Kennedy E. - Biore sobie ciebie

Dla Joshui

SOBOTA

ROZDZIAŁ 1 Wychodzę za mąż. On to ideał! On to katastrofa. – Odbiło ci – mówi Freddy, podając mi kolejnego drinka. – Will to prawdziwe ciacho. Ma świetną pracę. Potrafi gotować. Naprawdę słodki. – Jest wszystkim, czym ja nie jestem – odpowiadam przyjaciółce. – Unieważnia moje wady. – Ha, ha! Wcale nie. Bawimy się w śródmiejskim klubie, mrocznym, nagrzanym i upiornie hałaśliwym. Na drugim końcu stołu Nicole nie odrywa się od telefonu, wystukuje esemesy, reszta dziewczyn tańczy koło stanowiska didżeja. – Jesteś kotem w worku! – Freddy przekrzykuje muzykę. – Wyglądasz dobrze, wpadłaś Willowi w oko, ale żeby cię kupić i zabrać do domu? – Jednym haustem wypija drinka. – Daj spokój. Wzdycham. – Sama nie wiem, jak właściwie do tego doszło. – Czyżby? – Dźga mnie swoim ostrym fioletowym paznokciem. – Skłonił cię podstępem, żebyś powiedziała „tak”? Odwrócił twoją uwagę – macha mi przed twarzą rękami – powiedzmy, ho, ho! ślicznymi światełkami? A potem wepchnął ci pierścionek na palec? – Było bardzo romantycznie! – protestuję. – Światło księżyca, muzeum! Freddy z namysłem kiwa głową. – Kiedy Patrick mi się oświadczył, ukrył pierścionek w niedźwiedziej skórze. A ściślej rzecz biorąc, w niedźwiedzim pysku. – Tej w holu? – W pokoju komputerowym. – Dlaczego wcześniej o tym nie słyszałam?

– Kazał mi czołgać się po podłodze i szukać – dodaje Freddy. – Byłam kompletnie goła. Brakuje mi Patricka. – I skuta – ciągnie Freddy. – Co, no wiesz. Pomogło. Już mam wypytać ją o szczegóły, kiedy ktoś siada obok mnie. Jest uroczy. Uśmiecham się do niego. Odpowiada uśmiechem. – Potrafię siłą umysłu zabijać ludzi – mówię mu. Śmieje się i pyta: – Mogę postawić ci drinka? Brytyjczyk. Momentalnie tracę dla niego głowę. Bez reszty. Wyciągam rękę i dotykam jego kręconych włosów. Już po chwili się całujemy. Smakuje dymem i bourbonem. Mogłabym całować się z nim przez całą noc, ale Freddy wyciąga mnie na parkiet. Kołyszemy się, wirujemy, kręcimy. Podskakujemy i wijemy się. Okręcamy się wzajemnie. – Przyniosłaś las drogas? – krzyczę. Wygląda na zaskoczoną. – Myślałam, że rzucamy. – Winifred! Akurat dzisiaj? Bierze torebkę ze stolika i prowadzi mnie do toalety. Kiedy wracamy, słodkiego Brytyjczyka nie ma. Nicole nadal pisze esemesa. Leta, Chelsea i Joy podskakują na krzesłach jak wariatki, wrzeszczą do muzyki i rozlewają drinki na wszystkie strony. Uwielbiam to. Jestem taka szczęśliwa. Chcę mieć panieński wieczór co tydzień. – Podzwońmy po ludziach z głupimi tekstami! – mówię. – Chodźmy do klubu ze striptizem! – proponuje Freddy. – Tak! – krzyczymy wszystkie z wyjątkiem Nicole, która nadal wystukuje cholernego esemesa. Mój telefon piszczy. Wiadomość od Philipa: Wilder, musisz natychmiast przyjsc.

Nieco chwiejnie wstaję z krzesła. – Pocałujcie mamusię na dobranoc, dziewczynki!

– Teraz? – woła Freddy z niedowierzaniem. – Nie mogą tego zrobić! Klepię ją po ramieniu. – Zaraz wrócę. Ha, ha! Wykluczone. Kancelaria to istny dom wariatów. Asystenci biegają po korytarzach ze stosami akt i teczek, nocne sekretarki drukują i kserują, jakby od tego zależały losy świata. Nigdy dotąd nie pojawiałam się w pracy w takim stanie, więc wszystko jest dla mnie dziwne, nowe i cokolwiek zabawne. Śmieję się, czym zaskarbiam sobie mroczne spojrzenia. A potem trafiam na niespodziewane ognisko zamętu. O nie – tracę równowagę, na szczęście ratuje mnie ściana. Dzięki Bogu za ściany. Ktokolwiek postawił je na korytarzu, wykazał się niezwykłym darem przewidywania. Ktokolwiek je wymyślił, był cholernym... Wsuwam się do toalety i przemywam twarz. O wiele lepiej. Idę do swojego gabinetu. W pokoju Lyle’a się świeci. Wchodzę. Siedzi, tłukąc w klawiaturę laptopa, otoczony stosami papierów i zatłuszczonymi pojemnikami po daniach na wynos. Blady i spocony wygląda, jakby zaraz miał dostać zawału. Oboje pracujemy w tym samym zespole prawników dla tego samego partnera. Ja w firmie drugi rok, on piąty. Można powiedzieć, że jesteśmy przyjacielskimi konkurentami. Bratnimi duszami. Bardzo, naprawdę bardzo sobie bliskimi. – Pieprz się – mówi Lyle. Opadam na krzesło. – Co jest, Wielka Myszo? Wzdycha ciężko. – Ile razy cię prosiłem, żebyś mnie tak nie nazywała? – Jedenaście. Co tu się wyprawia? Jest po północy. – Strona powodów w sprawie Lucasa złożyła wniosek o nakaz wstępny. – Nadal z furią pisze. – Mamy czterdzieści osiem godzin na odpowiedź. Możesz pomóc? Pstryknięciem zrzucam błyszczące konfetti, które przykleiło mi się do sukienki. – Obawiam się, że nie.

Lyle czyta, co napisał, wali w klawisz „return”, wali jeszcze mocniej, krzyczy do ekranu „Pierdol się!”, naprawdę mocno wali w „return”, głośno wciąga powietrze, odwraca się do mnie. – Ona-nie-może-pomóc – mówi tym swoim głosem zombi. – Więc-dlaczego-tu-jest? Cholerne konfetti – znowu w nie pstrykam. – Bo Philip-przysłał-jej-esemesa. Lyle marszczy czoło. – On tu jest? – Najwyraźniej, Maleństwo. – Philip nie potrafi esemesować. Wzruszam ramionami. – Może sekretarka go nauczyła. – Betty ma dziewięćdziesiąt lat. Dlaczego do ciebie pisał? – Lyle-się martwi. Lyle-się-zastanawia, dlaczego partner-jego-nie-wezwał. Lyle się boi. Wypada z gry. Jest na aucie. Chwyta długopis i mocno ściska. – W twoich oczach jest teraz tyle miłości, Lyle. – Kładę dłoń na sercu. – Nie wiem, czy zdołam to znieść. Przez sekundę jestem pewna, że zaraz przeskoczy biurko i dźgnie mnie w oko, ale jakoś się powstrzymuje. – Wynocha. – Wskazuje długopisem drzwi. – Natychmiast. Pieszo pokonuję dwa piętra. Na czterdziestym czwartym swoje gabinety mają partnerzy. Oświetlenie jest przytłumione i kosztowne, dywany grube. Nawet powietrze lepiej tu pachnie – jest rześkie i świeże, jakby dopiero co przywiezione z Alp, no bo kto wie? Idę korytarzem, podziwiając drogie dzieła sztuki i oprawne pamiątki z pełnej chwały przeszłości firmy. Sepiowe fotografie założycieli. Pisemne podziękowania od największych włamywaczy i tytanów przemysłu. List od Theodore’a Roosevelta z wyrazami oburzenia na wysokość rachunku. Philip z nogami na biurku czyta akta. Przystaję w progu. Opieram się swobodnie, och, jakże swobodnie, o framugę. Ale trochę się z nią rozmijam. Wolę zapukać. – Tak, Mathter? – mówię. Spogląda na mnie ponad okularami do czytania.

– Wilder. Wejdź. Ma na sobie frak. – Byłem na imprezie dobroczynnej – wyjaśnia. – Hola. – Podnoszę rękę. – Dobroczynność. Lepiej nie wnikajmy w szczegóły, dobra? Przez chwilę bez słowa mi się przygląda, potem wraca do czytania. Przysiadam na skraju fotela i czekam. Frak jest niezły. Przenoszę uwagę na biurko – masywne, barokowe, onieśmielające. Kompletnie się gubię w tych wirach, spiralach i motywach kwiatowych. Ciekawe, kto je wyrzeźbił. Pewnie sieroty. Osiemnastowieczne francuskie sieroty. Wyobrażam sobie, jak harują w warsztacie, ich drobne, spierzchnięte rączki drżą w zimnym wietrze, hulającym po równinie... gdzieś tam. We Francji. Niezgrabnie sięgają po narzędzia, upuszczają, tu odetną sobie paluszek u dłoni, tam u stopy. Odrywają pasy koronki od kaftanów, robią sobie szykowne opatrunki i wracają do pracy. Otwieram usta, bo chcę zapytać Philipa o te sieroty, ale dochodzę do wniosku, że lepiej nie. Splatam dłonie na podołku. Sukienka mi się podnosi. Wysoko. Strefa czerwona! Ciągnę za obrębek. Coś się rwie. Philip rzuca akta na biurko. – No tak – mówi. – Wychodzisz za mąż. – Owszem! – Idiotycznie unoszę oba kciuki. Dlaczego? I po co właściwie tu jestem? Nie powinno mnie tu być. – Jutro lecimy na Key West. Uśmiecha się. – Gratulacje. – Dziękuję! – Musimy twój urlop odwołać. – Słucham? – Czy raczej przełożyć. – Zdejmuje nogi z biurka i siada prosto. – Na kilka miesięcy. Jestem wściekła. Nie mogą mi tego zrobić! Chcę wyjść za mąż! Will to moja druga połówka!

– Wykluczone – mówię. – Je refuse. Philip wertuje dokumenty, czegoś szukając. Przerywa i patrzy na mnie. – To twój pierwszy ślub? – Tak, i... – Pamiętam swój pierwszy. – Rozczula się. – Ludzie mówią prawdę: pierwszy ślub jest najlepszy. – Dobrze wiedzieć, ale... – Następne składanie zeznań pod przysięgą w sprawie EnerGreen wyznaczono na piątek. – Zerka na kartkę, którą wyłowił z chaosu na biurku. – Świadkiem jest księgowy. Peter Hoffman. – Hoffman? Facet od maili? – Według Lyle’a pan Hoffman nie jest przygotowany do składania zeznań. Ktoś musi go przygotować. – Patrzy na mnie, unosząc brwi. Och, Philip potrafi zbić człowieka z tropu. – To część sprawy dotycząca oszustwa – przypominam mu. – Ja pracuję nad roszczeniami środowiskowymi. – Zakładam nogę na nogę i uśmiecham się do niego. Problem rozwiązany. Ale on marszczy czoło i kręci głową. – Lyle mówi, że znasz dokumenty. Wiesz, o co chodzi. Musisz się sprawą zająć. Powinnam była się domyślić, kto za tym stoi. – Lyle kłamie. Próbuje zepsuć mój ślub! On... Philip patrzy na mnie znad okularów do czytania. Jak surowy nauczyciel na niesforną uczennicę. Nie zamierzam ustąpić. Zadzieram brodę i wpatruję się w niego buntowniczo. Próbuję oprzeć łokieć o fotel, ale materiał jest śliski, rzecz w przypadku brokatu dziwna, więc krzyżuję ręce. – Będziesz musiał znaleźć kogoś innego. Rozpoczyna przemową o tym, że EnerGreen to najważniejszy klient naszej kancelarii... że to historyczny proces... stawką są miliardy dolarów... na karku czujemy oddech wściekłych agencji rządowych... opinia publiczna śledzi sprawę ze wzmożoną uwagą od czasu wycieku ropy... prawdziwym sprawdzianem oddania prawnika jest gotowość do poświęceń dla dobra klienta...

Szczerze? Nie potrafię się skupić. Głos Philipa jest gładki i spokojny. Niemal hipnotyzujący. Rozpraszają mnie refleksy światła na jego srebrnych włosach. Ma świetne włosy. Rewelacyjne. No ale przecież jest przystojnym facetem. On... – ...ponieważ dokumenty tego świadka najeżone są potencjalnymi pułapkami, trzeba go bardzo dobrze przygotować do składania zeznań, a osobą, która to zrobi, musisz być ty, Wilder. Ale mam wieści, które cię ucieszą. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności pan Hoffman w tym tygodniu przebywa na wakacjach na Key West. Życzy sobie tam składać zeznania, a strona powodowa wyraziła zgodę. Frak, okulary do czytania i uśmiech? On mnie wykończy. – Tak więc nasz plan wygląda następująco – ciągnie Philip. – Spotkasz się z panem Hoffmanem we wtorek w jego hotelu, który się nazywa – znowu zerka na kartkę – Zatoka Spokoju. Urocza nazwa, co? Ja przylecę w czwartek wieczorem. W piątek będę brał udział w przesłuchaniu – podnosi na mnie wzrok – oczywiście z tobą jako drugim adwokatem. Od piątku wieczorem będziesz mogła się cieszyć swoim dobrze zasłużonym odpoczynkiem. Zastanawiam się nad jego słowami. – Znaczy nie muszę przekładać ślubu. – Słusznie. – Więc dlaczego mówiłeś... – Ponieważ uwielbiam patrzeć, jak wściekłość wyostrza ci uwagę. – Znowu się uśmiecha. Zamykam oczy. – Wyślij kogoś innego – mówię słabo. – Doskonale, wyślę. Pod jednym warunkiem. Otwieram oczy. Patrzymy na siebie w milczeniu. Wstaję i zamykam drzwi. – W sukience czy bez? Wychodzi zza biurka. – Co za pytanie. Sięgam na plecy, żeby rozpiąć zamek. – Chcę, żebyś znowu spuścił mi lanie.

– Podobało ci się? – Kładzie się na długiej skórzanej sofie. Siadam na nim. – Nie – odpowiadam z ustami przy jego uchu. – Okropne. Później leżę koło niego z głową na jego piersi. Właśnie tego potrzebowałam. I właśnie dlatego wyszłam z własnej imprezy. Może to było oczywiste. Chociaż nie dla mnie. Nie od razu. Czuję jego dłoń na głowie, palce przeczesujące moje splątane włosy. Philip ma mnóstwo werwy jak na starszego faceta. Myślę o starszych. Są w porządku. Wszyscy są bardzo, bardzo... – Wilder? – Tak, sir? Uwielbiam tak do niego mówić. Znowu się podniecam. Uległość! – Jedna rzecz mnie martwi – mówi Philip. – Przykro mi to słyszeć, sir. Oddziela jeden kędzior od reszty, nawija go sobie na palec, łagodnie ciągnie. – Prawda jest taka, że chyba wprowadziłem cię w błąd. – W jakiej sprawie? – I tak musisz przygotować Hoffmana. Wzdycham z zadowoleniem i klepię go po klatce piersiowej. – Wiem. Podnosi głowę, żeby na mnie spojrzeć. – Naprawdę? Siadam i przeciągam się. Zaczynam zbierać swoje rzeczy. – Jasne. I nie mam pretensji. – Patrzę na niego. – Chociaż postąpiłeś źle, próbując mnie przymusić. – Tak. – Uśmiecha się. – To było cudowne, prawda? Rzeczywiście było, więc pozwalam, żeby znowu mnie przymusił, potem ja przez chwilę przymuszam jego. Ubieram się i taksówką wracam do domu. Mamy z Willem loft na North Moore Street. Zanim się wprowadził pięć miesięcy temu, mieszkanie było skromnie umeblowane, chłodne i bez ozdób – Freddy lubi powtarzać, że całkiem jak moja dusza. Teraz jest przytulne i miłe, pełne starych mebli Willa i pięknych rzeczy, które

przywozi z podróży. Musiał usłyszeć, że wytaczam się z windy, bo czeka przy drzwiach. W T-shircie i spodniach od piżamy, z włosami zmierzwionymi po prysznicu. Freddy ma rację – Will to prawdziwe ciacho. Ziewa i uśmiecha się do mnie. – Cześć, Lily. – Skarbie! Czekałeś. W kominku strzelają polana. Sączy się łagodna muzyka. Padam mu w objęcia. Jego kochające oczy przyglądają mi się uważnie. – Podać ci wiadro? – pyta z czułością. – Jeszcze nie – szepczę. Pomaga mi dojść do sofy i podaje szklankę z wodą gazowaną. Aspirynę. Kubek herbaty. Wszystko z góry przygotował. Wyciągam się i kładę głowę na jego kolanach. Okrywa mnie kocem. – Dobrze się bawiłaś? – pyta. Nie zasługuję na niego. Wiem o tym. – Dobrze. Odgarnia mi pasemka włosów z czoła. – Wyglądasz pięknie. Chociaż przyznaję sama przed sobą, że jestem okropna, wcale nie poprawia mi to samopoczucia. O tym też wiem. Patrzę na niego bezradnie. – Jestem kotem w worku, Will! – Kocham cię taką, jaka jesteś. – Och. – Wzdycham słabo. – Ha, ha. Poprawię się. Na pewno! Znajdę sposób, żeby okazać się godna jego. – Jutro wcześnie wylatujemy – mówi Will. – Chodźmy spać. – Kocham cię, Will! – wołam. – Tak bardzo cię kocham! W tej chwili rzeczywiście go kocham. Naprawdę! Uśmiecha się do mnie. – W takim razie mam świetny pomysł. – Jaki? – Wyjdź za mnie!

O Jezu. Zamykam oczy. – Okay! Co ja robię? Co zrobiłam? Przestań. Po prostu... się uspokój. Wszystko będzie dobrze. Będzie wspaniale! Jak? Właściwie wcale nie jestem tego pewna. Ale będzie dobrze. Wiem, że tak. Wszystko będzie dobrze.

NIEDZIELA

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 2 Dojazd na lotnisko JFK nie jest łatwy. Dwa razy muszę skorzystać z wiaderka. Odprawa i kontrola to małe piekła. Will pomaga mi pokonać poczekalnię. W samolocie dosłownie czołgam się przejściem i padam na fotel. Kobieta obok mnie skomli z głową między kolanami. – Cholernie mi niedobrze! – jęczy. – Hej, mnie też! Wczoraj miałam wieczór panieński. Podnosi głowę. – Wynoś się! Ma na imię Lola. Za trzy dni bierze ślub w Boca Raton. – Ślub w środę zmniejsza prawdopodobieństwo rozwodu – informuje mnie. – I to bardzo. – Naprawdę? – Udowodnili to. Statystycznie – odpowiada z naciskiem. Oczywiście wymieniamy się frontowymi opowieściami. – Na wyspie jest jeden sklep z frakami – opowiadam. – Nasza organizatorka wpłaca depozyt, a kilka godzin później sklep rabują. Z bronią w ręku. – Niewykluczone, że znam ludzi, którzy to zrobili. – Po kilku dniach ich złapali. – Och, w takim razie to nie oni. Przechylam się nad kolanami Willa, żeby spojrzeć na przejście. – Jak myślisz, kiedy zaczną podawać napoje? – Jeszcze nie wystartowaliśmy – mruczy Will. – A ta cholerna zadyma ze strojami to prawdziwy wrzód na dupie – mówi Lola. – Bettina, moja druhna, ma bzika na punkcie natury. Nie kupuje papierowych ręczników. Je to gówno z kapusty. – O tak. – Kiwam głową ze współczuciem. – Znam ten typ. – Wybrałam dla druhen suknie bez ramiączek. Naprawdę super. –

Lola ściąga swoje małe, acz pulchne usteczka barwy krewetek. – A teraz Bettina mówi, że się nie ogoli! – O jasny gwint! – To ohydne! Brązowe kępki. – Wzdryga się. – Wygląda, jakby trzymała tam zwierzęta. Wiesz, o które mi chodzi? – O chomika? – Nie. Olinguito. – Olinguito? – Są z Ekwadoru. – Lola kręci głową. – Małe, zezowate pojebusy. Próbuję skierować rozmowę na właściwy temat. – Pierwszy ośrodek, który wynajęliśmy dla gości, był superekologiczny, jak twoja przyjaciółka – mówię. – Energia słoneczna, zero węgla, zero emisji, rozumiesz? – Z tymi gównianymi żarówkami? – Właśnie. – Pochylam się ku niej. – W zeszłym miesiącu go zamknęli, bo w zbiorniku z wodą znaleźli martwą dziwkę. – O cholera! – krzyczy Lola. – Rozumiesz? – To okropne! – Wiem! Z namysłem odrywa kawałek pomarańczowej skórki z nosa. – Na ślub przychodzą te moje kuzynki. Identyczne bliźniaczki. Potężne. – Na moment przerywa. – Ciągle to robią. Czuję, jak szczęka mi opada. – Ze sobą? – Na imprezach rodzinnych bez przerwy się wymykają, na przykład do garażu. Piszą do siebie pokręcone wierszyki. – Wyjmuje telefon z torby i zaczyna przewijać zdjęcia. – Sprawdzę, czy nie mam fotki. Nie uwierzysz, jakie są wstrętne. – No, w tej grze solidnie dostajesz od niej w dupę – mówi pod nosem Will. Odwracam się do niego. Garbi się nad swoim telefonem, długie ciało wbił w niewielki fotel. Ma na sobie bluzę z kapturem i spłowiałą baseballówkę, naciągniętą na nieuczesane włosy. Nie ogolił się i taki jest zajęty pisaniem, że okulary zsunęły mu się na sam koniuszek nosa.

Wygląda jak przystojny włóczęga, a nie człowiek władający czterema martwymi językami. Szturcham go. – Zamknęli drzwi. Nie możesz pisać esemesa. Odpowiada szturchnięciem. – Spróbuj mnie powstrzymać. Wyrywam mu telefon. Chce go złapać, ale trzymam go poza zasięgiem jego rąk. – Jest mi potrzebny! – protestuje. – Strasznie się uzależniłeś od tego urządzenia. – Uzależniłem się. Jestem nałogowcem. – Proszę cię. W porównaniu z tobą jestem amatorką. Znowu wyciąga rękę, ale mocno trzymam telefon. – Ian ma pytanie w sprawie mojego projektu badawczego. – Śmieje się. – Muszę odpowiedzieć! – Pierwszym krokiem do wyleczenia jest przyznanie, że masz problem – oznajmiam. Splata dłonie na kolanach. – Mam problem. – Poważny problem. – Jestem bardzo chory – mówi Will posłusznie – i potrzebuję pomocy. – Grzeczny chłopiec. – Oddając mu telefon, uważniej go oglądam. – Zaraz – to nowy? – Służbowy – odpowiada, kończąc esemesa. – Muzeum dało ci telefon? – Na podróże. – Wyłącza telefon i wsuwa do kieszeni. – Wszyscy kuratorzy takie dostają. – To ma sens. Na wypadek, gdyby pojawiła się jedna z tych palących, nagłych spraw archeologicznych. Will wzdycha. – Zaczyna się. – Na przykład gdyby ci cholerni naziści znowu próbowali ukraść Arkę Przymierza. Bierze mnie za rękę.

– Już ci mówiłem, jak bardzo sobie cenię twój szacunek dla mojej pracy? Całuję go w policzek. – Cała przyjemność po mojej stronie, najdroższy. Wreszcie startujemy. Lola i ja pozornie przyjacielsko walczymy o podłokietnik. Zapadam w krótką drzemkę. Kiedy z toalety wychodzi starsza kobieta, odpinam pasy. Lola mierzy mnie pełnym wątpliwości wzrokiem. – Idziesz tam? – Jasne. A dlaczego? – Nigdy nie korzystam z toalety po starszych kobietach. – Staruszki są schludne. – To brudne dziwki. Klepię ją w nogę. – Lola, rozśmieszasz mnie! – Guzik ich obchodzą choroby przenoszone drogą płciową. Właściwie już nie żyją! Rita, ciotka mojej babci, ma osiemdziesiąt cztery lata, worek kolostomijny i krzywicę. Trzy razy miała rzeżączkę! – Biedna starsza pani! Lola prycha. – Ciocia Rita nie jest panią, skarbie. Will wtyka mi przed twarz jakąś pełnoziarnistą bułeczkę prosto z piekła. – Może coś zjesz? Na sam widok znowu mnie skręca. – Chyba nie dam rady. – Jednego gryza? Odgryzam kawałek, żeby mu zrobić przyjemność. – Opiekun – stwierdza Lola. – Prawdziwy skarb. Kładę dłoń na ramieniu Willa. – Wiem. – Mój zapłodnił striptizerkę na wieczorze kawalerskim swojego ojca – ciągnie Lola. – Moment – przerywam. – Na wieczorze kawalerskim ojca? – Żenił się czwarty raz.

– Całkiem jak w mojej rodzinie. To było, zanim się poznaliście, czy...? – Benny i ja jesteśmy ze sobą od liceum. Ale mi to wynagrodził. Widzisz? – Pokazuje pierścionek zaręczynowy. – Piękny! – Zajebiście wielki – zgadza się Lola. – A co się stało z dzieckiem? – Cordelia ma prawie trzy lata. Jest słodka! Będzie sypała kwiatki na ślubie. – Lola bierze telefon. – Sprawdzę, czy nie mam fotki. Przesiadamy się w Miami. Samolot na Key West jest mniejszy, w rzędach są tylko po dwa fotele. Nie mam z kim rozmawiać poza Willem, a on siedzi z nosem w książce. Szturcham go. – O czym czytasz? – O Epiktecie – odpowiada, nie podnosząc wzroku. – Przedmieściu Cleveland? Odwraca stronę. – Właśnie. Znowu go szturcham. – Nudzę się. Rozmawiaj ze mną. – Dlaczego nie czytasz książki? – Aż tak się nie nudzę. Opowiedz mi o Epiktecie. Zamyka książkę i poprawia okulary. – Był starożytnym filozofem. Stoikiem. Urodził się jako niewolnik w pierwszym wieku naszej ery na terenie obecnej Turcji, ale większość życia spędził w Rzymie i Grecji. Układam się wygodnie na fotelu. Uwielbiam słuchać Willa rozprawiającego o swoich intelektualnych zainteresowaniach. Jest cudownie precyzyjny i metodyczny. Z jego ust płyną długie, skomplikowane zdania. Jakbym była zaręczona z audiobookiem. Biorę go za rękę i się nią bawię. – Epiktet wierzył, że naszą największą siłą i źródłem naszej wolności jest zdolność dokonywania wyboru. Pozwala nam ona rozpoznać bardzo ograniczoną liczbę spraw w życiu, nad którymi sprawujemy kontrolę.

Lubię dłonie Willa. Są silne i pokryte odciskami – przypuszczam, że to skutek prac w terenie. Ma długie palce, wydatne knykcie. Kościste przeguby. Przykładam swoją dłoń do jego. Przerywa w połowie zdania. – Próbujesz mnie rozproszyć? – Oczywiście, że nie! – Puszczam jego rękę. – A co, to działa? – Zawsze. – Uśmiecha się. – Na czym skończyliśmy? – Wybór. Wolność. Kontrola. – No tak. – Zbiera myśli. – Epiktet wierzył, że całe ludzkie cierpienie to rezultat nadaremnych prób kontrolowania spraw, nad którymi nie możemy mieć kontroli. Nasze ciała, dobytek. Wydarzenia zewnętrzne. Inni ludzie. – Epiktet był przeciwnikiem cierpienia? Co za zbieg okoliczności – ja też! – Tylko przez odrzucenie naszych żądz i sentymentów możemy osiągnąć spokój wewnętrzny i żyć w harmonii z wszechświatem. – Strasznie chce mi się pić – mówię. – Będziesz miał coś przeciwko odrzuceniu sentymentu do tego soku pomarańczowego na twojej tacy? – A może zrobię to, wylewając go na twoją głowę? – Nie wydaje mi się, że byłby to czyn pozostający w harmonii z wszechświatem, Will. – Racja. Ale dzięki niemu zyskałbym tak mi potrzebny spokój wewnętrzny. Kiedy lądujemy na Key West, czuję się tysiąc razy lepiej. Dostrzegam mamę w chwili, gdy wchodzimy na salę. Opiera się o ścianę, trzyma dłonie w kieszeniach i mówi coś do małej, siwowłosej kobiety, która przeskakuje z nogi na nogę, wodząc niespokojnym wzrokiem po twarzach nowo przybyłych. Spłowiałe rude włosy mamy zebrane są w nieporządny koński ogon, a jej cera barwy kości słoniowej – znak, że mamy do czynienia z rodowitą mieszkanką Florydy – wydaje się jarzyć pośród łuszczących się turystów w tropikalnych koszulach. Wygląda na odprężoną i naturalną. Ostatnimi czasy widuję ją tylko wtedy, gdy z babcią odwiedzają mnie w Nowym Jorku. Wydaje się tam zupełnie nie na miejscu, czujny, zaniedbany kot przybłęda między

superwypielęgnowanymi rysiami, grasującymi po ulicach Manhattanu. Tutaj jest u siebie – co wyjaśnia, dlaczego nie chce stąd wyjechać. To i jej praca. Odnawia stare budynki, historyczną architekturę Florydy. Stała się prawdziwym ekspertem. I stosownie się ubiera: poplamione farbą bojówki, stary T-shirt, robocze buty. Widzi mnie i odrywa się od ściany. Zarzuca mi ręce na szyję i już pociąga nosem. Strasznie jest miękka. – Lily! Naprawdę tu jesteś! – Jestem – mówię do jej włosów, które pachną cytryną i trocinami. Puszcza mnie, śmiejąc się, i wyciera oczy. Obie odwracamy się do Willa. – To moja mama Katherine – przedstawiam. – Mamo, to Will. Spotykają się po raz pierwszy. Mamie odebrało mowę. Rumieni się. – To jest... jestem taka... to niesamowite! – Ignoruje jego wyciągniętą rękę i także go ściska. Siwowłosa pani krąży wokół nas. – Och, przepraszam! – mówi mama. – Kompletnie zapomniałam. Lily i Will, to jest Mattie. Mattie. Organizatorka naszego ślubu. Mama zatrudniła ją pięć miesięcy temu, kiedy zaręczyliśmy się z Willem i postanowiliśmy, że ślub weźmiemy tutaj. Chociaż „zatrudniła” to chyba niewłaściwe słowo. Uwolniła z domu wariatów? Uratowała z kanału burzowego, gdzie Mattie poprawiała antenę na hełmie kontrolującym umysł i śpiewem wabiła manaty? Ponieważ jest kompletnie... – Dzięki Bogu udało się wam! – Zamyka moją dłoń w swojej kościstej łapce. – Tak się martwiłam. Meteorolog powiedział, że nad południowym wschodem jest strefa niskiego ciśnienia, a nad Atlantykiem tworzy się front burzowy. Mogłam myśleć tylko o tym, że ty i Will siedzicie uwięzieni w samolocie! – Szerzej otwiera niebieskie oczy. – W zeszłym roku w Minneapolis samolot był zdany na własne siły przez dwadzieścia osiem godzin! Pies przewodnik dostał ataku! A gdyby wam coś takiego się przydarzyło? Pomocy, Epiktecie. Bagaż w końcu zaczyna podskakiwać na karuzeli. Mattie stoi tuż obok mnie. Cofam się. Przysuwa się. Już

mam jej powiedzieć, że niedługo będzie potrzebowała latarki, kiedy chrząka i pyta: – Lily? Dostałaś mój... moją rzecz? – Twoją rzecz? – Tak, mój, mój... O Boże! – Klepie się w czoło. – Jak to się nazywa? Mój... no wiesz... przez...? – Przebiera palcami. – Fortepian? – strzelam w ciemno. – Nie, nie, nie, chodzi o to z tym... i korzystasz z tego...? – Nadal robi to coś z palcami. – Rękawiczki? – pytam. – Sztuczne paznokcie? Owsiki? – Mail! – krzyczy Mattie. – Dostałaś mojego maila? Ma fatalną pamięć, przez co nasze rozmowy telefoniczne były prawdziwym wyzwaniem. – Nie. Dzisiaj nie. Marszczy czoło. – Czyżby na komputerach nie można było polegać do tego stopnia? – Prawdę mówiąc, wręcz... – Powiem ci, co napisałam. Napisałam... – Urywa i zaczyna wirować wokół mnie. – Suknia! Gdzie jest ślubna suknia? – Wszystko w porządku – odpowiadam, próbując ją uspokoić. – Ma ją Freddy. – Więc on niech lepiej ją odda! Kac grozi gwałtownym powrotem. Na szczęście wkracza Will. – Freddy to druhna Lily. Uszyła suknię. Dzisiaj po południu przylatuje do Miami, skąd przyjedzie samochodem z drugą druhną. Mattie wolno kiwa głową. – Rozumiem. To... cóż, nie chcę podawać w wątpliwość waszego rozsądku, ale moim zdaniem to nie jest dobry pomysł. Chodzi o tę strefę niskiego ciśnienia, a wiecie, jak niedoświadczeni kierowcy ciągle spadają z mostu Seven-Mile... Wreszcie pojawiają się nasze walizki i ruszamy na parking. Patrzę na mamę. – Przestań. Podnoszę ręce. – Nawet nie zaczęłam.

– Mieliśmy bardzo ograniczony wybór. – Nic nie mówiłam, mamo! Ignoruje mnie, coraz bardziej się nakręcając. – Tak to wygląda, kiedy ci się śpieszy do ślubu! Wystawiam twarz do słońca. Niebo jest cudownie błękitne, bryza znad oceanu porusza liśćmi wysokich palm otaczających parking. W głowie się nie mieści, że ledwo pięć godzin temu byliśmy z Willem w szarym, deszczowym Nowym Jorku. – Uspokój się, mamo. Mattie to skarb. Okaże się, że wspaniale na nas wpłynie swoim zen. Obie się śmiejemy. – Cieszysz się, że wróciłaś do domu? – pyta mama. W głosie słyszę niepokój. Odwracam się i widzę to samo w oczach. Zarzucam rękę na jej plecy, całuję w policzek. – Bardzo. Sprawia wrażenie, jakby chciała powiedzieć coś więcej, ale nic nie mówi, tylko pomaga Willowi ładować walizki do bagażnika samochodu Mattie. – Teraz posłuchaj, Lily. – Mattie patrzy na mnie we wstecznym lusterku, wyjeżdżając z parkingu. – Jutro najpierw idziemy do Blue Heaven i przejrzymy menu na próbną kolację. – Tak jest, kapitanie. – Och, ja nie jestem kapitanem tego statku! – Mattie się śmieje. – Jestem tylko... no... – Bosmanem? – podrzucam. – Marynarzem? – proponuje Will. – Zbrojmistrzem? – Jego pomocnikiem? Mama odwraca się do nas i obrzuca spojrzeniem z rodzaju „Dzieci, proszę”. – Pierwszym oficerem – mówi Mattie wesoło. – Ty jesteś kapitanem, a ja pierwszym oficerem. Ale wróćmy do kolacji. Mamy kilka opcji. Ryba, makaron, kurczak, kurczak z makaronem, ryba i kurczak, chociaż nie jestem pewna, czy to rozsądne... Jedziemy wzdłuż południowego wybrzeża wyspy. Po lewej ciągnie

się plaża Smathers. Horyzont znaczą żagle, piłki do siatkówki przecinają powietrze, blade ciała leżą na piasku. Rowerzyści, skateboardziści i pijacy ściskają w dłoniach papierowe torby. Typowa florydzka rozrywka zimowa. – Robią rewelacyjne przekąski. To się nazywa... Och, zapomniałam. Coś z surowych owoców morza. Ale gdy teraz o tym myślę, mam wątpliwości. Pomysł chyba nie jest najlepszy. Chyba nie. Przecież nie chcielibyście otruć wszystkich w wieczór przed ślubem... – Nie wszystkich – zgadza się Will dobrodusznie. Mijamy kwartał dość zrujnowanych, różowych bloków, zarośnięty krzewami park, motel. Moglibyśmy być gdziekolwiek – gdziekolwiek w biednej, smutnej, południowej okolicy – gdyby nie to, że po naszej prawej, pomiędzy budynkami i przez zardzewiałe ogrodzenia z metalowej siatki, widać od dawna porzucone słone stawy, nad którymi powoli władzę przejmują namorzyny, pelikany i cisza. Pochylam się do przodu i klepię mamę w ramię. – Kiedy zjadą Jane i Ana? – Przyjechały wczoraj wieczorem. – Naprawdę? – Tak! – Mama szybko odwraca się do Mattie i o coś ją pyta. – Twoje macochy? – upewnia się Will. Kiwam głową. Ślub jest dopiero za sześć dni. Ciekawe, dlaczego już tu są. Mattie skręca w prawo, potem w lewo i wjeżdża na Truman Avenue. Mijamy sklep z częściami samochodowymi, magazyny samoobsługowe, supermarket. Wielki klub striptizowy z parkingiem pustym tak wcześnie w sobotę. I nagle wszystko jest zielone, ziemię przejmuje bujna roślinność, przygniatająca rudery na maleńkich działkach. Palmy, bananowce, oleandry, hibiskusy, breynie. Milion innych drzew i krzewów, których nazw nie pamiętam albo nigdy nie poznałam. Na każdym kroku bugenwille wspinają się na białe płoty i niskie betonowe murki, zwariowane, różowe, niezmożone. Teraz jesteśmy na White Street, zaraz zacznie się dzielnica, w której się wychowałam. Pora na osobliwości! Ulice są wąskie, niektóre jednokierunkowe zaułki mroczne od roślinności, chodniki popękane i porośnięte chwastami. Ale domy – te małe, kilkupokojowe,

i te górujące nad sąsiadami, wiktoriańskie, wszystkie w pastelowych barwach muszli – są piękne. Przesuwają się za oknem, czasami tylko uwagę zwraca jakiś szczegół: wysokie białe okiennice, skośny metalowy dach, sufit werandy pomalowany na kolor nieba. Usadawiam się wygodnie i ściskam dłoń Willa. Myślałam, że powrót do domu będzie dziwny. Trudny po tak długim czasie. Ale jest naturalny. Jak serdeczny uścisk. Mattie prawie nie robi przerw na oddech. – Martin polecił gardenie do ozdoby stołu, choć ja się zastanawiam, czy to stworzy właściwą atmosferę. – Kim jest Martin? – pyta Will. – Florystą – wyjaśnia Mattie. – Bardzo utalentowanym, ale się martwię, że ma... – Klepie się w czoło. – Nie po kolei, jeśli rozumiecie, o co mi chodzi. Chuda kura przebiega przez ulicę. Nie wiadomo skąd pojawia się dwoje dzieci na rowerach, pędząc koło samochodu. Dziewczynka i chłopiec, dziesięcio-, może dwunastoletnie. Serce przestaje mi bić. To ja i Teddy. Przez ułamek sekundy jestem tego pewna. Chłopiec ma rozczochrane, spłowiałe od słońca włosy, dziewczynka składa się wyłącznie z kończyn. Śmieją się głośno, omijają dziury w jezdni, wpadają jedno na drugie. Chłopiec ogląda się przez ramię i przyśpiesza. Skręcają w boczną uliczkę, o mało się nie przewracając. Chłopiec krzyczy. Dziewczynka piszczy. Nasz samochód jedzie. Okręcam się na siedzeniu i wyciągam szyję, żeby spojrzeć przez tylne okno. Za późno. Już ich nie ma. Will mnie obserwuje. – Znasz ich? Próbuję wymyślić jakąś odpowiedź, ale nic nie przychodzi mi do głowy. Kręcę więc głową, uśmiecham się i nic nie mówię.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 3 Jeszcze kilka zakrętów, kilka pięknych florydzkich przecznic i jesteśmy w domu. Ledwo zdążyliśmy wyjąć walizki z bagażnika, a Mattie odjeżdża, mrucząc coś o wypożyczalniach serwetek. Patrzę na dom. Mój dom. Stary, typowy dla wyspy, w stylu królowej Anny, z piętrową werandą i okrągłą wieżyczką. Rollwerki wiją się po każdej wolnej przestrzeni, ledwo widoczne przez listowie palm i figowców bengalskich rosnących na naszym małym podwórku. Will jest pod wrażeniem. – Wychowałaś się tutaj? – Wtedy wydawał się o wiele większy – mówię. – Może ten nowy kolor sprawia, że wygląda na mniejszy – sugeruje mama. – Podoba ci się? W zeszłym roku poszperałam w materiałach komisji ochrony zabytków i to jest pierwotna żółć. Will odwraca się do niej ze zdumieniem. – Jak udało ci się ją dopasować? Mama z zapałem wdaje się w wyjaśnienia, a Will słucha z uwagą. Wcale się jej nie podlizuje – żyje dla takich przypadkowych historycznych szczegółów. Otwieram drewnianą furtkę i wbiegam po schodach na ganek. Ana czai się tuż za drzwiami. – Lily, misiaczku! – Rzuca się na mnie jak miniaturowe tornado. – Cholera, co u ciebie? Jak minął lot? A twoje włosy – Chryste Panie! Will wchodzi za mną. – Czy to Will? – pyta. – No nie, tylko mnie posłuchajcie, kompletna idiotka ze mnie. Oczywiście, że to Will! – Will, moja macocha Ana. Ano, to Will. Will podaje jej rękę. – To wielki zaszczyt. Ana oburącz ujmuje jego dłoń i posyła mu olśniewający uśmiech.

– Nie potrafię wyrazić, jak mi miło, Will. Dostaję więcej gróźb śmierci niż komplementów. W zeszłym tygodniu... – Ana, zaraz wyrwiesz mu ramię. – Przepraszam! – Śmieje się ochryple i puszcza go. – Ryzyko zawodowe. Will także się śmieje. Sprawia wrażenie, że czuje się w jej towarzystwie swobodnie, co jest dla mnie wielką ulgą. Ana zwykle onieśmiela ludzi. Kongresmenka, jedna z tych szacownych dam z Kalifornii, która ósmą kadencję pełni funkcję senatora, więc otacza ją aura prawdziwej władzy, jakimś sposobem wzmocniona tym, że mierzy tylko sto pięćdziesiąt centymetrów. Jest żarliwa i bojowa, sławna z tyrad w niedzielnych talk-show i z antagonizowania swoich wyborców na spotkaniach w ratuszu. Powie wszystko wszystkim, czym budzi albo fanatyczne przywiązanie, albo morderczą wściekłość. Wygląda rewelacyjnie. Nie widziałam jej od lipca, kiedy w Nowym Jorku zbierała fundusze. Wtedy miała na sobie jeden ze swoich oficjalnych kostiumów i była zła, bo musiała prosić bogaczy o fundusze. Tutaj jest prawdziwą Aną – długie rozpuszczone włosy, błyszczące oczy. Znowu ją ściskam. – Cieszę się, że tu jesteś – szepczę. – Musimy pogadać – odszeptuje. – Lily, kochanie. – Wszyscy patrzymy na Jane, gdy schodzi po schodach. Jest ubrana w połyskliwą niebieską sukienkę i niewyobrażalnie wysokie szpilki. Idealnie proste, idealnie platynowe włosy łagodnie się kołyszą. Kieruje wzrok na Willa, pokazując mu swoje kosztowne zęby. Biedak oślepnie od tego uśmiechu. – Will, to moja macocha Jane – mówię. – Jane, to Will. Wyciąga wypielęgnowaną dłoń. – Mam nadzieję, że wasz lot nie był taki straszny jak mój – odzywa się swoim płaskim, lekko znudzonym głosem. Patrzy Willowi w oczy, ale wiem, że równocześnie ocenia każdy aspekt jego wyglądu, ubranie, buty, fryzurę. – O nie! – Will jest szczerze zaniepokojony. – Miałaś trudny lot? Ona jednak już odwróciła się do mnie i rzeczowo mówi: – Pokaż.

Podaję jej lewą rękę. Przygląda się pierścionkowi z daleka, potem z bliska. Obraca go na moim palcu. Zmarszczyłaby czoło, tylko że od lat tego nie robi. Wreszcie patrzy na mnie. – Gdzie jest diament? Will chrząka. – Nie ma. To replika rzymskiego pierścionka z British Museum. Rzymianie nie używali kamieni szlachetnych w swoich... – I dlaczego cały jest taki... porysowany? – Jane stuka w pierścionek ostrym paznokciem. – Kazałem wygrawerować inskrypcję – wyjaśnia Will bezradnie. – Po łacinie. Cofam rękę. – Daj spokój, Jane. Mnie ten pierścionek bardzo się podoba. – Mnie też – mówi mama, wchodząc do domu. – Jest taki artystowski. Czuję, jak Will się kuli. Nienawidzi tego słowa. Jane patrzy na mnie z niezmierzoną litością, po czym płynie do salonu. Will odprowadza ją wzrokiem. Współczująco ściskam go za rękę. Zawsze mnie zdumiewało, że niemal pod każdym względem Jane jest przeciwieństwem Any. Kulturalna, doskonałe maniery. Wyrafinowana dama z wyższych sfer, niezmordowana w organizacji bankietów, imprez i minimalizowaniu zmarszczek na dekolcie. Protekcjonalna wobec kelnerów i pozująca na miłośniczkę sztuki. Wynajmuje myśliwych, żeby wyprowadzili w las wszystkie młodsze, ładniejsze kobiety i... sami wiecie. – Babcia! – wrzeszczę. – W kuchni! – odkrzykuje. Słychać trzask rozbijanego naczynia. Zwracam się do Any, która stuka w klawiaturę telefonu. – Ale ona nie gotuje, co? Ana ponuro potakuje. – To źle? – pyta Will. Nie mam czasu odpowiedzieć, bo przez jadalnię pędzi babcia ze zmierzwionymi dziko włosami i mąką na nosie. – Wreszcie! – burczy. Miażdży mnie w uścisku i pochylona wącha mój oddech.

– Przestań! – szepczę i odpycham ją. – Babciu, to jest Will. Will, to jest moja babcia Isabel. Babcia mierzy go wzrokiem od stóp do głów, ściskając jego rękę. – Bardzo mi przyjemnie – mówi. – Prawie nic o tobie nie słyszałam. Will wybucha śmiechem. – A ja o pani bardzo dużo słyszałem. Klaszczę w dłonie. – Mam pomysł. Chodźmy gdzieś na lunch! Babcia szarpie mnie za włosy. – Niezła próba. Jedzenie jest gotowe. Wchodzimy do jadalni i siadamy. Stół to miejsce zbrodni. Chora z wyglądu sałata, kawałki szarawego mięsa, rzucone w bezładnym stosie na talerzu, misa pełna... Sama nie wiem, co to jest. Może wodnista owsianka? Posłusznie napełniamy talerze. Zapada cisza, przerywana od czasu do czasu odgłosami dławienia. – Dziękuję, Isabel – mówi Will. – To jest pyszne. Ana tłumi śmiech. Mama wzdycha. Jane ze smutkiem kręci głową. Babcia wskazuje widelcem Anę, która sprawdza telefon. – Odłóż to urządzenie, zanim wyrzucę je na pieprzoną ulicę. – Mamo, proszę! – wtrąca Katherine. – Miej wzgląd na gościa. – Czekam na ważnego maila – protestuje Ana. – Zrób to, Izzie – mówi Jane przeciągle. – Wyświadczysz społeczeństwu przysługę. Łapię jej wzrok i przystawiam szklankę do ust, dodając bezgłośnie „wódka”, ale Jane udaje, że nie rozumie. Promienie słoneczne wpadają przez wysokie okna i oblewają moje matki niebiańską poświatą. Tak się cieszę, że je widzę, rzadko bywają razem w jednym miejscu. Patrzę na Willa, siedzi naprzeciwko. Kręci się na krześle i przesuwa sztućce, układając je równolegle do krawędzi stołu. Ukradkiem zerka na kobiety i zaraz odwraca wzrok. Ale kiedy mama nachyla się ku niemu i coś mówi, odpowiada szerokim, dobrodusznym uśmiechem. Nie wydaje się przytłoczony. To dobrze. – Dlaczego właściwie już tu jesteście? – pytam Jane i Anę. Jane łagodnie się uśmiecha.

– Ja też się cieszę, że cię widzę, kochanie. – Pytam poważnie. Ślub jest dopiero za tydzień. Wzrusza ramionami, muskając połyskliwy wisiorek. – Wiesz, że nie znoszę Nowego Jorku w lutym. – Prawdopodobne wyjaśnienie. – Patrzę na Anę. – A ty? – Kongres ma przerwę. – A co z rządem? – Otwieram szeroko oczy. – Jak uda się cokolwiek zrobić? Rzuca we mnie bułeczką. – Aleś ty zabawna. – Więc tak, Will. – Babcia mierzy go wzrokiem. Will siada prosto. – Wiem od Lily, że twoją matką jest Anita Field. – Tak, proszę pani. – Anita Field – powtarza Ana. – Skąd ja znam to nazwisko? – Jest prokuratorem federalnym w Chicago – wyjaśniam. Ana kiwa głową i wstaje, biorąc swoją pustą szklankę. Podnoszę moją. „Wódka?” Ana przewraca oczami i znika w kuchni. – Matka prokurator generalny – odzywa się Jane. – Jak to było w dzieciństwie? – Trochę jak w Guantanamo – odpowiada Will radośnie. – Zanim zakazali tortur. – Twoja matka ma doskonały wskaźnik skazań – mówi babcia. – Występowała pani w sądzie przeciwko niej? – Nie. I teraz nigdy do tego nie dojdzie. Will wygląda na zdziwionego. – Izzie w grudniu przeszła na emeryturę – tłumaczy Jane. Babcia prycha. – Przeszłam, niech mnie szlag trafi. Raczej zostałam zmuszona. – Och, wiesz, że był najwyższy czas. – Mama wzdycha. Babcia jest – była – adwokatką w procesach kryminalnych. Należała do najlepszych obrońców na południu Florydy. Otworzyła własną kancelarię zaraz po studiach, kiedy żaden ze starych dobrych chłopców nie chciał jej przyjąć. Mówili, że to nie jest praca dla kobiety, ale ona, mądra, nieustępliwa i pracowita, szybko im udowodniła, że nie mają racji. I często wygrywała. Dość szybko przeszła

od reprezentowania drobnych kryminalistów do naprawdę wielkich spraw, takich jak przemyt narkotyków, korupcja w policji, morderstwa. Budowała swoją firmę od zera, zatrudniała i szkoliła innych prawników, przyjmując sprawy w całym stanie. Kiedy byłam mała, wymykałam się, żeby oglądać babcię w pracy. W tamtych czasach pozwalano wchodzić na sale sądowe w Key West. Ława przysięgłych jadła jej z ręki. Świadkowie kompletnie się zapętlali w swoich zeznaniach. Babcia stawała przeciwko innym prawnikom, często zadowolonym z siebie, zarozumiałym mężczyznom, i okazywała się od nich sprytniejsza, zapędzała ich w kozi róg. Świetnie się wówczas bawiłam. Niestety, przez ostatnie kilka lat zaczęła zwalniać. Była bardziej poirytowana niż zwykle. Zapominała różne rzeczy i popełniała błędy. Zainterweniowali wspólnicy. Sprawiło jej to przykrość, ale nie mogła odmówić im racji i bardzo, bardzo niechętnie się wycofała. – Nie potrafię sobie wyobrazić, jak wyglądałoby życie bez pracy – mówi do niej Will. – To musi być trudne przejście. Babcia jest wzruszona jego współczuciem. Ukrywa to, dźgając mnie widelcem. – Łokcie ze stołu! Masz maniery cholernego buraka. Ana wychodzi z kuchni i siada. Patrzy na talerz, ze znużeniem rozgarnia jedzenie widelcem. – Co my jemy? Kurczaka? – Myślę, że to wieprzowina – stwierdza mama. – Ryba – oznajmia babcia. – Bardzo mi smakuje ryż – odzywa się Will. – Polenta – mówi babcia. – Jak to możliwe? – mruczy Jane. Babcia rzuca widelec na stół. – Cholera jasna! Tym razem korzystałam z książki kucharskiej! – Myśl pozytywnie, Iz – radzi Ana. – Twoje kuchenne umiejętności mogą okazać się błyskotliwym wstępem do nowej kariery. Strata prawników stanie się zyskiem dla żywienia zbiorowego w więzieniach. Śmiejemy się.

– Do diabła z wami wszystkimi! – krzyczy babcia, ale też się śmieje. – Nie, naprawdę, trudno w to uwierzyć, ale czegoś tak okropnego nie jadłam od trzynastu lat – mówię. Will patrzy na mnie z ciekawością. – Co? Gwar przy stole cichnie. – No, hm, przez jakiś czas nie przyjeżdżałam. – Przez trzynaście lat? Wszyscy mi się przyglądają. – Mniej więcej. Odkąd przeprowadziłam się na północ do taty i Jane. Ale bardzo mi brakowało gotowania babci. – Uśmiecham się szeroko, chcąc odwrócić jego uwagę. Nie działa. – Nigdy nie przyjeżdżałaś? Nawet na krótko? Ratuje mnie mama. – Nie dajemy jej szansy, Will. Wolimy jeździć do niej. – Babcia kiwa głową, nie odrywając ode mnie przenikliwych małych oczu. – Powiedz nam, czym się zajmujesz, Will – wtrąca Ana pośpiesznie. – To ma coś wspólnego z muzeum? – Pracuję w Metropolitan Museum of Art. – W jego głosie brzmi nutka absolutnie słodkiej dumy. – Jestem zastępcą kuratora Działu Sztuki Greckiej i Rzymskiej. Wszystkie są pod stosownym wrażeniem. Na moje nalegania opowiada o swojej pracy, o wykopaliskach, w których brał udział, o artykułach, które napisał, o wystawach, które zrobił. Spijają mu słowa z ust. – Dziwię się, że wcześniej cię nie spotkałam. – Jane kręci głową. Zwraca się do mnie: – Dlaczego nie przyprowadziłaś Willa do centrum? Robię skruszoną minę. – Chciałam, ale jest nowa regulacja. – Jaka? – Nie możesz jeździć na północ od Pięćdziesiątej Dziewiątej, jeśli nie masz w dupie rozpalonego do czerwoności pogrzebacza. – Lily, słownictwo – napomina mama. Jane tylko się uśmiecha.

– Jak zawsze masz klasę, kochanie. Ale oczekuję was obojga na mojej imprezie charytatywnej w kwietniu. W hotelu Pierre. – Stroje wieczorowe? Wygląda na przerażoną, że w ogóle o to zapytałam. – A jakie inne mogłyby być? Uwielbiam facetów we frakach. – Będziemy. Sięgam po kolejną garść czipsów. Jane łapie mój wzrok. – Pamiętaj, kochanie, małżeństwa mogą się rozpaść, ale ślubne fotografie pozostają na zawsze. – Daj jej spokój – warczy Ana. – Już jest za chuda. – Przez te idiotyczne godziny – dodaje mama. – Musi długo pracować, jeśli chce być dobrą prawniczką – stwierdza kategorycznie babcia. – Halo! – Macham do nich. – Ona tu z wami jest. Nie miejcie oporów, zwracajcie się bezpośrednio do niej. – Kiedy zamierzasz zwolnić się z tej okropnej kancelarii? – pyta mama. – Kiedy Ana mnie zatrudni. Ana chichocze. – To jest dobre. – Świetnie byśmy się bawiły! Chcę, żeby cytowano mnie we wszystkich gazetach jako „zaufaną pomocnicę” i „długoletnią polityczną współpracownicę” kongresmenki Mercado. – Nie licz na to, Lily, misiaczku – odpowiada Ana. – Byłabyś wielkim obciążeniem. – Właśnie! – potwierdzam entuzjastycznie. – Oderwałabym uwagę mediów od wszystkich twoich prawdziwych skandali. Ana tylko się śmieje. – Dlaczego Lily byłaby obciążeniem? – docieka Will. Po najkrótszej z niezręcznych przerw Ana mówi: – Żartowałam! Pyszna lemoniada, Izzie! – Znakomita – zgadza się Jane. Idę do kuchni, żeby poszukać tej cholernej wódki. Kiedy wracam, Will pyta:

– Sama odnowiłaś ten dom, Katherine? Mama się rumieni. – Niemal dwadzieścia lat temu. To była moja pierwsza renowacja. Dlatego wygląda okropnie. – Nieprawda! Jest piękny. Zbywa jego słowa machnięciem ręki. – Byłam żółtodziobem. Wzdrygam się, kiedy patrzę na spojenia w stolarce. – Ja też – wtrąca Ana. – Zawsze sobie myślę, ładny dom, ale co z tymi pieprzonymi spojeniami? – Och, Ana. – Mama wzdycha, po czym zwraca się do Willa: – Zwykle tak dużo nie przeklinamy. – To prawda. – Kiwam głową. – Rezerwujemy przekleństwa na specjalne okazje. Jak rozwody. Will się śmieje. Lubi je – i one też go lubią, widzę to wyraźnie. Opiera się łokciami o stół. – A skoro mowa o rozwodach... Wszystkie wybuchają śmiechem – czekały na to. – Chcesz znać kolejność odbijania. Will wskazuje mamę. – Myślę... ty byłaś pierwsza, Katherine? – Tak jest. Potem Ana, po niej Jane. – A po mnie Annette – wyjaśnia Jane. – Ale... – robi delikatną przerwę – nie jesteśmy ze sobą blisko. – Aktualnie Henry jest żonaty z Jekateriną – mówi Ana. – Panna młoda za zaliczeniem pocztowym. – Nie bądź okrutna – wtrąca Jane. – Wiesz przecież, że dopłacił za DHL. Śmieją się. – Trina jest słodziutka – mówię Willowi. – Lily! – woła Ana. – Trzy lata młodsza od ciebie! – Jest niesamowita! Ustawiła mi internet bezprzewodowy. – Poznałeś Henry’ego, Will? – pyta mama. – Jeszcze nie. Trochę się denerwuję. Jakieś rady? – Nie rywalizuj z nim w piciu – zaczyna Ana. – Przegrasz.

– Nie daj się zwieść jego brytyjskiemu akcentowi – dorzuca swoje babcia. – Jest głupi jak but. – I cokolwiek robisz – przestrzega Jane – nie patrz mu głęboko w oczy. Zahipnotyzuje cię. Jak wąż. Mama, Jane i Ana spoglądają jedna na drugą, po czym wybuchają śmiechem. Babcia prycha pogardliwie i wstaje, żeby pozbierać naczynia. – Świetnie się między wami układa. – Will nie kryje zdziwienia. – Aż trudno uwierzyć. Mama wymienia z pozostałymi na poły dumne, na poły chełpliwe spojrzenie. – Jak to brzmi, Kat? – odzywa się Ana. – Coś w tym stylu: zanim mogłyśmy nazwać się siostrami, musiałyśmy użyć sporo innych określeń. – Przed śmiechem przychodzą łzy – mówi mama. – I pozwy do sądu – przypomina Jane. – Zakazy zbliżania się – dodaje Ana – operacje plastyczne. Mama się uśmiecha. – Teraz jesteśmy jedną wielką, szczęśliwą rodziną. – Z jedną cudowną rzeczą, która nas łączy – zauważa Jane. Wszyscy patrzą na mnie. – Tak – mruczę. Pochłaniamy ciasto na werandzie, podczas gdy mama oprowadza Willa po domu. Słyszę, jak śmieją się na piętrze, prowadząc przemądrzałą pogawędkę o fundamentach i rdzeniu sosen. Dzwonię po taksówkę, żeby zawieźć bagaże do hotelu. Jane kładzie mi dłoń na ramieniu. – Zostań jeszcze. Chciałybyśmy z tobą porozmawiać. Odprowadzam Willa do drzwi. – Było strasznie? Śmieje się. – Żartujesz? Zakochałem się we wszystkich. – Możesz przestać, idioto. One cię nie słyszą. – Staję na palcach i całuję go w policzek. – Do zobaczenia w hotelu? – O piątej odbieram Javiera z lotniska. Potem gdzieś cię znajdziemy.

Wychodzi. Wracam do salonu i w progu staję jak wryta. Są tam wszystkie, upozowane jak na wiktoriańskim portrecie: Jane i babcia siedzą na sofie obitej zielonym aksamitem, mama i Ana stoją za nimi. Wszystkie się we mnie wpatrują, miny mają groźne i są cokolwiek spięte. – Mam coś na zębach? – pytam. – On nic o tobie nie wie, prawda? – pyta babcia. – Kto, Will? – Nie – warczy. – Mr. Clean. Mama nerwowo chrząka. – Babcia próbuje ci powiedzieć, skarbie, że przedyskutowałyśmy to i... – Uważamy, że powinnaś odwołać ślub. – Ana stawia sprawę jasno. Wolno opadam na fotel. – Co takiego? Jane pochyla się i bierze mnie za rękę. – Kochamy cię, złotko. Wiesz o tym. Ana kiwa głową. – Ale w gruncie rzeczy nie jesteś materiałem na żonę, prawda? Muszę się roześmiać. – Mówicie poważnie? Wykład o małżeństwie robi mi banda rozwódek? – A kto lepiej się na tym zna? – replikuje Jane. – Wszystkie dokładnie wiemy, jak to jest wyjść za człowieka, który, powiedzmy wprost, z usposobienia absolutnie się do związku nie nadaje. Patrzy na mnie znacząco. Przewracam oczami. – Will sprawia wrażenie bardzo miłego młodzieńca – zaczyna babcia. – Jest czarujący – przytakuje mama. – I dobry, i inteligentny – dodaje Jane. – Oraz normalny. – Zupełnie nie dla ciebie – podsumowuje Ana. – Jezu, dzięki. – Nie, nie, nie! Nie to mamy na myśli. Rzecz w tym... – Mama szuka odpowiednich słów. – Rzecz w tym, że jesteś... takim wolnym

duchem! – Żywym srebrem – podpowiada Ana. – Bezwstydną dziwką – mówi Jane. Pozostałe patrzą na nią z oburzeniem. Wzrusza ramionami, poprawiając bransoletkę. – Naprawdę nie widzę sensu, żeby owijać w bawełnę. – Lily, misiaczku, uważamy, że nie jesteś gotowa. Nie chcemy, żeby Willa spotkała krzywda. Albo ciebie, rzecz jasna. – Przedstawiacie mnie jako postać z prawdziwego koszmaru. – Jesteś cudowną osobą – odpowiada mama. – Światłem naszego życia. Pełną radości i poczucia humoru... – I miłości! Do Willa! – krzyczę. – Jestem nią wypełniona! – Naprawdę? – Ana kieruje na mnie spojrzenie z rodzaju „tylko żadnych bzdur”. – Rzeczywiście tak jest? Nie unikam jej wzroku. – Więc dlatego obie z Jane przyjechałyście wcześniej. Żeby interweniować. Babcia dźga mnie swoim sękatym palcem. – Nie zmieniaj tematu, Lillian Grace! Jesteś zaręczona od ilu, pięciu miesięcy? Jak długo znasz tego chłopca? – Pół roku. Wolno kręci głową. – Po co ten cholerny pośpiech? Nie jesteś w ciąży, co? Wszystkie zastygają z wyrazem przerażenia na twarzach. – Oczywiście, że nie! Oddychają z ulgą. I zaczynają od nowa. – Izzie ma rację – stwierdza Ana. – Dobrze znasz Willa? A on dobrze zna ciebie? – Wie o twoich... twoich różnych zainteresowaniach? – pyta mama delikatnie. – O twoich... no wiesz, nawykach? – Zna mnie wystarczająco dobrze. – Wykluczone – sprzeciwia się Jane. – Nie byłoby go tutaj, gdyby ciebie znał. – Nie powiedziałaś mu, że po raz pierwszy tu wróciłaś – przypomina Ana. – Wie, dlaczego wyjechałaś?

– Nie – przyznaję. Babcia burczy, wyrzucając ręce do góry. – Drogie panie – mówię lekko. – Nie traktujecie tego zbyt dramatycznie? – Nie! – krzyczą chórem. – Z Willem cudownie się nam układa. Nie zauważyłyście? Jest między nami chemia. Świetnie się nam rozmawia. – Świetnie się wam rozmawia – powtarza Ana. – Wychodzisz za niego, bo świetnie się wam rozmawia. – Jest mądry. Jest słodki... Gotuje! – Lily. – Jane patrzy mi uważnie w oczy. – Przez chwilę bądź poważna. Dlaczego to robisz? Dlaczego wychodzisz za człowieka, którego ledwo znasz? Milczę. – Mamy prawo o to pytać – dodaje. Próbuję wyjaśnić, ale trudno mi zebrać myśli. Wreszcie odpowiadam: – Will jest bardzo sympatyczny. Dobrze się nam rozmawia. Wspaniale się razem bawimy. – To raczej wskazuje, że byłby świetnym chłopakiem, Lillian Grace – mówi babcia z nietypową dla siebie łagodnością. – Ale nie znaczy, że powinnaś za niego wyjść. – Rozumiesz, czym jest małżeństwo, skarbie? – pyta mama. – To nie są żarty. Bardzo się martwimy. Nie chcemy, by się okazało, że jesteś jak twój... – Przestań, mamo – ostrzegam. – Nie mów tego. – Musisz mu szczerze powiedzieć, jaka naprawdę jesteś – odzywa się Ana. – Albo my to zrobimy – oświadcza Jane. Uśmiecham się słodko i pokazuję im środkowy palec. – Wystarczy. – Babcia wstaje z sofy. – Powiedziałyśmy, o co nam chodzi. Proszę, wyświadcz nam przysługę i przemyśl to. – Idzie do kuchni, ale po kilku krokach się zatrzymuje. – A przy okazji popytałam o twoją przyszłą teściową. – No i?

– Uważaj na siebie. To kilerka. – Po tych słowach babcia znika za wahadłowymi drzwiami.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 4 Po kolejnej wódce z lemoniadą i jeszcze kilku atakach na mój charakter uciekam od matek i idę na piętro do swojego dawnego pokoju. Chyba się spodziewałam, że przez wszystkie te lata pozostanie niezmieniony, relikty po mnie nietknięte: zniszczona, patchworkowa kołdra na wąskim łóżku, lampa z abażurem, książki o Harrym Potterze. Ale nie. Pokój służy teraz jako salka do ćwiczeń. Są tu bieżnia, lustrzana ściana i jedna z tych rur, na których kobiety... O Boże. Naprawdę nie potrzebuję tego obrazu. Nadal jednak unosi się tutaj duch mojego dawnego pokoju: pozostał w zrobionych ołówkiem kreskach na framudze, które odmierzały mój wzrost, w plakatach przyklejonych na wewnętrznej stronie drzwi szafy, w dziesiątkach małych rys na suficie nad łóżkiem, powstałych, gdy wraz z Teddym, leżąc na plecach, próbowaliśmy wbić w sufit noże. Wymykam się z domu i idę do hotelu. Wybieram boczne uliczki, zakurzone zaułki, gdzie w przeszłości mieszkali robotnicy. Kiedy wyjeżdżałam z Key West, mnóstwo tych domów było w ruinie – spróchniałe drewniane panele na ścianach, brakujące dachówki. Kilka nadal tak wygląda, w większości jednak je wyremontowano i teraz oślepiają pastelowymi kolorami, zręcznie chaotycznymi ogródkami i niemieckimi samochodami zaparkowanymi przed frontem. Rybacy i robotnicy z fabryki cygar nie poznaliby swoich dawnych domów. To się chyba nazywa postęp. Jest upalne, nieruchome niedzielne popołudnie. Gdzieś blisko pieje kogut. Męski głos rzuca przekleństwo. W oddali przyśpiesza motorower. I nagle znowu mam czternaście lat. Wyszłam przez okno z pokoju, zsunęłam się na podwórko po pniu migdałecznika, by uciec przed kolejnym z rzędu nacieraniem uszu. Przede mną rozciąga się nieskończone niedzielne popołudnie. Gdy skręcę za róg, spodziewam się

zobaczyć Teddy’ego, który czeka na mnie oparty o płot. Dzwoni moja komórka, burząc iluzję. Zerkam na wyświetlacz, dopiero potem odbieram. – Właśnie o tobie rozmawialiśmy. – Kochanie, wybacz mi! Mój lot jest opóźniony. Siedzę w jakimś paskudnym lotniskowym barze i mogę myśleć tylko o chwili, kiedy wezmę cię w ramiona. Ojciec ma głos żarliwy, przekonujący, zadyszany. Przez jakieś trzy sekundy jestem kompletnie skołowana. Potem do mnie dociera. – Nacisnąłeś nie ten klawisz, co trzeba, tato. Następuje długa przerwa. – Kto mówi? – pyta podejrzliwie. Śmieję się. – Ile osób nazywa cię tatą, tato? – Och, Lily! – On też się śmieje. – Przepraszam, kochanie, chciałem zadzwonić do kogoś innego. Mistrz oczywistości. – Powinnam zapytać do kogo? Waha się. – Raczej nie. – Dobra. To zwalniam ci linię. – Nie, nie, czekaj! – Słyszę kostki lodu grzechoczące w jego szklance i cichy gwar rozmów. – Nudzę się, maleńka. Rozbaw mnie. Powiedz, co nowego. Skręcam za róg, przesuwając dłonią po sztachetach. – To ci się spodoba. Chcą, żebym odwołała ślub. – Co? – krzyczy. – Kto? – Sabat. Mówią, że to nie w porządku wobec Willa. Że on w gruncie rzeczy mnie nie zna. – Jakby to był powód, żeby z kimś nie brać ślubu – prycha tata. – Więc... ty się z nimi nie zgadzasz? Słyszę, jak mówi: „Proszę jeszcze raz to samo”, po czym zwraca się do mnie: – Jasne, że nie! Nie mają pojęcia, o czym mówią, Lily. Ludzkie

serce to najmroczniejsza z tajemnic. Kto z nas może szczerze powiedzieć, że zna, naprawdę zna drugą osobę? I kto właściwie zna samego siebie? Nie ty. Z pewnością nie ja. Ha, kilka dni temu przekonałem się... Zamykam oczy i zanurzam się w głosie ojca. Jest piękny, niski i melodyjny. Z wyższych sfer. Jak roztopione angielskie toffi. – Możesz sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby ludzie znali swoich współmałżonków przed ślubem? – ciągnie ojciec. – To byłaby katastrofa! Instytucja małżeństwa uschłaby i umarła. Rodzina uległaby dezintegracji. Ludzkość – kończy z patosem – przestałaby istnieć. Otwieram oczy. – Tato, ale co będzie, jeżeli się pobierzemy i później zdamy sobie sprawę, że to był błąd? – Kochanie – chichocze. – A jak myślisz, po co są rozwody? Próbuję mu to wyjaśnić. – Posłuchaj, Henry. Nie mogę wyjść za mąż z założeniem, że jeśli się nie uda, to sobie pójdę. Mamy odegrały przed Willem radosny spektakl, udając, że rozwody to nic wielkiego. Tak naprawdę rozwody to Hiroszima w miniaturze. Nie chcę się rozwodzić. A jeśli będę miała dzieci? – Dziękuję, to było urocze, twoje zdrowie. – Tata ciężko wzdycha do słuchawki. – Cała ta gadanina o dzieciach jest bardzo męcząca. W dzisiejszych czasach mamy obsesję na punkcie dzieci. Myśl o dzieciach. A co z dziećmi. Cierp dla dobra dzieci. Ludzie nie zdają sobie sprawy, że rozwody są cudowne dla dzieci. – Co? – Rozwód sprawił, że potrafisz stawić czoło światu, maleńka. Dał ci lekcję fundamentalnego braku stabilizacji we wszechświecie. Nieuchronności zdarzeń. Pokazał ci, że jedyną rzeczą, na której możesz polegać w życiu, jest zasada, że nic nigdy nie pozostaje takie samo. – Więc te koszmarne zerwania były dla mojego dobra? Ojej, tato, co za... Nawet mnie nie słucha. – Wcale się nie dziwię, że geje i lesbijki żądają prawa do małżeństwa. Po prostu chcą, żeby ich dzieci miały te same,

powiedzmy, przewagi, które mają dzieci osób heteroseksualnych. – Przewagę posiadania rozbitej rodziny? – Właśnie! – To jest mało pomocne, tato. Znowu słychać grzechotanie kostek lodu. – Lily, nie wyczułaś, że żartowałem? – Naprawdę? – Cóż, nie – przyznaje. – Chyba jednak mówiłem poważnie. – Tato... – Tak mi przykro, kochanie. Wiesz, że marnie mi wychodzą rozmowy o uczuciach. Jeśli mnie pytasz o zdanie, sądzę, że nie powinnaś podchodzić do tego tak poważnie. Noś głowę podniesioną i tak dalej. Płyń z prądem, podążaj za głosem serca et cetera, et cetera. Milczę. – Posłuchaj – mówi. – Nie rób nic ekstremalnego i nie pozwalaj, żeby te kobiety sączyły ci do ucha truciznę. Będę tam za kilka dni, stanę po twojej stronie. Wspólnie odeprzemy każdy ich atak. Co ty na to? – Tak, tato. Brzmi super. – To mi się podoba! Twoje zdrowie, kochana! Do zobaczenia! Rozłączam się i skręcam na chodnik prowadzący do naszego hotelu, który przysiadł na południowym krańcu wyspy. Zbudowany w latach trzydziestych dwudziestego wieku, ma dach pokryty ceramicznymi dachówkami i kremowe stiukowe ściany. Dzielenie się obawami z ojcem nie przyniosło mi pociechy. Na co właściwie liczyłam? Oczekiwanie od niego rady mijało się z celem. To był człowiek, który namawiał mnie do studiowania prawa na Harvardzie zamiast na Yale tylko dlatego, że wiele lat temu spędził wieczór w hotelu Charles w Cambridge, popijając doskonałe martini. Właściwa ocena sytuacji nie jest jego mocną stroną. A martini w hotelu Charles? O wiele za słabe. Ciekawe, co Will pomyśli o Henrym. Mój ojciec zorganizował całe swoje życie wokół jednej zasady: maksymalizowania własnych przyjemności. Jest beztroski. Nieskomplikowany. Nigdy długo nad niczym się nie zastanawia. Chyba wcale się nie zastanawia. Nie obawia się o przyszłość, nie żałuje przeszłości. Podąża za swoimi skłonnościami.

Dzięki kilku ciężko pracującym przodkom, którzy przez cały dziewiętnasty wiek żeglowali dookoła świata, kupowali i sprzedawali (oraz kradli) różne rzeczy, Henry nigdy nie musiał zarabiać na życie. Kiedy wylali go z Oksfordu, postanowił zostać powieściopisarzem, więc przeprowadził się na Key West, gdzie poznał mamę. Nie skończył książki – z Hemingwayowskiej legendy bardziej przypadły mu do gustu picie i łowienie ryb niż męczące godziny przy biurku. Zdecydował, że zajmie się branżą filmową, a to zawiodło go do Los Angeles i tam poznał Anę. Kiedy mu nie wyszło, ruszył do Nowego Jorku spróbować szczęścia w filantropii – oraz, jak się okazało, przy boku Jane. Dość trudno będzie zrozumieć Henry’ego komuś takiemu jak Will, który jest poważnym, skupionym na karierze intelektualistą. Ich spotkanie zapowiada się ciekawie. Hol hotelu jest chłodny i przyjemny, z chodnikami rozrzuconymi na mahoniowej podłodze i obracającymi się wolno pod sufitem wentylatorami. Balkonowe drzwi w tylnej ścianie są otwarte, za nimi ciągnie się plaża. Przesyłka z kancelarii czeka na mnie w recepcji. Dobrze – przydadzą mi się sprawy zawodowe do odwrócenia uwagi. Znajduję nasz pokój, jest przestronny i jasny, z balkonu mamy widok na wodę. Przesyłka zawiera teczkę i liścik od Lyle’a: „Przyjemnej lektury pierwszych dwóch maili”. Otwieram teczkę. Czytam maile. Lyle odbiera po pierwszym sygnale. – Jaja sobie robisz? – Dacie mi minutkę? – zwraca się do kogoś, a do mnie mówi: – Nie mam za dużo czasu, więc zamknij się i słuchaj. Masz spotkać się z Hoffmanem. Standardowo przygotować go do złożenia zeznań. I pomóc mu w znalezieniu wiarygodnego wytłumaczenia, dlaczego jest takim głupim sukinsynem. – Możemy chwilę pogadać? – mówię. – Nie pracuję przy tej części sprawy. Zajmuję się roszczeniami środowiskowymi, pamiętasz? Nie wiem nic o Hoffmanie ani o księgowości. – To przygotowanie do złożenia zeznań, Wilder. Nie nauka o rakietach. – Jasne. – Wyciągam się na łóżku i zaczynam przerzucać zawartość

teczki. – Jestem przekonana, że z radością chciałbyś zobaczyć, jak spieprzę sprawę i wypadnę źle przed Philipem. Ale może mógłbyś podrzucić mi parę podpowiedzi, żeby to zeznanie nie okazało się kompletną katastrofą? – Dobra. – Słyszę skrzypnięcie fotela, kiedy Lyle siada wygodnie. – Od czego chcesz zacząć? – Wyjaśnij, dlaczego strona powodowa chce przesłuchać księgowego w sprawie o wyciek ropy. – Wyciek ropy – powtarza Lyle. – Ten termin jest mi obcy. Przypuszczalnie masz na myśli rzekomy wypadek na morskiej platformie wiertniczej, który rzekomo spowodował rozprzestrzenienie się pewnych ilości nieoczyszczonej ropy w Zatoce Meksykańskiej? – Niech będzie, Lyle. Platforma eksplodowała, miliony baryłek ropy wylały się do zatoki i powód pozywa EnerGreen w imieniu wszystkich ludzi, którym życie zniszczył ten kolosalny burdel. – Rzekomy kolosalny burdel – koryguje Lyle. – W którym miejscu w sprawę wkracza księgowość? Słyszę stłumione głosy. – Nie – mówi Lyle. – Powiedziałem: obustronnie. W tej formie to jest dla mnie bezużyteczne. Zrób to od nowa. – Wraca do mnie: – No więc po rzekomym wypadku nasz klient, EnerGreen Energy, solidnie przebudował swoje sprawozdanie finansowe w oparciu o straty, których spodziewał się w wyniku wycieku. – Rekompensaty dla ofiar, kary i tak dalej, prawda? To było pięćdziesiąt miliardów dolarów czy coś równie szalonego. – Wstaję i wychodzę z teczką na balkon, opadam na fotel. – Prawda – przyznaje Lyle. – Ale według poprawionego pozwu, złożonego w zeszłym miesiącu, EnerGreen rzekomo nadmuchał tę liczbę, żeby ukryć straty poniesione przez inny oddział firmy. Powód twierdzi obecnie, że EnerGreen wykorzystał straszną katastrofę środowiskową, by ukryć niezwiązane z nią przestępcze działania. Czytałam te nowe oskarżenia, ale założyłam, że to tylko pusta retoryka, która ma na celu przedstawić EnerGreen w gorszym świetle niż w rzeczywistości. – Mają dowody?

