Malin i Zekem. Malin upierała się, że sama chce poprowadzić to przesłuchanie, choć Sven uważał, że jest zbyt wzburzona. Magnetofon na stole. Sven Sjöman po drugiej stronie lustra. Nowy elektroniczny zegar pod sufitem, na ścianie za plecami przesłuchiwanego wskazuje 23.35. Wszyscy są zmęczeni. Wydarzenia potoczyły się jedno po drugim i Malin wciąż czuje letni, pieszczotliwy dotyk wody w basenie, która stawiała zupełnie innego rodzaju opór niż Jakob Andersson. Nie czuje bólu w kolanie. Ale może będzie miała siniaka. Rozcięta warga trochę ją boli. – Mów, co naprawdę robiłeś we wtorek wieczorem. Jakob Andersson patrzy w blat stołu, milczy. – Odpowiadaj! – syczy Zeke. – Nie boję się was – mówi Jakob Andersson. – Może Kalle mówi, że nie byłem u niego w domu, nie wiem, jakie ma ku temu powody. Byliśmy razem. Gdy Malin i Elin Sand były w Hackefors, Sven pospiesznie przesłuchał pijanego Lundbäcka. Opowiedział bełkotliwie, że był ze swoją dziewczyną. A ona mogła poświadczyć, że Jakoba Anderssona tam nie było. – Wiemy – mówi Malin – że nie byłeś u Kallego Lundbäcka i nie było cię w domu, bo wtedy byś od razu tak powiedział, a Petronella zeznała, że cię nie było. Więc co robiłeś? Jakob Andersson spogląda w górę. Śmieje się do Malin. – Co, znów wyjmiesz pistolet? Malin widzi przekorę w jego oczach, nagromadzoną przez całe życie przekorę wobec władz i

wszystkiego, co się z nimi wiąże, która teraz wyraża się w tym jednym uśmiechu. – Nic wam nie powiem. Możecie od razu to skończyć. Zeke patrzy na Malin. Pistolet? I Malin wie, że Zeke musi się domyślać, co się stało w lesie. – Ella – mówi Malin. – Nie miałem z tym nic wspólnego. Nic. – To dlaczego uciekałeś? – pyta Malin. – Przyznaj się, że zwiałeś, bo myślałeś, że dowiedzieliśmy się prawdy o morderstwie i zaginięciu Elli. Przyznaj się, że zaplanowaliście to z żoną, a potem ty ich zabiłeś. Przyznaj się, ulży ci wtedy. Potrafię zrozumieć, że chciałeś tych pieniędzy. Na koparkę. Na wszystko inne. Przyznaj się, poczujesz się lepiej. – Nic na mnie nie macie i świetnie to wiecie. A Petronella gówno wie o tym wszystkim. Börje i Johan też przyjechali, przesłuchują Petronellę w pokoju numer trzy. W wozie patrolowym w drodze na posterunek Petronella Andersson raz po raz zaklinała się, że nic nie wiedziała o fałszywym alibi i że Jakob również ją okłamał. I pytała o swoje dzieci. – Gdzie one są? Co z nimi zrobicie? To jest łamanie praw! Jakob Andersson jest u kresu wytrzymałości, myśli Malin. Mają dość, żeby go zatrzymać. Wystarczy już sama ucieczka. – Dlaczego zwiałeś? – pyta Zeke. – Wystraszyłem się. Wpadłem w panikę. Pomyślałem, że coś wam odbiło i chcecie mnie aresztować. Nie ufam żadnym pieprzonym władzom. – Rozumiesz, że to bardzo kiepskie wyjaśnienie? – pyta Malin. Jakob Andersson kiwa głową i mówi: – Mam to gdzieś. Ale mogę wam zagwarantować, że to, co robiłem tego wieczoru, nie ma absolutnie nic wspólnego z morderstwem ani z zaginięciem Elli. – Czyli przyznajesz się, że podałeś fałszywe alibi? – pyta Malin. – Jeśli w tej sytuacji to jakieś przestępstwo, to pewnie. Przyznaję się. Ale czy jesteś winny czegoś więcej? – myśli Malin. – Dlaczego kłamałeś? – pyta Zeke. – Jeśli nam podasz sensowne wyjaśnienie, może ci to pomóc. – W niczym mi nie możecie pomóc – mówi Jakob Andersson. – Kiedy to wreszcie pojmiecie?

– No i proszę! Lekarka w izbie przyjęć Szpitala Uniwersyteckiego jest zaledwie jakiś rok starsza od Elin Sand. Elin musi patrzeć w górę po skosie, by widzieć jej szczupłą, regularną twarz, gdy leży tak na

brzuchu. Pulsujący ból w pośladku. Lekarka założyła trzy szwy. Ze znieczuleniem miejscowym, ale i tak boli. – Będziesz mogła normalnie pracować. Weź tylko jutro wolne, żeby rana się nie otworzyła – mówi, a potem zakłada na szwy plaster. Lekarka ma kasztanowe włosy. Upięte wysoko, w węzeł. Amelie. Tak ma na imię. – Możesz wstać i się ubrać – mówi. – Miałaś szczęście. Chłopiec musiał być wystraszony i się zawahał, nie przycisnął zbyt mocno. Ale kąt jest paskudny i gdyby to dorosły facet trzymał ten skalpel, ostrze mogłoby pójść prosto w kręg ogonowy, a wtedy mogłoby być poważnie. Elin Sand podciąga majtki, dopiero potem siada. Męczy się z zakładaniem dżinsów. – Jak to, poważnie? – Paraliż. To kiepski pomysł, dać się dźgnąć w kręg ogonowy skalpelem. Cholera, myśli Elin. Zawsze była świadoma, z jakimi niebezpieczeństwami wiąże się ta praca, z czym trzeba się liczyć, ale teraz, gdy słyszy, jak inteligentna lekarka wypowiada słowo „paraliż” w związku z wydarzeniem, w którym brała udział, robi jej się niedobrze. – Spokojnie – mówi Amelie. – Wszystko w porządku. Nie było nawet blisko. – Bał się – mówi Elin. Amelie kiwa głową. Kiedy czekały, aż znieczulenie zacznie działać, Elin opowiedziała pobieżnie, co się wydarzyło w Hackefors. – Że też dzieciaki muszą być wplątane w coś takiego – wzdycha Amelie. – Mogę już iść? Amelie kiwa głową, uśmiecha się lekko, mruży oczy i mówi: – Nazywam się Grenberg. Chcę, żebyś to wiedziała.

Dziećmi zajmuje się opieka społeczna. W dyżurnej placówce przy Klostergatan. Przychodzimy i wywracamy wam życie do góry nogami, myśli Malin. Siedzi na swoim miejscu, właśnie wyłączyła monitor, niedługo po raz drugi tego dnia wyjdzie do domu. Jest tuż po północy. Mama i tata znikają. Już was nie kochają.

Przesłuchanie Petronelli Andersson też dobiegło końca. Nadal twierdziła, że Jakob okłamał również ją. Malin jakąś minutę temu rozmawiała z Elin Sand. Skalpel nie narobił zbyt wielu szkód i Elin pojutrze będzie w pracy. Pochwaliła ją. Pomyślała, że powinna tak zrobić. Powiedziała, że świetnie sobie poradziła z cholernie trudną sytuacją. Przyznała, że ona sama, jako bardziej doświadczona, powinna była pomyśleć, zanim rzuciła się w pogoń, ale że takie rzeczy się zdarzają w śledztwach dotyczących morderstw, gdzie wszystko czasem dzieje się szybko i równocześnie. Malin wstaje. Podchodzi do niej Zeke. – A tak w ogóle, to jesteś zły? – pyta Malin. – O co? – Że wzięłam do Hackefors naszą nową mądralę, zamiast zadzwonić do ciebie? – Cieszę się, że mnie to ominęło. Cieszę się, że mogłem odpocząć w domu na sofie, kiedy ty biegałaś po lesie, a Elin próbowała uspokoić szajbniętą rodzinkę. Malin kiwa głową i gasi lampę na biurku. – Chodź – mówi Zeke. – Zawiozę cię do domu.

W samotnym łóżku w dyżurnej placówce opieki społecznej mieszczącej się w lokalu przy Klostergatan 43 leży Steven Andersson, wiek dziesięć lat, i gwałtownie oddycha. Szlocha, lecz nikt go nie słyszy, ta dorosła pani, której zadaniem jest słyszeć jego szloch, rozmawia w innym pokoju przez telefon z przyjacielem, który mieszka w Australii. Steven Andersson czuje w dłoni zimny skalpel. Słyszy krzyki Antona. Widzi, jak Judith zasłania uszy rękoma, z oczu płyną jej łzy i czuje rękę swojej siostry Fian na ramieniu, podaje mu skalpel, a on na nią patrzy, ale jej spojrzenie niczego nie wyraża, a mama leży na podłodze i co w ogóle mama robi na podłodze i co robi ta baba w kuchni z Antonem… Dlaczego on krzyczy? Dlaczego nagle zamilkł? Steven idzie do przedpokoju, to on tam idzie, szlocha, boi się, jest sam, i co ona robi z Antonem… czy chce go wyrzucić przez okno? Anton. Ona cię nie wyrzuci przez okno. Dźga.

Robię to. Dźgam. I co to jest w ogóle za pokój. Zimno tu. Źle. Anton. Fian. Judith. Gdzie jesteście? Gdzie jest mama? Tata? – Mamo! – woła między jednym szlochem a drugim. – Mamo! Tato! Weźcie nas stąd! Ale skąd macie w ogóle wiedzieć, gdzie jesteśmy?

27 Łokieć boli. Johan Jakobsson zrobił sobie koktajl z iprenu, alvedonu i diklofenaku i teraz może dalej grzebać w plikach z ukrytego dysku twardego, który znaleźli u Patricka Andergrena. Przed chwilą dzwonił Willy Andersson z technicznego. Wygląda na to, że oni też pracują po północy. Technikom udało się wreszcie złamać hasło do ukrytego twardego dysku. Było na nim sporo zabezpieczonych katalogów ze słowem Wietnam w tytule. Andersson powiedział, że próbowali otworzyć te katalogi, ale im się nie udało, rano będą próbować dalej. Przerzucił całą zawartość twardego dysku na ich serwer, żeby Johan sam mógł spróbować złamać hasła. Johan jest w tej chwili jedynym śledczym na posterunku, a światła w biurze są pogaszone. Pojedynczy mundurowi, którzy się tu kręcą, poruszają się ostrożnie, tak jak się to zwykle robi w ciemnych pomieszczeniach. Mógłby zrobić to w domu. Być przy rodzinie. Ale coś mu podpowiada: zostań, pociągnij to jeszcze, połóż się w pokoiku obok, jeśli będziesz potrzebował trochę snu. Tuż przed szesnastą udało mu się własnymi siłami dostać do e-maili Patricka Andergrena. Poświęcił dwie godziny na ich przejrzenie. Chciał zobaczyć, czy uda mu się znaleźć coś, co można by powiązać z łapówkami albo jakimiś innymi nieprawidłowościami. Znalazł jedynie jakieś zagadkowe e-maile. Ich adresatem i odbiorcą był jakiś adres w Wietnamie: [email protected]. Próba rozszyfrowania, co może oznaczać „nlc”, nie dała żadnych wyników. Wiadomości po angielsku. Krótkie frazy, bez kontekstu, z pozoru niezrozumiałe. So no info. OK then. Tego rodzaju wiadomości. Wyglądało na to, że jakieś e-maile skasowano. Jedna wielka zagadka. I ostatni e-mail do Patricka: You say don’t fuck with me. I say to you: DON’T FUCK WITH ME. Dlaczego? Kto? Czy będzie w stanie się dowiedzieć, do kogo należy ten e-mail? Czy to coś znaczy?

Johan próbuje obejść hasła do zabezpieczonych katalogów, ale wkrótce zdaje sobie sprawę, że nie poradzi sobie bez pomocy informatyków. Co jest w tych folderach? Co może być aż tak ważne, że w ten sposób się to zabezpiecza? W ciągu dnia Johan dostał też listy rozmów z komórek Patricka i Cecilii. Na billingu Cecilii Andergren nie było nic godnego uwagi. Na billingu Patricka właściwie też nie. Chodziło o prywatne rozmowy i rozmowy z pracy, na numer, który łatwo było zidentyfikować jako kontrahentów w rozmowach biznesowych. Było też kilka niezidentyfikowanych rozmów na numery komórek na kartę z Wietnamu: +84 789 900 00, +84 900 01 22, +84 488 299 28 38. W komórkach na kartę nie ma nic dziwnego. W biednych krajach wielu ludzi używa takich numerów. Abonament jest niemożliwy z przyczyn ekonomicznych. Mimo wszystko trzeba sprawdzić te rozmowy, numery i e-maile. Przyszły też kompletne dane z banku, w którym Anderssonowie mieli konta. Siedemdziesiąt pięć procent niespłaconego kredytu za dom, mimo spadku po wuju Williamie. Sprawdził historię kont kilka lat wstecz. Żadnych nieoczekiwanych wielkich sum. Nic, czego nie dałoby się łatwo wyjaśnić. Jeśli Patrick Andergren dostawał swoją działkę z łapówek, to te pieniądze musiały wpływać gdzie indziej, a nie na szwedzkie konta. To było jasne. Może mieli też konta za granicą. Na Malcie, Kajmanach, w Singapurze. W Indonezji. Nie ma problemu z ukryciem pieniędzy, jeśli się tego chce i nie podejmuje się ich w Szwecji. Jutro będzie musiał zabrać się do sprawdzenia potencjalnych transakcji i kont. Teraz jest już za późno. Gdy biuro jest puste, Johan czuje, jak naprawdę pachnie. Pachnie zmęczeniem, potem i adrenaliną. Łokieć wciąż go boli. Tabletki nie pomagają. W szufladzie biurka ma też Tradolan, który zwykle łagodzi najgorszy ból. Działa na mózg i Johan czuje po nim miłe odprężenie. Ale cholernie szkodzi na żołądek. Johan otwiera szufladę. Wyjmuje z opakowania dwie białe tabletki. Przełyka je bez popicia. Potem klika dalej. Oprócz tych katalogów na dysku są tylko typowe rodzinne materiały. Być może te same, co na ich laptopie. Otwiera archiwum zdjęć. Widzi rodzinę na plaży w jakimś tropikalnym kraju. Jakiś obcy człowiek trzyma aparat. Mama, tata i adoptowane dziecko, dziewczynka, może trzyletnia. Wszyscy się śmieją. Kto trzyma aparat, myśli Johan. Jakiś kelner z restauracji? Człowiek, który kryje się za tym adresem e-mailowym? To może być ktokolwiek. Pociera oczy, czuje, jak bardzo jest zmęczony.

Börje Svärd stacza się z o wiele za grubej kobiety, którą poderwał dziś wieczorem na tańcach. Kobieta jest mniej więcej w jego wieku i ma farbowane na rudo, krótko przycięte włosy, tak typowe dla „niegrzecznych dziewczynek” z tego miasta, które w sumie są całkiem dziarskimi babami. Starsze panie mają power. Potrafią go nieźle wykończyć, każda jedna. Ale lubi, jak są trochę szczuplejsze niż ta tutaj, grube mają zbyt wiotkie ciało. Kobieta nadal pojękuje, a on ostro się z nią zabawiał, ale ona jeszcze ostrzej zabawiała się z nim. Börje nie uprawiał seksu z kobietą przez ponad piętnaście lat. Gdy Anna zachorowała, straciła wszelką ochotę na seks, a potem choroba sprawiła, że seks był fizycznie niemożliwy. Ostatnim razem, gdy próbowali, całe jej ciało drżało od skurczów. A teraz jest tak, jakby potrzeba, która narastała w jego ciele przez wszystkie te lata, musiała się jakoś wydostać. – O mój Boże! O Boże! – jęczy gruba obok niego. – Musimy to zrobić jeszcze raz. Pewnie, myśli Börje Svärd. Potem czuje, że członek mu mięknie, i myśli o mężczyźnie, z którym spotkał się dziś w Jägarvallen, o Stigu Sunessonie. Johan wyszukał informacje o nim, ale nie znalazł nic zastanawiającego. Wygląda na to, że Stig Sunesson był po prostu zwykłym facetem, który słyszał plotki, zobaczył coś w gazecie, dodał dwa do dwóch i przesadnie zareagował. Börje nie ma w tej chwili żadnego pomysłu, co dalej z tym fantem począć. Ale w tym tropie z łapówkami coś może być, to jasne. Morderstwo. Porwanie dziecka. I problemy, na jakie się natknęli w Saabie i w Ericssonie. Żałosne. W tej chwili nie chce nawet o tym myśleć. Jeśli Andergrenowie znali mordercę, to mógł to być ktoś, kogo poznali w Indiach albo w Wietnamie. A według Karin Johannison mogli znać mordercę. Ale to tylko jedna z możliwości wśród wszystkich tych tropów. Börje czuje, że członek całkiem mu już zwiotczał. Jak ona ma na imię? Wyciąga rękę. Szuka po omacku, ale w pokoju jest tylko słodkie, ciężkie powietrze i Börje myśli o własnych dzieciach, teraz są już dorosłe, wyprowadziły się daleko od domu najszybciej jak tylko mogły, gdy ich matka zachorowała. Nie były w stanie patrzeć, jak umiera na stwardnienie rozsiane.

Teraz je rozumie, choć właściwie nadal nie tęskni za dziećmi. Po raz ostatni widzieli się na pogrzebie i czasami do siebie dzwonią. On i Anna musieli radzić sobie sami. Teraz on radzi sobie sam. Ale co by było, gdyby coś im się stało, gdyby któreś z jego dzieci zniknęło? Wtedy szukałby aż do końca świata. Ręka w końcu na coś natrafia. Czuje pod palcami napiętą, wrażliwą skórę. Znalazł twardy sutek tej grubej, Marianne, i po chwili słyszy jej chichot, który brzmi dokładnie tak jak powinien.

Nurek Per Sundeberg wie, że ciemność czeka na niego również tam na górze, przy powierzchni. Ale są tam pozostali, jego koledzy i reflektor oświetlający wody Stångån. Tu na dole jest sam. Pozostali zamierzali już kończyć, ale on postanowił zanurkować jeszcze raz, ostatni. Chce dokładnie przeczesać każdy centymetr dna. A w ciemności zajmuje to dużo czasu. Po raz ostatni być psem. Spróbować znaleźć dziewczynkę, chociaż w głębi ducha wie, że jej tutaj nie ma. Pracowali o wiele za długo i całe jego ciało jest zesztywniałe od zimnej wody. Nie przepłynęło obok niego żadne nagie, białe ciało z szeroko otwartymi oczyma. I jest wdzięczny za to, że ominął go ten widok. Ale wie, że nie odwróciłby wzroku, gdyby martwa dziewczynka unosiła się w wodzie obok niego. Per Sundeberg wypełnia płuca tlenem. Powoli unosi się ku powierzchni, ku drgającemu światłu reflektora i ciemnemu niebu. Skończyłem tu robotę, myśli. Teraz inni muszą zrobić swoje. Głowa nad powierzchnią. Wysuwa ustnik z ust. Płuca napełniają się nocnym powietrzem. I czuje planetę poruszającą się wokół własnej osi, czuje wodę powoli obmywającą jego ciało, jakby szukała jeszcze większej klarowności.

Jakob Andersson leży na pryczy w areszcie, ma na sobie ubranie i marznie, chociaż podciągnął koc aż pod brodę. Dopiero po przesłuchaniu pozwolili mu spotkać się z lekarzem, młodym facetem, który stwierdził, że Jakob miał niewielki krwotok w kolanie, i dał mu dwa alvedony. Pieprzony Kalle Lundbäck nie potrafił siedzieć cicho. Dostanie mu się za to. Ściany z powydrapywanymi napisami: Fuck the pigs. Walę konia. Kill the cops. Mamo! Myśli o dzieciach. O Petronelli. Próbuje zrozumieć, jak tu wylądował, co się stało wcześniej i tego wieczoru, i co będzie teraz. Ale jest zbyt zmęczony. Zbyt zdezorientowany. A dzieciaki są w jakiejś placówce opiekuńczej i nie powinny tam być. Anton. Teraz pewnie leży w ciemności i kwili. Boi się. Tak jak ja, kiedy gliny wróciły. Co pieprzone gliny mogą o czymkolwiek wiedzieć? Co oni rozumieją? Nie chcę stracić wszystkiego. Nie dam im zabrać więcej. I Jakob Andersson przymyka oczy. To nie swoje dzieci widzi w myślach. Widzi Ellę. Małą, maleńką Ellę. Ten dzień, kiedy teściowa skończyła sześćdziesiąt osiem lat i ten raz byli wszyscy razem, i przez całe popołudnie się nie pokłócili. Ella. Myślał wtedy, że dziewczynka jest śliczna. Ale teraz? Na obrazach, jakie ma przed oczami, jest brudna i śpi. Bo chyba śpi? Powiedzcie, że śpi, tylko śpi, że to nie jest nic innego.

Czy Petronella mi wybaczy? – myśli Jakob Andersson. Ona? Tak samo zrezygnowana jak ja, tak samo zdeterminowana, żeby się nie poddać, ale gdzieś poza tym wszystkim być może jest pragnienie, żeby pójść ze wszystkim na dno. Ale. Czy mogę budować moje życie na kłamstwie? Czy ktokolwiek to potrafi? A może podstawą dla nas musi być prawda? Jakob Andersson zsuwa koc. Podchodzi do pomalowanych na szaro stalowych drzwi celi, otwiera okienko i woła strażnika, krzyczy, że ma coś do opowiedzenia. A kilka cel dalej siedzi jego żona Petronella, zastanawia się, co też takiego jej mąż ma do opowiedzenia, co właściwie robił tamtego wieczoru, bo chyba nikogo nie zabił? Chyba tego nie zrobił? Petronella czuje pod sobą twardą pryczę. Czuje, że zamyka się jakiś krąg w życiu. Że coś się kończy i że coś innego się rozpocznie.

28 Coś puka w czaszkę Malin. Krzyczy, piszczy, sapie w jej ucho. Przestań! Przestań, do diabła! Nie chcę, nie chcę! Pokój. Sypialnia. Tu jestem i teraz będę spać, nie będę się budzić, jeszcze nie teraz, ile godzin właściwie spałam? Odrzuca kołdrę, sięga po komórkę leżącą na stoliku przy łóżku, chce, żeby to pieprzone ustrojstwo wreszcie przestało dzwonić, odbiera połączenie. To z posterunku. Po drugiej stronie któryś z kolegów. Mężczyzna. – Jakob Andersson – mówi policjant. – Zmienił zdanie. Chce mówić. Chce rozmawiać z tobą. – Jest piąta rano. To nie może poczekać? – Jedziesz? – Dwadzieścia minut – mówi Malin. – Daj mi dwadzieścia minut.

Czworo dzieci, co pozostaje? Paniczny strach o pieniądze. Kolejne porażki. Człowiek traci szacunek do siebie. Wszystkiego za mało. Dlaczego ktoś miałby mnie słuchać? Czy mogę być jeszcze mniej wiarygodny? Jakob Andersson słyszy swoje myśli i patrzy na zmęczoną, ale ładną komisarz Malin Fors po drugiej stronie stołu w pokoju przesłuchań. Słyszy własne słowa: – Tego wieczoru byłem u kochanki. Nie chciałem, żeby Petronella się o tym dowiedziała. Byłem u niej. Spotykaliśmy się mniej więcej od pół roku, poznaliśmy się na kursie dla szukających pracy w AF. Wiem, że to jest złe, ale była mną zainteresowana i nie potrafiłem się powstrzymać. Jej piękna, wilgotna cipa. Jak mężczyzna miałby odmówić czemuś takiemu?

A jaka jest twoja cipa, Malin Fors? Wyschnięta? Nie do użytku? Ona chyba potrafi czytać mi w myślach, bo patrzy na mnie z obrzydzeniem, a może to wcale nie jest obrzydzenie? Nie, chyba niczego nie czuje. Malin pyta go o nazwisko, adres i numer telefonu do kochanki. – Nazywa się Eva Kageström – odpowiada Jakob. – Mieszka na Hamngatan, przy ośrodku ewangelickim, w tym samym budynku. Numeru mieszkania nie pamiętam, jej komórka to… Nie miałem nic wspólnego z tym morderstwem. Mam gdzieś te pieprzone pieniądze, chcę tylko, żeby dzieci wróciły do domu. Cała rodzina. – Jakob Andersson milknie, patrzy na Malin, a potem dodaje: – Nie zawsze jest łatwo, co? Zrobić to, co najlepsze dla rodziny. – Sprawdzimy to – mówi Malin i wstaje. – Nie mówcie nic Petronelli – prosi Jakob. – Nic jej nie mówcie. Malin zatrzymuje się i odwraca do niego. – Myślę, że sam powinieneś jej o tym powiedzieć.

Malin Fors stoi w korytarzu przed pokojem przesłuchań, od razu wyszła na korytarz, nie została, by zamienić parę słów z dwoma mundurowymi, którzy czekali w pokoju za szybą. Światło lamp halogenowych w podwieszanym czarnym suficie jest słabe i Malin czuje, że trochę jej niedobrze. Kim, u diabła, jestem, żeby kogoś pouczać? Kim jestem, żeby czuć niesmak do pożądliwości Jakoba Anderssona? Gdyby Peter mnie kiedykolwiek zdradził, zabiłabym go, gdyby mnie zdradził, teraz, kiedy ja… my… próbujemy wszystkiego, co tylko możliwe, żeby mieć dziecko… mogłabym go zabić. Próbówka. Badanie. Jeszcze do tego nie doszliśmy. A lekarz powiedział, że powinno się udać, tak chyba powiedział? Czuje, że za mało spała, nie jest pewna własnych wspomnień. Co powiedział lekarz? Co powiedziałam Peterowi? Malin wzdycha. Bierze głęboki oddech i czuje się tak, jakby zawodził ją odruch oddychania, jakby wszystkie ludzkie słabości, na które natknęła się w życiu, wszystkie ludzkie niedociągnięcia, jej własne i innych, sprawiły, że sam odruch nie wie, czy się pojawić. Jakby coś w korze mózgowej przestało działać. Ale trzeba sprawdzić tę Evę Kageström. Bądź pragmatyczna, Malin. Sprawdź jego alibi.

Teraz zadzwonię do Zekego. On przecież lubi wcześnie wychodzić. Wtedy nie musi patrzeć na zaspaną Gunillę, może uniknąć jej zgorzkniałych komentarzy przy porannej kawie.

Zeke zamyka za sobą drzwi domu. Słońce pojawia się nad horyzontem, światło powoli znów wypełza na świat i Zeke myśli, że o tej porze dnia, wczesnym świtem, ogród jest piękny, poranna rosa lśni na ziemi, a wilgoć wisi nieruchomo w chłodnym powietrzu. Nie pada. Nie będzie padać przez cały dzień, a może nawet przez parę godzin będzie czyste niebo. Gunilla nawet się nie obudziła, gdy brał prysznic i doprowadzał się do porządku. I bardzo dobrze. Poranek to taka pora dnia, kiedy jest najbardziej skwaszona. Zupełnie jakby zawsze wstawała lewą nogą, zawsze wynajduje jakąś nieistotną notatkę w gazecie, żeby mieć na co narzekać. Karin nigdy nie narzekała na takie rzeczy. Wie, że istnieją prawdziwe problemy, które mogą człowieka przerazić, i tak jak ja widziała w swojej pracy aż nadto zła i niegodziwości. Powinienem zanieść gazetę Gunilli? Nie. Niech sama sobie przyniesie. Nie pada. Zeke podchodzi do furtki. Otwiera skrzynkę na listy, wyjmuje „Corren” i na pierwszej stronie widzi zdjęcie Malin, złej i zmęczonej, która agresywnie pokazuje palec fotografowi z gazety. Nagłówek brzmi: „Policjantka pod presją”. Świnie, myśli Zeke. I pragnie chronić Malin przed dziennikarzami, chce ją chronić tak, jakby należała do jego rodziny. A potem się śmieje i odkłada z powrotem gazetę. Wychodzi na ulicę, myśli: Mogę to zostawić. Mogę odwrócić się do tego wszystkiego plecami i odejść. Po raz pierwszy tak się czuje, ta myśl osadza się w nim i Zeke czuje, że to naprawdę możliwe, że mógłby zostawić Gunillę.

Zamrożony obraz na ekranie telewizora jest niebieskawy i zamazany, ale Malin jest w stanie

rozróżnić twarz nieco przysadzistej, jasnowłosej kobiety, tę samą twarz, którą widzi teraz przed sobą. Twarz mężczyzny zwrócona w stronę kamery jest również znajoma. Kobieta leży na łóżku z rozsuniętymi nogami. Mężczyzna jest na niej. Oboje są nadzy. Malin widzi teraz to łóżko, niedaleko telewizora; stoi w sypialni w ładnie urządzonym dwupokojowym mieszkaniu Evy Kageström przy Hamngatan. Wystrój mieszkania jest raczej gustowny niż drogi, urządzono je, jakby miał w nim mieszkać jakiś makler, żółtozielone obicie sofy i poduszki w tym samym kolorze. Jedynie prosty regalik na kuchennym blacie psuje wrażenie idealnego ładu. Eva Kageström siedzi na sofie, nie do końca rozbudzona o tak wczesnej porze. Jest ubrana w szlafrok, pali papierosa i popija kawę, powiedziała im, że spodziewała się ich wizyty i że owszem, może potwierdzić jego alibi. To twarz Jakoba Anderssona patrzy w stronę kamery. Na tym zatrzymanym kadrze wydaje się potężniejszy. Jakby przez kilka krótkich minut był mężczyzną, jakim mógł, chciał i powinien być. – Widziałam na kursie, jaki jest sfrustrowany. Zorientowałam się, że to będzie niezłe pieprzenie. – Kobieta odkasłuje. – A dokładnie tego mi potrzeba. – Pokazuje głową na telewizor. – Sami zobaczcie czas nagrania. To było tego wieczoru. To dlatego chciałam wam pokazać ten film, a w każdym razie przynajmniej ujęcie z niego. Reszty nie musicie oglądać. Malin i Zeke odczytują czas nagrania. Data się zgadza. Godzina też. Takimi rzeczami można manipulować, tu ostatnie słowo będą mieli technicy, ale byłabym bardzo zdziwiona, gdyby okazało się, że ktoś przy tym majstrował, myśli Malin. Jakob Andersson ma romans i nie chce, żeby dowiedziała się o tym jego żona. To takie proste. A może jednak? – Był tu przez całą noc. Wszystko jest nagrane. Zapomnieliśmy wyłączyć kamerę. Malin się odwraca. Patrzy na zmęczoną kobietę, która ewidentnie ma kaca. W moim wieku. Czy ja taka jestem? Czy też uważam, że właściwie to nic nie ma znaczenia? – Tylko żeby temu wariatowi nie przyszło do głowy, żeby teraz zostawić żonę – mówi Eva Kageström i zaciąga się papierosem. Twarz Zekego tężeje, gdy kobieta wypowiada słowa „zostawić żonę”. Czy to się dzieje naprawdę, Zeke?

W każdym razie najwyższa pora, ale czy myślisz, że będziesz szczęśliwszy? Znów ten cyniczny uśmiech. Zeke chyba kiepsko się czuje, kiedy widzi go na mojej twarzy. Będziesz szczęśliwy, myśli Malin. Chcesz Karin, wiem. Tess. Jest w wieku twojego najstarszego wnuka. A przecież chcesz Karin. Malin posyła swojemu koledze zupełnie inny uśmiech, całkowicie wolny od ironii i cynizmu, uśmiech, który niesie w sobie ciche pragnienie miłości. – Ale muszę wam powiedzieć, że zajebiście się pieprzy – oświadcza Eva Kageström.

Widzimy wszystko tu, gdzie się unosimy, w bieli, która przypomina mgłę. Chcę się do ciebie zbliżyć, siostro, wyszeptać ci do ucha, że powinnaś przebaczyć Jakobowi, że on jest tylko człowiekiem i że my, ludzie, stajemy się czasami niewolnikami własnych pragnień. Ale posiadamy zdolność budowania rodziny. Być może to najlepsze w nas, w was. Trzymaj się, Petronello. Wytrzymaj to. A kiedy się dowiesz, co zrobił, wybacz mu. Teraz widzimy was jak w porannym świetle wychodzicie razem z posterunku, oganiacie się od reporterów i ich aparatów. Widzimy, jak wozem policyjnym jedziecie do placówki opieki społecznej, widzimy dzieci wybiegające wam na spotkanie. Podskakują, obejmują was, znika wszystko, co dzieli ich miłość i waszą. Ella. Tak bardzo chcemy cię tak przytulić. Mama i tata bardzo tego chcą. Ale nie możemy, Ella. Nie ma cię tutaj w naszej przestrzeni, nie widzieliśmy cię jeszcze i nie chcemy cię tu widzieć, bo wiemy, co by to oznaczało; czasem wydawało nam się, że słyszymy twój głos, lecz za każdym razem to było jakieś inne dziecko, jedno z tych tysięcy opuszczonych dzieci, których nikt nie szuka ani za nimi nie tęskni. Słyszeliśmy krzyki strachu, ale to nie były twoje krzyki, i próbowaliśmy pocieszać, ale na prawdziwe porzucenie nie ma żadnego lekarstwa. Petronello. Teraz jedziecie do domu, cała rodzina. Policjant wypuszcza was z wozu, życzy wam dobrego dnia, jakby był ekspedientem w jakimś sklepie, a wy wchodzicie na górę, do mieszkania, i chociaż nie jest to żaden wspaniały dom, to jest to wasze miejsce na ziemi. Dzieci biegają po pokojach, jakby nie było ich tu od miesięcy. A więc one istnieją, myślą. Mamo, tato: istniejecie. My istniejemy. A Jakob mówi im, żeby wyszły na dwór, żeby pobawiły się na tyłach bloku, skoro wreszcie jest ładna pogoda, mówi do Fian, żeby przez chwilę uważała na Antona, bo tata musi o czymś

powiedzieć mamie, o czymś, czego dzieciom nie wolno słuchać, bo to tajemnica, ale nie żadna zła tajemnica, tylko dobra. Potem widzimy was samych w kuchni, a dzieci bawią się na dworze, Anton też, usiedliście naprzeciwko siebie przy stole w kuchni i widzimy, że usta Jakoba się poruszają, nie możemy słyszeć jego słów, ale wiemy, że to, co ci opowiada, jest prawdą. Nie płacz, siostro. A właściwie to płacz. A ty płaczesz, potem zrywasz się nagle i uderzasz go w twarz, krzyczysz na niego, a on coś mówi… co on mówi?… co ludzie do siebie mówią w takich sytuacjach, w takich miejscach? Potem osuwasz się na podłogę. Jakob siada obok ciebie. Wiemy, co ci teraz szepcze do ucha. Wybacz mi, wybacz, wybacz… To już przeszłość. Obiecuję. Wybacz mi. A ty chwytasz kurczowo jego nogę, odpowiadasz szeptem: Spróbuję, zrobię, co w mojej mocy, żeby ci wybaczyć. Ze względu na dzieci, ze względu na nas. I zostawiamy was tam, droga siostro. Zostawiam moją nienawiść, żeby umarła gdzieś w waszym domu. Dlaczego naprawdę mądrzy stajemy się dopiero po śmierci? Jeżeli w ogóle się tacy stajemy. Dlaczego nawet po śmierci pozostajemy ślepi? Dlaczego nigdy nie możemy zobaczyć tej jedynej rzeczy, którą naprawdę pragniemy zobaczyć?

29 Tuż po dziesiątej śledczy z Wydziału Dochodzeniowo-Śledczego policji w Linköpingu zajmują miejsca w pokoju spotkań. Johan. Sven. Waldemar. Börje. Zeke. I Malin. Nie ma Elin Sand. Leży w domu na brzuchu, z dziurą w tyłku, której nie powinno tam być. I już teraz jest tak, jakby nieobecność Elin Sand wytwarzała jakąś pustkę w grupie, choć stanowiła część grupy zaledwie przez jeden dzień. Na opóźnionym porannym spotkaniu mają podsumować to, czego udało im się dowiedzieć, ale dopiero po tym, jak wszyscy przestaną się śmiać ze zdjęcia Malin na pierwszej stronie „Corren” i obsypywać ją komplementami za jednoznaczne przesłanie. Sven nic nie mówi, ale się uśmiecha. Karim pospiesznie skomentował zdjęcie, gdy spotkali się w biurze, powiedział, że „to raczej nie był najlepszy pomysł”, ale on też się uśmiechał i wydawał się tym wszystkim ubawiony. Sama Malin się tym nie przejmuje. Pokazując palec, dała jasno do zrozumienia, co myśli. Idźcie do diabła. Dajcie nam w spokoju to rozwiązać, dajcie nam odnaleźć dziewczynkę, nie przeszkadzajcie nam swoim polowaniem na łakome kąski. Johan opowiada o rozmowach i e-mailach z Wietnamu, o numerach i że wysłał żądanie udostępnienia informacji do wietnamskich operatorów telefonicznych. Opowiada o zabezpieczonych hasłem katalogach. Malin pokazuje krótką sekwencję z filmu, a Johan stwierdza, że zmiana ustawień zegara na filmie z zapisaną datą wymagałaby nieskończenie wielu godzin pracy z użyciem zaawansowanego sprzętu. – A więc możemy wychodzić z założenia, że film jest autentyczny. Że jego alibi jest prawdziwe. Śledczy przy stole są zmęczeni. Próbują zebrać myśli, pchnąć śledztwo naprzód i jest piątek, ale tym razem akurat to wcale nie oznacza, że kilka wolnych dni jest w zasięgu ręki.

Sven mówi: – Zamykamy teraz linię śledztwa związaną z kłótnią w rodzinie. Nie ma nic, co świadczyłoby o tym, że Petronella i Jakob Anderssonowie byli zamieszani w to morderstwo czy zniknięcie Elli Andergren. To prawda, nie są zbyt szczęśliwą rodziną, ale rozwiązania tej sprawy trzeba szukać gdzie indziej. Żaden ze śledczych nie protestuje. Malin przemyka przez głowę myśl, że Jakob i Petronella mogli przecież komuś zlecić morderstwo, ale wydaje się to po prostu za bardzo naciągane. Jeśli człowiek nie obraca się na co dzień w świecie przestępczym, to bynajmniej nie jest mu łatwo znaleźć płatnego mordercę. Poza tym płatny morderca kosztuje. A przecież Andergrenowie być może znali mordercę. Albo w każdym razie go rozpoznali. Postanawiają, że skupią się na dwóch pozostałych tropach, łapówkach i adopcji, i wszyscy rozumieją, że mają zaledwie słabe przesłanki, ale rozumieją także, iż te linie śledztwa są wszystkim, co w tej chwili im pozostaje. Nurkowie przerwali poszukiwania wczoraj późnym wieczorem. Badali dno rzeki, dopóki istniała możliwość, że ciało dziewczynki mogło zostać zniesione przez prąd. Również patrole z psami zaprzestały poszukiwań. Przetrząsnęli wszystkie obszary leśne w promieniu pięciu kilometrów od domu przy Stentorpsvägen, ale nic nie znaleźli. Wczoraj po południu Waldemar i Börje pojechali do siedziby Ericssona w Norrköpingu, żeby przesłuchać byłych kolegów Patricka Andergrena z pracy. Ludzie, którzy ponoć z nim pracowali, przez telefon nie mieli nic przeciwko przesłuchaniu, jednak gdy Waldemar i Börje dotarli do firmy, czekały na nich negatywne wieści: wspomniani ludzie byli nieosiągalni i zamierzali stawić się jedynie wówczas, gdy zostaną formalnie wezwani na przesłuchania i towarzyszyć im będą adwokaci z firmy. Niemal to samo wydarzyło się w Saabie. Tam jednak tuż za bramą wpadli na dyrektora do spraw eksportu Glenna Rundberga. Börje rozpoznał go ze zdjęcia w gazecie. Glenn Rundberg stał na porywistym wietrze przy płocie zwieńczonym drutem kolczastym, ubrany w lśniący szary garnitur i z kiepsko skrywanym triumfem w głosie oświadczył, że „w firmie” nie było żadnych łapówek. Że powinni traktować to zdarzenie jako robotę jakiegoś szaleńca. I żeby nie przeszkadzali w „sprzedaży najnowocześniejszej szwedzkiej technologii o kluczowym znaczeniu dla całego narodu”. Malin domyśla się, że jedynie jakiś cud musiał powstrzymać Waldemara od wybicia Glennowi

Rundbergowi zębów, i w głębi duszy czuje, że nie będą w stanie przebić się przez niechęć pracowników Saaba. – Spodziewaliśmy się, że nie będą chcieli współpracować – mówi Sven ze swojego miejsca u szczytu stołu. – Natychmiast po spotkaniu wystosuję oficjalny e-mail do kierownictwa firmy i zażądam pilnego kontaktu z tymi ludźmi, a nawet udziału w wewnętrznym śledztwie firmy w sprawie wszystkich domniemanych łapówek w Indiach i Wietnamie. Jeśli będzie trzeba, zdobędziemy nakaz od prokuratora. Börje i Waldemar patrzą po sobie. Mają wątpliwości. – Jeśli zechcą, zawsze będą mogli zataić przed nami informacje – mówi Waldemar. Sven wspomina też pobieżnie o Stigu Sunessonie, człowieku z Jägarvallen. Potem się pochyla. Wyjmuje potężną stertę papierów z aktówki, która do tej pory była ukryta pod stołem. Rzuca stertę na stół z ogłuszającym łomotem, drobinki kurzu wirują w powietrzu. Śledztwa policyjne w sprawie łapówek w Indiach i Wietnamie. – Żadne z nich nie doprowadziło do wniesienia oskarżenia, ale wy, Börje i Waldemar, macie to przejrzeć. Później ustalają, że Johan będzie dalej grzebał w finansach Cecilii i Patricka Andergrenów, spróbuje złamać hasła do zabezpieczonych folderów z twardego dysku, i że równocześnie próbować będą tego również technicy. Johan przyjrzy się też adopcji Elli. Czy mogło przy tym dojść do jakichś nieprawidłowości? Czy tu może się kryć wyjaśnienie morderstw i zaginięcia dziewczynki? Malin i Zeke mają poświęcić dzień na przejrzenie e-maili i listy połączeń Andergrenów, na wypadek gdyby Johanowi coś umknęło w tym obszernym materiale. – Strasznie długo nad tym siedziałem – mówi Johan. – I mogłem nie do końca jasno myśleć po tabletkach przeciwbólowych. – Malin i Zeke przejrzą też prywatne papiery Andergrenów – mówi Sven. Pozostali śledczy uśmiechają się do nich krzywo. Nikt nie zdążył jeszcze nawet zacząć grzebać w papierach, a to monotonna robota. Potem wszyscy opuszczają pokój. Malin i Zeke siedzą przez cały dzień, gapią się w swoje monitory i przeglądają teczki z prywatnymi dokumentami zamordowanych. Piją kawę. Nie znajdują nic godnego uwagi. Robią sobie przerwę na lunch w stołówce.

Przeglądają rachunki i faktury. Nie ma tu nic interesującego. Przeglądają listy połączeń z ich komórek i telefonu stacjonarnego. W ciągu ostatniego roku Patrick Andergren dzwonił kilkakrotnie do „Świata Adopcji”. I w tym również nie ma nic dziwnego, biorąc pod uwagę wszystkie formalności, a „Świat Adopcji” to organizacja, poprzez którą Andergrenowie dokonali adopcji. Próbują sprawdzić nieznane numery z Wietnamu, czytają e-maile, ale do niczego nie dochodzą. Malin udaje się jednak zatopić w pracę i czuje, że dręczący ją niepokój słabnie. I próbując zapomnieć o rzeczach, przed którymi pragnie uciec, zapomina o czymś, o czym nie chce zapomnieć. Don’t fuck with me. Ten dziwny e-mail nie daje spokoju ani Malin, ani Zekemu. Don’t fuck with me. Ostrość, która w niczym nie przypomina miękkiego, spokojnego jak łagodna fala tonu w innych emailach wysyłanych przez Patricka Andergrena. Grozi komuś? Ktoś jemu grozi? O szesnastej Malin się poddaje. Postanawia zejść na dół do siłowni. Dać wycisk mięśniom, wypocić się przed weekendem.

Sven chodzi w tę i z powrotem po swoim pokoju. Wydrukował dwa e-maile, które właśnie otrzymał w odstępie zaledwie kilku minut: jeden od szefa działu informacji Ericssona, a drugi od szefa działu informacji Saaba. Oba mówią mniej więcej to samo. Firma z zasady nie udostępnia materiałów dotyczących jej działalności, jeśli zaś chodzi o rzekome łapówki, to oficjalne śledztwa niczego nie wykazały i obie firmy zaprzeczają, jakoby posiadały materiały, które mogłyby udostępnić, i że któryś z ich pracowników mógłby być w posiadaniu jakichś istotnych informacji. W związku z tym utrzymują, iż wzywanie kogokolwiek na przesłuchania nie ma sensu. Żaden z e-maili nie wspomina o Patricku Andergrenie. W żaden sposób nie komentują morderstw, śledztwa ani zaginięcia dziewczynki. Wszystko od siebie odsuwają. Chronią swoje pieniądze, inwestycje, swoją reputację i dbają, żeby nie przykleił się do nich

żaden brud. Sven odkłada wydrukowane e-maile na stół. Czy powinienem ich przycisnąć z Karimem? – myśli. Albo z prokuratorem? Ale czy będą mogli w tej sytuacji zrobić coś więcej niż ja i moi ludzie? Nie możemy przecież zażądać od nich wydania dokumentów, których, jak twierdzą, nie posiadają. Sven patrzy przez okno na fasadę Szpitala Uniwersyteckiego. Wygląda jak zroszona potem. Deszcz znów zaczął padać, choć prognozy rano mówiły o dobrej pogodzie. Nie tylko pacjenci w tym szpitalu są chorzy, myśli Sven. Całe pieprzone społeczeństwo jest chore.

Milczenie, myśli Waldemar Ekenberg. Nic lepiej do siebie nie pasuje niż milczenie i pieniądze. Siedzi za kierownicą swojego volvo 240 i wraca do domu w Mjölby po nieudanym dniu śledztwa. Trasa E4 przedziera się przez równinę Östgöta. W połowie drogi do domu Waldemar mija jasnobrązowy budynek galerii handlowej Mobilia na obrzeżach Mantor. Zaciąga się mocno epapierosem Nicorette. Deszcz w tej chwili leje jak z cebra, więc jedzie ostrożnie, wpadł już kiedyś w poślizg na mokrej nawierzchni i nie ma ochoty przeżywać tego jeszcze raz. On i Börje przejrzeli śledztwa policyjne w sprawie łapówek w Saabie i Ericssonie. Nazwisko Patricka Andergrena nigdzie się nie pojawiło. W ogóle w dokumentach figurowało dziwnie niewiele nazwisk i wyglądało na to, że ich koledzy mieli trudności z powiązaniem osób z czasem i miejscem, tak jakby cały świat wielkich korporacji składał się z międzynarodowych nomadów, którzy w żadnym miejscu nie zatrzymywali się dłużej niż miesiąc i być może mieszkali w jednym kraju, ale interesy prowadzili w innym. Kierownica wibruje pod dłońmi Waldemara. Od plastiku w ustach chce mu się pić. Chce do domu. Do zimnego piwa. Do świata, który potrafi pojąć. Do żony. Na szczęście dziś w nocy nie pracuje. A może ma dyżur?

Elin Sand wyciągnęła się na nowo kupionej lazurowoniebieskiej sofie w małym wynajmowanym dwupokojowym mieszkanku przy Vasavägen. Leży na brzuchu i czyta książkę o Linköpingu, chce spróbować zrozumieć to miasto i jej przypuszczenia się potwierdzają. To miasto, gdzie wcześniej były silne podziały między robotnikami i klasą wyższą, teraz jednak te podziały stały się mniej wyraźne. A mimo to ludzie wciąż się bardzo różnią, w Linköpingu są ci piękni i ci brzydcy, ci którzy stoją wysoko i nisko. Jako glina należę do tych, którzy są nisko. Dokładnie tak jak Katarina Karlsson z tym jej znamieniem i marną pensją nauczycielki. Jestem wyrzutkiem, myśli Elin. Tak jak Malin. Ale ja nie lubię się wtapiać tak do końca w otoczenie. Wygląda jednak na to, że z Malin jest inaczej, ona chyba nie potrafi się pogodzić z tym, że jest wyrzutkiem. Jak mogłabym być kimś innym? Nigdy nie będę mogła się ukryć – tak jak ktoś, kto ma bliznę, albo jak Katarina Karlsson z tym znamieniem. I dlaczego tacy jak my mieliby się ukrywać? Elin Sand czuje ranę na pośladku. Jest gorąca. Zamyka książkę. Czuje, że tęskni za tym, by jej ciało było gorące w wielu innych miejscach.

Równie dobrze mogę tu jeszcze zostać. Dziś wieczorem Peter też nie wraca do domu. Pieprzony dyżur, myśli Malin. Właśnie wycisnęła trzy razy po dwanaście i trzy razy po pięćdziesiąt kilogramów. Niewiele kobiet w moim wieku dałoby radę, myśli Malin. Bierze dwa dwudziestokilowe hantle i siada na ławeczce, zaczyna ćwiczyć bicepsy i przy każdym ugięciu ramion wypuszcza powietrze z nozdrzy z głośnym postękiwaniem. Raz, dwa… Woń potu. Czuje rankę po wewnętrznej stronie wargi. Jest niewielka, jutro na pewno strupek odpadnie. Która godzina? Siedemnasta piętnaście. Trenuje już od ponad godziny i ocieka potem, czuje, że niemal jej niedobrze z głodu i ze zmęczenia…

…cztery, pięć… Mięśnie ramion krzyczą i Malin udaje, że nie należą do niej, że należą do jakiejś obcej istoty. …osiem, dziewięć… I kiedy po raz kolejny ugina ramiona, przypomina sobie, że dziś ma się coś wydarzyć, ale co? …dziesięć, jedenaście… Wypuszcza hantle. Bang! Jedna niemal trafia ją w stopę. Dwanaście będzie innym razem. Malin przypomina sobie, że obiecała odebrać Tove z dworca kolejowego o siedemnastej trzydzieści, a zegar na ścianie siłowni wskazuje teraz siedemnastą dwadzieścia, nie zdążę, nie ma szans. Do diabła. Nigdy się nie poprawię i Tove o tym wie. Czy w ogóle oczekuje, że przyjdę? Malin biegnie pod prysznic. Musi wziąć prysznic. Nie. Zamiast tego biegnie do szatni, łapie ręcznik ze sterty przy wadze, szybko ściąga ubrania do treningu i wyciera ciało z potu. Ubiera się. Potem wybiega z piwnicy posterunku, mija recepcję, nie życząc miłego weekendu Ebbie, i już po chwili jest w samochodzie i jedzie – o wiele za szybko – w stronę dworca. Muszę zdążyć. Pięć po wpół. Zegar na desce rozdzielczej samochodu wskazuje za dwadzieścia szósta, gdy Malin zatrzymuje się na parkingu koło budynku dworca. Pod daszkiem, gdzie zwykle ludzie czekają na taksówkę albo spóźnionych krewnych, którzy mają po nich przyjechać samochodem, ani śladu Tove. Malin parkuje. Wbiega na dworzec i czuje, że całe jej ciało ocieka potem po treningu. Patrzy na monitory w poczekalni. Pociąg już przyjechał i Malin ma ochotę wrzasnąć, przeklinać samą siebie. Zamiast tego wraca do samochodu i jedzie do domu przy Ågatan. Parkuje pod S:t Larskyrkan, mija szybkim, zdecydowanym krokiem Pull&Bear.

Klucz w zamku. Jest w środku. Malin widzi w przedpokoju buty i kurtkę Tove i jej dużą torbę, podróbkę Louis Vuitton, rzuconą na podłogę w kuchni. – Mamo! – słyszy głos z dużego pokoju. – Chyba nie zapomniałaś, że mam dziś przyjechać, prawda?

