Kossakowska M. L. 2011 - Grillbar ,,Galaktyka

Maja Lidia Kossakowska Grillbar ,,Galaktyka‘‘

To nie jest książka o gotowaniu. To nie jest książka o kuchni. To fantastyczna przygoda, szalona podróż przez cały kosmos, to szok, dowcip, inteligencja i zagadka kryminalna. Koniecznie przeczytajcie, co najlepszy szef kuchni wśród pisarzy i najzdolniejszy gawędziarz pośród szefów robił, kiedy go nie było!

Saanti Wrtt, magazyn „Galaxia”

Hermoso Madrid Iven, legendarny szef kuchni, autor błyskotliwych i przebojowych programów kulinarnych, jedyny człowiek w kosmosie, który co wieczór gości w domach mieszkańców całej Galaktyki, celebryta, erudyta i błyskotliwy pisarz, wreszcie odkrywa przed nami Wielką Tajemnicę. Gdzie był, co robił, czego unikał i dlaczego zniknął niespodziewanie na tak długi czas. Tak, naprawdę trzymacie w odnóżach jego pamiętnik. I niech gwiazdy mają was w opiece, jeśli z głupoty, strachu czy nieśmiałości nie sięgniecie po ten cholernie kosmiczny bestseller!

Zaroo, „Głos Syriusza”

Hmm, całkiem trrr jak na Ziemianina.

S’mmm-ak, krytyk literacko-kulinarny

siedemnastego stopnia

Naprawdę nie chcecie się zdrowo pośmiać? Zobaczyć, w jak absurdalnym, zabawnym i dziwacznym świecie przyszło nam żyć? Nie macie ochoty doskonale się bawić, a jednocześnie zdziwić, zirytować, ocknąć, zrozumieć i zastanowić? Nie chcecie pomyśleć? Jeśli nie, to nawet nie bierzcie do łap tej książki. Bo kiedy już zaczniecie, nie będzie odwrotu. Spojrzycie na Międzygalaktyczną Unię Światów oczami Hermosa Madrida Ivena, najbardziej nieznośnego, niepoprawnego politycznie, ironicznego i inteligentnego szefa kuchni od czasu Wielkiego Wybuchu. Oczami prawdziwego Ziemianina. I niech mnie czarna dziura pochłonie, jeśli drań nie ma czasem racji!

Oleisty Brunatny Odłamek, satyryk, recenzent, felietonista „Stowarzyszonych w imię prawdy i radości”, Zew Uwielbienia planety Tritonia

Rany, nigdy nie jedzcie u tego świra!

Dodekan Apallachy Czeng, właściciel i szef kuchni restauracji „Błękitna Planeta” w pasie Plejad

1.

Naprawdę kocham tę robotę

Wszystko zaczęło się wtedy, gdy moja kuzynka, Tadż, po raz pierwszy zjadła motyle. Gapiłem się zafascynowany na cudowne, mieniące się skrawki tęczy, które, trzepocząc, znikały w jej ustach. Przypominały wróżki przefruwające przez ciemną bramę magicznej krainy. Albo barwne smoki wracające na noc do swego leża w głębokiej jaskini. Były o niebo fajniejsze niż wybuchowe lody z soku syriańskiego ogórka albo zdrowy, niskokaloryczny chichotliwy deser z wodorostów zee. Wyglądały po prostu odlotowo. Tadż Mahal jawiła mi się niczym alchemik, czarownik z dawnych legend, beztrosko, lekko i niefrasobliwie przeciwstawiający się regułom świata i materii. Choć tak na co dzień była przecież nieznośną, nabzdyczoną, głupawą i wredną dziewuchą, która uważała, że ma wszelkie prawo, żeby mnie szturchać i pouczać, tylko dlatego że urodziła się wcześniej. Wywalczyła te motyle. Wynudziła, wyszlochała sobie, wyjęczała, strzelając fochy i błagając na przemian, aż w końcu zmusiła do kapitulacji zarówno moją, jak i swoją matkę, obie nadal wcale nie przekonane, czy to aby na pewno zdrowe i bezpieczne. Biedna idiotka sądziła, zdaje się, że wykwintna potrawa przyda jej romantycznego wdzięku i obycia. Zwłaszcza w oczach pewnego pucołowatego, pokrytego konstelacjami piegów młodzieńca, który dwa stoliki dalej pochłaniał stek z hodowlanej polędwicy. Ale pomyliła się okrutnie, bo alchemia, nawet ta kuchenna, wymaga wieloletniej wiedzy i praktyki. Niekiedy nie wystarczy zjeść. Trzeba jeszcze wiedzieć jak. Niezwykły zachwyt i lekka groza towarzysząca obcowaniu z nieznanym nie zanikły we mnie nawet wtedy, kiedy pulchne policzki kuzynki pozieleniały gwałtownie, a na skroniach pojawiły się krople potu. – Nic ci nie jest, kochanie? – zaniepokoiła się moja matka. – N...nic – zdołała wykrztusić Tadż, zanim zrzygała się na buty mojej ciotki Luny.

Jasna sprawa, ciotka natychmiast podniosła jazgot godny Międzygalaktycznej Stacji Informacyjnej Supra, a moja matka, usiłując udzielić siostrzenicy pierwszej pomocy, wsadziła jej palec w oko, co nieco zepsuło nastrój mile zapowiadającego się popołudnia. Ale dla mnie i tak ten moment pozostał chwilą wielkiego przełomu. Osobistego objawienia, dzięki któremu z wiecznie chudego jak kabel niejadka przeistoczyłem się w poszukiwacza kulinarnej przygody.

Jedzenie nie musiało być tylko odżywczą paszą. Wstrętnym, lecz niezbędnym paliwem, wprowadzanym do organizmu jedynie po to, żeby móc nadal biegać do upadłego, włazić na drzewa, wrzeszczeć, rozrabiać lub bawić się w inny zakazany sposób. Stało się w tej jednej chwili źródłem zarówno wrażeń estetycznych, jak i rozrywki. Oba te czynniki do dziś są dla mnie niezwykle istotne. Podstawa to gotować i podawać dania tak, żeby mieć z tego frajdę. Nie, cofnij. Żeby frajdę miał nie tylko kucharz, ale i klient. Albo odwrotnie, na jedno wychodzi. I nieistotne, czy mówimy o małej, zapyziałej knajpce na krańcu Galaktyki, czy o wyjechanej restauracji szczycącej się trzema kometkami w „Przewodniku Plejadzkim”. Wszystko jedno. Liczy się tylko smak, radość i kolor. Motyle, moi kochani. Po prostu motyle w brzuchu.

Pewnie zdarzyło się wam nieraz słyszeć patetyczne, oklepane zdanie: „Kosmos jest pełen życia”. To mój pierwszy szef, stary, cyniczny, kochany T’F-uk, właściciel obskurnej jadłodajni na Lokusie, zapomnianym przez Boga, ludzi i Syrian sztucznym kurorcie krążącym po orbicie Małej Kanikuły, odkrył przede mną bezcenną tajemnicę. Jak to wygląda naprawdę. Właził do kuchni i sapiąc, opierał mi na ramieniu cholernie ciężkie, pokryte rzędami haczyków ramię. – Zapamiętaj, Herm – powtarzał za każdym razem. – Kosmos jest pełen żarcia. Rozumiesz? Pełen aż po brzegi. A dobry kucharz musi mieć łeb na karku, bystre oczy i sprawne ręce, żeby nie przeoczyć niczego z tego pieprzonego bogactwa. Słuchałem go jak wyroczni. Piłem każde słowo padające z ust tego wielkiego, tłustego robala o dobrodusznym pysku i sercu z kamienia, bo już wtedy wiedziałem, że jedyne, czego w życiu pragnę, to być naprawdę dobrym kucharzem. Dzierżyć rząd dusz i żołądków całego szeregu zdumiewających stworzeń zamieszkujących Galaktykę. Do diabła, to jest dopiero moc. Karmić nieprawdopodobne, dziwaczne, barwne towarzystwo kłębiące się w przestrzeni kosmicznej naprawdę doskonałym jedzeniem. T’F-uk miał rację.

Gotowanie na tylu różnych światach, dla istot o niesłychanych metabolizmach i upodobaniach, szukanie nowych potraw, przyrządzanie i produkowanie żywności daje nieskończoną liczbę możliwości. Dziś bardzo trudno zostać wielkim odkrywcą. Odnalezienie jakiejś nowej planety, zamieszkałej bądź nie, zbadanie dziewiczego zakątka wszechświata, zapuszczanie się w dal i w głąb spowszedniały, zblakły, straciły wagę. No to co, że gdzieś tam, Bóg wie jak daleko, siedzą sobie jacyś nieznani dotąd Salfici czy Opokoranie? Kogo obchodzi, że są względnie inteligentni, a na Święto Wielkiego Odćmienia wtykają sobie w sześć otworów nosowych starannie rzeźbione zatyczki? Zaraz znajdzie się ksenoantropolog lub równie dzielny ksenoarcheolog, który sklasyfikuje te zatyczki, oznaczy, wydatuje i stworzy wielką tabelę wyników. Opokoranie pochrząkają z zachwytu, a potem zaraz gorliwie spróbują zbadać, czy przybysz z odległych gwiazd należy do kategorii „brzydkie niesmaczne” czy może „brzydkie bardzo dobre”. Pewnie potem co piękniejsze egzemplarze zatyczek trafią na wystawę objazdową po zapomnianych muzeach prowincjonalnych planet, a nieszczęsne wycieczki szkolne będą je oglądać, słaniając się z nudy. Tak to właśnie wygląda. Nuda, przyjaciele. Kosmiczna nuda. No fajnie, ale wystarczy, żeby Gordan Ram-sual albo Niagara Robin pokazali na wizji nową, odpałową potrawę, a zaraz zaczyna wrzeć. Wszyscy, dosłownie wszyscy, Robale, Mackarze, Jaszczury, Ludziole, Psiogłowcy czy Bulwy, ciągną wielką falą do ich restauracji, żeby popróbować nowości. Wolności. Przyjemności. Frajdy. Bo wszechobecne teraz, irytujące odgórne manipulowanie jedzeniem, nawykami żywnościowymi, tradycjami kulinarnymi, to nieznośne, aroganckie grzebanie dorosłym, świadomym, inteligentnym istotom w talerzu, to cholernie wkurzająca forma zniewolenia. Co sobie myślicie, słysząc, jak jakaś unijna Bulwa czy Mackara nabzdyczonym głosikiem wypowiada się w mediach, że społeczność międzygalaktyczną trzeba wychowywać w trzeźwości oraz świadomości odpowiedzialnego odżywiania? Założę się, że same wykropkowane wyrazy. A prawda jest taka, że mamusia mnie już wychowała. Razem z tatą, dobre parę lat temu. I wiecie co? Wydaje mi się, że całkiem nieźle im poszło. W każdym razie na tyle, żeby Unia Międzygalaktyczna miała sporo kłopotów ze zrobieniem mi z mózgu czarnej dziury. Przeżyłem do kupy czterdzieści ziemskich lat, więc jestem dorosły. Tak dorosły, że mogę nawet powiedzieć „cholera”, „niech to diabli”, a choćby i „Mackara”, „Robal” czy „Kamuch” tyle razy, ile mi się podoba. Co wcale nie znaczy, że stałem się jakimś cholernym ziemskim rasistą. Po prostu nie sposób nikogo zmusić do tego, żeby prawidłowo wypowiedział nazwę mieszkańca Plejad. To tak jakby próbował jednocześnie kichnąć, ziewnąć i zaśpiewać „Odę do serca Galaktyki”, tyle że od tyłu. Nie dajcie im się wpychać w trąbę. Sami decydujcie, co chcecie jeść, jak wypoczywać i

wychowywać wasze larwy. Dlaczego urzędnik do spraw żywności, pan Amageton Chrom, rozkosznie błyskając oszlifowanymi powierzchniami, przyznaje publicznie, że nie ma nic do powiedzenia w sprawie przyznania centauryjskim placuszkom z tańczącej ryby certyfikatu „dorobek cywilizacyjny Galaktyki”, gdyż nie bardzo rozumie, o co w tym wszystkim chodzi, bo jako ożywiony minerał w ogóle nie potrzebuje pożywienia? No więc jak? Wpychają nas w tę trąbę czy nie? Jasne, nie jestem jakimś zapienionym wstecznym elementem. To zdecydowanie dobrze, że nam, Ziemianom, udało się wreszcie wymyślić hodowlane mięso. Wielkie kadzie wypełnione płynem owodniowym, w którym dojrzewają ogromne płaty mięśniowe wybornej wołowiny, wieprzowiny, jagnięciny, drobiu i ryb. Wreszcie koniec z rzeźnią, tryskającą posoką, rozdzierającym kwikiem przyszłego bekonu i łzami płynącymi z wilgotnych ślepi rostbefu. Teraz szczęśliwe krowy, jelenie i świnki biegają sobie po rozległych polach państwowych rezerwatów, pasąc się, uciekając przed drapieżnikami, chorując na zołzy i zanokcicę oraz całkowicie podlegając bezlitosnym prawom Matki Przyrody. A że zostało ich pewnie niewiele więcej niż procent dawnej populacji? No cóż, trudno. W każdym razie nie są już mięsem rzeźnym. Czy uważam, że to postęp? Oczywiście. Szczerze mówiąc, według mnie hodowlana wołowina to jeden z najważniejszych wynalazków ludzkości. Mamy z głowy problem głodu, niszczenia środowiska naturalnego i gwałcenia praw zwierząt. Z hodowlanego mięsa da się ugotować naprawdę znakomity posiłek. Ale restauracja, naprawdę niezwykła renomowana restauracja, czasem potrzebuje czegoś więcej. Tego, co miał na myśli T’f-uk, mówiąc, że kosmos pełen jest żarcia. Niezwykłych, niezapomnianych potraw. Zdumiewających składników. Kulinarnego prestidigitatorstwa. Klimatu. Szczypty dekadencji. Talentu. I poświęcenia większego nawet, niż umiecie sobie wyobrazić. Bo prawdziwa restauracja to coś w rodzaju świątyni żarłocznego, wymagającego bóstwa. Które potrzebuje ofiar. Uwielbienia, rytuałów, blichtru i cudów. Wiernych i kapłanów. Was, gości, oraz nas, kucharzy. Restauracja jest zaborcza, zazdrosna, mściwa, pamiętliwa i nieugięta. Gdybyście mieli taką kochankę, wpędziłaby was do grobu. Ale za to uwielbialibyście ją bardziej niż własną duszę. Opowiem wam o niej. Opowiem o jedzeniu, przyrządzaniu jedzenia, wyszukiwaniu go wśród sterty obrzydliwych, niejadalnych śmieci zwanych żywnością syntetyczną, tworzeniu jedzenia, ocenie, obróbce, sztuczkach i doświadczeniu. O babraniu się w jedzeniu, snach o jedzeniu i żywnościowych psychozach. O sztuce, magii, iluzji, rozpaczy, pracy ponad siły, radości, załamaniach i wściekłości. Opowiem o porażkach, sukcesach i nieprzytomnej fascynacji. A może, gdy już skończę, zrozumiecie, dlaczego tak bardzo kocham tę robotę.

2.

Jeden dzień z życia szefa

Jest rano. Tak cholernie rano, że moje oczy za nic nie dają się otworzyć. Oddałbym każdą z dwóch kometek w „Przewodniku Plejadzkim” za to, żeby móc okutać się kołdrą i dalej spać. Ale oczywiście nie mogę. Za szybą, przysłoniętą teraz szczelnie roletą, roztacza się jeden z najpiękniejszych widoków we wszechświecie. Świt nad Zatoką Cyneriańską. – Okno – mówię i roleta podjeżdża w górę, odkrywając przede mną znajomy cud. Morze jest jak diament, pełne kanciastych szlifów fal, błysków skłębionej piany. Ciemne i jasne, w barwie głębokiego fioletu, turkusu, kobaltu. Tam, gdzie wstaje purpurowo-złote słońce, na razie małe i stulone, ale już wyraziste niczym arkturiańska wiśnia na torcie, woda barwi się konfiturą światła, malinowym musem poranka. Plaża, pomarańczowa, cytrynowa, bladozielona jak skórka egzotycznego owocu, jeszcze jest pusta. Periptery, które przywodzą na myśl miniaturowe latawce o pięciu ogonach, śmigają nad falami, nawołując się tęsknymi, płaczliwymi głosami starożytnych syren. Boże, jak pięknie. Boże, jak strasznie nie chce mi się wstawać. Zwlekam się z łóżka, ciągnąc nogami, szuram do łazienki. Z lustra spogląda na mnie przekrwionym wzrokiem facet, który wygląda jak zakalec. Wczoraj był ciężki dzień. Jak zwykle. Ale dziś będzie jeszcze gorszy. Mam kontrolę z Ministerstwa Zdrowego Odżywiania. A to oznacza kłopoty. Poważne kłopoty. Bo w świetle ostatnich unijnych dyrektyw branża gastronomiczna, nasz ostatni bastion normalności w świecie ogarniętym prozdrowotną histerią, ma się zreformować. Podobno nie nadążamy za przewodnią gwiazdą postępu. Nie jesteśmy nowocześni. A powinniśmy. Co oznacza, że zamiast jedzenia mamy podawać jakieś wyzute ze smaku i zapachu świństwa. Dlatego dziś przez cały dzień będzie mi towarzyszył urzędas, który sprawdzi, czy nie jestem aby wstecznym elementem opóźniającym nadejście nowej ery gastronomicznej. A potem udzieli mi odpowiednich wskazówek. Wyjaśni mi, ciemnemu, durnemu szefowi, jakie mam mieć podejście do kwestii żywienia. A ja padnę na kolana i zapłaczę ze szczęścia.

Szczerze mówiąc, już mi się trochę chce płakać. Ten smutny idiota będzie za mną łazić i przeszkadzać, a ja naprawdę nie jestem w stanie pokazać mu idealnego kulinarnego raju urządzonego ściśle według przepisów, bo coś takiego po prostu nie istnieje. Naprawdę istnieją ważne powody, żeby klienci nie plątali się po kuchni. A inspektorzy szczególnie. A przedtem muszę jeszcze zdążyć na targ. Konkurencja nie śpi. Tak się mówi, zdaje się. Ten nieznośny żółtek Czeng nie sypia nigdy. Zawsze jest na targu przede mną i częstuje mnie porcją nieskazitelnych uśmiechów. Błysk, błysk, białe zęby, głębokie ukłony, a za plecami triumfująco wystawiony środkowy palec. Widzę to w jego oczach, czarnych jak pustka kosmosu. Myślicie, że dziś jest inaczej? Akurat. Śpieszyłem się. Spędziłem w wannie nie więcej niż parę chwil. Nie zdążyłem tknąć śniadania. Łyknąłem tylko szklaneczkę aldebarańskiego piwa korzennego na otrzeźwienie. Na dole, pod domem, musiałem poczekać moment, aż przyjechał po mnie nasz dostawca. Pako to fantastyczny facet, ale jest Bulwą. To znaczy, że nigdy, nigdzie i w żaden sposób nie może zdążyć na czas. A tymczasem na targu mam się spotkać z tym cholernym urzędasem, który cały dzień będzie mi patrzył na ręce. Pako macha mi radośnie z kabiny ogromnego śmigacza. – Hej, szef! Dzień dobry, szef! Fajny dzień, co? – Pako! – ryczę. – Szybciej! Kiedy dotrzemy na targ, zobaczę tylko puste lady i kupę cuchnącego szlamu. – Spoko, szef! – Pako wykrzywia w uśmiechu gruzłowatą, bladozieloną gębę. – Po co te nerwy! Już pędzę. Faktycznie, potrafi pędzić. Już za chwilę śmigamy trasą szybkiego ruchu, ponad migoczącą linią brzegową morza. Dobrze, że tak wcześnie nie ma tłoku. Inaczej mielibyśmy na sumieniu kilkadziesiąt niewinnych ofiar. Pako potrafi pędzić, jednak niekoniecznie radzi sobie z manewrami. Zwłaszcza wymijania. – No i lądujemy, szef. Uwinęliśmy się szybciutko, nie? Ta, rzeczywiście. Dobrze, że nie zjadłem śniadania. Następnym razem muszę zadbać, żeby w kabinie zawsze był zapas papierowych torebek, gdyby mój dostawca w ramach rozrywki znów zechciał mi zafundować zestaw mdłości porannych. Oczywiście, naprawdę nie nazywa się Pako. To ja się upieram, żeby tak na niego mówić. Jako Bulwie jest mu całkowicie wszystko jedno. Wegetanie nie mają imion. W każdym razie nie w takim znaczeniu, jak większość innych ras. Nazywają się różnie, w zależności od tego, co akurat robią lub co ich chwilowo wyróżnia. Pako jest dostawcą, więc w pracy najczęściej nazywa się Ten, Który Pakuje Jedzenie do Ciężarówki. Znaczy Pakowacz. W skrócie Pako. Ale kiedy prowadzi, staje się Tym, Który Jedzie Bardzo Szybko. Gdyby wpadł przez przypadek do kadzi z bulionem, wołano by na

niego Ten, Co Utaplał Się w Zupie aż do czasu, gdy sprawa zostałaby zapomniana albo Pako zrobił znów coś spektakularnego. Chwiejnie gramolę się ze śmigacza, a przed sobą mam ogromną, zadaszoną wiatę Targu Poławiaczy. To niezwykłe miejsce. Przypomina jakiś szalony cyrk, okrutne panoptikum osobliwości, gdzie można ujrzeć najdziwniejsze, najbardziej przerażające i obrzydliwe stwory, jakie zna kosmos. Wszystko, co pływa lub fruwa. Wszystko, co da się złowić. I zjeść. To jest rzecz jasna najważniejsze. – Pan Iven, jak sądzę. Spóźniony – nosowy głos, który słyszę za plecami, aż wibruje niezadowoleniem. – Oczywiście. Nikt nie szanuje czasu urzędników ministerstwa. Wszyscy sądzą, że się tylko obijamy. Nie rozumieją, że ciężko pracujemy, żeby zmienić wreszcie świadomość żywieniową społeczeństwa. Uzdrowić naszych obywateli. Pokazać im nową jakość płynącą ze zdrowego odżywiania. Przyczynić się do zwycięstwa postępu. Otworzyć drzwi na nadejście nowej ery. Utorować drogę prawdzie. To nasze zadanie, do którego przystępuję oto z zapałem i siłą. Niech pan myśli, co chce, panie Iven. Zapewniam, że w końcu zmuszę pana, żeby myślał pan tak jak ja! Idiota. Szczery, niekłamany kretyn. Mój kontroler. Uroczy facet. A przy tym Kamulec. Żywy kryształ z układu Gemmy. Nie posiada układu pokarmowego, więc nigdy w życiu niczego nie jadł. Choć jest unijnym specjalistą od żywienia. Ale fajnie, co? – Witam, panie Archistrategusie Bor – mówię, siląc się na uprzejmość. W końcu gość może mi narobić niezłych problemów. – Bar! – parska ze złością. – Nazywam się Bar! – A, przepraszam. Bar, oczywiście. Cholera, że też musiałem zapomnieć. Pięknie się zaczyna ten dzień, nie ma co. Ale trudno. Spróbuję się nie przejmować. Targ Poławiaczy otwiera się przede mną niczym kulinarny sezam. Kosmos jest pełen żarcia. A to, co leży tu na ladach, pływa w akwariach, wisi na hakach, suszy się w słońcu, zwisa z sufitu i kłębi w koszach, to znaczna część kosmicznej spiżarni. Mijam stoiska z syriańskimi małżami. Ogromne, kręcone konchy mienią się złotem i purpurą. Są tak świeże, że wciąż jeszcze wydzielają ostrą woń korzennych przypraw i nafty. Przypominają kłębki barwnej wełny, oczywiście gdyby wełna miała milion niebieskich, świecących oczu. W koszu obok łażą niemrawo arkturiańskie strzykwiaki, doskonałe okazy, każdy wielki jak moja noga. Chrzęszczą zachodzące na siebie płyty ruchomych pancerzy, co przypomina trochę odgłos potrząsania tłuczonym szkłem w stalowym garnku, ale dla mnie brzmi zawsze raczej jak najnowszy przebój Astrozaurów. Skorupy mają kolor jaskrawej zieleni, czerwone i żółte cętki przepływają po nich falami. Deszczołapy przebierają odnóżami, wydając wysokie, śpiewne dźwięki świadczące o podenerwowaniu. Brzmi to niczym świergot miniaturowych aniołów. Jednak na dzisiaj szukam czegoś jeszcze lepszego. Pokażę temu draniowi z Gemmy, co potrafi prawdziwy szef. Po co uczymy się latami, a potem godzinami stoimy przy garach my, kucharze z powołania i zamiłowania. Też mamy misję do spełnienia. Nakarmić najwspanialszym żarciem rzeszę głodnych klientów. I zapewnić im przy tym maksimum zadowolenia. Dlatego potrzebuję dziś szczególnego towaru. Czegoś ekstra.

Archistrategus Bar toczy się za mną, wyraźnie zdegustowany. Przybiera oliwkową barwę i ciemnieje, skrupulatnie notując coś na swoim małym, urzędniczym komputerku. – Czy ma pan absolutną pewność, że te produkty są odpowiednio przechowywane? – pyta. – Leżą przecież bezpośrednio na ladach! Oho, już się zaczyna. – Każdy sprzedawca dysponuje odpowiednimi certyfikatami. Towar jest świeży i najwyższej jakości. – Hmm. Tak... certyfikaty. Zapewne. I stukot klawiszy. Zdaje się, że go nie przekonałem. – Słyszał pan o zielonej odżywce produkowanej na planecie Śluźnia? Pewnie. Coś słyszałem. Jakieś grzyby czy mszaki wymyśliły glutowaty szajs z syntetycznych składników odżywczych. Dlaczegoś okropnie modny. Niby taki ekologiczny i w ogóle. Co pewien czas ktoś gdzieś wpada na podobnie genialny pomysł. Na szczęście zwykle ten kit szybko przestaje być trendy. Chociaż tym razem odżywka jest rzeczywiście intensywnie lansowana. – Oczywiście. Czytałem o tym produkcie – mówię obojętnie. – Co pan sądzi o możliwości podawania go w restauracjach na obszarze Unii? – Z tego, co wiem, nie spełnia norm unijnych. Archistrategus blednie i szarzeje. Ha, mam drania! Dostał między oczy swoją własną bronią. – Jest w fazie testów – mamrocze. – Wydaje się całkowicie bezpieczny. I sterylnie zapakowany – dodaje, z obrzydzeniem patrząc na lady. Mam ochotę wzruszyć ramionami, ale nie chcę być niegrzeczny. Sami widzicie, jaki jest sens powoływania na stanowisko komisarza do spraw żywienia przedstawiciela rasy, która czuje wstręt do jedzenia. Obłęd, co? Za chwilę znajdę się w najciekawszym rejonie targu, zwanym Galerią Osobliwości. To tutaj można dostać najbardziej ekskluzywny towar, godny najlepszej restauracji. Rozgarniam sznur zwiewnych jak firanka chlipaczków, tylko po to, żeby zobaczyć nieprzeniknioną, lśniącą, wypucowaną, okrągłą twarz Czenga. Księżyc w żółtej pełni. – Cześć, Herm – rzuca uprzejmie. – Wcześnie dziś jesteś. Ja już skończyłem i ruszam do roboty. Tylko popatrz, jakiego mam pięknego głowobrzuśca sagitaryjskiego. Ależ okaz, co? Patrzę. Szczerzę mordę, udając miłego, a w środku aż mnie skręca. Okaz? Jezu, to nie jest właściwe słowo. Właśnie wynosi z targu cudowny, oślizły, mieniący się blaskiem skarb. Cud. Symfonię wspaniałości. Która powinna być moja. Którą mógłbym podać ŕ la Centaurine. Albo na

zielonogronnym laudyjskim grzywaczu ponczowym. Nic z tego. Głowobrzusiec majta się w łapach Czenga, który częstuje mnie kolejną dawką zębów i ukłonów. Już i tak wybrał najlepsze mięso z dzisiejszej dostawy. Szlag by go trafił, bydlaka. Tymczasem Bar wygląda, jakby bardzo pragnął nauczyć się wymiotować. Trudno. Nikt nie powiedział, że praca urzędnika jest łatwa. Ale i tak się nie umywa do tego, co musi wiedzieć i umieć porządny szef. Zaraz pokażę temu zarozumiałemu kawałowi kamienia, że nic nie zastąpi prawdziwego jedzenia ani kunsztu kucharza. A te ich prozdrowotne paskudztwa nie nadają się nawet na pożywkę dla hodowlanego mięsa. Zaraz, co tam leży na stercie twarzulowców, prawie całkiem przykryte ich szerokimi, wydętymi płaszczami? Zwilec szczurzopyski. I to zielony, nie czarny. Albo Czeng nabawił się kurzej ślepoty, albo boi się przyrządzić to fantastyczne, niesłychanie trudne do podania stworzenie. Ja się nie boję. To mój popisowy numer. Od razu czuję się lepiej. Już widzę, jak dziś w mojej „Płaczącej Komecie” szef sali będzie polecał potwornie drogie, ekskluzywne danie ze zwilca. Na płatkach czarnotrufli z Jugot. Dobrze, że Pieczary dostarczyły mi niedawno kadawra do zutylizowania. – Lecę, Dodek – mówię niby od niechcenia, starając się, żeby moje usta nie rozciągały się za bardzo w triumfalnym uśmiechu. – Muszę znaleźć coś na dzisiejszy lunch. Widzimy się nocą w „Płacz i płać”? – Nie wiem, czy dam radę. U nas codziennie taki ruch, że padam z nóg. Ale spróbuję. Już to widzę, koleś. Czeng prawie nigdy nie pojawia się w ulubionej knajpce tutejszych szefów kuchni. W ogóle nieużyty z niego gość. Ale Czeng to Czeng. Nieprzenikniony, uprzejmy, zimny sukinsyn. Powinien się urodzić Jaszczurem. – No to cześć, Herm. – Na razie, Czeng. Jeszcze chwila obowiązkowych targów i Pako ładuje zwilca na pakę furgonu. Fantastycznie. Teraz czas na coś mocniejszego w smaku. Zakładam kombinezon, maskę i otwieram drzwi śluzy. Witamy w kadzi. Wyraźnie zaniepokojony Archistrategus czeka na zewnątrz. Z pewnością nie podoba mu się to, co widzi. Oblewa mnie zimne, zielonkawe światło. Wkraczam do turkusowego, mieniącego się oceanu. Wchodziłem do kadzi mnóstwo razy, a i tak czuję dreszcz przebiegający po plecach. Świadomość, że piękny, błękitnozielony przestwór wokół mnie to mieszanka zjadliwych kwasów, wcale nie pomaga. Trochę tu niesamowicie.

Wszędzie przemykają cienie. Długie i obłe, pękate i zaokrąglone, płaskie i wieloczłonowe. Żaden z nich nie powinien mnie pożreć. Teoretycznie. Widzę majestatyczną sylwetkę srogowca korwety, która rzeczywiście przypomina okręt pod pełnymi żaglami. Gdyby okręty bywały ożaglowane także na burtach i dnie. Butlołeb macha rozpaczliwie odnóżami, jakby się topił. Jego krępy, brunatny tułów wydaje się brzydki i niezgrabny. Stwór porusza się chaotycznie, podrygując jak ktoś, kto cierpi na nieuleczalną czkawkę. Wygląda na niezdarną, powolną grudę błota. Nic bardziej mylnego. Butlołeb jest szybki jak cyneriański mistral, a jego płaskie, prawie ludzkie zęby potrafią jednym cięciem odgryźć dłoń nieuważnego kucharza. Albo gościa, bo butlołeb jest praktycznie nieśmiertelny. Nie ma żadnego układu nerwowego ani receptorów bólu, dlatego nie znalazł się na unijnej liście gatunków zakazanych do spożycia. Trzeba znać kilka niezłych sztuczek, żeby go uśpić przed podaniem. Ale to nie ich szukałem. Buty o ciężkich podeszwach trzymają mnie w pionie, fosforyzująca, jasna ścieżka drogi ewakuacyjnej wygląda jak szlak na drugą stronę tęczy. Nie lękaj się. Podążaj za światłem. Odwracam się trochę nerwowo, kiedy pracownik kadzi dotyka mego ramienia. Przez grubą szybę hełmu prześwitują łuskowata twarz i nieruchome oczy Jaszczura. Gestem próbuję mu opisać, czego potrzebuję. Kiwa głową i pokazuje dużą, ciemną plamę w rogu kadzi. Łapą przyzywa, żebym podszedł bliżej. Ostrożnie zbaczam ze ścieżki, robię parę kroków. Fosforyczny szlak do nieba wydaje się stąd taki blady i odległy. Żegnaj, światło. Jestem teraz nieprzyjemnie blisko piekła. Jaszczur zapala latarkę. Promień ślizga się po oleistej, ciemnej powierzchni skorupy, wzbudzając tęczowe refleksy. Gruzłowaty łeb z sześciorgiem ocznych otworów porusza się powoli. Osiem łap, zaopatrzonych w przerażające pazury, próbuje ryć, ale dno akwarium wyściela tylko niewielka warstwa wodorostów z pasa Plejad. Stwór syczy z wściekłością, a w każdym razie otwiera pysk, jakby syczał, odsłaniając jaskrawożółte, cholernie ostre brzytwy kostne. O, tak. O to chodziło. Dorodny żółwiec altairski. Kiwam głową, wskazując żółwca, a pracownik kadzi wyjmuje z kieszeni sieć. W tej samej chwili uderza we mnie rozpędzony ślizgacz. Tracę równowagę i fikając rozpaczliwie nogami, przewracam się na dno. Tuż nad szybą hełmu widzę czerwonawy, segmentowy brzuch diabła betelguzańskiego, pokryty seledynowymi naroślami, a potem wzdęty, pomarańczowy balon odwłoku. Kosmate odnóża, pokryte twardymi jak kosa kostuchy włoskami, przejeżdżają mi po boku i ramieniu. Chryste, a wokoło jest kwas. Pełno kwasu, nie wody. Słyszę, czuję, widzę, jak rozrywa się materiał kombinezonu. Za jeden oddech roztopię się niczym masło na patelni. W panice macham nogami, próbując chwytać ostatnie resztki powietrza. Wyglądam chyba jak popsuty pajac.

Hyc, hyc, Hermoso Madrid Iven właśnie gwałtownie zmienia konsystencję. Jaszczur zdaje się wcale nie zauważać, że umieram. Dość flegmatycznie sięga do pasa po gwizdek odstraszający. Potrząsa nim energicznie, aż poprzez ciecz rozchodzą się ostre drgania. Diabeł betelguzański w popłochu nurkuje w ciemność. Tymczasem ja leżę na plecach, konając powoli. Bardzo powoli. Szczerze mówiąc, zupełnie niepostrzeżenie. Oddycham sobie i jakoś wcale się nie rozpuszczam. Przynajmniej nie w zauważalny sposób. Pajac. Ta. To dobre porównanie. Pracownik kadzi zarzuca sieć na żółwca, a potem wyciąga ku mnie dłoń. Gramolę się z podłogi nieco zażenowany. Powinienem pamiętać, że to bazar, a nie pole bitwy. Poważne wypadki są w kadzi tak rzadkie jak galaktyczna obniżka podatków. Dyskretnie staram się obejrzeć rękaw kombinezonu. Nie ma na nim nawet śladu zadrapania. Z sufitu, niczym ogromna macka krakena, zjeżdża łańcuch zakończony hakiem. Jaszczur przyczepia do niego sieć i podnosi kciuk na znak, że gotowe. Mam dość przygód i mięsa na zupę, żeby wyleźć wreszcie z kadzi. Za drzwiami śluzy, z ulgą ściągnąwszy maskę, widzę, że Pako już układa żółwca w pojemniku z tyłu furgonu. – Jak, szef? Skończyliśmy na dzisiaj? Kiwam potakująco głową. Płacę za zakupy i wracam na parking. Goni mnie zasapany, gniewny Kamulec. – To było wbrew przepisom! – krzyczy. – Co? Że się przewróciłem? – pytam cierpko. – Niebezpieczny wypadek! Powinni tego zakazać! – Żywy kryształ mieni się purpurą oburzenia. – Jasne. Też tak uważam. – Pan jest nieostrożny, Iven! Pan naraża się na niebezpieczeństwo. A skoro tak, może pan też narazić życie lub zdrowie gości restauracji! To niedopuszczalne! Szlag mnie za chwilę trafi. Nie potrafię powstrzymać gniewu. – Gotuję niemal od urodzenia. Zapewniam, że nigdy nie otrułem klienta. Wszyscy wrócili do domów cali, zdrowi i syci. Wystarczy?

– Gdyby podawał pan sterylnie zapakowane, zbilansowane energetycznie i pełne zdrowych składników odżywczych pożywienie, toby pewnie wystarczyło! A, więc już wiem, gdzie jesteśmy. I wcale mi się to nie podoba. – To zdumiewające wystąpienie znaczy, że jest pan zwolennikiem zielonej odżywki, tak? Zwykłym agitatorem? Bar mieni się kolorami. – Ja tylko kontroluję pańskie poczynania jako szefa restauracji. Z ramienia ministerstwa. – Jasne. Akurat. Jest pan tylko ignorantem z ustami pełnymi frazesów. W dodatku niekompetentnym. – Ze złości zapominam, że on nie ma ust. – Panie Iven, pan się zapomina! – Nie. To raczej pan zapomina, co należy do obowiązków urzędnika Unii. – Trzaskam drzwiami śmigacza. Kiedy pędzimy w stronę „Komety”, słońce jest już wysoko, złocąc blade, fioletowe niebo piękną polewą blasku, lecz to wciąż jeszcze bardzo wczesny poranek. Na plaży są tylko rybacy, majestatycznie przechadzające się po piasku periptery i pojedynczy Mackarz uprawiający jogging. Odchylam się na siedzeniu, przymykając oczy. Nie mogę znieść ciężkiej, milczącej obecności obrażonego urzędasa. Dobrze, że za chwilę znajdziemy się w starej, poczciwej „Komecie”.

Nasza restauracja to spory, choć zgrabny, tarasowo zabudowany kompleks budynków, z prywatną plażą, dwoma basenami, ogrodem, trzema barami, sauną dla istot ciepłolubnych, jaskinią mrozu dla tych, co wolą zimno, salami dla VIP-ów, akwarium, oszkloną werandą i gabinetami na specjalne okazje. Wszędzie tam podajemy gościom najróżniejsze posiłki. My, to znaczy mój wspólnik Nieustający Profit, właściciel „Komety”, oraz ja, szef kuchni. Jak się pewnie domyśliliście, Profit jest Jaszczurem, nie ma pojęcia o gotowaniu, ale o interesach za to jak najbardziej. Oczywiście, w tej chwili siedzi już pewno w biurze. Jaszczury zawsze bardzo serio traktują obowiązki. Profit zdaje się być czymś na kształt mojego przyjaciela, lecz jeśli „Kometa” zacznie nagle znacząco tracić klientelę albo moje nazwisko stanie się niemodne, wyleje mnie bez mrugnięcia nieruchomym, gadzim okiem.

Sam mi to oznajmił. I za to go właściwie lubię. Za szczerość. Przed „Kometą” zebrał się już spory tłumek, podzielony na cztery wyraźne grupy. Demonstranci wymachują transparentami, skandują wykluczające się nawzajem hasła, medytują, lewitując w powietrzu, i dmą w niemożliwie kakofoniczne trąbity. Nie myślcie tylko, że coś się wydarzyło. Normalka. Zwykle jest ich nawet więcej. Widać dzień zbyt ładny, żeby mniej twardzi działacze na rzecz wyzwolenia roślin strączkowych lub aktywiści ruchu „Wolność dla jeżomałży” nie woleli jednak wybrać się na plażę. Zostali tylko prawdziwi bojownicy. Mudżahedini kampanii antyrestauracyjnej. Podczas gdy czekamy przed bramą, jakaś stuknięta Mackara z twarzą wykrzywioną świętym oburzeniem wali w szybę po mojej stronie, wymachując pęczkiem przywiędłej, całkiem pospolitej terrańskiej marchwi. – Hipokryto! Odbierasz godność tej nieszczęsnej roślinie! – wrzeszczy ochrypłym głosem buldoga. – Nie – dla mięsa! Nie – dla nabiału! Nie – dla warzyw! Nie – dla produktów rolnych! – ryczy tymczasem grupka Robali i Jaszczurów. – Możesz odżywiać się kosmicznym eterem! Powiedz TAK promieniowi energetycznej jedności! – Jedzenie to ohyda! Precz z jedzeniem! Trupożercy! Zgniłojady! Zakazać żarcia! Żarcie to zbrodnia na skalę Galaktyki! To oczywiście ekstremiści. Radykalni Niejadacze Niczego albo coś w tym rodzaju. – Truuuch! – wyje trąbita. Jak na razie wydaje się prezentować najrozsądniejszy punkt widzenia. Wszak trąbić każdy może. – Nie pożeraj bliźniego swego, abyś sam pożarty nie został! O zaprawdę, powiadam wam, wszelki żywot, choćby ten nieożywiony, jest świętym! Dalece lepiej umrzeć z głodu, a nie poddać się chuci, niźli zjadłszy, stać się dziecięciem występku! Choćbym kroczył doliną pełną jadła, nie sięgnę po nie, albowiem... – Ta, jestem naczelnym świrem doliny – chichocze Pako. Jaszczur w pomarańczowych szatach o wytrzeszczonych oczach szaleńca wali się po głowie moją najnowszą książką kucharską. W dodatku w twardej oprawie. – Truuufff! – potwierdza trąba. – Każde życie jest świadome w pewnych okolicznościach! Świadomość zbiorowa to jedyna

najwyższa forma świadomości! Koniec ze zbrodnią zabijania dla jedzenia! Kto odbiera życie, jest mordercą! Tak dla syntetycznej żywności! Czy wiesz, że ławica czyżoświstów jest mądrzejsza niż ty?! Czy możesz jeść coś, co dorównuje ci inteligencją? Kolorowe transparenty przedstawiające wybuchające czaszki, połcie mięsiwa i ogromne, kłapiące zęby migoczą w powietrzu, co chwila zmieniając treść. Nad naszymi głowami wybucha mgielny baner z trupią główką i napisem: „Mordercy!”. Mackara z coraz większą wściekłością wali nieszczęsną marchewką w szybę, zostawiając rozmazane pomarańczowe smugi. – Dławisz godność tej biednej rośliny! Plugawisz ją, traktując jak przedmiot, który można bezkarnie pożreć! Plask! W karoserię śmigacza uderza dojrzała gruszka arkturiańska. Potem pomidorzec z Centauri. I kilka betelguzańskich pomelio. – Warzywa także chcą godnie żyć, a potem więdnąć zgodnie z planem Matki Natury! Stop dla bezprawnego wykorzystywania roślin! Z tylnego siedzenia dochodzi miarowy stukot klawiszy. Szanowny pan Bar notuje. Coś czuję, że raport nie będzie dla mnie przychylny. Niech to diabli! Zdaje mi się, że słyszę też ciche pomrukiwanie. Coś jakby: – Wprowadzenie odżywki uciszyłoby te protesty. Ale nie. Niektórzy twardogłowi nie są w stanie zrozumieć, na czym polega postęp. Milczę. Nie reaguję. Choć przyznam, z trudem mi to przychodzi. – Ale popaprańcy, szef! – Szeroka, pofałdowana twarz Pako wykrzywia się w uśmiechu. – Sam ubaw, nie? Mruga do mnie i z niedowierzaniem kręci głową. Wegetanie są roślinami w takim samym stopniu, co jarzyny korzeniowe. Z tym że stworzyli całkiem miłą cywilizację i na szczęście w większości mają trochę oleju pod nacią. Tymczasem brama otwiera się wreszcie bezgłośnie, wpuszczając furgon na teren kompleksu. Kilku protestujących próbuje się przedrzeć, lecz „automatyczny nieinwazyjny strażnik prywatności konstytucyjnie ustalonej”, w skrócie „wykidajło”, posyła ich delikatnie, niemal pieszczotliwie z powrotem na chodnik. Spokój. Jakie to niedoceniane słowo.

– Cześć, Herm – wita mnie w progu Gliniasty Antracytowy Odprysk, nasz menadżer. Jest Pluszakiem, a ja, widząc teraz jego pogodną, lekko uśmiechniętą twarz, pokrytą ciemnym puchem, i wesołe, okrągłe oczy, po raz kolejny dziękuję losowi oraz rozsądkowi Profita, że postawił na tym cholernie nerwowym stanowisku kompetentnego, rzetelnego, niewywrotnego mieszkańca Kronosa. Nawet nie wiecie, jak dobrze mieć profesjonalnego Pluszaka za menadżera. Nie stawia wyłącznie na zysk jak Jaszczur, nie histeryzuje jak Mackarz, nie kombinuje niby Robal, nie modernizuje w kółko i bez sensu niczym Kamulec ani nie lekceważy niczego jak Bulwa. Po prostu robi wspaniałą robotę. Staram się szybko wysiąść, zanim wygramoli się okrągły Kamulec, żeby po cichu dowiedzieć się, jak wygląda nasza dzisiejsza sytuacja. – Dużo pozwów? – pytam, zniżając głos. Co rano wpływa przynajmniej kilkanaście skarg i roszczeń od świrów podobnych do tych, którzy demonstrują przed naszą knajpą, lecz zamiast wymachiwać transparentami, wolą uświęconą tradycją, równie bezsensowną drogę prawną. – E tam. – Macha ręką. – Ze dwanaście. Całkiem mało jak na weekend. Uwinę się z tym do południa. – Co? Co? Jakie pozwy? – toczy się w pośpiechu inspektor. – Skargi? Krytyczne uwagi? Wezwania do sądu? – Ależ skąd – przerywa natychmiast Odprysk. – Nie pozwy, ale nazwy. Dyskutujemy o nowych nazwach potraw w menu. Rozumie pan, żeby uatrakcyjnić kartę. Mówiłem, że nasz menadżer jest świetny? I ma niezły refleks. – Pan Archistrategus Bar – przedstawiam Kamulca. – Unijny inspektor do spraw żywienia. – Witamy w „Komecie” – uśmiecha się Odprysk. – Proszę za mną. Pokażę panu sale. Już mam nadzieję, że uda się spławić drania, ale Kamulec jest nieugięty. – Dziękuję, ale interesuje mnie kuchnia – mówi, patrząc na mnie znacząco. Nie pozbędę się go tak łatwo. Pako drapie się w nać, oglądając karoserię śmigacza.

– Chybaby trzeba do myjni, szef. Gruszka arkturiańska ma piekielnie zjadliwy barwnik. – Najpierw dostarcz Afrodycie mięso. I to gazem. Jest Bulwą, więc oczywiście rozproszył się i natychmiast zapomniał o dostawie. Z nimi tak zawsze. – A, no tak. Wyleciało mi z głowy. – Ale mnie nie, braciszku. Dawaj zaraz, co tam masz dobrego. To Afrodyta Knidos Steig, moja specjalistka od ryb i owoców morza. Potrafi wyśmienicie przyrządzić wszystko, co kiedykolwiek spało, jadło i rozmnażało się w cieczy. Dzielna Afi, zawsze na posterunku. Gotuje jak bogini i jest zdecydowanie najbardziej odpowiedzialna z moich zastępców. Zagląda na pakę śmigacza i gwiżdże z zachwytu, aż nas wszystkich przechodzi słodki, odurzający dreszcz. Afrodyta nigdy nie pamięta o zniewalającej mocy swego głosu. Wychowało ją ziemskie małżeństwo, ale Afi nie urodziła się na żadnej z ludzkich planet. Pochodzi z Tytana i jest czystej krwi Syreną. – Zwilec! – woła uradowana – O rany, i żółwiec altairski! Fantastycznie. Sam będziesz pichcił tego żółwca, szef, czy dasz się wykazać? – Przygotuję tylko carpaccio z przednich łap. Na skorupie i kawałkach ugotuj zupę, a z resztą mięsa zrób, co chcesz. I tak będzie super. Jednobarwne, mieniące się drobinami gwiezdnego pyłu oczy świecą z radości. Ona też kocha swoją pracę. – W takim razie chrupiące kąski na gromotniku z układu Liry. Do tego sos kapotażowy. Niech i Lola ma okazję się wykazać. Kiwam głową z aprobatą. Afi uwielbia trudne dania. I przyrządza je jak nikt w Galaktyce. – Dobra, Pako. Dawaj wszystko do kuchni rybnej – komenderuje, już w ferworze roboty. Miło patrzeć, jak się porusza. Długi, rozdwojony na końcu ogon, pokryty drobną, błękitno-zieloną łuską, balansuje z wdziękiem, równoważąc szybkie kroki wysokich, nieco ptasich nóg. Ciało jest gibkie, prawie kobiece, ramiona szczupłe, szyja smukła. Afi ma piękną, drobną głowę o prostym profilu, wielkie, ciemne oczy, wąski nos i wydatne usta z jednolitą kostną płytką zamiast zębów. Perłowa, delikatnie łuskowana skóra ślicznie połyskuje seledynowym odblaskiem. Włosy, a właściwie kiść długich, delikatnych, jakby szylkretowych piór, mają barwę głęboko turkusową, na końcach przechodząc w ultramarynę. Kiedy Afrodyta się porusza, fryzura klekocze cichutko niczym dzwonki wiatrowe.

Ale niech was przypadkiem nie zwiedzie urocza powierzchowność. Afi to wspaniała, twarda baba. I doskonały szef kuchni. Znamy się długo i bardzo lubimy. Mimo to nigdy się nie dowiedziałem, jakim cudem wychowali ją ludzie. Nie żeby miała z tym związane jakieś traumatyczne wspomnienia. Zapytana, wzrusza ramionami i mówi: – Normalnie, jak ojciec i matka. Cała Afi. Dawniej próbowała śpiewać po knajpach, ale to się kiepsko skończyło. W końcu zrozumiała, że tak naprawdę kocha gotować. Pamiętam, co za bal się zrobił, gdy nasz poprzedni menadżer, Jaszczur niestety, usłyszał kiedyś, jak nuci przy kuchni. Rany, to była infernalna katastrofa. Oczywiście natychmiast oszalał ze szczęścia. Mimo moich licznych interwencji pod groźbą wylania Afrodyty z pracy zmusił ją, żeby dała recital u nas w „Komecie”. Bogu dzięki, że kameralny. Tak się wtedy pożarłem z Profitem, aż omal nie rzuciłem roboty. Ale nawet Profit czasem nie widzi dalej poza własną wypchaną forsą kieszeń. No i mieli te swoje artystyczne występy. Zdołała zaśpiewać trzy piosenki. Przy pierwszej goście zamarli nad talerzami, nie jedząc, nie gawędząc, tylko gapiąc się na nią i pojękując z zachwytu. Wyglądało, jakby wpadli w rodzaj transu, niczym myszy w obliczu kobry. Na początku drugiej ktoś zemdlał. Pod koniec dwaj szacowni politycy rzucili się na siebie i zaczęli rozpychać nożami do ryby. Przy kolejnej znany artysta, szlochając i krzycząc, z miłości do Afi próbował poderżnąć sobie gardło. Na szczęście dla siebie i „Komety” z rozpędu użył do tego łyżeczki do deseru. Obezwładniono go i odwieziono do szpitala, zanim zdążył ją połknąć. Jasne, że Nieustający Profit nas nie przeprosił. Dał za to piękną premię mnie i Afrodycie, a biednego Jaszczura zastąpił Gliniastym Antracytowym Odpryskiem. I chwała mu za to. Wpada mi do głowy szalony pomysł, żeby napuścić Afi na Kamulca. Niech go oczaruje śpiewem i kretyn będzie nasz. Ale zaraz przypominam sobie, że żywe kryształy histerycznie nienawidzą normalnej muzyki i wszelkich uporządkowanych dźwięków. Podobno wprawiają w niemiłe wibracje wiązania ich sieci krystalicznej. Rany, dobrze, że nie poprosiłem Afrodyty o arię. Szanowny pan Bar mógłby się od tego rozpęknąć na tysiąc oburzonych drobin i dopiero byłby bal. Prawnicy ministerstwa mogliby nawet oskarżyć nas o zabójstwo. Co za cholerny dzień. Niech diabli porwą urzędasów.

Kuchnię swą widzę ogromną. Przynajmniej wielkości przeciętnego kosmodromu. Wielka, sklepiona kolebkowo hala przypomina jaskinię. Albo podziemną fabrykę tajnej broni. Pośrodku kipią straszliwe kotły bemarów. W nich pichci się i podgrzewa cała masa zup, potrawek, gulaszy i sosów. Pod jedną ścianą buchają piekielne płomienie palenisk. Zaraz obok dymią piece. Przy kuchniach, rozgrzanych niczym serce supernowej, uwijają się moi kucharze. Ekipa doskonale zorganizowanych świrów. Kuchenny gang, którego jestem wodzem. Atyllą gotujących Hunów. Oczywiście każdy z nich to wariat. Dodajmy, wariat uzbrojony w komplet najostrzejszych, najbardziej zabójczych noży, całkowicie zakazanych przez dyrektywy Unii Międzygalaktycznej, na których widok co wrażliwsi urzędnicy od razu by omdleli. Archistrategus już wygląda niezdrowo. Chowa się za moimi plecami, wciąż uporczywie notując. Tymczasem każdy z pracowników wykonuje osobliwy taniec z szablami na przestrzeni mniejszej niż kabina hibernacyjna promu kosmicznego. Boję się, że któryś zaraz wytnie jakiś numer. Rzuci się z rykiem na kolegę, który zabrał mu tasak albo przesunął deskę do krojenia. Zabierze się za pokaz fechtunku za pomocą tłuczka do mięsa i ostrza do filetowania. Zacznie odgrywać scenę sekcji zwłok lub zwyczajnie wda się w bijatykę. Oni są zdolni do wszystkiego. To oczywiście normalne zachowanie personelu w każdej kuchni. Ale dziś wolałbym, żeby obyło się bez podobnych, rytualnych ekscesów. Najchętniej natychmiast zabrałbym stąd Bara. To się nawet może udać, bo on już zdążył nabrać nieprzyjemnie sinego odcienia. – Czy to mięso? – pyta z przerażeniem. – Trup jakiejś żywej istoty? – Nie trup, a tusza – wyjaśniam. Cholera, coraz mniej mi się podoba ta kontrola. – Będziecie to wprowadzać do organizmów? Martwe tkanki zwierzęcia? Nie. Żywe tkanki kretyna. Trudno, muszę zachować cierpliwość. Ten bydlak nawet nie zadał sobie trudu, żeby dowiedzieć się, w jaki sposób odżywia się większość ras w kosmosie? Niesłychane! – Po odpowiednim przygotowaniu i obróbce termicznej, oczywiście tak. W ten sposób utrzymujemy się przy życiu. Jedząc. Przygotowanie potraw mięsnych wymaga kunsztu i odpowiedniego przeszkolenia. Żeby wykorzystać maksimum składników odżywczych i podkreślić wyjątkowy smak dania. – Offf! – stęka z obrzydzeniem. – Co za okropność! Jak to dobrze, że wkrótce będzie można ukrócić to przerażające barbarzyństwo.

Hej, to brzmi podejrzanie. – Co pan ma na myśli? – Zbilansowaną żywność syntetyczną – odpowiada natychmiast. Krzywię się z niesmakiem. No tak. Nawiedzony idiota. Boże, czemu oni wszyscy pchają się do władzy? Ten świat jest źle zorganizowany. Staram się jak najszybciej zabrać pana mądralę z tej części kuchni, ale muszę najpierw przedostać się przez sektor, gdzie pracują Bulwy. Wegetanie zajmują stanowisko rozbioru mięs. Wielcy, więźlaści, o barach niczym betelguzański niedźwiednik z wdziękiem śmigający nad falami peripterów, kroją, filetują, trybują i dzielą mięso. Stanowią ekipę najbardziej zdegenerowanych, bezwzględnych kuchennych piratów, jakich nosiły planety. To widowisko wzniosłe i okrutne, niczym abordaż korsarzy. Wielkie płaty mięsa, czerwone, fioletowe, białe, złote i błękitne, niczym abstrakcyjne mobile, zwijają się i oddzielają od rusztowań kości, ociekając posoką w najdziwniejszych barwach. Czarna krew zlewa niebieskawe tusze lukiańskich bawołów. Aldebarański ryczbuhaj rosi się kroplami szmaragdu. Wielogonica owcza otwiera, migocząc perłowo. Jelenik z Betelguzy wygląda jak złoty kwiat nakrapiany szkarłatem. Delikatne, fiołkowe płaty narwalnicy oriońskiej wybarwiają się na żółto podczas trybowania. Wielkie, powykrzywiane łapy Bulw z wprawą i miłością sprawiają najdroższe mięso. Żadna rasa nie wykazuje tak fenomenalnego talentu rzeźniczego jak rośliny. To urodzeni mistrzowie noża i tasaka. Wiem, co mówię. To, że metabolizują zgniłą, bogatą w minerały papkę organiczną, nie ma tu nic do rzeczy. Pietrucha, kierownik zmiany, wielki Bulwa z kolorową chustą zawiązaną po piracku na gruzłowatym łbie, widząc mnie, unosi w górę ramię w geście pozdrowienia. W porządku, szef. Wszystko idzie doskonale. Odpowiadam skinieniem. Pewnie, że dobrze idzie. W końcu nad wszystkim czuwa niestrudzony Sinus U, mój zastępca do spraw mięsnych. Uf, wreszcie mogę się stąd zabrać. Sądząc po tym, jak inspektor patrzy na flaki, kości i krew, już mam kłopoty. Tymczasem Kamulec notuje zajadle. – Panie Iven, czy te stanowiska pracy są sterylne? Chyba sam jesteś sterylny, głupi głazie. – Nie są – odpowiadam niechętnie, a Bar robi się różowawy z zachwytu. – Nie mogą, inspektorze. Ale zapewniam, że spełniają wszelkie unijne normy. – Hmm – mruczy tylko i rozmowa się kończy.

Kieruję mój mały poduszkowiec, zwany w „Komecie” mostkiem kapitańskim, do stanowisk warzywnych. Wstęgi skłębionych wodorostów, ukwiałopodobne jarzyny z pasa Oriona, kwiatostany jadalnych lian z Aldebarana, pomidorce, kosmate i groźne karczochoniki, które wyglądają jak rozczochrane jeże, gromotnik z Liry, laudyjski grzywacz ponczowy, zielonolistki, morska sałata z Eleusis i płaty czarnotrufli z Jugot ułożone we wdzięczne kompozycje zachwyciłyby każdego malarza martwych natur. Tu zgodnie obierają, siekają, pestkują i drylują Jaszczury, Mackarze i Pluszaki. Nie obywa się oczywiście bez sprośnych żartów, głupich docinków i krótkich pyskówek, które milkną, gdy tylko na podłodze pojawia się żebrowany cień balustradek mostka kapitańskiego. Wszystko dobrze, szef. Pod kontrolą, szef. Mam nadzieję, że Bar jest wreszcie zadowolony, ale się mylę. – Białko roślinne – powiada. – Znaczy coś, co miało bezpośredni kontakt z ziemią, tak? Proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale niektóre z tych roślin znajdowały się chyba pod powierzchnią gruntu? Szkoda, że ty się tam nie znajdujesz, dupku. – Tak. Rośliny mają coś, co się nazywa korzenie. To zazwyczaj znajduje się pod ziemią. – Tego się obawiałem – mówi złowrogo i stuka uporczywie w klawiaturę. Pomocy. Niedługo chyba nie wytrzymam i zaduszę bydlę własnymi rękami. Tylko jak się dusi kamień? Skręcam za węgieł. Teraz kuchnia główna. To królestwo Zielonego Poszarpanego Strzępka, mojego pierwszego zastępcy. Tu się dusi, smaży, piecze, gotuje, flambiruje, panieruje, marynuje, trawi w kwasie, galwanizuje, krystalizuje i przetwarza chemicznie wszystko, co jadalne w kosmosie. Ogromna kuchnia funkcjonuje niczym najlepszy krążownik Galaktycznej Armady. Każdy zna swoje miejsce i zadania. Kucharze poruszają się płynnie, spokojnie, precyzyjni niczym kółka zębate skomplikowanego mechanizmu. A nad wszystkim czuwa wysoki, beżowy Pluszak o aksamitnym futrze i takim samym głosie. Oraz żelaznej pięści. Ale dziś nie dane mi będzie z dumą popatrzeć, jak doskonale radzi sobie Strzępek. – Szef? – skrzeczy niespokojnie interkom. – Mamy problem. – Co jest? – Zebro. Ta odpowiedź starcza za wszystko.

Jasne. Dziwne, że nie wcześniej. Za to w obecności tego cholernego Kamulca. A to pięknie. Pociągam serdeczny łyk seleńskiej whisky, którą zawsze mam pod ręką w czasie zmiany. Bar patrzy podejrzliwie na butelkę, mimo że wyraźnie widnieje na niej napis: „Pracuś. Witaminizowany napój energetyczny”. Kieruję poduszkowiec ku miejscu pracy najbardziej utalentowanego i najbardziej nieznośnego speca od zimnego bufetu, jakiego kiedykolwiek miałem.

Namiot Zebra wzburza się jak fale magnetycznego sztormu. Mija może sekunda i S’mm-aż, niezły kucharz pracujący w „Komecie” już trzeci sezon, wylatuje jak korek z szampana i wali się z trzaskiem chityny na podłogę. Zgromadzony wokół tłumek pracowników wydaje gniewny pomruk. Oktopusanka, której nie pamiętam, przykłada zmoczoną ścierkę do zakrwawionego nosa Prada Alikantego Mendozy, doskonałego speca od grilla. Niedobrze. Zwłaszcza że Archistrategus tylko patrzy. Za to taksująco i zjadliwie. Czas na kolejny łyk whisky i wypróbowanie moich talentów mediacyjnych. S’mm-aż gramoli się z posadzki, rozcierając potylicę. – Chciałem go tylko uspokoić, a on mnie walnął rondlem przez łeb – skarży się na mój widok. Złażę z mostka i przezornie staję w niejakiej odległości od syczącego, kłębiącego się namiotu. – Zebro? Odpowiada mi cisza, ale podrygi materiału nieco się uspokajają. – Zebro, to ja. O co znowu chodzi? Plandeka wybrzusza się, a potem wybucha mieszaniną wściekłych syków i gwizdów. – Mów międzygalaktycznym, chłopie. Nic nie rozumiem. Nagle z rozcięcia materiału wyłania się zwieńczona purpurowym dziobem twarz mistrza zakąsek. Oczy pałają wściekłym blaskiem, po białej skórze przepływają wyraźne, przeplatające się linie, przypominające wzór na ciele zebry. Fioletowe.

Kiepsko. Naprawdę kiepsko. Zebro nie jest po prostu wściekły. On wpadł w szał. Odsuwam się jeszcze odrobinę. Odruchowo. – Zaglądał tam! – skrzeczy na wpół zrozumiale. – Patrzył, jak kroję jeżomałże! – Nipawda! – protestuje Mendoza. Przez rozkwaszony nos jego głos brzmi równie idiotycznie jak akcent Zebra. Mamy tu istny spektakl nowoteatralny. Brakuje, żeby ktoś skakał po blatach, ryczał i obrzucał się jajecznicą w imię wyższej sztuki. Spec od bufetu wyciąga spod plandeki zakończony szponem palec i celuje w kumpla od grilla z taką furią na pysku, jakby dzierżył w łapie obezwładniacz nastawiony na maksa. – Zaglądał, zboczeniec jeden! Perwersyjny sukinsyn! Szef, on patrzył, jak przyrządzam jedzenie! W źrenicach Zebra mieszka taka groza, że robi mi się go żal. No bo w tym tkwi właśnie sedno nierozwiązalnego problemu. Nikt z nas nie wie, z jakiej planety pochodzi Zebro ani jak się właściwie nazywa. Jego przezwisko wzięło się od paskowanego oblicza, które, gdy jest spokojny, barwią smugi żółte i pomarańczowe, czerwieniejące i fioletowiejące w miarę zdenerwowania. Jedno jest pewne. W jego rodzinnym świecie jedzenie i przygotowywanie potraw to sfera całkowicie objęta tabu. Zakazana. Intymna. Nie wolno mówić o jedzeniu, jawnie go przygotowywać, częstować kogokolwiek czy przyznawać się do uczucia głodu. To rzecz wstydliwa, zupełnie prywatna i starannie ukrywana. Publiczne gotowanie jest więcej niż obsceniczne. Jest ohydne. W najwyższym stopniu godne potępienia. I perwersyjne. Problem w tym, że Zebro ma talent. Niezwykły, rzadko spotykany talent kulinarny. On uwielbia wymyślać potrawy. Jest świetnym kucharzem, a jeśli chodzi o zimny bufet nie ma sobie równych. To cholerny geniusz. I we własnym mniemaniu straszliwy zboczeniec. Z tego, co wiem, nieszczęsny Zebro musiał sromotnie uciekać z własnej planety. Tam nie czeka go nic, tylko hańba i zemsta splugawionej jego występkiem rodziny. Zebro jest kuchennym wyrzutkiem. Kosmicznym pariasem o niebywałym talencie. To okropnie smutne patrzeć na jego zrozpaczoną, brzydką twarz pulsującą fioletowym, pasiastym oburzeniem. Nie wiem, czy tacy jak on piją, ale chyba nie, bo inaczej już dawno zostałby alkoholikiem. Kiedy zobaczyłem Zebra ze dwa czy trzy sezony temu, wyglądał i zachowywał się jak ostatni menel. Wrak na samym smutnym i grząskim krańcu załamania nerwowego. Złamany dziób, niechlujne upierzenie,

trzęsące się dłonie i straszny, pusty wzrok straceńca. Zaczynał od pracy w dobrych restauracjach, ale wszędzie w końcu pękał psychicznie, wzniecał wieczne burdy, awanturował się, wdawał w bijatyki i psuł atmosferę. A zgranie załogi to w knajpie rzecz nadrzędna. Nie mówię, że wszyscy od razu muszą się kochać. Ale powinni przynajmniej sprawnie ze sobą pracować. Zaś z Zebrem nie dałaby rady spędzić wieczoru przy garach nawet obsługa piekła. Więc nieszczęśnik lądował w coraz gorszych spelunach. I coraz częściej stawiał się niewłaściwym kolesiom. W końcu to kucharz, nie bokser czy nożownik. Kiedy po bijatyce w kolejnej mordowni wylądował na dłużej w szpitalu z pękniętym dziobem i obrażeniami wewnętrznymi, uwierzył, że stoczył się na samo dno rynsztoka. Co gorsza, przekonany, że spotyka go słuszna kara za sprzeniewierzenie się tradycyjnym wartościom. Gdyby nie specyficzna fizjonomia, pewnie bym go nie rozpoznał, kiedy buszował w śmietniku „Komety”. Dałem mu jednak szansę, przyjmując do pracy w kuchni, bo znałem go wcześniej i wiedziałem, jakie przyrządza zakąski. Laudyjski wężownik wędzony w dymie różokrzewów z Aldebarana, podany w galarecie na bazie seleńskiej trzystuletniej whisky, najbardziej wykwintna potrawa zeszłego sezonu, to wynalazek Zebra. I chociaż szefowie innych knajp wysyłali do „Komety” szpiegów, pochlebców i przekupionych krytyków kulinarnych, posuwali się do łapówkarstwa, gróźb i lamentów, nikt nie potrafi podrobić unikalnego smaku tej przystawki. Już widzę, jak wzruszacie ramionami, karapaksami, mackami czy co tam macie. Phi, w każdej szanującej się restauracji znajdzie się coś podobnego. Jasne, teraz wężownika możecie zjeść dosłownie wszędzie. Ale ten jedyny, niepowtarzalny jest serwowany tylko u nas. Wszystkie inne to tandetne podróby. Wierzcie mi, różnica wydaje się taka, jak między latarką a supernową. Dlatego wpadłem na pomysł z namiotem, a od czasu do czasu pozwalam Zebrowi poszumieć i urządzić scenę. Tak jak teraz. – Słuchaj, chłopie – tłumaczę cierpliwie jak laborant hodowlanej wołowinie. – Wiem, jak ci ciężko. Ale Mendoza z całą pewnością nie chciał patrzeć na twoje przystawki. On po prostu doniósł ci brakujące składniki. W tym celu podniósł plandekę, żebyś mógł je odebrać. Jasne? Zebro wybucha bulgotem, przypominającym odgłosy wrzącego bemaru. – Międzygalaktycznym – przypominam. Mój spec od bufetu mieni się fioletem i szkarłatem, ale jego głos brzmi dość żałośnie. – Szef! On patrzył! Przysięgam. – Zalał jeżomałże oliwą z Eleusis! – wyrywa się nagle Prado Alikante. – Przecież to powinno wybuchnąć! Rzucam mojemu grillmenowi mordercze spojrzenie. Do diabła, wszyscy tu wiedzą, że nie wolno gapić się na sztuczki Zebra. Nawet jeśli są cyrkowe. – Mendoza, później podgadamy – mówię lodowato, bo Zebro znów zaczyna się trząść i wyciągać pazurzaste paluchy.

– Przyznał się! Sam się przyznał, dewiant jeden! – skrzeczy. Natychmiast wybucha wrzawa. Coś do powiedzenia ma i S’mm-aż, i Oktopusanka, i kilku innych świadków. Zaraz wybuchnie tu prawdziwa pyskówa, a może znów dojdzie do rękoczynów. Bar robi się różowiutki z zadowolenia. – Bójka – mówi z lubością. – Bójka w kuchni w czasie pracy. Jak pan myśli, Iven? Będzie dobrze wyglądać w raporcie? Ciekawe, czy na jakość stosunków w restauracji ma wpływ demoralizująca obecność mięsa rzeźnego, czy osobowość szefa. Oczywiście, gdyby podawane tu pożywienie było odpowiednie, do niczego podobnego by nie doszło. Kryształowa świnia. Muszę natychmiast ukrócić kłótnię. Inaczej obsmaruje mnie tak w tym swoim kochanym raporcie, że nigdy się nie domyję. – Dość! – mówię lodowatym tonem. I zapada zupełna cisza. Oto przemówił Pan Autorytet. W tym wypadku ja, znaczy się. Szef. Ostateczna instancja. Dobrze rozumieją, że gdybym teraz zdecydował się wyrzucić Zebra, Mendozę, obu naraz lub nawet wszystkich uczestników incydentu, będzie po sprawie. Pozamiatane. Nieustający Profit nawet nie mrugnie okiem i natychmiast poprze procedurę „noga – dupa – brama”. To niepisane prawo dowódcy tego kuchennego krążownika. Szef decyduje o wszystkim, co dotyczy kuchni. – Wracać do roboty! Żarcie się samo nie poda. Goście czekają. Dotarło? Czekają na dania, które macie natychmiast serwować! Jesteście załogą „Płaczącej Komety”, a nie jakiejś brudnej, zapyziałej knajpy, więc to niedopuszczalne. Chcę widzieć, jak śmigacie do pracy niczym lukiańskie promy nad kosmodromem. Ruchy! Mendoza, przeproś Zebra. Zebro, przeproś Mendozę i S’mm-aża. Na przyszłość ma się obyć bez klepania się po ryjach. Mało brakowało, a powywalalibyście jedzenie na podłogę. Mamroczą przeprosiny, a ja gramolę się na mostek. Twarz speca od zakąsek znaczą teraz zielonkawe pasma wstydu. To dobrze. Może już trochę ochłonął. Inspektor plącze się między pracownikami, wypytując i skrobiąc w notesiku. Właśnie uważnie słucha racji Mendozy, niebieściutki z podekscytowania. Może i dobrze, bo znów terkocze interkom. Co za cholerny dzień.

– Herm? – to głos Strzępka. Zatroskany. Do diabła, robi się coraz nieprzyjemniej. – Co jest? – Pieczary przyjechały. Chyba powinieneś tu szybko dotrzeć. To koniec. Przepadłem. Boże, za jakie grzechy? Przecież staram się tylko rzetelnie wykonywać swoją robotę. Zawracam mostek w kierunku magazynów. Lepiej, żeby nikt nas nie widział. Szczególnie ten dupek Bar. Dobry Jezu, naprawdę lepiej. Inaczej naprawdę jest po mnie. Muszę mieć zrozpaczoną minę, bo natychmiast podchodzi do mnie zaniepokojony Zebro. – Szef, ja przepraszam. Następnym razem się powstrzymam, przysięgam. – Nie o to chodzi – szepcę, zupełnie załamany. – Strzępek ma niezapowiedzianą wizytę Jugotów. A tymczasem ten dupek nie opuszcza mnie ani na krok. Rozumiesz, co to znaczy? – Rany! Ale bal! – jęczy Zebro, ale zaraz odzyskuje rezon. – Nie bój nic. Ja go zagadam. A ty pędź do magazynu, szef. Opowiem mu, jak wspaniale dbasz o interesy pracowników. Będę ględził do upadłego o twoich przymiotach. Aha, i wspomnę o doskonałych relacjach ze związkiem zawodowym. Nie martw się, szef. Mam gadane. A później zgubimy drania. Ktoś pobiegnie po Odpryska, a on już się zajmie tym Kamulcem. – Dzięki, Zebro. Nie powiem, żebym się uspokoił. Lecz mój spec od zakąsek już dopada kontrolera i zaczyna kłapać dziobem. Trzyma przy tym łapę na ramieniu Kamulca, nie pozwalając mu się ruszyć. Mam tylko chwilę na ulotnienie się. Chwilo, potrwaj chociaż trochę. Strzępek nie poradzi sobie z grzybami. Nie wiem, czy ja sobie poradzę. Ręce mi zaczynają drżeć. Jugoty to niebezpieczne dranie. Jeśli kontroler mnie z nimi zdybie, to koniec. Zresztą całkiem możliwe, że wtedy Pieczary zabiją nas wszystkich. Czuję dreszcze przebiegające po plecach i zaczynam się pocić ze zdenerwowania. Serce mi wali jak tasak w tuszę. Jeśli coś sknocę, obudzę się po drugiej stronie tęczy. A wcale nie chce mi się umierać. Przysięgam.

Zasada jest prosta. W „Komecie” podajemy tylko głupie mięso. Jest go wszędzie mnóstwo i potrafi być naprawdę pyszne. Odlotowe. Cudowne. Wykwintne i niebywałe. W każdej szanującej się knajpie głupie mięso rządzi. Pokaż mi szefa kuchni, który okaże się na tyle szalony, żeby złamać tę zasadę i podać gościom jedzenie, które przed trafieniem do kotła odznaczało się choćby śladową obecnością świadomości. Z jednym, absolutnym wyjątkiem. Chodzi oczywiście o Pieczary. Ściślej, grzyborodnych mieszkańców planety Jugot. Wasze ukochane, niezrównane w smaku, pieruńsko drogie, zabójczo smaczne czarnotrufle. Tak, wiem, straszny szok, co? Prawie każdy, kto choć raz zjadł maleńki wiórek aromatycznego, niepowtarzalnego grzyba o wartości przekraczającej najcenniejsze skarby kosmosu, w istocie pożarł kadawra, zabitego w porachunkach mafijnych gangstera z Jugot. Żartuję? To tylko ponury dowcip walniętego szefa celebryty? Nie. Kłamię, żeby zapewnić sobie odpowiedni rozgłos? Aha, jasne. Boję się, że Pieczary zamkną mi usta na zawsze? Trochę, ale rozsądek mi mówi, że w ten sposób przyznałyby, że mam rację, więc raczej będą siedzieć cicho. Ryzykuję procesem i wieloletnim więzieniem? Oczywiście. Nie tylko ja. Każdy, kto podaje prawdziwe czarnotrufle. Zatem większość naprawdę znakomitych, znających się na rzeczy szefów kuchni. Przysięgam. Ale niech tylko ktokolwiek spróbuje coś mi udowodnić. Struktura legalnie pozyskiwanego, nieskażonego śladem myśli grzyba jest identyczna jak jego świadomego pobratymca. Nawet wyglądają dokładnie tak samo. Tyle że głupia czarnotrufla rośnie sobie, nie szkodząc nikomu, być może dlatego nie ma nawet połowy tych walorów smakowych co bracia gangsta, a bracia gangsta z Jugot to prawdziwa zakała Galaktyki. Zamachy terrorystyczne, zabójstwa, handel zakazaną przez Unię bronią, rynek narkotykowy, wymuszenia, porwania, nierząd, kupczenie samicami, sprzedaż istot, w tym dzieci, na narządy, do polowań, do sal tortur i na potrzeby innych obrzydliwych rozrywek degeneratów z całego kosmosu, nielegalny obrót klonami, haracze i szantaż to miła codzienność każdej Pieczary.

Dlatego nie mam wyrzutów sumienia. Naprawdę nie mam. Przyrządzę i podam każdego martwego Jugota. Bo w sumie to tylko cholerny grzyb. Gorzej, że zutylizować denata przyjeżdżają jego jak najbardziej żywi kumple. A ceremonia pogrzebowa kończąca się w sosie kapotażowym lub sałatce Centauri łatwo może zamienić się w krwawą jatkę. Z udziałem moich pracowników i mnie. Pieczary z Jugot są głupie, drażliwe, okrutne i zawistne. Mogę to śmiało stwierdzić, i tak się nie dowiedzą, bo jak kosmos kosmosem żaden Pieczara nigdy nie nauczył się czytać. Za to strzelać umieją wszystkie. Zanim dotarłem do magazynu warzyw, Poszarpany Strzępek zrobił się już tak nastroszony ze zdenerwowania, że przypomina futrzaną kulę wepchniętą na siłę w garnitur. Jugotów jest trzech. Wszyscy ze spluwami wycelowanymi w mojego zastępcę. Łypią groźnie spod zmarszczonych, łuskowanych kapeluszy. I chyba nie mają najlepszych humorów. – Agape konał na moich nibynóżkach! – warczy groźnie największy. – I wiesz, kmiocie, jak brzmiały jego ostatnie słowa? Taa, pamiętam jak dziś. „Nie pozwólcie mnie obsmażyć”. Dociera? Żadnego smażenia! – Panowie, spokojnie – jąka się Strzępek. – W porządku, osobiście dopilnuję, żeby został najwyżej zblanszowany. Klik! Zapadki paralizatorów przekręcają się na pozycję „natychmiastowy zgon”. – Nie będzie żaden blan...coś tam! Czy ja się wyrażam niedokładnie, futrzana kupo gówna? Bez smażenia! Natychmiast poznaję tego Pieczarę z mordą pociętą zgrubieniami bliznowców. To Konsekracja, najlepszy cyngiel i prawa nibynóżka samego Tabu, szefa Południowej Strony. Tępy, stary grzyb. – Witaj, bracie – mówię od drzwi, ryzykując wspomniany już natychmiastowy zgon, jeśli z zaskoczenia drgnie mu odnóże. – Niech twoja grzybnia będzie zawsze silna i płodna. Konsekracja gapi się na mnie rozmazanymi, bladymi ślepiami. Nic nie wskazuje, żeby w ogóle zrozumiał, co powiedziałem. Grzyby myślą raczej ciężkawo. – Herm Iven? Szef? – skrzeczy pytająco. Był tu już kilkanaście razy a wciąż mnie słabo rozpoznaje. Niektóre jeżomałże wydają się bardziej rozgarnięte. – Szef – przytakuję dobitnie. – Który przysięga, że zblanszowany znaczy po prostu oblany wrzątkiem. – Mówiłem, żadnego smażenia! Agape nie chciał na tłuszcz!

Kosmosie, proszę, cierpliwości. – Wrzątek to gorąca woda. – No – przytakuje głupkowato Pieczara o jakimś podejrzanie żółtawym kapeluszu. – Woda gotuje, co nie? Bez wody grzybnia obsycha i w ogóle... Tu kończą mu się pomysły. Na miłość boską, kto wymyślił, że oni nie są głupim mięsem? Strzępek nieco się rozluźnił, choć dalej jest pięknie nastroszony. – Skoro już wiemy, w jaki sposób wasz szanowny brat pragnął być przyrządzony, to może pozwolicie, żebyśmy zabrali go do kuchni? Z całym szacunkiem, oczywiście. Konsekracja obraca ku niemu pokryty zbliznowaceniami trzon. – Ty, futrzak, nie wymądrzaj się. Forsa z góry. Tabu już nam dobrze nakładł w kapelusze, co potrafią tacy jak wy. Kanciarze. Kwestia pieniędzy zawsze jest drażliwa. Pośpiesznie sięgam do kieszeni i znów słyszę nienawistne „klik” paralizatorów. Trzy Jugoty celują do mnie zgodnie. Przepastne lufy spluw wyglądają jak czarne, złowrogie oczy. I mógłbym przysiąc, że więcej w nich inteligencji niż w ślepiach Pieczar. Czuję, że kolana robią mi się nieprzyjemnie miękkie. Jeszcze moment i upadnę. W głowie czuję szum i dziwną lekkość, jakby ktoś wlał mi pod czaszkę butelkę szampana. Boże, Pieczary celują do mnie z broni. Jeśli któremuś drgnie nibynóżka, ze mnie zostanie tylko marmolada. Do gardła podchodzi mi gorzka żółć. Chyba zaraz się zrzygam ze strachu. Kochana opatrzności, błagam, wyciągnij mnie z tego. I za nic nie dopuść tu tego walniętego Kamulca. Niech go Odprysk oprowadza po wszystkich salach. Niech go Afi załatwi śpiewaniem. Niech mu się zrobi skaza na szlifie. Niech szlag go trafi. Tylko proszę, nie tutaj. Byle nie tutaj! – Spokojnie, bracia w grzybni. Ja tylko sięgam po gotówkę. Nie mogę wam zapłacić, jeśli nie wyjmę pieniędzy z kieszeni – mój głos wydaje się nieco obcy i chropawy. Skłamałbym, gdybym nie przyznał, że się boję. Każdy by się bał, stojąc przed plutonem egzekucyjnym złożonym z trzech walniętych, niedorozwiniętych grzybów, całkowicie pozbawionych kręgosłupa moralnego. Stoimy tak bez ruchu, zastygli niczym starożytny hologram, czekając, aż trzy zardzewiałe kółka zębate, które robią za mózg Konsekracji, zaskoczą wreszcie i do starego grzyba dotrze, co powiedziałem. Kadawer leży u naszych stóp, roztaczając urzekający aromat prawdziwej czarnotrufli z Jugot. Tylko Strzępek znów staje się puchaty jak pluszowy misio. – Mogę wyjąć forsę? Powoli i spokojnie. Nic. Puste, bezmyślne gały, blade jak oka na bulionie. Możemy tu tak sterczeć, aż gwiazdy wyparują.

Przełykam nerwowo ślinę i ostrożnie wyjmuję plik srebrzystych banknotów, które rano przezornie wyciągnąłem z sejfu Nieustającego Profita. Na drobne wydatki. – Siedemnaście tysięcy astro – mówię. – Tyle, ile ostatnim razem zażądał Tabu. Uczciwa cena, panowie. Pieczary otwierają bezzębne gęby. Strużka jakiegoś gluta ścieka Konsekracji po trzonie. Milczą. Fatalnie, jeśli zechcą przeliczyć. Nie skończą do przyszłej środy. – Eeee – beczy żółtawy. – Może wyjmiemy te kamyczki, co Ojciec nam dał? Konsekracja mruga półprzezroczystymi błonami powiek. – Ty, żółty, nie wymądrzaj się. Dawaj kamyczki. Młodszy Pieczara sięga pod kapelusz, przez chwilę grzebie między blaszkami, aż w końcu wyciąga wymiętoszony woreczek pełen drobnych kamyków. Wysypuje je na podłogę magazynu. Po czym zastyga w bezruchu. Konsekracja i drugi Jugot także się zawieszają. Chyba znów skończyły im się pomysły. Czekamy. Wygląda na to, że muszę im trochę pomóc. – Proszę, grzybobracie. – Wyciągam plik banknotów i wciskam w nibynóżkę starego Pieczary. – Przelicz dokładnie, czy zgadza się liczba papierków i kamyków. Jestem po bezpiecznej stronie, bo w sejfie Profita leżały dziś same tysie. Znalazłbym się w kiepskim położeniu, gdyby miał tam pięćsetki albo dwutysiącówki, Boże uchowaj. Konsekracja kładzie pieniądze na podłodze i zabawa zaczyna się na nowo. Jak tu policzyć do siedemnastu? Zdumiewające, że te tępe stwory trzęsą całą Galaktyką. Chyba kieruje nimi jakieś mistyczne zło. Przedwieczne potwory z głębin kosmosu czy co? Bezradnie tasują pieniądze i szurają kamykami po podłodze. Beznadzieja. Znowu potrzebują pomocy. – A może zrobimy tak? Kucam obok żółtawego, starannie układam banknoty na ziemi, a potem na każdym kładę kamyczek. Powstaje coś w rodzaju siedemnastu srebrzystych kanapeczek z otoczakiem. Pięknie. I po problemie. Trzy Jugoty zamierają, osłupiałe. Ta-dam! Zgadza się! Kamienie i pieniądze odnalazły swoje miejsce w układance. Niech będzie chwała Wielkiej Grzybni. No dobra, chwilę trwa, zanim załapują, że wszystko gra. Przynajmniej tyle, że zaczynają mnie boleć nogi, a sierść Strzępka staje się na powrót gładka i aksamitna. Na razie mam w serdecznym poważaniu inspektora. Wierzę święcie, że wszystko idzie doskonale. Odprysk go zbajerował tak, że gość zupełnie o mnie zapomniał. Wszyscy o mnie zapomnieli. Nawet

śmierć. Jestem największym, najsprytniejszym szefem w Galaktyce. Jestem kuloodporny. I mam do dyspozycji całe pokłady szczęścia. Żyję! Dobry Boże, żyję. Czy coś jeszcze może się liczyć? Martwy Agape pachnie tak intensywnie, aż robię się głodny. – Eeee – burczy Konsekracja. – No dobra. Się zgadza. Ale jeśli wam przyjdą do łbów jakieś numery, to... Potrząsa znacząco paralizatorem. Żółtawy zbiera pieniądze i kamyki, wkłada do woreczka. Stary wyciąga nibynóżkę, a potem wtyka zawiniątko pod kapelusz. – Inicjacja, Ablucja, idziemy. Ojciec czeka. Zabierają się bez pożegnania czy choćby jednego spojrzenia. Powszechnie wiadomo, że Pieczary gardzą każdym, kto nie jest grzybem. Osobliwe imiona zawdzięczają misjonarzom. To oraz kilkaset oskórowanych, marynowanych główek stanowi wszystko, co pozostało po rzeszach dzielnych duchownych, którzy ośmielili się przylecieć na Jugot z dobrą nowiną. Wszystko jedno, jakich religii i wyznań. Mało kto wie, że Pieczary mają swoją własną wiarę. Chwalą Wielką Grzybnię, która pewnego pięknego dnia eksploduje i zeżre cały kosmos. Wtedy nastanie wieczna ciemność i wilgoć. Bardzo piwniczny pomysł. Tymczasem liczba męczenników wzrastała niepokojąco, aż w końcu zarządzono całkowity zakaz przylotów na planetę Pieczar, a każdy, kto się tam udaje, automatycznie zostaje uznany za samobójcę. Ale to ukróciło zapędy tylko tych misjonarzy, którym wiara zabrania targnięcia się na własne życie. Wyznawcy Wielkiego Czarnego Prostopadłościanu lub Arkturiańskiego Kościoła Siwej Gąski Siwej uporczywie lądują na Jugot i w słojach z marynatą. To stara tradycja. Wydaje mi się, że wielu męczenników kończyło jakoś tak kulinarnie. Gdy tylko Pieczary znikają nam z oczu, wskazuję kadawra palcem. – Strzępek, dopilnuj, żeby ten drań trafił do dań z raclette, najlepiej pod ser dojrzewający z pasa Liry. I obsmaż go przedtem porządnie. – Jasne, Herm. – Mój zastępca uśmiecha się szeroko. – Osobiście dopilnuję, żeby był przyrumieniony na złoto ze wszystkich stron. – Gdzie on jest?! Gdzie Iven? – odzywa się wściekły wrzask za drzwiami. – Jak to nie wiecie?! Przecież to wasz szef! Niezastąpiony Bar. A tymczasem na podłodze leży martwy Jugot. Trup w kuchni. To gorsze niż trup w szafie. Pójdę siedzieć. Do końca życia będę oglądał niebo w kratkę. Może nawet dostanę do celi prasę i świeżą kawę co rano. W Unii dba się o wygody więźnia. I widzenia czasem będą. Raz na rok. Boże na wysokościach! A ja, kretyn, tak się cieszyłem, że żyję. Jasne, Iven. Będziesz sobie żył. Zamknięty na zawsze w unijnej celi wielkości piekarnika, spełniającej wszystkie należne normy. Płakać mi się chce. Chyba zaraz zemdleję. Oby zdechły natychmiast wszystkie Jugoty. I urzędnicy

ministerstwa żywienia. Jestem tak przerażony, że nie mogę złapać oddechu. Patrzę z grozą w oczach na Strzępka. Wydaje się zupełnie oszołomiony, jakby nie rozumiał, co nas za chwilę czeka. Rozglądam się panicznie po magazynie. Nie ma tu nic, czym można by okryć kadawra. Ani miejsca, gdzie dałoby się wepchać wielkiego, nieporęcznego grzyba. Pod regały z obrusami i zastawą w życiu się nie zmieści. No i zapach. Wszechobecna, potężna woń czarnotrufli. Jeśli uciekniemy tylnym wyjściem, denat zostanie, a wszystko i tak wyjdzie na jaw. Nie ma rady. Obaj z Pluszakiem idziemy na dno. W przystępie rozpaczy łapię jakiś duży rondel. Kiedy Bar tu wejdzie, walnę go w czubek i spróbuję ogłuszyć. Tylko jak, do diabła, ogłuszyć kamień? Nieważne. Spróbuję. Może się uda. Może ten debil pęknie na pół, a wszyscy przysięgną, że to był wypadek. Może krowy fruwają, a szefowie kuchni są cudotwórcami. Tak czy inaczej go walnę. A potem uciekniemy i... tu kończą mi się pomysły. Bo przecież i tak nas złapią. Dwóch ogłupiałych morderców szwendających się po modnym kurorcie. Jakie mamy szanse? Nie oszukujmy się. Jak ryba na pustyni. Dłonie tak mi drżą, że upuszczam rondel. Brzdęk! – krzyczy w niebogłosy. – Co to było?! – wrzeszczy zza drzwi wściekły Bar, a ja już wiem, że moje życie dobiega końca. Żegnaj, słodka wolności. Oto mój kuchenny taniec się skończył. Strzępek trzęsie się i znów puchnie w futrzastą kulę. Jesteśmy ugotowani. Na twardo. Może chociaż pracownicy będą nam przysyłać paczki z żarciem. Specjalne menu dla szefa w pierdlu. Na gardle mam zaciśnięte imadło. Serce zrobiło się wielkie jak dynia i pulsuje w rytmie kwazaru. Za moment fiknę na zawał. – Przenieśmy go – chrzęści Strzępek ledwo dosłyszalnym szeptem. – Schowajmy. Pod regał. To beznadziejne, bo kadawer jest znacznie za wielki, ale i tak chwytam go za kapelusz, a mój zastępca za trzon. Niesiemy ciało w stronę ściany, zataczając się pod ciężarem. Hop, siup, jedzie trup. A my za nim. Ciachu, ciachu, wybieramy się do piachu. Chce mi się krzyczeć z przerażenia, ale na szczęście mam zbyt ściśnięte gardło. – W toalecie? – ryczy dalej inspektor. – Przecież nie pora na kąpiel! Rany, ten cholerny spec od żywności nie wie nawet, co się robi w kiblu? – Nie sądzę, żeby się mył. On tylko... – mówi Zebro, ale nie dowiaduję się, co niby robię w łazience, bo drzwi gwałtownie się otwierają. W ciemnawym wnętrzu magazynu pojawia się nagle Kamulec, mrugając półprzezroczystymi powiekami. Jugot z łomotem leci nam z rąk na podłogę. Wiedziony nagłym szalonym impulsem rzucam się na kadawra, żeby zasłonić go własnym ciałem. Strzępek robi to samo. Leżymy na grzybie niczym dwaj rozbitkowie na osobliwej tratwie. Jasne, że to dziwnie wygląda. Przecież wiem, do diabła! Mam tylko nadzieję, że za moment stracę przytomność ze strachu. Boże, jak bardzo chciałbym zemdleć.

– Co tu się dzieje? – pyta osłupiały Bar, a w tej samej chwili czuję, jak spływa na mnie sztywna, wykrochmalona zaspa białego obrusa. – Spokojnie, szef – słyszę szept Kordy, kierownika magazynu. – Spróbuję to załatwić. – Co pan robi, Iven? Czy to zgodne z regulaminem? – gulgocze dalej ten kryształowy idiota. Serce mi wali jak tłuczek w moździerzu. Za chwilę odwalę kitę na zawał. Obok mnie drży przerażony Pluszak. – Jak najbardziej – odpowiada uprzejmie Korda. – Szef i zastępca sprawdzają tylko jakość zastawy i obrusów. Przełykam wielką bryłę lepkiej śliny. Trzęsę się tak, że cały obrus podskakuje. Niedobrze mi. Będę haftować. Piękne wzorki na czystej powierzchni lnu. Przepraszam, ale szef chyba źle się poczuł. Nie uwierzy w tę bzdurę. Nie może. – Eeee, jak to? Od spodu? – bełkocze Kamulec. Ton kierownika magazynu jest spokojny, wyważony i absolutnie przekonujący. – Oczywiście. Sprawdzanie tylko z wierzchu byłoby rażącym zaniedbaniem. To powszechna praktyka. Mamy przecież gości wielu ras i rodzajów. Nie wyobraża pan sobie, inspektorze, co potrafią zrobić z obrusem. Gdyby, nie daj Bóg, okazał się brudny... Dramatycznie zawiesza głos. – Jest nieskazitelnie czysty, Korda – mówię, starając się normalnie artykułować słowa przez ściśnięte ze strachu gardło. – Panie zastępco, proszę kontynuować. Ja się zajmę szanownym inspektorem. Wygrzebuję się na zewnątrz. Strzępek ma tyle rozumu, że nie wyłazi spod lnianej płachty. Bar patrzy na mnie podejrzliwie. Powierzchnie mu lśnią. Nabiera nieco zielonkawego odcienia. – Co to za okropny zapach? Nie mówcie przecież, że nic nie czujecie. Widzę wyraźnie gęste, nieregularne opary. Te ohydne, rozsypujące się fraktale. Uff, co za smród! Co to ma znaczyć? – pyta, a mnie znów oblewa lodowaty pot. Jest już po nas. Nie nabrał się na bajki Kordy. Przecież nie okaże się aż takim debilem. – Środki odkażające – mówi gładko kierownik magazynu, a widząc niedowierzającą barwę kontrolera natychmiast dodaje: – Oczywiście całkowicie zgodne ze standardami Unii Międzygalaktycznej. Zaraz pokażę odpowiednie certyfikaty... – Nie, dziękuję, nie trzeba. Czy możemy wrócić do kuchni, panie Iven? Nie ukrywam, że ona obchodzi mnie najbardziej.

Czy możemy? Dobry Boże, jeszcze jak! Najchętniej ucałowałbym zimną powierzchnię twarzową Kamulca. Opatrzności, chroń idiotów. Są tak niesłychanie potrzebni! – Tak, oczywiście – zgadzam się skwapliwie. – Proszę za mną. Gdy drzwi magazynu zamykają się za mną, czuję się jak skazaniec, który urwał się ze stryczka. Wciąż jeszcze nie mogę uwierzyć, że wszystko się dobrze skończyło. Dzięki ci, Stwórco kosmosu! Pieprzyć raport. Pieprzyć nawet to, że Bar może mnie wywalić na bruk. Przetrwałem. Nadal żyję. Dobry Boże, co za dzień. Trochę słaniam się na nogach. Nie mam ochoty nawet na łyk pokrzepiającej, seleńskiej whisky. Mój żołądek jest zbity w skurczoną z przerażenia bryłę. Nie przyjmie nic przez dobry tydzień. Jestem tak zmęczony, że męczy mnie oddychanie. Gramolę się na mostek kapitański i odlatuję do kuchni. Nadal trochę trzęsą mi się ręce. W tej chwili nawet butelka najprzedniejszej whisky nic by mi nie pomogła. Teraz już wiecie, dlaczego tak cholernie nie cierpię Pieczar. I unijnych inspektorów. Zwłaszcza ich.

Kołuję nad moją wspaniałą, ogromną, żywą machiną kulinarną, a Bar towarzyszy mi niczym zły duch. Zaglądam do kuchni rybnej, gdzie Afrodyta tańczy swój mistrzowski taniec z sardelami. Do działu mięs Sinusa U, pełnego barwnej posoki, sprośnych żartów oraz filetów pięknych jak świt nad zatoką. Do kuchni głównej, gdzie króluje niezastąpiony Zielony Poszarpany Strzępek, tworząc cudownie wyrafinowane rzeźby i mobile z najdroższego jedzenia w Galaktyce. Wszędzie praca idzie bez zarzutu. Nic nie zapowiada kolejnej katastrofy. A przecież bez niej obyć się nie może. Aż cierpnę, gdy słyszę w interkomie zrozpaczony głos. – Szef? Lola. Obawiam się, że on znowu... Nie słucham dłużej. Pędzę. Kątem oka widzę, jak Kamulec robi się różowy z radości. Znów ma szansę zdobyć na mnie haka.

Sos to dusza dania. Muśnięcie absolutu. Mały cud kulinarny. Dobry sosjer jest skarbem szefa kuchni. Doskonały sosjer to pilnie strzeżony niewolnik, zamknięty w złotej klatce. Zapewnia mu się najlepsze warunki pracy, rozpieszcza, dogadza i na każdym kroku pilnuje, żeby przypadkiem nie dał nogi do konkurencji. Mój sosjer pracuje w zamknięciu, całkowicie dosłownie. Ma osobne pomieszczenie na końcu kuchni, gdzie nikt nie ma prawa wstępu. Wyjątek stanowię ja, Strzępek, Afrodyta i kilku wybranych, zaufanych pracowników, którzy wiedzą, jak postępować z Lolą. Tyle że dzisiaj najwyraźniej zawiedli. Zawalili na całej linii. Stoję pośrodku działu mięsnego, czując, jak narasta we mnie zimna wściekłość. Bulwy patrzą po sobie, skonsternowane. Mój sosjer leży na podłodze skulony, wydając z siebie jednostajne, rzewne zawodzenie przywodzące na myśl syrenę przeciwmgielną. Jest naznaczony bryzgami szmaragdowej krwi aldebarańskiego ryczbuhaja. Obok spoczywa majestatyczna, purpurowa tusza mamutowca. Wygląda jak szeroko rozwarta, rzeźbiona brama, element dekoracji teatralnej. Obłe perlikatki spoczywają w nieładzie na nieskazitelnie czystych kafelkach, brocząc pomarańczową posoką. Filety z bębenowca, po dwieście astro każdy, rozdeptane i oklapłe, poniewierają się na posadzce. Do tego jeszcze złociste kotlety z jelenika, zszargane i podarte, dopełniają obrazu katastrofy. Cała scena, pełna dramatyzmu, posoki i upadku, przypomina żywe obrazy z zamierzchłego okresu krwawej galaktycznej rewolty. Jakąś „Tratwę Betelguzy” czy „Szturm na Pałac Lodowy”. Tyle że dzieje się tu i teraz, naprawdę. – Sprowadźcie mi natychmiast Afi. A teraz słucham. Co się stało? – pytam błękitnobiałym głosem mrozu. Cud, że słowa nie zamarzają mi na ustach. – No więc, szef – zaczyna Pietrucha, nie śmiąc spojrzeć mi w oczy. – Zabawialiśmy się trochę z chłopakami. Zrobiliśmy tylko taki malutki show, ot, głupiutki spektakl... Czuję, jak mróz spływa mi w dół kręgosłupa, obejmuje serce gładką, nieprzeniknioną skorupą. Dobrze wiem, o czym on mówi. Jestem szefem, więc muszę wiedzieć o wszystkim, co dzieje się w restauracji. Szczególnie za moimi plecami. Większość wegetan ma zdolności telekinetyczne. Dzięki temu moi dzielni kuchenni piraci wpadli na fantastyczny pomysł umilenia sobie szychty. Dużo słyszałem o mięsnych przedstawieniach Pietruchy i jego zespołu. O tym, jak najlepsze, najdroższe polędwice, filety, rostbefy, golonki i szynki szybują pod sufitem, odgrywając sceny ze znanych sztuk teatralnych w możliwie dosadny i sprośny sposób. Ale jeszcze nie miałem okazji tego zobaczyć. Diabli mnie biorą i nie potrafię się opanować mimo obecności inspektora. Po tym, co przeżyłem,

wszystko mi jedno, jakim błotem obsmaruje mnie w tym swoim raporcie. Gdzieś przecież znajdę pracę. Choćby i w podłej garkuchni. W odróżnieniu od niego ja umiem coś więcej, niż tylko niszczyć uczciwym obywatelom kariery. – Rozumiem, więc to dlatego cholernie drogie, ekskluzywne mięso leży sobie w najlepsze na podłodze? To taki happening, co? Dla zabawy? Bulwa zielenieje ze wstydu. – Nie, szef! Przysięgam, to był wypadek. No, Lola się napatoczył i wrzasnął, więc Ten, Który Obracał Mamutowca się przestraszył i spuścił go na ziemię. A wtedy Ten, Co Trzymał Perlikatki też nie dał rady ich dłużej holować, więc... Słowem, to pierwszy raz, szef. Normalnie tak się nie dzieje. Mięsko sobie trochę pofruwa, a potem grzecznie opada na stół. Naprawdę. – A możecie mi łaskawie zaprezentować kawałeczek? Tego, jak mięsko kupione dla „Komety” za grube astro, które ma być potem podane gościom, troszkę sobie fruwa? Chętnie popatrzę. Pietrucha szarpie nać. Gapi się to na mnie, to na Kamulca. A ja już prawie się nie boję tego unijnego dupka. Niech sobie będzie, co ma być. Wyrzuci mnie, trudno. Chrzanię to wszystko. Nie będę się trząsł. Po prostu wykonam jak należy swoją robotę. Jestem szefem, to będę się zachowywał jak szef. – Nie damy rady, szef. Za dużo stresu. – Stresu? – syczę. – Dopiero wam go dostarczę, chłopcy. W ilościach hurtowych. No już! Podnoście mi te perlikatki siłą woli. Ruchy, panowie. Bulwy milczą. Widzę, że Nać próbuje się skupić, aż marszczy się z wysiłku. Cebul zrobił się jakoś niezdrowo szary. A Grul tak wybałusza gały, że chyba mu pękną. Mięso jednak ani drgnie. Za dużo stresu mają, dranie. – Który zaczął te błazeństwa? – pytam surowo. Cisza. – Pyra? To ty? – Nie! – protestuje przerażony Bulwa. – To Ten, Który Poszedł do Magazynu! Przysięgam! – Znaczy kto? Korzeń? Grucha? – Wskazuję palcem wystraszonych pracowników. – Nie, nie oni – wtrąca się szybko Pietrucha. – Ten, Co Się Zaciął! I Ten, Który Oprawiał Mamutowca. To oni zaczęli. Czuję, że zaczynam być bezradny. Z Bulwami tak zawsze. Nie wygrasz.

– Dobra, czyli którzy? Ten? Ten? Może ty? – Nie, nie! – teraz wrzeszczą już wielogłosem. – Taki Jeden, Co Przyniósł Perlikatki. I Ten, Który Wrócił Wcześniej niż Ten, Co Poszedł do Magazynu! Matko Boska. Nie dojdziesz. – Szef. – Sinus lekko trąca mnie w ramię. – Ja wiem, że to bardzo poważne uchybienie, wcale nie bronię ani ich, ani siebie, ale niech szef się już nie wścieka. W każdym razie nie tutaj – ścisza głos – bo Lola... No i pan inspektor. Mam w wielkim poważaniu inspektora. Przysięgam. Gorzej z Lolą. Rany, naprawdę niedobrze. Sosjer zwija się w coraz ciaśniejszą trąbkę i zawodzi wysokim, piskliwym jękiem jak skrzywdzony jeżomałż. – Wszystkim wam pojadę po premii. I to tak serdecznie. A niektórych może i wyleję. Według własnego widzimisię, bez orzekania o winie. W końcu bawiliście się w to wspólnie. Chyba że winowajcy sami do mnie przyjdą. Sinus, gdzie, do diabła, jest Afi? Już dawno powinna tu być! – Powiedziała, że nie może. Przyrządza żółwca. – Sinus U wydaje się chory i złamany. Macki mu się trzęsą. Patrzę na skulonego Lolę, który pewnie chciałby teraz zniknąć, rozpłynąć się na podłodze w mokrą plamę, i czuję, że sytuacja staje się krytyczna. – Dawaj interkom! – Wyrywam urządzenie z odnóża zastępcy. – Afrodyta? Biegiem do mnie! – Szef! – jęczy Syrena. – Przecież żółwiec... – Lola jest ważniejszy! – decyduję. – Gazu, mała. Robi się źle! Wiem, że Afi posłucha. – Tak, szef – odpowiada, a ja widzę oczami duszy, jak klnąc, zrywa się do biegu. Mój najlepszy sosjer leży tymczasem na podłodze, bucząc niczym chora sowa. Lola pochodzi z Proximy. Należy do gatunku ślimaczników, łagodnych, płochliwych, nieprzytomnie nieśmiałych stworzeń o bardzo chwiejnej psychice i delikatnych nerwach. Prawdopodobnie jest samcem, co jednak dość trudno ustalić w wypadku istot, które mają sześć płci. Rozmnażają się rzadko i niechętnie. Być może przy ich usposobieniu po prostu trudno im się równocześnie dogadać. Za to są dość długowieczne. Lola wygląda jak meduza, która udławiła się, usiłując pożreć królika. W dodatku jest różowy. A teraz wyraźnie zamierza zredukować się do formy przetrwalnikowej, jak zwykle pod wpływem nagłego stresu.

