Koryta Michael - Tajemnica rzeki Lost River

MICHAEL KORYTA

Z języka angielskiego przełożył Paweł Cichawa

Tytuł oryginału: SO COLD THE RIVER Copyright © 2010 by Michael Koryta This edition published by arrangement with Little, Brown and Company, New York, New York, USA. All rights reserved. Copyright © 2011 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga Copyright © 2011 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga Projekt okładki: Wydawnictwo Sonia Draga Zdjęcie na okładce: © iStockphoto/Suzana Cotar Redakcja: Wioletta Bagnicka Korekta: Iwona Wyrwisz, Aneta Iwan ISBN: 978-83-7508-362-0 Sprzedaż wysyłkowa: www.merlin.com.pl www.empik.com www.soniadraga.pl WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp, z o, o. Pl. Grunwaldzki 8-10,40-950 Katowice tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28 e-mail: [email protected] www.soniadraga.pl Skład i łamanie: Grzegorz Stępniewski, Wydawnictwo Sonia Draga Katowice 2011. Wydanie I Druk: Drukarnia Wydawnicza im. W.L.Anczyca, Kraków

Dla Christine, która nie pozwoliła, żebym się do tej książki zniechęcił.

CZĘŚĆ PIERWSZA LEKARSTWO NA WSZELKIE DOLEGLIWOŚCI

1.

Należy szukać artefaktów ludzkich ambicji. Tak powiedział profesor na zajęciach dla studentów pierwszego roku. Eric Shaw zwrócił uwagę na te akurat słowa; coś mu się w nich spodobało tak bardzo, że zapisał je (i nic ponadto) w notatniku, który miał niebawem zostać zapomniany, a potem wyrzucony do śmieci. Artefakty ludzkich ambicji. Tylko one pozwalają naprawdę zrozumieć ludzi, którzy dawno odeszli. Inne wytwory człowieka bywają analizowane zbyt drobiazgowo, przez co zyskują nadmierne znaczenie, gdy tymczasem kluczowe okazują się przedmioty, które odzwierciedlają ludzkie ambicje i aspiracje - stara śpiewka o nadziejach i marzeniach. Rzeczywistość człowieka manifestuje się w obiektach jego pożądania, natomiast fakt, czy zdołał on swoje pragnienia i dążenia zrealizować, jest zupełnie nieistotny dla zrozumienia tego, kim był. Słowa te wróciły do Erica niemal dwa dziesięciolecia później, kiedy montował kolejny pokaz wideo, tym razem w związku z ceremonią pogrzebową pewnej kobiety. Swoje produkcje nazywał portretami wideo z natury, próbując w ten sposób uwiarygodnić coś, co faktycznie było najzwyczajniejszym pokazem slajdów. Ale przecież jeszcze niedawno ani sam Eric, ani nikt z jego znajomych by nie uwierzył, że czeka go taka właśnie praca. Ba, on nadal nie bardzo potrafił w to uwierzyć. Często człowiek prowadzi pewien tryb życia, nie bardzo rozumiejąc, jak się w konkretnej sytuacji znalazł. Cholerny świat! 9

Gdyby był świeżo po studiach, być może zdołałby przekonać samego siebie, że to walka, którą na co dzień toczy artysta, żeby mieć z czego płacić rachunki, zanim nastąpi wielki przełom w jego karierze. Tymczasem minęło dwanaście lat od dnia, w którym ukończył z wyróżnieniem szkołę filmową. Dwanaście lat! I dwa, odkąd się przeprowadził do Chicago, uciekając przed katastrofą, która czekała go niechybnie w Los Angeles. W najlepszych czasach, kiedy miał trzydzieści lat oraz dostawał coraz ambitniejsze propozycje, jego praca bywała publicznie chwalona przez najlepszych reżyserów filmowych na świecie. Teraz natomiast filmował ceremonie rozdania dyplomów i śluby, urodziny i imprezy okolicznościowe. No i oczywiście pogrzeby. Mnóstwo pogrzebów. One stały się jego rynkową niszą. Firmy tego typu zyskują klientów dzięki informacjom przekazywanym ustnie, a w jego wypadku przekazywane z ust do ust informacje skupiały się najwyraźniej na pogrzebach. Niemal wszyscy klienci byli zadowoleni, ale zleceniodawcy od pogrzebów zawsze wpadali w euforię. Może na którymś z poziomów podświadomości zyskiwał większą motywację, kiedy pracował z umarłymi. Ciążyła na nim wtedy większa odpowiedzialność. Prawdę mówiąc, działał bardziej instynktownie, gdy przygotowywał wideo z pogrzebu, niż kiedy robił cokolwiek innego. Jakby towarzyszyła mu podczas tej pracy swoista muza, wewnętrzny zmysł, który nie zawiódł go niemal nigdy. Dzisiaj, stojąc przed podmiejskim domem pogrzebowym, w którym lada moment miała się zacząć ceremonia, Eric odczuwał zniecierpliwienie. Cały wczorajszy dzień, bite piętnaście godzin, poświęcił na przygotowanie tego filmu, zamówionego w ostatniej chwili przez rodzinę czterdziestoczteroletniej kobiety, która zginęła w wypadku na autostradzie Dan Ryan. Najpierw rodzina przekazała mu albumy fotograficzne, kolekcje wycinków i wybrane pamiątki rodzinne, potem zabrał się do pracy nad kolejnością obrazów i ścieżką 10

dźwiękową. Musiał sfotografować zdjęcia, powklejać je między wybrane fragmenty domowych filmów wideo, a następnie dopasować muzykę i zrobić coś, żeby zaiskrzyło. Oczywiście publika będzie płakała, od czasu do czasu się roześmieje i jak zawsze będą mruczeli, kiwając głowami przy zapomnianych chwilach i cennych wspomnieniach. Potem zaczną mu ściskać dłoń, dziękować i zachwycać się, jak dobrze to wszystko zaprezentował. Eric nie zawsze uczestniczył w ceremoniach, ale rodzina Eve Harrelson poprosiła go o to dzisiaj, a on się chętnie zgodził. Chciał zobaczyć reakcję widzów. Zaczęło się poprzedniego dnia w jego mieszkaniu na Dearborn, kiedy siedział na podłodze, opierając się plecami o kanapę, otoczony pamiątkami po Eve Harrelson, z których wybierał materiał. W pewnym momencie przyszło mu do głowy sformułowanie „artefakty ludzkiej ambicji” i znów uznał, że ładnie brzmi. Znajdując w tych słowach nieokreślony bliżej bodziec, zaczął ponownie przeglądać stertę fotografii w przekonaniu, że odkryje jakieś marzenia Eve Harrelson. Zdjęcia były przeraźliwie monotonne - wszyscy pozowali, uśmiechali się nienaturalnie i próbowali za wszelką cenę sprawiać wrażenie beztroskich i odprężonych. Wszystkie zdjęcia z kolekcji Harrelsonów były nijakie. W ich rodzinie raczej robiło się zdjęcia niż kręciło filmy wideo, a to nie wróżyło dobrze. Film wideo to ruch, głos; i nadaje charakter. Podobne wrażenie można też uzyskać za pomocą nieruchomych obrazów, ale jest to znacznie trudniejsze, a albumy Harrelsonów nie wyglądały obiecująco. Początkowo zamierzał skupić się na dzieciach Eve - intuicja raczej mu tego nie podpowiadała, ale mogło się dobrze sprawdzić. Dzieci były w końcu tym, co po niej zostało, i z pewnością przemówią do serc rodziny i przyjaciół. Kiedy jednak przeglądał fotografie, 11

jego uwagę zwróciło zdjęcie czerwonego domku. Nie było tam żadnych ludzi - tylko dom z dwuspadowym dachem pomalowany na bordowo. Przez spowite cieniem okna nie było widać niczego w środku. Po obydwu stronach domku rosły sosny, kadr był jednak tak ciasny, że nie dało się stwierdzić, na jakim terenie stał i co oprócz drzew go otaczało. Wpatrując się w fotografię, Eric nabrał przekonania, że domek stoi nad jeziorem. Nie było na niej niczego, co sugerowałoby wodę, on jednak był tego pewien. Domek stoi nad jeziorem i gdyby udało się rozciągnąć kadr za sosny, pojawiłyby się w nim wybuchające kolorami jesieni liście, odbijające się w lekko wzburzonej, pomarszczonej wiatrem tafli. To miejsce wiele znaczyło dla Eve Harrelson. Bardzo wiele. Im dłużej trzymał w dłoni fotografię, tym silniejsze stawało się to przekonanie. Poczuł ciarki na rękach i karku, kiedy przyszło mu do głowy, że ona się tam kochała, i to nie z własnym mężem. Był to szalony pomysł. Wsunął fotografię pod stos innych, które przeglądał dalej, i po obejrzeniu kilkuset zdjęć przekonał się, że domek był tylko na jednym. Nie mógł więc znaczyć aż tak wiele, bo przecież miejsca wyjątkowego nie fotografuje się tylko raz. Po dziewięciu godzinach frustrującej pracy, podczas których nic się nie układało po jego myśli, Eric ponownie zastygł ze zdjęciem czerwonego domku w ręku. Także tym razem poczuł absolutną pewność: było to miejsce szczególne, uświęcone. Postanowił je włączyć do swojej kompilacji - jedno jedyne zdjęcie pustego budynku. Wtedy poczuł, że jego praca nabiera charakteru, jakby wszystko zaczynało się od tego obrazka. Teraz nadszedł czas, żeby odtworzyć film. Rodzina zmarłej miała go zobaczyć po raz pierwszy i chociaż Eric powtarzał sobie, że ciekaw jest ich reakcji na całość - w końcu zawsze chce się wiedzieć, 12

jak klient ocenia zamówioną przez siebie pracę - to podświadomie jego zainteresowanie dotyczyło tylko jednej fotografii. Wszedł do sali dziesięć minut przed rozpoczęciem ceremonii, zajął miejsce przy odtwarzaczu DVD oraz projektorze; czekał spokojny i odprężony - dzięki tabletkom xanaxu i inderalu. Zapewniał nowego lekarza, że potrzebuje tych lekarstw, żeby złagodzić stres wywołany odejściem Claire, prawda była jednak inna: zażywał je zawsze, kiedy pokazywał publicznie swoje filmy. Przekonywał sam siebie, że to związana z zawodem trema, przejaw profesjonalizmu. Szkoda tylko, że nie odczuwał tego zdenerwowania, kiedy robił filmy nie na zamówienie. Leki antydepresyjne stały się konieczne w związku z towarzyszącym mu ciągle uczuciem, że nic mu się w życiu nie udaje chłodnym smagnięciem wstydu. Blake, mąż Eve Harrelson - mężczyzna o surowej twarzy i ciemnych włosach, w okularach dwuogniskowych - przemówił pierwszy. Dzieci ich obojga siedziały w pierwszym rzędzie. Eric próbował o nich nie myśleć: zawsze odczuwał pewien dyskomfort, gdy kompilację jego autorstwa miały oglądać dzieci. Blake Harrelson w kilku słowach podziękował obecnym za przybycie, po czym ogłosił, że ceremonię rozpocznie projekcja krótkiego filmu poświęconego zmarłej. Nie wspomniał o Ericu, tylko skinął głową w kierunku mężczyzny stojącego przy kontakcie. „Czas na show!” - pomyślał Eric, kiedy zgasły światła i nacisnął przycisk. Ostrość projektora została ustawiona wcześniej, zdjęcie Eve Harrelson z dziećmi pojawiło się więc na ekranie natychmiast. Zaczął od paru radosnych widoczków - zawsze należało tak robić podczas poważnych okazji - które wraz z towarzyszącą im muzyką niemal natychmiast wywołały kilka zadowolonych uśmiechów. Wśród dostarczonych przez rodzinę ulubionych płyt CD Eric znalazł 13

nagranie Eve akompaniującej na pianinie córce podczas występu. Dziewczynka przez cały czas gubiła rytm i mniej więcej w połowie słychać było wyraźnie, że obydwie tłumią śmiech. Przez kilka minut wszystko przebiegało niemal tak samo: od czasu do czasu jakiś śmiech, trochę łez i kilka czułych gestów, którym towarzyszyły wypowiedziane szeptem słowa pocieszenia. Eric obserwował to wszystko w milczeniu, dziękując farmaceucie, który wymyślił krążące w jego żyłach środki uspokajające. Nie potrafił sobie wyobrazić przeżycia bardziej stresującego niż obserwowanie grupy żałobników oglądających jego film. Nie sądził, żeby cokolwiek w ogóle mogło być bardziej stresujące. Chociaż nie, jednak mogło: praca przy prawdziwym filmie. To także wielka presja. I on się załamał pod tym ciężarem. Zdjęcie domku miało się pojawić w szóstej minucie i dziesiątej sekundzie dziewięciominutowej projekcji. Większość zdjęć widoczna była nie dłużej niż pięć sekund, na to jednak przewidział dwa razy tyle czasu. Bardzo był ciekaw reakcji. Muzyka zmieniła się kilka sekund przedtem. Optymistyczna piosenka Queenów - ulubionego zespołu Eve Harrelson - ustąpiła miejsca innej: Bryan Adams śpiewał piosenkę Wonderwall grupy Oasis. Rodzina zmarłej dała mu album Oasis, również jej ulubionej grupy, on jednak zdecydował się na wolniejszą i bardziej smutną wersję Adamsa. Był to dobry wybór. Przez kilka sekund nie zauważył żadnej godnej uwagi reakcji. W napięciu obserwował zgromadzonych, ale na ich twarzach nie dostrzegł zainteresowania, raczej obojętność i w kilku wypadkach lekkie zdziwienie. Nagle jednak, na kilka sekund przed tym, kiedy zdjęcie domku miało zniknąć z ekranu, jego wzrok przykuła blondynka w czarnej sukni siedząca w końcu trzeciego rzędu. Odwróciła się i 14

wpatrywała w białe światło projektora, najwyraźniej chcąc dojrzeć jego. Coś kazało mu odsunąć się trochę na bok i schować w ciemnościach za projektorem. Obraz się zmienił, muzyka podążała za kolejnymi zdjęciami, a blondynka nadal nie spuszczała wzroku z projektora. Po chwili siedzący obok mężczyzna dotknął jej ramienia; wtedy niechętnie odwróciła się do ekranu. Eric wypuścił powietrze i poczuł napięcie w mięśniach karku. A więc nie był szalony. Coś ważnego wiązało się z tą fotografią. Dalszy ciąg projekcji ledwie do niego docierał. Kiedy film się skończył, spakował sprzęt i zaczął się zbierać do wyjścia. Nigdy przedtem tak nie postępował. Zawsze z uszanowaniem czekał na koniec ceremonii, by powiedzieć zebranym kilka słów, dziś jednak chciał wyjść jak najszybciej, chciał znaleźć się na słońcu, zaczerpnąć świeżego powietrza i uciec od kobiety w czarnej sukni z intensywnym spojrzeniem. Wymknął się przez podwójne drzwi, ściskając w ramionach projektor, i szedł korytarzem w kierunku wyjścia, kiedy usłyszał za sobą kobiecy głos: - Dlaczego użył pan tego zdjęcia? To była ona. Blondynka w czerni. Odwrócił do niej twarz i znów poczuł na sobie to przenikliwe spojrzenie; tym razem jednak mógł dostrzec, że rzucają je intensywnie niebieskie oczy. - Domku? - Tak. Dlaczego pan je wykorzystał? Zwilżył wargi i przesunął ciężar projektora na drugą nogę. - Sam nie wiem. - Niech pan nie kłamie. Kto panu kazał je włączyć do filmu? - Nikt. - Chcę wiedzieć, kto kazał panu wykorzystać to zdjęcie - jej głos przeszedł w niczego dobrego nie wróżący syk. 15

- Nikt nie powiedział mi ani słowa na temat tego zdjęcia. Zakładałem, że ludzie uznają mnie za wariata, gdy użyję go w prezentacji. Przecież to zwykły domek. - Skoro to taki zwykły domek, dlaczego umieścił pan go w swojej projekcji? Uświadomił sobie, że to młodsza siostra Eve Harrelson. Nazywała się Alyssa Bradford i widniała na kilku zdjęciach, które wykorzystał. W sali za podwójnymi drzwiami ktoś wygłaszał przemówienie upamiętniające zmarłą; tej kobiety najwyraźniej to jednak nie obchodziło. Skupiona była wyłącznie na nim. - Wydało mi się wyjątkowe - powiedział w końcu. - Nie potrafię inaczej tego wyjaśnić. Czasem mam takie odczucia. Była to fotografia miejsca, nie uchwycono na niej ludzi. Pomyślałem, że to dość niezwykłe. Im dłużej się przyglądałem, tym bardziej... Sam nie wiem. Po prostu uznałem, że to zdjęcie musi być ważne. Przepraszam, jeśli panią uraziłem. - Nie o to chodzi. Przez chwilę oboje milczeli, stojąc naprzeciw siebie. W sali kontynuowano ceremonię. - Co to było za miejsce? - zapytał. - I dlaczego na to zdjęcie zareagowała tylko pani? Spojrzała przez ramię, jakby chciała się upewnić, że drzwi są nadal zamknięte. - Moja siostra miała romans - powiedziała cicho. Eric poczuł, jak przez pierś przebiega mu jakby lodowaty pająk. - Oprócz mnie nikt o tym nie wiedział. Przynajmniej tak mi powiedziała. To był mężczyzna, z którym spotykała się na studiach. Zrobiła to w okresie, kiedy nie najlepiej układało jej się z Blakiem... To kawał łajdaka. Nigdy mu nie zapomnę kilku rzeczy, które zrobił! Moim zdaniem powinna od niego odejść. Ale ponieważ nasi rodzice 16

się rozwiedli, i był to wstrętny rozwód, nie chciała robić tego swoim dzieciom. Takie wyznania wcale nie należały do rzadkości. Eric wychował się w rodzinie, której członkowie ujawniali znacznie więcej, niż nakazywałby rozsądek. Ponadto smutek ułatwia sekretom przekraczanie barier, a z obcymi czasem rozmawia się znacznie bardziej otwarcie. Może nawet zawsze. - Domek stoi w stanie Michigan nad jakimś małym jeziorem na górze półwyspu - ciągnęła. - Spędziła tam tydzień z tym facetem, a potem wróciła i nigdy więcej się z nim nie widziała. Chodziło o dzieci - to one ją powstrzymywały. Ale go kochała, to wiem na pewno. Co mógł na to powiedzieć? Po raz kolejny przeniósł ciężar projektora na drugą nogę i milczał. - Nie zachowała żadnych jego zdjęć - dodała Alyssa Bradford ze łzami w oczach. - Zniszczyła też albumy ze zdjęciami z czasów studenckich. Spaliła wszystkie fotografie, na których był on. Nie ze złości - musiała to zrobić, jeśli chciała nadal żyć z mężem. Zatrzymała tylko to jedno zdjęcie, ponieważ nie było na nim nikogo. Ta jedna pamiątka jej po nim została. - Po prostu uznałem, że to zdjęcie jest ważne - powtórzył po raz kolejny. - I ta piosenka! - Jej spojrzenie znów go przeszywało na wskroś, ponieważ udało jej się powstrzymać łzy. - Jakim cudem wybrał pan akurat ją? Kochali się przy tej piosence - pomyślał. - I to był pierwszy raz albo ten najlepszy, ten, który zapamiętała najlepiej, który wspominała jeszcze niedługo przed śmiercią. Kochali się, słuchając tej muzyki: on chwycił ją za włosy, ona odchyliła głowę do tyłu i cicho jęczała mu do ucha, a, potem leżeli w milczeniu, słuchając wycia wiatru, który hulał wokół pomalowanego intensywnie czerwoną farbą domku. 17

Mimo wiatru było ciepło, obydwoje pomyśleli więc, że niedługo spadnie deszcz. Ba, mieli pewność. Kobieta wpatrywała się w niego badawczo. Tylko ona wiedziała o romansie zmarłej siostry, o tygodniu w domku nad jeziorem. Oczywiście oprócz kochanka. Teraz wiedział o tym także Eric. Spojrzał jej głęboko w oczy i wzruszył ramionami. - Wydawało mi się, że będzie odpowiednia. Zawsze staram się dopasować muzykę do nastroju. Bo rzeczywiście się starał, w każdym zleceniu. To fakt. Wszystko inne natomiast, zwłaszcza przekonanie o wyjątkowym znaczeniu tej piosenki, trzeba uznać za intuicję, jakiś szalony wytwór jego wyobraźni. Bo przecież każde wytłumaczenie byłoby niedorzeczne. Wyjątkowo niedorzeczne. Siostra Eve Harrelson dała mu sto dolarów, po czym ze łzami w oczach wróciła na salę, gdzie trwała ceremonia żałobna. Eric nie był pewien, czy to napiwek, czy łapówka za milczenie, ale nie zapytał. Kiedy włożył cały sprzęt do samochodu i usiadł za kierownicą swojej acury MDX, którą kupiła kiedyś Claire, przełożył banknot z kieszeni do portfela. Usiłował nie zauważyć, że trzęsą mu się ręce.

2.

To nie był pierwszy raz. Przez lata Eric przywykł do niewytłumaczalnych odczuć i wrażeń, których dostarczały mu pewne obrazy. To właśnie stało się przyczyną sukcesów, które odnosił w produkcjach historycznych. Ostatnią znaczącą produkcją w jego karierze był realizowany dla HBO film o ucieczce Indian z plemienia Nez Perce w 1877 roku, zachwycająca i tragiczna zarazem historia, z którą identyfikował się od samego początku. Kręcili w górach Bear Paw na północy Montany, tam, gdzie zakończył się stupięćdziesięciomilowy odwrót, tuż przy kanadyjskiej granicy, do której Indianie z taką determinacją próbowali dotrzeć. Ekipie filmowej towarzyszyła grupa historyków, którzy dziejom tych Indian poświęcili niezliczone godziny, dlatego wszyscy byli przekonani, że te miejsca nie kryją przed nimi żadnych tajemnic. Przez ponad sześć godzin organizowano plan zdjęciowy i niebawem mieli kręcić; przedtem jednak Eric wspiął się na wzniesienie, z którego roztaczał się widok na inną dolinę, mniejszą i zdecydowanie mniej atrakcyjną. Padał lekki śnieg, słońce przegrywało walkę z chmurami. W świetle ostatnich promieni słonecznych, spojrzawszy w dół, zobaczył pochód Indian: wódz Joseph prowadził siedmiuset wyczerpanych i głodnych ludzi, w tym niespełna dwustu wojowników, a deptały im po piętach dwa tysiące świetnie uzbrojonych żołnierzy generała Williama Tecumseha Shermana. Eric spędził na wzniesieniu kilka minut, po czym zszedł na dół i wdał się we wściekły spór, usiłując spowodować, żeby ekipa 19

przeniosła sprzęt i całą scenę nakręciła w małej dolinie. Reżyser filmu Douglass Wainberg, niski Żyd, który podczas pracy nad produkcją przez cały czas nosił kowbojski kapelusz, miał mnóstwo wad, potrafił jednak dostrzec talent. Ustąpił, kiedy Eric wygłosił tyradę o linii horyzontu i fatalnym świetle, (choć powodem, dla którego chciał koniecznie przenieść plan zdjęciowy, było przekonanie, że filmują niewłaściwą dolinę). Ekipa straciła większość dnia na targanie sprzętu, a jeden z historyków kwestionował decyzję reżysera, ubolewając, że wierność faktom padła ofiarą oświetlenia; Eric zignorował go jednak, pewien, że ma rację. Indianie Nez Perce nigdy nie weszli do tej jego cholernej doliny. Do czasu historii ze zdjęciem czerwonego domku było to najsilniejsze przeczucie, jakiego doznał pod wpływem określonego widoku. Przeważnie przeczucia mu się wymykały, znikały, gdy tylko chciał je złapać. Siostra Eve Harrelson zatelefonowała tydzień po ceremonii pogrzebowej, mniej więcej wtedy, kiedy Eric zaczął powoli dochodzić do siebie po zderzeniu z własną wyobraźnią. - Mam nadzieję, że ten... że ta dziwna rozmowa podczas pogrzebu Eve nie zniechęci pana do współpracy ze mną - brzmiały jej pierwsze słowa, gdy się spotkali następnego dnia. Siedzieli w ogródku przed kawiarnią przy Michigan Avenue. Obok krzesła Alyssa Bradford postawiła dwie torby z zakupami. Nosiła ubrania warte ze dwa tysiące dolarów, starannie wystylizowane, tak by sprawiały wrażenie całkiem zwyczajnych. Wręcz ociekała szmalem. Eric nie miał pojęcia, skąd ta fortuna. Podczas pracy nad prezentacją poznał rodzinę Harrelsonów, wiedział więc, że należą co najwyżej do klasy średniej. Alyssa najwyraźniej bogato wyszła za mąż. 20

- Oczywiście, że nie. Rozumiem pani reakcję - zapewnił. - Zatelefonowałam do pana, ponieważ podobał mi się pański film. Wspaniale pan to wszystko połączył... i świetnie dobrał muzykę. Wszyscy byli bardzo wzruszeni. Dosłownie wszyscy. - Miło mi to usłyszeć. - Właśnie dlatego pomyślałam, że mogę zrobić coś dla mojego męża. Widzi pan, mój teść, Campbell Bradford, bardzo podupadł na zdrowiu. Obawiam się, że jego dni są policzone. Teść jest wyjątkowym człowiekiem, ma za sobą niezwykle bogate życie. Kiedy obejrzałam pański film, przyszedł mi do głowy pomysł na doskonały prezent dla męża, wspaniały hołd dla teścia i jednocześnie wielką przyjemność dla całej rodziny. - Cieszę się, że moja projekcja wywarła na pani dobre wrażenie. Wie pani już, czego będę potrzebował i wydaje mi się, że... Przerwał w pół zdania, ponieważ uniosła dłoń. - Nie chodzi dokładnie o to samo. Potrzebne są mi pańskie usługi przez trochę dłuższy czas. Zamierzam pana dokądś wysłać. - Wysłać? - Tak, jeśli oczywiście pan się zgodzi. Zakładam, że ma pan doświadczenie z większymi produkcjami. Doświadczenie z większymi produkcjami! Spojrzał na nią z bladym uśmiechem i skinął głową, choć poczucie wstydu omal nie wgniotło go w krzesło. - Pracowałem w wielu filmach - wykrztusił. Było to najtrudniejsze zdanie, jakie kiedykolwiek zdarzyło mu się wypowiedzieć. - Tak właśnie myślałam. Czytałam o panu w Internecie. Byłam nawet zaskoczona, że zdecydował się pan wrócić do Chicago. Chodnik wzywał go do siebie, niemal krzycząc: Rusz ten swój tłusty tyłek, podnieś się z krzesła i skończ z tym poniżeniem. Byłeś 21

kiedyś wielki, pamiętasz? I miałeś nadzieję, że jeszcze urośniesz. Pamiętasz o tym? - Uznałam, że ta decyzja podyktowana została sprawami rodzinnymi. - Właśnie tak - powiedział. Sprawa rodzinna: jak kariera bierze w łeb, to się wraca na łono rodziny. - No cóż, ja także chcę z panem porozmawiać o sprawie rodzinnej. Mój teść ma za sobą niezwykłe życie. Uciekł z domu jako bardzo młody chłopiec, przyjechał do Chicago, kiedy trwał wielki kryzys, i odniósł sukces. Olbrzymi sukces. Dziś jego majątek wart jest ponad dwieście milionów dolarów. Nigdy się z bogactwem nie obnosił i nawet najbliższa rodzina nie ma pojęcia, jaką fortunę zgromadził. Wiedzieliśmy oczywiście, że jest bogaty, ale nie mieliśmy pojęcia, jak bardzo! Dopiero gdy zachorował i zaczął regulować kwestie prawne, wszystko wyszło na jaw. Rozumie pan teraz, dlaczego chciałabym opowiedzieć jego historię? - Na czym się dorobił? - Na inwestycjach. Akcje, towary, obligacje, nieruchomości i sama nie wiem, co jeszcze. Wszystko, za co się zabierał, zamieniało się w złoto. - Chyba rzeczywiście. - Z jakiegoś powodu Eric nie potrafił patrzeć tej kobiecie prosto w oczy. Intensywny błękit jej spojrzenia przypominał mu o tym, jak na niego napadła podczas ceremonii pogrzebowej siostry. - Miasteczko, w którym się urodził i do którego chcę pana wysłać, leży na południu Indiany. Jest stare i naprawdę piękne. Słyszał pan o French Lick? - Larry Bird - rzucił w odpowiedzi, a ona uśmiechnęła się i skinęła głową. - Większość ludzi kojarzy to miasteczko właśnie z koszykówką, ale kiedyś był to jeden z najwspanialszych kurortów na świecie. 22

Ściśle rzecz biorąc, są to dwa miasteczka, West Baden i French Lick, leżące tuż obok siebie. W obydwu są hotele, które zapierają dech w piersiach. Zwłaszcza ten w West Baden. Jest po prostu bajkowy. Nigdzie nie widziałam czegoś równie wspaniałego, a przecież został wybudowany na całkowitym pustkowiu, w centrum maleńkiej mieściny w hrabstwie rolniczym. - Chce pani, żebym tam pojechał? - Tak. I mam nadzieję, że pan mi nie odmówi. Stamtąd właśnie pochodzi mój teść. Wychowywał się w czasach, kiedy kurort znajdował się w rozkwicie i odwiedzali go tacy ludzie, jak Franklin D. Roosevelt czy Al Capone. Ich właśnie podziwiał w dzieciństwie. W zeszłym roku wybrałam się tam pierwszy raz w życiu, bo wyczytałam gdzieś, że odrestaurowali obydwa hotele. Spędziłam w tej dolinie tylko jeden dzień, ale zupełnie mi to wystarczyło, by się przekonać, że miejsce jest wprost nieziemskie. - Chce pani nakręcić film o tych miasteczkach czy historię życia teścia? A może... - Jedno i drugie po trochu. Zapłacę za pański dwutygodniowy pobyt w tym miejscu, a potem za czas, którego będzie pan potrzebował, żeby zmontować film po powrocie stamtąd. - Dwa tygodnie to chyba trochę nadto na takie zlecenie. Nie wspomnę już o kosztach. - Nie sądzę. Mój teść niewiele opowiadał o swojej przeszłości. O rodzinie właściwie wcale. Wspominał czasem dzieciństwo. Opowiadał o miasteczku i okolicy, o tamtych czasach, ale właściwie nigdy o własnym życiu. Wiemy tylko, że uciekł z domu, kiedy miał kilkanaście lat. Wtedy zerwał wszelkie kontakty z rodziną. - Skoro tak, może nie chciałby obejrzeć filmu o historii swojej rodziny - zauważył Eric. 23

- Możliwe, ale ten film jest nie tylko dla niego. Mój mąż, ja i reszta rodziny chętnie go obejrzymy. - Oczywiście, jestem zainteresowany, ale dwa tygodnie wydają mi się... - Nie wspomniałam o honorarium - przerwała. - Za gotowy film zapłacę panu dwadzieścia tysięcy dolarów. Pięć tysięcy z góry. Niewiarygodne, ale w pierwszej chwili nie uznał tej kwoty za oszałamiającą. Jego umysł podrzucił mu najpierw kwoty zapisywane w budżetach prawdziwych filmów. Potem jednak przyszła refleksja, że dwadzieścia tysięcy dolarów stanowiło połowę tego, co zarobił przez cały ubiegły rok. I było to dwadzieścia tysięcy więcej, niż zarobił jeszcze rok wcześniej. Ugryzł się w język, zanim zdążył powiedzieć, że nie jest pewien, czy będzie mógł poświęcić aż dwa tygodnie, rozparł się na krześle i spojrzał na Alyssę Bradford, unosząc brwi. - Nie widzę powodów, dla których miałbym odmówić. - Świetnie! Kiedy zobaczy pan miasteczko i hotele, kiedy pozna pan ich historię... Jestem przekonana, że to praca stworzona dla pana. Adekwatna do pewnych pańskich zdolności. - Pewnych moich zdolności? Zawahała się. Po raz pierwszy, odkąd ją zobaczył, okazała coś innego niż całkowita pewność siebie. - No wie pan... Chodzi mi o przywracanie do życia tego, co odeszło - powiedziała w końcu. - Chciałbym przeprowadzić z pani teściem wywiad - stwierdził Eric. - W filmie tej długości wywiady odgrywają ważną rolę. Skinęła głową potakująco, jej uśmiech jednak zrobił się bledszy. - To racja, nie wiem tylko, czy zdoła pan nagrać wiele materiału z moim teściem. Ma dziewięćdziesiąt pięć lat i jest naprawdę bardzo chory. Mówienie przychodzi mu z trudem. 24

- Czasem wystarczy jedno zdanie, żeby nadać charakter całemu filmowi. Jeśli padną właściwe słowa i zostaną wypowiedziane odpowiednim tonem, mogą wywrzeć wielkie wrażenie na widzach. - W takim razie dopilnuję, żeby mógł go pan odwiedzić. Wiem też, że lubi pan mieć do dyspozycji fotografie i pamiątki rodzinne. Dlatego coś panu przyniosłam. Sięgnęła do torebki, z której wyjęła butelkę wysokości około dwudziestu centymetrów. Torebka leżała na słońcu, butelka była jednak zaskakująco zimna. Jasnozielone szkło, a na nim wypukły napis Woda Pluton. Medykament Ameryki. - Niech pan spojrzy na dno - rzuciła Alyssa. Przekręcił butelkę i zobaczył figurkę wesołego diabła z rogami, z ogonem o trzech zakończeniach i mieczem u pasa, podnoszącego jedną rękę, jak w geście pozdrowienia. Pod diabłem widniał także wytopiony w szkle napis Pluton. - Co to jest? - Woda mineralna. To dzięki niej miasteczko zyskało sławę. Właśnie z powodu wody zbudowano te wspaniałe hotele i dla niej przyjeżdżali tam ludzie z całego świata. Zabezpieczony drucianym mechanizmem korek powstrzymywał przed wypłynięciem z butelki mętny płyn w kolorze piaskowca. - Ludzie to pili? - zdziwił się Eric. - Pili z butelek, ale korzystali też ze specjalnych źródeł w uzdrowisku, które ponoć leczyły różne dolegliwości. To właśnie przyciągało ludzi z całego świata: lecznicze właściwości tamtejszych źródeł. Eric jeździł kciukiem po wypukłościach rysunku na dnie butelki, obserwując, jak z każdym ruchem nad szkłem unosi się i opada mętny osad. - Czyż to nie wspaniała butelka? - zachwycała się Alyssa Bradford. - To jedyna chyba pamiątka związana z miastem rodzinnym 25

teścia, którą znalazłam w jego rzeczach. To niesamowite, że przechowywał ją przez tyle lat. Ta butelka liczy ich sobie osiemdziesiąt, a może nawet więcej. - O co chodzi z tym diabłem? - To Pluton, rzymski odpowiednik greckiego Hadesa. Bóg świata podziemnego. - Raczej dziwny wybór na logo firmy. - Nie byłabym taka pewna. Woda mineralna wypływała spod ziemi i to, zdaje się, było inspiracją. Tak czy owak, to raczej wesoły diabeł, prawda? Rzeczywiście, był wesoły. Przyjacielski, serdeczny i otwarty. W przeciwieństwie do zawartości butelki. Dziwne zabarwienie i te drobne ziarniste płytki osadu wywołały nieprzyjemny skurcz w żołądku Erica, odstawił więc butelkę na stół i popchnął delikatnie w stronę rozmówczyni. - Nosi pani w torebce suchy lód? - Ta butelka zawsze jest taka zimna - wyjaśniła. - Nie wiem dlaczego. Może to kwestia zawartych w wodzie minerałów, a może stare szkło? Włożył butelkę do swojej torby i dolał sobie kawy, podczas gdy ona wypisywała mu czek na pięć tysięcy dolarów. Potem przyłożył dłoń do ciepłej ścianki dzbanka i oderwał ją dopiero, gdy podpisała i wręczyła mu czek.

3.

Aż się prosiło, żeby to opowiedzieć, a wielkie ekstrawaganckie hotele wzniesione właściwie pośród pól uprawnych wzbogacały wszystko wizualnie. Miejsce idealnie nadawało się do filmu. Ta historia mogła doprowadzić go dalej niż tylko do korzeni Bradfordów. Gdyby zrobił dobry film, może otworzyłyby się niektóre drzwi w Los Angeles, które wcześniej zatrzaśnięto mu przed nosem. Eric zaczął odczuwać obawy, zanim postawił pierwsze kroki w tym małym miasteczku. Bał się, że ktoś mógłby tam dotrzeć przed nim. Historie, które odkrył już pierwszego dnia, wydawały mu się źródłem niewyczerpanych możliwości. Bogacze i biedacy, gangsterzy i policjanci, śmiertelne ofiary eksplozji bomby w pociągu pasażerskim, prohibicja, skutki krachu na giełdzie - wszystko to przetoczyło się przez te dwa dziwaczne miasteczka; mikrokosmos, w którym jak w soczewce skupiła się historia Ameryki. Miał więc w rękach szansę, by znów zrobić coś wielkiego. Alyssa Bradford zatelefonowała trzy dni po spotkaniu z informacją, że pokój w hotelu West Baden Springs czeka na niego od pierwszego piątku maja, czyli już za tydzień. Tymczasem będzie mógł odwiedzić Campbella Bradforda w czwartek przed wyjazdem, być może pierwszy i ostatni raz, w zależności od postępów choroby staruszka. Alyssa uprzedziła jednak, że teść nie czuje się dobrze i być może nie zdoła się z nim porozumieć. Eric odparł, że mimo wszystko spróbuje. Tamtego wieczoru zadzwoniła też Claire. Kiedy zobaczył na wyświetlaczu telefonu jej imię, poczuł falę wdzięczności i ulgi. Nie 27

rozmawiali już od tygodnia, który z każdym dniem był dla niego cięższy. Potem powiedziała: „Dzwonię, żeby sprawdzić, czy wszystko u ciebie w porządku”, i te słowa sprawiły, że wyparowały z niego wszystkie pozytywne odczucia. Sprawdzić, czy wszystko z nim w porządku? Jakby uważała, że gotów jest popełnić samobójstwo albo że nie potrafi się pozbierać po ich rozstaniu. Rzucił kilka ciętych uwag, wbił kolejną szpilkę, wtrącając złośliwy komentarz na temat jej ojca i ze skutecznością owczarka zaganiającego trzodę do zagrody pokierował rozmową tak, by jak najszybciej odłożyła słuchawkę. Kiedy poprosiła, żeby się odezwał za kilka dni, odparował, żeby na to nie liczyła. - Wyjeżdżam na jakiś czas - powiedział. - Na dwa, trzy tygodnie. Może miesiąc. - Spontaniczna decyzja o wakacjach? - zapytała po chwili milczenia. - Praca. - Dokąd jedziesz? - Do Indiany - odpowiedział, niemal czując ból, kiedy wypowiadał tę nazwę. - Cóż za egzotyka! - To świetna historia. Możesz mi wierzyć albo nie, ale dobre tematy nie zawsze biorą się z Maui albo z Manhattanu. - Tylko żartowałam. Opowiedz, co to za historia. - Może później. Mam dużo pracy, Claire. - Jak chcesz. - Powiedziała to z przykrością, co jemu sprawiło przyjemność. - Nie wiem, o co chodzi, ale mam nadzieję, że dobrze ci pójdzie. Zamachnął się, by uderzyć pięścią w ścianę, w ostatniej chwili jednak się powstrzymał i cios wylądował z głuchym hukiem, nie 28

sprawiając bólu. Do cholery z jej nadziejami, jej dobrymi życzeniami i z jej troską! - Jestem pewien - rzucił. - Mam dobre przeczucia. Ostatnio odnoszę wrażenie, że okazje same mnie szukają. Było to okrutne pożegnanie; po jej chłodnym: „Do widzenia, Ericu”, i trzasku odkładanej słuchawki wiedział, że wymierzył celnie. Wyłączył telefon, po czym poszedł do kuchni nalać sobie trochę szkockiej, tak na dwa palce. Co tam, do diabła, niech będzie na cztery! Wrzucił do szklanki kostkę lodu - wystarczy dodać do alkoholu trochę wody, a jego ilość przestanie być problemem, prawda? - wrócił do salonu i zaczął przeglądać kolekcję płyt DVD w poszukiwaniu czegoś, co rozproszyłoby ponure myśli. Coś ze starych dobrych filmów. Może Huston albo Peckinpah? Tak, Peckinpah. Dużo krwi i dużo hałasu. Taki film wydał mu się w sam raz na ten wieczór. Obejrzał Nędzne psy, wypił kolejną porcję szkockiej, bezskutecznie usiłował zasnąć, po czym znów usiadł przed komputerem, tym razem, by zbierać materiały do filmu. Wpisał do wyszukiwarki „Campbell Bradford”, co przyniosło kilka informacji, niemal wszystkie jednak dotyczyły oficjalnych okazji - najwyraźniej starszy pan w takich momentach mówił o sobie „C. L. Bradford” - i niemal wszystkie wiązały się z działalnością charytatywną. Jak na człowieka tak bogatego, Bradford prowadził ciche i spokojne życie. W sieci Eric znalazł jedynie krótki biogram, zwykłą notkę na liście darczyńców wspierających szlachetną akcję. Campbell Bradford przeznaczał pieniądze na tak różne cele, że trudno było na tej podstawie wyciągnąć jakieś wnioski o nim jako człowieku, choć niewątpliwie miał słabość do polityki liberalnej oraz dofinansowywał sztukę, zwłaszcza muzykę. Eric zauważył jednak, że zazwyczaj jego darowizny przeznaczone były dla małych albo wiejskich zespołów, z nazwami 29

typu Orkiestra Filharmoniczna hrabstwa Hendricks, nie dla wielkich i uznanych orkiestr. Być może zakładał, i słusznie, że te duże i bez jego pieniędzy dadzą sobie radę. Przejrzawszy wiele stron wyników wyszukiwania, nie znalazł niczego interesującego, wpisał więc do wyszukiwarki nazwisko Campbella ze słowami „West Baden”. Żadnych wyników. Spróbował ponownie z „French Lick” i ze zdziwieniem zobaczył trzy, Kiedy się w to wgłębił, stwierdził jednak, że wszystkie trzy mają to samo źródło: są to prośby o informację na temat garstki ludzi, w tym zwłaszcza Campbella Bradforda i Shadracha Huntera, zamieszczone przez Kellena Cage'a, doktoranta Indiana University. Student wyjaśniał, że bada historię tamtego regionu na potrzeby swojej pracy. Drugie wymienione przezeń nazwisko nic Ericowi nie mówiło. W ogłoszeniu podał adres mailowy, Eric napisał więc kilka słów. Jeśli dzieciak interesuje się Campbellem, może zebrał już jakieś ciekawe historie, co dawało mu przewagę nad Erikiem, a właściwie nad rodziną Bradfordów. Kiedy skończyły się raczej skąpe informacje na temat Campbella, Eric zaczął szukać czegoś o wodzie Pluton. Szybko znalazł kilka starych reklam, które na pewno włączy do filmu. Były bezcenne. Najwyraźniej woda Pluton leczyła absolutnie wszystko: alkoholizm, astmę, otyłość, paraliż, pryszcze, pokrzywkę, grypę, bezsenność, malarię i choroby weneryczne. Potem stwierdzono, że ma tylko właściwości przeczyszczające, ale nawet po ujawnieniu tej informacji firma sprzedawała miliony butelek, posługując się uroczym sloganem: „Gdzie natura nie może, tam Plutona pośle”. Reklamy też były fascynujące, ponieważ doskonale odzwierciedlały tamte czasy i tamtych ludzi. Kobiety w zwiewnych sukniach, mężczyźni w garniturach i ten głupio uśmiechający się diabeł, który ciągle im towarzyszył. Eric szczególnie się zachwycił jedną z reklam, 30

na której mężczyzna stał przy umywalce z lusterkiem, patrząc na swoje odbicie z niekłamanym przerażeniem. Napis głosił: „Co jest ze mną nie tak?”. Wstał z zamiarem nalania sobie kolejnej whisky, po chwili jednak się rozmyślił. Może dlatego, że pokój lekko wokół niego wirował, a może powodem było słowo „alkoholizm”, które widniało na jednej z reklam. W tym akurat nie chciałby zdobywać większych doświadczeń. Był jednak na nogach i czuł, że czegoś mu brakuje. Woda Pluton. Poszedł do salonu, znalazł swoją torbę, otworzył ją i zacisnął dłoń na butelce. Nadal była zimna. Prawdę mówiąc, dziwnie zimna. Jakim cudem woda nie nabrała temperatury otoczenia, pozostawiona w nim przez tak długi czas? Na tę właściwość wody Pluton nie natknął się podczas internetowych poszukiwań. - Lekarstwo na wszelkie dolegliwości - powiedział głośno do siebie i przejechał kciukiem po wypukłym szklanym napisie. Woda wyglądała obrzydliwie, ale przecież sprzedano miliony butelek. Musiała więc być nieszkodliwa. Woda mineralna chyba się nie psuje. Jednakże wszystko może się zepsuć po tak długim czasie. Był tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać, ale on nie mógł z niego skorzystać. Dlaczego nie? Choćby dlatego, że woda mogła być skażona albo zanieczyszczona, a wtedy jeden malutki łyk mógłby sprawić, że za jakiś czas znajdą go martwego na podłodze we własnym salonie. Wiesz, że to się nie zdarzy. To naturalna woda z bijącego źródła, a niejakie sztuczny wytwór chemików. Były też jednak i inne powody, wynikające z dobrego wychowania i poczucia zawodowej rzetelności - nie należało naruszać czegoś, co starzec przechowywał z takim pietyzmem przez wiele lat. 31

Przecież to butelka z korkiem na drucie. Otworzysz ją, pociągniesz jeden łyk i nałożysz korek z powrotem na miejsce. Kto będzie wiedział? Czuł się jak mały chłopczyk, który stoi przed barkiem niezdecydowany, czy spróbować tego dobrego po raz pierwszy w życiu, bo może przecież upić odrobinę, a następnie uzupełnić zawartość butelki wodą albo lepiej sokiem jabłkowym, żeby kolor się zgadzał, i nikt się o tym nie dowie. W czym, do cholery, tkwił problem? Przecież to zwykła butelka wody mineralnej. Dlaczego chciał poznać jej smak? W ciemno można było powiedzieć, że ma gówniany smak. Ty się boisz! Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu boisz się tej wody, ty tchórzliwa cipo! To była prawda, w dodatku żałosna. Stojąc z butelką w dłoni, uświadomił sobie, że jest tylko jeden sposób, żeby pokonać strach. Siłując się przez chwilę, podniósł drut i poluzował korek. Wiedział, że dopuszcza się czynu niewybaczalnego - otwierając butelkę, prawdopodobnie zmniejsza jej wartość co najmniej o połowę. Ale po wypitych drinkach, przykrej rozmowie z Claire oraz uświadomieniu sobie, że z jakichś niewytłumaczalnych powodów odczuwa strach przed butelką, było mu to obojętne. Musiał spróbować. Siarkowy zapach wody w pierwszej chwili go odrzucił, kiedy podniósł butelkę do ust, żeby się napić. Zapach był obrzydliwy. Jak ludzie mogli to pić? Przyłożył butelkę do ust. Niemal w tej samej chwili odrobina zawartości spryskała ich brzegi, przedostając się do gardła. I Eric się zakrztusił. Opadł na kolana i splunął, usiłując pozbyć się z ust tego ohydnego smaku; płyn był gorszy od wszystkiego, czego w życiu skosztował. Miał smak śmierci i rozkładu. Postawił butelkę na podłodze, po czym ponownie splunął na dywan i gwałtownie wciągnął powietrze nosem. Poczuł, jak niesmak 32

podchodzi mu do gardła, i wiedział, że tym razem nie skończy się na ślinie. Zaczął wymiotować już w połowie drogi do łazienki, dopadł do muszli i znów zwymiotował, czując, jak pulsują mu skronie. Napływające do oczu łzy rozmazały otaczającą go przestrzeń. Straszliwe doświadczenie. Następny napad był jeszcze gorszy, wywracał mu wnętrzności; czuł, jakby wyżymano je tak silnie, jak mokry ręcznik, aż nitki tkaniny napinają się do granic wytrzymałości. Kiedy wszystko się skończyło, leżał na podłodze, czując na policzku chłód kafelka. Dopiero po godzinie wyszedł z łazienki. Potrzebował całej godziny, by odzyskać choć trochę sił i się podnieść. Sięgnął po wiadro, mopa, jakiś środek dezynfekujący i zabrał się do pracy. Kiedy posprzątał po sobie do czysta, wrócił do salonu, unikając patrzenia na zegar, który wskazywał czwartą rano. O tej godzinie wszyscy porządni ludzie dawno już leżą w łóżkach. Podniósł z podłogi butelkę. Smród uniósł się ponownie. Zatykając korek, zaciskał usta i wstrzymywał oddech, dopóki butelka nie znalazła się z powrotem w jego torbie. Rzeczywiście, lekarstwo na wszelkie dolegliwości.

4.

Następnego dnia wziął kilka tabletek excedrinu, wypił kilka litrów mrożonej herbaty, ale ze zjedzeniem czegokolwiek zaczekał aż do wieczora. Po posiłku pozwolił sobie tylko na kieliszek wina i jedno piwo. Oprócz zlecenia Bradfordów nie miał innych, cały tydzień poświęcił więc na zbieranie materiałów i zakup odpowiedniego sprzętu. Brał nawet pod uwagę możliwość przeznaczenia zaliczki od Alyssy Bradford na zakup nowej kamery. Zależało mu na jak najlepszej jakości nagrań, ale chciał się przy okazji pozbyć kamery, którą dał mu w prezencie ojciec Claire, kiedy sprawy w Los Angeles wzięły w łeb i musiał wracać do Chicago. Pretensjonalny skurwiel! Właśnie w ostatnich dniach ukazała się jego kolejna powieść. Eric nie miał zamiaru jej czytać, gdyby jednak doszło do niego, że napisano jakiekolwiek nieprzychylne recenzje, przeczytałby je na pewno. Nie rozmawiał z Claire ponownie przed spotkaniem z Campbellem Bradfordem. Rankiem po jej ostatnim telefonie, gdy się obudził z bólem głowy, który nawet nie zamierzał ustąpić przez kilka godzin, pożałował, że nie powiedział jej więcej. Na pewno by ją to zainteresowało, a przede wszystkim na pewno by go wysłuchała. Różne rzeczy mógł Claire zarzucić, ale słuchać potrafiła. Ale nie zatelefonowała; on też nie. Codziennie sprawdzał listę nieodebranych połączeń i rytuał ten zaczął go irytować: Claire była przecież jego żoną, a on sprawdzał, czy przypadkiem do niego nie dzwoniła. 34

Była jego żoną. Kiedy wpadł do mieszkania wieczorem przed spotkaniem z Campbellem Bradfordem, żeby zabrać sprzęt, zobaczył mrugającą lampkę na automatycznej sekretarce sygnalizującą jakieś wiadomości. Przyszło mu do głowy, że może to jednak Claire, ale natychmiast skarcił się w myślach za tę nadzieję. Powiedział sobie, że nawet nie odsłucha nagrania, zignorował urządzenie i zaczął pakować kamerę i trójnóg. Potem otworzył torbę, żeby wyjąć z niej magnetofon - w końcu zawsze dobrze jest mieć dodatkowo nagrany dźwięk. Jego wzrok padł na zieloną butelkę i żołądek podszedł mu do gardła. Chciał ją wyjąć, zmienił jednak zdanie. Być może staruszek coś sobie przypomni na jej widok? Zresztą w ogóle był ciekaw, jak na nią zareaguje. Alyssa Bradford mówiła mu, żeby przyjechał do szpitala mniej więcej na siódmą. Pokonał korytarz długimi krokami najszybciej, jak potrafił, rytmicznie uderzając udem o zwisającą z ramienia torbę ze sprzętem. Zawsze nienawidził szpitali. Kiedy wreszcie doszedł do właściwej sali - siedemset dwanaście - drzwi były zamknięte. Lekko zapukał. - Halo? - zagadnął, naciskając na klamkę i wsuwając głowę do środka. - Panie Bradford? W sali stały dwa łóżka, ale tylko jedno było zajęte. Lezący na nim mężczyzna odwrócił głowę, żeby spojrzeć na Erica, pokazując mu połowę twarzy w świetle jarzeniowej lampki nad łóżkiem. Poza jej kręgiem w sali panował mrok. Kołdra naciągnięta była aż pod brodę, a znad niej wystawała pomarszczona i wymizerowana twarz o zapadłych niebieskich oczach, które świadczyły o chorobie bardziej nawet niż szpitalna sala. Skóra zwisała luźno ze szczęki, która kiedyś musiała ostro się rysować na jego twarzy. Spoczywające na kołdrze ręce, choć chude i delikatne, 35

były duże. Pewnie miały kiedyś wiele siły. - Pan Bradford? - upewnił się Eric. Starzec wydawał się kiwać twierdząco głową. Eric wszedł do środka, pozwalając, żeby drzwi się za nim zatrzasnęły. Na ścianie jaśniały w mroku dwa kontakty. Włączył obydwa. Zobaczył, jak starzec mruży oczy, broniąc się przed ostrym światłem, Eric wyłączył więc jedno, pozostawiając połowę sali w półmroku. - Pańska synowa miała uprzedzić pana o mojej wizycie - zaczął, dochodząc do łóżka i sięgając po plastikowe krzesło. - Mam nadzieję, że nie przychodzę nie w porę. Żadnej reakcji. Ani słowa, nawet mrugnięcia powieką. Ale niebieskie oczy podążały za Erikiem. Campbell Bradford był więc przytomny i świadomy obecności gościa. Przynajmniej tyle. - Alyssa powiedziała panu zapewne, o co mam zamiar pana prosić? - ciągnął, sięgając do torby po kamerę i starając się działać jak najszybciej, ponieważ milczenie starca trochę zbijało go z tropu. - Liczę na to, że opowie mi pan kilka ciekawych historii - mówił dalej, wyciągając kamerę. - Alyssa zapewniała, że na pewno będą ciekawe. Oddech Campbella Bradforda był subtelny i niepewny. Przypominał cichutkie syczenie. Kiedy Eric uprzytomnił sobie, że ten dźwięk wydobywa się z nosa leżącego starca, zaczął się przeklinać za to, że wymusił na Alyssie to spotkanie. Przecież ten człowiek umierał. Nie miał przed sobą miesięcy ani nawet tygodni życia. Śmierć była tuż, tuż. Eric słyszał ją wyraźnie w tych krótkich, wydobywanych z trudem oddechach. Jeszcze nie tak dawno w towarzystwie ludzi chorych i starych jak ten Erica ogarniało współczucie. Teraz odczuwał strach. Buforowa strefa lat kurczyła się zbyt szybko. Niebawem on będzie stary i chory. 36

- Po prostu włączę kamerę i powie pan tyle, ile zechce, a kiedy będzie pan miał mnie dość, proszę dać mi znać, a natychmiast sobie pójdę - zapewnił, rozkładając trójnóg i mocując na nim kamerę. Przy okazji zerknął na Campbella. Zobaczył tę samą nieruchomą twarz. Pomyślał, że to na pewno nie będzie długie nagranie. Najwyraźniej starzec nie był w stanie z nim rozmawiać. Eric zdjął osłonę z obiektywu i przyłożył oko do wizjera, żeby ustawić ostrość, a wtedy następne słowa uwięzły mu w gardle, zdławione lodowatą pięścią strachu. W wizjerze Campbell Bradford patrzył na niego z kompletnie innym wyrazem twarzy. Niebieskie oczy rzucały przenikliwe spojrzenia, zaskakująco bystre. To były oczy człowieka młodego i pełnego siły. Eric oderwał głowę od kamery, spojrzał na łóżko i poczuł, jak lodowata pięść rozluźnia śmiertelny uścisk. Oczy starca wyglądały tak samo mętnie jak poprzednio, tak samo beznamiętnie. Eric spojrzał w kierunku drzwi, żałując teraz, że nie zostawił ich otwartych. - Będzie pan ze mną rozmawiał? - zapytał. Wolne mrugnięcie powiekami, kolejny syczący oddech. Nic więcej. Eric ponownie zmierzył mężczyznę wzrokiem i pomyślał: Co mi szkodzi, spróbuję jeszcze raz. Pochylił głowę nad kamerą. W wizjerze zobaczył znów bystre oczy, a intensywność spojrzenia w niczym nie przypominała otępienia, które widział w nich ledwie kilka sekund wcześniej. Chciał znów spojrzeć znad kamery, nie zrobił tego jednak. Z okiem przy wizjerze pomyślał, że Paulowi Porterowi mimo wszystko należą się wyrazy uznania - może i jest dupkiem, ale kupił świetną kamerę. Nie mógł się nadziwić, jak doskonale to urządzenie potrafiło odnaleźć życie w oczach chorego starca. - Będzie więc pan ze mną rozmawiał? - zapytał Eric ponownie, tym razem patrząc na rozmówcę przez obiektyw. 37

- Tak - odpowiedział Campbell Bradford pewnym i silnym głosem. Eric podniósł głowę, uderzając przy tym kolanem w trójnóg, co omal nie spowodowało upadku kamery. Campbell patrzył na niego z otępiałą twarzą. - Doskonale - ucieszył się Eric, przytrzymując kamerę i patrząc ponad nią w twarz rozmówcy. - Od czego chciałby pan zacząć? Co chce pan mi powiedzieć? Żadnej reakcji. O co, do cholery, chodziło? Ten stary drań rozmawiał z nim tylko wtedy, kiedy patrzył nań okiem kamery. Eric czekał, Campbell jednak nadal milczał. Eric wydął wargi, głośno wypuścił powietrze z płuc i pokiwał głową. Dobrze, dziadziu, będę patrzył w kamerę. Przystawił oko do wizjera, po czym odezwał się ponownie. - Chciałbym porozmawiać o pańskim dzieciństwie. Czy to panu odpowiada? - Obawiam się, że niewiele mam do powiedzenia na ten temat stwierdził Campbell Bradford. W obiektywie kamery skóra na jego twarzy pozostała niezmieniona, była tak samo pomarszczona i ziemista, co wyraźnie świadczyło o chorobie. Właściwie nic się nie zmieniało oprócz wyrazu jego oczu. Po raz pierwszy Eric pomyślał, że starzec robi sobie z niego jaja. Ten tępy wyraz twarzy mógł być celowy. - Mogę zapytać o coś nie na temat? - Proszę. - Campbell mówił wyraźnie, daleko mu jednak było do młodzieńczego tonu. Mówił głosem starca. Chorego starca. - Czy będzie pan mówił do mnie tylko wtedy, kiedy patrzę na pana przez obiektyw kamery? - Campbell Bradford się uśmiechnął. To raczej szelmowskie poczucie humoru - ciągnął Eric, po czym podniósł głowę, by na twarzy Bradforda ponownie ujrzeć wyraz obojętności i pustki. Wtedy Eric się roześmiał. 38

- Dobrze więc, podejmuję tę grę - stwierdził, przesuwając kamerę i otwierając panel podglądu, żeby widzieć obraz bez nachylania głowy do wizjera. - Dlaczego nie chce pan opowiadać o swoim dzieciństwie? - Niewiele mam do powiedzenia. Ten starzec był naprawdę dobry. Musiał świetnie panować nad swoim zachowaniem, skoro się odzywał, jak tylko Eric opuszczał wzrok na obraz z kamery, a przestawał, gdy podnosił na niego oczy. Co za typ! - Może więc powie mi pan coś o tym miasteczku - zaproponował Eric. - Nazywa się West Baden, prawda? - Urocze miejsce - odparł Campbell i tym razem jego głos wydawał się zmęczony. - Mieszkał pan niedaleko hotelu? - pytał dalej Eric, tym razem jednak patrząc starcowi prosto w oczy. Liczył, że go w końcu złamie. Ale się nie udało, przeniósł więc wzrok na podgląd i Campbell odpowiedział: - Tak. Jasna cholera, starzec nie zamierzał zaprzestać swojej zabawy. - Jak długo pan tam mieszkał? - Eric pytał ze wzrokiem utkwionym w wizjer. - Jakiś czas. - Zmęczenie zdawało się brać górę nad Campbellem, Eric zaczął się więc zastanawiać, czy przypadkiem nie osłabiła go ta dziwaczna sytuacja. Może powinien pokazać mu butelkę? Opowiedzieć mu, jak obrzydliwy smak miała jej zawartość, i przekonać się, czy zdoła wywołać choćby uśmiech albo jakąkolwiek inną reakcję. Sięgnął więc po butelkę. O cholera! Szkło było naprawdę zimne. - Alyssa mi to dała - stwierdził, wkładając butelkę w dłoń starca. Po raz pierwszy pomarszczona twarz się zmieniła, choć Eric nie patrzył przez kamerę. Campbell Bradford wyraźnie się zatroskał. 39

- Nie powinien pan mieć tej butelki - stwierdził. - Przepraszam. Dostałem ją od Alyssy. Długie palce Campbella rozchyliły się i puścił butelkę, ale zacisnęły się ponownie, chwytając rękę Erica z zaskakującą siłą. - Była taka zimna - wyszeptał starzec. - Tak, wiem. To dziwaczne. Chodzi panu o butelkę? - Nie! - Oczy Campbella były teraz szeroko otwarte, pełne emocji. Zapomniał o toczonej z rozmówcą grze. - Więc o co? - Nie o butelkę. - No cóż, była bardzo zimna, kiedy jej dotknąłem, a przecież... - Nie chodzi mi o butelkę. - Więc o co? O czym pan mówi? - Taka zimna. - Co było takie zimne? - Rzeka. - O jakiej rzece pan mówi? - Była taka zimna. Eric chciał powiedzieć coś o poczuciu humoru Campbella Bradforda, jakoś pochwalić starca za ten pomysłowy, choć naprawdę potwornie wkurzający kawał, nie zdołał jednak wydobyć z siebie słowa. Nie potrafiłby nawet sformułować jakiejkolwiek sensownej wypowiedzi, patrzył tylko na twarz starca z niedowierzaniem. Żadna szkoła aktorska na świecie nie zdołałaby nauczyć czegoś takiego. Campbell Bradford nie udawał. Pogrążył się w jakimś wspomnieniu, które go przerażało. - Taka zimna rzeka - powtórzył, zniżając głos do szeptu, kiedy jego głowa opadła z powrotem na poduszkę. - Taka zimna! - Jaka rzeka? Nie rozumiem, o czym pan mówi. Żadnej reakcji. 40

- Bardzo mi przykro, panie Bradford. Nie powinienem był przynosić tu tej butelki - dodał jeszcze Eric. Cisza. Wyraz twarzy, która na początku wydała się Ericowi otępiała i nieobecna, był niczym w porównaniu z tym, co malowało się na obliczu starca teraz. - Panie Bradford, miałem nadzieję dowiedzieć się czegoś o pańskim życiu, skoro jednak nie chce pan mówić o West Baden i o dzieciństwie, nic nie szkodzi. Porozmawiajmy o pańskiej karierze. Albo o dzieciach. Ale tym razem się nie udało. Już nie. Starzec milczał jak głaz i najwyraźniej nie miał zamiaru tego zmieniać. Dla kawału czy poważnie - i tak Eric nie chciał spędzić tam całej nocy. Odczekał jeszcze pięć minut, zadał kilka pytań, nie uzyskał jednak żadnej odpowiedzi. - Dobrze więc - stwierdził w końcu, zdejmując kamerę z trójnoga. - Sądzę, że od samego początku żartował pan sobie ze mnie. Mam nadzieję, że pańskie milczenie teraz to też żart. Przepraszam, jeśli sprawiłem panu przykrość. Te słowa wywołały słabe mrugnięcie. Kiedy Eric brał butelkę z łóżka i wkładał ją z powrotem do torby, Campbell Bradford powiódł za nią wzrokiem, nic jednak nie powiedział. - Zatem, panie Bradford, wszystkiego dobrego - rzucił Eric na pożegnanie. Po wyjściu ze szpitala Eric pojechał prosto do domu, odstawił na miejsce kamerę i trójnóg, po czym otworzył butelkę piwa i powoli opróżniał ją oparty o lodówkę, między kolejnymi łykami przykładając zimne szkło do czoła. Co za dziwny typ! Co za dziwny wieczór! Przyszło mu do głowy, że kiedyś taką historią podzieliłby się z Claire, co przypomniało mu o wiadomości nagranej na automatyczną 41

sekretarkę. Może to była ona. Miejmy nadzieję. Jeśli to była ona, miałby pretekst, żeby do niej zatelefonować. Nagrana wiadomość stałaby się wymówką. Ale głos na taśmie nie należał do Claire. - Dzień dobry, mówi Alyssa Bradford. Mam nadzieję, że zdąży pan usłyszeć tę wiadomość. Dzwonię, żeby nie marnował pan czasu na podróż do szpitala dziś wieczorem. W ostatnich dniach stan teścia bardzo się pogorszył. Kiedy go wczoraj odwiedzałam, nie był w stanie wydusić z siebie ani słowa. Patrzył na mnie tylko tępym wzrokiem. Lekarze poinformowali mnie, że przestał się odzywać. Przykro mi, że nic nie wyjdzie z tego nagrania. Szkoda, że nie będzie pan mógł z nim porozmawiać. Miał takie wspaniałe poczucie humoru! Podobno ostatnie wypowiedziane słowa skierował do pielęgniarki. Powiedział jej, że powinna sobie sprawić nowe ubranie. Cały on! Jeśli naprawdę były to jego ostatnie słowa, to przynajmniej do końca żartował. Potem życzyła mu jeszcze powodzenia w West Baden i się rozłączyła. Eric dokończył piwo jednym długim łykiem i skasował wiadomość. - Przykro mi to mówić, Alysso, ale nie były to jego ostatnie słowa - stwierdził na głos.

5.

Temperatura skoczyła powyżej trzydziestu stopni. Nic dziwnego, że dosłownie każdy rozmówca Anne McKinney narzekał na upały i kiwał głową z niedowierzaniem. Oczywiście sama Anne spodziewała się takich temperatur już kilka tygodni przedtem, kiedy wiosna nadeszła równie wcześnie, co zdecydowanie. Przez cały trzeci tydzień marca było powyżej piętnastu stopni, dlatego nawet gdy telewizyjni prezenterzy dywagowali, kiedy trend się odwróci, Anne już czwartego dnia wiedziała, że nie ma o tym mowy. Że tej wiosny nie będzie szalonych wahań temperatury typowych dla Indiany, gdzie jednego dnia jest trzydzieści stopni, a następnego nie więcej niż dziesięć. O nie, w tym roku wiosna nadeszła pewnym krokiem i zima nie miała nic do powiedzenia, jeśli nie liczyć kilku nocy, kiedy okazała niezadowolenie zimnym deszczem i wiatrami. W kwietniu przez pięć dni temperatura wahała się powyżej dwudziestu stopni i spadły łagodne ożywcze deszcze. W całym mieście rozkwitały teraz pąki, wszędzie panoszyła się nieposkromiona bujna zieleń. Tereny wokół hoteli były szczególnie zachwycające. Oczywiście, nigdy im nie brakowało uroku, ponieważ pielęgnowali je zawodowi ogrodnicy. Anne przeżyła jednak osiemdziesiąt sześć wiosen w West Baden, z których w miarę dobrze pamiętała mniej więcej osiemdziesiąt; miała więc podstawy, by twierdzić, że tegoroczna była tak samo piękna jak poprzednie. I tak samo gorąca. Nawet gdyby chciała, nie uniknęłaby rozmów o pogodzie, ponieważ właśnie z pogodą kojarzyło ją całe miasteczko i większość 43

mieszkańców nie wyobrażała sobie, by w rozmowie z nią o tym nie napomknąć. Czasem temat pojawiał się całkiem naturalnie, innym znów razem rozmówca pytał z autentycznym zainteresowaniem i ciekawością, często też jednak rozmawiano z nią o pogodzie z uśmiechem, puszczając przy tym oko. Jej fascynacja pogodą dziwiła i zachwycała ludzi jednocześnie. Jej dom na wzgórzu pełen był termometrów oraz barometrów, a otaczały go niezliczone wręcz chorągiewki wskazujące kierunek wiatru oraz dzwoneczki, które miały wiatr sygnalizować. Jej samej rozmowy o pogodzie nie przeszkadzały. Co kto lubi, jak mawiają. Doskonale jednak wiedziała, na co czeka. Prawdę mówiąc, był czas, kiedy sądziła, że już nigdy jej nie zobaczy - prawdziwej burzy, takiej, na jaką czekała od dzieciństwa. Może nawet przez ostatnie lata trochę się zaniedbała, pozwoliła, aby jej pasja przygasła. Oczywiście, nadal codziennie prowadziła zapiski, znała każdą zmianę kierunku wiatru i każde jego zawirowanie, była to jednak bardziej obserwacja niż oczekiwanie. Teraz jednak, w pierwszy piątek maja, powietrze zrobiło się tak nieruchome, jakby wiatr kompletnie stracił zainteresowanie okolicą. Wskazówka barometru stanęła na 30,08 i ani myślała drgnąć, co zapowiadało, że w najbliższym czasie pogoda się nie zmieni. A więc upał, błękit nieba i kompletny bezruch powietrza. Ale ponieważ nie panowała jeszcze typowa dla lata wilgotność, temperaturę powyżej trzydziestu stopni znosiło się lepiej niż w czerwcu. Wyłącznie oznaki spokoju. Tylko że Anne nie wierzyła w ani jedną z nich. Do hotelu weszła o piętnastej, usiadła w jednym z obitych luksusowym pluszem foteli obok baru, żeby wypić swój popołudniowy koktajl. Stojący za barem Brian puścił oko do swoich współpracowników, 44

kiedy przygotowywał jej drinka, jakby Anne nie wiedziała, że przed wyciśnięciem limonki wlewa do jej szklanki zaledwie kapkę dżinu. Więcej jej nie było trzeba. Miała w końcu osiemdziesiąt sześć lat. Co ten chłopiec sobie wyobraża - że ona przychodzi do baru po to, by mieć dobrze w czubie? Oczywiście, że nie. To była rutyna. Przede wszystkim chyba rytuał, którym dziękowała za świetne zdrowie; w tym wieku niewiele osób może o takim marzyć. Nadal wchodziła po frontowych schodach, nie korzystała z laski, chodzika ani cudzego ramienia. Pojawiała się pod kopułą, zajmowała miejsce i sączyła drinka. W dniu, w którym nie będzie mogła tego zrobić, niechaj zamkną nad nią wieko trumny. Na całym świecie nie było nikogo, kto rozumiałby, co czuła, przychodząc tutaj i widząc, że hotel wrócił do życia. W dniu, w którym otworzyli go ponownie po renowacji, stanęła pod kopułą i po prostu się rozpłakała. Musiała usiąść w fotelu i płakać, ludzie natomiast patrzyli na nią z czymś w rodzaju uśmiechu współczucia, cóż bowiem mieli odczuwać na widok starej kobiety, która powraca do wspomnień? Skąd mogli wiedzieć, ile ten hotel dla niej znaczy? Czy potrafiliby zrozumieć, że kiedy była młoda, nie potrafiła sobie wyobrazić wspanialszego miejsca na całym świecie? Potem hotel zamienił się w ruinę na długie lata, na całe dziesięciolecia. Codziennie przychodziła do miasteczka, patrząc na kruszący się kamień i pękające marmury; z każdym dniem z jękiem boleści umierał kolejny kawałek jej samej. Kiedy jezuici usunęli wieżyczki... Tamtego dnia także płakała. Nigdy jednak nie straciła nadziei. Hotel był przecież wyjątkowym miejscem, nie mógł więc pozostać ruiną na zawsze. Nigdy nie zwątpiła, że wróci jeszcze do świetności, podobnie jak nie zwątpiła w nadejście prawdziwej burzy. Taką postawę nazywa się wiarą. 45

I wiara została nagrodzona. A właściwie nagrodził ją człowiek nazwiskiem Bill Cook. To całkiem pospolite nazwisko, pomyślała wtedy, jego właściciel zarobił jednak niebagatelną sumę kilku miliardów dolarów na firmie medycznej w Bloomington, potem zaś odnalazł drogę do West Baden i nie tylko zobaczył, że trzeba coś tam zrobić, ale też stać go było na to, żeby podjąć ten wysiłek. Tak właśnie hotele znów ożyły, West Baden Springs Hotel i French Lick Spring Resort, budynki, które w tej dolinie wydawały się tak samo nie na miejscu, jak para żyraf na wystawie psów rasowych. I choć Anne nie widziała żadnego pożytku z obrzydliwego, udającego statek kasyna, które otwarto, aby przyciągnąć do miasteczka więcej ludzi, to jednak doskonale rozumiała cel jego otwarcia. Najbardziej denerwujący był fakt, że wcale nie był to statek, tylko budynek, wokół którego wykopano fosę, najwyraźniej jednak to wystarczyło, żeby spełnić wymogi stanowego prawa, które dopuszczało prowadzenie kasyn wyłącznie na statkach rzecznych. Można by się oczywiście zastanawiać, jak to świadczy o inteligencji urzędujących w siedzibie gubernatora ludzi, którzy dali sobie wmówić, że budynek jest statkiem, ponieważ wokół niego wykopano fosę; Anne żyła jednak na tym świecie zbyt długo, by spodziewać się rozumu po urzędnikach stanowych. Przytaknęłaby nawet, gdyby uznali budynek kasyna za statek kosmiczny, jeśli od tego miało zależeć ponowne otwarcie hoteli. Doczekała się więc powtórnego otwarcia obydwu hoteli. Była to wyjątkowa chwila, która wróciła jej też wiarę w nadejście burzy. Pewnego dnia burza musiała nadejść - z ciemną, wściekłą chmurą; i choć Anne nie wiedziała, jaką rolę przyjdzie jej wtedy odegrać, jedno było pewne: ona musi być wtedy gotowa. Jakaś część jej chciała tej burzy, podczas gdy inna się jej bała. Anne kochała jaskrawe światła błyskawic i okrutne zawodzenie wiatru, ale trochę ją też przerażały. 46

Burze potrafiły wystawić na pośmiewisko moc człowieka. Już tylko to kazało je podziwiać. A nawet kochać. Tego dnia odbywał się w hotelu jakiś kongres, wyjątkowo wiele się działo, a płytki na podłodze odbijały echo kroków, rozmów i śmiechu. Uspokajało ją to, jak dłoń kogoś bliskiego spoczywająca na ramieniu. Poprosiła Briana o jeszcze jednego drinka, po czym uśmiechnęła się do siebie, widząc, jak wypełnia niską szklankę tylko tonikiem i lodem, a następnie dodaje sok z limonki. Rozumiał, że Anne przychodziła tam dla widoków i dźwięków, a nie żeby się napić. Sączyła tonik powoli. Kiedy się skończył, błogi gwar, ruch dookoła i miękki aksamitny hotel zaczęły ją usypiać. Wiedziała, że czas wychodzić. Jeśli zacznie tu przysypiać, personel przestanie w niej widzieć czarującą staruszkę. Teraz z codzienną szklaneczką dżinu, miłym uśmiechem i rzuconym od czasu do czasu dowcipem była czymś w rodzaju lokalnej atrakcji. Cenili ją i szanowali nawet młodzi. A ponieważ lubiła występować w tej roli, musiała pamiętać, że widok śliniącej się podczas drzemki starej kobiety mógł w jednej chwili wszystko zepsuć. Podniosła się więc z miejsca, starając się nie krzywić, gdy dopadł ją szarpiący ból w okolicy krzyża; nie doznawałaby go zapewne, gdyby nie potrafiła już stawać na nogi. Zostawiła kilka dolarów Brianowi: „Dziękuję, pani McKinney, życzę miłego dnia i do zobaczenia jutro...”, po czym wyszła z baru z powrotem do rotundy. Przez chwilę stała pośrodku, podziwiając kopułę, przez którą słońce rozświetlało iskierkami wszystko wokół, wzięła głęboki oddech i podziękowała Najwyższemu za piękne popołudnie. Bo przecież to skarb. Wielki skarb. Nigdy by się nie spodziewała, że kiedy będzie dochodziła do schodów przed wejściem głównym, powitają wiatr. Pierwszy, który 47

poczuła tego dnia. Właściwie nic wielkiego, ledwie muśnięcie, taki próbny podmuch, jakby wiatr nie zdecydował, co zamierza zrobić. Ale był! Stanęła na szczycie schodów, nasłuchując szelestu krzewów i patrząc, jak liście się odwracają i trzepocą. Wiatr zbierał się od południowego zachodu. Interesujące. Nie spodziewała się przecież dzisiaj zmiany pogody. Powietrze wciąż było gorące, najpewniej kilka kresek powyżej trzydziestu, poczuła jednak jakiś chłód w tym niepewnym powiewie - był zimny, choć otoczony warstewką ciepła. Jak wróci do domu, będzie musiała odczytać kilka pomiarów i zastanowić się, co też to oznacza. Teraz wiedziała jedynie, że coś się szykuje. Coś wisiało w powietrzu.

6.

Czekała go jazda samochodem przez sześć godzin, z których ostatnie dwie były o niebo przyjemniejsze od dwóch pierwszych. Już wyjazd z miasta w kierunku Indiany okazał się koszmarem, potem zaś miał jechać po najnudniejszej trasie, jaką można sobie wyobrazić, z Chicago do Indianapolis. Dopiero na południe od Indy zaczęło się odmieniać. Równiny zamieniły się we wzgórza, drzewa zastąpiły bezkresne pola uprawne, a droga zaczęła się przynajmniej trochę wić. W Bloomington zjechał z autostrady, żeby obejrzeć kampus, o którym tak wiele słyszał. Nie zawiódł się. W restauracji „U Nicka” zjadł hamburgera i wypił piwo, chyba jakieś miejscowe - nazywało się Upland Wheat. Kiedy wejdziesz między wrony... Prawda? Okazało się równie dobre jak każde piwo w ciepły dzień; już po pierwszym łyku miał ochotę zamówić kolejne, rozciągnąć się na ziemi i poleżeć w słońcu. Miał jednak jeszcze sporo kilometrów do przejechania, poprzestał więc na jednym browarze, wrócił do acury i ruszył na południe. Z Bloomington dojechał do Bedford. W miasteczku o nazwie Mitchell autostrada gubiła jedną nitkę, a zaraz potem zaczynała wznosić się i opadać - w rytmie kolejnych wniesień. Wszystko wokół tętniło życiem i pokryte było soczystą zielenią. Od czasu do czasu na szosie pojawiały się ciężarówki ze świeżo wydobytym wapieniem. Wzdłuż tego odcinka drogi nie było zbyt wielu zabudowań, gdyby jednak Eric dostawał dolara za każdy dom z obręczą do koszykówki na podwórzu, wzbogaciłby się jeszcze przed dotarciem do Paoli. 49

Widział na mapie, że z Paoli było już niedaleko. Jak tylko się zorientował, gdzie skręcić z rynku (kierunek na French Lick pokazywał namalowany farbą na całej ścianie jednego z budynków drogowskaz), trochę mocniej nacisnął gaz, chcąc jak najszybciej zakończyć podróż. Tępy ból głowy, który przycupnął w tyle jego czaszki, gdy tylko wyjechał trochę na północ od Indianapolis, a potem ustąpił po wypiciu piwa, teraz powrócił, pulsując nieco silniej i co jakiś czas powodując grymas bólu na jego twarzy. Eric miał w walizce excedrin. Postanowił go zażyć zaraz po przyjeździe do hotelu. Miał nadzieję, że krajobraz będzie jeszcze ciekawszy i bardziej zróżnicowany przed samym miasteczkiem, ale właśnie tam znów rozciągały się pola uprawne. Jechał przy ogrodzeniu wzdłuż torów chyba przez milę nie chciałby filmować tego pejzażu, nic nie przyciągnęło jego uwagi. Potem zaczęły się wyłaniać jakieś budynki i wreszcie dojechał do West Baden. Wtedy pomyślał, że to chyba jakiś żart. Nie znajdowało się tam nic oprócz kilku starych budynków i budki, w której sprzedawano potrawy z grilla. Dopiero kiedy oderwał oczy od drogi i spojrzał trochę w prawo, zdjął nogę z gazu i poczuł, że widok zapiera mu dech w piersi. Zobaczył hotel. Alyssa Bradford bardzo trafnie opisała ten budynek - był po prostu bajkowy. Właśnie tak. Bladożółte wieżyczki otaczały olbrzymią szkarłatną kopułę, a reszta budynku z setkami okien wykutych w kamieniu rozciągała się poniżej. Budynek wyglądał raczej jak zamek niż hotel - olbrzymia budowla, która powinna się znajdować gdzieś w Europie, a nie pośród pól uprawnych. Za nim rozległ się klakson. Dopiero wtedy Eric sobie uprzytomnił, że stoi na środku jezdni. Nacisnął pedał gazu i ruszył do przodu. Znalazł dwa kamienne łuki strzegące długiej i krętej drogi do hotelu. 50

Na ich zwieńczeniu widniał napis: West Baden Springs - Carlsbad of America. Kilka dni zbierania materiałów wystarczyło, by wiedział, że był to słynny europejski kurort. Niemal natychmiast poczuł wielką ochotę, by sięgnąć po kamerę i zacząć kręcić, jakby widok roztaczający się przed jego oczami miał za chwilę zniknąć. Nie był pewien, czy ułożona z cegieł droga za łukami jest przeznaczona dla samochodów, pojechał jednak dalej. Nie zdążył nawet pomyśleć, czy to przypadkiem nie błąd, kiedy znalazł się we French Lick. Z jednego miasteczka prosto do drugiego odległość wynosiła mniej więcej sześć przecznic! Choć formalnie były to dwa odrębne miasteczka, French Lick i West Baden funkcjonowały jak jeden organizm, a powodem, dla których nie stopiły się w jedno, były dwa hotele, które niegdyś między sobą rywalizowały. Tutejsi mieszkańcy najczęściej używali nazwy Springs Valley, odnoszącej się zarówno do French Lick, jak i do West Baden. Minął French Lick Springs Resort, dorównujący rywalowi wielkością, ale nie urokiem. Jego architektura była bardziej tradycyjna, ale to nie wszystko. Był zwyczajnym budynkiem - okazałym, ale jednak tylko budynkiem. Hotel w West Baden z kopułą i wieżyczkami przyprawiał przybysza o szybsze bicie serca. Thomas Taggart, dawny właściciel French Lick Springs Resort, kiedyś rywalizował z właścicielem West Baden Springs Hotel - zarówno w interesach, jak i w polityce, ponieważ Taggart był demokratą, a Sinclair zaciekłym republikaninem. Przez dziesięciolecia obaj panowie walczyli o prymat w Springs Valley i choć Sinclair wygrał jako hotelarz, to Taggart zarobił miliony dolarów, produkując wodę Pluton. Sprzedawana przez Sinclaira woda Sprudel - pochodząca z tego samego źródła nie poradziła sobie na rynku, co w końcu zmusiło go do zamknięcia 51

firmy i pozostawienia dochodów z tytułu wodnego interesu Taggartowi. Eric zawrócił przy kasynie i pojechał z powrotem w górę drogi, szukając wjazdu do hotelu West Baden. Parking usytuowany był z boku za hotelem. Zatrzymał auto, wyjął bagaże, po czym ruszył do wejścia, po drodze podziwiając budynek i okolicę. Przez środek wielkiego trawnika płynął strumień otoczony kwitnącymi drzewami, klombami i szmaragdowym po prostu trawnikiem. W powietrzu unosił się zapach świeżo ściętej trawy. Coś kazało mu zrezygnować z wejścia od strony parkingu. Obszedł budynek, by przekroczyć jego progi od frontu. Postawił torby na schodach, kilka razy głęboko odetchnął, po czym spojrzał w dół na drogę dojazdową. - Co za widok! - powiedział na głos, ale niezbyt donośnie. Dlatego zaskoczyła go odpowiedź: - Niech pan poczeka, aż znajdzie się wewnątrz. Odwrócił się. Po schodach w jego stronę schodziła stara kobieta. Wyglądała na co najmniej osiemdziesiąt lat, chodziła jednak pewnym i spokojnym krokiem. Nie zapomniała o makijażu, odrobinie biżuterii i kopertówce wetkniętej pod ramię. - Czekam na to z niecierpliwością - stwierdził, stając trochę z boku, żeby nie zagradzać jej drogi. - Zresztą już od dłuższej chwili. - Znam to uczucie - zapewniła staruszka. - I proszę się nie martwić, to miejsce nie zniknie - dodała z uśmiechem. Podniósł torby i ruszył w górę po schodach; minął drzwi wejściowe i znalazł się w atrium. Kopuła miała średnicę trzy razy większą, niż się spodziewał, i była dwukrotnie wyższa: olbrzymi szklany glob spoczywający na stalowym ożebrowaniu. Projekt musiał być wyjątkowy w czasie, gdy powstał. Do diabła, był wyjątkowy także dzisiaj! Harrison Albright, architekt, który wymyślił ten zachwycający budynek, wpadł na pomysł parasolowych wsporników podtrzymujących 52

kopułę. Obawiał się jednak wahań temperatury, które mogłyby zmniejszać i zwiększać objętość stali w tempie innym niż reszty budynku - co niechybnie przyniosłoby klęskę, ponieważ potężna kopuła pogrzebałaby wszystkich gości pod szkłem, architekta zaś okryła niesławą. Albright rozwiązał ten problem, wspierając stalowe żebra na kulistych podporach, dzięki czemu kopuła mogła pracować w innym tempie niż znajdujący się pod nią budynek. Takie rozwiązanie w XIX wieku! Zbudowanie kopuły pochłonęło prawie trzysta metrów sześciennych szkła. Więcej niż jakikolwiek budynek ówczesnego świata, więcej nawet niż londyński Crystal Palace. Ale czym innym było wynajdowanie takich ciekawostek w Internecie, a zupełnie czymś innym możliwość zobaczenia tego na własne oczy. Znalazł w sieci anegdotę, zgodnie z którą gdy demontowano rusztowania pod kopułą, wielu widzów, w tym także Sinclair, obawiało się, że wszystko runie. Aby rozwiać te obawy, Albright się uparł, że będzie stał na samym środku szklanej kuli, kiedy robotnicy usuną ostatnią podporę. Ufał swoim obliczeniom, nawet jeśli inni w nie wątpili. Pod kopułą rozciągał się hol z błyszczącą podłogą, pokrytą wzorzystymi dywanami oraz donicami, w których zasadzono rozłożyste paprocie, oraz wykończoną złoceniami na obwodzie. Całkowicie ją odnowiono, kładąc ręcznie dwanaście milionów marmurowych kafli dokładnie tak, jak leżały kiedyś. Do dawnego wyglądu doprowadzono także kolor ścian, znaleziono dywany o identycznych wzorach i dopasowano wszystko, co tylko dało się dopasować. Eric widział wiele budynków po renowacji, po raz pierwszy jednak zobaczył wnętrze odnowione z tak wielkim pietyzmem. Balkony niektórych apartamentów wychodziły pod kopułę. Żywił nadzieję, że Alyssa Bradford wynajęła dla niego właśnie taki pokój. Miał ochotę usiąść na takim balkonie pod wieczór, żeby obserwować, 53

jak budynek zasypia przed nocą. Pewnie zobaczyłbym ducha - pomyślał i uśmiechnął się do siebie. Hotel pełen był zaskakujących niespodzianek. Pierwszą z nich stanowiło to rolnicze pustkowie, do którego taka architektura zupełnie nie pasowała; zdziwienie narastało po znalezieniu się we wnętrzu kopuły; budził je także niezwykły pietyzm, z jakim wykonane zostały prace renowacyjne, co sprawiło, że wchodząc do hotelu, powracało się w czasie do dziewiętnastego wieku. Odszedł kilka kroków od bagażu, zbliżając się do środka pomieszczenia, po czym podniósł głowę, żeby spojrzeć na kopułę. Jak tylko to zrobił, ból głowy, który zniknął chwilę wcześniej, powrócił, kłując go wściekle tuż za oczami. Skrzywił się, zamknął powieki i osłonił oczy dłonią. To nie był dobry pomysł, żeby patrzeć do góry. Światło zawsze nasila ból głowy. Wrócił do bagaży, podniósł je, zaniósł do recepcji, zameldował się w hotelu i odebrał klucz do pokoju: numer czterysta osiemnaście. Bagaże postawił na podłodze. Pokój wyglądał dokładnie tak samo, jak wszystko inne: był bogato zdobiony, luksusowy, kojarzył się z czasami dawno minionymi. I miał balkon. Alyssa Bradford dobrze się spisała. Nie mógł cieszyć się pięknem pokoju, ponieważ ból głowy stawał się coraz bardziej dotkliwy. Otworzył walizkę, by sięgnąć po excedrin. Wytrząsnął na dłoń trzy tabletki i poszedł do łazienki, żeby nalać do szklanki trochę wody do popicia. To powinno pomóc. Jakiś drink też nie wydał mu się złym pomysłem. Postanowił usiąść przy barze pod kopułą i sączyć trunek bez pośpiechu. Zejdzie na dół, da trochę czasu tabletkom excedrinu, by zaczęły działać, a dopiero potem wróci po kamerę i zabierze się do pracy. 54

Josiah Bradford ledwie zdążył zapalić papierosa, gdy zza rogu wyłonił się Amos i zaczął gderać, żeby go zgasił. Zaciągnął się jeszcze raz i papieros wylądował pod podeszwą jego buta. Amos jednak dalej się na nim wyżywał. - Ile razy mam ci powtarzać, że nie pali się w pracy? Myślisz, że pozwolę na to, żeby goście, którzy wychodzą na zewnątrz odetchnąć świeżym powietrzem, wdychali dym papierosowy dolatujący od mojej ekipy porządkowej? Przysięgam, synu, zbyt często muszę ci o tym przypominać, a to nie oznacza niczego dobrego. Josiah chciał coś odparować, ugryzł się jednak w język. Przesunął się obok sterczącego bandziocha Amosa, żeby wrzucić niedopałek do kosza, teatralnym gestem podniósł z ziemi podkaszarkę i pompując palcem wskazującym zawór przepustnicy, wprowadził urządzenie na najwyższe obroty. Hałas silnika niemal całkowicie zagłuszył słowa Amosa. Do jasnej cholery, przecież to był tylko papieros, a nie bomba atomowa! Amos powinien przenieść tę swoją grubą dupę w jakieś miejsce, z którego nabrałby trochę dystansu. Josiah, odwrócony tyłem do Amosa, ruszył wzdłuż wyłożonej kostką ścieżki, podcinając brzegi trawników, które nie wymagały podcinania. W końcu usłyszał, jak silnik meleksa budzi się do życia, a potem oddala; wtedy zmniejszył obroty, odwrócił się w stronę Amosa, który odjeżdżał tym swoim kretyńskim samochodzikiem, i splunął w jego kierunku. Ślina oczywiście nie doleciała, ale przecież liczył się gest. Było cholernie gorąco jak na maj. Skóra na ramionach i plecach Josiaha zbrązowiała już w połowie kwietnia, a teraz czuł, jak pot przesiąka przez koszulę na jego plecach i skleja mu włosy w wilgotne kołtuny. Jeszcze nie tak dawno narzekał, że jest za zimno. Teraz chciałby, żeby jak najszybciej przyszła jesień. 55

Pracował, aż doszedł do końca wyłożonej kostką alejki, która prowadziła do kamiennych łuków i znajdującego się za nimi starego budynku - niegdyś siedziby banku. Wtedy przeszedł na drugą stronę i zrobił sobie chwilę przerwy przed wyruszeniem w drogę powrotną. Stał, oceniając ogrom pracy, która czekała go jeszcze po tej stronie. I patrzył na ten cholerny hotel. Och, kiedyś oczywiście nawet go lubił. Był podekscytowany, podobnie jak wszyscy, kiedy rozeszła się wiadomość, że będą go odnawiali, i kasyno też. Pracy miało być w bród, tak właśnie się mówiło. No i teraz ma tę swoją pracę. A od niej odciski na dłoniach i spalone od słońca plecy. Prawdziwa fortuna. Hotele miały być dla miejscowych nie wiadomo czym. Jakiego to słowa użył tamten polityk? Dobrodziejstwo. Hotele miały być dobrodziejstwem. Gówno prawda. Josiah był zdania, że hotele przyniosły same udręki. Zaczęli do nich zjeżdżać bogacze, podobnie jak za dawnych czasów, i nagle wszyscy miejscowi z przykrością dostrzegli, gdzie jest ich miejsce w szeregu. Przynajmniej Josiah wyraźnie je dostrzegł. Piętnastoletni ford pickup o wiele bardziej rzucał się w oczy, stojąc za nowiutkim mercedesem na blachach z Massachusetts, czekającym przed nim na zielone światło. O wiele gorzej smakowało tanie piwo pakowane po trzydzieści sztuk i kupowane w marketach z dyskontową ceną, kiedy się widziało faceta w garniturze od Armaniego, który rzuca na bar dwudziestodolarówkę, zamawia martini Grey Goose, a następnie gestem daje znak barmanowi, że może zatrzymać resztę. Zapewniali, że hotele ożywią miejscową gospodarkę, i mieli rację. Rocznie Josiah zarabiał teraz o osiemset dolarów więcej niż przed rozpoczęciem renowacji. Ale strzygł trawniki pod oknami ludzi, którzy zarabiali osiemdziesiąt tysięcy więcej niż on. Albo nawet osiemset tysięcy. Gorsza jednak od różnicy dochodów była 56

anonimowość: ludzie mijają cię przez cały dzień i nawet okiem nie mrugną. I nie jest to ostentacyjne okazywanie braku szacunku. Oni po prostu cię nie zauważają. Bardzo go to irytowało. Od dawna, już od dnia, kiedy drzwi hotelu się otworzyły i zobaczył cały ten złoty splendor; od pierwszego razu, kiedy wszedł do kasyna, ściskając w dłoni dziesięciodolarowy banknot, ponieważ na więcej nie mógł sobie pozwolić. Rodzina Josiaha Bradforda mieszkała w tej dolinie od pokoleń, a był taki czas, w okresie prosperity obydwu uzdrowisk, kiedy miała w tej okolicy coś do powiedzenia. Jego przodkowie byli znani i poważani. Może właśnie dlatego trudno mu było znieść, że musi oglądać powracające do miasteczka życie z podkaszarką w rękach. Nie dalej jak miesiąc temu jakiś czarny gnojek podjechał pod dom Josiaha pieprzonym porsche cayenne. Wręcz ociekał pieniędzmi. Powiedział, że chce porozmawiać o dziadku Josiaha, który swego czasu trząsł całą doliną. To prawda, że później Campbell Bradford zostawił rodzinę i wyjechał, zabierając ze sobą wszystkie pieniądze - a jak głoszą niektóre legendy, także całkiem sporo cudzych ale w owym czasie był tak samo potężny jak każdy dupek przechadzający się pod tą pieprzoną kopułą. Miał władzę - zakulisowe wpływy, które są dostępne tylko ludziom z żelazną pięścią i żelaznymi jajami. Zresztą dla innej władzy Josiah nie czuł respektu. Spuścizna Campbella wiązała się raczej z niesławą, Josiah mimo to był z niej zawsze dumny. I oto pojawił się ten czarny gnojek, kolejny bogaty studencina, żeby wysłuchać rodzinnych opowieści, a następnie przelać na papier własną historię rodziny Bradfordów. Josiah posłał go do jasnej cholery i więcej o nim nie słyszał, za to jego samochód kręcił się po okolicy dosyć często. Jak można montować czterystupięćdziesięciokonny silnik w zwykłym SUV-ie? Najgłupsza rzecz, jaką Josiah widział w życiu. Tyle że ta głupota warta była jakieś 57

siedemdziesiąt tysięcy dolarów. Każda zniewaga podsycała jego gniew. Powtarzał sobie dzień w dzień - tylko to go tutaj trzymało, każąc mu gasić papierosa, zanim zdąży go wypalić, i grzecznie wykonywać polecenia tego tłustego skurwiela Amosa - że to nie będzie trwało wiecznie. Założyłby się o własną dupę, że pewnego dnia wróci do tego zasranego miasteczka z wielkim hukiem. Wszyscy się zdziwią, kiedy wparuje do kasyna, rzuci na stół kilka tysięcy i będzie demonstrował znudzoną minę po każdej wygranej, a rozbawioną, gdy przegra. Będą go wtedy podziwiały tłumy! Trzeba mieć ambicję. Josiah postanowił wcześnie, zanim jeszcze rzucił szkołę średnią, że pewnego dnia wyrwie się z tego szamba. Nie była mu potrzebna żadna szkoła, i tyle. Miał same dobre stopnie i tylko z chemii tróję, kiedy zrezygnował. Ale co mogło go czekać? Stypendium na studia w Indiana University albo w Purdue, potem jakiś cholerny tytuł, który dałby mu kilkupokojowy dom z hipoteką na trzydzieści lat i kupione na kredyt volvo? O, ludzie! Miał na widoku znacznie większe cele, do których osiągnięcia wcale nie trzeba było się uczyć. Potrzebny był za to głód. A tego Josiah Bradford miał pod dostatkiem. Ogień w kiszkach, jak mawiał jego ojciec, zanim nie wypił o jednego za dużo w Bedford i nie owinął swojego starego pontiaca wokół drzewa przy krajowej pięćdziesiątce. Zabił się, odbierając Josiahowi przyjemność zabicia go własnymi rękami. Ogień w kiszkach płonął. Z każdym dniem parzył go coraz bardziej, ale Josiah nie był idiotą. Wiedział, że musi być cierpliwy i czekać na sposobność. Klekot meleksa wyrwał go z zamyślenia. Pochylił się nad podkaszarką, pozwalając słońcu prażyć kark i plecy, kiedy powoli wracał wzdłuż krawędzi trawnika w stronę hotelu. 58

Kiedyś nazwisko Bradford coś w tym mieście znaczyło. I niebawem znów wszyscy o nim usłyszą.

7.

Przy barze stała kelnerka bardzo podobna do Claire: ta sama smukła figura, tak samo kruczoczarne włosy i równie często się uśmiechała. Eric postanowił więc mimo wszystko nie sączyć drinka powoli. Zadowolił się jednym piwem, wrócił do pokoju, zdjął buty i rzucił się na łóżko, zamierzając trochę odpocząć. Długa jazda oraz piwo sprawiły, że niemal natychmiast zmorzył go sen. Kiedy się obudził, zerknął na zegarek przy łóżku, by stwierdzić, że przespał prawie dwie godziny. Było już po piątej. Czas zabrać się do dzieła. Stęknął, siadając na łóżku, wciąż trochę ogłupiały po drzemce; zsunął stopy na podłogę i poszedł po walizkę. Miał w niej notatnik, w którym zapisał bardzo ogólnie, co powinien zrobić najpierw. Na ten dzień zaplanował w zasadzie tylko wieczorne spotkanie z doktorantem z Indiana University, który zamieścił w Internecie ogłoszenie w sprawie Campbella; chciał też jednak zrobić kilka zdjęć, żeby jak najszybciej zacząć pracować. W walizce leżał nie tylko notatnik, ale też butelka wody Pluton. Natychmiast przypomniał sobie, że musi przecież ustalić, kiedy została wyprodukowana, zdobyć w miarę możliwości dokładną datę. Mógłby przysiąc, że teraz, kiedy wyjmował ją z walizki, butelka była zimniejsza niż w Chicago, gdy ostatni raz miał ją w ręku. Szkło zawsze było dziwnie chłodne, teraz jednak można było odnieść wrażenie, że została wyjęta z lodówki. Z niedowierzaniem, pamiętając swoje ostatnie doświadczenie, złapał się na myśli, że woda wygląda kusząco. Niemal orzeźwiająco. 60

- Nic z tych rzeczy - powiedział na głos, przypominając sobie jej smak. Już nigdy nie pozwoli sobie jej skosztować. Kto wie, co zawiera ta butelka. Większa ilość mogłaby pewnie zabić. Mimo to znów poluzował korek. Pochylił głowę i ostrożnie powąchał, przygotowany na obrzydliwy, wywołujący odruch wymiotny odór. Przykrego zapachu jednak nie wyczuł. Może jakaś nutka smrodu, na pewno jednak woda nie pachniała ohydnie. Wręcz przeciwnie, pachniała teraz bardzo delikatnie, niemal słodko. Dziwne. Zapewne najgorszy smród się ulotnił, kiedy otworzył butelkę po raz pierwszy. Może w tamtych czasach właśnie tak się tę wodę piło: przed spożyciem otwierało się na chwilę butelkę. Czort z tym - pomyślał. - Weź trochę na język i spróbuj, co ci szkodzi. Wlał sobie kilka kropli na dłoń, po czym podniósł ją do twarzy i wysunął język, spodziewając się wszystkiego najgorszego. Woda okazała się całkiem niezła. Nawet lekko słodkawa. Po prostu musiała trochę pooddychać i tyle. Nie odważyłby się jednak wypić choćby łyka. O, na pewno nie. Opuścił drut, wciskając korek, i wyszedł z pokoju. Pierwszego popołudnia postanowił trochę się pokręcić po okolicy, bez specjalnego celu. Zaczął od kilku ujęć kopuły, atrium i pełnych splendoru wewnętrznych dekoracji, po czym wyszedł z hotelu, żeby obejrzeć przyległe tereny. Znalazł kilka niewielkich, ale pięknych budynków, w których kiedyś mieściły się pijalnie wód, podświetloną fontannę pośrodku ogrodu oraz niewielki cmentarz na wzgórzu z widokiem na kopułę. Zrobił kilka próbnych ujęć z ziemi, umieszczając w środku kadru hotel za przekrzywionymi nagrobkami. Wynik bardzo go zadowolił. Będzie musiał umieścić je w swoim filmie, 61

cokolwiek z niego wyjdzie. Jeśli ma okazję sfilmować coś tak wspaniałego z nagrobkami na pierwszym planie, nie wolno mu tego zmarnować. Schodząc ze wzgórza, dziwił się, że pierwszy majowy weekend jest tak gorący. Koszula przylepiała mu się do pleców, a czoło miał mokre od potu. Postanowił przejść do końca alejką na tyłach hotelu na niej natknął się na jeszcze bardziej od siebie spoconego mężczyznę z podkaszarką w rękach, który na powitanie odpowiedział niechętnym spojrzeniem - żeby stanąć pod kamiennymi łukami i stamtąd zrobić parę ujęć hotelu. Słońce stało jeszcze wysoko, wspaniale oświetlając kopułę. Pomyślał, że widok byłby pewnie niesamowity, gdyby któregoś wieczoru udało mu się zrobić to samo ujęcie o zmierzchu, kiedy słońce gaśnie, a zapalają się wszystkie te staromodne lampy. Nie znajdował tu złych ujęć ani żadnych ograniczeń. Hotel był, można by powiedzieć, niezwykle fotogeniczny, nigdy w życiu nie widział czegoś podobnego. Nakręcił kilka ujęć zza łuków, podążając na zbliżeniu w górę ścieżki, aby ujęcie sprawiało wrażenie wspinaczki pod górę, po czym przeszedł do samochodu i ruszył do French Lick. Miasteczko położone było o kilka minut marszu od hotelu, jednak z ciężkim sprzętem na ramieniu i w palącym słońcu wolał skorzystać z samochodu. Kiedy znalazł się wewnątrz, trochę zmienił zdanie na temat hotelu we French Lick - był piękny i też ujmował za serce. Wydawałby się niezwykły w takiej maleńkiej mieścinie, gdyby nie większy sąsiad. Spacerując po budynku, Eric poczuł lekkie współczucie dla Thomasa Taggarta. Człowiek wzniósł tu tak imponującą budowlę tylko po to, żeby przyćmiła ją inna, usytuowana kilka ulic dalej. Takie jednak jest życie - zawsze znajduje się ktoś trochę lepszy. Jeszcze kilka razy najechał kamerą na hotel i kasyno, po czym 62

spacerował chwilę bez celu, aż w końcu poszedł na piwo do barku w piwnicy; jej ściany zdobiły bardzo stare kontakty i przełączniki. Nazywali to miejsce Elektrownią. Nie wiadomo, czy zimne piwo, czy też panujący w piwnicy półmrok do reszty rozprawił się z bólem głowy. W ogóle było to dość dziwne, ponieważ Eric nigdy nie miewał bólów głowy, a tymczasem dziś to natrętne świdrowanie towarzyszyło mu właściwie przez cały dzień. Może rozbierała go jakaś choroba? Zjadł kolację w bufecie obok kasyna, nie spiesząc się, ponieważ tego dnia nie zostało mu już nic do zrobienia aż do dwudziestej pierwszej, kiedy miał się spotkać z doktorantem. Chłopak powiedział, że przyjedzie prosto z Bloomington, umówili się więc, że wieczorem wypiją razem drinka w hotelowym barze. Niewiele więcej wynikało z wymiany maili, Eric nie miał więc pojęcia, czy doktorant zdoła mu w jakikolwiek sposób pomóc. Kiedy wyszedł z budynku, okolica skąpana była w długich cieniach, ponieważ słońce chowało się właśnie za zalesionymi wzgórzami. Wcześniej wypatrzył boczną drogę łączącą obydwa hotele z kasynem, tam wahadłowo kursowały samochody, przewożąc miłośników hazardu; postanowił pojechać tą właśnie drogą. Przed sobą miał starego chevroleta blazer z zepsutym tłumikiem, po lewej pokryte drzewami strome wzgórza. Po prawej natomiast rozciągała się dolina z torami kolejowymi. Tam wypatrzył pasące się cztery jelenie, które obserwowały drogę uważnie, ale bez lęku. Otworzył wcześniej okna w samochodzie i jedną rękę wystawił na zewnątrz. Myślał o Claire, dopóki nie zauważył liści. Zobaczył je w dole po prawej na małym polu między torami kolejowymi a strumieniem. Sterta opadłych liści, zmoczonych najpierw zimowym śniegiem i wiosennym deszczem, a później wysuszonych na pieprz przez to nietypowe o tej porze roku słońce. Oderwał oczy 63

od drogi, po czym zjechał na pobocze, pozwalając, by stary Chevrolet zniknął z trzaskami i rykiem. Nacisnął hamulec, zatrzymał swoją acurę i patrzył zadziwiony. Liście unosiły się kilka metrów nad ziemią, krążąc po obwodzie koła jeden bardzo blisko drugiego i tworząc idealny wir. Takie rzeczy widuje się jesienią w Chicago - wiatry powodują tam wiry między budynkami w pułapce setek ton betonu, która wymusza na nich przedziwne ruchy. Tutaj jednak, na otwartym polu, przy wietrze wiejącym bez żadnych przeszkód z zachodu, wydawało się to zjawiskiem niezwykłym. Nawet wiatr jakby czuł się niepewny i rozedrgany, przez co wirujące liście wyglądały trochę niepokojąco. Tak, niepokojąco. To było odpowiednie słowo. Przesunął dźwignię biegów do pozycji parkowania, otworzył drzwi i wysiadł, czując, jak wiatr trzepoce wokół jego ciała koszulą i unosi do nozdrzy kurz z jezdni. Ten zapach przypomniał mu wakacje w czasie studiów, podczas których popychał taczki na budowach pewnej firmy z Missouri. Zszedł z jezdni, zostawiając samochód z pracującym silnikiem i niedomkniętymi drzwiami. Nie zwracając uwagi na dobywający się z auta sygnał ostrzegawczy, zszedł z niewielkiego wzniesienia prosto w trawę po drugiej stronie; stamtąd wspiął się na nasyp, by stanąć na torach. Przez cały czas obserwował liście. Wir zrobił się masywniejszy, ponieważ wciągnął więcej liści. Miał jakieś osiem metrów wysokości oraz dobre półtora metra średnicy na górze i kilkadziesiąt centymetrów na dole. Obracał się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, lekko się przy tym unosząc i opadając, jednakże tworzył niemal idealne koło. Przez chwilę patrzył zauroczony, nie ważąc się nawet oddychać. Dopiero po jakimś czasie jego mózg wrócił na zwykłą orbitę. Weź kamerę, durniu! - pomyślał. 64

Pośpieszył do samochodu, wyjął i kamerę, i trójnóg; był niemal pewien, że kiedy się odwróci, tej zachwycającej sceny już nie zobaczy. Liście jednak nadal wirowały, podszedł więc do żwirowego nasypu, rozstawił trójnóg i uruchomił sprzęt. Zrezygnował ze zbliżenia, chcąc uchwycić tę niezwykłą scenę możliwie szeroko. Światło było słabe, wieczorna szarówka, wystarczyło jednak, żeby pracować. Za wirującymi liśćmi na skraju lasu stały jelenie, bacznie go obserwując. Eric zastygł z okiem przy wizjerze na kilka sekund, a zwierzęta zastrzygły uszami i jedno po drugim, w równych odstępach i w cichych susach przeniosły się między drzewa i zniknęły. Dopiero kiedy uciekł ostatni jeleń, Eric zwrócił uwagę na cichy dźwięk. Początkowo bardzo delikatny, nabierał mocy z każdą sekundą. Na pewno częściowo wytwarzał ten dźwięk wiatr gwiżdżący mu w uszach, było w nim jednak coś więcej, jakieś delikatnie śpiewne zawodzenie. Skrzypce! Później doszedł trzeci dźwięk, niższy od skrzypiec oraz szumu wiatru. Z początku przypominał Ericowi wiolonczelę albo kontrabas, ale robił się coraz głośniejszy. I wtedy zrozumiał, że to nie jest instrument, tylko odgłos pracującego na wysokich obrotach silnika, którego tłoki dudnią w stałym rytmie. Spokojny dźwięk skrzypiec przeszedł tymczasem w szalony pisk, po czym nagle umilkł. Zamarł też wiatr i wirujące liście rozpierzchły się po trawie. Jeden z nich doleciał aż tam, gdzie stał Eric, i przyczepił się do nogawki jego spodni. Dudnienie silnika zagłuszyło wszystko. Najwyraźniej się zbliżało, Eric podniósł więc głowę znad kamery, by spojrzeć na tory. Dostrzegł dziwną chmurę. Kłębiąca się masa koloru nocnego nieba zawieszona nisko nad horyzontem szybko przemieszczała się ku niemu. Eric stał na torach zapatrzony, czując na karku cieple zachodzące 65

słońce, przed sobą jednak widział tylko mrok. Chmura przepołowiła się i opadła, uwalniając ze środka pociąg. Była to lokomotywa, a złowroga ciemna chmura wydobywała się z jej komina: grube węże czarnej pary. Rozległ się gwizd. Eric czuł drżenie pod stopami. Szyny trzęsły się pod nadciągającym ciężarem, a żwir na nasypie zaczął grzechotać. Pociąg zbliżał się w zastraszającym tempie, a on stał na jego drodze. Odsunął się więc na bok, zaczepiając czubkiem buta o podkład, kiedy podnosił trójnóg, przez co omal nie upadł. Pędem zbiegł z nasypu na trawę między leżące liście. Kiedy lokomotywa przetaczała się obok niego, musiał odwrócić się od torów i osłonić twarz ramieniem. Potem powietrze ponownie przeszył gwizd. Eric spojrzał na pędzące obok wagony. Wystarczył rzut oka, żeby dostrzec, że pociąg jest plamą bez koloru, jeśli nie liczyć odcieni szarości oraz czerni, z wyjątkiem jednego wagonu, który był biały z namalowanym na czerwono logo wody Pluton. Wagon był otwarty. W drzwiach stał mężczyzna z wypiętą piersią, wspierając się na ręce opartej o ich krawędź. Ubrany był w staromodny garnitur z kamizelką, a na głowie miał melonik. Kiedy wagon przejeżdżał obok, mężczyzna, patrząc na Erica, uśmiechnął się i uchylił kapelusza. Jakby za coś mu dziękował. Jego wielkie, ciemne oczy błyszczały jak woda. Eric zdążył też dostrzec, że mężczyzna stał w wodzie, która się przelewała na boki, błyszcząc w otaczającej pociąg ciemności. Pociąg przejechał; ostatni przetoczył się ciemny wagon dla załogi. Dym też rozwiał się kompletnie i Eric nagle spostrzegł, że gapi się w bezchmurne niebo. Na drodze pojawił się jakiś samochód, który odbił lekko na przeciwległy pas ruchu, kiedy mijał jego acurę. Kobieta zza kierownicy rzuciła Ericowi zdziwione spojrzenie, nie zwolniła jednak, tylko pojechała dalej w kierunku West Baden Springs w ślad za pociągiem, którego najwyraźniej nie zauważyła.

8.