30 Tove słyszy mamę w przedpokoju. Nie zdziwiła się, gdy Malin nie przyjechała na dworzec, jak obiecała. Pewnie znowu jakieś morderstwo. Jeszcze zaledwie rok temu Tove byłoby przykro, teraz nawet nie ma siły się tym przejmować, odczekała pięć minut, a potem przeszła ten krótki odcinek do mieszkania przy Ågatan. Tu usiadła na sofie. Włączyła telewizor. Czekała. Nie tyle na mamę, ile na to, że coś się może wydarzy, ale wiedziała przecież, że nic się nie wydarzy w tej beznadziejnej dziurze z wyjątkiem wieczornej imprezy, urodzin Linn. Mogę iść tak jak jestem, pomyślała, patrząc na swoje dżinsy DKNY i górę od Urban Outfitters. Nieważne, co włożę, i tak będę najlepiej ubrana. Wezmę apaszkę od Hermèsa, którą pożyczyłam od Wiktorii. Mama. To miło, że nigdy nie przyjeżdża do Lundsbergu na dni rodziców. Wtedy musiałaby kupić ładniejsze ubrania, spróbować inaczej się wysławiać, mówić inne rzeczy do rodziców. Tove zastanawiała się czasami, czy wstydzi się swojej mamy, ale tak nie jest. Nie ma nic wstrętniejszego niż wstydzić się własnej mamy, i nie wstydzę się jej, wcale nie. Ale ona nie przypomina innych, myśli Tove, słysząc, jak matka zdejmuje płaszcz. I mamy o wiele mniej pieniędzy. Być jedną z trójki stypendystów w szkole, to jest coś. Teraz już to rozumiem. Ale Peter ma pieniądze. Tove zrywa się z sofy na widok mamy. Jej włosy są przepocone, wygląda, jakby przydał jej się prysznic, ma zaczerwienione policzki, jak po biegu. – Przepraszam – mówi. – Nic się nie stało. Poszłam do domu. Przytulają się w dużym pokoju, przytulają się mocno, żadna nie chce puścić, a gdy Malin próbuje się wyswobodzić, Tove przytula ją do siebie jeszcze raz. – Mamo, śmierdzisz potem. Ale to nic nie szkodzi.

Odsuwają się od siebie. – Nie zdążyłam się wykąpać. Byłam na siłowni. Zapomniałam o całym świecie, przepraszam. – Idź teraz pod prysznic. – Pomyślałam, że potem możemy iść na pizzę do Shalom. Co o tym myślisz? – Dobry pomysł. Od lat chodzą do tej pizzerii. Zawsze miło jest tam pójść. Wtedy człowiek czuje, że jest naprawdę w domu, w Linköpingu. Tove słyszy, jak matka bierze prysznic, widzi, że zostawiła otwarte drzwi do łazienki i woła: – Gdzie jest Peter? – Ma dyżur. – Przez cały wieczór? – Jutro pewnie się spotkacie. Tove siada przy stole w kuchni, czuje swąd jedzenia, które przypaliło się w mikrofalówce. Zapach podgrzewanych pierogów, gotowych płatków ryżowych, ale również potrawki z kurczaka domowej roboty. Bierze do ręki „Corren” i przegląda gazetę od tyłu, widzi zajmujące pół strony ogłoszenie z Saaba, że szukają międzynarodowego handlowca, a potem czyta o morderstwie, nad którym pewnie pracuje mama. Saab wystosował informację dla prasy, którą gazeta natychmiast opublikowała. Piszą, że są „poruszeni” tym, co się stało, i że „ubolewają” nad tym, ale że nie można tego w żaden sposób wiązać z działalnością firmy. Tove czyta o dziewczynce, która zaginęła. Została adoptowana z Wietnamu; w gazecie jest też krótka wzmianka o tym, że były problemy z adopcjami z tego kraju. A co, jeśli zabrali ją prawdziwi rodzice? – myśli Tove. I zamordowali tych przybranych? Cholera, ależ mama ma ciężką pracę. Ale może biologiczni rodzice dziewczynki nie żyją. I Tove przypomina sobie, jak sama została porwana, jak ta szalona kobieta próbowała ją zabić. Potem chodziła na terapię, ale nigdy nie czuła potrzeby, by o tym mówić, a teraz, tyle lat później, czuje się tak, jakby to przytrafiło się komuś innemu, komuś, kto już nią nie jest. Wciąż ma wspomnienia. Ale to jest tak, jakby należały do kogoś innego albo raczej jakby to były wspomnienia wszystkich, a nie tylko jej własne. Tamta kobieta nie żyje. Mama ją zastrzeliła, już nigdy nie będzie mogła zrobić mi krzywdy. Mama wychodzi spod prysznica.

Tove widzi ją nagą – jest tak wysportowana, że to aż chore. Można być takim sprawnym i być matką? Najwyraźniej. Blizny po śrucie na jej brzuchu. Małe czerwone kropki, jakby wypalone w skórze. I trochę większa blizna po operacji. Peter. Lubię go. Nie mogliby się wreszcie pobrać, żeby mama miała więcej pieniędzy? Człowiek musi być w stanie dotrzymać kroku. Inaczej nie ma sensu próbować wejść do towarzystwa. Nie pokazała mamie butów, które kupił jej Tom na wiosenny bal. Od Prady, za cztery tysiące. I za suknię też zapłacił. Lanvin, sześć tysięcy. Na wyprzedaży w NK. Mama byłaby wściekła, gdyby wiedziała. Mama wchodzi do sypialni. Po pięciu minutach wraca, ubrana w ciemne dżinsy i biały T-shirt. – Gotowa na pizzę? Dobra, myśli Tove. Do Shalom możesz iść tak ubrana. – Pewnie. Stamtąd mogę jechać prosto na imprezę.

Salami, szynka, krewetki, pieczarki. Pizze wielkie jak latające spodki. Słodki zapach oregano i stopionego, tłustego sera. – Jeśli się trenuje tyle co ty – mówi Tove – to można codziennie jeść pizzę. – Nie wydaje mi się – mówi Malin i patrzy na białe tapety i na to, jak ciemnowłosy mężczyzna przy piecu do pizzy formuje ciasto w płaski krąg, a potem smaruje go sosem pomidorowym. – Tyle nawet ja nie trenuję. – Kiedy człowiek się starzeje, ma większe skłonności do tycia. – Myślisz, że jestem stara? – Nie, no coś ty. Tove zdejmuje plasterek salami ze swojej pizzy, wsuwa go do ust. – Jak ci idzie w szkole? – pyta Malin. – Dobrze – mówi Tove i wsuwa kosmyk włosów za ucho, robi to rozcapierzonymi palcami, w wyćwiczony, pretensjonalny sposób. – Dobrze? To znaczy? – Mam dobre oceny, mamo. Nie martw się. – Nie martwię się.

Tove przestaje jeść, patrzy na Malin i mówi, nie przełykając salami: – To dlaczego się czepiasz? – Nie czepiam się. – Oczywiście, że się czepiasz. Malin kroi swoją pizzę, czuje, że żołądek jej się kurczy, a apetyt powoli znika. – Pytałam tylko. – Czepiałaś się. I teraz znów się czepiasz. Malin przełyka. Jeszcze raz patrzy na córkę. Nauczyła się robić sobie makijaż, myśli. Ilość tuszu do rzęs jest idealna, a róż pięknie eksponuje jej kości policzkowe. Nie złość się, myśli Malin. I pyta: – Kiedy musisz jechać? – Niedługo. A ty? – Myślałam, że może pójdę do kina. – Kino jest dla prostaków – mówi Tove. – Na salach jest obrzydliwie, nie widziałaś… – Cicho, Tove. Bądź cicho. Ci ludzie, których nazywasz prostakami, są tacy jak ja. Zwykli cholerni ludzie, którzy mają zwykłą cholerną pracę. Tove nie odgryza się. Zamiast tego przewraca oczami i odsuwa od siebie pizzę. – Idę już – mówi. – Dzięki za pyszną pizzę, mamo. Malin chce poprosić córkę, żeby jeszcze została, chce wstać i pójść za nią, ale nie potrafi się do tego zmusić, siedzi jak przyklejona do krzesła. – Ciao! – mówi Tove, otwierając drzwi pizzerii. – Uważaj na siebie – mówi Malin, ale jej słowa zagłusza agresywna melodyjka przy drzwiach, która jest o wiele za głośna.

Hamlet. Na Hamngatan słychać gwar z jej niegdyś ulubionego baru. Światło płynące z żółtych okien jest ciepłe i kuszące, jak w baśni o dziewczynce z zapałkami, i Malin przeklina się w duchu, że sama doprowadziła do tego, że nie może tam nawet wejść. Brakuje jej tego gwaru. Klimatu. Zapachu i widoku ludzi, którzy się relaksują, którzy na to zasłużyli po całym tygodniu ciężkiej pracy, która ich właściwie nie obchodzi i której może nawet nie lubią. Chciałaby teraz wypocząć w takim towarzystwie.

Razem z takimi jak ona. Prostakami. Ale nie może usiąść przy barze. Bo wtedy zaczęłaby pić. A jeśli zacznie, to to się skończy gdzieś w piekle. Malin wie o tym. Jesienny wieczór jest ciepły. Niebo nad jej głową jest niemal czyste, a gwiazdy przebijają się przez wielowarstwową czerń. Jutro znów będzie padać. Porządnie padać. Malin zastanawia się, czy nie powinna jednak zadzwonić do Karin Johannison. Chce z nią porozmawiać. Dowiedzieć się, jak udało jej się adoptować Tess mimo zawieszenia adopcji z Wietnamu. Chce zadzwonić do Petera. A może powinna pojechać do szpitala, zajrzeć do niego do dyżurki, i może mogliby szybciutko spróbować zrobić dziecko? Teraz jest odpowiedni dzień cyklu. Ale nie. Nie chce tam jechać. Mija Hamleta, idzie dalej Hamngatan, unika pubów i barów w górnej części Ågatan. Tove, myśli. Kiedy stałaś się obcym człowiekiem?

31 Peter Hamse patrzy na otwartą czaszkę. Mężczyznę leżącego na stole operacyjnym przywieziono godzinę temu. Wylew. Przednia część lewej półkuli mózgu. Peter musiał otworzyć czaszkę, zmniejszyć ucisk, ale widzi teraz, że tkanki wokół ośrodka Broki są martwe. Koledzy wokół niego w intensywnie oświetlonej sali operacyjnej pracują w ciszy, ubrani w zielone kitle i białe maski. Pielęgniarki, które mu pomagają, i anestezjolog Zygmunt z Polski wiedzą, co robić. Nawet Vanessa, praktykantka z Ameryki, sprawia rzetelne wrażenie. Rutyna. To co robią, to rutyna. Otworzyć czaszkę, wyczyścić, co trzeba. Iść dalej. Obumarcie tkanki mózgowej w ośrodku Broki prowadzi do utraty mowy, język zostaje sparaliżowany. Być może ten konkretny pacjent nie będzie też w stanie rozumieć mowy, uszkodzenia są bardzo rozległe. Pisać? Czytać? Zapomnij o tym. – Już tu skończyliśmy – mówi Peter. Malin. Ma dyżur trzeci wieczór z rzędu i tęskni za nią. Chyba chciałby mieć ją przy sobie. A jednak nie chce iść do mieszkania przy Ågatan. Zamiast tego tęskni do dyżurki. Przeczytał jej kartę chorobową po tamtej ranie postrzałowej. Według ustawy o ochronie danych pacjentów nie wolno mu było jej czytać. Ale nie potrafił się powstrzymać. Siadł przy komputerze, kilka razy kliknął, zaryzykował. Ona o tym nie wie. I teraz Peter zdaje sobie sprawę, że to, co próbują zrobić, jest z zasady niemożliwe. Że to, czemu się poświęcają, to fizyczne kłamstwa i kto mógłby mieć mu za złe, że nie potrafi tego znieść? Co będzie z nimi dalej? Czy tak się w ogóle da? Chcę tego? Co właściwie myśli Malin? Czy lekarz rzeczywiście mógł jej przekazać pozytywne wieści, tak jak twierdzi? Peter pragnie, by było już po wszystkim, by mógł się umyć, przebrać i iść do dyżurki.

To tam chce być. Wziął dyżur również na jutrzejszy wieczór. Kolega z jakiegoś powodu potrzebował wolnego dnia. Bez zastrzeżeń zgodził się na ten dodatkowy dyżur. Być może nie zdąży spotkać się z Tove, ale nic na to nie można poradzić. Peter po raz ostatni rzuca okiem na otwartą czaszkę, widzi tkankę mózgu, mowę i rozumienie słów, które na zawsze znikły.

UUUUUUUHUUUUU! Tove odchyla głowę do tyłu, tańczy w kółko, w kółko, a stroboskop w piwnicy willi rodziców Linn w Ramshäll rzuca czerwone, niebieskie i żółte błyski na sprzęty w pokoju. UUUUUUUHUUUUU! Dance, dance, dance. Teraz zapomina o wszystkim, już się tak cholernie nie przejmuje tym, jak wygląda, jak się zachowuje, co inni tutaj sobie o niej pomyślą. Ma to gdzieś. Zawsze miała. A teraz jeszcze bardziej i kiedy przyszła na imprezę, nic nie mogła poradzić na to, że pomyślała, że całe to towarzystwo wygląda jak buraki. Ale ucieszyli się na jej widok. I był alkohol. Dwie pełne butelki wódki, i Tove tańcząc, unosi szklankę do ust, drink jest mocny, ale dobry. Uaaaaah! Czuje rytm. Viktor, Hannes, Markus. Są tutaj. Co ostatnio porabiają? Tove wiruje, w kółko, w kółko, tańczy i pokój dookoła zmienia się w powódź światła, gdzie nic nie ma żadnego znaczenia.

Malin leży w łóżku z otwartymi oczami. Myśli o Peterze. Chce z nim porozmawiać, zapala lampkę przy łóżku, wybiera jego numer, nie ma siły już dłużej

czekać, a on odbiera po drugim sygnale. – Cześć – mówi. A nie: „Cześć, kochanie”. – Cześć, kochanie. Co u ciebie? Malin siada na brzegu łóżka, patrzy, jak deszcz spływa po szybie, niebo za oknem jest nieprzeniknienie czarne. – Mieliśmy gościa z wylewem. Teraz idę się trochę przespać. Mam przynajmniej taką nadzieję. Malin widzi go w myślach: idzie korytarzem w dżinsach i swetrze, a potem w białym lekarskim kitlu, i słyszy, jak stukot jego drewniaków odbija się echem w słuchawce. – Było źle? – Nie za dobrze. Jakiś starszy pan. – Tove przyjechała. – Nie wspomina nic o tym, że straciła poczucie czasu, że kompletnie zapomniała o przyjeździe córki. – Chce się z tobą spotkać. – Jutro też muszę pracować. Spróbuję zdążyć. Twardość w jego głosie. Ona tak cię lubi. – Będzie jej przykro. – Proszę cię, nie marudź. Muszę pracować. Nic na to nie poradzę. Nie brzmisz, jakbyś był rozczarowany, myśli Malin. Dlaczego? – Dobrze – mówi. Pozwala, by jej głos stał się bardziej miękki, opada na łóżko, wtula się w pościel. – Chciałabym cię tu mieć. Czuję się samotna. – I pragnie, żeby ją poprosił, by przyszła do niego do dyżurki. – Możemy się spotkać jutro w ciągu dnia. Dobrze? Malin oddycha. Przygotowuje się. Musi to powiedzieć. – Peter, chyba świetnie rozumiesz, że pragnę tego dziecka tak samo jak ty? Cisza. Słyszy jego oddech, ciężki, głęboki, i czeka na odpowiedź. – Chyba to rozumiesz? Nadal cisza. – Prawda? I wtedy nagle pada odpowiedź:

– Ale czy ty w ogóle możesz je mieć? Jego słowa brzmią jak policzek. Oczywiście, że mogę mieć dzieci, myśli Malin, chociaż lekarz mówił, że to może być trudne, to przecież powiedział też, że to możliwe. Tak chyba mówił? A Peter ciągnie dalej i Malin dostrzega, że brzmi to tak, jakby coś w nim pękło: – Zaglądałem do twojej karty chorobowej, Malin, i cokolwiek ci ten człowiek powiedział, to musiał być chyba absurdalnym optymistą i nie chciał sprawiać ci przykrości. Twoja macica jest kompletnie zniszczona, musiałby się zdarzyć cud, żebyś kiedykolwiek mogła urodzić mi dziecko. Twardo. Z rezygnacją. Niecierpliwie. Malin trzyma telefon przed sobą, nie jest w stanie tego słuchać. A potem szepcze syczącym, wężowym głosem: – To nieprawda, to nieprawda. Kłamiesz. Czytałeś moją kartę? Jakie masz pieprzone prawo… – Wszelkie prawa, Malin. Zaczynam się starzeć. Muszę wiedzieć, czy to możliwe. Kim jesteś, Peterze Hamse? – myśli Malin. To, co mówisz, to nieprawda. I teraz znów ma wątpliwości. Co tak właściwie mówił lekarz po operacji? Wydawało jej się, że mówił coś o dobrych szansach… czy to możliwe, żeby powiedział, że nie ma szans? Czy przekręciłam to w swojej głowie, żeby usłyszeć to, co chciałam usłyszeć? Tak było? Zaczynam tracić rozum? – Musisz mnie zrozumieć – mówi Peter. Błagalny ton w jego głosie. Malin wie, że powinna być na niego wściekła, wściekła za te ostre słowa, za to, że czytał jej historię choroby, za to, że w jego głosie słychać taką rezygnację. Ale nie potrafi być wściekła. Zamiast tego patrzy w okno, na deszcz, który staje się szerokimi strumieniami spływającymi po szybie, i widzi wśród tych strumieni kontury swojej twarzy, widzi swoje rysy, blond włosy, które spływają gdzieś w dół, w nieznaną ciemność, uchodząc do jeszcze większej rzeki. – Jesteś zły? Peter nie idzie już korytarzem. Zatrzymał się. Stoi bez ruchu. Malin to słyszy. Ustał odgłos jego kroków. Oddycha powoli i miarowo. – To wszystko jest cholernie trudne – mówi Peter. – Co my poczniemy? – Są inne sposoby. – Matka zastępcza? Próbówka się nie sprawdzi. Adopcja? To nie dla mnie, wiesz o tym. Dla ciebie zresztą też nie.

Ella. Tess. Piękniejsze dziewczynki trudno by sobie wymarzyć, ale nawet jeśli ich miłość jest prawdziwa i silna, i tak by się nie dało, są za starzy, Peter skończył czterdzieści dwa lata. – Co zrobimy? – pyta Malin. Lekarz powiedział: „Niemal niemożliwe”. Tak powiedział. Nie. Powiedział: „Niemożliwe”. Powiedział: „Ciesz się ze swojej córki, bo wiem, że ją masz”. Powiedział: „Jesteś młoda, możesz adoptować”. Teraz Malin pamięta życzliwą, pełną zrozumienia twarz tego lekarza, to, jak z nią rozmawiał przed wypisaniem ze szpitala i jak zapytała: „Mogę mieć dzieci?”. Pokręcił głową. Teraz Malin wszystko pamięta, wszystko wie, przypomina sobie każde słowo, gest; całe to wspomnienie jest jak trzaskająca elektryczność. Pokój lekarza. Urządzony jak typowe biuro. Jego siwe włosy, biały kitel, wąskie usta, gdy mówił: „Przykro mi, ale muszę to powiedzieć. Będzie ci bardzo trudno, by nie powiedzieć, że to niemożliwe, urodzić kolejne dziecko”. Jak to się stało? – myśli Malin. Wsiadłam w taksówkę i przyjechałam do domu. Przespałam niemal całą dobę. Obudziłam się. Pamiętałam, że powiedział, że będę mogła mieć dzieci. Byłam tego pewna. Próbowałam i próbowałam. Jak to się stało? – Przykro mi, Peter – mówi. – Tak mi przykro. – Łzy spływające po jej policzkach łączą się z obcymi rzekami na oknie i słyszy głos Petera: – Nie wiem, co zrobimy, Malin. Nie wiem, co ja zrobię. Porozmawiamy jutro. Albo pojutrze. Może być?

Malin wciąga powietrze do płuc. Wolną ręką ociera łzy z policzków. Szepcze do telefonu: – Może być. Nie ma problemu. Będzie dobrze.

32

Sobota, czternasty września

Co będzie dobrze? Nic. Wszystko. Długie na setki kilometrów macki meduzy ścigają Malin we śnie, wpychają się w nią, znajdują drogę do jej brzucha, do macicy, wypuszczają swój palący jad i zabijają w niej wszystko, co mogą i co chcą zabić. Malin płynie pod powierzchnią w zimnej, ciemnej wodzie, napływają w jej stronę ciepłe strumienie i Malin wie, że to życie z niej wypływa i widzi jeden punkt, jakąś zbłąkaną rozjarzoną gwiazdę, i płynie w stronę jej światła, ale macki meduzy ją powstrzymują, ciągną ją w dół, do dna, a ona walczy, by wydostać się na powierzchnię, zaraz pękną jej płuca, i wie w tym śnie, że może się utopić, walczy, szarpie się, odrzuca od siebie plamiaste wodne węże, węgorze… i płonie w środku… co mi zrobił jad tych meduz? Powierzchnia. Widzę ją, tam, na górze. Światło. Muszę tam dotrzeć, myśli. Usta ją palą, gdy przegryza macki meduz, odgryza głowy głodnym węgorzom, a ciepła woda znikła, teraz zalewa ją lód i czuje, jak umiera. Umiera jakaś jej część. I wtedy palące nitki puszczają. Może popłynąć do światła. Gwałtownymi ruchami popłynąć ku temu, co będzie dobre, ale na moment przed tym, nim jej głowa wystrzeliwuje nad powierzchnię, światło znika. Tess krzyczy przez sen, jej twarz wykrzywia jakiś nieznany ból. Ella krzyczy. Nie brzmi jak człowiek. Co oni ci robią? Widzę cię tylko przez chwilę. Siedzisz pod jakąś wilgotną ścianą, a potem cię nie ma, udajesz, jakby twój świat już nie istniał,

jakby to, co się dzieje, wcale się nie działo. Czy siedzisz w trumnie? Ale w trumnie chyba się leży? Dziewczynki znikają. Muszę iść dalej, myśli we śnie Malin Fors, muszę cię uratować. Muszę uratować samą siebie. Ale jak? I wtedy lód i woda znikają, i Malin słyszy znajomy głos, wie, że ten głos nie pochodzi ze snu, że dobiega z drugiej strony marzeń sennych, i chwyta się tej szansy, ucieka ze swojego snu, otwiera szeroko oczy i maca dookoła, czuje, że cała pościel jest mokra od potu, jakby sama z siebie wypłynęła, jakby jakaś nieznana siła chciała ją utopić we śnie. Otwiera szeroko oczy. Tove w ciemności. Jej twarz jest blisko i mówi niewyraźnym głosem: – Mamo, źle się czuję, muszę… I Malin ma czas poczuć jeszcze śmierdzący alkoholem oddech córki, a potem w jej stronę lecą wymiociny, próbuje się zasłonić, ale większość i tak trafia ją w lewy policzek. Resztki pizzy. – Do diabła, Tove! A Tove osuwa się na podłogę w sypialni i jeszcze raz rzyga na łóżko. Malin zapala nocną lampkę, widzi córkę na podłodze, jej brudne, mokre ubrania i słyszy, jak Tove mamrocze coś w stylu „cholera, ale jestem pijana”. – Tak, jesteś pijana. – Wypowiedział się ekspert. Pijana. Ale i tak bystrzejsza ode mnie. Malin się pochyla, bierze córkę pod ramię, pomaga jej wstać, prowadzi ją do łazienki i nie zdejmując z niej ubrań, sadza ją na podłodze w kabinie prysznicowej, a potem odkręca wodę. Tove parska, klnie i protestuje, gdy lodowata woda dosięga jej ciała, i po chwili Malin widzi, że powoli, powolutku jej córka zaczyna przytomnieć. Malin zmywa wymiociny z twarzy. Zakręca wodę. Pochyla się. Pomaga Tove się rozebrać, znów podnosi ją do pozycji stojącej, musi ją niemal zanieść do sypialni. Tove jest ciężka, taka ciężka i Malin czuje, że trzeszczy jej w kręgosłupie. W przyćmionym świetle przedpokoju widzi nagie ciało swojej córki, ciało kobiety, człowieka w swoich najlepszych latach.

Tove w łóżku. Tove pod kołdrą. Tove z zielonym wiaderkiem obok. Tove, która podnosi wzrok i patrzy na nią zamglonym, lecz pełnym miłości wzrokiem. – Dzięki, mamo. Malin kręci głową, ma na tyle zdrowego rozsądku, żeby nie robić jej wyrzutów, i nie chce tego przyznać, ale gdzieś w głębi ducha zazdrości córce, dziś wieczorem sama chciałaby się tak upić, żeby o wszystkim zapomnieć. Ale nie wolno jej. Nie wolno. – Zrobię kawę – mówi, a Tove kiwa głową w ciemności. Malin widzi kontury pięknych rysów jej twarzy, widzi, jak jej córka przymyka oczy – cały świat musi wokół niej wirować – a potem znów je otwiera. Zrobienie kawy zabiera Malin pięć minut. Gdy wraca, Tove śpi. Leży na plecach. Głośno chrapie. Malin kuca przy łóżku, układa córkę na boku, ostrożnie, żeby się nie obudziła. Zmienić pościel. Wrzucić brudną do kosza na pranie. Umyć ręce. Włącza komputer w sypialni, surfuje w sieci, nie może teraz spać, nie chce o niczym myśleć. Tove. Musiałaś być zestresowana. Jestem dla ciebie za ostra. A kiedy tylko masz szansę trochę się rozluźnić, wypijasz za dużo. Nie będę ci robić wyrzutów. Ale bądź ostrożna. Włączony komputer. Otwarta przeglądarka. Malin wpisuje słowa „adopcja”, i „Wietnam”. Czternaście milionów trafień. adoption Vietnam mother did not know Sześć milionów trafień. Szybko to przejrzeć. Zjechać w dół. Dalej.

Vietnam. Lost children. Adoption. Nowe słowa pojawiają się w jej mózgu i spływają w dół na klawiaturę. Przez szum komputera słyszy Tove oddychającą przez sen. Jedno z trafień to artykuł z gazety. Malin klika link do „Vietnam Post”, anglojęzycznej gazety, i dociera do artykułu o jednej z osób z Ministerstwa Spraw Zagranicznych, które umożliwiały fałszywe adopcje. Później kolejny artykuł, jeszcze jeden, o przypadku podobnym do tego, który znalazł Johan, o kobiecie, którą miejscowi urzędnicy namówili, żeby oddała swoje dziecko do sierocińca. Dziecko miało dostać jedzenie i wykształcenie. A potem to dziecko bez jej wiedzy i zgody zostało oddane do adopcji. Do Holandii. W tym przypadku. Artykuł jest zatytułowany Lost children. Zdjęcie matki pokazującej do obiektywu fotografię swojego syna, rozpacz w jej oczach sprawiają, że Malin z trudem oddycha. Ta kobieta podobno dostała pieniądze za oddanie swoich dzieci do domu dziecka „na jakiś czas”, ale nic nie wspominano o adopcji, tylko o szkole i opiece. Formalnie adopcja jej syna została według holenderskich władz przeprowadzona zgodnie z prawem. Wniosek: Nie ma odwrotu. Powiedz swojemu synowi: „Żegnaj”. W myślach. Bo już nigdy go nie zobaczysz. Potem inny artykuł, o liczbie dzieci, które uważa się za zaginione w taki właśnie sposób: przekracza pięć tysięcy. Może dziesięć tysięcy. „Ona, matka, wiedziała, co się dzieje” – pisze jakieś anonimowe źródło. „Dostała nawet za to pieniądze”. Oczy tamtej kobiety. Niemożliwy odcień czerni. Jeśli smutek ma jakiś kolor, to właśnie ten. Ile innych kobiet dostało pieniądze, myśli Malin, zanim ich dzieci dotarły do przybranych rodzin? I ile zapłaciły te rodziny? Szuka dalej. Po angielsku: Adoptions Vietnam foul. Dokument pdf. Oficjalny dokument z United States Department of State, zatytułowany:

A child for a pig. W dokumencie, który został przesłany z ambasady USA w Hanoi do amerykańskiego ministra spraw zagranicznych w marcu 2008 roku, podsumowano to, czego udało się dowiedzieć śledczym w sprawie oskarżeń o niezgodne z prawem adopcje z Wietnamu. Jak można się było spodziewać, A child for a pig zatytułowany był również artykuł, który pojawił się krótko potem w wietnamskiej prasie i opisywał, jak Amerykanie kupowali wietnamskie dzieci i za jaką cenę. Wyrażenie to pojawiło się w potocznym języku i odzwierciedlało cenę dziecka „z pierwszej ręki”. Nazwiska w dokumencie zostały zamazane. A child for a pig, myśli Malin. A child for a pig.

Johan Jakobsson również siedzi przy komputerze. Tej nocy w domu, w swoim szeregowcu w Linghem. Siedzi w małym kąciku do pracy, na parterze, tuż za przedpokojem, we wnęce przed wejściem do kuchni. Rodzina śpi na piętrze, a jego twarz płonie w świetle monitora. Jest podekscytowany i ma zarumienione policzki. Tego wieczoru udało mu się dotrzeć do dokumentów wskazujących na to, nad jakimi konkretnie projektami Patrick Andergren pracował w Wietnamie, do jakiego należał działu i sekcji. Johan włamał się do komputera w Ericssonie. I dobrze im tak, skoro nie chcą współpracować. A teraz przegląda archiwum medialne, wpisał do wyszukiwania Ericsson, łapówki, Wietnam, i na stronie „Dagens Industri” znajduje wreszcie pierwszy dłuższy reportaż na ten temat. Ściąga tekst. Czyta. W reportażu nie są wymienione osoby ani projekty, pojawia się jednak nazwa miejsca, które miało być ośrodkiem, gdzie Ericsson rzekomo przekazywał wysokie łapówki, żeby móc prowadzić interesy w Wietnamie. W Da Lat. Centrale telefoniczne, sieć komórkowa. Wspomniano o sumie dwudziestu milionów szwedzkich koron. I to właśnie tam, w Da Lat, Patrick Andergren odpowiadał za sprzedaż w ramach dokładnie tego

projektu, o którym wspomina artykuł. Johan szuka dalszych artykułów. Ale wygląda na to, że teraz cała sprawa została już zapomniana, że zniknęła wśród przeczących temu sprostowań z braku jakichkolwiek dowodów. Dokładnie tak, jak w śledztwach prowadzonych przez szwedzką policję. Co jeszcze mogę znaleźć? – myśli Johan. Co jeszcze? Za dwadzieścia milionów wielu ludzi byłoby w stanie zabić. Choć zwykle wolimy o sobie myśleć dużo lepiej.

33 Tove wydaje się bardziej martwa niż żywa po drugiej stronie kuchennego stołu. Jej twarz jest szarozielona, a ciemnoblond włosy zwisają w strąkach na blat. Stoi przed nią szklanka coca-coli. Jest dziesiąta. Malin nie pospała dziś rano do późna, chciała zobaczyć, jak Tove się budzi, spróbowała skupić się na tym, zamiast na wczorajszej rozmowie z Peterem. Co właściwie mówiliśmy? Co on mówił? Malin nie dowierza swojej pamięci. Ale słowa lekarza. Teraz je sobie przypomina. Czy Peter mnie zostawi? Nie wiedziałam, że kłamię, byłam przekonana, że wszystko jest dobrze. – Jak się czujesz? – pyta córkę. – A jak wyglądam? – Pierwsza klasa! – Na pewno wiesz wszystko o kacu. – To był cios poniżej pasa. Tove upija łyk coca-coli, ma czerwone, przekrwione oczy. Malin widzi, że zmusza się, by pić, i nie potrafi powstrzymać się od śmiechu. – Przejdzie – mówi. – Myślisz? – Wiem to. Tylko nie zacznij znowu pić, bo wtedy można utknąć w wiecznym kacu. – A tego byśmy nie chciały. Malin upija łyk swojej kawy. Za oknem ściana deszczu. Może ta sobota przyniesie jednak ze sobą coś dobrego? – Masz jakieś rady? – Na co? – Żeby szybciej przeszło? – Spróbuj dwa surowe jajka, mleko i tabasco – mówi Malin, a gdy Tove słyszy przepis na tę miksturę, zrywa się z krzesła i chwiejnie rusza do łazienki.

Malin, Johan i Zeke zajęli miejsca w pokoju spotkań. Elin Sand dostała jeszcze jeden wolny dzień, żeby zadbać o swój obolały tyłek. Waldemar i Börje są pod telefonem, w domu, gotowi się zjawić natychmiast, gdyby wydarzyło się coś dramatycznego. Sobota. Dzieci. Nie ma ich na placu zabaw przy przedszkolu, rolety w oknach są zaciągnięte, jakby chciano ukryć jakąś potajemną aktywność w wolny dzień. Malin opowiedziała o artykułach, które znalazła, tych samych lub podobnych do tych, które wcześniej znalazł Johan. Że wygląda na to, że z adopcjami z Wietnamu były naprawdę duże problemy. I że nie chodziło tu o odosobnione zdarzenia, lecz o cały system. Jakiś chory chaos, skradzione dzieci, pieniądze na stole i pod stołem, bieda, tęsknota i rozpacz. – Nie znalazłem w ich komputerze nic, co by świadczyło o tym, że ich adopcja była podejrzana – mówi Johan. – A w zabezpieczonych katalogach? – Jeszcze nie złamaliśmy hasła. – Musimy poprosić organizację adopcyjną, żeby przesłała nam dokumenty związane z adopcją Elli – mówi Zeke. – Musimy spróbować złapać tam kogoś, chociaż jest weekend. – Sven już tego od nich zażądał – mówi Johan. A potem opowiada, czego się dowiedział o łapówkach i że Patrick Andergren pracował dokładnie w tym miejscu i nad jednym z tych projektów w Wietnamie, przy którym rzekomo pojawił się problem łapówek. Da Lat. Gdy Malin słyszy tę nazwę, czuje w głębi ducha, że aż wibruje z tęsknoty, by się stąd wyrwać, objechać całą planetę, zobaczyć trochę więcej świata poza tą zapomnianą przez Boga dziurą. – Jestem przekonany – mówi Johan – że w tych katalogach jest coś ważnego. Rozmawiałem już z Wydziałem do Walki z Przestępczością Gospodarczą, żeby zobaczyć, czy może im uda się dotrzeć do jakichś zagranicznych danych o finansach Andergrenów. Sam dalej z tym nie zajdę. – A potem ciągnie dalej: – Rozmowy z komórki Patricka Andergrena do Wietnamu zostały podobno zarejestrowane na serwerach w Ho Chi Minh, czyli w Sajgonie. Najprawdopodobniej człowiek lub ludzie, z którymi rozmawiał, tam się właśnie znajdowali, gdy odbywały się rozmowy. Wszystkie są z ostatniego roku.

Tyle mogłem wyciągnąć od szwedzkiego operatora. Uzyskanie dokładniejszych danych wymaga współpracy ze strony wietnamskiej firmy telekomunikacyjnej. O e-mailach nie dało się uzyskać żadnych szczegółowych informacji. – Don’t fuck with me – mówi Malin. – O tym e-mailu też nie – stwierdza Johan. – Niestety, nie mogę dotrzeć dalej niż do serwera. – Da się uzyskać dane osobowe od właścicieli serwera? Johan kręci głową. – Sami nawet nie wiedzą. To wolno dostępny serwer, używany przez wiele serwisów poczty elektronicznej. Codziennie przechodzą przez niego dziesiątki milionów e-maili i wielu używa programów chroniących ich anonimowość. Johan masuje łokieć i Malin widzi, jaki jest zmęczony. Wie, że bardzo się przejmuje zaginioną Ellą, że jego dzieci są mniej więcej w tym samym wieku i że minie jeszcze trochę czasu, zanim Johan Jakobsson porządnie się wyśpi. – Udało mi się jeszcze zdobyć nazwisko faceta, który podobno pracował dla Ericssona w Wietnamie jako konsultant w tym samym czasie, gdy był tam Patrick Andergren. Najwyraźniej to gość z naszego miasta. Założył firmę informatyczną, może o niej słyszeliście. Datasonic, zajmują się szerokopasmowym streamingiem. Wygląda na to, że odniósł sukces. – Jak się nazywa? – Magnus Nyblom. Malin słyszała już to nazwisko i po kilku sekundach udaje jej się go skojarzyć. Prawdziwy goguś, który szpanuje w lokalach i zachowuje się tak, jakby miał Linköping na własność; pozwolił opublikować artykuł o sobie w „Corren”, gdzie przedstawiał się jako zbawca tego miasta. „Dwa tysiące miejsc pracy, obiecuję!” To było trzy lata temu. Ostatecznie stworzył czterdzieści nowych miejsc pracy, jeśli Malin dobrze pamięta ostatni artykuł o nim, ale to i tak więcej, niż udało się stworzyć większości nowych przedsiębiorstw. – Pojedziemy do niego do domu – mówi Malin. – Zobaczymy, czy ma coś do powiedzenia. Zeke drapie się po głowie, nadyma policzki i wygląda jeszcze bardziej jak trupia czaszka. – Pewnie i tak nic nam nie powie… Malin kręci głową. – Ale warto spróbować. Nie mamy przecież nic innego, prawda? Możemy wezwać na przesłuchanie pracowników z Saaba i Ericssona, ale to potrwa, zresztą musimy najpierw sami się dowiedzieć, kogo warto wezwać.

– A Saab? – pyta po chwili Zeke. – Znalazłeś tam coś? To w końcu tam pracował ostatnio Patrick Andergren. Johan kręci głową. – Nie jest łatwo, kiedy wolą milczeć. Nawet nie pytaj, skąd wytrzasnąłem Nybloma i to, że Patrick Andergren pracował nad projektem w Da Lat. To, co znalazłem o łapówkach w Saabie, dotyczy spraw, które działy się kilka lat przed tym, zanim Patrick Andergren zaczął tam pracować. Chodziło o naprawdę poważne sprawy, systemy uzbrojenia, które przedostały się do trzeciej strony, do stron walczących w konfliktach etnicznych. – Może próbował powstrzymać coś w Saabie? – mówi Zeke. – Albo nie potrafił milczeć o tym, co widział w Ericssonie? Może być wielu ludzi, którzy muszą chronić wielkie pieniądze i swoje interesy. – Może – mówi Johan. – Ale to nie wyjaśnia, dlaczego dziewczynka zniknęła. I dlaczego zabili Cecilię. Wszyscy troje milkną. – Jeśli to jest związane z łapówkami – odzywa się Malin – albo może nawet z handlem bronią, to może ci, którzy za tym stoją, chcą nastraszyć innych? Skłonić ich do uległości? – Milczy przez chwilę, a potem dodaje: – I to bez względu na to, czy chodzi o łapówki z czasów, kiedy pracował w Ericssonie, czy o coś późniejszego, w Saabie. A może Patrick Andergren brał łapówki w Ericssonie, a potem próbował robić to samo w Saabie i coś poszło nie tak? – Wierzysz w to? – pyta Johan. – Na razie bawię się tą myślą. Nawet jeśli większość inżynierów jest pobożna jak baranki, to na pewno i w tym zawodzie znajdą się ludzie, którzy zrobią wszystko dla pieniędzy. – You bet your ass on that – szepcze Zeke.

Karin Johannison siedzi na różowej ławeczce w Busfabriken w dzielnicy przemysłowej Tornby. Hala zabaw stoi wśród budynków przemysłowych mniej więcej kilometr od Ikei i galerii handlowej Ikano. Trzy metry od siebie widzi Tess, która wspina się na małą niebieską zjeżdżalnię i ostrożnie wsuwa się w lśniącą rynnę, a potem śmieje się promiennie, gdy jazda się kończy. Niedawno była w morzu kuleczek. Tess aż drżała z przejęcia, pływała w dziwnym, kolorowym morzu i stała się kuleczką łączącą w sobie wszystkie kolory, jednym wspólnym uczuciem, które wypływa ze wszystkich uczuć, myśli

Karin i wie, że to, czego teraz doświadcza w tej zatłoczonej, wypełnionej wrzaskiem hali zabaw, w której jest kiepska wentylacja, to swego rodzaju pełnia. Czy uczucie, że jest się dokładnie tam, gdzie powinno się być, może być czymś złym? Czy to, co się zrobiło, by móc przeżywać to uczucie, może być błędem? Teoretyzuję, myśli Karin. Ale dziewczynka obok niej nie jest teorią, a to, co woła swoim bulgoczącym, gaworzącym głosem, jest prawdą. – Mamo, mamo! – Popatrz. Piłka. Zjeżdżalnia. I Karin wie, że oddałaby życie za Tess. Potrafiłaby dla niej zabić. Spróbowałaby zrobić to, co słuszne, za każdą cenę. Bo nasza miłość jest tym, co słuszne, prawda, Tess? Dzwoni telefon. Popatrz, mamo. Zjeżdżam rurą! Mamo, mamo, mamo.

34 Malin zatrzymuje się przed drzwiami hali zabaw. Próbuje się przyzwyczaić do hałasu i wściekle jaskrawych kolorów. Widzi z daleka Tess, która biegnie do Karin siedzącej na ławeczce. Tove. Też tak do mnie biegłaś. Już nigdy. Już nigdy moje własne dziecko nie będzie tak do mnie biegło. Wnuki, myśli Malin. Może potrwać dziesięć, dwadzieścia lat, zanim Tove zechce mieć dzieci. Zdążyła się już zrobić jedenasta i w Busfabriken jest tłoczno, jak zwykle w sobotę. Dzieciaki biegają w tę i z powrotem, wrzeszczą, wspinają się, zjeżdżają na zjeżdżalni, rzucają piłkami, liżą lody, a przy stolikach niedaleko drzwi odbywają się przynajmniej trzy przyjęcia dla dzieci. Podłoga między stolikami jest niemal cała pokryta kolorowymi, pogniecionymi papierami po prezentach. Zeke czeka w wozie. „Muszę z nią porozmawiać sama”. Zeke nie protestował. Malin zadzwoniła do Karin po spotkaniu na posterunku. A Karin poprosiła ją, żeby przyjechała tutaj, do tego Hadesu wszystkich złudzeń o tym, że życie rodzica małego dziecka jest czymś przyjemnym. Tess jest teraz w ramionach Karin. I dalej, za jasnoniebieską powierzchnią wyściełaną sztuczną trawą, na której jest kilka stanowisk do wspinaczki, Malin widzi rękę machającą w powietrzu. Karin stawia Tess na ziemi i wstaje, by wyjść koleżance na spotkanie. – Cześć, co słychać? – pyta Malin i lekko ją przytula. – Wszystko dobrze – uśmiecha się Karin i najwyraźniej nie ma pojęcia, dlaczego Fors tu jest. A może tylko udaje. Niewielu ludzi potrafi być tak nieprzeniknionych jak Karin. – Ale jeszcze lepiej bawi się Tess. – Karin wskazuje na coś za plecami Malin. Malin się odwraca. Kilka metrów dalej w ogromnej piaskownicy siedzi Tess z łopatką w rączce i w skupieniu napełnia piaskiem różowe wiaderko, najwyraźniej nie potrzebowała zbyt dużo czasu w ramionach Karin. Kopie. Robi babkę z piasku.

Malin patrzy na Tess. Nie wie, czy będzie w stanie powstrzymać łzy, czy dostanie napadu szału, czy co jeszcze się wydarzy. Przy stanowisku do wspinaczki jakaś mama próbuje przekonać swojego synka, żeby był ostrożniejszy, a tata chłopca go zachęca i mówi do matki: – Musi przecież być odważniejszy. W ten sposób się rozwija. – A co będzie jak spadnie? – prycha matka. – Jak skręci sobie kark? Malin siada na ławeczce, a Karin przysiada się do niej. – Zakładam, że chcesz czegoś konkretnego, bo inaczej nie przyjeżdżałabyś tutaj w sobotę. Malin nie odpowiada. Myśli wirują jej w głowie. Jak mam to powiedzieć, żeby nie zabrzmiało oskarżycielsko, żeby Karin nie zaczęła się bronić? Czy istnieją takie słowa? – Ella, ta zaginiona dziewczynka – mówi Malin, na tyle głośno, żeby Karin słyszała ją w tym hałasie. – Była adoptowana z Wietnamu, dokładnie tak jak Tess. – Zgadza się. Ale w Szwecji jest kilkaset dzieci adoptowanych z Wietnamu. – Wiesz, jakie były z tym problemy? Słyszałaś o rodzicach, których oszukano i odebrano im dzieci? Karin odwraca się do Malin. Jej oczy jeszcze nigdy nie były tak czarne. Oddycha powoli, nie spuszczając wzroku z oczu Malin. Przez kilka sekund Malin się wydaje, że koleżanka rzuci się na nią, chwyci ją za gardło i spróbuje udusić, ale po chwili Karin się rozluźnia, jej spojrzenie znów jest przyjazne, sympatyczne. – Rozumiem twój tok myślenia – mówi spokojnie. – Że coś przy adopcji mogło być nie tak i że to mógłby być motyw morderstwa. Malin kiwa głową. Myśli: Dobrze, poprowadź rozmowę w tym kierunku, a potem wróć do Karin. – Nie wydaje mi się – mówi Karin. – Nie słyszałam o ani jednym przypadku, by biologiczni rodzice rzeczywiście próbowali odzyskać swoje dzieci. Zawsze chodzi o pieniądze dla rodziców, ale też dla adwokatów i urzędników, którzy występują w ich imieniu. Wierzysz w to, co mówisz, Karin? Musisz w to wierzyć. Rozumiem to. – Czyli nie wiesz nic, co mogłoby mi się przydać? Daj spokój, Karin. Nie adoptowałabyś Tess, gdybyś wszystkiego dokładnie nie sprawdziła.

Tess. Jej twarzyczka jest trochę ciemniejsza niż innych dzieci w piaskownicy, jej włosy są bardziej czarne, jej śmiech wyższy, o niepowtarzalnym brzmieniu. Łopatka w ręce. Kopanie jest fajne. Z wody i piasku robi się błotko. – Sprawdzałam. Możesz mi wierzyć. – Nie chcę kwestionować twojej adopcji, chyba to rozumiesz? Chcę się tylko dowiedzieć, czy nie wiesz o czymś, co mogłoby nam się przydać. Karin patrzy na Malin. Przez długą chwilę milczy, jakby próbowała czytać w jej myślach. Potem wzdycha, mówi: – Ależ ty masz paranoję. – Wiem. Skrzywienie zawodowe. Karin bierze głęboki oddech. – Adoptowałam Tess przez Danię. Mam podwójne obywatelstwo. Moja matka była Dunką. A ponieważ Szwecja zawiesiła adopcje z Wietnamu, zrobiłam to przez Danię, bo tam władz nie ogarnęła taka moralna panika jak u nas w Szwecji. A w Stanach jest jeszcze gorzej. – Dobrze – mówi Malin. – Rozumiem. – Znam cię, Malin. Wiedziałam, że zaczniesz się zastanawiać. – Karin milknie na chwilę i ciągnie dalej cichym głosem, tak cichym, że Malin ledwie ją słyszy. – Do diabła. Myślisz, że kogoś oszukałam, żeby zdobyć Tess? Naprawdę ci odbiło, wiesz? Kilka lat temu nawiązałam kontakt z biurem doradztwa adopcyjnego, tu w Linköpingu. Specjalizowali się w Wietnamie, w adopcjach z Wietnamu do Szwecji. Działają jako swego rodzaju pośrednik między ludźmi, którzy chcą adoptować dziecko, a organizacjami adopcyjnymi, są skuteczniejsi niż autoryzowane organizacje, które często działają opieszale. Gdy Szwecja zawiesiła adopcje z Wietnamu, otworzyli swoje biuro w Danii i wtedy duńskie obywatelstwo bardzo mi się przydało. Chciałam wietnamskie dziecko. Byliśmy tam kilka razy z moim byłym mężem i uwielbiałam tych ludzi, chciałam im pomóc, dając jednemu z dzieci z ich setek domów dziecka całą masę miłości. Nie potrafisz tego pojąć, Malin? Nie wszystko musi być wstrętne i brudne. Malin patrzy na szarą, betonową podłogę. – Nie wstyd ci? – pyta Karin. – Nie wstyd ci, że przychodzisz tutaj i kwestionujesz moje macierzyństwo, moje prawa do Tess, nasze prawo do miłości? Tess biegnie w ich stronę. Zauważyła Malin i uśmiecha się na jej widok, ale dokładnie w chwili, gdy chce skoczyć Malin w ramiona, Karin się pochyla, podnosi ją i sadza sobie na kolanach.

Teraz będzie lodowato, Malin. Nie będziesz patrzeć na dziecko. Nie będziesz widzieć ani czuć żadnej z tych rzeczy. – Poznałaś Andergrenów? – pyta Malin. – W związku z adopcją? A może na jakimś spotkaniu? – Na spotkaniu? Na jakim spotkaniu? Nie byłam na żadnych spotkaniach. Karin już nie kryje swojej wściekłości. Podnosi się, odchodzi razem z Tess do stanowiska do wspinaczki i Malin widzi zdezorientowaną minę dziecka. Nie jest przyzwyczajona do kłótni dorosłych. Malin idzie za nimi, prawie potyka się o dwóch przebiegających chłopców. – Nigdy ich nie spotkałam – mówi Karin. – Nigdy. Co ty sobie właściwie wyobrażasz? – Wykonuję tylko moją pracę i wiesz o tym. – Jesteś hieną, Malin, pieprzoną hieną. – I Karin odchodzi, ustawia się z Tess w niekończącej się kolejce do kafeterii. Malin jeszcze zwleka. Patrzy na dzieci, ich gwar, krzyki i wycie zmieniają się powoli w rzekę tęsknoty, tęsknoty, która nigdy nie zostanie zaspokojona, ale którą można zagłuszyć. Wybacz, Karin, myśli, ale nic nie mogę na to poradzić. I nie mówisz mi wszystkiego, prawda?

Lody, myśli Karin. Przyciska Tess mocniej do siebie. Odwraca się do Malin, która wciąż jeszcze stoi przy ściance do wspinaczki i wydaje się zupełnie zagubiona, jakby szukała własnego dziecka wśród drabinek, schodków, drążków i lin. Ale nie ma tu twojego dziecka, Malin. – Jakie chcesz lody, kochanie? Mają tu pyszne włoskie lody. Chcesz takiego loda? Mama może ci kupić. Malin. Przyszła sama, ale Zeke na pewno siedzi w wozie i czeka na parkingu. Jest zbyt wielkim tchórzem, żeby tu przyjść. Albo może nie chce się w to wtrącać, choć to jego robota, może myśli, że to by była przesada. Wejdź, myśli Karin. Ale dokonał wyboru i teraz jest już za późno. Bo chyba jest za późno? Zeke Martinsson. Czy wytrzymałby z trzylatką? Może.

– Teraz nasza kolej. Chcesz takiego loda? W rożku z wafelka? No to dostaniesz, mama kupi ci wszystko, co chcesz. Ciałko Tess jest miękkie, przyjemny ciężar na rękach, a jej zapach to perfumy stworzone ze wszystkiego, co magiczne. Jesteś magią, Tess. Ni mniej, ni więcej.

Malin zbliża się do samochodu i w szarawym świetle przedpołudnia wydaje się chorobliwie blada. Brak snu sprawił, że ma podkrążone oczy. Przystaje, pociera twarz, potrząsa głową jak mokry pies i Zeke ma nadzieję, że udało jej się wytrząsnąć wszystko, czego nie potrzebuje, ale z drugiej strony ma wątpliwości. Malin tyka teraz jak bomba zegarowa. Czy wybuchnie? Mam nadzieję, że nie. Ale co mogę na to poradzić? Pogadać z nią? Ale wtedy się wścieknie, ostatnio, kiedy ją spytałem, jak się czuje, prychnęła na mnie, żebym pilnował swojego nosa. Zeke ma przed oczyma Karin, musiał porządnie wziąć się w garść, żeby nie wejść do sali zabaw. Chciałby pójść na kawę z Karin i Tess. Kilka razy widział przelotnie dziewczynkę na posterunku i w mieście. Chciałby móc ją poznać, tak jak poznawał swojego syna i wnuki. Każdego dnia od nowa, bo dziecko to nie jakaś stała, zawsze jest w nim coś nowego, i Zekemu brakuje tego we własnym życiu i u innych dorosłych ludzi, bo wszyscy oni są w mniejszym czy większym stopniu skostniali. W tym momencie czuje tęsknotę za Karin, za jej oddechem na jego uchu, uczuciem jej wilgoci, tuż przy nim, i wie, że to niemożliwe, że już za późno. A potem znika fizyczna tęsknota za jej ciałem i teraz Zeke tęskni jedynie, by być w tym samym pokoju co ona, i takie pragnienie jest dla niego czymś nowym. Trochę go to przeraża, ale z drugiej strony podoba mu się ta tęsknota, bo dodaje mu odwagi i siły. Malin. Wygląda jak czarna chmura, kiedy zbliża się do wozu. Co czuje? Wszystko maluje się na jej twarzy, wstyd, złość, frustracja i żal, a potem z wymuszonym uśmiechem otwiera drzwi po stronie pasażera i mówi:

– No to pogadajmy z tym całym milionerem i konsultantem. Czy może miliarderem?