Tymczasem na kuchni stoi sos kapotażowy, który zaczął pichcić. Poczuliście już smutny, przenikliwy swąd katastrofy? Bo ja tak. Czekając na Afrodytę, staram się dociec, co się, u diabła, stało. W erupcjach bólu, wstydu i kajania okazuje się, że Laguna Asti i Tangens E, jedyni pracownicy na tej zmianie na tyle cisi i pokornego serca, żeby nie budzić lęku u Loli, zamiast zaglądać do jego przytulnej kuchenki i bez proszenia donosić potrzebne składniki, zagapili się na sprośny spektaklik mięsny Bulw. Z łatwością zignorowali w interkomie słabiutki, uprzejmy, choć desperacki głosik sosjera, błagający o odrobinę madery z Cygni oraz garstkę świeżego mdłoziela eleuzyjskiego, więc nieszczęsny Lola musiał sam wyprawić się po potrzebne ingrediencje. Zebrawszy całą odwagę, jaką zgromadził w swoim puchatym, różowym serduszku, wyślizgnął się z kuchenki i pierwsze, co zobaczył, to napowietrzne, wyuzdane przedstawienie Pietruchy oraz jego teamu. Natychmiast zemdlał. A potem zwinął się w trąbkę i zaczął przemianę. W tej sytuacji jedynym ratunkiem wydaje się Afrodyta Knidos Steig. Po chwili widzę, jak biegnie, przepychając się przez gruzłowate cielska zawstydzonych Bulw. Zdyszana, dopada Loli i potrząsa głową, aż słodko klekoczą szylkretowe pióra. – Leży i wyje, szef. I co ja mam niby zrobić? – Śpiewaj – nakazuję. – Jeśli wejdzie w pełną fazę przetrwalnikową, nie dobudzimy go do jesieni. Rozumiesz, co by to znaczyło dla restauracji? Nakrapiane gwiezdnym pyłem oczy spoglądają na mnie z gniewem. – Wiem tylko, że mam na stole rozpłatanego żółwca altairskiego, którego natychmiast muszę podawać klientom. – Fiiiii! – piszczy Lola cieniutko. Spod różowego futerka zaczynają już się wyrzynać twarde łuski ślimacznika. Jest gorzej niż fatalnie. Robi się straszno. – Afi, błagam, śpiewaj! Cokolwiek, byle nie kołysankę. – Szef, ale żółwiec! – Do dupy z żółwcem! Lola zaraz się zatrzaśnie! On robi sos kapotażowy! – Rany! Syrena natychmiast pojmuje powagę sytuacji. Blednie, przygryza wargę, a potem zaczyna nucić coś,

co brzmi jak hymn straceńczej jednostki Armady. Wiem, że wciąż jest wściekła, co doskonale słychać w jej cudownym, czarodziejskim głosie. Tony są za ostre, rejestry za wysokie i zbyt agresywne. Sinus U także doskonale zdaje sobie sprawę, że coś takiego nie pomoże sosjerowi. Spogląda z rozpaczą to na Afi, to na skulonego wśród mięs Lolę. Rozpaczliwie próbuję sobie przypomnieć jakąś miłą, pogodną piosenkę, ale w głowie huczy mi tylko zgrzytliwie nowiutki przebój Astrozaurów. „Pieprz tę Galaktykę, pieprz za politykę! / Kwitnie tu korupcja, głupoty erupcja! / Unijni bandyci zawsze chodzą syci. / Głupie urzędasy, tłuste katabasy! / To za naszą kasę robią sobie prasę! / Pieprz tę Galaktykę, pieprz jej politykę! Hu!” Jezu, to się zupełnie nie nadaje. – Zaśpiewaj piosenkę o lukiańskim pilocie! – woła Sinus. – Afi, na pewno znasz. To stary szlagier. Moja zastępczyni milknie na chwilę, ale zaraz podejmuje prościutką, przesłodzoną melodię. Lizander płynie do gwiazd, Gdzie jego miejsce i czas, Przez złoty kurz, Magnetyzm burz, Po miłość, po miłość, Bo serce zabiło Na wieki już, na wieki już... Piosenka wypełnia kuchnię światłem, ciepłem i łagodną melancholią. Rakieta prowadzona przez zakochanego lukiańskiego młodzieńca śmiga wśród złocistych, uśmiechniętych gwiazd, komet z ogonami żar-ptaków i kołyszących się jak wielkie kołyski księżyców. Robi mi się jakoś tak rzewnie, miękko i słabo. Wszystko cichnie, wraz z Lizandrem płynie przez kosmos tylko czarowny głos Afrodyty. Lola mruga sarnimi oczami i wzdycha słabo. Ale widzę, że się nieco odpręża. Skręcone ciało rozluźnia się odrobinę, kostne łuski zastygają, a potem zaczynają się z wolna chować pod skórę. Wygraliśmy. Wspomnienie niech ci się śni, Gdy zgaśnie blask złotych dni, Gdzie cieni kres, Gdzie nie ma łez, Tam cisza, tam cisza,

Co serce kołysze, I spokój jest, i spokój jest. Mój sosjer porusza się niemrawo, rozgląda niepewnie. W tej samej chwili zdziwienie na jego pyszczku zmienia się w przestrach. – Co, co się stało? Szef? Zanim zdążę odpowiedzieć, Afi posyła mi mordercze spojrzenie, uśmiechając się promiennie jak supernowa w momencie wybuchu. – Ależ nic! – szczebiocze. – Chodź, Lola. Odprowadzę cię do kuchni. Gestem daję znak towarzystwu, żeby się natychmiast rozeszło. Ślimacznik marszczy mordkę, wyraźnie nieprzekonany. – Czemu tu taki tłum? I dlaczego leżę na podłodze wśród kawałków mięsa? Brrr, mięso jest śliskie i martwe. Boję się go. – Nie ma czego, skarbie. Potknąłeś się o filet jelenika. Ale cię złapałam. Jeszcze jeden uśmiech lśniący i ostry jak nóż. Sarnie oczęta Loli mrugają nerwowo. – Nie bardzo pamiętam... – O sosie kapotażowym? – podpowiada natychmiast rozanielona, słodziutka, podstępna Syrena. – Ojej, sos! – Różowe futerko przybiera niepokojąco blady odcień. – Wszystko z nim w porządku – łże jak z nut Afi. – Chodź szybciutko, jeśli się pospieszymy, sosikowi nic się nie stanie. Zaraz staniesz przy kuchni i zrobisz najwspanialszy kapotaż w Galaktyce. Jak zwykle, Lolcia. Ruszaj, wierzę w ciebie. Sosjer wyciąga długą, cienką szyję. – Naprawdę? – Tak, skarbie. I szef też wierzy, prawda? Szczerzę zęby w grymasie, który ma robić za serdeczny, przyjacielski uśmiech, choć w duszy wyje mi prawdziwy głos szefa: „Rusz odwłok i zasuwaj ratować ten cholerny sos, idioto!”. Nie mówię nic takiego. Uśmiecham się. – Jasne. Oczywiście, Lola.

– Prędziutko! – woła Afrodyta, a ja wiem, że przed oczami duszy ma teraz tylko rozpłatanego, stygnącego żółwca altairskiego. Lola biegnie za nią, stukając kopytkami. Ocieram pot z czoła. Gdyby ślimacznik okazał się choć odrobinę gorszym sosjerem, ktoś by go w końcu zamordował. Ciężko to przyznać, ale obawiam się, że prawdopodobnie ja. Inspektor, o którego obecności zupełnie zapomniałem w ferworze zdarzeń, wygląda jak posąg zwycięskiego imperatora. Lśni powierzchniami i mieni się z zadowolenia. – Łamanie praw pracowników. Rażące naruszenie przepisów bezpieczeństwa. Groźby karalne. Znęcanie się nad podwładnymi. Wykorzystywanie kierowniczej pozycji do własnych celów. Tak, pięknie to będzie brzmieć w raporcie. Naprawdę ładnie. Mam dość tego żałosnego dupka. – Spadaj pan – syczę wściekle. – Tu się pracuje. – Pracuje? – parska. – Raczej truje obywateli Unii toksycznymi, niezdrowymi potrawami. Ale już niedługo! To się musi skończyć. Ten chaos gastronomiczny, ten wolny wybór tuczących, szkodliwych składników. Brama kulinarnego piekła zatrzaśnie się na dobre! Wkrótce będziecie podawać nowoczesną, zbilansowaną, ekologiczną pożywkę zamiast tego świństwa! Wszędzie! W całej Galaktyce. Jeszcze pan zobaczy, niewydarzony szefie. Zielona paćka z jakiejś glutowatej planety? W „Komecie”? Niedoczekanie. Zaciskam pięści. – Nie. Po moim trupie. Restauracja spełnia wszystkie wymogi. Nikt mnie nie zmusi do serwowania waszych świństw. Archistrategus drży z gniewu, aż dźwięczą mu powierzchnie. – Śluźnia ma oko na takich jak wy! Nie wywiniesz się. Śluźnia? Jaka znów Śluźnia? Ten facet ma nierówno pod oszlifowaniem. – Jesteś urzędnikiem unijnym czy tajnym agentem jakichś cholernych grzybów? – pytam wkurzony. Mityguje się nieco, ale wciąż rzuca mi zabójcze spojrzenia. – Wypełniam tylko obowiązki. Zdrowie obywateli Unii Międzygalaktycznej jest najważniejsze. – Tyle że ja, niestety, mam wątpliwości, czy w pańskim domu aby wszyscy zdrowi – wyrywa mi się, zanim zdołam się powstrzymać.

Gdyby wzrok zabijał, już wiłbym się w agonalnych konwulsjach. – Tak, oczywiście. Arogancja. Chamstwo. Zadufanie w sobie. Jakże to charakterystyczne dla was, szefów. Jesteście zakałą Galaktyki. Wstecznym elementem w drodze ku prawdziwemu postępowi. Na szczęście twój czas dobiega końca. Mam tu dość dowodów, żeby wywalić cię na bruk, a tę szopę zamknąć na wieczność. – Klepie swój służbowy komputerek. – Nie wywiniesz się. Zniszczę cię, Iven. – Powodzenia. Wychodzi, zwycięsko połyskując na niebiesko, a ja wciąż nie mogę dojść do siebie. Co za palant. Boję się, że naprawdę mi zaszkodzi. Profit będzie wściekły. Trudno. Ostatnio urzędnicy rzucają się na branżę gastronomiczną jak wściekli. Kontrolę miało już kilku znanych szefów i wszyscy zostali równo obrzuceni błotem. W końcu dostanie się i mnie. Przeżyję. Przynajmniej mam taką nadzieję. Najważniejsze, że był za głupi, żeby zdybać nas z tym cholernym martwym Jugotem. Dawno już tak się nie bałem.

Wreszcie wieczór dobiega końca. Klienci świetnie się bawili, nic nie wiedząc o kłopotach szefa z władzą. Żółwiec altairski z sosem kapotażowym okazał się przebojem dnia. Wszystkie sale, gabinety, werandy, baseny, bary i ogrody powoli pustoszeją. Goście wychodzą syci, uśmiechnięci, oczarowani, zachwyceni. Przynajmniej mam taką nadzieję. Opuszczają magiczną krainę pieczonych gołąbków, kulinarny Eden pełen uprzejmych, usłużnych, fachowych aniołów – naszych kelnerów, barmanów i szefów sali. Ujrzeli na własne oczy niebywałe sztuczki kuchennych prestidigitatorów. Skosztowali dzieł sztuki przygotowanych z najprzedniejszych składników w Galaktyce. Opili się trunków, których nie mieliby okazji spróbować w żadnym innym miejscu. Uraczyli się kilkunastoma spektaklami, recitalami, koncertami, holoprojekcjami i happeningami. Widzieli egzotyczne zwierzęta, piękne tancerki, niezwykłych mistrzów magii i iluzji, fajerwerki i ogniste zjawy. A teraz rozbawieni, zmęczeni i pełni wrażeń idą wreszcie do domu, zostawiwszy w kasie grube pliki astro. Teraz do gry włączają się sprzątacze. Czyszczą, piorą, trzepią, dezynfekują, myją i polerują to, na czym goście ucztowali, siedzieli, leżeli, wisieli, pływali, unosili się w powietrzu lub wnikali do środka. Jutro z rana „Płacząca Kometa” znów będzie lśnić świeżością i uwodzić czarem naprawdę wyrafinowanego luksusu. Mamy tu przecież salę gwiezdną, w której gościom wydaje się, że brodzą w kosmicznej pustce, pośród niezliczonych rzesz rozsypanych kwazarów i pulsarów. Salę podwodną, starannie wzniesioną

na kształt Rafy Andromedańskiej, cudu galaktycznej przyrody. Lodową komnatę, przypominającą zachwycające formacje wiecznie skutego lodem Argusa. Pałac blasku, gdzie można zaprosić dziewczynę, żeby zjeść kolację w samym sercu eksplodującej nowej. Las sekwoi z Seleny, gdzie spożywa się posiłki wysoko nad ziemią, w gąszczu ogromnego starodrzewa. Pawilon burz, bombardowany nieustannymi wyładowaniami, białymi jak oryginalny szampan z Betelguzy i błękitnymi niczym taliański czterotysiącletni koniak z bogozboża. Brzuch lewiatana, wielką, biologicznie czynną halę, przypominającą wnętrzności szybujących w próżni kosmicznych narwali. Znajdziecie u nas wszystko, co tylko może sprawić wam radość. To esencja tego, czego nauczał stary T’f-uk. Podróży w głąb świata niezwykłych doznań. Od prostej przyjemności zjedzenia zwykłego, smacznego posiłku aż po obcowanie z dziełami sztuki i kunsztu mistrzów kuchennej alchemii. Podróże kształcą. Zwłaszcza podróże do dobrych, renomowanych restauracji. Gdzie indziej znaleźlibyście powiew egzotyki, zew nieznanego, spotkanie z innymi kulturami, rasami i nacjami? Odległe gwiazdy, planety położone o tysiące mil gwiezdnych stąd, światy, jakich nigdy nie dalibyście rady poznać i odwiedzić, nawet dzięki talentowi lukiańskich pilotów, macie na wyciągnięcie ręki. Tu, w restauracji. A one pachną urzekająco, wabią niezwykłymi kolorami, oszałamiają zdumiewającym wyglądem, zachwycają smakiem. W „Płaczącej Komecie” cała Galaktyka leży wam u stóp. To znaczy na talerzu. Poznajecie ją, smakujecie, wdychacie aromat, a tymczasem w kuchni moja padająca z nóg ze zmęczenia, upiorna, krnąbrna, dzielna i nieustępliwa banda kuchennych korsarzy walczy z czasem i przestrzenią, żeby przybliżyć wam to, co niezwykłe, oswoić to, co nieznane, uradować tym, co piękne, i uraczyć wszystkim, co jest naprawdę pyszne. Teraz, gdy nad Zatoką Cyneriańską zapada głęboka noc, rozświetlona tylko złocistymi, szmaragdowymi i szkarłatnymi rozbłyskami wiecznej zorzy, niestrudzona kulinarna brygada opuszcza noże, odkłada sprzęt, wyłącza wrzące bemary, wygasza ognie, myje się i przebiera, leniwie przekomarzając. Jest tak późno, że zaczynają się wykruszać nawet bywalcy barów i pubów. To właśnie wtedy, w głębokiej ciszy i mroku cyneriańskiej, aksamitnej nocy, nadchodzi nasz czas. Czas kucharzy.

Nie wierzcie w bajeczki o jowialnych, wąsatych kucharzach w kretyńskich czapkach przypominających eksplodujący suflet, którzy mrucząc: „Mammo moja! Paluszki lizać!”, serwują

ugotowaną przez siebie zupkę. Tacy kolesie nie istnieją. My, prawdziwi szefowie, zastępcy, spece od grilla, zakąsek, smażenia, pieczenia i flambirowania, aż po ostatniego pomywacza stanowimy bandę degeneratów i straceńców. Jesteśmy dziećmi nocy. Plemieniem barowych dzikusów. Nasza codzienna praca jest walką na korsarskim okręcie. Nieustanną, ciężką harówką. Bitwą o przetrwanie, o zatrzymanie klienta, o jak najlepsze, najbardziej wymyślne menu. Lubicie pichcić? Niektórzy z was pewnie tak. Robicie swoje popisowe dania, którymi zachwycają się przyjaciele i rodzina. Puchnąc z dumy, słuchacie ochów i zachwytów. Przyznaję, to fajne doświadczenie. Dobra, a teraz wyobraźcie sobie, że macie dziś na obiedzie nie pięć, piętnaście, ale pięćset osób. A każda oczekuje czegoś innego. Fantastycznego. Zaskakującego. Pysznego. I ma pełne prawo kaprysić za swoje cholerne astro. Co z tego, że się nie zna, nie ma wyrobionego smaku, a gustu tyle co świniotrąbiec? Racja zawsze pozostaje przy kliencie. Pierwsze prawo gastronomii. Odwalacie więc dziennie pięćset porcji jednego popisowego dania. I siedemset drugiego. A potem jeszcze trzysta kolejnego. Ledwo żyjecie ze zmęczenia, a obok was harują podobne wam istoty, tak samo skonane, rozdrażnione, wściekłe i zgonione. W wiecznym niedoczasie. Bez przerwy w pośpiechu. Bo już sypią się szaloną falą kolejne spiętrzone zamówienia. – Gdzie ta cholerna perlikatka w bobie?! – Cztery razy jelenik na stół trzysta dziewiąty! Ruchy! – Dajcie wreszcie te pieprzone jeżomałże na siedemdziesiątkęszóstkę! Gość kończy drinka, do diabła! – Sos do złotobłotnika, ale już! Sosjer, umarłeś tam, facet, czy co? Normalka. Nasza codzienność. A potem nastaje noc. Błogosławiona, cicha, czarna jak przypalony garnek. Chwila wytchnienia. I co? Myślicie, że ci wszyscy kucharze, od rana miotający się w stresie, napięciu i kulinarnym galopie, pójdą tak po prostu grzecznie spać? Gdzie tam. Przecież najpierw trzeba choć trochę odreagować. Więc idziemy w miasto. Do naszych klubów, naszych pubów, dzielnic, lokali i barów. Tam, gdzie każdy zna nas jak podrabiane astro. Przez bandyckie ulice, jaskinie hazardu, opoki rozpusty. Do miejsc, o których istnieniu nie macie pojęcia. Żeby pić. Żeby jeść. Żeby się bawić.

Żeby nie zwariować. Kochamy to. Kochamy naszą robotę, nasze rozrywki, życie na krawędzi i mroczne tajemnice nocy. Zbieramy się w grupkach, po kilkoro. Przełazimy przez płoty, przemierzamy stare hale magazynowe, znajomy strażnik z życzeniami dobrej zabawy przepuszcza nas przez teren zamkniętej, wyludnionej giełdy rybnej, gdzie cuchnie zgnilizną, smutkiem i rozpadem. Poprzez brudne, wyludnione ulice portu podążamy do doków. Bo tam, w starej beczce po paliwie, płonie ogień. A na nim leży żeliwna blacha albo ruszt, na którym skwierczą małe rybki i kalmarzyce, przypiekają się kiełbaski, smażą ochłapy krwistego, pomarańczowego lanconoga. Żarcie robotników portowych, którzy dopiero zeszli ze zmiany. Za grillem stoi Pluszak o zniszczonej, obwisłej twarzy, pozdrawiający nas skinieniem. Jesteśmy wszak bywalcami. Kronosjanin podaje nam zimne, oszronione piwo, które nieśpiesznie pociągamy z gwinta. A już za chwilę wgryzamy się w soczystą, gorącą kiełbasę lub chrupiemy małą jak palec rybią tuszkę i świat znów nabiera barw. Taje. Nasyca się blaskiem. Znowu ma nam coś do zaoferowania. Potem idziemy do czerwonej dzielnicy. Mijamy stadka lukiańskich dziwek, kołyszących się na szczudłach nóg. Ludzka prostytutka, zbyt pijana czy naćpana, żeby skupić wzrok, podchodzi do nas, zalotnie kręcąc kuprem. Cała jest wytatuowana we fluorescencyjny, tygrysi wzór. Kiedy podchodzi odpowiednio blisko, żeby nas rozpoznać, zwalnia, macha dłonią w zdawkowym pozdrowieniu. – Cześć, Ponderosa! – zawoła ktoś za nią. – Pomyślnych łowów. Nie odpowiada. Zapada się w mrok w załomie ściany. Na skrzyżowaniu stoi nasz cel. Budka przypominająca łódź orientalnego bóstwa, cała w girlandach kwiatów, kolorowych papierków, lampionach i pomponach z czerwonej wełny. Za kontuarem stara jak kosmos Jaszczurzyca smaży tłuste, chrupiące racuchy. Brudną łapą podaje nam przysmaki zawinięte w kawałki gazety. Na ladzie pojawiają się obtłuczone szklaneczki, zaszłe bielmem wiecznego osadu. Z butelki schowanej na zapleczu leje się jaszczurczy bimber. Zielony niczym mętne oczy barmanki. To nasze sekretne, prawdziwe życie. Specjały, które lubimy jeść, trunki, którymi się raczymy, ukochane, często odwiedzane miejsca. Białe plamy na mapie kurortu, gdzie nigdy nie zapuszcza się żaden turysta. Ale to nie koniec. Do świtu zostało jeszcze trochę rozwodnionej, bladej ciemności. Wciąż przecież trwa noc. Więc może „Koło w kole”? Zaciszna knajpa z prywatnymi gabinetami na górze, gdzie można w spokoju pogadać, rozwinąć nieco romans nawiązany w pracy, przy garach, zamówić sobie damę do towarzystwa, zatonąć w miękkich, pluszowych kanapach i zjeść coś specjalnego, przygotowanego wyłącznie dla nas przez kucharza i właścicielkę w jednej osobie, niezwykłą Amazonkę Kilimandżaro Ulere? Maleńkie srebroloty zapieczone w spreparowanej kości szpikowej ryczbuhaja. Pasztet z podrobów zajęcznika betelguzańskiego. Skrzek żabiogłowca na grzankach. Proste, pyszne, niepopularne dania. Coś, czego nigdy nie dostaniecie w zwykłej knajpie, nawet

bardzo luksusowej i drogiej. A może raczej „Do góry nogami”? Gwarny, rozbuchany, wesoły lokal, gdzie łatwiej dostać po pysku, niż doprosić się o żarcie? Lukiańskie lolitki siadają tam gościom na kolanach, oblewają szampanem i wylizują resztki z talerzy. Nad głowami śmigają akrobatki przebrane za periptery, a parkiet czasem niespodziewanie podskakuje, żeby wywrócić tańczących i pokazać im, jak fajnie czasem pofikać z nogami w górze. „Za bramą”? Ulubione miejsce gangsterów i nożowników. Ciche. Spokojne. Bardzo niebezpieczne. Z najlepszą domową oktopusańską kuchnią, jakiej kiedykolwiek kosztowałem. „Semafor”? Znana portowa mordownia słynąca ze świeżych ryb. „Zaraza”? Klub ze striptizem i specjałami zdumiewającej, mało znanej kuchni Denebolan. Tak czy inaczej, gdziekolwiek nie trafimy, ktoś w końcu rzuci: – Słuchajcie, wpadnijmy chociaż na moment do „Płacz i płać”. Na pewno tam są wszyscy nasi. Świta już, ale to nas nie zatrzyma. Taka jest kolej rzeczy. Na koniec zawsze przychodzi czas na „Płacz i płać”. Jak to w życiu.

– Jeszcze dwa aldebarańskie piwa! Tylko żywe, Księżniczko! Ostatnie wydawały się jakieś niemrawe. – Sam jesteś niemrawy, Zapyziały Twórco Debetu! – wrzeszczy Księżniczka Marsa, dorodna, zielona Mackarka, właścicielka knajpy „Płacz i płać”. Nikt nie wie, jak się naprawdę nazywa, bo od wieków używa pseudonimu, którego dorobiła się jako tancerka egzotyczna dzięki słynnemu numerowi z akwarium. Mój towarzysz, Wspaniały Twórca Dochodu, menadżer w obdarzonej trzema kometkami „Przewodnika Plejadzkiego” restauracji „Wielki Błysk”, wybucha śmiechem i zgarnia z kontuaru dwa pieniące się, bulgoczące kufle. Nikt nie złości się na Księżniczkę. W każdym razie nikt z branży. Oktopusanka, znana z niewyparzonego dzioba, robi zbyt smaczne jedzenie. Nie wiadomo, dlaczego po pracy my, kucharze znad Zatoki Cyneriańskiej, zaczęliśmy się spotykać

akurat tutaj. W sumie „Płacz i płać” to zwykła speluna. Ale za to blisko centrum, z odpowiednim klimatem i menu. Każdy normalny szef po zakończeniu szychty jest głodny jak kosmiczny narwal. A jedzenie, na które ma ochotę, to najczęściej zwykły, prosty, pożywny posiłek. Żadne tam gromotniki, jeżomałże czy jeleniki z Betelguzy. Smaczne, normalne żarcie. Jak mój wielki, rumiany burger z hodowlanej wołowiny z sosem cebulowym i chrupiącymi kartoletkami. Wysoki Jaszczur przepycha się z kuflami do mojego stolika. – Masz – mówi, stawiając przede mną parujący trunek. – Za zdrowie zysku, Herm. Jak zawsze. Z Twórcą Dochodu pracowałem wiele lat temu „U Perseid”. To porządny chłop. Pracowity i rzetelny. To, że „Perseidy” poszły na dno, nie było ani jego, ani moją winą. Po prostu niektóre lokale z góry skazane są na klęskę. Jakby bóg sukcesu zwyczajnie ich nie polubił. Zwiałem z „Perseid” w ostatniej chwili, zanim stęchły smród katastrofy na zawsze przylgnął do mojego uniformu. Cieszę się, że również Twórca wyszedł na prostą. Z tego, co wiem, „Błysk” doskonale prosperuje. – Co u ciebie, chłopie? Robota? Przytakuję skinieniem głowy. – Fatalny dzień. Miałem kontrolę z ministerstwa żywienia. – Paskudna sprawa. Pytał o papkę? – O co? – No, to świństwo z jakiejś Śluźni czy skąd tam. – A, odżywkę. Jasne, że pytał. Pogięło ich z tym glutem czy co? – Czepiał się? – Jeszcze jak. Nie napisze o mnie jednego dobrego słowa. Zachowywał się jak walnięty. A na koniec zapowiedział, że wkrótce cały cholerny kosmos będzie żarł tę ich papkę i nic więcej. Co za idiotyzm. – E, założę się, że chodzi o kasę. Ktoś im sypnął astro, to na siłę forsują kolejne paskudztwo. Nie ma się czym przejmować. Przejdzie im. A wiesz, co mogą nam zrobić tymi swoimi raportami, nie? Nie ma racji. Pociesza mnie tylko. Kiepski raport może na zawsze zwichnąć karierę szefa. Bar pożegnał mnie groźbami i z pewnością od dzisiaj mam w nim wroga. Ale potrzebna mi teraz odrobina pociechy. – Pewno. A u ciebie chociaż w porządku?

Szczerzy w uśmiechu trzy rzędy cienkich jak noże do sztufady kłów. – Jasne. Wszystko gra. Nie tak jak u Mohendża Dara. Siedzi sam nad flaszką, odkąd przyszedłem. A minę ma, niech go burza magnetyczna! Faktycznie. Mohendżo Daro Nil Luka, mój serdeczny przyjaciel, były zastępca, a obecnie szef w nieźle się zapowiadającej „Tytanii”, kiwający się w kącie nad butlą seleńskiej whisky, wygląda jak coś, co się zepsuło na dnie chłodni. Niedobrze. Nie zauważyłem go wcześniej, a teraz czuję wyrzuty sumienia. Kumpel wyraźnie w potrzebie, a ja sobie sączę piwko z Jaszczurem radosnym niczym świergołap. Klepię go przepraszająco w ramię. – Wybacz, stary. Muszę sprawdzić, co go gnębi. – Pewno. Idź. Pogadaj z nim jak człowiek z człowiekiem. Może chłopu ulży. Przysuwam się do stolika przyjaciela, stawiam na blacie mój kufel. – Mohendżo? Mogę się przysiąść? Unosi na mnie zmęczone oczy, pełne smutku i rozgoryczenia. – Siadaj, Herm. Co mi tam. Miejsca dość. Chcesz łyka? Pociągam z gwinta. Cudowne, ożywcze ciepło ogrzewa mnie natychmiast od środka. To jakby napić się odrobinę słońca. – Co jest? Syf w robocie? Wzrusza ramionami. – Gdzie tam. Gorzej. Coś mi zaczyna świtać. – Holly? – pytam ostrożnie. Hollywood Turyn Luka jest młodszą siostrą Mohendża. Śliczna blondyneczka, która ma w łepku pełno toksycznych odpadów. Po wyrazie twarzy mego kumpla widzę, że trafiłem. – Taaa – syczy przez zęby. – Wychodzi za mąż. Nic nowego. Podejmowała to wyzwanie, jak pamiętam, dobre pięć razy. Zawsze kończyło się skandalem, szlochami, aferami i wkroczeniem braciszka, który musiał uiszczać wszelkie koszty. Biedny Mo. Nie dziwię się, że jest nie w sosie.

– Trudno, stary. Przeżyjesz to. Luka przykłada flaszkę do ust i pije, aż poziom trunku opada niepokojąco. – Ale tym razem chodzi o anemona z układu Gwiazdy Polarnej – oświadcza ponuro. – Ponoć to jej bratnia dusza. Nazywa się, rozumiesz, Blu. To coś naprawdę poważnego, Herm. Wielka miłość. – Jak zwykle w wypadku małżeństw Holly. – Chłopie, ten cały Blu to jest kupa parującej, niebieskiej galarety! Wygarnąłem jej w oczy, co o tym myślę, ale dostała szału i wyzwała mnie od ohydnych, tępych rasistów. Blu to całe jej życie. A jaki jest inteligentny, słodki, szarmancki i uprzejmy. Aż się rzygać chce. Ciekawe, jak do tego doszła, bo on nawet mówić nie umie. Rozmnażać się będą. Więc czemu się nie cieszę, skoro to taka dobra nowina? Że też wszystko muszę zaraz popsuć i jaki wyrodny ze mnie brat. Wyrodny, Hermoso! Szlag mnie zaraz trafi. Wiesz, jak się rozmnażają anemony? Ja się dowiedziałem. Przez podział wzdłużny. Co ta wariatka ma zamiar zrobić? Rozpęknąć się na pół czy poczekać, aż on się rozpęknie? Herm, chłopie, tylko się zapić na śmierć. – O rany! Nie stać mnie na mądrzejszy komentarz. Anemony z Gwiazdy Polarnej naprawdę przypominają kupę niebieskiej galarety. I są podobnie rozgarnięte. – No więc mówię jej: „Kobieto, zastanów się! Co ty bredzisz? Wyobrażasz sobie, jak będą wyglądać wasze dzieci? Jak pudding z błękitnojagód aldebarańskich ozdobiony homonkuluskami z ciasta? A może lukiańskie larwy niebieskownika obsmażone na maśle na granatowo?”. Wtedy się odęła na dobre, zaczęła wywrzaskiwać, żebym się zamknął i przestał sypać tymi gównianymi kulinarnymi porównaniami, i wywaliła mi na głowę obiad, który jej kupiłem. – A co to było? – pytam z zawodowej ciekawości. – Lampucera bagienna, przyrządzona z ciekłowodorostami z astralem. – Niezłe danie. Całkiem wykwintne. Mohendżo obraca na mnie pełne udręki spojrzenie. – Herm, chłopie, on nawet nie ma mózgu! – Twoja siostra też. Pewnie dlatego tak wspaniale się rozumieją. – Napijmy się – proponuje Mo. – Na trzeźwo tego nie zdzierżę. Mogę się napić. Czemu nie. Zwłaszcza że kątem oka dostrzegam, kto pojawia się przy barze. Katalonia Alhambra Prado, szefowa rozrywki w „Komecie”. Niegdyś, jeszcze wcale nie tak dawno temu moja Kat. Obecnie już nie. Niestety. Patrzę na jej loki, czarne jak atrament sepii altairskiej, widzę oczy błyszczące najczystszą zielenią, światło ciepło muskające aksamitną, smagłą cerę i nagle

wydaje mi się, że cały świat zasnuwa się cieniem. Odwieczna grzybnia Jugotów zwycięża. Wszędzie nastaje mrok i piwnica. Bo któż to opiera dłoń na ramieniu Kat, patrzy w jej twarz, jakby to było dzieło samego Vitellego, podsuwa drinki i głupawe, rozanielone uśmiechy? Ganges Big Ben Larson. Właściciel i szef „Fobosa”, rozległego kompleksu knajp położonego na pływającej wyspie. Normalnie nawet go lubię. Teraz chętnie dałbym mu w zęby. Młotkiem. Pijemy więc z Mo, a ja staram się rozpaczliwie nie zerkać co chwila na Katalonię. Moją utraconą Katalonię. Klęska, łzy i siwy dym. Powiedziała, że nigdy nie mamy dla siebie czasu. Powiedziała, że praca bardziej nas dzieli, niż łączy. A w końcu dodała to okrutne, bezduszne „zostańmy przyjaciółmi”. Teraz siedzę w kącie, skulony nad flaszką wybornej whisky, i boję się jak diabli, że mnie dostrzeże i zechce wprowadzić słowa w czyn. Przyprowadzi mi tu tego wielkiego, muskularnego, doskonale ubranego, białozębego Big Bena i rozkosznie zażąda, żebyśmy zaczęli się bratać. „O, Hermoso, jak miło! Wypijesz z nami drinka?” Niedoczekanie. Wolałbym połknąć na surowo dorodnego Śluzowca. Mo gapi się na pustą flaszkę. – Idę, chłopie. Jakoś nie mam dziś nastroju – mówi. – Wyjdę z tobą. Też jestem zmęczony. Na szczęście zbyt go zaprząta ślub siostry z porcją niebieskiej galaretki, żeby zagadnąć o Katalonię. Wciśnięty w cień, schowany w kącie, odczekuję do momentu, w którym Kat z uwagą pochyla się nad kartą dań, i chyłkiem przemykam do wyjścia. Upadek. Umykam przed byłą dziewczyną, jakbym miał różową, strachliwą duszyczkę sosjera Loli. Łapiemy taksówkę, a potem odwożę do domu pijanego Mohendża. Kiedy wreszcie walę się na łóżko we własnej sypialni, naprawdę mam wszystkiego dość. Powinienem zasnąć jak kamień. I tylko nie wiem, czemu cienie na suficie wyglądają jak bujne, czarne loki, a wieczna zorza przybiera złocistą barwę smagłej skóry i szmaragdową zieleń oczu.

3.

Szefie, mamy problem

Nawet jeśli utrzymujesz swoją knajpę w czystości godnej sali operacyjnej, stanowisko pracy każdego kucharza jest schludniejsze i lepiej zorganizowane niż skrzynka z narzędziami neurochirurga, a twoje roboty sprzątające dokładniejsze i nowocześniejsze niż sprzęt Galaktycznej Armady, zawsze gdzieś w głębi duszy lękasz się, że pewnego dnia usłyszysz złowieszcze zdanie: – Szef, coś się zalęgło w magazynie. Umiłowany Brat Zysku, odpowiedzialny u nas za zapasy, twarz ma nieprzeniknioną, ale nerwowo miętosi sprzączkę uniformu. Wie, że nie przynosi dobrych wieści. Przy całej aktualnej nagonce na przemysł restauracyjny, dziennikarskich atakach na nagminne ponoć łamanie unijnych zakazów w zamożnych kurortach międzyplanetarnych i pozwach cywilnych napływających codziennie do „Komety” jakakolwiek niezapowiedziana, nagła kontrola, która wykryłaby pasożyta w magazynie oznaczałaby dla nas śmierć. Nawet Gliniasty Antracytowy Odprysk nie wyciągnąłby restauracji z takiego szajsu. – Gdzie? – pytam, bo zwykle z tego można wywnioskować, jaki pasażer na gapę nas nawiedził. – W dziale suszonych produktów mącznych i zbożowych. – Co zrobił konkretnie? Zeżarł coś? Podarł? Zepsuł? Rozsypał? Nafajdał? – Nie. Zostawił tylko jaja. Za to sporo. Już naliczyliśmy kilkanaście. Diabli nadali. To znaczy, że mamy do czynienia z cholerną mamusią i bandą bachorów, których będzie bronić do utraty tchu. No pięknie. Przypomina mi się fatalna sytuacja, kiedy zalęgła się u nas nielegalna emigrantka z Procjona, obdarzona gromadką nienażartych, wyszczekanych i bezczelnych dzieciaków. Nie pomogły wymyślne pułapki ani wielogodzinne nagonki. Bachory zjadały, psuły i niszczyły wszystko, póki zrozpaczony Profit nie zatrudnił ich matki na stanowisku pomocy kuchennej, a całej rodzinie nie załatwił wygodnego i obszernego lokum nieopodal centrum. Odtąd Murma Abu została nienaganną pracownicą, bardzo lubianą przez zespół, a jej umyte i grzeczne potomstwo zawsze uprzejmie mówi „dzień dobry”, gdy przychodzi odwiedzić mamusię w kuchni. Jednak perspektywa przyjęcia do pracy kogoś, kto składa między makaronem, ryżem, suszem amarantusowym i mąką kilkanaście jaj, nie wydaje mi się zbyt kusząca.

– Chyba powinienem obejrzeć spustoszenia – mówię do Brata Zysku. – Też tak sądzę, szef – przytakuje zatroskany.

Jaja, a może raczej kokony wylęgowe, przypominają strome stożki wulkaniczne i sięgają powyżej moich kolan. Mają lekko przezroczystą strukturę, wewnątrz coś pulsuje i porusza się. Widać zarys jakiejś istoty czy wypustki przypominającej rozgwiazdę. Są pokryte gęstym, cuchnącym śluzem, a na czubku mają naturalne nacięcie w kształcie X, podobne do tego, które się robi na powierzchni passifloressy taliańskiej, żeby dobrać się do miąższu. Jednak pasifloressa zdecydowanie lepiej pachnie. I wygląda. Jaszczur ze złością kopie jedno z jaj. Na szczęście to, które wydaje się zupełnie ciemne i nieaktywne wewnątrz. Może zarodek nie przeżył. Albo jeszcze nie dojrzało. – Nie wygląda najlepiej, co? Faktycznie, gdyby wpadła tu nagła kontrola, nie wmówilibyśmy nikomu, że to zapasy na dzisiejszy lunch dnia. – Nie ruszaj tego, Brat – mówię stanowczo. – Czort wie co siedzi w środku. Zaraz zorganizuję ekipę, która spróbuje usunąć to świństwo. – Nie zapominaj o mamusi całego tałatajstwa. – Szef magazynu ma ponurą minę. Nie zapominam. Ani na moment.

Robot sprzątający dźga jajo szczotą. Nic szczególnego nie zachodzi. Obły, lepki twór chwieje się, ale nie przewraca. Utylizator otwiera wielką, mechaniczną paszczę, żeby pożreć niepożądany obiekt. Tymczasem mnie nachodzą niemiłe przeczucia. Jakby nerwowy trzepot motylich skrzydeł, które połknęła niegdyś moja kuzynka Tadż Mahal. Przez zamgloną, półprzejrzystą ściankę jaja niemal widzę, jak skulona wewnątrz istota, przypominająca nadrzewnego kraba z Deneboli, napina się

niczym sprężyna. Przygotowuje się. Tylko do czego, u diabła? – Czekaj! – wstrzymuję robota. Zgromadzeni za mną pracownicy ciekawie wyciągają szyje, szypułki i wypustki. Rozlega się pomruk zdziwienia. – Nie wiadomo, co z tego wystrzeli, kiedy poczuje się zagrożone – tłumaczę. – Może trucizna albo gaz paraliżujący. Nie oglądacie holofilmów sensacyjnych o przygodach na dalekich planetach, chłopaki? Chodzi o remake okropnie starego kawałka, no, z zamierzchłej epoki. Zaraz, co to był za tytuł? „Podróżnik na gapę”? „Ósmy krążownik kosmiczny wzywa pomocy”? Oni też mieli w ładowni statku coś takiego, co wystrzeliło... Trzy Bulwy, Cebul, Grul i Pietrucha, uzbrojeni w tasaki i kuchenne noże, zaczynają rechotać. Uznali, że pewnie żartuję, żeby rozładować gęstniejące napięcie. Zielony Poszarpany Strzępek też się lekko uśmiecha. W ogóle pogodny z niego facet. Nie wydaje się zbytnio przejęty pasożytem z magazynu. Robi taki gest, jakby chciał trącić czubek jaja palcem, i wycofuje się tylko dlatego, że gromię go wzrokiem. Z mojej ekipy jedynie Umiłowany Brat Zysku ma kwaśną minę. – E tam – parska Zebro, ściskając mocniej w dłoniach tłuczek do mięsa oraz ogromną, ciężką jak czerwony karzeł patelnię. – Szef się za dużo naoglądał tego badziewia. Kosmiczne potwory. Też coś! Pewnie zaraz jeden wypryśnie z jaja i odśpiewa nam hymn Unii Międzygalaktycznej. Jajko z niespodzianką. Nawet fajnie brzmi. Może wymyślę taką zakąskę? – Nie! – krzyczę ostrzegawczo, ale jest za późno. Spec od przystawek pochyla się nad owoidem. W tej samej chwili czubek otwiera się, a ze środka, prosto w twarz Zebra, wystrzela stwór przypominający starą rękawicę kuchenną zaopatrzoną w cienkie, krabie odnóża i długi, chwytny ogon. Wszyscy wydajemy wrzask przerażenia, gdy potworek obejmuje nogami głowę mego pracownika, zaś biczem ogona usiłuje owinąć się dookoła szyi. Paski widoczne na skórze Zebra spod rozplaskanego na jego twarzy niby-kraba robią się na moment żółtawe z zaskoczenia, a zaraz potem szkarłatne od furii. Mistrz zakąsek błyskawicznym, płynnym ruchem wywija się z ogonowego stryczka, wali od góry tłuczkiem w ciało stwora, a potem słychać tylko straszliwy, okropny chrzęst dzioba i pisk. Histeryczne, wysokie kwilenie. – Tfu! – Zebro spluwa zamaszyście na podłogę. Plwocina pieni się i buzuje, wyraźnie starając się wytrawić posadzkę. Odgryziony, a raczej oddziobany ogon wije się w dłoni speca od przystawek, brocząc syczącymi kroplami. Tymczasem krab-rękawica leży na grzbiecie, przebierając spazmatycznie odnóżami, i też znaczy podłogę pienistą, białawą posoką. Kwasem.

– Odsunąć się! – nakazuję – Zebro, co z tobą? – Przepraszam, że naplułem na posadzkę, szef. To odruch. Draństwo jest obrzydliwe w smaku. Mój pracownik zdaje się cały i zdrowy. Wygląda na to, że na jego tkankach kwas nie robi wrażenia. Podobnie jak na kafelkach, którymi wyłożona jest podłoga. Mamy tu zbyt wiele egzotycznych substancji, żeby posadzka rozpuszczała się od byle czego. Cebul podchodzi do prawie-kraba, ostrożnie trąca butem. Stwór tylko słabo porusza jedną łapką. Bulwa podnosi go za odnóże i wącha. – Na pewno takie wstrętne, Zebro? Mnie tam pachnie zupą rybną. No fakt, gdyby dołożyć trochę krewetnic i jeżomałży, wyszłaby całkiem ciekawa kwaśnica na rybich łbach. – Może zupa dnia? – proponuję. Strzępek uśmiecha się szeroko. – Pewnie, Herm. Czemu nie? Mamy tu kilkanaście okazów, na pewno wystarczy. Przejrzyjmy cały magazyn, może znajdziemy jeszcze trochę. Zebro, ty masz refleks, chłopie! Pomożesz nam połapać pozostałe. – Czekajcie, przyniosę podbierak do ryb pływających w kwasie – proponuje Pietrucha. A potem już idzie jak z płatka. Cebul i Grul dźgają jajo czubkiem noża. Zebro robi piękny zamach patelnią i rozczapierzony prawie-krab leci w powietrzu, wprost w podbierak Pietruchy. Następnie moi dzielni wegetańscy korsarze rzucają się do tasaków i załatwiają stwora, odcinając mu kończyny oraz ogon. Ze dwa razy Pietrucha nie trafia, więc potworek szybuje wprost na ścianę, gdzie kończy żałosnym „plask!”. Gdy tylko spada na podłogę, dopadają go pozostałe Bulwy. Po chwili robi się z tego coś w rodzaju wesołej gry towarzyskiej. Kiedy mamy połapane wszystkie twarzoprzylgi, Strzępek ostrożnie ogląda jeden z okazów. Pluszaki nie są zbyt odporne na kwas. – Popatrzcie – mówi. – Te wredne paskudki mają na końcu ogona jakby hak, czy raczej wielką strzykawę. Kiedy pierwszy złapał Zebra za twarz, chciał mu się owinąć dookoła szyi i pewnie wbić kolec w gardło. – Niedoczekanie – warczy spec od zakąsek i znów na moment robi się szkarłatny. – Zabić go chciał, szuja – kwituje Grul. – Czy ja wiem? Niekoniecznie. – Mój zastępca uważnie przygląda się hakowi na końcu stwora. – Może wstrzyknąć jakieś świństwo? – rzucam. – Truciznę? Trochę kwasu? Egzotycznego wirusa?

– Rany, szef, tylko nie to! – Umiłowany Brat Zysku blednie tak, że przyjmuje niezdrowy kolor betonu. – Wyobraź sobie teraz te komisje sanitarne i epidemiologiczne, badania, kwarantanny, zamknięcie restauracji! Katastrofa! – Nie martw się – pociesza go Strzępek. – Wyłapiemy drani do ostatniego, zanim zdążą kogoś zakazić. Zresztą może to taka nieszkodliwa trąbka, a nie kolec jadowy. – Ta – burczy Zebro. – A biedactwo chciał się tylko do mnie przytulić. – Tak zrobimy. Znajdziemy je co do jednego – decyduję. – Dajcie któryś okaz do naszego laboratorium weterynaryjnego na inspekcję. Jeśli nic nie znajdą, kraby lądują w zupie. – A co z jajami? – pyta Cebul. – Przydadzą się na bulion. – Strzępek znów się szeroko uśmiecha.

Wojna z krabołapami trwa. Odkrywamy kolejne ognisko w części z napojami, ale niezbyt duże i słabo aktywne. Zebro i Bulwy załatwiają te cztery jaja w ciągu paru chwil. Za to w przechowalni serów czeka nas niespodzianka. Następne osiem owoidów wygląda co prawda tak samo jak pozostałe, ale nad jednym zwisa z sufitu dość obrzydliwy, lepki kokon. Jest wielki, wybrzuszony i białawy niczym źle zeszklona cebulka. – Hermoso, coś mi się zdaje, że w środku coś tkwi. – Strzępek kładzie mi łapę na ramieniu. Wytężam wzrok. – Chłopie, to raczej nie coś, a... – zaczynam ostrożnie, ale przerywa mi chóralny ryk Bulw: – O rany! Przecież to Ten, Co Poszedł do Magazynu przed Tym, Który Też Poszedł i Wrócił z Serem Seleńskim! – Bgb!– odpowiada kokon, wiercąc się i podrygując. – Chcecie powiedzieć, że wewnątrz znajduje się któryś z naszych pracowników? – Umiłowany Brat Zysku wygląda, jakby zaraz miał go chwycić atak nerwowy. – Uwięziony wśród moich wiktuałów? – Okropnie niehigieniczne. – Strzępek mruga do mnie porozumiewawczo. – Tak! – wrzeszczą Bulwy. – To Ten, Co Poszedł...

– Wiem! – przerywam stanowczo. – Uprzątnijcie jaja i uwolnijcie go. Tylko ostrożnie, nie pozwólcie, żeby skoczył na niego krabołap, ani sami w ferworze nie potnijcie kumpla nożami. – My? Profesjonaliści? Szefie, no co szef? – żacha się Pietrucha. Po chwili Zebro sprawnie operuje patelnią, a pozostałe Bulwy siekają na dzwona kolejną partię wystrzelających z jaj potworków. Gdy teren jest czysty, zabierają się do uwolnienia omotanego towarzysza. – Hej, Ty, Który Wisisz? Czy to ty? – Gbh! – O rany! To chyba naprawdę Ten, Który Wisi! Ty, Który Masz Nóż i Ty, Który Też Masz Nóż, chodźcie zaraz do mnie! Ja wziąłem tasak, więc wlezę na półki i odrąbię kokon, a wy tnijcie gluta, jakby to była otrzewna skórwołu. – Whmmm! – protestuje drgające, obrzydliwe wrzeciono. Pietrucha gramoli się na półkę, która skrzypi rozpaczliwie, wyginając się pod znacznym ciężarem. Wegetanin wspina się coraz wyżej, czasem nadeptując na piękne, dojrzałe, srebrzyste kręgi camembertów z Regulusa. Rozchodzi się natychmiast gęsty, głęboki jak kosmos aromat, mylony przez laików i bezbożników ze smrodem zgnilizny. W końcu Pietrucha dostaje się tak wysoko, że może już sięgnąć zaczepów kokonu. Jednak noga mu się omyka i dorodny krąg błękitnego wegańskiego wali się na podłogę. Nieszczęsny Brat Zysku wydaje z siebie przeciągły skowyt rozpaczy, zaś robot sprzątający natychmiast podjeżdża, żeby usunąć z posadzki i regałów resztki rozplaśniętego sera za dobre paręset astro. Pietrucha chwieje się przez moment niebezpiecznie, ale w końcu łapie równowagę. Bierze zamach i wali tasakiem w przyczep kokonu. – Mzzzzz! – oburza się biały glut. – W każdym razie żyje – pociesza Strzępek, widząc moją minę. – To znaczy obaj żyją. Na razie. – Bardziej bym się martwił o Brata. Odchoruje te podeptane sery – odpowiadam półgębkiem, żeby nie usłyszał pogrążony w żałobie Jaszczur, który załamując pazury, opłakuje straty. Wbrew obawom akcja przebiega sprawnie. Wegetanie odcinają fragment lepkiej struktury, ostrożnie holują na dół, a potem wprawnymi cięciami ostrzy rozcinają cienką, lecz mocną błonę, przypominającą pęcherz pławny ryby, uwalniając miotającego się w środku speca od rozbioru mięs. – Ble! – Opuszczony na podłogę wegetanin otrząsa się ze śluzu i resztek kokonu. – Obrzydliwość! To chyba Kapucha, ale teraz, gdy zmokła mu nać i cały jest oblepiony białawym glutem, nie potrafię

rozpoznać. – Witaj, Ty, Który Wisiałeś. – Grul klepie go ciężką łapą po plecach, aż dudni. – Dobrze cię widzieć. – O niech cię! To naprawdę Ten, Który Wisiał, a Przedtem Poszedł do Magazynu i Nie Wrócił przed Tym, Co Poszedł Później – woła ucieszony Cebul. – Szef, widzi szef? To on! Ignorując Cebula, podbiegam do domniemanego Kapuchy. – W porządku? Nic ci nie jest? Bulwa kiwa głową. – Nic, szef. To draństwo złapało mnie, okleiło lepkim świństwem i zawiesiło w serowni. Nie mam pojęcia, ile tak wisiałem. – No, będzie ze dwa dni – oznajmia z powagą Pietrucha. Ręce mi opadają. Mój pracownik zniknął w magazynie na dwie doby, a mnie nikt nie powiadomił o wypadku. Ale to Bulwy. Z nimi tak zawsze. – Czemu nie zgłosiliście, że ktoś przepadł? – pytam, choć wiem, że to beznadziejne. Grul czochra zielone na łbie, Cebul i Pietrucha patrzą na mnie bezradnie. – No, bo myśmy myśleli, że on postanowił już więcej nie być. – Co?! – rzadko podnoszę głos, ale teraz nie umiem się powstrzymać. Wegetanie, zakłopotani, przestępują z łapy na łapę. – Zwyczajnie, chciał uspokojenia. – Znaczy nie wytrzymał ciśnienia rzeczywistości – rzuca Grul z dumną miną erudyty. – Czyli co zrobił, na miłość boską? Popełnił samobójstwo w magazynie? Tak? – Nie, od razu tam samobójstwo – mityguje Cebul. – Położył się po prostu na ziemi i przestał być. – No właśnie. My tak czasem robimy. Jeśli jakiś wegetanin ma dość, kładzie się i po jakimś czasie odchodzi do przodków. Nie ma w tym nic dziwnego, no nie, chłopaki? Wszystkie Bulwy zgodnie przytakują. Stoję osłupiały. Spoglądam na Strzępka, ale on też wydaje się zszokowany. Sierść mu się nawet nieco nastroszyła. – Myśleliśmy, że Ten, Który Został Porwany i Wisiał tak właśnie postąpił – wyjaśnia cierpliwie Pietrucha.

– A ktoś już tak zrobił przedtem? – pytam ostrożnie. – Pewno. Ten, Który Postanowił Nie Być. Pożegnał się ze wszystkimi, poszedł do magazynu i... – Dobry Jezu! To znaczy, że mam trupa gdzieś na składzie, tak? – Nie daję rady powściągnąć nerwów. – Martwego pracownika, który leży i się rozkłada? Pięknie! Wspaniale! Chłopy, coście, powariowali? Przecież to sprawa kryminalna! Trzeba wzywać policję, przeprowadzać śledztwo! Bóg wie co jeszcze! Nie rozumiecie, że przez takie numery mogą zamknąć „Kometę”?! – Spoko, szef. – Kapucha macha ręką, rozchlapując nieco śluzu. – Żadnej sprawy nie ma. Już dawno zamienił się w kupkę biodegradowalnej papki. Roboty posprzątały, nawet plamka nie została. – Rany boskie! – wyrywa mi się jęk zgrozy. Cebul uśmiecha się pocieszająco. – Naprawdę nie ma się co tak przejmować, szef. Może on jednak poszedł do domu, a nie do magazynu. – Herm – włącza się Strzępek. – Bulwy mają rację. Jeśli roboty posprzątały, nie został nawet ślad. Lepiej dowiedzieć się, jaki stwór dorwał Kapuchę. Jeżeli tu jeszcze jest, w każdej chwili może zaatakować. A musi być silny i wielki, skoro z łatwością powalił tak dorodnego wegetanina. – E tam, wcale nie wydawał się taki wielki – krzywi się poszkodowany. – Tylko nieco wyższy niż ja. Ale silny drań, fakt. Złapał mnie, opluł glutem i za chwilę już wisiałem nad serami. Niezbyt wygodnie, ale jaki aromat! – Wcale nie nad serami, tylko nad jajem – wtrąca Zebro, który w trakcie dyskusji o osobliwych obyczajach pogrzebowych Bulw cały czas starannie oglądał resztki kokonu. – Dojrzały krabołap miał mu skoczyć wprost na twarz, gdy tylko się wykluje. Żeby zwiększyć szansę przetrwania. – Mamuśka – kwituję ponuro. – To na pewno ona przygotowała pierwszy posiłek dla swoich maleństw. – To była baba? Myśli szef, że załatwiła mnie jakaś suka? – Kapucha nie wydaje się przekonany. – Nie wyglądała zbyt wdzięcznie. – Czyli jak? – No, miała mocne tylne łapy, solidny, długi ogon i krótkie rączki, trochę jak Jaszczur, za przeproszeniem pana magazyniera. Tylko łeb był całkiem inny. Długi, jakiś taki obły, aha, i strasznie zębaty. Z pyska wypadał jej jakby ozór czy druga szczęka, też z wielkimi kłami. Cienkimi i ostrymi jak noże do filetowania. Bardzo ładna to ona nie była. – Piękna czy nie, stanowi poważne niebezpieczeństwo. Musimy ją jak najszybciej złapać – oznajmia Strzępek, którego sierść puszy się bojowo.

– Dobra – mówię. – Ale będziemy potrzebować więcej pomocników.

Przeczesujemy halę po hali. Magazyn jest ogromny, składa się z wielu połączonych pomieszczeń, jednak od czego mamy najnowszą technikę. Włączyliśmy do pracy wykrywacze ciepła, ruchu, holowizory, więcej robotów sprzątających i wszystkich pracowników, którzy nie są akurat niezbędni w kuchni. Szykuje się obława na całego. Wśród zapasów miodów i syropów dopada mnie zrozpaczony D’b-aj, Robal doglądający dostaw drobnych żywych stworzeń, głównie owoców morza i ryb. – Chlipaczki, szef! – jęczy. – Moje chlipaczki! Wszystkie zmarnowane, biedactwa! – Padła ci hodowla? Nie wierzę. Zawsze znakomicie dawałeś sobie radę. Jeszcze się nie zdarzyło, żeby D’b-aj czegoś zaniedbał. Zawsze utrzymywał chlipaczki, jeżomałże, krewetnice, homaropłony i pozostałą drobnicę w doskonałej formie. Robal z chrzęstem uderza o siebie pokrywami pancerza na znak żalu. – Ktoś je zamordował, szef! Bestialsko! – Zaraz, chcesz powiedzieć, że jakiś szaleniec podusił chlipaczki w akwarium? Mój roztrzęsiony pracownik tak klekocze chityną, że trudno go zrozumieć. – Zabite! Na śmierć załatwione! Szef, ktoś im porozpruwał brzuszki! Sytuacja wydaje mi się tak absurdalna, że mało nie parskam śmiechem. Wyobrażacie sobie psychopatą z nożycami, który zakrada się do magazynu renomowanej restauracji tylko po to, żeby wypatroszyć małe, pękate, wyłupiastookie stworzonka, przypominające nadmuchane żaby otoczone koronką płetwonóżek? Brzydki, niegrzeczny chłopczyk. Jednak D’b-aj jest autentycznie zdruzgotany. – Wszystkie chlipaczki, szef. Co do jednego. Bestialsko! – popłakuje. Nie mam wątpliwości, że to robota mamuśki z podwójną szczęką, która postanowiła zafundować młodym zdrowe, pożywne śniadanie. Dla maluszków nie ma nic lepszego niż świeże, lekkostrawne

chlipaczki. – Popłynę sprawdzić, co zżarło nam zapas owoców morza na lunch dnia, choć dałbym sobie odciąć palec, że to nasz drogi pasażer na gapę wraz z rodziną. Strzępek, dalej prowadź akcję. W razie choćby cienia kłopotów, natychmiast melduj. – Jasne, Herm. Kłopoty to cała moja frajda. Przywołuję mostek kapitański, wsadzam na niego Zebra, Robala i Cebula uzbrojonego w tasak i w tym składzie podążamy do magazynu skorupiaków i mięczaków. Mijamy skuty lodem wybieg zimnic cefejskich, terrarium żółwioków zielonawych, kosze trąbit alrasulskich, plejowce taplające się po kostne kokardy w błocie, aż wreszcie trafiamy na akwarium chlipaczków. Nieszczęsne stworki unoszą się smętnie na wodzie, otoczone girlandami wyprutych flaczków. Martwe i ciemne okrągłe oczka spoglądają na nas oskarżycielsko. Faktycznie, masowe zabójstwo w mikroskali. Po prostu mokra robota. – No widzi szef! Widzi szef! – ekscytuje się D’b-aj. – Okropność! Zebro, który rozwija świeżo odkryty talent detektywistyczny, wyławia jednego z chlipaczków i uważnie ogląda, dźgając pazurem. – Ty, Cebul, popatrz. Brzuszek jest rozerwany od wewnątrz, a nie rozpruty. Wygląda, jakby wybuchł w nim fajerwerk. – No – potwierdza Bulwa z pewnością zawodowego rzeźnika. – Nie ma wątpliwości. Coś go rozpękło. I wylazło lub wypadło ze środka, natychmiast przychodzi mi do głowy. Na samą myśl robi się nieprzyjemnie. Cholera, czyżbym miał do czynienia z kolejnym pasożytem? Nagle czuję chłodne muśnięcie przeczucia. Dość przykrego, trzeba przyznać. – D’b-aj, czy te chlipaczki pochodzą ze stałej dostawy? Robal kręci przecząco głową. – Nie. Wzięliśmy na próbę od innego kontrahenta, bo ten, który zwykle dostarcza nam towar, zawalił w ostatniej chwili. – Sinus U o tym wiedział? Robal markotnieje. – No, nie całkiem. To znaczy całkiem nie. Zwyczajowy dostawca ich polecił i szybciutko wszystko załatwił. Przywieźli towar prawie bez opóźnienia, to sami wzięliśmy. Po co było zawracać głowę panu U.

Ciekawe, czy po drodze wzięliśmy też w łapę? – zastanawiam się rozzłoszczony. Mierzę D’b-aja surowym wzrokiem, ale wydaje się tak nieszczęśliwy i zgnębiony, że na razie gasi moje podejrzenia. Potem sprawdzę, czy po prostu zrobił głupstwo, czy postąpił jak idiota z wyrachowania. – Sinus U powinien bezwzględnie zatwierdzać takie transakcje. Rozumiesz? Bezwzględnie. Może zbytnio ufam wyczulonej intuicji Oktopusanina, ale nie mogę się oprzeć wrażeniu, że gdyby U zobaczył tę dostawę, toby ją cofnął. Wiedziony magiczną mocą lub ostrożnością prawdziwego starego suczysyna. Robal kuli się, zaraz pewnie zapadnie się w karapaks. – Były takie ładniutkie, dorodne... – A w każdym siedziała larwa pasożyta, który teraz hasa sobie bezkarnie po magazynie. Dużo było tych chlipaczków? – Pełne akwarium – szepcze przerażony Robal. Pięknie. Niezły bal. Powiedziałbym, istny karnawał. W dodatku na mostku terkocze interkom. To Zielony Poszarpany Strzępek. – Herm? Przyjedź natychmiast do suszarni szynek. Obawiam się, że mamy problem. Problem? Chyba całe cholerne akwarium problemów.

– Tu właśnie go znaleźliśmy – mówi mój zastępca. – Siedział na podłodze pod ścianą. A obok leżał martwy krabołap. To mi się wcale nie podoba, Herm. Mnie też nie. Spoglądam na nocnego strażnika magazynu. Wydaje się zakłopotany, lecz przywołuje na twarz głupkowaty uśmiech. W oczach, granatowych jak zmierzch, nie lśni choćby odległa gwiazdka inteligencji. Nie może. Strażnik to rodowity anemon z Gwiazdy Polarnej. Nie miałem pojęcia, że zatrudniamy anemony jako stróżów. To pewnie zgubny skutek politycznej poprawności.

Na głowie lub tym, co ma pełnić jej rolę, tkwi przepisowa czapka, u pasa wisi pałka i paralizator, lecz poza regulaminowym oporządzeniem niebieskie, galaretowate ciało jest nagie. Lekko prześwitujące, otoczone nimbem chłodnej, błękitnej poświaty. A w środku, w brzuchu, mieszka doskonale widoczny, zwinięty w kabłąk jaszczurek o tępym, bezokim, za to bardzo zębatym pysku. – Też go widzisz? – pytam Strzępka. – Nie nabawiłem się przez to wszystko halucynacji? – Niestety, Hermoso, widzę całkiem wyraźnie. Wygląda, jakby połknął kawałek zębatej rury kanalizacyjnej. Stwór porusza się, kłapie pyszczkiem i lekko kopie nóżką, pogrążony w słodkim śnie w galaretowatym błękicie anemona. – Rury są zwykle mniej żwawe – mówię i przypominam sobie rozerwane brzuszki chlipaczków. – Wezwałeś zespół medyczny? – Tak. Powinni niedługo dotrzeć. – Ten ślicznotek wygląda całkiem dorodnie. Coś mi się zdaje, że niedługo postanowi wydostać się na nasz piękny świat. Czy ktoś ma jakieś pojęcie o anatomii anemonów? Chodzi o to, czy umierają, jeśli ktoś zrobi wielką dziurę w galarecie? Załoga milczy znacząco. – Chyba najlepiej spytać samego zainteresowanego, szef – podsuwa Zebro. Anemon przelewa się, kiwając na boki, z twarzy nie schodzi mu głupawy uśmiech. Nie wydaje się, żeby cokolwiek rozumiał. Wzdycham. Odwracam się do strażnika i staram się mówić prosto i zrozumiale. – Posłuchaj – zaczynam. – Czy wiesz, że masz coś w brzuchu? – No – uśmiecha się jeszcze szerzej. – Kolacyjkę. Boże, gorzej, niż przypuszczałem. Diabli wiedzą co jada wieczorami trzęsąca się kupa niebieskiego żelu. – Zjadłeś małe stworzenie podobne do kawałka zębatej, gumowej rury? Błękitne czoło marszczy się i faluje z wysiłku. – Yyyyy. A potem cisza.

– Szef pyta, co było na kolacyjkę – pomaga mi Strzępek. Anemon się rozpromienia. – A, co było? Papka. Z ameby! – Czy papka ma zęby? Kolejna chwila wysiłku umysłowego. – Nie. Papka dobra. Mazista. – Jedno już wiemy – kwituję. – Sam tego nie zeżarł. Jakieś pomysły? – Zapomniał szef o tym krabim draństwie – wyrywa się Zebro. – Myślę, że ono wsadziło mu tą jaszczurę do brzucha przez kolec na ogonie, a potem zdechło. Mnie też chciało tak załatwić, ścierwo. To, niestety, całkiem przekonujące rozwiązanie. – Myślę, że masz rację, Zebro. Cały cykl wygląda prawdopodobnie tak: mamusia, której nie mieliśmy jeszcze przyjemności poznać, składa jaja. W jaju mieszka sobie malutki krabołapek. Kiedy dojrzewa, skacze na tego, kto pochyla się nad dziwnym stożkiem sterczącym z podłogi. Może wyczuwa ciepło, może ruch albo coś innego. Zapach? Nie mam pojęcia. Przyczepia się do ofiary, dusi ogonem i zaszczepia we wnętrznościach zarodek, ziarno, płyn pełen tkanek, w każdym razie jakieś świństwo, z którego powstaje potem taka jaszczurza poczwara. Żeby zwiększyć prawdopodobieństwo znalezienia nosiciela, samica łapie żywcem przypadkowe stworzenie i zawiesza w kokonie tuż nad samym jajem. – Uff – sapie ze zgrozą Kapucha. – Kiedy maleństwo z przerostem szczęki odpowiednio dorasta, wygryza sobie drogę na świat. – Jasne! Dlatego chlipaczki wyglądały, jakby połknęły pocisk burzący! – Paski na fizjonomii speca od zakąsek robią się na przemian niebieskie i żółte z przejęcia. – Mały ma niezły garniturek kłów. – Zaraz, coś się nie zgadza – mityguje Strzępek. – Chlipaczki są niewielkie, te dorodne ledwo dorównują gabarytami krabołapowi. Wylazłoby z nich stworzonko wielkości twojego palca, Herm. A ten w brzuchu anemona jest duży jak całe przedramię. – Nie da się wykluczyć, że w większych nosicielach lepiej im się rośnie – zakładam. Strzępek po chwili namysłu przytakuje. – Fakt, to ma trochę sensu. Nie rozumiem tylko, czemu nie potykamy się o całe kolonie jaj, skoro mieliśmy na składzie pełne akwarium zakażonych chlipaczków. Zakładając, że przynajmniej połowa pasażerów na gapę to samice.

– Nie wiem. Istnieje szansa, że część larw okazała się za mała i za słaba, żeby się rozwinąć. Chlipaczki nie były pewnie doskonałymi nosicielami. Niestety, jest też możliwe, że nie wszystkie jaszczurołaki osiągnęły do tej pory dostateczną dojrzałość i jeszcze się nie rozmnażają. Płaska, kosmata fizis Strzępka bardzo się zasępia. – Ale wkrótce zechcą to nadrobić. Fatalnie. Jak do tej pory nie złapaliśmy żadnego dorosłego osobnika, choć czujniki zgłaszały niezidentyfikowany ruch w różnych częściach magazynu. Cholera, musimy się pospieszyć. – Obawiam się, szef, że warto się też pospieszyć w kwestii nocnego stróża – wtrąca się Zebro. – Popatrzcie tylko, jak nasz mały szczerbatek się wierci. Faktycznie, larwojaszczura zaczyna się nerwowo obracać na falach niebieskiej galarety. Wygląda, jakby starała się zrobić salto albo usilnie pragnęła odgryźć sobie ogon. Ciało anemona przybiera gołąbkową barwę, twarz robi się niezdrowo szarawa, a z mięsistych warg umyka durnowaty uśmieszek. – Oj – jęczy strażnik. – Coś mi się w brzuszku przewraca. To nie kolacyjka! Na pewno nie, chłopie. Kolacyjką zaraz zostaniesz sam, coś mi się zdaje. Kładę mu ręce na ramionach i natychmiast do dłoni przywiera mi chłodna, drżąca lepkość koloidu. Patrzę głęboko w granatowe, przepastne, bezmyślne oczy. – Jak się nazywasz? – pytam. – Klu. – Posłuchaj mnie, Klu. Mało wiemy o anemonach. Twoje ciało składa się z żelu. Co się stanie, jeśli ktoś zrobi w nim dziurę? Dużą dziurę, jak dwie moje pięści? Coś jakby smutek zapala się na dnie granatu. – Klu chory. Klu wypłynie. Wielki Odpływ i cześć. – To znaczy, że umrzesz? – Chyba tak. – Nie skleisz się samoczynnie i po sprawie? – próbuję, choć nadzieja jest matką wyjątkowo naiwnych szefów kuchni. – Nie. Klu wypłynie i już. Niedobrze. Zaczyna się robić naprawdę dramatycznie. Myślę gorączkowo.

– Gdzie ten cholerny zespół medyczny? Strzępek rozkłada bezradnie ręce. – Już pytałem. W drodze. Zaraz dotrą. Mówią, że mają dziś mnóstwo wezwań. Fantastycznie. A ja mam tutaj zakażonego pracownika, który za chwilę zostanie pożarty od środka. Nieważne, że jest kupą smutnego, niebieskiego budyniu o inteligencji sznurowadła. To mój podwładny, do diabła! Jak to było? Wielki Odpływ i cześć. Na co my płacimy te cholerne składki zdrowotne? Pochylam się nad anemonem. Wygląda teraz jak ogromny, wypluty żelek z podejrzanym nadzieniem z niezbyt przystojnego smoka. – W twoim brzuchu zalągł się niebezpieczny pasożyt. Wezwaliśmy już pomoc, lekarz zaraz tu będzie. Jak się czujesz? – Klu boli brzuszek. Bardzo-bardzo. Trudno się dziwić. Piekielny jaszczurek otwiera pysk i zaczyna wypróbowywać swoje urocze zębiska. Na razie gryzie ostrożniutko i cofa się głębiej w niebieski żel. – Iiiiip! – płacze nocny stróż. Zaraz zębata stwora zagnieżdżona w niebieskim brzuchu zeżre żywcem mojego pracownika w mojej restauracji. Nie wolno mi dopuścić do zbrodni bezkarnego spożywania obdarzonego świadomością puddingu. Nawet jeśli ta świadomość budzi pewne wątpliwości. Jestem bliski paniki. Prędzej wyrwę Pietrusze nóż i sam otworzę nieszczęsnego anemona, niż zgodzę się uczestniczyć w spektaklu kulinarnej grozy. A potem, na dożywociu, będę w ramach prac społecznych pielęgnował ogródek naczelnika więzienia. Trudno. Już wyciągam rękę po narzędzie mordu, gdy przychodzi objawienie. – Klu! – krzyczę. – Rozmnażaj się! Natychmiast! Niebieska galaretka trzęsie się spazmatycznie. – Klu nie myślał jeszcze o młodych – jęczy. – Teraz ma myśleć! Każe ci sam szef, Klu! Hermoso Madrid Iven, szef kuchni restauracji „Płacząca Kometa”. Twój pracodawca. Jeśli się nie rozmnożysz tu i teraz, wyleję cię z roboty. Koniec z dopływem astro na kolacyjki i śniadanka! – Dlaczego, szef? Klu był grzeczny! – Wcale nie! Niegrzeczny! Bardzo niegrzeczny! Nie rozmnaża się! No dalej! Już!

– Dobrze, szef! Dobrze! Klu posłuszny! Widzę, jak ciało anemona zaczyna falować, i modlę się, żeby mój pomysł okazał się zbawienny. Od głowy aż do podstawy przechodzą przez żel coraz głębsze drgania. Ślepy smokołak zaczyna się chyba denerwować. Kłapie szczęką, ale jakoś bez przekonania. Galareta rozpęka wzdłużnie, poczynając od góry. Wyłaniają się dwa równe, obłe gluty. Boże, niech to nie trwa za długo, bo wszystko na nic. Na szczęście nie trwa za długo. Szczerze mówiąc, moment. Odzywa się niskie, przeciągłe „cmok!” i nagle wiele rzeczy zachodzi równocześnie. Pas z pałką i paralizatorem spada na posadzkę. Za nim leci, piszcząc z wściekłości, zębaty, bezoki smok. Pada z plaskiem na podłogę, ale zaraz zrywa się do ucieczki. Pietrucha, Cebul, Zebro i Kapucha pędzą za nim z tasakami i podbierakiem. A przede mną stoją dwa nieco oszołomione, znacznie szczuplejsze anemony. Jeden nosi czapkę stróża nadzianą trochę na bakier. – Tatmo! – woła ten bez czapki. – Glu! Moje maleństwo! Ukochany syncóruś tatmy! Padają sobie w ramiona i przez chwilę przelewają się bezładnie. Obaj wydają się bardzo wzruszeni. Tymczasem w suszarni rozgrywa się prawdziwa walka bestii. Smoczy potworek, choć ślepy, jest bardzo szybki. Miota się wśród szynek, strąca wędliny pogromcom na łby, ogromne, dojrzewające połcie z hukiem zwalają się spod stropu. Bulwy ryczą bojowo, młócąc tasakami i dźgając ostrzami do rozbioru mięsa, a Zebro tańczy z patelnią i podbierakiem. – Chhhiiii! – kwiczy pasożyt, szykując się do ataku. – Z boku go! Z boku drania! – wyje Pietrucha. Szybki zwrot, kłapią mocarne szczęki, a z ust Cebula odzywa się okropny wrzask. – Aaaaauuchhu! Bydlak odgryzł mi ramię! Odgryzł ze szczętem, szuja! Paski na licu speca od przystawek nabierają barwy fioletu. Najwyższy stopień furii. – Ty ruro zębata! Kumpla mi zżerasz?! Niedoczekanie! To już nie jest normalna istota. To dziób, pazury i pierze spowite w kłąb czerwono-fiołkowego szału. Zebro rzuca podbierak, podnosi z ziemi upuszczony przez Cebula tasak i zamienia się w demona zemsty. Kwik jaszczurołaka z triumfalnego przechodzi w rozpaczliwy. Zebro naciera jak nieustraszony taran sprawiedliwości. Ciacha, dźga i tłucze, ogarnięty świętym ogniem zemsty. Za chwilę z pasożyta pozostaje tylko podziurawiony zewłok.

– Stój! Przestań! – Pietrucha wkracza do akcji. – Takie ładne mięso! Przyda się na pyszne medalionki zapieczone z alfardyjskim grujerem. Popatrz, jakie gładkie, zwarte mięśnie. Nie kłuj już. Szkoda psuć. Odpuść, chłopie. Inaczej nawet na siekańce się nie nada. Zdyszany szef działu zakąsek odrzuca znad oczu nastroszony czub pierza. Gałki ma przekrwione, pełne dzikiego szaleństwa. – Ścierwo, Cebula uszkodził. – Cebul, co z tobą? – wołam gdzieś między szynki. – W porządku. – Bulwa wyłania się spośród połci. – Tylko ramię mi skonsumował. Oddycham z ulgą. Całe szczęście. Za parę tygodni odrośnie nowiutkie i sprawne. Zdolność do regeneracji to kolejny powód, dla którego wegetanie pracują u mnie przy rozbiorze mięs. – Ładna tuszka. – Pietrucha trzyma za ogon zaszlachtowanego smokołaka. – Co nie, Ty, Który Straciłeś Rękę? Cebul kiwa głową. – Aha. Ale może być twardawa. Ja bym potraktował mięso promieniowaniem. Może wtedy zmięknie. – Niezła myśl – uśmiecha się szeroko Pietrucha. Oba anemony podsuwają się ku nam, zostawiając na posadzce wilgotny szlak. – Czy Klu stracił pracę, szef? – pyta nieśmiało ten z czapką na głowie. – Klu ma teraz małego syncórusia, za przeproszeniem. Nazwał go Glu. Ładniutko, prawda? Patrzę na dwa szafirowe ze wzruszenia puddingi i mam ochotę wycałować ich lepkie, głupkowate mordy. Czuję taką ulgę, że przez chwilę nie obchodzi mnie mamuśka i jej przeklęty pomiot. Oba anemony żyją, mają się dobrze i wydają tak samo durne jak tamten pojedynczy. Alleluja! Hosanna! Polejcie wszystko szampanem. – Skąd, Klu. Możesz tu pracować do Wielkiego Odpływu Cześć. Nawet podwyżkę dostaniesz. I premię. Pójdziesz na macierzyński lub tacierzyński, jak ci wygodniej. Sam wszystkiego dopilnuję. Śliczny ten twój Glu. Niebieściutki. – Mój tatma jest gość! – kwituje z podziwem Glu. – Ojej. – Zażenowany stróż oblewa się granatową poświatą. – Co też szef! Takie zaszczyty. – Dzielny chłop z ciebie. – Rany, gdzie ja się nauczyłem tak kłamać? – Usunąłeś z restauracji groźnego pasożyta. Moje gratulacje. – Jeju!

Nie mogę przesadzać z pochwałami, bo jeszcze się rozpuści z tej radości. – Hermoso, jest zespół medyczny – melduje nieco zaniepokojony Strzępek. – Wezwałem ich do wypadku w pracy. Jaki kit im wciśniemy? – Spoko. Jak myślisz? Niespodziewany poród to za mało? Pluszak tylko podnosi do góry kciuk. To lubię, prawda? Skwaszony lekarz bada pobieżnie tatmę i syncórusia, nie kryjąc irytacji. – Następnym razem proszę nie panikować. Porody u anemonów przebiegają zwykle gładko i bez komplikacji – sarka. – Będę zmuszony wystawić rachunek za nieuzasadnione wezwanie ekipy ratunkowej. – Nagły akt rozmnażania pracownika renomowanej restauracji to zawsze wydarzenie – mówię uprzejmie, choć chętnie strzeliłbym palanta między chitynowe wypustki. – Na tyle istotne, że warto je uczcić darmową kolacją. Doktorze, liczę, że nie pogardzi pan podwójnym zaproszeniem na najbliższy weekend. Jako pierwszy akuszer „Komety” ma pan do tego niezbite prawo. Fizjonomia lekarza rozchmurza się i zaczyna jaśnieć niczym cyneriańska zorza. – Och, z przyjemnością. Bardzo chętnie. – Czujemy się zaszczyceni. Proszę się zgłosić do naszego menadżera, oto namiary. Zaproszenie będzie na państwa czekać. – Dziękuję uprzejmie. Jakie to miłe z pańskiej strony. Cóż, zdaje mi się, że zbyt pochopnie oceniłem przypadek. Nagły poród w miejscu pracy. Hmm, tak. Miał pan całkowitą rację. Nie warto ryzykować. Fachowa pomoc medyczna była w tym wypadku niezbędna. Z pewnością. Szczęki mi cierpną od fałszywego uśmiechu. Cóż, darmowa wyżerka w knajpie klasy „Komety” to nie byle co. A budżet nawet tego nie zauważy. Sam Gliniasty Antracytowy Odprysk nie załatwiłby sprawy lepiej. – To ja dziękuję, doktorze. Powodzenia i miłej kolacji. Ściskam chitynowe odnóże. Dupek. Zasrany, sprzedajny dupek. Całe szczęście, że wykpiliśmy się tanim kosztem. Kiedy zespół medyczny zbiera wreszcie manele i znika, wszyscy czujemy się lepiej. Powietrze wyraźnie się oczyściło. Gdy terkocze interkom, jesteśmy znów gotowi do akcji. – Roboty sprzątające odkryły stado dorosłych pasożytów w chłodni z mięsem. Pastwią się nad zapasami, aż wióry lecą. W życiu nie widziałem takiego ataku apetytu. Będzie ze dwadzieścia

osobników, tyle że jakieś kurduplate, szef. Oczka mają wyłupiaste, ciągnie się za nimi coś jakby płetwy czy koronki. Nie wiem czemu, ale wydają mi się znajome. Przypominają... – chwila wahania. – Wiem – kończę za Umiłowanego Brata Zysku. – Chlipaczki, prawda?

Chlipaczki to brzydkie, żałosne, niegroźne, lecz bardzo smaczne stworzenia. Te w chłodni z mięsem wyglądają jak ich kuzyni, stworzeni przez dziesięciolatka opętanego krwawą wizją mordu. To chlipaczkołaki. Chlipaczki mściciele. Chlipaczki – toksyczne dinozaury. Chlipaczki – zmutowane komando zombi. Sięgają mi prawie do pasa, mają wydłużone, obłe czaszki, wydęte brzuszki swoich protoplastów, lecz osadzone na silnych, tylnych łapach zakończonych budzącymi szacunek pazurami. Tułów przechodzi w mocarny ogon, cały pokryty fantazyjną koronką ostrych kostnych brzytew. Chlipaczki z piekieł bez trudu wgryzają się głęboko w zamarznięte tusze, ryjąc w mięsie upiornymi, podwójnymi szczękami. W ich wyłupiastych, przekrwionych oczkach mieszka zabójcza wściekłość. Przywodzą na myśl koszmary szefa kuchni po naprawdę odjazdowym kwasie. Gapię się w monitor i oczom nie wierzę. Potrzebna nam tu jednostka specjalna Armady, a nie brygada zdesperowanych kucharzy z nożami. – No, tak to właśnie wygląda, szef – kwituje Brat Zysku. – Niekoniecznie, co? Faktycznie. Stado wampirów z Procjona przy nich przypomina urocze domowe zwierzątka. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak załatwić taką bandę potworów. Nawet pełne zapału Bulwy i nieustraszony Zebro mają cienkie miny. – Brat, czy możemy zagazować chłodnię jakimś bardzo silnym środkiem odkażającym? – pytam w przystępie rozpaczy. – A co? Chcesz, żeby poczuły się zdrowsze? – cierpko ripostuje Strzępek. – Spójrz na to towarzystwo. Nawet kwas im nie zaszkodzi. Mają go pełno w środku. – Chlipaczki są bardzo wrażliwe na chemię. Odrobina środka czyszczącego w wodzie i padają od razu – wyjaśniam. Umiłowany Brat Zysku lekko opiera mi rękę na ramieniu.

– Szef, to już nie są chlipaczki, obawiam się. Patrzę na orgiastyczną ucztę za szybą chłodni i wzdycham. – Prawda. Ale musimy je jakoś powstrzymać. Macie pomysły? – Wpadniemy do środka i zadźgamy drani – rzuca Kapucha. – Przecież są w sumie całkiem małe. – Nie ma mowy – protestuję natychmiast. – Widzisz, co robią z mięsem? Potną was na julienne, zanim zdążycie się obejrzeć. – No – przytakuje ze smutkiem Cebul. – Odgryzą nam nogi, a potem będzie po sprawie. Skończymy jako surówka do steków z mrożonych tusz bydlęcych. Co do mnie nie mam specjalnej ochoty trafić jeszcze raz do podwójnego pyska. – Możemy zniżyć temperaturę do minimum i poczekać, aż zamarzną – proponuje Zielony Poszarpany Strzępek, ale z wyrazu jego twarzy widzę, że sam nie jest przekonany do pomysłu. – To może potrwać wieki – mówi Brat Zysku. – Zresztą stwory wyglądają na bardzo odporne. Temperatura chyba nie robi na nich wrażenia. – Wrzący olej! – wyrywa się Zebro. Spojrzenie ma jakieś dzikie i natchnione. – Usmażmy chlipaczkowe frytki w gorącym oleju. – Niby jak? – krzywi się Strzępek. – Skłonisz je, żeby wskoczyły do gara, wrzucając tam Jaszczura na przynętę? – Głupie żarty to sobie możesz – obrusza się Umiłowany Brat Zysku. Ja tymczasem zaczynam usilnie kombinować. – Karmel – mówię na głos, sam przerażony tym, co mi chodzi po głowie. – Gorący karmel, który zaraz tężeje w zimnej chłodni i spowalnia ruchy... – Tak! – krzyczy urzeczony Zebro, z podniecenia robiąc się malinowy w seledynowe pręgi. – Szef, to jest pomysł! Mamy ich! Mamy ścierwa! Potrzebny jeszcze tylko palnik! Rozumiecie? Skarmelizujemy potwory! Skarmelizujemy na amen! – Czad! Mogą się nawet okazać wcale smaczne. Herm, Zebro ma rację. Zamawiam w kuchni największy gar wrzącego karmelu, jaki są w stanie przygotować. – W oczach mego zastępcy też pojawia się ten straszny, niebezpieczny błysk. Błysk kulinarnej przygody. – Nie – protestuję słabo. – To zbyt niebezpieczne. – A co niby powinniśmy zrobić? – Strzępek obraca na mnie jak zwykle spokojne, choć teraz pełne

determinacji spojrzenie. – Wezwać straż? Policję? Jednostkę antyterrorystyczną? Żeby nam zaraz władowali na łeb komisje badawcze, kontrole sanitarne i unijnych urzędasów? Nie, Herm. To sprawa kuchenna, którą powinniśmy rozwiązać sami. Nie będzie pasożyt pluł nam w twarz. Dawajcie tu karmel!

Myślicie, że zwariowałem, prawda? Ja też tak myślę. Trzeba mieć nierówno pod sufitem, żeby rzucać się na stado obcych z kosmosu z palnikiem do karmelizacji w garści. Albo trzeba być po prostu kucharzem. Należeć do bandy gastronomicznych świrów, pracować, żyć i mieszkać w otoczeniu sobie podobnych odmieńców, straceńców i desperatów. Branża kuchenna jest ich pełna. A ja należę do niej całą duszą i zapieczonym pod beszamelem sercem. Dlatego stoję teraz przed drzwiami chłodni, ubrany w kombinezon termiczny, na plecach zaś dźwigam ogromną butlę gazu, w śliskiej od potu dłoni ściskając wylot palnika. Obok z łapy na łapę przestępuje podobnie wyposażony Strzępek. Bulwy i Zebro toczą przed sobą gigantyczny bemar pełen buzującego karmelu. Przypomina pokraczny czołgołaz, jakiś nieudany prototyp wozu bojowego Armady. Pod zbiornikiem wciąż płonie ogień, podgrzewając nieustannie topiący się syrop cukrowy. Czterech wegetan dzierży długie, elastyczne rury spustowe do wytwarzania fontanny karmelu. Wynalazek naszego mistrza cukierniczego, L’uk-ra. Czuję się dziwnie. Niczym komandos wkraczający do akcji albo dzieciak bawiący się w inwazję kosmitów. Jasne, że się boję, ale nabieram też ochoty, żeby głupkowato chichotać. To chyba z nerwów. Jedno mogę wam przysiąc. Gdybym nie miał całkowitego, pełnego zaufania do każdego z moich podwładnych, stojących teraz ze mną ramię w ramię, nigdy bym nie popełnił podobnego szaleństwa. – Uwaga, przygotujcie się – słyszymy pełen napięcia głos Brata Zysku. – Za chwilę otwieram drzwi. Przełykam ślinę, bo gardło robi mi się nagle suche jak przepieczona wołowina. Zerkam na Strzępka, który unosi w górę wyprostowany kciuk. Będzie dobrze, Herm. To lubię! – Teraz! – krzyczy Jaszczur i drzwi do zimnego piekła chłodni otwierają się z lekkim syknięciem.

– Za mną! – wołam, odpalając płomień palnika. Do abordażu, drużyno gastronomicznych korsarzy! Wasz kapitan na czele!

Dzieje się. Od pierwszej sekundy. Tyle że czas sam staje się lepki i ciągnący niczym nasza broń główna. Zombi-chlipaczki natychmiast wyczuwają ruch drzwi i przez niemal niezauważalne mgnienie zamierają w ślepym oburzeniu. Ktoś ośmielił się przerwać im ucztę. Zabić intruzów! Nie wiem, jak to możliwe, ale widzę mordercze pragnienie w ich okrągłych, wyłupiastych ślepiach. Oczach bestii. Z wizgiem, od którego robi mi się słabo, rzucają się do ataku. – Lać! – ryczę niepotrzebnie, bo Grul, Pyra i Pietrucha już bluzgają wrzącym karmelem. Brązowa, lśniąca maź zalewa kilka najszybszych osobników. Porażone potworki wyją upiornymi głosami, miotając się w tężejącej masie. Strzępek przyskakuje z boku, razi płomieniem palnika. Ja również pędzę, otwierając przepustnicę na pełny gaz. Złocistoniebieski strumień ognia jest długi prawie jak moje ramię. Przysmażam najbliższego chlipaczkołaka, który szturmuje mi nogi. Kłapie podwójną szczęką wprost w moje krocze, lecz karmelowa warstwa na jego skórze zaczyna już skwierczeć bąblami buzującego cukru. Śmierdzi koszmarnie przypalonymi żeberkami w zalewie miodowej. Potwór miota się, drąc pazurami posadzkę niebezpiecznie blisko czubków moich butów. Ale krzepnąca masa karmelu robi swoje. Chlipaczkowy upiorek porusza się zbyt wolno. W każdym razie dla Zebra, który spada na niego niczym ponury, wielobarwny sęp i ogromnym tasakiem otwiera podłużną czaszkę. Bluzga kwas, stwór drga spazmatycznie nogami, wciąż rozwierając i zamykając zębatą paszczę.

– Dzięki – próbuję wychrypieć, lecz wychodzi tylko nieartykułowane szczeknięcie. – Szef! Szef, do mnie! – krzyczy Kapucha, walczący z trzema osobnikami naraz. Pluję ogniem z palnika, jakby to był prawdziwy miotacz, i biegnę na pomoc. Ktoś obok strasznie wrzeszczy i obawiam się trochę, że to ja sam. Wpadam w środek karmelowego błota, rażąc płomieniem. Brązowa maź skwierczy, potwory wydają się odstawiać jakiś obłędny taniec. Pazury, szczęki, pazury, szczęki, wszystko w rytmie krzepnącego na mrozie cukru. Dużo ich. Naprawdę dużo. Skaczą nam do twarzy, do gardeł i piersi. Gdybym miał czas się zastanowić, nie dałbym nam większych szans. Omiatam ciągłym ogniem chyba ze sześć potworów naraz, gdy słyszę wściekły ryk Bulwy. Pietrucha. Na karku ma jednego chlipaczkołaka, który raz po raz wygryza wielkie kawały ciała, wbijając i wyciągając dodatkową szczękę niczym tłok. Całe szczęście, że wegetanie nie mają kręgosłupów, inaczej biedny Pietrucha już leżałby martwy. Z szalonym bojowym rykiem przebijam się ku niemu, karmelizując każdego napotkanego byłego chlipaczka, choć wiem, że nie zdążę. Lecz Zebro, Zebro mściciel, Zebro – bohater Galaktyki już jest ze swoim toporem. Rąbie bestię siedzącą na karku przyjaciela krótkimi, zamaszystymi ruchami. Potworek kwiczy niczym szlachtowany świniotrąbiec i po chwili wali się w konwulsjach na posadzkę, brocząc kwasem. Spec od zakąsek unosi triumfalnie w górę specjalnie hartowany tasak, po którym kwas spływa oleistymi kroplami. – Pietrucha, wycofaj się! Uciekaj! – krzyczę. – Nie ma mowy, szef! To ledwie draśnięcie. Nie to, co w kuchni, przy mięsach! – Dzielny Bulwa podejmuje rurę i razi karmelem kolejne stwory. – Chlast! Zębata podszczęka wystrzela i wyrywa mi kawał rękawa wraz z serdecznym fragmentem przedramienia. Krew płynie żwawo, parując w lodowatym powietrzu. Na szczęście nie upuszczam palnika, tylko kieruję dyszę wprost w kłapiącą mordę. – Masz, draniu! Poczęstuj się! – ryczę. Potwór z wizgiem pada na ziemię. Rozglądam się dziko, ogarnięty bojową furią. Nawet nie czuję bólu, chociaż dziura w ramieniu wydaje się całkiem pokaźna. Bulwy wciąż niestrudzenie leją karmel. Strzępek razi upiorne chlipaczkołaki niebieskim płomieniem palnika. Powietrze cuchnie swądem słodkawej spalenizny. A na podłodze leżą pokotem truchła pasożytów. Jest ich coraz więcej. Już przewyższają swą liczbą te żywe, atakujące niestrudzenie. Znacznie przewyższają.

Padają, stwierdzam z szaloną satysfakcją. Zdychają! Zwyciężamy! – Ju-ha! – Zebro wydaje triumfalny okrzyk. Właśnie wtedy noga mu się ślizga na pokrytej warstwą syropu cukrowego podłodze i nasz spec od przystawek pada na ziemię, wprost pod pazury trzech dorodnych chlipaczkołaków. – Nie! – krzyczę, rzucając się na ratunek. – Zebro! – jęczą Bulwy jednym głosem. Grul ciska rurę bluzgającą gorącą masą i z nożem w dłoni pędzi w stronę zagrożonego przyjaciela. Kapucha dobywa tasaka. Ja straszliwym kopniakiem posyłam na glebę potwora szykującego się obgryzać głowę Zebra i smażę go płomieniem palnika. Tymczasem wegetanie już szlachtują dwa pozostałe stwory. Sekunda, i mistrz przystawek jest wolny. Leży jednak na ziemi, nieruchomy, zalany niebieską krwią. Wyłączam palnik, przypadam do niego, a serce zamiera mi z przerażenia. – Zebro? Chłopie, żyjesz? – W porządku, szef. W porządeczku – mamrocze i znów traci przytomność. – Brat, wzywaj drugi zespół medyczny! – krzyczę. W tym czasie Strzępek i Pietrucha, choć ranny, wykańczają pozostałe pasożyty. – Czysto, Herm! – woła z uśmiechem mój zastępca, wyłączając palnik. – Załatwiliśmy chyba wszystkie. Wstaję i dopiero teraz zaczynam się lekko chwiać na nogach. Kolana się pode mną uginają, we łbie szumi i czuję się trochę jak na gigantycznym kacu. Stres. Polowanie na obcych w magazynie to odrobinę emocjonujące zajęcie. W dodatku cały rękaw uniformu mam zakrwawiony i poszarpany. Rękę zresztą też. – Ktoś jest poważnie ranny? – pytam. – Ugryzienia, poparzenia kwasem i karmelem, ale poza tym nic szczególnie groźnego – wylicza Pietrucha, który sam broczy z karku świeżym sokiem. – To dobrze. Całe szczęście, że obyło się bez ofiar. Zajmijmy się Zebrem. Zdrowo oberwał. – Ty też, szef – zauważa Bulwa. Macham lekceważąco zdrową ręką. – Drobnostka. Nic, czego nie można...

– ...nabawić się w kuchni – dokańcza za mnie, szczerząc w uśmiechu wypustki zębowe. Jestem wykończony. Krwawię, adrenalina paruje mi ze łba niczym para z garnka. Staram się zawinąć ranę na przedramieniu oderwanym pasem z uniformu. Gdybym nie był tak wystraszony i zmęczony, pamiętałbym o niej. Na pewno bym pamiętał. A tak elektryzuje mnie przerażony głos Umiłowanego Brata Zysku: – Chłopaki, uciekajcie! Coś na was pędzi! Coś wielkiego jak kuchnia polowa Armady! Jest w głębi chłodni, ale zbliża się niczym wicher. Zwiewajcie natychmiast. To dopiero potwór! Prostuję plecy, zaciskam mocniej prowizoryczny bandaż. Nie potwór, bracie. Wcale nie. Po prostu strasznie wkurzona mamuśka.

– Och, ty w życiu! – wyrywa się Pietrusze. Ja się nie dziwię. Stwór, który przedziera się przez chłodnię, krótkimi ruchami łap rozpruwając na strzępy pokaźne tusze jeleników i bykowców, dość słabo przypomina chlipaczka. To cholerny, poprzerastany smok, Tyrannosaurus rex po wielu przejściach i licznych mutacjach. Trzeba przyznać, że mamuśka robi wrażenie. Jej wydłużony, obły łeb sięga sufitu. Kły przypominają noże do filetowania, umocowane ciasno przy sobie, aż tworzy się rząd zabójczych ostrzy. Muskularne ramiona młócą niczym tarany. Każdy krok to pewnie z osiem moich. I ten koszmarny, świński wizg, jakby ktoś szlachtował wieprza z piekła. To musi być królowa, pojmuję w nagłym przebłysku. Jak w roju pszczół. Jeśli ją pokonamy, nie będzie już składać jaj i na zawsze pozbędziemy się problemu. Jeśli. Dobre sobie. To jakby próbować zatrzymać krążownik za pomocą blokady z kostek domina. – Wiać! – krzyczę ile sił. – Zabierać Zebra i w nogi! Nikomu nie trzeba tego powtarzać. Moja załoga rzuca się do wyjścia w najwyższym pośpiechu. Ja pędzę za nimi, choć w głębi duszy wiem, że żadne drzwi nie powstrzymają tej chlipaczkowej Godzilli.

– Brat, ewakuujcie się natychmiast! – rozkazuję. Nie mam pojęcia, co robić. Brakuje mi pomysłów. Mój mózg jest całkowicie wypruty z konceptów. Nie znajduje się tam nic poza ślepym instynktem ucieczki. Może i człowiek bywa panem stworzenia, ale na pewno nie w takim momencie. Obawiam się, że zostaje tylko jedno wyjście. To, o którym nie chcę teraz myśleć. Powinienem odciągnąć potworną mamunię jak najdalej od moich pracowników. To obowiązek każdego uczciwego szefa kuchni. Przede wszystkim chronić swoich. W biegu porywam więc za ogony dwa poległe chlipaczkołaki i włóczę je po posadzce, znacząc za sobą smętny ślad brudnego karmelu. Na plecach czuję cuchnący oddech potwora. Wiem, że straszna, podwójna szczęka muska moje włosy. Czuję to. Dopadając drzwi, rozumiem już, że nie zdążę. Żegnaj, piękny świecie. Zaraz skończę w żołądku zmutowanej chlipaczkowej królowej. Łup! – rozlega się głuchy łomot. Słyszę wściekły okrzyk samicy i kolejne ciężkie odgłosy upadku. To Umiłowany Brat Zysku, dzielny Jaszczur, uruchamia automatyczny zrzut i wszystkie połcie w chłodni spadają potworzycy na łeb. Zatrzaskujemy drzwi, zamykamy pośpiesznie zawory. Wszyscy rozumiemy doskonale, że to nie powstrzyma ataku. Ale da nam parę cennych sekund. Czas na moje wielkie wejście. Nadchodzi chwila, w której Hermoso Madrid Iven udowodni, jak wielkim jest szefem. Bohaterskim. Wiernym. Opiekuńczym. Skłonnym do najwyższych poświęceń. I martwym, obawiam się. Smoczyca z rykiem wali w drzwi, aż wyginają się blachy. – Z powrotem do kuchni! – komenderuję. – Przez serownie, magazyn konserw i warzywnik. Wszędzie zamykać za sobą grodzie! Puszczają się biegiem, nie przypuszczając nawet, że dzielny sir Iven tym razem nie popędzi za nimi. Zostanie na posterunku, uzbrojony w dwa martwe, cuchnące spalenizną chlipaczkołaki i mętną nadzieję, że uda mu się odciągnąć gdzieś daleko gigantyczną, wściekłą królową roju. Łup! Trzask! Brzdęk! Mamuśka konsekwentnie demoluje mi chłodnię. Jeszcze moment i wydostanie się na zewnątrz. Jeśli nie drzwiami, to dziurą wybitą w ścianie. Rzucam się w odwrotną stronę niż moi pracownicy, z powrotem w kierunku serowni. I wtedy doznaję iluminacji. To naprawdę słabiutkie światełko, drobna iskierka w mroku umysłu, ale i tak niewiele mi pozostało do stracenia. Zazwyczaj nie znoszę Unii Międzygalaktycznej i jej dyrektyw arogancko narzucanych obywatelom. Zwykle są durne, szkodliwe, destruktywne i mają na celu jedynie uprzykrzanie życia oraz bezmyślne

zabranianie czego się da, najczęściej niewinnych przyjemności. Ale teraz jedna z nich może uratować mi życie. Pamiętacie kretyńską akcję „Jedz tylko lokalnie”? W założeniach miało być tak ekologicznie i ślicznie, żeby ograniczyć transport produktów żywnościowych do jedynych pięciuset mil gwiezdnych od miejsca zamieszkania, a tym samym zmniejszyć ilość paliwa, flotę przewozową, koszta mrożenia, przetwarzania, marynowania i przechowywania. Oraz oczywiście ograniczyć wydumane niebezpieczeństwo rozprzestrzeniania się po planetach Galaktyki form biologicznych pochodzących z innych układów gwiezdnych. A tym samym zapewnić wszystkim pracownikom sektora produkcji żywności gigantyczne bezrobocie i śmierć głodową. Żałosny idiotyzm. Bo co ma nagle zrobić producent cefejskiej pszenicy płastuszki, który władował w hodowlę całą swoją kasę? Do końca życia żreć wraz z rodziną łupaną kaszę pulsującą najwyższej jakości? A dla odmiany trochę rodzimej ilastej gleby, bo nic oprócz tej cholernej pszenicy nie ma zamiaru tam rosnąć? Albo kawa z Capelli. Cała planeta żyje wyłącznie z jej uprawy. Wszyscy Capellanie mają skonać na wiekuistą bezsenność, nie jedząc i nie pijąc niczego poza obowiązkowym cappuccino? Co do mnie to wolę już śmierć na Spicy skutkiem spożycia tamtejszych wybornych win gronowych. Cały układ planetarny je pędzi z powodu wyśmienitych warunków do hodowli winorośli. Nie mówiąc już o tym, że biznes gastronomiczny w Unii padłby w ciągu krótkiej chwili. Mało mnie szlag nie trafił, kiedy się dowiedziałem, że posłowie międzygwiezdnego parlamentu z całą powagą poddali tę absurdalną ustawę pod głosowanie. Na szczęście natychmiast ktoś rozsądny podniósł kwestię odległych kolonii wydobywczych, gdzie w ogóle nie da się produkować żadnej żywności. Zaczęto wymyślać wyjątki i wyjątki od wyjątków, aż inicjatywa tej bandy kretynów upadła. Wymuszono jednak zaostrzenie przepisów dotyczących przywozu, wykorzystania i utylizacji pożywienia pochodzącego z odległych układów. To oznaczało cios dla wielu mniejszych lokali. Nie każdego restauratora było stać na potwornie kosztowny utylizator odpadów biologicznych, który każdą tkankę przerabia na czynniki kompletnie obojętne chemicznie. Słowem, coś w rodzaju odrobiny zupełnie jałowego popiołu. Wiele dobrych knajp wtedy upadło. Jednak gdy tylko pozostałe podniosły się z kolan i nieco okrzepły, panowie unijni matołkowie postanowili jeszcze bardziej zadbać o obywateli i znów zaostrzyli przepisy dotyczące domniemanego skażenia biologicznego. Teraz w żadnym wypadku nie wolno używać drogich jak diabli, dopiero co z trudem wzniesionych utylizatorów. Wszelkie odpady żywnościowe od produktów pochodzących z terenów położonych dalej niż nieszczęsne pięćset mil gwiezdnych muszą być z udziałem odpowiednich procedur ważone, porównywane z masą surową, żeby nie było niezgodności gramatury, zamykane na osiem spustów w specjalnych pojemnikach oznaczonych uroczym logo „zagrożenie biologiczne”, a następnie z całą pompą odbierane przez specjalistyczną, koncesjonowaną firmę utylizującą. Niezła jazda, co? Dobra, ale co to ma wspólnego z potwornym pasożytem z kosmosu siejącym postrach w mojej knajpie? Sekundę cierpliwości. Otóż właśnie w chwili, gdy szalona mamusia wyłamuje zamki w chłodni, przypominam sobie o drobnym szczególe, który może nas uratować. Pozostał po erze durnych błędów i wypaczeń unijnych speców od gastronomii, a nazywa się po prostu utylizator. Nieużywany, pusty, lecz całkowicie sprawny. Taką przynajmniej żywię nadzieję. „Kometa” jest sporym lokalem, więc i komora urządzenia była wcale obszerna. Wielkości przeciętnego baru. W sam raz na pożegnalnego drinka dla

królowej niegdysiejszych chlipaczków. Należy ją tam tylko zwabić. Liczę na to, że pociągnie za swoimi upieczonymi poddanymi, a nie za moją ekipą kucharzy. Mocno ściskam kostne ogony skarmelizowanego pieczystego i ruszam biegiem w stronę utylizatora. Co to jest za wyścig. Już w serowni słyszę trzask wyrwanych zawiasów i głuche tąpnięcie odrzucanych na bok drzwi. Potem dzikie ryki, smród i tupot mocarnych łap upewniają mnie, że mamusia wybrała właściwą drogę. Śmigam szybciej niż antylopiec z układu Bellatrix, ale groźna dama wciąż zmniejsza dystans. Powietrze ma zapach śmierci. Bardzo przykrej śmierci w męczarniach, warto dodać. Potwór cuchnie krwią, kwasem i zgniłym mięsem. W dziale egzotycznych przypraw porzucam większego chlipaczkołaka, lecz to spowalnia samicę tylko na moment. W sąsiedniej sali zostawiam drugiego, bo ramiona mdleją mi od ciężaru, ale czuła mamusia nawet go nie powącha. Ważniejsza okazuje się zemsta. Na mnie. Zaczyna mi brakować tchu, nogi robią się ciężkie, jakby ktoś przywiązał do nich odważniki do wagi hurtowej. Biegnę, aż czerwona ciemność zasnuwa mi oczy. Utylizator! Utylizator! Choćby za cenę nagłego zawału. Kiedy wypadłszy zza węgła, widzę w oddali upragnione drzwi urządzenia, zaczynam się gorliwie modlić, żeby wielki, szyfrowy zamek nie domagał się kombinacji cyfr, które sam wymyśliłem dobre parę lat temu. Jezu, co to było? Data mego urodzenia? Dzień, w którym otrzymałem dyplom Akademii Kulinarnej? Pierwszy raz zaciąłem się do kości? Włożyłem uniform szefa? Poznałem Katalonię Prado? Prawda jest przykra. Za cholerę nie potrafię sobie przypomnieć. Z natury nie tryskam optymizmem, więc kiedy szarpię wreszcie za klamkę, o mało nie upadam, gdy ustępuje bez oporu. Zostawiłem otwarte drzwi do utylizatora? Chyba zaczynam się starzeć, skoro zapominam o podstawach bezpieczeństwa. Przypuszczaliście kiedyś, że skleroza może się okazać prawdziwym błogosławieństwem? Zatrzaskuję drzwi urządzenia dosłownie na wystrzelającej ku mojej twarzy, plującej kwasem śliny, wewnętrznej, zębatej szczęce królowej. Ryzykuję, że wściekła suka po drugiej stronie zacznie demolować zamki, zamiast po prostu otworzyć drzwi i w ten sposób zrujnuje mój misterny plan, ale muszę zyskać choć odrobinę czasu, żeby zdążyć dobiec do wyjścia serwisowego.