– Niezbite dowody? – pyta Lyle. – Nie, ale w sprawozdaniach finansowych EnerGreen są niezgodności, które zdają się potwierdzać argumenty powoda. – Jakie niezgodności? – To jakaś techniczna księgowa sztuczka – odpowiada lekceważąco. – Urs mówi, że ludzie od finansów bez trudu to wyjaśnią. Sprawa jednak wygląda podejrzanie, a powoda tylko to obchodzi. Opieram stopy o balustradę i patrzę na wodę. Blisko brzegu stoi zacumowana rybacka łódź, na dziobie mężczyzna zakłada przynętę. Jednym zamaszystym, pełnym wdzięku ruchem rzuca sieć, która wirując, opada lekko na fale. Mewy łapczywie zataczają kręgi. Trzydzieści metrów dalej, gdzie dno oceanu się obniża, turkusowa woda przybiera ciemniejszy odcień. – Więc jaka w tym wszystkim jest rola Hoffmana? – pytam. – Sprawdzał sprawozdania finansowe EnerGreen przed przekazaniem ich do zewnętrznych audytorów. Na niego spadnie odpowiedzialność za wszelkie błędy albo sprytne księgowe sztuczki. – Lyle chwilę milczy. – „Nic nieznaczący biegły księgowy średniego szczebla” to jego oficjalny tytuł. Ale jak się przekonałaś, zajmuje także nieoficjalne stanowisko nieśmiertelnego poety złotej ery e-maili. Otwieram teczkę i na głos czytam pierwszy mail Hoffmana: Z punktu widzenia sprawozdawczości finansowej ten wyciek to najlepsza cholerna rzecz, jaka kiedykolwiek się nam przytrafiła. – Przechodzą mnie dreszcze – mówi Lyle. – Za każdym razem. Przenoszę wzrok na drugiego maila: Porządnie przyczeszę te przybliżone straty, zanim pójdą do Ernst&Young. To coś w rodzaju szwindlu, ale kto to zauważy? – Rodzaj szwindlu – powtarza Lyle marzycielsko. – Nie prawdziwe oszustwo, nie wielkie ani małe, ale... coś w rodzaju. Ta dwuznaczność jest ekscytująca. – Czyli powód ma rację? EnerGreen popełnił oszustwo?

– Daj spokój, Wilder. Wiesz, jak to działa. Jakiś idiota wysyła okropnego maila, a pierwszy z brzegu prawnik wyjmuje go z kontekstu, by pokazać, że ta firma to przedsięwzięcie z gruntu kryminalne. Hoffman jest idiotą. Wyrobnikiem. O niczym nie wie. – To dobrze. – Mimo to EnerGreen nie chce, żeby zeznawał na temat maili. Jeśli pojawi się choćby cień podejrzenia, że coś śmiesznego dzieje się z ich sprawozdaniami finansowymi, Departament Sprawiedliwości oraz Komisja Papierów Wartościowych solidnie ich przetrzepią. Dodaj do tego koszmar wizerunkowy związany z nieudanymi próbami oczyszczenia wody, protestującymi, firmami, które zbankrutowały. Nawet o tym nie myśl. Przyglądam się dwójce windsurferów sunących po wodzie. Wygląda, że świetnie się bawią. – Dlaczego EnerGreen po prostu nie zawrze ugody? – Ponieważ to bogate teksaskie dupki, które nie chcą zapłacić dwudziestu miliardów dolarów bandzie szyprów łowiących krewetki. – Urs nie jest dupkiem – zauważam. – Ani Teksańczykiem. Urs to prawnik EnerGreen przydzielony do sprawy. Został przeniesiony z europejskiej filii firmy z siedzibą w Genewie. Z założenia ma nadzorować naszą pracę, ale panicznie boi się Philipa i nie ma pojęcia, jak działa prawo w Ameryce. Kolejny niezbity dowód zaniedbań naszego klienta: przydzielili zagranicznego prawnika do pozwu o dwadzieścia miliardów dolarów. Choć akurat w tym przypadku to bez znaczenia – mają Philipa. – Nie komplikuj, dobrze? – mówi Lyle. – Musisz przygotować Hoffmana do poradzenia sobie z agresywnym przesłuchaniem przez sprawnego prawnika strony przeciwnej. Trzeba go nauczyć, jak ma słuchać i jak odpowiadać, nie mówiąc nic konkretnego. Powinien sprawiać wrażenie spokojnego, przyjacielskiego i wiarygodnego. Kiedy to zrobisz, musisz mu pomóc wyjaśnić te maile. Może to był żart. Może ktoś go zhakował. Może przez pomyłkę wziął xanax żony zamiast swojego lipitoru i spędził dzień na pisaniu obłąkanych maili do całego biura. Nieważne. Musi przedstawić spójną historię, która dowiedzie, że maile nie mają związku ze sprawą sądową. Resztą zeznań zajmie się

Philip. – Rozumiem – mówię. – Świetnie. Nie spieprz tego. – Słychać kliknięcie i Lyle się rozłącza.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 5 Wracam do pokoju i rzucam się na łóżko. Kiedy zapadam w drzemkę, rozlega się sygnał esemesa. tu spragniona przychodz

Znajduję Freddy i Nicole nad basenem, popijają spienione drinki. Freddy ma na sobie luźną sukienkę i kocie okulary przeciwsłoneczne, lśniące czarne włosy zwinęła w węzeł na czubku głowy. Nicole siedzi zgarbiona i oczywiście esemesuje. – Druhny! – wołam. – Jaką miałyście podróż? – Boską! – rzuca Freddy. – Sto dwadzieścia kilometrów sklepów z muszelkami i kramów z kiczowatymi pamiątkami. Zatrzymałyśmy się w niesamowitym parku, żeby popływać. – Mnie poparzyła meduza – mruczy Nicole. – Biedna Nickie! – Ze współczuciem gładzę ją po ramieniu, ale ona prawie na mnie nie patrzy. – Na lunch jadłyśmy smażone ślimaki – mówi Freddy. – Delicje! – Trochę mniej tłuszczu byłoby super – zauważa Nicole. – Hotel jest fantastyczny! – dodaje Freddy. – Mieszkamy niedaleko od ciebie. – Wzięłyście jeden pokój? – Dlaczego nie? – odpowiada Nicole. – Ten ślub kosztuje fortunę. A i tak mało prawdopodobne, że kogoś tu poznam. Ponuro patrzy na szczęśliwych ludzi taplających się w basenie. Freddy łapie mój wzrok i gestami pokazuje, że się wiesza, strzela do siebie i dźga nożem w twarz. Nicole dopija drinka i wstaje. – Wczesne loty mnie wykańczają. Idę się zdrzemnąć. Patrzymy, jak człapie do hotelu.

– Całą drogę taka była? – Gorsza. – Freddy wzdycha. – Przepraszam. – Nie ma za co. Przez większość czasu układałam miły scenariusz morderstwa i samobójstwa. Podchodzi barman. – Następną różową wiewiórkę? – zwraca się do Freddy, a ta kiwa głową. Uśmiecham się do niego. – Przynieś dwie, Lloyd. – Po głębokim namyśle postanowiłam staranować barierkę i zjechać z mostu – mówi Freddy. – To miało wyglądać jak Thelma i Louise, tylko z mniejszym naciskiem na władzę kobiet, a z większym na to, że Thelma chciała, żeby Louise, do kurwy nędzy, wreszcie się zamknęła. – Co cię powstrzymało? – Twoja suknia ślubna. Była w bagażniku. Z uczuciem klepię ją po dłoni. – Bardzo się poświęcasz. Wzrusza ramionami. – Wracamy razem. Myślę, że będę miała drugą szansę. Barman przynosi różowe wiewiórki. Trącamy się kieliszkami. Pijemy. – Hej! – Freddy kopie mnie pod stołem. – Wczoraj się na nas wypięłaś. – Przepraszam. W pracy... – Kręcę głową. – Prawdziwe szaleństwo. – Twój szef tam był? – Nie – odpowiadam pośpiesznie. – Nie było go. Przygląda mi się bacznie. – Czyżby? Pora zmienić temat. – Posłuchaj! – mówię. – Ja tu wcale nie jestem na wakacjach. Muszę przygotować świadka. – Co musisz zrobić z czym?

– Chodzi o ten głośny proces dotyczący wycieku ropy do Zatoki Meksykańskiej kilka lat temu. Księgowy będzie składał zeznania pod przysięgą i... Freddy podnosi rękę. – Przestań. Zaraz umrę z nudów. A poza tym czemu udajesz, że jesteś oburzona? Przecież to kochasz. Jesteś zachwycona. Popijam drinka. – Lubię swoją pracę. To przestępstwo? – Powinno być. – Zatacza ręką łuk. – Wiesz, kto kocha swoją pracę? Kiperzy. Opiekunowie zwierząt w zoo. Ci, którzy udają Elvisa. To nie jest naturalne. Z tobą jest coś nie tak. – Pewnie tak. – Sprawdzam komórkę. Żadnej wieści od Willa. Piszę: gdzie jestes

Odpisuje: Javier wlasnie przyjechal. Zaraz bedziemy.

pospiesz sie!

Dobrze.

Wrzucam telefon do torebki. – Freddy? – Tak, skarbie? – Czy przyszło ci do głowy, że Will wydaje się zbyt dobry, żeby był prawdziwy? Stawia kieliszek na stole. – Nie. – Jest zbyt doskonały, cudowny, jest tym, tamtym i jeszcze czymś innym. – Przechylam głowę, by wysączyć resztki drinka. – Nie może

taki być. – Owszem, może – mówi Freddy. Przed nami pojawiają się pełne kieliszki. – W takim razie ty za niego wyjdź. – Nie jest w moim typie, poza tym on chce ciebie. Zwariował na twoim punkcie. Wchodzisz do pokoju, a jemu oczy wylatują na podłogę i zaczynają wirować jak spastyczne szczeniaczki. – Spotkał się na lunchu z mamami. – Jak poszło? – Nadspodziewanie dobrze. Myślałam, że się zdenerwuje i zgłupieje, ale był czarujący. – Will nie jest aż tak głupi. – Jest. – Uśmiecham się. – I dlatego go kocham. – Przed minutą twierdziłaś, że jest za dobry, żeby był prawdziwy. A teraz go kochasz? – Boże, Freddy, nie wiem! Kto z nas może z absolutną pewnością powiedzieć, że kocha, naprawdę kocha osobę, którą myśli, że kocha? – Większość ludzi – odpowiada Freddy momentalnie. – Nie, czekaj. Przeważająca większość ludzi. Nie, czekaj. Wszyscy. Stukam słomką o dno kieliszka. – Urządziły na mnie zasadzkę. Myślą, że powinnam odwołać ślub. – Niech zgadnę. To tylko zwiększyło twoją determinację. Nie odpowiadam. Freddy wzywa kelnera i prosi o następną kolejkę. Gdzieś blisko jakiś stwór zaczyna przeraźliwie piszczeć. Podnoszę wzrok i widzę ojca wyciągającego z basenu kilkulatka, który wierzga wszystkimi kończynami. – Słodki – mówię. Freddy sprawia wrażenie wstrząśniętej. – Dziecko? – Chryste, nie! Tatuś. – Przez moment byłam przerażona. – Mierzy mężczyznę wzrokiem, przekrzywiając głowę. – Nie. Za kościsty. – Wszystkie mówiły o tym tak, jakby chodziło o bułkę z masłem. Po prostu – strzelam palcami – odwołaj ślub.

– Łatwizna. – Freddy wzrusza ramionami. – Sama zrobiłam to trzy razy. – Dwa – poprawiam. – Norman cię rzucił, o ile dobrze pamiętam. – Tylko dlatego że przyłapał mnie z Zoe. Czyli remis. – Dlaczego ciągle zaręczasz się z facetami? Obecnie możesz wyjść, za kogo chcesz. – Doktor Boog myśli, że nadal szukam aprobaty rodziców – wyjaśnia Freddy. – Interesujące. Nie wie, że twoi rodzice nie żyją? – Jak widać to bez znaczenia. Mam ogólne pojęcie, jak by zareagowali. Mówi też, że moje wysiłki skazane są na porażkę, ponieważ z nierealistycznym optymizmem szacuję swoje zdolności do zmiany. – Zabawny gość z niego. Nad naszymi głowami wiatr szeleści liśćmi palm. Kelner przynosi różowe wiewiórki. Stawia je na stole i odchodzi. Trącamy się kieliszkami. – Więc co zamierzasz zrobić? – pyta Freddy. – Z Willem? – Nie. W sprawie Izraelczyków i Palestyńczyków. Popijam drinka. – Zamierzam się przekonać, jak ułożą się sprawy. Myślę, że będzie dobrze. Freddy ziewa i wyciąga ręce nad głowę. – No tak, masz mnóstwo czasu, żeby się zastanawiać. – Naprawdę? – Nie, idiotko. Masz sześć dni. – Ale sześć dni do ślubu. To strasznie je wydłuża. Są jak psie lata. Freddy kiwa głową. Nieruchomieje. – Chodzi ci o coś wręcz przeciwnego. – Co? – Psie lata są krótkie. Jeden ludzki rok to dziewięć psich. Siedmioletni pies tak naprawdę ma dziewięćdziesiąt sześć lat. Zastanawiam się nad tym. – Dziewięć razy siedem to sześćdziesiąt trzy, a nie dziewięćdziesiąt

sześć. – Wiesz, o co mi chodzi. Siedzimy i patrzymy, jak ostatni miłośnicy opalania zbierają swoje rzeczy w blednącym świetle. Koło nas przechodzi młoda para – trzymają się za ręce. W barze zaczyna grać zespół perkusyjny. Na stole lądują kolejne drinki. Uśmiecham się do nowego kelnera. Odpowiada uśmiechem. Odprowadzam go wzrokiem. – Ten facet – zaczynam. – Jest gejem – kończy Freddy. Upijam drinka. – Może Will żeni się ze mną dla pieniędzy. – Dla milionów Wildera? – Freddy zdejmuje okulary przeciwsłoneczne i czyści je serwetką. – Myślałam, że nie masz dostępu do swojej części, którą ulokowano w trustach. – Na tym polega genialność jego planu. Teraz się ze mną ożeni, poczeka, aż skończę pięćdziesiąt lat i dostanę spadek, a potem – buch! – nakarmi mną rybki. – Dwadzieścia trzy lata to cholernie długo, żeby z tobą wytrzymać – zauważa Freddy. – Jest cierpliwy. Cierpliwy i przebiegły. – Nie kupuję tego. A gdzie właściwie podziewa się ten szczęściarz? – Odbiera Javiera z lotniska. – Javier. – Freddy wzdycha. – Wreszcie się spotkamy. Wysnuła niesamowitą fantazję na temat najlepszego przyjaciela Willa, zachwycona wyłącznie jego imieniem. – Rozczarujesz się – mówię. Patrzy na mnie ze współczuciem. – Aż tak zazdrościsz? – On jest bielszy ode mnie! – Proszę cię – prycha. – Musisz stawić czoło faktowi, że mój śniady latynoski kochanek i ja przez cały tydzień będziemy uprawiać cudowną, panetniczną miłość, podczas gdy ty będziesz tkwiła w nieciekawym związku z tym nudnym białym palantem. Znowu. – Nie podobają mi się wyłącznie biali! – Rasistka! – śpiewa Freddy. – Wielbicielka białasów!

– A ten Hindus? Ze studiów magisterskich. – Stalkerzy się nie liczą. – Chodzi mi o to, Winifred, że myślałam, że jest słodki. – Chodzi mi o to, Lillian, że tak myślałaś tylko dlatego, że był stalkerem. – W takim razie tamten czarny. Robił przetwory. Mieszkał w Brooklynie? Miał niesamowi… – A oto i Will! – przerywa mi Freddy radosnym tonem. – Skarbie! – Zrywam się na nogi i całuję go. – A to jest Javier! Javier, to moja najlepsza przyjaciółka Freddy. Pójdziecie razem w kościele. – Miło cię poznać – mówi jasnowłosy, niebieskooki Javier Collins z Schaumburga w stanie Illinois. Freddy, której odebrało mowę, gapi się na niego. – Ktoś jest głodny? – pyta Will. Freddy bierze mnie pod rękę, kiedy wychodzimy z baru. – Jego mama jest z Barcelony – szepczę. – To jedna z tych jasnowłosych północnych Hiszpanek. – Dopadnę cię za to – syczy Freddy. – Nie bądź rasistką – ostrzegam. – Nie bądź z tych, którzy nienawidzą białasów. Szczypie mnie. – Coś takiego nazywam gównianą fałszywą reklamą. Obejmuję ją. – Skoro tak twierdzisz, Koreanko imieniem Freddy. Skoro tak twierdzisz. Wywlekamy Nicole z łóżka i idziemy na kolację do kubańskiej restauracji w starym stylu przy Catherine Street. Po drodze wstępujemy do baru, gdzie kelnerka mówi nam o nowym lokalu przy William Street. Wypijamy tam kilka drinków, po czym Freddy oznajmia, że musi iść do knajpy, w której pił Ernest Hemingway. Wolnym krokiem przemierzamy Duval, kiczowate neonowe serce wyspy. Mimo że jest niedzielny wieczór, chodniki są zatłoczone hordami pijanych i głośnych, zataczających się młodych ludzi, drag queens, naćpanych hipisów i zwykłych ludzi – ci gapią się na to widowisko z otwartymi ustami.

Mijamy kluby striptizowe, irlandzkie puby, od czasu do czasu bar z fajkami wodnymi. Sklepy dla nurków, sklepy z czapkami, sklepy z kiczowatymi pamiątkami z kokosów, liści palmowych i muszli, ze sprośnymi T-shirtami, tandetną bielizną, kieliszkami do wódki, brelokami do kluczy. Oraz z wyrobami z motywem kur. Strasznie dużo tych wyrobów. Mijamy żonglera, mima. Ktoś w stroju Dartha Vadera gra na bandżo. Drzwi restauracji są otwarte szeroko na ciepłą, parną noc. Żywa muzyka płynie z niektórych barów i klubów. Z innych wabią przechodniów skąpo ubrane kobiety. Ulicą pędzą samochody, z wnętrza dudni bas. Pijemy u Niechlujnego Joego. Motocyklista mówi nam, że jeśli naprawdę chcemy zobaczyć knajpę Papy, powinniśmy iść na Eaton Street. O północy jesteśmy w czwartym „barze Hemingwaya”. Will idzie do toalety, Javier i Freddy rozmawiają z niemieckimi turystami przy sąsiednim stoliku, Nicole... Rozglądam się. Nie mam pojęcia, gdzie jest Nicole. Czuję się odprężona i szczęśliwa. Cudownie wrócić do domu. Przychodzi Will i siada. Przeczesuje dłonią włosy, które po tym zabiegu śmiesznie sterczą na wszystkie strony. Choć przecież zwykle tak sterczą. Mimo to sprawia wrażenie zdenerwowanego. Kładę dłoń na jego dłoni. – Wszystko w porządku, skarbie? – Tak. – Jutro przyjeżdżają twoi rodzice, prawda? Martwisz się? Nie poznałam moich przyszłych teściów. Miałam jechać do Chicago na Boże Narodzenie, ale przeszkodził mi nagły zwrot wypadków w sprawie, przy której pracowałam. Will lekko się spina, kiedy mówi o rodzicach – myślę, że rodzina skrywa jakiś dramat. – Martwię się? Absolutnie nie. – Będzie super – zapewniam. – Rodzice zwykle mnie lubią. Uśmiecha się i całuje w głowę. Jutro przyjeżdżają teściowie. Za sześć dni jest ślub. Rozglądam się. Nudno w tej knajpie. Wychodzę.

Jestem w sąsiedniej restauracji. Przy barze siedzi prawdziwe ciacho. Ma ciemne włosy i kilkudniowy zarost. Siadam obok niego. Uśmiecham się. Odpowiada tym samym. – Dobra, dobra, dobra. – Podnoszę ręce w geście poddania. – Możesz postawić mi drinka. Śmieje się zażenowany. – Bardzo bym chciał. Ale... wiesz, jestem żonaty. – A ja zaręczona. Więc mamy remis. Wygląda na zdziwionego. – Nie zastanawiaj się nad tym za długo – radzę mu. – Zastanawianie się jest przereklamowane. Zaczynamy rozmawiać. Na imię ma Tim. – Więc, Tim – mówię. – Tom. Może i Tom. – Małżeństwo – ciągnę. – Jak się sprawdza w twoim przypadku? Wzrusza ramionami. – No wiesz. Jest, jak jest. Prawdziwy mistrz konwersacji. Ale czy to ważne, skoro ma takie oczy? Zamawiamy następną kolejkę. Przykrywam jego dłoń swoją. Nie cofa ręki. Odwracam ją, muskam palcami. Przesuwam je na przegub, badam puls. Patrzę na Toma. – Gdzie jest ta twoja rzekoma żona? Poprawia się na stołku. – Przylatuje za kilka dni. Mój przyjaciel się żeni. Uśmiecham się do niego. – Co za zbieg okoliczności. Ja też tu jestem z powodu ślubu. Patrzymy na siebie. Łapię jego kolano swoimi i trzymam. Pochylam się ku niemu. – Hej, Tom, chcesz poznać tajemnicę? Waha się, potem patrzy mi w oczy i wiem, że jest mój. Pochylam się mocniej, kładę dłonie na jego udach. – Stan Floryda nie uznaje małżeństw zawartych poza jego granicami. Unosi brwi i uśmiecha się.

– Naprawdę? – Naprawdę. – Przesuwam dłońmi po jego nogach. – Jeśli nie związałeś się węzłem małżeńskim tutaj, w tej chwili nie jesteś żonaty. Spuszcza wzrok, kręci głową, ale nadal się uśmiecha. Wstaję i kładę dłonie na jego ramionach. Patrzę mu w oczy. – Możesz mi wierzyć, Tom. Jestem prawniczką. Śmieje się, a ja podchodzę bliżej do niego. Pachnie jak plaża, jak sól, piasek i krem do opalania. Obejmuję go za kark, wsuwam palce we włosy. Ustami muskam jego ucho. – Chodźmy gdzieś – wyszeptuję. Ktoś klepie mnie w ramię. – Zbieraj się, Noreen – mówi Freddy. – Czas na zastrzyk. – Idź sobie! – syczę. Ale oczywiście mnie nie słucha. Pozwalam, żeby wzięła mnie pod rękę i wyprowadziła na ulicę. – Nie wiem, czy o tym słyszałaś, Winifred, ale w piekle jest specjalne miejsce dla kobiet, które nie pomagają innym kobietom. – Masz szczęście, że to ja poszłam cię szukać, a nie Will. – Mam szczęście, wielkie, wielkie szczęście. A ty jesteś dobrą przyjaciółką. Wspaniałą. Najlepszejszą. – Zarzucam ramię na jej plecy. Potężny odłamek betonu podnosi się i atakuje mnie. Potykam się. Freddy mnie łapie. Metafora! Wracamy do pierwszego baru. – Świetnie, znalazłaś ją – mówi Will. – Chodźmy stąd. Will i Javier wsadzają mnie do różowej taksówki. Freddy opiera głowę o moje ramię. Javier siedzi z przodu, rozmawia z kierowcą. Odchylam się i patrzę na profil Willa, raz po raz wydobywany z ciemności przez uliczne latarnie na Duval. Trzyma mnie za rękę, z roztargnieniem gładzi kciukiem mój kciuk. Dlaczego wyszłam, dlaczego się włóczyłam, skoro mam przy sobie jego? A w dodatku musiałam podrywać akurat żonatego? Co za klasa, jak powiedziałaby Jane. Chociaż powinna mówić. Mamy miały tupet, planując powiedzenie mi, kto jest, a kto nie jest materiałem na żonę. Ale... czy miały też rację? Czy w gruncie rzeczy wcale jeszcze nie

podjęłam decyzji? Chcę odwołać slub? Chcę zostać przyłapana? Czy kocham Willa? Henry miał rację w jednej sprawie. Ludzi nie da się poznać. Ja dla siebie jestem kompletną tajemnicą. Ale Freddy także ma rację – jak mogę nie wiedzieć, czy go kocham? Czy możliwe, że oboje, i Henry, i Freddy, mają rację? To porządnie naruszyłoby harmonię wszechświata. A co na to wszystko powiedziałby Epiktet? Pewnie nic. Nabrałby do szaty kamieni i ukamienował mnie na śmierć. Ponieważ powinnam kochać Willa. Jest wspaniałym człowiekiem. Tak łatwo pozwalającym się kochać. Ma tyle cudownych, godnych miłości i podziwu cech. Brakuje mu tylko jednej zalety: bycia więcej niż jednym człowiekiem. Tyle zalet w jednym ciele! Gdyby tylko miał więcej ciał. Mógłby podzielić swoje zalety. Rozdać je. Tak byłoby bardziej egalitarnie. Jedna zaleta na jedno ciało. I może jeszcze kilka dodatkowych ciał bez żadnych zalet. Te przypuszczalnie najbardziej bym lubiła. Opieram głowę o zagłówek. Will się do mnie uśmiecha. – Zmęczona? – Trochę. Ale... małżeństwo? Wychodzę za niego za mąż? Rozum mi odjęło? W innej sytuacji pewnie nie miałabym problemu. Na przykład gdybyśmy byli postaciami z jakiegoś greckiego mitu i co noc, kiedy księżyc wschodzi na niebie i zapalają się gwiazdy, mój mąż zmienia się w innego mężczyznę, by o świcie znowu stać się Willem. Czy istnieje taki grecki mit? Nie sądzę. Chociaż powinien istnieć. Może Grecy by nie wymarli. Czy Grecy wymarli? Przecież to nie dinozaury. Tylko bardzo się zadłużyli. Dlaczego myślę o Grekach? Dlaczego w ogóle myślę? Wszystko w porządku. To był długi dzień. Nadal mam czas, by sprawy uporządkować. Mnóstwo czasu. Psie lata. Albo ośle. Nieważne. Jutro będzie lepiej. Ja będę czuła się lepiej. Jutro. – Zamknij oczy – mówi Will. – Obudzę cię, kiedy dojedziemy na miejsce.

PONIEDZIAŁEK

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 6 Najpierw czuję jego dłoń. Blisko mojego kolana, gładzi delikatnie. Bada moją skórę. Przechodzi mnie dreszcz. Leżę na plecach, jedną ręką zakrywam oczy. Gdzie my jesteśmy? Czuję wiatr, zapach oceanu, jasne światło w pokoju. Key West. Jestem w domu. Wsuwa rękę pod moje kolano, podnosi je. Rozkłada moje nogi. Palce wędrują w górę uda, odsuwają cienki jedwab koszulki. – Lily… Czuję przy sobie żar jego ciała, przyciąga mnie do siebie. Opieram się, lekko odchylając. Gładzi mój brzuch. Mruczę i się poruszam, udaję, że wciąż śpię. Odwracam się od niego, ale on mnie przekręca, łagodnie wpychając moje ramię w poduszkę. Odgarnia mi włosy z twarzy, dotyka czoła i policzków. Nie otwieram oczu. Jego oddech jest ciepły i ma słodki zapach. Delikatnie całuje mnie w skronie. Nabieram powietrza głęboko w płuca, kiedy muska ustami moją szyję. Całuje w uszy. Brwi. Nos. Szczękę. Gdy sennie go odpycham, bierze moją rękę i całuje wnętrze przegubu, przedramię, łokieć. Gryzie mnie w palec. Tak trudno nie zareagować, ale chcę się przekonać, co zamierza zrobić. Całuje mnie w ramię. Usta ma bardziej rozgrzane, teraz jest w nich naglący pośpiech. Cicho jęczę i odsuwam się, ale on znowu mnie przyciąga. Zsuwa ramiączka koszuli z moich ramion. Jego usta są na mojej szyi, na obojczyku, na prawej piersi, na lewej. Całuje, liże i delikatnie gryzie. Wolno sięgam w dół i odnajduję jego fiuta. Lekko głaszczę go palcami. Wkłada dłoń między moje nogi, wsuwa we mnie palec, potem dwa. Prężę się i napieram na jego dłoń. – Lily – szepcze Will. Potem dla zabawy mocno go odpycham i podnoszę się, żeby usiąść. Łapie mnie i rzuca na łóżko. Próbuję się uwolnić, ale on jedną ręką

przygważdża moje ręce nad głową, drugą rozsuwa mi nogi i wchodzi we mnie długim pchnięciem. To wszystko dzieje się za szybko i jest niesamowite. Brakuje mi tchu, otwieram szeroko oczy. Will ma oczy zamknięte. Odnajduje moje usta. Całuje mnie głęboko. Desperacko. Jego usta są nieznośnie gorące. Nie potrafię przestać go całować. Wychodzi i raz po raz ostro we mnie wchodzi. Krzyczę. Wbija się we mnie jeszcze mocniej. – Will? Z ustami przy moim uchu odpowiada: – Zamknij się. Kiedy uwalnia moje ręce, obejmuję go za szyję. Wędruje dłońmi po moim ciele, chwyta mnie za biodra i wiele razy do siebie przyciąga. To wszystko jest namiętne, podniecające, ale... jakie? Nieczułe. I doskonałe. Wsuwam palce w jego włosy, całuję w usta, policzki, kłujące gardło. Gryzę w język. Podnoszę głowę, chwytam zębami jego sutek i pieszczę językiem, smakując delikatną skórę. On klęczy na łóżku i wciąga mnie na siebie, trzyma za biodra, wbijając we mnie palce, kieruje mną w górę i w dół. Piersiami muskam mu usta. Zamykam oczy i poruszam się razem z nim, najpierw wolno, potem coraz szybciej, wreszcie nie mogę dłużej tego znieść, ciepło rozlewa się po całym moim ciele i szczytuję, krzycząc, uderzam w niego, podczas gdy świat wokół mrocznieje. Przez minutę trwamy w bezruchu, ja na nim, on we mnie, wciąż twardy. Gładzi mnie po włosach, a potem spycha mnie, przewraca na brzuch i ciągnie za kolana. Jestem trochę oszołomiona, trochę bezradna – co nie znaczy, że powstrzymałabym go przed zrobieniem czegokolwiek. W tej chwili albo kiedykolwiek. Wchodzi we mnie od tyłu, jedną ręką trzyma mnie za biodro, drugą wsunął we włosy. Porusza się wolno, z rozmysłem. Po chwili trochę przejaśnia mi się w głowie. Mogę myśleć. To jak powrót do naszych pierwszych trzech dni. Akurat wtedy, kiedy wydawało mi się, że minęły na zawsze. Nacieram na niego, pragnąc mieć go w sobie jak najwięcej. Wszystko, mięśnie, skórę i krew. Cały się wysuwa i znów wbija. Teraz robi to szybciej. Daje mi klapsa w tyłek, a kiedy krzyczę, dostaję

drugiego. Oglądam się przez ramię. Oczy ma zamknięte, twarz skupioną. Powtarza moje imię. Wchodzi tak głęboko, że nie mogę złapać oddechu, i gdy myślę, że dłużej tego nie zniosę, wyciąga rękę, dotyka mnie, a ja znowu mam orgazm, długi i głośny, cudowny, ogarniający całe ciało. On także. Padamy na łóżko, na splątaną pościel. Odpływam w obłoczku czystego szczęścia. – Will? – szepczę. – Hm? – Cholera jasna! – Nie ma za co. – Śmieje się cicho. Czuję jego uśmiech na skórze. Całuje mnie w kark. Przesuwa dłonie po moim biodrze. Odwracam głowę, żeby widzieć jego twarz. – Mogę zadać ci pytanie? – Nie. Wybuchamy śmiechem. Odwracam się do niego. Śmiech zamiera mi na ustach. Will także poważnieje. Patrzymy sobie w oczy. Jego są tak ciemne, że kiedy jestem tuż obok niego, widzę w nich swoje odbicie. Ale teraz mój wzrok sięga dalej, w jego wnętrze. Widzę go całego. Widzę... Pukanie do drzwi. Mrugam. Znowu zaczynam oddychać. – Boże. Kto to może być? – Pogotowie. – Will odgarnia włosy z mojego czoła. – W odpowiedzi na liczne telefony. Znowu się śmiejemy. – Lily? – woła Mattie. – Spóźnimy się! – Idź sobie! – krzyczę. – Blue Heaven? Próbna kolacja? Czy podamy kurczaka, makaron, kurczaka z makaronem... Wyczołgujemy się z łóżka i wrzucamy na siebie ubranie. Will łapie mnie tuż przed drzwiami. Opiera mnie o ścianę i wkłada dłoń pod moją spódnicę. Wsuwam rękę w jego spodnie. Znowu jest twardy. – Nie zapomnij – mówi. – Dzisiaj jemy lunch z moimi rodzicami. – Och, skarbie – szepczę. – Uwielbiam, kiedy tak świntuszysz.

Śmieje się i ściąga mi majtki. – O pierwszej. Przyciskam się do jego ręki. – A co będzie, jeśli się spóźnię? – Będzie źle. – Rozpina mi bluzkę. – Bardzo źle. – O Boże. – Opieram głowę o ścianę. – Kim ty jesteś? – Głupcem. – Całuje mnie w szyję. – Zakochanym głupcem. Znowu to robimy, przy ścianie, szybko. Potem schodzę do holu, gdzie czeka Mattie. Podaje mi kubek gorącej kawy. – Mattie! Niech będzie błogosławione twoje koordynujące wydarzenia serduszko! – Nie pij za dużo – ostrzega. – Nie chcemy, żebyś na fotografiach miała okropnie poplamione zęby. – Te szczeniaczki się nie poplamią. – Stukam się w zęby. – W stu procentach fałszywe. Wygląda na zszokowaną. – Tak? – Na studiach brałam za dużo mety. Gapi się na mnie. – Żartuję. – Och. Och. To zabawne. Idziemy do jej samochodu. Otwiera drzwi i wsiadamy. – Jak się dzisiaj czujesz? – pyta. – Nigdy nie czułam się lepiej, Mattie. Nigdy. – Unoszę twarz do słońca, wpadającego przez przednią szybę. – Co za piękny dzień. Otacza mnie moja rodzina. Wychodzę za mężczyznę idealnego. Życie jest dobre. – Bardzo się cieszę, że tak mówisz. – Wyjeżdża z parkingu, skręca, by wyminąć jaskrawo upierzonego koguta. Kury wałęsają się po Key West – to w gruncie rzeczy nasze wiewiórki. – Dla wielu panien młodych tydzień przed ślubem jest najgorszy w ich życiu – ciągnie Mattie. – To tragiczne! Powinny być szczęśliwe, a są zestresowane i w rozpaczy. – Nie ja, Mattie. Co prawda, ostatnio naszły mnie wątpliwości, wiesz? Ale już ich nie mam. – Opieram się o siedzenie i popijam kawę. –

Rozbiłam pieprzony bank, trafiając na tego faceta. Mattie patrzy na mnie niepewnie. – Tak, sprawia wrażenie... – Pieprzony – spoglądam jej znacząco w oczy – bank. – Dobry Boże! – Mattie się śmieje. – Przesiąkłaś Nowym Jorkiem na wylot, co? Wyciągam rękę za okno i czuję, jak popycha ją prąd ciepłego powietrza. Wciąż pławię się w rozkoszy. Wrócił. Nie do końca w to wierzę, ale rewelacyjny seks z Willem wrócił. W pewien czwartkowy wieczór w sierpniu byłam w Walker’s Pub przy tej samej ulicy, przy której mieszkam. Umówiłam się na randkę z poznanym na imprezie bankowcem. Gorącym, ale trochę zbyt przewidywalnym. Wyszłam do toalety. W korytarzu stał facet. Wysoki i kościsty, jasnobrązowe włosy, okulary, ubrany z niejaką nonszalancją. Normalnie nigdy bym na kogoś takiego drugi raz nie spojrzała. O czym ja gadam? Zawsze na wszystkich patrzę dwa razy. Zauważyłam w nim coś niezwykłego. Był nieruchomy. Jak kamień. Opierał się o ścianę – i nie bawił się telefonem, nie kręcił, nie rozglądał. Ale też nie wydawał się znudzony czy zdezorientowany. Wyglądał, jakby prowadził interesującą rozmowę ze sobą. Położyłam mu dłoń na ramieniu. Odwrócił się i uprzejmie na mnie spojrzał. Miał brązowe oczy i grube, ekspresyjne brwi. – Stoisz w kolejce do toalety? – zagadnęłam. – Tak – odparł Will. – Dobra, ale ja tu byłam wcześniej. Żebyś wiedział. Posłał mi ten powolny, nieśmiały uśmiech. – Naprawdę? – Byłam tutaj wczoraj wieczorem. I przedwczoraj. – Przychodzisz tu często? Z powagą pokiwałam głową. – Praktycznie tu mieszkam. Usłyszeliśmy szum spłukiwanej toalety. Ktoś wyszedł ze środka. Will szarmancko wskazał otwarte drzwi. – Proszę.

Kiedy wyszłam, obdarzył mnie uśmiechem i kiwnął głową. Kiedy on wyszedł, czekałam. – Zapomniałam czegoś w środku. – Czego? – zapytał ze zdumieniem. Uśmiechnęłam się. – Ciebie. Wybuchnął śmiechem. Will śmieje się rewelacyjnie, robi to nagle i w jego śmiechu brzmi prawdziwe szczęście. Człowiek czuje dumę, że jest powodem takiego śmiechu, i ciągle chce go słyszeć. Poszłam pożegnać się z bankowcem. Will poszedł pożegnać się z przyjaciółmi. Spotkaliśmy się w restauracji po drugiej stronie ulicy. Był trochę nieśmiały, ale szybko powróciła pewność siebie. Rozmawialiśmy przez godzinę. Powiedział, że jest archeologiem. Odparłam, że jestem astronautką. Zapewnił, że mówi poważnie. Wyśmiałam go. Jako dowód pokazał mi swój muzealny identyfikator. Opowiadał, pełen zapału i entuzjazmu, czym się zajmuje. W rewanżu mówiłam o swojej pracy; udawał, że to go interesuje. Zapytałam, czy zna łacinę. Znał, ale nie chciał przetłumaczyć zdania, które powiedział. Mówił kilkoma innymi językami, chyba aramejskim i starożytną greką. Potem się całowaliśmy. Wyszliśmy z restauracji. Mieszkałam przecznicę dalej. Już w windzie zaczęliśmy zdzierać z siebie ubranie, a kiedy przekroczyliśmy próg, zostaliśmy tam całe trzy dni. Seks był niesamowity. Najlepszy w moim życiu. Gorący, intensywny, sprośny i... uczciwy, tylko tak mogę go opisać. Od pierwszej chwili wiedzieliśmy, jak się ze sobą porozumiewać. I świetnie się bawiliśmy. Kiedy nie miałam orgazmu, śmiałam się. No bo ten facet? Ten słodki, mądry facet? Will jest przystojny, choć zupełnie tego nieświadomy. Nie poszedł do baru, żeby podrywać kobiety. Nie należał do mężczyzn, którzy na samych sobie robią kosmiczne wrażenie i nie mogą się doczekać, żeby udowodnić swoją jurność. A mimo to okazał się utalentowanym, pozbawionym zahamowań maniakiem seksualnym. To było potężne zaskoczenie. A ja uwielbiam niespodzianki. Gdzieś w środku pierwszej nocy obudziłam się świadoma, że Will

mnie dotyka. Nie tak jak wcześniej, gwałtownie i gorączkowo. Teraz robił to powoli, ostrożnie. Z szacunkiem. W świetle lampy cal po calu studiował moje ciało. Przyglądał się długo mojej twarzy. Wplatał palce we włosy. Jakby uczył się mnie na pamięć. – Jesteś taka piękna – powiedział cicho. Daleko mi do piękności, naprawdę daleko, ale kimże jestem, żeby się sprzeciwiać? Uniosłam głowę, pocałowałam go w usta i przyciągnęłam do siebie. Skończyło się, bo musiało. W poniedziałek wezwano mnie do pracy, kiedy przeciwna strona w jednej z moich spraw złożyła niespodziewanie wniosek. Pracowałam do rana raz, potem drugi. Z Philipem i Lyle’em poleciałam do Kalifornii na przesłuchanie. Gdy wróciłam, Will wyjechał na konferencję naukową do Londynu. Nie widzieliśmy się przez tydzień. Rozmawialiśmy i wysyłaliśmy sobie maile w wolnych chwilach, ale pod nawałem pracy wspomnienia zaczynały się rozmywać. Podczas nieobecności Willa poszłam z Freddy do baru. Poznałam kogoś – faceta od przetworów. Wróciłam z nim do domu. Było super, co napełniło mnie dziwacznym poczuciem winy. Ledwo znałam Willa. Nie mógł nic ode mnie oczekiwać. Ale mimo wszystko nigdy wcześniej tak marnie się nie czułam. Spotkaliśmy się znowu po dwóch tygodniach. Poszliśmy na kolację, potem do niego i od razu wylądowaliśmy w łóżku. Było miło, jednak zupełnie inaczej. Słodko, czule, romantycznie, ale... nudnawo. Zachowywał się z rezerwą. Niemal niezręcznie. Ta sytuacja powtarzała się. Nic nie mówiłam, czekając, aż wróci tamto. I naprawdę go lubiłam, więc się spotykaliśmy. Po dwóch tygodniach się oświadczył. Powiedział, że zamówił pierścionek w Londynie, bo już wtedy wiedział. Wiedział! Kompletny obłęd, prawda? Nikt dotąd nie chciał się ze mną ożenić. Nie jestem tego typu dziewczyną. Tylko Will – ponieważ mnie kocha. Byłam wstrząśnięta. Nie mogłam znieść myśli, że go rozczaruję. Więc powiedziałam „tak”. Seks nigdy nie wzniósł się na tamten poziom, chociaż ciągle szukałam pierwszych trzech dni. Wreszcie doszłam do wniosku, że Will nie odznacza się silnym pociągiem seksualnym. Niektórzy faceci chyba

tacy są. Nie rozgrzebywałam tej kwestii. Mieliśmy mnóstwo zajęć, pracowaliśmy do późna – dla niego to po prostu nie był priorytet. Czy mogłam go naciskać, żądać rozmowy? Częściej inicjować seks? Pewnie tak, i po części wciąż nie pojmuję, dlaczego tego nie robiłam. Może zachowywałam niewielki dystans. Albo ogromny. Nie chciałam, żeby nabrał mylnego przekonania o mnie. Albo słusznego. Nieważne. To bez znaczenia. Po dzisiejszym poranku każdy przeciętny aspekt naszego pożycia przeszedł do przeszłości. Znaleźliśmy się w miejscu, od którego zaczęliśmy, i nie mogłabym być szczęśliwsza. Nie zamierzam marnować czasu na rozważania, dlaczego tak jest. Może sprawiło to świeże oceaniczne powietrze. Może duchota. Może nie mógł sobie pozwolić na szaleństwa i odzyskał namiętność dopiero teraz, w wigilię ślubu. Myślę, że tacy są amisze. Puenta? Skończyłam, raz na zawsze skończyłam z kwestionowaniem decyzji o ślubie. Ta sprawa z wczorajszego wieczoru? Niepewność, zmartwienie, przypadkowy flirt i – spójrzmy prawdzie w oczy – panika? Bez sensu. To, co na początku podpowiadała mi intuicja, było słuszne. Wszystko będzie dobrze. Popijam kawę. – Jaki plan na przedpołudnie, słodka Mattie? – Postarałam się go nie przeładować – odpowiada, skręcając na Whitehead Street. – Po restauracji musimy wpaść do nowego florysty i omówić przyjęcie. – Świetnie! Zaraz, mamy nowego florystę? – Tak. Poprzedniego zwolniłam. – Dlaczego? Mattie wzdycha z żalem. – Nie przykładał się do pracy. Zastanawiam się nad jej słowami. – A nie powinnaś była tego ze mną skonsultować? Patrzy na mnie przerażona. – Lubiłaś Martina? – No nie. Ale wiesz, nie mam zielonego pojęcia, co właściwie

robił. I pewnie zgodziłabym się na wszystko, czego by ode mnie zażądał. Tylko... Dlaczego mam obiekcje? Od początku dałam Mattie wolną rękę. Taki układ jest mi potrzebny. Może nie podoba mi się przypomnienie, że mały udział biorę w przygotowaniach. Mattie zatrzymuje się przed Blue Heaven, modnej wyspiarskiej knajpie na Thomas Street. Przekręca kluczyk w stacyjce i zalewa się łzami. – Zawiodłam cię! – szlocha. O Chryste. – Wcale nie! – zapewniam. – Zorganizowanie tego wesela jest strasznie przytłaczające – wyznaje Mattie. – Twoja rodzina jest bardzo... nietypowa. I wszystko na ostatnią minutę! Chcę, żeby cała uroczystość była doskonała, ale nie dostałam od ciebie zbyt wielu wskazówek. A teraz przekroczyłam granice! – Nie, nie! Wspaniale wszystko załatwiasz, Mattie. Wyciera nos i patrzy na mnie z nadzieją. – Naprawdę? – Oczywiście. To moja wina. Nie zawsze odpowiadałam tak szybko, jak powinnam była, na twoje maile, esemesy, wiadomości głosowe, wiadomości na Facebooku i... na wszystko inne. Ale to się zmieni. Od teraz. – Na pewno, moja droga? – W każdej chwili jestem do twojej dyspozycji, Mattie. Możesz na mnie polegać. Zabieramy się do pracy. Planujemy wesele, dobrze? – Dobrze! – rzuca radośnie i wyskakuje z samochodu. Wchodzimy do ogródka restauracji, jest rewelacyjny. Uświadamiam sobie, że umieram z głodu, a właściciel okazuje się nadzwyczaj uprzejmy, częstuje mnie talerzem owoców i wyśmienitą Krwawą Mary. Ślęczymy nad menu i przy wsparciu drugiej Krwawej Mary podejmuję wiele niezwykle istotnych decyzji panny młodej (kurczaki i ryby, dranie!). Po trzeciej pożegnalnej szklance idę za Mattie do samochodu. – W Key West bardzo dużo się zmieniło od czasów twojego dzieciństwa – mówi Mattie, wracając na Duval Street. – Teraz jesteśmy

szalenie kosmopolityczni. Tam jest interesujący sklep. – Wskazuje wesoły, żółty domek. – Otworzyli go w listopadzie. Robią... ojej, jak to się nazywa? – Strzela palcami. – Boże drogi! Dlaczego nie pamiętam? Pochodzi od krowy. – Mleko? – Nie, twardsze. – Lody? – Nie, to nie jest słodkie. – Ser? – Ser! – woła Mattie. – Robią własny ser. – Zapomniałaś, jak się mówi na ser? – Ostatnio pamięć mam okropną – lamentuje Mattie. – Może powinnaś, no wiesz, się przebadać? – Lekarze nic dla mnie nie mogą zrobić, moja droga. Powodem jest Zmiana. – Zmiana? – powtarzam. – Brzmi złowieszczo. – Menopauza. Jest nieubłagana. Fale gorąca. Zmiany metaboliczne. Zapominanie. – Jej dłoń, trzepocząc, unosi się do czoła, po czym takim samym ruchem wraca. – Mój mózg jest... och, jak się to nazywa? Ta rzecz z dziurami? – Sito? – Właśnie! Sito. Śmieję się. – Zapomniałaś słowa, którym chciałaś opisać swoje zapominalstwo. To zabawne. Tylko na mnie patrzy. – Masz rację – mówię – to nie jest zabawne. Duval Street w porannym świetle wygląda mniej podejrzanie. Bary są zamknięte. Po wilgotnych i czystych chodnikach spacerują turyści, popijając mleczne koktajle i kubańską kawę. – Widzisz tamten kościół? – Mattie pokazuje białą kaplicę. – Mam pomysł! Na próbnej kolacji podamy Krwawą Mary! Mattie przekrzywia głowę. – Czy to nie jest bardziej poranny napój? – Możemy urządzić ją pod hasłem „śniadanie na kolację” –

proponuję. – I podać naleśniki! – Nie – odpowiada Mattie. – Jak mówiłam, w tym kościele jest nowa pastorka. Ludzie ją uwielbiają. Pomyślałam, że może byś chciała, aby odprawiła uroczystość w sobotę. Wdaje się w historię pastorki, podczas gdy ja patrzę, jak turyści, rodzina, kupują kapelusze z liści palmowych od obszarpanego hipisa. Teddy i ja pletliśmy takie kapelusze podczas wiosennych ferii, kiedy mieliśmy jedenaście, dwanaście lat. Kapelusze były okropne, za to my słodcy. Odnieśliśmy oszałamiający sukces, a potem wydaliśmy cały zarobek na lody i fajerwerki. – Lily? – mówi Mattie. Odwracam się do niej. Czeka, aż się odezwę. – Przepraszam, ale czy my nie mamy już pastora? – Owszem – odpowiada niechętnie. – Leonarda Garmenta. – Właśnie. Will rozmawiał z nim przez telefon. Spodobał mu się. – Prawdę mówiąc, myślę, że Will po prostu chce, żeby nasze świadectwo ślubu podpisał człowiek nazwiskiem wielebny Garment. Ale podjął decyzję – nie mogę działać przeciwko niemu. – Kwestionowanie waszych wyborów to ostatnia rzecz, którą zamierzam robić – wzdycha Mattie. – Myślę jednak, że Len byłby poważnym błędem. – Dlaczego? Naciska hamulec w samą porę, by uniknąć zderzenia z małym elektrycznym samochodem jadącym na nas. – Widzę wasz ślub jako elegancką, baśniową uroczystość. Zachowującą formy i tradycyjną. Muszę się roześmiać. – No to mnie rozgryzłaś, siostro. – Len jest taki... kontrkulturowy. – Mattie marszczy czoło. – Wszystko wyśmiewa. Myślę, że wyśle złą wiadomość. Ona mówi, ja patrzę przez okno. Jesteśmy na Margaret Street. Świadectwa ślubu. Celebranci. To wszystko brzmi strasznie... oficjalnie. – Lily? – Uważnie mi się przygląda. – Co? Och, przepraszam. – Otwieram okno. Nagle w samochodzie zrobiło się naprawdę gorąco. – Skoro uważasz, że to poważna sprawa,

porozmawiam o tym z Willem. – Cudownie! Będziesz zadowolona, jeśli to zrobisz. Dzwoni moja komórka. Odbieram. – Hola, madrasta bonita! – Jeśli wyjdziesz za tego biedaka, oboje będziecie żałować do końca życia – mówi Ana. Opieram głowę o zagłówek. – Będziesz taka uprzejma i się odpierdolisz? Mattie podskakuje na siedzeniu. – Przepraszam! – szepczę do niej, po czym mówię do Any: – Nie zmienię decyzji. Koniec, kropka. – Moglibyście odłożyć ślub. Dać sobie więcej czasu, żeby lepiej się wzajemnie poznać. Jeśli nadal będziecie chcieli się pobrać, spotkamy się tu wszyscy za pół roku. Co ty na to? Muszę być ostrożna – Ana jest diabelnie przekonująca, a to bywa zaraźliwe. Kiedy byłam mała, zawsze podstępem namawiała mnie do robienia rzeczy, których nie chciałam robić, jak udział w wiecach, prowadzenie kampanii na jej rzecz, próbowanie dziwnego jedzenia. Jest pełna pasji, dramatyczna i zawsze, zawsze ma rację. Przez co często jest bardzo, bardzo irytująca. – Przykro mi – odpowiadam. – Wykluczone. – Cholera jasna, Lily, misiaczku. Jesteś uparta jak osioł. – Ciekawe, od kogo się tego nauczyłam. – Ty bezwartościowy dupku! – krzyczy głośno. Odsuwam telefon od ucha. – Trochę ostro, nie sądzisz? – Nie do ciebie – mówi z roztargnieniem. – Czytam maila. – Tak? Dobrze wiedzieć, że bez reszty koncentrujesz się na moich sprawach. – To idiotyczne – syczy Ana. Słyszę, jak gniewnie uderza w klawisze. – Jeszcze czymś mogę ci służyć? – Nie – rzuca, bez wątpienia myśląc już o czymś innym. – To znaczy tak. Daj mi numer tej twojej przyjaciółki. Projektantki. Musi mi pomóc w wyborze odpowiedniej sukni.

– Nie masz sukni na ślub? – A kiedy mam czas na zakupy? – protestuje. – I szczerze mówiąc, nie sądziłam, że do tego ślubu naprawdę dojdzie. Podaję jej numer Freddy. – Więc gdybyś zaczęła mieć wątpliwości... Rozłączam się w chwili, gdy Mattie hamuje przed podniszczonym szarym domem z fioletową stolarką. Na krzywym ganku pełno jest kwiatów i roślin. Ręcznie namalowany szyld głosi: KWIATY I PAMIĄTKI U ROSE. – Jesteśmy na miejscu! – ćwierka Mattie. Gapię się na nią. – Przywiozłaś mnie do sex shopu? Sprawia wrażenie zdruzgotanej. – Nie, nie, nie! To... – Mattie, to niesmaczne! W życiu nie wejdę do takiego sklepu! – Nigdy bym... Klepię ją po udzie. – Odpręż się, żartowałam. Wzdycha, troszeczkę ułagodzona. – To jest... – Z całą pewnością zakład pogrzebowy. – Co? Nie! Trzy drinki na pusty żołądek i dręczę tę nieszczęśnicę. Przepraszam i wchodzimy do środka, gdzie poznaję Rose, miłą kobietę z różowymi policzkami i aureolą kręconych, białych włosów. Na kontuarze leżą szkice. – To są plany przygotowane przez Martina – mówi. – Cudowny początek, ale myślę, że mogę wprowadzić kilka ulepszeń. Rose i Mattie pochylają głowy. Sprawdzam pocztę elektroniczną i głosową. Komórka sygnalizuje nadejście esemesa. jk se psze ma tm chokerstwe

To babcia. Odpisuję: prosze mnie nie przesladowac

Jakieś pięć minut później dostaję: ty idio8ko

Ale zabawa. jestes jednym z tych internetowych zboczencow. doniose na ciebie do FTC

ale gowmo

jestes chory, wiesz o tym? chory

Wreszcie dzwoni, zapluwając się z wściekłości. – Esemesowanie ma podobno oszczędzać czas – mówię jej. – Zupełnie się nie sprawdza u kogoś w twoim stanie. – O czym ty mówisz, cholera? – warczy babcia. – W jakim stanie? – Jedną nogą i wszystkimi dziesięcioma palcami u rąk w grobie. – Wyciągam kilka łodyżek gipsówki z wazonu i zaczynam zgniatać między palcami. – Co jest? – Muszę zaprosić jeszcze jednego gościa. Zakładając, że nadal się upierasz przy tej ślubnej bzdurze. – Oczywiście, że się nadal upieram przy tej ślubnej bzdurze! Mattie i Rose milkną, kierując na mnie wzrok. – Ktoś mi robi dowcip telefoniczny – wyjaśniam, po czym mówię do babci: – Przykro mi, wiekowa krewno. Wszystkie miejsca zajęte. – Jedną osobę upchniesz – upiera się babcia. – Mój najbardziej ulubiony klient właśnie wyszedł na zwolnienie warunkowe. – Mazel tov. Za co siedział? – Ona – odpowiada babcia. – Przejechała męża motorówką. – Zasłużył sobie?

– Wszyscy zasługują – mówi ponuro. Zaczynam dziurawić wilgotną i piszczącą zieloną gąbkę. Rose mierzy mnie wzrokiem. Robię przepraszającą minę i odsuwam gąbkę. – Twoja przyjaciółka wygląda na rewelacyjne uzupełnienie listy gości, babciu, ale... – Dawn potrafi się bawić. I jest samotna. Pomyślałam, że może kogoś pozna. – Chcesz wykorzystać moje wesele na znalezienie faceta dla morderczyni? Rose i Mattie znowu podnoszą głowy. – To był wypadek ze skutkiem śmiertelnym – uściśla babcia. – Poszła na ugodę. – Och! To świetnie. Uważaj sprawę za załatwioną. Przekomarzamy się jeszcze chwilę, potem się rozłączam. Mattie szaleje z zachwytu na widok kwietnej magii prezentowanej przez Rose. Przysłuchuję się z roztargnieniem. Próbne kolacje. Suknie dla macochy panny młodej. Goście dopraszani za pięć dwunasta. Od chwili, gdy się zaręczyliśmy z Willem, ślub był dla mnie cokolwiek nierealny. Poniekąd teoretyczny. Mieszkałam w Nowym Jorku, ciężko pracowałam, prowadziłam swoje życie. Planowanie w większości odbywało się tutaj, zajmowali się nim ludzie, których na oczy nie widziałam. Ja musiałam tylko przysłać im listę gości, słuchać paplaniny Mattie, mówić „tak”, „nie”, „zapytam Willa”. Teraz nagle stał się rzeczywisty. – ...i urocze stokrotki tutaj – objaśnia Rose, pośpiesznie szkicując. – Niektórzy twierdzą, że peonie szybko brązowieją, ale ja się z tym nie zgadzam, więc możemy tutaj... Rzeczywisty! To dobrze! Realność to dobra rzecz. Myślę o Willu, o tym, jaki dzisiaj rano był w łóżku. Żeby przez całe życie mieć coś takiego, trzeba wziąć ślub z przysięgą wierności i stałości? Nie ma sprawy. Absolutnie. – Chciałabym jeszcze coś ci pokazać. – Rose prowadzi nas do stolika pokrytego próbkami materiałów. – Mattie powiedziała, że potrzebujesz tiulowych torebek na prezenciki dla gości. – Na co?

– Kandyzowane migdały z waszymi inicjałami – oświeca mnie Mattie. – W woreczku wiązanym wstążką, zdobionym gałązką jedwabnych kwiatów. Zostawiłam ci wiadomość głosową. – Wybrałam kilka próbek – mówi Rose – ale nie byłam pewna, która pasuje do sukien druhen. – A muszą pasować? – pytam. – Wszystko musi – odpowiada. – Wszystko? – Z perspektywy wizualnej ślub dotyczy symetrii, jedności i ciągłości – dodaje żarliwie. – Dlatego chcemy, żeby kwiaty na ślubie i na weselu były zwiastowane kwiatami na kolacji próbnej i powtórzone niczym echo, by tak to ująć, kwiatami na niedzielnym późnym śniadaniu. Zwiastowane? Powtórzone? Późne śniadanie? – To także powód – dołącza się Mattie – dla którego krój liter na programach pasuje do kroju na zaproszeniach i na wizytówkach na stole. – Zatem – ciągnie Rose – materiał na woreczki także powinien pasować do koloru sukien druhen. – Który pasuje do wyściółki kopert z zaproszeniami – konkluduje Mattie. Obie na mnie patrzą. Ja patrzę na nie. Zostałam porwana przez parę obsesyjno-kompulsywnych kosmitek. Czekają, aż coś powiem. – Drogie panie! – Klaszczę w dłonie. – Dopasujmy ten kurewski tiul! Rose sprawia wrażenie lekko przestraszonej, ale odzyskuje panowanie nad sobą i pokazuje mi sześć kwadratów tkaniny barwy szampana. Przyglądam się im. – Są identyczne. – Nieprawda. – Rose kręci głową.

Zwracam się do Mattie: – Rose coś brała. – Nie śpiesz się – poucza Mattie. – Popatrz na nie pod światło. Patrzę na nią, potem na Rose. – Drogie panie, gdybym powiedziała, że gówno mnie to obchodzi, przesadnie określiłabym wartość, jaką ma dla mnie gówno. Przez chwilę się nad tym zastanawiają. Ja też. Te Krwawe Mary musiały być mocne. – To ta druga próbka – decyduje Mattie. – To ta druga próbka – mówię do Rose. Z uśmiechem zabiera pozostałe skrawki. – Jesteś łatwą panną młodą. – Skarbie – śmieję się – nie masz pojęcia, jak bardzo. – Mam kilka pomysłów, jak udekorować toalety w Audubon House – oznajmia Rose. – Gdzie? – Audubon House – mruczy Mattie. – Tam będzie wesele. – Jasne! – krzyczę. – Czekajcie. Musimy dekorować toalety? – Taki jest zwyczaj – informuje mnie Rose. – Pływające świeczki, pachnące mydła, wyszywane ręczniki. Może bukiecik. – Bukiecik. – Kiwam głową. – Ale tylko może. Szuka czegoś w plastikowym koszu. – Mam tu coś. Komórka piszczy, obwieszczając esemesa od Willa. Gdzie jestes?

Pierwsza piętnaście. Spóźniłam się na lunch.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 7 Zostawiam Mattie z Rose i pędzę do restauracji. Kiedy skręcam na Simonton Street, o mało nie zderzam się z kobietą, która wychodzi z salonu fryzjerskiego. Jest w szortach i japonkach, za to włosy ma elegancko upięte i ozdobione welonem. Kolejna panna młoda ćwicząca na sucho przed wielkim dniem. Wygląda na uszczęśliwioną. Dzwoni komórka. Odbieram. – Jo, ziomal! – Lily? – odzywa się Jane. – Wyświadcz mi przysługę. – Tobie, mon cherie? O co tylko poprosisz. – Rozumiem, że nie zmieniłaś zdania w sprawie ślubu. – Dlaczego wszystkie mnie o to pytacie? – Cierpimy na zbiorowe złudzenie, że pewnego dnia może jednak postąpisz rozsądnie. – Ha! Kiedy świnie wyrosną. Kiedy kaktus zacznie latać. – Istotnie – mówi Jane sucho. – A teraz słuchaj uważnie. Na ślub przychodzą dwie pary. Moi przyjaciele. Gortonowie i Heydrichowie. Trzeba ich posadzić przy osobnych stolikach. – Oho! Kto bzykał z kim? – Kogo – poprawia mnie, po czym przez moment się waha. – Donald Heydrich i Mitzy Gorton. – O nie! – krzyczę. – Nie Donald i Mitzy! Nie mam zielonego pojęcia, kim są ci ludzie. Nie znam połowy gości, których na wesele zaprosili rodzice. Jane wzdycha. – Obawiam się, że tak. – Zadajesz się z rozpustnikami, Janey. Hej, to mi o czymś przypomina. Swingersi też przychodzą? – Już ci wiele razy mówiłam, że Bob i Gloria nie są swingersami. To złośliwe plotki rozpowszechniane przez nieznośnego

Sloane’a Kittredge’a. – Mam nadzieję. Próbuję urządzić przyzwoite rodzinne wesele. – Piłaś? – pyta ostro. – Och, Jane! – Śmieję się hałaśliwie. – Co za pomysł! – Pozwól, że skończę. Najgorsze za nami, dzięki Bogu. To było takie męczące – łzy, pretensje. – Znowu wzdycha, a ja wyobrażam sobie, jak z włosami rozrzuconymi na oparciu siedzi na sofie w domu babci. Podziwia pierścionki na swoich palcach, z góry patrzy na tych naiwnych ludzików i ich nużące afery. Kiedy poznałam Jane, pomyślałam, że to Królowa Śniegu, piękna baśniowa jędza, która kradnie dzieci i sprawia, że zapominają o przyjaciołach i rodzinie. Że rozmyślnie separuje mnie od Any, ale oczywiście okazało się, że wcale taka nie jest. Z czasem zaczęła mnie fascynować – nigdy wcześniej nie spotkałam takiej kobiety jak ona, dobrze wychowanej i znającej się na rzeczach, które nigdy mnie nie interesowały: na władzy, pięknie i związkach między kobietami i mężczyznami. – Można by pomyśleć, że to koniec świata, a nie głupi romans – ciągnie Jane. – Ludzie lubią dramatyzować – zgadzam się. – No i teraz współmałżonkowie im wybaczyli i świat toczy się dalej. Mimo to przyrzekłam, że dołożę starań, by zminimalizować kontakty między nimi w trakcie tego weekendu. Możesz mi w tym pomóc? – No problemo. – Oczywiście sprawa jest bez znaczenia, jeśli... – Ślub się odbędzie, Janey. Nie zmienię zdania. – Lily, kochanie, pomyśl o... Mam dość na jeden poranek. Rozłączam się i skręcam na Duval, gdzie muszę zwolnić, bo chodniki są zatłoczone. Przede mną idzie para w średnim wieku. Są pasażerami jednego z wielkich statków rejsowych. On ma czapkę Cubs i kamerę zawieszoną na szyi. Ona ma jedną z tych rozsądnych i praktycznych fryzur ze Środkowego Zachodu. Kłócą się. Widzę to wyraźnie. Idą obok siebie, ale rozdziela ich dwudziestocentymetrowa strefa zmilitaryzowana. Nie rozmawiają, nie dotykają się, nie patrzą na siebie. Powinni świetnie się bawić. Są

na wakacjach, na litość boską! Założę się, że Mitzy i jej mąż na początku zaczynali dzień od szalonego, gorącego seksu. Założę się, że w pierwszych latach małżeństwa Donald nie mógł nasycić się żoną. Ci dwoje przede mną? Pewnie też parzyli się jak króliki, oszołomieni swoim szczęściem, w Milwaukee czy gdziekolwiek. Więc co się stało? Czas mija. Nuda rośnie. Stres i rutyna codziennego życia zabijają romantyczność. I pewnego wieczoru, kiedy wypili o kilka za dużo kieliszków chardonnay, Mitzy patrzy na Donalda w drugim końcu pokoju, Donald patrzy na Mitzy i zapala się iskra. A może i gorzej – nie chodziło o fizyczny pociąg, ale powolne, nieubłagane narastanie przykrości, nieporozumień, irytacji i ustępstw, aż wreszcie przekonujesz się, że idziesz ulicą w raju obok nieznajomego, którego w pewnym sensie nienawidzisz. Miłość minęła. Przywiązanie minęło. To, co na początku połączyło, zniknęło bez śladu. Jezu. Niech mnie szlag na miejscu trafi. Odnajduję restaurację i wchodzę do toalety, żeby się odświeżyć. Przy barze szybko wypijam drinka na uspokojenie nerwów. Z miejsca, gdzie stoję, widzę Willa siedzącego na tarasie z sympatycznym łysym gościem i ciemnowłosą kobietą w różowych rybaczkach. Will coś mówi, a jego mama szeroko się uśmiecha. Nie tylko babcia ostrzegała mnie przed nią. Kilkoro partnerów z mojej kancelarii stawało przeciwko Anicie Field w procesach białych kołnierzyków. Mówili, żebym wypatrywała tego uśmiechu. Ona wtedy obnaża kły. Wypijam jeszcze jedną kolejkę i ruszam ku nim. W połowie tarasu wołam: – Hej, wy tam! Mężczyźni wstają. Obcas mojego sandałka więźnie między deskami i się potykam. Will w porę mnie łapie, z uśmiechem prowadzi na miejsce. – Spokojnie, tygrysico – szepcze. Przedstawiamy się. Tata Willa, Harry, sprawia wrażenie przyjacielskiego, miłego faceta. Mama jest nerwowa, ale sympatyczna. Trudno uznać ją za – jak to było? Kilerka? Przez babcię przemawiał po prostu obrońca, który instynktownie nie ufa prokuratorom.

– Przepraszam za spóźnienie. Organizatorka wesela przegoniła mnie po całym mieście. Mama Willa się śmieje. – Doskonale to pamiętam. Mieliśmy z Harrym o wiele mniejsze wesele niż wy, było tylko pięćdziesięcioro gości albo coś koło tego. Ale planowanie trwało wiecznie! I wszystko zależy od tej kobiety, prawda, Lily? – Kieruje na mnie swoje niebieskie oczy. Ona to kociątko! Zaczynam się odprężać. – Ma pani rację, pani Field – odpowiadam. – To grubo nie w porządku. – Proszę, mów mi po imieniu. Uśmiecham się. – Dobrze, Anita. Odpowiada uśmiechem. – Anita – powtarzam. – A-ni-ta. Aaaniiitaaa. Wygląda na zdumioną. – Anita Bobita. – Kiwam głową. – Super Bita. Dlaczego to robię? – Lily? – mówi cicho Will. Nie potrafię się powstrzymać. – Anita. – Zniżam głos. – O tak. Will wpatruje się we mnie. Uśmiecham się do niego uspokajająco. Przychodzi kelnerka. Anita zamawia łososia, Harry tuńczyka, Will strzępiela. – Szkocka z lodem – proszę, kiedy przychodzi moja kolej. – A do jedzenia? – pyta kelnerka. Uśmiecham się. – To jest mój posiłek, złotko. Will bierze mnie za rękę. – Powinnaś coś zamówić. – Zwraca się do rodziców. – Lily tak ciężko pracuje, że czasami zapomina jeść! – Proszę stek – mówię do kelnerki. – Słabo wysmażony. – Stek! – Harry chichocze. – Teraz wiemy, że jesteś rodowitą mieszkanką Florydy. Uśmiecham się do niego.

– Przez pierwsze dziesięć lat zjadłam tyle ryb, że wystarczy mi na całe życie. Mam po uszy omegi trzy. Anita uważnie mnie obserwuje. – Omega trzy – powtarza. – Doskonale wpływa na zdolności umysłowe. – Które są mi potrzebne, żeby dotrzymać kroku twojemu błyskotliwemu synowi – odpowiadam. Gawędzimy o tym i owym. Kelnerka wraca z drinkami. Pomagam jej, biorąc mój z tacy. – Mają tu prześliczne kelnerki – zauważa Harry, gdy dziewczyna odchodzi. Żartobliwie klepię go w ramię. – A niech cię, Harry. To transwestyta! Na moment nieruchomieje, potem chichocze. – Chyba zapomniałem, gdzie jestem. – Rumienisz się jak twój syn! – wołam. – Wiesz, że dzisiaj rano, kiedy... – Zanim przyszłaś – wtrąca pośpiesznie Will – opowiadałem rodzicom, jak się poznaliśmy. – W toalecie – mówię. – W barze – koryguje. – W toalecie w barze. Will sięga po moją rękę, ale przewraca szklankę z wodą. A może to ja. Tak czy owak, zbieramy ją serwetkami. Jego matka w milczeniu mi się przygląda. – Jak mówiłem, Lily ciężko pracuje – ciągnie Will. – Prawie nie sypia w domu. Ten tydzień wolnego przed ślubem naprawdę był jej potrzebny. – Patrzy na mnie z wysilonym uśmiechem. – Żeby się uspokoić. Odprężyć. – Pamiętam te czasy – odzywa się po długiej przerwie Anita. – Zanim zaczęłam pracować w biurze prokuratora federalnego, spędziłam jedenaście lat w jednej z największych kancelarii w Chicago. Co to było za życie. – Zaczyna opowiadać jakąś anegdotę, ale nie potrafię się skoncentrować. Rozprasza mnie jej idealna fryzura. Chociaż na tarasie mocno wieje, absolutnie wszystkie włosy, do najmniejszych, są

na swoim miejscu. To włosy jak superbohater. Założę się, że spłaszczyłyby pocisk. Wybucham śmiechem. Anita milknie. – Przepraszam? – pytam. – Co się stało? – Rozumiem, że teraz jest jeszcze gorzej – konkluduje cokolwiek ponuro Anita. – Pracuje się do późna – zgadzam się. – Ale uwielbiam tę pracę. Wygląda na zaskoczoną. – Rzadko się słyszy, żeby przedstawiciele naszej profesji tak mówili. Większość młodych prawników... – Lily – Harry się ku mnie pochyla. – Chyba ci leci krew z nosa. Przesuwam językiem po górnej wardze. Ma rację. – Proszę wybaczyć! – Wstaję z krzesła. – To mi się czasami zdarza. Mam wrażliwe septum. Anita marszczy czoło. – Co takiego? Przepraszam i idę do toalety. W drodze powrotnej zatrzymuję się przy barze. – Proszę potrójną różową wiewiórkę, Lloyd. Barmanka unosi wzrok znad telefonu. – Słucham? – Albo bourbona. Bez lodu. Bierze szklankę z półki. – Przyszli teściowie. – Kciukiem wskazuję taras. Nalewa solidną porcję i podsuwa mi. – Na koszt firmy, cukiereczku. Wracam do stolika i siadam, odrobinę za mocno. Anita chrząka. – Will wspominał, że studiowałaś na Harvardzie prawo. Kilku moich najlepszych prokuratorów jest po Harvardzie. – Mówi coś jeszcze, ale jej słowa przelatują mi koło ucha, ponieważ jestem całkowicie zahipnotyzowana tym, że jej szczęka zupełnie się nie rusza podczas mówienia. – Lily to geniusz – oznajmia Will. Machnięciem ręki zbywam komplement. – Dostanie się na Harvard nie było trudne. Musiałam tylko zrobić

laskę dziekanowi odpowiedzialnemu za rekrutację. Anita gapi się na mnie. – Słucham? – Ona żartuje. – Will chowa twarz w dłoniach. – Jasne! Żartuję! Przepraszam, to oczywiście był żart. Anita wolno bębni palcami w stół. Paznokcie ma w kolorze głębokiej, krwawej czerwieni. Zauroczyły mnie. – Nie możemy się doczekać kolacji z twoją rodziną w czwartek – mówi. Niestrudzenie wynajduje tematy do rozmowy. Ta siostra jest jednym długim, nudnym parowcem z tematami. Ale teraz posyła mi niemiły uśmieszek. – Nie da się ukryć, masz niezwykłą liczbę rodziców. Kiedy dzisiaj otworzyłam gazetę, nie byłam pewna, czy czytam zawiadomienie o twoim ślubie, czy obsadę jakiegoś telewizyjnego reality show. – Mamo. – Will wzdycha. – Miau – mruczę. Nie pozwolę, żeby mnie zbiła z tropu. O nie. Zachowam godność i opanowanie. – Zawiadomienie się ukazało? – pytam. – I jak wygląda? – Bardzo ładnie – odzywa się Harry. – Super – stwierdzam z zadowoleniem. – Kapitalnie! – Ale jest błąd w imieniu Willa – dodaje Harry. – Cholercia! Jaki? Will podskakuje nieznacznie na krześle. – To nie jest... – On nie ma na imię William, tylko Wilberforce – wyjaśnia Harry. – Niemożliwe – mówię automatycznie. – Ależ tak – potwierdza Anita. Patrzę na Willa. – Nigdy nie mówiłem, że na imię mam William. – Wilberforce? – Wybucham głośnym śmiechem. – Stary dobry Wilberforce! – Tak miał na imię mój ojciec – mówi Anita. Kiwam z powagą głową. – Mój też.