Ogarnęło go uczucie, którego nie mógłby chyba porównać do niczego innego w swoim życiu: w jednej chwili znalazł się w rzeczywistości całkowicie różnej od świata, który znał, a w następnej owa rzeczywistość zniknęła bez śladu. Widział przecież ten pociąg, czuł zapach dymu z lokomotywy i drżenie ziemi pod stopami. Ten pociąg był prawdziwy, przejechał tędy naprawdę, do cholery! Teraz jednak jakby się rozpłynął w powietrzu. Zniknął w wieczornym mroku niczym zjawa. Eric był pewien, że kobieta z samochodu nie widziała żadnego pociągu, choć jechała wzdłuż torów. Nie została po nim nawet smużka dymu. Nawet wiatr ucichł. To spostrzeżenie przypomniało mu o wirujących liściach, odwrócił się więc do kamery i otworzył klapkę ekranu. Wirujące liście musiały być prawdziwe, nie ma mowy! A więc ma je sfilmowane. Nacisnął klawisz przewijania do tyłu, a następnie stuknął palcem w klawisz PLAY. Przewinął ujęcia z kasyna, aż doszedł do ponurego widoku pola przy torach i zobaczył... niebo. Nie sfilmował żadnych liści. Były tylko tory, drzewa oraz wysoka trawa kołysząca się lekko na wietrze. Cofnął nagranie do ujęć z kasyna i raz jeszcze je odtworzył. Choć uważnie wpatrywał się w obraz, nie dostrzegł ani śladu wirujących liści. - Co za gówniany sprzęt! - krzyknął głośno, wciąż gapiąc się w mały ekran. - Nie potrafi porządnie nagrywać... 67

- Myślałem, że kamera nigdy nie kłamie - usłyszał głos dobiegający gdzieś z góry. Eric zadarł głowę i zobaczył młodego czarnoskórego mężczyznę, który musiał go obserwować od dłuższej chwili. Zatrzymał auto na poboczu za acurą, wysiadł i podszedł bardzo blisko. Eric jednak tego nie zauważył zaabsorbowany kamerą, która zdawała się robić z niego idiotę. - Nie jestem pewien, ale to chyba z panem mam się dzisiaj spotkać - stwierdził po chwili chłopak. Eric ponownie podniósł głowę, żeby mu się dokładniej przyjrzeć. Czarnoskóry był wysoki, miał bardzo ciemne włosy i szerokie ramiona. Ubrany był w dżinsy i białą koszulę na guziki, której nie wpuścił w spodnie. - Kellen Cage? - zdziwił się Eric. Nie tak wyobrażał sobie człowieka, który prowadzi badania naukowe na temat historii południowej Indiany. - Czyli właśnie z panem się umówiłem. - Jestem Eric. Skąd wiedziałeś, że to ja? - Kellen. W e-mailu jest wzmianka o jakimś filmie. Żaden ze mnie detektyw, ale trudno mi sobie wyobrazić, żeby kilku filmowców naraz kręciło się po okolicy z kamerami. - Racja. - Co ciekawego można tu sfilmować? - zapytał Cage, rozglądając się po okolicy. - Nic specjalnego. Krajobraz po prostu. - Naprawdę? Tak czy owak, powinieneś zaparkować auto w lepszym miejscu, a przynajmniej zamknąć drzwi. Ktoś mógłby nim odjechać i zostawić cię tutaj, jak stoisz. Kellen Cage zszedł ze wzniesienia, zostawiając za sobą szosę. Z bliska wyglądał jeszcze młodziej, na jakieś dwadzieścia pięć, góra dwadzieścia sześć lat. Tu, na dole, jego rozmiary też były lepiej 68

widoczne. Eric nie był chuchrem - metr osiemdziesiąt jeden wzrostu i osiemdziesiąt kilo wagi, na którą wcale nie składał się tłuszcz, zanim wyjechał z Los Angeles - ale Kellen Cage, wyższy, potężniej zbudowany i aż sękaty od mięśni sprawiał, że poczuł się malutki. - To co jest nie tak z kamerą? - zapytał Cage, kiedy Eric nie zareagował na jego poprzednią wypowiedź. - Właściwie nic. Nic ważnego. - Czyli wyciekałeś się na nią bez żadnego powodu, tak? - Z głową przechyloną lekko na bok mierzył Erica sceptycznym spojrzeniem. Ten nie odpowiedział, tylko zaczął się pakować. Odłączył trójnóg i zaczął wkładać sprzęt do torby. - Jaki film kręcisz? - Kellen Cage zadał kolejne pytanie. - Nic ważnego. Nie warto mówić. Zwyczajny film dla pieniędzy. Ale zastanawiam się, czy nie zrobić z tego czegoś więcej. A ty dlaczego się zajmujesz tą okolicą? Eric nie najlepiej sobie radził z pakowaniem sprzętu, ponieważ trzęsły mu się ręce. Miał nadzieję, że Kellen tego nie zauważy. - Od miesięcy tu przyjeżdżam. Piszę doktorat w Indiana University. Ale chciałbym też napisać książkę. W czasie pierwszej wizyty odkryłem, że wiele się tu działo, i pomyślałem, że szkoda byłoby to zaprzepaścić. - Chodzi ci o hotel? - Nie. Dotychczas wszyscy historycy zajmujący się tą okolicą skupiali się właśnie na hotelach. I Ballardzie, i Taggarcie, i Sinclairze. Ale wydarzyło się tu wiele rzeczy związanych z historią czarnych. Joe Louis przyjeżdżał tutaj bardzo często ćwiczyć przed trudnymi walkami. Uważał, że woda źródlana w dolinie ma cudowną moc. Przysięgał, że nigdy nie przegrał walki, jeśli trenował przed nią tutaj. Nie nocował jednak w hotelu, tylko w miejscu, które tutejsi mieszkańcy nazywają Waddy, przeznaczonym specjalnie dla 69

kolorowych. Czarni mieli tu swoją drużynę bejsbolową, złożoną z portierów, kucharzy i ogrodników, którzy pracowali w hotelach. Zdarzało im się często grać z najlepszymi zespołami ligowymi, bo wiosną zawodnicy przyjeżdżali tu na zgrupowania. I dlatego grali całkiem dobrze. Ponoć raz pokonali nawet Piratów. W bejsbolu mogli stawić czoło każdemu. Eric nareszcie spakował kamerę do torby. Dopiero po kilku sekundach dotarło do niego, że Kellen skończył wypowiedź i czeka na jego reakcję. - Czytałem o Louisie - powiedział w końcu. - Ale o drużynie bejsbolowej słyszę po raz pierwszy. - Jest wiele ważniejszych rzeczy, ale już kilka razy złapałem się na tym, że najpierw mówię właśnie o sporcie. Moje badania skupiają się wokół Waddy. Ważne jest oczywiście, żeby spisać historię dwóch wielkich hoteli, ale postaram się o to, żeby nie zapomniano też o Waddy. Eric założył na ramię torbę z kamerą, po czym chwycił trójnóg. Upuścił go jednak i omal nie zsunęła się z jego ramienia torba z kamerą, kiedy usiłował podnieść go z ziemi. Kellen Cage schylił się i sięgnął po trójnóg. - Może podjedziemy do hotelu i wypijemy po drinku, jak planowaliśmy? - zaproponował. - Bez obrazy, ale wygląda na to, że przyda ci się dobry drink. - Tak - zgodził się Eric. - Dobry drink z pewnością mi się przyda.

9.

Nie wchodził na górę do pokoju. Kiedy się znaleźli w holu, postanowił, że zabierze kamerę ze sobą. Kellen mówił coś o godzinach, w których bar jest otwarty, Eric jednak prawie go nie słyszał. Tylko pamiętaj, nie przekombinuj! Nie wyobrażaj sobie, że to się wydarzyło naprawdę, jak wtedy z taśmą Harrelson. Jak wtedy w górach Bear Paw. Zresztą tych rzeczy nie da się porównać. Może i było to jakieś przeczucie. Jakiś rodzaj intuicji. Ale tutaj? Ten pociąg przejechał przez twoją wyobraźnię, chłopie. I tylko tamtędy. W zasadzie Eric był zadowolony, że jest teraz obok niego Kellen Cage. Jego obecność dawała coś bardzo cennego - odwracał uwagę. Można z nim porozmawiać, wypić kilka drinków i zapomnieć o tym dziwnym momencie. Zapomnieć o drżeniu w żołądku, o złowieszczym przeczuciu. - Czego się napijesz? - zapytał Cage, kiedy dotarli do baru. - Grey Goose z lodem i cytryną. Cage zwrócił się do barmana, a Eric opadł na stołek i skierował spojrzenie na wielki hol pod kopułą; wziął głęboki oddech. Musiał się odprężyć. Przecież nie wydarzyło się nic wielkiego. Nie ma czego analizować. Trzeba o tym po prostu zapomnieć. - To świetnie, że się interesujesz Campbellem Bradfordem stwierdził Kellen. - Jest jednym z największych znaków zapytania, które mi pozostały. Po wyjeździe stąd facet jakby się rozpłynął. - Po wyjeździe stąd zarobił kupę pieniędzy - odparł Eric. - To właśnie jego synowa zleciła mi ten film. Mówiła, że facet wart jest dwieście milionów albo coś koło tego. 71

- Chcesz powiedzieć, że był tyle wart. Nie jest. Ten człowiek na pewno już umarł. - Nie umarł, ale jest bliski śmierci. Kellen odchylił nieco głowę i uniósł brwi. - To on jeszcze żyje? - A przynajmniej żył, kiedy wyjeżdżałem z Chicago. Kellen potrząsnął głową. - Niemożliwe. Nie ten sam Campbell. Eric zmarszczył brwi. - Jego synowa powiedziała mi wyraźnie, że tutaj się wychował i stąd właśnie uciekł jeszcze jako chłopak. - Campbell Bradford, o którym ja wiem, też wyjechał z tego miasteczka. Ale był dorosłym mężczyzną. Zostawił żonę i syna. Urodził się w 1892 roku, co znaczy, że teraz miałby ile... sto szesnaście lat! Ten twój Campbell nie jest chyba aż tak stary? - Ma dziewięćdziesiąt pięć. - W takim razie to nie ten sam człowiek. - Może jest dwóch Campbellów? I na przykład ten mój jest synem twojego? - Miał syna Williama, który został w miasteczku. - Na twarzy Kellena wyraźnie malowało się rozczarowanie. - Czyli jednak mi nie pomożesz. To dwóch różnych facetów. Co za cholerny niefart! - Na pewno coś ich łączy. Takie samo nazwisko w tak niewielkim miasteczku? To byłoby niemożliwe. Kellen sięgnął po drinka. - Campbell, którego ja znam, to był raczej typ spod ciemnej gwiazdy - stwierdził. - Jak to? - Swego czasu dolina była rajem dla hazardzistów. W latach dwudziestych. Krążyły tu wielkie pieniądze, zaciągnięto mnóstwo 72

długów. Campbell Bradford był człowiekiem, który pilnował finansowej równowagi. - Coś w rodzaju egzekutora? - dopytywał się Eric. - Właśnie tak. Był mięśniakiem, który odzyskiwał długi. Ludzie panicznie się go bali. Uważali go za diabła. Mnie interesuje Campbell, bo wiąże go z moją pracą pewna legenda. Ponoć to właśnie on zabił Shadracha Huntera po krachu na giełdzie w 1929 roku, kiedy miasteczko zaczęło pustoszeć. To niewiarygodne, jak szybko wszyscy stąd zniknęli po Czarnym Czwartku. Jedno z najwspanialszych uzdrowisk na świecie zamieniło się w ruinę zalewie w ciągu jednego roku. Szybko, prawda? - Kim był Shadrach Hunter? - Prowadził kasyno dla czarnych. Tak, tak, było coś takiego. Zaczęło się od pokera w jakimś obsranym pokoiku na zapleczu. Ale firma się rozrastała. W hotelach pracowało wielu czarnych, którzy nie mogli mieszać się z białymi, grali więc w kości i w pokera u Shadracha. Bardzo szybko stanął na nogi dzięki lokalowi. Campbell Bradford pomagał kontrolować hazard dla białych, pracując dla Eda Ballarda, ówczesnego właściciela hotelu. Campbell miał o wiele więcej za uszami niż Ballard, który oczywiście nie był aniołkiem, ale nie wtrącał się do interesów Shadracha. Ludzie mówią, że stary Shad był skąpcem. Brał procent od każdej gry i odkładał zarobek. Po prostu gromadził szmal. Zawsze chodził z pistoletem za pasem i zawsze towarzyszyło mu kilku ochroniarzy. - Po krachu giełdowym miasteczko jakby się zamknęło - ciągnął Kellen. - Przestały tu napływać pieniądze. Mniej więcej w tym samym czasie Shadrach Hunter został zamordowany, a Campbell Bradford zniknął z miasteczka, zostawiając rodzinę bez grosza. Kellen rozłożył ręce. - Znam wiele opowieści na ten temat, ale faktów zebrałem bardzo mało. Miałem nadzieję, że mi pomożesz. 73

- Mam tylko milionera z Chicago o tym samym nazwisku. - Nie ma możliwości, żeby to był ten sam człowiek. - Jest stary, ale na pewno nie ma stu szesnastu lat! - Mówi się: trudno. Jutro poznam cię z Edgarem Hastingsem obiecał Kellen. - Jestem ciekaw, co on na to powie. Znał rodzinę Bradfordów i jest ostatnim żyjącym człowiekiem w dolinie, który pamięta Campbella. W okolicy mieszka też wnuk Bradforda, ale z nim nie zamierzam cię kontaktować. Powiedziawszy to, uśmiechnął się pogardliwie. - Co to za typ? - Trochę opryskliwy. Edgar ostrzegał mnie, że powinienem omijać go z daleka, zignorowałem jednak radę i wybrałem się do jego domu. Wnuczek Bradforda potrzebował mniej więcej dwóch minut, żeby mnie wyrzucić za drzwi. Kiedy odjeżdżałem, rzucił w mój samochód butelką. - Czarujący człowiek. - W każdym razie gościnny, bez dwóch zdań. Zakładam, że nie będzie bardziej skłonny pomóc tobie, proponuję więc tylko spotkanie z Edgarem. - W porządku. - Powiedz, jak trafiłeś do filmu - Kellen zmienił temat. - Zawsze chciałeś być filmowcem czy to było hobby, które zamieniłeś w pracę dla zarobku? Eric pozwolił, aby głos rozmówcy wybrzmiał. Wiedział, że to całkiem niewinne pytanie, poczuł jednak wzbierającą złość. Byłem filmowcem - chciał krzyknąć - i gdyby na mojej drodze pojawiło się kilku facetów, którzy daliby mi szansę, zamiast dupków, którzy mnie od niej odcięli, prosiłbyś mnie teraz o autograf! - Byłem w szkole filmowej - odpowiedział, starając się, by jego głos brzmiał spokojnie. - Potem pracowałem przez jakiś czas w 74

Kalifornii. Byłem operatorem filmowym w kilku produkcjach. - Mogłem widzieć którąś z nich? Tak, mógł. Ale gdyby Eric wymienił tytuły, na pewno padłoby pytanie: „Nad jakimi filmami pracowałeś ostatnio?”. Co wtedy miałby odpowiedzieć? „Jak to, nie widziałeś filmu ze ślubu Andersonów? Ani prezentacji z pogrzebu pani Harrelson? To gdzie ty żyjesz, człowieku? W jaskini?” - Raczej nie - odpowiedział - Nie mogłem tam dłużej zostać, wróciłem więc do Chicago i zacząłem pracować na własny rachunek. Kellen skinął głową. - Co to właściwie znaczy „operator filmowy”? - zapytał. - To taki reżyser obrazu. Kieruje pracą kamer i oświetleniem. Za cały film odpowiada oczywiście reżyser, do operatora należą obrazki. - Filmuje te, które każe mu nakręcić reżyser? Eric uśmiechnął się nieznacznie. - Filmuje te, które są mu potrzebne. Czasem są zgodne z życzeniami reżysera, a czasem nie. Widać było, że Kellen naprawdę się zainteresował, Eric nie chciał jednak ciągnąć tematu. - Chciałbym zrobić kilka ujęć właśnie tutaj - powiedział. - Jest co filmować - stwierdził Kellen. - Koniecznie nakręć kominek. Eric odwrócił się, żeby spojrzeć na kominek przy barze. Jak cały hotel, był wielki i piękny. Jego fasadę zbudowano z kamieni rzecznych, na których wykonano malowidło przedstawiające skłębioną wodę i bujną zieloną łąkę. Sam hotel widniał na nim w oddali, za kasztanowcem w lewym górnym rogu. W prawym górnym rogu siedział Sprudel - kompan Plutona z French Lick. Wyglądał bardziej na gnoma niż diabła, przypomniał jednak Ericowi czarny pociąg i 75

jego ciałem wstrząsnął zimny dreszcz. Widział ten pociąg. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Tylko co, do jasnej cholery, mogło to oznaczać? Czy zaczynał wariować? - Kiedyś palono w nim kilkumetrowe kłody - powiedział Kellen. - Wyobrażasz sobie? To jakby przeciąć na pół słup telefoniczny i wrzucić go do kominka. Dopiero miałbyś co filmować! Eric skinął głową. Wyjął kamerę, ale nie umieścił jej na trójnogu; oparł na ramieniu, odwrócił się, skierował obiektyw na malowidło, ustawił ostrość i obserwował, jak postać Sprudela wypełnia wizjer. Obok baru stał fortepian, wielki fortepian koncertowy, na którym grał mężczyzna w smokingu. Eric przesunął się, żeby go sfilmować; pianista to zauważył, spojrzał do kamery i puścił oko. Nie wiedząc dlaczego, Eric poczuł wtedy, że musi się natychmiast odwrócić. Opuścił kamerę, wyłączył ją i schował do torby. Kiedy prostował plecy, unosząc się znad torby, poczuł zawrót głowy; jasne plamki tańczyły mu przed oczami, gdy patrzył na rzędy butelek nad barem. - Szybko się uwinąłeś - stwierdził Kellen. - Światło jest kiepskie - skłamał Eric, sięgając po drinka. Wypił spory łyk i kilka razy zamrugał powiekami, czekając, aż wzrok wróci do równowagi. Ale nie wrócił. Dopiero teraz zaczęło do niego docierać, jak olbrzymi jest hol pod kopułą. Wielkość rotundy budziła w nim jakiś dziwny lęk, jakby obawiał się wysokości, choć przecież znajdował się na samym dole, ze stopami mocno opartymi o ziemię. Po prostu wszystko tu było za wysokie i za wielkie. Kellen i on siedzieli przy tym krótkim fragmencie baru, który wychodził do głównego holu; pozostała część blatu mieściła się w zamkniętym pomieszczeniu z drewnianymi ścianami i przytłumionym światłem. Nagle poczuł chęć, by tam przejść, by się znaleźć w ograniczonej przestrzeni i w półmroku. Ale Kellen Cage ciągle mówił: o hotelu Waddy, o grającej w 76

czarnej lidze bejsbolowej drużynie Plutonów. Eric oparł więc rękę na blacie baru, a nogę położył na miedzianej szynie, żeby zyskać jakieś oparcie. Pociągnął kolejny łyk drinka. Niech chłopak gada, nie ma co panikować. Wszystko jest w porządku. Mimo drinka zrobiło mu się sucho w ustach. Głos Kellena Cage'a wydawał się dobiegać z jakiegoś dalekiego miejsca, jakby odbijając się echem. Światła w wielkim holu coraz bardziej jaśniały, jakby ktoś położył dłoń na potencjometrze i powoli obracał nią w prawo, zwiększając moc żarówek. Wrócił ból głowy, dając o sobie znać delikatnym pulsowaniem u podstawy czaszki, a zbyt obfita kolacja w bufecie zaczynała obracać się w jego żołądku. Położył na blacie drugą rękę, opierając się o zimny granit, i już miał przerwać Kellenowi, mówiąc, że musi wyjść na zewnątrz i zaczerpnąć świeżego powietrza, kiedy dziwną, jakby dochodzącą do niego echem jego przemowę zastąpił inny dźwięk. Smyczki. Gdzieś w tle może wiolonczela, ale na pierwszym planie na pewno skrzypce grające ze słodyczą, jakiej nie umiał do niczego porównać. Ich dźwięk uspokajał, pieścił. Eric poczuł, jak powoli uchodzi z niego powietrze uwięzione w płucach, przycicha ból głowy i uspokaja się żołądek. Wiolonczela zagrała niski, cichy dźwięk, po czym znów melodię przejęły skrzypce, teraz głośne i rzewne. Zachwycony pięknem melodii Eric odwrócił się w poszukiwaniu jej źródła. To musiała być muzyka grana na żywo. Widział w życiu niejeden sprzęt do nagrywania dźwięku, był więc pewien, że urządzenia tak dobrze rejestrującego muzykę jeszcze nie wynaleziono. Hol główny, nie licząc kilku osób siedzących w fotelach, opustoszał; nie widział innych muzyków oprócz pianisty. Dźwięk skrzypiec znów przycichł, a melodia zrobiła się właśnie rzewna. Pianista grał z pochyloną głową, jego dłonie poruszały się po klawiaturze w zupełnie innym rytmie niż smyczki, ale dźwięk skrzypiec dochodził 77

właśnie od fortepianu. Nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości. Instrument stał nie dalej niż dziesięć metrów od niego. Eric cieszył się doskonałym wzrokiem i jeszcze lepszym słuchem, który dawał mu absolutną pewność, że dźwięk skrzypiec dobywa się spod klapy fortepianu. - Słuchasz muzyki, tak? - zapytał Kellen. Eric wciąż wpatrywał się w hol, czekając, aż coś go przekona, że się myli; niczego takiego jednak nie zauważył. Tylko z pianina jakimś cudem wydobywała się melodia grana na skrzypcach. Najpiękniejsza melodia, jaką słyszał w życiu. No i nie pasowały do niej ruchy rąk pianisty. Jego ręce nie grały tej melodii. - Co to za melodia? - zapytał ochrypniętym głosem. - Co mówisz? - Cage przysunął się trochę bliżej i Eric poczuł zapach jego wody kolońskiej. - Jaki tytuł ma ta melodia? Kellen Cage cofnął głowę, a na jego ustach pojawił się dziwny uśmiech. - Żartujesz chyba? To piosenka z Casablanki. Wszyscy ją znają. As Time Goes By. Nie tę melodię słyszał Eric; patrząc na dłonie pianisty, poruszające się po klawiaturze w znajomym delikatnym rytmie, musiał jednak stwierdzić, że Kellen ma rację. - Nie, nie. Chodzi mi o skrzypce. - Skrzypce? - zdziwił się Kellen, ale wtedy smoking pianisty zniknął i został zastąpiony pomiętym garniturem i melonikiem. Jeśli więc Kellen powiedział coś jeszcze, Eric tego na pewno nie usłyszał. Wpatrywał się w pianistę, którego ukrytej pod melonikiem twarzy nie widział, siedząc za jego plecami. Tuż obok niego, dosłownie dwa kroki, z zamkniętymi oczami i skrzypcami na ramieniu stał wysoki chudy chłopiec w za małym ubraniu. Z rękawów wystawały kościste 78

ręce, a nad butami widać było długie skarpety. Jego blond włosów od dawna nie strzygł fryzjer. Przed jego stopami leżał na podłodze otwarty futerał, a w nim kilka banknotów i monet. Przez chwilę grali cichy spokojny duet, chłopiec przez cały czas z zamkniętymi oczami, potem pianista odwrócił głowę, spojrzał Ericowi prosto w oczy i uśmiechnął się szeroko. Wtedy niesamowita melodia skrzypiec się urwała, a smyczek zaczął biegać po strunach gwałtownie i nerwowo, wydobywając z nich oszalałe i przerażające dźwięki. Eric otworzył dłoń, upuszczając szklankę, która uderzyła o krawędź blatu, zanim upadła na podłogę, roztrzaskując się na mnóstwo szklanych drzazg, ślizgających się we wszystkie strony po podłodze. Dokładnie w chwili, kiedy szklanka się rozbiła, muzyka urwała się w pół taktu, jakby ktoś wyciągnął nagłym ruchem z kontaktu kabel zasilający wzmacniacz. Razem z nią zniknęli chłopiec ze skrzypcami i mężczyzna w meloniku. Na taborecie przy fortepianie siedział teraz ten sam pianista, którego widział na początku. Mężczyzna zmarszczył brwi, słysząc brzęk szkła, ale nie przestał grać, tylko pochylił głowę nad klawiaturą: You must remember this, a kiss is just a kiss... Piosenka As Time Goes By, którą rozsławił film Casablanca. Kellen miał rację, wszyscy chyba ją znali. - Jeśli będzie pan chciał dokończyć tego drinka, to muszę przynieść mopa - zażartował barman z szerokim uśmiechem na twarzy. Eric poczuł, jak Kellen silnie ściska go za ramię. - Nic ci nie jest, Eric? Na pewno dobrze się czujesz? Czuł się już dobrze, przynajmniej gdy szło o dolegliwości fizyczne. Ale w innym aspekcie... - Co ty na to, żebyśmy przenieśli się stąd gdzieś indziej? - odpowiedział mu pytaniem Eric. - Oprócz hotelu musi tu być jakieś miejsce, gdzie można wypić drinka. 79

- Pewnie, że jest. I to niejedno. Poczuł się lepiej, jak tylko wyszli na zewnątrz. Wciąż było ciepło, na pewno powyżej dwudziestu stopni, ale wraz ze słońcem zniknęła też część wilgoci; powietrze było świeże i pachnące, poruszane lekkim wiaterkiem. - Nie wyglądałeś zbyt dobrze tam, przy barze - stwierdził Kellen, kiedy szli wokół budynku do parkingu. - Trochę zawirowało mi w głowie. - A o co ci chodziło z tymi skrzypcami? - Coś mi się ubrdało. Najrozsądniej by zrobił, gdyby teraz uścisnął dłoń Kellena, podziękował mu za rozmowę i poszedł do pokoju, żeby się trochę przespać. Coś jednak ciągnęło go w stronę miasta. Wolał być jak najdalej od hotelu. - Pojedziemy do kasyna? - zapytał Kellen, kiedy wchodzili na parking. Eric przecząco pokręcił głową. - Wolałbym jakieś inne miejsce. - (Bez tylu świateł - pomyślał.) - Coś mniejszego i spokojniejszego. Kellen zagryzł wargi w zamyśleniu. - Szczerze mówiąc, nie ma tu wyboru. Ale jest przy drodze całkiem przyzwoity bar. Pod Kogutem. Kilka razy jadłem tam lunch. Nie spodziewaj się rewelacji, ale przynajmniej za barem stoi przyjaźnie nastawiona kobieta. - To wystarczy. Kellen podniósł dłoń, nacisnął przycisk na pilocie i w stojącym przed nimi samochodzie zapaliło się światło. Czarne porsche cayenne wyglądało na całkiem nowe. - Chyba dostajecie teraz o wiele wyższe stypendia, niż kiedy ja 80

studiowałem - powiedział Eric. - Nie. Kupiłem go z dodatkowych zarobków. Opchnęło się w życiu trochę tej koki. - Akurat! Kellen się uśmiechnął. - Któregoś dnia jakiś biały w końcu mi w to uwierzy. - To tylko kwestia czasu - zgodził się Eric. Obszedł samochód, otworzył drzwi od strony pasażera i wśliznął się na skórzany fotel. W każdym razie to cholernie fajny samochód. - Brat mi go podarował - powiedział Kellen. - Na dwudzieste piąte urodziny. Eric uniósł brwi. - Niezły prezent. Czym on się zajmuje? - Niedługo sam zobaczysz - obiecał Kellen, po czym nie wracając do tematu, zapalił silnik i ruszył. Eric nie dopytywał się, o co chodzi. W innych okolicznościach ta obietnica by go zaciekawiła, teraz jednak chciał tylko oprzeć się wygodnie w fotelu, zamknąć oczy i wierzyć, że kiedy je otworzy, zobaczy tylko rzeczy z tego świata.

10.

Josiah Bradford mógłby tego wieczoru posiedzieć na werandzie i wypić kilka piw w samotności, czekając, aż upał zelżeje, a z mięśni ustąpi zmęczenie po całym dniu pracy. Ale Danny Hastings zawracał mu dupę, jak zawsze w piątek, zamiast więc siedzieć na werandzie, Josiah znalazł się w kasynie. Danny był chyba najbardziej tępym skurczybykiem, jaki kiedykolwiek nauczył się chodzić na dwóch nogach, ale i tak miał więcej rozumu niż pieniędzy. Mimo to bywał w kasynie prawie co tydzień. Należał do idiotów, którzy z głębokim przekonaniem twierdzili, że od wielkiego bogactwa dzieli ich jedno pociągnięcie wajchą, a po jednym właściwym rozdaniu tak się obłowią, że zaraz polecą pierwszą klasą do Francji. Żałosne pieprzenie, jeśli chodzi o punkt widzenia Josiaha. Oczywiście, mógł zostać w domu, ale jak już Danny zadzwonił, Josiah ustąpił bez oporu. Nie miało to nic wspólnego z Dannym ani z kasynem. Raczej z faktem, że po całym dniu pracy w palącym słońcu, unikaniu Amosa i oglądaniu tłumów, które przyjechały do hotelu na weekend, Josiah miał dziś gorszy nastrój niż zazwyczaj. Wyjście z domu wydało mu się dobrym rozwiązaniem, bo mogło odwrócić jego uwagę od całego tego gówna. Josiah świetnie znał swoje własne nastroje i wiedział, że zbierają się właśnie chmury; czasem udawało mu się je rozpędzić, jeśli się w porę zorientował. Ale niekiedy widział na horyzoncie ciężkie czarne chmury i miał to w dupie; pozwalał się im pochłonąć. Wtedy chyba tylko jeden Bóg mógł pomóc tym, którzy stanęli mu na drodze. 82

Miał ochotę dobrze kogoś zerżnąć, co zdarzało mu się często. To akurat dobrze, bo w weekendy kobiety piją więcej niż zazwyczaj, a to przemawiało na jego korzyść. Dotarli do kasyna około ósmej; Josiah wypił kilka bourbonów i obserwował, jak Danny przepuszcza czterdzieści dolarów, które, kiedy brał tygodniową wypłatę, miały mu wystarczyć do przyszłego czwartku, a potem idzie do bankomatu, żeby wziąć pięćdziesiąt dolarów z karty kredytowej. Swoją drogą, ten typ z banku nie był chyba przy zdrowych zmysłach, kiedy mu ją dawał. Josiah odszedł od stołu do blackjacka, zamówił kolejnego drinka i czekając, kiedy Danny się spłucze, pieprzył jakieś głupoty ze znajomymi, którzy kręcili się przy barze. Było przed dziesiątą, kiedy mijał stolik do blackjacka po drodze do kibla, znowu czując narastający gniew, tym czarniejszy, że nie znalazł żadnej kobiety. Oczywiście były ich tam dziesiątki, ale każda wisiała na ramieniu jakiegoś typa. Bogate suki, które przyjechały na weekend ze swoimi chłoptasiami. Patrzyły na niego, ale go nie widziały, jakby był przezroczysty. Tak samo jak goście hotelu. A to mu nie pasowało. Josiah nie był człowiekiem, który chciał pozostać anonimowy. Zrozumiał to, kiedy przyglądał się kilku facetom w kasynie rządzącym sforą dupków, która się za nimi przywlokła. Nie chciał ich pieniędzy ani tych suk, ich żon, ani włażących im w dupę kumpli. Chciał roli, którą wobec nich odgrywali, bo na nią w pełni zasługiwał. Ludzie zauważali tych kutasów, a Josiaha traktowali jak powietrze. Do cholery z tym wszystkim! Wypije jeszcze jednego i na tym koniec. Był w połowie drogi do baru, kiedy ktoś wrzasnął. Usłyszał dziki okrzyk, przypominający wrzask małej dziewczynki albo pisk zarzynanej świni, który przyprawił go o gęsią skórkę. Nie dlatego, że się 83

wystraszył, ale dlatego, że poznał, kto wrzeszczy. To był Danny. Danny wygrał. Gdzieś z tyłu, między maszynami do gry, rozległ się głośny dzwonek. Josiah niechętnym krokiem podążył za kilkoma innymi gapiami w kierunku źródła dźwięku. - Josiah! Josiah, gdzie jesteś? Musisz to zobaczyć! Danny wrzeszczał, choć Josiah stał kilka kroków za nim. - Josiah! - Zamknij się. Jestem tutaj. - Stanął obok Danny'ego, oglądając automat na jednodolarówki, podskakujący jeszcze i klekoczący, postawiony tam, żeby kusił hordy idiotów skłonnych wrzucać kasę do błyszczących koszy na śmiecie. Dopiero po chwili znalazł cyfry wskazujące wygraną: 2500. - Widzisz to, Josiah? Widzisz to, co ja? Dwa i pół tysiąca! wrzasnął Danny tak samo piskliwie jak poprzednio, po czym klepnął Josiaha w ramię. Josiah musiał użyć całej siły, żeby się powstrzymać i nie dać mu w mordę. - Włożyłem dolara. Jednego dolara. Wyobrażasz sobie? Zaczęło mi dobrze iść, miałem trochę szczęścia w blackjacku, ale się odwróciło w ostatnim rozdaniu. Odwróciło się w ostatnim rozdaniu. Ekstra! Ciekawe, ilu spłukanych do nitki idiotów powtarzało wcześniej to zdanie. - Dlatego przegrałem. Ale wiedziałem, że mam dobrą passę. Bo dobrze mi szło, rozumiesz? Zostały mi tylko dwa dolary. Jednego zagrałem tutaj. Pociągnąłem tylko raz i wygrałem. Pociągnąłem drugi raz i wygrałem. A potem pociągnąłem trzeci raz. No i sam widzisz. Jakaś głupia blondynka zaczęła mu bić brawo, zachęcając innych, żeby się przyłączyli, a Danny odwrócił się do nich z szerokim uśmiechem, podniósł ręce nad głowę i splótł je jak mistrz bokserski. 84

Ależ on był brzydki, niech to jasna cholera! Josiah dopiero teraz sobie uprzytomnił, że w życiu nie widział kogoś tak brzydkiego. Oczywiście, rudy zawsze jest szpetny. Kobiety mogą ufarbować rude włosy, ale co ma zrobić facet? Obrzydliwe! Danny był podpity, piegowaty i spocony. Josiah ledwie znosił teraz jego obecność. Żeby tańczyć z rękami nad głową z powodu głupich dwóch i pół tysiąca! Wszystko, co do centa, przyniesie z powrotem do kasyna i już w przyszły weekend będzie goły. Ale nie przestanie się chwalić tą wygraną, jakby to było jakieś wielkie osiągnięcie. - Powiem ci coś, przyjacielu - odezwał się Danny, naciskając przycisk „Drukuj” i patrząc, jak z otworu wysuwa się kartka z wygraną; głupia blondynka nadal klaskała. - Bawimy się do rana. Ja stawiam. - No myślę - rzucił Josiah, z wielkim wysiłkiem się zmuszając, żeby lekko, po przyjacielsku poklepać Danny'ego po ramieniu. - Idź odebrać kasę, a potem dawaj do baru, żeby ją wydać. - Zawsze ci to powtarzałem, zawsze! - piał zachwycony Danny. W jego słowach słychać było wypity alkohol i wielkie podniecenie. Pewnego dnia nazwisko Danny Hastings będzie anonimowe od sukcesu! Anonimowe od sukcesu. Ożeż ty! On naprawdę tak powiedział! I to całkiem poważnie. - Już jest - odparł Josiah, a Danny tylko się uśmiechnął, po czym znów klepnął go po ramieniu, nie rozumiejąc, o co chodzi, podczas gdy grupka gapiów parskała ze śmiechu. - A teraz idź i wypłać pieniądze. Zaczekam przy barze. Po drodze Danny bełkotał coś radośnie. Josiah poczekał, aż dojdzie do samej kasy; wtedy odwrócił się, okrążył automaty i wyszedł z kasyna. Znalazł na parkingu swojego starego forda rangera, odpalił 85

go i ruszył z miejsca. Dopiero przy wyjeździe z parkingu na drogę 56 się zawahał, w którą stronę skręcić. Było więcej niż pewne, że nie zniósłby widoku Danny'ego ani chwili dłużej, nie w tym nastroju. Musiałby być bardziej pijany. Ale nadal był trzeźwy i zły. Mógł pojechać do domu, ale jego dom stał na wzgórzach między Orangeville i Orleans, za miastem, a wyjazd stąd wydawał mu się tchórzostwem albo głupią zachcianką. Nie, pojedzie do jakiegoś baru. W poniedziałek, a może nawet już w niedzielę poczuje coś w rodzaju wyrzutów sumienia, że wyszedł z kasyna w taki sposób. Głównie dlatego, że ten kretyn Danny naprawdę miał zamiar stawiać drinki do samego rana. Ale po części też dlatego, że Danny naprawdę chciał świętować nagły przypływ gotówki razem z nim. Teraz jednak nie było sposobu, żeby się do tego zmusił. Było to tylko dwa i pół tysiąca, ale wpadło w spocone łapy Danny'ego, a nie do kieszeni Josiaha. Czekał z nogą na hamulcu przed wjazdem na główną drogę, nie zwracając najmniejszej uwagi na jadące nią samochody. Interesowała go jedynie luka między nimi, w którą zdołałby się zmieścić - dopóki przed nosem nie przemknęło mu czarne porsche cayenne. Ten pieprzony student wciąż się kręci po okolicy. Widok jego samochodu doprowadził go do pasji. Miał ochotę nacisnąć do dechy gaz swojego forda i staranować go, patrząc, jak ten piękniusi tył szlag trafia. Wjechał na szosę tuż za nim i rzeczywiście nadepnął na gaz, przyspieszając, na ile tylko pozwalały łyse już opony, zaraz jednak zrobiło mu się głupio. Ciężka noga niedaleko kasyna oznaczała kłopoty - to jakby przez megafon wzywać policję, domagając się aresztowania. Zwolnił, ale trzymał się za czarnym porsche. Jechał za nim pod górę drogą wylotową z miasteczka. Potem pomyślał: Taką okazję 86

trudno byłoby przepuścić, bo zobaczył, że samochód studenta sygnalizuje skręt w okolicy baru Pod Kogutem. Obserwował uważnie, jak porsche zwalnia, skręca i wjeżdża na żwirowany parking przed barem. Akurat wtedy, kiedy szukał okazji, by wyładować złość, bogaty czarny chłoptaś przyjeżdża do miejscowego baru, jakby to była jakaś atrakcja turystyczna. Pogapić się na tutejszych, może porobić kilka zdjęć. Albo trochę powęszyć, wypytywać o rodzinę Josiaha. Zjechał na parking i obserwował, jak otwierają się drzwi od strony kierowcy, a następnie z auta wychodzi ten czarny studencina, wielki jak stodoła. Josiah miał go w świetle swoich reflektorów, widział więc dokładnie umięśnione ramiona i klatkę piersiową. W samochodzie siedział ktoś jeszcze. Biały z krótkimi włosami i trzydniowym zarostem, który miał mu nadawać wygląd luzaka. Starszy od czarnego, ale nie aż tak stary, żeby czuć wyrzuty sumienia z powodu tego, że mu się da w ryj. Kiedy zniknęli w środku, Josiah wyłączył silnik i zgasił światła. Przez cały dzień szukał awantury, a teraz właśnie miał szansę ją znaleźć. Ze swoimi gabarytami czarnuch będzie niezłym trofeum. Kiedy Josiah się z nim rozprawi, nikt w mieście nie będzie już wspominał o dwu i pół patykach Danny'ego Hastingsa.

11.

Rozpadająca się speluna, do której przywiózł go Kellen, miała nad wejściem neon w kształcie koguta, nigdzie nie umieszczono jednak nazwy. Może nawet wcale nie nazywała się Pod Kogutem. Może po prostu właścicielowi spodobał się ten kogut, więc go sobie tam zawiesił. Środek jednak wyglądał przytulnie, wszystko było stare, ale czyste. W boksach pod ścianą siedziało kilka osób, kolejnych kilka porozsiadało się po całej sali. W rogu dwóch facetów grało w strzałki. - Kogo ja widzę? - rzuciła blondynka zza baru, kładąc na ich stoliku papierowe serwetki. - Daj mi chwilkę, niech sobie przypomnę... Jakieś imię na K. Kelvin? - Kellen. - Cholera! Powinnam była pamiętać. Ale nie pojawiałeś się u nas już przez dłuższy czas, tak więc to twoja wina. - Trudno się nie zgodzić - stwierdził i zamówił piwo, prosząc o jasne z beczki. Eric gestem poprosił o to samo, uznając, że powinien pozostać przy czymś lżejszym przez resztę wieczoru, zwłaszcza że umysł i tak płatał mu figle. - Jeśli będziecie czegoś potrzebowali, wystarczy krzyknąć: „Becky!” - powiedziała kobieta, przesuwając szklanki z piwem po blacie baru. Kellen potakująco skinął głową. - Zapamiętam. Czy ten telewizor odbiera kanał TNT? Becky sięgnęła po pilota, ale nie udało jej się zmienić kanału, rzuciła go więc na bok i stanęła na palcach, żeby dosięgnąć telewizora. 88

Długie, ładne nogi, delikatna opalenizna. Jakieś czterdzieści, czterdzieści dwa lata. Starsza od Claire o dekadę. Claire miała świetne nogi... - Jest - wykrzyknął Kellen. - Dziękuję. Na kanale TNT właśnie transmitowali mecz koszykówki. Timberwolves kontra Lakers. Eric nie znosił Lakersów. W Los Angeles raz na jakiś czas chodził na mecze z zaprzyjaźnionym producentem, który wizytę na stadionie traktował jako część swojej pracy: stał tyłem do boiska i bacznie obserwował trybuny w poszukiwaniu znanych aktorów. Eric, który był zapalonym kibicem w czasach szkolnych i wielkim fanem koszykówki uniwersyteckiej, nienawidził hollywoodzkiego szpanu na kibicowanie Lakersom - Jacka Nicholsona w tych pieprzonych okularach słonecznych stojącego tuż przy boisku, żeby warczeć na sędziego, i innych gwiazd, które dziwnym trafem przychodziły na mecze tylko wtedy, kiedy transmitowała je ogólnokrajowa telewizja. - Chciałeś wiedzieć, co robi mój brat - powiedział Kellen, wskazując głową w stronę telewizora. - Gra z numerem czterdziestym dla Minnesoty. - Poważnie? - Jak najbardziej. Nagrywam ten mecz, bo źle znoszę, kiedy jakiegoś nie obejrzę. Ale zerknąć i tak można. Eric odszukał wzrokiem na boisku zawodnika z numerem czterdziestym i natychmiast dostrzegł podobieństwo. Brat był chyba trochę wyższy niż Kellen, a z całą pewnością chudszy, bez potężnej muskulatury; ale kształt głowy i rysy twarzy mieli niemal identyczne. - Jak ma na imię? - zapytał Eric. - Darnell. - Młodszy czy starszy? 89

Kellen jakby się zawahał i wzrokiem uciekł na chwilę na bok. - Młodszy. O trzy lata - odpowiedział z czułością, której nie było poprzednio w jego głosie. Przyglądali się, jak Darnell Cage przejmuje piłkę, robi zwód przed linią rzutów za trzy punkty, pokonuje obrońcę, pędzi do linii rzutów wolnych, wypuszcza piłkę, a ona trafia w obręcz i kilka razy się od niej odbija. - Jedziesz, Darnell, jedziesz! - emocjonował się Kellen. - No, zbierz tę piłkę! Zawodnicy biegali po boisku, ale Cage nie dostał piłki ani razu. Potem Lakersi zdobyli punkt, Minnesota przeprowadziła akcję, która nie przyniosła efektu, jeden z zawodników podał do obrońcy, który przez chwilę kozłował. Zegar pokazywał osiem sekund do końca meczu, kiedy piłka trafiła w ręce Darnella Cage'a, tuż przy linii końcowej z lewej strony. Wtedy Kellen się roześmiał - cicho, ale chytrze. - No to będą mieli kłopoty. Darnell Cage odwrócił się do kryjącego go obrońcy lekko pochylony do przodu, trzymając piłkę na biodrze. - I teraz zobaczysz zwód - rzucił Kellen. Darnell udał, że podnosi piłkę do rzutu, ale położył ją na parkiecie, przesunął się w lewo i błyskawicznie potem w prawo; obrońca nie dał się wykiwać i ciągle go krył. Potem zrobił zwód: nieprawdopodobnie szybko odszedł w tył, kozłując piłkę między nogami do lewej ręki, by w dwóch wielkich susach dopaść kosza, wystrzelić w powietrze i zakończyć akcję, jednym ruchem ręki wsadzając piłkę i podrywając kibiców na równe nogi. - No, no! - powiedział z uznaniem Eric. Kellen uśmiechał się od ucha do ucha. - Lewa strona przy linii końcowej zawsze należała do niego. On 90

tam rządzi! Jest leworęczny i może mieć kłopoty, jak ktoś go zmusi, żeby rzucał prawą. Ale jeśli uda mu się zwód na lewo od kosza, to nie ma przeproś. Jest cholernie szybki. Obrońcy nie daje żadnych szans - może tylko się przyglądać. Kellen odwrócił się od ekranu, żeby spojrzeć na Erica, ale jego wzrok powędrował wyżej, a brwi się uniosły. - Chyba śnię! - powiedział. - Co się stało? - Chcesz poznać potomka Campbella Bradforda? Tego mojego Campbella Bradforda? Stoi za tobą przy stole bilardowym. Ten sam, który rzucił we mnie butelką. Ma na imię Josiah. Eric odwrócił się i spojrzał prosto w ciemne oczy kudłatego mężczyzny w czarnej koszulce polo, który obserwował ich, stojąc przy stole do bilarda. - On też chyba cię pamięta - powiedział Eric. - Aha. Ale nie sądzę, żebym chciał zadawać mu jeszcze jakieś pytania o sprawy rodzinne. - Aż dziwne, że też się tu wybrał. - To małe miasteczko. Nie ma wielkiego wyboru - stwierdził Kellen. Nie wydawał się jednak pewien. - Ale wracamy do meczu - zakończył Kellen, odwracając się do telewizora. - W końcu gra mój brat, rodzinny talent. - Jeden z was gra w NBA, a drugi pisze doktorat. A co z resztą rodzeństwa, są astronautami w NASA? Kellen się roześmiał. - Jest nas tylko dwóch. Wtedy obok nich przy barze stanął ktoś trzeci, gapiąc się na Kellena. Josiah Bradford. Nie zwracał uwagi na Erica; Kellen zaś, który musiał wyczuwać na sobie jego zaczepne spojrzenie, nie odrywał 91

oczu od telewizora i oglądał końcówkę meczu. Po chwili Josiah Bradford przełożył rękę za bar, sięgnął po pilota i nacisnął coś. Zdenerwował się, że pilot nie działa. - Becky, chcę zmienić kanał - wrzasnął. - I podaj mi budweisera. - Ci goście oglądają mecz - odpowiedziała, nie odwracając głowy. - Chodź tutaj i ustaw sobie, co chcesz, na drugim telewizorze. Josiah przeniósł wzrok na Kellena. - Nie będziecie mieli nic przeciwko temu, prawda? - Co słychać, Josiah? - rzucił Kellen, kiedy w końcu odwrócił się do niego. - Dawno się nie widzieliśmy. Mężczyzna nie odpowiedział. Stał tylko i patrzył Kellenowi prosto w oczy. Becky wyczuła narastające napięcie, kiedy podawała mu budweisera, podeszła więc do Kellena i Erica, żeby zamienić z nimi kilka słów - miała nadzieję, że jakoś rozładuje sytuację. - Słyszeliście dowcip o facecie, którego żona chciała odzwyczaić od picia i nie pozwoliła mu chodzić do ulubionego pubu? - zapytała. - Może byś zmieniła ten kanał? - wtrącił Josiah. - Chłopcy nie mają nic przeciw temu. - Może za chwilę - stwierdziła Becky, nie patrząc na niego, po czym zaczęła opowiadać swój dowcip. - No więc żona odzwyczaja męża od picia już jakiś czas, ale musi na kilka dni wyjechać z siostrą. Zostawia męża z wyraźną instrukcją: nawet nie myśl o wizycie w pubie, kochanie. - Nie wytrzymałbym długo z taką żoną - powiedział Josiah, po czym odwrócił się i odszedł od baru. Kiedy przechodził koło Kellena, uderzył go ramieniem, zbyt silnie jak na przypadkowe potrącenie. - Mógłbyś uważać, Josiah - warknęła Becky, a Kellen tylko na niego spojrzał, nie zmieniając wyrazu twarzy. 92

- Daj spokój, Becky. Jest taki duży, że na pewno nawet nie poczuł - odpalił Josiah. - Prawda, że nie poczułeś? - dodał, zwracając się do Kellena. Ten spojrzał na niego przelotnie, po czym odpowiedział: - Oczywiście, że nie poczułem. - Następnie zwrócił się do Becky. - I co dalej z tym dowcipem? Josiah miał rozczarowaną minę. - No więc mąż myśli sobie, że jak jej nie ma, to nie będzie nic wiedziała. Pierwszego wieczoru wybiera się do pubu, który był kawałek dalej na tej samej ulicy. Wchodzi, wypija kilka głębszych, potem jeszcze kilka, a potem znowu. Alkohol zaczyna działać i pomieszczenie wiruje mu przed oczami. Dochodzi do wniosku, że powinien wracać do domu; wstaje, żeby zapłacić, ale musi się trzymać baru, żeby nie upaść. Płaci, chce odejść i przewraca się na podłogę. Ma trudności z podniesieniem się; wie, że wypił za dużo. Ale przynajmniej żona się nie dowie. Czołga się do drzwi, łapie za futrynę i wstaje. Wychodzi i znów się przewraca. Kellen się uśmiechał, patrząc na Becky, Eric jednak co chwila zerkał w stronę kudłatego mężczyzny. To niby - przypadkowe uderzenie w ramię nie wróżyło niczego dobrego. - Biedaczek, musiał się doczołgać do domu, bo co wstawał, to się przewracał - ciągnęła Becky. - Jakoś jednak dotarł i nawet wspiął się po schodach do sypialni. Następnego ranka obudził go telefon. Żona od razu zaczyna się na niego wydzierać, a on ją pyta, skąd wiedziała. Ona na to: dzwonił do mnie barman, bo zostawiłeś swój wózek inwalidzki. Kellen i Eric śmiali się o wiele głośniej, niż dowcip na to zasługiwał. Josiah natomiast zachował kamienną twarz. Poczekał, aż przestaną się śmiać, i dopiero wtedy się odezwał. - Też znam dobry kawał. 93

Nikt nie zareagował. Nawet Becky. Ericowi wcale nie podobał się ton głosu tego człowieka, nieznacznie przekręcił więc stołek, na którym siedział, żeby mieć go stale na oku; zdjął stopy z metalowego podnóżka i oparł je na podłodze. - Kilku gości siedzi w barze i pije - zaczął Josiah mimo braku zachęty z ich strony. - Z gór schodzi niedźwiedź w poszukiwaniu jedzenia. Rozwala drzwi i wdziera się do środka. Zrobiła się chryja, wszyscy chowają się po kątach, a niedźwiedź rozwala stoliki, rzuca krzesłami. Robi z baru pobojowisko, po czym idzie do drzwi i wychodzi. Josiah przerwał na chwilę dla lepszego efektu. - Wtedy jeden z pijanych gości podnosi się z ziemi, otrzepuje spodnie i mówi do kolegi: Kurwa, daj czarnuchowi futro, to poczuje się jak u siebie. Eric się podniósł. - Zamknij ten swój głupi pysk, Josiah - rzuciła Becky, a Josiah gapił się na Kellena z głupim uśmieszkiem na twarzy. - I wynoś się stąd. Ale już! Na chwilę Josiah rzucił krótkie spojrzenie swoich ciemnych oczu na Erica, po czym przeniósł wzrok z powrotem na Kellena. - Co jest? Nie podobał ci się mój dowcip? Eric odsunął się o kolejny krok od swojego stołka, pewien, że zaraz wywiąże się bójka. Ale Kellen podniósł dłoń, jakby chciał go powstrzymać. - To dobry dowcip - powiedział. - Dlaczego miałby mi się nie podobać. W końcu trzeba się trochę pośmiać. Josiah skrzywił się ze wstrętem, wyraźnie zawiedziony. - Podobał ci się? To dobrze. Znam jeszcze kilka. Może też cię rozbawią. - Teraz moja kolej - odparł Kellen. 94

Josiah czekał, stojąc na szeroko rozstawionych stopach z dłońmi przy biodrach. - Znasz dowcip o pewnym wsioku z południa, który uderzył w ścianę akurat wtedy, kiedy mu stanął? - zapytał Kellen, przerwał na chwilę i dokończył. - Złamał sobie nos. Josiah uderzył pierwszy, ale wcześniej Eric rzucił się na niego. Josiah się zachwiał, przez co jego pięść przeleciała obok głowy Kellena. Eric popchnął go na bar, po czym odsunął się trochę, żeby się zamachnąć do haka, którym chciał potraktować szczękę tego skurwysyna. Ale nie zdążył. Dostał kolanem między nogi i poczuł w płucach próżnię; błyskawica bólu przebiegała od jąder przez żołądek do klatki piersiowej. Zatoczył się. Zdołał jednak pochylić głowę, unikając pięści Josiaha, która tylko zahaczyła o jego ramię. Drugi cios wylądował na nosie - natychmiast zaczął krwawić, mocząc brodę i policzek, a Josiah widocznie źle obliczył trzeci cios, bo jego pięść tylko prześlizgnęła się po twarzy Erica, brudząc się krwią, która błyszczała teraz na jego dłoni. Becky krzyczała zza baru. Kellen podniósł się z miejsca bez słowa. Josiah stracił zainteresowanie Erikiem. Odwrócił się w stronę Kellena. - No chodź, chłopaczku, chodź tutaj - powiedział z szerokim uśmiechem. Kellen uderzył. Szybki lewy prosty wyglądał jak atak węża raczej niż cios. Głowa Josiaha odskoczyła do tyłu, kiedy Kellen uderzył powtórnie, a potem jeszcze raz, tym razem w brzuch. Pod Josiahem ugięły się kolana, zatoczył się do tyłu, zniósł to jednak lepiej niż każdy, kto znalazłby się na jego miejscu, i ruszył po dokładkę. Kellen czekał na niego spokojnie, Eric wyprostował się z wysiłkiem, Becky natomiast naładowała strzelbę. Trzask broni był tak głośny jak huk wystrzału. 95

Wszyscy zamarli. Dopiero teraz Eric zauważył, że dwóch mężczyzn podniosło się od stolika w boksie pod ścianą i szło w kierunku Josiaha. Oni też stanęli jak wryci. - Jeśli chcesz poczekać na policję, Josiah, to nie mam nic przeciwko temu - oświadczyła Becky cichym, spokojnym głosem, opierając rękę z remingtonem magnum o bar. - Inaczej zabieraj się stąd, i to szybko! Josiah rzucił jej szyderczy uśmiech, po czym odwrócił się twarzą do sali, ale nie znalazł wsparcia. Spojrzał więc tylko na Kellena oraz na Erica, mówiąc: - Dokończymy innym razem. - Nawet o tym nie myśl, Josiah, bo ten człowiek powybija ci wszystkie zęby - powiedział jeden z mężczyzn, którzy wstali od stolika w boksie. - A teraz posłuchaj tej pani i grzecznie zabierz stąd swoją żałosną dupę. Josiah przeszedł obok Erica, przez chwilę patrząc Kellenowi prosto w oczy, a potem ruszył w stronę drzwi. Otworzył je kopniakiem i wyszedł. Drzwi odbiły się od ściany. Kiedy wracały na miejsce, krew Erica zaczęła kapać na podłogę.

12.

Siedzieli znów w porsche; wcześniej zatamowali krwotok z nosa oraz wypili jeszcze po jednym piwie, żeby pokazać Becky, że nie mają do niej żalu. Kellen odezwał się pierwszy: - Przykro mi, że tak się stało, tym bardziej że zachowanie tego idioty wcale nie pasuje do mojej opinii o tym miasteczku. - To ja niepotrzebnie cię wyciągałem z hotelu. - Nie, to właśnie mówię. Nie chodzi wcale o miejsce. Zresztą byłem tam wcześniej kilka razy. Często przyjeżdżam do miasteczka i pierwszy raz się spotkałem z czymś takim. Szczerze mówiąc, po prostu się nie spodziewałem. - Naprawdę? Kellen skinął potakująco głową, przekręcając kluczyk w stacyjce. - Stan Indiana ma na koncie kilka rasistowskich historii. Pierwszy hotel w dolinie został zbudowany przez faceta nazwiskiem William Bowles, którego sądzono za zdradę, ponieważ działał w organizacji o nazwie Rycerze Złotego Kręgu. Ona wspierała konfederację i była prekursorką Ku-Klux-Klanu. Był naprawdę dobrym człowiekiem, jeśli nie liczyć postawionego mu przez prokuraturę zarzutu okradania grobów, jakby nie mógł okradać innych miejsc. Ale nie chodzi tylko o niego. Kiedy obydwa miasteczka przeżywały okres świetności, czarnych nie wpuszczano do hoteli. Nawet Joe Louis nie mógł tam nocować. Miejscowe firmy turystyczne posługują się jego nazwiskiem i przechwalają, że bywał tu częstym gościem, ale w rzeczywistości zatrzymywał się w Waddy, jedynej gospodzie w okolicy należącej do czarnego. 97

Wyjechali z parkingu; Kellen prowadził, trzymając tylko jedną rękę na kierownicy. - Kiedy tu przyjechałem z zamiarem napisania historii czarnych mieszkańców w okolicy, miałem pewne uprzedzenia i liczyłem się z różnym przyjęciem. Ale wynikało to z mojej wiedzy o przeszłości. Od pierwszego dnia pobytu spotykałem jednak życzliwie nastawionych ludzi, z wyjątkiem naszego przyjaciela Bradforda. On jest ostatnim żyjącym potomkiem mojego Campbella. Mam nadzieję, że szukasz śladów zostawionych przez innego Campbella, bo Josiah niewiele ci pomoże. - To na pewno - zgodził się Eric. - Ale muszę sprawdzić, czy teść mojej zleceniodawczyni jest z nim jakoś spokrewniony. - Wiem o tym. Dlatego ciekaw jestem, co Edgar Hastings będzie miał na ten temat do powiedzenia. Jest jedyną osobą w tym miasteczku, która jeszcze pamięta Campbella. A przynajmniej ja nie znam nikogo innego. Ale Hastings jest też czymś w rodzaju przybranego ojca Josiaha, lepiej więc nie mówić mu o tym, co się nam dziś przydarzyło. Masz jutro czas? Może uda mi się coś z nim ustalić? - Pewnie, że mam. Eric dotykał twarzy opuszkami palców, próbując ocenić obrażenia. Do rana na pewno spuchnie mu warga, ale w barze przykładał sobie butelkę z zimnym piwem, może więc nie będzie tak źle. - Nigdy nie słyszałem o jakimś innym Campbellu Bradfordzie stwierdził Kellen. - Dziwne to wszystko. - Jakoś to rozgryziemy - powiedział Eric, myśląc przy tym, że najmniej dziwną rzeczą, jaka przydarzyła mu się tego dnia, była pomyłka związana z tożsamością Campbella. Przecież to nic w porównaniu z czarnym pociągiem i mężczyzną w meloniku. Kellen pożegnał go przed hotelem uściskiem dłoni i obietnicą, że nazajutrz zatelefonuje do Edgara Hastingsa. Eric czuł dziwny niepokój 98

na myśl, że zostanie w hotelu sam. Miał ochotę wrócić biegiem na parking, zatrzymać Kellena i zaprosić go na jeszcze jednego drinka. Zostań ze mną jeszcze chociaż dwadzieścia minut, kolego. Akurat tyle wystarczy, żebym się rozejrzał i upewnił, że to zwyczajny hotel, a nie jakiś pieprzony Overlook. Nie wiadomo dlaczego, uśmiechnął się na wspomnienie hotelu z horroru Stephena Kinga. Wszedł do holu i rozejrzał się. Tak, Kubrick by się ślinił, gdyby mógł tutaj kręcić. Pod rotundą było wszystko, czego pragnął filmowiec: piękno, splendor, przestrzeń i - przynajmniej jeśli chodziło o Erica dzisiejszej nocy - wielki dreszcz emocji. - Nie można chyba wymyślić lepszej scenerii - mruknął pod nosem. Hotel ucichł. Tylko garstka osób siedziała przy barze, pianista zniknął, a sam fortepian został przykryty. Wszystko wydawało się normalne. Poszedł do swojego pokoju, zapalił wszystkie światła i niemal natychmiast je zgasił, ponieważ odezwał się ból głowy. Najdziwniejszy dzień w jego życiu dobiegał końca. Miał wielką ochotę zatelefonować do Claire. Jeszcze lepiej by mu zrobiło, gdyby mógł porozmawiać z nią osobiście w tym pokoju. Co tam - porozmawiać! Chciał wziąć ją do tego wielkiego, luksusowego łóżka. Chciał powoli zsuwać dżinsy z jej pięknych nóg, poczuć, jak się opinają na wypukłościach jej tyłka. Zawsze się tam zaczepiały. Brakowało mu jej. Odczuwał tę tęsknotę tak, jak starzy ludzie dotknięci artretyzmem ból w kościach: był to ból bezlitosny, nie do zniesienia i codzienny, obecny w każdej godzinie i w każdej minucie. Poznał ją w Evanston; studiowała na pierwszym roku prawa na Northwestern University, a on pojawił się tam przejazdem, odwiedzając znajomego latem przed przeprowadzką do Los Angeles. 99

Pierwszy raz zobaczył ją w barze. Skończył kanapkę, siedział przy stoliku nad gazetą i właściwie zbierał się już do wyjścia, kiedy pojawiła się z koleżanką. Usiadła w drugim końcu sali. Patrzył na nią uważnie. Coś w sposobie, w jaki chodziła, sprawiło, że opadła mu szczęka. Gapił się więc z rozdziawioną gębą. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się dyskretnie, wykonała ledwie dostrzegalny ruch warg. Podyktowana grzecznością reakcja na niespodziewany kontakt wzrokowy. Nie miał pojęcia, o czym są artykuły, które czytał w gazecie przez kolejne dwadzieścia minut. Wodził oczami po linijkach druku po to jedynie, żeby się na nią nie gapić. Od czasu do czasu rzucał jej tylko ukradkowe spojrzenie. Częściej nie śmiał. Jadła sałatkę Cezar, machając widelcem i podrzucając w górę kawałki sałaty. Siedziała przodem do niego. Jeszcze kilka razy złapała jego spojrzenie. Posłała mu jeden przelotny uśmiech. Ale jadła szybko. Jej koleżanka też się spieszyła. Zjadły i zanim zdążył odezwać się do niej choć słowem, zaczęły się zbierać, by wrócić do swoich zajęć. A tak bardzo chciał zamienić z nią kilka słów! Nie brakowało mu śmiałości do kobiet, ale zaczepianie obcej dziewczyny około południa jedzącej sałatkę w barze było czymś zupełnie innym niż podrywanie dziewczyn w barze w piątek o północy. W dodatku siedziała z koleżanką, większe było więc ryzyko narażenia się na śmiech i przewracanie oczami. Wtedy jej koleżanka wstała i udała się do toalety. Przeznaczenie. Eric uznał, że los zdecydował za niego, ponieważ koleżanka była ostatnią wymówką, którą sobie wynalazł. Teraz koleżanki nie było. Odłożył gazetę i podszedł do tej czarnowłosej dziewczyny, która uśmiechała się cierpko; w jej oczach dostrzegł jednak rozbawienie. - Mam na imię Eric i bardzo chciałbym postawie ci drinka powiedział. 100

Podryw, że dech zapiera! Przyglądała mu się przez kilka sekund, po czym odparła: - To bar szybkiej obsługi. Nie podają alkoholu. Na co Eric odpowiedział - To może chociaż lemoniadę? Wypili razem lemoniadę, a wieczorem także drinka we dwoje. Następnego dnia pocałowali się pierwszy raz, a po piętnastu miesiącach wypowiedzieli słowa przysięgi małżeńskiej i pojechali w podróż poślubną. - Cholera! - powiedział na głos, leżąc na plecach w hotelowym łóżku. Claire była setki kilometrów od niego. Usiadł i sięgnął po pilota od telewizora. Chciał skupić się na czymś, co odpędziłoby wspomnienia. Tylko nie to! Nie pozwól, żeby takie myśli zakończyły dzień, który i tak był nie najlepszy. Włączył telewizor, zsunął z nóg buty, po czym przekręcił się i oparł wygodnie. Zanim jednak zaczął oglądać program, jego wzrok padł na butelkę wody Pluton stojącą na biurku. Zmarszczył brwi z niedowierzaniem, podniósł się z łóżka i podszedł do biurka. Szkło spotniało. Butelka była wilgotna, a wokół niej na blacie biurka zrobiła się mokra obwódka. Dotknął jej dłonią. Była zimniejsza niż przedtem. Miała temperaturę, jakby ktoś przed chwilą wyjął ją z lodówki. Jak to możliwe? A skoro już był przy tym, to dlaczego butelka była taka mokra? Jak mrożony kufel wypełniony zimnym piwem postawiony na słońcu. Może przecieka? Przejechał palcem po zimnym szkle, zbierając maleńkie kropelki, po czym podniósł palec najpierw do nosa, a potem do ust. Poczuł tę samą delikatną słodycz, prawie jak naturalny miód. Ani śladu obrzydliwego smaku, który zwalił go z nóg kilka dni wcześniej. 101

Ale wtedy na pewno chodziło o alkohol. Prawda? Czy nie tak sobie to wytłumaczył? Poluzował stary korek, powąchał i rzeczywiście poczuł zapach miodu. W niczym nie przypominał tego, co wydobyło się z butelki, gdy otworzył ją po raz pierwszy. - Nawet o tym nie myśl - skarcił się na głos, zaglądając do butelki przez szyjkę. Przeczytał o wodach mineralnych dość, by wiedzieć, że naprawdę silnie oddziałują na organizm; nic jednak, co przeczytał, nie wyjaśniało tego, co się działo z wodą Pluton. A już zwłaszcza jej niskiej temperatury. A co dopiero zmiany smaku i zapachu! W miasteczku nadal działał zakład butelkujący wodę Pluton, dokładnie naprzeciwko French Lick Springs Resort. Będzie musiał tam jutro wpaść, żeby wypytać o kilka szczegółów. Jeśli jednak nie przestanie mieć wizji, wizyta u producenta wody Pluton zejdzie na drugi plan: najpierw będzie musiał udać się do lekarza. Ten czarny gnojek zostawił Josiahowi niezłą pamiątkę po sobie: lewe oko zrobiło się sine, co stwierdził, gdy dotarł do domu i stanął przed lustrem w łazience, przykładając do twarzy puszkę zimnego piwa Keystone, czerwony z wściekłości i wstydu. Tylko on nosił ślady ich spotkania, i to było najgorsze gówno, jakie mogło mu się przytrafić. Miał porządnie skopać mu tę wielką czarną dupę, a tymczasem nie udało mu się zadać ani jednego przyzwoitego ciosu. W przeszłości zdarzyło się raz czy dwa, że Josiah przegrał bójkę, ale przeciwnik nigdy nie wyszedł z niej bez szwanku. Mało tego, nie zdołał nawet porządnie mu przygadać. Tekst tego gnoja o małym kutasie był sto razy lepszy niż jego głupi kawał o czarnuchu. Zabawne, ale Josiah nie był w gruncie rzeczy rasistą. Oczywiście nie zdziwiłby się, gdyby ktoś uznał go za rasistę. W końcu można go było skojarzyć niemal ze wszystkim, co uważane 102

jest za złe zachowanie i skłonność do wywoływania rozróby. Nieważne, czy dotyczyło to czarnego, Meksykanina czy kogokolwiek innego. Świat nie zasługiwał na szacunek, o czym doskonale wiedział już jako młody chłopak, i nikt nie potrafił braku szacunku okazywać lepiej niż on, Josiah Bradford. Dotąd miał trochę cierpliwości. Nieźle mu szło czekanie: umiał zaczynać każdy dzień w przekonaniu, że kiedyś zostawi po sobie właściwy ślad, tylko musi trafić się dobra okazja. Dziś jednak jego cierpliwość się wyczerpała. Jakaś niewidzialna siła wypchnęła ją z jego duszy, tak jak księżyc zmusza fale, by uciekały z plaży. Zaczęło się od upału, potem był Amos, a potem ten skończony kretyn Danny Hastings wygrał dwadzieścia pięć setek, a wszyscy ludzie patrzyli na niego, jakby był kimś wyjątkowym, kiedy wrzeszczał tym swoim głosikiem zarzynanego świniaka. Nie, w Josiahu Bradfordzie nie pozostała ani odrobina cierpliwości. Czarna wilgotna noc podpowiadała mu wyraźnie, że w najbliższej przyszłości to się raczej nie zmieni. Idąc po następne piwo zauważył, że wciąż ma na dłoni krew tego białego kolesia. Długa strużka wyschła, nabrała rdzawego koloru i zaczynała się złuszczać. Wrócił do umywalki, odkręcił ciepłą wodę, namydlił dłonie, a następnie podstawił je pod kran, żeby spłukać pianę. Wtedy stało się coś cholernie dziwnego: nagle woda zrobiła się zimna. Kiedy krew spłynęła z jego rąk, z kranu zaczęła lecieć zimna woda, która wciągnęła różowawą pianę w wir i wepchnęła do odpływu. Jak tylko z umywalki zniknęły ślady krwi, woda znów zrobiła się ciepła. - Stara instalacja - mruknął pod nosem Josiah. Rury, podobnie jak wszystko inne w tym domu, powoli się rozpieprzały. Namydlił dłonie po raz drugi. 103

Anne McKinney obudziła się tuż po drugiej w nocy i usiadła na łóżku, z trudem łapiąc oddech. Czuła ciężar na piersiach. Atak serca - pomyślała. - Osiemdziesiąt sześć lat dobrego zdrowia, a teraz śmierć ukradnie mi życie w środku nocy jak złodziej. Zabierze mnie prosto z łóżka. Ale oddech powrócił, a kiedy położyła dłoń pod lewą piersią, poczuła, że jej serce bije powoli i miarowo. Oderwała się od poduszek, krzywiąc się z powodu bólu pleców, następnie opuściła stopy na chłodne deski podłogi i wstała, obiema rękami opierając się o łóżko. Przy ludziach Anne starała się nie pomagać sobie rękami podczas chodzenia, w domu jednak pozwalała sobie na to. Tutaj musiała być ostrożniejsza, ponieważ mieszkała sama, odkąd atak serca zabrał Harolda w marcu dziewięćdziesiątego drugiego, w środku meczu bejsbolowego Hoosiers kontra Duke. Sędzia podjął decyzję, której serce biednego Harolda nie zniosło. Od tamtego czasu minęło prawie dwadzieścia lat, przez które nikt oprócz Anne nie sypiał w tym domu. Wiedziała, że gdyby upadła, musiałaby długo czekać, aż ktoś ją znajdzie. Dawniej jej sypialnia była czymś w rodzaju biblioteki, a przynajmniej urządzając ją, taki miała zamysł. Służyła dzieciom do zabawy i Haroldowi do przechowywania drobiazgów, których Anne nie zniosłaby w salonie. Spała w ich dawnej sypialni do osiemdziesiątego pierwszego roku życia. Potem jednak codzienne wchodzenie na górę i w dół po schodach zaczęło jej sprawiać trudność. Nie przyznawała się do tego sama przed sobą - upór był jedną z jej największych wad. Wolała sobie wmawiać, że nadszedł czas na zmiany, równie dobrze może przecież sypiać na dole. A co tam! Teraz nie wchodziła na górę od ponad miesiąca. Stała oparta o biurko przy łóżku, czekając kilka chwil, aż nogi się 104

rozgrzeją. Zupełnie jak samochód, gdy jest zimno - tak trzeba na to patrzeć. Przecież to nie znaczy, że z samochodem koniec, jeśli w zimowy poranek szarpie i pracuje nierówno - on po prostu potrzebuje trochę czasu. Po chwili znów zacznie jeździć jak dawniej. Albo prawie tak samo. W każdym razie pojedzie. O to chodziło. Samochód będzie nadal jeździł. Blat małego biurka był pusty, jeśli nie liczyć rzeczy, których potrzebowała najbardziej: pigułek porozkładanych do plastikowych pojemniczków na każdy dzień, wiklinowego koszyka na pocztę, do którego rzadko mogła coś włożyć (właściwie nikt już nie pisał do Anne) i radia do słuchania komunikatów o pogodzie. Właściwie była to tylko stacja meteorologiczna; prawdziwe radio stało w piwnicy. Czasem żałowała, że nie na górze, pod ręką, ale tak naprawdę za nic w świecie nie wyniosłaby go stamtąd. Radio krótkofalowe musiało stać w miejscu najbezpieczniejszym podczas burzy, czyli w piwnicy. Betonowy strop, betonowe ściany i tylko dwa małe okienka w zachodniej ścianie, tuż nad ziemią. Kiedy rozpęta się wielka nawałnica, trzeba będzie zejść do piwnicy, czyli tamta lokalizacja jest najwłaściwsza. Anne obserwowała pogodę już od kilkudziesięciu lat i bardzo poważnie podchodziła do tego zadania. Na nic by się zdały wszystkie urządzenia pomiarowe świata, gdyby nie można było utrzymywać kontaktu, a podczas wielkich burz telefony milkną. Radio w piwnicy miało prawie trzydzieści lat, wciąż jednak działało bez zarzutu. TR-7 skonstruowane przez firmę R. L. Drake, pierwszą i najlepszą, jaka kiedykolwiek produkowała odbiorniki dla radioamatorów. Harold kupił je dla niej, zamontował potężną antenę i pokazał, jak obsługiwać. Nigdy nie należał do tych, których zdaniem technika i maszyny leżały poza możliwościami intelektualnymi kobiet, a była to cecha rzadka wśród mężczyzn w owych latach. Niewiele potrzebowała 105

czasu, żeby zrozumieć krótkofalarstwo lepiej niż on. Nogi zrobiły się pewniejsze. Poczuła mrowienie od krążącej w nich krwi, oderwała rękę od biurka i ruszyła w stronę drzwi. Światło księżyca padało białą smugą na podłogę, tworząc prawie ścieżkę w ciemnościach. Ruszyła po niej z sypialni do salonu, a stamtąd do drzwi frontowych i na werandę, zastanawiając się, co u licha obudziło ją w środku nocy i nie dawało zasnąć. Dopiero na zewnątrz usłyszała, że dzwonki kołyszą się szybciej i mocniej niż wieczorem, i już wiedziała, co pozbawiło ją snu: wiatr. Nasilił się, kiedy spała. Nadal wiał z południowego wschodu, ale znacznie mocniej. Naprawdę silnie. Wyraźnie nabrał pewności siebie. Powłócząc nogami, doszła do końca werandy, uchwyciła się barierki i wciągnęła powietrze głęboko w płuca, trzęsąc się trochę z chłodu. Wisiał tam barometr - zresztą w każdym pomieszczeniu tego domu znajdował się barometr - który wskazywał 30,16. A więc ciśnienie wzrosło od popołudnia. Ta zmiana nie miała żadnego sensu. Ale może jednak? Wczoraj przyrządy zapowiadały kolejny spokojny gorący dzień ze stałym ciśnieniem. Tymczasem przeczucie - wzmocnione osiemdziesięcioma sześcioma latami obserwacji i doświadczeń - podpowiadało jej, że jest zbyt gorąco i zbyt bezwietrznie przez zbyt długi czas. Może więc miało to jakiś sens. Nie wiedziała tylko, co będzie dalej. Wiatr pojawił się nieoczekiwanie, i dobrze. Tylko co ze sobą niósł?

13.

Słońce zajrzało do pokoju wcześnie, już od rana bardzo mocno grzejąc. Eric obudził się, mrużąc oczy przed jego promieniami, których ciepło czuł na twarzy. Zanim jeszcze się pozbył resztek snu, wiedział, że ból głowy powrócił. Miał wrażenie, że tym razem oprócz bólu prześladuje go gang motocyklistów jeżdżących dookoła na ścigaczach z rykiem silników. Jęknął i zasłonił oczy dłońmi, jednocześnie silnie masując skronie opuszkami palców. Czuł się gorzej niż na największym kacu, tylko tym razem nie był to kac. Kiedy wstał, popił szklanką wody trzy tabletki excedrinu, trochę jednak bez przekonania - nie poskutkował przecież wczoraj. Prysznic wziął po ciemku, bo światło nasilało dolegliwości. Po wyjściu zaciągnął zasłony. Dopiero wtedy założył dżinsy oraz koszulę z krótkim rękawem w kolorze przypominającym khaki. Zawsze przynosiła mu szczęście. Miał ją na sobie tego dnia w Meksyku, kiedy kręcili western, który nie odniósł sukcesu w kinach, choć miał nie tylko świetny scenariusz, ale też silną obsadę; on jednak właśnie tego dnia zrobił swoje najlepsze ujęcia. Praca z reżyserem tego westernu była prawdziwą przyjemnością. Należał do tych, dla których koordynacja podczas produkcji jest ważniejsza od napominania operatora wizji, jak ma wykonywać pracę. I zawsze marzył o współpracy z reżyserem, który mu zaufa i pozwoli kręcić. Niestety, wielu takich nie znalazł w Hollywood, zwłaszcza odkąd rozstał się Davisem Vassarem. Vassar był największą sławą, z jaką Eric współpracował w swojej karierze - ale także człowiekiem, który dopilnował, by po nim w 107

życiorysie zawodowym Erica nie pojawiły się więcej żadne wielkie nazwiska. Współpraca zaczęła się dobrze, tym bardziej że Ericowi naprawdę podobał się pomysł filmu, thrillera drogi, w którym autostopowicz przez przypadek staje się świadkiem egzekucji wykonanej na pewnym dziennikarzu. Świetna historia, trzymająca w napięciu. Kiedy Eric dostał angaż do tej produkcji, kupił cztery butelki szampana i zabrał Claire do pięknego zajazdu niedaleko Napa, gdzie przez pierwsze dwanaście godzin kochali się pięć razy. Nieposkromiony, swawolny, roześmiany i zadyszany seks. Zwycięski seks. Już nigdy potem nie wydarzyło się między nimi nic podobnego. Było wielu reżyserów trzymających wszystko żelazną dłonią, po nich długo, długo nic, a potem Davis Vassar, który zatrudniał operatora obrazu najwyraźniej tylko po to, żeby mieć jeszcze jedną osobę, której mógł wydawać opryskliwe polecenia. Talent znaczył dla niego prawie tyle co nic, profesjonalne uwagi jeszcze mniej. Eric znosił to jakoś przez pierwszy miesiąc, zanim wybuchł w drugim; minęły jeszcze dwa dni i jego pięść wylądowała na twarzy Vassara przy akompaniamencie wrzasku kelnerki. Hollywoodzka kariera Erica Shawa była zakończona. Emocje, emocje, emocje. Trzeba kontrolować własne emocje. Eric doskonale zapamiętał moment, w którym relacje między nimi zaczęły się psuć. Przyszedł do siedziby firmy na spotkanie z Vassarem i dwoma producentami. Siedzieli w pokoju z oknami wychodzącymi na Wilshire Boulevard. Vassar kazał im czekać na siebie dwadzieścia minut. Pośrodku pokoju stał stolik do kawy ze szklanym blatem; kiedy pan reżyser w końcu wkroczył dumnie do pokoju, opadł na jeden z obitych czarną skórą foteli i oparł nogi na stoliku, głośno stukając obcasami tych swoich bucików w szkło. Oczywiście, chciał im przez to powiedzieć: patrzcie, kurwa, jaki jestem wielki! 108

Rozmawiali prawie przez godzinę, Eric nie pamiętał jednak, co zostało wtedy ustalone. Był specjalistą od obrazów, dlatego pewnie widok lśniących czarnych butów Vassara na szklanym blacie stolika do kawy nie dawał mu spokoju. Kiedy się w nie wpatrywał, kiedy słuchał kulących się ze strachu przed Vassarem i skamlących producentów, pomyślał: To jedno wielkie gówno, pieprzone brednie. Słuchają cię ze względu na nazwisko, a nie talent. Tylko dlatego, że kiedyś miałeś fart i wykorzystałeś czyjeś fenomenalne aktorstwo, za które ten ktoś dostał nominację do Oscara. Ty nie widzisz tej historii, nie masz bladego pojęcia, jak trzeba ją opowiedzieć. A ja mam. To ja powinienem reżyserować ten film, nie ty. Ale ja nie mam nazwiska. Muszę więc siedzieć tutaj i słuchać tego wszystkiego. Z gębą na kłódkę patrzeć na twoje buty i obserwować, jak co dwie minuty zerkasz na wypasiony telefon komórkowy, żeby nam przypomnieć, jaki jesteś ważny. Podczas tamtego spotkania jakoś zdołał się opanować. Na planie filmowym, niestety, już nie. - W taki oto sposób wylądowałeś na południu Indiany - powiedział na głos. - Świetna robota! Mógł powstrzymać wspomnienia, ale nie ból głowy. Dobrze zrobiłby mu jakiś posiłek albo przynajmniej czarna kawa; wyszedł więc z pokoju, pokonał schody i znalazł się w wielkim holu. Zdążył postawić nie więcej niż dwadzieścia kroków, kiedy blask przedzierającego się przez wielką kopułę światła osadził go w miejscu. Obrócił się na pięcie, zgrzytnął zębami i wszedł do ciemniejszego korytarza, okalającego główny hol. Znalazł wejście do restauracji, usiadł przy stoliku i zamówił omlet oraz kawę. Kawę jak najszybciej. Wypił dwie filiżanki, nie przyniosła mu jednak żadnej ulgi. Podłubał w omlecie, zjadając może trzy kęsy, po czym rzucił pieniądze na stół i wrócił do pokoju. Nie wyglądało to dobrze. Bóle głowy 109

pojawiające się tak nagle i tak silne... To oczywiste symptomy choroby. Eric doskonale o tym wiedział, a wszystkie ewentualności przyprawiały go o zimny dreszcz: guz mózgu, skrzep, rak. A może tętniak, wylew albo atak serca? Najwyższy czas, żeby zatelefonować do doktora Sharpa w Chicago. Tyle z tego wynikało. Zadzwonił z komórki. Dopiero dźwięk mechanicznego głosu nagranej informacji przypomniał mu, że jest niedziela, a więc nie uda mu się porozmawiać z doktorem Sharpem. Gabinet nie był czynny w weekendy. Monotonny głos zalecał wizytę w szpitalnym oddziale ratunkowym, jeśli objawy wydają się poważne. Objawy wydawały mu się cholernie poważne, ale z drugiej strony to przecież tylko ból głowy. Z czymś takim nie idzie się do szpitalnego oddziału ratunkowego. Zresztą - gdzie tu w okolicy znajdzie szpital? Nie był pewien, czy spojrzał na butelkę wody Pluton, ponieważ o niej pomyślał, czy może odwrotnie, pomyślał o niej, kiedy spojrzał. W każdym razie dotarło do niego, że wpatruje się w butelkę na biurku, myśląc przy tym: Dlaczego nie, do jasnej cholery? Podobno leczy ból głowy. Był pewien, że widział ból głowy na liście chorób z dumą wyliczonych wśród dolegliwości, z którymi woda Pluton potrafiła sobie poradzić. Na tych listach znajdowały się chyba wszystkie niedomagania i choroby dwudziestego wieku, a przecież marka nie zdobyłaby takiej reputacji, gdyby była zwyczajnym placebo. Woda Pluton musiała leczyć przynajmniej niektóre z chorób znajdujących się na tej liście. Podszedł do biurka, wyciągnął dłoń, ale zatrzymał ją kilkanaście centymetrów od butelki. Przekrzywił głowę i uważnie się przyglądał. Powierzchnia butelki połyskiwała teraz inaczej niż poprzednio. To wyglądało niemal jak... 110

Szron. Kurwa mać, prawdziwy szron! Butelka była oszroniona. Przesunął po niej kciukiem, doznając dokładnie takiego wrażenia, jakby w zimowy dzień przesuwał kciukiem po oszronionym oknie gdzieś w Chicago. Ta cholerna woda zrobiła się taka zimna, że butelkę pokrył najzwyklejszy szron! - Muszę to jakoś wyjaśnić - powiedział na głos. Jednakże nie mogło być mowy o wyjaśnieniu czegokolwiek, dopóki siedział zamknięty w pokoju, łykając kolejne tabletki excedrinu, jakby to były cukierki skittles. Dlaczego więc nie spróbować? Otworzył butelkę i pociągnął ostrożnie maty łyk. Niezła. Siarkowy smak zniknął, nasilił się za to słodkawy, jakby go zastępując. Pociągnął tym razem solidny łyk, którego smak kazał mu zdecydować się na kolejny, a potem jeszcze jeden. Woda wydała mu się teraz nektarem. Musiał się powstrzymywać, żeby nie wypić więcej. Kiedy odstawił butelkę, stwierdził, że wypił ponad połowę zawartości. Połowę butelki płynu, od którego w Chicago zbierało mu się na wymioty na samą myśl o skosztowaniu choćby najmniejszego łyczka. Smak i zapach były niewątpliwie o niebo lepsze, woda jednak nie przyniosła oczekiwanego rezultatu. Ból nadal dudnił mu w głowie. Szaleni motocykliści nie przestali krążyć, rycząc silnikami. No cóż, woda Pluton najwyraźniej nie zadziałała. To był głupi pomysł, on jednak uchwyciłby się nawet jeszcze głupszych rozwiązań, byle jakoś przeżyć ten dzień. Wrócił do łóżka, położył się na brzuchu i wsunął głowę pod poduszkę. Może faktycznie powinien się zgłosić do szpitala? Robił głupio, unikając lekarzy. Gdyby Claire była z nim, nie miałby wyboru. Już dawno siedzieliby w samochodzie, krążąc po wiejskich drogach w poszukiwaniu biało-niebieskiego znaku. Claire wszystkim się przejmowała. No i troszczyła się zawsze o niego. Ratowałaby go do końca. 111

Właściwie prawie do końca. Przeszła razem z nim przez wszystko, co zdarzyło się w Kalifornii, kiedy jednak wrócili do Chicago, jej determinacja wyraźnie zmalała, niewątpliwie wskutek podszeptów niektórych członków rodziny. Wtedy zaczęły się pytania, rozważania o przyszłości, powtarzanie, że oczywiście może zrezygnować z branży filmowej, tylko czym się wtedy zajmie... Potrzebował czasu, a Claire najwyraźniej nie miała go już dla niego. W każdym razie nie dość dużo... Oderwał myśli od Claire i - bardzo powoli - odsunął poduszkę na bok i podniósł głowę. Przekrzywił ją na bok, jakby przysłuchiwał się czemuś. - Łagodnieje - powiedział do siebie. Ból głowy rzeczywiście ustępował. Wciąż jeszcze trochę mu dokuczał, ale motocykliści wyraźnie odjeżdżali, wspinając się po drodze na wzgórza, by za nimi zniknąć.

14.

Z początku nie wierzył, a może po prostu nie chciał uwierzyć. Wyszedł na balkon i przez kwadrans siedział, obserwując wielki hol pod kopułą; tymczasem ból głowy był coraz słabszy, aż w końcu ustąpił. Nie, nie mógł tak po prostu zniknąć - pomyślał. - Po prostu przyzwyczaiłeś się do światła i tyle. Wyszedł więc na zewnątrz, spacerował wokół hotelu przez pół godziny w pełnym słońcu, czekając, aż ból się odezwie. Nie odezwał się. Woda Pluton zrobiła swoje - pomogła mu w zaskakująco szybkim tempie. Musiał się dowiedzieć, co takiego jest w tej wodzie. I dlaczego tak niewiarygodnie skuteczny lek zniknął z rynku w ostatnich latach? Może po jakimś czasie człowiek uodparniał się na jego działanie? A może miał jakieś niepożądane efekty uboczne? Na pewno był jakiś problem, inaczej lekarstwo, które potrafiło uśmierzyć tak potworną migrenę, przynosiłoby do dziś milionowe zyski. Zebranie informacji o wodzie Pluton będzie najważniejsze tego dnia; tak postanowił, wracając do hotelu. Czuł się wspaniale, w doskonałej formie i pełen energii. Zanim jednak rozpoczął poszukiwania, musiał zatelefonować do Alyssy Bradford. Dzwonił z balkonu, obserwując wycieczkę szkolną, która właśnie zwiedzała hotel. Jakiś mężczyzna z prowincjonalnym akcentem opowiadał dzieciakom historię budynku. Eric słyszał strzępki jego pogadanki: pierwszy hotel West Baden uległ zniszczeniu w pożarze i Lee Sinclair postanowił zastąpić go czymś wielkim i niesamowitym... gmach, który wyglądał tak jak teraz, po restauracji, zbudowano 113

w ciągu niespełna roku, a pamiętajmy, że nie było wtedy nowoczesnego sprzętu... gdyby położyć szkło z tej kopuły na ziemi, otrzymalibyśmy ścieżkę długości prawie pięciu kilometrów... Znalazł numer Alyssy i nacisnął przycisk z zieloną słuchawką. - I jak się panu tam podoba? Nie sądzi pan, że to naprawdę czarujące miejsce? - dopytywała się Alyssa. - Bez dwóch zdań - odparł. W tej chwili wolny od bólu głowy i niepokojących zwidów mógł to powiedzieć z pełnym przekonaniem, czując się naprawdę szczęśliwy, że odwiedził te okolice. - Przed wyjazdem oglądałem zdjęcia, ale widok na miejscu dosłownie zapiera dech. Hotel wydaje się nie z tego świata, jakby tu nie pasował. - Bo nie pasuje. Taka budowla powinna zostać wzniesiona w Austrii, a nie w Indianie. Czy udało się panu już coś ustalić na temat mojego teścia? - Tylko tyle, że są pewne niejasności dotyczące jego wieku odparł Eric. - Czy to możliwe, żeby pani teść miał sto szesnaście lat? - Co takiego? - zdziwiła się i wybuchnęła śmiechem. - Nie, oczywiście, że to niemożliwe. Skąd panu przyszło do głowy takie pytanie? Opowiedział jej o swojej pierwszej wizycie w miasteczku, właściwie tylko o tym, co się wiązało z jego poszukiwaniami. Nie było powodu, żeby jej mówić o znikającym pociągu i dźwięku skrzypiec, które grały w jego głowie. Musiał dbać o reputację profesjonalisty. Nie chciałby stracić w przyszłości zleceń na filmy ze ślubów, gdyby rozniosła się plotka, że oszalał. - Campbell Bradford to niezbyt częste nazwisko - stwierdziła. Ten drugi musi być spokrewniony z moim teściem. - Tak właśnie pomyślałem, ale mój informator zapewnia, że Campbell, którego historię bada, uciekł od rodziny w 1929 roku. Zostawił syna imieniem William, ale William całe życie spędził w 114

tym miasteczku i tutaj także umarł. - Sama nie wiem, co mam o tym myśleć - wyznała Alyssa. - W każdym razie na pewno nie może to być mój teść. Za duża różnica wieku. - Otóż to. Teść mógłby być synem tego drugiego potomka, który urodził mu się po wyjeździe stąd, ale... - Mój teść dorastał w tym miasteczku - przerwała mu. - Tego jestem pewna. - Tak przy okazji, możliwe, że znalazłem pani kuzyna, ale raczej nie jest to człowiek, którego chcieliby państwo gościć podczas zjazdów rodzinnych. Opowiedział jej o Josiahu i bójce z Kellenem Cage'em. - Mam nadzieję, że nie jesteśmy z nim w żaden sposób spokrewnieni. Gdyby jednak się okazało, że to jakiś daleki kuzyn, proszę nie wspominać o nim w filmie. - O to może pani być spokojna. Nie zamierzam zapraszać go przed kamerę. - Poświęcił pan już trochę czasu tej butelce? - zapytała Alyssa. - Nie rozumiem. - No wie pan, czy już pan się czegoś na jej temat dowiedział. - Jeszcze nie. Pewnie, że poświęcił jej już trochę czasu. Ale na pewno nie chciał się dzielić zebranymi przy tej okazji doświadczeniami. - Miałem wrażenie, że pani teść się zdenerwował, kiedy mu ją pokazałem. Na chwilę zaległa cisza. - W szpitalu mówili nam, że od poniedziałku nie odezwał się ani słowem - przerwała milczenie. - Nie porozumiewa się już z rodziną i lekarze twierdzą, że raczej już nie będzie w stanie z nami rozmawiać. Jest już bardzo blisko końca. Umysł już odszedł, tylko 115

ciało jeszcze się tutaj trzyma. - A do mnie się odezwał. Nawet pokazał trochę swoistego poczucia humoru, tego, o którym pani wspominała. Próbował stroić sobie ze mnie żarty. Kiedy wypowiadał te słowa, poczuł, jak ogarnia go chłód. - Żarty? To aż niewiarygodne! Ma pan to nagrane? - Tak - powiedział. Spróbował powiedzieć. - Nie słyszałam? - Mówiłem, że tak, mam to nagrane. - To będzie dla nas wyjątkowe nagranie. Po prostu nie mogę w to uwierzyć. W czwartek wieczorem? Przecież to trzy dni po tym, jak przestał mówić. - Przykro mi z powodu stanu jego zdrowia. Chciałbym jeszcze porozmawiać, ale muszę kończyć. Mam... Jeden z moich informatorów dzwoni. Będę musiał... - Oczywiście, niech pan odbierze telefon. Życzę powodzenia w pracy. - Będę robił, co w mojej mocy - odparł i rozłączył się. Na dole przewodnik nadal coś ględził. Dzieciaki wyglądały na jakieś szesnaście lat, były więc w wieku, kiedy się jest znudzonym właściwie zawsze. Mimo to stały spokojnie, rozglądając się dookoła z niemym zachwytem. Eric rozumiał dlaczego. Hotel był miejscem, które potrafiło przykuć uwagę na długo. Wstał, powoli przeszedł do pokoju i wyjął z torby kamerę. Włożył do niej świeżą płytę DVD z poprzedniego dnia, zanim wyruszył na zdjęcia. Wtedy właśnie zmienił płytkę, na której zapisał wizytę u Campbella Bradforda. Teraz zastąpił nagranie z West Baden dyskiem ze szpitala. Wziął głęboki oddech i podniósł wzrok na sufit. - On mówił i wszystko się zapisało na tej płycie - powiedział do siebie. - Musiało się zapisać i na pewno tam jest. 116

Nacisnął PLAY. Campbell Bradford leżał w szpitalnym łóżku. Jego twarz wyglądała tak, jak zapamiętał ją Eric - była wynędzniała, zmęczona i blada. W oczach nie miał jeszcze tych iskierek, ale one przecież pojawiły się później. Eric przekręcił potencjometr głośności. Usłyszał własny głos. Będzie pan ze mną rozmawiał? Na ekranie Campbell Bradford mrugnął powiekami i odetchnął z sykiem. Będzie więc pan ze mną rozmawiał? To właśnie w tym momencie odpowiedział. Tak, na pewno w tym momencie. Po zadaniu pytania Eric spojrzał przez wizjer, a starzec pierwszy raz się odezwał. Na filmie nic się jednak nie zdarzyło. Campbell Bradford milczał. W porządku, może coś źle zapamiętał. Może mówił chwilę dłużej, zanim staruszek postanowił spłatać mu figla. Znów usłyszał siebie. Doskonałe. Od czego chciałby pan zacząć? Co chce pan mi powiedzieć? Jasna cholera! Przecież to była reakcja na zgodę Bradforda. Musiała być. Tymczasem na ekranie starzec nie odezwał się ani słowem. Nie uniósł głowy. Nawet nie poruszył wargami. Mogę zapytać o coś nie na temat? Cisza. Żadnej reakcji Bradforda. Czy będzie pan mówił do mnie tylko wtedy, kiedy patrzę na pana przez obiektyw kamery? Eric doskonale pamiętał uśmiech, który pojawił się na twarzy starca w tym momencie. Na podglądzie jednak usta Campbella Bradforda nawet nie drgnęły. To raczej szelmowskie poczucie humoru. 117

- Nie, nie, nie! - powiedział Eric do siebie. - Przecież on mówił. Rozmawiał ze mną! Nie rozmawiał. Nie odezwał się nawet słowem. Ba, nie poruszył się nawet. Tylko Eric ciągle coś paplał poza kadrem, prowadząc rozmowę z nikim. Brzmiało tak jak... jak bredzenie szaleńca. - Nie oszalałem - powiedział na głos. - Nie jestem wariatem. Odzywałeś się do mnie, starcze. Rozmawiałeś ze mną! Jestem pewien i nie mam pojęcia, dlaczego to cholerne gówno nie zarejestrowało twoich słów! Ostatnie słowa niemal wykrzyczał przez zaciśnięte zęby. Podniósł się z kamerą w dłoniach, z oczami wciąż wbitymi w wyświetlacz. Zobaczył samego siebie z zieloną butelką w dłoni. Właśnie w tym momencie Campbell Bradford zrobił zatroskaną minę. Właśnie wtedy złapał Erica za rękę i zaczął mówić o rzece. Więc o co? No cóż, była bardzo zimna, kiedy jej dotknąłem, a przecież... Głos Erica się urwał. Doskonale pamiętał, że właśnie wtedy Campbell Bradford mu przerwał. Tu jednak nie było tego widać. Obserwując nagranie, można było dojść do wniosku, że Eric sam urywa w pół słowa. Mężczyzna w szpitalnym łóżku nie poruszył się ani nie odezwał. Więc o co? O czym pan mówi? - Mówił o rzece - wyszeptał Eric. - Zimnej rzece. Na filmie jednak odzywał się tylko Eric. Reagując - według zapisu z kamery - na kompletną ciszę. Co było takie zimne? O jakiej rzece pan mówi? Jaka rzeka? Nie rozumiem, o czym pan mówi. Bardzo mi przykro, panie Bradford. Nie powinienem był przynosić tu tej butelki. 118

Panie Bradford, miałem nadzieją dowiedzieć się czegoś o pańskim życiu, skoro jednak nie chce pan mówić o West Baden i o dzieciństwie, nic nie szkodzi. Porozmawiajmy o pańskiej karierze. Albo o dzieciach. Tylko głos Erica. Campbell Bradford nawet nie szepnął. Ani razu. Nagranie się skończyło. Eric stał na środku pokoju hotelowego z kamerą w ręku, gapiąc się w niebieski wyświetlacz. Zwariowałeś - szepnął głos w umyśle Erica. - Tracisz rozum. Naprawdę. Popadasz w obłęd. W dosłownym tego słowa znaczeniu. Widzisz rzeczy, których nie ma. Ale to nie wszystko, kolego. Przeprowadziłeś rozmowę, której nie było. A coś takiego może się przytrafić tylko... - Nie wymyśliłem sobie tego - powiedział Eric na głos. - Nie wymyśliłem ani jednego słowa. Wszystko to wydarzyło się naprawdę i nie mam pojęcia, dlaczego to gówno nie chce tego pokazać. Przeskoczył do początku nagrania, żeby je odtworzyć ponownie. Zobaczył dokładnie to samo, co poprzednio. Tylko tym razem jego serce dudniło jak młotem. - To jakieś jaja - szepnął. - Pamiętam, co się działo. Kamera była włączona. Dlaczego więc tego nie nagrała? Dlaczego? Jakim prawem to gówno mogło się zbuntować? Obraz na monitorze wyglądał jak poprzednio. Znów słychać było tylko głos Erica. - Pierdolony rzęch! - syknął do kamery. - To twoja wina! Wszystko przez ciebie! Nie było innego wytłumaczenia. To musiała być wina kamery. Ale przecież kamera nie była zepsuta. No właśnie, to co z nią było nie tak? Coś musiało być. Bo przecież Eric wiedział, że odbył rozmowę z Campbellem Bradfordem. Był tego tak samo pewien jak własnego nazwiska. Wczoraj wieczorem widział pociąg i wirujące 119

liście, a przecież ani jedno, ani drugie się nie nagrało. Płynął z tego tylko jeden wniosek: ta kamera jest złośliwa. Kpi z niego. Jest wcielonym złem... Podniósł dłoń z kamerą i z całej siły uderzył nią o krawędź biurka. Znowu podniósł i znowu uderzył. Podniósł i uderzył. Przestał dopiero wtedy, kiedy obudowa kamery roztrzaskała się całkiem, a dywan pokrył kawałkami plastiku. Wtedy cisnął kamerą o ziemię i kopnął ją z całej siły. Urządzenie pomknęło po podłodze, gubiąc po drodze zniszczone części. - Masz za swoje - powiedział Eric cicho, opadł na łóżko i skrył twarz w dłoniach. Jego plecy unosiły się i opadały w rytm głębokich, pełnych strachu oddechów.

CZĘŚĆ DRUGA NOCNE POCIĄGI

15.

Kiedy Josiah w piątek wieczorem dotarł do domu, w lodówce znalazł jedenaście puszek piwa Keystone Ice. Wypił dziewięć, zanim zasnął w ciszy tuż przed świtem. Sen zmorzył go na werandzie. Pamiętał, że chwilę wcześniej poczuł, jak zrywa się wiatr i przyszło mu do głowy, że powinien wejść do środka, ale sen pod wpływem alkoholu dopadł go i trzymał silnymi rękami. Potem przyszły sny. Najpierw był w jakimś mieście otoczony wysokimi budynkami, na ulicy, której nie znał. Wszystko było piaskowoszare, jak na starej fotografii, a zza betonowych ścian wiał wiatr, sypiąc mu w twarz betonowym pyłem. Kurz szczypał go w oczy, odwrócił się więc, a wtedy zobaczył, że stojące wzdłuż ulicy samochody z wyjątkiem ostatniego to stare limuzyny z przednimi reflektorami wielkości talerzy i stopniami wzdłuż drzwi. Na chodnikach nie było przechodniów, w każdym razie on nikogo nie zauważył; mimo to miał wrażenie, że ulica tętni życiem. Częściowo przynajmniej wywoływało to poczucie głośne, jakby niecierpliwe buczenie. W tej samej chwili usłyszał gwizd i domyślił się, że gdzieś w pobliżu przejeżdża pociąg. Odwrócił się w kierunku, skąd wiał wiatr. Po chodniku sunął ku niemu pociąg. Odskoczył do tyłu. Tuż przed nosem przemknęła mu lokomotywa, wzniecając chmurę kurzu i gryzącego w oczy piasku. Poruszane pędem powietrza ubranie trzepotało wokół jego ciała. Wielkie metalowe koła obracały się bezpośrednio po chodniku, bez żadnych szyn, miażdżąc kruchą betonową powierzchnię. Josiah zrozumiał, skąd bierze się pył. 123

Podniósł dłonie, żeby zasłonie twarz. Wtedy usłyszał, że pociąg zwalnia. Wagony, które wcześniej się zlewały, pędząc przed siebie, zaczęły nabierać kształtów, pokazując żłobione blaszane drzwi żelazne i bufory, które wyglądały jak zaciśnięta stalowa pięść. Wszystko to było brudnoszare. Nic w tym świecie nie miało kolorów. Odwrócił się w lewo, by ocenić, ile wagonów ciągnie się jeszcze w tym olbrzymim wężu, i dostrzegł czerwoną plamę na białym tle. Czerwień miała kształt diabła z zadartym ogonem i widłami w ręku, nad którym biegł napis „Pluton” - wszystko na śnieżnobiałej ścianie wagonu kolejowego. Biały wagon się zbliżył. Wtedy Josiah dostrzegł w nim mężczyznę zwieszającego się z otwartych drzwi tylko na jednej ręce. Drugą machał. Machał do niego. Josiah nie widział wcześniej jego twarzy, mimo to miał poczucie, że go zna. I to bardzo dobrze. Pociąg toczył się teraz bardzo powoli. Josiah podszedł bliżej, kiedy wagon z reklamą wody Pluton przejeżdżał koło niego. Mężczyzna widoczny w drzwiach miał na sobie pomięty brązowy garnitur. Postrzępione mankiety spodni łopotały na wietrze nad zniszczonymi butami. Na głowę włożył melonik, spod którego wystawały gęste, ciemne włosy. Uśmiechnął się do Josiaha, po czym para wydobyła z gwizdka jeszcze jeden przeraźliwy dźwięk i pociąg się zatrzymał. - Czas wsiadać - powiedział mężczyzna. Zwisał teraz z drzwi wagonu tuż nad Josiahem, tak blisko, że ten mógł go dotknąć. Josiah się zdziwił; nie rozumiał, o co mu chodzi. - Czas wsiadać - powtórzył mężczyzna, zdjął melonik i machnął nim w stronę lokomotywy. - Nie będziemy tu stali w nieskończoność. Lepiej się pośpiesz. Josiah zapytał, dokąd miałby jechać. - Na południe - odpowiedział mężczyzna. - Do domu. Josiah przyznał, że nie miałby nic przeciwko podróży do domu, 124

ale przecież nie wie, co to za pociąg. Skąd ma wiedzieć, czy zawiezie go do domu? Jego dom znajduje się we French Lick w stanie Indiana. - To Monon. Linie kolejowe z Indiany - zapewnił go mężczyzna. - Jak moglibyśmy nie jechać do French Lick? Przystajemy też w West Baden. Trzeba wsiadać. Josiah odparł, że jeśli dobrze pamięta, linie Monon nie odprawiły ani jednego wagonu od ponad czterdziestu lat. Usłyszawszy to, mężczyzna się uśmiechnął i wsadził kapelusz na głowę. Rozległ się gwizdek. - To całkiem możliwe. Ale jakoś przecież trzeba się dostać do domu. A ja nie znam innego sposobu. Powiedziawszy to, podniósł się i wszedł do wagonu. Josiah usłyszał chlupot, spojrzał w dół i dostrzegł, że mężczyzna stoi w wodzie, a zniszczone buty i postrzępione mankiety są mokre. - Trzeba już wsiadać - ponaglał mężczyzna. Kiedy pociąg ruszył, woda z wagonu chlapnęła na chodnik. - Przecież mówiłem, że nie będziemy tu stali w nieskończoność. Josiah zapytał, czy mężczyzna jest pewien, że pociąg jedzie w jego rodzinne strony. - Oczywiście - zapewnił mężczyzna. - Jedziemy do domu, żeby wziąć, co ci się należy, Josiahu. Pociąg jechał coraz szybciej. Josiah zaczął iść w kierunku jazdy, coraz szybciej, marsz zamienił się w trucht, a potem i to nie wystarczyło - Josiah musiał biec z całych sił, z trudem łapiąc powietrze; podbiegł jednak zbyt blisko do wagonów i uderzył go pęd powietrza. Potknął się, sen się skończył, a w jego miejsce pojawił się kolejny. Tym razem śniło mu się pole. Łan złotej pszenicy pokrytej czerwienią zachodzącego słońca i uginającej się pod silnym wiatrem. Na przeciwległym końcu rzucały cienie rzędy drzew, powyżej których 125

wzbijała się w niebo potężna błyszcząca kopuła hotelu West Baden Springs. Josiah niebawem miał się tam stawić w pracy i wiedział, że musi się pośpieszyć, bo pole jest naprawdę wielkie, a wiatr wieje mu w twarz. Pochylił się, prąc do przodu, ale słońce zsuwało się z nieba bardzo szybko, a na niebo wspinał się księżyc, także bardzo szybko. Zapanowała gęsta ciemność, tylko kopuła hotelu połyskiwała w świetle księżyca. Wiatr zrobił się zimny, bardzo zimny, a Josiah nigdzie nie dotarł: nadal był przed nim tak samo wielki łan pszenicy. Mimo ciemności widział mężczyznę stojącego przy linii drzew. Był to ten sam człowiek, który wcześniej jechał pociągiem. Stał w meloniku na głowie i z rękami w kieszeniach spodni. Kręcił głową z dezaprobatą, najwyraźniej niezadowolony właśnie z Josiaha. Drugi sen rozpłynął się pod wpływem ciepła, nieprzyjemnego czarnego ciepła, które w końcu go obudziło. Wtedy stwierdził, że słońce stoi już wysoko, a gorące promienie odbite od maski samochodu świecą mu prosto w twarz. Podniósł się, stękając, zatoczył do przodu i oparł dłonie o poręcz werandy. Poczuł kawałki łuszczącej się ze starości farby. Dopiero kiedy jego oczy przyzwyczaiły się do oślepiającego blasku, Josiah przypomniał sobie ostatni wieczór: białego nieogolonego faceta i czarnego gnojka z błyskawicznym lewym prostym. Pomacał oko opuszkami palców, po opuchliźnie domyślając się, jak wygląda. Poczuł znów przypływ złości, która wczoraj utuliła go do snu. Piwo zostawiło niesmak w ustach, ale żołądek mu nie dokuczał i umysł miał jasny. Czuł się całkiem dobrze. Jak to możliwe, do cholery? Podbito mu oko, potem nieźle się napił, jeszcze potem przespał na plastikowym stołku na werandzie, ale mimo to czuł się świetnie. Miał końskie zdrowie. 126

Zadzwonił telefon. Wszedł do środka, wziął aparat ze stołu i odebrał połączenie. W słuchawce usłyszał głos Danny'ego. - Josiah? Gdzie, do cholery, zniknąłeś wczoraj? - Nie czułem się dobrze. Musiałem się trochę przespać. - Gówno prawda. Słyszałem, że byłeś w barze Pod Kogutem i dostałeś w ryja od jakiegoś... - Nieważne - przerwał mu Josiah. - Skończyłeś już piać na temat tych swoich dwóch i pół tysiąca? - Tu cię boli! Że miałem trochę szczęścia? Jesteś obszczymurem, Josiah. - Nie o to mi wczoraj szło. Ale pytam, czy nadal czujesz się wielki z tego powodu. - Czuję się szczęśliwy i tyle. Wczoraj trochę się skułem, przepiłem osiemset dolarów, ale zostało mi jeszcze ponad półtora tysiąca. To nieźle, jak na jedną noc. - Nieźle, to prawda. Ale czy to wystarczy? Więcej ci nie potrzeba? - O co ci chodzi? Josiah się odwrócił i wyjrzał przez okno, prosto w pełen słońca dzień. - Nadszedł czas, żebyśmy zarobili prawdziwe pieniądze, Danny. Najwyższy czas.

16.