Nie mam zadatków na samobójcę. Na depresję pomaga mi zwykle odrobina seleńskiej whisky, dobra muzyka, spotkanie z przyjaciółmi, satysfakcja z porządnie wykonanej roboty. Tak naprawdę nie pragnę też zostać bohaterem Galaktyki, oddawszy życie za pracowników „Komety”. Chrzanię moje przepasane czarnym kirem zdjęcia w najważniejszych periodykach kosmosu i serdecznie pieprzę specjalne wydanie „Wiadomości Okołoziemskich” poświęcone mojej chwalebnie poległej osobie. Nie obchodzi mnie także, czy otrzymam tytuł Zew Miłosierdzia planety Tritonia. Kochany Panie Boże, proszę, niech ten pieprzony właz będzie otwarty! Ściany pomieszczenia są gładkie, srebrzyste, wyoblone. Wyglądają, jakby wciąż ściekała po nich niewidzialna woda. Ślizgam się na wypolerowanej jak ścięte lodem jezioro, świetlistej, lśniącej podłodze. Za moimi plecami mamuśka walczy z drzwiami. Trzask! – walą o mur, rozwierając się szeroko. Królowa wpada do środka, omiata wzrokiem wnętrze. Jej obła głowa przypomina gigantyczny turban naciągnięty na imponujący garnitur zębów. Trzask! – odzywa się znowu. To srebrny, jasny, przejmujący dźwięk. Triumfalne uderzenie dzwonów. Róg bojowy odtrąbiający zwycięstwo. Odgłos zatrzaskiwanego zamka. A utylizatora nie da się otworzyć od wewnątrz. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że ściany, zawory i odrzwia wytrzymają atak stworzenia znacznie silniejszego niż rozgniewana dama z banią w kształcie bukłaka. One wytrzymają wszystko. Unijni urzędnicy już nas do tego zmusili. Utylizator to urządzenie nie do pokonania. Szczególnie jeśli znajdziesz się już w środku. A my właśnie się tam znajdujemy. Tylko ja i Madame Podwójna Szczęka. Wewnątrz uroczej, srebrzystej bombonierki, z której w żadnym wypadku nie można się wydostać. Chyba że znajdzie się przemyślnie ukryte, zamaskowane przed istotami o niższej inteligencji, cholerne, niewidoczne, niemożliwe do znalezienia, diabelne wyjście serwisowe. Przecież tu było! Właśnie tu. Pamiętam doskonale, gdzie umieściliśmy to cholerstwo. W lewym wewnętrznym rogu. A może w prawym? Nie, na pewno nie. Jezu, pomocy! Macam na oślep zimną, złowrogą, lustrzaną ścianę. Jak to działa? Gdzie jest ten pieprzony właz? Przypomnij sobie, człowieku, bo inaczej zostaniesz zaraz przekąską dnia. Mamuśka zatrzymuje się na moment, rzuca łbem, omiatając wzrokiem pomieszczenie. A tam tylko ja i ona w prywatnym gabinecie zwierciadeł. Kwiczący ryk jest pełen ekscytacji. Wcale mi się nie wydaje. Naprawdę słyszę w nim radość. Rozpaczliwie uderzam w ścianę dłońmi. Przed chwilą skleroza uratowała mi życie, teraz mnie

zabije. Czy to nie zbytek ironii? Jak się otwiera ten piekielny właz? Sygnałem głosowym? Kodem linii papilarnych? Odśpiewując hymn Stowarzyszonych Planet Cywilizacji Ludzkiej? Tymczasem samica rusza ku mnie powoli, jakby delektowała się każdą sekundą mojego strachu. Bo ja umieram z przerażenia. Naprawdę, za moment oddam ostatnie tchnienie. Guziczek? Przycisk? Klamka? Zapadka? Prztyczek! Królestwo za prztyczek, który otworzy wejście serwisowe. Ratunku! W rozpaczy przyciskam twarz do ściany, wiedziony słabą nadzieją, że może zadziała ciepło ludzkiego oddechu. Cień mamuśki olbrzymieje nade mną, doskonale widoczny w lustrzanej szybie. To demon z zimnego, sterylnego piekła, który rozszarpie moje ciało i zabierze duszę. Teraz. Już. Nie mam najmniejszej szansy. – Kod aktywacyjny przyjęty, odczyt z tęczówki oka pozytywny – mówi uprzejmym, metalowym głosem elektroniczna panienka, a ja wpadam nagle w suchą, pachnącą zastałym kurzem ciemność. Za sobą słyszę odgłos podobny do głośnego cmoknięcia, a niemal równocześnie trzask zaskakujących blokad. Dobry Boże, jak pozytywnie. Zapalają się słabe, błękitne światła. Znajduję się w tunelu serwisowym, wyłożonym metalowymi płytami. Za plecami mam solidną gródź, tak grubą, że nie słychać przez nią pełnych zawodu wizgów upiornej samicy. – Zamki zabezpieczone automatycznie – oznajmia beznamiętnie zrobotyzowana wróżka. – W celu ręcznego uruchomienia utylizatora proszę udać się do panelu sterującego na końcu korytarza. Na miękkich nogach, obijając się o ściany tunelu niczym pijak w kabinie gwiazdolotu, ruszam przed siebie. W stronę światła, bracie! Światłość cię wyzwoli. Tablica rozdzielcza jarzy się niebieskim blaskiem, niby grota objawień w starożytnej świątyni. Są tam rzędy przycisków z liczbami i mały ekranik, i wajcha z obiecującym napisem „start”. – Proszę wprowadzić kod uruchamiający – odzywa się srebrny głosik wróżki. Patrzę na panel, potem przymykam oczy, moje dłonie błądzą po klawiaturze. Czuję zapach. Intensywny, ostry zapach morza. Sól na wargach. I oszałamiający, słodkawy, niezwykle intensywny smak, jakiego nie sposób z niczym pomylić. Oczywiście. Dzień, w którym zjadłem pierwszego jeżomałża. Jak mogłem zapomnieć o tej dacie? Przecież właśnie wtedy zrozumiałem, co chcę w życiu robić. Niezwykłe doznanie kulinarne, iluminacja i odkrycie własnego powołania. Dzień, gdy postanowiłem zostać profesjonalnym

kucharzem. Śmiało wbijam cyfry, moje palce tańczą po przyciskach. Jasne. O to chodzi. – Kod przyjęty – oświadcza uprzejmie lodowa panienka. – W celu uruchomienia urządzenia proszę pociągnąć w dół przełącznik „start”. – Żegnaj, suko – mówię na głos, choć mamuśka nie ma szansy usłyszeć. – Było bardzo niemiło cię poznać. Wajcha opada w dół, a ja słucham cudownej muzyki sfer niebieskich, trąb anielskich, chórów wyśpiewujących wieczne „hosanna!”. Wysokiego, wibrującego dźwięku towarzyszącego odpaleniu utylizatora.

Kiedy wydostaję się na zewnątrz przez kolejny właz serwisowy, jestem zlany potem i posoką. Wyglądam jak weteran Armady tuż po zakończeniu wojny czterech kolonii. Kręci mi się w głowie, nogi ledwo mnie niosą, pewnie z osłabienia upływem krwi. Mojego uniformu nie powstydziłby się masowy morderca. Czerwone plamy i bryzgi sprawiają naprawdę profesjonalne wrażenie. Scena, którą zastaję w magazynie przypraw, przypomina wyjątek z holofilmu ekscentrycznego reżysera. Jest groteskowa i patetyczna, smutna i absurdalna. Bulwy, Strzępek, Umiłowany Brat Zysku i parę innych osób siedzą na poprzewracanych workach, pudłach i pojemnikach z bezcennymi ziołami, korzeniami i suszonymi owocnikami, opatrując obrażenia za pomocą leków i bandaży z maleńkiej, podręcznej apteczki Jaszczura, choć wyposażenie izby przyjęć ostrego dyżuru nie byłoby tu wcale od rzeczy. Na podłodze leżą kopce wysypanych przypraw. Aromat dosłownie zapiera dech. Na dywanie ze szkarłatnych rozsypanych płatków anyżnika z Deneboli leży Zebro, cały zlany niebieską krwią. Jest bladziutki, ledwo fiołkowy i seledynowy na twarzy. Z łapy do łapy, z odnóża do odnóża przechodzi butla aldebarańskiej brandy. Załoga równo ciągnie z gwinta, nie zważając na hierarchię ważności. Kapucha odkrawa cienkie, eleganckie plastry dojrzewającej szynki z układu Liry, kilogram za jakieś dobre sześćset, siedemset astro. Strzępek rozdaje kawałki camemberta z Regulusa. Biały, pokryty szlachetną pleśnią ser pachnie tak mocno, aż robię się głodny. Tymczasem Jaszczur serwuje zgromadzonym cudownie puszyste, chrupkie sucharki z najprawdziwszej cefejskiej płastuszki. Doskonale się komponują z serem i szynką. Do tego kilka flaszek złotego, słodkawego wina Aurus sprowadzanego na specjalne zamówienie ze Spicy. Ładny obrazek. Niemal sielankowy.

Tyle że wszyscy płaczą. Szlochają rzewnymi łzami. Gorące, ogromne krople spływają po gruzłowatych twarzach wegetan, po płaskich, porosłych futerkiem policzkach Strzępka, leją się strumieniem z wielkich, przeciętych pionową źrenicą, miodowych oczu Brata Zysku. Cebul smarka, ocierając nos grzbietem ocalałej dłoni. – Taki był dobry szef, chłopaki. No naprawdę. Poczciwy. Kochany. Najlepszy, jakiego mieliśmy. Zdaje się, że trafiłem na coś w rodzaju stypy po samym sobie. Trochę psychodeliczne doświadczenie. I dość krępujące, warto nadmienić. – I kto teraz o nas zadba? – jęczy Grul. – Poświęcił się, biedaczyna. Załatwiła nam takiego wspaniałego szefa, żmija kosmiczna. Bodajby w piekle gniła! – Szef był gość! – dodaje anemon bez czapki, bodajże Glu. Tymczasem Klu całkiem się rozkleja. – Nasz szef! Nasz jedyny szef! Uratował Klu. Dwa razy uratował! A ona mu tak zrobiła, gluja parchata. Wielki Odpływ Cześć. Glu kocha szefa. Glu będzie codziennie nosił kwiatki na jego grób. Dobry Boże, czas się ujawnić. Nie chcę wiedzieć, co jeszcze postanowią zrobić. Ufundować mi nadnaturalnej wielkości pomnik z suszonej wołowiny i masy jajecznej? – Hej, panowie, znajdzie się dla mnie kawałek sera? – pytam, wyłaniając się z korytarza. Chwila niemego zdumienia, a potem wybuch entuzjazmu, którego się nie spodziewałem. – Szef! Szef żyje! To naprawdę szef, szefie? Uściski, poklepywania, znów uściski. Czasem ciężko być celebrytą. Zwłaszcza z rozprutą ręką. – Au, powoli! Wystarczy! A tak w ogóle, to co tu robicie? – Czekamy na zespół medyczny, Herm – mówi Strzępek. – No właśnie. Co my im powiemy? Zdaje się, że znów gramy swoje role. Jestem szefem, mam obowiązek wymyślić odpowiednio przekonujące kłamstwo. – Wypadek w kuchni – ordynuję bez mrugnięcia. – I tego macie się konsekwentnie trzymać, choćby nie wiem co. Rozumiecie? – Tak, szef! – wołają jednym głosem. Oczy im lśnią, paszcze się śmieją. Widać wszystko wraca do normy.

– Bitwę tu stoczyliście czy co? – parska z niedowierzaniem lekarka, młoda Oktopusanka, oglądając kikut Cebula. – Seria niefortunnych wypadków kuchennych – odpowiadam zdecydowanie. – Przecież on ma ewidentnie odgryzioną rękę! – protestuje. – Ja odgryzłem – odzywa się słabo Zebro. – Przez przypadek, oczywiście. – Oczywiście – powtarza z przekąsem lekarka. – Panie Iven, przedramię jest głęboko pokaleczone, proszę nie ruszać ręką. Najlepiej poleżeć parę dni w domu. Potrzebne panu zwolnienie? – Nie, dziękuję. – Uśmiecham się sztucznie. – Wspólnik na pewno zrozumie, jeśli opuszczę kilka dyżurów. Bulwy rechoczą w kącie, ubawione tak absurdalnym pomysłem. Szef miałby opuścić posterunek? Niemożliwe, nawet gdyby się gwiazdy dopaliły. Strzępek też głupio chichocze. Mackarka patrzy na nas jak na bandę świrów. – Oparzenia, rany kłute, szarpane, siniaki – wylicza surowo. – Jak pan to wytłumaczy, Iven? – Wrzący karmel, ześlizgujący się nóż, pośliźnięcie przy nabijaniu tuszy na hak, upadek na śliską od sosu posadzkę – ripostuję z kamienną twarzą. Lekarka kręci głową z wyraźną dezaprobatą. – Amputacja też? – Dziób kolegi. Widzi pani, jaki wielki i ostry? – Wskazuję na Zebra. – Potknął się przy degustacji i nieszczęście gotowe. – I połknął przy okazji ramię innego pracownika? W całości? – Skąd. Któryś z kucharzy spanikował i wrzucił oderwaną część ciała do kadzi z kwasem, żeby odkazić. Rozpuściła się, niestety. Oktopusanka wzrusza mackami. – W końcu to nie moja sprawa. Na przyszłość radzę jednak bardziej uważać. – Z całą stanowczością nalegam zawsze na ścisłe przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa, ale i tak

o wypadek w kuchni nietrudno. Pani rozumie, te wszystkie noże, tasaki, ostre narzędzia, otwarty ogień, wrzące buliony i sosy. Niebezpieczeństwo czyha na każdym kroku. – Z tego, co tu zastałam, wnioskuję, że zawód kucharza generuje więcej urazów niż służba w Armadzie – kwituje cierpko lekarka. – Cóż, z pewnością więcej niż w sztabie. – Szczęka mi cierpnie od sztucznego uśmiechu. Gdy zespół medyczny zabiera graty i znika, ciężko klapię na podłogę. – Strzępek, daj no mi łyka tej aldebarańskiej brandy. W sumie człowiek rzadko ma szansę spróbować trunku sączonego na jego własnej stypie. – Ja też się chętnie napiję, Herm. Za twoje zdrowie.

– Nie wiem, co szef zamknął w tym utylizatorze, ale to w najlepsze żyje. – Różniczka E, przełożona brygady sprzątającej, zatrzymuje mnie przy wyjściu z „Komety”. – Miota się, wyje i wyraźnie próbuje wydostać na zewnątrz. Marzę tylko o gorącej kąpieli i łóżku. Poharatane ramię pulsuje tępym bólem, jestem wykończony i słaby. Chcę do domu. Okres wojen z królową roju chlipaczkołaków uważam za definitywnie zakończony. – Nie ma mowy, nie wylezie. Od środka nie można otworzyć utylizatora. Niech urządzenie spokojnie popracuje do rana, potem zobaczymy, co z tego wyniknie. Oktopusanka nie wydaje się zachwycona. – W porządku, szef. Ale jeśli cokolwiek wzbudzi moje wątpliwości, natychmiast wzywam ochronę. No i pana. Patrząc na jej zacięte usta oraz chłodne, czujne oczy, wiem, że się nie zawaha. Zerwie mnie o bladym brzasku, żebym przyjechał „coś z tym zrobić”. Znam podobne spojrzenia, taki sam uparty ton głosu. Oczywiście. W końcu od czego jest szef, jeśli nie od tego, żeby zawsze „coś z czymś tam zrobić”? Kiedy innym się nie chce lub nie mają pomysłu. Patronie kucharzy, błagam, oszczędź mi nocnego maratonu z wizgającą mamuśką w tle. – Nic niepokojącego się nie wydarzy – stwierdzam kategorycznie. – Proszę normalnie pracować i nie

martwić się o utylizator. Dobranoc. – Dobranoc, szefie – odpowiada, ale odprowadza mnie nieufnym wzrokiem. Widzę w nim wyraźnie, że „bujać to my, szanowny panie Iven”.

Kuchenny święty wysłuchał moich modłów. Noc jest cicha, ciemna i cudownie spokojna. Gdy późnym rankiem zjawiam się w „Komecie”, wita mnie w progu Różniczka E. Uśmiechnięta, odprężona, w wyśmienitym humorze. – I co? – pytam od razu. – Zdechła? – O samym świcie, szef! A jaka się zrobiła mięciutka! Pan Poszarpany Strzępek dał mi spróbować kawałek steku. Pyszny! Pachnie bosko. Niech szef też koniecznie skosztuje. Właśnie smażą kotleciki na brunch. Słowo daję, czegoś tak dobrego dawno nie jadłam. Miał szef rację, żeby potrzymać ją trochę w utylizatorze. Skruszała naprawdę wspaniale! Do głowy by mi nie przyszło, że to takie użyteczne urządzenie! Zawsze uważałem, że muzyka znacznie gorzej łagodzi obyczaje niż smaczny, pożywny posiłek. Żegnam się wylewnie z Oktopusanką i wkraczam do restauracji. W kuchni już uwijają się Strzępek, Sinus U i Bulwy. Sądzę, że dzisiejsze menu dnia prezentuje się naprawdę świetnie. Kwaśna zupa rybna z krabołapów i owoców morza. Medalionki z zębatej rury zapieczone pod grujerem. Skarmelizowane żeberka chlipaczkołaków. I na danie główne aromatyczne, średnio wysmażone steki „Szalona Mamuśka”. Brzmi zdecydowanie apetycznie, prawda?

4.

Co z tą papką?

Naprawdę nie potrafię pojąć, dlaczego nagle wybuchł szał związany z tym piekielnym świństwem, pochodzącym chyba rzeczywiście z otchłani pełnej złowrogich, cynicznie uśmiechniętych diabłów. Oczywiście mówię o papce. O zielonej, glutowatej paście zwanej euforycznie odżywką. Ostatnim hicie mody prozdrowotnej. Obrzydliwym, żałosnym produkcie masowego szaleństwa. Dobra, rozumiem, że istnieją w kosmosie kalekie, upośledzone istoty o sercach zimnych i zwiędłych niczym wczorajszy bufet sałatkowy, które nie lubią jedzenia. Deklarujące wszem i wobec, że najchętniej obyłyby się w ogóle bez posiłków albo opędziły odrobiną kleistej, odżywczej mazi z tubki. Tacy, którzy wiecznie narzekają, że jeszcze nie wynaleziono połykanej raz na tydzień pigułki zapewniającej organizmowi odpowiednią dozę energii. Tylko dlaczego, do ciężkiej cholery, swoje obrzydliwe, patologiczne obyczaje zamierzają siłą narzucać innym? W dodatku podobno w imię ochrony ich cennego zdrowia. Trudno o bardziej bezczelny i arogancki przejaw hipokryzji. Zawsze mi się zdawało, że świadoma, dorosła istota sama potrafi zadbać o siebie. A tymczasem nie. Otóż znajdują się nagle mądrale, którzy wiedzą lepiej. Są bardziej uświadomieni, bardziej prozdrowotni, bardziej ekologiczni, bardziej nadęci i świętoszkowaci od każdego z nas. Oni wetkną nosy w nasze talerze, przetrząsną nam szafy, wyrzucą holowizory i zestawy gier wirtualnych, wymienią zabawki naszych larw na głupie, lecz edukacyjne, a nas samych zapędzą do uprawiania nudnych, bezmyślnych ćwiczeń lub sportów całkowicie pozbawionych elementu ryzyka, które są w stanie wpędzić w melancholię nawet anemona z Gwiazdy Polarnej. A ich główną bronią, wbrew temu, co głoszą, jest przemoc. Brutalna, fizyczna przemoc. Diabelska mieszanka, od której jeży mi się futro na grzbiecie. Kategoryczne zakazy, nakazy i ustawy forsowane drogą prawną oraz propaganda. Otóż od dziś nie wolno przygotowywać normalnego, tradycyjnego jedzenia, gdyż jest niezdrowe. Nie! Stop! To za mało! Szkodliwe! Pyszne, świeże, doskonale przyrządzone żarcie ma być szkodliwe! Na takie dictum budzi się we mnie bestia. I wyje nocami.

Już czuję, jak zaciskam dłonie prawdziwego kucharza, pokryte bliznami od noża i oparzeniami spowodowanymi kontaktem z wrzącym tłuszczem, na ich wątłych szyjach. Precz od jedzenia, stado biurokratycznych hien! Lepiej trzymajcie się z dala od mojej restauracji. Świat oszalał. Zielona odżywka to mój osobisty wróg. Przyczyna mego niedawnego upadku i triumfalnego powrotu. Moja historia to w dużej mierze heroiczna opowieść o walce bohatera z potworem. Saga, niemalże epos opiewający zmagania zdeterminowanego, wyklętego kucharza z zieloną, ohydną breją. Wydawało mi się, że zwyciężyłem. Żywiłem butną pewność, że uratowałem świat, raz na zawsze zwalczywszy zielone, kulinarne zło. Zdemaskowałem je. Odsłoniłem jego mroczne plany. Tymczasem okazuje się, że nie. Dlatego zdecydowałem się napisać tę książkę. Opowiedzieć istotom w całej Unii Międzygalaktycznej makabryczną historię odżywki. Naruszyć złowrogie sekrety Śluźni. Ostrzec przed zgubnymi skutkami zbytniego zawierzenia mediom. Do dziś nie wiem, jaką rolę odegrał w tym wszystkim unijny inspektor Archistrategus Bar. Ale podejrzewam, że niemałą. Naprawdę spróbował mnie zniszczyć. Prawdopodobnie był też agentem Śluzowców. Jestem pewien, że gdyby nie nasza scysja w „Komecie”, tajne negocjacje unijnych oficjeli ze Śluźnią odbyłyby się w jakiejś innej restauracji i inny szef zostałby wplątany w międzygalaktyczną aferę. Czy teraz, z perspektywy czasu, jestem bydlakowi wdzięczny? Nie. Za to chętnie pokazałbym mu środkowy palec. Nie tak łatwo złamać prawdziwego szefa, panie Bar. Ale żeby zrozumieć, w jakiej znalazłem się sytuacji, trzeba jednak cofnąć się o całe lata i dowiedzieć, dlaczego ktoś taki jak Hermoso Madrid Iven postanowił zostać kucharzem.

A wierzcie, droga, którą obrałem, wcale nie okazała się łatwa. Pierwszą straszliwą przeszkodę, zdawałoby się, nie do pokonania, stanowiła moja własna matka. Żona poważnego i poważanego urzędnika w Unii, specjalisty do spraw mediacji międzygatunkowych, znana artystka, dekoratorka i stylistka, posiadaczka dwojga tak doskonale zapowiadających się dzieci, miałaby poświęcić jedno z nich, zmarnować i stracić, pozwoliwszy, żeby do końca życia mieszało w garach? Nie, na litość

boską. Terra Iven nie mogła dopuścić do czegoś tak potwornego. Ona przecież dawno ustaliła moją ścieżkę kariery. Otóż miałem zostać dyplomatą. Dobra, już widzę, jak niektórzy z was pękają ze śmiechu, tarzają się po ziemi, trzymając za brzuchy, odwłoki, kokony, purdy czy co tam macie, i wyją z radości. Stary, nieznośny Hermoso Madrid, słynący z niepoprawnych poglądów i równie niemożliwych komentarzy, miałby zajmować się dyplomacją? Widywano burze magnetyczne, które okazywały się bardziej taktowne. Niestety, miłość jest ślepa. Zwłaszcza matczyna. Kiedy zdałem na Międzygalaktyczną Akademię Pożywienia i Odżywczości w pasie Oriona, podówczas i dziś najbardziej prestiżową uczelnię kształcącą szefów kuchni w całym wszechświecie, moja droga rodzona nie odzywała się do mnie przez cały pierwszy semestr. Do ojca nie wyrzekłaby ani jednego słowa pewnie aż do teraz, gdyby wiedziała, że po części to właśnie on jest odpowiedzialny za szaleństwo najmłodszego syna. Faktycznie, nieszczęście by się nie wydarzyło, gdybym nie musiał spędzić wakacji u dziadka. Z początku wcale nie miałem na to ochoty. No bo co może być fajnego dla dzieciaka pochodzącego z samej Nowej Ziemi w spędzaniu czasu wolnego od szkoły, tej krótkiej chwili upragnionej wolności, na takim smętnym zadupiu jak planeta Avalon, sterraformizowana na szarym końcu całego układu Stowarzyszonych Planet Cywilizacji Ludzkiej, a słynąca z upraw doskonałych owoców i warzyw? Istna rozpacz. Jasne, marchew, buraki i gruszki z pewnością potrafią dostarczyć wspaniałej rozrywki. Podobnie jak dziadek, którego nie widziałeś nigdy na oczy, a o którym twój tata nie wyraża się inaczej niż „stary drań”. Ale zachęta, nie? No pewnie, że wcale nie chciałem tam jechać. Darłem się, płakałem i histeryzowałem, jak przystało na rozpieszczonego, wściekłego na cały świat dziesięciolatka. Nie miałem jednak wyjścia. Ojcu powierzono ważną misję na Orionie, zaś matka, chciał traf, w tym samym czasie otrzymała fantastyczną propozycję zawodową na odległym Szangri La. Żadne nie mogło ani nie chciało zrezygnować z szansy awansu. Mój starszy brat Museo Vaticano był już na tyle duży, żeby sobie poradzić w domu, jednak nikt przy zdrowych zmysłach nie powierzyłby mu opieki nade mną. Niestety, na domiar złego ciotka Luna pojechała na urlop do rodziny wuja i nie mogła zabrać mnie ze sobą. Pozostawał więc tylko stary drań i jego dorodne gruszki. Wpakowany na statek i powierzony troskliwej opiece równie ślicznej, co przerażonej stewardessy odstawiłem popis najbardziej obrzydliwej dziecięcej histerii, z opluciem się, usmarkaniem i wymiotami włącznie. I tylko cudem udało mi się nie zmoczyć spodni. Matka z ojcem, zrozpaczeni, oklapli i umęczeni do granic możliwości, uciekli w końcu z kosmodromu, życząc mi na odchodnym wesołych wakacji, lecz tym przejawem jawnej i szyderczej hipokryzji wywołali tylko kolejny ryk wściekłości kochanego synka. A ja poleciałem na Avalon. Czy już wtedy gdzieś przez skórę przypuszczałem, że pobyt u dziadka odmieni radykalnie moje życie, zaś staremu draniowi z szopą szpakowatych włosów, krzywym uśmiechem i oczami przenikliwymi niczym promieniowanie kosmiczne uda się uczynić z rozkapryszonego, nadętego bachora coś z grubsza przypominającego człowieka? Nie. Po prostu opłakiwałem swoje rozpaczliwie schrzanione wakacje.

Pierwszy szok czekał mnie jeszcze na terenie kosmodromu. Obsługa pomogła mi odebrać bagaże, a potem znalazłem się sam w wielkiej i gwarnej sali przylotów. Sam. Właśnie to słowo powoli nabierało kluczowego znaczenia. Z każdą chwilą rosnąc i olbrzymiejąc, aż jego mroczny cień spowił mnie niczym lepka, brudna kotara. Nikt po mnie nie wyszedł. Minęło trochę czasu, zanim uświadomiłem sobie ten przykry fakt. Znalazłem się zupełnie sam na nieznanej planecie, mając przy sobie tylko parę zmian bielizny i zestaw higieniczny, do którego matka dopakowała w ostatniej chwili jeszcze pigułki przeciw biegunce, elektroniczną pielęgniarkę, Słodką Nianię, śpiewającą kołysanki i emitującą usypiające olejki eteryczne, oraz niezawodny odkażacz do rąk w spreju. Stałem więc na środku hali z moimi dwiema walizkami i torbą zawierającą zdrowe kanapki z prasowanych alg firmy „Eko – mniam!”, pociągając nosem i krzywiąc pyszczek w poczuciu straszliwego upokorzenia. Wierzcie mi, nieważne, czy jesteście Ziemianami, czy należycie do innej rasy, jeśli macie zaledwie parę lat i nagle uświadamiacie sobie z bolesną ostrością, że w kosmosie znajdują się istoty, których zupełnie nie obchodzicie, czujecie się jak zdetronizowany król, opluty prorok czy polityk obrzucony zgniłymi jajami. Małe dzieci są wypchane egoizmem niczym świąteczna gęś nadzieniem. Sama myśl o tym, że dziadek zlekceważył mój przyjazd, wydawała mi się obrazoburcza i niemożliwa. A jednak nikt nie pędził przez tłum, roztrącając przyjezdnych i kopniakami torując sobie drogę wśród bagaży. Nikt nie padał przede mną na kolana, nie przepraszał ze łzami w oczach, nie kajał się i nie opowiadał o korkach na drodze. Nie przejmował, czy aby zbytnio się nie wystraszyłem. Wcale się nie zamartwiał. Stary drań po prostu nie przyszedł. Zostałem zdradzony, porzucony i wystawiony na pośmiewisko, niczym Ostatni Bohater Galaktyki. Z rozpaczy oczywiście poczułem się głodny. Zżułem kanapki z alg o smaku mokrej tektury i podobnych własnościach odżywczych, a potem batonik z amarantusa oblany niekaloryczną, odcukrowaną prawie-czekoladą, aż w torbie z wiktuałami zaświeciło dno, zaś moja koszulka wzbogaciła się o deseń z plam w kolorze przestałego błota. Stałem przez chwilę w milczeniu, potrącany, obchodzony i boleśnie niezauważany, aż wreszcie w równie żałosnym stanie ducha, co materii ruszyłem ku głównemu wyjściu z kosmodromu. Wlokłem za sobą walizki niczym podwójny odwłok, a w moim sercu panowała temperatura zera absolutnego. W porządku. Jeśli są tacy wredni i nieczuli, żeby posyłać mnie do obcego człowieka, który w ogóle tego nie chce, traktować jak mebel oddany do przechowalni, wcale się nie troszcząc, czy zostanie przyjęty, dostaną, na co zasłużyli. Wybiorę tułaczkę. Odejdę. Zaginę. Prawdopodobnie przepadnę, sam na obcej planecie. Umrę, przysypany gruszkami. Po wielu dniach poszukiwań odkryją głęboko w interiorze moje martwe ciało. Twarz zachowa szlachetny wyraz, a na piasku obok mej zesztywniałej dłoni będzie widniał napis: „Odchodzi ten, o którym zapomniano. Nie płaczcie. Nie pragnął łez”. Ale będą płakać. Będą szlochać i rozpaczać. Krzyczeć, wyrzekać i przepraszać. Zwłaszcza matka. Blada, roztrzęsiona, podtrzymywana przez ojca, złamanego niczym nowidąb powalony wichurą. Nawet

Museo Vaticano zacznie chlipać. Padnie na trumnę, przepraszając za wszelkie zło, które mi wyrządził. Nawet ta głupia Tadż Mahal. I kuzynka Niagara. I ciotka Luna. Wuj Teo. I... – Hej, Herm! Dokąd ciągniesz te walizy? Coś ci się nie spieszyło. Trochę tu już czekam. Może za ciężkie dla ciebie. Dawaj, poniosę do śmigacza. Facet, który oderwał się od pnia wysmukłej palmy, wydawał się strasznie wielki. Pewnie o głowę wyższy od taty. I wcale nie stary. W każdym razie nie tak, jak dziadek powinien. Miał pobrużdżoną, opaloną twarz, w której świeciły szparki przeraźliwie jasnych, bystrych oczu. Przypominał postać z dawnego serialu holowizji. Byłego pilota, najemnika, detektywa. A w ustach trzymał coś wygiętego, dymiącego i absolutnie zakazanego. Dobry Boże. Stary drań palił fajkę. Nie zrobiłby na mnie większego wrażenia, gdyby na zakurzonym placyku przed kosmolotem osobiście powalił na ziemię dwudziestu zbirów z szajki samego Doktora Wszechświata. Kiedy tak na mnie patrzył wąskimi, roześmianymi oczami z błękitnego lodu, z miejsca poczułem straszliwy wstyd, że powieki mam opuchnięte od płaczu, a na policzkach wyraźne, brudne ślady łez. Wyglądałem jak rozmazany, beczący szczeniak. Do diabła, byłem beczącym szczeniakiem. Bachorem, który ryczy z tęsknoty za mamusią. Co za upadek. – Jesteś bardzo podobny do ojca, Herm – powiedział, zaciskając kościste palce na rączkach walizek. Aż mnie zatrzęsło ze złości i żalu. No pewno. Podobny. W tych niebieskich, ironicznych ślepiach nawet mój ojciec musiał wyglądać jak zwykły mieszczuch. Mięczak w drogich ciuchach. Urzędniczyna do jakichś tam nieważnych spraw. I ja. Jego syn. Taki podobny. Mały, zasmarkany i wystraszony. Zaciąłem z wściekłością usta. Drań. Stary drań. Wyrwał mi te cholerne walizki z łatwością, z jaką zabiera się kociakowi pomponik. Czy wystarczy powiedzieć, że go wtedy nie polubiłem? Nie, do licha. Znienawidziłem go całą mocą dziecięcego serca. Jednym ruchem wrzucił bagaże na pakę śmigacza, nie przejmując się, czy czegoś aby nie uszkodził. A potem obrócił na mnie lasery spojrzenia. – No, co jest? Czemu się nie odezwiesz? Zatkało cię z wrażenia? – Dzień dobry, dziadziu! – wysyczałem z pasją. Zaśmiał się, a mnie powoli zbierało się na płacz. Wakacje? Boże, to będzie jakaś droga przez mękę. – Możesz mi mówić Tex. Od Texaco. Texaco Oil Iven. Chodź, Madrid. Inaczej Consuelo przypali obiad. Jaki obiad? Nie przełknąłbym ukochanych lodów z syriańskiego ogórka. Byłem tak nieszczęśliwy, jak

może być tylko oburzony i zlekceważony dziesięciolatek. Dla mnie cały Avalon mógłby teraz wylecieć w powietrze. Nie znajdowało się tu nic ładnego. Nic godnego uwagi. Nic, co chciałbym ocalić. Nic, co chociaż odrobinę by mi się spodobało. Aż do czasu, gdy zobaczyłem drugą żonę dziadka, Consuelo Samoę.

Boże, to była najpiękniejsza kobieta, jaką w życiu widziałem. Smukła, strzelista, czarna bogini. Ożywiony hebanowy posąg, który sunął ku mnie owinięty w kwiecistą, wściekle kolorową suknię, otoczony przez asystę sześciu ogromnych, puchatych kotów. Stałem z rozdziawioną gębą, patrząc na cudne zjawisko nie z tego świata, a ona płynęła przez podwórze, z wdziękiem opierając na biodrze pokaźny dzban. O jej nogi ocierały się rozmruczane koty. – Mają nadzieję na świeże mleko – powiedziała. Jej głos brzmiał niczym szum wiatru w sawannie. Kiedy się śmiała, wzdłuż kręgosłupa przebiegał dreszcz jak przy wyładowaniu elektrycznym. Przerażała mnie śmiertelnie, choć z miejsca się w niej zakochałem. Jeśli na świecie żyły kiedyś prawdziwe czarownice, Consuelo musiała być jedną z nich. Smaku pierwszego obiadu, który mi podała, nie zapomnę do końca życia. Cudowne, kruche kawałki mięsa zanurzone w piekielnie ostrym, czerwonym sosie. Nigdy dotąd nie jadłem czegoś tak pysznego. Egzotycznego. A co więcej, dorosłego. Ucztowałem przy wielkim, drewnianym stole ustawionym z tyłu domu, na powietrzu, wraz z dziadkiem i jego czarną jak niebo Galaktyki żoną. Nie było to jakieś dziecięce menu, lecz prawdziwy, niezwykły posiłek. Żadnych burgerów, kotlecików czy filetów. Coś autentycznego, świeżego i nieznanego. Oni pili piwo, ja – orzeźwiającą, zimną, domową lemoniadę. I sam nie wiem, jak to się stało, ale wkrótce z naburmuszonego dzieciaka zmieniłem się w ciekawego, otwartego, oczekującego mnóstwa nowych wrażeń chłopca. Z pewnością przyczyniły się do tego kulinarne czary Consuelo. Wreszcie spróbowałem naprawdę domowej kuchni. I prostego, naturalnego stylu życia. Przestałem być małym mieszczuchem. Stałem się poszukiwaczem przygód, odkrywcą nieznanych lądów. Zrozumcie, całe świadome życie przemieszkałem w mieście na Nowej Ziemi, stolicy układu Stowarzyszonych Planet Cywilizacji Ludzkiej. Nawet na moją wakacyjną rzeczywistość składały się

pobyty w zatłoczonych, ekskluzywnych kurortach. Czy mogłem być przygotowany na coś takiego jak życie na farmie? Nie mam na myśli ogromnego, hodowlanego kombinatu, lecz prywatne gospodarstwo. Rzecz niespotykana i niemalże mityczna. Avalon kwitł. Był jednym wspaniałym, nieskończonym ogrodem. Tam zobaczyłem pierwsze łąki, prawdziwe, żywe strumienie, stare, rosochate sady. Las. Zieleń, mnóstwo zieleni. Nie minęło kilka dni i z rozpaczą myślałem o wyjeździe od dziadka. Mój Boże, przecież on miał konie! Ogromne, fascynujące, przyjazne stworzenia o głębokich, brązowych oczach i miękkich chrapach. Nosiły niezwykłe imiona jak Argus, Egeusz, Dalila. Kiedy stary drań pierwszy raz posadził mnie na siodle, czułem się, jakbym jechał na smoku. Mimo że przez dłuższy czas starałem się konsekwentnie nie cierpieć dziadka, w końcu musiałem odpuścić. Błękitnooki, żylasty Texaco był rzecz jasna dziwaczny, ekscentryczny i lekko oschły. Miał cięty język, swoiste poczucie humoru oraz niezgłębione pokłady ironii. Ale zawsze, od samego początku, traktował mnie jak kogoś właściwie dorosłego. Owszem, młodego, uczącego się życia i niedoświadczonego, lecz w żadnym razie nie małego szczyla, który nic nie rozumie i nie potrafi samodzielnie myśleć. Zaimponował mi. Oczarował. Okazał się naprawdę mądrym i niezwykłym starym draniem. Nigdy nie zgłębiłem przyczyny jego konfliktu z ojcem. Ja, gdybym tylko mógł, nie opuściłbym Avalonu nawet na chwilę. Tam poznałem prawdziwy smak życia. Stałem się sobą. Hermosem Madridem Ivenem, który pozostał ze mną już na zawsze. Dziękuję, Texaco Oil. Obawiam się, że bez ciebie wyrósłbym na o wiele bardziej nieznośnego dupka, niż jestem teraz.

Stary Tex kochał przyrodę. Uwielbiał zwierzęta i miał do nich rękę. Jego konie, psy i koty żyły na farmie jak w pierwotnym raju. Były domownikami, prawdziwymi członkami rodziny. Co wcale nie znaczy, że dziadek miał jakiegoś niezdrowego hyzia. Nie przebierał zwierzaków we fraczki i zabawne kapelusze, nie wpuszczał koni do sypialni ani nie aranżował dla nich przyjęć w ogrodzie, jak niektórzy świrnięci właściciele domowych pupili. Po prostu na farmie wszystko miało właściwe miejsce. Dziwne doświadczenie dla miejskiego dzieciaka. To wielki, poczciwy, kary Egeusz, kotka Eufrozyna i wiecznie rozbawiony szczeniak Hektor stali się

moimi pierwszymi nieludzkimi przyjaciółmi. Małymi, prywatnymi obcymi, z którymi uczyłem się dogadywać. A wkrótce zacząłem kochać i szanować. Jasne, już słyszę głosy świętego oburzenia zapluwające się ze zgrozy. Jak można porównywać zwierzęta do przedstawicieli świadomych ras zamieszkujących kosmos? Rasizm! Ksenofobia! Do więzienia drania! Zapewniam, że można i nie uwłacza to żadnej ze stron. Żywe stworzenia uczą nas tolerancji wobec inności, odmiennych obyczajów i priorytetów. Uważam, że gdyby na cholernej Nowej Ziemi więcej dzieciaków miało w domu koty, psy, fretki czy chomiki, ubyłby nam poważny odsetek dupkowatych, nadętych kretynów z przerostem ego. Zdążyłem już dobrze poznać Texaca i podświadomie zrozumieć niewyrobionym, dziesięcioletnim umysłem, jak wielki żywi szacunek dla życia. Dla innych istot i przyrody. Toteż nie bardzo mogłem uwierzyć, gdy pewnego dnia oznajmił, że wybierzemy się na polowanie. Nie zdumiałbym się bardziej, gdyby zaproponował mi udział w masowym mordzie. „Słuchaj, Herm, jutro podjedziemy do pobliskiego przedszkola i zarżniemy całą grupę trzylatków. Co ty na to?” Klęczałem na ziemi z rozdziawionymi ustami, a Hektor obgryzał mi rękaw. Tymczasem dziadek, z oczami pełnymi niezmąconego błękitu letniego popołudnia, siedział na werandzie, spokojnie pykając fajkę. U jego nóg leżał wiekowy, kudłaty Burnaburiasz, ukochany pies starego drania, na ławce obok wygrzewali się Eufrozyna i łaciaty kocur Asasyn. Polowanie? Co to ma być? Makabryczny żart? Dobrze wiedziałem, że w całej Federacji Ludzkich Planet samowolne uśmiercenie żywego stworzenia jest surowo karane. Nikt już nie trzyma żadnych zwierząt rzeźnych. Wszystkie dozwolone zwierzaki to domowi pupile, poddawani regularnym kontrolom weterynaryjnym, wpisani w bazę danych, oznaczeni czipami, odrobaczeni, zaszczepieni i czyściutcy. Na litość boską, mamy przecież hodowlane mięso! Ogromne płaty czystych, zdrowych mięśni rosnące sobie spokojnie w szklanych kadziach pełnych odżywczych płynów. Sam nieraz widziałem w holowizji reportaże z fabryk mięsa. Na myśl o tym, że mógłbym zjeść trupa jakiegoś nieszczęsnego czworonoga, zbierało mi się na wymioty. Kiedy oznajmiłem to dziadkowi, popatrzył mi przenikliwie w oczy. – Hermoso, hodowlane mięso to wspaniała rzecz. Nawet ja tak uważam. Ale i ono pochodzi od jakiejś żywej istoty. Przeprowadzono kiedyś mnóstwo eksperymentów na biednych krowach, świniach i owcach, zanim udało się wygenerować czystą tkankę mięśniową. Człowiek musi sobie zdawać sprawę, kim jest, chłopcze. Nie wolno zaprzeczać naturze, obrażać się na nią czy poprawiać. Żyjemy dzięki innym istotom. Jeśli wyrywamy z ziemi marchew, pozbawiamy ją życia. Gdy zrywamy owoce, nie pozwalamy im przejrzeć i wydać nasion. Kiedy zbieramy zboże, nie dajemy ziarnom się rozmnażać, wydać na świat nowej rośliny. Energia, dzięki której istniejemy, pochodzi z jedzenia, a to

jedzenie zawsze jest w jakiś sposób żywe. Tak funkcjonuje cały kosmos. Trzeba o tym pamiętać. Jeśli zaprzeczymy temu, kim jesteśmy, stracimy szacunek dla pożywienia i przyrody, która dla nas pracuje, grozi nam zagłada. Dlatego wbrew durnym, szkodliwym zakazom pojedziemy jutro zapolować, a Consuelo oczyści zdobycz i przyrządzi posiłek. Tylko raz Herm, tylko jedno zwierzę. Specjalnie dla ciebie. Żebyś poczuł, jaka to odpowiedzialność być człowiekiem. Rany, zapowiadał się niezły koszmar. Na farmie okrzepłem na tyle, że nie ryczałem już z byle powodu, ale zapowiedź podobnej atrakcji całkiem skwasiła mi humor. Rankiem następnego dnia czułem się jak następca tronu z okrutnej baśni, na którego cześć mają właśnie wyrwać żywcem serca tysiącom jeńców. Nie tknąłem śniadania, żołądek miałem pełen gorzkiej żółci, podchodzącej mi do gardła. Nic nie pomógł fakt, że wybieraliśmy się na tę makabryczną imprezę konno. Cały czas widziałem mego ulubionego Egeusza i siwego Argusa dziadka w formie grillowanych kotletów. Jechaliśmy między rzędami starych jabłoni, potem przez łąkę aż do ściany lasu. Dziadek wyjął broń z futerału przytroczonego do siodła. Nie miałem pojęcia, do jakiej kategorii należała, ale była piękna. Zupełnie jak w starych holofilmach. Długa, obła, czarna i śmiercionośna. Czegoś takiego nie powstydziłby się Arizona „Fabryka Snów” Wayne, gwiazdor dawnych superprodukcji. Z nieco nabożną czcią i dreszczem grozy spytałem, jak wszedł w posiadanie czegoś tak absolutnie nielegalnego, zakazanego i morderczego. – To jest Avalon, Herm – odpowiedział tylko, jakby to wszystko tłumaczyło. Stary drań wyglądał teraz lepiej niż Norris Strażnik Kosmosu. Byłem z niego dumny, a jednocześnie nadal czułem się okropnie z powodu zaplanowanego morderstwa. Oskarżony o współudział. Winny. Skazany. Wyrok widziałem w oczach każdego kota, psa i konia z farmy. Zwierzęta wiedziały o naszych niecnych zamiarach. Musiały wiedzieć. Nie rozumiałem tylko, dlaczego Argus i Egeusz zachowują się tak spokojnie. Powinny nas zrzucić i skopać. Texaco Oil z uwagą wpatrywał się w niskie zarośla na skraju lasu. – Popatrz, synu – oznajmił w końcu. – Tam są. Moja hodowla. Trzymam je w stanie półdzikim, żeby żyły w możliwie naturalnych warunkach. Z trudem przełknąłem gęstą, lepką ślinę. Za chwilę dokonamy tu rzezi na niewinnych. Spodziewałem się jakichś ślicznych, pląsających sarenek o wilgotnych ślepkach, brykających cielaczków, uroczych, puchatych króliczków albo zabawnej, kosmatej lamy, którą widziałem kiedyś w parku rozrywki. Zupełnie nie byłem gotowy na widok stworzeń ryjących w krzakach. Ogromne, brunatne cielska pokryte ostrą szczeciną. Małe, zdecydowanie niezbyt przyjazne oczy. I ogromne, długie, żółte kły, z których każdy mógłby przebić mnie na wylot. Oraz zapach. Ostry, drażniący zapach dziczyzny.

Nie powiem, trochę się przestraszyłem. No, może nieco bardziej niż trochę. – To są świnie, Hermoso – wyjaśnił dziadek na widok mojej zszokowanej miny. – Zwyczajne świnie chowane na wolnym wybiegu. Czasami, jak im odbije, mogą być niebezpieczne. W razie czego natychmiast uciekaj, dobra? To nie moment, żeby odstawiać bohatera Galaktyki. Wcale nie pragnąłem teraz zostać bohaterem, nawet małego skrawka lasu. Najchętniej natychmiast bym uciekł. Wielkie jak kanapa w salonie, kosmate wieprze budziły we mnie przerażenie. Skąd, do diabła, mam się domyślić, jak wygląda świnia, której odbija? Za chwilkę nie miałem już wątpliwości. Wyjątkowo wielki, wredny z pyska wieprzek zakwiczał nagle przenikliwie. Brzmiało to niczym wizg potworów z krańca Galaktyki. Niewiarygodny Pan Odlot na pewno wiedziałby, co zrobić w tej sytuacji. Ja też doskonale wiedziałem. Ścisnąłem łydkami boki Egeusza i zacząłem oddalać się najszybszym truchtem, przy którym byłem w stanie utrzymać się na siodle. Odgłos wystrzału przypominał ciche, głuche kaszlnięcie. Mój wierzchowiec tylko zastrzygł uszami i żwawiej zaczął przebierać nogami w kierunku stajni. Ucieszyłem się z tego. Na plecach już czułem gorący, cuchnący oddech ścigających mnie świń. Słyszałem donośny tupot racic. Straszliwe kły niemal dotykały pęcin kłusującego spokojnie Egeusza. – Herm, wracaj. Już po wszystkim – głos starego drania dochodził do mnie gdzieś z wielkiej odległości, ale nie zważałem na nic. Pędziłem do domu. Argus dogonił mnie bez trudu. Texaco zdążył w tym czasie spakować strzelbę. Zrobiło mi się nagle głupio. Rozpaczliwie głupio, warto dodać. Spanikowałem. Uciekłem, bo zakwiczała świnia. Biedna, bezrozumna, bezbronna kupa mięsa. Polowanie mnie przerosło. Kłusowałem jednak dalej, uporczywie starając się udowodnić, że po prostu nabrałem ochoty na nagłą przejażdżkę. Wtedy dziadek zrobił coś, za co naprawdę go pokochałem. Uśmiechnął się bez śladu ironii i powiedział: – Masz rację, synu. Odprowadzimy konie i wrócimy po tuszę śmigaczem. Jest zbyt ciężka, żebyśmy we dwóch zdołali podrzucić ją na siodło. Oblałem się pąsem wstydu, lecz stary drań zdawał się niczego nie dostrzegać. Kiedy podjechaliśmy ponownie pod las, musiałem spojrzeć na martwą świnię. Leżała na boku, przypominając coś w rodzaju niezwykle brzydkiego, przewróconego fotela. Krwi było bardzo mało, właściwie wcale. Za to ostry zapach stał się jeszcze bardziej wyraźny. Tex ściągnął z głowy kapelusz. – Nie znałem dobrze tego wieprza – zaczął coś w rodzaju mowy pogrzebowej. – Tak naprawdę nie znam zbyt blisko żadnej mojej świni. Jednak wiele im zawdzięczam. Odrobinę pokory. Szacunek dla

przyrody i jej surowych praw. Przekonanie, że jeszcze do końca nie zdziadziałem. Ruch na świeżym powietrzu. Mały dreszczyk ryzyka. No i przede wszystkim doskonałe, świeże, prawdziwe jedzenie. Z pewnością nasza dzisiejsza kolacja była dzielnym świniakiem. Chwała jej za to. Ma nadzieję, że właśnie ryje pod krzakami gdzieś w lepszym świecie. Obiecuję, że zrobię, co mogę, żeby nie zmarnować ani odrobiny jej cennego mięsa. Niech posłuży nam wszystkim na zdrowie. E... no, powiedzmy „amen” albo coś w tym rodzaju. W każdym razie coś stosownego na zakończenie. Darzbór. Teliozos. Terminus est. Podczas tej przemowy gapiłem się na dziadka ze zdumieniem. Odchrząknął, jakby lekko zmieszany. – No cóż, uważam, że zawsze warto podziękować stworzeniu za to, że przestało żyć, żeby nas nakarmić. To bardzo stara tradycja. W ten sposób pamiętasz, że zabiłeś, żeby zjeść, a nie dla zabawy. A Consuelo i reszta naszych przyjaciół naprawdę nie zmarnują ani kąska. Zobaczysz. Zobaczyłem. To, co działo się na farmie od wczesnego popołudnia, było największą fiestą, jaką ujrzałem kiedykolwiek. Gdy tylko dotarliśmy na podwórze, otoczył nas spory tłumek, a potem z każdą chwilą przybywało gości. Gdy w pewnym momencie z całą pompą, służbowym śmigaczem, zajechał pan Stacione Termini Lorca, weterynarz, przestraszyłem się, że zawoła policję, która zaraz zamknie dziadka za samowolne zastrzelenie zwierzęcia. Jednak łysawy starszy pan serdecznie uścisnął dłoń Texaca, wyciągając zza pazuchy plik papierów. Starannie obejrzał martwą świnię i podrapał się w głowę. – Przyczyna śmierci bezsprzecznie naturalna – oznajmił. – Niektóre wieprze po prostu tak mają. Bach, i po sprawie, choćby były najzupełniej zdrowe. A ten to okaz zdrowia. Sam go przecież badałem podczas obowiązkowych kontroli. Stres. Żyjemy w stresujących czasach. Przypomnij mi, proszę, imię pupila? – Napoleon Bonaparte – oświadczył Tex z kamienną twarzą. – Taaa, faktycznie. Zapomniałem. – Weterynarz smarował piórem w papierach. – Co wpisać w obrządek grzebalny? Jak zwykle kremacja? – Oczywiście. – Biedaczek – westchnął doktor. – Był uroczym przyjacielem domu. Wszystkim będzie go bardzo brakowało. Dane się zgadzają? Podpiszesz akt zgonu? – Jasne. Dziadek machnął podpis, pan Lorca zabrał dokumenty do śmigacza i zaraz wrócił do towarzystwa, a Consuelo podała mu szklankę domowego wina.

Texaco położył mi rękę na ramieniu. Jego niebieskie oczy zwęziły się i pociemniały, zaciśnięte szczęki zadrgały. – Nie cierpię tej farsy. To kretyńskie przepisy zmuszają mnie do czegoś takiego. Udawać, że ta nieszczęsna świnia była moim ulubionym zwierzątkiem. To uwłacza i mnie, i wieprzowi. Głupota, Herm, jest najzaraźliwszą chorobą świata. Dlaczego nie możemy normalnie utuczyć zwierzaka, a potem go zjeść, jeśli tylko został humanitarnie zabity? A tak każdy z nas, hodowców, raz w roku odwala podobne przedstawienie. Widzisz tego szczupłego faceta w czerwonej koszuli? Ostatnio stracił ukochaną owcę. A tamtej starszej pani padło naraz aż osiem kurczaków. Przyczyna całkowicie nieprzewidywalna. Nagła, zabójcza dla drobiu aktywność słońca. Były cholernie smaczne z grilla. Trzeba przyznać. Wtedy nie bardzo to wszystko rozumiałem. Przepisy, kurczaki, kremację i złość dziadka. Jako szef patrzę dziś na to trochę inaczej. Gdybym miał wylewać jaszczurze łzy za każdą tuszą świniotrąbiny, też by mnie szlag trafiał. – No nic – westchnął Tex. – Teraz stypa, czas na dobrą zabawę. I pyszne żarcie. W końcu o to nam dzisiaj chodzi. – Ja bym płakał, gdyby umarł Hektor – powiedziałem. – Albo Eufrozyna, lub któryś z jej kociaków. – Ja też – stwierdził dziadek szczerze. – Nie ma nic złego w miłości. Można bardzo kochać swoje zwierzęta. Wierzę, że znajdzie się na świecie ktoś, kto darzy wielkim uczuciem ulubioną świnię. Wbrew pozorom to bystre i niezwykłe stworzenia. Ale przez wieki istniały po to, żebyśmy je jedli, i w tym też nie ma wielkiego zła, o ile ktoś nie traktuje ich i nie zabija w okrutny sposób, bo to ohydne. Na wolności żyją dziki. Świnie wyhodowali ludzie. Także krowy, owce czy kozy. Zwierzęta, które ja mam za przyjaciół, oswoiliśmy, nie zmodyfikowaliśmy. Może lepiej powiedzieć, same dały się oswoić. Pewnie wiele osób się oburzy, lecz dla mnie to wielka różnica. Przyjaciół nie jadam. Niektóre zwierzęta jednak tak. Podobnie jak warzywa, owoce i jajka. Sztuczne żarcie nie istnieje. Każde pożywienie kiedyś rosło, puszczało pędy, gdakało bądź chrząkało, jak tu obecny Napoleon. Dlatego nie wolno go marnować ani pochopnie wyrzucać. Chodź, dość tego wykładu. Zabierajmy się za gotowanie. Słowo „gotowanie” z pewnością nie oddaje tego, co działo się na podwórzu i w ogrodzie. Wielki piec buchał gorącem. Palił się też węgiel pod grillem, płonęło ognisko. Zanim zdołałem się zorientować, nieszczęsny Napoleon zmienił się w porcje starannie podzielonego mięsa. Potem już tylko zdumiony patrzyłem, jak powstają kiełbasy, kaszanki i różne podroby. W jaki sposób przygotowuje się do wędzenia szynkę, dzięki czemu pieczyste jest różowe i kruche. Jak zapiec wyśmienite, soczyste kawałki mięsa w glinianym garnku i co to jest potrawka. Consuelo zawiadywała wszystkim, co chwila ocierając pot z czoła i śmiejąc się do gości. Zawiązała swe bujne włosy wściekle kolorowym turbanem. Gdy przewracała kotlety na grillu, mieszała kopyścią w ogromnym garnku pełnym czerwonego sosu i wyciągała z paleniska gorące zapiekanki, wydawało się, że na jej głowie siedzi wielka papuga.

Każdy mieszkaniec Avalonu przybyły na ucztę do dziadka pochodził z innego regionu Federacji Ludzkich Planet i kultywował różne tradycje kulinarne. Niektóre pochodziły z pewnością jeszcze ze Starej Ziemi. Takiej różnorodności potraw, smaków, barw, zapachów, przypraw i sposobów przyrządzania nie zaznałem nigdzie indziej. A całą tę niezwykłość zawdzięczaliśmy jednemu, biednemu, kosmatemu wieprzkowi. T’f-uk miał rację. Kosmos jest pełen żarcia. Nawet tradycje kulinarne ludzkiej rasy są tak zdumiewająco odmienne. Dzięki wielkiej fieście u dziadka przekonałem się, ile fantastycznych potraw da się przygotować z pojedynczej tuszy. Ku zdumieniu rodziców, na własne życzenie spędzałem wakacje na farmie jeszcze kilka razy i zawsze będę pamiętał słoneczne popołudnia w ogrodzie, placki, które Consuelo piekła na gorącym kamieniu, starego drania pykającego fajkę na werandzie, wszystkie moje ukochane zwierzęta, spokój, zieleń i wszechobecny zapach jabłek. Zapach prawdziwego Avalonu.

Gdyby nie Texaco Oil zapewne nie pomyślałbym nawet, żeby zająć się na poważnie gotowaniem. Być może nawet spełniłbym marzenia matki i spróbował zostać dyplomatą, choć gorszego attache czy ambasadora Federacja Ludzkich Planet nie mogłaby wypluć ze swoich trzewi. Tymczasem zebrało mi się na nastoletni bunt, zignorowałem histeryzujących rodziców i zdałem za pierwszym razem do prestiżowej Międzygalaktycznej Akademii Pożywienia i Odżywczości w pasie Oriona. Spotkałem tam menażerię złożoną z najdziwniejszych świrów pozbieranych z całego cywilizowanego kosmosu, choć słowo „cywilizowany” nie zawsze spełniało swoją rolę. Jednak nauczycielami zawsze byli wybitni specjaliści, sławni szefowie z najznakomitszych lokali, byłe szychy gastronomicznego biznesu. Ależ nam dawali popalić. Darli się na nas, drwili, załamywali ręce i macki, po piętnaście razy kazali wyrzucać całkiem przyzwoite potrawy przyrządzone z zupełnie niezłych składników, aż wreszcie, nie kryjąc rozczarowania, oceniali którąś z rzędu na smętne trzy na szynach. Niech niebiosa odwdzięczą się, czym mogą, tym kulinarnym tyranom. Tylko ich wiedza i cierpliwość spowodowały, że w ogóle potrafię cokolwiek ugotować. Jednak niewątpliwie prawdziwym guru został dla mnie kochany, cyniczny sukinsyn T’f-uk. Na moich oczach dokonywał codziennie gastronomicznego cudu, smażąc na chrupko kawałki hodowlanej ryby. Czyli, praktycznie rzecz biorąc, dotykał niemożliwego. Czerwone mięso, oczywiście odtłuszczone i niskobiałkowe, dojrzewa w płatach, przyrośnięte do jednej, długiej rozczłonkowanej kości,

przypominającej kręgosłup z wieloma żebrami. Hodowlana ryba powstaje w formie opartej na kombinacji ości strunie, co paskudnie wpływa na konsystencję mięsa. Pokrojone w dzwona, wyfiletowane kawałki zawsze rozpadają się na patelni, nie mówiąc już o grillu. Normalna rybia tusza trzyma się dzięki skórze i kośćcowi z ości. Hodowlana to kruchy, lekko galaretowaty flak, rozłażący się w palcach. Słowem, dramat. Właśnie dlatego, a nie z powodów zdrowotnych, jak wam wmawiają, najczęściej w gorszych knajpach dostajecie zupy, potrawki i burgery z mielonej ryby zamiast porządnego, smażonego fileta. Macie ich dość? Zjedlibyście kawał chrupkiego, delikatnego, białego mięsa, które nie rozlatuje się na strzępy już w rękach kucharza? Pewnie. Każdy by zjadł. A T’f-uk to właśnie proponował gościom. Dobry Boże, ależ on umiał smażyć! W mgnieniu oka robił pyszne danie z kupy lepkiej, pachnącej morzem, białawej galaretki zwanej, nie wiedzieć czemu, rybą. Gdy tylko ujrzałem kolejkę stojącą przed progiem jego skromnej budki, kiedy spróbowałem czarownego filetu w sosie z ostrygożmijców, zrozumiałem, że muszę się dowiedzieć, jak drań tego dokonuje. Prośbą, groźbą, szantażem i pochlebstwem dostać się na praktyki do tego obdarzonego nadkulinarnym talentem Robala. Wszyscy wtedy jeździliśmy na Lokusa. Znaczy wszyscy studenci z akademii i innych uczelni uchodzących za artystowskie i awangardowe. To było zapomniane przez Boga i bliźnich, wesołe, lekko zdemolowane zadupie z pięknymi plażami, tanimi noclegami i jeszcze tańszym alkoholem. Istny raj. Przynajmniej dla młodzieńca mojego pokroju. Kiedy wyszło na jaw, że nie zamierzam spędzać wakacji z moją nobliwą rodziną, lecz wyjeżdżam do przebrzmiałego kurortu na Lokusie, żeby kąpać się w oceanie, łajdaczyć z przyjaciółmi, pić i zaliczać praktyki, pichcąc w jakiejś podłej garkuchni, ciotka Luna była oburzona, zaś matka zdruzgotana. Trudno. Podjąłem decyzję. Gotowanie stało się esencją mojego życia. No dobra, jedną z esencji, poza dziewczynami, piwem i szpanem. Rzecz w tym, że kurorty, jako terytoria częściowo niezależne, wywalczyły sobie nieco inne prawa niż obowiązujące w całej Unii. W tamtejszych restauracjach i knajpkach w szczególnych przypadkach można dostać koncesję na podawanie innego mięsa niż tylko hodowlane, a czasem nawet na trzymanie w odpowiednich warunkach żywego towaru, podawanego potem na stół. Oczywiście chodzi wyłącznie o stworzenia niemal pozbawione układu nerwowego. Gdyby nie ten wyjątek od przepisów, nikt nigdy nie mógłby skosztować całej gamy dań opartych na świeżych owocach morza, specjalności prawie każdej kurortowej kuchni. Ponieważ podnosiły się nieustające protesty ze strony rybaków, właścicieli punktów gastronomicznych, a także turystów, władze Unii niechętnie uległy i w rezultacie nawet w tak przebrzmiałym uzdrowisku jak Lokus można było zjeść prawdziwą rybę lub spróbować lokalnych morskich stworzonek. Dzięki temu samemu przepisowi, oczywiście nieco zmodyfikowanemu, naprawdę luksusowe

restauracje, takie jak moja „Kometa”, serwują potrawy z prawdziwego mięsa, które jeszcze niedawno biegało po łąkach, lasach, dżunglach, wybiegach błotnych i podwodnych pastwiskach. Wymaga to, rzecz jasna, mnóstwa certyfikatów, zezwoleń, specjalnych uprawnień i serii niekończących się kontroli, zarówno od hodowców, jak i dostawców oraz restauratorów, ale w końcu i tak się opłaca. Wszyscy mają pewność, że zwierzęta żyły w odpowiednich warunkach i odpowiednio bezstresowo zeszły ze świata, a klienci mogą bez wyrzutów sumienia raczyć się niezwykłymi, kunsztownymi daniami. I wszyscy są szczęśliwi. Nawet zjedzone z honorami świniotrąbce, wielogonice owcze czy aldebarańskie ryczbuhaje, które za życia mają zapewnione wszystko, co najlepsze. Zanim nie zacząłem pracować u T’f-uka, nie miałem pojęcia, jaki arogancki ze mnie suczysyn. Dzięki zajęciom zaliczonym w akademii sądziłem, że potrafię przyrządzić wszystko, i to znacznie lepiej niż starzy, zmęczeni, nieodpowiednio wyedukowani kucharze z Lokusa. W końcu miałem za sobą trzy lata w najlepszej szkole gotowania w Galaktyce. Postanowiłem więc iść za ciosem i oszołomić T’f-uka moimi domniemanymi umiejętnościami. Odstałem swoje w kolejce, usiadłem przy krzywym stoliczku pod wiatą, bo w budce starego Robala nie było już miejsc, a następnie, spróbowawszy ryby, zawołałem kelnera i ku jego niekłamanemu osłupieniu zażądałem rozmowy z szefem kuchni. Kiedy po dłuższym czasie opasany poplamionym fartuchem, zziajany od pracy przy ogniu T’f-uk wreszcie się zjawił, oznajmiłem mu bezczelnie, że danie jest doskonale wysmażone, ja jednak proponowałbym do niego nieco zmodyfikowany zestaw przypraw oraz wyrazistsze i ciekawsze sałatki. Wyszczerzyłem przy tym cały garnitur zębów, udając zblazowanego, choć uprzejmego fachowca, który docenia starania kumpla po fachu. Potem zrobiłem najgłupszą rzecz, jaką mogłem, mianowicie zaproponowałem, że chętnie pomogę w kuchni jako przyszły absolwent Akademii Odżywiania i znakomity znawca sztuki gotowania. Płaskie oblicze Robala pozostało zupełnie bez wyrazu, gdy podziękował za światłe uwagi, a następnie zaprosił mnie do kuchni, gdzie mógłbym wykazać się umiejętnościami i przy okazji nauczyć paru sztuczek jego kulinarną drużynę. Wcale nie zwróciłem uwagi na zwężone, drwiące oczy oraz lekko kpiący ton głosu. Ba, nie chciałem spostrzec trzech par splecionych znacząco odnóży. Puchłem za to z dumy. T’f-uk zaprowadził mnie do ciasnej, dusznej, gorącej jak piekło kuchenki, gdzie dwóch kucharzy odprawiało czyśćcowe pokuty przy rozgrzanych patelniach i grillach. W wąskiej przestrzeni poruszali się z gracją i regularnością trybów najlepszego silnika rakietowego. Jeden nie wpadał na drugiego, nie przeszkadzał, nie zabiegał drogi, nie pożyczał noży ani przyrządów, nie podkradał produktów ani, co zdumiewające, nie klął. Szef zapraszającym gestem wskazał mi paleniska i stanowiska pracy, a następnie słodziutkim głosem oznajmił, że w spiżarni ma właśnie dorodny okaz butlołba zielonopłetwego przywieziony rankiem z Kastora i będzie bardzo wdzięczny, jeśli przygotuję z niego jakieś wyjątkowe danie, godne ucznia Akademii Kulinarnej.

Moja pewność siebie nieco zblakła. Nigdy nie robiłem nic z butlołba, bo to bardzo niewdzięczne i trudne mięso. Ale postanowiłem trzymać fason. Do diabła, to tylko ryba. Pewnym krokiem ruszyłem do spiżarni. Hermoso Madrid Iven, nieustraszony pogromca morskiej fauny. Kiedy w słabym blasku lampki zobaczyłem wieki, zębaty, wydłużony łeb stworzenia spoczywającego w terrarium wypełnionym błotem, zadrżałem. Na boską litość, bydlę było żywe! Czegoś takiego się nie spodziewałem. Nigdy w życiu nie uśmierciłem żadnego stworzenia. Mięso w akademii zawsze przywożono przyjemnie martwe, najczęściej hodowlane, co kojąco wpływało na stan mego sumienia. Na mój widok potworek zrobił fikołka w błocie, zamachał trzema parami krótkich, mocno umięśnionych nóżek i mrugnął srebrzystym, bardzo wrednym oczkiem. Potem rozdziawił paszczę, żebym mógł w pełni podziwiać płaskie, niemal ludzkie zębiska, lśniąco białe, ostre jak kuchenne tasaki. Boże, jak mam złapać i ukatrupić tego małego smoka? Wsadziłem rękę do terrarium i błyskawicznie wyciągnąłem, zanim kłapnięcie szczęk pozbawiło mnie kilku palców. Spróbowałem jeszcze raz, mając nadzieję, że zdołam uchwycić potwora za kark, zanim odwinie się i pozbawi mnie dłoni. Nie zdołałem. Butlołeb otworzył natychmiast poprzeczną płetwę grzbietową, która okazała się ostra niczym potłuczona szklanka. Klnąc i krwawiąc, zacząłem się rozglądać za jakimś stosownym narzędziem. Nóż. Piękny, ostry i długi, wyglądał prawie jak miecz. O ile są jednostronne miecze. Uzbrojony w mordercze ostrze wystartowałem do agresywnej ryby. Próbowałem bezskutecznie dźgnąć zielone, łuskowane ciało, a butlołeb stroszył się, syczał i gryzł niczym prawdziwy mityczny jaszczur. W końcu porzuciłem nóż, zastąpiwszy go ostrym jak diabli widelcem do grilla. Za jego pomocą udało mi się zapędzić rybę do kąta terrarium. Następnie znów odstrzeliły płetwy grzbietowe i boczne, a ja wycofałem się w popłochu z rękami dotkliwie pokłutymi długimi kostnymi igłami. Bolało jak samo piekło. Rozpaczliwie próbowałem przypomnieć sobie, czy w podręczniku ichtiologii kulinarnej butlołeb kastoryjski znajdował się na czerwono zaznaczonych stronach z napisem: „Uwaga, toksyczny”, ale nie potrafiłem się należycie skupić. Każda moja dłoń wyglądała jak święty Sebastian, męczennik naszpikowany strzałami. Zanim wydłubałem ostatni kolec, zachciało mi się płakać. Wredny stwór mościł się tymczasem w błocie, połyskując srebrzystymi ślepiami. Teraz naprawdę miałem ochotę go zamordować, choćby gołymi rękami. W desperacji złapałem całe akwarium, odwróciłem do góry nogami i wytrząsnąłem bydlę na podłogę. Spodziewałem się, że rzuci się do ucieczki, tymczasem ohydne rybsko ruszyło na mnie żwawo, przebierając sześcioma nóżkami i szczerząc zęby. Cofnąłem się. Chciałbym skłamać, że na z góry upatrzone pozycje, ale nic z tego. Walnąłem plecami w ścianę, spuszczając na ziemię lawinę puszek, pudełek i słoiczków. Wiedzieliście coś o tym, że butlołeb potrafi skakać? Ja nie miałem pojęcia. Aż do tamtej chwili. Potworek odbił się od podłogi, wczepił w moją nogę nieco pod kolanem, zacisnąwszy grube, silne jak cholera łapki, i zaczął gryźć. Przez ułamek sekundy starałem się stłumić krzyk, ale zaraz potem zacząłem wyć. Parę razy kopnąłem

w ścianę w nadziei, że ryba odpadnie, ale wpiła się tylko mocniej. Z rykiem wypadłem do kuchni. Miotałem się między paleniskami, wierzgając niczym wściekły koń z rodeo. Bez efektu. W przelocie wyrwałem rondel jednemu z kucharzy i nie zważając na wrzącą zawartość, zacząłem okładać się po nogach, licząc, że trafię upiornego stwora. – Czekaj! – krzyknął do mnie ktoś. – Nie wierć się tak. Zaraz go zdejmę. Ja jednak nie mogłem czekać. Wyjąc jak potępiona dusza, tańczyłem osobliwy danse macabre z rybą u nogi. Najbardziej przeraziłem się jednak, gdy potworek zaczął się wspinać ku górze, w stronę mego krocza i podbrzusza. Już nie wyłem. Piszczałem w panice jak grzeczna panienka na widok szczuromyszy. Nagle pochwyciły mnie silne, potężne ramiona. – Lej! – zakomenderował T’f-uk, a w moją stronę popłynął strumień lodowatej wody. Butlołeb natychmiast odpadł i zwinął się w kłębek na podłodze. Ja zaś opadłem obok, zakrwawiony, brudny i zasmarkany. To był upadek. W mgnieniu oka z butnego studenta akademii przeistoczyłem się w żałosnego śmiecia. Któryś z kucharzy podniósł za ogon zesztywniałego butlołba i odniósł do spiżarni. W tym czasie kiwałem się w przód i tył, zawodząc nad własnymi obrażeniami. – Urwał mi nogę! Obgryzł do kości – jęczałem. – Boże mój, już nigdy nie będę chodzić! – Och, będziesz. Nawet zaraz – oznajmił pogodnie T’f-uk, stojąc nade mną ze splecionymi odnóżami. – Nie mogę jednak uwierzyć, że w Akademii Pożywienia i Odżywczości nikt nie uczy studentów, że butlołeb zamiera pod wpływem zimna. No, idę, synu. Mam mnóstwo zamówień. Moi chłopcy ci pomogą. I odszedł. Rzeczywiście, kucharze T’f-uka okazali mi pobłażliwą życzliwość, pomagając opatrzyć pierwsze poważne kulinarne rany. Kuśtykając, upokorzony i smętny, powlokłem się do pensjonatu. Do dziś wspominam z satysfakcją wyraz szczerego zdziwienia na licach starego Robala, gdy na drugi dzień zjawiłem się znów, skruszony, lecz zdeterminowany, żeby błagać o staż wakacyjny w jego kuchni. – Nie wierzyłem własnym oczom – przyznał po latach. – Sądziłem, że prędzej zjesz własne włosy, niż pokażesz się u nas jeszcze raz. Faktycznie musiałem zrobić wrażenie na tym cyniku o złotym sercu, bo w końcu wyraził zgodę. Zostałem przyjęty.

Ucieszyłem się. Nie uwierzycie, ale byłem naprawdę szczęśliwy. Przepracowałem w kuchni T’f-uka pięć bitych sezonów, ucząc się, zawierając przyjaźnie, złorzecząc, wpadając w depresję i odnosząc pierwsze sukcesy. Oczywiście dziś już wiem, jak usmażyć na chrupko hodowlaną rybę. I wiele innych, trudniejszych rzeczy. Ale to u T’f-uka dowiedziałem się, że praca w branży kulinarnej to głównie krew, pot i łzy. Oraz mnóstwo oparzeń. I przynajmniej tyle samo prawdziwej, podnoszącej na duchu frajdy. Potem, gdy skończyłem akademię i odbębniłem wszystkie należne staże, zostałem wreszcie absolwentem z automatycznym tytułem szefa kuchni w kieszeni. Poniewierając się po różnych knajpach, gorszych i lepszych, z góry skazanych na zagładę lub prosperujących niczym wojskowy lupanar na krańcu Galaktyki, piąłem się uparcie w górę, aż wreszcie osiągnąłem stanowisko szefa w tak ekskluzywnym i znanym lokalu jak „Płacząca Kometa”. Ale nigdy nie zapomniałem starego T’fuka, jego kucharzy i niezwykłej, wspaniałej atmosfery panującej w ciasnej, upiornie dusznej kuchni na zapleczu budki specjalizującej się w smażonej rybie. Tam poczułem po raz pierwszy kulinarną wspólnotę, tę osobliwą, dziwaczną więź łączącą istoty różnych ras, temperamentów i upodobań smakowych, które poświęciły całą swą uwagę i talent przyrządzaniu posiłków dla kogoś innego. Dziś, gdy stary, poczciwy, nieznośny Robal jest już od dawna w Wielkim Kokonie czy w co tam wierzą tacy jak on, mam nadzieję, że uśmiechając się i pichcąc ulubione dania, spogląda czasem na dół i cieszy się, że nie zmarnowałem szansy, którą mi łaskawie ofiarował. To dla ciebie, T’f-uk, kochany sukinsynu. Pamiętaj. Cokolwiek udało mi się osiągnąć, dedykuję tobie. Gdziekolwiek jesteś, baw się dobrze, smażąc niebiańskie ryby dla całego cholernego robalowego raju. Bardzo mi ciebie brakuje. Naprawdę.

5.

Spakuj swoje noże i wyjedź

Co to ma znaczyć, Profit? Natychmiast wytłumacz mi, co to, do diabła, znaczy? Nie pienię się, nie wrzeszczę. Mówię zadziwiająco spokojnie, choć w mojej głowie szumi i syczy eksplodujący wulkan. Trzęsę się jednak. Aż mnie telepie z wściekłości. Za chwilę chyba szlag mnie trafi. Nie pamiętam, kiedy byłem aż tak wkurzony. Rozgoryczony. Oszukany. Zawiedziony. Zrobiony w największe bambuko w życiu. Żółte oczy Jaszczura wydają się zupełnie pozbawione wyrazu. Patrzą na mnie bez mrugnięcia, chłodne i odległe. – Musiałem, Herm. Rozumiesz, mam pewne zobowiązania... – Wiesz, gdzie ci chętnie wsadzę te zobowiązania? Gadzie, czyś ty rozum postradał? Jak mogłeś zrobić coś podobnego, do ciężkiej nędzy! Nieustający Profit splata łapy na blacie stołu. Znam ten gest. Oznacza, że mój wspólnik przeistacza się właśnie w niewywrotnego, niezatapialnego sukinsyna. Nic tu nie osiągnę. Choćbym rozpękł się ze złości. Profit ma zobowiązania. I tyle. Pozamiatane. Czuję się oklapły jak nieudany suflet. Przez chwilę naprawdę mam ochotę rzucić wszystko w diabły, zabrać swoje noże i wyjść. Na pewno znalazłbym robotę w połowie tutejszych knajp. Ale opuścić „Kometę”? Moją „Kometę”, którą stworzyłem na swój kuchenny obraz i podobieństwo? Nie, Odprysk, bracie, bardzo cię lubię, ale nie odejdę z twojego powodu. Nie ma mowy. – Profit, jesteś draniem – mówię tylko. – Wyrzuciłeś najlepszego menadżera, jakiego nasza restauracja kiedykolwiek miała. I to w imię czego? Durnej politycznej poprawności. Jaszczur wzdycha ciężko, przygląda mi się z politowaniem, jakbym był dzieckiem idącym przez świat w gęstej mgle nieświadomości. – Układy, Herm. Ile razy mam ci tłumaczyć. Wiążą mnie różne układy i zobowiązania. Gliniasty Antracytowy Odprysk jest świetny, to fakt. Ale załatwiłem mu posadę nie gorszą od naszej. Słuchaj, nie chodzi tylko o to, że w „Komecie” stosunek zatrudnionych istot żeńskich do męskich jest nierówny, szczególnie na kierowniczych stanowiskach, i dlatego musiałem zastąpić Odpryska Dziecięciem Zamożności. To po prostu ładnie wygląda w papierach. Zrozum, jestem komuś winny przysługę. Komuś bardzo wpływowemu. Zatrudniłem nową menadżer z jego poręczenia i w ten sposób spłacam dług. Proste, nie? – Proste. Tyle że wredne. Nie musi mi się podobać, prawda?

Kiwa ze zrozumieniem głową. – Jasne. Nie musi. Ale niewiele mogę zrobić w tej kwestii. Właściwie nic. Dziecię Zamożności zostaje. I już. Złość we mnie buzuje niczym sos w garnku. – Jeśli wyjedziesz mi teraz ze swoim pakietem udziałów... Profit przybiera urażoną minę. – Nie wyjadę. Aż takim chamem nie jestem. Hermoso, to tylko menadżer. Nie włażę ci z łapami w żadną ze spraw kuchennych. Zgodnie z umową. – Jeszcze czego – warczę, ciągle nabuzowany. – Jeśli spróbujesz, natychmiast rezygnuję z posady szefa. Strata Gliniastego Antracytowego Odpryska naprawdę mnie ubodła. A ta cała Dziecię Zamożności to toksyczna kretynka. Na wstępie wparowała do kuchni, wszędzie wetkała swój jaszczurczy nos, zmarszczyła go z dezaprobatą, zdezorganizowała nam pracę, popsuła kilka ślicznych dań, wpychając w nie pazury, wybrzydzała nad składnikami, że za drogie i zbyt trudne do przechowywania, a na koniec oznajmiła, że zwołuje zebranie, bo widzi mnóstwo nieprawidłowości, które trzeba zlikwidować, oraz usprawnień, jakie ma zamiar wprowadzić. Znam takie jak ona. Dziewice świętego podręcznika. Potrafią tylko bezmyślnie cytować durne i destruktywne przepisy wyczytane w książeczce „Podstawy zarządzania w weekend”. I wszystko definitywnie spieprzyć. Doprowadziłyby do upadku Boga Wszechmogącego. Na milę kosmiczną potrafię rozpoznać taką Pannę Możemy To Usprawnić. Powinna mieć na imię Nieuchronna Katastrofa. I to właśnie czeka moją „Kometę” pod rządami kogoś takiego. Mam tylko nadzieję, że ten bałwan Profit ochłonie, zanim będzie za późno, i wyrzuci ją, nim idiotka zniszczy dorobek całego mojego życia. Celuję we wspólnika palcem. Oskarżycielskim i stanowczym. – Nie myśl sobie, że moja noga postanie na tym debilnym zebraniu. Niedoczekanie. A jeśli twoja protegowana wlezie mi do kuchni ze swymi żałosnymi pomysłami, wyniosę ją na kopach. Przysięgam. – Nie wlezie, Herm. Masz to jak w banku. – Z takim menadżerem w banku wkrótce będziemy mieli debet, Profit – syczę zjadliwie. – Zobaczysz. Wyjdą ci łuskowanym bokiem te cholerne zobowiązania, gadzie. Jaszczur wykrzywia pysk w cynicznym uśmieszku.

– Uspokój się, bracie. Idź, ugotuj coś fajnego. A interesy lepiej zostaw mnie. Naprawdę. Dobrze na tym wyjdziesz. Wychodzę, trzaskając drzwiami, zanim ten jego pobłażliwy tonik doprowadzi mnie do szału, w którym odgryzę mu głupi, niepotrzebny łeb i podam w galarecie z przybraniem z denebolańskich wisienek. Przyjaciel, kurde blacha. Strzeż nas, Panie, od najlepszych przyjaciół, którzy są jednocześnie natchnionymi biznesmenami uwikłanymi w układy i system zobowiązań. A Dziecię Zamożności już ma u mnie krechę. Bardzo grubą i bardzo czerwoną.

Jednak siedzę na tym cholernym zebraniu. Z ciekawości. Z wrodzonej zjadliwości. Żeby nie zostawić ekipy na żer smoczycy. Żeby poznać wroga. Żeby nie dopuścić do uprawomocnienia kretyńskich zarządzeń, które wszystkim będą przeszkadzać. I wprowadzić nieco zdrowego rozsądku. Nie ma tu żadnych niepotrzebnych opcji do skreślenia. Podjadam suszone płaszczki z Regulusa, macham nogą założoną na nogę i marzę o łyku porządnej, seleńskiej whisky. Gdyby cała ta farsa nie dotyczyła mojej restauracji, pewnie by mnie ubawiła. Do łez. Jaszczurzyca, ubrana w elegancki kostium tak wąski, że ledwie porusza nogami, przybrawszy minę i maniery srogiej nauczycielki, wyświetla nam pouczające holo. Nazywa się to „Zadania i przykłady”. Założę się, że mało kto widział w życiu coś równie głupiego. – Restaurator zamawia po promocyjnej cenie dużą dostawę łatwo psującego się towaru... – zaczyna Dziecię Zamożności mentorskim tonem. Na sali wybuchają stłumione chichoty. Jaszczurzyca karci nas surowym wzrokiem, zimnym niczym mrożonka. – Proszę o ciszę! Zatem restaurator zamawia... Kolejna fala chichotów. – Restaurator niczego nie zamawia, pani menadżer – wtrąca Sinus U. – Zamówienia leżą w gestii

szefa lub wyznaczonego zastępcy. Dziecię Zamożności zbywa go machnięciem łapy. – To nieistotne. Ale niech będzie. W takim razie szef zamawia po promocyjnej cenie dużą partię łatwo psującego się towaru, na przykład zielonych pomarańczy ze Spicy... – Zielone pomarańcze ze Spicy słyną z tego, że mogą leżeć miesiącami – przerywa Umiłowany Brat Zysku. – Dlatego kupuje się je zwykle do kolonii wydobywczych. Ale nie słyną z dobrego smaku. – I śmierdzą jak diabli! – Pako pokazuje w uśmiechu bezzębną paszczę. – Wiem, bo kiedyś sam je woziłem. – Żadna porządna restauracja nie weźmie pomarańczy ze Spicy. Z tego szajsu nie da się zrobić nawet sorbetu, za przeproszeniem pani menadżer – dopowiada uprzejmie nasz cukiernik, L’uk-ier. Jaszczurzyca zaczyna się denerwować. Koniec ogona drga, pomalowane na pomarańczowo pazury przednich łap ocierają się o siebie ze zgrzytem. – Dobrze, więc coś innego, co łatwo się psuje. Powiedzmy... jeżomałże. – Ależ skąd! – oburza się D’b-aj. – Jeżomałże muszą być żywe przed podaniem! Powinny dojechać w specjalnym akwarium wypełnionym wodą z Oceanu Podkontynentalnego z Deneboli, inaczej do niczego się nie nadają! Między czymś żywym a tym, co łatwo się psuje, istnieje kolosalna różnica... Dziecię Zamożności za chwilę sama się zepsuje. Jej twarz przybiera barwę ciemnego amarantu, a zielone oczy ciskają gromy. – Cisza! Nie chodzi o żadne konkretne produkty! To tylko przykład zadania mającego wam uzmysłowić błędy w zarządzaniu restauracją. No więc co łatwo ulega zepsuciu w transporcie? Czekam. – Eleuzyjski siatobrzuch – rzuca przez zęby wkurzony Zielony Poszarpany Strzępek. – Niech będzie. Zatem szef zamawia dużą porcję siatobrzuchów... Chichot na sali przemienia się w otwarty rechot. Jaszczurzy ogon aż chłoszcze podłogę ze złości. – Dość tego! Nie będę dłużej tolerować głupich docinków! Przecież te piekielne siatobrzuchy podobno źle znoszą transport, jak sami stwierdziliście. Więc o co znów chodzi? Futro na obliczu Strzępka zaczyna się trochę jeżyć. – O to, że te rzadkie i cenne stworzenia są bardzo wielkie. Mniej więcej jak przeciętny prom międzysatelitarny. I szalenie trudne do przechowywania. Nikt przy zdrowych zmysłach nie zamówiłby nawet kilku sztuk, nie mówiąc już o dużej partii. Zdaje się, że ktoś, kto ma zarządzać ekskluzywną restauracją, powinien wiedzieć takie rzeczy.

Pani menadżer wydyma pogardliwie usta. – Po co? To nie ma najmniejszego znaczenia. Zarządzanie jest uniwersalne. Dobry menadżer sprawdzi się, usprawniając pracę dowolnej firmy, czy to jest restauracja, salon fryzur, kopalnia czy okręt Armady. I nie potrzebuje zupełnie nic wiedzieć o nieistotnych, zaniedbywalnych przesądach, zwanych tajnikami zawodu. To mu tylko zaciemnia obraz sytuacji. – Co widać – prycha Strzępek. Dziecię Zamożności piorunuje go wzrokiem. – Cóż, widzę, że przykłady zadań nic nam nie wniosą. Ekipa nie jest gotowa do czynnej współpracy... – Może trzeba było zacząć od biernej – wtrąca niewinnie milcząca dotąd Afrodyta Knidos Steig. Wszyscy oprócz nowej menadżer wybuchają śmiechem. Ja o mało nie krztuszę się suszoną płaszczką. Jaszczurzyca wali ogonem o podłogę, aż podskakują kafelki. – Nie. Przejdę od razu do konstruktywnej krytyki. – Oj, powiało grozą – szepcze z udanym lękiem Sinus U. Gdyby spojrzenie mogło zabijać, natychmiast padłby bez życia. – Podczas tych kilku pierwszych dni pracy poczyniłam liczne obserwacje i doszłam do nieciekawych wniosków. – Z pewnością – zgadza się Afrodyta z przymilnym uśmiechem, który aż ocieka jadem. Dziecię Zamożności nie łapie ironii. – Dziękuję – sztywno skłania głowę. – Teraz napiętnuję i naprawię najpoważniejsze nieprawidłowości. Po pierwsze, zużywacie znacznie za dużo wody i energii do przygotowywania dań. Nie płukać bezmyślnie wszystkiego, nie utrzymywać drogich terrariów i akwariów, gdy wystarczą mrożonki, nie palić tyle światła, nie grzać bezustannie palników pod bemarami, smażyć i grillować w niskiej temperaturze na sztucznych zamiennikach tłuszczu, mrozić wielokrotnie, nie wyrzucać odpadków mięsnych i warzywnych, lecz wykorzystać do tańszych potraw, stosować ścierki wielorazowego użytku, rzadziej myć ręce, wprowadzić obrusy plamoodporne albo ceratowe. To tylko przykłady, niedługo opracuję ścisłą listę zaleceń. Swoją drogą, zamkniemy połowę toalet i zlewów, żeby oszczędzać wodę. Poza tym, jak stwierdziłam, w menu znajdują się potrawy przyrządzane z najdroższych, wyjątkowo wyszukanych produktów. Trzeba to natychmiast zmienić. Zastąpimy je tanimi, ekonomicznymi erzacami. Koniec ze zgubną rozrzutnością. Od dziś króluje hodowlane mięso i odtłuszczone sery, pędzone na sztucznej wydzielinie mlecznej krzewów mlecznicy syriańskiej. Równie pyszne, a zdrowe i modne. No i najważniejsze. W karcie znajduje się stanowczo za dużo toksycznych, niezalecanych przez Unię dań mięsnych! Musimy je możliwie ograniczyć, a najlepiej całkiem usunąć. Niech szef kuchni i jego pomocnicy przygotują na następne zebranie listę zastępczych produktów roślinnych, które pozwolą wyeliminować szkodliwe białko zwierzęce. I

oczywiście niezwłocznie wprowadzamy zieloną odżywkę. To popularna nowinka, w dodatku doskonała dla zdrowia. W „Komecie” muszą pojawić się modne i prozdrowotne potrawy. Takie są aktualne zalecenia Unii. Poza tym to podniesie naszą atrakcyjność na rynku gastronomicznym. Wszyscy chcą teraz jeść odżywkę. Klienci będą się o nią zabijać. Ja też mam ochotę zabijać. Pewną durną, arogancką Jaszczurzycę. Sądząc po minach mojej ekipy, oni też są tego bliscy. Już nikomu nie jest do śmiechu. Naprawdę powiało grozą. Sinus U mruga z niedowierzaniem oczami, potrząsa głową, jakby chciał przetkać uszy. – Hodowlane mięso – powtarza, nagle pobladły. – I seropodobny kit z mlecznicy syriańskiej. Nie wierzę. Afrodyta zaciska palce na kolanach, aż kostki robią się białe. – Smażyć w niskiej temperaturze. Koniec z masłem i drogimi oliwami. To żart, tak? Niemądry dowcip? Ekskluzywna restauracja szczycąca się dwiema kometkami w „Przewodniku Plejadzkim” ma serwować dania z tanich erzaców? – Mrożone chlipaczki. Mrożone jeżomałże. Mrożone wodnochłapy! – jęczy porażony straszną wizją D’b-aj. – O Wielki Kokonie! To niemożliwe! Strzępek zrobił się puchaty niczym szczotka do butelek. – Podrabiane mięso z roślinnego białka – mamroczę oszołomiony. – W „Komecie”. Podane gościom. Koneserom, znawcom, szefom innych, znanych restauracji. Stałym klientom. Bywalcom. Prędzej dam się wypatroszyć i wypchać włóknami mlecznicy syriańskiej. – Papka – jęczy Brat Zysku. – Zielona odżywka w naszej ofercie. Komuś tu chyba odbiło. I nagle wszystkie oczy obracają się na mnie. Szefa. Jest w nich zdumienie, rozpacz, błaganie, wściekłość. Szef, zrób coś! Nie siedź jak kukła. Pokaż tej durnej gadzinie, dokąd może się udać z takimi pomysłami. Ratuj „Kometę”. Ratuj menu. Ratuj nasz honor. Szef! Tymczasem Jaszczurzyca promienieje, zachwycona własną głupotą. Uśmiecham się do niej i mówię: – Droga pani menadżer. Zrobimy tak. Otóż my wszyscy wyjdziemy na chwilę, a potem wrócimy, jakbyśmy nigdy nie słyszeli pani wybornej tyrady. Przez ten czas pani nieco ochłonie, uruchomi szare komórki, zastanowi się, co powiedziała, a potem zacznie od początku, dobra? Dziecię Zamożności zaciska pięści. Jej zielone oczy płoną niczym lampka alarmu. – Nie. Nie ma mowy. To pan i pańska ekipa natychmiast zastosujecie się do moich poleceń. A jeśli

nie... – Przepraszam, pomyliłem się – przerywam ostro. – Zrobimy inaczej. Wyjdziemy teraz, trzasnąwszy drzwiami, i już nie wrócimy. A pani albo sama odejdzie z „Komety”, albo wyjedzie na kopach. Moich. Słyszę, że zastępcy znów zaczynają oddychać. Wraca im krążenie i przytomność umysłu. Uśmiechają się, unoszą w górę kciuki, komentują. Wychodzą z ulgą i radością, w poczuciu zwycięstwa. Ale ja wiem, że moja mała wojna z Dziecięciem Zamożności dopiero się rozkręca. Gdybym potrafił przewidzieć jej skutki, może postąpiłbym bardziej dyplomatycznie. Chociaż wielokrotnie zaznaczałem, że dyplomata ze mnie raczej nieszczególny.

To nie jest walka fair. To krwawe, bezwzględne rozpychanie się nożami. Ja albo ona. Światło albo mrok. Zwycięstwo lub upadek. „Płacząca Kometa” kontra ślepe, destruktywne zło. Dziecię Zamożności wpycha swoje pomarańczowe pazury, w co tylko może. I psuje. Majstruje. Ogłupia. Próbuje wtrącać się do dostaw, zamawia tanie, niejadalne gówno, miesza w menu, wkręcając wszędzie wstrętne, ponure erzace prawdziwego jedzenia. Oszczędza. Zamyka kible, wyrywa nam z rąk ścierki, zakręca gaz, gasi światła, dezorganizując pracę, knuje i kombinuje na wszystkie sposoby. Unowocześnia. Zastępuje kosztowne składniki tanimi wytłokami z łodyg pastewnych roślin, ponoć promując w ten sposób wegetarianizm. I za wszelką cenę stara się wetknąć do menu tę cholerną cuchnącą papkę. Ale nie za mojego życia. Nie pozwolę, żeby zniszczyła naszą renomę. Tępię sukę na każdym kroku, co noc marząc we śnie, że zamykam ją w utylizatorze razem z toksyczną mamuśką, a potem z lubością wsłuchuję się w jej wrzaski. Wykazuję, jakie przynosi nam straty, piętnuję idiotyczne pomysły, blokuję potok kretynizmów, kolekcjonuję skargi załogi. Walczę. Nagabywany, szantażowany i obrzucany obelgami Profit tylko bezradnie rozkłada łapy, wykręcając się zobowiązaniami. Nie wiem, co to za zobowiązania, ale chyba pochodzą z piekła. Dawno bym odszedł, gdyby Dziecię Zamożności nie wlazła mi na ambicję. Za skarby nie pozwolę, by zwyciężyła. Porażka równa się śmierć.

Co gorsza szykuje się u nas kolacja dla VIP-ów na naprawdę wysokim szczeblu. Mały bankiecik dla bardzo wpływowych gości. Z jednej strony prężny, pnący się w górę, kontrowersyjny polityk, taki młody gniewny ze świtą najbardziej zaufanych przybocznych, z drugiej boss naprawdę starej, potężnej rodziny mafijnej, w towarzystwie synów, doradców i cyngli. Jasna sprawa, trzeba im zapewnić absolutną dyskrecję. Jeśli choćby ploteczka przeniknie do mediów, wszyscy jesteśmy trupami. Skoro w grę wchodzi pater patroni Gradient Algorytm Y i jego fraternia, obawiam się, że trupami w całkiem dosłownym rozumieniu. Zimnymi i sztywnymi. A ta gadzia żmija gotowa zdrowo namieszać. Nie mam zamiaru do tego dopuścić. Oprawa kolacji, obsługa, a szczególnie zaserwowane potrawy muszą być bez zarzutu. Idealne. Doskonałe. Sam dopilnuję, żeby tak się stało. A Dziecię Zamożności może najwyżej ugryźć się w łuskowany tyłek. Polityk, nazwijmy go Panem Gniewnym, jest człowiekiem, w dodatku bywalcem salonów, celebrytą i koneserem trunków, zatem nie będę miał kłopotu z wymyśleniem dla niego naprawdę odjazdowego menu. Gorzej z mafijnymi bossami. To rodowici Oktopusanie, rzadko opuszczający rodzinną planetę. Smakuje im tylko to, co zwykle gotuje zgrzybiała, mackowata mamusia. Wyłącznie tradycyjna, domowa kuchnia z Regulusa. Ryby, trochę wodorostów, morskie stworzonka o odrażającym wyglądzie i takim samym smaku, grzyby i pleśnie, larwy i robaki, rozgotowane, galaretowate papki podawane na zimno, kleiste wodzianki z ikry lub ukwiałów, lepkie, dziwaczne gadzie jaja i kokony. Paskudztwa. Przy okazji Mackarze mają bardzo wrażliwe żołądki, są uczuleni na mnóstwo składników. Przypraw. Dodatków. Tłuszczów. Nigdy i przy żadnej okazji nie wolno im podać ani odrobiny białka roślinnego. Od warzyw i owoców Oktopusanie puchną i umierają. Gotowanie dla nich przypomina stąpanie po kruchutkiej, szklanej tafli zawieszonej nad przepaścią pełną wrzącej lawy. Są przekleństwem kucharzy i zmorą szefów. Niejeden budzi się zlany potem z nocnego koszmaru, krzycząc: „Nie! Stop! Nie pozwólcie mu zjeść szparagowca z Andromedy! Przecież to Mackarz!”. Nie wiem, czy potrafię przyrządzić cudowną mamusiną kolacyjkę przypominającą rozanielonym gangsterom rodzinny, mulisty dom, ale przynajmniej wiem, jak gotować dobre, oktopusańskie jedzenie. I nikogo przy okazji nie otruć. Karmię u nas rzesze Mackarzy. A każdy wychodzi syty i zadowolony.

Chcecie domową kuchnię z Regulusa? Do diabła, dostaniecie ją. W „Komecie” można dostać wszystko.

Wielka chwila nadchodzi. Menu ustalone, najświeższe, najlepsze składniki już są w kuchni, kucharze dzierżą w drżących dłoniach noże i chochle, gabinet dla VIP-ów wybrany, urządzony i przystrojony, dyskretna muzyka gra, kelnerzy stoją w gotowości. Pełna gala banderowa. Żeby wprowadzić miłą atmosferę i przypomnieć fraterni Y ukochany, ledwie co opuszczony dom, sala wygląda niczym morska jaskinia na Regulusie. Tylko ładniejsza. Są barwne, podświetlane stalaktyty, z których spływa jadalny śluz o smaku potrawki rybnej, festony chlipaczków w polewie łagodnie trzepoczą u sufitu, podłogę zaściela dywan wodorostów, ze ścian wykwitają konchy żółwioślimacznic pełne wybornych przystawek, a w powietrzu fruwają fosforyczne meduzy skropione odrobiną seleńskiej whisky. Słowem, szyk i kultura. Profit i ja, wbici w najlepsze stroje wieczorowe, witamy gości u specjalnego wejścia dla prominentów. Zielony Poszarpany Strzępek w towarzystwie cudownie wystrojonej i ufryzowanej Katalonii Prado prowadzi ich potem do sali jadalnej, proponując zestaw rozrywek i drinków. Pan Młody Gniewny rozdaje uśmiechy i uściski dłoni. Otacza go spora grupka istot różnych ras i rodzajów. Jaszczury, Pluszaki, Robale, ludzie, nawet jeden Kamulec, myślący kryształ z układu Gemmy, który cały czas będzie tylko gapił się w stół, bo nie posiada przewodu pokarmowego. Biedak, nie wyobraża sobie, co straci. Gradient Algorytm Y kroczy godnie mimo ogromnej tuszy. Wydaje się chłodny i wyniosły, choć złotawe i rdzawe barwy na jego gładkiej, napiętej skórze świadczą dobitnie, że jest zadowolony. Za nim suną synowie i zaufani bracia, żołnierze, cyngle i doradcy. Jasna rzecz, sami Mackarze. Spoko, wszyscy znajdą coś dla siebie. Jestem przygotowany na każdą okoliczność. W menu mam nawet potrawy dla Syren z Tytana i Duchów, Denebolan, których ciała składają się ze skondensowanego gazu. Od szczerzenia zębów dostaję już niemal szczękościsku, kłaniam się, wymieniam uprzejmości, drobne żarciki i grzeczne uwagi, ale cały czas kombinuję, jak też radzą sobie w kuchni beze mnie. Nie mogę się doczekać, aż skończy się powitalna celebra, a ja wskoczę w uniform i popędzę dowodzić ekipą moich kulinarnych korsarzy. Matko, jak to się strasznie dłuży. Wreszcie Profit daje mi dyskretny znak głową i mogę z ulgą pognać do kuchni. Dobra, tu wreszcie jestem u siebie. Ruszamy do boju z daniami głównymi, bo przystawki pojechały

na stół, zanim zdążyłem wrócić. Nie szkodzi. Przed bankietem przećwiczyliśmy cały zestaw potraw osiem razy. Pod moją komendą pracują najlepsi, najbardziej utalentowani kucharze. Nie wierzę, żeby dodali choć o pół kropli sosu za dużo. Z kuchni wyjeżdża monumentalny siatobrzuch eleuzyjski nafaszerowany trąbozafami z Morza Kastoryjskiego, w płatach czarnotrufli z Jugot. Żółwiec altairski z sosem asfaltowym, popisowe danie Afrodyty Knidos. Azgule. Orifantyny. Pieczone ziemomorskie ligawce. Ortoptany z Arktura. Oraz regulańska kuchnia domowa. Pappakody w małżowym masełku. Listinni oplecione smugami wodorostnika. Placuszki z larw osterpellańskich. Ślimaki azurro w glazurze z mułoświstow. A na koniec czerw piaskowy zapieczony pod mrówoklejowym sosem z estepallami. Cholerne, wyborne, piekielnie ambitne, wykopane w kosmos menu godne sławy i chwały „Komety”. Jestem złachany jak stary gałgan. Jestem ledwo żywy ze zmęczenia. Jestem dumny. Na razie idzie nam wyśmienicie. Za chwilę będziemy podawać dania główne. Wszystko cudownie dochodzi w piecach, na gazach, w zamrażalniach i galwanizatorach. To przyjęcie będzie pieprzonym sukcesem. Czuję to w kościach. Niestety, szczęśliwy niczym terrańska żaba w błocie, nie czuję wcale lodowatych palców kostuchy zaciskających się wokół mojej szyi. Ani upiornych cieni na ścianach. Ani przenikliwego chłodu zwiastującego pojawienie się mrocznych mocy. Żadna banshee nie zawodzi w rurach kanalizacyjnych, żadne demony nie chichoczą złowieszczo w bemarach. Po prostu odzywa się przenikliwy brzęczyk interkomu. Potem drugi. Trzeci, czwarty i kolejne. Gdy dobiegam do mostku kapitańskiego i włączam mikrofon, przez chwilę słyszę tylko wrzawę. Ale nie jest to miły gwar udanego przyjęcia. Rozlegają się stłumione okrzyki, szurganie odsuwanych mebli, brzęk tłuczonych naczyń. Ktoś wzywa na głos bóstwa Wielkiego Kokonu, sypią się przekleństwa, groźby i pełne przerażenia zawodzenie. Z miejsca zamieniam się w stężały ze strachu sopel lodu. Terroryści. Zamach z użyciem broni biologicznej. Albo jeszcze gorzej. Atak agentów specjalnych Unii, mający na celu ujęcie fraterni Y z Regulusa. Spisek przeciwników politycznych Pana Gniewnego. Jedno nie ulega wątpliwości. Ktoś sypnął. Boże, to koniec. Katastrofa. Zagłada. Upadek. Ratujcie nasze dusze. „Płacząca Kometa” tonie. – Halo! Odezwij się! Kto mówi?! – krzyczę do mikrofonu głosem ochrypłym z lęku. Po chwili długiej jak wieczność w zimnej, kosmicznej pustce odzywa się pełen napięcia, słaby głos Strzępka: – Herm, stało się coś strasznego... A potem zapada cisza. Cisza trumienna. Czas śmierci.