Anita gwałtownie wstaje i wychodzi. Will nachyla się ku mnie. – Lily! Myślę, że powinnaś wrócić do hotelu. – Dlaczego? Świetnie się czuję! – Wcale nie. Daleko ci do tego. – Muszę tylko coś zjeść. Patrz! Idzie jedzenie. Will, Harry i ja zabieramy się do naszych dań i atmosfera przy stole staje się lżejsza. Anita nie wraca. – Mam nadzieję, że twoja mama nie utknęła w toalecie – mówię. – Toalety w tej restauracji są ekstra... niesamowi... to znaczy naprawdę... – Zapomnij o toaletach – burczy Will. – Nie musimy rozmawiać o toaletach. – No więc, Lily, od jak dawna mieszkasz w Nowym Jorku? – zagaduje Harry. – Przeniosłam się, kiedy byłam nastolatką. Wtedy wyjechałam na północ, żeby zamieszkać z tatą i macochą Jane. Ale szybko wysłali mnie do szkoły z internatem. Do czasu studiów spędzałam w mieście tylko wakacje i święta. – Jesteś w Nowym Jorku tak szczęśliwa jak Will? – Kocham Nowy Jork. To najwspanialsze miejsce na świecie. Harry się uśmiecha. – Jak ci się podoba Upper East Side? – Nienawidzę tej dzielnicy. To ściek wszechświata. Sprawia wrażenie zdezorientowanego. – Więc dlaczego tam mieszkasz? – Nie mieszkam. Mieszkam z Willem w śródmieściu. Harry jest wstrząśnięty. Spoglądam na Willa – różowieje. – Och, moment! – Klepię się w czoło. – Och, przecież mieszkam na Upper East Side. Nazywamy... nazywamy to śródmieściem. Chodzi o nieruchomości. Wszystko poniżej Dziewięćdziesiątej Szóstej to „śródmieście”. Kwestia wartości ziemi. To... trochę zwariowane. Harry wstaje. – Powinienem sprawdzić, co robi twoja matka. Wychodzi. Wkładam do ust kolejny kawałek steku. Jest wyśmienity! Powinnam częściej jeść.

Will rzuca serwetkę na stół. – Poszło idealnie. – Tak myślisz? – Kurwa, nie! – krzyczy. Ze strachu upuszczam widelec. Will rzadko klnie. – Will, ja... Wpatruje się we mnie z przerażeniem. – Co ty sobie myślałaś, Lily? Próbowałaś wszystko zepsuć? – Oczywiście, że nie! – To była katastrofa. Nawet nie wiem, co powiedzieć. – Jest wściekły. Nigdy dotąd tak do mnie nie mówił. I ma rację. Oczywiście, że tak. Teraz to widzę. – Przepraszam. – Dotykam jego ramienia, ale nie reaguje. Wpatruje się przed siebie. – Chciałam zrobić dobre wrażenie. Zawsze za dużo gadam, kiedy jestem zdenerwowana. Wzywa kelnerkę i zamawia drinka. Przesuwa rękami po włosach. – Co oni muszą myśleć? – lamentuje. Próbuję go pocieszyć. – A czy to ważne? Przecież to tylko twoi rodzice. Kręci głową. – To bardziej skomplikowane. – Naprawdę? Są także... – robię dramatyczną przerwę – twoim bratem i siostrą? – Cholera jasna, Lily! – krzyczy. – To nie jest zabawne! – Przepraszam, przepraszam, przepraszam. – Rzeczywiście mi przykro. Nie chciałam, żeby sprawy tak się potoczyły. Sytuacja wymknęła się spod kontroli. A teraz Will jest przygnębiony. Czuję się okropnie. – Mój związek z nimi jest... trudny – mówi. – Zależało mi, żeby cię polubili, zaakceptowali. W przeciwnym wypadku... Zresztą nieważne. Tego się nie da wyjaśnić. Brzmi ponuro. Naprawdę jest aż tak źle? – Powiedz im, że zwykle taka nie jestem. Zwal winę na stres wywołany ślubem, pracą, czymś jeszcze. Powiedz, że kompletnie mi przez to odbiło. I za dużo wypiłam na pusty żołądek. – Wyciągam

do niego rękę. – Przykro mi, skarbie. To się więcej nie powtórzy. Milczy. Kelnerka przynosi mu drinka. – Ślubny stres. – Will kiwa głową. – To może podziałać. Nie przeszkadzam mu w rozmyślaniach. Miałabym wielką ochotę zamówić kieliszek czerwonego wina do steku, ale tego nie robię. Dojrzałość! – Mogłeś mnie uprzedzić, że nie wiedzą o wspólnym mieszkaniu. Patrzy na mnie żałośnie. – Chciałem ci powiedzieć rano, ale nie miałem okazji. – Nie wyolbrzymiasz sprawy? Dziwię się, że ludzi jeszcze obchodzą takie rzeczy. – Dla wielu to ważne. W tym dla moich rodziców. Nie wszystkie rodziny są takie niekonwencjonalne jak twoja. – Chyba nie. Ale... naprawdę im powiedziałeś, że mieszkam na Upper East Side? To jak cios nożem, Will. – Dotykam piersi. – Prosto w serce. Na jego twarzy pojawia się półuśmiech. – Co ja sobie myślałem? – Wszystko w porządku. – Klepię go po ręce. – To znaczy, że mamy remis. Chowa głowę w dłoniach. – Will? Żartowałam! – Stukam go po ramieniu. – Will? Will?

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 8 Rodzice Willa nie wracają do stolika. Dzwoni do ojca i dowiaduje się, że poszli do hotelu. Namawiam go na wynajęcie skutera, bo chcę mu pokazać wyspę. On prowadzi (oczywiście!), a ja opowiadam o swoich ulubionych miejscach: zobaczył skalistą plażę w Fort Taylor, ciche ulice Louisa i Royal – trasę moich rowerowych wycieczek, park Bayview – tam mama grała w softball. Także Bight, gdzie jachty z całego świata obijają się lekko o zniszczone pomosty, oraz parking sądu federalnego, na którym niezadowolony klient, wyznawca santerii, rzucił na babcię klątwę przy użyciu kości kury i fiolki krwi kozła. Opieram policzek o rozgrzane słońcem plecy Willa. Przemierzamy tak ulice i czuję, jak on się rozluźnia. – W dole po prawej jest wysunięty najbardziej na południe punkt kontynentalnych Stanów Zjednoczonych – mówię. – Stamtąd na Kubę jest tylko sto kilometrów. – Warto zobaczyć? – Jeśli lubisz tego rodzaju rzeczy... Pomnik wygląda jak olbrzymi czerwono-żółty czopek. Will skręca w prawo. – Nie mogę tego przegapić. Zatrzymujemy się, robimy sobie wzajemnie zdjęcia, potem prosimy kogoś, żeby sfotografował nas oboje. Wsiadamy na skuter i wracamy na Stare Miasto. Chcę pojechać na cmentarz, ale się gubię. – Skręć w lewo. – Nie, myślę, że w prawo – odpowiada Will i rzeczywiście, przecznicę dalej jesteśmy na miejscu. Spacerujemy po cmentarzu, czytamy dziwaczne inskrypcje, podziwiamy kamienne płaskorzeźby, potem wracamy na Duval. Przed Margaritaville stoi tłumek kobiet. Najgłośniejsza i najbardziej pijana ma boa z piór i jaskraworóżową

szarfę z napisem „Panna młoda!”. Will zostawia mnie przed hotelem, a sam rusza na spotkanie z przyjaciółmi z college’u, którzy przyjechali wczoraj wieczorem. Przebieram się w kostium kąpielowy. Barman przy basenie mówi mi, że Freddy jest na plaży. Zamawiam dwa razy to, co Freddy wcześniej zamówiła, i idę. Siedzi skulona na leżaku pod parasolem, owinięta w biały hotelowy płaszcz kąpielowy, na głowie ma miękki kapelusz, na nosie ogromne okulary przeciwsłoneczne. Patrzę na nią. – Mam nadzieję, że przeszczepy skóry ładnie się goją. – Piekielnie zimno! – woła Freddy. – Co jest nie tak z tymi ludźmi? – Z oburzeniem macha ręką na pływaków, na opalających się, na rozbawione dzieci. Opadam na sąsiedni leżak. – Cieszą się życiem. Też powinnaś spróbować. Kelner przynosi parujące kubki. – Kawa po irlandzku – wyjaśnia Freddy. Popijam, patrząc na horyzont. – Panny młode. Są wszędzie. O czym one wiedzą, czego ja nie wiem? – O bardzo, bardzo wielu rzeczach – odpowiada Freddy. – Jak minęło ci przedpołudnie? Opisuję czas spędzony na planowaniu oraz odbieraniu telefonów od Any, babci i Jane. – Potem poszłam na lunch z rodzicami Willa. – Jak było? Waham się. – Oho. – Freddy daje znak kelnerowi, że prosi o następną kolejkę. – Co zrobiłaś? Opowiadam jej o wszystkim. Dostajemy nowe drinki. Kiedy kończę, mówi: – Nie trzeba geniusza, żeby się domyślić, co ty robisz. – Nie? W takim razie cieszę się, że tu przyszłam. – No, no, panienko! – Z frotowego kokonu wyłania się

ostrzegawczy palec. – Pamiętaj, proszę, że oficjalnie jestem mądrzejsza od ciebie. – Niech ci będzie, szanowna pani. – Niech ci będzie – prycha Freddy. – Pobiłam cię w internetowym teście IQ. – A ja cię pobiłam w teście, który pokazuje prawdziwy wiek. Freddy ma niewyraźną minę. – Jak to? Z tego testu wynika, że masz pięćdziesiąt trzy lata. Stukam kubkiem w jej kubek. – Mądrości dodaje wiek, nie uroda, moja kochana. Wiek, nie uroda. Bierze ręcznik z pobliskiego leżaka i owija nim stopy. Z torby wyciąga szal w grochy i okręca na szyi. Chucha w dłonie. Siada wygodnie. – No tak – mówi. – Lunch. Zrobiłaś to celowo. Założę się, że nie byłaś nawet tak zalana. Ile wypiłaś: pięć, sześć drinków w kilka godzin? Czyli nic. Dla ciebie to powrót na start. Kelner przynosi nową kolejkę. – Ale może zrobiłam to, bo byłam nerwowa i nie chcę wychodzić za mąż. Z drugiej zaś strony jeśli aż tak się denerwuję, znaczy, że go szczerze kocham. A jeśli szczerze go kocham, powinniśmy się pobrać. – Naprawdę chcesz poznać moje zdanie? – A chcę je usłyszeć? – Nie. – W takim razie nic nie mów. – Powinnaś odwołać ślub. – Wykluczone! Dzisiaj rano seks był niewiarygodny. – Och, w takim razie oczywiście za niego wyjdź – mówi Freddy lekko. – Wcale nie chcemy, żeby to się skończyło. Zamawiamy drinki. Wiem, że Freddy czeka, aż przestanę żartować i szczerze powiem, co myślę. Zawsze tak robi: szturcha mnie, pokazując taki lub inny kierunek, nigdy nie naciska, tylko próbuje mi pomóc w wyciągnięciu rozsądnych wniosków na własną rękę. A ja chcę jej wyjaśnić, przed jakim dylematem stanęłam, naprawdę chcę. Rano byłam absolutnie pewna, że wyjście za Willa to słuszna decyzja, potem moje przekonanie wraz z upływem godzin malało.

Ale jestem zmęczona mówieniem o tym. Znużona rozmyślaniem o tym. Później będzie na to mnóstwo czasu. – Gdzie jest Nicole? – pytam. Freddy przewraca oczami. – Gdzieś się snuje. Strasznie smęci, Lily. Dlaczego w ogóle się z nią przyjaźnisz? – Studia. Zarwane noce. To doświadczenie nas połączyło. – Jest okropnie upierdliwa. I mówi o tobie straszne rzeczy. – Zwykle aż tak źle nie jest. Nienawidzi pracy. Chłopak ją rzucił. I ma w mieszkaniu pluskwy. Freddy jest przerażona. – Miała! – poprawiam się szybko. – Miała pluskwy. – Ty suko! Jak mogłaś to ukryć? – Skąd miałam wiedzieć, że będziecie mieszkać w jednym pokoju? To nie jest obóz letni orkiestry szkolnej. – Jestem biedna! – lamentuje Freddy. – A teraz będę miała pluskwy! – Przyszedł facet i zlikwidował. Facet od insektów. Z psem! Jest czysta. – Lepiej, żeby tak było. Chcesz jeszcze się napić? – A masz...? – Stukam się po nosie. Zbiera fałdy płaszcza kąpielowego i z trudem się podnosi. – Chodź ze mną. W holu recepcjonista wręcza mi kopertę. Idziemy do pokoju Freddy i wciągamy kilka kresek. Otwieram kopertę. Zawiera listę gości, plan stołów i długi, skomplikowany list od Mattie. – Pomóż mi z tym! – wołam do Freddy, która się przebiera. – To rozkład gości. Wychodzi z łazienki i przegląda listę. – Jak posadzisz gości? – Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że Gortonowie i Heydrichowie muszą siedzieć daleko od siebie. – Gortonowie? Od paluszków rybnych? – Niestety nie. Ten chyba zarządza funduszem hedgingowym. – Uwielbiałam je, kiedy byłam mała.

– Fundusze hedgingowe? – Paluszki rybne! „Zaufaj rybakowi Gortonowi!” – śpiewa Freddy. – Powinniśmy je podać na przyjęciu! – Wyjmuję komórkę i piszę do Mattie. Prsze sprawdz mozliwosc podania paluszkow rybnych na weselu natychmiast dzieki – Szkoda, że teraz ich nie mamy. – Freddy wzdycha marzycielsko. Dzwonię na room service i żądam dwóch tuzinów paluszków rybnych. Następnie opowiadam Freddy historię zakazanej namiętności Donalda i Mitzy. – I masz trzymać ich od siebie z daleka? Co za brednie. – Tak myślisz? – Jasne, cholera! – krzyczy. – Kim jesteś, żeby między nich wchodzić? Do diabła, kim jesteś? – Zbliża twarz do mojej twarzy. – Pomyśl o sercu Donalda, Lily. Myślisz, że nie bije tak jak twoje? Ale ono bije tak samo. Poczuj to. Poczuj swoje serce. – Nie muszę... – Połóż dłoń na sercu i poczuj je. – Naprawdę... – Zrób to, cholera! Czasami po koce Freddy tak odbija. Kładę dłoń na sercu. – Nie jesteśmy bogami, Lily. Nie możemy wtrącać się w prawdziwą miłość. Myślisz, że Donald jest martwy w środku? Myślisz, że nie czuje lekkiego dreszczu, kiedy pierwszy wiosenny wietrzyk wpada w okna jego penthouse’u? I podrywa do tańca jego rzednące włosy? Marszczy stosy banknotów? Wiesz, co o tym powiedział Thoreau? Zastanawiam się przez minutę. – „Wypij napój, posmakuj owoc”? – Nie. – Owszem, to jego słowa. Widziałam je na plakacie w Starbucksie. – „Wiosną – recytuje Freddy – upodobanie młodzieńca bez trudu

zwraca się ku myślom o miłości.” – Wykorzystywanie Thoreau do sprzedawania gówna. – Kręcę głową. – To coś w rodzaju: czapki z głów, kapitalizmie. Kogo zamierzasz wykorzystać w następnej kolejności? Karola Marksa? Freddy zaczyna podskakiwać na sofie. – „Spojrzeliśmy po sobie z szaloną myślą! Cisza na szczycie w Darien!” – Zeskakuje i ląduje na podłodze z głuchym tąpnięciem. – Hej, robotnicy świata! Zrzućcie kajdany i wybierzcie naszą nową Karmelową Soloną Burrata Acai Latte! – Miłość über alles! – woła, łapiąc plan stołów. Sadza Donalda i Mitzy przy jednym stole, ich współmałżonków przy innym, na drugim końcu sali. – Czworo z głowy, zostało dwieście osiemnaście sztuk – mówię. – Weźmy kokę – proponuje Freddy. Bierzemy. – Przestawmy meble – dodaje. Udaje nam się ruszyć wyłącznie sofę i komody. Łóżka są przykręcone do podłogi. Ściągamy materace i budujemy fortecę. Wchodzimy do środka i znowu przyglądamy się liście gości. – Pora się skupić, Freddy. Sadzamy wszystkich prawników przy stołach najbliżej zespołu. Byłą więźniarkę babci sadzamy przy sędzi federalnym, u którego pracowałam zaraz po studiach. Postanawiamy posadzić wszystkich mańkutów na prawo od praworęcznych. – Skąd wiemy, kto jest kto? – pyta. Wysyłam esemesa do Mattie. prsze wyslij do wszystkich gosci maile z pytaniem o recznosc wszystkich fyi dzieki btw yolo tgif – Skoczę do basenu – ogłasza Freddy. – Z balkonu? – A niby skąd? – Zabijesz się. – Nie.

– Tak. – Jestem drobna. – Twoja śmierć będzie mała i ostateczna. Dostaję esemesa od Mattie: Mysle ze przyslalas mi dwa smsy przeznaczone dla kogos innego.

byly przeznaczone dla potomnosci, moja droga

Co?

Rozlega się pukanie do drzwi. – Paluszki rybne! – krzyczymy, wyskakując z poduszkowej fortecy. – Dam ci tysiąc dolarów, jeśli uwiedziesz kelnera, Freddy. – Zgoda! – Zrzuca sukienkę i z rozmachem otwiera drzwi. W progu stoi Nicole. – Zapomniałam klucza. Dlaczego jesteś w bieliźnie? – Globalne ocieplenie – odpowiada Freddy. Nicole rozgląda się po pokoju. – Co się stało z meblami? – Nalot – wyjaśniam. Przewraca oczami, znajduje klucz i wychodzi. My znowu garbimy się nad planem stołów. Sadzamy razem wszystkich łysych. Wszystkich rudzielców, których znamy. Wszystkie dzieci przy jednym stole z mamą Willa. Już nas to nudzi i resztę nazwisk wpisujemy na chybił trafił. – Gotowe! – Rzucam długopis na podłogę. – Uwielbiam planowanie wesela – mówi Freddy. – Zróbmy coś słodkiego i zabierzmy się do liścików z podziękowaniami. Kuszące! Zamiast tego jednak wracam do siebie i rzucam się na łóżko. Biorę teczkę z materiałami do przesłuchania Hoffmana. Nie

zamierzam pracować – na pewno jest zasada etyczna zabraniająca pracy pod wpływem. Chociaż czy Sherlock Holmes nie był naćpany, kiedy rozwiązywał swoje sprawy? Może uda mi się tę kwestię rozgryźć! Otwieram teczkę i ponownie czytam wniosek. Nic. Jeśli chodzi o roszczenia środowiskowe, strona powodowa zebrała miażdżące dowody. Pracownicy EnerGreen zajmowali się utrzymaniem platformy w miesiącach poprzedzających wybuch. Pogwałcili dziesiątki przepisów bezpieczeństwa i woleli zapłacić kary niż usunąć problemy. Kiedy platforma eksplodowała, okłamali urzędników państwowych co do ilości ropy tryskającej do zatoki. Za to, co zrobili, zasługiwali na przypiekanie żywym ogniem i bardzo bym chciała, żeby zrobili porządek i poszli na ugodę. Wybieram numer Lyle’a. – Co – mówi. – Mam pytanie. – Opieram się o zagłówek, teczkę trzymam na kolanach. – Co powstrzymuje powodów od przekazania maili Hoffmana Departamentowi Sprawiedliwości? – Nie mogą ich ujawnić, nie łamiąc nakazu sądowego. Zgodnie z zasadą poufności strona powodowa nie może pokazać naszych dokumentów nikomu, kto nie jest stroną w sprawie. Teraz sobie przypominam. – O ile dokument nie jest wykorzystany podczas zeznań albo na procesie. – Właśnie. Jeśli oskarżenie zgodnie z prawem włączy maile do dowodów podczas przesłuchania Hoffmana, wówczas znajdą się w domenie publicznej. Oskarżenie będzie mogło przekazać je sądowi, mediom, Departamentowi Sprawiedliwości. – Jak Philip zamierza im przeszkodzić? – Będzie Philipem – odpowiada Lyle zniecierpliwiony. – Daniel Kostova, główny prawnik oskarżenia, jest dobry, ale Philip jest lepszy. Zgłosi mnóstwo sprzeciwów. Dopilnuje, żeby zeznania Hoffmana były wymijające i dezorientowały albo żeby znalazła się w nich tak jednoznaczna ocena tych maili, że jeśli strona powodowa zechce je przekazać do wiadomości publicznej, wyjdą na oszustów. Zrobi to z uprzedzającą grzecznością i absolutnie zgodnie z regułami, żeby

oskarżenie nie mogło mu zarzucić nieczystej gry. – Ale... – Czemu marnujesz mój czas? – pyta Lyle. – Chcesz wiedzieć, co zrobi Philip? Sama go zapytaj. Sądząc z tego, co słyszałem w sobotę wieczorem, znasz go o wiele lepiej niż ja. Nic nie mówię. – Poszedłem do jego gabinetu przedyskutować dokument, nad którym pracowałem – ciągnie. – Nie zachowywaliście się przesadnie dyskretnie. Przez minutę się zastanawiam. Zaczęłam sypiać z Philipem kilka miesięcy temu, kiedy wyjechaliśmy służbowo. Powtórzyliśmy to parę razy. Było zabawnie, podniecająco i bez znaczenia – właśnie tak jak lubię. Wolałabym, żeby ludzie w pracy o tym nie wiedzieli? Oczywiście. Więc fatalnie się złożyło, chociaż to nie koniec świata. Lyle jest moim przełożonym – może zamienić mi życie w piekło, ale już to robi. Może plotkować, tylko co z tego? Nie złamałam żadnych zasad. Bóg wie, że Philip nie traktuje mnie lepiej niż innych – wystarczy popatrzeć, jak spędzam tydzień przed ślubem. To moja sprawa, nie Lyle’a. A najlepszym sposobem na poradzenie sobie z kimś, kto nie wie, że coś nie jest jego sprawą, to dać temu spokój. Więc daję temu spokój. – Nadal nie rozumiem, dlaczego nie idziemy na ugodę – mówię. – EnerGreen nie zdaje sobie sprawy, jak źle to wygląda? – Urs nalega na swoich przełożonych, żeby zdecydowali się na ugodę, ale nie chcą go słuchać. Pokładają wielką wiarę w Philipie. – Mogę zadać ci jeszcze jedno pytanie? – Nie – odpowiada Lyle i się rozłącza.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 9 Jeszcze przez pewien czas przeglądam teczkę, wreszcie zapadam w drzemkę. Budzę się, kiedy do pokoju wchodzi Will. Wyciąga się na łóżku obok mnie i opowiada o przyjaciołach, z którymi się spotkał. Zadzieram spódnicę na udach. Przyjaciele to Jason i Thomas. Mieszkał z nimi w jednym pokoju, będąc studentem pierwszego roku college’u. Rozpinam górny guzik bluzki. Will zaczyna historię o wykopaliskach archeologicznych na Krecie. Już mam zrezygnować z bardzo subtelnych aluzji i po prostu na niego skoczyć, kiedy mówi: – Rozmawiałem też z tatą. Siadam na łóżku. – Widziałeś się z nim? – Dzwonił. Mama bardzo to przeżywa. Próbowałem wyjaśnić, mówiłem, że jesteś w stresie, i tata chyba zrozumiał. Wytłumaczy jej wszystko. – Świetnie! Uśmiecha się do mnie. – Chcesz się przejść? Tylko we dwoje? Dochodzimy na Mallory Square akurat w chwili, kiedy zaczyna się pokręcone pożegnanie słońca. Patrzymy na człowieka idącego po linie, który żongluje nożami. Na kobietę z gromadką robiących sztuczki kociaków. Na artystę eskapistycznego. Na sporą bandę pomalowanych sprayem ludzi, ci stoją bez ruchu. Na wróżki, dudziarzy, bębniarzy, tancerzy, akrobatów. Cała ta scena w czasach mojego dzieciństwa była brudniejsza i bardziej nieprzyjemna – na obrzeżach tłumu kręcili się bezdomni, żebracy, dilerzy narkotyków. Wersja współczesna została oczyszczona dla pasażerów rejsowców. Ale Will łapie, o co tu chodzi. Znajdujemy knajpkę na wschód od Duval. Kelnerka prowadzi nas do boksu i zachwala specjalność zakładu. Dziewczyna jest piękna – wysoka i krągła, z jasnymi warkoczami splecionymi na czubku głowy.

I trzeba przyznać, że mój narzeczony robi na niej wrażenie. Przez cały czas na niego zerka. On, tego nieświadomy, studiuje kartę dań. – Przed chwilą dostałeś specjalny uśmiech – mówię, gdy kelnerka odchodzi. Will unosi wzrok. – Naprawdę? – Naprawdę... Musiała zauważyć, jak jej się przyglądasz, kiedy wchodziliśmy. – Nie przyglądałem się jej! – krzyczy, rumieniąc się jak burak. – Nie jestem ślepa, Wilberforce. Ona też nie. – Nie wiem, o co ci chodzi. – Wzrusza ramionami. – I proszę, tak mnie nie nazywaj. – Przyznaj się. – Nie! – Ale zaczyna się uśmiechać. – Kłamca! Przyznaj się! Waha się. – Może troszkę. – Aha! – Przypomina mi sławny posąg, Atenę Partenos. Wyciągam szyję, żeby spojrzeć na dziewczynę. – Ma też naprawdę ładny tyłek. Will kiwa głową. – To też. Wracamy do kart dań. Zastanawiam się, czy on nie doświadcza jakiegoś przebudzenia seksualnego. Najpierw te szaleństwa w łóżku dzisiaj rano, a teraz na moich oczach ślini się na widok kelnerki? Może zaczął odkrywać pożądliwą stronę swojej osobowości, którą przelotnie ujrzałam, kiedy się poznaliśmy. Uwalnia się od tych oświeconych, egalitarnych idei o seksie, przez co sypianie z wykształconymi, wrażliwymi mężczyznami jak on najczęściej jest nudne jak flaki z olejem. Boże, to by było, no nie? Will podnosi głowę. – Lily? – Tak?

– Z iloma mężczyznami byłaś? – Z trzema. – Ha, ha, ha. Poważnie, proszę. To tyle w kwestii przebudzenia seksualnego. Nie znoszę tego pytania. Jest poniżające i oceniające. A poza tym nie mam pojęcia, jak brzmi odpowiedź. Odkładam menu i biorę go za rękę. – Nie rozmawiajmy o tym. Kim byliśmy, zanim się poznaliśmy, co robiliśmy – kogo to obchodzi? – A ja uważam, że powinniśmy o tym rozmawiać. – Cofa rękę. Kładzie swoją kartę na mojej i układa je równolegle do krawędzi stołu. – Niekoniecznie o tym – to tylko jedno z pytań, które wpadły mi do głowy. Chodzi jednak o to, że w pewnym sensie zupełnie się nie znamy. – Patrzy na mnie. – To znaczy znam cię, ale są rzeczy, o których nie mam pojęcia. Ty również nie wiesz o mnie wszystkiego. Przeszłość. Doświadczenia. Poznaliśmy się pół roku temu? Mnóstwo ludzi powiedziałoby, że bardzo się pośpieszyliśmy. – To ty mi się oświadczyłeś. – Oczywiście – mówi pośpiesznie. – Bo chciałem. Ty też tego chciałaś. Było tak, jak powinno było być. Ale czasami myślę... Kelnerka wraca i przyjmuje nasze zamówienia. Zabiera karty dań i odchodzi. Will zaczyna się bawić serwetnikiem. – Masz wątpliwości? – Serce uderza raz, bardzo mocno. – Nie! – Ujmuje moje dłonie. – Pytam, ponieważ nie mam wątpliwości. Jak powiedziałem, znam cię. Ale chcę sobie wypełnić luki. – Uśmiecha się. – Bądź co bądź, jestem naukowcem. Potrzebne mi dane. Na przykład nic nie wiem o twoim dzieciństwie. Dorastając tutaj, pewnie naoglądałaś się szaleństw. Dragi, seks i tak dalej? – Nie wiem – odpowiadam wolno. Próbuję znaleźć stały grunt w tej rozmowie. Do czego on zmierza? Czy rano zrobiłam coś, co obudziło jego podejrzenia? Czy moje zachowanie podczas lunchu sprawiło, że zaczął się bać, jakie to inne niespodzianki jeszcze mogą go czekać? – Przypuszczam, że nie zdawałam sobie sprawy, że to nienormalne. Po prostu... tak zachowywali się dorośli. Golasy, naćpani dziwacy, mężczyźni przebrani za kobiety, ludzie uprawiający seks

pod gołym niebem. Ciągle się natykaliśmy na nich na plaży albo w parku. Teddy i ja uwielbialiśmy się podkradać i zabierać im ubrania. Kiedyś po ulicy gonił nas facet, który... – My? – pyta Will. – Ja z... z przyjaciółmi. Ale jak mówiłam, w gruncie rzeczy to nie miało na mnie wpływu. Moje życie to była szkoła, zadania domowe i, no wiesz, wszystko to, co robią dzieci. Może na pierwszy rzut oka tak się nie wydaje, ale Key West to małe miasteczko. Jesteśmy jedną z zasiedziałych rodzin i wszyscy nas znali. No i oczywiście chodziło o pracę babci. Prawdę mówiąc, najbardziej pokręconą częścią dorastania tutaj było przypuszczalnie zadawanie się z jej klientami. Dilerzy i gangsterzy przychodzili do domu o najróżniejszych porach. – Kiedy wyjechałaś? – W odpowiednim momencie. Rosłam i rodzina zaczynała się martwić, jaki wpływ może mieć to miejsce, zwłaszcza na dziewczynę. A szkoła była do dupy. Wszystko prawda. Nie cała, ale prawda. Przynoszą nam jedzenie. – Twoja kolej! – mówię. – Chcę wiedzieć absolutnie wszystko o życiu na przedmieściu z Anitą i Harrym, o projektach naukowych i przeskakiwaniu z klasy do klasy. Uśmiecha się. – To niezupełnie tak było, wiesz. – Pewnie, że nie. – Wybucham śmiechem. – No, podaj mi szczegóły. Zniosę wszystko. – Dobra. – Robi głęboki wdech. – Dobra. Chodzi o to, że ja... Rzuca mi to dziwne spojrzenie. W jego oczach jest coś, czego nie potrafię odszyfrować. Niezdecydowanie? Strach? Coś innego? – Will? Milczy. – Will, czy... przytrafiło ci się coś złego? – Nie! Ależ nie. – Śmieje się, a potem opowiada mi o przedmiejskim piekle, w którym dorastał. – Byłem nieśmiały. Boleśnie nieśmiały. I niezgrabny. Nawet się

jąkałem. – To takie słodkie! – Nie myślałabyś tak. Biblioteka stała się moim jedynym schronieniem. Uwielbiałem czytać. Uwielbiałem się uczyć. Fascynowała mnie archeologia i języki klasyczne, większość czasu spędzałem w świecie antycznym. To była lepsza zabawa niż gimnazjum. Z jego opisu wynika, że miał matkę tygrysicę prosto z piekła. – Wszystko niezwiązane z nauką uważała za stratę czasu. Pod jednym względem to było idealne: i tak w tym kierunku szedłem, a ona zaszczepiła we mnie etos pracy. Ale całą resztę, hobby, sport albo... dziewczyny – patrzy na mnie nieśmiało – musiałem utrzymywać przed nią w tajemnicy. – Fatalnie. – Nie chciałem jej rozczarować. Dlatego nie byłem szczery. Nadal mam problemy w komunikowaniu się z nią... Może powinienem się zalać i spotkać z nimi jutro na śniadaniu. Dać im posmakować prawdziwego mnie. Kulę się. – Tak mi przykro, Will. Bierze moją rękę i całuje ją. – Wiem. Po obiedzie idziemy do portu. Will przystaje, żeby się przyjrzeć porośniętemu chwastami spłachetkowi przed barem. Zawsze coś takiego robi: grzebie butem w ziemi, z roztargnieniem patrzy na śmieci przy torach metra. To chyba przyzwyczajenie zawodowe. Teraz wyrywa kilka długich źdźbeł trawy i ciągnie je, jakby sprawdzał ich wytrzymałość. – Zabrakło ci nici dentystycznych? – żartuję. – Możesz pożyczyć moją. Uśmiecha się i chowa trawę do kieszeni. W drodze powrotnej do hotelu jemy na spółkę rożek lodowy. Dręczą mnie wyrzuty sumienia. Opowiedział mi dużo o swoim dzieciństwie. Czy nie powinnam wyznać mu prawdy o tym, co się stało, kiedy miałam czternaście lat? Dlaczego naprawdę wyjechałam? Ale to historia starożytna. Nie pozna mnie na podstawie mojej przeszłości. Jako archeolog mógłby dyskutować z tym twierdzeniem,

tylko że to prawda. Will wie o mnie najważniejsze rzeczy. W każdym razie większość. Albo się dowie. Kiedy się pobierzemy. Ponieważ my się pobieramy. Skończyłam z rozterkami i niezdecydowaniem. Symetria, jedność i ciągłość. Tego pragnę. Okay, ale kłamstwa. Kłamstwa są złe. Mogę się jednak zmienić. Przechodziłam okres adaptacyjny, który dobiegł końca. Teraz żadnych oszustw, żadnych zdrad. Żadnych wyrzutów sumienia z powodu oszustw i zdrad. To jest pożegnanie z dawną „ja”. Wszystko, co zdarzyło się do tej chwili? To przeszłość. A przeszłość się nie liczy. Dochodzimy do hotelu. – Co mamy teraz robić? – Will uśmiecha się do mnie. – Naprawdę musisz pytać? Ze śmiechem otwiera przede mną drzwi. – Rano ci nie wystarczyło? Proszę bardzo – idealna okazja do wypróbowania mojego nowego podejścia! Wchodzimy do holu. – Właściwie chciałam z tobą o czymś porozmawiać. Urywam. Na sofie siedzi mężczyzna, mężczyzna w garniturze. Nie widzę jego twarzy – odwrócił głowę, jakby jego uwagę przyciągnęło coś na drugim końcu pomieszczenia. Z roztargnieniem przesuwa dłonią po krótko ostrzyżonych włosach. Wygląda na zdenerwowanego. Nigdy tak nie wyglądał. Odwraca się w stronę drzwi i widzi mnie. Wstaje. Mój żołądek się ściska. Ogarnia mnie przemożne pragnienie, by pobiec do windy, ale jakimś sposobem je zwalczam. Patrzymy na siebie. Czekamy. – Cześć – mówi wreszcie. Ta jedna sylaba burzy urok. – Teddy! – Biegnę do niego i właściwie skaczę mu w ramiona. Sztywnieje, potem się poddaje i z ociąganiem mnie obejmuje. – Co tu robisz? – Ja...

– Will! – krzyczę i szukam go wzrokiem. Stoi tuż obok mnie. – Tu jesteś. Will, to Teddy! Pytałeś o moich przyjaciół. On był moim przyjacielem, razem dorastaliśmy. Moim najlepszym przyjacielem na całym świecie. Teddy, to Will. Ściskają sobie dłonie, obaj kiwają czujnie do siebie głowami. – Pobieramy się, Teddy! Odwraca się do mnie. – Tak, słyszałem, że ty... – Chcesz przyjść? Will się śmieje. – Daj człowiekowi odetchnąć, Lily. Milknę. Teddy nic nie mówi. Jak go poznałam? Wygląda zupełnie inaczej. W przeszłości byłam od niego wyższa o sześć, osiem centymetrów. Teraz to on jest wysoki. Włosy ma ciemniejsze. I krótkie. Dlaczego takie krótkie? A równocześnie zupełnie się nie zmienił. Ta sama twarz. Te same wielkie uszy. Te same szare oczy, które nic nie zdradzają. – Chodźmy się napić – mówię. – Nadrobimy zaległości. – Nie mogę. Jestem w pracy. Patrzy na mnie spokojnie. Rzeczywiście jest taki opanowany, na jakiego wygląda? Cały czas gadam, rozpaczliwie usiłując wypełnić ciszę. – Czym się zajmujesz? – Pracuję w policji. Wybucham śmiechem, ale wyraz jego twarzy nie ulega zmianie. – Poważnie? Wyciąga portfel z tą zabawną tolerancją, którą tak dobrze pamiętam. Ma odznakę. Agent specjalny, Florida Department of Law Enforcement. – Mieszkasz tu? – pytam, oglądając ją dokładnie. – Wróciłeś? – Pół roku temu. Przestań grzebać w moim portfelu. Wyjmuję wizytówkę i oddaję mu portfel. – I jak jest być w domu? – No wiesz. To dom. Patrzę na wizytówkę, potem na niego. Nadal mnie obserwuje.

– Jestem wykończony – odzywa się Will, strasząc mnie. Niemal zapomniałam o jego obecności. Zwraca się do Teddy’ego: – Miło było poznać. – Cmoka mnie w policzek i rusza do windy. Teddy i ja siadamy. Na pewno zaraz rzuci odznakę, zdejmie ten okropny krawat i powie: „Nabrałem cię!”. A potem oboje się pośmiejemy. Ponieważ Teddy nie może być gliniarzem. Po prostu nie może. – Co tu robisz? – pytam. – To znaczy teraz. W hotelu. – Mam spotkanie. – Z dziewczyną? – Nie potrafię się powstrzymać. – Ze świadkiem. Z kimś, kogo muszę przesłuchać. – Rozgląda się, jakby świadek mógł się czaić w holu. – Nie wierzę, że jesteś gliną. Odwraca się do mnie z cieniem uśmiechu na twarzy. – Nie wierzę, że jesteś prawniczką. – Strzał w dziesiątkę. Skąd wiesz? Wzrusza ramionami. – Wieści się rozchodzą. Gadatliwy jak zawsze. Ale lody zaczynają topnieć. O ile to, co jest między nami, to lód. – Cudownie cię widzieć! Co porabiałeś? – Kładę mu dłoń na kolanie. Gwałtownie cofa nogę. – Nie, Lily. – Co? Wstaje. – To był błąd. – Co było błędem? – Nie ma żadnego świadka – mówi. – Chciałem... Nieważne. Do zobaczenia. – Teddy, poczekaj! Ale on już idzie, wychodzi za próg. Nie ma go. Zaglądam do baru, nie widzę jednak nikogo znajomego. Wychodzę nad basen. Pusto tu, wiatr marszczy taflę wody. Schodzę na plażę i siadam na leżaku, wpatrując się w fale.

Kiedy wracam do pokoju, Will właśnie wychodzi spod prysznica. Wyciągam się na sofie. – Napijesz się czegoś? – pyta. – Nie, dziękuję. Otwiera piwo. – No więc Teddy. – Teddy. – Byliście parą? – Nie. – Drzwi balkonowe są otwarte i w pokoju jest chłodno. Mocniej otulam się swetrem. – Nie? – powtarza Will. – Wydawało mi się, że wyczułem... sam nie wiem. Coś. Uśmiecham się do niego. – Zazdrosny? – Oczywiście. Znał cię kiedyś, pryszczatą i humorzastą dziewczynę, a ja nie. – W tamtych czasach byłam prawdziwą zdobyczą. – Opieram głowę o poręcz sofy i wpatruję się w noc. – Przyjaźniliśmy się, nic więcej. Wyjechałam i kontakt się urwał. To wszystko.

WTOREK

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 10 Otwieram oczy. Koło łóżka stoi Freddy. – Musisz mi pomóc – szepcze. – Dobra – odszeptuję. – Budzę się dzisiaj rano i co? Nade mną pochyla się jakaś psycholka. – Brzmi przerażająco. – Wyglądała jak chomik. – Och! – Siadam. – To tylko Mattie. – Rzuca na moje łóżko te torby z zakupami. – Freddy pokazuje mi je. – A potem mówi, że ma nadzieję, że przywiozłam własny pistolet do klejenia. Zakopany pod kołdrą Will jęczy. – To znaczy przywiozłam, ale kto się tak zachowuje? Torby zawierają kandyzowane migdały, sztuczne kwiaty, woreczki z tiulu barwy szampana i długi list, po którym przebiegam wzrokiem. – Chce, żebyśmy przygotowały prezenciki dla gości. – Ojej, robótki ręczne! – Freddy wskazuje na łóżko. – Zamówmy jedzenie do pokoju. – Jak się tu dostałaś? – pyta Will zaspanym głosem. – Wczoraj wieczorem umówiłam się z jedną z recepcjonistek. – Freddy wyszarpuje z kontaktu przewód mojej lampki nocnej i włącza pistolet do klejenia. – Powiedzmy tylko, że jej wdzięczność nie zna granic. Przy śniadaniu napełniamy woreczki migdałami, a Will czyta gazetę. – Posłuchajcie tego – mówi. – Na Southard Street aresztowano mężczyznę, który wskoczył przez okno do mieszkania, zwalił z nóg lokatora, opróżnił pojemnik z odkurzacza na podłogę i masturbował się na stosie czystego prania. Był goły jak święty turecki.

– Floryda. – Uśmiecham się. – Nie ma jak w domu. Freddy wskazuje pistoletem na stos morskiej trawy suszącej się na parapecie. – A to po co? – Will zbiera trawy. Nie chce mi powiedzieć po co. Patrzy na niego. – To tajemnica – mówi Will. Dzwoni komórka. – Czyja to? – pyta Freddy. – To mój drugi telefon. – Will odrzuca połączenie. – Tak? Dla twojej drugiej rodziny? Śmieje się. – Służbowy. – Prowadzi podwójne życie – mówię. – Za dnia jest błyskotliwym, łagodnym archeologiem, ale po zachodzie słońca ujawnia swoją prawdziwą tożsamość jako... – Czekaj! Niech zgadnę. – Freddy przygląda mu się uważnie. – Zimnokrwisty zabójca CIA. – Odnoszący niezwykłe sukcesy diler narkotyków – dodaję. – Mutant superbohater – sugeruje Freddy. – Papież Franciszek! – I jedno, i drugie. Will uśmiecha się, wyłączając telefon. – Nawet się nie zbliżyłyście do prawdy. Kończymy z prezencikami i Freddy idzie na basen. Siadam obok Willa na sofie. – Cześć. Składa gazetę. – Cześć. Przytulam się do niego. Obejmuje mnie. Zaczynamy się całować. Wsuwam dłoń pod jego koszulkę, kładę na plecach. Odrywa się ode mnie i bierze mój telefon. – Popatrz, która godzina. Uch, ma rację. Spóźnię się na rozmowę ze świadkiem. Wstajemy. Will idzie pod prysznic, ja się ubieram.

– Do drugiej powinnam się wyrobić – mówię przez drzwi łazienki. – Spotkamy się tutaj? – Postaram się, ale mam bardzo zajęty dzień. Lunch z drużbami. Wybór fraków. A dzisiaj jest mój wieczór kawalerski. Może wcale się nie spotkamy. – Wystawia głowę. – Powodzenia w pracy. Całuje mnie i znika. Kręcę się po pokoju jeszcze z minutę, ale słyszę wyłącznie szum płynącej wody. Podejrzewam, że wczorajszy poranek się nie powtórzy. Schodzę na dół i zatrzymuję się przed recepcją obok tablicy z informacją: MOŻLIWOŚĆ WYPOŻYCZENIA SAMOCHODÓW. – Potrzebuję coś sportowego – zwracam się do człowieka za ladą. – Ja też – odpowiada. – Macie jaguara? Stuka w klawiaturę. – Mamy XK. Kabriolet. – Stuk, stuk, stuk. – Kosztuje czterysta dolarów na dzień. – Świetnie! – Podaję mu prawo jazdy. – Biorę na tydzień. – Numer pokoju? – Zapłacę z karty służbowej... A właściwie czy miałby pan coś przeciwko temu, żeby na rachunku napisać, że to ford focus? Patrzy na mnie ponad monitorem. – Że jaguar to ford focus? – Tak. – Ale pani chce jaguara. – Owszem, ale chcę, żeby pan napisał, że to ford focus. – Wyjątkowo kosztowny ford – zauważa recepcjonista. – Może to turbo. – Nie produkują ich w takiej wersji. – Zrobi to pan dla mnie czy nie? Namyśla się przez sekundę. – Nie. – Nieważne. – Podaję mu służbową kartę. – Lyle będzie musiał sobie z tym poradzić. Jadę na północ szosą numer jeden w kierunku Marathon Key. Jestem w Sugarloaf, kiedy dzwoni Mattie.

– Prezenty dla gości czekają na ciebie w recepcji – mówię. – Och, cudownie! Czułam się strasznie, prosząc, żebyś się tym zajęła. Wiem, ile masz na głowie. Przez te dwa dni widziałam, jak twoje życie jest... jest takie... – Gorączkowe? – Owszem, tak, ale bardziej... – Straszne? – Nie wiem, czy... – Materiał na legendę? – Skomplikowane – mówi Mattie. – Bardzo mi przykro, że cię obciążam tego rodzaju drobiazgami, ale nie miałam wolnej chwili. – Nie martw się. To było śmiechoszaleństwo. Długa przejażdżka chichociężarówką. – Przepraszam, moja droga, co takiego? – Nie przejmuj się. Freddy i ja świetnie się bawiłyśmy. Rozwodzi się o paru innych rzeczach i kończymy rozmowę. Składam dach i podkręcam radio. Kolejny piękny dzień. Fatalnie, że muszę spędzić go pod dachem. Chociaż nie, wcale nie. Wczoraj powiedziałam mamie Willa prawdę: lubię swoją pracę. I jestem w niej niezła. Umiem myśleć analitycznie, reaguję szybko i mam dobrą pamięć, a także wyjątkowy talent do przygotowywania świadka przed składaniem zeznań. To nie ulega wątpliwości, robiłam coś takiego dziesiątki razy. W wielkiej kancelarii jak moja młodszym prawnikom nie pozwala się na prawdziwą zabawę w rodzaju stawania przed sądem czy właściwego przyjmowania zeznań. Przygotowanie świadka to najbardziej odpowiedzialne zadanie, do którego się nas dopuszcza. Z uzasadnionego powodu: zaraz po studiach nie mamy zielonego pojęcia, na czym polega zawód prawnika. Niedawny absolwent jest jak nowo narodzona panda, popiskująca i bezużyteczna. Potrzebuje kilku lat na rozwój i zbieranie doświadczeń, zanim będzie można wypuścić ją w dzicz bez ryzyka, że zostanie pożarta. Wybrałam tę kancelarię dlatego, że jest jedną z najlepszych, jeśli chodzi o szkolenie prawników. Bardzo dużo się uczę. Żałuję tylko, że pracuję dla EnerGreen. Niektórzy ludzie są po stronie aniołów? Ja stoję tuż obok czerwonego palanta z widłami. Nie

zawsze, nie wszyscy klienci są źli, ale EnerGreen jest. Muszę sobie przypominać, że moje aktualne cele są egoistyczne. Jeśli nie stanę się dobrym prawnikiem, nikomu na nic się nie przydam. Po kilku latach będę mogła opuścić ciemną stronę mocy i wykorzystać swoje zdumiewające umiejętności do zrobienia czegoś pożytecznego. Ponieważ bycie prawnikiem to wspaniała rzecz. Angażuje intelektualnie, zmusza do rywalizacji i bawi. Tylko w pracy czuję skupienie i celowość. To nieprawda. Coś jeszcze tak na mnie działa, ale za to mi nie płacą. To nieprawda. Raz mi zapłacono. Nieporozumienie! W każdym razie jestem dobra w przygotowaniu świadka, ponieważ jestem dobra w odczytywaniu ludzi. Ten mały dar odziedziczyłam po babci. Była wspaniałą adwokatką – miała intuicję, potrafiła oceniać klientów, nawiązywać łączność ze świadkami, przekonywać sędziów i ławę przysięgłych. Tak jak ona zawsze wiem, czy ktoś kłamie. Udaje mi się odgadywać prawdziwe intencje i motywacje ludzi. Co więc motywuje Petera A. Hoffmana, biegłego księgowego? Strach. Strach i pączki. Rozprawia się z talerzem pączków, kiedy wchodzę do sali konferencyjnej jego ośrodka wypoczynkowego. – Proszę się poczęstować – mówi z pełnymi ustami. – Zamówiłem też kawę. Siadam naprzeciwko. Wyciągam teczkę i notatnik, kładę je na stole. Z torby wyjmuję laptopa. – Moja rodzina jest na basenie – informuje mnie Hoffman. – Jak długo to potrwa? Zdejmuję nasadkę z pióra. – Prawie do południa. – Do południa? – jęczy. – Dlaczego? Odkładam pióro i przez chwilę przyglądam się księgowemu. Jest krępy, z łysiejącymi, krótkimi włosami i obwisłymi policzkami. Ma na sobie szorty khaki i hawajską koszulę, przyprószoną cukrem pudrem.

– Panie Hoffman. Pete. Pański pracodawca, a klient mojej kancelarii, EnerGreen Energy, jest pozwanym w procesie sądowym. Wielomiliardowym procesie. Wie pan o tym, prawda? – EnerGreen Energy nie jest moim pracodawcą per se. Pracuję w firmie córce. – Tak. Ale wie pan, że powstał problem wywołany przewróceniem się platformy wiertniczej Deepwater Discovery w Zatoce Meksykańskiej dwa lata temu. Wie pan, że powodowie, ludzie mieszkający na wybrzeżu w Luizjanie i Missisipi, żądają dwudziestu miliardów dolarów za szkody wyrządzone przez EnerGreen Energy środowisku, turystyce, za koszty leczenia i utratę źródła dochodu. Mam rację? – Oczywiście. – To dobrze. Obecnie znajdujemy się w fazie odkrywczej, jak ją nazywamy, kiedy strony gromadzą informacje od siebie wzajemnie. Strona powodowa pragnie udowodnić swoje twierdzenia, a my, EnerGreen, szukamy dowodów, które możemy wykorzystać do obrony. Strona powodowa zwróciła się do EnerGreen o mnóstwo dokumentów i część im przekazaliśmy. Teraz chcą zadać pytania ludziom, o których sądzą, że mogą coś wiedzieć o sprawie. – Jasne. Coś jak wywiad. – Pete – odpowiadam ostro – to nie jest wywiad, tylko wiążące zeznanie. Zostaniesz zaprzysiężony przez urzędnika sądowego. A to znaczy, że jeśli nie powiesz prawdy, popełnisz krzywoprzysięstwo. Możesz iść do więzienia. Wygląda na zmartwionego. – Prawnik powodów zada ci pytania. To nie jest Matt Lauer. To nie jest Jon Stewart. Jest wykwalifikowanym śledczym, który będzie chciał wycisnąć z ciebie tyle informacji, ile się da. Będzie też próbował pokazać cię w złym świetle. Jako kłamcę i kanalię. Zrobi z ciebie kluczowego gracza w najgorszej katastrofie ekologicznej, do jakiej doszło w Zatoce Meksykańskiej. Pete blednie. – Jestem księgowym! Nie miałem nic wspólnego z wyciekiem! – To go nie obchodzi, Pete! Jego praca polega na przedstawieniu ciebie w złym świetle. Podczas przesłuchania prawnik powodów może

zadać ci każde pytanie. Nie ma sędziego, który by go powstrzymał. Twój obrońca może zgłosić sprzeciw, ale to tylko formalność – pytanie będzie nadal obowiązywać. O ile adwokat powodów nie zapyta cię o sprawy objęte klauzulą poufności – rozmowy z twoim obrońcą – musisz na nie odpowiedzieć. Przesada? Jasne. Ale działa. Czoło Pete’a błyszczy. – Jesteś w szczególnie trudnym położeniu – ciągnę. – Strona powodowa położyła łapy na kilku twoich mailach. Wiesz, o których mówię? Wolno kiwa głową, gapiąc się na mnie jak skamieniały myszoskoczek. – Jestem tu, żeby ci pomóc, Pete. Krok po kroku przeprowadzę cię przez całą tę sprawę. Nauczę, jak słuchać pytań, jak myśleć o nich, jak na nie odpowiadać. Jeśli będziesz uważał i robił dokładnie to, co ci powiem, przesłuchanie pójdzie dobrze. Uśmiecham się do niego szeroko. Odpowiada uśmiechem. Poważnieję. – Ale tylko pod warunkiem, że będziesz ciężko pracował. A jeśli złożysz źle zeznania? Sprawa się rozpadnie w proch. EnerGreen przegra i to będzie twoja wina. Dwadzieścia miliardów dolarów. To nie jest drobna suma, nawet dla trzeciej największej na świecie kompanii energetycznej. Wyobraź sobie, że coś takiego znajdzie się w twoim CV. Chcesz, żeby EnerGreen przegrał? – Nie, psze pani – szepcze. Teraz nawet wierzchy jego pulchnych dłoni się pocą. Znowu się do niego uśmiecham. – Dobrze. No to do roboty. Zaczynam od kwestii technicznych. – Stenografka będzie siedziała po twojej prawej. Mów wolno i wyraźnie, żeby miała czas wszystko zanotować. Mówiąc, patrz prosto w obiektyw kamery, nie na prawnika, zadającego ci pytania. On będzie po twojej lewej. Twój prawnik zajmie miejsce koło stenografki. Nazywa się Philip Gardiner. Będzie bronił EnerGreen w trakcie składania zeznań w piątek. Będzie zgłaszał sprzeciwy do pytań i obserwował ciebie, czy rozumiesz, co się dzieje. Jest po to, żeby ci pomóc.

– Okay. – Pete kiwa głową. – Jeśli nie zrozumiesz pytania, mów od razu. Proś o powtórzenie albo inne sformułowanie. W żadnym razie nie chcę, żebyś się domyślał, o co prawnik strony przeciwnej ciebie pyta. Pete bierze kolejny pączek. – Dobrze. Ćwiczymy pytania i odpowiedzi, zaczynając od jego danych: wykształcenie, historia pracy, obowiązki księgowych jako takich, jego praca w EnerGreen. Na początku jest sztywny i zakłopotany, ale powoli się odpręża. – Zdradzę ci sekret, Pete. Prosta reguła rządzi zachowaniem podczas przesłuchania. Nauczysz się jej i jesteś górą. Gotowy? – Tak, proszę pani. – Oto ona. Słuchaj uważnie pytania i odpowiadaj wyłącznie na nie. – To dwie reguły – zauważa. – Jedna, która dzieli się na dwie części. – Powinna pani nazwać je dwiema regułami. Łatwiej w ten sposób zapamiętać. Sięga po pączek. Daję mu klapsa w rękę. Podskakuje na krześle i patrzy na mnie z przestrachem. – Pete, skup się. To, co mówię, jest ważne. Aby prawidłowo odpowiedzieć na pytanie, musisz je zrozumieć. Nie chcesz przecież odpowiadać na takie, którego nie zadano, prawda? – Nie, psze pani. – Świetnie! Nie mów czegoś, co wykracza poza pytanie zadane ci przez prawnika. – Mogę już wziąć pączek? – Nie. Zrobimy krótkie ćwiczenie. Miej w pamięci zasadę – przypominam. – Wysłuchaj uważnie pytania i odpowiadaj tylko na nie. – Tak, proszę pani... To już było ćwiczenie? – Nie. Teraz będzie. Wiesz, która jest godzina, Pete? Spogląda na zegarek. – Dziesiąta czterdzieści pięć. – Źle. – Przepraszam. Dziesiąta czterdzieści trzy.

– Odpowiedź brzmi „tak”! – krzyczę. – Odpowiedź na pytanie „Wiesz, która jest godzina?” brzmi „Tak”! – A jeśli nie będę miał zegarka? – szepcze Pete. Chowam głowę w dłoniach. – Zróbmy przerwę. Pete umyka z sali. Piszę do Willa: masz frak?

Wlaśnie wybralem.

przymierzysz go dla mnie?

To pech!

dobra. wystarczy muszka

Will nie odpowiada. Kiedy Pete wraca, wyjmuję maile z teczki i kładę przed nim. – Rozpoznajesz te dokumenty, Pete? Zerka na papiery. – Znam te maile. Napisałem je. – Pamiętasz, jak je wysłałeś? – Tak, proszę pani. – Mówi mi pan, panie Hoffman, że wyraźnie i dokładnie pamięta pan, jak wysłał te maile. Pamięta pan – świdruję wzrokiem jego świńskie oczka z opadającymi powiekami – jak pewnego dnia rano usiadł pan przy swoim biurku, położył dłonie na zasypanej okruchami klawiaturze i zaczął wystukiwać każde z tych słów? – Moja klawiatura nie jest... – Pod przysięgą – ciągnę niestrudzenie – pod groźbą

krzywoprzysięstwa zeznaje pan dzisiaj, że rozpoznaje oba maile, słowo po słowie, że pamięta pan datę, godzinę, minutę, sekundę, w której nacisnął pan klawisz „wyślij”? Wygląda na zdumionego. – Nie? – Dobrze! – mówię. – Więc nie pamięta pan dokładnie wysłania tych maili? Uśmiecha się. – Jasne, że pamiętam! Ten jeden raz cieszę się, że nie będę obrońcą w czasie tego przesłuchania. Do moich obowiązków będzie należało pilnowanie stenografki i od czasu do czasu podawanie Philipowi stosownych dokumentów. Obserwowanie, jak poradzi sobie z tym palantem, będzie przynajmniej niezłą lekcją. – Porozmawiajmy o treści. Co miał pan na myśli, pisząc, że pewne liczby, cytuję, „porządnie przyczeszę”, koniec cytatu? – To termin księgowy. – „Przyczesywanie” to termin księgowy? – Czesanie, masowanie liczb. – Lekceważąco macha ręką. – Standardowa terminologia biegłych księgowych. – Czy „coś w rodzaju szwindlu” także jest standardową terminologią księgową? – Jasne. – Co to znaczy? – No, wie pani, że coś jest nie tak. Podejrzane. Nie do końca w porządku. Przez chwilę na niego patrzę. – Pete? W terminologii nieksięgowej „coś w rodzaju szwindlu” znaczy to samo. – O tak. – Pete się śmieje. – Jasne. Mocno ściskam pióro. – Podczas przesłuchania musisz unikać tego rodzaju języka. Stronie powodowej zależy na takich kawałkach, krótkich cytatach, które będą mogli umieścić w pozwie, wykorzystać w mowie wstępnej albo rozesłać po internecie, psując opinię EnerGreen. Nie wyświadczaj im

przysługi. Jeśli złapiesz się na tym, że masz zamiar udzielić odpowiedzi zawierającej słowa „szorować”, „masować’, „szwindel”, „księgowość kreatywna”, „oszustwo” albo jakieś inne w prawdziwym świecie uznawane za negatywne, po prostu ich nie mów, dobrze? Wygląda na skarconego. – Postaram się. Długo musztruję go w kwestii maili i wreszcie Pete może zeznać, że to, co napisał, było kombinacją nieprecyzyjnej terminologii, slangu księgowych i zabawnej ironii. Że księgowi, do których wysłał maile, od razu rozumieli, że wcale nie sugerował, żeby popełnili oszustwo, okłamali audytorów albo cokolwiek ukryli. W sumie to takie sobie, ale nic lepszego nie wymyśliłam. Robimy kolejną przerwę i sprawdzam telefon. Mam nowego maila. Cześć skarbie wiem że nie chcesz o tym słuchać ale bardzo się martwimy że tego nie przemyślałaś! Babcia nigdy nie opowiedziała ci wszystkiego o swoim mężu (moim tacie) ale myślę, że to pomoże ci zrozumieć dlaczego robimy taki zamęt. Jak wiesz rodzina przeżywała trudne czasy, babcia dorastała w biedzie i miała zęby w fatalnym stanie bo nie stać ich było na dentystę a poza tym w tamtych czasach ludzie nie zdawali sobie sprawy z konieczności używania nici.

Charakterystyczny styl mojej mamy. Ta kobieta zmienia olej w ciężarówce, potrafi naprawić niemal każde urządzenie mechaniczne i ma encyklopedyczną wiedzę o drewnie egzotycznym. Ale stosuje interpunkcję jak współczesny poeta. Pojechała do Miami na studia prawnicze i poznała cudownego mężczyznę. Dentystę. Początkowo pociągał ją z powodu jej problemów z zębami ale go kochała i szybko za niego wyszła, tylko że zaraz się przekonała że jest STRASZNYM HAZARDZISTĄ. Kilka razy uciekali w środku nocy z mieszkania bo nie mieli pieniędzy na czynsz. Babcia zaszła w ciążę (to byłam ja) i musiała rzucić studia. A potem pewnego wieczoru on nie wrócił do domu, a ona czekała i czekała pewna że dogoniły go długi ale nie.

Uciekł ze swoją ASYSTENTKĄ! Nie chcę przez to powiedzieć, że Will zrobi tak samo (oczywiście!!!) ale małżeństwo przeszkodziło jej w zrobieniu tego, co chciała i oczywiście wróciła na szlak ale to było trudne. Ludzie podejmują ważne decyzje bez zastanowienia i to jest ważne skarbie!

Całuski

Mama

Zaczynam układać kąśliwą odpowiedź, ale się waham. Mama chce dobrze. Zawsze chce dobrze. I strasznie ją kocham. Kiedy byłam mała, bawiła się ze mną godzinami – siadała na podłodze z moimi drewnianymi klockami, lalkami i dinozaurami, budowała fantastyczne budowle, wymyślała całe światy. Później, kiedy trochę dorosłam, gorzej sobie ze mną radziła. Argumentowanie i przemawianie do rozsądku to nie jej silne strony. Zawsze udawało mi się ją zagadać, zapędzić w kozi róg. Nie potrafiła w żaden sposób mnie zdyscyplinować. Na szczęście babcia, zawsze na miejscu, powstrzymywała mnie od zejścia na złą drogę. Dopóki była w stanie. Dlaczego teraz o tym myślę? Otrząsam się ze wspomnień i wystukuję szybką odpowiedź: Ojej – zwariowana historia! nie wierzę, że wcześniej jej nie słyszałam. niedługo pogadamy – dzisiaj jestem zajęta pracą. dzięki mamo! xxL

Wrzucam telefon do torebki w chwili, gdy do pokoju, człapiąc,

wraca Pete. Dochodzi pierwsza. – Pete – tłumaczę po raz chyba milionowy – strona powodowa utrzymuje, że EnerGreen rzekomo popełnił oszustwo w sprawozdaniach finansowych, wyolbrzymił projektowane koszty wycieku ropy, żeby w ten sposób ukryć straty poniesione przez filię zajmującą się sprzedażą energii. – Tak. Gapię się na niego. – Co to znaczy: „Tak”? Nagle wygląda na chytrusa. – Znaczy – mówi wolno – że rozumiem, co pani przed chwilą przedstawiła, że to są twierdzenia strony powodowej. Chryste, to jest bolesny proces. Wyjmuję kolejne dokumenty z teczki i rozkładam na stole. – Porozmawiajmy o tych sprawozdaniach, Pete. Będę udawała, że jestem adwokatem strony przeciwnej, dobrze? – Tak, psze pani. – Panie Hoffman, poznaje pan ten dokument? – Tak, psze pani. – Może mi pan powiedzieć, co to jest? – To jest sprawozdanie finansowe EnerGreen Energy, Inc. za rok dwa tysiące dwunasty dla Komisji Giełdy i Papierów Wartościowych. – Czy mógłby pan otworzyć na stronie czterdziestej piątej? – Tak, psze pani. – Czy widzi pan, że na górze strony w Planie numer dziewięć, wers czternasty, projektowane koszty szkód spowodowanych wyciekiem ropy na platformie Deepwater Discovery oszacowane są na pięćdziesiąt pięć miliardów dolarów? – Tak, psze pani. Nie wytrzymuję. – Dość z tym popieprzonym „tak, psze pani”! Wzdryga się. – Dobrze. – Wykańczasz mnie tym, Pete. – Przepraszam.

– Chciałabym pokazać panu inny dokument. – Podaję mu go. – To wniosek o odszkodowanie złożony przez EnerGreen Energy w AIG – jest ich głównym ubezpieczycielem od wypadków. Widzi pan, że na stronie czwartej EnerGreen szacuje straty spowodowane wyciekiem tylko na dwadzieścia pięć miliardów? – Tak. – Panie Hoffman, jak pan tłumaczy, że komisję i swoich udziałowców EnerGreen informuje, że straty przekraczają pięćdziesiąt miliardów dolarów, a ubezpieczycielowi mówi o stratach wynoszących połowę tej kwoty? Pete poprawia się na siedzeniu. – Powiedziałbym, że kiedy mamy do czynienia ze sprawozdaniami poddawanymi audytowi, co jest procesem rozległym i wieloaspektowym, zawsze jest mnóstwo ruchomych pionków, piłek w powietrzu, jeśli pani woli. Mamy różne centra kosztowe, wykorzystujące różne metryki i rubryki do uzyskania ostatecznych wyników. Dlatego też wszelkie odchylenia zostaną wychwycone i skorygowane w standardowych procesach weryfikacji i uzgodnień. – To kompletnie nie ma sensu – mówię. – Jest pani teraz sobą czy adwokatem powodów? – Jestem sobą. Jaka jest prawda? – Wykorzystaliśmy wyciek do ukrycia potężnych strat poniesionych przez filię handlową. Patrzę na niego. – Nasi traderzy podpisali długoterminowe umowy o wymianie, które ustalały cenę gazu ziemnego na poziomie z końca roku dwa tysiące jedenastego – ciągnie Pete. – Ale potem ceny gwałtownie spadły, kiedy odkryto nowe złoża w Uzbekistanie. Zostaliśmy z tymi strasznymi kontraktami, które próbowaliśmy obejść innymi umowami opartymi o cenę tytanu... Nie nadążam za nim, ale nie muszę. – Oszustwo – stwierdzam. – Mówisz o oszustwie. Wygląda na zbitego z tropu. – Nie wiem, czy tak bym to nazwał. – A jak byś nazwał?

Chwilę się zastanawia. – Racja. To oszustwo. Wyjaśnia, a ja tylko mogę się na niego gapić. Jest nonszalancki. Przed chwilą mi powiedział, że jego pracodawca popełnia oszustwo księgowe, łamie przepisy bezpieczeństwa i pewnie z dziesięć innych, o których nawet nie słyszałam. EnerGreen, firma odpowiedzialna za jedną z najbardziej przerażających katastrof ekologicznych w dziejach, w tej katastrofie dostrzegła okazję do ukrycia innych błędów, wygodny sposób na kłamstwo, oszustwo i kradzież, dzięki czemu nadal mogła zarabiać pieniądze. A Pete co robi? Siedzi, spokojny jak baranek, mierząc wzrokiem ostatni pączek. – Jak wielkie są straty? – pytam. – Ponad piętnaście miliardów dolarów. Szczęka mi opada. – Piętnaście miliardów? Wystarczy, żeby firma zbankrutowała. – No właśnie. A gdyby prawda wyszła na jaw? Skończą się kredyty. Nie mielibyśmy dość gotówki na opłacenie codziennej działalności. To byłby klasyczny scenariusz napadu na bank. – Milknie, patrzy na pączek, potem na mnie. Kiwam głową. Bierze go. – To, co pisałem w mailu, to prawda. Wyciek był pieprzonym darem opatrzności, zdarzając się akurat wtedy. Pieprzony dar opatrzności. Wyjmuję telefon i piszę do Philipa: Wielkie problemy podczas przygotowan do zeznan. Czy mozesz do mnie zadzwonic? Dzieki.

Następnie piszę do Lyle’a: hoffman=koszmar. musimy przelozyc zeznanie

Wstaję. – Skończyliśmy, Pete.

– Tak? – Chyba bezpiecznie można powiedzieć, że do twojego przesłuchania nie dojdzie w najbliższym czasie. Mój szef zadzwoni do prawnika szefa szefa twojego szefa, ktoś wypisze czek na potężną sumę i wszyscy się pożegnamy. Lyle odpisuje: Zadzwon do mnie. Powod chce historie jego zatrudnienia.

do zeznania nie moze dojsc, lyle!

Po prostu to zalatw.

Niewiarygodne. – I jeszcze jedno – mówię do Pete’a. – Na wysoce nieprawdopodobną ewentualność, że to przesłuchanie odbędzie się w jakiejś bardzo odległej przyszłości, strona powodowa chce od nas historię twojego zatrudnienia. To formalność, ale musimy jej dopełnić, w przeciwnym wypadku będą wrzeszczeć i oskarżać nas o pogwałcenie zasad. Wspominałeś, że pracujesz dla firmy córki? – Tak jest. EnerGreen Energy Solutions LLC. Niedawno otworzyliśmy oddział w Key West. Przyjechałem, żeby im pomóc ustawić system księgowy, i postanowiłem sprowadzić rodzinę. Kilku geologów bada dno morza. – Hej. Niesamowite. Witaj na florydzkich Keys, EnerGreen. – Sekretarka ma na imię Maria. Przekaże wam to, czego chcecie. – Dlaczego pracujesz w LLC? – Żeby ominąć podatki. Dlaczego zapytałam? Dlaczego? Pete wygląda na zmartwionego. – Zapytają mnie o to? – O nic cię nie będą pytać. Nigdy. – Wyciągam rękę. – Naprawdę miło było cię poznać, Pete. Baw się dobrze do końca wakacji.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 11 Wybieram numer Philipa w chwili, gdy jestem na dworze. Betty informuje, że rozmawia z drugiego aparatu. Mówię, żeby mu przerwała. Uprzejmie każe mi iść do diabła. Rozłączam się i zastanawiam. Muszę zadzwonić do Ursa, prawnika EnerGreen. Wykluczone, że wie o oszustwie – jest zbyt zasadniczy, żeby to przed nami ukryć. Co znaczy, że EnerGreen go okłamał – własnego prawnika – w kwestii prawdziwego znaczenia maili Pete’a. Zaczynam wybierać jego numer, ale się waham. Młodsi prawnicy nie powinni kontaktować się bezpośrednio z klientem. To byłoby poważne naruszenie protokołu, gdybym pominęła Philipa. Dzwonię więc do Lyle’a. – Mamy problem – mówię. – Trudno odmówić racji stronie powodowej. W każdej kwestii. EnerGreen popełnił oszustwo. Potężne, szalone oszustwo. Hoffman o wszystkim mi powiedział. A tak przy okazji, jest chodzącą katastrofą. On... – Zwolnij – przerywa mi Lyle. – Co się stało? Biorę głęboki wdech i mówię mu o wszystkim. – Jezu. – Wzdycha, kiedy kończę. – Jezu. – Trzeba pójść na ugodę, Lyle. Teraz. Próbowałam dodzwonić się do Philipa, ale mi się nie udało. Musi z nimi porozmawiać. Przekonać ich, żeby poszli na ugodę. Przede wszystkim jednak ktoś powinien zadzwonić do prawników powodów i przełożyć przesłuchanie. – Odpręż się, Wilder. Do przesłuchania nie dojdzie. EnerGreen dzisiaj rano złożył nową ofertę ugody. Philip rozmawia przez telefon z mediatorem. Więc dlatego Lyle jest taki spokojny. – To wspaniała wiadomość! – Nie kryję radości. – Owszem. Już przygotowuję papiery. Opieram się o maskę samochodu. Niepokój, który czułam chwilę temu, zaczyna się rozpraszać.

– Tak się cieszę, że ta sprawa się skończyła. EnerGreen. Fuj. Co za banda kanalii. – Rzekomych kanalii – poprawia mnie Lyle. – I nie są gorsi od innych naszych klientów. – Żartujesz sobie? To kryminaliści. Powinieneś był widzieć tego faceta, jak wciąga pączki i opowiada o flircie z EnerGreen. – Brzmi nieprzyjemnie – zgadza się Lyle. – Przykro mi, że musiałaś być z tym sama. Miło prowadzić z nim w połowie kulturalną rozmowę. Perspektywa ugody pewnie wprawiła go w dobry humor. – Przekażesz Philipowi to, co mówiłam? Musi wiedzieć, jak głęboka jest ta dziura, i przekonać Ursa, że EnerGreen naprawdę musi zapłacić. – Powiem mu – obiecuje. – O, jest na drugiej linii. Muszę kończyć. Rozłączamy się. Czuję się o wiele lepiej. Przedpołudnie było zmarnowane, miało kilka naprawdę przerażających momentów, ale wszystko będzie dobrze. A potem coś przychodzi mi do głowy. Czy nie mam obowiązku donieść na EnerGreen do władz? Nie pamiętam dokładnie zasad etyki, ale znam kogoś, kto mi pomoże. Dzwonię do babci. – Jakie są zasady dotyczące poufności relacji z klientem i popełnienia przestępstwa? – Kodeks postępowania zawodowego stanu Floryda, cztery myślnik jeden kropka sześć, podsekcja b, część pierwsza – odpowiada z marszu. – Prawnik musi ujawnić informacje związane z reprezentowaniem klienta w takim zakresie, w jakim prawnik ma uzasadnione podstawy wierzyć, że ujawnienie to jest niezbędne, by powstrzymać klienta od popełnienia przestępstwa. – Ludzie, ona nadal jest w grze! – A kogo to obchodzi? – burczy babcia. – Tak samo mogłabym być trupem. – Więc jeśli przestępstwo już zostało popełnione, nie muszę go ujawniać? – Nie tylko nie musisz, nie możesz. Poufność relacji z klientem. – Słodko!

– A o co chodzi? – pyta babcia podejrzliwie. – Nie mogę ci powiedzieć! Uch! – Daj mi coś – prosi. – Strasznie się nudzę. Słucham jej skarg na uprawianie ogródka, rozwiązywanie krzyżowek i jogę na krześle. Rozważam, czy nie zapytać jej o dentystę. Miałam ogólne pojęcie, kim był i dlaczego się rozwiedli, ale nigdy wcześniej nie słyszałam całej historii. Nałogowe uprawianie hazardu i nieodparcie pociągająca asystentka to jedno. Ale babcia porzucająca karierę dla faceta? W głowie się nie mieści. Zamiast tego pytam: – Dlaczego mi nie powiedziałaś, że Teddy wrócił? Chwila ciszy. – A wrócił? – Proszę, Isabel. Wiesz o wszystkim, co się tutaj dzieje. – Zostaw go w spokoju, Lillian Grace. – On sam mnie odszukał! – Radzi sobie dobrze. Cud, że stan się nim zajął po tym... co się stało. Służba wojskowa pewnie pomogła. – Przepraszam, co? – Był w wojsku. Teddy w wojsku? Wykluczone. – Daj temu spokój – przestrzega mnie babcia. – Dobra. Daję temu spokój. – Mówię poważnie, Lily. – Ja też. Do zobaczenia, babciu. Wracam do Key West i momentalnie wpadam w korek na Roosevelt. Widzę tablicę kierującą do siedziby EnerGreen Solutions, filii, o której wspomniał Pete. Równie dobrze mogę odebrać dokumenty o jego zatrudnieniu, stawiając wszystkie kropki jak dobry pracownik. Na parkingu zgromadziło się kilkoro protestujących. Uśmiecham się do nich, macham ręką i wchodzę do środka. Staram się być miła, kiedy natykam się na ludzi, którzy protestują przeciwko wyciekowi ropy. Są sympatyczni i mają dowcipne banery. (EnerGreed! Że są chciwi. Oczywiste, ale sprytne). Odnajduję Marię i ustalamy, że historia zatrudnienia

Pete’a zostanie przesłana do kancelarii. Dzwonię do mojej asystentki i mówię jej, żeby przekazała dokumenty adwokatom strony powodowej. Wyjeżdżając z parkingu, dostrzegam ciężarówkę mamy. Naciskam na klakson, ale nie zwraca na to uwagi. Postanawiam jechać za nią. Może wpadniemy na późny lunch. Mama skręca na Stare Miasto i zatrzymuje się przed domem pokrytym rusztowaniami i plastikowymi płachtami. Na podwórku stoi jej tabliczka: KOLEJNA REWELACYJNA ROBOTA WILDER CONSTRUCTION! Żenujące. Z zasady kradłam je, kiedy byłam w gimnazjum. Wyskakuje z ciężarówki i obchodzi dom. Parkuję i przyglądam się jej. Wygląda na bardziej pozbieraną niż zwykle. T-shirt i szorty są czyste, włosy ma uczesane i starannie zebrane w ogon. Może spotyka się z klientem. Zanim wysiadam, dzwonię do Willa, ale nie odbiera. Próbuję znowu złapać Philipa, chcę się upewnić, że Lyle przekazał mu, jak poważna jest sytuacja, ale nadal nie ma czasu. Przeglądam maile z pracy. Telefon piszczy. To Ana przysyła mi selfie z jakiejś przebieralni. Ma na sobie idiotyczną wielobarwną, wiejską sukienkę. Pisze: ok?

