Kroniki Krwi 2

1

RICHELLE MEAD

TŁUMACZENIE:

Ludka666 KOREKTA:

Agnes_ka1

2

ROZDZIAŁ 1

WIĘKSZOŚĆ LUDZI POWIEDZIAŁABY, że wchodzenie do podziemnego bunkra w burzliwą noc jest straszne. Ja byłam wyjątkiem od tej reguły. Nie przerażały mnie rzeczy, które dało się naukowo wyjaśnić. Właśnie dlatego powtarzałam w myślach fakty, gdy tak zagłębiałam się coraz bardziej pod poziom ulic. Bunkier stanowił relikt Zimnej Wojny i zbudowano go jako schron w czasach, gdy ludzie myśleli, że głowice nuklearne wylatują zza każdego rogu. Od przodu budynek udawał dom ze sklepem optycznym. Nic w tym strasznego. A burza? Najzwyklejsze w świecie zjawisko przyrodnicze powstające na skutek zderzenia frontów atmosferycznych. Tak właściwie, jeśli obawiało się trafienia przez piorun, to zejście pod ziemię było całkiem rozsądnym pomysłem. Tak więc – nie. Pozornie upiorna podróż nie robiła na mnie większego wrażenia, bo wszystko opierało się na twardych faktach i logice. Z tym nie miałam problemu. Pojawiał się on, gdy przychodziło do mojej pracy. Być może dlatego nie przerażało mnie rozbijanie się po podziemiach w burzliwe noce. Jeśli spędzało się większość czasu żyjąc pośród wampirów i pół-wampirów, zabierając je na karmienia krwią i jeszcze ukrywając fakt ich egzystencji przed resztą świata… cóż, w pewnym sensie dawało to dość szczególny punkt widzenia na życie. Byłam świadkiem krwawych bitew między wampirami i widziałam pokazy ich magii, która przeczyła wszystkim znanym mi prawom fizyki. Moje życie składało się z nieustannych zmagań, by ukryć zgrozę i desperackich prób wyjaśnienia niewyjaśnialnego. - Lepiej patrz pod nogi – ostrzegł mnie mój przewodnik, gdy schodziliśmy kolejną kondygnacją schodów. Na razie widziałam sam beton: ściany, podłoga, sufit. Szare, szorstkie powierzchnie wydawały się pochłaniać fluoroscencyjne światło. W swojej nieruchomości wszystko wydawało się ponure, zimne i straszne. Wyglądało na to, że przewodnik domyślił się, co mi chodzi po głowie. – Zmodernizowaliśmy i unowocześniliśmy to miejsce w porównaniu z tym, jakie było pierwotnie. Przekonasz się, gdy dotrzemy do głównej sekcji. W rzeczy samej. Schody nareszcie przeszły w korytarz z kilkoma zamkniętymi drzwiami po obu stronach. Wciąż otaczał nas beton, ale drzwi były nowoczesne i wyposażone w elektroniczne zamki, świeciły nad nimi czerwone lub zielone lampki. Przewodnik zaprowadził mnie do drugich po prawej drzwi, z zielonym światłem i przekonałam się, że znalazłam się w zupełnie normalnym pokoju, przypominającym te, które w nowoczesnych biurowcach służyły do spędzania przerw. Podłogę przykrywał zielony dywan, niczym jakaś tęskna imitacja trawy, a ściany były beżowe, co dawało złudzenie ciepła. Po przeciwległych stronach pokoju stały dwa krzesła i puszysta kanapa, był też stolik z porozrzucanymi gazetami. Co ważniejsze w pokoju znajdował się zlew – i ekspres do kawy. - Rozgość się – zachęcił mnie przewodnik. Podejrzewałam, że tak jak ja ma osiemnaście lat, ale jego żałosne próby zapuszczenia brody sprawiały, że wyglądał na młodszego. – Wkrótce po ciebie przyjdą. Ani na sekundę nie spuszczałam oczu z ekspresu do kawy. 3

- Mogę sobie zrobić kawę? - Jasne – odpowiedział. – Co tylko zechcesz. Wyszedł, a ja praktycznie podbiegłam do urządzenia. Okazało się, że kawa jest mielona i sprawiała wrażenie, jakby leżała tu jeszcze od czasów Zimnej Wojny. Nie przeszkadzało mi to, skoro zawierała kofeinę. Odbyłam wyczerpujący lot z Kalifornii i chociaż miałam część dnia na wypoczynek i tak czułam się śnięta. Nastawiłam ekspres i zaczęłam przechadzać się po pokoju. Gazety leżały w chaotycznych stertach, więc uporządkowałam je schludnie. Nie znosiłam bałaganu. Siedząc na kanapie i czekając na kawę, znów zaczęłam się zastanawiać, jaki jest cel tego zebrania. Już będąc w Wirginii spędziłam większość popołudnia na składaniu raportu o bieżącym stanie mojego przydziału przed dwójką wysoko postawionych Alchemików. Mieszkałam w Palm Springs udając uczennicę ostatniego roku w prywatnej szkole z internatem. Było to konieczne, skoro musiałam mieć oko na Jill Mastrano Dragomir, wampirzą księżniczkę, którą okoliczności zmusiły do ukrywania się. Utrzymanie jej przy życiu zapobiegało wybuchowi wojny domowej między wampirami – to było coś, co bez wątpienia zdradziłoby ludziom, że za osłoną nowoczesności czai się cały paranormalny świat. Moja misja miała kluczowe znaczenie dla Alchemików, więc nie dziwiłam się, że chcieli najnowszych informacji. Zaskoczyło mnie to, że nie wystarczyła relacja przez telefon. Nie przychodził mi do głowy żaden powód, dla którego mieliby mnie sprowadzać do tej placówki. Tymczasem kawa była gotowa. Było jej dość na trzy kubki, co powinno wystarczyć na przetrwanie tego wieczoru. Właśnie napełniłam plastikowy kubeczek, gdy otworzyły się drzwi. Na widok mężczyzny prawie upuściłam kawę. - Panie Darnell – przywitałam się odstawiając dzbanek. Ręce mi się trzęsły. – M-miło pana znowu spotkać. - Ciebie też, Sydney – powiedział z wymuszonym uśmiechem. – Widać, że dorosłaś. - Dziękuję, proszę pana – odpowiedziałam niepewna, czy to był komplement. Tom Darnell był w wieku mojego ojca i jego brązowe włosy znaczyły siwe pasemka. Na jego twarzy było więcej zmarszczek niż zapamiętałam z naszego ostatniego spotkania, a jego niebieskie oczy miały niespokojny wyraz, który niezbyt do niego pasował. Tom Darnell miał wysoką pozycję wśród oficjeli Alchemików i zasłużył na nią podejmowaniem zdecydowanych działań oraz bezkompromisową etyką pracy. Absolutnie pewny siebie i budzący respekt wydawał mi się niedoścignionym wzorem, gdy byłam młodsza. Teraz sprawiał wrażenie jakby wręcz się mnie bał, co nie miało sensu. Nie był na mnie zły? Jakby nie było, to ja odpowiadałam za aresztowanie jego syna i uwięzienie go przez Alchemików. - Doceniam trud, który sobie zadałaś, przybywając tutaj – dodał po kilku chwilach niezręcznej ciszy. – Wiem, że to wyczerpująca podróż, zwłaszcza w weekend.

4

- To żaden problem, proszę pana – zapewniłam, mając nadzieję, że brzmię pewnie. – Z przyjemnością pomogę w… czymkolwiek jestem potrzebna. Wciąż zastanawiałam się, co by to mogło być. Przez chwilę przyglądał mi się aż w końcu krótko skinął głową. - Jesteś niezwykle oddana – oznajmił. – Dokładnie jak twój ojciec. Nie odpowiedziałam. Wiedziałam, że powiedział to jako komplement, ale ja nie widziałam tego w ten sposób. Tom odkaszlnął. - No cóż. Miejmy to za sobą. Nie chcę ściągać na ciebie więcej niedogodności niż to absolutnie konieczne. Znów wychwyciłam ten nerwowy, pokorny ton. Dlaczego tak zależało mu na moim dobrym samopoczuciu? Po tym, co zrobiłam jego synowi, Keithowi, spodziewałam się furii, albo oskarżeń. Tom otworzył przede mną drzwi i wykonał zachęcający gest. - Mogę wziąć kawę, proszę pana? - Oczywiście. Zabrał mnie do betonowego korytarza, kierując się ku zamkniętym drzwiom. Czując rosnący strach ściskałam swój kubek jak ostatnią deskę ratunku. Tom zatrzymał się kilka drzwi dalej, przy jednych z tych z czerwonym światłem, ale zawahał się nim je otworzył. - Chcę, żebyś wiedziała… że to, co zrobiłaś, było niewiarygodnie odważne – powiedział, nie patrząc mi w oczy. – Wiem, że ty i Keith byliście… jesteście… przyjaciółmi i nie mogło być prostym wydanie go. To dowód na to, jak oddana jesteś naszej pracy… to nie zawsze łatwe, gdy w grę wchodzą osobiste uczucia. Keith i ja nigdy nie byliśmy przyjaciółmi, ale błąd rozumowania Toma był zrozumiały. Jego syn mieszkał kiedyś przez lato u mojej rodziny, a później współpracowaliśmy w Palm Springs. Wydanie go sprawiedliwości za jego zbrodnie wcale nie było dla mnie trudne. De facto, sprawiło mi to przyjemność. Mimo to widząc znękaną minę Toma, wiedziałam, że nie mogę o tym powiedzieć. Przełknęłam. - Cóż… nasza praca jest ważna, proszę pana. - W rzeczy samej. – Posłał mi smutny uśmiech. Drzwi miały numeryczną klawiaturę przy zamku. Tom wystukał kombinację około dziesięciu cyfr i kod został przyjęty. Otworzył drzwi, a ja weszłam za nim. Surowe pomieszczenie było słabo oświetlone i znajdowało się w nim troje ludzi, więc nie od razu zorientowałam się, co jeszcze tu jest. Natychmiast poznałam, że wszyscy są Alchemikami. W przeciwnym wypadku nie byłoby ich tu i rzecz jasna mieli ten charakterystyczny wygląd, dzięki którym poznałabym ich nawet na ruchliwej ulicy. Mieli biznesowe stroje w nierzucających się w oczy kolorach. Na ich policzkach lśniły wytatuowane złote lilie. 5

Wszyscy prezentowaliśmy się w podobny sposób. Tworzyliśmy sekretną armię, czającą się w cieniu reszty ludzkości. Cała trójka trzymała podkładki do pisania i wpatrywała się w jedną ze ścian. W końcu dotarło do mnie, do czego służyło to pomieszczenie. Na ścianie zamontowano okno, przez które można było obserwować inny pokój, dla odmiany oświetlony znacznie jaśniej niż pierwszy. W środku znajdował się Keith Darnell. Rzucił się na oddzielającą nas szybę i zaczął w nią walić. Serce mi łomotało i wystraszona cofnęłam się o kilka kroków, przekonana, że chce mnie zaatakować. Chwilę zajęło mi zorientowanie się, że on tak naprawdę mnie nie widzi. Trochę się rozluźniłam. Odrobinę. Okno było jednostronnym lustrem. Przycisnął dłonie do szyby, oszalałym wzrokiem rozglądając się po twarzach, których nie mógł zobaczyć, chociaż wiedział, że są przed nim. - Proszę, błagam! – krzyczał. – Wypuśćcie mnie. Proszę, wypuśćcie mnie stąd. Keith ewidentnie stracił na wadze odkąd widziałam go po raz ostatni. Jego włosy były rozczochrane i wyglądały jakby nie były przycinane przez ostatni miesiąc. Miał na sobie pasujący do tutejszej atmosfery i betonów zwykły szary kombinezon, podobny do uniformów więźniów lub pacjentów zakładów psychiatrycznych. Najbardziej przyciągał uwagę zdesperowany, przerażony wyraz jego oczu – albo raczej oka. Stracił jedno w wampirzym ataku, który cichcem pomogłam zorganizować. Żaden z Alchemików nie zdawał sobie też sprawy z faktu, że Keith zgwałcił moją starszą siostrę, Carly. Jakoś wątpiłam, żeby Tom Darnell pochwalił mnie za moje „oddanie”, gdyby wiedział o mojej zemście na boku. Widząc w jakim stanie jest teraz Kieth, było mi go trochę szkoda – a jeszcze bardziej żałowałam Toma, na którego twarzy malował się czysty ból. Mimo to nie miałam najmniejszych wyrzutów sumienia ani z powodu aresztowania, ani oka. Mówiąc wprost, Keith Darnell był złym człowiekiem. - Nie wątpię, że rozpoznajesz Keitha – stwierdziła Alchemiczka z podkładką do pisania. Jej szare włosy były upięte w ciasny, porządny kok. - Tak, proszę pani – potwierdziłam. Uniknęłam dodawania czegokolwiek więcej, bo Keith zaczął dobijać się do szyby ze zdwojoną furią. - Proszę! Mówię prawdę! Nieważne czego chcecie… zrobię wszystko. Powiem wszystko. Uwierzę w cokolwiek zechcecie. Tylko proszę nie odsyłajcie mnie w tamto miejsce! Tom i ja wzdrygnęliśmy się, ale pozostali Alchemicy przyglądali się temu z kliniczną obojętnością, robiąc jakieś notatki na swoich podkładkach. Kobieta z kokiem spojrzała na mnie, jakby nigdy nam nie przerwano.

6

- Młody pan Darnell spędził trochę czasu w jednym z naszych centrów reedukacyjnych1. Przykre, ale konieczne. Złe jest samo to, że nielegalnie handlował zasobami, ale jego kolaborowanie z wampirami jest niewybaczalne. Wprawdzie przysięga, że nie żywi do nich żadnych pozytywnych uczuć, ale cóż… nie mamy pewności. Nawet jeśli mówi prawdę, istnieje możliwość, że jego transgresja sięga głębiej… i nie polega wyłącznie na kolaborowani z morojami, ale także ze strzygami. Nasze działania mają na celu, powstrzymanie go przed dalszym upadkiem. - Naprawdę robimy to dla jego własnego dobra – dodał trzeci z wyposażonych w podkładki Alchemików. – Oddajemy mu przysługę. Ogarnęła mnie zgroza. Celem istnienia Alchemików było ukrywanie przed ludźmi faktu istnienia wampirów. Wierzyliśmy, że wampiry są nienaturalnymi istotami, które nie powinny mieć nic wspólnego z ludźmi takimi jak my. Najgorszym problemem były strzygi – złe, mordercze wampiry – które potrafiły skłonić ludzi do służenia im w zamian za obietnicę nieśmiertelności. Traktowaliśmy podejrzliwie nawet pokojowo nastawionych morojów i ich ludzkie pochodne, dampiry. Często współpracowaliśmy z tymi dwoma grupami i chociaż uczono nas pogardy do nich, nie dało się uniknąć tego, że niektórzy Alchemicy nie tylko zbliżali się do nich… ale wręcz zaczynali ich lubić. Szalone było to, że – pomijając kradzież wampirzej krwi – Keith zaliczał się do tych osób, których nigdy nie posądziłabym o zaprzyjaźnianie się z wampirami. Wielokrotnie udowodnił mi swoją niechęć do nich. Tak właściwie, jeśli któreś z nas naprawdę zasługiwało na oskarżenie o sympatyzowanie z wampirami to… cóż, to właśnie byłam ja. Wykład podjął kolejny Alchemik, facet z okularami przeciwsłonecznymi modnie zawieszonymi na kołnierzyku. - Ty, panno Sage, jesteś niezwykłym przykładem osoby zdolnej do intensywnej współpracy z nimi przy jednoczesnym zachowaniu obiektywizmu. Twoje oddanie nie zostało niezauważone przez naszych zwierzchników. - Dziękuję, proszę pana – odpowiedziałam niespokojnie, zastanawiając się, ile razy tej nocy słyszałam już słowo „oddanie”. To była ogromna różnica w porównaniu z tym, co działo się kilka miesięcy temu, gdy wpadłam w kłopoty za pomaganie w ukrywaniu się dampirzej uciekinierce. Później udowodniono jej niewinność, a mój udział został zaszufladkowany jako „karierowe ambicje”. - Biorąc pod uwagę twoje doświadczenia z panem Darnellem, uznaliśmy, że jesteś znakomitym źródłem do zasięgnięcia opinii – kontynuował Okularnik. Skupiłam uwagę na Keithcie. Wciąż dobijał się do szyby i wykrzykiwał w kółko to samo. Pozostali jakoś go ignorowali, więc starałam się postępować tak samo. - Jakiej opinii, proszę pana?

1

Jajć, brzmi jak pielgrzymka albo rekolekcje. Brrrrr :/ L.

7

- Próbujemy zdecydować, czy wysłać go z powrotem na reedukację, czy nie – wyjaśniła Szary Kok. – Zrobił wspaniałe postępy, ale niektórzy sądzą, że lepiej upewnić się, iż wszelakie sympatie do wampirów zostały z niego wykorzenione. Jeśli to były „wspaniałe postępy”, to nie chciałam wiedzieć, jak wyglądają złe. Okularnik wyczekująco zawiesił pióro nad podkładką. - Panno Sage, bazując na tym, czego byłaś świadkiem w Palm Springs, co sądzisz o zapatrywaniach pana Darnella na wampiry? Czy zaobserwowałaś spoufalanie się uzasadniające dalsze środki ostrożności? Założyłam, że „dalsze środki ostrożności” oznaczają centrum reedukacyjne. Keith wciąż walił w szybę, ale wszystkie oczy w pomieszczeniu skupiły się na mnie. Alchemicy z podkładkami wyglądali na pełnych namysłu i ciekawych. Tom Darnell ewidentnie się pocił, obserwując mnie ze strachem i wyczekiwaniem. To było zrozumiałe – los jego syna spoczywał w moich rękach. Kłębiły się we mnie skonfliktowane emocje, gdy uważnie obserwowałam Keitha. Ja nie tylko go nie lubiłam – nienawidziłam go, a tego nie mogłambym powiedzieć o wielu osobach. Nie rozumiałam jak mógł zrobić coś takiego Carly. Równie świeże były wspomnienia tego, jak postępował wobec mnie i innych w Palm Springs. Oczerniał mnie i rzucał kłody pod nogi, byle tylko zatuszować swoje machlojki z krwią. Do tego okropnie traktował wampiry i dampiry, którymi mieliśmy się zajmować. To sprawiało, że zastanawiałam się, kto w tym układzie naprawdę jest potworem. Nie wiedziałam, co się robi w centrach reedukacyjnych. Sądząc po zachowaniu Keitha, miłe to nie było. Jakaś część mnie z rozkoszą powiedziałaby Alchemikom, żeby odesłali go tam z powrotem na lata i już nigdy nie pozwolili mu oglądać światła dziennego. Za swoje zbrodnie zasługiwał na surową karę – a jednak nie byłam pewna, czy konkretnie na taką. - Myślę, że… że Kieth Darnell jest skorumpowany – oznajmiłam w końcu. – Jest samolubny i niemoralny. Nie obchodzi go nikt poza nim samym i krzywdzi innych dla swoich własnych celów. Posuwał się do kłamstw, oszustw i kradzieży, żeby osiągnąć własne cele – Zawahałam się zanim znów przemówiłam. – Ale… nie wydaje mi się, żeby miał jakieś złudzenia względem wampirów. Nie wierzę, żeby za bardzo się do nich zbliżył, albo żeby groziło mu to w przyszłości. Mimo to, według mnie nie powinien być dopuszczony do pracy Alchemików w przewidywalnej przyszłości. Od was zależy, czy go zamkniecie, czy zawiesicie w obowiązkach. Jego postępki udowadniają, że nie podchodzi wystarczająco poważnie do naszej misji, ale wyłącznie przez swój własny egoizm, a nie sprzeczne z naturą spoufalanie się z wampirami. On… cóż, mówiąc wprost, jest złym człowiekiem. Odpowiedziała mi cisza, nie licząc dzikiego skrobania piór po podkładkach, gdy Alchemicy robili notatki. Ostrożnie zerknęłam na Toma, bojąc się jego reakcji po tym, jak kompletnie zmieszałam z błotem jego syna. Ku mojemu zaskoczeniu Tom wyglądał… jakby mu ulżyło. I był wdzięczny. Właściwie wydawał się na krawędzi łez. Spotykając moje spojrzenie bezgłośnie powiedział „dziękuję”. Niesamowite. Właśnie opisałam Keitha jako człowieka złego do szpiku kości, ale nic z tego nie miało znaczenia dla jego ojca, skoro nie oskarżyłam Keitha o sympatię względem 8

wampirów. Mogłabym nazwać go mordercą, a Tom zapewne i tak byłby wdzięczny, jeśli to oznaczałoby, że syn nie brata się z wrogiem. To zaniepokoiło mnie i ponownie zmusiło do zastanowienia się, kto zasługuje na miano prawdziwych potworów. Grupa, którą zostawiłam w Palm Springs miała sto razy więcej moralności niż Keith. - Dziękujemy, panno Sage – powiedziała Szary Kok, kończąc swoje notatki. – Byłaś niezwykle pomocna i twoja opinia zostanie wzięta pod uwagę przy podejmowaniu decyzji. Możesz odejść. Na korytarzu czeka Zeke, żeby cię odprowadzić. Ta odprawa była szybka, ale w sposób typowy dla Alchemików. Efektywność. Dążenie prosto do celu. Gdy tylko drzwi zamknęły się za mną, otoczyła mnie litościwa cisza korytarza. Nie słyszałam już krzyków Keitha. Jak się okazało Zeke był Alchemikiem, który mnie tu przyprowadził. - Wszystko załatwione? – spytał. - Na to wygląda – potwierdziłam, wciąż lekko oszołomiona tym, co się stało. Teraz już wiedziałam, że moje wcześniejsze sprawozdanie na temat sytuacji w Palm Springs zwyczajnie było wygodne dla Alchemików. Skoro już tu byłam, to dlaczego nie mieli spotkać się ze mną osobiście? To nie miało takiego znaczenia. Właśnie to – zobaczenie Keitha – było prawdziwym celem mojej podróży przez całe Stany. Gdy szliśmy korytarzem, moją uwagę przykuło coś, co przegapiłam wcześniej. Jedne z drzwi były szczególnie ciężko zabezpieczone – bardziej niż pomieszczenie, w którym właśnie byłam. Oprócz świateł i klawiatury miały jeszcze czytnik kart. U góry drzwi znajdowała się zasuwa. Nic wymyślnego, ale ewidentnie chodziło o uniemożliwienie wydostania się temu, co kryło się w środku. Wbrew sobie stanęłam i przez kilka chwil przyglądałam się drzwiom. W końcu znów ruszyłam, wiedząc, że nie powinnam nic mówić. Dobry Alchemik nie zadaje pytań. Zeke zatrzymał się, widząc moje spojrzenie. Zerknął na mnie, na drzwi i później znów na mnie. - Chcesz… chcesz zobaczyć, co tam jest? Zerknął szybko na drzwi, od których właśnie odeszliśmy. Wiedziałam, że miał niską pozycję w szeregach i ewidentnie bał się narazić na kłopoty przed pozostałymi. Z drugiej strony był wyraźnie podekscytowany strzeżonym sekretem – którym nie powinien dzielić się z innymi. Ale mnie nie musiał się bać. - Zależy, co tam jest – powiedziałam. - Powód, dla którego robimy to wszystko – oznajmił tajemniczo. – Zobacz, to zrozumiesz dlaczego nasza misja jest tak ważna.

9

Decydując się podjąć ryzyko, przejechał kartą nad czytnikiem i wbił jakiś długi kod. Światełko nad drzwiami zmieniło się na zielone i otworzył zasuwę. Trochę spodziewałam się kolejnego przyciemnionego pomieszczenia, ale w środku światło było tak jaskrawe, że niemal mnie oślepiło. Przyłożyłam dłoń do czoła, osłaniając oczy. - To rodzaj terapii światłem – wyjaśnił przepraszająco Zeke. – Zapewne wiesz, że ludzie w pochmurnych regionach używają lamp słonecznych? To jest taki sam rodzaj promieniowania. Mamy nadzieję, że może to sprawi, że ludzie tacy jak on znów staną się bardziej ludzcy… albo przynajmniej zniechęci ich to do myślenia, że są strzygami. Początkowo byłam zbyt oślepiona, żeby zrozumieć, o co mu chodzi, ale po chwili po drugiej stronie pustego pomieszczenia zobaczyłam celę więzienną. Wejście było chronione przez wielkie, metalowe kraty zabezpieczone kolejnym czytnikiem kart i klawiaturą numeryczną. Wydawało mi się, że to lekka przesada, gdy zobaczyłam mężczyznę w środku. Musiał być starszy ode mnie, dawałam mu jakieś dwadzieścia pięć lat i miał tak potargane włosy, że Keith wyglądał w porównaniu z nim całkiem porządnie. Wychudzony facet kulił się w kącie, osłaniając ramionami oczy przed światłem. Jego ręce i nogi były skute trzymając go w miejscu. Gdy weszliśmy, zerknął ostrożnie w naszą stronę i częściowo odsłonił twarz. Przeszył mnie zimny dreszcz. Mężczyzna był człowiekiem, ale jego mina była tak zimna i zła, jak u widzianych przeze mnie strzyg. Wyraz jego oczu był drapieżny, beznamiętny, jak u mordercy pozbawionego jakiegokolwiek współczucia dla innych ludzi. - Przyprowadziłeś mi obiad? – spytał z chrypą, która musiała być udawana. – Ładniutka, młoda dziewczyna, jak widzę. Trochę za chuda jak na mój gust, ale jej krew i tak jest pewnie soczysta. - Liam – powiedział Zeke z pełną zmęczenia cierpliwością. – Wiesz, że dostałeś obiad – Wskazał na stojącą w celi nietkniętą tacę z jedzeniem, które wyglądało jakby wystygło dawno temu. Filety z kurczaka, zielona fasola i cukrowane ciastko. – Prawie nigdy nie je – poinformował mnie Zeke. – Dlatego jest taki chudy. Wciąż domaga się krwi. - Czym… czym on jest? – spytałam, nie mogąc oderwać oczu od Liama. To było głupie pytanie. Liam oczywiście był człowiekiem, ale… coś z nim było nie tak, jak powinno. - Jest zgniłą duszą, która chce przemiany w strzygę – powiedział Zeke. – Strażnicy znaleźli go na służbie u tych potworów i dostarczyli go do nas. Próbujemy poddawać go terapii, ale na razie bez powodzenia. Wciąż nawija jakie strzygi są wspaniałe, że do nich wróci i pewnego dnia odpłaci nam za wszystko. W międzyczasie robi, co może udając jednego z nich. - Och, tak – odezwał się Liam z głupim uśmieszkiem. – Zostanę jednym z nich. Wynagrodzą moją lojalność i cierpienia. Przebudzą mnie, a ja stanę się potężny ponad wasze śmiertelne marzenia. Będę żył wiecznie i przyjdę po was wszystkich. Będę ucztował na waszej krwi, ciesząc się każdą kroplą. Wy, Alchemicy, używacie swoich wpływów i wydaje wam się, że kontrolujecie wszystko. Sami siebie oszukujecie. Niczego nie kontrolujecie. Jesteście niczym. - Widzisz? – spytał Zeke, potrząsając głową. – Żałosne. A jednak takich przypadków byłoby więcej gdybyśmy nie wykonywali naszej pracy. Wielu innych ludzi stałoby się jak on… sprzedawaliby swoje dusze za pustą obietnicę nieśmiertelności – Zrobił znak 10

Alchemików przeciwko złu: mały krzyż na ramieniu, a ja podążyłam za jego przykładem. – Nie lubię tu przychodzić, ale czasem… czasem to dobre przypomnienie, dlaczego musimy trzymać morojów i resztę w ukryciu. Dlaczego nie możemy pozwolić im się zwieść. Gdzieś na dnie mojego umysłu kołatała się myśl, że nie ma porównania między tym, jak wyglądają interakcje ludzi z morojami, a jak ze strzygami. Mimo to, widząc Liama nie mogłam sformułować swoich argumentów. Byłam zbyt zszokowana – i przestraszona. Widząc go, łatwo było wierzyć we wszystko, co mówili Alchemicy. Właśnie z czymś takim walczyliśmy. Takiemu koszmarowi zapobiegaliśmy. Nie wiedziałam, co powiedzieć, ale Zeke raczej niewiele oczekiwał. - Chodźmy stąd – powiedział, po czym zwrócił się do Liama. – A ty lepiej zjedz, co masz, bo do rana nic innego nie dostaniesz. Nie obchodzi mnie jak zimne i twarde jest to jedzenie. Liam zwęził oczy. - Co mnie obchodzi ludzkie jedzenie, skoro już wkrótce będę spijał nektar bogów? Krew twoja i tej ładniutkiej dziewczyny będzie ciepła na moich wargach. Zaczął się śmiać i był to dźwięk o wiele bardziej niepokojący niż krzyki Keitha. Jego śmiech towarzyszył nam, gdy Zeke wyprowadził mnie z pomieszczenia. Drzwi zamknęły się za nami, a ja stanęłam oszołomiona na korytarzu. Zeke obserwował mnie ze zmartwieniem. - Przykro mi… chyba nie powinienem ci tego pokazywać. Powoli pokręciłam głową. - Nie… miałeś rację. Dobrze się stało, że to zobaczyliśmy. Pomaga w zrozumieniu naszej misji. Zawsze wiedziałam… ale nie spodziewałam się czegoś takiego. Próbowałam skupić się na codzienny sprawach, żeby odwrócić uwagę od tego horroru. Spojrzałam na swoją kawę. Była nietknięta i zrobiła się letnia. Skrzywiłam się. - Mogę dostać więcej kawy, zanim odejdę? Potrzebowałam czegoś normalnego. Czegoś ludzkiego. - Jasne. Zeke zaprowadził mnie z powrotem do pokoju. Dzbanek, który wcześniej zrobiłam, był wciąż ciepły. Zostawiłam swój stary kubek i nalałam sobie do następnego. Gdy to zrobiłam, drzwi otworzyły się gwałtownie i wszedł przygnębiony Tom Darnell. Wydawał się zaskoczony naszym widokiem, ale minął nas i usiadł na kanapie, kryjąc twarz w dłoniach. Zeke i ja wymieniliśmy niespokojne spojrzenia. - Panie Darnell – zaczęłam. – Wszystko w porządku?

11

Nie odpowiedział od razu. Wciąż ukrywał twarz, jego ciało trzęsło się od cichego płaczu. Właśnie miałam wyjść, gdy spojrzał na mnie, ale miałam wrażenie, że tak naprawdę mnie nie widzi. - Zdecydowali – oznajmił. – Postanowili, co robić z Keithem. - Tak szybko? – spytałam zaskoczona. Zeke i ja spędziliśmy z Liamem najwyżej pięć minut. Tom przytaknął posępnie. - Znów odsyłają go do… do centrum reedukacyjnego. Nie mogłam w to uwierzyć. - Ale… ale przecież im powiedziałam! Powiedziałam, że nie sympatyzuje z wampirami. On wierzy w to samo… co reszta z nas. Tylko jego wybory były złe. - Wiem. Ale oni powiedzieli, że nie mogą ryzykować. Chociaż wydaje się, że Keith nie lubi wampirów… na pewno tak jest… wciąż pozostaje fakt, że zawarł umowę z jednym z nich. Obawiają się, że łatwość, z jaką wszedł w takie partnerstwo, może podświadomie wpłynąć na niego. Lepiej zająć się tym od razu. Może… może mają rację. Tak będzie lepiej. Przypomniał mi się Keith uderzający w szybę i błagający, żeby nie odsyłać go z powrotem. - Przykro mi, panie Darnell. Roztargnione spojrzenie Toma trochę bardziej skupiło się na mnie. - Nie przepraszaj, Sydney. Tak wiele zrobiłaś dla… dla Keitha. Dzięki temu, co im powiedziałaś, skrócili jego czas w centrum reedukacyjnym. To tak wiele dla mnie znaczy. Dziękuję. Poczułam jak żołądek mi się skręca. To przeze mnie Keith stracił oko. Przeze mnie został wysłany do centrum reedukacyjnego. Ponownie ogarnął mnie tamten sentyment: zasługiwał na cierpienie, ale nie takie. 2 - Nie mylili się co do ciebie – dodał Tom. Próbował się uśmiechnąć, ale nie udało mu się. – Jesteś wspaniałym przykładem. Masz tyle oddania. Twój ojciec musi być bardzo dumny. Nie mam pojęcia, jak udaje ci się żyć wśród tych kreatur i zachowywać trzeźwość opinii. Inni Alchemicy mogliby się wiele od ciebie nauczyć. Rozumiesz, czym są odpowiedzialność i obowiązek. Tak właściwie, odkąd wczoraj wyleciałam z Palm Springs, dużo myślałam o grupie, którą tam zostawiłam – naturalnie w chwilach, gdy Alchemicy nie odwracali mojej uwagi więźniami. Jill, Adrian, Eddie i nawet Angeline… czasami doprowadzali mnie do ciężkiej frustracji, ale ostatecznie poznałam ich i troszczyłam się o nich wszystkich. 2

Jak znam Mead, tak obstawiam, że za jakieś dwie książki – czy ile tam planuje – Keith wróci szykując zemstę nad Sydney. Chociaż w sumie założyłam się, że Rosja wygra z Polską 3:0, więc… L.

12

Chociaż zmuszali mnie do załatwiania miliona spraw, zatęskniłam za tą bandą niemal natychmiast, gdy opuściłam Kalifornię. Gdy nie było ich przy mnie, czegoś we mnie brakowało. Teraz te uczucia sprawiały, że czułam się zagubiona. Czyżby zacierała się dla mnie linia między przyjaźnią a obowiązkiem? Jeśli Keith wpadł w kłopoty za jeden drobny układ z wampirem, to o ile gorsza była moja postawa? I jak bardzo oboje zbliżaliśmy się do bycia jak Liam? Przypomniały mi się słowa Zeke’a: „nie możemy pozwolić im się zwieść”. I to, co właśnie powiedział Tom: „rozumiesz, czym są odpowiedzialność i obowiązek”. Przyglądał mi się wyczekująco, a ja zmusiłam się do uśmiechu, odpychając wszystkie swoje lęki. - Dziękuję, proszę pana – powiedziałam. – Robię, co w mojej mocy.