Zapominając o mostku, rzucam się biegiem przez kuchnię. Byle szybciej dotrzeć do sali dla VIP-ów. Serce wali mi jak dzwon na trwogę, nogi się plączą, w oczach ciemnieje. Roztrącam zdetonowanych kucharzy, wytrącam im z rąk patelnie i sosjery, gnam niczym wściekły sztorm przez perfekcyjnie zorganizowaną, kuchenną galerę, siejąc zniszczenie i rozpacz. Gonią mnie okrzyki przestrachu, jęki zawodu, protesty poparzonych, popchniętych, uderzonych i ukłutych oraz, niekiedy, przekleństwa. Nie zważam na nic. Muszę natychmiast dotrzeć na miejsce katastrofy. Stało się coś strasznego... Coś strasznego... Czyli co? Wojna gangów? Prowokacja? Kłótnia zakończona krwawą jatką? Atak oszalałej konkurencji? Ześwirowany recenzent kulinarny uzbrojony w aktywny dezintegrator? Coś komuś nie zasmakowało, Boże uchowaj? Wpadam na kelnera. Z łap wypada mu taca, szkło z potłuczonych kieliszków sypie się niczym płatki delikatnych kwiatów. Przez sekundę widzę rozszerzone zdumieniem oczy. Nie mam czasu tłumaczyć, przepraszać. Biegnę. Coś strasznego. Co, u diabła? Łup! Zderzam się z wózkiem pełnym brudnych talerzy. Wystraszona pomocnica kuchenna krzyczy, metalowe pręty konstrukcji walą w ścianę, talerze spadają, porcelana pęka z jękliwym protestem. Drzwi! Gdzie przejście techniczne? Jest. Szarpię za klamkę i już po chwili pędzę skrótem, przez ciemnawe korytarze magazynu. Mijam półki pełne starannie poskładanych obrusów, serwet i ścierek. Widzę równe zastępy talerzy, całe komplety zastawy, serwetniki, dzbanki, misy i filiżanki. Sztućce lśnią słabo niczym wyrwane kły metalowych gigantów. Ogromne, odwrócone gary przypominają hełmy tytanów. Za chwilę znajdę się w strefie dla VIP-ów. Moment i wszystko się wyjaśni. Może to jednak nic poważnego. Awaria oświetlenia? Drobna wpadka kelnera? Urwana noga od stołu? – Szef! – głos jest tak stanowczy, rozkazujący, a przy tym niespodziewany, że osadza mnie na miejscu. Rozglądam się, dysząc po długim biegu. Od ściany odrywa się drobna, szczupła postać. Rozpoznaję Akropolisa Adieu Kordę, kierownika magazynu. W swoim czasie przyjąłem do pracy tego cichego, skupionego, zamkniętego w sobie i wiecznie poważnego mężczyznę, choć jego przeszłość przedstawiała się dość niejasno. Długo pracował jako oficer logistyk w sztabie Armady, potem podobno został wysłany w daleką misję, skąd wrócił w atmosferze skandalu. Odszedł bądź został wydalony z wojska i przez dłuższy okres bezskutecznie poszukiwał pracy. Ponieważ polecił mi go zaufany kumpel, postanowiłem dać weteranowi szansę.

Korda w pełni ją wykorzystał. Okazał się świetnym fachowcem i ani przez moment nie dał mi powodu, żebym pożałował swojej decyzji. Jednak mimo pozornego spokoju zawsze wydaje mi się nieco niepokojący. Niebezpieczny jak śpiący, choć czujny wężownik. Otacza go po prostu taka aura. Atmosfera potencjalnego zagrożenia. Może dlatego, że nigdy się nie uśmiecha, nie podnosi głosu, nie irytuje, nie opowiada zabawnych historyjek, nie okazuje smutku ani radości, nie ma przyjaciół i zawsze preferuje samotność. Chyba nigdy w życiu nie widziałem go jedzącego. W restauracji mającej dwie kometki „Przewodnika Plejadzkiego”? Już to samo wystarcza, żeby się lekko przestraszyć. Jakby był androidem albo trupem. Mierzy mnie teraz skupionym, uważnym spojrzeniem ciemnych oczu. Nie jestem w stanie określić ich wyrazu. – Nie mam czasu, Korda. Kiedy indziej – udaje mi się wychrypieć, choć z trudem łapię oddech. Zaciska mi na ramieniu zaskakująco silne palce. – Wtedy będzie za późno, szef. – Co? Niby na co? – Za późno na ucieczkę – tłumaczy bez cienia emocji. – Zaraz, a kto ma uciekać? Pan? – Nie. Szef. Znów ten stanowczy, choć wyprany z uczucia ton. Szczęka opada mi ze zdumienia. – Ja? Dlaczego? I przed kim, na litość boską? Korda, czyś pan rozum postradał, człowieku? Nie mogę tracić czasu na jakieś tajemnicze bzdury. W sali dla VIP-ów właśnie wydarzył się wypadek, muszę tam jak najprędzej dotrzeć... – W żadnym razie. Inaczej pana zabiją, szef. Zabiją. Mnie. Na bankiecie. W mojej knajpie. Gangsterzy z Regulusa, których ugościłem wyborną kolacją, czy raczej nadzieja przeciwników unijnej polityki? A może grupka żądnych zemsty kelnerów? Korda to wariat. Tak, to na pewno wariat. – Nikt nie ma powodów, żeby mnie zgładzić – staram się mówić spokojnie, byle nie drażnić szaleńca. – W najgorszym razie konfraternia Y załatwia między sobą wewnętrzne sprawy. Dlaczego mieliby chcieć zabić szefa kuchni? Bo zupa była za słona? Z powagą kręci głową.

– Ponieważ ktoś podmienił sagitaryjskie kikutowce w przystawce Gradienta Y na owocniki andromedańskiego płaszczowca. Rozpoznałem je z trudem, bo udawały napowietrzne kraby. Są do tego odpowiednio mięsiste i różowawe. Gdybym nie odebrał odpowiedniego przeszkolenia, nie dostrzegłbym żadnej różnicy. Rozumiesz? Oni są przekonani, że to ty, szef. Tylko ty miałeś dostęp do kuchni. Ty układałeś potrawy. Ty nadzorowałeś wydawanie. Kiedy zajrzałem na salę, Gradient zdążył już pochłonąć ponad połowę zakąski, utyskując trochę, że jego mamusia robiła lepszą. Oprócz terrańskiej marchwi i grzywacza liguryjskiego, który ma zbyt charakterystyczny posmak, nie istnieje chyba warzywo bardziej zabójcze dla Oktopusan niż andromedański płaszczowiec. Pater patroni fraterni Y pewnie właśnie zaczął dusić się i puchnąć. Umrze za jakieś... piętnaście minut. Wstrząs anafilaktyczny jest tak silny, że żadna reanimacja nie będzie w stanie pomóc. Nie potrafiłem tego przewidzieć. Bardzo mi przykro. Zamachowcy okazali się zbyt sprytni. – Zaraz! Zaraz – bełkoczę ogłupiały. – Ale kto? Po co? Gradient Y otruty? Za pomocą krabów podmienionych na zastępcze białko roślinne? I w tym momencie doznaję olśnienia. To ona! Suka! Żmija! Oślizła, bezmózga kretynka! Panna Wojujący Wegetarianizm! Chciała mi za wszelką cenę udowodnić, że warzywa są zdrowe w każdym wypadku, a alergia Oktopusan to tylko kulinarny przesąd. No i załatwiła mnie. Na kaszkę perłową ze szpinaczkiem. Teraz jestem chodzącym trupem. Chodzącym już niezbyt długo, warto dodać. – To ona! – mamroczę. – Ona. Toksyczna wariatka. Dziecię Zamożności, żeby ją kosmos pochłonął. – Być może – przytakuje Korda. – Jeszcze tego nie wiem. Ale dowiem się, szef. Dzięki, ależ mi ulżyło. Dowie się. A potem przyniesie śliczne kwiatki na mój grób. Boże, co robić? – Uciekaj, szef – radzi z powagą, jakby czytał w moich myślach. – Natychmiast. Spakuj swoje noże i wyjedź. Nie kontaktuj się z nikim z „Komety”, nie odwiedzaj przyjaciół, nie próbuj szukać ratunku na policji i niech cię kosmiczne anioły bronią zachodzić do domu! Zwiewaj, szef. Jak najdalej. Chociaż to pewnie i tak za blisko. Masz jeszcze może dziesięć, dwanaście minut, żeby opuścić restaurację. Potem cię dorwą. Ruszaj! Stoję bezradnie, zupełnie sparaliżowany strachem. – Ale dokąd? – Przed siebie. Nie wiem. Nie wolno mi wiedzieć. Dla twego własnego dobra. Dziesięć minut, szef! Przypominam. Nie wiem, komu wierzyć. Nie mam pojęcia, co robić. Nikogo, do kogo mógłbym pójść. Boję się. Jestem wściekły i zdruzgotany. I bardzo, cholernie chcę żyć.

Zbieram do futerału noże, moje ukochane, zasłużone noże, duszę i serce każdego szefa, zdejmuję w pośpiechu uniform i uciekam. Rozpaczliwie, w popłochu żegnam się z „Płaczącą Kometą”, mieszkaniem, dobytkiem, przyjaciółmi, całym moim światem i wszystkim, co składało się na stabilną osobowość Hermosa Madrida Ivena, znanego i cenionego szefa kuchni. Teraz jestem wyrzutkiem. Ściganym zbiegiem. Łowną zwierzyną. Uciekaj, Herm. Uciekaj, króliku. Gończe psy już podjęły twój trop.

6.

Ścigany

Stoję na skraju Gwiezdnej Alei, największego deptaku w mieście. Właśnie zaczyna się noc. Wszędzie wokół widzę roześmiane, czasem już nieco podchmielone istoty, zmierzające do klubów, barów, restauracji, dyskotek, centrów rozrywki. Mijają mnie wesołe rodziny z młodymi, przytulone pary, rozbawione grupki przyjaciół. Wszyscy są na wakacjach. Wszyscy się bawią. Robią holozdjęcia i filmiki, jedzą słodycze, piją kolorowe drinki, siedząc w kawiarnianych ogródkach i na tarasach, wrzucają drobne do wielobarwnych fontann, kupują tandetne pamiątki, czasem nawet tańczą na ulicy. Są szczęśliwi, normalni, przeciętni. Mają domy, pracę, rodziny i znajomych. Ja mam tylko futerał pełen noży i parę groszy w kieszeni. Czuję się jak widmo. Duch samego siebie. Jakbym był niewidzialny albo martwy.

Zazdroszczę im wszystkim. Boże, jak bardzo. Zazdroszczę średnich zarobków, średniego wykształcenia, średnio udanego życia. Bo właśnie za jednym zamachem straciłem tożsamość. Stałem się bezdomnym, poszukiwanym kryminalistą. Tutaj, w blasku latarń, wśród wesołego tłumu turystów, ostatnie wydarzenia wydają się kompletnie nierealne. Jakby spotkały kogoś innego. Jakbym padł ofiarą dziwacznego żartu. Są przecież takie programy na żywo. Spece od rozrywki wybierają sobie jakąś istotę, a potem wkręcają w nieprawdopodobną sytuację. Gość miota się, kompletnie zdezorientowany, a oni filmują go z ukrycia, zaśmiewając się do rozpuku. Publiczność też się świetnie bawi, tylko sam zainteresowany nieco mniej. Może moi ukochani pracownicy zgłosili mnie do takiego programu, a teraz płaczą ze śmiechu, patrząc, jak z głupią miną kiwam się na krawężniku? Chociaż zabiłbym ich za taki numer, teraz modlę się, żeby to była prawda. Tak, z pewnością ekipa wywinęła mi głupi dowcip. Nie ma żadnego niebezpieczeństwa, nikt tak naprawdę nie zginął. Gradient Algorytm Y kończy teraz ze smakiem deser, prowadząc lobbing na rzecz jakichś swoich prywatnych interesów. Jesteś naiwnym durniem, Hermoso, skoro dałeś się tak łatwo wkręcić. Jasne, że na głównego aktora wybrali Kordę. Jest tak mroczny i poważny, że musiał świetnie wypaść. Trudno o kogoś bardziej wiarygodnego w roli tajemniczego informatora. Uciekaj, szef. Spakuj swoje noże i wyjedź. Dobre. Zabawne, ale średnio. Powinienem natychmiast wrócić do kuchni i zacząć przerabiać ich tyłki na zapiekankę. Ale coś mnie powstrzymuje. Przypominam sobie chłodne, czujne oczy magazyniera, autentyczną panikę w złamanym głosie Strzępka. Boże, jeśli to nie głupi żart? Jeśli nie? Na samą myśl robi mi się tak zimno, że zaczynam drżeć. Muszę coś postanowić, nie mogę całą noc sterczeć na chodniku. Potrzebne mi pieniądze. Cokolwiek się stanie, nie dam sobie rady z paroma astro w kieszeni. Ruszam w kierunku najbliższego bankomatu, kładę palec na przycisku identyfikatora. – Dobry wieczór, panie Iven – odzywa się urządzenie metalicznym głosem. – Dziękujemy za skorzystanie z naszej sieci usługowej. Czujemy się zaszczyceni. Pragnę zapewnić, że nasze usługi są zawsze najwyższej jakości. Czy zechce pan poświęcić chwilkę, żeby zapoznać się z naszą najnowszą ofertą kredytową? – Nie – odpowiadam natychmiast. Jednak ekran rozbłyska już reklamą. Dwie Oktopusanki spotykają się na gwarnym bulwarze. „Dzień dobry, Całko! Gdzie się tak śpieszysz?”– pyta jedna. Druga wskazuje na obszerną torbę. „Muszę

szybko odnieść moje larwy do utylizacji. Taka wszędzie drożyzna, że nie mam za co wykarmić młodych!” „Nie przejmuj się. Weź błyskawiczny kredyt w Galaxy Bank! Zero formalności, zero kłopotów. Nawet nie zauważysz rat. A twoje młode nie będą musiały zginąć”. Całka rozpromienia się w uśmiechu. „Ojej, nie wiedziałam, że to takie proste! Teraz mogę sobie pozwolić na dzieci!” „No pewnie!” – woła ta druga. „Ja już tak zrobiłam. Sama popatrz!” W tej chwili opada je banda roześmianych małych Mackarzy. Fikają w powietrzu koziołki i machają łapkami, ustawiając się w napis: „Galaxy Bank, twoja bezpieczna przyszłość!”. Tymczasem ja tłukę w klawiaturę, bezskutecznie naciskając klawisz „stop”. – Wyłącz to! – wrzeszczę na bankomat. – Nie chcę kredytu! Natychmiast wypłać mi gotówkę! – Nasz klient naszym kosmicznym przyjacielem! – mruczy uspokajająco urządzenie. – Świadczymy usługi najwyższej jakości. Na ekranie tańczy Pluszak w zielonym fraczku w deszczu błyszczących astro. „Koniec przesądów! Nie musisz sprzedawać narządów!” – śpiewa rozdzierającym głosem. „Nie oddawaj się w niewolę, nie kopuluj za astrole, nie truj wujenki dla spadku, nie szukaj skarbu po dziadku, nie zawracaj bogom głowy, weź nasz kredyt mieszkaniooooowy!” Stop! Stop! Stop! – walę z całej siły w przycisk. – Gotówka, bydlaku! Dawaj gotówkę! „Jedna malutka pożyczka uratuje rozbitka, co na rafy życia wpadł, żeby nie pił i nie kradł!”– recytują animowane banknoty, sypiąc się w ręce wychudłego, niezdrowo wyglądającego Robala. – Gotówka!!! „Czujesz się zerem? Nic nie osiągnąłeś? Szef tobą pomiata, a rodzina gardzi? Nieważne, jak jesteś słaby, nieistotny, stary i chory” – uśmiecha się czule Jaszczurzyca o twarzy seryjnej zabójczyni. „Dla nas liczy się nawet ktoś taki jak ty! Pomyśl już dziś o przyszłości swoich młodych. Ubezpieczenie na życie Złota Trumna to ostatnia szansa, żebyś po zgonie zachował godność. Ofiaruj bliskim swoją dobrą śmierć, ostatni dar nieudacznika. Fundusz Złota Trumna spowoduje, że będą cię wspominać z szacunkiem i łzami w oku. Pamiętaj! To tylko jedno astro dziennie. Umrzyj jak należy dzięki Złotej Trumnie!” – Dawaj forsę! – ryczę, waląc pięścią w bankomat. – Oczywiście, panie Iven – odpowiada mechaniczny głos. – Proszę się nie denerwować. Świadczymy usługi najwyższej jakości. Ekran rozbłyskuje zielonym napisem: „Wypłata ekspresowa. Proszę podać kwotę”. Wystukuję pięć tysięcy astro. Bankomat buczy przez chwilę, jakby poczuł się urażony. – Przykro mi, panie Iven. Kwota przekracza nasz limit.

Wbijam cztery tysiące. – Niestety, panie Iven – mruczy urządzenie obrażonym głosem. – Nie posiadam przy sobie kwoty tej wysokości. Trzy pięćset i powoli diabli mnie biorą. – Bzzzzz. Proszę odebrać gotówkę. Wreszcie. Udało się. Nieco drżącymi palcami chowam banknoty do portfela. Zdenerwowałem się. W dodatku od pewnego czasu mam wrażenie, że jestem obserwowany. Tamten wysoki Mackarz po drugiej stronie ulicy jakoś dziwnie mi się przygląda. I cały czas mówi coś do komunikatora. Albo facet w koszulce z holograficznym logo Armady, siedzący w kawiarnianym ogródku nieopodal. Gapi się na mnie. O, a teraz sięga do kieszeni po komunikator. Ma jakieś takie rybie, podstępne oczy. Nie podoba mi się. – Dziękujemy za skorzystanie z naszej sieci bankowej. Świadczymy usługi najwyższej jakości. Miłego wieczoru, panie Iven. Na miłość boską, czy ten durny bankomat musi się tak drzeć? Facet w kawiarni drgnął, gdy usłyszał moje nazwisko. A teraz sypie coś pośpiesznie do komunikatora. Rany, pojawia się kolejny Mackarz. Wielki jak śmigacz. Nie podoba mi się jego wredna morda. Patrzy na mnie, jakbym był tuszką gotową do wyfiletowania. Kiedy chowam portfel, ręce trzęsą mi się całkiem porządnie. Koniec zabawy w chowanego. Naprawdę jestem ścigany. – Wesoła ciuchcia! Wesoła ciuchcia! Przejedź się, bracie, zamiast tak truchtać! – słyszę tuż koło siebie wesoły, piskliwy głosik. Obok przemyka turystyczna kolejka w kształcie wielkiej, niebieskiej gąsienicy z fajką w zębach. Z fajki unoszą się kłęby różowego dymu. Rozradowane dzieciaki piszczą i machają odnóżami. Mam tylko sekundę na podjęcie decyzji. Bez rozbiegu, z odbicia, wskakuję do wagonika. Mali Oktopusanie, Pluszaki i ludzie chichoczą z rozbawienia. W końcu to bardzo śmieszne, że wielki, dorosły facet nagle wskakuje do ciuchci i musi kucać, żeby za bardzo nie wystawać ponad tłumek młodych. Pierwszy raz w życiu przeklinam swój wysoki wzrost. Ale wbrew moim obawom manewr chyba się powiódł. Kątem oka widzę, jak facet z Armadą na piersi wstaje i rozgląda się zaniepokojony. Obaj Oktopusanie też kręcą się nerwowo, gestykulując. – Mogę? Tylko na chwilę, dobra? – Uśmiecham się jak umiem najmilej i ściągam kolorową czapeczkę w kształcie żabki z głowy pobliskiego dzieciaka. – Dobrze – oświadcza chłopiec z powagą. – Ale zaraz oddaj, bo to moja żabka. – Jasne – zgadzam się pokornie.

Siedzę skulony pośród dzieci, ze ścierpniętymi nogami, zimą w sercu i kretyńską czapką-żabką na biednym, przerażonym łbie, ostro kombinując, co mam teraz począć? Do głowy przychodzi mi tylko jedno miejsce i jedno nazwisko. Klub „Ciasteczko” oraz jego szef, Wimbledon Madagaskar Ombaja.

Wysiadam parę przecznic dalej, bo do dzielnicy, gdzie mieści się „Ciasteczko”, na pewno nie dojadę kolejką turystyczną dla dzieciaków. Rozglądam się uporczywie, czy ktoś mnie nie śledzi, ale, szczerze mówiąc, nie jestem dobry w te klocki. Umiem gotować, a nie uciekać i mylić pogonie. Po drodze do klubu zastanawiam się ponuro, jak mogło dojść do wpadki z Gradientem. W pierwszej chwili, z bólem serca podejrzewałem Zebra, ponieważ to on odpowiadał za przystawki i miał za zadanie pilnować całego interesu pod moją nieobecność. Ale teraz szybko uświadamiam sobie, że nie mógł pilnować, skoro cały czas siedział w tym cholernym namiocie. W ten sposób dosłownie każdy członek załogi „Komety” był w stanie podmienić zakąskę. Paskudna sprawa. Obawiam się, że jedynym ratunkiem jest dla mnie Wimbledon. Pracowaliśmy razem przez kilka radosnych, szalonych lat, ale jego bardziej interesowała branża rozrywkowa niż kulinarna. No i miał tak zwane kontakty. W pewnym sensie prawdopodobnie jest bandytą, a już na pewno przyjacielem bandytów, lecz zachowywał zawsze swoisty kodeks honorowy, starając się żyć najuczciwiej jak umiał. A że nie zawsze wychodziło? Cóż, przynajmniej próbował. W każdym razie z tego, co wiem, nikomu nie robił krzywdy. Po prostu nieco naginał nie zawsze mądre i sensowne przepisy. Widziałem go zaledwie parę razy, odkąd został właścicielem „Ciasteczka”, lecz zawsze witał mnie serdecznie, żeby nie powiedzieć wylewnie. Zawdzięcza mi parę bardzo poważnych przysług, więc mam nadzieję, że dzisiaj spłaci swoje długi. Klub mojego przyjaciela jest znany i lubiany w mieście. Prawie każdy samiec w tej części Zatoki Cyneriańskiej rozpoznaje charakterystyczny holograficzny neon przedstawiający uroczą panienkę pochłaniającą apetyczne, kremowe ciastko. Gdy podchodzę do drzwi, ogromna, przezroczysta ślicznotka mruga do mnie zalotnie, posyłając całusa. Cały bajer polega na tym, że holo reaguje na rasę wchodzącego gościa. Każdy widzi dziewczynę jako idealnie zbudowaną przedstawicielkę swojego gatunku. Nawet kiedy na wypad do „Ciasteczka” decyduje się cała grupka przyjaciół z różnych stron kosmosu, w tym samym momencie Mackarz zobaczy piękną, roznegliżowaną Oktopusankę, Pluszak lalunię z rodzinnego Kronosa, a Robal słodką Robaliczkę. Wimbledon w swoim czasie bardzo się szczycił tym neonem, twierdząc, że nie ma w Galaktyce istoty, która nie ujrzałaby przy wejściu do jego lokalu piękności należącej do swojej rasy.

Wykidajło przy drzwiach obrzuca mnie przeciągłym spojrzeniem, o wiele mniej miłym niż dziewczyna z neonu, ale nie robi trudności. Gdy tylko przekraczam próg, wita mnie gwar i wesoła muzyka. Podłoga jest przezroczysta, co chwila zmienia się w kosmiczny wir albo morskie dno, lub krater wulkanu. Stoliki i krzesła mają najdziwniejsze kształty, dostosowane do gustu i wygody różnych ras. Jedna ściana jest ogromnym akwarium. W donicach rosną egzotyczne drzewa ściągnięte z odległych rejonów Galaktyki. Światło jest miękkie i przyjemnie przyciemnione. Jakaś Oktopusanka pręży się, tańcząc na rurze. W złotej klatce podwieszonej u sufitu, przy akompaniamencie zachęcających okrzyków i gwizdów podziwu, młoda Robalica otwiera kolejne pokrywy karapaksu. Goście przy barze sączą wymyślne drinki. „Ciasteczko” niewątpliwie ma i styl, i klasę. Podchodzę do kontuaru, zamawiam seleńską whisky. Na szczęście barman mnie zna, więc gdy pytam o szefa, tylko kiwa potakująco głową. – Zaraz zawołam, proszę chwilę poczekać. Po krótkim czasie pojawia się Wimbledon, cały w uśmiechach i powitalnych serdecznościach. Wcale się nie zmienił. Nadal wygląda jak monumentalna rzeźba z czarnej czekolady. Włosy, długie aż do ziemi, nosi związane w pęk cieniutkich warkoczyków. – Herm! – woła na mój widok. – Chłopie, tyle lat! Cholernie się cieszę! Ściskamy sobie dłonie, a mój dawny przyjaciel od razu widzi, że coś się święci. – Co jest? – pyta z troską w głosie, od której z miejsca robi mi się raźniej. – Mam kłopoty, Wim – mówię. – Poważne kłopoty. – Chodź. Pogadamy na zapleczu.

Siedzimy w przytulnym gabinecie Wimbledona, sącząc schłodzoną whisky. Wim milczy. Widać, że usilnie się zastanawia. Przed chwilą skończyłem mówić. Cała historia wypowiedziana na głos wydaje się jeszcze bardziej absurdalna i trudna. – Koniec końców mam przy sobie trochę powyżej trzech tysięcy astro, komplet kuchennych noży i bandę żądnych zemsty gangsterów z Regulusa na karku. Fajnie, co? – Nie zapominaj o agentach rządowych – wtrąca Wim. Chyba mam bardzo głupią minę.

– Nie sądzisz przecież, że odpuszczą. Ktoś otruł ważnego gościa na przyjęciu wydanym przez znanego polityka. Myślisz, że to nie jest sprawa federalna? A ten Korda? Nie ma wątpliwości, że to wtyka. Problem z tym, dla kogo pracuje. Dla rządu? Policji? Armady? Innej fraterni gangsterów? Kto go wie? W każdym razie szuka cię cały kosmos, bracie. Ale mnie pocieszył. Czuję zimne ciarki przebiegające wzdłuż kręgosłupa. – No to pięknie. Mam przesrane na całej linii. – Ano, masz – zgadza się właściciel „Ciasteczka”. – Ale postaramy się coś z tym zrobić. Na początek forsa. Sam rozumiesz, że nie wolno ci pobierać kasy z żadnego bankomatu, bo natychmiast zostaniesz rozpoznany i zlokalizowany. Filia banku też odpada. Zostaje jedno rozwiązanie. Musisz sam siebie okraść. Trochę krztuszę się drinkiem.

– Rany! Aleś wymyślił. Niby jak? Ombaja uśmiecha się i wzrusza ramionami. – Normalnie. Potrzebny nam dobry haker. Tak się składa, że mam tu jednego. Złamie zabezpieczenia, wypruje twoją gotówkę i załatwione. Oczywiście po sprawie zmienisz sobie bank, numer konta i wszystkie hasła. Aż tak to mu nie ufam, bracie. Pokazuje mi cały garnitur nieskazitelnie białych zębów. W czarnej twarzy jego uśmiech wygląda jak inkrustowany półksiężyc. – Czekaj – przykazuje i wychodzi z gabinetu. Po chwili wraca, prowadząc za sobą chuderlawego osobnika o wyglądzie rozczochranego psa. Nie wiem, do jakiej rasy należy, ale z pewnością powinien bardziej zadbać o fryzurę. – To jest Hops – przedstawia go Wim. – Aaaa, miło mi – udaje mi się wyjąkać. Ombaja klepie kudłatego po ramieniu. – Wiesz dlaczego Hops? Bo każdy, kto do niego przyjdzie bez odpowiedniego polecenia od przyjaciela, musi wypierdalać w podskokach. Haker wybucha rżącym śmiechem. – Się wie. Czuję, że potrzebuję się napić. Polewam sobie i Wimowi. – Napijesz się, Hops? – pytam uprzejmie. W końcu ten gość za chwilę będzie trzymał w swoich sześciu łapach oszczędności całego mojego życia. – Ni, dziękować. Od mokre moja umrzeć w konwulsje. – Hops pija tylko mleko – wyjaśnia z poważną miną Ombaja. – Ma po nim takie odloty, że głowa mała. – No! – potwierdza radośnie haker. – Dawać namiar, pan. Nasza pruć kasa jak złoto! Tego się właśnie obawiam, koleś. – Zaczipek u rączka jest? – pyta Hops.

Nie mam zasranego pojęcia, o co mu chodzi. Wim uśmiecha się zachęcająco, a ja patrzę w dwie pary oczu Pana Geniusza od Kompa. Są czarniutkie i zimniutkie niczym u pająka. Raczej nie wzbudzają ciepłych uczuć. – Mógłbyś przetłumaczyć? – pytam Wimbledona. Uśmiecha się. – A, tak. On pyta, czy masz czip nadgarstkowy, podrogówkowy czy w rdzeniu. – Nadgarstkowy. Należę do raczej konserwatywnych obywateli. – Dobra jest! – cieszy się Hops. – Dać rączka, rozluźnić się, spać. – Wim? Mam nadzieję, że ten twój spec zamierza mnie usypiać, jedynie śpiewając kołysanki, bo jeśli nie... – Nie panikuj, Herm. Hops jest swego rodzaju telepatą. Rozumiesz, hakerem mentalnym. Daj mu rękę, a zaraz będzie po sprawie. Haker mentalny. O niczym innym nie marzyłem. Z niechęcią podaję dłoń. Łapa psowatego jest nieco wilgotna i jakby lepka. Trochę paskudna. – Ziuuuu jazdunia! Trzymać się, brat. My kawałek pogalopować. – Hops szczerzy w uśmiechu kły długie jak mój mały palec. Dobry piesek. Kochany. Postaraj się jednak nie galopować zbyt długo, bo... ...atakuje mnie wybuch kolorów. Wściekła zieleń, złoto jak płomień, czerwona krew, białe bryzgi piany. Płyniemy gdzieś pod prąd. Prąd danych. Dwa oszalałe łososie na cyberprzestrzennym haju. Juuuu-ha! Lepiej, niż lecieć na tarło. Czuję obok przemożną osobowość Hopsa. Jest kompletnie niestabilna, przepełniona bezbrzeżnym szczęściem. „Małe cebulki, małe cebulki...” – nuci głos w barwnych eksplozjach. „Zaraz pozbieramy małe cebulki, bielutkie kulki...” Już. Nieciemność. Nieświatło. Cała przestrzeń jest zbudowana z maleńkich, kosmatych piłeczek. Wszystkie są mięciutkie, bardzo wesołe i przyjazne. Układają się w kształt odjazdowych drzew, obwieszonych owocami o zdumiewających kształtach. Niektóre mają uśmiechnięte pyszczki, inne zamknięte oczka. W sadzie-niesadzie unoszą się w powietrzu pękate stworki. Mruczą. Śpiewają. Chichoczą. Wytrzeszczają ogromne, puste ślepia, prezentując kosmate uśmiechy przyklejone do szerokich, krowich mord. Fruwają dzięki okrągłym skrzydełkom, za małym, żeby poderwać do góry istoty mniejsze o połowę. Niektóre machają sześcioma chwytnymi nóżkami, inne trzema, a pozostałe tylko jedną, falującą macką. One też są zrobione z wesołych, puchatych kuleczek. Co pewien czas jakiś rozpada się w kaskadę barwnych piłeczek, czemu towarzyszy niegłośne „plum”. Dominują jaskrawe kolory. Zieleń, pomarańcz, żółty.

Jest duszno. Kręci mi się w głowie. W uszach mam pełno waty, powieki mi opadają. Zaraz położę się w kulkowym, szmaragdowym mchu i dobranoc. – Zbierać! Zbierać! – nakazuje Hops, a ja wiem, że myśli o owocach z sadu. Wyciągam widmową, bladoseledynową rękę po fikuśną gruszkę z oczami jak sarenka. – Ni! Ni! Małe cebulki! – strofuje mnie haker. Sam ma już całe naręcze zielonych, kulkowych, pluszowych gałęzi pełnych białych strączków. – To wcale nie cebula – protestuję sennie, bo na chwilę budzi się we mnie szef kuchni. – Raczej papryczka chili. Piłeczkochili. Cebulka jest... – Dobra! Zbierać. Szybko, szust! No to zbieram. Wyciągam dłonie widma i zagarniam strączki wraz z gałęziami. – Do wózeczka. Do wózeczka. I uwaga na mućki! Jedna kosmata mućka, machając trzema nóżkami, zbliża się ku mnie z kosmicznym uśmiechem. – Dać mućce serka, głupek! Szust, szust – mamrocze Hops, a ja, nie wiedzieć jakim sposobem, mam nagle garście pełne różowego musu o konsystencji pianki do golenia. Sprawnym ruchem rozmazuję go po nagle wcale już nie przyjaznym, wykrzywionym, ogromnym, piłeczkowym pysku latającego stwora. – Ufffś! – mówi mućka i za chwilę znów się uśmiecha. – Dobra krówka, dobra. Do wózeczka cebulki, ale już! To wcale nie wózeczek, tylko przewrócony na grzbiet żółwiec altairski, cały z puchatych kulek. – Żółwica – poprawia haker. – Odwrócona żółwica na pustyni. Bardzo pustynnej pustyni. Pustej. Nieludnej. Niegwarnej. Zupełnie zapuszczonej. Stoimy obaj na pomarańczowej ziemi pod zielonym słońcem. Nie ma już ani kuleczek, ani piłeczek, muciek czy sadu. Jest za to odwrócony żółwiec, który w błyskawicznym tempie pożera sterty białych strączków. – Dobra cebulka – rozpromienia się Hops. – Bardzo, bardzo dobra. My wracać, brat. Ziiiiuuuu! I fruniemy w wyładowaniach barw. Zielono. Czerwono. Złociście. Nie chcę już cebulki. Niedobrze mi. – Herm? Hermoso? – Ktoś klepie mnie po twarzy.

Właściwie nie klepie. Tłucze miarowo. Mam zupełnie wyschnięte gardło i oczy, które ktoś chyba potraktował pilnikiem do metalu. Zaczynam kaszleć i z trudem otwieram powieki. – No, wróciłeś – kwituje Wim z wyraźną ulgą. – Hops mówi, że masz niezły talent. Trudno było cię zawrócić. Talent do czego? – zastanawiam się ponuro. Odjazdu? Ale nic nie mówię. Chrycham i dławię się, roniąc łzy z wyschniętych oczu, aż Ombaja podaje mi szklankę wody. – Ty dobry fikander, brat – powiada Hops. – Ale być jazda! Cała kasa już mieszkać na koncie „Ciasteczko”. Fajna frajda, nie? – Dzięki, Hops – mówię, gdy znów wraca mi głos. – Naprawdę dzięki. Nie wiem, ile jestem winien... Haker tylko lekceważąco macha łapą. – Głupstwo, brat. Moje przy okazja trochę sobie zaczerpnąć z twoja bank. No, znaczy podgwizdać. Ty nie wisieć nic. Trochę sobie zaczerpnął. Dobry Boże. Teraz nie dość, że zabójcą, stałem się jeszcze wspólnikiem złodzieja. Nieświadomie okradłem własny bank. A to pięknie. – No, to jedno mamy z głowy – cieszy się Wimbledon. – Twoje pieniądze znajdują się już na koncie mojego klubu. Potrzebujesz jeszcze lewych dokumentów i lewej roboty, żeby opuścić kurort. No nic, tym zajmiemy się jutro z rana. Na razie prześpisz się u mnie w którymś z pokojów gościnnych. Po skoku z Hopsem człowiek jest nieco rozbity i senny. Coś o tym wiem, no nie? Ale najpierw wypłacę ci resztę twojej kasy. Czyli to, co zostanie po odliczeniu kosztów. Resztę? Po odliczeniu kosztów? Robi mi się trochę nieswojo. – Czyli ile konkretnie, Wim? Co? Ombaja nalewa whisky do szklanek. – Całkiem sporo. Jak dla ciebie, dwie trzecie. Po starej przyjaźni. Inaczej wyszłoby pewnie ponad połowę. Jezu, jedna trzecia oszczędności mojego życia poszła się serdecznie pożegnać tak na początek? Pierwszego dnia ucieczki? Za parę pluszowych muciek i podrabiane dokumenty? Mam chyba przerażoną minę, bo Wim uśmiecha się pocieszająco. – Nie płacz. Będzie dobrze. Już ja cię tak ustawię, że jeszcze na tym zarobisz. Zobaczysz. Trudno,

Herm. Z balansowaniem na krawędzi prawa zawsze wiążą się wydatki. Hulaszcze życie kosztuje. Zamykam oczy i duszkiem wypijam pół szklanki seleńskiej whisky. Rzecz w tym, że wcale nie mam ochoty prowadzić hulaszczego życia. Ani trochę. Zawsze chciałem po prostu gotować. Jak powinien uczciwy, dobrze wyszkolony szef. Wyobrażam sobie, jak uderzam o ścianę głową Dziecięcia Zamożności, i na moment robi mi się lepiej. Zemszczę się, gadzino. Przysięgam, że się srogo zemszczę.

Pokój, w którym nocuję, składa się w sumie tylko z ogromnego łoża, które umie robić różne, zupełnie zaskakujące rzeczy. Unosi się, faluje, masuje, wybrzusza, składa samoczynnie, usuwa rozlane płyny wszelkiego rodzaju, niespodziewanie zalewa śpiącego słodkim kremem, obrzuca konfetti lub płatkami kwiatów, upija wymyślnymi drinkami, wyświetla wesołe, choć niezbyt przyzwoite holo, opowiada sprośne dowcipy i erotyczne historyjki. Wszystko to mogłoby być nawet miłe, gdybym umiał je obsługiwać. A tak włączało się bez przerwy, przez całą noc, racząc mnie coraz nowymi atrakcjami. Musicie przyznać, że facetowi, który właśnie stracił sens całego życia, jest zrujnowany, ścigany i podejrzany o zabójstwo, po jakimś czasie umizgi nachalnego łóżka mogą się wydać ździebko uciążliwe. Wstaję więc niewyspany, w kwaśnym humorze. Poranek wydaje mi się czarny niczym sos z dodatkiem sepii. Ostentacyjnie ziewając, schodzę do cichego teraz i wyludnionego baru. Wimbledon jest już na nogach. Tryska optymizmem niczym ściśnięta pomarańcza sokiem. – Herm, dobrze, że wstałeś! Chodź, doktorek Szybka Pomoc już tu jest. Zaraz zdziała cuda z twoimi dokumentami. Nie minie chwila, a przestaniesz być poszukiwanym przestępcą i znów zmienisz się w prawego obywatela. Rusz się, on ma dziś krótko z czasem! Ruszam się, choć marzę raczej o spotkaniu z doktorkiem Ostatnia Posługa. Jestem zmięty, nieszczęśliwy i pełen najgorszych przeczuć. Szybka Pomoc okazuje się Pluszakiem pokaźnego wzrostu. Jestem wysokim mężczyzną, a on przerasta mnie o dobrą głowę. Wydaje się jowialny i kompletnie niewywrotny. Na domiar złego doskonale orientuje się, z kim ma do czynienia. – No, no! – woła na mój widok. – Sam szef „Komety”. Jadałem u ciebie nieraz. Pyszne żarcie.

Naprawdę ekstraklasa. Kłopoty, co? Nie martw się. Zaraz zaradzimy. Masz czipa...? – Nadgarstkowego – mówię ze znużeniem. I niech mnie patron kucharzy strzeże przed kolejnym tripem, tym razem w towarzystwie stukniętego Pluszaka. – A, to pięknie! Dawaj rękę. Raz, dwa i będzie po wszystkim. Jestem tak rozkojarzony i niewyspany, że nie zauważam nawet, skąd piekielny doktorek wyjmuje wielką, chromowaną, błyszczącą rzecz, którą przystawia do mego nadgarstka. – Auuuuu! – wyję, zaskoczony. Doktorek Szybka Pomoc odsuwa się z wdziękiem. – No i już. Nie było tak źle, co? Źle? Czuję się, jakby rekin aldebarański zżerał mi ramię. – Pewnie, że nie – odpowiada za mnie dziwnie rozpromieniony Wimbledon. – Nic, czego nie można doświadczyć w kuchni. No nie, Herm? Obrzucam go jadowitym spojrzeniem. Rękę mam zdrętwiałą do samego łokcia. – Co to było? Kapsułka z trucizną? – Nie, chłopie! Lepiej! – chichocze drański doktorek. – W życiu byś nie uwierzył. Malutki, sprawniutki czip, cały z substancji biologicznie czynnej. Wydaje sygnał zagłuszający. Tak potężny, że bez trudu niweluje fale prawomyślnego, rządowego czipa. Można powiedzieć, że po prostu ryczy głośniej od niego. Fajny wynalazek, nie? A wiesz, co jest najlepsze? Po upływie określonego czasu... – Eksploduje, rozrywając żyły, tak? – przerywam ponuro. Pluszak strzela do mnie z palca i mruży oko. – Nieźle by było, prawda? A tymczasem nie. Rozpuszcza się bez śladu i jakiegokolwiek znaczenia dla zdrowia. Zwyczajnie wchłania i już. Przyglądam się niepewnie puchnącemu nadgarstkowi. – Super. Naprawdę super. Jedno małe pytanko. Jak długo takie draństwo działa? Doktorek wzrusza ramionami. – Wiesz, różnie. Tydzień. Miesiąc. Pół roku. Dłużej. Zależy, co załadujesz do środka. – A ty co załadowałeś?

– Wizę półroczną, najdłuższą, jaką miałem. Powinna starczyć do połowy cyklu czasu unijnego. Czyli gdzieś do jesieni. Wystarczy? – Jakieś pięć, sześć standardowych miesięcy? – Pierwszy raz czuję odrobinę wdzięczności do tego gruboskórnego Pluszaka. – Powinno. Mam nadzieję. I tak dłużej, niż sądziłem. Dzięki. To mi bardzo pomoże. Doktorek klepie mnie po ramieniu. – Drobiazg. Podziękuj raczej Wimowi. To on mnie zerwał o świcie i zmusił do świadczenia niezbyt legalnych usług. Dobra, naprawdę mam niewiele czasu. Sprawdźmy lepiej, czy nasz mały przyjaciel działa. Wimbledon sprawnym ruchem podsuwa mi terminal służący do płacenia za drinki przy barze. Waham się chwilę, niepewny. – No dalej, Herm. Jest bezpiecznie – przekonuje mnie Ombaja. – U nas nikt cię nie znajdzie, choćby nowy czip nie zadziałał. Mamy doskonałe zabezpieczenia. Dla dobra klientów, sam rozumiesz. Nawet rządowy lokalizator się nie przebija. Trochę nerwowo przesuwam ręką nad czytnikiem. – Dzień dobry panie... Bzzzz... ziuppp... panno Mini Hau Hau – mówi urządzenie blaszanym głosem. – Nadzwyczaj nam miło, że korzysta pan... iii... z naszych usług. Proszę zaakceptować kwotę przelewu. Bzzz. Miłego dnia, panno Mini Hau Hau. Smacznej kosteczki. Smacznej kosteczki? Nieźle mnie wrobili. Naprawdę nieźle. Patrzą po sobie, tłumiąc rechot. – Nazywam się teraz Mini Hau Hau? – pytam lodowatym tonem. – No – potwierdza Ombaja. – I masz gwarancję, że nikt cię nie rozpozna. Słuchaj, to sprawdzony sposób. Nieraz go praktykowaliśmy. Tak naprawdę to wiza do przewozu zwierząt domowych po planetach Unii o zaostrzonej kontroli biologicznej. Zagłusza wszystkie inne dokumenty elektroniczne. A za jakiś czas rozpuszcza się bez konsekwencji. – Pięknie, tylko kto uwierzy, że jestem domową suczką? Obaj rozpromieniają się w szerokich uśmiechach. – Jak to? Roboty, Herm. Elektronika. Pomyśl, kiedy widziałeś na oczy żywego urzędnika? Fakt. O tym nie pomyślałem. Cała Unia i większość cywilizowanych planet pracuje na

zrobotyzowanych czytnikach. A taki nie jest od myślenia. Dane się zgadzają, przepisy nie zostały naruszone i starczy. Nikogo nie obchodzi, że nie jestem psem, gdy legalnie przekraczam granicę, kupuję bilety, płacę kartami i tak dalej. Byle tego nie nadużywać, a powinno przejść. Robi mi się nieco raźniej. – Rany, może się udać, Wim – mówię z ulgą w głosie. – Naprawdę może się udać. – Jasne! Przecież mówiłem, że nieraz wypróbowaliśmy ten sposób. Nie myśl, że jesteś królikiem doświadczalnym, Herm. Doktorek wpadł na genialny pomysł, kiedy wymyślił, żeby używać wiz przewozowych dla zwierząt do chwilowej zmiany tożsamości. – A on tak naprawdę jest...? – pytam, wskazując Pluszaka. – Weterynarzem. W dodatku bardzo dobrym. Znanym w całym kurorcie. Przyjeżdżają do niego właściciele zwierzaków z tej części Unii. Potrafią przelecieć naprawdę kawał drogi, żeby załapać się na jego usługi. – No właśnie, muszę spadać, bo mam na rano umówioną operację usunięcia dodatkowego poroża u półkotka cefejskiego – wtrąca Pluszak. – Trzymaj się, chłopie. Z całej siły życzę ci powodzenia. Mam nadzieję, że wkrótce znów będę mógł zjeść u ciebie filet ze zwilca. Pychota. Nie martw się, będzie dobrze. Wim opowiedział mi z grubsza, jakie świństwo cię spotkało. Bardzo mi przykro. Ale niedługo wszystko na pewno się wyjaśni. Uważaj na siebie. Fraternia Y to podłe typy! Teraz naprawdę jestem mu wdzięczny. Nawet jeśli przerobił mnie na Mini Hau Hau. Ściskam mocno jego dłoń. – Dzięki. Bardzo porządny z ciebie gość. Kiedy już wrócę do „Komety”, zaproszę cię na specjalną kolację, dobra? – Pewnie – zgadza się. – Ale przyjdę z żoną i dzieciakami. – Jasne. – Jeszcze raz powodzenia, bracie. Znaczy panno Hau Hau. Pozwalam sobie na krzywy uśmieszek. – Doktorek to nasz stały klient – mówi Ombaja, gdy drzwi się za nim zamykają. – Nieraz gawędzimy o tym i owym, a czasem wykluwa się pomysł na fajny interes. Widzisz, Herm? Wszystko zaczyna się jakoś układać, nie? Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Ale po raz pierwszy budzi się we mnie nikła iskierka nadziei.

7.

Rozdarta Limba

Mam nagraną lewą robotę. Będę gotował dla lukiańskiego pilota. Na statku przemytniczym. Sam nie wierzę w to, co mówię. Brzmi jak tekst z głupiego holofilmu przygodowego, nie? Ale przynajmniej opuszczę Szept. Dla tych, którzy niekoniecznie znają się na geografii kurortów, dodam, że Zatoka Cyneriańska, ze swoimi pięknymi, luksusowymi willami, hotelami, pensjonatami, posiadłościami, centrami rozrywki i nadmorskimi plażami słynącymi z urody, leży nad brzegiem Oceanu Snu, na Szepcie, jednym z trzech sterraformizowanych księżyców Cyneris, gwiezdnego olbrzyma o trującej atmosferze i ogromnej masie. Wszystkie trzy, Szept, Perła i Zaćmienie, są znanymi uzdrowiskami należącymi do prywatnych właścicieli lub konsorcjów. Szept słynie z uroków, jakich dostarcza morze, Perła jest górzysta i wyżynna, zaś na Zaćmieniu kwitnie głównie hazard i nocne życie, bo prawie zawsze panuje tam ciemność. Ale luksusowe miejscowości wypoczynkowe zajmują oczywiście tylko część każdego z księżyców. Na pozostałych terenach rozciąga się tak zwana strefa półcienia. Zona, gdzie prowadzi się z powodzeniem półlegalne interesy. Tu ma swoje adresy większość firm krzaków. Tu mieszczą się macierzyste siedziby podejrzanych banków, przedsiębiorstw, spółek i kancelarii. Pralnie brudnych pieniędzy, kantory, koszary najemników i stacje przemytnicze. Tutaj też mają swoje prywatne włości ekscentrycy i gangsterzy różnych nacji. Spotyka się prywatne raje dziwacznych sekt, nielegalne kopalnie i fabryki, wielkie magazyny pełne skonfiskowanego lub po prostu ukradzionego towaru, tajne kosmodromy, tajemnicze bazy wypadowe Armady i mnóstwo firm produkujących podróbki znanych marek. Słodki świat luksusu i mroczny półświatek nie przeszkadzają sobie wzajemnie. Co więcej, zdają się w ogóle nie dostrzegać. Panuje tylko jedno niepisane prawo. Kategorycznie nie wolno nikomu zatruwać środowiska. Żeby interes w kurortach się kręcił, potrzebna jest nieskazitelnie czysta woda, kryniczne powietrze i takaż przyroda. Póki złota zasada nie zostaje naruszona, dwa przeciwstawne

kosmosy żyją w symbiozie. Rozdziela je szeroki pas ziemi niczyjej, który teraz właśnie przemierzam na pokładzie starego, rozklekotanego śmigacza transportowego. Miejscówkę oraz robotę na przemytniczym statku załatwił mi, oczywiście, obrotny Ombaja. I skasował za to odpowiednią opłatę, cholerny złodziej. Ale i tak jestem mu wdzięczny. Poza tym według kontraktu, który podpisałem, za gotowanie dla Lukianina mam otrzymywać wcale sympatyczną pensję. Nie żebym od razu się odkuł, lecz chyba dam radę przetrwać. O lukiańskich pilotach krążą liczne plotki i opowieści. Są owiani mgłą tajemnicy, niezwykli i bohaterscy. To prawdziwi pionierzy kosmosu, niestrudzeni odkrywcy. Dzięki ich wytrwałości oraz nieprawdopodobnemu, jedynemu w swoim rodzaju talentowi, Unia Międzygalaktyczna w ogóle mogła powstać i rozwinąć się. Wszyscy, nawet bardzo młode młode, wiedzą, że jedynie Lukianie potrafią pilotować statki międzygwiezdne z szybkością wielokrotnie przekraczającą prędkość światła. I nie chodzi tu o żadną wyższą technologię, lecz o dar. Autentyczny, niesłychany dar pochodzący z niebios. Cud swobodnego przemieszczania się w galaktycznej pustce. Magia. Tao. Moc. Co kto woli. To oczywiście prawda. Mało kto wie jednak, jacy są na co dzień Lukianie i jaka jest natura ich oszałamiającego talentu. A wszystko dlatego, że prawie nikt nie ma okazji poznać osobiście żadnego lukiańskiego pilota. To stara, lecz niezbyt liczna rasa, mieszkająca na niewielkiej planetce gdzieś w centrum Galaktyki. W tej chwili stanowi najbardziej cenną, rozchwytywaną, pilnowaną i odizolowaną nację w kosmosie. Rząd unijny pewnie marzy, żeby Lukianie rozmnażali się jak gemmańskie króliki. Ale oczywiście pod ścisłą kontrolą. Najchętniej by ich hodowali. Zimno mi się robi na myśl, że być może naprawdę prowadzą takie hodowle. Na ludziach widziani z bliska Lukianie robią dziwne, nieco odstręczające wrażenie. Pewnie dlatego, że są humanoidalni w przerysowany, dość karykaturalny sposób. Przeciętny Lukianin jest mniej więcej naszego wzrostu. Ma owalną głowę, długą szyję, bardzo szczupły, nienaturalnie krótki tułów, za to niezwykle wydłużone nogi i ręce. Nie znajduje się w nich nic owadziego ani ptasiego. Po prostu wszyscy przypominają nastolatków o niemożliwych proporcjach. Noszą nadzwyczaj bujne włosy o zdumiewających, naturalnych kolorach, zielonych, turkusowych, jaskrawożółtych, pomarańczowych, fioletowych, różowych i niebieskich, ufryzowane w wysokie szpice, dziobate grzebienie, spiczaste czuby, kunsztowne loki, zaczesane na pół twarzy grzywki lub szalone warkoczyki i kity. Wszystkie te straszliwe koafiury utrzymują się w nienagannym stanie niezależnie od pogody i innych okoliczności. Ale najbardziej porażające wrażenie robi oblicze Lukianina. Wypukłe czoło, blada, gładka cera kompletnie pozbawiona zmarszczek, jak maska z gipsu. Małe, ściśle przylegające muszelki uszu. Ogromne oczy, zajmujące niemal pół twarzy, okolone przeraźliwie długimi i gęstymi żaluzjami rzęs, o tęczówkach w równie niesłychanych barwach, co włosy. Obdarzone wielkimi jak mandarynka źrenicami, w których zawsze ślizga się oleisty, podobny do odwróconej kropli poblask światła. To oczy dziecka, sarny, wariata, wcielonego bóstwa i przerażającego potwora. Zawsze mieszka w nich naiwna ciekawość, jakby Lukianin od urodzin po zgon nie przestawał się nieustannie zadziwiać światem.

Do tego malutki, niemal nieistniejący wzgórek nosa, a pod nim równie infantylne, lalczyne usta o bladych, skorych do drżenia wargach. Wszystko kończy się miniaturowym, wystającym podbródkiem na miękkiej, owalnej, niedużej szczęce. Istny koszmar. Coś pomiędzy wróżką z Faerie, elfem, dzieckiem cierpiącym na nieuleczalną, genetyczną chorobę a ożywioną kukiełką z programu dla najmłodszych. Szczególnie okropnie prezentują się ich kobiety. W każdym razie dla mnie. I, mam nadzieję, każdego normalnego, zdrowego ludzkiego faceta. Wiem jednak, że istnieją wśród nas amatorzy tych limfatycznych, zdumiewających lolitek, ale niech gwiazdy i jakiś dobry psychiatra mają ich w opiece. Lukianie są dwupłciowi, podobnie jak ludzie, lecz wszyscy wyglądają nieco androgenicznie. No i nie starzeją się. To znaczy nie w zwyczajny sposób. Kiedy robią się wiekowi, ich włosy płowieją lub przybierają stalowosrebrzysty kolor, a z twarzami dzieje się coś takiego, że strach patrzeć. Jakby kurczyły się i zapadały w okolicach oczu i ust. Może raczej marszczyły, ale w sposób przywodzący na myśl purchle na mokrej ścianie. To wcale nie znaczy, że mam coś przeciw członkom tej rasy. Budzą we mnie zabobonne, atawistyczne przerażenie, jak każda istota przypominająca nieudolnie podrobionego człowieka. Taki sam strach odczuwa się na widok widma, upiora czy ducha zmarłego krewnego. Dla ludzi Lukianie są nienaturalni i tyle. Co nie znaczy, że nie można ich lubić czy nawet się z nimi zaprzyjaźnić. Jednak bez gadania potrzeba czasu, żeby przywyknąć do ich porażającej powierzchowności. Dużo gorzej z charakterem. Wbrew pozorom to najbardziej rozlazła, nieprzytomna, naiwna, głupkowata i romantyczna rasa w całym kosmosie. Zakochana ludzka nastolatka to przy nich okaz rozwagi i przezorności. Wszyscy Lukianie są niepoprawnymi marzycielami, dziecinnymi, roztrzepanymi i łatwowiernymi tak strasznie, że dorosłe istoty innych ras po prostu nie potrafią z nimi wytrzymać. Naprawdę trudno znieść wieczne fochy, humory, zachwyty i wybuchy egzaltacji. Wszystko jest albo cudowne, albo straszliwe. Przepiękne lub ohydne. Lukianie kierują się wyłącznie porywami serca, chwilowymi kaprysami, emocjami i romantycznymi wyobrażeniami. Jakby całkowicie zabrakło im racjonalnego myślenia. A może myślenia w ogóle. Oni nie używają rozumu. Nie wiedzieliby nawet jak. Dobra, a teraz czas zdradzić kosmiczną tajemnicę o strategicznym znaczeniu. Sekret lukiańskich pilotów. Wiecie, dlaczego potrafią przemierzać w niezwykłym tempie lodową, przerażającą pustkę próżni międzygwiezdnej? Ponieważ nie przyjęli do wiadomości praw fizyki. Po prostu odrzucili ją. Jeśli chcą się gdzieś dostać, wystarczy, że dość intensywnie o tym marzą. I już. Fiiiiuu! A potem lecą, dokąd tylko zapragną. Przysięgam. Nie ma tam żadnego dodatkowego myku. Jasne, nikt nie rozumie, na jakiej zasadzie to działa. Dlatego Lukianie są tacy cenni.

Przeprowadzono na nich miliony testów i nic. Dowiedziano się tylko, że pilot musi się znajdować w osobliwym stanie umysłu zwanym transem marzycielskim. Wtedy bez trudu przenosi się wraz ze statkiem, pasażerami i ładunkiem na dowolną planetę Galaktyki. Nie potrzebuje znać ani jej namiarów, ani nawet nazwy. Wystarczy, że ktoś wynajmie pilota i poprosi, żeby zabrał go na ukochaną, rodzinną planetę babci, która skutkiem amnezji zapomniała, gdzie przyszła na świat. Lukianin zamyka oczy, koncentruje się, powtarzając: „Chcę wraz z tym miłym panem znaleźć się w miejscu, gdzie urodziła się jego słodka babunia”, ociera z kącika łzę wzruszenia, a potem leci. I co? – spytacie sceptycznie. Nie rozwala się po drodze na kawałki, nie rozbija o skały podczas lądowania ani nie wpada do morza wrzącej lawy, słowem, żadnych przykrych niespodzianek? Ano nie. Rzecz w tym, że Lukianin chce się tam dostać w całości, bezpiecznie. Nikt przecież nie pragnie zginąć, wyświadczając komuś przysługę, prawda? Zatem statek opada w najbliższym kosmodromie, jeśli taki jest dostępny, albo na dogodnym do lądowania terenie. Jeśli planeta zupełnie nie nadaje się na lądowisko, zatrzymuje się na orbicie i krąży tak długo, aż pilot nie zdecyduje się wracać. Talent pilota naprawdę opiera się wyłącznie na marzeniu. A mało kto marzy o tym, żeby roztrzaskać sobie łeb. Inna sprawa, że zwykle niezbędny jest statek. Lukianin musi pamiętać, żeby przenieść się razem z nim i resztą załogi. Inaczej skończy, niestety, jak pierwszy legendarny bohater, który odkrył niezwykły dar lokacji. Nazywał się bodajże Zdruzgotany Wodotrysk i nie pytajcie, proszę, jak to, u diabła, możliwe. W każdym razie Wodotrysk siedział wraz z towarzyszami nocą nad brzegiem potoku, gapiąc się w księżyc. Wzdychał i urywanym od szlochu głosem powtarzał cały czas, jak niesłychanie pragnąłby teraz znaleźć się w samym sercu cudownej, srebrnej tarczy. A potem pofrunął. Niestety, biedaczek zapomniał, że księżyc nie ma atmosfery, więc umarł niemal natychmiast, gdy już się tam znalazł. Jego szczątki odnaleziono i pochowano z wielką pompą, gdy po sporej serii nieudanych eksperymentów kolejnemu Lukianinowi przyszło do głowy, żeby ubrać ekipę poszukiwawczą w kombinezony. Po odkryciu fenomenalnych talentów obywateli Lukii świeżo powstająca Unia Międzygalaktyczna, wciąż borykająca się z problemem sprawnej komunikacji międzygwiezdnej, wzięła sprawę w swoje ręce i tak powstały regularne linie rejsowe korzystające z umiejętności lukiańskich pilotów. Istnieją tylko dwa ograniczenia. Długość lotu zależy od realnej odległości, pomnożonej przez siłę wyobraźni pilota. Lukianina nie obchodzą żadne mile gwiezdne. Dla niego liczą się tylko takie pojęcia jak „blisko”, „daleko”, „bardzo daleko” i „o rany, jak daleko!”.

Gdy wybiera się na przykład z wielką wyprawą badawczą do samego krańca Galaktyki, wie, że należy ona do kategorii „strasznie daleko”, więc podróż potrwa od kilku dni do kilku miesięcy w zależności od tego, jak mocna jest wyobraźnia pilota oraz aktualny stan podnieconego oczekiwania. Krótki przelot między planetami tego samego układu słonecznego to oczywiście „banalnie blisko”, czyli około godziny bądź paru godzin. Nasza biedna Stara Ziemia, która krąży sobie gdzieś w ogonie Galaktyki, jest tak rzadko odwiedzana przez turystów ze Stowarzyszonych Planet Cywilizacji Ludzkiej, gdyż według lukiańskich pilotów należy, niestety, do kategorii „daleko jak diabli”, a ponieważ nic szczególnie ciekawego na niej nie ma, koszta podróży rosną podwójnie. Jak się okazało, moc transu marzycielskiego wzmacnia znacząco oczekiwana nagroda. Oczywiście najlepiej niematerialna, choć Lukianie zarabiają niezłe kokosy, mają urlopy trwające całe lata i niezwykłe przywileje w pracy. Pilot naprawdę musi bardzo chcieć jak najszybciej dolecieć na miejsce. Czuć zew prawdziwej przygody. A nawet bardzo głupi armator dobrze wie, że na stałych, rutynowych trasach trudno poczuć coś poza znudzeniem. Dlatego Lukianie latają „na sardynkę”. To znaczy sprytnie przygotowaną przynętę. Jasne, to oszustwo, w dodatku dość podłe, biorąc pod uwagę ich naiwność. Za to opłacalne. Dla wszystkich, także samych pilotów. Dlatego na każdym statku rejsowym znajduje się piękna agentka lub tajny agent, oczywiście wynajęty aktor, który prośbami, groźbami i namowami skłania pilota do pomocy w realizacji szczytnej misji. W porcie docelowym czekają listy, mapy zagubionych skarbów, tajemnicze wskazówki, ukryte przesyłki, które mają za zadanie podsycać ciekawość. I nieważne, że nieszczęsny niedoszły zbawca Galaktyki lata tam i z powrotem z nieciekawej planety wydobywczej do równie nudnej i brzydkiej fabrycznej, często po kilkanaście razy. Liczy się tylko misja. Przygoda. Sekret niezwykłej wagi. Czy Lukianin domyśla się, że podstępnie spreparowany? Jasne, że nie. Nigdy. Dałby się pociąć laserem za prawdziwość swoich przygód. Smutne, prawda? Ale bardzo dochodowe. Nie mówię, że Lukianie to idioci. Naprawdę tak nie twierdzę. Są tylko straszliwie, boleśnie naiwni. Znałem kiedyś jednego, który całe lata krążył po trasach turystycznych, wożąc tłumy spragnionych wakacji turystów, przekonany, że w ten sposób udziela pomocy pięknej rebeliantce więzionej przez podłego władcę mrocznego imperium. Angażował się po stronie szlachetnych, choć nieistniejących buntowników, walcząc ze złem ogarniającym Galaktykę. Wiecie dlaczego? Bo uwierzył w tandetne holo, ukryte ponoć w pamięci wiernego robota, którym był w tym wypadku zwykły pokładowy odkurzacz, wyświetlające przysadzistą laskę w brzydkiej, białej kiecce, z okropną fryzurą w postaci dwóch precli przyczepionych do uszu, która przedstawiała się jako, a jakże, księżniczka i błagała o ocalenie z rąk przedstawicieli wrogiego cesarstwa. Biedny kretyn natychmiast się na to nabrał. Zabawne, co? Ale Lukianie po prostu tacy są. Afektowani aż do bólu. A teraz uwaga. Czas na drugą wielką tajemnicę koncernów przewozowych. Pewnie niejeden z was poważnie się zastanowi, nim znów wsiądzie na pokład statku z lukiańskim pilotem. Otóż, wbrew temu, co plotą reklamy i tak zwani fachowcy, nie działa tu żadna niezwykła, najnowocześniejsza technologia, wspierająca naturalny talent Lukianina. To pilot i wyłącznie pilot aktywuje statek. Dosłownie. Dopóki nie wsiądzie na pokład i nie pogrąży się w stanie transu, wasz przepiękny, opływowy, rejsowy prom czy okręt jest tylko kupą złomu. Popsutą, nieszczelną i bezużyteczną. Silniki

nie działają, olej wycieka, paliwo się dezaktywuje, powietrze ucieka. A co ważniejsze, pojazd nie lata. I już. Dopiero nieoceniona wyobraźnia pilota zaciska się wokół niego niczym kokon bezpieczeństwa. Powtórzę jeszcze raz. Każdy, blisko- czy dalekobieżny, statek z lukiańską załogą startuje i ląduje bezpiecznie jedynie dzięki obecności pilota na pokładzie. Z tego powodu koncerny i prywatni właściciele robią wszystko, żeby ułatwić mu zadanie. Zastanawialiście się czasem, dlaczego większość statków ma takie dziwaczne kształty, jest cudacznie wystylizowana i pomalowana wściekłymi kolorami w niezwykłe wzory, na przykład staroświeckie, roześmiane słońca, komety z marsowymi minami i mrugające księżyce? Bo to się Lukianom kojarzy z międzygwiezdną przygodą. Romantyczną legendą o zdobywcach kosmosu. Melancholią lodowej pustki próżni, upstrzonej jedynie jasnymi łzami gwiazd. Pragnieniem przeżycia czegoś fascynującego. Słowem, bo to się im podoba. Zdajecie sobie sprawę, że na pokładzie tego niby-nowoczesnego, niby-bezpiecznego statku żyjecie jedynie dzięki pilotom? Póki Lukianin pamięta, dokąd ma zabrać statek wraz z pasażerami, jesteście ocaleni. Jeśli rozproszy się lub zamyśli i wystartuje sam, nadal nic wam nie grozi. Pilot odlatuje, prawdopodobnie na wieczną wachtę, najczęściej rozwalając sobie głowę o sufit kabiny, a wy z głupimi minami siedzicie dalej w fotelach, aż zjawi się miła stewardessa i przeprosi za wynikłą awarię. Problem snu nie istnieje, gdyż podczas normalnego, zdrowego spoczynku Lukianin nadal pogrążony jest w marzeniach. Czasem nawet silniej niż na jawie. Zatem stan podnieconego oczekiwania nie wygasa i statek leci dalej. Dużo gorzej, gdy lukiański mistrz zachoruje lub zasłabnie w trakcie podróży. Wybija się tym samym z transu, nieprzytomny lub całkowicie zaprzątnięty własnym cierpieniem, bo większość Lukian ma skłonności do hipochondrii. Wtedy żegnaj, słońce. Statek po prostu natychmiast rozpada się na kawałki. Próżnia wdziera się do środka i koniec. Po was. Dlatego, żeby zmniejszyć ryzyko, porządne linie przewozowe zapewniają zawsze dwóch pilotów, przyjaciół współpracujących ze sobą w szczytnym dziele ocalenia Galaktyki. Albo księżniczki. Lub smoka. Och, wiecie już przecież, że wszystko jedno czego, byle do przodu. A co z tanimi liniami? Cholera, wolę nawet nie myśleć. Jedno jest pewne. Z powodu wagi swego zawodu lukiański pilot na pokładzie statku musi jeść najlepsze, najświeższe produkty, przygotowane przez zawodowca najwyższej klasy. Ponieważ gdyby się poważnie zatruł, naraziłby na śmierć pasażerów i załogę. Przemytnicy, z którymi lecę, mają tylko jednego pilota. I mnie. Kucharza, który będzie mu gotował. Myślicie, że się nie boję? Żołądek mi się ściska ze strachu. Ale nic. Najważniejsze, żebym starannie przejrzał zapasy i zamówił dodatkowo to, co niezbędne. I trwałe, na litość boską. Żeby stłumić zdenerwowanie, wyglądam przez okno śmigacza. Jednak strefa półcienia przynosi rozczarowanie. Jakieś baraki pośród równiny pełnej wyschłych krzaków, jakieś ciągnące się po horyzont magazyny, szary, nieciekawy budynek kosmodromu. Nuda.

Lądujemy na szarym kwadracie betonu przed blaszanym hangarem. Wysiadam, mrużąc oczy w ostrym słońcu. Podchodzi do mnie przysadzisty Robal, wyciąga na powitanie odnóże. – Z polecenia pana Ombai? Potwierdzam. – Proszę za mną. Kapitan czeka. Ku memu zaskoczeniu kapitan okazuje się Kamulcem. Żywym kryształem z układu Gemmy. Przedstawia mi się jako Paleologos Krzem, ale nie wiem, czy to prawdziwe nazwisko. Bardzo rzadko miewam z nimi do czynienia, ponieważ nie mając układu pokarmowego, nie udzielają się w branży gastronomicznej. Podobno mieszkańcy Gemmy są zasadniczy, uparci, choć cierpliwi, konsekwentni i całkowicie wyprani z wyobraźni. Biedny Krzem. W konfrontacji z lukiańskim pilotem jego cierpliwość musi nieraz przechodzić ciężkie próby. – Będzie pan gotować wyłącznie dla pilota – oświadcza na wstępie. – Załodze wystarczą zwykłe racje. T’e-ch pokaże panu kabinę. – Wolałbym najpierw obejrzeć zapasy i w razie czego uzupełnić to i owo. Widzę, że odpowiedź przypadła mu do gustu. Uśmiecha się nawet, bo zrobił się trochę różowy na czubku. – Będzie pan do nas pasował, panie Champs Ellise – mówi, bo takie imię podałem. – Radzę jednak przedtem skonsultować się z Rozdartą Limbą, bo on ma, hmmm, dziwne gusta. Także kulinarne. – Rozdartym czym? – pytam odruchowo, choć niezbyt taktownie. Paleologos ustawia płaszczyzny tak, jakby wzruszał ramionami. – Limbą. Tak się nazywa nasz pilot. – Dobra, ale co to właściwie znaczy? Kapitan już się nie uśmiecha. W oczach ma tylko znużenie. – Diabli go wiedzą, przyjacielu. Grunt, że brzmi odpowiednio dramatycznie, nie?

Matko Boska, chroń nas przed Lukianami. Rozdarta Limba jest gorszy niż najbardziej rozpuszczony nastoletni bachor. Ma fochy. Tony. Nastroje. I nic, dosłownie nic, kurna, nie wydaje mu się smaczne. Steki z narwalnicy po sto astro za kawałek? Bllleeee! Ohyda. Wegański słodkowąż? Jahhh! Zabieraj mi to świństwo! Jelenik betelguzański, jedno z najdroższych mięs w Galaktyce? Syf i malaria! Wstrętne! Złotogłów z Deneboli? Niee! Babcia go tym karmiła w dzieciństwie. Na siłę. Nie weźmie paskudztwa do ust. Cedzę przez zęby pytanie, czy aby babunia była milionerką, ale nie rozumie ironii. Wytrzeszcza na mnie fioletowe gały i powiada: „Nie. Krawcową”. I co? Szlag by was nie trafił? Dobra, więc może ostrołupacz cefejski? Obrzydliwy! Same żyły! Lampucera bagienna? Odraza. Śmierdzi. I jest stęchła! Antylopiec królewski wędzony w dymie seleńskich sekwoi? Zjełczały! Patrzę na tego zblazowanego księcia kosmosu, który przy ludziach pokazuje się w niebieskiej pelerynce w złote gwiazdki, i najchętniej bym go udusił. Z masełkiem. I cebulką. Antylopiec zjełczały? Rany, smętny idioto! Toż to najchudsze z najdroższych mięs. Co tam ma zjełczeć, jeśli tusza nie ma nawet odrobiny tłuszczu? Debil. Jeszcze chwila i strzelę go w pysk filetem z terrańskiej sarniny. Kapitan nie miał racji. Zasięganie rady tego żałosnego dupka jest zupełnie bez sensu. Sam przygotuję zapasy, a potem niech się dzieje co chce. Nie będzie żarł, to z głodu wyciągnie kopyta i wszyscy zginiemy. Trudno. Chcę go odesłać do kabiny, a on na to, że nie. Podoba mu się robienie zakupów. Jeszcze by sobie trochę powybrzydzał. Jesteśmy w ogromnym składzie żywności, uprzejmie zwanym „delikatesami”. To oczywiście towary z przemytu. Doskonałej jakości. Zasilą kuchnię niejednej miejscowej szychy. Z lubością oglądam cudowne kręgi dojrzałych serów, egzotyczne owoce, przepiękne wędliny i warzywa. Wybór godny „Komety”. Ale nie tego histeryka z fryzurą w kolorze drogowych znaków ostrzegawczych. Za kiepskie na jego gust. W porządku, jak chce. Nie zamierzam się z nim szarpać. I tak wybiorę, co zechcę. Nakazuję człapiącemu za nami robotowi transportowemu, żeby zdejmował kolejne towary z półek. Mam całkowicie wolną rękę. Za wszystko bez szemrania zapłaci Paleologos Krzem. Byle Lukianin się nie zatruł. Spokojna głowa. Nie zatruje się i nie padnie z głodu. W razie czego wmuszę w niego moje

wyśmienite, wykwintne dania tak skutecznie, że będzie wspominał babunię ze łzami w oczach. Rozdarta Limba zniknął mi z oczu. Buszuje gdzieś między półkami, przewracając, depcząc i rozrywając opakowania drogich, smacznych produktów. Czuję się tak, jakbym poszedł do sklepu w towarzystwie głodnej kozy. W pewnej chwili słyszę jego wysoki, podniecony głosik. – Popatrz! Ale fajne zwierzątko! Fantastyczne! No, chodź zaraz i zobacz! Ojej, jak ono śmiesznie pływa! No cudne! I nóżki ma! I oczka! Champs, zobacz! Ja takie chcę! Jest, no, och, niesamowite, co? Odjazdowe! Jak żyję nie widziałem czegoś podobnego! A ty? Widziałeś? Bo ja nie! Ojej, jak rany! Poruszyło się! Zauważyłeś? Porusza się, kiedy o nim mówię! Ale mądre jest! Koci, koci, chodź do pana, malutki! Patrz! Pływa! O matko, ale cudo! Widziałeś już coś takiego kiedyś? – Tak – mówię, a mój głos brzmi podejrzanie podobnie do znużonego, wypranego z emocji tonu kapitana Krzema. – To tłumoczek laudyjski. Nie najlepszy. Mięso jest gumiaste i kwaśnawe w smaku. Wybiorę ci coś smaczniejszego. Pilot odskakuje od akwarium, fioletowe oczy rozszerzają się autentycznym przerażeniem. – Niiieee! Ty chcesz go zjeść?! Zabić?! Naprawdę zabić?!!! Takie maleńkie cudo? Pływający skarb?! Popatrz, jakie ma smutne oczka! Wszystko rozumie! Nie pozwolę ci go zabić, potworze! On mnie kocha! Muszę go uratować! Rozumiesz?! Muszę! Próbuję nie wybuchnąć. Naprawdę próbuję. – Limba, jesteśmy w sklepie z jedzeniem. To nie jest zwierzątko domowe. To obiad. Coś w rodzaju rybki. Morskiego ślimaka. Nic nie rozumie. Nie może. Nie ma mózgu. Jest głupi jak... – „ty sam” ciśnie mi się na usta, ale daję radę się powstrzymać. – Jak kawałek stołu. W dodatku niezbyt smaczny... – Nieeee! – Lukianin rzuca się na akwarium, obejmuje długimi, chudymi ramionami. Po gładkich, bladych policzkach zaczynają cieknąć strugi łez. Boże, istne kaskady. Strzelają jak fontanny. Nie mija sekunda i całe ubranie pilota robi się zupełnie mokre. Paskudna pelerynka też. – Nieee! On musi żyć! Ja go chcę! Ja chcę! Chcę! Prooooszę! Kupmy go! Uratujmy! Champs, bo cię znienawidzę! Och, uratuj Dziubaska! Popatrz, jaki smutny! Nie skazuj biedactwa na śmierć! Dziubasek się odwdzięczy! Czuję to! On coś wie. Na pewno. Zdradzi nam niezwykłą tajemnicę. Nie słyszysz, jak szepcze? – Nie. Tak ryczysz, że nie słyszę własnych myśli. – No przecież szepcze telepatycznie, głupku! – Stuka palcem w akwarium, gdzie kompletnie obojętny tłumoczek laudyjski gryzie swój ogon w przekonaniu, że to karma. – Ti ti ti ti! Dziubasek, nadaję do ciebie wiadomość. Uratujemy cię, maluszku! Uszka do góry! Nagle blednie, dramatycznym gestem przykłada dłoń do czoła. – Bogowie gwiazd! Tracę go! Tracę kontakt! Coś zagłusza fale telepatyczne! Ach, to z pewnością

jakiś podły tyran, który nie chce, żeby Dziubasek przekazał mi wiadomość! To on go tu zamknął! Skazał na powolną śmierć w mętnych wodach szklanego więzienia. Splugawił, zredukowawszy do roli dania obiadowego! Zabieram stąd Dziubaska, słyszysz? Nie ośmielisz mi się sprzeciwić! Odwagi, mały przyjacielu! Zaraz cię wyzwolę! Stłukę tę wstrętną, brudną celę i wypuszczę cię na świat! Łapie puszkę z aldebarańskim sosem rybnym i zamierza zrobić zamach. – Limba, Dziubasek zdechnie, kiedy rozbijesz akwarium – powiadam, bo nie chcę, żeby pilot naprawdę narobił bydła. – To wodne stworzenie. Jeśli ma żyć, musi pływać w wodzie. Lukianin robi nieszczęśliwą minę. Ale zaraz się rozpromienia. – A! No tak! Zawiedzie nas do swego królestwa na dnie oceanu, gdzie stoi wspaniały pałac z muszli i koralu. Żywy jak najwspanialsza rafa! Bo jest rafą! Zamkiem i rafą równocześnie. Och, jak bardzo chciałbym już tam być... – Nie! – wrzeszczę, chwytając go za ramię, ale zaraz przychodzę do rozumu, szybko puszczam i odskakuję kawałek. – Nie rób tego! Nie odlatuj! Dziubasek... e... Dziubasek cię potrzebuje! Rozdarta Limba obraca ku mnie pełną zdziwienia twarz. – No co ty? Przecież tak bym nie odleciał. Co, masz mnie za idiotę? Głupio mi trochę. Problem w tym, że słabo znam się na Lukianach. – Nie, skąd. Oczywiście, że nie. Po prostu przez chwilę wydawało mi się, że zamierzasz... Wydyma pogardliwie wargi. – Nie mógłbym tam teraz polecieć. Pałac i włości Dziubaska zajął wrogi tyran. Wtrąciłby mnie do lochu, gdybym się znienacka pojawił. Ręce opadają. Chryste, błagam, cierpliwości. Dość mam zakupów. Właściwie wszystkiego mam dość. Wracając na statek, chyba szurgam trochę nogami. Rozradowany Limba ściska słój z tłumoczkiem, cały czas stukając palcem w szkło i mrucząc „ti ti ti”. Za nami sunie wypchany towarem robot transportowy. Czekają mnie ciężkie czasy.

Gotowanie dla Lukianina w zasadzie powinno być proste. Trzeba tylko sprawdzić, do jakiej kategorii należy pilot. Czy uwielbia zdumiewające dania o zaskakujących smakach, podane tak, aby jak najmniej kojarzyły się z jedzeniem, czy zeżre zwykłą kartoflankę, byle towarzyszyła jej romantyczna legenda. Limba należy do drugiego gatunku. Zajęło mi chwilę, zanim się o tym przekonałem, ale teraz już obaj wychodzimy na prostą. Ja gotuję dobre, pożywne, zbilansowane danie, podaję, on siada, bierze sztućce i zaczyna słuchać mojej historyjki. O tym, jak przy szalejącym sztormie dzielni ubodzy rybacy na Cefeuszu walczą i giną, żeby wyciągnąć z odmętów straszliwą bestię zwaną ostrołupaczem. O wielkiej miłości, która skłoniła księżniczkę Limandę Żółtopłetwą, żeby zdradziła cudzoziemcowi tajemnicę słynnych kefirowych grzybków z układu Alfarda. O wojnie kartoflanej toczonej przez dwa wieki przez kilka szlachetnych rodów z Alkora. O poszukiwaczach cudownego warzywa z Deneboli, stanowiącego panaceum na wszelkie choroby. O narwalach pustki międzygwiezdnej, na które polują szaleńcy z załóg kosmicznych wielorybników dla niezwykle cennej, jedynej w swoim rodzaju ikry. A wreszcie o ekipie mojej „Komety” i ich kulinarnych przygodach. Jeśli opowieść mu się podoba, Rozdarta Limba zmiata wszystko do ostatniego okruszka. Chyba nawet mnie polubił, chociaż to akurat nie jest mi do szczęścia potrzebne. Grunt, żeby był zdrów i dobrze odżywiony. W sumie, wbrew początkowym obawom, okazało się, że trafiła mi się całkiem znośna fucha.

Przypuszczaliście kiedyś, że latanie na statku przemytniczym może okazać się nudne? Jeśli ma się na pokładzie lukiańskiego pilota, zwykle tak się dzieje. Rejsy przypominają normalne podróże handlowe. Załadunek towaru, lot, wyładunek w innym porcie. I tak w kółko. Rzecz w tym, że Lukianin chce dotrzeć do celu bezpiecznie. Zatem w naturalny sposób statek omija wszystkie potencjalne patrole Armady. Odruchowo, intuicyjnie leci tamtędy, gdzie akurat jest pusto. Choć czasem zdarzają się wyjątki. Jak na przykład teraz. Budzi mnie wściekły brzęczyk alarmu. Cały statek telepie się jak chory na trzęsionkę. Światła przygasają, z szafek, półek i koi wypadają różne przedmioty, w tym ja. Ściany wibrują, poszycie trzeszczy, słychać jęk naprężonych stalowych lin i odgłosy przewracających się skrzyń w ładowni. „Śmigająca ku gwiazdom” nie jest zbyt dużą jednostką.

Nie tracąc czasu na próby włożenia butów, obijam się o kanty i wyoblenia korytarza, żeby dostać się na mostek. Większość załogi już tam jest. Kapitan Krzem trzyma się dzielnie, choć zrobił się odrobinę zielony ze zdenerwowania. Rozdarta Limba siedzi na fotelu pilota, zaciskając palce na oparciu, ma zamknięte oczy i głośno powtarza: – Ommmmm! Ommmm! Tymczasem na wielkim, panoramicznym ekranie widać, jak wali do nas korweta Armady. W porównaniu ze „Śmigającą” wydaje się olbrzymia niczym kosmiczny narwal. Jest cała czarna, kanciasta, najeżona wieżami i wieżyczkami pełnymi morderczych luf. Przypomina karczochonika aldebarańskiego o rozpostartych pokrywach. Tyle że warzywa zwykle nie potrafią latać. Ani strzelać. To przecież mała jednostka patrolowa, obija mi się po głowie idiotyczna myśl. Mała czy nie, ma z czego wysmażyć. Raz za razem odpala wiązki rakiet. Widać jaskrawe, szalone smugi pocisków, które mijają nas ledwie o włos. Za każdym razem w ostatniej chwili kadłub naszego statku wykonuje gwałtowny zwrot. Wszyscy padamy na podłogę przy akompaniamencie chóralnego wrzasku. Gramolę się z trudem, trzymając czego się da. Dwie rzeczy wiem na pewno. Dość ponure, niestety. Po pierwsze, nikt z nas oprócz Limby nie może teraz nic zrobić. Uzbrojenie żadnego, nawet najlepszego statku przemytniczego nie umywa się do sprzętu będącego w posiadaniu Armady. Moglibyśmy skutecznie bronić się przed atakiem piratów, gangsterów, awanturników i łowców głów, ale nie wojska. Gdybyśmy odpowiedzieli ogniem, korweta odczułaby to jako miłe łaskotki. Druga prawda jest jeszcze smutniejsza. Nie możemy się nawet poddać. Na mocy niedawnego unijnego traktatu przemytnicy, handlarze bronią i piraci są traktowani jak terroryści i bezzwłocznie, na miejscu, rozstrzeliwani. A jak widać, w naszym przypadku Armada skrupulatnie przykłada się do wypełniania nowego rozkazu. – Co on robi? Co robi Limba? – pytam mechanika, rosłego Robala, bo nagle przychodzi mi do głowy wariacki pomysł. – To jasne! Marzy o tym, żeby nas nie trafili! – M’e-ch patrzy na mnie jak na idiotę. W tak poważnej sytuacji kryzysowej pilot jest w stanie marzyć tylko o jednej rzeczy naraz. – Źle. – Kręcę głową, przekrzykując łomot. – Powinien marzyć, żeby znaleźć się jak najdalej stąd! Nie dogonią nas, jeśli odpalimy. – Oni też mają lukiańskiego pilota, głupku! Pewnie nawet lepszego.

– Tak – zgadzam się, wykonując kolejnego hołubca na chwiejnej podłodze. – Ale Limba walczy o życie. Jak myślisz, kto wygra pojedynek na marzenia? Ten, kto za wszelką cenę chce uratować tyłek, czy ten, który jest po prostu zaciekłym sukinsynem, pragnącym dorwać przemytniczy statek? – Nie uda się – stwierdza ponuro kapitan, od jakiegoś czasu pilnie przysłuchujący się wymianie zdań. – Lukianie służący w Armadzie przechodzą bardzo ścisłą selekcję. Są zaciekli jak betelguzańskie buldogi. – Ooooommmm! – wyje Rozdarta Limba. – Och, Ommm, do licha! Ratunku! Tak bardzo nie chcę, żeby nas trafili! Tak bardzo!!! – Łaaaa! – jęczy z przerażenia cała załoga. Robimy fikołka. To znaczy robi go „Śmigająca ku gwiazdom”. A potem jeszcze beczkę, i obrót, i zwrot. Jezu, jak mi niedobrze. Nigdy nie lubiłem lunaparków. Jest kiepsko. Nie ma co się łudzić. Jeszcze moment i piekielna korweta przerobi nas na sałatkę mięsną. – Limba! – krzyczy rozpaczliwie Krzem – Rozdarta Limba! Uciekaj! Nie możesz marzyć, żeby stąd zwiać? Żeby znaleźć się jak najdalej stąd?! Pilot otwiera nieprzytomne oczy. – Mogę! Zdecydowanie mogę! Ale wtedy nas trafią jak nic! – A teraz to nie trafią? Trudno! Ryzykuj! – No, nie wiem – waha się pilot i w tej samej chwili rakieta Armady przepruwa nam wieżę, urywając jedyne dalekosiężne działko. Ryk, łomot i wstrząs znów powalają nas na podłogę. I wtedy Limba chyba trochę panikuje. – Nie chcę już tu być! – krzyczy, jakby ktoś naprawdę go rozdzierał. – Nie chcę! Musimy uciekać! – Oż ty, w życiu! – sapie Robal leżący tuż obok mnie, gdy nagle zaczyna jechać po posadzce do tyłu. „Śmigająca” pokazuje, co potrafi. A właściwie objawia to Limba. Powietrze robi się gęste od przeciążenia. Za chwilę eksploduje mi czaszka. Albo płuca. A może cały korpus. Załoga leży na bezładnej kupie pod ścianą. A statek śmiga. Pędzi niczym kosmiczna nawałnica. Przez ułamek sekundy widzę rozmazane smugi gwiazd i zwalniające coraz bardziej głowice rakiet, a potem jest już tylko czerwona ciemność. Boże, wyprzedziliśmy i odsadziliśmy pociski Armady. Nie przeżyjemy takiego pędu.

– Aaaa! – wyje pilot. – Ommm, kurwa, Ommmm!!! Mamooo, ratuj! Przynajmniej nie wpadniemy na nic po drodze, bo przecież, cholera, ma być bezpiecznie. – Już! No już! Chłopie, zwolnij! – charczy kapitan ochrypłym głosem. – Limba, stój! Prrrr! „Śmigająca” zwalnia powolutku i ostrożnie, niczym przerażony koń, który poniósł. Pilot też tak wygląda. Wywraca oczami jak wystraszony mustang. Wszyscy dyszą ciężko, leżąc na podłodze i odpoczywając. Żyjemy. Chyba. Kręci mi się w głowie i zbiera na wymioty. Odwracam się, żeby spojrzeć na kapitana. Siedzi nieruchomo, wpatrując się z napięciem w ekran. Za chwilę już wszystkie oczy zwracają się na panoramiczne holookno. – Ja pierniczę – jęczy oszołomiony M’e-ch. – O ja pierniczę! Patrzcie tylko! Wyciąga odnóże, wskazując ekran. Ciemny. Bardzo ciemny. I dość pusty. Przed nami widać tylko kilka bladych, wątłych gwiazdek. Ja też pierniczę. Bo właśnie dolecieliśmy na sam chrzaniony kraniec Galaktyki.

Sami? Głęboko w kosmosie? Z dala od cywilizacji i docelowego portu? Z ładownią pełną przemyconego towaru? Myślicie, że nie może być gorzej? Akurat. Może. Zwłaszcza w momencie, kiedy pilot dostaje depresji. Rozdarta Limba przeżywa. Rozdarta Limba popada w przygnębienie. Rozdarta Limba szlocha. Jest absolutnie przekonany o nadchodzącej nieuchronnie śmierci. A statek się rozpada. Dosłownie. Pęka w szwach, przecieka, kuleje i kaszle. Siedzimy wszyscy w

mesie, słuchając rzężącego, nierównego oddechu silników i koncertu łkań dochodzącego z kabiny pilota. Niedobrze jest. Bardzo, bardzo kiepsko. „Śmigająca ku gwiazdom” dryfuje gdzieś w pustkę, bo poprzednie marzenie Limby pękło jak nadepnięty kieliszek. Ponieważ Lukianin jest całkowicie przekonany, że zginie, pcha nas gdzieś w mroczną otchłań kosmosu. I realnej śmierci, obawiam się. Załoga ma grobowe miny. Milczymy, bo co tu gadać. Niektórzy zaciskają pazury lub zgrzytają kłami. Nie ma co, głupio tak umierać. Zwłaszcza że „Śmigająca” wcale nie ucierpiała poważnie w potyczce z Armadą. Ot, niewielkie uszkodzenia, które zdołaliśmy szybko naprawić. To nasz słodki Limba konsekwentnie niszczy statek swoimi nastrojami. Bodajby go naprawdę rozerwało. W dodatku powoli kończą się zapasy. Ponura sytuacja. Gotuję teraz dla załogi, żeby choć trochę poprawić nastrój. Ale nikt nie ma apetytu. Ledwo co skubią, grzebią widelcami w talerzach, wzdychając ciężko. Rozdarta Limba nie je w ogóle. Nie tknął żadnego posiłku, odkąd uciekliśmy korwecie. Tylko jęczy i odwraca z obrzydzeniem głowę. – Co za prostak i bezduszny tępak myślałby o jedzeniu w obliczu odwiecznej tajemnicy śmierci, której mroczne podwoje zaraz się przed nami rozewrą? – powiada. No pewno. Jeśli nie ruszysz tyłka i nie wyciągniesz nas stąd, bracie, mamy to jak w banku. – Słuchaj, Champs – mówi kapitan z rozpaczą w głosie. – Może jakiś deser? Wiesz, coś ekstra, słodkiego, kolorowego, ożywczego? Przecież oni są jak dzieci... Kręcę głową z ponurym wyrazem twarzy. – Zapomnij. Już próbowałem. Posłał mnie do diabła. Zapada ciężka cisza. Każdy już jakoś próbował wyciągnąć pilota z depresji. Szary Skalny Odprysk, łącznościowiec, żonglował puszkami piwa, jednocześnie tańcząc i przytupując. Ten, Który Jest Odpowiedzialny za Załadunek, czyli po mojemu kolejny Pako, pokazał prawdziwy spektakl telekinetyczny za pomocą spinaczy i szklanek. Konwergencja A, kontakty i zaopatrzenie, śpiewała wesołe piosenki, robiąc przy tym striptiz. M’e-ch opowiadał najgłupsze dowcipy, jakie przyszły mu do głowy. Paleologos Krzem odbył z nim motywującą rozmowę. A pierwszy oficer, Luzon Dżakarta Wang, chciał oddać za darmo swój osobisty talizman, maleńkie pudełeczko, które wyświetla holo z laleczką wielkości długopisu, popisującą się wymyślnym tańcem na rurze. Wszystko na nic. Limba pozostał kompletnie obojętny. Siedzimy więc w mesie w ponurym milczeniu, a „Śmigająca” niesie nas ku nieuchronnej katastrofie. Tylko i wyłącznie z powodu focha strzelonego przez niestabilnego psychicznie pilota.

Chyba ktoś mnie przeklął. M’e-ch skrzypi nerwowo karapaksem. Oktopusanka maluje sobie na różowo przyssawki na mackach. Wang leży na stole, podparłszy brodę skrzyżowanymi ramionami, i gapi się na swoje minigo-go. Robi się bardzo smutno i schyłkowo. Napiłbym się seleńskiej whisky, płynnego słońca w butelce. I wtedy przypomina mi się stara, barmańska opowieść o niebiańskiej szklaneczce. Cudownym drinku, który umie podać tylko naprawdę natchniony barman. Koktajlu będącym lekarstwem na wszystkie smutki. Klient wypija, doznaje olśnienia i wychodzi uleczony psychicznie. Oczywiście to żałosna bujda, ale dlaczego nie spróbować? – Paleologos? – pytam. – Czy na statku są jakieś naprawdę dobre alkohole? Kapitan różowieje w ironicznym uśmiechu. – A jakże. Są. Cała ładownia. Wieziemy przemyt najdroższych destylatów, chłopie. Tylko się upijać. – Doskonale. – Zacieram ręce. – Wiecie, co jest potrzebne Lukianinowi w depresji? Seria wyśmienitych drinków i dobry barman, który wysłucha jego utyskiwań. Barman to tradycyjnie lekarz duszy. A dobry trunek potrafi zdziałać cuda. A jeśli nie, to przynajmniej umrzemy weselsi. Warto spróbować, co? Krzem zastanawia się tylko chwilę. – Warto. Pako, otwórz mu ładownię. A przy okazji poprzynoś nam trochę towaru. Każdemu dziś się przyda lekarstwo na depresję.

Działa. Chyba. Nie jestem pewien. Ale ciężko idzie. Rozdarta Limba wypija właśnie aldebarańskie malibu z mleczkiem różanym. Przedtem było martini astral i koktajl „Droga Mleczna”. Na jego bladych zwykle policzkach pojawiły się malinowe wypieki. Ale wciąż jest przygnębiony jak urzędnik unijnej inspekcji sanitarnej, który nie znalazł w kuchni karalucha. – Czuję oddech śmierci – mamrocze od rzeczy. – Otula mnie co noc mroczną, aksamitną peleryną. Jesteśmy napiętnowani. Straceni. Zginiemy, Champs. Znaki... wszędzie widzę znaki. To straszne. A także samotne i ostateczne. Pochłonięci przez pustkę kosmosu. Pyłki w kosmicznej czerni. Zagasłe przedwcześnie iskry życia. Nic. Nic zgoła. Bohaterowie przebrzmiałej pieśni. Pieśni gwiazd. Niczym

pionierzy kosmosu z dawnych wieków. Skazani. Pozbawieni nadziei. Lecz godni i szlachetni. Przyjmę śmierć z podniesionym czołem. Niech mnie ucałuje białymi, zimnymi wargami. Oto los każdej istoty. Samotność w obliczu milczących gwiazd. Pociągam zdrowy łyk seleńskiej whisky, bo nie wytrzymałbym tych kocopałów na trzeźwo. – Nie wolno się poddawać – mówię. – Łatwo stracić ducha, odpuścić, złamać się pod ciężarem przeciwności. Tyle że to niegodne prawdziwego bohatera Galaktyki. Dawni piloci walczyli do końca. Nie odpuszczali, nie poddawali się zwątpieniu. Szli do przodu jak magnetyczna burza. Rzucali się głową prosto w słońce. Nurkowali w płomieniach kosmicznej lawy. Lawirowali między rojami zabójczych meteorów. Zawsze z odwagą w sercach, pogardą śmierci i ironicznym uśmieszkiem na ustach. Lukiańscy piloci nie pękają, pamiętasz? Płynie w tobie ich krew, Limba! Krew tytanów! Zrób to. Podejmij wyzwanie. Zaśmiej się kostusze w twarz. Przecież potrafisz, chcesz! Walcz, Limba! Wyciągnij nas z tego, bracie. Tylko ty możesz to zrobić. Uratować nasze strwożone dusze. Pomyśl o załodze, która liczy na twoje bohaterstwo. Pomyśl o niewinnych w potrzebie. Zrób to choćby dla Dziubaska! Przez chwilę widzę płomień fascynacji rozpalający się w fioletowych oczach, lecz iskra zapału zaraz gaśnie. – Dziubasek nie żyje, Champs – mówi Limba z żalem. – Rozbił się podczas ucieczki przed korwetą. Miałeś rację. Nie potrafił żyć bez wody. Teraz już nigdy nie dowiem się, co pragnął mi przekazać, biedactwo. Zginął na posterunku. Tak jak i my odejdziemy. W ciszy i ciemności. Nie walczy się z przeznaczeniem. Nikt nie ma takiej mocy. Cholera, mam ochotę odgryźć sobie ozór. Co mnie podkusiło, żeby wspominać o tym piekielnym tłumoczku? Limba pociąga nosem i bawi się w melancholijnym zamyśleniu pustą szklanką. Dobra, dość tych słodkości. Czas go trochę ożywić. Na początek coś prostego i mocnego. „Andromeda Libre”. A potem „Krwawa Betelguza”. Ależ będzie rzygał, jak to wszystko pomiksuje. – Duch Dziubaska patrzy na ciebie. Zastanów się, czy ma powód do dumy? Przegrałeś. Odpadłeś. Złożyłeś broń, zanim jeszcze zaczęła się prawdziwa walka. Porzuciłeś misję. Ten mały, dzielny tłumoczek nie wahał się ani chwili. Nie szlochał, nie wyrzekał na los. Walczył. Ani na moment nie poddając się zwątpieniu. I oddał życie za sprawę, jak prawdziwy bohater. Nie stchórzył, choć był taki malutki i słaby. Wypij na cześć jego pamięci, Limba. Wypij aż do dna, jeśli masz tyle śmiałości, żeby nie zakrztusić się ze wstydu! To „Andromeda Libre”! Napój herosów, buntowników, rebeliantów! Napój niezłomnych! Masz czelność go przełknąć? No już! Za pamięć nieugiętego tłumoczka! Sorry, Dziubasek. Nie mogę inaczej. Pilot gapi się na szklankę ze zgrozą i zabobonnym lękiem. – Ale jak to? Przecież przeznaczenie... mroczne opary śmierci spowijające serce...

– Pieprzyć przeznaczenie! Pij, chłopie! Za Dziubaska. – Tak! – decyduje się i zasuwa duszkiem całą szklankę, aż mu światełko w źrenicach przygasa. Nie mam litości. Idę za ciosem. – Doskonale! Teraz „Krwawa Betelguza”! Skomponowana na cześć posoki, którą wylewali powstańcy w wielkiej wojnie o niepodległość układu Tau Ceti. Skosztuj, jak smakuje krew bohaterów! Pije, wzrok mu mętnieje, ale na twarzy pojawia się wyraz determinacji. – Bardzo dobrze, pilocie – język mi się trochę plącze, bo cały czas wspomagam się seleńską whisky. Na trzeźwo nie miałbym odwagi tak z nim pogrywać. Niech nas gwiazdy mają w opiece. Na koniec szykuję naprawdę zabójczy szot. – Wiesz, co nastąpi teraz? – mówię z namaszczoną miną. – Hymn w płynie. Prawdziwa pieśń straceńców. Oda zmieszana z trunku, łez i krwi! Opowieść ze szczytnej przeszłości Starej Ziemi, mego nigdy nieujrzanego domu! Koktajl „Termopile”, Limba. Coś, co należy pić na kolanach! Słyszałeś o Termopilach, pilocie? Działa! Naprawdę działa. Pąsy na policzkach Limby ciemnieją, ogromne źrenice rozszerzają się, płonie w nich światło szaleństwa. Nalewam do szklanki straszliwą porcję seleńskiej whisky, dopełniam równie zabójczym chlupem wódki z Arktura i doprawiam kropelką angostury. Mam nadzieję, że to wszystko nie powali go za wcześnie. – Zatem posłuchaj o królu Leonidasie i jego trzystu – zaczynam, stawiając przed nim szklankę. Ledwo rozbrzmiewają pierwsze słowa opowieści, wiem, że go mam. Złapałem i już nie odpuszczę. Rozdarta Limba słucha z ustami półotwartymi ze zdumienia. Splata i wyłamuje palce, pojękuje cichutko w bardziej dramatycznych momentach. Być może, jeśli tylko nie upiłem go za mocno, jesteśmy uratowani. Wybacz, Leonidas. Nie przepuściłem Dziubaskowi, nie przepuszczę i tobie. – Wracaj na swoje stanowisko, pilocie! Za plecami masz wąwóz Termopile! – kończę z emfazą. – Wypełnij obowiązek! Uratuj nasze dusze! Ocal nas przed straceniem! Jak winien prawdziwy Spartanin! – O tak! – stęka. – Spartanin! Jeśli zginę, powiedz Lukii...

– Nie zginiesz! Zasuwaj na mostek! Kiedy biegnie, nogi mu się trochę plączą. Ale wierzę, że będzie dobrze. Boże, proszę, żeby było.

– Coś ty mu zrobił, Champs? – Krzem wpada do kabiny pilota, połyskując powierzchniami. To objaw najwyższego zdenerwowania. – „Śmigająca” pruje przez kosmos, aż nam wszystkim kapcie spadają! Co się dzieje, do diabła? – Melduję, że chyba w porządku, kapitanie. Limba właśnie ratuje nasze tyłki. To jest, chciałem powiedzieć, dusze. – Ale statek mi się od tego rozpada! Też jestem tak pijany, że mało co mnie obchodzi. – No bo pilot ponosi właśnie szlachetną klęskę w obronie naszego życia. Trudno. Inaczej się nie dało. Przysięgam. Paleologos Krzem purpurowieje i błyska. – Na Kryształową Macierz! Byle ją poniósł szybko, bo inaczej i tak będzie po nas! O, cholera! Trzęsie jak na górskiej kolejce. „Śmigająca” wykonuje jakieś szalone szczupaki. Skacze niby łosoś po falach. Całe wyposażenie przewraca się, leci na łeb, toczy po podłodze. Wraz z kapitanem próbujemy przedostać się na mostek, bez przerwy przewracając się i fikając kozły. Silniki wyją, jakby ktoś doprowadził je do szału. – Mayday! Mayday! Mayday! – drze się Odprysk prosto w czarny, kosmiczny eter pełen rozbryźniętych smug gwiazd. Coś się o nas ociera. Coś wielkiego i kanciastego. Okręt wojenny? Meteor? Nie mam pojęcia. Za szybko znika. Poszycie „Śmigającej” jęczy rozpaczliwie. Krzem ma rację, za moment statek się rozpadnie. Limba siedzi na fotelu pilota, z całej siły zaciskając powieki. – Termopile! – ryczy strasznym głosem. – Termopile! Przechodniu, powiedz Lukii...

– Auuu! – wyje załoga, przewracając się na siebie. – ... że tu leżę, wierny... – Kryształowa Macierzy, przyjmij do siebie moją energię! – O, na Wielki Kokon! – Pani Podwodnej Głębi, nie opuszczaj w potrzebie... – Rany boskie! – Mayday! Mayday! Mayday! Tu cywilna jednostka „Śmigająca ku gwiazdom”! Zgłaszam awaryjne lądowanie! – krzyczy niestrudzony Odprysk. – Powtarzam, zgłaszam... – ...jej prawom! – woła potężnym głosem Rozdarta Limba. – Uwaga! Siadamy! A potem rozlega się taki trzask, jakby się piekło zawaliło. Zapada ciemność. Ogarnia mnie lepka, ciężka niemoc. Zapadam się w głąb utraconej gwałtownie świadomości. Cokolwiek się stało, „Śmigająca ku gwiazdom” zakończyła właśnie ostatni lot.