Odpisuję: zrobisz furore na dozynkach

suka!!! Zbliżam się do domu i idę wykładaną brukiem ścieżką wzdłuż ściany. Prowadzi pomiędzy przerośniętymi krzewami do zniszczonych kuchennych drzwi. Zaglądam przez mleczną szybę. Widzę zardzewiałe, stare wyposażenie, narzędzia i pudła z materiałami budowlanymi. Widzę także moją mamę. Ale nie pracuje. Leży na stosie poruszających się koców, jęczy i ściska bardzo

atrakcyjne pośladki mężczyzny, który z zapałem ją bzyka. Odskakuję. I zaraz znowu przytykam twarz do szyby. Wiem, że to chore, ale wcale nie znaczy, że ją podglądam czy coś! Obserwuję jej przyjaciela. Jest w świetnej formie. Fajny tyłek, jak wspomniałam. Rewelacyjne plecy. Plecy są niedoceniane. Nie myślisz o nich, dopóki nie zobaczysz naprawdę pięknego okazu, a wtedy są jak... Oho, facet ma mnóstwo energii. Wiem, wiem – to powinno obudzić we mnie wstręt. Jednak czuję się szczęśliwa. Tak, ale ze względu na mamę. Powinnam przestać się gapić. Naprawdę? Spójrzmy prawdzie w oczy. Mężczyźni? Wcale nie są tacy gorący. Ani tacy kompletni jak kobiety. Mają byle jakie fryzury i za grosz gustu, nie znają się na modzie. Dziwnie pachną. Nigdy nie robią sobie peelingu. Albo za bardzo się wysilają, albo nawet nie próbują. Oczywiście niektórzy są uroczy, większość ma dobre cechy, ale czasami trzeba solidnie ich poszukać. Jak w tych komiksach Gdzie jest Waldo? Albo w kartach koktajli modnych brooklyńskich restauracji, gdzie są: lokalnie pędzony bimber, kasza i sfermentowane łupiny pasternaku; człowiek naprawdę musi się namęczyć, żeby znaleźć coś nadającego się do picia. Chodzi mi o to: kiedy trafiasz na przystojnego mężczyznę, takiego jak ten, który bzyka moją mamę, trudno oderwać wzrok. Czujesz się wyjątkowa. Zaszczycona. Przypuszczalnie takich wrażeń doznają obserwatorzy ptaków, kiedy cały dzień siedzą w domku na drzewie, uzbrojeni w lornetki i wodoodporne spodnie, i wreszcie dostrzegają rzadkiego trójpalczastego wilgowrona czy coś w tym rodzaju. Ogarnia ich to uczucie podziwu i zachwytu. Tylko nie chcą pieprzyć się z wilgowronem. A może chcą. Może na tym polega istota obserwowania ptaków. Nie wiem. Och, naprawdę się przykładają. Zaraz przestanę się przyglądać. Ale wiecie co? Bardzo się cieszę, że mama kogoś znalazła. Myślę o niej jak o smutnej, starej zakonnicy. Miała złamane serce, kiedy tata ją

opuścił. Była zrozpaczona. Doszła do siebie, ale z nikim się nie umawiała. Całą swoją energię skupiła na dwóch rzeczach: swojej firmie i mnie. W sentymentalnych chwilach mawiała, że ojciec był dla niej jedynym mężczyzną. Och. Och, nie. Ludzie czasami określają faceta „oszałamiająco przystojny”. Trafnie. Prawdziwy przystojniak może sprawić, że ugną się pod tobą kolana. Że coś w tobie umiera. Masz przed sobą dowód, że doskonałość istnieje na tym świecie, ale nie dla takich jak ty. Możesz tylko patrzeć, nie odrywać wzroku, marzyć i dziękować bogom za ten przedsmak raju. To jednak staje się nieco skomplikowane, jeśli przypadkiem zwracasz się do tego faceta… – Tato! – krzyczę, waląc pięściami w okno. Odrywają się od siebie. O Boże – kompletna nagość! Pośpiesznie wycofuję się na podwórko. Mój ojciec jest oszałamiająco, boleśnie, idiotycznie przystojnym mężczyzną. Dobiega pięćdziesiątki, ale absolutnie nic mu nie brakuje. Gęste, kręcone, czarne włosy, ledwo przyprószone siwizną. Ciało sportowca. Twarz bez zmarszczek, za to z zadziwiającymi zielonymi oczami. Byłby wielkim gwiazdorem kina, bo jest piekielnie charyzmatyczny. Otacza go patrycjuszowka brytyjska aura, której trudno się oprzeć. O ile coś takiego ci się podoba. Ale, no wiecie. Niektórym się podoba. Generalnie rzecz biorąc, Henry jest jak pomniejsze bóstwo, jeden z podczaszych, którzy przynoszą bogom na Olimpie kawę, przekąski i zawsze są powodem kłótni. Wyglądam jak on. Ha, ha! Niestety. Wyglądam jak mama. Jesteśmy w porządku, ale w porównaniu z tatą prawdziwe z nas trolle. Słyszę trzask kuchennych drzwi. Tata wychodzi, pośpiesznie zapina koszulę. – Maleńka! – Rozpościera ramiona. – Niech ci się przyjrzę! Cofam się, unosząc ręce.

– Bez dotykania, dobrze, Henry? Akurat teraz nie dam rady tego znieść. Za długo się im przyglądałam. Chyba powinnam zamówić maraton z doktorem Boogiem. – Kochanie. – Jest zraniony do żywego. – Wejdź do środka. Porozmawiajmy. Niechętnie idę z nim do kuchni i siadam na składanym krzesełku. Nalewa szampana do papierowego kubka i podaje mi. – Skąd to masz? – Przyniosłem ze sobą z hotelu. W dzisiejszych czasach robią niesamowite torby chłodnicze. W kształcie butelek wina! Unoszę kubek. – Za postęp. – Zdrowie. – Trąca swoim kubkiem mój. Pijemy. Z sąsiedniego pokoju wysuwa się mama, wzrok ma spuszczony. Siadają naprzeciwko mnie na skrzyniach do pakowania. Upijam jeszcze łyk i stawiam kubek na podłodze. – Dobrze, dzieci – mówię, klepiąc się w kolana. – Co za niespodzianka! – Och, skarbie – zaczyna mama. – Przykro mi, że musiałaś dowiedzieć się w taki sposób. Jestem zażenowana! Tata odwraca się ku niej ze szczerym zdumieniem. – Wielkie nieba, z jakiego powodu? – Możemy trochę cofnąć się w czasie? – pytam. – Nie utrzymywaliście kontaktów przez lata, o ile wiem – chociaż zaczynam się zastanawiać, czy wiem tyle, ile mi się wydaje, że wiem. W każdym razie nie układało się między wami. Nigdy się nie spotykaliście. Jak do tego doszło? – Istotnie, przez ostatnie lata nasze stosunki były cokolwiek chłodne – przyznaje tata. – Przypuszczam, że zmianę zawdzięczamy tobie. Kilka miesięcy temu twoja mama zadzwoniła do mnie z wiadomością o twoich zaręczynach. Cudownie się nam gawędziło, prawda, Kat? – Zakłada jej pasmo włosów za ucho. – Rozmawialiśmy o ślubie, o wspólnie spędzonym czasie w Key West i oczywiście o tobie. – Posyła mi uśmiech. Czuję, jak twarz mi czerwienieje. Szybko dopijam

szampana. – Wspaniale było znowu się skomunikować – mówi mama. – Potem regularnie do siebie dzwoniliśmy. Po prostu normalne kontakty rodziców przyszłej panny młodej. – A później – wtrąca tata z zapałem – przypadkiem oboje siedzieliśmy przed swoimi komputerami i twoja mama nauczyła mnie korzystać ze Skype’a. Wiesz, co to Skype? – Skype? – pytam. – Boziu, cóż to takiego? – To najbardziej genialny... Mama kładzie mu dłoń na kolanie. – Ona wie, co to jest Skype, Henry. – Więc wiesz, że to prawdziwa magia! – Obejmuje mamę w talii. – Móc znowu ją zobaczyć – niewiarygodne! – Mama opiera głowę na jego ramieniu. – Wymieniliśmy kilka maili i esemesów – ciągnie tata. – Rozmawialiśmy przez Skype’a. Wreszcie postanowiliśmy, że powinienem przyjechać wcześniej, zobaczymy, co się stanie. – Uśmiecha się szeroko. – I bez wątpienia się stało. Mama chowa twarz w dłoniach. – Miło, tato. Od jak dawna tu jesteś? – Od dwóch dni. – Unosi butelkę. – Dolać ci? Podstawiam kubek. – Więc kiedy dzwoniłeś do mnie w niedzielę... – Próbowałem złapać twoją mamę – przyznaje. – Tajemnica rozwiązana. – Popijam szampana. – A co z pogodą? – Wspaniała. Ale zawsze taka jest. – Luty bywa kapryśny. Kiedy ustalaliśmy datę, myśleliśmy... – Ale to nie jest dla ciebie problem? – pyta mama. – Jasne, że nie. Kim jestem, żeby osądzać? I rzeczywiście, cieszę się, widząc ją tak szczęśliwą. Promienieje. – Miałem rację, Kat. – Tata klepie ją po kolanie. – Mówiłem ci, że nie będzie miała nic przeciwko. – Jane i Ana wiedzą? – pytam. Mama spuszcza wzrok. Tata kręci głową. – Nie wchodzę w to – mówię. – W tej walce mój pies nie bierze udziału. Choć po prawdzie wszystkie moje psy biorą w niej udział.

Chyba na to samo wychodzi. Gdzie jest Trina? – W Wilnie – odpowiada tata. – Jej matka jest raczej chora. – Co jej jest? Tata marszczy czoło. – Obawiam się, że to rak. – Rak – powtarzam. – Jej matka jest „raczej chora” na raka. – Wiem, że to wydaje się okropne – wtrąca mama pośpiesznie – ale musisz zrozumieć... – Hej! – wołam. – Déjà vu! Tato, pamiętasz, miałam szesnaście lat i przyłapałeś mnie z Charliem Hurstem na basenie w Montauk? – Miałaś piętnaście lat – koryguje. – Owszem, pamiętam. Przekomarzamy się jeszcze jakiś czas. To naprawdę miłe. Nie przypominam sobie, kiedy po raz ostatni byliśmy we troje. Ojciec otwiera następną butelkę szampana. Później odprowadza mnie do samochodu. – No i co to znaczy? – pytam. – Wracacie do siebie? Marszczy brwi. – Trudno powiedzieć. Posuwamy się krok po kroku. Jestem bardzo przywiązany do twojej mamy, to oczywiste, ale trzeba wziąć pod uwagę tyle innych czynników... Zarzuca mi rękę na plecy. Zamykam oczy. Cudownie pachnie. – Ale czekaj! – woła. – Plotę o sobie, a przecież ten tydzień powinien należeć do ciebie. Zaniedbywałem cię, kochanie, i bardzo mi przykro. Nadal próbują cię przekonać do rezygnacji? Powinienem interweniować? – Szczerze, tato? W tej chwili chyba nie jesteś najbardziej przekonującym adwokatem świętego węzła małżeńskiego. Wygląda na urażonego. – Zresztą wszystko jest pod kontrolą – dodaję. – Do ślubu zostały tylko cztery dni. Cztery dni? O Boże. Ojciec z uczuciem ściska moje ramię. – Jeśli uważasz, że tak jest najlepiej. Ale kiedy poznam tego typa, Willa?

– Dzisiaj jest jego wieczór kawalerski. Mam sprawdzić, czy wcześniej może się z nami spotkać na drinka? Wykrzywia się. – Dzisiaj wieczorem mi nie odpowiada. – A jutrzejsza kolacja? – Nie... Obawiam się, że to też nie jest odpowiednia pora. Zatrzymuję się i patrzę na niego. – Jesteś w Key West, tato. Co pilnego możesz mieć tu do roboty? Z zażenowaną miną szura bosą stopą po trawie. – Och, to i tamto. Spotkania ze starymi przyjaciółmi. Odrabianie zaległości w papierach. Papiery? Nieważne – nie warto go przepytywać. – Tak czy owak, spotkasz się z Willem w czwartek wieczorem. Obie rodziny jedzą razem kolację. Przestał mnie słuchać. Przez ramię ogląda się na dom. – Jasne – mówi. – No tak. Przypuszczam, że powinienem... wracać. Pozwolisz? – Oczywiście, tato. – Ściskam go mocno. – Cieszę się, że cię spotkałam. – Ja też, maleńka. – Macha do mnie wesoło i sprintem biegnie do domu.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 12 Jadę do hotelu. Co za dziwny dzień. Siedzę na balkonie i oglądam zachód słońca. Piszę do Freddy: heja

holla

will na wieczorze kawalerskim

dran!

tak?

pokazemy mu

Na drugi wieczór panieński zbieramy wszystkich nowo przybyłych gości i zajmujemy miejsca nad basenem. Wiatr porusza palmami. W barze gra jazzowe trio. Układam się na leżaku pomiędzy Freddy a Nicole. Jakimś cudem nigdzie nie widać komórki Nicole. Rozmawiamy o pracy, o ślubie. Nicole nawet dobrze się bawi. Koło nas przechodzi przystojny facet. Freddy kładzie rękę na sercu. – Nie do zniesienia – zgadzam się. Nicole przewraca oczami. – No co – śmieję się. – Nawet popatrzeć nie mogę?

– A od kiedy poprzestajesz na patrzeniu? – Nicole się uśmiecha, ale w jej głosie brzmi nieprzyjemna nuta. – Odpręż się – zaleca Freddy. – Bawimy się. Nicole wzrusza ramionami. – Skoro tak mówisz. Myślę, że to w gruncie rzeczy smutne. Powinnam była wiedzieć, znając moją przyjaciółkę z czasu studiów, że jej dobry humor nie potrwa długo. Szkoda. Zawsze miała w sobie tę drażniącą stronę, ale była też ironiczna, zabawna i niesamowicie bystra. Ostatnio stała się kwaśna i ciągle wszystkich osądza. Myślę, że rozgoryczyło ją zerwanie z chłopakiem. – Co jest smutnego w docenianiu przystojnego faceta? – pytam. – Smutne jest to, że zachowujesz się tak tylko wtedy, kiedy jesteś wstawiona – odpowiada Nicole. – Nieprawda – odzywa się Freddy. – Widywałam, jak Lily to robi, kiedy jest całkowicie trzeźwa. Prowadząc samochód. U lekarza. Albo na pogrzebach. – Hej – wtrącam. – Nie chcesz, żeby ludzie się ślinili? Nie zostawiaj otwartej trumny. – Poważnie. – Nicole przekrzykuje nasz śmiech. – To sprawia, że wyglądasz jak te kobiety, które muszą się nawalić, żeby się pozbyć zahamowań. Czy ona w ogóle mnie zna? – Alkohol obniża moje standardy, nie usuwa zahamowań – mówię. – A to wielka różnica. Freddy i ja stukamy się kieliszkami. Nicole jednak nie ustępuje. – Martwię się o ciebie, Lily. – To wzruszające – prycha Freddy. – Ale twoja argumentacja ma kilka braków. – Nie argumentuję – protestuje Nicole. – Sugeruję tylko... – Oczywiście, że argumentujesz – przerywa jej Freddy. – Dlaczego zaprzeczasz? Lily pije i Lily pieprzy się z kim popadnie. Wyciągasz wniosek, że Lily pieprzy się z kim popadnie, ponieważ pije. Ale tak samo prawdopodobne jest to, że Lily pije, ponieważ pieprzy się z kim popadnie? Albo, rzecz o wiele bardziej prawdopodobna, że te dwie rzeczy nie mają ze sobą nic wspólnego?

– Jasne, to niewykluczone – odpowiada Nicole. – Ale kobiety w większości takie nie są. – Och, no dobra – mówi Freddy. – Więc nie rozmawiamy o Lily. Rozmawiamy o „większości kobiet” i o tym, co „większość kobiet” robi. Interesujące. Nicole odwraca się do mnie. – Aż tak tu nie pasuję? – Tak. – Przypadkowe podrywy? Seks pozbawiony znaczenia? To naprawdę sprawia ci przyjemność? – Tak. Nicole kręci głową. – Nie kupuję tego. W tym momencie tracę cierpliwość. – Dlaczego, bo jestem kobietą? A kobiety takie nie są? W gruncie rzeczy seks nie sprawia im przyjemności? Nie czują pożądania? – No nie, ale... – Udaję, tak? To tylko wielka pułapka, żeby złapać faceta i urodzić mu dzieci? Dobrze wiedzieć, Nicole. Dzięki. Uwielbiam, kiedy kobiety tłumaczą sobie inne kobiety. A kiedy dekorują to solidną dawką potępienia? Serce mi wtedy topnieje. Nicole wstaje i odchodzi. Odstawiam pustą szklankę na stół. Freddy mnie obserwuje. – Za ostro? Wzrusza ramionami. – Kiedy rany się zabliźnią, pewnie doceni dodatkową dziurę. Czemu się tak nakręciłaś? – Długi dzień. Dziwny. Po południu na przykład przyłapałam mamę i tatę, jak robią to na podłodze pustego domu. – Katherine? I Henry? – wykrzykuje. – Razem? – Tak i jeszcze raz tak. – Freddy błaga o krwawe szczegóły. Nie daję się prosić. Nie mogę przestać o tym myśleć. Moi rodzice, znowu razem. Ojciec zdradza piątą żonę z pierwszą. Implikacje dla mojej małżeńskiej przyszłości nie są... zachęcające. Freddy z zadowoleniem kładzie się na leżaku.

– Twój ojciec jest pięknym mężczyzną. Też bym się przyglądała. Cholera, przyłączyłabym się. Z zakłopotaniem poprawiam się na leżaku. – Ale on nie jest twoim ojcem. – Byłaby z tego niesamowita piosenka country! – Zaczyna śpiewać: – Przyłapałam mamę i tatę na kuchennej podłodze, tylko że już dawno są po rozwodzie! – Myślę, że umyka ci sedno tej sprawy, Freddy. – Zatrzymaj tę myśl. Muszę się wysikać. – Odchodzi. Wstaję i krążę nad basenem. Impreza jest w pełnym rozkwicie. Witam się ze starymi przyjaciółmi, poznaję krewnych i kolegów szkolnych Willa. Jest bardzo przyjemnie, mimo to nadal się martwię. Ruszam do baru. W drodze trafiam na krzyczącą Diane, która przewraca mnie na ziemię. Tak się cieszę, że ją widzę! Poznałyśmy się jako nastolatki w szpitalu. Teraz sama jest psychiatrą, układ idealny, jako że jest kompletnie szalona. – Potrzebuję rady – mówię jej. – Nie rób tego. – Czego mam nie robić? – Cokolwiek zamierzasz zrobić. – Dlaczego nie? – Ponieważ nie działasz pod wpływem impulsu – wyjaśnia. – Gdyby tak było, nie pytałabyś o radę, po prostu byś to zrobiła. Jeśli postępowania nie podpowiada ci intuicja, ta rzecz nie leży w twojej naturze. Nie powinnaś tego robić. – Nie mam zielonego pojęcia, o czym mówisz – odpowiadam. – Świetnie – mówi Diane. – Trzymaj się tego. Dołączyła do nas Freddy. – A jeśli właśnie intuicja jej to podpowiedziała? Przecież może się zmienić. – Ludzie się nie zmieniają. – Diane wskazuje drinka, którego Freddy mi podała. – Chcesz to wypić? Oddaję jej szklankę. – Jesteś psychiatrą i mówisz mi, że nie mogę się zmienić? – Może troszeczkę, na obrzeżach. Ale tak naprawdę nie.

– Jestem popieprzona. – Nie jesteś popieprzona. Masz niesamowite życie. Wychodzisz za Indianę Jonesa. Śmieję się. – Will nie jest Indianą Jonesem. – Jest kurewsko gorący! – krzyczy Diane. – Nosi kapelusz w łóżku? Obejmuję ją. – Skoro mowa o łóżku, myślę, że musimy ci pomóc szybko znaleźć twoje. Ale ona chwiejnie odchodzi, a Freddy przynosi mi nowego drinka. Siadamy. Wszyscy są różowi i wstawieni, radośnie gawędzą o korzystaniu z atrakcji wyspy. Moje przyjaciółki Leta i Caroline pływały kajakiem przez namorzyny. Inna grupa nurkowała. Dahlia, ciotka Willa, nie może się nachwalić owoców morza. Wszyscy rozmawiają o ominięciu burzy śnieżnej, która zbliża się ku Wschodniemu Wybrzeżu, o tym, jak cudownie być tutaj, w raju, gdzie wieje ciepły wiatr, są owocowe napoje i połyskliwe baseny. Moja komórka obwieszcza nadejście esemesa. Co sie dzieje?

Odpowiadam: nada

Znudzona?

moze

Przyslij mi foto

czego

Zaskocz mnie

Freddy przez moje ramię patrzy na ekran. – Dlaczego właśnie teraz pisze do ciebie pralnia chemiczna? – To nie jest pralnia, tylko facet, którego tu poznałam. W taki sposób się w tym orientuję. – Interesujące. Myślałam, że po to ktoś wymyślił imiona. – Will nie nabierze podejrzeń, kiedy spojrzy na mój telefon. Pralnia Chemiczna pisze: Chce ciebie – Bo to wcale nie jest podejrzane – mówi Freddy. Odstawia drinka, bierze mój telefon i przegląda kontakty. – Paznokcie, Włosy, Sklep żelazny... Wzdycham. – Głupie, ale takie marzycielskie. – Sprzątaczka, Sklep zoologiczny. – Podnosi wzrok. – Co robiłaś w sklepie zoologicznym? Wzruszam ramionami. – Lubię oglądać. – Księgowy, Dentysta – czyta Freddy. – Wszyscy fałszywi? – Nie, Dentysta to mój dentysta. Rzuca telefon na stół. – Chyba powinnam czuć ulgę, że nie śpisz z dentystą. – Nie. – Dopijam drinka. – Już nie. – Jezu, Lily! – Co? Było super. Dopóki nie zrobiło się dziwnie. Freddy bierze drinka. – Nie piszę seks-esemesów. Wydają mi się paskudne. – Są paskudne tylko wtedy, gdy czytasz cudze. Ale jeśli sama to

robisz? I wiesz, kto je odbiera i co może zrobić? Wysyłasz, czekasz na odpowiedź? Nie jesteś pewna, co dostaniesz, jaki obraz może się pokazać na ekranie. Trudno wyobrazić sobie coś bardziej ekscytującego. – Eee tam – odpowiada Freddy. – Lubię ciała. – Jesteś analogowa. Niska wierność. – Zero wierności. – Telefon piszczy i Freddy go bierze. – Twoje pranie jest gotowe. Jaki masz kod? – Dziewięć-cztery-pięć-pięć. Freddy pisze. – Dziewięć-cztery-pięć-pięć – mówi. – W-I-L-L. To jest albo bardzo słodkie, albo bardzo pokręcone. – Podaje mi telefon. gdzie jestes?

1000 mil dalej

:( – Nudne! – komentuje Freddy. Wrzucam telefon do torebki. – Myślę, że Will coś ukrywa. Coś bardzo poważnego. Freddy wyciąga nogi, krzyżując je w kostkach. – Zaczyna się. – Ostatnio bardzo dziwnie się zachowuje. Jest poirytowany. Nerwowy. Zupełnie do siebie niepodobny. – Skarbie, gdybym ja miała brać z tobą ślub, nie byłabym tylko poirytowana. Srałabym pod siebie. Kelner przynosi drinki. – Na przykład to – ciągnę. – Will powiedział, że nigdy nie był w Key West, ale dokładnie wiedział, gdzie jest cmentarz. – Archeolog zna lokalizację staroci? – Freddy otwiera szeroko oczy. – To jest kompletnie popieprzone! – I skłamał w kwestii swojego imienia. Nie nazywa się William,

tylko Wilberforce. – Nieprawda – mówi Freddy automatycznie. – Owszem, tak. – Wilberforce. Wilberforce Field. – O Boże – szepczę. – Nawet o tym nie pomyślałam. – On jest zagubioną postacią z Gwiezdnych wojen. Odrzut ze sceny w barze! O mało nie umieramy ze śmiechu. Freddy wstaje i wyciąga do mnie rękę. – Chodź ze mną. Idziemy na górę i siadamy na jej balkonie. Wypalamy skręta. Freddy otwiera dwie butelki rumu z minibarku, następnie ustawia swoje krzesło naprzeciwko mojego. – Pora na odrobinę prawdy – informuje. – Ojej. – Wiesz, że cię kocham. Mówię, co myślę, ale nigdy nie osądzam. Wspieram cię w stu procentach. I będę cię bronić do upadłego przed kretynkami w rodzaju Nicole i ich idiotycznymi wyobrażeniami na temat tego, co wszystkie kobiety myślą i jak wszystkie powinnyśmy się zachowywać. Jesteś, jaka jesteś, robisz, co robisz – piszesz świńskie esemesy, podrywasz facetów w niedzielny wieczór, wyprawiasz szaleństwa z szefem, wszystko – to cała ty. Twój... jakkolwiek to nazwiesz. Apetyt na życie. Absolutna beztroska. Ale wiesz co, skarbie? Zaczynam się martwić. – Wszystko gra – zapewniam. – Panuję nad sytuacją. – Przez ostatnie trzy dni w każdej rozmowie mówisz o swoich wątpliwościach. Jakbyś nie mogła się powstrzymać. Ale kiedy zaczynamy poważnie o nich dyskutować, wycofujesz się. Zaprzeczasz. Żartujesz, zmieniasz temat albo wymyślasz idiotyczną teorię, że Will to jakiś podły łowca posagów. A ja się dostosowywałam. Nie chciałam cię ponaglać. Tylko że jest wtorek wieczorem. W sobotę wychodzisz za mąż. Wybacz słownictwo, Lily, ale najwyższa pora zrobić kupę albo wstać z nocnika. Zakrywam twarz rękami. – Nie wiem, czego chcę, Freddy! Zgodziłam się, prawda? To było

takie romantyczne. Niespodziewane. Zbił mnie z nóg. Jest typem osoby, którą osoba taka jak ja powinna pragnąć poślubić. Interesujący, inteligentny, dobry, stały i kochający. – Więc nie podstępny kłamca z mroczną przeszłością? – Jasne, że nie. I jeszcze jedno. Kiedy ktoś mówi, że nie powinnam za niego wychodzić, albo wskazuje na jakieś przeszkody, ogarnia mnie przekonanie, że to małżeństwo jest słuszną rzeczą. Część mnie naprawdę chce to zrobić. – Ale nie cała ty – zauważa Freddy łagodnie. Co się stało z moją pewnością, z przekonaniem z wczorajszego wieczoru, że właśnie tego pragnę? Wpatruję się w morze, śledzę światła statku wycieczkowego, który sunie wolno na horyzoncie. Freddy bierze moją rękę i pocieszająco ją ściska. – Jesteś bardzo uczciwa – mówi. – Każdemu w każdej sprawie potrafisz szczerze powiedzieć, co myślisz. Ale jak widać, nie potrafisz zdobyć się na szczerość z jedyną osobą, która powinna wszystko wiedzieć. Nie rozumiem tego. Nie rozumie? Powinna przez jakiś czas pobyć mną. Dopijam rum i zdejmuję nogi z balustrady. – Chodźmy. – Wracamy na imprezę? – Nie. – Wstaję. – Wychodzimy. Tylko we dwie.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 13 Kiedy z Freddy skręcamy w Duval, w połowie przecznicy widzę idącego w naszą stronę Teddy’ego. – Cholera – mruczę. – Co? Jest z dziewczyną. Nie dotyka jej, ale idzie blisko. Dłonie trzyma w kieszeniach. Mówi coś. Ona się śmieje. Rozglądam się, szkoda, że nie mam gdzie się schować. Teddy mnie dostrzega. Na chodniku jest ciemno, ale widzę, że się waha, jednak rusza dalej. – Lily. – Kiwa głową. – Cześć. – O, cześć! – Wyciągam rękę do dziewczyny. – Jestem Lily. Dziewczyna się uśmiecha. – Melanie. Ma długie jasne włosy. Jest wysoka. Szczupła. Opalona. Śliczna. Suka. Co ze mną nie tak? Zwracam się do Teddy’ego: – Nie potrafię uwierzyć, że ciągle na siebie wpadamy. – To małe miasto. – Patrzy w ziemię i wygląda tak, jakby wolał być gdzie indziej. – Jasne. Oczywiście. – Nadal ściskam rękę Melanie. Puszczam ją. – Idziecie na kolację? – Jest pierwsza w nocy – odpowiada Melanie ze zdumieniem. – Nie żartuj! – Śmieję się. – Aż tak późno? – Owszem. – Wczoraj wieczorem nie powinieneś był tak szybko wychodzić, Teddy. Patrzy na mnie z ponurą miną. – To nie tak – wyjaśniam, zwracając się do Melanie. – Jesteśmy

starymi przyjaciółmi. Rozmawialiśmy w hotelu. Nie w moim, nie należy do mnie. Wynajęłam tam pokój. I byliśmy w holu, nie w moim pokoju ani... – Lily – mówi Teddy cicho. – On umówił się z kimś innym – ciągnę, niezdolna się powstrzymać. – Oczywiście nie z kobietą. Ze świadkiem, który, jak przypuszczam, mógł być kobietą. Ale nie ze mną! – Lily – powtarza Teddy. – Jesteśmy starymi przyjaciółmi. Już to mówiłam? A tak. – Przenoszę wzrok na Teddy’ego. – Tak dobrze było cię zobaczyć i spotkać się z tobą... – A teraz już idziemy! – wtrąca Freddy, biorąc mnie pod rękę. – Cześć! Kilka przecznic dalej trafiamy na zatłoczony bar. Wchodzimy do środka, znajdujemy wolne miejsca. Podchodzi do nas barman. – Dwa razy Jack Rose, bardzo proszę – zamawia Freddy, po czym pyta: – Co to było? – Co co było? – Twój gwałtowny atak skrajnej głupoty. Kim jest ten facet? Nie odpowiadam. Freddy czeka. – Na imię ma Teddy. W dzieciństwie byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. – Tylko przyjaciółmi? – Dlaczego wszyscy ciągle mnie o to pytają? – Może powodem jest to, jak na niego patrzysz. Kto jeszcze pyta? – Will. Wczoraj wieczorem wpadliśmy na Teddy’ego. Jak na niego patrzę? Ale… lepiej nie odpowiadaj na to pytanie. Barman podaje drinki. Trącamy się szklankami. – Jak to możliwe, że nigdy mi o nim nie opowiadałaś? Unoszę szklankę do oczu. Wpatruję się w mętną czerwoną ciecz. Przekręcam przegub i zawartość szklanki delikatnie wiruje. – Przestaliśmy się kontaktować. Nie widziałam go od trzynastu lat. Wypijam drinka trzema szybkimi łykami i stawiam szklankę na barze. Freddy czeka, ale nic więcej nie mówię. Zamawiam następną kolejkę. Odwracamy się na stołkach z nowymi drinkami w dłoniach

i przyglądamy się tłumowi. – Widzisz tego faceta? – pytam. – Koło szafy grającej? Freddy patrzy. – Ciemne włosy? – To mój ideał mężczyzny. Wysoki i szczupły. Lekko zaniedbany. Wyglądający na inteligentnego. Ale pije piwo. Podoba mi się facet, który pije piwo. Freddy ściska mnie za rękę. – Trudno jest mieć takie wyrafinowane gusta? – Chodzi mi o to, że wygląda na intelektualistę, ale robi coś przyziemnego. To mi się podoba. Lubię ukryte głębie. Kogoś uczuciowego, ale namiętnego. Kulturalnego i szorstkiego. Kto zabierze mnie na stary francuski film, ale skończymy na robieniu tego w ostatnim rzędzie kina. – To brzmi bardziej jak ukryte płycizny – zauważa Freddy. – Ukryte płycizny – powtarzam. – Pragnę ukrytych płycizn. – Macham na barmana. – Jeszcze dwie, kiedy będziesz miał wolną chwilę. – Oto nadchodzi Idealny Mężczyzna – mówi Freddy. Zbliża się i uśmiecha do nas. Jest wstawiony. Odpowiadam uśmiechem. – Hej, partnerze. Bierze moją rękę i całuje. – Jesteś najpiękniejszą kobietą w tym barze. Rozglądam się. – Niewiele z tego wynika. – Nie wierzę, że jesteś sama. Zaraz. – Patrzy na Freddy. – Wy dwie...? – Cholera, nie! – odpowiada Freddy. – W dzisiejszych czasach nigdy nie wiadomo. Dwie urocze damy takie jak wy. Możecie być... no wiecie. Co jest absolutnie w porządku. Niesamowite, prawdę mówiąc. – Wygląda, że ma sporo płycizn – zauważa Freddy. Ujmuję jego twarz w dłonie i całuję go w usta. – Bez wątpienia. – Znowu to robisz.

– Błagam, Freddy. Nie chcę dłużej o tym mówić. – O czym? – odzywa się Idealny Mężczyzna. – Znajdujesz sobie rozrywki, żeby nie musieć rozprawić się z czymś, z czym musisz się rozprawić, i dobrze o tym wiesz – mówi Freddy. – Ciągle to robisz. Wczoraj ślub wreszcie stał się dla ciebie normalny i co zrobiłaś? Zalałaś się i obraziłaś teściów. – Teściów? – pyta Idealny Mężczyzna. – W sobotę w klubie – ciągnie Freddy – kiedy tylko zaczęłyśmy rozmawiać o twoim ślubie, natychmiast poszłaś do pracy. Teraz podrywasz tego przypadkowego faceta, i to zaraz po naszej rozmowie. Założę się, że w niedzielę wieczorem też tak było, kiedy sama poszłaś się włóczyć. Mylę się? Gestem zamawiam następną kolejkę. – Muszę ci powiedzieć, Winifred, że jak na kogoś, kto twierdzi, że nie osądza, w tej chwili brzmisz strasznie osądzająco. Bierze mnie za rękę. – Nie osądzam. Wyjdź za niego, nie wychodź za niego. Dla mnie to bez znaczenia. – Za kogo? – pyta Idealny. – Wiesz, że będę po twojej stronie niezależnie do sytuacji – mówi Freddy. – Ale uważam, że powinnaś sama o tym zadecydować, a nie pozwolić, żeby tak po prostu się stało. Ma rację, oczywiście, że ma rację. I podejmę decyzję. Niedługo. Tylko... nie teraz. Biorę Idealnego za rękę i prowadzę przez tłum. Znajdujemy magazynek. Zamykam za nami drzwi. Łapię Idealnego za pasek i przyciągam go do siebie. Obijamy się o półki. Spada na nas pusty karton i wybuchamy śmiechem. On przyciska biodra do moich, kładzie dłonie na mojej twarzy, ale się lekko cofam, każąc nam obojgu czekać. Lubię oczekiwanie. Wplatam palce w jego włosy. On znowu się pochyla, a ja znowu się cofam. Całuję go w oczy, najpierw w lewe, potem w prawe. W policzki. W szczękę. Przenoszę usta na uszy i nie śpieszę się, gryzę go w płatek. Przytulam do niego policzek i wdycham jego zapach. Pływalnia, limonka, whisky. Wsuwam dłonie pod jego koszulę. Muskam zaciśniętymi wargami jego usta, raz w jedną, raz w drugą stronę. Całuję go w dolną wargę. W górną. Chwytam jego dolną

wargę zębami i lekko ciągnę. Całuję w gardło. Potem mocno w usta, otwierając jego wargi swoimi. Wysuwam język. Smakuję jego język, słodki i dymny. Czuję jego dłonie na biodrach, na talii, pod bluzką i na plecach. Wkładam rękę między jego nogi i odnajduję twardy zarys fiuta. Przyciska mnie do siebie. Gryzie mnie w szyję, a potem głęboko całuje. Boże, uwielbiam słodkich chłopców. Sprawiają, że wszystkie moje problemy odchodzą w siną dal. Nie muszę o niczym myśleć. Jest tylko to, usta, języki, zęby i dłonie. Ciała. Napieramy na siebie, oboje ciężko oddychając. Odpina mój stanik i pieści piersi, lekko szczypie w sutki. Brakuje mi powietrza, więc znowu mnie całuje. Już chcę zapytać, czy ma przy sobie prezerwatywę, kiedy on mruczy: – Całkiem zabawne było to, co powiedziałaś. Sięgam do jego paska, zaczynam go rozpinać. – Co? – Że wychodzisz za mąż. – Odsuwa kołnierz mojej bluzki i całuje mnie w ramię. – Ale to prawda. Wychodzę za mąż. Odsuwa się. – Kiedy? – W sobotę. – Znowu go całuję. Na jego twarzy maluje się kompletne zdumienie. – Więc co tu robisz ze mną? – O co ci chodzi? – Śmieję się. – Ja... robię to. Bawię się. W tej samej chwili do magazynu wchodzi barman i wywala nas. Jestem zadowolona. Oszczędził mi zalania się łzami. Gubię Idealnego i wracam do baru. Freddy rozmawia z dziewczyną. Zagaduję faceta po mojej lewej, ale nie ma nic ciekawego do powiedzenia. Ruszam do toalety. Potykam się i rozlewam na kogoś swojego drinka. – Tak mi przykro! – wołam. Łapię serwetki z pobliskiego stolika i podaję poszkodowanemu. Wtedy też mam okazję mu się przyjrzeć. Pod czterdziestkę, czerwony na twarzy i łysiejący, w koszulce polo naciągniętej na solidny brzuch. Otaczają go czterej inni pijani, przypieczeni słońcem mężczyźni.

Wyciąga rękę i gładzi mnie po ramieniu. – Skarbie – mówi obleśnie – możesz codziennie wylewać na mnie drinka. Nagle wypełnia mnie wściekłość. Nie na tego przypadkowego zalanego i zadowolonego z siebie faceta, mówiącego jakieś idiotyzmy dziewczynie w barze, ale na siebie. Mimo to postanawiam przyjąć jego propozycję. Biorę pełny kufel ze stolika i wylewam na niego. Zeskakuje ze stołka i drze się na mnie, jego kumple też są zdenerwowani. Nagle przy moim boku pojawia się Freddy i wyciąga mnie z baru. – Dokąd? – pytam. – Do domu, kochana. Do domu. Wracamy do hotelu. Nie powinnam była wylewać tego piwa. Nie powinnam była migdalić się z Idealnym. To jasne. A jednak wszystko w porządku. Miałam ciężki dzień. Prawie w całości zajęty przez pracę. Dzięki Bogu nie będę musiała mieć więcej do czynienia z EnerGreen i tym spoconym, małym księgowym. Banda oszustów. Pomyśleć, że robią to, na co przychodzi im ochota, nie obawiając się żadnych reperkusji. Biedne mewy. EnerGreed. Protestujący mają rację. EnerGreen zasługuje na solidną nauczkę. Oszukują i kłamią z... czym? Ślepym zapamiętaniem, tak to było. Nie. Nie, nie, nie. To nie... ja nie... ja nie jestem aż tak zła. Potykam się o korzeń wystający z chodnika. Bardzo bym chciała porozmawiać o tym z Teddym. Chciałabym porozmawiać z nim o wszystkim. Ale on nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Nie wiem, jak ja patrzę na niego, wiem za to dokładnie, jak on patrzy na mnie. Jego oczy zasnuwa chmura, jak w przeszłości, kiedy był zły. Teddy. I Freddy. Hej, dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę! Czy moi najlepsi przyjaciele zawsze muszą się rymować? Czy za jakieś siedemdziesiąt lat zasiądę na werandzie domu opieki z Hetty i Betty po obu stronach, które, kołysząc moim fotelem na biegunach, uprzyjemnią sobie czas wymianą opowieści o starych dobrych czasach z Eddym i Neddym? Pewnie nie. Nie będzie werand w domach seniorów, kiedy się zestarzeję. Ani okien. Starców zamknie się w małych boksach, do gałek ocznych przypną im miniaturowe telewizorki. Albo wyślą ich w kosmos

jak... To dlatego żyję teraźniejszością. Myślę o przyszłości i zaraz staję się kosmicznymi śmieciami. Myślę o przeszłości i... nie. Nie myślę o przeszłości. Wchodzimy do hotelu. Przyjęcie się skończyło, przyjaciele rozeszli się do pokojów. Zespół się spakował, bar się zamyka. Kiedy stoję nad basenem i patrzę w turkusową wodę, gasną światła. Nie powinnam tego robić. Potężny błąd. Ta prawda uderza mnie niczym fizyczny cios. Wolno idę na plażę. Zrzucam sandały i wchodzę w falę. Woda jest lodowata. Siadam na suchym piasku i wyciągam nogi. Księżyc świeci tak jasno, że wszystko widzę. Freddy ma rację. Moja rodzina ma rację. Małżeństwo to nie dla mnie. Od pięciu miesięcy na dnie serca o tym wiedziałam. Nie mam małżeństwa w genach. Nie przygotowało mnie do niego wychowanie. A jeśli chodzi o to, czy mogę lub nie się zmienić, to się nie zmieniłam. Ale co z Willem? Szybko o mnie zapomni. Znajdzie sobie kogoś bardziej odpowiedniego. I na dłuższą metę dla niego też tak będzie lepiej. To, co muszę zrobić, nie będzie przyjemne. Wręcz przeciwnie, będzie okropne. Muszę zapytać Freddy, jak zrywała wszystkie swoje zaręczyny. Co mówiła, jak to mówiła. Co zdarzyło się potem. Ona pokaże mi drogę. Zawsze to robi. Już czuję się lepiej. Nieprawda. Czuję się okropnie. Co ja narobiłam? Toczy się fala, wymywa piasek spod moich stóp i zabiera go w morze. Wszystko w porządku. Lepiej późno niż wcale, prawda?

ŚRODA

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 14 Coś szeleści w szafie. Wytężam wzrok, ale nic nie widzę. Obok mnie leży na brzuchu kompletnie ubrany Will. Rozlega się dudnienie. I znowu szelesty. – Kimkolwiek jesteś, załatw to szybko – wołam. – Nie będziemy się opierać. Z szafy wyłania się Freddy z naręczem ubrań. – Inspekcja! – To ty. – Głowa opada mi na poduszkę. – Powinnam się była domyślić. Zwala ubrania na łóżko. Ze stosu wyciąga sukienkę, przygląda się jej z pogardą i rzuca na podłogę. – To na próbną kolację! – protestuję. – Ciekawe. Nie mówiłaś, że to przyjęcie kostiumowe. – Bierze przezroczystą bluzkę. – Nie bądź wredna. Will długo, chrapliwie jęczy. Freddy pośpiesznie sortuje. – Nie, nie, dobre, cholera, nie, dobre, oho. Oho. – Trzyma w dłoniach żakiet. – A co to jest, jasny gwint? – Kupiłam u Barneysa! – Mam nadzieję, że zachowałaś paragon, pułkowniku Musztardo. – Upuszcza żakiet i ze wstrętem odkopuje. – Odniesiemy go do sklepu. – Lily? – chrypi Will. – Will się obudził! – Skaczę na niego i całuję go w głowę. – Will się obudził! Will się obudził! Przekręca się na plecy i stara się mnie odepchnąć. – Możemy dzisiaj rano zamówić croissanty? – pyta Freddy. – Dobrze się bawiłeś wczoraj wieczorem? Dokąd poszliście? – Lily, ja naprawdę...

– Przymierz to. – Freddy wyszarpuje ze stosu jasnoniebieską tunikę. – Ciocia Edna grająca w kości w pokoju dziennym. – Były striptizerki? – pytam go. – Gorące laski? Zakrywa twarz przedramionami. – Mogłabyś tak się na mnie nie rzucać? – Pomóż mi, Obi Wan! – piszczy Freddy, trzymając długą białą sukienkę. – Jesteś moją jedyną nadzieją! – Zamknij się! – wrzeszczę. Will cicho jęczy. Odgarniam mu włosy z czoła. – Potrzebujesz tabletki, skarbie? Mam vicodin. Myślę, że percocet też. I chyba kilka oksykodonów, które mi zostały po leczeniu kanałowym. – Nie, wzięłyśmy je – mówi Freddy, przyglądając się szwom na lnianych spodniach. Rzucam jej wściekłe spojrzenie. – To znaczy dałaś mi je – dodaje pośpiesznie. – Kiedy mnie... bolało. – Masz advil? – pyta Will. Patrzę na Freddy. – Mogłabyś sprawdzić? – Znika w łazience. Gładzę Willa po głowie. – Co robiliście wczoraj wieczorem? – Dlaczego tak krzyczysz? – jęczy Will. Wraca Freddy. – Nie ma żadnych leków. – Podnosi słuchawkę telefonu. – Wszyscy mają ochotę na croissanty? Will z wysiłkiem siada. – Moja mama chce zjeść z tobą śniadanie. – Nie ma problemu – odpowiada Freddy. – Niech jej ludzie zadzwonią do moich. – Nie z tobą. Boże! – Will łapie się za głowę. – Oddychanie sprawia mi ból! – Ze mną? – pytam. – Kiedy? – Teraz. Powiedziała, że czeka na ciebie w restauracji, w której będzie próbna kolacja. O każdej porze po dziewiątej. Dochodzi dziesiąta. Namawiam Willa, żeby napił się wody. Znika pod kołdrą. Ubieram się. Freddy wychodzi ze mną. Bierze mnie pod ramię. – Zgubiłam cię wczoraj wieczorem.

– Poszłam na spacer. Miałam wiele do przemyślenia. – Martwiłam się, że potraktowałam cię zbyt ostro. – Całą tą twardą miłością? Jasne, że nie. – Klepię ją po dłoni. – Miałaś rację we wszystkim. Patrzy na mnie zszokowana. – Naprawdę? – Oczywiście. Przekonałaś mnie, żeby odwołać ślub. – Tak? – Tak. – Wychodzimy z hotelu na kolejny boleśnie piękny dzień. Wdycham pachnące solą powietrze. – Ale teraz wcale nie mam pewności. Freddy zakrywa twarz dłonią. – Nie mogę nic na to poradzić! – wołam. – Obudziłam się obok niego, był taki wygnieciony, bezradny, skacowany. Cudowny. Chciałam z nim być. Kręci głową. – Chyba jestem jak Hamlet – ciągnę. Freddy odkrywa jedno niezwykle sceptyczne oko. – Znaczy z tym niezdecydowaniem i tak dalej. – Och. Myślałam, że chodzi ci o to, że trawi cię żądza mordu, jesteś Dunką i wariatką. – To też. Bierze mnie za ręce. – Lily, skarbie, odkładając na bok żarty... – Porozmawiamy o tym później – przerywam jej. – Obiecuję. Ale teraz lepiej już pójdę. Nie chcę, żeby mama Willa na mnie czekała. Wychodzimy na chodnik. Freddy poprawia dekolt mojej sukienki. – Jesteś beznadziejna. – Pewnie tak – odpowiadam. – Ale nie spisuj mnie na straty. Niewykluczone, że cię zaskoczę. Przez dwadzieścia minut, które zajmuje mi dojście do restauracji, ustalam, jak będę się zachowywać. Żadnych wybryków. Nie, lepiej – zmiażdżę wspomnienie po tym pieprzonym śniadaniu. Sprawię, że mama Willa mnie pokocha. Z jakiegoś powodu Willa obchodzi, co myślą jego rodzice. A mnie obchodzi, co myśli on. Naprawienie sprawy

z poniedziałku to najmniejsze, co mogę zrobić. Oczywiście gorąco ją przeproszę. Będę komplementowała Willa – która matka tego nie lubi? Opowiem o weselu, żebyśmy mogły nawiązać więź przy planowaniu. Co jeszcze? Mogę zagrać gwiaździstooką młodą prawniczkę, zarzucić ją pytaniami o karierę kopiącej wszystkich w tyłek prokurator federalnej. Oczywiście nie użyję przy tym wyrażenia „kopiącej w tyłek”. Ani innych przekleństw. Trudno będzie rozmawiać, ale dobra, zero wulgaryzmów. Oraz żartów o weselu. Pracy. Seksie. Może zupełnie zrezygnować z dowcipkowania? Pozwolę jej grać pierwsze skrzypce, będę słuchać, potakiwać i uśmiechać się. I naturalnie zero drinków. No dobra, jeden. Siła woli! Kiedy skręcam na Whitehead Street, dostaję esemesa: Bede za 5 minut, kochanie. Czekaj na mnie w lozku.

Na Boga, ten facet jest niemożliwy.

naprawde, henry?

Lily!

i naucz sie nowoczesnej technologii

lol!

i nie mow lol, tato, po prostu nie mow

Przepraszam, kochanie! Naucze sie!

Wchodzę przez bramę Blue Heaven do wesołego ogródka ozdobionego malowanymi gitarami, pułapkami na homary i innymi przedmiotami wyrzuconymi przez morze. Anita siedzi przy stoliku pod podartym parasolem, sprawia wrażenie zasadniczej i czującej się źle w tym swobodnym otoczeniu. Ale uśmiecha się do mnie serdecznie, kiedy przyciągam sobie krzesło i siadam naprzeciwko niej. – Dzień dobry – mówi. – Dobrze spałaś? – Jak niemowlę. A ty? – Doskonale. Spędzamy cudowne wakacje. Słońce i morze, architektura i jedzenie. Zabawna kultura. – Wzdycha z zadowoleniem. – Szkoda, że wyjeżdżamy. – Słucham? Przychodzi kelner. – Zamówić ci coś? – Krwawą Mary, bardzo proszę. – Ona napije się kawy – mówi Anita kelnerowi. Patrzę na nią. – Słucham? Kelner odchodzi. Anita nachyla się nad stołem i strzela palcami przed moją twarzą. Jestem tak zaskoczona, że przez kilka sekund gapię się na nią. Potem wybucham śmiechem. – Naprawdę to zrobiłaś? – Nie mogę ochłonąć ze zdumienia. – Cicho bądź. Chcę, żebyś milczała i słuchała mnie uważnie. Rozdyma nozdrza. Jej starannie umalowaną twarz pokrywają plamy. Teściowa jest wkurzona. – Nie zaprosiłam cię tu, żeby dać ci możliwość urządzenia kolejnego pijackiego spektaklu – mówi ostro. – Chciałam za to przeprosić. To było kompletnie... Macha ręką. – Oszczędź sobie. Twoje zachowanie w poniedziałek było godne ubolewania, ale przynajmniej pokazałaś swoją prawdziwą naturę.

Co się dzieje? – Naturę? Czy ty... – Przeprosiny będą kłamstwem, a mnie kolejne kłamstwa nie interesują. Powiem tylko jedno. – Zaczyna dźgać w stół swoim jaskrawoczerwonym paznokciem. – Oczekiwałam, że prawniczka – w dodatku młoda prawniczka – potraktuje prokuratora Stanów Zjednoczonych z większym szacunkiem. Nigdy nikt nie obraził mnie tak bardzo jak ty. – O, na pewno – odpowiadam. – Tylko nie w oczy. No bo dlaczego mam siedzieć i potulnie godzić się na wszystko, co mi mówi? Jeśli ona nie zamierza być miła, to ja też nie. Z jakiegoś powodu moja replika powoduje, że Anita się uspokaja. – Nie przedłużajmy tego. – Wyjmuje z torebki pękatą białą kopertę i kładzie na stole. – To dla ciebie. – Nie, dziękuję – odpowiadam. – Nie chcę. Oto my, synowa i teściowa, prowadzimy uroczą rozmowę, a ona nagle rzuca tę nieoznakowaną wielką białą kopertę? W prawdziwym życiu ludzie tak się nie zachowują. Za kogo ona się uważa, za Roberta De Niro? – Weź to. – Popycha kopertę w moją stronę. Otwieram ją i wyciągam dwie grube papierowe teczki. Pierwsza zawiera kopię mojej kartoteki z sądu dla nieletnich. Mgliście uświadamiam sobie, że powinnam być wstrząśnięta, wściekła i oburzona. Może też przerażona. Ale nie jestem nawet zdziwiona. Wiedziałam, że do tego dojdzie. Od chwili, gdy w poniedziałek wieczorem zobaczyłam Teddy’ego. Albo kiedy w niedzielę wysiadłam z samolotu. A może trzynaście lat temu, gdy wsiadałam do innego. Jakaś część mnie musiała wiedzieć, że to się kiedyś stanie. Anita obserwuje mnie uważnie. Na jej twarzy malują się triumf, wyczekiwanie i zadowolenie z siebie. – Dziwne – mówię. – Nie pamiętam, żebym wpisywała to w rejestr. Uśmiecha się. Partnerzy z mojej kancelarii mają rację. Ona rzeczywiście ma kły. Stukam w teczkę.

– Nie wiem, jak to zdobyłaś. Te sprawy zostały zatarte. Kiwa ze współczuciem głową. – Archiwa cyfrowe potrafią płatać figle, prawda? W tym momencie wiem, co jest w drugiej teczce, ale muszę mieć pewność. Odsuwam pierwszą, odsłaniając wypisane na maszynie nazwisko na drugiej: Lee DiFortuna. Nie otwieram jej. – Nie chcesz obejrzeć zdjęć? – pyta Anita. Wkładam teczki do koperty i przesuwam ją na środek stołu. Kelner przynosi mi kawę. Upijam łyk i ostrożnie odstawiam filiżankę. – Powiedziałabym, że to jakiś chory żart, ale nie wydajesz mi się typem wesołego żartownisia. – To nie jest żart. – W takim wypadku – mówię, starannie dobierając słowa – jestem pewna, że popełniłaś czyn, który w naszej prawniczej profesji nazywamy nielegalnym. – Twoje położenie raczej nie uprawnia cię do robienia mi wykładów o tym, co jest legalne, a co nie. Unoszę ręce. – Możemy na sekundę przestać? Nie ulega wątpliwości, że jesteś zdenerwowana, i przykro mi z tego powodu, ale kompletnie nie rozumiem, o co ci chodzi. Najlepiej będzie, jeśli teraz się pożegnam, a później będziemy mogły... – Najlepiej będzie, jeśli teraz zerwiesz z moim synem – przerywa mi. No nie. Ona nie jest prawdziwa. To się nie dzieje. – Jeśli tego nie zrobisz, pokażę mu te dokumenty. Babcia miała rację: ta kobieta to kilerka. Ale z drugiej strony to typowe dla prokuratorów. Wydaje im się, że są panami wszechświata. Grożą i siłą zmuszają ludzi do poddania się ich woli. Są tacy pewni siebie, przekonani, że stoją po stronie prawa i sprawiedliwości, dlatego straszą ludzi, wykorzystując całą władzę państwa. Jest tyranem. A ja nie znoszę tyranów. Klepię kopertę. – Will zrozumie, że nastolatka, która to zrobiła, nie jest kobietą, którą jestem teraz. Więc proszę bardzo. Zawiąż na kopercie wielką

kokardę i daj mu ją. – Filiżanką wznoszę toast. – Tak zrobię. A także wyślę kopię zarządowi twojej kancelarii. Kamienieję. Anita trąca swoją filiżanką w moją, odstawia ją i uśmiecha się. – Z twojej niemożności sformułowania ciętej repliki wnioskuję, że nie ujawniłaś swojej barwnej przeszłości, kiedy cię zatrudniali. Nic nie mówię. – Co za pech. Chociaż nie powiem, że to mnie zaskoczyło. Wreszcie wraca mi zdolność mówienia. – Nie możesz tego zrobić. – Nie? A kto mnie powstrzyma? – Na przykład policja? – mówię zbyt głośno. Odwracają się ku nam głowy. Zniżam głos. – Na przykład twoi koledzy? Na przykład wszyscy, których może zainteresować, że złamałaś, och, na oko biorąc, połowę paragrafów stanowych i federalnych, bo jedynie w ten sposób mogłaś zdobyć te dokumenty? – Szalenie interesujące będzie przekonanie się, która z nas okaże się bardziej wiarygodna – odpowiada z namysłem. – Wybitna prokurator federalna czy zhańbiona była adwokatka. – Dobrze, dobrze. Wiem, że mnie nie akceptujesz, ale... Nie pozwala mi skończyć. – Nie potrafię wyrazić, jak się ucieszyłam, kiedy zadzwonił Will i opowiedział mi o tobie. „Mamo, zakochałem się. Lily jest ideałem. Mądra, ambitna i kocha prawo”. Szalałam z radości. Ale to stało się tak szybko. Byłaś za dobra, żeby być prawdziwa. Więc – wzrusza ramionami – trochę pogrzebałam. – Niewiarygodne! – Tak samo pomyślałam! – replikuje. – Ponieważ tutaj – dłonią wskazuje kopertę – zaprezentowałaś się w całej swojej chwale. Możesz sobie wyobrazić moje przerażenie. Panikę. Ale wiesz, co zrobiłam? Postąpiłam słusznie. Muszę się roześmiać. – Jak to możliwe, że postąpiłaś słusznie? – Obdarzyłam cię przywilejem wątpliwości – warczy Anita. – Poszłam na lunch w poniedziałek z otwartym umysłem. Nie będę

uprzedzona, myślałam. Może się zmieniła. Może teraz jest inna. – Jestem inna – mówię niemal błagalnie. – Zmieniłam się. – Widzę. – Pochyliła się, wręcz na mnie plując. – Zmieniłaś się na gorsze. Nieprawda. Wiem, że to nieprawda, i ta myśl pomaga mi się pozbierać. Sięgam po filiżankę, upijam łyk kawy. Odstawiam filiżankę. Siadam wygodnie i uśmiecham się do Anity. – Wiesz, czego nie mogę się doczekać? Bożego Narodzenia w Chicago! – Odwołasz ślub – mówi. – Nie masz wyboru. – Osobą, która nie ma wyboru w tej sprawie, Mamo Niedźwiedzico, jesteś ty. Ta decyzja należy do mnie i do Willa. Nie do ciebie. – On nie ma pojęcia, jaka naprawdę jesteś! – szczeka. – Mój syn jest cudownym człowiekiem. Błyskotliwym. Twórczym. Wrażliwym. Słodkim i ufnym. Za bardzo ufnym. – I ma mamę za bardzo ingerującą w jego życie. – Zasługuje na kobietę z klasą, opiekuńczą i wspierającą go. Nie na taką, której oczywiste braki moralne zagrożą zburzeniem wszystkiego, co ciężką pracą osiągnął. – Nie nakręcajmy się zanadto, dobrze? Will jest wspaniały, ale ostatnio nie widziałam, żeby uleczył trędowatego. Nie sądziłam, że może bardziej poczerwienieć, a jednak. – Twój cudowny syn jest facetem po trzydziestce, który zdołał skończyć studia i utrzymać pracę. W charakterze premii potrafi zjeść i się podetrzeć. Gratulacje, Anito. – Wystawiam oba kciuki. – Wychowałaś zwycięzcę! Obserwowanie, jak walczy, by nad sobą zapanować, jest bardzo satysfakcjonujące. Nie mogę się oprzeć przed obróceniem noża w ranie. Pochylam się i uśmiecham do niej. – A właściwie pozwól, że wprowadzę poprawkę. Will jest niesamowity w łóżku. Tego także go nauczyłaś? W tym momencie pęka. – Jak śmiesz?! – wrzeszczy. Teraz jesteśmy obiektem zainteresowania całej restauracji.

Podnoszę się z krzesła. – Dziękuję za śniadanie, mamusiu! – Masz dwadzieścia cztery godziny! – woła za mną. – Kocham cię! – Pokazuję jej środkowy palec i wychodzę.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 15 Po wyjściu z restauracji zmierzam w stronę mariny za jednym z nowych wielkich hoteli. Dreszcz bitewny szybko ustępuje, na jego miejsce pojawiają się lekkie mdłości. Cholera, co to było? Jak to możliwe, że neutralne śniadanie w trakcie dwóch łyków kawy zmieniło się w szaleństwo? Siadam na ławce i patrzę na ogromny statek wycieczkowy. Ma cztery albo pięć pięter – jakby potężny blok mieszkalny podpłynął do mojego rodzinnego miasta. Dokładam wszelkich starań, by oczyścić umysł. Nie udaje mi się. Myśli o Lee wciąż napierają. Zwykle potrafię je zablokować. Nawet tutaj, w tym tygodniu, Lee rzadko się pojawiał. Teraz jednak moje zwykłe sposoby nie działają. Poddaję się, zamykam oczy i znów jest. Po chwili dzwonię do Freddy. – Myślisz, że powinnam kupić T-shirt z napisem „Moja kiełbaska zna supersztuczki”? – pyta. – Nie. – Dwa kosztują dziesięć dolców – mówi Freddy. – Jeszcze nie mam dla was prezentu ślubnego. – Możesz się ze mną spotkać? – Co się stało? Opieram się o ławkę i zamykam oczy. – Wszystko. Czekam na nią przed muzeum Hemingwaya. Wychodzi zza zakrętu, widzi wyraz mojej twarzy i obejmuje mnie. Naprawdę nie wiem, co bym bez niej poczęła. – Chryste, Lily. Wyglądasz okropnie. Kupujemy bilety i wchodzimy do głównego domu, kwadratowej willi z kremowego kamienia z wysokimi żółtymi okiennicami. W salonie zgromadziło się kilkanaście osób, czekających na rozpoczęcie

oprowadzania. Freddy i ja trzymamy się z tyłu. Dzwoni zegar i do pokoju wpada drobna starsza pani w tropikalnej koszuli i bermudach. Ma równo przystrzyżone, spłowiałe włosy i pełne zapału oczy. – Witam, witam wszystkich w pięknym Key West na Florydzie i w Domu i Muzeum Ernesta Hemingwaya! – woła. – Nazywam się Donna Kuntsmeister... – Niemożliwe – mruczy Freddy. – ...i będę waszą przewodniczką w podróży w czasie. Cofniemy się o osiemdziesiąt lat, do dni, kiedy to miejsce, gdzie teraz stoimy, było domem jednego z najbardziej płodnych, wpływowych i kontrowersyjnych pisarzy Ameryki. – Rozgląda się dramatycznie. – Ernesta Hemingwaya. – Dlaczego tu jesteśmy? – pyta szeptem Freddy. – Hemingway przez ponad dziesięć lat mieszkał w tym domu z drugą żoną, Pauline Pfeiffer, dziennikarką i dziedziczką z Parkersburg w stanie Iowa. – Donna promienieje. – Czy są między nami mieszkańcy stanu Iowa? – Musiałam z kimś pogadać – odszeptuję. – Zamieniam się w słuch. Jak tamto maleństwo, popatrz. Jezu, biedactwo. – Więc zaczynajmy! – woła Donna. – Jeśli ktoś będzie miał pytania, proszę się nie krępować i od razu je zadawać. Grupa człapie za nią przez hol. – Mam problem, Freddy. – Stoimy teraz w jadalni Hemingwaya – ogłasza Donna. – Kiedy Ernest i Pauline mieszkali w Key West, uwielbiali przyjmować gości. – Niech zgadnę. Rozpuściłaś japę i mama Willa się wściekła. – To z całą pewnością część problemu. – Dlaczego zawsze to robisz? – Freddy wzdycha. – Dlaczego co zawsze robię? – Tysiąc dziewięćset czterdziesty – odpowiada Donna na czyjeś pytanie. – Ale Pauline mieszkała tutaj do śmierci w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym pierwszym. Umarła po tym, gdy się dowiedziała, że jej syna Gregory’ego aresztowano za wejście do damskiej toalety ubranego

w rzeczy żony. Freddy mruga. – Nie tego się po niej spodziewałam. – Oto skrzynia kingstonowa, zrobiona z czerkieskiego orzecha – opowiada Donna. – Pauline wykorzystywała ją w charakterze biurka. – Co to jest czerkieski orzech? – pyta jakaś kobieta. – Rodzaj drewna – wyjaśnia Donna. – Brzmi jak z Gwiezdnych wojen – odzywam się. Kobieta kiwa głową. – O tak. – To nie ma nic wspólnego z Gwiezdnymi wojnami – mówi Donna. – Może z tego zrobiono Sokoła Millenium – dodaję. – Z czerkieskiego orzecha. Donna kręci głową. – Nie. – Słyszałam, że pojazd miał się nazywać Sokół czerkieski – ciągnę – ale George Lucas sepleni i nie był w stanie tego wymówić. A ponieważ jest szefem, to... – George Lucas sepleni? – pyta kobieta. – Co to ma wspólnego z Ernestem Hemingwayem? – wtrąca jakiś mężczyzna. – Ruszajmy dalej, dobrze? – mówi Donna. – Groziła mi – szepczę. – Donna? – Mama Willa! Szantażuje mnie. – Pauline kupiła ten żyrandol w Paryżu – opowiada Donna. – Kazała go tu przysłać. Statkiem. – To niemożliwe – mówi Freddy. – Musiałaś ją źle zrozumieć. – Wierz mi, słyszałam ją wyraźnie. – ...w Los Angeles, gdzie Pauline mieszkała ze swoją siostrą Jinny i jej kochanką, skrzypaczką i producentką filmową Laurą Archerą. Później Laura i Jinny nawiązały poliamoryczny związek z Aldousem Huxleyem. – Jesteśmy naćpane? – pyta Freddy. – Cała ta wycieczka to halucynacja?

– Witaj w Key West – odpowiadam. – Nie – mówi Donna – obawiam się, że nie wiem, skąd pochodzi ta lampa. – Jeśli nie odwołam ślubu, powie Willowi o czymś, co zdarzyło się, kiedy byłam nastolatką. – Coś złego? Potakuję. – Gregory poznał swoją czwartą żonę w damskiej toalecie w barze w Coconut Grove. To było krótko po tym, gdy przeszedł operację wszczepienia lewej piersi. Po ślubie usunął implant. – Poczekaj – szepcze do mnie Freddy i podnosi rękę. – Przepraszam, Donno, muszę cię prosić, żebyś przestała. – Słucham? – Wymyślasz to – mówi Freddy. – Innego wyjścia nie ma. Donna krzyżuje ręce na piersi i posyła jej spojrzenie mówiące: „sprawdź sobie w Google, suko”. Freddy wyciąga telefon. Podobnie jak kilka innych osób. – No i? – pyta ktoś. – To prawda – mruczy Freddy, przewijając ekran. – Co do słowa. – Gdzie to znalazłaś? – pyta mężczyzna, patrząc na swój telefon. – Wpisz „Gregory Hemingway piersi” – radzi Freddy. Mężczyzna pisze. Otwiera szeroko oczy. – Jasny gwint. Freddy chowa komórkę i uśmiecha się do przewodniczki. – Przepraszam, Donno. Mów dalej, proszę. Odłączamy się z Freddy od wycieczki i wychodzimy na dwór. Kierujemy się do powozowni i wchodzimy po schodach na piętro, do gabinetu Hemingwaya. Spacerujemy po ogrodzie. Freddy cierpliwie czeka, aż zacznę mówić. Basen połyskuje w promieniach słońca. Wokół niego stoi kilka posągów słoni, wpatrujących się w wodę. Przekraczam plastikowy łańcuch i zrzucam sandały. Freddy robi to samo. Siadamy na brzegu i zanurzamy stopy w ciepłej wodzie. Odwracam się do niej. – Chcesz coś zjeść?

– Dość tych pretekstów. Lepiej się poczujesz, kiedy mi o wszystkim powiesz. – Strasznie trudno mi zacząć. Zamknęłam tę sprawę w sobie. – Kopię w wodę. – Ale mam wrażenie, że jeśli ci powiem, będę miała kogoś po swojej stronie. Kogoś, kto o wszystkim wie. – Zawsze jestem po twojej stronie. – Wiem, ale... no dobra. Biorę głęboki wdech. – To pewnie nie będzie dla ciebie wielkim zaskoczeniem, ale dorastając, sprawiałam mnóstwo kłopotów. Naprawdę byłam popieprzona. Nie chodzi o narkotyki, picie ani seks, wierz mi lub nie. To było tutaj normalne i mnie nie interesowało. Nie wtedy. Byłam po prostu... dzika. Nieposłuszna, przeszkadzałam na lekcjach, ciągle pyskowałam. Prawdziwy wrzód na dupie. – Jak większość dzieci – mówi Freddy. – Większość dzieci z tego wyrasta. Ja stawałam się coraz gorsza. I miałam wspólnika w przestępstwie. – Teddy’ego. – Urodziliśmy się prawie równocześnie, dzieliło nas kilka tygodni. Nasze matki były przyjaciółkami z liceum. Po odejściu taty bardzo się zbliżyły – mama Teddy’ego także została sama. Mama i pani Bennet, pielęgniarka, pilnowały nas na zmianę. Wiedziałam o nim wszystko. Nigdy wiele nie mówił, ale wiedziałam, o czym myśli. Zawsze. – Poruszam stopą, na wodzie tworzą się zmarszczki. – Zachowywaliśmy się okropnie. Zanim skończyliśmy dziesięć lat, już mieliśmy sporo na koncie. Malowanie graffiti. Wagary. Obrzucanie samochodów jajkami. Kradzieże w sklepach. I uchodziło nam to na sucho. Czasami nas przyłapywali na gorącym uczynku, ale nigdy naprawdę nas nie ukarano. Ja potrafiłam wszystkich zagadać i miałam po swojej stronie babcię. Potem na mnie krzyczała, mama płakała i dawała mi szlaban, ale obie tak to załatwiały, że szkoła, policja czy ktoś tam przestawał się nas czepiać. A Teddy był... anielskim dzieckiem. Taki cichy i spokojny. Nikt nie wierzył, że mógłby zrobić to, co zrobił. – Nieźle się dobraliście. – Strasznie się nudziliśmy. Nie zrozum mnie źle – nie byliśmy

w jakimś przestępczym ciągu. Chodziliśmy na plażę, jeździliśmy na rowerach. Łowiliśmy ryby, pływaliśmy i tak dalej. Ale ta wyspa jest maleńka. I szybko ją poznajesz na wylot. Wybryki nas kręciły. A my niczego się nie baliśmy. Niczego. – Wygląda, że się nie zmieniłaś. Taki komentarz jest chyba ostatnią rzeczą, jaka jest mi akurat teraz potrzebna. – Błagam, nie mów tak! – Dobrze, dobrze. Przepraszam. Mów dalej. Więc mówię. Opowiadam, jak Teddy i ja nieustannie wzajemnie się prowokowaliśmy. Jeśli ja zwinęłam rower, Teddy zwijał skuter. Jeśli on wkradł się do klubu ze striptizem, ja wkradałam się do salonu masażu. Z kolejnymi latami było coraz gorzej. Kradliśmy samochody i wybieraliśmy się na przejażdżki w środku nocy. Włamywaliśmy się do domów letniskowych, robiliśmy sobie śniadanie, zamawialiśmy broszury AA albo przemalowywaliśmy ściany. Freddy wybucha śmiechem. – Nie! – Byliśmy kompletnie odjechani. Kiedy w szkole uczyliśmy się o wikingach, odcięliśmy jacht w porcie i podpaliliśmy. Będąc na pokładzie. – Ojej. Trafna reakcja. Zdejmuję okulary przeciwsłoneczne i mrużę oczy na widok refleksów światła na wodzie. Bawiliśmy się cudownie. Każdy dzień był przygodą. Nienawidzę siebie za czerpanie przyjemności z tych wspomnień, bo przecież wiem dobrze, co się stało później, ale nie mogę się powstrzymać. Zamykam oczy i przez chwilę pamiętam. Ja i Teddy, razem. – Nie wiem, w którym dokładnie momencie nastąpiła zmiana. Kiedy się zmieniły moje... uczucia do Teddy’ego. To nie był grom z jasnego nieba ani nic takiego. Po prostu nagle sobie uświadomiłam, że chłopiec, którego znałam przez całe swoje życie, w rzeczywistości jest dla mnie czymś więcej niż najlepszym przyjacielem. Kiedy skończyłam czternaście lat, nie potrafiłam dłużej tego przed sobą ukrywać. Kochałam się w Teddym. Bez reszty. Desperacko. Do końca świata.

– Jak potrafi tylko czternastolatka – zauważa Freddy. Było źle. Gdy tamtego roku w czerwcu skończyła się szkoła, pojechałam na tydzień do Any do Waszyngtonu, potem do taty i Jane do Nowego Jorku. Przez cały ten czas tęskniłam za Teddym. Obsesyjnie się zastanawiałam, co beze mnie robi. Liczyłam dni do powrotu. Porównywałam go z każdym napotykanym chłopakiem i wszyscy mieli wady, zdawali się nie tacy inteligentni jak on, nie tacy zabawni, nie tacy interesujący. Teddy, kiedyś słodki malec – teraz był piękny. Miał oczy w kolorze morskiej zieleni. Krzywy uśmiech. Ironiczne poczucie humoru. I fizyczny wdzięk. Co za widok, już w czternastym roku życia. Trudno powiedzieć, czego się spodziewałam po powrocie. Może tego, że gdy znowu mnie zobaczy, zapali się światło. Ale tak się nie stało. Wróciłam i nic się nie zmieniło. Tyle że ja zmieniłam się w chodzący banał, stałam się personifikacją nastoletniego bólu życia. Byłam niespokojna. Niezręczna. Wygadywałam wszelkiego rodzaju idiotyzmy. Bez powodu zalewałam się łzami. Nie mogłam spać. Nie mogłam jeść. Teddy niczego nie zauważył. Rozpaczliwie łaknęłam jego uwagi – właściwego rodzaju uwagi. Posłuchałam błagań mamy i porządnie się obcięłam. Teddy wykpił moją nową fryzurę. Pewnego dnia włożyłam spódniczkę. Śmiał się do rozpuku. Jak mógł nie widzieć, co się dzieje? Jak mógł nie odczuwać tego samego? Byłam udręczona. Musiałam zmusić Teddy’ego, żeby mnie pokochał. Potrzebowałam jedynie broni. – Na imię miał Lee. Pochodził z Jacksonville. Jego rodzina zamieszkała obok Teddy’ego w czasie mojej nieobecności. Był w naszym wieku, ale zupełnie do nas niepodobny. Słodki i dobrze wychowany. Trochę nieśmiały. Uwielbiał łowić ryby. Miał lukę między jedynkami i donośny, krzykliwy śmiech. Zawsze się uśmiechał, choć ten uśmiech nie wydawał się szczery – człowiek odnosił wrażenie, że Lee coś ukrywa, prezentując światu starannie ułożony wyraz twarzy. Ale być może mówię tak z perspektywy czasu. Zmęczyło mnie to bycie niewidzialną dla Teddy’ego. Postanowiłam, że dla Lee będę widzialna – bardzo, bardzo widzialna –

i może Teddy wreszcie zrozumie, co traci. Chwaliłam go. Dotykałam. Naśladowałam ojca – sposób, w jaki patrzył na Jane, w jaki flirtował. Uśmiechałam się do Lee i śmiałam z jego dowcipów. Zawsze i wyłącznie w obecności Teddy’ego. Idiotyczne, bezmyślne, typowe zachowanie nastolatki. Podziałało. Lee zareagował niemal natychmiast. Denerwował się, kiedy byłam w pobliżu. Przynosił mi prezenty. Nagrał dla mnie na CD kompilację okropnych piosenek country. Zaprosił na kolację ze swoimi dziwnymi, pozbawionymi poczucia humoru rodzicami. Udawało mi się trzymać go na haczyku, nie dając mu nic w zamian. Nawet nie brałam go za rękę. Ale się uśmiechałam, śmiałam i flirtowałam. Uważałam, że wszystko, co robię, jest w porządku, ponieważ byłam zakochana. Nigdy, przenigdy nie miałam wyrzutów sumienia, że wykorzystuję Lee. Co i tak było bez znaczenia. Moje fałszywe zadurzenie nie odniosło najmniejszego skutku. Teddy nic nie zauważył albo go to nie obchodziło. Więc podwoiłam wysiłki, przez co Lee zakochał się jeszcze bardziej. Miłość zrobiła ze mnie kompletną kretynkę. – Miałaś czternaście lat. Wszystkie czternastolatki takie są. – Daj mi skończyć, potem ocenisz, czy to tłumaczy moje zachowanie. Lee dołączył do naszej małej paczki, ale wybryki nie sprawiały mu takiej przyjemności jak nam. Jego rodzina była religijna, więc miał skrupuły. I bał się rodziców. Stał się naszym głosem rozsądku. Przez większość czasu. Nie zawsze. Na początku sierpnia poszłam do Teddy’ego. Obaj z Lee leżeli na sofie w salonie i grali w gry wideo. – Zgadnijcie, co się stało, co? – zapytałam. – Zasłaniasz ekran – powiedział Teddy. Lee usiadł i zrobił dla mnie miejsce. – Co? – W domu, który mama remontuje, ekipa znalazła skrzynię z dynamitem w powozowni.

Teddy wreszcie podniósł głowę. – Naprawdę? Potaknęłam. Rzucił joystick na sofę. – Idziemy. – Zawiadomiła już władze hrabstwa. Saperzy rano zabrali skrzynię. Teddy, pokonany, zgarbił się na sofie. – Ale najpierw uwolniłam kilka lasek. Jego powolny, pełen zachwytu uśmiech sprawił, że poczułam drżenie w żołądku. – A co my z tym zrobimy? – zapytał Lee sceptycznie. – Wypieprzymy – odparł Teddy. – Będzie fajnie – dodałam. Lee wyglądał na zmartwionego. – Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. Zignorowaliśmy go i z ociąganiem wziął udział w planowaniu wielkiego numeru. Szybko zidentyfikowaliśmy cel: baza marynarki powietrznej za Palm Avenue. – Poczekaj – wtrąca Freddy. – Baza marynarki powietrznej? – Mieliśmy czternaście lat – odpowiadam. – Byliśmy idiotami. Lee chciał odpalić dynamit gdzieś na plaży albo mokradłach, ale go przegłosowaliśmy. Zamierzaliśmy zostawić ładunek pod bramą w środku nocy. Chcieliśmy pokazać, jakie z nas chojraki. Zebraliśmy informacje. Tak byłam tym zaabsorbowana, że przestałam udawać zadurzoną w Lee. On próbował ukrywać swoje uczucie, ale nie bardzo mu to wychodziło. W pewne niedzielne przedpołudnie Teddy i ja zabraliśmy się do konstruowania bomby na chwiejnym stole do kart w garażu Bennetów. Jedyne światło pochodziło z dwóch okienek wysoko pod sufitem. W środku było strasznie gorąco i duszno, ale nie mogliśmy otworzyć drzwi, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Teddy wziął do ręki wskazówkę starego zegara, znalezionego na strychu. – Naprawdę jest nam potrzebny? – Tak.