Godzinę po obejrzeniu nagrania ze szpitala Eric wciąż gapił się w resztki, które pozostały z jego kamery, próbując zrozumieć, co się, do cholery, dzieje; z rozmyślań wyrwał go dzwonek telefonu. To była Claire. A przecież powiedział jej, że nie będzie dostępny przez kilka tygodni. Trzymał telefon w dłoni, ale nie odebrał. Nie mógł z nią teraz rozmawiać, nie w takim stanie. Gdy dzwonek umilkł, Eric sprawdził pocztę głosową. Na dźwięk jej głosu coś w nim pękło. Przygarbił się i zamknął oczy. „Wiem, że jesteś w Indianie, ale chciałam sprawdzić, co u ciebie. Myślę o tobie... Zadzwoń, jeśli chcesz. Jeśli nie, rozumiem. Ale chciałabym usłyszeć, że wszystko u ciebie w porządku”. Jeszcze tydzień temu od razu by się najeżył. Sprawdzić, co u niego? Dlaczego niby miałoby ją to interesować? Tylko dlatego, że jej tu nie ma, coś ze mną miałoby być nie tak? Dzisiaj jednak, siedząc na podłodze hotelowego pokoju pośród kawałków roztrzaskanej kamery, nie znalazł siły na taką buńczuczną reakcję. Zamiast się oburzyć, oddzwonił. Odebrała po pierwszym dzwonku. - Cześć - powiedział. - Cześć. Odebrałeś moją wiadomość? - Tak. Cisza. - Nie chciałam cię niepokoić. Ale nawet mi nie powiedziałeś, dokąd jedziesz ani kiedy zamierzasz wrócić... 128

- Racja. Powinienem był powiedzieć ci więcej. Przepraszam. Przez chwilę milczała, jakby zaskoczona jego słowami. Bo też pewnie była zaskoczona. - Wszystko w porządku? - zapytała w końcu. - Wydajesz się nie w formie. - Od jakiegoś czasu... Widzisz, Claire, ja mam przywidzenia. - Chcesz powiedzieć, że widzisz... - Tak - wpadł jej w słowo, czując, jak coś ściska mu gardło. Widzę rzeczy, których nie ma. Zapadło milczenie, w czasie którego starał się przygotować na odparcie kpiny czy szyderstwa, którymi teraz po prostu musiała go uraczyć. Zamiast złośliwości usłyszał jednak odgłos zamykanych drzwi, szczęk klamki, a potem metaliczny brzęk, który natychmiast rozpoznał: wrzucała kluczyki do porcelanowej misy, która stała na stoliku przy drzwiach. Czyli wychodziła z domu, ale postanowiła wrócić. - Opowiedz mi o tym - poprosiła. Mówił przez jakieś dwadzieścia minut, podając jej więcej szczegółów, niż początkowo zamierzał, opisując oczy umierającego starca, cytując co do słowa wszystko, co Campbell Bradford powiedział o zimnej rzece, opisując przejazd pociągu z detalami takimi, jak drżenie żwiru pod stopami oraz wściekła chmura wydobywająca się z komina lokomotywy. Słuchała go bardzo uważnie. - Wiem, co mi zaraz powiesz - zastrzegł się, kiedy skończył mówić o człowieku wychylającym się z wagonu kolejowego. - Ale to nie wódka i nie tabletki, i nie... - Ależ ja to wiem. Zatkało go. - Co takiego? 129

- Wiem, że to nie wódka ani nie żadne prochy - wyjaśniła. Przecież podobne rzeczy już ci się przytrafiały. Miałeś już wcześniej wizje. - Ale nie takie - zaoponował. - Pewnie masz na myśli tę historię w górach, ale... - Owszem, ją też. Ale były przecież inne. Pamiętasz samochód? Infiniti? To go powstrzymało. Jasna cholera, jak mógł zapomnieć o historii z samochodem? Może nie pamiętał, bo nie chciał pamiętać? Jeszcze w Kalifornii, kiedy między nimi wszystko było w najlepszym porządku, a on dostawał coraz to nowe oferty pracy, szukali samochodu dla Claire. Przyszli do salonu na jazdę próbną czerwonego infiniti coupe G35, które bardzo jej się podobało. Okazało się jednak, że samochód jest nowiusieńki, a Claire nie chciała wydawać tak dużo pieniędzy. Eric jednak, czując się pewnie, odgrywał chojraka i upierał się, że cena nie gra roli. Odbyli więc jazdę próbną, oni dwoje i sprzedawca z pulchnymi kobiecymi dłońmi, który ledwo wcisnął się do tyłu i bez przerwy paplał o zaletach auta - najwyraźniej ich lista nie miała końca: nawigacja, klimatyzacja, podgrzewane fotele, inteligentne systemy, działanie uspokajające i specjalna ręka, która wysuwała się spod fotela i pudrowała jajka na życzenie albo robiła pedicure. Jego piskliwe zachęty kierowane były głównie do Erica, ale to jednak Claire prowadziła i to ona miała podjąć decyzję. Eric oparł się wygodnie na siedzeniu i zamknął na chwilę oczy. Mógłby przysiąc, nawet wiele godzin później, że usłyszał szczęk metalu. Wierzył w to całą duszą. Usłyszał odgłos zgniatanego metalu, przejmujący zgrzyt ocierających się o siebie blach, który dobywa się z maszyn złomujących samochody - albo podczas wypadków. Natychmiast otworzył oczy i zobaczył popękaną jak pajęcza sieć przednią szybę. Odwrócił się w lewo - po twarzy Claire spływały 130

czerwone strużki krwi, przecinały jej czoło i usta, a potem spływały na brodę i szyję; jej głowa zwisała w bezruchu przechylona w prawo. Krzyknął przerażony, a może zajęczał. Claire nacisnęła hamulec i odwróciła się do niego. Nawet facet z tyłu w końcu przestał nawijać. Eric zamrugał oczami. Droga wokół znów stała się wyraźna, a on się przekonał, że nic się nie stało: samochód jest nietknięty, przednia szyba cała, a po gładkiej opalonej twarzy Claire nie spływa krew. Na poczekaniu wymyślił jakieś wytłumaczenie, coś o nagłym skurczu żołądka, które usatysfakcjonowało sprzedawcę. Ale nie Claire. Kiedy wrócili do salonu i wysiedli z auta, wzięła go na bok, żeby zapytać, o co chodziło. Powiedział jej tylko, by nawet nie myślała o kupnie tego samochodu. Nie był zdolny wydusić z siebie ani słowa więcej. Nie mógł jej przecież opisać, jak w tym niepowtarzalnym momencie wyglądała jej twarz. Pięć dni później wpadła do kuchni z egzemplarzem „Timesa” w ręku; akurat pił kawę. Rzuciła gazetę na stół, wskazując tekst, w którym donoszono, że córka pewnego dyrektora z branży muzycznej owinęła się wokół latarni, jadąc około stu siedemdziesięciu kilometrów na godzinę nowiutkim infiniti G35. Samochód był czerwony i został właśnie kupiony w salonie Killion Infiniti - tym samym, który odwiedzili wtedy we dwoje. Eric powiedział jej to, co i tak już wiedziała. Potem próbował ją przekonać, że przecież mógł to być inny egzemplarz auta. - Zapomniałem o tym - wyznał ze słuchawką przy uchu. - Ale nawet historia infiniti, uwierz mi, Claire, nie może się równać z tym, czego doświadczyłem ostatnio. Rozmowa z tym starcem, potem pociąg... Wszystko było takie prawdziwe... Naprawdę to słyszałem i widziałem. - Ale w przeszłości także miałeś zdolności parapsychologiczne... 131

- Przestań, proszę. Wiesz, że nienawidzę tego słowa! - Dobrze. A zatem w przeszłości też zdarzały ci się dziwne wizje. Tak lepiej? One także wydawały ci się realne. Potrafiłeś powiązać pewne miejsca i przedmioty z tym, co się wydarzyło albo miało wydarzyć. Dlaczego twierdzisz, że tym razem chodzi o coś innego? - To jest bardziej intensywne... - Twoje poprzednie doświadczenia zawsze wywoływane były jakimś czynnikiem zewnętrznym - powiedziała. - Napiłeś się tej wody, Ericu. A więc wprowadziłeś ją do organizmu. - Myślisz, że to sprawiła woda? - Oczywiście. Nie wydaje ci się, że to wszystko jest właśnie reakcją na tę wodę? Prawdę mówiąc, podejrzewałem, że to kamera od twojego tatusia. Dlatego ją rozwaliłem na amen. Jak ci się podoba taka logiczna reakcja? - Nie miałem czasu, żeby się nad tym zastanowić - powiedział głośno. - Ale na spotkanie z tym starszym panem wybrałem się do szpitala kilka dni po tym, jak spróbowałem wody. Żaden lek ani narkotyk nie utrzymuje się w organizmie aż tak długo. - To nie żaden lek ani narkotyk. To ty, Ericu. - Jak to? - Ty się z tą wodą kontaktujesz bezpośrednio, podobnie jak w przeszłości z innymi rzeczami. Samochód, stary obóz indiański w górach i kilka innych. Nie jestem zaskoczona, że tym razem doznania są silniejsze, bardziej intensywne. Tamto tylko oglądałeś, rozumiesz? Tym razem jest to w tobie. Połknąłeś to. Rozmawiali jeszcze kilka minut. To zdumiewające, ale znacznie lepiej się czuł, kiedy w końcu odłożył słuchawkę. Claire nie tylko uwierzyła w opowieść o tym, co się wydarzyło w ostatnich dniach, 132

ale też przypomniała mu historię, o której zapomniał, a która dawała mu nadzieję, że nie do końca zwariował. Był przy zdrowych zmysłach. Co za ulga! Poczuł delikatne ukłucie wstydu na myśl o tym, że tak od razu o wszystkim jej opowiedział. Ale ona go wysłuchała. Ostatnio był wobec niej raczej chłodny; kiedy jednak potrzebował zrozumienia, zwracał się przede wszystkim do niej, a ona nigdy nie usiłowała się na nim odegrać. Pomyślał, że była to najdłuższa rozmowa, jaką odbyli od chwili rozstania. Pierwsza długa rozmowa, podczas której nie wdawali się w spory, on nie krzyczał, a ona nie płakała. Znów rozmawiali jak przyjaciele. Całkiem jak mąż i żona. To oczywiście wiele nie zmieniało. Ale Claire znalazła dla niego czas, gdy jej potrzebował. A to nie było mało. Z całą pewnością nie było to mało! Zawsze była obok, kiedy jej potrzebował - to cała Claire. Zawsze i na zawsze - taka była Claire. Dopóki nie wrócili do Chicago, dopóki nie stracił pracy i widoków na przyszłość. Gdzie była wtedy? Była w twoim domu! A ty wyszedłeś i nie wróciłeś. Ona nadal tam jest. Ona jest wciąż w domu, to ty odszedłeś... Do diabła z tym! Jeden telefon nie odnowi związku, dobrze jednak było porozmawiać z kimś, kto człowieka rozumie. Czuł się teraz znacznie lepiej. Był poruszony, ale mu trochę ulżyło. Porównał to w myślach z dolegliwościami żołądkowymi: kiedy ustąpią, człowiek jest zadowolony, że ma je za sobą, choć nadal odczuwa ich skutki. Hipoteza z wodą nie była pozbawiona sensu. Pozwalała jakoś wyjaśnić to, co jeszcze godzinę temu wydawało się kompletnie nielogiczne. I przerażało. Może więc pora zrobić coś tego dnia? W każdym razie na pewno nie musiał dłużej siedzieć w tym pokoju i wątpić we własną poczytalność. 133

Miał kilka spraw do wyjaśnienia, przede wszystkim związanych z wodą Pluton. Ból głowy na razie mu nie dokuczał, mógł więc wziąć się do pracy. Szkoda tylko, że nie miał kamery, żeby tę pracę wykonać. Ale mimo wszystko sprawił mu satysfakcję widok tej cholernej kamery, gdy się rozwalała po uderzeniach w blat biurka; zapłaciła za cały jego ból i strach. Tak, dobrze było na to popatrzeć. Zastanawiał się przez chwilę, jak Claire przyjęłaby takie wyznanie. Coś mu podpowiadało, że nie byłaby zaskoczona. Firma Pluton mieściła się w długim budynku z cegły w kolorze masła. Na zewnątrz stały dwa stare olbrzymie zbiorniki, a w ścianie połyskiwały rzędy okien, z których każde miało po jakieś czterdzieści szklanych tafli. Niektóre otwarto, żeby wpuścić do środka świeże powietrze. Wszedłszy do środka, Eric wspiął się po schodach i na górze znalazł pomieszczenia biurowe. Wyjaśnił ładnej brązowowłosej kobiecie za jednym z biurek, o co mu chodzi. - Rozumiem, że chce pan porozmawiać o historii firmy? Najlepiej udać się do hotelu - poradziła. - To prawda, interesuje mnie historia firmy, ale chcę się też dowiedzieć czegoś o wodzie. Jaki jest jej skład i jakie ma działanie. - Jakie ma działanie? - spytała zdziwiona. - Oglądałem stare materiały reklamowe, według których woda Pluton potrafi zdziałać cuda. - Jest tylko jedna rzecz, którą ta woda potrafi zdziałać... - odparła, po czym zawiesiła głos, czekając na reakcję. Nie doczekała się i pochylona lekko do przodu dokończyła myśl: - Wysyła do kibla, proszę pana. Woda Pluton jest środkiem przeczyszczającym. Uśmiechnął się. 134

- To rozumiem, próbuję jednak dowiedzieć się czegoś o legendach z nią związanych, chciałbym poznać opinię tutejszych mieszkańców. - My panu w tym nie pomożemy. Jedyne, co nas łączy z dawną firmą, to nazwa. Nie produkujemy już wody. - Tak? A co produkujecie? - Środki czyszczące marki Clorox - wyjaśniła, po czym z uśmiechem dodała: - Mamy więc chyba jeszcze coś wspólnego: czystość i przeczyszczenie. Chwyta pan? Dawny produkt firmy czyścił ludziom... - Rozumiem, rozumiem - przerwał. - Dziękuję za informacje. W dalszej części pomieszczenia siedziała za biurkiem starsza kobieta, która uważnie przysłuchiwała się ich rozmowie, zerkając na Erica przez okulary z dwuogniskowymi szkłami. Teraz włączyła do rozmowy: - Jeśli jest pan ciekaw opinii tutejszych mieszkańców, powinien się pan skontaktować z Anne McKinney. Zatrzymał się w drzwiach. - Czy ta pani jest historykiem? - Nie, nie. Mieszka w miasteczku i ma dobrze po osiemdziesiątce, ale jej głowa funkcjonuje lepiej niż u wszystkich, a pamięta więcej, niż ktokolwiek. Jej ojciec pracował w fabryce Plutona. Anne zna odpowiedzi na wszystkie pytania, które pan jej zada; odpowie też na kilka innych, które panu nawet nie przyjdą do głowy. - To brzmi zachęcająco. Gdzie mogę znaleźć tę panią? - Proszę jechać Larry Bird Boulevard - to ulica, przy której mieści się nasza firma - cały czas pod górę, dopóki nie wyjedzie pan z miasta. Zauważy pan jej dom: jest ładny, piętrowy, ma niebieską elewację i dużą werandę. Kilka wiatraków na podwórzu i dzwonki wiatrowe na całej werandzie ułatwią panu rozpoznanie. Oprócz 135

dzwonków ma tam niezliczone termometry i barometry. Na pewno nie pomyli pan tego miejsca z żadnym innym. Zdziwiony Eric uniósł brwi. - Stara Anne obserwuje burze - dorzuciła kobieta. - Rozumiem. Sądzi pani, że mogę ją odwiedzić niezapowiedziany? Chyba powinienem wcześniej zatelefonować? - Myślę, że nie będzie miała nic przeciwko niezapowiedzianej wizycie. Jeśli jednak nie chce pan niepokoić jej w domu, proszę się wybrać do hotelu West Baden Springs koło czternastej. O tej porze wpada tam codziennie na drinka. - Na drinka? Jeśli dobrze usłyszałem, ta pani ma ponad osiemdziesiąt lat. - Dobrze pan usłyszał - odparła siwowłosa kobieta z uśmiechem.

17.

W południe barometr wskazywał 30,20, nieznacznie więcej niż rano. Temperatura dwadzieścia siedem i dwa; Anne nie sądziła jednak, że dziś słupek rtęci może się wspiąć tak wysoko jak wczoraj, a to z powodu lekkiego wiatru i warstwy chmur nadciągających z południowego zachodu. Wąskich białych chmur. A więc to jeszcze nie burza. Poranek spędziła, piorąc. Zwykle nie zabierała się za pranie od rana, bo pralka i suszarka stały w piwnicy, a pokonywanie wąskich drewnianych schodów sprawiało jej już pewne kłopoty. Oczywiście wciąż potrafiła po nich zejść, tylko trochę wolniej niż kiedyś. To samo dotyczyło wielu innych rzeczy. Wszystko robiła trochę wolniej. O jedenastej pranie było skończone. Nalała sobie trochę mrożonej herbaty i wyszła na ganek z gazetą. Prenumerowała „New York Timesa” od tak wielu lat, że nie chciało jej się ich liczyć. Gazetę przynosił listonosz, co wiązało się z kilkudniowym opóźnieniem; nie przeszkadzało jej to. Trzeba mniej więcej wiedzieć, co się dzieje w świecie, a telewizji nie ufała, odkąd przestał się w niej pojawiać Murrow. W południe oderwała się od czytania, sprawdziła temperaturę, kierunek i szybkość wiatru oraz ciśnienie atmosferyczne, po czym zapisała odczyty w swoim notatniku. Zapisywała dane przez sześć dekad. Pięć odczytów dziennie. To całkiem interesujący zbiór, gdyby ktoś chciał się tym zająć. Podejrzewała jednak nie bez podstaw, że nie było chętnych. 137

Zainteresowanie pogodą wyniosła z dzieciństwa. I ze strachu. Jako dziewczynka panicznie bała się burz. Chowała się pod łóżkiem albo w szafie, jak tylko pojawiła się błyskawica albo rozległ grzmot. Bawiło to jej ojca - wciąż pamiętała jego cichy rubaszny śmiech, kiedy wyciągał ją spod łóżka; matka jednak postanowiła jakoś temu zaradzić i znalazła książkę na ten temat dla dzieci, ilustrowaną zdjęciami burz z piorunami, ataków tornada i wzburzonego morza. Anne miała siedem lat, kiedy przeczytała tę książeczkę. Jak skończyła osiem, grzbiet książki był popękany; nie wytrzymał ciągłego używania. „Nie możesz się ich bać, ponieważ to niczego nie zmieni - powiedziała jej matka na początku. - Twój strach nie zatrzyma ani jednej burzy, nie ochroni cię też przed nimi. Musisz je szanować i próbować zrozumieć. Im lepiej je zrozumiesz, tym mniejszy będzie strach”. Anne wróciła więc do książki, by ją przeczytać jeszcze raz, a później zmuszała się, żeby stać przy oknie, kiedy nadchodziła burza. Patrzyła, jak drzewa się uginają, liście trzepocą na wietrze, a deszcz smaga dom, odbijając się głośno od szyb. Poszła do biblioteki i znalazła więcej książek, dzięki czemu dowiedziała się jeszcze wielu rzeczy. W dzisiejszych czasach pewnie zapisałaby się na Purdue University, by studiować meteorologię. Wtedy jednak świat funkcjonował inaczej. Poznała przeznaczonego jej mężczyznę i wyszła za mąż tuż po ukończeniu szkoły średniej; przyszła wojna - mąż służył za granicą, a ona musiała znaleźć sobie pracę. Potem mąż wrócił i zajęła się wychowaniem dzieci. Obydwoje już pochowała - najtragiczniejszy cios, jaki można sobie wyobrazić. Córka odeszła w wieku trzydziestu lat na raka; syn wskutek wylewu zmarł, gdy miał czterdzieści dziewięć lat. Nie zostawili jej wnuków. Myślała o synu, kiedy zauważyła nadjeżdżający powoli samochód. Przypomniała sobie, jak syn spadł z tej właśnie werandy; wylądował 138

na donicy z kwiatami i złamał sobie nadgarstek. Miał pięć lat. Próbował stanąć na poręczy, żeby zaimponować siostrze. Mój Boże, ależ on wtedy płakał! Kiedy samochód zwolnił i skręcił w kierunku jej domu, przestała wspominać i wstała. Wiatr odrobinę przybrał na sile dokładnie w momencie, kiedy auto zatrzymało się na podwórku: trochę bardziej rozhuśtało dzwonki i wznieciło nieco kurzu z desek na podłodze. Zamiatała je dwa razy dziennie, ale kurz na całym chyba świecie jest nie do opanowania. Z samochodu wysiadł mężczyzna. Miał krótkie włosy w niezbyt zdecydowanym kolorze - gdzieś między blond a rudym. Mógłby się wprawdzie ogolić, mimo to jednak wyglądał przyzwoicie. - Pani Anne McKinney? Dostałem pani adres we French Lick poinformował, zatrzaskując drzwi samochodu. Gdy skinęła przyzwalająco głową, podszedł do schodów. - Interesuje mnie woda Pluton. Stare historie, może jakieś legendy. Byłaby pani skłonna o tym porozmawiać? - Och, oczywiście. Kiedy stracę ochotę na opowiadanie o przeszłości, trzeba będzie zawołać grabarza, przynajmniej po to, żeby dał mi w łeb łopatą. Muszę pana jednak uprzedzić: kiedy zaczynam opowiadać stare historie, lepiej się wygodnie umościć. Potrafię gadać bez końca. Uśmiechnął się. Miły uśmiech. Ciepły i autentyczny. - Nie brakuje mi ani czasu, ani zainteresowania, proszę pani. - Niech więc pan przyjdzie tutaj i usiądzie - zaprosiła. Wszedł po schodach na werandę. - Nazywam się Eric Shaw - powiedział, wyciągając dłoń. Przyjechałem z Chicago. - Chicago! Uwielbiałam to miasto. Nie byłam tam od lat. Ale pamiętam je, kilka razy wybrałam się do Chicago koleją. Tam spędziliśmy z mężem miesiąc miodowy. Wiosną trzydziestego dziewiątego. Miałam osiemnaście lat. 139

- Kiedy koleje Monon przestały kursować na tej linii? - Przestały jeździć w ogóle. W siedemdziesiątym trzecim. Trzydzieści pięć lat temu. Nie przywiązywała wagi do dat, obydwie jednak podała bez zastanowienia i obydwie wydawały jej się niemożliwie odległe. Doskonale pamiętała dzień, w którym pociąg Monon wyruszył w ostatnią podróż. Pojechali wtedy z Haroldem konnym zaprzęgiem aż do Greene County, by zobaczyć, jak po raz ostatni pędzi po szynach. Machali mu nawet na pożegnanie. Nie wiedzieli jeszcze wtedy, co żegnają. Odchodziła cała era. Cały stary świat. - Obydwa hotele przez lata utrzymywały stację kolejową - wyjaśniła. - Prawda, że dzisiaj to brzmi dziwnie? Sam pan widzi, że zaczynam odbiegać od tematu, a jeszcze przecież nie zaczęliśmy rozmowy. Co chce pan wiedzieć o wodzie Pluton? Usiadł na krześle naprzeciw niej, wyjął mały magnetofon i spojrzał na nią z prośbą i pytaniem w oczach. - Oczywiście, jeśli chce pan posłuchać po raz drugi mojego ględzenia, proszę uprzejmie. - Dziękuję. Jestem ciekaw, czy słyszała pani kiedyś o jakichś niezwykłych skutkach wody Pluton. - Niezwykłych? - W końcu odkryto, że woda ma właściwości wyłącznie przeczyszczające, to wiem. Ale przecież na początku cieszyła się o wiele większą renomą. Uśmiechnęła się. - A jakże! Był taki czas, kiedy powszechnie uważano, że woda Pluton może wszystko, chyba tylko z wyjątkiem wysłania człowieka na księżyc. Zanim odpowiem, zapoznam pana z wersją oficjalną. Według niej z upływem lat ludzie stawali się coraz mądrzejsi, dowiadywali się więcej o zdrowiu oraz nauce i w końcu odkryli, że tonic innego jak szalbierstwo, próba sprzedaży panaceum. Firma 140

przetrwała jeszcze jakiś czas, znacznie ograniczając kampanię reklamową. Teraz zapewniano, że woda Pluton to tylko środek przeczyszczający, ale za to najlepszy na świecie. Potem ludzie przestali wierzyć i w to, a może znaleźli jakiś lepszy produkt; woda Pluton podzieliła los innych staromodnych wynalazków - szybko o niej zapomniano, aż w końcu zniknęła z rynku całkowicie. - Wspomniała pani, że to oficjalna wersja. Czyli zna pani jeszcze jakieś inne? Na te słowa uśmiechnęła się znowu, zastanawiając się, jak jej ojciec zareagowałby na pytanie tego człowieka, gdyby żył. Zapewne podniósłby się z fotela, wyjął fajkę z ust i machał nią, chcąc podkreślić wagę swoich słów. Biedak, zawsze brakowało mu publiczności chętnej wysłuchać jego teorii na temat wody Pluton. - Oczywiście, znam, nawet kilka - odpowiedziała. - Nic w tym dziwnego, bo mój ojciec pracował w rozlewni. Z tego, co mówił, wynikało, że nie zawsze była taka sama. Najpierw butelkowali świeżą wodę, piło się więc praktycznie to, co wypływało z ziemi. Ale taka woda nie mogła być długo przetrzymywana. Próbowali rozwiązać problem, wlewając ją do beczek i antałków, nic to jednak nie dało. Woda szybko się psuła. Nie nadawała się do picia. Nie był to problem, dopóki nie wpadli na pomysł, by zarobić wielkie pieniądze, eksportując ją na cały świat. Wtedy musieli coś w tej sprawie przedsięwziąć. - Pasteryzację? - Swego rodzaju. Gotowali wodę, pozbywając się w ten sposób części zawartych w niej gazów, a następnie dodawali dwie różne sole, które pozwalały dłużej zachować jej świeżość. Po opracowaniu tej technologii mogli butelkować wodę i wysyłać w świat. Eric Shaw skinął potakująco głową, nie odezwał się jednak, czekając na dalszy ciąg. Podobało jej się to. W tych nowych czasach ludzie są zwykle niecierpliwi i ciągle się gdzieś śpieszą. 141

- Dyrekcja firmy i wszyscy związani z nią ludzie przysięgali, że podczas gotowania i solenia woda nie traci swych leczniczych właściwości. - Pani ojciec się z tym nie zgadzał - rzucił, wywołując uśmiech na jej twarzy. - Podejrzewał, że proces konserwacji wpływa na działanie wody. - A pani mu nie wierzyła? - Skłonna byłam uwierzyć, że woda prosto ze źródła działa lepiej niż to, co wlewali do butelek i sprzedawali. Czy nie jest tak z większością rzeczy? Zrywa pan pomidora z krzaka we własnym ogródku i on smakuje inaczej niż te, które kupi pan w sklepie. - To prawda. - Ojciec był także przekonany, że chociaż woda Pluton jest wyjątkowa i ma zdumiewające właściwości lecznicze, to w okolicy znajdują się źródła, z których bije, jeszcze lepsza. Bo rzeczywiście pełno tu źródeł mineralnych. Niektóre wielkie, inne maleńkie, ale jest ich bardzo dużo. - Czy kiedykolwiek dotarły do pani pogłoski, że woda Pluton powoduje halucynacje? Uniosła brwi, a następnie przecząco pokręciła głową. - Nigdy o czymś takim nie słyszałam. Była niemal pewna, że jej odpowiedź go zawiodła, choć usiłował tego po sobie nie pokazywać. - A coś o temperaturze? Zetknąłem się... to znaczy słyszałem, że utrzymuje nienaturalnie niską temperaturę. Że zachodzi jakaś... jakaś reakcja chemiczna, jak sądzę. To znaczy, że butelki z wodą Pluton można trzymać w temperaturze pokojowej, a one i tak pozostaną zimne, a nawet się oszronią. - Cóż mogę powiedzieć? - odezwała się po chwili. - Nie wiem, kto panu przekazał te historie, ale wygląda na to, że pańscy informatorzy 142

lubią koloryzować. Nigdy nie słyszałam o niczym takim. Przez chwilę milczał skupiony. Jakby szukał czegoś w pamięci. - Ale mówiła pani przecież, że woda była wzmacniana, a więc konserwowana w określony sposób, prawda? - zapytał w końcu. - Tak. - A gdyby to była świeża woda, niekonserwowana, wlana do butelki, zanim opracowano proces wzmacniania? - Musiałaby to być woda sprzed 1893 roku, jak sądzę - odpowiedziała. - Niestety, niewiele mogę panu na ten temat powiedzieć. W każdym razie na pewno nie słyszałam o nienaturalnie niskiej temperaturze. - Co stałoby się z człowiekiem, który by wypił niekonserwowana wodę Pluton? - Zawsze mi powtarzano, że nie nadawała się do spożycia. - A gdyby jednak ktoś ją wypił? - Jeśli zdołałby przełknąć to paskudztwo... Cóż, sądzę, że mogłoby się to skończyć śmiercią. Odniosła wrażenie, że jest wstrząśnięty. Zwilżył wargi językiem i wbił wzrok w podłogę. Wyglądał, jakby go zemdliło. Zmarszczyła brwi. Obserwując go, zaczęła analizować wszystkie pytania, które jej dotychczas zadał. Zaciekawiło ją, po co mu to wszystko. - Jeśli wolno spytać, nad czym pan pracuje? - Nad historią pewnej rodziny. - Kogoś, kto pracował dla Plutona? - Nie, ale próbuję poznać jak najwięcej historii z tej okolicy. Docelowo powstanie film, na razie tylko zbieram materiały. - Kto przekazał panu te wszystkie informacje o wodzie Pluton? - Pewien starszy pan z Chicago - odpowiedział i zanim zdążyła zareagować, dorzucił pytanie. - A właśnie, czy w okolicy jest jakaś rzeka? - Rzeka? Nie w miasteczku. Ale jest strumień. 143

- Mówiono mi o rzece. - Niedaleko płynie White River. A potem jest Lost River. Wiatr przybrał na sile, puszczając w ruch dzwonki - dźwięk, którego Anne nigdy nie miała dosyć - przechyliła więc głowę lekko na bok, żeby wyjrzeć na podwórze, gdzie skrzydła wiatraków kręciły się teraz szybciej. W takie tempo mogła je wprawić tylko całkiem niezła bryza. Ale na niebie nadal nie dostrzegła żadnych oznak burzy, nic, tylko słońce i grube białe chmury. To dziwne, że tak silny wiatr wieje bez burzy. - Lost River? To pytanie przerwało jej rozmyślania. Poczuła się z lekka zażenowana, że bez konkretnej przyczyny uciekła myślami, ale ten wiatr był naprawdę dziwny. - Tak, przepraszam. Słuchałam dzwonków. A rzekę nazwano zaginioną, bo głównie płynie pod ziemią. Ponad trzydzieści kilometrów, jeśli się nie mylę. Pokazuje się od czasu do czasu na powierzchni, ale zaraz znów znika. - Jakaś zwariowana ta rzeka - stwierdził Eric Shaw, a Anne się uśmiechnęła. - Te miasteczka wzniesiono dzięki temu, co płynie pod ziemią. Ilekroć wchodzę do tych wielkich hoteli, nie mogę się nadziwić, bo przecież nie byłoby ich tutaj, gdyby nie odrobina wody, która z bulgotem wypływa spod ziemi. Jeśli nie widzi pan w tym jakiejś magii, to sama nie wiem, jak to panu wyjaśnić. - Właśnie to miał symbolizować Pluton, prawda? - Właśnie. To rzymska wersja greckiego Hadesa, który większości z nas nie kojarzy się dziś dobrze, ale w starożytnych mitach jest różnica między piekłem a światem podziemnym. Mój ojciec dokładnie mity przestudiował. Z tego co mówił, zrozumiałam, że Pluton nie był diabłem. Był boskim opiekunem wszelkich bogactw znajdujących się pod ziemią. Właśnie dlatego firma nosi jego imię. 144

Ojciec zawsze się śmiał, że Plutona można by nazwać oberżystą, ponieważ w mitologii przyjmował do siebie zmarłych i gościł ich nad brzegiem rzeki Styks, dopóki jej nie przekroczyli, by się poddać osądowi w podziemiach. A co pojawiło się w miasteczku w ślad za wodą? Przesunęła ręką w powietrzu, wskazując dolinę. - Oberże. Przepiękne, zachwycające wprost oberże. Uśmiechnęła się, złożyła dłonie i znów oparła je na kolanach. - Mój ojciec chyba zbyt wiele się nad tym wszystkim zastanawiał - dodała z uśmiechem. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Odniosła wrażenie, że jej gość czegoś jeszcze od niej oczekuje, ale na razie słuchała z zadowoleniem dzwonków i furkotu obracających się skrzydeł wiatraków. - Wspominała pani, że ojciec pracował w fabryce i często o niej opowiadał - odezwał się w końcu. - Czy potrafiłaby pani rozpoznać butelkę wody Pluton, gdybym ją pani pokazał? Chciałbym się dowiedzieć, kiedy ją wyprodukowano. - Pewnie, że tak. Niech pan sobie wyobrazi, że mam na górze cały skład tych butelek posegregowanych według daty produkcji. Mogę sprawdzić, która będzie pasowała. Gdzie pan się zatrzymał, we French Lick czy w West Baden? - W West Baden. - Zwykle po południu jeżdżę tam na drinka. Jeśli ma pan tę butelkę, proszę ją po prostu znieść na dół. Będę w barze za pół godziny. Mniej więcej. Najwyraźniej się ucieszył, wciąż jednak zachowywał się trochę niespokojnie, jakby coś nadal go gryzło. Zastanawiała się, co go tak martwi. Może miał nadzieję, że wykorzysta w filmie te nonsensy na temat wody Pluton, halucynacje, upiorny chłód i inne tajemnice? Ale przecież dobry gawędziarz rzadko wpada w pułapkę rzeczywistości, wierzyła więc, że jej gość jakoś sobie poradzi. 145

Podziękował jej, wsiadł do samochodu i odjechał, ona zaś została na werandzie z rękami na kolanach, obserwując, jak auto stacza się z górki. Eric Shaw przyjechał z wizytą i ożywił wspomnienia, które już wcześniej tego dnia się budziły. Myślała przecież o Henrym, który spadł z balustrady. Kiedy gość oświadczył, że przybył z Chicago, jej umysł w jednej chwili przeskoczył z werandy do pociągu osobowego. Harold pozwolił jej usiąść przy oknie. Siedziała z ręką wsuniętą pod jego ramię, a przed jej oczami przesuwały się w niewiarygodnym tempie widoki za szybą. Koła wagonu dudniły rytmicznie i cicho, uspokajając pasażerów. Stuk-stuk, stuk-stuk, stukstuk, stuk-stuk. Pomógł jej się podnieść, kiedy pociąg dojechał do Chicago, wziął ją w ramiona i pocałował. Długo i namiętnie. Wtedy ktoś w pociągu gwizdnął, a jej twarz zrobiła się czerwona jak wagon Monon, który ich tam dowiózł. Wiosną trzydziestego dziewiątego, powiedziała Ericowi. Wiosną trzydziestego dziewiątego. Teraz miała ochotę pobiec za nim w dół wzgórza, wyciągnąć go z samochodu i krzyknąć, że to się wydarzyło wiosną trzydziestego dziewiątego, prawda, ale przecież to było wczoraj. Ledwie godzinę temu. Godzinę! Nie rozumiesz? Dopiero co wybrali się w tę podróż, dopiero co smakowała jego ust, dopiero co słyszała ten gwizd. Tamtego dnia pociąg wydał jej się szybszy od wszystkiego na całej ziemi, oszałamiał ją swoim pędem. Były samochody wyścigowe jadące szybciej niż tamten pociąg, samoloty szybujące szybciej od aut wyścigowych i rakiety, które latały szybciej niż samoloty. Ale i tak prześcigał je wszystkie czas: pędzące dni, miesiące i lata. O tak, lata. Uciekały szybciej niż wszystko, co zdołał wynaleźć człowiek. Tak szybko, że przez chwilę ich pęd wydawał się zwodniczo wolny. Czas potrafi zwieść człowieka jak nikt inny. Czy można sobie wyobrazić bardziej okrutną sztuczkę? 146

Kiedy Henry spadł z poręczy i złamał nadgarstek, Anne wzięła go na ręce, zaniosła po schodach do domu, po czym wezwała lekarza. Wszystko w jednej chwili i bez namysłu. Dziś pokonała schody stopień po stopniu, jedną ręką trzymając się poręczy, a drugą wlokąc za sobą kosz z praniem. Podniosła się i weszła do domu. Wybierała się do hotelu - miejsca, o którym czas na chwilę zapomniał, potem jednak przywołał je z pamięci i zwrócił jej.

18.

Cóż, sądzę, że mogłoby się to skończyć śmiercią. Cholernie zachęcające stwierdzenie! Minął parking przy kasynie, fabrykę wody Pluton, a zaraz potem nacisnął hamulec tak gwałtownie, że samochód, który jechał za nim, zatrąbił przeciągle i zjechał na bok, żeby uniknąć kolizji. Kierowca krzyknął coś, kiedy go mijał, jadąc przeciwległym pasem, Eric nawet się jednak nie odwrócił. Zjechał powoli na bok i zaparkował, cały czas gapiąc się przez okno. Na krótkiej kolejowej bocznicy pośrodku miasteczka stał biały wagon z wymalowanym na boku czerwonym diabłem Plutonem. Widniejący obok napis informował, że mieści się tam Muzeum Kolejnictwa miasta French Lick. Na pierwszy rzut oka muzeum składało się ze starej lokomotywowni oraz kilku zniszczonych wagonów kolejowych, z których tylko jeden interesował Erica. Wyłączył silnik i wyszedł z samochodu. Skoro już tu jest, to może się trochę rozejrzeć. Na zewnątrz poczuł ciepły wiatr, który atakował go coraz silniej po drodze do muzeum. Wszedł do środka. Starszy mężczyzna w czapce kolejarskiej i dwuogniskowych okularach podniósł wzrok znad papierów. - Witam! - Dzień dobry - odpowiedział Eric. - Właśnie przejeżdżałem i zastanowiło mnie... - Tak? - Jaka jest historia tego wagonu z diabłem? 148

- Dobrze się trzyma stary diabeł, prawda? - roześmiał się mężczyzna. Eric w tej chwili usłyszał, jak wielki kamień z jego serca spada na podłogę. Ten wagon był prawdziwy. - Nawet bardzo dobrze. Wie pan, ile ma lat? - Jakieś pięćdziesiąt. Nie jest oryginalny. - Rozumiem. Mogę zrobić kilka zdjęć? - Fotografować nie wolno. Może pan za to wejść i obejrzeć wszystko. Wagony są wyższe, niż może się wydawać. Łatwo z nich wypaść. A może interesuje pana wycieczka? Można się przejechać pociągiem po dolinie. Z lokomotywą, jak dawniej. - Z lokomotywą - powtórzył Eric automatycznie. - Czy te pociągi jeżdżą wieczorami? - Niestety, nie. Tylko w ciągu dnia. Następny kurs za czterdzieści minut. Chce pan bilet? - Nie, dziękuję. Nie lubię pociągów. - Mężczyzna spojrzał tak, jakby Eric co najmniej nazwał jego córkę łatwą panienką. - Niedawno miałem nieprzyjemne doświadczenie z pociągami, to dlatego dodał szybko. - Dziękuję panu za informacje. Zamknął za sobą drzwi. Znów ten upał. Ruszył w kierunku wagonu z diabłem. Drzwi były zasunięte prawie do końca i ledwie drgnęły, kiedy je pociągnął. Wagon imponował rozmiarami. Zza kierownicy samochodu pociągi nigdy nie wydały mu się aż tak wielkie. Co najmniej trzy i pół metra wysokości, a potężne bufory po obydwu stronach wyglądały na niezniszczalne; można by walić w nie wielkim młotem od rana do wieczora. Po obydwu stronach wagonu były drabinki, a od frontu dodatkowo kilka żelaznych stopni. Chwycił metalowy pręt, zamierzał się podciągnąć wyżej i właśnie wtedy zauważył plamy. Połyskujące zacieki na żwirze pod wagonem. 149

Ślady wody. Kiedy się im przyglądał, spadła kolejna kropla. Woda wyciekała ze środka wagonu raczej niż spod niego. Ale przecież kiedy zajrzał do środka, na podłodze dostrzegł tylko zaschnięty ze starości brud. Mocniej chwycił szczebel drabiny i dźwignął się do góry, opierając lewą stopę na boku wagonu. Wisiał tak przez chwilę, zerkając do środka, po czym wślizgnął się do mrocznego wnętrza. Powietrze, ciężkie od upału schwytanego w pułapkę blachy, pachniało rdzą. Wewnątrz wagon sprawiał wrażenie jeszcze większego niż na zewnątrz. Pofałdowana stal wydawała się wchłaniać światło, zostawiając tylko wąski snop na samym środku. Podłoga pod jego stopami była sucha, słyszał jednak ciche pluskanie wody. Postawił niepewnie krok naprzód, zostawiając za sobą światło. Wtedy poczuł, jak wilgoć przedziera się przez jego buty i skarpetki, by dotrzeć do stóp. Pochylił się, żeby dotknąć ręką podłogi. Zanurzył palce w wodzie. Jakieś dwa do trzech centymetrów głębokości. Lodowata. Kolejny krok w stronę kapiącej w równych odstępach wody. Woda przykrywała podłogę tylko tam, gdzie było ciemno. Chciał cofnąć się do światła, wbrew sobie jednak zanurzał się w mrok. Stał kilka kroków od drzwi i już miał postawić kolejny krok, kiedy zobaczył zarys ludzkiej sylwetki. Na samym końcu wagonu skryty w półmroku stał ktoś w meloniku na głowie. Eric zatrzymał się, ze stopami w lodowatej wodzie niczym w strumieniu, wpatrzony w koniec wagonu. Sylwetka nabrała kształtu. Z mroku wyłoniły się ramiona, potem tors. Mężczyzna siedział w wodzie, oparty plecami o ścianę wagonu i z podciągniętymi kolanami. Rytmicznie stukał czubkiem prawego buta, rozchlapując wodę, 150

która sięgała mu mniej więcej do kostek. - Elegia - powiedział. - Pieśń dla umarłych. Eric nie potrafił wydusić z siebie ani słowa. Nie ze strachu ani ze zdziwienia. Odczuwał fizyczną niemoc, której nie rozumiał, ale nie potrafił nic z tym zrobić. Czuł, że jest tu tylko widzem. Że ma patrzyć i słuchać. - Ledwie ją słyszę - ciągnął mężczyzna chropawym szeptem. A ty? Dobiegł go znów dźwięk skrzypiec, cichy jak najdelikatniejszy wiatr, jakby nie potrafił się przebić przez ściany wagonu. - Długo czekałem, aż wrócę do domu. Powrotna podróż była o wiele dłuższa, niż sobie tego życzyłem - stwierdził. Eric nie widział jego twarzy, tylko zarys sylwetki. - Ludzie w okolicy chyba o tym zapomnieli, ale ta dolina należy do mnie. Kiedyś była moja i jeszcze do mnie wróci. Jego głos stawał się coraz silniejszy. Eric coraz wyraźniej widział szczegóły. Z ciemności wynurzył się nos, potem usta i zacienione oczodoły. - Została tylko resztka mojej krwi, ale to wystarczy. W zupełności wystarczy. Mężczyzna zanurzył dłonie w wodzie, dwa delikatne pluśnięcia, podparł się i podźwignął. Kiedy stanął, jego postać falowała niczym odbicie w tafli wody poruszanej wiatrem. Eric poczuł, że odzyskuje władzę nad ciałem. W tej samej chwili coś kazało mu się poruszyć. Odwrócił się i potykając, ruszył w stronę smugi słońca, która oznaczała drzwi wagonu. Zachwiał się, zdołał jednak utrzymać równowagę, potem uderzył dłonią o ścianę, ręką usiłując rozgarnąć ciemności. Zostawił za sobą wodę, doszedł do suchych desek i po chwili jego dłoń zacisnęła się na krawędzi drzwi. Wysunął się do przodu i rzucił w światło. 151

- Przecież uprzedzałem! - usłyszał czyjś krzyk. Spojrzał w kierunku, z którego dobiegał. Przy drzwiach parowozowni stał starszy mężczyzna w kolejarskiej czapce, kiwając z politowaniem głową. Mówiłem panu, żeby pan uważał na stopnie, wychodząc z wagonu. Eric nie odpowiedział. Podniósł się z ziemi. Otrzepał dżinsy, odchodząc od wagonu. Dopiero po kilku krokach się obejrzał. Postał kilka sekund, po czym wrócił i przyklęknął na jednym kolanie przy drzwiach wejściowych. Plamy wody zniknęły. Żwir był jasny i suchy. - Nic się panu nie stało? - dopytywał się starszy mężczyzna, Eric jednak znów go zignorował. Chwycił krawędź przesuwnych drzwi, zaparł się z całych sił, jęknął i drzwi się poruszyły. Odsunął je do końca, nie zważając na napomnienia, że nie wolno niszczyć eksponatów. Zajrzał do środka. Światło słoneczne docierało teraz do najdalszych kątów wagonu, niczego jednak w środku nie było: ani mężczyzny, ani wody. Przechylił się, zajrzał głębiej, nadal jednak niczego nie zobaczył. Schylił się, podniósł bryłkę żwiru, wrzucił do wagonu i słuchał, jak uderza o suchą podłogę. Wiatr wiał w plecy jeszcze silniej niż poprzednio, wzbijając kurz wokół starego wagonu. Wypełniał wnętrze z radosnym świstem, jakby od dawna już próbował się tam wedrzeć i z zadowoleniem przyjął fakt, że komuś w końcu udało się rozsunąć te ciężkie drzwi.

19.

Z samochodu zatelefonował do Alyssy Bradford. Klapki nawiewu ustawił tak, że zimne powietrze klimatyzacji wiało mu prosto w twarz. Mężczyzna z muzeum oparty o framugę drzwi przyglądał mu się z marsową miną. - Kiedy ostatnio rozmawialiśmy, zapomniałem zadać pani kilka pytań - powiedział, kiedy odebrała. - Ta butelka wody, którą mi pani dała... Czy może mi pani coś o niej powiedzieć? Przez chwilę milczała. - Chyba nic. Właśnie dlatego chciałam, żeby pan... - Wiem, czego pani chciała - przerwał jej. - Teraz jednak potrzebuję pomocy. To jedyny przedmiot, który mi pani przyniosła pierwszego dnia. Jedyny ślad przeszłości. Żadnych zdjęć, żadnych notatek, tylko ta butelka. Zastanawiam się, dlaczego pani uznała, że jest taka ważna. Wpatrywał się w uśmiechniętego czerwonego diabła na ścianie wagonu. - Bo jest dziwna - powiedziała w końcu. - Nie sądzi pan, że to dziwna butelka? Jest wciąż taka zimna. Sama nie wiem, jakaś taka niezwykła. Musi się z nią wiązać coś niesamowitego. Mąż opowiadał mi, że jego ojciec zawsze trzymał tę butelkę w szufladzie szafki przy swoim łóżku. Nikomu nie pozwalał jej dotknąć, bo była to ważna pamiątka z jego dzieciństwa. Sam pan widzi, że z jakiegoś powodu wiele dla niego znaczyła. Właśnie dlatego budzi we mnie wielką ciekawość. - We mnie także - przyznał Eric. 153

- Kiedy rozmawiałam z panem w dniu pogrzebu Eve, poczułam, że muszę dać panu tę butelkę. Sądziłam, że może pan coś zobaczy albo wyczuje, skoro potrafił pan intuicyjnie wybrać zdjęcie tak ważne dla mojej zmarłej siostry. Więc to ta cholerna fotografia była powodem, dla którego dała mu to zlecenie. To przez nią się tu znalazł! Powinien był od razu się domyślić, wolał jednak wierzyć w jej kurtuazyjne zapewnienia o wielkim wrażeniu, jakie wywarła na wszystkich żałobnikach jego projekcja. Claire nie dałaby się tak wyprowadzić w pole. - Chyba powinienem porozmawiać z pani mężem - powiedział. - Co takiego? Po co? - Ponieważ on jest synem tego starego człowieka. Pani nie jest z nim spokrewniona. Muszę się dowiedzieć, co, do cholery, wie o ojcu. Co słyszał, co myśli. Muszę zapytać... - Ten film ma być niespodzianką dla mojego męża i jego rodziny. Mam to gdzieś! - chciał krzyknąć, musiał jednak zdławić w zarodku objawy histerii. Niewiele brakowało, by wygarnął jej z krzykiem, że z Campbellem Bradfordem jest coś nie bardzo w porządku, że odkąd śledzi jego historię, wszystko toczy się zbyt szybko, że przestaje nad tym panować, że jeżdżą tu pociągi widma i straszą mówiące ochrypłym szeptem duchy. Wtedy jednak straciłby ostatecznie reputację w Chicago, podobnie jak stało się to kiedyś w Hollywood. - Będę wdzięczny, jeśli pani rozważy moją prośbę - powiedział. - Obawiam się, że niewiele zdziałam, jeśli nie zdobędę dodatkowych informacji. - Zastanowię się - obiecała, ale z tonu jej głosu wywnioskował, że nie zamierza tego uczynić. - Na razie jednak muszę kończyć. Za chwilę wychodzę. - Mam jeszcze jedno pytanie. 154

- Tak? - Czy pani teść grał na skrzypcach? - Grał. I to bardzo pięknie. Był samoukiem. Czyli jednak udało się panu coś zdziałać, no proszę! - Tak, kilku rzeczy już się dowiedziałem - odparł. - Jestem zaskoczona, że odkrył pan akurat to, bo teść nigdy nie grywał przy ludziach. - Naprawdę? - Tak. Jeśli dobrze wiem, grał tylko wtedy, kiedy był sam w zamkniętym pokoju. Twierdził, że zjada go trema, kiedy ktoś na niego patrzy. Ale grał naprawdę pięknie. Zawsze miałam wrażenie... No właśnie, może dlatego, że nigdy go nie widziałam, a tylko słyszałam, jak gra, miałam zawsze wrażenie, że w jego muzyce jest coś niebiańskiego. Wrócił do hotelu. Zostawił samochód pod jednym z niewielu drzew na parkingu, żeby stał w cieniu. Wewnątrz też unikał światła, idąc po obwodzie olbrzymiej kopuły holu. Ból głowy znów dawał o sobie znać. Jeszcze niezbyt mocno: działała grupa zwiadowcza wysłana przed atakiem głównych sił. Pierwsze, co zobaczył, kiedy otworzył drzwi pokoju, to roztrzaskana kamera. Ekipa sprzątająca zostawiła ją na podłodze, najwyraźniej nie mając pojęcia, co zrobić ze sprzętem, który nawet w takim stanie musiał mieć jakąś wartość. Nigdy nie lubił tej cholernej kamery, podarunku od teścia, który miał mu przypominać, że dni, w których korzystał z wysokiej jakości sprzętu studyjnego, od dawna należą do przeszłości. Złośliwe przypomnienie o porażce. - Claire mówiła, że masz zamiar robić coś na własną rękę - powiedział Paul Porter. - To powinno ci się przydać. Podkreślił oczywiście słowa „coś na własną rękę”, w których kryły 155

się wyraźnie pytania, co i kiedy. Eric musiał jeszcze mu podziękować, udając wdzięczność i odgrywając scenkę zachwytu nad nową kamerą. Claire stała obok niego, przyglądając się wszystkiemu z uśmiechem. Przez cały czas deptała mu po piętach, poszturchiwała go, popychała do działania, on tymczasem potrzebował tylko odrobiny cierpliwości. Jeśli sądziła, że nie dostrzegał związku między tym zachowaniem a podarunkiem od jej ojca, to chyba była głupia. Odkąd wyjechali z Los Angeles, nagabywała go o plany na przyszłość. I choć z początku była nawet zadowolona, że zamierza sam napisać scenariusz, znaleźć jakiegoś sponsora i nakręcić niezależny film, który pozwoli mu się odbić, to jednak szybko poczuła się rozczarowana podejmowanymi przez niego wysiłkami. Wysiłkami. Prawdę mówiąc, było to określenie trochę na wyrost, bo nie zrobił wiele. Nie znalazł tematu, nie napisał scenariusza, nie znalazł sponsorów. Owszem, zabrał się za pisanie scenariusza. Ale to nie jest zajęcie, które można podjąć z marszu. Trzeba najpierw wpaść na dobry pomysł. W dodatku musiał to być doskonały pomysł, z odpowiednim rozmachem i ambicjami. A takie pomysły potrzebują czasu, żeby dojrzeć. To prawda, nie śpieszył się. Może nawet w ogóle stał w miejscu. Stopniowo delikatne poszturchiwania zamieniały się w otwarte wyrzuty, potem w żądania, a w końcu wszystko potoczyło się jak po równi pochyłej. Któregoś dnia wpadła razem z koleżanką do baru w centrum miasta na lunch i zastała go tam nad szklaneczką whisky, czwartą z rzędu, i to mniej więcej w południe. Wieczorem tego dnia odbyli przykrą rozmowę, podczas której się wściekł. Wyszedł z domu, zostawiając za zatrzaśniętymi drzwiami wiszące jeszcze w powietrzu przekleństwa i przewrócony niechcący stolik do kawy. Miał zamiar wrócić po kilku godzinach, wylądował jednak w pokoju hotelowym, nie chcąc dawać jej satysfakcji, że wygrała tę rundę. Jedna 156

noc przedłużyła się do dziesięciu, potem zaczął szukać sobie jakiegoś mieszkania. Te durne filmiki, które ostatnio robił, miały wywołać w niej poczucie winy. Specjalnie zdecydował się na coś aż tak żałosnego. Żeby miała za swoje. Ona tymczasem powiedziała mu, jak bardzo się cieszy, że znów pracuje. I oczywiście bardzo się cieszy, że może wykorzystać kamerę, którą podarował mu jej ojciec. A jakże! - Zrobiłem z twojej kamery świetny użytek, Paul - powiedział na głos, zatrzaskując za sobą drzwi do pokoju. Przyklęknął i zaczął zbierać porozrzucane szczątki. Niedobrze, że został bez kamery, zwłaszcza teraz, kiedy musiał jakoś oddzielić to, co działo się naprawdę, od tego, co rzeczywiste nie było. Został mu jeszcze mały magnetofon. Wyjął go i sprzątając podłogę, słuchał fragmentu rozmowy z Anne McKinney. Tylko kawałka, żeby stwierdzić, że wszystko, co się nagrało, przebiegało tak, jak to zapamiętał. Magnetofon wciąż chodził, kiedy zadzwonił telefon. Wyłączył go i spojrzał na wyświetlacz z nadzieją, że pojawiło się na nim imię Claire. Zobaczył jednak numer, który nic mu nie mówił. - Eric? Mówi Kellen. Skontaktowałem się z Edgarem Hastingsem, tym, który znał osobiście rodzinę Campbella. Zgodził się z tobą spotkać. To powinno wyjaśnić sprawę dwóch Bradfordów. - Świetnie! - Jestem w Bloomington, u mojej dziewczyny. Miałem zamiar zostać tu na noc, ale jeśli wyjadę teraz, to wybierzemy się do niego we dwóch. - Nie chcę sprawiać ci kłopotu. - Żaden kłopot. I bez tego pewnie niedługo stąd wylecę na zbitą twarz. Eric usłyszał czyjś śmiech. Słodki kobiecy śmiech, który go zmroził. 157

- Jak chcesz, Kellen. W każdym razie ja jestem w hotelu. - Dam ci znać, kiedy zajadę. Eric odłożył słuchawkę. Spojrzał na zegarek. Minęła prawie godzina, odkąd wyjechał od Anne McKinney, co oznaczało, że staruszka siedzi już zapewne w barze. Wziął głęboki oddech i sięgnął po butelkę. Pod palcami poczuł wilgoć i chłód. - Dobrze więc - powiedział do siebie cicho. - Zrobimy kolejny test mojej poczytalności. Siedziała w fotelu niedaleko baru, trzymając w ręku wypełnioną lodem i jakimś przezroczystym płynem szklaneczkę z kawałkiem limonki na krawędzi. Miała na sobie inną bluzkę niż na werandzie. Włożyła też biżuterię: dwie bransoletki i naszyjnik. Czyli przebrała się specjalnie na tę okazję. Ledwie zdążył wejść do holu, a już machnęła do niego ręką. Dobre oczy. Matka Erica była dwadzieścia lat młodsza i nie zauważyłaby go z tej odległości, nawet gdyby jechał na wielbłądzie. Trzymana w dłoni butelka spociła się jeszcze bardziej. Kiedy przecinał wielki hol, kilka kropelek spłynęło po jego dłoni i skapnęło na dywan. Anne od razu skupiła uwagę na butelce. Kiedy przysuwał fotel dla siebie, odstawiła drinka na stolik. - Zobaczmy, co to takiego - powiedziała. Wzięła od niego butelkę, jej oczy najpierw otworzyły się szeroko, potem zaś zwęziły do szparek, kiedy szybko przełożyła ją z ręki do ręki. Na wewnętrznej stronie jej pomarszczonej dłoni błyszczał wilgotny ślad. - Trzymał ją pan w lodzie? - zapytała, a Eric natychmiast poczuł eksplozję ulgi. - Nie - odpowiedział. - Zawsze taka jest. Wpatrywała się w niego przez chwilę. 158

- Co takiego? - Odkąd przyjechałem do hotelu, ta butelka stoi na biurku w moim pokoju. Wcześniej leżała w walizce w samochodzie. W pobliżu nie było żadnej lodówki ani zamrażarki, ani nawet kubełka z lodem. - Żartuje pan ze mnie? Nie rozumiem, co to za sztuczka. - To nie jest żadna sztuczka,, pani McKinney. Dlatego właśnie zapytałem, czy słyszała pani coś o dziwnej temperaturze wody Pluton. Bo przecież to jest bardzo dziwne. Uważnie studiowała jego twarz w poszukiwaniu jakiejś oznaki, że jest tępym dupkiem, któremu sprawia przyjemność nabieranie staruszki. Widocznie nie znalazła, skoro niemal niedostrzegalnie skinęła głową i skierowała oczy z powrotem na butelkę, którą wciąż obracała w dłoniach. - Nigdy nie widziałam czegoś podobnego - stwierdziła cicho. Ani nie słyszałam. Nawet ojciec nie wspomniał o tym ani razu, choć przecież znał mnóstwo historyjek o wodzie Pluton. - Czy to możliwe, że woda z tej butelki nie została poddana gotowaniu i soleniu? Przecząco pokręciła głową. - Nie. Butelka nie jest aż tak stara. Kciukiem przetarła bok butelki, usuwając zimną warstewkę wilgoci. Potem przejechała palcem po napisie u podstawy. - Butelka pochodzi z dwudziestego szóstego albo dwudziestego siódmego roku, nie może być starsza. Oczywiście jeszcze to sprawdzę, ale ten kolor i ten wzór... Nie. To musi być koniec lat dwudziestych. Mam kilkanaście takich samych. Wyprodukowano ich kilka milionów. Nie odezwał się; patrzył, jak obraca butelkę w dłoniach. - Nigdy nie widziałam czegoś podobnego - powtórzyła. - Wypił pan jej trochę? - stwierdziła raczej, niż spytała, nie podnosząc wzroku. 159

- Tak. Pokiwała głową. - Tak myślałam. Bardzo się pan zmartwił, kiedy powiedziałam, jak to się może skończyć. Całkiem sporo pan wypił. Prawda. Wypił prawie dwie trzecie zawartości butelki. - Moim zdaniem w wodzie jest coś jeszcze - stwierdziła. - Nie powinna mieć żadnego koloru. No i osadu też nie powinno być. Poluzowała korek, przytknęła butelkę do nosa i niemal w tej samej chwili przecząco pokręciła głową. - To nie jest woda Pluton. Miałaby inny zapach. - Nieprzyjemny. Jakby siarkowy - rzucił. - Tak. - Tak właśnie pachniała, kiedy otworzyłem ją po raz pierwszy. Od tamtej pory... - Zapach jest niemal słodki - przerwała mu. - Tak - potwierdził, ponownie odczuwając wielką ulgę. Ta stara kobieta wszystkimi zmysłami potwierdzała to, co gotów był uznać za figla spłatanego mu przez własny umysł. - Pytał pan o halucynacje - odezwała się cichym, miękkim głosem. - Kilka razy je miałem. Zaczęły się, jak spróbowałem. - Co pan widzi? - Różne rzeczy. Jeszcze w Chicago wyobraziłem sobie rozmowę, której nie było. Potem przyjechałem tutaj i widziałem stary pociąg z lokomotywą parową... - Jeżdżą tu takie dla turystów. - To nie był pociąg dla turystów. To był Monon. Taki sam, o jakim pani opowiadała. Na przedzie lokomotywy był diabeł. Wyłonił się z chmury burzowej, z kompletnej czerni. Z wagonu towarowego wypełnionego wodą wyglądał mężczyzna w meloniku... Wyrzucił z siebie to wszystko jednym tchem. Słyszał obłęd we 160

własnych słowach, ale w jej oczach nie dostrzegł wyroku. - I mam bóle głowy - dodał. - Koszmarne bóle głowy, które szybko przechodzą, kiedy pociągnę kolejny łyk. Jeszcze raz obejrzała butelkę. - Na pana miejscu więcej bym nie piła. - Nie zamierzam - zapewnił. Sięgnął do kieszeni, z której wyjął magnetofon, przewinął bez słowa i odtworzył. Z głośniczka popłynęła ich rozmowa o pogodzie. Odtworzył mniej więcej trzydzieści sekund nagrania, potem wyłączył urządzenie i schował je do kieszeni. Anne McKinney przyglądała mu się ze zdziwieniem, ale i wyrozumiale. - To dlatego pan wszystko nagrywa. Chce pan mieć pewność, że sobie czegoś nie wyobraził? Chce pan być pewien, że to wydarzyło się naprawdę. Zdołał przywołać na usta słaby uśmiech i skinął głową. - Ależ pan musi być śmiertelnie przerażony, moje dziecko!

20.

Danny przyszedł wczesnym popołudniem. Josiah czuł się świetnie, spędziwszy dzień na czyszczeniu papierem ściernym oraz malowaniu poręczy na werandzie. Zabawne, bo poręcze trzeba było pomalować już dawno, nigdy jednak się za to nie zabrał. Farbę kupił jakiś rok temu, zamierzając przystąpić do pracy następnego dnia, ale cały dzień jednak zszedł mu na niczym, a po nim jeszcze jeden. Wkrótce puszki z farbą pokryła warstwa kurzu i pajęczyny, poręcz zaś wyglądała z każdym dniem coraz gorzej. Dziś jednak zaczął malowanie, ponieważ musiał się czymś zająć. Dzień był ładny, ciepły i obiecujący. W taki dzień nie można tak po prostu siedzieć na dupie. Zwykle w weekendy Josiah właśnie na niej siedział, i to z wielkim zadowoleniem. Wykonując ciężką robotę dla innych ludzi od poniedziałku do piątku, miał w końcu prawo do tego, żeby od piątku wieczorem do niedzieli mieć wszystko w dupie. Dziś jednak czuł się wypoczęty fizycznie i umysłowo, jakby wiejący wieczorem wiatr przywiał nową energię, którą go napełnił, gdy siedział na werandzie. Szóstego maja Josiah Bradford nie miał ochoty marnować czasu - węglem w kominie zapisać! Kogoś takiego jak Danny Hastings nie powinno się włączać do tego typu działań, ale pewnych rzeczy nie da się zrobić samemu. Niektóre z nich wymagały pomocy, a Danny, choć nie był ideałem w wielu sprawach, to jednak był do bólu lojalny. Wychowali się razem, prawie jak bracia, choć nie byli spokrewnieni. Josiah spędził większość życia, kopiąc Danny'ego po dupie, a potem przyglądając się, 162

jak ten mały piegowaty idiota przychodzi prosić o więcej. Jak pies, który nie przestaje kochać swojego pana bez względu na otrzymywane razy. Próbę ognia Danny przeszedł wiele razy. Kiedy zajechał swoim oldsmobilem cutlass z drzwiami w kolorze niepasującym do reszty, Josiah chodził po werandzie z pędzlem w ręku, szukając miejsc, które trzeba by jeszcze pomalować. Nie znalazł ani jednego. Odwalił kawał dobrej roboty. Dom, jeśli w ogóle można to było tak nazwać, miał jedną sypialnię i skośny dach pokryty popękanymi płytami. Wyglądał jak kupa gówna i Josiah nie potrafił odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego w ogóle go kupił. Został przejęty przez bank za długi i sprzedany przez komornika za bezcen, co i tak było o wiele za drogo. Nie miał żadnych zalet poza jedną: stał o rzut beretem od miejsca, które kiedyś było własnością Bradfordów. W rękach jego rodziny znajdowała się kiedyś całkiem spora połać ziemi, ale kolejne pokolenia sprzedawały ją po kawałku, żeby zaspokoić firmy windykacyjne. Aż w końcu nie zostało nic. Nie miał pojęcia, po cholerę mu były te wspomnienia, ale coś go do nich zmuszało. - Do diabła! - krzyknął Danny, stając obok Josiaha z papierosem zwisającym z warg. - Byłem pewien, że nigdy tego nie pomalujesz. Co cię napadło? - Nuda - odpowiedział Josiah. Coś w pomalowanej poręczy na werandzie dawało mu wielką satysfakcję. Efekt jego pracy lśnił oślepiającą bielą w promieniach słońca. Jakby blaskiem sukcesu. - Ale wygląda ładnie. - No nie? - Na pewno lepiej niż ty. Ten czarny gnojek nieźle ci przyłożył. Masz śliwę pod okiem jak trzeba. - Gówno nie cios. Udało się frajerowi - rzucił Josiah i odwrócił się. Podszedł do kranu zamontowanego na wiszącej luźno z boku 163

budynku rurze, którą od lat powinien przymocować. Odkręcił wodę, wsunął pędzel w środek strumienia i palcami masował włosie, obserwując, jak biała farba się wypłukuje, i czekając, aż przy okazji zmyje z siebie złość. To cholerne oko było ostatnią rzeczą, o której chciał usłyszeć. - Opowiem ci śmieszną historię - zaczął Danny, ale Josiah gestem kazał mu się zamknąć. Nie czuł w sobie wystarczająco wiele cierpliwości, żeby słuchać teraz jakiegoś gówna. - Pamiętasz, o co cię pytałem wcześniej? - O zarabianie pieniędzy? - Trafiłeś. - Tak, pamiętam dobrze. - Chcesz w to wejść? - Jak mnie dobrze przyciśniesz, to na pewno się zgodzę. - Nawet jeśli za to coś możesz narobić sobie trochę kłopotów, jeśli będziesz na tyle głupi, że dasz się złapać? Czerwona twarz Danny'ego spoważniała. Wyjął papierosa z ust i rzucił go na zarośnięty chwastami żwirowany podjazd. Nie zaskoczyła go ta propozycja - wspólnie z Josiahem zdarzało im się już łamać prawo - ale też nie wyglądał na zachwyconego. - Nie chcesz chyba produkować amfy? - Chyba cię pogięło! To najwyraźniej uspokoiło Danny'ego. Pewien ich wspólny znajomy, facet, którego wszyscy nazywali Tommy Thunder, choć Josiah nie potrafił sobie przypomnieć dlaczego, zabił się, wysadzając w powietrze barak, w którym mieszkał, kiedy próbował upichcić większą działkę amfetaminy na handel. Danny, który przed tym wypadkiem sam trochę brał i trochę handlował, zaczął się trzymać od tego towaru z daleka. Jedna eksplozja wystarczyła, żeby go przestraszyć. - No to w porządku. Co szykujesz? 164

Josiah wszedł na werandę, a stamtąd do kuchni. Wrócił z dwiema puszkami piwa. Jedną wręczył Danny'emu, drugą otworzył dla siebie. - Czy kiedykolwiek podnosisz ten swój łeb, kiedy wyrywasz chwasty, żeby popatrzeć na hotel? - zapytał. Danny także pracował w ekipie zajmującej się terenem wokół hotelu. To on załatwił Josiahowi tę pracę. - Codziennie - odpowiedział Danny ostrożnie. Nie otworzył jeszcze piwa. - Zauważyłeś ostatnio jakieś ogłoszenia? - Zawsze są jakieś ogłoszenia. - Aha. Ale ja mówię o konkretnym. To lista planowanych imprez. Zjazdy, wycieczki i inne gówna. - No wiem. - Zwróciłeś uwagę, co się odbywa w przyszłym miesiącu? Danny pokręcił głową. - Kamienie szlachetne. Będzie wystawa w holu. Ustawią tam gabloty z brylantami, rubinami i cholera wie czym jeszcze. Kupa kamieni warta miliony, Danny. Miliony. Danny zrobił kwaśną minę, odsunął się kilka kroków na bok, chciał oprzeć się o balustradę, ale zdążył sobie przypomnieć, że jest świeżo malowana, i w porę się zatrzymał. - Tylko kretyn nie skorzystałby z okazji, która sama się pcha w ręce! - Żartujesz, prawda? - Żartuję? Nie, Danny, zgarniemy te kamienie. I wcale nie będzie to takie trudne. Wszystko już zaplanowałem. Co natychmiast oczyści cały budynek? Pożar. Jak tylko zobaczą pierwszy płomień, natychmiast wyrzucą wszystkich z budynku. Sądy w dzisiejszych czasach przyznają za duże odszkodowania, żeby się odważyli ryzykować. 165

- Josiah, chyba nie myślisz, że kolesie, którzy mają te drogie kamienie, nie wzięli czegoś takiego pod uwagę? - Mogą sobie brać pod uwagę, co chcą. Ważne, że nie powstrzymają ewakuacji. Potrafisz sobie wyobrazić, co będzie się tam działo, jak wybuchnie pożar? To się nazywa chaos, dzieciaku. A wiesz, co się dzieje podczas takiego chaosu? Niczego wtedy nie widać. - Myślisz, że nie zauważą? - Oczywiście, że zauważą, tępy idioto! Ale jak się zorientują, to będzie za późno. Podkładamy ogień, ludzie uciekają z budynku, włączają się automatyczne gaśnice, a my rozwalamy gabloty i natychmiast wychodzimy. Nie trzeba się przejmować alarmem, bo i tak wyją wszystkie możliwe syreny. Kilka kolejnych nie zrobi nikomu różnicy. - Ale te kamienie są w jakichś księgach czy gdzie tam je rejestrują. Potem nigdzie ich nie sprzedasz. I co z nimi zrobimy? Że niby zastawimy w lombardzie? Takie kamienie? - Nie będziemy sprzedawać ich tutaj. - Wiem, ale gdzie chcesz z nimi pojechać? Możemy sobie jeździć nawet po całym kraju... - Nie będziemy ich sprzedawać w tym kraju - przerwał mu Josiah cichym głosem. Danny zrobił minę, która wyraźnie mówiła, że się nad czymś zastanawia. - Ja stąd wyjeżdżam, Danny - stwierdził Josiah. - Możesz jechać ze mną albo nie. Ale ja się z tego miejsca wynoszę. - To głupi pomysł - oświadczył Danny. Zuchwałość tych słów kompletnie zaskoczyła Josiaha. Hastings nazywa jego pomysł głupim? Powinien dać mu w pysk tak, żeby ten jego rudy łeb aż podskoczył. Ale nie dał. Stał tylko i się gapił. Było coś dziwnego w słowach, które Danny wypowiedział przed chwilą, ale Josiah potrzebował 166

dłuższej chwili, żeby ustalić, co. Otóż Danny miał rację. To był głupi pomysł. Głupi, ale nie niemożliwy do zrealizowania. Josiah Bradford gotów był zaryzykować jak ci głupcy, którzy co wieczór chodzili do kasyna, wiedząc, że mogą się kompletnie spłukać. Podobnie jak im, było mu wszystko jedno. W najgorszym razie zyska tyle, że będą tu o nim długo pamiętać. Cholernie długo. - Da się to zrobić - powiedział bez nadmiernego przekonania. Jeśli nie masz jaj, to trudno. Ale nie mów mi, że się nie da. Danny milczał. Po chwili otworzył piwo i przez chwilę pili bez słowa, stojąc niezgrabnie, bo nie mogli się oprzeć o barierkę. Josiah zrobił kilka kroków i usiadł na krześle. Danny poszedł za nim, żeby zająć drugie. - Chciałem ci powiedzieć, że rozmawiałem dzisiaj z dziadkiem. Powiedział, że jakiś facet wypytuje w mieście o Campbella. Josiah zmarszczył brwi i opuścił puszkę z piwem. - Ten sukinsyn, o którym ci mówiłem. - Ten czarny? Nie, to nie on. Podobno jest jeszcze jeden. Robi jakiś film. Czarny mu tylko pomaga. - Film o Campbellu? Brzmiało to raczej dziwnie. Stary Edgar od lat ględził o pradziadku Josiaha, owszem. Ale żeby ktoś chciał kręcić o nim film? - Edgarowi się pochrzaniło. Na pewno mówił o filmie? - Tak powiedział - zapewnił Danny. - Jakiś facet przyjechał z Chicago, pracuje nad filmem i rozpytuje o Campbella. - Po jaką cholerę ktoś miałby tracić na niego czas? Campbell zostawił po sobie wielkie gówno, z którym ja żyję do dzisiaj. - Też się zastanawiałem - przyznał Danny. - Jeśli to, co ten facet powiedział dziadkowi, jest prawdą, i on robi film o twojej rodzinie, 167

to czy nie powinien ci za to zapłacić? To było dobre pytanie. Bardzo dobre. Jakie prawo miał jakiś obcy facet, żeby chodzić po okolicy i rozpytywać o przodków Josiaha, o jego własną krew? A co dopiero na niej zarabiać? - Mówiłeś, że ci goście przyjdą do Edgara dzisiaj? - Tak. Chciałem jechać do dziadka, żeby się upewnić, czy nie szykują jakiegoś przekrętu. Tyle się teraz słyszy o naciąganiu starych ludzi. Ale kazałeś mi przyjechać do siebie... Josiah skończył piwo, zgniótł puszkę i odrzucił ją na bok. - Pojedziemy moim samochodem.

21.

Gdy Eric zostawił Anne w holu pod szklaną kopułą, Kellen zatelefonował z informacją, że dojeżdża do hotelu. Zaniósł butelkę do pokoju, po czym od razu wyszedł przed budynek, żeby na niego poczekać. Czuł się lepiej, odkąd starsza pani potwierdziła jego spostrzeżenia na temat tej dziwnej butelki. Kellen zajechał przed hotel z opuszczonymi szybami i hiphopową muzyką dudniącą z głośników. Stare kawałki duetu Gang Starr, które były na topie, kiedy Eric chodził do szkoły średniej. Ile lat mógł mieć wtedy Kellen, siedem? Eric musiał tłumić uśmiech, kiedy wsiadł do samochodu. Facet taki jak on, po trzydziestce, siedzi w porsche i słucha rapu; to niemal powrót do Los Angeles. - Dobrze się czujesz? - zapytał Kellen, kiedy Eric usadowił się w fotelu. - Tak, a dlaczego? - Jesteś blady. - Jestem biały. - Wiedziałem, że coś z tobą jest nie tak! - Kellen ruszył sprzed hotelu. Ubrany był w dżinsy i lśniącą białą koszulkę z materiału, który ponoć pochłania wilgoć. Do tego okulary przeciwsłoneczne i srebrny zegarek. - Dobrze żyjesz z bratem? - zapytał Eric, rozglądając się po wnętrzu samochodu i przypominając sobie, kto go kupił. - O, tak. Kontaktujemy się kilka razy w tygodniu. Eric skinął głową. 169

- Zastanawiasz się pewnie, czy trudno być jego bratem? Nieznanym bratem sławnego koszykarza? - Nie, dlaczego? - skłamał Eric. - Bo wszyscy się zastanawiają. W porządku, nie przejmuj się. Eric czekał. - Kocham mojego brata. Jestem z niego dumny - zapewnił Kellen ze złością w głosie, którą wyraźnie kierował do siebie, a nie do Erica. - Ale to nie jest łatwe. Oczywiście, że nie jest. - Nigdy bym nie pomyślał. - Miałem być zawodowym koszykarzem. Takie było moje przeznaczenie. Bez żadnych wątpliwości. W ósmej klasie miałem metr dziewięćdziesiąt pięć, a w dodatku byłem wysportowany. Grałem w drużynie ligi amatorskiej, a przyjeżdżali do mnie trenerzy ligi zawodowej, Big Ten oraz Big East. Wszyscy chcieli mnie zobaczyć na boisku. Miałem wtedy czternaście lat. Byłem też dobrym uczniem. Ciągle czytałem książki. Wiesz dlaczego? Pracowałem na przyszły wizerunek w NBA. Przysięgam, że to prawda! Zamierzałem zostać pierwszym wyjątkiem, stworzyć precedens, zostając pierwszym zawodowym sportowcem, który zajmuje się też nauką. Wyobrażałem sobie, jak podczas konferencji prasowych będę porównywał mecze do wielkich bitew, trenerów do generałów, a sędziów do dyplomatów. Układałem sobie w głowie scenariusze tych konferencji, naprawdę. Słyszałem, co komentatorzy sportowi mówią na mój temat. Słyszałem ich słowa tak dokładnie, jakby mówili je, stojąc obok. Eric odwrócił wzrok, bo zrobiło mu się wstyd. Kellen opisywał swoje dziecięce marzenia. Ale też marzenia Erica w wieku dwudziestu kilku lat. Do diabła, nawet jeszcze po trzydziestce mityczni recenzenci piali z zachwytu na temat filmów, których nigdy nie nakręcił. Wierzył, że to tylko kwestia czasu, że te fantazje się spełnią. Mało tego, był pewien! 170

- W pracy z młodymi chłopakami trenerom zależy tylko na predyspozycjach - ciągnął Kellen. - A te miałem, i to jakie! Wzrost, szybkość, siła. Nie miałem takiego zapału do gry jak inne dzieciaki, ale to miało przyjść z czasem. I nie przyszło. Nigdy. Mówili do mnie: „Skoncentruj się”, tak często, jakby to było moje imię. Ale jakoś nie potrafiłem poddać się magii gry, zatracić się w jej rytmie. W szkole średniej, kiedy koledzy zaczęli mnie doganiać wzrostem, zaczęło to być coraz bardziej widoczne. Jechali między wzgórzami na południe od hotelu krętymi wiejskimi drogami. - A mój brat czuje tę grę. Kiedy jest na boisku, nie liczy się nic innego. Kompletnie nic. On widzi każdą akcję, zanim dojdzie do skutku. Od dziecka taki był. Przebije się wolnym korytarzem, od razu na lewą połowę przy koszu, ktoś go wtedy zastawi, będzie próbował odciąć, ale on to zobaczy, zanim obrońca postawi pierwszy krok. No i potem wrzuci. Był zwinny jak cholera, ale był jeszcze dzieciakiem, w dodatku straszliwie chudym. Czyli się nie nadawał. Eric milczał, czekając na dalszy ciąg. - W pierwszej klasie szkoły średniej grałem mecz przed trenerami z ligi. Spieprzyłem. Zdobyłem trzynaście punktów i miałem osiem zbiórek, ale prawie dwa razy tyle straciłem. Przeciwnicy grali szybko i przez cały czas naciskali. Ostro dawali w kość, a ja nie potrafiłem sobie z tym poradzić. Większość decyzji podejmowałem o ułamek sekundy za późno. Po prostu porażka. To było w piątek wieczorem, a w sobotę poszedłem z rodzicami na mecz ósmych klas, żeby zobaczyć brata. Darnell zwyczajnie wszystkich zmiażdżył. Nikt na boisku nie mógł nawet marzyć, żeby grać tak jak on. Szedł do przodu, kiedy chciał. Rzucał, jak chciał. Omijał przeciwników i zabierał im piłkę, a oni sprawiali wrażenie, jakby się bronili przed złodziejem, otwierając szeroko drzwi i okna i jeszcze podstawiając 171

drabiny. Wręcz obrzydliwe. Po meczu wszedłem na boisko, żeby mu pogratulować. Ale wyszło to jakoś sztywno. Kellen przejechał dłonią po tyle głowy i zaraz pochylił się do przodu, niemal opierając się o kierownicę. - Tamtego wieczoru on siedział w pokoju przed telewizorem, a ja wszedłem i bez słowa zmieniłem kanał. Oczywiście się wściekł, a ja się na niego rzuciłem. Przewróciłem go na kanapę, uderzyłem, a potem złapałem rękami za szyję. Wtedy wszedł ojciec i mnie odciągnął. Uśmiechnął się kwaśno. - Ojciec nie jest chuchrem. Wyprowadził mnie na podwórze, a tam zwyczajnie zlał mi tyłek. Przełożył mnie przez kolano, przytrzymał jedną ręką, a drugą lał, przez cały czas powtarzając: Na kogo się wściekasz, na kogo? Od początku słyszałem zadawane spokojnym głosem pytanie: Na kogo się wściekasz? Ojciec widział mój mecz, widział mecz brata i doskonale rozumiał, co się dzieje. Wiedział to lepiej ode mnie. - Grałeś w lidze akademickiej? - Nie. Dostałem kilka propozycji stypendium, ale wszystkie od uczelni ze słabymi drużynami. Nie od tych najlepszych. A skoro nie mogłem grać z elitą, to nie chciałem grać wcale. Niektórzy mówią, że się poddałem, ale ja uważam, że to nie była ucieczka, tylko zdrowy rozsądek. Nie poddałem się, bo nie przestałem grać. Biegałem po boisku do ostatniej sekundy studiów. Ale zrozumiałem, że koszykówka to nie moja gra. Miałem doskonałą średnią ocen, która w zamierzeniu miała uzupełniać karierę sportową. Odwróciłem proporcje. Dostałem stypendium naukowe, skończyłem studia, potem zrobiłem magisterium, a teraz kończę doktorat. Jestem dobry w tym, co robię. Tylko że nie jest to koszykówka. Ale nie uciekłem ani się nie poddałem. To nie ucieczka, tylko zmiana. Rozwój. 172

- Dobrze, że przy okazji jesteś sympatycznym facetem, bo nie ma chyba nic gorszego od młodego mądrali - stwierdził Eric. - To tylko tak mądrze brzmi, bo miałem kupę czasu, żeby się nad tym zastanowić - odparł Kellen ze śmiechem. Niemal w tej samej chwili ostro nacisnął hamulec, odbijając z głównej szosy w żwirowaną boczną drogę. - Cholera, omal nie przegapiłem! Dom wyglądał zupełnie inaczej niż ten Anne McKinney. Tamten był piętrowy i zadbany, stał na wzgórzu otoczony wiatrowskazami i wiatrakami; tutaj mały domek ze spaczonych desek, z łuszczącym się lakierem i rynną, która przy dachu odstawała na kilkanaście centymetrów od ściany. Przytwierdzona na szczycie dachu stara antena była nienaturalnie przekrzywiona i pokryta rdzą. Zaledwie kilkanaście metrów od domu na betonowych płytach stała przyczepa. Ten sam żwirowany dojazd i jedna skrzynka pocztowa. - Dom czy przyczepa? - zapytał Eric. - Powiedział, żebyśmy weszli do domu. Kellen zaparkował przed przyczepą. Wysiedli i zamknęli drzwi. W tej samej chwili spomiędzy chwastów rosnących przy betonowych płytach pod przyczepą wyłonił się pies z długą złotawą sierścią. Eric zamarł, obawiając się, że pies może najpierw gryźć, a potem dopiero szczekać, zobaczył jednak kręcący się w kółko ogon; pochylił się i pstryknął palcami. Pies poruszał się sztywno z powodu artretyzmu kości biodrowych. Powąchał rękę Erica i otarł pysk o jego udo. Ogon zaczął wirować znacznie szybciej. - Szybko się zaprzyjaźniasz - powiedział Kellen. Był to mieszaniec, najpewniej krzyżówka golden retrievera z owczarkiem, wyjątkowo przyjaźnie nastawiony do ludzi. Eric drapał go za uszami przez dłuższą chwilę, po czym ruszył w kierunku domu. Pies szedł obok niego, jakby znali się od dawna. Drzwi były otwarte. Dostępu do środka broniła tylko siatka przeciw 173

owadom. Kiedy stanęli przed progiem, Kellen zamiast zastukać, krzyknął: - Dzień dobry! - Proszę wejść! - odkrzyknął ktoś po drugiej stronie. Kellen odsunął siatkę. Pies natychmiast skorzystał z okazji, żeby się wślizgnąć do domu. Eric próbował złapać go za szyję, ale zwierzę nie miało obroży. W mgnieniu oka pies był w środku, stukając pazurami o stare drewno podłogi. - Co do diabła cię podkusiło, żeby go tu wpuszczać? - krzyknął głos ze środka. - Rozwali wszystko szybciej niż huragan. - Przepraszam - powiedział Kellen. Wszedł do środka, a za nim Eric. Edgar Hastings, mężczyzna o kanciastej twarzy i siwych włosach, ubrany w niebieską flanelową koszulę, siedział na krześle w rogu pokoju. Telewizor był włączony, ale bez głosu. W kieszeni flanelowej koszuli miał paczkę papierosów, a na kolanach krzyżówkę. Wpisane było tylko jedno słowo. Na niskich stolikach wokół niego stało kilka szklanek wypełnionych czymś, co wyglądało na colę, z której dawno uciekł gaz. - Zaraz go stąd wyprowadzę - obiecał Kellen. Pies stał teraz w kuchni, obserwując gości zza stołu, i Eric miał wrażenie, że stan artretycznych kości zwierzęcia znacznie się poprawi, kiedy ktokolwiek spróbuje go złapać, żeby wyprowadzić z domu. - Nie, nie przejmuj się Rileyem. Sam go wyrzucę, jak przyjdzie czas. Siadajcie na wersalce. Wersalka. Eric nie słyszał tego słowa już od dawna. Usiadł obok Kellena na sprzęcie wskazanym przez gospodarza. Pod Kellenem stare sprężyny aż zapiszczały. Pies, widocznie świadom, że bezpośrednie niebezpieczeństwo na razie minęło, wrócił do pokoju i przysiadł koło nóg Erica. - Miły pies. 174

- Mojego wnuka, nie mój. Wnuk mieszka w przyczepie. - Edgar patrzył na Erica spomiędzy przymrużonych powiek z wyraźnym sceptycyzmem. Jego twarz, a nawet wargi, były pokryte siecią zmarszczek. Nosił bokobrody. - Powiedz mi teraz, dlaczego u licha interesujesz się Campbellem Bradfordem. - Widzi pan, Eric interesuje się kimś o tym samym nazwisku powiedział Kellen. - Ale nie jesteśmy pewni, czy to ta sama osoba. Jego Campbell ciągle żyje. Starzec pokręcił głową. - W takim razie to nie ten sam człowiek. Ten już od dawna musi nie żyć. Kto cię tu przysłał, żeby o niego wypytywać? - Pewna kobieta z Chicago - odparł Eric. - Jest krewną Campbella, ale ten, o którego jej chodzi, ma teraz dziewięćdziesiąt pięć lat. - Nie ten sam - stwierdził Edgar stanowczo. - Trzeba było najpierw zatelefonować. - Niby tak, ale mój Campbell twierdzi, że wychował się w tym mieście. Wyjechał w wieku kilkunastu lat. - Kłamie - ocenił Edgar. - Zna pan każdego w tej okolicy? - Znam każdego o nazwisku Bradford, a już na pewno każdego, kto się nazywa Campbell Bradford! W moich czasach wszyscy go tutaj znali. W tej dolinie był tylko jeden Campbell Bradford, jeśli więc ktoś mówi ci co innego, to kłamie. Tylko nie mam pojęcia, po co miałby to robić. Campbell nie był człowiekiem, za którego ktoś by się chciał podawać. On był bardziej niż zły. - Nie rozumiem. - Nic nie był wart. Kompletnie nic. Zadawał się z każdym nałogowym hazardzistą i z każdym opryszkiem, który tylko pojawił się w okolicy. Wynajął na stałe pokój hotelowy, żeby zdradzać żonę, pił po 175

całych dniach i nie było dla niego prawdy, której nie chciałby zamienić w kłamstwo. Odszedł, zostawiając żonę bez grosza. Potem ona zmarła i moi rodzice zaopiekowali się dzieckiem. W tamtych czasach ludzie tak robili. Moi rodzice byli chrześcijanami. Uważali, że tak będzie po chrześcijańsku i tak też zrobili. Ostatnie słowa zabrzmiały niemal jak wyzwanie. - Rzeczywiście, daleko mu do ideału - stwierdził Eric. - Campbell potrafił się posunąć jeszcze dalej. Mówiłem, że był gorzej niż zły - ciągnął Edgar. - Siedział w nim prawdziwy diabeł. - Wcielone zło? - Mówisz, jakby to było coś zabawnego. A nie jest. Campbell był wcielonym złem. Jestem tego pewien tak samo, jak tego, że tu teraz siedzę. Minęło prawie osiemdziesiąt lat, odkąd wyjechał z miasta. Byłem wtedy małym chłopcem. Ale pamiętam go doskonale. Tak samo dobrze jak własną żonę, niech jej ziemia lekką będzie. Campbell Bradford potrafił zmrozić każdego. Aż coś się wywracało w człowieku na jego widok. Wiedzieli to moi rodzice, wszyscy to wiedzieli. Był podły i niegodziwy. Przyjechał do miasteczka w dobrych czasach. Zadał się z hazardzistami, nielegalnie pędził whisky i handlował nią, zarabiał pieniądze na wszystkim, tylko nie na uczciwej pracy. Eric poczuł nieprzyjemne pulsowanie w czaszce. Ból głowy już się na niego szykował. - Mówił mi pan kiedyś, że jedynym żyjącym potomkiem Campbella jest Josiah - wtrącił Kellen. - To prawda. Josiah jest prawnukiem Campbella, ostatnim żyjącym potomkiem tej rodziny, przynajmniej tu w okolicy. Ja jestem dla niego jak dziadek, ale są dni, kiedy wolałbym się do niego nie przyznawać. Josiah ma trudny charakter. Kellen ukrył uśmiech, kaszląc w zwiniętą dłoń. Spojrzał na Erica rozbawionym wzrokiem. 176

- Żyliśmy jak rodzina, chociaż nie ma między nami pokrewieństwa - wyjaśnił Edgar Hastings. - Matka Josiaha nazywała mnie wujkiem Edem, a ja też myślałem o niej jak o własnej siostrzenicy. Byliśmy ze sobą blisko, bardzo blisko. Pokój wydawał się teraz Ericowi mniejszy, jakby ściany przesunęły się trochę do środka podczas tej krótkiej rozmowy. Coraz bardziej też przeszkadzał mu upał. Czuł, jak pot zbiera się we wszystkich porach jego skóry. Jak u diabła Edgar Hastings wytrzymywał tu we flanelowej koszuli? Zdjął rękę z głowy psa, a w odpowiedzi zabrzmiał krótki skowyt, raczej pytanie niż skarga. - Jak mówiłem, nie mam pojęcia, kto chciałby zrobić film o człowieku tego typu - powiedział Edgar. - Nie, żebym sądził, że filmy są coś warte - zastrzegł od razu. - Mam włączony telewizor od rana do wieczora i nie znajduję w nim ani jednej rzeczy, którą chciałby obejrzeć normalny człowiek. Kellen znów wydawał się rozbawiony, uśmiech zniknął jednak z jego twarzy natychmiast, jak tylko Edgar przeniósł na niego wzrok. - Czyli nie ma możliwości, żeby Campbell, który wtedy wyjechał z miasteczka, żył jeszcze w Chicago? - upewnił się całkiem już poważny Kellen. - Nie. Wyjechał jesienią dwudziestego dziewiątego i był wtedy po trzydziestce. - A może miał syna, jak już stąd wyjechał? I dał mu tak samo na imię? - zapytał Eric. - Do diabła! Wszystko się mogło zdarzyć, kiedy stąd wyjechał. - A czy mogło się zdarzyć tak, że wrócił jeszcze w te okolice albo przysłał tu swojego syna? - Nie. - Edgar energicznie pokręcił głową. - Znał pan go osobiście, prawda? - pytał dalej Eric. - Tak. Byłem jeszcze chłopcem, ale doskonale go pamiętam. 177

Pamiętam, że bałem się go jak ognia. Przychodził, uśmiechał się i rozmawiał ze mną, ale w jego oczach było coś, od czego ściskało mnie w żołądku. Mój ojciec tolerował Campbella Bradforda w naszym domu, bo był żonaty z jego krewną. Ale nigdy mu nie ufał. Kiedy podrosłem, opowiedział mi kilka historii. Wtedy się dowiedziałem, jakim skurwysynem był Campbell Bradford. - Wspominał pan, że Campbell był zamieszany w nielegalny handel alkoholem? - Pewnie, że był. Podobno sprzedawał najlepszą whisky w okolicy, a w czasach prohibicji w whisky można się było tu kąpać. Mój ojciec nie pił dużo, ale mówił, że po whisky Campbella człowiek miał wrażenie, że cały świat do niego należy. - Dziś robią gorzałę, która to też potrafi - stwierdził Eric z uśmiechem. Staruszkowi daleko jednak było do śmiechu. - Nieraz widziałem, jak alkohol niszczy ludzi. Kiedyś zdarzało mi się wypić, owszem, ale szklaneczkę, góra dwie. Ale trzymałem się od whisky z daleka. Ona nie robi nic dobrego. Wystarczy spojrzeć na mojego wnuka. Ma trzydzieści lat i nie stać go jeszcze, żeby się ode mnie wyprowadzić. To dobry chłopak, ale rządzi nim alkohol. Gdyby nie ja, kto wie, jak by skończył. Moja żona umiała się z nim dogadać lepiej, ale odeszła dziewięć lat temu. - Dobrze, Campbell handlował księżycówką. To nielegalne, owszem. Ale nie diabelskie. Nie rozumiem... - Campbell kupował policję w tym mieście, dlatego przymykali oko na jego sprawki - Edgar wpadł mu w słowo. - A było na co przymykać oko. Jeśli któryś nie chciał jego pieniędzy, ginął. W tamtych czasach jednym z zastępców szeryfa był kuzyn mojego ojca. Dobry człowiek. Przeprowadził śledztwo w sprawie pewnego człowieka, którego Campbell zabił, bo próbował uciec przed dłużnikami. Zebrał dowody i zamierzał postawić Campbella przed sądem. Chwalił 178

się ludziom w miasteczku, że teraz to już na pewno przygwoździ tego zbira. Taki zwrot. Przenośnia. Edgar Hastings przerwał na chwilę. Siedział, patrząc na Erica beznamiętnym wzrokiem. - Zastępcę szeryfa znaleźli przygwożdżonego do ściany jego własnej stodoły. Bez przenośni. Dziesięciocalowe gwoździe tkwiły w jego dłoniach, nadgarstkach i szyi. Jeden w genitaliach. Pies zaskomlał cicho przy nogach Erica. - Czy ktoś próbował go za to aresztować? - zapytał Kellen. Edgar uśmiechnął się smutno. - Nie sądzę. Było chyba odwrotnie. Ta śmierć ułatwiła Campbellowi działanie. Ci, którzy wcześniej się zastanawiali, czy go nie powstrzymać, teraz zaczęli schodzić mu z drogiW tym momencie dobiegł ich odgłos silnika i opon obracających się na żwirze. Pies szczeknął i wstał. Eric i Kellen odwrócili głowy w stronę okna. Stary ford ranger z dwoma mężczyznami w środku. Zatrzymał się tuż za porsche Kellena i zaraz otworzyły się drzwi. Wysiadło dwóch mężczyzn. Niższy rudowłosy od strony pasażera, a od strony kierowcy szczupły, ciemnowłosy... - Cholera! - wyrwało się Ericowi. Kierowcą był Josiah Bradford. - Kto to? - zaciekawił się Edgar, podnosząc się z fotela, żeby zerknąć przez okno. - A, to mój wnuk i Josiah. Przy okazji poznasz Josiaha. To ten, o którym mówiłem. Ostatni potomek Campbella. - Już się poznaliśmy - odparł Kellen spokojnym głosem, siadając wygodniej na kanapie. Eric natomiast podniósł się i podszedł do drzwi.

22.

Eric przyglądał się zza drzwi z siatką przeciw owadom, jak rudowłosy mężczyzna idzie w stronę werandy. Josiah Bradford zatrzymał się z tylu przy porsche. Nadal oglądał wóz, kiedy jego towarzysz wszedł do środka bez pukania. Wnuk Edgara Hastingsa zbliżał się do domu z wypiętą piersią, kołysząc się jak kowboj na Dzikim Zachodzie, który za chwilę otworzy z hukiem drzwi knajpy. Na widok Erica stojącego tak blisko drzwi stracił jednak kontenans. Zawahał się na chwilę, którą Edgar wykorzystał, żeby mu zwrócić uwagę. - Danny, do diabła, trochę dobrych manier! Rudzielec spojrzał na dziadka, potem znów na Erica. Po chwili niechętnie wyciągnął dłoń. - Danny Hastings - przedstawił się. Kiedy Josiah Bradford oderwał się w końcu od porsche, w kilku krokach pokonał schody, przemierzył werandę i wpadł do środka jak bomba. Drzwi odbiły się od ściany, a jego wzrok natychmiast odnalazł najpierw Erica, następnie siedzącego na kanapie Kellena. Ten ostatni pomachał mu dłonią, poruszając przy tym brwiami zupełnie jak Groucho Marx, gdyby oczywiście Groucho miał dwa metry wzrostu i czarną skórę. - Chyba sobie jaja robisz, Edgar - wypalił Josiah. - Te dwa sukinsyny wypytują o moją rodzinę? Obaj Hastingsowie mieli wyraźnie zmieszane miny. Danny nie opuścił jednak dłoni, Eric więc ją uścisnął. - Miło mi. Jestem Eric Shaw. 180

Danny cofnął dłoń, jakby dotknął rozżarzonych węgli, pośpiesznie się odsunął i spojrzał na Josiaha, jakby oczekiwał instrukcji. Josiah stał w drzwiach na szeroko rozstawionych nogach. Kellen nadal siedział na kanapie. Wyciągnął się wygodniej, zakładając za głowę splecione dłonie. Przyglądał się bez większego zainteresowania, jakby cała scena rozgrywała się na ekranie telewizora, a nie kilka kroków przed nim. - Skąd ich znasz? - Edgar zapytał Josiaha, po czym zwrócił się do Erica: - Myślałem, że jesteś z Chicago. - Jestem - odpowiedział Eric. - Przyjechałem dopiero wczoraj. Ale wystarczyły niespełna dwadzieścia cztery godziny, żebym wpadł na Josiaha i poznał siłę jego pięści. - Chyba zetknęliśmy się z przejawami trudnego charakteru, o którym pan wspominał - dodał Kellen. - Rozwaliłbym cię wczoraj w drobny mak. Dzisiaj na pewno ci nie popuszczę - zagroził Josiah, wchodząc do pokoju. Pies uciekł w popłochu do kuchni i schował się za stołem i krzesłami. Najwidoczniej Riley też dobrze znał Josiaha. Josiah podszedł do Erica. Zatrzymał się tuż przed nim, przysuwając twarz do jego twarzy. - Kim jesteś i jaki masz interes w tym, żeby przyjeżdżać do mojego miasta i wypytywać o moją rodzinę? Eric miał przed oczami ogorzałą od wiatru i słońca twarz. Skóra pod prawym okiem była nabrzmiała, pokryta purpurowymi i sinymi plamami, które zostawiła jej na pamiątkę pięść Kellena. Było w tym sińcu coś, co przywiodło Ericowi na myśl burzową chmurę, z której wyłoniła się lokomotywa. Znad opuchlizny patrzyło na niego ciemne lśniące oko, które wydało mu się znajome. Czyżby oczy Campbella? Nie. Nagranie ze szpitala widział przecież rano. Staruszek ma niebieskie oczy. Skąd więc znał ten wzrok? To były oczy mężczyzny 181

z pociągu, który potem grał na fortepianie! - Zadałem ci pytanie, fiucie - warknął Josiah. - Zlecono mi nakręcenie filmu - powiedział Eric. Nie chciał dłużej patrzeć w oczy Josiaha Bradforda, nie mógł jednak się powstrzymać. - Moja klientka chciała, żebym zebrał informacje na temat Campbella Bradforda. Nie miałem bladego pojęcia ani o tobie, ani o twojej rodzinie, ani o kimkolwiek tutaj do wczoraj. Nie mogłem więc się spodziewać, że pierwszego wieczoru natknę się akurat na ciebie, a już na pewno oczekiwać, że będziesz szukał guza, idiotycznym zachowaniem prowokując bójkę. Im dłużej Eric wpatrywał się w oczy Josiaha, tym silniejszy stawał się ból głowy. Zaczął mu tak doskwierać, że nawet emocje związane z grożącym w każdej chwili wybuchem konfliktu nie pozwalały o nim zapomnieć. Oderwał w końcu wzrok od twarzy rozmówcy, odwrócił się i wziął głęboki wdech, podświadomie dotykając dłonią potylicy. - Znowu się biłeś? - zapytał Edgar. - Słowo daję, nic już z ciebie nie będzie. - To oni szukali guza, Edgar. - Gówno prawda. - On tylko sobie z nami wczoraj żartował - wtrącił Kellen. Opowiadał dowcipy. Zna pan może ten o czarnuchu w futrze? Josiah podniósł rękę i wskazał palcem Kellena. - Pilnuj swojej dupy - warknął. - To ty pilnuj swojej - krzyknął Edgar. - Nie pozwalam ci na coś takiego w moim domu! Josiah opuścił rękę, ignorując starca. Zwrócił się znów do Erica. - Chcę wiedzieć, po co tu przyjechałeś i po co wypytujesz o moją rodzinę. - Już ci mówiłem. - Eric musiał mówić z głową odwróconą na 182

bok. Nie podobało mu się to, bo mogło sugerować, że się boi rozmówcy, nie mógł też jednak spojrzeć mu w twarz, bo nasilał się wtedy ból głowy. - Gówno mi powiedziałeś. Pracujesz nad filmem? Ciekawe. A gdzie masz kamery? Na te słowa na twarzy Erica pojawił się delikatny uśmiech. - Myślisz, że to zabawne, że mnie okłamujesz? Jak skopię ci dupę, to zmienisz zdanie. - Uważaj, żebyś się nie przeliczył! - ostrzegł Edgar. Niemal w tej samej chwili odezwał się jego wnuk stojący przy drzwiach: - Daj spokój, Josiah! - poprosił cicho, prawie szeptem. - Gdzie masz kamery? - powtórzył Josiah. - Miałem problem ze sprzętem dziś rano. - Nie wierzę ci. Eric wzruszył ramionami. - Kto robi ten film? I po co? - Nie mam powodów, żeby odpowiadać na to pytanie - stwierdził Eric, patrząc rozmówcy prosto w twarz, tym razem jednak starając się skupić wzrok na nosie i unikać oczu. - To ja ci zaraz dostarczę powodów - stwierdził Josiah, robiąc krok do przodu i uderzając klatką piersiową. Eric nie stracił równowagi. Edgar krzyczał na Josiaha, żeby się cofnął, Danny Hastings niepewnie przestępował z nogi na nogę przy drzwiach, a Kellen wyciągnął się jeszcze bardziej, oparł nogi na stoliku do kawy i ziewnął. - Nie masz prawa wypytywać o moją rodzinę - ciągnął Josiah. Miał ciepły, cuchnący piwem oddech. - Masz pytania? To zapłacisz za odpowiedzi. Należą mi się pieniądze za wszystko w twoim filmie, co dotyczy mojej rodziny. - Nie, nie należą - ostudził go Eric. - Chyba nie słyszałeś słowa 183

„biografia”. Jakoś mnie to nie dziwi. Nawet gdybym chciał nakręcić film o tobie, debilu, byłoby to zgodne z prawem. Na szczęście nikt na świecie nie chciałby takiego filmu oglądać, możesz więc spać spokojnie. Nikt go nie nakręci. A jeśli jeszcze raz będziesz mi groził albo obrażał mojego kolegę, albo opowiadał te swoje dziecinne gówna, to posadzę tę twoją żałosną dupę za kratkami. - Już tam była - wtrącił Edgar. - Będziesz musiał znaleźć inne argumenty, jeśli chcesz go przekonać. - Zamknij się, Edgar - warknął Josiah, nie spuszczając wzroku z Erica. - Ej, tylko nie tak - rzucił Danny Hastings. - Dziękuję panu za wsparcie, panie Hastings - powiedział Eric. Bardzo mi pan pomógł. Minął Danny'ego, po czym odwrócił się i patrzył, jak Kellen podnosi się powoli z kanapy, pokazując swoją potężną sylwetkę w całej okazałości. - Wynoś się - syknął Josiah. Kellen uśmiechnął się do niego. Potem pochylił się nad stolikiem do kawy, wyciągnął dłoń do Edgara Hastingsa, przeszedł bardzo blisko Josiaha, nie dotykając go jednak ani nie patrząc w jego stronę, skinął głową Danny'emu i stanął przy drzwiach. Eric je otworzył i obydwaj wyszli. W połowie drogi do samochodu dobiegły ich pożegnalne słowa Josiaha. - Lepiej zapomnij, że kiedykolwiek usłyszałeś nazwisko Campbell Bradford - wrzeszczał. - Zapomnij to nazwisko! Żaden nie zareagował. Eric przez cały czas spoglądał w lusterko, kiedy Kellen włączył silnik i tyłem objeżdżał pikapa; Josiah jednak pozostał na werandzie. - To była świetna zabawa - stwierdził Kellen, wyjeżdżając autem z podjazdu na główną drogę. - Warto było przyjechać z Bloomington, żeby to zobaczyć. 184

- Przepraszam. - Nie, mówię poważnie. Jechałbym jeszcze i godzinę dłużej na takie widowisko. Widziałeś jego oko? - Zaśmiał się. - Od razu lepiej mi się zrobiło. Też pewnie zauważyłeś, że był dziś trochę mniej krewki? Żadnych żartów, żadnych ciosów. - Zauważyłem. - No proszę, ile może zdziałać podbite oko! - zaśmiał się Kellen. Przy drodze niedaleko domu Edgara stała zaparkowana niebieska furgonetka. Ominął ją niebezpiecznie blisko, pędząc co najmniej trzydzieści kilometrów szybciej, niż wynosi dozwolona prędkość. Kellen zerknął na Erica przez ciemne szkła okularów przeciwsłonecznych. - Mogę cię o coś zapytać? - Wal śmiało. - Teraz już wiesz, że twój Campbell nie mógł się wychować w tym miasteczku. Może więc zwyczajnie kłamał? Bierzesz to pod uwagę? Może przez całe życie udawał kogoś innego? - Tak, to możliwe. - To by oznaczało, że ten bogaty człowiek, który ma rodzinę i udaną karierę zawodową za sobą, przyjął tożsamość jakiegoś dupka z małego miasteczka w innym stanie. Dlaczego do cholery miałby to zrobić? - Wydaje mi się, że to naprawdę ważne pytanie. Jest jeszcze jedna rzecz, o której chciałbym ci powiedzieć, ale się boję, że jak to usłyszysz, to wykopiesz mnie ze swojego samochodu. Kellen odwrócił głowę: - Co takiego? - Ale to naprawdę będzie dziwne. - Niewiele rzeczy jest w stanie mnie zdziwić. 185

- Bo wiesz... Ja widziałem dziadka Josiaha. Widziałem tego Campbella. Jestem tego niemal pewien. I nie chodzi mi o tego starca, którego poznałem w Chicago. - To gdzie go widziałeś? - Miałem wizję - odpowiedział Eric. Kellen wydął wargi, powoli kiwając głową, jakby chciał powiedzieć: Pewnie, wizja, to oczywiste! - Możesz mi nie wierzyć, ale zanim wyrobisz sobie na ten temat jakąkolwiek opinię, chcę ci pokazać pewną butelkę z wodą.

23.

O piątej po południu wskazania barometru nieznacznie się obniżyły, a od zachodu niebo zaczęło się wypełniać kosmykami chmur. To były cirrusy, chmury pierzaste wiszące wysoko w atmosferze, nawet dwanaście tysięcy metrów nad ziemią. Otrzymały swoją nazwę od łacińskiego kędziora i tak właśnie dzisiaj wyglądały: delikatne kosmyki bieli skręcone na tle kobaltowego błękitu. Wydawały się prawie nieruchome schwytane w pułapkę zachodniego horyzontu, Anne wiedziała jednak, że poruszają się jak wszystkie pozostałe. Tyle tylko że wiszą tak wysoko, że ich ruchu nie widać. Wyglądały spokojnie i leniwie, zapowiadały jednak zmianę. Tak wysoko wiszące chmury pierzaste oznaczają załamanie pogody i silne wiatry. Było nawet kiedyś takie powiedzenie: chmury jak pędzel malarza wysoko na niebie, wiatr się wnet rozpędzi wszędzie wokół ciebie. Z tymi chmurami było jednak inaczej: wiatr już się rozpędzał. Wiało przecież od wczoraj. Może więc oznaczały, że nadchodzi coś jeszcze silniejszego? Zanotowała zmiany w dzienniku, po czym przeszła do kuchni, ugotować zupę warzywną. Zmiany pogody nie zaprzątały jej tak bardzo jak zwykle. Ciągle myślała o młodym człowieku z Chicago i tej dziwnej butelce wody Pluton, którą jej pokazał. Taka zimna! No i sam Eric Shaw. Ten chłopiec był przerażony jak diabli. To wiedziała na pewno. Słyszała przeróżne opowieści o Plutonie, ale nawet w najdziwniejszych z nich zawsze woda była lekarstwem; nigdy nie wyrządzała 187

nikomu szkody. Nie potrafiła sobie przypomnieć ani jednej historii o przeczuciach albo wizjach. Oczywiście w miasteczku opowiadano historie o duchach, jak wszędzie chyba, ale żadna z nich nie wiązała się z wodą Pluton. Wierzyła Ericowi, że miał wizje, które zaczęły się po spróbowaniu wody. Nawet nie była tym zanadto zaskoczona. W tej dolinie, jej domu przez tak wiele lat, a nawet wiele dziesięcioleci, zdarzały się rzeczy dziwne. Była miejscem magicznym, Anne nie miała co do tego żadnych wątpliwości, często jednak nadciągały złe wiatry, przynosząc biedę w miejsce bogactwa, a chwałę zastępując tragedią. Wszystko w tej dolinie nieustannie się zmieniało. Nie znała podobnego miejsca. Oczywiście miała własną teorię na ten temat, nigdy jednak nie dzieliła się nią z nikim. Z takich teorii ludzie tylko się śmieją. Postawiła garnek na kuchence i wyszła z kuchni. Stanęła naprzeciw schodów, na których od tygodni nie zrobiła choćby jednego kroku. Teraz nadszedł czas, by wejść na górę. Szła powoli, trzymając się poręczy. Próbowała nie myśleć o upadku. Dotarła do szczytu schodów i stamtąd przeszła prosto do jednej z pustych sypialni, tej, która kiedyś była królestwem jej córki Alice. Odchyliła drzwi szafy. Pojawił się przed nią rząd pozalepianych taśmą kartonowych pudeł, starych i pachnących stęchlizną. Jeszcze kilka lat temu pamiętałaby, w którym z nich spakowane są butelki, upłynęło jednak wiele czasu, odkąd ostatni raz tu zaglądała. Skoro nie wiedziała, nie miała wyjścia - musiała zacząć od tego na samej górze. Było cięższe, niż przypuszczała. Nierozsądnie byłoby z jej strony dźwigać taki ciężar, wiedziała jednak, że wszystko w pudełkach jest starannie poowijane, nawet butelki przetrzymają więc niewielki wstrząs. Pociągnęła za róg pudła u góry, a gdy zaczęło się przechylać, czym prędzej odsunęła stopę. Karton upadł na podłogę z głuchym łomotem, wzbijając chmurę kurzu. Sięgnęła po swoje 188

nożyce krawieckie, żeby przeciąć taśmę. Butelki były, jak się okazało, dopiero w trzecim pudełku. Zanim je otworzyła, była już zmęczona, a wszystkie ścięgna bolały tak, że chciało jej się wyć. Pomyślała, że nie wystarczy jej już nawet siły na zjedzenie zupy. Chciała się tylko położyć i zamknąć oczy. Kiedy jednak otworzyła trzecie pudełko, sukces przywrócił jej trochę energii. W pudle stało prawie trzydzieści butelek, każda owinięta plastikową folią z bąbelkami i oznaczona datą. Potrzebowała zaledwie kilku minut, żeby znaleźć taką samą butelkę, jaką oglądała w hotelu. Na kawałku taśmy sklejającym folię widniała data 1929 - miała więc rację. Rozpakowała butelkę do końca i wzięła do ręki. Szkło było zimne, ale naturalnie, jak zawsze szkło w dotyku. Wewnątrz woda trochę zmętniała, nie pływał w niej jednak wielki osad jak w tej, którą przyniósł Eric Shaw. Kolor też miała inny. Zostawiła pudełka na podłodze. Zsunąć je na dół - to jedno, położyć z powrotem na górze - to całkiem co innego. Z butelką w dłoni zeszła na dół, zamieszała zupę, po czym zatelefonowała do hotelu West Baden Springs. Poprosiła o połączenie z pokojem pana Erica Shawa. Telefon dzwonił kilka razy, a następnie włączyła się automatyczna sekretarka. „Mówi Anne McKinney. Mam pewien pomysł. Nie jestem pewna, czy panu pomoże, ale nie podejrzewam, żeby mógł zaszkodzić. Znalazłam butelkę bliźniaczą z pańską. Nigdy nieotwieraną. Dam ją panu. Mój pomysł polega na tym, żeby znalazł pan miejsce, gdzie zbadają wodę. Nie mam pojęcia, kto mógłby to zrobić, na pewno jednak jest gdzieś laboratorium, które się tego podejmie. Porównają zawartość obydwu butelek i powiedzą panu, w czym tkwi różnica. W pańskiej wodzie Pluton jest coś, czego nie ma w mojej. Może powinien pan wiedzieć, co to takiego”. 189

Zostawiła swój numer telefonu, po czym odłożyła słuchawkę i wyszła na werandę. Kiedy otworzyła drzwi, poczuła mrowienie w plecach. Wiatraki obracały się szybko i jednostajnie, a kłąb chmur pierzastych, które poprzednio unosiły się nad zachodnim horyzontem, wisiał bezpośrednio nad jej głową. Powietrze pachniało rododendronami i kapryfolium rosnącym z boku domu. Wspaniały dzień - tylko ten wiatr i te chmury. One były ostrzeżeniem.

24.

Kellen Cage siedział przy biurku wpatrzony w zieloną butelkę. Dotykał jej lekko palcami, po czym cofał dłoń, żeby obejrzeć, jak kawałki szronu topnieją na opuszkach jego palców, zostawiając połyskujące mokre plamki na czarnej skórze. Eric zdążył mu już wszystko o niej opowiedzieć, Kellen się jednak nie odezwał. Przez jakiś czas za to patrzył Ericowi prosto w oczy, co dobrze wróżyło. Ciągnące się w nieskończoność i bezcelowe spotkania z szefami firm producenckich nauczyły Erica jednego: jeśli ludzie ci nie wierzą albo mają cię za wariata, uciekają wzrokiem na boki. - Wierzę, że to gówno wywołuje u ciebie halucynacje - stwierdził w końcu Kellen. - Chociaż trudno mi w ogóle uwierzyć, że się tego napiłeś. Wygląda szpetnie. - Tak samo smakuje. A przynajmniej smakowało za pierwszym razem. Bo dzisiaj rano było naprawdę dobre. Kellen zdjął rękę z biurka i przesunął krzesło o kilka centymetrów do tyłu. - Przez cały czas naszej rozmowy to coś robi się coraz zimniejsze. - Aha. Kellen zerknął na butelkę nieufnie. - Może wizje ustąpią, jeśli nie napijesz się już więcej. Zapewne by ustąpiły, ale to była tylko jedna strona medalu. Wywołane wodą wizje były przerażająco sugestywne, ale jeszcze większe przerażenie budziły w nim objawy jej niezażycia: na głodzie dręczył go ból i zawroty głowy. W głowie łomotało mu już zresztą 191

od dłuższego czasu i nawet teraz, kiedy Kellen siedział tam i mówił, jak obrzydliwa jest ta woda, Eric miał ochotę pociągnąć z butelki chociaż mały łyk. Maleńki, żeby choć trochę stępić ostrze bólu w głowie, które w ciągu ostatniej pół godziny najwyraźniej znalazło sobie jakąś osełkę. Naprawdę był na głodzie, pragnął tylko niesławnego klina. - Prawdopodobnie twój umysł pobudzany jest przez coś, co znajduje się w tej wodzie - stwierdził Kellen. - Mówię ci, ten mężczyzna w pociągu miał dokładnie takie same oczy jak Josiah Bradford. - Wierzę. Ale widziałeś już przecież oczy Josiaha. Miałeś okazję dokładnie im się przyjrzeć wczoraj wieczorem. Ich obraz był już w twoim umyśle, umysł mógł więc po ten obraz sięgnąć, kiedy woda zrobiła swoje. Możliwe, Eric nie był jednak przekonany. Mężczyzna w pociągu to był Campbell Bradford. Był tego pewien tak samo, jak kiedyś nabrał pewności, że wybrano niewłaściwą dolinę do filmu o Nez Perce. Taka sama pewność kazała mu umieścić zdjęcie czerwonego domku w prezentacji pośmiertnej Eve Harrelson. Zadzwonił telefon na biurku. Kellen rzucił mu pytające spojrzenie, Eric jednak pokręcił przecząco głową. Niech się nagra na sekretarkę. Nie chciał przerywać rozmowy. - Moim zdaniem, jeśli to coś więcej niż działanie jakiegoś leku, to szybko się o tym przekonasz - stwierdził Kellen. - Jak to? - Jeśli te halucynacje są skutkiem działania jakiegoś specyfiku, to będą przypadkowe. Następnym razem zaczniesz widzieć smoki na suficie. Ale jeśli to coś innego... nie wiem, jeśli widzisz duchy albo coś podobnego, ten sam facet może się pojawiać częściej. Mam rację? 192

Ten sam facet, tylko częściej. Eric doskonale pamiętał go z wagonu towarowego, jak zwieszał się na zewnątrz. Widział wodę chlupocącą wokół jego kostek i melonik, którym go powitał. Nie, Eric nie chciał już nigdy więcej oglądać tego faceta. - Mam wizje, a to nie to samo, co widzieć duchy - sprostował. Może dla ciebie to samo, ale uwierz mi, że tak nie jest. Kellen usiadł wygodniej i wyciągnął nogi, opierając jedną stopę o krawędź biurka. Wyglądała na rozmiar co najmniej czterdzieści osiem. - Mówiłem ci, dlaczego w ogóle zainteresowałem się tym miejscem? - zapytał. Eric pokręcił głową. - Mój pradziadek był bagażowym w tym hotelu w czasach prosperity. Umarł, kiedy miałem jedenaście lat, ale zdążył mi jeszcze opowiedzieć wiele historii o czasach, które tutaj przeżył. Dużo mówił o Shadrachu Hunterze. Miał teorię, że to Campbell Bradford go zamordował, jak mówiłem ci wcześniej, i że poszło o whisky, którą Campbell rozprowadzał w miasteczku. Dziadek opowiadał o kasynie, o drużynach bejsbolowych i sławnych ludziach, którzy zatrzymywali się w hotelu. Jego opowieści o tym, jak wyglądało tu w tamtych latach życie czarnych, wzbudziły moje zainteresowanie, które powróciło potem na studiach. Ale dziadek opowiadał mi też inne historie. - Tylko nie o duchach! - jęknął Eric. - Nie wiem, czy można powiedzieć, że to historie o duchach, choć dziadek w nie wierzył. Nazywał je po swojemu i twierdził, że akurat w tej okolicy jest ich bardzo dużo. Nie wszystkie złe. Zdaniem dziadka złe mieszały się tutaj z dobrymi. Ale powiedział mi jeszcze coś innego: że w tej dolinie jest wielki ładunek mocy nadprzyrodzonych. 193

- Ładunek? - Tak jak w elektryczności. Tłumaczył mi to, odwołując się do baterii. Twierdził, że wszędzie zachowuje się pamięć o zmarłych, ale w niektórych miejscach jest ona silniejsza. Według starego Everetta na ustach Kellena błądził uśmiech, jego oczy były jednak poważne przeciętny dom był jak bateria alkaliczna. Ale w niektórych miejscach pracował wielki generator. - Hotel jest jednym z takich miejsc? Kellen pokręcił głową. - Nie, nie hotel. Cała dolina. Dziadek sądził, że tu jest większy ładunek sił nadprzyrodzonych niż w jakimkolwiek miejscu, które widział w swoim życiu. - W to, że miejsce może zachować pamięć zmarłych, akurat wierzę - stwierdził Eric. - Nie mam wpływu na to, czego ostatnio doświadczam. Ale historyjek o duchach i zjawach, które potrafią wpływać na przebieg wydarzeń w świecie rzeczywistym, po prostu nie kupuję. - Ta dolina jest dziwnym miejscem. Z różnych powodów. - To prawda. Ale dziwne miejsce to jedno, a duchy - drugie. Nie wierzysz chyba w duchy? Kellen się uśmiechnął. - A ja ci w odpowiedzi zacytuję mojego dziadka, bracie: „Nie jestem przesądny, ale swoje wiem i po zmroku przez cmentarz nie przejdę!”. Eric też się roześmiał. - To dobre - powiedział. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, jakby żaden nie wiedział, jak zmienić temat rozmowy, który obracał się teraz wokół duchów. W końcu Kellen wskazał głową telefon, w którym mrugała czerwona lampka. 194

- Masz wiadomość. Eric podniósł słuchawkę i wysłuchał wiadomości od Anne McKinney. Początkowo bez zainteresowania, ale zrobił się uważny, usłyszawszy, że staruszka przechodzi do konkretów. Rzeczywiście, pomysł miała świetny! Zapisał jej numer w notatniku przy telefonie. - Pamiętasz, jak mówiłem ci o kobiecie, która oglądała butelkę tu, w hotelu? Ma taką samą. Ten sam kształt butelki, ten sam rok. Nieotwierana. - Niech zgadnę - uśmiechnął się Kellen. - Nie jest zimna. - Nie jest, ale nie o to chodzi. Ona wpadła na pomysł, żeby oddać tę jej wodę i moją do jakiegoś laboratorium i porównać skład chemiczny. Kellen przechylił głowę i lekko wydął usta w sposób, w którym Eric zaczął już dostrzegać jeden z jego nawyków, a następnie powoli skinął głową. - Warto spróbować. I chyba nawet mogę ci pomóc. A właściwie nie ja, tylko moja dziewczyna. Studiowała chemię w Indiana University, a przez ostatni semestr przygotowuje się do egzaminów na medycynę. Jeśli ktoś w okolicy może dokonać takiej analizy, ona na pewno będzie wiedziała, kto. - Fantastycznie - ucieszył się Eric. Choć sugestia Anne McKinney była w gruncie rzeczy drobiazgiem, Eric poczuł się wspaniale, bo zyskał bodziec do działania. Pomysł staruszki przywracał mu choć częściowo poczucie, a może złudzenie, że panuje nad sytuacją. - Być może nie odczuwasz takich przyziemnych potrzeb, skoro żyjesz na wodzie nadprzyrodzonej, ale ja z pewnością zjadłbym coś konkretnego - powiedział Kellen. - Wyobraź sobie, że też bym coś zjadł! Od rana nie miałem nic w ustach. Ale czy możemy najpierw pojechać kawałek za miasto po tę butelkę? Chciałbym już mieć ją w ręku. 195

- Pewnie, że możemy. Pojedziemy moim samochodem. Eric zatelefonował do Anne McKinney z podziękowaniem i informacją, że niedługo przyjadą po butelkę. Odparła, że czeka, wydawała mu się jednak jakaś inna niż tamtego popołudnia. Mniej entuzjastyczna. Zmęczona. Słońce stało już nisko. Kiedy wyszli z hotelu na parking, schowało się już za wzgórza. Obok porsche Kellena stała niebieska furgonetka. Eric nie zwracał na nią uwagi, dopóki nie otworzyły się drzwi od strony kierowcy i nie wysiadł mężczyzna w przepoconej koszulce polo. - Chwileczkę, panie Shaw - powiedział. - Chciałbym zamienić z panem kilka słów. Mężczyzna był umięśniony i łysy, jeśli nie liczyć cieniutkich pasemek ciemnych włosów nad uszami. Stał wyprostowany jak struna z wysuniętą do przodu piersią. Postawa wojskowego. Miał około czterdziestki, zimne niebieskie oczy i telefon komórkowy Blackberry w skórzanym etui przypiętym do paska. - Czy my się znamy? - zapytał Eric, zatrzymując się. Kellen podszedł do auta i oparł się o jego maskę, obserwując ich z zaciekawieniem. Miał na nosie swoje okulary przeciwsłoneczne. Eric zobaczył w nich odbicie nieznajomego, kiedy ten zwrócił się do jego kompana. - Witam, panie Cage - rzucił, skłaniając lekko głowę. - Proszę, proszę, wszystkich zna - rzucił Kellen. - Zajmę panu tylko chwilę, jeśli pan pozwoli. - Może najpierw nam pan powie, kim jest - zażądał Eric Łysy mężczyzna wyjął wizytówkę i wręczył ją Ericowi. Gavin Murray, Corporate Crisis Solutions. Pod spodem trzy numery telefonów i adres w Chicago. - Nie mam przedsiębiorstwa ani nie przeżywam kryzysu stwierdził Eric. 196

Ruszył w kierunku samochodu Kellena. Wtedy Gavin Murray podniósł otwartą dłoń, jakby chcąc go zatrzymać. - Ale może pan zmierzać w stronę kryzysu, a ja chciałbym panu pomóc ten kryzys zażegnać w zarodku. Sądzę, że powinniśmy chwilę porozmawiać o tym, co robi pan dla Alyssy Bradford. Eric znów stanął jak wryty. Obejrzał się, za całą odpowiedź otrzymał jednak tylko chłodne spojrzenie. Kellen zdjął okulary przeciwsłoneczne, zaczepił je z przodu koszulki i spojrzał na Erica, unosząc brwi. - A nie mówiłem, że wszystkich zna? - Znam, panie Cage. Jestem bardzo szybki, jeśli chodzi o zdobywanie informacji na temat różnych ludzi. Przy okazji, proszę przyjąć gratulacje z okazji sukcesów pańskiego brata. Świetny zawodnik. A pański teść, panie Shaw? No cóż, sprzedaje sporo książek. Wiem oczywiście, że jest pan w separacji z Claire, ale dopóki nie przeprowadzicie rozwodu, on nadal jest pańskim teściem. Zamilkł, po czym rzucił im triumfalny uśmiech. - Więc jak z tą rozmową? - zapytał. - Dobrze - zgodził się Eric, sięgając dłonią do potylicy. Ból właśnie stamtąd świdrował w kierunku kręgosłupa. - Posłuchajmy, co pan ma do powiedzenia. - Świetnie. Tylko jedno ale. Miło mi było poznać pana Cage'a, ale to prywatna rozmowa. Jeśli więc pan Cage chwilę tu na nas zaczeka, my przejdziemy się po ogrodzie. Eric się zawahał. - Idź - zachęcił go Kellen. - Ten człowiek ma dokładnie ułożony plan. Nie chciałbym mu niczego popsuć. - Dziękuję - powiedział Gavin Murray, po czym zaraz się odwrócił i ruszył w stronę ogrodu. Eric poszedł za nim.