8.

Kopać każdy może

Champs? Co z tymi cholernymi talerzami, pytam? – Wyparzam! – wrzeszczę. – Zaraz będą.

Nie jest łatwo obsługiwać zmywarkę z ręką na temblaku. Jeszcze paskudniej zanurzać przedtem kupę brudnych naczyń w pomyjach i bełtać, aż zlezie zakrzepły brud. Nie, to nie jest zły sen ani halucynacje spowodowane traumą. Pracuję na zmywaku. W kopalnianej stołówce. Wolałbym chyba zostać pomywaczem w piekle. Na początku próbowałem się jakoś wkręcić do kuchni, ale jako Mini Hau Hau nie mam odpowiednich kwalifikacji. To jest, mam, rzecz jasna. Wystarczające do pracy w każdej pieprzonej stołówce w Galaktyce. Nie posiadam tylko papierów. Odpowiednich zezwoleń, poświadczonych przez urzędnika. Dyplomu szkoły gastronomicznej. Świadectwa zdrowia i szkoleń sanitarnych. Świadectw ukończenia kursów dokształcających. Świstka zapewniającego, że nie mam puchliny kolan, wodogłowia i pląsawicy Karlsberga-Wanga. Oraz mnóstwa innych niezbędnych gówien. I tak wyświadczyli mi przysługę, pozwalając babrać się w resztkach niedojedzonego żarcia. Bez zaświadczeń o stanie zdrowia? Bez przeszkolenia w dziedzinie obsługi zlewu? Jeszcze połknę kurek, a kran wsadzę sobie w... No dobra, nie będę się irytować. I tak spróbuję stąd zwiać, gdy tylko nadarzy się okazja. Właściwie wcale nie żałuję, że nie pracuję w tej cholernej kuchni. Boże, przecież tu nikt nie umie gotować. Upichcić najprostszych rzeczy. Wszystko podają rozgotowane na paćkę. Ci zawodowi kucharze i kucharki z certyfikatami nie potrafią prawidłowo przyrządzić ryżu, nie mówiąc już o makaronie. Zresztą po co? Całe ich gotowanie sprowadza się do odgrzania gotowych posiłków z formy. Smętnych, zmielonych białek niewiadomego pochodzenia, uformowanych w niekształtne placki i papki z warzyw o smaku, zapachu i wyglądzie przestałego obornika. Trudno się dziwić, że nawet górnicy narzekają na to podłe świństwo. Co dzień wywalam całe hałdy tego paskudztwa. Na początku jeszcze próbowałem coś wykombinować. Nauczyć paru kolesiów chociaż podstaw smażenia i gotowania. A wała tam! Poskarżyli się kierownikowi, który o mało nie wylał mnie z tej cudownej roboty. Czuję się, jakbym trafił do obozu pracy. O zaostrzonym rygorze. – Champs! Talerze! – Spoko! Już niosę. Ładuję stertę białych, brzydkich naczyń na grzbiet robota i kopem posyłam do kuchni. Naści. Niech się robole objedzą sinych, niedogotowanych kartofli i mdłej do wyrzygu, niesłonej papki pseudomięsnej, bo przyprawy są drogie, a sól niezdrowa. Debilizm. W sumie, nie mój interes. Jutro. Jutro rozejrzę się za jakimś środkiem transportu, który wyniesie mnie z tego inferno. Dziś jestem za bardzo zmęczony i przygnębiony. Tutaj nic nie ma. Dosłownie nic. Nawet baru. Nawet

burdelu. Na całej planecie jest tylko ta pieprzona kopalnia, kwatery dla pracowników i dwie smutne budy zwane szumnie miasteczkiem. Mają tam sklep z ohydnymi towarami spożywczymi najniższej klasy. Jak wyrzut sumienia przez całą dobę świeci nad nim logo z żółtym żuczkiem w czarne kropki, który drepcze po napisie „Zawsze dla ciebie”. W drugim sklepie można kupić za bezcen jakieś straszne łachy. A w trzecim i ostatnim – trochę domowego wyposażenia i mebli tak brzydkich, że nie chcieliby ich w więzieniu dla psychopatów. Teoretycznie na całym terenie należącym do kopalni, to znaczy dosłownie wszędzie, obowiązuje prohibicja. Bo górnicy strasznie chlali i dostawali od tego świra. Ale i tak świrują. Przecież święty by tu oszalał. I piją. Tyle że zamiast taniego, ale możliwego do spożycia alkoholu ze sklepu, ohydną, pędzoną na jakimś toksycznym paskudztwie, miejscową berbeluchę. Kiedy się rozbiliśmy, nie zawiadomili policji ani wojska tylko dlatego, że ocalała część ładunku. Wolą przetrzymywać u siebie przemytników, niż dopuścić myśl o stracie doskonałego alkoholu. Gdyby nas wydali, władza natychmiast skonfiskowałaby trunki. Dzięki temu, póki wszystkiego nie wypili, trzymamy ich w szachu. Moim zdaniem, Limba mógł się nieco bardziej postarać przy wyborze bezpiecznej planety. Wreszcie koniec szychty i mogę wrócić do swojej zatęchłej, ciasnej kwatery. Rany, ależ ona brzydka. Ma obłe ściany pomalowane na kolor wyschłego błota. Na wykładzinie i w rogu pokoju widać zakrzepłe plamy, które wyglądają jak wymiociny. Albo jeszcze obrzydliwszy produkt nieudanej przemiany materii jakiegoś egzotycznego stwora. Bryzgi na sąsiedniej ścianie nieprzyjemnie przypominają zakrzepłą krew. Chociaż może to tylko tanie wino. Okna nie ma. Zamiast niego z sufitu zwisa świetlówka, drażniąca oczy jaskrawym, nieprzyjaznym światłem. Regulaminowo gaśnie w godzinie ciszy nocnej, a wtedy, jak wszyscy, palę cuchnącą lampkę olejową domowej roboty. Czujnik dymu zapchałem starannie kleikiem ze śniadania. Na prawo od drzwi jest łazienka obrosła takim grzybem, że Jugoty wydają się przy nim milutkie. Za całe wyposażenie ma samospustową dziurę kloaczną oraz instalację wodną przeznaczoną chyba dla kosmicznej rasy spoza Unii. Łóżko też takie jest. Niepodobne do niczego. Ma kształt zakręconej na końcu nerki i za każdym razem okazuje się dla mnie boleśnie za krótkie. Nogi wystające poza obręb muszę trzymać praktycznie w łazience. Poduszki i kołdry przywodzą na myśl osobliwe narzędzia tortur. Są zimne, mokre, ciężkie i mają tak zdumiewające kształty, że nigdy nie sposób ułożyć się w wygodnej pozycji. Chcę stąd natychmiast uciec. Problem w tym, że nie ma jak. Regularnie kursują tutaj tylko statki z urobkiem, a na ich pokład nie wolno przyjmować pasażerów. Zmiana załogi przylatuje raz na pół roku, a pech chciał, że ostatnia miała miejsce przed niespełna miesiącem. Poprawiam się na łóżku dla gigantycznych żmij i krzywię z bólu. W wypadku wybiłem sobie bark, a poza tym poobijałem się jak grucha. Jestem smutny. Jestem obolały. Jestem zdruzgotany. W dodatku nie wiem, jak uda mi się stąd uciec, zanim całkiem zeświruję. Trafiłem do domu diabła.

– Mogę wejść? – pyta ktoś za drzwiami. Poznaję głos Paleologosa Krzema. – Jasne. Wchodź. Kryształ wtacza się do środka. – Widzę, że nieźle się urządziłeś, Champs. – Jak król Galaktyki, co? Kapitan różowieje w niewesołym uśmiechu. – Nie będę ci długo przeszkadzać. Wyglądasz na wykończonego. Słuchaj, odwiedzam wszystkich członków załogi, bo właśnie się dowiedziałem, co ze statkiem. Nie będę ściemniał. To złom. „Śmigająca ku gwiazdom” już nigdzie nie pośmiga. Nie pomoże nawet nowy lukiański pilot. Przykro mi. Naprawdę strasznie mi przykro. Staram się jakoś to wyrazić, ale Krzem zbywa mnie migotaniem powierzchni. – Co tam, trudno. Grunt, że żyjemy. Champs, muszę ci coś powiedzieć. Ja tu zostaję. Szukają kapitana na transportowiec. Dobrze płacą. Zdecydowałem się. Biorę tę robotę. Aż mi serce skacze. Taka szansa! Podrywam się na łóżku. – Zabierz mnie stąd! Wszystko jedno dokąd, byle dalej! Krzem, błagam! Zapłacę. Ale on tylko szarzeje ze smutku. – Nie mogę, bracie. Przysięgam, że nie mogę. Wyleją mnie. A ja chcę rozpocząć uczciwe życie. Podłapać zwykłą robotę, coś odłożyć. Dość już mam balansowania na krawędzi. Dawno myślałem, żeby się wycofać. Zresztą co ze mnie za przemytnik teraz, bez statku i pilota... No fakt. Za dużo od niego żądam. Nie może dla mnie aż tak ryzykować. – W porządku – mówię. – Zapomnij. Nie było sprawy. Poradzę sobie. A ty się trzymaj. Powodzenia na nowej, uczciwej ścieżce. Oby cię gwiazdy prowadziły. Uśmiecha się niepewnie. – Dzięki, bracie. Ciebie też. Porządny z ciebie kuk. Dobrze nam się pracowało razem. Szkoda, że tak krótko. Właściwie to dwa razy uratowałeś nam dupy. – Dusze, chłopie. Limba powiedziałby dusze. – Na jedno wychodzi. No, idę. Rano lecę z robotą. Na razie tylko na pobliski księżyc, więc i tak...

Macham lekceważąco dłonią. – Mówiłem, że nie ma sprawy. Na razie, żegnaj, Pal. Niech ci sprzyja Kryształowa Macierz. – I tobie także – mówi z wielką powagą, otwierając drzwi i wychodząc. – Zasługujesz na względy bogów. Zasługuję? Ja? Dobre sobie. Może raczej Limba. Nie, drań wcale nie zginął pod tymi swoimi Termopilami. Złamał tylko obie nogi i trafił do miejscowego szpitala. Już na drugi dzień trafił mu się frajer z kasą, który zaproponował nowy statek i cholernie atrakcyjną robotę. Wiecie, co zrobił nasz bohater? Z miejsca się zgodził. I to z radością na pysku. – To znak, Champs – powiada, kiedy go odwiedzam w izolatce, załatwionej za pieniądze nowego pracodawcy. – Czuję pozytywne wibracje. Wiem, że prowadzi mnie duch niezłomnego Dziubaska. Rozwiążę jego tajemnicę. Uwolnię lud spod tyranii złego uzurpatora. Dziubasek mówi do mnie z zaświatów. Słyszysz? Ti ti ti ti... A podobno podczas feralnego lądowania wcale nie uderzył się w głowę. Patrzę na jego rozradowaną twarz i zastanawiam się, który bóg ma na tyle wkurzające poczucie humoru, żeby upodobać sobie akurat tego nieznośnego kretyna.

Dobra, może mam atak paranoi. Niewykluczone, że dopadła mnie mania prześladowcza. Odbiło mi. Bo jeśli nie, znalazłem się w naprawdę nieciekawej sytuacji. Ten facet przyleciał wczoraj. Małym, prywatnym stateczkiem, ponoć z najbliższego księżyca. To jakiś unijny inspektor, którego nikt się nie spodziewał i nikt nie zna. Fajnie, tylko czemu spec od bezpieczeństwa w kopalni rozpytuje po wszystkich, czy aby ostatnio nie zawitał tutaj ktoś nowy? Co to drania obchodzi? Górnicy, pomni groźby utracenia alkoholu, na razie milczą niczym ich codzienny urobek. Ale ja czuję, że koleś w końcu któregoś złamie. Jeśli nie łapówką, to szantażem. Wygląda jak kostucha na urlopie. Wielki, chudy, łysy, z twarzą kościotrupa i oczami, które świecą niczym próchno na cmentarzu w głębokich dziuplach oczodołów. Nazywa się pewnie Pere La Chaise albo Nekropolis. Widziałem go wczoraj w stołówce. Prześwietlał każdego laserem wrogiego spojrzenia. Nie poznał mnie. Własna matka by mnie nie poznała. Na szczęście każdy pracownik stołówki ze względu na

higienę musi nosić jednorazową maskę i kretyńską czapkę przypominającą nagrobek starożytnego satrapy. Boję się. Wiem, że to cyngiel mafii albo równie bezwzględny agent rządowy. Coś mi się zdaje, że najwyższy czas znowu uciekać, króliku.

Okazało się, że włamanie na teren kopalnianego kosmodromu to pestka. Nikt nie pilnuje transportowców. Trzech zachlanych w gwizdek strażników, Robal, Mackarz i jakiś wielki kosmaty, gra w karty, nie wychylając nosa ze stróżówki. Bo i po co? Znajdzie się chętny, żeby ukraść stary, zdezelowany masowiec, powolny jak aldebarański bawół? Jest ciemno, zimno i mży. Dobra pogoda na ucieczkę. Przyglądam się wielkim, czarnym bryłom statków, nie mając pojęcia, który z nich jest dalekobieżny. Wolałbym nie wylądować nagle na jednym z pobliskich księżyców, należących do spółki górniczej. Dobra, podoba mi się taki z tępym nosem i zapewne równie tępą załogą. Transportowce krążące pomiędzy planetami tego samego układu zwykle nie korzystają z usług lukiańskich pilotów. Chyba że przewożą wyjątkowo chodliwy towar. Słyną za to z niesłychanie prymitywnych i głupkowatych pracowników. Do roboty na masowcach zaciągają się tylko ci, których nie przyjęto nigdzie indziej, bo loty z urobkiem są nudniejsze nawet niż rycie w kopalni. Jeśli się postaram, uda mi się przez te kilka dni pozostać niezauważonym. Nie mam kłopotów z dostaniem się do wnętrza statku. Włazy są po prostu pootwierane. Rezygnuję z szukania schronienia w ładowni, bo tam na pewno nie ma ani powietrza, ani ogrzewania. Pozostaje niewielka część dla załogi. Rozglądam się pośpiesznie. Ciasna mesa, niewielki mostek kapitański, miniaturowe koje przypominające trumny wydłubane w ścianach, aneks kuchenny i zapuszczona łazienka. Niedobrze. Miałem nadzieję, że więcej tu miejsca. Zaraz, są jeszcze tajemne drzwiczki po lewej, za łazienką. Spiżarnia i magazyn w jednym. Fantastycznie, oto moja nowa kajuta. Z jednej strony leżą śpiwory, materace i pościel, z drugiej zapasowe racje żywnościowe. Główne zapasy są zgromadzone w lodówce, w mesie. Istnieje spora szansa, że nikt tu nie zajrzy w czasie lotu. Przy odrobinie szczęścia przetrwam tę podróż w miarę komfortowo.

Włażę do magazynu, zamykam za sobą drzwi. Zapala się automatyczna lampka. No proszę, nie muszę nawet siedzieć w ciemności. Mam tu jedzenie, wodę, miejsce do spania. Czego chcieć więcej? Moszczę sobie posłanie głęboko w kącie, za regałem z pościelą. Wsuwam się do śpiwora, rozrywam torebkę z samopodgrzewającym się posiłkiem. Smakuje jak coś, co zwymiotował pies, ale nie mam prawa narzekać. Brakuje mi tylko dobrej książki i przyzwoitego wina, żebym poczuł się prawie jak w domu. Tylko że „prawie” robi poważną różnicę, no nie?

Już od dwóch dni wiodę żywot pasażera na gapę. Na razie nie jest tak źle. Oczywiście, o ile przyzwyczaicie się do życia godnego ducha w nawiedzonym domu. W czasie aktywności załogi staram się spać albo przynajmniej drzemać. Jeśli mnie znajdą, i tak nic na to nie poradzę, więc po co się denerwować, wsłuchując w najmniejszy szelest? Wychodzę nocą, gdy wszyscy śpią w kojach zatrzaśniętych niczym komórki plastra miodu. Po cichu korzystam z łazienki, przechadzam się chwilę, żeby rozprostować nogi. Jest ciężko, ale jakoś daję radę. Załogantów jest trzech. Widzę, jak chrapią zamknięci za szklanymi drzwiami miniaturowych kabin. Przypominają dwunożne, włochate niedźwiedzie. Jeden z nich to chyba samica, ale nie dałbym za to głowy. Porozumiewają się w dziwnym języku, składającym się z serii pochrząkiwań, fuknięć i westchnięć. Nie sądzę, żeby w ogóle znali międzygalaktyczny. Nazywam ich Czajnik, Bomba i Gluś, bo imiona, którymi się do siebie zwracają, brzmią jakoś tak podobnie. Snuję się po mesie, marząc, żeby ta koszmarna podróż jak najszybciej dobiegła końca, i wzdragam się na każdą zmianę rytmu pochrapywania. Na szczęście mają kamienny sen. Dobrej nocy, miśki. Wyśnijcie coś pięknego, bo lepiej by było, gdybyście mnie jednak nie znaleźli.

Niestety, znajdują. Na drugi dzień rano. Słyszę w mesie jakąś gwałtowną wymianę zdań, szurganie naczyń, odgłos pękającego plastiku, a potem złowieszcze kroki coraz bliżej drzwi do spiżarni.

Trzask. Otwierają się, a w progu staje ten większy, bardziej płowy misiek i robi strasznie głupią minę. Po chwili jednak wydaje głośny, pełen zaskoczenia skrzek, a następnie nieprzyjemnie gniewny pomruk. Staram się wyplątać ze śpiwora, bo wolę już stanąć do konfrontacji z niedźwiedziowatymi bez spodni, lecz przynajmniej nieokutany zwałami pościeli. Do spiżarni zaraz wpycha się ta mała, brunatna, prawdopodobnie dziewczynka, a za nią włazi brązowy, duży, ale nieco mniejszy od płowego. Robi się tak ciasno, że prawie nie sposób oddychać. – Ty! Coś ty za jeden, ty? – pyta ochrypłym głosem największy. Więc jednak znają międzygalaktyczny. Sam nie wiem, czy to lepiej. – Kucharz – mówię bezczelnie, gramoląc się z posłania. – Znaczy kuk. Okrętowy. Gapią się na mnie z niedowierzaniem. – To czemu nie gotował, ty? – pyta podchwytliwie Bomba, prawdopodobnie najbystrzejsza z trójki. – Bo woleliście gotowe racje – odpowiadam od czapy. Patrzą po sobie, skonsternowani. – Wcale nie – odzywa się głębokim głosem brązowy Gluś. – Skąd niby ty to wiedzieć, ty? – Ponieważ nie prosiliście, żebym cokolwiek przyrządził – brnę dalej. Nie bardzo wiedzą, co na to odpowiedzieć. – Dobra – komenderuje Czajnik, pewnie kapitan tej bandy. – Więc ty gotuj, ty! I to już! Bomba zaczyna dlaczegoś chichotać. – Proszę! – piszczy kokieteryjnie, przewracając oczami. – Och, proszę, proszę, ty! – Starczy? – pyta zirytowanym głosem Czajnik. – Ona dobrze prosi, co? – Bardzo dobrze. A teraz zajmijcie się statkiem, a ja zabiorę się do roboty. W porządku? – W porządku – mruczy, wycofując się ze spiżarki. – Obiad być jak dzwonek zatrąbić, ty! Nie później! Znam dobrze odgłos brzęczyka zwołującego na posiłki. Mam jeszcze sporo czasu, żeby coś im upichcić. Kiwam głową na zgodę. – Dobrze, będzie na dzwonek. Obiecuję.

Postanawiam przygotować coś prostego, ale smacznego. Raczej danie jednogarnkowe. Potrawkę z sosem i warzywami. Przeglądam zapasy liofilizowanego mięsa, jarzyn, przypraw. Dużo tego nie ma, ale dam radę. W każdym razie składniki są lepsze niż w stołówce. Kiedy rozlega się brzęczyk, czekam z parującym garem na stole. Czuję rozpierającą mnie dumę. Zrobiłem naprawdę doskonałe danie. Wyważone, ciekawe, kruche i miękkie. Potrawa na miarę szefa. Będzie dobrze. Czuję to. Miśki skosztują i rozpłyną się w zachwytach. – Proszę – mówię, nakładając do misek szczodre porcje. Zanurzają łyżki w sosie. Mam ich. Za chwilę będą moi na zawsze. Łypią po sobie niepewnie, wąchają, dmuchają w michy. Wreszcie zabierają się do jedzenia. Niedobrze. Robi się całkiem niedobrze, a ja nie rozumiem dlaczego. Czajnik żuje z grobową miną, jakby go sąd na to skazał. Gluś parska i pluje, aż mu sos płynie nosem. A Bomba wykrzywia w podkówkę kosmate usta. – Paskudne! – Krzywi się, wyraźnie bliska płaczu. – Bardzo paskudne, ty! Perfumowane mięso! Nie lubić perfumowane mięso, ty! Bllleee! Zepsute! – Dziwne! – wtóruje Gluś. – Za bardzo dziwne, ty! Nikt takie dziwne nie lubić. Obrzydliwe być dziwne! Kapitan odkłada łyżkę i wiem, że już jej więcej nie podniesie. – Wstrętne ugotował, ty! – oznajmia. – My tego nie jeść. My cię wysadzić na następny księżyc. Do urzędnik spółki. Ty żaden kuk! Ty oszust, ty! Cholera, jak fatalnie. Przedobrzyłem. Zwyczajnie ugotowałem im za dobre jedzenie. Gdybym zrobił podłą jajecznicę, tłustą kiełbachę albo proste mięso w sosie własnym, na pewno by jedli, cioły piekielne. Nie mają wyrobionego nawet najprostszego smaku. Rany, co za porażka. Chciałem się popisać, idiota, a teraz jestem skończony. Urzędnik spółki z pewnością zaraz odda mnie w ręce Pana Nagła Śmierć, choćby po to, żeby pozbyć się kłopotu. Ale wpadłem. I wtedy przychodzi olśnienie. Przypominam sobie jeden mały szczegół. Ich talerze. Niby drobiazg, a przy krztynie fartu może mnie jeszcze uratować.

– Dobra, nie smakuje wam. Rozumiem. – Rozkładam ręce w pojednawczym geście. – Wszystko dlatego, że popełniłem błąd. Nie przyszło mi do głowy, jakie niezwykle wyrafinowane z was istoty. Nie ugotowałem niczego pod wasz gust. Przepraszam. To się nie powtórzy. Pozwólcie mi tylko jeszcze raz spróbować, a na pewno nie pożałujecie. Tylko raz, dobra? Jedna jedyna kolacja. Przecież niczym nie ryzykujecie. Nie zasmakuje wam, zjecie racje, jak zwykle. A i tak nie dotrzemy do żadnego portu przed jutrzejszym rankiem, prawda? Zapada cisza. Siedzą i myślą. Słyszę, z jakim wysiłkiem zaskakują wyszczerbione, zardzewiałe trybiki w ich czaszkach. – Dobrze – mówi wreszcie Czajnik. – Ty gotować kolacja, ty. Dobra kolacja, ty zostać. Zła, do urzędnik spółki. – Tym razem okaże się pyszna. Tylko nie wolno wam podglądać mnie przy pracy. Popsujecie efekt. Zgoda? Kapitan ciężko kiwa głową. – Zgoda. Ale ty zrobić smaczne żarcie, ty! Zaczynam kulinarną walkę o przetrwanie. – Będzie smaczne. Zobaczycie.

Zobaczą? Modlę się o to z całej kucharskiej duszy. Pracowałem pilnie, przywołując w pamięci wszystkie sztuczki i tajniki poznane w szkole, wszystkie nauki moich dawnych mistrzów. Wyszło całkiem nieźle, zważywszy, że nie robiłem niczego podobnego od wieków. Mój pomysł jest prosty, opiera się na jednym założeniu. Boże, proszę, żeby okazało się prawdziwe. Odsłaniam przepierzenie aneksu kuchennego i wnoszę danie na stół równo z brzęczykiem wzywającym na kolację. Serce mi wali chyba głośniej niż ten dzwonek. Stoją już przy swoich krzesłach, pełni sceptycyzmu i oczekiwań. Wielokrotnie próbowali podejrzeć, co też pichcę za zasłonką, ale jestem pewien, że niczego szczególnego nie zdołali dostrzec. Kiedy stawiam tacę na blacie, ręce mi się tak trzęsą, że o mało nie rozwalam własnego dzieła.

Cofam się o krok w oczekiwaniu na efekt. Jest piorunujący. Czajnik, Bomba i Gluś gapią się na półmisek z otwartymi japami. Wreszcie Bomba wydaje coś w rodzaju szlochu. Zostaję uratowany. To westchnienie niekłamanego zachwytu. – Ojej – jęczy. – Ale fajne! Czajnik, patrzeć ty! To my! To my, Czajnik! Tu ja. Tu ty, ty! A tam Gluś! Wskazuje palcem. – I cały statek być! Jak prawdziwy! – ekscytuje się brązowy misiek. – O, i ładownia, i nazwa! Nazwę zrobić, ty! „Topór” 874 B 67! Ale jazda! Piękne to, ty! – I jak pachnieć! Do jedzenia to być? Na pewno, ty? – pyta z niedowierzaniem Bomba. – Oczywiście. Zaraz pokroję. Bierzcie, póki gorące – mówię, puchnąc z dumy. I ulgi. Ulga przepełnia mnie jak powietrze balonik. – Ja chcieć zjeść ja, ty! – piszczy uradowana miśka. – Dać mi kawałek z ja sama, co? – Jasne. Każdy dostanie swoją figurkę. Może być? – No! – wołają zachwyceni. Tylko kapitan milczy. Siada jednak i z powagą opycha się modelem własnego statku z ciasta, galarety, auszpiku, pasztetu i masy jajecznej. Na koniec odstawia pusty, wylizany talerz. – Doskonałą kolację zrobić. Bardzo, bardzo wzruszyć się. Piękne to. Ty dobry kuk, ty. Ty zostać. Zwyciężam. Odnoszę sukces. Potwierdzam swoje umiejętności kulinarne. A przy okazji jakoś tak mi się miło robi. Ciepło. Podobało im się. Smakowało. Ucieszyło ich. Wstali od stołu syci i uradowani. Co z tego, że to banda matołków z transportowca? Dzięki zdobytemu doświadczeniu i odrobinie talentu zdołałem dać im chwilę prawdziwej przyjemności. Sprawić, że poczuli się wyjątkowo. A przecież o to właśnie chodzi w biznesie gastronomicznym, no nie?

Wiecie coś o auszpikach? O sztuce nastawiania galaret i pieczenia pasztetów? O kruchym, lecz mocnym cieście, z którego da się robić prawdziwe kulinarne cuda? O skomplikowanych dekoracjach odlewanych z tężejącej żelatyny, o pastach mięsnych, rybnych, jajecznych, o figurkach, kwiatkach, zwierzątkach i ptaszkach starannie wycinanych z warzyw, wędlin czy sera? O fantastycznych stworach ulepionych z jadalnej masy białkowej? Nie? W szkole przeklinałem je w żywy kamień. To tradycyjna, trudna, szalenie upierdliwa i, moim zdaniem, strasznie tandetna kuchnia, uchodząca za niezbędną klasykę. Teraz jednak ratuje mi tyłek. Duszę, jak oznajmiłby z emfazą Limba. Wymyślam, lepię, knocę, pichcę i wygniatam gastronomiczne potworki. Prześcigam sam siebie w najstraszniejszych pomysłach. Zrobiłem już jadalny model hangaru, kosmodromu, kopalnianego przodka, kasyna, szpitaliku, przydrożnego baru i, na życzenie Bomby, także zamku z królewną i rycerzami. Raz upiekłem też tort. Namęczyłem się, bo cukiernik ze mnie raczej kiepski, ale efekt przeszedł wszelkie oczekiwania. Popełniłem jednak błąd, gdyż od tej pory męczą mnie ciągle o jakieś słodkości. Stanęło na tym, że ciasto piekę raz w tygodniu. W niedzielę. Boże, to jakiś koszmar. Jestem wykończony. I przerażony. Bo moi klienci są zachwyceni. Naprawdę oszołomieni. Zgodnie powtarzają, że jestem najlepszym kukiem w Galaktyce. I nie mają najmniejszego zamiaru wypuścić mnie ze statku. Odkąd wspomniałem, że pora się pożegnać, nieustannie mają na mnie oko. Prawdę mówiąc, więżą. Na noc zamykają w spiżarce, barykadując drzwi. Kiedy skarżyłem się, że nie mogę skorzystać z toalety, Czajnik bez słowa przyniósł mi puste wiaderko po gotowym sosie rybnym. Lukianin stwierdziłby patetycznie, że stałem się więźniem własnego talentu. Ja ograniczam się do klęcia w żywy kamień. Śniadania i obiady przygotowuję zupełnie normalne. Zjadają je bez szemrania, czekając na wielką chwilę wieczorną. Popisową kolację mistrza kuchni Hermosa Madrida Ivena. Wtedy na stół wjeżdżają pirackie statki, policyjne śmigacze, korwety Armady, lunaparki z ruchomymi karuzelami i różne inne okropne, tandetne badziewie. A wszystko to przez pomysł, który przedtem uratował mi życie, a teraz je bezczelnie komplikuje. Zaczęło się od talerzy, a raczej misek, na których jadali. Ukryty w spiżarni dobrze przyjrzałem się tamtejszej zastawie, ale wtedy sądziłem, że zaopatrzeniowiec kopalni po prostu kupił, co było najtańsze. Czyli, przypadkiem, zastawę dla dzieci. Kiedy jednak podałem pierwszą, nieszczęsną kolację, zrozumiałem, że się mylę. Mieli swoje ukochane, plastikowe miski, o które prowadzili prawdziwą wojnę. Najlepsze były te z krówką, kaczuszką, półkotkiem cefejskim i czterołapkiem

andromedańskim na dnie. Kiedy Gluś stłukł kaczuszkę, Bomba o mało go nie zabiła. To mi dało do myślenia. I w ten sposób powstał słynny model „Topora”. Pomysł sprawdził się znakomicie, ale z czasem zaczął działać przeciwko mnie. Muszę szybko coś wymyślić, bo inaczej do końca życia będę lepił świniotrąbce z pasztetu.

Mam. To ryzykowne, ale powinno się udać. Jedyna dobra rzecz w całym tym smutnym interesie polega na tym, że ciągnąc z ładunkiem coraz to nowych towarów, dawno już opuściliśmy rejony kopalni. I, jeśli się nie mylę, także całej Unii. Niestety, wizytę celników przesiedziałem zamknięty w spiżarni, a stróże handlowych interesów naszych stowarzyszonych planet nie przykładali się zbytnio do pracy. Za to załoga robi, co może, żeby usprawnić mi pracę. Oczekując coraz bardziej atrakcyjnych i niezwykłych dań, zaczęli uzupełniać skromne zapasy w spiżarni, płacąc z własnej kieszeni za niezbędne, choć dosyć wymyślne składniki. Po przybiciu do większego portu sporządzam komuś listę, najczęściej Bombie, bo jakoś sobie radzi z czytaniem, a ona, cała w zachwytach, przynosi mi kolejne towary. Muszę tylko poczekać, aż dobijemy do naprawdę dużej aglomeracji, i zdobyć skądś andromedański mak. Jest zakazany na niektórych planetach Unii, ale tutaj powinienem jakoś go dostać. Jeśli się uda, ugotuję sobie wolność.

Trwa to dłużej, niż myślałem. Niemal tracę nadzieję, aż pewnego razu rozradowana Bomba przynosi paczuszkę cudownych, niebieskich drobin. Dziś wieczór będzie naprawdę specjalna kolacja. Coś ekstra. Istne fajerwerki smaku i słodkie, czarowne sny. Ostrożnie, żeby niczego nie zepsuć, gotuję i przecieram mak, aż staje się rozkosznie błękitny, kleisty i miodowy w smaku. A potem piekę ciasto. Tort poemat. Tort marzenie. Makowy, urokliwy odlot. Przedstawia Galaktykę. Wirujące gwiazdy, układy planetarne, karły i giganty, pulsary i kwazary, roje meteorów z rodzynek i migdałów, mgławice i białe, samotne iskry komet. Różowy lukier, biały i czerwony krem, złocistożółte ciasto, czarna jak mrok kosmosu czekolada oraz niebiański błękit andromedańskiego maku. Cała konstrukcja porusza się, obraca, krąży wokół własnej osi, sypiąc oślepiającymi kaskadami zimnych ogni. W jakiś sposób jest piękna w swojej kiczowatości. Widzę to w płonących, urzeczonych, zaczarowanych źrenicach załogi. Przez moment boję się, że znów przedobrzyłem, że nie ośmielą się go tknąć, ale po chwili Czajnik nieśmiało wyciąga nóż. Nie mija sekunda, a trójka z transportowca pożera pokaźną część mojego cukierniczego arcydzieła. Teraz nie pozostaje nic, tylko czekać. Na szczęście nigdy im nie przyszło do głowy, żeby zapraszać mnie do wspólnego stołu. – Ależ pyszne! Dziękować! – wzdycha Bomba. – No. Niesamowite. Naprawdę dziękować, ty! – jęczy Gluś. Czajnik ma w oczach łzy. – Wspaniałe! Wspaniałe! To moje życie, ty! Moje życie wśród gwiazd! Ty wielki kuk, ty! Dziękować. Z serca dziękować. Uśmiecham się, ale czuję się raczej nieswojo. Prawdę mówiąc, fatalnie. Trochę jak kanalia. No ale przecież to nie moja wina, że mnie tu zamknęli i nie chcą wypuścić. Wszystko ma swój koniec, miśki. Nawet auszpiki, pasztety i torty o wymyślnych kształtach. A andromedański mak nikomu jeszcze nie zaszkodził. Sprowadza tylko długi, spokojny sen, pełen niezwykłych, przyjemnych wizji. To nie podły podstęp, tylko mały pożegnalny dar od szefa kuchni. Naprawdę. Mają takie błogie miny, kiedy zaczynają osuwać się w krzesłach. Gluś opiera głowę na skrzyżowanych ramionach, Bomba opiera się o niego, wzdychając z lubością. Jedynie Czajnik walczy

z wszechogarniającą senną mgłą. – Co robić? Co zrobić, ty? – pyta słabym głosem. – Nic, nic, przyjacielu – szepczę przez ściśnięte gardło. – Śpij spokojnie. Pięknych snów, mój kapitanie. I nie wspominajcie mnie źle, proszę. Kiedy biegnę do śluzy, słyszę już jego równe, zdrowe chrapanie. Jestem wolny! Wolny, spłukany, pełen nowych nadziei i co najważniejsze, daleko poza terytorium Unii Międzygalaktycznej. Dzięki, miśki. W sumie to nawet was polubiłem.

9.

Grillbar „Galaktyka”

Znów podłapałem robotę. Gotuję w grillbarze na skrzyżowaniu uczęszczanych szlaków handlowych. Nazywa się „Galaktyka” i jest naprawdę podłą speluną. Nie miałem specjalnych trudności, żeby mnie przyjęli do pracy. Nieustannie potrzebują nowych łap i odnóży. To duża, wiecznie zapchana knajpa, specjalizująca się w hamburgerach, stekach i prostych, pożywnych daniach dla dokerów, robotników i załóg statków transportowych. Przez jakiś czas szef i właściciel w jednej osobie, drobny, ruchliwy Mackarz imieniem Mnożnik E, patrzył mi na ręce, ale szybko doszedł do wniosku, że się nadaję. Z pomywacza i pomocnika kuchennego błyskawicznie awansowałem na stanowisko przy grillu. Znów przypominają mi się czasy spędzone w budce T’f-uka. Tutejsza załoga to banda pyskatych, nieznośnych indywiduów, ale atmosfera panuje sympatyczna. Liczy się szybkość, sprawność w kuchni, specyficzne, nieco czarne poczucie humoru i cięty język.

Pracują tu przedstawiciele wielu ras spoza Unii, są też Mackarze, Pluszaki i Robale, którzy z różnych przyczyn opuścili Wspólnotę Międzygalaktyczną. Zresztą całą planetkę zamieszkuje bardzo mieszane towarzystwo. Tax jest właściwie jednym wielkim portem i stacją przeładunkową, należącą do korporacji o tej samej nazwie. To brzydka, przemysłowa metropolia, z kiepską dzielnicą rozrywkową i niekończącymi się rzędami kosmodromów, hangarów i magazynów. Za to zawsze panuje tu ścisk i gwar. Na ulicach królują stragany z najdziwniejszym żarciem. Malutcy, podobni do futerkowych zwierzątek Freci, rdzenni mieszkańcy planetki, krążą wszędzie, niosąc na plecach kociołki i wiązki tutejszego pomarańczowego, bardzo żywicznego drewna. Rozstawiają swoje minikramiki na rogach i placach, a potem pichcą miejscowe specjały, zawsze przesiąknięte specyficznym aromatem dymu. Grube Mackarki przyrządzają swoje zdumiewające, lekko galaretowate, podwodne przysmaki i smażą w głębokim tłuszczu małe morskie potworki. Podobni do duchów, przejrzyści Denebolanie serwują niezwykle intensywne w smaku, mocne i pokrzepiające buliony, które stawiają na nogi lepiej niż miejscowa bura lura, zwana nie wiedzieć czemu kawą. Dziobaci Zazule, nieco przypominający lud, z którego pochodzi Zebro, sprzedają maleńkie, przepyszne przekąski na jeden kęs i cudowne, ożywcze, gorące dania, podawane w jadalnych miseczkach z ciasta, tutaj nazywane „talerzykami”. Zanim nie zawitałem na Tax, nie miałem pojęcia, że Pluszaki pędzą takie smaczne ciemne domowe piwo. Sprzedają je do pożywnych, pikantnych, jednogarnkowych potraw, które cudownie dodają sił gdzieś tak przy końcu dnia, po wizycie w paru drink-barach. Port nie zasypia nigdy. Można tu zjeść o każdej porze dosłownie wszystko. To bazarowe, uliczne jedzenie w najlepszej formie. Świeże, mocne w smaku, ciekawe i bardzo sycące. Podpatrzyłem już niejedną sztuczkę i niejedną ciekawą kombinację składników. Wygląda na to, że niezależnie od tego, jak się skończy moja wielka ucieczka, czegoś się po drodze nauczę. Późnym wieczorem, po zmianie, całą ekipą „Galaktyki” pędzimy na ulice i bazary, żeby zjeść coś, co nie jest hamburgerem, i wypić parę piw lub drinków. Tak jak kiedyś w „Komecie”, tak jak u T’f-uka i w wielu innych lokalach, gdzie pracowałem. Widocznie kucharze są tacy sami w całym kosmosie. Lubię te nasze pijackie noce w gwarnym, barwnym i przesyconym zapachem pichcenia centrum Taksa. Lubię załogę „Galaktyki”. Wesołego Bulwę zwanego Szyneczką, ponieważ robi najlepsze sandwicze z grillowaną szynką. Niebieską Płomienistą Iskrę, specjalistkę od jajek i omletów. Zazula imieniem Przestrzeń, który przyrządza sałatki i przystawki niemal tak dobre jak Zebro. Licznika O, mistrza krwistych steków. A szczególnie podoba mi się Silana.

Nie, nie w sposób, o jakim myślicie. Silana jest bowiem nieco ponad metrowej wysokości, chodzącą na dwóch łapach, wygadaną i wyśmienicie gotującą kotką. Dosłownie. Bez żadnej ściemy. Nie o to chodzi, że jest podobna do kotki czy coś takiego. To wielki, biały, rozumny kot o intensywnie turkusowych oczach. W ubraniu godnym cheerleaderki podrzędnej drużyny powietrznej koszykówki. Silana nosi króciutkie fioletowe, zielone lub żółte spódniczki i białe bluzeczki na ramiączkach, opatrzone krzykliwymi napisami. Wygląda, jakby wypadła wprost z holokreskówki dla dzieci. Poza tym jest urocza, inteligentna, obdarzona ciętym językiem i niekłamanym talentem kulinarnym. Na początku żałowałem, że nie urodziła się kobietą, ale potem mi przeszło. Silana to po prostu Silana. Jako człowiek musiałaby zachowywać się po ludzku i stracić wiele naturalnego wdzięku. A trzeba przyznać, że umie sobie radzić. Nie tylko przy garach. Właściwie jest tylko jeden pracownik „Galaktyki”, którego szczerze nie lubię i mam za skończonego dupka. To pękaty, zwalisty facet, człowiek niestety, Reihstag Dunaj Metz, zastępca naszego szefa, Mnożnika E. Durny palant dlaczegoś czepia się nieustannie Silany. Wypomina jej nieistniejące spóźnienia, bo kotka jest punktualna jak bombardowania Armady, szykanuje, podważa kompetencje kulinarne, które są o wiele wyższe niż jego samego, i w ogóle tępi. Widać nie lubi kotów, zabobonny smutas. I nic nie pomaga, że sierść Silany jest bielutka niczym najlepsza bita śmietana. Dzisiaj też doszło do przykrej scysji. Silana wpadła do kuchni i natychmiast zabrała się do smażenia potężnej porcji burgerów. Śmigała przy grillu z wprawą i szybkością, na którą aż miło popatrzeć. Trzask, trzask i piękne, wypieczone, chrupkie kotleciki same przewracały się na drugą stronę, jakby je zaczarowała. A tu nagle wpada ten palant Metz, ostentacyjnie stukając w zegarek. – Po czternastej jest! – ryczy. – Dziesięć po! I co ty na to, sierściucho?! Myślę sobie, że zaraz dam mu w pysk, jak się nie zamknie, ale jednak nie chcę robić rozróby. Kotka nie słyszy albo udaje, zajęta nową porcją mielonego mięsa. Wtedy Metz łapie gorącego hamburgera, ściska, potrząsa jak pies szczurem i dalej we wrzask. – Pełno tu futra! O, jakie wstrętne, białe włosy! Liniejesz, głupia kocico, a potem klienci się skarżą! I słusznie! Kto by chciał żreć kocią sierść! Wyczesałabyś się albo założyła kombinezon zamiast tych debilnych sukieneczek. Restauracja traci renomę przez takich jak ty! – Chhhhh! – wizga Silana w jednej chwili napuszona jak naładowany wściekłością piorun kulisty. Trzeba przyznać, że jej lśniące, bardzo białe kły i wysunięte sztylety pazurów robię wrażenie nawet na kretynie Metzu. Cofa się o krok, mamrocząc coś pod nosem. A Silana przyskakuje zwinnym ruchem, wygrażając draniowi łopatką do grilla, jakby to była porządna pałka.

– W tym cholernym żarciu wcale nie ma futra! Ani śladu! Ja nie linieję, palancie! Przed każdą szychtą starannie wylizuję każdy włosek. Żebyś wiedział, bydlaku! Jestem czyściutka i schludna jak świeżo wymaglowana serwetka. To kłaki z twoich brudnych wąsów, które ośmielasz się na mnie stroszyć i oznajmiać, że minęła czternasta! Ja się wcale nie pytałam o godzinę, Metz! Pytałam, co? Gadaj! – No co ty? Ja tylko tak, dla motywacji – plącze się zastępca szefa. Kotka fuka ze złością. – Tak to sobie motywuj własną babę. Jeśli kiedyś jakąś będziesz miał. Choć osobiście wątpię. Nie z tymi wąsami, które wyglądają, jakbyś niósł w pysku zdechłego szczura. Załoga, zamarła w napięciu, wybucha śmiechem, a Metz pąsowieje. – Wredna kocica – syczy. Silana uśmiecha się, pokazując nienaganne, ostre jak scyzoryki zęby. – Wiesz, co potrafi zdeterminowany, sprowokowany kot? To, czego ty nigdy nie będziesz umiał. Dobrze się odgryźć. A i pokazać pazur. Rozumiesz? Facet blednie, wyraźnie wystraszony. – Spokojnie, żartowałem tylko. Na żartach się nie zna, sierściu... to jest, dziewczyna. Patrzcie, jaka zadziorna. No, wracaj do grilla, mała. Kotlety się przypalą. Co się tak gapicie? Do roboty. Trzeba przyrządzić dziesięć sandwiczy „Galaktyka supreme”. Ale już! – Najchętniej przyrządziłabym twój móżdżek. Na grzankach – mruczy Silana. – Tyle że nie starczyłoby nawet na malutką przekąskę.

– Wiesz, on mnie w końcu wyrzuci – skarży się wieczorem, po robocie, mocząc wąsiki w piwie. – Głupi dupek. Przecież gotuję o niebo lepiej od niego. – I o to mu pewnie chodzi. Zazdrosny jest, szmata – mówię i nagle, w przypływie impulsu spowodowanego mnóstwem wypitego alkoholu, postanawiam jej zaufać. – Nie martw się, kicia. W Unii jestem znanym szefem kuchni. Prowadzę restaurację, która dostała dwie kometki w „Przewodniku Plejadzkim”. Muszę uciekać, bo... no, ściga mnie mafia i pewnie unijny rząd. Wygląda na to, że zostałem oskarżony o morderstwo. Ojca ojców znanej mafijnej konfraterni Mackarzy. Ale to nie ja go załatwiłem. Wrobili mnie. Nieważne. W każdym razie u mnie zawsze znajdziesz robotę.

Jesteś świetna. Poważnie. Nie patrz tak. Latarnie jej oczu rozpalają się zielonym światłem i gasną. – Polewasz – kwituje. – Tu wszyscy polewają. Taka planeta. Ale nic. I tak cię lubię. Tylko przestań mnie drażnić. Przez sekundę uwierzyłam, że mam szansę się stąd wyrwać. Z „Galaktyki”. I innych, takich samych przydrożnych knajp. Nie o to chodzi, że są takie złe. Ale przydrożne smażalnie zawsze pozostaną tylko smażalniami. Nie mam takich ambicji jak ty. Chciałabym prowadzić mały, spokojny lokal, gotować po swojemu, zatrudniać kilku przyjaciół, mieć stałych klientów i pewną renomę w okolicy. Dla mnie wystarczy. Jednak nie zarobię nawet na to, pracując w „Galaktyce”. Nie ma co marzyć. – U mnie zarobisz – upieram się. – A może spodoba ci się praca w luksusowej restauracji i zostaniesz, kto wie. – Praca w luksusowej restauracji? – parska w piwną pianę. – Oj, Peru, nie pij już więcej. Lepiej wracaj do hotelu. W „Galaktyce” nazywam się Peru Hindukusz Fritz. I nagle zaczyna mi to ciążyć. Zanim nie spotkałem Silany, nie zdawałem sobie sprawy, jaki jestem samotny. Napięcie, strach, ucieczka odcisnęły na mnie piętno. Potrzebuję komuś zaufać. Potrzebuję przyjaciela. Dlaczego wielka, biała kotka o turkusowym wejrzeniu nie miałaby nim zostać? – Silana, nie nazywam się Peru Fritz, tylko Hermoso Madrid Iven i naprawdę jestem szefem i współwłaścicielem wielkiej restauracji. „Płaczącej Komety” w znanym kurorcie Szept. A „Kometa” naprawdę zdobyła dwie kometki w „Przewodniku Plejadzkim”. Pech polega na tym, że w mojej knajpie ktoś otruł ojca ojców mafijnej fraterni Y. Dlatego muszę uciekać i ukrywać się poza Unią. W jednej chwili straciłem wszystko. Całe dotychczasowe życie. Pozycję. Ukochaną pracę. Pieniądze. Tożsamość. Ścigają mnie gangsterzy, agenci rządowi, policja i wynajęty morderca. No, a teraz ty wiesz o mnie wystarczająco dużo, żebym na długo nie ujrzał światła dziennego zza kratek. Albo stracił głowę. Zadawanie się ze mną może się okazać niebezpieczne. – O rany! – Kręci łebkiem. – Trudno w to uwierzyć, Peru, to znaczy Hermoso, tak? Przytakuję ponuro. – Wiesz, że nie możesz ciągle uciekać? Powinieneś znaleźć drania, który zabił tego mafiosa, i oczyścić się z zarzutów. A przynajmniej sprawdzić, o co właściwie chodzi. Kto i dlaczego cię wrobił. Inaczej zmarnujesz sobie życie. Wzdycham ciężko w kufel ciemnego kronosjańskiego piwa. Ale mnie pocieszyła. Nie ma co. – Fajnie, tylko jak to zrobić? Na dnie turkusowych oczu znów zapala się diabelski ognik. – Nie wiem – przyznaje Silana. – Ale obiecuję, że się zastanowię.

Nie jestem pewien, czy to dobrze wróży.

Siedzimy na dachu biurowca spółki Tax, patrząc na rozświetlony port. Ciągnące się długim pasem kosmodromy przypominają karawanę błyskających odblaskami żółwców. Pod nami kłębi się ulica, wybuchając neonami, krzycząc reklamami, grając knajpianą muzyką, warcząc śmigaczami i szumiąc gwarem. To całe mrowie istot na dole nie ma pojęcia, że obserwujemy je z góry niczym ożywione gargulce. Mamy ze sobą kartonowe pudełko pełne mackarskich przysmaków, torebkę zazulańskich przekąsek i kilka butelek piwa. Silana uwielbia łazić po dachach. Nauczyła mnie tego sportu, kiedy już naprawdę się zaprzyjaźniliśmy. – Spojrzysz na wszystko z całkiem innej perspektywy – obiecuje. I rzeczywiście. Nocna wędrówka po dachach ma w sobie coś urzekającego. Tajemniczego, wręcz magicznego. Jakbyś podglądał świat zamknięty w małej, szklanej kuli. Własne problemy wydają się mniejsze, myśli cichsze, ale za to wyraźniejsze. Miasto jest pod spodem, rojne i hałaśliwe. Nad nami są tylko gwiazdy. I milcząca noc. Silana w skupieniu liże łapkę, potem przeciąga się i siada całkiem po kociemu, okręcając się ogonem. – Wiesz – mówi – na planecie, z której pochodzę, też są ludzie. Ale nie tacy jak ty. Oparty plecami o wywietrznik pociągam łyk piwa z gwinta. – To znaczy humanoidalni, tak? Jak Lukianie? – Nie. Dokładnie identyczni. Tylko charaktery mają inne. Trudno się z nimi zaprzyjaźnić. Podobno kiedyś było inaczej. Ludzie i koty współpracowali. Potem wszystko się zepsuło. – Dlaczego? Wzrusza ramionami. – Nie wiem. Może dlatego, że Szary odszedł.

Nie rozumiem, o czym mówi. – Szary? – Nasz bóg. Podobno kiedyś dał świadomość ludziom, kotom i sępom. – Sępom? – Nie mogę uwierzyć. – Takim normalnym, jak u nas, na Ziemi? W dawno zaginioną ludzką kolonię daleko w kosmosie jestem jeszcze w stanie uwierzyć, ale dlaczego sępy? Wzięli je ze sobą jako żywe śmietniki czy co? – Skąd mam niby wiedzieć, czy takim jak u was? Zresztą na Krańcu już dawno wyginęły. Podobno to były jakieś latające stwory. Żarły padlinę i strasznie śmierdziały. Jakoś nie potrafię bardzo żałować, że wyginęły. Wizja nadnaturalnie wielkich, obdarzonych świadomością dziobatych padlinożerców niespecjalnie mi się podoba. – Osobliwe pomysły miał ten wasz bóg – mówię. – Trochę. W sumie musiał być odrobinę niestabilny, skoro znudził się naszą planetą i po prostu sobie poszedł. Oznajmił, że ma nas dosyć, że nie kocha żadnego z nas i odtąd nie zajmuje się już żadną boską działalnością. Już nas nie chce. Nie ma zamiaru dłużej tracić czasu na jakiś tam nieprawdziwy świat, szczególnie że sam go wymyślił. Przykro mi się robi. – To smutne. Wygląda na to, że kiepski z niego stwórca, co? Silana wkłada łapkę do pudełka, wyciąga panierowanego potworka o ośmiu nóżkach i wsadza do pyszczka. – Wcale nie. Przynajmniej się nie wtrąca. Uśmiecham się, a ona oblizuje wąsy. – Racja. Zawsze jakaś korzyść. Jak się nazywa ten twój świat? – Kraniec. A twój? – Nowa Ziemia. Ziewa, pokazując różowe, prążkowane podniebienie. – A co się stało ze starą? – Nic. Krąży sobie spokojnie gdzieś bardzo daleko stąd, w samym ogonie Galaktyki. Z tego, co wiem, ludzie wciąż tam mieszkają.

– Nie miałeś ochoty jej odwiedzić? – Nie bardzo. Przenieśliśmy się bliżej środka naprawdę dawno temu. Zajmujemy teraz cały układ planetarny Stowarzyszonych Planet Cywilizacji Ludzkiej. Stolicą jest Nowa Ziemia, poza tym mamy Szangri La, Avalon, Atlantis, Hi Brasil, Archipelag Świętego Brendana i Farlandię oraz parę księżyców. Moja matka zawsze marzyła, żeby polecieć na Starą Ziemię. Ale nawet nas nie było stać, choć rodzice dobrze zarabiali. W ujęciu lukiańskich pilotów Ziemia leży „okropnie daleko”, a innymi środkami transportu nie sposób tam dotrzeć. Mama ma dość romantyczną duszę i poglądy. Zawsze bolała nad tym, że dziadkowie nazwali ją Terra, a siostrę Luna. To tak jakby miały na czole wyryte „wykonano na Ziemi”. Mnie i bratu nadała raczej wymyślne imiona. On się nazywa Museo Vaticano, a ja odziedziczyłem imię po pewnej bardzo starej holopocztówce. Podobno to bezcenna pamiątka po przodkach pochodząca jeszcze z prawdziwej Ziemi. Pamiętam, jak matka ją wyświetlała. Była już tak zamazana i nieczytelna, że z trudem dało się odróżnić zarysy jakichś antycznych budynków, pałaców i bulwarów. A na koniec pojawiał się napis „Hermoso Madrid”. Więc tak mnie nazwała. Z sentymentu do wypłowiałej widokówki. Kotka parska śmiechem. – Nie martw się. W sumie to całkiem ładnie brzmi. Gorzej gdybyś się nazywał Wstęp Wzbroniony, Nie Prać Chemicznie albo Przejście Techniczne. Wiesz chociaż, co to znaczy? – Nie mam pojęcia. – To nic. Na pocztówkach piszą z reguły same miłe rzeczy. „Pozdrowienia” lub „wesołych wakacji”. – Chciałabyś się nazywać Wesołych Wakacji? – To chyba lepiej niż Mini Hau Hau. Opowiedziałem jej o mojej fatalnej przygodzie, kiedy się zaprzyjaźniliśmy. – Ładnie tak drwić z nieszczęścia kumpla? Nie jesteś kotką, tylko żmiją, pannico. Przeciąga grzbiet. – Może być. I to zębate, i tamto też. – Jadowite, królewno. Chcesz potworka w panierce czy zazulską przekąskę? – Dawaj potworka. Koty wolą mięso. – Masz, mięsożerco. – Mniam! Pod nami jest miasto, a nad nami noc. Przez jedną krótką chwilę mam wrażenie, że to zupełnie wystarczy.

Wpadają do kuchni, gdy smażę na grillu porcję steków. Pan Kostucha i wysoki, smukły Mackarz. Odgłos wystrzału jest nikły niby dyskretne kaszlnięcie. Gdybym nie pochylił się akurat nad rusztem, już bym nie żył. Pocisk wypala wielką dziurę w ścianie nad bemarem. Patelnie i pokrywki z hukiem walą się na podłogę. – Hej, co jest? – krzyczy wkurzony Szyneczka, który nie rozumie powagi sytuacji. – Wynocha z kuchni! Wejście tylko dla personelu! I natychmiast zwija się wpół, gdy Oktopusanin sprzedaje mu sierpowego w brzuch. Kucam za grillem w nadziei, że osłoni mnie przed pociskami. Muszę przedostać się do przejścia technicznego. Ale drogę blokują kuchenki. Niebieska Iskra zaczyna krzyczeć, lecz natychmiast ucisza ją strzał z paralizatora. Modlę się tylko, żeby nie był śmiertelny. Tymczasem do kuchni wpada Metz i nadziewa się prosto na oktopusańskiego gangstera. – Proszę natychmiast wyjść! – wrzeszczy. – Co to ma znaczyć! Bezczelność! Co pan zrobił mojej pracownicy? Wzywam policję! Łapie zaskoczonego Mackarza za frak i próbuje wypchnąć za drzwi. Tymczasem widzę, jak Pan Kostucha podąża ku mnie z wycelowaną bronią. Na twarzy ma uśmieszek, który przypomina cięcie nożem. Widocznie chce mi strzelić w łeb z przyłożenia. Cholerny egzekutor. Nie mam pomysłu, co zrobić. Więc, nie myśląc, ściągam z grilla dwa ogromne, skwierczące steki i rzucam mu w twarz. Podobno kucharze mają azbestowe ręce. Ja w tej chwili zupełnie nic nie czuję. Za to cyngiel mafii chyba tak. Wydawszy syk jak rozjuszony wąż, maca się po twarzy. Ale wygląda na to, że moje desperackie pociski nie zaszkodziły mu specjalnie. Już po ułamku sekundy znów patrzę w czarne, zabójcze oko lufy dezintegratora. Żegnaj, piękny świecie. No to po mnie. Jestem tak osłupiały i oczadziały perspektywą rychłej śmierci, że zapominam się bać. Brzdęk! Ciężka patelnia ląduje na łysej czaszce zabójcy. Spoza niej ukazuje się dziób Przestrzeni. Widać Zazule mają naprawdę dużo wspólnego z rasą Zebra. – Wiej – mówi Przestrzeń. – Oni przyszli przecież po ciebie. I poprawia cios patelnią w skroń zabójcy.

Nie musi powtarzać. Rzucam się szczupakiem między kuchenki. Flop! Kolejny strzał wybija dziurę w szafce na ścierki, tuż obok mojej głowy. Mackarz przestał się szamotać z Metzem, który leży na podłodze niczym oklapły świniotrąbiec. Chyba jednak nie wyjdę z tego żywy. Ale wtedy skądś wyskakuje biała jak duch, niewysoka postać. W łapce trzyma parujący rondel. – Skosztuj sosu! – krzyczy głosem Silany. I zamaszyście wylewa zawartość gara wprost w twarz gangstera. Członek konfraterni Y zaczyna wyć i miotać się po kuchni, strącając potrawy z ognia. Wbija macki w twarz, jakby chciał ją sobie wyrwać. Wszędzie rozchodzi się zapach pieczonej ryby. Nie muszę się domyślać, co było w rondlu. Wrzący olej do smażenia. Mackarz na razie mi chyba nie zagrozi. Tymczasem walnięty w czachę zabójca zaczyna się słabo poruszać. W tej samej chwili otwierają się drzwi i do kuchni wpada kolejnych dwóch Oktopusan. Kiepsko. – Przestrzeń, uciekaj! – wołam do Zazula i sam stosuję się do własnej rady. – Silana?! Silana?! Gdzie jesteś? – krzyczę, klucząc na czworakach między szafkami i kuchenkami. Coś miękkiego i puchatego ociera mi się o ramię. – Tutaj! Chodź, szybko! Na tyły, za śmietniki. Wypadamy przejściem technicznym na wąską, zaśmieconą uliczkę. – Na dach! – komenderuje Silana. – Ale już! Pędzimy bez tchu. Przed oczami śmigają mi drabiny, przejścia, łączniki, wywietrzniki i kominy. Nie mam pojęcia, gdzie się znajduję. Nie wiem, dokąd uciekam. Nie mam już ani odrobiny sił, ani tchu w piersi. Rozpaczliwie podążam za wielką, białą kotką, niczym Alicja za swoim królikiem. Uciekaj, kocie. Uciekaj, króliku. Uciekaj, kucharzu. Bo tym razem możesz się nie wywinąć.

– Silana! Zaczekaj! – Nie! To już niedaleko. Wytrzymasz! Biegnie i skacze na czterech łapach jak prawdziwy kot. Jesteśmy gdzieś w porcie, między magazynami. Z wysiłku widzę wszystko na czerwono, podbarwione krwawą mgłą. Serce za chwilę mi pęknie, chyba że wyprzedzą je płuca. Zataczam się i słaniam, za chwilę padnę na ziemię. Nie potrafię zmusić się do kolejnego kroku. – Oj, kiepscy jesteście w te klocki, ludzie – mówi Silana, która nie zdążyła się nawet porządnie zdyszeć. – Popatrz, to już tu. Tamte niebieskie drzwi. Rzeczywiście, widzę przebijającą się przez wszechogarniającą czerwień niewyraźną plamę błękitu, ale nie wiem nawet, czy to drzwi, czy zastęp anielski. Dla mnie są równie daleko jak bramy raju. – Herm, tylko kawałeczek. Zaraz będziemy bezpieczni, przysięgam. No tak, przecież ona się wpakowała w to bagno dla mnie. A teraz mnie nie opuści, choćby zwaliła się tu cała fraternia Y. Muszę dotrzeć do tych piekielnych drzwi, choćbym miał się czołgać, wbijając zęby w beton, przede wszystkim, żeby zapewnić bezpieczeństwo jej, nie sobie. – Dobra, dobra – sapię. – Już idę. Wlokę się, a niebieska plama pływa mi przed oczami w kałuży czerwieni. Kiedy tam dotrę, to pewno i tak strzelę kopytami. – Chodź, chodź! – ponagla Silana. Sam nie wiem, jak to możliwe, ale dotykam szorstkiego, zimnego metalu i słyszę skrzypnięcie zawiasów. W magazynie jest mrocznie. Pachnie w bardzo charakterystyczny sposób, ale jestem zbyt zmęczony, żeby rozpoznać czym. – To tu. – Kotka wpycha mnie delikatnie w głęboką, okrągłą czerń. – Możesz się położyć i odpocząć. Mogę? Chyba muszę. Bóg gasi światło, jeszcze zanim na dobre upadam na podłogę.

Budzi mnie nikłe, żółte lśnienie. A więc jednak umarłem i teraz powinienem podążać ku światłu. – Dobrze, że się ocknąłeś. Zaczynałam się martwić – mówi Silana. – Mieszkałam tutaj, kiedy nie miałam pozwolenia na pracę. Da się wytrzymać, prawda? Mrugam oczami, żeby dojrzeć coś w słabym blasku lampki. Nade mną, pod i wszędzie wokół jest gładkie, złote drewno o przepięknym rysunku słojów. Jakbyśmy znaleźli się w naturalnej jaskini, cieplejszej i bardziej przyjaznej niż kamienna, o ścianach pokrytych przepięknymi, choć zupełnie niezrozumiałymi rysunkami dawno zaginionej cywilizacji. Widziałem już takie drewno. To seleńska sekwoja. Stąd też pochodzi mocny, przyjemny, żywiczny zapach. Ten sam, który nadaje tak niesłychanego aromatu seleńskiej whisky. – Jesteśmy w beczce? – pytam białej kotki. Potakująco kiwa łebkiem. – Aha. Wygląda na to, że tej samej, w której kiedyś koczowałam. Zobacz, znalazłam moją starą lampkę. Nie zaglądałam tutaj od przeszło roku. Beczki wydrążone z całych pni seleńskich sekwoi po użyciu muszą leżakować nieco ponad standardowy rok. A to oznacza, że te niedługo wyruszą w drogę. Do głowy przychodzi mi natychmiast zupełnie szalony pomysł. – Silana – mówię. – Muszę znaleźć transportowiec, który czeka już z załadunkiem beczek na pozwolenie startu. W ten sposób dostanę się niezauważony na Selenę. Jej oczy robią się ogromne ze zdziwienia. – No co ty?! W ładowni nie przeżyjesz nawet paru chwil. Tam nie ma powietrza, wariacie. – Nie w wypadku ładowni pełnej beczek z seleńskiej sekwoi, za kupę astro każda. Muszą być przewożone w odpowiedniej temperaturze, wilgotności i oświetleniu, żeby się nie rozeschły i nie pękły. W dodatku starannie przymocowane, bo mogą się poobijać w transporcie. W takiej beczce będzie wygodnie jak w kabinie pasażerskiego śmigacza. – W takim razie lecę z tobą! – oznajmia. – Nie ma mowy! To zbyt niebezpieczne! Marszczy nos w ironicznym uśmieszku. – Niebezpieczne, Herm? Myślisz, że jeśli tu zostanę, będę dalej wiodła spokojny żywot pracownika „Galaktyki”? Wszyscy widzieli, jak oblałam tamtego Mackarza wrzącym tłuszczem. Ośmiornice szybko się smażą, wiesz? I co, sądzisz, że mi ot tak odpuszczą? Gangsterzy fraterni Y? Jak myślisz,

ile jest na Taksie gadających, białych kotek wymachujących patelnią, co? No tak. O tym nie pomyślałem. Silana musi uciekać ze mną. – Przepraszam. Okropnie mi przykro. Nie chciałem ci sprowadzać na głowę mackarskiej braci gangsta. Macha lekceważąco łapką. – E tam. W porządku. I tak niedługo chciałam stąd pryskać. A tak przekonałam się przynajmniej, że rzeczywiście ścigają cię bandyci, więc może mówisz prawdę i jesteś tam, u siebie, znanym szefem kuchni. Przyjmiesz mnie do pracy, a ja szybko zarobię na własną knajpkę i wreszcie się stąd wyrwę. Dobry plan, prawda? – Fantastyczny. Byle przedtem nie wypalili w nas dziury na wylot. – Dlatego musimy być sprytniejsi od nich. Czekaj tu, ja skoczę po zapasy i trochę pieniędzy. Masz coś przy sobie? Odkąd wyszedłem z „Ciasteczka”, cały swój majątek zawsze noszę ze sobą, więc przytakuję. – Całkiem sporo. Zdecydowanie wystarczy dla nas dwojga. Nie chcę, żebyś teraz łaziła sama po mieście. Na pyszczku kotki pojawia się pobłażliwy uśmieszek. – I co, kupisz nam za to zapasy na drogę? Od seleńskiej beczki z sekwoi? Bo na samych oparach whisky nie przetrwamy, choćby nawet mieli lukiańskiego pilota. Zresztą muszę się rozejrzeć po porcie i stwierdzić, który statek odpływa niedługo na Selenę. Nie bój się, dam sobie radę. W końcu jestem kotem. – Raczej małą, bezbronną kotką. W dodatku białą, Silana. Uważasz, że nie będziesz się rzucać w oczy? Pokazuje w uśmiechu cztery radosne kły. – Oj, nie gadaj. W nocy wszystkie koty są czarne. A ja potrzebuję paru osobistych drobiazgów. Przecież wyskoczyłam z przebieralni tak, jak stałam i... o matko, chyba zapomniałam się ubrać! Gdyby koty stawały w pąsach, białe futerko Silany pewnie zrobiłoby się różowe. – To pędzę. Pa! – woła do mnie dziwnie cienkim głosem i wyskakuje w mrok. – Zaczekaj! – krzyczę, ale już jej nie ma.

Denerwuję się. Długo nie wraca. Znacznie za długo. Boże, mam tylko nadzieję, że nie dopadli jej gangsterzy. Może po prostu się rozmyśliła i zostawiła mnie własnemu losowi? Nie, nie Silana. Idiota ze mnie, że w ogóle ją w to wciągnąłem. Jakim prawem tak beztrosko igram cudzym życiem? Bo poczułem się samotny? Żałosne. Jeśli ktoś zostaje oskarżony o morderstwo i jest ścigany przez bandytów oraz policję, powinien się przyzwyczaić do samotności, do diabła! Teraz ci dranie mogą ją skrzywdzić, a wszystko przeze mnie. Brawo, Iven. Pogratulować, bracie. Pływam tak głęboko w odmętach czarnych myśli, że nie słyszę, kiedy wraca. – No, jestem – mówi lekko zdyszana. – Przyniosłam trochę jedzenia, wodę, koce, ubrania i zaoszczędzone astro... Oj, puść, nie ściskaj mnie tak! Au, ogon! Wypuszczam z objęć moją puchatą, małą przyjaciółkę. – Dzięki, Silanka. Długo cię nie było. Martwiłem się. Natychmiast rzuca się doprowadzać do porządku zmierzwione, jej zdaniem, futerko. Ma na sobie różową bluzkę z upiornym, kosmatym kociakiem i napisem: „Której części MIAU nie rozumiesz?”. Całości dopełnia turkusowa spódniczka bardziej stosowna na kurs tańca. – Musiałam pogadać z portowymi kotami – mówi między kolejnymi liźnięciami. – Mamy doskonały statek, Herm. Z lukiańskim pilotem. Powinien odbijać pojutrze rano. Wieczorem taki jeden kocur zaprowadzi nas do ładowni. Fajnie, co? – A można mu zaufać? Wygina tylko grzbiet i przeciąga przednie łapki. – No co ty? Pewnie. Przecież to mój brat ze starszego miotu. W życiu nas nie wyda. – Jasne. Skoro tak twierdzisz. – Zabieram się do sprawdzenia i rozlokowania zapasów. I mina trochę mi rzednie. Wyjmuję z torby opakowania suszonego mięsa, wędzonki, pieczystego, pasztetów i dojrzewającej surowej szynki. Ani odrobiny chleba, sera czy zieleniny. – Silana, przecież to jest samo mięso! Ziewa, pokazując różowe podniebienie. – A, tak. Przepraszam, ale nie przepadam za rybami. No dobra, idę spać. Zmachałam się trochę.

Dobranoc, Hermoso. Przez chwilę udeptuje kocyk, a potem zwija się w kłębek i zamyka oczy. – Dobranoc – mówię, z trudem opanowując odruch, żeby pogłaskać ją po łebku.

Nazajutrz wieczorem ogromny, bury kocur o pazurach jak noże do filetowania, malowniczo postrzępionym uchu i turkusowych oczach Silany, tyle że bardziej zimnych i okrutnych, prowadzi nas plątaniną tuneli wentylacyjnych aż do ładowni wypełnionej beczkami z seleńskiej sekwoi. – Dziękuję – mówię, a on pokazuje w uśmiechu imponujące uzębienie. – Nie ma za co. To dla Silany, człowieku. Opiekuj się nią, rozumiesz? Przytakuję skinieniem, a on cicho niczym widmo znika w ciemności. Tymczasem kotka biega po ładowni, intensywnie węsząc. – O, ta się nadaje – mówi, wskazując ogromną beczkę przy ścianie. – Suchutka, nie ciągnie pleśnią. Poza tym tamte słoje przypominają goniące się myszki. Będę miała na co patrzeć, zasypiając. Koty. Kto je zrozumie?

10.

Samotny Żeglarz i Ruda Królicza Łapka

To nie jest zła podróż. Pod pewnymi względami nawet lepsza niż poprzednia, kopalnianym transportowcem. Gorzej, że nie ma się gdzie umyć. Silana z konieczności urządza sobie kuwetę w odległym krańcu ładowni, ja też, tyle że przeciwległym. Żadnemu z nas przez myśl nie przeszło zbezcześcić którąś z cudownych, seleńskich beczek. Na szczęście po trzech dniach lądujemy na miejscu. Widocznie trafiliśmy na wyśmienitego lukiańskiego pilota. Czuję się całkiem dobrze, tylko mam trochę dość proteinowej diety. Podobno można na niej szybko zeszczupleć, ale ja i tak jestem chudy jak drąg do zawieszania szynek. Śmigamy do szybu wentylacyjnego, zanim przyjdą celnicy, a potem spokojnie, jakby nigdy nic, wydostajemy się na płytę kosmodromu. Natychmiast otacza nas lekko terpentynowy, ożywczy zapach żywicy. Powietrze jest balsamiczne i nasycone niczym szampan. A przecież to przemysłowa zona dużego miasta. Jedno mogę wam przysiąc. Jeśli nigdy nie byliście na Selenie, nie potraficie sobie wyobrazić raju.

– Rany, jak tu pięknie! Silana ciągnie za sobą torbę i z otwartym pyszczkiem podziwia architekturę stolicy. A może raczej bioarchitekturę. Wszystkie budynki są zrobione z drewna. Cechuje je lekkość i naturalny wdzięk dobrze dobranych proporcji. To proste domy o stromych dachach i segmentowych ścianach. Zbytek ozdób nie przytłacza naturalnej urody drewna o skomplikowanym rysunku słojów i niezwykle gładkiej fakturze. Szerokie bale i deski mają różne kolory, choć z pewnością nie zostały pokryte farbą. Dominuje głębokie złoto sekwoi, ciemny, szlachetny brąz i połyskliwy burgund, ale zdarza się również czerwone, rdzawe, srebrzyste, zielonkawe lub olśniewająco białe drewno. Silva, bo takie miano nosi stolica, faktycznie wygląda jak las. Drzewa rosną dosłownie wszędzie. Czasem na środku jezdni. Dlatego ulice są wąskie i kręte. W centrum widać niewiele śmigaczy. Zastępują je wozy, zaprzężone w tutejsze konie, ogromne niczym słonięta, grzywiaste, bardzo kosmate i bardzo poczciwe. Kiedy po raz pierwszy usłyszałem, że powszechnie używa się tych zwierząt przy wyrębie i zwózce gigantycznych seleńskich sekwoi, myślałem, że to historyjka wymyślona na potrzeby klientów. Teraz

wiem, że tak jest naprawdę. Żaden świat nigdy nie wydawał mi się tak piękny i tak obcy jak Selena. Miejscowi humanoidzi wydają się bardzo przystojną rasą, jeśli przyzwyczaić się do dwóch par rąk i trzeciego oka pośrodku czoła, które, na szczęście, na co dzień pozostaje zazwyczaj zamknięte. Ich skóra ma barwę polerowanego drewna. Twarze są owalne, o regularnych rysach. Uwagę zwracają tęczówki, które wydają się zrobione z płynnego miodu, tak ogromne, że nie widać białek. Czarne włosy są długie i lśniące. Drobni, niewysocy, noszą się prosto i skromnie. Większość chodzi na co dzień w sięgających do ziemi spódnicach. Jednym słowem, smagli są i oczy mają złociste. A poza tym pędzą najwspanialszą whisky w kosmosie. Łyk słońca w butelce, powstały jedynie za pomocą naturalnych, starodawnych metod. Oczywiście receptura pochodzi z Ziemi. Ale specyficzny, wyborny smak rodzi się dzięki tutejszej wodzie, zbożu i beczkom z seleńskiej sekwoi. Odrąbałbym sobie tasakiem mały palec, żeby zobaczyć, jak powstają. Kiedy zwierzam się z tego Silanie, z powagą drapie się w ucho. – Posłuchaj – mówi. – A może zainwestujemy w nieco sprzętu, naczyń i zapasów, a potem pojedziemy w interior robić to, co naprawdę umiemy najlepiej. Gotować dla drwali sekwoi. Przecież musimy się tutaj czymś zająć. Pomysł wydaje mi się tak wspaniały, że znów mam ochotę ją uścisnąć. – To jest myśl, kicia! Zarobimy, jednocześnie ukryjemy się w prawdziwej głuszy i nabędziemy doświadczenia, o jakim inni mogą tylko pomarzyć. Dwa dni później wymawiamy pokój w pensjonacie i zaopatrzeni w przenośne kuchenne utensylia, niczym Freci z Taksa, stajemy na skraju targowiska, na tutejszej giełdzie pracy. Po jakimś czasie podjeżdża wielki, kryty wóz zaprzężony w sześć gigantokoni. Woźnica nie jest Selenianinem, ale drobnym Pluszakiem. – Szukacie pracy? Chcecie jechać do wyrębu? Potwierdzamy skwapliwie. – A co umiecie? – Gotować! – odkrzykuje Silana. Kronosjanin się uśmiecha. – No, to się zawsze przyda. Wsiadajcie.

Gramolę się na wóz i wciągam kotkę za sobą. Czuję się jak jakiś szalony traper, poszukiwacz przygód, kulinarny odkrywca. Po zielonym blasku płonącym w oczach Silany poznaję, że i ona jest podekscytowana. Lecz żadne z nas nie może przecież wiedzieć, że czas spędzony wśród drwali okaże się potem jednym z naszych najpiękniejszych wspomnień.

– Gulasz, potrawka czy hamburger? – pyta Silana. – Hamburger! – rozpromienia się dorodny Robal. Kto by pomyślał, że nasze kotlety zrobią taką furorę. Codziennie mamy kolejki zadowolonych klientów. Zaczynaliśmy od małego palniczka, trzech garnków i patelni, a teraz dorobiliśmy się własnego kramu. Oczywiście z cudownej, złocistej, polerowanej sekwoi. Kotka ociera łapką czoło, chociaż się przecież nie poci. – Herm, sosy się kończą. Zdołasz dorobić? – Jasne! Jestem zmęczony jak gigantokoń po wyrębie, lecz po raz pierwszy od dawna chce mi się pracować. Na ruszcie smażą się steki i hamburgery. W rondlu pyrkocze piekielnie ostra, aromatyczna potrawka z miejscowej dziczyzny. Na ogniu statecznie mruga ogromna porcja gulaszu z grzybami w ciemnym, aksamitnym sosie. Do tego surówka z porostów, blanszowany trawiszczaw i seleńska specjalność, duszone leśne ogórki. Wszystko wyśmienite. Nie przesadzam. Mamy najlepsze żarcie na wyrębie. Silana objawia prawdziwy talent. Gotuje naprawdę świetnie. Ma mnóstwo zaskakujących, lecz doskonałych pomysłów. To coś. Kulinarne tao. Nawet przez chwilę nie żałowałem nigdy rzuconej w „Galaktyce” obietnicy, ale teraz już wiem, że zyskam niezwykłego, natchnionego pracownika. Poza tym dobrze się nam razem pichci. Postawiliśmy cztery stoły na wolnym powietrzu, ale to i tak okazało się za mało. Wkrótce wdzięczni drwale dostawili nam jeszcze dwa, za darmo. Wciąż mamy takie obłożenie, że niektórzy klienci muszą jeść, siedząc na zwalonych pniach lub po prostu na trawie.

Tu nie ma czegoś takiego jak koncesje czy pozwolenia, więc prócz miejscowego, pysznego i ożywczego napoju z soku seleńskich brzóz sprzedajemy też doskonałe, jasne jak poranne powietrze, pieniste piwo tutejszego wyrobu oraz ostrą w smaku, młodą whisky, pędzoną w gospodarstwie położonym nieopodal osady drwali. Od czasu wakacji na Avalonie nie zasmakowałem takiego poczucia wolności, radości i nadziei. To dzikie życie, prawdziwe, naturalne i zaskakująco piękne. Odżyłem. Silana także rozkwita. Gotujemy z cudownie świeżych, lokalnych produktów, proste, smaczne, pożywne posiłki. I przyglądamy się, jak powstają ogromne beki wydrążone z całych pni monumentalnych sekwoi. Wyłącznie ręczna robota. Imponujące. Kiedy tłukliśmy się wozem Szarego Skalnego Łupka po wydeptanym tysiącami kopyt szlaku, niepokoiłem się trochę, co zastaniemy w osiedlu drwali. Wiecie, spodziewałem się smrodu, brudu, chamstwa, buractwa i nieodłącznego pijaństwa. W sumie to drwale, nie elity intelektualne Unii. Na miejscu zastaliśmy prześliczne, schludne domki, godne wymyślnego spa dla bogatych pań domu, wysypane żwirem lub trocinami uliczki, niewielkie centrum zabudowane niskimi budynkami o charakterystycznych, stromych dachach, kilka sklepów, parę knajp, dwa ogromne tartaki i składy drewna w jednym. Słowem, miłe, słodkie miasteczko, w którym chce się pozostać na dłużej. Żadnego chlania, mordobicia, śmieci i demolki. Jasne, drwale za kołnierz nie wylewają. Zdarzają się też jakieś drobne scysje, nieporozumienia i awanturki. Ale w sumie panuje spokój. Myślę, że to przez las. Wszechobecny, wieczny las. Jest wszędzie wokół. Otacza nas majestatem odwiecznego, powolnego, roślinnego życia. Mieszkamy wśród drzew, które zdają się nas w ogóle nie dostrzegać. Pną się ku górze, posłuszne prastaremu prawu puszczy. Wszystkie są ogromne, monumentalne, niezwykłe i tak piękne, że najpospolitszy chabaź uchodziłby za ozdobę każdego ogrodu botanicznego w Galaktyce. Seleńskie brzozy, białe jak duchy, okryte delikatnymi, zielonkawymi, seledynowymi diademami liści. Plantanowce o ciemnych, intensywnie zielonych koronach i pniach przypominających balowe krynoliny z powodu srebrzystych, połyskliwych pasów kory, które łuszczą się i zwisają w pękach, gdy drzewo rośnie. Grubodęby, węźlaste i czarne, o drobnym listowiu z wierzchu morskozielonym, a pod spodem żółtym jak dojrzała gruszka. Rdzawe, rude, czerwone sośniki o długich igłach wiecznie jakby przyprószonych szronem. Dziwoklony seleńskie, z rozczochranymi, szeleszczącymi koronami, zdobnymi w kiście żółtych i czerwonych owoców. I wreszcie sekwoje, wyglądające jak filary zbudowane ze złocistego światła. Giganty lasu. O strzelistych, idealnie okrągłych pniach oraz baldachimach szmaragdowych, nasyconych złocistością igieł. Arystokracja seleńskiej puszczy. Tu traktuje się je z wielkim szacunkiem. Wyrąb to prawdziwa ceremonia. Nie widać żadnych karczowisk, płachci lasu wydartych na siłę. Wybiera się starannie tylko jedno drzewo spośród wielu, a następnie ścina za pomocą staroświeckich pił napędzanych siłą mięśni gigantokoni. Najpierw w las wyrusza Mistrz Głosu. To on jest najważniejszy. Pełni nadzwyczaj odpowiedzialną funkcję. Wybiera

drzewo nadające się do ścięcia. Niesie ze sobą zestaw złożony z polerowanych, metalowych młoteczków, tulejek, trąbek i słuchawek. Starannie, z pietyzmem, opukuje ogromne pnie, żeby zbadać, który jest już pusty w środku. Najlepsze beczki uzyskuje się z bardzo starych, wydrążonych wewnątrz drzew, które i tak niedługo by już postały. Ale nie mogą być zupełnie martwe, chore albo zaatakowane przez pasożyty czy pleśnie. Gdy Mistrz Głosu wysłucha tętna i oddechu wielu pni, decyduje, który olbrzym nadaje się do wyrębu. Funkcja ta często jest dziedziczna, narzędzia przechodzą z ojca na syna czy córkę i niejednokrotnie liczą sobie setki lat. Niegdyś Mistrzami Głosu bywali jedynie rdzenni Selenianie, dziś spotyka się także istoty innych ras, ale stosunkowo rzadko. Otacza ich wielka estyma i szacunek. Także rzemieślnicy wytwarzający sprzęt do słuchania drzew cieszą się powszechnym poważaniem. Znany, renomowany członek cechu niejednokrotnie cieszy się tu większą sławą niż u nas przeciętny celebryta. Kiedy Mistrz Głosu wypełni obowiązek, do pracy przystępują drwale wraz z ekipą tak zwanych sznurowych, którzy wspinają się jak najwyżej na pień i konary, żeby obwiązać drzewo siecią lin, bloczków, żerdzi, haków, odciągów i przeciwwag, pozwalających choć z grubsza kontrolować miejsce upadku kolosa. Olinowana sekwoja wygląda niczym monstrualny, żywy maszt z zielonym żaglem korony. Sznurowi śmigają po gałęziach niby wiewiórki dzięki specjalnym hakom, zaczepom i podkutym kolcami butom. Przypomina to nieco wspinaczkę po skałach, ale jest niebezpieczniejsze, bo kora bywa bardziej krucha niż kamień. Na ziemi wiążą końce lin do potężnych metalowych i kamiennych kotwic, przywleczonych przez gigantokonie, lub orczyków ciągniętych przez osiem, dziesięć, a nawet dwanaście zwierząt, jeśli lina będzie wymagała naciągania w trakcie wyrębu. Dopiero gdy sznurowi skończą, wkraczają drwale z tradycyjnymi piłami kieratowymi, także obracanymi przez konie. Nacinanie sekwoi może trwać kilka dni. Przez ten czas wszyscy modlą się, żeby nie było wichury. Kiedyś odprawiano odpowiednie rytuały, ale dziś zamieniły się raczej w przesądy. Upadek takiego kolosa to widok potężny, porażający i straszny. Gdy zobaczyliśmy go pierwszy raz, Silana chwyciła mnie za rękę i wpiła pazurki w dłoń. Nie potrafiliśmy nic powiedzieć. Milczeliśmy, patrząc, jak drwale zabierają się do odcinania mocarnych konarów. Tu nic się nie marnuje. Z gałęzi powstaną deski i krokwie do budowy domów, dna beczek, meble i codzienne sprzęty. Pień zostanie pocięty na beczki. Nawet trociny zostaną sprasowane na palne brykiety lub wysypane na ścieżkach. A jednak czujemy się tak, jakbyśmy widzieli śmierć starego, zdetronizowanego imperatora. Teraz już nieco przywykliśmy, ale zwalenie się drzewa to zawsze wydarzenie wstrząsające. Olbrzymie kłody są potem odtaczane do warsztatów dekarskich, gdzie ociosywaniem, heblowaniem i szlifowaniem zamienia się je w beczki na whisky. Wszędzie unosi się wtedy dymny, ostry, terpentynowy zapach żywicy. Pokochałem Selenę, odkąd się tu znalazłem, i zawsze będę ją ciepło wspominał. Wynajmujemy z

Silaną mały domek, w którym znów czujemy się trochę niczym w beczce z sekwoi, choć naturalnie jest nieco wygodniej. Gotujemy, kupujemy składniki na tutejszym targu, wieczorami chodzimy na spacery lub wpadamy do pobliskiej knajpki na kufel zimnego piwa. Ale, jak przyjdzie nam się wkrótce przekonać, planeta ma jeszcze inne, mroczne oblicze. A właściwie maskę, którą siłą naciągają jej obcy.

Z początku myślimy, że zdarzył się wypadek. Pękły liny, sznurowi pospadali z sekwoi, runął na kogoś konar lub, nie daj Boże, źle zwaliło się całe ogromne drzewo. Na widok wybiegających z lasu, przerażonych, krzyczących robotników Silana rzuca się zestawiać garnki z ognia. – Pędź, zobacz, czy możesz jakoś pomóc. Ja zaraz dołączę, tylko uratuję zupę i potrawkę. – Zaraz, zdejmuję steki z grilla! Nie mija moment, a już oboje gnamy w kierunku puszczy. Drwale rozpaczliwie machają rękami, krzycząc coś, czego nie jesteśmy w stanie zrozumieć. Twarze mają wykrzywione lękiem. Na tle ściany lasu widać już rozpędzone zaprzęgi. Gnają jak najszybciej się da, choć wloką za sobą ciężkie kotwice i orczyki. Kamienie i belki drą delikatne poszycie mchu, spod kopyt wystrzelają kaskady ziemi. Rozwiane, długie grzywy i ogony powiewają niczym proporce umykającej w popłochu armii. – U...ajcie! Szyb...o! Wszyscy, nawet zwierzęta, wydają się tak przerażeni, że odruchowo zwalniamy biegu. Teraz już wyraźnie widzimy, że ci, którzy pędzą na czele, kręcą głowami jakby w geście zaprzeczenia i wykrzykują ile sił: – Uciekajcie! Uciekajcie! Szybko! Zawracamy więc i puszczamy się z powrotem, zdezorientowani i wystraszeni. – Co się stało? – dyszy Silana. – Co się mogło stać? Pożar? – Może – odpowiadam, choć nie czuję w powietrzu ani śladu dymu. Za to nagle słychać rozdzierający wizg. Wysoki, pełen triumfu jazgot. Dziki wrzask upojenia. Spomiędzy koron sekwoi wypadają dziwne, pokraczne cienie. Ni to ptaki, ni latawce czy nietoperze.

Pod słońce nie widać ich wyraźnie. Mija nas pierwszy zaprzęg, z hałasem i tętentem, od którego ziemia podskakuje. Olbrzymia belka orczyka pędzi za nim, podskakując na wybojach, niczym potwór gotowy zabić. Woźnica powozi, stojąc, twarz ma purpurową z wysiłku. – Uciekajcie! – ryczy. – Ratujcie się! Łowcy głów! Łowcy głów! Teraz wszędzie już słychać te okrzyki, mieszające się z dolatującym z nieba, wysokim, przyprawiającym o dreszcze wyciem. – Herm! Patrz w górę! – piszczy Silana cienkim, wystraszonym głosikiem. Błękit roi się od trójkątnych cieni. To chyba maszyny wspomagane biologicznie. Przypominają trójkątne latawce zrobione z czarnej skóry i wypolerowanych kości, obwieszone piórami, koralikami i obrzydliwymi talizmanami w formie martwych, zasuszonych zwierząt. Pod płatem skrzydła mają siodła, w których kołyszą się w powietrzu okropne indywidua, ubrane w czerń i krzykliwe, pierzaste dodatki. – Nie ma dokąd uciekać! Nie ma dokąd! – stwierdza rozpaczliwie Silana i niestety, ma rację. Pędzimy razem z tłumem drwali ku nieuchronnej zgubie. Z lasu bowiem wypada kolejny zastęp odrażających napastników, tym razem dosiadających maleńkich, powietrznych śmigaczy, lekkich i zwrotnych jak doskonale wyszkolone kucyki. Strzelają z paralizatorów do uciekających najwolniej robotników. Czuję, że już po nas, ale nie chcę straszyć Silany. – W bok, do tartaku. Może uda się schować między odciętymi konarami – dyszę ciężko prosto w ucho kotki. Przytakuje kiwnięciem łebka. – Za tą chatą. Powinna nas osłonić. Wtem, w momencie, gdy mamy odpaść szczupakiem w lewo, z góry zaczynają spadać siatki. Grube, czarne sieci, obciążone na końcu kamieniami. – Herm! Nie! – krzyczy Silana. Za późno. Sieć leci na nas, oplątuje, wiąże nogi, pozbawia równowagi. Padamy na ziemię, a wraz z nami kilku drwali i sznurowych. W ustach mam pełno trawy, ziemi i kociej sierści. Tuż nad naszymi głowami rozlega się dzikie, triumfalne jodłowanie. Nietoperzowy lotnik zniża się maksymalnie, przelatuje niemal po nas. Przez krótką chwilę widzę jego szpetną, wykrzywioną twarz, zdobną w pęki długich, wielobarwnych piór, i dopiero po sekundzie orientuję się, że to maska z kości, gliny i pierza.

Napastnik otwiera skórzany worek, wysypuje z niego szary pył przypominający popiół. Natychmiast zaczynam się dławić. Kaszlę, oczy mi łzawią, brakuje tchu. Oddycham, ale płytko, tak jakby nagle zaczęło brakować tlenu. Robi mi się słabo, odjeżdżam w głąb własnej czaszki, w ciemność daleko za oczami. Już nic nie widzę ani nie czuję. Mdleję.

Budzę się z okropnym bólem głowy wśród gęstej, cuchnącej, lepkiej ciemności. Nie mogę się poruszyć. Przez chwilę panikuję, że zostałem całkowicie sparaliżowany, ale zaraz się orientuję, że to mocno zaciśnięte więzy. Gardło mam wyschnięte, chropawe i porowate, jakby wytarto je cegłą. – Silana? – chrypię słabo. – Silana? – Tu jestem – odpowiada stłumionym głosem. – Tu obok. Nie widzisz? – Nie – odpowiadam i nagle ściska mnie lęk, że oślepłem. – A ty? – Słabo. Ciemno tu nawet dla kota. – Masz jakieś pojęcie, gdzie jesteśmy? – To ładownia albo loch. Nie mogę się zorientować. – Ładownia – odzywa się zduszony, ochrypły głos. – Nie czujecie wibracji? Jedziemy albo lecimy. W każdym razie się przemieszczamy. – Lecimy. Statkiem – stwierdza ktoś jeszcze. – Niewolniczym. Porwali nas łowcy głów, żeby sprzedać w niewolę. Zawsze tak robią. – Matko Boska! – Wielki Kokonie! – Kryształowa Macierzy, ratuj! – Podwodni bogowie! – Zasrana dupa! – Cholerny los! – Pieprzone draństwo!

– Szlag! – Ftagn! No, trochę nas tu jest. Słyszę, jak Silana pociąga nosem. – Nie chcę być niewolnicą, Herm. Jeszcze mnie oddadzą jakimś ohydnym dzieciakom, które będą mnie ciągnąć za ogon albo wyrywać wąsy. – Nie będziesz – pocieszam ją. – Uciekniemy. – Łowcom głów? Mowy nie ma – odzywa się głos z ciemności. – Natychmiast zabijają przy najmniejszej próbie nieposłuszeństwa. Już lepiej zaczekać i spróbować ucieczki z domu nowego pana. – Przecież już dawno nie ma niewolnictwa! – skarży się ktoś płaczliwie. – W Unii Międzygalaktycznej i cywilizowanym świecie nie. Ale głęboko w kosmosie? Zapada smętna cisza. Niezbyt to miła perspektywa, być unoszonym gdzieś w odległą, straszną przestrzeń gwiazd, żeby stracić wolność, a może i życie. – Może kupi nas ktoś, kto lubi jeść? – pyta cichutko Silana. Nie wie, biedactwo, że jej słowa okażą się prorocze. Na naszą zgubę.

Lądujemy twardo, aż wszyscy wydają chóralny jęk. Drzwi ładowni otwierają się, lecz wpada przez nie tylko odrobina światła. Do środka wchodzą łowcy, ubrani w czerń i pióra, niczym walnięci mimowie na karnawał w piekle. Odwiązują nas od kółek w podłodze i związują w jeden wielki tobół, przywodzący na myśl pokraczną stonogę. Ich przywódca jest niski, chudy, humanoidalny. Maska na jego twarzy przypomina rozjechanego śmigaczem krogulca. – Wyść! – syczy międzygalaktycznym z potwornym akcentem. – Wychodzic cicha spokój! Inakszy przez łba! Na zabój!

Kiepsko to brzmi. Prawdę rzekłszy, fatalnie. Zaczynam się bać. Silana chwyta mnie za rękę i czuję, że drży. – Byle nas nie rozdzielili... – szepcze ledwo dosłyszalnie. – Nie pozwolę na to. Potykając się, powiązani ze sobą sznurami, wychodzimy z ładowni. Jest ciemno i pusto. Widać tylko zarysy budynku, który wygląda na opuszczony. – Niedobrze – tchnie mi ktoś w ucho. – Powinniśmy trafić na targ, a nie na taki wygwizdów. Po głosie poznaję, że to ten obyty, który odkrył, że zostaliśmy porwani w niewolę. Starszy, wysoki Mackarz. Sądząc z wyrazu twarzy i licznych blizn, były żołnierz albo najemnik. – Cichaj cicho! Wrzasków bez! – odzywa się Plaskaty Jastrząb głosem gada. – Jazda! Idzi! Idziemy. Co mamy robić? Obok kroczą czujni łowcy z paralizatorami przesuniętymi na „natychmiastową dezintegrację”. Ciekaw jestem, kto mnie przeklął i dlaczego? Zbliżamy się do ruin budynku. – Stójać! – woła Plaskaty. Gąsienica złożona z powiązanych istot różnych ras zatrzymuje się posłusznie. Teraz nie czas na niewczesny bunt. Rozjechany Jastrząb i kilku innych ptasich cudaków wchodzą do środka. Niestety, z nami zostaje ich jeszcze całkiem sporo. Za dużo na desperackie uderzenie. Bez broni, ze spętanymi rękami, niewiele przeciw nim zdziałamy. Mija sporo czasu, zanim wychodzą. Najpierw łowcy, a za nimi jakieś ogromne, zwaliste cienie, o dobrą głowę wyższe niż Pluszak słusznego wzrostu. W mroku majaczą wielkie, szerokie bary i ciężkie łby o niepokojąco krowim pokroju. Znad płaskich czół wystają długie, zakręcone rogi, okute na końcu ostrym jak szpikulec do lodu metalem. Stwory śmierdzą drażniącym, piżmowym zapachem byka. Słyszę, jak wysoki Mackarz zgrzyta kostnymi blaszkami zębów. – No to już po nas – szepcze głuchym głosem. – To Minotaury. – Minotaury? – powtarzam przerażony. Nic nie wiem o tej rasie. – No to co? Co one robią? Oktopusanin uśmiecha się gorzko. – Głównie? Lubią mięso.

– Mięso? Jakie mięso? – Mądre mięso, kucharzu. W tym właśnie problem. Mądre, świadome mięso. Rozumiesz, Hermoso Madridzie Ivenie? Blednę jak ciasto na bezy. – Tak. Zjedzą nas, prawda? – Na to wygląda. A pomyśleć, że to ja miałem cię zabić. Za zamordowanie pater patronum naszej konfraterni. Zabawne, co? Teraz obaj zginiemy. – Nikogo nie zamordowałem – czuję potrzebę wyjaśnić. – Wrobili mnie. Prycha pogardliwie. – Czy to ważne, kucharzu? W każdym razie powodzenia w lepszym świecie. Na tym zabawimy raczej krótko. Silana szarpie mnie za rękę. Jest niska, więc nie słyszy szeptanej wprost do ucha rozmowy. Całe szczęście. – Co jest? Co się dzieje? O czym tak szemrzecie? – Nic. Nic, kicia. Nie bój się – mówię zdławionym głosem, ale chyba nie jestem przekonujący, bo czuję właśnie śmiertelne przerażenie. Zeżrą nas. Na surowo albo po wymyślnym przyrządzeniu. O Boże, to jakiś szalony koszmar. I w co ja wpakowałem biedną, puchatą Silanę? Pomyśleć, że mogła spokojnie smażyć hamburgery w „Galaktyce”. A teraz sama zostanie usmażona. Z cebulką i plastrem sera. Chryste Panie! Mam tylko nikłą nadzieję, że może te cholerne bykołaki nie lubią kotów.

Niestety, lubią. Wygląda na to, że żrą wszystko. A raczej wszystkich. Jednak lądujemy na targu. Bladym świtem, zmęczeni, przerażeni, bez kropli wody w ustach, zostajemy zapędzeni na brudny, wydeptany placyk. Stoją tam prostokątne klatki z metalowych prętów. Bykołaki uderzeniami pałek i biczów zaczynają nas rozdzielać. Kiedy wielki, czerwony, wstrętny z pyska Minotaur próbuje oderwać ode mnie Silanę, kotka jeży się tak, aż robi się poczwórna, i

zaczyna przeraźliwie syczeć. Patrzę, jak ogromny, czarny byk kopie właśnie jakiegoś nieszczęsnego Robala, aż mu karapaks pęka. Spoglądam na racice wielkie jak garnki i zaczynam się śmiertelnie bać, że któryś potraktuje kopem moją małą, dzielną kocicę, zabijając na miejscu lub miażdżąc jej kości. Tu naprawdę nie jest wesoło. – Silanka, kicia, puść, nie walcz – błagam. – Nie walcz, bo cię zabiją! – Nie chcę, nie chcę, Hermoso! – piszczy słabo, wciąż obejmując mnie łapkami. – Nie pozwolę nas rozdzielić. Przysięgam. Uszy ma stulone, oczy ogromne i pełne przerażenia, ale posłusznie daje się zabrać rudemu jak diabelski płomień bykołakowi. Gdybym tylko mógł, urwałbym mu łeb. U samego zadu. Jestem wściekły, bezradny i zrozpaczony. Odruchowo zaciskam dłonie w pięści. Silana, wrzucona jak strzępek futra, ląduje w klatce, w której siedzą już dwaj zobojętniali, nieruchomi Freci oraz zasmarkana od płaczu, mała Oktopusanka. Serce mi pęka, kiedy widzę, jak kotka przypada do podłogi, zjeżona, skulona i bezbronna. Tuli uszy, chowa ogonek pod siebie i bezgłośnie otwiera pyszczek w rozpaczliwym „chhhh!”. Oczy ma rozszerzone, lśniące, pełne zielonego strachu. Myślę o skwierczących stekach. Myślę o hamburgerach na ruszcie. O wielkich, ociekających tuszach szlachtowanej, ćwiartowanej, rąbanej tasakami, filetowanej wołowiny. O sinych, wywalonych ozorach. O potężnych, kanciastych łbach z rogami okutymi ostrym metalem, które powieszę nad drzwiami chłodni. Boże, ależ ich nienawidzę. – Idź! Ruchy! – Brunatny Minotaur popycha mnie końcem pałki. Najgorsze jest to, że oni mówią międzygalaktycznym. Nie zwracając na nas najmniejszej uwagi, jakbyśmy naprawdę byli tylko mięsem. Okazali się za głupi, żeby wykształcić własny język, czy po prostu nie sposób porozumiewać się serią ryków i pomruków? Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi. Życzę im ponurego końca w krwawej jatce. Żeby ich zaraza wytłukła. Bąblowiec zeżarł. Pokaziła choroba wściekłych krów. Żeby im mózgi rozmiękły. Choć to już chyba dawno ma miejsce. Ląduję w klatce z jakimś Robalem, wystraszoną Kronosjanką i chudym, drobnym Selenianinem. – Łowcy głów i te diabelskie Minotaury! – mówi zdławionym głosem mieszkaniec Seleny. – Przekleństwo naszej nieszczęsnej planety. Najeżdżają nas od wieków, a my nic nie potrafimy zrobić. – Skandal! – piszczy wysokim, cienkim głosem Pluszaczka. – Skandal! Poskarżę się! Złożę skargę w ministerstwie! Biedaczka, jest na granicy histerii. Robal milczy, zbyt załamany, żeby się odzywać. Staram się wypatrzeć Silanę i żołądek zamienia mi się w ołów. Na jej klatce właśnie jakiś byk

przypina tabliczkę z napisem: „Na zupę”. Sam jesteś zupa! Śmierdząca ogonówka zalatująca łajnem! Chce mi się płakać. Za chwilę na plac zwalają się klienci. Olbrzymie, barczyste Minotaury, brunatne, rude i czarne, o lśniącej, gładkiej sierści. W nozdrzach i uszach błyszczą grube, złote kółka. Okute rogi połyskują groźnie. Za nimi drepczą wstrętne, tłuste krowy z nabrzmiałymi naroślami wymion na brzuchach, wywalające wielkie, bezmyślne gały na „towar” lub targujące się zaciekle ze sprzedawcami. Przez chwilę któraś zatrzymuje się przed klatką z kartką: „Na zupę”, ale po chwili odchodzi.

A ja znów mogę oddychać. Głupkowate cielęta, sprawiające wrażenie niedorozwiniętych, brykają wśród klatek, drażniąc zamknięte w nich istoty. Na środku placu stoją przenośne kramy. Sprzedają tam słone lizawki, skórzane karwasze na racice i tandetne kółka do nozdrzy. Na skraju stoi grill, zrobiony z pustej beczki nakrytej blachą. Skwierczą na nim przerażająco podejrzane ochłapy mięsa. – Hej, ile za tego? – słyszę i nagle orientuję się, że krępy, rdzawy bykołak pokazuje na mnie palcem. Jego czarny towarzysz krzywi z niezadowoleniem pysk. – Daruj sobie. Popatrz, jaki chudy. Tyle na nim mięsa, co na wieszaku. – Wiem, ale to ludź. Niespodzianka dla żony na urodzinowego grilla. Mu uwielbia ludzinę. Nie szkodzi, że chudy, ona jada głównie podroby. Szczególnie ludzki móżdżek na grzankach. A na kościach ugotujemy pyszny bulion. No więc ile, byku? Sprzedawca podaje cenę, a ja wciąż nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Zjedzą mnie odrażające, gadające krowy. Skończę jako bulion. A mój mózg jakieś rozlazłe, stare krówsko wpierniczy na chrupiących grzaneczkach. Dobijają targu, gotówka przechodzi z rąk do rąk, wyciągają mnie z klatki. Idę, całkiem oczadziały, zbyt oszołomiony, żeby próbować ucieczki. – Hermoso! Hermoso! Nie! Błagam, nie! Ten przejmujący, wysoki głos brzmi niczym przeraźliwe miauczenie. Silana! O Boże, Silana!

Wspina się na łapki, rozpaczliwie drapiąc w pręty klatki. Jezus Maria, muszę natychmiast coś wymyślić. – Weź ją! – mówię do czerwonego byka. – Kup tę kotkę! To przysmak. Oddadzą ci ją za bezcen! Trzask! Chlaśnięcie bata przez plecy jest jak porażenie prądem. – Milczeć, żarcie! – Weź tę białą kocicę! Nie pożałujesz! Przechodzimy tuż obok grilla, więc mój byczy pan łapie mnie przeraźliwie mocnym chwytem za rękę i przyciska moją dłoń do rozpalonej blachy. Nienawidzę go tak strasznie, że udaje mi się nie krzyknąć. – Co kazałem? Zamknąć się, żarcie! – To prawdziwa gadająca kotka z Krańca. Nigdzie takiej nie znajdziesz. Rarytas. Doskonała niespodzianka dla żony. Wiem, co mówię, bo jestem zawodowym kucharzem. Szefem znanej restauracji – syczę przez zęby. – Kto z twoich kumpli może się pochwalić tym, że zjadł grzanki z mózgiem mówiącego kota? Zatrzymuje się, przeżuwa chwilę w zamyśleniu, a potem oblizuje się, wsadzając koniec długiego ozora do dziurki w nosie. Zadusiłbym go gołymi rękami, gdyby tylko nie miał takiego byczego karku. – A tam! – mówi do tego czarnego. – Wezmę. Najwyżej Mu przyłoży sobie futro do kolana. Ostatnio jakoś stawy ją bolą. Popilnuj mojego obiadu. Mnie. To znaczy mnie. O mnie mówi, bydlę wściekłe. Szlag mnie trafia, poparzona dłoń pali, a serce ściska się z nienawiści. No nic. Przynajmniej umrę razem z Silaną. Udało się. Wykiwałem tego przeklętego, rogatego ciemniaka. Bodaj zdechł na zanokcicę. Za chwilę wraca, ciągnąc na postronku spuszoną, przerażoną Silanę. – Co ci jest? Co ci zrobił? – szepcze kotka urywanym głosem. – Nic, kicia. Nic, czego nie można nabawić się w kuchni.