13

ROZDZIAŁ 2

TĄ NOC SPĘDZIŁAM BEZSENNIE. Jednym z powodów była zmiana strefy czasowej. Mój lot do Palm Springs został zaplanowany na szóstą rano – co oznaczało trzecią w nocy w strefie czasowej, do której wciąż było dostosowane moje ciało. Sen wydawał się bezcelowy. Oczywiście dochodził do tego mały – maciupki fakcik, że miałam pewne problemy z odprężeniem się po tym wszystkim, co widziałam w bunkrze Alchemików. Gdy nie prześladowały mnie szalone oczy Liama, przypominałam sobie nieustające ostrzeżenia o tym, co dzieje się z tymi, którzy za bardzo zbliżą się do wampirów. Sytuacji wcale nie ułatwiała moja skrzynka e-mailowa, która okazała się pełna wiadomości od gangu z Palm Springs. Zazwyczaj byłam na bieżąco z pocztą, sprawdzając ją na telefonie, ale teraz, w tym pokoju hotelowym, gdy tak patrzyłam na tyle różnych maili, czułam, że ogarnia mnie zwątpienie. Czy to naprawdę był profesjonalny kontakt? Czy może stali się zbyt przyjacielscy? Czy przekraczali linię protokołu Alchemików? Po tym, co spotkało Keitha, było dla mnie tym bardziej oczywiste, że niewiele trzeba, aby popaść w niełaskę mojej organizacji. Pierwsza wiadomość była od Jill i miała temat: Angeline. Westchnęłam. Jakoś mnie to nie zaskoczyło i nawet nie zabrałam się za czytanie. Angeline Dawes, dampirzyca zrekrutowana jako współlokatorka Jill i dodatkowa ochrona, miała pewne problemy z dostosowaniem się do Amberwood. Wiecznie tkwiła w jakichś kłopotach i cokolwiek by to nie było tym razem, stąd nic nie mogłam z tym zrobić. Następna wiadomość była od samej Angeline. Jej też nie otworzyłam. Temat brzmiał: PRZECZYTAJ! TO ŚMIESZNE! Angeline dopiero niedawno rozgryzła e-maila. Wyglądało na to, że teraz odkryła CapsLocka. Dodatkowo nie widziała różnicy między przesyłaniem żartów, finansowymi machlojkami i ostrzeżeniami o wirusach. Jeśli mowa o tym ostatnim… ostatecznie musieliśmy na jej laptopie zainstalować oprogramowanie rodzicielskie, żeby zablokować jej dostęp do pewnych stron i reklam. Zrobiliśmy to po tym, jak przez przypadek ściągnęła cztery wirusy. Nad ostatnią wiadomością zatrzymałam się dłużej. Została wysłana przez Adriana Iwaszkowa, jedynego członka naszej grupy, który nie uczył się w Amberwood. Adrian był dwudziestojednoletnim morojem, więc upchnięcie go jako licealisty byłoby lekkim przegięciem. Trzymał się blisko, bo on i Jill mieli psychiczną więź, która powstała przypadkowo, gdy użył swojej magii, żeby uratować jej życie. Każdy moroj dysponował jakimś rodzajem magii żywiołów, a Adrian władał duchem – tajemniczym żywiołem związanym z umysłem i uzdrawianiem. Więź umożliwiała Jill podglądanie jego myśli i emocji, co było kłopotliwe dla nich obojga, ale przebywanie blisko siebie pomagało im w opanowaniu zawiłości więzi. Zresztą Adrian i tak nie miał nic lepszego do roboty. Temat jego maila brzmiał: POMOC POTRZEBNA NATYCHMIAST.

14

W odróżnieniu od Angeline, Adrian znał zasady obowiązujące w cywilizowanym świecie i zwyczajnie chodziło mu o dramatyczny efekt. Jeśli zastanawiałam się, czy pozostałe maile są jakoś związane z moją pracą, to nie miałam wątpliwości, że ten na pewno jest najmniej profesjonalny. Adrian nie był moją odpowiedzialnością. Mimo to i tak kliknęłam wiadomość. „Dzień 24. Sytuacja się pogarsza. Moi porywacze wciąż znajdują nowe i okropne metody torturowania mnie. Chwile wolne od pracy, agentka Scarlet spędza na sprawdzaniu próbek materiałów na suknię ślubną i nawija jak bardzo jest zakochana. Zazwyczaj to sprawia, że agent Nudny Barszcz raczy nas opowieściami o ruskich ślubach, które są jeszcze nudniejsze niż jego zwykły repertuar. Jak na razie moje wszystkie próby ucieczki zostały udaremnione. Co gorsza skończyły mi się fajki. Z niecierpliwością wyczekuję na każdy ratunek albo produkty tytoniowe, jakie tylko możesz zorganizować. Więzień numer 246013” Mimowolnie zaczęłam się uśmiechać. Adrian niemal codziennie wysyłał mi wiadomości w podobnym tonie. Tego lata dowiedzieliśmy się, że zmienionych w strzygi można przywrócić przy pomocy ducha. Był to trudny, skomplikowany proces… fakt, że użytkowników ducha było niewielu też nie pomagał. Niedawne wydarzenia ujawniły, że przywróceni z bycia strzygą, już nigdy nie mogli zostać przemienieni. To w równym stopniu zelektryzowało Alchemików jak i morojów. Jeśli istniał jakiś magiczny sposób uniemożliwiający zmianę w strzygę, świry jak Liam przestałyby być problemem. W tym miejscu zaczynała się rola Sonii Karp i Dymitra Bielikowa… albo, jak Adrian ich nazywał w swoich cierpiętniczych listach – „agentki Scarlet” i „agenta Nudnego Barszcza”. Sonia była morojką, a Dymitr dampirem. Oboje kiedyś byli strzygami, ale zostali uratowani przez magię ducha. Przyjechali do Palm Springs w zeszłym miesiącu, żeby razem z Adrianem utworzyć grupę ekspertów i pracować nad wymyśleniem jakiegoś remedium przeciwko przemianie w strzygę. To było ekstremalnie ważne zadanie, które w razie sukcesu miałoby doniosłe skutki. Sonia i Dymitr należeli do najpracowitszych ludzi, jakich znałam – co średnio pasowało do stylu Adriana. Duża część ich pracy sprowadzała się do powolnych, mozolnych eksperymentów… w wielu uczestniczył Eddie Castile, dampir, który pod przykrywką również uczęszczał do Amberwood. Pełnił rolę obiektu porównań, bo w przeciwieństwie do Dymitra, nigdy nie został dotknięty duchem ani nie miał historii jako strzyga. Niewiele mogłam pomóc Adrianowi z jego frustracją nad grupą badawczą – a on o tym wiedział. Po prostu lubił odstawiać dramaty, a ja robiłam za bufor. Pamiętając co jest niezbędne a co nie, w świecie Alchemików niemal wykasowałam wiadomość, ale…

3

Szlag, rozmazałam sobie makijaż ze śmiechu. L.

15

Zawahałam się z powodu jednego szczegółu. Adrian podpisał maila odwołując się do „Nędzników” Wiktora Hugo. Książka mówiła o rewolucji francuskiej i była tak gruba, że spokojnie mogłaby robić za broń. Czytałam ją zarówno po francusku jak i angielsku. Jeśli wzięło się pod uwagę to, że Adrian kiedyś znudził się nad wyjątkowo długim menu, jakoś nie mogłam sobie wyobrazić, żeby przebrnął przez książkę Hugo w dowolnym języku. Ale w takim razie skąd tamto odniesienie? „To bez znaczenia, Sydney” odezwał w mojej głowie surowy, alchemiczy głos. „To nieistotne, więc to skasuj. Wiedza o literaturze Adriana (lub brak takowej) nie jest twoim problemem.” Ale nie mogłam się na to zdobyć. Musiałam wiedzieć. To był ten rodzaj drobnostki, która będzie mnie prześladować do szaleństwa. Odpisałam krótko: „Skąd wiesz o 24601? Nie wierzę, że przeczytałeś książkę. Oglądałeś musical, prawda?” Wcisnęłam „wyślij” i niemal natychmiast dostałam odpowiedź: „Spark Notes.”4 Typowe. Zaśmiałam się w głos i natychmiast poczułam ukłucie poczucia winy. Nie powinnam odpowiadać. To była moje prywatne konto, ale jeśli kiedykolwiek Alchemicy poczują potrzebę sprawdzenia mnie, nie będą mieć oporów przed wejściem na nie. Takie coś mogło okazać się pogrążające, wiec wykasowałam wymianę maili – nie żeby to miało znaczenie. Żadne informacje nie przepadały tak naprawdę. Zanim następnego ranka wylądowałam w Palm Springs, stało się boleśnie oczywiste, że dotarłam limitu, jak długo moje ciało może funkcjonować na kofeinie. Byłam totalnie wyczerpana. Żadna ilość kawy już nie mogła pomóc. Niemal zasnęłam na krawężniku na lotnisku czekając aż ktoś po mnie przyjedzie. Nie zauważyłam, że już nie jestem sama, dopóki nie usłyszałam swojego imienia. Dymitr Bielikow wysiadł z niebieskiego, wynajętego samochodu, podszedł do mnie i złapał moją walizkę, zanim zdążyłam wydusić choćby słowo. Kilka kobiet w pobliżu przestało rozmawiać i zaczęło się na niego gapić z podziwem. Wstałam. - Nie musisz tego robić – powiedziałam, chociaż już był w trakcie pakowania mojej walizki do bagażnika. - Oczywiście, że muszę – odpowiedział. W jego słowach pobrzmiewał lekki rosyjski akcent. Posłał mi niewielki uśmiech. – Wyglądasz jakbyś spała stojąc. - Nie ma tak dobrze – skomentowałam, wsiadając od strony pasażera.

4

Strona założona przez studentów Harvardu. Początkowo zawierała opracowania z literatury, historii, filmu etc. Później poszerzyli zakres tematów o przedmioty ścisłe. Dzięki, ciociu Wiki. L.

16

Wiedziałam, że Dymitr przechwyciłby moją walizkę nawet, gdybym była w pełni obudzona. Taki właśnie był – ostatni bastion rycerskości we współczesnym świecie, zawsze gotowy do pomagania innym. To była tylko jedna z wielu intrygujących cech Dymitra. Już sam jego wygląd zwalał z nóg. Miał ciemnobrązowe włosy, które spinał z tyłu w krótki kucyk i brązowe oczy, które wyglądały zarazem tajemniczo i pociągająco. Do tego był wysoki – coś koło 6,7 stopy – czym mógł rywalizować z niektórymi morojami. Według mnie dampiry były praktycznie nie do odróżnienia od ludzi, więc nawet ja musiałam przyznać, że musiał otrzymywać wysoki wynik w skali seksowności. Otaczała go energia, wobec której nie dało się pozostać obojętnym. Był wiecznie czujny, zawsze oczekiwał czegoś nieoczekiwanego. Nigdy nie widziałam, żeby choć na chwilę stracił baczność. Cały czas wydawał się gotowy do walki. Bez dwóch zdań był niebezpieczny i cieszyłam się, że mamy go po naszej stronie. Przy nim zawsze czułam się bezpieczna – i trochę niespokojna. - Dzięki za podwiezienie – dodałam. – Mogłabym wziąć taksówkę. Mówiąc to dobrze wiedziałam, że moje słowa są równie bezużyteczne, jak wtedy, gdy powiedziałam, że nie musi mi pomagać z bagażem. - Żaden problem – zapewnił, jadąc w stronę śródmieścia Palm Springs. Otarł pot z czoła i w jego wykonaniu nawet to wyglądało atrakcyjnie. Nawet tak wcześnie rano zaczynało się robić naprawdę gorąco. – Sonia nalegała. Zresztą nie robimy dziś żadnych eksperymentów. Zmarszczyłam brwi słysząc to. Te eksperymenty były niezwykle ważne i reprezentowały niesamowity potencjał, jako szansa na zapobieżenie powstawaniu strzyg. Dymitr i Sonia zdawali sobie z tego sprawę i dawali z siebie wszystko – weekendy były szczególną okazją, bo Adrian i Eddie nie musieli brać udziału w zajęciach – i to sprawiało, że ta informacja była tak zaskakująca. Z moją wymagającą etyką pracy nie rozumiałam, dlaczego nie prowadzą żadnych badań w niedzielę. - Adrian? – domyśliłam się. Może dziś „nie miał nastroju” na badania. - Między innymi – przyznał Dymitr. – Nie mamy też materiału do porównań. Eddie powiedział, że miał jakiś konflikt i nie może przyjechać. Zmarszczka pomiędzy moimi brwiami pogłębiła się. - W jaki konflikt mógł wdać się Eddie? Eddie też był głęboko oddany sprawie. Adrian czasami przezywał go mini-Dymitrem. Wprawdzie tak jak ja uczęszczał do liceum i odrabiał zadania domowe, ale wiedziałam, że dla większego dobra natychmiast rzuciłby szkolne sprawy. Do głowy przychodziła mi tylko jedna rzecz, która mogłaby mieć priorytet przed pomocą w wyszukiwaniu „lekarstwa” na zostanie strzygą. Moje tętno gwałtownie przyśpieszyło. - Czy Jill nic się nie stało?

17

Nie mogło się stać. Przecież ktoś by mnie poinformował, prawda? Głównym celem pobytu Eddiego – i mnie – w Palm Springs było zapewnienie jej bezpieczeństwa. Jeśli coś by jej groziło, wszystko inne musiało zejść na dalszy plan. - Jill ma się dobrze – zapewnił Dymitr. – Rozmawiałem z nią dziś rano. Nie wiem, co się dzieje, ale Eddie nie wycofałby się bez dobrego powodu. - Pewnie nie – wymamrotałam, wciąż niespokojna. - Zamartwiasz się równie mocno jak ja – podśmiewał się Dymitr. – A wydawało mi się, że to niemożliwe. - Martwienie się to moja praca. Zawsze to do mnie należy dbanie, żeby wszystko było w porządku. - Czasami nie jest źle zadbać też o siebie. - A później się okazuje, że to tak naprawdę pomaga innym – prychnęłam. – Rose zawsze żartowała sobie z twoich „mądrości mistrza Zen”. Czyżbym właśnie dostała próbkę? Jeśli tak to rozumiem, dlaczego nie miała szans z twoim urokiem. Tym zarobiłam na nieczęsty u niego, prawdziwy śmiech. - Też tak myślę. Jeśli ją spytać, przysięga, że to kołkowanie i pozbawianie głów, ale i tak myślę, że to zasługa Zen mądrości. Mój uśmiech zmienił się w ziewnięcie. To było coś niesamowitego, że żartowałam sobie z dampirem. Kiedyś miałam ataki paniki, jeśli przebywałam w jednym pomieszczeniu z nimi albo morojami. Przez ostatnie sześć miesięcy, mój niepokój powoli zaczął zanikać. Nigdy nie pozbyłam się odczucia „inności”, które wywoływali, ale zrobiłam wielki postęp. Częściowo byłam zadowolona z tego, że wciąż dostrzegałam linię między nimi a ludźmi, ale pewna elastyczność również była dobra, bo ułatwiała moją pracę. „Tylko bez przesady z tą elastycznością” ostrzegł wewnętrzny, alchemiczy głos. - No i jesteśmy – oznajmił Dymitr zatrzymując się przed moim dormitorium w Amberwood. Nawet jeśli zauważył zmianę w moim nastroju, to jej nie skomentował. – Powinnaś trochę odpocząć. - Spróbuję – obiecałam. – Ale najpierw muszę sprawdzić, co się dzieje z Eddiem. Dymitr przeszedł do interesów. - Jeśli go znajdziesz, powinnaś wieczorem przywieźć go do nas. Może jednak uda nam się coś zrobić. Sonia byłaby zachwycona. Ma kilka nowych pomysłów. Przytaknęłam, przypominając sobie, że mieliśmy wyznaczone standardy, do których musieliśmy się dostosować. Praca, praca i praca. Nie mogliśmy zapominać o naszych celach. - Zobaczę, co da się zrobić.

18

Podziękowałam mu jeszcze raz i skierowałam się do budynku, przepełniona poczuciem misji. Byłam trochę rozczarowana, gdy moje wzniosłe cele zostały szybko sprowadzone na ziemię. - Panno Melrose? Odwróciłam się natychmiast, słysząc nazwisko, które przybrałam na potrzeby Amberwood. Pani Weathers, pulchna, podstarzała opiekunka dormitorium szybko zmierzała w moją stronę. Jej twarz znaczyły linie zmartwienia, co nie było dobrym znakiem. - Tak się cieszę, że wróciłaś – powiedziała. – Mam nadzieję, że wizyta u rodziny była udana? - Tak, proszę pani – Jeśli przez „udana” rozumiała „straszna i niepokojąca”. Pani Weathers gestem nakazała mi podejść do swojego biurka. - Musimy porozmawiać o twojej kuzynce. Udało mi się nie skrzywić, gdy przypomniałam sobie maila Jill. Kuzynka Angeline. Wszyscy uczęszczaliśmy do Amberwood udając rodzinę. Jill i Eddie byli moim rodzeństwem a Angeline kuzynką. To pomagało wyjaśnić dlaczego trzymamy się razem i wspólnie rozwiązujemy problemy. Usiadłam z panią Weathers, tęsknie rozmyślając o swoim łóżku. - Co się stało? – spytałam. Pani Weathers westchnęła. - Twoja kuzynka ma problemy z doborem właściwych ubrań. To mnie zaskoczyło. - Ale przecież nosimy mundurki, proszę pani. - Oczywiście – przyznała. – Ale nie po lekcjach. To była prawda. Miałam na sobie luźne spodnie koloru khaki i zieloną bluzkę z krótkim rękawem, a do tego mały, złoty krzyżyk. W myślach przejrzałam garderobę Angeline, próbując sobie przypomnieć, czy było w niej coś niewłaściwego. Najbardziej zatrważająca była jakość. Angeline wywodziła się z Powierników, mieszanej komuny ludzi, morojów i dampirów, którzy żyli w Appalachach. Pomiędzy brakiem elektryczności i kanalizacji Powiernicy decydowali się sami robić większość swoich ubrań, albo nosili jakieś łachmany. - W piątek w nocy przyłapałam ją jak chodziła w dżinsowych szortach, które odsłaniały wszystko – kontynuowała pani Weathers, wzruszając ramionami. – Natychmiast ją upomniałam, a ona mi powiedziała, że tylko w nich jest jej wygodnie w tym upale. Ostrzegłam ją i doradziłam, żeby znalazła bardziej odpowiedni strój. W sobotę pokazała się w

19

tych samych szortach i kompletnie nieprzyzwoitym topie. Wtedy zabroniłam jej opuszczać dormitorium przez resztę weekendu. - Przykro mi, proszę pani – powiedziałam. Naprawdę nie miałam pojęcia, co jeszcze dodać. Spędziłam weekend wplątana w epicką walkę o uratowanie człowieczeństwa, a teraz co… dżinsowe szorty? Pani Weathers zawahała się. - Zdaję sobie sprawę z tego, że… cóż, nie powinnaś być w to włączana. To sprawa dla rodziców. Ale jesteś tak odpowiedzialna i uważasz na resztę swojej rodziny… Westchnęłam. - Tak, proszę pani. Zajmę się tym. Dziękuję, że nie ukarała jej pani surowiej. Weszłam na górę, a moja mała walizeczka z każdym krokiem wydawała się być coraz cięższa. Na drugim piętrze zatrzymałam się, niepewna co zrobić. Jedno piętro wyżej i będę w swoim pokoju, ale na tym znajdę „kuzynkę Angeline”. Niechętnie powędrowałam korytarzem, wiedząc, że im szybciej rozwiążę problem, tym lepiej. - Sydney! – Jill Mastrano otworzyła drzwi, jej jasnozielone oczy lśniły radością. – Wróciłaś. - Na to wygląda – powiedziałam, wchodząc za nią do środka. Angeline też była w pokoju, rozwalona z podręcznikiem na swoim łóżku. Byłam całkiem pewna, że to pierwszy raz, kiedy widziałam, żeby się uczyła, ale pewnie była to zasługa aresztu domowego, który ograniczał jej możliwości rozrywki. - Czego chcieli Alchemicy? – spytała Jill. Usiadła na łóżku po turecku i z roztargnieniem bawiła się kosmykiem swoich kręconych, jasnobrązowych włosów. Wzruszyłam ramionami. - Papierkowa robota. Same nudy. Wygląda na to, że tu działy się bardziej ekscytujące rzeczy. – W tym miejscu rzuciłam znaczące spojrzenie Angeline. Dampirzyca zeskoczyła z łóżka, z wściekłą miną i iskrzącymi oczami. - To nie była moja wina! Ta cała Weathers robiła aferę bez powodu! – krzyknęła przeciągając sylaby z południowym akcentem. Szybko przyjrzałam się Angeline, ale przekonałam się, że w jej ubiorze nie ma nic niewłaściwego. Jej dżinsy były poprzecierane, ale przyzwoite, podobnie jak T-shirt. Nawet jej zwykle nieokiełznane rudoblond 5 włosy były dziś dla odmiany ogarnięte i spięte w kucyk.

5

W „Blodlines” były kasztanowe („auburn” nie „strawberry blonde”), ale o to proszę pytać Mead. L.

20

- Więc co u licha ubrałaś, że tak się zdenerwowała? – spytałam. Krzywiąc się, Angeline podeszła do swojej szafy i wyciągnęła najbardziej poszarpane dżinsowe szorty jakie w życiu widziałam. Miałam wrażenie, że rozpadną się na moich oczach. Były tak krótkie, że nie byłabym zaskoczona, gdyby odsłaniały jej bieliznę. - Skąd je wytrzasnęłaś? Angeline wyglądała na niemal dumną. - Sama je zrobiłam. - Czym, piłką do metalu? - Miałam dwie pary dżinsów – oznajmiła pragmatycznie. – Na zewnątrz było tak gorąco, że lepiej opłacało się zmienić jedne na szorty. - Użyła noża z kafeterii – podsunęła pomocnie Jill. - Nie mogłam znaleźć nożyczek – wyjaśniła Angeline. „Moje łóżko. Gdzie jest moje łóżeczko?” - Pani Weathers wspomniała coś o nieprzyzwoitej bluzce – przypomniałam. - Och – odezwała się Jill. – To była moja. Moje brwi powędrowały ku górze. - Co takiego? Przecież ty nie masz nic „nieprzyzwoitego”. Zanim miesiąc temu pojawiła się Angeline, Jill i ja byłyśmy współlokatorkami. - Bo nie mam – zgodziła się Jill. – Problem w tym, że ta bluzka nie jest w rozmiarze Angeline. Popatrzyłam na obie dziewczyny i zrozumiałam. Jill była wysoka i smukła jak większość morojów, miała figurę pożądaną przez ludzkich projektantów mody – zabiłabym za takie kształty. Jill przez pewien czas nawet była modelką. Przy takiej sylwetce, jej rozmiar biustu nie należał do zbyt wielkich. Angeline to była zupełnie inna historia. Jeśli włożyła top w rozmiarze Jill, materiał musiał być naciągnięty do granic nieprzyzwoitości. - Jill cały czas nosi ten top i nie ma kłopotów – broniła się Angelina. – Wydawało mi się, że nikt się nie doczepi, jeśli go pożyczę. Głowa zaczynała mnie boleć. A jednak teraz i tak było lepiej niż kiedyś, gdy przyłapano ją migdalącą się z jakimś chłopakiem w męskiej łazience. - Cóż, to nie problem. Możemy… albo i nie, bo tu utknęłaś… sama kupię ci dziś wieczorem trochę ciuchów we właściwym rozmiarze. - Och, nie musisz – zapewniła Angeline, nagle wyglądając na bardziej zadowoloną z życia. – Eddie się tym zajął. 21

Gdyby Jill nie przytaknęła, wzięłabym to za żart. - Eddie? Eddie kupuje ci ubrania? Angeline cała szczęśliwa westchnęła. - Czy to nie miłe z jego strony? Miłe? Nie bardzo, ale rozumiałam dlaczego Eddie się tym zajął. Zdobywanie porządnych ubrań dla Angeline było prawdopodobnie ostatnią rzeczą, którą chciałby robić, ale i tak się tego podjął. Tak jak ja, rozumiał czym jest obowiązek. No to się dowiedziałam, dlaczego Eddie nie wziął udziału w eksperymentach – i dlaczego nie chciał podać żadnego konkretnego uzasadnienia. Natychmiast złapałam za komórkę i zadzwoniłam do niego. Jak zawsze odebrał od razu. Byłam pewna, że nigdy nie oddalał się od swojego telefonu dalej niż na trzy stopy. - Cześć, Sydney. Dobrze, że wróciłaś – urwał. – Bo wróciłaś, prawda? - Tak, jestem z Jill i Angeline. Słyszałam, że jesteś na zakupach. Jęknął. - Nie każ mi o tym opowiadać. Właśnie wszedłem do swojego pokoju. - Wpadłbyś tu z zakupami? I tak muszę odzyskać mój samochód. Nastąpiła chwila wahania. - A nie miałabyś nic przeciwko przyjściu tutaj? To znaczy, jeśli z Jill wszystko w porządku. Nic jej nie jest? Bo jeśli mnie potrzebuje… - Z nią wszystko ok. – Jego dormitorium nie było daleko, ale miałam nadzieję, że jak najszybciej pójdę spać. Mimo to jak zawsze - zgodziłam się. – Dobrze. Spotkamy się w lobby za jakieś piętnaście minut? - Super. Dzięki, Sydney. - Eddie przyjdzie? – spytała podekscytowana Angeline, gdy tylko się rozłączyłam. - Ja wybieram się do niego – odpowiedziałam. Jej mina zrzedła. - Och. Cóż, to chyba bez znaczenia, skoro i tak muszę tu zostać. Już nie mogę się doczekać dalszych treningów. Chciałabym mieć z nim więcej czasu jeden na jeden. Uświadomiłam sobie jak bardzo Angeline zależy na treningu. Naprawdę była podekscytowana tą perspektywą. Wyszłam z ich pokoju i gdy drzwi się zamknęły, byłam zaskoczona widząc Jill zaraz za sobą. Wpatrywała się we mnie rozszerzonymi, niespokojnymi oczami. 22

- Sydney… przepraszam. Przyglądałam jej się zaintrygowana, zastanawiając się, czy też czegoś nie zbroiła. - Za co? Wskazała na drzwi. - Za Angeline. Powinnam bardziej uważać, żeby nie narobiła sobie kłopotów. Prawie się uśmiechnęłam. - To nie twój obowiązek. - Tak, wiem… – Spuściła głowę, a kosmyki długich włosów opadły jej na twarz. – Ale mimo wszystko, wiem, że powinnam być bardziej jak ty. Zamiast tego, ja tylko… no wiesz… spędzałam czas na rozrywkach. - Masz do tego prawo – powiedziałam, próbując zignorować subtelną aluzję do mnie. - I tak powinnam być bardziej odpowiedzialna – nie ustępowała. - Jesteś odpowiedzialna – zapewniłam ją. – Zwłaszcza w zestawieniu z Angeline. Nawet kot mojej rodziny z Utah był bardziej odpowiedzialny niż Angeline. Twarz Jill rozjaśniła się, a ja poszłam odnieść walizkę do swojego pokoju. Ku mojej radości, dzięki pojawieniu się Angeline i w nagrodę za wykrycie kombinacji Keitha, dostałam swój własny pokój w dormitorium. Wszystko w nim było czyste i poukładane. Mój prywatny idealny świat. To było jedyne miejsce, do którego nie sięgał tan całego chaosu w moim życiu. Równo pościelone łóżko aż prosiło, żeby się w nim położyć. Wręcz błagało. „Już niedługo” obiecałam. “Miejmy nadzieję”. Amberwood było podzielone na trzy kampusy: Wschodni (w którym sypiały dziewczyny), Zachodni (dormitoria chłopaków) i Centralny (zawierał wszelkie budynki szkolne). Odważni mogli sobie wędrować w tym skwarze, ale między kampusami regularnie kursował autobus. Temperatura zwykle mi nie przeszkadzała, ale dzisiaj wszelkie wojaże wydawały się zbyt wielkim wyzwaniem, więc złapałam autobus i pojechałam do Zachodniego kampusu, próbując nie zasnąć. Lobby dormitorium chłopaków bardzo przypominało moje; kręcili się po nim ludzie załatwiający jakieś sprawy akademickie, albo zwyczajnie cieszący się niedzielą. Rozejrzałam się, ale Eddiego nie było nigdzie w zasięgu wzroku. - Cześć, Melbourne. Odwróciłam się i zobaczyłam podchodzącego Treya Juareza, na którego opalonej twarzy malował się uśmiech. Był na tym samym roku co ja i nazywał mnie Melbourne, wzorem jednej z nauczycielek, która okazała się niezdolna do zapamiętania Melrose. Szczerze, z tymi wszystkimi nazwiskami to był cud, że jeszcze wiedziałam jak naprawdę się nazywam. - Cześć, Trey – powiedziałam. 23

Był typową licealną gwiazdą piłki nożnej – ale nie brakowało mu też inteligencji, chociaż próbował ukrywać ten fakt. W efekcie mieliśmy dobre relacje, a dodatkowo zyskałam w jego oczach w zeszłym miesiącu pomagając mu przywrócić jego prawowite miejsce w rankingu sportowców. Na jednym ramieniu miał zawieszony plecak. - Zamierzasz w końcu zrobić to sprawozdanie na chemię? - No – potwierdził. – Z pomocą połowy składu cheerleaderek. Chcesz się przyłączyć? Przewróciłam oczami. - Jakoś wątpię żebyście dużo się nauczyli. No i muszę się spotkać z Eddiem. Trey beztrosko wzruszył ramionami i odgarnął z oczu czarne włosy. - Twoja strata. Do zobaczenia jutro. – Zrobił kilka kroków, ale obejrzał się na mnie. – Hej, umawiasz się z kimś? Natychmiast zaczęłam zaprzeczać, ale nagle ogarnęła mnie panika. Miałam nawyk brania rzeczy zbyt dosłownie. Moje przyjaciółki, Kristin i Julia, próbowały mnie wprowadzić w subtelności życia towarzyskiego w liceum. Jedną z ich ważniejszych lekcji było to, że ludzie nie zawsze mówią wprost, o co im chodzi – szczególnie w sercowych sprawach. - Ty… chyba nie zapraszasz mnie na randkę? – spytałam zaskoczona. To było ostatnie, czego teraz potrzebowałam. Jak niby miałam odpowiedzieć? Powinnam się zgodzić? Odmówić? Nie zdawałam sobie sprawy, że pomaganie w zadaniu domowym z chemii jest tak pociągające. Powinnam pozwolić, żeby sam sobie z nim poradził. Trey wydawał się niemniej zaskoczony tym pomysłem. - Co? Nie. Oczywiście, że nie. - Dzięki Bogu – odetchnęłam. Lubiłam Treya, ale nie chciałam z nim chodzić – ani zastanawiać się w jaki sposób odmówić. Posłał mi skwaszone spojrzenie. - Nie musisz wyglądać jakby aż tak ci ulżyło. - Sorry – mruknęłam, próbując zamaskować zmieszanie. – Dlaczego pytałeś? - Bo poznałem idealnego faceta dla ciebie. Jak dla mnie jest twoją bratnią duszą. Teraz znaleźliśmy się na znajomych wodach: logika kontra brak logiki. - Nie wierzę w bratnie dusze – oznajmiłam. – Stwierdzenie, że dla każdego istnieje na świecie tylko jeden idealny partner jest statystycznie nieuzasadnione. Mimo to przez krótki moment żałowałam, że to niemożliwe. Miło byłoby mięć kogoś, kto byłby w stanie zrozumieć niektóre z rzeczy, które działy się w mojej głowie. Trey przewrócił oczami. 24

- Niech będzie, nie bratnia dusza. Co powiesz na kogoś, z kim mogłabyś wyjść od czasu do czasu i miło spędzić czas? Potrząsnęłam głową. - Nie mam czasu na głupoty. To była prawda. Utrzymanie mojej trzódki w ryzach i jednoczesne udawanie uczennicy było zajęciem na pełny etat. - Tylko mówię, że polubiłabyś go. Chodzi do szkoły publicznej i niedawno zaczął pracować u Spencera. – W tej samej kawiarni dorabiał Trey. Dzięki niemu miałam zniżki. – Kiedyś zaczął nawijać o różnicy między oddychaniem tlenowym i nietlenowym, a ja zacząłem się zastanawiać, kogo mi to przypomina. Ciebie, Melbourne. - Chodziło o oddychanie beztlenowe – poprawiłam. – I to nie zmienia faktu, że nie mam czasu. Przepraszam. Poniekąd byłam naprawdę ciekawa, skąd taki temat wypłynął miedzy kelnerami, ale zdecydowałam, że lepiej nie podpuszczać Treya. - No dobrze – powiedział. – Tylko nie mów, że nigdy nie próbowałem ci pomóc. - Gdzieżbym śmiała – zapewniłam go. – O, Eddie przyszedł. - No to ja spadam. Na razie. – Trey żartobliwie zasalutował mnie i Eddiemu. – Pamiętaj o mojej propozycji, jeśli kiedyś najdzie cię ochota na namiętną randkę, Melbourne. Poszedł, a Eddie posłał mi zaintrygowane spojrzenie. - Czyżby Trey zaprosił cię na randkę? - Nie. Chce mnie sparować z kolegą z pracy. - Może to nie jest taki zły pomysł. - To okropny pomysł. Lepiej wyjdźmy na zewnątrz. Pustynne gorąco nie przejmowało się tym, że mieliśmy październik, więc poprowadziłam nas do ławki pod stiukową ścianą budynku. Rzucany przez pobliską palmę cień przyniósł lekką ulgę. Ponoć niedługo miało się ochłodzić, ale jakoś nic nie zapowiadało zmiany. Eddie wręczył mi kluczyki do mojego samochodu i torbę z zakupami z pobliskiego supermarketu. - Musiałem zgadywać rozmiar – powiedział. – Gdy miałem wątpliwości brałem większy. Pomyślałem, że tak będzie bezpieczniej. - Pewnie tak. – Usiadłam na ławce i przekopałam się przez zakupy. Dżinsy, spodnie khaki, kilka kolorowych podkoszulków. Wszystko było bardzo praktyczne, jak można się było spodziewać po nie bawiącym się w nonsensy facecie, którym był Eddie. Dobrze wybrał. 25

– Myślę, że trafiłeś z rozmiarem. Pogratulować wyczucia. Musimy częściej wysyłać cię na zakupy. - Jeśli to konieczne – zapewnił z poważną twarzą. Nie mogłam powstrzymać zaskoczonego śmiechu. - Tylko żartowałam. – Schowałam koszulki do torby. – To nie mogło być dla ciebie zabawne. – Twarz Eddiego nic nie wyrażała. – Och, daj spokój. Nie musisz odgrywać przede mną stoika. Wiem, że nie lubisz robić takich rzeczy. - Jestem tu, żeby wykonać moją pracę. Nie ma znaczenia czy jest przyjemna, czy nie. Zaczęłam protestować, ale zmieniłam zdanie. Ostatecznie, czy nie wyznawałam takiej samej filozofii? Też poświęcałam własne zachcianki dla większego dobra. Eddie był całkowicie oddany swojej misji. Nigdy się nie uchylał od żadnych zadań. Nie mogłam spodziewać się po nim niczego innego oprócz całkowitego skupienia. - W takim razie może byłbyś zainteresowany wieczornymi eksperymentami? – spytałam. - Oczywiś… – urwał i zastanowił się. – Jill i Angeline też jadą? - Nie, Angeline wciąż ma szlaban. - Dzięki Bogu – odetchnął z wyraźną ulgą. Jego reakcja była dzisiaj największą niespodzianką. Nie rozumiałam skąd ta ulga. Pomijając jego służbę strażniczą, Eddie był po uszy zadurzony w Jill. Zrobiłby dla niej wszystko, nawet wykraczając poza zwykłe ramy obowiązku, ale nie chciał wyznać jej swoich uczuć. Uważał, że nie jest godny księżniczki. Naszła mnie niespokojna myśl. - Czy, eee … unikasz Jill, bo jest z Micahem? Micah dzielił pokój z Eddiem i chociaż był on sympatycznym chłopakiem, to sprawiał mu trudności klasyfikujące się do terapii, bo był do złudzenia podobny do jego zabitego najlepszego przyjaciela, Masona. W dodatku Micah w pewnym sensie chodził z Jill. Nikomu z nas się to nie podobało, ponieważ (nie licząc Powierników) związki ludzi z morojami albo dampirami były uważane za tabu. Ostatecznie zgodziliśmy się, że nie można zabraniać Jill życia towarzyskiego, ale ona musiała przyrzec, że między nią i Micahem nie dojdzie do niczego poważniejszego. Po prostu razem spędzali czas. I non-stop flirtowali. On nie wiedział prawdy o niej, a ja tylko się zastanawiałam, co się stanie, gdy będzie chciał przenieść ich związek na wyższy poziom. Eddie wciąż twierdził, że lepiej, aby Jill chodziła z człowiekiem niż z „niegodnym” dampirem jak on, ale wiedziałam, że to musi być dla niego okropne. - Oczywiście, że nie – zaprzeczył ostro Eddie. – To nie Jill unikam, tylko Angeline. - Angeline? Co tym razem zmalowała? Sfrustrowany Eddie przeczesał palcami swoje piaskowo blond włosy. Ten kolor był na tyle zbliżony do mojego ciemnego złota, że bez problemów mogliśmy ujść za bliźnięta.