25.

- Nie planowałem czatować na pana na parkingu - zapewnił. Gavin Murray, kiedy oddalali się od Kellena. - Miałem zamiar wejść do hotelu i poprosić w recepcji, żeby ściągnęli pana na dół. Ale wyszedł pan, zanim zdołałem to zrobić, uznałem więc, że porozmawiamy właśnie teraz. - Domyślam się, że nie przysłała pana Alyssa - powiedział Eric. - Nie. - Więc kto? - Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Moja firma prowadzi poufną działalność. - A cóż to za działalność? - Corporate Crisis Solutions prowadzi dochodzenia i oferuje firmom pomoc w rozwiązywaniu problemów. Proszę o nas myśleć jak o rozjemcach albo konsultantach. - Jechał pan szmat drogi z Chicago, zamiast zwyczajnie zatelefonować. Najwyraźniej to pilna i ważna konsultacja. - Lubimy załatwiać sprawy osobiście. Rozmowa, którą chcę z panem przeprowadzić, jest ważna przede wszystkim dla pana. - To pańska opinia czy pańskiego klienta? - Jesteśmy zgodni w tej kwestii. Eric zamilkł. Wchodzili do ogrodu i szli w stronę fontanny. - Rozumiem, że jest pan tutaj, żeby nakręcić film związany z pewną historią. To zapewne bardzo interesująca praca. Pewnie też daje panu wiele radości. Tylko że to nie jest temat dla pana - stwierdził Murray. 198

- Nie? - Nie. - Chyba powinien pan to jakoś wyjaśnić, choćby mówiąc, kto pana tu przysłał. - Tego nie wolno mi ujawnić. Jestem pewien, że pan to rozumie. - Pewnie. Wykonuje pan swoją pracę. Szanuje pan wolę klienta i spełnia jego życzenia. - Otóż to. Eric się zatrzymał. Stali teraz obok fontanny. Silny wiatr rozpylał drobne kropelki na jego skórze. - Niech więc pan sobie wyobrazi, że ja robię dokładnie to samo - powiedział. - I nie zamierzam przestać, przyjacielu. Wynajęto mnie, żebym zrobił film. Dostałem za to pieniądze i zamierzam się wywiązać z zadania. Gavin Murray nie patrzył na niego. Wyjął z kieszeni paczkę American Spirit. Wysunął jednego papierosa, zaproponował Ericowi, po czym schował paczkę, kiedy ten pokręcił głową. Zapalił papierosa, zaciągnął się głęboko i wypuścił dym nosem, oglądając się w kierunku hotelu. - Ile ona panu płaci? - To nieistotne. Zresztą co panu do tego? - Upoważniono mnie, żeby zaproponować panu pięćdziesiąt tysięcy dolarów, jeśli obieca pan wycofać się z tego przedsięwzięcia. - Żadna rewelacja. Mam zarobić sporo więcej. Blef, oczywiście, Eric ciekaw był jednak, ile to było warte dla mocodawcy Gavina Murraya, ktokolwiek pociągał za sznurki. Pięćdziesiąt tysięcy to cholernie wiele jak na wyjściową ofertę. Na myśl o takiej kwocie ciarki przeszły mu po plecach. Murray oprawił papierosa uśmiechem. 199

- Negocjator! Dobrze zagrane. Jestem upoważniony, żeby podnieść kwotę do siedemdziesięciu pięciu tysięcy. Tu i teraz. Może pan oczywiście żądać więcej, nie sądzę jednak, żeby pan dostał. Sam pan zresztą wie, że nie ma co robić sobie nadziei na więcej niż siedemdziesiąt pięć patyków. - Nie zamierzam prosić o więcej i nie robię sobie absolutnie żadnych nadziei w związku z tym. Niech pan jedzie do domu, panie Murray. Przykro mi, że się pan fatygował na darmo. - Niech pan spuści z tonu, Shaw. Szczerze mówiąc, jestem zaskoczony. Pracował pan w branży filmowej dostatecznie długo, by się dowiedzieć, jak rzadko się trafiają pewne pieniądze. I jak szybko takie oferty się dezaktualizują. - Oferty przemijają szybko, owszem - zgodził się Eric. - Ale wie pan, co nie przemija nigdy? Skurwysyni, którzy uważają, że pieniądze dają im siłę i władzę. Podaż jest wręcz niewyczerpana. W samym Los Angeles jest ich więcej, niżbym chciał oglądać. Poznałem ich wielu, wystarczająco wielu, by się nimi zmęczyć. Niech więc pan idzie do swojego klienta i powie mu, żeby skręcił te swoje siedemdziesiąt pięć patyków w ciasny rulonik, po czym wetknął go sobie w dupę. Zaczął odchodzić, Murray jednak ruszył za nim. - Zaczekaj. Nie jesteś przecież taki głupi, prawda? Musisz wiedzieć, jak to działa. Pieniądze to pierwszy krok. Jeśli nie poskutkują, znajdą się inne sposoby. Eric zatrzymał się i odwrócił, żeby spojrzeć mu prosto w twarz. - Co to ma znaczyć? Murray strząsnął popiół z papierosa. - Chyba nie było to zbyt skomplikowane zdanie? - Otóż lepiej, żeby było. Bo jeśli miało wyrażać to, co w nim usłyszałem, to właśnie mnie zaszantażowałeś, dupku. 200

Murray westchnął i włożył papierosa z powrotem między wargi. - Ludzie tacy jak ty są męczący. Wiesz o tym? Nie ma najmniejszego powodu, żebyś się zachowywał jak uparta menda. Najmniejszego! A mimo to nie możesz się powstrzymać. - Musi być fajnie mieć wyciąg bankowy w miejscu, gdzie powinna się znajdować etyka zawodowa. Zapewne daleko zajdziesz, Gavin. Ludzie twojego typu zwykle zachodzą daleko. - Negocjacje to wspaniałe rozwiązanie, Shaw. Zaręczam. - Negocjacje z kim? Ty proponujesz mi pieniądze, a ja chcę wiedzieć, od kogo one pochodzą. - Eric obserwował go przez chwilę. - Dla którego z członków rodziny pracujesz? - Słucham? - Tylko ktoś z bliskich Campbella Bradforda w Chicago mógłby się przejąć tym, co tutaj robię. Nikt inny. Gavin Murray się zaśmiał. - Tak by się mogło wydawać, prawda? Eric odczekał chwilę, ale żadna inna odpowiedź nie padła. - Skończyłem z tobą, Murray. I powiedz temu, kto cię wynajął, że jeśli chce, to może porozmawiać ze mną osobiście. - Mam jeszcze jedno pytanie. O czym dokładnie rozmawialiście z Josiahem Bradfordem? Eric przekrzywił głowę. - Naprawdę wiesz wszystko, prawda? Reakcją był uśmiech i delikatne skinienie głową. - To moja sprawa, co mu powiedziałem. Ale jeśli natychmiast nie zejdziesz mi z oczu, to dopowiem mu jeszcze kilka rzeczy. Na przykład to, że ktoś macha mi przed nosem siedemdziesięcioma pięcioma tysiącami. Pewnie by się zastanowił, ile zaproponują jemu. - Ani centa. 201

- Jakoś trudno mi w to uwierzyć. Wygląda na to, że ktoś bardzo się przejmuje schedą po Bradfordzie. Najbardziej pewnie portfelem jego akcji. - Nieprawda. - Nie? Co w takim razie robisz w pięknym miasteczku French Lick, przyjacielu? Cisza. - Rozumiem - stwierdził Eric. - Cóż, życzę ci miłego pobytu. I trzymaj się ode mnie z daleka. Tym razem Murray pozwolił mu odejść.

26.

Kellen siedział w samochodzie z opuszczonymi szybami. Kiedy wsiadł Eric, ściszył muzykę. - No i dla kogo ten koleś pracuje? - Dla kogoś, kto zaproponował mi siedemdziesiąt pięć patyków, jeśli natychmiast wrócę do domu. Kellen oparł się o kierownicę z rozdziawioną gębą. - Co takiego? Eric potakująco skinął głową. - Zaczął od pięćdziesięciu, potem podniósł do siedemdziesięciu pięciu tysięcy. - Co takiego? - powtórzył Kellen, jakby żadna inna reakcja nie przychodziła mu do głowy. - Dobrze słyszałeś - powiedział Eric. Patrzył w dół wzgórza, szukając wzrokiem Gavina Murraya. W końcu znalazł go przy jednej z altan. Stał z telefonem komórkowym przyklejonym do ucha. Zapewne dzwonił do Chicago ze sprawozdaniem i po instrukcje. - Obstawiam jakiegoś innego członka rodziny. Albo któregoś z prawników Campbella. Staruszek umiera, a wart jest jakieś dwieście milionów. Ktoś się chyba przejął Josiahem. - Tak myślisz? - Tak. Jeśli Josiah jest spokrewniony z umierającym w szpitalu staruszkiem, może wnieść roszczenia o spadek i wygrać. Campbell porzucił rodzinę. Owszem, kilka pokoleń temu, ale znajdzie się tabun prawników, którzy w imieniu Josiaha wystąpią o zadośćuczynienie. - Ale przecież to dwaj różni Campbellowie. Przecież ty też tak uważasz. 203

- Tak właśnie uważam. I dlatego cala ta sprawa robi się znacznie ciekawsza. Nie sądzisz? - Pewnie. Zastanawiam się, co będzie miała do powiedzenia twoja mocodawczym. - Też mnie to ciekawi. Zaraz do niej zadzwonię. W parku przy altanie Gavin Murray odjął telefon od ucha i schował do etui przy pasku. Potem zapalił kolejnego papierosa i stal, patrząc w ich kierunku. - Uważasz, że to dobry pomysł? Mówić jej o tym? - zastanawiał się głośno Kellen. - Jeśli ktoś może zrozumieć, o co tu do cholery chodzi, to właśnie ona. Dlaczego miałbym jej o tym nie mówić? Kellen wzruszył tylko ramionami i czekał, podczas gdy Eric wybierał numer telefonu Alyssy Bradford. Najpierw komórkowy, potem domowy. Nic. Zostawił wiadomość pod obydwoma numerami, nie podając jednak żadnych szczegółów. Poprosił tylko, żeby zatelefonowała do niego najszybciej, jak będzie mogła. - Ból głowy wrócił? - zapytał Kellen, kiedy Eric odłożył telefon. Wtedy Eric uświadomił sobie, że przez cały czas masował dłonią tył swojej głowy. - Nie przejmuj się. Jedźmy. Powiedziałem Anne, że zaraz będziemy. Kiedy wyjeżdżali z parkingu, Gavin Murray uniósł dłoń w geście pożegnania. Znów rozmawiał przez telefon. Josiah zostawił Danny'ego w domu dziadka i odjechał bez słowa chwilę po tym, jak czarne porsche zakręciło z podjazdu w główną drogę. Przez chwilę miał ochotę dogonić to wypolerowane kosztowne gówno, staranować i zmieść z drogi, uderzając kilka razy tak mocno, jak miał ochotę przywalić im obu w domu Edgara. Porsche jednak zniknęło z zasięgu jego wzroku. Dostrzegł tylko zaparkowaną 204

w krzakach niebieską furgonetkę. Josiah minął ją, pędząc do miasteczka. Po drodze zatrzymał się na stacji benzynowej, żeby wlać do pustego baku paliwa za dwadzieścia dolarów i kupić sześciopak piwa. Jedno wypił duszkiem, stojąc przy dystrybutorze. Wrzucił pustą puszkę do kosza, opuścił stację i postanowił jechać do siebie. Jego dom stał na zalesionych wzgórzach zaraz na wschód od Orangeville, otoczony kilkuset akrami ziemi amiszów, którzy jeździli tam i z powrotem po drodze swoim wozem i sprzedawali warzywa przed wjazdem na farmę. Początkowo Josiah przyśpieszał, kiedy mijał ich swoją półciężarówką, żeby silnik głośniej na nich warczał - wiedział, jak się boją nowoczesnej maszynerii. Śmieszyło go to. Z czasem jednak wbrew sobie zaczął ich szanować. Byli spokojni, dbali o swoją ziemię, nie zawracali mu głowy wymuszonymi sąsiedzkimi pogawędkami, które niby podejmowane są z życzliwości, ani nie przeszkadzali głośną muzyką. Zajmowali się swoimi sprawami, oczekując tego samego od innych. I tak powinno być. Zaparkował na podjeździe. Weranda wyglądała czysto i świeżo, nie sprawiało mu to już jednak satysfakcji. Dostał dwa cholernie szybkie ciosy. Już sam widok tych dwóch dupków w domu Edgara mu wystarczył, a przecież wcześniej Danny Hastings, ten kretyn Danny, patrząc Josiahowi prosto w oczy powiedział mu, że jego plan jest głupi. W dodatku miał rację. Tak, to był kiepski dzień. Niech to szlag, jaki dzień? Cały weekend był nieprzyjemny. Spieprzył się szybko i wkurzająco wczoraj wieczorem. A jeszcze w piątek rano wszystko szło dobrze. Oczywiście w porównaniu z byle jaką codziennością. Bo na tym właśnie polegał problem: w jego życiu nic nigdy nie szło naprawdę dobrze i nie było szansy, żeby coś się odmieniło. Przynajmniej dopóki czegoś z tym nie zrobi. Będzie siedział na 205

werandzie, pił tanie szczyny zamiast prawdziwego piwa i wymieniał dowcipy z Dannym Hastingsem przez resztę żałosnego życia, dopóki refleks nie odmówi mu posłuszeństwa, bo wtedy albo przestanie prowadzić samochód z alkoholem w żyłach, albo zjedzie z autostrady i owinie się wokół jakiegoś drzewa, jak jego równie bezwartościowy ojciec przed nim. - Coś się musi zmienić - szeptał do siebie, siedząc w szoferce półciężarówki. Po szyi ściekał mu pot, piwo grzało się na słońcu, a na farmie amiszów konie chodziły w kieracie ze zwieszonymi łbami, noga za nogą, noga za nogą. - Coś się musi zmienić! Wysiadł z samochodu, nie chciał jednak iść do domu, gdzie siedziałby na zaplamionej kanapie, gapiąc się na szczeliny w popękanych ścianach i krzywą podłogę. Owszem, poręcz lśniła bielą, to jednak uświadomiło mu tylko, jak niewiele znaczy ta pieprzona poręcz na werandzie. Dom był ruiną, miał poobrywane rynny, pokryty zaciekami dach oraz porośnięte mchem ściany. Pewnie, że można to wszystko naprawić, ale trzeba mieć pieniądze. Zresztą nawet gdyby, to po cholerę? To jakby polakierować gówno, żeby się świeciło. Wziął więc piwo i ruszył na spacer. Przeszedł przez podwórko za domem, tam rozchylił oddzielające posesje ogrodzenie z drutu kolczastego, przeszedł na drugą stronę i znalazł się na polu. Postanowił dojść na zalesione wzgórza, żeby tam spokojnie napić się piwa. Był w połowie drogi przez pole, z głową opuszczoną dla ochrony przed gorącym słońcem oraz ciepłym zachodnim wiatrem, kiedy przypomniał sobie drugą część swojego snu, tego z mężczyzną, który czekał na niego przy linii drzew. To wystarczyło, żeby podniósł głowę, jakby chciał zobaczyć tego sukinsyna pod lasem. Nikogo nie było, ale i tak wzdrygnął się na myśl o tym, jak ten człowiek kiwał głową, a dzień uciekał i zastępowała go noc. Co za idiotyczny sen! A jeszcze przyśnił mu się zaraz po tym pociągu, gdzie ten sam facet 206

stał po kostki w wodzie w wagonie towarowym. Jedziemy do domu, żeby wziąć, co ci się należy, Josiahu. Niektórzy wierzą, że sny mają jakieś znaczenie. Josiah nigdy się do nich nie zaliczał, dziś jednak nie mógł przestać myśleć o mężczyźnie w meloniku. Powiedział „wziąć, co ci się należy”. Ale niewiele rzeczy na tym świecie należało się Josiahowi. Zabawne, że taki sen przyśnił mu się akurat wtedy, kiedy wszyscy dookoła zaczęli wypytywać o jego rodzinę. Kogo, do jasnej cholery, mógł obchodzić Campbell Bradford? Minęło prawie osiemdziesiąt lat, odkąd ten zbir wskoczył do pociągu i zniknął. Wskoczył do pociągu. Starego pociągu z lokomotywą parową i wagonem dla obsługi, jak ten we śnie. - To byłeś ty, Campbell? - zapytał szeptem, brnąc przez bruzdy. Uśmiechnął się. Głupie myśli. W nich właśnie się dzisiaj zagubił. Podkładanie ognia, kradzież kamieni szlachetnych i oglądanie własnego pradziadka w dziwnych snach? Musiała mu się jakaś klepka poluzować. Słońce wciąż stało wysoko, grzejąc mocno, a puszki z piwem obijały się o jego nogi. Nie przejmował się jednak i szedł dalej. Koszulę miał mokrą od potu. Wokół karku brzęczały komary. To też mu nie przeszkadzało. Przyjemnie było znaleźć się na powietrzu, przyjemnie było iść i nie mieć nikogo wokół siebie. Wychował się w okolicznych lasach i na tych polach. Spędził tu więcej czasu niż w domu. Edgar nazywał jego i Danny'ego polnymi skoczkami. Stary, dobry Edgar! Dobrze się nim zajmował. Rodzina Josiaha była jednym wielkim nieporozumieniem, wolał więc przebywać u Hastingsów. On i Danny byli dla siebie jak bracia. Danny nie grzeszył rozumem, to prawda, ale Josiahowi nigdy to specjalnie nie przeszkadzało. Do niedawna. Zawsze lubił Danny'ego, tylko traktował go trochę z góry. To dobry chłopak, ale nie należał do ludzi, którzy potrafią zrobić coś 207

sensownego ze swoim życiem. Nawet kiedy wylecieli ze szkoły obydwaj tego samego dnia - wydawało się, że Danny poddaje się losowi, a tylko Josiah dokonuje wyboru. Josiah był w ich duecie tym, który mógł coś osiągnąć. Tym z ambicjami. Tak przynajmniej zawsze mu się wydawało. Teraz jakby nagle wytrzeźwiał - zamrugał powiekami i zdał sobie sprawę, że nie różni go od Danny'ego zupełnie nic, nic wyraźnie widocznego dla innych, nic namacalnego. Obydwaj utknęli w tym miasteczku, mieszkali w gównianych domach, jeździli gównianymi samochodami; obydwaj kiepsko zarabiali, machając podkaszarkami albo sekatorami, i obydwaj za dużo pili. Jak to się stało, do jasnej cholery? Zmierzał do miejsca, które odkrył jako dziecko. Miał dwanaście lat i samotnie włóczył się po okolicy. Właściwie nie włóczył, tylko pędził biegiem, uciekając przed piekącymi uderzeniami ojcowskiego paska, który lądował na jego plecach. Mieszkali wtedy zaledwie dwie mile od miejsca, gdzie dziś stał jego dom. Te dwie mile były właśnie polem, przez które szedł. Tamtego dnia biegł, aż płuca ścisnęły mu się tak silnie jak pięści, a ścięgna pod kolanami sprawiały taki ból, że chciało mu się wyć. Wtedy zwolnił i zataczając się, wkroczył na kolejne pole, potem szedł przez las, aż znalazł się na zboczu stromego wzgórza. Trudno było się wspinać po zarośniętej ziemi, poznaczonej gdzieniegdzie kamiennymi bliznami wapienia. Usłyszał bulgotanie i zamarł w bezruchu, nasłuchując. Wystraszył się, bo odgłos wody dobiegał spod skrawka ziemi, na której stał. Dokładnie spod jego stóp. Był tego pewien, tymczasem w zasięgu wzroku nie było nawet kałuży. Idąc za dźwiękiem, przedarł się przez drzewa i znalazł nad urwiskiem. Dobre trzydzieści metrów litej skały schodziło do małego jeziorka, którego tafla połyskiwała niespokojnym, zielonkawym 208

błękitem. Jeziorko było nieruchome jak kałuża na farmie, ale wokół niego dało się słyszeć bulgotanie i szum rwącej wody. Wielkie brzozy, które musiały spaść z klifu, leżały częściowo w wodzie. Ich upiornie białe szkielety znikały w połyskującej głębi. Z krawędzi klifu nad kamieniem wystawały korzenie drzew, rzucające niesamowite cienie, zupełnie jak w horrorach, których akcja rozgrywa się gdzieś na bagnach. Urwisko otaczało jeziorko ze wszystkich stron, tworząc olbrzymią misę. Sporo czasu i wysiłku go kosztowało, żeby zejść na dół. Tam jeziorko wydawało się bardziej nawet złowieszcze niż z góry, ponieważ nie dało się stąd szybko uciec, a na głowę spadały liście zrzucane przez wiatr z gałęzi drzew rosnących na górze nad urwiskiem. Od czasu do czasu jeziorko jakby kaszlało, wypluwając wodę z głębi. Pod skałami sączyła się ona nieprzerwanie, choć było ją tylko słychać, a nie dało się zobaczyć. Wcześniej Josiah nie zdołałby nawet wyobrazić sobie takiego miejsca. Tamtego wieczoru zaryzykował kolejne lanie, mówiąc ojcu o swoim odkryciu i przysięgając, że to magiczne miejsce. Ojciec się uśmiał i stwierdził, że to Zatoka Wesley Chapel, na którą starsi mówili Zatoka Elroda. Jedno z tych miejsc, w których Lost River pojawia się na powierzchni ziemi wypluwana przez podziemne jaskinie, którymi przepływa. - Trzymaj się z dala od tego miejsca! - ostrzegał ojciec. - Sam widziałeś, dokąd dzisiaj sięgała woda. To wyobraź sobie, że w czasie powodzi potrafi pójść do góry nawet o dziesięć metrów; wypełni podziemne korytarze i będzie się kręciła w kółko. Widziałem to na własne oczy, chłopcze, i wiem, że można się tam utopić. Dlatego jeśli znajdziesz się tam w czasie powodzi, to złoję ci tyłek, jak dwa i dwa jest cztery! 209

Oczywiście Josiah powracał do zatoki w okresie wiosennych zalewów. Przekonał się, że ojciec chociaż raz powiedział prawdę: woda wspięła się prawie do samej góry klifu i kręciła się w kółko jak cholera. W miskowatej ścianie klifu wypatrzył skalną półkę, przez którą woda przeskakiwała i odnajdowała za nią suchy kanał, by płynąć nim przez chwilę, a potem schować się pod ziemię, wpływając przez któryś z lejów, i pojawić się na powierzchni trochę dalej. To była dziwna rzeka; fascynowała Josiaha przez większą część młodości. Razem z Dannym badali suche kanały i lokalizowali prowadzące do nich leje. Znaleźli ich ponad sto. Niektóre łapczywie wciągały wodę, zostawiając na powierzchni ledwie małą kałużę, inne wypluwały ją z powrotem na powierzchnię, jakby ze wstrętem. W tej okolicy były też źródła. Niektóre tak maleńkie, że zauważali je dopiero, gdy stanęli tuż obok. Woda z tych źródeł silnie pachniała zepsutymi jajami. Chłopcy znaleźli nawet ślady dawnych siedlisk ludzkich porozrzucane na wzgórzach wzdłuż rzeki: przegniłe belki oraz pokryte mchem kamienne płyty. Josiah przychodził nad zatokę często, nigdy jednak nie towarzyszył mu kto inny niż Danny. Aż do szesnastego roku życia; któregoś wieczoru przyprowadził tam dziewczynę. Miała na imię Marie. Gderała przez całą drogę; stwierdziła, że zatoka jest okropna, po czym nie pozwoliła, żeby włożył jej rękę pod sukienkę, a tydzień później chodziła z innym chłopakiem. Od tamtej pory Josiah nie zabrał ze sobą nad zatokę nikogo oprócz Danny'ego. Czasem jednak przychodzili tam ludzie, zostawiali po sobie śmiecie, które poniewierały się na zboczu albo w jeziorku. Doprowadzało to Josiaha do szału. Wyniósł stamtąd niezliczone mnóstwo puszek i innych śmieci, kiedyś nawet sedes. Gdy zaczął chodzić do szkoły średniej, przedsiębiorstwo lasów państwowych najwyraźniej uznało to miejsce za wyjątkowe, bo przejęło je na własność: oczyszczono 210

teren dookoła, postawiono tablice i zaczęto regularnie kontrolować zatokę. Dziś wspiął się na wzgórze od wschodu, po czym zszedł na skalną półkę wiszącą bezpośrednio nad wodą. Usiadł na niej ze spuszczonymi nogami i otworzył piwo. Zrobiło się ciepławe. Gdyby siedział po przeciwnej stronie wzgórza, a z drzew opadły liście, mógłby obserwować dom, w którym dorastał, a ściślej rzecz biorąc - to, co z niego zostało. Od lat nikt tam nie mieszkał, na dodatek ubiegłej wiosny przewróciło się drzewo i wybiło dziurę w dachu nad kuchnią, przez którą do środka lał się deszcz. Josiah był zaskoczony, że lokalne władze nie kazały rozebrać tej ruiny przy okazji usuwania zwalonego drzewa. Zatoka znajdowała się niedaleko domu, w którym spędził dzieciństwo, i równie blisko tego, w którym żył obecnie. Ten znajdował się trochę ponad trzy kilometry od miejsca, gdzie się urodził. Trzy kilometry. Tak daleko udało mu się zajść w życiu: pierdolone trzy kilometry! Wypił kolejne piwo; tymczasem słońce schowało się za drzewami, a powietrze zrobiło się chłodne. W zatoce zbielałe ze starości pnie powalonych drzew kryły się w mroku. Niebieskozielona tafla wody zaczynała czernieć. Od czasu do czasu przy brzegu jeziorka dało się słyszeć pluśnięcie - to Lost River wypluwała trochę płynących pod ziemią wód. Nie milkł mokry szept wody przepływającej przez podziemne korytarze. Otworzył kolejne piwo, nie wypił jednak ani odrobiny. Postawił puszkę obok i przeciągnął się. Chciał zamknąć oczy i nie myśleć ani o człowieku z Chicago, ani o tym ze snu. Próbował nie myśleć o niczym.

27.

Anne McKinney otworzyła drzwi z butelką w ręku. Uśmiechnęła się, kiedy Eric przedstawił jej Kellena; jak zwykle jedną ręką opierała się o framugę, ale wyglądała mniej pewnie niż poprzednio. - Jest taka sama jak pańska, prawda? - spytała, wręczając Ericowi butelkę. Obrócił przedmiot w dłoniach i skinął głową. Wszystko się zgadzało z wyjątkiem jednego: ta butelka była sucha i naturalnie chłodna w dotyku. - Dokładnie taka sama. - Nie wiem tylko, dokąd mógłby pan iść, żeby je porównać. Może jednak to był głupi pomysł. - Nie, pomysł jest genialny. Kellen zna kogoś, kto nam pomoże. - To dobrze. - Mam tylko wątpliwości, czy powinienem. Nie chciałbym otwierać tej butelki, gdyby miało to... Przerwała mu, machając dłonią. - Proszę tak nie myśleć. Mam ich więcej, zresztą wątpię, czy komukolwiek będzie na nich zależało, kiedy umrę. Zapiszę je towarzystwu historycznemu, na pewno jednak nie zubożeją bez tej jednej. - Dziękuję. - Jak się pan czuje? - zapytała z zainteresowaniem, które wydało mu się szczere. - Dobrze, dziękuję - skłamał i natychmiast zaskoczył sam siebie, mówiąc: - A pani? 212

- Ech, jestem nieco zmęczona. Chyba trochę się przepracowałam. - Przykro mi. - Proszę się o to nie martwić. Po prostu taki dzień... - Jej wzrok powędrował w stronę wiatraków, które okalały podwórko niczym wartownicy. - Coś się kroi w pogodzie. Na waszym miejscu pamiętałabym jutro o parasolach. - Naprawdę? - zdziwił się Kellen, zadzierając głowę do góry. Niebo jest idealnie czyste. - Ale to się zmieni - zapewniła. - Zmieni się na pewno. Podziękowali jej raz jeszcze i zeszli do samochodu po schodach werandy. Towarzyszyły im dzwonki wiatrowe, których dźwięk pięknie rozbrzmiewał w zbliżającym się szybko ku zmrokowi wieczorze. Kellen zapytał, czy Eric ma jakieś życzenia dotyczące obiadu. Kiedy się okazało, że nie ma, wylądowali w bufecie kasyna, ponieważ Kellen postanowił zjeść coś szybko i dobrze. Zanim weszli do środka, Eric czuł, że coś wiruje w jego żołądku. Ból głowy trochę zaburzył mu wzrok; wróciła też nadwrażliwość na światło. Wmawiał sobie, że musi tylko coś zjeść. Że to z głodu. Natychmiast po wejściu do długiej i szerokiej sali restauracyjnej poczuli ostrą woń potraw. Eric musiał na chwilę wstrzymać oddech, żeby zwalczyć mdłości, które ów zapach wywołał. Ruszyli za hostessą do stolika pośrodku sali. Żałował, że nie posadziła ich gdzieś z boku albo jeszcze lepiej - w rogu, a przynajmniej bliżej ściany. Kiedy przyjmowała zamówienie na napoje, warknął: „Woda wystarczy, dziękuję”. Chciał się jej pozbyć jak najszybciej. Chciał, żeby wszyscy z tej cholernie wielkiej sali sobie poszli, bo może mógłby usiąść wygodnie i jakoś się pozbierać. Kellen szedł już jednak w stronę bufetu, Eric więc podążył za nim. 213

Porcelanowy talerz ciążył mu w rękach. Nakładał potrawy automatycznie. Miał na talerzu pełno warzyw i owoców, gdy stanął naprzeciw kucharza przyrządzającego mięso; gapił się, jak przysadzisty mężczyzna w białym fartuchu kroi pieczeń wielkim nożem. Ostrze wbiło się w mięso, po czym mężczyzna oparł się, naciskając nóż całym ciałem. Pod tym ciężarem z kawałka mięsa wyciekała różowa ciecz, poszerzając kałużę pośrodku deski do krojenia. Eric poczuł, jak uginają się pod nim kolana, a uszy wypełnia ciche brzęczenie. Odwrócił się szybko - zbyt szybko, omal nie zrzucając wszystkiego ze swojego talerza. Ruszył w kierunku stolika. Oddychał z trudem. Brzęczenie w uszach się nasiliło i teraz było o kilka tonów wyższe. Znów skręcało mu żołądek. Doszedł do stolika z nadzieją, że musi tylko usiąść i chwilę odpocząć. Że to wystarczy. Przez kilka sekund myślał, że przeszło. Oparł się o łokciami o stół, skoncentrował na oddechu, starając się go spowolnić, i właśnie zaczynał się lepiej czuć, gdy do stolika wrócił Kellen i usiadł naprzeciwko z talerzem parującej pieczeni. Brzęczenie powróciło, a żołądek znów zaczął wirować. Nieświadom jego stanu Kellen rozprawiał o czymś wesoło, sięgając po nóż i widelec. Eric nie mógł wydusić z siebie słowa. Wiedział tylko, że musi jak najszybciej wyjść z tej sali. Poderwał się z miejsca, niemal przewrócił krzesło, po czym ominął je i szedł z oczami utkwionymi w drzwiach prowadzących do holu, który zaczął nagle falować. Jaskrawe światło sali restauracyjnej też zaczęło migotać, a brzęczenie w uszach zamieniło się w głośny ryk. Zrobiło mu się nagle gorąco, fala ciepła rozchodziła się po rękach i nogach, a potem poczuł mrowienie na skórze. Minął kasę i szedł w kierunku holu, powtarzając sobie, że musi mu się udać. Właśnie wtedy temperatura ciała wzrosła nie do wytrzymania, wirujące 214

światła zamieniły się w szare plamki, potem w czarne, a w końcu wszystko wokół niego zniknęło. Przez tunel prowadzący do świadomości przeprowadził go cichy dźwięk smyczków. Był to piękny dźwięk, tak kojący, że kiedy zaczął cichnąć, Eric poczuł wielki żal i nie chciał pozwolić mu odejść. Otworzył oczy i spojrzał prosto w świecącą na suficie lampę. Potem uniosła się nad nim czyjaś twarz. Twarz Kellena Cage'a ze smutnym spojrzeniem. Powtarzał jego imię i Eric wiedział, że powinien mu odpowiedzieć, nie chciał się jednak jeszcze odzywać. Nie chciał, żeby ktokolwiek się odezwał, bo w całkowitej ciszy miał nadzieję usłyszeć jeszcze choć kilka dźwięków skrzypiec. Świadomość powróciła, gdy poczuł, że jest mu zimno. Przedtem dokuczało mu nieznośne ciepło, teraz pojawił się chłód. Ale przyjemny. Wzrost temperatury budził lęk, zapowiadał chorobę. Chłód przyniósł odprężenie; zaczął wierzyć, że jego ciało poradzi sobie z niedomaganiem bez pomocy medycznej - nie musisz się już przejmować, zakręciliśmy wszystkie grzejniki. - Eric - powtórzył Kellen po raz kolejny. - Już... - Eric oblizał wargi, po czym powtórzył: - Już. - Karetka jest w drodze. Nad ramieniem Kellena widział inne twarze. Pracownik ochrony rozmawiał przez krótkofalówkę, a kilku ciekawskich po prostu się gapiło. Eric zamknął oczy, czując się zażenowany. Doszło do niego, że zemdlał. - Nie chcę karetki - powiedział z zamkniętymi oczami i wziął głęboki oddech. - Musi pan jechać do szpitala - przekonywał go niskim nieznajomym głosem jakiś mężczyzna. - Nie. - Eric otworzył oczy i zaczął się powoli podnosić. Usiadł, zaplatając ramiona wokół kolan, by zachować równowagę. - Potrzebuję po prostu trochę cukru. To hipoglikemia. 215

Ochroniarz skinął głową ze zrozumieniem, ale twarz Kellena wyraźnie mówiła: gówno prawda! Jakaś kobieta wymamrotała, że jej siostra też cierpi na hipoglikemię, i poszła po coś słodkiego. Zanim wróciła, był już na nogach. I choć na myśl o jedzeniu robiło mu się niedobrze, postanowił znieść konsekwencje swojego kłamstwa. Wziął od kobiety ciastko oraz szklankę soku pomarańczowego i jakoś udało mu się wmusić je w siebie. - Na pewno nie chce pan jechać do szpitala? - pytał zdeterminowany pracownik ochrony. - Na pewno nie chcę, dziękuję. Odwołano więc karetkę. Eric podziękował kobiecie i ochroniarzowi, a reszcie gapiów zrewanżował się kiepskim żartem o przedstawieniu podczas obiadu. Potem powiedział Kellenowi, że chce wrócić do hotelu. Wyszli. Do parkingu szli przez dłuższy czas w milczeniu. Dopiero w połowie drogi przerwał je Kellen: - Hipoglikemia? - Tak. Nie mówiłem ci? - Jakoś ci to umknęło. Dotarli do samochodu. Eric czekał kilka sekund z dłonią na klamce, zanim w końcu Kellen otworzył mu drzwi. - Naprawdę powinieneś pojechać do szpitala - stwierdził, kiedy już siedzieli. - Po prostu muszę odpocząć. - Odpocząć? Człowieku, nawet nie wiesz, co się tam działo. Siedziałeś przy stole, wszystko było dobrze, a chwilę później leżałeś nieprzytomny na podłodze. Po czymś takim nie wystarczy odpocząć, tylko trzeba iść do lekarza. - Może rano skontaktuję się ze swoim lekarzem przez telefon. Teraz chcę się tylko położyć. 216

- Chcesz się udusić własnym językiem w środku nocy albo umrzeć w swoim pokoju z jakiegoś innego powodu? - Mało prawdopodobne. - Posłuchaj, ja tylko mówię, że... - Dam sobie radę - przerwał mu Eric. Siła jego głosu wykluczała sprzeciw. Przez chwilę Kellen uważnie go obserwował, po czym wzruszył ramionami i się odwrócił. - Doceniam twoją troskę i bardzo za nią dziękuję - powiedział Eric cieplejszym głosem. - Naprawdę. Ale nie chcę jechać do szpitala i opowiadać lekarzowi, że mdleję po wypiciu wody Pluton. Rozumiesz? - Myślisz, że to od wody? Eric skinął głową. - Wrócił ból głowy. Zaczął się nasilać. Kiedy wyjeżdżaliśmy od Anne, czułem się już źle. Miałem nadzieję, że to przejdzie, jak coś zjem. - Nie przeszło. - Przepraszam. Nie zjadłeś przeze mnie obiadu. A przecież padałeś z głodu. Kellen się roześmiał. - To żaden problem. Mogę coś zjeść w każdej chwili. Lepiej pomyślmy o tym, co stało się tobie. Naprawdę trzeba to jakoś wyjaśnić. - Zespół abstynencji. Jestem na głodzie. - Tak sądzisz? - Jestem pewien. Dolegliwości fizyczne znikają, jak tylko wypiję trochę wody, a im dłużej jej nie piję, tym bardziej stają się przykre. Anne McKinney ma rację. Muszę się dowiedzieć, co jest w tej butelce. - A zanim się dowiesz, to co? 217

Eric milczał. - Dlatego sugerowałem szpital - wyjaśnił Kellen. - Wierzę ci. Prawdopodobnie to objaw odstawienia wody. Ale reakcja się nasila i może w końcu stać się groźna. To, co się stało z tobą dziś podczas kolacji, było naprawdę przerażające. - Zawsze mogę się napić trochę wody, nie denerwuj się tak. Miał to być żart, Kellen przechylił jednak głowę w zamyśleniu. - Jestem pod wrażeniem - ciągnął Eric. - Byłbyś liderem w grupie anonimowych alkoholików. Zastanów się, czy nie zacząć ich wspierać. - Nie o to chodzi. Zastanawiam się, czyby pomogło, gdybyś się napił jakiejś innej wody. - Wypiłem dziś z dziesięć szklanek wody. I nic. - Nie chodzi mi o zwyczajną wodę. Myślałem o wodzie Pluton. - Kellen skierował spojrzenie na butelkę od Anne McKinney. - To może być rozwiązanie. Jeśli dziś w nocy ci się pogorszy, spróbuj wypić trochę wody z jej butelki, zanim sięgniesz po swoją. Kellen zatrzymał się przed hotelem. Kiedy Eric wysiadł z samochodu, Kellen spojrzał na niego jak ojciec obserwujący dziecko wkraczające na ruchliwą ulicę. Ból głowy się odezwał, na razie szeptem, zanim wysiadł z windy. Stwierdził to z wielkim poczuciem klęski. Miał nadzieję, że incydent podczas obiadu był wystarczająco upokarzający, by mógł liczyć na dłuższą chwilę wytchnienia. Najwyraźniej nie był. Lampka kontrolna na telefonie sygnalizująca nowe wiadomości nie świeciła; telefon komórkowy nie wykazał żadnych nieodebranych połączeń. Odczuwał w związku z tym jakąś nieokreśloną obawę. Spodziewał się, że Gavin Murray będzie próbował się z nim skontaktować ponownie i złożyć nową ofertę - albo zagrozić. Raz jeszcze zatelefonował do Alyssy Bradford i znowu odezwała się 218

automatyczna sekretarka. Poirytowany odczekał dziesięć minut, po czym ponownie wybrał jej numer. Znowu nic; tym razem jednak zostawił wiadomość. Poprosił o telefon jak najszybciej, bo mają do omówienia pewien poważny problem. Słowa „poważny problem” wydały mu się eufemizmem. Gdzie jest teraz Gavin Murray? Niebieskiej furgonetki nie widział nigdzie w pobliżu, kiedy Kellen odwiózł go do hotelu, a jednak nie chciało mu się wierzyć, że Murray był już w drodze powrotnej do Chicago. Eric wyjął laptop, podłączył się do Internetu i poszukał informacji o Murrayu oraz firmie Corporate Crisis Solutions. Niewiele znalazł na temat Gavina: jego nazwisko na liście uczestników jakiegoś wojskowego spotkania w Fort Bragg było jedynym właściwie rezultatem. Fort Bragg to siedziba wojskowych sil specjalnych. Ale firma Corporate Crisis Solutions także nie promowała się w sieci. Była wprawdzie strona firmy, ale zawierała same ogólniki. Odniósł wrażenie, że jest mętnie napisana celowo. Kilka stron biur detektywistycznych zamieszczało linki do CCS; to wszystko. Cholera, powinien zatelefonować do Paula Portera i zapytać, co wie o tej firmie. Paul miał za sobą dwadzieścia lat pracy jako obrońca w sprawach kryminalnych, gdy wydał pierwszą książkę. Odniosła sukces, a Paul skończył praktykę adwokacką i zajął się serią powieści o prawniku rozwiązującym najbardziej zawikłane zagadki kryminalne i będącym ponad wszelką wątpliwość żałosnym spełnieniem jego własnych ambicji zawodowych. Paul miał liczne kontakty w policji i światku prawniczym Chicago, i to zarówno jako pisarz, jak i były adwokat, prawdopodobnie więc powiedziałby mu coś o tej firmie, a może nawet okazałoby się, że zna Gavina Murraya. - Nie dam mu satysfakcji - mruknął Eric. Paul tego właśnie chciał: oto krnąbrny zięć dzwoni do niego z prośbą o pomoc. Nadęty sukinsyn. Zaproponował nawet kiedyś Ericowi, żeby współpracował 219

z nim przy produkcji filmów na podstawie powieści, których przez lata nie udało mu się sprzedać filmowcom. Ja bym pisał, a ty byś reżyserował - powiedział. Rzeczywiście, cholernie dobrana byłaby z nich para! I pomyśleć, że Eric na początku lubił tego typa. Przez kilka lat nawet mieli ze sobą dobry kontakt. Dzieliły ich wtedy tysiące kilometrów, a Eric wspinał się po szczeblach kariery. W tamtych latach ego Paula też było nadmiernie rozdęte z powodu wydanych przezeń powieści kryminalnych, wtedy jednak Erica aż tak to nie raniło. Jego sprawy układały się jak należy, stanowiąc warstwę ochronną. Dopiero po powrocie do Chicago, kiedy zrobiło się naprawdę kiepsko, a Paul ciągle się mu plątał pod nogami, jego pieprzone rady, pomysły na nowy scenariusz i podpowiedzi zaczęły go irytować. Zamknął laptop; zaczynał podejrzewać, że gapienie się w ekran zwiększa ból głowy. Wyłączył wszystkie światła; uruchomił telewizor, próbując jakoś odwrócić uwagę od bólu. Na biurku stały obok siebie dwie butelki: ta od Alyssy Bradford lśniła od wilgoci, ta od Anne McKinney była sucha i ciemna. Niech tam stoją - powtarzał sobie. - Niech tam stoją nietknięte. Wiem, co mnie za chwilę czeka, i potrafię to znieść. Wytrzymam. Nie napiję się już tej cholernej wody!

28.

Josiah znów się znalazł w szarym mieście, bezbarwnym królestwie wiatru szalejącego po uliczkach i gwiżdżącego wokół starych samochodów zaparkowanych wzdłuż pustych ulic. Do jego uszu dobiegł drażniący hałas. Jeszcze zanim się odwrócił, wiedział, że to pociąg. Wtedy pomyślał: Przecież śniłem o tym już wcześniej. Ale przynajmniej pociąg wrócił po niego. Sen czy nie sen, poprzednim razem nie wsiadł, choć potem biegł za składem, ale go nie dogonił; i wtedy znalazł się na polu, które przemierzał w ciemnościach. Tak, skoro pociąg pojawił się po raz drugi, powinien koniecznie do niego wsiąść. Odsunął się na bok i patrzył, jak pociąg pędzi wprost na niego, wzniecając betonowy pył i z komina wyrzucając w niebo słup czarnego dymu. Wszystko było tak jak poprzednio. Dobrze. To ten sam pociąg, nie miał co do tego wątpliwości. Przejeżdżające obok niego wagony zwolniły. Znów dostrzegł ten biały z czerwoną plamą na drzwiach, wyraźnie się odróżniający od pozostałych. Podszedł do białego wagonu, tym razem chętnie. Para uruchomiła gwizdek lokomotywy i pociąg zaczął zwalniać. Ale i tak zawiezie go do domu. Obiecał mu to mężczyzna w meloniku. Tym razem też tam był: widoczny z daleka w otwartych drzwiach wagonu, jak poprzednio. Teraz jednak się nie wychylał, tylko siedział oparty o krawędź przesuwanych drzwi z rękami oplecionymi na podciągniętych kolanach. Kiedy Josiah się zbliżył, mężczyzna uniósł głowę i jednym palcem poprawił melonik tak, by odsłaniał czoło. 221

- Zgaduję, że chcesz się z nami zabrać - powiedział, kiedy dzieląca ich odległość pozwoliła na rozróżnienie słów. Tym razem w jego spojrzeniu nie dostrzegł uroku. Josiah odparł, że bardzo chętnie wsiądzie do pociągu, ale pod warunkiem, że także teraz dojedzie nim do domu. Mężczyzna milczał, obserwując chłopaka ciemnymi oczami. Josiah słyszał ciche pluski wody dobiegające z wagonu i widział kropelki, które skapywały z drzwi na chodnik. - Wyraźnie powiedziałem poprzednio, że jedziemy do domu. I uprzedzałem, że jeśli chcesz jechać, to musisz się pośpieszyć. Mężczyzna wydawał się niezadowolony, a to spowodowało drżenie żołądka i gęsią skórkę u Josiaha, jakby po dotknięciu czegoś zimnego. Wytłumaczył mężczyźnie, że chciał wtedy jechać, nawet pobiegł za pociągiem; że biegł najszybciej, jak tylko mógł, ale nie zdołał ich dogonić. Mężczyzna słuchał z uwagą, a potem przekrzywił głowę i wypluł trochę soku z tytoniu do żucia pod nogi Josiaha. - Gdybym ci powiedział, że trzeba wsiadać już teraz, posłuchałbyś? Josiah zapewnił go, że tak. - Ale wiesz, że możesz mi być potrzebny do wykonania pewnej pracy, gdy już dotrzemy do domu? Josiah zapytał, czego wymaga ta praca. - Sprawnego umysłu i silnych pleców - odpowiedział mężczyzna. - I bezwzględnego podporządkowania się instrukcjom. Czy jesteś do tego zdolny? Josiah odparł, że tak, nie był jednak zadowolony z takiego rozwiązania, co zapewne odbiło się na jego twarzy. - Nie sądzisz, że to uczciwa transakcja? - zapytał mężczyzna, szeroko otwierając oczy ze zdziwienia. 222

Josiah nie odpowiedział. Tymczasem z przodu pociągu dobiegł gwizd lokomotywy i silnik zaczął sapać i dyszeć. Mężczyzna uśmiechnął się do niego i rozłożył ręce. - Dobrze. Jeśli znasz inną drogę do domu, to nią podążaj stwierdził. Josiah nie znał innej drogi do domu, a już raz stracił przecież okazję. Nadszedł czas, żeby zacząć realizować własne pragnienia, a teraz Josiah nie pragnął niczego więcej, jak tylko jechać do domu. Powiedział więc mężczyźnie, że wsiada. - Najwyższy czas - stwierdził tamten i podniósł się, żeby pomóc Josiahowi wejść do wagonu. Kiedy stanął, woda ściekała z jego marynarki. Josiah podszedł do pociągu i pochylił się do przodu. Chwycił go za rękę.

CZĘŚĆ TRZECIA MUZYKA DLA UMARŁYCH

29.

Przywieziony przez Kellena do hotelu Eric po godzinie zaczął znowu odczuwać ból głowy z całą siłą. Wziął kilka tabletek excedrinu, wypił kilka szklanek wody, a nawet puścił głośniej telewizor, rozpaczliwie starając się czymś odwrócić uwagę od cierpienia. Nie pomogło. O jedenastej telewizor był wyłączony, a on leżał na łóżku z poduszką na głowie. Dam radę. Wezmę go na przeczekanie - powtarzał sobie. - Nie napiję się tej wody! O jedenastej trzydzieści w uszach znów pojawiło się brzęczenie, które narastało, by mniej więcej za kwadrans dwunasta zabrzmieć czystym głosem dzwonów. Miał sucho w ustach, a kiedy zamykał oczy, czuł pod powiekami drobniutkie ziarenka piasku. Potworne. Ale przynajmniej prawdziwe. A już na pewno lepsze od tamtego. Widzę tylko ściany, meble i cienie. Żadnych ludzi dawno zmarłych w pociągach wypełnionych wodą. Wytrzymam. Muszę wytrzymać. Była prawie pierwsza, kiedy zaczęły nim targać wymioty. Zdążył dobiec do łazienki. Najpierw pomyślał, że chyba mu to przyniosło ulgę, ale przyszła druga fala, odbierając mu resztkę sił. Zapraszam - pomyślał ze złością, leżąc na podłodze z policzkiem na chłodnym kaflu i niteczką śliny zwisającą z ust. - No chodź, pokaż, na co cię stać. Ja i tak się nie napiję. Wymioty powróciły, choć żołądek musiał już być całkiem pusty; potem jeszcze raz i jeszcze, aż w końcu nie miał siły podnieść się z 227

podłogi, dręczony skurczami, które zdawały się jednocześnie rozsadzać mu żebra i miażdżyć wnętrzności. Ból głowy, ciągle narastający, w końcu złamał Erica. Wizje były złe, to prawda, ale dolegliwości wywołane brakiem wody mogły go przecież zabić. Leżąc bez sił w łazience, przypomniał sobie radę Kellena. Słowa przypłynęły powoli ze sparaliżowanego bólem umysłu: Jeśli dziś w nocy ci się pogorszy, spróbuj najpierw wypić trochę wody z jej butelki, zanim sięgniesz po swoją. Jej butelka stała na biurku. Najzwyklejsza butelka na świecie. Przynajmniej stała tam, kiedy ją ostatnio widział. Było to wtedy, gdy po raz pierwszy biegł do łazienki, a Bóg wie, ile czasu minęło od tamtej chwili. Może pięć godzin, a może piętnaście minut. Nie potrafił określić. Nie zdołał wstać. Dźwignął się tylko na kolana i podparł rękami, obijając o framugę drzwi. Klęczał tak przez chwilę. Ze śliną ściekającą z ust musiał wyglądać jak absurdalna ludzka wersja wściekłego psa. Pełzał naprzód. Poczuł, że kafle pod dłońmi zamieniły się w dywan. Skręcił w lewo do biurka. Zamrugał powiekami, by widzieć trochę wyraźniej, i dostrzegł nad biurkiem łunę - białą poświatę, która wydawała się wskazywać mu kierunek. Wyprostował się i zamarł w bezruchu. Wściekłemu psu kazano służyć. Poświata otaczała butelkę. Tę od Alyssy Bradford. Blask nie wydobywał się z butelki, raczej przypominał wyładowania elektryczne na powierzchni, niczym ognie świętego Elma. Napij się. Nie, nie. Nie pij tej wody! Przecież nie po to wyszedłeś z tego absurdalnego cierpienia, żeby znów po tę wodę sięgać. Jeśli dziś w 228

nocy ci się pogorszy, spróbuj najpierw wypić trochę wody z jej butelki, zanim sięgniesz po swoją. Tak. Butelka Anne McKinney. Nie świeciła, nie była pokryta szronem, wyglądała całkiem zwyczajnie. Jak butelka. Na kolanach dowlókł się do biurka, sięgnął po nią, ale jego ręka sama powędrowała w kierunku światła; czuł wyraźnie, że jakaś cząstka jego ciała rozpaczliwie tego potrzebuje. Powstrzymał się jednak, skierował dłoń do butelki Anne McKinney, zacisnął na niej palce i zdjął z blatu. Znów oddychał szybko i nierówno. Gwałtownym ruchem otworzył korek, przystawił szyjkę do ust i pił. Obrzydlistwo. Smak i zapach siarki były nie do zniesienia. Pociągnął dwa łyki, po czym musiał odstawie butelkę. Zakrztusił się, usiadł oparty o nogę biurka i czekał. - Zacznij działać - wymamrotał, przesuwając językiem po spierzchniętych wargach. - Zacznij działać! Ale wiedział, że nie zacznie. Płyn, którego jego organizm tak rozpaczliwie pragnął, znajdował się w drugiej butelce, tej otoczonej dziwną poświatą i dziwnie oszronionej mimo pokojowej temperatury. Ta druga woda nie zacznie działać, bo ona poi zdrowe zmysły. Wtedy nagle zaczął spokojniej oddychać. Nastąpiła pierwsza wyczuwalna zmiana: mógł napełnić płuca powietrzem. Kilka minut później poczuł, że ustępują nudności, a ból głowy się przytępił. Wstał, poszedł do łazienki i nad umywalką ochlapał twarz zimną wodą. Oparł się rękami o krawędź szafki, stał tak przez chwilę i wreszcie podniósł głowę, żeby spojrzeć w lustro. Woda Anne McKinney działała. Co to mogło znaczyć? Na pewno jedno: woda Pluton jakoś wiązała się z tym, co nim owładnęło. Częściowo ponosiła odpowiedzialność za to, co się z nim działo. Częściowo. Nie mogła być przyczyną, ponieważ woda od Anne nie miała żadnych niezwykłych właściwości. A jednak powstrzymała cierpienie 229

wywołane brakiem wody od Alyssy. To coś w nim, cokolwiek to było, wydawało się usatysfakcjonowane. Zadowolone. Jakby właśnie zostało nakarmione. Nie mógł zrozumieć, jakim cudem spał tak długo na skalnej półce, nie mając nawet nic pod głową. Było już dawno po zachodzie słońca, kiedy Josiah otworzył oczy. Drzewa nad nim zamieniły się w szary szelest, a kiedy usiadł, pojękując, nie dojrzał lustra wody pod sobą. Zapadła noc. Obok niego stały dwie pełne puszki piwa. W dole bulgotała woda. Z trudem się podniósł całkiem zesztywniały i przypomniał sobie sen. Nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Nieczęsto śniło mu się cokolwiek, a już wcale nie potrafił sobie przypomnieć, żeby jakiś sen się powtórzył, choćby w trochę innej formie. A ten powrócił. Znów przyśnił mu się mężczyzna w pociągu. Dziwne. Normalnie wracałby drogą, którą przyszedł, nie miał jednak latarki, a pokonanie takiego terenu po ciemku było niebezpieczne, nawet jeśli się wiedziało, którędy iść. Zbyt wiele było tam korzeni, o które można się potknąć, i dziur, w których można złamać nogę. Powrót wzdłuż szosy będzie dłuższy, ale bezpieczniejszy. Zszedł z półki skalnej, wspiął się na szczyt klifu i znalazł ścieżkę prowadzącą do żwirowanego podjazdu wytyczonego przez władze stanowe. Niebawem znalazł się na lokalnej szosie. Gdzieś daleko szczekały psy, a księżyc i gwiazdy rzucały na drogę słabe światło. Po prawej białe ściany Wesley Chapel błyszczały w ciemności otoczone kilkoma bladymi kulami: pomniki nagrobne na starym cmentarzu także złapały światło księżyca. Skręcił w lewo, do domu. Nie minął go ani jeden samochód. Zmierzał na południe, mając po obydwu stronach otwarte pola, potem las Toliver Hollow; tu droga 230

zakręcała i przez jakiś czas szedł na wschód, by następnie na rozstaju znów wybrać szosę wiodącą na południe. Pół mili dalej zszedł z drogi asfaltowej na żwir. Prawie był w domu. Postawił ledwie kilka kroków po żwirowce i stanął jak wryty. Księżyc był w trzeciej kwadrze i jasno świecił spomiędzy chmur. Jego światło odbijało się w czymś połyskującym na drodze tuż przy domu Josiaha. Przednia szyba. Samochód. Zaparkowany na farmie amiszów. Jeśli Josiah się nie mylił, jego sąsiedzi nie mieli samochodu. Zawahał się, po czym zszedł ze żwirowanej drogi, by iść wzdłuż zarośli na poboczu. Kiedy podszedł bliżej, stwierdził, że jest to furgonetka. Dziwne miejsce na zaparkowanie samochodu. Ale jeszcze dziwniejsze wydało mu się to, że furgonetka stała w jednym z nielicznych miejsc, z których w prześwicie między drzewami można było obserwować dom Josiaha. Wyraźnie widział kontury swojego domu i zarys stodoły amiszów. Ich domu nie było stąd widać, tylko dom Josiaha. Na pewno komuś skończyła się benzyna albo zepsuł silnik, postanowił więc zepchnąć gruchota na pobocze i zostawić go tam do rana. Nie ma czym zawracać sobie głowy. Josiah miał w nosie, do kogo należy furgonetka. Ważne, że to nie miało z nim nic wspólnego. W tym przekonaniu przeszedł kolejne pięćdziesiąt kroków, dopóki nie zobaczył światła. Niebieskawy prostokąt wewnątrz furgonetki błyszczał przez mniej więcej pięć sekund, po czym zgasł. Telefon komórkowy. Ktoś więc był w tej furgonetce. Z tyłu. Wtedy poczuł ciemność ogarniającą go powoli od środka. Doskonale 231

znał to uczucie. Czarny charakter podnosił łeb w sytuacjach, kiedy można było zacisnąć pięści i upuścić trochę krwi. Ktoś obserwował jego dom. Z tego miejsca nie było widać niczego innego. Niczego oprócz pól, drzew i domu Josiaha Bradforda. Wtedy mu się przypomniało, że widział ją wcześniej, ale zignorował. Niebieska furgonetka stała przy drodze koło domu Edgara, kiedy pojechał za tym typem z Chicago i czarnuchem. Josiah ją mijał. Stała tuż przy szosie, dokładnie taka sama. Jakiś skurwysyn go śledził. Nie zamierza tego tolerować. Rzucił na trawę puszki z piwem, które niósł do domu, i zsunął się do porośniętego chwastami rowu przy drodze. Skradał się pochylony. Furgonetka stała wzdłuż drogi przodem do bramy dla bydła, ale osoba znajdująca się w środku najprawdopodobniej obserwowała dom, można więc było przyjąć, że nie patrzy na drogę. Minęło sporo czasu, zanim znalazł się dokładnie na wysokości auta. Niebieskie światełko pojawiło się i znikało dwukrotnie. Josiah doszedł do wniosku, że osoba w środku sprawdza godzinę. Niecierpliwi się. Zastanawia, gdzie on może być o tej porze. Czeka na jego powrót. Głowa pękała mu od pomysłów. Rozwiązań było wiele. Mógł po prostu podejść do furgonetki, zastukać w okno i wyciągnąć skurwysyna na zewnątrz. Mógł też chwycić któryś z leżących przy drodze kamieni i cisnąć nim w przednią szybę. Albo podkraść się do domu i wziąć strzelbę. Tak czy inaczej, jakoś wyciągnie frajera z samochodu, by zadać mu kilka pytań. Na tym przede wszystkim powinien się skupić: musi dowiedzieć się, kto to jest i dlaczego go śledzi. Tyle tylko że Josiah z coraz większym trudem się zmuszał, żeby o tym myśleć. Pytania, które 232

należało zadać, z każdą chwilą stawały się mniej ważne. Liczył się tylko fakt, że ktoś obserwuje jego dom. Do diabła z tym, co odpowie - Josiah był żądny krwi! Chciał wczołgać się pod furgonetkę, przebić przewód paliwowy i wysadzić to żelastwo w powietrze. I zobaczyć, jak ten bezimienny skurwysyn wylatuje prosto do nieba oświetlony pomarańczowym płomieniem wybuchu. To byłoby nauczką dla innych, że są ludzie, którym można wchodzić w drogę, ale i tacy, którym się w drogę nie wchodzi, a Josiah zdecydowanie należał do tej drugiej kategorii. Wsunął rękę do kieszeni spodni i znalazł zapalniczkę; chwycił ją w dłoń i przez chwilę walczył z pokusą. Ale uznał, że odpowiedzi na jego pytania też były ważne: jeśli wysadzi furgonetkę w powietrze, zanim je usłyszy, będzie tego żałował. Musiał więc rozwiązać problem, jak wyciągnąć tego typa z furgonetki i nakłonić do mówienia. Do tego zapalniczka jednak nie była mu potrzebna. Zdjął z siebie koszulkę i obracał w palcach ciemną bawełnę, dopóki nie znalazł jednej z dziur na dole. Wetknął w nią palec, obrócił nim kilka razy, szarpnął i tania bawełna rozerwała się. Głośno. Dalej pracował więc wolniej, dzięki czemu odgłos rozdzieranego materiału był cichszy; w końcu trzymał w rękach pięć pasków bawełny. Włożył je do kieszeni, po czym po omacku zaczął przesypywać ziemię w rowie, w którym się ukrył. Znalazł wreszcie spory kamień - mógł to być odłamany fragment pustaka. Położył się na brzuchu i wyczołgał na szosę; chwasty i żwir kaleczyły skórę na jego brzuchu. Powoli parł naprzód, zatrzymując się od czasu do czasu dla złapania oddechu i sprawdzenia, czy posuwa się we właściwym kierunku. Rów po drugiej stronie drogi był głębszy. Kończył się dokładnie w miejscu, gdzie zaparkowała furgonetka. Tam właśnie z jednej strony na drugą przechodził metalowy odpływ wodny, teraz wypełniony suchymi liśćmi. Josiah odczekał chwilę, nasłuchując. Nie zauważył jednak nic podejrzanego i wczołgał się pod furgonetkę. 233

Odłożył kawałek cegły i podczołgał się pod samochód z przodu. Wyjął z kieszeni paski bawełny oraz zapalniczkę. Przekręcił kółko i przystawił płomień najpierw do jednego kawałka materiału, a później do drugiego. Kiedy obydwa się zapaliły, wrzucił je do rowu. Liście i trawa wyschły od słońca i wiatru, których ostatnio nie brakowało. Bawełna mogła się tam tylko zetlić do końca, ale na tym właśnie polegało jej zadanie. Przygotował już trzeci pasek bawełny, płomień w rowie znalazł jednak jakąś rozpałkę i zaczął się ożywiać, rzucił więc materiał i wczołgał się pod furgonetkę. Zrobił to w samą porę, bo mężczyzna z furgonetki zauważył ogień natychmiast. Josiah usłyszał dobiegające ze środka hałasy, potem drzwi się odsunęły, ktoś wysiadł, mruknął pod nosem: „Co jest, do cholery?”, i zaczął gasić ogień butami. Wtedy Josiah wyczołgał się spod furgonetki z drugiej strony, pod osłoną karoserii przeszedł do tyłu, klęknął i znalazł cegłę. Wstał, kiedy znalazł się nie dalej niż trzy metry od mężczyzny, który dalej deptał trawę, chociaż ogień już zgasł. Josiah zamierzał tylko podrzucać cegłę w dłoni i powiedzieć temu frajerowi, że chyba muszą porozmawiać. Kiedy jednak wyszedł zza ciężarówki, zobaczył, że mężczyzna ma w ręku broń. Dobrze, że nie zapukałem w okno - przebiegło mu przez myśl, po czym zamachnął się ręką, w której trzymał kamień. Facet był szybki. Zdążył się odwrócić i podnieść broń, kiedy kamień trafił w bok jego głowy z siłą, która aż szarpnęła ramieniem Josiaha. Ciszę nocy przerwał mokry chrzęst uderzenia, pod mężczyzną załamały się nogi i runął do rowu. Z boku głowy kapała mu krew. Broń leżała obok niego. Niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Josiah wiedział o tym doskonale, z jakiegoś powodu jednak doskoczył do leżącego mężczyzny i uderzył go ponownie, silniej jeszcze 234

niż poprzednio. Dźwięk wydawany przez miażdżone cegłą miękkie kości czaszki go przeraził. Znieruchomiał na chwilę przykucnięty nad ciałem, którym wstrząsnął tylko jeden dreszcz. Potem sięgnął ręką do głowy mężczyzny i odwrócił ją na bok. To, co zobaczył, sprawiło, że aż zasyczał. Wyjął z kieszeni zapalniczkę. Oświetlił martwą głowę. - Cholera jasna! Cholera jasna! - wyszeptał i zgasił płomień, nie chcąc dłużej oglądać tego, co zrobił.

30.

Niedługo po wypiciu wody z butelki od Anne McKinney Eric zasnął wsparty na poduszkach. Głęboki sen przyniósł wypoczynek. Kiedy się obudził, nic mu nie dolegało. Koszmarny ból minął. Znów mógł funkcjonować. Wciąż było ciemno. Przekręcił się na bok, żeby spojrzeć na zegarek. Po czwartej. A więc przespał kilka godzin. W pokoju było zimno (wcześniej włączył chłodny nawiew na najwyższy poziom, walcząc z falami gorąca i wydzielaniem potu, które towarzyszyły nieznośnemu bólowi głowy), a teraz leżał bez przykrycia, owiewany strumieniem powietrza dochodzącego z klimatyzatora. Za zimno, żeby zasnąć. Opuścił stopy na podłogę i siedział przez chwilę, głęboko wdychając powietrze. Sprawdzał reakcje ciała, usiłując odkryć jego słabe punkty. Nie znalazł ich. Trochę bolało go gardło, miał suche wargi, ale poza tym nic mu nie dolegało. Butelka na biurku nadal świeciła, choć teraz blask nie był tak ostry, raczej przypominał odbicie jakiegoś zewnętrznego źródła światła, którego nigdzie nie dostrzegał. Wstał, podszedł do pokrętła, żeby zwiększyć temperaturę, po czym wykonał skłon, dotykając dłońmi palców u nóg, wyprostował się i przeciągnął. Możliwość poruszania się bez bólu dała mu poczucie swobody. Ciężkie story były zaciągnięte, żeby nie wpuszczać potęgującego ból głowy światła. Podszedł do okna i rozsunął je. Spojrzał na olbrzymi hol pod kopułą. Przepiękny. Olbrzymie wahadło, które zwisało z najwyższego punktu kopuły, oświetlały nocą małe lampki, 236

których kolor zmieniał się co kilka sekund. Otworzył drzwi balkonowe, wyszedł na zewnątrz, oparł dłonie na barierce i odważył się spojrzeć w dół. Hol był cichy i pusty. Żywej duszy ani na dole, ani na balkonach. Był więc sam. Ten świat należał teraz do niego. Wiedział, że powinien wrócić do łóżka, ponieważ organizm potrzebował snu po męczarniach, które przeszedł. Ale nie chciał spać. Rozchylił drzwi balkonowe na oścież, wyniósł krzesło stojące przy biurku i usiadł, opierając stopy na barierce; obserwował, jak ten niewiarygodnie wielki szklany sufit zmienia kolory. Fioletowy, zielony, czerwony, fioletowy, zielony, czerwony, fioletowy... Kolory robiły się coraz mniej intensywne, aż w końcu przeszły w czerń poprzetykaną gdzieniegdzie białymi plamkami, a potem szklana kopuła zniknęła i Eric znalazł się w zupełnie innym otoczeniu. Bezchmurna noc, na niebie gwiazdy w pełnej krasie, a pod latarnią księżyca rudera, która nie była chyba przeznaczona na mieszkanie. Szpary pozatykano kawałkami tkaniny, a drzwi wejściowe spadły z dolnego zawiasu, wisząc krzywo tylko na górnym. W trzech oknach we frontowej ścianie zostały tylko dwie niewielkie tafle szkła. Z tyłu stała krzywa szopa i wychodek pozbawiony drzwi. Gdzieś w ciemności grały skrzypce - cicho, ale cudownie. Nigdzie nie było widać żadnej żywej istoty, człowieka ani zwierzęcia. Tylko ta smutna, rozedrgana pieśń. Nagle jednak pojawił się nowy dźwięk, który zagłuszył melodię skrzypiec silnym warkotem - brudny i szary front starego domu oświetliły reflektory samochodu, który zaparkował tuż przed zapadającym się bokiem werandy. Drzwi do zrujnowanej szopy otworzyły się z hukiem; stanął w nich mężczyzna i uważnie obserwował automobil. Był wysoki, ale przygarbiony. Spod rozpiętej koszuli prześwitywała goła pierś, a potargane siwe włosy wchodziły mu na uszy i kark. 237

W kąciku ust trzymał cygaro. - To ty, Campbell? - krzyknął, mrużąc oczy i zasłaniając je przed światłem. - A co, spodziewasz się innych gości? - padła chłodna odpowiedź. Starzec, gderając pod nosem, wyszedł przed dom, by przywitać Campbella Bradforda, który zsunął melonik na tył głowy. Nie wyłączył reflektorów ani silnika. Padające zza jego pleców światło rozciągnęło wielki cień sylwetki Campbella aż na frontową ścianę budynku. - Spóźniłeś się - mruknął starszy mężczyzna, ale wyciągnął dłoń na powitanie w przyjaznym geście. Campbell nie wyjął rąk z kieszeni. - Nie przyjechałem tu ściskać twojej dłoni. Przyjechałem po whisky. Idź po nią natychmiast. Nie chcę spędzać w tej norze więcej czasu niż to konieczne. Gospodarz wycofał się, coś mrucząc pod nosem z niezadowoleniem, ale nie podnosząc głowy. Może dlatego, że nie chciał patrzeć w światła samochodu, a może dlatego, że nie chciał patrzeć w oczy Campbellowi. Odwrócił się i wszedł do środka. Zapalił lampę, która namalowała na ścianach drżące złote języki. Pośrodku stała zardzewiała cysterna. Potem drzwi się zatrzasnęły i nic nie było widać. Campbell Bradford został na zewnątrz. Otoczony światłem reflektorów przestępował z nogi na nogę, rozglądając się z obrzydzeniem. Zdjął melonik, podrapał się po głowie, po czym znów go założył. Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyjął zegarek, otworzył wieczko, przekręcił tarczę do światła; jego ramiona podniosły się i opadły, gdy on, odetchnąwszy całą piersią, zatrzasnął wieko zegarka. Odkąd przyjechał, panowała cisza, teraz jednak znów zagrały skrzypce, delikatniej jeszcze niż poprzednio. Campbell spojrzał w 238

kierunku domu, ale zaraz się odwrócił, jakby stracił zainteresowanie. Muzyka jednak nie milkła i po chwili Campbell przechylił głowę i stanął w bezruchu zasłuchany. Starszy mężczyzna wrócił z dzbankiem w każdej ręce. Postawił je przed Campbellem i chciał zawrócić, został jednak silnie chwycony za ramię. - Kto gra? - Syn mojej siostry. Zmarła na gorączkę rok temu. Od tamtej pory mieszka u mnie. - Przyprowadź go tutaj. Starszy mężczyzna zawahał się, po chwili jednak skinął głową, przeszedł obok Campbella i przez chwasty poszedł do ciemnego domu. Chwilę później muzyka ucichła, zepsute drzwi otworzyły się ponownie i starszy mężczyzna wrócił z chudym wyrostkiem. Chłopiec miał jasne włosy, które chwytały światło księżyca. W ręku trzymał skrzypce. - Jak masz na imię, chłopcze? - Lucas. Chłopiec nie podniósł wzroku. - Jak długo grasz? - Nie wiem, proszę pana. Odkąd pamiętam. - A ile masz lat? - Czternaście, proszę pana. - Jaki tytuł ma melodia, którą grałeś? Lucas odważył się spojrzeć na Campbella, ale natychmiast spuścił wzrok. - Ona nie ma tytułu, proszę pana. Sam ją ułożyłem. Campbell Bradford cofnął się trochę i pokręcił głową z podziwem. Wtedy reflektory samochodu na krótką chwilę oświetliły jego twarz. Ciemne oczy świdrowały, wirując jak woda wpadająca do odpływu. 239

- Ty napisałeś tę melodię? - Niczego nie napisał - wtrącił starszy mężczyzna. - On nie zna nut. Po prostu gra. - Nie ciebie pytałem - warknął Campbell. Lucas zesztywniał. Co to za melodia? Nigdy w życiu nie słyszałem czegoś podobnego. - Taki rodzaj muzyki nazywa się elegią - odpowiedział. - Co to znaczy? - To muzyka dla umarłych. Przez chwilę stali w milczeniu. Światło reflektorów malowało ich sylwetki na ścianie rudery z destylarnią, a delikatny wiatr poruszał czubkami drzew wysoko nad głowami. - Zagraj ją teraz - polecił Campbell. - On nie gra dla nikogo - wtrącił się znów starszy mężczyzna. Campbell spojrzał na niego z wściekłością. - Do ciebie mówię? - warknął. Mężczyzna cofnął się kilka kroków, podnosząc ręce w geście poddania. - Nie chcę ci przerywać, Campbell. Po prostu mówię, że chłopak nie chce grać w niczyjej obecności. Bierze do rąk skrzypce tylko wtedy, gdy jest sam. - Dla mnie zagra - stwierdził Campbell głosem ciemniejszym niż majaczące w mroku nocy drzewa. - No, zagraj, Luke - zachęcił chłopca starszy mężczyzna, kompletnie roztrzęsiony. Chłopiec nie odezwał się, przekręcił w dłoni skrzypce, ale ich nie podniósł. - Lepiej słuchaj wujka - stwierdził Campbell. - Jak ci mówię, żebyś grał, to bierz się za smyczek, chłopcze. Rozumiesz? Chłopiec nadal stał nieruchomo. Przez krótką chwilę, najwyżej pięć sekund, nic się nie działo. Potem Campbell zrobił krok do przodu i uderzył chłopca w twarz. 240

Starszy mężczyzna krzyknął i chciał wejść między nich, Campbell jednak się odwrócił, wymierzył cios ponownie i mężczyzna upadł na wydeptane chwasty. Campbell spojrzał na chłopca, po którego twarzy ściekał teraz cienki strumyczek krwi, i powiedział: - No to spróbujmy jeszcze raz. - Luke, po prostu zamknij oczy. Będzie tak samo, jakbyś grał w samotności. Bez żadnej różnicy. Zamknij oczy i graj, chłopcze! wykrzyknął leżący na ziemi starszy mężczyzna. Lucas zamknął oczy. Podniósł skrzypce do ramienia, uniósł smyczek, który wyraźnie trząsł się w jego dłoni, dotknął nim strun i przeciągnął po nich. Z początku jego trzęsące się ręce nie potrafiły wydobyć z instrumentu ani jednej czystej nuty. Po chwili jednak chłopiec się uspokoił i piękna melodia rozniosła się w ciemnościach. Grał długo i nikt się nie odezwał ani słowem. Starszy mężczyzna podniósł się z ziemi, przyklęknął, potem nieśmiało stanął na nogach, uważnie obserwując reakcję Campbella, który ruchem głowy wskazał mu szopę. Mężczyzna poszedł więc po kolejne dzbanki, w sumie osiem, które następnie ładował do samochodu. A chłopiec grał z zamkniętymi oczami, odwrócony tyłem do światła. Kiedy starszy mężczyzna wrócił z szopy, niosąc ostatnie dzbanki, Campbell powiedział: „Dosyć!”. Chłopiec przestał grać i opuścił instrument. - Chciałbyś zarobić parę dolarów, grając? - zwrócił się Campbell do chłopca. - To nie jest dobry pomysł - stwierdził starszy mężczyzna. - Naprawdę nie. Campbell odwrócił się, spojrzał na starszego mężczyznę, a temu wszelkie argumenty, które chciał wysunąć, zamarły na ustach. - Bardzo mi się spodobała ta melodia i mam zamiar wozić go do miasteczka, żeby ją tam grał - stwierdził Campbell. 241

Sięgnął do kieszeni marynarki, wyjął z niej garść pieniędzy i dał starszemu mężczyźnie. - Masz. Pięć dolarów ekstra. Zadowolony? Mężczyzna przeliczył pieniądze, przesuwając banknoty tłustym kciukiem, potem skinął głową i schował je do kieszeni. - Będziesz grał tę melodię i jeśli zagrasz ją dobrze, to dla ciebie też się znajdzie kilka dolarów - powiedział Campbell do chłopca. - A teraz idź do samochodu. - Kiedy przywieziesz go z powrotem? - zapytał starszy mężczyzna. - Jak mi się znudzi jego melodia - odpowiedział Campbell. Dlaczego on jeszcze tam stoi? - Słuchaj pana Bradforda - upomniał chłopca wujek. - Idź do samochodu. Chłopiec nie wyrzekł ani słowa i ruszył w stronę samochodu. Jego włosy dziwnie błyszczały w świetle reflektorów auta i zmieniały kolor. Zrobiły się fioletowe, potem czerwone i zielone. Fioletowe, zielone, czerwone... Eric znów miał przed sobą kopułę i siedział na balkonie. Nie było samochodu, szopy w środku lasu, chłopca ani skrzypiec. Ani wściekłych ciosów wymierzonych przez mężczyznę, do którego zwracano się per Campbell. Przeszłość odeszła. Podniósł się powoli i rozejrzał. Odwrócił głowę najpierw w lewo, potem w prawo. Nikogo nie było. Hol był znowu pusty, a nad nim rozciągała się zmieniająca kolory kopuła - stróż milczący i cudowny.

31.

Wiatr się wzmógł, kiedy Josiah kucał nad ciałem mężczyzny, obserwując, jak krew powoli sączy się z rany, tworząc coraz większą kałużę. Wyciekło jej tak wiele, że Josiah musiał się cofnąć, by krew nie pobrudziła mu butów. Było ciemno i cicho. O tej porze nie jeździły tędy żadne samochody, musiał jednak podjąć jakąś decyzję, i to szybko, bo mężczyzna był martwy. Pierwszy problem to ten kawałek cegły. Została na nim krew, może włosy i tkanka, na pewno były też odciski palców Josiaha. Macał dłońmi rów wokół siebie, dopóki nie znalazł odłupanego pustaka; chwycił go w dłoń i przez chwilę się zastanawiał. Najpierw chciał cisnąć nim daleko w pole, po namyśle jednak z tego pomysłu zrezygnował. Sprowadzą psy, które bez trudu znajdą cegłę, będą więc mieli odciski palców, a Josiah, wielokrotnie aresztowany, widniał w policyjnej kartotece - znalezienie odcisków jego palców nie będzie stanowiło najmniejszego problemu. Co zrobić? Co zrobić? Uświadomił sobie, że ten rów jest pełen obciążających go dowodów, jak choćby kawałki bawełnianej koszulki gdzieś obok trupa. I nie było sposobu, żeby je wszystkie uprzątnąć. Mógłby załadować trupa mężczyzny do furgonetki, ale to nie rozwiązywało sprawy śladów krwi. Ponadto ktoś mógł wiedzieć, dokąd i po co jechał tą furgonetką. Ktoś mógł wiedzieć, że śledził Josiaha. 243

Starannie wytarł cegłę o swoje spodnie i zostawił ją na skraju szosy. Potem położył się na plecach, wsunął pod furgonetkę, znalazł przewód paliwowy i dźgnął go scyzorykiem. Najpierw nożyk tylko się odbijał od metalu, a raz nawet się złożył, rozcinając mu doń. No tak, odciski palców, a teraz jeszcze krew. Z wściekłością silniejszą, bo dodatkowo wzmocnioną przez strach, wbił nóż po raz kolejny. Ostrze wreszcie się przebiło, a na jego nagą pierś pociekła benzyna. Wpadł mu też do głowy pomysł, żeby zepchnąć furgonetkę do rowu i upozorować wypadek, zaraz jednak go odrzucił. Prawdopodobnie i tak by doszli prawdy, poza tym nie miał dość czasu. Owinął sobie skaleczoną dłoń jednym z pasków bawełny, które mu jeszcze zostały, po czym otworzył drzwi do kabiny. Na fotelu pasażera leżała skórzana torba. Z tyłu znalazł aparat cyfrowy. Wziął jedno i drugie należy mu się w końcu jakaś nagroda za całe to ryzyko, a przy okazji dobrze będzie stworzyć wrażenie napadu rabunkowego. Wrócił do rowu, żeby obmacać kieszenie zmarłego. Znalazł portfel, który wrzucił do torby. Przez cały czas cieknąca z samochodu benzyna spływała z szosy do rowu. Wcisnął jeszcze do torby aparat fotograficzny i odstawił ją na bok. Wyjął z kieszeni pozostałe dwa paski bawełny, zanurzył je w cieknącej z furgonetki benzynie i czekał, aż nasiąkną. Kiedy były mokre, wyjął zapalniczkę i podpalił. Pierwszy zajął się od razu cały, parząc mu rękę, która i tak bolała od skaleczenia. Rzucił płonący materiał na leżące w rowie zwłoki. Przez chwilę się wydawało, że płomień zgaśnie, wycisnął więc nad nim kilka kropel benzyny z drugiego skrawka materiału. Płomień ożywił się i przeniósł na koszulę zmarłego. Josiah podpalił ostatni kawałek materiału i rzucił go na żwir, prosto w kałużę benzyny, która buchnęła w górę wielkim jasnym ogniem, zanim zdążył się odwrócić. Zakrwawioną dłonią chwycił 244

skórzaną torbę i rzucił się pędem do ucieczki, zostawiając rozszalały ogień za sobą. Nie przebiegł nawet dziesięciu metrów, kiedy wybuchł zbiornik paliwa. Siłę eksplozji poczuł pod stopami w drżeniu ziemi, a noc wypełniło pomarańczowe światło. Wiedział, że ma naprawdę niewiele czasu. W szalonym pędzie wbiegł na swoje podwórze, rzucił torbę na ziemię, wyjął z kieszeni klucze i otworzył drzwi. W ciemnościach pobiegł do sypialni. Założył czystą koszulkę. Otworzył szafę. Wewnątrz stała strzelba. Solidny sprzęt, z ruchomym łożyskiem. Wziął też pudełko z nabojami. Pędem wrócił na podwórko. Rzucił strzelbę z nabojami na bagażnik swojej półciężarówki, a następnie przykrył ją plandeką. Skórzaną torbę cisnął na fotel pasażera. Podwórze było oświetlone blaskiem pożaru, ogień jednak już dogasał. Wydawało mu się, że jakieś głosy dobiegają z farmy amiszów, może jednak tylko je sobie wyobraził. Wsiadł do samochodu i zapalił silnik. Pomyślał, że lepiej nie włączać świateł, zaraz jednak doszedł do wniosku, że zwracałby tym na siebie uwagę. Włączył je więc, szybko pokonał żwirową drogę i skręcił na zachód. Zanim dojechał do pierwszego znaku stopu, usłyszał syreny. Pojechał przed siebie prosto w noc. Eric sądził, że już nie zaśnie, ale zasnął. Jeszcze długo po tym, jak wizja się skończyła, siedział na balkonie. Czekał w nadziei, że może wróci. Nie wróciła. Wreszcie podniósł się, odniósł krzesło do pokoju i spojrzał na zegarek. Piąta. Claire była w środkowej strefie czasowej, a więc godzinę do tyłu. Za wcześnie, żeby telefonować. Kellen pewnie jeszcze spał. Jak każdy rozsądny człowiek o tej porze. 245

Położył się na łóżku i patrzył na butelki stojące na biurku. Towarzyszyły mu odgłosy przygotowań do kolejnego dnia w starym hotelu. Campbell. Tak starszy mężczyzna zwracał się do tego w meloniku. Campbell. Eric wiedział to, odkąd spojrzał w oczy Josiaha Bradforda i dostrzegł podobieństwo. Mężczyzna w meloniku to Campbell Bradford, który przyjechał wczoraj do doliny czarnym pociągiem. A chłopiec? Kim był chłopiec grający na skrzypcach z zaciśniętymi oczami, bo tylko to pozwalało mu przezwyciężyć tremę? Ten chłopiec to teść Alyssy Bradford. Eric był tego pewien tak samo, jak z całą pewnością wiedział, że Eve Harrelson miała romantyczną przygodę w czerwonym domku i o miejscu obozowania Indian Nez Perce w górach Bear Paw. Ale chłopiec miał na imię Lucas. I nie był krewnym Campbella. Dlaczego więc przyjął jego nazwisko? Czy został adoptowany? Czy Campbell zabrał go od wuja i sam się nim zajął? Tylko po co wtedy chłopiec przyjmowałby imię i nazwisko Campbella? Dwie rzeczy wiedział na pewno. Woda od Anne McKinney nie tylko leczyła objawy głodu, ale też wywoływała wizje. Tylko tym razem wizja bardziej przypominała oglądanie filmu na ekranie w kinie. Zachował dystans do tego, co widzi. Wcześniej Campbell patrzył na niego i do niego się zwracał. W poprzednich wizjach Eric był uczestnikiem wydarzeń, a nie obserwatorem. To, co przeżył po wypiciu wody od Anne McKinney, było wizją przeszłości, czegoś, co zdarzyło się dawno temu, i w żaden sposób nie ingerowało we współczesność. To, co widział po wypiciu wody z butelki od Alyssy Bradford, nie było takie sielankowe. Wtedy zjawa Campbella pojawiała się w jego świecie. Zasnął około szóstej. Obudził go telefon, który zadzwonił o 246

dziewiątej trzydzieści. Półprzytomny, z zamkniętymi oczami sięgnął do aparatu, strącił słuchawkę, wziął ją do ręki i wybełkotał coś, co nawet nie przypominało słowa: „halo”. - A więc przeżyłeś - zażartował Kellen. - Tak. Usiadł na łóżku i przecierał oczy. - Bez problemów? - Tego bym nie powiedział. - A co? Eric opowiedział mu, jak wyglądała noc, ze szczegółami opisując cierpienia, które przeszedł, i wizję, której doznał po wypiciu wody. Sam się sobie dziwił, że opowiada to wszystko człowiekowi, którego właściwie nie zna. Ale też był mu wdzięczny, że chce tego wszystkiego wysłuchać. Kellen nie zostawił go samemu sobie, uznając za wariata. To coś znaczyło. - Teraz sprawa wygląda zupełnie inaczej - stwierdził Kellen. Działa na ciebie nie zawartość konkretnej butelki, ale woda Pluton w ogóle. - Nie wiem, czy to właściwy wniosek. Owszem, wizje mam po jednej i po drugiej, ale jest coś dziwnego w tej pierwszej butelce, tej, od której to wszystko się zaczęło. Wczoraj w nocy po wypiciu wody od Anne McKinney miałem wrażenie, że oglądam przeszłość, że tamten świat odsłania mi swoje tajemnice. Po wodzie od Alyssy Bradford wszystko, co widzę, jest tuż obok, tu i teraz. - Czyli nadal chcesz porównać skład chemiczny jednej i drugiej. - Zdecydowanie tak. - W takim razie zajadę po butelki i zabiorę je do Bloomington. Eric już otwierał usta, żeby mu podziękować, kiedy zdał sobie sprawę, co to oznacza. Jeśli Kellen zabierze obydwie butelki do Bloomington, jemu nie zostanie nic. Na myśl o tym zrobiło mu się zimno. 247

- Jak długo trzeba będzie czekać na wynik? - zapytał. - Nie mam pojęcia. Ale jest niedziela, pewnie więc dzisiaj nie da rady. - Gdyby był jakiś sposób, żeby zaczęli badania dzisiaj, najpóźniej jutro... Wydaje mi się, że im szybciej, tym lepiej. Zapłacę, ile trzeba. - Rozmawiasz z niewłaściwym człowiekiem. Nie mam pojęcia, jak się robi takie badania. Ale zobaczę, co się da zrobić, jak zajadę na miejsce. Kellen zapowiedział, że za kilka minut przyjedzie do hotelu, i rozłączyli się. Eric przyglądał się obydwu butelkom jeszcze przez chwilę, po czym - czując niemal odrazę do samego siebie za powziętą decyzję - poszedł do łazienki, wziął plastikowy kubek i wlał do niego trochę wody z butelki Anne McKinney. Spróbował. Smakowała równie okropnie jak kilka godzin wcześniej. Ani śladu słodyczy. Dobrze. Przynajmniej jedno się nie zmienia. Ostrożnie wziął kubek i postawił na szafce przy łóżku. Niech stoi, gdyby miał jej potrzebować. Oczywiście postara się nie pić, ale lepiej dmuchać na zimne. Butelki od Alyssy Bradford nie dotykał. Ledwie zdążył wyjść spod prysznica, kiedy Kellen zatelefonował z recepcji. Ubrał się szybko, złapał butelki i omal nie upuścił tej od Alyssy Bradford. Słowo „zimna” nie wystarczało już, by ją opisać. Butelka była lodowata. Poczuł na dłoni pieczenie, takie samo jak po dotknięciu metalowej poręczy w mroźną chicagowską noc. Szron do niej przywarł. Żeby go zeskrobać, trzeba było silnie zarysować butelkę paznokciem. - Dowiem się, co masz w środku - powiedział. Wyszedł na korytarz i do windy, przekładając butelki z ręki do ręki, ponieważ ta od Alyssy Bradford była zbyt zimna, by ją utrzymać dłużej w dłoni. 248

Kellen czekał koło drzwi wejściowych. Mierzył Erica krytycznym spojrzeniem, kiedy ten się do niego zbliżał. - Wygląda na to, że naprawdę miałeś ciężką noc - stwierdził, wskazując palcem na własne oko. - Masz popękane naczynia krwionośne. Na grzbiecie nosa też. Eric zauważył to wcześniej w lustrze. - Mówiłem ci, że to nie było przyjemne. - Na to wygląda. - Kellen wyciągnął dłonie i wziął obydwie butelki. - O cholera! - krzyknął, kiedy dotknął tej od Alyssy Bradford. - Robi się coraz zimniejsza. - To nie żarty. Jest o wiele zimniejsza niż wczoraj. Eric obserwował, jak Kellen uważnie ogląda obydwie butelki; dostrzegł w jego oczach mieszaninę podziwu i trwogi. To dlatego mi wierzysz - pomyślał. Butelka była tak niesamowita, że czyniła wiarygodnymi opowieści Erica. - Dzwoniłem do Danielle - poinformował go Kellen. - Danielle? - Tak ma na imię moja dziewczyna. Powiedziałem jej, że potrzebujemy kogoś, kto szybko na to rzuci okiem. Powiedziała, że się rozejrzy. Ale niczego nie może obiecać. - Dziękuję. Zapłacę... - Nikt nie mówi o pieniądzach - przerwał mu Kellen, który zaczął przekładać butelki z ręki do ręki, tak samo jak on chwilę wcześniej. - Danielle po prostu znajdzie kogoś, kto może to zrobić. I tyle. - Mówiłeś, że ona zdaje na wydział lekarski? - Tak. Eric pokiwał głową, czując wyrzuty sumienia. Kiedy się poznali, Claire studiowała prawo. Po ślubie rzuciła szkołę, żeby wyjechać z nim do Los Angeles. Miała teraz dobrą pracę w ratuszu miejskim, ale nie była to kariera, o jakiej kiedyś marzyła. Z ambicji zrezygnowała dla niego. 249

- Poproś, żeby zasugerowała jeden konkretny test, jeśli to będzie możliwe. Wiemy, że Campbell handlował bimbrem, a we wczorajszej wizji widziałem dzbanki z whisky. Właśnie mi przyszło do głowy, że może... - Stara whisky - wpadł mu w słowo Kellen i pokiwał głową. To miałoby nawet sens. Kto wie, jak oni ją wtedy pędzili i jakie miała działanie w porównaniu z dzisiejszą. Mogłaby wywoływać takie wizje, bez dwóch zdań. Nadal jednak uważam, że powinieneś skonsultować się z lekarzem. - Jeśli będzie taka potrzeba, to może pójdę do lekarza. Teraz czuję się całkiem dobrze. - Wrócę po południu. Odezwę się do ciebie. Eric odprowadził Kellena do drzwi i na taras. Na końcu ceglanego podjazdu stał zaparkowany wóz transmisyjny jakiejś telewizji. - Coś się tu dzisiaj dzieje? - zapytał Eric. - Nic nie wiem. Widziałem jeszcze jeden po drodze tutaj. Robili wywiad z policjantem na chodniku w mieście. Może w nocy coś się stało. - Napadli na kasyno. Historia jak z Ryzykownej gry. - Otóż to! - Kellen się roześmiał, podniósł butelkę i obejrzał ją pod światło. Szron iskrzył się w słońcu. - Pora jechać. - Jedź. Dziękuję za pomoc. Cenię ją sobie bardziej, niż ci się wydaje. Kellen spojrzał na niego poważnie. - Uważaj na siebie dzisiaj. Dobrze? - Pewnie. Poszedł do samochodu. Eric został na tarasie sam. Twarz owiewał mu ciepły poranny wiatr, w którym czuć było jakby odrobinę wilgoci. A więc podniosła się wilgotność, chociaż niebo zachowało mglisty błękit. Może Anne McKinney miała rację i rzeczywiście szykowała się jakaś burza?

32.

Owszem, Josiah szczerze nie lubił życia w tym miasteczku, teraz jednak nawet się ucieszył z faktu, że tak dobrze je zna. Wiedział, że musi się ukryć jak najszybciej, ponieważ nie minie wiele czasu, jak policja zacznie szukać jego półciężarówki. Zrobią to choćby rutynowo, skoro coś takiego wydarzyło się tuż przed jego domem. On oczywiście nie palił się do dyskusji z nimi na ten temat. Najwyższa pora, żeby zjechać z szosy gdzieś na bok. Kusiła go ucieczka, ale nie był taki głupi, żeby jechać własnym autem do Ohio River i dalej. Miał w kieszeni dwadzieścia cztery dolary i może ze sto w banku. Z tym daleko nie zajedzie. Mniej więcej trzy mile na zachód od domu skręcił do lasu oddzielającego tereny hrabstw Martin i Orange; tam wjechał w żwirową drogę, co najmniej w tuzinie miejsc oznakowaną tablicami „Zakaz wstępu. Teren prywatny”. Kiedyś, wiele lat temu, przygotowywali tu drewno do obróbki, teraz została tylko zniszczona przez deszcz szopa i waląca się buda na narzędzia. Ale za to nikt tu nie przychodził. Josiah odkrył to miejsce przypadkiem, polując na jelenie (na tym terenie obowiązywał zakaz polowania, który on oczywiście miał w dupie) i zapamiętał je sobie, wiedząc, że może się przydać, zwłaszcza z okazji niekoniecznie zgodnych z prawem przedsięwzięć, które od czasu do czasu podejmował. Wtedy nawet nie przypuszczał, że przyjdzie mu z niego skorzystać w takich okolicznościach; był wdzięczny losowi, że się na nie kiedyś natknął. 251

Zatrzymał samochód, znalazł na pace skrzynkę z narzędziami, a w niej obcęgi. Powinien był zabrać ze sobą piłę do metalu, ale przecież musiał jak najszybciej wyjechać z domu. Zostawił włączone reflektory, które oświetlały przekrzywione drzwi szopy. Dobrze zapamiętał - były zamknięte zardzewiałym łańcuchem spiętym kłódką. Łańcuch nie był gruby, ale męczył się ładnych kilka minut, klnąc przy tym, na czym świat stoi, zanim w końcu przeciął jedno z ogniw. Kłódka z brzękiem upadła koło jego stóp. Drzwi piszczały i skrzypiały, udało się jednak otworzyć je na oścież, a w środku znalazło się dość miejsca na półciężarówkę. Wjechał, słysząc ostry zgrzyt, kiedy auto przeciskało się do środka, wyłączył silnik i siedział po ciemku. Co on najlepszego zrobił? Co on, do jasnej cholery, najlepszego zrobił? Przez ostatnie piętnaście minut zbyt wiele się działo, by mógł się nad czymkolwiek zastanawiać, teraz jednak, w ciemnej szopie, gdzie ukrył auto przed policją, która niebawem zacznie go szukać, nie miał już wyboru: musiał przemyśleć wszystko, co się wydarzyło. Mężczyzna nie żył. Josiah najpierw go zabił, a potem podpalił jego martwą dupę. To nie było zwyczajne zabójstwo, tylko morderstwo z premedytacją. Za takie coś trafia się do celi śmierci. Owszem, wcześniej miewał ochotę, by kogoś zabić, nigdy jednak nie przypuszczał, że kiedykolwiek naprawdę to zrobi. Planował, że wszystko będzie trwało długo, że wszystko obmyśli, że będzie to skutek prowokacji. Zemsta za jakąś wielką obrazę. A dzisiaj... dzisiaj wszystko potoczyło się tak szybko. - To przez ten pistolet - powiedział do siebie. - To była jego wina. Po co wyjmował broń? Tak, na pewno tak było. Obrona konieczna i tyle. Widziałeś, jak facet podnosi broń w twoim kierunku. Co więc miałeś robić? 252

Problem tylko w tym, że to nie pierwszym uderzeniem go zabił. Josiah był tego niemal pewien. Oczywiście, pierwszy cios by wystarczył, to na pewno, ale zabiło go dopiero drugie uderzenie. Leżał w rowie, a wtedy Josiah doskoczył i ze wszystkich sił przywalił mu w głowę kawałkiem pustaka. Aż niewiarygodne, że to zrobił, bo nigdy nie należał do tych, którzy kopali przeciwnika leżącego na ziemi. Ale dzisiaj to zrobił. Jak nie on. Ale w tamtym ułamku sekundy przecież nie był sobą. Czuł się jak całkiem inny człowiek. Jak ktoś, komu zadanie śmiertelnego ciosu sprawia przyjemność. Wdepnął w niezłe gówno! Jak się zabija człowieka, to trzeba mieć dobry powód i dobry plan. Josiah nie miał ani jednego, ani drugiego. Nawet nie miał pojęcia, kim był ten skurwiel; wiedział tylko, że obserwował jego dom. No właśnie, po co obserwował jego dom? Sięgnął na fotel pasażera po torbę, którą ukradł. Duża skórzana torba z paskiem na ramię. Otworzył ją i szukał w środku portfela. Kiedy go znalazł, zapalił światło w kabinie. Od razu zauważył legitymację ze zdjęciem. Licencjonowany prywatny detektyw. Detektyw. To nie miało ani krzty sensu. Nazwisko Gavin Murray też nic Josiahowi nie mówiło. Dokładnie przyjrzał się zdjęciu: nigdy wcześniej nie widział tej twarzy. Na legitymacji, a także na prawie jazdy wetkniętym do którejś z przegródek portfela widniał ten sam adres w Chicago. Także z Chicago był ten fagas, który przyjechał zobaczyć się z Edgarem i udawał, że kręci jakiś film. Obydwaj przyjechali do French Lick tego samego dnia, jeden wypytywał o Campbella, a drugi obserwował dom Josiaha z nastawionym aparatem fotograficznym. O co mogło chodzić tym skurwielom? Josiah nie miał przecież niczego, co można by mu zabrać. Wyjął gotówkę i przełożył ją do kieszeni, po czym znów sięgnął 253

do torby. Znalazł w niej elegancki skórzany notatnik. Wyjął go, otworzył i zobaczył kartkę z własnym nazwiskiem oraz numerem ubezpieczenia Social Security. Pod spodem znajdowała się lista adresów, pod którymi przebywał przez ostatnie piętnaście lat. O niektórych z nich sam całkiem zapomniał. Przekręcił kartkę i zobaczył historię swoich aresztowań. Była kompletna: wszystkie daty, numery akt i zarzuty, jakie mu postawiono. Przewrócił jeszcze kilka kartek, zanim znalazł zapisek „dane klienta”. Poniżej dwa numery telefonu, numer faksu i adres mailowy, Josiaha jednak o wiele bardziej zainteresowało nazwisko: Lucas G. Bradford. Tego ranka wilgoć się pojawiła, jeszcze zanim nadszedł upał. Bryza, która przeniknęła o poranku przez siatkę w oknie, wyraźnie niosła wilgoć i Anne, która spodziewała się ciężkich chmur, kiedy wstanie z łóżka i wyjrzy przez okno, z zaskoczeniem zobaczyła słońce. Wzięła prysznic, co obecnie kosztowało ją wiele czasu i wysiłku, ponieważ w czasie kąpieli jedną ręką musiała się trzymać metalowej rączki, po czym włożyła na siebie luźne spodnie, cienką bawełnianą bluzkę i solidne tenisówki, które nosiła na co dzień. Musiała je nosić: utrzymywanie równowagi trzymało ją z daleka od szpitala albo domu opieki. Jednak nie cierpiała tych butów. Nienawidziła ich z całego serca, co rzadko jej się zdarzyło w całym życiu. Kiedy była młodsza, kochała buty. No dobrze, to mało powiedziane: była kompletnie zbzikowana na punkcie butów. I buty, które kochała, miały obcasy. Wysokie i eleganckie. Nie każda umiała na nich chodzić. Nie można było tak po prostu przemieszczać się z miejsca na miejsce - trzeba się było poruszać jak dama. Anne McKinney zawsze umiała się poruszać. W tamtych latach przyciągała niejedno spojrzenie. Kiedy chodziła, oczy wielu mężczyzn wędrowały na jej biodra jeszcze długo po tym, jak została matką. 254

Teraz stawiała krótkie, niepewne kroczki w płaskich, niezgrabnych butach. Nienawidziła tego, jak chodzi, nienawidziła tych tenisówek. Przeszłość kwitowała każdy jej krok szyderstwem. Kiedy już się ubrała, wyszła na werandę, by uzupełnić codzienne odczyty. Wskazania barometru spadły do 29,80. Spory spadek jak na jedną noc. Słońce świeciło, ale trawnik nie skrzył się w jego promieniach. Po nocy nie zebrała się gęsta rosa, choć przecież ostatnio było jej mnóstwo. Przechylona nad poręczą werandy zerknęła w niebo. Na zachodzie dostrzegła kłęby napuchniętych chmur, bladych od góry, ale szarych poniżej. Cumulonimbusy. Chmury burzowe. Wszystkie oznaki - od suchej trawy przez chmury burzowe po spadek ciśnienia - zapowiadały burzę. Potwierdziło się to, co podejrzewała wczoraj, czuła się jednak nieco rozczarowana, kiedy popatrzyła na chmury. Owszem, zapowiadały burzę, ona jednak oczekiwała czegoś więcej. Wprawdzie było jeszcze wcześnie, a wiosenne superkomórki burzowe tworzą się szybko i są nieprzewidywalne, nie można więc było z całą pewnością stwierdzić, co przywędruje nad okolicę do końca dnia. Zanotowała wszystkie pomiary w dzienniku. Rytuał ten zwykle sprawiał jej przyjemność, dziś jednak z jakiegoś powodu nie cieszyło jej to. Była nie w sosie. Taki gderliwy nastrój nawiedzał ją, ilekroć wydarzyło się coś niezwykłego albo ważnego (na przykład wizyta Erica Shawa), a ona nie miała z kim się tą wiadomością podzielić. Wtedy najbardziej doskwierała jej samotność; drwina pustego domu i milczącego telefonu stawała się wtedy głośniejsza. Mimo upływu lat zachowała pamięć i zdolność logicznego myślenia. Była z tego dumna, ale w takie poranki jak dzisiejszy zadawała sobie pytanie, czy to na pewno dobrze. Może łatwiej byłoby znieść takie życie zdziecinniałej staruszce. Może zdziecinniałej staruszce tak bardzo nie przeszkadzałaby pustka w otaczających ją pomieszczeniach. 255

- Och, przestań, Annabelle - skarciła się na głos. - Po prostu przestań! Nie chciała się nad sobą użalać. Wszyscy winniśmy wdzięczność za każdy kolejny dzień, za każdą chwilę, którą dobry Bóg daje nam na tej dziwacznej ziemi. Wiedziała o tym. Wierzyła w to. Tylko czasem ta wiara przychodziła jej trudniej. Wróciła do środka, przygotowała tosty na śniadanie, a później usiadła w fotelu w salonie, usiłując przeczytać gazetę. Nie mogła jednak się skupić. Wspomnienia goniły ją tego ranka, depcąc po piętach umysłowi. Chciała z kimś porozmawiać. Telefon milczał przez cały tydzień, to jednak była po części jej własna wina: tak ciężko pracowała nad tym, by przekonać wszystkich w kościele i w mieście o własnej niezależności, że nikt się o nią specjalnie nie martwił. Oczywiście, to bardzo dobrze, bo nie chciała być dla nikogo powodem zmartwienia, ale... No właśnie, nie bolałoby, gdyby ktoś od czasu do czasu się odezwał. Choćby tylko po to, żeby się przypomnieć. Żeby choć trochę porozmawiać. Wielki Boże, Harold - ten dopiero kochał mówić! Bywało, że mu przerywała: Harold, idź gdzie indziej i daj moim uszom choć trochę odpocząć, bo nie mogła znieść tego ciągłego trajkotania. A dzieci... no tak, to przecież były jego dzieci i nawet gdyby chciał, nie mógłby ich się wyprzeć - jedno i drugie było rozgadane jak on. Dom pełen był paplaniny od rana do wieczora. Odłożyła gazetę. Podniosła się, żeby podejść do telefonu, ignorując - jak zawsze zresztą - słuchawkę bezprzewodową, która leżała obok niej. Trzeba się ruszać. Trzeba ciągle coś robić. Zatelefonowała do hotelu i poprosiła o połączenie z pokojem pana Erica Shawa. Uprzytomniła sobie wczoraj wieczorem, że nie zapytała go nawet, o której rodzinie kręci swój film. Może mogłaby mu jakoś pomóc. Gdyby powiedział jej jakieś nazwisko, mogłaby sobie przypomnieć 256

coś na temat człowieka, opowiedzieć mu jakieś historie. Ale odezwała się sekretarka automatyczna, zostawiła więc wiadomość: „Tu Anne McKinney. To nic pilnego. Chciałam tylko się dowiedzieć, co u pana”.

33.