35 No

tak, nie jestem takim bezpretensjonalnym typem jak Ingvar Kamprad – mówi Magnus

Nyblom, wyjmując z lady chłodzącej w sklepie Ica w Ekholmen wielką paczkę krwistej polędwicy wołowej. Dopiero co rozmawiali przez telefon. – Właśnie jadę na zakupy do Ekholmen. Tam się spotkajmy. Magnus Nyblom rozumiał, że najprawdopodobniej będą chcieli rozmawiać z nim w związku z zabójstwem Patricka i Cecilii Andergrenów. – Nie ma problemu, możemy się spotkać. Tym razem nie natknęli się na mur milczenia. Ica. Rodziny z dziećmi na sobotnich zakupach, pchające wózki z towarami oznakowanymi czerwonymi naklejkami, tłoczą się wraz z emerytami, którzy studiują etykietki i przepychają z personelem układającym w ladach chłodzących kolejne kosze z tanim mielonym mięsem. Potężne ciało Magnusa Nybloma piętrzy się przed nimi jak statua. Przypomina szefa działu sprzedaży z Saaba. Ma na sobie tweedowy garnitur. Chłód w sklepie sprawia, że skóra na jego gruszkopodobnej twarzy jest czerwona, a perkaty, krótki nos wygląda jak wściekły guzik włączający alarm. – Mają tu świetną polędwicę wołową. – Magnus Nyblom wrzuca paczkę do swojego koszyka. – Jestem dumny z tego, co osiągnąłem z Datasonic. Dostałem ponad sto milionów, kiedy sprzedałem firmę jankesom. Nieźle, co? – Magnus Nyblom idzie w stronę lady z nabiałem. – Zwykle przyjeżdżam tu moim ferrari. – Do lady z nabiałem? – pyta Malin. Nyblom nie zwraca na nią uwagi. – Ma większy bagażnik, niż mogłabyś sobie wyobrazić – mówi tylko. Kamprad, myśli Malin, patrząc, jak mężczyzna wkłada do koszyka półlitrowe opakowanie śmietany. To z nim chcesz się mierzyć, co? Z jednym z odnoszących największe sukcesy przedsiębiorców na świecie. I kim jesteś? Drobnym kombinatorem? Milionerem za trzy grosze z pieprzonego Linköpingu? Czy może istnieć coś bardziej nie na miejscu niż ferrari w Linköpingu? Magnus Nyblom odstawia koszyk na pstrą kamienną podłogę. – Strzelaj – mówi, uśmiecha się i cała jego postać wydaje się aż krzyczeć „jaki ze mnie fajny

gość”, ale oczy cię zdradzają, myśli Malin, widząc, jak Nyblom rzuca wściekłe spojrzenie jakiejś starszej pani, która próbuje przejść obok nich. Mógłbyś się odwrócić, co? – Pracował pan z Patrickiem Andergrenem w Wietnamie – stwierdza Zeke. – Zgadza się – odpowiada Magnus Nyblom i jego głos brzmi teraz neutralnie. – Pracowałem w Wietnamie jako konsultant i brałem udział w kilku projektach, którymi zajmował się Patrick Andergren. Poznaliśmy się. Można by powiedzieć, że pełniłem rolę pośrednika. Znam się na różnicach kulturowych pomiędzy nami a Azjatami, to czasami dość trudne, zwłaszcza kiedy robi się interesy… i wtedy wzywa się takich jak ja. – Którzy co robią? – Wszystko wygładzają, pomagają ludziom się nawzajem zrozumieć. – A więc to pan pośredniczył przy łapówkach, tak żeby wszyscy byli zadowoleni po obu stronach stołu? – pyta Malin i teraz Magnus Nyblom odwraca się w jej stronę, jego zielone oczy ciemnieją, ale tylko na krótką chwilę. Wydaje ci się, że nie zauważyłam, co? Nyblom się śmieje. Długo i głośno, tak że klienci sklepu patrzą w ich stronę. To można się tak dobrze bawić w Ica? – HO, HO, HO! – wybucha po chwili Magnus Nyblom. – Wy z policji wszyscy macie wybujałą wyobraźnię. Pomagałem robić interesy. Dbałem o to, żeby kupujący i sprzedający mogli się spotkać na równych warunkach. Ustalałem sumy, a czasami byłem po prostu tłumaczem. – Patrick i Cecilia Andergrenowie zostali zamordowani – mówi Malin. – Ich córeczka zaginęła i mamy przesłanki wskazujące na to, że pan i Patrick byliście zamieszani w pewne nieprawidłowości. Jeśli pan wie, gdzie ona jest, proszę nam to powiedzieć. Stara się, żeby zabrzmiało to tak, jakby wiedzieli więcej niż w rzeczywistości. Zastraszyć go. Ale Magnusa Nybloma nic nie rusza. Poprawia tweedową marynarkę. – Ja miałbym wiedzieć, gdzie jest dziewczynka? To śmieszne! I nie było żadnych łapówek. Podczas mojej dwudziestoletniej kariery w Azji nigdzie nie natknąłem się na ani jedną łapówkę. – W Da Lat też nie? – pyta Malin. – Podczas projektu, nad którym pracował Patrick Andergren? Chodziło wtedy o nową sieć komórkową i nowe centrale telefoniczne dla całej prowincji. – Oczywiście, dobrze pamiętam ten projekt. To ja koordynowałem rozmowy Ericssona, przedstawicieli władz regionalnych i państwowej firmy telekomunikacyjnej. Było trudno, ale się udało. I się opłaciło, myśli Malin.

– Czyli nie sądzi pan, żeby pobyt Patricka Andergrena w Wietnamie czy Indiach mógł mieć jakikolwiek związek z tym morderstwem? – pyta Zeke. Wtedy Magnus Nyblom znów wybucha śmiechem i Malin ma ochotę go udusić. Wcisnąć mu głowę między ryby w ladzie chłodzącej. – Chodzi wam o to, że ktoś stamtąd miałby chcieć go uciszyć? Znowu śmiech. – Myśli pan, że to zabawne? – pyta Zeke. – Tak pan myśli? Dwoje ludzi zostało zamordowanych, zaginęła dziewczynka. Nyblom znów się śmieje. Tym razem demonstracyjnie. Król Linköpingu, król kretynizmu. – Cóż za niedorzeczny pomysł. Nie było żadnych łapówek. Ani w Da Lat, ani nigdzie indziej w Wietnamie, ani w całej Azji. To są tylko wymysły mediów. Zrozumiano? Magnus Nyblom człapie w stronę stoiska z napojami, wyjmuje dwa sześciopaki niebieskiego prippsa, podsuwa je Malin pod nos. – Może lepiej wziąć jeden? Magnus Nyblom patrzy na Malin i się uśmiecha, a ona też odpowiada mu uśmiechem, tym cynicznym, który teraz wydaje się całkiem na miejscu. Mówi: – Czyli nie wie pan o Patricku Andergrenie nic, co mogłoby się nam jakoś przydać? – Był zapalczywym sukinsynem – mówi Magnus Nyblom. – Nakręcony jak nie wiem co. Nie lubili tego w Azji, tam trzeba być sympatycznym, przez cały czas się uśmiechać i absolutnie nigdzie się nie spieszyć. – Czyli chce pan powiedzieć przez to, że jednak miał problemy? – Nie, nie. Skądże. Ja im przecież pomagałem i wtedy nigdy nie było żadnych problemów. – Zastanawia mnie jedna rzecz – odzywa się po chwili Zeke. – Datasonic. Wrócił pan z Azji i założył firmę. A potem upłynęło parę lat, zanim udało się panu zarobić choćby koronę i z tego, co rozumiem, nie było żadnych zewnętrznych inwestorów. Skąd pan wziął na to pieniądze? – Byłem bardzo wziętym konsultantem. Pomagałem w zawieraniu interesów na grube miliardy. Nie sądzi pan, że na czymś takim człowiek się bogaci? Idiota, myśli Malin. Nadęty idiota. Oto, kim jesteś. – Pracował pan kiedyś dla Saaba? Nyblom kręci głową. – Przemysł zbrojeniowy nigdy nie był dla mnie. Za dużo brudu. O wiele za dużo.

Ale kasy dość, myśli Malin. Kasy dość.

Sven Sjöman wychodzi do ogródka przy domu. Trawa urosła wysoka. Upłynęło zbyt dużo czasu, odkąd ostatnio wyciągał z garażu kosiarkę, ręczny bębnowy model, który dostał w prezencie od rodziny z okazji sześćdziesiątych urodzin, żeby dbał równocześnie o trawę i swoją formę. Teraz nie ma już brzucha. Stracił na wadze, kiedy rozpoznali u niego raka prostaty. Czerwona, pachnąca trawą maszyna stoi w kącie garażu, dobrze upchnięta, żeby nie wzbudzać u niego wyrzutów sumienia. Myśli o śledztwie, które prowadzą. Że to dobrze, że udało im się przynajmniej wykluczyć rodzinę. I ma nadzieję, że tak pozostanie, bo nic nie jest dla niego bardziej przygnębiające niż rodzinne waśnie, które wymykają się spod kontroli i kończą jakąś tragedią. Taszczy kosiarkę z garażu. Wkrótce czuje spływający pot, gdy z wysiłkiem popycha ją w tę i z powrotem w promieniach jesiennego słońca. Wcześniej padało, ale szybko się wypogodziło. Mokra trawa stawia opór. Sven ma nadzieję, że w tym roku będzie musiał ją kosić po raz ostatni. Zastanawiali się nad sprzedażą willi i kupnem mieszkania gdzieś w mieście, ale te nowo wybudowane kosztują fortunę, a znalezienie mieszkania z sensownym czynszem graniczy z cudem. Niemal we wszystkich innych kulturach jako szef w policji mógłby znaleźć sobie mieszkanie w ciągu tygodnia. W jeden dzień. Ale nie w Szwecji. To praworządny kraj i z drugiej strony miło, że tak jest. Oczywiście, że zdarzają się przekręty, kumoterstwo i próby przekupienia ważnych osób, ale mimo wszystko dzieje się to na mniejszą skalę. Kosiarka szarpie. Stop. Coś musiało utkwić w nożach, więc Sven odwraca kosiarkę i robi mu się niedobrze. Mysz. Przecięta dwoma krwawymi cięciami. Svenowi Sjömanowi zbiera się na wymioty, ale udaje mu się opanować. Widok krwi sprawia, że zaczyna myśleć o ciałach w jacuzzi, czerwonej wodzie i dziewczynce, która musi gdzieś tam być. Wkrótce kończę sześćdziesiąt pięć lat. Zastanawiałem się nad emeryturą, ale teraz nie chcę

odchodzić z pracy. Bo co może być lepszego, niż dopilnować, by dzieciaki zaczęły sobie dobrze radzić? Malin, Zeke, Johan. Teraz pracują nad rozwiązaniem tej sprawy. Waldemar, Börje i ta nowa, Elin Sand, nie przestali o tym myśleć tylko dlatego, że dałem im wolne. Wiem o tym. Wraca do garażu. Trzeba przynieść nóż. Wydłubać to biedne zwierzę, a potem zadbać, żeby jego mały, całkiem własny kawałek świata był piękny.

36 Samotna deszczowa chmura wisi na niebie niżej niż jej przyjaciółki, gdzieś nad Sturefors. Malin widzi chmurę, stojąc na parkingu przy Ica w Ekholmen, otoczona reklamami, wózkami i obcymi ludźmi. Chmura jest wypiętrzona, ma kształt grzyba, a pod nią ciągną się grube smugi padającego deszczu. Wsiadają do samochodu i jadą w stronę posterunku. Gdy Zeke ma skręcić przy Szpitalu Uniwersyteckim, dzwoni komórka Malin. Malin zerka na zegar, potem odbiera. Wpół do drugiej. Połączenie od Tove. – Jak się czujesz? Zeke szczerzy zęby. Malin zdążyła mu wcześniej opowiedzieć o spektakularnym powrocie córki ostatniej nocy. – Żadnych dalszych sensacji. Nie mogłabyś przyjść do domu? – Po co? – Żeby się mną opiekować, oczywiście. I Malin myśli: Teraz się nadaję, teraz chcesz ze mną być. A potem uświadamia sobie, że to jest okazja, która być może już nigdy więcej się nie powtórzy. Śledztwo. Ella. Johan, Zeke. Godzina czy dwie chyba nie mogą zaszkodzić. Muszę wybrać Tove. – Będę za piętnaście minut – mówi. – Kupię tylko jakieś żarcie na kaca. Może być tortilla z nadzieniem? – Proszę, mamo! Zobaczymy, czy uda mi się coś w siebie wmusić. Malin kończy rozmowę. Nawet nie zauważyła, że Zeke zatrzymał się na wysokości Trädgårdsföreningen, żeby ją wysadzić. Mimo wszystko Malin czuje, że idzie w złą stronę, gdy po chwili odchodzi od budki z fast foodem przy Trädgårdstorget z zapakowanym jedzeniem na wynos i zmierza do domu, do swojej córki, zamiast w przeciwnym kierunku, na posterunek, ku prowadzonemu przez nich śledztwu.

Tove odgryza kawałek tortilli z sałatką krewetkową, a potem odkłada ją na talerz i odsuwa od siebie. Wygląda nieprzyzwoicie świeżo, a szarozielony kolor znikł już z jej twarzy. Mimo to twierdzi, że źle się czuje. Malin wstaje, sprząta ze stołu, nie chce, żeby Tove musiała patrzeć na rozgrzebane jedzenie. – Napij się coli, poczujesz się lepiej – radzi. Tove upija łyk. Potem odstawia szklankę na stół i posyła jej swój najbardziej ujmujący uśmiech. – Masz rację. Już mi lepiej. Ale, cholera, nie masz pojęcia, jak się jeszcze niedawno czułam. Malin przypomina sobie, jak to było z nią, kiedy naprawdę zasmakowała w alkoholu. Ależ mogła pić! Prawie nigdy nie miała kaca, a jeśli czasem jej się to zdarzyło, to wtedy mdłości i paskudne samopoczucie mijały do lunchu. Ale potem. Z biegiem lat. Zrobiło się gorzej. A życie stało się nieustannym chaosem pijaństwa, nudności i obrzydzenia do samej siebie. Ale były również te cudowne chwile, gdy ciało i alkohol były w absolutnej harmonii i nigdy nie czuła się lepiej niż wtedy, w takich chwilach. Gdy Malin patrzy na swoją córkę w kuchni, pragnie znów przeżywać to uczucie i wstyd jej, że nie potrafi się zadowolić tą chwilą. – Mogłybyśmy niedługo odwiedzić Stefana? – pyta Tove. – Byłaś chyba u niego w ubiegły weekend? – Usiądź, mamo – prosi Tove. – Stresuję się, kiedy tak nade mną stoisz. Malin przysiada na jednym z niewygodnych krzeseł. Peter proponował, że kupi nowe, ale odmówiła, a sama nie ma ochoty wydawać ciężko zapracowanych pieniędzy na krzesła do kuchni. – Myślę, że Stefan chce się z tobą spotkać. Malin bierze głęboki oddech. – Przecież on mnie nawet nie poznaje. – Nie możesz tego wiedzieć. Mam wrażenie, że mnie poznaje. Więc dlaczego miałby nie poznawać ciebie? – Jesteśmy właśnie w samym środku… Tove jej przerywa. – A nawet jak cię nie poznaje, to przecież nie ma znaczenia. Jesteśmy jego rodziną, ma tylko nas i musimy się nim opiekować. Malin chowa twarz w dłoniach. Do diabła. Tove ma rację. Ta elitarna bezduszność, którą w ostatnim czasie wykazywała, teraz zniknęła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i oto siedzi

przed nią miła, mądra Tove, uosobienie współczucia. Malin się zastanawia, czy tylko jej się przyśniło to wszystko, co ta nieczuła Tove mówiła o swoich bliźnich, kiedy ostatnio rozmawiały. Czy jej dusza i umysł po raz kolejny spłatały jej figla? Jednak nie. Bo Tove nagle zmienia temat. – Mamo – mówi – powinnaś wyjść za Petera. On ma pieniądze, a jeśli mam się wpasować w towarzystwo w Lundsbergu, to muszę móc sobie kupić odpowiednie rzeczy. Do diabła. – Żartujesz? – mówi Malin. – Powiedz, że żartujesz, Tove! Córka uśmiecha się do niej. – Żartuję, ale tylko trochę. – To tak nie działa i wiesz o tym. – If you can’t beat them, join them – mówi Tove. Malin myśli, że brzmi to tak, jakby już zaczęła studiować w wyższej szkole handlowej. – A Peter? – pyta po chwili Tove. – Zdążę się z nim spotkać? – Ma dyżur. – Już to mówiłaś. Tęsknisz za nim? Teraz Tove uśmiecha się od ucha do ucha, najwyraźniej podoba jej się, że może wsadzić szpilę w najczulszy punkt. – Tak, tęsknię – mówi Malin. – Ma dyżur czwartą noc z rzędu. A może trzecią? Teraz naprawdę za nim tęskni. Nie wolno im zostawić tej pustki po takiej rozmowie telefonicznej, jaką ostatnio odbyli. Malin czuje, jak ciąży jej to na sercu, jak cała się kurczy na myśl o niby zaleczonej, a jednak otwartej ranie, jaką jest jej macica. Tove. Przecież tu siedzisz. W takim razie dlaczego czuję się taka samotna? – Staracie się o dziecko, co? Nie dam rady. Nie dam rady. – Nie – mówi Malin. – Oboje jesteśmy za starzy, więc będziesz się musiała obejść bez rodzeństwa. – Nie jesteście za starzy – mówi Tove, ale Malin widzi ulgę w jej oczach. – Nie martw się, Tove, nie będzie żadnych dzieci. I Malin znów uśmiecha się tym uśmiechem, którego tak bardzo nienawidzi, kpiącym grymasem,

który drwi z wszystkiego, co dobre na świecie. – Powinnaś iść do szpitala – mówi Tove. – Zrobić Peterowi niespodziankę. – Nie sądzę, żeby mu się to spodobało. – Oczywiście, że mu się to spodoba. Tom uwielbia, kiedy robię mu niespodzianki. – A jakie niespodzianki robisz Tomowi? Tove nie odpowiada, patrzy tylko na nią przymrużonymi oczyma. – Zrób mu niespodziankę – powtarza. – Pewnie teraz operuje. – Nie może przecież przez cały czas operować. Idź do niego, mamo. Wyglądasz, jakbyś naprawdę potrzebowała, żeby cię ktoś przytulił. – Chyba ty możesz mnie przytulić… Tove wstaje i po chwili Malin czuje jej ciepło, a cała Tove wibruje cudowną energią, która wydaje się mieć zdolność leczenia wszelkiej samotności.

Musisz wypocząć, Malin. Bardziej niż czegokolwiek potrzebujesz spokoju ducha. A więc pozwól sobie na to, żeby usiąść obok córki, obejrzeć z nią film, który wsunęła do odtwarzacza DVD. Osuń się, zapadnij, rozluźnij. Nie. Nie rób tego. Ruszaj naprzód. Rób, co musisz. Nie siedź tu na sofie obok córki i nie myśl, że wszystko jest w porządku. Potrzebujemy cię, potrzebujemy twojej pomocy. Nie możemy cię zastraszyć i zmusić do posłuszeństwa, wiemy o tym, więc zamiast tego cię prosimy. Pomóż nam, Malin. Pomóż nam odszukać Ellę. Pomóż jej. Ona tak bardzo się boi. Myślimy, że nas słyszysz, ale postanawiasz się poddać, zapaść w sen, i śpisz na sofie, a córka przysuwa się do ciebie, próbuje nadążać za filmem, ale jej wzrok cały czas wędruje ku oknu, ku kroplom, które bębnią w czarny dach kościoła. Dwie czarne wrony w znów padającym deszczu. Nad Linköping nadciągają pulsujące chmury. Dokąd doprowadzi ta sobota mieszkańców miasta? Oni nie wiedzą, że wszystko prócz bólu, strachu i zła jest przemijające. Ludzie dziś nie wiedzą, że muszą pielęgnować miłość, częstować się nią, póki na to czas. Gdzie jesteś, Ella? Potrzebujemy twojej pomocy, Malin Fors, więc nie śpij teraz, obudź się, idź do Petera, a potem ruszaj dalej.

37 Malin próbuje nadać myślom rytm deszczu, sprawić, by deszcz pomógł jej jasno myśleć. Czuje krople przez kaptur płaszcza i wśród ich dźwięku słyszy słowa. Zrezygnowane, banalne: pomóż nam, pomóż. Te słowa są jak szepty wśród krzewów w parku Trädgårdsföreningen. Drzewa zdają się marznąć na deszczu, a w poświacie lamp żółte liście powoli opadają na przesiąknięty wodą trawnik. Jest sama w parku. Wokół niej rozpościera się ciemność, a wilgoć wiruje w skąpych słupach światła. Przypomina sobie ten ranek, kiedy znaleźli tu dziewczynę, samą, zgwałconą i nagą. Ale nie będę teraz o tym myśleć. Teraz spróbuję uporządkować to, co mnie czeka. Siada na ławce pod starym dębem i dźwięk kropli deszczu cichnie, głosy też milkną, jakby rozumiały, że muszą zostawić ją w spokoju. A child for a pig. Oczywiście. Dziecko może kosztować mniej niż świnia w krajach takich jak Wietnam. Ale może również kosztować miliony na drugim końcu łańcucha pokarmowego. A co, jeśli ktoś zabrał Ellę z powrotem? – zastanawia się Malin. Porwał ją i znów ją sprzeda, a potem znów i znów. I znowu odda ją do adopcji, tym razem mniej skrupulatnym rodzicom. A może biologiczni rodzice chcieli odzyskać swoje dziecko. I w jakiś sposób zdobyli pieniądze. Jeśli dziecko jest tak małe jak Ella, można sprawić, by zapomniało. Zatrzeć jego wspomnienia, wyprzeć język. Sprawić, by stało się innym człowiekiem, albo odebrać mu człowieczeństwo. Najgorsze, co może się stać. Haremy saudyjskich książąt. Globalna sieć pedofili, taka jak ta w Australii lub ta, którą niedawno zdemaskowano w USA. Warunkiem członkostwa było przesłanie filmów własnej produkcji, na których dzieci były wykorzystywane seksualnie. Chodzą pogłoski o położonych na uboczu domach pełnych małych dziewczynek i chłopców, porwanych, kupionych ze wszystkich stron świata. Dzieci więzione w ciemnych piwnicach, wypuszczane tylko po to, by je wykorzystywać, filmować, czerpać z nich zyski i chorą przyjemność.

„Czy jestem człowiekiem?” Park wokół Malin jest pusty. Takie zło może sięgnąć aż do Linköpingu, myśli Malin, to możliwe, ale z drugiej strony, dlaczego ktoś miałby mordować rodziców? Muszą przecież istnieć dzieci, które łatwiej jest porwać niż Ellę. Ławka jest zimna. Chłodne krople deszczu przebijają się przez koronę dębu i padają na ręce Malin, a ona odwraca dłonie wnętrzem ku górze, próbuje schwytać krople. Są zimne. Zmieniają kształt i prześlizgują się między jej palcami. Łapówki. Wszystkie te plotki, zadowoleni z siebie i niepewni ludzie, insynuacje, wymijające, niemal drwiące zaprzeczenia wszystkich w to zamieszanych, uparte milczenie i odmowa współpracy. Niedopowiedzenia. Nie przeszkadzaj świętym korporacjom. Nie przeszkadzaj im. Pozwól im prowadzić dalej swoje interesy. Wystarczy tylko pomyśleć o tym, jak poszło Ikei w Rosji. Wydawało im się, że są zbyt grubą rybą do tej gry, myśleli, że mogą dyktować warunki i nie płacić łapówek. Słowo niebieskooki nabiera zupełnie innego znaczenia. Nam Szwedom wydaje się, że możemy pozostać czyści w świecie pełnym błota. No dobra. Co mamy do tej pory? Kłótnię w rodzinie, którą wykluczyliśmy. Plotki o łapówkach. Adopcję z kraju, w którym niektóre adopcje były oszustwami. Zaginioną dziewczynkę, której nie możemy odnaleźć. Ani w lesie, ani na dnie rzeki. Malin wstaje, wyciera dłonie o dżinsy, wchodzi na szczyt wzgórza ze zniszczonym budynkiem obserwatorium. Sosny są tu wysokie, niewiele światła się przez nie przebija i Malin stoi nieruchomo w ciemności, wątpi, czy uda im się dokądkolwiek dojść w tej sprawie. Tak właściwie to niewiele wiedzą i Malin ma nadzieję, że Johan znajdzie coś w tych katalogach na twardym dysku, że uda im się wydobyć jakieś informacje z zagadkowych e-maili i billingów, że gdzieś jakiś sukinsyn widział dziewczynkę albo coś o niej wie. Dyskutowali o tym, czy nie skontaktować się z firmami lotniczymi, które latają do Wietnamu. Mimo że znaleźli paszport dziewczynki.

Ktoś mógł użyć fałszywego paszportu z jej zdjęciem. Ale postanowili jeszcze odczekać. To śledztwo może zakończyć się porażką. Dziewczynka pozostanie zaginiona, morderstwo niewyjaśnione, a w mieście nadal będzie panował strach. Malin rusza dalej w stronę szpitala, pragnie, żeby coś się wydarzyło, i myśli o nagim ciele Petera, chce oddać mu się bez żadnych zastrzeżeń, nie myśląc o tym, że musi to oznaczać coś więcej niż bliskość i rozkosz. Nie dzwoniła do niego. Zrobi mu niespodziankę. Ma nadzieję, że nie jest zajęty. Cieszy się z tego, że mogła spędzić czas z córką, że udało jej się ominąć tę „nową Tove” i dotrzeć do tej prawdziwej. Nie idź do szkoły handlowej. Malin chce jej to poradzić, ale wie, że nie powinna się teraz wtrącać, wywierać wpływu, bo Tove sama najlepiej wie. Niby jak miałabym udzielać komuś życiowych porad, myśli Malin, a już zwłaszcza własnej córce. Trädgårdsgatan. Przechodzi przez ulicę i już jest na terenie szpitala. Mija izbę przyjęć oddziału psychiatrycznego, pokryty żółtą dachówką dwupiętrowy budynek psychiatrii i patrzy w dół, w stronę rampy przy warsztatach i generatorach. Potem jest już przy głównym wejściu. Pod osłoną zielonożółtego daszku siedzi kilku pacjentów na wózkach; palą papierosy, wdychają truciznę do płuc i wyglądają, jakby odpłynęli w marzenia. Dyżurka neurochirurgii jest położona niżej, w podziemnych korytarzach. Trochę bardziej luksusowa niż na innych oddziałach, z własnym prysznicem. Przy windach dla gości Malin skręca na schody i schodzi dwa piętra w dół. Wychodzi na korytarz, który ciągnie się sto metrów w obie strony. Przewody, rury i kwadratowe ocynkowane kanały wentylacyjne postękują nad jej głową, a z sufitu kapie brudna woda. Peter. Idę do ciebie. Musisz tam być. Malin przyspiesza kroku. Czuje, że jej ciało nie może już dłużej czekać, weźmiesz mnie mocno i szybko, długo i powoli, chcę czuć twoje ciało w każdy możliwy sposób. Mówi dzień dobry pielęgniarce, o której wie, że pracuje na neurochirurgii, a ona uśmiecha się do

Malin znacząco, wygląda, jakby chciała się zatrzymać i coś powiedzieć, ale zmienia zdanie i idzie dalej. Malin otwiera drzwi prowadzące do bocznego korytarza, gdzie znajduje się dyżurka. Wielodobowy dyżur. Dłuższy niż kiedykolwiek wcześniej. Nie radzę sobie bez ciebie, Peter. Z dzieckiem czy bez dziecka. Bo moje ciało nie woła teraz o dziecko. Woła o ciebie. Malin stoi przed dyżurką w ciemnym korytarzu, patrzy na szare drzwi z laminatu i zastanawia się, czy zapukać. Dlaczego właściwie miałabym to robić? Dlaczego miałabym pukać? Jeśli jesteś tam w środku, ucieszysz się na mój widok. Malin wydaje się, że teraz zza drzwi słyszy jakieś dźwięki, ale jakie… Nie pukam. Naciska klamkę, zostawia świat za sobą i w głębi duszy widzi Petera, jak leży i śpi nago pod kocem na łóżku w dyżurce, jak ona do niego wpełza i oboje wibrują, jak wszystko jest otwarte i bliskie, dokładnie takie, jak było na początku. Jest w przedpokoju dyżurki. Przed nią jeszcze jedne drzwi. Dźwięki. Teraz wyraźniejsze. Przechodzi przez krótki przedpokój do drzwi pokoju, w którym stoi łóżko, otwiera je, udaje, że nie słyszy pojękiwań, dźwięku dwóch ciał uderzających o siebie, udaje, że tej chwili nie ma. Ale owszem, są tam i Malin ich widzi. Dwa nagie ciała w słabym świetle. Peter. Jak pies za drugim psem, stoi przy krótszej krawędzi łóżka, przyciśnięty do pośladków jakiejś nieznajomej kobiety. Czupryna jakiejś blondynki. Pojękiwania. – Don’t stop. Don’t stop. A potem krzyk. – FUCK ME! FUCK ME!

Przestań przestań przestań Peter odwrócił głowę, widzi Malin, w pierwszej chwili wydaje się zdziwiony, a potem patrzy na nią tak, jakby było mu jej żal, ale nie potrafi przestać się pieprzyć, i gdy kobieta krzyczy DON’T STOP, robi to dalej, nie odrywając wzroku od Malin. Kim jest ta pieprzona cipa? Zabiję ją. Zabiję cię, Peter. FUCK ME, FUCK ME! Jeśli ci się wydaje, że pozwolę ci dorżnąć tę cipę do końca, zanim cię zabiję, to się mylisz. I Malin dopada do nich, wciska Petera w ścianę, kobieta spada z łóżka, a on wrzeszczy: – Do diabła, Malin, uspokój się! Naga młoda kobieta stacza się na podłogę, leży na pomarańczowoczerwonym dywaniku i próbuje się czymś zasłonić. Krzyczy: – What’s happening? Who’s that? Peter?! Malin wciska Petera w łóżko, sięga po poduszkę i przyciska nią jego twarz, mocno, mocno, a on próbuje drapać ją po rękach, ale ten pieprzony olejowany płaszcz, który jej dał, żeby ślicznie w nim wyglądała, chroni ją przed jego paznokciami. Peter wierzga nogami. Próbuje krzyczeć spod poduszki, ale ja cię uduszę, skurwysynu, kobieta skuliła się na podłodze, wygląda, jakby nie była w stanie się ruszyć, i Malin widzi, że jest co najmniej dziesięć lat młodsza od niej i piękna i skąd ty ją, kurwa, wytrzasnąłeś? – Stop, stop! – szepcze kobieta i patrzy na mnie, jakbym była potworem. Jestem potworem. Jak długo już przyciskam tę poduszkę? Może ci się wydaje, Peter, że jesteś silny, ale ja jestem silniejsza. Plask. Plask. Jaka jest jej cipa? Cieplejsza od mojej? – Stop – płacze kobieta. – You’re killing him. Potwór. Ja? Zabić.

Peter szarpie tkaninę płaszcza, i co ja takiego robię? Zabijam go? Nie, nie ja, nie, nie teraz. I Malin puszcza poduszkę, podnosi się powoli, zataczając się, idzie tyłem przez pokój, widzi, jak Peter odrzuca poduszkę z twarzy, a wtedy rzuca się biegiem, najpierw przez jeden korytarz, potem drugi i wydaje jej się, że słyszy za plecami jego głos: – Malin, Malin. Do diabła, Malin! Czekaj! Czekaj! Nie będę czekać, myśli Malin. Don’t you ever ever fuck with me again.

38

Sobota, czternasty września, niedziela, piętnasty września

Malin! Barman z Hamleta zdaje się cieszyć, że ją widzi, a Malin cieszy się na widok podświetlonych butelek za barem, czuje jak podniszczona, ciemna boazeria zamyka się wokół niej, a nozdrza wypełnia woń kwaśnego piwa i wódki. – Colę? Uśmiecha się do niej. Nie chcę pieprzonej coli, nie teraz. I Malin mówi: – Duże mocne piwo i setkę beczkowanej tequili, jeśli jakaś wam została. – Jesteś pewna? Odwzajemnia jego spojrzenie, a on rozumie, że nie powinien moralizować, nie z nią, nie teraz, nie w ten deszczowy późny wieczór w Linköpingu. – Mamy tequilę – mówi barman. – Nikt jej nie zamawiał, odkąd przestałaś tu przychodzić. Widzisz, jakie mamy szczęście, że wróciłaś? Uśmiecha się do niej krzywo i Malin czuje, że może jednak, mimo wszystko, powinna stąd wyjść, olać to, wytrzymać, posłuchać pierdolonego zdrowego rozsądku, ale piwo stoi już przed nią na lśniącym barze, kufel pokrywa się szronem, w bursztynowym napoju syczą bąbelki, a piana przelewa się przez brzegi. Malin bierze do ręki piwo, trzyma je i patrzy na mężczyzn i kobiety w lokalu. Starsi. Zniszczeni. Pijacy, którym udało się przejść przez życie i nie stracić pracy. Stracili tylko rodziny. Godność. Przyzwoitość i dumę. I znów się waha, ale teraz stoi już przed nią tequila, w niskiej i lśniącej szklaneczce do whisky i Malin myśli: Nie jestem od nich lepsza. Dlaczego miałabym być? Co sprawia, że tak myślę? Bo w to wierzę. Znów odstawia piwo, wstaje od baru. – Wychodzisz?

Stopy na podłodze. I wtedy bierze szklaneczkę z tequilą, unosi ją w stronę ludzi przy barze, odwraca się, unosi ją ku jeszcze bardziej zniszczonym ludziom przy stolikach i mówi o wiele za głośno: – No to zdrowie! Niech mnie szlag. – Otwiera usta, czuje ciepło napoju, najpierw na wargach, potem na języku, czuje, jak rozgrzewa gardło i żołądek, opróżnia szklaneczkę i cała eksploduje w środku, płonie, a smak dębu, agawy, cukru i zapomnienia, i przytulności, i rozkoszy, i świata wolnego od bólu i paniki wypełniają ją powoli, cudownie powoli. Odstawia szklankę na bar. – Jeszcze jedną. – I gdy czeka na następną tequilę, dużymi łykami pije piwo. Potem pije piwo i tequilę na przemian i to jest dokładnie to, o czym marzyła. Pije, aż cały świat wokół niej składa się już tylko z dźwięków i świateł, niemożliwych do opisania, całkowicie wyzutych z treści, bawełniany sen, w którym nic nie szkodzi, że ktoś wyprowadza ją na zimną, deszczową ulicę i mówi: „Nie wracaj już tutaj”. Gdy Malin zataczając się, idzie Hamngatan, ma niejasne wrażenie, że w Hamlecie coś poszło nie tak, próbuje skupić wzrok na fasadzie budynku, ale nie potrafi sobie przypomnieć, co takiego mogło pójść nie tak. Co się stało w barze? Bo chyba niedawno była w barze? Co się stało z Peterem? Byłam w szpitalu? FUCK ME. FUCK ME. Zabiję cię, skurwysynu. Zabiję cię. Skręca za róg, na Stora Torget i próbuje iść prosto, ale wpada na odlewaną cembrowinę fontanny otaczającej konny posąg Folkego Filbytera. Więcej alkoholu. Więcej. Ludzie przyglądają jej się, powinni mieć to gdzieś, słyszycie, a przy Ågatan podchodzi do linki przed barem Haderlige Harrys i ktoś krzyczy: „Stań w kolejce!”, a ona przeszukuje kieszenie płaszcza, zimne krople, chyba dalej pada, czy to dlatego mam takie mokre włosy, muszę się jeszcze napić. – Zamknij się! Czerwone światła, pomarańczowe, które stają się niebieskie, żółte. Gdzie jestem? W dyżurce. FUCK ME.

A child. A child for a fucking pig. – Słyszycie? – Udało jej się wygrzebać portfel, podsuwa swoją legitymacje pod nos dwóm ochroniarzom, syczy: – Wy pieprzone cieniasy. Wpuszczać mnie! Inaczej dopilnuję, żeby zamknęli ten lokal, zrozumiano! Ale ochroniarze nie odpowiadają, znikają gdzieś, i teraz patrzę na nich od dołu. Dlaczego? Dżinsy są mokre. Ale miło się tu leży. Deszcz jest jak puch, asfalt jak luksusowy materac. – Wpuszczać mnie! Śmiech odbija się echem wokół niej. – Zabiję cię, rozumiesz?! – krzyczy Malin, a potem czuje, jak czyjeś silne ręce chwytają ją pod ramiona, podnoszą do pozycji stojącej i słyszy głosy, mówiące coś w stylu: – Ty, widzisz, kto to jest? – Tak. – Musimy ją stąd zabrać. – Pewnie znów wpadła w ciąg. Myślałem, że jest czysta. – Z tego się tak po prostu nie wychodzi. Tylne siedzenie wozu pokryte jest czarną tkaniną. Malin wie, co to za samochód. Wyczuwa uchwyty na kajdanki na bocznych ścianach wozu. Na krótką chwilę przejaśnia jej się w głowie i wie, gdzie jest, jak tu trafiła, wie, co się stało i co się może stać. – Chłopaki – prosi – nie możecie mnie zawieźć do domu? Moja córka tam jest, może się mną zająć. – Gdzie mieszka… Ale zanim Malin jest w stanie odpowiedzieć, znów jest we własnym świecie mrugających, wirujących świateł i pulsujących dźwięków, w świecie, który tak dobrze zna, gdzie trzeba trzymać się mocno każdego oparcia, żeby nie spaść z planety.

Tove leży na sofie. Zerka jednym okiem na jakiś idiotyczny program rozrywkowy, w którym tak zwani popularni artyści interpretują nawzajem swoje piosenki.

Równocześnie czyta powieść, którą dostała od Klary, kobiety, u której wynajmuje mieszkanie w Lundsbergu, książkę pod tytułem Wolność, która opowiada o jakichś dysfunkcyjnych Amerykanach. Zakręcone typy. Takie jak ja. Ta katastrofa na wczorajszej imprezie. Raz śmieć, na zawsze śmieć. Ale w Lundsbergu nie patrzą na mnie jak na śmiecia. Nie. I teraz Tove tęskni za wysokimi wymaganiami w Lundsbergu, za próżnością innych, ale przede wszystkim za uczuciem, że tam czegoś od człowieka oczekują – od niej i od wszystkich innych – i że w ramach jakichś niewidzialnych, ale szerokich ram człowiek ma tam szansę, by być tym, kim jest. Wtedy można znosić to, co śmieszne. Wygląda na to, że mama nigdy do końca nie zrozumiała, że człowiek musi wziąć odpowiedzialność za swoje życie, że nie może zrzucać całej winy, choćby podświadomie, na babcię i dziadka i na ich niedociągnięcia. Musi zrozumieć, że może pójść naprzód dlatego, że sama tego chce, a nie dlatego, że ściga ją mnóstwo jakichś spraw z przeszłości. Jak mogłaby to zrozumieć? Bo musi to zrozumieć. Jeśli kac nie jest gorszy od tego, jak się dziś czułam, myśli potem Tove, to picie nie może być przecież takie niebezpieczne. Ale jest niebezpieczne. Widziałam, co zrobiło z mamą. I w związku z tym również ze mną. Boże, jak się za nią wstydziłam. Boże, jakie ona pieprzone głupoty wyprawiała. Ale to już chyba przeszłość. Na pewno jest w szpitalu i spędza miło czas z Peterem. Cieszę się, że tam poszła i zrobiła mu niespodziankę. Dzwonek do drzwi. Kto to może być? Mama ma klucz, więc to musi być ktoś inny. Tove wstaje, idzie do przedpokoju, wygląda przez wizjer. Policjant w skórzanej kurce od munduru. Za nim drugi policjant, który próbuje utrzymać na nogach jakąś trzecią osobę. Mama.

Jesteś ranna? Coś ty zrobiła? I Tove żałuje, że nie zatrzymała mamy w domu, a jeszcze bardziej, że sama nie została w Lundsbergu. Czuje, jak ściska jej się żołądek. Otwiera drzwi. – To ty jesteś Tove Fors? – pyta pierwszy z policjantów i Tove myśli, że wygląda jak goryl, ale ma sympatyczny głos. Kiwa głową. Policjant odsuwa się na bok i Tove widzi, jak ten drugi musi się męczyć, żeby utrzymać mamę w pionie, jest cała mokra i brudna, wygląda, jakby nie była w stanie podnieść głowy, śmierdzi od niej alkoholem, kiwa się na nogach, Boże, jaka ona musi być pijana. Bardziej niż ja wczoraj. – Możemy z nią wejść? – pyta policjant i Tove dostrzega, jaki jest zażenowany całą tą sytuacją, jak mu wstyd z powodu mamy. Razem z tym drugim pomagają Malin wejść do pokoju i kładą ją na łóżku. Nie wydaje z siebie żadnego dźwięku i zdaje się zapadać w bezdenny sen. Drugi policjant natychmiast znika na klatce schodowej, a sympatyczna małpa jeszcze się ociąga w przedpokoju, ale wyraźnie widać, że też chciałby już wyjść. – Znaleźliśmy ją przy Ågatan. Nie prezentowała się za dobrze, jeśli można tak powiedzieć. Tove przytakuje. – Ile masz lat? – pyta policjant. – Osiemnaście. Policjant kiwa głową. – Właściwie to powinniśmy ją zabrać. Zamknąć ją przynajmniej w izbie wytrzeźwień. Ale nikt się o tym nie dowie, możesz być spokojna. Ochroniarze z Harrys nic nie powiedzą. Ale musisz do niej zaglądać. Pilnować, żeby się nie udusiła własnymi wymiocinami. Połóż ją na boku, wtedy będzie dobrze. – Okay. W telewizji jakiś skazany za narkotyki piosenkarz śpiewa paskudny przebój, na łóżku śpi pijana w sztok mama, a przede mną stoi policjant. Co się stało? – myśli Tove. Co się stało? – Zajmij się teraz mamą. Mogę na tobie polegać? – Zajmę się nią – mówi Tove. – Robiłam to już wcześniej.

Wszystko jest czarne, z wyjątkiem monitora. Ile już wieczorów, nocy tak przesiedziałem, myśli Johan Jakobsson, sam przed komputerem, gdy rodzina już śpi. Dziś wieczorem pił wino do kolacji. Teraz kieliszek stoi obok. Pomyślał, że zrobi jak Allen Ginsberg i Burroughs, że otworzy sobie mózg za pomocą używek i może wtedy uda mu się złamać kody do katalogów z twardego dysku Patricka Andergrena. Nie mają pojęcia, gdzie może być dziewczynka. Żadnego pieprzonego pojęcia. Stuka w klawiaturę. Próbuje znaleźć jakąś tylną furtkę. Popija wino. Stara się dostrzec wzorce w strukturach wzorców kodów chroniących hasła. Jaki to może mieć związek? Stuka w klawiaturę, czyta, wie, że nie jest w tym żadnym mistrzem i że są firmy w Czechach i w Indiach, które pewnie mogłyby to dla niego rozwiązać w mgnieniu oka. Policyjnym informatykom się nie udało. Ale wynajęcie prywatnych firm kosztuje fortunę, a coś takiego nie mieści się w ich budżecie. Tym firmom nigdy by nie przyszło do głowy, żeby pracować za darmo, nawet w sytuacji, gdy zależy od tego życie małej dziewczynki. A może jednak? Johan jest zmęczony. Tak zmęczony, że już nawet nie czuje zmęczenia. Tęskni za tym, żeby pójść do łóżka, do żony, czuje, że wino zamiast otwierać mu umysł, raczej go otępia. Może jutro skontaktuje się z tą czeską firmą. Może jednak pomogą? Mogę załączyć zdjęcie Elli. Może wtedy zmięknie im serce? Może zrozumieją, że nie chodzi tylko o jej życie, ale w ogóle o ludzką przyzwoitość. Wychodzi z kodu programu zabezpieczającego. Ma już zamknąć katalogi, okienko z pytaniem, w którym ma wpisać swój personal security code. Ella. Zwłoki z dziurami po kulach. Trzeba być dobrym dla dzieci, bo inaczej… Czuje narastającą wściekłość, wali ze złością w klawiaturę, wstukuje w okienku: DON’T FUCK WITH ME

Ok. Ok. Łokieć protestuje przy ostatnim kliknięciu tego wieczoru. Ok. I wtedy wydarza się cud, na który on i pozostali czekali. Zabezpieczone katalogi z dysku Patricka Andergrena się otwierają. Jeden po drugim ukazują swoją zawartość w mroku nocy.

III. Rzeką przez świat

[Głosy, słowa nad wodą]

Wyjdź, Ella! Szukamy cię, zabawa już się skończyła. Wyjdź. Już dawno doliczyliśmy do końca. Dziewiętnaście. Dwadzieścia. Dziewięćdziesiąt dziewięć. Sto! Pokaż się! To my wołamy. To mama, Ella. Mamo. Jestem tutaj. I ja, tata, też cię słyszę, słyszysz nas, Ella? Bo to chyba ty ukrywasz się tam w ciemności? Słyszę. Ale nie ma was tutaj. Chodźcie tu. Chodźcie. Chcę do domu. Co oni robią? Nie chcę, mamo. Mamo?! A nad rzeką kobieta zanurza włosy w leniwie płynącej wodzie. Daje obce znaki duchom na niebie, twarzom zmarłych w chmurach. Delikatnie używa czarnego pędzla swoich włosów i kolor wypływa, zmienia się w ciemny deszcz, który opada na dzikie zielone równiny i na góry. Wody rzeki płyną ku własnej ciemności. I wszystkie samotne twarze morderców są swoimi odbiciami, ich uczucia są takie same, a pomiędzy ich ciałami napinają się łuki nieznanej elektryczności i nad wszystkimi rzekami świata, nad wszystkimi wodami unosi się ich pomruk: A child for a pig. A pig for a child. A child, a child, my child. Moje dziecko. Ja. Nie możecie mnie tak zostawić, bo wtedy mnie nie będzie. Jeśli nie ma mojego dziecka, to kim ja jestem?

Mamo. MAMO. Zamknęli mnie. ZAMKNĘLI MNIE. Nie chcę. To boli. Nie. Gdzie ja jestem? Czy już nie żyję? Oni filmują, mamo. Myślą, że filmują mnie, ale to nieprawda. Wydarzyło się to kilka nocy wcześniej i wydarzyło się właśnie tak. I to była ta sama noc, gdy Patrick i Cecilia Andergrenowie zostali zamordowani, a ich córka Ella Andergren zaginęła. Co się stało? Gdzie? Mężczyzna w willi niedaleko Linköpingu został trafiony strzałem w pierś z bliskiej odległości. Gwałtowna śmierć zawitała do Linköpingu po raz trzeci tej nocy. Mężczyzna wciąż siedzi w willi z głową opartą o stół, a resztki jego duszy śmierdzą, gniją i wysychają, a on patrzy w dół na siebie, widzi kulę w ścianie i wie, że uczyniła jego śmierć równie mroczną, jak było jego życie, i że wszystko wypełniło się czarnymi falami, jeszcze czarniejszymi falami.

39 Kurwa, kurwa, kurwa. Co ja zrobiłam? Co się stało? Malin leży na boku w łóżku, patrzy znad krawędzi w dół w zielone plastikowe wiaderko, którego dno pokrywają wymiociny. Młotek. Wali w czaszkę. Światło sączące się przez szpary w żaluzjach razi w oczy, wgryza się w mózg. Promienie sprawiają, że jej oczy łzawią, a w głowie stoi dziesięciu karłów z dłutami. Dłubią, dłubią i śmieją się z niej drwiąco. Z jej słabości. Malin czuje wzbierające jak wulkan nudności, do ust napływa ślina i po chwili kwaśny strumień lawy tryska do wiadra. Wszystko dobrze. Jest przytomna. Żyje. Peter, ty skurwysynu… i Malin znów ma ochotę się napić, ale w mieszkaniu nie ma alkoholu, wie o tym. A może w kuchni jest butelka tequili? Boli ją całe ciało. Ma ochotę wyjść ze swojej skóry, stać się innym człowiekiem, ale tkwi w tym, kim jest. Mocno. Leży w łóżku i odsuwa od siebie wszystkie obrazy z poprzedniego dnia, jednak widzi siebie, jak rzuca pustą szklankę po tequili prosto na podłogę w Hamlecie, jak krzyczy: „FUCK ME, FUCK ME” na cały bar, przypomina sobie pełne pogardy spojrzenia zmęczonych, zniszczonych ludzi. Naucz się pić. Albo idź do diabła. I tam teraz jestem. Tove. Zajmowałaś się mną dziś w nocy, pamiętam to. Jesteś w domu? Malin podnosi się do pozycji siedzącej, robi jej się ciemno przed oczami, i teraz ktoś wali kamienną maczugą w jej czaszkę. Mruży powieki.

Mruga, wstaje. – Tove, Tove! – krzyczy w głąb mieszkania. Żadnej odpowiedzi. Idzie chwiejnie do kuchni, w przedpokoju potyka się o swoje buty, a światło niemal ją powala, chociaż na zewnątrz pada deszcz, a niebo nad kościołem jest ciemnoszare. Karteczka na stole w kuchni.

Pojechałam wcześniejszym pociągiem, ściskam, Tove

Malin opada na krzesło. Jak mam przed tym wszystkim uciec? Zegar na ścianie wskazuje jedenastą i Malin myśli o pracy. To do niej trafia. Musi rzucić się biegiem do zlewu i wymiotuje, a potem pije wczorajszą zimną kawę prosto z dzbanka i znowu wymiotuje. Ma na sobie dżinsy. Brudne. I białą bluzkę. Czuje, jak pod tkaniną dostaje gęsiej skórki – ze wstydu, z wściekłości – i ma ochotę się rozpłakać, ale nie potrafi. Nie potrafi. Przed oczami: obraz Petera, cały przekreślony na krzyż dwoma czerwonymi liniami, dziewczyna na łóżku na czworakach przed nim. FUCK ME, FUCK ME. Malin wchodzi do łazienki. Nie ma siły spojrzeć w lustro, bo jej nie ma, nie ma, ale to ja, nie, nie ja… i ta kobieta w lustrze wygląda okropnie, szara twarz, zaczerwienione oczy, cała jej twarz to bezkształtna, napuchnięta masa, a włosy są potargane, posklejane śmierdzącymi wymiocinami. Tove. Opiekowałaś się mną, pilnowałaś, żebym się nie udusiła. A potem poszłaś. Malin opada na podłogę, czołga się do łóżka i grzebie w kieszeniach płaszcza w poszukiwaniu telefonu. Pięć nieodebranych połączeń. Od Zekego. Od Johana. SMS od Johana. „Złamałem hasło. Przyjeżdżaj na posterunek”.

Wiadomość wysłana o wpół do dziewiątej rano. Pięknie, myśli Malin. Kurwa. Pełznie do łazienki, wchodzi pod prysznic i nie zdejmując z siebie ubrania, odkręca wodę, ciepłą skręca do minimum i po chwili na skutą lodem duszę pada lodowaty deszcz.

Kim jestem? – myśli Malin, sącząc czarną jak otchłań kawę. Czujecie smród alkoholu? Stoi za plecami Johana Jakobssona w pełnym biurek pomieszczeniu i patrzy na jego monitor. Zeke stoi obok niej, przyglądał jej się podejrzliwie, kiedy przyszła, i wie, że ją przejrzał, otworzył nawet usta, żeby coś powiedzieć, ale potem zmienił zdanie. W domu wzięła dwa ipreny i trzy panodile. I nie zwymiotowała. Przez pięć minut płukała gardło płynem o smaku miętowym. Oddycha nad ramieniem Johana. Wygląda na to, że nic nie zauważył. Zawołał ją od razu do siebie. Zjawił się Zeke, a Johan powiedział: – Musisz to zobaczyć. Znalazłem to w jednym z zabezpieczonych katalogów. I teraz Malin próbuje skupić wzrok na odtwarzaczu Quick-Time na monitorze Johana, na pełnej życia zarumienionej twarzy Patricka Andergrena, który mówi coś, widoczny od pasa w górę na tle anonimowej białej ściany i patrzy prosto w kamerę.