26

- Nie chce się ode mnie odczepić! Zawsze, gdy jestem przy niej, rzuca sugestywnymi komentarzami i… cały czas się na mnie gapi. Może tobie nie wydaje się to upiorne, ale jest, bo ona nie przestaje mnie obserwować. Nie mogę jej uniknąć w żaden sposób, bo spędza dużo czasu z Jill, którą muszę pilnować. Wróciłam myślami do tego, jak ostatnio wyglądały ich relacje. - Pewny jesteś, że dobrze odczytujesz sygnały? Nigdy niczego nie zauważyłam. - Bo ty nie dostrzegasz takich rzeczy – wskazał. – Byłabyś zaskoczona, jakich pretekstów używa, żeby się o mnie ocierać. Właściwie po zobaczeniu jej samodzielnie zrobionych szortów, mogłam to sobie wyobrazić. - Huh. Mogłabym z nią porozmawiać. Eddie w jednej chwili przerzucił się na tryb biznesowy. - Nie, to mój prywatny problem. Poradzę sobie z tym. - Pewny jesteś? Bo mogę… - Sydney – odezwał się miękko. – Jesteś najbardziej odpowiedzialną osobą, jaką znam, ale nie po to tu przebywasz. Nie musisz zajmować się wszystkimi i wszystkim. - To nie problem – zapewniłam automatycznie. – Po to tu jestem. Ale nawet, gdy to mówiłam, nie byłam pewna czy to prawda. Wrócił niepokój z bunkra i zaczęłam się zastanawiać, czy to naprawdę poczucie obowiązku Alchemika, czy pragnienie pomagania tym, którzy – wbrew protokołowi – stali się moimi przyjaciółmi. - Widzisz? Teraz brzmisz tak samo, jak ja wcześniej. – Wstał i posłał mi uśmiech. – Wybierzesz się ze mną do Adriana? Możemy pobyć odpowiedzialni we dwójkę. Jego słowa miały być komplementem, ale trochę za bardzo przypominały mi to, co powiedzieli Alchemicy. I pani Weathers. I Jill. Wszyscy myśleli, że jestem taka wspaniała, odpowiedzialna i opanowana. Ale jeśli taka byłam, to dlaczego cały czas zastanawiałam się, czy postępuję słusznie?

27

ROZDZIAŁ 3

WPRAWDZIE EDDIE powiedział, żebym nie martwiła się o Angeline, ale gdy jechaliśmy do Adriana, ciekawość nie pozwoliła mi tak tego zostawić. - Jak sobie z nią poradzisz? – spytałam. – Odbędziecie szczerą rozmowę? Pokręcił głową. - Planowałem raczej unikać jej i ograniczyć kontakt do minimum. Mam nadzieję, że w końcu jej przejdzie. - Cóż, to jakaś metoda, ale zwykle jesteś bardziej bezpośredni – Bez wahania wpadał do pokoju pełnego strzyg. – Może powinieneś spróbować raczej w ten sposób. Skonfrontuj się z nią i powiedz, że nie jesteś zainteresowany. - To brzmi dobrze w teorii, problemy zaczynają się z praktycznym wykonaniem – odpowiedział. - Nie widzę w tym nic trudnego. Eddie pozostawał sceptyczny. - Tylko dlatego, że nigdy nie musiałaś tego robić. Odwiedzanie Adriana stało się dla mnie o wiele łatwiejsze niż było początkowo. Jego mieszkanie kiedyś należało do Keitha, a na dokładkę zginął w nim Lee i dwie strzygi. To nie były najprzyjemniejsze wspomnienia. Alchemicy chcieli przekazać mi to mieszkanie, skoro teraz ciążyła na mnie pełna odpowiedzialność za Palm Springs, ale oddałam je Adrianowi. Nie miałam pewności, czy je chcę, a on był zdeterminowany, żeby mieć własny kąt. Widząc jak mieszkanie go uszczęśliwiło, wiedziałam, że podjęłam właściwą decyzję. Adrian otworzył drzwi ledwie zapukaliśmy. - Odsiecz przybyła! Dzięki Bogu. Tłumiłam uśmiech wchodząc za Eddiem. Pierwszą rzeczą, która najbardziej biła po oczach, była słonecznie żółta farba, którą Adrian pomalował ściany. Twierdził, że to rozjaśnia nastrój i ostrzegał nas żebyśmy nie kwestionowali jego „artystycznego zmysłu”. Fakt, że żółty straszliwie gryzł się z kupionymi z drugiej ręki meblami, najwyraźniej nie miał znaczenia. Albo po prostu nie miałam w sobie dość „artyzmu”, żeby właściwie to docenić. Mimo to ten niekonsekwentny styl okazał się całkiem kojący. W ogóle nie przypominał wystroju Keitha, co pomagało odepchnąć wspomnienia tamtej okropnej nocy. Czasami, gdy byłam w salonie, nie mogłam odetchnąć, nawiedzana przez wizje podstępnego ataku strzyg i śmierci Lee. Wpływ Adriana na to mieszkanie był jak promień światła odstraszający cienie przeszłości. Od czasu do czasu, gdy byłam przygnębiona, osobowość Adriana miała na mnie podobny efekt.

28

- Fajna bluzka, Sage – powiedział z kamienną twarzą. – Wręcz idealnie pasuje do spodni khaki. Pomijając jego sarkazm, wyglądał na naprawdę ucieszonego naszym przybyciem. Tak jak większość morojów miał wysoką, smukłą sylwetkę i typowo bladą karnację (ale nie aż tak bladą, jak strzygi). Nie powinnam tak myśleć, ale był też zbyt przystojny dla swojego własnego dobra. Swoje ciemnobrązowe włosy stylizował na artystyczny nieład, a jego oczy czasami wydawały się zbyt zielone, by mogły być prawdziwe. Adrian miał na sobie jedną z tak modnych ostatnio, zapinanych koszul; ozdabiał ją wzorek, który mi się podobał. Moroj pachniał jakby ostatnio palił, co już wcale mi się nie podobało. Dymitr i Sonia siedzieli przy stole w kuchni i przekopywali się przez stertę papierów z odręcznymi notatkami. Kartki były tak porozrzucane, że zaczęłam się zastanawiać, ile naprawdę mogli zdziałać. Gdyby to ode mnie zależało, wszystko byłoby poukładane w tematyczne stosiki. - Dobrze znowu cię widzieć, Sydney – powiedziała Sonia. – Potrzebuję tu trochę kobiecego wsparcia. Wyglądała ładnie ze swoimi rudymi włosami i wysokimi kośćmi policzkowymi, ale efekt psuły kły, których nie ukrywała przy uśmiechu. Większość morojów od młodości uczono, żeby tego unikać z obawy przed ujawnieniem się ludziom, ale prywatnie Sonia nie miała oporów. To i tak mnie denerwowało. Dymitr uśmiechnął się do mnie, a to sprawiło, że jego normalnie przystojna twarz jeszcze nabrała urody. Wiedziałam, że Rose zakochała się w nim nie dla jego „mądrości mistrza Zen”. - Wygląda na to, że jednak nie odespałaś. - Za dużo do zrobienia – powiedziałam. Sonia posłała Eddiem zaintrygowane spojrzenie. - Zastanawialiśmy się, gdzie się podziewałeś. - Sprawy do załatwienia w Amberwood – odparł mętnie Eddie. Wcześniej w samochodzie wspomniał, że lepiej nic nie mówić o wpadkach Angeline i jego wymuszonej wycieczce na zakupy. – Sami wiecie, uważałem na Jill i Angeline. Czekałem na Sydney, bo chciała zobaczyć, co robimy. Nie sprostowałam tego niewinnego nagięcia prawdy. - Jak się ma Angeline? – spytał Dymitr. – Poprawiła się? Eddie i ja wymieniliśmy spojrzenia. To by było na tyle, jeśli idzie o nie wspominanie o jej wpadkach. - O jaką poprawę pytasz? – zainteresowałam się. – W walce, w odpowiednim ubieraniu się, czy w trzymaniu się z daleka od płci przeciwnej?

29

- Czy o wyłączanie CapsLocka? – dorzucił Eddie. - Też to zauważyłeś? – zapytałam. - Ciężko nie zauważyć – skomentował. Dymitr wyglądał na zaskoczonego, co nieczęsto mu się zdarzało. Rzadko udawało się przyłapać go nieprzygotowanego, ale absolutnie nikt nie był w stanie przewidzieć wszystkiego, co mogła zrobić Angeline. - Nie wiedziałem, że muszę pytać konkretnie – powiedział po chwili Dymitr. – Chodziło mi o walkę. Eddie wzruszył ramionami. - Radzi sobie trochę lepiej, ale ciężko jej coś wbić do głowy. Jest zdeterminowana bronić Jill, ale też święcie przekonana, że już wszystko wie. Ma za sobą lata nieregularnego treningu i ciężko się przez to przebić. Poza tym… łatwo się rozprasza. Udało mi się stłumić śmiech. Dymitr wciąż wyglądał na zmartwionego. - Ona nie ma czasu na utratę koncentracji. Mógłbym z nią porozmawiać. - Nie – oznajmił zdecydowanie Eddie, chociaż nieczęsto sprzeciwiał się Dymitrowi. – Masz dużo do zrobienia, a trening z nią jest moją odpowiedzialnością. Nie martw się. Adrian przysunął sobie krzesło, odwrócił je tyłem i położył brodę na oparciu. - A co z tobą, Sage? Wiem, że nie musimy się martwić, że ty zaczniesz się niewłaściwie ubierać. Dobrze się bawiłaś w tym waszym alchemicznym SPA? Położyłam torbę i podeszłam do lodówki. - Jeśli przez SPA rozumiesz podziemny bunkier. To była podróż w interesach. – Skrzywiłam się, gdy zajrzałam do środka. – Obiecałeś, że załatwisz kolę dietetyczną. - Obiecałem – przyznał niezmieszany Adrian. – Ale później przeczytałem jakiś artykuł mówiący, że sztuczne słodziki są szkodliwe, więc postanowiłem zatroszczyć się o twoje zdrowie – przerwał. – Nie ma za co. Dymitr odezwał się, mówiąc to, o czym myśleli wszyscy: - Skoro tak ci zależy na zdrowych nawykach, może wziąłbyś sobie do serca kilka sugestii. Nie dało się z tym nie zgodzić, ale gdyby coś takiego wyszło ode mnie albo Eddiego, spłynęłoby po Adrianie bez śladu. Różnica tkwiła w tym, że to powiedział Dymitr. Od dłuższego czasu między tymi dwoma budowało się napięcie. Dziewczyna Dymitra, niesławna Rose Hathaway, miała krótki związek z Adrianem. Nie chciała go zranić, ale cały czas była zakochana w Dymitrze. Nie było szans, żeby to skończyło się dobrze. Adrian wciąż nie do końca się otrząsnął i był cierpko nastawiony względem Dymitra.

30

- Nie rób sobie kłopotu – odpowiedział trochę zbyt chłodno Adrian. – Poza tym, gdy nie przepracowuję się nad badaniami, na boku przeprowadzam mały eksperyment polegający na testowaniu, jak bardzo papierosy i dżin wzmagają charyzmę. Wyobraź sobie, że rezultaty są niezwykle obiecujące. Dymitr uniósł brew. - Wróć… powiedziałeś, że się przepracowujesz? Jego ton był lekki i żartobliwy, ale mnie ponownie uderzyły podwójne standardy Adriana. Gdybym ja to powiedziała, rzuciłby coś w stylu: „Oczywiście, Sage. Na pewno dostanę za to Nagrodę Nobla”. Ale słowa Dymitra były dla Adriana jak wyzwanie do walki. W jego oczach zobaczyłam ostry błysk, zmieszany ze starym bólem i to mnie martwiło. Takie zachowanie nie pasowało do niego. Zawsze był uśmiechnięty i rzucał ciętymi uwagami, które często były lekceważące albo niestosowne. Przywykłam do tego. Wręcz to polubiłam. Spojrzałam na Adriana z uśmiechem, mając nadzieję, że wygląda na szczery, a nie nerwową próbę odwrócenia uwagi. - Badania, co? A myślałam, że jesteś hazardzistą. Chwilę zajęło Adrianowi oderwanie oczu od Dymitra i skupienie się na mnie. - Kiedyś byłem znany z grania w kości – przyznał ostrożnie. – A co? Wzruszyłam ramionami. - Tak tylko pytam. Zastanawiam się, czy przerwiesz swoje badania nad charyzmą i przyjmiesz wyzwanie. Jeśli wytrwasz przez dwadzieścia cztery godziny bez papierosów wypiję gazowany napój. Nie dietetyczny. Całą puszkę. Zauważyłam, że wrócił błysk jego dawnego uśmiechu. - Nie zrobisz tego. - Zrobię. - Po połowie puszki zapadniesz w śpiączkę. Sonia zmarszczyła brwi. - Jesteś diabetyczką? – spytała. - Nie – odpowiedział Adrian. – Ale Sage jest przekonana, że jedna paskudna kaloria zmieni ją z ekstra chudej na normalnie chudą. Prawdziwa tragedia. - Hej – zaprotestowałam. – Dla ciebie tragedią jest wytrwanie bez papierosów przez godzinę. - Nie niedoceniaj mojego stalowego uporu, Sage. Dzisiaj wytrzymałem bez dymka przez dwie godziny. - Spróbuj przez dwadzieścia cztery godziny to zrobisz na mnie wrażenie. 31

Posłał mi spojrzenie pełne kpiącego zaskoczenia. - A to już nie jesteś pod wrażeniem? Myślałem, że oszołomiłem cię od pierwszego spotkania. Sonia wyrozumiale pokręciła głową, jakbyśmy byli uroczymi dziećmi. - Przesadzasz, Sydney – powiedziała, poklepując otwartą puszkę przed sobą. – Potrzebuję ze trzy na dzień, żeby móc skupić się na pracy. Jak na razie żadnych widocznych skutków ubocznych. „Jak na razie żadnych widocznych skutków ubocznych?” Oczywiście, że nie. Moroje nie mieli z tym problemów. Sonia, Jill… mogły jeść cokolwiek zechciały i zachować swoje wspaniałe sylwetki. Tymczasem ja musiałam się trząść nad każdą kalorią, a i tak nie mogłam osiągnąć takiego poziomu perfekcji. Wbicie się dzisiejszego ranka w te spodnie w rozmiarze 4 było sukcesem. Teraz patrząc na smukłe ciało Sonii, czułam się jak grubas. Nagle pożałowałam swojego komentarza o gazowanych napojach, chociaż pomógł mi rozproszyć Adriana. Byłam pewna, że mogę odsapnąć, bo powstrzymanie się od palenia przez jeden dzień było dla niego niemożliwe. Przegranie zakładu mi nie groziło. - Powinniśmy wziąć się do roboty. Tracimy czas – Dymitr ściągnął nas do rzeczywistości. - Racja – powiedział Adrian. – Straciliśmy całe pięć minut bezcennych badań. Nie możesz się doczekać, Castile? Wiem, jak uwielbiasz tak sobie siedzieć. Ponieważ Sonia i Adrian próbowali znaleźć w Dymitrze coś niezwykłego, często sadzali razem oba dampiry i obserwowali ich aury w najdrobniejszych szczegółach. Mieli nadzieję, że przywrócenie ze strzygi zostawiło jakiś znak, który pomoże wyjaśnić immunitet na powtórną przemianę. Pomysł nie był zły, ale dla osoby tak aktywnej, jak Eddie, bezczynne siedzenie nie było wymarzoną aktywnością. Oczywiście nie narzekał. Mina Eddiego była równie twarda i zdeterminowana, jak Dymitra. - Powiedz, czego potrzebujecie. - Chcemy znów badać aury – powiedziała Sonia. Wyglądało na to, że biedny Eddie znowu sobie trochę posiedzi. – Ostatnio szukaliśmy jakichkolwiek śladów ducha. Tym razem planujemy pokazywać wam obu różne obrazki i zobaczyć, jakie zmiany kolorów wywołają w waszych aurach. Przytaknęłam z aprobatą. Wiele psychologicznych eksperymentów zawierało podobne techniki, chociaż zwykle monitorowano psychiczne sygnały, a nie mistyczne aury. - Dalej uważam, że to strata czasu – odezwał się Adrian. – Obaj są dampirami, ale nie możemy zakładać, że wszystkie różnice w reakcjach wynikają z tego, że Bielikow był strzygą. Nie ma dwóch takich samych osób. Każdy reaguje inaczej na obrazki kotków i pająków. Przykładowo mój staruszek. Nienawidzi kociąt. - Jak można nienawidzić kotków? – spytał Eddie. 32

Adrian zrobił minę. - Ma alergię. - Adrian – odezwała się Sonia. – Już o tym rozmawialiśmy. Szanuję twoją opinię, ale i tak w ten sposób wiele możemy się dowiedzieć. De facto byłam pod wrażeniem, że Adrian wyraził swoje zdanie. Jak na razie, miałam wrażenie, że robił wszystko, co chcieli pozostali i nie poświęcał tym eksperymentom wiele namysłu. I chociaż niewiele wiedziałam o aurach otaczających żywe istoty, rozumiałam, co miał na myśli, mówiąc, że indywidualne różnice mogły mieć wpływ na wyniki. - W tym przypadku każda informacja jest na wagę złota – dodał Dymitr. – Tym bardziej, że jak na razie nic nie znaleźliśmy. Wiemy tylko, że w byłych strzygach jest coś odmiennego. Nie możemy rezygnować z żadnej szansy na zaobserwowanie tego. Adrian zacisnął usta, ale już nie protestował. Może czuł się zawojowany, ale miałam wrażenie, że zwyczajnie nie chciał się kłócić z Dymitrem. Nikt nie zwracał na mnie uwagi, więc usadowiłam się w salonie z książką i próbowałam nie zasnąć. Nie potrzebowali mojej pomocy. Przyjechałam tylko po to, żeby dotrzymać Eddiemu towarzystwa. Od czasu do czasu, sprawdzałam jak im idzie. Dymitr i Eddie patrzyli na wyświetlane na laptopie przez Sonię obrazki, później dla odmiany ona i Adrian uważnie obserwowali aury dampirów, robiąc notatki. Niemal żałowałam, że nie widzę pasm kolorów i świateł, zastanawiałam się, czy są w nich jakieś widoczne różnice. Patrząc na Eddiego i Dymitra czasami zauważałam zmiany na ich twarzach, gdy na ekranie pojawiły się wyjątkowo urocze albo straszne obrazki, ale przez większość czasu mogłam tylko zgadywać. Zaciekawiona podeszłam do Sonii, gdy byli gdzieś w połowie. - Co widzisz? – spytałam cicho. - Kolory – odpowiedziała. – One lśnią wokół wszystkich żywych istot. Eddie i Dymitr mają różne barwy, ale podobne reakcje. – Włączyła obrazek przedstawiający fabrykę wypluwającą czarny dym na czyste niebo. – Żadnemu z nich to się nie podoba. Ich aury przyciemniają się i stają niespokojne. – Z uśmiechem przełączyła na następny obrazek. Na ekranie pojawiły się trzy kotki. – A teraz się ocieplili. Sympatia jest łatwa do zauważenia w aurze. Jak na razie reagują normalnie. Nic nie wskazuje na to, żeby aura Dymitra czymś się różniła od aury Eddiego. Wróciłam na kanapę. Po kilku godzinach Sonia zarządziła przerwę. - Myślę, że mamy już wszystko. Dziękuję, Eddie. - Cieszę się, że mogłem pomóc – powiedział wstając z krzesła i przeciągając się.

33

Był wyraźnie zadowolony, że to już koniec oraz że jego zadanie było choćby trochę bardziej interesujące niż gapienie się w przestrzeń. Ze swoją aktywną, energiczną naturą nie znosił bezczynności. - Mamy kilka innych pomysłów – powiedziała Sonia. – Przetrwacie jeszcze trochę? Oczywiście musiała spytać akurat w chwili, gdy ziewałam. Eddie spojrzał na mnie ze współczuciem. - Ja zostanę, ale ty nie musisz. Idź się przespać. Zorganizuję sobie transport do domu. - Nie, nie – zaprotestowałam, tłumiąc kolejne ziewnięcie. – Nic nie szkodzi. Co jeszcze wymyśliliście? - Chciałam spróbować czegoś podobnego z Eddiem i Dymitrem – wyjaśniła. – Ale tym razem to byłyby dźwięki nie obrazy. Później zamierzam sprawdzić jak zareagują na bezpośredni kontakt z duchem. - Myślę, że to dobry pomysł – powiedziałam, niezbyt pewna, co oznaczało to ostatnie. – Próbujcie. Poczekam. Sonia rozejrzała się i chyba zauważyła, że nie ja jedna byłam zmęczona. - Może najpierw zorganizujemy coś do zjedzenia. Eddie rozjaśnił się na tą sugestię. - Mogę pójść – zaproponował. - Ja to zrobię – zgłosiłam się. To był postęp z mojej strony, że już nie zaczynałam panikować, gdy jakiś wampir wspominał o „jedzeniu”. Wiedziałam, że Sonii nie ma na myśli krwi, bo chodziło o coś jadalnego również dla dampirów i mnie. Poza tym nie mieliśmy pod ręką karmicieli, czyli ludzi, którzy dobrowolnie oddawali morojom krew w zamian za odlot, jaki oznaczało ugryzienie. Wszyscy tutaj dobrze wiedzieli, żeby nie żartować na ten temat przy mnie. - Niedaleko stąd jest dobra restauracja tajska z jedzeniem na wynos. - Pomogę – zaofiarował się ochoczo Adrian. - Nie, ja z nią pójdę – powiedziała Sonia. – Ostatnio, gdy poszedłeś coś załatwić, przepadłeś na dwie godziny. – Adrian skrzywił się, ale nie zaprzeczył. – Poza tym nasze obserwacje aur i tak były identyczne. Możesz zacząć pracować z dźwiękami beze mnie. Sonia i ja przyjęłyśmy zamówienia innych i wyszłyśmy. Uważałam, że nie potrzebuję pomocy, ale w sumie niesienie jedzenia dla pięciu osób – nawet przez kilka przecznic – mogło być nieporęczne. Szybko przekonałam się, że Sonią kierowały inne motywy. - Dobrze jest wyjść i rozprostować nogi – powiedziała. Zapadł wczesny wieczór, co oznaczało o wiele mniej słońca i upału, co stwarzało cudowne warunki dla morojów. Powędrowałyśmy wiodącą ku centrum ulicą, wzdłuż której 34

było pełno ładnych apartamentów i niewielkich sklepów. Wokół nas pojawiły się wielkie palmy stanowiące interesujący kontrast względem wielkomiejskiej scenerii. - Dusiłam się w domu cały dzień. Uśmiechnęłam się do niej. - No proszę… a wydawało mi się, że tylko Adrian dostaje klaustrofobii. - On najgłośniej marudzi – wyjaśniła. – Co jest śmieszne, skoro to jemu najczęściej udaje się wydostać, gdy wybiera się na zajęcia, albo robi przerwy na dymka. Prawie zapomniałam o dwóch artystycznych kursach, na które uczęszczał Adrian na lokalnym uniwersytecie. Zwykle wystawiał swoje najnowsze prace w salonie, ale ostatnio nic nie widziałam. Dopiero w tej chwili uświadomiłam sobie, jak mi tego brakuje. Mogłam być nastawiona krytycznie, ale czasami te artystyczne manifestacje jego myśli były fascynujące. W drodze do tajskiej restauracji, Sonia krótko podsumowała swoje ślubne plany. Jej związek z dampirem Michaiłem Tannerem był epicki na wiele sposobów, bo zwykle mieszane pary wdawały się tylko w przelotne romanse, kończące się pojawieniem małych dampirków. Jakby samo to nie wystarczyło do skandalu, Michaił próbował ją upolować gdy była strzygą, żeby uwolnić ją od tego wypaczonego stanu. Rose chciała zrobić to samo dla Dymitra, wierząc, że śmierć jest lepsza niż bycie strzygą. Michaiłowi się nie powiodło, ale, gdy mimo niezliczonych przeciwności ona została przywrócona, ich miłość przetrwała i znów byli razem. Nawet nie byłam w stanie wyobrazić sobie tak silnego uczucia. - Wciąż musimy wybrać kwiaty – kontynuowała. – Hortensje albo lilie. Domyślam się, co ty byś wolała. - Właściwie jestem za hortensjami. I tak otacza mnie zbyt wiele lilii. Roześmiała się i nagle uklękła przy klombie mieczyków. - Więcej niż ci się wydaje. W tej ziemi są uśpione lilie. - Minął sezon – wskazałam. - Nigdy nie jest za późno – Sonia dyskretnie rozejrzała się i przytknęła palce do ziemi. Chwilę później pojawiły się ciemnozielone pędy, które rosły szybko aż w końcu pojawił się czerwony kielich lilii. – Ach… czerwona. Wy Alchemicy macie białe… och, nic ci nie jest? Odsunęłam się tak daleko, że niemal zeszłam z chodnika na ulicę. - Nie… nie powinnaś tego robić. Ktoś mógł zobaczyć. - Nikt nie widział – zapewniła wstając. Jej twarz przybrała łagodny wyraz. – Przepraszam. Czasami zapominam, co o tym myślisz. Nie powinnam tego robić. - W porządku – powiedziałam, niepewna, czy naprawdę tak jest. Ich magia zawsze sprawiała, że skóra mi cierpła. 35

To, że wampiry potrzebowały krwi, było złe samo w sobie, ale ich zdolność do manipulowania światem przy pomocy magii, była nawet gorsza. Lilia chociaż piękna, miała przez to w sobie coś złowróżbnego. Nie powinna rosnąć o tej porze roku. Więcej nie rozmawiałyśmy o magii i wkrótce dotarłyśmy do tajskiej restauracji na przedmieściach. Zrobiłyśmy ogromne zamówienie na wynos i dowiedziałyśmy się, że zrealizowanie go zajmie około piętnaście minut. Sonia i ja zaczekałyśmy na zewnętrz podziwiając wieczorne Palm Springs. Zapóźnieni zakupowicze kręcili się po butikach przed zamknięciem, a restauracje tętniły życiem. Przed wieloma z nich stały na chodniku stoliki, więc otaczał nas gwar przyjaznych rozmów. Turyści chętnie robili zdjęcia, zainspirowani widokiem wielkiej, podświetlanej fontanny, która fascynowała też dzieci. Sonia nie mogła się napatrzyć na przeróżne rośliny i drzewa, które upiększały ulice miasta. Nawet bez pomocy ducha była świetną ogrodniczką. - Hej, ty! Starsza Melrose! Odwróciłam się i skrzywiłam na widok idącą w moją stronę Lii DiStefano – tutejszej projektantki mody, która miała też sklep odzieżowy w Palm Springs. Dopiero teraz zauważyłam, że stoimy centralnie przed jej butikiem. Gdybym zorientowała się wcześniej, poczekałybyśmy w restauracji. Lia była niska, ale nie dało się jej nie zauważyć, bo zwykle ubierała się jak barwna cyganka. - Próbuję się do ciebie dodzwonić od tygodni – poskarżyła się, gdy przeszła na naszą stronę ulicy. – Dlaczego nie odbierasz? - Byłam bardzo zajęta – odpowiedziałam z kamienną twarzą. - Aha. – Lia oparła dłonie na biodrach i robiła, co mogła, żeby patrzyć na mnie z góry, co było niezłą sztuką, skoro byłam wyższa. – Kiedy znowu pozwolisz siostrze na bycie moją modelką? - Panno DiStefano – powiedziałam cierpliwie. – Już o tym rozmawiałyśmy. Ona już nie może tego robić, bo to nie podobało się naszym rodzicom. Wyznawana przez nas religia nie pozwala na fotografowanie twarzy. W zeszłym miesiącu doskonała figura Jill i jej wspaniały, eteryczny wygląd przyciągnął uwagę Lii. Robienie sesji zdjęciowych nie należało do najlepszych sposobów na pozostanie w ukryciu i zgodziliśmy się, żeby Jill wzięła udział w pokazie mody Lii wyłącznie dlatego, że wszystkie modelki nosiły weneckie maski. Od tego czasu DiStefano dręczyła mnie, żebym znowu na to pozwoliła. Nie było mi łatwo odmówić, bo wiedziałam, że Jill chciała tego, ale rozumiała też, że względy bezpieczeństwa są ważniejsze. Wcześniej nieraz udawało się wyjaśnić nasze niezwykle zachowania, mówiąc, że wyznajemy jakąś dziwną religię, więc liczyłam, że dzięki temu pozbędę się Lii. Myliłam się. - Jakoś nigdy nie słyszałam ani słowa od tych waszych rodziców – powiedziała Lia. – Obserwowałam waszą rodzinę i wiem, jak to wygląda. To ty rządzisz, więc to ciebie muszę przekonać. Mam okazję do zaprezentowania moich szaliczków i kapeluszy w jednym z 36

wielkich magazynów, a Jill jest do tego wręcz stworzona. Co muszę zrobić, żeby ją dostać? Chcesz udziału w zyskach? Westchnęłam. - Tu nie chodzi o pieniądze. Nie możemy pokazywać jej twarzy. Nie będzie problemu jeśli pozwolisz jej pozować w weneckiej masce. - To nie wchodzi w grę – skrzywiła się Lia. - No to mamy impas. - Ale przecież musi być coś, co cię przekona. Każdy ma swoją cenę. - Przykro mi. Na tym świecie nie było ceny, którą mogłaby mi zaofiarować za wyłamanie się z obowiązku względem Jill i Alchemików. Na szczęście pojawił się pracownik restauracji i oznajmił, że nasze zamówienie jest gotowe, dzięki czemu mogłam pozbyć się Lii. Sonia zachichotała, gdy pozbierałyśmy nasze torby i skierowałyśmy się z powrotem do Adriana. Niebo wciąż było purpurowe od ostatnich promieni światła dziennego, a uliczne lampy tworzyły dziwaczne cienie przenikając przez liście palm. - Chyba do głowy ci nie przyszło, że częścią twojej pracy będzie unikanie agresywnych projektantek mody? – spytała Sonia. - Nie – przyznałam. – Szczerze, nie przewidziałam połowy z tego, co muszę tu… - Sonia? Znikąd pojawił się młody człowiek, który stanął nam na drodze. Nie znałam go i wyglądał na trochę starszego niż ja, jego czarne włosy były krótko przycięte. Ciekawie przyglądał się Sonii, która zatrzymała się i zmarszczyła brwi. - Czy ja cię znam? Rozpromienił się. - Jasne. Jestem Jeff Eubanks. Nie pamiętasz? - Nie – odpowiedziała uprzejmie, przyjrzawszy mu się uważnie. – Musiałeś mnie z kimś pomylić. Przykro mi. - Nie, nie – zaprzeczył. – Wiem, że to ty. Sonia Karp, prawda? W zeszłym roku spotkaliśmy się w Kentucky. Sonia zesztywniała. Mieszkała w Kentucky jako strzyga. Wiedziałam, że wspomnienia tego nie mogły należeć do najprzyjemniejszych. - Przykro mi – powtórzyła napiętym głosem. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Facet nie przejął się tym i tylko uśmiechał się jakby byli najlepszymi przyjaciółmi. 37

- Daleko stąd do Kentucky. Co cię tu sprowadza? Ja właśnie się przeniosłem ze względu na pracę. - Zaszła jakaś pomyłka – oznajmiłam stanowczo, popychając Sonię do przodu. Nie wiedziałam, co by to mogła być za pomyłka, ale jej zachowanie mi wystarczyło. – Musimy już iść. Facet nie poszedł za nami, ale Sonia była milcząca przez większość drogi do domu. - Spotykanie ludzi z przeszłości musi być dla ciebie ciężkie – odezwałam się, czując, że powinnam coś powiedzieć. Pokręciła głową. - Nie znam go. Nigdy w życiu go nie spotkałam. Wydawało mi się, że po prostu chciała uniknąć wspomnień o byciu strzygą. - Na pewno? Nie był jakimś zwykłym znajomym? Posłała mi cierpkie spojrzenie. - Strzygi nie zawierają zwykłych znajomości z ludźmi, tylko robią sobie z nich obiad. Ten człowiek nie powinien wiedzieć, kim jestem. - To on był człowiekiem, a nie dampirem? Nie mogłam dostrzec różnicy, ale morojka potrafiła. - Definitywnie. Sonia znów się zatrzymała i obejrzała się na odchodzącego mężczyznę. Podążyłam za jej spojrzeniem. - Jakoś musiał cię rozpoznać. Wydaje się nieszkodliwy. Tym zyskałam kolejny uśmiech. - Daj spokój, Sydney. A myślałam, że tkwisz już w tym interesie dość długo, żeby się nauczyć. - Czego? - Nic nie jest tak nieszkodliwe, jakie się wydaje.