Wszystko tutaj wydaje mi się brzydkie. Wielkie, tandetnie wykonane i toporne. Ciężkie, przysadziste domy, przypominające, a jakże, stodoły, pomalowane na czerwono i biało, w barwie krwi i kości. Długie, szpetne zabudowania gospodarcze. Zębate attyki i płoty przypominające blanki. Oraz wszechobecny motyw byczych rogów, przeplatający się z ornamentem przedstawiającym podwójne topory. Pełno tu tych cholernych toporów. Bykołaki noszą je za pasem jak rzeźnickie tasaki. Malują, odciskają i rzezają na wszystkim te głupie labrysy, szpecąc już i tak wystarczająco brzydkie budowle. Krajobraz równie paskudny. Pusta, martwa równina porosła zrudziałą trawą. Nienawidzę tego miejsca. Najchętniej zobaczyłbym, jak cała planeta zamienia się w ogromną, eksplodującą kulę ognia i płonącego gazu. Wylądowaliśmy w piwnicy. Zimnym, pustym pomieszczeniu z rzędem zakratowanych okienek u samego sufitu. Nie ma tu nawet materaca, koca, derki czy chociaż wiązki słomy. Siedzimy na betonowej podłodze. Przynajmniej jest wiadro z wodą do picia i drugie, wiadomo na co. Czekamy na wielki dzień. Urodziny pieprzonej krówki Mu. W tym cholernym lochu tkwi także dwóch innych więźniów, Lukianin i Kronosjanin. Mieszkaniec Lukii jest wysoki i smukły. Ma czarne włosy, przycięte na wysokości szczęki i długą, opadającą na jedno oko grzywkę. Jego ogromne tęczówki są błękitne niczym gin „Szafir Bombaju”. Nosi pomiętą, białą koszulę, krótką czarną kamizelkę i spodnie takiego samego koloru, przez co wygląda trochę jak ściuchrany kelner. Na jego twarzy i ramionach widać ślady brutalnego pobicia. Przeraziłem się, kiedy ściągnął z siebie górę ubrania, żeby choć trochę ochlapać się wodą. Całe plecy ma pocięte krwawymi śladami od bicza, a na żebrach z prawej strony – przeogromny siniec po kopnięciu racicą. – Trochę się stawiałem – wyjaśnia. – Nazywam się Sam. – Sam? – pytam z niedowierzaniem, bo to osobliwe imię jak na Lukianina. – No, tak naprawdę Samotny Żeglarz, ale to okropnie pompatycznie brzmi, no nie? Spoglądam ze zdumieniem na Silanę. Pompatycznie? Dla Lukianina? Nasz współwięzień jest chyba trochę nietypowy. Silana siada na ogonie. – Jesteś pilotem? Uśmiecha się krzywo. – No pewnie. U nas są sami piloci. Albo banda smutnych nieudaczników, którym się nie udało i muszą teraz robić coś nudnego i głupiego. A wy jak się nazywacie? – Ja jestem Silana, a to Hermoso Madrid Iven, znany szef kuchni modnej restauracji.

Przytakuję skinieniem głowy. Nie ma sensu ukrywać tożsamości przed kimś, z kim zaraz wyląduje się na wspólnym grillu. Jako danie główne. – A Pluszak to Ruda Królicza Łapka – wskazuje ruchem brody Kronosjanina. – Mój mechanik. Ten uśmiecha się tylko i podnosi łapę w geście pozdrowienia. – Nie mówi. Może nie zna międzygalaktycznego. W każdym razie nie odzywał się, odkąd go zatrudniłem, a od tej pory minęło już sporo czasu. – To skąd wiesz, jak ma na imię? – pyta Silana. Lukianin wzrusza ramionami i krzywi się z bólu. – Nie wiem. Nazwałem go tak, bo ma rude futro i przynosi mi szczęście. – Tym razem chyba nie zadziałał – wtrącam nieco sarkastycznie. Sam znów wzrusza ramionami, tym razem ostrożniej. – A tobie zawsze wszystko tak świetnie wychodzi, bracie? – Nie – muszę przyznać ponuro, starając się powolutku zgiąć i rozprostować palce. – Zdecydowanie nie. Dłoń puchnie, a oparzenie wygląda naprawdę paskudnie. Silana zabandażowała mi rękę paskiem urwanym ze swojej koszulki, ale niewiele to pomogło. – To czemu się czepiasz biednego Łapki? – pyta raczej filozoficznie Sam. Kotka stara się dyskretnie obwąchać milczącego Pluszaka. – A właściwie po co ci mechanik? – pyta. – Przecież lukiańskie statki się nie psują. Są napędzane siłą wyobraźni, prawda? Pilot krzyżuje nogi, starając się usiąść wygodniej. Z tak poharatanymi plecami trudno mu opierać się o ścianę. – Widzisz, ja mam bardzo racjonalny umysł. Wierzę w technikę, mechanikę, postęp naukowy i takie sprawy. Lepiej się czuję, mając na pokładzie kompetentnego mechanika. A Łapka jest naprawdę świetny. Umie naprawić wszystko. Nudzą mnie romantyczne brednie. Jestem pragmatykiem. Wolę zarabiać pieniądze, niż podążać za sentymentalną mrzonką. Dobrze wiem, co z nami robią korporacje. Znam mechanizm „chodzenia na sardynkę”. Nie, kochani, to nie dla mnie. Żadnych tajemniczych wiadomości, żadnych szczytnych idei, popierania słusznych rebelii ani nigdy, pod żadnym pozorem, ratowania pieprzonej Galaktyki. Niech się zbawi sama. Ja chcę po prostu spokojnie

prowadzić swoje interesy. – To całkiem jak ja – cieszy się Silana. – Marzy mi się mała, własna knajpka ze smacznym, prostym jedzeniem. – Dobry pomysł – chwali Lukianin. – Praktyczny. I pożyteczny. Uda ci się, kicia. Zobaczysz. Własnym uszom nie wierzę, ale dobra. W każdym narodzie trafiają się cudaki, nie? – A co robiłeś, zanim tu trafiłeś? – pytam, dziwnie pewien, że latał uwalniać uwięzioną księżniczkę. – Wynajmowałem się razem ze statkiem. Bo miałem własny statek – mówi z dumą. – Fantastyczny. Naprawdę szybki. Nazywał się „Sokół”. Po prostu „Sokół”, a nie jakiś wymyślny „Kryształowy smok pędzący przez rozgwieżdżoną przestrzeń” czy coś równie idiotycznego. On chyba nie udaje. Naprawdę jest normalny. To znaczy zupełnie walnięty z lukiańskiego punktu widzenia. – Musimy coś wymyślić, żeby zwiać – mówię. Tęczówki pilota napełniają się głębokim błękitem smutku. – A co tu wymyślać, bracie? Możemy najwyżej czekać na dogodną okazję. Teraz nic nie zdziałamy. Rany, a pomyśleć, że potrafię latać dosłownie wszystkim. Każdy dowolny odpowiednio duży pojemnik poderwę do góry i w miarę bezpiecznie posadzę na innej planecie. Frustrujące. No co macie takie miny? – Co do mnie to myślałem, że do latania potrzebny jest statek. Śmieje się gorzko. – Akurat! Tylko tym romantycznym kretynom, którzy nie kontrolują własnego talentu. Musi być statek, bo statek musi być i już. Idioci. Po prostu są przyzwyczajeni do wizji niezwykłych rakiet i latających okrętów. A kiedy odrzeć to wszystko z sentymentalnej otoczki, zostają fakty. Lukianin potrafi siłą wyobraźni i ukierunkowanego pragnienia złożyć do kupy i oderwać od ziemi stertę złomu, którą faktycznie jest każdy statek, zanim wsiądzie do niego pilot, tak? – wylicza na palcach. – Następnie utrzymuje grata w całości, w pewien sposób uszczelnia i uzdatnia za pomocą samej siły woli, zapewniając na pokładzie świeże powietrze, odpowiednie ciśnienie, grawitację i takie tam. W dodatku robi to instynktownie, nie myśląc. Po trzecie, zapewnia bezpieczeństwo, zarówno po drodze, jak i w trakcie lądowania. To powiedzcie mi, czemu, jeśli pilot jest odpowiednio dobry, nie mógłby wystartować w skrzynce na pomarańcze albo kartonie po holowizorze? A ja jestem odpowiednio dobry. Cholernie dobry. Przysięgam. Wpatruje się w nas hipnotycznymi, płonącymi oczami. Jednak zostało w nim coś z prawdziwego Lukianina. – A paliwo? – wtrąca nieśmiało Silana.

Macha lekceważąco ręką. – Zapomnij, kicia. Nie jest do niczego potrzebne. Robi dobrze samopoczuciu przeciętnego pilota. Zrozumcie, jak to działa. Udawaliście kiedyś jako dzieci, że wanna to rozległe morze, stół przykryty obrusem jest wspaniałym pałacem, a wyrzucona na śmietnik szafka dzielnym okrętem Armady? My nigdy z tego nie wyrośliśmy. Tyle że dorosłym pilotom potrzeba bardziej wymyślnych zabawek, żeby uwierzyli. Żeby naprawdę poczuli, że pusty, nieco dziwaczny w kształcie blaszany kontener jest kosmicznym statkiem zdolnym pokonywać gwiezdną przestrzeń. A mnie nie. – Czekaj, rany, poczekaj chwilę! – Nagle rodzi się we mnie szalona nadzieja. – To znaczy, że w każdej chwili możesz nas stąd wyrwać! Zabrać w dowolne miejsce! Uratować! Sam, odlećmy stąd! Natychmiast! Po co czekać! Przecież możesz to zrobić teraz! Widzę, jaką ma minę, i przestaję się ekscytować. – Taaa – mówi. – A przedtem ruszyć fundamenty, wyrwać z ziemi i wraz z całym domem pełnym rogatych kanibali przeprowadzić przez kosmos. Daruj sobie. Nawet wyobraźnia Lukianina ma jakieś granice. Gdybym spróbował odlecieć samą piwnicą, niechybnie zawaliłaby się nam na łby. Mówiłem, że musi być pudło. Barak, kontener, pojemnik na śmieci. Cokolwiek w miarę mobilnego. Gdybym miał siłę latać między gwiazdami domami jednorodzinnymi, już byście mnie tu nie zastali. No fakt. Ma rację. – Ale przecież miałeś statek, prawda? – mówi Silana niepewnie. Obrzuca ją lekko ironicznym niebieskim spojrzeniem. – No pewnie. Głównie na potrzeby klientów. Chciałabyś wynająć kolesia, który proponuje ci lot przez pustkę kosmiczną w kartonowym pudle po holowizorze? Poza tym statki są wygodniejsze. Kotka spuszcza wzrok na łapki i oblizuje nosek. – Tak tylko pytałam. Wtem Pluszak przygarnia ją do siebie ramieniem i przytula. Zaskoczona Silana zaczyna troszeczkę mruczeć. – Widzisz? – rozpromienia się Sam. – Mówiłem, że Łapka ma szczęśliwą rękę, nie?

Sam jest w porządku. Zupełnie znośny z niego facet. Na początku, gdy zorientowałem się, że siedzi z nami Lukianin, myślałem, że będę go musiał zadusić. Wyobrażacie sobie przebywanie w celi śmierci z kimś, kto na przemian cytuje pompatyczne zwrotki poetyckie, miota się, zgrzytając zębami i poprzysięgając zemstę, szlocha, przybiera cierpiętnicze pozy, wdziewa maski buntownika lub straceńca, śpiewa bardzo długi i bardzo grafomański hymn Lukii, ględzi o poświęceniu, wciąż zmienia i poprawia swoje ostatnie słowa albo tworzy na poczekaniu monolog wewnętrzny umierającego bohatera, w dodatku jedenastozgłoskowcem? Już lepiej od razu rozbić mu banię. Żeby siedział chociaż przez chwilę cicho. Na szczęście Sam jest normalny. Oczywiście w miarę. Jak na Lukianina. Czekając na moment, gdy staniemy się obiadem, opowiadamy nieco o sobie. Pilot gorzko się uśmiał, gdy usłyszał moją historię. – Widocznie zabrakło ci szczęścia, bracie. Może powinieneś na trochę pożyczyć ode mnie Łapkę? – Dzięki. Lepiej niech się sprawdzi tutaj. Pluszak tylko się uśmiecha. Nie wydaje się tępy ani opóźniony. Po prostu przyjmuje wszystko ze stoicyzmem. Samotny Żeglarz pracuje z nim od dobrych dwóch lat standardowych. Razem przeżyli wiele niebezpiecznych, zabawnych lub dramatycznych przygód, nie zawsze znajdując się po właściwej stronie prawa. Sam nie ukrywa, że trudni się po trosze przemytem. – Wiesz, jak to jest – mówi. – Każdy towar opodatkowany, otaksowany, dozwolony, zakazany, aż się rzygać chce. A ja wierzę w wolność. W tym swobodny przepływ dóbr. Więc czemu go odrobinę nie wspomóc? Nikomu się od tego krzywda nie stanie. W pewnym sensie trudno coś zarzucić jego rozumowaniu. W końcu ja także kucharzyłem na przemytniczej jednostce.

Nadchodzi ta chwila. Jedziemy na urodzinki. Kochanej, milusiej krówki Mu, która nie marzy o niczym innym, tylko naszych mózgach. Czas otworzyć czaszki i sprawić jej piękny prezent. Ale się ucieszy! Tylko chyba mamy małe szanse doczekać się tortu. Minotaur wyciąga nas z piwnicy, wiąże niczym szynki do suszenia i jak worki wrzuca po kolei do

bagażnika śmigacza. Ruszamy w drogę, ściśnięci, na zakrętach przewracając się na siebie nawzajem. Docieramy na puste pole, dokładnie takie samo jak to za domem, ślicznie udekorowane pękami wstążek i sztucznych kwiatów zatkniętych na żerdziach, girlandami z papieru oraz porozwieszanymi wszędzie krowimi dzwonkami. Na dwóch patykach kiwa się transparent: „Wszystkiego najlepszego, Mu!”. Osobiście życzę jej, żeby jak najszybciej zdechła. Pośrodku płonie ognisko otoczone niskimi, drewnianymi ławami. Opodal stoją rozpalone grille oraz podejrzanie wielki kocioł. Szykuje się chyba duża impra, bo stoi mnóstwo zaparkowanych śmigaczy i kręci się cały tłum krów. Mu będzie miała wspaniałe urodziny. Biesiada jest pewnie składkowa. Widzę, jak Minotaury wyciągają z bagażników i luków masę przerażonych, zapłakanych istot. Jest Oktopusanin, dwaj Robale, kilku Selenian i małych, podobnych do oposów Fretów. Oraz my. Clou imprezy. Podani na chrupiących grzankach. Boję się jak diabli. Nagle coś się dzieje na parkingu. Wysoki Mackarz, w którym rozpoznaję gangstera fraterni Y, powala na ziemię jakieś niefrasobliwe cielę i próbuje wraz z nim wsiąść do pobliskiego śmigacza. Pewnie ma nadzieję, że weźmie zakładnika. Wtedy powietrze rozcina ostry świst. Ogromny czarny byk ze złotym łańcuchem na gigantycznym karku ciska podwójnym toporem, wyrwanym błyskawicznie zza pasa. Oktopusanin pada z rozłupaną czaszką. Z rany wycieka zielonkawa breja. Ze dwa cielęta podbiegają i zaczynają skwapliwie lizać. Niedobrze mi. Słyszę, jak Silana zanosi się od torsji. Pewnie nieźle by oberwała za zabrudzenie dekoracji dla krówki Mu, gdyby nie to, że w przeciwległym końcu placu wybucha panika. Jakaś Pluszaczka wyrywa się i wrzeszczy. Robal zawodzi okropnym głosem. Drobny Selenianin próbuje uciekać. Zapowiada się niesłychanie udane przyjęcie. – Ruszać się! – ryczy do nas brunatny buhaj. – Ruchy, mówię! Posłusznie drepczemy za nim, tak szybko, jak pozwalają związane nogi. Za chwilę zginę zjedzony. Za chwilę. Zjedzą. Mnie. Nie mogę przełknąć zgęstniałego gluta śliny. Kręci mi się w głowie. Chciałbym się położyć, zasnąć, nie być, nie widzieć tego wszystkiego. Minotaur prowadzi nas do czegoś w rodzaju przenośnej toalety z grubego plastiku i blachy. U góry

ma rząd dziurek umożliwiających oddychanie. To chyba przyczepa do przewozu zwierząt czy coś w tym rodzaju. Wpycha nas do środka, brutalnie okładając batem. A potem rygluje drzwi żelazną sztabą. Na zewnątrz wybucha gwar, ktoś przeraźliwie krzyczy, słychać pełne entuzjazmu pomruki i wesoły śmiech. Sam przyciska oko do dziurki. – Bogowie górnej strefy! – szepcze pobladły. – Przed chwilą poderżnęli gardło jednemu Selenianinowi, a teraz szykują się, żeby go sprawić i obedrzeć ze skóry. Lepiej nie patrzcie. Znów robi mi się mdło. – Sam? – miauczy Silana prawie zupełnie kocim głosem. – Sam, to jest pudło, prawda? To pudło, Sam. Kontener. Rozumiesz? Boże, faktycznie. Minotaur zamknął nas w wielkim, plastikowo-metalowym pojemniku. – Kota! Kocham cię! Tak! – Oczy Samotnego Żeglarza robią się olbrzymie i szalone. – Trzymajcie się! Zamyka oczy, zaciska dłonie w pięści. Przyczepa zaczyna drżeć. – Siadajcie! – krzyczę. – Siadajcie lub kładźcie się na podłodze. Będzie trzęsło! I trzęsie. Niczym w lunaparku. Kontener zaczyna się kolebać na boki. Przez dziurki widzę, jak pędzi ku nam kilku Minotaurów. Świszczą ciskane topory. Jeden przebija plastikową ścianę tuż nad głową Pluszaka. – Sam, szybciej! Ale Lukianin mnie nie słyszy. Mięśnie szczęk mu drgają z wysiłku, szczerzy zęby w upiornym grymasie, po twarzy płyną strugi potu i łez. Teraz. Odrywamy się od ziemi i w szaleńczym tempie rwiemy w górę. Słyszę triumfalny ryk Pluszaka. W tym przynajmniej Sam nas nie okłamał. Potrafi polecieć dowolnym gratem.

To straszny lot. Przerażający. Pustka kosmosu dosłownie na nas napiera. Bezgwiezdna czerń chce zmiażdżyć, zniszczyć, ogarnąć. Jest wszechobecna. Czujemy jej lodowy oddech. Wokół śmigają rozmazane rozbłyski słońc. Czarne na tle cienia bryły planet. Szalone wiry mgławic. Cały cholerny kosmos. Obejmuję ramieniem Silanę, skuloną na podłodze. W życiu nie czułem się tak mały i kruchy. Tak bardzo śmiertelny. Zaś między nami a wiecznością stoi tylko poszarzały z wysiłku, zmęczony do granic możliwości, spocony, bliski zemdlenia Lukianin. – Nie bój się – szepcze kotka. – Sam wytrzyma. Zaraz będziemy bezpieczni. W końcu jest z nami Łapka, który przynosi szczęście. Ale tylko Samowi, chcę powiedzieć, lecz milczę, przytulając tylko mocniej moją małą przyjaciółkę. Ściany kabiny emitują słabe, bledziutkie światło. Jest ciążenie i powietrze, choć zimne i przesycone dziwnym zapachem. Przynajmniej dopóki pilot nie zasłabnie. Na zewnątrz panuje tak przeraźliwa cisza, aż chce się krzyczeć. Boże, jak ja kocham dźwięk silników! Całą tę metalową konstrukcję, która udaje, że napędza lukiańskie statki. Potrzebuję prawdziwego oświetlenia, wentylacji, mostka kapitańskiego, tablicy przyrządów, słowem: pięknej iluzji podtrzymującej wrażenie, że ktoś rozsądny kieruje tym pudłem. Wierzę w technikę. Uwielbiam technikę. I dobrze rozumiem, dlaczego Sam także ją wielbi. Za chwilę oszaleję. Boję się. Konam ze strachu. Ogarnia mnie mrok, cisza i śmierć. Ogarnia mnie kosmos. Lecimy. Lecimy w nieznaną, czarną przestrzeń, samotni, maleńcy, żałośnie obnażeni przed majestatem gwiazd i konstelacji. Iskry życia rzucone w nicość. Czuję się tak, jakbym gasł. Niknął. Zapadał się w sobie. Tylko wszechświat olbrzymieje wokół nas, wypełniony ciszą, ciemnością i zimnem niebytu.

11.

Tam, gdzie jest bezpiecznie

Łaaaaa! To coś potwornego, jaskrawego, zaskakująco twardego, co płonie wokół nas z upiornym gwizdem, to chyba atmosfera. Przebijamy się przez nią niczym świder przez skały. Kontener drga, trzęsie się, dymi, choć nie rozgrzewa, klekocze i jęczy. W powietrze strzelają snopy iskier. Dobry Boże, wolałbym, żeby Sam mniej znał się na zasadach fizyki i stanowczo rzadziej posługiwał światopoglądem naukowym. Znani mi lukiańscy piloci nigdy nie pamiętają, że atmosfera stawia opór. Szykuje się poważna katastrofa. Za chwilę walniemy w ziemię z siłą kamiennego bloku ciśniętego z katapulty. Zostanie z nas pasta kanapkowa z kawałkami futra. W dodatku od razu w puszce. Ale nie. Tuż nad powierzchnią planety pudło zwalnia, osadzając nas delikatnie na ziemi. Sam otwiera oczy, które wyglądają teraz jak dwa przeręble wyrąbane w lodzie. – Usiedliśmy? – pyta ochrypłym ze zmęczenia głosem. – Tak – potwierdzam. – Widzicie? Mówiłem, że umiem polecieć wszystkim – mamrocze, a potem traci przytomność. Królicza Łapka próbuje go cucić, poklepując po twarzy. Wyglądam przez otwory pod sufitem, ale widzę tylko jakąś zieloną łączkę i kilka drzew. Nic charakterystycznego. Silana wygładza spuszony ogon. – O matko kotko! Ale jazda. – Niezgorsza – zgadzam się. – Pozostaje drobny problem. Jak wyjdziemy z tej bryły plastiku? Drzwiami na pewno nie. Szarpiemy się z nimi oboje z Pluszakiem, lecz ani drgną. Zamierzamy się barkami, traktujemy zamek kopniakami, ale nie za bardzo możemy się dobrze zamachnąć, bo przeszkadzają nogi nieprzytomnego Lukianina.

Po chwili Silana traci ducha. Zaczyna rozpaczliwie drapać w obłe, gładkie ściany i dyszeć z otwartym pyszczkiem. – Nie chcę już siedzieć w kontenerze! – płacze. – Chcę wyyyyjść! – Spokojnie, coś wymyślimy. W konkluzji wymyśla Łapka. Chwyta za sterczące ze ściany ostrze podwójnego topora i próbuje rozruszać. Plastikowa ściana z początku nie chce się poddać, lecz wkrótce zaczyna pękać. Po niedługim czasie otwór jest już tak duży, że Kronosjaninowi udaje się wciągnąć labrys do środka. Silnymi uderzeniami wybija potężną dziurę w kontenerze. Jesteśmy wolni. Pluszak robi historyczny krok ku światłu, ale nagle cofa się z okrzykiem zaskoczenia, podrywając łapy do twarzy. – Witajcie, świadome osoby – odzywa się beznamiętny, metaliczny głos. – Znajdujecie się nielegalnie na planecie Sfija. Natychmiast dobrowolnie poddajcie się należnym procedurom. Inaczej nie otrzymacie statusu imigrantów. Proszę zachować spokój. – Nic ci nie jest? – pytam Łapki, wściekle trącego oczy. – Zrobili ci coś? Pluszak kręci głową, więc przyjmuję, że nie spotkała go krzywda. – Bip! Bip! Procedura odkażania. Stopień – w toku – mówi brzydka, srebrzysta maszyna, przypominająca metalową szafkę na kółkach. – Auć! – Tym razem strumień środka dezynfekującego strzelający z górnej szufladki szafki trafia mnie prosto w czoło. – Bzzz zzzz! – powiada serwantka, jakoś tak kiwając się na boki, i nagle wnętrze kontenera wypełnia chmura różowego pyłu. Silana kicha, a ja i Łapka zanosimy się kaszlem. Coś, co żywo przywodzi na myśl nocną lampkę, wychyla się z szafki, świecąc i bucząc. – Obrażenia fizyczne! Obrażenia fizyczne! – bzyczy wredny mebelek. – Procedura żółta. Powtarzam, procedura żółta. Kotka wbija mi pazurki w nogawkę spodni. – Herm, co to jest, u diabelskiego kocura? – Kłopoty – mówię ponuro. I mam rację. Lampka wydłuża wysięgnik, spostrzega leżącego Sama i zaczyna wściekle mrugać na czerwono.

– Nieświadoma osoba świadoma! Nieświadoma osoba świadoma! Brak aktualnych badań medycznych. Ryzyko skażenia biologicznego – bardzo wysokie! Ryzyko wystąpienia choroby zakaźnej – bardzo wysokie! Procedura czerwona! Procedura czerwona! Natychmiastowa kwarantanna! Ewakuacja zagrożonego terenu! Promień – minimum pięćdziesiąt kilometrów standardowych. Ogłosić pandemię! Powtarzam, natychmiast ogłosić pandemię! – Jaką pandemię?! – Kocica wojowniczo stroszy wąsy. – Hej, ty, pudło na kółkach! On zemdlał ze zmęczenia. Czy jest tu ktoś normalny? Twój kierownik albo operator? – Mieliśmy awarię – tłumaczę cierpliwie, zdając sobie sprawę, jak głupio musi wyglądać konwersacja z metalową szafką z szufladkami. – Rozumiesz? Lądowanie przymusowe. Przyjaciel bardzo się zmęczył i na chwilkę poczuł słabo. Potrzebujemy tylko wody, trochę jedzenia i snu. Zaraz potem przejdziemy z chęcią wasze procedury. Jednak szafka okazuje się nieugięta. – Przestrzegać procedur! Nie opuszczać obiektu! Wsuwa lampkę na wysięgniku do wnętrza przyczepy i metodycznie obwąchuje. A wtedy spostrzega porzucony na podłodze topór. I natychmiast wpada w panikę. Dosłownie świruje. Drga, buczy, świeci na czerwono, grzechocze szufladkami i wrzeszczy: – Procedura czerwona! Procedura czerwona! Niedozwolona broń na terenie strefy A18Zt7! Powtarzam, niedozwolona broń! Celuje w nas lampką, sycząc: – Cofnąć się ze strefy otworu! Nie opuszczać obiektu! Nie opuszczać obiektu! – Kiepsko to widzę – mówi Silana. Nie myli się. Za chwilę w powietrzu nad nami słychać gwizd i ryk silnika, a potem na plastikowy kontener spada gruba, srebrzysta folia, oklejając go szczelnie. – Udusimy się! – miauczy Silana. – Bydlaki! Już ja się z nimi policzę! Podrapię na śmierć! Kark skręcę jak myszy! A tego wstrętnego grata z lampką obedrę żywcem z lakieru! Dość mam już tego pudła! Chcę wyyyjść! W tej samej chwili zaczynamy się kołysać i powoli odrywamy od ziemi. Znów lecimy w nieznane. Tym razem chyba przyczepieni do czegoś w rodzaju helikoptera.

– Sooo jesss? To Sam. Zaczyna się budzić. – Aresztowali nas – mówię krótko. – Zapuszkowali. Internują albo coś w tym rodzaju. Gdzieś ty nas zawiózł, chłopie? To istny dom wariatów! Lukianin, krzywiąc się z bólu, rozciera sobie skronie. – Bo ja wiem? Tam, gdzie jest bezpiecznie. Rany, łeb mi pęka. – A dasz radę zabrać nas gdzieś indziej? Teraz? – pytam bez specjalnej nadziei, patrząc na jego białą jak beza, mizerną twarz i zapadnięte oczy. – Bracie, zapomnij. Chyba że chcesz się rozbić w drobny pył. Tak też sądziłem. – Nie tak wyobrażałam sobie miejsce, gdzie jest bezpiecznie – prycha Silana. Królicza Łapka tylko patrzy, ciężko i znacząco. Sam rozkłada ręce bezradnym gestem. – No co? Zrobiłem, co się da. Przysięgam. Silana przysiada się do niego i przyjaźnie trąca pyszczkiem. – Wiem. Uratowałeś nam życie. Dziękuję, Sam. Gdyby nie ty, już od dawna skwierczałabym na ruszcie albo wygotowywała się w zupie. Kocia zupa! Też coś! Ohyda. Faktycznie. Samotny Żeglarz nas ocalił. Klepię go przepraszająco po ramieniu. – Dzięki. Jesteś wielki. Najlepszy pilot w Galaktyce. Uśmiecha się blado. – Naprawdę tak myślisz? – Jasne. Opiera się ostrożnie o ścianę. Pewnie wciąż bolą go plecy. Ale odprężył się nieco i chyba jest zadowolony.

– Kiepski na pewno nie jestem, co? Widzieliście, jak wylądowałem? Pierwsza klasa! Prawda? Lukianie. Zawsze tacy sami. Jak dzieci.

Otacza nas biel. Zimna i sterylna. Trafiliśmy do pałacu Królowej Śniegu. Tak samo tu miło, gościnnie i ciepło. Śnieżne ściany, sprzęty i meble. Zastygnięte sople skrzepłe w gładki, srebrzysty metal. Mam wrażenie, że wszystko wokół zrobione jest z lodu. Ludzie także. Zwłaszcza oni. Chodzą tacy wyprostowani, sztywni, zawsze chłodno uprzejmi, z zimnymi uśmiechami na twarzach, przyklejonymi niczym plastry kneblującej folii. Mniej w nich życia i uczuć niż we wszechobecnych tutaj maszynach, cicho sunących wykafelkowanymi korytarzami. Bez przerwy robią mi badania. Pobierają krew, mierzą ciśnienie, pakują do rozwartych paszcz różnych urządzeń diagnostycznych. Ale poparzoną dłonią nikt się nie zajął. Poprosiłem o bandaż i zwykłe środki opatrunkowe, bo zranienie paprze się i puchnie, lecz równie dobrze mógłbym zwrócić się z prośbą do muszli klozetowej. Moja opiekunka, przydzielona mi urzędniczka państwa Sfija, uśmiecha się tylko niczym żmija cierpiąca na szczękościsk i beznamiętnym głosem tłumaczy: – Świadoma osobo Mini Hau Hau, wydzielanie jakichkolwiek medykamentów osobom nieposiadającym stosownych kwalifikacji jest zabronione. W trosce o twoje własne bezpieczeństwo. – Jestem kucharzem – mówię po raz tysięczny. – Wielokrotnie ulegałem oparzeniom i urazom, więc zapewniam, że umiem je opatrzyć we własnym zakresie. Proszę tylko o kawałek czystego bandaża i jakiś antyseptyk. Kolejny żmijowy uśmiech. – To niemożliwe. Nasze przepisy wyrażają się w tej kwestii jednoznacznie. Jedynie osoba lekarska i/lub posiadająca stosowne wykształcenie medyczne może dysponować medykamentami i/lub udzielać pomocy medycznej. Potrząsam jej oparzoną ręką przed nosem. – Dobrze, w takim razie niech to obejrzy lekarz.

– Niestety, w chwili obecnej wszyscy interniści są zajęci. Proszę czekać cierpliwie. Znajdujesz się obecnie na podpriorytetowej liście oczekujących na fachową poradę. Jednocześnie informuję, że osoby uprzywilejowane mają absolutne pierwszeństwo w uzyskiwaniu usług medycznych. – Do diabła, przecież trzy razy dziennie robicie mi badania! To kto je wykonuje? Ekipa sprzątająca? Dlaczego przy okazji nie można... – Personel medyczny o innych, określonych kompetencjach. Osobo świadoma Mini Hau Hau, upraszam o zachowanie spokoju. W przeciwnym wypadku będę zmuszona zawołać psychologiczny oddział specjalnego reagowania. Natychmiast milknę. Jednego się już zdążyłem nauczyć. Na tej przeklętej Sfii okazywanie jakichkolwiek gwałtowniejszych uczuć, przede wszystkim gniewu, irytacji czy złości, choć również radości lub rozpaczy, skutkuje przymusowym pobytem w szpitalu psychiatrycznym. A do tej rzeźni wpakować się nie dam. Próbuję więc z innej strony. – Chciałbym zobaczyć się z przyjaciółmi – mówię. Urzędniczka obdarza mnie kolejnym gadzim uśmiechem. – Oczywiście. Jednakże obawiam się, że w tej chwili to niemożliwe. Szlag mnie trzepie, ale odzywam się zaskakująco spokojnie: – Dlaczego? – Zasady kwarantanny. Dla waszego dobra. – Jestem obywatelem Unii Międzygalaktycznej. Tak samo jak Lukianin i Kronosjanin. Panna Silana pochodzi spoza Unii, z niezawisłej planety Kraniec, lecz posiada wszelkie wizy i pozwolenia wymagane w Galaktyce. Czy mam rozumieć, że jesteśmy zatrzymani? Staliśmy się więźniami? Zaskoczona, mruga powiekami okolonymi tak nikłymi, bladymi rzęsami, że wydają się bezwłose. Jej wodniste, szare oczy rozszerzają się nieco. To wyraz wielkiego wzburzenia. Chyba. – Ależ skąd. Powtarzam, to wyłącznie kwestie bezpieczeństwa... Bezpieczeństwa? Rany! Słyszę to cholerne słowo tyle razy dziennie, aż robi mi się mdło. Biedny Sam, nie miał pojęcia, w co nas wpakował. – Nie popełniliśmy żadnego przestępstwa. Ale ja popełniam błąd. Widzę to po jej minie. Wzdycha i splata palce na blacie. – Niestety, niezupełnie, świadoma osobo Mini Hau Hau. Na pokładzie waszego statku powietrznego

znajdował się nielegalny przedmiot. Broń. Milion razy tłumaczyłem, że nie należał do nas, ale teraz chcę uderzyć inaczej. – Nic podobnego – mówię bezczelnie. – Przedmiot, który ma pani na myśli, to żadna broń, a sprzęt niezbędny dla zapewnienia bezpieczeństwa. Tasak awaryjny. Tylko dzięki niemu wyrąbaliśmy sobie drogę na zewnątrz. Urzędniczka wyraźnie traci rezon. – Niewłaściwy kształt niezatwierdzony odnośnymi przepisami – jest w stanie wykrztusić. – Sytuacja kryzysowa – naciskam twardo. Wstaje, zbiera papiery i sprzęt nagrywający. Oczywiście non stop, przez cały czas, wszystkie moje słowa, ruchy i poczynania rejestrują kamery. – Porozmawiamy później – mówi, wychodząc. Drzwi zasuwają się za nią z sykiem. Przypominającym syk żmii. Urzędniczka nazywa się osoba świadoma Rg1389Tk00L. Jak wszyscy Sfijanie jest papierowobiałą blondynką o cerze jak masło, upstrzonej konstelacjami piegów. Ma cienkie, proste włosy, wodniste, niebieskawe oczy, nos zadarty tak, że widać tylko wyloty dziurek, i paskudne usta niczym rozgotowane serdelki. Wydaje mi się najszpetniejszą kobietą w Galaktyce, może dlatego, że nienawidzę jej bardziej niż Minotaurów. Udało mi się przypomnieć, że Sfija to dawna kolonia ludzka, leżąca poza Unią, ale częściowo stowarzyszona, uchodząca za miłe, choć niezbyt ciekawe miejsce. Ot, w sam raz na wakacje dla pary starszych Pluszaków, ciekawych świata. Jeśli tak wygląda przyjemne miejsce, to strach pomyśleć, jakie nazywają tu niemiłym. Siadam na łóżku, podciągając nogi, bo niewiele więcej da się robić w celi, którą, nie wiedzieć dlaczego, nazywają moją kwaterą. Łóżko jest wytłoczką z miękkawej, syntetycznej substancji, przypominającą płytką wannę. Świeci. Także w nocy, jeśli jest tu jakaś noc i dzień. Mży bladym, białawym światłem. Zresztą podłoga też. A ściany nie. Za to sufit już tak. Pomieszczenie przywodzi na myśl wyczyszczony zamrażalnik. Zawsze panuje tu chłód i sterylna czystość. Mam i łazienkę, a jakże. Białe pudełko zawierające toaletę. I prysznic. Z zimną wodą. Pomyśleć, że przyszło mi zatęsknić za kopalnianym hotelem robotniczym. Martwię się o Silanę, Sama i Łapkę. Nie wiem, co z nami będzie. Mam same fatalne przeczucia. Czuję się samotny jak kometa płacząca w wiecznych ciemnościach kosmosu. Chyba nigdy nie znalazłem się tak daleko od domu.

Coś się ruszyło. Dziś na kolacji spotkałem Silanę i Łapkę. Pluszak wygląda nieźle, ale kotka fatalnie. Sierść jej zszarzała, oczy przykrywa na wpół wypadnięta trzecia powieka, nosek zrobił się ciepły i suchy. Jestem przerażony. Silana wyraźnie choruje. – Kicia, koteczko, skarbie! Co ci się stało? – pytam, kiedy już wypuszczam ją z objęć. – To! – skarży się słabym miauknięciem, wskazując na talerz. Boże, faktycznie. Odkąd trafiliśmy na Sfiję, karmią nas wyłącznie zieloną odżywką. Prozdrowotną, syntetyczną papką z glonów, o której wprowadzenie tak zaciekle walczyła ze mną w swoim czasie Dziecię Zamożności. Dla mnie to po prostu wstrętne świństwo. Dla kota – zabójcza trucizna. – To nie jest mięso, Herm – szepcze Silana z rozpaczą. – Nie mogę tego jeść. Umrę, jeśli to dłużej potrwa. Potrzebuję mięsa! – Nie umrzesz – obiecuję. – Wyciągnę nas stąd. Przysięgam. Ale chciałbym być tego taki pewien.

W drodze powrotnej do mojej celi widzę Sama. Wygląda jeszcze gorzej niż Silana. Żółty, wycieńczony, wyraźnie cierpiący. Dwaj sanitariusze ciągną go na szpitalnym wózku i wtedy ze zgrozą stwierdzam, że pilot jest ciasno skrępowany pasami, dosłownie przyszpilony do ruchomego łóżka, niczym zdechły owad z kolekcji szalonego etymologa. Wyrywam się bladej, wymoczkowatej strażniczce i pędzę ku niemu. – Sam! Co się stało?! – Mam nadzór psychologiczny, bracie – szepcze słabo. – Stawiałem się trochę. Wiesz, jaki jestem.

– Puśćcie go! – Wbrew rozsądkowi zaczynam szarpać klamry pasów więżących przyjaciela. – Świadoma osobo Mini Hau Hau! Natychmiast zaprzestań! – krzyczy pawim głosem urzędniczka. Chcę ją zabić. Chcę zabić każdego pieprzonego Sfijanina w Galaktyce. Jeszcze moment i strzelę w białą, cętkowaną piegami mordę najbliższego diabelskiego sanitariusza, który już leci na mnie z łapami. – Herm, odpuść! – to Sam. – Musisz być na chodzie! Nie daj się sprowokować. Czas, żebyś ty uratował nam tyłki! Ma rację. W jednej chwili zamieram, opuszczając ręce. Ryży jak brzydkie prosię sanitariusz wykręca mi do tyłu ramiona. – Dobrze – szepcze Samotny Żeglarz, próbując się słabo uśmiechnąć. – Trzymaj się – udaje mi się rzucić. – Jasne. Lukiańscy piloci nie pękają. Tyle że we mnie coś pęka. Z trzaskiem. Oczy mnie pieką, kiedy patrzę, jak oprawcy wloką gdzieś wózek z moim bezbronnym przyjacielem. Dość tego. Muszę coś wymyślić, żeby jak najprędzej opuścić ten bezpieczny raj na dnie piekieł. Bez protestów pozwalam sobie zrobić zastrzyk uspokajający, z obojętnością słucham pełnego wyrzutów gęgania Pani Wodniste Oczęta. Daję się pokornie odprowadzić do celi. Walka jeszcze nie jest skończona. Wyrwę stąd wszystkich moich bliskich. Zobaczycie. Choćbym miał podpalić całą tę przeklętą planetę.

No dobra. Odtąd staję się miły i układny jak baranek na postronku. Mam naiwny uśmiech i same dobre chęci. A w sercu bombę atomową, gotową do odpalenia przeciw każdemu na Sfii. Kombinuj, Herm. Kombinuj. Czas ucieka. Póki co oglądam pouczające holofilmiki wyświetlane przez panią Rg1389... – coś tam, kogo, kurna, obchodzi, co dalej. Przedstawiają ulice jak ze snu alkoholika. Kolejne rzędy zupełnie identycznych, małych, dość tandetnych, białych domków, mnożących się przed oczami widza niczym króliki. Nawet płotki są wszędzie takie same. W tych samych miejscach rosną idealnie nieodróżnialne choineczki.

Mam wrażenie, że uderzyłem się w głowę i widzę podwójnie. A nawet poczwórnie i poszóstnie. Po ulicach, pod czujnym, mechanicznym spojrzeniem największej liczby kamer, jaką kiedykolwiek byłbym zdolny sobie wyobrazić, kroczą statecznie blondwłosi, ciastowaci obywatele Sfii, wszyscy ubrani tak samo. W białe koszulki, białe, wygodne spodnie i takież sportowe buty. W sumie bardzo trudno rozróżnić, kto jest kobietą, a kto mężczyzną. Każdy nosi na ustach zimny, uprzejmy knebel uśmiechu. Nie widać żadnych zwierząt ani, co jeszcze dziwniejsze, dzieci. – Nasze społeczeństwo szczyci się wysokim poziomem świadomości społecznej – terkocze tymczasem Rg-coś tam. – Dążymy do tego, aby wszyscy byli absolutnie równi pod względem posiadanych dóbr, wykształcenia, pozycji, inteligencji, pracy zawodowej i pragnień. Nikt nie może być dyskryminowany z jakiegokolwiek powodu. Każdy obywatel Sfii jest tak samo utalentowany, mądry, zdolny i przydatny społeczeństwu jak inny. Odrzuciliśmy niepotrzebne, krępujące podziały, dotyczące płci, rasy, wrodzonej inteligencji czy talentów. Takie pojęcia nie istnieją. Wprowadzają jedynie zamęt i tworzą sztuczne, kulturowo wypracowane bariery. – Zaraz – pytam. – A co z zawodami, które wymagają pewnych predyspozycji? Mam na myśli muzykę, sztukę, aktorstwo, literaturę? Branżę kulinarną? Uprzejmy, gadzi uśmiech. – Nie dotyczy. Wrodzone predyspozycje nie istnieją. To kulturowe ograniczenia prowadzące do dyskryminacji. Każdy z powodzeniem może uprawiać dowolny zawód. Muszę pamiętać, żeby nigdy nie pójść tutaj na koncert. – Aha, rozumiem. Szczytne idee. – Że też mi to przez gardło przeszło. – Ciekawi mnie jeszcze jedna kwestia. Nie widzę tu nigdzie dzieci. Jak się rozmnażacie? – Dowolnie. Według życzenia świadomej osoby obywatelskiej. Z tym że jedynym prawnym opiekunem półświadomych osób dziecięcych jest państwo, które w całkowitym zakresie odpowiada za ich wychowanie. Pstryk i kolejny holofilmik przedstawiający puste, sterylne wnętrze, w którym siedzą rzędami dzieciaki w identycznych, białych kombinezonach, powtarzając coś po sfijsku za białowłosą nauczycielką. – Państwo kładzie szczególny nacisk na to, aby półświadome osoby dziecięce dorastały wolne od jakichkolwiek sztucznych naleciałości kulturowych – oznajmia urzędniczka z dumą. – To można być osobą półświadomą? – nie mogę powstrzymać zdumienia. – Oczywiście. Osoba półświadoma to taka, która skutkiem wieku lub czynników psychicznomedycznych nie osiągnęła pełnej przydatności i świadomości społecznej. Nie może więc być traktowana prawnie jako osoba świadoma. Przysługuje jej mniejszy pakiet praw i zabezpieczeń. Istnieją również byty nieświadome, na podstawie odnośnych dyrektyw traktowane jako niezdolne do

osiągnięcia świadomości społecznej, trwale lub czasowo. Dzieci do lat trzech, które po osiągnięciu właściwego dla osób półświadomych poziomu posługiwania się mową, zmieniają zazwyczaj status. Starcy, byty zaburzone w stopniu uniemożliwiającym komunikację z otoczeniem, ofiary poważnych chorób lub wypadków oraz istoty całkowicie nieużyteczne społecznie, niebędące w stanie przyswoić zasad współżycia społecznego lub wręcz je negujące. Czuję, jak zimny dreszcz przebiega mi wzdłuż kręgosłupa. – Jaki los je czeka? Urzędniczka uśmiecha się równie sztucznie, jak uprzejmie. – Najczęściej przeprowadzona humanitarnie dezintegracja. Oczywiście wyłącznie dla ich własnego dobra oraz korzyści społecznej. – Zaraz, to znaczy, że eliminujecie – nie mogę użyć cisnącego się na usta słowa „zabijacie”, bo zaraz podpadnę pod okazywanie zakazanych agresywnych emocji – ludzi starych, ciężko chorych lub upośledzonych? – Nie istnieje sformułowanie „upośledzony” jako całkowicie niezgodne z obowiązującymi przepisami dotyczącymi mowy poprawnej. Zatem jest zakazane, osobo świadoma Mini Hau Hau – poucza mnie surowo, a ja czuję tylko odrazę i przerażenie. – Wszyscy obywatele Sfii są całkowicie równi i identyczni pod względem sprawności intelektualnej. Owszem, wobec bytów nieświadomych, nieposługujących się jedynym wyznacznikiem świadomości, czyli mową artykułowaną, będącą jedynym przyjętym dowodem istnienia, stosujemy humanitarną eutanazję. Jeśli można użyć takiego słowa wobec czegoś, co i tak nie istnieje. Jednostki całkowicie nieprzystające społecznie, niezdolne zaakceptować norm nowoczesnego społeczeństwa obywatelskiego lub otwarcie mu się sprzeciwiające także poddawane są eutanazji. Rzecz jasna, dla ulżenia im w cierpieniu. No, teraz już nie mam wątpliwości. Sam naprawdę zaniósł nas na samo dno piekieł. I może za to zapłacić straszną cenę. Bardzo się boję, że jako Lukianin, nawet nietypowy, nigdy nie osiągnie wymaganego tu poziomu społecznej świadomości. Podobnie Silana. Nie wiem, dlaczego nie widać na Sfii żadnych zwierząt, ale nie chcę nawet pytać. Los Łapki także napełnia mnie głębokim niepokojem. Przecież on się nie odzywa. Z tego, co mówi ta oszalała Sfijanka, wynika, że tym samym nie istnieje albo ma zostać zgładzony, nie wiem, pokręciły mi się już te ich wariactwa. Holofilm znów wyświetla sielankowe obrazy budynków, parków i osiedli. – Rząd planety szczególnie dba o zdrowie oraz bezpieczeństwo wszystkich obywateli. Z tej przyczyny jedyne dozwolone pożywienie to racjonowana zielona odżywka, o potwierdzonych naukowo wartościach dietetycznych i optymalnym składzie, oraz czysta woda źródlana. Nie chce mi się wierzyć. Włosy stają mi dęba na karku, a serce ściska lodowata rękawica grozy. Oni naprawdę nie znają żadnego normalnego jedzenia? Tylko to papkowate, podejrzane świństwo? Boże,

teraz już się nie dziwię, że wszyscy zachowują się jak walnięci. – Aby przemieszczać się po ulicach, w określonych zezwoleniem kwadratach, należy mieć aktualne obowiązkowe badania lekarskie w zakresie regulowanym odnośną ustawą. Badania zachowują ważność przez kolejne siedem dni od daty podstemplowania. Cudzoziemców obowiązują wszelkie prawa Sfii. Nie robimy żadnych wyjątków, osobo świadoma Mini Hau Hau. Tym razem nie mogę powstrzymać irytacji. – Po co pani mi to mówi? Przecież zostałem aresztowany, pozbawiony prawa swobodnego przemieszczania się po planecie lub wyjazdu stąd! Znów bezwłose mruganie. – Ależ skąd! Osobo świadoma, jesteś niniejszym w trakcie procedury starań o status imigranta. Z tego powodu właśnie odbywasz kurs przygotowawczy dla cudzoziemców. – A moi przyjaciele? Także otrzymają status imigranta? Ohydny, żmijowy uśmiech. – Nie jestem nawet pewna, czy ty go otrzymasz, osobo świadoma Mini Hau Hau. Odpowiedni urząd rozpatrzy twoje podanie w swoim czasie. Poza tym nie jestem władna udzielać podobnych informacji. Kontynuujmy... Oglądam kolejny holofilmik, zbyt przygnębiony, żeby się skupić.

Na kolacji spotykam Łapkę i Silanę. Pluszak jakby zapadł się w sobie, skurczył i zmalał. Kotka prezentuje się żałośnie. Schudła, linieje, zrobiła się apatyczna. Próbuję ją jakoś pocieszyć, ale nie reaguje. Nic nie je. Może i lepiej, przynajmniej nie wprowadza do organizmu wstrętnej, zielonej trucizny. Nie wiemy nic o losie Sama. Królicza Łapka wyraźnie się tym gnębi. Czuję straszną presję czasu. Muszę uratować przyjaciół, a wciąż nie mam żadnego pomysłu jak. Kiedy wracam do więzienia zwanego kwaterą, dzieją się dwie dziwne rzeczy. W jednym z korytarzy spotykam niezwykłe stworzenie, konwersujące z jednym z urzędników Sfii, który odnosi się do niego z niespotykaną u tych arogantów pokorą.

Obca istota przypomina niechlujnie skleconą pałubę z błota, słabo człekokształtną. Jakby dziecko ulepiło na plaży ludka z piasku, którego potem częściowo zmyła fala. Z tym że stwór nie ma jednolitej struktury. Wyraźnie składa się z malutkich istotek, przywodzących na myśl ameby, sczepionych ze sobą w odlegle humanoidalną formę. Porusza się niezdarnie, szurgając krótkimi jak u gąsienicy odnóżami, a właściwie przelewa wewnątrz samego siebie. Wygląda jak topiący się bałwan. To Śluzień, przypominam sobie. Twór pochodzący z planety Śluźnia, niedawno odkrytej, a teraz agresywnie walczącej o wejście do Unii Międzygalaktycznej. Co ciekawe, Śluzowce nie są odrębnymi istotami. Posiadają świadomość roju. Poszczególne stworzenia, z których składa się Śluźnia, są całkowicie pozbawionymi choćby śladu mózgu, prymitywnymi jednokomórkowcami. Sczepione razem w kilkutysięczne lub kilkumilionowe kolonie tworzą niezborniaka, bezmyślne, głupkowate, pozbawione osobowości i świadomości stworzenie. Dopiero rój złożony z ogromnej liczby niezborniaków generuje półświadomą Śluźnię. Ta, w odwiecznym pędzie do rozmnażania się i rozprzestrzeniania, wchłania mniejsze lub mniej agresywne Śluźnie, doprowadzając do powstania Superśluźni, z którą teraz negocjuje Unia. Wszystko to niespecjalnie by mnie obchodziło, gdyby nie bardzo ostra, wyrazista kampania Śluzowców na rzecz obrony nieświadomych istot w Galaktyce. Ich zdaniem każda forma życia, nawet najbardziej prymitywna, w określonych warunkach może uzyskać świadomość i inteligencję. A zatem nie wolno zabijać ani jeść żadnej żywej istoty, zarówno rośliny, jak i zwierzęcia, gdyż w ten sposób likwiduje się potencjalnego myśliciela. Teoria bardzo kontrowersyjna i naciągana, ale ostatnio ogromnie popularna wśród niektórych obywateli Unii. Przy okazji godząca głównie w przemysł gastronomiczny i spożywczy. Lobby producentów żywności i restauratorów podnosi więc liczne protesty. Odbywają się demonstracje, gdzieniegdzie dochodzi do zamieszek. A, zapomniałbym dodać. Śluzowcy są twórcami doskonałego rozwiązania problemu, równocześnie zapewniającego wyżywienie całej Galaktyce. Zielonej odżywki, która właśnie zabija Silanę. Tej samej, którą tak gorliwie wpychała nam do karty Dziecię Zamożności oraz ten kamienny suczysyn Bar. Mimo że Sfijanie jadają jedynie eksportowaną ze Śluźni papkę, wizyta Śluzowca wydaje mi się nieprzyjemnie podejrzana. Po prostu odczuwam dręczące, złe przeczucie. Coś w tym interesie śmierdzi. Zwłaszcza że na mój widok stwór obraca niby-głowę i przygląda mi się uważnie pustymi dziurami pseudooczodołów. Przechodzi mnie dreszcz, jakby spojrzał na mnie topielec. Prędko odwracam twarz. Jako zawodowy szef kuchni nie darzę Śluzowców sympatią.

Tuż przed drzwiami mojej celi dochodzi do drobnego incydentu. Z przeciwka kroczy sanitariusz, pchający wózek z instrumentami medycznymi. W pewnym momencie kanciasty, nieporęczny przedmiot skręca gwałtownie i uderza o ścianę tuż przed Panią Wodniste Oczko, odcinając ją na moment ode mnie. Sanitariusz, szarpiący się z uchwytem wózka, w przelocie tchnie mi niemal bezgłośnie do ucha: – Wyjdź na spacer, Iven! Doprowadź do wyjścia na spacer! A potem już tylko głośno przeprasza potrąconą urzędniczkę, która chyba niczego nie zauważyła. W celi nie mogę uspokoić nerwów. Nie pozwalam rozbłysnąć choć maleńkiemu węgielkowi nadziei. Jestem przekonany, że to prowokacja. Czuję się skołowany i niepewny. Znają moje nazwisko. Cholera, kimkolwiek są, znają moje nazwisko. Kładę się na plecach z rękami pod głową. Sufit mży bladym światłem. Wiedzą, kim jestem. Boże, chciałbym przynajmniej mieć pewność, czy to dobrze, czy źle.

Staram się być grzeczniutki niczym szczeniak, który uczy się nie sikać na dywan. Na wszelki wypadek, żeby nie podpaść nikomu. I nagle, ta-dam! Okazuje się, że wyjdę na spacer. A właściwie spacerniak. – Osobo świadoma Mini Hau Hau, dziś czeka cię test w postaci przechadzki po edukacyjnym parku dla cudzoziemców – oznajmia Wodniste Oczko z zachwytem w głosie, jakby to były wakacje na Szepcie. No więc wychodzimy. Pierwszy raz od wielu dni widzę między murami kwadrat bladego nieba nad głową, ale nie przynosi to najmniejszej ulgi. Ubrany w obowiązkowy biały komplecik krążę po atrapach uliczek, a za mną lezie Rg-coś tam, cały czas gryzmoląc w notatniczku. Obstawia nas czterech wielkich, obojętnych mundurowych, przypominających psy bojowe uwiązane na zbyt krótkich smyczach. Niemal słyszę głuchy charkot dochodzący z ich gardeł. Zdaję sobie sprawę, że tylko czekają na mój najmniejszy błąd. Problem w tym, że nie wiem, jak miałbym go popełnić na zupełnie wyludnionych ulicach. Rozglądać się z uprzejmą miną, godną zaciekawionego turysty? Czy raczej patrzeć pod nogi i sztywno kroczyć przed siebie? Uśmiechać się? Zachować powagę? Żeby tylko, broń Boże, nie wyglądać ponuro, bo to

może oznaczać okazanie niezadowolenia, czyli zanegowanie obowiązującego porządku społecznego. Zagadywać urzędniczkę czy milczeć jak sarkofag? Nie mam pojęcia. Jestem zmęczony, skołowany i coraz bardziej spięty. Zaczyna mnie ogarniać irytacja. Skręcić w stronę pomnika czy fontanny? Długo jeszcze mam tak łazić? I po co, u diabła? Wtem coś zaczyna się dziać. Na białych płytach chodnika pojawia się obły cień. Słychać ciche powarkiwanie motoru. Tuż przed nami, bezpośrednio na ulicy, siada nieduży śmigacz pomalowany na biało i niebiesko, z charakterystycznym logo przedstawiającym tęczę wybuchającą na obu końcach płomieniem. Z pojazdu wysiada sprężyście dwóch mężczyzn, ubranych w nieznane mi uniformy. Obaj unoszą w górę prawe dłonie, odsłaniając nadgarstki jak do odczytu czipów. – Piii! Priorytet nadzwyczajny! – odzywa się mechaniczny głos. Zamieram w bezruchu, kompletnie zdezorientowany. Czy to część testu? I co niby mam robić? – Służba wewnętrzna – mówi ten niższy, z jaśniejszą czupryną. – Osobo urzędowa państwa Sfija, numer identyfikacyjny Rg1389Tk00L, na mocy ustawy o bezpieczeństwie kraju niniejszym przejmuję osobę świadomą cudzoziemską Mini Hau Hau, vel Hermoso Madrid Iven, poszukiwanego listem gończym obywatela Unii Międzygalaktycznej. Nogi się pode mną uginają. Rozglądam się rozpaczliwie, ale nie ma dokąd uciekać. Złapali mnie. Dorwali. Właściwie już jest po mnie. Urzędniczka wygląda na zaskoczoną. – Przejęcie miało nastąpić dnia dzisiejszego w godzinach wieczornych – protestuje słabo. – Osobo urzędowa Rg1389Tk00L, negujesz decyzję służby wewnętrznej? Ostrzegam, że niniejszym sprzeciwiasz się zasadom priorytetu nadzwyczajnego! – odzywa się nieprzyjemnie rozkazującym tonem drugi agent, wyższy i bardziej złotowłosy. Wodniste Oczko natychmiast sztywnieje i odsuwa się. – Procedura przekazania w toku! – Przyjęte. Niezbędne dokumenty już w tej chwili powinny pojawić się na waszych wyświetlaczach. Miłego pełnienia obowiązków, osobo urzędowa Rg1389Tk00L – oznajmia białogłowy, popychając mnie w stronę śmigacza. – Wsiadać, Iven! Co mam robić? Posłusznie spełniam polecenie. Jestem zupełnie odrętwiały. Nie czuję strachu ani wściekłości. Stało się. Dorwali mnie. Kiedyś musiało do tego dojść, prawda? W końcu dlaczego nie na tej przeklętej Sfii. Przynajmniej mnie wreszcie zabiją albo przekażą władzom unijnym i nie będę już musiał jeść tej wstrętnej, zielonej papki.

Obaj agenci w pośpiechu zatrzaskują drzwiczki pojazdu. – Uff – mówi ten jaśniejszy, zdjąwszy czapkę i przetarłszy dłonią spocone czoło. – Udało się! – Gazu, Sztok! – Drugi klepie pilota w ramię. – Dawaj ostro w górę i dalej jazda. Musimy się stąd jak najszybciej wynieść. – Co ty powiesz? – mruczy blady rudzielec za konsoletą. Nie skrępowali mnie, nie popychają, nie biją, nie zadają pytań. Uśmiechają się tylko z ulgą, patrząc po sobie. Ten złoty wyciąga do mnie rękę. – Witam, panie Iven. Cieszę się, że pana widzę. Niełatwo było was namierzyć. Nic nie rozumiem. To jakaś kolejna podpucha? Milczę na wszelki wypadek. Wiecie, wszystko może być użyte przeciwko mnie. – No już, człowieku, odpręż się – mówi biały. – Wyrwaliśmy cię stamtąd. Lecisz do enklawy prawdziwych degeneratów. Zakosztować odrobiny wolności ocalałej jeszcze na planecie Sfija. Jestem zbyt zdezorientowany, żeby uwierzyć. – Jeszcze nie rozumiesz? – uśmiecha się złocisty. – Nie domyślasz się, z kim masz do czynienia. Jesteśmy... – ...jednostkami całkowicie nieprzystosowanymi społecznie, negującymi zasady współżycia obywatelskiego na Sfii – recytują chórem. – Oficjalną i niestety jedyną opozycją na planecie – dodaje blady, ryży pilot. – Nazywam się Sztokholm Olson. Tamten z białym łbem to Helsinki Jakkinen. Tamten drugi Saami Johanson. Witam na pokładzie, Iven. – Hermoso Madrid – udaje mi się wykrztusić. Wciąż jeszcze nie umiem uwierzyć we własne szczęście. – Dzięki, że mnie stamtąd zabraliście. – Nie mogliśmy dłużej czekać. Inaczej dziś wieczorem zgarnęłaby cię bezpieka. – A co z moimi przyjaciółmi? Została tam kotka z Krańca, lukiański pilot i Pluszak niemowa. Grozi im niebezpieczeństwo. Muszę ich ratować!

– Właśnie są przewożeni do rządowego szpitala w celu dokonania przymusowej eutanazji – oznajmia Jakkinen, spoglądając na tablicę z zegarami. – Okazali się bowiem jednostkami nierokującymi w procesie przystosowania społecznego. – Nie! – Aż się podrywam z siedzenia, uderzając głową o sufit. – Zawracajcie! Trzeba ich ratować! Nie pozwolę im zginąć! Olson, zawracaj, mówię! – Spokojnie, chłopie – mówi Johanson. – Wszystko pod kontrolą. Nasi właśnie ich przejmują. Rozumiesz, priorytet nadzwyczajny. Uśmiecha się, pokazując wielkie jak u konia, białe zęby. Ja jednak nie potrafię się uspokoić. Zaciskam facetowi rękę na ramieniu. – Muszę wiedzieć, że są bezpieczni! Rozumiesz? Muszę! – Dobra, już sprawdzam – zgadza się pilot. – Smalandia, jak idzie? – Mamy ich – odpowiada żeński głos. – Było trochę zamieszania z Lukianinem, ale już wszystko dobrze. Zmierzamy do bazy. – Chcę ją usłyszeć! – krzyczę. – Silanę! – W porządku, rozumiem – wzdycha Olson. – Smal, Iven chce gadać z kotką. Da się zrobić? – Aha. I już po chwili słyszę głosik Silany. – Herm! To ja! Uciekliśmy! Chcieli mnie uśpić, dranie jedne! Usypianie kotów to zbrodnia! I Łapkę też by załatwili! I Sama. Ale już dobrze! Uratowali nas. Ta miła dziewczyna powiedziała, że dostanę mięsa! Prawdziwego mięsa, ile tylko dam radę zjeść. Może i tobie dadzą trochę? Trzymaj się. Niedługo się zobaczymy. Tęsknię za tobą! – Ja też, kicia – szepczę, choć połączenie już się przerwało. Śmigacz niesie mnie gdzieś w nieznane. Ku wolności. A przynajmniej mam taką nadzieję. Nie zabili Silany. Ani Sama, ani Króliczej Łapki. Moi bliscy wciąż żyją. I ja, jak na razie, też. Przynajmniej przez chwilę świat wygląda odrobinę jaśniej.

Główna siedziba opozycji wygląda imponująco i przygnębiająco jednocześnie. To ogromny kompleks zupełnie opustoszałego miasta rybackiego, porzucony ostatecznie po wprowadzeniu obowiązkowego żywienia się papką. Jest położony na przeciwległym kontynencie niż stolica i główne państwa Sfii. Niegdyś planeta czerpała ogromne dochody z połowów. Dziś całkowicie zarzuciła eksploatację dóbr morskich. Przyjąwszy zasady opracowane na Śluźni, rząd i parlament Sfii zakazały spożywania i eksportu jakiegokolwiek białka zwierzęcego czy roślinnego, zaś ławice ryb oraz kolonie koralowców uznał za świadome istoty i przyznał im obywatelstwo. – Wiesz, Hermoso – mówi Olson z sarkastycznym uśmieszkiem na ustach – prowadzono nawet specjalny program socjalizacyjny dla ławic i raf. Płetwonurkowie lub zamknięci w specjalnych, przeszklonych łodziach podwodnych urzędnicy pływali w morzu, wyświetlając rybom dydaktyczne holo, nadając do nich przez głośniki lub sygnalizując pojęcia za pomocą pouczających obrazów albo kodów dźwiękowych. Wyobrażasz sobie tych idiotów próbujących nauczyć nasze makrele zasad równości społecznej? W końcu uznali je za osoby czasowo półświadome, podobnie jak dzieci. Za odpowiednie wychowanie tuńczyków i koralowców oczywiście jest odpowiedzialny rząd. – Żartujesz? – Nie mogę uwierzyć, że mnie nie wpuszcza w kanał. Ale on tylko ze smutkiem kręci głową. – Chciałbym. To wszystko skończy się katastrofą. Nasz świat stanął na głowie. I czasem mi się zdaje, że podczas robienia fikołka porządnie się w nią uderzył. Stoimy na wysokim klifie, obmywanym gniewnymi falami szarego, wiecznie wzburzonego morza. Ja mu się nie dziwię. Też bym był wkurzony, gdyby ktoś uczył moje ryby debilnych, wydumanych zasad i przepisów. Vinetta, bo tak, przekornie i nieco gorzko, nazwali swoją siedzibę opozycjoniści, w większości leży pod wodą, częściowo jest wykuta w skale klifowego wybrzeża, a tylko niewielka część znajduje się na powierzchni. Miasto jest i piękne, i smutne jednocześnie. Widać po nim, że skonało wiele lat temu. Przyroda stara się usilnie zagarnąć je i zniszczyć. Wiele korytarzy jest zawalonych, niejedno pomieszczenie zalane przez morze. Za szklanymi grodziami i szybami roztaczają się widoki jak z podwodnego pałacu syren. Ogromne hale dawnych przetwórni ryb zostały całkowicie przejęte przez morze. Do wnętrza, niczym grot włóczni, wdziera się rafa, morskie rośliny porastają podłogę i ściany, długie włosy wodorostów poruszają się powoli, w rytm odwiecznego oddechu morza. Srebrzyste, połyskliwe ławice obywateli, smukłe jak ostrze dobrego kuchennego noża, zawracają gwałtownie tuż przed przejrzystymi ścianami nadal używanych pomieszczeń. Niektóre hale, ukryte w samym sercu góry, przypominają raczej jaskinie niż dawne magazyny. Wszędzie widać nacieki mineralne, skupiska kryształów, tworzą się pierwsze, nieśmiałe stalaktyty. Jednak w części zajętej na bazę opozycji jest jasno, schludnie i pogodnie. Proste meble, wykonane z naturalnych tworzyw, funkcjonalne rozwiązania, wnętrza nieco rustykalne w stylu, ale przez to przytulne i swojskie. Wszystko czyste, niewyszukane, miłe dla oka. W mesie przy stole spotykam Silanę. Kotka podrywa się na mój widok.

– Herm! Jak się cieszę! Nic ci nie jest? Też próbowali cię uśpić, dranie parchate? – woła, rzucając mi się w ramiona. – Nie udało im się! Nikomu się nie uda, ha! Nie ma się czego bać. Ci rebelianci to dobrzy ludzie. Popatrz, dostałam mięso. Mnóstwo pysznej, surowej wołowiny! Poproś, to pewnie też ci dadzą. Ja mogę się podzielić, ale... mmmm... wolałabym nie. Zaczyna dziwnie burczeć, niczym śmigacz na jałowym biegu. Przyskakuje do stołu, obejmując miskę łapkami. – Nie trzeba, Silanka. Dziękuję. Ja nie mam akurat ochoty na surowe mięso. – Mmmmm... przepraszam... ja po prostu... mmmm... jestem okropnie głodna – buczy nadal, strosząc się nad swoją wołowiną. – Jedz, kicia. Musisz wrócić do formy. Wciąż ma matową, zmierzwioną sierść, ale wygląda lepiej. A ślepia wręcz jej promienieją. – Och, no dobrze, zjem jeszcze trochę. – Wsadza wąsy w miskę. Drzwi się otwierają i do mesy wpada Samotny Żeglarz. Ma podbite oko i rękę na temblaku, ale również cały promienieje. – Rany, bracie! To ty! Ale się cieszę! – Widzi moją minę i leciutko się rumieni. – Nic mi nie jest. Zdenerwowałem się i trochę czasu minęło, zanim zrozumiałem, że oni chcą pomóc. No więc stawiałem się trochę. Wiesz, ja już tak mam. – Yyyy! – mruczy na mój widok Królicza Łapka i już po chwili tonę w gęstym futrze, obejmowany i poklepywany przez uradowanego Pluszaka. Czuję się wspaniale. Niesamowicie dobrze znów być wśród przyjaciół. Uśmiecham się i opowiadam o miasteczku edukacyjnym oraz śmiałej akcji drużyny Johansona. Teraz naprawdę jesteśmy bezpieczni. Zjadam ze smakiem podaną mi zupę rybną i potrawkę z kałamarnicy, choć żadna z potraw nie została naprawdę dobrze przyrządzona. E, co tam. Najważniejsze, że obok mnie siedzą Silana, Sam i Łapka. Kiedy pomyślę, jak łatwo mogli wylądować w czarnych, plastikowych workach, przechodzi mnie lodowaty dreszcz.

Wtem otwierają się drzwi i wchodzi Jakkinen. Minę ma nieprzyjemnie poważną. – Hermoso, czy zechcesz teraz zobaczyć się z naszymi przywódcami, Jolkiem Aalnenem i profesor Kopenhagą Nordeą Herst? – Oczywiście. – Wstaję od stołu, choć wolałbym trochę odpocząć i pobyć chwilę w towarzystwie przyjaciół. Poza tym nie wiem, czy jestem gotów rozważać ważkie kwestie dotyczące polityki obcych państw. W końcu zawodowo zajmuję się gotowaniem, a nie kosmicznymi sprawami zagranicznymi.

Profesor Kopenhaga Herst, chociaż smukła i wyprostowana niczym oficer Armady, wydaje się wiekową i zmęczoną kobietą. Ma surową twarz, białe włosy związane w ciasny kok, ubiera się w brązowe, lniane kostiumy, przypominające kitel. Jolk Aalnen jest w średnim wieku, szczupły, ciemnowłosy, o wystających kościach policzkowych i przenikliwym wejrzeniu oczu o barwie orzecha. Oboje uśmiechają się na mój widok, ale raczej smutno niż radośnie. Profesor podaje mi suchą, silną dłoń. – Witam, panie Iven. Bardzo się cieszę, że widzę pana w dobrym zdrowiu. – Tylko dzięki brawurowej akcji waszych ludzi – mówię. Przytakuje skinieniem głowy, jakby to było coś oczywistego. Przypatruje mi się przenikliwie, a ja nagle zaczynam się zastanawiać, po co wkładać tyle sił i środków w operację mającą na celu uwolnienie zwykłego kucharza, w dodatku poszukiwanego unijnym listem gończym. – Nawet pan nie wie, jak bardzo jest dla nas cenny – odzywa się Aalnen. Milczę, zaskoczony. Może nie gotują tu najlepiej, ale całkiem znośnie. Chyba tym razem nie chodzi o moje zdolności kulinarne. – Jolk ma rację – przytakuje Kopenhaga Herst. – Można powiedzieć, że widzimy w panu nową nadzieję. Teraz już całkiem głupieję. Niby co? Mam stanąć na czele powstania? Z chochlą do zupy w ręce? Chodzi o jakąś pradawną przepowiednię? „I wyjdzie w oparach wrzącego bulionu kucharz stalowy, a imię jego – wolność”? Do tej pory sprawiali na mnie wrażenie dość rozsądnych. – Wybaczcie państwo, ale chyba przeceniacie znaczenie mojej osoby.

Profesor Herst splata ręce za plecami, wpatrując się w ławicę małych, srebrzystych rybek, śmigających wśród wodorostów za ogromną, panoramiczną szybą. – Panie Iven, proszę mi powiedzieć, co pan wie o Śluźni? Krótko streszczam, jakie informacje posiadam na temat Śluzowców i ich walki o wprowadzenie obowiązku jedzenia papki w całej Galaktyce, nie kryjąc niechęci do całej tej szopki. Słuchają uważnie, czasem przytakując. – A zdaje pan sobie sprawę, czego miały dotyczyć tajne negocjacje fraterni Y ze znanym politykiem unijnym, odbywające się w pańskiej restauracji? – pyta Jolk Aalnen. – Myślałem, że lobbowania na rzecz jakichś prywatnych interesów. – Myli się pan. Chodziło o tajne informacje dotyczące ekspansji Śluźni. Jestem nie tylko zdziwiony, ale zbity z tropu. – Skąd o tym wiecie? Profesor Herst ma zatroskaną twarz. – Żyjemy zbyt blisko Śluźni, żeby pozwolić sobie na niewiedzę. Wszystko, co dotyczy Śluzowców, jest dla nas niesłychanie ważne. Proszę tylko spojrzeć, do czego doprowadzili naszą planetę. Czasem mam wrażenie, że nasi obywatele nagle postradali rozum, i mocno się obawiam, że ma to związek z tą piekielną papką. Oraz zaplanowaną i przeprowadzaną z żelazną konsekwencją inwazją Śluźni. Tak, panie Iven. Mamy podstawy przypuszczać, że Sfija pada właśnie ofiarą agresywnej napaści i planowanej okupacji. Trzeci z naszych największych kontynentów, Tetralandia, jest już niemal w całości pokryty kolonią Superśluźni. – Co więcej, uważamy, że nasza planeta jest tylko poligonem doświadczalnym Śluzowców, dążących do opanowania całej Galaktyki – wtrąca Jolk. – To niemożliwe – szepczę, oszołomiony ich wizją. Mam nadzieję, że po prostu cierpią na paranoję. Ciszę, która nagle zapada, przeszywa ostry, gorzki śmiech Kopenhagi Herst. – Też bym pomyślała, że gadam z szaleńcem, gdybym usłyszała taką teorię od nieznajomego. Niestety, obawiam się, że mamy jednak rację. – Ktoś, kto wrobił pana w morderstwo Gradienta Algorytma Y, a tym samym przerwał rozmowy, z pewnością działał na zlecenie Śluźni. Śluzowcy nie chcą dopuścić, aby prawda wyszła na jaw. Prędzej wybiją pół Galaktyki, niż przyznają, że szykują się do zajęcia całego kosmosu. To realne niebezpieczeństwo, panie Iven, a nie bredzenie wariatów – mówi ze smutkiem Aalnen. – Śluźnia się rozrasta. – Profesor Herst zaciska dłonie na poręczy krzesła, aż bieleją kostki. – Jej jedyną potrzebą zdaje się być stała ekspansja. Zwykła, niewielka kolonia Śluzowców po prostu od

czasu do czasu wystrzela z siebie zarodniki, które albo padają na podatny grunt i przyjmują się, albo przechodzą w fazę przetrwalnikową, czekając na lepsze czasy. Lub, w skrajnie niesprzyjających warunkach, giną. W momencie gdy powstała Superśluźnia, zaczęła wyrzucać zarodki daleko w kosmos. Większość z nich nie była w stanie przetrwać. Jednak niektóre, czy to podróżując na meteorach, czy przylgnąwszy do statków kosmicznych, przedostawały się na inne planety. Tam, jeśli warunki okazywały się dogodne, rodziły się i rozrastały kolejne kolonie, kontrolowane przez zbiorowy umysł Superśluźni. Już to rodziło liczne kontrowersje, bo zamieszkałe układy planetarne często nie życzyły sobie obcych na własnym terytorium. Jednak, zgodnie z unijnymi dekretami dotyczącymi tolerancji i ustawami imigracyjnymi, protesty te najczęściej uciszano. Śluźnia, powoli i żmudnie, kolonizowała kosmos. Był to proces na tyle powolny, że nie stanowił realnego niebezpieczeństwa dla Galaktyki. Jednakże jakiś czas temu nowe ogniska Śluzowców, wciąż podległe rozkazom Superśluźni, zaczęły się niepokojąco mnożyć, i to w samym sercu Unii Międzygalaktycznej, a nie na obrzeżach, jak to miało miejsce dotychczas. Nowe kolonie rodzą się dosłownie wszędzie. Większość cywilizowanych planet ma już kontakt ze Śluźnią. Na wielu powstają i mnożą się nowe kolonie. Z tego powodu Superśluźnia agresywnie ubiega się o włączenie swojej rodzimej planety w obręb Unii. Częścią tej kampanii zdaje się być walka o narzucenie Galaktyce śluzowcowego punktu widzenia na sprawę posiadania bądź nie świadomości przez istoty żywe, zamieszkujące kosmos. W konsekwencji niechybnego kryzysu żywnościowego, który dotknąłby wszystkie światy, gdyby przyjęły ich punkt widzenia, Superśluźnia jako jedyny producent dopuszczonej do obrotu zielonej odżywki stałaby się potentatem, realnie rzecz ujmując, kontrolującym całą Galaktykę. – Niemożliwe – mówię, czując, jak po karku i plecach prześlizguje mi się dreszcz przerażenia. – Nikt nie wprowadzi takiego szaleństwa. Żaden parlament tego nie przegłosuje. – Nasz przegłosował – stwierdza ponuro Aalnen. No tak, to prawda. Jawna głupota to żaden argument, jak widać po Sfii. – Zastanawia mnie, dlaczego pojawia się tyle nowych ognisk Śluźni – myślę na głos. – Czy to ma związek z samą papką, czy raczej z jej dystrybucją? Zarodniki mogą się przecież przenosić wraz z transportami zielonej odżywki, podobnie jak było z pasożytami w moich nieszczęsnych chlipaczkach. Profesor rozkłada ręce. – Nie wiemy. Pracujemy nad tym zagadnieniem, ale na razie nie znajdujemy odpowiedzi. Niewykluczone, że faktycznie, zarodniki przenoszą się wraz z transportowanymi partiami tej ohydnej, zielonej brei. Przyglądam się rybom za oknem i robi mi się nieco nieswojo. Nie bardzo chcę, żeby kosmos opanowały bezmyślne stwory złożone ze zlepionych ze sobą ameb, posiadające umysłowość roju. – Faktycznie, sytuacja wydaje się poważna – przyznaję. – Nieźle mnie państwo wystraszyli. Wciąż jednak nie rozumiem, co to ma wspólnego ze mną?

Jolk Aalnen odsłania mocne, białe zęby, ale nie jest to już przyjazny uśmiech. – Panie Iven, musi pan bezwzględnie oczyścić się z zarzutów i odkryć, co fraternia Y miała do przekazania młodemu, aktywnemu i kontrowersyjnemu politykowi Unii. W ten sposób obnaży pan knowania Śluźni, nie dopuści do inwazji obcego gatunku na suwerenny byt państwowy, jakim jest Unia Międzygalaktyczna, obali tyranię Śluzowców i okaże wszystkim światom swoją niewinność. – Panie Aalnen – mówię kwaśno – pan mnie chyba myli z kimś innym. Zapewniam, że nie jestem lukiańskim pilotem. Nie latam „na sardynkę”. Przykro mi, lecz tej przynęty nie połknę. Boję się, że raczej bym się nią udławił. – W takim razie mnie również jest bardzo przykro, bo już niedługo pozostanie pan wśród żywych – mówi ze sztucznym żalem w głosie. Czuję, jak włosy na karku jeżą mi się ze zgrozy. – Grozicie mi? Wy, światła opozycja Sfii? – Nie mogę uwierzyć. – Ależ skąd – w głosie profesor Herst słychać głębokie znużenie. – Jolk czasem niepotrzebnie się unosi. Proszę nas zrozumieć. Jesteśmy skrajnie wyczerpani i przygnębieni rozwojem sytuacji na naszej planecie. Mój przyjaciel chciał pana ostrzec. Niech pan się wyzbędzie wszelkich wątpliwości, panie Iven. Śluźnia jest zupełnie amoralna i całkowicie bezwzględna. I szuka pana, żeby zgładzić. Aalnen podchodzi, kładzie mi rękę na ramieniu. – Przepraszam. Nie chciałem, żeby to zabrzmiało jak groźba. Oni wiedzą, gdzie pan jest. I nie odpuszczą. Za wszelką cenę będą się starali pana zabić, gdyż pan zna prawdę. Nie otruł pan Gradienta Y. Oni tego dokonali. Dla nich jest pan świadkiem oskarżenia. Jak pan myśli, komu miała pana przekazać bezpieka? Przypominam sobie pałubowatą istotę o okropnych, pustych oczodołach, widzianą na korytarzu w urzędzie imigracyjnym. Jolk nie kłamie. Rząd Sfii naprawdę chciał mnie oddać tym lepkim, posklejanym niby-ludkom. – Śluzowcom – mówię z bolesną pewnością. – Otóż to – przytakuje. – Dobry Boże! Ależ ja jestem tylko kucharzem – bronię się z rozpaczą. – Jak mam obalić wrogie imperium i uratować Galaktykę? – Dołożymy wszelkich starań, żeby panu pomóc – oznajmia profesor Herst. Jak dla mnie, to słaba pociecha. Czuję się zaszczuty, przerażony i bardzo, bardzo mały. Nie potrafię nawet wykrztusić „dziękuję”.

Chce mi się gorzko zachichotać. A może raczej zacząć płakać. Hermoso Madrid Iven, zbawca Galaktyki. Ciekawe, co na to Sam? Bo ja uważam, że chyba tylko litość i trwoga.

Kiedy mija pierwszy szok po rozmowie z przywódcami opozycji, zaczynam żyć prawie normalnie. Wszyscy są dla mnie mili w taki zwykły, ludzki sposób, inaczej niż w zimowym piekle państwa Sfija. Silana odpoczęła, wróciła do sił, choć wciąż dużo śpi i starannie wylizuje futerko. Samotny Żeglarz i Królicza Łapka też odtajali. Lukianin dużo gada, chętnie się śmieje, opowiada o swoich przemytniczych przygodach i stara się podrywać co ładniejsze dziewczyny. Pluszak, wciąż milcząc pogodnie, chętnie pomaga buntownikom naprawić to i owo w Vinetcie. Naprawdę jest świetnym mechanikiem, więc białowłosi vinettejczycy przyjmują jego pomoc z wdzięcznością. Ja również nie siedzę bezczynnie. Gotuję. Korzystając z zapasów składowanych w magazynach miasta oraz świeżo złowionych ryb i morskich stworzonek, przygotowuję całkiem niezłe potrawy. Wydaje mi się, że oblicza wielu rebeliantów pojaśniały, odkąd zacząłem serwować je w kantynie. Z pewnym zdziwieniem odkryłem, że Vinetta hoduje własną wołowinę i drób, choć w niezbyt imponującej ilości, co pozwala mi czasem kulinarnie poszaleć. Czuję się nieco lepiej, a upiorna perspektywa czyhającej Śluźni, wisząca nade mną niczym rzeźnicki tasak, przestaje mnie budzić po nocy. Cholera, nikt przecież nie spałby spokojnie, prześladowany przez złowrogi zlepek pierwotniaków. Przyrządzam właśnie ukochane przez wszystkich Sfijan malutkie kulki rybne, gdy nagle za szklaną szybą widzę samobieżne, mechaniczne oko, machające płetwami niczym osobliwa ryba. Oko przysysa się do szkła i zaczyna łypać migawką źrenicy. Wygląda to komicznie i trochę głupio. – Rovaniemi – pytam rozbawiony – co to za morski potwór? Kucharz, który na pobliskiej kuchence gotuje sos koperkowy, obraca się i nagle widzę na jego twarzy wyraz przestrachu. – Ożeż w mordę! Szperacz! Herm, na ziemię! Schowaj się! Padam pospiesznie na kafelki, a obok mnie przypada do podłogi Rov. – Widział cię? – pyta gorączkowo.

– Nie wiem. Pewnie tak. – Cholera! Diabli nadali! Czekaj. Czołga się do pobliskiego interkomu, a ja jak durny leżę plackiem na podłodze. – Szperacz w kuchni! Szperacz w kuchni! – słyszę przerażony głos kucharza. – Odkryli nas! Znaleźli Vinettę! Ogłoście wszędzie alarm! Za chwilę rozlegają się zawodzące, złowróżbne lamenty brzęczyków. Tymczasem oko za szybą przesuwa się, nie przestając zezować. Jest wielkości sporego melona. Przypomina trochę oderwany od jakiegoś urządzenia reflektor. Ośmielam się zerknąć, bo cyklopie bydlę i tak już mnie przecież zobaczyło, a wtedy widzę dwóch płetwonurków, zbliżających się do szklanej ściany. Jeden ma w dłoni dezintegrator, drugi trzyma coś w rodzaju kuszy. Jednooki robot momentalnie odrywa się od tafli, zaczyna uciekać, wymachując płetwami. Nurkowie ścigają go zaciekle, prażąc z dezintegratora i sypiąc małymi harpunami. Wreszcie jeden bełt wbija się w mechaniczną rybę aż do połowy. Urządzenie zaczyna się miotać niczym żywe stworzenie, obijając się o ostre krawędzie rafy. Łowca ściąga je do siebie za pomocą linki przymocowanej do harpuna i w triumfalnym geście unosi rękę do góry. W tym samym momencie stłumione, głuche tąpnięcie wstrząsa murami Vinetty. Ze ścian sypią się patelnie, tarki i durszlaki. Deski do krojenia, noże oraz reszta sprzętu spada z blatu stołu. Wąskie ostrze do filetowania omal nie przybija mi dłoni do podłogi. Kolejny wybuch. I jeszcze jeden. Woda za szybą burzy się, wybrzusza niczym wielka, szara kołdra kopnięta nogą olbrzyma. Drzwi się rozsuwają, do kuchni wpadają Johanson i Olson. – Hermoso! Tutaj! Na czworakach, uchylając się przed latającymi rondlami, miskami i szczątkami wypatroszonych ryb, docieram do drzwi. – Zlokalizowali Vinettę. Teraz trwa szturm – mówi rudy pilot całkowicie spokojnym, rzeczowym głosem, jakby to nie na jego dom spadały bomby. – Musisz natychmiast uciekać. Ewakuujemy cię statkiem transplanetarnym. – Co? Nie chcę! Co z Silaną? Nie ruszę się bez niej! Ani Sama i Łapki! W ogóle nie mam zamiaru opuszczać Vinetty. – Posłuchaj, chłopie. – Olson chwyta mnie za ramiona i unieruchamia. Jego blada, piegowata twarz jest tak blisko, że czuję oddech pachnący miętą i tytoniem. – Szukają cię. To po ciebie przyszli. Prawdopodobnie od dawna wiedzieli, gdzie stacjonujemy, ale uderzyli teraz, bo chcą cię dorwać. Nie damy się. Odepchniemy ich albo ewakuujemy wszystkich. Są inne bazy. Lecz Vinetta tak czy inaczej zostanie stracona. Chcesz, żeby rozpieprzali nam kolejne i kolejne domy tylko dlatego, żeby

cię dostać? Jak myślisz, gdzie twoja futrzana przyjaciółka będzie bezpieczniejsza? Z tobą czy pod naszą opieką? Więdnę jak natka pozbawiona wody. Przecież on ma rację. Narażam bezmyślnie przyjaciół i sojuszników. Ale już teraz tak cholernie zaczynam tęsknić za Silaną. Mam tylko nadzieję, że nic jej nie będzie. I że kiedyś ją jeszcze zobaczę. Przysięgam sobie, że zrobię, co w ludzkiej mocy, żeby ją potem odnaleźć. Przecież obiecałem jej pracę. Nie mogę wyjść na świnię, co nie dotrzymuje zobowiązań. – Dobrze – mówię, choć przychodzi mi to z trudem. – Dobrze. Uciekajmy. Skuleni, biegniemy rozedrganymi, dręczonymi wstrząsami korytarzami miasta. Widzę innych pędzących gdzieś ludzi, panikę w ich oczach, blade twarze, wykrzywione grymasami strachu lub nienawiści. Podążają bronić ostatniego skrawka wolności na Sfii. A ja uciekam. Porzuciwszy przyjaciół. Jak bydlę. Jak wystraszone zwierzę. Jak tchórz. – Tędy! – woła Johanson. Umykam, walcząc z rozpaczą, że nie udało mi się nawet pożegnać z najbliższymi mi istotami w całym zimnym, pustym i okrutnym kosmosie.

Lecimy statkiem bezpieki. Takim z logo przedstawiającym wybuchającą tęczę, tylko większym niż śmigacz, którym przylecieli po mnie do urzędu. Mamy podobno włączony tryb zaburzenia widoczności, co oznacza, że prawdopodobnie wrogowie nas nie dostrzegą. Gówno mnie to obchodzi. I tak prawie nic nie widzę. Mam oczy pełne łez. Miasto wygląda, jakby zaatakował je ohydny nowotwór. Oblepia je obrzydliwa, galaretowata biomasa, wrośnięta w mechaniczną konstrukcję najeżoną lufami, taranami i stanowiskami hiperdezintegratorów, okryta skorupami ceramicznych pancerzy. Z pewnością dzieło pacyfistycznej i tolerancyjnej Śluźni. Obok, niczym monstrualne kraby, napierają płaskie jak pluskwy biomaszyny, kroczące na sześciu wysokich odnóżach. Plują czymś, co przypomina spieniony kwas. Wokół jak diabelskie szerszenie latają śmigacze i okręty bojowe Sfii, gęsto strzelając. A w środku tego szaleństwa jest Silana. I Sam. I milkliwy Pluszak. Moja rodzina.

Olson rwie w górę, aż robi mi się niedobrze. Twarz ma zaciętą, oczy jak dwa metalowe guziki, usta przypominają cięcie brzytwą. – Nie zatopią jej – mówi zdławionym głosem. – Nie zaleją Vinetty. Chcą cię mieć żywcem. Nie odpowiadam. Niby co miałbym mówić? Zaciskam pięści i modlę się, żeby przeżyli. Żeby tylko przeżyli. Przedzieramy się już przez atmosferę, gdy tuż obok przelatuje rozpalone, wyrwane z orbity słońce. Statek drży, szarpie i telepie. – Cholera – cedzi przez zęby ryży pilot. – Namierzyli nas. Trzymaj się, Iven. Skręcamy gwałtownie, a cały świat znów płonie. To rozmazane, palące słońce jest wszędzie. Zalewa niebo blaskiem. Statek cały dygocze. Mam wrażenie, że zostałem wrzucony do ogromnego szejkera. Zaraz zrobią z nas superglutowatego drinka i wzniosą toast na cześć wielkiej Śluźni. Łup! Wyrywamy się z atmosfery i prujemy dalej, przez czarną melasę kosmosu. Okręty bojowe Sfii podążają za nami, wciąż ciskając w naszą stronę oszalałe, rozmazane słońca. Olson umyka, uchyla się, manewruje, kluczy. Mam wrażenie, że statek skacze przez czarną pustkę, przyczaja się, ukrywa za kosmicznym śmieciem, nurkuje, odbija, robiąc fikołki, i naprawdę mam w głębokim poważaniu, że to podobno niemożliwe. Obok przelatują czarne, kanciaste cienie. Meteory? Asteroidy? Okrążające nas okręty wojenne? Niestety, chyba właśnie one. Widzę długi, wąski jak nóż kadłub korwety i drugi, wyłaniający się z mroku po przeciwległej stronie. Nie strzelają już, tylko napierają na nasz tęczowy statek, jakby chciały go zmiażdżyć. Transplanetarny śmigacz bezpieki wydaje się malutki i kruchy, niczym babeczka z kolorowym kremem. Wystarczy chwila nieuwagi, żeby pękł na kawałki. – Będą próbowali nas przejąć. Mają nadzieję, że jesteś na pokładzie, ale chcą się upewnić. Zabiją cię dopiero na Śluźni, po przesłuchaniu, kiedy zyskają pewność, że ty to naprawdę ty. No i wyciągną z ciebie wszystkie informacje. Na przykład, komu powiedziałeś, co się wtedy wydarzyło w „Płaczącej Komecie” – mówi Olson. Ale fajnie. Nie powiem, żeby ta perspektywa zbytnio mnie ucieszyła. Kucharz w plasterkach albo słupkach julienne. Fantastyczny pomysł. – Co za uprzejmość – cedzę przez zęby, bardziej wściekły niż przerażony. – Śluźnia mnie osobiście zadusi. Cudownie. Pilot nie słucha, całkowicie skupiony na przyrządach. Przypominam sobie poniewczasie, że to nie Lukianin. Musi nieustannie uważać, żeby na coś nas nie wpakować w czasie desperackiej ucieczki. Z głośnika cały czas sypią się jakieś komunikaty w języku Sfijan, który brzmi, jakby ktoś ścierał na tarce twarde bulwy lub ser, jednak Olson je ignoruje. Podejrzewam, że wzywają nas do

bezwarunkowego poddania i przedstawiają naszą sytuację w niezbyt przyjemnych barwach. Tak dla złamania morale. – Spróbuję im zwiać. To statek bezpieki. Ma różne ukryte patenty, usprawnione przez naszych speców. Może się uda. Potem wyrzucę cię w kapsule ratunkowej na najbliższej zamieszkanej planecie. Jest dość prymitywna, nie ma obrony przeciwlotniczej. Właściwie to rezerwat. Rozumiesz, świat, który jeszcze nie dorósł do galaktycznej technologii, więc czeka prawie nietknięty, aż osiągnie odpowiedni poziom. Tymczasem ja odciągnę pogoń. – Nie! – protestuję gwałtownie. – Jak ja się stamtąd wydostanę? – Przyślemy kogoś po ciebie. – I jak mnie niby znajdzie na takim zadupiu? Odczytując ślady na piasku? – Nie utrudniaj. To jedyne sensowne wyjście. Uważaj, zaraz odpalam. Łapię kurczowo poręcze fotela. – Czekaj! Jak się nazywa ten wspaniały świat? Rzuca okiem na konsolę. – Durian. Nazwa wali mnie między oczy jak pała. Znam ją. A jakże. Każdy porządny szef kuchni zna. Pojawia się w wielu recenzjach kulinarnych. „Gotuje po duriańsku”. Albo: „ Potrawy chyba ekspresem sprowadzone z samego Duriana”. Słowem, dno. – Cholera! Wiesz, z czego słynie to cuchnące bagno? Z najgorszego żarcia w Galaktyce! – Hermoso, do diabła! Chyba lepiej zachorować na żołądek, niż przenieść się na tamten świat! – Wcale nie jestem, kurwa, pewien! Achhh! – krzyczę, bo statek bryka jak oszalały mustang. A potem nurkuje gwałtownie w czerń. Poszycie jęczy, przyrządy wariują, Olson zaciska kurczowo zęby. – Dalej, ubecka landaro! – chociaż wrzeszczy, ledwo go słyszę. Moja głowa pełna jest wzburzonego szampana. Zaraz urwie mi czubek czaszki i wystrzeli. Chyba nadal krzyczę, albo raczej zawodzę rozpaczliwie. Nic nie widzę. Nie mam pojęcia, gdzie jesteśmy. Żywię tylko słabą nadzieję, że ryży pilot wie, bo właśnie zaczyna odliczać. – Trzy, dwa, jeden! Odpalam kapsułę pasażera! Do zobaczenia, Herm! Nie jestem w stanie odpowiedzieć.

Bo szampan właśnie wystrzela. Przez chwilę ogarnia mnie tylko zdumiewająca jasność. I podejrzane poczucie lekkości. Nie udało się. Kapsuła wybuchła, a ja właśnie umarłem. Zaraz otoczą mnie malutkie aniołki z rondelkami w łapkach. Witajcie, aniołki. Wasz strudzony, stary szef już ku wam leci. A potem nagle wszystko wokół hamuje z piskiem. Robię się ciężki niczym dorodna tusza świniotrąbiny. Pod ciemieniem nie mam już szampana, tylko ciężką, lepką malagę, czerwoną i gęstą. Wolę nie myśleć, skąd się tam wzięła i z czego się składa. W ogóle myślenie mi nie idzie. Chętnie bym zemdlał, ale nie wiem jak. Szybuję. Opadam w dół. Wprost na pomarszczony, błotnisty, upstrzony kępami niechlujnej puszczy Durian.

12.

Odrażające przysmaki

Plum! – mówi kapsuła i pogrąża się w błocie. Chyba jestem na miejscu. Witaj, planeto słynąca z najohydniejszego jedzenia w Galaktyce. Jakże pragnąłem cię poznać. No, wprost o tym marzyłem. Otwieram klapę wyjściową wciąż nieco drżącą ręką. W nozdrza uderza mnie natychmiast gnilny smród rozgrzanego bagniska. Coś czuję, że się bardzo pokochamy, ja i Durian. Stoję na progu, pod stopami mam kałużę cuchnącej brei, a za jedyne oparcie służy mi tonąca kapsuła

ratunkowa. Najchętniej nadałbym teraz sygnał: „Mayday! Mayday! Mayday!”, choćby stukając łyżką w obudowę kabiny, ale jedyne istoty, które mogłyby mnie usłyszeć, to posłuszne impulsom zbiorowego mózgu gluty, żyjące tylko po to, żeby mnie załatwić. Wspaniała perspektywa, nie? Nie znajduję w kapsule niczego, czym mógłbym zbadać poziom błota, więc ostrożnie spuszczam jedną nogę. Zapada się do kolana, lecz potem czuję już twardy grunt. Wyłażę, klnąc, wprost w kleistą maź. W schowku znajduję śpiworonamiot, pakiet racji żywnościowych, latarkę, nóż i kompletnie bezużyteczny w tej chwili nadajnik ratunkowy. Wokół roztacza się bagnista kraina, porośnięta kępami brzydkich, skurczonych drzew. Przypominają zasuszone bonsai. Z gałęzi zwieszają się długie kłaki mchów czy lian. Panuje cisza przerywana czasami paskudnie ochrypłym skrzeczeniem ptaków. Powietrze jest gorące, bardzo parne i wilgotne. Śmierdzi zgnilizną. Co za fantastyczne miejsce, żeby umrzeć. Bo mieszkać już nie za bardzo. Można się nabawić chronicznej depresji. Albo reumatyzmu. Jestem kosmicznym rozbitkiem na kupie błota. Świetnie. Po prostu świetnie. Kogo nasi po mnie tutaj przyślą? Brygadę inteligentnych bobrów? – Witaj, przybyszu z odległych planet – odzywa się nagle skrzekliwy, starczy głos. Obracam się, zaskoczony. Tuż za mną stoi malutka, zasuszona istota. Przywodzi na myśl wypchanego jeżozwierza. Jest ciemna, pomarszczona niczym powierzchnia Duriana, tyle że nieco niebieskawa w kolorze. Ponad skurczonym pyszczkiem małpki górują imponujące, szpiczaste uszy i kępa długich, ostrych kolców, porastających też kark. Stworek ma na sobie ubranie, które wygląda, jakby uszył je osobiście z worka. W czarnych, węźlastych łapkach trzyma solidny kostur. Spod poszarpanej szaty wystają krzywe nóżki, zakończone szerokimi płetwami, tak że nie zapada się głęboko w błocie. Uśmiecha się, prezentując wielkie, żółte kły. – Powiedziałem, witaj. Uprzejmie byłoby odpowiedzieć, nie? – A... och, oczywiście. Witaj, rdzenny mieszkańcu Duriana – próbuję załapać klimat. Słychać zgrzytliwy śmiech. – Niezły jesteś, gościu. Zabawny. No cóż, przynajmniej wiesz, gdzie cię wyrzuciło. A to już coś. Mieszkam niedaleko, dawno nikt mnie nie odwiedzał. Tęsknię za towarzystwem. Wpadniesz do mnie coś przegryźć? Robi to specjalnie, żeby zobaczyć moją minę. Jestem pewien. Iskierki, które płoną w małych, ciemnych oczkach, lśnią złośliwie, bystro, ale raczej przyjaźnie. – Też mi się podobasz, rdzenny Duriańczyku – ryzykuję. – Jasne, że z chęcią cię odwiedzę. Wiele

słyszałem o tutejszych przysmakach. – Widzę, że obyty gość mi się trafił. Proszę, proszę. Mogę spytać, jak się nazywasz? – Hermoso Madrid Iven – mówię, bo nie mam już dłużej zamiaru się ukrywać. W końcu Śluźnia i tak mnie namierzyła. – Zawodowy szef kuchni. Dodaję to po chwili wahania, ale podejrzewam, że w ten sposób zyskam nieco sympatii u ironicznego jeżozwierza. – Yoko – przedstawia się, wyciągając łapkę. – Zawodowy pustelnik. Ale możesz mi mówić Wuju, kiedy już się zaprzyjaźnimy. Chodź, odświeżysz się nieco po podróży. Nie wiem, czy zauważyłeś, ale masz upaprane spodnie. – Coś tak podejrzewałem. – Uśmiecham się nieco odprężony. Ten niebieski jeż wygląda na fajnego faceta. Rusza, klapiąc płetwami po błocie. Brnę za nim, rozchlapując maź. – Wybacz, ale nie sądziłem, że znacie tutaj międzygalaktyczny. Słyszałem, że cały Durian jest rezerwatem. – Nie znamy – kwituje suszony jeżozwierz, obracając ku mnie uśmiechnięty pyszczek. – Po prostu wszyscy jesteśmy telepatami. Stąd nasze słynne upodobanie do mieszkania samotnie. Większość Duriańczyków to zawodowi pustelnicy. Ja wcale nie mówię do ciebie, przybyszu. Nawet nie mam takiego starczego dyszkanciku. Przekładasz moje myśli na słowa i tyle. No, oto chatka. Przytulna, prawda? Jasne. O ile może być przytulna nora wykopana w szlamie i obłożona gnijącymi wodorostami. Albo jeszcze czymś innym, co zdechło, zanim Wielki Wybuch rozproszył materię w pustce kosmosu. – Wchodź, wchodź! W środku jest sucho. W miarę oczywiście. Złożony w paragraf, włażę przez niski otwór. Muszę chodzić z pochyloną głową, żeby nie walnąć w sufit. Ściany izby są jasnoszare, starannie uklepane z zakrzepłego błota. W rogu wisi hamak służący za łóżko. Przy ścianie stoi gliniany piec. Ubrania, przypominające nieudane kostiumy na bal w przedszkolu, wiszą na ociosanej gałęzi wbitej w klepisko. Faktycznie, istny skansen. – Zagrzeję nam zupy – oznajmia Yoko i zaczyna rozpalać w palenisku. Dobry Boże, zaczyna się. – Dziękuję, ale nie jestem za bardzo głodny – próbuję się jakoś wyfikać. Obrzuca mnie przeciągłym spojrzeniem.

– Nie odmawiaj. Bywa tak, że kto nie je zupy, ten umrzeć musi. Dobra zupka z grzybów, porostów i larwoślimacznic jeszcze nikomu nie zaszkodziła. A niektórych potrafi uleczyć. To tylko odrobina wywaru, panie zawodowy kucharz. No co jest? Z Wujem się nie napijesz? – Dobra – mówię. – Przekonałeś mnie. Zresztą nieuprzejmie byłoby obrażać uroczego gospodarza. Dawaj zupy, Yoko. W końcu kiedyś trzeba umrzeć. Albo zarzygać podłogę w gościach. Ulegam głównie z zawodowej ciekawości. Mam też słabą nadzieję, że ugościwszy mnie zupą, będzie miał mniejsze szanse wepchnąć mi i drugie danie. Nie wiem czemu, ale zupa wydaje mi się łatwiejsza do przełknięcia. Po chwili kociołek bulgocze już na ogniu, roztaczając zapachy, od których żołądek podjeżdża mi do gardła. Yoko siada na krześle uplecionym z czegoś w rodzaju rafii, a mnie wskazuje zydel. – Siadaj. I opowiadaj wszystko jak leci. Wyraźnie potrzebujesz pomocy, chłopcze. Rady kogoś starego i mądrego. A ja jestem, bądź co bądź, pustelnikiem. No dalej. Niczego nie pomijaj. Nie zapominaj o moich zdolnościach telepaty. – Stuka palcem w czaszkę. – W końcu i tak się dowiem. Jestem wiekowy, ale ciekawski. Uwielbiam dobre opowieści. A ty wyglądasz na kogoś, kto w ostatnich czasach sporo przeżył. W zamian za twoją historię użyczę ci schronienia. Możesz u mnie mieszkać, jak długo chcesz. I jeść. Uśmiecha się złośliwie. W sumie, nie mam wiele do stracenia. Wolę być blisko kapsuły, na wypadek gdyby przyjaciele naprawdę kogoś po mnie przysłali. A jeśli Śluźnia wcześniej mnie znajdzie? Cóż, przekonam się, co się znajduje po drugiej stronie tęczy. Jestem już zmęczony wieczną ucieczką. Małe wakacje w brudnym, cuchnącym, błotnistym rezerwacie? Dlaczego nie, Iven? Kiedy kończę opowieść, Yoko zamyśla się głęboko, wsparłszy brodę na łapkach. – Kłopoty – wzdycha. – No, ty to umiesz je generować. Potrzebuję pomyśleć. To zajmie pewnie parę dni. Ale znajdziemy rozwiązanie. Obiecuję. A teraz najwyższa pora na zupę. Dobry Boże, jednak nie zapomniał. Już zaczynam się bać. Podaje mi wyszczerbioną miskę. Zupa wygląda jak coś, co zwymiotował Mackarz. Jest ciemnawa, kleista, ciągnąca. Pływa w niej coś. Na oko niewyczyszczone wnętrzności małego gada czy ryby. Są też czerwie. Duże, białe i wyjątkowo obrzydliwe. Prędzej poderżnę sobie gardło, niż wezmę to do ust. Ale nie mam wyjścia. Yoko siorbie wywar, przeszywając mnie ostrym spojrzeniem. – Nie krępuj się, gościu. Częstuj się śmiało. Cóż, kiedy śmiałości właśnie mi brakuje.