„Ella, to ja, Patrick. Twój tata. Tak, nie jestem twoim biologicznym tatą, ale najlepszym, jakiego masz. Teraz, kiedy to oglądasz, jesteś już starsza, jeżeli w ogóle kiedykolwiek to zobaczysz. Musisz być starsza, żeby zrozumieć. Słuchaj teraz uważnie: Oczywiście, że słyszałem plotki, kiedy pracowałem w Wietnamie. O adopcjach, z którymi nie wszystko było w porządku, o rodzicach, którym oszustwem odebrano dzieci. To dlatego byłem szczególnie dokładny, kiedy mieliśmy cię adoptować, sprawdziłem wszystko dziesięć razy, pojechałem na miejsce, spotkałem się z pracownikami sierocińca, sam sprawdziłem wszystkie dokumenty i zwróciłem się do moich kontaktów, żeby też je sprawdzili. I wszystko

wydawało się w porządku. Twoi rodzice naprawdę nie żyją, zginęli, kiedy niewybuch z ofensywy Frontu Wyzwolenia z 1971 eksplodował w rowie. Miałaś wtedy sześć miesięcy i najpierw zajęła się tobą babcia, ale potem również ona umarła. Adopcja była całkowicie w porządku. Wszyscy mnie o tym zapewniali i ja sam również się o tym upewniłem. A potem, w 2009, kiedy ukazał się wielki amerykański raport, zrobiło mi się zimno. Było gorzej niż mogłem sobie wyobrażać. Ilu dzieci to mogło dotyczyć? Pięciu tysięcy? Dziesięciu? Do samych Stanów Zjednoczonych adoptowano kilka tysięcy dzieci, czasami przez przybranych rodziców, którzy stali się niepłodni w drugim pokoleniu w wyniku działania Agent Orange. Ale to akurat nie miało żadnego znaczenia. Ile z adoptowanych dzieci zostało wyłudzonych biologicznym rodzicom? Może istnieć wielu rodziców i dzieci, którzy nie mogli być razem z powodu kłamstw. Chciwości. Trudniej jest się pożegnać z żywymi niż z umarłymi, Ella. A więc ponownie rozpocząłem poszukiwania. Byłem jak opętany. Patrzyłem, jak bawisz się w ogrodzie nad rzeką, a równocześnie siedziałem przy komputerze, czekając na nowe informacje o tym, kim jesteś. Ale co bym zrobił, gdybym uzyskał nowe informacje o tobie? Jeśli ty również okazałabyś się dzieckiem wykradzionym za pomocą kłamstw? Czy oddałbym cię wtedy? Opuścił? Co bym zrobił? Czy nasza miłość nie jest najwspanialsza i najprawdziwsza? Czy to możliwe, że na świecie jest za dużo miłości i że nie wiemy, co z nią począć? Cokolwiek się stało, kiedy zobaczysz ten film, powinnaś wiedzieć, że cię kocham, Ella. Kocham cię ponad wszystko”.

Film dobiega końca, a Malin ma nudności. Nie z powodu tego, co właśnie widziała. Po alkoholu. I myśli o tym, że Patrick Andergren musiał wiedzieć, że zawisło nad nim jakieś niebezpieczeństwo. Film został nagrany zaledwie kilka miesięcy temu. – Uznałem, że to dobry początek – mówi Johan. – Jest tego dużo więcej.

– Dlaczego nagrał ten film? – pyta Malin. – Pewnie potrzebował czegoś w rodzaju spowiedzi – mówi Zeke. – Chciał zrzucić kamień z serca. Wyrzucić z siebie różne rzeczy. – Jest jakiś dalszy ciąg? – Nie. Jeśli coś takiego zaplanował, to nie zdążył tego nagrać – mówi Johan.

Co człowiek pozostawia po sobie? Dlaczego robi to, co robi? Może będziesz chciała obejrzeć ten film, Ella, kiedy będziesz już większa, dowiedzieć się, że zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, żeby poznać prawdę. Czy to jest prawda? Do rozwiązania tej zagadki będą musieli się zbliżyć żywi, jeśli starczy im odwagi. Słyszę cię, Ella. Płaczesz w jakimś ciemnym, wilgotnym pokoju i nie jesteś sama. Żyjesz. Chcę cię mieć tu, przy sobie, ale ty żyjesz, żyjesz i to jest najważniejsze, musi ci się udać, bo wkrótce przyjdzie Malin Fors i cię znajdzie, a dzięki temu i jej uda się przeżyć. To dobrze, prawda? Siedzi na posterunku. Przegląda zawartość moich zabezpieczonych katalogów. Czy on brał łapówki? Pieniądze, Ella. Pieniądze dają władzę. Władza? To wtedy, kiedy się decyduje o życiu innego człowieka. Ni mniej, ni więcej. Nadużywanie władzy. To wtedy, kiedy kradnie się komuś miłość. Ale jeśli nie wiesz, że ukradłeś? Co to wtedy jest? Czy Patrick Andergren poznał prawdę o adopcji? – zastanawia się teraz Malin Fors, ogarnia ją przeczucie i myśli o swojej przyjaciółce Karin, ale odsuwa na bok to wrażenie, bo to jest zbyt trudne. Myśli: Co zrobi Karin? Co jest słuszne? Kiedy cię przytulałem, Ella, to czy to było słuszne? A może to były tylko moje zagubione próby, by zaleczyć własną samotność?

40 Zapomnij o kacu, myśli Malin. Zapomnij o wszystkich własnych troskach, wyprzyj je, patrz na to, co was czeka. Na szczęście nie widzi swojego odbicia w monitorze Johana Jakobssona; nie jest też w stanie czytać czcionek, ale Johan mówi wszystko, co powinna wiedzieć, i choć film już się skończył, twarz i głos Patricka Andergrena zawisły nad nimi jak duch. – To był pieprzony czysty przypadek – mówi Johan. – Że udało mi się złamać ten kod. Johan przeklina, myśli Malin, gryząc ostatnie resztki strupka na wewnętrznej stronie wargi. Nieczęsto mu się to zdarza, właściwie to tylko wtedy, kiedy jest zmęczony albo zadowolony z siebie, a w tej chwili to musi być i jedno, i drugie. – A więc Patrick Andergren przeprowadził bardzo szerokie śledztwo w sprawie własnej adopcji i zakwestionował historyjkę, którą sprzedali mu w domu dziecka w Wietnamie. – Johan mówi dalej: – W końcu doszedł do wniosku, że adopcja Elli była przeprowadzona prawidłowo. Dziewczynka była sierotą. Jej rodzice faktycznie zginęli od wybuchu niewypału. – Klika i otwiera kilka kolorowych zdjęć. Osuszone pole ryżowe, obsadzone na skraju palmami. Dół w ziemi, kilka metrów średnicy. – Starał się wszystko udokumentować. Pisał własne raporty o swojej pracy, jakby był jakąś samozwańczą władzą. Najwyraźniej pojechał obejrzeć ten rów, w którym zginęli, żeby to udokumentować i zobaczyć na własne oczy. – Ale skoro nie było żadnych nieprawidłowości z adopcją, to w czym był problem? – pyta Zeke. – Nie zadowolił się tylko własną sprawą. Znalazł siedem innych nazwisk w aktach dzieci, które adoptowano z Wietnamu do rodzin w Szwecji od 2000 roku. Badał również ich sprawy i gdy był w Wietnamie, rozmawiał z biologicznymi rodzicami, jeśli jeszcze żyli, próbował uzyskać dostęp do oficjalnych dokumentów, a nawet usiłował pociągnąć do odpowiedzialności urzędników i pracowników domu dziecka. Mam tutaj te dokumenty. – Dobry Boże – szepcze Malin i od samego tego szeptu niemal mdleje, mózg wydaje się puchnąć jeszcze bardziej, gdy porusza mięśniami twarzy. – To mi wygląda na niebezpieczną działalność – mówi Zeke. – Zamieszani w to ludzie z Wietnamu na pewno chcieli, żeby trzymał się od nich z daleka. A o tych siedmiu rodzinach też pewnie nie można powiedzieć, że nie były zainteresowane. Samozwańczy apostoł prawdy, myśli Malin. Ale dlaczego? A dlaczego nie?

Ze względu na dzieci. Żeby mogły poznać prawdę. – Masz tam nazwiska wszystkich tych szwedzkich rodzin? – pyta Zeke, wskazując na monitor. – Tak. – Rozmawiał z nimi? Czy to jasno z tego wynika? Wiedzieli, czym się zajmował? – pyta Malin i słowa płyną teraz łatwiej, jakby czaszka powoli się przyzwyczajała, i to jest trochę tak, jakby słowa wypierały kaca. – Z niektórymi rozmawiał, z innymi zapewne nie. Ale trudno powiedzieć, co wiedzieli o jego śledztwie. – Są jakieś nazwiska ludzi z Wietnamu? Johan kiwa głową. – Nazwiska Wietnamczyków pojawiają się w różnych sprawach, w zależności od prowincji. – Są adresy? – pyta Malin. – Tak. Adresy domów dziecka w Wietnamie, urzędów, a w niektórych przypadkach wydaje mi się, że nawet biologicznych rodziców. Również szwedzkich rodzin, organizacji, które miały z tym jakiś związek, i oczywiście urzędów. – A numery telefonów? Są jakieś, które by się zgadzały z tymi numerami na kartę, które znaleźliśmy wcześniej? – Tak. Są w osobnym dokumencie. Ale tylko numery. Dokument nazywa się I.N., cokolwiek to może znaczyć. – Pewnie international numbers – mówi Zeke. Malin i Johan mruczą pod nosem, jakby na potwierdzenie. – A adresy e-mailowe, na które pisał do Wietnamu? Też tam są? – pyta Malin. – Nie – odpowiada Johan. – Nie znalazłem żadnych adresów e-mailowych. Johan. Jesteś jak skała. Ile spałeś dziś w nocy? – No to teraz możemy iść dalej – mówi Zeke. – Musimy sprawdzić te szwedzkie rodziny. I zobaczyć, czego nam się uda dowiedzieć o tych ludziach z Wietnamu, których nazwiska się tu pojawiają. – Jeśli to ktoś z tych szwedzkich rodzin chciał położyć kres jego śledztwom, to nie wyjaśnia to, co się stało z Ellą – stwierdza Malin. – A może jednak? – wtrąca Zeke. – Może coś poszło nie tak i musieli też zabić dziewczynkę? I

pozbyli się ciała… Ludzie w skrajnych sytuacjach nie zawsze działają logicznie. Johan kiwa głową. Słowa Zekego docierają do Malin. To się może zgadzać. – Jeśli Patrick Andergren prowadził śledztwo i rodzice myśleli, że mogą stracić swoje dzieci, to nie da się zaprzeczyć, że prowadził niebezpieczne życie – mówi Johan. – Ja zabiłabym z bardziej błahego powodu – stwierdza Malin. – I jeszcze jedno – dodaje po chwili Johan. – Wygląda na to, że za wszystkimi tymi adopcjami, które sprawdzał, stoi jedno i to samo biuro doradztwa adopcyjnego. Szwedzko-Wietnamskie Adopcje SA. Wygląda na to, że mieli swoje biuro tu, w Linköpingu, ale zamknęli je tuż przed zawieszeniem adopcji z Wietnamu. Później, według materiałów Patricka Andergrena, otworzyli swoje biuro w Danii. Jeśli dobrze rozumiem, Andergren podejrzewał, że założyciel tego biura, niejaki Sonny Levin, był w to w jakiś sposób zamieszany albo przynajmniej zdawał sobie sprawę, że nie wszystkie adopcje przebiegały do końca prawidłowo. Malin czuje, jak robi jej się zimno. Trudno jej oddychać. Znów ma nudności. Szwedzko-Wietnamskie Adopcje. To było to biuro, o którym wspominała Karin. Jej doradcy. Tess. Nie chcę wiedzieć, nie chcę wiedzieć. Sonny Levin. Karin nie wymieniła tego nazwiska, ale wymieniła biuro konsultingowe, które było podobno pośrednikiem pomiędzy przybranymi rodzicami a organizacjami adopcyjnymi. – Które organizacje adopcyjne były w to zamieszane? – pyta Malin. – Centrum Adopcyjne, Świat Adopcji i jeszcze kilka innych. – Czy ten Sonny Levin może mieć coś wspólnego z morderstwem? – zastanawia się Zeke. – Może zajmował się czymś niezgodnym z prawem, a Patrick Andergren wpadł na jego trop? – Może – mówi Malin. – Musimy go odszukać. Tess. W piaskownicy, w hali zabaw, na kolanach u Karin. – Czy Karin Johannison jest jednym z tych rodziców, których sprawą się zajmował? – pyta Malin. – Jej adopcja?

Zauważa, że i Zeke, i Johan przestają oddychać, przełykają, a ich mózgi zaczynają intensywnie pracować. – Jest czy nie? – powtarza Malin po kilku sekundach milczenia. – Nie – odpowiada Johan. – Dlaczego pytasz? Czy mam coś powiedzieć o tym jej adopcyjnym biurze konsultingowym? Tak? Nie? Malin postanawia odczekać, porozmawiać najpierw z Karin. – Zastanawiałam się tylko. Adoptowała dziecko z Wietnamu. Żaden z jej kolegów nie wyciągnął dotychczas wniosku, że Karin adoptowała Tess po zawieszeniu adopcji z Wietnamu i nie zaczął się zastanawiać, jak to było możliwe. A może któryś z nich się zorientował, ale tak jak ona nie chce przysparzać trosk i nieprzyjemności koleżance, dopóki nie jest to naprawdę konieczne. No i Zeke. Co on miałby z tym wszystkim począć? – Dobra – mówi po chwili Malin. – Musimy sprawdzić pozostałe rodziny. Sprawdzić to biuro doradcze i dotrzeć do Sonny’ego Levina. Zobaczyć, czy te nazwiska z Wietnamu mogą nam coś dać. Masz do niego jakiś adres? Johan ziewa, mówi: – Mamy informacje o biurze, ale żadnych prywatnych danych. Jeszcze nie w tej chwili. Pomyślałem, że teraz położę się na jakąś godzinę w pokoju obok. – A łapówki? – pyta Zeke. – Nic o tym nie ma. Czekam na odpowiedź z działu przestępczości gospodarczej, czy Patrick Andergren miał jakieś konta za granicą, a jeśli tak, to jak wyglądały transakcje. – Johan wstaje. Wsuwa rękę do kieszeni spodni, wyciąga paczuszkę gumy do żucia i podaje ją Malin. – Weź – mówi. – Zanim przyjdzie Sven i reszta. Malin wyciąga rękę, wyjmuje gumę z paczuszki, a połączenie mięty z kawą sprawia, że język wciska jej się w podniebienie, a do ust napływa ślina, jakby ktoś odkręcił kran. Zeke obok niej. Malin czuje, że ma ochotę coś powiedzieć, wie, że będzie chciał przeprowadzić z nią poważną rozmowę, gdy tylko Johan sobie pójdzie.

Siłownia. Ściany zielone, jakby je ktoś obrzygał. Smród potu.

Zazwyczaj zdecydowany wyraz twarzy Zekego ustępuje miejsca minie, która wyraża niepokój i poruszenie, i Malin widzi strach w jego oczach. – Musisz się trzymać, Malin. Musisz. Zeke bierze ją za ramiona, patrzy jej w oczy, próbuje coś w nią tchnąć… ale co? – Ella cię potrzebuje, Malin, do diabła. Musimy ją odnaleźć, a jeśli teraz znów zaczniesz chlać, wszystko pójdzie w diabły. Pomyśl o Tove. Ona cię potrzebuje. I Stefan też. Żadne z nich mnie nie potrzebuje, myśli Malin. Dlaczego miałabym o to dbać? – Nie mogłam – mówi. – Nie mogłam dłużej wytrzymać. Nie miałam już siły ani, kurwa, ochoty. Malin słyszy, jak jej głos przechodzi niemal w krzyk, w jęk. Osuwa się na ławeczkę treningową i pozwala, by ręce opadły jej aż do podłogi. FUCK ME. Hamlet, Ågatan, koledzy z patrolu, którzy zawieźli ją do domu, nie zgłosili tego. Tove, która musiała się nią opiekować. I która znów uciekła do Lundsbergu. O tym wszystkim przed chwilą opowiadała Zekemu. Ale nie opowiedziała o dziecku. Dziecku, którego nie może mieć. O nowym życiu, które nigdy, nigdy nikomu już nie da. Nie zapytała, choć miała na to ochotę: „Co mam, do diabła, zrobić? Co ludzie robią, Zeke? Jak sobie mam z tym poradzić? Jak w ogóle ktokolwiek jest w stanie coś takiego znieść?”. – Pogadam z chłopakami z patrolu. Zadbam, żeby to się rzeczywiście nie rozeszło dalej. I nic nikomu nie powiem. Johanowi też nie – obiecuje Zeke. Malin kiwa głową, patrzy w górę na jego przypominającą trupią czaszkę twarz, na drobne skaleczenia na – co rzadko się zdarza – niestarannie ogolonej głowie. Zeke siada obok niej. Obejmuje ją ramieniem, jest ciepły i Malin pragnie odpłynąć w tym cieple. – Weź się teraz w garść. Daję ci jedną szansę. Tylko jedną. Inaczej to by było zbyt niebezpieczne dla mnie i dla wszystkich pozostałych, gdybyś została w pracy. Rozumiesz to? Nie wolno ci znów zacząć pić, Malin. Bo nie wiadomo, czy wtedy przeżyjesz. Możesz stracić pracę, a to by cię zabiło, wiesz o tym. Ta praca mnie zabija, myśli Malin. A równocześnie to niemal jedyna rzecz, która trzyma mnie przy życiu. Peter. Stefan. Samotny, taki samotny w domu opieki w Sjöplogen. Tove, która ucieka, bo musi.

Ella. Uratuj mnie. Bo kto inny to zrobi? Skręca ją z pragnienia, boi się, że za chwilę zacznie się trząść w niekontrolowany sposób, i płacze, ogromne łzy spływają jej po policzkach, czuje, jak staje się mała i sztywna w objęciach Zekego. Mówi: – Co ja mam zrobić, Zeke? Co ja mam zrobić? Gdzie mam się, kurwa, podziać? Zeke oddycha. Malin czuje, jak jego żebra powoli unoszą się i opadają. Potem mówi do niej: – Jedź teraz do domu. Prześpij się trochę i zadbaj, żeby nie było po tobie widać kaca. Przyjedź tu znowu za parę godzin i zabierzemy się do tego. Dobrze? Malin czuje, że całe jej ciało drży. Stęka: – Tak.

41 Malin zgniata karteczkę od Tove. Nie chce na nią patrzeć. Ale rozumie swoją córkę, rozumie, że chciała uciec. Wrócić do tego, co może stać się jej życiem. Życiem z dala od obskurnych mieszkań i zdesperowanej matki alkoholiczki. Kto cię może za to winić, Tove. Zegar z Ikei tyka na ścianie i Malin chce opuścić żaluzje, ukryć się w ciemności, ale wie, co zrobić. Egzorcyzm. Pora na egzorcyzm. Idzie do sypialni Tove i wyciąga z jej szafy dwie duże torby na kije hokejowe, które leżą tam od lat; Malin zapomniała już, skąd się tam wzięły. Ale teraz się przydadzą. Egzorcyzm. Ból głowy trochę zelżał. Ale wstyd nie. Malin próbuje nie patrzeć na siebie w lustrze w przedpokoju, gdy wlecze jedną z toreb do kuchni. Potem wyciąga tę śmieszną mikrofalówkę z nierdzewnej stali z półki nad zlewem. Wrzuca ją do torby i widzi, jak szybka z przodu pęka. Talerze z Rörstrand. Pięknie się tłuką na dnie torby. Prezent urodzinowy od Petera. Pamięta, jak udawała, że się cieszy. Szafka po szafce, szuflada po szufladzie oczyszcza kuchnię z Petera i jego rzeczy. Zapełnia jedną torbę do połowy. W dużym pokoju robi to samo. Jego iPad. Śmieszne pierdoły. Jego pieprzone głupie filmy. The Complete Sylvester Stallone Collection. W sypialni wywleka z szafy jego ubrania, zapełnia nimi drugą torbę. Jego sportowe buty, zimowe buty, cholernie droga, zielona, lśniąca puchowa kurtka z Mocler. Won z tym gównem! Wyjazd stąd.

Malin czuje, jak wraz z potem jej ciało opuszcza panika. Krople spływają po karku, pod T-shirt, to miłe uczucie, i ma ochotę zadzwonić do Tove, zapytać ją, jak się czuje, podziękować za pomoc, przeprosić, ale prośba o wybaczenie to ostatnia rzecz, jaką chciałaby teraz usłyszeć. Chociaż na tyle zna swoją córkę. Dwa brzydkie artystyczne zdjęcia. Won do torby! Jego rękawiczki, zimowa czapka, kąpielówki. Won! Woda po goleniu. Dezodorant. Krem do golenia. Malin odwraca kosz na pranie. Kalesony. T-shirt. Spalić to gówno! Przegnać go stąd… i Malin widzi swoje odbicie w lustrze w łazience, czuje smród wymiocin, który wciąż się unosi w ciasnym, wyłożonym żółtymi kafelkami pomieszczeniu i widzi, że tak naprawdę interesuje ją teraz tylko opuchlizna i zaczerwieniona twarz. Krople do oczu. Wciąż je ma od czasu, gdy po raz ostatni ich potrzebowała. Zakrapla oczy. Mruga. Wszystko się rozmazuje. Ale to ja tu stoję. Ja, Malin Fors. I zaciska zęby, widzi niemal przezroczystą skórę napinającą się na szczęce, a delikatne, drobne zmarszczki wokół oczu są głębsze niż kiedykolwiek dotąd. Do diabła. Co ja zrobiłam? Odrywa się od lustra, pluje do muszli klozetowej, a potem wywleka do przedpokoju obie torby po brzegi wypełnione jego gratami i ciuchami… teraz się wynosisz, słyszysz? Pierdolony szarlatanie! Don’t fuck with me, słyszysz? A potem idzie do kuchni i głowa jej pęka, gdy opada na kolana przy szafce pod zlewem. Otwiera drzwi, grzebie palcami i za workiem na śmieci wymacuje małą klapkę w podłodze, wyciąga rękę, czuje pod palcami butelkę, szkło, i znów zaczyna się trząść. Szpera. Okręca. Butelka. Ma w ręce butelkę.

Teraz ma już przed sobą nieotwartą butelkę tequili, którą kupiła w chwili słabości rok temu. Oczywiście, że jest w niej alkohol. Płyn jest bursztynowozłocisty, przejrzysty, połyskujący, piękny, piękny, piękny. Malin wstaje. Otwiera butelkę. Sam zapach sprawia, że tęsknota ją upaja, nudności znikają. Ale tak nie można. Już ma wylać zawartość do zlewu, ale zmienia zdanie, zamiast tego przysuwa butelkę do ust, ale znów zmienia zdanie. W przedpokoju wsuwa butelkę do wewnętrznej kieszeni czarnego, olejowanego płaszcza, on też niech idzie w diabły razem z całym tym badziewiem. Pierdolę to, myśli, nie będę się dopasowywać do niczyjego życia. Wkłada płaszcz, zamierza go użyć po raz ostatni. Czarne lakierowane szpilki od Louboutaina, które dostała od Petera i prawie nigdy ich nie nosiła, też wędrują do torby. Wlecze te torby w dół, po schodach i przed dom, w szare niedzielne popołudnie, rzuca je do bagażnika, ma gdzieś, że w razie czego nie będzie mogła dmuchnąć w alkomat.

Czy on jest w domu? Malin zatrzymuje się przed otynkowanym na żółto ceglanym budynkiem przy Linnégatan, gdzie Peter ma to swoje napuszone kawalerskie gniazdko godne lekarza. Planowała, że zostawi graty pod jego drzwiami, ale jeśli jest w domu, może ją usłyszeć, a ostatnie, na co ma w tej chwili ochotę, to go spotkać. Nie chce go już nigdy więcej widzieć. Chce go, kurwa, zabić. Czeka w samochodzie, silnik pracuje na jałowym biegu. Egzorcyzm. Niech ci się nie wydaje, że to takie proste. Nienawidzę cię, rozumiesz. Jak, kurwa, mogłeś mi coś takiego zrobić? I znów czuje, że coś dławi ją w gardle, ale zaciska zęby, przyciska język do podniebienia, jakby chciała przełknąć grudę w gardle. Rusza z miejsca. Jedzie w stronę Sturefors, gdzie się wychowała. Widzi Linköping przesuwający się za oknem. Folkungavallen, dyrektorskie wille na Ramshällshöjden, bloki w Johannelund i boiska nad rzeką Stångån, na których odbywają się jakieś zawody dla dziewczynek.

Ella. Może jednak jesteś w rzece? Mija Ekholmen, Hjulsbro. Obie dzielnice leżą od siebie o rzut beretem, ale nie mogłyby bardziej się różnić. Hjulsbro, tam są pieniądze. W Ekholmen mieszka bieda i imigranci, których wszyscy mają gdzieś. W połowie drogi do Sturefors skręca i wjeżdża na leśną drogę prosto w ciemny, sosnowoświerkowy las, była tu już wcześniej w związku z inną sprawą, gdy Zeke wsadził pistolet do ust podejrzanemu, by zmusić go do mówienia. Nigdy nie widziała u Zekego takiej determinacji. Albo wściekłości. Ani wcześniej, ani później. Malin jedzie coraz głębiej w las. Skręca w jeszcze węższą dróżkę. Cieszy się, że na poboczu nie ma zaparkowanych żadnych samochodów, nie chciałaby wpaść na jakiegoś ciekawskiego grzybiarza. Wjeżdża na polanę. Świat jest tutaj ciemny. Gęsty las tworzy nieprzeniknione ściany, a chmury, teraz niemal czarne, są jak dach obcego pokoju, w którym prawdziwa samotność wydaje się jedyną możliwością. Tutaj. Doskonale, myśli Malin i wysiada z wozu. Wydaje jej się, że między pniami drzew widzi martwe twarze, które próbują coś do niej krzyczeć, lecz pozostają nieme. Jesteście tam, myśli. Wszystko jest wszędzie przez cały czas. Otwiera bagażnik, wywleka torby i wysypuje ciuchy i graty Petera na drogę, prosto przed maską samochodu. To, co jej dał. Zdziera z siebie płaszcz. Rzuca go na stertę, ale najpierw wyjmuje z kieszeni butelkę tequili i stawia ją na masce. Mikrofalówka. Szpilki. Potłuczone talerze. Kalesony od Björna Borga. Drogie T-shirty w różnych kolorach. Woda po goleniu. Cały pieprzony on. Może Tove chciałaby te buty? Ale nosimy przecież różny rozmiar. Czy teraz oszalałam? – myśli Malin. Czy to się dzieje naprawdę? A może dzieje się coś innego?

Czy stoję tutaj na tej leśnej drodze? Słowa lekarza dzwonią jej w uszach. „Wszystko jest w porządku. Nie widzę żadnych przeszkód…” „Muszę niestety poinformować panią, że…” Co się dzieje? Fuck with me. Don’t fuck with me. Malin znów idzie do bagażnika i wyciąga zapasowy kanister. Wylewa całą benzynę na stos rzeczy. Ostre opary pną się ku chmurom, jednoczą się z nimi, a Malin myśli: Czy teraz będzie padać benzyną? Gorączkowo wytrząsa ostatnie krople z kanistra. Odstawia go z powrotem do bagażnika i wyciąga zapałki ze schowka. Teraz się spalisz, skurwysynu. I cały świat razem z tobą. I Malin zapala zapałkę, rzuca ją na stertę gratów, ale rzeczy nie chcą się zająć ogniem. Zapala cztery zapałki równocześnie, rzuca je w opary, na rzeczy, na Petera, i uuuch! Pal się! Wielkie, przejrzyste, lodowate płomienie strzelają w niebo. Malin widzi go, jak się pali, widzi jak on i całe związane z nim zło wypala się z jej życia, i powinno jej być smutno, ale zamiast tego czuje rozpierającą ją radość i zastanawia się, czy tak naprawdę przeżywa to uczucie czy może jednak jakieś inne? Plastikowe części mikrofalówki się topią, ciuchy płoną, a butelka wody po goleniu eksploduje w ognistym pufff! Malin zwraca twarz w stronę deszczu, krople są zbyt drobne, by ugasić jej ognisko. Krzyczy, krzyczy, krzyczy. Wywrzaskuje swoją wściekłość w długim, przeciągłym ARGHHHHHHHHH! Potem milknie. Sięga po butelkę stojącą na masce samochodu. Pije aż do chwili, gdy coś w niej mówi: Stop! Więcej nie przeżyjesz, Malin.

42 Malin idzie w deszczu ulicą Drottninggatan. Tam w lesie włożyła palce do gardła, nie wolno jej teraz chlać. Nigdy jej nie wolno. Ale chce tego. Obok niej przejeżdżają samochody, kałuże przy krawędzi chodnika nie są jednak na tyle duże, żeby pryskała na nią woda. W bagażniku miała swój stary, żółty ortalionowy płaszcz. Chroni ją przed deszczem. Nadaje się równie dobrze jak ten z Barboura. W niedzielę centrum jest opustoszałe. Karin na pewno siedzi w domu z Tess. Muszę z tobą porozmawiać, Karin. Powrót z lasu przebiegł bez przeszkód. Malin zatrzymała się na stacji benzynowej przy rondzie Berga, kupiła trzy paczki gumy do żucia i jest pewna, że nie będzie śmierdzieć tequilą. Nie dała rady wylać tego, co zostało w butelce, trzymała się jej jak bezpiecznego azylu, gdy patrzyła, jak rzeczy Petera zmieniają się w popiół. Nie pojawiły się żadne samochody. Las był jej samotnią, a deszcz jej tlenem. Cichy, czarny deszcz. Szwedzko-Wietnamskie Adopcje SA. Sonny Levin. Zeke przesłał Malin MMS-em zdjęcie paszportowe – facet wygląda jak typowy bokser. Grube karczycho. Bycza twarz z wielkimi nozdrzami, jakby były stworzone, by przeciągnąć przez nie kółko. Ale dziwnie sympatyczne oczy, mimo wyglądu twardziela. Zeke pewnie myśli, że Malin jest teraz w domu i wypoczywa. I do diabła z tym. Nie teraz. Kiedy wydaje się, że wreszcie zaczynają do czegoś docierać. Wbija kod przy wejściu do budynku Karin. Wózek Tess, cholernie drogi czarny wózek z Urban Jungle stoi nieprzypięty na klatce schodowej. Malin naciska dzwonek. Słyszy kroki dziecka po drugiej stronie drzwi i cichnący dziewczęcy głosik. – …ama… wi… woni…

– Cholera, jak ty wyglądasz? Przejechał cię autobus? – Źle spałam – mówi Malin, odgryzając duży kęs paszteciku z szynką, którym częstuje ją Karin. Jest późne popołudnie, ich ostatnia kłótnia wydaje się upchnięta do jakiejś ciemnej szafy. Za oknami dużego pokoju leje deszcz. Tess na podłodze, przed telewizorem. Jakiś film w odtwarzaczu DVD, Barbie w jaskrawych kolorach i bezwstydnie kiepskie efekty komputerowe, ale Tess siedzi jak zaczarowana i chyba to jedyne, co się tak właściwie liczy. Co lubią dzieci? Ta myśl sprawia, że na twarzy Malin znów pojawia się ten krzywy uśmiech. – Co cię tak bawi? – pyta Karin. – Wygląda, jakby uwielbiała ten film. Karin wzdycha. – Człowiek nie ma żadnego wpływu na ich gust. Tess nie chce patrzeć na nic, co zrobił stary Disney. Królewna Śnieżka. Kopciuszek. Ale rzeczywistość nie jest taka piękna. Dzieci, które nieoczekiwanie wpadają z deszczu pod rynnę. Jesteś jednym z takich dzieci, Tess? Malin je, Karin też, a herbata, którą Karin stawia na stole, ma wyrafinowany, przydymiony smak. Malin zastanawia się teraz przez chwilę, ile ma jej opowiedzieć, ale zdaje sobie sprawę, że równie dobrze może od razu przekazać jej wszystko, co wiedzą, bo Karin jest inteligentna, należy do ich zespołu, więc potrafi dodać dwa do dwóch i w końcu i tak wszystkiego się dowie. Jeżeli to wszystko jej nie dotyczy, myśli Malin. Może i tak jest już uprzedzona z powodu tego, co łączyło ją, Sonny’ego Levina i Szwedzko-Wietnamskie Adopcje. Jeżeli to rzeczywiście jest dla niej osobista sprawa. Malin odkłada nóż i widelec na stół, widzi, jak chromowane sztućce lśnią w świetle lampy projektu Poula Henningsena, jak niemal wydają się unosić w powietrze z białego lakierowanego blatu. Potem opowiada wszystko, co w tej chwili wiedzą o śledztwach Patricka Andergrena. Że doradztwo adopcyjne, z którego korzystała Karin, pojawiło się w ich sprawie. Że Patrick Andergren podejrzewał jego właściciela i założyciela Sonny’ego Levina o nieprawidłowości. Gdy kończy opowiadać, obie siedzą w milczeniu przy stole. Malin widzi, że mózg Karin pracuje na pełnych obrotach, jak drgają jej kąciki ust, gdy próbuje

zachować spokój i nie okazać uczuć. Piosenka z telewizora: chór delikatnych kobiecych głosów śpiewa o pięknym księciu, oddech Tess ledwie słyszalny przez muzykę. – Miałam do czynienia z Levinem w Danii – mówi Karin. – Uważa, że szwedzkie urzędy są nadgorliwe. Że spokojnie można adoptować dzieci z Wietnamu, nie doprowadzając do żadnych tragedii, jeśli tylko człowiek wie, co robi. Malin słucha. Chce pozwolić Karin, by sama znalazła właściwe słowa. – Sprawdzałam. Byłam na miejscu. Wyglądało na to, że miał dobre relacje z ludźmi w Wietnamie. Nie było w nim zupełnie nic dziwnego. Nie miałam żadnych powodów, by cokolwiek podejrzewać. – Jesteś pewna? Malin pociera oko. Potem wbija wzrok w Karin i patrzy na nią ostrożnie. – Jestem pewna. – Czy oprócz zawieszenia adopcji w Szwecji było jeszcze więcej powodów, żeby przenieśli się do Kopenhagi? – Nic mi o tym nie wiadomo. – Słyszałaś jakieś plotki, że prowadził brudną działalność? Karin patrzy w stół, odczekuje kilka sekund, a potem znów spogląda na Malin. – Co mam ci powiedzieć? Że wiem, że Sonny Levin to oszust? Że myślę, że zamordował Andergrenów tylko po to, żeby się z tego wywinąć? Że zabrał ich córkę z powrotem do Wietnamu, żeby ją jeszcze raz sprzedać? Łzy w oczach Karin. – Sprzedać – powtarza Malin. – Powiedziałaś: sprzedać. Sonny Levin sprzedaje dzieci? Karin kręci głową. – Przejęzyczyłam się, Malin. Źle się wyraziłam. – Ale zapłaciłaś? – Wszyscy płacą za adopcję. – Ale ty zapłaciłaś na czarno, pod stołem. Karin powoli kręci głową. Dziewczynka nadal wpatruje się w film jak zauroczona. Wydaje się nie dostrzegać, jak wzburzona jest jej mama. – Sprawdziłam wszystko, co mogłam. I co mam na to odpowiedzieć? – zastanawia się Malin. Co mam ci powiedzieć, Karin? Wiem, jak

bardzo tęskniłaś za Tess. Wiem, jak bardzo kochasz tę istotę na podłodze przed telewizorem. Wiem, ile miłości jesteś w stanie ofiarować. – Wiesz, gdzie możemy złapać Levina? – Nie. Nie miałam z nim żadnego kontaktu, odkąd przyjechała Tess. Sama załatwiałam wszystkie formalności, ze zdjęciami Tess i raportami o rozwoju dziecka dla urzędów i domu dziecka w Wietnamie. – Masz do niego jakiś numer? – Tylko ten, który możesz znaleźć na jego duńskiej stronie. – A e-mail? – Tak samo. – Dobra – mówi Malin. – Czyli nie wiesz nic więcej o Levinie ani śledztwach Patricka Andergrena niż to, co już wiemy? Musisz mi powiedzieć, Karin. Wiesz coś o innych rodzinach, które prześwietlał Andergren i które też adoptowały przez biuro Levina? Wiesz coś, co może być ważne? Karin pociera oczy płócienną serwetką w naturalnym kolorze. – Nic nie wiem, Malin. Cień złości w jej głosie. – Jestem tego pewna. Karin wstaje. Patrzy ostro na Malin, a potem na wpół krzyczy, na wpół szepcze: – Idź już! Nie masz tu nic do szukania z tymi twoimi pieprzonymi wścibskimi pytaniami. Wyjdź! Malin wstaje. – Zapłaciłaś, Karin? – Co? – Zapłaciłaś coś więcej niż oficjalna, standardowa suma? Dałaś Levinowi pieniądze pod stołem? Dla kogoś w Wietnamie? Dla pracowników domu dziecka, urzędników? No? Malin widzi, jak w Karin coś pęka. Tess to dostrzega, wstaje z podłogi, podbiega do mamy, chce się wspiąć po jej nogach, a Karin podnosi dziewczynkę, bierze ją w objęcia i zanurza nos w jej włosach. – O co ci chodzi? Myślisz, że zapłaciłam? Jak uważasz, ile kosztuje dziecko? Myślisz, że można dostać takie dziecko jak Tess, nie płacąc cholernie wysokiej ceny? Tak myślisz? – Myślę… – Spadaj – mówi spokojnie Karin. – Idź stąd. Nie ma tu dla ciebie miejsca.

43 Ostrożnie, ostrożnie, myśli Börje Svärd, naciskając dzwonek. Ostrożnie. Działać uważnie. Czy Waldemar da sobie z tym radę? Waldemar Ekenberg stoi obok Börjego na schodkach prowadzących na ganek pomalowanego na żółto drewnianego domku w Ljungsbro. Mała willa stoi na stoku opadającym ku ogromnemu polu, które wydaje się sięgać aż do jeziora Roxen. Przestało padać, a wiatr szarpie gałęzie kilku ciężkich od kropel deszczu lip, których żółte liście wirują w powietrzu i opadają na wypielęgnowany ogród. Pod schodami stoi samochodzik na pedały. Jest z pomalowanej na czerwono blachy, staromodna, droga zabawka. Czego się spodziewają tam w środku? – myśli Börje i przed oczami przemyka mu szybko obraz tej grubej Marianne. Widzi jej różowy sutek na tle białej skóry i ma ochotę znów się z nią spotkać, chociaż nie przepada za grubymi. A może jednak je lubi, mimo wszystko? Podoba mu się jej dobry humor, jej serdeczny, szczery śmiech. Tak właściwie to lubi wszystko, co kobiece, lubi, jak kobiety się z nim bawią, sprawiają, żeby robił to, co chcą, tak by nie potrafił się temu oprzeć. Ja po prostu lubię być uwodzony, myśli. A potem odsuwa te myśli od siebie. W tej chwili tu nie pasują. Słyszy sygnał dzwonka. Głosy, które wypowiadają jakieś słowa, ale nie jest w stanie ich rozróżnić. Myślą, że to jakiś kolega, akwizytor? Raczej nie mają pojęcia, że to my, policja. To przynajmniej jest jasne. Drzwi się otwierają. Wystawia przez nie głowę mały chłopiec, około sześciu lat, o azjatyckim wyglądzie. Czarne włosy stoją na głowie najeżone w kilkanaście szpiców. Chłopiec wydaje się zdziwiony. – Cześć – mówi Waldemar. – Chcielibyśmy porozmawiać z mamą i tatą. Chłopiec się odwraca, woła w głąb domu: – Mamo, tato! Jacyś wujkowie przyszli! Po chwili w przedpokoju pojawia się mężczyzna. Wysoki, szczupły, pytające spojrzenie.

Wydatne kości policzkowe. Natychmiast pyta z wyraźnym skańskim akcentem: – Kim panowie jesteście? Börje unosi legitymację. – Chcielibyśmy zadać kilka pytań. – Wow! Jesteście z policji?! – woła chłopiec. Wchodzą do środka i Börje mierzy mężczyznę wzrokiem, ale on nie wydaje się zaniepokojony, patrzy tylko pytająco. Wskazuje im drogę do kuchni i po chwili dołącza do nich jego żona, ciemnowłosa kobieta. Börje domyśla się, że musi pochodzić z Bliskiego Wschodu i można by ją nazwać klasyczną pięknością, gdyby nie zmarszczki wokół ust, sprawiające, że wygląda na odrobinę zgorzkniałą. Przedstawiają się. Sam, tak ma na imię chłopiec. Sunnita. Lars. Kardgrenowie. Ale to już wiedzieli. – Napijecie się kawy? Korzystają z zaproszenia i wkrótce całą piątką siedzą przy sosnowym kuchennym stole otoczeni pomalowaną na zielono boazerią i kafelkami w niebieskie kwiatki, a z mikrofalówki pachnie cynamonem, podgrzewają się tam domowej roboty bułeczki. Waldemar krótko przedstawia, po co tu przyszli. Co wiedzą. A Börjego dziwi spokój kolegi, to, że jego głos brzmi sympatycznie i budzi zaufanie, nie jest agresywny i władczy, jak to się czasami zdarza, gdy wpada w taki nastrój. A zdarza mu się to często. Börje wie, co Waldemar sądzi o adopcjach. Ale może pod wpływem tego śledztwa właśnie zmienia zdanie na ten temat? Börje patrzy na Larsa i Sunnitę Kardgrenów. Czy wydają się poruszeni? Wiercą się? Są przejęci? Kiedy Waldemar kończy mówić, dowodzenie przejmuje kobieta. – Lars, mógłbyś iść z Samem do dużego pokoju? Mężczyzna się podnosi. Wykonuje gest w stronę chłopca. Börje myśli, że chłopiec zacznie protestować, wyglądał przecież na zachwyconego, że do domu przyszli policjanci, ale wydaje się wyczuwać powagę sytuacji i człapie za ojcem. Jego głowa jest jak gumowa kolczasta mata z wysokimi na dziesięć centymetrów czarnymi

kolcami, które podskakują, kiedy idzie. – Ma sześć lat – mówi Sunnita Kardgren. – I już wie, kto to jest punk. Chciał koniecznie wypróbować fryzurę na punka. Usztywniłam mu włosy wodą z cukrem. Waldemar się uśmiecha. – No to z czasem się zacznie. – Tak, to Lars pokazuje mu klipy Sex Pistols na YouTube. Kiedyś był punkiem. – Sunnita Kardgren wstaje, nalewa kawy, stawia na stole talerz z bułeczkami cynamonowymi. – Wiedzieliśmy o śledztwie tego Andergrena – mówi, znów siadając. – I nie trzeba być Einsteinem, żeby zrozumieć, że nie podobało nam się to jego węszenie. – Potrafię to zrozumieć – mówi Börje. – Ale w takim śledztwie jak to, musimy sprawdzić wszystkie tropy. Kardgrenowie są drugą rodziną, której składają wizytę. Pierwsza mieszkała na wsi pod Rimforsa. W ogóle nie znali Patricka Andergrena i nie słyszeli nic o tym, że Sonny Levin i Szwedzko-Wietnamskie Adopcje SA miały być zamieszane w nielegalne adopcje. – To wszystko nie ma z nami nic wspólnego – powiedział mężczyzna. – Kompletnie nic. Wszystko jest w całkowitym porządku. Stojąc w przedpokoju Börje i Waldemar słyszeli dziecko, ośmioletnią dziewczynkę bawiącą się w swoim pokoju. Śpiewała karaoke do starych przebojów Gyllene Tider i Abby, a natura na zewnątrz zdawała się czuwać nad tą sceną, stara, zarośnięta łąka ciągnąca się do prastarego lasu. Nawet nie zobaczyli dziewczynki. Ojciec rodziny pokazał im drzwi i nie potrafił ukryć swojej irytacji. Mieli też murowane alibi na wieczór, kiedy popełniono morderstwo. – Sprawdźcie sobie. Börje je cynamonową bułeczkę, która smakuje cudownie, tak jak wtedy, kiedy był małym chłopcem i wszystko wydawało się kryć w sobie obietnicę lepszego życia. – Kiedy zaczęły się te śledztwa, przede wszystkim to amerykańskiego Departamentu Stanu, oczywiście zaczęliśmy się niepokoić. Zastanawialiśmy się, czy coś mogło pójść nie tak, kiedy przyjechał do nas Sam. Pojechałam nawet jeszcze raz do domu dziecka w Wietnamie i pokazali mi te same papiery, które dostaliśmy od Sonny’ego Levina. Zapewniali, że wszystko jest w porządku. Rodzice Sama zginęli w wypadku autorikszy, kiedy miał pięć miesięcy. Nie jesteśmy tu po to, żeby to kwestionować, myśli Börje. I pyta: – Poznała pani Patricka Andergrena? Na jakimś spotkaniu albo w inny sposób?

Sunnita Kardgren pospiesznie odwraca twarz, a potem wbija wzrok w Börjego, długo i głęboko patrzy mu w oczy. – Nigdy nie chodzimy na spotkania dla adoptowanych dzieci i ich rodziców. Nie utrzymujemy też takich kontaktów przez Internet i tak dalej. To jest tylko takie głupie gadanie, że Sam nie czułby się taki inny, gdyby spotykał inne dzieci z Wietnamu. Czuje się przecież mniej inny, im więcej ma tak zwanych „zwyczajnych kolegów”. – Spotkała pani Patricka Andergrena? Kobieta bierze głęboki oddech. – Był tu pewnego wieczoru. Przedstawił swoje podejrzenia co do Levina. Że nie zawsze wszystko się zgadzało, a w naszym przypadku miał jedynie podejrzenia. Pytał, czy widzieliśmy akty zgonów rodziców Sama. Wyobraża pan to sobie? Pomyślałam, że jest niewiarygodnie bezczelny. – Milknie. Oddycha kilka razy, a potem ciągnie: – Chciałam go wywalić za drzwi. Miałam ochotę to zrobić, muszę to przyznać, ale go wysłuchałam. Co on myślał, że co się stanie? Że powiemy, jasne, rodzice Sama żyją gdzieś w Wietnamie i chcą go odzyskać? No to pojedziemy tam i im go oddamy! Oczywiście! Sam jest u nas, odkąd skończył osiem miesięcy. Jest naszym dzieckiem i będzie się wychowywał tutaj. Wszystko inne byłoby wobec niego niesprawiedliwe. To nas uważa za swoich rodziców, niczego innego nie pamięta. I to wszystko, na czym mi zależy. – Sunnita Kardgren upija łyk kawy. Odsuwa od siebie nietkniętą bułeczkę. – Wiecie, jak to jest, nie móc mieć dziecka? – pyta. – Wiem – odpowiada Waldemar. – Moja żona i ja… Ale ona mu przerywa, a Börje patrzy na Waldemara i dociera do niego, jak niewiele wie o swoim koledze. Zawsze był przekonany, że Waldemar nigdy nawet nie brał pod uwagę posiadania dzieci. – To jest jak żyć w jednej wielkiej niekończącej się żałobie, w której szczęście innych jest jak uderzenia w twarz – mówi Sunnita Kardgren. – To również uczucie, że jest się okaleczonym, bezwartościowym. Ostry podmuch wiatru uderza w kuchenne okno. – Możecie porozmawiać z Larsem, jeśli chcecie. Powie to samo co ja. O Levinie mamy do powiedzenia tylko dobre rzeczy i nie mieliśmy żadnego zatargu z Patrickiem Andergrenem. Nie znaliśmy go. Mamy też alibi na ten wieczór, kiedy zostali zamordowani. Byli tu moi rodzice ze Sztokholmu. Możecie dostać do nich numer. Chcecie ten numer, co? Jej ton jest teraz sarkastyczny, myśli Börje i widzi, jak w Waldemarze tli się złość, a potem nagle wybucha potężnym płomieniem: – Ella – mówi ostrym tonem, zaciskając rękę na kubku z kawą. – Ona jest z Wietnamu, dokładnie

tak jak Sam, a teraz zaginęła. Więc proszę mi łaskawie wybaczyć, do ciężkiej cholery, że tu przychodzimy i zakłócamy ten twój sztuczny, niebiologiczny raj klasy średniej. A teraz gadaj! Wiesz coś, co może nam pomóc odnaleźć Ellę? Na przykład gdzie możemy złapać Sonny’ego Levina? Do diabła, myśli Börje, widząc, że oczy Sunnity Kardgren pochmurnieją. – Możecie iść w diabły z tym drugim dzieciakiem – mówi. – Nie mogę ponosić odpowiedzialności za nikogo innego prócz Sama. Mam gdzieś wszystkie inne dzieci. I nikt, a już na pewno nie jakieś pieprzone staczające się gliny, nie będą tu przychodzić i próbować mi go odebrać.

I tego niedzielnego wieczoru wzburzone echa rozchodzą się nad Linköpingiem, nad równiną Östgöta i w tysiącletnich lasach:

– Wynocha! Jak macie czelność tu przychodzić i coś takiego insynuować! WON, WON, WON!

– Myślicie, że zrobilibyśmy coś takiego? Coście właściwie za jedni?

– Nic nie wiemy. Wszystko jest w całkowitym porządku.

– Musieliśmy długo czekać na Arvida. I kiedy zjawił się Patrick i opowiadał całą masę rzeczy, pomyśleliśmy, że ten człowiek oszalał. Poznaliśmy go przez znajomą znajomych i sprawiał wrażenie rozsądnego. Ale że miałoby być coś niewłaściwego w tym, jak adoptowaliśmy Arvida? No dajcie spokój. Patrickowi Andergrenowi musiało brakować piątej klepki. Trochę mu odbiło.

– Mamy alibi.

Alibi, alibi, alibi. Börje i Waldemar, Malin i Zeke.

Gdziekolwiek pójdą, natykają się na alibi.

Jaką miłość można zbudować na kłamstwie? Uczucie, jakie mnie ogarnęło, gdy zacząłem przeczuwać, że Ella przybyła do nas w sposób niezgodny z prawem, wstrząsnęła mną do głębi. I nie mogłem badać tylko naszej sprawy, tylko Elli. Nie mogłem zawieść pozostałych dzieci. Pieniądze. Każde pytanie kosztuje pieniądze. Nie obwiniaj rodziców, z którymi się spotykacie, Malin. Nie obwiniaj ich. Nie obwiniaj Karin. Byliśmy gotowi zabić, żeby tylko móc zatrzymać Ellę bez względu na to, co się stanie. Ale musieliśmy też poznać prawdę, bo bez prawdy nasza miłość była fałszywa, chociaż w końcu i tak wybralibyśmy fałszywą miłość zamiast żadnej. Tak działa miłość do własnego dziecka, Malin. Wiesz o tym. Sama ją czujesz. I czułaś, jak to jest, kiedy odmawiają ci miłości. Wiesz, co to robi z człowiekiem. Nie osądzaj zbyt surowo, Malin. Nie osądzaj siebie. Petera. Tych rodziców, których dzisiaj spotykacie, tego, jak bezwzględnie bronią swojego życia. Zrobiłabyś to samo i wiesz o tym. Zrobiłaś to wtedy, gdy życie Tove było w niebezpieczeństwie. Ella. Musisz odnaleźć Ellę. To jest o wiele ważniejsze od wszystkiego innego. Kto się właściwie przejmuje tym, kto zabił mnie i Cecilię? Zależy nam tylko na Elli. Jeszcze nie jest za późno.