38

ROZDZIAŁ 4

SONIA NIE OPOWIEDZIAŁA reszcie gangu o tajemniczym spotkaniu, więc ja też nic nie mówiłam. Zresztą pozostali byli zbyt zajęci obiadem i badaniami, żeby coś zauważyć, a gdy przeszli do drugiej fazy eksperymentów, nawet ja zapomniałam o facecie z ulicy. Sonia oznajmiła, że chce zobaczyć jak Eddie i Dymitr zareagują na bezpośredni dotyk ducha. Ona i Adrian zabrali się za skupiając swoją magię po kolei na obu dampirach. - To działa podobnie jak uzdrawianie albo powodowanie wzrostu – wyjaśniła mi Sonia. – Nic się nie bój… nie urosną od tego jeszcze bardziej, ani nic w tym stylu. W pewnym sensie pozwolimy duchowi ich opływać. Jeśli w Dymitrze pozostał jakiś znak po tym, z czego został uzdrowiony, to myślę, że nasza magia wywoła jakąś reakcję. Ona i Adrian skoordynowali swoje działania i najpierw zabrali się za Eddiego. Początkowo nie było wiele do zobaczenia – tylko dwóch użytkowników ducha gapiło się na Eddiego, który ewidentnie czuł się niezręcznie pod taką lustracją. W pewnej chwili przez jego ciało przemknął srebrzysty połysk. Cofnęłam się zaskoczona – i zaniepokojona – na widok tej fizycznej manifestacji ducha. Powtórzyli ten proces z Dymitrem z takim samym efektem. Najwyraźniej na jakimś niewidocznym poziomie byli tacy sami. W reakcji Dymitra nie było, żadnej zauważalnej różnicy. Pozostali uznali to za część naukowego projektu, ale zobaczenie magii dotykającej obu mężczyzn porządnie mnie wystraszyło. Gdy w nocy jechaliśmy z Eddiem do Amberwood, siedziałam najdalej od niego, jak to możliwe w samochodzie, zupełnie jakby pozostałości magii mogły przesączyć się na mnie. Jak zwykle gawędził ze mną po przyjacielsku, a ja musiałam się starać, żeby ukryć swoje uczucia. Miałam przez to wyrzuty sumienia. Przecież to był tylko Eddie. Mój przyjaciel. Magia, nawet gdyby mogła mnie zranić i tak już dawno zniknęła. Całonocny sen okazał się dobrym remedium na mój niepokój i poczucie winy, a magia stała się tylko odległym wspomnieniem, gdy rano obudziłam się i przygotowałam do lekcji. Wprawdzie uczęszczanie do Amberwood było tylko przydziałem, ale w pewien sposób uwielbiałam tą prestiżową szkołę. Wcześniej miałam tylko nauczanie w domu i chociaż mój tata przekazał mi ogromny zakres wiedzy, to nigdy nie poszerzył go o nic, co według niego nie było niezbędne. Wprawdzie znacznie wyprzedzałam resztę uczniów, ale wielu nauczycieli i tak zachęcało mnie do dalszego zgłębiania wiedzy. Nie mogłam pójść na studia, ale to był niezły substytut. Przed zajęciami musiałam robić za przyzwoitkę na treningu Eddiego z Angeline. Może i chciałby jej unikać, ale tego nie robił – nie, gdy w grę wchodziło bezpieczeństwo Jill. Angeline była częścią jej ochrony. Usiadłam na trawie z kubkiem kawy, zastanawiając się czy tylko sobie nie wyobraził zainteresowania Angeline. Niedawno zainwestowałam w mały ekspres do kawy do swojego pokoju i chociaż nie dało się go porównać do tego, co dawali w kawiarniach, to i tak pomógł

39

mi przetrwać wiele ciężkich poranków. Ziewnięcie zagłuszyło moje powitanie, gdy Jill siadała przy mnie. - Eddie już ze mną nie trenuje – powiedziała tęsknie, obserwując przedstawienie. Eddie cierpliwie próbował wytłumaczyć Angeline, że chociaż walenie z byka może i sprawdza się w barowej bijatyce, to niekoniecznie jest najlepszą taktyką w konfrontacji ze strzygą. - Na pewno znowu zacznie, gdy będzie miał więcej czasu – powiedziałam, chociaż nie byłam taka pewna. O ironio, właśnie chęć uczenia się walki (coś niezwykłego dla moroja) była tym, co tak go w niej pociągało. – Angeline została zatrudniona do ochrony. Musi dopilnować, żeby sobie z tym poradziła. - Wiem. Po prostu mam uczucie, że wszyscy dają mi luzy. – Skrzywiła się. – Na WFie Micah nie pozwala mi nic zrobić. Po tych wszystkich problemach na początku dorobił się paranoi i boi się, że coś mi się stanie. Ciągle mu powtarzam, że sobie poradzę i że to była tylko wina słońca, ale cóż… ciągle się wtrąca. To słodkie… ale czasami doprowadza mnie do rozpaczy. - Zauważyłam – przyznałam. Miałam z nimi WF. – Ale myślę, że Eddie przestał z tobą trenować z innego powodu. Wie, że sobie poradzisz i jest z ciebie dumny… On tylko uważa, że skoro wykonuje swoją robotę, ty nie powinnaś musieć się uczyć. Trochę dziwna logika. - Nie. Rozumiem to. – Jej wcześniejsza konsternacja zmieniła się w aprobatę, gdy znów zaczęła obserwować sesję treningową. – On jest tak oddany… i dobry we wszystkim, co robi. - Kopnięcie jest dobrą metodą na zachwianie równowagi przeciwnika – mówił Eddie do Angeline. – Zwłaszcza, jeśli zostaniesz przyłapana bez broni i musisz… - Kiedy planujesz nauczyć mnie jak kołkować albo pozbawiać głowy? – przerwała, opierając dłonie na biodrach. – Cały czas tylko mówisz uderz tak, uniknij tego… bla, bla, bla. Muszę trenować zabijanie strzyg. - Nie, nie musisz. – Eddie był ucieleśnieniem cierpliwości w doskonale mi znanym, zdeterminowanym trybie pełnej gotowości. – Nie jesteś tu, żeby zabijać strzygi. Może potrenujemy to później, ale obecnie twoim priorytetem jest chronienie Jill przed śmiertelnymi zabójcami. To jest ważniejsze niż wszystko inne, nawet nasze życia. Z emfazą zerknął na Jill i gdy to zrobił w jego oczach pojawił się błysk uwielbienia. - Jak dla mnie urwanie głowy zabije też moroja – burknęła Angeline. – A poza tym w zeszłym miesiącu mieliście kłopoty ze strzygami. Jill poruszyła się obok mnie niespokojnie i nawet Eddie znieruchomiał. To była prawda – niedawno musiał zabić dwie strzygi, gdy mieszkanie Adriana należało jeszcze do Keitha. Wystawił nas Lee Donahue – moroj, który kiedyś był nieumarłym potworem. Po przywróceniu do swojego naturalnego stanu, desperacko chciał znów stać się strzygą. Dzięki niemu zorientowaliśmy się, że przywróceni przez ducha mają jakiś rodzaj immunitetu. Wezwane przez niego dwie strzygi próbowały go przemienić, ale zamiast tego skończył martwy – w mojej opinii to było lepsze niż stanie się nieumarłym.

40

Później strzygi zaatakowały resztę z nas i przez przypadek ujawniły coś niespodziewanego i alarmującego (jeśli nie dla nich, to dla mnie). Moja krew była dla nich niejadalna. Próbowały pić ze mnie, ale nie mogły. Tamtej nocy tyle się wydarzyło, że nikt ani wśród Alchemików, ani morojów, nie poświęcił temu małemu szczegółowi wiele uwagi – co mnie cieszyło. Bałam się, że ktoś mógłby zacząć gonić mnie z mikroskopem. - To był nieszczęśliwy wypadek – powiedział w końcu Eddie. – Mało prawdopodobne, żeby znów doszło do czegoś takiego. A teraz obserwuj moją pracę nóg i nie zapominaj, że moroj może być wyższy od ciebie. Zrobił szybką demonstrację, a ja rzuciłam pośpieszne spojrzenie ku Jill. Jej twarz była niemożliwa do odczytania. Nigdy nie mówiła o Lee, z którym krótko chodziła. Micah wiele zdziałał rozpraszając ją od romantycznej strony, ale nie było jej łatwo otrząsnąć się po tym, jak jej ostatni chłopak chciał zmienić się w krwiożerczego potwora. Podejrzewałam, że wciąż cierpi, ale świetnie radzi sobie z ukrywaniem tego. - Jesteś zbyt sztywna. – Po kilku próbach Eddie upomniał Angeline. Natychmiast całkowicie się rozluźniła, niemal jak marionetka. - Więc jak? Tak? Westchnął. - Nie. Musisz trochę napiąć mięśnie. Eddie stanął za nią i spróbował pokazać jej jak ma ugiąć kolana i trzymać ramiona. Angeline skorzystała z okazji do przysunięcia się do niego i otarcia w bardzo sugestywny sposób. Poczułam, że oczy mi się rozszerzają. No dobra… Wiedz, że coś się dzieje. - Hej! – odskoczył od niej z wypisaną na twarzy zgrozą. – Skup się! Musisz się tego nauczyć. Jej twarz wyrażała anielską niewinność. - Przecież się skupiam. Tylko próbuję wykorzystać twoje ciało, jako wzór, co zrobić ze swoim. Jak mi dopomóż Bóg, zatrzepotała rzęsami. Eddie cofnął się jeszcze bardziej. Dotarło do mnie, że prawdopodobnie powinnam interweniować, nieważne, że Eddie twierdził, że sam sobie z tym poradzi. Dzwonek ostrzegający, że lekcje zaczną się za trzydzieści minut okazał się prawdziwym zbawieniem. Zerwałam się z ziemi. - Hej, jeśli mamy zdążyć ze śniadaniem, to powinniśmy już iść. I to szybko. Angeline posłała mi podejrzliwe spojrzenie. - A od kiedy ty jesz śniadanie? - To nie ja haruję od rana. Poza tym musicie się przebrać i… czekaj, jesteś w mundurku? 41

Wcześniej tego nie zauważyłam. Gdy Eddie trenował z Jill, zawsze mieli na sobie jakieś sportowe ciuchy. Eddie nie odstąpił od tej zasady, ale Angeline była ubrana w spódnicę i bluzkę z mundurka Amberwood i nie wyglądały one najlepiej po porannej walce. - I co z tego? Zakryła miejsce, w którym jej bluzka zaczęła się pruć, w dodatku z boku była ubrudzona. - Powinnaś się przebrać – powiedziałam. - E tam, nie ma po co. To chyba i tak było lepsze niż jej dżinsowe szorty. Eddie poszedł się przebrać i przepadł jak kamień w wodę. Wiedziałam, że chciałby zjeść śniadanie, a jako facet mógł się szybko przebrać. Domyślałam się, że zwyczajnie zrezygnował z jedzenia, byle tylko uniknąć Angeline. Gdy weszłyśmy do stołówki, usłyszałam, że ktoś mnie woła i zobaczyłam machające do mnie Kristin Sawyer i Julię Cavendish. Poza Treyem, to one były moimi najbliższymi przyjaciółkami, jakie zyskałam w Amberwood. Wciąż wiele mi brakowało do bycia towarzysko uświadomioną, ale i tak bardzo mi pomogły w tej dziedzinie. W zestawieniu z wszystkimi paranormalnymi aspektami mojej pracy, było coś niezwykle pocieszającego w przebywaniu z ludźmi, którzy byli normalni i… cóż, byli ludźmi. Szkoda tylko, że nie mogłam być z nimi szczera. - Sydney, mamy do ciebie pytanie związane z modą – powiedziała Julia. Przerzuciła swoje jasne włosy przez ramię, co było u niej oznaką, że ma powiedzieć coś bardzo ważnego. - Mnie pytacie o modę? – Prawie się obejrzałam, żeby sprawdzić, czy za mną nie stoi jakaś inna Sydney. – Nie przypominam sobie, żeby ktoś kiedykolwiek mnie o to pytał. - Masz naprawdę ładne ubrania – nie ustępowała Kristin. Jej skóra i włosy były ciemne, i otaczała ją energia sportowca, co kontrastowało z bardziej dziewczęcym nastawieniem Julii. – Właściwie zbyt ładne. Gdyby moja mama była dziesięć lat młodsza i miała dużo forsy, ubierałaby się właśnie jak ty. Nie byłam pewna czy to był komplement, czy nie, ale Julia nie dała mi czasu na przemyślenia. - Powiedz jej, Kris. - Pamiętasz, że na przyszły semestr chciałam wziąć staż z doradztwa? Załatwiłam sobie rozmowę kwalifikacyjną – wyjaśniła Kristin. – Zastanawiam się, czy ubrać spodnie i żakiet, czy sukienkę.

42

No to wyjaśniało, dlaczego przyszły do mnie. Rozmowa kwalifikacyjna. Informacje na każdy inny temat mogłyby znaleźć w magazynie z modą. Musiałam przyznać, że w tej dziedzinie jestem autorytetem, ale byłam trochę rozczarowana, że tylko o to chodziło. - W jakich są kolorach? - Żakiet czerwony, a sukienka jest granatowa. Przyglądałam się Kristin oceniając jej wygląd. Na nadgarstku miała bliznę po zdradzieckim tatuażu, który pomogłam usunąć, kiedy Keith jeszcze prowadził swoje szemrane interesy. - Ubierz sukienkę. Czekaj… to jest sukienka do kościoła, czy na imprezę? - Do kościoła – powiedziała, nieszczególnie zadowolona. - Więc sukienka to lepszy wybór. Kristin błysnęła tryumfalnym uśmiechem do Julii. - Widzisz? Mówiłam ci, że tak powie. Julia była sceptyczna. - Tamten jaskrawoczerwony żakiet jest bardziej odjazdowy. - No tak, ale na rozmowie kwalifikacyjnej nie powinno się wyglądać odjazdowo – wskazałam. Ciężko było się nie uśmiechnąć słuchając ich przekomarzania. – W każdym razie nie przy takiej pracy. Julia wciąż nie wyglądała na przekonaną, ale też nie próbowała doradzać Kristin czegoś innego. - Hej, to prawda, że Trey umówił cię z jakimś facetem? – zaciekawiła się Julia. - Ja… co? Nie. Gdzie o tym słyszałaś? Jakbym musiała pytać. Na pewno Trey opowiedział jej osobiście. - Trey mówił, że rozmawialiście o tym i ten chłopak jest idealny dla ciebie – powiedziała Kristin. - To wspaniały pomysł, Syd – dodała Julia z twarzą tak poważną, jakby to była kwestia życia i śmierci. – Dobrze by ci to zrobiło. Chodzi o to, że od rozpoczęcia szkoły, umawiałam się już z… – urwała i cicho zaczęła liczyć imiona na palcach. – …z czterema chłopakami. – Wiesz z iloma ty chodziłaś? Z tyloma. – Pokazała zamkniętą pięść. - Nie muszę się z nikim umawiać – upierałam się. – I tak mam już dość komplikacji w życiu, nie potrzebuję kolejnych. - Jakich komplikacji? – zaśmiała się Kristin. – Mówisz o swoich świetnych ocenach, zabójczej figurze, czy idealnych włosach? Jasne, twoja rodzina jest trochę zakręcona, ale daj 43

spokój. Randka raz na jakiś czas, nikomu nie zaszkodzi… albo wiele randek, jak w przypadku Julii. - Hej – zaprotestowała Julia, ale nie próbowała się wypierać. Kristin postawiła na swoim, a ja zaczęłam myśleć, że lepiej by jej pasował staż w kancelarii prawnej, a nie z doradztwa. - Choć raz zostaw zadanie domowe i daj facetowi szansę. Moglibyśmy wszyscy gdzieś razem wyjść. Byłoby fajnie. Posłałam im wymuszony uśmiech i wymamrotałam coś niezobowiązująco. Wszyscy mieli czas na randki, ale oczywiście ja byłam wyjątkiem. Zaskoczyło mnie ukłucie tęsknoty, nie tyle za randkami tylko za samymi kontaktami z innymi młodymi ludźmi. Kristin i Julia nie raz zapraszały mnie na imprezy, na które chodziły z dużą grupą przyjaciół i aktualnych obiektów westchnień. Uważały, że moja powściągliwość wynika z nadmiaru zadania domowego albo może braku odpowiedniego faceta. Żałowałam, że to nie jest takie proste i nagle poczułam jakby między mną a Keisten i Julią pojawiła się wielka przepaść. Byłam ich przyjaciółką i bez oporów zaprosiły mnie do swojego życia. Tymczasem ja ukrywałam wiele sekretów i częstowałam je półprawdami. Część mnie żałowała, że nie mogę otworzyć się przed nimi i zwierzyć ze wszystkich nieszczęść, jakie wiązały się z byciem Alchemikiem. Inna sprawa, że po prostu chciałabym kiedyś wybrać się z nimi na imprezę i nie myśleć o obowiązkach, choćby przez jedną noc. Oczywiście taka możliwość nie istniała. Poszlibyśmy do kina i całkiem prawdopodobne, że dostałabym SMSa, że muszę zatuszować ślady po zrobionej przez strzygi jatce. Nie raz popadałam w taki nastrój, ale zaczynał się rozjaśniać, gdy poszłam na lekcje. Oddałam się wygodnej, znajomej rutynie. Nauczyciele zawsze zadawali najwięcej na weekend i cieszyłam się, że udało mi się wszystko zrobić w czasie moich lotów. Niestety ostatnia lekcja znów pogorszyła mój humor. Albo tak właściwie nie sama lekcja tylko niezależne studia z moją nauczycielką historii, panią Terwilliger. Niedawno przyznała mi się, że jest czarodziejką, czarownicą, czy jak tacy jak ona się nazywali. Alchemicy słyszeli plotki o nich, ale nie mieliśmy z tym styczności, ani nie dysponowaliśmy twardymi faktami. Z tego, co wiedzieliśmy, tylko moroje władali magią. Wykorzystywaliśmy ją w naszych tatuażach – które zawierały śladowe ilości wampirzej krwi – ale sama myśl o ludzkich czarownikach była kompletnym szaleństwem. Właśnie dlatego byłam tak zaskoczona, gdy pani Terwilliger nie tylko zdradziła mi swą tajemnicę, ale jeszcze wrobiła mnie w wykonanie zaklęcia. Byłam wstrząśnięta i wręcz czułam się brudna. Ludzie nie powinni władać magią. Nie mieliśmy prawa naginać rzeczywistości w ten sposób; to było sto razy gorsze niż to, co na ulicy zrobiła Sonia z czerwoną lilią. Pani Terwilliger upierała się, że mam wrodzony talent do czarów i zaproponowała, że będzie mnie szkolić. Pojęcia nie miałam, dlaczego niby tak jej na tym zależało. Wciąż nawijała jaki mam potencjał, ale jakoś mogłam uwierzyć, że chciała mnie uczyć bez jakichś własnych ukrytych motywów. Nie wiedziałam, co by to mogło być, ale to nie miało znaczenia. 44

Odrzuciłam jej propozycję. Problem w tym, że miała inne sposoby na osiągnięcie swoich celów. - Panno Melbourne, jak długo zajmie ci jeszcze praca nad księgą Kimbala? – spytała zza biurka. Trey podłapał „Melbourne” właśnie od niej, ale w przeciwieństwie do niego, ona wiecznie zapominała, że to nie jest moje prawdziwe nazwisko. Terwilliger była kobietą po czterdziestce, z mysio-brązowymi włosami, a w jej oczach często pojawiał się przebiegły błysk. Zerknęłam na nią z nad mojej pracy, zmuszając się do uprzejmości. - Jeszcze dwa dni. Góra trzy. - Musisz przetłumaczyć wszystkie trzy zaklęcia senne – poleciła. – Każde z nich ma swoje własne niuanse. - W tej księdze są cztery zaklęcia związane ze snem – poprawiłam. - Naprawdę? – spytała niewinnie. – Cieszę się, że wywarły na tobie wrażenie. Ukryłam grymas. Uczyła mnie zmuszając do kopiowania i tłumaczenia ksiąg z zaklęciami. Nic nie mogłam poradzić na to, że zapamiętywałam teksty czytając je. Byłam wściekła, że dałam się w to wrobić, ale było już za późno, żebym mogła się z tego wycofać. Poza tym jak niby miałam poskarżyć się administracji szkoły, że zostałam zmuszona do uczenia się magii? Tak więc obowiązkowo kopiowałam księgi zaklęć i odzywałam się tylko wtedy, gdy było konieczne w czasie naszych wspólnych godzin. Cały czas zmagałam się z niechęcią. Nauczycielka doskonale wiedziała jaka ta sytuacja jest dla mnie nieprzyjemna, ale nawet nie próbowała rozładować napięcia, pozostawiając nas w impasie. W tym wszystkim była tylko jedna jasna strona. - A niech to… minęły już prawie dwie godziny od mojego ostatniego cappuccino. To cud, że jeszcze jestem w stanie funkcjonować. Byłabyś tak uprzejma i poszłabyś do Spencera? To powinno wystarczyć na przetrwanie dnia. Ostatni dzwonek zabrzmiał piętnaście minut temu, ale i tak zostałam po czasie. Jeszcze zanim skończyła mówić, ja już zamykałam księgę. Na początku, gdy zaczynałam asystenturę u niej, nie cierpiałam tego, że ciągle wysyła mnie po sprawunki. Teraz nie mogłam się doczekać okazji, żeby uciec. Nawet nie wspominając o tym, że uzupełniałam własny niedobór kofeiny. Gdy dotarłam do kawiarni, przekonałam się, że Trey właśnie zaczął swoją zmianę, co było okolicznością sprzyjającą – nie tylko dlatego, że się przyjaźniliśmy, ale też dawał mi zniżki. Zaczął realizować moje zamówienie jeszcze zanim się odezwałam, bo i tak wiedział, co zawsze biorę. Inny barman zaofiarował pomoc i Trey udzielił mu pieczołowitych instrukcji, co ma zrobić.

45

- Dietetyczna, waniliowa latte – powiedział Trey, lejąc karmel do cappuccino dla pani Terwilliger. – Dodaj słodzik i odtłuszczoną śmietankę. Tylko uważaj. Ona na kilometr potrafi wywęszyć cukier i dwuprocentowe mleko. Stłumiłam uśmiech. Może nie mogłam podzielić się z moimi przyjaciółmi sekretami Alchemików, ale przynajmniej znali na wylot moje upodobania, gdy szło o kawę. Drugi facet wyglądał jakby był w naszym wieku i teraz spojrzał na Treya z rozbawieniem. - Doskonale wiem, co znaczy słowo dietetyczny. Dobrze wiedzieć, że jesteś perfekcjonistą – podśmiewałam się z Treya. - Hej, żyję po to, aby służyć – odpowiedział. – Poza tym potrzebuję wieczorem twojej pomocy z tym sprawozdaniem na chemię. Zawsze potrafisz wynaleźć coś, co przegapiłem. - Musisz je oddać jutro – upomniałam. – Miałeś na to dwa tygodnie. Domyślam się, że nie zdziałałeś wiele na tamtej sesji z cheerleaderkami. - Noo… Pomożesz mi to zrobić? Przyjadę do twojego kampusu. - Będę pracować do późna z grupą studyjną… prawdziwą – Po pewnej godzinie przeciwna płeć nie miała wstępu do dormitorium. – Możemy się spotkać w centralnym kampusie, jeśli chcesz. - Ile tych kampusów jest w waszej szkole? – spytał drugi barman, kończąc moją latte. - Trzy. – Niecierpliwie sięgnęłam po kawę. – Jak Galia. - Że co? – spytał Trey. - Przepraszam – powiedziałam. – Łaciński żart. - Omnia Gallia in tres partes divisa est – powiedział barman. Szybko podniosłam głowę. Niewiele rzeczy było w stanie odwrócić moją uwagę od kawy, ale cytowanie Juliusza Cezara 6 u Spencera definitywnie się do nich zaliczało. - Mówisz po łacinie? – spytałam. - Jasne – odpowiedział. – Kto tego nie potrafi? Trey przewrócił oczami. - Tylko cała reszta świata – wymamrotał. - Zwłaszcza klasyczna łacina jest wspaniała – kontynuował barman. – To prawdziwa przyjemność w porównaniu z tą, której używali w średniowieczu.

6

„Galia jako całość dzieli się na trzy części”. Tak właściwie Julek powiedział: „Gallia est omnis divisa in partes tres”. L.

46

- Oczywiście – powiedziałam. – Wszyscy o tym wiedzą. Wszystkie reguły języka stały się chaotyczne po upadku Imperium. – Przytaknął zgadzając się. – Jednak jeśli porównasz ją do języków romańskich, reguły zaczynają nabierać sensu, jako część szerszego obrazu ewolucji mowy. - To jest najdziwniejsza rzecz, jaką w życiu słyszałem – przerwał Trey. – I najpiękniejsza. Sydney, poznaj Braydena. Brayden, to jest Sydney. Trey rzadko używał mojego imienia, ale to nie było aż tak dziwne jak to, że mrugnął do mnie porozumiewawczo. Uścisnęłam dłoń Braydena. - Miło cię poznać. - Ciebie też – powiedział. – Jesteś fanką okresu klasycznego, prawda? – przerwał, posyłając mi długie, taksujące spojrzenie. – Widziałaś może tego lata „Antoniusza i Kleopatrę” w wykonaniu Park Theatre Group? - Nie. Nawet nie wiedziałam, że to wystawiają. – Nagle poczułam się upokorzona swoją niewiedzą, jakbym powinna orientować się we wszystkich kulturalnych wydarzeniach w Palm Springs. W ramach wyjaśnienia dodałam: – Przeprowadziłam się tu miesiąc temu. - Myślę, że wystawią jeszcze kilka przedstawień w tym sezonie – Brayden znów się zawahał. – Mógłbym jeszcze raz to obejrzeć, jeśli chcesz się wybrać. Ale muszę cię ostrzec, że to kolejna reinterpretacja Szekspira. Współczesne ubrania. - Nic nie szkodzi. Dzięki takim reinterpretacjom, Szekspir udowadnia swoją ponadczasowość. Powiedziałam to bez wahania i nagle doznałam olśnienia – tu chodziło o coś więcej niż początkowo mi się wydawało. Przypomniałam sobie słowa Braydena i pomiędzy nimi, a szerokim uśmiechem Treya, doznałam wstrząsającego odkrycia. To właśnie o nim mi opowiadał. Moja „bratnia dusza”. I właśnie zostałam zaproszona na randkę. - To świetny pomysł – odezwał się Trey. – Powinniście pójść zobaczyć tę sztukę, drogie dzieci. Zabawcie się. Zjedzcie razem obiad i posiedźcie w bibliotece, czy co tam robicie dla zabawy. Brayden spojrzał mi w oczy. Jego były piwne, w podobnym kolorze jak Eddiego, ale z odrobiną zieleni. Oczywiście nie tak szmaragdowe, jak oczy Adriana, ale nikt nawet nie zbliżał się do tak zachwycającej zieleni. Brązowe włosy Braydena były starannie przycięte w sposób, który uwydatniał jego kości policzkowe i w świetle pojawiały się w nich złote błyski. Musiałam przyznać, że wyglądał całkiem nieźle. - Wystawiają przedstawienia od czwartku do niedzieli – powiedział. – W weekend biorę udział w turnieju dyskusyjnym… masz może czas w czwartek? - Ja… Miałam? Jeśli dobrze pamiętałam, nic nie było zaplanowane na czwartek. Dwa razy na tydzień zabierałam Jill do domu Clarenca Donahue, starego moroja, który miał karmicielkę. W czwartek nie planowaliśmy karmienia i teoretycznie nie miałam obowiązku uczestniczyć w eksperymentach. 47

- Oczywiście, że ma czas – Trey wtrącił się zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. – Prawda, Sydney? - Tak – potwierdziłam łypiąc na niego spode łba. – Mam czas. Brayden uśmiechnął się i ja odpowiedziałam uśmiechem. Zapadła nerwowa cisza. Wyglądało na to, że on też nie wie, co robić dalej. Pomyślałabym, że to słodkie, gdybym nie martwiła się, że robię z siebie idiotkę. Trey posłał mu sójkę w bok. - To jest ta chwila, kiedy powinieneś spytać ją o numer telefonu. Brayden przytaknął, choć nie był zadowolony ze szturchania łokciem w żebra. - Prawda, prawda. – Wyjął z kieszeni komórkę. – Sydney przez „y” czy „i”? – Trey przewrócił oczami. – No co? Myślę, że to pierwsze, ale nigdy nic nie wiadomo, bo konwencje imion stały się bardzo nietradycyjne. Po prostu chcę zapisać imię poprawnie. - Zrobiłabym tak samo – zgodziłam się i podyktowałam mu swój numer. Spojrzał na mnie z uśmiechem. - Wspaniale. Nie mogę się doczekać. - Ja też – zapewniłam zgodnie z prawdą. Oszołomiona wyszłam ze Spencera. Umówiłam się na randkę. Jakim cudem to się stało? Chwilę później, gdy otwierałam samochód, dogonił mnie Trey. Wciąż miał na sobie swój barmański fartuch. - I jak? – dopytywał się. – Miałem rację, czy nie? - W czym? – spytałam, chociaż miałam przeczucie, że wiem, co zaraz usłyszę. - O tym, że Brayden jest twoją bratnią duszą. - Mówiłam ci, że… - Wiem, wiem. Nie wierzysz w bratnie dusze – wyszczerzył się w uśmiechu. – Ale jeśli ten facet nie jest dla ciebie idealny, to sam nie wiem, kto jest. - Cóż, zobaczymy. – Postawiłam kawę pani Terwilliger na dachu samochodu, żeby móc napić się swojej. – Oczywiście, nie lubi współczesnych interpretacji Szekspira, a to może wszystko zniszczyć. Trey gapił się na mnie z niedowierzaniem. - Poważnie? - Nie – odpowiedziałam, robiąc minę. – Żartuję. Chyba. – Zrobiona przez Braydena latte była całkiem dobra, więc byłam gotowa darować mu wątpienie w Szekspira. – Właściwie dlaczego tak bardzo przejmujesz się moimi sercowymi sprawami? 48

Trey wzruszył ramionami i wepchnął ręce do kieszeni. Popołudniowy żar sprawiał, że na jego opalonej skórze zaczęły zbierać się krople potu. - Sam nie wiem. Chyba jestem ci coś winien za tą sprawę z tatuażami. I za pomoc z zadaniami domowymi. - Tak naprawdę, sam mógłbyś sobie z nimi łatwo poradzić, a jeśli idzie o tatuaże… Zmarszczyłam brwi, gdy przypomniał mi się Keith dobijający się do szyby. Jego handel wampirzą krwią zaowocował w Amberwood zamieszaniem, spowodowanym dającymi odlot tatuażami. Trey oczywiście nie zdawał sobie sprawy z tego, że dbałam o swoje własne interesy i wiedział tylko, że wyeliminowałam tych, którzy wykorzystywali tatuaże do uzyskiwanie nieuczciwej przewagi w sportach. - Zrobiłam to, bo to była właściwa rzecz. To sprawiło, że się uśmiechnął. - Oczywiście. Ale dzięki temu uniknąłem dużych kłopotów z moim tatą. - Cieszę się. Teraz nie masz konkurencji w drużynie. Czego więcej mógłby żądać twój tata? - Och, on zawsze potrafi wymyślić coś jeszcze, w czym według niego powinienem być najlepszy. Nie chodzi tylko o football. Trey mówił o tym już wcześniej. - Wiem, jak to jest – powiedziałam myśląc o moim własnym ojcu. Przez chwilę milczeliśmy. - Nie poprawia sytuacji to, że mój doskonały kuzyn niedługo przyjeżdża do miasta – powiedział w końcu. – Sprawia, że wszystko, co robię, wygląda żałośnie. Masz może takiego kuzyna? - Ee, tak naprawdę nie. Większość moich kuzynów była ze strony mamy, a tata miał w zwyczaju unikać jej rodziny. - Pewnie to ty jesteś doskonałą kuzynką – burknął Trey. – Tak czy inaczej, rodzina zawsze ma swoje oczekiwania… jakieś testy. Osiągnięcia w footballu zapewniły mi jak na razie trochę szacunku. – Mrugnął do mnie. – To i moje wspaniałe oceny z chemii. Nie byłam głucha na aluzję. - Dobra. Wyślę ci SMSa, gdy wrócę wieczorem. Zajmiemy się tym. - Dzięki. A ja odbędę z Braydenem poważną rozmowę, żeby w czwartek czegoś nie próbował. Moje myśli wciąż były pełne łaciny i Szekspira. 49

- Czego miałby próbować? Trey potrząsnął głową. - Poważnie, Melbourne, nie wiem jakim cudem przetrwałaś beze mnie tyle lat na tym świecie. - Och – mruknęłam czerwieniąc się. – O to chodzi. Cudownie. Kolejny powód do panikowania. Trey prychnął. - Tak między nami mówiąc, Brayden jest chyba ostatnim facetem, o którego musiałabyś się martwić. Myślę, że jest równie nieuświadomiony, jak ty. Gdybym bardziej nie przejmował się twoją cnotą, pewnie robiłbym mu teraz wykład, jak ma czegoś spróbować. - Wielkie dzięki za branie sobie do serca mojego interesu – odpowiedziałam sucho. – Zawsze chciałam mieć brata, który by na mnie uważał. Przyglądał mi się ciekawie. - A nie masz przypadkiem trzech braci? Och, nie. - Ee, mówiłam w przenośni. – Próbowałam nie panikować. Rzadko zdarzały mi się takie wpadki z naszą oficjalną legendą, według której Eddie, Adrian i Keith byli moimi braćmi. – Żaden z nich tak naprawdę nie przejmuje się moim życiem uczuciowym. Ale teraz chcę być gdzieś, gdzie jest klimatyzacja. – Otworzyłam drzwi samochodu i uderzyła mnie fala gorąca. – Pogadamy wieczorem i pomogę ci z chemią. Trey przytaknął, wyglądając jakby też jak najszybciej chciał uciec ze słońca. - A ja pomogę, jeśli masz jeszcze jakieś pytania związane z randkami. Miałam nadzieję, że moje jadowite spojrzenie podpowie mu, co myślę na ten temat, ale gdy już wsiadłam do klimatyzowanego samochodu, moja arogancja znikła i jej miejsce zajął niepokój. Wróciło pytanie, które prześladowało mnie wcześniej. Jak u licha miałam przetrwać tą randkę?