Pociągam jednak malutki łyk, starając się zignorować dominujący zapach zgnilizny i zmumifikowanej kozy. Natychmiast się krztuszę, oczy wyłażą mi z orbit. Wystrzelają jak kapsuły ratunkowe. Boże, czego bym teraz nie oddał za jakikolwiek ratunek! Śluźnio, przybywaj. Jestem gotów. Byle tylko nie jeść już zupy. Jest wściekle intensywna w smaku. Ciągnie nieboszczykiem. Truposzem schowanym na później w szafie. Cmentarną ziemią po dawno zgasłej cioci. Serem owiniętym w stare skarpety i zakopanym w tym samym grobie. Śmiertelną grozą. Mokrym futrem. Chciałbym teraz natychmiast wstać, upaść twarzą w błoto i tonąć, aż przestanę cokolwiek czuć. Bulion ma konsystencję rozdeptanego oka. Śluzu spod największego ślimaka w kosmosie. Ciągnie się. Dobry Jezu, ciągnie jak tortury. Coś w nim pływa. Coś, co chyba niegdyś było ogonem. Brudnym ogonem. W zębach chrupią kawałki rozpaczy o smaku paliwa do rakiet. Kiedy wreszcie udaje mi się połknąć to, co trzymam w ustach, odbija mi się kolejno smarem do silnika, skisłym mlekiem ryczbuhaja i skondensowanym środkiem do czyszczenia kibli. Yoko patrzy na mnie spod zmrużonych powiek. – Polubisz. Niektóre rzeczy mają ukrytą głębię. Gdy ją odkrywasz, doznajesz iluminacji. Już jej doznałem. Nigdy więcej nie jeść zupy. Durian naprawdę jest najstraszliwszym miejscem w kosmosie.

Mieszkam tu. W lepiance z błota. W towarzystwie staruszka-jeża o dziwacznym poczuciu humoru. Mam hamak rozwieszony u powały. I nóż. I latarkę. Oraz usilne pragnienie, żeby wreszcie zjeść coś normalnego. Jestem głodny. Tak potwornie głodny, że rozważam upieczenie kawałka własnej nogi. Duriańskie żarcie nie tylko nie nadaje się dla nikogo innego poza tutejszymi niebieskawymi jeżozwierzami. Ono jest trujące. Przysięgam. Nigdy w życiu tak się nie pochorowałem jak na tej planecie. Już samo zjedzenie czegokolwiek zakrawa na wyczyn szaleńca. Tego nie da się przełknąć. Dosłownie. Kawałki ohydnego świństwa rosną w ustach, stają w gardle, nie pozwalając się przepchnąć przez przełyk. Umieszczone w żołądku natychmiast wymawiają lokal, w dodatku w atmosferze skandalu i okropnych awantur. A zapach. Dobry Jezu! Od samego zapachu można doznać skrętu kiszek. Uciec. Pędzić przed siebie w oszalałym widzie. On nie odrzuca. On powala. Zgina wpół. Wywraca na drugą stronę. Przeraża.

Jednak coś zjeść trzeba. Nie pamiętam czemu, ale bez pożywienia człowiek po jakimś czasie się psuje. Ja zepsułem się dość szybko. Więc w niezbyt przytomnym stanie umysłu poprosiłem Yoka, żeby coś dla mnie upichcił. Coś lekkiego. Delikatnego. Dietetycznego wręcz. Zgodził się skwapliwie. Powinienem już wtedy nabrać podejrzeń, lecz głód zmącił mi myśli. Boże Święty! Po zupie było mi po prostu niedobrze. W porządku, wymiotowałem całą noc, łapały mnie skurcze, telepały dreszcze, lecz w porównaniu do efektów, których doznałem, zjadłszy z rozpaczy i głodu mętną potrawkę, jaką uraczył mnie Yoko, okazały się tylko drobnymi dolegliwościami. Właściwie umarłem. Nie żyłem przez jakieś trzy, cztery dni. Pamiętam tylko pływy. Unoszenie się i opadanie w gęstej, cuchnącej mazi duriańskiej zupy. W gorączkowym majakach ścigał mnie oblepiony guanem, zębaty ogon, złowrogie larwy, chichocząc, wyżerały mi żołądek od środka, zaś gadający, wymarły sęp z Krańca śmierdzącym padliną dziobem co chwila walił mnie w wątrobę, powtarzając charkotliwym głosem: – Kto nie je zupy, ten umrzeć musi! Dostosowałem się do nakazu. Moje życie zgasło. Wypaliło się, obsuszyło, skruszało w marynacie z duriańskich przypraw. Kiedy odzyskałem przytomność, okazałem się mumią. Szarą istotą z czaszką obciągniętą napiętą skórą i czarnymi dziurami oczodołów. Ręce i nogi przypominały obgryzione kości, w miejscu brzucha ziała pustka. Widocznie larwy przyłożyły się do roboty. Nie miałem siły wstać z podłogi, na której przeleżałem cały czas choroby. Zatroskany Yoko przysunął się do mnie z miseczką w łapkach. Znalazłem w wątłym ciele jeszcze tyle szwungu, żeby wytrącić mu naczynie z rąk. – Nie! – jęknąłem przerażony perspektywą dalszych tortur. A potem próbowałem znów zwymiotować. Nie udało się. Zdołałem jedynie wypluć nieco gęstej, żółtej śliny. – To tylko woda – zaprotestował jeżozwierz. Duriańska woda. Toksyczna. Nie chcę. W końcu i tak musiałem się napić, bo język przylgnął mi do podniebienia i nie dał się inaczej odkleić. Według mnie śmierdziała naftą, lecz dałem radę utrzymać ją w żołądku. Przez kolejne dni wcale nie byłem głodny. Ale potem już tak. O Boże, zdecydowanie tak. Przysiągłem sobie, że za skarby nie spróbuję więcej żadnego z miejscowych produktów. Uciekłem agentom rządowym, zabójcom fraterni Y, Minotaurom i Sfijanom, głupio byłoby teraz zatruć się na śmierć. Wróciłem więc do pogrążonej w błocie kapsuły i przetrząsnąłem każdy zakamarek. Strasznie się bałem, że znajdę tylko liofilizowaną papkę, ale rebelianci widocznie wymienili racje żywnościowe. Były torebki z jakąś mdłą paćką mięsną i rybną, paczki chrupkiego chleba oraz czekolada. Niedobre to wszystko, ale jadalne. Więc jadłem. Dużo. Znacznie za dużo. Bo wkrótce pudełka

zaczęły świecić pustkami. Przerażony, zacząłem oszczędzać zapasy. Chować saszetki w trudno dostępnych miejscach. Przekonywać się, że odrobina, którą sobie przygotowałem, w zupełności wystarczy. Medytować. Zapijać głód wodą. Koszmar. Jedyną małą radością, odrobiną przyjemności okazała się niezastąpiona czekolada. Wydzielałem sobie kosteczkę dziennie, żując, smakując, rozkoszując się słodyczą i aromatem. Dlatego o mało mnie szlag nie trafił, gdy wróciwszy do chatki po kolejnym rozpaczliwym przeszukiwaniu kapsuły, zastałem Yoka wcierającego mój jedyny przysmak w klapę skórzanej sakwy. – Co ty wyrabiasz?! – ryknąłem ze zgrozą. Podniósł na mnie niewinne, ślepawe oczęta. – Impregnuję torbę. A co? – Jedzeniem?! Moim jedzeniem?! Dlaczego? – Jakim znów jedzeniem? – zdziwił się, unosząc upaprane w czekoladzie łapki. – Przecież to jakiś smar czy coś podobnego. Nie. Nie uwierzyłem. – Powąchaj chociaż. Podsunął rozmamłany kawałek mego bezcennego skarbu pod truflę nosa, zmarszczył się i nic. – No co? Pachnie? – Nie. Wcale. Zupełnie bezwonne. – Zaraz, nie czujesz aromatu? Słodyczy? Dojrzałych ziaren kakaowca? Spojrzał na mnie jak na idiotę i pokręcił głową. – Ani trochę. Może coś jakby słaby zapach ryby... Zupełnie mnie zatkało. – Dobra. Spróbuj odrobinę. Poliż palec. – Po smarze? Miałem ochotę udusić tego starego idiotę. – Nie. Po czekoladzie. No dalej. Z namaszczeniem wpakował łapkę do pyszczka. Oblicze miał przy tym poważne i skupione. A potem splunął brązową mazią na podłogę.

– Wybacz, przyjacielu, ale strasznie to mdłe. Jak zwykle smar. – Nie poczułeś, że jest słodka? Nawet tego? – zdumiałem się. – Słodka? Nie. Raczej tłusta. Znaczy tłustawa. Odrobinę. Zdałem sobie nagle sprawę, że w ogóle nie jarzy. Nic. Nie jest w stanie poczuć smaku. – Poczekaj. Zrobimy mały eksperyment, dobra? Przyniosłem malutką paczuszkę z solą. Mój kolejny niezbędny cud kulinarny, o który bardzo trudno było na Sfii. Podstawiłem mu pod nos. – Spróbuj. Patrzył bardzo nieufnie. – Czego? Tego proszku na moskity? – Proszę. To dla mnie ważne. Westchnąwszy, wraził palec w sól i polizał. – Nic nie czuję – oświadczył. – Kompletnie nic. Nie ma smaku. To mi dało do myślenia. Jeszcze o tym nie wiedząc, zrobiłem pierwszy krok na drodze do odkrycia tajemnicy duriańskiej kuchni.

Zapasy się kończą. Głoduję. Ogarnia mnie szara, błotnista rozpacz. Muszę przekonać Yoka, żeby poszedł ze mną do lasu i poszukał czegoś jadalnego. Przecież na pewno rosną tu jakieś rośliny, bulwy, owoce, które dadzą się przełknąć. Jestem kucharzem. Przyrządzę to jakoś. Dam radę. Nie zostaje mi inne wyjście. Inaczej umrę z głodu. – Dobrze. – Yoko, choć z początku niezbyt chętny, daje się przekonać. Łazimy po skraju bagniska, depczemy poszycie lasu. – Cały Durian to jedna wielka spiżarnia – tłumaczy stary, niebieski jeż. – Trzeba się nauczyć patrzeć.

Widzisz te bulwy głęboko w strumieniu? Są jadalne, ale bardzo niesmaczne. Wstępuje we mnie nowa nadzieja. Jeśli są niedobre dla Duriańczyka, może okażą się strawne dla mnie? Rozchlapując wodę, pędzę wyrywać grube kłącza. Yoko kręci z politowaniem głową. – Zostaw. Toż mówię, że to rzadkie świństwo! Z naręczem bulw i ogniem w oczach kroczę śmiało dalej. Na mej drodze stają nagle krzaki ciężkich, czerwonych jagód. – To? – pytam tylko. – Nie otrujesz się. Musisz je tylko dość długo obgotowywać. Ale są wstrętne. Zupełnie mdłe. Doskonale. Jak szalony rwę garściami owoce. I dalej. Byle szybciej zacząć gotować. Jeść! Boże, jak mi się chce jeść! W mchu wypatruję długie kłącza podobne do szparagów. – Bardzo włókniste i całkowicie pozbawione smaku – mówi mój przewodnik bez entuzjazmu. – Ale nadają się do spożycia. Wyszarpuję je z dzikim okrzykiem radości. Grzyby. Tam na zwalonym pniu widzę jakieś grzyby. – Płaskółki – oznajmia Yoko. – Jadalne. Tyle że... – Wiem! Zupełnie bez smaku! – wołam, zabierając się do ścinania. – No właśnie. Wracam pełen nowych sił i zapału. Głodny. Tak strasznie głodny. Nie mam tu żadnych przypraw, ziół, dosłownie niczego, więc wrzucam moje zdobycze do wody i pichcę kleistą, gęstą papkę doprawioną odrobiną soli. Jest wstrętna. Po prostu ohydna. Mdła, ciągnąca bagnem, włóknista i niemal niejadalna. Niemal. Robi wielką różnicę. Bo daje się utrzymać w żołądku. Po raz pierwszy od wielu dni zjadam coś ciepłego i nie wymiotuję. Dzięki Ci, Boże. Co za sukces. Tylko Yoko kręci nosem i mamrocze coś o kulinarnych ignorantach. Dla niego to, co robię, to czysta głupota. Dla mnie, kwestia przetrwania.

Od tej pory bez przerwy gotuję. Eksperymentuję. Próbuję. Szaleję, opętany żądzą jedzenia. Muszę. Żeby przeżyć. Nie zamartwiam się o przyjaciół. Nie lękam Śluźni. Nie troszczę o los Unii Międzygalaktycznej. Nie zastanawiam, w jaki sposób wynieść cało głowę. Pichcę. Warzę, smażę, duszę, blanszuję, moczę, przelewam, trzymam w zalewie, piekę i grilluję. Powoli, bardzo powoli odkrywając tajemnicę odrażających, duriańskich przysmaków. Zrobiłem prymitywny ruszt, usprawniłem działanie pieca, wymyśliłem, jak uszczelnić gliniany garnek, żeby móc zapiekać w nim potrawy. W chatce i na zewnątrz, w słabym, miejscowym słońcu, suszą się i prażą zdumiewające składniki. W kadziach i garnkach marynują lub macerują kolejne. Gotowanie mnie uspokaja. Gdy tylko czuję narastającą presję, strach lub irytację, Yoko stara się mnie pocieszyć. Dzieli się przepisami, opowiada o bogatych i bardzo starych tradycjach kulinarnych Duriańczyków, przytacza dawne legendy oraz przesądy. Prowadzi mnie w las i na bagna, żebym zbierał rośliny, grzyby i jadalne stworzenia. Uczy mnie tutejszych metod polowania, sprawiania, konserwowania i przygotowywania mięsa oraz ryb. Pomaga rozróżnić trujące i nadające się do spożycia składniki. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że Duriańczyk może okazać się skarbnicą wiedzy kulinarnej. A jednak.

Yoko wyraźnie się cieszy, że interesuję się tutejszym żarciem. – Wkrótce sprawy przyjmą całkiem inny obrót – mówi. – Zobaczysz. Wiele rzeczy się odmieni. Wystarczy tylko robić to, co się kocha i umie najlepiej. Więc robię. Gdy pierwszy raz udaje mi się przyrządzić coś przynajmniej odlegle jadalnego, jestem niemal szczęśliwy. Pędzę do Wuja, żeby skosztował potrawy. Żuje długo, z powagą. – No tak – oznajmia. – Nadchodzi czas. Niedługo rzeczy ulegną zmianie. Nie ukrywam, że jestem trochę rozczarowany. Spodziewałem się większego entuzjazmu. Ale nic. Wracam do pracy.

Moje potrawy nadal są okropne. Ale przynajmniej nieco bardziej różnorodne. Dominują rośliny korzeniowe i grzyby. Czasem udaje mi się tak przyrządzić miejscową rybę czy ślimaka, żeby nadawały się do jedzenia. Yoko puka się w głowę i twierdzi, że wybieram najohydniejsze składniki, jakie oferuje Durian. Pewnego strasznego dnia zastaję go nad moim kociołkiem, gdy zamierza wrzucić do zupy czarny, tłusty owoc przypominający larwę. – Nie! – ryczę z rozpaczą. – Ani mi się waż! Co ty robisz? – Poprawiam – burczy, rozzłoszczony. Chwytam go za łapkę, wyrywam przerażającą roślinę. W tej samej chwili skórka pęka, ukazując blady, zielonkawy miąższ, a kropla wodnistego soku spływa wprost do garnka. To koniec. Już po mojej zupie. Nic jej nie uratuje. – Rozgniotłeś pluskwodrzew – mówi z wyrzutem niebieski jeżozwierz. Jestem tak rozgoryczony, że mam ochotę ugotować go na parze razem z jego pluskwodrzewem. – Czemu to zrobiłeś? – warczę. – Żebyś się wreszcie czegoś nauczył – oświadcza ze złością. – My wiemy, co robimy, Hermoso. Stoją za nami tysiące lat kulinarnej tradycji. Starałem ci się to uświadomić, opowiadając legendy i

dykteryjki o kucharzach. Duriańczycy kochają jedzenie i umieją je robić. To tylko ty pozostajesz głuchy i ślepy. – Raczej zatruty na śmierć! Dziękuję bardzo, Yoko. Pozostanę przy własnych eksperymentach. A ty mi już lepiej nie pomagaj. Przez ciebie będę musiał pichcić wszystko od nowa. – Jak chcesz – rzuca i zawija się szczelnie hamakiem. Idę za chatę wylać zmarnowaną zupę. Żal mi jak cholera. Z głodu żołądek mam skurczony jak pięść krasnoludka. Zupa pachnie jakoś tak całkiem przyjemnie. Jak nigdy dotąd. A, co tam. Spróbuję odrobinę. Tylko maleńki łyczek. Parząc się w usta, siorbię prosto z garnka. Och, na niebiosa! To jest cudowne. Bulion, który powstał, ma wszystkie inne pod sobą. Ożywczy, aromatyczny, słodkawy, o cudownym, nieznanym smaku. Prawdziwa poezja. Stoję całkiem ogłupiały, ściskając garnek. I nagle doznaję objawienia. Ach, więc o to chodzi! O odrobinę, szczyptę, kropelkę, która sprawia, że mdłe i niesmaczne bulwy nagle robią się wspaniałe. Duriańczycy mają po prostu zaburzony zmysł smaku i powonienia. Żeby coś poczuć, potrzebują wściekle silnych bodźców. Ludziom i innym istotom wystarczy maleńki skrawek tutejszych, potwornie intensywnych składników. Oto sekret Duriana! A to daje mi nagle nieograniczone możliwości. Zapatrzony w pomarszczone bagno zaczynam się lekko uśmiechać. Znów mogę być odkrywcą. Kulinarnym pionierem. Kimś, kto uczyni jadalnym słynne obrzydliwe duriańskie żarcie. Wystarczy się tylko zabrać do pracy. Co za perspektywy! Powinienem przeprosić Yoka, ale na widok jego naburmuszonej miny słowa więzną mi w gardle. W końcu gdyby wrzucił do wywaru cały pluskwodrzew, na pewno zabiłby moją zupę, a ja nie dokonałbym wiekopomnego odkrycia. Pomógł mi przypadek. Nic tylko przypadek. Więc dlaczego, patrząc na zwiniętego w kącie niebieskiego jeża, czuję się jak głupi dupek?

Yoko nie lubi moich nowych potraw. Uważa je za jeszcze gorsze od poprzednich. – Czego się spodziewasz? – mruczy niechętnie. – Nie słuchasz lasu. Nie wiesz, co szepcze do ciebie bagno. A moje uwagi ignorujesz w całości. Zafiksowałeś się na własnych pomysłach i kulinarnym doświadczeniu. Masz klapki na oczach i uszach. Jesteś całkowicie pochłonięty gotowaniem niejadalnych świństw, dlatego tak ci wychodzi. Ale ja uważam, że wychodzi mi coraz lepiej. Teraz, gdy sekret tutejszej kuchni powoli przestaje być dla mnie zagadką, gotuję całe dnie jak oszalały. Staję się alchemikiem duriańskiej sztuki kulinarnej. Zmieniam proporcje. Mieszam smaki. Dodaję więcej lub mniej składników. Traktuję je ogniem, wodą, tłuszczem i talentem. Wkrótce już nie mam wątpliwości. Tajemnica kryje się w kompozycji oraz intensywności smaków. Wiele miejscowych produktów odznacza się bardzo mocnym aromatem. Są tak wyraziste, że nie sposób ich jeść. Chyba że doda się tylko odrobinę. Tyle, co nic. Szczyptę. Źdźbło. Wiórek. Skrawek. Inne natomiast wydają się do wyrzygu mdłe. Wodniste. Pozbawione smaku. Wstrętne. Lecz tylko do czasu. Zanim nie doda się tej maleńkiej kropelki, jednego okrawka, symbolicznego strzępka. Póki nie odkryje się sposobu, w jaki należy je przygotowywać i serwować. Może suszone? Zamarynowane, osmażone, zalane bulionem, zapieczone, wystudzone i jeszcze raz usmażone, flambirowane i zagęszczone tłuszczem szczerboorzecha. O, wtedy w jednej chwili przeistaczają się w pyszności. Nabierają wyrazu, wdzięku i finezji. To magia. Prawdziwa magia kuchenna, przemieniająca gastronomiczne żaby w cudne księżniczki. Doznaję oświecenia. Wybuchu prawdziwej iluminacji. Yoko się nie mylił. Kręci teraz głową, nie wiem, ze smutkiem czy uznaniem, wciąż powtarzając: – Sprawy się odmienią, Hermoso. Taka jest kolej rzeczy.

Odmieniają. Tyle że na gorsze. Wkrótce kompletnie tracę wenę i radość gotowania. Moje potrawy są jadalne. Niekiedy nawet smaczne. Tyle że przekombinowane. Zbyt wymyślne. Za dużo tam skrajnych smaków, sosów, dodatków. Wydają się umęczone, a nie przyrządzone. Tracą polot i świeżość. Wydają się przytłaczające. Gdzie im tam do cudownej lekkości tamtego pierwszego bulionu. Brakuje im prostoty naprawdę doskonałego dania. Cudownej kompozycji złożonej z trzech, czterech dopełniających się składników. Są jak wielki, ciężki, przeładowany ozdobami, barokowy pałac. A nie o to mi chodzi. Jestem załamany.

Yoko podchodzi do mnie, kładzie mi rękę na ramieniu. – Hermoso, spróbuj naszych kombinacji. Duriańskich. Gotuj nadal po swojemu, ale łącz produkty jak Duriańczyk. Pluskwodrzew z rybą ogniową. Zalejżabkę z grzybem koroniastym. Łączygrzmot dopraw sieruszką i zieloastrem. Przekonaj się, jakie mają smaki podane razem. Co ci szkodzi? Ma rację. Patrzę mu z wdzięcznością w załzawione, na wpół ślepe oczy. – Dziękuję, Wuju. I przepraszam za wszystkie poprzednie wygłupy. Zachowywałem się wobec ciebie jak świniotrąbiec. Macha lekceważąco łapką. – Nie ma o czym gadać. Chodź, pokażę ci, jak gotować po naszemu.

To się sprawdza! Pokazuje mi. O rany, jeszcze nikt mi tak nie pokazał. Jestem malutki, bezradny i zachwycony. Moje doświadczenie w gastronomii mogę sobie wsadzić głęboko w owoc pluskwodrzewa. Durianie są bogami kuchni. Przysięgam. Kulinarnymi aniołami w ciałach niebieskich jeży. Jedzenie, które powstaje, gdy zaczynam przystosowywać do galaktycznych podniebień odwieczne tutejsze przepisy, jest godne królów. Cesarzy. Kosmicznych imperatorów. Jeśli kiedykolwiek przyjdzie mi wrócić na Szept, do „Komety”, lub objąć szefostwo gdzieś indziej, dokonam prawdziwej rewolucji. Wpływ kuchni duriańskiej na międzygalaktyczną powinien być przepotężny. Nie do przecenienia. To będzie objawienie. Gastronomiczny huragan. Krytycy stracą głowę. Goście się zachwycą. Celebryci poszaleją. Powstanie nowa moda. Każdy, dosłownie każdy, zechce spróbować. A potem zmieni się cała kosmiczna sztuka kulinarna. Narodzi na nowo, jak Feniks z piekarnika. Za sprawą jednego, stareńkiego jeżozwierza. Nigdy mu się należycie nie odwdzięczę. Kiedy z dumą przynoszę pierwszą udaną potrawkę z latorośli dzikuski, Yoko kosztuje ze skupioną miną.

– Dobre – ocenia. – Zupełnie dobre. Smak bardzo słabo wyczuwalny, ale właściwy. Cieszę się jak dziecko. Mam łzy w oczach. Ściskam go z całych sił, nie bacząc na kolce. Pracuję, gotuję, uczę się, uzdatniam. Dawno nie byłem taki szczęśliwy. Wuj bardzo mi pomaga. Też wydaje się radośniejszy niż kiedyś. – No, teraz rzeczy na pewno ulegną zmianie – oświadcza zadowolony, siorbiąc kolejną potrawkę.

Dzieje się dokładnie, jak przepowiedział. Pewnego ranka wszystko się zmienia. W nagłym rozbłysku światła na szarym niebie Duriana. W ostrym jak grot cieniu sunącym po powierzchni bagna. Statek. Przybywa statek kosmiczny. Przepływa nad moją głową niczym wyrok. Jak katowski miecz. Ktoś znów mnie odnalazł. Na pewno pilot zauważa porzuconą kapsułę, gdyż śmigająca nad powierzchnią planety jednostka wykonuje zdumiewający zwrot i wyraźnie zamierza wylądować obok niej. A to musi znaczyć, że prowadzi ją Lukianin, bo nikt inny nie zmusiłby statku do wykonania podobnego manewru. Na chwilę zamieram nad garnkiem z chochlą w ręku i nadzieją kołyszącą rozedrganym dzwonem serca, lecz zaraz tracę ducha. To, co po mnie przybywa, jest sfijskim okrętem wojennym. Nie tak ogromnym jak korweta, ale na jednego bezbronnego kucharza na pewno wystarczy. Mogę uciekać. Mogę próbować schronić się w chatce. Zagrzebać się w błocie. Zapaść w mokre lasy planety i koczować niczym pierwotny łowca. Mogę nawet z czasem stać się atrakcją turystyczną rezerwatu. Patrzcie, dzieci, oto ślad Dzikiego Człowieka z Duriana. Ale nie robię żadnej z tych rzeczy. Nic nie robię. Stoję niczym baran przeznaczony na rzeź. Kiedy przyjdą po mnie, zawołam tylko: „Hej, spróbujcie przynajmniej potrawki. Wyszła naprawdę świetnie”. Tyle że zlepek bezmózgich pierwotniaków potrafi jedynie absorbować tę swoją cholerną papkę. I zabijać wrogów. A tak się składa, że wrogiem stałem się ja. Okręt siada w grząskim bagnie z lepkim plaśnięciem. Wielki, czarny, złowrogi niczym kosmiczny smok albo przerośnięty owad. Burty lśnią oleiście. Ozdabia je logo, którego nauczyłem się bać i nienawidzić. Wstrętna, wybuchająca tęcza.

– Mówiłem, że sprawy wkrótce się odmienią. Yoko stoi obok mnie, wsparty na kosturze. – Uciekaj! To Śluzowcy! Nie oszczędzą cię, dlatego że jesteś stary i niegroźny, Wuju! – rzucam przez zęby, wściekły, że tu przylazł i głupio naraża swoje zreumatyzowane gnaty. On jednak pokazuje w uśmiechu żółte kły. – Nie cenisz zbytnio moich umiejętności, Hermoso. Ani talentu profetycznego. Przecież uprzedzałem, że rzeczy zmienią się na lepsze. Otwiera się klapa zejściowa, a potem odmyka ciężka powieka śluzy. W mrocznym wnętrzu okrętu majaczą zarysy postaci. Jedna jakoś dziwnie się porusza. Chyba na czworakach. Jest mała, biała, ogoniasta i... – Silana! – Pędzę ku niej przez błoto. – Hermoso! Wskakuje mi wprost w ramiona, mrucząc i ocierając się o mnie wąsatym pyszczkiem. – Sam cię znalazł! Jest fantastyczny! Najlepszy w Galaktyce! Samotny Żeglarz uśmiecha się promiennie, jakby połknął słońce, ściskając mnie i poklepując niczym grzecznego konia. – Opanowaliśmy okręt nieprzyjaciela! – oświadcza z dumą. – Raczej ukradliśmy – uściśla Silana, a Królicza Łapka potakuje w milczeniu. Lukianin macha ręką. – Nieistotne. Dość, że zarekwirowaliśmy. Jako łup wojenny. Należy teraz do mnie. Muszę go tylko przemalować, bo szkaradnie wygląda taki czarny. – Może na tęczowo? – podsuwam. Pilot drapie się w zamyśleniu w głowę. – A wiesz, to całkiem niezły pomysł. Gdyby tak na dole dać fioletowy, a pośrodku nieco zieleni i błękitu... Całkiem nie łapie ironii. Cóż, to jednak Lukianin. Słyszę za plecami dyskretne chrząknięcie.

– Kochani – zaczynam – to jest Yoko. Właściwie uratował mi życie. Udzielił schronienia, podzielił się wszystkim, co miał, i w dodatku wiele mnie nauczył. Zawdzięczam mu tyle, że nie da się tego wypowiedzieć słowami. – Nie podlizuj się – mruczy stary jeż. – I tak wiem, co myślisz. Jestem telepatą, zapomniałeś? Ale wydaje się bardzo wzruszony. Silana obejmuje go i trąca noskiem jego czarny, podobny do trufli nos. – Dziękuję, że pomogłeś Hermowi. To mój najlepszy przyjaciel. – My też się wkrótce zaprzyjaźnimy, panienko – oświadcza Yoko z przekonaniem. – A wtedy możesz mi mówić Wuju. – A ja? – pyta nieśmiało Sam. – Wiesz, właściwie nigdy nie miałem wuja. Ani bliskiej rodziny. Byłoby miło, gdybym... – Możesz – godzi się łaskawie zasuszony jeżozwierz z Duriana. Patrzę na moich cudem odzyskanych bliskich i trochę chce mi się śmiać. Osobliwą sobie znalazłem familię, nie ma co. – Chodźcie. Na pewno jesteście zmęczeni i głodni. Jedliście tyle czasu te wstrętne racje wojskowe. Czas na coś naprawdę smacznego – mówi Yoko. Sam i Łapka godzą się skwapliwie, tylko Silana szarpie mnie nerwowo za rękaw. – Herm, to Durian! – szepcze wystraszona. – Nie martw się. Nawet Durian potrafi czasem nieźle zaskoczyć.

Dni płyną nam miło i spokojnie. Uczę zachwyconą kotkę tajników miejscowej kuchni. Wuj chodzi z nami na spacery, opowiadając o faunie i florze planety. Pilot i Pluszak przemalowują statek, korzystając z dziwnie obfitych w farby zasobów okrętowego magazynu. Pewnie chodziło o konieczność poprawiania łuszczącej się z upływem czasu tęczy. Silana proponowała wzór w myszki i rybie szkielety. Ja sugerowałem, żeby odmalować na burtach kształt drapieżnego ptaka, bo Sam postanowił nazwać nową jednostkę „Sokół Dwa”. Lukianin trochę

kaprysił, na początku chciał umieścić motyw splątanych, dzikich róż, potem wymyślił ciernie, a na końcu zdecydował się na gęstą, klaustrofobiczną dżunglę, spośród której wyzierają pyski uśmiechniętych, odjazdowo fioletowych i żółtych tygrysów. – Widziałem kiedyś holo o jednym waszym starożytnym ludzkim malarzu. Malował takie fajne rzeczy. Bardzo mi się podobały. Tylko nie wiem, jak znajdował na to czas, skoro był celnikiem – oświadczył. Teraz jest bardzo przejęty i zachwycony malowaniem. Całymi dniami macha pędzlem i nie chce słyszeć o niczym innym. Wieczorami zbieramy się razem w ciasnej chatce Yoka, rozmawiając na temat Śluźni. Choć właściwie raczej bijemy pianę, niż dochodzimy do konkretnych wniosków. Żadne z nas po prostu nie wie, co robić. Duriańczyk głównie słucha, rzadko się wtrąca, czasem tylko o coś zapyta. Niekiedy na dłużej przymyka oczy i wtedy zastanawiam się, czy aby nie zasypia. Dziś jednak, choć dotąd w milczeniu znosił nasze jałowe dyskusje, stuka energicznie kosturem o podłogę. – Jutro – oświadcza z namaszczeniem – pójdziemy głęboko do lasu. Na cały dzień. Chcę wam coś pokazać. Wszystkim. Patrzy znacząco na Samotnego Żeglarza, którego twarz i ręce znaczą kolorowe plamy farby. – Ja zostaję – mówi Lukianin. – Muszę koniecznie skończyć tego małego tygryska obok kokpitu. – Później dokończysz – głos Yoka staje się niezwykle stanowczy, wręcz rozkazujący. – Myślę, że dokonałem odkrycia, które ma kluczowe znaczenie zarówno dla was, jak i Galaktyki. – Ale farba mi obeschnie – protestuje pilot, choć słabo. Stary jeżozwierz wstaje, prostując się na całą swoją mikrą wysokość, i nagle wydaje się, że góruje nad rosłym Samem. – Lukianinie – mówi surowo – nie czas na głupoty. Okaż odrobinę rozsądku, tak rzadkiego w twojej rasie. To może być kwestia życia i śmierci. – Dobrze już, dobrze. Pójdę – mruczy naburmuszony pilot. Wuj klaszcze w dłonie, co brzmi, jakby strzepywał ścierkę. – Idźcie się położyć – oświadcza. – Jutro wstajemy jeszcze przed świtem. Moi przyjaciele, ociągając się, wstają z zydli. Sypiają na pokładzie okrętu, a ja w moim starym hamaku. Kiedy posłusznie układam się w pościeli, Yoko duma, wsparty na kosturze. Budzę się kilka razy w nocy i widzę, że mała lampka wciąż się pali, a zdumiewający, zasuszony jeż nadal jest na nogach.

Rozmyśla do nastania brzasku.

Ciężko się brnie przez dżunglę Duriana. Ale jeszcze ciężej siedzi na mokrym, zwalonym pniu, gapiąc się na kopiec mrówników. Owady, długie jak mój palec, przychodzą i odchodzą, wlokąc pożywienie, przenosząc z miejsca na miejsce larwy, budując korytarze i w ogóle mrowiąc się, jak zwykły czynić. Mam mokry i odgnieciony tyłek, a poza tym jest mi tak nudno, że wolałbym już zebranie z Dziecięciem Zamożności. Przynajmniej bywało tam wesoło. Silana ziewa szeroko, prezentując różowe prążkowane podniebienie. Sam siedzi wkurzony, wydłubuje sobie farbę zza paznokci. Pluszak chyba drzemie. Tylko Yoko patrzy zafascynowany na bezmyślną, choć precyzyjną pracę owadów. – Co widzicie? – pyta wreszcie. – Mrrrówy – przeciąga się kotka, wyciągając daleko przed siebie przednie łapki. – Nuda. – Dlaczego nuda? – Och, no bo one tak łażą i łażą, robiąc w kółko to samo. Wuj patrzy mi uważnie w twarz. – Czy wszystkie wykonują zupełnie te same czynności? – Nie – odpowiadam. – Mają specjalizacje. Poruszają się ściśle w ich ramach. Te zajmują się młodymi, tamte znoszą pożywienie, inne ochraniają mrowisko, a jeszcze inne je budują. – Czy ktoś im każe to robić? – A gdzie tam. – Lukianin dłubie patykiem w błocie pod stopami. – Takie się urodziły. Durne jak roboty. – Roboty mówisz? – podchwytuje Yoko. – A kto je zaprogramował i zaprojektował? – Natura – oświadcza ponuro pilot. – Stwórca. Instynkt przetrwania. Ewolucja. Co tam kto chce. – Czy one myślą? Te pojedyncze, zapracowane owady. – No co ty!

– Ale spójrzcie tylko. Dotykają się czułkami, przebierają odnóżami, jakby tańczyły? Po co? Cieszą się, że widzą pobratymców? Czternaście tysięcy razy dziennie? – Dzielą się wiedzą – mówię. – Informacjami, które zgromadziły. – Tak. Nieustannie wymieniają ze sobą informacje. W pewnym sensie są informacją, a ściślej, jej nośnikami. Do kogo one docierają? Do królowej? To ona myśli za rój? – Nieee – ziewa znów Silana. – Jest głupia jak zdechła ryba i tylko wypuszcza z siebie miliardy jajeczek. – Więc kto kieruje mrowiskiem? Komu jest potrzebna wiedza przynoszona przez robotnice? Kto tym wszystkim zawiaduje? – Nie wiem. – Rój – mówię ostrożnie. – Kolonia. Mrowisko jako takie. Yoko spogląda na mnie przenikliwie. – Czy w takim razie na pewnym poziomie złożoności może okazać się świadome? Jak biologiczny mózg złożony z zupełnie bezmyślnych nośników informacji? Wzruszam ramionami. – Bo ja wiem? Nie sądzę. Ale być może się mylę. Duriańczyk stuka kosturem w ziemię, co wzbudza zamieszanie wśród mrówników. – Załóżmy, że tak. Zatem co zrobi mrowisko, jeśli teraz zacznę je niszczyć? – Będzie się bronić, zaatakuje, zadba o to, żeby uratować larwy i królową, choćby kosztem życia większości robotnic. – Co więc jest celem roju, Herm? – Widzę napięcie na pomarszczonym, niebieskawym pyszczku. – Przetrwanie – mówi za mnie Silana. – Otóż to – kiwa głową stary jeżozwierz. – Przetrwanie za wszelką cenę. A teraz zastanówmy się, czy rozwinięty umysł roju jest w stanie nauczyć się współczucia, miłosierdzia, miłości, przyzwoitości, podstawowych zasad współżycia istot świadomych lub choćby śladowej empatii? – O, cholera! – wyrywa się Samowi. A mnie w uszach brzmią słowa profesor Herst: „Niech się pan wyzbędzie wątpliwości, Iven. Śluźnia jest bezwzględna i całkowicie amoralna”.

– Dobrze. – Yoko wstaje, podpierając się kosturem. – Idziemy dalej, proszę wycieczki.

Skałki wystają z błota, podobne do wraków utopionych okrętów. Pokrywa je puchata masa jadowicie pomarańczowego koloru. Wystają z niej miniaturowe kratery żółtych, pokrytych śluzem wulkanów. Od czasu do czasu następuje erupcja i w górę wystrzeliwują chmurki zielonkawego pyłu. – Pleśnioglony duriańskie – mówi Wuj. – Właśnie dojrzały i zaczęły się rozsiewać. Popatrzcie uważnie wokoło. Pomarańczowy dywanik szczelnie pokrywa kamienie. Wylewa się też długimi jęzorami na bagnistą ziemię. Oblepia szczątki wysokich trzcin, wdziera się bezczelnie w kolonię szarawych porostów, wżera w korę okolicznych drzew, przetyka długie brody mchu, zwieszające się z gałęzi. Jest wszędzie, tępiąc po drodze każde inne życie. A przynajmniej próbuje. Robi mi się zimno, kiedy pomyślę o jednym z kontynentów Sfii, całkowicie oblepionym pulsującą, złowrogą Śluźnią. – Ostatnie pytanie – oznajmia Yoko, wsparty ciężko na kosturze. Chyba zmęczyła go daleka wyprawa. Naprawdę musi być bardzo wiekowy. – Co jest drugim najważniejszym celem roju po zapewnieniu przetrwania? – Ekspansja – mówię. – Stały, niepowstrzymany rozwój kolonii. – Teraz wiecie już wszystko. – Wuj odwraca się i człapie przez zaatakowane pomarańczową pierzynką chaszcze. – Ale zostało jeszcze jedno do zrobienia.

Grota, do której nas przyprowadził, jest płytka. Na ziemi widać ślady ogniska. Na okopconych ścianach widnieją jednak niezwykłe ryciny. Wyblakłe, barwne okręgi, otoczone aureolami okrągłych punktów, uproszczone przedstawienia tutejszych zwierząt i roślin, schematyczne rysunki tańczących

Duriańczyków o niezwykle obfitych czubach kolców na głowach. Rysunki zapewne pochodzą z bardzo zamierzchłych czasów. W jaskini pachnie wilgocią, starą sadzą i grzybem. Miejsce nie wydaje się zbyt przytulne, za to niesamowite. Odruchowo zniżamy głosy. Tu niegdyś królowała magia. Pradawne rytuały, ofiary i misteria. Patrzę na czarny kamień pokryty dawno zaschniętą cieczą i przechodzi mnie dreszcz. – To święta ziemia, moi przyjaciele z odległych planet – mówi Yoko z powagą. – Nigdy nie stanęła na niej stopa cudzoziemca. Prawdę mówiąc, od dawna nie deptał jej także żaden Duriańczyk. Ale duchy wciąż są tu obecne. Mieszkają w ciszy i ciemności. Daleko, głęboko wśród skał. Nasi przodkowie, bogowie i herosi. Do nich zwrócimy się o pomoc. Durian także nie jest bezpieczny w obliczu inwazji Śluźni. Może okażą łaskę i odezwą się do któregoś z nas. Oddala się w głąb groty, z przytroczonego do pasa woreczka wyciąga zakrzywiony, krótki kamienny nóż. Z namaszczeniem skrobie ścianę tuż poniżej rysunku trzynogiego, zezowatego prawie-jelonka. Gdy wraca, pokazuje nam dłoń pełną wysuszonych, brązowych skrawków. Wyglądają jak zasuszone uszy krasnoludków. Potem w milczeniu rozpala ogień dzięki starannie porąbanym szczapkom, ukrytym w glinianym pojemniku, wyjmuje z sakwy garnuszek na nóżkach, wstawia w płomienie, dolewa wody z bukłaka i zabiera się do warzenia grzybów. Zaczynam się niepokoić. Nie wiem, czy mam ochotę na magiczną zupkę zeskrobaną ze ściany. Słyszałem o takim jednym, co całkiem sfiksował po jednorazowym spożyciu bulioniku na podejrzanych muchomorkach. Dobry alkohol na poprawę nastroju to co innego, ale takich eksperymentów nie lubię. Tymczasem moi kumple nie wydają się wystraszeni. Sam ogląda rysunki na skałach, Silana wyciąga do ognia przemoczone łapki, a Łapka dłubie coś przy zapasach. Yoko siedzi nieruchomo. Oczy ma zamknięte, usta powtarzają ledwie dosłyszalnie dziwne, niezrozumiałe słowa. Czuję się cholernie nieswojo. Wywar wrze już od jakiegoś czasu, gdy nagle Duriańczyk decyduje się go odstawić. Doprawia odrobiną czegoś lepkiego i ciągnącego z małej fiolki, a następnie dopełnia kubek ciężkim, aromatycznym miejscowym winem o smaku skisłych truskawek. Pociąga łyk trunku z małego bukłaczka, a następnie wstaje i podchodzi do mnie z kubkiem upichconego przed chwilą, niepokojącego świństwa. – Grzyby – mówi. – Potrafią odemknąć bramy raju. Zaświata pełnego mądrości, dobroci i wiedzy. Lecz częściej mogą spowodować śmierć umysłu. Zatratę, szaleństwo, otępienie. Duriańscy mędrcy od tysięcy obrotów planety wokół słońca umieją odkrywać i wykorzystywać świętość ukrytą w

grzybach. To wielki lek. Potężny. Oczyści was i uczyni godnymi oświecenia. Obiecałem ci iluminację, Hermoso. Oto ona. – Na pewno wiesz, co robisz? Znasz proporcje i takie tam? – pytam nieufnie. Uśmiecha się krzywo. – Przecież jestem zawodowym pustelnikiem. Pij. – A co, jeśli całkiem odjadę? – Przecież o to chodzi, przyjacielu. No już, wypij. Nie odpuszczę. Wystarczy parę łyków. Ton głosu ma rzeczywiście nieustępliwy. Dobra. Przecież mnie chyba nie wykończy, choć obawiam się, że ma słabe pojęcie o metabolizmie ludzi. Najwyżej zeświruję i raz na zawsze skończą się problemy. Będę leżał w słońcu, nawalał się grzybami i podróżował po zaświatach w towarzystwie bogów i bohaterów. Mam tylko nadzieję, że znajdą się wśród nich jakieś ładne laski. Piję. A potem bramy raju zostają przede mną otwarte. Nie wiem, gdzie jestem, ale to piękne miejsce. Niekończąca się, ciągnąca po horyzont łąka porośnięta żółtym kwieciem. Pachnie urzekająco, miodowo i słodko. Niebo jest jak odwrócona miska pokryta błyszczącą, niebieską emalią. Słońce to jeden z żółtych kwiatów, który poszybował wysoko w błękit. Czuję się tak lekki i radosny, tak spokojny jak nigdy dotąd. Szczęśliwy. Niedaleko Silana, ubrana w złocistą koszulkę i spódniczkę barwy czystego kobaltu, podskakuje, chcąc złapać motylka. W trawie leży Sam, żując długie, zielone źdźbło. Patrzy w bezdenną niebieskość, jaśniejszą niż jego oczy. – Ale ekstra, chłopie. Podoba mi się w duriańskich zaświatach. Tak to sobie mogę umierać. Ruda Królicza Łapka delikatnie, ostrożnie dotyka dłonią kwiatów. – Zrób sobie bukiecik – radzi Samotny Żeglarz, ale Pluszak tylko energicznie potrząsa głową. Wiem dlaczego. Nie chce ich niszczyć. Świetnie go rozumiem. Wtem pojawia się coś, jakby świetlista, mydlana bańka. Unosi się w niej maleńki Yoko, obdarzony trzepoczącymi, delikatnymi skrzydełkami ważki. Gdy klaszcze w dłonie, nie słychać żadnego dźwięku.

– Do domu, kochani! Wracajcie do domu! – woła. – Tu się nie wolno zasiedzieć! Wokół robi się nagle niebiesko i znów jestem w jaskini. Oszołomiony, mrugam oczami. Nie gnębi mnie poczucie wielkiej straty, czegoś mi jednak brakuje. Czegoś pięknego i ulotnego. Silana przeciąga się błogo, poprawia spódniczkę. Sam przegarnia palcami czuprynę czarną jak pustka kosmosu. Na ustach ma głupawy uśmiech. – Czy bogowie okazali wam łaskę, przyjaciele? – pyta uszaty staruszek. – Nie chodzi o bogów, Wuju. Prawda? – odzywa się nagle głęboki, melodyjny bas. – Wszystko zrozumiałem. Podałeś nam coś w rodzaju środka grzybobójczego, żeby zneutralizować zarodniki Śluźni. To one znajdują się w papce. Mam rację? To Łapka. Ruda Królicza Łapka. Niemy Pluszak. Odezwał się wreszcie. Widzę, jak Samowi opada szczęka. Nisko, niemal do ziemi. – Łapka! – krzyczy wstrząśnięty. – Ty mówisz! I to międzygalaktycznym! Kronosjanin potwierdza skinieniem głowy. – To dlaczego żeś się do tej pory nie odzywał, draniu?! – Nie miałem niczego ciekawego do powiedzenia. – Na bogów wyższej sfery! – jęczy załamany Lukianin, łapiąc się za głowę. – Obiecałem iluminację, oto iluminacja – uśmiecha się Yoko. – Teraz możemy spokojnie wracać do domu.

„Spokojnie” to kiepskie słowo, żeby opisać sytuację. W chatce Wuja dosłownie wrze. Nie możemy dojść do siebie z szoku i złości. Wiemy już, a przynajmniej poważnie podejrzewamy, skąd ogniska Śluźni biorą się w całym kosmosie. Zarodniki znajdują się w papce. To niemal pewne. Zakażone istoty rozsiewają je w całej Galaktyce. Ale prawdopodobnie to nie jedyne niebezpieczeństwo związane z rozprzestrzenianiem się ohydnej, zielonej odżywki. Mamy podstawy sądzić, że ci, którzy się nią żywią, nieświadomie poddają się

kontroli zbiorowego umysłu Śluzowców. Dlatego zachowują się, jakby poszaleli. Nagle zmieniają poglądy, stają się niezwykle podatni na wpływy, reklamy, propagandę, zastraszenie. Powoli tracą osobowość. Wyrzekają się indywidualności. Chcą być zwykli, przeciętni, przewidywalni, nie wychylać się w żaden sposób. Usilnie pragną się zrzeszać. Należeć do jakichś organizacji, klubów, grup społecznych, mniejszości lub większości. Byle być razem, w grupie. Byle mieć konkretną ideologię i zwolnić się od myślenia. Królują postawy: „my i oni” lub, co gorsza, „my kontra oni”. Większość istot w kosmosie bezmyślnie powtarza te same slogany, w dodatku posługując się takimi samymi słowami i zwrotami. Wszyscy nagle lubią coś albo nienawidzą. Tylko dlatego, że żrą tę przeklętą papkę, bodaj ją czarna dziura wciągnęła. A papka zabija świadomość. Ogłupia. Sprawia, że stają się bezwolnymi ofiarami posłusznymi nakazom Śluzowców. Biologicznymi robotami, jak każdy poszczególny robotnik roju. Bezmyślnymi niewolnikami wypełniającymi polecenia zbiorowego umysłu Superśluźni. Przetrwanie. Ekspansja. Pogarda i strach dla wszystkiego, co inne, nowe, odważne, nieznane. Kompletny brak szacunku dla jednostki, jej praw, wolności i przywilejów. Agresja wobec głosicieli odmiennych poglądów. Przedkładanie interesu grupy nad indywidualny. Zaostrzenie istniejących przepisów i tworzenie nowych. Rozbudowana, mrówcza biurokracja. Odczłowieczenie instytucji państwowych. Wyrzekanie się zdrowego rozsądku na rzecz ścisłego wypełniania litery prawa. Słowem, Śluźnia. Bezmyślna, amoralna, wszechwładna Śluźnia. Wszędzie. – Nie pozwolę, żeby niszczyła moją Galaktykę! – krzyczę. – Wszystkie cywilizacje wypracowane przez wieki na mnóstwie planet! Z trudem osiągniętą współpracę i rozwój! To, czym kiedyś była naprawdę Unia Międzygalaktyczna, zanim zaraziła się tą parszywą, parchatą, glujowatą Śluźnią! Łapka w milczeniu kiwa potakująco głową, posapując z przejęcia. – Prawda! Musimy się przeciwstawić. Śluzowcy są chhhh! – prycha Silana. – Kiedy pomyślę, że zaszczepili mi w środku swoje ohydne pasożyty! Bllleee! Nigdy nie miałam robaków! Ani pcheł. Przysięgam, nawet jako malutkie kocię! A teraz? O mało mnie nie załatwili tą swoją papką i jeszcze nafaszerowali robakami! – Zarodnikami – poprawia odruchowo Yoko. – Hermoso ma rację. Musimy ostrzec rząd unijny, powstrzymać inwazję, ogłosić to, co odkryliśmy, wszystkim światom. Nie wiem tylko, jak sprawić, żeby nam uwierzyli. – Ja wiem – rzuca Silana. – Trzeba zdobyć dowody. Niepodważalne. – Pewnie, tylko jak? Politycy nie zechcą nas słuchać. Nawet się do nich nie dobijemy. Podważą zrobione przez nas analizy składu papki. Zresztą obawiam się, że zarodniki są dobrze ukryte. Może wewnątrz komórek jakiegoś neutralnego składnika? Albo są rozbite na drobne, nieaktywne składniki, które łączą się dopiero w ciele nosiciela. Nie wiem. Ale na pewno nie da się ich wykryć przy

zwykłej kontroli. – Hermoso ma rację – potwierdza Wuj. – Inaczej już ktoś zacząłby coś podejrzewać. Kotka wojowniczo stroszy wąsy. – Zatem zostaje tylko jeden sposób. Przekonać się na własne ślepia, co kombinują Śluzowcy. Musimy polecieć na Śluźnię i zdobyć dowody ich zbrodniczych praktyk. Zapada ciężka cisza. – To bardzo niebezpieczne. Ale obawiam się, że faktycznie nie mamy innego wyjścia – stwierdzam w końcu z ciężkim sercem. – Mhy – zgadza się Łapka, skubiąc futro na grzbiecie dłoni. – Pchacie się w paszczę błotnego wężowidła – wzdycha Yoko. – Gdybym tylko widział inne wyjście, odradzałbym podobne szaleństwo. Lecz nie widzę. Jedno nie ulega wątpliwości. Dowody trzeba zdobyć. – Nie! To Sam. W ferworze dyskusji nie zwróciliśmy uwagi, że od dawna już siedzi milczący i zacięty. Wstaje teraz, a jego niebieskie oczy są pełne żalu i gniewu. – Nie ma mowy! Kocham was wszystkich, ale tego nie zrobię! Nie polecę na pieprzoną, glutowatą Śluźnię pakować łba pod topór. I wam nie pozwolę! Do diabła, zachowujecie się jak ogłupiali lukiańscy piloci. Nabieracie się na stary numer z ratowaniem Galaktyki. Chcecie lecieć „na sardynkę”. Czy nie widzicie, że ta sardynka to wielkie smoczysko, rozdziawione, żeby was pożreć? Nie jestem naiwny ani głupi. Jeszcze nie oszalałem. Nie dam się w to wrobić. Mogę przez eony latać po całym kosmosie, unosząc zagrożony tyłek Hermosa z niebezpiecznych miejsc. Ukryję go choćby we własnej szafie i będę zaciekle bronił przed każdym wrogiem, bo to mój przyjaciel. Ale nie żądajcie, żebym ratował pieprzoną Galaktykę jak pierwszy lepszy lukiański palant! Co to to nie! Jestem racjonalistą. Ba, materialistą. Pracuję za pieniądze i lubię je zarabiać. Nie róbcie ze mnie księcia z bajki. Cała ta Śluźnia gówno mnie obchodzi. A przyszłość Unii Międzygalaktycznej mogę sobie ewentualnie wsadzić. Jak ma ginąć, niech ginie. Kij jej w ryj. Jej oraz prastarym cywilizacjom naszych zrzeszonych planet. Nie będę ratował pieprzonej Galaktyki! Nigdy! Słyszycie? Znajdą się inni, lepsi i mądrzejsi. Ktoś na górze, we władzach, w końcu się zorientuje, tak jak myśmy to zrobili, i zaprowadzi porządek. Lecz ja do tego ręki nie przyłożę. Będę sobie fruwał moim ślicznym, nowym statkiem, wożąc kontrabandę, popijał drinki z małymi parasoleczkami i śmiał się z kretynów, którzy nie mogą usiedzieć na miejscu, bo martwią się losami wszechświata. Mam je gdzieś. Nie będę ratował Galaktyki i koniec. Nie taki ze mnie frajer! Silana puszy się gniewnie i nawet Łapka jakby też trochę najeżył futro. – Sam, to nasz obowiązek – kotka stara się mówić spokojnie. – Nie chcę zgłupieć, jakbym się opiła

waleriany, i żyć w świecie opanowanym przez agresywnego gluta. Pomóż nam zapobiec inwazji. Zanim nie zrobi się za późno. – Nie! – Zrozum, trzeba ich powstrzymać. Przemyśl to, dobra? – proszę. – Nie! – Jesteś potrzebny przyjaciołom i światu – mityguje Yoko. – Nie zawiedź ich. Czasem po prostu trzeba zaryzykować. Postąpić słusznie, choć to bardzo trudne. – Nie! – Sam? – odzywa się Łapka. – Ja polecę. – I dobra! Na zdrowie. – Bez ciebie nic nie zdziałamy. Potrzebny nam pilot – przekonuje Silana. – Wiem! I dlatego moja odpowiedź brzmi – nie! Nie dopuszczę do tego, żebyście się pozabijali, i nie zginę razem z wami. Przysiągłem dawno temu, że nigdy, przenigdy nie dam się wkręcić w coś tak durnego jak ratowanie Galaktyki. I nie złamię tej zasady. Nawet dla was. Rozumiecie? Nie ma mowy! Wychodzi, trzaskając wątłymi drzwiami do chatki tak mocno, aż smętnie zwisają na jednym zawiasie. Cisza, która zapada, jest smutna, samotna i ostateczna. Łapka wstaje ciężko i zaczyna naprawiać zawias.

Sytuacja zdaje się patowa i tyle. Sam się wyprowadził ze statku. Mieszka na skraju lasu w moim śpiworonamiocie. Odwiedzamy go regularnie z petycjami, błaganiami, tłumaczeniami i groźbami. Odpowiedź pada zawsze taka sama: – Nie! Pilot jest blady, niebieskie oczy pałają wściekłością i determinacją, usta są wiecznie zaciśnięte w bladą, stanowczą krechę. Unika nas, nie chce rozmawiać, spaceruje samotnie po lesie albo siedzi pod plandeką namiotu. Jada racje wojskowe sfijańskich rebeliantów, a myje się w pobliskim strumyku.

Po upływie dziesięciu dni nawet Yoko nie powtarza już, że rzeczy wkrótce ulegną zmianie. W naszym obozie napięcie także daje się we znaki. Kłócimy się o błahostki, nie potrafimy zająć niczym konkretnym, snujemy się tylko niczym duchy niedoszłej rewolucji. Bez Sama nie możemy nawet opuścić Duriana. Beznadzieja. Tym większe jest nasze zdumienie, gdy pewnego wieczoru Samotny Żeglarz wpada jak podmuch huraganu do chatki. Dłonie ma zaciśnięte w pięści, twarz ściągniętą, brwi marsowo zmarszczone. – Dobrze! – krzyczy od progu. – Niech wam będzie! Zgadzam się! Jutro rano lecimy na pieprzoną Śluźnię! I co? Zadowoleni? Zanim ktokolwiek zdąży otrząsnąć się z zaskoczenia i odpowiedzieć, wybiega, urywając tym razem dolny zawias. Dotrzymuje jednak słowa. Rankiem w ponurych nastrojach odlatujemy na rodzinną planetę Śluzowców, żegnani przez małą, krzywonogą postać z oklapłymi ze smutku uszami i szopą kolców na głowie. Sam nie zgodził się, żeby Yoko wyruszył z nami. – Jesteś za stary – oznajmił ostro. – Nie dałbyś rady uciekać ani dotrzymać nam kroku. W ten sposób jeszcze bardziej narażałbyś życie załogi, a do tego nie dopuszczę. Fajnie, co? Przeklinam całą tę Śluźnię. Przeklinam plugawie, z głębi serca.

13.

Z niewielką pomocą przyjaciół

Nastroje nadal nam nie dopisują. Jesteśmy spięci i dość wystraszeni, a Sam wciąż chodzi wściekły, do nikogo się nie odzywając. Rozmowy między nami też jakoś się nie kleją, zwłaszcza że Łapka znów uporczywie milczy. Żadne z nas nie wie, co zastanie na Śluźni ani jak zdobyć dowody. Tylko jedno wydaje się pewne. Będzie niebezpiecznie. Czwartego dnia podróży Silana zatrzymuje mnie w mesie. W zielonych oczach płonie niepokój. – Herm, Sfijanie mówili, że Śluźnia leży niedaleko. Od nich na Duriana też było bardzo blisko. Nie wydaje ci się, że lecimy podejrzanie długo? No tak. To faktycznie dziwne. – Wiesz, że Sam jest bardzo przeciwny naszej wyprawie. Może podświadomie leci bardzo wolno albo wybiera dłuższą drogę? – mówię, żeby ją uspokoić. – Może – mruczy, wyraźnie nieprzekonana. Następnego dnia rano czeka nas niespodzianka. Podczas śniadania do mesy wkracza Samotny Żeglarz. Minę ma taką, że bez noża nie przystąp. – Przygotujcie się – oznajmia. – Niedługo dokujemy. – Dokujemy? – Silanie ze zdumienia kawałek mięsa o mało nie wypada z pyszczka. – Chcesz nas wpakować do oficjalnego portu Śluzowców? – Nie! – warczy pilot i wychodzi bez wyjaśnienia. Biegiem ruszamy do kokpitu, ale drzwi są zamknięte od wewnątrz. – Nie podoba mi się to wszystko – stwierdza kotka, marszcząc nos. Mnie też ogarniają coraz większe wątpliwości, ale milczę. Z kokpitu dochodzi głos Sama, jakieś trzaski zakłóceń, ostra wymiana zdań, której nie możemy dosłyszeć, a potem charakterystyczny brzęk i klekot urządzeń portowych. To oznacza tylko jedno. „Sokół Dwa” wylądował.

– Wydrapię ci oczy! Wydrapię, draniu! – miauczy Silana wściekle, ale wiem, że z trudem powstrzymuje się od płaczu. Królicza Łapka milczy, wstrząśnięty i pełen dezaprobaty. A ja? No cóż. Mam poważną ochotę dowiedzieć się, jak smakują podroby wyprute z Lukianina. Oszukał nas. Bezczelnie i świadomie. Potraktował jak głupie dzieci podekscytowane wizją przygody. Drwił z nas pewnie przez całą drogę. Pełną niebezpieczeństw podróż na jeszcze bardziej groźną planetę. Taa... Groźną. Pewnie. Jesteśmy w wielkim porcie pełnym tandetnych, kolorowych neonów, nielegalnych hurtowni, magazynów i zaplutych spelun. Statki przemytnicze śmigają stąd w różne strony kosmosu. To skrzyżowanie korporacyjnego Taksa i strefy półcienia z Szeptu. Zona Zero. Enklawa bezcłowego handlu i bezkompromisowego przemytu. Sam zabrał nas do domu. Zapewne jedynego, jaki kiedykolwiek miał. Stoi teraz z wyzywającym wyrazem twarzy, oczami pełnymi niebieskiego żaru i zaciśniętymi ustami. – Możecie sobie myśleć, co się wam podoba. Uratowałem wam życie. A co, sądziliście, że pozwolę na ten cały idiotyzm? Nigdy. Mowy nie ma. – Sądziłem – mówię powoli – że jesteś naszym przyjacielem. A przyjaciół się nie oszukuje. W dodatku podle. Szczęki Lukianina zaczynają drgać. – Za to wariatów już tak. Dla ich własnego dobra. – Sfijanie też mi to klarowali. Mieli was unicestwić z tego samego powodu. Pamiętasz? Pilot blednie, a na policzki występują mu ceglaste plamy rumieńców. – Jeszcze będziecie mi wdzięczni, że powstrzymałem wasze szaleństwo. Zobaczycie. – Uważasz nas troje za świrów? Bo nie podwijamy ogonów pod siebie i nie uciekamy ze stulonymi

pokornie uszami, tylko chcemy walczyć? – pyta z wściekłością Silana. – Tak? Zdobądź się na odwagę i odpowiedz, cykorze! – Nigdy tego nie ukrywałem! – wrzeszczy Samotny Żeglarz, zaciskając pięści. Łapka, który od jakiegoś czasu majstruje przy pasie, wyjmuje kawałek papieru i podstawia Lukianinowi pod nos. To umowa. Kontrakt mechanika. Kronosjanin bez słowa przedziera go na pół i rzuca na ziemię. Samotny Żeglarz chwieje się, jakby dostał w twarz. – No i dobra – mówi stłumionym głosem. – Skoro tak, to żegnajcie. Nie jesteśmy już sobie potrzebni. Ratujcie swoją pieprzoną Galaktykę, byle beze mnie. Życzę powodzenia. Odchodzi w głąb ulicy, wysoki, górujący nad tłumem, a przecież jakiś kruchy, ulotny, dziwnie mały. Tym razem naprawdę samotny.

Nie możemy się pozbierać. Jesteśmy wściekli, rozgoryczeni, oszukani. I smutni. Brakuje nam Sama. Nikt nie chce tego przyznać głośno, lecz martwimy się o niego. Wynajęliśmy ciasny i brudnawy pokoik w motelu dla dokerów, ale nie spędzamy tam za wiele czasu, bo w przygnębiający sposób przypomina więzienną celę. Wszystkie pieniądze straciłem na Sfii, lecz rebelianci przekazali moim przyjaciołom trochę astro, więc na razie staramy się nie martwić o forsę. W razie czego znów zaczniemy gotować, a tak dobry mechanik jak Królicza Łapka z pewnością bez trudu znajdzie pracę. Gorzej, że nie wiemy, co robić. Bez lukiańskiego pilota w życiu nie dostaniemy się na Śluźnię. – Trzeba pomyśleć – mówi od czasu do czasu Silana. Ale żaden pomysł jakoś nie przychodzi nam do głowy. Zabijamy czas, łażąc po nieładnej, choć tętniącej życiem Zonie Zero, najczęściej odwiedzając tanie knajpy. Jedzenie mają tu różnorodne, jednak nie tak dobre i świeże jak na Taksie. Dominuje ogólnogalaktyczna kuchnia, ciężkawa, pozbawiona polotu, za to pełna najdziwniejszych wpływów. To żarcie przeznaczone dla robotników, pilotów rejsowych frachtowców, dokerów i dostawców towaru. Nazwy restauracji mówią same za siebie. „Kosmiczna Chata”. „Galaktyka jadła”. „Domowe specjały Mamy Gwiazdeczki”. „Mgławica przysmaków”. W sumie, bezładna mieszanina stylów i smaków. Sama Zona to dziwne miejsce. Z pozoru przypomina zwyczajną przemysłową planetoidę należącą do

jakiejś korporacji lub konsorcjum, mającą zaskakująco dużo kasyn i burdeli. Tyle że prawie każdy chodzi tu z bronią. Paralizatory, dezintegratory, wojskowe miotacze, noszone nonszalancko na wierzchu, tak jak parasole. Ale to ci, którzy nie afiszują się ze swoimi klamkami, wydają się naprawdę niebezpieczni. Na ulicach często słychać głuche niczym odległe kaszlnięcia odgłosy strzelanin. Czasem towarzystwo ma fantazję pruć do siebie z miotaczy i wtedy robi się naprawdę wesoło. Wiele budynków nosi ślady ognia i ostrzału. Nie jest niczym dziwnym, że najnowsze, wypasione modele bardzo drogich śmigaczy pędzą przez miasto i port w szaleńczym pościgu. Jeśli przy okazji nie walą do siebie z najróżniejszej broni, to znaczy, że pewnie gangsterka bawi się w wyścigi. Nie ma wyznaczonych bazarów. Handel odbywa się po prostu na chodnikach i placach. Sprzedawcy rozścielają płachty na ziemi lub wykładają towar z przemytu na rozkładanych łóżkach polowych. Przedziwne, czasem bardzo cenne wyroby piętrzą się w stertach albo leżą na bezładnych kupach w tekturowych pudłach. Na każdym rogu bez trudu można dostać narkotyki i zakazane używki. Wystarczy zagadnąć kolesia kiwającego się na obcasach albo poprosić w trafice o najmocniejszy tytoń czy coś na poprawę nastroju. W zaułkach lub śmietnikach łatwo się natknąć na zmasakrowanego trupa. Wszędzie jest pełno żebraków i nawiedzonych kloszardów. Każdy próbuje cię zatrzymać, żeby wcisnąć ci głodne kawałki o tym, jak mu się w życiu nie ułożyło, jak bardzo tęskni za rodziną i do jakiego stopnia nie stać go na bilet powrotny do ukochanego, dawno utraconego domu. A twoje astro wydatnie przyczyniłoby się do tego, by familia połączyła się po latach mąk i rozłąki. Ale kosmiczni wieszcze wykrzykujący gniewnie o rychłym końcu świata i usilnie starający się złapać cię za guzik i przytrzymać na tyle długo, żebyś usłyszał proroctwo o upadku cywilizacji, są chyba jeszcze gorsi. Wśród tłumu nieustannie przemierzającego ulice Zony kręcą się dzieciaki wszelkich możliwych ras, o oczach starych cwaniaków, stręczący nieletnie siostry i kradnący co się tylko da. Mimo że rojna i gwarna, Zona Zero wydaje się pogrążona w wiecznym cieniu melancholii. Jakby te wszystkie istoty z zapałem łamiące prawo i zarabiające codziennie pliki astro tak naprawdę pragnęły być gdzie indziej. W miejscu, które choć trochę można nazwać domem. Bywa, że wieczorami robi nam się tak smutno, że wychodzimy na drinka. Najczęściej do pobliskiej „Astrologii”. To cichy, spokojny lokalik na końcu ulicy. Ale raz trafiamy na imprezę zamkniętą i odbijamy się od drzwi. – No to gdzie? – pytam. – Może do tego, jak mu tam, „Błękitnego olbrzyma”? – E, ogromna, zatłoczona, wrzaskliwa knajpa w typie przydrożnej tawerny – krzywi się Silana, a Łapka potakuje skinieniem. – Nie da się spokojnie pogadać. – Więc co? „ Czarna dziura”? – Pfff! Chyba od spalenizny. Czuć ją z kuchni przez okna. Słuchajcie, a może złapiemy taryfę i podjedziemy do centrum? Przyda nam się jakaś odmiana.

Pluszak skwapliwie kiwa głową. W sumie i ja nie mam nic przeciwko temu. Zatrzymujemy taksówkę, pytamy o fajny lokal, a już po chwili sączymy dobrze skomponowane, chłodzone drinki w „Asteroidzie”. Wnętrze jest ciemnawe, dużo tu chromów, luster i świetlnych przeszkadzajek, lecz ten miszmasz nie razi. Sprawia nawet całkiem przyjemne wrażenie. Nastrój odrobinę się poprawia. Czuję się nieco odprężony i mniej czarno spoglądam w przyszłość, co dawno mi się nie zdarzyło. Wtem Silana, która, jak to kot, najlepiej z nas widzi w półmroku, stroszy wąsy upaprane w mlecznym malibu i sztywnieje. – Popatrzcie – zniża głos do szeptu. – W kącie siedzi Sam! O rany, a to wpadka. Atmosfera od razu się warzy. – Wychodzimy? – pytam. Ostatnie, na co mam ochotę, to awantura z lukiańskim pilotem. Kotka mruży ślepia, żeby wyraźniej widzieć. Jej źrenice robią się bezdenne i ogromne, przesłaniając niemal całe tęczówki. – Czekaj. On nie jest sam. I chyba ma kłopoty. Staram się wypatrzeć coś w ciemnym kącie sali, ale nic z tego. – Skąd wiesz? – Bo jakiś szkaradny stwór z łbem jak grzybowy kapelusz przystawia mu dezintegrator do boku. Dobry Boże! Gangster z Jugot. Nie mam wątpliwości. Tak wyglądają i zachowują się tylko czarnotrufle. No, wspaniale. Po prostu pięknie. Silana wbija mi pazury w rękę. – Herm, musimy mu pomóc! Co robić? Mam jedną maleńką kropelkę nadziei. Tyle, co nic. Ale a nuż się uda? – Sil, mogę tak jakoś podejść, nie wzbudzając podejrzeń? – Tak. Obok są drzwi do kibla. Ale uważaj na siebie. Proszę. – Jasne. Wstaję, jakby nigdy nic podchodzę do stolika Sama. Faktycznie, siedzi przy nim trzech Jugotów. Tylko oni mogą okazać się tak głupi, żeby wybrać miejscówkę tuż przy toalecie. A może czują się na tyle mocni, że nic ich to nie obchodzi? Mam niewielkie szanse, żeby spotkać kogoś znajomego, ale może przynajmniej rozpoznam członka bandy Południowej Strony i zagadnę o ich szefa, Tabu. Tego, z

którym prowadziłem tak udatne interesy w „Komecie”. Idę spięty, bo Pieczary to straszne głupole. Któryś gotów do mnie wysmażyć, o tak. Im bardziej się zbliżam, tym bardziej nie mogę uwierzyć własnym oczom. Los raz się do mnie uśmiechnął. Natychmiast poznaję starego grzyba, poznaczonego zgrubieniami bliznowców. Konsekracja. Prawa nibynóżka Tabu. Byle tylko mnie poznał, sklerotyczny kretyn. Trochę tu ciemno. Oj, Sam. Żebyś wiedział, ile dla ciebie ryzykuję. – Witaj, Konsekracjo, bracie w grzybni – mówię gromkim głosem. – Co za przypadek. Właśnie ciebie szukałem. Pieczara gapi się na mnie bezmyślnie. – A ty kto? – Hermoso Madrid Iven. Szef kuchni „Płaczącej Komety”. Mruga, otwierając ze zdziwienia gębę. – A. Szef. Był taki. Czego chcesz? – Pogadać z Tabu. To pilne. Pieczary natomiast wybuchają grubym rechotem. Sam wpatruje się we mnie szeroko otwartymi oczami, pełnymi przerażonego błękitu. – Herm? – sapie. – Rany, czego ja o tobie nie wiem? Nawet nie mam jak uciszyć naszego lukiańskiego idioty gestem czy znakiem. Liczę tylko, że zrozumie, co robię, i sam się zamknie. – Spadaj. Sprawy załatwiam – burczy do mnie Konsekracja. Pochylam się konspiracyjnie. – Bracie w grzybni, sprawy, choćby nie wiem jak pilne, mogą zaczekać. Wielce szanowny Tabu, oby jego zarodniki rozproszyły się po całym kosmosie, musi natychmiast dowiedzieć się, co mam mu do przekazania. To informacja najwyższej wagi. Dociera? – Eeee? Chyba nie dotarło. Ale nic. Walczę dalej.

– Wiem o czymś, co może zagrozić nie tylko Południowej Stronie, lecz także całemu Jugotowi. Jedynie szacowny i potężny Tabu może się przeciwstawić zagrożeniu. – Że co? Boże, co za debil. Trzeba inaczej. – Konkurencyjny gang rośnie wam pod samym kapeluszem i chce przywalić ostatecznie wszystkim gangsta Jugotom. Rozsiewa zarodniki po całej Galaktyce, suczysynek. Tabu musi im szybko wklepać, bo będzie krucho. Rozumiesz, bracie w grzybni? Odpowiedzią na moje słowa jest kolejny wybuch rechotu dwóch pieczarowych cyngli. Jednak Konsekracja zachowuje kamienne oblicze. – Zatknąć otwory gębowe, szumowiny – warczy na swoich podwładnych. – Znaczy jakieś dranie chcą podskoczyć Tabu? Blaszki im się posklejały z głupoty czy co? – Pewnie tak – zgadzam się. – Jednak lepiej, żeby twój szef dowiedział się zawczasu, nie? Konsekracja marszczy trzon. Niemal słyszę, jak skrzypi mu z wysiłku pod kapeluszem. – Ano, lepiej – przyznaje w końcu. – Więc zaprowadź mnie zaraz do niego. – Do szefa? – zdumiewa się. Nie. Do gumowej kaczuszki. – A do kogo niby? Kto jest największym grzybem w grzybni? – Tabu – przyznaje natychmiast. Dobrze wytresowana Pieczara, nie ma co. – To jak, załatwisz spotkanie? – Się wie – zgadza się, już całkiem przekonany. Wstaje, statecznie wygładza fałdy skóropłaszcza i zaczyna grzebać w blaszkach pod kapeluszem, pewnie w poszukiwaniu komunikatora. – Poczekaj tu, ty, jak ci tam, Ivent. Pogadam z szefem. A wy zabierzcie tego nędznego złodzieja wiecie gdzie i zróbcie wiecie co – mówi, wskazując Sama. Niedobrze. Lukianin wbija się w róg kanapy jak spłoszona sarenka, wywalając na mnie pełne przestrachu oczy. Są tak rozszerzone, że zdają się zajmować pół twarzy. „Hermoso, ratuj!”– krzyczą

bezgłośnie. Teraz to „ratuj!”. Może wcześniej trzeba było trochę pomyśleć, co? A niby dlaczego tu przylazłem i ryzykuję, że mnie usmażą z miotacza wściekłe Pieczary? Bo brakuje mi rozrywek? – Poczekaj, bracie w grzybni – mityguję. – To druga sprawa, jaką mam do ciebie. W czym podpadł wam mój osobisty pilot? – Niby kto? Zwariować można z tymi kretynami. Po prostu macki opadają. – Lukianin, który siedzi z wami przy stole – tłumaczę cierpliwie. – Samotny Żeglarz. – A, on! – łapie wreszcie Konsekracja. – Dupek ukradł nam towar wart kupę astro i uciekł. – Wcale nie! – jęczy Sam. – Napadli mnie łowcy głów! Ograbili i sprzedali Minotaurom na mięso! Straciłem wszystko! I towar, i statek! Przecież... Łup! Najbliższy Pieczara wali go ciężkim, metalowym dezintegratorem w twarz. Głowa Sama odskakuje, obija się o wyłożoną lśniącym metalem ścianę. Po policzku płynie strużka krwi. Czuję, jak zalewa mnie fala wściekłości, ale muszę ją opanować. Inaczej obaj zginiemy. – Szacowny Konsekracjo – mówię ze ściśniętym z gniewu gardłem. – Bardzo mi przykro, że naraził was na straty. Ale to mój pilot. Należy do mnie. Wykupiłem go od łowców głów za sporą sumę. Tak się składa, że jest mi bardzo potrzebny. Jeśli go załatwicie, wszyscy stracimy pieniądze. I wy, i ja. Czy pozwolisz, żebym pogadał o jego przyszłości z szacownym Tabu? Stary grzyb drapie się w kapelusz. – To już szef zadecyduje – oświadcza i wycofuje się w cień, daleko od nas. Muzyka tak wali, że nie mam szans nic usłyszeć. Modlę się tylko, żeby Tabu okazał się rozsądny. Czekamy więc na decyzję Pieczary. Pobity i załamany Sam oraz niepewny, blefujący szef kuchni, poszukiwany międzygalaktycznym listem gończym. Poniewczasie przychodzi mi do głowy, że szef Południowej Strony może mnie zwabić do siebie, żeby potem oddać w ręce policji lub nawet Śluzowców, jeśli uzna, że takie rozwiązanie przyniesie mu korzyść. Nie czas jednak na podobne myśli. Konsekracja wraca. – Jutro – oznajmia. – Bądź tutaj o tej samej porze. Zaprowadzę cię do szefa. Lukianina zabieramy. Kiedy już powiesz wszystko, co ci leży w środku trzonu, Tabu zadecyduje, co zrobić z nim. I z tobą też.

Nie brzmi to zachęcająco, ale co mam począć? Zgadzam się. Wracam do stolika, gdzie zaraz zostaję obrzucony natarczywymi pytaniami Silany. – No i co? No i co? Kiepsko, moja futrzana przyjaciółko. Myślę, że całkiem kiepsko.

To długa noc. I długi, nerwowy dzień. Z wielkim trudem udaje mi się przekonać kotkę, żeby pozwoliła mi iść samemu. – Nie znają cię. Tabu zgodził się na spotkanie tylko ze mną – mówię w kółko. – Mogą cię od razu zabić. Albo i nas oboje. Lub zerwą rozmowy. W ten sposób nic nie zyskamy, a Sama zostawimy w ich brudnych łapach. Ja ich znam, kicia. To niebezpieczni idioci. W końcu, po odstawieniu odpowiedniej ilości prychnięć, fochów, miauków i błagań, niechętnie przyznaje mi rację. Konsekracja w towarzystwie dwóch Pieczar już czeka. Pakują mnie do śmigacza, a potem zakładają na głowę worek pachnący ziemią i truflami. Jedziemy dość długo. Następnie, wciąż dusząc się niezwykle intensywnym aromatem grzybów, przemierzam jakiś nierówny i dziwnie grząski teren. Potykam się co chwilę, choć podtrzymują mnie dwaj Jugoci. Naprawdę nie mam pojęcia, gdzie urzęduje Tabu. Przynajmniej na konspiracji się znają. – Dobra. Zdjąć – słyszę głos Konsekracji i przez moment serce mi zamiera, bo naprawdę myślę, że chodzi o to, żeby zdjąć mnie. Ale już czuję szarpnięcie i zaczynam oddychać mokrym, cuchnącym piwnicą powietrzem. Jest tak mrocznie, że z trudem rozróżniam kształty. Miejsce, do którego mnie przyprowadzili, nie jest jaskinią, jak przed chwilą przypuszczałem. To sala. Olbrzymia, stara, bardzo zapuszczona, znajdująca się prawdopodobnie głęboko pod ziemią. Zapomniałem chyba dodać, że sala biblioteczna. Wszędzie walają się spróchniałe, zapleśniałe, na wpół zgniłe książki. Ogromne tomy i cienkie broszurki. Są tak wiekowe, że nie sposób rozpoznać liter. Podłogę pokrywa miękka, zapadająca się warstwa papieru, tektury i skóry. Zrujnowane regały pod ścianami tworzą osobliwe książkoskały, a zwały tomów pośrodku pomieszczenia przypominają tworzący się lodowiec, bo kupy ksiąg z góry napierają na dolne warstwy, wypychając na boki jęzory skłębionych woluminów. A w tym cmentarzysku słowa znajduje się inna nekropolia. Wokół piętrzą się gigantyczne szkielety nieznanych mi stworzeń o płaskich czaszkach i pałąkowatych kręgosłupach. Puste, zaskakująco małe, jakby zredukowane oczodoły spoglądają złowrogo. Z pożółkłych szczęk sterczą płaskie, szerokie

zęby. Wypiętrzone niczym konstrukcje wielkich namiotów żebra przywodzą na myśl teren biwaku po huraganie. To przygnębiający widok. I trochę straszny. – To mole szczurze – odzywa się z mroku za mną chrapliwy głos. – Ściągają tu z podziemi całej planetoidy, żeby umrzeć wśród kości swoich przodków. Miłe miejsce. Choć nie tak piękne i zaciszne jak Jugot. Przyznaję, jestem sentymentalny. Zawsze gdy znajdę się daleko od domu, zaczyna mi brakować śliskich macek, odwiecznego mroku i bluźnierczej architektury mojej ukochanej grzybni. Witaj, Iven! Cieszę się, że widzę cię w dobrym zdrowiu. – Niech twoje zarodniki zaludnią kosmos, ojcze potężnej kolonii. – Skłaniam nisko głowę. – Widzę, że twój hymenofor rozwija się pięknie i majestatycznie. Tabu się uśmiecha. Jest dorodnym grzybem w średnim wieku. Jego oczu nie mąci tak bezbrzeżna głupota jak pobratymców. No, może trochę. – Co cię do mnie sprowadza? – mówi. – Nie chcę być nieuprzejmy, ale każda sekunda mojego czasu to kupa astro, przyjacielu. Wydaje się przyjazny, ale to niczego nie dowodzi. Przynajmniej mnie pamięta. Wiele bym dał, żeby wiedzieć, co knuje. – Poważne zagrożenie ze strony Śluźni – zaczynam wprost. A potem opowiadam wszystko, co odkryłem. Cały czas jednak martwię się o Sama. Na razie jeszcze nie mam szansy o niego zagadnąć. Tabu słucha uważnie. Przez jego trzon przepływają zmarszczki zamyślenia, kapelusz faluje. – Przykro mi – oznajmia, gdy kończę – lecz przyszłość Unii Międzygalaktycznej niespecjalnie mnie interesuje. Śluźnia to nie moja sprawa. Nie sądzę, żeby ośmieliła się nam zagrozić. Nawet jeśli opanuje Galaktykę, ułożymy sobie stosunki. Jak zawsze. Południowa Strona jest zbyt potężna, żeby lękać się jakiegoś zlepka pierwotniaków. Zresztą my nie żywimy się papką, tylko własną mieszanką biozupy. – Ale papkę będzie jadł cały kosmos. Śluzowcy robią z żywych istot niewolników Śluźni. Ogłupiają ich. Wysysają świadomość. Czy sądzisz, że to nie zaszkodzi waszym interesom? Śluźnia utrzyma w garści Galaktykę. Zyska całkowitą kontrolę nad umysłami jej mieszkańców. Nikt nie kupi od was broni, narkotyków, przemyconego alkoholu ani innych towarów, bo to wbrew jej woli i interesom. Upadnie hazard, prostytucja, każdy nielegalny rynek, bo istoty pozbawione świadomości nie mają pragnień. Nawet tych mrocznych. Są absolutnie posłuszne władzy roju. Z czego wtedy będzie żyć Jugot? Widzę, że się niepokoi, ale chce mnie spławić.

– Nie wierzę, kucharzu. Zawsze znajdzie się zbyt na nasz towar. Taka już natura żywych istnień. Nie uda się podporządkować każdej jednostki. – Uda. Poprzez ścisłą kontrolę umysłu. Przez pozbawienie cech indywidualnych. Śluźnia do tego właśnie dąży. – Niech dąży. Na Jugot połamie sobie nibyzęby! – Wybacz, szlachetny Tabu, lecz obawiam się, że się mylisz. Śluźnia jest zbyt głupia, żeby się zatrzymać. Interesuje ją wieczna ekspansja. Nie spocznie, póki nie opanuje wszystkich planet, w tym Jugot. Z pewnością już wysyła ku wam zarodniki albo niebawem to uczyni. – Wybijemy. Na naszej planecie mogą żyć jedynie czarnotrufle. Nic innego nie przetrwa. – Przylecą na statkach pełnych otępiałych, zdominowanych przez nich istot. Oni rozniosą zarodniki. Macha lekceważąco nibynóżką. – Nie da rady. Wystrzelamy wszystkich. Zresztą, niech przylatują. Zrobimy z nimi dokładnie to samo, co z misjonarzami. Grzybnia jest wieczna, nieśmiertelna i wszechmocna. Nic jej nie zagrozi. Wtedy wpadam na ryzykowny pomysł. – Wielki Tabu – mówię – znalazłem się w pobliżu Śluźni i wiem na pewno. Ona pragnie zagarnąć, a potem pochłonąć i unicestwić cały kosmos. Zniewolić i wybić wszystko, co żywe. Aby nastał czas wielkiej Superśluźni. Nic tylko rój i prawa roju. Na wieczność. – Co?! – Szef Południowej Strony jest wyraźnie poruszony i widzę, jak zaczyna wpadać we wściekłość. A z reguły szybko mu to idzie. Mam tylko nadzieję, że nie ja stanę się obiektem jego gniewu. – Gadaj natychmiast, co o tym wiesz? Naprawdę te dranie myślą, że opanują kosmos i wprowadzą panowanie jednej, wszechobecnej Superśluźni? – Tak. Sapie ze złości. – To oburzające! Herezja! Jawna herezja! Przecież nikt nie ma wątpliwości, że pewnego upragnionego dnia grzybnia wybuchnie, aby połknąć wszechświat. Nastanie wtedy cudowny czas wiecznej dominacji, mroku, rozpadu i śmierci. Prastarzy, nieśmiertelni bogowie powrócą z wygnania, a czarnotrufle z Jugot rozniosą po kosmosie chaos, śmierć i pradawne zło! Kto śmie podważać prawdę objawioną? Twierdzić, że śmierdząca, głupkowata, lepka Śluźnia zwycięży przedwieczną Wielką Grzybnię? Nie ma to jak zatrącić o kwestie religijne. Zawsze działa.

– Śluzowcy – mówię dobitnie i nawet niespecjalnie mijam się z prawdą. – Właśnie starają się wcielić tę okropność w życie. Tabu milknie. Myśli intensywnie, aż mu blaszki falują.

– Posłuchaj, Iven. Sprawdzę twoje rewelacje własnymi kanałami. Jeśli masz rację... – Zaciska nibynóżkę i uderza w pobliski szkielet, wzbudzając suchy klekot kości. – Trzeba będzie natychmiast zniszczyć gniazdo zarazy. Ale umiejętnie. Jugot nie może tak po prostu uderzyć na Śluźnię, bo ta cholerna Unia nas spacyfikuje za wszczynanie nieuzasadnionej wojny. I tak mamy z nią pod górkę. Masz może jakiś plan? – Mam – przytakuję i wyjaśniam, co chcemy zrobić. Patrzy na mnie, wciąż sapiąc z oburzenia i przejęcia. – Dzielny z ciebie człowiek. Pomogę ci, jeśli tylko stwierdzę, że zagrożenie jest realne. A wtedy, bracie! Wdzięczność każdego szefa Południowej Strony, a nawet wszystkich czarnotrufli będzie dozgonna. Proś, o co chcesz, chłopie! Proś śmiało! Dostaniesz. Przysięgam na Wielką Grzybnię. To ogromna pokusa. Mógłbym prosić o azyl. O ogromne pieniądze. O pomoc w oczyszczeniu się z zarzutów. A nawet o załatwienie po cichu sprawy z policją i konfraternią Y. Jugoty są znacznie potężniejsze niż oktopusańscy gangsterzy. Odwołaliby pościg, zdjęli list gończy, wróciłbym spokojnie do „Komety”. Tabu jest władny tego dokonać. Wiem to na pewno. Wzdycham jednak tylko i mówię: – Szacowny Tabu, wdzięczność Południowej Strony to dostateczna nagroda dla każdej rozsądnej istoty. Mam jednak małą prośbę. Wiem, że mój pilot zawinił wobec was, ale wybacz mu głupotę i oddaj mi, bo bez zdolnego Lukianina nie dolecę bezpiecznie na Śluźnię. Gangster kładzie mi nibynóżkę na ramieniu. – Mogę ci załatwić innego doskonałego pilota, przyjacielu – zaczyna – zamiast tego złodziejskiego łachmyty. Niedobrze. Mam ochotę strzelić go w grzybowy pysk, ale szczerzę zęby w parodii przyjaznego uśmiechu. – Drogi Tabu, wiem. U ciebie wszystko jest najlepsze. Ale ten Lukianin już kilka razy się sprawdził.

Wierz mi, umiem utrzymać go w ryzach. Poza tym zapłaciłem za niego całkiem sporo astro u łowców głów. Pieczara zaczyna się zgrzytliwie śmiać. – A, rozumiem! Skoro tak, to ci go oddam. Inicjacja! Epifania! Przyprowadzić pilota. W mroku za nami słychać szuranie i dziwne, lepkie dźwięki. Nie chcę myśleć, co robią tam Pieczary Tabu. Po chwili w wątłym świetle dostrzegam dwóch Jugotów wlokących Sama. Wygląda strasznie. Twarz ma opuchniętą, obitą i pokrwawioną. Tym razem naprawdę oberwał. Nie patrzy mi w oczy, odwraca wzrok. Nie wiem, z pretensją czy wstydem. – Odwieźcie kucharza i Lukianina do miasta – nakazuje Tabu. – Iven, czekaj na mój ruch. Wkrótce dam ci znać, czy powinieneś wyruszać na Śluźnię. Potakuję skinieniem głowy i żegnam się uprzejmie, choć szlag mnie trafia za to, co zrobił Samowi. Życzę mu, żeby jego zasrana grzybnia spleśniała i skisła razem z resztą Pieczar.

Jugoty wyrzucają nas w centrum, więc z uwagi na opłakany stan Lukianina mamy nieco kłopotów ze złapaniem taksówki. W taryfie Samotny Żeglarz milczy uporczywie. Jesteśmy już prawie pod hotelem, gdy się odzywa: – Dziękuję, Hermoso. To... wiesz, nigdy jeszcze nikt tak nie zaryzykował, żeby uratować mój chudy, lukiański tyłek. Znaczy do tej pory w ogóle się nie zdarzyło, żeby ktokolwiek zawracał sobie mną głowę. – Daj spokój. Nie mogliśmy cię tam zostawić. Nie ma o czym gadać. Zapomnij. – Nie – szepcze bardzo cicho. – Na pewno nie zapomnę. Herm? Strasznie mi głupio. I wstyd. Przepraszam. – Nie wygłupiaj się. Lepiej powiedz, czy nie trzeba cię zawieźć do lekarza. Na moje oko okropnie cię pobili. Znowu się stawiałeś? Uśmiecha się słabo i zaraz krzywi z bólu, bo ma popękane usta. – Nie. Taki głupi nie jestem. Ale nie musiałem. Sami mi dzielnie wklepali. Nie potrzebuję lekarza. Chcę po prostu do domu.

Trudno nazwać tę cholerną, brudną celę domem, lecz po przybyciu pilota zaraz robi się tam jakoś cieplej i przytulniej. Pakujemy go na czwartą, dodatkową pryczę. Silana zaraz delikatnie ociera się pyszczkiem o jego policzek. Królicza Łapka zabiera się do strugania z wieszaka prowizorycznych łupków, bo lewy nadgarstek Sama wygląda na paskudnie wybity. Cieszymy się z powrotu przyjaciela. Bardzo się cieszymy. – Herm? – prosi słabo pilot. – Przynieś chociaż jakieś piwo ze sklepu, poświętujemy. To dobra okazja. A w tym stanie nie bardzo mogę pójść do lokalu... Faktycznie, jego oblicze i cała reszta nie nadają się do pokazywania. Nie powinien też pić, ale jedna szklanka mu chyba nie zaszkodzi. W końcu ma rację. Jest co świętować.

Tabu odzywa się po pięciu dniach. – Iven – słyszę w motelowym interkomie jego pełen napięcia głos. – Nie myliłeś się w niczym. To, co dla nas robisz, jest nieocenione. Pamiętaj, zawsze będziesz mi bratem. Odwdzięczę się, przyrzekam. Przysyłam ci pomoc. Spotykacie się za chwilę w „Astrologii”. Powodzenia. Niech grzybnia cię chroni. Schodzimy do knajpki z Silaną, bo Łapka nie chce zostawiać pilota samego. Lukianin czuje się już o wiele lepiej, ale wciąż jest bardzo potłuczony. Nie moglibyśmy zabrać go na spotkanie z Jugotami, bo lepiej nie ryzykować. Nie wiadomo nigdy, co odbije Pieczarom. Albo rdzennemu Lukianinowi. Zresztą chyba nie bardzo by chciał. Na nasz widok Epifania otwiera bagażnik zdezelowanego śmigacza. Rany boskie. W życiu nie widziałem tyle broni. Nie umiem nawet sobie wyobrazić, jak się to wszystko obsługuje. – Nie martw się. Pokażemy – oznajmia radośnie drugi gangster, bodaj Inicjacja. – Zamknij to, grzybie jeden! – syczy wystraszona Silana. – Jeszcze ktoś zobaczy! – E tam. I co? Cała ta durna Zona Zero jest nasza – uspokaja Jugot. Wcale nie wiem, czy mam się z tego cieszyć. W „Astrologii” czeka na nas druga partia oczekiwanego wsparcia. Oczy kotki rozszerzają się ze zdumienia, gdy stwierdzamy, że to trzyosobowa ekipa telewizyjna. Bulwa, Jaszczurzyca i Robal. Na nasz widok wstają.

– Akumulacja Zysku – przedstawia się reporterka. – Międzygalaktyczna Stacja Supra. A to operator, K’r-ęć, oraz dźwiękowiec, Ten, Który Jest Odpowiedzialny za Ścieżkę Dźwiękową. Ale mówimy na niego Data. Nie obraża się. Wielki Bulwa uśmiecha się przyjaźnie, ściskając nam dłonie. – Rany! Ale będzie materiał! – trajkocze Jaszczurzyca. – To dla nas wielka szansa. Cały świat się dowie o knowaniach Śluźni. Właściwie nigdy nie popierałam tej całej kampanii z papką. Jadłam tylko dlatego, że pomaga schudnąć. – Chwileczkę – mówię. – Możecie mi coś wyjaśnić? Skąd się tu wzięliście? To znaczy oczywiście doceniam... – Nie męcz się – przerywa mi z uśmiechem Robal. – Południowa Strona ma większość udziałów Supry. Ot co. – A dowody nagrane na holotaśmie to jednak coś, nie? – dorzuca Bulwa. – Lepsze niż relacje naocznych świadków. – Czeka nas sława, kochani! Czuję to w pazurach i koniuszku ogona! – entuzjazmuje się Akumulacja Zysku. – To będzie bomba! Wyskoczymy na tym bardzo wysoko, zobaczycie. – Obyśmy się nie obili o sufit – mruczę, niezbyt zachwycony. – Kiedy oni mają rację, Herm – tłumaczy Silana. – Nie podważą łatwo takich dowodów. W dodatku potwierdzonych przez tak renomowaną stację jak Supra. – No więc kiedy wyruszamy po wielką przygodę? – piszczy podniecona Jaszczurzyca. Okazuje się, że za trzy dni z rana. Rozkaz Tabu. Tak to jest, gdy się człowiek wda z gangsterami. Nikogo nie pytają o zdanie.

Nasza narada bojowa odbywa się na statku Sama. W mesie robi się trochę ciasno, ale jakoś się mieścimy. Choć w pierwszej chwili miałem wątpliwości co do udziału ekipy z Supry, teraz myślę, że okażą się nieocenieni. – Kochani – zaczyna Akumulacja Zysku – wiem, że odkrycie obrzydłego spisku Śluzowców to wasza i tylko wasza zasługa. Ale pozwólcie, że przedstawię teraz swoje pomysły, bo poszperałam trochę w archiwach i zdobyłam sporo ciekawych informacji na temat Śluźni. Po pierwsze, w żadnym wypadku

nie uda się nieoficjalnie i po kryjomu dostać na ich planetę. Superśluźnia monitoruje dosłownie wszystko, co dzieje się na powierzchni. Polecimy z ramienia Supry jako ekipa, która chce nakręcić materiał o produkcji zielonej odżywki. – Nie da rady – kręcę głową. – W życiu nas nie wpuszczą. Reporterka szczerzy w uśmiechu iglice kłów. – Wpuszczą. Kiedy tylko dowiedzą się, że realizujemy unijny projekt wsparcia inicjatyw promujących zdrowe żywienie. Bardzo chcą utrzymać wizerunek istot zatroskanych o losy Galaktyki. Poza tym usilnie starają się przepchnąć swoje członkostwo w Unii. Zabraknie im argumentów, żeby nam odmówić. Oznajmimy, że nasz reportaż jest częścią kampanii na rzecz ekologicznego trybu życia i popiera akcję mającą na celu obowiązkowe wprowadzenie nakazu spożywania papki w całym cywilizowanym kosmosie. W ten sposób ustrzelimy ich własną bronią. Nie ośmielą się zakazać nam wstępu do którejś z fabryk odżywki. – Brzmi rozsądnie – zgadza się Silana. – W ten sposób dostalibyśmy się nie tylko na Śluźnię, ale od razu do celu. Zmyślnie. – Dzięki – rozpromienia się Jaszczura. – Jeśli tylko nie zechcą nas zablokować przeciągającymi się procedurami urzędniczymi – dodaje kotka. – Niby nie odmówią, lecz oczekiwanie na zezwolenie przeciągnie się aż do Dnia Przyjaźni Psa i Kota, czyli w nieskończoność. – Nie bój się – wtrąca K’r-ęć. – Akumulacja sobie poradzi. A w razie czego Południowa Strona wzmoże naciski na władze Supry. Wysoko w górze liczne macki wyciągnęły się kiedyś po łapówki i przysługi. Jugoty umieją to dobrze wykorzystać. – W takim razie postanowione – stwierdzam. – Lecimy jako ekipa Supry. – Ja nie przemaluję statku – zastrzega Sam. – Mowy nie ma. Tyle pracy włożyliśmy z Łapką w te śliczne tygryski... Ja i Silana piorunujemy go wzrokiem. Jaszczurzyca pochyla się ku niemu, kładąc na stole łapę z pazurami lśniącymi seledynowym, fluorescencyjnym lakierem. – Niepotrzebnie się martwisz, skarbie. Nie ma problemu. Lataliśmy już parę razy w różne nieciekawe miejsca, prawda, chłopaki? Czasem musieliśmy się maskować. Wystarczą zamontowane na burtach banery z wyraźnym logo stacji. A ta dżungla bardzo fajnie pasuje do ekologicznego projektu. Zobaczycie, będzie gites! – Jeśli tak, to super – zgadza się pilot. – Banery mogą się sprawdzić. – Na pewno – mówi z przekonaniem Akumulacja Zysku. Ja mam jednak poważniejsze wątpliwości.

– Zaraz, poczekajcie z tym entuzjazmem. Jeśli polecimy oficjalnie, to jak dostaniemy się do fabryki? Mam na myśli Silanę, Sama, Łapkę i mnie. Śluźnia nas zna. Doskonale wie, jak wyglądamy. Urzędnicy Sfii z pewnością przekazali Śluzowcom pełną dokumentację. W jaki sposób cztery prawdopodobnie najbardziej poszukiwane osoby na planecie mogą sobie tak po prostu przylecieć z ekipą telewizyjną? Przecież natychmiast nas zgarną. – Nie – uśmiecha się reporterka. – Słuchajcie, ja naprawdę bardzo dużo dowiedziałam się o Śluźni. Także z materiałów nieoficjalnych, niedostępnych powszechnie. Odkąd zaczęła się afera z potencjalną świadomością, która może stać się udziałem każdego żywego stworzenia, Supra cały czas interesuje się Śluzowcami. Informacje to nasz żywioł. Jesteśmy niemal jak Superśluźnia. Wciąż gromadzimy wiedzę o wydarzeniach. Błahych i ważkich. To nasza jedyna waluta. Otóż Śluźnia nie zna i nie rozumie idei jednostki. Nie istnieje coś takiego jak pojedynczy Śluzowiec. Jest tylko jednia. Potrafi wygenerować z siebie małą kolonię złożoną z jednokomórkowców, która przez jakiś czas funkcjonuje jako to, co nazywamy Śluzowcem. Jednak w końcu kolonia musi zostać z powrotem wchłonięta. Rozpada się wtedy znów na pierwotniaki. W tym samym momencie Superśluźnia jest w stanie utworzyć kolejnego osobnika, złożonego z zupełnie innych, bezmyślnych komórek. Oni was w życiu nie rozpoznają, bo nie są w stanie rozróżniać poszczególnych istot. Żadnych twarzy, szczegółów, cech osobniczych, niczego. Dla Śluźni będziemy masą. Częścią stacji Supra. Dlatego się nie zdziwią, że przyleci nas aż siedmioro. Mogłoby być i siedemdziesięcioro, dlaczego nie? Dla nich to bez różnicy. Jeżeli wszczepimy wam nowe czipy identyfikacyjne, co nie stanowi żadnego problemu dla Jugotów, staniecie się dla Śluźni kimś kompletnie obojętnym. Z Silany zrobimy, powiedzmy, Ziję. Z Samotnego Żeglarza – Strzaskaną Skałę, z Łapki – Srebrzysty Gładki Opiłek. A z ciebie Puerto Rica Salvadora Zapatę. Tak wyposażeni możecie bezpiecznie wleźć w sam tyłek Superśluźni. – Nie wiem, czy mam ochotę – stwierdza Sam. – Może dla dobra Galaktyki? – Uśmiech Silany ocieka jadem. Lukianin natychmiast ucieka wzrokiem, smętnie wpatrując się we własne palce. – Nie czepiaj się, kicia – mityguję. – Jemu jest dostatecznie przykro. Silana oblizuje wąsy. – To był tylko mały żarcik. Nie gniewaj się, Sam. Nie umiałam się powstrzymać. – Jak podczas zabawy złapaną myszą? – postanawiam jej trochę dopiec. – No! – Uśmiecha się promiennie, rozczapierzając pazurzaste łapy. Dość tych głupot. To ma być poważna narada. W wyprawie siedmiu przeciw Śluźni możemy łatwo stracić życie. – Dobra, nieco już wiemy – podsumowuję. – Śluźnia nie rozpoznaje i nie postrzega poszczególnych jednostek. Jak się odnosi do obcych istot?

– Ma tylko dwie kategorie – kontynuuje Akumulacja. – „Wróg” oraz „nic”. Zagrożona, atakuje. Do pozostałych stworzeń odnosi się z całkowitą obojętnością. Unia Międzygalaktyczna to dla niej jeden organizm. Nie obchodzą jej nawet składowe planety, co tu mówić o obywatelach. – Fajnie – odzywa się Data. – Jeśli któremuś z nas coś się stanie, nawet nie poślą po lekarza. Pozwolą nam leżeć i umierać. – Mylisz się, słońce – wtrąca słodko reporterka. – Raczej dobiją, bo wtedy już na pewno z podgrupy „nic” przejdziemy do tej z napisem „wróg”. – Cudownie – dodaje operator. – W takim razie pozostaje ostatnia kwestia – mówię. – W pewnej chwili musimy się rozłączyć, żeby zdobyć dowody zbrodniczych praktyk Śluźni. Przecież z pewnością nie pokażą nam prawdziwych linii produkcyjnych. Tacy głupi nie są. Może i nie rozróżniają jednostek, ale zdecydowanie zauważą, że nasza grupa rozpada się nagle na dwoje. Jestem pewien, że wszędzie mają pełno kamer. Ekipa telewizyjna patrzy po sobie znacząco, z dziwnymi uśmieszkami na ustach. – Nie mają – wyjaśnia Akumulacja Zysku. – Sami nieustannie przekazują informacje w głąb Śluźni. Tyle że to dość powolny proces. A my możemy go dodatkowo skomplikować. Oczywiście, w jakiś sposób nas policzą. Może nie jako poszczególne osoby, ale zanotują naszą ogólną masę lub coś w tym rodzaju. Wiecie, z czego słynie stacja Supra? Kręcimy przecząco głowami. Uśmiech Jaszczurzycy poszerza się. – No? Przypomnijcie sobie, proszę. Jak brzmi nasze główne hasło reklamowe? – „Jesteśmy wszędzie” czy coś w tym rodzaju – bąka niepewnie Silana. – „Dotrzemy wszędzie tam, gdzie inni nie ośmielą się wkroczyć” – recytuje uroczyście Robal. I wtedy wszyscy troje wybuchają śmiechem. – Widzieliście bezpośrednie, dramatyczne relacje z wybuchu nowej albo z samego serca pola walki, gdzieś w odległej Galaktyce? – pyta Akumulacja. – Takie, gdzie reporter uchyla się przed bryzgami plazmy albo pociskami solarnymi? I nie drgnie mu ani włosek ze starannie ułożonej fryzury. Zastanawialiście się czasem, jak oni to, u diabła, robią? Potakujemy, nieco skonfundowani. – To wszystko pic na wodę – chichocze Bulwa. – Ściema. Urządzenie wytwarzające doskonale identyczny hologram. Można go nawet zaprogramować na wykonywanie prostych czynności i zadawanie zestawu standardowych pytań. Jest tak łudząco podobny do oryginału, że nikt się nie skapuje. – A prawdziwy koleś siedzi sobie bezpiecznie w studio – dodaje operator. – Niezłe, co?