44

Niedziela, piętnasty września, poniedziałek, szesnasty września

Żadnych wiadomości. Żadnych nieodebranych połączeń. Nic, co by wskazywało, że choć jednemu człowiekowi na mnie zależy. Mieszkanie przy Ågatan zamyka się wokół Malin Fors, która siedzi na krześle przy komodzie w przedpokoju. Nie włączyła lampy, pozwala, by czuwała nad nią ciemność. Czuje, jak dotyka ją ciepło tego, co nieznane. Tove. Peter. Tata. Stefan. Mój brat nawet nie wie, co to jest telefon. Nie wie, kim jestem. Czy on w ogóle jest zdolny do miłości? Czy to możliwe, by zbliżyć się do kogoś, kto jest cieniem cienia? Wróciła późno do domu. Skontaktowali się ze wszystkimi rodzinami, których sprawy badał Patrick Andergren – z wyjątkiem jednej – i wszyscy mają alibi. Teraz trzeba tylko skontaktować się z ostatnią rodziną i sporządzić jakąś listę innych adopcji, w których udział miało biuro SzwedzkoWietnamskie Adopcje. Pozostaje również odnaleźć Sonny’ego Levina. Jest zameldowany w Kopenhadze, pod tym samym adresem co jego nowa firma: Duńsko-Wietnamskie Adopcje SA. Gdy znaleźli ten adres, Sven zadzwonił do Malin i powiedział, że chce, żeby razem z Zekem wsiadła jutro w pierwszy samolot do Kopenhagi. Nie protestowała. Raczej była zdumiona, że tak napięty budżet policji pokrywa taką podróż. Ebba z recepcji zarezerwowała lot o szóstej piętnaście, bezpośrednio z lotniska w Linköpingu. Peter. Malin przymyka oczy i widzi, jak wchodzi głęboko w tę blondynkę. Jak dwa psy. W pieprzonym pieskim świecie. Ale potem widzi płomienie, które pożerają jego rzeczy i ubrania.

I rozumie, że ogień potrafi oczyszczać. Nie jest już taka smutna. Ani taka zła. Widzi przed oczyma jego twarz, jakby patrzyła na czarno-białe zdjęcie jakiegoś dalekiego krewnego, który zmarł już dawno temu. Istnieje związek z osobą na zdjęciu, ale to nic nie znaczy. Pal się, skurwysynu. I spalił się. Dosyć już tego. Malin Fors wstaje z krzesła. Kładzie się do łóżka, próbuje nie myśleć o alkoholu i udaje jej się. Udaje jej się nie myśleć o niczym i zapada w pozbawiony marzeń sen, jak połyskująca woda na płyciźnie, w której odbijają się twarze dnia i nocy.

Przespać się w samolocie, wypić kawę przed lądowaniem, żeby się rozbudzić. Szum samolotu, Zeke równie zmęczony jak ona, i gdy Malin wygląda przez okno, widzi intensywnie błękitne niebo i chmury pod nim, jak najmiększy z dywanów. Nie rozmawiają ze sobą podczas przelotu ani podczas jazdy taksówką do Vesterbro. Mijają nijakie, nowe budynki hoteli o czarnych szklanych fasadach i zabudowania przemysłowe z białej cegły, które wyglądają, jakby powoli wietrzały w wilgotnym wietrze znad Öresund. Teraz za szybą samochodu pojawia się centrum Kopenhagi. Płaskie przestrzenie parków i zielononiebieska woda. Wygląda to tak, jakby całe miasto było zbudowane z cegły i brudu. Ze spalin, dymu z papierosów i ze skórki od słoniny. Wszędzie rowery, nawet w taki chłodny jesienny poranek. Tu ludzie mają więcej energii niż w Sztokholmie, to jasne. Nie wspominając już o Linköpingu. Przed dworcem centralnym snują się ćpuny, a po drugiej stronie ulicy stoi pałac hotelu Nimb w Tivoli, świeżo odrestaurowany, z lśniąco białą fasadą. Taksówka skręca w stronę Vesterbro przy skrzyżowaniu, gdzie wieżowiec SAS Radisson strzela w niebo swoim pięknym designem Jacobsena. Sonny Levin. Kark i nozdrza jak u byka. Jesteś tu? Masz tu gdzieś Ellę? To ty zamordowałeś Andergrena? Johanowi nie udało się znaleźć zbyt wiele o Sonnym Levinie, a rodzice, których wczoraj

przesłuchiwali, mieli o nim do powiedzenia same dobre rzeczy. „Był bardzo rzetelny”. „Wygląda na strasznego brutala, to fakt, ale szybko budzi zaufanie”. „Naprawdę poruszał go los tych dzieci”. Ale co cię właściwie porusza, Sonny? Dbasz o cokolwiek prócz pieniędzy? W ostatnim roku działalności jego szwedzka firma przyniosła zysk w wysokości półtora miliona koron, a któż może wiedzieć ile oprócz tego dostał na czarno. „Zapłaciłaś, Karin?” „Myślisz, że zapłaciłam?” Duńska flaga w oknie restauracji. Pieczony schab, chrupiąca skórka od słoniny, piwo i strach utuczyły wielkie brzuchy tego neorasistowskiego narodu, myśli Malin, gdy taksówka zatrzymuje się przed podniszczonym dwupiętrowym domem w stylu secesyjnym.

Malin widziała to po Zekem w samolocie. Jak się cieszył, że mogą ruszyć w drogę. Choćby tylko do kraju Pii Kjærsgaard. – Jak dostaniemy się do środka? – pyta Zeke, a za ich plecami przejeżdża wóz policyjny. Żadnego domofonu, żadnego kodu. Ale drzwi są zamknięte. Malin nie ma siły czekać. Wyjmuje z kieszeni kurtki pęk kluczy i odnajduje wytrych. Ale zanim zaczęła manipulować przy drzwiach, nadchodzi energicznym krokiem mężczyzna w brązowym ubraniu, o długich, rozczochranych włosach. Zatrzymuje się. – Chcecie wejść do środka? – pyta po szwedzku, a gdy Malin kiwa głową, mężczyzna wyciąga pęk kluczy, otwiera wejście, a potem bez słowa rusza dalej. Są w środku. Na klatce schodowej śmierdzi starymi śmieciami. Z ciemnozielonych ścian łuszczy się farba, pod sufitem miga naga żarówka. Na ścianie wisi jednak tabliczka i według tego, co jest na niej napisane, „Duńsko-Wietnamskie Adopcje SA” mają biuro w klatce B od podwórza, na drugim piętrze. Przechodzą przez podwórze, na którym śmieci walają się stertami; Malin i Zeke wyczuwają na sobie spojrzenia z okien. Intruzi. Co tu robicie? Coście za jedni? Znikajcie. Drzwi do oficyny nie są zamknięte i Malin słyszy, jak Zeke dyszy za jej plecami, gdy wchodzą na

drugie piętro. Kamienne schody są podniszczone i przy każdym kroku Malin ma wrażenie, jakby miała się pośliznąć i spaść do tyłu. Są na górze, na drugim piętrze. Napisana odręcznie karteczka na drzwiach, światło sączące się przez wąskie okienko. DWA SA. Pewnie dla listonosza. Levin, dopisane odręcznie poniżej. Malin i Zeke przez chwilę stoją w milczeniu. Wstrzymują oddech i nasłuchują dźwięków. Są tutaj sami i ani zza drzwi naprzeciw, ani z sąsiednich, gdzie według innej odręcznie napisanej karteczki mieszka niejaki Pedersen, nie słychać żadnych dźwięków. Malin się pochyla. Zagląda przez otwór na listy, ale szczelina jest pod takim kątem, że widać tylko kawałek podłogi tuż za drzwiami. Leży tam sterta poczty. Nieprzeczytana korespondencja z wielu tygodni. Wstaje. – Nikogo tu nie ma, mówi. Nie ma Levina. – Wchodzimy – mówi Zeke. Tym razem Malin używa wytrycha i stary zniszczony zamek ustępuje po kilku sekundach. Drzwi się otwierają. Wchodzą do mieszkania. Do przedpokoju. I Malin ma przed oczyma obraz Sonny’ego Levina z podziurawioną kulami piersią. Czy to jest tylko w jej myślach, czy widzi to tutaj, w mieszkaniu w Vesterbro? Unosi rękę. Ucisza Zekego. Broń musieli zostawić w domu, nawet oni nie mogli zabrać jej do samolotu, gdy decyzję o wylocie podjęto tak szybko. Czy teraz będą potrzebować broni? Ale mężczyzna z kulą w sercu nie może im zrobić nic złego. Wokół jest cicho, chociaż Malin czuje zapach prochu, broni, z której oddano strzał. Kilka kroków i już jest w jedynym pokoju mieszkania, trzy na dwa metry, żółte od nikotyny, puste ściany, jeszcze bardziej pusta podłoga i nagie okno wychodzące na czerwoną ścianę z cegły. – Tu czysto – woła Zeke z kuchni. – Zupełnie pusto. – Tu też czysto – odpowiada Malin. – I też pusto. I wtedy je widzi – drzwi na drugim końcu pokoju; zakłada, że muszą prowadzić do dużej

garderoby i słyszy zza nich jakieś dźwięki, skomlenie, ruchy i myśli: Ella, czy to ty? Znaleźliśmy cię?

Johan Jakobsson znalazł coś, co wydaje mu się interesujące. Jeszcze nieprzejrzany testament. Niejaka Agda Levin, osiemdziesiąt osiem lat, zmarła dziesięć miesięcy temu i pozostawiła swojemu synowi dom we Vreta Kloster, przy Åstigen. Johan zna tę ulicę. Są tam piękne domy, poza zasięgiem dla niego i jego rodziny, ale to śliczne stare wille z mnóstwem snycerskiej roboty. Nie znaleźli adresu Sonny’ego Levina w Szwecji. Ale być może mieszka właśnie tam. W domu swojej matki. Może tam go znajdą, jeśli Malin i Zeke nie trafią na niego w Kopenhadze. Nie odzywali się do tej pory, więc może nic nie mają. Z drugiej strony, jest dopiero wpół do dziewiątej, mogli jeszcze na dobre nie zacząć. Zaczął szukać różnych nazwisk z Wietnamu, rodziców i urzędników, ale w Internecie nie znalazł żadnych informacji. A więc muszą zrobić to drogą formalną, a coś takiego zabiera czas, dużo czasu, którego Ella nie ma, jeżeli jeszcze żyje. Dzwoni telefon. Podnosi słuchawkę. Ebba z recepcji. – Niejaka Katarina Karlsson chce rozmawiać z kimś z grupy dochodzeniowo-śledczej. Najchętniej z Elin Sand, ale powiedziałam, że jest nieosiągalna. A może przyszła? – O co chodzi? – O Andergrenów i ich dziewczynkę. Johan rozgląda się dookoła. Börje i Waldemar jeszcze nie przyszli, ale Elin Sand siedzi na swoim miejscu, pije kawę i czyta dzisiejszą gazetę. Wczoraj też była. Pomagała przeglądać ostatnie prywatne dokumenty Andergrenów. Setki papierów, a ona czytała z zapałem przez dziesięć godzin, nie skarżąc się, choć na pewno ranny pośladek musiał jej dokuczać, gdy tak długo siedziała bez ruchu. – Przełącz do Sand – mówi. – Jest tutaj, a ja jestem zajęty. Johan znów kieruje wzrok na monitor. Agda Levin. Myśli:

Musimy sprawdzić ten dom. Kto wie, co możemy tam znaleźć?

Elin Sand słyszy głos Katariny Karlsson po drugiej stronie. Brzmi, jakby była przeziębiona, i Elin przypomina sobie jej szpecące znamię i regularne rysy. Słucha, co ma do powiedzenia. – Nie opowiedziałam wam wszystkiego, co wiem – mówi Katarina. – Ale dziś w nocy miałam sen. Śniło mi się, że widziałam Ellę w ciemnym, wilgotnym pokoju. Ona oszalała, myśli Elin. Ale pozwala Katarinie Karlsson mówić dalej. – W tym śnie Ella prosiła mnie o pomoc. Mówiła, że mama i tata nie mogą jej pomóc, że może nikt tego nie potrafi. – I co chce pani nam przekazać? Spokojnie. Rzeczowo. Szarpiący ból w pośladku, gdy Elin odchyla się za mocno na biurowym krześle. Cholera. – Patrick mi kiedyś opowiadał, że przestał pracować w Ericssonie, żeby odejść od kultury łapówkarskiej. Powiedział: „Mam gdzieś tę korupcję w pracy. To mnie już nie dotyczy. Ale z dziećmi to inna sprawa”. Tak powiedział. I wiem, że mówił poważnie. Elin Sand siada wygodniej, przenosi ciężar na drugi pośladek. – Powinna pani była powiedzieć nam o tym wcześniej. – Wiem. – Chodzi pani o to, że powinniśmy szukać w adopcjach, pójść za tym śladem? – Tak. – Już to robimy. – To poszukajcie dokładniej. Wtedy znajdziecie Ellę. Klik. Katarina Karlsson odłożyła słuchawkę, a Elin Sand rozgląda się po biurze, patrzy na niewyspanych policjantów i zastanawia się, co ta rozmowa miała oznaczać. Co tak właściwie powiedziała Katarina Karlsson? Dlaczego to powiedziała? Sama nie ma dzieci. Czy ona może mieć Ellę? Czy to możliwe? Czy chce nas wprowadzić w błąd, odsunąć podejrzenia od siebie? Wtedy Elin Sand przypomina sobie szopę na skraju lasu. Czy można tam ukryć dziecko?

Zdesperowane kobiety. Ich ciała krzyczą o dziecko. Czy ona może mieć Ellę? Czy to próbowała powiedzieć? A może to ja widzę duchy? Dlaczego miałaby zrobić coś takiego? Na pewno widzę duchy. Mam nadzieję, że moje ciało będzie tylko szeptać, kiedy nadejdzie pora.

45 Wyjdź, Ella. Zabawa się skończyła. Malin ostrożnie kładzie rękę na klamce i zastanawia się, czy Ella tam jest, tak przerażona, że boi się wyjść. Naciska klamkę. Ciągnie drzwi do siebie, do garderoby wpada światło, a szmery i pojękiwania stają się głośniejsze. Kurwa. Szarobrązowy szczur prześlizguje się między jej stopami do przedpokoju i dalej na klatkę schodową. Malin wypuszcza powietrze. Potem sprawdzają pocztę, same reklamy z wyjątkiem dwóch starych faktur za prąd. Nic więcej. – Ten lokal nigdy nie był używany jako biuro – stwierdza Zeke, zanim wychodzą z mieszkania, a Malin kiwa głową. Na klatce schodowej spotykają listonosza, zatrzymują go, a żylasty Duńczyk z cienkim wąsem i spiczastym nosem przygląda im się sceptycznie w mrugającym świetle żarówki i mówi po szwedzku, z wyraźnym duńskim akcentem: – Był tu parę razy jakiś Szwed. Widziałem go. Ale to było dawno. Chyba biznes mu tu tak dobrze nie szedł… No i dobrze. – Wie pan, gdzie on może być? – pyta Zeke, ignorując insynuacje mężczyzny. Rasiści, myśli Malin. Cała pieprzona banda. – Dlaczego dobrze? – pyta. – Bo czego tu szukają te żółtki? – Gdzie on może być? – powtarza Zeke. – Może w Szwecji. Tam, gdzie jego miejsce. I wasze też. Potem listonosz ich wymija, poprawia swój uniform, jakby był żołnierzem strzegącym jakiejś niewidzialnej granicy, której przez cały czas trzeba bronić przed wszelkiego rodzaju intruzami.

Siedzą w taksówce, kiedy dzwoni Johan. Opowiada im o adresie we Vreta Kloster. O domu Agdy Levin.

Malin mówi, że nic nie znaleźli, że jadą z powrotem na lotnisko, za godzinę wylatuje samolot do Norrköpingu. Sven uważa, że trzeba od razu tam jechać, chce wysłać Waldemara i Börjego. Malin nie wie dlaczego, ale chce sama jechać do tamtego domu, może tam być za dwie i pół godziny, a tyle ta sprawa może chyba poczekać. – Ja chcę się tym zająć. – Dobra. Dlaczego? – Po prostu chcę. – Pogadam ze Svenem – mówi Johan. – Na pewno to wstrzyma. – Dzięki. A Elin, co ona robi? Jest dziś w pracy? – Była tu przed chwilą, ale teraz jej nie widzę. Odebrała jakąś rozmowę i gdzieś wyszła. Taksówka skręca w stronę Kastrup. Szklane budynki lotniska wyglądają bogato i Malin myśli, że w tym kraju są pieniądze i że powinno tu być miejsce, by przyjąć wielu ludzi ze wszystkich zakątków świata. Ale duńskie społeczeństwo się zdecydowało. Znów się zamykamy. Odcinamy od świata na zewnątrz. Wystarczamy sami sobie. – O czym gadaliście na porannym spotkaniu? – pyta Malin. – Odwołaliśmy je. Was nie ma, a wszyscy pozostali są poinformowani. – No wiem. Prześlij mi SMS-em adres, pojedziemy tam z Zekem od razu. Wyślij wóz patrolowy, żeby nas odebrał z lotniska. – Aye, aye, kapitanie – mówi Johan i się rozłącza.

Katarina Karlsson nie była w szkole, wzięła jeszcze kilka dni zwolnienia. A teraz Elin Sand stoi przed drzwiami do jej domku, słyszy słabnący deszcz padający na pobliski las. Przy szopie, w głębi ogrodu, panuje cisza. Jesteś tam, Ella, myśli Elin Sand, a potem myśli o Katarinie Karlsson, jej twarzy, ustach, które z powodu znamienia wydają się czerwieńsze niż są w rzeczywistości. Z lasu słychać jakiś trzask. Łoś? Sarna? Są tu świetne warunki, jeśli człowiek chce być sam. Zbyt sam?

Z szopy nie dobiegają żadne dźwięki. Elin przypomina sobie, jak zrezygnowana wydawała się Katarina Karlsson, gdy byli tu ostatnio. Moja dłoń na jej ramieniu, naga skóra na karku. Elin zastanawia się, czy powinna zbliżać się ostrożnie, bo co, jeśli Katarina Karlsson faktycznie ma dziewczynkę? Tak nie powinna mieszkać samotna kobieta. Tak mieszka para, która kocha naturę. Która chce mieć wokół siebie mnóstwo zwierząt. Drzwi się otwierają. Za progiem Katarina Karlsson. Kaszle, pociąga nosem. Ma na sobie podniszczony, zielony szlafrok niedbale związany w talii, tak że chwilami widać czerwone majtki. Katarina Karlsson nie wygląda na zdziwioną, nie okrywa się szczelniej szlafrokiem, mówi: – To z tobą rozmawiałam, tak? Elin kiwa głową. – Mogę wejść? – Oczywiście. Ale mogę cię zarazić. Elin Sand nasłuchuje odgłosów z domu, kiedy wchodzi do środka. Do jej uszu nie docierają żadne obce dźwięki. Idzie za Katariną Karlsson do dużego pokoju, patrzy, jak się porusza, widzi, że pod szlafrokiem nie ma na sobie nic prócz majtek, a jej skóra jest biała, lśniąca, a pod nią biegną cienkie żyłki. – Usiądź. Zaraz przyniosę kawę. Elin siada na sofie, a duży pokój jest tak przytulny, jak go zapamiętała, z obrusami robionymi na szydełku, rodzinnymi zdjęciami i pięknymi wazonami. Wrażenie samotności znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Kilka minut później Katarina Karlsson wraca. Siada na sofie i przez jakąś minutę obie kobiety siedzą w milczeniu obok siebie. – Opowiedziałaś wszystko, co wiesz? – pyta Elin. – Nie. Myślę, że Patrick prowadził własne śledztwa w sprawie innych adopcji. – Wiemy o tym. Co wiesz? – Właściwie to nic. Cilla wspomniała o tym tylko przelotnie, ale powinnam to była powiedzieć, kiedy byliście u mnie poprzednio. – Tak, powinnaś. Dlaczego nic nie powiedziałaś? – Bo miło jest mieć tajemnice. Chyba sama o tym wiesz?

Znamię na czole teraz niemal płonie i Elin ma ochotę wyciągnąć rękę, dotknąć go, ale się powstrzymuje. – Nie masz tu dziewczynki? – pyta po chwili Elin. – A może próbowałaś ją zabrać i coś poszło nie tak? Katarina Karlsson się śmieje. – Ależ ty jesteś zielona. Kocham Ellę, ale to nie moje dziecko. – Ja… – Może myślisz, że trzymam ją tam w ogrodzie, w szopie? Proszę, nie krępuj się, ale znajdziesz tam jedynie drewno i stare narzędzia. – Przepraszam – mówi Elin Sand i orientuje się, że nie jest w stanie oderwać wzroku od szczeliny w szlafroku Katariny Carlsson, od drobnych piersi, które się pod nim rysują. – Nic się nie stało – mówi Katarina Karlsson i odchyla się do tyłu, bardziej odsłaniając jedną pierś. Przestań się gapić, szepcze do siebie w duchu Elin Sand. Podnosi się, mówi: – Pójdę już. Katarina Karlsson znów się śmieje, ale miękko, bez drwiny. – Tak będzie chyba najbezpieczniej.

Dwadzieścia kilometrów dalej na lotnisku w Norrköpingu Malin i Zeke wysiadają z samolotu z Kopenhagi, schodzą po schodkach w świetle słońca, które wydaje się niemal spadać z wibrującego nieba.

46 Jest tuż po wpół do trzeciej, gdy Malin i Zeke wysiadają z wozu patrolowego przed willą, którą Sonny Levin odziedziczył po swojej matce. Za wysokim, pożółkłym żywopłotem prześwituje biały drewniany piętrowy dom, a gdy Malin się odwraca, widzi połyskującą powierzchnię jeziora Roxen. Wreszcie słońce. Wreszcie prawie czyste niebo. I wreszcie jasność w sprawie? Jeśli teraz tu znajdą Sonny’ego Levina, co im powie? Cokolwiek, co pchnie nas naprzód, myśli Malin, otwierając furtkę prowadzącą do ogrodu. Trawa urosła wysoka, tego lata nikt nie zadbał o rabatki. Nie sposób dostrzec żadnych śladów na wysypanej żwirem ścieżce. Dom ma na pewno ze sto lat i cały jest pokryty drewnianymi ozdobami, które przydałoby się pomalować. Wchodzą schodami na ganek. Nie ma dzwonka, ale jest kołatka w kształcie lwiej głowy. Pukają. Pożółkłe koronkowe firanki w oknach, firanki starego człowieka. Malin dopiero co rozmawiała z Johanem. Nic nowego się nie pojawiło w sprawie łapówek, a kontrola, jaką Wydział do Walki z Przestępczością Gospodarczą przeprowadził w sprawie Magnusa Nybloma, nic nie dała. Próbowali skontaktować się z ostatnią rodziną, której sprawę badał Patrick Andergren, ale wyjechała na urlop. Elin Sand wciąż jeszcze nie wróciła, miała umówioną wizytę u lekarza. Levin. Co, jeśli cię tu nie ma? Jeśli cię nie znajdziemy? Co nam wtedy pozostanie w tym śledztwie? Najpierw wszystko szło powoli, potem szybko, ale tak właściwie donikąd nie doszliśmy. Płyniemy pod prąd z nadzieją, że coś przydryfuje w naszą stronę. Malin czuje, jak słońce ogrzewa jej kark, jak pojawiają się na nim drobne kropelki potu, które zdają się od razu parować. – Nie ma go tu – mówi Zeke i puka jeszcze raz. Malin patrzy na niego, widzi, że myślą o tym samym.

– Wchodzimy. Trzy minuty później stoją w przedpokoju i czują ten szczególny zapach starego człowieka, lekko słodkawy, z nutą pleśni i obumarłych komórek skóry. Zapach czasu, który upłynął i już nigdy nie wróci. W którymś pomieszczeniu kapie z kranu. W kuchni? W łazience? – Halo?! – woła Zeke. – Halo? Ale nie słychać żadnej odpowiedzi. – Jest ktoś w domu? Słowa Malin też pozostają bez odpowiedzi, ale przed nimi, w przedpokoju, stoi para brązowych skórzanych męskich butów. Idą w głąb domu, do dużego pokoju, gdzie dwa podniszczone fotele w stylu Chesterfield stoją na niebiesko nakrapianym dywanie, a na ścianach wiszą zdjęcia gospodarstw rolnych w różnych odcieniach czerwieni. Dom na pewno się sprzeda, myśli Malin. Jakiejś rodzinie z dziećmi. I to na pewno bogatej, bo takie domy jak ten kosztują. To z kranu w kuchni tak kapie. Kap, kap. Oszalałabym od tego dźwięku. Zeke idzie przed nią, przechodzi przez bibliotekę, a potem otwiera pomalowane na biało przesuwane drzwi i zatrzymuje się w pół kroku, woła: – Co jest?! Malin podchodzi do niego. Odsuwa drzwi do końca, żeby lepiej widzieć. Smród trupa uderza ich z pełną siłą, kaszlą, mają ochotę uciec jak najdalej, ale widok przed nimi zmusza ich, by wzięli się w garść. Tam, przy stole w jadalni, siedzi zastrzelony mężczyzna. Siedzi na krześle, górna część tułowia spoczywa na stole, głowa jest przekrzywiona i Malin widzi, że z jego klatki piersiowej płynęła krew. Byczy kark. Szerokie nozdrza. Potężne cielsko. – To Sonny Levin – stwierdza Malin.

– Bez dwóch zdań – mówi Zeke. Muchy wirują wokół rany. Siadają, wymiotują, znów odlatują, wracają się najeść. Rozkoszują się wspaniałym rozkładem. Smród zwłok, promienie światła sączą się przez firanki, jakby podpływały do trupa, w ich smugach wirują pyłki kurzu. – Myślisz, że dziewczynka tu jest? – pyta Zeke. Malin kręci głową. – Myślę, że żyje, ale jej tu nie ma.

Ella. Myśleliśmy przez jakiś czas, że jesteś z Sonnym, ale spójrz tylko na niego, leży tam we własnym brudzie, więc musisz być gdzieś indziej. Słyszymy cię. Płaczesz, ale niemal całkiem bezgłośnie. Ale nie bój się. Mama i tata cię słyszą. Nasza biała przestrzeń wypełnia się myślami Malin. Myśli, że muszą sprowadzić jakiegoś innego technika zamiast Karin Johannison, bo teraz ta sprawa zbyt mocno jej dotyczy, możemy tu sprowadzić Pilblada z Norrköpingu, myśli. Czy Levin mógł być zamieszany w łapówki? Czy ktoś mógł przyjechać z Wietnamu, żeby uciszyć jego i nas? Nie myśl tyle o nas. Spróbuj nas zamiast tego usłyszeć. Jesteśmy tu. Jesteśmy. Tyle pieniędzy, myśli. Tyle miłości. Tyle strachu i tyle instynktu obronnego. Tyle instynktu samozachowawczego? Powoli wychodzi z domu, jak najdalej od zwłok, na słońce, które przyjmuje ją na schodach z otwartymi ramionami. Ella. Ona cię znajdzie. Obiecujemy. Nie bój się. Pozostaniesz człowiekiem, cokolwiek ci robią. Jesteś człowiekiem, cokolwiek by ci zrobili.

47 Peter Hamse zbiera swoje rzeczy w ciemnej dyżurce Szpitala Uniwersyteckiego w Linköpingu. Nie dzwonił do Malin. Ona nie dzwoniła do niego. Co miałby jej powiedzieć? Co mają sobie do powiedzenia? Myśli o swoich rzeczach i ubraniach. Musi je od niej odebrać. To musiało się tak skończyć. Jak ona mogła mnie okłamać, powiedzieć, że lekarz mówił, że będzie mogła zajść w ciążę, skoro to niemożliwe, żeby tak powiedział? Sama jest sobie winna, że wyszło, jak wyszło. I zdaje sobie sprawę jak bardzo egoistyczna jest ta myśl, jego życzenie, to, że myśli tylko o samym sobie, ale nic nie potrafi na to poradzić. Musi mieć potomka. Dziecko. Syna. Córkę. Z kimś, z kimkolwiek. Może z Vanessą. Może z kimś innym. Szkoda, że Malin musiała zobaczyć to, co zobaczyła. Można to było zrobić ładniej, ale i tak koniec był bliski. Choć nie chciał tego przed sobą przyznać, czuł, że ich miłość, jego miłość do Malin, w ciągu ostatnich miesięcy przeciekała przez palce, a gdy ukradkiem zajrzał do jej karty chorobowej, zrozumiał dlaczego. Ich miłość była zbudowana na kłamstwie. Na czymś, co jest niemożliwe. Przeproszę ją, myśli Peter. Ona nie będzie mnie słuchać. Siada na twardym łóżku, oddycha spokojnie, jest zmęczony po dzisiejszej sześciogodzinnej operacji. Jaki był w niej zakochany, dumny, że chciała być z nim, ta silna, piękna, inteligentna kobieta. Ale taka mroczna. Zupełnie jakby jej uśmiech na zawsze stężał w cynicznym grymasie. Nie znosił tego uśmiechu. Tego, co mógł oznaczać. Tego, co mówił o jej duszy.

I miłość powoli odpłynęła, wyciekła, stając się morzem wspomnień i obrazów całkowicie wolnych od uczuć i bez żadnego znaczenia. Drzwi do dyżurki się otwierają. Chwilę później stoi przed nim Vanessa. W jej uśmiechu nie ma nic cynicznego. Po prostu cieszysz się, że mnie widzisz, myśli Peter. Bo chyba tak jest?

48 Medyk

sądowy i technik kryminalistyki Jonas Pilblad powoli zatacza kręgi wokół zwłok

Sonny’ego Levina. Wygląda na to, że smród nie robi na nim wrażenia. Malin próbuje oddychać przez usta i patrzy na lekarza. Jego pięćdziesięciopięcioletnie krępe ciało promieniuje doświadczeniem, Malin wie, że nieustannie stara się być na bieżąco z najnowszymi osiągnięciami medycyny sądowej. Włożył biały fartuch na jasnoniebieską koszulę. Kolor kołnierza zmiękcza ostre linie jego twarzy, a granatowy krawat dodaje mu godności. Pilblad chyba postrzega sam siebie jak jakąś postać z Kryminalnych zagadek Las Vegas , myśli Malin. Wie, że co roku bierze udział w biegu maratońskim w jakimś innym mieście. Nowy Jork. A może w zeszłym roku to było w Sydney? Pilblad patrzy na Malin i Zekego, którzy razem ze Svenem Sjömanem i Johanem Jakobssonem stoją w drzwiach do jadalni. – Jak wszyscy widzicie, został postrzelony w klatkę piersiową, dokładnie tak jak wcześniejsze ofiary. Jeden strzał trafił go w ramię, zapewne gdy próbował się zasłonić, drugi trafił w serce i go zabił. Strzelano do niego z przodu, morderca mógł stać mniej więcej tam, gdzie wy w tej chwili stoicie. Na oko nie żyje od jakichś pięciu, sześciu dni, więc całkiem możliwe, że został zamordowany tego samego wieczoru co Cecilia i Patrick Andergrenowie. Malin patrzy na kolegów. Wszyscy myślą o tym samym. Widzi po ich spojrzeniach, że ich mózgi pracują na pełnych obrotach. Z czym mamy do czynienia? Co wiemy? – Ile potrwa, zanim będziesz nam mógł podać dokładniejsze dane? – Dajcie mi wieczór i noc. Pilblad nie pytał o Karin Johannison, o to, dlaczego zadzwonili do niego, zamiast do niej. Po prostu ma to gdzieś, myśli Malin, a potem słyszy za plecami głos młodej kobiety, rozpoznaje ten głos i ku jej zdumieniu robi jej się ciepło na sercu. – Już jestem – słyszy słowa Elin Sand i się odwraca. – Dobrze – mówi Sven. – Potrzebujemy tu wszystkich. Elin Sand staje za Johanem Jakobssonem, patrzy znad jego głowy na Pilblada.

– Co możesz z tego uzyskać? Obce DNA? Odciski? – pyta Zeke. – Puste łuski? – Jeszcze nie wiem. Ale łusek nie ma. Jeśli dacie mi spokojnie pracować, na pewno pójdzie szybciej. – Czy mógł znać mordercę? – Moim zdaniem nie sposób tego powiedzieć. Dajcie mi już pracować. Policjanci zdają sobie sprawę, że ma rację, i wycofują się do ogrodu. Dokładnie w tej chwili zjawiają się Waldemar i Börje. Obaj wysiadają z czerwonego volvo, idą zdecydowanym krokiem, podchodzą do innych, nie witają się, tylko patrzą z wyczekiwaniem w oczach. Waldemar zapala prawdziwego papierosa i z rozkoszą wydmuchuje dym ku niebu. – Złapaliśmy ostatnich rodziców przez telefon – mówi Börje. – Tam też jedno cholerne nic. – Mają alibi – dodaje Waldemar. Malin widzi, jak Sven kiwa głową, a potem mówi: – No to zaczynamy – i stojąc na słońcu przy wozie patrolowym, który przywiózł Malin i Zekego z lotniska, odbywają nieformalną naradę.

Pozwalają, by zaczął Sjöman. Sven mówi, na jakim etapie znajduje się śledztwo, i nikt mu niepotrzebnie nie przerywa, bo wiedzą, że ma zarówno doświadczenie, jak i bystry umysł, a także energię i siłę woli potrzebną, by rozwiązać sprawę tych morderstw, by odnaleźć Ellę Andergren całą i zdrową. Jedna ręka Malin znów w niekontrolowany sposób się trzęsie. Jest zadowolona, że udało jej się tego wszystkiego uniknąć podczas wyjazdu do Kopenhagi, ale teraz jest tak, jakby jej ciało powróciło i okazywało swoje niezadowolenie, że nie dostarczyła mu alkoholu. Kropelki potu na karku. I po chwili czuje wilgoć spływającą pod bluzką i w dół, wzdłuż kręgosłupa, jak jakiś palec, i przed oczyma ma Petera, płomienie na leśnej drodze. Co się stało? – myśli. Niech cały świat stanie się morzem beczkowanej tequili. Utopcie mnie w tym morzu. Przestań się trząść, do cholery. Sven. Sposób, w jaki na mnie patrzył, kiedy przyjechał. Wie, że znów zaczęłam pić? I Malin używa tego słowa, już przyznała się przed samą sobą, że jest alkoholiczką. Rozumie, że jest chora.

Sven mówi. Ale Malin trudno jest być tu i teraz. Naprawdę mówi to, co mówi? Tak, naprawdę. – Wychodzimy z założenia, że ten zamordowany to Sonny Levin, chociaż nie mamy jeszcze formalnej identyfikacji. I najprawdopodobniej te morderstwa są ze sobą w jakiś sposób powiązane. Wiele rzeczy je ze sobą łączy. Sven odchrząkuje, a Malin myśli o tym, że „Corren” i inne lokalne media powinny już być na miejscu, ale jeszcze się nie zjawiły. Nie widać też żadnych ciekawskich sąsiadów. – Ale kto zamordował Levina? Czy to ta sama osoba, która zastrzeliła Andergrenów? Ta, która stoi za zniknięciem Elli Andergren? Nie znamy odpowiedzi na żadne z tych pytań. Ale powiedziałbym, że to ten sam morderca, ponieważ sposób postępowania jest podobny i wygląda na to, że stało się to tej samej nocy. Nie wiemy jeszcze, kto został zamordowany pierwszy, a to może mieć istotne znaczenie. Więc o co w tym wszystkim chodzi? – Sven robi przerwę, a potem mówi dalej: – Czy to ma coś wspólnego z korporacyjnymi łapówkami? Czy Sonny Levin był zamieszany również w to? A może, co moim zdaniem jest o wiele bardziej prawdopodobne, wiąże się to z adopcjami? Kto mógł mieć powody, żeby ich zabić? Może ktoś, kto chciał zakończyć dochodzenia Patricka Andergrena? Ktoś stąd, ze Szwecji, czy ktoś z Wietnamu? Ktoś, kto chciał również uciszyć Sonny’ego Levina? Bo za dużo wiedział albo być może współpracował z Andergrenem? A może dlatego, że to on zastrzelił Andergrenów i gdy już wykonał robotę, trzeba go było uciszyć? Ktoś, kto ma dziewczynkę, i chciał zatrzeć wszystkie ślady? Ale kto? Energia, myśli Malin, słysząc słowa Svena. Po tym jak wyleczył się z raka, odzyskał energię, jakby uświadomił sobie, że życie kiedyś się skończy. Wielu policjantów, którzy pracują nad sprawami morderstw, wypiera swoją śmiertelność, choć na co dzień stykają się przecież ze śmiercią. Robią to, żeby wytrzymać, myśli Malin. Ja robię to samo. Bo kto potrafi znieść myśl, że sam mógł leżeć twarzą na stole, z dziurą po kuli w sercu, albo zastrzelony w jacuzzi, w wodzie zafarbowanej na czerwono własną krwią? – Musimy pracować dalej – mówi Sven. – Musimy znaleźć dziewczynkę. Potem rozdziela zadania. Waldemar i Börje mają odwiedzać okoliczne domy razem z Elin Sand i dwoma mundurowymi, którzy przyjechali wozem patrolowym. Johan, Malin i Zeke mają przeszukać te części domu, do których Pilblad da im dostęp, zobaczyć,

czy uda im się znaleźć coś, co dostarczyłoby więcej informacji na temat poczynań i kontaktów Sonny’ego Levina. – Może uda nam się znaleźć listę nazwisk jego kontaktów – mówi Sven. – Numery telefonów, komputer, cokolwiek. – Myślisz, że Pilblad pozwoli nam grzebać, zanim skończy? – Nie na parterze, ale możecie chyba zacząć od piwnicy. Malin patrzy w stronę domu. Razem z Zekem pospiesznie przeszukali pomieszczenia w piwnicy, zanim przyjechali tu pozostali. Chodzili od pokoju do pokoju. Wołali Ellę. Malin słyszała, jak dziewczynka odpowiada na ich wołanie. Jednak jej głos nie dobiegał z żadnego z pomieszczeń w piwnicy Agdy Levin. Głos Elli dobiegał z jakiegoś innego, nieznanego pokoju. Co wołała? Pomóż mi, znajdź mnie. Kropelki potu przesuwające się jak palec wzdłuż kręgosłupa. Gdzie tu jest cień? – zastanawia się Malin. Muszę się schować w cieniu. I czuje, że zaczyna trząść się jeszcze bardziej, teraz drży już całe jej ciało. Kurwa. Nie teraz. Tylko nie pieprzone delirium. I zaczyna się pocić jeszcze obficiej, odłącza się od pozostałych, idzie w głąb ogrodu, kuca pod jabłonią, z której gałęzi zwieszają się czerwone jesienne jabłka niczym nabrzmiałe krople krwi. Powstrzymaj te dreszcze, Malin. Przejmij kontrolę nad swoim ciałem. Sven nie może tego zobaczyć, ale właśnie tu idzie. Nie przychodź tu Sven, nie przychodź. Teraz kuca obok mnie. Czuję jego silną rękę na plecach. – Malin – mówi i teraz trzęsę się trochę mniej. – Wiem, co się stało. Wiem, jak potrafi być ciężko. Ale ta dziewczynka cię potrzebuje. Wiesz o tym. Wytrzymaj. Od prastarych lasów z zachodu przychodzi powiew wiatru, trzęsie koroną jabłoni i wokół Svena i Malin spada na ziemię deszcz dojrzałych owoców, ale żaden ich nie trafia. Po chwili zielona trawa wokół wygląda jak poplamiona krwią. Szum kamery. Dziennikarze się zjawili, myśli Malin i czuje, że dreszcze znów przybierają na sile, jakby przez jej ciało przepływała jakaś wezbrana rzeka, która chce ją zatopić.

49 Ciało wynoszone na noszach. W żółtym worku na zwłoki. Lodowato błękitna powierzchnia Roxen połyskuje w tle, oślepiając Malin, woda wygląda, jakby gotowa była przyjąć martwe ciało i samą śmierć. Kilka krzaków dzikiej róży rozcapierza swoje drobne ciernie, jakby namawiały niosących nosze, by ruszyli w stronę jeziora. Możesz zatopić się w moich głębinach. Po kilku godzinach bezowocnego przeszukiwania willi i bezczynnego czekania, aż Pilblad skończy badać miejsce zbrodni, to on sam znalazł twardy dysk ukryty w piwnicy w czarnym, poskładanym plastikowym worku za zamrażarką pełną jagód i grzybów. Zbiory z całego dziesięciolecia. Zakładali, że to Sonny Levin go tam ukrył, ale nie było żadnych oznak świadczących o tym, że morderca przeczesywał dom w poszukiwaniu jakiejś dokumentacji. Dwa ukryte twarde dyski. Dwa sekretne życia? Wszyscy ludzie mają jakieś tajemnice, pomyślała Malin, gdy Pilblad w przedpokoju dał jej twardy dysk. – Umarł tam, na krześle w jadalni – powiedział. – Siedział na tym krześle, kiedy wszedł morderca? – Nie sposób powiedzieć. Może otworzył drzwi i wpuścił mordercę do środka? Ale możliwe również, że drzwi nie były zamknięte, a potem morderca zamknął je za sobą, wychodząc z domu. To taki zamek, który można zamknąć i z zewnątrz, i od wewnątrz i nie potrzeba do tego klucza. – Coś jeszcze? – Nie znalazłem żadnych śladów walki ani włamania. – Przyszedł sam? – On albo ona. Nie sposób powiedzieć, w domu jest mnóstwo odcisków palców, a w przedpokoju odcisków butów. Wrzucę odciski palców do naszej bazy i porównam je z tymi, które Johannison znalazła przy Stentorpsvägen. Tamtych odcisków nie było w kartotekach. Wyraźne przypomnienie o tym, że nie wszystko można znaleźć w cyfrowym świecie. Że cała rzeczywistość nie mieści się na twardym dysku. Malin, Johan, Elin Sand i Zeke siedzą teraz przy monitorze Johana na posterunku, a za oknami

zapada zmierzch. Cienka zasłona chmur nadciągnęła ze wschodu na wysokości dziesięciu tysięcy metrów, zwiastuje deszcz, który według meteorologów ma zatopić jutro równinę Östgöta. Johan podłączył twardy dysk do swojego komputera i próbuje gorączkowo złamać hasła. Wchodzi. Katalogi. Mnóstwo katalogów, ponumerowanych od jednego do nieskończoności. Johan klika katalog za katalogiem. Puste, puste. Malin myśli o Stefanie. Czy to w ten sposób postrzega świat? Jako szereg niepowiązanych ze sobą katalogów bez zawartości? Nieskończony strumień niczego? Ale chyba mnie poznajesz, Stefan? Przecież poznajesz Tove. Jak tylko to się skończy, odwiedzę cię. – Pusto – mówi Zeke ze swojego miejsca po lewej stronie Johana. – Fucking empty. – Próbujcie dalej – mówi Malin. Johan otwiera setny katalog. A w nim jest inny katalog. Johan go otwiera. A w nim kryje się kolejny. Klik, klik, klik. Sto katalogów w katalogu, ale bez żadnych haseł. Johan klika na jeszcze jeden katalog, a Malin jest zmęczona, chce jej się pić, chce do domu, do swojego mieszkania, chce mieć wreszcie święty spokój. Ale czy naprawdę tego chcę? Katalog w katalogu. Tym razem ma nazwę. Transakcje, Wietnam. Zabezpieczony katalog. Password. Johan otwiera inny program. – Możecie sobie teraz zrobić przerwę – mówi. – Chwilę to zajmie. Malin i Zeke wstają, ale Elin Sand siedzi dalej. – Nie przeszkadzam? – pyta.

Johan kręci głową. Malin i Zeke wychodzą do kuchni, oboje nalewają sobie po kubku śmierdzącej kwasem garbnikowym kawy. Potem ruszają w stronę drzwi prowadzących do komendy, ale muszą zawrócić, nie mają najmniejszej ochoty rozmawiać z kilkunastoma dziennikarzami i fotografami, którzy czatują za szklanymi drzwiami. – Ci to się nigdy nie poddają – stwierdza Malin, gdy idą z powrotem do biura. – Wykonują swoją pracę – mówi Zeke i Malin myśli, że pewnie ma rację. Myśli o Danielu Högfeldcie i rozumie, dlaczego zmęczyła go cała ta harówka i szperanie i postanowił podjąć pracę jako szef działu informacji w odnoszącej spore sukcesy firmie informatycznej. Cena akcji na giełdzie podskoczy. Znacznie spokojniejsze i lepiej płatne zajęcie niż demaskowanie prawdy, myśli Malin. Patrzy na Johana, który gorączkowo stuka w klawiaturę, jakby czas na odkrycie prawdy się kończył.

Jakie to hasło? Johan łamał już podobne hasła ze dwadzieścia razy i wygląda na to, że nie ma w tym nic specjalnego. Ale to trwa. Trzeba wprowadzić kody i zmienne, które z kolei dają kody, które mogą dać litery, które dają cyfry, które mogą dać całość. Daj mi jeden numer. Nazwę. Literę. Na jego biurku leży wydrukowane zdjęcie paszportowe Elli Andergren. Wydrukował je sobie przedwczoraj, chciał, żeby leżało obok niego na widocznym miejscu, by przypominać mu, dlaczego siedzi tu przy komputerze, zamiast być w domu z rodziną. Hack, hack, hack. Palce uderzają w klawisze jak karabin maszynowy. Daj mi N. Teraz jedzie. Daj mi a. p. Daj mi… no właśnie, co?

Jeszcze jedno A. Daj mi L. I dalej? Hack, hack, hack. Daj mi M. Co to będzie? Nap. Co to będzie? NapALM. Dzięki, dzięki, dzięki.

W katalogu są informacje o wszystkich adopcjach, w których pośredniczył Sonny Levin w ramach Szwedzko-Wietnamskich Adopcji SA i ich duńskiego odpowiednika. Są też kolejne zabezpieczone katalogi. Ale teraz Malin, Zeke, Elin Sand i Johan przeglądają dokumenty. To dokumentacja biura. Bardziej sucha niż raporty Patricka Andergrena. Wyłącznie suche, formalne fakty. Data. Nazwisko. Przybranych rodziców w Szwecji. Osób zaangażowanych ze Świata Adopcji. Adresy i nazwy domów dziecka, nazwiska osób z Wietnamu. Jakieś nazwiska, co do których Malin przypuszcza, że to biologiczni rodzice dzieci. Są tu wszystkie rodziny, w których sprawie śledztwo prowadził Patrick Andergren, a także wiele innych. Jest też niezabezpieczony katalog o nazwie Dania. Są w nim dane o zaledwie czterech adopcjach. Glistrup. Lund. Sörenssen. I Johannison. Są tu takie same skąpe informacje, z pozoru nienaganne, prawidłowe, prowincja Da Nang, Hoi

An, ale kto wie, myśli Malin, patrząc, jak Johan masuje łokieć, jakie historie mogą się kryć za tą administracyjną poprawnością. W katalogu Dania kolejny katalog. Jeszcze dwie adopcje. Na samej górze dokumentu grubą, niebieską czcionką: Przerwane, 11/11-11. Adopcja Tess musiała być jedną z ostatnich, jakie przeprowadził. Dlaczego? – zastanawia się Malin. Co wiesz, Karin, czego nie chcesz nam powiedzieć? O czym wiedzą ci wszyscy rodzice? Któreś z was pewnie coś wie. Ale dlaczego mielibyście nam powiedzieć? Na pewno się boicie, że będziecie zmuszeni oddać własne dzieci, aby być może uratować inne. By uratować Ellę. Ale adopcje zostały już przeprowadzone. Nikt i nic nie może wam odebrać dzieci. A jednak możecie być osądzani przez innych. Chciwi porywacze dzieci. Jesteś biedny. Weźmiemy twoje dziecko. I damy je bogatemu. Który w gruncie rzeczy uważa, że ma prawo odebrać ci dziecko. No questions ask. Przymykanie oczu na rzeczywistość. Stefan. Mój brat. Ciebie nikt nie chciał. Weźmiemy ci dziecko, sprzedamy je bogatym. A ty co dostaniesz? Pieniądze na świnię. Malin przeciera piekące oczy. W gruncie rzeczy to takie proste. Wszystko da się kupić za pieniądze. Wystarczy, że jesteś na tyle bezwstydny, żeby to zrobić. Co się dzieje z tymi dziećmi? Wszystkie są kochane? Nie. Ale wiele z nich tak. I na pewno większość adopcji przebiega prawidłowo. Niebieskie czcionki: Przerwane. Dlaczego Sonny Levin tak nagle skończył z adopcjami? A potem Malin czuje wibrującą komórkę w kieszeni, a sekundę później odzywa się wściekły sygnał.

Sven Sjöman po drugiej stronie. Teraz jest zmęczony, oddycha ciężko, słychać, że nie jest już młody; dzwoni ze swojego pokoju piętro wyżej, zamiast do nich zejść. – Malin. Właśnie dzwonił Andersson z technicznego. Szybko sprawdzili komórkę Levina, jego listę połączeń. Dzwonił tylko na kilka komórek na kartę w Wietnamie i wiele z nich to te same numery, na które dzwonił Patrick Andergren. Te, które były na jego liście I.N. – Możemy się dowiedzieć coś o tych numerach, o pozycjach GPS? – O numerach z Wietnamu? – pyta Sven. – Nigdzie z tym nie zajdziemy. Tamtejsi operatorzy nie odpowiedzieli nawet jeszcze na nasze zapytanie. Jak wam idzie? – Johan złamał parę haseł. Przeglądamy właśnie mnóstwo dokumentów o adopcjach, w które był zaangażowany Levin. – Coś istotnego? – W sumie to jeszcze nie. Mnóstwo formalnych informacji. – Grzebcie dalej. – A te rozmowy? – mówi Malin. – Z kiedy były? – Na niektóre z numerów w Wietnamie i Levin, i Andergren dzwonili jeszcze na dzień przed morderstwem. Levin dzwonił w dzień morderstwa, ale nikt nie odebrał. – Rozumiem – mówi Malin i myśli, że bez względu na to, co się wydarzyło, działo się aż do końca i dzieje się nadal. Ale co to takiego? – No to na razie – mówi Sven i odkłada słuchawkę. Na razie, myśli Malin, a potem patrzy na Johana i Zekego, którzy próbują zwrócić na siebie jej uwagę. – Według tych dokumentów – mówi Johan – w osiemnastu z dwudziestu pięciu przypadków ta sama kobieta ze Świata Adopcji w Norrköpingu nadzorowała szwedzkie adopcje, które prowadził Sonny Levin. Niejaka Siv Lennartsson. – Powinniśmy z nią pogadać – mówi Zeke. Malin kiwa głową. Czuje, jak mózg pęka jej w czaszce, i słyszy, jak dziewczynka szepcze do niej słowa, których nie sposób rozróżnić.

50 Mam na imię Ella. Jestem Ella. Jestem? To boli. Przestań. Nie, nie chcę. Teraz przestali. Mama. Tata. Nic więcej nie wiem. Nie chcę, mamo. Chodź tu. Jest ciepło. Woda. Chcę mi się pić, chodź, chodź już. Ale wołam, a wy nie przychodzicie. Strasznie jest tutaj. Nie chcę być sama. Nie chcę. Ale nie jestem sama. Gdzie ja jestem? Leciałam samolotem, mamo, wysoko w górze, a was tam nie było. Są tu ze mną inne dzieci. Strasznie, strasznie się boję. Dziwnie mówią. Nie rozumiem, co mówią. Wczoraj zniknął chłopiec. Był tu chłopiec i co z nim się stało, mamo? Jeśli będę cicho i będę grzeczna, wkrótce przyjdziecie, mamo i tato, wtedy wkrótce przyjdziecie, bo tak obiecali. Bawię się. W chowanego z samą sobą. Jakby mnie już nie było. Nie-Ella. I wtedy Ella nie może być wystraszona albo smutna. Wtedy nie wiedzą, co mają filmować kamerą. Mamo. Przyjdź już. I ty też, tato. Cała rodzina.

– Ty pieprzona świnio! – krzyczy Malin na całą klatkę schodową, a Peter czuje, że te słowa niemal odrzucają go do tyłu siłą jej wściekłości. – Spadaj! Idź do diabła! Przyszedł tu po pracy. Równie dobrze może to mieć już za sobą. Zabrać rzeczy. Pójść dalej. Nie oglądać się za siebie. Wiedział, że spotkanie z nią będzie trudne. Smutna, zła? Tak. Ale szalona? Nie, powinna była się już uspokoić, ale teraz stoi tam w drzwiach przede mną i wrzeszczy. Peter wchodzi trochę wyżej po schodach, podnosi ręce, mówi: – Uspokój się, Malin. Spokojnie. Wystraszysz wszystkich w domu.