50

ROZDZIAŁ 5

WIEŚCI O MOJEJ RANDCE rozeszły się lotem błyskawicy. Mogłam tylko domyślać się, że Trey wygadał Kristin i Julii, które z kolei powiedziały Jill, Eddiemu i Bóg wie komu jeszcze… W tym układzie nie powinnam być zaskoczona, że po obiedzie zadzwonił do mnie Adrian. Zaczął mówić, zanim zdążyłam się odezwać. - To prawda, Sage? Masz randkę? Westchnęłam. - Tak, Adrianie. Mam randkę. - Taką prawdziwą randkę? – dodał. – Nie wspólne odrabianie zadania domowego tylko wyjście do kina, czy coś w tym stylu? I film nie może być częścią jakiegoś szkolnego projektu. Albo czegoś równie nudnego. - To prawdziwa randka. – Zdecydowałam, że nie będę wdawać się w szczegóły o sztuce Szekspira. - Jak się nazywa szczęśliwy wybranek? - Brayden. Nastąpiła chwila ciszy. - Brayden? To takie imię w ogóle istnieje? - Dlaczego tak się o wszystko wypytujesz? Myślisz, że mogłam to zmyślić? - Nie, nie – zapewnił Adrian. – W to nie uwierzyłbym. Jest przystojny? Zerknęłam na zegarek. Zbliżał się czas na spotkanie z grupą studyjną. - Dżiiiz, może mam ci wysłać zdjęcie, żebyś sam mógł ocenić? - Tak, proszę. A do tego pełny raport o rodzinie do dziesiątego pokolenia wstecz i historię życia. - Muszę już iść. Właściwie, dlaczego tak się tym interesujesz? – spytałam zirytowana. Znalezienie odpowiedzi zajęło mu dłuższą chwilę, co było do niego niepodobne. Zwykle Adrian miał w zanadrzu tuzin ciętych ripost. Pewnie nie mógł zdecydować, którą wybrać. Ostatecznie jego odpowiedź zawierała normalną dawkę sarkazmu – ale jej lekkość wydawała się trochę wymuszona. - Bo to jedna z rzeczy, których nie spodziewałem się zobaczyć nigdy w życiu – poinformował mnie. – Coś jak pojawienie się komety. Albo pokój na świecie. Przywykłem do tego, że jesteś singlem. 51

Z jakiegoś powodu wcale mi się to nie spodobało. - A co, myślałeś, że żaden facet nigdy się mną nie zainteresuje? - Tak właściwie myślę, że wielu facetów może się tobą interesować – odpowiedział niezwykle poważnie Adrian. Byłam pewna, że się nabija i nie miałam czasu na jego żarty. Pożegnałam się i dołączyłam do grupy studyjnej, która na szczęście była skupiona na nauce; udało nam się odwalić kawał dobrej roboty. Gdy później spotkałam się w bibliotece z Treyem, okazało się, że daleko mu do chęci do nauki. Cały czas przeżywał swój geniusz, którego objawem było spiknięcie mnie z Braydenem. - Ta randka jeszcze nawet się nie wydarzyła, a już jestem nią zmęczona – poskarżyłam się. Na stole przed nami rozłożyłam raporty Treya z laborków. Liczby i formuły były pocieszające, o wiele bardziej konkretne i uporządkowane niż tajemnice życia towarzyskiego. Postukałam długopisem w zadanie. – Skup się. Nie mamy wiele czasu. Wzruszył ramionami na moje zmartwienie. - Nie skończysz tego za mnie? - Nie! Zostawiłam ci dość czasu, żebyś sam mógł to zrobić. Pomogę ci, ale to wszystko. Trey był dość inteligentny, by samemu rozgryźć większość z tego. Korzystanie z mojej pomocy było dla niego kolejnym sposobem na udawanie idioty. Dał sobie spokój z randką i skoncentrował się na pracy. Już się cieszyłam, że to koniec z przesłuchaniami na temat Braydena, ale, akurat gdy mieliśmy zwinąć interes, przyplątali się trzymający się za łapki Jill i Micah. Za nimi ciągnęła się cała grupa znajomych, co mnie zupełnie nie zaskoczyło. Micah był towarzyski i dzięki niemu Jill zyskała spory krąg przyjaciół. Jej oczy lśniły szczęściem, bo ktoś opowiadał jakąś zabawną historię, która wszystkich rozśmieszyła. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Sprawy wyglądały zupełnie inaczej niż na początku, kiedy była traktowana jak wyrzutek z powodu swojego niezwykłego wyglądu i dziwnego zachowania. Promieniowała radością dzięki swojemu nowemu statusowi. Niewykluczone, że to pomoże jej pogodzić ze swoim arystokratycznym dziedzictwem. Mój uśmiech zniknął, gdy Jill odciągnęła Micaha od reszty grupy i szybko podeszła do naszego stołu. Jej ciekawska mina zaniepokoiła mnie. - Czy to prawda? – spytała. – Umówiłaś się na randkę? - Na litość boską… Wiesz, że to prawda! I już zdążyłaś wypaplać o tym Adrianowi, prawda? – posłałam jej znaczące spojrzenie. Ich psychiczna więź nie działała non-stop, ale coś mi podpowiedziało, że wie o naszej wcześniejszej rozmowie. Gdy więź była „włączona”, mogła zaglądać do jego głowy, obserwując jego uczucia i działania. To działało tylko w jedną stronę i Adrian nie dysponował takimi możliwościami. Wyglądała na zawstydzoną. 52

- No… nie mogłam się powstrzymać, gdy Micah mi powiedział… - A ja dowiedziałem się od Eddiego – dodał szybko Micah, jakby liczył, że w ten sposób wymiga się od odpowiedzialności. Był rudzielcem o wiecznie radosnych i przyjaznych niebieskich oczach. Należał do tych ludzi, których nie dało się nie lubić, co jeszcze utrudniało skomplikowaną sytuację, którą stworzyła Jill chodząc z nim. - Hej, ja nic nie mówiłem Eddiemu – bronił się Trey. Utkwiłam w nim spojrzenie. - Ale powiedziałeś innym, a oni donieśli Eddiemu. Trey nieznacznie wzruszył ramionami. - Mogłem wspomnieć o tym paru osobom. - Niesamowite – mruknęłam. - Co to za chłopak? – spytała Jill. – Jest przystojny? Zastanowiłam się nad tym. - Całkiem-całkiem. Rozpromieniła się. - Dobra jest. Gdzie cię zabiera? W jakieś fajne miejsce? Planujecie noc na mieście? Wymyślną kolację? Micah i ja świetnie się bawiliśmy nad Salton Sea. Tam jest tak pięknie. Moglibyście się tam wybrać i zrobić romantyczny piknik. Jej policzki zaróżowiły się, gdy przerwała dla nabrania oddechu i uświadomiła sobie, że za dużo papla. To była jedna z rzeczy, które sprawiały, że była tak urocza. - Wybieramy się do parku na Szekspira – oznajmiłam i odpowiedziała mi cisza. – „Antoniusz i Kleopatra” to naprawdę dobra sztuka. – Niespodziewanie poczułam potrzebę bronienia się. – Klasyka. Brayden i ja lubimy Szekspira. - Nazywa się Brayden? – spytał z niedowierzaniem Micah. – Co to za imię? Jill zmarszczyła brwi. - „Antoniusz i Kleopatra”… czy to jest romantyczne? - Powiedzmy – przyznałam. – Przez jakiś czas. Na końcu wszyscy umierają. Przerażona mina Jill podpowiedziała mi, że tylko się pogrążam. - Cóż – mruknęła. – Mam nadzieję, że… eee, będziecie się dobrze bawić. – Nastąpiło kilka chwil niezręcznej ciszy, ale jej oczy znów rozbłysły. – Och, Lia dziś do mnie dzwoniła. Powiedziała, że rozmawiałyście o tym, że znowu mogę być jej modelką? 53

- Że co? – krzyknęłam. – Ja nic takiego nie powiedziałam. Pytała czy możesz pozować do reklam w jakiejś gazecie. Odmówiłam. - Och – mina Jill zrzedła. – Rozumiem. Z tego co mówiła… tylko pomyślałam… Cóż, pomyślałam, że może by się dało… Rzuciłam jej znaczące spojrzenie. - Przykro mi, Jill. Żałuję, że to niemożliwe. Wiesz, dlaczego musi tak być. Przytaknęła zasmucona. - Rozumiem. Nic nie szkodzi. - Nie musisz być modelką, żeby wyglądać pięknie dla mnie – powiedział szarmancko Micah. To znów przywołało uśmiech na jej twarz, który zniknął, gdy spojrzała na najbliższy zegar. Jej zmienne nastroje przypominały mi Adriana i zastanawiałam się, czy to jakiś skutek uboczny więzi. - Ugh, zbliża się cisza nocna. Lepiej wracajmy. Idziesz, Sydney? Spojrzałam na sprawozdanie Treya. Było gotowe i wiedziałam, że jest perfekcyjne. - Zaraz wychodzę. Ona i Micah poszli. Gdy spojrzałam na Treya byłam zaskoczona, widząc, że z uwagą przygląda się jak Jill odchodzi. Szturchnęłam go. - Hej, nie zapomnij się podpisać albo cała ta praca pójdzie na marne. Chwilę zajęło mu oderwanie oczu od Jill. - Ona jest twoją siostrą, prawda? – Jego ponury ton sprawił, że zabrzmiało to bardziej jak stwierdzenie a nie pytanie, zupełnie jakby uświadomił sobie jakiś niefortunny fakt. - Noo… tak. Widziałeś ją setki razy. Chodzi do tej szkoły od miesiąca. Zmarszczył brwi. - Nigdy za wiele o tym nie myślałem… jakoś nigdy wcześniej nie przyjrzałem jej się porządnie. Nie mam z nią żadnych lekcji. - Mogłeś ją sobie pooglądać na pokazie mody. - Nosiła maskę. – Jego ciemne oczy były wlepione we mnie. – Wcale nie wyglądacie podobnie. - Często to słyszymy. Trey był zmartwiony i nie miałam pojęcia dlaczego.

54

- Rozsądnie postępujesz, nie pozwalając jej na bycie modelką – powiedział w końcu. – Jest na to za młoda. - To kwestia religii – oznajmiłam wiedząc, że Trey nie zacznie mnie wypytywać o niuanse naszej „wiary”. - Co by to nie było, trzymaj ją z daleka od centrum uwagi. – Nabazgrał swój popis na sprawozdaniu i zamknął podręcznik. – Nie chcesz, żeby była wszędzie po jakichś kolorowych gazetach. Po świecie kręci się wielu nieprzyjemnych ludzi. Teraz to ja gapiłam się w osłupieniu. Miał rację. Jill nie powinna się ujawniać, bo mogliby ją znaleźć moroje-dysydenci. Ale niby dlaczego Trey myślał w podobny sposób? Jego twierdzenie, że jest za młoda miało sens, ale w tej rozmowie było coś niepokojącego. Sposób w jaki jej się przyglądał, gdy odchodziła, był zbyt dziwny. Z drugiej strony, jakie inne mógłby mieć motywy poza zwykłą troską? Normalność następnych paru dni była mile widziana… oczywiście, normalność według naszych standardów. Adrian bombardował mnie e-mailami z prośbami o ratowanie go (przy okazji dawał mi nieproszone rady na temat randek). Pani Terwilliger nie zaprzestawała swoich pasywnie agresywnych prób nauczenia mnie magii. Eddie był niezłomny w swoim oddaniu Jill, a Angeline wciąż nie-tak-znowu-subtelnie go molestowała. Nieważne co Eddie mówił o swoim osobistym życiu, nabrałam pewności, że coś z tym trzeba zrobić, gdy któregoś dnia na treningu Angeline „przez przypadek” wylała butelkę wody na swój biały T-shirt. Miałam podejrzenie, że to niezręczne i nieprzyjemne zadanie przypadnie mnie, podobnie jak wiele innych w naszej kohorcie. Zdecydowałam, że musimy odbyć poważną, szczerą rozmowę na temat tego, w jaki sposób powinno się przyciągnąć czyjąś uwagę, ale w wieczór mojej randki z Braydenem przekonałam się, że pewnie jestem ostatnią osobą, która powinna dawać rady w tej dziedzinie. - Ty chyba nie chcesz tego ubrać? – dopytywała się Kristin, oskarżycielsko wskazując na strój, który starannie ułożyłam na łóżku. Ona i Julia wzięły na siebie obowiązek zrobienia inspekcji przed moim wyjściem. Jill i Angeline same się wprosiły i nie mogłam nie zauważyć, że one wszystkie bardziej podniecały się całą tą sytuacją niż ja. Jeśli chodziło o mnie, byłam kłębkiem nerwów i strachu. To musiało być podobne uczucie, jak pójście na sprawdzian, na który nic się nie umiało. Dla mnie było to zupełnie nowe doświadczenie. - To nie jest szkolny mundurek – zaprotestowałam. Miałam dość rozsądku, żeby wiedzieć, że to byłoby przegięcie. – I te ciuchy są kolorowe. Trochę. Julia podniosła wybraną przez mnie bawełnianą, zapinaną bluzkę z krótkimi rękawkami i wysokim kołnierzykiem. Była w łagodnym odcieniu cytrynowej żółci i liczyłam, że tym zarobię trochę punktów, bo wciąż oskarżali mnie o nie ubieranie kolorowych rzeczy. Do tego zamierzałam włożyć dżinsy. Julia pokręciła głową. - Ta bluzka mówi: „Nigdy nie dam ci pomacać”. - A niby dlaczego miałabym mu na to pozwolić? – dociekałam 55

Siedząca po turecku na krześle przy biurku Kristin przekrzywiła głowę, z namysłem przyglądając się bluzce. - Myślę, że to raczej coś jak: „Zamierzam wrócić wcześnie z randki, bo muszę przygotować prezentację w Power Poincie”. To je rozśmieszyło i właśnie miałam zaprotestować, gdy zauważyłam, że Jill i Angeline przekopują się przez zawartość mojej szafy. - Hej! A zapytać to nie łaska? - Wszystkie twoje kiecki są zbyt oficjalne – oznajmiła Jill. Wyjęła jedną zrobioną z miękkiego, szarego kaszmiru. – Ta jest bez rękawów, ale i tak jest za ciepła na tę pogodę. - To samo można powiedzieć o połowie mojej garderoby – powiedziałam. – Jest skompletowana na cztery sezony. Zanim tu przyjechaliśmy nie miałam czasu na znalezienie czegoś na lato. - I widzisz? – wykrzyknęła tryumfalnie Angeline. – Teraz rozumiesz, w czym miałam problem. Mogę ją skrócić o kilka cali, jeśli chcesz. - Nie! Ku mojej uldze, Jill odwiesiła sukienkę. Po kilku chwilach zademonstrowała nowe znalezisko. - Co powiecie na to? Trzymała wieszak ze zrobionym z lekkiego, marszczonego materiału, długim, białym topem o sporym dekolcie. Kristin spojrzała na Angeline. - Myślisz, że dałoby się pogłębić dekolt? - I tak jest dość głęboki. I czegoś takiego nie powinno się nosić samego tylko pod żakiet – protestowałam. Julia wstała z krzesła. Przerzuciła włosy przez ramię, sygnalizując, że to poważna sprawa. - Nie, nie… mogłoby się nadać. Wzięła top od Jill i przyłożyła go do wybranych przeze mnie dżinsów. Przez chwilę kontemplowała to zestawienie i wróciła do mojej szafy – najwyraźniej była ona publicznie dostępna dla wszystkich zainteresowanych. Po krótkich poszukiwaniach, wyjęła cienki, skórzany pasek z wzorkiem stylizowanym na skórę węża. - Tak mi się wydawało, że kiedyś miałaś go na sobie – powiedziała kładąc pasek na białej bluzce i robiąc krok w tył. Po kolejnej chwili namysłu, kiwnęła głową z aprobatą. Pozostałe dziewczyny stłoczyły się, żeby się przyjrzeć. - Dobre oko – pochwaliła Kristin. 56

- Hej, to ja znalazłam top – przypomniała o sobie Jill. - Nie mogę ubrać tego topu bez niczego na wierzch – powiedziałam, mając nadzieję, że moje marudzenie zamaskuje niepokój. Tamta żółta bluzka naprawdę była aż takim niewypałem? Byłam przekonana, że nadaje się na randkę. Jak niby miałam przetrwać ten wieczór, jeśli nawet nie potrafiłam dobrać odpowiednich ubrań? - Jeśli chcesz ubrać żakiet przy tym upale, to się nie krępuj – skomentowała Julia. – Ale według mnie ten top nie odsłania za wiele. Nawet pani Weathers nie miałaby do czego się doczepić. - Do żółtej bluzki też by się nie przyczepiła – wskazałam. Dziewczyny zdecydowały, że zamknęły kwestię mojego stroju i przeszły do rad związanych z fryzurą i makijażem, ale tu się postawiłam. Makijaż nosiłam codzienne – bardzo ładny i w dodatku drogi, który subtelnie podkreślał moje rysy, jednocześnie pozostając niemal niezauważalnym. Nie zamierzałam zmieniać tego naturalnego wyglądu i nie obchodziło mnie, że Julia przysięgała, iż różowy cień do powiek sprawi, że będę wyglądać „seksownie”. Żadna z nich nie próbowała wiele zmieniać w moich włosach, które były przycięte warstwami i opadały krótko poniżej ramion. Dało się z nimi zrobić tylko jedno, to znaczy nosić je rozpuszczone i starannie ułożone przy suszeniu. Każda inna fryzura wyglądała nieporządnie, a poza tym oczywiście i tak już były doskonale ułożone. Nie było sensu burzyć dobrej fryzury. Zresztą myślę, że dziewczyny nie chciały się wykłócać, bo były zbyt podniecone moją zgodą na biały top – po tym jak go przymierzyłam i upewniłam się, że nie odsłania za dużo. Moją jedyną biżuterią był mały, złoty krzyżyk. Zapięłam go na karku, modląc się cicho o przetrwanie tego wszystkiego. Wprawdzie Alchemicy często używali krzyży, ale nie do końca dało się nazwać nas częścią tradycyjnego kościoła chrześcijańskiego i nie byliśmy praktykujący. Mieliśmy nasze własne msze i wierzyliśmy, że Bóg jest potężną, dobrą siłą i światłem przenikającym każdy zakątek wszechświata. Z tą całą spoczywającą na nim odpowiedzialnością, zapewne niespecjalne przejmował się jedną dziewczyną, wybierającą się na randkę, ale może mógł poświęcić mi choćby sekundę i sprawić, żeby to doświadczenie nie było zbyt bolesne. Gdy nadeszła umówiona godzina, kiedy Brayden miał po mnie przyjść, dziewczyny całym stadem polazły ze mną na dół. (Właściwie było trochę przed czasem, ale nienawidziłam się spóźniać). Wszystkie miały jakieś niezwykle ważne powody, żeby go spotkać, poczynając od Jill, która mówiła: „że to sprawa rodzinna”, po Kristin twierdzącą, że potrafi rozpoznać gnojka w pięć sekund. Nie byłam przekonana, co do tego ostatniego, bo kiedyś spekulowała, że Keith może być niezłą zdobyczą. Wszystkie zasypywały mnie nieproszonymi radami. - Możesz kazać mu płacić za kolację albo bilet na przedstawienie, ale nie za oba – mówiła Julia. – Musi wybrać, za co zapłaci w całości. 57

- Ale jeszcze lepiej, jeśli zapłaci za wszystko – powiedziała Kristin. - Musisz coś zamówić nawet, jeśli nie będziesz miała ochoty tego jeść – dodała Jill. – Jak już płaci za kolację, to nie pozwól mu się wywinąć tanim kosztem. Musi sobie na ciebie zasłużyć. - Skąd wy to wszystko bierzecie? – spytałam. – Jakie to ma znaczenie czy… och, tylko nie to. Dotarłyśmy do lobby i zastałyśmy tam Eddiego i Micaha siedzących na ławce. Trey miał przynajmniej tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na zawstydzonego. - Nie mówcie mi, że wy też – poskarżyłam się. - Przyszedłem tylko zobaczyć się z Jill – powiedział bez przekonania Micah. - A ja jestem, żeby… hmm… – Eddie urwał, a ja powstrzymałam go gestem. - Nie trudź się. Szczerze jestem zaskoczona, że Trey nie przyszedł tu z kamerką. Byłam przekonana, że chce uwiecznić dla potomności każdą chwilę tej katastrofy… Och. Cześć – uśmiechnęłam się, gdy Brayden wszedł do lobby. Najwyraźniej nie ja jedna lubiłam być wcześniej. Brayden wydawał się lekko zaskoczony widokiem towarzyszącego mi komitetu. Miał prawo, bo ja sama nie mogłam się nadziwić obecnością całej tej bandy. - Miło was wszystkich poznać – powiedział przyjacielsko Brayden, choć był trochę zdezorientowany. Eddie mógł mieć kłopoty z zalotami Angeline, ale nie miał najmniejszych problemów w kontaktach z innymi ludźmi. Wczuwał się w rolę brata i potrząsnął dłonią Braydena. - Słyszałem, że idziecie obejrzeć sztukę. - Tak – potwierdził Brayden. – Ale preferuję sformułowanie „tragedia”. De facto, widziałem już to przedstawienie, ale chętnie ponownie je obejrzę pod kątem alternatywnych form analizy dramatu. Standardowa metoda Freytaga po jakimś czasie może stać się odrobinę zbyt banalna. To pozbawiło wszystkich daru wymowy. Albo może zwyczajnie próbowali zrozumieć, o czym właściwie mówił. Eddie spojrzał na mnie, a później znów na Braydena. - Cóż. Coś mi podpowiada, że będziecie się świetnie razem bawić. Gdy w końcu udało nam się uwolnić od mojej grupy wsparcia duchowego, Brayden powiedział: - Masz niezwykle… oddaną rodzinę i przyjaciół. - Ach, to… – westchnęłam. – Tak się złożyło, że oni… hm… wszyscy razem właśnie gdzieś wychodzili w tym samym czasie, co my. Żeby się uczyć. Brayden spojrzał na zegarek. 58

- Chyba nie zostało im na to wiele czasu. Jeśli tylko mogę, zawsze odrabiam zadanie domowe zaraz po szkole, ponieważ… - Jeśli odłożysz to na później, coś może nagle wyskoczyć? - Dokładnie – potwierdził. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Poszłam za nim na parking dla gości, prosto do lśniącego, srebrnego Forda Mustanga. Prawie padłam z wrażenia. Natychmiast wyciągnęłam rękę i przejechałam dłonią po gładkim lakierze. - Niezły – powiedziałam. – Prosto z fabryki, drugi rok tego modelu. Te nowe nigdy nie będą mieć duszy klasyków, ale nadrabiają to ekonomią i bezpieczeństwem. Brayden wyglądał na przyjemnie zaskoczonego. - Znasz się na samochodach. - Takie hobby – przyznałam. – Moja mama jest prawdziwym znawcą. Gdy poznałam Rose Hathaway, doświadczyłam niewiarygodnej przyjemności jeżdżeniem Citroënem z 1972 roku. Teraz byłam właścicielką Subaru, które nazwałam Latte. Uwielbiałam je, ale nie dało się go nazwać wspaniałym. - To dzieło sztuki i inżynierii. Zorientowałam się, że Brayden podszedł ze mną od strony pasażera i przez sekundę myślałam, że chce, żebym to ja prowadziła. Może za bardzo kochałam samochody? Ale wtedy otworzył drzwiczki i uświadomiłam sobie, że czeka, żebym wsiadła. Zrobiłam to, zastanawiając się, kiedy ostatnio jakiś facet zrobił to dla mnie. Konkluzja: nigdy. Na kolację nie poszliśmy do fast fooda, ale też nie było to jakieś drogie miejsce. Zastanawiałam się, jak oceniłyby je Julia i Kristin. Zjedliśmy w restauracji w bardzo kalifornijskim stylu, która serwowała wyłącznie zdrowe kanapki i sałatki. Każda pozycja w menu wydawała się zawierać awokado. - Zabrałbym cię do jakiejś lepszej restauracji, ale nie chciałem ryzykować, że spóźnimy się na przedstawienie – poinformował mnie. – Park jest tylko kilka ulic dalej, więc będziemy mogli zająć dobre miejsce. M-mam nadzieję, że to ci odpowiada? – Nagle zaczął wyglądać nerwowo, co stanowiło ogromy kontrast do jego pewności siebie, gdy rozmawialiśmy o Szekspirze. Musiałam przyznać, że to było w pewnym sensie uspokajające. Trochę się rozluźniłam. – Bo jeśli nie, poszukam czegoś lepszego… - Nie, tu jest świetnie – powiedziałam, rozglądając się po jasno oświetlonej głównej sali restauracji. To było jeden z tych lokali, w których zamawiało się przy ladzie i później szło się z numerkiem do stolika. – Też wolę być wcześniej. – Brayden zapłacił za nasze jedzenie. Próbowałam znaleźć sens w randkowych zasadach, którymi bombardowały mnie przyjaciółki. – Ile jestem ci winna za bilet? – spytałam rzeczowo. Brayden wyglądał na zaskoczonego. - Nic. Ja funduję – odpowiedział uśmiechem. 59

- Dziękuję – powiedziałam. Więc to on płacił. Kristin byłaby zadowolona, ale ja czułam się odrobinę niezręcznie – to nie była jego wina. Jako Alchemiczka zawsze to ja pokrywałam rachunki i przebijałam się przez robotę papierkową. Nie przywykłam, że ktoś robił to za mnie. Chyba musiałam po prostu pozbyć się przekonania, że muszę się wszystkim zajmować, bo nikt inny nie zrobi tego jak trzeba. Zawsze łatwo radziłam sobie z naukowcami i uczenie się w Amberwood, jak zachowywać się w towarzystwie rówieśników stanowiło dla mnie o wiele większy problem. Byłam w tym coraz lepsza, ale wciąż musiałam kombinować, co powinnam mówić, a czego nie. Z Braydenem nie miałam takich problemów. W pewnym sensie mieliśmy niewyczerpany zasób tematów, oboje bardziej niż chętni do dyskutowania nad wszystkim. Większość posiłku spędziliśmy omawiając zawiłości procesu zdobywania certyfikatu zdrowej żywności. To było coś naprawdę wspaniałego. Trudności zaczęły się, gdy skończyliśmy i Brayden spytał czy chcę deser zanim wyjdziemy. Zamarłam nagle rozdarta. Jill mówiła, żebym zamówiła dość dużo, aby nie uchodzić za tanią randkę. Nawet się nad tym nie zastanawiając wybrałam niedrogą sałatkę – tylko dlatego, że wydawała się apetyczna. Czy powinnam zamówić coś jeszcze, żeby wyglądać jak ktoś, na kogo Brayden musi sobie zapracować? Było to warte łamania wszystkich moich zasad o cukrze i deserach? Zresztą tak właściwie, co Jill wiedziała o randkowej etykiecie? Jej poprzedni chłopak był psychopatą, a obecny pozostawał w kompletnej ciemnocie, że ona jest wampirem. - Ach, nie, dziękuję – powiedziałam w końcu. – Lepiej się nie spóźnijmy. Przytaknął wstając i znów się do mnie uśmiechnął. - Też tak sądzę. Większość ludzi nie uważa, że punktualności jest tak istotna. - Istotna? Jest kluczowa – powiedziałam. – Zawsze jestem przynajmniej dziesięć minut wcześniej. Brayden uśmiechnął się szerzej. - A ja piętnaście. Prawdę mówiąc… i tak nie chciałem deseru. – Otworzył przede mną drzwi, gdy wychodziliśmy. – Unikam nadmiaru cukru. Zszokowana, niemal zamarłam jak słup soli. - Całkowicie się zgadzam… ale moi przyjaciele się z tego nabijają. Brayden kiwnął głową. - Jest tyle powodów, ale ludzie po prostu tego nie rozumieją. Szłam do parku, oszołomiona. Jeszcze nikt nie zrozumiał mnie tak szybko i łatwo. To było tak, jakby czytał w moich myślach.