– Dlaczego? – Bo tak będzie fajniej. Super. – To głupie – mruknął, ale puściłam jego słowa mimo uszu. Męczyłam się nad instrukcjami, które wydrukowałam z internetu, korzystając z komputera babci. – Gdzie jest Lee? – zapytał Teddy. – Chyba w kościele. Ojciec każe mu chodzić. – Bóg – mruknął. – A niech mnie. – Naprawdę. Zaczął grzebać w stosie śrubokrętów w skrzynce z narzędziami. Ja utknęłam na wskazówkach, jak połączyć zegar z materiałem wybuchowym. Żałowałam, że nie mogę poprosić mamy o pomoc – ona od razu by to rozgryzła. Głosem, który nie całkiem poznawałam, Teddy zapytał: – Więc teraz ty i Lee chodzicie ze sobą? W ustach momentalnie poczułam suchość. Wlepiałam oczy w kartkę papieru. – Nie wiem. Może. – Lubisz go? Udawałam, że szukam czegoś na stole. – Jasne. Lee jest super. – Taa – powiedział Teddy z głęboką pogardą. – Jest super. Nie odezwałam się. – On cię lubi – stwierdził Teddy oskarżająco. – Ciągle o tobie gada. Lily to, Lily tamto. Z trudem przełknęłam gniew. – Przypuszczam, że widzi rzeczy, których ty nie widzisz. – Pewnie – prychnął. – Bo ich nie ma. Rzuciłam instrukcje na blat. – Na czym polega twój problem, Theodore? – Przestań – ostrzegł. Nie cierpiał, kiedy zwracałam się do niego pełnym imieniem. – No to nie zachowuj się jak palant. – To ty się tak zachowujesz! – Odrzucił włosy do tyłu i zmienił głos na dziewczęcy falset. – Och, Lee, jesteś taki zabawny! Ha, ha, ha!

Taki mądry! – A co cię to obchodzi? – Bo do mnie tak nie mówisz! – krzyknął. W garażu zapadła cisza. Usłyszałam ciężarówkę toczącą się ulicą, odległy warkot kosiarki do trawy. W oczach Teddy’ego malowało się cierpienie. Powiedziały mi to wszystko, co chciałam wiedzieć. Co przez całe lato pragnęłam usłyszeć. – Próbowałam. Próbowałam tak cię traktować. Pokręcił głową. – Nie do końca. – Próbowałam – upierałam się – ale ty mnie wyśmiałeś. – Spróbuj znowu – odparł cicho. – Nie będę się śmiał. Mogłam tylko na niego patrzeć. Żartował? To naprawdę się działo – to, o czym od dawna i z taką żarliwością marzyłam? Położył dłonie na moich ramionach, pochylił się i zaczął mnie całować. Dla nas obojga to był pierwszy pocałunek. I okropny. Freddy się śmieje. – Okropny? – Nie wiedzieliśmy, jak to się robi! On usta miał otwarte, ja zamknięte. Potem ja otworzyłam swoje, a on swoje zacisnął. Wargi miałam za suche, on za wilgotne. Przeszkadzały nam zęby. – Wzruszyłam ramionami, kopiąc w wodę. – To wszystko było strasznie niezręczne, byle jakie i dziwne. A także? Magiczne. Odsunęliśmy się od siebie. I oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Poszliśmy do jego domu, gdzie przez następne trzy godziny na sofie uczyliśmy się całować. Kiedy usłyszeliśmy, że jego mama wstaje na piętrze, byliśmy ekspertami. Profesjonalistami. Przyszłymi złotymi medalistami. Zaczęliśmy się wymykać przy każdej możliwej okazji. Lee wiedział, że coś się dzieje. Próbował spędzać czas tylko ze mną, ale ja się wykręcałam. Dzwonił do domu – nie odpowiadałam. Już nie śmiałam

się z jego żartów. Unikałam go. Był smutny i zmartwiony. W gruncie rzeczy cierpiał. Wykluczylibyśmy go z naszego planu, ale teraz on się upierał. Okazywał nadmierny entuzjazm i ciągle gadał, jak to będzie super, kiedy odpalimy bombę. Wszystko po to, żeby mi zaimponować. – Powinnaś mu powiedzieć – stwierdził w pewnym momencie Teddy. Byliśmy w moim pokoju, leżeliśmy na łóżku. Wpatrywałam się w ślady na suficie po nożu, które zrobiliśmy w dzieciństwie. Teddy miał rację, ale ja zwlekałam. Teraz, kiedy dostałam to, na czym mi zależało, czułam się winna. – Powiem mu – odparłam. – Niedługo. Dwa dni później wieczorem spotkaliśmy się o północy, żeby dokonać naszego wielkiego ataku na amerykańskie siły zbrojne. Podkradliśmy się pod bramę bazy i umieściliśmy bombę przed niskim betonowym murkiem koło budki wartownika. Nie udało mi się rozgryźć, jak należy podłączyć zegar, więc tylko podpaliliśmy zapalnik, po czym ukryliśmy się za zagajnikiem palmowym jakieś sto metrów dalej. Pamiętam wszystko dokładnie. Niepewność, strach, że coś spieprzyliśmy i zniszczyliśmy dynamit albo że był za stary i zbyt pokruszony, żeby zadziałać. Wybuchowi bomby towarzyszył ogłuszający huk. Płomienie skoczyły w niebo, okna w kilku budynkach po drugiej stronie ulicy wyleciały. Krzyczeliśmy z radości, tańczyliśmy w poświacie ognia. Nawet Lee był podniecony. Później usłyszeliśmy syreny. Jakoś nie wzięliśmy pod uwagę, że wszystkie służby momentalnie zareagują na wybuch w pobliżu bazy wojskowej. Lee pobiegł w stronę miejskiej mariny. Teddy złapał mnie za rękę i popędziliśmy przez nowoczesne osiedle na Stare Miasto. Biegliśmy wąskimi uliczkami i alejkami, które tak dobrze znaliśmy, przeskakiwaliśmy przez płoty, skracając sobie drogę przez podwórka, chowaliśmy się za zaparkowanymi samochodami, z dala od ulicznych latarni. Dotarliśmy do domu na palach przy Eaton Street. Mama remontowała go kilka lat wcześniej, wiedziałam, że jest pusty przez

większość roku. Znaleźliśmy luźną okiennicę i podważyliśmy ją. W środku na zmianę piliśmy z kranu wielkimi łykami ciepławą, zardzewiałą wodę, która spływała nam po brodach. Nie chcieliśmy zapalać świateł, ale w kuchni znaleźliśmy kilka świec. Potem poszliśmy na piętro, odszukaliśmy główną sypialnię i zaczęliśmy się rozbierać. Milknę. Freddy mnie obserwuje. – Więc – mówi. – Wy... – Zrobiliśmy to. – Mieliście po czternaście lat. Spoglądam na nią. – To cię dziwi? – Chyba nie... Jak było? Wpatruję się w wodę. – Cudownie. A nie powinno być. Powinno przypominać nasz pierwszy pocałunek, niezgrabny i żenujący. Przez jakieś trzy sekundy bolało jak diabli. Krzyknęłam i Teddy znieruchomiał. – Dobrze się czujesz? – szepnął. – Tak. Tak, tak, tak. Czułam się dobrze. Lepiej niż dobrze. Miałam go w sobie. I to mi się bardzo, bardzo podobało. Byliśmy w tym bardzo, bardzo dobrzy. Zostaliśmy tam do świtu. Później Teddy odprowadził mnie do domu i po migdałowcu wdrapał się za mną do mojego pokoju. Rozebraliśmy się i znowu to zrobiliśmy, ale ostrożnie, uważając, żeby łóżko nie trzeszczało. Kiedy skończyliśmy, otulił mnie kołdrą i wyszedł. Zasnęłam zadowolona. Coś się zmieniło, byłam o tym przekonana. Głupie wybryki przestały mnie interesować. Odkryłam najwspanialszy sposób na nudę. Szkoda, że trochę za późno. Policja pojawiła się w domu Lee około trzeciej po południu. Teddy do mnie przybiegł. Poraził nas absolutny idiotyzm tego, co zrobiliśmy. Dynamit koło bazy wojskowej? Kompletnie nam odbiło? Dlaczego nie posłuchaliśmy Lee i nie poszliśmy na plażę albo nie wysadziliśmy

porzuconego kutra rybackiego? Dlaczego musieliśmy zniszczyć własność federalną? Nagle zabawa się skończyła. Groziły nam poważne kłopoty – poprawczak albo prawdziwe więzienie. Na Florydzie uwielbiają sądzić nieletnich jak dorosłych. Poszliśmy do domu Teddy’ego i czekaliśmy. Policjanci byli u Lee długo. Po ich wyjściu, mniej więcej po godzinie, wyszli też rodzice Lee. – Pogadajmy z nim – powiedział Teddy. – Dowiemy się, co mówili. Pokręciłam głową. – Lepiej będzie, jeśli pójdę sama. Spojrzał na mnie podejrzliwie, z zazdrością. – Dlaczego? – Ja to zrobię, Teddy. Pocieszę go. Wszystko mu wyjaśnię. Zrozumie. Kiedy stanęłam przed kuchennymi drzwiami, dostrzegłam Lee, siedział przy stole wpatrzony w przestrzeń. Zapukałam i weszłam. Odwrócił się do mnie. – Wiedzą – odezwał się cicho. – Wiedzą, że to my. Ktoś zauważył trójkę smarkaczy włóczących się po okolicy tuż przed wybuchem. Z naszą wspaniałą przeszłością automatycznie byliśmy pierwszymi podejrzanymi. Policja przypuszczalnie najpierw poszła do Lee, żeby babcia nie mogła interweniować. – To tylko kwestia czasu – mówił Lee urywanym głosem. Był spanikowany. – Musimy się przyznać. Tak będzie dla nas lepiej. Ciągle to powtarzali. Wzięłam go za rękę. – Lee, oni kłamią. Nie mają dowodów. – Tata mnie zabije – szepnął. Miał zwariowanego ojca. Nie używał przemocy ani nic takiego, ale był surowy i superzasadniczy. Tata, którego nie można rozczarować. Lee śmiertelnie się go bał. Powiedziałam mu, że musimy trzymać wspólny front, że nie możemy się przyznać, że wszystko będzie dobrze, moja babcia się tym zajmie. Zna policjantów, prawników. Uratuje nas. Nie mają żadnych

twardych dowodów, że to zrobiliśmy my. Uśmiechałam się do niego. Gładziłam po rękach. Próbowałam wszystkiego, co przychodziło mi do głowy, żeby się poddał mojej woli. – Próbują cię przestraszyć, Lee. No i co z tego, że mają naocznego świadka? Babcia zawsze powtarza, że naoczni świadkowie są niewiarygodni. Ktokolwiek to był, nie mógł nas zidentyfikować, w przeciwnym razie już by nas aresztowali. My musimy tylko... – Myślałem, że mnie lubisz – powiedział nagle Lee. – Co? Jasne, że cię lubię. – Uśmiechnęłam się do niego zachęcająco, a w duchu się modliłam, żeby nie wyglądało to tak fałszywie, jak się czuję. – Widziałem, jak uciekaliście. Dokąd? – Dokąd? – Gorączkowo się zastanawiałam. – My, no wiesz, uciekliśmy. Pobiegliśmy do mojego domu. Lee wpatrywał się we mnie, ale chyba nie słyszał ani jednego mojego słowa. – Lubisz go? – Co? Nie! – Chwyciłam go za rękę, ale ją cofnął. – Chcę być z tobą. – Lubisz go. Chcesz być z nim. – Nie! Nawet tak nie myśl. – Całowałaś się z nim? Nie odpowiedziałam. Pochylił się, uważnie mi się przyglądając. Jego kolano podrygiwało pod stołem. – Lily. Całowałaś się z nim? – On mnie pocałował – przyznałam. – Nie podobało mi się. – Zrobiliście to? – Co? – Tonem głosu usiłowałam wyrazić skonsternowanie. Choć oczywiście wiedziałam, o co pyta. Wiedziałam, czym jest „to”. – Widziałem was. Specjalnie mnie zostawiliście. – Nieprawda, Lee! My... – Poszliście gdzieś i zrobiliście to? – Nie! – Powiedz mi, a nic nie będę mówił. Do niczego się nie przyznam. Muszę wiedzieć.

Poczułam się jak w pułapce. Czy mogłam zaufać, że jeśli powiem mu prawdę, zatrzyma ją dla siebie? Miałam wybór? – Co chcesz wiedzieć? Lee z trudem przełknął ślinę. – Zrobiliście to? Spojrzałam na stół, potem w jego oczy. – Tak – powiedziałam. Jego twarz była całkowicie wyprana z emocji. Właśnie wtedy ostatecznie poczułam to całym sercem. On mnie kochał. Ponieważ go do tego skłoniłam. Dołożyłam wszelkich starań, żeby mnie pokochał, i teraz złamałam mu serce. Oboje mieliśmy po czternaście lat, a dla czternastolatków wszystko jest operą tragiczną, wszystko jest początkiem albo końcem świata. Musiał przestać tak na mnie patrzeć. Nie potrafiłam tego znieść. – To nic nie znaczyło, Lee. Było głupie. Chcę być z... – Okay – przerwał mi. – Wszystko w porządku. – Co jest w porządku? – Wszystko. Wszystko jest dobrze. Nic nie powiem. Jeszcze coś mówiłam. Próbowałam mu wytłumaczyć, że tak jest lepiej dla nas wszystkich. Ale odnosiłam wrażenie, że w ogóle mnie nie słyszy. Wyszłam. Kiedy drzwi z siatką zatrzasnęły się za mną, nastrój mi się poprawił. Sprawa została wyjaśniona. Nie złapią nas, między Lee a mną nie ma niedomówień, teraz będę mogła być z Teddym naprawdę, jawnie. Moje problemy zostały rozwiązane. Nie wiadomo, skąd nadchodzi powiew, marszcząc taflę wody. – I tak było? – pyta Freddy. – Nie. – Wietrzyk zamiera, woda się wygładza. – Mniej więcej po godzinie Lee poszedł do garderoby rodziców, znalazł broń ojca i strzelił do siebie. Freddy głośno wciąga powietrze. Żałuję, że nie mogę zsunąć się z krawędzi basenu do wody. – Kiedy rodzice wrócili do domu, Lee jeszcze żył... Następnego dnia umarł w szpitalu.

Czuję na sobie wzrok Freddy, ale sama patrzę w wodę. – Teddy i ja do wszystkiego się przyznaliśmy. Pod pewnym względem mieliśmy szczęście. To działo się w sierpniu dwa tysiące pierwszego. – Jezu – mruczy Freddy. – Jezus jest tu, na miejscu. Gdybyśmy naszą sztuczkę wykonali kilka miesięcy później, pewnie do dzisiaj siedziałabym w więzieniu. A tak zajęło to parę dni: śledztwo, prawnicy, opieka społeczna. Przyleciał ojciec ze swoim rewelacyjnym zespołem prawników, babcia zażądała rewanżu za każdą przysługę, którą komukolwiek wyświadczyła. To samo zrobiła Ana. Zaangażowali się wszyscy moi rodzice – ostatecznie odłożyli na bok pretensje i nawiązali więź. Przed sędzią złożyłam mnóstwo obietnic, rodzice także. Chodziło o terapię, godzinę policyjną, specjalne zajęcia. Ojciec zapłacił kupę szmalu, po czym zabrał mnie ze sobą do Nowego Jorku. Spędziłam miło czas w eleganckim szpitalu psychiatrycznym na Long Island, gdzie gromada lekarzy usiłowała odkryć, czy to, co ze mną niewątpliwie było nie w porządku, da się zdiagnozować i zlikwidować za pomocą leków, ale niestety na próżno. Potem poszłam do szkoły. – Co się stało z Teddym? – Jego mama była wściekła, uważała, że to wszystko moja wina. Tata zaproponował, że opłaci dla niego prawnika, ale się nie zgodziła. Wysłali go do poprawczaka pod Miami. Straciliśmy... kontakt. – Więcej go nie widziałaś? – Spotkałam go dopiero dwa dni temu. Freddy chwilę milczy. – To nie była twoja wina, Lily. – Lee miał problemy – mówię. – Przypuszczalnie cierpiał na łagodną depresję, ale rodzice udawali, że tego nie widzą. Okazało się, że byli kopnięci. Kiedy wychodziliśmy z sądu, jego mama złapała mnie za rękę, zbliżyła twarz do mojej i powiedziała: „Mam nadzieję, że pewnego dnia będziesz miała dziecko. I mam nadzieję, że będziesz musiała patrzeć, jak ono umiera”. – Chryste, Lily. Wzruszam ramionami.

– Można mieć do niej pretensje? – Ale... – Nie, nie pociągnęłam za spust, Lee i tak już miał zaburzoną psychikę, ale posłuchaj, Freddy. Gdyby nie ja, gdyby nie moja beztroska i okrucieństwo, on byłby teraz dwudziestosiedmiolatkiem z łagodną depresją i dziwną rodziną, a nie nastolatkiem, który nie żyje od prawie tylu lat, ile spędził na tej ziemi. Freddy mnie obejmuje. Do krawędzi basenu podkrada się kot i trzepie łapką w wodę. Kolejny powiew marszczy taflę. Nadal słyszę jego głos. Myślałem, że mnie lubisz, powiedział. Myślałem, że mnie lubisz.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 16 Przez jakiś czas wpatrujemy się w wodę. – Lily? – odzywa się Freddy łagodnie. – To straszne, wiem, ale skupmy się na teraźniejszości. Czy Will naprawdę się tym przejmie? Przecież byłaś wtedy dzieckiem. Myślę o poniedziałkowym wieczorze. O niepokoju Willa, że niewiele o sobie wiemy. O jego pytaniach o moje dzieciństwo. – Może nie – odpowiadam. – Ale jeśli z nim nie zerwę, jego matka powiadomi moją kancelarię. – Co znaczy, że jest wredną suką. Zapytam ponownie: i co z tego? Oni cię kochają. Pracujesz rewelacyjnie. Przyciskam dłonie do oczu. – Kiedy zgłaszasz wniosek o przyjęcie do izby adwokackiej, co jest równoznaczne z możliwością uprawiania tego zawodu, musisz ujawnić popełnione w przeszłości czyny kryminalne. Nawet jeśli zostały zatarte. Nie muszą cię odrzucić... ale jeśli później się okaże, że coś zataiłaś... Freddy od razu rozumie. – Lily. Nie. – Spieprzyłam! Zawaliłam, a jeśli w kancelarii się dowiedzą, momentalnie ląduję na bruku. Mogą donieść na mnie, mogą mnie zawiesić. Mogą nawet odebrać uprawnienia. Freddy chwilę się zastanawia. – Ale przecież nie musisz być prawniczką. Twoja rodzina ma pieniądze. Możesz robić, co tylko zechcesz. To takie słodkie, że próbuje rozwiązać problem. – Ja nie lubię swojej pracy – mówię. – Ja ją kocham. To jedyna rzecz, jaką w życiu pragnęłam robić, jedyna, która naprawdę mi odpowiada. Studia prawnicze, praca w kancelarii: zawsze miałam wrażenie, że to wyzwania stworzone dla mnie. I jedyna rzecz, której na razie nie spieprzyłam. Jeśli nie będę mogła robić tego, na czym mi

zależy, nie wiem, co się stanie, Freddy. Niewykluczone, że... naprawdę się stoczę. Obserwujemy kolejnego kota zbliżającego się leniwie do wody. Ten zanurza sześciopalczastą łapę, delikatnie ją otrzepuje i zlizuje z niej kilka kropel. – Musisz zerwać z Willem – mówi Freddy. Wpatruję się w nią z niedowierzaniem. – I pozwolić, żeby jego mama wygrała? Ona jest tyranem! – To nie jest konkurs, Lily. To twoje życie. – To jest konkurs i moje życie. Nie zerwę z nim. – Miałaś tyle wątpliwości i... Zdecydowanym ruchem kręcę głową. – Już nie. Postanowiłam. – Ponieważ teraz masz realną opozycję. – Bądź po mojej stronie, Freddy. Proszę. – Jestem. Wiesz, że tak. Ale mówiąc wprost, moja droga, wpadłaś w kurewskie szambo. To wreszcie sprawia, że się śmieję. W sklepie z pamiątkami wybucha jakieś zamieszanie i ktoś biegnie ku nam, klapiąc japonkami. – Donna! – woła Freddy. – Przyłącz się do nas, kochana! Woda jest niesamowita! Ale ona nas stąd wyrzuca. Wracamy do hotelu. Freddy bierze mnie pod ramię. – Muszę powiedzieć, że to się wydaje kluczem do wszystkich zagadek. – O czym mówisz? Wzrusza ramionami. – Nic dziwnego, że nie potrafisz powiedzieć Willowi prawdy. Pamiętasz, co się stało, kiedy ostatnim razem powiedziałaś szczerze chłopakowi o seksie? – Rzeczywiście. Bardzo to przeżyłam. I wciąż we mnie tkwi. Myślę o tym codziennie. Ale to mnie nie zmieniło. Popatrz, jaka byłam wcześniej. Popatrz na mojego tatę. Zawsze taka będę. Przechodzimy przez hol do wind. Nagle się zatrzymuję. – Wiesz, co naprawdę poprawiłoby mi humor? Chodźmy na długi

alkoholowy lunch. – Nie możemy – odpowiada Freddy. – W pokoju twoje matki czekają na przymierzenie sukni ślubnej. – Żartujesz. – Niespodzianka? Kładę głowę na jej ramieniu. Na piętrze wkładam klucz w zamek. – Pokerowa mina – szepcze Freddy. Otwieram drzwi. – Niespodzianka! Mama, Ana, Jane i babcia poruszają się leniwie po pokoju, wybierając owoce z misy jak banda rozpustnych cesarzowych. – Drogie panie! – krzyczę. – Ojej! Myślę, że będzie okropnie, ale nie jest. Albo się umówiły, albo przypadkiem żadna nie zaczyna mnie przekonywać, że nie powinnam wychodzić za Willa. Przypuszczalnie poddały się i pogodziły z nieuniknionym, i to akurat w chwili, kiedy sprawa zaczyna być bardzo... do uniknięcia. W tym momencie są w samym środku swojej wielkiej batalii plotkarskiej. – Powiedz – mówi Ana. – Po prostu podaj mi jego imię. – Z nikim się nie spotykam! – woła mama. – Rumienisz się, Kat. – Jane obiera pomarańczę swoimi długimi delikatnymi palcami. – Nie oszukałabyś dziecka. Freddy wyjmuje z szafy worek na ubranie. Zdejmuje mi sukienkę przez głowę. Podaje mi opaskę na oczy. – Poważnie? Nie widziałam swojej sukni ślubnej. Ani szkicu, ani kawałka materiału. – Po raz ostatni – obiecuje Freddy. – Chcę, żeby była idealna, zanim ją zobaczysz. Zawiązuję sobie oczy. Słyszę, jak Freddy otwiera worek. – Promieniejesz – zarzuca mamie Ana. – Świecisz jak materiał radioaktywny. – Wcale nie!

– Nie okłamiesz mnie. Jestem za bardzo przenikliwa. To ta moja latynoska intuicja. Babcia prycha. – Tyle w tobie Latynoski, co w dziewczynie na pudełku rodzynek. Słychać szelest materiału, Freddy wyjmuje suknię. W pokoju zapada cisza. – Jezu Chryste – mówi babcia. – Wielkie nieba – szepcze mama. Ana się śmieje. – Freddy, masz jaja. – Cii! – uspokaja je Freddy i podchodzi do mnie. – Wejdziesz w nią. Połóż rękę na moim ramieniu. – Wciąga na mnie suknię, wsuwa moje ręce w rękawy. – To ty, Ano, wyglądasz olśniewająco – zauważa Jane. – Od jesieni przybrałaś na wadze. – Aha! – włącza się mama. – Jesz tylko wtedy, kiedy jesteś szczęśliwa. Kto to jest? Słyszę pukanie i odgłos otwieranych drzwi. – Mattie! – woła mama. – Wejdź, proszę! Freddy pokazuje nam suknię. Freddy zapina guziki, dźga, naciąga i wygładza. Chwytam spódnicę w palce. Materiał jest tak delikatny, że niemal go nie czuję. Freddy odpycha moją dłoń, poprawia dekolt. – Gdzie się podziały twoje cycki? – Pożyczyłam Gregory’emu Hemingwayowi. Babcia chichocze. – Rano poszłyście pozwiedzać? – Jutro oglądamy Audubon House – informuje Mattie. – Bardzo się martwię stanem ganku. Słyszałam w wiadomościach, że podczas wesela zapadł się parkiet i zginęło jedenaście osób! – Dobry Boże! – woła mama. – Pięcioro z nich to były dzieci! – Wypadek zdarzył się w Pakistanie – uściśla Ana. – Och! – Mattie głośno wzdycha z ulgą. – Dzięki Bogu! Freddy robi coś skomplikowanego z tyłu sukni.

– Generalnie rzecz biorąc, Lily ma straszny gust – stwierdza Jane – ale widzę, że nie myliła się, jeśli chodzi o ciebie, Freddy. – Jasne, że tak. Powinnaś dać Freddy pieniądze, żeby mogła rzucić pracę i założyć własną firmę – mówię. – Chyba powinnam. – Nie będzie dużo potrzebowała. A poza tym ty i Nerge nadal sypiacie na forsie, no nie? – On ma na imię Serge – przypomina Jane. – Jak wiesz. – A w ogóle to gdzie on się podziewa? – Jest w Bonn. Będzie tu jutro. Freddy delikatnie ciągnie dół sukni. – Możemy wrócić do tej części rozmowy o daniu mi pieniędzy? – Nie możesz wziąć pieniędzy Serge’a – mówi jej Ana. – Są splamione. – Jego dziadek był nazistą – wyjaśniam. – Francuskim kolaborantem – odpowiada Jane spokojnie. – A to zupełnie inna para kaloszy. – Proszę. – Freddy odwraca mnie do lustra i zdejmuje mi opaskę. Nie wierzę własnym oczom. Suknia z króciutkimi rękawkami i głębokim dekoltem. Dopasowana na biodrach, niżej rozkloszowana, z długim trenem. Ma wszelkiego rodzaju zaszywki, szczypanki i inne drobiazgi, których nazw nie znam. Jest olśniewająca, elegancka i seksowna. Przewspaniała, ale nie to mnie zaskoczyło najbardziej. Chodzi o kolor. Suknia nie jest biała, barwy kości słoniowej ani szampana. Ma intensywny, połyskliwy odcień szkarłatu. Czerwona suknia ślubna. Patrzę na swoje odbicie i uświadamiam sobie, że to jest chwila, o której marzy każda dziewczyna. Chwila, gdy jej baśń się urzeczywistnia. Tylko że w moim przypadku baśń rozpada się na kawałki. I nie chodzi wyłącznie o próbę niedopuszczenia do ślubu, którą podjęła Anita. Ani o to, że właśnie wywlokłam w rozmowie z Freddy najgorsze wydarzenia z mojego życia. Nie, myślę o teraźniejszości.

O moim niezdecydowaniu, chwiejności, wątpliwościach dotyczących małżeństwa. O moich kłamstwach, o zachowaniu. Jaka panna młoda tak postępuje? Jaka osoba? Zalewam się łzami. Wszystkie wstrzymują oddech. – Nie podoba ci się! – woła Freddy przerażona. – Wręcz przeciwnie! – szlocham. – Jest cudowna! – Lily – mówi Freddy łagodnie. – Przestań. – Obejmuje mnie. – Przepraszam. – Pociągam nosem. – Pewnie niszczę materiał. – No tak. Ale nie szkodzi. – Przedślubne nerwy. – Mattie cmoka ze współczuciem. – To zdarza się każdemu. Jej słowa sprawiają, że płaczę jeszcze rozpaczliwiej. Ana wstaje. – Drogie panie, czas na krąg miłości. Otaczają mnie i wszystkie obejmują. – Nie płacz, skarbie – mówi babcia. – Izzie ma rację. – Jane gładzi mnie po włosach. – Wiesz, że oczy ci puchną. – Wszystko będzie dobrze, Lily, misiaczku – pociesza Ana. – Cokolwiek się dzieje, cholera, będzie dobrze. Wreszcie odzyskuję panowanie nad sobą. Zdejmuję suknię, Freddy na powrót ją pakuje. Mamy proponują lunch, ale przepraszam i odmawiam. Mówię Freddy, że chcę się zdrzemnąć, i z ociąganiem wychodzi. Rzeczywiście próbuję zasnąć, ale jestem zbyt niespokojna. Wychodzę z hotelu i bez celu krążę po ulicach. Z Duval Street na Angela Street, z Angela Street na Thomas Street. Z Olivia na Emma, z Emma na Petronia. Wkrótce stoję przed zwykłym domem z białymi panelami i żółtymi okiennicami. To dawny dom Lee. Wtedy był brązowy i podniszczony, ze zwijającym się linoleum w kuchni, wydeptanym dywanem, zarośniętym frontowym podwórkiem. Teraz to kolejny nijaki, nieskazitelnie odnowiony budynek, czekający na następny huragan. Otwieram torebkę, znajduję wizytówkę, którą świsnęłam z portfela

Teddy’ego. Wybieram jego numer. – Ted Bennet – mówi Teddy. – Ted? – powtarzam. – Cześć. – A od kiedy jesteś Ted? – Ludzie nie traktują poważnie detektywa imieniem Teddy – odpowiada. – Dziwne, ale tak jest. – Mógłbyś to wykorzystać. Przedstawiasz się jako Teddy i myślą, że bez kłopotu wejdą ci na głowę, a potem wkraczasz i bum! Bijesz ich na kwaśne jabłko. – Ciekawy pomysł. – Jesteś złowrogim, złym brutalem. Imieniem Teddy. – Mogę ci jakoś pomóc? – Tak – mówię. – Spotkaj się ze mną. – Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. – Dlaczego nie? – Dlaczego nie – powtarza, jakby rzucając wyzwanie. – Teddy, proszę. Milczy przez długą chwilę. – Zastanowię się, dobrze? Rozłącza się. Wracam do hotelu. Nadal jestem niespokojna. Podminowana. Idę do pokoju. Otwierając drzwi, myślę: Dość tego. To nie ja. Lubię być szczęśliwa. Jestem cały czas szczęśliwa. Bardzo, bardzo ciężko nad tym pracuję. Rzucam się na łóżko. Potrzebuję jakiejś rozrywki, czegoś, co poprawiłoby mi humor. Już mam poszukać porno w komputerze, kiedy telefon piszczeniem daje znak, że dostałam esemesa. Może to Will! Och, nawet lepiej. To Lyle. Philip i ja mozemy cie jutro potrzebowac o 13.

po co?

Dopilnuj, ze bedziesz miala czas.

Piszę do niego kilka razy, ale nie odpowiada. Może chodzi o następną sprawę. O ile dla mnie będzie następna sprawa. Słyszę klucz w zamku. Will wrócił! – Hej, skarbie! – Cześć. – Rzuca portfel na biurko. Wyjmuje z kieszeni garść morskiej trawy i rozkłada na parapecie. Zaczynam go o to pytać, ale on się pochyla i całuje mnie. Ciągnę go do łóżka. Kładzie się obok mnie. Sięgam dłonią do jego paska, on pomaga mi zdjąć sukienkę. Sprawy idą w dobrym kierunku. Bez fajerwerków, ale nie szkodzi. W tej chwili zgodzę się na zwykły waniliowy seks. Wsuwam dłoń w jego bokserki. Nic się nie dzieje. Łagodnie go gładzę, potem mocniej. Nadal nic. Biorę go w usta. Jest lekka reakcja, choć... niewystarczająca. Co jest, do diabła? – Wczoraj wieczorem za dużo wypiłem – mówi Will przepraszająco. – Nic z tego. – Możemy popróbować? Przyciąga mnie do siebie. – Czuję się strasznie. – Ale... Bierze pilota z nocnego stolika i włącza telewizor. Skacze po kilku kanałach, po czym odwraca się do mnie. Gładzi mnie po włosach i całuje w czoło. – Przepraszam. Ale możemy się potulić. Na ekranie telewizora płomienie wyskakują z hotelowego okna. Ludzie z fryzurami z lat siedemdziesiątych wrzeszczą. Wiem, co czują. Tulić się? Tulić? Jego matka psycholka grozi, że zrujnuje mi karierę. Spędziłam cały dzień z moimi najgorszymi wspomnieniami. Kurwa, nie chcę się tulić! Czy tak wygląda bycie w związku? W Nowym Jorku chyba tego nie zauważyłam. Oboje pracowaliśmy do późna, byliśmy zajęci. A tutaj, na wakacjach? Will powinien bez przerwy domagać się seksu ze mną, niech będzie przeklęty kac. Powinien bardziej się starać. Co jest? Zeskakuję z łóżka i ubieram się.

– Idę popływać. Wygląda na zaskoczonego. – Okay. I tylko tyle ma do powiedzenia? „Okay”? Nie: „Ale nie wzięłaś kostiumu” albo „Nie masz ręcznika”. Naprawdę nie widzi tego bijącego po oczach kłamstwa? Otwieram drzwi. – Cześć! – Baw się dobrze – słyszę. Wychodzę. Za mną zamykają się z trzaskiem drzwi. Frustracja! Stoję w holu, rozważając możliwości. Dzwoni winda, ze środka wychodzi Javier. Czyta coś na ekranie telefonu, idąc przez hol. Potyka się i o mało nie wpada na ścianę. Znajduje swój pokój i szuka w kieszeni klucza. Szybko do niego podchodzę, wpycham go do środka i zamykam drzwi. – Lily! – mówi Javier z przestrachem. – Cześć. Co ty... – Masz minutę? – Wysuwam krzesło i siadam. Poprawia okulary, po czym z ciekawością mi się przygląda. – Jasne. Siada naprzeciwko mnie. – Chcę z tobą porozmawiać o Willu. – Dobrze się czuje? – pyta z niepokojem. – Miałam nadzieję, że ty mi to powiesz. – Wyciągam nogi pod stołem i rozglądam się po pokoju. Jest mniejszy od naszego, nieskazitelny. Javier musi być bardzo schludny. Nerwowo szarpie się za ucho. – Chodzi o wieczór kawalerski? Przysięgam, że nie miałem nic wspólnego z... Uśmiecham się do niego. – Masz coś do picia? – Rzadko korzystam z minibarku – tłumaczy się. – To takie drogie. Otwieram lodówkę i łapię dwie butelki. Bourbon. Idealnie. Odkręcam jedną i wypijam do dna.

– Will faktycznie nie przesadzał – stwierdza Javier. Przyglądam mu się bez słowa. Jest niezły. Trochę kujonowaty, ale niezły. Freddy nie powinna była tak szybko rezygnować. – Pomóż mi, Javier. Mam śmieszne odczucia względem Willa. Zastanawiam się, czy naprawdę jest taki, jak mówi, że jest. – Jest. – Javier energicznie kiwa głową. – Z całą pewnością. Otwieram drugą butelkę i upijam łyk. – Mam do ciebie kilka pytań. Marszczy czoło. – Nie jestem pewien, czy powinienem rozmawiać o Willu za jego plecami. Nachylam się. – Jesteś mi potrzebny, Javier. Twoja mądrość jest mi potrzebna. Znasz Willa od przedszkola. – Od liceum. – Nieważne. Oto co zrobimy. – Improwizuję. Bourbon pomaga. Bourbon zawsze pomaga. – Po każdym pytaniu, na które odpowiesz, zdejmę jedną część ubrania. Wygląda na zszokowanego. – Jestem bardzo zakłopotany. – Okay. W takim razie po każdym pytaniu, na które odpowiesz, zostawię jedną część ubrania. – Ja naprawdę nie chcę... Zaczynam odpinać sweterek. – Dobra, dobra, dobra. – Javier kapituluje. – Co chcesz wiedzieć? – Opowiedz mi wszystko o Willu. Zdradź mi jego sekrety. – Nie sądzę, żeby miał sekrety. Zrzucam sandałek. – Jego dziadek umarł w więzieniu – mówi pośpiesznie. – Nie mógł się wciągnąć w Breaking Bad, bo fakty naukowe były kompletnie pokręcone. Raz dostał wszy łonowych z ręcznika w sali gimnastycznej w Yale. – Opowiedz mi o jego dziewczynach. – Były miłe. Typy studentek, rozumiesz? Poważne intelektualistki.

– To coś jak ja. – Hm, no tak... – Ma jakieś brzydkie nawyki? Wady? – Kiedyś spróbował snuffa, w czasie sesji, ale rzygał od tego. Bez sensu. Jestem znudzona. – A jaki ma stosunek do matki? Javier wygląda na przestraszonego. – Do matki? W porządku, o ile się orientuję. Znaczy normalny. Ona jest dość wymagająca. Myślę, że szuka jej aprobaty. – Wymagająca to właściwe określenie. Poznałeś ją? – Hmm, hmm. – Krzyżuje i prostuje nogi. Wpatruje się w podłogę nagle zafascynowany beżowym dywanem. Mrużę oczy. – Kiedy? – Chodziliśmy z Willem razem do liceum, więc... – Niespokojnie poprawia się na krześle. – A później podczas letnich wakacji w college’u pracowałem w jej biurze jako praktykant. – Często ją widywałeś? Przygryza wargę. – Właściwie nie. Bez słowa piję bourbona. Dobry adwokat wie, kiedy zwolnić tempo przesłuchania, pozwolić, by przerwy się przedłużały. Nerwowi ludzie tego nie znoszą. Postrzegają milczenie jako krytykę i prześcigają się w wysiłkach, żeby je zapełnić. Jak właśnie teraz Javier. – Anita, to znaczy pani Field, była wówczas asystentką prokuratora federalnego. Wtedy nie rządziła całym biurem. Wszyscy mieli własne sprawy, a jeśli chodzi o współpracę z praktykantami takimi jak ja... – Spałeś z nią. – Nie! – Mój Boże, Javier. – Kładę dłoń na ustach. – Spałeś z nią. Bzykałeś mamę Willa! – To był błąd! – krzyczy. – Graliśmy w softball z miejscowym biurem FBI. Potem poszliśmy na piwo. Odwiozła mnie do domu! – Odwiezienie do domu po imprezie sportowej. – Kiwam głową. –

Klasyczne zagranie. Zakrywa twarz. – Byłem pijany! Zrobiliśmy to w jej samochodzie. Tym samym, którym dawniej woziła mnie i Willa na turnieje kręgli! – Ile razy z nią spałeś? Usiłuje się opanować. – Tylko ten jeden raz. – Przestań kłamać, Javier. – Siedem! – lamentuje. – Zrobiliśmy to siedem razy! – Javier, Javier – mówię posępnie. – Myślałem, że chcę zostać prokuratorem, ale po czymś takim? Wykluczone. – Drży na całym ciele. – Wy, prawnicy, nie panujecie nad sobą. – Masz duży kłopot. Otwiera szeroko oczy. – Dlaczego? – Nie wiesz, że popełnienie cudzołóstwa z prokuratorem federalnym to zdrada? Marszczy czoło. – Nieprawda. – Ale to nie jest miłe! Matka twojego najlepszego przyjaciela? Powinnam powiedzieć o tym Willowi. Ogarnia go panika. – Nie zrobiłabyś tego. Owieram trzecią butelkę bourbona. – Dobra, nie powiem. Pod warunkiem, że w tej chwili zadzwonisz do Anity i zagrozisz, że o wszystkim powiesz Willowi, jeśli nie zostawi mnie w spokoju. – Żartujesz sobie? Wpisze mnie na listę podejrzanych o terroryzm albo coś w tym rodzaju. Ona to wariatka, na wypadek gdybyś nie zauważyła. Słusznie. Kończę trzecią butelkę bourbona i wstaję. – A właściwie co ona ci robi? – pyta Javier. – Nieważne. – Zdejmuję sweter i rzucam na podłogę. – Rozbierzmy się.

– Co? Nie! – Dlaczego, nie jestem dla ciebie dość dobra? – Nie o to chodzi! Jesteś bardzo... ale... – Śpisz tylko z kobietami zatwierdzonymi przez senat? To krótka lista, Javier. – Zrzucam drugi sandałek. – A Condi i Hil są bardzo zajęte. – Will to mój najlepszy przyjaciel! Nie mógłbym mu tego zrobić. Pochylam się i patrzę mu w oczy. Dekolt mojej sukienki jest luźny – nie chce zaglądać, ale nie może się powstrzymać. – Javier – szepczę. – Zabawmy się. Odwraca wzrok, potem patrzy na mnie. – To byłoby złe. – I dlatego zabawa jest rewelacyjna! – Ściągam sukienkę przez głowę i klękam przed nim. Kładę dłonie na jego udach. Lekko rozsuwam jego nogi. – Powiedz mi, co lubisz. – Nie mogę – odpowiada cicho. Nachylam się bliżej. – Javier. – Obejmuję go za szyję i przyciągam do siebie. Muskam wargami jego wargi. – Możesz mi powiedzieć. – Całuję go znowu, tym razem dłużej. Czuję, że odpowiada. Przesuwam drugą ręką po jego nodze. – Czego bardzo pragniesz, ale nigdy nie miałeś? Patrzy mi w oczy. Widzę, że się waha. A potem mówi: – Myślę, że powinnaś wyjść.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 17 Kiedy zamykam za sobą drzwi pokoju Javiera, winda znowu dzwoni. Wychodzi Freddy. Na mój widok staje jak wryta. Salutuję. – Co jest, szanowna pani? Przekrzywia głowę. – Czyj to pokój? – Javiera. – Javiera – powtarza Freddy. – Drużby Willa. – Bez obaw, matko przełożona. Dał mi kosza. Otwiera szeroko oczy. Teatralnie drży. – Wyczuwam potężne zaburzenia Mocy. – Możemy skończyć z odniesieniami do Gwiezdnych wojen, bardzo proszę? – Jakby milion dusz jęknęło w agonii... Biorę ją pod ramię. – Zamknij się i postaw mi drinka. Wychodzimy z hotelu w ciepłą rozgwieżdżoną noc. Mijamy meksykańską restaurację. – Margarita! – wołamy jednym głosem. Na patio Freddy podnosi szklankę. – Za Javiera, człowieka niezwykłego hartu ducha. – Błagam. – Upijam łyk. – Ciągle ktoś mnie odrzuca. – I to naprawdę cię nie martwi? Wzruszam ramionami. – No więc jakiś facet nie jest mną zainteresowany. Kogo to obchodzi? Może jest żonaty. Może jest gejem. Może woli blondynki. Jego sprawa, nie moja. – Podejrzewam, że to ty odznaczasz się niezwykłym hartem. Albo – dodaje ironicznie – powodem jest alkohol, tłumiący wszystkie twoje

zahamowania i wątpliwości. – Nie zapominaj o dysfunkcjach. Niedoskonałościach i nieudolnościach. – Niedojrzałościach. Niefortunnościach. Unoszę szklankę. – Za wszystkie moje „nie” i „dys”. Freddy stuka swoją szklanką w moją. Kończymy drinki i idziemy dalej. Na następnej przecznicy bierze mnie pod rękę i przyśpiesza kroku. – Cokolwiek robisz – mówi – nie patrz na werandę budynku po drugiej stronie ulicy. Oczywiście patrzę. To miły lokal, romantyczna restauracyjka w starym wyspiarskim domu. Na werandzie ustawiono intymne stoliki przykryte białymi obrusami i oświetlone migoczącymi świecami. Różne atrakcyjne pary piją wino, trzymają się za ręce, patrzą sobie w oczy. A wśród nich mój ojciec i Jane. Jane? Staję jak wryta. – Och – szepczę. – O nie. – Może to niewinne – sugeruje Freddy. – Dwoje byłych umawia się na kolację. Opowiadają co u nich. Jego dłoń wsuwa się pod stół i znika pod jej spódnicą. – Może złapał ją skurcz. – Freddy nie odrywa od nich oczu. Tata unosi dłoń Jane do ust. Całuje ją. Jane uśmiecha się zachwycona, pochyla się i bawi swoim złotym naszyjnikiem. On odwraca jej dłoń i gładzi, patrząc w oczy. – Widziałam, jak ty tak robisz – mruczy Freddy. Wodzi palcami po linii szczęki Jane. Odgarnia kilka kosmyków jej włosów. – Zaraz ją pocałuje – mówi Freddy zahipnotyzowana. Tata obejmuje Jane za szyję. Przyciąga ją do siebie. Szepcze coś do ucha. Całuje. Chowamy się pod markizę i chłoniemy tę scenę. Przez długi czas. A potem intuicja, szósty zmysł każe mu się oderwać od Jane

i spojrzeć prosto na mnie. Otwiera szybko oczy. Łapię Freddy za rękę i ruszamy biegiem. Za rogiem ona staje i patrzy na mnie. – Myślę, że się zakochałam w twoim ojcu. Ciągnę ją za sobą. Mijamy otwarte drzwi cichej winiarni i zaglądamy do środka, skąd płynie łagodny jazz. Większość obitych skórą stołków jest pusta. – Tu jest przesadnie gustownie – stwierdza Freddy. – Chodźmy stąd. Wlokę ją do środka. Barman wyciera kontuar przed nami. – Co panie zamawiają? – Krew naszych prześladowców – odpowiadam. – Albo absynt – mówi Freddy. – Zreasumujmy – zaczynam. – Ojciec zdradza aktualną żonę z byłą, którą zdradza z inną byłą. Jak to możliwe? – Rodzice. – Freddy wzdycha. – Tak szybko dorastają. Co Jane sobie myśli? Jest żoną naprawdę miłego faceta (odłożywszy na bok kwestię przodków). Zamierza porzucić obecne życie dla taty, który zdradził ją z jej najlepszą przyjaciółką? I co z moją biedną mamą? Znowu będzie miała złamane serce. Barman podaje drinki. Smakują ohydnie, ale po krótkiej chwili czuję uspokajające ciepło. Dzwoni mój telefon. To Henry. Nie odbieram. Freddy wdaje się w pogawędkę z dziewczyną po swojej prawej. Patrzę w lewo. Miejsce jest puste, co przynosi mi ulgę. Po części spodziewałam się zobaczyć Ducha Przyszłego Bożego Narodzenia w czarnej pelerynie, spod której wychodzą kości dłoni, mówiącego: „Widziałaś to, co ja? Przyjrzałaś się uważnie? Ponieważ, złotko, to jesteś ty”. Szarpię Freddy za rękaw. Odwraca się do mnie. – Jak zrywałaś swoje zaręczyny? Obrzuca mnie kochającym spojrzeniem. Wyczuwa, że wreszcie podjęłam decyzję. – Nie zastanawiaj się nad tym za bardzo – radzi. – Po prostu to zrób. Wejdź do pokoju i powiedz: „Will, między nami skończone. Nie jesteśmy dla siebie odpowiedni”. A potem wyjdź. Szybko i czysto. – Nie zasługuje na prawdę?

– Ostatnia rzecz, na jaką ten chłopiec zasługuje, to prawda – mówi Freddy łagodnie. Zamawiamy następną kolejkę. Dostaję esemesa: Prosze, odbierz telefon. Musimy porozmawiac.

piszesz do corki, tak dla twojej informacji

Wiem o tym!

co jest, henry? co ty wyprawiasz?

Obawiam sie, ze nie wiem jak to wyjasnic.

sprobuj

W zeszlym miesiacu wpadlem na Jane w Aspen. Wygladala wspaniale. Poszlismy na kawe. Przez caly czas rozmawialismy o tobie.

o nie, tego na mnie nie zwalisz

Nie o to mi chodzi! Ostatnie miesiace byly dla mnie bardzo trudne, kochanie. Trina ciagle lata do Europy. Wiesz, ze nie lubie byc sam. Jestem bardzo nudnym towarzystwem.

....

:(

...

Pracuje nad tym. Naprawde.

...

A na razie bardzo by mi pomoglo, gdybys nikomu o tym nie mowila.

Zastanawiam się przez minutę. bardzo by pomoglo, gdybys kupił mi jaguara cabrio

Teraz ja czekam minutę. Kolor?

czerwony prosze!

W poniedzialek kaze zajac sie tym Fitzwilliamowi.

Odkładam telefon. Freddy mnie szturcha. – Mogę cię o coś prosić? – Możesz prosić o wszystko.

– Pożycz mi pięćset dolarów. – Musisz szybko zrobić skrobankę czy co? – Muszę mieć własny pokój. Nicole cholernie mnie wkurza. – O co znowu chodzi? – Szczerze, Lily? – Freddy dopija drinka i gestem daje znak barmanowi. – Mam powyżej uszu tego, jak o tobie mówi. Nie aprobuje twojego zachowania, w porządku, ma takie prawo, chociaż nie pojmuję, dlaczego uważa się za twoją przyjaciółkę. Ale to nie usprawiedliwia ciągłego strumienia wrednych, pasywno-agresywnych bredni. Dzisiaj po południu? Użyła słowa na es. – Socjalistka? – Nie. – Superwyjątkowa? – Nie. – Sejsmicznie seksowna? – Suka, Lily, nazwała cię suką. Pojawiają się nowe drinki. Unoszę szklankę. – Za Nicole. Wyjątkowo prawdomówną. – O nie – ostrzega mnie Freddy. – Wiesz, że w tym domu nie używamy słowa na es. – Myślałam, że nie lubimy słowa na ci. – Tego też. A w zależności od kontekstu, także słowa na dzi. Ale definitywnie nie lubimy słowa na es. Wzruszam ramionami. – To tylko słowo. Freddy podnosi ręce. – Hola, Lily. To nie jest tylko słowo, dobra? To złośliwa ocena i wyrok, zwłaszcza kiedy jedna kobieta w taki sposób określa drugą. – Niech sobie Nicole ocenia. Niech wszyscy oceniają. Tyle mnie to obchodzi, co zeszłoroczny śnieg. – Powinno cię obchodzić – upiera się Freddy. – To nie w porządku. Nie oceniałaby cię, gdybyś była mężczyzną. – To nie ma nic wspólnego z tym, czy jestem, czy nie jestem mężczyzną, ale wszystko z tym, czy Nicole jest głupią pipą. – Chodzi o obie te rzeczy. Gdybyś była mężczyzną, Nicole nie

dysponowałaby słownictwem, żeby cię osądzać. Wszystkie słowa określające kobiety, które lubią seks bez zobowiązań, są negatywne. Wszystkie słowa określające mężczyzn, którzy lubią seks bez zobowiązań, są pozytywne. – To nie może być cała prawda. – Suka. Kurwa. Dziwka. Zdzira. Co jeszcze? – Freddy się zastanawia. – Dupodajka. Materac. A teraz coś staroświeckiego. Ladacznica. Nierządnica. Jawnogrzesznica. Przychodzi ci do głowy jakieś pozytywne określenie albo tylko neutralne? Myślę o tym. – Nie – przyznaję. – Natomiast mężczyzna sypiający z kim popadnie? To casanowa. Don Juan. – Romeo – dodaję. – Lothario. – Widzisz? I co tu mówić o podwójnych standardach. Mężczyźni dostają Szekspira, a kobiety rynsztok. Ktoś klepie mnie w ramię. Odwracam się. Ma ciemne włosy, niebieskie oczy. Superciacho. Pochyla się ku mnie i uśmiecha konfidencjonalnie. – Zawsze lubiłem „latawicę” – mówi. – Cokolwiek pejoratywne, ale nie jakoś wyjątkowo. To Brytyjczyk. Miłość spada na mnie jak grom. Wyciąga rękę. – Jestem Ian. Ściskam jego dłoń. – Jestem twoja. Freddy mierzy go wzrokiem. – To nie jest ten z sobotniego wieczoru, prawda? Ujmuję jego twarz w obie ręce i całuję w usta. – Nie – mówię, odrywając się od niego. – Jest nowy. Uśmiecha się do mnie nieco oszołomiony. – Nie śpieszyłaś się z dojściem do tego wniosku. – W takich sprawach pośpiech jest niewskazany, Ianie. – Walę pięścią w bar. – Mój dobry Lloydzie! Butlę waszej najlepszej whisky!

Barman podnosi wzrok znad telefonu. – Co znowu? – Proszę o bourbona – mówię. – Absynt jest wstrętny. – Dla mnie też – dodaje Freddy. – Niech będą cztery bourbony – koryguję. – Mamy mnóstwo do omówienia z naszym nowym przyjacielem. – W takim razie pięć – decyduje Freddy. – No bo co z nim? – Pięć – zwracam się do barmana. – Nie, sześć. – Sześć? – dziwi się Freddy. – Bo wiesz, jeśli każda z nas zamówiła po dwa, a on... Zaraz. Freddy kręci głową. – Matematyka. Wkrótce przed nami stoi szereg szklanek. Bierzemy po jednej. – Za prawdziwą miłość – mówię. Śmiejemy się gorzko i pijemy. – Zgadzasz się z moją przyjaciółką Freddy? – pytam Iana. – Czy język angielski osądził mnie i potępił? – Całkowicie – odpowiada, odstawiając pustą szklankę. – Język jest częścią spisku, prawda? – Spisku? Ian bierze drugą szklankę. Podnosi ją do oczu i przygląda się z uznaniem bursztynowej cieczy. Upija łyk. – Spisek – przeciąga to słowo, smakując je. – Wielki spisek, przez który wszyscy wykorzystujemy seks, żeby wzajemnie się unieszczęśliwiać. Freddy i ja wymieniamy spojrzenia. – Odnosiłam wrażenie, że wykorzystujemy seks, żeby się wzajemnie uszczęśliwić. – Na tym polega niesamowita genialność tego spisku – kontynuuje Ian. – Łapie nas swoimi obietnicami szalenie satysfakcjonującej, krótkotrwałej rozkoszy. A długotrwała? To kompletnie odbiera nam rozum. – Nie próbuję nikogo unieszczęśliwić – protestuje Freddy. – Jasne, że nie próbujesz – zgadza się Ian. – Kolejny dowód na genialność. Wszyscy bierzemy udział w tym spisku, i sprawcy, i ofiary, nawet jeśli kompletnie nie zdajemy sobie sprawy z jego

istnienia. Pije trzecią szklankę. Freddy i ja stykamy się głowami. – On jest szalony! – szepczę. – Wiem! – Naprawdę chcę się z nim przespać. – Ja też. – Jesteś lesbijką! Wygląda na urażoną. – Tylko przez większość czasu! – Chcesz go, bo przypomina ci mojego ojca. – Kocioł i garnek, Lillian – mówi ostrzegawczo. – Kocioł i garnek. – Nieważne – odpowiadam. – Musimy to rozwiązać – wypije nam całego bourbona. – Rzućmy monetą. Wyjmuje portmonetkę. Wybieram orła. Wygrywam! Kupuję jej trzy różowe wiewiórki. – Bez urazy? Freddy klepie mnie po ramieniu. – Załatw go, kilerko. Nasze szklanki są puste. Zamawiam kolejkę i odwracam się do Iana. – Opowiedz mi, jak działa ten twój mały spisek. Unosi brew. – Czyżbym wyczuwał sceptycyzm? – Nie jestem wielbicielką wielkich teorii wyjaśniających – odpowiadam. – Ale mów. Przekonaj mnie. Nie bawi się we wstępy. – To jest przesłanie, rozumiesz? I masz je wszędzie. Seks jest zły. Seks jest występkiem. Seks zabija. Słyszymy to w kościele, od rodziców, w szkole, od lekarzy, w wiadomościach. Przesłanie jest proste, jednolite, konsekwentne i dominujące. – Znowu pije. – I co się dzieje? Internalizujemy to przesłanie, czujemy się wobec niego odpowiedzialni i potępiamy wszystkich, którzy myślą, zachowują się albo wierzą inaczej.

– Mylisz się. Dominujące przesłanie, że seks jest zły? Żyjemy w świecie przesiąkniętym seksem. Telewizja, kino. Porno w sieci, nastoletnie gwiazdki pop. Cholera, rozejrzyj się. – Przez otwarte drzwi wskazuję rozbawione tłumy na Duval. – Jesteś w Mieście Seksu. Ian osusza szklankę. – Jasne, jesteśmy otoczeni seksem. Spisek potrzebuje opozycji, żeby się rozwijać. Niezgoda sprawia, że przesłanie staje się wyraźniejsze. Widzimy wszędzie seks, myślimy, że wszyscy pozostali go uprawiają i bardzo im się to podoba, sami zaś wierzymy, że jest rzeczą złą i godną pogardy – ale też przez cały czas na dnie serca sami pragniemy go uprawiać? To sprawia, że jesteśmy tym bardziej udręczeni i skonfliktowani wewnętrznie. Zerkam na Freddy, żeby się przekonać, co ona sądzi, ale rozmawia z dziewczyną siedzącą obok. – Wygląda, że ta informacja do mnie nie dotarła – mówię. – Słucham? – Nie uważam, że seks jest zły. – Och, wręcz przeciwnie. Przecież jesteś kobietą, prawda? Stawiam szklankę na kontuarze i patrzę na niego zimno. – Świetnie ci szło, Ian. Nie zaczynaj mnie teraz wkurzać. – Więc posłuchaj. Dla mężczyzn to nie jest łatwe. Nauczono nas, że seks jest zły, ale też wbito nam do głowy, że jesteśmy samolubnymi świniami, absolutnie bezradnymi wobec potrzeb naszych fiutów. Jeśli spróbujemy powstrzymać pierwotne instynkty, sami się kastrujemy i stajemy się słabeuszami. Jeśli im ulegamy, jesteśmy nikczemnymi gwałcicielami. Rezultat? Nieszczęście. Ale sytuacja kobiet jest o wiele gorsza. – Jak to? Bierze kolejną szklankę. – Wy musicie mieć większe wyrzuty sumienia związane z seksem, ponieważ wasza rozkosz zawsze musi być drugorzędna wobec naszej. – Nie chcecie, żeby sprawiało nam to przyjemność, ponieważ się boicie, że przyprawimy wam rogi. – Myślę o czymś o wiele ważniejszym. Gdyby mężczyźni naprawdę musieli przejmować się sprawieniem rozkoszy kobietom,

byłoby po nich. Skończylibyśmy się jako płeć. Penisy skurczyłyby się nieodwołalnie i schroniły w buddyjskim klasztorze w Kalifornii. Śmieję się. – Mówię poważnie – ciągnie Ian. – Oczywiście nie o klasztorze, ale o całej reszcie. Przyjęcie odpowiedzialności za seksualne zaspokojenie kobiety? To przerażająca perspektywa dla większości mężczyzn. Nasze rozwiązanie? Upewnienie się, że wasze pragnienie zaspokojenia jest niezwykle ograniczone. Dlatego od najmłodszych lat – bardziej nawet niż mężczyznom – wmawia się wam, że seks jest brudny, niewłaściwy, że porządne dziewczyny tego nie robią. Przekonano was, że pragniecie intymności, stałego związku, dzieci. Zależy wam na seksie jedynie wtedy, gdy wam to zapewnia. Skutek: poczucie nieszczęścia. A jeśli nie godzisz się z tym przesłaniem, przyklejają ci etykietkę brudnej nimfomanki. – Trąca szklanką moją szklankę i uśmiecha się do mnie wesoło. – Diaboliczne, zgadzasz się? Freddy odwraca się i wtrąca do rozmowy. – Dzięki, zapomniałyśmy o nimfomance. Ale co z nami, gejami i lesbijkami? Jak my pasujemy do całości? – Macie własny komplet problemów – odpowiada Ian. – Ale nie obawiaj się: spisek ciężko pracuje, by wprowadzić was do królestwa powszechnego braku seksualnej satysfakcji. – Unosi w jej stronę szklankę. – Na przykład: witajcie w świecie związków małżeńskich. – Poczekaj – mówię. – To nie jest średniowiecze. Mnóstwo kobiet czerpie przyjemność z seksu. – Tak i właśnie one podżegają do spisku – replikuje Ian. – Kobiety, które bez zahamowań badają swoją seksualność i czerpią przyjemność dla samej przyjemności? Istnieją po to, by je karać i osądzać. A co ważniejsze, mają swoje ustalone miejsce. Ich zachowanie zostało wyjaśnione. Są niewolnicami spisku tak samo jak cała reszta. Rozumiem, że jesteś jedną z nich. Wynika z tego, że jesteś zdzirą, a inni, mężczyźni oraz kobiety, przede wszystkim kobiety, będą cię zawstydzać i wytykać palcami. Jesteś obrazą dla wszystkiego, czego ich nauczono, i przypomnieniem o tym, czego na dnie serca pragną, ale nie pozwalają sobie mieć. Co prowadzi nas z powrotem do twojego początkowego stwierdzenia. Dlaczego nie ma pozytywnych określeń dla kobiet, które

radośnie i bezwstydnie pieprzą się z wieloma partnerami? Nie potrzebujemy takich określeń. Nie chcemy, żeby takie kobiety istniały. Milknie i unosi do ust kolejną szklankę. Rozglądam się. Bar pustoszeje. Jak powiedziałam, nie obchodzą mnie wielkie teorie. Myślę, że są stekiem bzdur. Przestałam właściwie słuchać Iana, kiedy zaczął mówić o Kobiecie przez wielkie K. Czym Kobieta jest. Czego Kobieta pragnie. Czego Kobietę uczą, o czym myśli i co czuje. To bardzo wygodna redukcja. Taki ostateczny dowód na wiarygodność każdej pokręconej teorii. Takie oczywiste usprawiedliwienie zdumiewającej niesprawiedliwości na świecie. Nieważne. Jest późno. Czas się ruszyć. Ian kończy drinka. Nachylam się i kładę dłoń na jego ramieniu. – Ian? – Tak, kochanie? – Chodźmy wzajemnie się unieszczęśliwić. Żegnam się z Freddy, która bardzo zajęta nową znajomą, ledwo to słyszy. Oboje wychodzimy z baru na Duval. Tak się składa, że mieszkamy w tym samym hotelu. Szczęśliwy traf! W windzie Ian przyciska mnie do ściany. Drzwi się zamykają. On klęka przede mną i podnosi moją sukienkę. Ściąga mi majtki i przysuwa do mnie usta. Czuję, jak jego język wchodzi we mnie, czuję jego gorący oddech i wargi. Ledwo potrafię utrzymać się na nogach. Zamykam oczy i wplatam palce w jego włosy. I tak, to dzieje się w hotelu, w którym przypuszczalnie znam osiemdziesięcioro innych gości – jednym z nich jest mój narzeczony. W tym momencie guzik mnie to obchodzi. Drzwi się otwierają na ostatnim piętrze. Ian wyciąga mnie na korytarz, opieramy się o ścianę, całujemy i pieścimy. Próbuję się odsunąć, chcę, żeby musiał czekać, ale mi nie pozwala, zmusza do rozchylenia warg, wciska nogę między moje, trzyma mnie mocno, niemal boleśnie. Jakimś cudem docieramy do jego pokoju i tam zwalniamy. Ian zdejmuje ze mnie sweter. Rozpina mi sukienkę i ściąga przez głowę. Rozpina stanik i pozwala, by spadł na podłogę. Zsuwa mi majtki. Zrzuca sandałki. I przez cały czas mnie całuje w każde możliwe miejsce. To jest nieznośnie dobre.

Rozpinam guziki jego koszuli. – Ludzie są okropni wobec siebie, prawda? – Potworni – zgadza się Ian. Unosi i całuje moje piersi, podczas gdy ja ściągam mu przez głowę podkoszulek. Klatkę piersiową ma szeroką i silną, lekko piegowatą. Pachnie wodą kolońską. Wciągam głęboko powietrze – ten zapach jest cudowny. Pochylam głowę i łapię zębami sutek. Czuję, jak twardnieje. Osuwamy się na podłogę. Całuję jego żebra, brzuch, biodra. Napiera na mnie, opierając się piętami o podłogę, unosi biodra. Ale ja się nie śpieszę. – Dlaczego myślisz, że kobiety i mężczyźni tak źle się wzajemnie traktują? Bierze moją twarz w dłonie i głęboko mnie całuje. – Masz zabawne wyobrażenia o grze wstępnej. Odpinam jego pasek, potem dżinsy i zsuwam je. Gładzę dłonią twarde wybrzuszenie. – A ty masz pięknego fiuta. – Założę się, że mówisz tak wszystkim chłopcom. Uśmiecham się do niego. – Owszem, choć nie zawsze tak myślę. Klękam i biorę go w usta. Jego dłonie są w moich włosach, ściska moją głowę i popycha ją w dół. – Twoja przyjaciółka nie ma racji – dyszy. – Jest bardzo wiele pozytywnych określeń na kobiety takie jak ty. Patrzę na niego. – Podaj przykład. Kieruje moją głowę na poprzednie miejsce. – Później, kochana. Później. Po chwili sięgam po jego marynarkę i przeszukuję kieszenie z nadzieją, że znajdę prezerwatywę. Jest. Wkładam mu ją i powoli na niego siadam. Jęczy. Kładę jego dłonie na moich piersiach. Poruszam się w górę i w dół, biorąc go całego. Całuję go, zębami łapię język i łagodnie gryzę. – Lubieżna – mówi. – To jest to słowo. – Podaj inne. Obejmuje mnie i przetaczamy się, zmieniając pozycję.

– Rozpustna, oczywiście. – Znowu we mnie wchodzi. – Zbereźna. Cielesna. – Cielesna jest dobre. – Napieram na niego. – Podoba mi się. – Sprośna. Pożądliwa. – Z każdym słowem wbija się we mnie głębiej. – Nieprzyzwoita. Brudna. Łapię go za biodra i wciągam w siebie. Biję go po pośladku. Przygważdża moje ręce do ziemi. – Grzeszna. Bardzo, bardzo grzeszna. Lądujemy na balkonie, w skórę szczypie nas nocne powietrze. Ian sadza mnie na balustradzie, owijam nogi wokół jego bioder. Wsuwa palce w moje włosy i zmusza do odchylenia głowy, kiedy rytmicznie porusza się we mnie. Całuje w szyję, piersi, ramiona. Metal jest wilgotny od morskich kropli. Mogę się zsunąć i spaść, ale się nie przejmuję. Zamiast tego mam niekończący się orgazm. On też. Nalewa wody do wanny. Siedzimy twarzami do siebie w parującej wodzie. – Ian? – Moja droga? – Twoja teoria jest idiotyczna. Najwyraźniej go uraziłam. – Nie przekonałem cię? – Nie, choć niewykluczone, że to najbardziej skuteczny sposób podrywania, o jakim w życiu słyszałam. Z zadowoleniem opiera się o wykafelkowaną ścianę. – Poświęciłem jej wiele czasu. – Ale jako teoria spisku nie ma sensu. – Kładę stopę między jego nogi. Zaczynam się z nim bawić. – Dlaczego mielibyśmy wybierać poczucie nieszczęścia? – Lubimy to. – Wyjmuje moją stopę z wody i uważnie ją ogląda. Całuje mnie w wielki palec. – Poczucie nieszczęścia jest bezpieczne. O wiele wygodniejsze od szczęścia. – Wygodniejsze? – Oczywiście. – Całuje drugi palec. – Nie musimy się martwić, że je utracimy. – Ja go nie lubię.

– Nie? A co lubisz? Siadam i przysuwam się do niego. – Pokażę ci. Znowu jestem na nim. – Żałuję, że nie poznałam cię wiele miesięcy temu – mówię bez tchu. – Zgadzam się. – Całuje mnie. – Straszna szkoda, że opuściłaś przyjęcie świąteczne. Nieruchomieję. – Co? Śmieje się i całuje moje piersi. – Przyjęcie świąteczne – powtarzam, próbując zebrać myśli. – Przyjęcie świąteczne. O cholera. Wyrywam się, żeby wstać, ale on mocno mnie trzyma. – Ian! – mówię, uderzając się dłonią w czoło. – Ian z muzeum! Jeden ze współpracowników Willa. Ściślej rzecz biorąc, jego szef. I jeden z jego drużbów. Śmieje się cicho, całując mnie w szyję. – Tyle o tobie słyszałem. Znowu chcę wstać i znowu mi nie pozwala. Akurat w chwili, gdy przezwyciężyłam wszystkie swoje wyrzuty sumienia. Obserwuje mnie z uśmiechem. A właściwie co w tym złego? Mówię poważnie? Co za różnica? Przestaję się wyrywać. Ian delikatnie gładzi mnie po plecach. – Will to szczęściarz – mówi. – Tak myślisz? Znowu się śmieje. – Och, oczywiście.

CZWARTEK

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 18 Otwieram oczy. Leżę w łóżku, patrzę przez okno wprost na połyskliwe morze. Jestem absolutnie przytomna. Umysł mam jasny. Powiem Willowi. Skończę to, natychmiast. Biorę głęboki wdech. Przekręcam się na bok. Nie ma go. Siadam i rozglądam się. Pokój jest pusty. Wstaję i wtedy dostrzegam liścik na biurku. Wyglądałaś tak spokojnie – nie chciałem Cię budzić. Do zobaczenia w Audubon House o 11. Audubon House? Racja – spotykamy się z Mattie, żeby obejrzeć restaurację. Przed weselem, którego nie będzie. Zamawiam śniadanie i ubierając się, jem. Zaczynam robić sobie wyrzuty z powodu wczorajszego wieczoru, ale zaraz przestaję. To bez znaczenia. Nie, ma znaczenie – ojciec, te bzdury z Ianem? Kolejny dowód, że nie powinnam wychodzić za mąż. Opuszczam hotel i idę w dół United Street. Oglądanie restauracji przed weselem zapowiada się okropnie. Z Mattie opowiadającą, że chce, by było idealne, by była to baśń, która się urzeczywistnia? Wyobrażam sobie ulewę płatków róż, podejrzane aniołki z puszystymi skrzydłami i gołębie na tle błękitnego nieba. Może uda mi się odciągnąć Willa na bok, zanim przyjdzie Mattie, i będzie po sprawie. Skręcam na Whitehead Street. Will czeka przy płocie przed Audubon House. Obok niego stoją jego rodzice. Zastygam w miejscu. Podchodzi i całuje mnie. – Dzień dobry, śpioszku! – Co oni tutaj robią? – Moi rodzice? Interesuje ich to. Zwłaszcza mamę.

Która w tej samej chwili uśmiecha się do mnie w ten swój specjalny, bardzo specjalny sposób. – Will? Musimy porozmawiać. A potem zajeżdża Mattie, jednym kołem zahaczając o krawężnik. Wytacza się z samochodu, włosy ma w nieładzie, wlecze wypchaną torbę i ogromną teczkę, upuszcza telefon, gubi okulary i woła: – Witam! Witam wszystkich! Macha przy tym gorączkowo, chociaż stoimy trzy metry od niej. – Bardzo przepraszam, że się spóźniłam! Och, rodzice! Jestem Matilda Kline. To wielka przyjemność. Wielka przyjemność. Jak się czujecie? Dobrze? Dobrze? Dobrze. Sprawdzałam prognozę pogody i wygląda, że przez kilka następnych dni będzie w porządku. Wręcz świetnie. Ze strony pogody nic nam nie grozi. Nie tutaj, w każdym razie. Co do reszty kraju, no cóż... Zaraz, pozwólcie, że... mam tu... – Grzebie w torbie, wyrzucając na chodnik papiery. – Och! No dobrze. Dzisiaj dom i ogród są otwarte dla zwiedzających – oczywiście w sobotę zamkną wcześniej, żebyśmy mogli wszystko przygotować. A teraz pospacerujemy i opowiem, co się tutaj wydarzy za dwa dni! Prowadzi nas przez mały sklep z pamiątkami, macha do kobiety sprzedającej bilety. Wchodzimy do ogrodu. Kręta ceglana ścieżka wije się między bujną roślinnością, od której odbijają się promienie słońca. Docieramy na tyły domu, gdzie jest dziedziniec otoczony wysokimi palmami. – Jesteśmy na miejscu! – krzyczy Mattie. – Przekonamy się, czy zdołam pomóc wam w wyobrażeniu sobie, jak będzie to wyglądać. – Rzuca swoje rzeczy na ławkę, wchodzi na dziedziniec i odwraca się twarzą do nas. – Goście będą siedzieli tutaj, na ustawionych w rzędy białych krzesłach. Uroczystość odbędzie się na tylnej werandzie domu. – Wskazuje stopnie, prowadzące na szeroki drewniany ganek. – Wy dwoje będziecie dobrze widzieli gości – mówi. – Ludzie często zapominają, że na ślubie obie strony, państwo młodzi i goście, powinni się widzieć. Will ściska moją rękę. Mattie opowiada o dekoracjach z kwiatów i tkanin, a także wyjaśnia, jak rodzice zostaną zaprowadzeni na swoje miejsca. – Lily, twoje druhny wyjdą z tamtego ogrodu – kwitną mieczyki,

więc sądzę, że to będzie pięknie wyglądało. Przejdą środkiem, a ty pójdziesz za nimi. Kiedy zacznie się zmierzchać, zapalimy lampy na drzewach i dokoła ogrodu. Trochę teatralnie – przyznaje Mattie – ale przecież to ślub. – Brzmi pięknie – zauważa Harry. Anita wpatruje się we mnie, ręce ma skrzyżowane na piersiach. Odwracam się. Wszystko to jest urocze, nawet bardziej gustowne, niż oczekiwałam. Ale co z tego? Mattie prowadzi nas w stronę kolejnej otwartej przestrzeni w ogrodzie, gdzie na prostokątnym stawie unoszą się lilie wodne. – Stoły rozrzucimy po całym ogrodzie, ale centrum przyjęcia będzie tutaj. Zaraz po ceremonii zaczniemy od szampana i muzyki, kiedy wy dwoje będziecie zajęci z fotografem. Znalazłam duet bluegrassowy, małżeństwo. Myślę, że się wam spodoba. Will szczerzy zęby. – Super! – Tak myślałam, że się ucieszycie. Wiecie – żartobliwie grozi nam palcem – mam wrażenie, że w ciągu tego tygodnia dobrze was poznałam. To mi pomogło wprowadzić kilka świeżych pomysłów. Świeże pomysły. O tym mówię. Wprowadź rozbite kupidyny! – Zauważyłam na przykład, jak bardzo lubicie spędzać czas z przyjaciółmi. Podzwoniłam więc i znalazłam... to. – Mattie otwiera teczkę i pokazuje nam zdjęcie starej budki fotograficznej z zasłoną z czerwonego aksamitu i taboretem. – Wasi goście mogą korzystać z niej przez cały wieczór i zabrać do domu fotki na pamiątkę. Maszyna zachowuje kopie, więc będziecie mogli zrobić z nich album. Co o tym myślicie? Will się śmieje. – To niesamowite, Mattie. Patrzy na nas jaśniejącym wzrokiem. – Tak się cieszę, że się wam podoba. Tam postawimy typowy bar. A za nim – wskazuje zakątek obok stawu z liliami – zajmie pozycję wasz ślubny miksolog. – Nasz miksolog? – W zeszłym tygodniu poznałam cudownego młodego człowieka. Na imię ma Joseph. Niedawno przeprowadził się tu z Brooklynu i zna

setki przepisów na drinki. Wymyślił nowy, który jego zdaniem będzie idealny jako wiodący koktajl waszego wesela. W skład wchodzą szampan, sok z limety, jakiś francuski likier, o tym nigdy nie słyszałam, i jeszcze coś, co to było? Aha, truskawka moczona w dżinie. Wrzucasz truskawkę do szampana i szampan się pieni! Wyśmienity drink – mówi, puszczając do mnie oczko. Mattie szaleje. Znalazła rewelacyjny zespół swingowy. Nagradzanego cukiernika. Na koniec przyjęcia pojawi się furgonetka lodziarza i goście będą dostawać limonkowe lody przy wyjściu. Limonkowe lody! Nie ulega wątpliwości, to byłaby wspaniała impreza. – Co się stało? – pytam ją. – Nagle... tak się zaangażowałaś. Bez urazy. Uśmiecha się nieśmiało. – To mi się zdarza co kilka dni. Teraz jestem u szczytu możliwości. Wędrujemy po ogrodzie i słuchamy, jak opisuje kolejne szczegóły, kolejne elementy. Nagle staje i klepie się w czoło. – Wielkie nieba! O mało nie zapomniałam. – Z torby wyciąga dwie książeczki z twardego kremowego papieru. Wstążka barwy szampana łączy stronice. – Programy – wyjaśnia. – Właśnie je odebrałam z drukarni. Podaje je nam. Na okładce widnieje napis: Ślub

Lillian Grace Wilder

i

Willa Clayborne’a Fielda

Dwudziestego trzeciego lutego dwa tysiące czternastego

QUOS AMOR VERUS TENUIT, TENEBIT.