Eric zszedł do restauracji na śniadanie, zauważając nie bez ulgi, że znów jest głodny. Niecierpliwie siorbał kawę, nie mogąc się doczekać, kiedy na stole pojawi się coś do zjedzenia. To był dobry znak. Nie mógł przestać myśleć o działaniu wody od Anne McKinney. Podobnie jak zawartość butelki od Alyssy Bradford łagodziła dolegliwości fizyczne, ale wizje, które powodowała, były inne, znacznie delikatniejsze. Przypominały oglądanie filmu. Czuł się widzem, był oddzielony od tego, co się działo. Pod warunkiem oczywiście, że to, co widział, wydarzyło się naprawdę... Kusiła go mocno zwłaszcza jedna możliwość. Wizje mogły oczywiście być halucynacją podobną do tych, których codziennie doświadczają narkomani, to prawda. Jeśli jednak nie były, jeśli naprawdę widział przeszłość, wtedy woda przynosiła mu coś zupełnie innego niż cierpienie. Dawała mu władzę, siłę. Dzięki niej miał wyjątkowy dar. - Francuskie tosty z bekonem - odezwał się za jego plecami kobiecy głos, po czym kelnerka postawiła przed nim talerz, którego widok zaostrzył jeszcze jego apetyt. - Widzę, że kończy się panu kawa. Chwileczkę, zaraz przyniosę. Przepraszam, przegapiłam. Przez chwilę oglądałam ekipę telewizyjną. - Hm... - mruknął Eric, wkładając do ust widelec z pierwszym kęsem tostu francuskiego, jeszcze zanim odeszła. Smakował wspaniale. - Filmowali tutaj w holu - kontynuowała, wróciwszy z dzbankiem gorącej kawy. - Miałam nadzieję, że wejdą do środka i pojawię 258

się w wiadomościach. Wie pan, piętnaście sekund sławy. Eric przełknął i wytarł usta serwetką. - Właśnie. Widziałem wóz transmisyjny. Co się dzieje? - Kogoś zamordowali - odpowiedziała, zniżając głos do szeptu, kiedy schyliła się nad stolikiem, żeby napełnić kawą filiżankę. - Wysadzili go w jego własnej furgonetce. Da pan wiarę? - Naprawdę? No to się skończy opinia spokojnego miejsca. Jeśli ludzie się dowiedzą, że tutejsi mieszkańcy wysadzają się nawzajem w powietrze, to może zaszkodzić interesom. - To nie był nikt z mieszkańców. Jakiś mężczyzna z Chicago. Podobno był prywatnym detektywem. Przez to sprawa staje się jeszcze bardziej interesująca. Kto wie, co on mógł tutaj robić. Nie pamiętam, jak się nazywał, ale chyba... - Gavin - przerwał jej Eric, czując jak spada temperatura jego ciała, oddech staje się wolniejszy, a jedzenie na talerzu przed nim przestaje wyglądać apetycznie. - Nazywał się Gavin Murray. Czekała go cholernie długa droga, zwłaszcza że musiał iść lasem, żeby nie pokazywać się na szosie. Josiah postanowił zadzwonić do Danny'ego, ale nie chciał używać telefonu komórkowego. Bał się, że mogą go namierzyć. Nie tylko wyłączył komórkę, ale też wyjął z niej baterię, żeby nie nadawała żadnego sygnału, po czym wyruszył do miasta. Przez las. Nie chciał angażować kumpla w cały ten bałagan, miał jednak sporo rzeczy, których nie mógł zrobić sam, a Danny był jedynym człowiekiem, który potrafił trzymać gębę na kłódkę bez względu na wszystko. Oczywiście istniała wielka szansa, że da się złapać, ale na pewno nie piśnie policji nawet słówka. Przez lata mieli niejeden problem z policją i przynajmniej jednego Danny zawsze wtedy się trzymał: ani słowa. 259

Droga do miasta zajęła mu ponad godzinę; potem musiał zaryzykować, że ktoś go zobaczy, i na chwilę wyjść z lasu. Przy stacji benzynowej był automat telefoniczny, jeden z ostatnich w okolicy. Zadzwonił i powiedział Danny'emu, dokąd ma przyjść. Przez cały czas czuł mrowienie na plecach, obawiając się, że w każdej chwili zza rogu może wyjechać radiowóz, z którego wypadną gliniarze ze spluwami w ręku. Ale nic takiego się nie stało. Nikt nawet na niego nie spojrzał. Odłożył słuchawkę i natychmiast wrócił do lasu, żeby zniknąć ludziom z oczu. Siedział na pniu przewróconego drzewa i czekał. Piętnaście minut później nadjechał stary oldsmobil. Danny jechał powoli, wyciągając szyję, żeby go zobaczyć. Cholera, świetny wybrał sposób, żeby unikać zwracania na siebie uwagi! Josiah zbiegł ze wzgórza, wyszedł spomiędzy drzew i podniósł rękę. Kiedy samochód podjechał, otworzył drzwi od strony pasażera, wskoczył do środka i warknął: „Jedź, do cholery!”. Danny jechał pod górę. Skrzynia biegów zgrzytała i musiał dwukrotnie wysprzęglać. - Co się dzieje, Josiah? - Mam poważne problemy, to się dzieje. Pomożesz przyjacielowi? - Oczywiście, że pomogę. Ale chciałbym wiedzieć, w co się pakuję. - Nie jest dobrze - stwierdził Josiah i dodał miękkim głosem: Postaram się trzymać cię od tego z daleka tak bardzo, jak to możliwe. Obiecuję. Te słowa, przejaw troski o kogokolwiek poza nim samym, uświadomiły Danny'emu powagę sytuacji. Odwrócił się, zmarszczył brwi i czekał. - Wczoraj wpadłem w tarapaty. Facet wyciągnął na mnie broń. 260

Miałem w ręku kamień i użyłem go. Problem w tym, że uderzyłem go o jeden raz więcej, niż musiałem. - Kurwa mać! - zaklął Danny. - Nie będę ci pomagał zakopywać żadnego trupa, Josiah. Na pewno nie! - Nie muszę zakopywać żadnego trupa. - Nie zabiłeś go? Josiah milczał. - Aha, czyli zabiłeś. - Danny omal nie wypadł z zakrętu. - Zamordowałeś kogoś? - To była obrona konieczna. Ale tak, on nie żyje. Sam wiesz, co policja w tym mieście zrobi z kimś takim jak ja, jeśli dojdzie do sprawy o zabójstwo. W dupie będą mieli obronę konieczną. Prokurator wywlecze moje stare sprawy, powie przysięgłym, że jestem śmieciem, w dodatku niebezpiecznym, i wyląduję w Terre Haute albo Pendleton. Gruby język Danny'ego wysunął się, żeby zmoczyć wargi- Ale to nie był ten facet z furgonetki? - Skąd o tym wiesz? - Człowieku! Całe miasto o tym huczy! Dziadek pogonił mnie dziś do kościoła i nikt nie mówił o niczym innym! Boże, to ty! - On chciał do mnie strzelać! Rozumiesz? Przecież ci powiedziałem. Dojechali do drogi prowadzącej na porębę i Josiah kazał mu skręcić. Resztę opowiedział mu, kiedy samochód stal przed szopą, z silnikiem na wolnych obrotach; że ten sam mężczyzna jechał za nimi do Edgara, że obserwował dom Josiaha i że wynajął go ktoś, kto nosi nazwisko Bradford. Opisał wszystko z wyjątkiem dziwnych snów z czarnym pociągiem i mężczyzną w meloniku. - Nie rozumiem, po co ktoś się interesuje Campbellem - stwierdził Danny. 261

- Też nie wiem. Ale jakiś facet, który nazywa się Lucas Bradford, przysłał tego faceta z Chicago, żeby mnie śledził. I ten Lucas biedny nie jest. W papierach trupa znalazłem rachunek. On dostał piętnaście tysięcy zaliczki. Rozumiesz, Danny? Zaliczki! Jest też punkt, że wolno mu wydać do stu tysięcy, żeby rozwiązać problem. Tak właśnie było napisane: rozwiązać problem. Sto tysięcy dolarów. Danny podrapał się po głowie. Wciąż miał na sobie niedzielne ubranie specjalnie do kościoła. Wykrochmalona biała koszula miała pod pachami zacieki od potu. - Coś się dzieje, to jedno jest pewne - powiedział. - Ale sposób, w jaki sobie z tym radzisz, nie jest dobry. Tylko pogarszasz sytuację. Mówisz, że wymierzył do ciebie z pistoletu? Jasna cholera, zadzwoń na policję i powiedz im o tym. Weź sobie dobrego adwokata... - Danny, ja podpaliłem tego faceta - przerwał mu Josiah. - Rozumiesz? Pomyśl o tym, pomyśl o reputacji, jaką mam w tym mieście, i powiedz mi, co się stanie. Danny zamarł na chwilę, w końcu jednak nieśmiało pokiwał głową. - Po co do cholery go podpalałeś? - wyszeptał. - Nie wiem - odpowiedział Josiah. - Nie wiem nawet, po co uderzyłem go drugi raz. Jakbym to nie był ja. Ale zrobiłem to i muszę coś szybko wykombinować. - O czym myślisz? - Ten cały Lucas Bradford ma szmalu jak lodu. A ja potrzebuję pieniędzy. Najpierw jednak muszę zrozumieć kilka rzeczy: kto to jest i dlaczego się mną interesuje. Do tego potrzebuję ciebie. I proszę cię, żebyś mi pomógł. Danny westchnął, sięgnął do kierownicy i chwycił ją, mocno zaciskając dłonie. - Danny? 262

Kiwnął głową. - Zrobię, co mogę - obiecał. - To dobrze. Dziękuję. Chcę, żebyś najpierw znalazł tego skurwysyna, który przyszedł do Edgara i mydlił nam oczy, że robi film. Na pewno mieszka w którymś z hoteli. Dowiedz się, w którym, i nie spuszczaj go z oka.

34.

Alyssa Bradford nie odbierała telefonu. Eric zadzwonił, zanim jeszcze wstał od stołu, i cichym, ale nieprzyjaznym głosem nagrał jej kolejną wiadomość, w której się domagał, żeby do niego zatelefonowała, i oświadczał, że w przeciwnym razie jednak porozmawia z jej mężem. Ktoś zginął i Eric musiał wiedzieć, o co tu do jasnej cholery chodzi. Telefon milczał. Eric siedział przez chwilę przy stoliku, myśląc o Gavinie Murrayu; mężczyźnie w okularach przeciwsłonecznych, z papierosem w ustach i zadowoleniem w głosie, który wyleciał w powietrze w swojej furgonetce. Przechodząca obok kelnerka zapytała, czy jedzenie mu smakuje, widząc prawie nietkniętą porcję na talerzu. Odpowiedział, że tak. Wszystko jest smaczne, tylko on się zamyślił. Zjadł, nie czując smaku, zapłacił i wrócił do pokoju. Nie zdążył zamknąć za sobą drzwi, kiedy zadzwonił telefon. Alyssa - pomyślał. - Lepiej niech to będzie ona. Ale to nie była Alyssa Bradford. Dyrektor hotelu poinformował uprzejmie, że szuka go policja. - Proszę im przekazać, że zejdę za pięć minut - powiedział, odłożył słuchawkę i z telefonu komórkowego zadzwonił do Claire. - Jesteś w domu? - zapytał, kiedy odebrała. - Tak, a co? - Chcę, żebyś wyszła. - Słucham? 264

- Proszę, żebyś mi okazała trochę zaufania i żebyś uwierzyła, że nie zwariowałem. Wierzysz mi? - Co się dzieje, Ericu? - Ktoś przyjechał tu za mną z Chicago. Facet nazwiskiem Gavin Murray. Zapisz to sobie albo przynajmniej zapamiętaj. Gavin Murray. Prywatny detektyw z Chicago, pracujący dla firmy Corporate Crisis Solutions. - Chwilę. Usłyszał trzask wydzieranej skądś kartki papieru, a później stukanie, kiedy grzebała gdzieś w poszukiwaniu długopisu. - Pojawił się wczoraj przed hotelem i wiedział o mnie wszystko. Wymienił twoje imię i nazwisko. Wiedział, że jesteśmy w separacji i że rozwodu jeszcze nie ma. - Co takiego? - Dobrze słyszysz. Całkiem sporo wymienił szczegółów. Zebrał mnóstwo informacji, tym się jednak nie przejąłem, bo detektywi potrafią działać szybko i sprawnie. Wtedy się nie martwiłem, ale teraz zaczynam. - Uważasz, że powinnam się go obawiać? - Jego na pewno nie. On nie żyje. - Co? - Ktoś go zabił wczoraj w nocy. Wygląda na to, że najpierw go zamordował, a później wysadził w powietrze jego furgonetkę. Nie znam szczegółów. Za chwilę będę rozmawiał z policją. Ale wiem, że ten facet przyjechał za mną aż tutaj i zaproponował mi siedemdziesiąt pięć tysięcy tylko za to, żebym przestał wypytywać o Campbella Bradforda. Nie mam pojęcia, co to znaczy, ale muszę ci powiedzieć, że mi groził, kiedy ze mną wczoraj wieczorem rozmawiał. Powiedział, że jak nie chcę pieniędzy, to znajdą się inne sposoby, żeby mnie przekonać. 265

- Ericu... - To na pewno zbyteczna ostrożność, ale mimo to chcę, żebyś na jakiś czas wyprowadziła się z mieszkania. Dopóki nie dowiemy się czegoś więcej, to chyba będzie najlepsze rozwiązanie. Będę spokojniejszy. - Ericu... - powtórzyła trochę ciszej. - Czy piłeś więcej tej wody? - Teraz to nieistotne, ponieważ mamy... - Piłeś. - I co z tego? - Nic, tak się tylko zastanawiam. Jesteś pewien, że to się stało naprawdę? Czy ten mężczyzna naprawdę... - Czy był prawdziwy? - wpadł jej w słowo z dzikim śmiechem. - O to chcesz mnie zapytać? Do cholery, Claire! Tylko tego teraz mi trzeba, żebyś wątpiła w moją poczytalność. Tak, ten mężczyzna był prawdziwy, a teraz jest prawdziwym trupem. Zadowolona? On nie żyje. Ktoś go zabił, a ja za chwilę będę o tym rozmawiał z policją. A jeśli jeszcze nie wierzysz, to włącz sobie komputer i znajdź jego dane albo cokolwiek potrzebujesz, żeby się przekonać... - Już dobrze - powiedziała. - W porządku, tylko się uspokój. Po prostu musiałam zapytać, to wszystko. Na kilka sekund oboje zamilkli. - Wyprowadzę się - obiecała w końcu. - Jeśli tak sobie życzysz, to się wyprowadzę. - Dziękuję. - Dlaczego znów piłeś tę wodę? Tylko się nie denerwuj, proszę. Odpowiedział. Chociaż telefon hotelowy znów się rozdzwonił, prawdopodobnie policja chciała wiedzieć, co się z nim do cholery dzieje, opowiedział jej o upiornej nocy i wodzie od Anne McKinney, która zakończyła wtedy jego koszmar, o wizji z Campbellem Bradfordem i chłopcu ze skrzypcami. 266

- Martwię się teraz tylko tym, co ta woda z tobą robi - wyznała. - Fizycznie i psychicznie. A cała reszta? Owszem, brzmi przerażająco i dziwacznie, ale można sobie z tym wszystkim jakoś poradzić. Ta woda... Ona jest bardziej niż przerażająca. Twoje ciało zależy teraz od niej. Twój umysł także. To nie jest bezpieczne. - Jeszcze nie wiemy, czy się uzależniłem - stwierdził, mimo iż czuł suchość w ustach i powracający ból głowy. - Musisz się leczyć, Ericu - powiedziała. W tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi i wiedział, że policjanci postanowili nie czekać, aż zejdzie na dół. - Muszę już kończyć, Claire. Muszę porozmawiać z gliniarzami. Proszę, wynieś się na jakiś czas ze swojego mieszkania. Przynajmniej dopóki nie ustalę, co się dzieje. Obiecała, że tak zrobi. Powiedziała, żeby na siebie uważał. I żeby nie pił więcej tej wody.

35.

Gliniarz, który przeprowadzał z nim rozmowę, był z policji stanowej Indiany i nazywał się Roger Brewer. Zawiózł Erica na maleńki komisariat we French Lick, nie mówiąc wiele po drodze. Właściwie nie powiedział nic, dopóki nie dotarli na miejsce i nie włączył magnetofonu. Był poważnym mężczyzną o przenikliwym spojrzeniu. - Niewiele mogę panu powiedzieć podczas dzisiejszego spotkania, a dokładniej mówiąc, niewiele mogę panu ujawnić z tego, co wiemy - zaczął. - Na razie musi wystarczyć panu informacja, że Gavin Murray został zabity wczoraj wieczorem. Zastanawiam się, co pan mógłby mi na ten temat powiedzieć. - Co mógłbym panu powiedzieć? - powtórzył Eric. Ból głowy zyskał kilka punktów, jak tylko znaleźli się w świetle jarzeniówek. Oprócz leżącego na stole magnetofonu była też kamera zamontowana w rogu pod sufitem. - Nic nie mogę panu powiedzieć. Dowiedziałem się o tym od kelnerki w hotelu pół godziny temu, potem wróciłem do swojego pokoju. - Proszę więc opowiedzieć mi o nim - poprosił Brewer. - I o sobie. Ciekawe, co przywiodło was do Indiany. Eric zaczął mówić, po chwili jednak przerwał i zawahał się, a Brewer pytająco uniósł brwi. - Coś nie tak? - Właśnie mi przyszło do głowy, że w moim interesie powinienem zapytać, czy jestem podejrzany. - W pańskim interesie? - Na twarzy Brewera odmalowało się coś pomiędzy złością a rozbawieniem. 268

- Właśnie tak - stwierdził Eric. Możliwe, że popełnił błąd, zadając to pytanie. Wcześniej tylko kilka razy miał w życiu do czynienia z policją i w pierwszym odruchu podporządkował się autorytetowi Brewera, ale szum obracających się szpul magnetofonu obudził jego czujność. Eric świetnie wiedział, jak można manipulować nagraniami obrazu i dźwięku. - Otóż, panie Shaw, zawsze kiedy mamy do czynienia ze śmiercią człowieka, lista potencjalnych podejrzanych jest na początku bardzo obszerna. Czy pan na niej jest? Oczywiście. Podobnie jak wielu innych. Obecnie wygląda na to, że jest pan jedną z osób, które mogą udzielić nam informacji. Nie chciałbym myśleć, że nie ma pan ochoty z nami współpracować. - To nie jest kwestia ochoty, tylko raczej zrozumienia sytuacji. Chciałbym wiedzieć, skąd zna pan moje nazwisko. Brewer milczał. - Proszę posłuchać. Chcę z panem rozmawiać. Prawdę mówiąc, nawet mi na tym zależy. Ale nie mam zamiaru pozwolić, żeby informacje przepływały tylko w jedną stronę. Mam powody, żeby się martwić, i czuję, że o pewnych rzeczach powinienem wiedzieć. Jeśli chce pan rozmawiać, doskonale. Jeśli jednak jest to przesłuchanie, będę musiał poprosić pana, żeby się pan z nim wstrzymał do czasu, aż w tym pokoju pojawi się mój adwokat. Brewer westchnął na wzmiankę o prawniku. - Teraz chyba pańska kolej - rzucił Eric. - Mamy do rozwiązania sprawę zabójstwa - odezwał się w końcu Brewer. - Jeśli nie był pan w nie bezpośrednio zamieszany, to nie widzę powodu, żeby miał pan opóźniać naszą pracę. - Proszę pana, wczoraj ten mężczyzna podszedł do mnie na parkingu przed hotelem, sypał szczegółami z mojego życia prywatnego, a na koniec wyraźnie mi groził. Chce pan się o tym dowiedzieć, to 269

proszę bardzo, chętnie panu o tym opowiem, ale muszę też mieć na uwadze inne rzeczy, jak choćby bezpieczeństwo rodziny. Miał nadzieję, że lekka przynęta nakłoni Brewera do współpracy i chyba się nie pomylił. Oczy policjanta wyraźnie się ożywiły po tej informacji. Podsunął się z krzesłem trochę bliżej. - Zrobię dla pana to, co leży w granicach rozsądku, panie Shaw, jeśli pan postąpi wobec mnie tak samo. A to będzie wymagało pełnego wyjaśnienia, i to jak najszybciej. - Dobrze, powiem panu, ale muszę wiedzieć, skąd wziął pan moje nazwisko. - Z firmy Gavina Murraya. - Powiedzieli panu, że przyjechał tutaj za mną? Brewer pokiwał głową. - Stwierdzili, że był pan przedmiotem prowadzonej przez niego sprawy. - Kto go wynajął? - Nie wiemy. Eric się szykował, żeby demonstracyjnie westchnąć, ale Brewer powstrzymał go gestem dłoni. - Naprawdę, panie Shaw. Nie wiemy, kto go wynajął. Firma podała nam tylko pańskie nazwisko i odmawia udzielenia innych informacji, powołując się na tajemnicę adwokacką. - Prywatnych detektywów nie obowiązuje tajemnica adwokacka. - Obowiązuje, jeśli zostali wynajęci przez adwokata. A oni działają na zlecenie kancelarii. Ich odmowa jest więc zgodna z prawem, nawet jeśli to wkurzające. Deklarują chęć współpracy z nami, odmawiają jednak podania nazwiska klienta. Pracujemy nad tym, ale teraz sytuacja jest, jaka jest. 270

Brewer oparł się na krześle i rozłożył ręce. - Jak pan się domyśla, to dla nas cholernie ważne, co ma pan nam do powiedzenia, panie Shaw. Wiemy tylko tyle, że ten mężczyzna przyjechał tu z Chicago za panem. Najwyraźniej po to, żeby z panem porozmawiać. Jeszcze tego samego dnia został zabity. Chcielibyśmy wiedzieć dlaczego. - Też bym chciał - stwierdził Eric. Znów się zawahał, zastanawiając się, czy prawnik nie byłby jednak lepszy w jego sytuacji, bo w scenariuszu, który dopiero co przedstawił Brewer, Eric świetnie pasował do roli podejrzanego. - Im szybciej będziemy to mieli za sobą, tym szybciej zyska pan czas, żeby się zająć sobą i rodziną. - Okej, niech będzie. Miał w portfelu wizytówkę Murraya. Dał ją Brewerowi, po czym podyktował mu nazwisko i numer telefonu Kellena, wyjaśniając, że był świadkiem ich spotkania. - Ale nie rozmowy? - upewnił się Brewer. Mówił spokojnym, cichym głosem, mimo to jego słowa zmroziły Erica. Zadźwięczały w jego uszach jak ostrzeżenie. - Nie - powiedział. - Nie było żadnych świadków naszej rozmowy. Ale natychmiast potem wróciłem do samochodu i opowiedziałem Kellenowi jej przebieg. Lepszych dowodów panu nie dostarczę. Brewer kiwnął głową uspokajająco i poprosił go, żeby mówił dalej. Eric opowiedział mu wszystko, co mógł. Policjant słuchał milcząco z wzrokiem wbitym w jego twarz. Szpula magnetofonu obracała się powoli. Mina Brewera nie zmieniła się ani razu. Nie zareagował nawet wtedy, kiedy Eric mówił o ofercie finansowej i o sugestii, że jeśli ich nie przyjmie, to znajdą się inne sposoby, które przekonają go, żeby wrócił do domu. 271

- Kiedy odjeżdżaliśmy stamtąd, on rozmawiał przez telefon. Jeśli chce pan wiedzieć, kto jest jego klientem, pewnie powinien pan sprawdzić, z kim. - Sprawdzimy to, niech się pan nie martwi. - Brewer patrzył zamyślony na obracającą się taśmę. - To było pana pierwsze i ostatnie spotkanie z Gavinem Murrayem? - Tak. Jeśli chce pan z kimś porozmawiać, to proszę odnaleźć Josiaha Bradforda. On był ostatnią osobą, o którą pytał mnie Murray. Moim zdaniem to właśnie on jest głównym powodem, dla którego Murray tu przyjechał. - Może pan jakoś uzasadnić to swoje przekonanie? - Rozmawiał pan już z Josiahem? Brewer zrobił zniecierpliwioną minę, ale odpowiedział spokojnie. - Jeszcze nie, ale mamy taki zamiar. To tylko kwestia znalezienia go, podobnie jak z panem. - A co, zaginął? - Po prostu nie ma go w domu, tylko tyle. To za mało, żeby uznać go za zaginionego, panie Shaw. - W oczach Brewera błysnęło coś, co sugerowało głębokie niezadowolenie, choć mówił spokojnie. Eric był już pewien, że policja naprawdę interesuje się Josiahem Bradfordem. - Mógłby pan teraz uzasadnić to swoje przekonanie? - To proste. Przyjeżdżam tutaj, żeby nakręcić film o tym bogatym człowieku z Chicago, o jego dzieciństwie w tej okolicy. Jak tylko docieram na miejsce, ktoś proponuje mi całkiem niezłą sumkę, żebym zaraz wracał do domu. Odniosłem wrażenie, że to działanie ochronne. Ktoś kombinuje, żeby zapobiec problemom, zanim się pojawią. Wyjaśnienie brzmiało wiarygodnie, pomijało jednak kilka istotnych kwestii, jak choćby rosnąca pewność Erica, że starzec w szpitalu nie był okrytym w tej okolicy niesławą Campbellem Bradfordem. 272

Ale jak do cholery miał to wszystko wyjaśnić? Wzięliby go za szaleńca, gdyby zaczął opowiadać takie dziwne historie. - Film, który pan kręci, to dokument, prawda? - zapytał Brewer. - Tak. - To bardzo ciekawe. Czyli nagrywa pan rozmowy z ludźmi i takie rzeczy? - Tak. - Świetnie. Chciałbym obejrzeć to, co nagrał pan wczoraj, jeśli można. - Nie mam żadnych nagrań. To znaczy mam dźwięk. Mogę panu udostępnić taśmę. Ale obydwie taśmy wprowadzały do sprawy kompletnie nowy element. Eric nie miał ochoty, żeby Brewer w pokoju pełnym policjantów słuchał, jak opowiada Anne McKinney o swoich wizjach. To nie było chyba dobre posunięcie, wcale nie. - Nie używa pan kamer? Trudno chyba nakręcić film bez nich? - Używam. - Ma więc pan kamerę ze sobą? - Nie. To znaczy przywiozłem jedną, ale... się zepsuła. Cholera. To musiało zabrzmieć jak kłamstwo. Może mógłby udowodnić prawdziwość swoich słów, pokazując mu to, co zostało z kamery, wtedy jednak musiałby wyjaśnić, dlaczego tak kosztowny sprzęt rozbił w drobny mak o kant biurka. Nie była to historia, którą potencjalny podejrzany chciałby opowiedzieć gliniarzowi zajmującemu się sprawą zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem. - Zepsuła się - powiedział Brewer spokojnym głosem. - Rozumiem. Może pan opisać, jak wyglądała pańska noc po rozmowie z Gavinem Murrayem? - Jak wyglądała? - powtórzył Eric, próbując się skupić. Łomot w głowie stawał się coraz silniejszy, a jego żołądek zaczynał się 273

kurczyć i rozkurczać. Z całych sił próbował zwalczyć objawy. To nie był dobry moment, żeby zemdleć. - Tak. Co pan robił, kogo pan widział, tego typu rzeczy. Powinien oczywiście powiedzieć prawdę. Prawda jednak zawiodłaby ich do Anne McKinney, to z kolei doprowadziłoby do rozmowy o wizjach i bólach głowy. Ale przecież dał im już namiary na Kellena, który będzie musiał zeznać to samo. - Panie Shaw? - popędził go Brewer. Eric podniósł głowę, spojrzał na niego i odkrył, że zawodzi go synchronizacja pionowa: scena przed nim zaczęła pływać w górę i w dół. Jakby patrzył na obraz ze starej zniszczonej taśmy filmowej. Jakby Brewer siedział przed nim na sprężynie, a nie na krześle. Musiał złapać się własnego krzesła, żeby zachować równowagę. Jasna cholera - pomyślał. - Wraca. Już wraca, a przecież nie minął nawet dzień. Wtedy drgania pionowe ustąpiły, ale za to zaczął widzieć podwójnie. Po drugiej stronie stołu miał teraz dwóch Brewerów, patrzących na niego podejrzliwie. W uszach pojawił się szum. - Chyba musimy zrobić przerwę - wydusił z siebie Eric. - Co pan powiedział? - Nie czuję się dobrze. To chyba nerwy. Niepokoję się o żonę. - Nie ma żadnych powodów, by sądzić, że pańskiej żonie grozi jakieś niebezpieczeństwo, proszę mi wierzyć. Chyba że jest jeszcze coś oprócz tego, co pan już powiedział... - Potrzebna mi przerwa. Po prostu - powtórzył Eric. Tak, przerwa. Tego właśnie potrzebował. Przerwa dość długa, by zdążył wrócić do hotelu; wrócić do plastikowego kubka, który rano napełnił wodą od Anne McKinney. Tylko to mogło go teraz ocalić. - Przyniosę panu wody - zaproponował Brewer, a to omal nie 274

doprowadziło go do histerycznego śmiechu. Tak, wody. Właśnie tego potrzebuję! - Chciałbym... Muszę po prostu na chwilę wyjść - oświadczył Eric, podczas gdy na twarzy Brewera coraz wyraźniej malowała się podejrzliwość. - Proszę więc wyjść na zewnątrz - zezwolił Brewer. - Będziemy jednak musieli dokończyć naszą rozmowę. - Nie. Muszę iść. Mogę wrócić później, teraz jednak muszę się na chwilę położyć. - Słucham? - Jeśli mnie pan nie aresztuje, to zamierzam się położyć. Na chwilę. Spodziewał się oporu, Brewer jednak chłodno skinął głową. - Niech pan robi, co pan musi, panie Shaw - powiedział. - Ale jeszcze porozmawiamy. - Oczywiście. - Eric poderwał się z miejsca. Szum w uszach się nasilał. Idąc do drzwi, miał wrażenie, że brnie po pas w wodzie. Przepraszam. Nagle poczułem się bardzo źle. Brewer wstał. Dźwięk krzesła przesuwanego po podłodze zadziałał na Erica tak jak szlifierka na ostrze noża, sypiąc snopami iskier bólu. - Odwiozę pana do hotelu - zaproponował detektyw, wychodząc zza stołu, Eric jednak powstrzymał go gestem dłoni. - Nie, nie, dziękuję. Świeże powietrze dobrze mi zrobi. Przejdę się. - Rzeczywiście nie wygląda pan dobrze, panie Shaw. Może jednak powinien pan pozwolić się odwieźć. - Nic mi nie będzie. - Mam nadzieję - stwierdził Brewer. - I mam nadzieję, że szybko odzyska pan siły, bo jeszcze nie skończyliśmy rozmowy. 275

- W porządku - rzucił Eric, stojąc już tyłem do Brewera. Podwójne widzenie nie ustąpiło. Przed sobą miał dwoje drzwi falujących w ścianie. Z dwiema klamkami. Tylko złap tę właściwą! Wyciągnął rękę; dłoń błądziła przez chwilę obok drzwi, potem jednak chwyciła gałkę i przekręciła ją. Wyszedł na korytarz, przeszedł przez mały komisariat, zdołał pokonać kolejne drzwi i znalazł się na zewnątrz. Świeże powietrze przyniosło mu orzeźwienie i ulgę, towarzyszyło mu jednak oślepiające słońce, które omal nie zwaliło go z nóg. Zataczał się jak pijak, podnosił rękę, osłaniając oczy, i szedł dalej, podobnie jak z restauracji poprzedniego wieczoru, z nadzieją, że tym razem nie będzie aż tak źle. Wszedł na chodnik i skręcił w stronę hotelu. Pole widzenia ograniczały mu teraz białe kwadraty. Obawiał się, że nie zdoła iść dalej, na szczęście jednak słońce schowało się za chmury, białe kwadraty zszarzały, by po chwili całkiem zniknąć. Ból głowy stracił nieco impet. Szedł więc dalej, łapczywie wdychając powietrze z wdzięcznością człowieka, którego właśnie ocalono od utonięcia. Kiedy przeszedł na drugą stronę ulicy, obejrzał się. Przed komisariatem z rękami w kieszeniach stał Brewer, obserwując go uważnie. Atak nie mógł chyba mu się przytrafić w gorszym momencie. Omdlenie było ostatnią rzeczą, której potrzebował na komisariacie policji, podczas przesłuchania mającego wyjaśnić, gdzie się znajdował w czasie morderstwa. Nie mógłby chyba wypaść gorzej, nawet gdyby go obciążył wykrywacz kłamstw. Ba, trzy wykrywacze! Co jednak mógł zrobić? I tak zdołał jakimś cudem rozegrać sprawę najspokojniej, jak się dało. Mógł tylko wrócić do hotelu, napić się wody, która mu jeszcze została, zatelefonować do Brewera, przeprosić go, a potem powiedzieć, że poczuł się lepiej i może kontynuować rozmowę. Może nawet spróbowałby wyjaśnić mu całą tę zwariowaną 276

historię. Wszystko da się jakoś wyprostować - w swoim czasie. Teraz potrzebował wody Pluton. W połowie drogi do hotelu chmury się rozwiały. Znów zaatakowało go ostre białe światło, które odbite od chodnika celowało prosto w jego oczy: kłujące promienie, wprawiające ból głowy w radosny ryk. Eric osłaniał oczy dłońmi i szedł dalej - szybko, ale nierówno, świadomy, że przejeżdżające obok samochody zwalniają, bo kierowcy i pasażerowie chcą mu się przyjrzeć. Zapomniał o drodze przez parking przy kasynie prowadzącej na tyły hotelu West Baden, przeszedł więc przez całe miasteczko. Najpierw starał się skoncentrować na oddechu, próbując utrzymać go w stałym rytmie, potem jednak odezwał się żołądek, który wirując, przyprawił go o mdłości, i zapomniał o liczeniu oddechów. Był zlany potem - w zetknięciu ze skórą robił się zimny. W pewnej chwili zaczęły mu drżeć kolana i omal się nie przewrócił. Musiał się zatrzymać, pochylić i oprzeć dłonie na udach. Kiedy tak stał, przejechał obok niego biały oldsmobil. Przez chwilę się bał, że kierowca zaoferuje mu pomoc, na szczęście jednak samochód odjechał. Nikt nie chciał pomagać obcemu, który stał zgięty na chodniku jak pijany włóczęga. Wtedy słońce się schowało. Minutę później kolana się uspokoiły, mógł się wyprostować i iść dalej. Przeszedł mniej więcej dwadzieścia kroków, gdy zerwał się silny wiatr i spadły pierwsze krople deszczu. Deszcz go ocalił. Kiedy się rozpadało, a wiatr zaczął silniej gwizdać za jego plecami, ból głowy złagodniał i nudności ustały. Nie do końca, wystarczająco jednak, żeby zdołał się utrzymać na nogach, żeby mógł iść dalej. Jasnoszare chmury pociemniały, gromadząc się w potężną masę, która pogrążyła ulicę w cieniu. Podniósł głowę i pozwolił, by deszcz zmoczył mu twarz. Krople ściekały po jego ustach i oczach. 277

Będzie padać, a ty będziesz szedł dalej. Będziesz szedł dalej i dojdziesz do wody. Już niedaleko. Zanim dotarł do hotelu, deszcz zrobił się naprawdę ulewny. Pojawiły się też krótkie i ciche grzmoty. Ceglany podjazd wydawał mu się nieskończenie długi. Ciągnął się całymi milami. Szedł jednak dalej ze spuszczoną głową, starając się stawiać jak najdłuższe kroki. Aż wreszcie doszedł. Dokonał tego! Udało mu się tego dokonać! Za wcześnie jednak było na radość. Jak tylko wszedł do budynku, stracił dobrodziejstwo deszczu, za to pojawiły się światła, na widok których dolegliwości wróciły pędem, jakby żarówki spięły je ostrogami. Zataczając się, dotarł do windy. Po drodze skupiał ludzkie spojrzenia i wprawił w zakłopotanie grupkę kobiet, które zamilkły na jego widok. Kiedy wszedł do kabiny, ta cholerna winda nie chciała ruszyć. Dopiero po mniej więcej minucie przypomniał sobie, że musi użyć karty magnetycznej. Szybki ruch do góry wystarczył, by musiał zgiąć się wpół i chwycić ściany, zaraz jednak drzwi się otworzyły, a on znalazł się na korytarzu kilka kroków od swojego pokoju. Kilka kroków od wybawienia. Otworzył drzwi, wszedł do środka, ogarnięty poczuciem ulgi, i pokonał połowę drogi, zanim dotarło do niego to, co zobaczyły oczy. Pokój został posprzątany - starannie i pieczołowicie. Obok świeżo posłanego łóżka stał pusty stolik nocny. Do połowy wypełniony wodą plastikowy kubek zniknął.

36.

Ogarnęła go panika. Nigdy wcześniej nie doświadczył tak prawdziwego i tak głębokiego strachu. Padł na kolana pod ciężarem cierpienia. Nie fizycznego, ale psychicznego. - Parszywe świnie! - powiedział głośno, zwracając się do dawno już nieobecnej ekipy sprzątającej, która zabrała wodę. - Wiecie, co zrobiliście? Macie pojęcie? On wiedział. Objawy głodu powrócą z całą mocą i tym razem nie będzie miał niczego, co mogłoby je powstrzymać. Kompletnie niczego. Zadzwonię do Kellena i każę mu przywieźć wodę z powrotem. Tak, Kellen. To było najlepsze rozwiązanie. Wyjął telefon z kieszeni. Wciąż klęcząc na podłodze wybrał numer, wstrzymał oddech i czekał. I czekał. I czekał. Potem zgłosiła się poczta głosowa. Przez kilka sekund nie wiedział, co powiedzieć, tak bardzo przytłoczyło go poczucie porażki. W końcu wybełkotał jakoś, kim jest i poprosił o telefon. Nie miał jak się dowiedzieć, gdzie jest Kellen i czy w ogóle ma jeszcze butelki. Mógł je przecież przekazać do laboratorium. Wystarczyłby mu mały łyk. Szlag by to trafił! Kilka małych łyczków, które powstrzymałyby potwora. Ale nawet tego nie miał skąd wziąć, ponieważ oddał zarówno butelkę od Alyssy Bradford, jak i od Anne McKinney... 279

Anne McKinney. Była niedaleko, zaraz przy drodze, z dziesiątkami butelek wody Pluton. Starych, nieotwieranych butelek! Musiał tylko jakoś tam dotrzeć. Podniósł się niepewnie, opierając rękę o łóżko, żeby się podźwignąć. Z zamkniętymi oczami wziął kilka głębokich wdechów, próbując zapanować nad bólem i nudnościami, następnie podszedł do drzwi, otworzył je i wyszedł do holu. Znów był w windzie sam. Dobrze, bo tym razem nie wystarczyło trzymanie się ściany. Musiał przyklęknąć na jedno kolano, opierając na niej ramię i głowę. Tył windy był przeszklony i wychodził na hol pod kopułą. Zauważył, jak mała dziewczynka z warkoczami szarpie ojca za rękaw, żeby pokazać mu dziwaka w windzie. Potem dojechał na parter i otworzyły się drzwi. Podniósł się, wyszedł, skręcił za róg i puścił się chwiejnym truchtem. Czas robił się coraz ważniejszy. Czuł to. Samochód zaparkował na niższym parkingu, bliżej hotelu. Biegł do niego w deszczu, który przekształcił się tymczasem w ulewę. Po słońcu nie został na niebie nawet ślad. Za hotelem drzewa trzęsły się i drżały. Zanim dobiegł do samochodu, wyjął kluczyki. Otworzył drzwi i opadł na fotel. Ciepło uwięzione wewnątrz samochodu nasiliło mdłości, opuścił więc szyby, pozwalając, by deszcz moczył skórzaną tapicerkę. Był tak pochłonięty walką z bólem, że dopiero przy wyjeździe z parkingu uświadomił sobie, że jedzie w ścianie deszczu bez wycieraczek. Włączył je, ale regularny wahadłowy ruch pogarszał zawroty głowy, znów je więc wyłączył. Prowadził wychylony przez okno, spod zmrużonych powiek gapiąc się w deszcz, z jedną tylko ręką na kierownicy. Za kasynem skręcił do French Lick. Każdy samochód jadący z naprzeciwka wydawał się mieć trzy przednie szyby i sześć reflektorów. W pewnej chwili chyba przekroczył oś jezdni, bo ktoś zaczął 280

na niego trąbić. Szarpnął kierownicą w prawo i uderzył w krawężnik. Poczuł, jak przednie koło wjeżdża na chodnik, a po chwili z niego zjeżdża z irytującym hukiem. Grzmoty waliły teraz z głośnym trzaskiem tuż nad miasteczkiem. Od czasu do czasu przez niebo przebiegały błyskawice, na chwilę zakrywając je warstwą bieli. Koła buksowały, kiedy skręcił w drogę na wzgórze prowadzącą do domu Anne McKinney, w końcu jednak samochód ruszył. Eric był już prawie na miejscu. Chwilę później zobaczył światła w oknach, a wiatromierze na podwórzu wysyłały do niego srebrne błyski. Przed samym domem zjechał z podjazdu i poczuł, jak koła kręcą się w miejscu, ubijając mokrą ziemię. Nacisnął hamulec, przesunął dźwignię do pozycji postojowej, otworzył drzwi i wysiadł, zostawiając włączony silnik. Ruszył biegiem do drzwi. Wpadł na schody, potknął się na ostatnim, stracił równowagę, przewrócił się i klęczał na werandzie wsparty na dłoniach. Wtedy otworzyły się drzwi i wyjrzała zza nich pełna lęku Anne McKinney. - Co się dzieje? - zapytała. - Potrzebuję wody. Jak najszybciej muszę się napić trochę wody. - Wody Pluton? - upewniła się, otwierając drzwi trochę szerzej, żeby się rozejrzeć. Jakby się go bała. - Przepraszam panią. Ale muszę się napić tej wody. Źle się czuję. Coraz gorzej. Wahała się tylko chwilę. Otworzyła drzwi, marszcząc twarz od kropel deszczu, które wiatr posyłał aż na werandę. - Niech pan wejdzie. Innego dnia o tej porze byłaby w hotelu. Ale nie w niedzielę Niedzielne popołudnia spędzała w domu. Wiatr, który wpadł do domu przez otwarte drzwi, kazał jej się z tego ucieszyć. Dmuchał porywiście, 281

niosąc ze sobą ściany wody, a ona nie lubiła już jeździć w paskudną pogodę. Kiedy przyjechał, obserwowała niebo. Grzmoty były potężne, a błyskawice przepiękne, ale jeśli nie liczyć wielkiej masy deszczu, była to całkiem zwyczajna burza, co ją po trosze zdziwiło, a po trosze rozczarowało. Radio meteorologiczne - albo pudełko z pogodą, jak mawiał jej mąż, mały brązowy sześcian, który nadawał tylko aktualne prognozy Krajowego Biura Meteorologicznego - z trzaskiem podawało zwykłe ostrzeżenia: nie zapowiadali ani tornada, ani gwałtownych burz superkomórkowych. Nie ogłosili też alertu dla łowców burz. Mimo to uważnie obserwowała niebo - nigdy nie potrzebowała alertów, zawsze wiedziała swoje - ale nie zauważyła niczego wyjątkowego. Oczekiwała czegoś więcej i chyba dlatego widok Erica Shawa klęczącego na jej werandzie nie zaskoczył jej tak bardzo, jak powinien. Zostawiła go przy drzwiach i skierowała się do schodów. Kiedy pokonała pierwszy stopień, jej biodro przeszył ból. Obejrzała się wtedy na Erica Shawa. Dostrzegła w jego oczach cierpienie pomieszane z przerażeniem, zacisnęła więc zęby i poszła na górę najszybciej, jak potrafiła. Pudełko z butelkami nadal stało pośrodku pokoju, ponieważ nie miała dość siły, żeby je schować do szafy. Teraz się z tego cieszyła. Potrzebowała ledwie kilku sekund, żeby sięgnąć po butelkę, zerwać z niej zabezpieczające opakowanie i wrócić na schody. Wolną ręką trzymała się kurczowo poręczy, za każdym razem ostrożnie stawiając stopę na kolejnym stopniu. Eric Shaw siedział oparty plecami o drzwi z twarzą ukrytą w dłoniach. - Proszę - powiedziała, wręczając mu butelkę niemal z przerażeniem. Bała się go dotknąć. Z jego ciałem i umysłem działo się coś niedobrego, cokolwiek to było. Coś nienaturalnego. 282

Wziął od niej butelkę, patrząc na nią przez wąską szparkę między zmrużonymi powiekami. Mruknął coś pod nosem, nie zrozumiała go jednak. - Co pan mówił? - Światła - powiedział wyraźniej. - Słucham? - Niech je pani wyłączy, proszę. Pochyliła się nad nim, żeby nacisnąć wyłącznik na ścianie. Zapanowała ciemność, co najwyraźniej przyniosło mu ulgę, kiedy pił wodę. Przez długie lata przechowywała te butelki, jedyne bodaj oryginalne butelki wody Pluton w całej dolinie, a on zużyje już drugą w ciągu zaledwie dwóch dni. Ale co tam, to nie po chrześcijańsku snuć takie rozważania, gdy człowiek jest w takim stanie jak on. Wciąż paliło się światło w kuchni. Poszła, żeby je zgasić. Teraz dom pogrążył się w zupełnych ciemnościach. Wróciła do salonu, stanęła z rękami na oparciu krzesła, obserwując nieoczekiwanego gościa. Deszcz walił w szyby. Kolejna błyskawica na chwilę oświetliła wnętrze domu. Siedział z podciągniętymi kolanami i spuszczoną głową. Po chwili sięgnął po butelkę i napił się trochę, tylko kilka łyków. Powinnam wezwać lekarza - pomyślała. - On cierpi na coś poważnego i woda Pluton jest ostatnią rzeczą, która mogłaby mu pomóc. Muszę zadzwonić po pogotowie. Ale Eric Shaw zaczynał dochodzić do siebie. Zadziwiająco szybko. Dosłownie zdrowiał w oczach. Obserwowała, jak jego oddech robi się równiejszy, na twarz powracają rumieńce, a ręce i nogi powoli przestają się trząść. Po drugiej stronie salonu zegar szafkowy, który Harold zrobił własnoręcznie w pięćdziesiątym dziewiątym roku, zaczął wybijać kuranty. Eric Shaw podniósł głowę, spojrzał w kierunku, skąd dochodziła melodia, następnie odwrócił się i spojrzał na nią. Uśmiechnął się. Słabo, ale jednak się uśmiechnął. 283

- Dziękuję - powiedział. - Już panu lepiej. Szybko. Pokiwał głową. - Muszę panu powiedzieć, że nigdy czegoś podobnego nie widziałam - oznajmiła. - Był pan w takim stanie... Stałam tu, zastanawiając się, czy nie wezwać pogotowia, a pan dosłownie w jednej chwili zaczął wyglądać lepiej. - Działa, jak tylko się napiję. - A jak się pan nie napije? Znów zamknął oczy. - Wtedy jest naprawdę źle. - Widziałam. Niech pan jeszcze pije. - Już nie muszę. Kilka łyków wystarczy. - Zatkał szyjkę korkiem i docisnął drut. W butelce zostało mniej więcej dwie trzecie zawartości. - Przepraszam. Przede wszystkim za najście w taki deszcz. I za to, że zużywam kolejną butelkę z pani kolekcji. - Niech się pan tym nie przejmuje. - Poszła do szafy w holu, wyjęła kilka ręczników i wręczyła mu. - Proszę, musi pan się osuszyć. Wytarł twarz, kark i ręce, potem tym samym ręcznikiem zebrał wodę z podłogi. Tymczasem ona zauważyła, że jego samochód stoi na podjeździe z otwartymi drzwiami i włączonym silnikiem. Burza słabła, ale grzmoty nadal przetaczały się z groźnym trzaskiem, jak pies, który wycofując się, warczy i kłapie szczękami. Obraz wściekłego psa zawsze się pojawiał w jej myślach w takich sytuacjach. Doszła do samochodu, schyliła się, sięgnęła po kluczyk i wyjęła go ze stacyjki. Wnętrze było kompletnie przemoczone, a na siedzeniach skórzanych foteli potworzyły się kałuże. Zatrzasnęła drzwi, wróciła do domu i wręczyła mu kluczyki. Kiedy w końcu się podniósł, wyglądało na to, że raczej utrzyma się na nogach. Anne wskazała mu drewniany fotel na biegunach, sama zaś usiadła na kanapie. 284

- Znam naprawdę wiele historii o wodzie Pluton, ale nigdy nie słyszałam, żeby ktoś potrzebował jej tak jak pan. Można by powiedzieć, że się pan od niej uzależnił. - Tak to chyba jest. - Ale to nie ma sensu. Nie mam pojęcia, co takiego mogłoby się w niej znajdować, żeby... Urwała, kiedy zobaczyła jego oczy. Nagle zasnuły się mgłą, patrzyły tępo, niczego chyba nie widząc. - Panie Shaw? Ericu? Nie odpowiadał. Chyba jej nie słyszał. Wpatrywał się w stary zegar szafkowy, nie była jednak pewna, czy go widzi. - Nic panu nie jest? - zapytała, zniżając głos do szeptu. Jej gość jakby wpadł w trans. Mógł to być atak jakiejś choroby wymagający interwencji pogotowia ratunkowego, którego wezwanie rozważała jeszcze kilka minut wcześniej. Coś jednak jej podpowiadało, że tak nie jest, że nie powinna sięgać po telefon. Dam mu trochę czasu - pomyślała. Burza cichła, przetaczając się na wschód. Deszcz nie walił już w werandę i okna tak głośno. Siedziała w ciemnym pokoju, obserwując, jak Eric Shaw podąża do miejsca, do którego ona za nim pójść nie mogła.

37.

Zmierzchało. Czubki drzew skrywały się w szarym mroku, na dole kładły się długie cienie, a chałupa na wzgórzu aż drżała od wiatru. Pojedyncze krople kapały na spróchniałe deski werandy i odbijały się w karoserii dużego auta zaparkowanego przed nią. Otworzyły się drzwi po obu stronach auta i wysiedli z niego Campbell i chłopiec. - Stój tutaj - warknął Campbell, wyjął chłopcu z ręki futerał, szybkim ruchem otworzył zamki, potem wieko i wyjął instrument, obchodząc się z nim raczej bezceremonialnie; chłopiec aż się skrzywił. Pozbierał banknoty z dna futerału, złożył je starannie i schował do kieszeni, potem rzucił skrzypce na pozostawione w futerale monety, zatrzasnął wieko i zabezpieczył zamki. - Masz. To co zostało, jest twoje. A teraz przyprowadź wuja. Mam do niego słowo. Lucas wziął futerał i ruszył do drzwi, starannie omijając wielką dziurę w podłodze werandy. Chwilę po tym, jak zniknął w środku, drzwi otworzyły się ponownie i pojawił się w nich ten sam starszy mężczyzna, ubrany w te same brudne ogrodniczki i w kapeluszu na głowie. Kapelusz miał kilka dziur w rondzie. - Nie mam dziś dla ciebie whisky - stwierdził. - Wiem. Podejdź bliżej, żebym nie musiał krzyczeć. Starszemu mężczyźnie najwyraźniej nie podobał się ten pomysł, po chwili wahania zszedł jednak powoli ze schodów i stanął na podwórzu. - Wolałbym, żebyś nie ciągnął chłopaka do miasta ze skrzypcami - stwierdził. - On nie lubi grać przed ludźmi. 286

- Zarabia na tym pieniądze. Ty także - stwierdził Campbell. Na przyszłość więc zachowaj takie przemyślenia dla siebie. Podoba mi się, jak dzieciak gra. Starszy mężczyzna zmarszczył brwi i przestępował z nogi na nogę, nie odezwał się jednak. - Mam kłopoty w interesach, a ty jesteś ich przyczyną - powiedział Campbell. - W tym miesiącu dałeś mi tylko osiem dzbanków. To za mało. - To wszystko, co miałem. - I tu właśnie jest problem. Masz za mało towaru. - Inni też pędzą bimber, Campbell. Lars ma destylator niespełna dwie mile stąd. No i są przecież chłopcy z Chicago. Jak tylko będziesz chciał, dostarczą ci całe beczki towaru. - Oni mają pomyje, a nie whisky - żachnął się Campbell. - Nic nie może się równać z tym, co robisz ty, i dobrze o tym wiesz. Starszy mężczyzna zwilżył wargi, uciekając oczami na boki. - Jak to robisz? - zapytał Campbell spokojniej. - Na czym polega różnica? - Myślę, że wszystko robię tak samo jak inni. Campbell pokręcił głową. - Musi być jakaś różnica, a ty musisz wiedzieć, na czym ona polega. - Może to kwestia wody - stwierdził mężczyzna nieśmiało, nie patrząc Campbellowi w oczy. - Znalazłem źródło. Małe, ale dobre. To dziwne, bo woda z tego źródła nie wygląda dobrze i nie smakuje najlepiej, ale widocznie jest wyjątkowa. - Chcę więcej towaru. I to szybko. Słyszysz? - Tylko że... - starszy mężczyzna znów zaczął przestępować z nogi na nogę, odsuwając się od Campbella. - Nie będę już mógł dla ciebie pracować. 287

- Co? - Postanowiłem wyjechać. Chłopak nie może się chować w takim miejscu. Mam siostrę, nie jego matkę, jeszcze jedną, która wyszła za mąż i przeprowadziła się na wschód. Do Pensylwanii. Pisała do mnie, że chłopiec powinien być gdzieś, gdzie możliwa jest edukacja muzyczna. Nie znam się na tym, ale to miejsce jest... To miejsce nie jest dobre do wychowywania dzieci. Nie nadaje się. Campbell się nie odezwał. Noc nadchodziła szybko, cienie się wydłużały, a wiatr wył, szalejąc wokół domu i szopy, w której stał aparat do destylacji. - Ta dolina się kończy - dodał starszy mężczyzna. - Słyszałem, że wszyscy tracą oszczędności, że zamykają banki. Niedługo nie będzie tu już nikogo, kto mógłby wydawać pieniądze na hazard i alkohol, Campbell. Sam powinieneś pomyśleć o tym, żeby stąd gdzieś wyjechać. - Sam powinienem pomyśleć, żeby stąd gdzieś wyjechać - powtórzył Campbell, sycząc. - Nie wiem, jakie masz plany. Ale ja chcę zabrać chłopca na wschód. Zawiozę go do kogoś, kto się nim zajmie jak należy. Ja sam pewnie tu wrócę, bo nie mam innego domu. Ale teraz... - To jest moja dolina! - przerwał mu Campbell. - Rozumiesz, ty stary śmieciu? W dupie mam to, co się dzieje z bankami, w dupie mam to, co się dzieje z giełdą, i w dupie mam to, co się dzieje z twoim cholernym siostrzeńcem i tą suką twoją siostrą. Rozumiesz? Wszystko tutaj należy do mnie i jak ci mówię, że masz pędzić whisky, to będziesz pędzić whisky. Rozumiesz? Mężczyzna wciąż się cofał, podniósł jednak głowę i odważył się spojrzeć Campbellowi prosto w oczy. - To nie tak, Campbell - powiedział. - Nie jesteś moim panem. Traktujesz wszystkich jak swoją własność, ale prawda jest taka, że 288

jesteś kolejnym łajdakiem, którego zaślepia chciwość. Zarabiałem pieniądze, robiąc dla ciebie whisky, owszem, ale ty zarabiałeś dziesięć razy tyle, nie mów mi więc, że jestem ci coś winien. - Takie jest twoje zdanie? - zapytał Campbell. - Taka jest prawda. Campbell sięgnął do kieszeni marynarki, wyjął rewolwer, odbezpieczył i strzelił staremu mężczyźnie w pierś. Broń była mała, ale hałas wielki. Oczy mężczyzny zrobiły się szerokie, a jego ręce powędrowały do żołądka, choć kula zraniła go w klatkę piersiową. Podziurawiony kapelusz upadł na ziemię pół sekundy przed nim. Gęsta ciemna krew ściekała z rany, pokrywając wierzch jego dłoni. Campbell przełożył broń do lewej ręki i podszedł do niego energicznym krokiem. Spojrzał na ciało i splunął sokiem tytoniowym prosto w ranę. Starszy mężczyzna rzęził i patrzył na niego. - Ten świat potrafi złamać wielu ludzi, ale ja do nich nie należę, staruszku - powiedział Campbell. - To kwestia siły woli. Tak silnej jak moja u nikogo nie uświadczysz. Drzwi chałupy otworzyły się z trzaskiem i stanął w nich chłopiec. Miał zmierzwione włosy, a ręce trzymał przy sobie. Campbell rzucił mu obojętne spojrzenie. Chłopiec spojrzał na ciało, na rewolwer w ręku Campbella i potem znów na ciało. Nie poruszył się. - Chodź tutaj - polecił Campbell. Chłopiec nie zareagował. - Synu, lepiej pomyśl teraz o swojej przyszłości. Ale szybko. Drugiej szansy na podjęcie decyzji miał nie będziesz. Lucas powoli zszedł ze schodów. Przeszedł przez trawę w kierunku wuja, który nie okazywał już żadnych oznak życia. Kiedy doszedł do zwłok, podniósł głowę i spojrzał na Campbella. Nie odezwał się ani słowem. 289

- To bardzo ważny moment w twoim życiu, chłopcze. O takich chwilach mówi się, że są doniosłe. Spójrz teraz na wuja. Lucas spojrzał i zaraz uciekł wzrokiem. Trzęsły mu się nogi, a dłonie zacisnął w pięść. - Patrz! - rozkazał Campbell. Tym razem chłopiec odwrócił głowę i patrzył. Trawa po obydwu stronach ciała była teraz czerwona od krwi. Napięte mięśnie twarzy zmarłego wydawały się pełne bólu. - Widzisz człowieka, który nie potrafił docenić siły i władzy. Człowieka, który nie uszanował ambicji. Musisz teraz podjąć decyzję, czy też jesteś takim człowiekiem. Lucas spojrzał do góry. Silny jednostajny wiatr zginał wierzchołki drzew i zwiewał mu włosy z czoła. Nie spojrzał Campbellowi w oczy, ale pokręcił głową przecząco. Zrobił to powoli, ale wyraźnie. - Tak myślałem - stwierdził Campbell. - Mieszkasz tu już długo. Miałeś dość czasu, żeby go obserwować przy pracy. Umiesz pędzić whisky? Lucas niepewnie skinął głową. - Jeśli czegoś zapomniałeś, to lepiej sobie szybko przypomnij. Odłożył broń, włożył ręce do kieszeni i zgarbił się, chroniąc przed wiatrem. - Czas, żebyś znalazł jakąś łopatę, chłopcze. I to szybko. Zanosi się na deszcz. Słuch wrócił Ericowi, zanim odzyskał wzrok. Najpierw zdał sobie sprawę, że ten dźwięk to bicie zegara, dopiero później pojawił się wokół niego pokój, najpierw zamglony, później o ostrych zarysach, aż wreszcie uprzytomnił sobie, że patrzy w pełne fascynacji i strachu oczy Anne McKinney. - Znów mnie pan widzi - odezwała się. Nie było to pytanie. 290

- Tak. - Mówił ochrypłym głosem. Poszła do kuchni, nalała mu szklankę mrożonej herbaty, przyniosła i w milczeniu patrzyła, jak wypija ją jednym haustem. - Trochę mnie pan wystraszył - oznajmiła. Wydusił z siebie uśmiech. - Przepraszam. - Było oczywiste, że udał się pan zupełnie gdzie indziej - powiedziała, po czym pochyliła się trochę do przodu. - Proszę mi powiedzieć, co pan widział? - Przeszłość - odparł. - Przeszłość? Skinął głową. - Lepiej nie potrafię tego nazwać. Widzę sceny z innego czasu... Dzieją się w tym miejscu, ale nie w tym czasie. - W tym miejscu - powtórzyła. - Ma pan na myśli mój dom? W jej głosie brzmiało tak wielkie podniecenie i tyle w nim było nadziei, że aż go to zaskoczyło. - Nie. Chodzi mi o miasteczko. I całą okolicę, ale nie pani dom. - Ach, tak - westchnęła wyraźnie rozczarowana. - Czy to, co pan widzi, jest przerażające? - Czasem. Ale też jest tak, jakbym oglądał film. - Zawsze ma pan wizje po wypiciu wody? - Tak mi się wydaje. Ale są inne, kiedy piję wodę od pani. Wtedy jestem tylko widzem. Po wodzie z tamtej drugiej butelki... Widzi pani, wtedy jest tak, jakbym widział ducha obok siebie, jakby znalazł się w moim świecie. Nie widzę wtedy przeszłości, tylko coś, co z niej pochodzi, ale przeniosło się do teraźniejszości. Zastanawiała się nad jego słowami w milczeniu. - Zna pani nazwisko Bradford? Campbell Bradford? - zapytał. Wyprostowała się. 291

- Czy to jego pan widzi? Kiwnął głową. - Ojej! Znam to nazwisko. Nie słyszałam go od lat, ale wszyscy w mieście je powtarzali, kiedy byłam dziewczynką. Wielu uważało, że Campbell Bradford jest wcielonym złem. A raczej stał się wcielonym złem, tak właśnie mówił mój ojciec. Twierdził, że Campbell był najpierw zwyczajnym człowiekiem, potem jednak owładnęła nim jakaś ciemna siła i kazała mu przekraczać wszelkie granice. Wtedy przestał być sobą. - Ciemna siła? - Tak, duch. Wielu ludzi wierzyło wtedy w takie rzeczy. - Pamięta pani Kellena? To chłopak, który był u pani ze mną. Skinęła głową. - Jego dziadek pracował tutaj w latach dwudziestych i twierdził, że ten teren jest nie tyle nawiedzony, ile raczej oddziałuje w nim wielki... - Ładunek - dokończyła, wypowiadając to słowo równocześnie z nim. Eric odchylił głowę i patrzył na nią zdziwiony. - Kellen opowiadał pani o tym? - Nie - odpowiedziała miękko. - To po prostu odpowiednie słowo. - Czyli wierzy pani, że w tej okolicy są duchy? Zmarszczyła brwi i spojrzała za okno. - Ja sama zawsze wiązałam to raczej z pogodą. Właśnie dlatego ją obserwuję. W tej dolinie jest coś dziwnego, coś innego. Czuć to czasem w powiewach wiatru, na początku letnich burz, a czasem też, zanim nadejdzie tu zima. Coś tutaj daje się wyczuć. Ładunek jest najlepszym określeniem. Tak, w tej dolinie jest wielki ładunek. - Czy to znaczy, że wierzy pani w duchy, czy nie? - Jest w tej okolicy coś bliskiego magii - odparła. - Może pan to 292

nazywać siłami nadprzyrodzonymi, jeśli pan chce. Ja zawsze nazywałam to magią. Coś w tej dolinie, w ziemi, w wodzie i w wietrze ma moc. Widzi pan, w pogodzie są zimne fronty i ciepłe fronty. Kiedy się zderzą, dzieje się coś wyjątkowego. W Springs Valley jest podobnie. Pewnie uważa pan, że paplam bez sensu, ale tylko w ten sposób potrafię to wyjaśnić. Jest tu w powietrzu specjalny rodzaj energii, może nawet jest to energia ponadnaturalna. Czy mogą tu być duchy? Oczywiście. Ale nie każdy je widzi. Tego jestem pewna. Ci, którzy potrafią je dostrzec, no cóż... wyobrażam sobie, że ma to na nich wielki wpływ. Eric patrzył na nią w milczeniu. - Powinien pan coś sobie zapamiętać - dodała. - Nigdy nie wiadomo, co przyniesie wiatr. - Nie rozumiem. Uśmiechnęła się. - Za bardzo się pan martwi tym, jak sprawdzić, w co może pan uwierzyć, a potem jeszcze chciałby pan odkryć, jak nad tym zapanować. Większość ludzi tak właśnie podchodzi do życia. Chce pan wiedzieć, co ja sądzę po tych wszystkich przeżytych latach? Niewiele z tego, co się na tym świecie liczy, zależy od nas. Nie dyktujemy warunków, przystosowujemy się do nich. To wszystko. Niech pan nie próbuje nad tym zapanować, za to niech się pan stara w to wsłuchać. Usłyszeć, co świat do pana mówi. Widząc reakcję Erica na swoje słowa, zmarszczyła brwi i przechyliła głowę w bok. - Co takiego? - zapytała. - Jeśli jest jakiś sens w tych wizjach, to jeszcze go nie zrozumiałem - powiedział powoli. - Z wyjątkiem tej pierwszej, tej z pociągiem, kiedy uchylił przede mną kapelusza. To zrozumiałem. Campbell mi dziękował. - Dziękował panu? Za co? - Za to, że przyprowadziłem go do domu.

38.

Kiedy Danny odjechał i Josiah został sam w starej stacji wyrębu, czas zaczął się wlec jak kaleka. Zmęczony upałem siedział przed starą szopą, zabijając komary, które przylatywały z nadzieją na ucztę. On też język miał sztywny z pragnienia, a żołądek skręcał mu się z głodu. Niestety, nie pomyślał, żeby kazać Danny'emu przywieźć coś do jedzenia i trochę wody. W końcu upał i komary zagoniły go z powrotem do szopy. Pełno w niej było kurzu, starych narzędzi, połamanych skrzyń i palet, a przez dziurę w desce tuż nad ziemią tam i z powrotem kręciły się dwa małe pręgowce. W środku powinno być ciemno, ale światło wlewało się setkami pęknięć i dziur, tworząc krzyżujące się promienie, które w kurzu połyskiwały jak strumienie lasera systemu antywłamaniowego na filmach o włamywaczach. Kręcił się bez celu, kopiąc palety i beczki oraz przeszukując wnętrze tylko po to, żeby oderwać myśli od wlokącego się nieznośnie czasu. W rogu znalazł piłę łańcuchową, ale zardzewiałą i bezużyteczną. Obok niej leżało długie metalowe pudełko zamknięte na kłódkę. To wzbudziło jego ciekawość - przecież zamyka się rzeczy wartościowe. Pociągnął za kłódkę, ale trzymała silnie. Za to skobel wokół niej pokrył się rdzą i wyglądało na to, że metal jest tam cieńszy. Na pace półciężarówki miał łom, poszedł po niego, wrócił do środka i lekko uderzył w pudełko obok skobla. Dźwięk metalu uderzającego o metal rozniósł się po całej szopie. Pudełko trzymało. To 294

był cholernie głupi pomysł, żeby hałasować, bo hałas może zwrócić czyjąś uwagę, nie potrafił jednak powstrzymać ciekawości. Uderzył ponownie, tym razem silniej. Potem trzeci, czwarty i piąty raz czubek łomu walnął o ściankę pudełka, aż w końcu przebił je na wylot. Ta obietnica sukcesu sprawiła, że zamachnął się jeszcze raz, wybił dziurę i zaczął ją powiększać, poruszając łomem w górę i w dół jak rączką pompy. W końcu skobel oderwał się od pudełka. Kłódka przestała spełniać swoje zdanie. Rzucił łom na zakurzoną podłogę, podniósł wieko i zmrużył oczy, żeby zobaczyć, co zawiera pudełko. Cokolwiek leżało w środku, z pewnością nie nagrodziło jego wysiłków. Dziwna plątanina gumowych rurek, połączonych ze sobą, karbowanych w równych odstępach mniej więcej co czterdzieści centymetrów. Jak sznur kiełbas wiszący na haku u rzeźnika w oczekiwaniu, aż ten przetnie go na kawałki. Wyciągnął rękę, złapał jeden koniec i podniósł do góry, przystawiając sobie bliżej oczu, żeby lepiej widzieć w ciemności. Na osłonce coś było napisane drobnym drukiem. Zmrużył oczy i przeczytał: DynoSplit. - Cholera! Wrzucił sznur z powrotem do pudełka i cofnął się, potykając o coś. To był dynamit albo przynajmniej jakaś jego odmiana. Zaczepił się parę razy na budowie i przepracował sześć miesięcy w kamieniołomie niedaleko Bedford, wiedział więc wystarczająco dużo, by rozumieć, że dynamit to nie czerwone laski z wystającym lontem, jak je przedstawiają w niektórych komiksach. Ale też nie widział nigdy aż tak długiej tuby. I pomyśleć, że on walił w to cholerne pudełko łomem! Może i nie da się wysadzić tego gówna bez detonatora, ale nie był to eksperyment, który chciałby przeprowadzić. Ostrożnie zamknął pokrywę i cofnął się, ocierając pot z twarzy. Nie powinien palić tu papierosów, to na pewno. Zastanawiał się, ile 295

ten dynamit może mieć lat. Dziesięć? Piętnaście? Więcej? Prawdopodobnie nie nadawał się już do użytku. Środki wybuchowe mają termin ważności i jeśli dobrze pamiętał, nie był on długi. Ale znów niekoniecznie chciałby się o tym przekonać na własnej skórze. Podszedł do samochodu, wrzucił łom na bagażnik i oparł się dłońmi o jego burtę, rozglądając się po mrocznej, wilgotnej szopie i czując, jak pot spływa mu po twarzy i po plecach. Chciał skontaktować się z Dannym, dowiedzieć się od niego, co mówią w mieście, ale przecież nie mógł zadzwonić z telefonu komórkowego. Może radio pozwoliłoby mu zorientować się w sytuacji. Wsiadł do samochodu i przekręcił kluczyk w stacyjce, ale tylko raz. Nie chciał uruchamiać samochodu, mając pudełko ze starym dynamitem kilka kroków od siebie. Oczekiwał czegoś w rodzaju listu gończego, jak w starych filmach gangsterskich, który określałby go jako niebezpiecznego i uzbrojonego przestępcę. Zamiast tego przez kwadrans leciała jakaś gówniana muzyka country i przez kwadrans nie było nawet wzmianki o morderstwie. Wyłączył odbiornik i poczekał do pełnej godziny; wtedy zawsze nadawali skrót wiadomości. Spróbował ponownie. Tym razem usłyszał wzmiankę, ale podali tylko, że wybuch furgonetki zabił mężczyznę we French Lick i że podejrzewa się morderstwo. Jeśli policja wiedziała coś więcej, to nie ujawniła tego dziennikarzom. W aucie nie nękało go żadne robactwo, ale było cholernie duszno, nawet przy opuszczonych szybach. Upał go usypiał. Po chwili poczuł, jak opada mu podbródek, powieki stają się ciężkie, a oddech wolniejszy. Dobrze - pomyślał. - Przyda ci się trochę snu. Długo nie spałeś. Ostatnio wtedy w zatoce na skałce. Nie miałeś wówczas jeszcze powodu, żeby się kryć przed policją, nie miałeś krwi na rękach... 296

Pocięta cieniami szopa zniknęła. Zastąpiła ją ciemność i Josiah zaczął się szykować do snu. Zanim jednak przekroczył senny próg, coś go powstrzymało. Jakiś sygnał ostrzegawczy w umyśle. Niejasne poczucie dyskomfortu rozproszyło falę snu, która już zaczynała go otulać. Podniósł głowę i otworzył oczy. Zamknięte drzwi szopy wyglądały normalnie, ale wydychane powietrze tworzyło mgłę. Musiało być dobrze powyżej trzydziestu stopni, czuł pot spływający mu po plecach, ale jego oddech się skraplał jak w zimowy poranek. Co się do cholery dzieje? Wtedy wyczuł coś przy swoim ramieniu i odwrócił się w prawo. Nie siedział w aucie sam. Z fotela pasażera ubrany w tę samą pogniecioną marynarkę mężczyzna w meloniku uśmiechał się do Josiaha, nie odsłaniając zębów. - Jesteśmy prawie na miejscu - powiedział. Josiah nie powiedział ani słowa. Nie mógł. - Nie dojechaliśmy jeszcze do domu, ale dotrzemy tam na pewno, nie martw się. Mówiłem ci przecież, że najpierw trzeba będzie trochę popracować. Mieliśmy umowę. Zgodziłeś się wykonać tę pracę. Josiah zerknął na drzwi, nie sięgnął jednak do klamki, zdając sobie sprawę, że nie zdoła wyjść z samochodu, a nawet gdyby wyszedł, i tak niczego to nie zmieni. Odwrócił się więc do mężczyzny w meloniku, którego twarz wydawała się okryta tym samym blaskiem, który Josiah dostrzegł poprzednio na drobinkach kurzu złapanych przez promienie słońca przenikające do szopy. Tylko oczy pod melonikiem były ciemne. - Nie widać, żebyś był wdzięczny - stwierdził mężczyzna. - A powinieneś, mój chłopcze. Do tego zadania nie musiałem wybrać właśnie ciebie. Ja w ogóle niczego nie muszę. Twój chory umysł nie potrafi nawet sobie wyobrazić takiej swobody jak moja. Ale wróciłem 297

po ciebie, prawda? Ponieważ jesteś moim potomkiem. Płynie w tobie moja krew. Ta dolina była kiedyś moja. I jeszcze będzie! Ty się tym zajmiesz. Czas okazać wdzięczność, bo nikt żywy nie może ci już teraz pomóc, tylko ja. Mężczyzna odwrócił się od Josiaha i rozejrzał po szopie; pokiwał głową i gwizdnął przeciągle. - A więc tak się teraz urządziłeś? Ale możesz się stąd wydostać. Musisz tylko mnie słuchać, Josiahu. Musisz tylko mnie słuchać. Każdy w tej dolinie powie ci to samo. Wszyscy ci powiedzą, że na Campbella możesz liczyć. Konsekwentny jak wskazówki zegara. To ja, mój chłopcze. Jego głowa odwróciła się znowu i ciemne oczy wbiły się w Josiaha. - Jesteś gotów, by mnie słuchać? Josiah mógł tylko skinąć głową. Deszcz ustał, ale chmury nadal wygrywały pojedynek ze słońcem, od czasu do czasu tylko cofając się przed jego atakami, które natychmiast odpierały. Eric wyszedł od Anne McKinney i udał się do hotelu. Wyprowadziła go na werandę i wcisnęła mu do ręki butelkę wody Pluton. - Dziękuję - powiedział. - Nie ma za co. Nie trzeba być geniuszem, żeby zauważyć, jak bardzo jej pan potrzebuje. Ale kiedyś i woda przestanie pomagać, więc... - Muszę coś wymyślić, zanim skończą się pani butelki, bo wtedy nie będę miał skąd wziąć wody. - Ależ będzie pan miał - zaprzeczyła. - W hotelu jest specjalne ujęcie. - Co takiego? Myślałem, że przestali ją produkować kilkadziesiąt lat temu. 298

- Przestali ją butelkować, ale nie produkować. Zresztą nigdy nie trzeba było jej produkować. Przecież woda Pluton wypływa z ziemi. Do dziś jest wiele źródeł w okolicy. Jedno z nich doprowadzono rurami do hotelu i służy do kąpieli mineralnych. - Czyli są jeszcze kąpiele mineralne? Skinęła twierdząco głową. - Sto procent wody Pluton. - Może przemycę tam kilka pojemników, napełnię je wodą i wywiozę w cholerę do domu! Przepraszam za język. - Dziecko, gdybym miała za sobą taki weekend jak ty, wyrażałabym się o wiele gorzej. - Ocaliła mnie pani dzisiaj. - Pomogłam tylko to coś powstrzymać! Daleko panu do ocalenia. Była to prawda. Podziękował raz jeszcze i poszedł do samochodu. Gdy usiadł, poczuł, że woda przesiąka mu przez spodnie. Fotel kierowcy i deska rozdzielcza ociekały wodą, ale jego telefon komórkowy, który zostawił na fotelu pasażera, był suchy. Wyświetlacz pokazywał dziewięć nieodebranych połączeń. Zignorował je wszystkie i wybrał numer Alyssy Bradford. Brak odpowiedzi. Zadzwonił ponownie. Znowu nic. Ale za trzecim razem odebrała po pierwszym sygnale. - Przepraszam - Powiedziała. Mówiła ściszonym głosem, on natomiast był tak zaskoczony, że przez chwilę nie mógł wydobyć ani słowa. - Przepraszam? Pani przeprasza? Wie pani, że wzywali mnie na policję, ponieważ nie żyje człowiek? - wyrzucił z siebie w końcu. - Nie wiem, o co panu chodzi - zapewniła. Eric nie miał teraz wątpliwości, że Alyssa celowo mówi szeptem. Prawdopodobnie ktoś stał obok niej albo był w tym samym 299

pomieszczeniu, a ona nie chciała, żeby słyszał tę rozmowę. - Nie mogę z panem teraz rozmawiać. Ale przykro mi. Nie wiem, co powiedzieć. Po prostu powinien pan stamtąd wyjechać... - Po co mnie pani wynajęła? - wtrącił. - Co? - Nie przysłała mnie pani tutaj, żebym robił film pełen słodkich wspomnień, do cholery! Na pewno butelka była częścią tego wszystkiego, ale chcę wiedzieć, co naprawdę chciała pani odkryć. - Miałam dość sekretów - syknęła do słuchawki. - Co to znaczy? Jakich sekretów? - To już nie ma znaczenia. W każdym razie nie dla pana. Po prostu... - Tylko niech mi pani nie mówi, że to dla mnie nie ma znaczenia! Mam tu do czynienia z mordercą, że nie wspomnę o skutkach tej jebanej wody! Ktoś w pani rodzinie zna prawdę i pani musi się tego dowiedzieć. Nawet gdyby pani miała iść do szpitala i użyć elektrowstrząsów, żeby przywrócić teściowi przytomność! Po prostu muszę się tego dowiedzieć. - Mój teść nie żyje. Zamilkł na chwilę. - Co? - Zmarł dziś rano. Mniej więcej cztery godziny temu. Teść nie żyje, a ja muszę być z rodziną. Nie wiem, co jeszcze mam panu powiedzieć. Przykro mi, jeśli miał pan nieprzyjemności. Ale to już koniec. Niech pan opuści to miejsce, pozbędzie się tej butelki i życzę powodzenia. Rozłączyła się, zostawiając go z głuchym telefonem przy uchu i Anne McKinney obserwującą od drzwi. Odłożył telefon, uruchomił auto i pomachał swojej gospodyni, starając się włożyć w ten gest trochę radości. 300

Staruszek nie żył. Niewiele to zmieniało - i tak przecież był już jak martwy. Ale jednak... Przyszły mu do głowy słowa Anne McKinney, że istoty nadprzyrodzone są jak pogoda; jak przypływy i odpływy, które mobilizują się i walczą po to, by jeden z nich odniósł tymczasowe zwycięstwo. Co mogła oznaczać śmierć starca, który przez tak wiele lat przechowywał tę butelkę? Czy była ważna? Coś ze sobą niosła? Przestań tak myśleć - skarcił sam siebie. - Nie wolno ci sądzić, że to, co się tu dzieje, jest realne. Masz wizje, to fakt, ale ludzie w tych wizjach nie mają żadnego wpływu na ten świat. Po prostu nie mogą go mieć. - Nie mogą - powtórzył tym razem na głos, mając nadzieję, że dźwięk tych dwóch słów wzmocni w nim przekonanie. Nie wzmocnił.

39.

Mężczyzna w meloniku zniknął w mgnieniu oka. Dosłownie. Siedział w fotelu pasażera obok Josiaha, tak realny jak kabina auta, w której obydwaj się znajdowali, a potem był już tylko wspomnieniem. Wspomnieniem, które naprężało każdy mięsień w plecach Josiaha jak stalową linę wyciągarki. Zamachał ręką przed sobą. Złapał tylko powietrze. Potem powoli wydmuchał dużo powietrza i czekał, czy znów się pojawi para. Nic podobnego. Mężczyzna w kapeluszu - tak właśnie nazywał go w myślach Josiah. Tym razem jednak się przedstawił. Mówił o sobie Campbell, a o Josiahu mówił, że płynie w nim jego krew. Do tego zadania nie musiałem wybrać właśnie ciebie... Musisz tylko mnie słuchać, Josiahu. Musisz tylko mnie słuchać. To był kolejny sen, nic więcej. Jeszcze wczoraj Josiah się zastanawiał, czy mężczyzna ze snu to mógł być Campbell, a jego otępiały od upału umysł uczepił się tej myśli i przekształcił w sen. Dziwne tylko, że przez całe życie zawsze spał głęboko i nigdy nie miewał snów. Co więc się zmieniło? Dziwne rzeczy zaczęły się dziać dopiero wtedy, kiedy do miasteczka przyjechał ten facet z Chicago. Na samym początku był sen, który śnił na werandzie po bójce... Nie, tamten sen nie był pierwszy. Zdarzyło się coś jeszcze wcześniej, kiedy poszedł zmyć z rąk krew Erica Shawa. Kiedy dotknął krwi, gorąca woda zrobiła się natychmiast lodowata. Nie widział czegoś takiego nigdy wcześniej. W jego domu z kranu 302

leciała woda ze studni. Pompa tłoczyła ją z tej samej ziemi, z której wypływały wszystkie źródła, i Lost River, i zatoki Wesley Chapel. Josiah zawsze bardzo ją lubił. Nie chciał uzdatnianej wody z miejskich rur. Ale tamto nagłe ochłodzenie wody było dziwne. Później zaczęły się sny, a jeszcze później przyszło to ostatnie wydarzenie, które powinno być snem, ale niestety nim nie było. Mężczyzna w meloniku podkradł się do niego, kiedy zasypiał, a więc nie kontrolował swojej świadomości. Choć to dziwne, wydał mu się znajomy. Czuł z nim jakąś więź, jakby byli starymi przyjaciółmi. Albo nawet krewnymi. Szarpnął za klamkę i wysiadł, ledwie powłócząc zdrętwiałymi od długiego siedzenia nogami. Rozejrzał się po szopie, ale dostrzegł tylko cienie. Nawet smugi słonecznego światła zniknęły. Zaniepokoiło go to. Podszedł do drzwi. Kiedy je otworzył, zobaczył, że niebo przybrało kolor węgla i właśnie zaczyna padać deszcz. Nie miał pojęcia, jak mógł przeoczyć tak gwałtowną zmianę pogody, zwłaszcza że także grzmiało. Może więc jednak zasnął i był to kolejny sen? Jednak kiedy stał w drzwiach szopy, pozwalając, by deszcz smagał mu twarz, zrozumiał, że nie. Wcześniej śnił mu się już przecież ten mężczyzna i wyglądało to zupełnie inaczej. Tym razem on tu był. Naprawdę. Wyszedł na deszcz; nie zważając na burzę, stanął pod drzewami. Czuł się dziwnie, jakby coś z nim było nie tak. Miał wrażenie, że zniknęły zmartwienia. Pamiętał o nich, ale zupełnie się nimi nie przejmował. Właściwie niczym się nie przejmował. Nie bał się piorunów ani targanych wiatrem drzew. Nie obchodził go nakaz aresztowania za morderstwo, który najprawdopodobniej został wystawiony na jego nazwisko. To dziwne, bo powinien się bać jak cholera. Ale się nie bał. 303

Deszcz przemoczył jego ubranie i zamienił jego włosy w mokry filc, on jednak uznał, że i tak potrzebuje prysznica. Poszedł dalej w las, trzymając się grzbietu wzgórza. Nasiąknięta ziemia wsysała jego stopy. Odszedł spory kawałek od szopy. Lada moment mógł się pojawić Danny, ale co tam. Najwyżej poczeka. Wyszedł spomiędzy drzew. Stanął na skraju urwiska, żeby spojrzeć na zalesione wzgórza, które rozciągały się przed nim, widoczne niżej pola uprawne i jeszcze dalej miasteczka French Lick i West Baden. Tuż nad urwiskiem rosło solidne młode drzewko. Uchwycił się jego pnia i wychylił za krawędź. - Moja dolina - powiedział. Jego głos zabrzmiał dziwnie. Jeszcze kilka godzin wcześniej najważniejsza była dla niego ucieczka. Potrzebował pieniędzy, bo miał zamiar nieźle docisnąć swojego dodge'a, jak tylko je zdobędzie. Teraz, wisząc nad burzową doliną, wcale nie chciał wyjeżdżać. Tu był jego dom. To miejsce należało do niego. Nie znaczyło to, że zamierza zrezygnować z pieniędzy. Pieniędzy Lucasa G. Bradforda, człowieka, który nosił jego nazwisko i był jakoś powiązany z Campbellem. Możliwe, że Campbell zarobił parę dolarów, kiedy wyjechał z doliny, i zostawił je Lucasowi G. Możliwe, że Lucas G, sam zdobył fortunę. Josiah sądził, że raczej to pierwsze. Ogarnęło go dziwne poczucie lojalności wobec Campbella - pradziadka, którego przecież nigdy nie widział. Ten stary drań przez lata miał w okolicy opinię czarnego charakteru, ale przecież był czas, kiedy cieszył się poważaniem. Kiedyś był szanowanym człowiekiem, ludzie jednak o tym zapomnieli. Miło byłoby zrobić coś, żeby im o tym przypomnieć. Deszcz zalewał mu twarz i nic nie osłaniało go przed zachodnim wiatrem, podobała mu się jednak taka pogoda. Sprawiała mu przyjemność. To też było dziwne, bo dotychczas nie znosił deszczu. 304

Nie czuł się sobą. Zupełnie nie. Eric miał pięć wiadomości w poczcie głosowej. Jedna od detektywa Rogera Brewera, który pytał, kiedy będą mogli dokończyć rozmowę. Napięcie w jego głosie kłóciło się ze spokojem słów, z których skomponował swoją wypowiedź. Trzy razy telefonowała Claire, coraz bardziej przestraszona całą tą sytuacją, i raz Kellen: Dzwonili do mnie z policji. Chyba nie jest dobrze? Ciekaw jestem, co o tym sądzisz. Czy w jego głosie usłyszał podejrzliwość? Nawet gdyby tak było, nie mógł go za to winić. Najpierw zatelefonował do Claire. Wściekłość, którą usłyszał w jej głosie, kiedy odebrała telefon, pomieszana była z uczuciem ulgi, dzięki czemu Ericowi zrobiło się cieplej na sercu. - Gdzie byłeś? Dzwoniłam do hotelu piętnaście razy. Pewnie cię stamtąd wyrzucą, jeśli zatelefonuję jeszcze raz. - Byłem na policji. A potem, no wiesz, potem miałem ostry atak. Jej głos ścichł i złagodniał. - Znowu atak? - Tak. - Szybko opowiedział jej, co się wydarzyło. - Wyszedłeś z komisariatu? Tak po prostu wyszedłeś na ulicę w środku rozmowy? - Nie miałem wyboru, Claire. Nie masz pojęcia, jak silne są te ataki. Z trudem doszedłem do drzwi. - Mogłeś im powiedzieć, spróbować jakoś wytłumaczyć, że... - Że co, że mam wizje po wodzie mineralnej? Że widzę człowieka, który od lat nie żyje? Miałem to powiedzieć gliniarzowi, który przesłuchiwał mnie w związku z morderstwem? Okropne déjà vu. Powtórka z ostatnich kilku lat: on krzyczy na 305

nią za to, że go nie wiadomo dlaczego nie rozumie, ona natomiast milczy. Minęło kilka sekund, zanim się odezwał, tym razem starając się zapanować nad głosem, ponieważ wrzeszcząc, czuł się bardzo mały. Cholera by wzięła tę jej powściągliwość, tę nieustanną samokontrolę! - Rozumiem, że to trudna sytuacja - zapewniła. - Martwię się tylko, że jeśli nie przedstawisz policji jakiegokolwiek wyjaśnienia, narobisz sobie kłopotów. - Już mi ich nie brakuje, Claire. Jeszcze jeden na tej stercie niewiele zmieni. - Jak uważasz. Można i tak. Po raz kolejny potarł skronie, teraz jednak nie z powodu bólu. Dlaczego na nią warczał? Dlaczego zawsze wybierał krzyk, bez względu na okoliczności? - Gdzie jesteś? - zapytał. - U rodziców. Wolałby oczywiście, żeby odpowiedziała: „W hotelu”. W tej sytuacji Paul miał pełne prawo się wtrącać, uczestniczyć w sprzątaniu kolejnego bałaganu, którego narobił Eric. Pewnie sprawiało mu to cholerną satysfakcję. - Nie wiem, czy to dobre miejsce. Jeśli ktoś cię szuka, najpierw na pewno pójdzie właśnie tam. - Mają tu dobrą ochronę. Rzeczywiście. Rodzice Claire mieszkali dwadzieścia sześć pięter nad ziemią w luksusowym strzeżonym apartamentowcu z oknami wychodzącymi na jezioro Michigan. Trzeba by cholernie wielkiego bosaka, żeby się tam dostać. - Tatuś wykonał kilka telefonów - powiedziała. - Co takiego? Kto mu kazał gdziekolwiek dzwonić? I po co? - Żeby się dowiedzieć czegoś o tym facecie, którego zamordowano. Gavinie Murrayu. 306

- Jeszcze mi tego trzeba, żeby twój ojciec zaczął się mieszać w moje sprawy. - Naprawdę? A mnie się wydawało, że potrzebujesz pomocy. Na kilka pytań nie znasz odpowiedzi, choć powinieneś. Na przykład kto go wynajął i po co. W duchu, choć niechętnie, musiał przyznać jej rację; brakowało mu odpowiedzi na parę pytań, a Paul miał wejścia w prawniczym światku Chicago. Kilka z nich mógłby więc znaleźć. - Powiedz mu, żeby zaczął od rodziny Bradfordów - odezwał się po dłuższym milczeniu. - Niech zacznie od Alyssy Bradford i zobaczy, kto się wokół niej kręci. Dziś przerwała szybko rozmowę ze mną i jestem pewien, że to nie była jej decyzja. Wykonywała czyjeś instrukcje. Miała mi do powiedzenia tylko jedno: radziła, bym stąd wyjechał. Cóż za wnikliwość! Aha, i powiedziała jeszcze, że ten człowiek nie żyje. Campbell. Albo ktoś, kto udawał Campbella. Kimkolwiek był, już nie żyje. - Jak to? - Zmarł dziś w szpitalu. Nic więcej nie wiem. Nie chciała mi powiedzieć. - Świetnie! Jeszcze jedna osoba, która nie może zweryfikować tego, co powiesz policji. - On i tak nie mógł mówić - skonstatował Eric, dodając w myślach: Chociaż zależy z kim. Ze mną mówił bez problemu. Ale tego policji nie powiemy, przynajmniej na razie. - Znasz wyniki badania wody? - zapytała. - Jeszcze nie. Muszę zadzwonić do Kellena. Potem na policję. - Nie sądzę, żeby to był dobry ruch. Mój ojciec twierdzi, że nie powinieneś rozmawiać z policją. - Przecież nie mogę tak po prostu im się urwać. Sama mówiłaś. 307

- Wcale nie twierdzę, że masz im się urwać. Tata mówi, że w tej sytuacji absolutnie nie powinieneś rozmawiać z policją bez adwokata. - Ale jestem tylko świadkiem. - Powiedziałeś im, co wiesz, prawda? - Ale ten policjant ma jeszcze jakieś pytania, a ja... - Chcesz wiedzieć, jakie to pytania? Proszę bardzo! Chciałby wiedzieć, czy w przeszłości nadużywałeś alkoholu albo innych środków odurzających i czy zdarzały ci się ataki szału. - Co takiego? - To jedno z pierwszych pytań, które mi zadał, kiedy do mnie dzwonił. Próbowałam ci o tym powiedzieć wcześniej, ale nie dopuściłeś mnie do głosu. Był wyraźnie rozczarowany, kiedy mu powiedziałam, że nadal pozostajemy w dobrych stosunkach. Nigdy więcej mi nie mów, że nie potrafię dla ciebie nawet skłamać. Celny strzał. - Nie wierzę, że do ciebie dzwonił! - zdziwił się Eric. - Wyobraź sobie, że tak. Kiedy powiedziałam o tym tacie, natychmiast stwierdził, że musisz mieć adwokata. Przeszłość świadka nie interesuje policji. Musieli cię uznać za podejrzanego. - Chyba nie chce mi poradzić, żebym w ogóle się nie kontaktował z policją? - zapytał Eric niechętny przyjęciu jakiejkolwiek rady teścia. Z kolei trudno było zaprzeczyć, że Paul miał doświadczenie przez wiele lat prowadził jako prawnik sprawy kryminalne. - Jeśli już zacząłeś z nimi rozmawiać, to nie możesz. Ale tata obiecał, że znajdzie ci prawnika... - Sam też mogę to zrobić. - Dobrze. Jak chcesz. Najpierw musisz znaleźć prawnika, a potem wracaj do domu. Nie możesz tam zostać. Słyszysz? Nie możesz! Zareagował, zanim zdążył się zastanowić. 308

- Ale przecież tutaj jest woda! - Woda? Zabierz butelkę ze sobą, wracaj do domu i idź do lekarza. To właśnie musisz zrobić. - No nie wiem - stwierdził, sam zaskoczony własną reakcją. Woda jest tutaj? Te słowa wyszły z jego ust bez udziału świadomości. - Czego nie wiesz? Wystarczyło posłuchać tego, co mi opowiadałeś. Jesteś chory. Ta woda wywołuje u ciebie bardzo poważne dolegliwości. Mówiła logicznie, ale wniosek wydał mu się niewłaściwy. Czuł, że nie powinien stąd wyjeżdżać. - Woda od Anne jest inna - odparł. - Kiedy ją piję, Campbell zostaje w przeszłości. Zostaje tam, gdzie jego miejsce. Jak długo nie będę pił wody z butelki od Alyssy, a przecież nawet jej teraz nie mam, nic mi nie grozi. - Słuchaj, albo ty przyjedziesz tutaj, albo ja pojadę tam. - To chyba nie najlepszy pomysł. - Na pewno lepszy od tego, żebyś został sam, Ericu. Naprawdę chcesz to zrobić? Mimo tego, co się dzieje z twoim ciałem i umysłem, ty chcesz tam zostać? W dodatku sam? Nie chciał. Bardzo chciał ją zobaczyć, tylko że tej myśli nie dopuszczał do siebie od wielu tygodni. Przestań jej pragnąć - powtarzał sobie. - Przestań jej potrzebować. - Przyjeżdżam - oświadczyła zdecydowanie. - Wyjadę jutro rano i wrócimy razem. Myślał o tygodniach milczenia i o tym, że przez cały czas czekał, żeby to ona zadzwoniła pierwsza, żeby nie musiał zdradzać, jak bardzo mu jej brakuje. I znów ona postawiła pierwszy krok, gotowa rzucić wszystko i przyjechać, mimo że krążyły już między nimi papiery rozwodowe, a przecież to on złożył w sądzie pozew. Dlaczego 309

mimo wszystko skłonna jesteś to zrobić? - chciał zapytać. - Dlaczego jeszcze chcesz? - Nie wiem, czy powinnaś tu przyjeżdżać - stwierdził. - Dopóki nie zrozumiemy, co się... - Wyjadę jutro rano - ucięła. - I mam w dupie, co zrozumiemy do tego czasu. Uśmiechnął się. Claire rzadko przeklinała, tylko jeśli bardzo się do czegoś zapaliła albo czymś przejęła. Zawsze żartował zarówno z jej opanowania i powściągliwości, jak i okresów, kiedy jedno i drugie odkładała na bok. Jak podczas meczu superligi między Indianapolis Colts i Chicago Bears. - W porządku - zgodził się, jednocześnie zafascynowany i zawstydzony tym, że dla niej w ogóle nie liczyło się to, że są w separacji. Claire łatwo i bez oporów wcieliła się z powrotem w rolę jego żony. Ona nadal chciała być obok niego. Dlaczego? - Świetnie - powiedziała. - Uważaj na siebie.

40.

Idąc za radą Claire, Eric zignorował wiadomość od Brewera. Zadzwonił za to do Kellena. - Jesteś w West Baden? - zapytał. - Tak. Może byś podjechał i opowiedział mi kilka rzeczy? Dzwonili do mnie z policji. - Nie ruszam się teraz z hotelu - stwierdził Eric. - Chyba że w obecności świadka. - Miał to być żart, ale milczenie Kellena świadczyło wymownie, że raczej kiepski. - Może po prostu wpadnij do hotelu i spotkamy się w barze - dodał. Przystał na tę propozycję. Dwadzieścia minut później, kiedy Kellen stanął w drzwiach baru na dole, Eric siedział w ciemnym kącie. - Mój brat teraz gra - powiedział, kiedy doszedł do stolika. Zawsze oglądam jego mecze, ale tym razem sytuacja jest wyjątkowa. - Przepraszam. Jeśli chcesz, możemy się przesiąść bliżej telewizora. Masz jakieś wiadomości na temat wody? Kellen pokręcił głową, stawiając krzesło naprzeciw Erica i odwracając je trochę, żeby widzieć ekran telewizora. Był koniec pierwszej kwarty i Minnesota przegrywała sześcioma punktami. Darnell Cage poszedł na ławkę. Eric nie widział, żeby zdobył punkt. - No więc ten gliniarz pytał o ciebie i tego faceta, który zatrzymał nas wtedy na parkingu - zaczął Kellen. - Możesz sobie wyobrazić moje zaskoczenie, kiedy mi powiedział, że on został zamordowany. - Spróbuj sobie wyobrazić moje - odparł Eric. Kellen skinął głową, wpatrując się uważnie w Erica. 311

- Zabiłeś go? - zapytał. - Nie. Nie znasz mnie dobrze i nie masz żadnego powodu, żeby mi wierzyć, ale zapewniam cię, że odpowiedź brzmi: nie. - Nie podejrzewam cię o to. - Ale byłem świadkiem morderstwa. I to dziś. Kellen uniósł brwi. - Popełnił je Campbell Bradford - wyjaśnił Eric. - Zabił wuja tego chłopca. Chłopca ze skrzypcami. Jego wuj pędził bimber i Campbell go zamordował. - Wiesz to wszystko dzięki wizjom? - Wiem, że to głupio brzmi, ale sam widziałeś butelkę, byłeś świadkiem wielu rzeczy, które się wydarzyły i... - Hola, hola - przerwał mu Kellen. - Zwolnij nieco. Ja tylko zadałem pytanie. Jeśli dobrze pamiętam, nie wysunąłem żadnego oskarżenia. - W porządku. Przepraszam. Ale sam przecież słyszę, jak to wszystko głupio brzmi, domyślam się więc, co możesz myśleć. - Wiele się zmieniło w moim myśleniu przez ostatnie dwa albo trzy dni, odkąd zacząłem się zadawać z tobą. Nie odrzucam więc ani jednego głupiego stwierdzenia, które pada z twoich ust. Chętnie też bym wreszcie usłyszał, co się tu do cholery wyprawia. Rozmawiali prawie przez godzinę. Eric mówił, co wiedział, Kellen odwzajemniał się tym samym, uzyskali jednak obraz całości tak samo niejasny jak części, z których go poskładali. Brewer wspomniał w rozmowie z Kellenem, że Josiah Bradford istotnie sprawiał w przeszłości kłopoty, ale z pewnością nie były to kłopoty, które kazałyby go podejrzewać o morderstwo. Jednakże detektywi go szukali. Eric wiedział, że powinien się tym przejąć, teraz jednak było mu trudno. Po ostatniej wizji nie mógł się skupić na teraźniejszości. Dziwne. 312

- Mam pytanie - powiedział Eric. - Strzelaj. - Zajmujesz się tym obszarem naukowo, wiesz dużo o jego historii. Czy twoim zdaniem sceny, które widziałem po wypiciu wody od Anne, są prawdopodobne? Czy sceny z Campbellem i chłopcem mogły się wydarzyć? Kellen zastanawiał się przez dłuższą chwilę, po czym skinął głową. - Tak - powiedział. - Uważam, że mogły. Oczywiście nie mam pojęcia o szczegółach, ale w ogólnych zarysach twoje wizje pasują do historii. Nie mogę wykluczyć, że wszystko zmyślasz, ale nie wyobrażam sobie, dlaczego miałbyś to robić. Ponadto widziałem, co się z tobą działo wtedy w kasynie, i wiem, że cokolwiek to było, działo się naprawdę. - Ja myślę tak samo. Te sceny, które widzę, zdarzyły się naprawdę. Zacząłem się nawet zastanawiać, jak to wszystko wykorzystać. - Wykorzystać? - Tylko pomyśl, Kellen. Widzę prawdziwą historię, której nikt dotychczas nie opowiedział. Jeśli poznam ją do końca... jeśli uda mi się odkryć, jaki ma sens, wtedy moglibyśmy ją udokumentować. Prawda? Udokumentować i opowiedzieć. - Prawda - powiedział Kellen powoli. - Myślisz, że ludzie nie chcieliby słyszeć takiej historii, że uznaliby ją za szaleństwo? - kontynuował Eric. - Ależ ludzie uwielbiają takie gówno. A gdybym zrobił o tym film? Przyjacielu, lądowalibyśmy w każdym talk show, żeby o nim opowiadać. Kellen kiwał głową, nie podzielając jego entuzjazmu, Eric musiał to przełknąć. Zainteresuj się, zapal się do tego - chciał krzyknąć. Nie widzisz, co mógłbyś zrobić? Mógłbyś zapewnić mi powrót, Kellen. Zwrócić mi moją karierę! Nie chciał naciskać. Mógł to rozegrać powoli, miał dużo czasu. 313

- Tylko myślałem na głos, nieważne. Naprawdę jednak chciałbym odnaleźć to źródło. To, którego używali do produkcji alkoholu. Jeśli wuj tego chłopca rzeczywiście został zamordowany, musiał pozostać jakiś ślad, który pozwoli go jakoś zidentyfikować, dać mu jakieś nazwisko. - Prawdopodobnie. Zastanawiam się jednak nad tym źródłem. Mówiłeś, że Campbell twierdził, że jest inne od pozostałych. To samo powiedział nam stary Edgar o whisky Campbella. Pamiętasz? Że dawała człowiekowi przekonanie, iż potrafi zawojować cały świat. - Myślisz, że to właśnie znajduje się w mojej butelce? - upewnił się Eric. - Niewykluczone. - I gdzieś w tutejszych lasach może być źródło tego gówna? śmiał się Eric. - Kto wie, co by się stało, gdybym spróbował tamtej wody. - Kto wie - powiedział Kellen w zamyśleniu. - Kto wie. Deszcz powrócił mniej więcej godzinę po tym, jak Eric Shaw wyszedł z domu Anne McKinney, był jednak delikatniejszy i mniej widowiskowy. Prawie nie wiało, ale ona pamiętała ten odchodzący znad miasta grzmot, który przywołał jej na myśl obraz wycofującego się psa, i wiedziała, że burza powróci. Prawdopodobnie były to burze nadchodzące znad równin, preludium zimnego frontu. I dla niej nie było to nieprzyjemne preludium. To właśnie lubiła obserwować. Tylko tym się zajmowała teraz, kiedy nie miała już pracy ani dzieci, ani męża, o którego musiała się troszczyć. Troszczyła się o dolinę. Choć oczywiście ludzie nie mieli pojęcia ojej misji, nie przyszłoby im nawet do głowy, że siedzi tutaj z oczami wbitymi w niebo. Ale i tak robiła to dla nich. 314

Dawno temu przyczepiła do lodówki taśmą klejącą przepisany ręcznie fragment przewodnika dla zaawansowanych obserwatorów pogody wydanego przez Krajowe Biuro Meteorologiczne. Jako wprawni obserwatorzy świadczycie nieocenione usługi na rzecz biura. Dokonywane przez was w czasie rzeczywistym obserwacje takich zjawisk meteorologicznych, jak tornada, grad, wiatr i znaczące formacje chmur, dostarczają informacji, na których podstawie weryfikujemy nasze prognozy. Zbierając te informacje, pomagacie personelowi Krajowego Biura Meteorologicznego w podejmowaniu decyzji o ogłaszaniu alarmów, dzięki czemu biuro może się wywiązywać z zadania ochrony życia i mienia obywateli. Pomagacie dostarczyć mieszkańcom swojej okolicy informacje, które mogą ocalić im życie. Poniżej większymi literami napisała i jeszcze podkreśliła: Najważniejszym narzędziem do śledzenia burz jest wprawne oko obserwatora. Takie stwierdzenie w dobie radarów dopplerowskich i satelitów okołoziemskich! Ale przecież ulotkę Krajowego Biura Meteorologicznego pisali eksperci; skoro więc tak napisali, musi to być prawda. Zresztą zawsze wydawało jej się to sensowne. Oddawało sprawiedliwość nauce, ale jednocześnie ostrzegało, że nie wymyślono jeszcze metod, które pozwoliłyby zrozumieć i przewidzieć wszystkie sztuczki dzikiego żywiołu. Była pewna, że nigdy się to nie stanie. Włączyła telewizor. Wciąż nadawali ostrzeżenie przed burzą dla Orange County. Mogliby już je zdjąć. Burza odeszła i dzisiaj już nie wróci. Za to na pewno powinni szykować ostrzeżenie przed powodziami, bo jeśli deszcz popada przez całą noc, to wody w strumieniach przybędzie, zanim burze wrócą jutro. W telewizji nie było niczego, co warto by obejrzeć. Mecz koszykówki, ale chociaż wychowała się na koszykówce, nie interesowała 315

się ligą zawodową. Oczywiście nadal kibicowała Hoosiersom i emocjonowała się rozgrywkami międzyuczelnianymi, ale odkąd podzielili ligę na klasy, nie było już tak samo. Bogu dzięki, Harold tego nie doczekał. Telefon zadzwonił, kiedy robiła obiad. Wystraszył ją. Pomyślała, że to Eric Shaw, który znów ma kłopoty. Ale to nie był on. Molly Thurman, młoda - cóż, czterdziestoletnia - znajoma z kościoła zadzwoniła z gratulacjami. Anne znów miała rację w sprawie pogody. Po dzisiejszym nabożeństwie zapewniała, że będzie burza. Miło, że ktoś docenił jej wiedzę i w dodatku zechciał jej o tym powiedzieć. Molly miała dwóch synów, pięcio- i siedmiolatka, i nie minęła nawet minuta, jak musiała przerwać rozmowę, żeby się zająć czymś, co właśnie zmalowali. Potem telefon milczał, podobnie jak cały dom. Towarzystwa dotrzymywały jej tylko krople wody kapiące w rynnach i syk płomienia kuchenki gazowej. Cieszyła się, że telefon nie przyniósł wiadomości o kolejnym ataku Erica Shawa, ale chciałaby wiedzieć, co u niego słychać. Jeśli mu wierzyć, przynajmniej przez kilka godzin powinien czuć się dobrze. Potem ból powróci, a wtedy będzie potrzebował więcej wody. Napije się i zobaczy różne sceny... Zobaczy przeszłość. Tak przynajmniej jej powiedział tego popołudnia. Co pan widział? zapytała, a on odparł: Przeszłość. Sceny z przeszłości tej doliny. I ludzi, którzy już nie żyją. Widział hotel w dniach jego świetności, a potem jakąś starą bimbrownię gdzieś na wzgórzach. Widział to wszystko tak wyraźnie, jakby było prawdziwe. Widział ludzi tak, jakby byli w tym samym pokoju. Myślała o tym podczas obiadu, a kiedy pozmywała, podeszła znów do schodów, westchnęła, chwyciła za poręcz i ruszyła na górę. W pustej sypialni odpakowała kolejną butelkę - jej zapasy kurczyły się bardzo szybko w ten weekend - i trzymała ją przez chwilę 316

w dłoni. Nie próbowała wody Pluton od wielu lat. Od dziesięcioleci. Na pewno i tak nic się nie wydarzy. Doświadczenia Erica Shawa, cokolwiek to było, dotyczyły tylko jego albo wcale nie wiązały się z piciem wody. Ale przecież sama widziała, jak zareagował na te kilka łyków. Siedziała w salonie, patrząc, jak jego oczy opuszczają ten świat, żeby szukać innego. A w tym innym świecie to miasto było takie, jakie ona chciałaby jeszcze zobaczyć. Z ludźmi, za którymi tak tęskniła. Których kochała. Eric mówił, że wizje przenosiły go w lata dwudzieste. Jej matka i ojciec byli wtedy młodymi ludźmi. Żyła jeszcze babka. To by dopiero było, gdyby mogła ich znowu zobaczyć. Nie było gwarancji, że woda zaprowadzi ją do tego samego miejsca, do którego zawiodła jego. Może zabrałaby ją pięćdziesiąt lat wstecz, do czasów Harolda i dzieci... - Dlaczego nie, Annie - powiedziała. Nikt nie zdrabniał tak jej imienia od dzieciństwa, czasem jednak ona nazywała tak siebie. Opuściła drut, żeby poluzować porcelanowy korek. Natychmiast rozszedł się zapach siarki. To, co powiedziała Ericowi podczas pierwszej wizyty, było prawdą: ta woda mogła być niebezpieczna dla zdrowia. Ale przecież on nie wypił jej dużo. Wystarczyło kilka łyczków i wyruszył w przeszłość. Spróbowała. Obrzydliwy smak wywołał zawrót głowy i żołądek podszedł jej do gardła. Ale wypiła. Nigdy nie brakowało jej siły woli. Odczekała minutę, żeby się nieco uspokoić, po czym pociągnęła kolejny łyk, tym razem mniejszy. Zakorkowała butelkę i owinęła ją z powrotem w folię. Teraz pozostało jej już tylko czekać. A potem patrzeć - jeśli jej się poszczęści.

41.