60

Palm Springs było pustynnym miastem z rozległym widokiem na piaski i surowe, skaliste oblicza gór, ale ludzie od dawna nadawali swoje piętno temu miejscu. W wielu rejonach – jak na przykład Amberwood – soczysta, zielona trawa kontrastowała z naturalnym klimatem. Ten park nie stanowił wyjątku. Jego obszar był porośnięty bujną trawą i otaczały go pokryte liśćmi drzewa, tak różne od normalnych tutaj palm. Na jednym końcu ustawiono scenę, a ludzie już kręcili się w poszukiwaniu dobrych miejsc. Usiedliśmy w cieniu, skąd był wspaniały widok na scenę. Brayden wyjął z plecaka koc i zużyty egzemplarz „Antoniusza i Kleopatry”. Książka była poznaczona notatkami i przylepnymi karteczkami. - Masz swoją? – spytał. - Nie – zaprzeczyłam, ale byłam pod wrażeniem. – Nie mogłam zabrać wielu książek z domu, gdy się przeprowadzałam. Zawahał się, jakby nie był pewien, czy zdradzić swe myśli. - Chcesz czytać razem ze mną? Naprawdę planowałam po prostu oglądać przedstawienie, ale moja natura badacza doceniała korzyści płynące z jednoczesnego śledzenia oryginalnego tekstu. W dodatku byłam ciekawa, jakie notatki porobił. Dopiero, gdy się zgodziłam, dotarło do mnie, dlaczego był nerwowy. Wspólne czytanie oznaczało, że musieliśmy siedzieć bardzo, bardzo blisko siebie. - Nie gryzę – zapewnił z uśmiechem, gdy nie poruszyłam się od razu. To przełamało napięcie i jakoś usiedliśmy tak, żebyśmy oboje mogli widzieć książkę niemal bez dotykania się. Nie dało się uniknąć ocierania się kolanami, ale oboje mieliśmy na sobie dżinsy, więc nie odbierałam tego, jako zagrożenia dla swojej cnoty. Musiałam też zauważyć, że pachnie jak kawa – mój ulubiony nałóg. To nie była zła rzecz. Ani trochę. Mimo to byłam bardzo świadoma bliskości drugiej osoby. Jakoś nie czułam, żadnego romantycznego pociągu. Moje serce nie przyśpieszało ani nie trzepotało. Zwyczajnie czułam, że chyba nigdy w życiu nie siedziałam tak blisko kogoś innego. Nie miałam w zwyczaju dzielić się swoją osobistą przestrzenią. Szybko o tym zapomniałam, gdy zaczęło się przedstawienie. Brayden mógł nie lubić przeróbek Szekspira z współczesnymi ubraniami, ale według mnie wspaniale sobie z tym poradzili. Podążając za tekstem, wyłapaliśmy parę miejsc, gdzie aktorzy odbiegli od oryginalnych kwestii. Wymienialiśmy sekretne, tryumfalne spojrzenia, ucieszeni, że dostrzegliśmy coś, czego pozostali nie byli świadomi. Czytałam też notatki Braydena, z niektórymi się zgadzając, a z innymi nie. Nie mogłam się doczekać przedyskutowania ich w czasie jazdy do domu. Podświadomie wychyliliśmy się do przodu podczas dramatycznej sceny śmierci Kleopatry, głęboko skupieni na jej ostatnich kwestiach. Gdzieś z boku usłyszałam szelest papieru. Zignorowałam to i wychyliłam się bardziej. Znów zaszeleściło, ale tym razem głośniej. Oglądając się, zauważyłam kilku siedzących w pobliżu facetów, którzy wyglądali na studentów. Większość oglądała przedstawienie, ale jeden z nich trzymał jakiś przedmiot 61

owinięty w brązową, papierową torebkę. Była za duża jak na swoją zawartość i jej brzegi zostały zawinięte. Facet rozejrzał się nerwowo i próbował dyskretnie odwinąć papier. Było oczywiste, że w ten sposób szeleścił bardziej, niż gdyby otworzył torbę jednym ruchem. Męczył się tak przez kolejną minutę i przez ten czas kilka innych siedzących w pobliżu osób zaczęło się oglądać. Nareszcie udało mu się otworzyć torbę i wciąż w zwolnionym tempie ostrożnie wsunął rękę do środka. Usłyszałam odskakujący korek i twarz faceta rozjaśniła się tryumfalnie. Nie wyjmując niczego, podniósł torbę do ust i napił się z czegoś, co po prostu musiało być butelką piwa albo jakiegoś innego alkoholu. To było zupełnie oczywiste, gdy patrzyło się na kształt torby. Zakryłam usta dłonią, żeby w głos nie parsknąć śmiechem. Tak bardzo przypominał mi Adriana… Bez trudu mogłam sobie wyobrazić jak przemyca browar na tego typu wydarzenie, a później przechodzi przez wszelkiego rodzaju bóle, byle tylko się schować, w przekonaniu, że jeśli zrobi wszystko wystarczająco powoli, to nikt tego nie zauważy. Znając Adriana pewnie też idealnie trafiłby w najbardziej dramatyczną scenę sztuki. Wyobrażałam sobie nawet podobnie ucieszoną minę, która mówiła „nikt nie wie, co robię!”, chociaż było oczywiste, że wszyscy wiedzieli. Nie rozumiałam, dlaczego to mnie rozśmieszyło, ale tak właśnie się stało. Brayden był zbyt skoncentrowany na przedstawieniu, żeby coś zobaczyć. - Oooch… To jest ta dobra część – wyszeptał do mnie. – Teraz jej służki się zabijają. W drodze do Amberwood mieliśmy wiele do przedyskutowania i analizowania. Byłam prawie rozczarowana, gdy zatrzymał samochód przed dormitorium. Gdy tak siedzieliśmy, uświadomiłam sobie, że dotarliśmy do kolejnego krytycznego punktu randki. Jakie teraz obowiązywały procedury? Powinien mnie teraz pocałować? Miałam mu na to pozwolić? Czy właśnie taka była prawdziwa cena za moją sałatkę? Brayden też wyglądał na nerwowego i przygotowałam się na najgorsze. Gdy spojrzałam na swoje leżące na kolanach dłonie, zauważyłam, że się trzęsą. „Możesz to zrobić” powiedziałam sobie. „To rytuał przejścia.” Zaczęłam zamykać oczy, ale szybko je otworzyłam, gdy Brayden zaczął mówić. - Chciałabyś… znowu się spotkać? – spytał, posyłając mi nieśmiały uśmiech. Zaskoczyła mnie wywołana tym pytaniem mieszanka emocji. Oczywiście na pierwszy plan wybijała się ulga. Teraz miałam czas na sprawdzenie w książkach jak się całować. Z drugiej strony byłam rozczarowana, że jego buńczuczność i pewność siebie, które przejawiał w analizie dramatu, nie przenosiła się i na tę płaszczyznę. Jakaś część mnie uważała, że powinien powiedzieć coś w stylu: „Wygląda na to, że ta noc perfekcji nie pozostawia nam innego wyboru niż ponowne spotkanie się”. Natychmiast poczułam się głupio z powodu tego sentymentalizmu. Jak mogłam od niego oczekiwać takiego poziomu wyluzowania, skoro sama siedziałam z trzęsącymi się rękami? - Jasne – wymamrotałam. Odetchnął z ulgą. 62

- Super – powiedział. – Wyślę ci e-maila. - Doskonale – uśmiechnęłam się. Po raz kolejny zapadła niezręczna cisza i nagle znów zaczęłam się zastanawiać, czy jednak nie czeka mnie ten pocałunek. - Chcesz… żebym odprowadził cię do drzwi? – spytał. - Co? Och, nie. Dziękuję. To blisko. Poradzę sobie. Dzięki. – Dotarło do mnie, że zaczynam brzmieć jak Jill. - W porządku – powiedział Brayden. – Naprawdę miło spędziłem czas. Nie mogę się doczekać następnego spotkania. - Ja też. Wyciągnął ręką. Potrząsnęłam nią. Po tym wysiadłam z samochodu i weszłam do budynku. Potrząsnęłam jego ręką? Powtórzyłam w myślach ten moment, z chwili na chwilę czując coraz większe ogłupienie. Co jest ze mną nie tak? Gdy lekko zamulona przechodziłam przez lobby, wyjęłam telefon, żeby sprawdzić czy nie mam jakichś nowych wiadomości. Wieczorem go wyłączyłam w przekonaniu, że jeśli kiedykolwiek zasłużyłam na chwilę spokoju, to właśnie teraz. Byłam bardzo zaskoczona, że nikt niczego ode mnie nie chciał w czasie mojej nieobecności. Dostałam tylko SMSa od Jill, który został wysłany jakieś piętnaście minut wcześniej: „Jak poszła randka z Brandonem? Jaki on jest?” Otworzyłam drzwi do swojego pokoju i weszłam do środka. „On nazywa się Brayden” odpisałam. Zamyśliłam się nad resztą pytania, przez dłuższy czas nie mogąc zdecydować, co napisać. „Jest taki, jak ja.”

63

ROZDZIAŁ 6

- UŚCISK DŁONI? – spytał z niedowierzaniem Adrian. Posłałam oskarżycielskie spojrzenie Eddiemu i Angeline. - Czy nie można tu liczyć na choćby odrobinę prywatności? - Nie – poinformowała mnie Angelina, typowo waląc bez dosładzania. Eddie zachichotał. To była jedna z tych nielicznych chwil koleżeństwa między nimi. - A to miał być sekret? – spytał. Byliśmy w domu Clarenca Donahue, żeby Jill i Adrian mogli odbyć jedno z dwóch na tydzień karmień krwią. W tej chwili Jill nie siedziała z nami, bo była z gosposią Clarenca, Dorothy, która jednocześnie robiła za karmicielkę. Potrafiłam przejść do porządku dziennego nad wieloma zachowaniami morojów, ale picie krwi – ludzkiej krwi – nieodmiennie przyprawiało mnie o dreszcze. Moim najlepszym mechanizmem obronnym były próby zapomnienia po co naprawdę tu jesteśmy. - Nie – przyznałam. Parę dni temu Julia i Kristin zrobiły przesłuchanie na temat najdrobniejszych szczegółów randki, więc musiałam im coś powiedzieć. Wyglądało na to, że pozostaje mi tylko pogodzenie się z faktem, że skoro już coś powiedziałam, to na pewno wkrótce usłyszy o tym cały świat. Bez wątpienia moja rodzina z Amberwood doniosła o wszystkim Adrianowi. - Poważnie? – Adrian zawiesił się na końcówce mojej randki. – Uścisnęliście sobie dłonie? Westchnęłam i zapadłam się w gładką, skórzaną sofę. Z zewnątrz dom Clarenca zawsze przypominał mi stereotypową nawiedzoną posiadłość – za to w środku był nowoczesny i dobrze wyposażony. - Słuchaj, to się po prostu stało… albo wiesz co? Nieważne. To nie twoja sprawa. Odpuść. Coś w minie Adriana podpowiedziało mi, że w przewidywalnej przyszłości nie ma zamiaru niczego odpuszczać. - Biorąc pod uwagę tą całą płonącą żądzę, to prawdziwy cud, że możecie bez siebie wytrzymać – powiedział Adrian z kamienną twarzą. – Odbędzie się randka numer dwa? Eddie i Angeline wpatrzyli się we mnie z oczekiwaniem. Zawahałam się. Tego nie zdradziłam Julii i Kristin, głównie dlatego, że wtedy jeszcze nic nie zostało zaplanowane. - Tak – przyznałam z ociąganiem. – W przyszłym tygodniu wybieramy się zobaczyć… hm, wiatraki.

64

Jeśli chciałam, żeby się zamknęli, właśnie to okazało się skutecznym sposobem. Wszyscy wyglądali na zaskoczonych. Adrian pierwszy odzyskał zdolność mowy. - Zakładam, że to znaczy, iż leci z tobą do Amsterdamu swoim prywatnym odrzutowcem. Jeśli tak, to zabieram się z wami, ale nie patrzę na żadne wiatraki. - Na północ od Palm Springs jest wielka farma wiatraków – wyjaśniłam. – To jedna z nielicznych na świecie, które pozwalają na wstęp wycieczkom. Doczekałam się kolejnych nierozumiejących spojrzeń. - Wiatr jest potężnym, odnawialnym źródłem energii i może mieć ogromny wpływ na przyszłość naszego kraju! – powiedziałam z irytacją. – To odlotowe. - Odlotowe – powtórzył Adrian. – „Wiatr”. Widzę, co kombinujesz, Sage. Sprytne. - Nie chciałam być… Francuskie drzwi salonu otworzyły się i weszli przez nie Dymitr i Sonia, towarzyszył im właściciel domu, Clarence. Nie widziałam go odkąd przyjechaliśmy i teraz uśmiechnęłam się do niego uprzejmie, zadowolona, że coś odwróciło uwagę od mojego tak zwanego życia miłosnego. - Dzień dobry, panie Donahue – powiedziałam. – Miło znów cię widzieć. - Hę? – Stary moroj zmrużył oczy, ale po chwili rozpoznanie rozjaśniło jego twarz. Miał białe włosy i zawsze ubierał się, jakby wybierał się na formalny obiad sprzed jakichś pięćdziesięciu lat. – Ach, to ty, moja droga. Cieszę się, że przyszłaś. Co cię sprowadza? - Tylko karmienie, proszę pana. Przyjeżdżaliśmy po to dwa razy na tydzień, ale umysł Clarenca nie był już równie bystry, jak za młodu. Odkąd go poznałam był roztargniony, ale śmierć jego syna, Lee, jeszcze pogorszyła sprawę – zwłaszcza, że nie chciał przyjąć do wiadomości tego, co się stało. Próbowaliśmy mu delikatnie powiedzieć – i to wielokrotnie – że Lee umarł i przemilczeliśmy jedynie kawałek o strzygach. Clarence zawsze się upierał, że Lee tylko „gdzieś wyjechał” i wróci. Demencja czy nie, staruszek zawsze był miły i stosunkowo nieszkodliwy – jak na wampira, oczywiście. - Ach, tak. Naturalnie. – Rozsiadł się na swoim wielkim fotelu i zerknął na Dymitra i Sonię. – Więc mógłbyś naprawić te zamknięcia w oknach? Najwyraźniej dyskutowali o czymś zanim do nas dołączyli. Dymitr wyglądał jakby szukał jakiejś uprzejmej odpowiedzi. Jak zawsze wyglądał zajebiście w dżinsach, T-shircie i długim, skórzanym prochowcu. Przekraczało moje zdolności pojmowania, jak można było wytrzymać w takim płaszczu w Palm Springs, ale jeśli ktoś mógł, to właśnie on. Zwykle ubierał go tylko w domu, ale czasami nawet na zewnątrz. Kilka tygodni temu zagadnęłam Adriana na temat tego dziwnego wyboru garderoby. - Aż się robi gorąco na jego widok, prawda? Odpowiedź Adriana dało się przewidzieć. 65

- Cóż, większość kobiet uważa podobnie. Mina Dymitra wyrażała czystą uprzejmość, gdy odpowiadał na niepokoje Clarenca. - Nie wydaje mi się, żeby coś było z nimi nie tak – powiedział. – Wszystko jest dobrze pozabezpieczane. - Tak się tylko wydaje – oznajmił złowróżbnie Clarence. – Ale nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak bardzo oni są pomysłowi. Wiedz, że nadążam za czasami. Istnieje wiele technologii, które można wykorzystać. Przykładowo lasery, które mówią, że ktoś się włamuje. Dymitr uniósł brew. - Chodzi ci o system antywłamaniowy? - Tak, dokładnie – potwierdził Clarence. – To powstrzymałoby łowców. Kierunek, w którym potoczyła się rozmowa, nie był jakimś zaskoczeniem. Ostatnio paranoja Clarenca tylko się pogłębiła – a to był niemały wyczyn. Żył w nieustannym lęku przed łowcami wampirów czyli ludźmi, którzy… no właśnie, polowali na wampiry. Przez długi czas utrzymywał, że to oni są odpowiedzialni za morderstwo jego siostrzenicy, której śmierć niesłusznie przypisano strzygom. Okazało się, że połowicznie miał rację. To nie strzygi ją zabiły – tylko Lee, który desperacko próbował zmienić się z moroja w strzygę. Clarence nie chciał w to uwierzyć i trzymał się swojego przekonania, że to sprawka łowców. Nie pomogły moje zapewnienia, że według Alchemików takie grupy od średniowiecza nie istnieją. Clarence konsekwentnie prosił każdego, kto się nawinął, o „sprawdzenie zabezpieczeń” w domu. Sonia i Dymitr mieszkali u niego na czas badań, więc to nudne zadanie zwykle spadało na nich. - Nie mam kwalifikacji, żeby zainstalować taki system – oznajmił Dymitr. - Doprawdy? Więc jednak czegoś nie potrafisz? – Adrian siedział tuż przy mnie, ale jego głos był tak cichy, że ledwie go usłyszałam. Wątpiłam, żeby pozostali byli w stanie wyłapać jego słowa mimo swojego doskonałego słuchu. Zastanawiałam się, dlaczego ciągle pozwalał Dymitrowi wytracać się z równowagi. - Musiałbyś skontaktować się z profesjonalistami – Dymitr mówił do Clarenca. – Ale myślę, że nie chcesz, żeby obcy plątali się po twoim domu. Clarence zmarszczył brwi. - Prawda. Łowcy mogliby bardzo łatwo przeniknąć do takiej grupy. Dymitr był wcieloną cierpliwością. - Dla pewności codziennie mogę sprawdzać drzwi i okna.

66

- Byłoby cudownie – Clarence trochę się uspokoił. – Muszę przyznać, że odbiegam od ich preferowanego typu ofiar. Nie jestem wystarczająco niebezpieczny. Już nie. – Zaśmiał się do siebie. – A jednak. Nigdy nie wiadomo, co może się wydarzyć. Lepiej uważać. Sonia posłała mu łagodny uśmiech. - Na pewno wszystko będzie dobrze. Nie masz czym się martwić. Clarence spojrzał jej w oczy i po chwili on też się uśmiechnął. Wyraźnie się rozluźnił. - Tak, tak. Masz rację. Nie ma powodu do zmartwień. Wzdrygnęłam się. Przebywałam wśród morojów od tak dawna, że wiedziałam, co się właśnie stało. Sonia użyła kompulsji – jej najlżejszego muśnięcia – żeby uspokoić Clarenca. Kompulsja była siłą umożliwiającą narzucanie swojej woli innym i moroje opanowali ją w różnym stopniu. Użytkownicy ducha byli najsilniejsi, konkurując w tym temacie nawet ze strzygami. Wykorzystywanie kompulsji na innych było tabu wśród morojów i tych, którzy jej nadużywali, czekały poważne konsekwencje. Rozumiałam, że rząd morojów nie przejąłby się użyciem jej do uspokojenia staruszka, ale ten drobny akt i tak był dla mnie niepokojący. Zawsze uważałam kompulsję za jedną z najbardziej zdradzieckich mocy morojów. I czy Sonia naprawdę musiała się do niej uciekać? Czy nie była wystarczająco miła i łagodna, żeby uspokoić Clarenca i bez tego? Czasami zastanawiałam się, czy oni nie używają magii dla niej samej. Nie raz myślałam, czy nie wykorzystują jej przy mnie… a ja nawet tego nie dostrzegam. Paplanina Clarenca o łowcach wampirów zawsze wyzwalała u wszystkich mieszankę rozbawienia i niepokoju. Skoro został spacyfikowany (choć nie podobały mi się metody) mogliśmy odetchnąć. Sonia rozsiadła się na sofce, pijąc jakiś owocowy napój idealny na tak gorący dzień. W żaden sposób nie umniejszało to jej urody, ale jej ubrania były brudne, a włosy potargane i mogłam się założyć, że przedtem wyszła na zewnątrz. Większość morojów unikała intensywnego słońca, ale ona kochała rośliny tak bardzo, że zaryzykowała pracę nad jakimiś obumierającymi kwiatami w ogrodzie Clarenca. Gruba warstwa kremu do opalania mogła zdziałać cuda. - Niedługo wyjeżdżam – poinformowała nas. – Zostanę jeszcze najwyżej kilka tygodni. Muszę wracać i opracować plany ślubu z Michaiłem. - Na kiedy ustaliliście wielki dzień? – spytał Adrian. Uśmiechnęła się. - W grudniu. – Byłam zaskoczona dopóki nie dodała: – Planujemy wykorzystać wielką, tropikalną szklarnię niedaleko Dworu. Jest wspaniała… nie żeby to było ważne. Michaił i ja możemy wziąć ślub byle gdzie. Liczy się tylko to, że jesteśmy razem. Ale jak już mamy wybór, to dlaczego nie pójść na całość?

67

Nawet ja uśmiechnęłam się, słysząc to. Trzeba było Sonii, żeby znaleźć jakieś zielone miejsce w samym środku pensylwańskiej zimy. - Dymitr może zostać – kontynuowała. – Ale dobrze byłoby coś zdziałać, zanim odejdę. Te wszystkie testy aur były… - Bezużyteczne? – podpowiedział Adrian. - Miałam powiedzieć bezproduktywne – odpowiedziała. Adrian pokręcił głową. - Więc to wszystko było stratą czasu? Sonia zamiast odpowiedzi upiła kolejny łyk swojego napoju. Mogłabym się założyć, że nie zawierał alkoholu – w przeciwieństwie do Adriana nie leczyła się w ten sposób – i wiedziałam, że gdybym chciała, Dorothy też mogłaby mi taki przygotować. Mimo to byłam pewna, że nie smakowałby mi. Może powinnam sprawdzić czy w kuchni nie było jakiejś dietetycznej Coli. Sonia wyprostowała się z podekscytowanym błyskiem w oczach. - Rozmawialiśmy z Dymitrem i uświadomiliśmy sobie, że przegapiliśmy coś oczywistego. Właściwie wcześniej unikaliśmy tego tematu a szkoda. - O co chodzi? – spytał Adrian. - O krew – odpowiedział Dymitr. Skrzywiłam się. Wcale mi się nie podobało, że wyskoczył ten temat. To przypominało mi w czyim towarzystwie przebywam. - To oczywiste, że ci, którzy byli strzygami, mają w sobie coś, co chroni ich… nas – powiedział Dymitr. – Szukaliśmy czegoś magicznego, ale odpowiedź może być bardziej fizyczna. Z raportu, który czytałem, wynika, że strzygi miały problem z piciem krwi L… jego krwi. Dymitr uniknął powiedzenia „Lee” z szacunku do Clarenca. Nieobecna, szczęśliwa mina staruszka uniemożliwiała powiedzenie czy dociera do niego cokolwiek z tego, co mówiliśmy. - Nie smakowała im – przyznałam. – Ale to ich nie powstrzymało przed piciem jej. Można było zostać siłą zmienionym w nieumarłego, jeśli strzyga wypiła krew ofiary i później nakarmiła ją własną. Lee właśnie o to poprosił, ale wydrenowanie skończyło się dla niego śmiercią. - Chcemy wziąć próbkę krwi Dymitra i porównać ją do twojej, Eddie – powiedziała Sonia. – Krew może zawierać wiele magicznych właściwości. Możliwe, że dzięki temu odkryjemy jak zwalczać strzygi.

68

Dokładałam starań, żeby moja twarz nic nie wyrażała i modliłam się, żeby nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Miałam nadzieję, że przy tej całej gadaninie, nikt nie przypomni sobie tajemniczej sprawy mojej krwi, która była niewiarygodnie ohydna dla strzyg. Właściwie, dlaczego mieliby brać mnie pod uwagę? Przecież nie zostałam przywrócona. Nie byłam dampirzycą. Nie mieli cienia powodu, żeby wciągać mnie do badań. Ale skoro tak, to dlaczego nagle zaczęłam się pocić? - Możemy wysłać krew do laboratorium, żeby sprawdzić właściwości chemiczne i jednocześnie sprawdzić, czy ma w sobie też magię – mówiła dalej Sonia. Brzmiała przepraszająco, ale Eddie nie wydawał się przejęty. - Żaden problem – zapewnił. – Cokolwiek tylko potrzebujecie. Mówił poważnie. Wiedziałam, że utrata krwi jest dla niego milion razy łatwiejsza do przełknięcia niż bezczynne siedzenie. Poza tym pewnie i tak tracił więcej krwi na codziennych treningach niż musiałby oddać do badania. - Jeśli potrzebujecie jeszcze jednego dampira skorzystajcie i ze mnie – odezwała się Angeline. – Ja i Eddie możemy pomóc. Będziemy zespołem. Sydney nie musiałaby ciągle przyjeżdżać, zwłaszcza, że teraz ma chłopaka. W tym stwierdzeniu było tyle błędów, że nawet nie wiedziałam, gdzie zacząć. Pewność siebie, którą przejawiał Eddie, gdy chodziło o oddawanie krwi, wyparowała przy tym kawałku o byciu zespołem. - Pomyślimy o tym – powiedziała Sonia. W jej oczach coś błysnęło, a mnie przypomniało się, jak mówiła, że może dostrzec uczucia w aurze. Ciekawe czy potrafiła wykryć zadurzenie Angeline? – Jak na razie, wolałabym nie odrywać was od lekcji. To mniej istotne dla Eddiego, bo i tak już ukończył szkołę, ale ty wciąż masz dużo nauki. Angeline nie wyglądała na uszczęśliwioną. Miała wiele problemów na lekcjach i lepiej nawet nie wspominać o jej licznych wpadkach – jak na przykład, gdy poproszono ją o zrobienie mapy Ameryki Środkowej, a ona zaprezentowała jakąś z Nebraską i Kansas. Robiła dobrą minę do złej gry, ale wiedziałam, że Amberwood czasem ją przytłacza. Tymczasem dołączyła do nas rozpromieniona i odświeżona Jill. W idealnych warunkach moroje powinni pić krew codziennie, ale mogli przetrwać na dwóch karmieniach tygodniowo. Mimo to zauważyłam, że im dalej od karmienia, tym bardziej wyczerpana stawała się Jill. - Twoja kolej, Adrian – powiedziała. Właśnie ziewał i był zaskoczony, że ktoś zwrócił na niego uwagę. Wydawało mi się, że tak naprawdę nie interesowały go związane z krwią eksperymenty Sonii. Wstając spojrzał na mnie. - Wyjdziesz ze mną na chwilkę, Sage? – Zanim zdążyłam zaprotestować znów się odezwał: – Nie martw się, nie zabieram cię na karmienie. Chcę tylko zadać ci szybkie pytanie. Kiwnęłam głową i wyszłam za nim z pokoju. 69

- Nie chcę słyszeć żadnych „dowcipnych” komentarzy na temat Braydena – powiedziałam, gdy tylko znaleźliśmy się poza zasięgiem słuchu reszty. - Moje komentarze nie są dowcipne tylko przekomiczne, ale nie o tym chciałem. – Zatrzymał się na korytarzu przed czymś, co chyba było pokojem Dorothy. – Sprawa jest taka, że mój staruszek ma interes w San Diego w następny weekend. – Oparłam się o ścianę i skrzyżowałam ramiona, już zaczynając mieć złe przeczucia. – Oczywiście on nie ma pojęcia, co ja tu robię, albo że jestem z Jill. Nie wie nawet, w jakim mieście mieszkam. Uważa, że imprezuję po Kalifornii i jak zwykle się obijam. Nie zaskoczyło mnie, że pan Iwaszkow nie zna prawdziwego zadania Adriana. „Wskrzeszenie” Jill było ściśle tajne, podobnie zresztą jak jej miejsce pobytu. Nie mogliśmy ryzykować, że ktoś – nawet jeśli nie życzył jej źle – dowie się, gdzie przebywa. Dla odmiany zaskoczyło mnie dokładanie przez Adriana starań, żeby wyglądało na to, że nic go nie obchodzi opinia jego ojca – tymczasem było oczywiste, że jest inaczej. Udawał przekonująco, ale w jego tonie była gorzka nuta, która zdradzała jak jest naprawdę. - Tak czy inaczej – kontynuował Adrian. – Powiedział, że jeśli chcę, to możemy się spotkać na lunchu. Normalnie olałbym to… ale powiedzmy, że chcę się dowiedzieć, co się dzieje z moją mamą… Nigdy nie odpowiedzieli na moje telefony i e-maile. Znów wyłapałam jego poplątane emocję. Matka Adriana odsiadywała karę w morojskim więzieniu za spiskowanie. Musiało być mu ciężko, choć ukrywał to za zasłoną brawury i poczucia humoru. - Niech zgadnę… – powiedziałam. – Chcesz, żebym pożyczyła ci mój samochód. Współczułam wszystkim, którzy mieli kłopoty z ojcami, nawet Adrianowi, ale nie na tyle, żeby pożyczyć Latte. Nie zamierzałam ryzykować powgniatanych blach. Poza tym przerażała mnie myśl o zostaniu bez środka transportu, zwłaszcza, gdy miałam do czynienia z wampirami. - No co ty – odpowiedział. – Wiem, żeby nawet nie próbować. Naprawdę? - Więc, o co ci chodzi? – spytałam zaskoczona. - Miałem nadzieję, że mnie podwieziesz. Jęknęłam. - Adrian, jazda tam trwa dwie godziny. - Ale przez większość trasy jedzie się prosto autostradą – wskazał. – Poza tym pomyślałem, że wolisz odbyć czterogodzinną jazdę niż pożyczyć komuś swój samochód. Łypnęłam na niego. - Fakt.

70

Zrobił krok bliżej z niepokojąco żarliwą miną. - Proszę, Sage. Wiem, że to duża przysługa, więc nawet nie próbuję udawać, że to ci się opłaci. To znaczy, możesz ostatecznie spędzić dzień w San Diego robiąc cokolwiek zechcesz. Może to nie to samo, co zobaczenie paneli słonecznych, czy co tam robicie z Bradym, ale będę ci za to coś winien… w przenośni i dosłownie. Zapłacę za benzynę. - On nazywa się Brayden i skąd u licha wytrzaśniesz pieniądze na benzynę? Ojciec Adriana bardzo mocno obciął mu fundusze. Między innymi dlatego Adrian zapisał się na uniwersytet, licząc, że w przyszłym semestrze dostanie stypendium socjalne, które trochę połatałoby jego budżet. Podziwiałam tą inicjatywę, ale jeśli wciąż będziemy w Palm Springs w styczniu, to by znaczyło, że moroje mają bardzo poważne problemy polityczne. - Oszczędzę na innych rzeczach, żeby zorganizować trochę pieniędzy – powiedział po chwili wahania. Nie kryłam zaskoczenia. „Rzeczy” prawdopodobnie oznaczały alkohol i papierosy, na które szła większość jego funduszy. - Poważnie? – spytałam. – Przestaniesz pić, żeby zobaczyć się ze swoim tatą? - Cóż, nie na zawsze – powiedział. – To byłoby niedorzeczne, ale na jakiś czas mogę się przerzucić na coś tańszego. Jak na przykład… koktajle owocowe. Masz pojęcie jak je uwielbiam? Zwłaszcza wiśniowe. - Um, nie – przyznałam. Adriana łatwo dawało się rozproszyć wariackimi tematami i błyskotkami. – To czysty cukier. - Czysta pychota chciałaś powiedzieć. Nie piłem dobrego od wieków. - Zeszliśmy z tematu – przypomniałam. - Och. Racja. Cóż, przerzucę się na ulepkową dietę, ale zdobędę tą kasę dla ciebie. Mam też inny motyw do tego spotkania… tak jakby liczę, że staruszek trochę zwiększy mi kieszonkowe. Pewnie w to nie wierzysz, ale naprawdę nienawidzę tego, że zawsze muszę od ciebie pożyczać. Staruszek może unikać telefonów, ale co innego w osobistej rozmowie. Teraz nie wyłga się tak łatwo. Poza tym on uważa, że bardziej „męsko” i „odpowiedzialnie” jest prosić o coś bezpośrednio. Klasyczne pojęcie honoru według Nathana Iwaszkowa. Znów ta gorycz i może trochę gniewu. Przez dłuższą chwilę przyglądałam się Adrianowi, myśląc jak odpowiedzieć. Na korytarzu nie było wiele światła, co dawało mu przewagę. Pewnie widział mnie zupełnie wyraźnie, podczas gdy ja miałam pewne trudności. Te intensywnie zielone oczy, które tak często mimowolnie podziwiałam, teraz wydawały się po prostu mroczne, ale na jego twarzy był wypisany ból. Nie potrafił ukrywać uczuć przed wyposażoną w więź Jill, ale wiedziałam, że utrzymuje rozleniwioną, zblazowaną pozę przed resztą świata – cóż, od niedawna byłam wyjątkiem. To nie był pierwszy raz, kiedy odsłaniał przed mną swoją bardziej wrażliwą stronę, choć to było dziwne, że ze wszystkich ludzi, to właśnie ja byłam zdolna do obnażenia jego 71

emocji. Czy na pewno dziwne? Może po prostu mój brak obycia towarzyskiego znowu dawał o sobie znać. W każdym razie to poruszało coś we mnie. - O to naprawdę chodzi? O pieniądze? – spytałam, odsuwając moje pozostałe pytania. – Nie lubisz go. W tym musi być coś więcej. - Pieniądze to dobry powód. Ale wcześniej mówiłem prawdę o mojej mamie. Muszę się dowiedzieć, jak się trzyma, a on nie chce mi nic powiedzieć. Szczerze, to wydaje mi się, że on zamierza udawać, że nic się nie stało… może ze względu na reputację… a może dlatego, że też czuje się zraniony. Sam nie wiem, ale jak mówiłem: nie może mnie spławić w bezpośredniej rozmowie. W dodatku… – Adrian na chwilę odwrócił wzrok zanim znów zebrał się na odwagę, by spojrzeć mi w oczy. – Nie wiem. To głupie. Pomyślałem, że… cóż, może będzie pod wrażeniem, że tym razem zostałem na uniwersytecie. Ale to mało prawdopodobne. W sercu mnie zakłuło. Domyślałam się tego ostatniego – zależało mu na ojcowskiej aprobacie bardziej niż to okazywał. Doskonale wiedziałam jak to jest mieć ojca, który wszystko osądza i nic nigdy nie jest dość dobre dla niego. Rozumiałam też skonfliktowane emocje… to jak jednego dnia zarzekało się, że nic cię to nie obchodzi, a następnego dnia szukało się aprobaty. I nie miałam problemów ze zrozumieniem przywiązania do matki. Jedną z najgorszych stron przydziału do Palm Springs była rozłąka z mamą i siostrami. - Dlaczego ja? – wypaliłam. Nie planowałam wytaczać tych wcześniejszych pytań, ale nagle nie mogłam się powstrzymać. Było w tym zbyt wiele napięcia i emocji. – Mogłeś poprosić Sonię albo Dymitra, żeby cię podwieźli. Pewnie nawet pożyczyliby ci swój wynajęty samochód. Na twarzy Adriana pojawił się cień uśmiechu. - Nic niewiadomo. Poza tym to raczej oczywiste, że nie chcę ryzykować utknięcia w jednym samochodzie z Ruskiem. Co do reszty… sam nie wiem, Sage. Coś w tobie jest… ty nie osądzasz jak reszta. Albo właściwie w pewnym sensie robisz to bardziej niż pozostali, ale jesteś w tym szczera. W twoim towarzystwie czuję się… – Uśmiech zniknął z jego twarzy, gdy zmagał się ze słowami. - …swobodnie. I jak teraz mogłam się z nim spierać? To była prawdziwa ironia, że on ponoć najswobodniej czuje się przy mnie, podczas gdy ja w jednej drugiej przypadków miewałam ataki paniki w towarzystwie morojów. „Nie musisz pomagać” ostrzegł mnie wewnętrzny głosik. „Nie masz wobec niego żadnych zobowiązań. Nie musisz robić dla morojów nic poza tym, co jest absolutnie konieczne. Zapomniałaś, co się stało z Keithem? To nie należy do zakresu twoich obowiązków.” Przypomniał mi się bunkier i to, jak Keith wylądował w centrum reedukacyjnym za jedną umowę z wampirem. Ja byłam bez porównania gorsza. Towarzyskie interakcje były niemożliwe do uniknięcia przy tym przydziale, ale znów przekraczałam granicę. - OK – powiedziałam. – Podwiozę cię. Napisz mi e-maila, kiedy musisz wyjechać. 72

I w tej chwili wydarzyło się najzabawniejsze. Adrian był w ciężkim szoku. - Poważnie? Nie mogłam powstrzymać śmiechu. - Z taką determinacją broniłeś sprawy i myślałeś, że się nie zgodzę, co? - Nie – przyznał, wciąż zachwycony. – Nie zawsze potrafię powiedzieć, co wymyślisz. Widzisz, oszukuję. Jasne, jestem dobry w odczytywaniu wyrazu twarzy, ale dużo wyłapuję z aur i później udaję, że mam nadzwyczajną intuicję. Wciąż nie nauczyłem się jak rozszyfrowywać ludzi. Masz takie same kolory, ale inaczej je odczuwam. Aury nie odstraszały mnie tak, jak inne przejawy wampirycznej magii, ale i tak nie byłam z nimi całkowicie pogodzona. - Jakiego koloru jest moja? - Oczywiście żółta. - Oczywiście? - Bystre, analityczne osobowości zwykle są żółte. Tu i ówdzie masz też purpurowe przebłyski. – Nawet w tym świetle zauważyłam szelmowski błysk w jego oczach. – One sprawiają, że jesteś tak interesująca. - Co oznacza purpurowy? Adrian położył rękę na drzwiach. - Muszę iść, Sage. Nie chcemy przecież, żeby Dorothy czekała. - No przestań. Powiedz mi, o co chodzi z tym purpurowym. Byłam tak ciekawa, że niemal złapałam go za ramię. Przekręcił klamkę. - Powiem, jeśli do nas dołączysz. - Adrian… Śmiejąc się, zniknął w pokoju i zamknął drzwi. Kręcąc głową, zaczęłam wracać do pozostałych, ale ostatecznie postanowiłam poszukać tej dietetycznej Coli. Przez dłuższą chwilę sterczałam z nią w kuchni, opierając się o granitowy blat i nieobecnym wzrokiem gapiąc się na miedziane rondle wiszące pod sufitem. Dlaczego zgodziłam się podwieźć Adriana? Jak on to robił, że przebijał się przez mury logiki i przyzwoitości, które wokół siebie zbudowałam? Rozumiałam, dlaczego miałam ciepłe miejsce w sercu dla Jill – przypominała mi moją młodszą siostrzyczkę, Zoe, ale Adrian to była zupełni inna sprawa. Nie przypominał nikogo ze znanych mi osób. De facto, byłam przekonana, że Adrian Iwaszkow jest jedyny i niepowtarzalny w swoim rodzaju.