Wpatruję się w zdanie po łacinie. Czytam je trzy, może cztery razy. Odwracam się do Willa. – Powiedziałeś jej? – Zapytała, jak się zaręczyliśmy, ale nie miałem pojęcia, że... – Nie, nie, to była moja inicjatywa – wtrąca Mattie energicznie. – Will opowiedział mi o tym i pomyślałam, że to takie urocze. Prawdziwa miłość... – Odwraca się do Willa, śmiejąc się z zakłopotaniem. – Zapomniałam. Co to znaczy? – To znaczy... – Will się waha, odchrząkuje. – To znaczy „Prawdziwa miłość nie opuści tych, których kiedyś połączyła”. Mattie kładzie dłoń na sercu. – Piękne! A kto to napisał? – Seneka. Rzymski filozof – odpowiada Will. Odrywam wzrok od sentencji i patrzę na Willa. Nadal wpatruje się w program. – Co myślisz o kroju liter? – pyta Mattie. Nie odpowiadam. Nie jestem w stanie. Zalały mnie wspomnienia pewnej nocy w środku września. To była środa. Will zadzwonił do mnie i poprosił, żebym o ósmej spotkała się z nim przed muzeum. Tamten tydzień w pracy, bardziej zwariowany niż zwykle, dał mi w kość, czułam zmęczenie. – Czy to musi być dzisiaj? – Tak – odparł Will. – Wzeszedł księżyc. Tajemnicze. Wysłałam mu esemesa, kiedy stanęłam przed imponującymi schodami na Piątej Alei. Kazał mi pójść do bocznych

drzwi, gdzie na mnie czekał. Poszłam za nim przez kilka mrocznych, cichych galerii do Wielkiej Sali. Jedynymi źródłami światła były okna w kształcie sierpa wysoko pod sufitem i lampki bezpieczeństwa nad drzwiami. Sala, którą widywałam tylko wtedy, gdy zapełniały ją setki osób, ziała pustką. Nasze kroki po marmurowej posadzce odbijały się echem. Minęliśmy sklep z pamiątkami i główną klatkę schodową; Will pomachał do ochroniarza. Na dnie serca liczyłam, że zaprosił mnie, żebyśmy mogli to zrobić w Świątyni Dendur – od dawna o tym marzyłam – ale Will poprowadził mnie do skrzydła z eksponatami ze starożytnej Grecji i Rzymu. Szliśmy przez długie pomieszczenie wypełnione posągami, urnami i fragmentami mozaik, aż znaleźliśmy się na dziedzińcu ze szklanym dachem, gdzie fontannę w centrum otaczały kolumny. Will miał rację: świecił księżyc. Posągi połyskiwały od jego poświaty. Tors mężczyzny, satyr, centurion, bezręka nimfa. Popiersie arystokraty. W ciszy i pustce to nie były martwe dzieła sztuki, ale żywe istoty. W ciszy i pustce nie stanowiły części kolekcji, każda istniała we własnej przestrzeni, jak musiało być tysiące lat temu. – Są piękne – powiedziałam. – Jeszcze coś chciałem ci pokazać. – Zdjął sznur na drzwiach. – Właśnie skończyliśmy prace restauracyjne. Chodź. Weszłam do małego pomieszczenia. Mrok rozpraszało światło z dziedzińca i okienka z mlecznego szkła pod sufitem. – Co to jest? – Cubiculum nocturnum. Sypialnia. Z rzymskiej willi pogrzebanej przez lawę w czasie erupcji Wezuwiusza. Zmrużyłam oczy. Ściany pokryte były obrazami, których nie potrafiłam dojrzeć. – To pochodzi z Pompejów? – Blisko. Jakieś półtora kilometra dalej. Stanęłam na środku pomieszczenia i wolno się obracałam. Wzrok mi się przystosował do mroku, freski na ścianach nabierały wyrazistości. Błękitne niebo. W oddali białe skały. Ptaki chlapiące się w wodzie. Kolumny obrośnięte winem. Na dwóch długich ścianach budynki,

wysokie aż do sufitu, nakładające się jeden na drugi. Obrazy miasta w wiejskim domu. Kolory jaskrawe. Błękit, karmazyn, zieleń, żółć, ochra. Dostrzegałam świątynie, posągi, urny i płonące stosy. Sypialnia pogrzebana na dwa tysiące lat. Czy ktoś w niej był, kiedy wulkan wybuchł? Spał, a może uprawiał miłość? Obudził go huk, fala ciepła, deszcz popiołów za oknem? Spodziewałam się, że Will odstawi zwykłą gadkę muzealnika – będzie interpretował ikonografię, opisywał odkrycie willi, restaurowanie fresków. Ale on milczał. – Jesteś strasznie cichy – powiedziałam, odwracając się do niego. To wtedy podszedł, wziął mnie za rękę i uklęknął na jedno kolano. W dłoni trzymał pierścionek. – Pamiętasz wieczór, kiedy się poznaliśmy? – zapytał. Głos lekko mu drżał. – Poprosiłaś, żebym powiedział coś po łacinie, i zrobiłem to, ale nie chciałem przetłumaczyć. – Kiwnęłam głową. Nie byłam w stanie wykrztusić słowa. Wsunął pierścionek na mój palec. To była prosta, grawerowana srebrna obrączka. – Quos amor verus tenuit, tenebit – powiedział, przesuwając palcem po literach. Przetłumaczył zdanie. – Po raz pierwszy przeczytałem je wiele lat temu, kiedy uczyłem się łaciny. Spodobał mi się rytm. Brzmi lepiej w oryginale, prawda? – Cicho powtórzył zdanie, obracając pierścionek na moim palcu. – Pomyślałem wtedy, że zapamiętam sobie to zdanie. Jeśli kiedykolwiek się zakocham, tak jej powiem. I powiedziałem tamtego pierwszego wieczoru. Bo wiedziałem, że to była prawdziwa miłość, wiedziałem, że jestem w jej władzy i na zawsze będę. – Popatrzył mi w oczy. – Wyjdziesz za mnie, Lily Wilder? A ja padłam na kolana i odparłam: – Tak! – Tak? – powtórzył z nadzieją, niedowierzająco. – Naprawdę? – Tak! Naprawdę! Oczywiście! Całowaliśmy się potem, płakaliśmy i śmialiśmy się, i znowu całowaliśmy. Obeszliśmy resztę antycznego skrzydła, trzymając się za ręce, przystawaliśmy tylko, by się całować, tulić i śmiać. Po powrocie do domu poszliśmy do łóżka. Było jak przez te pierwsze trzy dni, namiętnie i prawdziwie,

a później patrzyłam mu w oczy i widziałam go na wylot. Ale nie widziałam tylko jego – widziałam nas. Widziałam, gdzie powinnam być. Nie chciałam z tego rezygnować. I nigdy bym nie odeszła. Wszystko to w jednej chwili zrozumiałam. I zaakceptowałam. Nie ukryłam się, nie uciekłam. Dopiero dzień, dwa dni później zaczęłam zaprzeczać, wątpić, wyjaśniać. Dla tego „tak” istnieje jednak tylko jedno wyjaśnienie. I dla wielu innych rzeczy. Dlaczego ogarnia mnie szczęście za każdym razem, kiedy wchodzę do pokoju i jest w nim Will. Dlaczego nie zrywam zaręczyn wbrew radom moich bliskich, wbrew własnemu osądowi, wbrew własnemu interesowi. Dlaczego dzwonię do niego, wysyłam esemesy, maile i generalnie rzecz biorąc, okropnie go prześladuję. Dlaczego zawsze go dotykam, całuję, bawię się jego włosami. Dlaczego uwielbiam z nim rozmawiać i żartować. Wychodzić z nim. I wracać do niego. Dlaczego nieustannie próbuję dobrać się do jego majtek. Dlaczego w żołądku czuję drżenie za każdym razem, kiedy mnie dotyka, uśmiecha się do mnie albo tylko na mnie patrzy. Powiedziałam „tak”, ponieważ zakochałam się w chwili, gdy go zobaczyłam. Powiedziałam „tak”, ponieważ chcę za niego wyjść. Miłość. Kocham go. O cholera! – Lily? – mówi Mattie. – Krój liter? Podnoszę głowę. – Jest w porządku, Mattie. Co ja pocznę? Dlaczego uświadamiam sobie to dopiero teraz? Jak mogę nagle, w najmniej odpowiednim momencie odkrywać, że istotnie kocham mężczyznę, z którym spędziłam dni, tygodnie i miesiące, zadając sobie pytanie, czy go kocham? Dobra, poczekaj. Uspokój się. Wyprostuję to. Wymyślę, jak nie pozwolić, żeby jego mama nie dopuściła do ślubu. Jak? Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Muszę się zastanowić, ale nie mam na to czasu. Znowu idziemy. Will z rękami w kieszeniach z namysłem wpatruje

się w ziemię. Jego rodzice idą przed nami. Kiedy okrążamy dom, wracając do frontowej bramy, podchodzi do ojca, żeby mu coś powiedzieć, a Anita czeka na mnie. Nie bawi się w grzeczności. – Czas się skończył. – Dlaczego muszę to robić? – pytam. – Wiesz, co wiesz – czemu sama mu o tym nie powiesz? Uśmiecha się do mnie uroczo. – Powinnam mu też powiedzieć o twoich zdradach? A ja myślałam, że gorzej być nie może. – Znam sporo ludzi w Nowym Jorku. Prokuratorów, przyjaciół ze studiów. – Unosi brwi. – Masz niezłą reputację. – A ty masz niezły tupet, mówiąc o zdradach. Po maciupeńkiej przerwie odpowiada: – Nie wiem, o czym mówisz. Telefon zawiadamia o esemesie. Patrzę na wyświetlacz – jakieś bzdury od Diane. Już mam wrzucić komórkę do torebki... ale tego nie robię. – Czy tak nie będzie lepiej? – ciągnie Anita. – Przecież wcale tego nie chcesz. Elegancki ślub? Małżeństwo z człowiekiem, który na pierwszy rzut oka nie jest odpowiedni dla ciebie, małżeństwo, które skazane jest na porażkę? Nie warto poświęcać dla tego kariery. – Skąd wiesz, że kariera jest dla mnie ważna? Wzrusza ramionami, obracając w palcach ogonek liścia. – Popytałam. – Jasne. – Znowu spoglądam na telefon. – Myślałam, że znam swojego syna, ale jest dla mnie tajemnicą. Wybitnie inteligentny. Musi być ślepy, skoro nie widzi, jaka naprawdę jesteś. To mniej więcej tyle, ile potrafię znieść. Zatrzymuję się i odwracam do niej. – Javier cię pozdrawia. Minę ma niewinną, cokolwiek zdziwioną. – Javier? Przyjaciel Willa? – Tak, ten Javier. Opowiedział mi ciekawą historię o wakacjach,

kiedy pracował w twoim biurze. – A pracował? – Przekrzywia głowę, jakby naprawdę się wysilała, żeby go sobie przypomnieć. Wszyscy dobrzy prawnicy procesowi są utalentowanymi aktorami i Anita nie stanowi wyjątku. – Mgliście sobie przypominam... Wielkie nieba, to było dawno temu! – Wielkie nieba i to wszystko? A jednak Javier dobrze pamięta, jaki czuł się zmęczony po treningach softballu. Jaki zawsze był ci wdzięczny, kiedy podwoziłaś go do domu. Patrzy na mnie spokojnie. – Nie jestem pewna, do czego zmierzasz. – Nie, Anito? – Nie. – To ma sens. Przez lata pewnie miałaś mnóstwo romansów z podwładnymi. A dla Javiera to była jedyna okazja pieprzenia się z prokurator federalną. Jej twarz wykrzywia się wściekłością. – Jak śmiesz? – W dodatku zamężną – dodaję – oraz matką najlepszego przyjaciela. Potrafię zrozumieć, dlaczego jemu bardziej wbiło się to w pamięć niż tobie. Czasami nie mogłaś się doczekać, aż wszyscy wyjdą, i robiliście to na twoim biurku. – Otwieram szeroko oczy. – Prosty praktykant i główny prokurator federalny Chicago. Brzmi sensacyjnie, Anito. Wielka szefowa i jej słodki, uległy podwładny. – Nie ma w tym źdźbła prawdy! – warczy. – Byłam wtedy asystentem prokuratora. I nie kilkadziesiąt razy, ale raczej cztery albo... W nagłej ciszy słyszę ptaka ćwierkającego wesoło w koronach drzew nad naszymi głowami. Will i jego ojciec z czegoś się śmieją. Na pobliskim dachu pieje kogut. Anita wpatruje się we mnie, usta ma zaciśnięte w cienką linię. – To właściwie było aż za łatwe – mówię. – Ale z drugiej strony jesteś prokuratorem. A wy uwielbiacie wytykać ludziom błędy. Jakbyście nie potrafili się powstrzymać. – Ostrzegam cię – odpowiada cicho. – Jeśli spróbujesz mnie obsmarować, gorzko tego pożałujesz. Zaprzeczę wszystkiemu i uwierzą mi. Mam nieskazitelną reputację. Więcej nawet, bezpiecznie można

stwierdzić, że... – Przerywa sfrustrowana. – Czy ty w ogóle mnie słuchasz? Przestań bawić się telefonem! To prawda – kiedy mówi, przez cały czas robię coś z komórką. – Wy, młodzi, wszyscy jesteście tacy sami! – rzuca. Pewnie musi na czymś wyładować gniew. – Macie obsesję na punkcie bezmyślnych rozrywek! Esemesy, media społecznościowe, te idiotyczne gry. Will zachowuje się dokładnie tak samo. Marnujecie sobie życie. – Ale my nie tylko esemesujemy! – protestuję. – Mój telefon potrafi o wiele więcej. O, na przykład ta aplikacja. – Podnoszę aparat, żeby jej pokazać. – Nazywa się „notatka głosowa”. – Anita wpatruje się w migający czerwony punkt na ekranie. – Bardzo poręczna – dodaję. Kończę nagrywanie i naciskam klawisz „play”. Słyszymy jej głos: „Nie ma w tym źdźbła prawdy! Byłam wtedy asystentem prokuratora. I nie kilkadziesiąt razy, ale raczej cztery albo...”. Naciskam „stop” i uśmiecham się do niej. – Twoja mina? Bezcenna. Prawdę mówiąc... – Robię zdjęcie i pokazuję jej. – Absolutnie trzeba je włączyć do albumu ślubnego, zgadzasz się? Chce złapać telefon, ale trzymam go poza jej zasięgiem. Godność nie pozwala jej szarpać się ze mną. – To ci się nie uda – syczy. – Nikt ci nie uwierzy. Z namysłem kiwam głową. – Ach, szalenie interesujące będzie przekonać się, która z nas okaże się bardziej wiarygodna. Prokurator federalna oskarżona o seksualne nadużycia czy kobieta z nagraniem. Zaraz mnie zabije. – W żadnym razie nie możesz... – Lily? Anita? Oglądamy się. Will z ojcem czekają na nas. Harry się uśmiecha. – O czym plotkowałyście, dziewczyny? – O niczym! – odpowiadamy równocześnie. Doganiamy mężczyzn. – Dorwę cię za to – mruczy Anita.

Przyjacielsko klepię ją po tyłku. – Jasne, mamusiu. Na pewno. Dochodzimy do głównej bramy. Biorę Mattie za rękę. – Nie wiem, jak ci dziękować. Zaplanowałaś naprawdę niezwykłe wesele. Rumieni się i patrzy na mnie jaśniejącymi oczami. – Tak się cieszę, że jesteś zadowolona. Ale, moja droga, bardzo mi to ułatwiłaś. – Tak? Przekrzywia głowę. – No cóż, nie. Chociaż to teraz bez znaczenia, prawda? Zdążamy do celu. Udziela mi mnóstwo instrukcji odnośnie do jutrzejszej kolacji próbnej. Puszczam jej słowa mimo uszu. Nie posiadam się ze szczęścia. Wreszcie odchodzi, zostawiając za sobą rachunki i pożegnania. Rodzice Willa wracają do hotelu, Anita z nisko zwieszoną głową. Odwracam się do Willa. – Mam do załatwienia pilną sprawę z pracy. Poczekaj na mnie, zjemy później lunch. Marszczy czoło, przeczesuje włosy palcami. Wygląda na przygnębionego. – A, tak – mówi, otrząsając się z tego. – Oczywiście. Ale obiecałem Javierowi, że pomogę mu przećwiczyć mowę. Później do ciebie dołączę. – Okay. Baw się dobrze! Całuje mnie na pożegnanie. Odprowadzam go wzrokiem, później ruszam w przeciwną stronę. Dostaję esemesa od Freddy: wszystko ok?

super!

??

jestem zakochana w Willu!

???

i udaremnilam nikczemny plan jego mamy zrujnowania mi zycia!

??????

slub sie odbedzie, suki!

Dzwoni komórka. – Co palisz? – pyta Freddy. – Miłość! – wołam. – Palę miłość! – Bałam się, że do tego dojdzie. Wczoraj wieczorem wypiłyśmy za dużo absyntu. – To nie halucynacja. To jest prawda. Najprawdziwsza. Freddy wzdycha. – Możemy zacząć od początku, krok po kroku? – Jasne! – Dosłownie skaczę po ulicy. Zrywam kwiat z rośliny pnącej się po płocie i wpinam sobie we włosy. – Więc... kochasz Willa – mówi z powątpiewaniem Freddy. – Kochałam go przez cały czas, Freddy. Kompletnie straciłam dla niego głowę. – Opowiadam jej o swoim objawieniu. Już wiem, że to miłość, ponieważ przez cały czas szukałam rozsądnych argumentów – powinnam poślubić Willa z powodu x, y, z, nie powinnam z powodu a, b, c – zamiast zająć się swoimi uczuciami. Próbowałam wyprzeć to, co do niego czułam, robiłam wszystko, co w mojej mocy, by to uczucie odrzucić. Ponieważ raz utraciłam miłość i nie sądziłam, że znowu na nią

zasługuję. Nie sądziłam, że jestem do niej stworzona, zdolna do postąpienia słusznie. Ale kiedy przestajemy wypierać prawdę, otwieramy oczy i widzimy ją? Jest solidna i pewna. Po prostu wiemy. Freddy słucha, nie przerywa ani nie wątpi – rozumie. – Więc ślub jest aktualny? – Tak! Jego mama nie jest w stanie nic mi zrobić. – Kwiat wypada mi z włosów. Wkładam go z powrotem. – W tajemnicy ją nagrałam, przyznaje się do romansu z Javierem. – Czekaj, co?! Zapomniałam jej o tym powiedzieć. Chyba miałam za dużo na głowie. Szybko wprowadzam ją w sprawę. – I to wystarczy, żeby ją powstrzymać? – Jeśli prawda wyjdzie na jaw, będzie wielki skandal. Zniszczy jej karierę, tak jak ona próbowała zniszczyć moją. Zaszantażowałam szantażystkę! – Jest w tym pewna poetycka sprawiedliwość – zgadza się Freddy. Telefon sygnalizuje drugą rozmowę. To konferencja o pierwszej z Philipem i Lyle’em. – Muszę kończyć, Freddy. Później do ciebie zadzwonię. Wszystko układa się idealnie! Wychodzę za mąż. Uratowałam pracę. Teraz mam rozmowę z Philipem i Lyle’em, w czasie której dowiem się, jakie interesujące sprawy czekają mnie po powrocie, a potem będę się rozkoszować dwoma dniami poprzedzającymi mój niesamowity, zabawny, zasypany lodami na patyku ślub z mężczyzną, którego kocham. Ostatnie dni były trudne. Czy raczej ostatnie miesiące. Żałuję, że nie zachowywałam się trochę inaczej, jeśli chodzi o... cóż, o wszystko. Ale nie wiedziałam, że kocham Willa! A to zasadnicza różnica. Wszystko dobrze się ułoży. Przede mną życie wypełnione spokojem, zadowoleniem i szczęściem. Odbieram telefon. – Dzień dobry panom! – Wilder? – mówi Philip. – Mamy problem.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 19 Problem? Jaki problem? – Do ugody nie doszło – odpowiada Lyle. – Do ugody EnerGreen? Dlaczego? – Ponieważ nasz klient nie chce słuchać głosu rozsądku – mówi Philip z irytacją. Skręcam na Duval Street, podczas gdy Philip wyjaśnia, że zarząd EnerGreen wzdraga się przed proponowanym sposobem przekazania odszkodowania. We wtorek wszystko wydawało się pewne. Odwołane składanie zeznań, na dokumentach brakowało tylko podpisów. A teraz oni zastanawiają się nad jakimś błahym szczegółem proceduralnym. Idiotyzm. – Rozumiem więc, że jutrzejsze przesłuchanie się odbędzie? – Owszem – potwierdza Lyle. – Już dzwoniłem do Hoffmana. Jest gotowy. – Poczekaj, aż go poznasz, Philip. To prawdziwy aparat. – Nie przyjeżdżam – oznajmia Philip. – Zajmiesz się tym sama. Staję jak wryta. Z tyłu wpada na mnie kobieta – chyba kobieta. Zbyt jestem skupiona na tym, co przed chwilą powiedział Philip, żeby mieć pewność. – Hej, zaraz. O czym ty mówisz? – Zamieć, Wilder. Całe miasto staje. – Jaka zamieć? – Przestawiłaś się na tryb wakacyjny, co? – odzywa się Lyle. – Na Wschodnim Wybrzeżu szaleje zamieć. Mówią, że największa od lat. Wszystkie lotniska się zamykają. Zamieć? Trochę śniegu i lodu? I co z tego? Nasza kancelaria jest sławna z ekstremalnych posunięć, do których prawnicy są zdolni, by pomóc swoim klientom, kiedy w grę wchodzi wysoka stawka. Pracują wiele dni bez snu. Nie zważają na poważne choroby. Ryzykują odsiadkę.

Nigdy wcześniej zła pogoda nas nie powstrzymała. Co ten Philip sobie myśli? – Musisz tu być. – Nie ustępuję. – Wykluczone, żebym sama brała udział w przesłuchaniu. – Znowu ktoś mnie potrąca. Skręcam w boczną uliczkę. – Co ty wygadujesz? – odpowiada Lyle, a jego głos ocieka fałszywym braterskim entuzjazmem. – Poradzisz sobie wspaniale! – Zajmiesz się mailami Hoffmana – mówi Philip. – Powiem ci dokładnie, co masz robić. – Nie martwię się tylko mailami, Philip, ale sprawozdaniami finansowymi. Jeśli powie o oszustwie, dla EnerGreen będzie po sprawie. – Rzekomym oszustwie – poprawia mnie. – Nie rzekomym, tylko prawdziwym. Prawdziwym oszustwie. – Do diabła, o czym ty mówisz, Wilder? – Lyle ci nie powiedział? W słuchawce zapada cisza. – O czym miałem powiedzieć? – pyta Lyle niewinnie. Na ułamek sekundy w głowie mam pustkę. Zatrzymuję się i opieram o witrynę sklepu. Nie do końca dociera do mnie ogrom tego, co się dzieje. – Lyle. Och, Lyle. Ty bezwartościowy dupku. – Wilder, proszę – gani mnie Philip. – Wpadła w histerię – mówi Lyle do Philipa. – Mówiłem ci, że jeszcze nie jest gotowa. – Jedno z was musi mi powiedzieć, o co tu chodzi – żąda Philip. – Natychmiast. Siadam na krawężniku w cieniu figowca bengalskiego i zaczynam opowiadać. Opisuję sesję przygotowawczą z Pete’em. Wyjaśniam, że dzikie oskarżenia stawiane przez powodów, skandaliczne rzeczy, które braliśmy za czystą retorykę, w rzeczywistości są prawdziwe. Że EnerGreen stracił wiele miliardów dolarów na złych transakcjach i wykorzystał wyciek ropy, żeby to sobie powetować. Mówię, że Pete się załamie, jeśli będą go o to pytać. EnerGreen nie tylko przegra proces, ale wziąwszy pod uwagę rozmiary oszustwa, może przestać istnieć. Kończę i czekam.

Następuje długie milczenie. Philip chrząka. – Niech jedno z was będzie takie uprzejme i coś mi wyjaśni – cedzi. Głos ma spokojny, zrównoważony. Niezwykle złowieszczy. – Chcę wiedzieć, jak to możliwe, że ja, który sprawę prowadzę, dopiero teraz się o tym dowiaduję. Dzisiaj, na dzień przed składaniem zeznań. Jak to możliwe? – Ja też pierwszy raz o tym słyszę – ogłasza Lyle. – Philip, on kłamie. – Nie kłamię! Wcale mi o tym nie mówiła. – Łże jak najęty. – Dość tego – włącza się Philip. – Przestańcie oboje. I znowu długa przerwa. Lyle się odzywa, ale Philip pewnie ucisza go gestem. Wreszcie mówi: – Teraz podzwonię w parę miejsc. Wilder, niedługo do ciebie wrócimy. Rozłączamy się. Krążę przez pewien czas, nie mogąc uwierzyć w podstępny wyczyn Lyle’a. To nowe dno, nawet jak na niego. Powinnam być wściekła, rozgniewana ponad wszelką miarę, ale potrafię się zdobyć tylko na lekką irytację. Po co się przejmować? Wykluczone, żeby Philip pozwolił mi przeprowadzić to solo. Rozwiąże problem w jakiś sposób. Dostaję esemesa od Teddy’ego: Moge sie spotkac z toba o 3 w Green Parrot.

Piszę odpowiedź, kiedy Philip i Lyle znowu dzwonią. Od razu wiem, że wiadomości nie są dobre. W głosie Philipa wyczuwam zdenerwowanie i roztargnienie. Nie jest sobą. – Przed chwilą rozmawiałem z Danielem Kostovą, głównym prawnikiem powodów. Nie zgadza się na odłożenie przesłuchania. Kostova jest... twierdzi, że jest w drodze na Keys. A jeśli... oznajmił, jeśli spróbujemy grać na zwłokę, złoży wniosek do sądu... wniosek o ukaranie nas, do którego dołączy maile Hoffmana jako dowód naszych rzekomych złych intencji. – To proste – odpowiadam. – Nie zjawiamy się. Nie ma świadka,

nie ma przesłuchania. – Nie zadziała – stwierdza Lyle. – Kostova i tak złoży wniosek o ukaranie nas, a w dodatku zyska jeszcze lepszy pretekst do pokazania sędziemu maili Hoffmana. – Nie udało mi się... złapać Ursa – ciągnie Philip. – Będę próbował, ale nie sądzę, byśmy mogli mieć pewność, że EnerGreen zgodzi się na umowę, nawet jeśli my... jeśli oni... jeśli zdołamy przekonać ich o powadze sytuacji. – Ciężko oddycha. – Wilder ma rację. Muszę tam być. Przekazuje Lyle’owi instrukcje dotyczące potrzebnych mu dokumentów, stenogramów innych przesłuchań, kopii nakazów sądowych. Nigdy wcześniej nie był taki rozdygotany. Dotarła do niego powaga sytuacji. Jeśli EnerGreen przegra, bo przesłuchanie potoczy się źle, będzie to wielkim ciosem dla reputacji kancelarii. I dla jego reputacji. – Betty załatwi mi przejazd – mówi Philip. – Ona... powiem jej, żeby zadzwoniła i podała ci szczegóły, Wilder. Lyle, skontaktuj się z Hoffmanem i powiedz mu, żeby z samego rana był gotowy na spotkanie ze mną. – Znowu przerywa. – Tym razem postaraj się przekazać wiadomość prawidłowo. – Philip, ja nie... – protestuje Lyle. – Zamknij się – przerywa mu Philip. – Ani słowa więcej. Lyle i ja milkniemy zszokowani. W kancelarii, w której są prawdziwi krzykacze, Philip słynie z uprzejmości. Nigdy nie słyszałam, żeby podniósł głos albo zwrócił się do kogoś gniewnie. Jest uosobieniem dżentelmeńskiej rezerwy. Przedarcie się przez tę fasadę to po części powód, dla którego seks z nim jest taką zabawą. Był. To po części powód, dla którego seks z nim był zabawą. Kończymy. Sprawdzam wiadomości. Nic od Willa. Mam trochę czasu do spotkania z Teddym, więc postanawiam ułożyć sobie fryzurę. Przeprowadzić próbę przed sobotą. Znajduję salon i wkrótce miły gej robi wszystkie te skomplikowane i bolesne rzeczy, które zawsze chciałam zrobić z włosami. Siadam wygodnie i odprężam się. Fatalnie, że jutro będę musiała spędzić większość dnia w pracy. Ale udział w składaniu zeznań intryguje mnie. Nigdy wcześniej tego nie

robiłam. Znaczy zawodowo. Philip jest niesamowity w takich rzeczach, a słyszałam, że Kostova też sroce spod ogona nie wypadł. Powinno być mnóstwo fajerwerków. Potem rozmyślam o zbliżającym się miesiącu miodowym z Willem. Będziemy mieć świetną zabawę. Dopilnuję, żebyśmy dokładnie wyjaśnili sobie te kwestie z seksem. Kawa na ławę. Będę otwarta i szczera – naturalnie w granicach rozsądku – i rozpoczniemy nasze życie małżeńskie z czystą kartą. Głupio to ciągle powtarzać, ale teraz jestem bardzo szczęśliwa. Rozkosz! Mniej więcej godzinę później wychodzę z salonu. Przystaję, żeby przejrzeć się w witrynie. Nieźle. Całkiem dobrze. Nie ja jedna tak myślę. Za mną zatrzymuje się facet i obserwuje mnie. Odwracam się do niego z uśmiechem, dotykając włosów. – Podoba się? Rewanżuje się uśmiechem. – Bardzo. Do cholery, co ja wyprawiam? Okręcam się na pięcie i śpiesznie odchodzę. Nie mogę w taki sposób flirtować – jestem zajęta! Ale wiecie co? To wcale nie jest wielka sprawa. Zreflektowałam się. To tylko nawyk, z którym muszę zerwać. Dzwoni komórka. To mój dobry kumpel Lyle! – Hej, nieudaczniku! Wykopał cię już na bruk? – Myślę, że na razie jestem bezpieczny – odpowiada Lyle. – Przez jakiś czas Philip nikogo nie będzie wywalał. Coś w jego głosie sprawia, że się zatrzymuję. – Przed chwilą odwieźli go do szpitala – dodaje. Przesuwam się do krawężnika, schodząc z drogi strumieniowi przechodniów. – To nie jest śmieszne, Lyle. – Betty usłyszała huk w jego gabinecie i znalazła go leżącego za biurkiem. Na szczęście ratownicy z pogotowia zdołali go ustabilizować. – Uważaj! – wrzeszczy ktoś, łapiąc mnie za rękę. Jeszcze krok

i weszłabym pod samochód. Skręcam w boczną uliczkę. – Za wcześnie, żeby stwierdzić, czy to był rozłegły zawał, ale widziałem, jak go wywozili. – Lyle gwiżdże. – Nie wyglądał dobrze. Wyczuwam w jego głosie ledwo skrywaną radość. Philip nie przyjedzie. Przesłuchanie się odbędzie, ale bez niego. Muszę radzić sobie sama. Wiem, że zawodowe znaczenie tej sytuacji powinno do mnie dotrzeć, napełniając moją duszę przerażeniem, strachem, drżeniem i tak dalej. Ale szczerze? Mogę myśleć tylko o tym, ile razy – i na ile sposobów – Philip i ja uprawialiśmy seks. Namiętny, forsowny, zwariowany seks. W jego gabinecie, w moim. W hotelu Waldorf. Na – no dobra, już rozumiecie. Kiedy już zacznie, jest jak byk. Ale drobny problem z personelem, dotyczący składania zeznań, sprawił, że pada niczym delikatny kwiatek? Mężczyźni. Nigdy ich nie zrozumiem. – Nie trzeba dodawać, że będziesz jutro sama. Oczywiście to nie jest drobny problem z personelem. Potężny kryzys dotyczący ważnego klienta i ważnej sprawy, który będzie miał – a to jest najbardziej istotne – poważne reperkusje w moim życiu. – Firma nie może przysłać kogoś jeszcze? – Nie. – Mamy osiemdziesięciu adwokatów procesowych. – Słyszę panikę w swoim głosie, ale nie potrafię się opanować. – Mówisz, że wszyscy, co do jednego, są zajęci czymś ważniejszym? – Mówię, że żaden z nich się nie rwie, żeby się wplątać w tę gównianą sytuację – replikuje Lyle. – Philip starał się bardzo, żeby kogoś znaleźć, jeszcze kiedy ładowali go na nosze. Ale nikt nie ma ochoty wlec się przez zamieć, lecieć przez pół kraju i prowadzić przegrane przesłuchanie w przegranej sprawie. Philip prosił, żebym chodził od adwokata do adwokata, dopóki nie znajdę chętnego do zajęcia jego miejsca, ale... wiesz, uświadomiłem sobie, że akurat jestem zajęty. – Ty... ty... och, Lyle, jesteś... – Do głowy nie przychodzi mi żadna adekwatna obelga. – Kostova cię zmiażdży – ciągnie z nadzieją Lyle. – Jest dobry,

Wilder. Dekady doświadczenia. Przypuszczalnie wiele się od niego nauczysz, choć żadnej korzyści z tego nie będziesz miała. Nienawidzę tego, co zaraz zrobię, ale sytuacja jest naprawdę rozpaczliwa. – A ty, Lyle? Nie mógłbyś przyjechać? Chwilę milczy. – Mógłbym to rozważyć – mówi wreszcie – ale musisz mnie poprosić. Przygryzam wargę, zamykam oczy i krzyżuję palce. – Proszę… – O co? – Proszę, czy możesz... – To mnie wykończy. Próbuję jeszcze raz. – Proszę, czy możesz przyjechać i mi pomóc? Jego śmiech dźwięczy w telefonie. – Za skarby świata. – Ty dupku! – krzyczę. – To będzie fatalne dla kancelarii. Nie przejmujesz się tym? Prycha pogardliwie. – Nie jestem partnerem. Tak czy owak, mi zapłacą. Nasi klienci to dranie, sama tak mówiłaś. Czemu miałbym nadstawiać dla nich karku? Ta upokarzająca przegrana nie odbije się na mojej reputacji... Niestety, tego samego nie da się powiedzieć o tobie. – To wszystko twoja wina! – wołam w bezsilnej wściekłości. – Może. Ale ty będziesz ponosiła odpowiedzialność. Kiedy to się skończy, Philip może cię nie wywali, ale sprawa na zawsze do ciebie się przyczepi. W kancelarii i poza nią. Będziesz prawniczką, która w pojedynkę przegrała największy w dziejach proces o zanieczyszczenie środowiska. Ma rację. Z punktu widzenia prawników to bez znaczenia, że przestępstwo popełnił EnerGreen, a nie ja. Tylko moje nazwisko znajdzie się na stenogramach jako adwokata strony pozwanej w trakcie tego składania zeznań. Na nagraniach mój głos będzie na próżno zgłaszał sprzeciwy, podczas gdy Kostova będzie miażdżył Hoffmana. Cała sprawa przypuszczalnie przyciągnie uwagę mediów, nie wspominając o zainteresowaniu ze strony rządu. Wybrane kawałki być może pojawią

się na YouTube. Okryję się sławą. Raczej niesławą. Jasne, niektórzy ludzie zrozumieją, że to nie moja wina i nic nie mogłam poradzić. Niektórzy będą się nade mną litować. Ale nigdy, przenigdy mnie nie zatrudnią. Ściskam komórkę tak mocno, że dłoń mnie boli. – Masz szczęście, że nie stoję w twoim gabinecie, Lyle. Ignoruje mnie. – Ale kto wie? Może jednak Philip cię zwolni. To cię nauczy. – Czego, Lyle? – Że pieprzenie się z szefem nie zawsze popłaca. – Jezu Chryste! – krzyczę, tracąc panowanie nad sobą. – Nie pieprzyłam się z nim dlatego, że był moim szefem! Pieprzyłam się, bo chciałam się z nim pieprzyć! Wokół mnie robi się cicho. Rozglądam się. Chodnik przede mną blokuje grupa maluchów. Na zielonych koszulkach mają karteczki z imionami. Trzymają się za ręce, tworząc uroczy łańcuch. Znam te koszulki. Znam kobietę w średnim wieku, która prowadzi dzieci. Po mniej więcej trzech sekundach już wiem, kim jest. – Pani Carter? Moja przedszkolanka kręci głową. – Lily Wilder. Co za słownictwo. Zamykam oczy. – Przepraszam. Bardzo... przepraszam. – Odwracam się i ruszam w przeciwną stronę. – Więc to jest tylko taki zbieg okoliczności? – pyta Lyle. – Bzykałabyś się z Philipem, nawet gdyby nie pomogło ci to w karierze, nawet gdybyś nic z tego nie miała? Oczekujesz, że w to uwierzę? – Niczego nie oczekuję, Lyle. Ale zastanów się nad tym, co powiedziałeś, i porównaj z rzeczywistością. Zerknij do mojego wykazu godzin. Zobaczysz, ile ich jest. Dobrze wiesz, że pracuję tak samo ciężko jak ty i dostaję swój przydział gównianych spraw. Tak? Lyle milczy. – Mam dla ciebie wiadomość, Lyle. Kiedy kobieta decyduje się

na seks, nie zawsze ma ukryte powody. Niekoniecznie zależy nam na władzy, prokreacji, bezpieczeństwie w związku czy przełomie w karierze. Czasami zależy nam po prostu na seksie. Przypuszczalnie to ci się nie mieści w głowie. Przypuszczalnie to cię trochę przeraża, ponieważ nie pasuje do twojego niezwykle ograniczonego zrozumienia psychiki kobiet. Jest niezgodne z przesłaniem, które słyszysz od kołyski. Hola. Przesłanie? Muszę uważać, zaczynam gadać jak Ian. – Posłuchaj, Wilder – mówi Lyle. – Nie obchodzi mnie... Przerywam mu. – Obchodzi cię. Oczywiście, że tak, w przeciwnym razie nie narażałbyś na przegraną procesu o dwadzieścia miliardów, żeby mnie wykończyć. Obchodzi cię, więc ci to wyjaśniam w nadziei, że dostrzeżesz, jak bardzo się mylisz. A oto punkt zasadniczy, Lyle. Nie istnieje Kobieta przez duże K, nie ma modelu standardowego, który tłumaczy wszystkie kobiety. Podnoszę głos i gwałtownie gestykuluję wolną ręką. Zbliżająca się ku mnie starsza para obchodzi mnie szerokim łukiem. Nie mogę powiedzieć, że się im dziwię. – Chcesz wiedzieć, dlaczego spałam z Philipem? Ponieważ miałam na to ochotę, Lyle. Może wybieram starszych mężczyzn, bo mnie kręci siwizna, bo większość facetów w moim wieku to nudziarze albo mam poważne, bardzo poważne problemy z tatusiem. Ale wiesz co? Prawdę mówiąc, nie wybieram wyłącznie starszych. Młodych też. Lubię wszystkich facetów. I nadal będę ich lubić i sypiać z nimi – albo nie lubić i nie sypiać – ale wyłącznie z powodu własnych preferencji, a nie preferencji i założeń takich ograniczonych typów jak ty. Puenta, Lyle? Mylisz się. Co do mnie i we wszystkich innych sprawach też. Czy to jasne? Jakieś pytania? Nie? To świetnie. W takim razie ty i ten twój rachityczny, władczy, przerażony penisik możecie się pierdolić, rozumiesz? Bo nikt inny tego nie zrobi. Rozłączam się. Z trudem łapię powietrze. Więc tak wyglądają spokój, zadowolenie i szczęście. Niesamowite. Patrzę na zegarek i biegnę do Green Parrot.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 20 Nie wiem, cholera, co ja wyprawiam, w samym środku kryzysu, na dwa dni przed ślubem, spotykając się z Teddym w podejrzanej knajpie przy Whitehead Street. Ale oto jestem i on także. Wygląda na czujnego, znudzonego, niespokojnego i poirytowanego. Na stoliku przed nim stoi piwo. Siadam naprzeciwko. Teddy patrzy na moją skomplikowaną fryzurę, a mnie od razu ogarnia zakłopotanie. Niesforny lok muska mnie w policzek, więc pośpiesznie zakładam go za ucho. – Myślałam, że nie możesz pić na służbie – mówię. Podnosi szklankę i upija łyk. – Nie jestem na służbie. Posyła mi cierpliwy uśmiech, który nie obejmuje oczu. – Przed chwilą wpadłam na naszą przedszkolankę. – Panią Carter? – Nadal za mną nie przepada. – Niespodzianka. – Rozgląda się, jakby szukał najbliższego wyjścia. – Babcia mówiła mi, że wstąpiłeś do wojska. Teddy potakuje. – Dlaczego? Pije piwo. – Z miłości do ojczyzny. – Daj spokój. Milczy. – Służyłeś za granicą? Odstawia szklankę. – I naprawdę z tego powodu mnie tu zaprosiłaś, Lily? – Chciałam się z tobą zobaczyć. Nadrobić zaległości. Wzdrygam się. To był całkowicie niewłaściwy ton. Teddy też to

wie. Rozkłada ręce, jakby chciał powiedzieć: Więc jestem. – Dlaczego jesteś na mnie zły, Teddy? – Nie jestem zły. Dystansem, chłodem i opanowaniem chce mnie zirytować, zawsze tak było. I to działa. Jak zawsze zaczynam mu docinać. – Jesteś na mnie wściekły od czasu tego spotkania w poniedziałek. Nie kłam. Nadal wiem, kiedy kłamiesz. – Nie bądź taka pewna. Do stolika podchodzi barman, proszę o szklankę wody. – Dlaczego jesteś na mnie zły? – powtarzam. – Nie jestem. – Unika mojego wzroku. Próbuję z innej strony. – Lubisz swoją pracę? – Tak. – Jesteś w niej dobry? – Tak. – Melody to twoja dziewczyna? – Melanie. Owszem, tak. – Kochasz ją? Nie odpowiada. – Dlaczego jesteś na mnie zły? – Nie jestem. – Co u twojej mamy? – W porządku. – Dlaczego jesteś na mnie zły? – Bo wyjechałaś! – krzyczy, uderzając dłonią w stół. Podskakuję. Szklanka z piwem spada i rozbija się na podłodze. Patrzy na nas barman. Kilka osób podnosi głowy. – Szczęśliwa? – pyta Teddy. – Kazali mi wyjechać – mówię cicho. – Nie miałam wyboru. – Pisałem do ciebie – odpowiada niskim, wzburzonym głosem – ciągle i ciągle. Ani razu nie dostałem odpowiedzi. Nigdy się ze mną nie skontaktowałaś. Miałaś wrócić. Przyrzekłaś. Z nim zawsze tak było: chował w sobie uczucia, aż wreszcie tama pękała.

– Sprawy się skomplikowały – mówię. – Nie opowiadaj bzdur, Lily! Musiałaś wyjechać. Ja poszedłem do więzienia. – To nie było więzienie – sprzeciwiam się i natychmiast tego żałuję. Śmieje się z niedowierzaniem. – Żartujesz sobie ze mnie? – Przepraszam. Nie to miałam na myśli. Ja... sama nie wiem, Teddy. Miałam czternaście lat. Spanikowałam. Nie wiedziałam, jak sobie z tym poradzić. Lee był... – Tu nie chodzi o Lee. – Oczywiście, że chodzi! Gdyby nie ja, nadal by żył. Nachyla się ku mnie nad stołem. – Lily, tu nie chodzi o Lee. Był popieprzony na długo przed tym, zanim ty się do niego dobrałaś. Chodzi o ciebie i o mnie. O to, że się kochaliśmy i porzuciłaś mnie. – Ja nie... – Zaczęłaś od nowa na północy ze swoim bogatym tatusiem. A ja poszedłem do pudła. Przepraszam. Unosi dłonie w kpiącym geście poddania. – Pozwól, że to skoryguję. Pod przymusem rozpocząłem naukę w Avon Park Youth Academy. Bardzo śmieszne. W tamtym czasie nie bardzo przypominało to akademię, jeśli wziąć pod uwagę te wszystkie gangi i dilerów narkotyków. Częstotliwość, z jaką obijano mnie na kwaśne jabłko. Zachowanie mamy, która nie mogła przestać płakać za każdym razem, kiedy mnie odwiedzała. Ale tak, to było liceum. Naprzód, Jeźdźcy. Teraz ja nie mogę spojrzeć mu w oczy. – Chcesz wiedzieć, dlaczego zaciągnąłem się do wojska? Kurwa, nie miałem wyboru, Lily! I jasne, przez cztery lata świetnie się bawiłem. Po powrocie wstąpiłem do policji, co nie było łatwe, zważywszy na moją kartotekę w sądzie dla nieletnich, ponieważ jednak dwa razy o mało nie dałem się zabić w Afganistanie i nazbierałem kilka medali oraz ran, dopisało mi szczęście i zaimponowałem ludziom na wysokich stanowiskach. Czuję, jak po moim policzku toczy się łza. Wycieram ją.

– Więc tak, Lily, stara przyjaciółko, tym się zajmowałem – ciągnie Teddy niestrudzenie. – Pewnie, że miło spotkać się z tobą po tylu latach. Teraz twoja kolej. Przypomnij mi, ile czasu spędziłaś w tym fikuśnym szpitalu? – Dziewięć tygodni – odpowiadam cicho. – Dziewięć tygodni. Potem poszłaś do szkoły z internatem, prawda? I do college’u. A po college’u na studia prawnicze. Gdzie pracujesz? W jakiejś wielkiej nowojorskiej kancelarii, prawda? Jaki masz gabinet? Z ładnym widokiem na park? – Przepraszam. Teddy, tak bardzo mi przykro. – Opuściłaś mnie – mówi z naciskiem. – Ani razu do mnie nie napisałaś. Wiadomość od ciebie znaczyłaby dla mnie bardzo wiele. Bo ty byłaś dla mnie całym światem. Ale wyjechałaś. Na zawsze. A teraz wracasz, żeby wyjść za mąż. Domyślam się, że powinienem się z tego cieszyć. Cieszyć się, że znowu cię widzę. – Nienawidzisz mnie. Nagle powietrze z niego uchodzi i garbi się. Gniew znika. Patrzymy na siebie. – Jeśli to będzie dla ciebie pociechą – mówię – nie jesteś w stanie oceniać mnie tak surowo, jak ja oceniam siebie. Pochyla się, znowu wściekły. – Czyżby? Wiesz co, Lily? Ocenianie siebie, to znaczy świadomość, że w jakiejś sprawie postępujesz źle, ale gówno z tym robisz? To nie naprawi sytuacji. Podnoszę ręce. – Dobra, Teddy, wygrałeś. Nie chcesz o tym słuchać. Więc rozmowa chyba nie ma sensu? – To ty chciałaś się ze mną spotkać! Napijmy się jak starzy przyjaciele, tak to brzmiało? Ja nie chciałem więcej cię widzieć! Okay, w poniedziałek wieczorem to byłem ja. Usłyszałem, że wróciłaś, zachowałem się impulsywnie. Żałuję tego. Bo zobaczyłem, co robisz. Popatrzyłaś na mnie i postanowiłaś tak to rozegrać, jakby między nami nic nigdy się nie zdarzyło. Po prostu starzy przyjaciele, kumple spędzający miło czas. Widziałem, kiedy podjęłaś tę decyzję. Zobaczyłem w twoich oczach. A to oznacza, że wiesz, co zrobiłaś. I nie zaprzeczaj,

bo ja też zawsze wiem, kiedy kłamiesz. Do tej pory wpatrywałam się w stół, ale teraz patrzę na niego i nagle jest znowu rozgniewanym i urażonym chłopcem. – Kochałem cię. Kochałem cię, a ty mnie odrzuciłaś. Chcę go wziąć za rękę, ale ją cofa. – Nie. Spóźniłaś się. – Wstaje i wychodzi z baru. Odprowadzam go wzrokiem, potem krzyżuję ręce na stole i kładę na nich głowę. Oczywiście Teddy ma rację. Porzuciłam najlepszego przyjaciela na świecie. Najlepszego przyjaciela i pierwszą miłość. Uciekłam, ponieważ łatwiej było uciec niż poradzić sobie z sytuacją. Zostawiłam za sobą zniszczenie i udawałam, że tego nie widzę. A potem zachowywałam się, jakbym za sprawą magii mogła tu wrócić, wrócić w jego życie i wszystko byłoby między nami w porządku. Zwierzyłabym się mu ze swoich problemów, a on by mi pomógł. Mama Willa trafiła w sedno: zmieniłam się, ale na gorsze. Myślę o pracy. O tym, jak uwielbiam wykpiwać i krytykować swojego strasznego klienta, dystansować się od niego w myślach. Atakować go jako całkowicie samolubny organizm, który wykorzystuje jedno przestępstwo, żeby popełnić następne, dokłada wszelkich starań, by zapewnić lepszą pozycję dla siebie i swoich interesów, nie dbając o nic innego. Brzmi znajomo. Dzisiaj rano uświadomiłam sobie, że kocham Willa. Że chcę wyjść za mąż. Zdołałam też pokonać jego mamę w grze, której zasady sama ustaliła, dzięki czemu oczyściłam drogę dla własnego szczęścia. Ale co ta wygrana właściwie oznacza? Okazję do dalszych kłamstw. Nieprzerwanego łańcucha kłamstw. Oszukiwania jedynej osoby, która nigdy nie skłamała. Która zawsze mówiła prawdę. – Przepraszam? Podnoszę głowę. Barman przyszedł, by uprzątnąć rozbitą szklankę Teddy’ego. – Nie może pani tu spać. – Uśmiecha się przepraszająco. – Ja nie śpię, Lloyd. Mobilizuję swoje niezwykle ograniczone środki.

– Podać pani coś do picia? – Nie, dziękuję. Muszę iść.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 21 Wychodzę z baru i wracam do hotelu. Do wielkiej rodzinnej kolacji pozostało niewiele czasu, siadam więc na balkonie i zastanawiam się. Później długo stoję pod prysznicem. Maluję się, poprawiam włosy, prasuję ulubioną sukienkę. Przygotowuję się, wkładając zbroję. Nie jestem tylko pewna, z kim będę walczyć. Może z samą sobą. W restauracji stoję chwilę w progu wynajętej salki. Wszyscy tam są, usadzeni wokół stołu jak na obrazie. Ale to nie jest portret solidnej rodziny, tylko jedna z tych wielkich barwnych scen pędzla Caravaggia albo innego barokowego malarza. Znacie je: miejscem akcji jest jaskinia hazardu albo tawerna, wiele się na nich dzieje, przedstawiają najróżniejszych złodziei, rzezimieszków i kobiety lekkiego prowadzenia na sekundę przed tym, gdy w ruch idą noże. U szczytu stołu siedzi tata, roztaczając aurę arystokraty, przegląda kartę win i co chwila podnosi wzrok, żeby uśmiechnąć się do pochylonej nad nim kelnerki. Po lewej ma Anę, która marszczy się i mamrocze do siebie, podczas gdy kciukami pośpiesznie stuka w klawiaturę telefonu. Koło Any tata Willa rozpaczliwie próbuje zrobić wrażenie na Jane jakąś zawiłą prawniczą anegdotą. Jane słucha go uprzejmie, bawiąc się wielkim szafirowym pierścionkiem na prawej dłoni, i chyba żałuje, że kamień nie jest wypełniony trucizną. Dalej jest mama – to znaczy powinna być, tylko że z włosami spadającymi jej na twarz klęczy i próbuje zrobić coś, żeby stół przestał się kołysać. Naprzeciwko babcia robi wykład o kolosalnej głupocie Sądu Najwyższego, a zniecierpliwiona Anita stuka paznokciami w blat, nie ma okazji wtrącić słówka. Obok niej Will zerka na komórkę, po czym niespokojnie się rozgląda. Czeka na mnie. Łatwo sobie wyobrazić, jak wieczór mógłby się potoczyć. Po zamieszaniu z przedstawieniem sobie wszystkich atmosfera zaczyna się rozluźniać, w czym niewątpliwie pomaga jedzenie i wino. Tata czaruje

rodziców Willa. Ana opowiada fascynujące polityczne plotki. Babcia i Anita jakimś cudem znajdują wspólny grunt. Harry snuje zabawne historyjki z dzieciństwa Willa. Rozpoczęlibyśmy powolny, trudny proces poznawania się, tworzenia wielkiej, skomplikowanej, podzielonej na frakcje jedności, która otacza każde małżeństwo. Założę się, że to by była świetna zabawa. Will mnie dostrzega, zrywa się z krzesła i obchodzi stół. Całuje w policzek. – Hej, pięknie wyglądasz. – Dziękuję. Ty też rewelacyjnie. – Nigdy dotąd nie widziałam go w garniturze i krawacie. Nawet się ogolił. Jest taki przystojny. Z trudem przełykam ślinę. – Will? Musimy porozmawiać. – Chodźmy na drinka – proponuje. – Tylko we dwoje. Prowadzi mnie korytarzem do baru, gdzie wybiera stolik w kącie. Podchodzi kelnerka, Will zamawia piwo. – Coś dla pani? Kręcę głową. Pora to zrobić. – Will, jest parę spraw, o których muszę z tobą porozmawiać. – Pozwolisz, że zacznę pierwszy? – Nabiera powietrza w płuca i wypuszcza. Przesuwa rękami po włosach. – Cały dzień o tym myślałem i... to właściwie śmieszne. Wiesz, kiedy byliśmy w Audubon House, ślub stał się... nagle bardzo realny. Nigdy wcześniej tak tego nie odbierałem. Oczywiście wiedziałem, że ma do niego dojść, ale... i przez cały dzień myślałem, no wiesz, o... – Urywa. Spuszcza wzrok i wyciera dłonie w spodnie. – Wiesz co? Nie będę owijał w bawełnę. – Patrzy mi w oczy. – Wszystko wiem, Lily. Gapię się na niego niezdolna wykrztusić słowa. Kelnerka przynosi piwo. Will upija długi łyk. – Nie byłaś mi wierna – ciągnie. – Wielokrotnie. Żołądek mi się ściska, twarz pali. Mam wrażenie, jakby w sali zabrakło powietrza. – Skąd? – pytam. – Skąd wiesz? – Zawsze wiedziałem – odpowiada krótko. – Niemal od samego początku.

– O czym ty mówisz? – Lily, wracałaś z „pracy” w środku nocy, kompletnie wstawiona, z rozczochranymi włosami. Zawsze kleciłaś jakieś wyjaśnienia, gdzie byłaś i co się zdarzyło. Widzę, jak patrzysz na innych mężczyzn, kiedy myślisz, że nie zwracam na ciebie uwagi. A pewne rzeczy, które robisz w łóżku, świadczą jednoznacznie, że ostatniego dziesięciolecia nie spędziłaś w klasztorze. I wreszcie? – Uśmiecha się do mnie niemal litościwie. – Zostawiasz byle gdzie swój telefon z tą amatorską listą kontaktów. Musiałbym być kretynem, żeby niczego nie podejrzewać. Znowu pije piwo. Jak może być taki spokojny? Jestem kompletnie zagubiona, ale jakoś udaje mi się wyłapać jeden szczegół. – Rozgryzłeś mój system esemesowy. – Dwa oddzielne telefony to jedyny sposób – odpowiada. – Podać jeszcze jedno piwo? – pyta kelnerka. Will kiwa głową. Kelnerka zwraca się do mnie. Kręcę głową. Nie odrywam od niego oczu. – Co to znaczy dwa telefony? Will siada wygodnie. – To prowadzi nas do następnej sprawy. – Znowu patrzy mi prosto w oczy. – Ja robiłem to samo. Gapię się na niego. Nie odwraca wzroku. – Co? – Też byłem niewierny. – Nieprawda. – Ależ tak, Lily. – To ma być żart? – pytam drżącym głosem. – Jakiś pokręcony sposób na ratowanie dumy? Ale posłuchaj: to, co robię, nie ma nic wspólnego z tobą. – Wiem. Wierz mi, rozumiem. – Nie! – krzyczę trochę za głośno. – Nie rozumiesz. Nie możesz. Nie jesteś mną. Jesteś Willem Fieldem. Masz trzydzieści dwa lata i ile? – trzy doktoraty. Pracujesz w kurewskim Metropolitan Museum of Art! Jesteś zabawny, głupkowaty i słodki. Kochasz mnie. Nie możesz być mną. – Kocham cię i sypiam z innymi kobietami – słyszę.

– To niemożliwe. Pochyla się. Uciekam wzrokiem, ale chwyta mnie za brodę i zmusza do spojrzenia mu w oczy. – Nie niemożliwe, Lily. Prawdziwe. Pamiętasz kelnerkę, która nas obsługiwała w poniedziałek wieczorem? Żartowałaś ze mnie, mówiłaś, że jej się podobam? Tak, podobałem się. Dała mi swój numer telefonu, kiedy poszłaś do toalety. Spotkałem się z nią następnego dnia, po wieczorze kawalerskim. I jeszcze raz w środę. Cofam się, ale nie potrafię oderwać od niego wzroku. – Kiedy tamtego wieczoru wróciłem do hotelu, chciałaś się ze mną kochać, ale mi nie stanął, pamiętasz? To nie był kac, Lily. – Dlaczego mi o tym mówisz? – pytam zdławionym głosem. Bierze mnie za ręce, patrzy badawczo w oczy. – Bo nie chcę, żebyśmy się dłużej okłamywali! To nas wykańcza. Próbowałem powiedzieć ci prawdę w poniedziałek, ale stchórzyłem. Poniedziałek. Nasza długa, dziwna dyskusja o przeszłości. Myślałam, że chce wyciągnąć ze mnie informacje, a tymczasem on zbierał się na odwagę przed wielką spowiedzią. Uwalniam ręce. – Nie wierzę ci. Przez chwilę patrzy na mnie zdumiony, potem wyjmuje telefon z kieszeni i kładzie na stole. – Co to jest? – Mój telefon służbowy. Rzekomy. – Co ty... – Przeczytaj esemesy – przerywa mi. Patrzę na telefon. – Jest zablokowany. – Kod to pięć-cztery-pięć-dziewięć. Wpisuję. Ekran ożywa. – Cyfry oznaczają LILY – mówi Will. – Mam nadzieję, że później będziesz o tym pamiętać. – Później? Bierze ode mnie telefon, otwiera esemesy i oddaje mi aparat. – Kiedy skończysz.

Przewijam listę. Są na niej setki pozycji. Dziwne, nie zawiera imion osób, z którymi Will esemesuje, tylko numery telefonów. Otwieram na chybił trafił. Ktoś pisze: gdzie jestes

Will odpowiada: W lozku.

Otwieram inną rozmowę. co teraz robisz?

Will odpisuje: Jestem w pracy.

zrob sobie przerwe.

Wykluczone.

wynagrodze ci to

Musisz bardzo sie postarac.

haha jak bardzo

I następna: nie moge sie doczekac spotkania

Nie czekaj. Moze byc niebezpiecznie.

lol poswiec mi godzine Data wskazuje, że to było wczoraj rano. Kelnerka stawia przed Willem piwo. Biorę szklankę i upijam kilka wielkich łyków. Zaczynam się dławić. Will chce podejść i walnąć mnie w plecy, ale macham ręką, żeby tego nie robił. – To nie jest twój telefon – mówię z trudem. – Niemożliwe. Czytam: jutro wieczorem?

A moze teraz?

powaznie?

Bede za 20 min.

Wysłane dwa tygodnie temu. – Teksty są idiotyczne – mówię. – Jesteś bystrzejszy niż ja. Ja... chce zebys mnie zwiazal i...

Nie, nie, nie. Wykluczone. Sprawdzam kontakty. Folder jest pusty. – Dlaczego tu nie ma nazwisk? – Zapamiętuję numery. Tak jest bezpieczniej. – Wymyśliłeś to. Jakimś sposobem sprokurowałeś.

Zaraz jednak milknę. Klikam na esemesa ze zdjęciem dziewczyny. Rudowłosej. Jest naga, uśmiecha się do kamery i leży z jedną ręką pod głową. To łóżko Willa w jego dawnym mieszkaniu. Rozpoznaję wezgłowie. Podnoszę wzrok. Will wyjmuje telefon z mojej dłoni. Nie potrafię oddychać. Gardło mam ściśnięte. Czy to naprawdę się dzieje? Czy to naprawdę może być prawda? Przede mną otwiera się otchłań, wpadam do niej, lecę przez świat, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. Wszystko jest nowe. Wszystko jest dziwne. – I jeszcze o jednym musisz się dowiedzieć. – Przewija listę esemesów, potem podaje mi telefon. Otworzył na rozmowie z sobotniego wieczoru. Zaczyna się od wiadomości z brooklyńskiego numeru: gdzie jestes?

W domu. A ty?

w klubie. Okropna nuda.

Spotkamy sie u ciebie.

haha

Naprawde.

nie moge.

...

zaraz. Ona wychodzi

idzie do pracy. Wiec sie spotkamy – Sobota wieczorem? – pytam. – Na mojej imprezie? Will wybiera numer. Włącza głośnik i kładzie telefon między nami. Słyszymy metaliczny sygnał. Potem ktoś odbiera. – Mówiłam, że nie chcę więcej cię słyszeć. Znam ten głos. Tę ostrą, trochę nosową intonację. Słyszałam ten głos w trakcie tysiąca późnowieczornych szeptanych rozmów w bibliotece nad książkami i kawą. Gdy kułyśmy do końcowych egzaminów. Ten głos pierwszy mi pogratulował, kiedy ogłoszono listę przyjętych do izby adwokackiej. – Halo? – mówi Nicole. – Will? Patrzę na telefon. Will kończy rozmowę. Nicole i Will. Moja przyjaciółka Nicole. I Will, mój narzeczony. Człowiek, którego kocham. Rzucam się na niego przez stół. Łapie mnie za ręce, nie dopuszczając, żebym wydrapała mu oczy. – Lily! Przestań! – Ty skurwysynu! – wrzeszczę. Ponawiam próbę ataku, ale on trzyma mnie mocno. W barze zapada cisza. Wyrywam się – pragnę jedynie go dopaść, sprawić, by poczuł choć ułamek bólu i furii, które ja teraz czuję. Chcę gryźć, kopać i wrzeszczeć. – Wiesz, że w domu miała pluskwy, Will? Jeśli je do nas przywlokłeś, to cię, kurwa, zabiję! – Wszystko w porządku – zapewnia kelnerkę, która zbliża się

do nas z wahaniem. – Nic się nie dzieje. – Zwraca się do mnie: – Lily, uspokój się. Nie możesz się wściekać. – Powoli, czujnie mnie puszcza. – Nie mogę się wściekać! – powtarzam głośno. – Bardzo ciekawe. Nie mogę się wściekać! – Lily, proszę. – A jednak się wściekam – syczę. Świeża fala furii napełnia mnie energią. – Czuję się odrobinę... wściekła. Czy to nie dziwne? Nie zaskakujące? Powinieneś opisać wszystko w naukowej rozprawie. Zakładając naturalnie, że rzeczywiście jesteś archeologiem, a nie pieprzonym śmieciarzem! Znowu chcę go podrapać, ale chwyta moje ręce. – Przestań! – Jak mogłeś, Will? Z moją druhną! Przysuwa twarz do mojej. – Gryzie cię, że jest w orszaku ślubnym? Na pewno chcesz to roztrząsać, Lily? Przestaję walczyć. Siedzę pochylona ku niemu nad stołem – staram się odsunąć, ale mi nie pozwala. – Nie jesteś zła – mówi. – Jesteś zaskoczona. Zszokowana. Ale to nie może cię aż tak boleć. Nie ciebie. Patrzę na niego. Wściekłość rozpływa się, znika tak szybko, jak się pojawiła. Will pewnie to wyczuwa, ponieważ mnie puszcza i czujnie siada, czekając na następny atak. Ale ja mam tylko jedno pytanie. Zadaję je cicho i spokojnie: – Dlaczego poprosiłeś, żebym za ciebie wyszła, Will? Pochyla się i bierze mnie za ręce. – Ponieważ cię kocham. Uwalniam dłonie. – To niemożliwe. – Lily Wilder, zakochałem się w tobie w chwili, gdy cię zobaczyłem. Kiedy podeszłaś do mnie w barze i położyłaś mi rękę na ramieniu, a ja się odwróciłem i uśmiechnąłem do ciebie. Wtedy zaczęło się moje życie. Wszystko, co było przedtem, to... przygotowania. Wiosenny trening. – Uśmiecha się. – Gra wstępna. Weszłaś i nagle świat z czarnego zmienił się w kolorowy. Wszystkiemu nadajesz wyrazistość.

Przy tobie muzyka brzmi lepiej, jedzenie smakuje lepiej. Alkohol staje się zbędny. Nigdy nie wiem, co zrobisz ani co powiesz, i to jest ekscytujące. Czasami trudno mi oddychać, kiedy jesteś koło mnie. Martwię się, że serce od tego szybkiego bicia zacznie mi szwankować. Jesteś mądra i piękna. Prowadzimy prawdziwe rozmowy. Jesteś słodka, serdeczna i zabawna. Kocham cię tak bardzo, że zaczynam tracić rozum. A jeśli nie spędzę z tobą reszty życia, naprawdę będę miał kłopoty z wymyśleniem, co ze sobą począć. Czuję, jak oczy wypełniają mi się łzami. Uporządkujemy to. Naprawimy. Znajdziemy sposób. – Ale wciąż chcę sypiać z innymi kobietami – dodaje Will. Z całej siły go policzkuję. Odgłos odbija się echem w sali. Goście, którzy jeszcze na nas nie patrzyli, teraz się ku nam odwracają. Will milczy, trzymając się za policzek. Jego komórka leży na stole. Biorę ją i wrzucam do torebki. – Wracam tam. – Głową wskazuję salę, gdzie czekają nasze rodziny. – Nie idź za mną. Ściągam pierścionek zaręczynowy, mój piękny, romantyczny pierścionek. Kładę go na stole, odwracam się i wychodzę.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 22 W wynajętej salce podchodzę prosto do Anity. – Ślub odwołany – mówię do niej. Zapada cisza. – Twój syn czeka na zewnątrz. Ona wstaje. Harry patrzy na nią. – Anito, coś ty zrobiła? Nie odpowiada, więc Harry odwraca się do mnie: – Co ona zrobiła? Wyciągam krzesło i opadam na nie. Nalewam sobie pełny kieliszek wina i wypijam do dna. Kiwam z uznaniem głową. – Doskonałe, prawda? – Tata się uśmiecha. – Spróbuj białego. Stawiam kieliszek na śnieżnobiałym obrusie i przyglądam się wszystkim po kolei. Babcia. Mama. Jane. Ana. Tata. W ich oczach jest tyle miłości, tyle smutku, współczucia i sympatii. Nie na długo! – Jesteście bandą godnych pożałowania łgarzy i drani – zaczynam. – Zmarnowaliście moje życie. – Lily, misiaczku – przemawia Ana łagodnie – wiem, że musisz się teraz czuć okropnie, ale postąpiłaś słusznie. – To na pewno było trudne – dodaje mama. – Nie musisz jednak wyładowywać się na nas. – Trudne? – krzyczę. – Jesteś pewna, że to było trudne? Cholera, a skąd możesz to wiedzieć? Jesteś pogrążona we własnych dramatach. A ja mam poważne problemy! Mam też około siedemnaściorga rodziców i byłoby miło, gdybym mogła zwrócić się do nich po radę albo zachętę. Ale nie! – Gwałtownie macham rękami. – O nie! Odzywacie się do mnie tylko po to, żeby mi nagadać, zgłosić propozycje rozsadzenia gości albo kiedy przypadkowo esemesujecie do mnie zamiast do osoby, z którą się potajemnie bzykacie! Patrzę na ojca. Mówi mi spojrzeniem: Proszę nie, proszę nie,

proszę nie. – Znam was! – Wskazuję ich po kolei. – Znam was wszystkich! Jesteście winni, winni, winni! – Akurat, cholera! – prycha babcia. – Ty jesteś w porządku – ustępuję. – Chociaż mnie rozpieszczałaś. Pozwalałaś na wszystko. Powinnam była zostać skuta od dnia, gdy zaczęłam raczkować. Nie, mówię o pozostałych. Co za doskonały zbiór wzorów do naśladowania. Ty, mamo. Przez całe moje dzieciństwo płakałaś za facetem, który cię rzucił. Jane. – Odwracam się do niej. – Jesteś bezduszną, dbającą wyłącznie o pozycję towarzyską wampirzycą. – Teraz patrzę na Anę. – A ty chyba jesteś najgorsza z całej bandy. – Wyginam z niesmakiem usta. – Członkini Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych. Ana ze złością rzuca komórkę. Podnoszę rękę. – Nie, nie jesteś najgorsza. Daleko ci do tego. Nie, bez wątpienia zdobywcą pierwszego miejsca jest Henry. – Przenoszę na niego wzrok. – Kochanie, rozchorujesz się od tego – mówi kojąco. – Czy ktoś z was ma pojęcie, dlaczego jestem taka popieprzona? – krzyczę. – Przychodzi wam coś do głowy? Wszyscy są na mnie wkurzeni, więc mają kilka propozycji. – Wybrakowane geny? – odzywa się babcia. – Nadpobudliwe libido? – sugeruje Jane. – Ciągłe nadużywanie alkoholu? – dodaje Ana. – Dobra, tak! Zgoda na wszystko. Ale co ważniejsze, nie wyposażono mnie w mocne fundamenty moralne. Dzieci uczą się przez przykład. Popatrzcie na moje przykłady. Jesteśmy bandą strasznych łgarzy. To się musi zmienić. Naszej rodzinie potrzebna jest szczerość. Henry? – Celuję w niego palcem. – Zaczynasz. Wpatruje się we mnie spanikowany, ale potem coś się dzieje. Dociera do niego istota sprawy. Widzę, jak z błagającej, bezradnej, udręczonej istoty przekształca się w człowieka zdecydowanego i odważnego. Prostuje ramiona, usztywnia górną wargę. Odwraca się do byłych żon. – Sypiam z wami wszystkimi – ogłasza. Cisza jak makiem zasiał. Patrzą na niego, potem wymieniają

spojrzenia. – Z Aną też? – pytam. Tata zerka na nią z ukosa. – Obawiam się, że tak. – Jesteś niesamowity! Przypuszczam, że to też moja wina. Wpadliście na siebie, zaczęliście rozmawiać o ślubie i... – O nie. – Ojciec chichocze. – Sypiamy ze sobą od lat. Gapię się na niego. – W gruncie rzeczy nigdy nie przestaliśmy – dodaje Ana. – Jane, a z tobą? – Od kilku tygodni. Kat? – Od kilku miesięcy. Głównie via Skype. Wpatruję się w nie. Naprawdę im to nie przeszkadza? Spoglądam na tatę. Wydaje się tak samo wstrząśnięty ich reakcją jak ja. – Mamo, ale przecież go kochasz! Wzdychałaś do niego od wielu lat! – Och, skarbie. Skończyłam z tym dawno temu. – Poważnie? – pyta tata. – Oczywiście, Henry. – Mama się uśmiecha. – Teraz wykorzystuję cię tylko do seksu. I znowu zapada cisza. Potem rozlega się stłumiony chichot. Nie wiem, która to, może Ana. Mama też chichocze. I Jane. Wkrótce wszystkie trzy zanoszą się śmiechem, z trudem łapiąc powietrze. Pochylona Ana bije pięściami w stół. Mama wyciera łzy. Jane śmieje się teatralnie. Tata i ja patrzymy na nie zaskoczeni. Babcia nie kryje niesmaku. – Moje kochane – odzywa się tata – to was naprawdę nie przygnębia? Znów wybuchają śmiechem. – Kochane! – wyją. – Kochane! Zależało mi na miłej rodzinnej kłótni, okay? Potężnej, głośnej awanturze, w której mogłabym wyładować furię na wszystkich moich matkach zamiast na sobie samej. W której mogłabym zobaczyć, jak kogoś innego atakują i karzą za ekstremalnie złe zachowanie. Ale to? Nie mam pojęcia, co myśleć.

Wreszcie się uspokajają, odzyskują panowanie nad sobą. Udaje mi się skupić na sobie ich uwagę. – W każdym razie to niespodzianka, prawda? Znowu wymieniają spojrzenia i zaczynają chichotać. – Babciu, a dla ciebie? Wzdycha ze znużeniem. – Mnie już nic nie zaskakuje, skarbie. Jestem, kurwa, za stara. Wszystkie trzy ryczą ze śmiechu, nawet babcia rechocze. Tata jest speszony, ale widać, że mu ulżyło. Wymykam się i nikt nawet tego nie zauważa. Po wyjściu z restauracji dzwonię do Freddy. Nie mam pojęcia, co jej powiem, ale pojawia się po dziesięciu minutach i zabiera mnie ze sobą. W barze na końcu przecznicy sadza mnie na stołku, trzyma za ręce i patrzy mi w oczy. – Co się stało? – Ślub odwołany. Mocniej ściska moje dłonie. – Naprawdę? – Naprawdę. – Tłumię szloch. – Naprawdę. Freddy daje znak barmanowi. – Proszę dwa razy sazerac. – Odwraca się do mnie. – Myślałam, że go kochasz. Że wszystko sobie uporządkowałaś. – Kocham go, ale... zdarzyło się parę rzeczy. – Freddy podaje mi serwetkę, wycieram oczy. – Uświadomiłam sobie, że jednak nie dam rady. To długa historia. Ale nie dlatego jestem w takim stanie. Właściwie dlatego, ale to nie wszystko. – Więc o co chodzi? Co się stało? Barman podaje nam drinki. Zalewam się łzami. Freddy mnie obejmuje i przez dłuższą chwilę szlocham na jej ramieniu. Po chwili się prostuję, ocieram oczy. Wszystko jej opowiadam. Nie wierzy mi. Pokazuję jej telefon. Przewija esemesy. – Will. Ze wszystkich facetów akurat on. – Myślałam, że on jedyny mówił mi prawdę – stwierdzam ze smutkiem. – Jedyny, który był całkowicie szczery. Tak bardzo się

myliłam. Powiedziałam, że kocham niespodzianki. Że pragnę ukrytych płycizn. Jakbym wiedziała, o czym mówię. – Wydawał się taki normalny – dziwi się Freddy. – I nadal taki się wydaje! To jest właśnie najdziwniejsze. Siedział naprzeciwko mnie, wyznawał to wszystko ze szczegółami, ale był tą samą osobą, którą znałam wczoraj. Ciągle się spodziewałam, że to będzie jak jedna z tych wielkich scen w filmach, rozumiesz? Kiedy facet, którego brałaś za dobrego, okazuje się zły i nagle pojawiają się subtelne zmiany, no wiesz, ubranie lepiej na nim leży, uśmiech ma cokolwiek złowieszczy, a włosy zmierzwione. – W obrazie, który nakreśliłaś, miał zmierzwione włosy – zauważa Freddy. Patrzy na mnie. – Przepraszam. – Ale nic takiego się nie stało. On nadal był Willem. Moim Willem. Kiedy jednak teraz o tym myślę, wszystko mi się układa. Kobiety za nim szaleją. Będąc ze mną, nie zwracał na nie uwagi. – Zawsze myślałam, że nie jest taki kujonowaty, jak go przedstawiałaś – mówi Freddy. Klika na następnego esemesa i otwiera szeroko oczy. – Ale nie miałam pojęcia, że jest taki. Zerkam na ekran i zaraz odwracam wzrok. Jak mogłam być taka ślepa? W Willu jest szczerość. To ona przyciągnęła mnie do niego. I innych także. Myślę o Diane, która we wtorek wieczorem ciągle o nim gadała. Super, że jest archeologiem. Jakie z niego ciacho, zupełnie jak... – O Boże – szepczę. – Will naprawdę jest Indianą Jonesem. Freddy klika na kolejny tekst. Podnosi wzrok i kiwa głową. To nie do zniesienia! Will z tymi wszystkimi kobietami. Nawet moje matki oszalały na jego punkcie. Myślałam, że w niedzielę traktował mamę po przyjacielsku – te brednie o historycznej renowacji? On z nią flirtował! Drań. To tyle, jeśli chodzi o moją zdolność odczytywania ludzkich charakterów. To tyle, jeśli chodzi o moją intuicję, moją pewność, że zawsze wiem, kiedy ktoś kłamie. – Spał z Nicole – mówię.

Freddy o mało nie upuszcza telefonu. – Przepraszam, co takiego? Wyjaśniam. Jest zbulwersowana. – To obrzydliwe! – wykrzykuje. – Bo wiesz, Nicole jest ładna i w ogóle, ale... Patrzę na nią. – Myślisz, że jest ładna? – Nie tak ładna jak ty – dodaje pośpiesznie. – O Boże! – Oburącz ściskam głowę. – Co się ze mną dzieje! – Miała cholerny tupet, atakując cię za sypianie z różnymi facetami – zauważa Freddy. – Słowo na es pasuje jak ulał. Biorę telefon Willa i znowu zaczynam przewijać esemesy. Klikam na zdjęcie, następna piękna kobieta. Otwieram galerię zdjęć i przeglądam. Jedna za drugą śliczne, śliczne dziewczyny. A same esemesy? Pełne długich zalotnych rozmów, wyznaczania schadzek, namiętnej wdzięczności. Wtedy to do mnie dociera. Will jest do tego zdolny. Do namiętności, żądzy i zabawy. I robi to z innymi. Ale nie ze mną. Z całej siły rzucam telefonem. Aparat leci przez salę i uderza w ścianę. – Hej! – mówi barman. – Przepraszam! Wyleciał mi z ręki. – Odwracam się do Freddy. – Poszukam go i odetnę mu kutasa. – Lily, poczekaj. Chciałaś wyplątać się z tego ślubu, pamiętasz? Przez cały tydzień miałaś mnóstwo wątpliwości. Will wyświadczył ci przysługę. Absolutna prawda. Uwaga aż do bólu rozsądna. Znowu wybucham płaczem. Freddy wzdycha i gładzi mnie po włosach. Przytula i mówi, że wszystko będzie dobrze. Upomina mnie i przedrzeźnia. Zamawia wymyślne drinki i zabawia śmiesznymi historyjkami o swoich katastrofalnych zaręczynach. Jest w środku dobrej anegdoty o Normanie, kiedy jej komórka brzęczy.