– Mam gdzieś, kogo wystraszę. Jesteś pieprzoną świnią! – I nagle wydaje się jeszcze bardziej rozgoryczona i wściekła, jakby właśnie zdała sobie z czegoś sprawę. – Mogłam być teraz w Sztokholmie! – krzyczy. – Mogłam być szefową kryminalnego, gdyby nie to, że chciałeś tu dalej mieszkać. Mogłam uniknąć całego tego gówna. – Chciałbym tylko odebrać moje rzeczy. Rozumiem, że nie chcesz… Jej twarz wykrzywia się w udręczonym grymasie. Na co liczyła? Że będę ją prosić o wybaczenie? Malin zdaje się powstrzymywać płacz. Peter zbliża się o krok do drzwi, do niej i wszystkie te chwile, kiedy byli ze sobą blisko, przemykają przed jego oczyma jak przelotne obrazy. Siedemdziesiąte drugie urodziny taty w Skanii. Pokój hotelowy w Angleterre w Kopenhadze. I te noce, gdy leżeli przytuleni tuż obok siebie w łóżku, tu, w tym mieszkaniu. Szepty, słowa. Kiedy znikły? Co się stało? Malin. I Peter pragnie ją przytulić, wejść do środka, powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. A wtedy ona pyta spokojnym głosem: – Jak mogłeś przeczytać moją kartę choroby? Jak mogłeś rżnąć tę cipę? Kim ona w ogóle jest? Nie pojmujesz, że teraz, kiedy się dowiedziałeś, jak ciężko byłam ranna, powinieneś się mną opiekować? Że tak się zwykle robi? Peter robi jeszcze jeden krok naprzód. Teraz jest blisko niej. Kim ona jest? Kim jest Malin Fors? Człowiek, który stoi przed nim, nie jest tym, którego wydawało mu się, że zna. Kim ja jestem? Dzieciorobem. Rozpłodowcem. Zupełnie jakby moje pragnienie zniszczyło naszą miłość, gdy stało się jasne, że ta miłość nie spełni swojego celu. – Malin, ja… Ale co mam powiedzieć? – Ani kroku dalej, bo cię zabiję. – Ale chyba mogę zabrać moje rzeczy?

– Żadnego przepraszam? Żadnego wyjaśnienia? – Wiesz dlaczego, Malin. Ten krzywy, cyniczny uśmiech. – Tak. Bo jesteś świnią. Może mogliśmy adoptować. Peter kręci głową. Rozmawiali o tym tylko przelotnie. Ostatnią rzeczą, jakiej kiedykolwiek pragnął, było jakieś obce dziecko i udawanie, że to jego własne. Dziecko, które nawet nie nosi w sobie jego genów. – Mogę chyba zabrać rzeczy? I wtedy Malin się śmieje. To szalony, wysoki, niemal opętańczy śmiech. – Popiół – mówi. – Popiół? – Tak, możesz sobie pojeździć po lasach pod Sturefors i gdzieś tam może natrafisz na stertę popiołu na środku drogi. Tam są twoje pieprzone rzeczy. – Spaliłaś moje rzeczy? To chcesz powiedzieć? – Powinieneś się, kurwa, cieszyć, że nie spaliłam ciebie. Szalona. Ona jest szalona, myśli Peter. Na jakim on świecie żyje? Ale wtedy widzi samego siebie w dyżurce, jak pompuje Vanessę od tyłu, widzi Malin, która wchodzi do pokoju, patrzy na nich, uświadamia sobie, że została opuszczona, bo jej macica nie jest w stanie nosić dziecka. Na takim świecie żyje. Na świecie, w którym wszyscy żyjemy. – Do widzenia, Malin – mówi i odwraca się. – Uważaj na siebie. Schodzi po schodach i czuje zatęchłą woń środków czyszczących zmieszaną z nieustanną wilgocią. – Kretyn! – krzyczy Malin. – Pieprzony idiota! Nie chcę cię nigdy więcej widzieć! I tak pewnie wpadniemy na siebie na mieście, myśli Peter. Ale poza tym więcej mnie już nie zobaczysz, Malin Fors.

Tequila. Butelka. Wzięła ją na górę z samochodu.

Teraz spoczywa w jej ręce. Sztokholm. Pieprzyć to. Stoi w oknie, patrzy na kościół, jak chmury opadają coraz niżej nad jego czarnym, wieczornym dachem. Miło było na niego nawrzeszczeć. Miała wrażenie, że na chwilę przed tym, jak odszedł, w jego ciasnej czaszce obudziło się jakieś zrozumienie. Sama zrozumiała już wszystko, co człowiek musi w życiu zrozumieć. I jeszcze więcej. Kilka wron przysiada na dachu kościoła. Przez parę chwil na nią patrzą, a potem odlatują. Trzy morderstwa. I dziewczynka, której nikt nie potrafi znaleźć. Ludzie spragnieni miłości i ja tu, przy tym oknie, z moim okaleczonym ciałem. Mogłabym otworzyć to okno. Skoczyć w dół, na asfalt. Skończyć to wszystko. Ale jestem za wielkim tchórzem. A jeśli już mam umrzeć, to równie dobrze mogę się zapić na śmierć. Wtedy będę miała przynajmniej trochę przyjemności po drodze. Peter. Niech mnie szlag, nie wygrasz. Śrut, który wniknął w moje ciało, nie wygra. Malin wylewa tequilę do zlewu. Czeka z nadzieją na jutrzejszy dzień. Na nowe przeżycia w tym świecie.

Tej nocy Malin ma sen: Ile kosztuje dziecko? Kto najwięcej zarabia na dziecku? Kto płaci najwyższą cenę? Ten, kto chce je kochać? Czy ten, kto chce je sprzedawać, wciąż i wciąż od nowa?

51

Wtorek, siedemnasty września

Weź się w garść, myśli Malin, wsłuchując się w dźwięk silników. Idź naprzód. Nigdy, przenigdy nie oglądaj się za siebie, bo wtedy przeszłość cię zabije. Muszę gnać naprzód. Ścigać zło. Odbyli krótką naradę. Pilblad sprawdził odciski palców w kartotece, ale nie było żadnych trafień. Poza tym jego raport jeszcze nie jest gotów. Stwierdzili, że muszą się teraz skupić na tropie adopcji, że z tropem korupcji dalej nie zajdą i że właściwie nie ma nic, co świadczyłoby o tym, że miałby w tej konkretnej sprawie jakieś większe znaczenie. Grzebcie, czytajcie, odwracajcie każdy kamień. Tak zakończył krótkie spotkanie Sven, a Malin i Elin Sand pojechały do Świata Adopcji w Norrköpingu, by spotkać się z urzędniczką Siv Lennartsson. Zeke miał wizytę u stomatologa, chciał ją odwołać, ale doszedł do wniosku, że nie ma potrzeby, by w trójkę jechali do Norrköpingu, i teraz Malin całym ciałem wyczuwa wibracje samochodu, jak słaby prąd przepływający przez mięśnie, komórki i czuje, jakby sterowała nią jakaś niewidzialna siła, która szepcze jej do ucha: „Znajdź dziewczynkę. Znajdź Ellę. Znajdź ją, znajdź ją”. Ella. Czy twoje ciało nie leży na jednym z tych pól rzepaku, które mijamy? Nie ma cię w którymś z tych czerwonobrązowych domków albo w którymś z tych zarośniętych zagajników? Nie ma cię w którejś z chylących się ku ziemi zniszczonych szop na siano? Nie ma cię pod tym czarno-białym niebem. Nie, jesteś gdzieś indziej. I znajdziemy cię, myśli Malin, gdy samochód mknie po E4. Czuje, że teraz coś już niedługo pęknie, że wszystkie uczucia w końcu skumulują się w jedno uczucie… ale w jakie? Jakiego uczucia szukamy? Miłości? Nienawiści?

Czegoś innego?

Strach. Tłumiony strach wydaje się niemal sączyć ze spojrzenia Siv Lennartsson, gdy przyjmuje ich w swoim pokoju w kamienicy z przełomu wieków przy Avenyn w Norrköpingu, gdzie ma swą siedzibę Świat Adopcji. Za oknem ze zgrzytem przejeżdża tramwaj. Koła piszczą na szynach, a Malin patrzy na Siv Lennartsson. Ma około pięćdziesiątki, rudą, farbowaną trwałą i drobne zmarszczki wokół zielonych oczu. Wąskie wargi; jej głos jest zdecydowany, lecz równocześnie niepewny, gdy prosi je, by usiadły na obitej tkaniną sofie stojącej pod ścianą pokoju. Elin Sand próbuje wtłoczyć się w sofę, która jest o wiele za niska dla jej długich nóg. Ma na sobie dżinsy. Na ścianie zdjęcie z Wietnamu: porośnięte zielenią posągowe skaliste wyspy w zatoce Ha Long. Plakat turystyczny z Nigerii, zdjęcie z Kapsztadu. Chude ciało Siv Lennartsson porusza się zwinnie przez pokój, wydaje się niemal płynąć w swej batikowej sukience, i Malin jest pewna, że ta kobieta uprawia i jogę, i jogging. Siv Lennartsson siada za swoim biurkiem. Boisz się, myśli Malin. Dlaczego? I kogo? Siv Lennartsson kiwa głową w stronę Elin. Prosi, by wyjaśniły, z jaką sprawą się zjawiły, a Elin tłumaczy, że chcą ją zapytać o Sonny’ego Levina i Patricka Andergrena. Może wie coś, co miałoby jakiś związek z ich sprawą, bo przecież zajmowała się tak wieloma adopcjami prowadzonymi przez Sonny’ego Levina. Kobieta znów kiwa głową, tym razem energiczniej, i Malin wyczuwa, że mózg za tymi zielonymi oczyma gorączkowo pracuje. Co mam powiedzieć? Co powinnam powiedzieć? – Czy podejrzewała pani kiedykolwiek, że mogło być coś niewłaściwego w adopcjach, z którymi Sonny Levin się do pani zwracał? Albo w związku z dziećmi? – pyta Malin. Chce postawić Siv Lennartsson przed faktem dokonanym, jakby już wiedzieli, jak wygląda sytuacja. – Z tego, co mi wiadomo – odpowiada kobieta – nie było żadnych nieprawidłowości z

którąkolwiek z adopcji, w jakich pośredniczył. Na tyle, na ile byliśmy w stanie to ocenić, sprawy były zbadane w prawidłowy sposób. – Sami prowadzicie dochodzenia na miejscu? – pyta Malin. – Nie w tych przypadkach. Ale tak się zdarza. – Ale mieliście w Wietnamie kontakty na miejscu? – Naturalnie sprawdzaliśmy wszystko u miejscowych władz. Wszystkie dokumenty były w porządku. – Nigdy nie podejrzewaliście żadnych nieprawidłowości? – Co pani ma na myśli? – Wie pani, co mam na myśli – mówi Malin. Siv Lennartsson nie odpowiada, nie patrzy w oczy Malin ani Elin, lecz spogląda na zdjęcie z zatoki Ha Long. Na porośnięte dżunglą wyspy we mgle. – Zapotrzebowanie jest duże – mówi – a nasze środki ograniczone. W takiej sytuacji zmotywowany konsultant, taki jak Sonny, może wykonać znaczną część pracy. My stajemy się konieczną stroną trzecią i dokonujemy wymaganej autoryzacji. – I w związku z tym być może wasze kontrole są niepełne? – Nie. Coś takiego się nigdy nie zdarza. Ale wszystkie dzieci mają prawo do rodziny. – Czyli nie wie pani o Levinie nic, co mogłoby nam się przydać? – pyta Elin Sand. – Jak wspominałam, wczoraj znaleziono go martwego i to morderstwo może mieć coś wspólnego z jego działalnością. – Jeśli pani coś wie, musi nam pani powiedzieć – naciska Malin. Siv Lennartsson kręci głową, wydaje się udawać, jakby nie było ich w pokoju, jakby to spotkanie w ogóle się nie zdarzyło. – Wie pani, dlaczego tak nagle przestał zajmować się adopcjami? – W Szwecji wstrzymaliśmy przecież do odwołania adopcje z Wietnamu. Nie udawaj głupiej, myśli Malin, a Elin Sand mówi: – Ale nie w Danii, gdzie później działał. Dlaczego… Siv Lennartsson jej przerywa. – Nie wiem. Nie, nie wiem. Czego wy właściwie chcecie? – Chcemy, żeby powiedziała pani wszystko, co pani wie – mówi Malin. – Również o Patricku Andergrenie. Wiedziała pani o jego śledztwach? – Słyszałam o tym. Nic poza tym. – Jak to? Dzwonił?

– Domagał się informacji i je otrzymał. Dzwonił do mnie kilka razy. To wszystko. – Czego dotyczyły wasze rozmowy? – pyta Elin Sand. – Powiedziałam mu, jak było. Że my, ze Świata Adopcji nigdy nie podejrzewaliśmy ani nie wykryliśmy żadnych nieprawidłowości w związku z umożliwianymi przez nas adopcjami z Wietnamu. Również w przypadkach, gdy Sonny Levin był konsultantem. – Ile razy rozmawialiście? – Może ze trzy razy. – Czy Patrick Andergren wymieniał jakieś nazwiska? Siv Lennartsson kręci głową. – Jakiego rodzaju nazwiska? – Osób, które uważał za zamieszane w nielegalne adopcje. – Nie. Nic takiego nie mówił. – Zajmowała się pani adopcją Elli – mówi Elin Sand. – To wtedy spotkała pani Patricka Andergrena? – Tak, tak to się zwykle odbywa. – Czy wynajął Levina? – Nie. – A potem Patrick skontaktował się z panią i zadawał mnóstwo trudnych pytań? – Proszę już przestać – mówi Siv Lennartsson. – Już odpowiedziałam na wasze pytania. – Pomogła pani sprowadzić tu Ellę. Głos Elin jest teraz szorstki jak piasek. – Proszę przestać. – W pewien sposób ponosi pani za nią odpowiedzialność, prawda? – Proszę przestać. Malin myśli, że Elin Sand jest błyskotliwa, absolutnie błyskotliwa. – Proszę nam wszystko powiedzieć – mówi Elin. – Może nie wie pani nic konkretnego, ale jest pani inteligentnym człowiekiem i widzę, że coś leży pani na sercu. Siv Lennartsson przymyka oczy. A gdy je znów otwiera, tłumionego strachu nie ma już w jej spojrzeniu. – Podam wam jedno nazwisko – mówi Siv Lennartsson. – Ale nie możecie nigdy, przenigdy nikomu powiedzieć, że znacie je ode mnie. Malin czeka, widzi, że Elin Sand robi to samo, lepiej teraz pozwolić Siv Lennartsson mówić, niż dopytywać o coś więcej.

– Myślę, że powinniście dotrzeć do niejakiej Liv Negrell. – Liv Negrell? Kto to taki? – pyta Elin Sand. – Szwedka, jakieś dziesięć lat młodsza ode mnie, mniej więcej w pani wieku – mówi Siv Lennartsson, wskazując głową na Malin. – Spotkałam ją kilka lat temu w Sajgonie, pracowała dla H&M jako inspektor zakładów, a na boku zajmowała się adopcjami. Mówiła, że zamierza skończyć z pracą inspektorki i zamiast tego na pełen etat zająć się pomocą takim ludziom jak Sonny Levin i my w wyszukiwaniu dzieci do adopcji. Nie wiem, czy to robiła, ale to możliwe, mogła działać zakulisowo w Wietnamie bez naszej wiedzy. Możliwe, że współpracowała z Levinem. Moje wrażenie było takie, że świetnie rozumiała tamtejszą kulturę i ludzi, a poza tym znała język. Po prostu miała kontakty i wiedziała, co robić. Kontakty. Język, rozeznanie. Musiałaś się domyślać, że niektóre adopcje z Wietnamu mogły być brudne, myśli Malin. Ale nie chciałaś tego widzieć. – Dlaczego powinnyśmy porozmawiać właśnie z nią? Ale Siv Lennartsson nie odpowiada na pytanie Elin. – Liv Negrell zadzwoniła do mnie, gdy adopcje z Wietnamu zostały wstrzymane. Pytała, co sądzę o sytuacji. – Czyli jednak pani wiedziała? – Co takiego? – Że pracowała w Wietnamie jako konsultantka przy adopcjach. – Tak się domyślałam, tak. Jak najbardziej. W każdym razie zajmowała się wyszukiwaniem dzieci. – Proszę mówić dalej – mówi Malin. – Sonny Levin przy kilku okazjach przelotnie wspominał jej nazwisko. Może nadal pracowała z Sonnym przez Danię? – Dobrze – mówi Malin. Zastanawia się, co tak naprawdę znaczą słowa Siv Lennartsson. Myśli kłębią się jej pod czaszką i Malin czuje, że nie idą w tę stronę, w którą by chciała. – Co pani próbuje powiedzieć? – pyta Elin Sand. – Nie wiem – mówi Siv Lennartsson. – Nie jestem pewna, czy chcę to wiedzieć. Ale coś w Liv Negrell sprawiało, że robiło mi się zimno. Miałam wrażenie, jakby była zdolna iść po trupach, żeby tylko wyszukać dziecko. Ale tak jak mówiłam, wszystkie dokumenty zawsze były w porządku. – Spotkała ją pani później? – pyta Malin.

– Nie, tylko wtedy, w Sajgonie. Ale człowiek przecież czuje takie rzeczy. Malin kiwa głową. Człowiek czuje. Myśli: I mimo to nic nie zrobiłaś. Pozwoliłaś, żeby te brudne adopcje doszły do skutku, choć w głębi ducha wiedziałaś. – Czy Patrick Andergren o niej wspominał. O Liv Negrell? – Nie, nie wspominał. Musicie zrozumieć jedno – mówi Siv Lennartsson. – Kiedy rozpoczynałam tę pracę, postanowiłam, że będę pomagać ludziom, którzy nie mogą mieć własnych dzieci. Sama długo próbowałam i to było prawdziwe piekło. Chcę pomagać ludziom, których spotykam. Czasami myślę, że przybrani rodzice kochają dzieci bardziej, niż są w stanie je kochać biologiczni rodzice. To dziwne, ale nigdy nie widziałam większej miłości. A dzieciom jest tutaj lepiej. O wiele lepiej… – Przerywa. A potem dodaje jeszcze: – I oczywiście na swój sposób czuję się odpowiedzialna za Ellę. Ale to wy musicie ją odnaleźć.

52 W głowie Malin wyskakują słowa, a wycieraczki zgarniają deszcz z przedniej szyby, tworząc drobne, wzburzone potoki spływające na maskę. Organizacje adopcyjne, które zdają się na konsultantów. Przerwane adopcje. Dzieci. Zaginione dzieci. Ella. Jakaś Liv Negrell. Z mroków śledztwa wyłania się nieznana kobieta. Kobieta, która podobno ma apetyt na dzieci. Nasza kobieta? Ale dlaczego miałoby tak być? Malin nie chciała wypytywać Siv Lennartsson o adopcję Karin, bo co miałaby o tym wiedzieć? Przeprowadzono ją przez Danię. Przymyka oczy. Próbuje się odprężyć. Zeke. Na pewno już wrócił od dentysty. Czy chciałby odzyskać Karin? Jasne, że by chciał. O tym myśli Malin, gdy tuż po pierwszej skręcają na parking przed posterunkiem. Wysiadają i wkrótce Malin, Elin i Zeke z napuchniętym policzkiem stoją za plecami Johana Jakobssona, wpatrując się w jego monitor, Börje Svärd i Waldemar Ekenberg są tuż za nimi i Malin czuje na karku słodkawy, czosnkowy oddech Börjego. A może to powietrze wydychane przez Waldemara? Ale on nigdy nie pachnie niczym innym prócz kwaśnej nikotyny i czasem dymu. Podczas gdy ona i Elin były w Norrköpingu, Johanowi udało się dostać do jednego z ostatnich zabezpieczonych katalogów na twardym dysku Sonny’ego Levina. W katalogu są kolejne katalogi, bez haseł, dotyczące niektórych adopcji, jakie Sonny Levin przeprowadził przez swoją firmę. – Materiały uzupełniające – mówi Johan, otwierając jeden z katalogów nazwany Sii Moon Kyi/Nina Warg.

To nie jedno z dzieci, których sprawy badał Patrick Andergren. Johan otwiera jedyny dokument w katalogu. – Chcę, żebyście zobaczyli to sami – mówi Johan. Czytają w milczeniu. Malin oddycha coraz szybciej, słyszy, jak Waldemar mruczy: – O cholera, a niech mnie!

Sii Moon Kyi. Córka analfabetki, sprzątaczki hotelowej i pracownika rolnego z wioski w pobliżu Hue. Ojciec zmarł nagle na raka wywołanego działaniem Agent Orange, matka w chwili jego zgonu była w siódmym miesiącu ciąży. Urodziła zdrową córkę. Chciała zatrzymać dziecko. Lokalne władze chciały zająć się dzieckiem, pozwolić mu zamieszkać na kilka lat w domu dziecka, za co matka otrzymała sumę odpowiadającą 250 dolarom. Matka zgodziła się na tę propozycję po tym, jak w krótkim czasie doszło do dwóch włamań do chatki, w której mieszkała, a w jednym przypadku jakiś obcy mężczyzna podobno groził jej nożem i próbował odebrać córkę siłą. Rok później, gdy matka chciała zabrać dziecko do domu, została poinformowana przez władze, że to niemożliwe. Podpisała w załączonych dokumentach, że wyraża zgodę na adopcję i że pobrała za to pieniądze. Dziewczynka, Sii Moon Kyi, wówczas dwuletnia, przebywała już w Szwecji u nowych rodziców.

Case closed. Malin przymyka oczy. Przełyka ślinę, a potem znów je otwiera i czyta dalej.

Jestem na miejscu w Hue, w sierocińcu numer 57. Z pomocą urzędników administracji prowincji personel za opłatą załatwia dokumenty poświadczające, że Sii Moon Kyi jest sierotą, a równocześnie pracownicy opowiadają mi, jaki jest faktyczny stan rzeczy, jak zrobiła to już LNG. Jak zwykle mam wątpliwości. Ale LNG nalega: nie ma dziewczynki, nie ma interesu. Jej przyszli rodzice w Szwecji potrzebują dziewczynki, myślę. I tam jej będzie lepiej niż z biologiczną matką.

A child for a pig. Wiedziałeś, że kradniesz dzieci, myśli Malin. Do diabła, po co mam szukać twojego mordercy, dostałeś to, na co zasłużyłeś. Kto ci dał prawo decydowania o miłości? Czyja miłość jest więcej warta? LNG, myśli Malin. To musi być Liv Negrell. Musimy ją znaleźć. A potem myśli o numerach z listy Patricka Andergrena i o skrócie na samej górze: I.N. Byli przekonani, że ten skrót oznaczał international numbers, ale faktycznie musi albo przynajmniej może oznaczać Liv Negrell, niedbale zapisane inicjały z małym „l”, dlatego myśleli, że było to duże „i”. Patrick Andergren mógł wpaść na jej trop. Domyślić się, czym się zajmowała. I on, i Cecilia zapłacili za to życiem. Ella. To dla ciebie znajdę mordercę Sonny’ego Levina. Może wtedy znajdę również ciebie? – Kto to jest LNG? – pyta Waldemar. Elin Sand patrzy na Malin, która kiwa głową, a potem słucha, jak Elin opowiada pozostałym, co powiedziała Siv Lennartsson. Następnie Malin dzieli się swoimi spostrzeżeniami. Johan pokazuje im następny ustęp dokumentu.

Otrzymałem dziś od XX dwieście tysięcy koron oprócz zwyczajnego honorarium. Z tej kwoty sto dwadzieścia pięć tysięcy przekazałem L.N.

A thousand pigs for a child. XX muszą być szwedzkimi przybranymi rodzicami Sii Moon Kyi/Niny Warg. A potem jeszcze krótsza notatka, datowana kilka miesięcy później.

Sii Moon Kyi została dziś dostarczona Monie i Kristianowi Wargom. Po krótkiej ceremonii w sierocińcu numer 57 polecieliśmy wspólnie samolotem do Sajgonu, gdzie zatrzymaliśmy się w Park Hyatt.

Malin jeszcze raz czyta ten fragment. – Ile katalogów zdążyłeś sprawdzić? – pyta. – Ile jest takich przypadków? – Mam tu osiem katalogów – odpowiada Johan. – Sprawdziłem pięć. We wszystkich taka sama historia. W dwóch przypadkach nazwiska zgadzają się z tymi, których sprawy badał Patrick Andergren. To, do czego próbował dotrzeć, było prawdą. Niektórzy z rodziców musieli skłamać, kiedy ich przesłuchiwaliście, a w każdym razie nie powiedzieli całej prawdy o adopcji. Jeżeli wiedzieli, jak to naprawdę wyglądało. Ale może postanowili, że nie chcą tego wiedzieć. – Musieli się domyślać – stwierdza Börje. – Chociaż nikt z tych, z którymi rozmawialiśmy, nie wspomniał nawet słowem, że były jakieś wątpliwości. – Musimy ich jeszcze raz przesłuchać – mówi Waldemar. – I jeśli są winni jakiegoś przestępstwa, trzeba będzie wszcząć śledztwa. Johan nasuwa kursor na jeszcze jeden katalog. – Tego nie chcę nawet otwierać. Yin Sao Dao/Tess Johannison. Nie, myśli Malin. – Nie otwieraj tego – szepcze. A Zeke mówi: – Już wystarczy. W czym to nam może pomóc? Czy jest coś, o czym jeszcze nie wiemy? Malin uświadamia sobie, że kiwa głową. – Sama się zajmę katalogiem Karin, jeśli nikt z was nie ma nic przeciwko temu. Pomruki w grupie. Dźwięki świadczące o tym, jakim szacunkiem darzą koleżankę. Przekonanie, że grupa musi trzymać się razem, dopóki tylko się da, bo w przeciwnym razie ich walka ze złem będzie niemożliwa. – Dobrze – mówi Elin Sand delikatnym drżącym głosem, który nie pasuje do jej ogromnego ciała. Malin i Zeke idą do rzadko używanego, pozbawionego okien pokoju spotkań na piętrze. Pomieszczenie ma ciemnoszare ściany, a wentylacja kiepsko tu działa. Wzięli ze sobą laptop, otworzyli katalog dotyczący Karin i Tess. Nie chcą wierzyć w to, co czytają. Nie chcą. Ze względu na Karin, ze względu na Tess i jej biologiczną matkę. – Muszę z nią porozmawiać – mówi Malin. – Zapytać ją o to. A Zeke siedzi w milczeniu obok niej, jakby po raz kolejny stracił wiarę w ludzi.

– Zrób tak. Ty z nią porozmawiaj. – Ty nie chcesz? – Chcę z nią porozmawiać o wielu rzeczach, ale nie o tym. Na ekranie jarzą się czcionki i Malin wie, że musi odejść od słów, spróbować zobaczyć w tym całość. Siada prosto na krześle, zamyka laptop. – Co to właściwie oznacza? – pyta. Zeke bierze się w garść. – Po pierwsze, że było sporo osób, którym zależało na tym, by Sonny Levin został uciszony na zawsze. Po prostu za dużo wiedział. Rodzice dzieci, których przypadki były opisane w tych ośmiu dodatkowych katalogach, zamieszani w to ludzie z Wietnamu, a może nawet ta cała Siv Lennartsson ze Świata Adopcji, z którą się spotkałyście. Wszyscy oni mogli chcieć śmierci Sonny’ego Levina. Musimy sprawdzić ich jeszcze raz. – Ale chyba przede wszystkim Liv Negrell – mówi Malin. – Ona pojawia się wszędzie. Wspomniała o niej Siv Lennartsson, wymieniał ją Sonny Levin w swoich notatkach, a Patrick Andergren odnotował jej inicjały w związku z tymi numerami z Wietnamu. Właściwie mamy napisane czarno na białym, że brała pieniądze i w przypadku Karin, i tym drugim. Że w chory sposób załatwiała dzieci. – To wszystko w jakiś sposób się wiąże z Andergrenem – mówi Zeke. – Może, kiedy prowadził te swoje śledztwa w sprawie adopcji, dotarł zbyt blisko prawdy – mówi Malin. – Tak musiało być. – Ale co? I kto? – Zastanów się. Malin chce, żeby tym razem to Zeke wypowiedział na głos nazwisko. – Liv Negrell – stwierdza Zeke. – Jeżeli ten skrót się zgadza. – Ona może nawet czerpać korzyści z Elli. – Jak to? Przecież każda z osób, które wymienialiśmy, mogła ją po prostu zabić, żeby pozbyć się świadka. – Może wykorzystać Ellę jako towar na sprzedaż – Malin wypowiada na głos myśl, której nie chciała nawet dokończyć. – Musimy ją odnaleźć – mówi po chwili, wstaje, dzwoni przez interkom do Johana i pół minuty później Johan siedzi po drugiej stronie stołu. – Liv Negrell – mówi Johan. – Zobaczę, co uda mi się wygrzebać. Powinienem najpierw przeczytać dokumenty z katalogu Karin? – Nie. Nie rób tego – mówi Malin. – Pozwól mi z nią porozmawiać.

– Jest źle? – Idź już, Johan – prosi Zeke. – Daj sobie z tym spokój. – Wykonałeś niesamowitą robotę – mówi Malin. – Ale zaufaj nam. Nie czytaj dokumentów o Karin. Nie skupiaj się na tym. Johan kiwa głową i wychodzi, a Malin jest pewna, że nawet nie otworzy katalogu. – Fucking, fucking shit – mówi Zeke, opadając na krzesło. Co mam na to powiedzieć, zastanawia się Malin. – Ella – mówi po chwili. I dodaje, czując, że jakaś myśl nabiera kształtów w jej głowie: – Dla ciebie jeszcze nie jest za późno.

53 Pot

na czole. Obok niej rzeka Stångån. Stopy uderzające o ziemię. Ubranie do biegania

napinające się na pracujących mięśniach. I mantra w jej głowie: Odwróć się, odwróć się. Ale Malin nie chce się odwracać. Jednak zwalnia kroku, zatrzymuje się przy jakimś żywopłocie i patrzy na wody Stångån, na jej powierzchnię pokrywającą się bliznami od ciężkich, nieregularnych kropel deszczu. Odwraca się. Biegnie w stronę mieszkania, przyspiesza kroku, serce łomocze jej w piersiach, czuje, jak rozjaśnia jej się w głowie, gdy świat wokół niej zmienia się w powódź świateł, zamazane dźwięki i nieostre kontury opustoszałej asfaltowej ścieżki nad ciemną wodą. Gdzie jest Ella? Dlaczego zniknęłaś? Sonny Levin. Dlaczego adopcje w Danii zostały tak nagle przerwane? Czyżby zmęczył się swoją zasraną działalnością? Chciał się wycofać? Przyznać się, odpokutować i poprawić? Czy po prostu rozkręcić interes? Czy to dlatego prowadził tak staranne notatki na temat niektórych ze swoich adopcji? Oddychaj, Malin. Oddychaj. Przyspiesz. Nie wahaj się. Gdzieś tam daleko przed tobą znajdziesz to, czego szukasz. To jasne, że Sonny Levin zarabiał pieniądze na tym, że tak właściwie porywał dzieci wietnamskim rodzicom, by potem pośredniczyć w ich przekazywaniu wytęsknionym szwedzkim parom, które zagubiły się w swoich uczuciach. To jasne, że przekazywano duże kwoty pieniędzy pod stołem i że ich część otrzymywała także Liv Negrell. Z całą pewnością pieniądze były też rozdzielane pomiędzy urzędników z Wietnamu, pracowników domów dziecka i wielu innych. Ale dlaczego skończył z adopcjami? Sumienie? Nie.

A może jednak? Malin czuje, jak stopy w lekkich butach do biegania odbijają się od ziemi, jak cały mózg wypełnia się tlenem i endorfinami. Może z tym skończył, bo on i Liv Negrell dostawali więcej pieniędzy gdzieś indziej? W jakimś innym kraju? Ale nic nie wskazuje na kontakty w innych krajach. W końcu ciało odmawia jej posłuszeństwa. Znów się zatrzymuje, siada na ławce, pot spływa po jej zarumienionych policzkach. Jak można dostać więcej pieniędzy za dziecko, niż prowadząc brudne adopcje? Serce chce przestać bić. Nie chce pomóc mózgowi dokończyć tej myśli. Don’t fuck with me. I’m gonna fuck you. Sprzedaje się je jako niewolników. Niewolników seksualnych. Mężczyznom i kobietom, którym przed przyjęciem do tego kręgu stawia się wymagania, że muszą przysłać nowe nagrane filmy, w których dzieci są molestowane seksualnie. Sprzedaje się dzieci takim ludziom. Takim, którzy nie są ludźmi. Nie mogą być tacy sami jak ja. To niemożliwe, żeby byli tacy sami jak ja. I Malin wstaje, zbiera jej się na wymioty, wsadza palce do gardła, ale nie jest w stanie nic zwymiotować. Czy Sonny Levin miał powiązania z taką siatką? A może Liv Negrell? Czy to tego zaczął się domyślać Patrick Andergren? Jakim siłom rzucił wtedy wyzwanie? Pieniądze, pożądanie, wstyd. Ciemno, ciemniej, najciemniej. Daleko, na samym dole, w najniższym kręgu. Pedofile. Bezwzględni zdrajcy ludzkości. Czy Sonny Levin nie dawał sobie z tym rady? Z tą nową, intratniejszą działalnością, jeżeli faktycznie czymś takim się zajmował. Brudne adopcje to jedno, ale sprzedawanie dzieci pedofilom? Czy chciał się wycofać i został zamordowany? Natrafił na coś albo na kogoś? Przecież wygląda na to, że chciał dobrze dla szwedzkich rodziców, a z jego notatek wyraźnie wynikało, że był szczerze przekonany, iż dawał dzieciom lepsze życie. Ale jakim prawem? I właściwie dlaczego? Pieniądze. Ostatecznie zawsze chodzi o pieniądze. Albo o pragnienia.

Takie jest życie. Malin znowu chce się rzygać. Krzyczeć, płakać, zniknąć. A child for a pig. A child is a pig. Malin chce zwymiotować całe walące w piersi serce, bo to serce jest niepotrzebne na tym świecie. DON’T FUCK WITH ME, DON’T FUCK WITH ME, DON’T, don’t, please, sir, don’t do this Don’t jestem człowiekiem.

Strumienie gorącej wody z prysznica na skórze. Dzwoniła do Svena do domu. Poprosiła, by sprawdził w Interpolu, czy w swoich śledztwach dotyczących sieci pedofili nie mają czegoś, co można by powiązać z ich sprawą. Próbuje mocniej podkręcić kran. Chce mieć silniejszy strumień, gorętszą wodę. Ale się nie da. Odkręciła go już do końca. Ale chce jeszcze bardziej, zastanawia się, czy nie przynieść młotka z szafy w sypialni i nie walnąć tego kranu, by przemówić mu do rozsądku. Karin. Jak myślałaś? Chcę mieć. Chcę mieć dziecko. Nic nie jest złe, bylebym tylko dostała dziecko. Lekarz. Powiedział, że nie powinno być żadnych problemów. Że to możliwe. Popróbujemy jeszcze trochę. A może powiedział coś innego? Powiedział coś innego. Karin. Twoja prawda też jest inna. Taka, żebyś dała radę z nią żyć. Adopcja. Chcę mieć dziecko. Kupię je. Ktoś sprzedaje dziecko. Ale komu? Miłość czy pożądanie? Temu, kto zapłaci więcej. Dla niektórych to tylko biznes. Gorętsza, gorętsza, gorętsza woda.

Czy musimy porzucić to, co najbardziej kochamy, żeby mogło żyć? Czy jesteśmy zdolni do takiej ofiary? Niektórzy są do niej zmuszani. Co ja mogłabym poświęcić? Tove? Stefana? Moją miłość? Rozsądek znika jako pierwszy. Lekarz powiedział: Już nigdy nie będziesz mogła urodzić dziecka. Powiedział to wprost. Nigdy nie będziesz mogła urodzić dziecka. A ja to wyparłam. Młotek. Marznę. Kiedy zrobiło się tak zimno? Mam ochotę tłuc ten świat, póki mi się nie podporządkuje. Bo ja mu się nie poddam. Chcę mieć, mieć, mieć. Chcę tylko miłości. Muszę zdobyć miłość. Czy można żyć bez kogoś, kogo się kocha i przez kogo jest się kochanym? Karin. Malin wychodzi spod prysznica. Jest już gotowa. Gotowa jechać do Karin.

Gdzie przebiega granica? Goręcej, goręcej, coraz goręcej. Jak gorąco może się zrobić? Jak ciemno? Ja, Sonny Levin znałem mojego mordercę i może dostałem to, na co sobie zasłużyłem, i może istnieje jakieś specjalne miejsce dla takich jak ja, zamordowanych, którzy sobie na to zasłużyli. Ale nigdy nie zakłóciłem równowagi. Nigdy, przenigdy jej nie zachwiałem. Przenosiłem tylko miłość z jednego miejsca w inne. Nigdy nikogo nie zabiłem. Chyba że utracona miłość to swego rodzaju śmierć, chyba że coś znika, zanim miłość może się odrodzić. Nawet nie próbuj mi wmówić, że dzieci nie mają lepiej tu u nas, na Zachodzie. W rodzinach, dla których je załatwiłem. NAWET NIE PRÓBUJ MI TEGO WMÓWIĆ. Co te biedne matki mogły dać swoim dzieciom? Żadnego wykształcenia, często nawet jedzenia. Samotność, rozpacz, upokorzenie, brud, gorączka krwotoczna, pasożyty, strach, niepewność, przemoc, gwałty, wszystkie ponure oblicza nędzy. Czy w takich okolicznościach matka ma prawo decydować o swoim dziecku? Czyż nie jest naszym obowiązkiem zająć się tymi dziećmi, dać im miłość we wszystkich możliwych postaciach? Poczucie bezpieczeństwa może być czymś bliskim miłości. Umiejętności, wiedza, spokój, by móc wyrosnąć na dobrego człowieka. Miłość można podzielić na segmenty. Sklasyfikować w rankingu. To oczywiste. I niby dlaczego miłość biologicznej matki czy, skoro już o tym mowa, biologicznego ojca, miałaby być najlepsza bez względu na okoliczności? Do diabła, nie sprowadzajcie na świat dzieci, jeśli nie jesteście w stanie się nimi zająć. Nie zrzucajcie winy na nieświadomość. Na biedę. Nie zrzucajcie na nic winy. Kochajcie swoje dzieci, dbajcie o to, by stworzyć im wszystkie możliwości, ponieważ na nie zasługują. W przeciwnym razie wam je odbiorę. Odebrałem. Tak się stało.

Ale teraz, teraz szykuje się coś innego, a ja utkwiłem w wiecznie rozpalonych drutach, we wrzącej wodzie. Znam mojego mordercę – jest nim to, co najgorsze we mnie samym.

54 Lampa

na klatce schodowej jest zepsuta i gdy Malin wchodzi dwa piętra po schodach do

mieszkania Karin Johannison, czuje się tak, jakby była w trumnie. Malin strząsa krople ze swojego żółtego płaszcza, widzi czarny płaszcz płonący w lesie. Gdy wychodziła z domu, zegar wskazywał wpół do dziesiątej. Teraz jest mniej więcej za dwadzieścia i palec jej wibruje, ręka drży, ale z całych sił próbuje się zmusić, żeby nacisnąć dzwonek. Musi to zrobić. Przysuwa ucho do drzwi. Co jest za nimi? Co się dzieje? Jaki wpływ mają wyrzuty sumienia na miłość? Bo przecież masz sumienie, Karin? Z mieszkania nie dobiega głos dziecka, ale telewizor jest włączony. Jest w domu. Czekasz na mnie? Musiałaś się domyślać, że to wypłynie. I do Malin nagle dociera, że teraz musi być ostrożna, chociaż po drugiej stronie tych drzwi czeka ktoś, kto jest jednym z jej niewielu przyjaciół. Tess jest twoim dzieckiem. Nie zabieraj mojego dziecka. Don’t fuck with me. Palec na dzwonku. Dźwięk, jak jakiś obcy sygnał alarmowy, wydaje się bliski, a jednak daleki.

To ja, Ella. Nie bawię się teraz w chowanego. Mama mówiła mi kiedyś, że byłam rybą, delfinem w jej brzuchu, i to było takie dziwne. Ale teraz bawię się w delfina. Jestem teraz delfinem. Nie mam nóg. I rąk też nie mam. Próbuję namówić inne dzieci, żeby bawiły się ze mną w delfina, bo tu jest tak mokro, że czuję się tak, jakbym pływała pod wodą i jakbym miała zamknięte oczy, bo jest też ciemno.

Mamo! Tato! Chcę do was wołać, ale ryby nie mogą wołać, więc tylko udaję, że wołam. Tylko bawię się w to, że wołam. Udaję, że wszyscy tutaj są mili. Nie. Nie chcę, nie chcę, nie chcę. Jestem delfinem, jestem rybą. Spójrz na mnie, mamo! Nie wolno wam patrzeć. Ryby się tak nie bawią. Nie tak jak na filmie. Nie jestem już dziewczynką. Już nie.

Zeke Martinsson patrzy na Gunillę stojącą przy zlewie. Metodycznie zmywa garnki i naczynia z tego wieczoru, utensylia kuchenne, które nie mieszczą się do zmywarki marki Cylinda. Gada o ogródku. Jakie kwiatki zasadzi w przyszłym roku… Gada o Martinie. O tym, do jakiej szkoły powinni posłać wnuki, gdy przyjdzie na to czas, skoro wygląda już na to, że zostaną w Linköpingu. Gada i gada, i mimo tych tysięcy słów nic nie zostaje powiedziane, a Zeke ma ochotę podjeść do niej i ją udusić, pozbyć się jej raz na zawsze, wykrzyczeć, że marzy o tym, by kochać się z Karin Johannison bez względu na to, co zrobiła, kochać się z nią ostro i delikatnie, i długo, aż radość uniesie ją aż do gwiazd. Ma ochotę udusić Gunillę. Uciszyć ją. Zmusić ją, żeby zaczęła słuchać. Nagle uderza go, że myśl o Gunilli jak o kimś martwym wydaje mu się zupełnie naturalna. Podnosi się. Wychodzi do przedpokoju, wkłada kurtkę i otwiera drzwi. – Dokąd idziesz?! – woła z kuchni Gunilla. – Na spacer.

– Wrócisz? Wydaje mu się, że słyszy jej wołanie. – Nie – odkrzykuje. A potem jest już na schodach. Zatrzaskuje za sobą drzwi i idzie wyłożoną kamieniami ścieżką do furtki w żywopłocie. Zatrzymuje się. Patrzy na dom, w kuchenne okno, widzi Gunillę przy zlewie. Oddala się od domu, zanurza w miasto, czuje, jak chłodne wieczorne powietrze wypełnia jego płuca, a krople deszczu rozbijają się o ogoloną głowę.

Malin i Karin stoją naprzeciw siebie w słabo oświetlonym dużym pokoju. Kadzielnice bez dymu. Czerwone, zapalone lampiony. Plakat propagandowy. Czołg gotów odeprzeć wszystkich intruzów. Telewizor szumi cicho, na ekranie jakiś film o morzu, a na zewnątrz pod oknami po Drottninggatan przetacza się autobus. Tess śpi w swoim łóżku w sypialni Karin. Gdy Karin zrozumiała, po co Malin przyszła, kazała jej wyjść, a Malin pyta teraz, spokojnym tonem, choć jest poruszona: – To prawda, że wiedziałaś, że prawdziwa matka Tess nie chciała oddać jej do adopcji? Że została oszukana? Spojrzenie Karin staje się ostre, jej oczy ciemnieją w półmroku i mówi: – Ja jestem jej prawdziwą matką. Zawsze nią byłam. – To znaczy, że nic nie wiedziałaś? To chcesz powiedzieć? Czyli to, co jest w notatkach Sonny’ego Levina, to kłamstwo? – To kłamstwo. A jak myślisz? – Myślę, że mnie okłamujesz. Karin postępuje o krok w stronę Malin. – Ja jestem jej prawdziwą matką. I zanim Malin ma szansę się powstrzymać, słyszy słowa płynące z własnych ust: – Nigdy nie byłaś jej prawdziwą matką. Karin unosi rękę. – Uderzysz mnie? Opuszcza rękę.

– Teraz to ja jestem jej prawdziwą mamą. Ty też o tym wiesz. Malin zastanawia się, kim jest człowiek stojący przed nią w półmroku, kim jest ta istota. – Jak mogłaś? – Jak co mogłam? – Nie udawaj głupiej. Napisał prawdę, zgadza się? Wiedziałaś. I zapłaciłaś, kupiłaś dziecko innej kobiety, bo chciałaś mieć własne. Karin odwraca się w stronę okna i Malin widzi rozmyte kontury jej twarzy odbijające się w mokrej szybie. Jej rysy znikają, wykrzywiają się, jedne przechodzą w drugie w rozedrganym świetle płynącym z okien po drugiej stronie ulicy. – Wydaje ci się, że wszystko wiesz, Malin. Że wszystko możesz. Jesteś taka cholernie mądra, że chce mi się rzygać. Szepty. Które właściwie są krzykiem. Kochaj mnie. Pozwól mi kochać. – Tu jest jej lepiej. Ze mną. Powinnaś była widzieć ten sierociniec. Żadne dziecko nie powinno tak żyć. A w adopcji nie było nic dziwnego, mówił, że wszystko jest w porządku i o niczym nie wiedziałam. – Według jego papierów wiedziałaś o wszystkim i brałaś w tym udział. Miałaś to gdzieś. – NIE! – krzyczy Karin. – NIE! – Wycofuje się, odsuwa od Malin, kręci głową, szepcze: – Nie, nie, nie. Nie było tak, wcale tak nie było, Tess jest moja, ona nie ma rodziców, oni nie żyją, jej biologiczna mama nie żyje, tak właśnie jest. Musisz mi uwierzyć! Już nigdy nie będziesz mogła urodzić dziecka. Czy jestem człowiekiem? Nie, nie jestem człowiekiem. – Jesteś pewna, Karin? Całkowicie pewna? Karin wbija w nią wzrok, potem patrzy w stronę pokoju Tess, dziewczynka musi głęboko spać, później znów patrzy na Malin. – Czego się dowiedziałaś w Wietnamie? – pyta Malin. – Zamknij się, zamknij się, zamknij się. – Pomyśl, co by było, gdybyś to ty była jej biologiczną matką, co by było, gdybyś każdej pieprzonej nocy próbowała zasnąć ze świadomością, że ktoś ukradł twoje dziecko, że twoje dziecko jest po drugiej stronie kuli ziemskiej z ludźmi, którzy je ukradli?

– Zamknij się. – Tak strasznie tego pragnęłaś. Karin kręci głową. – Wszystko jest w porządku. Tata i mama Tess nie żyją. Tak właśnie jest. – Nie, Karin. I Malin ma wrażenie, jakby twarz Karin rozpadała się na kawałki, jakby zrzucała skórę. – Kim, u diabła, jesteś, żeby mnie osądzać? Ja w każdym razie dbam o moje dziecko. Biorę odpowiedzialność za Tess i to jest o wiele, wiele więcej niż to, co ty zrobiłaś dla Tove! Zawsze ją zawodziłaś, nigdy nie pojęłaś, jaki to niezwykły dar mieć dziecko, które możesz kochać! – krzyczy Karin. Malin odpowiada krzykiem: – Nie mieszaj mnie w to! Ani Tove! Nie mamy z tym wszystkim nic wspólnego. – Oczywiście, że macie, i wiesz o tym. Jesteś złą matką, Malin, a ja jestem dobrą, i o to w tym wszystkim chodzi, nie próbuj mi wmawiać nic innego. To swojemu sumieniu chcesz ulżyć, próbując odebrać mi Tess. Idź do diabła! Idź do diabła! I Malin nie potrafi się powstrzymać, czuje, jak jej ręka wykonuje zamaszysty gest, jak otwarta dłoń ląduje twardo na policzku Karin, i słyszy głośny plask. Wrzeszczy: – Ty suko! Siła uderzenia sprawia, że Karin zatacza się do tyłu, ale szybko bierze się w garść, rzuca się na Malin. – Zabiję cię! Rozumiesz? Szarpią się i szamoczą, Karin jest silniejsza, niż Malin przypuszczała, czuje stopę Karin pod kolanem, a potem przewraca się do tyłu, prosto na ten drogi dywan. Po chwili Karin znów jest nad nią. Gryzie. Syczy. Krzyczy. – Idź do diabła, słyszysz? Malin chciałaby odsunąć Karin. Czy ona chce mi przegryźć gardło? Zamiast tego przyciąga ją do siebie, trzyma mocno, przytula, zamiast uderzyć, tłumi ciosy własnym ciepłem, mówi: – Dobrze, już dobrze. Będzie dobrze. Karin wije się w objęciach Malin. Ale Malin przytula ją jeszcze mocniej.

Szepcze: – To prawda, co napisał, zgadza się? Teraz to pamiętasz, teraz pamiętasz. I ciało Karin wiotczeje, a po chwili Malin widzi łzy płynące po jej policzkach, czuje wilgoć na swojej twarzy i rozumie, że patrzy na własne lustrzane odbicie. Karin przetacza się na bok. Wciąż leżą obok siebie na dywanie. Płaczą i dyszą, słyszą głos: – Dlaczego leżycie na podłodze?

Co człowiek powinien zrobić, Malin? Co zrobicie, ty i Karin? Ja, niegdyś Sonny Levin, widzę, jak od niej wychodzisz. Wierzysz jej, że nigdy nie słyszała o Liv Negrell? Co zrobicie? Potępisz ją, Malin? Jak macie to wszystko naprawić? Ja miałem granicę. Nie chciałem jej przekroczyć. Wtedy dostałem kulę w pierś. Ale są ludzie, dla których granice nie istnieją, Malin. Wiesz to od dawna. Ella. Czy ona jest u takich ludzi? U takiego człowieka? Poruszam się w najwilgotniejszym ze światów. Z czarnych dziur tryska para, zdziera skórę z mojego ciała, ale nie czuję żadnego bólu. Widzę samego siebie, jak znikam i znów powstaję i to się nigdy nie kończy. Jestem w świecie z pary. Jestem tym, kim jestem, i tym, kim się stałem. Pragnąłem miłości. Myślałem, że coś o niej wiem. Myślałem, że robię dobrze. Czy się myliłem?

55

Wtorek, siedemnasty września, środa, osiemnasty września

Malin

idzie po ciemku Drottninggatan, widzi, jak jej cień faluje, gdy od tyłu mijają ją

samochody. Ma ochotę przylgnąć do ścian budynków, uciec przed deszczem. Zniknąć ze świata, być sama, aż nie będzie już nawet samotności. Wyszła od Karin, gdy Tess znów zasnęła. Co miała powiedzieć? Oczywiście, że może obwiniać Karin. Powinna była powiedzieć coś wcześniej, ze względu na ich śledztwo, ale to żadne przestępstwo nie zdradzać informacji, o które nikt właściwie nie pyta. A gdyby chodziło o moje dziecko, ja też trzymałabym gębę na kłódkę. Nie mogę żądać od Karin, żeby się obnażała. Żeby wyjawiła prawdę o tym, w jaki sposób Tess do niej trafiła. Czy w związku z tymi adopcjami popełniono przestępstwo? Czy Karin popełniła przestępstwo? Przestępstwo na terytorium Szwecji? Teraz nie mam nawet siły o tym myśleć. W swoim czasie wszystko zostanie naprawione, w swoim czasie życie wszystkich w tej plątaninie będzie dobre, stanie się całością. Czy mam oddać te dzieci? Mam wyrwać je z objęć szwedzkich rodziców mimo ich krzyku? Czy rodzice w Wietnamie będą już zawsze opłakiwać żywych? Adopcje zostały przeprowadzone. Kogo obchodzi, jak to przebiegało? Nikt nie jest w stanie udowodnić, co się właściwie stało. To będą słowa przeciwko słowom, miłość przeciwko miłości, czas zyskany przeciwko straconemu. Co znaczy parę dokumentów na twardym dysku zamordowanego mężczyzny? Matki w Wietnamie mogą iść nocą nad rzekę, między potwory, i płakać. Mogą dalej siedzieć przy swoich kuchenkach czy ogniskach i próbować oddychać, próbować żyć z tym, że ukradziono im dzieci. Nikt nie dba o prawa biednego. Malin nie ma sił, żeby dokończyć tę myśl. Nie ma sił zrobić z nią niczego więcej. Bo zna

odpowiedź. Nikt nie dba o prawa człowieka, który nie ma środków do życia. Nikt nigdy o to nie dbał. Przed oczyma widzi czarno-białe zdjęcie wietnamskiej matki, to, które widziała w Internecie. Karin. Jakim prawem? Kolejny samochód za plecami Malin. Idzie przez mrok wczesnej nocy, w żółtym płaszczu przeciwdeszczowym, jej cień w pogoni za sobą samym, ale również za czymś nieznanym daleko przed nią, za wszystkimi cieniami.