73

Zwlekałam tak długo, że gdy wróciłam do salonu, Adrian też już szedł z powrotem. Usiadłam na kanapie, ściskając puszkę z resztką dietetycznej Coli. Sonia rozjaśniła się na mój widok. - Sydney, właśnie wpadliśmy na doskonały pomysł. – Może czasem byłam nieświadoma towarzyskich niuansów, ale teraz wychwyciłam, że ten „doskonały pomysł” dotyczy mnie samej, a nie Adriana i mnie. – Rozmawialiśmy o raportach z nocy… incydentu. – Rzuciła znaczące spojrzenie w stronę Clarenca, a ja przytaknęłam ze zrozumieniem. – Moroje i Alchemicy powiedzieli, że strzygi miały problemy również z twoją krwią, prawda? Zesztywniałam, czując, że to wcale mi się nie podoba. Bałam się tej rozmowy. Strzygi, które zabiły Lee, nie miały po prostu „problemów” z moją krwią. Lee smakował dla nich dziwnie – ja odrażająco. Ta, która mnie ugryzła, nie była w stanie tego znieść. Nawet wypluła moją krew. - Tak… – przyznałam ostrożnie. - Oczywiście nie jesteś przywróconą strzygą – powiedziała Sonia. – Ale chcielibyśmy przyjrzeć się również twojej krwi. Może jest w niej coś, co by nam pomogło. Wystarczyłaby mała próbka. Wszyscy, nawet Clarence, utkwili we mnie wzrok. Pokój wydawał się kurczyć, gdy ogarnęła mnie znajoma panika. Dużo myślałam nad tym, dlaczego strzygom nie smakowała moja krew – właściwie wręcz próbowałam o tym nie myśleć. Nie chciałam wierzyć, że jest we mnie coś specjalnego. Nie mogło być. Wolałabym nie przyciągać niczyjej uwagi. Bycie świadkiem tych badań to jedno – stanie się ich obiektem, to zupełnie inna sprawa. Jeśli wciągną mnie do jednego eksperymentu, później mogliby zrobić to ponownie. I tak w kółko. Skończę zamknięta, zaszufladkowana i sprobówkowana. Dochodził też fakt, że zwyczajnie nie chciałam oddawać krwi. Nie miało znaczenia, że lubiłam Sonię i Dymitra, ani to, że krew zostałaby pobrana przy użyciu strzykawki, a nie kłów. Podstawowy koncept wciąż był ten sam i podpadał pod tabu wynikające z najbardziej fundamentalnych wierzeń Alchemików: oddawanie krwi wampirom było złe. To była moja krew. Należała do mnie. Nikt – a już na pewno nie wampiry – nie miał do niej prawa.7 Przełknęłam, mając nadzieję, że nie wyglądam jakbym zaraz miała czmychnąć. - To była opinia tylko jednej strzygi. Przecież wiemy, że one nie lubią ludzi tak bardzo jak… cóż, was. – Między innymi dlatego moroje żyli w takim strachu, a ich liczebność malała z upływem czasu. Dla swoich kuzynów, strzyg, byli jak crème de la crème. – Pewnie tylko o to chodziło. - Może – przyznała Sonia. – Ale sprawdzić nie zaszkodzi.

7

A co z czerwonym krzyżem i krwiodawstwem? To szlachetna inicjatywa… nawet dają czekolady xD L.

74

Nowy pomysł sprawiał, że cała jej twarz jaśniała. Nienawidziłam sprawiać jej zawodu… ale moje postanowienie w tej sprawie było niezachwiane. Tu chodziło o wierzenia wpajane mi od dzieciństwa. - Uważam, że to strata czasu – powiedziałam. – Przecież wiemy, że duch musi być wmieszany, a ja nie miałam z nim styczności. - Uważam, że to byłoby pomocne – upierała się. – Proszę. Pomocne? Może i tak… z jej punktu widzenia. Chciała sprawdzić wszystkie możliwości, ale moja krew nie miała nic wspólnego z przemianą strzyg. Nie mogła mieć. - Ja… lepiej nie. Stonowana odpowiedź w zestawieniu z szalejącymi we mnie emocjami. Serce zaczęło mi galopować, a ściany wciąż coraz ciaśniej zamykały się nade mną. Mój niepokój rósł, gdy nawiedzało mnie dawne, okropne odczucie, że tu u Clarenca, to oni mają przewagę liczebną. Byłam sama przeciwko pokojowi pełnemu wampirów i dampirów. Nienaturalnych istot, które chciały mojej krwi… Dymitr przyglądał mi się z ciekawością. - To nie boli, jeśli tego się obawiasz. Potrzebujemy tylko tyle, ile wziąłby lekarz. Zdecydowanie potrząsnęłam głową. - Nie. - Sonia i ja zostaliśmy przeszkoleni w takich sprawach – dodał, próbując mnie uspokoić. – Nie musisz się martwić, że… - Powiedziała nie. Jasne? Wszystkie spojrzenia nagle przeniosły się ze mnie na Adriana. Zrobił krok do przodu, wpatrując się w Sonię i Dymitra, a w jego pięknych oczach pojawiło się coś, czego nigdy wcześniej w nich nie widziałam: gniew. Były jak szmaragdowy płomień. - Ile razy jeszcze musi odmawiać? – naciskał Adrian. – Jeśli nie chce, to nie mamy o czym dyskutować. To nie ma z nią nic wspólnego i to jest tylko nasz projekt naukowy. Jest tutaj, żeby chronić Jill i ma mnóstwo roboty, więc może w końcu przestaniecie ją gnębić? - „Gnębienie” to trochę za mocne określenie – powiedział Dymitr; jego opanowanie kontrastowało z wybuchem Adriana. - Nie, jeśli wciąż naciska się kogoś, kto chce, żeby zostawiono go w spokoju – skontrował Adrian. Popatrzył na mnie ze zmartwieniem, zanim znów utkwił gniewne spojrzenie w Sonii i Dymitrze. – Przestańcie wszyscy na nią napadać. Sonia patrzyła na nas niepewnie i wyglądała na autentycznie zranioną. Była bystra, ale myślę, że nie zauważyła jak bardzo byłam poruszona.

75

- Adrian… Sydney… nie zamierzaliśmy nikogo zdenerwować. Chcieliśmy tylko doprowadzić sprawy do końca i myśleliśmy, że wszyscy się na to piszą. Sydney zawsze wykazywała tyle wsparcia. - To nie ma znaczenia – warknął Adrian. – Wykorzystaj krew Eddiego i Bielikowa. Jak sobie chcesz to badaj nawet własną. Ale ona odmówiła oddania swojej. Powiedziała nie. Koniec dyskusji. Podświadomie zauważyłam, że to chyba pierwszy raz, kiedy wiedziałam, żeby postawił się Dymitrowi. Zwykle Adrian po prostu próbował go ignorować… i liczył na to samo w zamian. - Ale… – zaczęła Sonia. - Daj spokój – powiedział Dymitr. Jego mina zawsze była trudna do odczytania, ale ton był łagodny. – Adrian ma rację. Jak można się było spodziewać później w salonie panowało lekkie napięcie. Podjęto kilka nędznych prób nawiązania lekkiej rozmowy, które ledwie zauważyłam. Serce wciąż mi waliło, a oddech był przyspieszony. Próbowałam się uspokoić, zapewniając samą siebie, że dyskusja została zakończona, a Sonia i Dymitr nie zamierzają mnie przesłuchiwać ani zmuszać do oddania krwi. Ośmieliłam się zerknąć na Adriana. Nie wyglądał już na rozłoszczonego, ale wciąż pozostał spięty. To było prawie jak… opiekuńczość. Moje serce przeniknęło jakieś dziwne, ciepłe uczucie i na krótką chwilę, gdy na niego patrzyłam, czułam się… bezpieczna. To nie była zwykła sympatia, którą do niego czułam. Posłałam mu wdzięczne spojrzenie, a przynajmniej miałam nadzieję, że na takie wyglądało. W odpowiedzi nieznacznie kiwnął głową. „On wie” uświadomiłam sobie. „Wie, jak się czuję przy wampirach.” Oczywiście wszyscy wiedzieli. Alchemicy nie ukrywali, że uważają większość wampirów i dampirów za mroczne kreatury, które nie powinny mieć styczności z rodzajem ludzkim. Jednak spędzałam z nimi tyle czasu, że moja kohorta w Palm Springs nie rozumiała w pełni jak głęboko zakorzenione były te przekonania. Wiedzieli jak to wygląda w teorii, ale po prostu tego nie czuli. Nie mieli powodów, bo rzadko dawałam im na to jakiekolwiek dowody. Ale Adrian rozumiał. Nie wiedziałam jak to możliwe, ale fakt pozostawał faktem. Wróciłam myślami do tych chwil, kiedy panikowałam przy nich w czasie mojego pobytu w Palm Springs. Kiedyś to się zdarzyło w trakcie gry w mini-golfa, gdy Jill zaczęła używać swojej magii. Innym razem doszło do tego po akcji ze strzygami i Lee, gdy Adrian chciał mnie uzdrowić. To były niewielkie załamania mojej kontroli, których nikt inny nawet nie zauważył. Adrian był wyjątkiem. Jak to możliwe, że wśród tych wszystkich „odpowiedzialnych” osób tylko niebiorący niczego na poważnie Adrian Iwaszkow zwracał uwagę na takie drobiazgi? Jakim cudem to właśnie on rozumiał jak przytłaczające było to, co czułam?

76

Gdy mieliśmy wracać, odwiozłam Adriana do domu razem z uczniami Amberwood. W samochodzie panowała cisza. Gdy Adrian wysiadł, Eddie rozluźnił się i pokręcił głową. - Rany. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widział Adriana tak wściekłego. Właściwie to jeszcze nigdy nie widziałem, żeby się złościł. - Nie był aż tak wkurzony – mruknęłam wymijająco, z oczami utkwionymi w drodze. - Jak dla mnie był wkurzony – dodała Angeline. – Jakby miał zaraz zaatakować Dymitra. Eddie prychnął. - Wątpię, żeby posunął się aż do tego. - No nie wiem – zamyśliła się. – Myślę, że był gotowy rozprawić się każdym, kto zadzierałby z tobą, Sydney. Wciąż gapiłam się przed siebie, nie chcąc patrzeć na nich. Starcie wprawiło mnie w zmieszanie. Dlaczego Adrian mnie bronił? - Zgodziłam się wyświadczyć mu dużą przysługę w weekend – powiedziałam. – Chyba uważał, że jest mi coś winien. Siedząca na miejscu pasażera Jill była do tej pory milcząca. Ze swoją więzią mogła znać odpowiedź. - Nie – powiedziała, z nutką zaskoczenia w głosie. – Zrobiłby to dla ciebie tak czy inaczej.

77

ROZDZIAŁ 7

WIĘKSZOŚĆ NASTĘPNEGO DNIA spędziłam gryząc się swoją decyzją odmówieniu Sonii. Poniekąd miałam wyrzuty sumienia, bo nie oddałam krwi eksperymentów, mimo świadomości, że ich praca jest pożyteczna. Jeśli istniał sposób ochronienie morojów przed przemianą w strzygi, teoretycznie odnosiło się to również ludzi.

o do na do

To byłaby prawdziwa rewolucja dla metod działania Alchemików. Ludzie tacy jak zamknięty w bunkrze, straszny Liam, przestaliby stanowić zagrożenie. Mógłby zostać „wysterylizowany” i wypuszczony na wolność, bez obaw, że ulegnie mrocznym pokusom strzyg. Wiedziałam też, że Sonia i spółka zmagają się z coraz to nowymi trudnościami w swoich badaniach. Nie byli w stanie wykryć niczego, co sprawiło, że Lee był odporny na przemianę. A jednak mimo słuszności sprawy i tak byłam stanowczo przeciwna oddawaniu swojej krwi. Naprawdę bałam się, że skończę jako przedmiot niekończących się badań, z którymi po prostu nie mogłam się zmagać. We mnie nie było nic niezwykłego. Nie doświadczyłam żadnej monumentalnej przemiany dokonanej przez ducha. Nie miałam nic wspólnego z Lee. Byłam dokładnie taka sama, jak każdy inny człowiek, jak każdy Alchemik. Najwyraźniej miałam tylko źle smakującą krew, co jakoś mi nie przeszkadzało. - Opowiedz mi o tym uroku – poleciła pani Terwilliger, któregoś popołudnia. Minęło kilka dni od wydarzeń u Clarenca i wciąż nad nimi rozmyślałam, nawet podczas prób pracy nad jej niezależnymi studiami. Zerknęłam znad leżącej przede mną książki. - W wariancie z charyzmą, czy hipnozą? Siedziała na biurku i teraz uśmiechnęła się do mnie. - Jak na kogoś tak przeciwnego magii, szybko się uczysz. Opowiedz o hipnozie. Niedawno musiałam uczyć się tego zaklęcia, więc miałam je świeżo w pamięci, ale westchnęłam ciężko, żeby chociaż w taki pasywnie agresywny sposób dać jej do zrozumienia, jak bardzo mi to nie odpowiada. - Umożliwia rzucającemu zdobycie krótkotrwałej kontroli nad kimś. Konieczne jest stworzenie fizycznego amuletu, który on lub ona musi mieć przy sobie… – Zmarszczyłam brwi zastanawiając się nad tą częścią zaklęcia. – A później należy wypowiedzieć krótką inkantację nad kontrolowaną osobą. Pani Terwilliger poprawiła okulary na nosie - Skąd to wahanie?

78

Zauważała każde potknięcie. Nie chciałam wdawać się w dyskusję, ale ona była moją nauczycielką, a ta nieszczęsna sesja należała do mojego szkolnego zadania. - To bez sensu… Oczywiście, nic z tego nie ma sensu, ale wydaje się logiczne, że potrzebny jest jakiś punkt zaczepienia na ofierz… osobie, na którą rzuca się zaklęcie. Może powinna mieć jakiś amulet albo coś wypić. Jakoś ciężko mi uwierzyć, że tylko rzucający potrzebuje mieć jakieś wzmocnienie. Wydaje mi się, że przydałoby się połączenie z podmiotem. - Użyłaś kluczowego słowa – powiedziała. – „Wzmocnienie.” Amulet zwiększa siłę woli rzucającego, podobnie jak inkantacja. Jeśli te warunki zostaną spełnione… a rzucający jest wystarczająco zaawansowany i silny… to będzie w stanie narzucić siłę nakazu podmiotowi. Może to i nie jest namacalne, ale umysł jest potężnym narzędziem. - Siła nakazu – wymamrotałam. Bezmyślnie wykonałam znak Alchemików przeciwko ciemnym mocom. – To jest złe. - Czy to aż tak się różni od kompulsji, której używają twoi przyjaciele wampiry? Zamarłam. Pani Terwilliger już dawno przyznała, że wie o świecie morojów i strzyg, ale wciąż unikałam z nią tego tematu. Magia tatuażu nie powstrzymałaby mnie od rozmawiania o wampirach z kimś, kto już o nich wiedział, ale nie chciałam przez przypadek ujawnić żadnych sekretów związanych z moją misją z Jill. Niemniej jej odwołanie było zaskakujące. Ten urok bardzo przypominał kompulsję, jakiej przykładowo użyła Sonia, żeby uspokoić Clarenca. Wampiry władały magią bez żadnej pomocy. Zaklęcie wymagało fizycznego komponentu, ale według pani Terwilliger to było typowe dla ludzi. Powiedziała, że u morojów magia była wrodzona, ale my musieliśmy czerpać z otaczającego nas świata. Z mojej perspektywy to był tylko kolejny dowód na to, że ludzie nie powinni bawić się w takie sprawy. - Oni też źle postępują – odpowiedziałam, chociaż zwykle nie potwierdzałam przy niej istnienia morojów. Nie podobało mi się, że możliwości, które uważałam za tak pokręcone i złe, ponoć były również w zasięgu ludzi. – Nikt nie powinien mieć tego typu władzy nad drugą osobą. Skrzywiła się. - Jesteś bardzo zadufana, chociaż nie masz w tej materii żadnego doświadczenia. - Doświadczenie nie zawsze jest konieczne. Nigdy nikogo nie zabiłam, ale i tak wiem, że morderstwo jest złe. - Nie niedoceniaj tych zaklęć. Mogą być użyteczne w obronie – powiedziała, wzruszając ramionami. – Wszystko zależy od tego, kto ich używa… tak samo mają się sprawy z pistoletami, czy innymi broniami. Wykrzywiłam się. - Za bronią palną też nie przepadam. - W takim razie magia może być dla ciebie lepszym rozwiązaniem. 79

Zrobiła dłońmi nieznaczny, wdzięczny ruch i stojący na parapecie gliniany garnek niespodziewanie eksplodował. Ostre odłamki poleciały na podłogę. Zerwałam się z krzesła i zrobiłam kilka kroków do tyłu. Czyżby ona mogła zrobić coś takiego w każdej chwili? Wydawało się, że przyszło jej to niemal bez wysiłku. Co mogłaby zrobić, gdyby naprawdę chciała spowodować jakieś szkody? Uśmiechnęła się. - Sama widzisz. Efektywne. Efektywne i tak proste, jak władanie przez morojów magią żywiołów myślą. W księgach widziałam tyle wymagających czarów, że teraz byłam zaskoczona tą „łatwością”. To przeniosło wszystko, o czym mówiła pani Terwilliger na zupełnie nowy – i niebezpieczny – poziom. Cała zesztywniałam w oczekiwaniu aż znowu stanie się coś strasznego, ale sądząc po jej pogodnej minie, to był jedyny pokaz siły, jaki planowała… przynajmniej na razie. Znów usiadłam czując się jak idiotka z powodu swojej reakcji. Wzięłam głęboki wdech, ostrożnie dobierając słowa, żeby ukryć swój gniew – i strach. Robienie sceny przed nauczycielką nie zdziałałoby nic dobrego. - Dlaczego pani wciąż to robi? Pani Terwilliger przekrzywiła głowę jak ptak. - Co robię, moja droga? - To – Wskazałam leżącą przede mną księgę. – Dlaczego zmusza mnie pani do zajmowania się tym wbrew mojej woli? Nienawidzę tego i pani o tym wie. Nie chcę mieć z tym nic wspólnego! Tak właściwie dlaczego pani w ogóle chce, żebym się tego uczyła? Jaką ma pani z tego korzyść? Czyżby był jakiś klub wiedźm, w którym można dostać premię za znalezienie nowego rekruta? Znów uśmiechnęła się krzywo. - Preferujemy określenie sabat, a nie klub wiedźm. Przyznaję, że to nie brzmi za ładnie. Jeśli idzie o twoje pytanie, ja nic z tego nie mam… a przynajmniej nie w takim sensie, jak myślisz. Mojemu sabatowi nie zaszkodziłaby silna członkini, a ty masz potencjał, by osiągnąć wielkość. Zresztą tu chodzi o coś więcej. Podstawą twojego myślenia jest to, że ludzie nie powinni władać taką mocą, prawda? - Prawda – przyznałam przez zaciśnięte zęby. Powtarzałam to z milion razy. - Cóż, rzeczywiście tak jest… przynajmniej względem niektórych ludzi. Słusznie martwi cię nadużycie mocy. To zdarza się cały czas i właśnie dlatego potrzebujemy dobrych, moralnych osób, które mogłyby przeciwstawić się tym, którzy chcieliby użyć magii dla samolubnych i nikczemnych celów. Zabrzmiał dzwonek, wyzwalając mnie. Wstałam, zbierając swoje rzeczy.

80

- Przykro mi, pani Terwilliger. Pochlebia mi, że uważa mnie pani za tak szlachetną osobę, ale ja już tkwię w samym środku jednej bitwy między dobrem a złem. Nie potrzeba mi kolejnej. Wyszłam jednocześnie zaniepokojona i zła, z nadzieją, że następne dwa miesiące tego semestru upłyną szybko. Jeśli ten przydział od Alchemików przeciągnie się nawet po nowym roku, to „kreatywne pisanie” czy jakiś inny wybieralny przedmiot, stanie się żywotnym dodatkiem do mojego rozkładu zajęć. Straszna szkoda, bo na początku naprawdę uwielbiałam panią Terwilliger. Była błyskotliwa i dobrze obeznana w swojej dziedzinie wiedzy – historii, nie magii – i właśnie dlatego się w to wplątałam. Sytuacja nie byłaby tak popaprana, gdyby z takim samym entuzjazmem uczyła mnie historycznych faktów a nie zaklęć. Obiady zwykle jadłam z Julią i Kristin albo moją „rodziną”. Dziś wypadał rodzinny wieczór. Gdy weszłam do kafeterii wschodniego kampusu, Eddie i Angeline już siedzieli przy stoliku i jak zwykle on wyglądał jakby mu ulżyło na mój widok. - Ale dlaczego nie? – mówiła Angeline, gdy przysiadłam się ze swoją tacą. Dziś mieliśmy wieczór z chińskim jedzeniem i trzymała pałeczki, co nie wydawało się najlepszym pomysłem. Kiedyś próbowałam ją nauczyć, jak się nimi poprawnie posługiwać, ale nic to nie dało. Wkurzyła się i dźgnęła krokiet tak mocno, że złamała pałeczki. - Po prostu… nie lubię takich rzeczy – odpowiedział Eddie, w oczywisty sposób chaotycznie zwijając się pod jej obstrzałem. – W ogóle się nie wybieram. Z nikim. - Jill będzie tam z Micahem – wskazała figlarnie Angeline. – Nie masz czasem na nią uważać, skoro nie będzie w szkole? Odpowiedzią Eddiego było zbolałe spojrzenie. - O czym rozmawiacie? – spytałam w końcu. - O potańcówce na Halloween – wyjaśniła Angeline. To była nowość. - Na Halloween robią jakieś tańce? Eddie wydostał się z otchłani swojej udręki i posłał mi zdziwione spojrzenie. - Jakim cudem o tym nie wiesz? Plakaty są wszędzie. Przesuwałam po talerzu swoje parzone jarzyny. - Najwyraźniej nie tam, gdzie ja byłam. Eddie wskazał widelcem na coś za mną. Oglądając się, spojrzałam na kolejkę za jedzeniem, z której przed chwilą wyszłam. Na ścianie nad nią jak byk wisiał ogromny plakat z napisem TAŃCE na HALLOWEEN. Była na nim data i godzina rozpoczęcia, a na dokładkę był udekorowany kiepsko namalowanymi dyniami. 81

- Huh – mruknęłam. - Jak to możliwe, że potrafisz zapamiętać całą książkę i przegapić coś takiego? – spytała Angeline. - Bo Sydney zapamiętuje tylko „użyteczne” informacje – powiedział z uśmiechem Eddie. Nie zaprzeczyłam. - Nie uważasz, że Eddie powinien iść? – naciskała Angeline. – Musi pilnować Jill, a skoro będzie na tańcach, to dlaczego nie mielibyśmy pójść razem? Eddie posłał mi zdesperowane spojrzenie, a ja zaczęłam kombinować jak go uratować. - No tak. Jasne, że idzie… zwłaszcza, że tańce są poza kampusem. – Na plakacie był wymieniony jakiś lokal, o którym nigdy nie słyszałam. Nic nie wskazywało na obecność polujących na Jill morojów, ale nowe miejsce oznaczało nieznane zagrożenia. Doznałam olśnienia. – I w tym rzecz. Eddie pójdzie służbowo. Cały czas będzie sprawdzał lokal i wypatrywał podejrzanych typów. Wybranie sie tam z tobą byłoby dla niego… hm… rozproszeniem. Ty też pewnie nie miałabyś z tego za dużo zabawy. Lepiej idź z kimś innym. - Ale ja też powinnam chronić Jill – nie ustępowała. – Nie dlatego tu jestem? Muszę się uczyć. - Fakt – powiedział, ewidentnie zawojowany jej logiką. – Musisz być ze mną, żeby na nią uważać. Angeline rozpromieniła się. - Poważnie? W takim razie idziemy razem! Mina Eddiego znów stała się udręczona. - Nie. Idziemy razem, a nie „razem”. Takie niuanse nie mogły speszyć Angeline. - Nigdy nie byłam na tańcach – przyznała. – To znaczy, w domu cały czas urządzano zabawy, ale to chyba nie to samo. Z tym nie mogłam się nie zgodzić. Widziałam jak wyglądają imprezy w wykonaniu Powierników. Sprowadzały się do fałszywych śpiewów i tańców wokół ogniska, a na dokładkę raczono się jakimś robionym domowym sposobem, toksycznym bimbrem, którego nie tknąłby chyba nawet Adrian. Co więcej Powiernicy uważali imprezę za nieudaną jeśli nie doszło do przynajmniej jednej bijatyki. Na cud zakrawało, że Angelina nie wdała się w żadną bójkę w Amberwood. Powinnam się cieszyć, że jej jedynymi wybrykami było niewłaściwe ubieranie i pyskowanie nauczycielom. - Raczej nie – odpowiedziałam neutralnie. – Nie wiem. Ja też nigdy nie byłam na potańcówce. - Ale teraz idziesz, prawda? – spytał Eddie. – Z Brodym?

82

- Braydenem. I sama nie wiem. Jeszcze nawet nie byliśmy na drugiej randce. Nie chcę za bardzo wszystkiego przyśpieszać. - Racja – powiedział Eddie. – Bo przecież nie ma większej oznaki oddania niż pójście na tańce w Halloween. Właśnie miałam zripostować, że może jednak powinien iść na tą potańcówkę z Angeline, gdy pojawili się Jill i Micah. Śmiali się i mieli problemy z uspokojeniem się na tyle, żeby opowiedzieć nam, co było takie śmieszne. - Dziś w klubie szewskim Janna Hall skończyła szyć garnitur – wydusiła Jill chichocząc. Po raz kolejny ogarnęła mnie radość na widok jej szczęścia. – Panna Yamani powiedziała, że to jedyny męski strój, jaki tam widziała w przeciągu pięciu lat. Oczywiście Janna potrzebowała modela, a pod ręką był tylko jeden facet… Micah spróbował zrobić udręczoną minę, ale szybko znów się uśmiechnął. - Tiaa. Postąpiłem jak mężczyzna i zgodziłem się. Ten garniak był upiorny. - Ej – powiedziała Jill. – Nie był aż tak upiorny… albo dobra, był. Janna olała wytyczne rozmiarów i spodnie były wielkie. Coś jak namioty. Nie zrobiła żadnych szlufek, więc trzymały się tylko na szarfie. - No i spodnie prawie mi spadły, gdy dziewczyny zmusiły mnie do przejścia po wybiegu – dodał Micah kręcąc głową. Jill szturchnęła go żartobliwie. - Myślę, że wszystkie byłyby zachwycone, gdyby spadły. - Przypomnij mi, żebym już nigdy nie zapisywał się do babskich klubów – powiedział Micah. – W następnym semestrze, wezmę coś jak marketing albo karate. - Nie zapiszesz się znowu? Nawet dla mnie? Jakimś sposobem Jill zdołała zrobić minkę, która była jednocześnie nadąsana i uwodzicielska. Dotarło do mnie, że to było o wiele skuteczniejsze niż jakieś uroki, czy kompulsja. Micah jęknął. - Poddaję się. Nie uważałam się za osobę szczególnie sentymentalną – poza tym nie pochwalałam ich niepewnego romansu – ale nawet ja uśmiechnęłam się na ich przekomarzanie. W każdym razie dopóki nie zobaczyłam miny Eddiego. Trzeba było mu przyznać, że nie zdradzał wiele. Może spędzanie czasu z Dymitrem pozwoliło mu udoskonalić strażniczą twarz pokerzysty, ale wciąż sporo mu do niego brakowało, więc wypatrzyłam nieznaczne oznaki bólu i tęsknoty. Dlaczego to sobie robił? Wciąż nie chciał wyznać Jill swoich uczuć. Przyjął szlachetną postawę jej obrońcy i nikogo więcej. Częściowo mogłam to zrozumieć, ale moje zrozumienie 83

nie ogarniało, dlaczego cały czas zachęca Jill do spotykania się ze swoim współlokatorem. Micah mógł przypominać Masona, ale to i tak zmuszało go do nieustannego patrzenia jak dziewczyna, której pragnie, jest z kimś innym. Nie miałam podobnych doświadczeń, ale to musiała być udręka. Eddie napotkał moje spojrzenie i nieznacznie pokręcił głową. Wydawało się, że mówi przez to: „Daj spokój. Nie martw się o mnie. Wszystko będzie dobrze.” Angeline szybko wyskoczyła z tematem tańców, wypytując Jill i Micaha, czy się wybierają. Wytoczyła też swoje plany na temat pójścia „z” Eddiem. To wyrwało go z melancholijnego nastroju i choć temat go wkurzał, to zastanawiałam się, czy to nie jest lepsze niż zadręczanie się związkiem Jill i Micaha. Oczywiście rozmowa dobiegła końca – podobnie jak problem Eddiego – gdy Micah zmarszczył brwi i wytknął coś, co reszta z nas przegapiła. - Dlaczego mielibyście iść razem na tańce? Przecież jesteście kuzynami. Eddie, Jill i ja zamarliśmy. Kolejne potknięcie z oficjalną legendą. Niewiarygodne, że umknęło mi to już dwa razy. Powinnam na to wpaść, gdy tylko Angeline wyciągnęła temat tańców. W oczach szkolnej społeczności wszyscy byliśmy spokrewnieni. - No i co? – spytała Angeline, nieświadoma istoty problemu. Eddie odkaszlnął. - Ee, jesteśmy kuzynami trzeciego stopnia, ale masz rację. Tak naprawdę wcale nie idziemy razem. Tak tylko żartowaliśmy. Tym sposobem skutecznie zabił temat, co sprawiło, że uśmiechnął się tryumfalnie. Następnego dnia zaraz po szkole, Brayden zabrał mnie, żebyśmy zdążyli zobaczyć wiatraki. Pani Terwilliger wypuściła mnie kilka minut wcześniej, po tym jak obiecałam, że w drodze powrotnej do Amberwood, załatwię jej cappuccino. Byłam podekscytowana perspektywą spotkania z Braydenem i wycieczki, ale poczułam ukłucie zwątpienia, gdy wsiadłam do samochodu. Czy powinnam w ogóle oddawać się takim osobistym rozrywkom? Zwłaszcza, że mieliśmy już parę potknięć z naszą przykrywką. Może spędzałam za dużo czasu zajmując się sobą zamiast przydziałem? Brayden miał mi dużo do opowiedzenia na temat turnieju dyskusyjnego, w którym brał udział przez weekend. Przeanalizowaliśmy niektóre bardziej skomplikowane tematy i śmialiśmy się z łatwych, które zabiły ćwieka przeciwnemu zespołowi. Od lat bałam się randek, ale znów byłam przyjemnie zaskoczona tym, jak łatwo nam się rozmawiało. Sytuacja wyglądała podobnie jak przy wyjściu na Szekspira: mieliśmy niewyczerpany zasób tematów. To pozostała część mnie niepokoiła – sprawy „randkowe”. Od naszego ostatniego spotkania przeczytałam kilka poradników, ale one głównie doradzały kiedy uprawiać seks, co było dla mnie totalnie bezużyteczne, skoro nie byliśmy nawet na etapie trzymania się za ręce.

84

Ogromne wiatraki robiły niezłe wrażenie. Nie miały lśniącego piękna samochodów, które tak kochałam, ale czułam ten sam zachwyt nad inżynierią, którą reprezentowały. Niektóre z wiatraków były wysokie na ponad sto stóp, ze skrzydłami długości połowy boiska. W chwilach takich, jak ta byłam pełna podziwu dla ludzkiej pomysłowości. Po co komu magia, skoro mogliśmy stworzyć takie cuda? Naszą przewodniczką była wesoła dziewczyna po dwudziestce, która w widoczny sposób uwielbiała swoją pracę i wszystko, co reprezentowała energia wiatru. Znała mnóstwo ciekawostek – ale nie dość, żeby zadowolić Braydena. „Jak rekompensujecie nieefektywność turbin, gdy nie napędza je wystarczająca siła wiatru?” Albo: „Jaka jest wasza odpowiedź na badania wykazujące, że prosta poprawa filtrów przy konwersji paliw kopalnych skutkowałaby mniejszą emisją dwutlenku węgla niż ten rodzaj wytwarzania energii?” A później: „Czy siła wiatru naprawdę może być traktowana jako realna opcja, jeśli – z uwzględnieniem kosztów konstrukcji i utrzymania – konsumenci ostatecznie płaciliby więcej niż za tradycyjne formy wytwarzania energii elektrycznej?” 8 Nie miałam pewności, ale wydawało mi się, że przewodniczka szybko zwinęła wycieczkę. Niektórych turystów zachęcała do powrotu kiedy tylko zachcą, ale nic nie powiedziała, gdy mijaliśmy ją z Braydenem. - Ta kobieta była rozpaczliwie niedoinformowana – powiedział do mnie, gdy znów znajdowaliśmy się na autostradzie. - Wie dużo na temat wiatraków i samej placówki – wskazałam. – Prawdopodobnie nikt na tych wycieczkach nie przywoływał niedawnych kontrowersji – uśmiechnęłam się. – I nikt nie robił im przeszkolenia w radzeniu sobie z… hm… natarczywymi turystami. - Byłem natarczywy? – spytał wyglądając na szczerze zaskoczonego. Był tak zaabsorbowany swoimi pomysłami, że nawet sobie tego nie uświadamiał. To było ujmujące. Próbowałam się nie śmiać. - Tylko trochę ją przytłoczyłeś. Raczej nie była przygotowana na kogoś takiego, jak ty. - Powinna być. Nie przeczę, że pozyskiwanie energii w ten sposób jest obiecujące, ale obecnie wiąże się z tym wiele nakładów pieniężnych i problemów technicznych, które należy rozwiązać. W przeciwnym wypadku to będzie bezużyteczne. Przez chwilę siedziałam próbując zdecydować jak powinnam odpowiedzieć. Żadna z czytanych przeze mnie książek, ani udzielonych przez znajome porad nie przygotowała mnie do dyskusji na temat alternatywnych źródeł pozyskiwania energii. Jeden z poradników – którego zdecydowałam nie kończyć – był z bardzo męskiego punktu widzenia i twierdził, że kobieta zawsze powinna sprawiać, żeby mężczyzna czuł się ważny na randce. Podejrzewałam, że Kristin i Julia powiedziałyby mi, żebym się roześmiała i potrząsnęła włosami, kładąc kres dyskusji. Ale ja po prostu nie mogłam tego zrobić.