– To Leta. Chce wiedzieć, gdzie jesteśmy. – Zaczyna wystukiwać odpowiedź. – Piszę, że jesteś z rodziną. – Nie. – Kładę jej dłoń na ramieniu. – Spotkajmy się z nią gdzieś. Zaprośmy wszystkich. – Na pewno jesteś w nastroju? – Co innego miałabym robić? – Jeść? – sugeruje Freddy. – Spać? Wynosić się w diabły z miasta? – Nie mogę! – śpiewam. – Jutro pracuję! – Opowiadam jej o skazanym na porażkę zeznaniu. I o spotkaniu z Teddym. Potem jestem zmęczona mówieniem, a ponieważ Freddy milczy, wyjmuję telefon i zwołuję zwykłych podejrzanych. Wkrótce zaczyna się mój trzeci i ostatni wieczór panieński. Nikt poza Freddy o niczym nie wie, więc muszę udawać, że jestem szczęśliwa. Myślę, że nieźle mi to wychodzi. Pijemy mnóstwo alkoholu. Tańczymy. Idziemy do klubu ze striptizem. Wciągamy kilka kresek w toalecie. Obserwujemy striptizerów rzucających się po scenie. – O co chodzi z tymi jajami? – pyta Freddy, gdy striptizer macha swoim wyposażeniem przed jej nosem. – Co sprawia, że są takie pociągające dla ludzi takich jak ty? – Nie potrafię tego wyjaśnić – odpowiadam. – To jedna z tajemnic życia. Diane wciska się między nas. – A ja potrafię – mówi. – Wygląda, że wszystkie kobiety naprawdę na tym punkcie szaleją, no nie? Są naprawdę podniecone? Bzdura. Są w stanie kompletnego terroru psychoseksualnego. Popatrzcie na Janelle. – Moja przyjaciółka Janelle jest obiektem niezwykle intensywnej uwagi jednego z tancerzy. – Boi się oderwać wzrok, ponieważ w każdej chwili te stringi mogą pęknąć, para długich, wywoskowanych jąder wyskoczy i z całej siły walnie ją w twarz. – Zwariowałaś! – Śmieję się. – Jest zachwycona. Janelle odwraca się. „Pomocy”, mówi bezgłośnie. Przenosimy się do kolejnego baru. I następnego, i jeszcze jednego. Tańczymy i pijemy, pijemy i tańczymy. Nasza grupa się rozrasta, dołączają przyjaciele, ludzie, którzy myślą, że to naprawdę jest pierwsza związana z weselem impreza tygodnia, podczas gdy w rzeczywistości,

ha, ha, jest całkiem odwrotnie. Trafiamy na podejrzaną knajpę niedaleko wody, gdzie na patio pijemy piwo i jemy frytki. Wpadamy do baru dla drag queens. Do baru z fikuśnymi koktajlami. W pewnym momencie przestaję udawać, że jestem szczęśliwa, i jestem szczęśliwa. W pewnym sensie. Dopóki nie pojawia się Nicole z przyjaciółmi ze studiów. Na jej widok Freddy wstaje. – Ja się tym zajmę. – Nie. – Podnoszę się wolno. – Chcę z nią porozmawiać. Freddy kładzie dłoń na moim ramieniu. – I co jej powiesz? Wypijam drinka. – Przez „porozmawiać” mam na myśli „uderzyć ją w twarz”. – Lillian, wykaż się większymi zaletami charakteru. – Ale ja chcę mieć małe zalety. – Stawiam krok. – W tej chwili naprawdę, naprawdę chcę mieć kurewsko małe zalety charakteru. – Bójki to nie twoja specjalność. – Teraz Freddy mocno mnie trzyma. – Pamiętasz tamten wieczór na Greenpoincie w zeszłym roku? – Brooklyn. – Siadam na powrót. – To za każdym razem odbiera mi zapał. – Poczekaj tutaj – mówi. Patrzę, jak maszeruje w stronę Nicole. Po kilku krótkich słowach Nicole wybiega. Po chwili uspokajam się i nie mogę nic poradzić na refleksje. Jakie mam prawo oskarżać Nicole o cokolwiek? Cóż takiego zrobiła, czego ja bym raz po raz, w nieskończoność nie robiła? Jesteśmy w wielkim, hałaśliwym barze przy Duval, kiedy dostaję esemesa: Prosze, mozemy porozmawiac?

Przez minutę wpatruję się w ekran. Potem odpisuję: nie

Wiem ze to byl szok, ale nie mozesz az tak sie gniewac.

czemu nie napiszesz do innej dziewczyny. masz z czego wybierac

Prosze, Lily. Staram sie zrozumiec, czemu jestes taka zla.

Freddy klapie na stołek, rozchlapując drinka. Jest wstawiona. Pokazuję jej mój telefon. – Czemu jestem taka zła? – Bo myślałaś, że go znasz, a nie znałaś. Bo byłaś ślepa. Bo twoja duma została zraniona. Bo nawet kłamcy nie lubią być okłamywani, a gracze – rozgrywani. Bo... – Dość, Winifred. Wystarczy. nie znam cie. nie jestes osoba za ktora cie bralam

Jestem! To tylko czesc mnie. Tak jak to tylko czesc ciebie.

...

Lily?

przestan do mnie pisac. jestes draniem. jestes podrywaczem. wystarczy popatrzec na ten album zdobyczy w twoim telefonie i te idiotyczne smsy.

Nie pozwalasz mi wytlumaczyc.

...

Wiec twoja niewiernosc to nie problem, a moja tak? Bylo ok, kiedy ci nie wystarczalem, ale nie jest ok, kiedy sie okazuje, ze ty nie wystarczasz mnie.

Wpatruję się w ekran. Nie wystarczałam mu. Mam to, czarno na białym. To boli. Boże, jak to boli. Freddy czyta mi przez ramię. Patrzę na nią w nadziei na wyrazy współczucia, ale słyszę: – Słuszna uwaga. Nie grzeszysz konsekwencją. Ma rację. I nie mogę nic na to poradzić, ale wracam myślami do swojej wielkiej, emocjonalnej przemowy, którą dzisiaj po południu wygłosiłam Lyle’owi. Będę pieprzyć się, z kim zechcę, a kto mnie z tego powodu skrytykuje, niech idzie do diabła. Jestem kobietą, posłuchaj mojego ryku! – Dlaczego niby mam być konsekwentna? – pytam. – Raz przynajmniej mówię szczerze o swoich uczuciach. Czy to nie jest najważniejsze? – Oczywiście, ale... – Nie, już łapię. To, co dajesz, wraca. Karma to suka. To kara za moje... Milknę. – Lily? Grzechy. Kara za moje grzechy. Ian miał rację! – Wyrzuty sumienia z powodu seksu! – Chwytam się za głowę. – Spisek mnie dopadł! Komórka znowu piszczy. Prosze, rozmawiaj ze mna.

Chce rozmawiać? Bardzo dobrze. nicole, will? NICOLE? kpisz ze mnie?

3 slowa, Lily. Ian. Javier. Tom. – Kto to jest Tom? – pyta Freddy. Osuszam drinka i gestem proszę barmana o następnego. – Myślę, że chyba ma na myśli Tima. Sygnał telefonu. Przepraszam za Nicole, OK? To byl blad. W niedziele powiedzialem jej, ze to sie nie moze powtorzyc. Nie przyjela tego dobrze.

Wracam myślami do niedzieli. Will był strasznie ożywiony w ostatnim barze Hemingwaya, a Nicole bardziej wroga niż zwykle. Jasne. Freddy idzie do toalety. Wpatruję się w telefon. Mój gniew się rozpływa – wygląda na to, że przychodzi i odchodzi falami – i teraz jest parę rzeczy, o których chcę się dowiedzieć. jesli zdrady nie sa zle, to dlaczego ukrywales je przede mna?

Nie chcialem cie stracic.

hahaha

To byl blad. Powinienem byc szczery. Ale widzialem wyraznie, ze masz watpliwosci dotyczace slubu. Balem sie, ze cie strace. Tak bardzo cie kocham.

kochasz mnie? lol daj spokoj

Nie pamietasz, co ci mowilem w sobote wieczor? co ciagle ci powtarzam? kocham cie taka jaka jestes. znam cie na wylot i kocham cie.

pamietam. teraz wiem, ze to wszystko byly kłamstwa

Kilka sekund później komórka dzwoni. Nie daję mu szansy niczego powiedzieć. – Nie mówiłeś poważnie, Will. To były puste słowa. Łacina. Mój pierścionek. – W piersi wzbiera mi szloch, ale udaje mi się go zwalczyć. – Wieczór, kiedy się zaręczyliśmy. Wszystko to kłamstwa. – Mylisz się, Lily! Kocham cię. Owszem, sypiam z innymi kobietami. Ale te dwie rzeczy niekoniecznie muszą się wykluczać. – Wręcz przeciwnie! Nie możesz mnie kochać i sypiać z innymi. Nie możesz wysyłać pieprznych esemesów do przypadkowych kobiet i chcieć się ze mną ożenić. – Nie? W takim razie wyjaśnij swoje zachowanie przez ostatnie pół roku. – To łatwe. Nie wiedziałam, że cię kocham, skurwysynu! – Z trzaskiem odkładam telefon na stół. Zdaję sobie sprawę, że to nie wszystko, że sprawa jest bardziej skomplikowana, ale na tym etapie jestem zbyt pijana, smutna i wkurzona, żeby się tym przejmować. Telefon znowu dzwoni. Nie odbieram. Zamawiam kolejnego drinka. Koło mnie siada jakiś facet. Przez chwilę rozmawiamy, ale mogę tylko porównywać go z Willem. Obliczać, pod iloma względami mu nie dorównuje. Inteligencja. Dowcip. Oczy. Uśmiech... Wybucham znów płaczem. Facet mamrocze coś i znika. Podchodzi kilkoro przyjaciół, żeby mnie pocieszyć – teraz dla

wszystkich jest jasne, że dzieje się coś złego – ale znajduję preteksty. Przedślubna trema! Suknia! Nie chcę, żeby mnie pocieszali. Myślałam, że zostanę ukarana, jeśli powiem Willowi prawdę o sobie. Myślałam, że cierpieniem będzie wyznanie kłamstw i utrata Willa. Nie miałam pojęcia, co mnie czeka. Wroc do hotelu.

...

Lily. Prosze, odezwij sie.

Wyłączam telefon i wrzucam do torebki. Freddy mierzy mnie czujnym spojrzeniem. – No co? – pytam ostrzej, niż chyba powinnam. – Daj mu szansę wytłumaczenia się. Osobiście. Wolno kiwam głową. – Cudownie się bawisz, co? – Lily, jak możesz tak mówić? – Miałaś rację, a ja się myliłam. We wszystkich sprawach. Jestem pewna, że wiedziałaś nawet, że go kocham. Wiedziałaś, że to jedyne sensowne wyjaśnienie mojego niezdecydowania, zastanawiania się i martwienia, uporu w obliczu sprzeciwu – że jestem w nim po uszy zakochana, ale nie potrafię tego w sobie rozpoznać. Zaprzecz, Freddy. Proszę. Powiedz mi, że to nieprawda. Uważnie ją obserwuję. Nie może mnie okłamać. – Ta myśl przeszła mi przez głowę – przyznaje. – Przeszła ci przez głowę. Jak miło. Hej, dzięki, że nie zatrzymałaś jej dla siebie. – Lily... – Wiesz co? – przerywam. – Było cudownie, ale muszę się zwijać. Jutro mam pracę. – Wstaję i odchodzę. W drodze do drzwi mijam parę siedzącą przy małym stoliku.

Zauważyłam ich wcześniej – są tacy atrakcyjni i sympatyczni, młodzi, opaleni, szczęśliwi i zrelaksowani. Zmieniam kurs i siadam z nimi. – Cześć. – Uśmiecham się. – Jestem Viktor Boog, wybitny psychoterapeuta. Oni to Sandra i James. Przyjechali z Laguna Beach w Kalifornii. – Obserwujemy cię od pewnego czasu – mówi James. – Najwyraźniej masz trudny wieczór. Zbywam jego troskę machnięciem ręki. – Pomówmy o was. Obchodzą piątą rocznicę ślubu. W czasie naszej rozmowy trzymają się za ręce i się migdalą. – Jesteście tacy szczęśliwi. Co robicie, żeby magia trwała? – Porozumienie – odpowiada James. – Trójkąt – dodaje Sandra. Śmieję się. – Naprawdę – zapewnia Sandra. – Trójkąty zawsze były dla mnie trudne. Nie jestem za dobra w planowaniu. – Nie zawsze trzeba je planować – odpowiada James. – Interesujące. – Wstaję. – Wybaczcie, muszę skorzystać z toalety. – Pójdę z tobą – mówi Sandra. Idzie za mną korytarzem do toalety, gdzie jest pusta kabina. Zamyka za nami drzwi i obejmuje mnie w talii. Mam mgliste wspomnienia z obłapianek z dziewczynami w toalecie, kiedy byłam w szkole z internatem, ale jestem pewna, że zupełnie tego nie przypominało. Bo gdyby przypominało, nigdy nie przerzuciłabym się na chłopców. A to? Jest niewiarygodne. Nasze usta idealnie do siebie pasują. Zaczynamy się całować, najpierw delikatnie, ale z rosnącą pożądliwością, otwieramy się przed sobą, nasze wargi są miękkie i gorące, szukają siebie nawzajem. Pachnie cudownie, intensywnie i kwiatowo – pochylam głowę i muskam ustami jej gładką szyję. Pragnę ją pożreć – jej usta, język, twarz, kark. Skórę ma nieznośnie gładką, chcę dotykać każdej jej części. Całuję ją w nadgarstek, dłoń, w każdy palec. Ona znowu zamyka mi usta swoimi, dłońmi przesuwając po moim ciele. Jedną rękę wsuwa między moje nogi

i mocno przyciska. Brakuje mi tchu. Znowu mnie całuje, jej słodki język jest w moich ustach, smakuje szampanem i truskawkami. I piersi! Co za świetna zabawa! Kto o tym wiedział? Okay, mnóstwo ludzi, ale nie ja! Piersi Sandry są małe, okrągłe i idealne. Biorę je w ręce. Pochylam się i całuję jedną przez cienką tkaninę sweterka. Czuję, jak sutek twardnieje, gdy ciągnę go ustami. Lekko go gryzę i Sandra krzyczy. Bierze moją twarz w dłonie i znowu mnie całuje. Wplatam palce w jej jedwabiste włosy. Czuję jej jedną rękę pod moją sukienką. Odsuwa na bok majtki i wkłada we mnie palec. – Zostańmy tu na zawsze – szepczę z ustami na jej uchu. – Nie wychodźmy stąd. – Wykluczamy mojego męża – mruczy Sandra. – To nie w porządku. – Masz rację – odpowiadam gorączkowo. – Chodźmy do niego. Wychodzimy z toalety. Sandra kiwa głową do Jamesa, który szybko płaci za drinki, i możemy iść. Nagle przy moim boku staje Freddy. – Lily, nie rób tego. Uśmiecham się do niej. – Wszystko w porządku! A poza tym? Rozumiem teraz te sprawy z dziewczynami. Masz absolutną słuszność! – Lily, proszę. W tym stanie nie powinnaś tego robić. Kładzie rękę na moim ramieniu. Od razu ją zrzucam. – Zostaw mnie w spokoju. To nią wstrząsnęło. Czuję wyrzuty sumienia, ale nie zwracam na nie uwagi. Jestem znużona myśleniem. – Później do ciebie zadzwonię – mówię. – Przestań tak się martwić! Wychodzimy z baru i idziemy Duval Street. Trzymam Sandrę za rękę. Wieje wietrzyk, który ma smak oceanu. Ich hotel w porównaniu z moim jest bardziej elegancki. James całuje mnie w windzie. On też jest dobry. Żałuję, że nie mogę rzucić wszystkiego i pojechać z nimi do Laguna Beach. Chciałabym poślubić oboje. Życie byłoby miłe. Wysiadamy z windy. James obejmuje mnie w talii. Sandra wkłada klucz w zamek.

Kręcę głową. Patrzy na mnie zdziwiona. – Skarbie, co się stało? – Nie mogę tego zrobić. – W porządku – odpowiada James pośpiesznie. – Nie chcemy, żebyś robiła cokolwiek, czego nie chcesz. – Chcę, ale nie mogę – szlocham. – Myślę... myślę, że powinnam się położyć. Sandra mnie obejmuje. Płaczę na jej ramieniu. – Och, złotko. – W sobotę miałam wyjść za mąż. Myślałam, że jest wspaniałym facetem, ale okazał się rozpustnym dupkiem. Takim jak ja! Sandra klepie mnie po plecach. – Cicho. Wszystko będzie dobrze. Cicho. Są tacy wyrozumiali. James schodzi ze mną przed hotel i razem czekamy na taksówkę. Kiedy przyjeżdża, otwiera przede mną drzwi. Ściska mnie na pożegnanie. – Nie martw się – mówi serdecznie. – Te sprawy z czasem same się prostują.

PIĄTEK

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 23 Blisko mojej głowy dzwoni budzik. Szukam pod poduszką, znajduję telefon i wyłączam. Dlaczego nastawiłam go na siódmą rano? Mam jedenaście nieodebranych połączeń od matek, a także nowego esemesa od Willa: Sprawdz poczte.

Odpisuję: pierdol sie!

Rzucam telefon na nocny stolik i przekręcam się na bok. Obok mnie leży Freddy. – Naprawdę jesteś od tego uzależniona – szepcze. – Przepraszam, że wczoraj byłam dla ciebie wredna – odszeptuję. – Nie ma sprawy, kochana. – Gdzie jesteśmy? – W moim pokoju. Wykopałam Nicole. – Moje życie się skończyło, Freddy. – Nieprawda. Potrzebujesz tylko nowej stylizacji. Wyglądasz jak dziewczyna, która się wyczołgała z planu Kręgu. – Po co? A zresztą nie mam czasu. Gładzi mnie po włosach. – W porządku. Zrobimy szybki montaż. Umówiła dla mnie wizytę w hotelowym spa. Wolno się ubieram. Z gniewu nie pozostał ani ślad. Teraz jestem smutna. Rozpaczliwie smutna. Już mamy wychodzić, kiedy dostaję esemesa. Chyba juz wiem, dlaczego jestes taka przygnebiona.

Dlaczego nie może mnie zostawić w spokoju? Nie chodzi o to, ze cie oklamalem. Ani o to, ze masz wrazenie, jakbys mnie nie znala.

...

Z pewnoscia myslisz, ze to, co robimy, jest zle. Masz wyrzuty sumienia. Chce, zebys wiedziala, ze rozumiem.

Nie czuję gniewu? To już przeszłość. rozumiesz, will? boziu, co za ULGA! od razu mi lepiej. kurwa, juz sie nie nienawidze!!!

Przeczytaj mojego maila, Lily.

Moja komórka dzwoni, kiedy z Freddy wchodzimy do windy. Odbieram. – Zostaw mnie w spokoju, Will. – Jestem w pokoju Javiera. Porozmawiajmy. – Dlaczego miałabym się z tobą spotkać? Żebyś mógł mi zrobić wykład, jak to jestem ostatnią osobą na świecie, która powinna rzucać w ciebie kamieniami? Żebyś mógł mi opowiedzieć o „poczuciu winy”, które rzekomo mnie dręczy? Wszystkie swoje kobiety tak torturujesz? – Lily, proszę. – Wyjaśnij poniedziałkowy poranek. Wyjaśnij nasze pierwsze trzy dni razem. A potem wyjaśnij resztę. Jak to możliwe, że seks z tobą raz był niesamowity, nie z tej ziemi, a kiedy indziej nudny jak flaki z olejem? Byłeś wykończony? Powstrzymywałeś się? Poważnie, Will,

chciałabym to wiedzieć. Cisza. Potem odpowiada: – To skomplikowane. Śmieję się. – O, nie wątpię. – Dlaczego wcześniej nic nie mówiłaś? – replikuje Will. – Dlaczego nigdy o tym nie wspominałaś? – Niezły chwyt, ale nie rozmawiamy o mnie, tylko o tobie. – O nas, Lily. Nie poruszałaś tej kwestii, ponieważ cię niepokoiła, prawda? Czułaś się niezręcznie. Nie chciałaś, żebym się dowiedział, jaką kobietą naprawdę jesteś. Taką, która kocha seks. Bo się wstydziłaś. Do furii doprowadza mnie, jak on mało rozumie. – Nigdy nie wstydziłam się seksu, Will. Miałam tylko wyrzuty sumienia, że cię okłamuję. – A okłamywałaś mnie, ponieważ uważałaś, że to, co robisz, jest złe! Ale nie jest. Nie jesteśmy złymi ludźmi. To, co robimy, jest normalne. Pasujemy do siebie idealnie, Lily. Właściwie jesteśmy jedną osobą. Nie widzisz tego? Nie wytrzymuję. – Nie chcę wychodzić za samą siebie! – krzyczę. – Chcę się zmienić! Zapada długie milczenie. – Skoro się nie wstydzisz – odzywa się wreszcie Will – to dlaczego chcesz się zmienić? Kończę rozmowę. Freddy patrzy prosto przed siebie i udaje, że nic nie słyszała. Domyślam się, że po wczorajszym wieczorze woli się nie wtrącać. Zaczynam wybierać numer Willa. Chcę mu powiedzieć, czego nie rozumie. Że się przejęzyczyłam. Że właściwie wcale nie chcę się zmieniać, tylko... Do diabła z tym. Nie muszę się przed nim usprawiedliwiać. Wysiadamy z windy, przechodzimy przez hol i wchodzimy do hotelowego spa. Recepcjonistka za smukłym, minimalistycznym biurkiem z bambusa ma szeroki różowy uśmiech i skórę tak gładką, nieskazitelną i zdrową jak pupa noworodka. Z wdziękiem kiwa głową i wita nas wcale nie pretensjonalnym „Namaste”.

Odwracam się, żeby odejść, ale Freddy bierze mnie za rękę. – Zaufaj mi. Poczujesz się lepiej. Wątpliwe. Namaste prowadzi nas do szatni, tutaj przebieramy się w puchate białe szlafroki i przechodzimy do głównej poczekalni, cichego pomieszczenia z przytłumionym światłem, gdzie kretyńska wschodnia muzyka sączy się z ukrytych głośników i wokół fontanny ustawione są niskie sofy. Na sofach siedzą wygodnie mama, Jane i Ana, otulone w białe szlafroki, i popijają zieloną herbatę. Odwracam się do Freddy. – Poważnie? – Martwiły się! – broni się Freddy, siadając między nimi. – Nie odbierałaś naszych telefonów – dodaje Jane. Włosy ma zawinięte w ogromny biały ręcznik, a twarz wysmarowaną jakąś toksyczną z wyglądu organiczną mazią. Ana wkłada komórkę do kieszeni szlafroka. – Skontaktowałyśmy się z Freddy. Opowiedziała nam, co się stało. Podchodzę do kredensu i nalewam sobie do szklanki wody z kilkoma plasterkami ogórka pływającymi na wierzchu. – Więc już wiecie, że czas na gratulacje. Wygrałyście. Nie wychodzę za mąż. – I dlatego tu jesteśmy, skarbie – mówi mama. – Zmieniłyśmy zdanie. Myślimy, że powinnaś poślubić Willa. W tym momencie głowa mi eksploduje, rozpryskując się na ładne tekowe ściany i wyszywane hinduskie poduchy. – Nie sądziłyśmy, że naprawdę go kochasz – wyjaśnia. – Martwiłyśmy się, że go oszukujesz i oboje będziecie strasznie nieszczęśliwi, kiedy prawda wyjdzie na jaw. Ale się okazało, że ty rzeczywiście go kochasz, a on o wszystkim wie i mimo to cię kocha. Więc... Rozglądam się. – Gdzie jest babcia? Ana marszczy czoło. – Nie chciała przyjść. Uważa, że spa są niehigieniczne. Przez poczekalnię przechodzi Namaste ze stosem ręczników.

Przystaje z urażoną miną, potem znika w pokoju zabiegowym. Ana patrzy za nią. – Czy któraś z was też uważa, że w skórze tej kobiety jest coś niepokojącego? – Jest niezwykle dobrze nawodniona – stwierdza Jane z aprobatą. Nalewam sobie jeszcze jedną szklankę wody i siadam na sofie naprzeciwko nich. – Pozwólcie, że się upewnię, czy dobrze rozumiem – zaczynam. – Banda rozwódek, z których każda aktualnie ma romans z żonatym facetem, zresztą byłym mężem każdej z nich, bo się z nim rozwiodły z powodu jego chronicznej niewierności – więc te kobiety teraz radzą mi, żebym wyszła za mąż? Wymieniają spojrzenia. – Kobiety, które znają mnie lepiej niż ktokolwiek inny – ciągnę. – Które wszystko o mnie wiedzą. I teraz przekonują mnie, żebym przyrzekła wierność i lojalność jednemu mężczyźnie – którego wielokrotnie zdradziłam i który wielokrotnie zdradził mnie? Tak to wygląda? – Mniej więcej – odpowiada Ana. – Musisz coś zrozumieć, kochanie. – Jane kiwa głową. – Niewierność w małżeństwie jest nieunikniona. Mama jest zszokowana. – No, nie wiem. – Oczywiście, że tak – mówi Ana, patrząc na telefon. – Jest nieunikniona i nieistotna – kontynuuje Jane. – Zdrady nie stanowiły prawdziwego problemu w związku każdej z nas z Henrym. Tym problemem było zasadnicze niedopasowanie. – Twoja mama to domatorka – odzywa się Ana. – Chciała zostać w Key West, podczas gdy twój ojciec pragnął podróżować po świecie. Ja chciałam zająć się polityką i wiedziałam, że Henry nie będzie typem męża, jaki jest mi potrzebny. Jane miała ambicje towarzyskie, a Henry takich nie miał. Ty i Will znajdujecie się na tym samym etapie życia. Kochacie swoją pracę. Oboje chcecie mieszkać w Nowym Jorku. Lubicie te same rzeczy. – Najwyraźniej – mruczy Jane.

Siadam wygodnie. – Niewierność jest mało istotna. Tak wynika z waszych słów. – Jest bardzo istotna, ponieważ jest powszechna – odpowiada Ana. – Zastanów się, Lily, misiaczku. Dlaczego każdy w tym kraju twierdzi, że pogardza zdradami, że uważa je za przerażające i złe, a równocześnie wszyscy sypiają z kim się da, marzą o tym, uprawiają seks przez telefon, przez internet albo w swojej głowie? Mężczyźni, kobiety, moi koledzy w Kongresie – na najbardziej chore i szalone sposoby – celebryci, zwykli ludzie, nowożeńcy, seniorzy. Wszyscy – konkluduje. – Wszyscy zdradzają i kłamią na ten temat. – To cokolwiek drastyczna wizja – odzywa się mama. – Jesteśmy zwierzętami – replikuje Ana. – Musimy to zaakceptować i pogodzić się z tym. W małżeństwie chodzi o coś więcej niż tylko o seks. Ludzie pozwalają, by seks psuł zdrowe pod każdym innym względem związki. – Patrzy na telefon. – Ha, dzięki za odpowiedź, ty bezużyteczny draniu! – Odłóż to. – Jane wzdycha. – Na litość boską, jesteśmy w spa. Kobieta prowadzi klientkę do pokoju zabiegowego. Kładzie palec na ustach, ale ją ignorujemy. – A co, jeśli chcę być wierna jednemu człowiekowi? – mówię. – A co, jeśli chcę się zmienić? – Chcesz się zmienić? – pyta z naciskiem Ana. To dręczy mnie od chwili, gdy wymsknęło mi się w rozmowie z Willem. Musiałam mieć powód, żeby tak powiedzieć. – Może „chcę” to za mocno. Czuję, że powinnam. – Chyba niezły pomysł – komentuje mama. – Dlaczego miałaby się zmieniać? – docieka Ana. – Ludność Manhattanu się kurczy. – Jane wpatruje się w swoje błyszczące paznokcie. – Może zabraknąć jej mężczyzn. – Lily nie potrzebuje faceta, by stać się kompletną – ripostuje Ana. – Nikt tego nie potrzebuje. Jesteśmy żywym dowodem. – Martwię się o moją dziewczynkę. – Mama wzdycha. – Prowadzi taki... niekonwencjonalny styl życia. Freddy się ożywia. – Niekonwencjonalny? Czy to szyfr na „niewłaściwy”?

– Nie! – krzyczy mama. – Miałam na myśli... – No nie, mamo – przerywam jej. – I ty to mówisz? To, co widziałam we wtorek po południu, było całkiem niekonwencjonalne, zgadzasz się? – Nie odbiegajmy od tematu – wtrąca Jane. – Wyjdź za Willa. Możesz później zmienić zdanie, jeśli będziesz chciała. Mama wygląda na obrażoną. – On nie jest parą butów. Nie może tak po prostu go zwrócić, jeśli zmieni zdanie. – Dlaczego nie? – dziwi się Ana. – Przecież wszystkie tak zrobiłyśmy. – Drogie panie! – woła zdesperowana Namaste. – Ciszej, proszę! Wolno się ku niej odwracamy. Na jej twarzy pojawia się strach i pośpiesznie się wycofuje. – Pozwólcie, że zadam wam pytanie – mówię. – Jaki jest cel małżeństwa? – Miłość i rodzina – odpowiada mama. – Partnerstwo i przyjaźń – stwierdza Ana. – Bogactwo i społeczna wiarygodność – kończy Jane. – Ha, musicie to rozwinąć – zauważa Freddy. Mama klaszcze w dłonie i pochyla się do przodu. – Widziałam, jak na siebie patrzyliście, kiedy wczoraj wieczorem weszłaś do restauracji. Kochacie się. – Oboje jesteście inteligentni i odnosicie sukcesy – dodaje Ana. – On jest taki wysoki. – Jane wzdycha. – Wszystko to są cechy, które czynią z niego dobrego chłopaka – mówię. – Ale czy są powodami, żeby za niego wyjść? Żadna się nie odzywa. – Lily? – W progu staje Namaste. – Twoja masażystka czeka. Kiedy za nią wychodzę, w pokoju wybucha namiętna kłótnia. Przez następne trzy godziny jestem poddawana złuszczaniu, peelingowi, owiewana parą, owijana wodorostami. Wykonują na mnie zabiegi reiki, drenażu bioterapeutycznego i terapii czaszkowej. Obkładają mnie gorącymi kamieniami. Rzeczywiście czuję się lepiej – ale tylko odrobinę.

Dzwoni budzik w mojej komórce. Wyciągam ją z kieszeni szlafroka. Przesłuchanie zaczyna się za godzinę. Sprawdzam pocztę. Może adwokaci powodów zgodzili się na późniejszy termin. Może Philip cudem wyzdrowiał albo któryś z partnerów cwałuje mi na ratunek. Nie mam szczęścia. Jest tylko jedna nowa wiadomość, od Willa, wysłana o piątej rano: Nie jestem draniem i ty tez nie jestes.

Wzruszające. Wrzucam telefon do kieszeni. Po powrocie do hotelu ubieram się do pracy. Freddy siedzi na łóżku. – Wyświadcz mi przysługę – mówię. – Odwołaj ślub. Oficjalnie. Skontaktuj się z Mattie, z moimi rodzicami i po prostu... odwołaj ślub. – Jesteś pewna, skarbie? – pyta z troską. Smutno kiwam głową. – Jestem. Pada, kiedy wychodzę z hotelu. To tyle, jeśli chodzi o obietnice Mattie, że będzie świeciło słońce. Biedna Mattie – rozczaruje ją nie tylko dzisiejsza pogoda. Nie mam jednak czasu przejmować się nią, ślubem czy Willem. Muszę się skupić na pracy. W spa zastanawiałam się nad tym przesłuchaniem. Przyszedł mi do głowy drobny proceduralny argument przemawiający za odroczeniem, ale boję się, że adwokaci strony przeciwnej wyśmieją mnie, jeśli go przedstawię. A jeżeli zażądam, żebyśmy zadzwonili do sędziego i poprosili o odroczenie, ten z całą pewnością odmówi – i będzie wściekły, że w ogóle o tym wspomniałam. Potrzebuję solidnego powodu, ale na razie nic nie mam. Hamuję przed domem babci i biegnę do drzwi. Z włosami nawiniętymi na piankowe wałki siedzi w kuchni i czyta gazetę. – Musisz wziąć udział w składaniu zeznań jako drugi prawnik – mówię. – Wszystko ci wyjaśnię w samochodzie, teraz mamy mało czasu. Gazeta ląduje na podłodze, a babcia jest na schodach, zanim kończę. Nie mam nic lepszego do roboty, więc otwieram maila od Willa. Droga Lily!

Jest wiele rzeczy, których o mnie nie wiesz. Moja wina i chcę to naprawić. Mam nadzieję, że jeśli lepiej zrozumiesz, kim jestem i dlaczego taki jestem, będziemy mogli uporządkować tę sytuację.

Proszę, przeczytaj do końca.

O pewnych sprawach nikomu nigdy nie mówiłem. Jak długo pamiętam, uwielbiałem kobiety. Tata mówi, że od trzeciego roku życia regularnie wyznawałem miłość kelnerkom w restauracji i kobietom na przystankach autobusowych. Pierwszą dziewczynę miałem w wieku czterech lat – chodziliśmy po placu zabaw, trzymając się za ręce. Uwielbiałem wygląd kobiet i sposób, w jaki się poruszały. Ich włosy i głosy. Moją przedszkolanką była starsza pani, niska i korpulentna, nazwiskiem Echternach. Miała wąsik, ale też przepiękne błękitne oczy. Uważałem ją za boginię.

Niestety, ja nie byłem bogiem. Dorastając, ze słodkiego kilkulatka zmieniłem się w niezgrabnego nastolatka. Miałem klamry na zębach, brzydką cerę, grałem na waltorni – co tylko chcesz. Stałem się nieśmiały, boleśnie nieśmiały. Nadal uwielbiałem dziewczyny, ale z daleka. Pamiętasz, jak opowiadałem ci o bibliotece i czasie, który tam spędzałem? Jedna książka szczególnie zapadła mi w pamięć: rozprawa o rzeźbie greckiej i rzymskiej. Kiedy czułem się źle, wyjmowałem ją i wpatrywałem się w te wszystkie linie i zaokrąglenia, w te szyje, ramiona, piersi i twarze. Całe piękno, prawdziwe piękno, które kiedyś istniało na świecie.

Nazwałabyś mnie seksistą? Postrzegałem kobiety wyłącznie

jako przedmioty? Pewnie tak. Ale byłem smarkaty. Nie miałem pojęcia, na czym „uprzedmiotowienie” polega i dlaczego może być złe. W ostatecznym rozrachunku wiedziałem, że co myślę lub nie myślę o kobietach i ich ciałach, nie ma znaczenia. Nie modliłem się o spotkanie z prawdziwą kobietą. Tak więc patrzyłem i wielbiłem przekonany, że nigdy żadnej nie dotknę.

Tak mi się w każdym razie zdawało. Przez kilka następnych lat... Chryste, to dysertacja! Jak długo będą się ciągnąć te jego żale? Słyszę donośne kroki babci na schodach. Pojawia się w progu w granatowym kostiumie i butach ortopedycznych, z torebką wielkości Rhode Island na ramieniu. Wrzucam telefon do torebki i idziemy do samochodu. Will nic nie może na to poradzić. Zawsze taki był. Jak oryginalnie. Wybaczam mu wszystko. W drodze do biura EnerGreen przy Flagler wprowadzam babcię w sprawę. – To zeznanie jest częścią procesu dotyczącego wycieku ropy na platformie Deepwater Discovery. Pewnie o tym czytałaś – proces wytoczono z powodu wybuchu platformy w Zatoce Meksykańskiej dwa lata temu. – Oczywiście – burczy babcia. – Niekompetentni dranie. – Ci niekompetentni dranie są teraz naszymi klientami, babciu. Naszym świadkiem jest księgowy, który napisał okropne maile. Może wynikać z nich, że EnerGreen popełnił potężne oszustwo – mówiąc w skrócie, jest w nich sugestia, że EnerGreen wykorzystał koszty wycieku ropy do ukrycia wielkich strat finansowych. Tak się składa, że nasz świadek jest też kompletnym idiotą. – Streszczam maile i opowiadam o przygotowaniu do przesłuchania. – Jezu – mówi babcia. – Potrafi wyjaśnić, dlaczego je napisał? – Niestety tak. Pisał prawdę. Faktycznie popełnili oszustwo.

Na wielką skalę. Jeśli adwokaci powodów położą te maile przed Pete’em i będzie na ich temat zeznawał, EnerGreen przegra. Co gorsza, dowiedzą się o tym Komisja Papierów Wartościowych i Departament Sprawiedliwości. Cała firma poleci na dno. – W tej sytuacji jedno nie ulega wątpliwości: nie możesz mu pozwolić na składanie zeznań. – Nie wiem, jak nie dopuścić do przesłuchania! Długo się zastanawiałam, ale do niczego nie doszłam. – W takim razie musisz po prostu ograniczyć szkody. Czasami to najlepsze wyjście. – Wiem, babciu, ale to oznacza, że już po mnie. Będę kozłem ofiarnym, na mnie spadnie odpowiedzialność za wszystkie straszne rzeczy, które zdarzą się podczas tego przesłuchania. Prawdopodobnie mnie wyleją, jeśli już nie z innych powodów, to dlatego, żeby ułagodzić klienta. – Dlaczego jesteś z tym sama? Gdzie jest adwokat prowadzący? Pośpiesznie mówię o ataku serca Philipa. Spodziewam się, że babcia będzie oszołomiona, zdumiona, wściekła na skandaliczne zachowanie Lyle’a. Zamiast tego pyta: – Philip? Tak ma na imię? – Aha. – Nie odrywam wzroku od ulicy, ale czuję jej przenikliwe czarne oczka, prześwietlające mnie na wylot. – Co ty ukrywasz? – Babcia głos ma cichy. Niebezpiecznie. Gwałtownie kręcę głową. – Nic. – Sypiasz z nim. – Och, babciu! – Próbuję się roześmiać, ale to mi się nie udaje. – Lillian Grace Wilder! – krzyczy babcia. – Wstyd! – To się zdarzyło tylko kilka razy! I nic nie znaczy. – Świetnie! – Wyrzuca ręce w górę. – Pod warunkiem że nic nie znaczy. – Proszę, skupmy się na tym, co jest najważniejsze. – Skręcam na parking przed filią EnerGreen przy Roosevelt i parkuję. – A co jest najważniejsze? Wziąwszy pod uwagę to, co mi

mówiłaś, nie jestem pewna, jak mogę ci pomóc. – Nie wiem. Po prostu... bądź ze mną. Wesprzyj mnie moralnie. Powstrzymaj przed zrobieniem czegoś kompletnie głupiego. Poza tym nic chyba nie możesz zrobić. Wysiadamy z samochodu i idziemy do budynku. Recepcjonistka kieruje nas do sali konferencyjnej. Stenografka sądowa, młoda kobieta z zielonymi paznokciami i ustami pełnymi gumy do żucia, ustawia sprzęt – urządzenie połączone z laptopem, który będzie przekładał zapis stenograficzny na stenogram. Starszy mężczyzna z długim siwym kucykiem, odpowiedzialny za sfilmowanie przesłuchania, przygotowuje kamerę i mikrofony. Adwokat powodów, Daniel Kostova, siedzi za stołem i porządkuje dokumenty. Wszyscy się uśmiechamy i wymieniamy uprzejmości. A ja myślę: tak jest słusznie. Strona przeciwna wygra. I powinna. Oni są dobrymi facetami. Popatrzcie tylko na tego. Kostova jest cokolwiek niechlujnym czterdziestoparoletnim facetem o wyglądzie Kubusia Puchatka, z postrzępionymi włosami, w fatalnym garniturze. Dokoła niego latają papiery. Jego pasją są sprawy ekologiczne. Całą karierę poświęcił na pozywanie trucicieli oraz właścicieli toksycznych wysypisk śmieci i ma na koncie mnóstwo wygranych. Jasne, zarobił przy okazji kupę pieniędzy, ale pomógł wielu ludziom. Jest świetny – prezentuje południową uprzejmość i ostry jak brzytwa umysł. Nie byłabym w stanie go powstrzymać, nawet gdybym próbowała. – Pójdę po świadka! – oznajmiam energicznie. Kiedy idę korytarzem, dostaję esemesa od Mattie. Przed chiwla mialam b. niepokojaca romzowe z glowna druhna. Mozesz do mnie zadzwonic?

Wykluczone. Wchodzę do pustego biura, gdzie czeka Pete. Na mój widok zrywa się z krzesła. – Cholercia, ale jestem zdenerwowany! – mówi. Już jest spocony. – Będzie dobrze – zapewniam. – Pamiętaj tylko, o czym rozmawialiśmy we wtorek. Słuchaj uważnie pytań. Odpowiadaj tylko na pytania. Jeśli nie zrozumiesz, proś o jaśniejsze sformułowania. Przed

odpowiedzią rób przerwę, żebym miała czas zgłosić sprzeciw. Rozumiesz? – Tak, psze pani. – Kiwa gwałtownie głową, ale zaraz przestaje. – Mogłabyś to powtórzyć? Powtarzam. Idzie skorzystać z toalety. Sprawdzam telefon i nie potrafię się oprzeć – otwieram maila od Willa. Albo tak mi się wydawało. Przez następnych kilka lat nastąpiły bardzo wielkie zmiany. Zaczął się okres dojrzewania. Mój wygląd się poprawił. Dziewczyny mnie zauważały. Byłem taki nieśmiały, że za skarby świata nie ośmieliłbym się podejść do ładnej dziewczyny. Na szczęście nie musiałem. Nie zrozum mnie źle – wiem, że nie jestem gwiazdorem filmowym. Myślę jednak, że one reagowały na coś, czym emanowałem. Na mój szacunek, tak chyba można to określić. Na moje uwielbienie. Nie okłamywałem ich ani im nie pochlebiałem. Nie byłem świnią ani podrywaczem. I teraz też nie jestem. Kobiety do mnie przychodzą, Lily. Bardzo wiele mnie nauczyły. Na przykład tego, co można robić z ciałami, a co jest jeszcze bardziej niesamowite niż samo patrzenie.

Pete wraca. – Chyba jestem gotowy. Wrzucam telefon do torebki. – Chodźmy.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 24 Wchodzimy do sali konferencyjnej. Przedstawiam Pete’a Kostovie. Babcia siedzi przy stole i grzebie w Rhode Island. Wskazuję Pete’owi miejsce na końcu stołu. To go martwi. – Nie będziesz siedziała obok mnie? – Będę obok stenografki. Ty tutaj grasz główną rolę. Siadam. Kostova posyła mi miły uśmiech. – Czekamy na Philipa? – Nie był w stanie wydostać się z Nowego Jorku przed zamiecią – wyjaśniam. Kostova jest zaskoczony. – Myślałem, że przesadza. Więc dzisiaj jesteśmy we dwoje, pani i ja? – I moja miejscowa prawniczka. – Wskazuję babcię. Kostova uważnie mi się przygląda. – Nie pamiętam, żebym panią widział na innych przesłuchaniach. – To mój pierwszy raz. – Żółtodziób! – Uśmiecha się radośnie. – Potraktuję panią łagodnie. Przypinamy mikrofony. Babcia mnie szturcha. – Po co mu o tym powiedziałaś? – Bo pytał? Nie wiem. Czy to ważne? On wydaje się w porządku. Babcia ponuro kręci głową. Kamera już pracuje, stenografka odbiera przysięgę od Pete’a. Zerkam na pocztę w telefonie. Tak więc moje lata nastoletnie wypełnione były nauką i potężnymi dawkami seksu. W miarę jak dorastałem, zacząłem się martwić, że nigdy się nie zakocham. Jak mogę ubóstwiać kobiece ciało, ale do żadnej nie żywić romantycznych uczuć? Czy to przez książki o rzeźbie? Lubiłem wiele dziewczyn, z którymi spałem, ale

nigdy nie czułem silnego związku emocjonalnego. Byłem złym człowiekiem, jakimś socjopatą?

To mnie dręczyło. Bardzo. Nie znalazłem odpowiedzi na pytanie, dlaczego nie potrafię się zakochać, za to znalazłem sposób, jak się z tym pogodzić.

O ile się orientuję, wszyscy tylko raz pojawiamy się na tej planecie. Mamy tylko jedną szansę doświadczyć na własnej skórze, co to znaczy być człowiekiem. Wiem, że ludzie się ze mną nie zgodzą, ale dla mnie bycie człowiekiem oznacza czerpanie radości z seksu. Ta myśl powstrzymała ów natrętny wewnętrzny głos. Seks sprawia, że czujemy się zarówno pełni życia, jak i nieśmiertelni. Nie ma nic nie w porządku z żadnym mężczyzną czy kobietą, którzy lubią uprawiać seks z wieloma partnerami. Zacząłem prowadzić studia nad tym tematem i odnalazłem bogactwo dowodów naukowych, z których jasno wynika, że ludzie nie są stworzeni do monogamii. To mit utrwalany przez wszystkie nasze instytucje socjokulturowe – religię, politykę, sztukę. Nauczono nas wierzyć...

Czy to przez cały dzień robią kuratorzy w muzeach: siedzą i tworzą skomplikowane teorie o spiskach seksualnych? Nie powinni, sama nie wiem, odkopywać bezcennych reliktów przeszłości i wypisywać informacji na tabliczkach, które wiesza się na ścianach? Omijam kilka akapitów o społeczeństwach zbieracko-łowieckich i poliamorycznych naczelnych. Wszystko, co czytałem, zgadzało się z moimi odczuciami. Nie potrafiłem dostrzec żadnego powodu, dla którego nie miałbym się cieszyć wolnością robienia tego, co chcę, pod warunkiem że nikogo przy tym nie krzywdzę. Pod warunkiem że jestem szczery, nie zwodzę partnerek, sugerując, że chodzi o miłość, to, co robię, jest okay. Bardziej nawet. Jest słuszne.

Ale potem spotkałem Ciebie. – Przedstawiciele obu stron przedstawią się do protokołu – mówi stenografka. – Daniel P. Kostova z kancelarii Kostova, Carey i Gray, LLP, reprezentujący powoda. To właściwie śmieszne. No bo można liczyć na naukowca, że znajdzie bardzo górnolotne uzasadnienie dla wsadzania swojego fiuta w każdą dostępną dziurę, no nie? – Pani Wilder? Podnoszę głowę. – Słucham? – Musi się pani przedstawić – odzywa się Kostova. – Jeśli pani chce, żeby cokolwiek pojawiło się w protokole, powinna się pani upewnić, że znajdzie się to w stenogramie. – Oczywiście. Przepraszam. Lillian Wilder z kancelarii Calder, Tayfield i Hartwell, reprezentującej pozwanego, Energy, Enter... EnerGreen Energy, Inc. Ze mną jest Isabel Curry, miejscowa prawniczka pozwanego. Żółtodziób? Kto, ja? Kostova zwraca się do Pete’a: – Może pan podać swoje nazwisko do protokołu? – Peter A. Hoffman – odpowiada Pete nerwowo. Kostova siada wygodnie, zakłada nogę na nogę, wygładza krawat na brzuchu i uśmiecha się do Pete’a. – Panie Hoffman, zostaliśmy sobie przedstawieni nieoficjalnie, ale pozwoli pan, że jeszcze raz się przedstawię. Nazywam się Daniel Kostova i moja kancelaria reprezentuje powodów w pozwie zbiorowym rozpatrywanym przed sędzią George’em Forsterem w Sądzie Okręgowym dla Okręgu Wschodniego Luizjany. Zadam panu serię pytań o sprawę, ale najpierw chciałbym przedstawić kilka zasadniczych reguł, dzięki czemu, jak myślę, nasze spotkanie przebiegnie gładko. Im

wcześniej skończymy, tym szybciej będziemy mogli wyjść i cieszyć się pięknym florydzkim słońcem. Oczywiście – Kostova chichocze – teraz akurat pada, ale jeśli dopisze nam szczęście, to niedługo się zmieni. I co pan na to, panie Hoffman? Jest bez reszty na nim skupiony. Gestykuluje leniwie, przyjacielsko, swobodnie. Pete kiwa głową. – Dobrze. Kostova uśmiecha się do niego. – Czy wcześniej składał pan zeznania? Moja komórka wibruje. Czytalas mojego maila?

teraz nie moge rozmawiac

To wazne, Lily.

Kostova omawia zasady, to, co każdy prawnik mówi na początku przesłuchania. Zerkam na ekran laptopa, na którym pojawia się zapis. P: Panie Hoffman, proszę, by na każde moje pytanie odpowiadał pan słowami. Gesty potakujące czy przeczące nie znajdą się w stenogramie.

O: Tak, proszę pana. P: Jeśli w jakimś momencie uzna pan, że potrzebna panu przerwa, proszę dać mi znać.

Przenoszę wzrok na maila od Willa.

Na początku powtarzałem sobie, że niczym się nie różnisz od innych. Ale kiedy po tamtej pierwszej nocy obudziłem się koło Ciebie, nie chciałem odchodzić. Zostałem więc. Na najwspanialsze trzy dni mojego życia.

Później rozdzieliła nas praca, ale nadal byłem bardzo szczęśliwy. To jest to, myślałem. Wreszcie się zakochałem. Myliłem się w kwestii seksu, uczuć i monogamii – w każdej kwestii. To mają na myśli ludzie, kiedy mówią, że po prostu wiedzą. Później wróciłaś, a ja od razu się zorientowałem, że byłaś z innym. Odczytywałem to z Twojej twarzy. Wypełniła mnie potężna, zazdrosna furia. Chciałem odnaleźć tego faceta i zrobić mu krzywdę. To było przerażające. Byłem na Ciebie wściekły. Przez dwa tygodnie nie szukałem kobiet, na żadną nawet nie spojrzałem, o żadnej nie myślałem. A Ty mnie zdradziłaś.

Byłem zakochany, ale nie wiedziałem, co robić. Sytuacja wydawała się beznadziejna. Nie śmiej się, rozwiązanie pomogli mi znaleźć stoicy. Uświadomiłem sobie, że cierpię, ponieważ usiłuję kontrolować coś, co jest poza moją kontrolą. Ciebie. Z Twoimi pragnieniami, preferencjami i impulsami. Twoje ciało. Nigdy nie będę szczęśliwy, nigdy nie będę spokojny, jeśli nie pozbędę się tej chęci panowania nad Tobą. Popełniłem błąd, zakładając, że miłość nie pasuje do wolności. Tylko że moja miłość do Ciebie nie dała mi prawa odbierania Ci rozkoszy, której pragnęłaś. Powinnaś być wolna i robić, co chcesz.

Tak samo jak ja.

Przerażony, choć zaintrygowany, wprowadziłem tę ideę w życie. I było dobrze. To nie zmieniło mojej miłości do Ciebie. Te dwie sfery współistniały, a nauczyłaś mnie tego Ty, Lily. Poprosiłem, żebyś za mnie wyszła, ponieważ chciałem Cię mieć na zawsze, w pełni cieszyć się życiem i pozwalać Tobie na to samo. Popełniłem jednak błąd. Nie powiedziałem Ci o tym. Początkowo uważałem, że to nie jest konieczne. Biorąc pod uwagę Twój styl życia, założyłem, że to rozumiesz, że tak samo pojmujesz kwestię wolności. Wkrótce dotarło do mnie, że to nie jest takie proste, bo w Twojej głowie dzieje się o wiele więcej, niż ujawniasz. Między nami jednak układało się rewelacyjnie, postanowiłem więc, że powiem Ci później, najpierw przygotuję grunt. Wczoraj rano prawda mnie oszołomiła. Zrozumiałem, że będzie to cudowne przyjęcie, cudowna uroczystość. Złożymy sobie przysięgę w obecności naszych rodzin, przyjaciół i w ich oczach będziemy tworzyli jedność. Ale zabraknie związku szczerych dusz, ponieważ są rzeczy, o których ja wiem, a Ty nie, i rzeczy, o których wiesz Ty i myślisz, że ja nie mam o nich pojęcia. Powiedziałem ci. Naprawdę byłem przekonany, że kiedy minie pierwszy szok, zrozumiesz. Że to będzie dla Ciebie sensowne. Teraz widzę, że nie miałem racji.

Porozmawiaj ze mną, Lily. Mam Ci o wiele więcej do powiedzenia.

Kocham Cię,

Will

Długo wpatruję się w ekran. Kiedy podnoszę głowę, wszyscy patrzą na mnie. – Przepraszam, o co chodzi? – Powiedziałem – mówi Kostova ostrożnie – czy poczynimy zwykłe uzgodnienia? Czuję, że policzki mi różowieją. – Mm... – Zwykłe uzgodnienia – tłumaczy Kostova. – Zasady, które przyjęliśmy do wszystkich przesłuchań w tej sprawie. Jak ta, że sprzeciwy nie będą zapisywane w protokole, z wyjątkiem sprzeciwów dotyczących formy pytania. Że stenografka zwolniona jest z obowiązku zachowania oryginalnego stenogramu... Tego rodzaju rzeczy. Nie wiem, jak odpowiedzieć. Myśli po części zajęte mam mailem Willa. Nie chcę dyskutować, żeby nie wydać się ignorantką, ale na nieszczęście nią jestem, więc... A także? Nie jestem golden retrieverem i wolałabym, żeby Kostova nie traktował mnie, jakbym była. Tymczasem sekundy mijają, wszyscy czekają na moją odpowiedź, a ja siedzę jak... golden retriever. – W porządku – mruczy babcia. – Bardzo dobrze – mówię. – Zgadzamy się. – Czy mogłaby pani mówić głośniej? – odzywa się stenografka. – Z trudem panią słyszę. – Powiedziałam, że się zgadzamy. Mój cholerny telefon znowu wibruje. Tym razem to Philip. Wilder. Jestes na przesluchaniu? Co sie dzieje?

dopiero zaczelismy. z toba ok?

Bardzo ok. Ci lekarze to katastrofisci. Kto jest z toba?

Nikt

Lyle nie znalazl nikogo?

Już mam napisać mu prawdę, ale się waham. A jeśli po przeczytaniu Philip kopnie w kalendarz? Nie mogę mieć go na sumieniu. Wybieram pierwsze nazwisko, jakie przychodzi mi na myśl – przerażająco błyskotliwej partnerki, której jestem cichą wielbicielką. to znaczy w tej chwili. raney moore zaraz tu bedzie. juz jedzie z lotniska.

Dobrze. Jest swietna. Niech prowadzi.

ok

Rob dokladnie, co ci kaze. I informuj mnie na biezaco.

ok

Kostova zaczyna od podstawowych informacji: wykształcenie i historia zatrudnienia Pete’a. Jest taki przyjacielski, taki sympatyczny. Przyznałabym się mu do każdej złej rzeczy, którą w życiu popełniłam. Odwrócił się do Pete’a, rękę schował do kieszeni. Po prostu siedzimy

sobie na ganku i gawędzimy o niczym. P: Chciałbym zapytać o przygotowanie do tego przesłuchania. Spotkał się pan z adwokatem?

O: Tak.

Kostova pyta o kilka innych spraw dotyczących przygotowania: jak długo trwało, kiedy się spotkaliśmy, kto był obecny. – Czy podczas przygotowania do przesłuchania przeglądaliście jakieś dokumenty? Interweniuję. – Poinstruuję świadka, by na to pytanie nie odpowiadał. Kostova przenosi wzrok na mnie. – Na jakiej podstawie? – Poufność relacji adwokat – klient. Moje rozmowy z panem Hoffmanem prowadzone w trakcie przygotowań do przesłuchania objęte są klauzulą poufności. – Oczywiście, że tak – mówi Kostova. – Dlatego też nie pytam o te rozmowy. Zadałem zamknięte pytanie, by ustalić fakty. Czy przeglądał dokumenty. Nie pytam, jakie to były dokumenty. Nie pytam, czy zostały wybrane przez obrońcę. Czy... Ma rację. Zareagowałam za szybko. – Dobrze – wtrącam. – Nie chciałam... – Proszę mi nie przerywać! Oskarżyła mnie pani o próbę naruszenia klauzuli poufności, o poważne wykroczenie. Mam prawo się bronić. Mówi i mówi. Kiedy kończy, odzywam się: – Proszę o wybaczenie. Źle pana zrozumiałam. Panie Hoffman, może pan odpowiedzieć. – Czy może pan powtórzyć pytanie? – prosi Pete cicho. Przesłuchanie trwa, żar z mojej twarzy powoli ustępuje. Spoglądam na babcię. Przeszywa mnie nieprzyjemnym spojrzeniem. Telefon wibruje. Mam nowego maila od Willa. Temat brzmi:

Addendum. Ciąg dalszy. Pytałaś mnie rano o nasz seks. Szczerze, nie wiem, jak to wyjaśnić, mogę tylko powiedzieć, że to, co nas łączy, jest dla mnie nowe. Nie przywykłem do dbania o drugą osobę, do takiego silnego odczuwania emocji. Czasami idę na całość i cieszę się tym, kiedy indziej zaczynam się denerwować. To mnie przytłacza. Chciałem z Tobą o tym porozmawiać, ale... pomyślałem, że będzie na to czas później. Że na wszystko będzie czas. To kolejny przykład dowodzący, dlaczego powinienem był być szczery – i Ty także. Kocham Cię. Will

Kostova próbuje zmiękczyć Pete’a. Skutecznie. Odpowiedzi księgowego są coraz dłuższe. P: Jakie stanowisko pełnił pan w Allied Gas?

O: Zacząłem jako specjalista w dziale płac. Później zostałem awansowany na zastępcę dyrektora finansowego.

P: Czy zmienił się zakres pańskich obowiązków?

O: Oczywiście. Przed odejściem z firmy kierowałem zespołem złożonym chyba z sześciu księgowych odpowiedzialnych za płace.

Kostova przechodzi do obowiązków księgowego w spółce publicznej. – Powiedziałby pan, panie Hoffman, że księgowi odgrywają ważną rolę w dopilnowaniu, żeby informacje o spółce przekazywane udziałowcom były absolutnie zgodne z prawdą? – Sprzeciw – wtrącam. Kostova odwraca się do mnie.

– A jaka jest natura pani sprzeciwu? Zbija mnie tym z tropu. Nigdy nie widziałam, żeby prawnik przerywał linię pytań, by podważyć sprzeciw. – Mam zastrzeżenia do formy pytania. – Oczywiście. A pani zdaniem jakie są wady w formie tego pytania? – Dlaczego pan... – Jeśli pytanie naprawdę jest źle sformułowane – ciągnie Kostova z niezwykłą cierpliwością – chciałbym je skorygować. Zakładam, że nie zgłasza pani sprzeciwów jedynie po to, by naprowadzać świadka czy przerywać przesłuchanie. Chciałbym więc wiedzieć, na jakiej podstawie opiera pani swój sprzeciw. – Nie naprowadzam świadka – replikuję. – Pytanie było niejasne. Nie rozumiem, co pan ma na myśli, używając określeń w rodzaju „ważne” i „absolutnie zgodne z prawdą”. Nie wydaje mi się... – Nie rozumie pani terminów „ważne” i „absolutnie zgodne z prawdą”? – Śmieje się. – Może więc pozwolimy świadkowi decydować, czy ma podobne problemy z podstawowym słownictwem? To jego zrozumienie tutaj się liczy. – Panie Kostova, moim obowiązkiem jest zgłaszać sprzeciw, kiedy czuję, że pytanie ma braki. – Idźmy dalej – mówi Kostova. – Pani stenografko, czy może pani odczytać pytanie? Stenografka patrzy na ekran i monotonnym głosem odczytuje ostatnie pytanie Kostovy: – „Powiedziałby pan, panie Hoffman, że księgowi odgrywają ważną rolę w dopilnowaniu, żeby informacje o spółce przekazywane udziałowcom były absolutnie zgodne z prawdą?” – Tak – odpowiada Pete. Kostova zadaje kilka następnych pytań i uzyskuje kilka następnych odpowiedzi. Wreszcie pyta: – Zgodziłby się pan, że podstawowym zadaniem księgowego w spółce publicznej jest dopilnowanie, by informacje przekazywane opinii publicznej były dokładne? – Sprzeciw – mówię.

Kostova wzdycha. – A na jakiej podstawie? Chciałabym wiedzieć, dlaczego tak daje mi się we znaki, zwłaszcza że ja bardzo mu to ułatwiam. On jednak patrzy na mnie tak, jakbym zaproponowała, żebyśmy wszyscy ściągnęli majtki i zbiorowo zrobili kupę na stole konferencyjnym. – Jeśli ma mi pani coś do powiedzenia, pani Wilder, może pani powiedzieć to do protokołu. Nie mam zamiaru przerywać przesłuchania po to, żeby podjąć próbę zrozumienia pani tajemniczych sprzeciwów. Och, wiem, dlaczego tak mnie traktuje. Myślałam, że jest bohaterem, wojownikiem walczącym w obronie zwykłego człowieka. Zapomniałam, że jest też prawnikiem, a tym samym kompletnym... – Proszę uprzejmie podać podstawę sprzeciwu albo go wycofać. – Pytanie jest niejasne. Pyta pan świadka o jego opinię o... – Nie mogę pytać go o opinię? – Kostova się śmieje. – To idiotyczne. Babcia stuka knykciami w stół, strasząc wszystkich. – Nie widzę potrzeby prowadzenia tej dysputy – mówi ostro. – Albo jest pan przekonany, że pański sposób przesłuchiwania tego świadka jest prawidłowy, albo nie, panie Kostova. Przestańmy marnować czas. Kostova wzrusza ramionami. Stenografka odczytuje pytanie. Pete odpowiada. Moja komórka wibruje. Wiesz, co mnie wykancza? Kochasz seks. Sprawia Ci wielka przyjemnosc. Widze to, kiedy jestem w Tobie. I powodem nie jest to, ze lubisz wystepki albo ze wykrzywil Cie okres dojrzewania. Po prostu taka jestes. A wiesz dlaczego?

zostaw mnie w spokoju! PRACUJE!

Poniewaz jestes istota ludzka, Lily. Powinnas lubic seks. Z wieloma partnerami.

...

Ludzie pierwotni mieli wielu partnerow seksualnych. Monogamia pojawila sie dopiero wraz z powstaniem rolnictwa.

cholera, nic dziwnego, ze masz takie imponujace wyniki z paniami. co za seksowna gadka!

Probuje Ci powiedziec, ze jestes normalna. Najwyrazniej myslisz inaczej. Czulas, ze musialas ukryc przede mna swoje prawdziwe ja. Musialas klamac.

zaraz, zaraz. kto tu kogo oklamywal, wilberforce? oboje ukrywalismy prawde przed soba wzajemnie, pamietasz? oboje klamalismy.

Prawda. Ale tylko ty oklamywalas siebie sama.

...

Uwierzylas w fantazje, ze zwiazki musza byc monogamiczne, zeby byly udane. Uwierzylas w to, chociaz sama raz po raz udowadnialas, ze jestes CALKOWICIE niezdolna do wiernosci. To okropne, zgodzisz sie? Wierzyc, głeboko wierzyc w regule, ktorej nie jestes w stanie stosowac w zyciu. Regule, ktora mowi, ze poniewaz mnie kochasz, musisz sie stac obojetna na rozkosze dawane przez innych ludzi.

Odkładam telefon i wracam do przesłuchania. Pete gada i gada. Próbuję dać mu znak, żeby zwolnił, mniej mówił. Patrzy na mnie jak na nieznajomą. Kostova zauważa moje gesty i uśmiecha się z zadowoleniem. – Możemy zrobić krótką przerwę? – mówię. – Kiedy skończę tę część przesłuchania – odpowiada Kostova. P: Wygląda na to, że odgrywał pan ważną rolę w ustalaniu ostatecznej wersji sprawozdań finansowych EnerGreen przed wysłaniem ich do audytorów.

P. Wilder: Sprzeciw.

O: No, nic mi o tym nie wiadomo. P: Ale przed chwilą powiedział pan, że pana obowiązkiem było dopilnowanie, by dane pochodzące z różnych oddziałów zostały prawidłowo wprowadzone do dokumentów, które wysyłaliście do firmy Ernst&Young. Tak pan mówił?

P. Wilder: Sprzeciw.

O: Tak.

Kostova uśmiecha się do mnie. – Zróbmy sobie przerwę. Wychodząc z sali, sprawdzam telefon. Mam maila od Ursa. Lily, dostałem niepokojącą informację, że Philip jest w szpitalu

i Ty prowadzisz ważne przesłuchanie pana Hoffmana. Proszę, natychmiast do mnie zadzwoń. Chciałbym wziąć w tym udział telefonicznie.

Ostatnia rzecz, na jakiej mi zależy, to klient przysłuchujący się tej katastrofie. Odpisuję: Obawiam się, że telefony w tej sali są do chrzanu.

Urs nie rozumie. Nie rozumiem. Po co wam chrzan?

Na litość boską. To znaczy, że nie działają, Urs. Nie można się dodzwonić. Odezwę się, kiedy skończymy.

Niemal natychmiast mój telefon dzwoni. Zaczynam mówić, zanim Will ma czas otworzyć usta. – Ale z ciebie hipokryta. Byłeś na mnie zły w poniedziałek po południu, bo źle się zachowałam w obecności twoich rodziców. Bałeś się, że cię zdemaskuję. Oni wcale cię nie znają, prawda? – Nie. Z tej strony mnie nie znają. Myślą, że jestem odnoszącym sukcesy, szlachetnym synem. Którym jestem, ale... równocześnie nie jestem. – Hej, nie doceniasz swojej mamy. Macie ze sobą więcej wspólnego, niż ci się wydaje. – Powiedziała mi, co ci zrobiła, i bardzo mi z tego powodu przykro. Zawsze była nadopiekuńcza, ale tu przegięła. Dała mi słowo, że nie będzie próbowała ci zaszkodzić. – Ojej, co za wielkoduszność! Możesz jej ode mnie podziękować? – Krążę po korytarzu i zniżam głos, mijając otwarte drzwi sali

konferencyjnej. – Porozmawiajmy o twojej mamie, Will. I o twoim tacie. Oskarżasz mnie o działanie w złej wierze, o to, że postępuję, jakby konwenanse zupełnie mnie nie obchodziły, ale na dnie serca się tego wstydzę, tak? Popatrz na siebie. Opowiadasz ze swadą, że powinniśmy pieprzyć się z każdym, z kim mamy ochotę się pieprzyć, ale za bardzo się boisz, żeby powiedzieć mamusi i tatusiowi, jaki naprawdę jesteś. – W zachowywaniu tego dla siebie nie ma nic złego. – Dla siebie? Naprawdę? Bo wiesz, wygląda, że stworzyłeś całą interdyscyplinarną teorię pieprzenia, skoro włączasz w to nauki ścisłe, filozofię, historię sztuki. Hej, powinieneś napisać książkę. Co powiesz na Jak dmuchać kobiety i doprowadzać ludzi do wściekłości autorstwa doktora Willa Fielda? – Przepraszam, dobra? Nie chciałem, żeby brzmiało to tak, jakbym wygłaszał ci wykład. Wspomniałem o filozofii i nauce, ponieważ uważam, że stanowią potwierdzenie dla niektórych naszych zachowań. – Nie obchodzi mnie, co nauka potwierdza, Will! Tu nie chodzi o wstyd, wolność i neandertalczyka. Nie chodzi o kulturową „fantazję” monogamii. Chodzi o mnie i o ciebie. O to, że wzajemnie się okłamywaliśmy. Dobraliśmy się idealnie? Ha, jesteśmy dla siebie katastrofą! I to koniec! Rozłączam się. Wchodzę do biura, gdzie czekają na mnie Pete i babcia, i natychmiast rzucam się na niego. – Dlaczego jesteś taki cholernie gadatliwy?! – wrzeszczę. – Ten facet po drugiej stronie nie jest twoim kumplem! To nie jest twój przyjaciel! – Wydaje się w porządku – broni się Pete. – Ale nie jest w porządku! Chce cię przygwoździć do ściany. Chce, żeby EnerGreen upadł. Żebyś ty stracił robotę. Też tego chcesz? – Nie! – W takim razie słuchaj, o co cię pyta, i tylko to mu mów. Niczego więcej od ciebie nie oczekuję. Pete ucieka do toalety. Odwracam się do babci. – Dlaczego Kostova mnie terroryzuje? – Ponieważ mu na to pozwalasz. – Nieprawda!

– Zachowujesz się niezdecydowanie, Lillian Grace, a on z tego korzysta. Jeśli chcesz go powstrzymać, musisz być bardziej asertywna. – Naprawdę? Powinnam tylko być bardziej asertywna i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki sprawy od razu się poprawią? Nie wiem, co mam robić! – Powiem ci, czego na pewno nie robisz, cholera, nie zachowujesz się jak prawnik! Ile razy na ciebie spojrzę, bawisz się tym przeklętym telefonem. Za każdym razem, kiedy zgłaszasz sprzeciw, kończy się na tym, że ze strachem się wycofujesz. Siedzisz spokojnie jak grzeczna dziewczynka i schodzisz mu z drogi, a on właśnie tego od ciebie oczekuje. – Wykrzywia się z niesmakiem. – Nie tak cię wychowałam. – Dlaczego mi nie pomożesz? – Bo jeśli wkroczę, będziesz sprawiała wrażenie słabej. Ty jesteś obrońcą w czasie tego przesłuchania, nie ja. – Ale jak, babciu? Jak mam to zrobić? Wyraz jej twarzy odrobinę łagodnieje. Splata sękate dłonie na torebce. – Chcesz wiedzieć, jaki błąd numer jeden popełniają młodzi prawnicy, kiedy po raz pierwszy muszą zrobić coś publicznie, wystąpić w sądzie albo przyjąć zeznania? Nie są sobą. Nagle stają w światłach reflektorów i albo tracą pewność siebie, przytłoczeni sytuacją – co jak widać, jest twoim przypadkiem – albo myślą, że muszą odegrać swoją rolę. Mają wyobrażenie, jaki powinien być prawnik, jak prawnik powinien się zachowywać, i próbują dorosnąć do tego obrazu. I jedna, i druga sytuacja kończy się dla nich źle. Nie możesz udawać, Lillian Grace. Sięgnij głęboko do wszystkiego, czego się nauczyłaś na studiach, i instynktownie będziesz wiedziała, jak to zrobić. Musisz znaleźć własną drogę. Pete wraca z toalety i wszyscy troje idziemy do sali konferencyjnej.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 25 Kiedy wracamy do przesłuchania, Pete stara się, jak może, żeby postępować według moich instrukcji, i odpowiada monosylabami. Kostova patrzy na mnie z litością i roztacza swój urok. Pete czuje się swobodnie i znowu odpowiada obszernie. P: Zanim zajmiemy się tym bardziej szczegółowo, powinienem pana zapytać, jakie stanowisko oficjalnie pan zajmuje.

O: Jestem zastępcą dyrektora departamentu usług finansowych.

P: I jak w strukturze EnerGreen sytuuje się ten departament usług finansowych?

O: Och, my nie należymy bezpośrednio do EnerGreen. Pracuję w EnerGreen Energy Solutions.

P: To nie jest to samo?

O: Nie, proszę pana. To firma córka EnerGreen Inc.

Kostova zagłębia się w obowiązki Pete’a. Od czasu do czasu zgłaszam sprzeciw, ale nie próbuje mi dopiec. Patrzę na babcię. Wyczuwam, jak falami wypływa z niej rozczarowanie.

Wibruje moja komórka. Potrzebuje uaktualnienia.

wszystko ok, philip

Prosze, zadzwon w czasie przerwy. Chce rozmawiac z Raney.

ok

Odkładam telefon. Potem do głowy wpada mi pomysł. raney pyta, jak ma rozegrac maile hoffmana

To powinno byc dla niej oczywiste.

Cholera! Próbuję jeszcze raz. podrozowala przez cala noc. mysle, ze roznica czasu dala sie jej we znaki, wiec...

Nie dostaję odpowiedzi. Kostova podaje Pete’owi dokument. – Panie Hoffman, pokazuję panu dokument oznaczony jako dowód H-12. – Wręcza mi kopię. Przerzucam kartki, które wyglądają jak spięte zszywaczem wydruki z internetu. – Proszę wybaczyć, mecenasie – mówię. – Skąd pochodzą te dokumenty? – Słucham? – Jestem ciekawa źródła pochodzenia tych dokumentów. Nie

wyglądają na nasze. – Mam prawo pytać świadka o każdy dokument, jaki wybiorę – mówi Kostova. – Nie jestem ograniczony wyłącznie do dokumentów, które powstały w EnerGreen. – Wcale tego nie sugeruję – odpowiadam, starannie dobierając słowa. – Proszę tylko, by z zawodowej uprzejmości powiedział mi pan, skąd wziął pan ten konkretny. Uśmiecha się do mnie. – Jeśli chce pani zadawać mi pytania, młoda damo, sugeruję, by powołała mnie pani na świadka i odebrała ode mnie zeznania. W sali zapada cisza. – Młoda damo – powtarzam. Patrzymy na siebie przez stół. – Naprawdę – mówię. – Młoda damo. Kostova kiwa głową. – Naprawdę. Przenoszę wzrok na babcię. Ona patrzy na mnie. Wstaję z krzesła. – Robimy sobie przerwę. – Przerwa przed chwilą się skończyła – mówi Kostova, ale ja jestem już za drzwiami. Pete i babcia idą za mną. W pustym gabinecie wyciągam krzesło i siadam. Pete wygląda na zmartwionego. – Partolę? – Owszem, ale to bez znaczenia. – Powinienem... – Cicho! Muszę pomyśleć. I myślę. Myślę: dziękuję wam. Dziękuję wam, mężczyźni. Wszyscy uważni, mający dobre intencje, troskliwi mężczyźni, którzy w swoim niezwykle zajętym dniu znajdują czas, żeby korygować moje błędy, uczyć mnie, kim naprawdę jestem, mówić mi, co mam robić. Jesteście bardzo, bardzo uprzejmi. Tylko że ja mam was po dziurki w nosie. Zadufanych,

zadowolonych z siebie, wszystkowiedzących mężczyzn, dokładających wszelkich starań, by mi pomóc nauczyć się myśleć. Zachowywać. Zrozumieć, dlaczego jestem taka, jaka jestem. Weźmy na przykład Willa. Jest wstrętny. Te wydumane, egoistyczne usprawiedliwienia. Oświecone teorie. Sprytne założenia. Stał się doskonałą parodią wyniosłego, zapatrzonego w siebie naukowca. A teraz Kostova. Zastrasza mnie. Traktuje protekcjonalnie. Nazywa „młodą damą”. Jednoznacznie daje do zrozumienia, że nie jestem i nigdy nie będę mu równa. Z drugiej zaś strony... W gruncie rzeczy nie zachowywałam się, jakbym była mu równa. Esemesuję jak nastolatka. Pozwalam, żeby miłosne rozterki odrywały mnie od pracy. Zgadzam się, żeby mną dyrygował. Świetnie. Czas na zmianę planów. Co powiedziała babcia? Muszę znaleźć własną drogę. Pete wpatruje się przed siebie. Strzelam palcami. – Zeznałeś, że jesteś zatrudniony w firmie córce? – Zeznał – odpowiada babcia. – EnerGreen Energy czy coś tam. Dlaczego? Pete mruga. – Bo co? – Bo to jest argument dowodzący, że przesłuchanie jest obarczone proceduralnymi błędami. – Jaki argument? Wymyśliłam to w spa. Wyjaśniam babci. – To najbardziej hipertechniczny stek bzdur, jaki w życiu słyszałam – komentuje. – Hej, jesteśmy prawnikami, babciu. Żyjemy z hipertechnicznych bzdur. – Chcesz na tej podstawie odroczyć przesłuchanie? Skarbie, sędzia rozerwie cię na strzępy. – A jeśli uda mi się skłonić Kostovę, żeby to on zadzwonił do sędziego? Sędziowie nie znoszą, kiedy strony domagają się od nich rozstrzygania drobnych sprzeczek. I zawsze ostrzej traktują tych, którzy

upierają się przy zwróceniu do nich. – Jak to zrobisz? Uśmiecham się do niej. – Będąc sobą. Klaszczę w dłonie. – Okay, Pete, spróbujemy nowego podejścia. Kiedy stuknę palcem w stół, o tak – demonstruję – ty masz powiedzieć „Czy może pan powtórzyć pytanie?”, dobra? – Jasne – odpowiada z powątpiewaniem. – Przećwiczmy. – Cichutko stukam palcem. – Czy może pan powtórzyć pytanie? – Świetnie. – Wręczam babci mój telefon. – Oddasz mi go dopiero po przesłuchaniu. – Komórka znika w przepastnej torbie. – Idziemy. Wracamy do sali konferencyjnej. – Dziękuję za dołączenie do nas – mówi Kostova. Posyłam mu uśmiech i przysuwam krzesło do stołu. – Bardzo przepraszam. Musiałam zająć się kilkoma damskimi drobiazgami. Taśma zaczyna się kręcić. Kostova zadaje pytania dotyczące struktury EnerGreen, po czym przechodzi do zakresu obowiązków Pete’a. P: Jakie są pana obowiązki jako zastępcy wydziału usług finansowych w EnerGreen Energy Solutions?