Josiah stracił poczucie czasu, kiedy brnął przez mokry las. Przeszedł grzbietem aż do końca, potem w dół po zboczu. Nie miał żadnego celu. Cieszył się wodą, która wsiąkała w jego ubranie, rozkoszował tym, że deszcz zalewa mu oczy i musi od czasu do czasu zamrugać powiekami, żeby cokolwiek widzieć. Błyskawice ustały, grzmoty stawały się coraz cichsze, a on z zaskoczeniem dostrzegł, że zachodnie niebo jest ciemne nie z powodu chmur burzowych, tylko końca dnia. Zaczął z powrotem wspinać się na wzgórze. Błoto przyklejało mu liście do butów, wszystko pachniało mokrym drewnem. Złapał się na tym, że często pluje, co go zdziwiło, bo wcześniej nie zauważył u siebie takiego nawyku. Jeszcze dziwniejszy był delikatny smak tytoniu w ustach, bo nigdy nie żuł tytoniu. Długi letni zmierzch, który powinien poprowadzić go w drodze powrotnej, schował się dziś za ciężkimi chmurami. Wrócił do swojej kryjówki w całkowitych niemal ciemnościach. Dlatego kształt samochodu przed szopą rozpoznał dopiero wtedy, kiedy prawie na niego wpadł. Najpierw się wystraszył i cofnął do lasu, potem jednak zobaczył, że to oldsmobil Danny'ego. Kiedy stanął za nim, drzwi od strony kierowcy się otworzyły i wysiadł Danny z zakłopotaną miną. - Gdzie byłeś, do cholery? Przysięgam, że jeszcze dziesięć minut i już byś mnie nie zobaczył. - Przecież w szopie stoi mój samochód. - Wiem. Dlatego nie pojechałem godzinę temu. - Zmarszczył brwi. - Spacerowałeś w deszczu? 318

- Tak - odpowiedział Josiah, mijając go i zerkając do samochodu. - To pizza? - Pomyślałem, że przyda ci się jakieś żarcie. Oczywiście dawno wystygła. - Mam to gdzieś. Uchylili drzwi do szopy i siedli w środku. Josiah zjadł kawałek pizzy i napił się wody. Choć trochę ugasił pragnienie, które narastało od długiego czasu, ani jedzenie, ani woda nie usunęły z ust smaku tytoniu. Kiedy jadł, Danny relacjonował, co w mieście. Wszyscy mówili o morderstwie, nikt jednak nie miał żadnej wiarygodnej teorii na ten temat. - Sprawdziłeś, czy ten cały Eric Shaw nadal jest w mieście? zapytał Josiah. - Jest. Miałem od cholery problemów, żeby go znaleźć, ale w końcu dopisało mi szczęście. - Jak to? - Zadzwoniłem do obydwu hoteli i pytałem o niego. We French Lick powiedzieli, że takiego nie ma, ale w West Baden połączyli mnie do pokoju. Odłożyłem słuchawkę po pierwszym sygnale. - I to mają być te kłopoty? - Nie. Z tego, że miał tam pokój, nie wynikało, że w nim jest, a ty kazałeś mi go śledzić. Nie miałem pojęcia, jakim samochodem jeździ, bo wczoraj jeździli samochodem tego czarnego. - Racja. - Josiah zauważył, że Danny mu się przygląda. - Co się tak gapisz? - Dlaczego ciągle spluwasz? - zapytał Danny. Josiah był zaskoczony: nie zdawał sobie sprawy, że znów to robi. - Nieważne. Mów dalej. 319

- Przeszedłem się po parkingu, szukając blach z Illinois, ale było ich całkiem sporo i nie wiedziałem, na który samochód mam polować. Zaczęło padać. Postanowiłem, że wsiądę w samochód i przyjadę tutaj, żebyś mi coś doradził. Przejechałem przez pół miasta, kiedy zobaczyłem go na chodniku. - Tak? - Aha. Normalnie bym go nie zauważył, ale stał zgięty, jakby miał zaraz wymiotować. Potem przez całą drogę do hotelu zataczał się jak pijany. Nie minęło pięć minut, jak znów wyszedł z hotelu i wsiadł do samochodu. Acura SUV. Potem pojechał do domu Anne McKinney. - Anne McKinney? - Głos Josiaha był pełen niedowierzania. - Wiesz, która to? - Ma dom z wiatraczkami i innym gównem. Codziennie przychodzi do hotelu. - To ona. - A co on tam robił? - Tego nie wiem - odparł Danny. - Ale wyglądał bardzo dziwnie, kiedy tam wchodził. Zostawił otwarte drzwi do samochodu i włączony silnik. Dopiero potem ona wyszła i je zamknęła. - No co ty! Jak długo tam siedział? - Długo. Potem pojechał prosto do hotelu i nigdzie już nie wychodził, więc przyjechałem tutaj. I jeszcze jedno: mówił dziadkowi, że wynajęła go jakaś kobieta z Chicago. - Kobieta? - Tak powiedział. - Gówno prawda. Pracuje dla Lucasa. - Muszę ci powiedzieć, że nie wiem, po co każesz mi chodzić za tym typem - stwierdził Danny. - I tak masz od jasnej cholery problemów. Gdybyś mnie pytał o zdanie, to... 320

- Ale nie pytam - uciął Josiah. Danny zamilkł. Przez chwilę patrzył na Josiaha, po czym znów się odezwał, znacznie cichszym głosem. - Może i nie. Ale gdybyś zapytał, tobym powiedział, że masz tylko dwa wyjścia. Pierwsze to zgłosić się na policję. Wiem, że nie chcesz tego zrobić, ale moim zdaniem to najlepsze rozwiązanie. Tamten człowiek chciał do ciebie strzelać, tak mówiłeś, prawda? Czyli zrobiłeś to, co musiałeś. - Nic z tego. Nie mam powodów, żeby wierzyć miejscowemu wymiarowi sprawiedliwości. - Jak uważasz - powiedział Danny. - W takim razie powinieneś wyjechać. Powiedziałeś, że na wyjazd potrzebujesz pieniędzy, ale nie wiem, jak masz zamiar zdobyć je od tych ludzi w Chicago. Dam ci to, co mi zostało z kasyna. Wystarczy, żebyś się stąd wyniósł. Josiah pokiwał głową. - To też mi nie odpowiada. Nie mam zamiaru się wynosić z miejsca, które od tylu lat jest moim domem. Ta dolina jest bardziej moja niż ich, Danny, bardziej moja niż ich. Danny przekrzywił głowę na bok i spojrzał na niego spod przymrużonych powiek. - Jakoś dziwnie mówisz - stwierdził. - Normalnie. Zawsze tak mówiłem. - Nieprawda. Josiah wzruszył ramionami. - Ludzie się zmieniają, Danny. Nigdy nie wiadomo, jak się zachowają i co powiedzą. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - I nie musisz. Wystarczy, jak będziesz wiedział jedno: nikt mnie nie zmusi, żebym znów stąd zniknął. Nikt nie wyrzuci mnie z mojego domu. 321

- Znów? - Chodzi o Campbella. To moja krew. - Co ma do tego Campbell, do jasnej cholery? On nie żyje od osiemdziesięciu lat! Gdyby nie dziadek, nawet byś o nim nie słyszał. - I to jest właśnie ten problem, Danny. Prawie nikt nie pamięta już dzisiaj jego imienia; ci, którzy go nie zapomnieli, mówią o nim cierpko. A Campbell zrobił przecież dla tych ludzi bardzo wiele. Jak można winić człowieka tylko za to, że miał ambicję? Możesz mi na to odpowiedzieć? - Odszedł, zostawiając rodzinę. O jakiej ambicji ty mówisz? - O to właśnie chodzi. On nie wyjechał z własnej woli. Nigdy nie miał takiego zamiaru. Danny patrzył na niego uważnie. Wierzchołki ciemnych drzew wysoko nad szopą znów zaczynały tańczyć na wietrze. - Dlaczego mówisz takim dziwnym głosem? - Innym nie potrafię. - Ten głos nie brzmi normalnie. Zupełnie jakbyś to nie był ty. - Ale ty się dziś czepiasz, Danny. Nic ci się nie podoba, prawda? Wybacz mi mój głos, Danny, wybacz sposób wysławiania się, a także to, że od czasu do czasu mam ochotę sobie splunąć! Przykro mi, że akurat dziś wieczorem moje postępowanie nie znajduje twojej aprobaty. - Daj spokój! - Już nie chcesz mi pomagać? Masz zamiar mnie zostawić, żebym sobie sam z tym radził? - Tego nie powiedziałem. Tylko nie rozumiem, jak mógłbym ci pomóc. - W takim razie dobrze, że ja rozumiem. Mam naprawdę jasno sprecyzowane pojęcie o tym, jaka jest twoja rola. Nie martw się, nie będzie to trudne zadanie. Teraz chcę tylko, żebyś pojechał na stację 322

benzynową i kupił dwa telefony na kartę. Dam ci pieniądze. Kupisz telefony i przywieziesz je tutaj. A ja zadzwonię, tylko później. Bo takie rozmowy odbywa się tylko w środku nocy. ***

Ból trzymał się od niego z dala aż do wieczora. Eric siedział w barze z Kellenem, wypił kilka piw, a nawet coś zjadł i przez cały ten czas dobrze się czuł. Zaczął już myśleć, że najgorsze ma za sobą. Ale nie miał. Pierwszy ból pojawił się mniej więcej godzinę po posiłku. Kiedy spojrzał na barmana i zobaczył, że znów obraz skacze mu przed oczami jak w telewizorze, w którym zawiodła synchronizacja pionowa, wiedział, że powinien wracać do pokoju. - Znów się źle czujesz? - zapytał Kellen, widząc, że Eric wstaje od stołu. - Nie najlepiej. Chyba powinienem się położyć. Nie miał pojęcia, dlaczego to powiedział. Obydwaj wiedzieli przecież, jak jest naprawdę. - Chcesz, żebym był pod ręką? Eric pokręcił przecząco głową. - Nie, nie. I wcale się tym nie przejmuj. W najgorszym razie po prostu zrobię to, co będę musiał. - A potem zobaczysz to, co będziesz musiał zobaczyć - dodał Kellen z poważną miną. Przez chwilę patrzył na niego uważnie, po czym wyciągnął dłoń na pożegnanie. - W porządku, przyjacielu. Życzę powodzenia. Nocuję dziś tutaj, jeśli więc sytuacja zacznie się wymykać spod kontroli, to... - Nic mi nie będzie. Gwarantuję, że jutro zastaniesz mnie w świetnej formie. 323

Kiedy wychodził z baru, drzwi wydawały się lekko falować, co zapowiadało podwójne widzenie, a ostre światło w holu wwiercało się w jego czaszkę. Żaden z tych objawów nie wywołał jednak strachu, który towarzyszył im poprzednio. Wiedział, że nadchodzi to, co najgorsze, ale wiedział też, że potrafi się przed tym obronić. Wystarczy, że wypije jeszcze trochę wody. Codziennie. Będą pewnie gorsze chwile, może też pojawią się jakieś niepożądane skutki, ale picie wody pomoże mu trzymać demony z dala od siebie. Woda wprowadziła je do jego życia, to prawda, teraz jednak pomagała mu bronić się przed nimi. A to było naprawdę coś. Będzie więc postępował jak dotychczas. Podróż na czwarte piętro z ręką opartą o ścianę windy dla zachowania równowagi, potem droga przez korytarz, a tam lekki ukłon i uśmiech do starszej pary, która przechodząc obok niego, na szczęście niczego nie zauważyła. Zaczynał sobie radzić z atakami i umiał już ukrywać symptomy, wiedząc, że nie musi z nimi walczyć, bo ma od tego wodę. Wszystko w nim drżało, widział niewyraźnie, ściany tańczyły mu przed oczami, a mimo to się uśmiechał, wyjmując z kieszeni kartę do zamka magnetycznego w drzwiach pokoju, i pogwizdywał pod nosem, wchodząc do środka radosny jak cholera. Nic mi nie możesz zrobić. Nic mi nie możesz zrobić. Nic mi nie możesz zrobić. To coś już nie mogło mu zaszkodzić. Znał lekarstwo i miał gdzieś fakt, że to właśnie ono mu zaszkodziło. Najważniejsze, że było skuteczne. Znów mógł nad wszystkim zapanować. Butelkę zostawił w pokoju, tym razem jednak się zabezpieczył. W szafie znajdował się mały sejf, w którym goście zwykle przechowują biżuterię i portfele. On schował w nim wodę. Wystukał kod numer mieszkania Claire w Evanston - otworzył sejf i wyjął butelkę. Chłodna, ale nie zimna. Właściwie całkowicie naturalna w dotyku. 324

Otwierając ją, złapał się na myśli, że chciałby mieć przy sobie butelkę od Alyssy Bradford. Napił się. Woda od Anne McKinney nie była aż tak niedobra, choć cuchnąca i cierpka w smaku. Nie miała też jednak miodowego posmaku, który pojawił się z czasem w wodzie od Alyssy. Ale przecież nie miała smakować, tylko wypełnić zadanie - to było najważniejsze. Ale tym razem nie wypełniła. Przynajmniej nie od razu. Pięć minut później nudności się nasiliły, a ból głowy nie ustępował. Dziwne. Odczekał jeszcze pięć minut i napił się ponownie. Tym razem kilka sporych łyków mimo obrzydliwego smaku siarki. Wreszcie sukces. Kilka minut po drugiej dawce pulsowanie w skroniach zaczęło słabnąć, żołądek się uspokoił, a widzenie unormowało. A więc jego medykament nie zostawił go w biedzie; to on tym razem potrzebował większej dawki, i to wszystko. Wciąż siedział w fotelu, kiedy usłyszał głos skrzypiec. Na początku cichy jak szept, ale i tak natychmiast zwrócił jego uwagę, jak gwizd przyciąga uwagę psa. Jakaż ta melodia była piękna! Elegia, powiedział chłopiec. Pieśń dla umarłych. Im częściej Eric ją słyszał, tym bardziej mu się podobała. Podniósł się, żeby pójść na balkon, skąd zdawała się dobiegać muzyka. Otworzył drzwi, ostrożnie wyszedł na zewnątrz i wielki hol pod rotundą zniknął. Pod balkonem rozciągała się wielka szara przestrzeń, opadająca aż po horyzont jak olbrzymi kanion. Hotelowe zapachy zastąpiła woń palonego drewna i mokrych liści. Daleko w szarym kanionie lśniły dwa świetlne punkty. Odwrócił się, żeby je dokładniej obejrzeć, a wtedy hotel zniknął. Znalazł się naprzeciw tych świateł. Okazało się, że to dwoje białych oczu samochodu Campbella, który zatrzymał się przy długim drewnianym budynku z dużą białą werandą. Deszcz padał rzęsiście, znajdując gdzieniegdzie dziury w zadaszeniu werandy. Kilku czarnoskórych stało na niej w suchych miejscach, paląc papierosy i prowadząc 325

rozmowę, która wyraźnie przycichła, kiedy drzwi samochodu się otworzyły i wysiadł z niego Campbell, wpadając do wielkiej kałuży obok auta. Chwilę później otworzyły się drzwi od strony pasażera i pojawił się Lucas ze skrzypcami w futerale. Najwyraźniej nigdy się z nimi nie rozstawał. - Panowie, jak widzę, spędzają miło czas na werandzie w ten deszczowy wieczór - odezwał się Campbell. Żaden z czarnych mężczyzn nie zareagował. - Shadrach u siebie? - zapytał nie zrażony brakiem reakcji Campbell. - Na dole - odpowiedział jeden ze stojących na werandzie po długiej chwili ciszy. Campbell uchylił kapelusza, doszedł do drzwi, otworzył je, przepuścił przed sobą chłopca i sam wszedł do środka. Znaleźli się w ciemnym pomieszczeniu z okrągłymi stołami i długim drewnianym barem z mosiężną szyną pod nogi. Bar i wszystkie krzesła były puste. Na jednym ze stolików leżały karty i kości do gry, ale wszystko pokrywała cienka warstwa kurzu. Minęli pustą salę, dotarli do ciemnej klatki schodowej na tyłach i zeszli po ciemnych stopniach, na których końcu znajdowały się zamknięte drzwi. Campbell otworzył je bez pukania i wszedł do środka. - Tylko spokojnie - powiedział. Niewysoki, ale umięśniony czarnoskóry mężczyzna stał tuż przy wejściu i podniósł broń na widok intruza. W pokoju przebywało jeszcze dwóch mężczyzn: jeden potężny, ważący dobrze ponad sto kilo, opierał wielkie cielsko o stół naprzeciw wejścia, a drugi, chudy jak szczapa, o bardzo ciemnej skórze, siedział przy biurku. Rozparty na krześle z nogami opartymi na blacie machał wielkimi stopami, a równie wielkie dłonie trzymał splecione na brzuchu. Nie odezwał się ani nie poruszył, kiedy Campbell z chłopcem weszli do środka; przeniósł na nich wzrok i patrzył 326

z kamienną twarzą. Mężczyzna przy drzwiach opuścił broń i cofnął się o krok. - Shadrach - zaczął Campbell. - Wolę, żeby ci, którzy nie są moimi przyjaciółmi, nazywali mnie panem Hunterem - stwierdził mężczyzna siedzący przy biurku. - Shadrach - powtórzył Campbell dokładnie takim samym tonem. Shadrach Hunter skwitował to skrzywieniem warg, które od biedy można było uznać za cierpki uśmiech, po czym przeniósł wzrok z Campbella na chłopca. - To chłopak Thomasa Grangera? - zapytał. - Jego siostrzeniec. - Po cholerę nosi ze sobą skrzypce? - Lubi je mieć ze sobą - odpowiedział Campbell. - Słyszałeś, jak gra. - Słyszałem. - Shadrach Hunter patrzył na Lucasa, nieufnie mrużąc oczy. - Żaden chłopiec nie powinien tak grać. Jego słowa zabrzmiały jak reprymenda. Odkąd weszli do pokoju, Lucas wbijał oczy w ziemię. Teraz też nie podniósł wzroku. - Mam na zewnątrz samochód, a pada jak cholera. Zbieraj się ponaglał Campbell. - To chyba nie jest najlepsza noc na podróże. - To niedaleko. Zaraz za zatoką. Już tam byłeś i nie próbuj mi wmawiać, że to nieprawda, ty kłamliwy sukinsynu. Szukałeś tego źródła na własną rękę, przyjechałem więc ci powiedzieć, że od tej chwili ono należy do mnie. Jak chcesz skorzystać, to musisz to załatwić ze mną. Shadrach rzucił mu posępne spojrzenie. - Nadal nie wiem, dlaczego sądzisz, że jestem na tyle głupi, żeby wchodzić z tobą w spółkę, Bradford. 327

- Oczywiście, że wiesz. Są konkretne pieniądze do zarobienia, a ty, podobnie zresztą jak ja, jesteś człowiekiem, który lubi zarabiać. - To prawda. Ale jestem też człowiekiem, który zarobił pieniądze, trzymając się najdalej, jak można, od takich jak ty. - Do diabła, Shadrach, mam gdzieś kolor twojej cholernej skóry. Dla mnie liczy się wielkość twojego kapitału. - Ja nie miałem na myśli koloru skóry - stwierdził cicho Shadrach Hunter. Campbell zamilkł i wpatrywał się w niego. Tuż za ścianą ściekająca w rynnie woda wypływała na ziemię z pluskiem. Wiatr dmuchał silnie. - Owszem, Shadrach, oszczędziłeś kilka dolarów, ale wiele więcej nie zarobisz - odezwał się w końcu. - Sam wiesz, że biali panoszą się tutaj coraz bardziej. Jak twoi ludzie sobie poradzą? Mam dla ciebie dobrą ofertę. Możesz ją albo przyjąć, albo odrzucić. Ale sam próbowałeś tej whisky i wiesz, ile jest warta. - Whisky jest tu aż za dużo. - Ale nie takiej! Nawet stara dobra Number Seven to przy niej zwyczajne szczyny. Mam znajomych w Chicago gotowych zapłacić ceny, o których nawet ci się nie śniło. - Po co więc przyszedłeś do mnie? - Ponieważ niektóre przedsięwzięcia wymagają współpracowników - odpowiedział Campbell Bradford. - A mówiono mi, że jesteś jedynym człowiekiem w całej tej dolinie, który ma serce tak samo czarne jak moje. Shadrach Hunter odsłonił zęby w szerokim uśmiechu, po czym powiedział cicho: - Nikt w tej dolinie nie może się z tobą równać, Bradford. To wiedzą wszyscy. 328

Nastąpiła chwila wahania, po której Shadrach Hunter zdjął nogi z biurka i podniósł się z krzesła. Jego dwaj towarzysze podążyli za nim do drzwi, Campbell jednak pokręcił głową. - Nie. Jedziesz ze mną sam, Shadrach. Na te słowa Shadrach Hunter stanął w miejscu jak wryty z niezadowoloną miną, potem jednak otworzył szufladę biurka i wyjął stamtąd pistolet, który wsunął sobie za pasek spodni. Z kołka na ścianie zdjął mokrą od deszczu marynarkę, włożył ją, ponownie sięgnął do szuflady, tym razem wyjmując mały pistolet automatyczny, który schował do kieszeni. Campbell się uśmiechnął. - Wystarczy już, żebyś nabrał odwagi? Shadrach nie odpowiedział. Wyszedł na schody, za nim Campbell i Lucas. Klatka schodowa była całkiem ciemna, kiedy więc ruszył w górę, zupełnie zniknął. Potem zniknął Campbell, na końcu zaś został tylko biały tył koszuli Lucasa. Wreszcie zniknął także on, za to pojawiły się głosy ludzi kręcących się w holu na dole i Eric uzmysłowił sobie, że siedzi na balkonie z pustą butelką w ręku. Pustą. Wypił wszystko do ostatniej kropli.

42.

Po raz pierwszy nie doznał ulgi, kiedy wizja się skończyła. Przeciwnie, czuł się niemal rozczarowany. Oszukany. Zakończyła się zbyt nagle, w połowie sceny. Tak, wcześniej widział scenę do samego końca, teraz natomiast wizja urwała się przed zakończeniem. - Ale mam nazwisko - powiedział na głos, przypominając sobie, co widział. Hunter zdradził mu to cholerne nazwisko. Granger. Thomas Granger. Lucas jest jego siostrzeńcem. Ta myśl bardzo go podekscytowała, rozczarowanie jednak pozostało, ponieważ wizja skończyła się w momencie, kiedy mężczyźni wybierali się do źródła. Gdyby obserwował ich trochę dłużej, gdyby został jeszcze w przeszłości, być może i on poznałby do niego drogę. Wizje odsłaniały mu całą historię, nie pojedyncze sceny, ale właśnie całą historię. Teraz jednak przeszłość odeszła. Lucas, Campbell i Shadrach Hunter zostali zastąpieni przez gości hotelowych, on sam zaś trzymał w dłoni pustą butelkę, co wprawiło go w zdumienie, ponieważ nie pamiętał, kiedy ją opróżnił. I martwiło, ponieważ skończył się zapas. W ciągu zaledwie czterdziestu ośmiu godzin skuteczna dawka zwiększyła się drastycznie. - Tolerancja - powiedział do siebie. - Twój organizm zaczyna się uodparniać. Niepokojące? Owszem, ale to żadna tragedia. Po prostu od czasu do czasu będzie na głodzie, nic więcej. Z czasem jego potrzeby się ustabilizują. Nie groził mu brak towaru. W okolicy roi się od źródeł, 330

a na dole w centrum odnowy biologicznej woda źródlana leci z kranów. Wystarczy odkręcić kurek, żeby leciała z kranu. Na razie jednak nie potrzebował jej pić. Nie teraz. Ból głowy zniknął, najgorszych objawów udało się uniknąć. Ale gdyby miał więcej wody, mógłby zobaczyć, co się stało dalej. Popatrzył na pustą butelkę w dłoni, myśląc o rozmowie z Claire, która twierdziła, że zawsze miał zdolności parapsychologiczne. Wiedział, że to prawda. W końcu doświadczył tego wtedy w górach Bear Paw, kiedy chcieli kupić samochód i gdy zobaczył fotografię czerwonego domku, pracując nad filmem o Eve Harrelson. Zawsze więc miał te zdolności. Specjalny dar, jeśli ktoś woli. Teraz zmieniło się tylko jedno: woda dała mu nad tym kontrolę. Na początku się bał, czy była to właściwa reakcja. Powinien się bać czy może wykorzystać sytuację? - Musisz nakręcić tę historię - powiedział cicho do siebie. - Zrobić dokumentację i nakręcić film. Kellen zareagował na ten pomysł w sposób daleki od entuzjazmu. W spojrzeniu, którym go wtedy obdarzył, było więcej wątpliwości niż wówczas, gdy Eric opowiadał mu o duchach, wizjach i całej reszcie. Co to oznaczało? Przede wszystkim Kellen nie musi uczestniczyć w tym projekcie. Nie potrafi go docenić. Nie rozumie, że historię tak dziwną ludzie zechcą oglądać i nigdy nie będą mieli jej dosyć. Eric już wyobrażał sobie te wywiady: Larry King siedzi z rozdziawioną gębą, a on spokojnie wyjaśnia okoliczności, które doprowadziły do powstania filmu. Zawsze miałem ten dar. Towarzyszył mi od dzieciństwa, ale potrzebowałem wiele czasu, żeby nad nim zapanować. Żeby się nauczyć, jak mogę go wykorzystać. Podniósł się i wrócił do pokoju. Na karcie leżącej obok telefonu widniały numery wewnętrzne hotelu, w tym także centrum odnowy 331

biologicznej. Zadzwonił. Kobieta, która odebrała telefon, poinformowała go, że zamykają za pół godziny, nie ma więc dość czasu na pełną sesję. Sesję? Chciał tylko wziąć kąpiel mineralną, nic więcej. Powiedział to rozmówczyni, spotkał się jednak z uprzejmą, ale stanowczą odmową. - Sesje kąpieli mineralnej trwają od pół godziny do godziny i nie mamy na to dość czasu. Przykro mi. Mogę umówić pana na jutro. - Zapłacę za całą sesję - obiecał. - Przykro mi, proszę pana. Nie mogę. - I dam pani sto dolarów napiwku - dodał. Patrząc na pustą butelkę, którą trzymał w ręku, zaczynał czuć, że sprawa robi się nagląca. - Wyjdę o dziewiątej, jak będziecie zamykać. - Dobrze - powiedziała po długiej pauzie. - Ale musi się pan pośpieszyć, żeby być na dole jak najszybciej, albo zostanie panu naprawdę mało czasu. - Oczywiście. Proszę mi jeszcze powiedzieć, czy macie tam na dole wodę do picia w plastikowych butelkach? - Tak, mamy - odparła nieco zdziwiona. Stwierdził, że miło mu to słyszeć. Centrum odnowy biologicznej wyglądało przepięknie - wyłożone kamieniami z ozdobnym wykończeniem, zachęcające ciepłem kominków. Jeszcze w Kalifornii zawsze się naśmiewał z mężczyzn, którzy bywali w takich miejscach. Zbyt wiele zostało w nim z chłopca wychowującego się na farmie w Missouri, żeby chciał próbować takiego stylu życia, teraz jednak dreptał w białym szlafroku i kapciach za atrakcyjną blondynką, która otwierała przeszklone matową taflą drzwi do pokoju kąpielowego. - Pokój do kąpieli mineralnych został odtworzony z wielką dokładnością - zapewniła, trzymając rękę na półotwartych drzwiach. 332

Kąpiel wygląda więc jak kiedyś, ale większość gości korzysta też z aromaterapii. Czy na pewno nie chce pan... - Chcę naturalną wodę - przerwał jej. - Nic więcej. - Dobrze - powiedziała i otworzyła drzwi. Natychmiast poczuł silny zapach siarki; blondynka skrzywiła się, najwyraźniej zdziwiona, że zrezygnował z zapachu wanilii albo lawendy, albo skrzydeł motyla czy jakkolwiek się nazywało to, co mu polecała. - Na początku może pan odczuwać lekki dyskomfort - uprzedziła. - Po prostu może się panu zakręcić w głowie. To z powodu gazów, które wydobywają się z wody - litu i jeszcze kilku. W recepcji jest pełna lista pierwiastków, jeśli to pana inte... - Dziękuję pani - przerwał ponownie. - Poradzę sobie na pewno. Widział wyraźnie, że dziewczyna jest dopiero na początku wstępnej przemowy, on natomiast nie zamierzał tracić czasu. Chciał jak najszybciej wylać z butelek wodę, którą mu dała, żeby napełnić je wodą Pluton. Wyszła. Został sam w wyłożonym zielonymi kafelkami pomieszczeniu, w którym śmierdziało siarką. Do wanny wciąż wlewała się woda. Odkręcony był kran z gorącą. Od jasnowłosej dziewczyny wiedział, że krany są dwa i obydwa dostarczają wodę wprost ze źródła mineralnego; różnią się tylko tym, że w jednym z nich jest ona podgrzewana do temperatury trzydziestu ośmiu i ośmiu dziesiątych stopnia. Naprzeciw wanny znajdowała się umywalka. Wylał do niej zawartość obydwu butelek, wytrząsając wszystko do ostatniej kropli, i wrócił do wanny. Odkręcił kran z zimną wodą, podstawił dłoń, nabrał trochę i podniósł do ust, żeby spróbować, marszcząc przy tym brwi i oblizując wargi, niczym nadęty koneser dobrych trunków. Smakowała inaczej niż ta od Anne McKinney - była bardziej orzeźwiająca i delikatniejsza. Oczywiście, nikt jej nie trzymał w szklanej 333

butelce przez osiemdziesiąt lat. Fakt, że smakowała inaczej, wcale nie musiał oznaczać, że nie będzie działała. Taką przynajmniej miał nadzieję. Napełnił butelkę mniej więcej w jednej trzeciej, cofnął rękę od kranu i wpatrywał się w przezroczysty plastik, myśląc o ostatniej wizji, o chłopcu znikającym na schodach za Campbellem Bradfordem i Shadrachem Hunterem. Dokąd poszli? Co się stało potem? W jego umyśle zaczęła nabierać kształtów myśl, która zakiełkowała w nim jakiś czas temu: gdyby potrafił to udokumentować, gdyby mógł opowiedzieć historię nieznaną badaczom, skrywaną przed oczami zwyczajnych ludzi, osiągnąłby nieprawdopodobne rezultaty. Dotychczas o swoich przebłyskach intuicji rozmawiał tylko z Claire, ponieważ przyznanie się do zdolności parapsychologicznych oznaczało przyklejenie sobie etykietki wariata. Tak przecież funkcjonuje ten świat. Przypuśćmy jednak, że potrafiłby udowodnić prawdziwość swoich wizji. Przypuśćmy, że mając do dyspozycji tę wodę, mógłby w kolejnych wizjach zobaczyć następną historię. Zwyczajny człowiek obwołujący się medium jest obiektem drwin. Reżyser filmowy, którego dowiedzione zdolności pozwalają mu stworzyć najnowsze dzieło - to już całkiem inna sprawa! Byłby traktowany zupełnie inaczej. Stałby się gwiazdą. Więcej - gwiazdą owianą legendą. Zyskałby sławę, jaką mają najwięksi. Fantazja, oczywiście. Ale istniała też szansa, może nawet większa, niż przypuszczał, że fantazja zamieni się w rzeczywistość. Wystarczyło tylko poznać tę historię do końca, zrobić dokumentację i odświeżyć hollywoodzkie kontakty, na które nadal mógł liczyć. Publicyści i agenci śliniliby się na samą wieść o czymś takim. A gdy wieść się rozejdzie... Najpierw jednak musiał poznać ciąg dalszy tej opowieści. Musiał zobaczyć, co się wydarzyło potem. Miała mu to umożliwić woda. 334

Cichym głosem powiedział: „Pokaż mi! Pokaż mi, co się stało!”, i wypił. Wszystko do dna. Potem znów podszedł do umywalki. Kiedy obydwie butelki były pełne, włożył je do kieszeni szlafroka. Rozejrzał się dookoła, po czym patrzył, jak kaskada wody spada do staromodnej wanny. Co tam, do cholery! Skoro już tu przyszedł i jeszcze za to zapłacił... Zdjął szlafrok, bieliznę i wszedł do wody. Miała idealną temperaturę, by ukoić zmęczone mięśnie. Prawdopodobnie zostało mu już najwyżej dziesięć minut, więcej jednak nie potrzebował. Nie był amatorem gorących kąpieli. Kąpiel jednak sprawiała mu przyjemność. Miał wrażenie, jakby woda odnajdowała wszystkie obolałe miejsca i rozluźniała napięte mięśnie. Czuł, że unosi się w powietrzu. Musiał to być skutek działania gazów uwalniających się z mineralnego źródła. Rzeczywiście odczuwał lekkie zawroty głowy. Otworzył oczy i wciągnął powietrze głęboko w płuca, wdychając te łagodzące opary. Sufit wydał mu się jakiś inny. Przez chwilę był zdezorientowany. Podejrzewał, że to tylko złudzenie, wkrótce jednak uświadomił sobie, że pod sufitem wisi wiatrak, którego białe łopaty leniwie młócą powietrze. Wcześniej go tam nie było. Odwrócił głowę w stronę drzwi i zauważył, że nie jest już sam. W pokoju kąpielowym stała teraz jeszcze jedna wanna: długa biała tuba, spoczywająca na wygiętych nóżkach. Kąpał się w niej mężczyzna. Leżał z głową opartą o krawędź, podobnie jak przed chwilą Eric z twarzą zwróconą do sufitu i zamkniętymi oczyma. Był gładko ogolony, a jego ciemne włosy błyszczały od wilgoci. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w powolnym rytmie snu. To kolejna wizja - pomyślał Eric i zamarł w bezruchu, obawiając się, że najmniejsza choćby fala na powierzchni wody w jego wannie każe mężczyźnie podnieść głowę. - Taka sama jak poprzednie. 335

A jednak nie była taka sama. Nie był widzem oglądającym wszystko z daleka, jak w kinie. Ta wizja była razem z nim - jak podczas spotkania z Campbellem w pociągu. Usłyszał cichy trzask. Otworzyły się drzwi. Przez chwilę widział w nich tylko ciemność, później jednak wyłonił się z niej Campbell Bradford. Oczy utkwił w Ericu. Może miało być tak, jak wtedy w wagonie, gdy Campbell zwracał się bezpośrednio do niego; kiedy musiał uciekać do drzwi, ponieważ Campbell się podniósł i zaczął zmierzać w jego kierunku. Tym razem Campbell Bradford skręcił i przeniósł wzrok z Erica na mężczyznę śpiącego w wannie obok. Poruszał się powoli, cicho stąpając po kafelkach; jego marynarka wydawała tylko delikatny szelest. Kiedy doszedł do wanny, stanął nad kąpiącym się mężczyzną i obserwował go w milczeniu. Po chwili zdjął marynarkę, powiesił ją na oparciu krzesła, a następnie wyjął z mankietów spinki i położył na marynarce. Na koniec podwinął obydwa rękawy powyżej łokcia. Mężczyzna w wannie nie poruszył się, pogrążony we śnie. Ostrzeż go - pomyślał Eric. - Powiedz coś. Ale oczywiście nie mógł wydobyć z siebie słowa. Nie odgrywał roli w tej scenie, choć tak pomyślał na początku. Campbell nie mógł go widzieć, ponieważ pozostał w przeszłości. Eric nie wypił ani kropli wody od Alyssy Bradford, która przenosiła Campbella Bradforda z przeszłości do teraźniejszości. Pozostało mu więc jedynie patrzeć i czekać, aż wizja zniknie. Wiedział, że z czasem zniknie, że musi się kiedyś skończyć. Przez długą chwilę Campbell stał nad mężczyzną w wannie, przyglądając mu się niemal rozczulonym wzrokiem. Kiedy się w końcu poruszył, wykonał gest błyskawicznie i gwałtownie. Pochylił się, oparł jedną dłoń na głowie mężczyzny, drugą na jego piersi w 336

okolicy obojczyka i całą siłą oparł się na nich, wpychając ofiarę pod wodę. Woda w wannie gwałtownie zafalowała. Obydwie nogi mężczyzny wystrzeliły w powietrze, machając rozpaczliwie. Jego dłonie zacisnęły się na krawędzi wanny, a później zaczęły się zmagać z napastnikiem, Campbell wydawał się jednak tego nie zauważać. Trzymał go pod wodą długo, potem wyprostował się i wyciągnął na powierzchnię. Prawa dłoń Campbella była teraz zaciśnięta na włosach mężczyzny. Jak tylko ten wypluł wodę, parskając i bulgocząc, Campbell znów go zanurzył. Tym razem przytapiał go jeszcze dłużej, aż rozpaczliwe ruchy straciły impet i niemal zamarły. Kiedy dłonie mężczyzny straciły siłę, puściły napastnika i opadły na wodę, Campbell ponownie pozwolił mu wypłynąć. Oni cię nie widzą. Nie mogą cię widzieć - Eric powtarzał sobie to w myślach jak mantrę. Tak jak zdesperowany pasażer samolotu spadającego dziobem ku ziemi przekonuje sam siebie: Pilot sobie z tym poradzi. Campbell puścił ofiarę i cofnął się o krok od wanny, stojąc teraz tuż przy Ericu. Mężczyzna trzymał się krawędzi, ledwie dysząc i krztusząc się. Woda z jego włosów ściekała na podłogę. - Długi trzeba spłacać - odezwał się Campbell. Jego głos brzmiał niesamowicie spokojnie. - Zgodziliśmy się co do tego już jakiś czas temu. Mimo to długi pozostają niespłacone. Mężczyzna patrzył na niego pełnym niedowierzania wzrokiem. Jego pierś unosiła się gwałtownie, a po twarzy oprócz wody spływały kropelki łez. Pod nosem wisiał śluz z czerwonymi śladami krwi. - Nie mam pieniędzy - wydyszał, trzymając się kurczowo krawędzi wanny i podciągając kolana, jakby chciał się w ten sposób bronić. - Kto je dzisiaj ma, Campbell? Straciłem wszystkie oszczędności. Przecież widzisz, że hotel jest pusty. To dlatego, że nikt nie ma pieniędzy! 337

- Najwyraźniej myślisz, że twoja obecna sytuacja ma wpływ na nasz dług - stwierdził Campbell. - Nie jest to pogląd, który bym podzielał. - Chyba oszalałeś, jeśli chcesz teraz ściągnąć dług. Nie tylko ode mnie, od kogokolwiek. W tej dolinie nie ma pieniędzy. Wszystko zniknie w mgnieniu oka. Nie czytasz gazet? Nie słuchasz radia? Ten kraj idzie wprost do piekła, Campbell. - Nie obchodzi mnie ten kraj - odparł Campbell. - Za to obchodzą mnie pieniądze, które mi się należą. - Nie uda im się utrzymać tego hotelu. Gwarantuję ci, że go zamkną. - Mężczyzna bełkotał rozhisteryzowany. - Ballard chce za wszelką cenę próbować, ale i tak zbankrutuje, zobaczysz. Wszyscy zbankrutujemy. Tylko poczekaj, a sam się przekonasz. Wszyscy będziemy bankrutami. Campbell przesunął melonik do góry, popychając go palcem wskazującym, następnie sięgnął do kieszeni, wyjął kawałek tytoniu do żucia i umieścił go pod dolną wargą. Mężczyzna w wannie obserwował go nieufnie, ale powściągliwość Campbella oraz jego milczenie najwyraźniej trochę go uspokoiły. Kiedy odezwał się ponownie, mówił spokojniej, nie było w jego głosie paniki. - Podaj mi ten szlafrok, dobrze? Mogłeś mnie zabić. Tylko dlatego, że chcesz ode mnie wydusić pieniądze, których nie mam. Jaki miałoby to sens? - Sens? - powtórzył Campbell. - Nie rozumiem twoich wątpliwości. Nie ma niczego bezsensownego w tej sytuacji. Świat niektórych ludzi niszczy, innych zaś używa do niszczenia. Przekrzywił głowę na bok i uśmiechnął się. - Jak sądzisz, do której grupy należę? - zapytał. Mężczyzna w wannie nie odpowiedział. Kiedy Campbell podszedł 338

do niego, także milczał. Nie wzywał pomocy. Przyglądał się w milczeniu, dopóki ręka Campbella nie powędrowała do kieszeni, z której wynurzyła się po chwili z nożem. Wtedy z jego ust wyszły słowa wypowiedziane ochrypłym, pełnym przerażenia szeptem. Tylko dwa. - Campbell, nie... Ręce Campbella poruszały się błyskawicznie. Jedna schwyciła mokre włosy, przechylając głowę do tyłu, żeby odsłonić gardło, druga opuściła ostrze, wycinając na szyi czerwoną smugę. Krew trysnęła do wody. Eric aż się skurczył na ten widok. Nie mógł oddychać, nie potrafił zrobić nic, jak tylko wpatrywać się w krew kapiącą do wanny z dźwiękiem, który przypominał odgłos wody nalewanej do szklanki z dzbanka. Oni mnie nie widzą - pomyślał. Musiał o tym pamiętać. Musiał pamiętać... Campbell odwrócił się i spojrzał na niego. Jego wodniste, teraz ciemnobrązowe oczy wbiły się w Erica, a w mózgu nieszczęśnika zamarły wszystkie oszalałe myśli. Nawet odgłos kapiącej krwi ustał. - Chciałeś, żebym ci pokazał - powiedział Campbell. - No to zobaczyłeś. Czeka cię jeszcze wiele więcej. Robię się silniejszy i nie możesz nic na to poradzić. Nawet cała woda świata nie zdoła mnie teraz powstrzymać. Powiedziawszy to, zacisnął wargi i zrobił minę, która trochę przypominała uśmiech, a trochę pysk psa pokazującego kły, i splunął przez zęby. Ślina z sokiem tytoniowym wylądowała w wannie, pokrywając klatkę piersiową i brzuch Erica brązowymi kropelkami. Eric krzyknął. W tym momencie pozbył się resztek wiary, że to, co się wokół niego dzieje, nie jest realne. Gramolił się, chcąc wyjść z wanny po drugiej stronie, nie tam, gdzie stał Campbell, a kiedy odwrócił głowę, ten się śmiał: ciche, pełne zadowolenia rżenie. Eric uderzył kolanem o kran, potem jego ciało z plaśnięciem oderwało się 339

od ceramicznego brzegu wanny, przełożył nogę nad krawędzią i po chwili stał na zimnej podłodze, nagi i ociekający wodą. Słyszał kroki Campbella. Eric odwrócił się w jego stronę, postanawiając, że będzie się bronił, choć szanse ma niewielkie. Ale Campbell zniknął. A razem z nim druga wanna i krwawa ofiara. Eric usiadł na podłodze w kałuży wody, z trudem łapiąc oddech. Usłyszał walenie do drzwi. Poderwał się, jego stopy poślizgnęły się jednak na mokrych kafelkach, pięty uciekły spod niego i upadł, boleśnie uderzając się o krawędź wanny. W tej samej chwili po drugiej stronie drzwi odezwał się kobiecy głos. - Panie Shaw? Czy nic się panu... - W porządku - krzyknął. - Nic mi nie jest. - Wydawało mi się, że pan krzyczał. Niepewnie stanął na nogi i sięgnął po szlafrok. Kieszenie uderzały o jego biodra, obciążone dwiema napełnionymi plastikowymi butelkami. - To tylko kolejna wizja - powiedział do siebie. - Nieszkodliwa jak poprzednie. Będziesz musiał się do nich przyzwyczaić. Odwrócił się, pochylił nad wanną, żeby wyciągnąć korek z odpływu i zamarł w bezruchu z wyciągniętą ręką. Na powierzchni wody unosiła się plama brązowego płynu. Sok tytoniowy. Długo się w nią wpatrywał. Potem zamknął oczy, otworzył je ponownie, ale plama nadal tam była. Wyprostował się, stanął nad wanną, rozejrzał się wokół, upewniając się, że pokój kąpielowy wygląda tak samo, jak w chwili, kiedy do niego wchodził, po czym znów skierował spojrzenie na wodę w wannie. Plama tytoniowego soku nadal unosiła się na powierzchni. Co prawda powoli mieszała się z 340

wodą, rozdzielając na coraz mniejsze plamki i znikając, ale ciągle tam była. Jakim cudem? Przecież wzięła się z ust Campbella, a Campbell był zjawą, która już zniknęła, podobnie jak w poprzednich wizjach. Nigdy wcześniej nie zostawił po sobie śladu w otaczającej Erica rzeczywistości. - Panie Shaw - usłyszał zza drzwi. - Już wychodzę - krzyknął, po czym wyciągnął zatyczkę i wanna zaczęła się opróżniać. Stał nad nią, dopóki sok tytoniowy nie wpadł do odpływu. Kiedy tam dotarł, po plecach Erica przebiegł zimny dreszcz. Przez krótką chwilę, dokładnie w momencie, gdy wirując wpadał do kratki odpływu, tytoniowy sok wyglądał jak krew.

CZĘŚĆ CZWARTA ZIMNA CZARNA CHMURA

43.

Danny potrzebował około czterdziestu minut, żeby wrócić z telefonami komórkowymi. Najpierw Josiah czekał, siedząc na podłodze w szopie koło otwartych drzwi. Po jakimś czasie jednak mimo deszczu wyszedł na zewnątrz i stanął oparty o ścianę szopy, czując pod plecami twarde słoje długo sezonowanych desek. Nad szopą zwisała korona drzewa, która ochraniała go przed deszczem. Padało już słabiej, krople delikatnie muskały jego skórę, wyszedł więc spod drzewa, żeby poszukać sobie miejsca i usiąść, opierając się o stodołę i nie szukając ochrony przed deszczem. Siedział tam, kiedy zobaczył przednie światła zbliżającego się samochodu. Wiedział dobrze, że powinien się wycofać do lasu i czekać, dopóki nie nabierze pewności, że to Danny; nie zrobił tego jednak. Z jakiegoś powodu było mu obojętne, kto przyjechał. Szybko jednak się okazało, że to stary oldsmobil. Danny podjechał pod samą szopę i otworzył drzwi, nie wyłączając silnika. - Co robisz na deszczu? - Nic. Zabijam czas - odpowiedział Josiah dotknięty zarówno pytaniem, jak i miną Danny'ego, z której dało się wyczytać, że ten rudy tępak podejrzewa go o szaleństwo. - Masz telefony? - Tak. - To daj. I wyłącz te cholerne światła! Weszli do środka. Danny ustawił i włączył latarkę na baterię, która wypełniła wnętrze szopy białym światłem. - Pomyślałem, że ci się przyda - powiedział. Miał też kilka butelek wody i torebkę suszonej wołowiny. Josiah burknął tylko: „Dziękuję”, 345

nie spodobała mu się jednak latarka. Zaczynał już się przyzwyczajać do ciemności, nawet chyba ją polubił. Danny kupił zgodnie z poleceniem dwa telefony komórkowe na kartę oraz ładowarkę, którą Josiah mógł podłączyć do gniazda zapalniczki w samochodzie. Rozpakował jeden z nich i zaczął ładować. - Nie rozumiem, po co ci dwa - stwierdził Danny. - Skoro zamierzam dzwonić do tych ludzi w Chicago, to nie sądzisz chyba, że do ciebie będę telefonować z tego samego numeru? - Aha. Dobrze myślisz - pochwalił Danny. - Numer do tego faceta z Chicago znalazłeś w torbie, którą ukradłeś? - Tak. - Nadal nie wiem, jak zamierzasz wycisnąć z niego pieniądze. - Prawda jest taka, że człowiek może się zagubić w szczegółach, jak zacznie w nich za bardzo grzebać. Nie mam zamiaru wpadać w tę pułapkę. Ten facet zapłacił tysiące dolarów tylko za to, żeby ktoś tu przyjechał i stał pod moim domem, Danny. Komuś innemu dał pieniądze za to, żeby porozmawiał z Edgarem. Cholera wie, może nawet płacił temu, który przyszedł do mnie i podawał się za studenta. Papiery, które znalazłem, sugerują, że jestem dla niego trochę wart. Jeśli byłem coś wart wczoraj wieczorem, to dziś w nocy też pewnie będę. - Wczoraj wieczorem jego detektyw nie był martwy. - To słuszna uwaga. - Josiah, weź ode mnie te pieniądze i pojedź... - Sprawdziłeś tego Shawa w hotelu? - Nie. Sam przecież kazałeś mi jechać po telefony. - To prawda. Ale teraz już je mam. Danny się nadąsał. - W porządku, pojadę. Chcesz wiedzieć, czy on tam jest? 346

- I dokąd jedzie, kiedy stamtąd wychodzi. Masz numery telefonów, które kupiłeś, tak? - Mam. - Używaj pierwszego i niech ci nawet nie przyjdzie do głowy, żeby dzwonić na ten drugi. Rozumiesz? Tylko pierwszy. Dzwoń, jak tylko zobaczysz, że on gdzieś się ruszył. Danny się zawahał, ale skinął lekko głową, po czym ruszył do wyjścia. Zatrzymał się tuż za drzwiami, odwrócił i spojrzał na Josiaha. W świetle latarki jego twarz wyglądała jak blady księżyc. - Czyli zamierzasz zadzwonić do tego faceta i zażądać pieniędzy? I to wszystko? - To na początek - odpowiedział Josiah. - Zakładam, że potem się wydarzy jeszcze kilka rzeczy. Wieczór zapanował na dobre. Deszcz padał bezgłośnie, ale nieustępliwie. Anne siedziała w salonie z książką na kolanach, ale nie czytała. Wielka siła pragnienia, które nią owładnęło, była dla niej zaskoczeniem; niecierpliwie patrzyła, jak zegar odmierza kolejne minuty oczekiwania na to, że woda zacznie działać. No, dalej! Pozwól mi zobaczyć to, co widział on - powtarzała w myślach. - Pozwól mi wrócić do czasu, którego nigdy nie doceniałam, kiedy był mój. Pozwól mi znów zobaczyć tamte twarze i usłyszeć tamte głosy! Nic się jednak nie wydarzyło. Mała wskazówka odnalazła siódemkę, potem ósemkę i dziewiątkę, ona zaś nie widziała niczego oprócz znajomych aż do bólu ścian salonu. Myślała, żeby przynieść na dół więcej butelek, ale schody były takie strome, a skutek niepewny; postanowiła zostać w fotelu. Zresztą sama widziała, ile potrzeba było Ericowi, żeby przyszła wizja, i była pewna, że wypiła przynajmniej tyle samo. Dlaczego więc jemu wolno było widzieć przeszłość, a jej nie? 347

Czytała jeszcze trochę, po czym poszła do łóżka. Zgasiła światło i oglądała, jak przesuwają się cienie, a księżyc walczy o miejsce między chmurami. Woda na nią nie działała. Odczuwała lekkie mdłości, nie zobaczyła jednak niczego. Bezsensowne ryzyko. Jak mogła sobie pozwolić na coś takiego? Woda mogła ją przecież zabić. Gorzej, mogła dokonać w jej życiu spustoszenia, wtrącając ją w szpony cierpienia i uzależnienia, jak Erica Shawa. Choć trudno odmówić tym argumentom logiki, nie potrafiła się nimi przejąć. Zanim wypiła pierwszą kroplę, doskonale zdawała sobie sprawę ze związanego z tym ryzyka, ale ewentualna nagroda była bardziej kusząca. Zresztą nie przestała kusić. Wszystko zaczęło się od tamtej dziwnej butelki, którą podobno zachował na pamiątkę Campbell Bradford. Może nie da się niczego zobaczyć, dopóki się nie spróbuje tamtej wody. Będzie musiała zatelefonować rano do Erica i spytać, czy ma już z powrotem butelkę Bradforda. Istniał cień szansy, że na nią zadziała tak samo, jak na niego. W każdym razie warto spróbować. Miała jednak przeczucie, że nic z tego nie wyjdzie. Napije się tamtej wody i znów niczego nie zobaczy, pozostanie uwięziona w teraźniejszości, samotnej teraźniejszości tego pustego domu, a ci, których kochała, nadal będą istnieć tylko we wspomnieniach i na wyblakłych fotografiach. Dlaczego Ericowi Shawowi wolno widzieć przeszłość, a jej nie? Dlaczego niektóre cuda tego świata dostępne są tylko garstce wybranych, a reszta nigdy ich nie zobaczy? Wizje nie przyjdą do niej, choćby wypiła całe morze wody. Będzie czekała na nie bezskutecznie, podobnie jak czeka na wielką burzę - z wiarą, cierpliwością i przekonaniem, że stara kobieta jeszcze się komuś przyda, bo przecież pozostawiono ją przy życiu nie bez powodu. Nadejdzie dzień, kiedy będą jej potrzebować, kiedy niezbędna okaże się jej wiedza, wprawne oko i radio krótkofalowe. Była tego pewna. 348

Ale może nie? Może to wszystko tylko iluzja, marzenie małej dziewczynki, któremu nigdy nie pozwoliła umrzeć? Może wielka burza nigdy nie nadejdzie? - Dosyć! - szepnęła do siebie. - Dość tego, Anne! Wtedy nawiedził ją sen i przygarnął tak samo szybko, jak długi i męczący był ten niezwykły dzień. Zanim się w nim pogrążyła, usłyszała cichy gwizd. Wracał wiatr.

44.

Robię się silniejszy i nie możesz nic na to poradzić. Nawet cała woda świata nie zdoła mnie teraz powstrzymać. Wspomnienie wizji towarzyszyło Ericowi na schodach i potem w pokoju hotelowym; odtwarzał te słowa wciąż od początku w pamięci. Campbell znów był realny. Choć przez wargi Erica nie przeszła nawet kropla wody z butelki od Alyssy Bradford, Campbell znów się pojawił w jego świecie rzeczywistym. Ta wizja była czymś w rodzaju hybrydy: najpierw pojawiła się scena z przeszłości, ale potem Eric stał się nie tylko widzem, lecz i uczestnikiem. Co się do cholery stało? Co się zmieniło? Zatelefonował do Kellena. - Znów do mnie przemówił - powiedział do słuchawki bez żadnych wstępów. - Campbell? - Tak. - Miałeś z nim kontakt podczas wizji? - Przecież nie w windzie. - Chwila ciszy. - Przepraszam. Po prostu jestem trochę... - Nie ma sprawy, daj spokój. Co widziałeś? Eric siedział na krześle przy biurku. Wciąż jeszcze miał mokre włosy, jego mięśnie nadal były napięte, a żołądek kurczył się na myśl o tym, co zobaczył. Opowiedział Kellenowi o zabójstwie bezimiennego mężczyzny kąpiącego się w wodzie mineralnej. - Najpierw było tak jak ostatnio. No wiesz, scena z przeszłości. 350

Tylko od tego, co widzę, nie dzielił mnie dystans. Byłem w tym samym miejscu, ale nie uczestniczyłem w wydarzeniach. Przynajmniej nie od razu. Kiedy było po wszystkim, jak już zabił tego człowieka... wtedy się odwrócił do mnie. Mówił do mnie, potem napluł do wanny i sok z tytoniu nadal się utrzymywał na wodzie, kiedy Campbell zniknął. Jego ślina była prawdziwa, mówię ci. Prawdziwa jak cholera... - W porządku - przerwał mu Kellen uspokajająco. - Już w porządku. - Nie mam pojęcia, co się zmieniło - stwierdził Eric. - Nie mogę też wymyślić, dlaczego doszło do tej zmiany. Może chodziło o to, że byłem w tej wodzie, że się w niej zanurzyłem. Dotychczas widziałem go w taki sposób tylko po wypiciu tamtej wody. Teraz przecież nie mam jej nawet przy sobie. - Powiedział, że robi się silniejszy? - Tak. I że cała woda świata nie zdoła go powstrzymać. - Czyli woda ci pomaga. - Jak to? - Broni cię. Przed czym? - pomyślał Eric. - Co się stanie, kiedy przestanę pić tę wodę? A jeśli on nie kłamał i naprawdę staje się coraz silniejszy? Czy to znaczy, że woda przestanie działać? - Wspomniałeś, że to była druga wizja. A pierwsza? - zapytał Kellen. Eric opowiedział mu o wizji z Shadrachem, dopiero w połowie opowieści uświadamiając sobie, że usłyszał w niej nazwisko wuja chłopca i całkiem o tym zapomniał. Taki szczegół stracił znaczenie po tym, co zobaczył w pokoju kąpielowym. - Możesz mi powiedzieć, jak wyglądał Shadrach Hunter? Możesz mi go opisać? - poprosił Kellen. 351

Eric najdokładniej, jak potrafił, opisał mężczyznę, a następnie sam bar. - Niech mnie diabli wezmą, jeśli to nie jest prawda - wycedził Kellen niemal szeptem. - To, co widzisz, zdarzyło się naprawdę. - Tak? - Znalazłem kilka zdjęć Shadracha Huntera. Jest ich dosłownie kilka, bo niewiele się zachowało do dzisiaj. Twój opis pasuje jak ulał. A ten bar to jeden ze starych klubów dla czarnych. Nazywali go Whiskeytown. Należał do Shadracha. - Muszę znaleźć to źródło, Kellen. - Dlaczego? - Wydaje mi się, że to ważne - odparł Eric. - Źle powiedziałem, ja wiem, że ono jest ważne. Miałeś rację. Woda od Anne McKinney nie powoduje problemów, ona je rozwiązuje. Ujawnia mi prawdę, ale trzyma Campbella na dystans. Muszę znaleźć źródło, które znaczyło tak wiele dla nich wszystkich. W tych wizjach jest jakiś cel, Kellen, a wszystkie one zmierzają w tym właśnie kierunku. Muszę za nimi podążać. Kellen milczał. - Możemy je odnaleźć? - dopytywał się Eric. - Nazwisko wuja tego chłopca to już coś na początek, nie wiem jednak, czy okaże się pomocne. Nie mamy niczego więcej? Może widziałeś albo słyszałeś coś, czego moglibyśmy się uchwycić? - Nie. Tylko tyle, że nazywał się Thomas Granger i że... Chwileczkę. Było jeszcze coś. Campbell wytknął Shadrachowi, że ten już był na wzgórzach w poszukiwaniu źródła. Powiedział, że źródło leży gdzieś przy zatoce. Tylko co to mogło znaczyć? Jedyne zatoki, jakie znam, położone są nad oceanem. - Zatoka Wesley Chapel! - wykrzyknął Kellen. - Chyba sobie robisz jaja. 352

- Co? - To część Lost River. Miejsce, gdzie rzeka wyłania się spod ziemi, wypełnia dziwaczny lej i znów znika. Jedna strona leja to wysoki klif, wysoki na jakieś trzydzieści metrów. Byłem tam kiedyś. To dziwne miejsce. Właśnie tam znaleziono ciało Shadracha Huntera. - Żartujesz! - Nie. Jego ciało odnaleziono w lesie przy krawędzi zatoki. Dlatego kiedyś tam poszedłem. Chciałem zobaczyć to miejsce na własne oczy. Jest dziwne, jak powiedziałem. - Może ja też powinienem je obejrzeć. - Powinieneś - zgodził się Kellen, nie ukrywając podekscytowania. - Ty rzeczywiście widzisz przeszłość. To wszystko prawda. Ludzie byli przekonani, że Campbell zamordował Shadracha, ale nikt tego nie potrafił udowodnić. Ta scena, kiedy ci dwaj wybierali się właśnie w to miejsce... Ona musiała być prawdziwa. Wiedziałem, że jest prawdziwa - pomyślał Eric. - Może teraz także ty dostrzeżesz potencjał tej historii. - Czyli mnie tam zabierzesz? - Oczywiście. - Pojedziemy jutro - zaproponował Eric. - Z samego rana. - Dobrze - zgodził się Kellen. - Zanim się rozłączysz, chcę powiedzieć ci jeszcze coś. Rozmawiałem z Danielle. Powiedziała, że butelka robi się cieplejsza. - Cieplejsza? - Tak. Butelka Bradforda, ta oryginalna. Sądziłem, że ogrzała się trochę podczas transportu, ale Danielle mówi, że jest teraz prawie normalna. - Dziwne - stwierdził Eric. Nie miał pojęcia, co jeszcze mógłby powiedzieć. 353

- Owszem. Moim zdaniem może to świadczyć, że cokolwiek dzieje się z tą wodą, ma coś wspólnego z tym miejscem. - Możliwe - zgodził się Eric. - Zadzwonię do ciebie rano, dobrze? Rozłączył się, wyszedł na balkon i został, patrząc na hotel. Tak, dolina wyraźnie miała wpływ na tę butelkę. Nie było co do tego żadnych wątpliwości. Eric wypił jej zawartość, a skutki działania wody zmieniły się radykalnie, kiedy z Chicago przeniósł się tutaj. Może gdyby stąd wyjechał, skutki by się zmniejszyły? Albo całkiem ustąpiły? Ale wtedy niczego bym nie widział - pomyślał. - Chcę nadal mieć wizje. W takim razie zostanie. Przecież Campbell jest tylko wytworem wyobraźni. Nie ma żadnej władzy w realnym świecie. Żadnej. Josiah czekał do północy. Początkowo chciał zatelefonować jeszcze później, zabrakło mu jednak cierpliwości. Poza tym północ z jakichś powodów wydawała mu się atrakcyjna. Obydwa telefony były już naładowane. Użył drugiego i nawet nie zadał sobie trudu, żeby ustawić opcję ukrywania numeru. Telefon był na kartę, a więc i tak anonimowy. Nawet jeśli policji uda się ustalić, że Danny kupił go na stacji benzynowej, to co z tego? Na rezultaty takiej detektywistycznej pracy trzeba zawsze długo czekać, on natomiast nie snuł na razie długofalowych planów. Zależało mu raczej na tym, żeby dostać to, co mu się należy. Nie wiedział jeszcze, co to jest, ale miał przeczucie, że Lucas G. Bradford wie. Wykręcił numer, który w notesie detektywa opisany był jako „domowy”, i wysłuchał sygnałów. Po pięciu włączyła się automatyczna sekretarka. Rozłączył się, odczekał kilka minut i zadzwonił 354

ponownie. Tym razem ktoś odebrał. Mężczyzna o zachrypniętym głosie mówił cicho, jakby nie chciał, żeby go podsłuchano. - Lucas, mój drogi chłopcze - odezwał się Josiah. - Słucham? - Jestem pewien, że dotarły do ciebie smutne wieści o tym, co zdarzyło się twojemu przyjacielowi we French Lick. Cisza, która nastąpiła potem, sprawiła, że wargi Josiaha rozsunęły się w uśmiechu. - Kto mówi? - zapytał w końcu Lucas Bradford. - Campbell Bradford - odpowiedział Josiah. Nie planował tego. Nazwisko Campbella Bradforda wyszło z jego ust całkiem bezwiednie. Kiedy już je wypowiedział, był nawet zadowolony. Campbell. To brzmiało odpowiednio! Do diabła, to brzmiało jak prawda! Tak, Campbell Bradford był teraz najbardziej odpowiedni. - Sądzisz, że to zabawne? - Sądzę, że to prawdziwe. - Czy to Eric Shaw? Lepiej pan uważaj, bo za chwilę zadzwonię na policję, żeby zgłosić to połączenie. Eric Shaw? Co to miało znaczyć, do jasnej cholery? Shaw pracował przecież dla tego typa... chyba że powiedział Edgarowi prawdę i pracuje dla jakiejś kobiety. Tylko co to za kobieta? - Policja dowie się o wszystkim... - Naprawdę? - wpadł mu w słowo Josiah. - Tego byś chciał? Powinieneś wiedzieć, że dysponuję interesującymi dokumentami, Lucas. A twój detektyw miał kilka interesujących rzeczy do powiedzenia, zanim umarł. Oczywiście blefował, ale udało mu się w ten sposób uciszyć tego kutasa i trochę ostudzić jego rozgorączkowanie. - Nie mam się czym martwić - stwierdził, w jego głosie brakowało jednak przekonania. 355

- Z tego, co rozumiem, wyasygnowałeś odpowiednie fundusze, żeby zażegnać coś, co uznałeś za kryzys. Sto tysięcy dolarów, o ile mi wiadomo. - Jeśli sądzisz, że dostaniesz po tym wszystkim te pieniądze, to chyba postradałeś zmysły. - Dostanę to, co mi się należy. - Nic ci się nie należy. - Z tym się nie zgodzę, Lucas. Stanowczo i kategorycznie się z tym nie zgodzę. Słysząc własne słowa, Josiah aż zmarszczył brwi. Zaczął mówić w jakiś zabawny sposób - Danny miał więc rację. Mówił jak nie on. Teraz akurat bardzo się to przydało, bo stanowiło rodzaj kamuflażu, choć nie było zamierzone. - Nie interesuje mnie sto patyków. Nie wydaje mi się, żeby to była satysfakcjonująca kwota. Prawdę mówiąc, nie przemyślałem jeszcze do końca, jaka kwota by mnie satysfakcjonowała. Wciąż się nad tym zastanawiam. - Jeśli ci się wydaje, że możesz negocjować, to się grubo mylisz. Wiem, że moja żona nie miała pojęcia, co robi, kiedy cię zatrudniła, ale teraz tego żałuje. Twoje dalsze kontakty z naszą rodziną będą się odbywały za pośrednictwem adwokata. Powinieneś poszukać sobie jakiegoś dobrego. Radziłbym takiego z doświadczeniem w sprawach kryminalnych. Kiedy moja żona cię zatrudniała? Ciekawe! To coś nowego. - Nigdy więcej nie dzwoń do tego domu. - Posłuchaj, Lucas... - zaczął Josiah, ale usłyszał w słuchawce trzask i połączenie zostało zakończone. Sięgnął po drugi telefon, żeby zadzwonić do Danny'ego. - Co się stało? - zapytał Danny głosem zdradzającym ilość wypitego alkoholu albo człowieka wybitego ze snu. Cholernie dobry kandydat na obserwatora! - Co się dzieje? 356

- Lepiej otwórz oczy i dobrze się rozglądaj. Mam powody, żeby sądzić, że niedługo w hotelu pojawi się policja. - Dlaczego? Co ty wygadujesz? - Eric Shaw powinien niedługo mieć gości - odpowiedział Josiah, rozłączył się i usiadł w mroku z szerokim uśmiechem na twarzy. Ten Shaw pozwolił mu zyskać trochę czasu, a to dobrze. Bardzo też był zadowolony z przebiegu pierwszego starcia z Lucasem Bradfordem. Podobał mu się głos tego bogatego skurwiela, opanowanie i poczucie, że może rządzić całym światem i wszystkimi, którzy po nim chodzą. Josiah pomyślał, że to silny typ, i sprawiło mu to wielką przyjemność. To będzie pojedynek dwóch mocnych ludzi, Lucas, i zobaczymy, który z nas się pierwszy złamie.

45.

Przez długi czas Eric siedział na balkonie, popijając wodę, której nabrał z kranu w salonie odnowy biologicznej, i czekał na wizję. Ale nie przyszła. W końcu wszedł do pokoju, zasłonił okna, zgasił wszystkie światła i położył się na łóżku. Pokój wokół niego zamienił się w grę cieni i zarysów, nic się jednak w nim nie zmieniło ani nikt nie przybył z zewnątrz. W którymś momencie świadomość odeszła, a jej miejsce zajął sen. Obudziło go walenie do drzwi. Jęknął cicho, usiadł na łóżku, mrugając w ciemnym pokoju i próbując dojść do siebie. Po chwili doszedł do wniosku, że mu się przyśniło; wtedy usłyszał je znowu. Głośne pukanie do drzwi. Zegarek przy łóżku pokazywał dwadzieścia po pierwszej. Oparł się na dłoniach i patrzył na drzwi. To Campbell - pomyślał. Odwrócił się w stronę balkonu, jakby mógł tam schować się jak dziecko albo rzucić przez balustradę, spłynąć na podłogę w holu i uciec. Kolejne pukanie, jeszcze głośniejsze. - Cholera - powiedział pod nosem, po czym podniósł się, żałując, że nie ma broni. Jako człowiek dorosły nigdy nie interesował się bronią, choć jako chłopak polował. Teraz jednak chciałby jakąś mieć. Nie skorzystał z wizjera, ponieważ bał się zobaczyć, co czeka go po drugiej stronie. Postanowił szybko przesunąć zasuwkę zamka i gwałtownie otworzyć drzwi. Stała przed nim Claire. 358

- Doszłam do wniosku, że nie powinnam czekać do rana - powiedziała, po czym omijając go, weszła do środka. Zamknął drzwi, zabezpieczył zamek, po czym założył dżinsy i koszulkę, podczas gdy ona siedziała na krawędzi łóżka, mierząc go wzrokiem jak inżynier sprawdzający stan techniczny budynku w poszukiwaniu pęknięć i rys. Nie widział jej ponad miesiąc. Jej uroda go oszołomiła, jak zawsze zresztą, a może nawet bardziej. Ubrana była w dżinsy i czarny bezrękawnik, który nałożyła na białą koszulkę. Żadnej biżuterii ani makijażu. Miała potargane włosy, jak zwykle, kiedy prowadziła auto, ponieważ lubiła jeździć z otwartym oknem. To jedna z rzeczy, które w niej uwielbiał, ponieważ imponowały mu kobiety, którym nie przeszkadzał silny wiatr. W kącikach ust miała lekkie zmarszczki, bo często się uśmiechała. Kiedy zaczęły się pojawiać, powiedział, że jest z nich dumny, ponieważ może sobie przypisać przynajmniej niektóre z tych małych kreseczek. Teraz jednak zmarszczki pojawiły się także na jej czole: bruzdy biegły od brwi, zmarszczonych z bólu i gniewu. Wiele z nich pewnie także mógłby przypisać sobie. - Co tu robisz o tej porze, Claire? - Przecież mówiłam. Doszłam do wniosku, że nie powinnam czekać do rana. Rozmowy, które prowadziliśmy dzisiaj, były coraz bardziej niepokojące. Coraz bardziej mnie przerażały. - Jak ci się udało wyjść z domu? Przez okno spuściłaś się po linie? Nie ma siły, żeby Paul się zgodził na twój udział w tym wszystkim. - Wyobraź sobie, że nawet zachęcał mnie do wyjazdu. Ciągle powtarzał, że nie powinieneś być tu sam, bo to niebezpieczne. Z powodów medycznych i prawnych. Chrząknął. 359

- Mogę ją zobaczyć? - Kogo? - Raczej co. Butelkę. - Nie mam jej, nie pamiętasz? Kellen zabrał ją do Bloomington, żeby przeprowadzili tam badania. - Nie wiedziałam, że wysłałeś butelkę. Sądziłam, że na badania pojechała tylko próbka. Chciałam ją obejrzeć. - Niestety. Spojrzała na niego podejrzliwie, kiedy jej powiedział, że butelki nie ma. Zastanawiał się, czy szuka dowodu, czy w ten sposób przeprowadza test na jego poczytalność. - Byłeś tu przez cały wieczór, prawda? - zapytała. - Nie opuszczałeś hotelu? - Nigdzie nie wychodziłem. - Rozglądałam się za twoim samochodem na parkingu. Gdybyś wyjechał, miałam zamiar cię znaleźć i skopać ci tyłek. Nie znalazł słów, żeby odpowiedzieć. Czuł się nieswojo, siedząc z nią znów w tym samym pokoju, znowu patrząc jej w oczy. Wyczuła to. - Możliwe, że mnie tutaj nie chcesz. Rozumiem to. Ale ja się martwię. Jeśli wrócisz do Chicago, skontaktujesz się z lekarzem i wynajmiesz prawnika, wycofam się. Ale chcę mieć pewność, że to zrobisz. - Dziękuję. - Nie dziękuj. Po prostu dbam o swoją reputację. Raczej nie polepszyłabym opinii ludzi o mnie, gdyby mój mąż został aresztowany za morderstwo albo wylądował w domu wariatów. Uśmiechnął się. - Ludzie zaczęliby plotkować. - Pokazywaliby mnie palcami i zniżali na mój widok głos do szeptu. Nie zniosłabym tego. Sam rozumiesz, że musiałam przedsięwziąć działania zapobiegawcze. 360

Powiedz: „Tęskniłem za tobą” - pomyślał. - Powiedz to, ty tępy baranie! Przecież tak bardzo chcesz to powiedzieć. Wsadź więc słowa w usta i wypowiedz je na głos. - Długo jechałaś? - zapytał. Spojrzała na niego wzrokiem jednocześnie rozbawionym i smutnym. - O tym będziemy rozmawiali? - Przepraszam. - Nie przepraszaj. Rozumiem. Dziwnie się czujesz, widząc mnie tutaj, a przede wszystkim wolałbyś, żebym nie przyjeżdżała. Ale są rzeczy, które... - Przestań - przerwał. - Dobrze cię widzieć. Fakt, że tu przyjechałaś... Doceniam to bardziej, niż przypuszczasz. - Formalne podziękowanie prześlesz mi w przyszłym tygodniu. Tylko na ładnej papeterii, proszę. Teraz jednak musimy ustalić, co robimy. Nadal myślę, że powinieneś jechać do domu. Po to przyjechałam. Żeby zabrać cię do domu. - Racja - stwierdził. - Powinienem jechać do domu. Dom. Miejsce odległe od tej upiornej i przedziwnej historii, która tak go wciągnęła. Odległe od wody. - Czyli się zgadzasz? Możemy wyjechać jutro rano? Wstał, podszedł do balkonu, przesunął na bok ciężkie kotary i wskazał dłonią potężną kopułę. - To dopiero jest hol, prawda? - Wspaniały - zgodziła się. - To wyjeżdżamy jutro rano? Przez dłuższą chwilę obserwował hol w milczeniu, po czym odwrócił się do niej twarzą. - To, co widzę, Claire... historia w moich wizjach ma wielką siłę. - A co to ma wspólnego z decyzją o wyjeździe? - Ja widzę tę historię, ponieważ jestem tutaj. Ponieważ przyjechałem tu, gdzie jest woda. Widzę wszystko niemal jak w kinie. 361

Historia posuwa się naprzód i... - O czym ty mówisz? - ...i zaczynam rozumieć, że jest w niej jakiś sens. Muszę opowiedzieć tę historię. To jest gotowy film, Claire, ten, na który tak długo czekałem, którego nie mogłem znaleźć. Jeśli zostanę tutaj jeszcze przez jakiś czas... wystarczająco długi, żebym mógł dowiedzieć się wszystkiego do końca, mogę tę historię zamienić w coś wyjątkowego. Mogę ją wykorzystać, żeby wrócić do filmu. Czy to nie byłoby niezwykłe? Wykorzystać coś takiego, by odzyskać to, co się utraciło? Tak właśnie zaczynam o tym myśleć: dostałem tu wielką szansę, dlatego po prostu muszę poznać tę historię do końca. Patrzyła na niego z niedowierzaniem, rozchylając lekko wargi. - Żartujesz sobie ze mnie? Chcesz mieć ciągle te wizje? Chcesz nadal pić tę wodę? Przecież ona omal cię nie zabiła, a ty... - Było źle, kiedy jej nie piłem, Claire. Sama woda działa wyłącznie pozytywnie. - Działa pozytywnie! Ericu, czy ty słyszysz, co mówisz? - Ta historia musi zostać opowiedziana, a ja desperacko szukam czegoś, co da mi szansę na powrót do filmu. W tym jest cel, Claire, wyraźny cel. Pokręciła głową ze złością i odwróciła się od niego. - Przecież możesz ze mną zostać - powiedział. - Daj mi trochę czasu. - Nie, nie zostanę. Przyjechałam tu, żeby cię stąd zabrać, do jasnej cholery! Przyjechałam, żeby cię zabrać do domu, bo się o ciebie bałam. Ale nie zostanę tu z tobą! Tak rzadko krzyczała - to zawsze była jego rola, w dodatku rola, którą sam sobie przydzielił - że jej wybuch wprawił go w osłupienie. Dopiero po chwili skinął głową i podniósł do góry ręce, dłońmi na zewnątrz. 362

- Zaufaj mi, Claire. Nikt nie przejmuje się tym bardziej ode mnie. Przecież to ja muszę przez to wszystko przechodzić. Ale też ze wszystkich sił staram się nie wpadać w panikę. Możesz mnie w tym wesprzeć? Czy możemy powstrzymać się od planowania i zobaczyć, co przyniesie jutro? - Jak długo jeszcze? Ile czasu mam ci dać, Ericu? To pytanie zabrzmiało przerażająco znajomo. Przez ostatnie dwa lata często mu je zadawała, słuchając jego wyjaśnień i tłumaczeń. Znów będzie pracował, tylko potrzebuje trochę czasu. Napisze scenariusz, ale musi chwilę się zastanowić nad pomysłem. Znów będzie w dobrym nastroju, potrzebuje tylko kilku dni, żeby przerwać złą passę... Jak długo jeszcze? Ile czasu mam ci dać, Ericu? - Porozmawiajmy o tym rano - zaproponował. - Zobaczymy, jaka będzie sytuacja. Prześpimy się, a rano wrócimy do rozmowy. Zgoda? Skinęła głową. Wynikało to tylko ze zmęczenia i zniechęcenia. Jakby się godziła na czyjś kawał, doskonale rozumiejąc, że jest jego obiektem. Chociaż znała ten kawał już wcześniej i świetnie wiedziała, że ani trochę jej nie śmieszy. Podszedł do łóżka. Chciał ją złapać, rozłożyć na tym miękkim materacu i przykryć swoim ciałem, zamiast tego jednak wziął jedną poduszkę i się cofnął. - Co ty robisz? - Prześpię się na podłodze. Ty będziesz miała łóżko. Roześmiała się smutno i pokręciła głową. - Chyba nie masz wątpliwości, że możemy spać w tym samym łóżku, nie dotykając się nawzajem? Wydaje mi się, że opanowaliśmy już tę sztukę do perfekcji. Przez chwilę milczeli. - Dziękuję, że przyjechałaś - powiedział w końcu. 363

Miał wrażenie, że chce coś odpowiedzieć, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. - Och, Ericu - westchnęła tylko. Deszcz zelżał trochę po północy, a chmury przerzedziły się, pokazując księżyc. Josiah zostawił starą szopę i czekał, spacerując po lesie. Od czasu do czasu sprawdzał telefon komórkowy, żeby się przekonać, czy nie stracił zasięgu. Aparat łączył się z siecią, a telefonu od Danny'ego wciąż nie było. Dziwił go ten brak wiadomości. Zużył całą butelkę wody, większą część wypluwając po wypłukaniu ust, nie zdołał jednak pozbyć się smaku tytoniu, który nadal czuł w ustach. Ale nie był to smak nieprzyjemny. Zaczynał mu się nawet podobać. Zastanawiał się, jak wygląda sytuacja w hotelu. Coś się przeciąga, skoro Danny jeszcze nie zadzwonił. Ciekawe, czy będą z nim rozmawiali na miejscu, czy zabiorą na komisariat? Nie mogą go za to aresztować, ale mogą zrobić przesłuchanie. A może już był przesłuchiwany, skoro Lucas Bradford z tak wielkim przekonaniem przypisywał mu zabójstwo popełnione przez Josiaha. To dziwna sytuacja, bez dwóch zdań. Trzeba będzie dokładnie ją przeanalizować. O wpół do drugiej jego entuzjazm niemal się wyczerpał. Do tej pory powinien przecież dostać jakąś wiadomość. Sięgnął po telefon i zadzwonił, obawiając się braku odpowiedzi, który oznaczałby, że Danny wpadł w kłopoty i Josiah został bez żadnej pomocy. Danny jednak odebrał telefon. - Josiah? To ty? - upewniał się zachrypniętym głosem. - Tak, to ja. Ale jeśli nie jesteś pewien, kto dzwoni, to nie używaj mojego imienia, ty ośle! A gdyby to był glina? - Przepraszam. 364

- Dlaczego nie zadzwoniłeś? Co się dzieje z policją? - Nie było żadnej policji. - Jak to? - No tak, ani jednego gliniarza. Zaparkowałem w miejscu, skąd widać tył hotelu i główny podjazd. Do tej chwili nie pojawił się ani jeden policyjny samochód. Ponad półtorej godziny minęło, odkąd Lucas Bradford odłożył słuchawkę. Jeśli ten facet naprawdę zamierzał poinformować gliny, zrobił to już na pewno. Wiadomość Danny'ego zaskoczyła go, ale i zachęciła. Cokolwiek powstrzymało Lucasa przed telefonem na policję za pierwszym razem, z pewnością zadziała także za drugim. Teraz musiał więc tylko jakoś wciągnąć tego dupka w rozmowę, nie pozwolić mu tak po prostu się rozłączyć i zachowywać tak, jakby mógł uniknąć piekielnej burzy, która właśnie nadciągała w jego głupim życiu. - Josiah? Jesteś tam? - Tak. Tylko się zastanawiam. - Bo wiesz, gliniarzy nie było, ale chyba ktoś przyjechał do Shawa. - Kto? - Jakaś kobieta. Z mojego miejsca widzę też jego samochód, tę acurę. Nie dalej jak piętnaście minut temu pojawiła się tu kobieta i jeździła po parkingu naprawdę wolno, jakby szukała jakiegoś samochodu. Potem zaparkowała obok acury, a kiedy wyszła, położyła dłoń na masce, jakby sprawdzała, czy silnik jest ciepły, no wiesz, czy niedawno jeździł. - Może to przypadek. - Może i tak. Ale jej samochód ma blachy z Illinois. Żaden przypadek. Kobieta przyjechała na spotkanie z Shawem. Kobieta z Illinois. Moja żona nie miała pojęcia, co robi, kiedy cię zatrudniała... Josiah odetchnął. - Lucas, tępy baranie! - wyszeptał. - Będziesz teraz miał za swoje.

46.

Leżał po ciemku w łóżku z kobietą, która była jego żoną od czternastu lat, i nie mógł zasnąć. Milczeli od prawie godziny. Nie był nawet pewien, czy ona już nie zasnęła. Jej piersi podnosiły się i opadały powoli, jak we śnie, ale napięte mięśnie sugerowały, że nie śpi. Nie widział jej od sześciu tygodni. Ich ostatnie spotkanie pełne było napięcia i złości, jak zawsze, odkąd zdecydowali się na separację. Od dnia, kiedy się wyprowadził z ich wspólnego domu, ponieważ miała czelność powiedzieć, że ma dosyć jego użalania się nad samym sobą, któremu się oddawał przez całe dwa lata. Jesteś dzieciakiem, Ericu, kapryśnym, obrażalskim chłopcem. A ona mimo to jest teraz obok. Przyjechała tu specjalnie dla ciebie. Nie czuł się jednak zaskoczony. Mimo wszystkiego, co się wydarzyło, był pewien, że ona nie zostawi go w potrzebie. Wsiadła do samochodu i jechała sześć godzin nocą. Już samo to kazało mu ponownie zadać pytanie, na które nie potrafił sobie odpowiedzieć przez całe lata: dlaczego ona wciąż chce ze mną być? Rozumiał perspektywę, z której patrzyła na niego kiedyś: od początku ich romans był naprawdę namiętny, a przyszłość, którą zamierzali przeżyć wspólnie, wydawała się pełna wspaniałych obietnic. Przynajmniej do dnia jego porażki. Tak, to było właściwe słowo: porażka. Żadne inne nie pasowało, choć Claire wypróbowała ich cholernie wiele. Była mowa o przeszkodach, trudnościach, komplikacjach, zawadach, przerwach w karierze i opóźnieniach, ani razu jednak nie nazwali rzeczy po imieniu. Eric poniósł porażkę. Jechał do Kalifornii, planując, że po kilku 366

latach zostanie reżyserem, zdobędzie sławę, a potem przyjdzie uznanie. Nie zdobył nic. Cel był jasny, rezultaty także, z werdyktem nie można było polemizować: porażka. To z powodu jej nieustającej akceptacji frustracja Erica stawała się coraz większa. Z powodu jej ogromnej cierpliwości. Nie rozumiesz? - chciał krzyknąć do niej. - To już koniec! Nie udało mi się. Co tu jeszcze robisz? Dlaczego mnie nie rzuciłaś? Nigdy jej nie winił za odejście. Przeciwnie, on tego oczekiwał. Rozwiane marzenia w Kalifornii, potem dwa lata humorów i napadów złości w Chicago. Jak mogła od niego nie odejść? To była jedyna słuszna decyzja, czekał więc, kiedy ją podejmie. Czekał i czekał, a ona wciąż trwała przy nim, w końcu więc odszedł sam. To się musiało stać. Krąg musiał się zatoczyć. Przyszłość Erica, osobista i zawodowa, kiedyś świetlana, teraz zamykała się w jednym ponurym słowie: porażka. Po prostu próbował upaść na samo dno, ona jednak mu ciągle w tym przeszkadzała, usiłując go podnieść. Dlaczego? Bo cię kocha. I ty kochasz ją. Kochasz ją bardziej niż kiedykolwiek kogokolwiek innego w całym życiu, z wyjątkiem siebie samego, ty tępy, samolubny bydlaku. Jeśli nauczysz się jakoś z tym sobie radzić, może będzie z tego coś, przynajmniej na początek. Teraz na pewno spała. Nie poruszyła się ani nie zmieniła rytmu oddechu od dłuższego czasu. Pomyślał, że może jej bezpiecznie dotknąć, leciutko, bardzo delikatnie. Chciał jej dotknąć. Obrócił się na bok, wyciągnął przed siebie lewą rękę i najdelikatniej jak potrafił, położył na jej brzuchu. Poczuł pod dłonią materiał koszulki, a pod nim ciepłe i lekko falujące ciało. Był pewien, że śpi, dopóki nie podniosła ręki i nie splotła swoich palców z jego. Kiedy to zrobiła, wstrzymał oddech. 367

Żadne z nich się nie odezwało. Po prostu leżeli w ciemności z dłońmi złączonymi na jej płaskim brzuchu. - Powinnam ci powiedzieć, że jesteś skończonym bydlakiem szepnęła w końcu. - Wiesz o tym? - Tak. - Ale też właśnie tego nie powinnam mówić, bo ty w to naprawdę wierzysz. - Kocham cię. Zaległa cisza. Po długim czasie podniosła jego dłoń do swojej twarzy, zakrywając nią oczy. Nie odezwała się. Niemal natychmiast poczuł wilgoć na wewnętrznej stronie dłoni. Płakała. Zupełnie bezgłośnie. - Kocham cię - powtórzył, przysuwając się bliżej. - Przepraszam i kocham... - Zamknij się - przerwała mu i puściła jego dłoń, żeby chwycić go z tyłu za głowę, przyciągnąć z całych sił do siebie i pocałować w usta. Z każdą sekundą pocałunku silniej zaciskała palce na jego włosach - skóra na głowie unosiła mu się z cudownym bólem. W oszalałej plątaninie gestów spragnieni zdejmowali z siebie ubranie, próbując pomagać sobie nawzajem, potem jednak każde skończyło samo w pośpiechu. Kiedy była naga, wtoczył się na nią, wciąż jeszcze nogami ściągając z siebie bieliznę. Całą siłą woli spowalniał ruchy. Przesunął dłonią po jej boku i udzie, celowo jednostajnie, jednocześnie wędrując ustami do jej piersi. - Nie - szepnęła. Przez chwilę przerażony sądził, że chce go powstrzymać, ona jednak chwyciła go za ramiona i podciągnęła do góry; zrozumiał, że chciała się pośpieszyć, być może przekonana, że popełnia błąd. Bał się tego, gdy jednak jej dłoń spoczęła na nim, żeby go poprowadzić, wszystkie myśli ucichły mu w głowie i została tylko ona. Kiedy w 368

nią wszedł, wydała stłumiony okrzyk. Wtedy wtulił twarz między jej ramię i głowę, między splątane włosy. Przez chwilę leżał nieruchomo, wdychając jej zapach. Potem uniosła biodra, popędzając go, zaczął się więc ruszać, z twarzą wciąż przytuloną do jej szyi, żeby ją słyszeć, smakować i czuć jej zapach. Skończyli szybko, a potem leżeli przez chwilę bez słowa, ciężko dysząc i zaraz zaczęli znowu, tym razem w innym tempie, niespiesznie, rozsmakowując się w tym, co obydwoje uznali za bezpowrotnie stracone. Zamiast rozmawiać, wyjaśniali sobie wszystko pocałunkami i pieszczotami. Tym razem znacznie więcej czasu minęło, zanim skończyli, padając na mokre od potu prześcieradła. - Trzęsą ci się ręce - powiedziała. Jej policzek opierał się o jego pierś. Trzymała jego prawą dłoń blisko swojej twarzy. - Cały się trzęsę. To dobrze. Prawdę mówiąc, drżały mu mięśnie rąk i powracał ból głowy. Nie chciał jednak teraz o tym myśleć. - Nie zawsze będzie tak łatwo - stwierdziła. - Wiem. - Naprawdę? Bo jeśli nadal chcesz odejść, to powiedzmy to sobie jasno od razu. Dzisiejsza noc nie powinna cię powstrzymywać. - Nie chcę odchodzić, Claire. Chcę być z tobą. - I chcesz, żeby było łatwo. Wszystko łatwo i zgodnie z planem. Bo chcesz, żeby wszystko pasowało do tego, co ty sobie zaplanowałeś. Niektórzy z nas robią naprawdę wiele, żeby się w tym planie zmieścić, ale to się dla ciebie nie liczy. Nie potrafisz sobie poradzić z faktem, że nie dostosowuje się do planu cała reszta świata. Mówiła zmęczonym głosem. Uniósł głowę, żeby na nią spojrzeć. - Twój głos brzmi tak, jakbyś zrezygnowała - stwierdził. 369

- Z ciebie? Z nas? Proszę cię, Ericu! Jestem jedyną chyba osobą, która nigdy tego nie zrobi. - W takim razie uda nam się. Wiem, że nie będzie łatwo ani zgodnie z planem, ale na pewno nam się uda. - Odszedłeś - powiedziała. - To ty odszedłeś. Nie zapominaj o tym. Teraz mam być uradowana tym, że wrócisz? - Nie chcesz, żebym wracał? Parsknęła rozdrażnionym śmiechem. - Nie chciałam, żebyś odchodził, Ericu. Ale odszedłeś. Nie dziw się więc, że się waham, kiedy mnie zapewniasz, że nam się uda. - Kocham cię, Claire. - Wiem o tym. Problem w tym, że musisz jeszcze odkryć, jak chociaż trochę polubić Erica Shawa. A przynajmniej się z nim pogodzić. Obawiam się, że dopóki wy dwaj tego między sobą nie załatwicie, ja zagubię się gdzieś pośrodku. Zasnęła niedługo potem, z głową na jego piersi i ręką obejmującą go na wysokości talii. Patrzył na nią przepełniony nadzieją i widząc przed sobą perspektywy, których brakowało mu od bardzo dawna. Razem to wszystko naprawią. Musi im się udać! Choć Claire jeszcze o tym nie wiedziała, woda go ocaliła. Właśnie dzięki wodzie ją odzyskał. Leżała tu z nim razem. Skoro więc wodzie udało się wskrzesić jego małżeństwo, wskrzesi także karierę. Z tą myślą jego umysł wrócił do Campbella, Lucasa i Shadracha, których historia mogła go wydźwignąć znowu na powierzchnię. Obawiał się, że woda, której nabrał z kranu w pokoju kąpielowym, nie będzie powodowała wizji ani nie powstrzyma objawów głodu. Niepokoił go także fakt, jak niewielkie efekty przyniosło wypicie całej butelki wody, którą dostał od Anne McKinney. Potrzebował oryginału. Butelki Alyssy Bradford. Było w niej coś specjalnego. 370

Zwyczajna woda Pluton zaspokajała jego potrzeby przez jakiś czas, teraz najwyraźniej przestawała się sprawdzać. To tamto źródło - pomyślał - to, którego wuj Lucasa używał do produkcji swojej whisky. Było w nim coś wyjątkowego, jeśli więc zdołam je odnaleźć... Gdyby potrafił je odnaleźć, miałby przed sobą praktycznie nieograniczone możliwości. Gdyby tylko zdołał je odnaleźć, cały świat zamknąłby w dłoni. Nie mógł jednak dokonać tego nocą, a ból głowy stawał się coraz bardziej agresywny i ręce trzęsły mu się jak szalone; musiał coś zrobić, żeby utrzymać potwora z dala od siebie. Wysunął się spod Claire i poszedł po butelkę. Wypił tylko trochę, zanim zasnął pierwszy raz tej nocy. Najwyraźniej nie dość. Musi się po prostu przystosować, to wszystko. Trochę więcej, łyk po łyku, dopóki nie ustali, jaka ilość na niego podziała. Kiedy ciemne godziny nocy ustępowały miejsca jasnym, nadal sączył wodę, wpatrzony w swoją piękną żonę. Planowanie potrwało dłużej niż powinno. Josiah stracił więcej czasu, niżby chciał. Nie wiedział jednak wiele o swoim wrogu: musiał działać na podstawie skąpych informacji i to go bardzo ograniczało. Kazał Danny'emu nadal obserwować hotel, po czym rozłączył się i chodził po lesie wokół starej szopy, analizując sytuację. Sam Lucas potwierdził, że to jego żona wynajęła Shawa. Jakaś kobieta przyjechała z Illinois do hotelu w środku nocy, a Lucas postanowił nie nasyłać policji na Shawa. Dlaczego? To mogło wynikać z różnych powodów, z czego Josiah zdawał sobie sprawę, ale jeden z nich właśnie zajechał do hotelu West Baden Springs, Carlsbadu Ameryki Północnej, ósmego cudu tego pieprzonego świata. Tylko jak to wykorzystać? Prosta odpowiedź brzmiała, że Josiah musi przejąć kontrolę nad sytuacją, a to oznaczało, że musi zdobyć 371

kontrolę nad Shawem i żoną Lucasa. Wrócił do szopy po torbę nieżyjącego detektywa i przeglądał papiery, dopóki nie znalazł imienia: Alyssa. Alyssa Bradford. Ładne imię. Pewnie też ładna dziewczyna. Z notatek detektywa wynikało, że miała trzydzieści sześć lat, Lucas natomiast pięćdziesiąt dziewięć. Młodą żonę sobie wziął! Zaraz, zaraz, Josiah! Chwileczkę! Może byś tak użył głowy, którą nosisz na karku? Zatelefonował do Danny'ego. - Coś się dzieje? - Nic. Nikt nie przyszedł. Zapisałem numer rejestracyjny tego samo... - Świetnie - przerwał mu Josiah. - Teraz mi powiedz, Danny. Jak wcześniej go tropiłeś, to poszedł do Anne McKinney, dobrze pamiętam? - Tak. Wysiadł z samochodu, zostawił otwarte drzwi, włączony silnik i... Josiah nie słuchał go, myśląc o domu tej starszej kobiety: odosobniony, na wzgórzu za miastem, żądnych sąsiadów w promieniu ponad pół kilometra. - W porządku - powiedział. - Chciałem się tylko upewnić. Tylko tam nie śpij! Masz dalej obserwować, rozumiesz? Rozłączył się w połowie pytania, które chciał mu zadać Danny, czując mrowienie w rękach i nogach. Elementy zaczęły trafiać na swoje miejsce, układając się w zarys obrazu całości. Niebawem miał nadejść świt, a im mniej dziennego światła, tym lepiej dla jego zamierzeń. Czekał go długi i forsowny marsz, tym większa była więc pokusa, żeby go uniknąć. W końcu jednak się jej oparł. Nie chciał ryzykować wyprowadzaniem półciężarówki na szosę, nawet jeśli samochodem pokonałby drogę szybko. Napełnił kieszenie nabojami, zabrał strzelbę. 372

Przechodził już przez drzwi szopy, kiedy postanowił wrócić. Wyjął z kieszeni zwitek banknotów, które ukradł detektywowi, i rzucił go na fotel kierowcy. Powie Danny'emu, żeby tu przyjechał i wziął sobie te pieniądze. Na pewno na to zasłużył. Bez dyskusji. Josiah nie czuł straty, pozbywając się gotówki. Dziwne, ale im bardziej pochłaniała go myśl o tym, co mu się należy jako Campbellowi, tym mniej zależało mu na pieniądzach jako takich. Czy to miało jakiś sens? Kiedy opuścił szopę i wszedł na żwirową drogę, znów zaczęło padać. Na razie delikatnie, ale za to wielkimi kroplami. Niezwykła też była, jak na tę zwykle pozbawioną słońca porę, wilgotność powietrza. Dotarł do szosy, po czym wszedł między drzewa, trzymając się kilka metrów od krawędzi jezdni. Miał przed sobą prawie dziesięć kilometrów marszu, co mogło zająć przynajmniej dwie godziny, bo musi się przedzierać przez krzaki. Dobrze będzie, jeśli uda mu się dotrzeć do domu Anne McKinney przed świtem. Josiah chciał dostać tylko to, co mu się należało. Oczywiście chodziło też o pieniądze, na które także przyjdzie czas, teraz jednak przede wszystkim chciał poznać odpowiedzi. Podejrzewał, że należą mu się odpowiedzi na kilka pytań, miał jednak przeczucie - niczego nie był już teraz pewien - że nie są to odpowiedzi, które padają w zwyczajnej rozmowie. Takich odpowiedzi udziela się tylko z lufą karabinu przy skroni. Przejechał językiem po ustach i splunął. Ten smak tytoniu w ustach robił się coraz silniejszy. Po ciemnej drodze nie przejeżdżał żaden samochód. Chociaż niewygodnie było nieść broń i musiał się nieźle napocić, przedzierając przez mokre zarośla, udało mu się utrzymywać nawet niezłe tempo. Spędził długie lata, obijając się w tym mieście i obiecując sobie, że pewnego dnia stąd wyjedzie, żeby nigdy nie wrócić. Teraz jednak, bez ludzi i domów wokół siebie, zaczął doceniać piękno tej doliny. To naprawdę cudowna ziemia, 373

bogata, pełna dziwnych darów. To dolina jego przodków. Tutaj się urodził. Przyszło mu do głowy, że nie byłoby wcale źle, gdyby tu też umarł. Na pewno nie byłoby źle! To miejsce miało podobno raz jeszcze poderwać się do życia. Ponoć czasy drugiej świetności były tuż, tuż. Niektórzy w to wątpili, ale z pewnością poczyniono odpowiednie przygotowania. Hotele lśniły, kasyno też. Nikt jednak nie pamiętał Bradfordów, nikt nie pamiętał, że Campbell Bradford trząsł kiedyś tą okolicą. - Zapomnieli o tobie, Campbell - wyszeptał Josiah, schylając się, żeby przejść pod gałęzią i wchodząc w spotęgowaną przez wiatr chmurę deszczu. - Kochałeś tę dolinę bardziej niż ktokolwiek z nich. I nadal ją kochasz. Możliwe, że powinien czuć się dziwnie, rozmawiając ze swoim martwym przodkiem. Ale wcale tak się nie czuł. Przeciwnie, odczuwał bliskość Campbella, łączące ich więzy rodzinne. Nigdy wcześniej nie doświadczył czegoś podobnego. On i Campbell mieli wiele wspólnego. Płynęła w nich przecież ta sama krew. A to poważna sprawa. - Zrobię tak, że będą cię pamiętali przez długie lata - powiedział. - Choćbym miał całe to miasto puścić z dymem, zmuszę ich, żeby o tobie mówili. Wezmę to, co się nam należy! Pomysł, żeby puścić miasto z dymem, aby oddać sprawiedliwość Campbellowi, nawet mu się spodobał. Wyobraził sobie cholerne hotele wylatujące w powietrze, tak samo jak furgonetka tego detektywa: potężna, biało-pomarańczowa eksplozja gorąca. Uśmiechnął się szeroko na tę myśl. To byłby fantastyczny widok! Błyszcząca kopuła hotelu West Baden Springs skąpana w chmurze ognia. Tak, byłby to najwspanialszy widok, jaki przyszło mu kiedykolwiek podziwiać. Nie takie to jednak łatwe jak wysadzenie furgonetki. Trzeba by do tego czegoś więcej niż tylko scyzoryk i zapalniczka. Musiałby 374

mieć wysokiej jakości materiały wybuchowe i... Zatrzymał się. Wiatr, który na chwilę ustał, wrócił teraz irytującymi powiewami, rzucając w jego twarz fale zacinającego deszczu. Krople uderzały silnie jak kawałki żwiru. On jednak nawet nie mrugnął okiem, tylko stał wpatrzony w ciemność. Wysokiej jakości materiały wybuchowe. Właśnie odszedł kilka mil od porzuconego dawno temu obozowiska drwali, gdzie czekało pudełko wypełnione materiałem wybuchowym, podobnym do połączonych w sznur kiełbasek. Dynamit w pudełku był stary, prawdopodobnie nawet by nie eksplodował. Z pewnością nie warto po niego wracać. Zresztą nawet gdyby miał ze sobą to gówno, to co by z nim zrobił? Strzelba w zupełności zaspokajała jego potrzeby. Ale mimo to... Pudełko czekało tam na niego. Pełne dynamitu czekało w stodole, która stała pusta, odkąd pamiętał. Zupełnie jakby to był jakiś plan, jakby ktoś je tam zostawił dla niego... Musisz tylko mnie słuchać, Josiahu. Musisz tylko mnie słuchać. Tak, to była wskazówka. Konsekwentny jak wskazówki zegara tak Campbell powiedział o sobie. I co z tego, że on już nie żył? Był dla Josiaha ważniejszy niż ktokolwiek, kto pozostawał wśród żywych. Starł wodę z twarzy, odwrócił głowę, splunął i spojrzał w górę na wzgórze, z którego właśnie zszedł. Długa mozolna wspinaczka. Zresztą i tak nie dałby rady donieść tego pudła aż do domu Anne McKinney. Nawet gdyby miał na to cały dzień. A nie miał. Mógłby pojechać półciężarówką, ale to byłoby cholernie ryzykowne. - To gówno nawet nie wybuchnie - powiedział na głos. - Nie ma siły, żeby jeszcze nadawało się do użytku. 375

Ale przecież ten dynamit nie leżał tam bez przyczyny. Czekał na niego. A on miał tylko słuchać... Był w połowie drogi pod górę, kiedy się rozpadało na dobre.

47.

Wizji nie było. Eric aż nie mógł w to uwierzyć po półgodzinie i wypiciu połowy zawartości plastikowej butli. Podniósł się, dopił resztę wody z pierwszej butelki, odczekał kolejne trzydzieści minut, po czym napoczął drugą. Nic. Może trochę zelżał ból głowy. Trochę. Nie nasilił się, ale i nie zniknął. Ręce nadal mu się trzęsły, jeśli nie trzymał jednej drugą. Zaczęła mu też drżeć lewa powieka. Ten cholerny mięsień nad okiem podskakiwał właściwie bez ustanku, co przeszkadzało mu oglądać Claire. Niedobrze. Wrócił do łóżka, kiedy wstawał świt. Leżał obok zwiniętej w kłębek Claire, gładził jej ramię i wąchał włosy. Obecność Claire podnosiła go na duchu, ale martwiło go bardzo to, że woda z hotelu na niego nie działa. Za kilka godzin mógł pojechać do Anne McKinney i wziąć trochę od niej. Tamta woda mogła mu pomóc. Wcale jednak nie był tego pewien. Miał za to pewność, że ona już mu nie wystarczy. Nie po tym, co przeszedł ostatniego wieczoru. Zostało mu więc tylko źródło. Od niego wszystko wzięło początek. Musiał je odnaleźć. Nie zasnął już. Mniej więcej godzinę później Claire zaczęła się powoli budzić. Westchnęła cicho, przeciągnęła się i odwróciła twarzą do niego. Pochylił się, żeby ją pocałować, a wtedy ona otworzyła oczy i zobaczył w nich iskierkę złości. Co ja robię z tobą w łóżku? wydawała się pytać. - Przecież ode mnie odszedłeś. Dlaczego znów leżę obok ciebie? 377

Ale nie powinien się dziwić. Przynajmniej jeszcze przez jakiś czas. Nie mogło być mowy o bezbolesnym powrocie. Zbyt wiele się między nimi wydarzyło, musiały więc nastąpić chwile niezręczne i sprawiające ból. Powinien jednak zadbać o to, żeby ich było jak najmniej. A przynajmniej się postarać. - Dzień dobry - powiedziała, a on nie mógł się pozbyć wrażenia, że Claire myślała dokładnie o tym samym. - Dzień dobry. Usiadła na łóżku, podciągając prześcieradło, żeby się przykryć. Przeczesała palcami włosy, po czym przytknęła dłonie do ust, patrząc przed siebie w zamyśleniu. - Czy to mina z cyklu: „Co ja najlepszego zrobiłam?” A może raczej: „Co dalej?” - zapytał Eric. - Żadna z nich - odparła, po chwili jednak dodała: - Po trosze jedna i druga. Ale się uśmiechała, i to wystarczyło. Pocałował ją ponownie, tym razem odwzajemniła pocałunek z iskierką w oczach. - Odpowiedź na pytanie, co dalej, jest raczej prosta - stwierdziła. - Przynajmniej dzisiaj. - Tak? - Wracamy do domu. Odwrócił wzrok. - Zgodziłaś się, żebyśmy porozmawiali o tym rano - powiedział. - Muszę najpierw rozwiązać pewien problem. Jak tylko to załatwię, wyjadę razem z tobą. Obiecuję. Ale muszę się dowiedzieć jeszcze kilku rzeczy. Przede wszystkim ustalić, kim był wuj tego chłopca. To może się okazać ważne w prawnym aspekcie całej sprawy. Nawet bardzo ważne. Nie odpowiedziała. Czuł, że ogarniają rozpacz. 378

- Zrozum mnie, proszę, Claire. Zrozum, przez co przechodzę. To, co się ze mną dzieje, jest wyjątkowo gwałtowne. To wielka siła. Walczę, żeby sobie z nią poradzić. Próbuję odkryć, co się za nią kryje. - Wiem. - Proszę cię o dwanaście godzin. Tyle chyba możesz mi dać? Jeden dzień, Claire. - Co zdołasz osiągnąć przez jeden dzień? - Mogę znaleźć odpowiedzi na pytania, które mnie nurtują. Te odpowiedzi są mi naprawdę potrzebne. Jeśli ich nie znajdę przez dwanaście godzin, pojedziemy do domu i spróbujemy wyjaśniać całą sprawę stamtąd. Muszę znaleźć to źródło w ciągu dwunastu godzin. Lepiej, żeby mi się udało. - Wolałabym wsiąść do samochodu i wyruszyć na północ - powiedziała powoli. - Nie czekać, aż cokolwiek się wyjaśni, darować sobie nawet śniadanie i prysznic. Po prostu wyjechać. Tak bym wolała. Czekał. - Jeśli jednak potrzebujesz jednego dnia, to proszę bardzo stwierdziła w końcu. - Ale wieczorem wyjeżdżamy? - Tak. Wyjedziemy dziś wieczorem. Długo patrzyła mu w oczy i skinęła głową. - Dobrze. W takim razie chyba jednak wezmę prysznic. Zsunęła się z łóżka i nago poszła do łazienki, cudowna i jak zawsze swobodna. Patrząc, jak przecina półmrok pokoju, powtarzał sobie w myślach, że to jego żona, delektując się tym faktem. Ledwie zdążyła zamknąć drzwi, kiedy zadzwonił telefon. Przekręcił się na bok, żeby podnieść słuchawkę. - Halo? - rzucił do słuchawki. - Eric? Jak się trzymasz, synu? 379

- Witaj, Paul - powiedział Eric bez entuzjazmu. Otworzyły się drzwi łazienki i wychyliła zza nich głowa Claire. - Podobno spotkały cię tam jakieś kłopoty? Spotkały cię kłopoty, oczywiście. Tak samo jak w Kalifornii, bo ty zawsze się w coś wpakujesz. A dobry Paul raz jeszcze chce odegrać rolę opiekuna swojej córki i po raz kolejny jej udowodnić, że popełniła błąd, ty kutasie z pasywno-agresywną osobowością! Chciał mu to wykrzyczeć, ale Claire stanęła w drzwiach łazienki, przyglądając się mu, jakby przechodził próbę ognia, powiedział więc tylko: - To nie był najlepszy weekend. - Domyślam się. Claire jest z tobą? - Tak. - I ma zamiar ze mną zostać, Paul. A ja mam zamiar zostać z nią i twoje zabiegi diabli wezmą. - To dobrze. Posłuchaj, próbuję ci pomóc. Chciałem ustalić, kto wynajął tego detektywa, który został zabity. Murraya. - Aha. - Jego firma powołuje się na tajemnicę adwokacką, zadzwoniłem jednak do nich i oświadczyłem, że będę cię reprezentował... - Co takiego? Nie prosiłem cię o to... - Claire wyszła z łazienki owinięta ręcznikiem. Rozkojarzony z powodu jej obecności, Eric na chwilę się zająknął. Paul wykorzystał tę krótką przerwę. - Uznałem, że to bardzo ważne, abyś wiedział, kto wynajął tego detektywa, zanim podejmiesz jakiekolwiek dalsze decyzje, powiedziałem więc, że nawet jeśli ich klienta chroni tajemnica adwokacka, muszą mi podać nazwisko prawnika, który zajmuje się sprawą, jeśli nie chcą udzielić innych informacji. Jeśli ktokolwiek może ich odmówić, to właśnie firma adwokacka. Nie podobało im się takie postawienie sprawy, wspomniałem jednak, że zaprzyjaźniony ze mną prokurator okręgowy z przyjemnością zatelefonuje, żeby osobiście 380

im to wytłumaczyć i wyjaśnić konsekwencje. Wtedy podali mi nazwę kancelarii: Clemens and Cooper. - Niesamowite! Ale kancelaria zapewne nie zamierza łamać tajemnicy adwokackiej, czyli... - Zapewne nie zamierza, ale tak się składa, że mam tam kilku znajomych. Zatelefonowałem do jednego z nich i nie wchodząc w szczegóły, zapytałem, czy to prawda, że reprezentują człowieka nazwiskiem Campbell Bradford, bo muszę wiedzieć, który z partnerów kancelarii Clemens and Cooper prowadzi jego sprawę. Ten znajomy zatelefonował do mnie dziś rano i poinformował, że się mylę, ponieważ ich kancelaria nie reprezentuje Campbella. Ich klientem jest jego syn. Jego syn. Mąż Alyssy. - Mężczyzna nazywa się Lucas Granger Bradford. Czy coś ci to mówi? Claire stała teraz przy Ericu, trzymając dłoń na jego ramieniu. Jej dotyk wydał mu się gorący, ponieważ przeszedł go zimny dreszcz. - Tak - powiedział. - Coś mi to mówi. - Jest mężem kobiety, która cię wynajęła, prawda? - Prawda - potwierdził Eric, nie to jednak było najważniejsze. O wiele bardziej fascynujące było jego pierwsze i drugie imię. - W każdym razie skontaktowałem się z Lucasem dziś rano. Powiedział, że w nocy dzwoniłeś do niego i mu groziłeś. Czy tak? - Co takiego? To jakaś bzdura! Nigdy nie rozmawiałem z tym człowiekiem. Poza tym Claire była tutaj ze mną. Spędziliśmy razem całą noc... - Wierzę ci, synku. Oczywiście, że ci wierzę. Powiedziałem Lucasowi, że musi mi odpowiedzieć na kilka pytań, wyjaśniając, że pociągnę go do odpowiedzialności karnej, jeśli odmowa odpowiedzi narazi ciebie albo moją córkę na jakiekolwiek niebezpieczeństwo lub 381

naciski ze strony policji. Opierał się, ale nie ustępowałem. Na przekór sobie Eric omal się nie uśmiechnął. Najwyższa pora, żeby Paul zaczął wykorzystywać swój zgryźliwy charakter dla niego, a nie wyżywając się na nim. - Powiedział coś? - Niewiele. Ale wyciągnąłem z niego, że wynajął tego detektywa w związku z listem, który napisał jego niedawno zmarły ojciec. List zawierał raczej niezwykłe stwierdzenia, chciał je więc sprawdzić, zanim przystąpią do postępowania spadkowego. Najwyraźniej starszy pan dołączył ten list do testamentu albo właśnie w nim rozporządził swoim majątkiem. - Co było w liście? - Tego mi nie powiedział. Ale jego zdaniem list jest tylko majakiem starca, i to właśnie miał zamiar udowodnić, zatrudniając tego detektywa. Powiedział mi też, że nie poinformował o tym żony i że nie wiedział o jej umowie z tobą. Kiedy się dowiedział, poprosił detektywa, żeby cię odprawił. - To delikatnie powiedziane - wpadł mu w słowo Eric. - On nie próbował mnie odprawić. Chciał mi zapłacić za to, żebym stąd wyjechał. Ten facet ma sporo do ukrycia. Na pewno nie jest niewiniątkiem, Paul. - Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Na razie tyle udało mi się ustalić. Chciałbym ci pomóc. - Bardzo mi pomogłeś - zapewnił Eric. - Naprawdę bardzo. Lucas Granger Bradford. Tak, to rzeczywiście bardzo cenna informacja. Paul nadal mówił; coś o konieczności wynajęcia dobrego adwokata i coś o grupie ludzi, którzy byliby w tej sprawie godni zaufania. Eric nie potrafił już jednak skupić się na jego słowach, przerwał mu więc, korzystając z pierwszej okazji. 382

- Claire chciałaby z tobą zamienić kilka słów. Oddaję jej słuchawkę. Dziękuję ci za pomoc. Chcę, żebyś wiedział, że bardzo ją sobie cenię. - Oczywiście, oddaj jej słuchawkę - odezwał się Paul, a w jego głosie usłyszał prawdziwe zaskoczenie, jakby nie rozumiał, za co mu dziękuje, jakby zapomniał o ich konflikcie, który trwał od lat. On i Claire byli w te klocki bardzo dobrzy. Eric przekazał słuchawkę żonie, wstał z łóżka i poszedł do łazienki, zamykając za sobą drzwi, żeby stłumić jej głos. Ból głowy dawał mu się solidnie we znaki, a nudności nasiliły się na tyle, że nie potrafiłby niczego przełknąć. Teraz jednak to się nie liczyło. Wreszcie zaczął rozumieć. Naprawdę wspaniały prezent. Sięgnął po telefon komórkowy, żeby zatelefonować do Kellena. - Miałem rację - powiedział. - Obydwaj mieliśmy rację. Stary człowiek z Chicago, który używał nazwiska Campbella Bradforda, w rzeczywistości miał na imię Lucas. Był siostrzeńcem Thomasa Grangera, tego, który produkował tę wyjątkową whisky. - Jak to ustaliłeś? - Przed chwilą dzwonił mój teść. Dowiedział się w Chicago, że firma tego detektywa została wynajęta przez męża mojej klientki. I podał mi jego dane. Facet nazywa się Lucas Granger Bradford. Czyli dał swojemu synowi dwa imiona: jedno własne, a drugie po wuju. Myślisz, że odnajdziemy miejsce, w którym ten człowiek mieszkał? - W każdym razie spróbujemy. I będziemy się starać jak cholera!

48.

Anne McKinney obudziła się wcześnie, jak zwykle przez ostatnie lata. Jej ciało po prostu nie tolerowało długiego snu. Przez trzy pory roku nie miała z tym problemu, ale w zimowe poranki, kiedy ciemność utrzymywała się jeszcze długo po tym, jak Anne wstała, był to prawdziwy ciężar dla jej serca. Została dziś w łóżku dłużej niż zazwyczaj. Pozwoliła, żeby zegar dotarł do siódmej, potem do ósmej; dopiero wtedy westchnęła, podniosła się i poszła do łazienki. Umyła się, ubrała i weszła salonu wypełnionego dziwnym szarym światłem. Nie światłem brzasku, ale szarością zaciągniętego chmurami nieba. Było już dawno po wschodzie słońca, a dom wciąż wypełniały cienie i zarysy. Burzowo. Nie padało, ale deszcz najwyraźniej dawał o sobie znać przez całą noc, ponieważ podwórze przed domem błyszczało od kałuż, a korony drzew zwieszały się ciężko. Wiatr się nie zmniejszył, jak zazwyczaj po przejściu frontu atmosferycznego. Nadal solidnie wiało - im bliżej dochodziła do drzwi wejściowych, tym głośniejszy stawał się dźwięk dzwonków na werandzie. Poczuła siłę wiatru, jak tylko otworzyła drzwi: ciepły, mokry wiatr, niezwykły o tej wczesnej porze. Skąd się brał taki wiatr? Oceniła jego siłę na trzydzieści kilometrów. Pomyliła się. Wiatromierz pokazywał ponad trzydzieści pięć kilometrów na godzinę. A burza przecież dawno już przeszła! Barometr wciąż opadał, ale temperatura wzrosła przez noc. To i przemoczona deszczem ziemia przysporzą nowemu frontowi wiele pracy. Przyjdzie dziś wiele burz, a niektóre na pewno bardzo silne. 384

Jej uwagę zwrócił jakiś dziwny kolor przy końcu werandy. Poszurała stopami po deskach, wychyliła się przez barierkę i wyjrzała na podwórze za domem. Tuż przy drzewach, zaparkowana pod lasem, ale starannie schowana za jej domem stała półciężarówka. Skąd ona się tam wzięła? Na pewno przyjechała w nocy, ale za kierownicą nie było nikogo. - Zapisz numer rejestracyjny i zadzwoń na policję - powiedziała do siebie spokojnym głosem, ale samochód stał na samym końcu błotnistego podwórza, a ona poczuła nagle, że nie powinna tam chodzić. Chciała jak najszybciej znaleźć się w domu za zamkniętymi drzwiami i z telefonem w dłoni. Jej słuch nie był już tak dobry jak kiedyś, w dodatku hałasował wiatr i brzęczały dzwonki, mimo wszystko jednak mężczyzna musiał się zakraść cicho jak kot, ponieważ nie miała pojęcia o jego obecności, dopóki nie odwróciła się twarzą do drzwi. Stał przed nimi ze strzelbą przewieszoną przez ramię. Wydał się jej znajomy, nie potrafiła jednak w pierwszej chwili przypomnieć sobie, skąd go zna. Podskoczyła przestraszona - kto by się nie wystraszył na jej miejscu - i cofnęła o krok. Mężczyzna uśmiechnął się chłodno. Wtedy go poznała. Josiah Bradford. Miejscowy nicpoń. Nigdy nie zawracała sobie nim głowy, dziś jednak był czymś więcej niż tylko zawalidrogą. Stał przed nią ostatni potomek Campbella, a wokół Campbella działo się ostatnio wiele dziwnych rzeczy. - Josiah! - powiedziała, próbując nadać głosowi surowe brzmienie, choć stała, trzymając się za serce. - Co ty sobie wyobrażasz? - Pani gościnność ponoć nie ma sobie równych - odparł, wywołując w niej dreszcz przerażenia, ponieważ ten głos kompletnie nie pasował do człowieka. Wydawał się nie z tej epoki. - Każdy może 385

tu liczyć na pomoc i dach nad głową, a mnie potrzeba jednego i drugiego. - Nigdy nie otworzyłam drzwi mojego domu przed człowiekiem z bronią w ręku. I nie mam zamiaru tego zmieniać. Idź więc swoją drogą, Josiah. Proszę, abyś mnie zostawił. Wolno pokręcił głową. Potem przełożył strzelbę na drugie ramię. Kiedy to robił, wylot lufy przeleciał tuż nad nią. - Pani McKinney, moja droga Anne. Muszę prosić, żeby jednak otworzyła mi pani te drzwi - zażądał. Milczała. Sięgnął ręką do klamki, przekręcił gałkę i pociągnął drzwi. - No proszę, otwarte - powiedział, wymierzając w nią strzelbę. Sztuczny uśmiech zniknął z jego twarzy. - Panie przodem. W zasięgu wzroku nie było nikogo, a wołanie o ratunek porwałby wiatr. Jej samochód stał zaparkowany na swoim miejscu po drugiej stronie werandy, za nim rozciągała się droga, przy której w obydwu kierunkach mieszkali życzliwi sąsiedzi. Ale dni, kiedy Anne McKinney mogła biegać, dawno przeminęły. Te znienawidzone toporne tenisówki na jej nogach mogły pomóc wejść na schody, nie doniosłyby jej jednak aż do szosy. Jeszcze raz zerknęła na strzelbę, po czym ominęła Josiaha i weszła do pustego domu. Wszedł za nią, zamykając drzwi na zamek. Chciała uciec do salonu, krzyknął jednak: „Hola, hola!”, i zatrzymała się w miejscu. Poszedł do kuchni, podniósł słuchawkę telefonu, przyłożył do ucha, po czym szeroko się uśmiechnął. - Chyba ma pani kłopoty z telefonem. Trzeba będzie wezwać mechaników, żeby go naprawili. - Czego chcesz? Po co przyszedłeś do mojego domu? Zmarszczył brwi. Powoli przeszedł z kuchni do salonu i usadowił się w bujanym fotelu. Gestem wskazał jej kanapę. Posłusznie usiadła. Telefon miała teraz pod ręką, ale niewielki był z tego pożytek. 386

- Nie miałem zamiaru tutaj zawitać - stwierdził. - Ale niezbadane są nasze ścieżki, pani McKinney. Okoliczności. Okoliczności się sprzysięgły, żeby mnie tutaj przywieść. Teraz muszę przedsięwziąć pewne środki, żeby nad tymi okolicznościami zapanować. Czy to zrozumiałe? Ledwie potrafiła skupić się na znaczeniu jego słów z powodu niepokojącego brzmienia głosu, którym je wypowiadał. Nie mogła się pozbyć wrażenia, że ten głos należy do kogoś innego. - Pewien mężczyzna złożył pani wizytę wczoraj po południu. Pojawił się mimo szalejącej burzy. Muszę poprosić, aby zrelacjonowała mi pani przebieg tej rozmowy i chcę też wiedzieć, co z niej wyniknęło. Powiedziała. Nie wydało jej się rozsądne stawianie oporu z lufą przed oczami. Zaczęła od pierwszej wizyty. Chciała dokładnie przekazać, co Eric powiedział jej na temat filmu, ale Josiah Bradford przerwał jej gestem dłoni. - Skąd się dowiedział o mojej rodzinie? A przynajmniej jakie kłamstwo na ten temat pani powiedział? - Wynajęła go jakaś kobieta z Chicago. I dała mu butelkę wody Pluton. Właśnie dlatego skontaktował się ze mną. - Żeby zapytać o wodę? Skinęła głową. - Po co więc wrócił wczoraj? - Także w związku z wodą. Przez wszystkie te lata przechowałam kilka butelek wody Pluton. Potrzebował jednej. - Niby po co? - Żeby się napić. - Napić? - zdziwił się. Lufa strzelby opadła, kiedy się pochylił do przodu. - Tak. - Pozwoliła mu pani wypić to stare świństwo? 387

- Powiedział, że jej potrzebuje, a ja mu uwierzyłam. Woda Pluton wywołuje u niego... - Anne zawahała się - niezwykłe reakcje. - Co pani u diabła wygaduje? Z przyjemnością obserwowała jego niepokój i zakłopotanie. To trochę uśmierzało jej strach. - Woda likwiduje jego bóle głowy, ale też powoduje wizje. - Wizje? Czy ty całkiem zwariowałaś, stara jędzo? - jego głos brzmiał teraz bardziej normalnie: zwykła opryskliwość młodego człowieka. Zniknęła upiorna maniera, z którą wyrażał się wcześniej. - On widzi twojego pradziadka - wyjaśniła. - Campbella Bradforda. Jego czoło pokryło się zmarszczkami, zbliżając do tych dziwnych oczu, które wyglądały jak ropa naftowa. - Ten człowiek powiedział, że ma wizje z Campbellem? - Tak. - Albo ty zdziecinniałaś na starość, albo ten skurwysyn prowadzi jakąś gierkę bardziej interesującą, niż myślałem. Ale oczywiście nie wypada o kimś źle mówić za plecami, prawda? Nie odpowiedziała. - Dlatego musimy zorganizować spotkanie - stwierdził. - Zwołamy radę plemienną, jak mówią nasi czerwoni bracia. Nie ma pani nic przeciwko temu, że odbędzie się ona akurat tutaj? Tak właśnie to sobie wymyśliłem. Nadal milczała. - Nie ma powodów, żeby się do mnie odnosić nieżyczliwie, pani McKinney. Jestem przecież stąd, tak jak pani. Przez całe życie nazywałem tę dolinę moim domem. Proszę o mnie myśleć jak o sąsiedzie składającym wizytę, a wszystko będzie dobrze. - Skoro jest pan sąsiadem, który przyszedł z wizytą, to zapewne wyświadczy mi pan przysługę - powiedziała. 388

- Podejrzewam, że chce pani poprosić o coś nierozsądnego. - Chciałabym, żeby pan odsunął zasłony. Lubię patrzeć na niebo. Zawahał się, potem jednak wstał z miejsca i rozsunął kotary. Za oknem drzewa nadal się chwiały na wietrze. Choć przecież słońce już wzeszło, niebo chowało się pod gobelinem z szarych chmur. Zaczynał się mroczny dzień.