Zeke Martinsson widział, jak Malin wychodzi z klatki, w której mieszka Karin Johannison, i przykucnął za samochodem zaparkowanym za Klostergatan, żeby go nie zauważyła. Teraz widzi, jak Malin znika w Drottninggatan, jak jej cień pojawia się na nowo za każdym razem, gdy mijają ją reflektory samochodów. Przebiegł te cztery kilometry do centrum. Pod kurtką spływa potem. Wie, co zrobi, przypomina sobie kod do budynku Karin i nie czuje żadnych wątpliwości, gdy wchodzi po schodach i puka do jej drzwi. Nie chce dzwonić. Nie chce obudzić Tess. Chce zobaczyć Karin. Rozumie, że ona i Malin musiały odbyć bardzo emocjonalną rozmowę, i ma nadzieję, że Malin powstrzymała się od oskarżycielskiego tonu. Nikt nie otwiera. Zeke puka jeszcze raz. W drzwiach Karin nie ma wizjera. Może myśli, że to znowu Malin i nie chce otworzyć? – To ja, Zeke. Zgrzyt zamka. I oto stoi przed nim. Ubrana w długą nocną czerwoną koszulę. Niepokój, który z początku czaił się w jej oczach, ustępuje, gdy ich spojrzenia się spotykają. Cofa się w głąb domu. Zeke wchodzi do przedpokoju, zamyka za sobą drzwi. – Malin tu była – mówi Karin.

– Wiem. – Nikt nie może mi odebrać Tess. Nikt, oprócz mnie samej. Zeke kiwa głową. – Osądzasz mnie? – Nie. – Tess śpi. Szybko znów zasnęła. – To skomplikowane – mówi Zeke. – Ale jestem tutaj. Bez względu na to, co się stanie. – Nie wiem, co się stanie. Co zrobię. – Zostawiłem ją – mówi Zeke. – Zostawiłem ją na zawsze. Karin kiwa głową. – Teraz jesteś tutaj. – To było jedno wielkie niepo… Karin przysuwa palec do ust, ucisza go. A potem wyciąga do niego rękę, a on zsuwa kurtkę, ujmuje jej dłoń, zrzuca buty, a potem idzie za nią do sypialni, widzi Tess leżącą w małym łóżku pod oknem, wychodzącym na podwórze. – Musimy być cicho – szepcze Karin. – Niedawno się wystraszyła, ale myślę, że teraz śpi już głęboko. Zwykle ma mocny sen. – Potrafię być cicho – mówi Zeke. – Wiem o tym – mówi Karin.

Napić się dziś wieczorem. Malin stoi pod pubem Pull&Bear. Lokal jest pełen gości i Malin słyszy deszcz bębniący o dach S:t Larskyrkan. Tequila. Tylko jedna. Dam radę wypić tylko jedną. I nagle – jak to się stało? – Malin siedzi na jedynym wolnym krześle, jakie było przy barze, patrzy na ściany w szkocką kratę, zaczerwienione policzki mężczyzn obok, i obraca w ręce szklankę tequili, unosi ją do ust, waha się, ale wtedy widzi Tess i Ellę, stojące na drewnianej podłodze baru, samotne dzieci wśród gwaru dorosłych. Mruga, czuje ostry, gorący trunek w ustach, a potem przełyka, pozwala, by ta cudowność powoli spłynęła do żołądka, i płyn pali ją tak, że robi jej się ciepło na całym ciele.

Woda. Chcę to pić zamiast wody. Przez resztę mojego pieprzonego życia. Powoli opuszcza pustą szklankę, odstawia ją na bar. Tess znika. Ella też. Malin unosi palec w stronę barmana. Wie, że on ją poznaje, pamięta, kim jest i co lubi. Barman napełnia jej szklankę. Raz. Dwa razy, trzy, cztery, pięć i teraz świat nie ma żadnych ostrych krawędzi, serce jest spokojne, a Malin pije, spłukuje tequilę zimnym, gorzkawym piwem, a dotyk chłodnej, wilgotnej szklanki w ręce jest taki miły, nic już nie pali, wszystkie wieczne ognie piekielne przestały płakać. Policzki. Naczynia krwionośne pod obcą skórą. Spojrzenia, głosy. Wiemy, kim jesteś. Znów pijesz? Tak mówicie. Gówno was to obchodzi. Gwar. Głosy. Głosy zza głosów. Znam mojego mordercę jako to, co najgorsze we mnie samym. Tess. Ella. Musisz ją znaleźć, Malin. Ella. Give me the envelope. Give me a television set, a refrigerator, a dishwasher, give me all the things you take for granted. Give me an air conditioning. Give me your child. How much? How much is a pig? How much is a child? Same price, my friend.

Żywi i umarli egzystują w tej sprawie obok siebie, granice się zatarły. Malin rozumie to teraz i pije kolejną tequilę, a ciepło w jej ciele jest chłodem obcych kobiet i ma ochotę krzyczeć, cisnąć szklanką w lustro naprzeciw. Do tej pory nie miała odwagi spojrzeć na własną twarz. Bo kogo tam zobaczy? Peter. Daj mi dziecko. Niech zagnieździ się we mnie. Tym razem będę lepszą matką: – Obiecuję, obiecuję, obiecuję – i barman pochyla się nad nią. Mówi: – Nie wiem, z kim rozmawiasz, Malin, ale ja obiecuję tobie, że nie podam ci już ani kropli. Malin chce zaprotestować, ale dokładnie w tej chwili dzwoni komórka. Imię na wyświetlaczu. Johan. Dwa razy wciska nie to, co trzeba, ale za trzecią próbą jej się udaje i słyszy jego głos.

Ona jest pijana, myśli Johan. Znowu pije. Co mogę zrobić? Zżera się od środka i pewnego dnia dojdzie tak daleko, że dalej już się nie da. Nikt nie może w ten sposób żyć. – Posłuchaj, Malin – mówi. – Namierzyłem pewnego Szweda z firmy telekomunikacyjnej w Wietnamie, która jest operatorem numeru Liv Negrell albo w każdym razie tego, co uważamy za jej numer. Wygląda na to, że pracował w Ericssonie z Patrickiem Andergrenem i go lubił, a w internecie przeczytał o morderstwie. No i załatwił współrzędne GPS tego wietnamskiego numeru, kiedy telefon był włączony. – Co? – Słuchasz mnie, Malin? – Jeszcze raz. Johan powtarza znów to samo. – Czyli dostałeś odpowiedź o tych numerach z Wietnamu? – Trudno to nazwać oficjalną ścieżką. Wysłaliśmy im przecież formalne zapytania, ale się nie odezwali. – Co?

– Idź do domu i się połóż. – I Johan nie wie dlaczego, ale mówi dalej: – Przez większość czasu była w Sajgonie. Ale była też w Linköpingu. I na Stentorpsvägen, i przy domu matki Sonny’ego Levina. Tamtego dnia, Malin. Słyszysz mnie? Do Johana dociera gwar pijanych, podekscytowanych ludzi. Słyszy, jak Malin Fors mówi: – Obiecuję. Wszystko w porządku. Obiecuję.

56 Jak wyleczyć kaca? Malin się budzi, wlecze pod prysznic, wymiotuje, idzie do kuchni i wyjmuje ostatnią ukrytą butelkę tequili z szafki nad lodówką. Potem pije. Dużymi łykami. I jeszcze zanim dochodzi do łazienki, czuje się lepiej, czuje, jak kac opuszcza ciało, i płucze usta, myje zęby przez dziesięć minut, a potem ubiera się i idzie przez miasto pod szarym postrzępionym niebem, które pochyla się nad nią, jakby pragnęło wcisnąć ją w asfalt. Zmierza na posterunek. Tuż po ósmej zbiera się grupa śledcza. Sven, Börje, Waldemar, Johan, Karim, Zeke, Elin Sand i ona. Johan przy tablicy. Obok niego stoi włączony projektor. Na tablicy niewyraźne, czarno-białe zdjęcie paszportowe Liv Negrell. Szeroko rozstawione oczy. Gęste włosy, które na zdjęciu wydają się ciemne, ostre rysy, ale zamazane. W równym stopniu upiór co człowiek. Bardziej pogłoski niż rzeczywiste cechy. Siv Lennartsson potwierdziła, że zdjęcie faktycznie przedstawia Liv Negrell. Sven Sjöman opuszcza rolety. Odcina dzieci bawiące się na przedszkolnym podwórku. Johan omawia po kolei, czego udało mu się dowiedzieć. Malin nie do końca zrozumiała, co próbował jej wczoraj powiedzieć przez telefon, i wszyscy policjanci w pomieszczeniu słuchają go z pełną uwagą, tak jak zawsze, gdy śledztwo dochodzi do decydującego punktu i nabiera wyraźnego kierunku, a prawda zdaje się być w zasięgu ręki. Według współrzędnych GPS i punktów czasowych, które udało się ustalić dla tego numeru komórkowego, który najprawdopodobniej należy do Liv Negrell, była w miejscach zbrodni w tym czasie, kiedy zostały popełnione przestępstwa. Czy ktoś czuje po moim oddechu, że wczoraj piłam? Ale nikt dziwnie na mnie nie patrzy. A tequila rozprawiła się z dreszczami. Nikt. Nikt. Nawet Zeke ani Johan nie mają zatroskanych min. – Wygląda na to, że przybyła do Szwecji na dzień przed popełnieniem morderstw – mówi Sven. –

Potem opuściła kraj, przed południem następnego dnia. Przyleciała z Ho Chi Minh przez Helsingfors, wracała przez Helsingfors, jeśli opieramy się na tych współrzędnych GPS. – Opieramy się – mówi Karim i ciągnie dalej: – Jest więc możliwe, że ta Liv Negrell przybyła do Szwecji, udała się do Linköpingu, a potem zamordowała trzy osoby. Ale dlaczego tak poważne przestępstwa? Kilka adopcji chyba nie wystarcza, by być motywem morderstwa? – Równie dobrze mogło tak być – mówi Johan. – Chodzi o duże sumy. Potem wymienia kilka liczb, które znalazł w amerykańskim dokumencie opublikowanym przez FBI. – Patrick Andergren mógł natrafić na trop Liv Negrell w trakcie swojego śledztwa – mówi Malin. – A ona uciszyła jego i Cecilię. A potem także Sonny’ego Levina. Może wiedział za dużo. – Może tak być – potwierdza Sven. – Czy w takim razie nie powinna była zabrać komputera? Komórek? – pyta Börje. – Spróbować zatrzeć po sobie ślady? – Może nie zostawiła żadnych śladów? W zasadzie to nic nie mamy. A może zdawała sobie sprawę, że to by było na nic – zastanawia się Malin. – W dzisiejszych czasach ludzie mogą przecież przechowywać informacje w wielu miejscach, nie tylko we własnych komputerach. Jest na przykład całe mnóstwo stron, na których można przechowywać swoje dane. Börje kiwa głową. – Ale dlaczego tak nagle zaprzestano adopcji? – pyta po chwili Malin. Odpowiedź jest dla niej jasna, ale chce skierować w tę stronę myśli pozostałych. – Bo tym, którzy to robili, lepiej płacono gdzieś indziej – mówi Zeke, ale nikt nie chce podjąć tej myśli, mają tylko swoje przeczucia i w tej chwili próbują się jeszcze im opierać. – Wiem, do czego zmierzasz – mówi Sven. – Na prośbę Malin sprawdziłem w Interpolu, czy prowadzą jakieś śledztwa, które mogłyby być związane z naszą sprawą. Chodzi o przemyt dzieci dla sieci pedofilskich. Załatwili to szybciej niż zwykle. Tuż przed spotkaniem dostałem od nich wiadomość, że jeden z numerów telefonów, który, jak sądzimy, może należeć do Liv Negrell, pojawił się również u nich. Nie prowadzili dalszego dochodzenia w sprawie tego konkretnego numeru. Ale samo śledztwo dotyczy siatki handlującej dziećmi w celach seksualnych. No to wiemy, myśli Malin. – To znaczy, że dziewczynka być może jeszcze żyje – mówi Elin Sand. – Liv Negrell mogła ją zabrać z powrotem do Wietnamu, żeby po raz kolejny ją sprzedać – stwierdza Malin. – A za pierwszym razem została sprzedana? – pyta Sven.

– Tego nie wiemy. Wygląda na to, że akurat ta adopcja została przeprowadzona prawidłowo. – Musimy dowiedzieć się więcej – mówi Karim. – Jeżeli to ta kobieta stoi za tymi morderstwami, musimy się dowiedzieć gdzie się znajduje, i spróbować zdobyć więcej dowodów, że faktycznie przetrzymuje dziewczynkę. – Nie mamy żadnych współrzędnych GPS od czasu, gdy najprawdopodobniej wylądowała w Sajgonie. Telefon musi być wyłączony – mówi Johan. – Ale tam powinna być. Malin odwraca się w jego stronę. – Co o niej wiemy? – Niewiele. Urodzona szesnastego kwietnia 1971 roku w Bålsta. Chodziła do gimnazjum w Eskilstunie, przez rok studiowała ekonomię w Sztokholmie. Potem wyjechała ze Szwecji. Podobno pracowała dla H&M, jako inspektor zakładów w Azji, ale oni tego nie potwierdzają. Nie znalazłem żadnych żyjących krewnych. Człowiek jak zamazane czarno-białe zdjęcie na pchlim targu. Człowiek jak cień wilgotnych liści i ciemnej krwi. Ale może musi tak być, że taki człowiek istnieje, ale jednak nie istnieje. Że nie ma sensu próbować zrozumieć takiego człowieka. Lepiej ją po prostu złapać. Zabić. Weź się w garść, myśli Malin. Czuje, że mija działanie tequili. – Czy udało nam się zabezpieczyć DNA sprawcy w którymś z miejsc zbrodni? – pyta Waldemar. Sven kręci głową. – Jak wiecie, Karin się to nie udało. Nie dostaliśmy jeszcze raportu Pilblada, ale nie sądzę, żebyśmy mogli na wiele liczyć. – I żadnych trafień, jeśli chodzi o odciski palców? – Do tej pory Pilblad o niczym takim nas nie poinformował. Pierwsze wprowadzenie do bazy nic nie dało. Z pewnością miała rękawiczki. – W każdym razie na pewno nie ma jej w bazie danych – stwierdza Zeke. – Jakie linie lotnicze latają z Sajgonu do Helsingfors? – pyta Karim. – Finnair – mówi Malin. – W każdym razie powinni mieć takie połączenie. – Musimy sprawdzić ich listy pasażerów z tamtych dni. Powinniśmy byli to zrobić wcześniej, myśli Malin. – Myślisz, że leciała pod własnym nazwiskiem? – pyta Johan. – Żeby załatwić taką sprawę? A jeśli miała ze sobą Ellę? Elin Sand zagryza wargę, a potem mówi: – Musimy wysłać do Finnair zdjęcia Elli i Liv Negrell. Poprosić ich, by natychmiast pokazali je

personelowi. Jeśli były na pokładzie, to ktoś powinien je pamiętać. Musiały się wyróżniać. Mała, wystraszona dziewczynka z zestresowaną kobietą. Może… – Zaraz się tym zajmę – mówi Johan. Wstaje, żeby wyjść, ale zatrzymuje się jeszcze. – Dzwonili wcześniej ci od przestępczości gospodarczej. Nie znaleźli żadnych informacji świadczących o tym, że Andergren miał jakieś zagraniczne konto. Mówili jednak, że nie da się tego wykluczyć. Zwłaszcza w Azji. W krajach takich jak Singapur, Filipiny, Wietnam czy Indonezja otwartość banków na udostępnianie informacji nie jest zbyt duża. – Gryzipiórki – prycha Waldemar, ale nikt w pokoju nie reaguje i Johan wychodzi. – Moim zdaniem musimy jednak porozmawiać z innymi rodzicami, którzy figurują w katalogach Levina. Zapytać ich o alibi i o Liv Negrell – mówi Sven. – Börje, Waldemar, możecie się tym zająć? Waldemar kiwa głową. Krzywi się. Potraktuj to poważnie. W przyszłości będą przedmiotem osobnych śledztw. Zrób to spokojnie, nie wytnij jakiegoś głupiego numeru. Sven wstaje. Wciąga brzuch pod białą, nylonową koszulą. – Te morderstwa są w jakiś sposób związane z Liv Negrell, Wietnamem, adopcjami, z dziećmi, które w ten czy inny sposób stanowią towar – mówi. – Również zaginięcie dziewczynki. Pracujemy dalej. Chcę się dowiedzieć więcej o tej kobiecie. Musimy ją złapać. Nie mamy czasu na oficjalną ścieżkę. – Mamy już teraz wszcząć śledztwo w sprawie adopcji? – pyta Elin Sand. – Właściwie to jesteśmy przecież pewni, że w niektórych przypadkach nie wszystko było przeprowadzone prawidłowo. Sven wzdycha. – Gdy nasza sprawa zostanie rozwiązana, przekażę tę część śledztwa prokuratorowi generalnemu i oni to od nas przejmą. To nie nasza sprawa. Rozumiecie? Ani słowa o Karin. Ani słowa o pozbawionych dzieci matkach i ojcach w Wietnamie. Tylko o przekazaniu sprawy, o pragnieniu, by zostać uwolnionym od odpowiedzialności za coś, za co nie da się ponosić odpowiedzialności. Ty nie chcesz widzieć, Sven. I rozumiem cię. Potem Malin widzi, jak Sjöman przybiera wyraz twarzy, który oznacza: spotkanie skończone. Znów wydaje się zmęczony, tak jak przed operacją, jakby ta energia, jaka przepełniała go w ostatnim czasie, była jedynie maską, ostatnim zrywem w pełnym udręki życiu śledczego. – Czy wszyscy wiedzą, co mają robić? – pyta. Policjanci mruczą pod nosem, a Malin myśli:

Czy człowiek w ogóle kiedykolwiek wie, co ma robić? Jej lewa ręka zaczyna drżeć. Ma sucho w ustach i rozgląda się po pokoju, choć wie, że nie znajdzie tutaj nic, co mogłoby powstrzymać falę nudności.

Gdy spotkanie się kończy, Malin bierze Zekego na stronę, ciągnie go ze sobą w kąt korytarza pod okno wychodzące na parking. – Poukładałeś to sobie jakoś w głowie? – pyta go. – Wiem, o co ci chodzi – mówi Zeke i Malin myśli, że się zezłości, ale zamiast tego wzdycha i się uśmiecha. – Widzę w tym wszystkim tyle samo sensu co ty. Czyli inaczej mówiąc, ani trochę. Ale przecież robimy to, co musimy. Malin patrzy w dół na pokrytą niebieskim linoleum podłogę korytarza, potem spogląda na Zekego. – A Karin? – Co z nią? – Tess. Twoje uczucia. – Zrobię to, co słuszne. Tak jak ty. Możesz na mnie liczyć. – A co jest słuszne? – Myślałem, że ty wiesz – mówi Zeke, a potem zostawia ją samą z widokiem na parking i stare koszary, gdzie żołnierze tego kraju czekali na próżno przez całe stulecie, żeby się na coś przydać.

Trwa to zaledwie dwie godziny. Potem dzwonią z Finnair. Sven Sjöman stoi przy swoim biurku i patrzy na niebieską przybudówkę nad wejściem do Szpitala Uniwersyteckiego, gdy szef bezpieczeństwa linii lotniczych opowiada z dźwięcznym fińskim akcentem, czego udało im się dowiedzieć „najszybciej jak się dało”. Trzy osoby z personelu lotu FI 947 do Ho Chi Minh z dnia jedenastego września zidentyfikowały Liv Negrell i Ellę Andergren jako lecące razem samolotem. Wszyscy członkowie załogi pamiętali kobietę i dziecko, kobieta sprawiała wrażenie zdeterminowanej, a dziewczynka była wystraszona i niespokojna, kuliła się, ale zasnęła.

– Zupełnie jakby dostała jakieś środki uspokajające, żeby nie bać się podczas lotu. Dzieci często boją się latać samolotami. – Szef bezpieczeństwa robi krótką przerwę, a potem mówi dalej: – Właśnie dlatego personel właściwie się nie domyślił, że coś może być nie tak. Liv Negrell podróżowała pod nazwiskiem Tara Stevenson, z brytyjskim paszportem, Ella leciała ze szwedzkim paszportem, jak zapamiętała stewardesa kontrolująca paszporty przy bramce. To ona musiała być pasażerką o nazwisku Ellen Stjärnberg. Fałszywe paszporty. To dlatego znaleźliśmy jej paszport w domu przy Stentorpsvägen, myśli Sven. Liv Negrell załatwiła fałszywe paszporty. – To wszystko – mówi szef bezpieczeństwa. – To bardzo dużo. Dziękuję. Szybko się uwinęliście. Doceniamy to. – Skontaktujcie się z nami, jeśli będziemy mogli jeszcze jakoś pomóc. I półtorej godziny później, po rozmowie z Karimem Akbarem, Sven jeszcze raz dzwoni do szefa bezpieczeństwa i pyta, czy udałoby się załatwić dwa darmowe bilety do Sajgonu dla dwójki szwedzkich policjantów, niejakiej Malin Fors i Zachariasa Martinssona. Dziesięć minut później szef bezpieczeństwa oddzwania. – Samolot odlatuje o północy. Załatwiłem dwa miejsca. Z otwartym powrotem. – Chcę wziąć ze sobą Elin – mówi Malin, gdy Sven opowiada o czekającej ich podróży. Sven uśmiecha się do niej. – Nie możecie lecieć w trójkę – mówi. – A ona jest na to za bardzo zielona.

57

Środa, osiemnastego września, czwartek, dziewiętnastego września

Wylatujemy dziś wieczorem – mówi Malin, stojąc przy kuchence. Karin Johannison siedzi na krześle projektu Arne Jacobsena w swojej kuchni, patrzy znad stołu na Tess, która je łyżką jogurt z obtłuczonej miseczki w niebiesko-żółtą kratę. – Jeszcze! – Ale przecież mnóstwo ci zostało, kochanie. – Jeszcze! Karin sięga nad stołem, dolewa jogurtu do pełnej do połowy miseczki. Dziecko je. Malin i Karin patrzą na Tess, potem na siebie i Malin powtarza: – Wylatujemy dziś wieczorem. Karin długo wpatruje się przez okno w pożółkłe korony drzew na podwórzu, w liście, które w świetle wczesnego wieczoru wydają się matowe i zmęczone i nawet spływające po nich krople deszczu nie są w stanie nadać im połysku. – Sprawdzałam – mówi Malin. – Są miejsca w samolocie. – Chcesz powiedzieć… – Wiesz, co chcę powiedzieć. – To niemożliwe. – Nic nie jest niemożliwe, Karin. Musisz… – Nic nie muszę. – Nie. Ale jesteś jednym z najmądrzejszych ludzi, jakich znam. Tess zaczyna walić łyżką w stół. Jej buzia koloru brązu jest ochlapana białym jogurtem, spojrzenie jest żywe, ciało pełne energii. Dziewczynka złazi z krzesła, znika w drzwiach do dużego pokoju. – Zeke dzwonił – mówi Karin. Malin siada na miejscu, które dziewczynka przed chwilą opuściła. – Więc wiedziałam już, że lecicie. – Są miejsca – mówi Malin. Karin wstaje, rusza w stronę sypialni, a Malin idzie za nią.

Na łóżku okrytym białą narzutą leży walizka zapakowana do połowy lekkimi dziecięcymi i damskimi ubraniami. Obok niej stoi torba pełna zabawek i książek dla dzieci. – Zarezerwowałam już bilety. Potem zobaczymy, co się stanie. – Dobrze – mówi Malin. – Tak jest mądrze. – Ale musimy pozostawić taką możliwość otwartą. Malin kiwa głową. Zastanawia się, co takiego puściła w ruch, rozumie, że nie jest siłą, która cokolwiek powoduje, że jest jedynie drobnym ciałem porwanym przez nurt potężniejszy niż cały świat.

– Tove? – Mama? Cześć. Malin jedną ręką trzyma telefon, drugą pakuje rzeczy do żółtej plastikowej walizki. – Chciałam tylko powiedzieć, że wyjeżdżam. – Dokąd? – Do Wietnamu. Służbowo. Samolot wylatuje dziś w nocy. Tove milczy. Malin pragnie, by zapytała, co sprawia, że jej matka musi jechać na drugi koniec świata, ale wygląda na to, że Tove to nie interesuje. Musiała się mną zajmować. Pomóc mi trafić do łóżka, postawić przede mną wiadro. Patrzeć na mnie, kiedy byłam w najżałośniejszym z możliwych stanie. – Wczoraj byłam u Stefana – mówi. Malin sięga do szafy, wygrzebuje białą bawełnianą sukienkę. – Słyszałaś, co mówiłam? – Słyszałam. Malin ma ochotę cisnąć telefonem w ścianę, wyjść do kuchni i wlać w siebie tequilę, która stoi w tej chwili przy zlewie. Butelka jest niemal pusta. – Mamo, jesteś tam? Wyglądało na to, że czuje się dobrze. Tove. Twój głos. Teraz mam ochotę się rozłączyć. – Jak tam z Peterem? Ona nic nie wie. Zapomniałam, że nie wie. Mogła coś od niego usłyszeć? – Wszystko dobrze. Przychodzi dziś wieczorem.

– Ale przecież przed chwilą mówiłaś, że dziś wieczorem lecisz do Wietnamu. No to jak może przyjść? – Chciałam powiedzieć, że niedawno wyszedł. Że wyszedł. Przejęzyczyłam się. Teraz z kolei Tove milczy. – Muszę się pakować – mówi Malin. – Chciałam ci tylko powiedzieć, że wyjeżdżam i że cię kocham. – No to powiedz. – Co? – Że mnie kochasz. – Mama cię kocha, Tove. Dobrze? Wiesz o tym. – Powiedz „kocham”. – Co „kocham”? – Powiedz „kocham cię”. A nie „mama cię kocha”. – To jakaś różnica? – To ogromna różnica, mamo, przecież wiesz. Ja też cię kocham.

Znów są razem. Malin widziała, jak ręka Zekego spoczęła trochę dłużej na ramieniu Karin, gdy wyjmowała z samochodu śpiącą Tess na parkingu w Arlanda, jak ją obejmował, gdy czekali na odprawę przed lotem do Helsingfors, jak wcześniej ciężka cisza w samochodzie wydawała się mimo wszystko wibrować jakimś dziwnym ciepłem. Musimy to zrobić. I zrobimy to razem. Malin nie czuła, by też miała uczestniczyć w tym cieple. Czuła się samotna w samochodzie i teraz, gdy wygląda na mrugające światła na pasie lotniska w Helsingfors, kiedy samolot, który ma ich zabrać do Sajgonu, kołuje na start. Malin ma przy sobie adres biologicznej matki Tess, był w materiałach Sonny’ego Levina. Sądzi, że w tym wszystkim jest coś naiwnego, w tej myśli, że być może jednak da się wszystko naprawić, w jakiś sposób odbudować coś, co zostało zniszczone. Ale jak? W jaki sposób? I jakie trwałe szkody pozostaną? Głową dotyka zimnego okna samolotu. Za szybą noc.

Cokolwiek się stanie w Wietnamie z Karin i Tess i tak wszystko diabli wezmą. Ból już jest faktem. Co się wydarzy? Czy Tess i jej biologiczna matka się przytulą, znów do siebie zbliżą? Czy Karin wróci do domu i zostawi Tess? Czy tak się stanie? A jeśli tak się stanie, to czy to dobrze? Kto to może wiedzieć? Ale muszą odbyć tę podróż. Trzeba wszystko umożliwić, chociaż całe to przedsięwzięcie jest na próżno. Bo dziecko nigdy nie powinno zostać skradzione matce. A może jednak? Co ja tam wiem. Próbuję tylko odnaleźć jakąś rzeczywistość, której mogłabym się trzymać. Taką, którą będę w stanie znieść. Nigdy nie będziesz mogła urodzić dziecka. „Wiedziałaś, Karin, wiedziałaś”. Jak wytrzymujesz z taką prawdą? Wmawiasz sobie i wmawiasz, że rzeczywistość jest inna, i w końcu w to wierzysz. Przeżywasz dzięki tej wierze. Ale być może ktoś inny idzie wtedy na dno. A teraz. Cokolwiek się wydarzy, matka straci dziecko. Dziecko straci matkę. I być może nawet całą swoją egzystencję. I dwoje ludzi pójdzie na dno. Czasami chyba jest za późno, żeby wszystko naprawić. Człowiek musi zamiast tego pogodzić się z tym, co jest. Ale czy człowiek z Zachodu jest zdolny to pojąć? Tess śpi na siedzeniu w środkowym rzędzie, miejsca w samolocie zajęte są zaledwie w połowie, więc wszyscy czworo mają sporo miejsca. Zeke i Karin. Siedzą po obu stronach Tess, ale Malin czuje, że chcą być blisko siebie. A z kim ja będę blisko? Kto będzie kiedykolwiek chciał być blisko mnie? Uszkodzony towar, paczka z defektem, którą zawsze odsyła się z powrotem do nadawcy. Nie jestem tu potrzebna.

Samolot mknie po niebie. Przejściem między siedzeniami przejeżdża wózek z napojami i Malin

prosi o trzy małe buteleczki burbona i szklankę bez lodu. Chlupot alkoholu, gdy nalewa go do szklanki stojącej na plastikowym stoliku. Pije dużymi łykami, zauważa, że Zeke na nią patrzy, chce ją powstrzymać, ale daje sobie spokój, udaje, że śpi, pozwala Malin się upić, gdy samolot sunie nad powierzchnią planety. Zeke chce wyciągnąć rękę do Karin. Zamiast tego kładzie ją na głowie Tess, zatapia palce we włosach dziewczynki i myśli, co teraz będzie. Może to, co teraz czuję, przypomina uczucie przed operacją – kiedy człowiek wie, że to może uratować mu życie, ale za cenę bycia na zawsze kaleką. To się stanie. I człowiek wie o tym. Ale nie jest w stanie zrozumieć ani ogarnąć tego, co się wydarza, ani wszystkich wynikających z tego konsekwencji.

58 Jak odnaleźć kogoś w takim chaosie jak Sajgon? Balkon w hotelu Majestic wychodzi na ospale płynącą, brązową rzekę Sajgon, a dwadzieścia metrów pod Malin terkoczą setki motocykli; niekończący się strumień mechanicznych mrówek robotnic, niosących na swych wyściełanych ramionach ludzi tego miasta. Po drugiej stronie bulwaru stoją na kotwicy dwupiętrowe łodzie-restauracje. Ich migoczące lampiony kołyszą się w świetle zmierzchu, a za nimi barki towarowe zmierzają powoli w stronę portu, gdzie żelazne dźwigi rysują się na tle nieba jak wypalone szkielety dinozaurów. Za dżunglą po drugiej stronie rzeki stoi szereg kilku pomalowanych na biało magazynów i Malin widzi jeszcze parę zniszczonych drewnianych budynków i opuszczonych składów ciągnących się na jakiś kilometr w głąb lądu. Magazyny mają wiele oczu, patrzą na nią swoimi czarnymi otworami. W tych budynkach może być wszystko, myśli Malin. Pokój jest urządzony w wyblakłym kolonialnym stylu, ale ciężkie zielone draperie i potężne lakierowane meble kiepsko pasują do upału, do jego miękkiego, dusznego ataku na zmysły, który sprawia, że cienka bawełniana sukienka przylega do ciała, a gorąco niemal masuje palce w sandałach. Jest za piętnaście szósta. Wylądowali dwie godziny temu i pojechali prosto do hotelu. Karin i Tess są na dole, przy niewielkim basenie w patio. Kąpią się. Malin i Zeke bez problemu wwieźli do kraju rozłożone na części pistolety. Celnicy nie sprawdzali ich bagażu. Na Arlanda uczyniono rzadki wyjątek, Sven musiał przez telefon dokonać cudu w rozmowie z osobą odpowiedzialną za sprawy bezpieczeństwa. Malin patrzy w stronę wysokiego łuku lśniącego mostu, który przecina rzekę jakiś kilometr dalej w dół jej biegu. Czuje, że Sajgon to miasto, które swoje najlepsze dni ma dopiero przed sobą, miasto, które przetrwało i które może przetrwać wszystko; ludzie tam w dole są karmą dla wielkich marzeń polityków. Johan przysłał jej e-mail. Przepracował wcześniejsze współrzędne GPS Liv Negrell w Sajgonie. Często bywała w rejonie przemysłowym w zachodniej części miasta, spędzała również dużo czasu w hotelu Park Hyatt oraz w

kompleksie mieszkaniowym tuż za budynkiem Parlamentu. Sygnał wciąż wyłączony. Jesteś tu Liv, myśli Malin, patrząc w dół na strumień motocykli. Słyszy hałas ich silników, czuje, jak opary benzyny wdzierają się w jej nozdrza. Jesteś tu, cieniu? Wchodzi do pokoju, podnosi słuchawkę telefonu stojącego na nocnym stoliku i wybiera numer do pokoju Zekego.

Odpowiedz, mamo. Tu, Ella. Jestem tutaj. Nic nie zrobili. To nie mnie filmowali i nie bolało. Nie bolało. Nic się tam nie stało, mamo. A ta zła ciocia, słyszę ją, z kim ona teraz rozmawia? Co oni mówią? Jest za gorąco. Chcę wyjść, mamo. Chcę wyjść. Nie. Nie chcę wyjść. Tak, chcę. Jeśli będą mogli zrobić to jeszcze raz, to może przestaną i zostawią mnie w spokoju. Jeśli do nich pójdę i będę grzeczna, później dadzą mi spokój. Jasne, mamo. Będziemy mogli wyjść. Będziemy mogli, mamo, tato, czy to wy teraz idziecie?

– Dasz radę? Może poczekamy do jutra? – Dam radę. Malin i Zeke jadą taksówką do rejonu przemysłowego, po którym poruszała się Liv Negrell. Niebo pociemniało, a taksówka wiezie ich przez miasto, w którym wszystko jest obce. Niezrozumiałe czarne i czerwone znaki tłoczą się wraz z łacińskimi literami na jaskrawo oświetlonych tablicach, przewody elektryczne zwisają całymi wiązkami tuż ponad głową, a dzieci bawią się na chodnikach tak blisko ulicy, że ciężarówki i motocykle wydają się pożerać ich na wpół nagie ciała. Uśmiechnięte twarze, poważne twarze, błyszczące oczy, obserwują ich spod ciemnych grzywek,

czarne oczy zaglądają do ich taksówki. Coście za jedni? Czego tu chcecie? Wszędzie bannery z czerwonymi gwiazdami na złotym tle i jakieś niezrozumiałe slogany. Sprzedawcy. Skwierczące woki na lodowato niebieskich płomieniach palników gazowych. Garnki, w których coś się gotuje. Woń chili i imbiru docierająca przez otwarte okna taksówki. Ale również brud, smród padliny, wyciągnięte ręce żebraków. Zniekształcone ciała. Po trzech zakrętach znajdują się na dużej ulicy prowadzącej w stronę lotniska i mijają prastare, chylące się ku ziemi piętrowe drewniane domy, położone tuż obok nowych, lśniących gmachów ze szkła. Kilka kilometrów za lotniskiem taksówka skręca. Im dalej jadą, tym węższe stają się ulice, a potem taksówkarz odbija w prawo i jadą wzdłuż wysokiego muru z łuszczącą się białą farbą, nie ma na nim żadnych cieni, bo nic nie jest w stanie zatrzymać blasku reflektorów samochodowych. Gdy docierają do furtki w murze, kierowca się zatrzymuje. – It is here – mówi łamanym angielskim. – Can you wait? Kiwa głową. Malin daje mu dziesięć dolarów, o pięć za dużo, i mówi: – More, if you wait. Czuje zimny, pospiesznie poskładany pistolet przy swoim ciele, cienka marynarka ostrożnie przyciska metal do żeber. Furtka prowadząca do opuszczonej fabryki jest otwarta. I w świetle gwiazd widzą zaśmiecone podwórze, otoczone trzema budynkami przemysłowymi o dachach z blachy falistej, każdy z nich jest długi na jakieś siedemdziesiąt pięć metrów. Panuje tutaj cisza i Malin czuje to tak, jakby światła miasta nie były w stanie przedrzeć się przez mur i za furtkę. Słyszy szczekanie psa. Przygotuj się. Sekundę później w ich stronę zmierza czarny cień, Malin wyciąga pistolet, kieruje go w stronę, z której dobiega szczekanie i warczenie, celuje w górę, w powietrze, naciska spust i to coś, co musi

być psem, skomle, skręca gdzieś w bok, wie, że natrafiło na silniejszego. Czy teraz się zdradzili? Przebrzmiewa odgłos wystrzału. Ale nie słychać żadnych nowych dźwięków. Malin i Zeke idą dalej w ciemność. Wchodzą do pierwszego budynku. Malin wsuwa pistolet z powrotem do kabury i zapalają latarki w swoich komórkach. Widzą przed sobą pustą halę z betonową podłogą i stalowe belki ciągnące się na pięć metrów w górę ku falistemu dachowi. W podłodze są wielkie dziury, gdzie kiedyś musiały stać maszyny. – Nic tu nie ma – mówi Zeke. W kolejnym budynku jest podobnie. Wchodzą do trzeciego i ostatniego, a Malin słyszy gdzieś za plecami warczenie psa, który jednak trzyma się od nich na dystans. Tutaj pomieszczenie jest inne. Mniejsze, a na wprost ciągnie się jakiś czarny korytarz, który prowadzi w głąb budynku do jakiegoś mniejszego pomieszczenia. Stożki światła z telefonów komórkowych prowadzą ich naprzód. W głąb korytarza. Mijają puste, zaśmiecone cele, które musiały być kiedyś pomieszczeniami biurowymi administracji fabryki. Słyszymy coś? Słyszę coś? Szczur? Świnia? Kwilące dziecko? – Słyszałeś to, Zeke? – Co? – Czy to nie płacz dziewczynki? – Nic nie słyszałem. Zeke idzie dalej w głąb budynku i po chwili otacza ich zwarta ciemność. Otwierają kopniakami kolejne drzwi, ale również w zamkniętych pomieszczeniach jest pusto. Malin znów słyszy płacz dziewczynki. – Słyszałeś? Zeke kręci głową.

Wchodzą do ostatniego pomieszczenia; jest tu zardzewiała stalowa klapa w podłodze, zamknięta lśniącą, wyraźnie nową kłódką. Obok włazu leży zepsuty statyw od kamery. Zeke wyciąga broń, chowają się za framugą drzwi i Zeke strzela trzy razy w stronę kłódki, która odskakuje. Dzwoni im w uszach od strzałów. Malin chwyta za uchwyt włazu, a Zeke krzyczy: – Czekaj! Malin zatrzymuje się, patrzy na niego. – To może być bomba-pułapka. Ale tam na dole może być Ella. Inne dzieci. Ale chybabyśmy już je do tej pory usłyszeli? Słyszałam je, słyszałam ciebie, Ella. Malin znów chwyta za uchwyt. Zeke znów znika za framugą, a ja mam to gdzieś, jeśli teraz wylecę w powietrze. Ciągnę. Malin udaje się podnieść właz i oświetla mrok swoją komórką. Pusta dziura, głęboka na jakieś dwa metry. Malin zeskakuje na dół, oświetla ściany i widzi kółka wtopione w beton, łańcuchy na podłodze. Więzienna cela. Tu ktoś był. Ty, Ella. Inne dzieci. Ale już was tutaj nie ma. No to gdzie jesteście? Teraz trzeba się spieszyć.

Kulę się. Jeśli obejmę rękoma kolana i schowam głowę, może nie będzie mnie widać, kiedy ona przyjdzie. Teraz drzwi się otwierają i oni wchodzą, ale to nie ona, nie ta ciocia. Jakichś dwóch innych ludzi.

Przyciskam ręce do uszu, nie chcę słyszeć krzyku innych dzieci, nie chcę, nie chcę, i teraz robi się jasno. – Iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii! – krzyczę. Chcę mieć cztery ręce. Żeby zakryć też oczy. I dzieci szamoczą się jak ryby, one są rybami, mamo, prawda, że są? Znowu ciemno. Znowu cicho. Zwijam się w kłębek. Jestem dziewczynką z czterema rękami.

Będziesz miała tyle rąk, ile chcesz, kochanie. Jesteśmy przy tobie. Słyszysz nas? Poczuj to. Tata z początku nie miał siły patrzeć, ale jeśli on nie da rady, to kto? Nikt nie może zrobić ci krzywdy, jeśli tego nie chcesz. Musisz w to wierzyć. Ale nie ma cię tam, gdzie szuka Malin Fors. Musi szukać w innym miejscu. Widzimy dzieci, które jeszcze niedawno były z tobą, jak dostają zastrzyki w ręce, zasypiają, są wkładane do wielkich toreb, a potem wynoszone do białej furgonetki, która wiezie je gdzieś po krętych, hałaśliwych ulicach Sajgonu. Następnym razem będzie kolej na ciebie. Malin musi się spieszyć. Ella. Nie bój się. Jesteśmy przy tobie. To my jesteśmy tym ciepłem, które czujesz. Jesteś człowiekiem, Ella. Nigdy nie pozwól sobie na to, by o tym zapomnieć.

59 Malin

wspięła się, wyszła z dziury w podłodze i teraz kieruje stożek światła w dół, na

pierścienie w ścianach i łańcuchy na ziemi. – To jest dla ludzi – mówi, a pies, bo to chyba pies, warczy gdzieś za ich plecami, ale teraz też nie ma odwagi do nich podejść. – Dla małych dzieci – dodaje Zeke. – Co robimy? – Swoje – mówi Zeke. – Zobaczmy, czego uda nam się dowiedzieć, zanim skontaktujemy się z wietnamską policją. – Myślisz, że może tu być więcej takich miejsc? – To znaczy cel dla dzieci? – Tak – mówi Malin. – Sprawdziliśmy dokładnie. Jestem pewien, że niczego nie przeoczyliśmy. I wtedy Malin słyszy płacz dzieci, które kiedyś były w tej celi, przykute łańcuchami. Wciąż i wciąż od nowa próbują zrozumieć, co się z nimi dzieje, w jakiejś wiecznej teraźniejszości wypełnionej bólem i strachem. Statyw kamery. Mam ochotę kogoś zabić, myśli Malin. Gdzie teraz są te dzieci? W jakiejś australijskiej piwnicy z obitymi ścianami? W dźwiękoszczelnym garażu w Dortmundzie? W Nancy? W Falsered? Norrköpingu? Vagnhärad? – Gdzie one są? – szepcze. – Nie wiem, gdzie są dzieci, Malin – mówi Zeke. – Ale tu ich na pewno nie ma. – Spadamy stąd. Malin opuszcza właz. Zamyka w środku płacz i krzyki i ma nadzieję, że zabierze te dzieci do innego świata, gdzie dziecięcy krzyk zawsze przechodzi w radosny, niepohamowany śmiech. Taksówka na nich czeka. Kierowca sobie podśpiewuje, wybija takt o kierownicę w oświetlonej kabinie, a pies jest zaledwie kilka metrów za ich plecami, gdy idą przez fabryczne podwórze, pokonując ostatnie metry dzielące ich od furtki i samochodu. Pies warczy.

Szczeka. Ostro ujada pod rozgwieżdżonym, pulsującym czarnym niebem. – Taksówkarz nie mógł słyszeć strzałów – stwierdza Malin. – Wątpię – mówi Zeke. – Teraz jedziemy do tego hotelu.

Hotel Park Hyatt leży przy gwarnym placu jakiś kilometr w stronę centrum, patrząc od rzeki. To budynek przypominający ślubny tort, we francuskim stylu kolonialnym, a w ciemności reflektor oświetla biały tynk hotelu, z limuzyn przy wejściu wysiadają zaś nowi sajgońscy arystokraci, zamożni miejscowi biznesmeni, którzy wzbogacili się, gdy kraj otworzył się na zagraniczne inwestycje. Przepych sprawia, że Malin robi się nerwowa. Czy widać plamy brudu z fabryki na mojej białej sukience? Nie, nie przy tym świetle. Portier w białym uniformie i wysokim czarnym kapeluszu otwiera im drzwi. Z sufitu w holu zwisają wielkie chińskie malowidła na jedwabiu, przedstawiające piękne kobiety w tradycyjnych strojach. Magiczna poświata oświetla wysokie na metr orchidee ustawione w lśniących zielonych ceramicznych donicach. – Czyli często tu bywała – mówi Malin, gdy idą w głąb hotelu. – Według GPS-u tak – odpowiada Zeke. – Ale gdzie, w holu? – Albo w barze. – Sprawdźmy bar – mówi Malin. Żadne z nich nie chce przyznać przed tym drugim, jaki to absurdalny pomysł, by szukać tutaj Liv Negrell, nie wiedzą przecież nawet, czy jest w Sajgonie. Ale to wszystko, co mają, i oboje czują się ożywieni mimo odbytej podróży. Dochodzi ósma. Bar. Urządzony bardziej futurystycznie, niż Malin kiedykolwiek widziała. Plamy słabego światła opadają na szklaną ladę baru, a przy ścianach stoją czarne, aksamitnie miękkie sofy obite czarną skórą; całe to miejsce aż śmierdzi dobrobytem, którego nie widać na ulicach. Liv Negrell. Tu siedziałaś, myśli Malin. I piłaś szampana za pieniądze, które zarobiłaś, kradnąc rodzicom ich

dzieci i sprzedając je temu, kto najwięcej płacił. Siadają przy barze, a młoda kobieta o gładko zaczesanych włosach bez słowa kładzie przed nimi menu, po czym ich zostawia. – Cola – mówi Malin. – Ja biorę colę. Zeke się uśmiecha. – Ja wezmę piwo. Słaby zapach alkoholu w barze sprawia, że ręka Malin znów zaczyna się trząść. I Malin ma ochotę zamówić cały alkohol z tego pieprzonego baru, ale teraz nie wolno jej pić, musi pozostać trzeźwa i przytomna. Dla Elli, dla wszystkich dzieci. – Dobrze, że pijesz colę – mówi Zeke. – Co masz na myśli? – You know what I mean. – Nie, nie wiem. – Bądź ostrożna, Malin. Do diabła. – Jestem ostrożna. Zeke się śmieje, a potem młoda kelnerka przyjmuje od nich zamówienie. Malin wyjmuje zdjęcie Liv Negrell. Pokazuje je kelnerce, która kręci głową i mówi: – No, I have never seen this woman. Malin pokazuje zdjęcie wszystkim pracownikom baru. Przeczące odpowiedzi. Kłamią? Ich wąskie oczy niczego nie zdradzają. Co tu jest prawdą, a co kłamstwem? Kto to może wiedzieć. Całkowita dyskrecja. Jestem tu obca. Malin wyjmuje dwudziestodolarowy banknot, zawija w niego karteczkę ze swoim numerem telefonu i podaje obsługującej ich kelnerce. Mówi: – If she comes around, call me. Nieprzenikniony uśmiech, gdy kobieta przyjmuje pieniądze. – So many guests. Potem Malin i Zeke siedzą w barze. Czekają.

Widzą wchodzących i wychodzących gości, pobłyskujące pierścionki z diamentami, widzą dziwki przychodzące ze swoimi klientami, zachodnich biznesmenów w garniturach szytych na miarę, którzy wznoszą toasty wytrawnym martini z większymi i mniejszymi parasolkami. Przez cały czas jedna ręka Malin trzęsie się tak bardzo, że musi używać drugiej, by unosić szklankę do ust. Trzy cole, trzy piwa, trzy godziny i ani śladu Liv Negrell. Zeke ziewa. – Olewamy to na razie – mówi Malin. Zeke kiwa głową. – Musimy się wyspać. Malin płaci ich rachunek kartą Visa, a potem wskazuje na drzwi wychodzące bezpośrednio na ulicę. – Idziemy tamtędy – oświadcza. Nie ma siły przebijać się przez ten przepych w holu, czuje, że malowidła na jedwabiu i pozłacany sufit wbijają ją w marmurową, wypolerowaną podłogę. Otwiera drzwi. Idą powoli w stronę rzeki. Przychodzi SMS od Svena. „Przesłuchania rodziców, którzy figurowali w katalogach Levina, jak dotąd nic nie dały”. Idą dalej. Wilgotne gorąco nocy głaszcze ich ciała, sprawia, że pot się z nich leje. Na dnie rzeki Sajgon wąż pragnie, by ciepło i światło gwiazd choć na chwilę do niego dotarło. Ale dno rzeki pozostaje ciemne i zimne.

60 Ciepła, delikatna skóra, której czas nie uczynił jeszcze szorstką, wrażenie, że można objąć całe ciało, ręce, które otaczają szyję i pragną przytulić jeszcze mocniej, być jeszcze bliżej. Oddech mieszający się z oddechem. Bicie dwóch serc tuż przy sobie. Karin Johannison siedzi na fotelu w pokoju hotelowym, trzymając w objęciach Tess. Jej córeczka jest równocześnie zmęczona i ożywiona, a jej czarne włosy wciąż jeszcze pachną chlorem. Pokój: meble, zapachy, ciężkie jedwabne tkaniny i podniszczone kafelki w łazience. Wszystko to jest znajome, budzi wspomnienia. Mieszkała tu, w Majesty, gdy przyjechała po Tess. Widziała ją, jak śpi w łóżku takim jak to, które stoi tam pod ścianą. Wtedy po raz pierwszy spała sama, tylko z mamą. Karin widziała, jak dziewczynka ostrożnie się porusza. Jak ciekawość w końcu bierze górę nad strachem. I to uczucie, że jesteś moja, moja i tylko moja. Chciałam jak najszybciej stąd wyjechać. A teraz wróciłyśmy. Nie mogę, nie chcę o tym myśleć, ale musimy, bo inaczej to wszystko będzie tylko jednym wielkim kłamstwem. Zasługujesz na coś więcej. Gwar Sajgonu za oknem. Motocykle nigdy nie śpią, słychać syreny łodzi na rzece, a nieustanny gwar ludzi stanowi tło dla mechanicznych dźwięków. W pokoju unosi się stłumiona woń pleśni. Telewizor jest włączony, ale Karin całkowicie ściszyła dźwięk, widzi jakąś grupę komunistycznych tancerzy ubranych w zielone uniformy, którzy wymachują czerwonymi flagami z żółtymi gwiazdami. Tess. Nigdy cię nie opuszczę. Karin przytula ją do siebie, teraz mocniej, ma ją tuż przy sobie, przez woń chloru czuje jej zapach, zapach spokoju, znaczenia i słodyczy, krew pulsującą w jej ciele. Tess spogląda na nią. W półmroku pokoju jej oczy wyglądają, jakby były zrobione z jakiejś obcej czarnej skały.

Ona gdzieś tam płacze, twoja biologiczna mama. Płacze. Zrobiłam źle? Zrobiłam źle. Zrobiłam to, co musiałam, a potem wmówiłam sobie wygodną prawdę i po jakimś czasie stała się rzeczywistością. Tak jak polityka w tym kraju. Prawda żółtych gwiazd i czerwień krwi. Sposób patrzenia na świat, do jakiego uciekają się ludzie, żeby wytrzymać. Karin się rozluźnia, a Tess opada na jej kolana. – Co będziemy robić? – pyta. – Gdzie jesteśmy, mamo? – Jesteśmy w Wietnamie. – To stąd jestem. – Tak, stąd jesteś. Karin jeszcze raz mocno przytula Tess, bo jeśli tylko przyciśnie ją dość mocno do siebie, poczuje siłę i odwagę i być może wtedy ona i Tess staną się jednym, i nie da się ich rozdzielić, jak wody od wody, i kiedyś będą przynależeć do siebie tak samo bezgranicznie jak rzeka i deszcz.