– Wygenerujemy hologramy kilkorga z nas, w tym K’r-ęcia i Daty, które będą udawały, że nagrywają oficjalną pogadankę w fabryce. W tym czasie grupa uderzeniowa przebije się do części produkcyjnej i sfilmuje, jak powstaje papka – podsumowuje reporterka. – Dobra, ale Śluźnia i tak zauważy, że część z nas odłącza się od reszty. – Silana ma wątpliwości. – Nie, bo grupa uderzeniowa będzie zaopatrzona w te maleństwa. – Jaszczurzyca wyjmuje z kieszeni żakietu coś, co przypomina plakietkę identyfikacyjną. – Urządzenia zaburzające postrzeganie. Doskonałe dla prywatnych detektywów i pracowników stacji prowadzących śledztwa reporterskie. Są odpowiednio sprzężone, więc będziecie widzieć się i słyszeć nawzajem, jednak sami pozostaniecie niepostrzegalni. To oczywiście nie znaczy, że niewidzialni. Ale jeśli nie spanikujecie, nie zaczniecie biegać lub krzyczeć, będzie bardzo trudno was dostrzec. Jakbyście nosili naprawdę doskonały kamuflaż. Dzięki forsie Tabu mogliśmy wziąć z magazynu najlepszy i najnowocześniejszy sprzęt. Super, nie? Teraz wszyscy jesteśmy pod wrażeniem. – A to podziała na coś takiego jak zbiorowy umysł Śluźni? – pyta Sam. – Jasne, nawet lepiej niż na normalną istotę. Śluźnia tak naprawdę nie myśli. Jest prymitywna i tępa. Składa się z roju pierwotniaków i takie ma odruchy. Żaden Śluzowiec nas nie dostrzeże. Przysięgam. Kiedy wypowiem jakieś neutralne, umówione wcześniej hasło, równocześnie odpalicie nasze holo i te drobiażdżki służące zaburzaniu percepcji. Wtedy myk, uciekacie w bok i stwierdzacie, co oni tam naprawdę kombinują. W dogodnej chwili łączymy się znowu w jedną grupę. Jeśli napotkacie jakieś trudności, idźcie prosto do statku i tam się ukryjcie. Proste? – Słuchajcie – mówię. – To się może udać. – No pewnie! – Uśmiech Akumulacji przywodzi mi na myśl półeczkę, na której wiszą rzędem ostre, kuchenne noże. Myślę, że z tej dziewczyny będzie jeszcze sporo pożytku.

14.

Wyprawa siedmiu przeciw Śluźni

Stało się. Lecimy na Śluźnię. Podróż trwa kilka dni, podczas których dopracowujemy szczegóły planu. Oprócz K’ręcia i Daty w skład grupy uderzeniowej ostatecznie wchodzimy Silana, Sam i ja. Żadne z nas nie chciało odpuścić, więc w konkluzji pójdziemy we trójkę. Osobiście wolałbym kogoś stabilniejszego psychicznie, na przykład Łapkę, a i tak uważam, że najlepiej byłoby, gdybym sam poprowadził na przeszpiegi dwóch pracowników Supry. Nie chcę cały czas martwić się, co strzeli do łepetyny mojej nieznośnej, futrzanej przyjaciółce albo zwariowanemu Lukianinowi z talentem do pakowania się w kłopoty. Nie darowałbym sobie, gdyby coś im się stało. Poza tym bez Samotnego Żeglarza nie mamy szans wydostać się ze Śluźni. Ale on się uparł i koniec. Nie udało się przemówić mu do rozumu. Chyba ma go nieco za mało. Nie poruszyliśmy też zimnego jak kosmiczny meteor lukiańskiego serca. – Idę i już – brzmiała jedyna odpowiedź pilota. Więc idzie. I już. W miarę jak zbliżamy się do ojczyzny zielonej odżywki, nastrój podekscytowania ustępuje napięciu. – Hej! – woła w pewnej chwili Sam, a głos ma nieco niepewny. – Chodźcie zobaczyć Śluźnię. Rany, co za ohydny widok! Ma rację. Na ekranie pojawia się obraz planety w trzech czwartych obrosłej czymś szarozielonkawym, co przypomina obrzydliwą narośl. Wydaje się, że cały glob choruje nieuleczalnie. Powierzchnia Śluźni faluje. Co jakiś czas pojawia się stożek gejzeru, eksplodujący w kosmos strumieniem białawej, paskudnej ektoplazmy. – Rozsiewa zarodniki – stwierdza K’r-ęć. – Bllleee, byle tylko nie trafił w mój nowy, czyściutki statek – w tonie Samotnego Żeglarza wyraźnie brzmią obrzydzenie i obawa. – No – zgadza się kotka. – Okropnie byłoby oberwać takim glutem. Obłoki zarodników unoszą się w pustce wokół planety. Wygląda, jakby wymiotowała. – Uważajcie – mówi pilot. – Zaraz lądujemy. – Będzie dobrze. Zobaczycie. Będzie dobrze – powtarza Akumulacja Zysku, jakby próbowała sama siebie przekonać. – Po wylądowaniu od razu zajmujemy się bagażami – przypomina operator.

Tylko część skrzyń zawiera sprzęt telewizyjny, w pozostałych jest broń. Te mają podwójne ściany, zaopatrzone w wytrawiony holograficznie obraz zwykłych reflektorów i obiektywów. Sztuczka Jugotów. Po prześwietleniu, a nawet otwarciu kufra widać tylko trójwymiarowy, realistyczny wizerunek niegroźnych przedmiotów. Przed wyruszeniem spędziliśmy dłuższy czas na bagnach, gdzie pod okiem Epifanii i jego nowego kumpla Teologii wystrzelaliśmy niejeden magazynek. Muszę przyznać, że gdyby nie niepokojąca perspektywa, że niedługo faktycznie mogę być zmuszony bronić życia za pomocą tych zabawek, zaliczyłbym naprawdę fantastyczny dzień. Dokujemy. Potem siedzimy, zanim nie zeskanują nas, zważą, zmierzą i poddadzą surowej ocenie. To dość niemiły, emocjonujący moment. Jeśli mają się doszukać lipy w naszych dokumentach lub niedozwolonych materiałów wybuchowych w ładowni, to właśnie teraz. Gdy otrzymujemy zezwolenie na opuszczenie statku, wszyscy oddychają z ulgą. Kosmodrom wygląda zupełnie zwyczajnie. Na rampie oczekuje nas duży Śluzowiec. Przelewa się jakoś irytująco w środku. Wygląda, jakby za chwilę miał się rozpłynąć, obryzgując nas wstrętną mazią. Z trudem staram się nie odwracać wzroku. Nie mogę się przyzwyczaić do ślepego spojrzenia jego głębokich, pustych oczodołów. – Powitanie – mówi nienaturalnym, tępym głosem, w którym pobrzmiewa nieprzyjemny pogłos, jakby przedstawiciel Śluźni stał w wysokim, źle nagłośnionym pokoju. – Jest się zadowolonym, kontentym, uspokojonym z przybycia Supry. Reportaż o produkcji odżywki otworzy, sprawi, przyniesie korzyści, zyski, profity w promocji Śluźni oraz zdrowia Galaktyki. Należy podążyć. Zaproszenie. Identyfikacja pomyślna. Brak zagrożenia. – Rany – szepcze Silana. – Ale świr! Śluzowiec zatrzymuje się. Mierzy nas dwiema lufami spojrzenia. – Dał się słyszeć dźwięk. Czy to oficjalny głos Supry? – Nie – odpowiada natychmiast Akumulacja Zysku. – Tylko nieznaczące odgłosy towarzyszące egzystencji. Ja stanowię jedyny oficjalny głos Supry. Potwierdzenie znajduje się w pozwoleniu na przylot. Dobra jest. Naprawdę dobra. – Zrozumienie – oznajmia zlepek pierwotniaków. – Kontynuowanie programu wizyty niezaburzone. Teraz nie ma już odwrotu. Włazimy prosto w paszczę Śluźni. Lub jej tyłek, jak wyraziłaby się wdzięcznie panna Akumulacja.

Budynek fabryki jest płaski, biały, nowoczesny. Wygląda zupełnie tak samo jak większość zabudowań przemysłowych w Galaktyce. Na pozór nie kryje w sobie niczego niebezpiecznego, ale gdy drzwi śluzy zamykają się za nami z cichym sykiem, przechodzi mnie dreszcz. W środku jest czyściutko, schludnie, zwyczajnie. Lśniące kafelki pokrywają ściany korytarzy i hal niczym gładki, syntetyczny szron. Posadzka przypomina ścięte lodem jezioro i wydaje się niemal tak samo śliska. Dla nich to żaden problem. Śluzowiec się przecież nie przewróci. – Całkiem tu normalnie – Silana wydaje nieco rozczarowany odgłos towarzyszący egzystencji. – Spodziewałam się, no nie wiem, jakichś kokonów, murów oblepionych śluzem i podobnych atrakcji. – Bardzo pragną dołączyć do Unii – wyjaśnia K’r-ęć. – Dostosowują się więc do obowiązujących standardów. Przewodnik nie zwraca najmniejszej uwagi na tę wymianę zdań. – Oto zakład produkcyjny, w którym powstaje, tworzy się, zaczyna istnieć produkt ekologiczny o najwyższym stopniu nasycenia substancjami odżywczymi – odzywa się. – Dzięki zastosowaniu najnowszych technologii doszło do, udało się uzyskać syntetyczną pożywkę wysokiej jakości, dostosowaną do potrzeb organizmów żywych w całej Galaktyce. – Akurat! – Silana znów nie potrafi powstrzymać odgłosu towarzyszącego egzystencji. – Mało mnie to świństwo nie zabiło. – To wielce obiecujące – oświadcza Jaszczurzyca z promiennym uśmiechem i zaraz zwraca się do ekipy. – Chłopaki, do roboty! Szybciutko. – Ta, jeszcze byśmy stracili coś z tych kluczowych informacji – burczy Data, odpalając mikrofony. Robal już omiata wnętrze korytarza. – Ale ciekawie. Wiecie co? W życiu nie widziałem tylu kafelków. Przykręć mi trochę lewe światło, Salvador, bo bliki będą. Posłusznie zmniejszam intensywność oświetlenia. Akumulacja Zysku piorunuje ekipę wzrokiem. – Nie zapominajcie, po co tu jesteśmy! – Nigdy, kierowniczko. – K’r-ęć mruga do niej znacząco. – ...w trosce o zdrowe żywienie i bezpieczeństwo... – nadaje tymczasem monotonnie Śluzowiec.

Niedobrze. Mam nadzieję, że wprowadzi nas gdzieś dalej. Tu, w korytarzu prostym jak kłącze aldebarańskiego pora, pozbawionym jakichkolwiek rozgałęzień, mielibyśmy spory problem, żeby się odłączyć. – Jak rozumiem, odżywka nie zawiera ani odrobiny białka zwierzęcego i jest tym samym produktem polecanym także dla wegetarian? – pyta reporterka. – Odżywka powstała, została, jest w pełni wygenerowana syntetycznie, na poziomie czysto chemicznym. Nie zawiera, składa się, posiada żadnych białek roślinnych czy zwierzęcych, pochodzących od istot żywych, potencjalnie świadomych – oświadcza przewodnik. – Interesujące. Bardzo interesujące – powtarza Akumulacja Zysku z uśmiechem wciąż pełnym kłów. Zlepek pierwotniaków ciągnie wyuczoną, propagandową gadkę tak długo, aż kotka zaczyna ziewać, a Sam wiercić się i przeciągać z nudów. – Kontynuacja obchodu fabryki – zwraca się w końcu do nas przedstawiciel Śluźni. – Ogląd linii produkcyjnej na jej końcowym etapie. Pozostałe etapy objęte, chronione, zabezpieczone tajemnicą handlową, zgodnie z obowiązującymi przepisami międzygalaktycznymi. Zaproszenie. Wreszcie otwierają się przed nami wielkie drzwi na końcu korytarza i wkraczamy do hali produkcyjnej. System czyściutkich, sprawnych maszyn pakuje tu papkę do wysterylizowanych torebek. Śluzowiec zaczyna recytować kolejną bajeczkę. Akumulacja nie odstępuje go na krok, racząc jaszczurczym uśmiechem i zasypując bzdurnymi pytaniami. Wiemy, że postara się przeciągnąć wizytę ile tylko się da. K’r-ęć i Data, udając, że wszystko starannie filmują, przesuwają się w głąb hali, ku widocznym drzwiom. My, to znaczy Sam, Silana i ja, podążamy za nimi, majstrując przy reflektorach. Łapka pilnie asystuje reporterce. W razie czego ma za zadanie ją chronić. U jego nóg leży walizka z miotaczem, ucharakteryzowana na przenośny monitor. Podobną ma pod opieką Data. W skrzynce z reflektorami także jest sporo broni. Bardzo wiele bym dał, żebyśmy mogli oddać ją nietkniętą Pieczarom. Zielona pożywka spływa gęstą pacią do torebek, Śluzowiec bełkocze, czas mija, a my czekamy w coraz większym napięciu. Wtem rozsuwają się szerokie skrzydła śluzy i do hali wjeżdża powoli robot zaopatrzony w kolejną partię wysterylizowanych opakowań. Akumulacja natychmiast zauważa okazję. – W jaki sposób odżywka rozwiąże problem głodu w kosmosie? – wygłasza szybko umówione hasło. Teraz. Aktywuję osłony zaburzające percepcję. Kątem oka widzę jeszcze, jak Królicza Łapka odpala hologramy. Nie mija ułamek sekundy i staję przed własnym sobowtórem. To porażające wrażenie. Rany, naprawdę mam taką długą, końską gębę? I garbię się wyraźnie. Poruszam tak jakoś niezdarnie. Co ta Katalonia we mnie widziała? Tylko stanowisko szefa „Komety”?

Drugi ja odchodzi z lekko znudzoną miną. Obok przemyka holo Silany. – Szybciej! – syczy na mnie prawdziwa kotka, już po drugiej stronie drzwi. Przeciskam się obok majestatycznie powolnego robota, żeby dołączyć do towarzyszy. Grupa uderzeniowa podąża w bój.

Przemykamy skuleni, starając się jak najmniej rzucać się w oczy, nieufni w słabą ochronę jugockich plakietek. Zaraz za zatrzaśniętymi już teraz drzwiami śluzy kończą się białe kafelki i lodowiska posadzek. Robi się ciemniej, wilgotno, zaczyna ciągnąć piwnicą. Ściany są chropawe, betonowe, brzydkie. Małe lampki u sufitu pełgają niezdrowym, pomarańczowym światłem – K’r-ęć w milczeniu omiata je kamerą. – Fuj, co tak ohydnie cuchnie – szepcze Silana. – Nie czujecie? Na razie dochodzi mnie tylko aromat charakterystyczny dla podmokłego, zgniłego lochu. Ale w miarę jak pogrążamy się w trzewiach fabryki, i ja zaczynam coś czuć. Mdlący, słodkawy zapach padliny. Kotka mimowolnie stroszy futro. Jej ogon wygląda teraz jak szczotka do mycia butelek. Na murach pojawiają się podejrzane zacieki i wykwity pleśni. Coś zaczyna po nich ściekać. Coś lepkiego i śmierdzącego, co wybrzusza się u dołu w obrzydliwe purchle. – Masz swoje kokony, kicia – mówię cicho. Silana nerwowo oblizuje nosek. – Cofam wszystko, co powiedziałam. Kokony są zdecydowanie przereklamowane. W ciemnych, krętych korytarzach nie widać Śluzowców. Co chwila mijają nas tylko roboty. Teraz poobtłukiwane, brudne, pokryte białawym śluzem. Materiał, który do tej pory nakręciliśmy, już wywołałby palpitacje u inspektorów sanitarnych Unii Międzygalaktycznej, ale wiemy, że musimy zdobyć bardziej przekonujące dowody. Zwłaszcza że trupi odór się nasila. Kiedy pojawiają się przed nami kolejne wysokie drzwi, nie mamy wątpliwości. Trzeba tylko poczekać na któregoś z kręcących się bez przerwy robotów, żeby nikogo nie zaniepokoiła otwierająca się bez powodu śluza. Jest. Skrzypi kółkami laboratoryjnego wózka. Ruszamy szybko za nim. Pierwszy wchodzi Robal. Śluza otwiera się przed nim, a wtedy operator zatacza się i zaczyna

charkotliwie kaszleć. To przez smród. Siną, ciężką zasłonę ohydnego zapachu, która wisi w drzwiach hali. Dławiąc się i z trudem powstrzymując mdłości, przebijamy się przez gęstwinę cuchnącego padliną powietrza. I nagle już wiemy, z czego robi się pożywkę. – Uff! – stęka Bulwa z obrzydzeniem i niedowierzaniem. – Blee! Hyp! Chyba się zrzygam. Przepraszam – jęczy Silana od końca ogona do czubka uszu targana konwulsjami. – Niedobrze mi – oznajmia pobladły Sam. – Na bogów podziemnej strefy! Ja to brałem do ust! W tym momencie otwiera się ogromna klapa pod sufitem i do kadzi, w której warzy się coś, czym otrułyby się czarownice z archaicznego „Makbeta”, wpada kolejna partia surowca. – Kręć, K’r-ęć! Musimy to mieć, chłopie! – wyrywa mi się bez sensu, bo operator już przyskakuje z kamerą. Z góry spada istna trupiarnia. Rozkładające się, wzdęte truchła jakichś nierozpoznawalnych zwierząt, szczątki zgniłych roślin, cuchnąca biomasa będąca zapewne fragmentami martwej Śluźni, bura breja, w której ze zgrozą domyślam się odchodów, kawały przerdzewiałego metalu, potłuczone szkło, spękany, brudny plastik, odpadki i diabli jeszcze wiedzą jakie odrażające składniki. Śmieci. Słynna zielona odżywka jest robiona ze śmieci. Tak ekologicznie, aż trudno uwierzyć. – Jeśli nam się nie uda, też tu trafimy – oznajmia ponuro Sam. Obawiam się, że ma rację. Tylko dzielny Robal, nie zważając na nic, robi zbliżenia kotłującej się w kadzi ohydy. Cierpliwie, z uwagą ogrywa sinawe, wystające z papki racice, fragmenty zgniłej skóry z futrem, a nawet nabrzmiałe, szarawe macki z rzędami przyssawek, podejrzanie przypominające odnóża Oktopusanina. – Nie zapomniałeś dać opcji „pełne zmysły”? – niepokoi się Data. – Nie ma mowy – rzuca K’r-ęć przez zaciśnięte blaszki gębowe. – Kiedy to wyemitujemy, smród zwali oglądających z foteli. Już ty się nie martw. Padlina gotuje się w kadzi, a potem zmielona na jednolitą, burą masę płynie głębokim korytem podajnika do następnego pomieszczenia. – Mamy dość czy idziemy dalej? – pyta operator, opuszczając kamerę. Patrzymy po sobie i rozumiemy, że teraz nie wolno nam odpuścić. Trzeba nagrać cały proces

produkcyjny, żeby nikt nie mógł zgłosić wątpliwości. – Dalej – decyduje Silana, a wszyscy jej przytakują. Za następnymi drzwiami wita nas kolejne piekło.

Pomieszczenie przypomina zapyziałe laboratorium w piwnicach byłego domu wariatów. I tu śluz płynie po ścianach, lecz z sufitu zwiesza się tym razem twór przywodzący na myśl odwrócony stożek wulkaniczny. W spazmatycznych erupcjach wypluwa z siebie porcje zarodników. Biaława, niejednolita maź spływa do szerokiego leja, a stamtąd trafia do wielkich, szklanych baniaków, gdzie jest poddawana procesowi uzdatniania. Wokół czuwa mnóstwo skomplikowanych urządzeń, czujników, monitorów i zegarów, wydających wysoki, monotonny dźwięk. Zarodniki są przepuszczane przez system specjalnych rur, nagrzewnic, chłodziarek, tygli oraz kadzi, prawdopodobnie po to, żeby uczynić je biochemicznie obojętnymi, nie tracąc przy tym ich zdolności rozrodczych. To starannie opracowany kamuflaż, stosowany, żeby rutynowe kontrole unijne nie odkryły zakazanych substancji czających się podstępnie w środku papki. Nie mamy pewności, że dokładnie o to chodzi, brakuje nam fachowej wiedzy, ale wszystko na to wskazuje. Następnie masa zarodnikowa przelewa się do podajnika pełnego przyszłej odżywki. Włosy mi się jeżą na karku, gdy na własne oczy widzę tę zgrozę. – Dranie – cedzi przez zęby Samotny Żeglarz. – Truciciele – mówi Bulwa, spluwając na podłogę. – Podłe śluzoświnie. Sam bym nie ujął tego lepiej. K’r-ęć starannie ogrywa laboratorium. – Lepiej spadajmy. Coraz mniej mi się tu podoba. Czas się zmywać. – Czekaj, trzeba jeszcze udowodnić, że całe to świństwo trafia do opakowań z papką – nie zgadza się Silana. – Inaczej gotowi nam nie uwierzyć i całe ryzyko na nic. – Kotka ma rację – oświadcza z powagą Data.

Ja i Sam mamy podobne zdanie. Nie pozostaje nam nic innego, tylko podążyć za cuchnącą rzeką odżywki.

Tutaj dodają wesolutki, zielony barwnik i pozbawiają produkt ohydnego zapachu. Wystarczy kilka odczynników i proszę. Doskonała, ekologiczna, jakże zdrowa pożywka zaczyna wyglądać i smakować jak coś, co troskliwe panie domu chętnie serwują swoim bliskim. Na koniec udaje się jeszcze uchwycić przejeżdżającego obok robota z partią charakterystycznych opakowań i możemy uznać, że pozamiatane. Giń, wraża Śluźnio. Zdobyliśmy na ciebie haka, na którym zawiśniesz razem ze swoją wredną papką. Jesteśmy spięci, wystraszeni, lecz coraz bardziej szczęśliwi. Udało się! Udało! Poszło gładziutko niczym po smażonym masełku. Teraz musimy tylko zdecydować, czy dołączamy do Łapki i Jaszczurzycy, czy raczej przebijamy się bezpośrednio do kosmodromu. – Spróbujmy dobić do grupy – decyduje operator. – Im krócej używamy plakietek niewidek, tym mniej ryzykujemy. A nie warto podejmować głupich decyzji z tak cennym materiałem w kieszeni. Przecież dostaliśmy drani. Już się nie wywiną, są bez szans. Śluźnia przepadła. To prawda. Przyskrzyniliśmy bydlaków na dobre. – Warto posłuchać rady K’r-ęcia – przytakuje Data. – Za tą ścianą powinna już być hala, gdzie pakują to świństwo. Dobrze znamy Akumulację. Z pewnością nie dała się spławić i wciąż na nas czeka. To bardzo dzielna dziewczyna. – Pewnie – mówię. – Bez niej i bez was nic byśmy nie zdziałali. Dziękujemy, chłopaki. Bulwa uśmiecha się kwaśno. – Poczekaj z tym, aż znajdziemy się bezpiecznie na orbicie. No jak, gotowi? Wchodzimy z następnym robotem, zbliżamy się ile da radę do naszych sobowtórów i równocześnie wyłączamy nasze zabawki, tak? Pluszak nas zauważa, bo Hermoso, o przepraszam, Salvador, klepie go dyskretnie po ramieniu. – Dokładnie. – Dobra, to ruszajmy.

Wsuwamy się do hali za robotem sprzątaczem. Przelotnie przechodzi mi do głowy, że raczej się nie wysila w tej fabryce. Filmowcy się nie mylili. Akumulacja, wyszczerzona w sztucznym uśmiechu, wciąż czeka, wymyślając coraz bardziej idiotyczne pytania. – Czy proces produkcji odżywki został dostosowany do wymagań religijnych Zreformowanego Kościoła Czcicieli Wielkiego Oksygenu? Ugrupowanie słynie przecież z ostrej reguły. – Jest coś takiego czy wymyśliła na poczekaniu? – pytam szeptem Datę z niejakim podziwem. – Jest. Dopiero co robiliśmy z nimi wywiad – rzuca. Zostawiam go i idę prosto do Króliczej Łapki, już ściskając w ręku plakietkę, gdy nagle zdaję sobie sprawę, że powstał problem. – Jak to, zgubiłeś? – syczy wściekle Silana. – Przecież nadal cię nie widać, idioto. Musisz ją mieć. – Może, ale nie wiem gdzie! – warczy Sam, oklepując się po licznych kieszeniach. – Będziesz na mnie wrzeszczeć czy dasz mi się na moment skoncentrować? – Co się stało? – odruchowo ściszam głos, choć i tak Śluzowcy nie mają szansy mnie usłyszeć. – Sam zgubił plakietkę. Wetkał do jakiegoś zakamara swojego fantastycznego wdzianka i nie potrafi teraz znaleźć – oznajmia kotka, a jej zielone oczy ciskają turkusowe gromy. – Po prostu dobrze schowałem – broni się pilot. – Ja zawsze podziewam gdzieś takie przypinane, drobne rzeczy albo mi się odrywają i giną, więc chciałem mieć pewność, że tym razem... – Co jest? – Data zawraca ku nam z zaniepokojoną twarzą. – Nic, wszystko w porządku – staram się go zbyć. – Poszukaj w kieszeniach spodni – radzi Lukianiniowi Silana. – Szukałem. Nie przeszkadzaj mi, dobra? Musi tu gdzieś być. O, jest! Wpadła za podszewkę. – Pomogę – oferuje kotka. – Nie, zostaw! Nie szarp! Auć, ukłułem się przez ciebie! Mówiłem, że to się od razu odpina. Czekaj, mam. Brzdęk! Plakietka leci na podłogę. – Co tam wyrabiacie, do diabła? – pyta poirytowany dźwiękowiec, postępując parę kroków w kierunku pilota i kotki. Trach! Ciężki bucior potężnego Bulwy opada na coś małego i kruchego. Dźwięk jest taki, jakby rozdeptał owada. Tyle że to nie owad, a plakietka Sama.

I tym samym mamy nagle dwóch pilotów. Jeden stoi u boku Króliczej Łapki, a drugi z kretyńską miną mruga niebieskimi oczkami jak sarenka schwytana w światła reflektorów. Natychmiast rozlegają się ostre brzęczyki alarmu. Pluszak błyskawicznie sięga do kuferka z obiektywem, żeby wyłączyć hologramy, ale nie ma szansy zdążyć. Śluzowiec celuje do niego z dezintegratora. – Zostawić. Porzucić. Nie kontynuować czynności pod groźbą unicestwienia – wygłasza drewnianym głosem. Powiedzieć, że sytuacja wygląda kiepsko, to użyć eufemizmu. Ale my wciąż jesteśmy słabo dostrzegalni. Zdezorientowany Śluzowiec wodzi lufą w powietrzu, starając się dostrzec migotliwe cienie, w które się zmieniliśmy. Widzę, jak K’r-ęć schyla się do monitora. Dźwiękowiec też sięga po broń. Do głowy by mi jednak nie przyszło, że pierwsza zacznie strzelać Silana. Ma błyskawiczne odruchy kota. Seria z automatu godzi w sam środek lepkiego, przelewającego się cielska, które wystrzela fontanną mazi. Część, w jaką pociski uderzyły bezpośrednio, po prostu się rozpływa. Pozostałe fragmenty kadłuba Śluzowca rozpadają się na pełzające po podłodze amebopodobne stwory i kilka kręcących się w kółko niezborniaków. – Ha! – oznajmia triumfalnie kotka, nastroszona bojowo jak kosmata kula śniegowa. – Mam cię, mokry bydlaku! – Sil, uważaj! – krzyczę, w tym samym momencie naciskając spust mojej broni. – Z tyłu! Z otwartej paszczy drzwi wysypuje się gromada Śluzowców. Wszyscy walą na oślep z dezintegratorów i paralizatorów ustawionych na funkcję „pewna śmierć”. Refleks Silany ratuje jej życie. Kotka wykonuje w powietrzu nieprawdopodobnego susa i opada miękko na trzy łapki, w jednej wciąż ściskając automat. Kątem oka widzę, że Data i K’r-ęć robią dobry użytek z umiejętności nabytych na kursie u Pieczar. Ja także strzelam, z satysfakcją obserwując, jak kolejny Śluzowiec rozlatuje się niczym brudna, lepka bomba. Plaf! – rozlega się stłumiony, głuchy dźwięk i nagle mamy przed sobą istny gejzer eksplodującej Śluźni. To Łapka odpalił miotacz. Ochrania teraz Akumulację i siebie ciągłym ogniem zasłony osobistej. Ale długo nie da rady utrzymywać ochronnej bariery, nie ryzykując przedwczesnego rozładowania naszej najpotężniejszej broni. Przełącza generator tarczy i teraz oboje stoją za ścianą bladego, migotliwego płomienia. Strzały Śluzowców po prostu w niej toną, w dodatku wzmacniając tarczę własną energią. Sam? Gdzie jest Sam? Rozglądam się rozpaczliwie. Widzę go. Czołga się ku Pluszakowi i Jaszczurzycy pod osłoną taśmociągu z papką. – Chrońmy Sama! – wrzeszczę, starając się przekrzyczeć huk wystrzałów i ogólną wrzawę. W bitwie panuje jeszcze gorszy chaos niż w źle zorganizowanej kuchni. Oczywiście pierwsza

doskakuje do Lukianina Silana. Wykonuje niezwykły skok i zwrot, jednocześnie zgarniając dezintegrator, który rzuca bezbronnemu przyjacielowi. – Masz, trzymaj! Rany, ależ jest zwinna. Tylko czemu tak głupio ryzykuje? Teraz oboje ostrzeliwują się zza podajnika, a Łapka i Akumulacja prują do kolejnej bandy Śluzowców, która atakuje od strony korytarza. Lukianin ma jednak poważny problem, żeby nie postrzelić przypadkiem mnie lub filmowców. Mrużąc oczy, stara się obserwować, skąd padają nasze strzały, ale my wciąż wycofujemy się w stronę korytarza, co bardzo utrudnia mu zadanie. – Achh! – słychać nagle okrzyk Bulwy. – Pilot, uważaj, chłopie! Pogięło cię?! O mało mnie nie zabiłeś! – Przepraszam! Nie widzę was! Znaczy prawie nie widzę. Tak jak w kuchni potrzebny jest szef, na wojnie nie obędzie się bez dowódcy. Na chwilę przypadam do podłogi, chowam się za kotłem z papką, żeby zyskać moment spokoju. – Sam, dobij do Łapki. Strzelaj tylko w przód, do Śluzowców w korytarzu – krzyczę odruchowo. – Silana, osłaniaj go! Data, K’r-ęć! Zabezpieczajcie tyły! Wyskakuję zza kadzi pełnej pożywki, waląc do glutowatych wrogów nacierających od strony hali do uzdatniania ekologicznego produktu z padliny, żeby stwierdzić, że mój pomysł działa. Samotny Żeglarz dociera do dwojga widocznych przyjaciół pod osłoną ognia kotki. Filmowcy zaś chronią im plecy. Po chwili wszyscy jesteśmy razem. Pluszak przebija się mozolnie do przodu, waląc z miotacza. Akumulacja i Sam wspierają go z boków. Operator, dźwiękowiec, kotka i ja idziemy tyłem, prując do Śluzowców atakujących z głębi fabryki. To jak strzelać w stosy galaretki. Pokonani wrogowie rozlewają się na podłodze, wokół robi się ślisko jak na topniejącym lodowcu. Wszędzie łażą ogłupiałe niezborniaki. Co chwila ktoś z nas potyka się o rozplaskane na kafelkach niby-ameby. Śmierdzi przypalonym futrem, bo miotacz Łapki trochę pryska. Na razie nikt z nas nie oberwał, ale to pewnie tylko kwestia czasu, bo Śluzowców jest mrowie. My mamy po prostu lepszą broń. Okazuje się, że Pieczary używają najlepszego sprzętu Armady. Na każdej sztuce widnieje znajome logo. Z przodu promienie śluźniowych dezintegratorów roztapiają się w zasłonie stworzonej przez płomień miotacza, jakby wnikały w ścianę płomiennego bunkra. Wydaje się, jakbyśmy sunęli osłaniani przez olbrzymi, świetlisty spychacz. Nie bez powodu dzielny Kronosjanin przełączył tryb strzelania na opcję zwaną potocznie „ognisty czołg”. Z tyłu staramy się stworzyć podobną osłonę z dezintegratorów, ale gorzej nam idzie. Nie jesteśmy odpowiednio zgrani. Ja i dorodny Bulwa pilnujemy górnej strefy, Silana i Robal dolnej. Jednak co chwila tuż obok naszych głów śmigają wiązki zabójczej energii. Wygląda to tak, jakby Śluzowcy rzucali w nas gwiazdami. Jestem pewien, że już ze dwa razy osmaliły mi włosy. A jedna przemknęła koło ucha, gorącym szeptem przekazując tajną wiadomość: „Zginiesz!”.

Docieramy do rozwidlenia korytarzy, którego nie pamiętam. Królicza Łapka waha się przez moment. – W lewo – mówi pewnym głosem Silana. – Wiem, co mówię. Mam instynkt. Skręcamy więc w lewo, mozolnie wypierając wojowników Śluźni. Wtem Bulwa potyka się na amebie i pada. W tylnej zasłonie ogniowej powstaje wyrwa. Przez ułamek sekundy plecy Sama i Łapki pozostają odsłonięte. – Ach! – krzyczy pilot i zwija się nagle wpół. Kronosjanin też wydaje rozpaczliwy okrzyk, choć chyba nie został trafiony. Staram się zamknąć wyrwę w naszej obronie, ale jestem po ludzku za wolny. Za to Silana nie. Ponieważ okazuje się, że nie jest w stanie jednocześnie chronić naszych nóg i głów, wyskakuje w górę, waląc co sił z dezintegratora ciągnącego za sobą istną ścianę ognia. Z pewnością ratuje życie Pluszaka i pewnie też Lukianina. Tuż przed jej pyszczkiem eksploduje bowiem zabójczy pocisk. – Sil! – krzyczę. – Sil?! Żyjesz?! – Tak. Nic mi nie jest – woła znów gdzieś z dołu, spod moich nóg. – Osmaliło mi tylko wąsy. Tymczasem K’r-ęć osłania zbierającego się z podłogi Datę. Wszystko to trwa zaledwie mgnienie, a mnie się zdaje, że całe lata. Jednak napór Śluzowców jakby słabnie. Odpadają, zostają daleko w tyle, widocznie się przegrupowują. Z przodu także szereg wrogów się przerzedza. Widocznie coś knują. – Sam? – woła Silana. Pilot jednak już wstaje, choć bardzo chwiejnie. – W porządku! – odpowiada, a my dobrze wiemy, że to nieprawda. Musiał porządnie oberwać. Niestety, na razie nie jesteśmy w stanie nijak mu pomóc. Wiązka energii z dezintegratora od razu przyżega tkanki, więc pilot prawie nie krwawi. Na wysokości lewej łopatki ma jednak wielką, czerwoną plamę oparzenia. – Szybciej! – szepcze rozpaczliwie kotka. – Muszę wymienić magazynek – mówi K’r-ęć. Patrzę na wskaźnik poziomu amunicji w moim dezintegratorze. Ma nieprzyjemnie czerwony kolor. – Ja też. – Zamknięta śluza! Schowali się za nią! – melduje Akumulacja. – A nasz miotacz prawie pusty. – Sam? Co z tobą? – pyta kotka. Pilot jest blady, spocony. Wygląda jak samo nieszczęście.

– Oberwałem w łopatkę. Nic mi nie będzie. Stoimy przed zamkniętą śluzą. Operator i dźwiękowiec trzymają na dystans Śluzowców z tyłu. Nie wiem, czemu Śluźnia dała nam chwilę oddechu. Jest po prostu tak głupia czy szykuje podstęp? A może musi wygenerować z siebie kolejnych osobników w miejsce tych, których popsuliśmy? – Łapka – mówię. – Nie wolno nam tracić czasu. Weź drugi miotacz i przyładuj porządnego kopa w te drzwi. Kosmodrom jest gdzieś niedaleko. Musimy się przebić. – Herm. – Oczy Silany są pełne lśniącego, turkusowego przerażenia. – A jeśli oni właśnie wysadzają statek? Nawet nie chcę o tym myśleć. – Wszyscy gotowi? – pytam. – Odsunąć się trochę. Łapka, wal! Strumień potężnej energii dosłownie zmiata śluzę. Drzwi wypadają i zagłębiają się w masę rozpływającej się Śluźni. Czekali tam, przekonani, że nie mamy drugiego miotacza. Robimy im niezłą niespodziankę. Kawałki rozbryźniętej mazi oblepiają kafelki. – Biegiem! Do statku! Pędzimy korytarzem pełnym wstrętnej brei, strzelając do pojedynczych Śluzowców odlepiających się od ścian niczym upiory z koszmaru. Nie mam pojęcia, jak opuścić budynek i przemierzyć płytę kosmodromu. Żaden ze mnie strateg, zwykły kucharz. Coś się zaimprowizuje. Na razie tylko chcę wyrwać się z tej cholernej fabryki. Biegnę niczym szczur, który wyrwał się na zewnątrz z laboratorium. Sam odstaje wyraźnie. Silana go podtrzymuje. Też zwalniam i podpieram go ramieniem. Krzywi się z bólu, ale stara dotrzymać nam kroku. Są wreszcie. Drzwi na zewnątrz. – Stać! – krzyczę. – Ostrożnie! Łapka, przywal z miotacza. Jednak pierwszy wyrywa się Robal. Śluza otwiera się, na operatora zwala się nagle z góry cała chmara Śluzowców. K’r-ęć tonie w wodospadzie ohydnego żelu. Nie rozumiem, czemu nie strzelają. Brakuje im amunicji albo rozumu. Wygląda na to, że w sytuacjach kryzysowych Śluźnia głupieje i nie potrafi sobie poradzić z prostymi problemami. Inaczej z pewnością już byśmy nie żyli. Pluszak i Akumulacja rzucają się na pomoc operatorowi. Łapka wali w górę, do przeciwników skaczących z dachu, a reporterka stara się wyciągnąć kumpla ze śluzowego bagna. K’r-ęć walczy wściekle, lecz nibymacki wrogów szarpią go, dławią, wyrywają z rąk miotacz i kamerę. Widząc to, wydaję jęk rozpaczy. Nagranie! Straciliśmy nagranie! Rzucam się do walki o bezcenną kamerę, choć Silana woła, że Śluzowcy z fabryki znów ruszają do ataku.

– Zostaw! – szarpie mnie za ramię Data. – Ja mam wszystkie materiały. Dla zmylenia drani. – Herm! Pomóż! – krzyczy kotka. Sama ostrzeliwuje się całej bandzie napastników, bo Samotny Żeglarz klęczy tylko na podłodze, dysząc ciężko. Zaczynam strzelać już w półobrocie, ale to i tak za późno. Wiązki zabójczej energii uderzają w puchate, zwinne, drobne ciało Silany. – Nie! – wyję rozpaczliwie, waląc całą mocą dezintegratora. Mam w szczerej dupie, że zużyję cały magazynek. Liczy się tylko ona. Moja dzielna, mała przyjaciółka. Plafff! – mówi miękko miotacz Pluszaka. Z nacierających wrogów zostaje błotnisty dżem. A Sil? Co z Silaną? Leży na podłodze, przygnieciona ciałem pilota. – Żyjesz? – szepczę, zagłębiając palce w miękkim, białym futrze. – Żyjecie? Powieki kotki drgają, otwierają się po chwili długiej jak pocałunek wieczności. – On... mnie... odepchnął. Uratował. – Oberwałaś? Kicia, odpowiedz! – Nie. – Mruga. – Chyba nie. Herm, a Sam? Co z Samem? Gdzieś za naszymi plecami wciąż słychać strzały i odgłosy potyczki. Nie obchodzi mnie to. Staram się ostrożnie poruszyć pilota, żeby uwolnić kotkę. Lukianin wydaje słaby jęk. – Żyje. Czuję taką ulgę, aż serce mi staje. I naprawdę nie chodzi o to, że bez niego nie wydostaniemy się ze Śluźni. Z pomocą kotki podnoszę Sama i zarzucam sobie na plecy. Jest ciężki jak na kogoś, kto składa się głównie z rąk i nóg. – Co tam? – pytam zdyszanej Akumulacji. – Nie ma ich już na dachu. Czekają na płycie. – Łapka rusza pierwszy z miotaczem. Ty i Robal chronicie boki. Silana i Data tyły. Ja z pilotem będę w środku. Musimy się przebić. Z powagą kiwa głową. – Jasne, szefie.

Ustawiamy szyk i ruszamy, zanim przegrupuje się Śluźnia za nami. Przejście przez płytę kosmodromu przypomina mozolny marsz po bagnie plującego ogniem żółwia. Strzelamy do zbitej masy Śluzowców, która rozpryskuje się, zamieniając w lepkie błoto. Oni też do nas prują, ale znacznie słabiej. Widocznie brakuje im broni. To napawa mnie odrobiną nadziei. W pewnym momencie orientuję się, jakie zamiary ma Śluźnia. Po prostu napiera, starając się zalać nas swoją masą. Mniejsza o straty. Dla jedni straty nie istnieją. Łapka z miotaczem prze do przodu. Lukianin na moich ramionach robi się coraz cięższy. Statek. Byle tylko był. Jest. Już widzimy charakterystyczny kształt i logo Supry na burtach. Uśmiechają się do nas pyski fioletowych tygrysów. – Zwartą grupą do statku! – komenderuję. – Pierwsi wchodzą K’r-ęć i Akumulacja! Walcie we wszystko, co się poruszy. Na pewno czekają w środku. Łapka, ile energii w miotaczu? – Mało. – Osłoń nas tarczą. Przebijamy się. Jesteśmy już naprawdę blisko, gdy Śluzowcy ukryci wewnątrz „Sokoła” nie wytrzymują i zaczynają do nas strzelać. Jaszczurzyca i operator ostrzeliwują ich ze wszystkich sił, próbując wedrzeć się do środka. Pluszak obraca się ku wrogom z tyłu, z zaciśniętymi zębami i wściekle zjeżonym futrem, natychmiast odpalając generator tarczy. Silana i Bulwa próbują odeprzeć atak nacierającej Śluźni. Jednak muszą się stale cofać, bo masa Śluzowców gęstnieje. Za chwilę zginiemy, zaduszeni żywym budyniem. Zaczynam strzelać, jednocześnie starając się osłonić nieprzytomnego pilota. Bronimy się rozpaczliwie, lecz wrogowie zaczynają zaciskać wokół nas pętlę. Zbijamy się w ciasną grupę, przypierani do burty statku. Kątem oka widzę, że reporterka i Robal dostają się do środka. Szybciej! Na litość boską, szybciej! – Czysto! Właźcie! – krzyczy wreszcie Akumulacja. Nareszcie. – Silana, do środka! – komenderuję. – Uwaga, podaję wam Sama! Kotka momentalnie wspina się po rampie, podtrzymuje Lukianina, po którego już wyciągają się łapy Jaszczury. Sekunda i cała trójka jest bezpieczna we wzmacnianej, opancerzonej skorupie byłego okrętu wojennego Sfii. – Data, teraz ty!

Bulwa, ostrzeliwując się cały czas, tyłem kroczy po rampie. Gdy znika w śluzie, na placu boju zostajemy tylko Pluszak i ja. – Łapka, wchodzimy razem. Osłaniasz nas, ja strzelam. Ledwo wchodzimy na wąski trap, tarcza zaczyna syczeć i przygasać. – Biegiem! – krzyczę, ale nie jest łatwo biec tyłem po wąskiej pochylni. Wtem Kronosjanin potyka się, rozpaczliwie macha rękami, żeby nie runąć w dół. Łapię go za futro, wciąż strzelając, właściwie kompletnie na oślep. Porzucony miotacz spada na ziemię z głuchym stukotem. Gdzieś bardzo daleko słyszę pełne przerażenia okrzyki kotki i Jaszczurzycy. Wszystko dzieje się tak wolno, jakbym zatonął w gęstniejącym syropie cukrowym. Wpycham Króliczą Łapkę do środka, wysoka reporterka wali tymczasem do wroga gdzieś z góry, ponad moją głową, wychylając się zza osłony drzwi. Silana strzela z drugiej strony, nisko, w sam tłum napierającej Śluźni. Każdy mój krok wydaje się niesamowicie powolny, niczym w koszmarze sennym. Wpadam w otwór śluzy, rzucam się do środka statku rozpaczliwym szczupakiem i w tym momencie czuję, że mój prawy bok oblewa nagle wrzący tłuszcz. Gdzieś daleko słychać bolesny okrzyk Łapki. Ułamek sekundy później migawka śluzy zatrzaskuje się z sykiem i wszyscy jesteśmy bezpieczni. W każdym razie chwilowo.

Na razie „Sokół Dwa” staje się naszym bunkrem. Śluzowcy strzelają przez chwilę, ale rezygnują, bo potężne osłony okrętu są całkowicie niewrażliwe na ogień z broni ręcznej. Silana i Łapka próbują opatrzyć i ocucić pilota. Sam jest mocno poturbowany. Ma wielkie oparzenie na lewej łopatce, ranę na prawym ramieniu i lewym udzie. Poza nim ucierpiałem tylko ja. Na moim boku kwitnie purpurowo szkarłatna plama oparzeliny. Boli jak diabli i wcale nie wygląda jak coś, czego można nabawić się w kuchni. Reszta przyjaciół na szczęście nie oberwała. Pluszak ma tylko nieco osmalone futro. – Nie możemy tu długo stać – mówi Akumulacja. Pierwszy raz w jej głosie słyszę cień niepokoju, a może lęku.

– Nie będziemy – mamrocze słabo Samotny Żeglarz, cały opatulony kokonem zdalnego pakietu medycznego. – Zaraz wydobędę stąd nasze zagrożone tyłki. Wiecie, że umiem pilotować wszystko. – Kosmodrom jest zamknięty – zauważa Data. – Jeśli wystartujesz, rozwalisz okręt. – Nie. To sfijski okręt wojenny. Łapka? Wiesz, co robić – szepcze Sam. Usta ma białe i zimne jak porcelana. Silana rozrywa paczkę z samoprzylegającym opatrunkiem dla mnie, a potem, wywracając do góry nogami apteczkę, znajduje ampułki ze środkiem wspomagającym i przeciwbólowym. Aplikuje pilotowi od razu dwie. – Masz. – Podaje mi kolejną. – To dla ciebie. Kręcę przecząco głową. – Nie, dzięki. Nie starczy dla Sama. – Jest mnóstwo. – Zanim zdążę zaprotestować, wstrzykuje mi ożywczą dawkę. Pluszak tymczasem siada na stanowisku strzelca, odpala silniki. „Sokół Dwa” zaczyna mruczeć jak wściekły tygrys i powoli, demolując wnętrze kosmodromu, zatacza niemal w miejscu ciasny krąg. Staranowane potężnym dziobem mniejsze jednostki wywracają się, tworząc bezładną kupę złomu. Mam wrażenie, że Kronosjanin celowo rozjeżdża obce jednostki, żeby nie mogły nas ścigać. – Odpal ze wszystkich czterech dziobowych – komenderuje pilot. – Trzymajcie się. Startujemy. Łapka strzela. Wybuch zmiata nie tylko drzwi, ale także pół ściany kosmodromu. – Teraz! – mówi Sam, mocno zaciskając dłoń na łapce Silany. „Sokół Dwa” podrywa się do lotu. Idziemy pionowo w górę, a potem rwiemy równo, pod ostrym kątem, przez wrzeszczącą z wściekłości atmosferę. Twarz Samotnego Żeglarza szarzeje z wysiłku, po czole i skroniach płyną krople potu. Wyrywamy się w czerń kosmosu, a szaleńczy pęd nie ustaje. Gwiazdy migają nam przed oczami niczym rozmazane smugi. – Na Jajo Pramatki, dokąd on nas wiezie? – pyta wyraźnie wystraszona reporterka. – O rany, byle nie tam, gdzie jest bezpiecznie! – Silana ma stulone uszy, owija się szczelnie ogonem. Pilot jej nie słyszy. Wpija palce w poręcze zestawu medycznego, zaciskając szczęki i powieki. – Mamy towarzystwo – oznajmia nagle K’r-ęć z napięciem. Faktycznie. Gonią nas dwa sfijskie okręty wojenne, znacznie większe niż „Sokół”. Widzimy płynące przez kosmos ostre, jasne wiązki energii, muskające kadłub naszego statku. Łup! Wstrząs wywraca

nas na podłogę. Oberwaliśmy. Pluszak natychmiast zaczyna śledzić parametry, szarpać za jakieś wajchy i przekręcać pokrętła. Za chwilę niczym ogromna, kosmiczna ćma nadlatuje trzeci okręt, fregata wrogów. Kiepsko z nami. – Sam? – mówi cichutko Silana. – Sam? Ścigają nas. Spróbuj coś zrobić, dobrze? – Nie... dam... was... skrzywdzić... – pilot mówi z najwyższym trudem. Oddech ma nierówny i płytki. Niedobrze z nim. I z nami. Fregata odpala pełną dziobową. Lecz w tym momencie „Sokół” wykonuje straszliwy skok. Pociski niemal muskają nasz kadłub. Sam niespodziewanie zawraca statek, nurkuje jak szalony rekin i niezwykłym sposobem znajduje się nagle tuż nad jedną z korwet. Błyskawicznie opada ku niej, obracając się bokiem. Łapka nie czeka sekundy. Nasza bateria burtowa pruje ogniem ciągłym. Widzimy, po prostu widzimy, jak rozpruwa kadłub wrogiej jednostki. Kawałki metalu sypią się na różne strony. Natychmiast z powstałej dziury wystrzela automatyczna osłona naprawcza, ale uszkodzona korweta odpada od pościgu, zapewne zawracając na Śluźnię. Wydajemy wrzask triumfu, który zaraz zamiera nam na ustach. Bo właśnie atakuje fregata. Biała, ogromna ćma rozkłada szeroko pylony baterii dziobowych. Wygląda pokracznie, jakby poruszała kosmatymi czułkami. Tyle że to nie czułki, a działa. – Uwaga! Saaaaammm! – krzyczy K’r-ęć. Pustka kosmosu eksploduje ogniem. Wydaje się, jakby wybuchła nowa. A to tylko salwa fregaty. Zwiewamy przed nią, klucząc i nurkując, ale upiorna ćma nie ustępuje. Napiera na nas, zmuszając Sama do coraz dziwniejszych ewolucji. A pilot zdecydowanie słabnie. Wygląda, jakby był ledwie półprzytomny. Statek chwieje się, zjeżdża na boki, podskakuje. Gorzej, że światło migocze, a silniki zaczynają się krztusić. Samotny Żeglarz walczy z ogarniającą go ciemnością. – Matko – szepcze Silana, zaciskając mi pazurki na dłoni. – Teraz to chyba koniec. Bardzo się cieszę, że cię poznałam, Herm. Jesteś najlepszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek miałam. Ale boję się, że tę duriańską restaurację otworzymy raczej po drugiej stronie tęczy. – Żadnej cholernej tęczy – cedzę przez zęby. – Trzymaj się, kicia. Wyjdziemy z tego. Jaszczura przylega w kącie kokpitu, obejmując ramionami filmowców. Wszyscy troje są bladzi i przerażeni. Pluszak porzuca stanowisko strzelca i z trudem po chwiejnej podłodze przysuwa się do Sama. Majstruje chwilę przy pasie, a po chwili podsuwa pod oczy przyjaciela zmiętoszony, brudny, ale starannie sklejony kawałek papieru. Kontrakt mechanika. Sam mruga przez chwilę nieprzytomnie, a potem zwiera dłonie w pięści.

„Sokół Dwa” odpada nagle w bok i rwie jak szalony. Nagle widzimy już, na jakie szaleństwo postawił pilot. Przed nami pojawia się ławica meteorów. Szeroki pas kosmicznego śmiecia. Statek wpada do środka, szarpie wściekle, miota się, wierzga i opada, próbując ominąć największe kawały zamrożonych, kanciastych skał. Wiele niedużych fragmentów po prostu wali w kadłub. Padamy na podłogę, przewracamy się, turlamy i zbijamy w bezładny kłąb. Tylko Lukianin przypięty do zestawu medycznego tkwi w nim nieruchomo, niczym w sarkofagu. Fregata nieustępliwie podąża za nami. Taranuje mniejsze meteory, większe zmiata celnymi strzałami. Dranie, muszą mieć cholernie dobrego lukiańskiego sukinsyna za sterami. Wylatujemy wreszcie z tej koszmarnej młockarni, lecz fregata wciąż trzyma się naszego ogona. Zaczynam się bać, że Silana ma rację. To koniec. Za chwilę nie mam już wątpliwości. Bo to, co pojawia się naprzeciw dzioba „Sokoła”, jest gigantyczne, czarne, najeżone bronią i bardzo paskudne. Przypomina latającą trumnę, okrytą wieńcami nagrobnymi z cierni. Przy niej fregata wydaje się mała jak okruszek ze stołu. – Matko Boska! – wyrywa mi się. – Miiiauuu! – piszczy Silana. – Na Wielki Kokon! – Robal wydaje przerażone stęknięcie. Nagle nowa jednostka przemawia bezgłośnym zygzakiem gromu. Plaf. I z zabójczej, sfijskiej ćmy zostaje tylko kula białego ognia. Latająca trumna otwiera grodzie, wyraźnie przygotowując się do dokowania „Sokoła”. Nagle zdaję sobie sprawę, że to, co brałem do tej pory za dziwny kamuflaż pokrywający burty statku, jest w rzeczywistości wizerunkiem złożonego głównie z macek i zębów potwora. Znam tylko jedną nację, która podróżuje przez kosmos w jednostkach ucharakteryzowanych na oślizłe, kosmiczne zło. – Słuchajcie – mówię, doznając olśnienia. – To okręt Jugotów! Pieczary osobiście się po nas pofatygowały! Wygląda na to, że jesteśmy uratowani.

15.

Bankiety i balety

Nigdy nie sądziłem, że tak się ucieszę na widok grzyba z Jugot. A jednak rozpromieniam się, gdy do mojej kajuty wkracza Tabu. Na razie grzybnia rządzi. – Iven, wspaniała robota! – woła od progu. – Oglądałem nagranie. Niech mi blaszki zgniją, jeśli nie rozniesiemy Śluźni na blade gluty! – Mało brakowało, a z nas wszystkich zostałyby gluty. Tyle że krwawe – mówię poważnie. – Dziękuję, że przybyłeś, zbawco grzybni. Jasne, że niczym nie ryzykował, lecąc taką opancerzoną fortecą, ale niech mu będzie. W końcu naprawdę nas ocalił. Macha lekceważąco nibynóżką, lecz wydaje się bardzo dumny z siebie. – Drobiazg. Po prostu chciałem osobiście wszystkiego dopilnować. Czy opieka medyczna, służba, warunki i jedzenie są znośne? – Znakomite – mówię zgodnie z prawdą. Okręt, choć z wierzchu przypomina trumnę, jest prawdziwą kosmiczną rezydencją, o bardzo międzygalaktycznej załodze. Silana trafiła tu nawet na pokojówkę będącą rudą kotką z Krańca. Siedzą teraz i trajlują w najlepsze. Sam leży w skrzydle szpitalnym, gdzie zajmują się nim starannie i troskliwie. Czuje się lepiej, lecz jest jeszcze bardzo osłabiony. Mnie wystarczył krótki pobyt w ambulatorium. Bok trochę boli, ale da się wytrzymać. Wszyscy mamy kabiny położone obok siebie, luksusowe niczym kajuty na drogim statku wycieczkowym. Niektórzy z nas już trochę czują się celebrytami. Na przykład Akumulacja. Cały czas opowiada, jaka nas czeka sława. To wspaniała dziewczyna, ale ma za silne parcie na szkło, jak na mój gust. – Drogi Tabu, mój bracie w grzybni – zwracam się do bossa gangsterów. – Długo myślałem, aż doszedłem do ciekawych wniosków. Wiem już, jak przedstawić szokującą prawdę opinii publicznej. Zechcesz wysłuchać mego pomysłu? Zgadza się łaskawie. – Byłoby dobrze, gdybyś użył swoich licznych kontaktów i skłonił do współpracy tego samego polityka Unii, który miał negocjować z konfraternią Y. Wyraźnie jest nastawiony przeciw Śluźni. Jeśli nas poprze, naprawdę raz na zawsze pokonamy Śluzowców. Jego autorytet plus wiarygodność Supry

zapewnią nam zwycięstwo. Tabu zastanawia się przez chwilę. – Iven, mój brat w grzybni. Jak zawsze bystry – mówi z uznaniem. – Masz rację. Tak zrobimy. Młody Gniewny dowie się pierwszy. Rozstajemy się wśród uśmiechów i uścisków nibynóżek. Wygląda na to, że naprawdę zaprzyjaźniam się z Pieczarą. Co za upadek.

Jakiś czas później odwiedzam Sama, który upiera się, żeby zobaczyć statek. Boję się, że to nie będzie dla niego miły widok. Jednak nie udaje mi się go przekonać, że na wycieczkę do doków ma jeszcze czas. Każe się zawieźć do kosmodromu. Kokon szpitalnego zestawu medycznego pierwszego stopnia jedzie co prawda sam, lecz i tak towarzyszy nam pielęgniarka, młoda Mackarka. Na widok „Sokoła” stojącego w hangarze mina pilotowi rzednie. Statek wygląda żałośnie. Powgniatany, uszkodzony, wykrzywiony na jedną stronę. Samotny Żeglarz spogląda na osmalone ruiny dżungli na burtach. – Moje tygryski... – szepcze tylko. – Nie martw się. Pomogę ci odmalować – mówię i naprawdę mam zamiar to zrobić.

To rzecz niebywała, żeby znany polityk pokazywał się w takim miejscu jak Zona Zero. Choćby incognito i w wielkiej konspiracji. Jednak nasz Pan Gniewny postanawia zaryzykować. Spotykamy się w neutralnym miejscu, w jednym z zacisznych, prywatnych gabinetów mieszczących się nad klubem „Astrolabia”. Nie byłem tu nigdy dotąd, ale od razu zdaję sobie sprawę, że to luksusowy lokal dla bossów z najwyższej półki. Każdy kawałek tapety kosztuje zapewne tyle, ile wynosi roczny dochód zwykłego kucharza.

Z naszej strony stawia się ekipa filmowa w komplecie, Silana i ja. Łapka nie miał ochoty przyjść, a Sam jest zwyczajnie zbyt słaby. Brakuje Jugotów, czemu trudno się dziwić. Może i pan polityk jest w stanie zaryzykować spotkanie z kimś poszukiwanym międzygalaktycznym listem gończym, lecz jawne konszachty z Pieczarami naraziłyby jego reputację na zbyt wielki szwank. Zjawia się prawie punktualnie. Ściska nam dłonie, jednak uśmiecha się z pewnym napięciem. Towarzyszy mu kilka osób, zapewne ochroniarzy i doradców. – Najpierw pokażemy panu zdobyty przez nas materiał – mówię. – A potem pokrótce streścimy, w jaki sposób weszliśmy w jego posiadanie. Ogląda w skupieniu nagranie, prosząc kilka razy o powtórzenie niektórych scen. Gdy dochodzi do sekwencji zrzutu śmiecia do kadzi z papką, jest wyraźnie zaszokowany. Ale milczy, choć w jego ekipie odzywają się stłumione okrzyki i komentarze. Cierpliwie słucha opowieści o naszych przygodach, zadaje dużo pytań. Kiedy kończymy wyjaśniać kwestie, które go zainteresowały, zapada cisza. Młody Gniewny zamyśla się, odruchowo uderzając palcami w blat stolika. – Po pierwsze, chcę wam wszystkim złożyć podziękowania i gratulacje. Wykazaliście się ogromną odwagą i determinacją. Jestem zaszczycony, że obdarzyliście mnie zaufaniem. Ze wszelkich sił postaram się go nie zawieść. – Gadka szmatka i kosmatka – mruczy kąśliwie Silana. Staram się ją uciszyć, choć pewnie ma rację. Protekcja polityka jest nam teraz bardzo potrzebna. – Panie Iven – kontynuuje gładko – osobiście dopilnuję, żeby śledztwo w pańskiej sprawie było rzetelnie prowadzone i głęboko wierzę, że wkrótce zostanie pan oczyszczony ze wszystkich zarzutów. Kiwam w podzięce głową, choć to nadal same frazesy. Młody Gniewny wstaje i zaczyna krążyć po pokoju. – Przyznam, że obejrzawszy nagranie, poczułem się kompletnie zszokowany – oznajmia. – Mnie przekonało natychmiast. Podejrzewam, że przekona także opinię publiczną. Nikt nie będzie miał wątpliwości co do zamiarów Śluzowców, a sprzedaż papki prawdopodobnie zostanie wstrzymana lub znacznie ograniczona. Jednak dla rządu unijnego takie nagranie to za mało. Zaraz znajdzie się ktoś, kto zacznie je podważać. Nikt nie zaryzykuje otwartego konfliktu z liczącą się, potężną planetą. W najlepszym razie zarządzą dalsze, bardziej wnikliwe badanie odżywki. Oczywiście, jeśli wykaże obecność zarodników, wybuchnie międzygalaktyczny skandal, który zapewne opóźni wejście Śluźni do wspólnoty unijnej. Może nawet zablokuje na całe stulecia. Ale na to trzeba będzie długo poczekać. A to oznacza jedno. Musimy zdobyć jeszcze mocniejsze dowody. Patrzymy po sobie z niedowierzaniem. Operator kłapie otworem gębowym, Silana napusza ogon, a Jaszczurzyca nerwowo przebiera pazurami. Powiedzieć, że jesteśmy wkurzeni, to trochę za mało.

– Chętnie przyniosę panu ociekające galaretą serce Superśluźni, tyle że suka go nie posiada – warczy K’r-ęć. – Jestem pewna, że mimo pańskich wątpliwości Supra wyemituje nasz materiał – odzywa się ostro Akumulacja Zysku. Biedula. A tak marzyła o sławie. Młody Gniewny uśmiecha się chłodno. – Mylicie się państwo. Ja nie mam wątpliwości. Dlatego sądzę, że mogę wam pomóc. Dla dobra Galaktyki, oczywiście. – Jasne – parska Silana. – Najlepsze, co możemy teraz zrobić, to prowokacja dziennikarska – oznajmia z triumfem. – Liczę, że poprzecie mój pomysł. Twarz Jaszczurzycy natychmiast się rozpromienia. – Oczywiście. A jak konkretnie ma to wyglądać? – Od dawna niepokoi mnie polityka Śluźni. Staram się na własną rękę zbierać informacje. Ostatnio udało mi się stwierdzić, że Śluzowcy od początku podają nam fałszywe informacje na swój temat. Otóż wcale nie żywią się mieszanką soli i minerałów, jak twierdzą, lecz równie dobrze przetwarzają każdą substancję biologiczną. Słowem, pożerają nie tylko białko roślinne, ale i zwierzęce. Chcę przyłapać oficjalnego przedstawiciela Śluźni na tym, że kłamie publicznie. Mój pomysł przedstawia się następująco. Zapraszam ambasadora Śluzowców na prywatny bankiet. Udaję, że zmieniłem zdanie i gotów jestem współpracować z Superśluźnią oraz poprzeć wprowadzenie ustawy nakazującej spożywanie odżywki w całej Galaktyce. Wyciągam jak najwięcej informacji o prawdziwym składzie papki. Częstuję ambasadora i jego przybocznych daniami mięsnymi, a on je elegancko wchłania. W tym czasie ekipa Supry wszystko nagrywa. Potem organizuję wielką konferencję prasową, gdzie prezentuję oba szokujące nagrania. I mamy Śluźnię w garści! A ty, cwaniaczku, poparcie wyborców. I sławę odkrywcy spisku godzącego w interesy Galaktyki. Znalazł się, zbawca uciśnionych. Ale coś za coś. Trudno, czasem trzeba dopuścić większego psa do michy. – Wspaniale! – oznajmia Akumulacja, a na jej policzkach pojawiają się ceglaste wypieki. – My się zgadzamy! Prawda, chłopaki? Data i K’r-ęć przytakują, choć nie tak żwawo. Silana patrzy na mnie pytająco. Wiem, że ma te same wątpliwości co ja. – Naprawdę sądzi pan, że Śluzowcy tak po prostu zdradzą się przed panem? Przecież jest pan znany ze swojego sceptycznego stosunku do ich roszczeń – wypowiadam się w imieniu kotki i swoim.

– Mam nadzieję, że uda mi się sprowokować ambasadora. Z pewnością stwierdziłem, że Śluźnia oddziałuje na swoich przedstawicieli w sposób, hmmm, trudno to wyrazić, mówiąc o kimś, kto nie jest odrębną istotą, lecz częścią całości, lecz w pewnym sensie telepatyczny. Ambasador to tak naprawdę duża kolonia Śluzowców. Im dalej się znajduje od rodzimej planety, tym słabszy jest wpływ Śluźni. A tym samym osobnik-kolonia staje się bardziej tępy, powolny i niezdolny do racjonalnego myślenia. Musi być bardzo duży, żeby utrzymywać kontakt z centralnym umysłem. A to rodzi pewne problemy. Nie da się zaprosić na poufne rozmowy istoty wielkości kosmodromu. Ambasador musi wygenerować z siebie mniejszego osobnika, swoją integralną część. Jednak podział taki generuje błędy. Mówiąc wprost, przedstawiciel będzie głupi jak kamień, co powinno ułatwić mi podstęp. – Może ułatwi, lecz nie zagwarantuje sukcesu. Boję się, że Śluźnia okaże się jednak zbyt ostrożna, żeby się tak podłożyć przed nieznajomym, w dodatku nastawionym dotychczas dosyć wrogo. Polityk wzdycha. – Cóż, racja. Jednak sądzę, że warto zaryzykować. Wtedy Silana błyska intelektem. – Słuchajcie, przecież Śluźnia nie rozpoznaje poszczególnych istot. Wystarczy, jeśli podszyje się pan pod kogoś innego, kto popiera wprowadzenie tej paskudnej, śmierdzącej papki. Tabu to załatwi. Wystarczy na jakiś czas zmienić dane w czipie. Nas pozmieniał tak, że mogliśmy polecieć na Śluźnię. Śluzowcy naprawdę są durni jak martwe myszy. – Jasne! – wykrzykuję. – Silanka, jesteś kocim geniuszem! Oczywiście, to doskonałe rozwiązanie. Czy podejrzewa pan kogoś z unijnych urzędników o tajne konszachty ze Śluźnią? Jakieś poufne rozmowy, spotkania? Pan Gniewny ma nieco kwaśną minę. – No, w sumie tak. Ale nazwiska zachowam dla siebie. – Nie ma sprawy. Tylko proszę na czas bankietu przyjąć jedno z nich i naprawdę mamy Śluźnię w garści. To musi być ktoś, kto już negocjował ze Śluzowcami i jest im przychylny. Gangsterzy z Jugot na czas przyjęcia wszczepią panu fałszywy czip i gotowe. Waha się. Jest skonsternowany i niepewny. – To może mnie kosztować karierę – mówi wreszcie. – A nas mogło kosztować życie – zauważa cierpko Akumulacja. – Kto nie ryzykuje, nie zwycięża. Polityk krąży po pokoju z zasępioną twarzą. – Co sądzicie? – pyta doradców.

– Ryzyko ogromne, ale w razie sukcesu... – odzywa się drobny Mackarz. Pozostali potakują. Młody Gniewny prostuje plecy, usta ma zaciśnięte. Podjął decyzję. – Dobrze. Jestem skłonny się zgodzić i postawić na szali całą moją przyszłość. Dla dobra Galaktyki. – Oczywiście – podchwytuje skwapliwie Akumulacja. – Kosmos pana potrzebuje. Losy Unii Międzygalaktycznej leżą teraz w pańskich rękach. My również, za pańskim przykładem, zamierzamy spełnić obywatelski obowiązek. Jestem dumna, że mogę z panem pracować. I wierzę, że rozmawiam właśnie z przyszłym prezydentem Galaktyki. Trochę nam szczęki opadają, obojgu z Silaną. Nie podejrzewaliśmy reporterki o takie lizusostwo. Ale niech tam. W końcu to nie my marzymy o sławie. Chcemy tylko gotować lub latać w spokoju. Nie prosiliśmy się o całą tę aferę ze Śluźnią. – Doskonale – rozpromienia się Młody Gniewny, który nawet się nie zarumienił po tej płomienistej mowie. – Panie Iven, wiem, że jest pan znanym i cenionym szefem kuchni. Czy potrafi pan przygotować takie potrawy, żeby nie było wątpliwości, że zawierają mięso? – Oczywiście. To banalnie proste. – Zatem proszę zacząć przygotowywać menu na bankiet, który na zawsze pogrąży Śluźnię w bagnie!

Nie mogę pojawić się na przyjęciu, które odbywa się na terenie Unii Międzygalaktycznej, w prywatnej rezydencji naszego polityka. Przygotowuję tylko catering. Razem z Silaną harujemy długie trzy dni, patrosząc, marynując, osmażając i pichcąc, ale efekt jest piorunujący. Świniotrąbiec pieczony w całości, przyozdobiony grusznikami aldebarańskimi w sosie ansamblowym. Lepsze byłyby czarnotrufle, ale nie chcę drażnić Jugotów. Żółwiec altairski zapieczony w skorupie. Rybokrab z Deneboli. Chrupiące chlipaczki z rusztu. Maleńkie rybki z Betelguzy pływające w zawiesistej zupie na ogonach ryczbuhajów. I wreszcie faszerowany łeb antaryjskiego bawołu, który najbardziej ze wszystkich dostępnych stworzeń przypomina ludożerczego Minotaura. To danie dostarczyło Silanie wiele rozrywki, gdy starannie układała na półmisku wywleczony z wielkiego pyska ozór w ten sposób, żeby nadać mordzie byka możliwie kretyński wyraz. Wreszcie nadchodzi wielki dzień. Starannie zapakowane potrawy jadą na Szangri La, a za nimi podąża ekipa Supry.

My zostajemy w Zonie Zero dojadać resztki, opijać się winem z Regulusa i trzymać kciuki za przedsięwzięcie. – Życzcie nam powodzenia – rzuca na odjezdnym podekscytowana Akumulacja. Silana ściska ją serdecznie, a my, faceci, klepiemy po plecach operatora i Datę. A potem możemy tylko czekać.

Wracają, syci chwały. Ale nie chcą się wdawać w żadne szczegóły. – Mamy ich! Mamy drani! – powtarza tylko K’r-ęć. – Teraz na pewno ich mamy! Reporterka pada na kanapę, ładuje nogi na stół. – Kochani, pomyślcie już teraz, jak się oganiać od paparazzich, bo niedługo nie zrobicie kroku bez asysty fotoreporterów! Sława! Sława nas goni, przyjaciele! Może nawet dostanę własny program, jak myślicie? – Ale wpierniczał – śmieje się zachwycony Data. – Aż mu się gluty na brzuchu marszczyły. Warto obejrzeć, przysięgam. – To może nam pokażecie, co? – pyta kwaśno Sam. – Nie wierzę, że nie trzymacie nagrania cały czas przy sobie. – Poczekaj, skarbie – chichocze Akumulacja. – Zobaczysz. Na pewno zobaczysz. Ale we właściwym czasie. Okazuje się, że rzeczywiście. Nasz Pan Gniewny postanawia pokazać ludzkie oblicze i zaprasza wszystkich na swoją wielką konferencję prasową. Statkiem dyplomatycznym lecimy do mojego rodzinnego domu, na Nową Ziemię. Przyznam, że czuję się bardzo nieswojo. Jeśli zdybią mnie w obrębie Federacji Stowarzyszonych Planet Cywilizacji Ludzkiej, przepadłem. Nie mam najmniejszej szansy na ucieczkę. Trudno. Zaufałem gangsterom z Jugot, teraz muszę zaufać politykom. Niech to szlag!

W olbrzymiej sali konferencyjnej jest tak tłoczno, że nie da się wcisnąć wykałaczki. Mnóstwo reporterów kłębi się bezładnie przed drzwiami. Jeszcze więcej bierze udział w transmisji holo. Panuje nastrój podniecenia i wyczekiwania. Na wszystkich twarzach widać wyraz podekscytowania. Szykuje się coś wielkiego. Każdy rasowy korespondent czuje to głęboko w kościach. Wreszcie zapada cisza, na scenie pojawia się mistrz ceremonii, nasz Młody Gniewny. Krótko zapowiada materiały i odpala nagrania. Najpierw fabryka papki. K’r-ęć odwalił doskonałą robotę. Widać każdy włosek na zgniłej skórze padliny. Niemal można go dotknąć. A ohydny smród zwala z nóg. Niektórzy nie wytrzymują, wymiotują na podłogę. Do akcji wyruszają natychmiast przezornie zgromadzone pod ścianami roboty sprzątające i tylko dlatego sala nie zamienia się w obskurny kibel. Rany, co za wrzawa wybucha, gdy materiał się kończy. Wydaje się, że reporterzy poszaleli. Gdyby nie kurtyna z tarczy ochronnej, chyba zadeptaliby rozmówcę. Wszędzie słychać okrzyki: „szok!”, „skandal!”, „zgroza!”, „kto do tego dopuścił?!”, „kto za tym stoi?!” lub „komu to ma służyć?!”. Z pewnością media są po naszej stronie. Podnoszą się tylko nieliczne głosy w obronie Śluźni, zarzucające autorom nagrania manipulacje i kłamstwa. To radykalni zwolennicy zdrowego żywienia, skrajni weganie, głosiciele idei Zbiorowej Nieświadomości, relatywiści oraz członkowie Ruchu Całkowitego Zrównania Wszystkiego ze Wszystkim. Słowem, naczelne oszołomy Galaktyki. Gospodarz wieczoru ucisza zgromadzonych gestami rąk i zapowiada kolejny szokujący materiał. Napięcie rośnie. Dopiero gdy zapalają się ekrany, zapada cisza. Ekipa Supry i my siedzimy z tyłu, za kulisami, w prywatnej salce holowizyjnej. Popijamy eleganckie drinki i nerwowo pogryzamy przekąski. – Uwaga – mruga do mnie Data. – Zaraz się zacznie. I faktycznie. Przed nami pojawia się wnętrze obszernej jadalni. Mój catering prezentuje się znakomicie na stole okrytym zaspą śnieżnego obrusa, wśród kwiatów i kompozycji z owoców. Do kolacji zasiada unijny polityk, jego sekretarz i doradczyni. Z drugiej strony siadają trzej dorodni Śluzowcy. Ten w środku, ambasador, jest strasznie gruby i wielki. – Nadzwyczajnie się cieszę, widząc przy moim stole przedstawicieli Śluźni – obłudnie zaczyna Pan Gniewny. – Radość obopólna. Zaproszenie przyjęte z przyjemnością, satysfakcją, korzyścią – bulgocze Śluzowiec niczym dżinn z dna butelki. – Współpraca, sojusz, wspólnota doprowadza do, przynosi, profity, zyski, gratyfikacje. – Jakiego rodzaju? – interesuje się natychmiast polityk.

– Finansowe. – Nie rozumiem. To znaczy, że Śluźnia chce mi zapłacić za poparcie jej polityki? Jeśli zagłosuję za ustawą o potencjalnej świadomości wszelkich żywych stworzeń, odniosę korzyści materialne? – Pozytywnie. Propozycja udziału w sprzedaży, zbycie, obrocie odżywką. Procent do dyskusji. Przyjęte? Słyszymy na sali narastający szum. Nagranie płynie jednak dalej bez przeszkód.

– To szczodra propozycja, ale muszę się zastanowić. Czy inni unijni politycy przede mną wyrazili zgodę? – Pozytywnie. Powszechna praktyka. Okrzyki oburzenia dochodzą aż do naszego pokoju. – A mógłbym poznać nazwiska? To by świadczyło o waszym zaufaniu i zaangażowaniu. – Negatywnie. Tajemnica. – Rozumiem – mówi nasz polityk. – Myślę, że wkrótce dojdziemy do porozumienia. A teraz czas na kolację, zapraszam. Czy któreś z podanych dań nadaje się dla przedstawicieli Śluźni? Przyznam, że miałem wątpliwości... – Brak powodów. Śluźnia spożywa wszelkie substancje, aby się rozrastać. – Czy to jest wasz główny priorytet? Rozrost? – Pozytywnie. Śluźnia posiada, potrzebuje, zużywa mnóstwo miejsca. – Czy ten rozrost jest kontrolowany? Planujecie się zatrzymać w jakimś momencie? – Negatywnie. Brak korzyści dla Śluźni. – Zaraz, ale czy to nie oznacza, że zamierzacie wypchnąć lub zdominować pozostałe rasy? W takim razie nie mogę pomóc... to byłaby zdrada Unii i całej naszej cywilizacji. – Negatywnie. Pozytywnie. Śluźnia najwyższą, najbardziej efektywną formą istnienia w kosmosie. Cywilizacja wyniesiona na wyższy poziom. Proces powolny, lecz kontynuowany. Pojęcie „zdrada”

pozbawione sensu. Posłuszeństwo oraz nieświadomość osobnicza gwarantem przetrwania. Postęp. – Uspokoił mnie pan, ambasadorze. Zatem Śluźnia dąży do podporządkowania sobie całej Galaktyki, żeby zapewnić jej sukcesywny rozwój. Czy tak? Wielka, ohydna pałuba zlepiona z pierwotniaków kiwa nibygłową. Boże, jak bardzo chciałbym ją rozwalić z miotacza. – Pozytywnie. Rozwój, progres, bezpieczeństwo. Gdyby Śluzowiec miał choć śladową umiejętność rozróżniania nastrojów innych istot, natychmiast zorientowałby się, że Pan Gniewny gra. Uśmiech polityka wygląda jak groźne szczerzenie zębów. Oczy się zwężają. Mięśnie szczęk chodzą jak tłoki. Natychmiast widać, że zaraz go krew zaleje. – Wspaniałe hasła. Wznieśmy za nie toast. – Bez zrozumienia – bełkocze ambasador Śluźni. – To ludzki rytuał – tłumaczy polityk. – Wystarczy wypić nieco alkoholu. – Pozytywnie – oznajmia Śluzowiec, wzorem przedstawicieli Unii chwyta za kieliszek, a następnie wchłania go wraz z zawartością. Pan Gniewny gapi się na niego, autentycznie zdumiony. – Pan wybaczy, myślałem, że Śluzowcy są abstynentami. – Negatywnie. Prawda dla mas. Śluźnia pochłania, pożera, żywi się wszystkim. – Także mięsem i białkiem roślinnym? – Pozytywnie. – No dobrze, a kampania przeciw spożywaniu istot potencjalnie świadomych? – Prawda dla mas. Niesie, przynosi korzyść dla Śluźni. – Co to znaczy „prawda dla mas”? Chodzi o propagandę? Popularyzowaną ideę, niemającą nic wspólnego z rzeczywistością? – Pozytywnie. – Cóż, to intrygujące. Czyli Śluźnia manipuluje opinią publiczną Unii? – Śluźnia nadrzędna, kierownicza, główna. Wie, widzi, rozumie, postrzega, analizuje lepiej. Prawda zbędna. Wysoka szkodliwość. Słuchać Śluźni. Korzyści. – Muszę to przemyśleć, panie ambasadorze. W wielu punktach zgadzam się z panem. Istotom

nieprzygotowanym do rządzenia nie można pozwolić podejmować decyzji. Tylko ścisła kontrola zapewni bezpieczeństwo obywatelom. Sami przecież nie potrafią o siebie zadbać. Są zbyt beztroscy i nierozumni. – Pozytywnie. Punkt widzenia Śluźni. Odrębność osobnicza zbędna. – Sądzę, że czas przejść do mniej oficjalnych kwestii. Jedzmy, zanim wystygnie. – Pożywienie. Pozytywnie – zgadza się rozlazły glut. To, co potem następuje, przypomina karmienie smokowników z Arktura. Śluzowcy rzucają się na moje potrawy i pochłaniają je w całości, wraz z półmiskami, wciągając przez nibyodnóża lub po prostu wbijając sobie w brzuch. Ambasador chwyta łeb bawołu za długi, cętkowany, kręty róg i wpycha w bebechy. Dwaj pozostali rozdzierają pieczonego świniotrąbca. Wygląda to obrzydliwie i groteskowo. Żal mi zmarnowanej roboty. Za chwilę na stole nie ma już dań ani zastawy. Jeden z przedstawicieli Śluźni ściąga obrus i zaczyna sukcesywnie wchłaniać. Drugi sięga po laptopa zszokowanej doradczyni i powoli zajada. Kobieta przez chwilę się z nim szarpie, próbując odzyskać sprzęt, lecz odpuszcza, wyraźnie przerażona, gdy uświadamia sobie, że Śluzowiec za moment zabierze się do wchłaniania jej ręki. – Pożywienie korzystne – oznajmia ambasador spoczywający na pobojowisku z potłuczonych talerzy, rozsypanych okruchów i kawałków jedzenia. – Cóż, bardzo się cieszę, choć nie ukrywam, że słyszałem, jakoby Śluzowcy żywili się wyłącznie nieożywionymi składnikami mineralnymi. – Prawda dla mas. Śluźnia wzrasta, trwa, kwitnie dzięki utylizacji każdej substancji. – W takim razie co się znajduje w składzie waszej słynnej odżywki? – Fragmenty. Odpadki. Części zbędne, niepotrzebne, obciążające. Pełna utylizacja. – Zaraz, chce pan przez to powiedzieć, że w skład odżywki wchodzą śmieci? – Pozytywnie. – Także organiczne? Padlina i zgniłe rośliny? – Pozytywnie. Pełna utylizacja. Wiele składników odżywczych. Rozwiązany problem żywienia kosmosu oraz zalegania odpadów. – Panie ambasadorze, to dla mnie dość zdumiewająca wiadomość. – Brak podstaw. Same korzyści. – Proszę mi wybaczyć, ale czy to oficjalne stanowisko Śluźni?

– Pozytywnie. Przeznaczone, skierowane do wiadomości czynników decyzyjnych Unii Międzygalaktycznej. Prawda dla mas, odmienny przebieg. Tylko wtedy korzystnie. Pałuba z gluta gapi się prosto w kamerę. Jej nibyoczy wyglądają jak lufy. Lufy dział, którymi zamierza rozpieprzyć Galaktykę. K’r-ęć się nie mylił. Tym razem naprawdę ich mamy.

Szaleństwo na sali sięga zenitu. A potem dzieje się coś, czego nie przewidziałem. Młody Gniewny postanawia podzielić się sukcesem. – A oto istoty, którym zawdzięczamy obnażenie podłych knowań Śluźni! – krzyczy. – Siedmioro dzielnych obywateli Unii, którzy ryzykując własne życie, zdobyli dla nas szokujące dowody, które dopiero co państwo widzieliście! Ekipa stacji holowizyjnej Supra, autorzy wszystkich oglądanych dzisiaj nagrań holo! Panna Akumulacja Zysku, operator K’r-ęć oraz dźwiękowiec Ten, Który Dba o Ścieżką Dźwiękową! Panna Silana, rozumna kotka z Krańca! Lukiański pilot Samotny Żeglarz, który poniósł podczas akcji najcięższe obrażenia! Ruda Królicza Łapka, mechanik. Tylko dzięki jego przytomności umysłu udało się doprowadzić do portu potwornie uszkodzony statek niosący bezcenne dowody. I wreszcie Hermoso Madrid Iven! Znany szef kuchni oskarżony bezpodstawnie o morderstwo, zmuszony do ucieczki poza teren Unii, poszukiwany listem gończym. Pierwsza ofiara Śluźni. A jednocześnie bohater, który ani na moment nie ustąpił w walce o prawdę! Bez niego, jego determinacji, słusznego gniewu i poświęcenia nie stałbym teraz tutaj, przed państwem, demaskując zagrażający bezpieczeństwu Galaktyki spisek Śluzowców! Siedmioro zwykłych istot, takich jak wy! Przeciętnych obywateli Unii! Dziś zbawców cywilizacji. Dzięki takim jak oni duch wolności i prawdy, jakim przesycona jest Galaktyka, nigdy nie zaginie! Powitajmy ich gorąco! Są teraz do państwa dyspozycji! – Nie jestem obywatelką Unii – protestuje Silana. Rozglądam się rozpaczliwie po salce holowizyjnej. Mam ochotę natychmiast zwiać. A to mnie wkręcił, bydlak. Powitajcie bohatera, zanim go wsadzą do pierdla. No to pięknie! – Choć, Hermoso! No, rusz się! – Jaszczurzyca ciągnie mnie za rękę. – Sława, skarbie! Sława! To nasz wyśniony moment. Przyznam, że śniłem o czymś innym. Ale nie ma już odwrotu. Zresztą uchwyt Akumulacji jest silny jak zacisk stolarski. Za nic się nie wyrwę. Wypychają nas na środek sali. Ekipa Supry suszy zęby w radosnych uśmiechach. Łapka wygląda, jakby chciał się rozpłaszczyć na podłodze, udając futrzany dywanik. Sam ma nietęgą minę. Silana jest nastroszona niczym szczoteczka do kurzu. A ja stoję pośrodku jak palant, wypatrując policji i rządowych agentów.

Prawdę mówiąc, nie pamiętam, co się dalej dzieje. Wszystkie wydarzenia spowija gęsta, lepka mgła. Zasypują nas pytaniami, strzelają zdjęcia, napierają, jakby chcieli rozkwasić na pasztet. Coś tam pleciemy, coraz bardziej przerażeni. To trwa chyba kilka godzin. Jestem już tak zmęczony, jak nigdy po najgorszym dniu przy garach. Wreszcie Młody Gniewny daje znak i ochroniarze wyprowadzają nas z budynku. Na zewnątrz jest jeszcze gorzej. Wrzaski, pytania, zdjęcia, holofilmy. Istne szaleństwo. Nawet Akumulacja wydaje się nieco znużona nagłą sławą. Jeden z ochroniarzy musi wziąć Silanę na ręce, bo tłum by ją rozdeptał. Koło mnie wlecze się do śmigacza polityka całkiem skołowany Sam. – Widzisz – mówię – jednak zostałeś zbawcą i bohaterem Galaktyki. Przewraca oczami niczym spłoszony koń. – O rany! – jęczy tylko. – O rany, bracie!

16.

Duriańska rewolucja kulinarna

W ciągu kilku godzin ze zwykłych, przeciętnych obywateli Unii, co podkreślał wielokrotnie Pan Gniewny, stajemy się celebrytami. Kochają nas. Uwielbiają. Hołubią. A także nienawidzą i opluwają. Zdaje się, że to normalka w zawodzie międzygalaktycznej sławy. Ku mojemu zdziwieniu nie zostaję aresztowany. Zamiast policji w apartamencie hotelowym, który zapewnił mi nasz kochany polityk, teraz także gwiazda i celebryta, odwiedza mnie mój dawny pracownik, Akropolis Adieu Korda.

– Szefie, tak się cieszę, że pana widzę! – oznajmia od progu, a ja czuję w duchu miłe ciepło, bo w jego oczach dostrzegam, że to prawda. Mocno ściskam mu dłoń. – Obiecałem, że nie spocznę, zanim nie oczyszczę pana z zarzutów – ciągnie uśmiechnięty. – Z radością mogę powiedzieć, że mi się udało. W pełni. Jest pan wolny i nieskazitelny niczym nuroświst w strumieniu. List gończy został cofnięty. Oto oficjalne przeprosiny od komendanta policji na Szepcie. Wręcza mi holodokument, na którym zakłopotany, łysawy śledziennik plecie coś o tym, jak mu przykro. – Śledztwo zostało zamknięte. Prawdziwi sprawcy morderstwa oczekują w areszcie na rozprawę. – Korda, chciałbym wiedzieć, kto z moich pracowników... Akropolis Adieu wzdycha ciężko. – Trudno mi o tym mówić. Oczywiście, podaję nazwiska wyłącznie do pańskiej wiadomości, szef. Kucharz Tangens Y, który, jak się okazuje, od dawna należał do konfraterni Algorytma Gradienta Y. Postanowił zdradzić swego pater patroni, gdyż czuł się pomijany przy awansach mafijnych. Oraz kelner P’o-daj. To on podmienił przekąski. Za znaczne wynagrodzenie w astro. Obaj przyznali się do winy. Przykro mi, szef. Mnie też. To były porządne istoty. Lubiłem ich. Trudno uwierzyć, że skusili się na kasę, przy okazji wystawiając mnie na odstrzał. – No, ale dość już przykrych wiadomości – uśmiecha się Korda. – Czy zachował szef swoje noże? – Niestety. Straciłem – przyznaję ze smutkiem. – Jeśli dobrze pamiętam, gdzieś na Selenie. – Tego się obawialiśmy wszyscy w „Komecie”. Proszę, oto mały prezent od pracowników. Podaje mi futerał z nożami. Pięknymi, drogimi, doskonałej roboty. Gdy wyjmuję je z przegródek, ręce mi się trzęsą. Jestem naprawdę wzruszony. – Dziękuję. To wspaniały podarek – mówię ze ściśniętym gardłem. – Drobiazg, szef. Chłopaki się ucieszą, kiedy się dowiedzą, że się panu spodobał. Zwłaszcza Bulwy. I Zebro. Tęskniliśmy za panem, szef. Ja też za nimi tęskniłem. Trudno mi uwierzyć, że wkrótce pewnie do nich wrócę. Tyle rzeczy się wydarzyło. – No, to ja już pójdę. Mam dziś dyżur, nie chcę się spóźnić. Do zobaczenia w restauracji, szef.

Opiera dłoń na klamce. – Korda! – wołam. – Niech pan zaczeka! Kim pan tak naprawdę jest? – Kierownikiem magazynu w pańskiej knajpie – mówi z uśmiechem i wychodzi.

Nigdy nie zapomnę reakcji Silany, gdy pierwszy raz zobaczyła „Płaczącą Kometę”. Po prostu usiadła na ogonie z rozdziawionym pyszczkiem. – O rany! Ty naprawdę jesteś znanym szefem! – Turkusowe oczy rozszerzyły się ze zdumienia. – A to? To jakiś pałac, a nie restauracja! – Przecież mówiłem. Kotka oblizała nosek. Wydawała się całkiem zbita z tropu. – No wiesz, nie żebym myślała, że kłamiesz. Tylko trochę ściemniasz. A tymczasem... rany! Nagle wpiła mi pazurki w dłoń. – Herm, ja sobie nie dam rady! Nie w takiej knajpie! Te luksusy, obrusy, sale, kuchnie, miliony kucharzy! Nie, dzięki. To mnie przerasta. – Wcale nie, kicia. Poradzisz sobie świetnie. Pamiętaj, Durian rządzi. I tylko my w całej Galaktyce znamy jego tajemnicę. Wstawaj, mała. Idziemy podbić kosmiczny rynek kulinarny!

Podbiliśmy. To całkowite, absolutne zwycięstwo. Duriańska rewolucja kulinarna, dokładnie tak, jak przypuszczałem, objęła cały rynek gastronomiczny. Dosłownie wywróciła naszą kuchnię na drugą stronę. Z początku nawet Nieustający Profit miał wątpliwości. Ale tylko do momentu, gdy spróbował pierwszego dania. Na jego jaszczurzym pysku natychmiast rozlał się wyraz błogości. A łapy poruszyły, jakby liczyły napływające astro.

Więc pozwolił nam przygotować specjalną kolację. Ekstrakuchnia z owianego fatalną sławą Duriana. Kto ośmieli się zaryzykować? Okazało się, że rzesze gości. Zaprosiliśmy recenzentów kulinarnych, gwiazdy, znanych koneserów i przyjaciół. Ekipa Supry kręciła wszystko na bieżąco. Sukces? To za mało powiedziane. Klienci nie jedli, a pożerali. Opychali się, jęcząc ze szczęścia. Ściskali nam ręce, płakali, opowiadali, że w życiu nie kosztowali niczego wspanialszego. Następnego dnia pojawiły się entuzjastyczne recenzje. Ci nieliczni krytycy, którzy postanowili zwiesić focha, zostali wyśmiani i odsunięci na margines. Durian stał się lokalną, a wkrótce międzygalaktyczną obsesją. Nikt światły i na poziomie nie miał prawa wykazać się nieznajomością duriańskiej kuchni. „Kometa” tak nakręciła obroty, że nie było gdzie chować astro. Nasza kolacja stała się wydarzeniem sezonu. Każdy, kto wtedy u nas gościł, snobował się tym przez całe lata. Pytanie: „A byłeś na duriańskim bankiecie w »Komecie«?” stało się jednym z podstawowych kryteriów przy wyznaczaniu, kto jest trendy, a kto nie. Wkrótce duriańskie przysmaki stały się synonimem gustu i luksusu. A na razie ich niezwykły sekret znaliśmy tylko my, Silana i ja. Cudowną atmosferę pierwszej duriańskiej kolacji zepsuł na moment tylko jeden zgrzyt. Wśród gości ujrzałem nagle Dziecię Zamożności. Sunęła ku mnie, uśmiechnięta, ubrana w połyskliwą, wieczorową suknię, z kieliszkiem w dłoni. Nie miałem specjalnej ochoty na spotkanie, ale szła na mnie niczym taran. Byłem wtedy w tak fantastycznym nastroju, że postanowiłem znieść jej istnienie. Oraz ciężar konwersacji. – Wspaniałe potrawy, Iven. Odniosłeś ogromny sukces – oznajmiła zimno i nagle chwyciła mnie mocno za ramię. – Ale nie nacieszysz się nim, dupku. Jednym ruchem wyszarpnęła ozdobną szpilę podtrzymującą diadem opasujący kostne wyrostki na głowie. Przez krótką chwilę nie potrafiłem zrozumieć, o co jej chodzi. – Wiesz, co to jest? – syknęła nienawistnie, pokazując mi lśniące czerwienią ostrze. – Trucizna z leokemii arkturiańskiej. Najbardziej zabójcza w kosmosie. Wystarczy ledwie draśnięcie. Nawet nie potrafisz sobie wyobrazić, co jest w tym wszystkim najlepsze. Nie istnieje żadne antidotum. Stałem skamieniały ze zdumienia i strachu. Nie miałem najmniejszego zamiaru padać martwy, ale też żadnego pomysłu, jak tego uniknąć. Z boku wyglądaliśmy po prostu jak dwójka rozmawiających znajomych. – To ty zleciłaś morderstwo Gradienta Y – zrozumiałem. – Pracujesz dla Śluźni, suko. – Oczywiście, kretynie. A teraz cię zabiję. Tak dla prywatnej satysfakcji. Bo cię nie lubię, Iven. Auuuu!

To ostatnie nie należało już do przemowy. Zobaczyłem tylko białą, kosmatą smugę śmigającą w powietrzu. Silana! – zrozumiałem. Wpadła na Dziecię Zamożności jak pocisk z miotacza. Jaszczurzyca zawyła jeszcze raz, łapiąc się za podrapaną twarz. Na jej przedramieniu wyraźnie było widać głębokie ślady zębów. Kotka odskoczyła, zaczęła pluć i ocierać pyszczek łapkami. Upuszczona szpila leżała na podłodze. Nadbiegający Korda przydepnął ją butem. Lufa jego dezintegratora celowała prosto w byłą menadżer „Komety”. – Nie ruszaj się, żmijo! – warknął. – Nawet nie próbuj. Bo z przyjemnością rozwalę ci łeb! Jaszczurzyca zamarła w bezruchu, łypiąc wściekle na mnie i na kotkę. Ale nie ośmieliła się odezwać. W jednej chwili trzech ochroniarzy skuło ją i wyprowadziło. Korda schylił się po szpilę. – Cholerna śmiercionośna broń. Całkowicie zakazana w całej Galaktyce – skomentował. – Nie zdążyła pana zadrapać, prawda, szef? W jego głosie brzmiał niepokój. Silana! – pomyślałem z przerażeniem. – Sil?! W porządku? Nie drasnęła cię? Błagam, powiedz, że cię nie ukłuła! Kotka wypluwała właśnie resztki śliny. Uśmiechnęła się do mnie, ukazując cztery wojownicze, białe jak bita śmietana kły. – Eee tam, nie ma się czego bać. Nie dałabym się dotknąć takiej powolnej, ciężkiej krokodylicy. Nie miała żadnej szansy mnie zmacać. Tylko... blllee, ależ to paskudne... Tfu! Nie znoszę jaszczurek! Mają wstrętny smak. Hermoso, podaj mi wina. Muszę to spłukać. Podałem. A potem uściskałem ją najmocniej jak umiałem.

Dalej kolacja przebiegała bez zarzutu. Nasza kariera też. Jesteśmy teraz wielkimi gwiazdami. Nie tylko z powodu afery ze Śluźnią. Duriańska kuchnia okazała się przełomem w gastronomii. Nie sezonową modą, lecz czymś, co na zawsze zmieniło oblicze niemal każdej knajpy w Galaktyce. Duriańskie restauracje mnożą się na potęgę. Duriańskie składniki, sprzęty i sposoby przygotowania potraw znalazły stałe miejsce w międzygalaktycznej kuchni. Każdy pragnie spróbować odrażających, wspaniałych przysmaków. Wiele dań na stałe weszło do gastronomicznego kanonu. Nikt już sobie nie wyobraża proszonego obiadu czy kolacji przy świecach bez ożylistka w skrofułach lub smaczliszki

zaprawianej ortogrzybem. Co więcej, odbywają się liczne wycieczki, nie, co ja mówię, pielgrzymki kulinarne na Duriana. Ponieważ planeta ma status rezerwatu, często latami trzeba czekać na pozwolenie przylotu. Silana i ja nie możemy się opędzić od zaproszeń. Na bale charytatywne, imprezy, koncerty, wydarzenia towarzyskie. I oczywiście do niezliczonych programów holowizyjnych. Ekipa z Supry też zrobiła karierę. Akumulacja Zysku ma własny, wymarzony talk-show polityczny, ogromną oglądalność i doskonałe wyniki. Trzeba przyznać, że jest naprawdę świetna. Wyszczekana, agresywna, ale sprawiedliwa. Data i K’r-ęć pracują przy fabularnym filmie opartym na naszych przygodach. Właściwie nie mam ochoty go oglądać. Wiecie, zbyt osobiste wspomnienia. Zastanawiam się tylko, kto zagra Silanę? Sam doskonale się odnalazł w roli bohatera Galaktyki. Okazał się gawędziarzem i osobowością holowizyjną. Wszędzie go pełno. Niedawno był jurorem w programie „Zdumiewające talenty”. Potem występował w „Marzyć każdy może” i „ Niewiarygodne historie”. W portalach plotkarskich co i rusz natykam się na jego twarz. Ostatnio widziałem rozchichotane nastolatki ubrane w koszulki z jego wizerunkiem i napisami „Czy to ciacho istnieje naprawdę?” oraz „Kocham lukiańskiego pilota”. Teraz ma zostać gwiazdą holowizyjnego show „Taniec z supernową”. Zastanawia się też, czy przyjąć rolę w reklamie znanego banku, choć Królicza Łapka stanowczo mu to odradza. Biedny Pluszak radzi sobie najgorzej. Nadal pozostał cichy i małomówny. Ze wszelkich sił stara się temperować rozbuchany charakter Samotnego Żeglarza, nadal trwając przy nim, jak na przyjaciela przystało. Krótko brał udział w programie „Naprawię wszystko”, lecz mimo sporych zysków szybko zrezygnował. Oczywiście nie zapomnieliśmy o Yoku. Odwiedziliśmy go we czwórkę na Durianie. Stary niebieski jeżozwierz wydawał się naprawdę uszczęśliwiony. Spędziliśmy na bagnach cudowne, beztroskie dni. Za zgodą Wuja wróciliśmy oboje z Silaną jeszcze raz, żeby nagrać cykl holoprogramów o autentycznej, niezwykłej, tradycyjnej kuchni duriańskiej. Przedzieraliśmy się przez las i moczary, prezentując przyprawy, bulwy i najdziwniejsze jadalne stworzenia, podążając za światłym przewodnictwem Yoku. Potem zrobiliśmy jeszcze poradnikowy serial „Domowa kuchnia duriańska” i moja ukochana kocica poczuła się zmęczona. Dlatego kulinarną podróż tropem naszych przygód odbyłem już sam. Zrobiłem obchód po knajpach Szeptu, pokazałem lukiańskie smakołyki, gotowałem na statku towarowym, odwiedzałem bazary Taksa, byłem na Selenie i kolejny raz na Durianie. Z przyczyn oczywistych pominąłem Sfiję i planetę Minotaurów. W tym czasie Sil zajmowała się mniej uciążliwym propagowaniem nowych potraw. Podobno poznała przy okazji jakiegoś przystojnego kocura, ale zagadnięta tylko machnęła łapką i oznajmiła: – Ploty. Nie bierz tego poważnie. Ale oczy dziwnie jej przy tym błyszczały, a wąsy były zawadiacko nastroszone. Aha, zapomniałbym. Na programach holo zarobiliśmy z kotką tyle, że przejęliśmy udziały „Płaczącej Komety”. Nieustający Profit nie robił trudności i sprzedał mi moją własną knajpę ze sporym zyskiem.

Cóż, nie mam mu za złe. W końcu to Jaszczur. Natychmiast ustanowiłem Silanę wspólniczką, właścicielką połowy restauracji. Wzbraniała się nieco, lecz w końcu dała przekonać. W sumie wyłożyła na przedsięwzięcie prawie tyle kasy co ja. Wspólnie ustaliliśmy, że nowym szefem będzie mój dotychczasowy zastępca, Zielony Poszarpany Strzępek. Przeszkoliliśmy załogę tak, że w kuchni duriańskiej nie ma sobie równych. Ale kilka sekretów zostawiliśmy tylko dla siebie. Trochę na wszelki wypadek, a trochę z sentymentu. A, i zmieniliśmy nazwę. Na cześć naszych szczęśliwie zakończonych przygód restauracja nazywa się teraz „Roześmiana Kometa”. Silana nie ma żadnych kłopotów w Unii, gdyż za wybitne zasługi otrzymała obywatelstwo w trybie natychmiastowym. Mogę wam tylko zdradzić, że założyła jednak tę małą, wymarzoną gospodę z tradycyjnym, domowym jedzeniem rodem z Krańca. Dużo dziczyzny, grzybów, proste zapiekanki, pieczenie i zupy. Do tego piwo albo mocny cydr. W sumie coś ożywczego i rustykalnego. Ma stałych klientów, grupkę bywalców i zgraną, wesołą, doskonałą załogę. Prosiła, żebym nie mówił, jak się nazywa ten lokal, więc zdradzę tylko, że możecie go znaleźć gdzieś poza ściśle turystyczną zoną na Szepcie. Właściwie jesteśmy szczęśliwi. Ostatnio wiele wskazuje na to, że Katalonia Prado chce do mnie wrócić. Nie wiem jeszcze, czy nasz związek ma szansę na reaktywację. Chyba nie, bo po drodze za bardzo się zmieniłem. Ale muszę to poważnie przemyśleć. Pan Młody Gniewny idzie w rankingach do przodu. Odkrycie spisku Śluzowców wyniosło go na szczyt. Może siedzieć z założonymi rękami i patrzeć, jak mu rosną słupki poparcia. Dla wielu to prawdziwy zbawca Galaktyki i gwarant tradycyjnych, unijnych wartości. Niech mu będzie. Nie zazdroszczę. I tak wolę gotować. A co ze Śluźnią, jakbyście chcieli wiedzieć? Szczegółowe badania faktycznie potwierdziły obecność ukrytych zarodników w papce. Wybuchł skandal, lecz wkrótce przycichł. Na razie starania Śluzowców o wejście do Unii odroczono na czas nieokreślony. Powołano jakieś komisje śledcze, trwają liczne debaty, wszczęto postępowanie, lecz to wszystko pełznie wolniej niż ślimacznik altairski. W każdym razie kategorycznie zakazano sprowadzania i produkcji odżywki na terenie Galaktyki. To poważny cios dla Śluzowców. Zanim Śluźnia wymyśli, jak rozwiązać tę kwestię, miną dziesięciolecia. Na razie mi to wystarczy. Nie mam przecież jakichś ogromnych wymagań. Nawet w kwestii Śluźni. Pozostaje mi tylko nadzieja, że po przeczytaniu tej książki nieco inaczej spojrzycie na kucharzy i pracę w restauracji. Tak, w większości jesteśmy świrami, ale myślę, że właściwie dla waszego dobra. Naprawdę robimy, co potrafimy, żeby sprawić wam radość. Nawet jeśli to tylko kawałek

dobrze przyprawionej ryby czy ser podany z odpowiednimi dodatkami. Może się ubawicie podczas lektury. Może czasem choć trochę wzruszycie. Może, chociaż wolałbym nie, poczujecie tylko irytację. Ale jeśli pojmiecie choć w maleńkiej części, dlaczego nadal kocham tę robotę, to znaczy, że wygrałem. Bo kosmos jest pełen żarcia. Podobnie jak ras, idei, tradycji, pomysłów, niebezpieczeństw i ciemnoty. I tylko od was zależy, co sobie z tego wybierzecie.

Hermoso Madrid Iven, współwłaściciel restauracji „Roześmiana Kometa”