49.

Claire chciała do nich dołączyć. Stwierdziła, że nie powinien nigdzie jeździć sam, a kiedy jej powiedział, że przecież ma towarzystwo, odparła, że Kellen to całkiem obcy facet i jeśli o nią chodzi, towarzystwo obcych ludzi jest równie dobre, jak żadne. - Ale tu jesteś bezpieczna - argumentował. - Poza tym będziesz na miejscu, gdybym czegoś potrzebował. - Tak, będę tutaj, podczas gdy ty będziesz czegoś potrzebował gdzieś tam, gdziekolwiek to jest. - Zamierzamy odnaleźć źródło mineralne. Nic więcej. Zajmie nam to może dwie godziny. Jak je znajdziemy, być może się dowiem czegoś nowego. Pobyt w tamtym miejscu może mi coś wyjaśnić. - A jeśli nie wyjaśni? - Jeśli nie wyjaśni, to pojedziemy do domu - odparł, choć na myśl o tym poczuł niepokój. To źródło zawładnęło już jego wyobraźnią. Ogarnęło go przekonanie, że musi je znaleźć. Zmierzyła go wzrokiem i powtórzyła jak echo: - To pojedziemy do domu. - Tak. Ale teraz proszę, żebyś pozwoliła mi pojechać i załatwić tę jedną rzecz. - Dobrze. W końcu przywykłam do tego, że mnie zostawiasz. Nie odpowiedział. - Przepraszam - powiedziała cicho. - Ale to prawda. Przejechała dłońmi po twarzy i włosach, po czym odwróciła się do niego. 390

- Jedź. I pośpiesz się, żebyśmy jak najszybciej wyjechali do domu. Pocałował ją. Odwzajemniła pocałunek mechanicznie. Poczuł się niezręcznie. Była sztywna i spięta, zapewne z powodu wysiłku, z jakim ukrywała to, czego ukrywanie wychodziło jej tak dobrze: złość i poczucie, że została zdradzona. Na pewno miała je teraz, a on, choć doskonale o tym wiedział, jednak zmierzał do drzwi. Co ta woda z niego zrobiła? - Wrócę niebawem - zapewnił. - Szybciej, niż się spodziewasz. Obiecuję. Skinęła głową. Po chwili niewygodnego milczenia podszedł do drzwi, otworzył je i powiedział: „ Do widzenia”. Nie odpowiedziała. Kiedy był już w korytarzu, drzwi zamknęły się za nim cicho, skrywając ją. Kellen czekał na parkingu. Silnik porsche pracował na jałowym biegu. Obydwie szyby miał opuszczone. Oczy ukrył za ciemnymi okularami, choć poranek był ciemny od ciężkiej zasłony chmur na niebie. - Coś mi mówi, że to nie Dasani - powiedział, głową wskazując butelkę wody, którą Eric trzymał w dłoni. Była do połowy wypełniona, może trochę mniej. Ból głowy uciszył się do szeptu, od czasu do czasu wybuchając cichym złośliwym rechotem. - Nie - odparł Eric, wsuwając butelkę do uchwytu na kubeczki. To nie jest Dasani. Kellen skinął głową i przesunął dźwignię biegów do pozycji jazdy. - Jedno ostrzeżenie, przyjacielu. Cała nasza wyprawa może się skończyć fiaskiem. To przypomina szukanie igły w stogu siana. - Sądziłem, że wiesz, gdzie jest to miejsce. - Wiem, gdzie jest zatoka. To wszystko. Wokół niej jest wiele 391

pól i lasów. Nie mam pojęcia, jak moglibyśmy znaleźć wśród nich źródło. - Przynajmniej spróbujemy - odparł Eric. - Myślisz, że zdążymy przed deszczem? - spytał, patrząc na coraz ciemniejsze niebo. - Szybko jeżdżę - odpowiedział Kellen. Wyjeżdżali z miasta, kiedy Eric odezwał się ponownie. - Mogę cię o coś zapytać? - Pytaj. - Dlaczego się bawisz w to wszystko? - Co masz na myśli? - Na twoim miejscu pewnie już dawno bym wrócił do Bloomington i przestał odbierać telefony od tego białego szaleńca. Ty tego nie zrobiłeś. Dlaczego? Przez chwilę zapanowała cisza, po czym Kellen odparł: - Chyba z powodu tych wszystkich historii, które dziadek opowiadał mi o tym miejscu. One też brzmiały trochę jak opowieść szaleńca. A Everett Cage potrafił opowiadać, muszę mu to przyznać. Lubił porywać słuchaczy. I wiesz co, Ericu? On nie był łgarzem. Żył bardzo uczciwie i jednego jestem pewien: cokolwiek mówił, wynikało z głębokiego przekonania. Zawsze się zastanawiałem, jak mógł wierzyć w takie rzeczy. Znów zapadła cisza. - Chyba zaczynam rozumieć, jak to było możliwe - dodał. Josiah złapał się na tym, że ogląda chmury. Najpierw wyglądał przez okno, ponieważ chciał się upewnić, czy stara McKinney czegoś nie kombinuje, czy nie planuje wysłać jakiegoś sygnału alarmowego, kiedy odsunął zasłony. Widział jednak tylko pole i zachodnie niebo. Chmury gromadziły się, wirując niespokojnie. Całe warstwy zdawały się przenosić z dołu do góry, a później znów z powrotem na dół. 392

Niebo nad podwórzem było bladoszare, ale dalej, na zachodzie, wyglądało jak siniak. Wiatr silnie uderzał o dom, gwiżdżąc od czasu do czasu mocniejszymi podmuchami. Coś w niespokojnym niebie sprawiało mu przyjemność. Ściągnął wargi, splunął tytoniowym sokiem na szybę i oglądał, jak brązowa smuga spływa na dół. Zabawne. Nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek żuł tytoń. Nigdy mu się to nie podobało, a kiedy spróbował pierwszy raz jako czternastolatek, niemal od razu zwymiotował. Potem nie miał już ochoty na żucie, a tu proszę! Czekał prawie do dziewiątej, żeby przyklęknąć obok Anne McKinney i wręczyć jej swój telefon komórkowy. Na tyle późno, żeby Shaw i ta kobieta już nie spali, ale też na tyle wcześnie, żeby nigdzie jeszcze nie wyszli. Zresztą Danny nadal obserwował hotel i miał go informować, a telefon milczał. - Czas na pani rolę w tym przedsięwzięciu - stwierdził. - To skromna rola, pani McKinney, ale mimo to decydująca. Innymi słowy, jest to tak ważna rola, że nie mogę pozwolić, aby ją pani... jak się to mówiło? Już wiem. Spierdolić. Otóż nie mogę pozwolić, aby pani to spierdoliła. Wytrzymała jego spojrzenie bez mrugnięcia powieką. Bała się go - musiała się go bać - ale była zbyt dumna, żeby to okazywać. Jakaś część Josiaha ją za to podziwiała. Jednak nie dość duża, by mógł to tolerować. - Jeśli próbujesz skrzywdzić ludzi, nie wezmę w tym udziału oznajmiła. - Nie masz najmniejszego pojęcia, co próbuję zrobić. Zapamiętaj to sobie. Ale jedno mogę powiedzieć: jeśli nie wykonasz tego telefonu, zaczną cierpieć różni ludzie. Tuż obok mnie znajduje się osoba, od której na pewno zacznę. - Straszysz kobietę w moim wieku? Co z ciebie za mężczyzna... 393

- Nie masz najmniejszego pojęcia, jakim jestem mężczyzną. Ale dam ci małą podpowiedz: wyobraź sobie najciemniejszą duszę, jaką kiedykolwiek widziałaś, a potem, stara kobieto, dodaj jeszcze trochę czerni. Wisiał pochylony nad nią ze wzrokiem utkwionym w jej oczach i telefonem w wyciągniętej dłoni. - Teraz musisz tylko zatelefonować i powiedzieć kilka słów, ale dobrze. I mam wrażenie, że zaraz potem wyjdę przez te frontowe drzwi, a ty będziesz tu siedziała, oglądając te swoje cholerne chmury, jak lubisz. Jeśli jednak nie zatelefonujesz... Wydął wargi i pokręcił głową. - Ambicji mam dużo. Ale cierpliwości nie zanadto. Próbowała wytrzymać jego spojrzenie, ale trochę trzęsły jej się usta, a kiedy wciskał telefon komórkowy w jej pomarszczoną dłoń, poczuł, że jej ciało drży. - Zadzwoń do tego hotelu - polecił. - Mówiłaś, że Shaw chciał wody. Powiedz mu, żeby po nią przyjechał. Dasz mu kilka butelek, ale niech się pośpieszy, bo musisz wyjechać z miasta na kilka dni. - On w to nie uwierzy. - Cóż, lepiej tak to wytłumacz, żeby ci uwierzył. Jeśli go nie przekonasz, będziemy musieli opracować zupełnie nową taktykę. A jestem w podłym nastroju i lepiej, żeby nikt nie musiał oglądać, co się wydarzy, gdy uruchomię swoją pomysłowość. Podniósł strzelbę i oparł ją o bok kanapy tak, że lufa wycelowana była prosto w jej twarz. - Anne, ty stara wiedźmo - syknął. - To nie ma nic wspólnego z tobą. Nie zmieniaj mojego podejścia do sprawy w tej akurat kwestii. - Dobrze - zgodziła się. - Zadzwonię. Ale mogę cię zapewnić, że cokolwiek zamierzasz, na pewno twój plan nie wypali. Życie nigdy nie przebiega zgodnie z naszym planem. 394

- O to się nie martw. Potrafię się dostosować. Wykręciła numer, wyjął jednak aparat z jej dłoni i przyłożył sobie do ucha, żeby sprawdzić, czy nie dzwoni gdzie indziej. Usłyszał w słuchawce: „Hotel West Baden Springs”, i głosem aż kapiącym od uprzejmości powiedział: - Czy może mnie pani połączyć z panem Erikiem Shawem? Zdaje się, że jest waszym gościem. - Chwileczkę - odpowiedziała recepcjonistka, a Josiah wręczył słuchawkę Anne McKinney. Potem opadł na jedno kolano tuż przed kanapą, owinął dłoń wokół strzelby, przysunął palec do spustu i czekał. - Halo? - odezwała się Anne głosem, w którym było zbyt dużo podenerwowania. Podniósł lufę, chcąc jej przypomnieć, że to nie żarty. - Tak. Ale chyba źle mnie połączono. Chciałam rozmawiać z panem Erikiem Shawem. Ach, rozumiem. - Pauza, podczas której Josiah słyszał dobiegający ze słuchawki kobiecy głos. - Rozumiem. Tak, tak. Wiadomość? Eee... Josiah znacząco skinął głową. - Tak. Chciałabym zostawić wiadomość. Nazywam się Anne McKinney. Niedawno poznałam pana... Aha, wspominał o mnie? No cóż, on chciał wziąć ode mnie kilka starych butelek wody Pluton. Oczywiście, dam mu te butelki, chciałabym jednak, żeby się pojawił w miarę prędko, ponieważ muszę wyjechać z miasta. Mówiła zbyt szybko, Josiah więc przesunął wylot lufy, niemal przytykając go do jej policzka. - To wszystko, dziękuję. Proszę mu po prostu przekazać, żeby przyjechał do Anne McKinney. Tak, wie, gdzie mieszkam. Dziękuję. Odjęła telefon od ucha, Josiah wziął go od niej i zakończył połączenie. Nie takiego zachowania oczekiwał od niej. Była za bardzo roztrzęsiona, zbyt nienaturalna. Chciał dać upust złości, ale na jej 395

pomarszczonej twarzy zobaczył nie-ukrywany już strach, powstrzymał się więc od krzyku. Odwrócił się, ze strzelbą w dłoni podszedł do okna i patrzył na nadciągające czarne chmury. - Powiedziała, że go nie ma? - zapytał, stojąc tyłem do niej. - Tak. Ale obiecała, że przekaże mu wiadomość. - Czyż to nie wspaniała nowina? - stwierdził, myśląc, że Danny okazał się bardziej bezwartościowy, niż zakładał. Pozwolił Shawowi tak po prostu wyjść z hotelu. Tępy skurwysyn! Na tym świecie nie było nikogo, na kogo mógłby liczyć... Zadzwonił do Danny'ego. Wybuchnął, zanim tamten zdążył powiedzieć choćby słowo, pytając, po co do jasnej cholery tam sterczy, skoro Shaw wyszedł z hotelu, i wrzeszcząc, że skoro nic nie widział, to jest nic niewartym gównem... - Jadę za nim, Josiah! Nie wrzeszcz na mnie. Jadę za nim. - Dlaczego nie zadzwoniłeś, żeby mi o tym powiedzieć? - Wyszedł z hotelu nie dalej jak pięć minut temu. Próbuję trzymać się za nim, żeby zobaczyć, dokąd jedzie. Josiah ścisnął palcami grzbiet nosa, biorąc głęboki oddech. - Następnym razem zadzwoń z informacją, że wyjeżdża, a potem zadzwoń jeszcze raz i powiedz, co zrobił dalej. Dokąd jedzie? - W stronę Paoli. Czarny po niego przyjechał i zabrał go swoim porsche. Ty krzyczysz, zamiast mnie pochwalić, że go w ogóle zauważyłem, bo Shaw nawet nie podszedł do swojego samochodu. - Jedź za nimi - polecił Josiah daleki od nastroju, w którym przeszłaby mu przez gardło pochwała. - Tylko trzymaj się daleko, żeby cię nie zauważyli. I uważaj, żebyś ich nie zgubił! - Robię, co mogę, ale ten czarny dzieciak jedzie, jakby... - Trzymaj się za nimi i daj mi znać, jak się zatrzymają. 396

Wyjechali ledwie kilka kilometrów, kiedy odezwał się telefon komórkowy Erica; dzwoniła Claire. - Hej, co się stało? - Dzwoniła ta starsza pani. Chce, żebyś przyjechał do niej po butelki wody Pluton. - W porządku, zatelefonuję do niej później. Nie mam teraz czasu, żeby... - Ale ona powiedziała, że wyjeżdża na kilka dni, jeśli więc chcesz te butelki, to musisz je odebrać teraz. Sprawiała wrażenie zdenerwowanej. Wyjeżdża na kilka dni? Dziwne, nic o tym nie wspomniała. - Mówiła, dokąd jedzie? - Nie. Tylko tyle, że jeśli chcesz wodę, to musisz ją sobie wziąć dziś. Cholera. Nie miał czasu na takie opóźnienia, nie mógł jednak pozwolić, żeby zamknęło się jedyne źródło dostawy oryginalnej wody Pluton, do jakiego miał dostęp. Nie teraz. Nie, kiedy trzęsą mu się ręce, kiedy dudni mu w głowie, a nawet cała butelka wody nabranej w hotelu nie pomaga. Może woda Anne McKinney też już się okaże dla niego za słaba, lepiej jednak nie rezygnować z ostatniej szansy rozpięcia siatki pod liną, na której balansuje. - Poczekaj - rzucił do słuchawki i odwrócił się do Kellena. Będziemy przejeżdżali obok domu Anne McKinney po drodze w to miejsce? - Jedziemy w przeciwnym kierunku. Ale możemy zawrócić. Eric nie chciał zawracać. Chciał zobaczyć okolice chałupy starego Grangera, a niebo wyglądało coraz groźniej, zapowiadając wielką burzę. Z kolei niewielkie opóźnienie nie było wygórowaną ceną za kilka butelek wody Pluton... 397

- Pojadę do niej - powiedział do słuchawki. - Ale niechętnie myślę o opóźnieniu, bo chcę odnaleźć miejsce, o którym ci mówiłem, a zanosi się na deszcz. - Włączyłam telewizor. Zapowiadają przez cały dzień silne burze. - Świetnie. Wspaniale będzie dać się złapać burzy w lesie! Ale skoro ona wyjeżdża... - Przecież ja mogę pojechać do niej po te butelki. Zawahał się. - Nie. Uzgodniliśmy, że najbezpieczniejsza będziesz w hotelu. - Ericu, przecież to staruszka. Na pewno sobie poradzę. - Nie podoba mi się ten pomysł. - Pomyśl także o tym, że chciałabym zobaczyć na własne oczy te stare butelki. Naprawdę. Przypomniał sobie, jak wypytywała o butelkę zaraz po jego przyjeździe do hotelu, jakby sprawdzając go, szukając namacalnych dowodów, które uwiarygodniłyby jego nieprawdopodobne historie. - Dobrze - zgodził się. - Powiem ci, jak dojechać z hotelu do jej domu.

50.

Anne siedziała na kanapie z rękami złożonymi na kolanach, obserwując, jak Josiah Bradford chodzi tam i z powrotem po jej salonie i mruczy coś pod nosem. Nie miała wątpliwości, że Josiah przestał panować nad swoim umysłem. Owszem, raz na jakiś czas wymieniał z nią parę słów, kiedy jednak odpływał, jego głowa zabierała go gdzieś bardzo daleko od tego domu. Było to trochę podobne do tego, co zaobserwowała wtedy u Erica Shawa. Ale też różne, ponieważ umysł Erica odwiedzał jakieś odległe miejsca, Josiah natomiast zachowywał się tak, jakby ktoś składał wizytę jemu. Prowadził z tym kimś rozmowę, mrucząc pod nosem, że teraz go wesprze, bo tej dolinie trzeba przypomnieć o kilku podstawowych rzeczach. Inne fragmenty jego wypowiedzi wydawały się pozbawione sensu. Oczy miał przekrwione i napuchnięte, otoczone sinymi obwódkami, które świadczyły o wielkim przemęczeniu. Przyszło jej do głowy, że może Josiah zażywa ten okropny narkotyk, który wyrządził tak wiele zła w okolicy - metamfetaminę. Tylko o niej czytała, nigdy nie widziała objawów, ale jednego była pewna: coś opętało jego ciało i umysł. Kiedy nie szeptał do siebie, pluł sokiem tytoniowym do pustej puszki po koktajlu owocowym, którą przyniósł z kuchni. Przez chwilę mówił coś szeptem, gapiąc się w okno, potem odsłaniał zęby i brzdęk - brązowy płyn lądował w puszce. Robił to bez przerwy i chociaż oglądanie mężczyzny plującego tytoniem wzbudzało w niej raczej wstręt niż fascynację, przyglądała się z zaciekawieniem, ponieważ jeśli oczy jej nie myliły, Josiah nie żuł w tej chwili tytoniu. 399

A przynajmniej nie wkładał sobie niczego do ust i choć obserwowała go bardzo uważnie, nie dostrzegła żadnej wypukłości ani na policzkach, ani pod dolną wargą. Kiedy mówił, do niej albo do siebie, jego głos też nie brzmiał tak, jakby trzymał coś językiem. Mimo to bursztynowa ciecz wypełniała jego usta, ona natomiast wyraźnie czuła lekko słodki zapach tytoniu nawet z odległości. Dziwne to wszystko. Ale przynajmniej odwraca uwagę Josiaha od niej. Nie znała jego planów względem Erica Shawa, na pewno jednak nie zamierzał nic dobrego. Nie wiedziała, czy może temu jakoś przeciwdziałać - i czy w ogóle powinna próbować. Może najlepiej było wziąć go na przetrzymanie. Może w końcu wyjdzie albo się znudzi i zaśnie. Mogłaby wtedy zejść do swojego radia. Josiah był z siebie bardzo dumny, kiedy jej mówił o odcięciu linii telefonicznej. Nie miał jednak pojęcia, że w domu jest też radio R. L. Drake. Czekała tylko na sposobność. Ale przecież nie zdoła już szybko zejść do piwnicy. Cicho tak, ale nie szybko. Dobrze przynajmniej, że w ogóle mogła się poruszać. Josiah miał przy sobie rolkę taśmy izolacyjnej i na początku podejrzewała, że posłuży mu do skrępowania jej rąk albo, nie daj Boże, zaklejenia ust. I bez tego ledwie mogła wziąć spokojny głębszy oddech; gdyby jeszcze miała zakneblowane usta, to strach pomyśleć, jak by się wszystko skończyło. Ale nie użył taśmy. Nie próbował nawet skrępować jej rąk; widać uznał, że jest zbyt stara i zbyt słaba, by mu w jakikolwiek sposób zaszkodzić. Powinna skupić całą uwagę na szaleńcu spacerującym po jej salonie, ale po pewnym czasie złapała się na tym, że przenosi wzrok z Josiaha Bradforda na groźne chmury za oknem, które nadciągały od zachodu. Dzisiejszy dzień był wyjątkowy, nie tylko dlatego, że uzbrojony mężczyzna wdarł się do jej domu. Nie, byłby specjalny i bez tego. 400

Niestabilne masy powietrza przemieszczające się nad doliną oraz wilgoć gruntu w połączeniu z wysoką temperaturą oznaczały narastanie zjawiska nazywanego inwersją temperatury. Trudny termin, dopóki się nie zrozumie, co oznacza. Dzięki inwersji temperatury powstaje coś w rodzaju windy, która wywozi wilgotne i niestabilne masy powietrza ku górze w prądzie wznoszącym. Kiedy zaś zaczną się one wznosić, muszą nadejść burze. I to jakie! Wszystkie podstawowe czynniki były już dziś wyraźnie widoczne, układ chmur wskazywał jednak, że niebawem należy się spodziewać kolejnej zmiennej: mezocyklonu. Im silniejszy, tym dłużej front burzowy ma dostęp do prądu wstępującego, a to oznacza kłopoty. Kłęby ciemnych chmur na zachodzie były wyraźnie przekrzywione, jakby pochylały się od góry. Taki widok sugerował, że prąd wstępujący dociera bardzo wysoko. Większość ludzi zauważy to przekrzywienie, niewielu jednak dostrzeże delikatne, niemal niewidoczne przesunięcie warstw chmur zgodne z ruchem wskazówek zegara. W pierwszej chwili nie była pewna, ponieważ Josiah coś do niej mówił, później jednak zmrużyła oczy, skupiła się i przekonała, że ma rację. Chmury na najniższym poziomie atmosfery zamieniały się z tymi na wyższych poziomach, poruszając się w prawo. Taki obrót nie wróżył niczego dobrego. Obrót jest cechą charakterystyczną burz superkomórkowych, które Anne obserwowała od lat. Żałowała, że nie może włączyć radia albo telewizora. Normalnie dysponowałaby nie tylko raportami z okolicy, ale też odczytami ciśnienia atmosferycznego i wilgotności. Teraz została jej tylko obserwacja chmur. Ale i z nich potrafiła wiele wyczytać. Chmury powiedzą jej, jak rozwija się burza, natomiast prędkość wiatru oceni, patrząc na konary drzew. Dzięki temu będzie lepiej niż większość ludzi wiedziała, co się święci. W tej chwili uginały się duże gałęzie, a wiatr głośno gwizdał, mijając drzewa i słupy 401

elektryczne, co oznaczało, że jego prędkość wynosi jakieś czterdzieści do pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Wiał trochę szybciej niż wcześnie rano. Kłębiące się na niebie chmury wyraźnie wróżyły, że na tym się nie skończy. Minęli stada bydła i grupę amiszów pracujących przed stodołą. Krajobraz falował tutaj niczym unoszony przez jakiś niewidoczny ocean. Żadnych płaskich pól, jak w Illinois czy na północy Indiany. Teren przypominał raczej to, co się widzi nad południowym biegiem rzeki Ohio, gdzie pomarszczone pola wiechliny podchodzą aż pod wzgórza, które stają się potem górami. Kellen jechał sto dziesięć na godzinę po wiejskiej drodze. W pewnym momencie wskazał głową w lewą stronę. - Tutaj zabito twojego znajomka. - Na tej drodze? - Jedna dalej, jeśli dobrze myślę. Tam podpalono jego furgonetkę. Przejeżdżałem obok niej wczoraj w drodze do miasta. Byłem po prostu ciekawy... Słysząc to, Eric poczuł się trochę nieswojo. Powodem nie była śmierć tego detektywa, ale fakt, że nastąpiła tak blisko miejsca, do którego właśnie jechali. Za oknami przebiegały niżej położone pola, rzadko porozrzucane domy i przyczepy mieszkalne. W oddali piętrzyły się wzgórza porośnięte wiekowymi lasami. Kiedy w zasięgu wzroku pojawił się biały kościół z cmentarzem, Kellen nacisnął hamulec. Porsche poślizgnęło się na mokrej nawierzchni. Przegapili zakręt i Kellen musiał podjechać trochę na wstecznym biegu. - Dobrze, że twoja dziewczyna ma zamiar zostać lekarzem, skoro zawsze tak prowadzisz. Na pewno kiedyś przydadzą ci się jej umiejętności - stwierdził Eric. Kellen się uśmiechnął, cofając za kościół i skręcając potem w 402

prawo. Dalej jechali prosto tak długo, by znów mógł rozwinąć swoją ulubioną prędkość, po czym pojawiła się żwirowa droga odchodząca w bok, i znów nacisnął hamulec. Tym razem zdążył przed zakrętem. Samochód jechał po żwirze, podskakując, aż boczna droga skończyła się półkolistym miejscem do zawracania. - Dalej będziemy szli. - Gdzie u diabła jesteśmy? - Orangeville. Populacja jakieś kilkaset sztuk, razy dwa, jeśli uwzględnić krowy. Miejsce nazywa się Zatoka Wesley Chapel. Można tam dotrzeć tylko na piechotę. Wyszli z samochodu. Od żwirowej drogi prowadziła ścieżka i nią szli dalej. Wysoko po lewej stronie prześwitywały pola uprawne, w dole po prawej natomiast drzewa rosły bardzo gęsto, a z ziemi wystawały pojedyncze kawałki skał wapiennych. Było oczywiste, że zbocze opada bardzo gwałtownie tuż za linią drzew, przez gęstwinę zarośli Eric nie mógł jednak dostrzec, co znajduje się poniżej. Próbował dopasować to miejsce do czegoś, co zobaczył w wizjach, dotychczas jednak bez skutku. Po mniej więcej pięciu minutach marszu ścieżka się rozwidlała. Kellen się zawahał, po czym wybrał prawą odnogę, którą ścieżka wydawała się prowadzić w dół. Rzeczywiście, z grzbietu zeszli do doliny porośniętej wysokimi po pas trawami i trzcinami. - Wygląda na to, że czasem to wszystko zalewa. - Owszem, kiedy zatoka wypełni się po brzegi. Dalej ścieżka wiła się po dnie zagłębienia. Gęste korony wysokich drzew nie przepuszczały słońca; w tak ciemny poranek wszystko kryło się w cieniach i półmroku niczym o zmierzchu, jakby dzień miał się ku końcowi, a nie właśnie zaczynał. Potem ścieżka wybiegła z gęstwiny i stanęli na szczycie piaszczystego, ograniczonego linią drzew zbocza; zbiegało do lustra wody, a z drugiej jego strony wznosiła się 403

skalista ściana stercząca pionowo w górę dobrze ponad dwadzieścia metrów nad wodą. Sadzawka miała odcień, jakiego Eric nigdy wcześniej nie widział - dziwaczna mieszanina głębokiej zieleni z niebieskimi pasemkami. Woda sprawiała wrażenie jakiejś sadzawki w dżungli. Jej powierzchnia mąciła się w miejscu, gdzie dotykała skały, a nieco dalej chyba kręcił się mały wir. Wszędzie wokół słychać było odgłosy przepływającej wody, zbiornik nie miał jednak żadnych odpływów. - Cholera! - wykrzyknął Eric. - To miejsce jest kompletnie zwariowane! - Racja - zgodził się Kellen, który zatrzymał się i z wyraźnym zachwytem patrzył w dół na wodę. - Poziom chyba się podnosi. Taki wir zaczyna się po silnych deszczach, kiedy poziom wody wzrasta. Mam wrażenie, że wczoraj padało wystarczająco długo. Długie białe kikuty zwalonych drzew sterczały gdzieniegdzie z wody, a w dolnej części otaczającego sadzawkę wzgórza leżały na boku kolejne, które, choć przewrócone, trzymały się jeszcze do czasu, gdy spadną na sam dół. - Bywają tu jakieś wyjątkowo silne burze? - zapytał Eric, patrząc na wyrwane z ziemi drzewa. Kellen pokręcił głową. - To woda - wyjaśnił. - Podnosi się wysoko, sięga aż do drzew, a kiedy zaczyna wirować, robi to z siłą tak wielką, że je wyrywa. Niektóre z powalonych drzew znajdowały się ponad sześć metrów nad powierzchnią wody. - Widzisz tamten grzbiet? - zapytał Kellen, wskazując ręką lasy na zachód od miejsca, w którym stali. - Tam znaleziono ciało Shadracha. Ruszyli, tym razem okrążając zbiornik wodny, by znaleźć się na jego przeciwległym krańcu, gdzie dostęp wydawał się najłatwiejszy. Eric wskazał pod nogi. 404

- Woda dotarła chyba aż tutaj. Inaczej skąd by się wzięło to błoto? Miał rację. Na powierzchni ziemi leżał miejscami miękki szlam i piasek, najwyraźniej przyniesione przez wodę podczas któregoś zalewu. Przeszli kawałek tamtędy, a następnie zaczęli schodzić, trzymając się pni drzew i stąpając na krawędziach stóp, żeby się nie poślizgnąć. Kiedy zeszli już kawałek, Eric spojrzał do góry. Korzenie drzew zwisały z urwiska nad ich głowami jak olbrzymie oplątwy gdzieś w Ameryce Południowej. Wiatr targał drzewami, które pochylały się nad nimi z szelestem przypominającym szept. - Zdziwiłbym się, gdyby nie było tu jakiegoś ducha. W takim miejscu? - stwierdził Kellen. Żartował, Eric jednak pomyślał, że to racja. W tym miejscu było coś dziwnego; nie tylko niesamowity wygląd, ale też jakieś upiorne wibracje, które się unosiły nad wodą, wychodząc na spotkanie powiewom wiatru. Może właśnie ten ładunek, o którym zgodnie mówili dziadek Kellena i Anne McKinney. - Wszędzie tu słychać wodę płynącą pod ziemią - powiedział Eric. - Bulgoce tuż pod nami. Od lustra wody oddzielało ich błotniste zbocze, którego pokonanie wydawało się niewyobrażalne. Jeszcze niżej wyrastało kamienne urwisko; głazy leżały w nieregularnych stosach poprzecinanych straszącymi ciemnością szczelinami. W tym miejscu musiała się zawalić jaskinia. Ale niektóre z jej korytarzy najwyraźniej się jeszcze zachowały. Kellen zatrzymał się mniej więcej trzy metry nad powierzchnią wody, Eric szedł jednak dalej, próbując stąpać bardzo ostrożnie. Mimo to stracił równowagę i poślizgnął się, ryjąc butami w błocie pokrywającym wzgórze tuż nad wodą. Po drugiej stronie sadzawki woda kłębiła się z bulgotem. 405

- Czy to źródło? - krzyknął Eric przez ramię. - O ile mi wiadomo, tak. Ale wszyscy je znają. Wydaje mi się, że szukamy źródła, które nie jest wszystkim znane. - Ja nawet jestem tego pewien - odparł Eric, dalej jednak szedł po śliskich kamieniach w kierunku bijącej z ziemi wody. Kiedy dotarł na miejsce, woda trysnęła obficiej, odbiła się od skały i zmoczyła mu spodnie. Przyklęknął, sięgnął ręką, nabrał trochę w dłoń i przyłożył do ust: chłodna, błotnista, z lekkim posmakiem siarki. Na grzbiecie wzgórza, które teraz unosiło się wysoko nad nim, silniejszy podmuch wiatru ułożył liście w delikatną spiralę - opadając, rozproszyła się po całej powierzchni sadzawki. - Co mam teraz zrobić? - odezwał się Kellen. Wciąż stał na zboczu nad Erikiem. - Chcesz, żebym stąd poszedł albo wypowiedział jakieś magiczne zaklęcie, albo... - Nie - odpowiedział mu Eric ściszonym głosem, który ledwie się niósł. - Nie musisz nic robić. To nie jest właściwe źródło. - Wiesz na pewno? Nie wiedział. Zakładał, że woda w źródle, którego szukają, musi smakować podobnie do tej z butelki od Alyssy Bradford, z lekko miodową nutą. Poza tym Kellen miał rację, źródło Grangera nie mogło być powszechnie znane. Mimo to wyczuwał wokół jakąś siłę. Byli przy złym źródle, ale we właściwym miejscu. Tutaj zginął Shadrach. Jesteś już blisko. - Czyli szukamy dalej? - upewnił się Kellen. Eric skinął głową, wpatrzony w lustro wody. Rzeka wypływająca ze skał. Przemierzająca długie kilometry pod powierzchnią ziemi, pojawiająca się nagle w dziwnym wirze tylko po to, żeby znów zniknąć. Lost River. Rzeka, która naprawdę znika. Pozwoli ci zobaczyć tylko to, co sama chce pokazać. Jakby się przekomarzała: Jestem. A teraz mnie nie ma. Reszta zależy od ciebie. Musisz kopać, przyjacielu, 406

zaglądać jeszcze głębiej, zobaczyć to, co przed tobą ukryte, bo tylko to się liczy. Schowałam przed twoim wzrokiem to, co najważniejsze. Nie sądzisz, że to cholernie ludzkie zachowanie? - Nie jestem pewien, którędy cię poprowadzić w poszukiwaniu tego źródła, ale możemy iść do starej chaty - zaproponował Kellen. A może tobie wpadnie do głowy jakiś pomysł, kiedy wrócimy na górę i wejdziemy do lasu? Nigdy nie słyszałem o innym źródle w okolicy, ale jest tu sporo suchych kanałów, które wypełniają się wodą, gdy wylewa rzeka. Niektóre źródła biją tylko wtedy, kiedy wody gruntowe się podnoszą, to wiem na pewno. - Jeśli odnajdziemy starą chatę, może tam znajdziemy wyjaśnienie - powiedział Eric. - Idźmy w tamtą stronę. - Rozpoznałbyś to miejsce? Eric skinął głową. Próbował przypomnieć sobie chatę, którą oglądał w swoich wizjach, zobaczyć, jak pojawia się w przedniej szybie automobilu z olbrzymimi wypukłymi reflektorami, jego umysł nie chciał jednak współpracować, nie pozwalał mu tego ujrzeć. Ból głowy odezwał się groźnym rechotem, usiadł więc z rękami przyciśniętymi do ud, żeby ukryć ich drżenie. Lewa powieka znów podskakiwała jak szalona, jakby próbowała wyrzucić spod siebie ziarenko piasku, a w ustach zrobiło mu się sucho i nieprzyjemnie od białego nalotu. Źródło przed nim z bulgotem obudziło się znów do życia, wypluwając więcej wody, jakby w złości. Eric podniósł głowę, żeby spojrzeć w głąb sadzawki. Obserwując delikatny wir, poczuł, że traci ostrość wzroku, a jego ręce zaczęły się trząść tak bardzo, że tym razem i Kellen zauważył. - Ej, co ci jest? - Nic takiego. - Eric wyprostował się gwałtownie, czując silne zawroty głowy. - Po prostu trochę się denerwuję. 407

Kellen zszedł kilka kroków na dół. - Może nie powinieneś teraz chodzić po lesie - stwierdził, marszcząc brwi. - Las to nie najlepsze miejsce, jeśli coś się stanie, na przykład dostaniesz kolejnego ataku albo jeszcze czegoś innego. - Nic mi nie będzie. Lepiej poszukajmy tej chaty, zanim rozpęta się burza. Kiedy weszli z powrotem na górę i ruszali w kierunku, z którego przyszli, tuż przed linią drzew Eric raz jeszcze spojrzał na zatokę. Wpatrywał się w nią przez chwilę i mógłby przysiąc, że woda już się podniosła.

51.

Czas i przestrzeń płatały figle umysłowi Josiaha, podobnie jak wcześniej w szopie na wykarczowanej polanie. Długo patrzył na nadchodzące chmury burzowe, zanim światło zmieniło się tak, że dostrzegł w oknie swój własny cień i dostrzegł za sobą jeszcze jakąś postać. Odwrócił się i stanął twarzą w twarz z Anne McKinney. Oczywiście, to ona. Przez chwilę jednak nie pamiętał, kim ona jest ani gdzie on sam się znajduje. Mógłby przysiąc, że przez chwilę słyszał też muzykę, jakiś stary kawałek grany na skrzypcach. Siedział przy barze ze szklaneczką whisky w ręku, śmiejąc się z jakiegoś tłustego sukinsyna w smokingu, który wyjaśniał, że zmiany gospodarcze spowodują w tym kraju problemy, których nie da się rozwiązać tylko dzięki ambicjom. Sen. Ale przecież był na nogach. Zasnął na stojąco? Co się u diabła dzieje? Musi czekać na Erica Shawa. Shaw przyjdzie w końcu po tę wodę, a wtedy Josiah go dopadnie. Najpierw jego, potem tę kobietę, a potem uzyska odpowiedzi na wszystkie pytania, które go nurtują. Na tym musi się skupić. Przyszedł do tego domu po odpowiedzi na swoje pytania. Dlaczego tak trudno było mu to zapamiętać? Pokręcił głową, zamrugał powiekami i jakoś zebrał się w sobie, żeby spojrzeć prosto w oczy Anne McKinney. Na krótko, ale wystarczyło, żeby jej pokazać, że wciąż panuje nad sytuacją. Nie może dopuścić, żeby jego umysł znów gdzieś podryfował. Nie teraz, kiedy musi podjąć tak wiele ważnych decyzji. Odwrócił się plecami do Anne, sądząc, że zdąży raz jeszcze spojrzeć na te cholerne chmury, ale to, co teraz zobaczył za oknem, całkiem go zmroziło. 409

Campbell siedział tam, gdzie jeszcze przed chwilą siedziała Anne McKinney. Patrzył prosto w okno. Jego twarz odbijała się w szybie zupełnie wyraźnie, a ciemne oczy połyskiwały jak krople deszczu, które rozbijały się o szkło. Mówiłem ci, że masz słuchać, Josiahu - powiedział. - Twierdziłeś, że chcesz wrócić do domu i wziąć to, co ci się należy. Zgodziłeś się, kiedy zaproponowałem, że cię podwiozę w zamian za trochę pracy. Ty jednak mnie nie słuchasz, chłopcze. W tej dolinie musi nadejść dzień sądu. Kiedyś należała do mnie, dlatego teraz powinna być twoja. Ale oni nam ją zabrali. Zabrali ją mnie, zabrali ją tobie. Masz zamiar to tolerować, mój chłopcze? Czy masz zamiar to tolerować? Josiah nie odpowiedział. Wpatrywał się tylko w szybę, prosto w odbicie ciemnych oczu Campbella. Mogłem do tego zadania wybrać kogoś innego - kontynuował Campbell. - Mogłem się zdecydować na Erica Shawa albo jego czarnego przyjaciela, albo nawet na Danny'ego Hastingsa. Wątpisz w moją siłę, chłopcze? Kwestionujesz moją moc? To czysta głupota! Nie musiałem wybierać akurat ciebie. Ale jesteś krwią z mojej krwi, a to dla mnie coś znaczy. Niestety, dla ciebie nie znaczy nic. - Znaczy - powiedział Josiah. - Oczywiście, że znaczy. Więc słuchaj, do diabła! Rób, co trzeba. Josiah odwrócił się do niego, chcąc go zapewnić, że całym sercem chce zrobić to, co trzeba, tylko ma pewnie kłopoty, żeby zrozumieć, co to takiego do cholery jest. Ale kiedy się odwrócił, Campbell zniknął, a jego miejsce zajmowała ta stara kobieta wlepiająca w niego wystraszone oczy. Spojrzał ponownie w okno. Campbell znów tam był. Nie odezwał się już jednak. 410

- Wykonam pracę, której się podjąłem - zapewnił Josiah na głos. - Każdą! Pokaż mi tylko, co muszę zrobić. Strach Anne rósł coraz bardziej, kiedy z upływem czasu Josiah Bradford zaczynał bredzić coraz bardziej. Wcześniej tylko mamrotał coś pod nosem, teraz jednak jego zachowanie się zmieniło. Miała wrażenie, że on naprawdę kogoś widzi, a nie tylko wyobraża sobie czyjąś obecność, i zwraca się bezpośrednio do tego kogoś. W salonie oprócz nich nie było żywej duszy. Anne była jednak pewna, że Josiah nie mówił do niej. Kiedy wypowiedział ostatnie zdanie: Wykonam pracę, której się podjąłem, głosem, który zupełnie do niego nie pasował, ścisnęła mocno dłonie i przestała na niego patrzeć. Raz się do niej odwrócił i przestraszyła się wtedy bardzo, że chce jej zrobić coś złego, ale potem znów stanął przodem do okna i kontynuował tę dziwną konwersację. Nie będzie na niego więcej patrzyła. Musi udawać, że nie widzi i nie słyszy tego wszystkiego albo jeszcze lepiej, że wcale jej nie ma w tym pokoju. Znów zaczął chodzić tam i z powrotem, to wychodził z pokoju, to znów do niego wracał. Ilekroć wracał, patrzył w okno i na nią, jakby chciał ją przyłapać na czymś, czego odbicie widział w szybie. Potem poszedł do kuchni, przez chwilę tam myszkował, a kiedy wrócił do salonu, strach ścisnął jej serce. Miał w ręku nóż. Jeden z jej noży kuchennych z bardzo ostrym, dwunastocentymetrowym ostrzem. Cofnęła się przerażona, on jednak przeszedł obojętnie obok kanapy, jakby wcale jej tam nie było, i znów podszedł do okna. Nie patrz na niego - pomyślała. - Nie wchodź z nim w kontakt wzrokowy. Jest teraz w stanie, który niewiele go różni od psa chorego na wściekliznę, a najgorsze, co można zrobić z takim psem, to spojrzeć mu w oczy. 411

Odwróciła więc głowę i próbowała nie wydawać żadnego dźwięku, który mógłby zwrócić jego uwagę. Starała się nawet uciszyć oddech. Nie patrzyła na niego, dopóki nie usłyszała skrzypiącego dźwięku. Nawet wtedy się zawahała, ale dźwięk się nasilał, jakby coraz intensywniej polerował coś mokrą szmatką, w końcu więc się odwróciła, żeby sprawdzić, co się dzieje. Josiah Bradford rozmazywał na szybie swoją własną krew. Nóż leżał na brzegu stolika obok niego. Zauważyła, że skaleczył sobie opuszkę prawego palca wskazującego, żeby utoczyć trochę krwi, którą zaczął rozmazywać na szkle. Jego twarz wykrzywiał grymas - nie bólu, raczej skupienia. Przesuwał palcem starannie i powoli, od czasu do czasu przechylając głowę na bok, żeby ocenić postępy. Wyglądało, jakby coś obrysowywał. Raz obejrzał się przez ramię, ale tylko zaklął i długo czekał, zanim znów zaczął robić to, co robił, cokolwiek to było. Najpierw nie widziała, co robi, potem jednak, kiedy odszedł trochę w bok i pochylił się, mogła się przyjrzeć jego dziełu. Był to zarys człowieka. Głowa i ramiona narysowane krwią na jej oknie! Mężczyzna miał na głowie melonik, któremu Josiah wydawał się poświęcać wielką uwagę, i oczy. Zarys twarzy i ramion przypominał dziecięcy rysunek, ale melonik i oczy narysował bardzo starannie. Najpierw nadał im ładny migdałowaty kształt, a potem przez chwilę ściskał palec, żeby wycisnąć więcej krwi. Czekał cierpliwie, aż się uformuje spora kropla, i znów dotknął szyby, starannie celując, by wypełnić kontur oka własną krwią. To samo powtórzyło się z drugim okiem. Anne obserwowała go z zapartym tchem. Wypełniwszy zarys drugiego oka, cofnął się o krok i jak malarz krytycznie oceniający swoje płótno, przechylał głowę na bok i mrużył oczy. 412

- Widzisz go teraz? - zapytał. Anne nie odpowiedziała, dotrzymując danej sobie obietnicy milczenia, które zwiększało jej poczucie bezpieczeństwa. Odwrócił się jednak i spojrzał prosto na nią. - Widzisz go teraz? - powtórzył. Wtedy zrozumiała, że musi się odezwać. - Tak. Teraz go widzę. Skinął głową zadowolony, po czym znów się odwrócił do okna, przesuwając jednocześnie trochę na bok, żeby nie zasłaniać jej krwawego malowidła. Anne siedziała drżąca na kanapie, wpatrzona w namalowane krwią oczy, za którymi rozszalała się burza. Znaleźli coś, co wydawało się starą drogą, jakieś pół mili od zatoki: mniej więcej dwuipółmetrowej szerokości pas porośnięty chwastami, ale pozbawiony drzew. W oddali, na wschód i na zachód od drogi, widoczne były zabudowania gospodarskie, potem jednak skręcała z powrotem między drzewa. Stary płot z drutu kolczastego oznaczał skraj pola i z tego miejsca doskonale widać było wszystko dookoła w trzech kierunkach. Oni natomiast stali twarzą na południowy zachód, gdzie widok zasłaniały drzewa. Eric próbował przecisnąć się pod ogrodzeniem, zahaczył jednak o drut kolczasty i rozerwał koszulę. Poczuł się jak idiota, kiedy zobaczył, że Kellen z łatwością przesadził płot, odbijając się z pnia wyciętego drzewa. Przeskoczyłby pewnie i bez tego pnia. Facet jego wzrostu nie przechodzi pod ogrodzeniem. Za ogrodzeniem stara droga zrobiła się jeszcze bardziej zarośnięta i trudno było się przez nią przedzierać; w dodatku powoli, ale konsekwentnie pięła się do góry. Jedno z tych wzniesień, które się dobrze czuło dopiero w połowie drogi, kiedy zaczynały boleć łydki. Mniej więcej po dziesięciu minutach zbocze gwałtownie opadło i przez 413

chwilę maszerowali w dół, aż zaszli do zaokrąglonego rowu wypełnionego suchymi liśćmi, spomiędzy których miejscami wystawały płyty wapienia. Płynęła w nim woda nie głębsza niż trzydzieści centymetrów, ale za to bardzo wartka. - To jeden z wysychających kanałów? - upewnił się Eric. - Tak, chyba tak. Zeszli do rowu, po jednej z wapiennych płyt przedostali się na drugą stronę i wspięli z powrotem na górę. Eric dyszał ciężko, podczas gdy Kellen wydawał się zupełnie niezmęczony. Gdyby nie nagły koniec pochyłości, nie zorientowaliby się, że weszli na górę. Wszystko tu wyglądało tak samo, jak na wzgórzu: gęste zarośla i krzewy, plątanina drzew i zacieniony półmrok. Wokół nich brzęczały owady. Z niezadowoleniem wrzasnęło też kilka wron. W powietrzu było znacznie więcej wilgoci niż na dole, gdzie zaczynali poszukiwania. Takie przynajmniej można było odnieść wrażenie. Eric podniósł skraj swojej koszuli i otarł nim pot z twarzy. Kiedy go opuścił, poczuł dziwne mrowienie, jakby ukłucie elektryczności statycznej. Wrony znów wrzasnęły. Eric wykrzywił twarz, słysząc ich krzyk. - Chyba chodzimy bez celu - stwierdził Kellen. - Nie mam pojęcia, czego powinniśmy szukać. - Ja za to wiem - zapewnił go Eric. Zerwał się gwałtowniejszy powiew wiatru i cienka gałązka jednego z młodych drzewek uderzyła go w twarz. Kiedy podniósł rękę, żeby się przed nią osłonić, jego dłoń przebiła pajęczynę, pokrywając się cieniutkimi, lepkimi niteczkami. Zaklął, wytarł dłoń o spodnie i szedł dalej. Kellen został z tyłu. Uszli może kilka metrów, kiedy odezwał się dzwonek telefonu Kellena. Eric nie odwrócił się nawet, potem jednak usłyszał poważny ściszony głos, który osadził go w miejscu. Kiedy spojrzał za siebie, zobaczył zdumioną twarz Kellena. - Jesteś pewna? - dopytywał się z niedowierzaniem. Stał zwrócony w bok, jakby chciał w ten sposób zachować prywatność. 414

Dziękuję ci bardzo. Tak, wiem. Niesamowite. Dobrze, kochanie, muszę już kończyć. Zadzwonię do ciebie niedługo, dobrze? Dziękuję. Rozłączył się i wsunął telefon do kieszeni z zamyśleniem w oczach. - Twoja dziewczyna? - upewnił się Eric. - Tak - odpowiedział Kellen, bacznie obserwując Erica spod zmarszczonych brwi. - Dlaczego tak na mnie patrzysz? Jakbym był obiektem badań? - Danielle właśnie dostała wyniki analizy twojej wody. - Tak? - Eric poczuł, że znów zaczyna mu podskakiwać powieka. - Mieliśmy rację? W butelce jest coś oprócz wody mineralnej? Kellen skinął potakująco głową. - Alkohol? Jakiś gatunek whisky? - dopytywał się Eric. Tym razem Kellen pokręcił głową przecząco. - Nawet śladu alkoholu. Danielle twierdzi, że to mieszanka wody mineralnej i krwi. - Krwi? - Tak. - A więc to krew... Czy ma jakieś sugestie, skąd... - To ludzka krew - przerwał mu Kellen. - Grupy A. Zaledwie Eric pomyślał o butelce, wszystkie jego zmysły przypomniały mu o niej gwałtownie: poczuł chłód na wewnętrznej stronie dłoni, lekko miodowy zapach i mdlący słodkawy smak... - Czuję, jakbym miał się rozchorować - powiedział. - Bracie, ty już jesteś chory - odparł Kellen. - I nie ma na tym świecie lekarza, który potrafiłby tę chorobę wyleczyć. - A druga butelka? Ta od Anne McKinney? - Zwyczajna woda mineralna. Niczego innego tam nie ma. - Niczego, co by się dało wykryć w testach laboratoryjnych. 415

Przez chwilę patrzyli na siebie. Spadło kilka kropel deszczu. - Ciekawe, czyja to krew - odezwał się Eric. - Tak. Też jestem tego ciekaw - powiedział Kellen.

52.

Josiah stał z nosem prawie przytkniętym do szyby, oglądając burzę jak mały chłopiec. Kiedy cofnął się o krok i spojrzał pod odpowiednim kątem, widział odbicie swojego pradziadka. Twarz wypadała idealnie w miejscu, gdzie Josiah narysował ją na szkle swoją własną krwią. Campbell nie odzywał się już od dłuższej chwili, Josiah miał jednak nadzieję, że zadowolił go ten gest - jedyny, który przyszedł mu do głowy, żeby dowieść, jak bardzo jest lojalny, jak bardzo chce słuchać i wykonać zadanie, które mu przypadło w udziale. Sprowadził Campbella z powrotem na ten świat, przynajmniej po to, by go dostrzegła ta stara kobieta, posługując się do tego swoją własną krwią. Campbell musiał uznać to za oznakę szacunku. I lojalności. Teraz nie widział Campbella, ponieważ stał zbyt blisko okna. Nie mógł się powstrzymać - burza wyczyniała na niebie coś niesamowitego. Przed nim wisiała na niebie chmura wyglądająca niemal idealnie jak kowadło. Nadciągała powoli, ale nieprzerwanie; nie mógł się oprzeć wrażeniu, że niesie ze sobą jednocześnie zagrożenie i uspokojenie - jakby rezultat zależał od rzucenia monetą: jeśli wypadnie orzeł, to chmura przejdzie obok, może tylko lekko pokropi deszczem. Jeśli jednak wypadnie reszka, to niech Bóg ma wszystkich w swojej opiece! - Widzisz tę bańkę? Odwrócił się i spojrzał na starą kobietę zaskoczony zarówno tym, że się w ogóle odezwała, jak i tym, co powiedziała. - Na górze tej wielkiej chmury - dodała, wskazując głową w stronę okna. - Patrzysz teraz na tę, która ma kształt kowadła? No 417

właśnie, jest płaska na górze, z wyjątkiem jednego miejsca. Widzisz? Wygląda jak duża bańka. Nie był pewien, czy w ogóle powinien się do niej odzywać, nie mógł się jednak powstrzymać. - Tak, widzę. - To tak zwane wypiętrzenie. Świetnie - chciał powiedzieć. - A teraz wybacz mi, starucho, ale mam to w dupie. Ale z jego ust nie wyszło ani jedno słowo. Obserwował chmurę przekonany, że kobieta nie ma racji. To coś na szczycie chmury nie wyglądało jak bańka. To była kopuła. - I co z tego wynika? - Będę wiedziała za kilka minut. Ale właśnie wypiętrzenie odegra najważniejszą rolę w całej tej historii. Widzisz ostre krawędzie reszty tej chmury? Może się za nimi kryć spora niespodzianka. Wypiętrzenie dopiero się jednak uformowało. Jeśli zaraz zniknie, można się przestać martwić. Ale jeśli się utrzyma dłużej niż przez dziesięć minut, to możemy mieć prawdziwie wielką ulewę. - Ile minut już tam jest? - Sześć - odpowiedziała. - Wypiętrzenie uformowało się sześć minut temu. Anne bardzo by chciała, żeby Josiah odsunął się trochę na bok, tym samym odsłaniając jej widok. Nadchodzące chmury mogły lada moment zamienić się w coś wyjątkowego i bardzo niebezpiecznego, chciała więc widzieć wszystko wyraźnie. On jednak stał z twarzą przyklejoną do okna; tymczasem mijały kolejne minuty, a front burzowy przesuwał się naprzód. Przechyliła się w lewą stronę, żeby jej nie zasłaniał widoku, i obserwowała uważnie chmurę; próbowała przypomnieć sobie wszystkie oznaki, które musiała teraz rozpoznawać. Wypiętrzenie na szczycie 418

kowadła się utrzymywało, co oznaczało, że prąd wstępujący jest silny. Burza zbierała siły. Sama chmura miała kalafiorowatą strukturę, ale jej krawędzie były ostre i wyraźne, a to oznaczało... Ostry dzwonek przerwał ciszę, która panowała w domu. Josiah podskoczył wystraszony, zanim sięgnął do kieszeni po telefon komórkowy. - Tak, jestem - powiedział do słuchawki. - Mów głośniej! Gdzie do cholery się podziewasz? Chyba nie straciłeś ich z oczu? Zjeżył się, usłyszawszy odpowiedź, a kiedy powiedział: „Rozglądają się wokół mojego terenu?”, jego głos zabrzmiał ciszej niż na początku rozmowy. Anne poczuła zimny dreszcz. Siłą woli się zmusiła, by ponownie skupić uwagę na burzy. Josiah odszedł od okna, Anne miała więc to, czego jej było trzeba. Pełny obraz natychmiast jej uświadomił, że krawędzie chmur nie są już takie ważne. Stojący w oknie Josiah sprawił, że przegapiła coś ważnego: pod wypiętrzającym się wierzchołkiem chmury zobaczyła długie, zwężające się ku końcowi kosmyki, które przypominały brodę starca. Noszą one nazwę... - Co oni wyprawiają, do jasnej cholery? - syknął Josiah do słuchawki. - Po co pojechali do tych lasów? ...chmury stropowej; wciąga ona ochłodzone deszczem powietrze z prądu zstępującego, przejmuje z niego wilgoć i podaje wyżej, do prądu wznoszącego. Kosmyki trzęsły się, jakby ktoś szarpał starca za brodę. Za chmurą stropową... - Masz przy sobie nóż? To wróć tam i załatw opony tego porsche, Danny. Wszystkie cztery. A potem siedź spokojnie na miejscu. Już tam jadę. ...między fioletem a szarością tkwił jaskrawobiały klin. Prąd zstępujący. Wysuwał się z ciemnych chmur i opadał do ziemi, przecinając sylwetkę, którą Josiah Bradford namalował własną krwią na jej 419

oknie. Białe światło zdawało się nadawać czerwonym oczom kolor połyskującej czerni. Josiah Bradford rozłączył się i powoli schował telefon z powrotem do kieszeni. Jak tylko wyjął z niej rękę, powietrze przeszyło głośne zawodzenie syren. Josiah natychmiast sięgnął po strzelbę. - Nie będzie ci potrzebna - zapewniła go Anne. - To nie policja. Syreny ostrzegają przed tornadem.

CZĘŚĆ PIĄTA ZATOKA

53.

Eric stał w milczeniu, patrząc na Kellena. Wiatr giął wierzchołki drzew, odrywając od nich liście, którymi potem obracał w powietrzu. - Skoro twoje doświadczenia mają więcej wspólnego z krwią, a mniej z wodą, to może tracimy tu czas - stwierdził Kellen. Eric nadal się nie odzywał. - Chcę tylko powiedzieć, że może nie warto się męczyć, szukając tego źródła. To wszystko - dodał Kellen. - Ta woda ma niezwykłe właściwości - powiedział w końcu Eric. - Sądzę, że była przeciwwagą dla zawartej w niej krwi. Jakby ją neutralizowała. Deszcz się rozpadał. Eric starł wodę z czoła, odwrócił się tyłem do Kellena i patrzył uważnie na smagane wiatrem drzewa. Dudniło mu w głowie i trzęsły się ręce. Męczarnie znów się zbliżały. Po raz kolejny miały go dopaść skutki działania wody zatrutej gniewem zmarłego człowieka, a jemu nie zostało już ani kropli, żeby z nimi walczyć. Najgorsze było jednak to, że gorzkie poczucie porażki nie miało nic wspólnego ze strachem przed tym, co miało nastąpić. Porażką było to, co nie nastąpi: nie pozna zakończenia tej historii, nie uzyska wglądu do tego ukrytego świata i nie osiągnie chwały, która mogła go dzięki temu czekać. Jak na dłoni widział teraz całą swoją naiwność. Nadzieje na sławę, którą przyniosą mu jego wyjątkowe zdolności, były zwyczajnie śmieszne. Najwyżej wzbudziłby krótkotrwałą sensację w brukowcach. Skończony niedoszły gwiazdor, który wypił butelkę starej krwi i wyobrażał sobie, że zyskał dzięki temu wyjątkową moc. 423

- Przeciwwagą? - zdziwił się Kellen. Eric skinął głową. - Kiedy wypiłem wodę Anne, wszystko zaczęło przebiegać inaczej. Woda bez krwi sprawiła, że zaczęły mi się ukazywać wizje, które były ostrzeżeniem. - Przed czym? - Przed tym, co zrobiłem. Ja go wskrzesiłem. Przywołałem go do naszych czasów. Campbell Bradford. Jego dusza, jego duch, jego zło - cokolwiek to było, Eric Shaw sprowadził go z powrotem do tej doliny, a woda pozwoliła mu go zobaczyć, przyprawiała jego ciało o nieznośny ból, zmuszając, żeby pił jej więcej, by więcej zobaczyć. Nie zrozumiał tego jednak w porę. Gdzieś po drodze stracił poczucie rzeczywistości i zaczął fantazjować o korzyściach, które woda mogła przynieść jemu osobiście. Traktował ją jak dar, zamiast dostrzec w niej przestrogę. - Teraz już ich nie masz? - zapytał Kellen. - Wizje ustały, mam rację? - Tak. Wizje ustały.- Eric myślał o krwi w butelce, przypominając sobie, jak Campbell patrzył na niego poprzedniego wieczoru, powtarzając: Robię się silniejszy! Musiał być jakiś powód, dla którego wizje się skończyły. Przeszłość nie była już tam, gdzie jej miejsce. Przeszłość była tutaj. Josiah nie mógł znieść tej syreny. Jej cholerne wycie wwiercało mu się w mózg, uniemożliwiając koncentrację, a musiał się przecież zastanowić nad tym, co powiedział mu Danny. Zatoka Wesley Chapel. Tam właśnie pojechał Shaw. Znalazł się w świętym miejscu dzieciństwa Josiaha. Nie miało to najmniejszego sensu, owszem, ale też wydawało się najbardziej oczywistą informacją, 424

jaką usłyszał w całym swoim życiu. Oczywiście, że pojechali właśnie tam. Oczywiście. Przez chwilę w jego głowie działo się coś, czego nie potrafił ogarnąć, potem jednak zrozumiał, że nadszedł czas, żeby skończyć z podejmowaniem prób. Karty na stół! Dość już odgadywania reguł gry - nie ma żadnych, a przynajmniej on nie potrafi ich zrozumieć. Jego powinnością było nie rozpisywać role, tylko odgrywać tę, którą napisano dla niego. Musisz tylko słuchać... Tak, to wystarczyło. Usłyszał te słowa już kilka dni temu, nadal jednak z nimi walczył, snując własne plany, ufając sobie. A przecież wystarczyło, żeby słuchał. Miał teraz przewodnika, dłoń wyciągniętą do niego z ciemności. Chciał słuchać, ale ta cholerna syrena ciągle wyła... - Zamknij się! - wrzasnął, zaciskając dłonie na strzelbie i wystrzeliwując w powietrze kilka nabojów, jakby chciał uciszyć wszystko. Uciszyć cały świat. - Nie umilknie, dopóki nie przejdzie chmura - powiedziała Anne McKinney. - W tej chmurze są wiry, które mogą zejść na dół. - Tornado? - zapytał. - Idzie tutaj tornado? - Nie tutaj. Przejdzie wysoko nad naszymi głowami. Ale dalej może zejść i uderzyć w miasteczko. Może zejść na hotele. Wymówiła te słowa takim tonem, jakby równało się to największej klęsce. - Mam nadzieję, że tak zrobi. Mam nadzieję, że to pieprzone tornado walnie w szklaną kopułę i zostawi za sobą tylko wielką kupę szkła i kamieni! To ja powinienem rozwalić ten hotel - pomyślał. - Nie burza, tylko ja. - Nie sądzisz, że mógłbym to zrobić, prawda? - zapytał. - Wyobraź sobie, że mam za domem zaparkowany samochód wypchany 425

środkami wybuchowymi. Na twoim miejscu bym się nie zakładał. Anne nie odpowiedziała. Zamrugał oczami, potrząsnął głową, chcąc w ten sposób skupić umysł na zadaniu, które przed nim stało. Musiał się cały czas do tego zmuszać, jak człowiek, który próbuje przejść po kołyszącym się pokładzie statku, a ten ciągle przerzuca go w jedną albo w drugą stronę. Teraz nie wolno mu się licytować z jakąś cholerną staruchą. Musi zacząć działać! Jednak to wymagało decyzji, co z nią zrobić. Patrzył więc na nią i się zastanawiał. Szyby w oknach drżały. Najlepiej ją związać. Tylko że przez to cholerne okno zobaczy ją każdy, kto tu przyjdzie. Ale w domu jest piwnica. Bez telefonu może tam wypluć sobie płuca i nikt jej nie usłyszy. Zwiąże ją i wrzuci do piwnicy. Przeszedł do holu i otworzył jedne drzwi. Znalazł za nimi łazienkę. Otworzył drugie i zobaczył strome schody prowadzące do ciemnego pomieszczenia, w którym pachniało wilgocią. Tak, tam będzie dobrze. Każe jej zejść na dół, zanim ją zwiąże. To ułatwi sprawę. Już miał jej powiedzieć, żeby wstała, kiedy usłyszał trzask zamykanych drzwi samochodowych. Szybko podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Nie policja. Toyota sedan. Nie znał tego auta. Otworzyły się drzwi od strony kierowcy i wysiadła wysoka, ciemnowłosa kobieta. Uniosła ręce, żeby się chronić przed deszczem. Zniknęła mu z pola widzenia. Pobiegła na werandę. Do drzwi frontowych. - Kto to? - zapytała Anne McKinney. - Ani słowa, stara suko! - warknął Josiah. - Ani słowa! Jak się odezwiesz, to nasz gość dostanie kulkę. Wybór należy do ciebie. Wziął strzelbę, wyszedł z salonu i podszedł do drzwi wejściowych. Nie zdążył przy nich stanąć, kiedy odezwał się dzwonek. Otworzył, trzymając strzelbę w lewej ręce tak, żeby nie było jej widać od progu. 426

Kobieta nie wystraszyła się ani jakkolwiek nie dała po sobie poznać, że oczekiwała kogoś innego niż Josiah. - Mam nadzieję, że trafiłam pod właściwy adres. Szukam pani Anne McKinney. Z bliska była jeszcze bardziej atrakcyjna. Do takiej kobiety Josiah nie podszedłby w lokalu przed dziesiątym piwem, ponieważ bez wątpienia dałaby mu kosza, a on źle znosił odmowę. Kruczoczarne i lekko błyszczące włosy, cholernie gładka, niemal doskonała twarz i ciało, za którym niejeden by się obejrzał, choć jak na jego gust była trochę za chuda. Kiedy Josiah mierzył ją wzrokiem, spojrzała przez ramię na szalejącą burzę. - Ta syrena to ostrzeżenie przed tornadem? - zapytała. - Tak - odparł Josiah. - Lepiej niech pani szybko wchodzi do środka. - Nie sądzi pan, że zdążę wrócić do hotelu, jeśli się pośpieszę? Przyjechałam tylko po kilka butelek wody od pani McKinney. Kilka butelek wody. Nie był pewien, kim jest. Aż do teraz. Uśmiechnął się i tym razem nie musiał się do tego uśmiechu zmuszać. Od dłuższego czasu nie uśmiechał się tak szeroko i tak szczerze. - Ach, odbiera je pani dla pana Shawa? - upewnił się. - Właśnie. - Zaraz je pani przyniosę. Ale proszę wejść. Dopóki nie zamilknie syrena, powinna pani zostać u pani McKinney. Dla własnego bezpieczeństwa. Niech pani wejdzie. Nalegam. Raz jeszcze z wahaniem obejrzała się na swoje auto. Dokładnie w tym momencie wiatr oderwał od drzewa sporą gałąź i cisnął nią o ziemię, rozbijając na kawałki. Znów spojrzała na niego. - Chyba jednak powinnam zostać - stwierdziła, wchodząc do środka. Zdążył zamknąć drzwi, zanim zauważyła strzelbę. 427

54.

Anne nie widziała drzwi wejściowych z miejsca, gdzie siedziała, a wiatr i syrena nie pozwoliły jej rozróżnić słów. Kiedy jednak usłyszała miły i delikatny głos jakiejś nieznanej kobiety, zrobiło jej się niedobrze. Tak bardzo ścisnęło ją w żołądku, że aż położyła dłonie na brzuchu. Takiego uczucia doznała tylko kilka razy w całym życiu, ostatnio, kiedy sanitariusze zatrzasnęli drzwi karetki z Haroldem w środku, zapewniając ją, że to jeszcze nie koniec, choć doskonale wiedzieli, że ją okłamują. Minutę później w salonie stała piękna, ciemnowłosa kobieta, a w jej oczach malowało się przerażenie. Anne próbowała spojrzeć w te oczy, by przekazać jej coś w rodzaju przeprosin, Josiah zaciągnął jednak młodą kobietę do krzesła przy oknie, mówiąc jej przy tym, że ma w strzelbie dwa naboje, a to zupełnie wystarczy, żeby sobie poradził z nimi obydwiema. Kazał jej usiąść na starym krześle z prostym oparciem, które Anne własnoręcznie wytapicerowała kilka lat temu, sięgnął po taśmę izolacyjną, przyciągającą uwagę Anne od samego początku i oderwał spory kawałek. Zaczęła się opierać. - Jak będziesz wierzgać, ta stara jędza dostanie kulkę. Chcesz mnie sprawdzić? Spróbuj. Kobieta spojrzała na Anne wzrokiem, od którego w jej starych oczach zakręciły się łzy, po czym pozwoliła Josiahowi związać swoje dłonie. Anne patrzyła bezradnie. Panika, z którą walczyła tak skutecznie, dopóki była z Josiahem sam na sam, zaczęła z nią teraz wygrywać. Czuła to w sercu, żołądku i we wszystkich nerwach, które 428

drgały w niej i brzęczały jak dzwonki na silnym wietrze. - Stary Lucas zacznie teraz odbierać telefony - powiedział Josiah, odrywając kolejny kawałek taśmy izolacyjnej, który owinął wokół jej przedramion, łącząc jedno z drugim. - O, tak. Teraz będzie uważał, jakim tonem do mnie mówi. Lucas? Kim u diabła jest Lucas? - Nie znam żadnego Lucasa - stwierdziła młoda kobieta. - Gówno prawda! Jesteś jego żoną, dziwko. Wysłałaś tu ludzi, żeby obserwowali mój dom i wypytywali o moją rodzinę. - To nie ja. Uderzył ją w twarz otwartą dłonią, zostawiając na niej biały ślad, ale bez krwi. Plaśnięcie towarzyszące policzkowi sprawiło, że Anne przestała oddychać, i uwolniło łzy wezbrane w jej oczach. Nie w moim domu - pomyślała. - Tylko nie w moim domu... - Nie będziesz więcej kłamała! - ryczał Josiah. Anne błagała w duchu młodą kobietę o ciszę. Josiah był w miarę spokojny, jeśli nie słyszał sprzeciwu. Niestety, młoda kobieta zignorowała policzek i znów się przeciwstawiła. - Nie jestem tą, za którą mnie bierzesz... Drugie uderzenie. Anne krzyknęła, ale młoda kobieta nie chciała zamilknąć. - Jestem żoną Erica. Erica Shawa. Nie wiem nic o Lucasie Bradfordzie. Eric zresztą też nie. Obydwoje próbujemy tylko... Tym razem nie uderzył. Zamiast tego zacisnął rękę w pięść na czarnych włosach młodej kobiety i szarpał na boki jej głową. Krzyknęła z bólu. Chwilę później krzesło się przewróciło, a ona leżała na podłodze, nadal mówiąc. - Próbujemy tylko stąd wyjechać, dopóki policja nie ustali, co się dzieje. Nie znam Lucasa Bradforda! Rozumiesz? Nie znam go, a on nie zna mnie. Ani mu na mnie nie zależy. Nic dla niego nie znaczę. 429

Josiah sięgnął na bok, po czym w jego dłoni znalazł się nóż kuchenny Anne. Wziął go ze stolika przy oknie i trzymał na wysokości biodra, ostrzem na zewnątrz. - Josiah, nie! - krzyknęła Anne. - Nie w moim domu! Nie skrzywdzisz nikogo w moim domu, słyszysz? Zamarł. Jej krzyk go zaskoczył, nie oczekiwał żadnej reakcji. Ale zaniechał krwawego ataku i odwrócił się do niej. - Proszę, żebyś mnie tak więcej nie nazywała - powiedział. - Jeśli chcesz się do mnie zwrócić, używaj imienia Campbell. Zrozumiałaś? Nie wiedziała, co powiedzieć. Patrzyła tylko na niego z rozdziawionymi ustami. Odwrócił się znów do młodej kobiety, przyklęknął na jedno kolano, złapał pęk włosów i przyłożył jej ostrze noża do gardła. Anne nie mogła dłużej na to patrzeć. Zacisnęła oczy. Spod zamkniętych powiek na jej pomarszczone policzki polały się łzy. - Zajrzyj do mojej torebki - powiedziała kobieta stłumionym głosem, oddychając nierówno. - Jeśli zamierzasz mnie zabić, to przynajmniej sprawdź, kim jestem! Przez długą chwilę Anne nie słyszała żadnych odgłosów. Obawiała się nawet, że Josiah ciął nożem, wypuszczając życie młodej kobiety na podłogę w salonie Anne McKinney razem z krwią. Potem jednak usłyszała skrzypienie desek podłogowych. Otworzyła oczy i zobaczyła, jak chodzi tam i z powrotem, wyrzucając zawartość torebki. Szminka i telefon komórkowy już leżały na podłodze. Potem Josiah odwrócił torebkę do góry dnem, żeby wytrząsnąć zawartość. Na podłogę ze stukotem posypały się papiery, monety i kosmetyki. Po chwili z ciężkim, głuchym uderzeniem upadł portfel. Josiah rzucił torebkę pod ścianę, podniósł portfel, otworzył go i zaczął przeglądać. Przez długą chwilę gapił się na coś w środku, nie odzywając nawet słowem. Potem zamknął portfel i spojrzał na kobietę leżącą przy przewróconym krześle. 430

- Claire Shaw - stwierdził. - Mówiłam ci przecież. Wydawał się niemal spokojny, kiedy na nią patrzył, za to Anne poczuła się bardziej zaniepokojona niż wcześniej. - Jesteś jego żoną - powiedział. - Żoną Erica Shawa. - Tak. Nie znamy Lucasa Bradforda. Nie mamy nic wspólnego z Bradfordami. Jeśli chcesz pieniędzy, mogę ci je dać, ale musisz uwierzyć, że nie mamy nic wspólnego z Bradfordami! Wpatrywał się w nią uporczywie. Nie mamy nic wspólnego z Bradfordami - powiedziała. To byłby dobry slogan dla całej tej cholernej doliny przez całe lata, których minęło zbyt wiele, by je zliczyć. Zwykłe śmiecie, które nie widzą nic poza czubkiem własnego nosa; ludzie bez pieniędzy, bez rozumu i bez wpływów gardzą jego nazwiskiem. - Mogę dać ci pieniądze - powtórzyła. - Moja rodzina... to znaczy mój ojciec... mogę... Zamilkła, kiedy zbliżył się do niej. Wciąż trzymał w ręku nóż. Przyklęknął, sięgnął po taśmę izolacyjną, oderwał z rolki krótki kawałek i odciął go nożem. Jego ofiara próbowała coś jeszcze powiedzieć, kiedy schylił się, przyłożył taśmę do jej ust, przycisnął, a potem jeszcze przejechał po niej pięścią, żeby się upewnić, że dobrze przylega. - Nie rób jej krzywdy - powiedziała Anne cicho. - Słyszysz, Josiah? Proszę cię, nie ma powodu, żeby kogokolwiek krzywdzić. Mówiła przecież, że nie ma pojęcia... - Co? - przerwał jej wściekłym głosem. - Co powiedziałaś? Potrzebowała ledwie sekundy, żeby sobie uzmysłowić, że rozwścieczyło go imię, którego użyła. Chciał przecież, żeby się do niego zwracać „Campbell”. Stał naprzeciw rysunku, który wykonał krwią na jej oknie, żądając, żeby go nazywać imieniem zmarłego. 431

Nigdy nie słyszała o czymś tak idiotycznym. - Nie rób jej krzywdy, Campbell - wyszeptała. - Proszę, nie rób jej krzywdy. Uśmiechnął się. Pokazał zęby w szerokim uśmiechu, jakby dźwięk tego imienia sprawił mu największą przyjemność. Anne poczuła, jak kropelka zimnego potu spływa jej wzdłuż kręgosłupa. Odwrócił się do niej tyłem wciąż uśmiechnięty i stanął twarzą do okna. Chwilę później Anne zdała sobie sprawę, że Josiah nie wygląda na zewnątrz, tylko wpatruje się w kształt, który sam namalował. Krew nie zdążyła jeszcze wyschnąć. - I co teraz? - zapytał. - Co teraz? Kazałeś mi słuchać. Starałem się. Ta suka nic dla mnie nie znaczy. Ani trochę. Znowu mam w ręku coś, co nic nie jest warte, jak przez całe życie. Ale teraz stoję przed tobą i jestem gotowy. Próbuję słuchać. Chcę słuchać. Wiatr grzechotał szkłem w starych drewnianych ramach, a on stał tuż przed oknem, jakby widział w nim coś, co mu pomoże. Leżąca na podłodze Claire Shaw obserwowała to wszystko z zaskoczeniem i przerażeniem, nie mogąc powiedzieć ani słowa. - Masz rację - powiedział Josiah do okna. - Masz rację. Oczywiście, że nic dla mnie nie znaczy. Kobiety nigdy nie były dla mnie ważne. Nie o to przecież chodzi. Nie potrzebuję też pieniędzy. Chcę krwi. Anne poczuła, że zaschło jej w ustach. Serce zaczęło jej walić jak oszalałe. - Najpierw rozprawię się z nimi - powiedział Josiah o wiele spokojniejszym głosem, jakby w zadumie. - Zrobię to, co trzeba, a potem wrócę do hotelu. Długo będą pamiętać, kiedy skończę! Będą o nas pamiętać. Odwrócił głowę i wbił spojrzenie prosto w Anne McKinney. - Wstawaj! 432

- Co? Ja nie... - Wstawaj i schodź do piwnicy. Już! - Nie rób jej krzywdy - prosiła Anne. - Nie krzywdź tej kobiety w moim domu. Josiah upuścił nóż na podłogę, przycisnął go butem i sięgnął po strzelbę. Podniósł lufę i skierował ją na Anne. - Schodź do tej cholernej piwnicy! Nie będę tracił czasu na wiązanie twojej starej, pomarszczonej dupy. Dopiero wtedy, kiedy powiedział to po raz drugi, dotarło do niej, jaką dostaje możliwość: R.L. Drake, stare dobre radio krótkofalowe. Jedyny kontakt ze światem. Podniosła się z miejsca, niepewnie stanęła na nogach po tak długim siedzeniu w jednym miejscu, podeszła do drzwi, otworzyła je i weszła na schody. Tuż przy drzwiach znajdował się kontakt, ale wolała pokonywać schody po ciemku niż włączyć światło i ryzykować, że on zobaczy stare biurko, na którym stało radio. Nie czekał nawet, aż Anne zejdzie na sam dół, tylko zatrzasnął drzwi. Wtedy znalazła się w zupełnej ciemności. Przystanęła, trzymając się mocno poręczy. Usłyszała jakiś hałas na górze, potem coś uderzyło o drzwi i zagrzechotała klamka. Josiah blokował wejście. Zamykał ją w piwnicy. Przesunęła dłoń po poręczy i ostrożnie postawiła krok na kolejnym stopniu, powoli schodząc coraz niżej w ciemność. Weszła jej drzazga w dłoń, wydała stłumiony okrzyk i przystanęła. Na górze Josiah mówił coś, czego nie mogła zrozumieć, potem usłyszała kroki - zbyt wiele kroków, żeby to był tylko on. Otworzyły się drzwi frontowe, potem znów zamknęły z hukiem. Stała nieruchomo, nasłuchując. Kiedy do jej uszu dotarł dźwięk uruchamianego silnika, pomyślała: Tylko nie to! 433

Jego półciężarówka odjeżdżała, zabierając również tę młodą kobietę. Anne musiała się pośpieszyć. Postawiła kolejny krok w ciemności.

55.

Kellen i Eric stali wciąż w tym samym miejscu, kiedy nad lasem zobaczyli chmurę. Deszcz zacinał gwałtownymi falami, a wyjący wiatr brzmiał jak żywa istota, jak zranione wściekłe zwierzę. Kellen wskazał nawałę fioletowych chmur, które rozdzielały się, łączyły i rozdzielały ponownie, niczym partnerzy w jakimś przedziwnym, gwałtownym tańcu. - Nie podoba mi się to - stwierdził. - Musimy stąd uciekać, i to jak najszybciej. - Muszę znaleźć to źródło - powiedział Eric, patrząc ze strachem na chmury. - Będę potrzebował tej wody, Kellen. Może się ona okazać jedynym skutecznym środkiem. - W takim razie wrócimy tu po nią. Musimy uciekać. Natychmiast. Eric wpatrywał się w chmury, ale nie poruszył się ani odezwał. - No chodź! - poganiał go Kellen. W końcu odciągnął stamtąd Erica za ramię, co poszło mu tak łatwo, jakby prowadził małe dziecko. Rozluźnił uścisk dopiero, kiedy się upewnił, że Eric współpracuje. - Będzie ślisko! - krzyknął Ericowi prosto do ucha. - Uważaj! Jeśli pobiegniemy, dotrzemy do samochodu w kilka minut. Zbiegli ze wzgórza, znaleźli suchy kanał, który jednak przestał już być suchy: płyta, po której przeszli na drugą stronę, zagłębiła się na kilkanaście centymetrów pod wodę. Deszcz zapełniał rów od góry, a wody rzeki wlewały się do niego od spodu. 435

Eric miał nogi jak z waty. Biegł raczej z rozpędu niż kontrolując własne mięśnie, z całych sił starał się jednak dotrzymać kroku Kellenowi. I parł do przodu. W zasięgu wzroku pojawiła się wreszcie linia drzew. Stamtąd jeszcze jakieś osiemset metrów przez zagajnik niskich kłujących sosen i dotrą do samochodu. Wybiegli spomiędzy drzew, walcząc z ryczącym wiatrem. Kiedy dotarli do ogrodzenia, Eric znów przykucnął i pochylił głowę, żeby się przecisnąć pod drutem kolczastym. Pomyślał, że teraz już wszystko jedno, czy znów coś rozerwie. Chciał tylko znaleźć się po drugiej stronie. W tym momencie Kellen złapał za tył jego koszuli. - Spójrz na to! No spójrz! - syknął z podziwem. Eric się wyprostował, podążył oczami za jego spojrzeniem i zobaczył coś, co zaparło mu dech. Z miejsca, gdzie stali, rozciągał się widok na szerokie pole. Od zachodu, wprawdzie w pewnej odległości, ale nie dość dużej, by się czuć bezpiecznie, z nieba schodził na ziemię lej wirujących chmur. Niebo nad lejem było czarnofioletowe, sam lej natomiast jaskrawobiały. Opadał na ziemię niemal spokojnie, jakby chciał po prostu odetchnąć, potem jednak kolor zaczął się zmieniać: lej poszarzał, kiedy uderzył o ziemię, i zaczął zbierać kurz, zasysać ziemię i wszystko, co napotkał. Powietrze wokół nich aż wibrowało od wielkiego huku. - Czy to zmierza w naszą stronę? - zapytał Eric. - Chyba tak. Jeszcze przez chwilę stali w milczeniu, oglądając szalejący po polu wir. Ciasny lej tracił powoli kształt, zasysając po drodze śmieci. Przetoczył się przez pole pozornie spokojnie. Przy drodze stały słupy elektryczne. Kiedy tornado do nich dotarło, słupy podniosły się w górę, a linie wysokiego napięcia popękały z trzaskiem. Kiedy przechodziło przez drogę na drugą stronę, coś je uniosło w górę, jakby 436

się odbiło od ziemi. Przez chwilę podstawa wirującej chmury zdawała się wahać, sprawiając wrażenie, że zamierza się wycofać, potem jednak opadła, wybuchając kolejną szarą plamą, gdy tylko dotknęła ziemi. - Teraz to już na pewno idzie w tę stronę - krzyknął Kellen. Uciekamy! - Do samochodu? - Nie! Nie da się wyprzedzić tornada! Do zatoki. Biegniemy do zatoki. To jedyne miejsce wystarczająco nisko położone. Schylił się, podniósł do góry zardzewiały drut kolczasty i gestem nakazał Ericowi, żeby przeszedł pod spodem. Eric przepełzł na drugą stronę i natychmiast się odwrócił, żeby przytrzymać drut dla Kellena, zobaczył jednak, że ten jest już po tej samej stronie co on. On naprawdę potrafił przeskoczyć to cholerne ogrodzenie. Zatoka była blisko i biegli z górki, ale ryk wokół nich się nasilał. Na otwartej przestrzeni wiatr wiał mocniej. Eric zauważył ze zdziwieniem i strachem, że podmuchy spychają go z drogi. Biegli szalonym sprintem. Z początku Eric nie zdawał sobie sprawy, że Kellen znów złapał go za koszulę i przyciągnął ku sobie. Zanim dotarli do krawędzi nad zatoką, linia horyzontu przed nimi zamieniła się w czarną ścianę. - Musimy zbiec na dół! - krzyczał Kellen, po czym położył dłoń między łopatkami Erica i popchnął go. Spadziste zbocze było strome i porośnięte drzewami. Podczas zwyczajnej wędrówki omijałoby sieje ostrożnie, teraz jednak Kellen po prostu pchnął Erica w dół z samej góry i sam skoczył za nim. Przez chwilę Eric leciał w powietrzu, potem jego stopy dotknęły zbocza i poczuł uderzające go gałęzie. Sądził, że spadł na sam dół, aż do wody, ale zatrzymało go drzewo. Siła uderzenia zamieniła obraz przed jego oczami w fajerwerk białego światła i osadziła go w miejscu. 437

Z trudem łapiąc powietrze, zamrugał oczami. Dopiero po chwili się zorientował, gdzie jest: spadł dwie trzecie w dół zbocza i znajdował się dobre osiemnaście metrów pod krawędzią. Rozejrzał się, szukając wzrokiem Kellena. Zobaczył go kilka metrów niżej pokrytego błotem i liśćmi; czołgał się w kierunku skał, jak najdalej od drzew. Próbował zejść jak najniżej. Eric ruszył jego śladem, nawet nie próbując stawać na nogach. Zjeżdżał na tyłku, odpychając się rękami i piętami. Pokonali większość drogi w dół zbocza. Mniej więcej półtora metra od linii wody podeszli pod kamienną ścianę do miejsca, gdzie znajdowało się wgłębienie, które mogło stanowić jaką taką ochronę. Nie było sensu podejmować rozmowy, ponieważ ryk zagłuszał teraz wszystko. Pędzące tornado ryczało jak pociąg, który przejechał obok Erica pierwszego dnia pobytu w dolinie. Nie musieli długo czekać. Trzydzieści sekund, może minutę. Ale czas ten wydał im się znacznie dłuższy. Mieli to cholerne wrażenie, że minęła cała wieczność, tak samo jak w szpitalnym oddziale ratunkowym, kiedy się czeka na lekarza, który ma przynieść wiadomość o stanie zdrowia ukochanej osoby. Burza nadeszła i świat eksplodował. Wysoka na co najmniej piętnaście metrów brzoza z rozłożystymi gałęziami wystrzeliła w powietrze z ziemi na szczycie wzgórza. Nie opadła jednak, jak nakazywało prawo ciążenia, tylko poleciała naprzód. Uderzyła w inne drzewo i dopiero wtedy wpadła do sadzawki, która zamieniła się w wielki wir. Woda rozprysnęła się na boki, mocząc ich od dołu stóp do głów; kolejne drzewo zsunęło się po zboczu, pociągając za sobą kamienie. Co chwila rozlegał się trzask łamanych na pół potężnych pni i konarów, a wiatr zaczął wiać tak silnie, że Eric musiał zamknąć oczy. Zakrył twarz ramionami i przywarł do wgłębienia, które Kellen wypatrzył w wapiennej ścianie, podczas gdy świat nad nimi kompletnie oszalał. 438

Potem tornado odeszło. Wydawało się niemożliwe, że coś tak okropnego może przejść tak nagle. Las ciągle wydawał groźne pomruki, po zboczu spadały wyrwane z korzeniami drzewa i połamane gałęzie. Ale wściekły wiatr umilkł, skończył się niewyobrażalny ryk. Eric opuścił ręce i spojrzał na zatokę. W kłębiącej się wodzie leżało teraz kilka drzew. Kiedy podniósł oczy w górę, zobaczył pas między koronami drzew po wschodniej stronie wzgórza - jakby poobcinano wierzchołki jakimś potężnym sekatorem, zrzucając gałęzie bezładnie na stosy. Zniszczenia na poziomie gruntu były olbrzymie. Pozostanie tam oznaczałoby śmierć. Na szczęście zdołali dotrzeć do tego wgłębienia i tutaj, jakieś trzydzieści metrów poniżej powierzchni ziemi, tornado nie zdołało ich dopaść. - To by nas zabiło - powiedział. - Gdybyśmy zostali na górze, ono by nas zwyczajnie zabiło. Kellen pokiwał głową. - Tak. Pewnie jeszcze teraz bylibyśmy gdzieś wysoko nad ziemią. W kawałkach. Mówił zduszonym głosem, jakby ktoś trzymał go za gardło. Eric odwrócił się zaniepokojony. Twarz, szyja i ramiona Kellena były pokryte małymi zadrapaniami, nad lewym okiem miał duże zadrapanie, z którego boku wyciekał szeroki strumyczek krwi i zakręcał na policzek niczym bokobrody. Eric nie zauważył żadnych poważniejszych obrażeń, ale twarz Kellena wykrzywiał grymas bólu, a on kołysał się w przód i w tył z zaciśniętymi pięściami. - Co ci jest? - zapytał Eric, a zaraz potem podążył wzrokiem za spojrzeniem Kellena, który wskazywał oczami swoją stopę. - O cholera! Prawa stopa Kellena zwisała nienaturalnie, niemal całkowicie przekręcona do tyłu, a nad butem miał wielką, spuchniętą banię. Eric 439

pomyślał, że kostka jest złamana. Przyjrzawszy się dokładniej, stwierdził, że nie tylko złamana, lecz kompletnie zdruzgotana. Kość musiała być zniszczona, na pewno miał też pozrywane ścięgna. Twarz Kellena zrobiła się szara i wciąż lekko się kiwał, nie jęczał jednak, nie sapał ani nie krzyczał z bólu. - Jesteś bardzo poważnie ranny. Muszę cię stąd jak najszybciej wydostać - stwierdził Eric. - But - syknął Kellen przez zaciśnięte wargi. - Co? - Zdejmij mi but. Stopa bardzo szybko puchnie... chyba nie powinna pozostać w bucie. Eric zsunął się po śliskiej skale, schylił i sięgnął do sznurówek w bucie Kellena. Kiedy delikatnie pociągnął za koniec, stopa uniosła się lekko do góry. Tym razem Kellen zawył z bólu. Eric puścił sznurówkę i cofnął rękę, ale Kellen pokręcił głową. - Zdejmij! - polecił. Eric rozwiązał sznurówkę. Zrobił to najszybciej i najdelikatniej, jak potrafił, Kellen jednak nie przestawał syczeć z bólu. Kiedy zdejmował mu but, widział, jak pod skórą przemieszczają się kości. Przeniknął go dreszcz i zrobiło mu się niedobrze. Rzucił but i zsunął się nad samą wodę. Kellen wydawał się tego nie zauważać. Odczekali chwilę. Kellen wciągał powietrze głęboko do płuc, patrząc na czubki drzew, po czym sięgnął do kieszeni, wyjął z niej telefon komórkowy i wręczył go Ericowi. - Zobacz, czy działa. Nie działał. Miał rozbity wyświetlacz i był mokry. Nie chciał nawet się włączyć. Telefon Erica działał, ale nie było zasięgu. Tu w dole to nic dziwnego, ale i na powierzchni mógł nie działać, jeśli tornado napotkało na drodze jakaś wieżę przekaźnikową. 440

Lewa ręka Erica trzęsła się teraz, a ostry ból głowy nie pozwalał mu się skupić. Na domiar złego wróciły problemy ze wzrokiem. Zamrugał oczami i spojrzał na zatokę. - Wydaje mi się, że woda nadal się podnosi. - I to dość szybko - potwierdził Kellen. - Muszę jakoś dostać się na górę albo na drugą stronę. - W tym stanie nie ma mowy o chodzeniu - stwierdził Eric, patrząc na masywną sylwetkę Kellena i zastanawiając się, czy zdoła go unieść. - Chodzić nie, ale może kuśtykać, jeśli mnie podtrzymasz. Potrzeba było trzech prób i wiele bólu, żeby go podnieść. Potem Eric wsunął się pod jego ramię i próbował go holować, Kellen był jednak wielki i ciężki, szli więc bardzo niezdarnie. Z każdym krokiem Kellen syczał z bólu. Stopa wisiała pod kostką całkowicie bezwładnie. Dotarli do wysokiej trawy rosnącej przy ścieżce i wtedy Kellen poprosił, żeby się zatrzymali. - Jest szansa, że dasz radę dotrzeć do samochodu? - zapytał Eric. - Może. Ale wątpię, czy coś z niego zostało. Cholera! Pewnie miał rację. Obydwie ręce Erica znów się zaczęły trząść. Za nimi woda w zatoce bulgotała coraz głośniej wokół powalonych drzew. - Musisz dotrzeć do drogi - powiedział Kellen. - Policja i strażacy na pewno przyjadą sprawdzić, co się dzieje na farmach. Powiesz im, że tu jestem. Opadł na trawę i oparł się na łokciach, krzywiąc się z bólu. Spojrzał na strzaskaną stopę. Eric zauważył, że wpija palce w błoto. Taka rana musiała piekielnie boleć. - Woda może podejść znacznie wyżej. Utopisz się tutaj. 441

- Jeśli będzie trzeba, podczołgam się wyżej. Ale na pewno nie dojdę do drogi. - Dobrze. Sprowadzę pomoc - obiecał Eric. Dalej wspinał się na wzgórze sam.

56.

Ulice miasta były niemal całkowicie opustoszałe. Dźwięk syren skłonił mieszkańców, by szukali schronienia. Josiah przejechał na czerwonym świetle, bo i tak nie miał kto tego zauważyć. Potem nacisnął pedał gazu jeszcze mocniej. Przemknął obok hotelu West Baden, nie zwracając na niego uwagi. Planował wrócić tam później. W domu Anne McKinney instrukcje Campbella stały się wreszcie jasne i cały ten pieprzony bajzel nabrał krystalicznej przejrzystości. Josiah nie potrzebował niczyich pieniędzy. Nie były mu też potrzebne żadne wyjaśnienia. Nie chciał niczego od nikogo w tej cholernej dolinie. Ba, w całym tym głupim świecie. Wystarczyło, że słuchał. W końcu mu się to udało. Dowiedział się, co ma zrobić. Usłyszał ciepły szept nad uchem: Zmieć to miejsce z powierzchni ziemi, a potem obserwuj, jak płonie. Kiedy to zrobisz, wszyscy będą znali twoje nazwisko. Będą je znali i dobrze zapamiętają! Z tyłu pod plandeką, wciśnięta obok pudełka z dynamitem, leżała żona Erica Shawa skrępowana taśmą. W tak ulewnym deszczu tej suce było tam na pewno odrobinę mokro. Wiatr atakował tak silnie, że półciężarówka ledwie utrzymywała się na szosie. Josiah pomyślał, że to cholernie dobrze się składa, że ulice są wyludnione. Ale faktycznie burza wyglądała groźnie. Włączył radio. Powtarzam. Tornado zeszło na zachód od Orleans. Mamy już doniesienia o poważnych stratach. Nadchodzą niepotwierdzone jeszcze informacje o kolejnym tornadzie, które zaatakowało na południe od Paoli. Najważniejsze jest jednak ostrzeżenie, że to zaledwie początek 443

frontu burzowego, który przyniósł już tornada w Missouri i na południu Illinois. Spodziewamy się dalszych gwałtownych zjawisk atmosferycznych. Krajowe Biuro Meteorologiczne podało, że ostrzeżenie przed tornadem pozostanie w mocy co najmniej przez najbliższą godzinę. Odebraliśmy ostrzeżenia, że możliwość zejścia kilku tornad jest bardzo prawdopodobna. Proszę natychmiast szukać bezpiecznego schronienia. Uderzył palcem w przycisk radia, żeby je wyłączyć. W dupie z tym paplaniem! Dziś wieczorem nikt nie będzie już mówił o burzy. Najszybciej dojechałby do zatoki drogą numer pięćdziesiąt, ale zanim dotarł do autostrady, usłyszał syreny policyjne. Skręcił więc w jedną z bocznych ulic dokładnie w chwili, kiedy dwa radiowozy przejeżdżały obok na sygnale, mknąc przynajmniej sto na godzinę. Na pewno pędziły do jakiegoś wezwania w związku z burzą, a nie za jego półciężarówką, nie chciał jednak ryzykować, mając na pace pod brezentem porwaną kobietę i dynamit. Wyjazd na północ opóźniał sprawę hotelu, Josiah wiedział jednak, że to nieuniknione. Czuł to w kościach. Eric Shaw wiązał się z tą sprawą. Tkwił w niej od samego początku, powinien więc także znaleźć się na jej końcu. Campbell postawił żonę tego człowieka na drodze Josiaha, tak samo jak dynamit. Jedno i drugie odegra swoją rolę, zanim skończy się dzień. Kurs został już obrany, teraz wystarczyło jedynie słuchać instrukcji, kiedy zostaną wydane. Wymuszona przez policję zmiana trasy sprawiła, że zbliżał się do zatoki od południa, co oznaczało przejazd obok domu. Burza najwyraźniej trochę się uspokoiła, przynajmniej tutaj. Dalej na północny wschód niebo nadal wyglądało groźnie, ale chyba jednak wszystko się już kończyło. Jechał po własnej drodze, nie dalej jak kilometr od domu, kiedy zobaczył pierwsze zniszczenia. Najpierw zwrócił uwagę na szeroką, 444

szarą bruzdę wyrytą na polu przed nim, później zauważył powyrywane słupy i przewody elektryczne iskrzące wzdłuż drogi. Kawałek dalej leżała stalowa brama wyrwana z jakichś zawiasów i pogięta tak dokładnie, jakby wykonano ją z folii aluminiowej. Zdjął nogę z gazu. Ciężarówka hamowała silnikiem, podczas gdy on rozglądał się po okolicy. Rząd drzew, które tu rosły, zniknął. Porozrywane pnie i powyrywane korzenie leżały, wskazując ubłoconymi kikutami niebo. Spojrzał dalej w stronę domu i odruchowo nacisnął hamulec. Budynek zniknął. A przynajmniej przestał być budynkiem. Zostały fundamenty i kawałki dwóch ścian, reszta, rozbita w drobny mak, leżała porozrzucana na podwórzu i na polu, które sąsiadowało z jego posesją. Fragmenty dachu walały się podwórzu wszędzie wokół. Jego kanapa przewrócona do góry nogami leżała kilka metrów od fundamentu i dudnił o nią deszcz. Stara antena, która dawno już nie działała, ale nigdy nie została zdjęta z dachu, wisiała w koronie drzewa przy płocie. Oprócz niej drzewo zdobiły różowe kawałki izolacji. W gruzowisku dostrzegł śnieżnobiałe drzazgi - resztki poręczy na werandzie, którą niedawno pomalował. Siedział w samochodzie na środku drogi, patrząc na to wszystko bezradnie. Nie potrafił znaleźć w głowie żadnej myśli. Po prostu siedział i patrzył. To miejsce nie powinno się dla niego liczyć - wiedział przecież, że nigdy tu nie wróci. Ale był to jednak jego dom. Kiedyś to był jego dom. Z zamyślenia wyrwały go syreny wyjące gdzieś z tyłu, od południa. Zbliżały się. Sprawdzano, czy ktoś nie potrzebuje pomocy. Nacisnął gaz, półciężarówką zarzuciło na mokrym chodniku, potem jednak koła złapały kontakt z nawierzchnią i wóz ruszył. Gwałtownym skrętem kierownicy ominął leżącą na drodze kłodę, przejechał po kolejnej i ruszył w stronę zatoki. Po raz ostatni spojrzał na 445

dom w lusterku wstecznym. Był jedyną konstrukcją w promieniu mili i został zniszczony. Farma amiszów wydawała się nietknięta, przynajmniej z tej odległości. Wszystko stało na swoim miejscu. O co poczuł niemal osobistą urazę. Pomyślał, że ta cholerna burza polowała właśnie na niego. - Wyobraź sobie, że nie było mnie w domu - powiedział na głos. - Nie było mnie tam. I wiesz co? To ja jestem prawdziwą burzą! Tak trzymać, mój chłopcze! Tak trzymać! Głos dobiegał z prawej strony, odwrócił więc głowę i na siedzeniu obok siebie zobaczył Campbella Bradforda, podobnie jak wcześniej w szopie. Campbell uśmiechał się, nie odsłaniając zębów, i uchylił kapelusza. Jego marynarka była przemoknięta. Lepiła mu się do ramion, jakby przed chwilą wyszedł z basenu. To nie jest dom - powiedział Campbell. - To miejsce nie jest dla ciebie żadnym domem, Josiahu. Nigdy nie było. Zasłużyłeś na coś znacznie lepszego, mój chłopcze. Zasłużyłeś na coś, co dla ciebie przygotowywałem. Budowałem tu moje królestwo, a ty jesteś przecież moim prawowitym spadkobiercą. Zabrano ci to wszystko. Czas odzyskać, co twoje. Wszyscy oni będą powtarzali twoje imię, chłopcze. Zapamiętają je długo. - Zrobię, co do mnie należy - zapewnił go Josiah. - Możesz na mnie polegać. Wiem. Jestem teraz silniejszy niż kiedykolwiek, mój chłopcze, i to dzięki tobie. A przynajmniej dawno nie byłem tak silny. Tego właśnie potrzebowałem: żebyś słuchał, pozwalając mi odzyskać dawne siły. To nastąpi już niebawem, mój chłopcze. Już niebawem. - Powinienem był zacząć od hotelu - stwierdził Josiah. Nie. Wrócimy do hotelu, ale musimy zacząć od Shawa. Sam to zresztą czujesz, prawda? To on mnie sprowadził z powrotem do tej 446

doliny. Potem myślał, że może nade mną zapanować, że zdobył nade mną władzę. Dzięki wodzie - wyobrażasz to sobie? Chciał mną rządzić za pomocą wody! Najwyższy czas, żeby zobaczył, kto tu naprawdę rządzi. W tej dolinie nie ma siły, która mogłaby się ze mną równać, i on musi się o tym przekonać. To jego wybrałem, żeby powiedział o tym innym. Kolejna kłoda w poprzek drogi, tym razem tak duża, że mogłaby poważnie uszkodzić samochód. Josiah zobaczył ją kątem oka w ostatniej chwili i zdążył jeszcze szarpnąć kierownicą. Samochód odskoczył w bok, przejeżdżając obok zwalonego drzewa, którego gałęzie odrapały lakier na boku, zgięły lusterko boczne i sfatygowały blachę, nie przewrócił się jednak. Kiedy Josiah odzyskał panowanie nad kierownicą, Campbella już nie było. Josiah wziął głęboki wdech, wypuścił powietrze i zobaczył przed ustami mgiełkę pary. Uśmiechnął się. Campbell nie odszedł. Był przy nim nieustannie, i to już od dłuższego czasu. Nagle ucieszył go fakt, że dom uległ zniszczeniu i że przypadkiem to zobaczył. Do diabła, nie przypadkiem! Campbell poprowadził go tamtędy i nie mogło być wątpliwości, co chciał mu przez to powiedzieć: nie ma już nic, co należałoby do Josiaha Bradforda. Tego Josiaha, którego znali ludzie. Wszystko, co zostało z samego Josiaha, należało teraz do Campbella, i tak właśnie być powinno. Ten Josiah, którego znano w dolinie, zniknie, zanim skończy się ten dzień. Zniknie tak szybko, jak chmura, która zrównała z ziemią jego dom. Pozostawiając po sobie ślady podobne do tych, które pozostawiła ona. Radio R. L. Drake włączyło się natychmiast. Do domu docierał prąd, nie było więc potrzeby uruchamiania generatora. Jak tylko Anne McKinney dotarła do biurka, przystawiła usta do mikrofonu. Zazwyczaj 447

korzystała z częstotliwości łowców burz, ale jak każdy odpowiedzialny radiowiec miała też zaprogramowane miejscowe częstotliwości alarmowe. Od kilku lat niektóre kanały alarmowe były kodowane, nadal jednak swobodnie przebiegała komunikacja na częstotliwościach ratunkowych. Wyjaśniła dyspozytorce sytuację, w jakiej się znalazła, w sposób na tyle opanowany, na ile zdołała kontrolować swój głos. Oto znalazła się w sytuacji, którą ćwiczyła przez całe życie: prawdziwy kryzys. Zawsze wiedziała, że musi zachować wtedy zimną krew, i choć wyobrażała sobie, że nastąpi to w związku z tornadem, a nie porwaniem, przygotowana była nienagannie. Dyspozytorka najpierw mówiła zmęczonym głosem, na pewno wyczerpana ciągłym przyjmowaniem zgłoszeń w związku z burzą. Potem w jej głosie zabrzmiało zdziwienie. - Muszę się upewnić, czy dobrze zrozumiałam - powiedziała. Czy jest pani teraz sama w domu? Anne powiedziała o tym na samym początku. Wzięła jednak głęboki oddech i odnalazła w sobie jeszcze odrobinę cierpliwości, by uniknąć wybuchu. - Tak. To prawda. - I przez kilka godzin była pani zakładniczką jakiegoś uzbrojonego mężczyzny... - To nie był jakiś mężczyzna. On się nazywa Josiah Bradford. Jest mieszkańcem doliny. Jeśli się nie mylę, pracuje w hotelu West Baden Springs. - Tak. Uważa pani, że ten mężczyzna przetrzymuje teraz inną kobietę, z którą wyszedł z pani domu. Najprawdopodobniej nadal jest uzbrojony. Czy tak? Anne poczuła wzbierającą w niej falę złości. Miała ochotę walnąć pięściami w blat starego biurka i krzyknąć: Oczywiście, że nadal ma broń, a teraz niech pani przestanie zadawać mi głupie pytania, które 448

zmuszają mnie, żebym powtarzała w kółko to samo, i niech pani coś z tym zrobi! Ale pamiętała, że w sytuacjach ekstremalnych liczy się opanowanie i spokój, a kobieta, którą przetrzymywał teraz Josiah, natychmiast potrzebowała pomocy. - Właśnie tak - powiedziała, starannie wymawiając słowa. - Kobieta, którą obecnie przetrzymuje, nazywa się Claire Shaw. Przyjechała tu z Chicago. Jej mąż pracuje w miasteczku nad filmem dokumentalnym i czymś rozsierdził Josiaha. Moim zdaniem czas jest tu bardzo ważny. Josiah Bradford ma broń, a jeśli wierzyć temu, co mówił, jego samochód wyładowany jest dynamitem. Musicie odnaleźć tę półciężarówkę. - Ten samochód jest już poszukiwany. Od wczoraj. Zgłosił to detektyw z policji stanowej. Za chwilę się z nim skontaktuję. - To dobrze - powiedziała Anne, zastanawiając się, czym Josiah zdążył już sobie na to zasłużyć. - To jedno - stwierdziła dyspozytorka. - Teraz muszę posłać kogoś, żeby wydobył panią z tej piwnicy. Ale to może chwilę potrwać. Jedno tornado zeszło nad Orleans, a drugie pięć minut później przeszło przez Paoli. Wszystkie załogi wyruszyły na pomoc. Ale odwołam jedną i wyślę do pani. - Nie, proszę nie przysyłać do mnie nikogo. Zamiast tego niech pani wyśle jedną załogę na poszukiwanie tej półciężarówki. - Będziemy jej szukać, na pewno. Proszę jednak pamiętać, że panuje duże zamieszanie w związku z pogodą. Część dróg jest nieprzejezdna. Zgłoszono wiele poważnych szkód i zniszczeń. Wybuchł pożar... - Wyobrażam sobie, co się dzieje - przerwała jej Anne. - Ale zapewniam panią, że Josiah Bradford gotów jest zrobić coś, przy czym burza wyda się wszystkim drobnostką. 449

Wiatr znów niósł tylko orzeźwienie, kiedy Josiah zbliżał się do zatoki. Na drodze leżało tak wiele gałęzi i drzew, że stała się niemal nieprzejezdna. Gdyby choć trochę zależało mu na półciężarówce, zatrzymałby się, teraz jednak stary ford ranger znaczył dla niego dokładnie tyle co sterta gruzu, która została z jego domu. Parł więc naprzód po konarach i fragmentach ogrodzeń, a nawet owiniętym wokół pnia drucie kolczastym. Wszystko to pośrodku jezdni; był to ledwie drobny fragment całego bezliku rzeczy rozrzuconych przez tornado. Aż trudno uwierzyć. Stara biała kaplica stała na swoim miejscu, wyglądała jednak kiepsko. Burza musiała przejść na południe od niej. Za polami widział mrugające światła wozu straży pożarnej, ale ratownicy wjechali na jakąś farmę i nie zwrócili na niego uwagi. Żwirowa droga prowadząca do zatoki była pusta. Wjechał w nią, minął zarośla i zobaczył dwa samochody na końcu drogi: oldsmobila Danny'ego i czarne porsche cayenne przewrócone do góry kołami. Auto miało wgnieciony dach, a dookoła leżały kawałki szkła. Cztery przebite opony wskazywały prosto w niebo. Na ten widok Josiah się uśmiechnął. Zatrzymał półciężarówkę i wysiadł. W tym samym momencie z zarośli za samochodami wyłonił się Danny. Jego piegowata twarz była teraz szara, a rude włosy ociekały wodą. - Widzisz? - zapytał, idąc w stronę Josiaha. - Widzisz to? Jasna cholera! Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. Szlag by to trafił! Nawet sobie nie wyobrażałem, że takie gówno mogłoby się wydarzyć. Josiah wskazał głową na przewrócone porsche. - Chyba niepotrzebnie zajmowałeś się oponami - powiedział. Danny patrzył na niego oszołomiony. - Jak ci się udało tego uniknąć? - zapytał Josiah. 450

- Odjechałem stąd. Tylko dlatego mi się udało. Czekałem, jak mi kazałeś, a potem usłyszałem ten huk. I wiesz co? To naprawdę huczy jak pociąg, dokładnie tak, jak ludzie opowiadali. Najpierw był hałas, a potem niebo się zrobiło czarne jak smoła. Musiałem uciekać, i to szybko! Więc odjechałem. Ledwie zdążyłem dojechać do drogi. Wielki komin był najpierw biały, a potem zaczął ciemnieć. Nacisnąłem gaz. Nigdy w życiu tak nie pędziłem! Byłem przy kościele, kiedy przyszło tornado. Zaparkowałem za budynkiem i zacząłem się modlić. Mówię ci, zwyczajnie się modliłem! I płakałem jak małe dziecko. Chyba ten kościół mnie uratował, bo trąba przeszła nie dalej jak sto metrów ode mnie, ale nic mi się nie stało, i potem... - Gdzie oni są? - przerwał mu Josiah. - Kto? - Ci, dla których tu przyjechałem. Gdzie oni są, do jasnej cholery?! Danny zamrugał oczami, potem wytarł dłonią twarz, zostawiając brudną smugę. - Nie wiem. Poszli do lasu. Dokładnie tam, gdzie przeszła burza. Dokładnie tam, Josiah. Jeśli się nie mylę, to są teraz gdzieś tam powiedział, wskazując ręką na wschód w kierunku, gdzie odeszła burza. - Myślisz, że nie żyją? - upewniał się Josiah, czując, jak wściekłość unosi się w nim od żołądka. Lepiej, żeby nie zabrała ich ta burza. Przyjechał tutaj wyrównywać rachunki, a nie zbierać trupy. - Nie mam pojęcia, Josiah. Chcę tylko stąd odjechać. Zrobiłem swoje, tak? Sprawa załatwiona. Teraz... - Zamknij się! Mam jeszcze coś do zrobienia i nic nie jest załatwione, dopóki tego nie skończę. Nic! Nie rozumiesz wagi tego zadania, Danny. Nie masz pojęcia, jak wielka to odpowiedzialność. Nic nie jest załatwione! 451

- Josiah, przecież... - Nie nazywaj mnie tym imieniem. - Co? - Od dzisiaj masz się do mnie zwracać Campbell. Rozumiesz? Masz mi mówić Campbell! - Myślę, że zwariowałeś - powiedział Danny. Patrzył Josiahowi prosto w oczy. Nie było wątpliwości, że naprawdę tak myśli. - Nie wiem, co myślisz. Nie umiem za tobą nadążyć - ciągnął Danny. - Nawet wydajesz się jakiś inny, jak nie ty. A teraz jeszcze mówisz, że masz na imię Campbell. To wygląda tak, jakbyś był opętany. - Jestem po prostu skupiony. Skoncentrowany na zadaniu - odparł Josiah. Odwrócił się od Danny'ego, podszedł do półciężarówki, sięgnął do kabiny i wyjął strzelbę. Potem doszedł do bagażnika, szarpnął brezent i odsłonił żonę Erica Shawa. - Josiah! - krzyknął Danny. - Co ty w ogóle... Jasna cholera! Ty oszalałeś! Straciłeś ten swój tak bardzo kochany... - Nie będę prosił po raz kolejny, żebyś się zamknął - przerwał mu Josiah. Danny dopiero teraz zauważył, że lufa strzelby skierowana jest w jego stronę. - Masz zamiar mnie zastrzelić? Mnie? - Nie mam takiego zamiaru. Ale przyjechałem tutaj, żeby wykonać określone zadanie. I nikt mi w tym nie przeszkodzi, a już na pewno nie ty. Danny otworzył usta, ale nie powiedział ani słowa. Wiatr znów zaczął się nasilać. Kolejna burza się szykowała, by przejść śladem poprzedniczki. - Znajdziemy tych dwóch - powiedział Josiah. - Bez względu na 452

to, czy są gdzieś w lesie, czy wiszą na jakimś słupie z połamanymi karkami. Musimy ich znaleźć. - Kim ona jest? - zapytał Danny. - To żona Shawa. Pokaż mi, gdzie dokładnie poszli. Danny wskazał palcem poszarpane przez wiatr drzewa. - Nad zatokę. Kiedy ich ostatni raz widziałem, szli nad zatokę. - Świetnie. Pójdziemy tą samą drogą - stwierdził Josiah. - Możesz pomóc pani zejść z samochodu? Chcę ją mieć ze sobą. Danny wahał się tylko przez chwilę i chyba ruszył z miejsca raczej po wymianie spojrzeń ze spętaną kobietą, niż wypełniając polecenie Josiaha. Przechylił się nad burtą bagażnika, żeby ją podnieść, starając się zrobić to jak najdelikatniej. - Szybciej, wyciągnij ją stamtąd! Nie jest z porcelany - warknął Josiah. Danny zignorował go i wszedł na bagażnik, żeby pomóc jej wstać. Kiedy to zrobił, odsunął na bok drugą płachtę brezentu, żeby sprawdzić, co jest pod nią. Zamarł z rękami wyciągniętymi do spętanej kobiety. - To dynamit? - zapytał. - Istotnie - odpowiedział Josiah. - Wystarczy jedno naciśnięcie spustu, żeby posłać cały bagażnik drogą powietrzną do sąsiedniego hrabstwa. Lepiej więc się pośpiesz, do jasnej cholery! Danny pomógł kobiecie zejść na ziemię, następnie na polecenie Josiaha rozciął taśmę krępującą jej nogi. Chwiała się, nie mogąc utrzymać równowagi ze związanymi rękami, Danny trzymał ją więc za ramię, żeby nie upadła. Weszli już daleko między drzewa, bo samochody zniknęły z oczu. Josiah znał każdy kamień i każdy korzeń na tej ścieżce. Wszędzie dookoła leżały powalone drzewa, niektóre złamane w połowie, inne u podstawy. Niektóre wciąż jakimś cudem utrzymywały się w pionie, opierając się o siebie nawzajem. 453

Sporo też pozostało nietkniętych. Nawet na tym lekkim wietrze kołysały się pięknie na boki. Josiah nie potrafił powstrzymać zachwytu nawet teraz. Ale i zdziwienia. W normalny dzień te cholerne pnie nie wydawały się aż tak giętkie. Człowiek myślał, że są tak sztywne jak deski, które z nich powstają, a tu proszę bardzo! Niektóre się łamią, a niektóre po prostu zginają. Wszystko zależy od rodzaju drzewa i siły wiatru. Tak, niektórzy dają się złamać, a inni potrafią się zgiąć... Zapatrzył się na drzewa i zamyślił, nie widział więc tego, co zobaczyli Danny i ta kobieta. Nie rozumiał, co się dzieje, dopóki ona nie upadła na kolana na samym środku ścieżki. Kiedy się odwrócił, żeby szarpnięciem poderwać ją na nogi, zobaczył, że Danny wskazuje mu coś głową. Spojrzał w dół. Po ścieżce pod górę wspinał się Eric Shaw.