Gdy Malin i Zeke są na wysokości hotelu Sheraton, coś sprawia, że Fors odwraca się i mówi: – Wracamy. I choć Zeke jest zmęczony ryzykowaniem życia w szalonym ruchu ulicznym tego miasta, coś sprawia, że się zgadza. – Dobra. Odwracają się, idą z powrotem do Park Hyatt. Gdy Malin otwiera drzwi do baru i zagląda w połyskujący półmrok, ona tam siedzi. Liv Negrell. Brązowa grzywa włosów wydaje się wirować w snopie światła, a dekolt jej czarnej sukni obszyty jest lśniącymi cekinami. Malin widzi pierścionki z diamentami na jej palcach. Czarne oczy. Umalowane na czerwono usta, wysokie kości policzkowe. To Liv Negrell, kobieta ze zdjęcia paszportowego, ale właściwie mogłaby to być jakakolwiek piękna kobieta z Zachodu. Malin zatrzymuje się. Wycofuje się za drzwi z zasięgu wzroku kobiety, którą ścigają. Zeke patrzy na nią z pytającą miną

w światłach samochodów, motocykli i restauracji po drugiej stronie ulicy. – Co się stało? – pyta. – Ona tam siedzi. Co robimy? – Może wie, że o nią wypytywaliśmy. – Wątpię. Wtedy już by jej tu nie było. – No tak, masz rację. Ale jeśli teraz wejdziemy, barmanom może przyjść do głowy, żeby coś jej powiedzieć. Może myślą, że jesteśmy jej starymi przyjaciółmi. Musimy poczekać na zewnątrz, mieć ją na oku. Zobaczyć, dokąd nas zaprowadzi. – Dobra. Ty czekasz tu na zewnątrz, a ja wchodzę – oświadcza Malin. – Będę mieć na oku hol, dam ci znać, gdy będzie wychodzić. Puszczę ci sygnał na komórkę. – Dobra. Rozdzielają się. Zeke spaceruje w tę i z powrotem po chodniku. Czuje gorąco nocy, a obok niego przepływają strumienie ludzi, wiele kobiet ubranych jest w lśniące, sięgające do ziemi szaty z jedwabiu w kwieciste wzory. Malin szybko przechodzi przez hol, siada na wyściełanej ławeczce przy toaletach, ukryta, ale równocześnie z idealnym widokiem na wejście do baru.

Mija dwadzieścia minut, nim Liv Negrell wychodzi z baru. W półmroku holu przechodzi obok Malin, która ma ochotę rzucić się na tę kobietę, przycisnąć ją do ściany, zapytać: Gdzie jest Ella? Co, kurwa, z nią zrobiłaś? Morderczyni. Ale wie, że muszą zaczekać. Wie, że muszą zobaczyć, dokąd ich zaprowadzi. Wysyła wcześniej napisany SMS do Zekego. „Teraz, w stronę holu”. Potem wstaje, dzwoni do niego, idąc równocześnie za Liv Negrell ku recepcji i drzwiom hotelu, gdzie wciąż uśmiechają się portierzy witający gości. – Idź za róg – mówi do Zekego. – Załatw taksówkę. Liv Negrell wychodzi, zatrzymuje się przy czekających samochodach. Malin przystaje dziesięć metrów od niej pod pozłacaną kopułą nad wejściem. Widzi pracowników hotelu kiwających Liv głową, mówiących coś po wietnamsku, a potem trochę dalej, na

podjeździe, zatrzymuje się taksówka, a na przednim siedzeniu jest Zeke i dyskretnie macha do niej ręką. Malin rusza do taksówki, wskakuje na tylne siedzenie. – Powiedziałem mu, żeby poczekał – mówi Zeke. – Że ma ją śledzić. Że dobrze mu zapłacimy. Wietnamski taksówkarz czeka z obojętną miną, jakby to było coś, co robi każdego wieczoru. Podjeżdża srebrzyste, lśniące bmw, zatrzymuje się przed Liv Negrell. Kobieta wsiada na miejsce kierowcy. Odjeżdża. A taksówkarz wrzuca bieg, rusza za nią w sajgońską noc.

Nie jadą daleko. Po pięciu minutach powolnej jazdy mijają budynek Parlamentu. Uzbrojeni w pistolety maszynowe żołnierze stoją w szeregu przed białym gmaszyskiem z lat pięćdziesiątych. Palmowe liście kołyszą się na tle czarnego, wypolerowanego nieba. Skręcają trzy razy. W prawo, w lewo i znowu w prawo, a potem Liv Negrell wjeżdża swoim bmw na podjazd nowoczesnego wieżowca ze szkła i betonu. Na tablicy przy podjeździe Malin czyta: Dream Luxury Condominiums. Na tablicy jest też adres e-mailowy, który można sobie zapisać, jeśli kogoś interesuje kupno albo wynajem mieszkania w tym budynku: [email protected]. Adres e-mailowy z Wietnamu, którego nigdy nie udało im się namierzyć: [email protected]. To musi być z tego budynku, NLC, to musi oznaczać negrell luxury condominiums, myśli Malin. Z pewnością mieszkańcy domu dostają adresy e-mailowe z inicjałami od swojego nazwiska. Nic nie mówi Zekemu. Teraz muszą się skupić na pościgu. Taksówkarz waha się, ale zatrzymuje się przy chodniku. Bmw zaparkowało przy wejściu. – Very good – mówi Zeke. Ale Liv Negrell nie wysiada. Zamiast tego znów uruchamia silnik i rusza naprzód. Nagle samochód znika, musiał zjechać na dół do garaży. – Kurwa – szepcze Malin. – Spokojnie, wiemy, że tu jest. – Wchodzimy?

– Tak – potwierdza Zeke i wysiada z samochodu. Malin podaje kierowcy dwudziestodolarowy banknot. – You’ll get one more of these if you wait. Taksówkarz kiwa głową, a Malin rusza za Zekem. Stoi przy wejściu do budynku, rozmawia z ochroniarzem, który po chwili przytrzymuje mu drzwi. Biała marmurowa posadzka w holu. Luksusowe skórzane sofy i puszyste zielone dywany, na nich pomarańczowe stylizowane wodne smoki. Z przodu szklana recepcja. Młoda recepcjonistka za ladą rozmawia przez zestaw głośnomówiący. – Co robimy? – pyta Zeke. – Przekupimy ją. – Dobra. Malin podchodzi do recepcji, wyjmuje z kieszeni studolarowy banknot i kładzie go przed kobietą. – Do you speak English? Kobieta kiwa głową. – A western woman with a silver bmw. We need to find her, what is her apartment number? Jaki mamy plan, myśli Malin. Co tak właściwie zamierzamy? Wyczekać ją, wejść do jej mieszkania i zmusić do mówienia? – I know her – mówi młoda kobieta, zgarniając pieniądze z lady. – Apartment 16b, penthouse. – Okay. – You can go up. – Her name? – Miss Catherine. Catherine Duvall. Potem słyszą dzwonek windy i po sekundzie widzą kobietę, która każe się nazywać Liv Negrell vel Catherine Duvall, vel Tara Stevenson; wyłania się zza rogu i idzie prosto na nich przez hol, jednak mija ich, nawet na nich nie patrząc, nie zauważając. Malin i Zeke odwracają się. Liv Negrell wciąż ma na sobie czarną suknię. Ochroniarz na podjeździe nagle stanął na baczność i oddaje jej honory. – It was her – mówi recepcjonistka za ich plecami. – You are international police, right? Has she done something terrible?

– No – mówi Malin. – Worse than terrible. Do Liv Negrell podjeżdża biała furgonetka z przyciemnianymi czarnymi szybami. Drzwi się otwierają. Wsiada do środka. Samochód odjeżdża. Malin i Zeke biegną do drzwi, patrzą w lewo i widzą na podjeździe swoją taksówkę, kierowcę z obojętną miną. – I thought you might be in a hurry – szczerzy zęby taksówkarz, gdy wskakują na tylne siedzenie z nadzieją, że nie zgubili białej furgonetki, jeszcze zanim na dobre zaczęli ją śledzić.

61

Czwartek, dziewiętnasty września, piątek, dwudziesty września

Tess zasnęła. Leży na łóżku z ramionami rozrzuconymi na białej pościeli. Karin wychodzi na balkon. Gdzie jest Malin? Zeke. Miasto szumi przez całą dobę jak dziki potok. Gotowe połknąć wszystkich, którzy zapuszczą się zbyt głęboko w jego wiry. Całe miasto jest jedną dziką wodą. Miliony umysłów, ludzi, pragnień, szumiące, napędzane silnikami koła, a w dole, na rzece, gasną światła w ostatnim lokalu na barce, która znika jej z oczu, jakby nigdy nie istniała. Tess. Czy jeśli zamknę oczy, nie będzie cię? Nie śmiem nawet mrugnąć, ale wiem, że muszę. Chce mieć tu Zekego, chcę podciągnąć sukienkę na biodra, zsunąć majtki i potem mieć go na sobie, w sobie, i wstydzi się tych sprzecznych uczuć własnego ciała, tego, jak wszystko może się pomieścić w jednej chwili: wstyd i żądza, miłość i pożądanie, odpowiedzialność i ucieczka. Policyjne syreny. Karetka na sygnale. W dole chodnikiem przy bulwarze przechodzi jakaś grupka Hindusów w różnobarwnych szatach. Tłuste ciała są ukryte pod metrami pomarańczowej tkaniny. Tuż za nimi podąża żebrak, ale służący Hindusów go odpędza. Rozgwieżdżone niebo spoczywa nad miastem. Muszą cię odnaleźć, Ella, myśli Karin. Możesz mieć dobre życie. Właściwie to wszystko, czego chcę. Żebyście wy, dziewczynki, miały dobrze, żebyście czuły całą miłość, jaka jest na świecie. Wygląda na ulicę, na rzekę i magazyny w oddali. Co się stanie dziś w nocy? Malin, Zeke?

Za rzekę, w cień drzew. Gdy patrzy się z przęsłowego mostu rozciągniętego nad rzeką, Sajgon zmienia się w plątaninę mrugających i gasnących świateł, a w kabinie taksówki Malin słyszy tylko silnik i własny oddech. Rzeka pod nimi jest teraz czarna. Latarnie na łodziach zgasły, a pod mostem nikną ciemne kadłuby. Przed nimi biała furgonetka. Dzielą ich dwa samochody. Dokąd jedziemy? Za mostem furgonetka skręca, a taksówkarz jedzie za nią, trzymają dystans, przejeżdżają całą dzielnicę blaszanych bud i wjeżdżają w przypominający dżunglę zagajnik. Taksówkarz wyłącza światła, żeby się nie zdradzić. Przerwa w ścianie zieleni. Przez kilka krótkich sekund Malin widzi za rzeką hotel Majestic i pragnie, by Karin stała na balkonie i próbowała odnaleźć ich wzrokiem, pragnie, by Tess spała i by Karin w jakiś sposób znalazła wyjście z tego wszystkiego. Moja droga prowadzi naprzód, myśli Malin, patrząc na światła stopu furgonetki. Potem wysokie palmy i zarośla się kończą i dojeżdżają do magazynów, które Malin widziała wcześniej tego dnia z hotelowego balkonu. Na budynki pada słabe światło kilku latarni, a furgonetki nigdzie nie ma. – Gdzie oni są? – mówi Zeke. Taksówka powoli jedzie dalej, a z bliska budynki są gigantyczne, wysokie na trzy piętra i długie na jakieś sto metrów, otoczone dziko rosnącą trawą i spękanym asfaltem. Wszystkie wydają się puste; opuszczone, by powoli się rozpadły w tropikalnym upale i wilgoci, ale Malin mimo to myśli, że są piękne w świetle gwiazd, i słyszy w głowie wołanie dziewczynki. Pomóż mi. Uratuj mnie. To ty, Ella. Już jedziemy. Już nadchodzę. Ale rozpoznaje ten głos. To nie jest głos Elli. Słyszę własny głos, myśli Malin. To mój głos z czasów, kiedy byłam dzieckiem, a potem słyszy krzyk chłopca i wie również, kim jest chłopiec i że nigdy nie uda jej się go pocieszyć, i znów pragnie słyszeć siebie, odpowiedzieć na wołanie, zaspokoić wszystkie potrzeby, uśmierzyć cała tęsknotę i smutki, które słyszy w błagalnym wołaniu tego głosu. Uratuj mnie. Pomóż mi. Teraz znów widzą furgonetkę. Stoi zaparkowana przy najdalszym magazynie przed wielką czarną

bramą. Taksówkarz się zatrzymuje. Wyłącza silnik, światła, mówi: – I will wait. Zeke i Malin wysiadają, wyjmują broń i ruszają w stronę samochodu i bramy.

Przemykają w ciemności wzdłuż ściany magazynu, w stronę białego vana. Wysoki Wietnamczyk z włosami związanymi w kucyk stoi plecami do nich, jest ubrany w dżinsy i różowy T-shirt, za paskiem spodni ma wetkniętą broń. – Możemy go zdjąć – mówi Malin, podkradając się od tyłu do mężczyzny, podczas gdy Zeke trzyma go na muszce. Malin się skrada. Następuje na gałązkę, która pęka z trzaskiem. Jest trzy metry za mężczyzną, który teraz się odwraca, sięga po pistolet, potyka się i Malin rzuca się na niego i wali kolbą pistoletu w lewą skroń. Mężczyzna bezgłośnie osuwa się na ziemię. Malin próbuje uspokoić oddech, a obok niej na lakierze furgonetki odbija się słaba poświata latarni. Zeke podkrada się do niej. – Wchodzimy – mówi Malin. Czarna brama jest lekko uchylona i z bliska Malin widzi, że w drewnie wyrzeźbiony jest wzór przedstawiający piękne, ciemnoniebieskie ryby, gigantyczne sumy otoczone przez setki drobnych węgorzy. Sumy mają szerokie szczęki, które wyglądają, jakby chciały się zatrzasnąć tak jak brama. Ze szczeliny sączy się ciemność, płynie w ich stronę. Zagłębiają się w nią. Wchodzą do magazynu gotowi dać się pożreć czemuś obcemu, co czai się gdzieś przed nimi.

62 Mimo mroku Malin i Zeke wyczuwają rozmiary pomieszczenia, rozróżniają zarysy ściany jakieś trzydzieści metrów na prawo. Panuje cisza. Spod drzwi dalej w głębi sączy się cienka strużka światła i podkradają się w jej stronę, a Malin ma nadzieję, że mężczyzna, którego dopiero co ogłuszyła, wciąż leży na ziemi. Są przy drzwiach. Stają z boku, żeby przez szczelinę nie było widać ich cienia. Malin przysuwa ucho do drzwi. Blacha przy jej policzku jest zimna. Cisza. Żadnych głosów, ale to tutaj musiała zniknąć Liv Negrell, sama lub z innymi osobami, które były w samochodzie. Malin po omacku szuka ręką klamki, znajduje ją, otwiera drzwi i zagląda do mniejszego pomieszczenia oświetlonego nagą żarówką wiszącą pod sufitem. Szare, brudne ściany. Niepomalowana betonowa podłoga z plamami, które wyglądają jak zaschnięta krew. Czy tu kiedyś była rzeźnia? Czy czuje w powietrzu metaliczną woń i śmierć? Pośrodku przeciwległej ściany znajdują się kolejne drzwi. Podchodzą do nich, nasłuchują. Czy ktoś jest po drugiej stronie? I teraz słyszą głosy. Kobieta, mężczyźni, cicho płaczące dziecko. Mówią po wietnamsku. Po angielsku. Parę szwedzkich przekleństw. Malin daje znak Zekemu. Potem kopie w drzwi.

Karin Johannison zasnęła obok Tess. Na jej szyi usiadł komar, znalazł żyłę biegnącą tuż pod skórą. Karin przez sen mocniej przytula do siebie córkę. We śnie przychodzi do niej kraina.

Bomby. Płonące nocne niebo opada na ziemię i rozpalona galareta z benzyny wyżera skórę dzieciom, na polach ryżowych eksplodują miny, okaleczając ich rodziców. Ludzie o tak zniekształconych ciałach, że ich usta zarosły. Ludzie, których się poświęca, których nie ceni się wyżej niż kilka nędznych dolarów z tego prostego powodu, że niektórzy uważają, iż życie samo w sobie nie jest nic warte. Zielone mundury. Powiewające gwiaździste flagi stają się we śnie niebem, a Karin biegnie, z Tess w ramionach, obie są nagie, i nie ma dokąd uciec, jedynie w ich wzajemną miłość. Woda wokół nich jest pełna węży, rekinów i elektrycznych węgorzy gotowych poparzyć je na śmierć. Nie ma żadnego życia poza tym snem. Ale przecież musi być. Życie dla mnie, dla Tess, dla nas, dla niej, dla nich. Dla Elli. Jutro się obudzę i być może będę musiała cię oddać, pragnę wiedzieć, co jest słuszne, kiedy ta chwila nadejdzie.

Dwóch Wietnamczyków w dżinsach i białych podkoszulkach stoi pośrodku oświetlonego reflektorami pomieszczenia. Jeden jest niski i krępy, a drugi wyższy i szczuplejszy. Kamera wideo zamontowana na statywie naprzeciw białej tkaniny. IPad na małym stoliku. Obok tkaniny ławka do masażu, z której zwisają czarne skórzane rzemienie. Na kamerze odtwarzany jest jakiś film, a płaczliwe głosy dzieci dochodzą z jej niewielkiego głośnika. Na wyświetlaczu jakieś ruchy, których Malin nigdy, przenigdy nie chce widzieć. Liv Negrell stoi plecami do Malin i Zekego i teraz się odwraca, widzi Malin, w jej oczach najpierw widać błysk zrozumienia, potem strach, złość, i Malin unosi pistolet, krzycząc: – Nie ruszaj się, bo będę strzelać. Szczupły mężczyzna podskakuje i z niemal nieludzką zręcznością rzuca się na Zekego, sięga mu do gardła. Ale Zeke uskakuje, oddaje strzał, chybia i w następnej sekundzie mężczyzna znów jest przy nim. Malin kątem oka dostrzega, jak ten niższy rzuca się w jej stronę, jest zaledwie metr od niej, coś

błyska w jego ręce i Malin odwraca się w jego stronę, celuje, naciska spust i rozlega się ogłuszający huk wystrzału. Na udzie mężczyzny wykwita krwawa róża, z jego gardła wyrywa się wrzask, a potem osuwa się na podłogę. Krzyczy. Trzyma się za nogę i nagle milknie, a Zeke bije się teraz z tym wysokim, próbuje odepchnąć go od siebie. Niski wciąż leży na podłodze. Malin ma nadzieję, że kula nie przerwała żadnej tętnicy, ale nie ma teraz czasu się o to martwić, bo widzi, że Liv Negrell szuka czegoś pod ławką do masażu i chwyta za broń. Kurwa. Zeke. Tarza się po ziemi z tym drugim Wietnamczykiem. Wygrywa czy przegrywa? Musimy wygrać. I Malin celuje do Liv Negrell. – Rzuć broń! – krzyczy. – A ty kim, kurwa, jesteś? Obie kobiety trzymają się na muszce i Malin widzi kątem oka, jak Zeke wylądował pod Wietnamczykiem, próbuje odepchnąć ręce ściskające jego gardło i musi mu się udać. – Rzuć broń. Jestem z policji. Wiemy, co zrobiłaś. – Malin spodziewa się, że teraz padnie strzał, że poczuje rozgrzany metal rozdzierający jej ciało. Ale strzał nie pada. Zeke strącił ręce szczupłego Wietnamczyka ze swojego gardła i teraz to on go dusi, Malin słyszy, jak mężczyzna gulgocze, próbując złapać powietrze. – Strzelę! – krzyczy Liv Negrell. Ale zamiast tego to Malin Fors strzela, naciska spust i kula trafia w ścianę za plecami Liv Negrell. Kobieta rzuca się do tyłu, znika w ścianie, jakby była duchem. – Kurwa! – woła Malin. – Ucieka! Muszą tu być jakieś ukryte drzwi. Zeke powalił Wietnamczyka na plecy, wciąż wciska kciuki w jego gardło. Gdzie jego broń? Tam. Na ziemi. I Malin czuje, że Zeke sam nie przestanie, że chce dusić, póki serce w ciele tego drugiego przestanie pompować ostatnie resztki tlenu, które jeszcze w nim są.

Ciała. Dźwięki. Płacz, pojękiwanie z wyświetlacza. Ruchy. Nie chcę słyszeć, nie chcę widzieć. Filmują próbki towaru, myśli Malin. Uduś go. – Nie, nie – dobiega czyjeś kwilenie z głośnika, głos Elli, Malin poznaje go z filmu, który Katarina Karlsson pokazywała im w swojej chatce. Głos ma teraz ciemniejsze brzmienie, jest przepełniony żalem. Jesteś człowiekiem. – Zeke! – krzyczy. – Biegnę za Negrell. Odkrzykuje jej: – Dobra. – I Malin widzi, jak puszcza gardło nieprzytomnego mężczyzny i wali jego głową w betonową podłogę. Twarz niskiego Wietnamczyka jest blada, jest w szoku, mruczy coś niezrozumiale po angielsku. Czy on mówi: Don’t fuck with me? Nie, mówi coś innego. Malin przypada do ściany, w której zniknęła Liv Negrell. Maca między cegłami, naciska i ściana ustępuje, a potem biegnie długim korytarzem oświetlonym bladymi świetlówkami zwisającymi spod sufitu na czarnych kablach. Daleko przed nią. Postać. Uciekająca kobieta. Dorwę cię. I Malin słyszy, że jakieś drzwi otwierają się i zamykają. Po kilku sekundach jest przy tych drzwiach, szarpie je i otacza ją tropikalna noc. Obejmuje ją upał i przez chwilę chce stać nieruchomo, ale wtedy widzi Liv Negrell zrzucającą buty na wysokich obcasach i znikającą wśród palm wysypanego żwirem podwórza. Potem połyka ją dżungla. Ucieka w stronę rzeki, myśli Malin. Gwiazdy świecą teraz jaśniej.

Malin biegnie za Liv Negrell przez gąszcz roślinności wąską, wydeptaną ścieżką. Wszystko pachnie tutaj życiem, a nie rozkładem, tak jak w domu. Kobieta zatrzymuje się na ścieżce przed Malin, unosi broń i ogień wylotowy jest jak nagle wybuchający wulkan i w nagłym ostrym świetle stężała twarz Liv Negrell jest przez chwilę wyraźnie widoczna. Kula przelatuje ze świstem tuż przy uchu Malin. Ona sama też strzela, ale ręka jej się trzęsie i chybia. Liv Negrell rusza dalej w ciemność, w stronę rzeki. Malin czuje serce łomoczące w piersi. Brnie naprzód. Metr po metrze zbliża się do Liv Negrell. Już tak wiele razy ścigała ludzi. Za każdym razem ściga samą siebie, a postać ze snu przed nią będzie zawsze jej uciekać, nawet jeśli ją dogoni tu i teraz, w tym mieście, w tym miejscu na ziemi. Dżungla się kończy, a Liv Negrell znika jej z oczu, jakby zapadła się pod ziemię. Malin biegnie dalej, do miejsca, gdzie kobietę pochłonęła roziskrzona ciemność. Biegnie. Widzi budynki po drugiej stronie rzeki. Wyglądają jak statki kosmiczne, które pospadały z niełaskawego nieba, a hałas motocykli słychać aż tutaj. I już jest tam, gdzie Liv Negrell zniknęła. Stromy stok twardej, ubitej ziemi opada dwadzieścia metrów w dół w stronę cichej rzeki, po której niedawno pływały łodzie, a Liv Negrell powoli zsuwa się w dół, unosi broń w stronę Malin, strzela, ale znów nie trafia, a potem jej broń wydaje kliknięcie i kobieta odrzuca ją od siebie. Malin rzuca się w dół po stoku, szybko zsuwa się za uciekającą i po chwili obie toczą się w dół, w stronę rzeki. Wtedy świat się zmienia, twarda ziemia staje się miękką ustępującą powierzchnią, a zamiast ciepłego powietrza jest teraz ciepłą woda i Malin czuje, że stopy dotykają pokrytego szlamem dna i ma wrażenie, jakby węgorze i sumy podgryzały jej łydki. Jest płytko. Krzyczy z wściekłości i bólu. – Gdzie jesteś? Tam jesteś. Malin widzi Liv Negrell płynącą rzeką, kobieta próbuje stopić się z wodą i ciemnością, ale Malin płynie za nią, łapie ją za nogę, za suknię, ciągnie coraz bliżej i bliżej w stronę brzegu. Liv Negrell kopie, charczy, gulgocze, wrzeszczy w noc, ale potem się uspokaja, leży wykończona

na brzegu z ramionami wyciągniętymi nad głową. Malin czuje, że mokra sukienka przykleja się jej do ciała. Gdzie mój pistolet? Jest w kaburze. Kiedy go tam włożyłam? Działa? Naciska spust i rozlega się strzał. Ziemia wylatuje w górę obok Liv Negrell. Malin kuca nad nią, wciska jej pistolet do ust i widzi, że kobieta bezgłośnie się śmieje. Dlaczego się teraz śmieje? Dlaczego? Tak zabawnie jest umierać? Malin wysuwa pistolet z ust kobiety, wpatruje się w obcą, a jednak dziwnie znajomą twarz i zastanawia się, co takiego widzi. – Nie zabijaj mnie – mówi kobieta. – Jeśli mnie zabijesz, nigdy nie znajdziesz dziewczynki.

Malin. Wysłuchaj mojego wyznania, teraz, gdy cię proszę, żebyś uratowała moją córkę. Teraz, gdy cię proszę, byś nie zabijała tej kobiety nad brzegiem rzeki. Ja, Patrick Andergren, brałem łapówki, gdy pracowałem dla Ericssona w Indiach i w Wietnamie. Gdyby twoi koledzy z Wydziału do Walki z Przestępczością Gospodarczą poszperali trochę dokładniej, znaleźliby konta w Singapurze, z których dokonywano wypłat dla domów dziecka w Nepalu, Wietnamie, Indiach i Kambodży. Brałem łapówki. Załatwiałem interesy. A potem rozdzielałem pieniądze pomiędzy tych, którzy najbardziej ich potrzebowali. I jeśli to jest przestępstwo, to jestem winny. Używałem pieniędzy z łapówek, żeby spróbować coś naprawić. Teraz wiem, jaki byłem naiwny. Jak mogłem wierzyć, że wiem, co jest słuszne? Miłość, szczera, czysta miłość do dziecka chyba nigdy nie może być zła? Albo czy może być tak słuszna, że aż staje się zła? I co mam zrobić z tym wszystkim, czego się dowiedziałem? Tylko nie przychodź tu i nie rozdrapuj starych ran. Nie przychodź tu, by niszczyć, grozić, zakłócać spokój. Oddaj mi moje dziecko! Ukradli mi dziecko. UKRADLIMIDZIECKO! UKRADLIMIDZIECKO! Nie posłuchasz mnie? Malin? Co zrobimy? Skąd mamy wiedzieć, co jest słuszne, a co nie? Ale wiem jedno, teraz uratujesz Ellę. I to musi wystarczyć. Będę nadal unosił się w mojej nicości, powoli pochłaniany przez biel, która jest równocześnie ciepła i zimna, biel, która jest naszym światem. Moim światem z samotnych znaków zapytania.

63 Liv Negrell z uniesionymi rękoma idzie przed Malin ścieżką przez zwartą wilgotną ciemność dżungli. Dźwięki i zapachy miasta za ich plecami, opary benzyny, tysiące głosów, które zmieniają się w jeden pomruk. – Nie zabijaj mnie – mówi Liv Negrell. Odwraca się i w ciemności jej twarz staje się maską, ludzką maską, niezdradzającą żadnych uczuć. – Zamknij się – mówi Malin. – Idź. – Zabiorę cię do niej. Pokażę ci, gdzie mam dziewczynkę. Masz ją w magazynie? Gdzie? Czy Zeke ją znalazł? Mogę cię już zastrzelić? Zabiję cię. Palmy i pnącza wydają się zamykać nad Malin, tworzą ciemność bardziej zwartą niż kiedykolwiek wcześniej widziała, a brudne ubrania przyklejają się do jej ciała. Liv Negrell mówi: – Możemy to robić razem. Nie masz pojęcia, ile pieniędzy można na tym zarobić. – Na czym? – pyta Malin. Idą dalej w stronę magazynu. Coś w jej głosie musiało zachęcić Liv Negrell, przekonać ją, że Malin się waha. – Sprzedaję dzieci – mówi. – Sprzedaję je Australijczykom i Hindusom, Indonezyjczykom i Japończykom. Robią z nimi filmy, sprzedają je jako niewolników. – Niewolników? – Niewolników seksualnych. Pedofile uwielbiają dupczyć. Zapłacą każdą cenę za dzieci, a gdy już przerżną je tak, że do niczego więcej się nie nadają, zabijają je i zakopują na jakimś odludziu. Filmują to, jak je zabijają. Są tacy, których i to kręci. Palec na spuście. Malin powoli go naciska. Jest bliska utraty panowania nad sobą. Ale przed sobą widzi już magazyn. Oświetlony w mroku jak katedra. – Tutaj odbierają dzieci. Sto pięćdziesiąt tysięcy amerykańskich dolarów za dzieciaka. Dwieście tysięcy. Czy jestem człowiekiem?

Teraz strzelę. Muszę. Ale ona wie różne rzeczy. Może zaprowadzić nas dalej. Do Elli. I Malin patrzy w stronę magazynu, teraz jest już zaledwie jakieś sto metrów przed nimi, gdy wychodzą z dżungli na otwarty, wysypany żwirem plac. Zeke. Co robisz? Wszystko z tobą w porządku?

Zeke kuca przy jednym z Wietnamczyków. Znalazł kawałek liny ciśnięty w kąt. Mocno związał obu mężczyzn i opatrzył postrzelonemu ranę na udzie kawałkiem swojego T-shirta, żeby zatrzymać krwawienie. Mężczyźni są cicho. Wiedzą, że zostali pokonani. Kamera jest wyłączona. Zeke dokładnie szukał, ale nie znalazł już żadnych drzwi, żadnej kryjówki w podłodze. Nasłuchiwał, ale nie usłyszał ani jednego dźwięku, żadnego stłumionego płaczu. Mimo to jest pewny: dzieci, wśród nich Ella, są gdzieś tutaj. Jeszcze nie jest za późno. Mężczyzna, którego Malin powaliła przy furgonetce, nie ocknął się, ale on również jest teraz związany. Zeke się zastanawia, co się stało z Malin. Dogoniła Liv Negrell? Czuje, jak ściska mu się żołądek. A jeśli Malin leży martwa gdzieś w dżungli? Jeśli Liv Negrell tutaj wraca? Mocniej ściska pistolet, wstaje i podchodzi do iPada podłączonego do kamery. Zamyka jakieś otwarte okno i widzi na ekranie iPada mnóstwo małych ikon filmów w QuickTime. Odpala dziesięć filmów na raz i robi mu się niedobrze od tego, co widzi. Zatrzymuje filmy. Zatacza się do tyłu w kąt magazynu i tam rzyga, ale wie, że jego uczucia teraz nikomu nie pomogą. Wraca do iPada. Otwiera program e-mailowy i tam jest wszystko: kontakty Liv Negrell, kupcy, nazwisko po nazwisku, i myśli, teraz was mamy, skurwysyny, i w tej samej chwili otwierają się drzwi magazynu i do środka wchodzi Liv Negrell, a tuż za nią Malin.

Obie są czarne od rzecznego mułu. Jakby umarły i teraz powróciły do krainy żywych.

Jestem tutaj. To ja tu jestem. Jesteśmy tutaj. Musicie nas usłyszeć. Jesteśmy blisko. Nie chowamy się. Przyjdźcie do nas.

A teraz? Co będzie teraz? Malin widzi przed sobą Liv Negrell, widzi Zekego przy iPadzie. – Wiemy o wszystkim – mówi Zeke. – Zabiłaś Andergrenów, zabiłaś Sonny’ego Levina. Liv Negrell wydaje się wahać, a po chwili mówi: – Węszyli zbyt blisko. A Sonny był za słaby. To mówi maska, myśli Malin, maska stworzona po to, żeby ukryć to, co w nas najgorsze. Pistolet. Znów go unosi. Celuje w Liv Negrell. Ma ochotę nacisnąć spust, ale Zeke unosi rękę: czekaj, jeszcze nie jest za późno. – Jeśli mnie puścicie, pokażę wam, gdzie jest dziewczynka. Jest niedaleko. Bo chyba po to przyjechaliście? Po nią? Puścić cię? Oszalałaś? – Gdzie ona jest?! – ryczy Zeke. – Jeśli nie powiesz, gdzie ona jest, strzelam – mówi Malin. Liv Negrell uśmiecha się do nich. – Co wy sobie właściwie wyobrażacie?! Myślicie, że kim jesteście? – Dobra, puścimy cię – mówi Malin. – Ale tylko pod warunkiem, że najpierw dasz nam dziewczynkę. Jeśli pokażesz, że żyje. – Kłamiesz. Dlaczego mielibyście mnie puścić? – Bo nie mamy innego wyboru, jeśli chcemy ją znaleźć – przyznaje Malin.

– Mamy cię gdzieś – mówi Zeke. – Chcemy tylko Ellę Liv Negrell zdaje się rozważać opcje, potem podchodzi do krótszej ściany pomieszczenia, pochyla się, naciska ścianę niemal przy samej podłodze i wysuwają się małe drzwi. Zeke klnie pod nosem. A Liv Negrell mówi w otwór coś po wietnamsku, przyjaznym, łagodnym głosem, jakby wabiła do siebie ukochane psy. Malin patrzy w czarną dziurę, słyszy, jak Liv Negrell mówi po szwedzku: – Ella, możesz teraz wyjść. Nic ci nie grozi.

Światło. Ja, my, teraz je widzimy. Ale na pewno jest niebezpiecznie. Mamo, tato. Czy to wy? Ale nie możecie przyjść, widziałam to, tam w piwnicy, obudziłam się, podkradłam bliżej i widziałam ją i was w piwnicy. Pamiętam. Nie chcę pamiętać. To jej głos i teraz prosi mnie po szwedzku, wyjdź, wyjdź, nic ci nie grozi, a ja już nie chcę tu być nawet jeśli tam na zewnątrz czeka ona. Chcę wyjść, mamo. Chcę być wolna, tato. I pełznę w stronę światła. Do tego złego głosu. Chyba nie tylko ten zły głos tam jest? A inni ruszają za mną w stronę światła. Jakbym wiedziała coś, czego oni nie wiedzą. Jakby myśleli, że to ja jestem ta grzeczna. Grzeczna rybka, delfinek. Ta, która chce być dla nas miła.

Malin widzi, że z otworu wychodzi mała dziewczynka, naga, brudna, milcząca. Dziewczynka wypełza na podłogę i to jest Ella.

Ella. Malin woła do niej: – Chodź do mnie. Liv Negrell czeka. Patrzy na dzieci, które jedno po drugim wypełzają z czarnej dziury do oświetlonego pokoju, a Malin nie spuszcza z niej wzroku, celuje w jej przypominającą cień postać. Czwórka, piątka, szóstka nagich dzieci. Trzech chłopców, trzy dziewczynki. Zeke znalazł gdzieś kolorowe, cienkie sarongi i dzieci siadają w kole na podłodze, tuż obok siebie, a Zeke kuca przy nich, mówi do nich miłe słowa w języku, który musi być dla nich obcy, zapewnia, że teraz wszystko będzie dobrze, i okrywa je miękkim materiałem. Ella. Jest przy Malin, która się pochyla, obejmuje ją wolną ręką, szepcze: – Dobrze, już dobrze. Już wszystko dobrze. – I wydaje jej się, że słyszy głosy Cecilii i Patricka Andergrenów. Że uspokajają swoją córkę: Ona cię uratowała, Ella. Teraz już nic złego nie może ci się stać , i Malin przysuwa się do Zekego i innych dzieci, szepcze Elli do ucha: – Usiądź z innymi, on ma na imię Zeke i jest najfajniejszy na świecie, da ci sarong, żebyś nie musiała marznąć. Ella niechętnie puszcza Malin, odchodzi, siada obok Zekego i wpełza pod kawałek tkaniny. Malin macha pistoletem, pokazuje Liv Negrell, że ma ruszyć w stronę drzwi. Kobieta posłusznie rusza i wkrótce stoją przed budynkiem. – Dotrzymałaś obietnicy, teraz ja dotrzymam mojej. Biegnij nad rzekę i znikaj. Powiem, że uciekłaś. I twarz-maska przed Malin się uśmiecha. Liv Negrell przez chwilę stoi nieruchomo, a potem się odwraca i rzuca biegiem w ciemność. Dziesięć metrów. Piętnaście. Wtedy się zatrzymuje. Odwraca głowę i krzyczy do Malin: – Zabiję cię, słyszysz! Jeśli cię jeszcze kiedyś zobaczę! DON’T FUCK WITH ME! A potem biegnie dalej. Wbiega w mrok. Malin unosi broń, chce strzelić, zamierzała strzelić, taki był plan, zabić tę kobietę, uczynić jej śmierć częścią siebie samej, wiecznej, doskonałej, i Malin kładzie palec na spuście, naciska, ale w

ostatniej chwili podrywa pistolet w górę i kula nie trafia. Odgłos wystrzału odbija się echem w ciemnościach nocy. To nie ma sensu, myśli Malin. Zabić cię. Cień przed nią znów się zatrzymuje. I Malin się nie waha, pędzi za znikającą postacią, biegnie szybciej niż kiedykolwiek w życiu, a Liv Negrell teraz ucieka, biegnie, ale o wiele za wolno. Malin ją dopada. Rzuca się na nią. Czuje ciało Liv Negrell przy swoim, powala ją na ziemię, potem tarzają się, aż w końcu Malin udaje się wcisnąć lufę prosto w jej pierś i wtedy szepcze: – Poddaj się. Teraz cię mam. A Liv Negrell nieruchomieje i z jej ust wydobywają się słowa: – Nigdy nie będziesz mnie miała. Nad nimi wznosi się bezkresna kopuła bezchmurnego nieba, na którym każda gwiazda to pragnienie miłości jakiegoś zapomnianego dziecka.

64 Tej nocy stało się to, co musiało się stać. Na miejsce przyjechała wietnamska policja. Personel ze szwedzkiego konsulatu. Malin stała w poświacie niebieskich świateł przed magazynem, z Ellą na rękach, patrzyła na pracę wietnamskich policjantów, myślała: Nie spartaczcie tego w tym waszym skorumpowanym kraju. Spróbujcie tylko. Ale w ich spojrzeniach widać było powagę. Wobec czegoś takiego żaden człowiek nie pozostaje obojętny. Malin i Zeke złożyli niepełne, chaotyczne wyjaśnienia: musieliśmy przyjechać prosto ze Szwecji, podążać za naszym tropem, nie mieszając w to nikogo. Nie było czasu, jeśli mieliśmy zdążyć uratować dziewczynkę i dzieci. – And the result speaks for itself, right? Ella pojechała do szpitala z młodą dyplomatką. Dziewczynka przylgnęła do Malin, a ta nie chciała jej puścić, ale w końcu je rozdzielono i Malin patrzyła, jak Ella wpełza na kolana tej młodej kobiety na tylnym siedzeniu czarnego samochodu i mocno się do niej przytula. – Zabierzemy cię do domu, do babci. Wyjedziemy za kilka dni. – Malin pokazała jej to ruchem ust, kiedy samochód ruszał. Pozostałe dzieci pojechały z wietnamskim policjantem do innego szpitala. Liv Negrell i mężczyźni zostali aresztowani. Wywieziono ich i Liv Negrell nie powiedziała już nic więcej. Czekała z zamkniętymi oczami obok swoich pomocników w magazynie, aż wszystkich wyprowadzono. Zabezpieczono dowody. Skontaktowano się z Interpolem. Wystosowano międzynarodowe listy gończe. Plątanina zaplątana w plątaninie zaplątanej w jeszcze większej plątaninie. Ile dzieci udało nam się uratować? – myślała Malin, stojąc w niebieskim świetle przed magazynem. Ile przepadło? Ile jeszcze przepadnie? Jaka jest cena ślepoty? Myślała: Wystarczy jakaś drobna suma w kopercie i niemal każdy urzędnik w tym kraju zgodzi się zaakceptować fałszywe zdjęcia szczęśliwego dziecka u jakiejś duńskiej rodziny. Ale dziecko nigdy nie dotarło do Danii.

Trafiło do podziemnej dziury w Melbourne. W Hongkongu. W Tokio. W Londynie. W Paryżu. W Berlinie. W Linköpingu. Miasta, myślała, dorośli bez granic, są ciemnością na czarnym niebie. W światłach są dzieci. To nasze zadanie, by je uratować. Wrócili do hotelu Majestic późną nocą. Zeke zniknął w pokoju Karin, nie miał już sił bawić się w żadne gierki, a Malin została sama w wilgotnym hotelowym korytarzu. Miasto na zewnątrz szeptało. Szumiało, stukało. Nie chciało zasnąć. Nie potrzebowało odpoczynku. Malin wciągnęła głęboko powietrze, czuła, że jej sukienka jest ciężka od zaschniętego brudu. Wiedziała, że to, co najgorsze, być może dopiero ją czeka.

Następnego ranka wszyscy wcześnie wstali. Wsiedli do wynajętego samochodu i pojechali w stronę granicy miasta. Pojechali do domu dziecka, z którego Karin odbierała Tess. W budynku mieścił się obecnie supermarket w zachodnim stylu. Wyjechali z miasta. Na północ, na wschód. Zeke za kierownicą, Malin obok niego, Karin i Tess na tylnym siedzeniu, a nad nizinnym krajobrazem wznosiły się palmy, niczym wieczne eksplozje granatów nad ryżowymi polami, na których kobiety, ubrane w ciemne spodnie i bluzy koloru ochry, stały z pochylonymi głowami, odwracając twarze od wznoszącego się słońca. Pola przeszły w dżunglę, motocykli zrobiło się mniej, rowerów więcej, i mijały ich ciężarówki wypełnione po brzegi orzechami kokosowymi, drewnem i cysternami z kauczukiem, dążeniem tego obcego kraju do dobrobytu. Pojedyncze dzieci na skraju drogi. Grupki dzieci. Bawiące się, jakby samochody nie mogły ich dosięgnąć, jakby istniała jakaś niewidzialna bariera pomiędzy nimi a tym, co mogłoby je zmiażdżyć. Podróżowali w ciszy.

Nawet Tess niewiele mówiła. Zatrzymali się przy stacji benzynowej, żeby zatankować. Kupili curry od jakiejś starej kobiety w małej wiosce, która składała się z prostych, parterowych betonowych bud z dachami z zardzewiałej blachy. Około południa na drodze wzbijał się kurz, a w miarę jak zbliżali się do wybrzeża, krajobraz stawał się coraz bardziej nizinny. Trawa była wysoka na metr, a przez jej grube źdźbła mogli czasami dostrzec stożkowate ryżowe kapelusze, niesione ciężary, mięśnie ludzi pracujących na polach. Malin próbowała sobie wyobrazić, co myśli Karin. Jej uczucia przed tym, co mogło się stać. Ale nic nie przychodziło jej do głowy. Jedynie wrażenie, że miłość musi biec swoim torem, że to, co słuszne, może być złe i vice versa, i że jedyne, co my ludzie tak właściwie dzielimy, to te same podstawy. To jest jak fala. Nie sposób z nią walczyć. Można jedynie dać się jej unieść i próbować utrzymać głowę nad powierzchnią tak długo, jak długo się da. Minęli obrzeża Da Nang i do samochodu wdarła się słona, intensywna woń morza. Tess spała wtulona w ramię mamy. Wcześniej, gdy dziewczynka nie spała, nie okazywała żadnych oznak niepokoju. Jechali wzdłuż morza na południe, w stronę Hoi An. Widzieli autokary pełne Chińczyków, które zatrzymywały się i wypuszczały pasażerów przy wysokich, nowo wybudowanych kasynach stojących przy plaży, a za tymi budynkami szalało wściekłe morze; potężne podwodne prądy kusiły swą uwodzicielską pieśnią. Gdy wjechali do Hoi An, był wczesny wieczór, w ciemności nad rzeką żarzyły się czerwone latarnie, sprawiając, że zniszczony tynk domów kupieckich lśnił jak patyna na powleczonych werniksem starych obrazach. Malin rozwinęła karteczkę i odczytała adres i nazwisko. Nazwisko kobiety. Zastanawiali się. Powinni znaleźć najpierw hotel czy odszukać ten adres? – Zrobimy to od razu – powiedziała Karin. A Tess się obudziła: – Co zrobimy, mamo? Karin nie odpowiedziała córce i Malin we wstecznym lusterku widziała, jak głaszcze Tess po plecach, słyszała cichutki szelest miękkiej bawełny. Zapytali o drogę sprzedawcę kapeluszy.

Wskazał na drogę wylotową z miasta i gdy dotarli do miejsca, gdzie powinien być właściwy adres, zapadł już zmrok, cykady kończyły w ciemności swą pieśń, a Malin wysiadła z samochodu, podeszła po żwirze do małego skupiska blaszanych bud, widziała palmy wzdłuż rzeki rysujące się w świetle pierwszych gwiazd na niebie. Zeke poszedł za nią. Przed jednym z domów siedzieli żylaści mężczyźni ubrani w szorty i podkoszulki, palili papierosy i pili whisky Mekong z butelki, którą podawali sobie z rąk do rąk. Malin zapytała o adres, o kobietę, wyjąkała nazwisko, a najstarszy z mężczyzn pokręcił głową i odrzekł: – Nigdy nie słyszałem o tym adresie, nigdy nie słyszałem nazwiska tej kobiety, nie wiem, kto to taki. Na pewno dobrze trafiliście? Na pewno mieliście szukać w Hoi An? Malin podała mu dwudziestodolarowy banknot. Wziął od niej pieniądze. Spojrzał jej w oczy i Malin próbowała dostrzec coś w czarnych źrenicach, ale nic nie zobaczyła. Oddał jej banknot. – Wiem, dlaczego tu jesteście. Ale nie mogę wam pomóc. Któryś z pozostałych podał mu butelkę. Upił łyk, popatrzył w inną stronę. – Możecie porozmawiać z duchami nad rzeką – szepnął. Wsiedli do samochodu. Odjechali stamtąd. – Nie to miejsce – powiedziała Malin. Znaleźli skromny hotel nad rzeką i gdy rano zobaczyła słońce wschodzące nad pomarszczoną wodą, wiedziała, że ta rzeka była kiedyś w jej snach jako zapowiedź tego, co będzie, pragnienie, by pewne rzeczy były możliwe, płynący sen w śnie, tęsknota za tym, by móc wszystko naprawić. Pojechali do miejsca, gdzie miał być sierociniec, w którym Tess była podobno na samym początku. Ale nie było żadnego sierocińca. Tylko pole ryżowe, gdzie jakieś obce drapieżne ptaki zataczały kręgi na błękitnym jak płomień niebie. Pojechali do ratusza w Hoi An. Powłócząc nogami, weszli po schodach do zniszczonego kolonialnego budynku. Szukali ludzi, którzy podobno podpisali dokumenty. Ale ich nie było. Pojechali do Da Nang. Próbowali tam odnaleźć ludzi, których nazwiska figurowały w papierach. Ale ich nie było. Uzyskali pomoc od pewnego mężczyzna z ratusza w Da Nang, który zadzwonił do Sajgonu, ale

uzyskał odpowiedź, że nikt nie może im pomóc, że wszystkie akta z miesięcy, które ich interesują, zostały zniszczone podczas powodzi po ubiegłorocznych ulewnych deszczach, utracone zostały zarówno dokumenty na papierze, jak i twarde dyski. Wrócili do Hoi An. Przez trzy dni szukali kobiety, która mogła być biologiczną matką Tess. Widzieli twarze. Surowe twarze. Uśmiechnięte twarze. Podejrzliwe, życzliwe twarze. To nie były maski, lecz twarze. Spojrzenia, w których widać było zastanowienie: Coście za jedni? Czego tu chcecie? Co możecie dla mnie zrobić? Malin poszła sama na spacer wzdłuż rzeki. Czuła, jak jej stopy zapadają się w błotnisty brzeg, przykucnęła pod zwisającymi palmowymi liśćmi, a promienie słońca były jak płomienie spawarki na jej ciele. Czasami wydawało jej się, że słyszy płacz kobiety, lecz kobieta pozostała niewidzialna, a Malin czekała nad rzeką aż do wieczora, może jednak usłyszy, jak łzy kobiety kapią do wody. Ale w mroku nad rzeką kryły się jedynie komary i cisza, samotność i obcy szept, którego nie chciała już słuchać: A child for a pig, a child for a pig. To duchy szepczą, pomyślała Malin. Zabłąkane duchy, które nie mają się gdzie podziać.

Czwartego dnia się poddali. Malin i Zeke wrócili do hotelu późnym popołudniem. – Teraz zrobiliśmy już wszystko, co w naszej mocy – stwierdziła Karin, gdy znaleźli ją z Tess na leżaku przy hotelowym basenie. W barze obok lśniły butelki. Ale Malin nie miała ochoty pić. – Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy – powtórzyła, a Zeke potwierdzająco pokiwał głową. Tess chciała pobawić się w basenie i Malin powiedziała Zekemu i Karin, że jeśli chcą pobyć trochę sami, mogą iść na spacer po mieście. – Zajmę się Tess.

Patrzyła za nimi, gdy znikali w hotelowym ogrodzie. Widziała i słyszała radosną, pokrzykującą Tess, która w świetle zmierzchu zmieniła się w delfina. Malin oparła się na leżaku, patrzyła w niebo i przed jej oczyma gwiazdy się przesuwały, samotne obrazy stały się jednym wzorem, ulotnym, ale wiecznym, doskonałym znakiem, który – jak miała nadzieję – oznaczał miłość. A kilka kilometrów od tego miejsca kobieta wyszła ze swojej blaszanej budy, powędrowała w dół nad rzekę, rozpuściła długie włosy i pozwoliła, by jej łzy powoli opadały w czarną wodę. Wiedziała, że jej szukają. Wiedziała, po co przyjechali. Kogo przywieźli ze sobą. Ale postanowiła zostawić to tak, jak było. Ze względu na dziecko. Dziecko, które mogło wyciągnąć rękę w świat i w wilgotnej zasłonie mgły, która była przyszłością, wyczuć coś lepszego. Życie, które mogło należeć do niej.

Epilog Malin leży w łóżku. To może być jakiekolwiek łóżko. Gdziekolwiek, kiedykolwiek. Pokój, w którym śpi, jest wilgotny i ciepły, powietrze suche i zimne. A we śnie Tove unosi dmuchawca, rozdmuchuje nasionka w świetle snu. Teraz są wolne, mamo, szepcze. Teraz są wolne. Nie tak jak ty, mamo, ale tak jak ja. Są wolne jak ja.

Copyright VATTENÄNGLAR © M ons Kallentoft, 2012 First Published by Forum, Sweden Published by arrangement with Nordin Agency, Sweden. All rights reserved Copyright © for the Polish e-book edition by REBIS Publishing House Ltd., Poznań 2013 Informacja o zabezpieczeniach W celu ochrony autorskich praw majątkowych przed prawnie niedozwolonym utrwalaniem, zwielokrotnianiem i rozpowszechnianiem każdy egzemplarz książki został cyfrowo zabezpieczony. Usuwanie lub zmiana zabezpieczeń stanowi naruszenie prawa. Redaktor: Elżbieta Bandel Opracowanie graficzne okładki: Lucyna Talejko-Kwiatkowska Projekt okładki: Niklas Lindblad / M ystical Garden Design Zdjęcie na okładce: Eva Lindblad, 1001bild.se

W publikacji wykorzystano czcionkę z rodziny Liberation (https://fedorahosted.org/liberation-fonts/)

Wydanie I e-book (opracowane na podstawie wydania książkowego: Wodne anioły, wyd. I, Poznań 2013) ISBN 978-83-7818-220-7 Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o. ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań tel. 61-867-47-08, 61-867-81-40; fax 61-867-37-74 e-mail: [email protected] www.rebis.com.pl Konwersja do formatu epub: AKAPIT, Poznań, tel. 61-879-38-88

Spis treści Okładka Strona tytułowa Prolog I. Samotna miłość 1 Nie śnimy 2 Kim jest ta kobieta... 3 4 5 6 7 8 Mamo 9 10 Katarina 11 12 Co wy wiecie o naszym strachu 13 14 15 16 Nienawiść do własnego rodzeństwa 17 18 19 20 21 22 23 II. Zatopiony świat

W nocy para jest jak srebrzysta... 24 25 26 27 28 Widzimy wszystko... 29 30 31 32 33 34 35 36 Musisz wypocząć, Malin 37 38 III. Rzeką przez świat Wyjdź, Ella 39 Co człowiek pozostawia po sobie 40 41 42 43 Jaką miłość można zbudować na kłamstwie 44 45 46 Ella 47 48 49 50 51 52

53 Gdzie przebiega granica 54 Co człowiek powinien zrobić... 55 56 57 58 Będziesz miała tyle rąk, ile chcesz... 59 60 61 62 Malin 63 64 Epilog Strona redakcyjna