P. Wilder: Sprzeciw. O: Powiedziałbym, że jestem odpowiedzialny za trzy podstawowe obszary.

P: Proszę mi opowiedzieć o pierwszym z nich.

Słucham przez pewien czas, po czym gryzmolę coś na żółtej karteczce. Kiedy Kostova przegląda swoje notatki, przesuwam karteczkę do Pete’a w taki sposób, żeby Kostova to zobaczył. – Proszę, by w protokole znalazła się informacja, że obrońca pozwanego przekazał świadkowi notatkę – mówi Kostova. – To wyraźne pogwałcenie zasad obowiązujących w sądzie. – Jak pan śmie podawać to do protokołu! – protestuję gorąco. – Co jest na tej kartce? – Kostova zwraca się do Pete’a. – Niech pan tego nie czyta – mówię. – Proszę przeczytać – domaga się Kostova. Przerażony Pete wodzi wzrokiem po naszych twarzach. – Zalecam, żeby pan tego nie czytał – powtarzam. – Na jakiej niby podstawie? – pyta Kostova. – Klauzula poufności klient – adwokat. – Przewracam oczami. – To oczywiste. – Klauzula nie obowiązuje, jeśli wręczyła pani notatkę w trakcie składania zeznań. – Kostova z trudem hamuje irytację. – Dla mnie to jest poufne – informuję go. – Niepojęte! Albo świadek odczyta notkę do protokołu, albo dzwonię do sądu. – Dzwonię do sądu! – powtarzam piskliwym głosem, bezradnie machając rękami. – Och! Kostova udziela mi nagany. Patrzę na stenogram pojawiający się na ekranie komputera. P. Kostova: Niepojęte! Albo świadek odczyta notkę do protokołu, albo dzwonię do sądu.

P. Wilder: Dzwonię do sądu! Och.

P. Kostova: Zdecydowanie doradzałbym pani...

Nagranie wideo uchwyciłoby mój kpiący ton, w stenogramie tego

nie ma. Stenografowie w większości koncentrują się na samej treści pytań, odpowiedzi i sprzeciwów. Nasza stenografka też tak robi, a ja właśnie na to liczyłam. – Dobrze – mówię. – Proszę odczytać notkę, panie Hoffman. Pete patrzy na karteczkę. Chrząka. – Podobno strzępiel jest wyśmienity. Kompletnie zbity z tropu Kostova odwraca się do mnie. – Planujemy kolację – wyjaśniam. – Proszę kontynuować. Marnujemy piękne florydzkie słońce. Kostova przez moment mi się przygląda, później wraca do zadawania pytań. Trochę czasu zajmuje mu powrót do poprzedniego rytmu. No i nie jest już taki serdeczny wobec Pete’a. P: Czy inni pracownicy wydziału usług finansowych mieli podobny zakres obowiązków jak pan?

P. Wilder: Sprzeciw.

P. Kostova: Pani Wilder, muszę panią prosić o zgłaszanie sprzeciwów normalnym głosem.

P. Wilder: Zgłaszam sprzeciwy normalnym głosem, panie Kostova. P. Kostova: Doskonale pani wie, że pani śpiewa. P. Wilder: Śpiewam, mecenasie? Niech pan będzie poważny. To jest przesłuchanie, a nie Mam talent. P. Kostova: Pani Wilder, śpiewa pani. Proszę przestać.

P. Wilder: Proszę przestać zaśmiecać protokół swoimi nieistotnymi uwagami.

P. Kostova: Idźmy dalej.

Wypróbowuję różne style: rap, country, Beyoncé. Tom Waits porządnie go wkurza. Stenografka patrzy na mnie, unosząc brwi, co jest zrozumiałe, ale przy każdym moim sprzeciwie w stenogramie pojawia się tylko: P. Wilder: Sprzeciw.

Irytuję Kostovę, rozpraszam go, ale co najistotniejsze, marnuję jego czas. Zgodnie z nakazem sądowym przesłuchania mają określoną długość. Po dzisiejszym dniu Kostova nie będzie miał dostępu do Pete’a. Przechodzi do sprawozdań finansowych. – Panie Hoffman, porozmawiajmy o pańskim zaangażowaniu w proces tworzenia sprawozdania finansowego EnerGreen za rok dwa tysiące dwunasty. – Sprzeciw – mówię. – Jeszcze nie zadałem pytania – odpowiada Kostova ostro. – Wiem. Zapycha pan protokół swoimi niepotrzebnymi przemowami. Jeśli ma pan pytanie, proszę je zadać. Minutę zajmuje mu zorientowanie się, na czym skończył. – Panie Hoffman, czy w czasie, gdy EnerGreen Energy przygotowywał sprawozdanie finansowe za rok dwa tysiące dwunasty, podane do wiadomości publicznej podczas przekazania go Komisji Papierów Wartościowych, był pan zastępcą dyrektora wydziału usług finansowych EnerGreen Energy Solutions? – Sprzeciw – mówię. Lekko stukam w stół palcem. Pete patrzy na mnie. Nieznacznie kiwam głową.

– Czy mógłby pan powtórzyć pytanie? Kostova powtarza. Znowu stukam w stół. – Czy mógłby pan powtórzyć pytanie? – mówi Pete. – Czego w tym pytaniu pan nie rozumie? Wtrącam się. – Jest takie chaotyczne i dyskusyjne, wspomina pan o EnerGreen Energy Solutions, napomyka o Komisji Papierów... – Pani Wilder, czy może pani... – ...w jakimś nieokreślonym czasie w przeszłości po to, by, jak widać, skłonić świadka do zajęcia stanowiska wobec spraw, których może nie pamiętać... – Żądam, by pani umilkła! – mówi Kostova głośno. – Naprowadza pani świadka, co jest rzeczą niedopuszczalną. Może pani zgłaszać sprzeciw co do formy, ale – co pani robi z twarzą? Niech pani przestanie. – Nic nie robię z twarzą. – Chciałbym, żeby w protokole znalazła się wzmianka, że obrończyni pozwanego... że kiedy mówię, porusza ustami i... i przedrzeźnia mnie. Bezgłośnie wypowiadam „przedrzeźnia mnie” i uśmiecham się do niego. Wie, że zabrzmiało to jak wypowiedź ostatniego idioty i zostało zapisane. Stukam w stół. – Czy mógłby pan powtórzyć pytanie? – mówi Pete. Kostova kompletnie się pogubił. Prosi stenografkę, która odnajduje stosowne miejsce w stenogramie i odczytuje pytanie. – Tak – odpowiada Pete. – W tamtym czasie byłem zastępcą dyrektora. – I brał pan udział w przygotowaniu oraz sprawdzaniu sprawozdań finansowych przed wysłaniem ich do audytorów EnerGreen? Bębnię w stół. – Czy mógłby pan powtórzyć pytanie? Kostova powtarza. Zgłaszam sprzeciw. – Kiedy mówi pan „brał udział”… – Pani Wilder! Nie chcę więcej słuchać pani przemów! – Przemów! – krzyczę, strasząc wszystkich obecnych w pokoju. –

Pan to nazywa przemowami, panie Fleczaa? – Zaczynam przedrzeźniać jego południowy rozlewny akcent. – Oświadczam, że nigdy, przenigdy w całym życiu nikt nie zarzucił mi, że przemawiam, i... – Jeśli natychmiast pani nie przestanie, nie... Uderzam w stół. – Odrzucam insynuację o przemawianiu i mówię panu, że... – ...nie będę miał wyjścia, jak tylko zadzwonić do sądu i... Stukam palcem. – Czy mógłby pan powtórzyć pytanie? – mówi Pete. – Wody – szepcze babcia. Udaję, że sięgam po długopis, i przewracam szklankę. Woda płynie przez blat ku dokumentom mecenasa. – Cholera! – Kostova wyciera stół. Babcia mruga do mnie znacząco. Od czasu, kiedy wróciliśmy do sali konferencyjnej, odważyłam się kilka razy na nią zerknąć i za każdym razem twarz miała wypraną z emocji. Teraz uświadamiam sobie, że po prostu usiłowała ukryć, jak świetnie się bawi. Kostova odzyskuje panowanie nad sobą i kontynuuje zadawanie pytań. Ja zgłaszam sprzeciwy. Pete zwiększa czujność, bo Kostova zajmuje się sprawozdaniami finansowymi – jego odpowiedzi są przyjemnie zwięzłe. – Panie Hoffman. – Kostova wyjmuje z teczki dokumenty. – Chciałbym teraz pokazać panu dowód H-14. – Jedną kopię wręcza Pete’owi, drugą mnie. – Czy ten dokument jest panu znany? Zamaszystym gestem odrywam pierwszą stronę i kładę na stole. To zwraca uwagę Kostovy. Zaginam dolne rogi do środka. Kostova obserwuje mnie zaintrygowany, po czym wraca do Pete’a. – Panie... Hoffman, proszę odwrócić na stronę piątą i spojrzeć na punkt piąty oznaczony kółkiem. Jest w nim omówienie potencjalnych różnic między danymi spółki a liczbami podanymi w sprawozdaniu, prawda? – Tak, proszę pana – odpowiada Pete. Składam papier na pół i stawiam skrzydła. Robię dodatkowe fałdy. Sprawdzam czubki palcem. Kostova gapi się na mnie. – Panie.. panie Hoffman, jakie są procedury stosowane w spółce

wobec tego rodzaju... tego rodzaju rozbieżności? – Sprzeciw – mówię, nie przerywając swojego zajęcia. – No cóż – odpowiada Pete – powiedziałbym, że kiedy mamy do czynienia z audytowanymi sprawozdaniami, zawsze jest mnóstwo ruchomych pionków, mnóstwo piłek w powietrzu... Kostova nie spuszcza ze mnie oczu, próbując równocześnie słuchać absurdalnej odpowiedzi Pete’a. Nie potrafi się skupić. – ...a różne osoby i centra kosztowe używają różnych metryk i rubryk do osiągnięcia ostatecznych rezultatów. Wszelkie rozbieżności w normalnym toku zostaną wyłapane i skorygowane w standardowym procesie uzgodnienia i weryfikacji. Podnoszę idealnego łabędzia origami i prezentuję Kostovie z poważnym ukłonem. – Pani Wilder! – burczy Kostova. – Pani zachowanie jest bardzo rozpraszające. – Nie wiem, o czym pan mówi, panieee Kostovaaa. Kostova zwraca się do Pete’a. – Czy mógłby pan powtórzyć odpowiedź? Stukam w stół. – Czy mógłby pan powtórzyć pytanie? – mówi Pete. – Czy mógłby pan powtórzyć odpowiedź? – mówi Kostova. Pete chichocze. – To jak w skeczu Awas. Kostova z trudem nad sobą panuje. – Może powinniśmy zrobić przerwę. – Mnie przerwa niepotrzebna – mówię. – A panu, panie Hoffman? – Nie, psze pani. – Chcielibyśmy kontynuować – dodaję. – Żeby jak najszybciej stąd wyjść i cieszyć się pięknym florydzkim słońcem. Kostova jest wściekły, ale jakoś to przełyka. Wie, że zostało mu mało czasu. Po każdym pytaniu zgłaszam sprzeciw. Z akcentem francuskim, z akcentem włoskim. Głosem robota. Głosem Roberta De Niro. Kostova usiłuje mnie ignorować, ale nie jest w stanie. Za każdym razem, kiedy musi radzić sobie z tymi bzdurami, wypada z rytmu. Nie potrafi się skoncentrować na odpowiedziach Pete’a.

P: Panie Hoffman, jakie są standardowe... Pani Wilder, muszę prosić, by pani przestała.

P. Wilder: Co mam przestać, mecenasie?

P. Kostova: Buczy pani. Muszę prosić, by przestała pani buczeć.

P. Wilder: Proszę nie opowiadać głupstw, mecenasie. Nie jestem lamą. P. Kostova: Nie sugerowałem, że jest pani...

P. Wilder: Nie sądzę, by przesłuchanie było odpowiednią okazją do wygłaszania obraźliwych uwag o wyglądzie innych ludzi.

P. Kostova: Pani Wilder, jak pani dobrze wie, wcale nie...

P. Wilder: Przyjmuję pańskie przeprosiny. Kontynuujmy. – Panie Hoffman – mówi Kostova – jaką EnerGreen stosował standardową praktykę dotyczącą rozbieżności pomiędzy dokumentami wewnętrznymi a kolejnymi wersjami sprawozdań finansowych? – Sprzeciw. Nie może zostawić tego bez komentarza. – Na jakiej podstawie zgłasza pani sprzeciw do tego pytania? – Jest niejasne i niejednoznaczne, zawiera niewłaściwą

charakterystykę i jest złożone – wyjaśniam. – Proszę przestać. Niech... – Jest dyskusyjne. Naprowadzające. Zawiera pogłoski. Kostova bardzo się denerwuje. Jest cały czerwony i spocony, włosy sterczą mu na wszystkie strony. – Nęka pan świadka – mówię spokojnie. Jest oburzony. – Wcale nie... Stukam w stół. – Czy mógłby pan powtórzyć pytanie? – mówi moja dobra papużka. Kostova pęka. – Zamknij się! W sali zapada cisza. – Zróbmy przerwę – mówi. – Nie chce pan skończyć tego segmentu przesłuchania? – pytam niewinnie. Kostova odpina mikrofon i wychodzi. Po dziesięciu minutach wraca. Uspokoił się. Pytania i odpowiedzi toczą się gładko. P: Panie Hoffman, czy EnerGreen dokładał starań, by wszelkie sprawozdania finansowe dokładnie odzwierciedlały stan finansów spółki?

P. Wilder: Sprzeciw.

O: Tak.

Zgłaszam kilka kolejnych sprzeciwów, wygłaszam kilka mów, ale Kostova tylko się do mnie uśmiecha. Przyśpiesza, obaj z Pete’em wpadają w równy rytm. P: Panie Hoffman, czy w EnerGreen prowadzono wewnętrzne

dyskusje dotyczące wpływu wycieku ropy na platformie Deepwater Discovery na przewidywane dochody brutto i zysk?

P. Wilder: Sprzeciw.

O: Tak.

P: Brał pan udział w tych dyskusjach?

O: W pewnym sensie chyba tak. Naprawdę myślałam, że to się powiedzie? Kostova jest za dobry. W każdej chwili przedstawi Pete’owi rozbieżności, Pete się załamie, przejdą do maili i będzie po sprawie. Co mogłoby tego faceta zbić z tropu? Jest wojownikiem, walczy o zwykłego człowieka. Dawidem zawsze pokonującym korporacyjnych Goliatów. Ma głębokie przekonanie, że postępuje słusznie. Jak mogłabym naprawdę go wkurzyć? Kostova wypytuje Pete’a o konkretne pozycje w sprawozdaniu finansowym za rok dwa tysiące dwunasty. – Czy tablica numer trzy na stronie czwartej dowodu H-21 dokładnie odzwierciedla zysk brutto EnerGreen za rok fiskalny dwa tysiące dwunasty? – Próbuje pan obliczyć swoją działkę? – mówię. Patrzy na mnie ponad okularami do czytania. – Słucham? – Reprezentuje pan powodów w tym procesie, prawda? Jakie jest pańskie honorarium? Trzydzieści procent sumy, którą uda się panu uzyskać dla ludzi rzeczywiście poszkodowanych? A może czterdzieści procent? Na pokrycie wydatków, koniec cytatu?

– To oburzające! – warczy Kostova. – Tutaj ja zadaję pytania. Gwiżdżę. – Niezły stosik drobnych. Nic dziwnego, że pańska kancelaria walczyła zębami i pazurami, żeby strona powodów wyznaczyła was na swoich reprezentantów. – Młoda damo, ponad dwadzieścia pięć lat poświęciłem na działalność... – Jest pan bystry – przerywam mu. – I dlatego pozwał pan tylko EnerGreen. Nie pozwał pan producenta platformy wiertniczej, ponieważ zbankrutował – żadnej korzyści z niego nie będzie. Wasza kancelaria nie pozwała pojedynczych kierowników, facetów, których przekupiono, żeby sfałszowali raporty pokontrolne, i którzy teraz siedzą w więzieniu. To tylko skomplikowałoby sprawy. Zburzyłoby waszą tezę, że tylko i wyłącznie EnerGreen jest odpowiedzialny za to, co się stało. – Pani Wilder, raz jeszcze muszę panią prosić o... – Koncentrujecie się na głębokich kieszeniach, prawda? – Uśmiecham się do niego. – Wie pan co, panie Kostova? Byłby z pana całkiem dobry prawnik w prawdziwej kancelarii. W tym momencie nie wytrzymuje. – Pani zachowanie przekracza wszelkie granice! – krzyczy. – Domagam się nakazu! – Bardzo dobrze – odpowiadam. – Prośba odrzucona. – Domagam się nakazu od sądu, ty idiotko! Dzwonimy do sędziego. – Świetny pomysł. – Zamykam teczkę z dokumentami. – Kto ma numer?

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 26 Dzwonimy do sądu z telefonu konferencyjnego i dowiadujemy się, że sędzia kończy wysłuchanie. Czekamy około godziny. Kostova przeszywa mnie wściekłymi spojrzeniami, babcia kręci się, tłumiąc podniecenie, a Pete oblewa się potem. Ja? Ja robię notatki. W telefonie coś strzela, słyszymy głosy i szelest papierów. – Osiemnasta piętnaście w piątek – burczy sędzia. – Lepiej, żeby chodziło o coś ważnego. – Wysoki Sądzie – zaczyna Kostova – przepraszam, że pana niepokoimy, i zapewniam, że w żadnym razie nie zrobiłbym tego, gdybym nie czuł, że okoliczności zmuszają mnie... – Do sedna, mecenasie – przerywa mu sędzia. Od początku tego procesu brałam udział w kilku konferencjach i przesłuchaniach prowadzonych przez sędziego Forstera. Polubiłam go. Jest kąśliwy i rzeczowy, ale zasadniczo rzecz biorąc, sprawiedliwy. Nigdy dotąd z nim nie rozmawiałam i teraz nagle ta perspektywa mnie przeraża. – Wysoki Sądzie – mówi Kostova – dla kancelarii reprezentującej EnerGreen w tym procesie żywię wyłącznie szacunek. Ale w trakcie dwudziestopięcioletniej praktyki nigdy nie byłem tak oburzony postawą prawnika jak dzisiaj. Zachowanie pani Wilder było niedojrzałe, obraźliwe, lekceważące i wysoce niestosowne. Wygłaszała mowy do protokołu, otwarcie ukierunkowywała świadka i pod każdym innym względem robiła rzeczy absolutnie nieprzystojące przedstawicielowi prawa. Jej celem najwyraźniej było przerwanie przesłuchania i ukrycie tego, że świadek nie został przygotowany. Ciągnie w ten sposób, używa ogólników, na co właśnie liczyłam. Żaden doświadczony prawnik nie będzie płakał przed sędzią, że przeciwniczka wyśpiewywała sprzeciwy, przedrzeźniała jego wymowę

i generalnie rzecz biorąc, była dla niego niemiła. Jest przekonany, że jego wielkie oburzenie przekona sędziego, że należy mnie ukarać. – Podsumowując, Wysoki Sądzie, zwracam się z prośbą, by Wysoki Sąd nakazał świadkowi odpowiadać na moje pytania jasno i jednoznacznie, a obrończyni pozwanego – by stosowała się do reguł sądowych i zachowywała jak profesjonalistka. Myślę, że nie od rzeczy byłyby sankcje, ale to oczywiście zależy wyłącznie od decyzji Wysokiego Sądu. Słyszę, jak urzędnik sądowy coś szepcze. Wreszcie odzywa się: – Obrońca EnerGreen. Pani kolej. Wszyscy w sali na mnie patrzą. Dam radę. Całkowicie panuję nad sytuacją. Chrząkam, nachylam się nad słuchawką i mówię coś, co brzmi jak „Wski Sdzie”. – Przepraszam? – odpowiada sędzia Forster. Jestem zdenerwowana, dobra? Zbieram się w sobie i próbuję jeszcze raz. – Wysoki Sądzie, mówi Lillian Wilder. Dziękuję za możliwość odpowiedzenia na postawione mi zarzuty. Jak zaraz wyjaśnię, skargi pana Kostovy na moje zachowanie są całkowicie pozbawione podstaw. Najpierw jednak mam kilka ważniejszych kwestii do omówienia z Wysokim Sądem. Z protokołu wynika, że prośba o przesłuchanie pana Hoffmana była nieprawidłowa. Składam wniosek o odroczenie. Kostovie opada szczęka. – Co? – Pan Kostova uzyskał zeznanie poświadczające, że pan Hoffman pracuje w spółce córce EnerGreen, a nie w samej korporacji – mówię. – Spółka córka nie jest stroną w tym procesie. Zgodnie z prawem strona powodowa powinna była złożyć osobny wniosek o przesłuchanie pana Hoffmana. Nie uczyniła tego. Dlatego też przesłuchanie powinno zostać odroczone do czasu, aż strona powodowa naprawi swój błąd. Kostova momentalnie reaguje. – To śmieszne, Wysoki Sądzie! EnerGreen wyraził zgodę na to przesłuchanie! – Czy to prawda, pani Wilder? – pyta sędzia. – Wyraziliście zgodę?

– Tak, Wysoki Sądzie. – Zezwoliliście także, by przesłuchanie trwało dzisiaj przez kilka godzin, czy tak? – Wysoki Sądzie, proszę pozwolić, żebym przedstawiła nasz tok myślenia. Zgodnie z regułami tego sądu pragnęliśmy zapewnić dobrą współpracę obu stron, prowadzącą do wyjaśnienia punktów spornych. Strona powodowa pragnęła przesłuchać pana Hoffmana i kierując się uprzejmością zawodową, wyraziliśmy zgodę. Ta uprzejmość zawodowa nie została jednak odwzajemniona, kiedy próbowaliśmy zmienić datę przesłuchania z powodu zamieci śnieżnych na Wschodnim Wybrzeżu. Strona powodowa odrzuciła naszą prośbę, co spowodowało, że pan Gardiner, partner prowadzący sprawę EnerGreen, nie był w stanie wziąć udziału w składaniu zeznań. – Przerywam na moment. – A to, Wysoki Sądzie, prowadzi do drugiej kwestii: niewłaściwego zachowania pana Kostovy wobec mnie i mojego świadka. – Co?! – krzyczy Kostova. – Pan Kostova zastraszał mnie, gdy zgłaszałam absolutnie prawidłowe sprzeciwy, robił mi długie wykłady o drobiazgach i ganił, kiedy próbowałam wykonywać swoją pracę. Zniosłabym to wszystko, gdyby nie arogancja wobec świadka. Za pozwoleniem Wysokiego Sądu zrobię teraz coś, czego pan Kostova w swoim przydługim ataku na moje rzekomo nieprofesjonalne zachowanie jednak nie zrobił. Zamierzam dać Wysokiemu Sądowi kilka przykładów. – Odwracam się do stenografki. – Czy może pani odczytać ze strony czterdziestej trzeciej wersy od dwudziestego czwartego do dwudziestego szóstego? Stenografka monotonnie czyta: Świadek: Czy mógłby pan powtórzyć pytanie?

P. Kostova: Cholera jasna! – Wysoki Sądzie, stenogram nie zawiera opisu sytuacji, kiedy szklanka wody... – zaczyna Kostova. – Za chwilę będzie pańska kolej, panie Kostova – przerywa mu

sędzia. – Teraz głos ma pani Wilder. – Pani stenografko, czy mogłaby pani ze strony sześćdziesiątej drugiej odczytać wersy od dwunastego do piętnastego? Stenografka spełnia moją prośbę. Świadek: Czy mógłby pan powtórzyć pytanie?

P. Kostova: Zamknij się! – Wysoki Sądzie, to nie... – A także ze strony siedemdziesiątej szóstej wers dziewiąty, bardzo proszę. P. Kostova: Domagam się nakazu od sędziego, ty idiotko! – Wysoki Sądzie – ciągnę – rozumiem, że pan Kostova czuje frustrację, ponieważ nie jest w stanie uzyskać od świadka zeznań, na jakich mu zależy. Ale to nie usprawiedliwia takiego zachowania. Jak pan Kostova wie, po raz pierwszy występuję jako obrońca w czasie składania zeznań. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że pan Kostova w sposób niewłaściwy wykorzystuje mój brak doświadczenia. Następuje długa przerwa. Kostova jest purpurowy z wściekłości. – Panie Kostova – mówi wreszcie sędzia – dlaczego nie zgodził się pan na inny termin? – Wysoki Sądzie, byłem już w drodze na Keys, kiedy prawnik strony pozwanej zadzwonił i zażądał przeniesienia przesłuchania. Jeśli mam być szczery, to biorąc pod uwagę wybuchową naturę niektórych dokumentów związanych z tym świadkiem, podejrzewałem, że wykorzystują pogodę jako pretekst. – Pretekst? – powtarza sędzia z niedowierzaniem. – Oglądał pan wiadomości, mecenasie? Nazywają to burzą śnieżną stulecia. Rozciąga się od Bostonu do obu Karolin. Kanał pogodowy nawet nadał tej cholernej rzeczy nazwę. Jak ją nazwali? – Słyszymy szepty na drugim końcu linii. – Pluton! – woła sędzia. – Nazywają tę burzę Plutonem.

Dziewiąta planeta! Władca podziemia, panie Kostova! Ten śnieg to poważna sprawa. – Tak, Wysoki Sądzie – odpowiada Kostova niepewnie. – Nie potrafił pan zgodzić się na rozsądną prośbę zmiany terminu? – Teraz sędzia zaczyna się nakręcać. – Zamiast tego postanawia pan przybiec do mnie o tak późnej porze w piątek, żeby się poskarżyć na młodszą prawniczkę, która podobno utrudnia panu życie? – Wysoki Sądzie – protestuje Kostova – pani Wilder rozmyślnie przeszkadza mi w przesłuchaniu świadka. Jej cytaty z protokołu całkowicie pomijają kontekst tego, co się tu dzisiaj stało. – Ma pan jakieś konkretne wypowiedzi, które chciałby pan zacytować na potwierdzenie tezy, że to nie pan, a pani Wilder zachowywała się z absolutnym brakiem szacunku dla powagi i uprzejmości zawodowej zarówno przed przesłuchaniem, jak i podczas niego? Uśmiecham się do Kostovy. No, dalej, myślę. Powiedz mu, że robiłam do ciebie miny i dałam ci papierowe zwierzątka. Powiedz, że pozwoliłeś, żeby kobieta kompletnie wytrąciła cię z równowagi, i straciłeś panowanie nad sobą. Zobaczymy, jak zostanie to przyjęte. Kostova nie ma czasu na przeglądanie stenogramu i szukanie przykładów. Sędzia czeka. – Buczała, Wysoki Sądzie – mówi Kostova. – A także... zrobiła łabędzia... – Mam rozumieć, panie Kostova, że zwraca się pan do mnie o interwencję w trakcie składania zeznań, ponieważ adwokat strony przeciwnej buczał? – Wysoki Sądzie, jeśli da mi pan chwilę, spróbuję znaleźć kilka przykładów zachowania rozpraszającego uwagę i długich mów pani Wilder, ale... – Mów, panie Kostova? – Sędzia chichocze. – No, no. Gdybym miał nakładać kary na każdego adwokata, który do protokołu wygłasza mowy, wszyscy jak jeden siedzielibyście w więzieniu. – Tak, Wysoki Sądzie – odpowiada Kostova. – Co pewnie nie byłoby takim złym pomysłem – dodaje sędzia. – A teraz pozwólcie, że się zastanowię.

Cisza. Zamykam oczy i modlę się. – Odraczam składanie zeznań – ogłasza sędzia. – A niech mnie szlag – mruczy babcia. – Powinien był pan zgodzić się na inny termin, panie Kostova – ciągnie sędzia. – To byłoby zachowanie profesjonalne. – Wysoki Sądzie, już zaczęliśmy i... – protestuje Kostova. – Nie zamierzam dać się wciągnąć w przepychankę z rodzaju „on powiedział to, ona powiedziała tamto” – przerywa mu sędzia. – Wydaje mi się, że wszyscy muszą ochłonąć. Proponuję, żebyście wyjaśnili sobie kwestie proceduralne i ustalili nowy termin składania zeznań za kilka tygodni. Nie wątpię, że adwokat EnerGreen zareaguje zarówno przychylnie, jak i profesjonalnie. Mam rację, pani Wilder? – Oczywiście, Wysoki Sądzie. – Uśmiecham się szeroko do Kostovy. – Wysoki Sądzie – mówi Kostova – chciałbym prosić... – Niech pan da spokój, mecenasie. Wydałem orzeczenie. Wszystkim życzę miłego weekendu. – Sędzia się rozłącza. Palce stenografki wiszą nad klawiaturą. – Skończyliśmy? – pyta. – Skończyliśmy – potwierdzam, nie do końca w to wierząc. Stenografka pisze kilka zdań i zaczyna pakować sprzęt. Kamerzysta już zwinął kable. Odpinam mikrofon. Kostova wpatruje się we mnie morderczym wzrokiem. – Powiedział pan, że chce pan nakaz – mówię niewinnie. – Gdyby sędzia wiedział o połowie tego, co się tutaj działo – odpowiada Kostova. – Jeśli pan chce, by coś ukazało się w protokole, musi pan dopilnować, żeby zostało zanotowane – mówi babcia. – Bezzwłocznie przedstawię film z tego przesłuchania sędziemu – zapowiada Kostova. – Zwrócę się o ukaranie kancelarii i pani osobiście. Ma pani potężne kłopoty, młoda... Urywa. Uśmiecham się do niego. – Jeszcze raz pan to powtórzy i przekona się, co przygotowałam na bis.

Wrzuca papiery do teczki i szybkim krokiem wychodzi. – Naprawdę się skończyło? – pyta Pete. – Na razie – odpowiadam. – Ale nie czuj się zbyt bezpiecznie. – Na pewno nie. – Powinieneś pomyśleć o uaktualnieniu historii zatrudnienia. – Jasne. – Może też dobrze by było, żebyś zatrudnił swojego adwokata. – Mogę zatrudnić ciebie? – pyta z nadzieją. – Nie, do diabła! Ale ją tak. – Wskazuję babcię. Babcia podnosi wzrok znad torebki. – Daj mu swoje namiary, Izzie. Wracasz do interesu. Pete zapisuje numer babci, żegna się i wybiega z pokoju. Babcia i ja patrzymy na siebie. – Lillian Grace Wilder – mówi wolno. – To było brawurowe, niebezpieczne i całkowicie nieetyczne. Wzdycham. – Wiem, babciu, wiem. Mocno mnie ściska. – Od lat tak świetnie się nie bawiłam! Otwieram laptopa i na Skypie dzwonię do Ursa. Wkrótce z ekranu patrzy na mnie jego okrągła twarz okolona wyraźnie rozdzielonymi, czarnymi jak węgiel włosami. Tak szybko, jak to możliwe, opowiadam o wszystkim. O mailach Pete’a. O oszustwie. Urs blednie. Prowadzę go krok po kroku przez przesłuchanie aż do telefonu do sędziego. Urs coraz bardziej wybałusza oczy. Kiedy kończę, długo się na mnie gapi. Babcia stuka w ekran. – Zawiesił się? – Oszustwo. – Urs wolno, precyzyjnie wymawia to słowo. – To oszustwo... jak wielkie ono jest? – Piętnaście miliardów dolarów. Urs jakby się chwieje, ale może powodem jest jakość Wi-Fi w sali konferencyjnej. – A ten świadek Hoffman. Jest przygotowany do zeznawania w tej sprawie? – Jest za głupi, żeby go powstrzymać.

Mój rozmówca spokojnie zaczyna hiperwentylować, później znika z ekranu. Babcia i ja wymieniamy spojrzenia. Mam nadzieję, że nie spowodowałam ataku serca u kolejnego prawnika. Po chwili wraca, przygładzając włosy dłonią. – Mówisz więc, że przerwałaś przesłuchanie i przedstawiłaś argumenty sędziemu, posiłkując się cytatami ze stenogramu, które były... jak byś je opisała? Mylące? Bardzo mylące? – Myyyląceee? – podpowiadam przeciągle. Patrzy na mnie bezradnie. – Czy to jest normalna praktyka procesowa w Ameryce? – Normalna czy nie, ona uratowała wam tyłek! – woła babcia, zbliżając się do ekranu tak bardzo, że widać wyłącznie jej przerażające starcze oko. Urs się cofa. – Lily? Kim jest ta groźna osoba? – To moja babcia oraz wasza lokalna adwokatka. Ściska głowę. – Jestem bardzo zdezorientowany. – Posłuchaj, najważniejsze, że to, co zrobiłam, podziałało – na razie. Ale kiedy adwokat strony powodowej dostanie wideo z przesłuchania, zgłosi wniosek i sędzia się przekona, że wprowadziłam go w błąd. Nasza wiarygodność rozpadnie się w puch, zostaniemy surowo ukarani, a sędzia nakaże wznowienie składania zeznań. EnerGreen musi przyjąć aktualną propozycję ugody. Natychmiast. – Jak wiesz, mam niewielki wpływ na moich przełożonych. Nie mogę zagwarantować, że mnie posłuchają. – Musisz ich do tego zmusić. Wystawiłam się na niebezpieczeństwo dla bandy przestępców i muszą postąpić, jak trzeba – wobec powodów i wobec mnie. Powiedz im, że jeśli natychmiast nie podpiszą ugody, ja zrezygnuję i powiem sądowi wszystko, co wiem. A wiem sporo. Urs wolno kiwa głową. – Tak. Tak, to powinno ich przekonać. – Muszą także uporządkować księgowość, bo jeśli nie, to pójdę do Departamentu Sprawiedliwości.

– Bardzo dobrze. Wszystko im przekażę. – Tak myślę. Jakieś pytania? Kręci głową. – To była szalenie stresująca rozmowa. Ale dziękuję, Lily i babciu Lily. Wykonałyście świetną robotę. Pochwalę was przed Philipem, kiedy wyzdrowieje. Ekran ciemnieje. Urs znika. Pakujemy się i przygotowujemy do wyjścia. Babcia podaje mi moją komórkę. Mam osiemnaście esemesów. Philip: Niepokoje sie brakiem wiesci od ciebie, Wilder.

Mattie: Czy ot kolejny z twoich zartow???

Will: Prosze, nie milcz tak.

Mattie: Pracowlam tak ciezko, zeby ten slub byl idaelny, i taka mm zaplate?

Ana: Gdzie jestes, Lily, misiaczku?

Mattie: Ale jak moglam oczekiwac ze potarktujesz to powaznie? Przez caly tydzien niczego nie traktowalas powaznie, tylko pieprzyc to, pieprzyc tamto.

Mattie: Mam tego po uszy!

Philip: Napisalem maila do Raney Moore. Odpisala, ze jest w Knoxville, nie w Key West. Co sie dzieje?

Freddy: ta organizatorka chyba mnie zabije

313131: Wizyta u dra Gibbonsa wyznaczona na 10 rano 2.03.14. T – potwierdzenie, N – rezygnacja

Mattie: Mam dla ciebie wiadomosc, mloda damo. Kiedy kmus ciagle mowisz bez urazy, przypuszzalnie go obrazasz!

Jane: Wszystkie strasznie sie czujemy, kochanie. Zadzwon, prosze.

Farmaceuta: co jest, mala?

Mattie: Rezygunje!

Philip: Ide na operacje. Dzwon do Betty, jesli pojawi sie cos nowego.

Will: Podejrzewam, ze podjelas decyzje.

Freddy: prsze dzwon nie mam konczyn!

Will: Nie chcialem cie zranic.

Odwożę babcię i parkuję pod jej domem. Odwraca się do mnie. – Jestem z ciebie dumna, skarbie. – Postąpiłam, jak mi radziłaś, i wykorzystałam swoje silne strony. Zachowywałam się głupio i doprowadzałam ludzi do szału. – Nie jestem dumna dlatego, że wygrałaś, tylko dlatego, że stanęłaś do walki. Mnóstwo ludzi porzuciłoby okręt. Ty doprowadziłaś sprawę do końca i zrobiłaś to, co dla twojego klienta jest najlepsze, mimo że zasługuje na smażenie się w piekle. – Ściska mnie za ramię. – Cholernie dobry prawnik z ciebie. Żadna pochwała nie mogłaby więcej dla mnie znaczyć. Jezu, w oczach wzbierają mi łzy. – Dziękuję, babciu. – Ale – ciągnie babcia – popełniłaś też całą kupę błędów. Zacznijmy od sposobu zwracania się do sądu. Przez czterdzieści pięć minut krytykuje wszystko, począwszy od mojego głosu, przez język ciała, na znajomości zasad dotyczących dowodów skończywszy. – W sumie – konkluduje – dałabym ci B. Może B z minusem, zważywszy na bezwstydne pogwałcenia etyki. – Jejku, babciu. Dziękuję za pozytywne wzmocnienie. Klepie mnie po kolanie. – Nie ma za co. A teraz wejdź do środka, zrobię ci kanapkę. – Boże, nie! – odpowiadam. – To znaczy jestem wyczerpana. Wracam do hotelu i padam do łóżka. Obrzuca mnie spojrzeniem pełnym miłości i współczucia. – A jakie masz plany na później? – Chyba się spakuję i wrócę do Nowego Jorku. Babcia zbiera Rhode Island z podłogi. – Wpadniesz do mnie przed wyjazdem? – Oczywiście. Mocno mnie ściska. – Dzięki, że mnie poleciłaś, skarbie. Znowu się czuję sobą. Uwierz mi, emerytura jest straszna. Wyskakuje z samochodu. Odjeżdżam, we wstecznym lusterku

widzę, że macha mi na pożegnanie.

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 27 Jestem śmiertelnie wykończona. W głowie wirują mi fragmenty przesłuchania, nie wspominając już o korespondencji z Willem. Ostatniego esemesa wysłał wiele godzin temu. Ciekawe, gdzie teraz jest. Parkuję przed hotelem i długo siedzę w samochodzie. Jeśli już nic innego, to minione godziny stanowiły pożądaną odskocznię od kompletnego fiaska w moim życiu osobistym. Już nie jestem zła na Willa. Nie jestem nawet zirytowana. Ale dłużej nie mogę o tym myśleć. Jutro będę miała dość czasu na zajęcie się ruinami. Może Freddy i ja razem wyjedziemy na miesiąc miodowy. To dałoby Willowi czas na spakowanie się i przeprowadzkę. Nie musielibyśmy więcej się spotykać. Wysiadam i idę do hotelu. Zaraz za progiem staję jak wryta. Na sofie siedzi Teddy. Na mój widok wstaje. – Cześć – mówi. – Możemy porozmawiać? Jestem cholernie zmęczona rozmawianiem. Ale on wygląda na niespokojnego i kiedy na powrót siada, gestem wskazując, żebym usiadła obok, robię to. – Chciałem cię przeprosić za wczoraj. Zachowałem się jak fiut. Przepraszam. – Nie trzeba. Zasłużyłam sobie. Bierze mnie za rękę. – Nieprawda. Przez te wszystkie lata spędziłem mnóstwo czasu na obwinianiu ciebie o różne rzeczy. Za dużo czasu. Myślałem, że to minęło. Myślałem, że się pogodziłem z tym, co stało się z Lee i... i z nami. To było tak dawno, a my mieliśmy zielono w głowie. Potem jednak wróciłaś i wszystko znowu wystrzeliło na powierzchnię. Czułem się idiotycznie, że to mnie przygnębiło, przez co byłem jeszcze bardziej zły. Wyładowałem się na tobie. – Puszcza moją rękę, ale nadal intensywnie mi się przygląda. – Przepraszam.

– Powinieneś o czymś wiedzieć. Myślałam o tobie nieustannie. Codziennie za tobą tęskniłam. Bez ciebie czułam się kompletnie zagubiona, Teddy. Ale rezygnacja z ciebie była karą, jaką sobie wymierzyłam. Myślałam, że na nią zasłużyłam. Kiwa głową. – Nie powinnam była karać także ciebie – dodaję. – Powinnam ci była powiedzieć. – W porządku. To przeszłość. – Jutro wyjeżdżam. – A ślub? Bez słowa kręcę głową. Teddy wygląda na zaskoczonego, ale nic nie mówi. Współczuje mi. A ja nagle myślę, jak wszystko mogłoby wyglądać inaczej. Życie moje i jego. Gdybym nie ukradła dynamitu. Gdybyśmy nie skonstruowali bomby. Gdybym nie poszła do domu Lee. Gdybym odpisała Teddy’emu i ciągle do niego pisała. Czy uspokoilibyśmy się? Wyszli na prostą? Czy to możliwe, że siedzielibyśmy teraz razem w zupełnie inny sposób tutaj albo gdzie indziej? Podnoszę się. On też. – Jestem o trzynaście lat spóźniona, ale czy teraz mogę do ciebie napisać? Uśmiecha się. – Jasne. Nagle czuję się niezręcznie. Powinniśmy się objąć? Uścisnąć sobie ręce? Problem jak zawsze rozwiązuje Teddy. Robi krok do przodu, pochyla się i delikatnie całuje mnie w usta. Kładę dłonie na jego ramionach i przyciągam go do siebie. Jego ciało jest takie samo, smakuje tak samo, jego usta poruszają się w taki sam sposób. Po raz ostatni mam znowu czternaście lat i jestem w jedynym miejscu, w jakim zawsze pragnęłam być. To magia. I zaraz się kończy. Teddy cofa się i z uśmiechem mówi: – Do widzenia, Lily. Unoszę rękę.

– Do widzenia, Teddy. Odwraca się. Odchodzi, otwiera drzwi. Znika. Słyszę dzwonek windy. Przez hol chwiejnie idzie Freddy, kierując się do baru. Idę za nią. Wybiera stołek i siada. Zajmuję sąsiedni. Podchodzi do nas barman. – Wódkę – mówi Freddy niewyraźnie. – I? – pyta barman. – Więcej wódki. Ściskam Freddy za ramię. – O Boże. Co się stało? Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. Nie jestem pewna, czy mnie poznaje. – Mało znany fakt – mówi wolno i wyraźnie. – Mało. Znany. Fakt. Zaskakująco łatwo jest zahipnotyzować kurę. – Już jest zalana – zauważa barman. Freddy podnosi palec. – Krok pierwszy. Przyciskasz dziób kury do ziemi. Krok drugi. Kreślisz przed nią X. – Kreśli palcem X na barze. – Robisz to wiele razy, a kura śledzi ruchy swoimi oczkami, aż wreszcie... voilà! Masz cholerną zahipnotyzowaną kurę. Barman stawia przed nami drinki. Freddy wypija swój jednym haustem, bierze mój i także osusza. – Spędziłam dzień – oświadcza o wiele za głośno – z organizatorką twojego ślubu. – Było źle? Zbywa pytanie machnięciem ręki, ale ruch powoduje, że traci równowagę i zaczyna zsuwać się ze stołka. Wciągam ją z powrotem. – Stwierdziłam, że stoję przed niemożliwym wyborem – mówi. – Albo się wykończę narkotykami i alkoholem, albo zamorduję tę zwariowaną sukę. – Gestem prosi barmana o następną kolejkę. – Wybrałam to drugie. – Zabiłaś Mattie? – Ups! – krzyczy. – Miałam na myśli „to pierwsze”. Wszystko mi się miesza. Pierwsze, drugie. Prawe, lewe. Góra, dół. – Bierze drinka. – Ja, reszta świata.

– Przykro mi, że cię na to naraziłam. – Hej. – Zarzuca rękę na moje ramiona i ściska o wiele za mocno. – Jestem twoją druhną. Po to tu jestem, no nie? Pomóc zaplanować ślub, pomóc odplanować ślub. Co chcesz, dziecinko. Jestem tu dla ciebie. – Zgadnij, co się stało – mówię. – Chyba uratowałam swoją pracę. – Chwalcie Pana! – Freddy bije dłonią w kontuar. – Martwiłam się, że będziemy mieli jednego prawnika mniej na świecie. Wypija kolejną szklaneczkę; dziwne, ale wyraźnie po niej trzeźwieje. Patrzy na mnie poważnie. – Czeka na ciebie w pokoju. Ostrożnie odstawiam szklankę. – Nadal tu jest? Kiwa głową. – I co zrobisz? – Nie mam pojęcia. A twoim zdaniem co powinnam zrobić? – Nie wiem, skarbie. Tego jeszcze nie było. – Nie masz dla mnie żadnej rady? – Szampana! – krzyczy. Barman stawia przede mną kieliszek szampana. Kręcę głową. – Dziękuję, Lloyd, ale nie sądzę, że zamierzała to zamówić. – Ona nie, ale on tak – odpowiada barman, wskazując za moje plecy. Obie z Freddy się odwracamy. Przy stoliku w kącie siedzi mój ojciec. Unosi do nas szklankę. – Obij mnie laską! – woła Freddy, dotykając włosów. – Jak wyglądam? Zsuwam się ze stołka. – Zaraz wracam. Tata jak zwykle wygląda wspaniale. Świeży i wypoczęty, choć może odrobinę melancholijny. Siadam przy stole. – Jak ci minął dzień, tato? Wpatruje się w swój kieliszek. – Szczerze, maleńka? Był dość trudny.

– Kiedy ostatnio cię widziałam, radziłeś sobie dobrze. – Och, masz na myśli te sprawy z twoją mamą, Aną i Jane? Wszystko sobie wyjaśniliśmy. Obawiam się jednak, że Trina zażądała rozwodu. – Co? Przecież cię uwielbia! – Uwielbiała. – Dolewa nam szampana, posępnie kręcąc głową. – Niestety, ostatnio wysłałem jej fotkę, która była dość... – Waha się. – Niefortunna. – Och, tato. – Wiem, kochanie, wiem... Niestety, ten rozwód będzie dość kosztowny. – Nie było intercyzy? Odwraca wzrok. – Prawdziwy romantyk z ciebie, Henry. – To moja słaba strona od zawsze. – Gestem wzywa kelnera, który przynosi następną butelkę szampana. Ojciec otwiera ją i nalewa. Unosimy kieliszki, trącamy się i pijemy. Odstawia swój i pochyla się, biorąc mnie za ręce. – Przepraszam, maleńka. Miałaś piekielnie trudny okres, prawda? Mogę ci jakoś pomóc? Patrzę w jego piękne zielone oczy. Powinnam poprosić go o radę? To straszny pomysł, choć może w tym przypadku nie taki głupi. Dosłownie siedzę naprzeciwko siebie w przyszłości. A co tam, do diabła. Warto spróbować. – Tak wielu rzeczy nie wiem, tato. Czy człowiek może się zmienić? Powinien się zmienić? Czy trwały związek można zbudować na kłamstwach? Czy celem seksu jest wzajemne unieszczęśliwianie się? Czy małżeństwo łagodzi to poczucie nieszczęścia? Czy jedna osoba do końca życia wystarczy? Wszyscy jesteśmy zwierzętami? Jeśli chcesz mi pomóc, odpowiedz na te pytania. Pora na perły mądrości, Henry. Powiedz mi wszystko, co wiesz. Ojciec wygląda na kompletnie zbitego z tropu. – Uprośćmy to – mówię. – Czy Will i ja powinniśmy się pobrać, czy pójść każde w swoją stronę? Napełnia swój kieliszek i czeka, aż piana opadnie. Z namysłem

upija łyk. – Kochasz go? – Tak, ale to bardziej skomplikowane. – Nie jestem tego pewien, maleńka. Spotykasz kogoś i zakochujesz się. Czy uczucie będzie trwało wiecznie? To pytanie, podobnie jak inne, które postawiłaś, jest interesujące, ale w niczym nie pomaga. Myślę, że wczoraj wieczorem ty najlepiej to ujęłaś. Nasza rodzina potrzebuje szczerości. Nigdy nie byłem szczery z żadną z moich żon. A jeśli nie potrafisz być szczera z osobą, którą wybierasz, by była ci najbliższa na całym świecie, to dlaczego ją wybierasz? Jak prawdziwa będzie wasza bliskość? – Upija łyk. – A z drugiej strony jeśli potrafisz być szczera, jeśli zdołasz pokazać Willowi swoje prawdziwe ja, co musi być bardzo, bardzo trudne, masz prawdziwą szansę. Ale tylko ty możesz wiedzieć, czy to jest możliwe. Henry rzeczywiście powiedział coś znaczącego. Nie wierzę własnym uszom. – Tato! – wołam. – Trafiłeś w dziesiątkę! Dziękuję! – Nie ma za co, kochanie. – Klepie mnie po ręce. – Niezależnie od tego, jaką decyzję podejmiesz, jestem pewien, że będzie zła. – Co? – Przepraszam, przepraszam! – śmieje się. – Przejęzyczenie. Będzie słuszna, tak chciałem powiedzieć. Jakąkolwiek decyzję podejmiesz, będzie słuszna. Przepraszam, kochanie. Jestem trochę... – Unosi dłonie do skroni. Kładę głowę na stole. – To twoja przyjaciółeczka z uniwersytetu? – pyta. Podnoszę głowę. Ojciec patrzy na Freddy, która udaje, że tego nie widzi. Uśmiecha się do niej. – Wyrosła na atrakcyjną kobietę, prawda? Kończę drinka i stawiam kieliszek na stole. Wstaję i klepię ojca po ramieniu. – Henry, nie wiem, co bym bez ciebie poczęła. Ale już go straciłam – gestem daje znak barmanowi. – Ja też, kochanie – mruczy. – Ja też.

Wracam do Freddy i obejmuję ją. – Wyświadcz mi przysługę – szepczę. – O co poprosisz – odpowiada szeptem, przez ramię patrząc na mojego ojca. – Cokolwiek wydarzy się dzisiaj wieczorem, nigdy, przenigdy nie chcę o tym wiedzieć. Kiwa głową. Barman stawia przed nią kieliszek i otwiera zakurzoną butelkę. Całuję Freddy w policzek i wychodzę z baru.

SOBOTA

EGZEMPLARZ PRASOWY ROZDZIAŁ 28 W pokoju na biurku palą się świece. Drzwi na balkon są otwarte. Przez cienkie zasłony widzę Willa. Siedzi z nogami opartymi o balustradę. W ręku trzyma drinka i patrzy na wodę. Drzwi zatrzaskują się za mną. Will wstaje i wchodzi do pokoju. Zatrzymuje się o kilka kroków ode mnie. Nie ogolił się. Ma na sobie dżinsy i T-shirt. Jest na bosaka. – Cześć – mówi. – Cześć. – Jak minął ci dzień? – Dobrze. A ty co porabiałeś? – Pisałem do ciebie. – Obserwuje mnie czujnie. – Rozmawiałem z tobą. Myślałem o tobie. Wolno kiwam głową. – I to wszystko? – To wszystko. Upuszczam torebkę na podłogę. – Udowodnij. Zarzucam mu ręce na szyję i całuję tak mocno, że czuję krew. Will się zatacza i padamy na łóżko. Podciągam spódnicę i siadam na niego. Z jego wargi płynie krew. Pochylam się i całuję go delikatnie. – Biedactwo – szepczę. – Zrobiłam ci krzywdę. Uśmiecha się. – Nie szkodzi! Ja... Kładę palec na jego ustach. – Czas na prawdę. Zaczynam rozpinać żakiet kostiumu. – Miałam ciężki dzień, Will. A właściwie ciężki tydzień. – Zrzucam żakiet i pozwalam, żeby spadł na podłogę. – Dużo czasu poświęciłam na rozważanie, czy powinniśmy się pobrać, czy nie.

Na wyrzuty sumienia z powodu tego, jak ciebie traktowałam. Na pragnienie, żebym zdołała się zmienić. – Ale nie musisz... – Cii. – Zdejmuję bluzkę, odpinam stanik i zsuwam z ramion. Kładę dłonie Willa na swoich piersiach. Pochylam się nad nim i Will bierze je w usta, pieszcząc wargami, językiem, zębami. Chce mnie położyć na plecach, ale się opieram. Odpinam mu pasek. – A ty, Will, spędziłeś mnóstwo czasu na mówieniu mi, że z pewnością odczuwam wstyd. Że żałuję tego, jaka jestem i jak się zachowuję. – Skończyłam z guzikami w dżinsach. Will unosi biodra, żebym mogła zsunąć mu najpierw spodnie, potem bokserki. Gładzę jego fiuta jedną dłonią. – I według ciebie tak się czuję, ponieważ zrobiono mi pranie mózgu i przekonano, że monogamia to jedyny słuszny sposób na miłość. Racja? – Możemy porozmawiać o tym później? – pyta bez tchu. Przerywam odpinanie spódnicy. – Musimy porozmawiać o tym teraz. Jeśli chcesz, możemy się ubrać i zejść na dół, żeby podyskutować. Kładzie moją dłoń z powrotem na swoim kutasie. – Proszę, mów dalej. Zrzucam spódnicę i majtki. Pomagam Willowi pozbyć się koszulki. Kładę się na nim. Mocno go całuję. Przerywam i patrzę mu w oczy. – Wiesz, na czym polega problem? Nie masz pełnego oglądu. – Całuję go w szyję, ramiona, klatkę piersiową. – Jak mówiłam, to skomplikowane. Czasami czuję wstyd. Czasami czuję wyrzuty sumienia. Czasami chcę się zmienić. Ale czasami – całuję go w szyję, ramiona, klatkę piersiową – wcale tak się nie czuję. Oboje jesteśmy nadzy. Zsuwam się po nim i biorę jego fiuta w usta. Gładzę po silnych, szczupłych nogach. – Wiesz, co na ten temat powiedział Emerson, prawda? Will patrzy na mnie. – Emerson? Ja patrzę na niego. – Ralph Waldo Emerson. – Wiem, kto to jest Emerson. Tylko... nie wiem, dlaczego teraz

o nim rozmawiamy. – Powiedział mianowicie: „Głupia stałość jest chochlikiem ograniczonych umysłów”. – Opuszkami palców muskam jądra Willa. – Nie mam ograniczonego umysłu, Will. Mam bardzo szeroki umysł. Jestem skomplikowana, wewnętrznie sprzeczna, pokręcona i niekonsekwentna. – Całuję jego fiuta. – Nie jestem archetypem ani stereotypem. Nie jestem Kobietą przez duże K ani Człowiekiem przez duże C. Uprościłeś mnie, Will. Nie zdołałeś zobaczyć mnie jako jednostki. To dla mnie bardzo frustrujące. – Znowu biorę go w usta. Willowi brakuje tchu. – Mój tok myślenia był szalenie ograniczony! Patrzę na niego przez splątane włosy i widzę, że uważnie mnie obserwuje. Po chwili siadam, wycieram usta wierzchem dłoni i uśmiecham się do niego. Przesuwam dłonią po jego ciele, podziwiam je. Siadam na nim i powoli biorę go w siebie, a on unosi się, by wejść jak najgłębiej. Zaczynam się poruszać, podnosząc się tak wysoko, że niemal mi ucieka, po czym znowu na niego opadam. Chce mnie objąć, ale przygważdżam jego ręce do łóżka. – Lily? – Zamknij się – odpowiadam z ustami tuż przy jego uchu. Całuję go w usta. – Nie poświęcę dużo energii na zastanawianie się, dlaczego jestem, jaka jestem. Spędzamy tyle czasu na dyskusjach o mężczyznach i kobietach – czego pragną, jakie siły ich kształtują, ple, ple, ple. Życie jest krótkie, Will. Ludzi nie da się poznać. Dość bezsensownych teorii. Powinniśmy cieszyć się sobą. – Całkowicie się z tobą zgadzam – szepcze. Uwalniam jego ręce i kładę je na swoich biodrach. – Od rana chciałam ci to powiedzieć, ale byłam zajęta. – Will przyciąga moją głowę i całuje mnie w usta. – Nie udało mi się wykombinować, jak zmieścić to w esemesie. – Pokrywa moją twarz pocałunkami. – Chyba nie mam takiego talentu do esemesowania jak ty. Przestaje mnie całować i uśmiecha się. Rzuca mnie na plecy. Łapie za włosy i wbija się we mnie głęboko. Owijam nogi wokół jego pasa, obejmuję za szyję. To jak nasze pierwsze trzy dni, ale lepsze, ponieważ teraz ja wiem,

kim on jest, a on zna mnie. Wiem, dlaczego jest tak dobrze, dlaczego tak świetnie się między nami układa. Przenosimy się na sofę, przewracamy lampę, która spada na podłogę. Z sofy na fotel. Z fotela pod ścianę, gdzie przypadkiem zrywamy zasłonę. – Musisz się uważać za wyjątkowego – szepczę. – Wszystkie te kobiety szalejące za tobą? – Całuje mnie w szyję. – Chodzi o to, że jesteś archeologiem? Czy to jest wabikiem dla pań? – Nie przeszkadza. – Zamaszystym gestem zgarnia przedmioty z biurka i kładzie mnie na nim. Wciągam go w siebie. W łazience wchodzi we mnie od tyłu; stoimy tak, że widzimy siebie w lustrze. – Wczoraj wieczorem byłam z dziewczyną – mówię. Opiera czoło na moich plecach, cicho jęcząc. – Mogłam być w trójkącie z nią i jej mężem – dodaję. – Ale miałam złamane serce i nie byłam w stanie tego zrobić. Wychodzi ze mnie. Odwracam się i wskakuję na umywalkę. Wchodząc we mnie ponownie, mówi: – Ha, jesteś głupia, prawda? Śmieję się. – Chcesz usłyszeć, co się stało? – Tak. Uśmiecham się do niego w lustrze. – Tak co? – Tak, proszę. Proszę, proszę, tak! Opowiadam mu o Sandrze, o tym, jak jej dotykałam i jak ona dotykała mnie. Szepczę mu to do ucha. Później, gdy wyczerpałam wszystkie szczegóły, zaczynam wymyślać różne rzeczy, które bym jej zrobiła, i te, które ona zrobiłaby mnie, i te, które jej mąż zrobiłby nam obu, i te, które my zrobiłybyśmy jemu. Nie przestaję mówić. Opowiadam Willowi o tym, czego o mnie nie wie. Co lubię. Co kocham. Co wypróbowałam. Czego nie wypróbowałam. O najgorszych i najlepszych momentach w moim życiu. Opowiadam mu o swoich fantazjach. Opowiadam, jak to robię, kiedy jestem sama. Jak na mnie działa seks i dlaczego uwielbiam to uczucie. Że dłoń innej osoby na moim ciele, usta, język albo fiut sprawiają, że jestem bez reszty

świadoma chwili, że to doznanie jest prawdziwe, znane i szczere w świecie, który pod każdym innym względem wydaje się nierealny. Spleceni kończymy na łóżku, równocześnie krzycząc. Will pada na mnie, głowę opiera na moim ramieniu. Całuje mnie we włosy. Długo milczymy; w tym czasie nasze oddechy wracają do normalnego rytmu, serca przestają walić. Zamykam oczy. Właśnie tego potrzebowałam. I właśnie po to poszłam do pokoju. Może to było oczywiste. Dla mnie na pewno. Myśli zaczynają mi błądzić. Boże, Will wytrzymywał w nieskończoność. Myślę o młodych mężczyznach. Są w porządku. Wszyscy są bardzo, bardzo... – Lily? – Mm? Całuje mnie w ucho. – Cieszę się, że wróciłaś. – Ja też. – Otwieram oczy i spycham go z siebie. – A teraz lepiej sobie pójdę. – Co? Gładzę go po ręce, od barku do łokcia. Pochylam się i całuję go w policzek. – Wyjeżdżam. – Nie! – krzyczy, siadając na łóżku. – Pobieramy się. Uśmiecham się do niego smutno. – Nie. Mocno chwyta mnie za ręce. – Myślałem, że to sobie wyjaśniliśmy. A to... to, co przed chwilą się stało? – Było niesamowite. To jednak nie znaczy, że powinniśmy się pobrać. – Nie rozumiesz... – Przecież w Nowym Jorku nadal możemy się widywać – mówię. – Chodzić ze sobą. – Nie chcę z tobą chodzić! Chcę spędzić z tobą resztę mojego życia. – To niemożliwe, Will, nawet gdybyśmy chcieli. Odwołałam ślub.

Próbuję uwolnić ręce z jego uchwytu, ale mi nie pozwala. – To już nieaktualne. Rozmawiałem z Mattie. Odwołałem twoją rezygnację. Chcę się z tobą ożenić. Na niczym bardziej mi nie zależy. – Kompletnie ci odbiło. – Nie kochasz mnie? – Przecież wiesz, że kocham. – Więc na czym polega problem? – Na czym polega problem? – Wstaję z łóżka i zaczynam szukać swoich rzeczy. – My jesteśmy problemem, Will. Wszystko, co dzisiaj mówiłeś, jest bardzo rozsądne. Wolność, cieszenie się życiem bez ograniczeń, odmowa sprawowania kontroli nad ukochaną osobą – to wszystko są rewelacyjne zasady do kierowania się w życiu. I doskonałe powody, żeby się nie pobierać. – Na podłodze znajduję bluzkę i strzepuję ją. – Nieprawda! My... – Posłuchaj uważnie. – Zapinam bluzkę. – Ciągle trwa dyskusja o tym, kto powinien mieć prawo do małżeństwa, prawda? Ale z wyjątkiem kilku świrów, którzy myślą, że prawo do małżeństwa powinno mieć czworo ludzi albo człowiek i koza, mało się debatuje o samej istocie takiego związku. To umowa pomiędzy dwojgiem ludzi. Dwoje ludzi, którzy mówią: „Wiesz co? Chodzi o ciebie i o mnie, skarbie. Tylko my dwoje przeciwko światu”. A jeśli na tym późnym etapie historii ludzkości nie jesteśmy w stanie przyrzec, że będziemy ze sobą, dopóki śmierć nas nie rozłączy, możemy przynajmniej obiecać to sobie na przewidywalną przyszłość. Jeśli na tym polega małżeństwo – jeśli małżeństwo wiąże się z jednością, byciem razem i bezpieczeństwem, to moim zdaniem monogamia jest w nim niezbędna. Will chce coś powiedzieć, ale uciszam go gestem ręki. – Życie składa się z niepewności. – Spod stolika wyciągam spódnicę. – Pełno w nim niebezpieczeństw. Nie wiesz, kiedy zmiażdży cię słup telefoniczny, wylecisz w ataku terrorystycznym albo zginiesz pod kołami ciężarówki. Stracisz pracę, wpadniesz w depresję albo zachorujesz na raka. Małżeństwo dotyczy bezpieczeństwa. Posiadania portu w tym gównianym, pełnym burz życiu. Myślę, że dla minimalnego poziomu wygody i szczęścia dwoje ludzi musi sobie przyrzec, że ich

łóżko jest święte, że wzajemnie do siebie należą ciałem. Nie wydaje mi się, żeby w przeciwnym razie małżeństwo mogło się udać. Tak, opowiadam się za całkowitą, totalną, absolutnie pełną wiernością seksualną. Okazuje się, że jestem bardzo tradycyjna. Samoświadomość! – Nasze małżeństwo może się udać – mówi Will. – Wiem, że tak. – Nie jesteśmy zdolni do wierności! Przez cały dzień to powtarzałeś. Co właściwie mamy sobie do zaoferowania w małżeństwie? – Wszystko, co naprawdę się liczy. Wciągam spódnicę i zasuwam zamek. – Chcesz się ożenić, bo to jest romantyczne. – Pudło. Chcę się ożenić, bo to nie jest romantyczne. Siedzi po turecku na łóżku. Gestem zaprasza, bym usiadła obok niego, ale ja tego nie robię. – Posłuchaj, Lily. Małżeństwa twoich rodziców zakończyły się żałosnymi porażkami, tak? Dziewięćdziesiąt dziewięć procent małżeństw kończy się porażkami niezależnie od tego, czy ludzie się do tego przyznają, czy nie. A wiesz dlaczego? Ponieważ małżeństwo, tak jak powszechnie się je rozumie i postrzega, jest rodzajem przekrętu. Sięgam po bieliznę, ale jego słowa sprawiają, że nieruchomieję. – Interesujący dobór słów. – To prawda – upiera się. – Wchodzisz w dorosłe życie i nie chcesz być sama, więc wybierasz kogoś, kto cię pociąga. Kogoś, kto cię podnieca, kto cię rozśmiesza. Jesteś w stanie wyobrazić sobie, że z tym kimś spędzisz życie. Zakochujesz się. Zaczyna się cudowny, rozkoszny, baśniowy romans. Spodziewasz się, że miesiąc miodowy będzie trwał wiecznie, bo tak nauczono cię wierzyć. Ale nie będzie. To niemożliwe. Mamy życie. Pracę. Zobowiązania rodzinne. Ludzie pięknie mówią o wspólnym życiu na dobre i na złe, ale nie wybiegają myślą poza miesiąc miodowy do trudnych okresów i rutyny. Dobry współmałżonek to ktoś, komu możesz wszystko powiedzieć. Z którym chcesz mieć dzieci i dom. Ktoś, kto wysłucha, jakie masz marzenia, znajdzie w sieci twoje niepokojące objawy, powie, kiedy się mylisz, i będzie cię trzymał za rękę w chwili śmierci. Na tym powinno polegać małżeństwo, a nie

na jakiejś idiotycznej fantazji typu „i żyli długo i szczęśliwie”. Spod łóżka wygrzebuję buty. – Nie dotarło do ciebie ani jedno słowo z tego, co dzisiaj mówiłam, prawda? Nie interesują mnie podniosłe teorie ani wspaniali „My”. To nie dotyczy całego rodzaju ludzkiego. – Dobrze, ale... czy mogłabyś przestać się ubierać? – Wyciąga do mnie rękę. Siadam na łóżku. – Chodzi o ciebie i o mnie. Tylko zbudowałaś swoje idee dotyczące małżeństwa na podstawie tego, co widziałaś wokół siebie, mam rację? – Jasne. – Ja też. Wiem, że moja mama ma mnóstwo wad, ale z ojcem stworzyła niezwykły związek. Są prawdziwymi partnerami. Jakimś cudem od trzydziestu pięciu lat udaje im się pozostawać dobrym małżeństwem bez zbaczania z drogi. – Uhm – mruczę. – Co? – Nic. Mów dalej. – Ale nawet jeśli jedno z nich miało romans, jestem absolutnie przekonany, że łącząca ich więź pomogła im przetrwać trudny okres. Komunikują się ze sobą. Rozwiązują swoje problemy. Robią ustępstwa na rzecz drugiej osoby. – Załóżmy, że masz rację – mówię. – Możemy być zgraną parą. Rewelacyjnym zespołem. Dlaczego mielibyśmy się pobierać? – Ponieważ jest w tym nadzieja. Ponieważ to jest romantyczne. Ponieważ fajnie jest urządzić przyjęcie. Ponieważ publiczna przysięga ma wartość. Ma wartość to, że w obecności wszystkich, których kochamy, powiemy „Biorę sobie ciebie”. To coś znaczy. Może wszystko. – A co z wiernością, Will? Niewykluczone, że jest, nieważne, jak to nazwiesz, konstruktem kulturowym, wytworem społecznym, ale ludzie w nią wierzą. Ludzie dostają świra na jej punkcie. Przecież będziemy musieli złożyć przysięgę, nawet jeśli od razu wiadomo, że nie jesteśmy w stanie jej dotrzymać. – Ale ja mówię właśnie o wierności. Prawdziwej wierności. Posłuchaj, Lily. Ja uwielbiam kobiety, ty uwielbiasz mężczyzn.

Uwielbiamy ich ciała, sposób, w jaki się poruszają, jak pachną, brzmią i smakują. To normalne. I ani dobre, ani złe. Wszyscy jednak przyjęliśmy ideę, że jedna osoba powinna wystarczyć. Do tego stopnia jesteśmy o tym przekonani, że kiedy nie wystarczamy naszej wybrance czy wybrankowi – a naprawdę rzadko się zdarza, byśmy wystarczali – czujemy, że wręcz przestajemy istnieć. Ważniejsza niż małżeństwo jest dla nas wierność seksualna, skoro regularnie rozbijamy rodziny, by pomścić własne poczucie zdrady z powodu drobnych wyskoków. Między nami jest coś więcej. W łóżku i poza nim. Kilka razy połączyła nas dziwna więź. Wiem, że też to czułaś. Nie odpowiadam. – Seks nie jest jednorodny – ciągnie Will. – Nie zawsze jest pozbawiony sensu i nie zawsze porusza ziemią. Stałość jest dla małych umysłów, tak? Nic złego w tym, że łączy nas coś niezwykłego, a równocześnie odczuwamy potrzebę bycia z innymi. Nie chcę ci przeszkadzać w byciu szczęśliwą. Nasza miłość, nasz związek to o wiele więcej niż seks. Bo prawda jest taka, Lily: może będę chciał sypiać z wieloma kobietami, ale intymny związek pragnę mieć tylko z tobą. – Więc co proponujesz? Małżeństwo otwarte? One nigdy się nie sprawdzają. – Wręcz przeciwnie. Ale uważam, że powinniśmy wypróbować monogamię. Gapię się na niego. – O czym ty mówisz? – Źle zaczęliśmy nasz związek. Całe to wymykanie się, nieuczciwość, oszustwa. I nadal nie spędziliśmy dużo czasu razem. Myślę, że powinniśmy się skupić na sobie wzajemnie. Nie dopuszczać innych. – Uśmiecha się. – Mamy teraz baśniową opowieść. Czemu nie cieszyć się nią, póki trwa? – Ale przecież mówiłeś... Odgarnia włosy z mojego czoła. – Wolność działania jest także wolnością wstrzymywania się od działania, prawda? Śmieję się. – Przez cały dzień zasypywałeś mnie bzdurami o wolnej miłości,

a teraz jesteś gotów dać szansę monogamii? Przyciąga mnie do siebie. – Chcę ciebie. To, że o mało cię nie straciłem, uświadomiło mi, z czego jestem gotów zrezygnować, żeby cię zatrzymać. Myślę o tym przez minutę. – Z tego, co mówisz, wynika, że jestem strasznym obciążeniem. Całuje mnie w ramię. – Obciążenie to ostatnie, czym jesteś. – A jeśli nie będziemy potrafili tego zrobić? – Jeśli postawimy na szczerość wobec siebie, jeśli o wszystkim będziemy sobie mówili i kochali się, to poradzimy sobie ze wszystkim, co się wydarzy. – Gładzi mnie po ramieniu. – Kto wie? Monogamia i ograniczenia mogą się okazać interesujące... Próbuję się poruszyć, ale mocno mnie trzyma. Przytula twarz do mojej szyi. – Wyjdź za mnie – mówi. Muszę się zastanowić, ale Will mnie całuje i nie potrafię zebrać myśli. To naprawdę był piekielnie trudny tydzień. Przez ostatnich kilka dni byłam prawie pewna, że stracę pracę, którą kocham. Dzisiaj nadal ją mam, bo zaszantażowałam szantażującą mnie teściową, a także popełniłam liczne wykroczenia etyczne, by uratować obrzydliwego klienta przed totalną ruiną. Boże. Kiedy przedstawić to czarno na białym, naprawdę nie wygląda dobrze. Will sadza mnie sobie na kolanach, ja zarzucam mu ręce na szyję. Rozpina mi bluzkę, wsuwa pod nią dłoń. Co jeszcze? Wywołałam mnóstwo przykrych emocji u mojego najstarszego przyjaciela. Ale Teddy jest w porządku. Jest okay. Nauczyłam się, że muszę być bardziej szczera wobec siebie samej. Że nie powinnam ukrywać się przed przeszłością. Jest jeszcze moja rodzina, której małżeńskie rady zignorowałam i niesprawiedliwie oskarżyłam ją o bycie źródłem wszystkich moich problemów. Ale moje matki, jak widać, świetnie sobie radzą. Co

do babci, dzięki mnie wróciła do pracy, no nie? W sumie przyznaję sobie złotą gwiazdkę za rodzinne relacje w tym tygodniu, chociaż powinnam przestać obwiniać Henry’ego o złe geny i fatalny przykład. I wtajemniczyć go w system dwóch telefonów Willa. No i Will. Na początku tygodnia miałam słodkiego, wielkodusznego, cudownego narzeczonego, który mnie kochał. Teraz mam słodkiego, wielkodusznego, cudownego narzeczonego, który mnie kocha i jest także utalentowanym i pozbawionym zahamowań maniakiem seksualnym. Myślałam, że mnie kocha, ponieważ mnie nie zna. Okazuje się, że mnie kocha, ponieważ zna mnie dobrze. A co ja czuję do niego teraz, kiedy go poznałam? Oczywiście go kocham. Kocham go i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Podsumowując? Zrobiłam wszystko źle i wszystko będzie dobrze. Pokonałam spisek nieszczęścia seksualnego! Dziwka wygrywa! Pozostaje tylko jedno pytanie. Czy Will i ja naprawdę powinniśmy się pobrać? Bryza znad wody wydyma firankę. Za oknem robi się jasno. Wstaje świt. – O mało nie zapomniałem – mówi Will. Z nocnego stolika bierze cztery cienkie warkocze splecione z trawy. – Byłaś ciekawa, dlaczego zbieram trawę. – Bierze moją lewą rękę i całuje wewnętrzną stronę nadgarstka. Zawiązuje wokół niego jeden warkocz z morskiej trawy. – To starożytny celtycki zwyczaj. W noc przed ślubem oblubieniec plecie bransoletki z trawy na przeguby i kostki oblubienicy. – Drugi warkocz zawiązuje mi na prawej ręce i także ją całuje. – Wziąłeś to z American Archaeology czy skąd? – Nie. – Przyciąga moją stopę i wiąże na kostce warkocz. – Znalazłem na stronie Weddingzone.com. Wybucham śmiechem. – Przypuszczalnie to apokryf – dodaje. – Ale podoba mi się. Celtowie uważali, że bransoletki z trawy powstrzymają duszę oblubienicy od opuszczenia ciała. – Uśmiecha się do mnie tak słodko, że ledwo potrafię to znieść. – Moja dusza nigdzie się nie wybiera – zapewniam.

Zawiązuje ostatnią bransoletkę i pochyla się, by pocałować mnie w kostkę. – Dusze są skomplikowane. Stoicy uważali, że posiadają osiem części: hegemonikon... Przyciągam go i całuję w usta. – Koniec z tymi pieprzonymi stoikami, Will. – Czy to znaczy, że się zgadzasz? – Naprawdę uważasz, że potrafimy być wobec siebie szczerzy? – Mamy niewielkie doświadczenie – przyznaje – ale myślę, że tak. – Uważasz, że możemy być wierni? Wzrusza ramionami. – Nie dowiemy się, póki nie spróbujemy. Śmieję się głośno i Will mnie całuje. Odsuwam się i patrzę na niego. Nagle jest tak, jakby to była scena w filmie. Dokonano drobnych poprawek w ostrości kamery, nieznacznie zmieniono perspektywę i widzę, jaki Will naprawdę jest. Nie jest ani złym facetem, ani dobrym facetem. Jest inteligentny, zabawny, uczony, seksowny, namiętny, dobry, żarliwy, nieprzyzwoity, troskliwy, kochający, zepsuty. Jest doskonały. I jest katastrofą. A także jest mój, cały mój. – Will, kocham cię! – wołam. – Tak bardzo cię kocham. – Więc powiedz „tak” – szepcze. – Przyrzeknij, że nigdy nie będziemy się kłócić i zawsze będziemy się kochać. – Przyrzekam. – Przyrzeknij, że dzień i noc będziesz mi wysyłał świńskie esemesy. – Przyrzekam. – Przyrzeknij, że zawsze będziemy mówić sobie prawdę. – Zawsze będziemy mówić sobie prawdę i zawsze będziemy razem. Kręcę głową. – To niemożliwe. – Być może, ale spróbujmy.

Śmieję się. – Kim ty jesteś? – Wyjdź za mnie. Wyjdź za mnie, Lily Wilder, i sama się przekonaj.

Spis treści SOBOTA ROZDZIAŁ 1 NIEDZIELA ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 PONIEDZIAŁEK ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 WTOREK ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ŚRODA ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 CZWARTEK ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 PIĄTEK ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 SOBOTA ROZDZIAŁ 28