57.

Claire. Eric zobaczył ją, zanim dostrzegł cokolwiek innego. Skupił się na niej tak bardzo, że nie widział nic innego. Najpierw rzuciła mu się w oczy taśma: połyskująca srebrem litera iks na jej twarzy. Potem Claire upadła na kolana na środku ścieżki i dotarły do niego pozostałe elementy obrazu: Danny Hastings u jej boku i Josiah Bradford za nimi ze strzelbą w ręku. W tej pierwszej chwili, przez ułamek sekundy, obydwaj byli tylko tłem, scenerią wokół jego żony. Teraz na pierwszym planie pojawiło się więcej elementów i wszystkie one odgrywały cholernie ważną rolę, zwłaszcza strzelba. Nie dalej jak pięć minut wcześniej zostawił Kellena przy zatoce i zaczął samotną wędrówkę z powrotem pod górę, sądząc, że znajdzie pomoc w ciągu kilku minut. Trzęsły mu się ręce i dudniło w głowie, ale powiedział sobie, że musi myśleć tylko o Kellenie, ponieważ on potrzebował pomocy, zwykłej ludzkiej pomocy. W odróżnieniu od tej, której potrzebował sam. Wspinał się więc na zniszczone przez burzę zbocze, zamierzając jak najszybciej sprowadzić kogoś do Kellena, a teraz zobaczył własną żonę związaną i zakneblowaną. Przez chwilę nikt się nie odezwał ani nie poruszył. Wszyscy zastygli, patrząc po sobie nawzajem, po czym Eric ruszył biegiem przed siebie, a twarz Josiaha rozjaśniła się szerokim uśmiechem; podniósł lufę i przyłożył jej wylot do głowy Claire. Eric stanął jak wryty. - Co robisz? - krzyknął. - Czego chcesz? - Tylko tego, co mi się należy - odpowiedział Josiah. Jego głos 455

brzmiał zupełnie inaczej niż dwa dni wcześniej. Zyskał głębsze brzmienie i stał się silniejszy. Takim głosem mówili dawniej kaznodzieje, którzy wprawiali tłumy w ekstazę. - Zabierz broń od... - Podejdź tutaj. Powoli podejdź bliżej. Nie mam ochoty krzyczeć. Nie - pomyślał Eric. - Uważam, że powinniśmy krzyczeć, ponieważ Kellen został tam z tyłu i nie usłyszy, jeśli zaczniemy mówić ciszej. Nie mam pojęcia, co mógłby zrobić ze złamaną nogą, ale to zawsze coś. Zostawiłem go, żeby sprowadzić pomoc. Teraz sam jej potrzebuję. Wolnym krokiem ruszył pod górę, żeby do nich dołączyć. Spustoszenie. To słowo pojawiało się na falach krótkich najczęściej. Do piwnicy w domu Anne spływały doniesienia z całej okolicy, podczas gdy ona czekała na policję. Tornado, które przeszło obok, jeszcze kiedy Josiah Bradford panoszył się w jej domu, zeszło na zachód od Orangeville i przesuwało się na północny wschód do New Orleans, po drodze rozbijając w drobny mak domy, przewracając samochody i wyrywając z ziemi słupy telegraficzne. W jego następstwie wybuchły co najmniej dwa pożary. Autostrada numer 37 była zamknięta na odcinku od Orleans do Mitchell, co uniemożliwiało dojazd na miejsce wielu ekipom ratunkowym. Drugie tornado zeszło kilka minut po pierwszym. Obserwatorzy z zachodu przekazywali dramatyczne ostrzeżenia, że to jeszcze nie koniec. Superkomórka burzowa przesuwała się i zmieniała, co mogło zapowiadać kolejną trąbę powietrzną. Tornada zwykle atakują na dużym obszarze, często schodząc czterdzieści, pięćdziesiąt, a nawet i sto razy w różnych miejscach; czasem nawet obejmują teren kilku stanów. Kilka naraz w jednym 456

hrabstwie to jednak zjawisko rzadkie, choć nie bez precedensu. Kiedyś czytała o podobnym przypadku w Houston na początku lat dziewięćdziesiątych. Wtedy sześć tornad zeszło w związku z czterema różnymi burzami i wszystkie zaatakowały jedno hrabstwo w ciągu mniej więcej dwóch godzin, z czego trzy szalały w tym samym czasie. Takie rzeczy się zdarzają. Nie da się przewidzieć zachowania prawdziwie wściekłej burzy. Kiedy się taka rozpęta, można tylko mieć nadzieję i słuchać ostrzeżeń. Taka właśnie była jej rola - słuchać ostrzeżeń i zadbać, by ludzie się do nich zastosowali. Dysponowała częstotliwościami placówek ochrony obydwu hoteli, natychmiast po zakończeniu rozmowy z dyspozytorką skontaktowała się więc zarówno z French Lick, jak i z West Baden Springs, wyjaśniła im, jak wielkie jest zagrożenie, sugerując także, żeby postawili strażników przy każdym wyjściu z budynku. Nie miała możliwości stwierdzić, czyjej uwierzyli, ale zrobiła, co do niej należało: przekazała im ostrzeżenie. Piętnaście minut po tym, jak skontaktowała się z dyspozytornią Biura Szeryfa Hrabstwa Orange, dyspozytorką odezwała się do niej z informacją, że detektyw nazwiskiem Roger Brewer z Policji Stanowej Indiany pojechał do domu Josiaha Bradforda i stwierdził, że domu już nie ma. Wyglądało na to, że tornado zeszło właśnie nad domem Josiaha i stamtąd ruszyło w drogę. - Wiecie coś o półciężarówce? Samochód Josiaha zniknął bez śladu. Policja stanowa poprosiła o pomoc FBI, ponieważ wszystkie jej załogi wyjechały w teren w związku z tornadami. Ponadto uprowadzenie człowieka wymaga przedsięwzięcia środków, którymi miejscowa policja nie dysponuje. Ale najbliższa delegatura FBI znajdowała się w Bloomington odległym o czterdzieści pięć minut jazdy samochodem - oczywiście w sprzyjających warunkach. A panowały przecież warunki dalekie od 457

sprzyjających. Na poszukiwanie półciężarówki wyruszył więc jeden detektyw. Jeden. Dyspozytorka rozmawiała z Anne spokojnym i obojętnym głosem, który należał zapewne do jej obowiązków służbowych, był jednak ponad miarę irytujący dla kogoś, kto usiłował ją przekonać, że sprawa nie cierpi zwłoki. Stwierdziła, że detektyw „prowadzi poszukiwania”, po czym dodała, że ciągły napływ innych zgłoszeń znacznie opóźnia postępowanie. - Mówił, że jedzie gdzieś niedaleko swojego domu - powiedziała Anne. - Miał jechać do lasu w okolicy swojego domu. Tam go szukajcie. I proszę nie zapominać, że jego samochód jest wyładowany... - Pamiętam. Przekazałam pani informacje naszym funkcjonariuszom. Rozumieją skalę zagrożenia. Nie - pomyślała Anne. - Nie rozumieją. Jestem pewna, że nikt na świecie nie potrafi jej zrozumieć. Nie mogła powiedzieć całej prawdy, choć doskonale ją znała. Nie mogła powiedzieć dyspozytorce, że burza i Josiah łączą się ze sobą, że dziś w dolinie pojawiła się kwintesencja zła, która prędko się stąd nie wyniesie. - Czego chcesz? - powtórzył Eric Shaw, podchodząc do miejsca, w którym stał Josiah. - To nie ma nic wspólnego z nami. Ani z nią, ani ze mną. - A moim zdaniem się mylisz - odpowiedział Josiah. - To ma wiele wspólnego z tobą. - Niby co? - Dałbyś moje imię komuś innemu. Tego, który zabrał mnie z domu - najpierw rozlał moją krew, a później zabrał mnie z domu 458

chciałeś obdarzyć moim nazwiskiem. Nie rozumiesz nawet, że to ty mnie tu przywiozłeś, tępy sukinsynu. Sprowadziłeś mnie z powrotem do domu, a teraz muszę wyrównać rachunki. Słowa wypływały z jego ust bez najmniejszego wahania. I choć nie były to jego słowa, Josiah w nie wierzył. - Sprowadziłeś mnie z powrotem do domu i uważałeś, że możesz nade mną zapanować. Powstrzymać mnie za pomocą wody. Tylko głupiec mógł żywić takie przekonanie, Shaw. W tej dolinie nie ma siły, która mogłaby mnie powstrzymać. Shaw przekrzywił głowę i patrzył na Josiaha, mrugając powiekami. - On jest w tobie, prawda? - zapytał. Josiah nie odpowiedział. - O co ci chodzi? - wtrącił się Danny. Josiah nie zwrócił na niego uwagi, lekceważąc zdumienie w jego głosie. - Campbell - Shaw zwracał się dalej do Josiaha. - Mówisz zupełnie jak on. Niebo nad nimi pociemniało, przyjmując niemal czarną barwę. Wiatr zrobił się tak silny, że zaczął wyć, choć deszcz ustał zupełnie. Nadciągała kolejna fala burzowa. - A skąd niby wiesz, jak on mówił? - zapytał Danny. - Uwierz mi, że wiem. Słyszę go już od kilku dni. Słyszę go i widzę - odparł Shaw, po czym odwrócił się do Josiaha. - Nie wyglądasz jeszcze tak jak on, ale mówisz jego głosem. On jest teraz w tobie. - Zawsze był - stwierdził Josiah. - Nie słyszałeś, co mówiłem? Płynie w nas ta sama krew, ty tępy skurwysynu! Lata się nie liczą. Jesteśmy połączeni. I zawsze byliśmy. - Nie - zaprzeczył Shaw. - Nie w ten sposób. On opanował twój umysł. Do diabła, on cię zamienił w coś... 459

Josiah postawił krok do przodu, zamachnął się strzelbą, uderzył Shawa lufą w skroń, powalając go na ziemię. Danny stęknął i ruszył z miejsca. Josiah odwrócił się i wbił w niego spojrzenie. - Co ty wyprawiasz? - Nic. Ja nie... - Jeszcze raz zrobisz krok w moją stronę, a zastrzelę cię tak szybko, jak każde z nich. - Szlag by to trafił! On powiedział prawdę, Josiah. - Z jego ust nie padło ani jedno prawdziwe słowo, odkąd pierwszy raz postawił stopę w tej dolinie. - Gówno prawda. Campbell zatruł ci ten cholerny mózg, dokładnie tak, jak on mówi. Shaw odezwał się ponownie, głosem stłumionym przez ból. - Przynajmniej wypuść Claire. Pozwól jej odejść, a to, co masz do mnie, załatw ze mną. Ona nie ma nic wspólnego z tym wszystkim. Josiah patrzył na niego, obserwując, jak krew wycieka z rany tuż pod linią włosów, a później skapuje z policzka na mokrą trawę. Pod ciemnym niebem krew była czarna, potem jednak niebo przecięła błyskawica i zobaczył na policzku Shawa żywą czerwień. - Pomyśl tylko - ciągnął Shaw, mówiąc tak, jakby z trudem przychodziło mu poruszać językiem. - Pomyśl o tym, czego chcesz i co tak naprawdę możesz dostać. Chcesz pieniędzy? W porządku, dostaniesz pieniądze. Ale co jeszcze mógłbyś na tym zyskać? Dlaczego ją związałeś? Co z tego będziesz miał? - Będę miał to, co mi się należy - odpowiedział Josiah. - A co ci się należy? - Ta dolina - odparł. - Nie wiem, co chcesz przez to powiedzieć. I nie mam pojęcia, jak krzywdzenie mojej żony mogłoby się do tego przyczynić. 460

- To kwestia władzy. Nie oczekuję, że człowiek o umyśle tak tępym jak twój potrafi to zrozumieć. Kiedyś rządziłem tą doliną, miałem ją w ręku. I będę miał ponownie. Krew nadal ściekała z boku głowy Shawa. Najwidoczniej Josiah nieźle mu przyłożył. Jego lewa ręka się trzęsła, jakby po wylewie. - Nie pozwól mu mówić za ciebie - krzyczał Shaw. - Chociaż przez chwilę pomyśl o tym, co realne. Masz na karku policję. Jeśli tu zostaniesz, aresztują cię. Ja mogę ci dać pieniądze na wyjazd... - Zamknij tę swoją głupią mordę! - warknął Josiah. - Gdyby interesowało mnie twoje zdanie, to dałbym ci znać za pomocą strzelby. Ale słowa Shawa dotarły do niego i pełzały teraz w jego głowie, osłabiając w nim determinację w dążeniu do celu. Czego chciał? Po co tu przyjechał? Odwrócił się od nich wszystkich, stanął przodem do ściany lasu na zachodzie i pozwolił, żeby wiatr smagał jego twarz. Czuł w nim zapach burzy, mógł posmakować jej wściekłości. Chciał być sam z tym wiatrem choćby przez chwilę. Tylko przez jedno mgnienie. Shaw podkradł się, kiedy Josiah miał zamknięte oczy i nie zwracał uwagi na strzelbę, która wisząc luźno u jego boku, obijała się o udo. Shaw omal jej nie dopadł. Zdołał chwycić za kolbę, mocno szarpnął i prawie ją wyrwał z uścisku Josiaha. Prawie. Josiah wyszarpnął strzelbę z jego rąk i walnął lewą pięścią jak młotem, trafiając Shawa prosto w czoło. Ale napastnik nie ustępował. Jedną ręką objął Josiaha w pasie, a drugą zadawał ciosy. Josiah postawił kilka chwiejnych kroków do tyłu, wolną ręką złapał Shawa za pasek od spodni i mocno szarpnął. To wystarczyło, żeby go oderwać i zyskać przestrzeń, która pozwoliła mu podnieść strzelbę, zanim Shaw zebrał się do ponownego ataku. Przekręcił ją lufą w dół, 461

żeby uderzyć Shawa w twarz, ale chybił, trafiając w ramię. Rozległ się trzask, zaraz po nim okrzyk bólu i Shaw wylądował z powrotem w trawie i błocie. Josiah złożył się do strzału, kobieta wydała z siebie wrzask przytłumiony przez taśmę izolacyjną, Josiah natomiast przypomniał sobie moment, kiedy pochylał się nad detektywem w rowie przy szosie, żeby wymierzyć mu drugi cios kawałkiem cegły. Tym razem się opanował. Użył strzelby, ale nie po to, żeby zabić. Uderzył nią silnie w sam czubek głowy. Shaw opadł na ziemię i już tam pozostał. Nadal przytomny macał ziemię wokół siebie dłońmi, jakby znów zamierzał się podnieść, ale przynajmniej przez jakiś czas pozostał niegroźny. Josiah znów musiał się powstrzymać, żeby nie uderzyć go drugi raz, tym razem z całej siły. Nie miał zamiaru powtarzać swojego błędu. Trup nikogo nie zapamięta, a Josiah chciał, żeby ten skurwysyn zapamiętał go na długo. Niech więc żyje i pamięta jak najdłużej. Takie polecenie przekazał mu przecież Campbell. Shaw chciał opowiadać historię ich rodziny? Chciał wykorzystać nazwisko Bradfordów? No to będzie miał co opowiadać! Josiah przyklęknął na jednym kolanie obok Shawa i obmacał jego kieszenie. Żadnej broni, ale był telefon. Właściwie dwa telefony, jeden zniszczony przez wodę. Josiah położył obydwa na ziemi i rozwalił kolbą, podczas gdy Shaw wił się na ziemi u jego stóp, jęcząc z bólu. Josiah przyklęknął obok niego ponownie, złapał go za ucho, pociągnął, odchylając głowę do tyłu, i spojrzał prosto w jego mętne wskutek uderzenia oczy. - Słyszałeś kiedyś, jak wybucha dynamit? Widziałeś to z bliska? - zapytał. Wargi Shawa się poruszyły, nie wyszło jednak spomiędzy nich żadne słowo. Jego powieki zamrugały, potem otworzyły się szeroko, kiedy Josiah przekręcił mu ucho. 462

- Niedługo już nastąpi solidny wybuch, wspomagany jeszcze kilkudziesięcioma litrami benzyny. Masz pojęcie, jak to zabrzmi? Mam nadzieję, że masz, bo cię tam nie będzie. Nie usłyszysz tego osobiście, ale potem długo jeszcze będziesz o tym słuchał. Może nawet zaczniesz słyszeć także w snach? Wcale bym się nie zdziwił. Kiedy wyciągną jej kości z ognia, nie przestaniesz o tym myśleć, nie zdołasz powstrzymać rozważań, jak to było. Będziesz to sobie wyobrażał przez długi czas. Życzę dobrej zabawy. Puścił głowę Shawa, podniósł się, podszedł do jego żony, złapał ją za włosy i mocnym szarpnięciem poderwał na nogi. Danny po raz kolejny chrząknął z dezaprobatą i Josiah wycelował w niego strzelbę. - Z powrotem do góry, Danny, mój chłopcze. Wracamy. Teraz pójdziesz pierwszy. Mam wrażenie, że nie mogę już czuć się bezpiecznie, kiedy idziesz za mną. - Do cholery, Josiah, zostaw ją tutaj! Zostaw ją z nim. Nie ma powodu, żeby to ciągnąć dalej. Wsiądziemy do mojego samochodu i wywiozę cię z miasta. Pojedziemy, gdzie tylko zechcesz. - I tu właśnie się mylisz - odparł Josiah. - Sądzisz, że chcę gdzieś pojechać. Ale to nieprawda. Przecież ja właśnie wróciłem do domu! Położył palec na spuście i gestem głowy pokazał ścieżkę, dodatkowo strzykając w jej kierunku sokiem tytoniowym. - Ruszaj. Mamy jeszcze trochę do zrobienia.

58.

Nie padło ani słowo o Josiahu Bradfordzie czy o jego półciężarówce. Anne siedziała sama w zimnej piwnicy, przepełnionej zapachem więzionej tam od dawna wilgoci i kurzu, nasłuchując na różnych częstotliwościach. Próbowała nie tracić nadziei, próbowała zapomnieć dźwięk, który wydała jego dłoń, uderzając o twarz tej biednej kobiety. Nie nadeszła jednak żadna wiadomość, która by podtrzymała jej nadzieję. Nadawano mnóstwo komunikatów - nie pamiętała dnia, kiedy krótkofalowcy byli tak aktywni - wszystkie one jednak miały związek z burzą. Towarzyszyły im potężne błyskawice, których brakowało podczas pierwszej rundy tego dnia - jedna trafiła w budynek szkoły w okolicy; pojawił się też grad wielkości drobnych monet, który sypał na terenach przylegających do obszaru burzowego. Dwóch łowców burz, których Anne znała i których darzyła zaufaniem, przekazało informację o ogonie bobra, formacji chmur za superkomórką, która powstaje w wyniku rotacji. Bardziej jeszcze niepokojące były doniesienia obserwatorów pogody spoza obszaru burzowego. Otóż na terenach przyległych burze się rozpraszały, co ucieszyłoby zapewne nowicjusza, w rzeczywistości było jednak złym znakiem, ponieważ energia z oddalonych burz była wchłaniana przez większe fronty. Zasilała je. Burza przesuwała się szybko na północny wschód. Z powrotem do doliny, w której mieszkała Anne. Jeszcze raz skontaktowała się z dyspozytorką. Uzyskała informację, że detektyw Brewer wciąż nie trafił na ślad półciężarówki. 464

- Niech mu pani powie, żeby jeszcze raz tamtędy przejechał. On na pewno gdzieś tam jest. Dyspozytorką obiecała przekazać mu tę prośbę. Świat dookoła nie chciał pozostać nieruchomy. Eric zamrugał oczami, próbując jakoś złapać ostrość, ale wszystko wokół ciągle zamieniało się miejscami: drzewa, ziemia i falujące nad nim niebo. Błyskawice co chwila rozświetlały ciemne lasy, a grzmoty zdawały się wprawiać ziemię w drżenie. Ale nie padało. Oblizał wargi językiem i poczuł krew. Spróbował usiąść, ale poczuł silne ukłucie bólu w obojczyku. Sięgnął dłonią do rany na głowie i obmacał swoją twarz palcami, jak niewidomy, które chce kogoś rozpoznać. Był sam. To znaczyło, że Claire gdzieś poszła. Stęknął i podźwignął się z ziemi, na czworakach dotarł do najbliższego drzewa i opierając się o nie, stanął na nogach. Świat wokół znów się przechylił, ale on trzymał się silnie pnia drzewa. Dokąd ją zabrali? Dopiero co wyruszyli. Nie mogli zajść daleko. Musiał pójść ich śladem. I to szybko, bo Josiah miał przecież broń. I chyba jeszcze coś powiedział. Dynamit... wspomagany jeszcze kilkudziesięcioma litrami benzyny... Słyszał przecież te słowa. Czy nie? Może to nie była prawda. Czy Josiah Bradford miał dynamit w półciężarówce? Kiedy wyciągną jej kości z ognia... Nie miał tu nikogo, kto mógłby mu pomóc. Kellen został nad zatoką, jego samochód był prawdopodobnie zniszczony, a Claire znajdowała się w rękach człowieka, który nie był już sobą. Josiah był zainfekowany Campbellem. Eric miał co do tego całkowitą pewność. 465

Słyszał jego głos i widział jego oczy. Musiał ich dogonić. Musiał ich dogonić jak najszybciej. Josiah miał w końcu jasno sprecyzowany cel, rozumiał go i wiedział, jak go osiągnąć. Czuł się jak człowiek, który długo pozostawał w ciemnościach, by wreszcie zrozumieć, że przez cały czas miał w kieszeni pudełko zapałek. Początkowo podróż do tego miejsca, która zaniosła go tak daleko od hotelu i opóźniła osiągnięcie ostatecznego celu, była zagadkowa, ale najwyraźniej niezbędna z powodów, które nie do końca rozumiał. Dopiero po rozmowie z Shawem Josiah dobrze to zrozumiał: Shaw i Campbell byli powiązani, poniekąd się uzupełniali, inaczej jednak niż on sam i Campbell. Jakimś sposobem Shaw przywiódł ducha Campbella z powrotem do doliny. Josiah zrozumiał znaczenie tej podróży. Campbell chciał, żeby Shaw pozostał przy życiu i opowiedział jego historię. Nikt inny nie byłby w stanie dać świadectwa tam, gdzie było ono konieczne. Eric Shaw stanowił wyjątek. Był kluczowy dla zachowania spuścizny po Campbellu Bradfordzie. Szli szybko po ścieżce. Josiah ciągnął za sobą kobietę i trzymał na muszce idącego przodem Danny'ego, który przez całe lata był mu najwierniejszym przyjacielem, a mimo to Josiah dostrzegł w jego oczach zdradę i wiedział, że Danny Hastings nie jest już jego sojusznikiem. I dobrze. Josiah nie wędrował sam po swojej drodze, nie był osamotniony w walce. Miał za sobą Campbella, a przecież w całej dolinie nie znalazłby lepszego sprzymierzeńca. Razem dokonają tego dzieła i niech szlag trafi wszystkich, którzy się przeciwstawią. Doszli do końca ścieżki, stamtąd dalej przez pole do samochodów. Kiedy wyszli spomiędzy drzew, mógł obserwować drogę po 466

przeciwległej stronie. Pulsujące światła zniknęły. Ratownicy przenieśli się gdzie indziej, by podjąć kolejną interwencję. Przyszło mu do głowy, że nie wezwano ich tam, gdzie będą potrzebni najbardziej - dokądkolwiek pojechali. Półciężarówka stała w miejscu, w którym ją zostawił, pełna wgnieceń i zadrapań, ale nadal gotowa do jazdy. Miał nią zrobić jeszcze tylko jeden, ostatni kurs. Zaledwie kilka mil. - Tu się rozdzielimy - powiedział Danny'emu, kiedy przechodzili obok przewróconego porsche. - Dalszy ciąg tej historii poznasz niedługo, jestem tego pewien. - Co masz na myśli? - Nie mam ani ochoty, ani czasu, żeby ci to wyjaśniać - oznajmił, popychając kobietę w kierunku bagażnika półciężarówki, ona jednak po raz pierwszy zaczęła stawiać opór, próbując się wyrwać. Ręce wciąż miała związane, ale nogi swobodne, kopnęła go więc w kolano. Uderzył ją mocno, wykręcił jej ramię i przycisnął do burty bagażnika. Ten niespodziewany opór kazał mu sądzić, że bagażnik nie będzie już dobrym miejscem. Każe jej wejść do kabiny, żeby ją mieć na oku. Znalazł rolkę taśmy na platformie półciężarówki i trzymając kobietę za gardło, okleił jej nogi w kostkach. Następnie przeciągnął ją dookoła na prawą stronę samochodu, nie zwracając uwagi na Danny'ego, i otworzył drzwi. Nadal walczyła, rzucając się tak bardzo, że uderzyła go w twarz tyłem swojej głowy; poczuł w ustach smak krwi. Ścisnął ją za kark i popchnął, wbijając jednocześnie kolano w jej tyłek. Wpadła do środka. Zamknął drzwi. - Dosyć, Josiah - powiedział Danny. Josiah odwrócił się i zobaczył w jego ręku nóż. Zabawkę z dziesięciocentymetrowym ostrzem i przyciskiem na górze rękojeści, pozwalającym szybko otworzyć nóż kciukiem i uważać się za wielkiego 467

rozrabiakę. Josiah spojrzał na niego i wybuchnął śmiechem. - Masz zamiar mnie pociąć? - Zrobię, co będzie trzeba. Ty zdecydujesz, co. Josiah roześmiał się ponownie, podniósł sztucer i położył palec na spuście. - Nóż przeciwko kulom! - szydził. - To doskonale opisuje całe twoje żałosne życie, Danny. Lepiej nie można. - Nie wiem, do czego się szykujesz, ale zrobisz to bez niej. - Tak? - Tak. - Danny, jeśli nacisnę ten spust, to zakończę twoje życie. Czy to takie skomplikowane, żeby zrozumieć? Ta suka nie ma z tobą nic wspólnego. - To nie jest w porządku. I nie mogę się na to zgodzić. - No proszę, cóż za szlachetny sukinsyn! - Jej mąż miał rację - powiedział Danny. - To już nie jesteś ty. Nie rozumiem, co się dzieje, ale to nie jesteś ty, Josiah. Nie jesteś nawet podobny do siebie. - Co ci mówiłem o imieniu? - Właśnie to mam na myśli. W twojej głowie siedzi duch Campbella, dokładnie tak, jak mówił ten człowiek. Mówisz cholernie dziwnym głosem, a o Campbellu opowiadasz, jakby siedział obok ciebie. Ten człowiek nie żyje, Josiah. Nie wiem, co cię opętało, ale Campbell jest martwy! - To właśnie błąd, który popełniany jest już zbyt długo - sprostował Josiah. - Campbell wcale nie jest martwy. Danny przysunął się trochę bliżej. Dzieliło ich teraz nie więcej niż półtora metra. Josiah świetnie się bawił podczas tej małej wymiany zdań, rozśmieszony pokazem heroizmu w wykonaniu Danny'ego, nie miał jednak czasu do stracenia. 468

- Daj spokój, Danny, i odejdź - powiedział. - Ja i ta dama bardzo się śpieszymy. - Ona nigdzie z tobą nie pojedzie. - Danny... - Straciłeś rozum, Josiah. Mówię to jako jedyny przyjaciel, jakiego miałeś w całym życiu. - To możliwe - stwierdził Josiah. - Ale coś ci powiem: nie pojadę do piekła sam. Ta suka pojedzie tam ze mną. - O czym ty mówisz? - Jedziemy stąd. Idź do swojego samochodu. Danny zamilkł na dłuższą chwilę, potem spojrzał na kobietę w szoferce i wystawił swój gruby różowy język, żeby oblizać wargi. - Jeśli ktokolwiek ma z tobą pojechać, to powinienem być ja. - Zająłbyś jej miejsce? Danny skinął głową. - I to niby ja zwariowałem? Przecież ona nic dla ciebie nie znaczy, chłopaku. - Dla ciebie też nie. Josiah poczuł się niepewnie. Umysł znów zaczął go zawodzić, nie pierwszy raz tego dnia. Rozzłościł się. Nie miał czasu na takie rzeczy. Wiedział doskonale, co ma zrobić, i był na najlepszej drodze, by to zrobić, zanim ten piegowaty dupek nie zaczął mu opowiadać głodnych kawałków. - Wsiadaj do samochodu - rozkazał, tym razem ostrzejszym tonem. - W porządku - zgodził się Danny. - Ale ona idzie ze mną. Przez chwilę patrzył Josiahowi prosto w oczy, jakby chciał sprawdzić, czy ten nie blefuje, po czym raz jeszcze zwilżył wargi i postawił krok w kierunku półciężarówki; Josiah pociągnął za spust. 469

Od dawna nie używał strzelby i nie pamiętał już, jak wielką ma siłę. Szarpnęła mocno jego ramionami, wprawiła w drżenie jego ciało, a ciało Danny'ego Hastingsa przecięła prawie na pół. Żona Erica Shawa wydała niski bolesny jęk, słyszalny mimo taśm na ustach, i rzuciła się na dół, przyciskając się do deski rozdzielczej, jakby oczekiwała, że kolejny strzał odda w okno swojego samochodu. Josiah zignorował ją zupełnie, patrząc na to, co zrobił. Danny stał tak blisko, że kula dokonała prawdziwego spustoszenia. Krew była na karoserii półciężarówki, na koszuli Josiaha i na jego twarzy, gorąca i mokra jak łzy. Otarł twarz rękawem koszuli i patrzył na leżące ciało. ...jedyny przyjaciel, jakiego miałeś w całym życiu... Coś w nim zadrżało, osłabiając determinację, z jaką jeszcze przed chwilą kroczył tam i z powrotem po tej cholernej ścieżce. Westchnął ciężko i zgrzytnął zębami, patrząc jak krew Danny'ego spływa na trawę i formuje kałużę u jego stóp. Nie chciał tego zrobić. Danny go zmusił, nacisnął jego palec, on nie chciał strzelać. Nie do niego. Do każdego, ale nie do niego! - Cholera jasna! - powiedział, przyklękając na jedno kolano, wpatrzony w lewą stronę Danny'ego, gdzie tors został niemal całkiem oderwany od nóg. Wszystko byłoby inaczej, gdyby miał krótką broń. Mógłby wpakować mu kulkę w nogę albo w coś innego. I by się go pozbył. Bez zabijania. Strzelba nie dawała mu takiej możliwości: z tak niewielkiej odległości nie tylko zabijała, ale po prostu rozrywała na strzępy. Wyciągnął rękę, żeby dotknąć trawy obok swoich stóp. Zamoczył palce w krwi Danny'ego. Nie twoja krew, nie twoja sprawa - usłyszał szept Campbella. Teraz jednak trudno było mu się skupić, trudno było słuchać. Ciepła, wilgotna krew starego przyjaciela nie pozwalała mu się ruszyć, 470

jakby ktoś przywiązał do jego nóg czerwone cegły. Nie potrafił stamtąd odejść. Przecież on nie jest twoim krewnym, mój chłopcze. A ty nie wykonałeś jeszcze zadania. Głos Campbella, niemal przez cały ten dzień taki pewny i silny, że stał się własnym głosem Josiaha, nagle wydał mu się jakiś cichy. Wręcz trudno go było usłyszeć. Trudno było usłyszeć cokolwiek oprócz powracającego jak echo huku wystrzału. Josiah nie pamiętał, kiedy poznał Danny'ego. Byli razem zawsze. Od samego początku Danny szedł obok niego przez ten zasrany świat, bardziej jak brat niż jak przyjaciel. Nigdy go nie zostawił. Nawet teraz. Przywoził mu jedzenie do szopy w obozie drwali, choć przecież wiedział, że Josiah zabił człowieka. Przyjechał tutaj za Erikiem Shawem także na polecenie Josiaha. A potem czekał na niego i nie odegnało go nawet to cholerne tornado. I jeszcze chciał usiąść w samochodzie obok niego zamiast tej kobiety. Kto do diabła zrobiłby coś takiego? I po co? Do cholery, mój chłopcze, wyciągnij ręce z tej krwi i odejdź stąd wreszcie! Masz słuchać. I nic więcej. To twój jedyny obowiązek. Masz słuchać, a teraz tego nie robisz. Ale nie chciał słuchać. Campbell mógł sobie mówić, żeby się ruszył, żeby odszedł z tego miejsca, ale wydawało mu się, że to nie w porządku zostawiać Danny'ego tak po prostu tam, gdzie upadł. Nie, nie mógł zostawić go samego... Dopiero kobieta popchnęła go do działania. Związał jej dłonie za plecami, ale palce miała wolne i jakoś zdołała sięgnąć do klamki. Usłyszał trzask zamka. Ten dźwięk sprawił, że jego umysł oderwał się od Danny'ego Hastingsa. Podniósł wzrok, by zobaczyć w szoferce jej machające nogi, kiedy wypadała na ziemię. 471

Zerwał się z miejsca i szybko pokonał drogę dookoła bagażnika. Nie miała dokąd uciec. Rzucała się jak ryba na piasku, ale należało jej się uznanie za to, że przynajmniej spróbowała. Złapał za tył jej dżinsów, postawił ją na nogi, opuścił strzelbę na tyle, by móc używać obydwu dłoni, i wrzucił ją z powrotem na siedzenie. Nie zdążył zamknąć drzwi, kiedy usłyszał dziwny okrzyk, dochodzący gdzieś z daleka. Trzasnął drzwiami i znów chwycił w dłonie strzelbę. Dopiero wtedy rozejrzał się po zaroślach wokół siebie. Znów usłyszał ten krzyk, tym razem jednak zrozumiał słowo: nie! Eric Shaw zdołał się podnieść i dojść do końca ścieżki. Stał po przeciwnej stronie pola. Palec Josiaha powędrował na spust i przez chwilę Josiah miał ochotę wypalić do Shawa. Powstrzymał się jednak. - Patrz sobie, patrz! - ryknął. - Patrz i słuchaj. Bo nie możesz zrobić nic, żeby mnie powstrzymać! Przeszedł do drzwi od strony kierowcy, otworzył je i wsiadł do środka, umieszczając strzelbę między nogami lufą do dołu. Silnik ryknął głośno, podczas gdy Shaw szedł, zataczając się, przez pole. Josiah włączył bieg i ruszył. W lusterku wstecznym zobaczył, że Eric Shaw zaczął krzyczeć. Na końcu żwirowanej drogi skręcił w lewo i nacisnął gaz do dechy. Sfatygowane opony aż zawyły na mokrej nawierzchni. Jechał na południe, planując wrócić do miasta tą samą drogą, którą tu przyjechał. Znów będzie musiał przejechać obok ruiny, która została z jego domu, tym razem jednak miał zamiar minąć ją w pełnym pędzie, nie zwalniając nawet po to, by choć raz rzucić okiem. Tak przynajmniej zamierzał przez pierwsze minuty podróży, dopóki dom nie pojawił się w zasięgu wzroku. Zauważył wtedy, że z jego terenu wyjeżdża samochód. Policyjny. Zawahał się, ale nie 472

nacisnął hamulca. Na pewno szukają zniszczeń, a nie jego. Był o tym przekonany, dopóki radiowóz nie wyjechał na środek, blokując przejazd, i nie włączył kogutów.

59.

Eric usiłował się śpieszyć, ale nogi odmawiały mu posłuszeństwa. Dwukrotnie się przewrócił, ale jakoś udało mu się podnieść i zataczając się, parł dalej do przodu. Mniej więcej w połowie pola w głowie zaczęło mu się rozjaśniać, a nogi stały się pewniejsze. Czuł straszliwe pieczenie na ramieniu. Wyczuwał też pulsującą ranę na głowie, z której nadal ciekła krew - ślady po lufie strzelby Josiaha. Ból w czaszce, który narastał od rana, miał teraz dodatkowe powody. Znajdował się niecałe sto metrów od półciężarówki Josiaha Bradforda, kiedy opony zawirowały i auto ruszyło po żwirze w stronę głównej drogi. Z Claire w środku. Eric przystanął i krzyczał, żeby je zatrzymać, ale półciężarówka tylko mignęła mu między drzewami i za chwilę się za nimi schowała. Potem znów pojawiła się w zasięgu wzroku, kiedy Josiah z piskiem opon skręcił w lewo i popędził na południe. Eric stał pośrodku pola i krzyczał, dopóki półciężarówka nie zniknęła mu z oczu. Wiatr zebrał nagle siły, uderzając podmuchem, który zachwiał nim na boki. To sprawiło, że ruszył z miejsca. Temperatura powietrza obniżyła się o dobre dziesięć stopni, a na polu było teraz tak samo ciemno, jak wcześniej między drzewami. Przed sobą zobaczył dwa samochody - białego sedana i czarną stertę pogiętej blachy, która była kiedyś autem Kellena. Porsche leżało na dachu całkowicie zniszczone, ale sedan stał na kołach i wydawał się na chodzie. Eric podbiegł do niego. Dopiero kiedy znalazł się kilka metrów od białego auta, zauważył czerwoną plamę na masce. Przeniósł wzrok niżej i to, co zobaczył, dosłownie zwaliło go 474

z nóg: wylądował na kolanach w błocie, podpierając się dłońmi. Przed białym samochodem leżały zwłoki. Zakrwawiona, postrzępiona masa. Podniósł się i podszedł bliżej, z trudem łapiąc oddech. Cały świat wokół niego wydawał się stać w miejscu nieruchomy i milczący - z wyjątkiem szalejącego wiatru. Tyle krwi. Tyle krwi... Na ziemi leżał martwy kompan Josiaha. Wnuk Edgara Hastingsa. Dostał kulę w tułów po lewej stronie, która wyrwała w nim olbrzymią dziurę. Rana wcale nie wyglądała jak postrzałowa. Raczej jakby ktoś zarąbał go siekierą. Gdy tylko rozpoznał zwłoki, Eric cofnął się od ciała, jakby się bał, że wstanie i wyrządzi mu jakąś krzywdę. Nie Claire. To nie Claire. A padł tylko jeden strzał... zresztą sam widziałeś jak wpychają do szoferki, żywą. Na pewno żyła, ponieważ padł tylko jeden strzał. Słyszał tylko jeden strzał. Tego był pewien. Teraz wiedział na pewno, kogo ten strzał ugodził. Claire musiała zatem być teraz w półciężarówce z Josiahem Bradfordem - człowiekiem, który właśnie zamordował swojego kolegę. ...solidny wybuch, wspomagany jeszcze kilkudziesięcioma litrami benzyny... Kiedy wyciągną jej kości z ognia... - Nie! - krzyknął. - Do jasnej cholery, nie! Obszedł zwłoki i zbliżył się do samochodu. Otworzył drzwi, żeby zajrzeć do środka: w stacyjce nie było kluczyka. Kto przyjechał tym samochodem? Josiah odjechał półciężarówką, prawdopodobnie więc było to auto nieżyjącego mężczyzny. Białym samochodem przyjechał Danny. Nie ma czasu do stracenia. Musi działać szybko, bez zastanowienia. Podszedł do zakrwawionych zwłok i przyklęknął obok nich, czując, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Zacisnął oczy i drżącą ręką 475

sięgnął do przemoczonych krwią dżinsów. Poszukał kieszeni. Omal nie krzyknął, kiedy jego palce dotknęły ciepłej mokrej krwi. Wsunął dłoń do środka. Wyczuł kluczyki. Czterdzieści minut po tym, jak pierwsze tornado dotknęło ziemi niedaleko Orangeville, trzecie tego dnia zeszło na terenie Martin County w miejscu, gdzie Lost River uchodzi do wschodniego rozwidlenia White River. Lej opadł na brzegu rzeki i ruszył na północny wschód, przecinając prostą linią wężowaty bieg Lost River, jakby chciał dotrzeć do jej źródeł. Później trąba powietrzna przeszła przez Hoosier National Forest: w zderzeniu dwóch cudów natury straciła siłę. Jak wyraził się jeden z łowców burz, wyglądało to, jakby las ją pożarł. Anne McKinney skupiła się na doniesieniach o pogodzie. Słuchając informacji o trzecim tornadzie, była pewna, że nie jest ono ostatnie tego dnia, ponieważ dolina znalazła się w zasięgu kilku burz, które się nad nią przetoczą. Z zamyślenia wyrwał ją głos dyspozytorki. - Proszę pani? Pani McKinney? Detektyw Brewer sądzi, że znalazł półciężarówkę. - Naprawdę? - Biały ford ranger, prawda? Mała półciężarówka? - Tak. - Podjechała w okolicę domu Josiaha Bradforda, a następnie zawróciła. Detektyw Brewer jedzie teraz za nią na sygnale, ale kierowca nie reaguje. - To na pewno on - stwierdziła Anne podekscytowana. - Nie ma wątpliwości. Niech pani przekaże temu policjantowi, żeby uważał. W tej półciężarówce jest dynamit! - Policjant już o tym wie. 476

- Czy ktoś jeszcze znajduje się w tej półciężarówce? - Nie mam żadnych informacji na ten temat. - Ona powinna z nim być. Powinna być w środku. - Pamiętam o tym. Zaleciłam wyjątkową ostrożność. - Nie wiem, czy to wystarczy - stwierdziła Anne. - Trudno będzie zatrzymać tę półciężarówkę, chyba że... Słowa zamarły jej w gardle. Nie chciała wypowiedzieć tego, co mogłoby się stać. - Rozumiem - powiedziała dyspozytorka. Josiah ledwie zdołał zawrócić. Prawa strona auta ześlizgnęła się z asfaltu, ale dzięki napędowi na cztery koła udało mu się wyprowadzić je na prostą i teraz oddalał się od gliniarza, który się wynurzył spomiędzy resztek jego domu. Możliwe, że ten facet chciał zatrzymać Josiaha wyłącznie po to, żeby go wypytać o dom. A może tylko zamierzał ostrzec go przed kolejną burzą? Potem jednak włączyła się syrena, rozpraszając wszelkie wątpliwości. Gliniarz chciał go dopaść, bo natychmiast wyruszył w pościg, a to znaczyło, że zareagował na półciężarówkę Josiaha, a nie na jego zachowanie. Musiał teraz szybko coś wymyślić. Szlag by to trafił! Jego stary ranger nie wytrzyma wyścigu z fordem crown victoria tego gliniarza. Gdyby ten skurwysyn zaczął do niego strzelać albo próbował w niego uderzać, to będzie miał niezłą niespodziankę, kiedy półciężarówka wyleci w powietrze. Problem tylko w tym, że Josiah zamierzał trafić w inny cel, do którego musiał przedtem dotrzeć. Takie było jego zadanie i miał zamiar się z niego wywiązać. Nie mógł zawieść. To jednak wymagało czasu, którego miał coraz mniej, odkąd ten cholerny glina siedział mu na ogonie. Położył dłoń na kolbie strzelby, 477

zastanawiając się, jakie ma możliwości. Mógł wystrzelić z jadącego auta bez żadnej gwarancji, że dobrze wyceluje. Ponadto nie był pewien, czy od wystrzału nie wybuchnie dynamit. Jeśli dobrze wiedział, do wybuchu potrzeba ładunku elektrycznego, ale przypuszczał, że ogień może zrobić resztę. W końcu trudno chyba oczekiwać, że dynamit spokojnie spłonie, kiedy się pod niego podłoży ogień. Proch strzelniczy mógł zadziałać tak samo, a Josiah nie chciał wysadzić swojego samochodu w powietrze. Musiał nim przedtem przejechać jeszcze kilka mil. Potrzebował czasu. Tylko tyle - odrobiny czasu. Rozpędził się do stu dziesięciu kilometrów na godzinę. Dopiero teraz się zorientował, że gliniarz próbuje coś do niego mówić przez megafon na dachu radiowozu. Tępy dupek, nawet nie wyłączył syreny! Nawet jednak gdyby to zrobił, wiatr zabrałby jego słowa w przeciwnym kierunku. A wiało teraz naprawdę mocno. Niebo znów było w kolorze węgla, a przebiegające po nim od czasu do czasu błyskawice sprawiały, że świat pod chmurami nabierał dziwnego, zielonkawego połysku. Radiowóz trzymał się z daleka i nie próbował zmniejszyć dzielącej ich odległości, co było zaskakujące. Na pewno gliniarz opisywał teraz przez radio swoją sytuację i prosił o pomoc. Ile wiedział? Niewykluczone, że opis i numery jego samochodu miały wszystkie radiowozy, kiedy na drodze przy domu znaleźli martwego detektywa, ale była też możliwość, nawet jeśli niewielka, że ta przeklęta starucha znalazła jakiś sposób, żeby ze swojej piwnicy wezwać pomoc. Jeśli tak właśnie się stało, gliniarz wiedział, że Josiah ma zakładnika. A właśnie! - szepnął Campbell i Josiah na chwilę zobaczył w lusterku jego twarz; znajdowała się w cieniu, ale jego oczy błyszczały. - On się zatrzyma po nią. Będzie musiał się zatrzymać! Racja! Chronić i służyć - tak brzmiało motto i tak brzmiały słowa 478

przysięgi, którą ten tępy skurwiel składał. Będzie więc chyba musiał jej dotrzymać, prawda? Był zobowiązany podjąć próbę, żeby ochronić tę martwą sukę, którą Josiah miał zamiar wyrzucić za chwilę na jezdnię. Podniósł strzelbę i położył sobie na kolanach tak, by lufa była skierowana prosto w przerażoną twarz Claire Shaw. Z uśmiechem pochylił się nad nią i po omacku szukał klamki. - I tak miałaś umrzeć jeszcze dzisiaj - powiedział. - Szkoda tylko, że musisz umierać tak wcześnie. Dyspozytorka z Biura Szeryfa Orange County połączyła Anne bezpośrednio z funkcjonariuszem, który zauważył półciężarówkę Josiaha Bradforda, policjantem stanowym o nazwisku Roger Brewer. Chciał się upewnić, że podąża za właściwym samochodem i dowiedzieć od niej wszystkiego, co pozwoliłoby mu zrozumieć sytuację. Wysłuchała opisu samochodu. - Tak, tak, to ta półciężarówka - powiedziała i natychmiast zaczęła go ostrzegać, podobnie jak wcześniej dyspozytorkę, że w środku jest dynamit. Nie wypowiedziała jednak nawet dziesięciu słów, kiedy jej przerwał. „Jasna cholera, coś się dzieje!” - powiedział, potem nastąpiła kilkusekundowa pauza, po czym znów krzyknął: „Cholera!”, i Anne usłyszała pisk opon szukających kontaktu z podłożem, po którym rozległ się stłumiony odgłos uderzenia, zgrzyt metalu i brzęk szkła. - Co tam się dzieje? Co się panu stało? - Wyrzucił coś na drogę - odpowiedział policjant. - Centrala! Będziemy potrzebowali więcej radiowozów. On właśnie wyrzucił... Wydaje mi się, że na drodze leży ciało.

60.

Samochód martwego mężczyzny zapalił za trzecim razem, z jękiem obudzony do życia przez iskrę z prawie rozładowanego akumulatora. Eric wrzucił bieg i nagle przyszła mu do głowy zupełnie głupia myśl. Przecież to samochód z „Fargo”. Biały cutlass dera. Oglądałeś ten film razem z Claire i przewidziałeś, że dostanie kupę nominacji do Oscara... Musiał wrzucić wsteczny, żeby ominąć ciało. Zakreślił szeroki łuk, żeby się od niego trzymać jak najdalej, i nie patrzył w dół. Plama krwi na białej masce podskakiwała w rytm wibracji silnika. Po obydwu stronach żwirowej drogi rosły drzewa, dopiero więc kiedy dojechał do asfaltu, mógł spojrzeć w niebo. Czarne chmury rozchodziły się we wszystkich kierunkach, jakby chciały obramować blady okrąg. Wiatr, który wiał tak silnie, kiedy Eric stał na polu, teraz ucichł całkowicie, a rozciągające się przed nim połacie ziemi wyglądały dziwnie spokojnie. To się nie może powtórzyć - pomyślał wpatrzony w rozdzielające się chmury. - Dwa tornada nie mogą się pojawić w tym samym miejscu! Wjechał na szosę, skręcił w lewo, tak jak chwilę wcześniej półciężarówka Josiaha Bradforda, i nacisnął mocniej gaz. Jeśli rzeczywiście formowało się drugie tornado, to przynajmniej Kellen wciąż siedział w zatoce. Tyle dobrego. Zatoka już raz ich ocaliła. Rozpędził samochód do osiemdziesięciu na godzinę i po omacku szukał przełącznika wycieraczek. Chciał zetrzeć z przedniej szyby 480

czerwone smugi krwi. Dokładnie wtedy na szosie pojawił się drugi samochód. Nie zdjął nogi z gazu, szybko więc odległość zmniejszyła się na tyle, żeby mógł zobaczyć go wyraźnie: biały ford ranger z wgnieceniami na masce i zaczepionym o przedni grill kawałkiem drutu z jakiegoś ogrodzenia, który ciągnął się pod samochodem. Josiah. Wracał. Zatrzymaj go - pomyślał. - Musisz go zatrzymać. Ale biały ford jechał co najmniej dziewięćdziesiąt, a w środku była Claire. Gdyby Eric chciał zablokować przejazd, stając swoim samochodem w poprzek drogi, w razie zderzenia prawdopodobnie wszyscy by zginęli. Nawet gdyby nie doszło do wybuchu. Niezdecydowanie go zmroziło. Zwolnił do trzydziestu, potem do piętnastu na godzinę. Przez głowę przebiegały mu setki pomysłów, wszystkie jednak natychmiast odrzucał jako zbyt ryzykowne. Półciężarówka się poruszała, a jedynym sposobem zatrzymania poruszającego się obiektu było zderzenie. Proste reguły fizyki w tym przypadku zamieniłyby się w proste reguły nieszczęścia. Siedział więc bezradny i bezsilny, kiedy biały ford nadjeżdżał z hukiem, a później go mijał. Eric patrzył uważnie, starając się dostrzec w szoferce Claire. To, co zobaczył, kiedy auto przemknęło obok niego ze świstem, przyprawiło go o dreszcz przerażenia. Nacisnął hamulec i zatrzymał starego oldsmobila na środku drogi. W szoferce siedział Campbell Bradford. Nie Josiah, tylko Campbell! Zgarbiony nad kierownicą w swojej ciemnej marynarce i meloniku; jego usta wykrzywił grymas uśmiechu - w tym ułamku sekundy, kiedy oczy Erica spotkały jego spojrzenie. Josiah zobaczył, jak stary oldsmobil wyjeżdża na szosę. Przez chwilę był tak bardzo zaskoczony i tak pełen nadziei, że omal nie nadepnął 481

na hamulec. Danny? Zaraz jednak dotarło do niego, co musiało się stać, a wtedy silniej zacisnął dłonie na kierownicy i jeszcze dodał gazu. On nas nie powstrzyma, mój chłopcze - szepnął Campbell. - Wracamy do domu i ten skurwysyn nie jest wystarczająco mocny, żeby się nam przeciwstawić. Nie ma na to dość silnej woli. I rzeczywiście, nie powstrzymał. Josiah nie zmienił prędkości, jechał dokładnie środkiem drogi i zaciskał zęby gotowy na zderzenie, ale Shaw pozostał na swoim pasie ruchu i pozwolił, żeby ranger przemknął tuż obok niego. Nie podjął nawet próby. Siedział tylko, gapił się znad kierownicy oldsmobila Danny'ego, jak Josiah przejeżdża mu przed nosem. A nie mówiłem, chłopcze? Nie mówiłem? On nie ma tej siły woli. Ani on, ani nikt inny. Myślisz, że policja zdoła nas teraz zatrzymać? Nie ma takiej możliwości! Nie są dość silni. Nikt w całej dolinie nie jest dość silny. Z pewnością nie było nikogo takiego. Josiah płynął teraz po pustej drodze. Świat otwierał się przed nim, jak zawsze tego oczekiwał. Wyrzucając tę kobietę na drogę, pozbył się ścigającego go radiowozu. Wiedział już, co zrobi, żeby uniknąć kolejnych. Skręci na zachód i przebije się bocznymi drogami. Do tego nie trzeba wielkiej filozofii. Koło Orleans krąży więcej radiowozów i jadąc w ich stronę, tylko ułatwiłby im zadanie. Jeśli zniknie im z oczu, nie będą mieli kogo ścigać. Znalazł się z powrotem na drodze do zatoki. Wesley Chapel była białą plamką pod czarnymi chmurami w oddali. Musi tam dojechać, potem skręcić w lewo, a potem dalej na zachód tak szybko, jak tylko wyciągnie auto. To wszystko, co musiał zrobić. Błyskawica znów rozcięła niebo i pola wokół niego rozbłysnęły 482

głęboką, żywą zielenią, którą można zobaczyć tylko pod chmurą burzową. Aż nie mógł uwierzyć, jak bardzo zielone zrobiło się wszystko wokół. Nad nim ciemne chmury wydawały się otwierać w jednym miejscu. Może burza się cofnie? Tak, na pewno, bo nawet wiatr się całkiem uspokoił. Powietrze zrobiło się nieruchome. To wróżyło, że wielka burza chyba jednak się nie rozpęta. Ale coś się działo na niebie. Najpierw miał wrażenie, że skądś dobiega światło, potem zamrugał oczami, spojrzał w górę na lewo i zobaczył, że coś dziwnego się dzieje pośrodku okręgu, który utworzyły czarne chmury. Coś stamtąd spadało. Tak, chmura czystej bieli opadała ze środka wirującego nad nią czarnego pierścienia. Cienka biała lina opadła niemal do samej ziemi, a potem się zatrzymała, jakby z wahaniem. U góry przez chwilę się obracała, a dół wędrował z powrotem do nieba; Josiah był pewien, że to coś się wycofa, kiedy nagle z wielką siłą biała lina uderzyła o ziemię, wzbijając w powietrze grudy brązowej ziemi. Okna półciężarówki drżały, a drzewa wzdłuż drogi znów wyginały się od wiatru. Tylko że gięły się w złym kierunku. Josiah uprzytomnił sobie, że pochylają się do chmury, zamiast odginać od niej. Na chwilę zdjął nogę z gazu. Przejeżdżał obok Wesley Chapel, gdzie Danny schronił się przed burzą i skąd obserwował przechodzące tornado, a teraz Josiah z tego samego miejsca patrzył na następne. Wiele razy słyszał o tornadach - nie były niczym wyjątkowym na południu Indiany - nigdy jednak żadnego nie widział. Wcale nie wyglądało jak lej, o którym zawsze się słyszy. Nie, przypominało raczej linę. Białą linę łączącą niebo z ziemią i poruszającą się przed siebie. Na wschód. W jego stronę. Przeniósł wzrok na lusterko wsteczne. Dostrzegł w nim nadjeżdżający samochód Danny'ego. A więc Shaw zawrócił i zaczął go ścigać. Co on do diabła planował? Przecież nie mógł nic zrobić. 483

Ale się zbliżał. Tornado wisiało teraz jakieś osiemset metrów na zachód, a więc w kierunku, w którym Josiah miał pojechać. Poruszało się, ale niezbyt szybko. Wydawało się przemieszczać niemal spokojnie, bez pośpiechu i dyskretnie. Josiah obserwował, jak biały sznur powoli zbliża się do samotnego drzewa, widział, jak wierzchołek przechyla się w jego kierunku, potem chmura się przesunęła i drzewo zniknęło na chwilę. Kiedy pojawiło się znowu, pozostał tylko pień. Gałęzi, które tworzyły koronę, już nie było. A tornado wgryzało się w ziemię kawałek dalej. Wygląda jak myjka ciśnieniowa - pomyślał Josiah. - Dokładnie jak strumień jakiejś cholernie silnej myjki ciśnieniowej. Cienka biała lina z niewidzialnym, ale niewiarygodnie potężnym dłutem na końcu. Rozwala to pole niczym grudki brudu na podłodze z desek. Ponownie spojrzał w lusterko wsteczne. Samochód Danny'ego zbliżał się coraz szybciej. Nie możesz tak sobie tu siedzieć, mój chłopcze. Masz jeszcze zadanie do wykonania, prawda? Czy wystarczy ci odwagi, żeby je wypełnić? Masz dość siły? I dość chęci? Oczywiście, że ma. Oczywiście! Josiah skręcił w lewo, oddalając się od kaplicy, i znów dodał gazu. Przed nim tornado zbliżało się do drogi. Podstawa białej liny zrobiła się brązowa. Josiah widział krążące wokół niej szczątki tego, co rozwaliła po drodze. Wśród nich także bardzo duże. Powietrze wokół niego dudniło jak wielka lokomotywa. Danny miał rację - pomyślał. - To naprawdę brzmi dokładnie jak huk pociągu. Widział miejsce, w którym lina najprawdopodobniej przetnie drogę. Wiedział, że jeśli dotrze tam pierwszy, to przejedzie, a podążający za nim Shaw będzie martwy. To jak chłopięca zabawa z czasów dzieciństwa. Josiah miał wtedy więcej odwagi niż pozostali 484

chłopcy. Teraz też nikt nie zdoła mu dorównać. Ponownie ocenił, gdzie tornado najprawdopodobniej przetnie szosę i masą całego swojego ciała nacisnął pedał gazu, wsłuchując się w sześciocylindrowy ryk przeciążonego silnika. Przejedziesz, chłopcze, i będziesz w domu. Ta burza zablokuje wszystkich, którzy próbują cię dopaść od wschodu. Nie rozumiesz tego jeszcze? Cała droga będzie twoja. Musisz tylko zdążyć, wykazać siłę woli i opanowanie, trzymać ręce spokojnie na kierownicy, a nogą naciskać gaz... Zrównał się teraz z wirem i kiedy po raz ostatni zerknął w lusterko wsteczne, zauważył, że Eric Shaw zostaje w tyle. Zwalnia, bojąc się pojechać za nim. - Wiedzieliśmy o tym od początku, prawda, Campbell? - powiedział. - Shaw nie ma dość siły woli. Brak mu tego, co mamy my. Półciężarówka jechała teraz sto trzydzieści pięć na godzinę i znajdowała się nie więcej niż dwieście metrów od granicy wirującej chmury. Widok przez szybę od strony kierowcy zasłaniał tuman piachu i Josiah nic nie widział, nie przejął się tym jednak, ponieważ wiedział, że droga musi być pusta. Aż zawył z radości i pochylił się nad kierownicą, wiedząc, że mu się udało. Nikt inny nie odważyłby się tędy przejechać. A on nie tylko miał odwagę, ale też tego dokona. Smak zwycięstwa był ostatnim jego uczuciem, zanim auto zaczęło skręcać na lewo. Miał tylko czas, żeby zadać sobie pytanie, na które odpowiedzi nie dane mu było uzyskać: Dlaczego kieruję się w tę stronę? Przecież nie tam chciałem jechać... To tornado nie miało lejowatego kształtu jak pierwsze. Wyglądało raczej jak biały bicz, trzaskający wściekle o ziemię. Eric nie wierzył własnym oczom, kiedy półciężarówka skręciła w lewo i zaczęła jechać prosto w kierunku tornada. 485

- Co ty wyprawiasz? - powiedział. - Co ty takiego wyprawiasz? Oszalałeś do reszty? Półciężarówka przyśpieszała, pędząc prosto w niszczycielski wir, który właśnie docierał do szosy. Nie zważając na znak stopu, Eric także skręcił w lewo i ruszył w pogoń. Przez chwilę dodawał gazu, potem jednak zrozumiał, co się stanie, i zdjął nogę z pedału, powtarzając w myślach: Tylko nie to... Nie, tylko nie to... Szalejący wir wszedł na szosę i wessał półciężarówkę Josiaha Bradforda. Przez chwilę widać było tylko chmurę i Eric zdążył sformułować w myślach nadzieję, że uda im się to przeżyć, potem jednak półciężarówka eksplodowała. Ryk tornada stłumił odgłos wybuchu, mimo to Eric usłyszał go i poczuł. Samochód, w którym siedział, zatrząsł się, szosa pod kołami zawirowała, a w środku wirującej chmury wybuchnął pomarańczowy płomień. Wiatr wessał ogień i pociągnął go do góry. Pomarańczowy płomień wspiął się wysoko w samym centrum wirujących chmur, wyglądając jak wielki zwisający z nieba lont. Potem tornado przeszło dalej, buchający w nim ogień zniknął i Eric zobaczył półciężarówkę. Leżała do góry kołami obok szosy, przynajmniej dziesięć metrów od miejsca, gdzie spotkała na swej drodze wirujący komin. Wsporniki dachu wygięły się, leżała więc płasko na ziemi. Spod popękanych pęcherzy białej farby wyglądał osmalony metal. Promienie pełzały po całej karoserii i strzelały z wnętrza szoferki. Eric nie mógł wydobyć z siebie nawet jednego dźwięku. Wpatrywał się w płonący wrak i chciał krzyczeć, ale nie potrafił. Jego usta się otwierały, powietrze wypływało z jego płuc, ale pozostawał cicho. Nie zauważył nawet, że jego samochód przesuwa się w bok, dopóki nie poczuł, że prawe koła zsunęły się z szosy. Dopiero wtedy uświadomił sobie, że tornado ciągnie go do siebie. Potem jednak odeszło dalej, ściągało coraz słabiej, aż wreszcie zostawiło dwoma 486

kołami na jezdni. Po omacku znalazł klamkę, otworzył drzwi i wysiadł z samochodu. Znów zaczęło lekko padać. Mżawka nie miała najmniejszego wpływu na płomienie. Chciał podejść bliżej, ale żar bijący od wraku kazał mu pozostać w odległości mniej więcej czterech metrów. Dopiero wtedy usłyszał swoje własne łkanie. Czegoś takiego nie da się przeżyć. Stał tam długo, podnosząc ręce, żeby chronić twarz przed żarem. Płomienie rozbuchały się, potem przycichły i z samochodu nie zostało właściwie nic. Kiedy podszedł trochę bliżej, w zwęglonym wnętrzu dostrzegł biały pręt. Wiedział, że to kość. Upadł na kolana i zwymiotował. Klęczał na ziemi, podpierając się dłońmi, kiedy usłyszał ten głos. Nie krzyk Claire, którego tak bardzo się obawiał, ale szept, który już nauczył się rozpoznawać. Przyprowadziłeś mnie do domu. To był długi powrót. Zbyt wiele lat musiałem spędzić na wygnaniu. Ale w końcu przyprowadziłeś mnie do domu. Poderwał się i spojrzał na tlący się wrak. W środku dostrzegł tylko popiół, żar i gęsty, czarny dym. Podniósł wzrok. Campbell Bradford stał obok resztek półciężarówki, na tyle blisko, że mógłby jej dotknąć, ale płomienie wydawały się na niego nie działać. Myślisz, że to by mnie zabiło? Nie masz o mnie zielonego pojęcia. Nie rozumiesz, kim jestem. Ta dolina daje mi siłę. Większą, niż potrafisz sobie wyobrazić. Nie zdołasz się jej przeciwstawić. Ja nie umieram. W odróżnieniu od twojej żony. Chwiejnym krokiem Eric cofnął się do szosy. Campbell uśmiechnął się i przeczołgał przez dogasające płomienie na drugą stronę wraku, najwyraźniej chcąc iść za nim. Eric odwrócił się i zaczął biec. Obok starego oldsmobila stał teraz jeszcze jeden samochód. 487

Przysadzisty facet w czapce Indianapolis Colts wychodził z dużej furgonetki chevroleta. - Nic ci się nie stało? Czy tamten samochód wciągnęło tornado? Daj spokój, nic z niego nie zostało! Widziałeś, co się stało? Czy ktoś był tam w środku? Eric minął go, potykając się, otworzył drzwi samochodu Danny'ego Hastingsa i usiadł na fotelu kierowcy. Gruby facet w czapce szedł za nim, a tuż obok niego leniwym krokiem paradował Campbell Bradford. - Kolego, musisz poczekać na pomoc. Już wezwałem straż. Nie możesz prowadzić w takim stanie. Nie po czymś takim! Eric zatrzasnął drzwi, wrzucił wsteczny i wycofał auto, słysząc zgrzyt, kiedy koła z prawej strony wjeżdżały na jezdnię. Stał na wstecznym pośrodku drogi, kiedy zbliżył się gruby mężczyzna i za nim Campbell Bradford. Mężczyzna coś do niego mówił, stojąc zaledwie kilka kroków od samochodu, Eric jednak go nie słyszał. Docierały do niego tylko słowa Campbella. Ona nie żyje, a ja wciąż tu jestem. Na zawsze. Sądziłeś, że nade mną zapanujesz, że mnie pokonasz? Ona nie żyje, a ja wciąż tutaj jestem. Eric dojechał tyłem do skrzyżowania przy Wesley Chapel. Stary biały kościół nadal stał na swoim miejscu, nieświadomy trąb powietrznych, które przetaczały się dziś tuż obok niego. Eric skręcił gwałtownie kierownicą i wjechał na główną drogę, stając przodem w kierunku zachodnim. Kiedy ruszył przed siebie, spojrzał w lusterko wsteczne. Zobaczył w nim Campbella, który szedł leniwie, a mimo to jakoś udawało mu się dotrzymywać tempa rozpędzającemu się silnikowi. Eric przeniósł wzrok na pedał gazu, a potem na jezdnię. Przed sobą zauważył migające koguty samochodów policyjnych osiemset metrów, może kilometr dalej. Zignorował je, skręcił 488

gwałtownie w lewo w żwirowaną drogę, przejechał nią do końca i zaparkował samochód obok zwłok właściciela. Wysiadł, pochylił się i wsunął kluczyki w jego martwą dłoń. Tym razem nie wzdrygnął się na widok zmasakrowanego ciała ani nie brzydził się go dotknąć. Zostawiasz dziś za sobą wielu martwych ludzi - stwierdził Campbell. Stał teraz nie dalej niż półtora metra od Erica. - Ile osób dzisiaj zmarło? Już straciłem rachubę. Mamy tego tutaj, Josiaha, twoją żonę... Między drzewami błysnęło światło kogutów. Radiowóz popędził dalej w stronę wraku forda rangera. Eric podążył za nim wzrokiem. Pulsujące światło wywołało ból głowy rozdzierający jego czaszkę, jakby wszystkie dotychczasowe zebrały się razem, żeby zadać mu ostateczny cios. Syknął i upadł na kolana, na mokrą od krwi trawę. Tyle ludzi zmarło. Tak wiele trupów! - ciągnął Campbell. - Ale wiesz co? Ty nadal tu jesteś. I ja także. Ja także! Eric spojrzał na niego, prosto w przerażającą twarz pod melonikiem, i pomyślał, że Campbell ma rację: Ta krew polała się z twojej winy. Przynajmniej krew Claire. Przecież ona przyjechała tu do ciebie. Chciała ci pomóc, ratować cię, ale ty ją zostawiłeś samą. Poszedłeś szukać źródła w samym środku potężnej burzy, a ją zostawiłeś bez opieki. Wszystko się skończyło. Stracił wszystko, co kochał, ponieważ był zarozumiały, zbyt pewny siebie i za głupi, żeby wiedzieć, czego potrzebuje i jak należy kochać. Teraz został mu tylko Campbell. Drżenie dłoni objęło także mięśnie przedramion, a lewa powieka dygotała bez przerwy. Głowa bolała go tak, jakby ktoś rozsadzał jego czaszkę, pompując do niej powietrze. Kiedy zdołał znów stanąć na nogi i ruszył w kierunku ścieżki, nie potrafił zachować równowagi. Campbell towarzyszył mu z cichym śmiechem, jakby szeptanym. 489

A niech sobie idzie! Do cholery z Campbellem. Eric stracił wszystko, co było dla niego ważne. To, co zostało, nie liczyło się wcale. Szedł dalej w stronę zatoki.

61.

Eric poszedł w lewą, a nie w prawą odnogę, jak poprzednio, ignorując ścieżkę, która doprowadziłaby go do Kellena. Tym razem szedł więc po szczycie wzgórza. Szybko zostawił ścieżkę, żeby zejść zboczem między drzewa. Wyszedł prosto nad urwisko i spojrzał w dół. W zatoce nadal kręcił się wir. Woda stała teraz znacznie wyżej i wciąż wspinała się po klifie. Słyszał głośne bulgotanie. Z drugiej strony woda wspięła się na wzgórze, by stamtąd przelewać się do suchego kanału. Nigdzie nie dostrzegł Kellena, ale to dobrze. Prawdopodobnie wczołgał się gdzieś wyżej, w bezpieczne miejsce. Ciemne chmury odpłynęły na północny wschód, niebo miało teraz szary kolor jak zimą i kapał z niego lekki deszcz. Eric szedł wzdłuż krawędzi skały, chwytając się drzew dla zachowania równowagi. Kierował się do odległego końca zatoki, gdzie skały były najwyższe. Przeszedł dookoła na drugą stronę i stamtąd zobaczył Kellena. Nie odsunął się daleko od miejsca, w którym Eric go zostawił. Ale woda jeszcze mu nie zagrażała. Leżał na plecach. Nie widział Erica, ponieważ zakrył oczy dłońmi. W miejscu, gdzie teraz stał, na szczycie zbocza nad zatoką, nie było nic poza drzewami z tyłu i otwartą przestrzenią nad tym cholernym urwiskiem przed nim. Złapał się pnia cienkiego drzewa - które jakimś cudem przetrzymało wściekły atak, choć zniszczył o wiele większe i mocniejsze od niego - i wpatrywał się w wirującą wodę. Co za dziwny kolor… wody o takim odcieniu można by się spodziewać gdzieś w dalekich ostępach Ameryki Południowej, ale nie w 491

leju na południu stanu Indiana. Poddałeś się - powiedział Campbell. - Nie masz dość siły, żeby iść dalej. Nie potrafisz nawet się zebrać, żeby stawić mi czoło. Mogę dać ci siłę. Jeśli zechcę, ukoję rany, które odniosłeś, i przywrócę siły, które straciłeś. Musisz mnie tylko słuchać. Ktoś wołał go po imieniu, głos jednak ledwie do niego dochodził zza słów obietnicy, które szeptał do niego Campbell. Mimo to Eric usłyszał i pomyślał, że na pewno zauważył go Kellen, a to niedobrze, ponieważ nie chciał, żeby cokolwiek opóźniło jego zamiar. A już na pewno nie chciał, żeby go powstrzymywano. Nie pozwolił sobie na spojrzenie w stronę Kellena, skupiając się na wirującej, niebieskozielonej wodzie i upiornych białych konarach, wystających z niej we wszystkich kierunkach. Ostatnie słowa. Tego właśnie wymagała chwila. Powinny mieć znaczenie - kończył się właśnie ostatni akt, a wtedy zawsze liczą się ostatnie słowa. Z nimi zostawała widownia. On nie miał żadnej. Mogę zamienić twoje cierpienie w siłę, twoją stratę w potęgę. Nie chcesz tego? W zamian chcę tylko, żebyś wykonywał moje instrukcje. Znów usłyszał swoje imię, tym razem wypowiedziane głośniej. Postawił kolejny krok, żeby wyjrzeć zza krawędzi i obejrzeć skalną ścianę. Jego noga poruszyła luźny kamień, który się osunął i spadł: uderzając o skalną ścianę, rozpękł się na dwoje, a potem wleciał do wody. Zwrócił na to uwagę i pomyślał, że musi się dobrze odbić, żeby po drodze o nic nie uderzyć. Ostatnie słowa. Nie zostawiaj publiczności bez nich, kolego. - Przykro mi - powiedział głosem tak cichym, że nikt poza nim nie mógłby go usłyszeć. Zszedł na samą krawędź, szeroko rozłożył ramiona, ugiął nogi w kolanach, zamknął oczy i odbił się tak silnie, że zanim zaczął opadać, przez chwilę leciał do góry. Świat wokół niego się obrócił. Spadając, dostrzegł Campbella Bradforda stojącego 492

na szczycie skalnej ściany. Jego schowana pod melonikiem twarz sprawiała wrażenie niemal smutnej. Lecąc w dół, usłyszał swoje imię po raz trzeci. Tym razem był niemal pewien, że to głos Claire. Jak cudownie, pomyślał, że może ją usłyszeć ten ostatni raz. Na pewno czekała na niego. Ostatnim, co poczuł, było lodowate zimno. Anne była bliska łez, kiedy dyspozytorka zakończyła jej połączenie z detektywem Rogerem Brewerem z Policji Stanu Indiana. Wyrzucił coś na drogę... Wydaje mi się, że na drodze leży ciało. To nie było fair. Anne chciała pomóc, tak bardzo się starała właściwie odegrać rolę, na którą czekała przez tyle lat. Tak niewiele brakowało! Tak niewiele... Minęło pełne pięć minut, zanim dyspozytorka skontaktowała się z nią po raz kolejny, by przekazać jej informację, że Brewer odzyskał zakładniczkę - poturbowaną, ale żywą. Miała złamaną rękę albo obojczyk, albo coś podobnego. Anne nie mogła się skoncentrować na kierowanych do niej słowach. Ta młoda kobieta żyła! Wydostała się z tej półciężarówki i żyła! Jak okropnie mogłoby się wszystko potoczyć, gdyby umarła. Byłby to wtedy prawdziwie tragiczny dzień. - Ale zabity został chyba ktoś inny - dodała dyspozytorka. - Docierają do mnie sprzeczne informacje. Wysyłam na miejsce funkcjonariuszy. Doskonała robota, pani McKinney. Dziękuję. - A co z Josiahem? - Detektyw Brewer przerwał pościg, kiedy zobaczył kobietę na jezdni, mamy jednak doniesienia, że jego półciężarówka została zniszczona przez tornado na północ od miejsca, gdzie detektyw widział go po raz ostatni. Doniesienia brzmią wiarygodnie. Przepraszam, pani McKinney. Muszę się połączyć z funkcjonariuszami. 493

- Rozumiem - powiedziała Anne. I rozumiała. Zależało jej na aktualnych informacjach, ale dyspozytorka miała mnóstwo pracy, Anne więc musi zamilknąć i uzbroić się w cierpliwość. W końcu przekażą jej wszystkie wiadomości; przyślą też kogoś, żeby wydostał ją z tej piwnicy. Nie ma pośpiechu. Zrobiła, co mogła, i spisała się bardzo dobrze. Popatrzyła na stare radio i łzy zakręciły jej się w oku. Jaka szkoda, że Harold nie mógł widzieć, jaką rolę dziś odegrało. Jaką rolę odegrała dziś ona! Żałowała tylko, że nie widziała burz. Tak długo czekała na tornado. Bała się trąb powietrznych, to prawda, ale jej obawom zawsze towarzyszył zachwyt. Jak niewyobrażalnie wielką miały siłę! Czytała o nich tak wiele, tyle o nich wiedziała, nigdy jednak nie było jej dane zobaczyć tornada na własne oczy. Przez dolinę przetoczyły się dzisiaj cztery trąby powietrzne w ciągu godziny, a ona zobaczyła zaledwie chmurę stropową pierwszej burzy. Tak widać musiało być. Ale przynajmniej pomogła ocalić ludzkie życie. Co prawda Josiah Bradford najprawdopodobniej nie żył i była to wiadomość tragiczna, ponieważ Anne miała całkowitą pewność, że ten chłopiec miał dziś coś nie w porządku z głową. Przynajmniej umarł sam, nie zabierając ze sobą niewinnych. I nie zaatakował jej ukochanego hotelu, choć straszył przecież, że to zrobi. Piękno hotelu przetrwało mimo mroku i bólu, dlatego Anne była zdeterminowana, by go bronić za wszelką cenę. Łowczyni burz - tak, to właśnie ona! Zawsze czujna, zdecydowana wypatrywać oznak zagrożenia i wyprzedzić je, aby uratować ludzi w tej dolinie. Tego właśnie dokonała dzisiaj. Nie tak wyobrażała sobie tę wielką burzę, ale mimo wszystko udało jej się pomóc innym. Zawsze wiedziała, że kiedyś otrzyma taką szansę. Od tak wielu lat obserwowała niebo z cichą pewnością, że kiedyś będzie komuś potrzebna. 494

Dzisiaj była. Wspaniałe uczucie. Wciąż nadchodziły doniesienia o burzach w okolicy, wyglądało jednak na to, że tornado, które uderzyło zaraz na zachód od Wesley Chapel, było ostatnie. To by oznaczało cztery tornada - liczba na pewno nie oszałamiająca, jak na taki front burzowy, ale też na pewno niemała. Jeszcze przez długi czas będą naprawiali zniszczenia. Nie słyszała o żadnych ofiarach śmiertelnych oprócz Josiaha. To dobrze. Budynki można odbudować. Życia przywrócić się nie da. Możliwe, że zmorzył ją sen. Przysnęła dosłownie na minutkę. Obudził ją dźwięk - pomruk, który wyraźnie się nasilał. A więc się przybliżał. Obróciła się na krześle, żeby spojrzeć w małe okienka na górze zachodniej ściany. Ze zdziwieniem stwierdziła, że coś przez nie widzi. Wcześniej zawsze jej się wydawało, że jedyny pożytek, jaki z nich miała, to odrobina światła słonecznego. Niewielka, bo same okienka miały dwadzieścia pięć centymetrów wysokości, wyglądały na zewnątrz dokładnie na poziomie gruntu i zrobione były z luksferów. Ale jakimś cudem zobaczyła teraz przez nie pola zbiegające po wzgórzu na zachód od domu i pasmo ciemnych chmur na horyzoncie. Pomruk zamienił się w ryk, z ciemnych chmur zeszło coś białego i Anne, wielce zaskoczona, uświadomiła sobie, że ogląda tornado. Wszystko po kolei! Najpierw radio. Musisz wypełnić swoje zadanie, Annabelle. Musisz wypełnić swoje zadanie. Przekazała wiadomość - krótko i rzeczowo: podała swoje współrzędne, a następnie poinformowała, że trąba powietrzna zeszła na ziemię i porusza się na północ - północny wschód. Natychmiast odezwało się kilku znajomych łowców z pytaniem, czy na pewno jest bezpieczna, i radą, żeby jak najbardziej odsunęła się od zewnętrznych 495

ścian budynku. Podziękowała im za troskę, wyłączyła radio i uniosła się na krześle. Chmura zdawała się stać w miejscu, kiedy kończyła przekazywać ostrzeżenie. Teraz, kiedy się do niej odwróciła, chmura znów zaczęła się poruszać. Jakby na nią zaczekała. Podniosła się, zamierzając dojść bliżej do małych okien, żeby dobrze wszystko obejrzeć. Ściany domu zaczęły się trząść. Przechodząc obok schodów, zauważyła strumień światła przy swoich stopach. Spojrzała do góry. Drzwi były otwarte. Widocznie wstrząsy odsunęły na bok to, co Josiah Bradford podstawił, żeby je zablokować. Najbezpieczniejszym miejscem była oczywiście piwnica, nagle jednak przestało to mieć dla niej jakiekolwiek znaczenie. Chciała zobaczyć tę burzę. Obejrzeć ją na własne oczy. Tak długo czekała na tornado i dzisiaj, kiedy w końcu dane jej było odegrać rolę, do której została powołana, dostała też drugą szansę. Nadciągające tornado było dla niej niemal jak dar, jakby zeszło na ziemię specjalnie dla niej. Pierwsze stopnie pokonywała ostrożnie, trzymając się mocno poręczy, mniej więcej jednak w połowie schodów zauważyła, że jej kroki są wyjątkowo pewne. Nogi nie sprawowały się tak dobrze od lat. Puściła poręcz. Na górze w salonie wyjrzała przez wielkie okno. Chmura była już znacznie bliżej. Wyraźnie widziała, jak jej warstwy poruszają się w fascynującym wirze. Dolna część była śnieżnobiała, aż oczy bolały od patrzenia: jak śnieg na skąpanym w słońcu polu. Przyszło jej do głowy, że więcej zobaczy z zewnątrz. Miała dziwną ochotę, żeby uczcić przybycie burzy. Chciała wznieść toast. Pamięć chyba płatała jej figle: choć od lat nie było w tym domu żadnego alkoholu, na kredensie stała butelka dżinu. Tanqueray - jej ulubiony. Obok szklanka z lodem i kawałkiem limonki zatkniętym już 496

na krawędzi. Poszła do kuchni, nalała do szklanki trochę dżinu i toniku. Niespiesznie. Nie wiadomo, skąd miała pewność, że burza na nią poczeka. Wycisnęła limonkę, podniosła drinka do ust i wypiła kilka łyków. Wyśmienity! Na taki smak nigdy się nie jest za starym. Odstawiła szklankę, oblizała usta i podeszła do drzwi frontowych. Nie czuła najmniejszego nawet ukłucia w kolanach ani biodrach, jej plecy były silne i elastyczne, gotowe dźwigać ciężary. Jej krok zrobił się znów sprężysty, jak za młodu, kiedy odwracały się za nią głowy. Nie zapomniała, jak się chodzi z gracją. Przy drzwiach stały szpilki, cudowne czarne szpilki, których nie widziała od lat. Nie miała pojęcia, co tam robią, ale skoro jej nogi stąpały dziś tak pewnie, zdecydowanie wolała szpilki od tych idiotycznych białych tenisówek. Zrzuciła tenisówki, założyła szpilki, otworzyła drzwi i wyszła na werandę. Potem schody, podwórko, skręt w lewo, węgieł domu i puste pole za nim. Chmury wokół niej były czarne, ale lej pozostał biały. Dziwne, bo lej powinien był już wessać gruz i ziemię, przez co zrobiłby się wściekle szary, jak tornada na fotografiach. Ryczało dokładnie tak, jak oczekiwała - dźwięk pędzącego pociągu. Ale nie był to przerażający dźwięk. Odwrotnie, znajomy. Zabrał jej myśli do innych miejsc. Przecież brzmiał jak stary dobry Monon, pociąg z czasów jej młodości. Podeszła do skraju podwórza za domem i czekała. Nie potrafiłaby już pozbyć się z twarzy uśmiechu. I łez z policzków. To głupie, tak stać tutaj i płakać na przekór burzy, ale chmura była taka piękna. Była w niej prawdziwa magia. A jej dane było tę magię oglądać. Czegóż jeszcze chcieć?

62.

Campbell stał w ulewnym deszczu z latarnią w ręku i Shadrachem Hunterem przy boku. Chłopiec pracował w płytkim wgłębieniu przed nimi, odsuwając na bok grube wapienne płyty. - Zobacz! - krzyczał Campbell. - Sam zobacz! Masz źródło, tak jak obiecałem. Latarnia rzucała słabe światło na płytką, łagodnie bulgocącą sadzawkę, która wyłaniała się spod usuwanych przez chłopca kamieni. Kiedy Campbell umieścił latarkę bezpośrednio nad otworem, źródło wydawało się wsysać światło i chować je gdzieś w głębi. - Nabierz do butelki, chłopcze, i daj mu! - polecił Campbell. Chłopiec wyjął z kieszeni marynarki zieloną butelkę, odkorkował, przekręcił do góry dnem, żeby pokazać Shadrachowi, że jest pusta, po czym przyklęknął i zanurzył butelkę w wodzie. Kiedy się napełniła, chłopiec wstał i podał ją Shadrachowi, który od razu spróbował. - No i jak? - dopytywał się Campbell. - Smakuje jak miód - odpowiedział Shadrach Hunter. W jego niskim głosie zabrzmiała niepewność. - Jak rozpuszczony cukier. - Wiem. Właśnie z tego źródła wuj tego chłopca brał wodę do swojej whisky. Dlatego żadna nie może się z nią równać. Wiesz o tym, Shadrach. Wiesz o tym doskonale! - Tak - potwierdził Shadrach. Campbell uśmiechnął się, po czym machnął na chłopca wolną ręką. 499

- Możesz już zakryć - polecił. Chłopiec wszedł do rowu i znów ułożył kamienie. Kiedy skończył, wody nie można było dostrzec. Ledwie też dało się ją słyszeć. - Masz, co chciałeś - odezwał się Campbell, przekładając latarnię do drugiej ręki. Syknęła, kiedy deszcz dotknął szkła. - Mówiłeś, że nie dasz mi ani centa, dopóki się nie przekonasz, że to miejsce jest prawdziwe. No to je zobaczyłeś. Jest najprawdziwsze na świecie. - Tak, jest prawdziwe. Campbell odchylił głowę do tyłu, chowając twarz w ciemności. - Cóż, ja się wywiązałem z umowy. Teraz twoja kolej. Shadrach przesunął się, wyjął rękę z kieszeni i przetarł dłonią twarz, żeby ją trochę osuszyć. - Porozmawiajmy po drodze - zaproponował. - Chcę jak najszybciej się schować przed tym deszczem. Zaczął się oddalać od źródła, nie dając Campbellowi szansy na sprzeciw. Tuż przy źródle teren się podnosił. Wszedł na zbocze i zaczął iść pod górę. Campbell razem z chłopcem ruszyli za nim. Weszli do lasu. - Jaki masz plan? - zapytał Shadrach. - Jaki mam plan? Dobrze wiesz! Tu tkwi fortuna! Z tych skał wypływa prawdziwa fortuna! Stary nigdy nie robił więcej niż dwanaście dzbanków naraz. Był głupcem. Zabrakło mu ambicji, żeby zobaczyć, co mógłby na tym zyskać. Nie zauważył czekających tu pieniędzy. Ale chłopak też wie, jak się pędzi whisky. - Czyli chcesz... masz zamiar zwiększyć produkcję? - zapytał Shadrach, nie zwalniając kroku i odwracając głowę, aby uciec przed spojrzeniem Campbella. - Zwiększyć produkcję? - Campbell patrzył na Shadracha tak, jakby ten mówił po chińsku. - Niech cię diabli! Za słabo powiedziane. Mam zamiar zarobić więcej, niż mogłoby się przyśnić komukolwiek 500

w tej dolinie. Mam kontakty w Chicago, z Caponem i całą resztą. Oni mają sieć sprzedaży. Musimy tylko dostarczyć im towar. - I chcesz, żebym w to zainwestował? - Otóż to. Nie chcę niczego więcej. Zwrócę ci wszystko z dziesięciokrotnym zyskiem do końca roku. Możesz mi wierzyć. - Dlaczego akurat ja? Wdrapali się już na zbocze i teraz szli wzdłuż porośniętego drzewami grzbietu. Campbell po lewej, bliżej krawędzi. - Jak to: dlaczego? Wszyscy inni są bankrutami. Nie wiesz? Jesteś ostatnim człowiekiem w tej dolinie, któremu zostały przy duszy jakieś pieniądze. Shadrach Hunter się uśmiechnął. - Chcesz zobaczyć moje dolary? - zapytał. - Jasne, chciałbym nimi obrócić. Hunter się zatrzymał. Sięgnął do kieszeni, wyjął srebrny klips z banknotami, wyciągnął pieniądze i policzył: czternaście banknotów. Same jednodolarówki. - Proszę bardzo - powiedział, wkładając pieniądze z powrotem do klipsa i podając go Campbellowi. - Tyle mam przy duszy, Bradford. Campbell spojrzał na niego z niedowierzaniem. - O co tu chodzi, do cholery? Zawsze słyszałem, że jesteś wyjątkowo przebiegły i bystry jak na czarnucha. I bezlitosny. Myślisz, że sobie żartuję? Na tym źródle można zarobić fortunę! - Wierzę ci - powiedział Shadrach. - Ale nie mam pieniędzy. To cała moja fortuna: czternaście dolarów. - Gówno prawda! Hunter wzruszył ramionami i schował klips do kieszeni. - Może i gówno, ale prawda, Bradford. - Wszyscy wiedzą, że od lat robisz wielką kasę i gdzieś ją 501

pakujesz, bo jesteś cholernym sknerą, Shadrach. - Nieprawda! Tylko tak o mnie mówią ci głupcy w mieście. Prawda jest inna. - Nie wierzę ci. - Nie musisz, ale nie wierząc mi, nie wypełnisz kieszeni dolarami, których po prostu nie mam. Przez chwilę panowała cisza. W końcu przerwał ją Campbell. - Mogłeś mi to powiedzieć już kilka dni temu, ty skurwysynu! - A wtedy nie pokazałbyś mi tego źródła. Mam rację? Chciałem się przekonać, czy coś stoi za tym twoim gadaniem. Ale możemy nad tym popracować. Razem znajdziemy jakiś sposób, żeby zdobyć pieniądze. Piłem tę whisky i wierzę w to, co mówisz. Ona jest na wagę złota. Tylko że ja po prostu nie mam gotówki, której potrzebujesz. Ale będę działał z tobą i zobaczymy... - Teraz wiesz, gdzie jest źródło - przerwał mu Campbell cichym i mrocznym głosem. Odwracając się twarzą do Huntera, stanął tyłem do urwiska, ledwie kilka kroków od krawędzi. - Zrobiłeś ze mnie idiotę. Okłamałeś mnie, żebym ci je pokazał. - Tak. Teraz już wiem, że źródło naprawdę istnieje i że razem możemy się zastanowić, skąd... Campbell musiał przełożyć latarnię do drugiej ręki, żeby sięgnąć po broń. Trzymał ją prawą dłonią, a najwyraźniej nie lubił strzelać lewą. To dało Shadrachowi Hunterowi dość czasu, żeby zrozumieć, co się święci. Dzięki tej przewadze strzelił pierwszy. Lufa w kieszeni płaszcza skierowana była w dół. Pierwsza kula trafiła Campbella prosto w kolano i powaliła na ziemię, druga przeszyła jego lewy bok. Campbell w końcu wyjął pistolet i odpowiedział ogniem. Pierwszy strzał trafił Shadracha Huntera w czoło. Hunter był martwy, zanim upadł na ziemię. Błąd Campbella polegał na tym, że spróbował się podnieść. Podźwignął się z ziemi, ale 502

ranna noga go nie utrzymała. Zawył z bólu, upadł na plecy i przeturlał się do tyłu. Pistolet wypadł mu z dłoni i niemal w tej samej chwili przetoczył się przez krawędź urwiska. Później rozległ się szum liści i potworny okrzyk bólu. - Do jasnej cholery, pomóż mi, chłopcze! Chłopiec podszedł do Shadracha Huntera i spojrzał na niego. Potem pochylił się, sięgnął po pistolet Campbella i podszedł nad krawędź urwiska. - Dalej, chłopcze! Zejdź tutaj i pomóż mi! Chłopiec owinął jedną rękę wokół młodego, cienkiego drzewka i wychylił się nad krawędzią. Campbell zsunął się na sam dół, wpadł do wody i tkwił w niej po pas, jedną ręką trzymając się wystającego korzenia. Jęcząc z wysiłku, próbował się podciągnąć, nie miał jednak dość siły. Zsunął się z powrotem do wody. Tylko dzięki temu korzeniowi nie poszedł na dno. Ale usiłując się wydostać z wody, pogrążał się coraz bardziej. - Masz tylko jedną szansę, żeby tu zejść i mi pomóc, chłopcze. Zmarnujesz jeszcze sekundę, a będą cię zbierać w kawałkach przez najbliższe tygodnie. Słyszysz mnie? Chłopiec milczał. Usiadł na krawędzi urwiska i patrzył. Deszcz nie ustawał. Woda w zbiorniku na dole się podnosiła, wirując. Campbell stracił siłę, poluzował na chwilę uścisk i woda omal go nie oderwała od ściany. Utrzymał się jednak, mocniej chwycił korzeń i z pluskiem machał drugą ręką, walcząc o życie. - Zejdź tu do mnie, chłopcze! Jeśli nie chcesz skończyć jak twój wujek, to rusz tę leniwą dupę na dół! Głos Campbella się łamał. Jego twarz zrobiła się kredowobiała. Chłopiec nie odezwał się nawet słowem. - Nie rozumiesz, z kim zadzierasz. A powinieneś już to wiedzieć. Dość długo jesteś ze mną, żeby się zorientować. Myślisz, że 503

jestem zwyczajnym człowiekiem? Tak sądzisz? Mam siłę, której nie potrafisz nawet ogarnąć swoim umysłem. Ta dolina została mi dana. Sądzisz, że będziesz bezpieczny, jeśli się tu utopię? Wybij to sobie ze łba! Przede mną nie można się ukryć. Chłopiec przysunął latarnię bliżej siebie. Obydwoma rękami chwycił pistolet. Campbell zawył z wściekłością i raz jeszcze spróbował się wyciągnąć z wody. Korzeń się naderwał i niemal całkowicie odpadł od ściany. Campbell zanurzył się cały pod wodą. Chwilę walczył, zanim udało mu się wystawić twarz nad powierzchnię. - Pozwolisz, żebym się tu utopił? - krzyczał. - Pozwolisz, żebym tutaj umarł? Chłopiec nie odpowiedział. - Dopadnę cię w końcu - powiedział Campbell głosem tak cichym, że trudno było usłyszeć jego słowa na wietrze. - Poznasz moją wściekłość, chłopcze. Każdy w tej cholernej dolinie pozna ją bardzo dobrze! Sądzisz, że będziesz bezpieczny, kiedy umrę? Chłopcze! Obiecuję ci to: nikt w tej dolinie nie ucieknie przed moją zemstą, chyba że będzie miał moją krew i moje nazwisko. Rozumiesz to? Tylko moja rodzina zostanie oszczędzona, ty mały sukinsynu. A ty nie jesteś rodziną. Przyjdę po ciebie. Przysięgam ci to. Przyjdę po ciebie i po każdego, kto nie ma mojej krwi i mojego nazwiska! Wiszący korzeń oderwał się całkowicie. Campbell wrzasnął głośno z przerażenia i bólu, osunął się do tyłu i zniknął pod wodą. Kiedy wypłynął, leżał bez ruchu na powierzchni, twarzą do dołu. Chłopiec usiadł i patrzył na niego. Potem wziął kilka patyków i po kolei rzucał nimi w ciało. Nie było żadnej reakcji. Wstał z miejsca, ostrożnie zszedł na dół, nad samą wodę. Tam odstawił latarnię, zdjął buty, podwinął spodnie powyżej kolan, wyjął z kieszeni zieloną butelkę i wszedł do wody, trzymając ją w ręku. 504

Ciało Campbella ciągle unosiło się na wodzie twarzą do dołu, uderzając o kamienie przy brzegu. Chłopiec odwrócił go, odkrywając jego białą twarz z wciąż otwartymi oczami. Patrzył w tę martwą twarz, po czym obrócił ciało i odszukał ranę w boku. Przyłożył do niej butelkę, nacisnął silnie i patrzył, jak krew powoli skapuje do wewnątrz, mieszając się ze źródlaną wodą, której trochę zostało jeszcze w środku. Wyciskał krew z martwego ciała, dopóki butelka się nie napełniła. Wtedy wetknął korek. Kiedy butelka znalazła się z powrotem w jego kieszeni, chłopiec chwycił zwłoki za ramiona i zaczął ciągnąć je w wodzie. Brodził ostrożnie, zanurzony po pas wzdłuż skalnej ściany od południa. Tutaj światło latarni prawie nie dochodziło. Zatrzymał się w miejscu, gdzie woda znikała znów pod ziemią, bulgocząc między skałami. Usiłował wepchnąć zwłoki Campbella do czarnego leja, ale martwe ramiona zaczepiały o skalną krawędź. Chłopiec odwrócił je powoli i spróbował ponownie, tym razem nogami do przodu. Wślizgnęły się łatwo aż do wysokości bioder, potem chłopiec oparł dłonie o ramiona nieboszczyka i popchnął, aż stękając z wysiłku. Ciało przez moment stawiało opór, po chwili jednak zebrało się więcej wody i z pluskiem wepchnęło je pod ziemię. Brodząc, chłopiec wrócił na brzeg, założył buty i marynarkę, sprawdził, czy butelka jest dobrze zamknięta, po czym ostrożnie umieścił ją w kieszeni. Zabrał latarnię i pistolet, wszedł z powrotem na górę, klęknął nad ciałem Shadracha Huntera, wyciągnął z jego kieszeni klips z banknotami i włożył do swojej. Podniósł się. Z latarnią w jednej i pistoletem w drugiej ręce wszedł między drzewa. Znad wzgórz dobiegał przenikliwy gwizd lokomotywy. Chłopiec skierował się w jego stronę. Światło latarni stawało się coraz mniejsze i mniejsze, aż w końcu ledwie było je widać z oddali. Potem została tylko ciemność, której 505

towarzyszył dźwięk bulgocącej wody. Ale później latarnia znów zrobiła się większa, jaśniejsza, jakby chłopiec zmienił zdanie, idąc przez las, i postanowił zawrócić. Światełko rosło i rosło, jego migotliwy płomień świecił coraz jaśniej, aż zniknęły ciemne drzewa i został tylko on... ...i niebo. Szare niebo. I jego imię. Wypowiadane głosem Claire.

Epilog

To właśnie zapamiętał: latarnię powracającą przez ciemny las, ciepły, migotliwy płomień, szare niebo oraz głos Claire. Podobno nie powinien pamiętać niczego, ponieważ był pod wodą prawie kwadrans, zanim go wydobyli. W szpitalu uczy się nowych pojęć: bezdech oznacza zanik przepływu powietrza przez drogi oddechowe, sinica - niebieskie zabarwienie skóry, natomiast skrótem PEA określa się aktywność elektryczną bez tętna, co oznacza, że badanie elektrokardiograficzne rejestruje pewną aktywność serca, chociaż puls pacjenta jest niewyczuwalny. Innymi słowy, serce nadal żyje, tylko nie jest w stanie prawidłowo wykonać swojej pracy. Wszystkie te określenia odnosiły się do niego, kiedy wieziono go karetką pogotowia. Kellen pierwszy dotarł do wody. Widział, jak Eric skacze, i zapamiętał miejsce, w którym wpadł do wody, rozrywając jej powierzchnię między dwoma powalonymi drzewami, na które nie nadział się chyba tylko cudem. Z kostką złamaną w dwóch miejscach Kellen nie mógł jednak zejść do wody wystarczająco szybko i ciało zniknęło pod wodą. Jednego Eric na pewno sobie nie wyobrażał - głosu Claire, który słyszał, kiedy skoczył. Szła ścieżką, prowadząc za sobą detektywa Rogera Brewera. Po prostu zmusiła go, żeby z nią poszedł do ostatniego miejsca, w którym go widziała leżącego nieprzytomnie na ziemi. Ponieważ go tam nie było, zaczęła go nawoływać. Usłyszał ją Kellen i odkrzyknął. 507

Brewer wszedł do wody, podczas gdy Claire - ze zwichniętym ramieniem i pękniętym obojczykiem wskutek upadku na szosę, kiedy została wyrzucona przez Josiaha Bradforda z półciężarówki - została na brzegu, krzycząc na widok każdej zmarszczki na wodzie i każdego cienia, który się w niej pojawiał, ponieważ mógł to być Eric. Jeśli wierzyć temu, co oni wszyscy mówią, Eric po prostu wypłynął nagle spod wody. Wynurzył się, leżąc twarzą w dół pośrodku wirującego zbiornika. Jakby Lost River, która miała go w swoim władaniu, postanowiła nagle go oddać. Brewer i Kellen wyciągnęli go na brzeg. Detektyw rozpoczął sztuczne oddychanie, potem jednak, nie doczekawszy się żadnych efektów, przekazał reanimację Claire, sam natomiast poszedł do samochodu, gdzie miał radio. Claire udało się doprowadzić do kilku mokrych, świszczących kaszlnięć. Nie potrafiła jednak przywrócić ani samodzielnego oddechu, ani pulsu. W karetce elektrokardiogram pokazał bradykardię, czyli niezwykle niską częstość akcji serca. Trzydzieści siedem uderzeń na minutę. Nadal puls nie był wyczuwalny. Serce funkcjonowało, nie pompowało jednak krwi. Ratownicy medyczni podłączyli wspomaganie oddychania i podali epinefrynę. Minutę później częstość akcji serca podniosła się do stu uderzeń na minutę, a w tętnicy szyjnej pojawił się wyczuwalny puls. Ze średnią prędkością stu czterdziestu kilometrów na godzinę zawieziono go do szpitala w Bloomington, podłączono do respiratora i podjęto próbę ogrzania organizmu. Przez całą drogę towarzyszyła mu Claire, przekonana, że medycy stwierdzą jego zgon, zanim dotrą na miejsce, a wywołana epinefryną akcja serca to zwyczajna sztuczka. Na szczęście nie była to sztuczka. Godzinę po przyjeździe do 508

szpitala jego serce funkcjonowało już normalnie, po kolejnych dwóch godzinach natomiast uznano, że może oddychać samodzielnie. W szpitalu został jeszcze przez dwadzieścia cztery godziny, na obserwacji, jak mówili, ale też trzeba było pozszywać rany na jego głowie, zająć się obojczykiem Claire i założyć jej temblak. Eric nie pamięta niczego z podróży karetką i pierwszych godzin pobytu w szpitalu. W pewnym momencie jednak odzyskuje świadomość i może rozmawiać z policjantami, którzy spisują jego zeznania. Claire i Kellen zeznawali już wcześniej. Potem Claire siedzi obok niego w sali, a on nie potrafi oderwać od niej oczu. Patrzy na nią i widzi przewróconą półciężarówkę, powyginany od gorąca metal i kawałek białej kości wystający z popiołu. Myślałem, że nie żyjesz - mówi jej. A ja, że ty nie przeżyjesz - odpowiada mu ona. Claire uważa, że Josiah chciał ją zabić, wyrzucając z pędzącej półciężarówki. Miał jednak na kolanach strzelbę, ale nie strzelił. Może dlatego, że nie mógł tego zrobić, prowadząc jednocześnie samochód, a może dlatego, że bał się spowodować wybuch dynamitu na bagażniku. Bez względu na powód postanowił wypchnąć ją z szoferki, Brewer natomiast uderzył w ogrodzenie, żeby na nią nie najechać. O czym myślałeś, spadając do wody? - pyta go Claire. - Jak mogłeś zrobić coś takiego? Myślałem, że nie żyjesz - odpowiada Eric, to jednak nie wydaje się jej wystarczającym powodem. On jednak utrzymuje, że to powód aż nadto dobry. Jej nie było, a Campbell pozostał. Teraz ona jest, a on odszedł. Eric ledwie może w to uwierzyć. Z trudem uznaje to za prawdę. 509

Dopiero późno wieczorem dociera do nich wiadomość o Anne McKinney. Kiedy detektyw Brewer przekazuje ją stłumionym głosem, Claire zaczyna płakać, a Eric wspiera głowę na poduszce i zamyka oczy. Wygląda na to, że śmierć miała szybką i bezbolesną - relacjonuje Brewer. Przynajmniej tyle. Najwyraźniej stres okazał się zbyt silny dla osoby w tak podeszłym wieku. Sam atak serca nikogo nie dziwi, ale zaskakujący jest fakt, że nastąpił dopiero wtedy, kiedy wszystko już minęło. Ona mnie ocaliła - mówi Claire. - Ocaliła nas. Tak, proszę pani. Nikt nie wydostał jej nawet z tej piwnicy? Na pewno była przerażona. Na pewno tak bardzo się bała! Brewer nie podziela tego zdania. Twierdzi, że Anne McKinney przez cały czas była w kontakcie z dyspozytorką i wykazywała całkowite opanowanie. Dopiero na samym końcu ten kontakt zrobił się trochę dziwny. Dziwny? Zameldowała o nadchodzącym tornadzie - wyjaśnia Brewer. To były jej ostatnie słowa. Najwyraźniej sądziła, że widzi tornado tuż obok swojego domu. Ale przecież znajdowała się w piwnicy i nie mogła niczego widzieć. Czyli sama się wystraszyła na śmierć - stwierdza Claire. Brewer rozkłada ręce i mówi, że nie zna odpowiedzi. Wie tylko, że zdaniem dyspozytorki Anne McKinney wypowiedziała swoje ostatnie słowa spokojnym i pewnym głosem. Była całkowicie opanowana. Nawet jakby odprężona. Kiedy policja dotarła na miejsce, Anne siedziała na krześle przed radiem krótkofalowym. Eric słucha tego wszystkiego z zamkniętymi oczami, jest smutny, 510

ale przekonany, że Claire niepotrzebnie się martwi. Anne czekała długo na burzę, prawdziwą czy wyimaginowaną. Na pewno się jej nie bała. Anne była gotowa. ***

Tego wieczoru, kiedy oficjalnie potwierdzono wiadomość o śmierci Josiaha Bradforda, Lucas Bradford oficjalnie ujawnia policji powód, dla którego wynajął Gavina Murraya. Jego ojciec, niedawno zmarły Campbell Bradford, napisał list, który odczytano dopiero po jego śmierci. Przyznaje się w nim, że w 1929 roku przyczynił się do śmierci mężczyzny o tym samym imieniu i nazwisku. Z listu wynika, że go nie zamordował, ale też nie zrobił nic, żeby mu pomóc. Pozwolił, aby tamten mężczyzna się utopił, i uważał, że postąpił właściwie. Uratował w ten sposób nie tylko siebie, ale też innych ludzi, ponieważ tamten mężczyzna był wcielonym złem. W tym samym liście Campbell Bradford stwierdza, że jego fortuna powstała z czternastu dolarów, które wyjął z kieszeni martwego mężczyzny. Tyle miał przy sobie, kiedy wskoczył do pociągu towarowego Monon i przyjechał nim do Chicago. Choć nie miał wyrzutów sumienia z powodu śmierci Campbella, dręczyło go wielkie poczucie winy wobec wdowy po nim i jego osieroconego syna, którzy musieli walczyć nie tylko z biedą, ale też niechlubnym dziedzictwem pozostawionym przez Campbella. Ale się bał. Przez wiele lat bał się tak wielu rzeczy! Wraz z listem Campbell Bradford zostawił poprawiony testament, w którym życzył sobie przekazania połowy swojego olbrzymiego majątku żyjącym potomkom mężczyzny, któremu pozwolił się utopić. Wiedział tylko, że mężczyzna ten miał syna. Resztę polecił ustalić. Pomoc dla jego rodziny uznał za bardzo ważną. Podkreślił to kilka razy. 511

Josiah Bradford, jedyny żyjący potomek prawdziwego Campbella Bradforda, który stracił życie w wodach rzeki Lost River, nie żył już od piętnastu godzin, kiedy treść listu została ujawniona policji. W liście nie było wzmianki o dziwnej zielonej butelce ani o powodach, dla których starzec przyjął w Chicago nazwisko Campbella Bradforda. Eric zostawia wszystkich na pastwę domysłów. Claire nalega, żeby opowiedział lekarzom o swoim uzależnieniu od wody mineralnej i spustoszeniu, jakiego mogła ona dokonać w jego organizmie. Przekonuje ją, że to niepotrzebne. Że już po wszystkim. Że koszmar się skończył. Ona pyta go, skąd to wie, trudno mu jednak odpowiedzieć. Po prostu wiem - mówi. - Uwierz mi. Jestem pewien. Rzeczywiście, jest tego pewien. Ponieważ woda go wyrzuciła. Jego serce przestało bić, jego oddech się zatrzymał, ale jedno i drugie było nowym początkiem. On sam zaczął się od nowa. Stare plagi nie powrócą. Wraca do Chicago na dwa tygodnie. Tyle mu potrzeba, żeby wymóc na Claire zgodę na powrót z nim do doliny. Ma tam jeszcze coś do załatwienia, wyjaśnia, a ona po raz pierwszy to rozumie. Wydarzyła się tam przecież historia (właściwie wiele historii), którą trzeba opowiedzieć; on chce się do powstania tej opowieści przyczynić. Zamierza nakręcić film dokumentalny, w którym pokaże portret tego miejsca w innym czasie. Nie będzie to może wielki przebój kinowy, ale tę historię trzeba opowiedzieć, a przy okazji i on odniesie jakiś skromny sukces. Pyta go, czy napisze scenariusz. Nie napisze, bo to nie jego rola. On jest człowiekiem od obrazu: potrafi pokazać rzeczy, które muszą 512

się w tej historii znaleźć, ale nie umie opowiedzieć jej w całości. Ale może jej ojciec podjąłby się napisania scenariusza. Ma nazwisko, które na pewno wywoła zainteresowanie. Claire uważa, że ojciec się zgodzi. Kellen czeka na nich w hotelu z nogą w gipsie i kulami przy boku. Mówi, że ma zieloną butelkę Erica, ale zostawił ją w Bloomington, bo uważa, że nie powinien jej przywozić w to miejsce. Eric się z nim zgadza. Jedzą razem kolację we wspaniałej restauracji pięknego starego hotelu. Eric wyjaśnia ideę filmu i pyta, czy Kellen byłby zainteresowany współpracą. Kellen przyjmuje tę propozycję z entuzjazmem, widać jednak, że coś mu leży na sercu. Mówi o tym jednak dopiero później, kiedy Claire udaje się do toalety, zostawiając ich samych przy stoliku. Chce wiedzieć, czy zdaniem Erica źródło z jego wizji naprawdę istnieje. Oczywiście - odpowiada mu Eric. - Jestem pewien, że tak. Kellen pyta, czy Eric zamierza go szukać. Nie zamierza. Czy sądzisz, że Campbell odszedł? - pyta Kellen. Eric zastanawia się przez chwilę, po czym cytuje słowa Anne McKinney: Nigdy nie wiadomo, co przyniesie wiatr. Claire i Eric spędzają tę noc w hotelu. Kochają się w tym samym pokoju. Potem ona zasypia, on natomiast leży, wpatrując się w ciemność. Czeka na głosy. Nie nadchodzą. W hotelu panuje cisza. Na zewnątrz zrywa się delikatny wiatr.

Od Autora

Pomysł tej historii przyszedł mi do głowy w miejscu, w którym się ona rozgrywa. Miasteczka French Lick i West Baden są prawdziwe, podobnie jak zdumiewający budynek hotelu West Baden Springs oraz chyba jeszcze bardziej zdumiewająca rzeka Lost River. Dorastałem niedaleko na północ od doliny. Jako dziecko odwiedziłem hotel w West Baden, wtedy jednak był on ruiną. Wspomnienia emocji związanych z tą pierwszą wizytą nigdy mnie nie opuściły, skłaniając mnie do zbadania niezwykłej historii samego budynku i miejsca, gdzie go wzniesiono. Kiedy w 2007 roku zobaczyłem hotel West Baden Springs niemal ukończony po renowacji, poczułem pokusę, by o nim napisać. Ta książka jest rezultatem, a ponieważ przedstawiane w niej miejsca (i wydarzenia też) są dla mnie ważne, starałem się opisać je jak najdokładniej. Beletrystyka rządzi się jednak swoimi prawami, z których pozwoliłem sobie skorzystać, niewątpliwie nie ustrzegając się przy tym błędów. Dwoje przyjaciół - Lara Lane i Bob Hammel - pomogło mi w gromadzeniu materiałów i dopingowało do pracy nad tym przedsięwzięciem. Podziękowania należą się jednak także ludziom, których nigdy nie poznałem. Chris Bundy wspaniale udokumentował historię West Baden - jego książki były dla mnie kopalnią wiedzy. Bob Armstrong i nieżyjąca już Dee Slater ze Stowarzyszenia na rzecz Ochrony Lost River przez wiele lat niestrudzenie walczyli o ten prawdziwy cud natury, starając się o zachowanie rzeki i środowiska naturalnego w niezmienionym stanie. To właśnie oni zainteresowali mnie rzeką Lost River kilka lat temu, kiedy pracowałem jako reporter w lokalnej 515

gazecie. Bill i Gayle Cookowie, którzy uratowali obydwa hotele przed niechybną zagładą, zasługują na wielką wdzięczność wszystkich mieszkańców stanu Indiana. Współpraca z wydawnictwem Little, Brown and Company to prawdziwa przyjemność. Pragnę podziękować Michaelowi Pietschowi za jego wysiłki, przede wszystkim zaś za wiarę we mnie. Jako redaktor i wydawca nie ma on sobie równych. Wyrazy mojej wdzięczności zechcą przyjąć także David Young, Geoff Shandler, Tracy Williams, Nancy Weise, Heather Rizzo, Heather Fain, Vanessa Kehren, Eve Rabinovits oraz pozostali pracownicy zespołu Hachette. Mój agent i przyjaciel David Hale Smith z anielską cierpliwością wysłuchiwał opowieści o planach napisania książki z duchami i wodą mineralną w rolach głównych, po czym równie cierpliwie obserwował, jak zamieniają się one w pięciusetstronicowy rękopis. Cóż mogę powiedzieć, Davidzie? Tak wyszło. Osobne podziękowania należą się wybitnemu skrzypkowi, który tak jak ja pochodzi z Bloomington. Joshua Bell i jego niesamowita melodia Short Trip Home doprowadzili mnie do miejsca, którego się nie spodziewałem, ale które przyniosło mi wiele satysfakcji. Uznałem, że ta melodia zasługuje na swoją historię i z tego przekonania zrodziło się wiele partii tej powieści. Czasem dręczy mnie obawa, że zbytnio się wzoruję na pisarzach, których od dawna podziwiam, i zbyt dosłownie traktuję ich rady oraz uwagi. Ale oni jakoś to tolerują. Wspaniale jest obracać się w świecie, w którym niepospolici ludzie tworzą niepospolite dzieła. Michael Connelly, Dennis Lehane, Laura Lippman i George Pelecanos nie mają sobie równych. Wszystkim im dziękuję za bardzo wiele rzeczy.