8

OK, idę się załamać i zaraz wracam. Cholerny bełkot techniczny. Sorry za ewentualne pomyłki. L.

85

- Mylisz się – powiedziałam. Brayden – wielki zwolennik bezpiecznej jazdy – de facto, oderwał wzrok od drogi i na kilka sekund zagapił się na mnie. - Co powiedziałaś? Pomijając, że podobnie jak ja, Brayden dysponował dogłębną i szeroką wiedzą, to zauważyłam jedną z dominujących cech jego osobowości. Nie lubił się mylić. Nie było w tym nic dziwnego. Ja też tego nie lubiłam i w tej kwestii mieliśmy wiele wspólnego. Ze sposobu w jaki mówił o szkole, czy nawet o tamtym turnieju dyskusyjnym, wywnioskowałam, że ludzie nigdy nie zarzucali mu błędu – nawet, gdy jakiś popełniał. Może jednak nie było za późno na przerzucanie włosów… Zamiast tego wytoczyłam swoje argumenty. - Mylisz się. Może i wiatr nie jest aż tak efektywny jak mógłby być, ale sam fakt, że ta technologia jest przedmiotem badań, stanowi znaczącą poprawę w zestawieniu z przestarzałymi, archaicznymi metodami pozyskiwania energii, od których było zależne nasze społeczeństwo. Zakładanie, że natychmiast stanie się równie opłacalny jak coś, co było użytkowane od dawna, jest przejawem naiwności. - Ale… - Nie można twierdzić, że koszty są większe niż korzyści. Globalne ocieplenie staje się coraz większym problemem, a zmniejszenie emisji dwutlenku węgla może mieć ogromne znaczenie. Co więcej: wiatr jest odnawialnym źródłem energii. Co z tego, że inne źródła są tańsze, skoro z czasem się wyczerpią? - Ale… - Konieczne jest postępowe myślenie i zastanowienie się, co nas uratuje na dłuższą metę. Skupienie się wyłącznie na opłacalności przy jednoczesnym ignorowaniu konsekwencji jest krótkowzroczne i ostatecznie doprowadzi do upadku rasy ludzkiej. Ci, którzy myślą inaczej, tylko pogłębiają problem, no chyba, że przedstawiają jakieś konkretne alternatywy. Większość tego nie robi i tylko narzeka. Właśnie dlatego nie masz racji. Przerwałam, żeby wziąć oddech i odważyłam się zerknąć na Braydena. Wpatrywał się w drogę, ale jego oczy były niemożliwie rozszerzone. Myślę, że nie mógłby być bardziej zaskoczony nawet gdybym go uderzyła. Natychmiast opieprzyłam się za to, co powiedziałam. „Dlaczego po prostu nie zatrzepotałaś rzęsami, Sydney?” - Brayden? – zagadnęłam, gdy przez prawie minutę nie otrzymałam odpowiedzi. Dostałam tylko więcej ciszy. Niespodziewanie, bez ostrzeżenia zjechał z autostrady na pobocze. Wokół nas zawirował kurz i żwir. W tej chwili byłam absolutnie pewna, że zamierza mnie wyprosić z samochodu i będę musiała pieszo wracać do Palm Springs, choć od miasta wciąż dzieliło nas wiele mil. Zamiast tego złapał mnie za ręce i pochylił się ku mnie. 86

- Jesteś niesamowita – oznajmił bez tchu. – Absolutnie, definitywnie i niezaprzeczalnie niesamowita. I wtedy mnie pocałował. Byłam tak zaskoczona, że nawet nie mogłam się poruszyć. Moje serce galopowało, ale to było bardziej z powodu niepokoju niż czegoś innego. Czy ja to w ogóle dobrze robiłam? Próbowałam zatracić się w pocałunku i lekko rozchyliłam wargi, ale moje ciało pozostało spięte. Brayden nie odsuwał się zdegustowany, co było dobrym znakiem. Nigdy wcześniej się nie całowałam, więc zamartwiałam się, jak to będzie. Z technicznego punktu widzenia nie okazało się to trudne. Gdy w końcu się odsunął, był uśmiechnięty. To chyba dobrze świadczyło. Odpowiedziałam uśmiechem, wiedząc, że powinnam to zrobić. Szczerze mówiąc, gdzieś w głębi byłam rozczarowana. I to było wszystko? O to tyle szumu? Nie było okropnie, ale też nie wysłało mnie na wyżyny uniesienia. Nie było to nic więcej niż się wydawało, czyli zwykłe dotykanie się wargami. Z pełnym szczęścia westchnieniem, Brayden odsunął się i skierował samochód na drogę. Mogłam tylko przyglądać mu się z zachwytem i zmieszaniem, niezdolna do wykrztuszenia jakiejś odpowiedzi. Co się właśnie wydarzyło? Czy właśnie przeżyłam mój pierwszy pocałunek? - Do Spencera, prawda? – spytał Brayden, gdy niedługo później minęliśmy śródmieście. Wciąż byłam tak oszołomiona pocałunkiem, że dopiero po chwili przypomniałam sobie, że obiecałam cappuccino pani Terwilliger. - Racja. Chwilę przed minięciem rogu ulicy, na której był Spencer, Brayden zrobił nieplanowany postój przed kwiaciarnią. - Zaraz wracam – powiedział. Bez słowa przytaknęłam, a pięć minut później wrócił i wręczył mi wielki bukiet delikatnych, bladoróżowych róż. - Dziękuję? – powiedziałam to prawie pytająco. Jakimś sposobem w dodatku do pocałunku i „niesamowitej” deklaracji zasłużyłam jeszcze na kwiaty. - Nie są adekwatne – przyznał. – Według tradycyjnego florystycznego symbolizmu bardziej pasowałyby pomarańczowe albo czerwone. Niestety do wyboru były tylko takie albo lawendowe, a jakoś nie wyglądasz na fankę fioletu. - Dziękuję – odpowiedziałam tym razem bardziej zdecydowanie. Wdychając słodki zapach róż w drodze do Spencera, uświadomiłam sobie, że nikt nigdy nie dał mi kwiatów. Szybko dotarliśmy do kawiarni i natychmiast gdy wysiadłam, Brayden pojawił się przy mnie i zatrzasnął za mną drzwi. 87

Weszliśmy i prawie mi ulżyło na widok pracującego Treya. Przekomarzanie się z nim byłoby miłą odmianą po tym, jak moje życie zmieniło się w wariatkowo. Początkowo Trey nawet nas nie zauważył, pochłonięty rozmową z jakimś stojącym po drugiej stronie lady facetem kilka lat starszym od nas. Był opalony i miał czarne włosy, a ja szybko domyśliłam się, że są spokrewnieni sądząc po podobieństwie w rysach. Razem z Braydenem dyskretnie poczekaliśmy za chłopakiem, a Trey w końcu na nas spojrzał z nietypową dla siebie ponurą miną. Był zaskoczony naszym widokiem, ale miałam wrażenie, że trochę się rozluźnił. - Melbourne, Cartwright. Wpadliście na trochę po-wiatrakowej kofeiny? - Wiesz, że nie piję kawy po szesnastej – przypomniał Brayden. – Sydney potrzebuje czegoś dla swojej nauczycielki. - Aha – mruknął Trey. – To samo co zawsze? - Tak, ale dla mnie tym razem mrożoną. Trey posłał mi znaczące spojrzenie. - Musisz ochłonąć, co? Przewróciłam oczami. Facet przed nami wciąż się nie ruszył, a Trey kiwnął głową, łapiąc dwa kubki. - To mój kuzyn, Chris. Chris, poznaj Sydney i Braydena. Więc to był ten „doskonały” kuzyn Treya. Nie widziałam w nim nic lepszego, no może poza wzrostem. Chris był naprawdę wysoki, nie tak jak Dymitr, ale i tak robił wrażenie. Poza tym obaj byli przystojni i mieli podobną atletyczną budowę. Tak jak Trey, Chrisa znaczyły siniaki i zadrapania, co sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać, czy zainteresowanie sportem nie chodzi u nich po rodzinie. W każdym razie jak dla mnie, Chris nie wyglądał na kogoś, kto mógłby onieśmielić Treya, ale może byłam stronnicza przez naszą przyjaźń. - Skąd jesteś? – spytałam. - San Francisco – odpowiedział Chris. - Od dawna jesteś w mieście? – zainteresował się Brayden. Chris łypnął na niego ostrożnie. - A dlaczego chcesz wiedzieć? Brayden wyglądał na zaskoczonego i wcale mu się nie dziwiłam. Zanim któreś z nas zdołało wymyślić jak dalej ciągnąć tą gadkę-szmatkę, Trey przybył z odsieczą. - Luzik, C. Oni tylko są uprzejmi, a nie pracują dla szpiegowskiej agencji. Cóż, Brayden nie pracował. 88

- Sorry – powiedział Chris tak, jakby wcale nie było mu przykro. Uzmysłowiłam sobie, że w tym tkwi różnica między kuzynami. Trey tylko by się uśmiał ze swojej gafy, których zresztą nigdy nie popełniał. Nie dało się ukryć, że jego rodzina prezentowała różne poziomy przyjazności. - Parę tygodni. Po tym ani ja, ani Brayden nic już nie powiedzieliśmy i dzięki Bogu Chris skorzystał z okazji, żeby wyjść, obiecując Treyowi, że zadzwoni później. Gdy poszedł, Trey przepraszająco pokręcił głową i skończył robić kawę. Sięgnęłam po portfel, ale Brayden zapłacił za mnie. - Jest już rozpisany grafik na przyszły tydzień – powiedział Trey wręczając mu resztę. - Już? – Brayden spojrzał na mnie. – Nie miałabyś nic przeciwko, żebym na sekundę skoczył na zaplecze? Niedosłownie, oczywiście. - Idź – powiedziałam. Gdy tylko zniknął, gorączkowo zwróciłam się do Treya. – Potrzebuję twojej pomocy. Trey uniósł brwi. - Nie sądziłem, że kiedykolwiek usłyszę od ciebie te słowa. Nie on jeden, ale w tej chwili byłam zdesperowana, a on jedynym źródłem informacji, jakie miałam pod ręką. - Brayden kupił mi kwiaty – oznajmiłam. Nie zamierzałam mówić o pocałunku. - No i? - I dlaczego to zrobił? - Bo cię lubi, Melbourne. Tak postępują faceci. Zabierają cię na kolacje i dają prezenty w nadziei, że w zamian ty… hm, też będziesz ich lubić. - Ale ja nie zgodziłam się z nim – syknęłam, niespokojnie zerkając na drzwi, za którymi zniknął Brayden. – Chwilę przed tym, jak dał mi te kwiaty, zrobiłam mu wykład na temat tego, że myli się w kwestii alternatywnych źródeł energii. - Czekaj, czekaj – przerwał Trey. – Ty powiedziałaś… powiedziałaś Braydenowi Cartwrightowi, że się myli? Przytaknęłam. - Dlaczego właśnie tak zareagował? Trey ryknął śmiechem tak głośno, że byłam pewna, iż wywabi Braydena z zaplecza. - Jemu nikt nie mówi, że się myli.

89

- Tia, domyśliłam się. - A już zwłaszcza dziewczyny nie mówią mu, że nie ma racji. Prawdopodobnie jesteś jedyną, która kiedykolwiek to zrobiła. Pewnie tylko ty jesteś wystarczająco inteligentna. Zaczynałam się niecierpliwić. - Rozumiem. Ale skąd w takim razie kwiaty i komplementy? Trey pokręcił głową, wyglądając jakby zaraz znów miał brechtnąć. - Melbourne, jeśli nie wiesz, to ja nie zamierzam ci mówić. Bałam się, że Brayden w każdej chwili może wrócić, więc już nie komentowałam bezużytecznej „wskazówki” Treya. - Czy Chris jest tym doskonałym kuzynem, o którym mówiłeś? – spytałam zamiast tego. Uśmieszek Treya zniknął. - Jedyny i niepowtarzalny. Nieważne, co zrobię, on zrobiłby to lepiej. Natychmiast pożałowałam swojej ciekawości. Trey, podobnie jak Adrian, należał do tych ludzi, których nie lubiłam widzieć zmartwionych. - No cóż. Mnie nie wydawał się taki doskonały, ale pewnie jestem stronnicza, bo cały czas jestem w twoim towarzystwie. Wyznaczasz standardy doskonałości. To znów przywołało uśmiech na twarz Treya. - Przepraszam za jego zachowanie. Zawsze taki był. Niekoniecznie najbardziej czarująca gałąź rodziny Juarezów. Oczywiście w przeciwieństwie do mnie. - Oczywiście – zgodziłam się. Wciąż się uśmiechał, gdy Brayden wrócił, ale gdy obejrzałam się wychodząc z kawiarni, zauważyłam, że mina Treya znów stała się ponura. Był zamyślony, a ja chciałabym wiedzieć jak pomóc. - Znam swój grafik na następne dwa tygodnie – powiedział nieśmiało Brayden, gdy jechaliśmy do Amberwood. - To… dobrze – odpowiedziałam. Zawahał się. - Więc… wiem, kiedy moglibyśmy znowu się spotkać. To znaczy, jeśli ty tego chcesz. Zaskoczyłby mnie tym, gdybym już nie była skołowana wydarzeniami tego wieczoru. Brayden znów chciał się ze mną spotkać? Dlaczego? „Zwłaszcza dziewczyny nie mówią mu, że nie ma racji. Prawdopodobnie jesteś jedyną, która kiedykolwiek to zrobiła.” Co ważniejsze, czy ja chciałam ponownie się z nim spotkać? 90

Spojrzałam na niego, a później w dół na róże. Przypomniałam sobie, jak na mnie patrzył, gdy zatrzymał samochód. Dotarło do mnie, że prawdopodobieństwo znalezienia faceta, który uważa za fajne zwiedzanie farm wiatraków i Szekspira, jest nieskończenie małe. - Ok. – powiedziałam. Zmrużył oczy w namyśle. - Twoja szkoła chyba urządza jakąś potańcówkę, prawda? Chciałabyś pójść na nią? Inni chodzą na takie rzeczy, prawda? - Tylko o tym wciąż słyszę. Skąd o niej wiesz? - Widziałem plakat – wyjaśnił. Jak na zawołanie wjechał na zjazd przed dormitorium. Na głównym wejściu wisiał plakat udekorowany pajęczynami i nietoperzami. ODDAJ SIĘ GROZIE na TAŃCACH w HALLOWEEN. - Och. Ten plakat – mruknęłam. Eddie jednak miał rację, że mam selektywny zakres uwagi. – Chyba możemy pójść. Jeśli chcesz. - Jasne. To znaczy, jeśli ty też chcesz. Cisza. Oboje się zaśmialiśmy. - Dobrze więc – powiedziałam. – W takim razie idziemy. Brayden przechylił się w moją stronę i zaczęłam panikować dopóki nie zorientowałam się, że chciał mieć tylko lepszy widok na plakat. - To jest za półtora tygodnia. - Dość czasu na zorganizowanie kostiumów. Chyba. - Chyba. Ale… I wtedy wydarzyła się następna szalona rzecz. Wziął mnie za rękę. Przyznaję, że nie oczekiwałam wiele, zwłaszcza po swoich mieszanych emocjach po pocałunku na drodze, ale i tak gdy położył swoją dłoń na mojej, byłam zaskoczona odczuciem, że to tylko… cóż, dotykanie czyjejś dłoni. Spodziewałam się choćby gęsiej skórki, czy trzepotania serca. Moją największą emocjonalną reakcją było martwienie się, co teraz powinnam zrobić. Spleść nasze palce? Uścisnąć w odpowiedzi jego dłoń? - Chciałbym zobaczyć cię wcześniej – oznajmił. Wahanie wróciło. – Jeśli ty chcesz. Spojrzałam na nasze ręce, próbując ocenić, co czuję. Miał przyjemne dłonie, gładkie i ciepłe. Mogłabym przywyknąć do jego dotyku. No i oczywiście pachniał jak kawa. Czy to była wystarczająca podstawa do zbudowania miłości? Cały czas dręczyła mnie ta niepewność. Jakie miałam prawo do tego wszystkiego? Nie przebywałam w Palm Springs dla rozrywki. Nie było żadnej „mnie” dla Alchemików. To znaczy, fonetycznie tak, ale nie w tym rzecz. Wiedziałam, że moi zwierzchnicy by tego nie aprobowali. 91

Z drugiej strony, kiedy znów dostanę taką szansę? Czy jeszcze kiedyś ktoś da mi kwiaty? Kiedy ktoś spojrzy na mnie z takim żarem w oczach? Zdecydowałam łapać okazję. - Jasne – powiedziałam. – Znów się zobaczymy.

92

ROZDZIAŁ 8

NIE WYBRALIŚMY SIĘ nigdzie aż do weekendu. Oboje byliśmy dość zdolni, żeby szlajać się wieczorami i jeszcze zdążyć z zadaniem domowym9 – ale nie chcieliśmy tego robić, jeśli dało się tego uniknąć. Zresztą w tygodniu byłam zajęta różnymi awanturami w gangu, karmieniami albo eksperymentami. Eddie oddał próbkę swojej krwi, a ja ostentacyjnie nie byłam przy tym obecna, żeby Sonia znów nie próbowała gonić mnie z igłą. Brayden chciał się spotkać w sobotę, ale już obiecałam Adrianowi, że zawiozę go do San Diego. Ostatecznie zgodził się, żebyśmy przed moim wyjazdem wspólne zjedli śniadanie w restauracji przylegającej do jednego z licznych w Palm Springs klubów golfowych. Wprawdzie zaproponowałam, że podzielimy się kosztami, ale Brayden wciąż za wszystko płacił i nie oddawał kierownicy. Gdy później odwiózł mnie pod dormitorium, moim oczom ukazał się zaskakujący i nie do końca mile widziany widok: znudzony Adrian siedzący na ławce przed budynkiem. - Och, Dżizas – westchnęłam. - Co? – spytał Brayden. - Mój brat. – Nie było ucieczki. Nieuniknione nadeszło. Adrian jak nic przyczepi się do zderzaka Braydena, jeśli go nie przedstawię. – Chodź, poznasz go. Brayden zostawił samochód na biegu jałowym i wysiadł, nerwowo zerkając na zakaz parkowania. Adrian szybko wstał z miną wyrażającą najgłębsze zadowolenie. - A nie miałam przypadkiem zabrać cię z twojego mieszkania? – spytałam. - Sonia coś załatwiała i zgodziła się mnie podwieźć – wyjaśnił. – Pomyślałem, że oszczędzimy ci trochę kłopotu. Adrian wiedział, co miałam zaplanowane na dzisiejszy poranek, więc jakoś wątpiłam, że jego motywy były aż tak altruistyczne. - To jest Brayden – powiedziałam. – Brayden, Adrian. Adrian potrząsnął jego dłonią. - Sporo o tobie słyszałem. W to nie wątpiłam ani przez moment, ale ciekawiło mnie, kto konkretnie mu donosił. Brayden uśmiechnął się przyjaźnie. - Właściwie to nigdy o tobie nie słyszałem. Sydney nie mówiła, że ma drugiego brata. 9

Pfff co za problem… z rozrzewnieniem wspominam licealne dzieje, kiedy to odrabiałam zadanie 5 minut przed lekcją xD Ech, stare dobre czasy. L.

93

- Nigdy nawet o mnie nie wspomniałaś? – Adrian spojrzał na mnie z udanym oburzeniem. - Nie było okazji – odpowiedziałam. - Wciąż jesteś w liceum, co? – spytał Adrian. Kiwnął głową w stronę Mustanga. – Ale musisz dorabiać, żeby opłacić samochód. No chyba, że jesteś jednym z tych próżniaków, którzy wyłudzają forsę od starych. Brayden wyglądał na zgorszonego. - Oczywiście, że nie. Prawie codziennie pracuję w kawiarni. - Kawiarnia – powtórzył Adrian, jakimś sposobem wyrażając swoim tonem milion odcieni dezaprobaty. – Rozumiem. – Spojrzał na mnie. – No, myślę, że mogło być gorzej. - Adrian… - To nie tak, że planuję tam pracować do końca życia – zaprotestował Brayden. – Już zostałem przyjęty do USC, Stanford i Dartmouth. Adrian przytaknął z namysłem. - Myślę, że to nienajgorsze osiągnięcie. Ale zawsze mi się wydawało, że Dartmouth to uczelnia dla tych, których nie przyjęli do Yale albo Harv… - Naprawdę musimy już iść – przerwałam, łapiąc Adriana za ramię. Próbowałam go pociągnąć w stronę parkingu dla uczniów, ale nie udało mi się. – Nie chcemy utknąć w korkach. Brayden zerknął na swoją komórkę. - O tej porze ruch powinien być stosunkowo niewielki na drogach na zachód, ale w weekend nigdy nie wiadomo, czy turyści nie rzucą się na atrakcje w San Diego. Jeśli zestawisz wzory tworzenia się korków z Teorią Chaosu… - No właśnie – powiedziałam. – Przezorny zawsze ubezpieczony. Wyślę ci SMSa jak wrócimy, dobrze? Omówimy resztę. Chociaż raz nie musiałam się przejmować uściskami dłoni ani pocałunkami, bo byłam zbyt zajęta odciąganiem Adriana zanim znowu coś chlapnie. Brayden mógł z zapałem dyskutować na naukowe tematy i napalać się, gdy się z nim nie zgadzałam, ale poza tym był łagodny jak baranek. Na razie nie był zdenerwowany, ale i tak był bardziej poruszony niż kiedykolwiek wcześniej. Adrian nawet świętego mógłby wytrącić z równowagi. - Poważny jesteś? – spytałam, gdy bezpiecznie siedzieliśmy w Latte. – Nie mogłeś po prostu powiedzieć: „miło cię poznać”? Adrian odchylił siedzenie pasażera najbardziej jak się dało przy zapiętym pasie bezpieczeństwa. 94

- Ja tylko się o ciebie troszczę, siora. Nie chcę, żebyś skończyła z jakimś jełopem. Uwierz mi, jestem ekspertem w tych sprawach. - Doceniam twoje bogate doświadczenie, ale sama sobie poradzę. Wielkie dzięki. - Bez jaj, jakiś kelnerzyna? Dlaczego nie stażysta biznesowy? - Nie przeszkadza mi, że pracuje w kawiarni. Zawsze pachnie jak kawa. Adrian otworzył okno i wiatr zmierzwił jego włosy. - Nie mogę uwierzyć, że zgadzasz się, żeby cię woził po okolicy, skoro nikomu nawet nie pozwalasz dotknąć niczego w swoim samochodzie. - Na przykład okien, gdy jest włączona klima? – spytałam znacząco. Adrian załapał aluzję i zamknął okno. – Chce jeździć, to mu pozwalam. Poza tym podoba mi się jego samochód. - Niezły – przyznał Adrian. – Ale jakoś nigdy nie uważałem cię za osobę, która leci na oznaki statusu. - Bo nie lecę. Podoba mi się, bo to interesujący samochód z długą historią. - W tłumaczeniu: oznaka statusu. - Adrian – westchnęłam. – To będzie długa podróż. O dziwo dotarliśmy w całkiem dobrym czasie. Mimo spekulacji Braydena, nie było wielkiego ruchu, ale w połowie drogi zdecydowałam, że zasługuję na kawę. Adrian zamówił mokkę – „Może choć raz wypijemy na miejscu, Sage?” – i przez większość wycieczki gawędził w swoim zwykłym, lekkim stylu. Nie mogłam nie zauważyć, że gdy byliśmy jakieś pół godziny jazdy od celu, zaczął się w sobie zamykać i pogrążać w myślach. Przycichł i większość czasu spędził gapiąc się przez okno. Domyślałam się, że dociera do niego świadomość, że wkrótce spotka się ze swoim ojcem. Definitywnie potrafiłam to zrozumieć. Też byłabym niespokojna, gdybym miała zobaczyć się ze swoim. Wątpiłam, żeby docenił łączoną sesję psychoterapeutyczną, więc wyciągnęłam bezpieczniejszy temat, żeby ściągnąć go na ziemię. - Wykryliście coś w krwi Eddiego i Dymitra? – spytałam. Adrian spojrzał na mnie z zaskoczeniem. - Nie oczekiwałem, że o to zapytasz. - Hej, przemawia przeze mnie naukowa ciekawość. Po prostu nie chcę w tym uczestniczyć. To mu wystarczyło. - Jak na razie niewiele z tego wyszło. Wysłali próbki do laboratorium… myślę, że do waszego… żeby wybadać, czy jest jakaś fizyczna różnica między tymi dwoma. Sonia i ja wykryliśmy… hm, nie wiem jak to opisać… coś jak „poszum” ducha w krwi Bielikowa. Nie 95

żeby fakt, że ma magię we krwi powinien kogoś zaskakiwać. Większość uważa, że wszystko, co on robi, to magia. - Och, daj spokój – westchnęłam. – Jesteś nie fair. - Doprawdy? Sama widzisz jak Castile go uwielbia. Gdy dorośnie, chce być taki, jak Bielikow. Sonia najwięcej mówi w czasie naszych badań, ale nawet ona nic nie zrobi bez jego aprobaty. „Co o tym myślisz, Dymitrze?”, „Czy to dobry pomysł, Dymitrze?”, „Proszę, czy pozwolisz mi paść na kolana i wielbić cię?” Zirytowana pokręciłam głową. - Znowu jesteś nie w porządku. Są współpracownikami, więc to oczywiste, że się z nim konsultuje. - Bardziej z nim niż ze mną. Pewnie dlatego, że w czasie badań Adrian zawsze wyglądał na znudzonego, ale zdecydowałam, że lepiej tego nie mówić. - Oboje byli strzygami. To daje im unikalny punkt widzenia. Przez chwilę nie odpowiadał. - No dobrze, tu masz rację. Ale sama musisz przyznać, że między nami nie było żadnej konkurencji, gdy chodziło o Rose. Widziałaś ich razem. Ja nigdy nie miałem okazji, więc nie mogę porównać. - A po co miałbyś? Trochę kusiło mnie, żeby spytać, co Rose ma z tym wszystkim wspólnego, ale Jill wiele razy mówiła mi, że u Adriana wszystko sprowadzało się właśnie do Rose. - Bo jej pragnąłem – powiedział Adrian. - Nadal pragniesz? – Brak odpowiedzi. Rose była niebezpiecznym tematem, którego wolałabym nie poruszać. – Słuchaj – zaczęłam. – Ty i Dymitr jesteście zupełnie różni. Nie powinieneś się do niego porównywać ani próbować być jak on. Nie zamierzam siedzieć tu i mieszać go z błotem. Lubię Dymitra. Jest bystry, obowiązkowy i niezwykle odważny. Dobrze walczy. No i po prostu jest miłym facetem. Adrian prychnął. - Zapomniałaś dodać cud-marzenie i zajebiście przystojny. - Hej, na ciebie też miło popatrzeć – drażniłam się z nim, naśladując coś, co kiedyś mi powiedział. Nie uśmiechnął się. – Nie niedoceniaj samego siebie. Też jesteś bystry, wygadany i potrafisz sobie poradzić w każdej sytuacji. Nie potrzebujesz do tego nawet magicznej charyzmy. - Jak na razie nie widzę wielkiej różnicy między sobą a karnawałowym naciągaczem.

96

- Och, przestań – powiedziałam. Potrafił mnie rozśmieszyć nawet przy najpoważniejszym temacie. – Wiesz, o co mi chodziło. Jesteś też jednym z najbardziej lojalnych ludzi jakich znam… i troszczysz się o innych, chociaż udajesz, że tak nie jest. Przecież widzę, jak zależy ci na Jill. Niewielu ludzi podróżowałoby przez cały kraj, żeby jej pomóc. I prawie nikt nie zrobiłby tego, co ty żeby uratować jej życie. Znalezienie odpowiedzi znów zajęło Adrianowi dłuższą chwilę. - Ale tak naprawdę, ile znaczy lojalność i troskliwość? - Dla mnie wszystko. Nie wahałam się ani chwili mówiąc to. W swoim życiu widziałam zbyt wiele manipulacji i podkładania świń. Mój własny ojciec nie oceniał ludzi względem tego jacy byli, tylko tego, co mogli dla niego zrobić. Pod osłoną całej swojej nonszalanckiej brawury, Adrian głęboko przejmował się losem innych. Widziałam jak dowiódł tego ryzykując własne życie. Biorąc pod uwagę, że w ramach zemsty za siostrę sprawiłam, że facet stracił oko… cóż, oddanie było czymś, co ceniłam wysoko. Przez resztę podróży Adrian już się nie odezwał, ale przynajmniej nie miałam już wrażenia, że rozpamiętuje złe rzeczy. Głównie wydawał się być zamyślony, co już nie było tak niepokojące. Czułam się lekko skrępowana, bo co chwila przyłapywałam go, jak uważnie mi się przygląda. Przetwarzałam w myślach swoje słowa, zastanawiając się, czym zasłużyłam na taką uwagę. Ojciec Adriana przebywał w rozbudowanym hotelu w San Diego, który przypominał miejsce, w którym jadłam śniadanie z Braydenem. Biznesmeni w garniturach mieszali się z turystami w hawajskich koszulach i japonkach. Na śniadanie zamierzałam włożyć dżinsy, ale teraz cieszyłam się, że ubrałam popielatą spódnicę i niebieskoszarą bluzkę z krótkim rękawem. Miała postrzępione brzegi, a spódnica bardzo delikatny jodełkowy wzór. Normalnie nie ubrałabym się w tak niedobrane rzeczy, ale podobało mi się tak śmiałe zestawienie. Pochwaliłam się Jill zanim wyszłam na śniadanie. Chwilę jej zajęło zauważenie nie pasujących tekstur, a gdy już jej się udało tylko przewróciła oczami. - Oczywiście, Sydney. Prawdziwa z ciebie buntowniczka. Adrian miał na sobie zwykły leni strój, czyli dżinsy i zapinaną koszulę – oczywiście była wyciągnięta na wierzch, rękawy były podwinięte, a kilka górnych guzików rozpiętych. Ubierał się podobnie cały czas i na nim zawsze wyglądało to stylowo i modnie, ale dzisiaj było inaczej. Jeszcze nigdy nie widziałam na nim tak znoszonych dżinsów – na kolanach prawie porobiły się dziury. Ciemnozielona koszula była dobrej jakości i idealnie pasowała do jego oczu, ale była niewiarygodnie wymięta. Nawet spanie w niej, albo ciskanie po podłodze nie doprowadziłoby jej do takiego stanu. Na moje oko ktoś musiałby ją ciasno zwinąć i długo na niej siedzieć, żeby wyglądała aż tak źle. Gdybym zauważyła to w Amberwood (niestety byłam zbyt skupiona na odciąganiu Adriana od Braydena), nalegałabym na prasowanie przed wyjazdem. 97

Oczywiście i tak świetnie wyglądał, jak zawsze zresztą, bez znaczenia w jakim stanie były jego ubrania i włosy. To była jedna z jego wkurzających cech. Ten nieporządny wygląd sprawiał, że przypominał jakiegoś zadumanego europejskiego modela. Przyglądałam mu się, gdy jechaliśmy windą do lobby na drugim piętrze i doszłam do wniosku, że nie przez przypadek w dniu spotkania ze swoim ojcem wyglądał jak łachudra. Pytanie brzmiało: dlaczego? Narzekał, że jego ojciec zawsze wytyka mu najdrobniejsze niedociągnięcia. Ubranie się w ten sposób tylko dostarczało kolejnego powodu. Drzwi windy otworzyły się i westchnęłam, gdy wyszliśmy. Tylna ściana lobby była praktycznie jednym wielkim oknem, przez które roztaczał się wspaniały widok na Pacyfik. Adrian zachichotał widząc moją reakcję i wyjął telefon. - Pooglądaj, a ja zadzwonię do staruszka. Nie musiał mi tego dwa razy powtarzać. Podeszłam do jednej ze szklanych ścian, podziwiając rozległą, niebieskoszarą scenerię. Pomyślałam, że w pochmurną pogodę ciężko byłoby powiedzieć, gdzie przebiega linia horyzontu. Dziś mieliśmy piękny, słoneczny dzień i błękitne niebo. Po prawej stronie lobby zauważyłam rząd drzwi wychodzących na taras w śródziemnomorskim stylu, na którym goście cieszyli się posiłkiem w słońcu. Patrząc w dół ku ziemi, wypatrzyłam otoczone palmami i plażowiczami iskrzące baseny, równie błękitne jak niebo. Nie tęskniłam za wodą jak użytkowniczka wody, Jill, ale mieszkałam na pustyni od ponad dwóch miesięcy. To miejsce było cudowne. Tak pochłonęło mnie piękno na zewnątrz, że nie zauważyłam powrotu Adriana. De facto, nie zorientowałam się, że stoi tuż za mną dopóki nie obejrzałam się słysząc matkę wołającą swoją córkę – również Sydney. No i wtedy kilka cali za sobą zobaczyłam Adriana, który przyglądał mi się z rozbawieniem. Wzdrygnęłam się i cofnęłam trochę. - Mógłbyś mnie ostrzec następnym razem? Uśmiechnął się. - Nie chciałem ci przeszkadzać. Dla odmiany wyglądałaś na szczęśliwą. - Dla odmiany? Często jestem szczęśliwa. Znałam Adriana dość dobrze, żeby zorientować się, że na końcu języka ma dowcipną uwagę, ale w ostatniej chwili zmienił zdanie i spoważniał. - Czy ten facet… ten cały Brendan… - Brayden. - Czy Brayden cię uszczęśliwia? Spojrzałam na Adriana z zaskoczeniem. Takie pytanie w jego wykonaniu znaczyło, że coś kombinuje, ale neutralna mina utrudniała odgadniecie jego motywów. - Chyba tak – powiedziałam w końcu. – Tak. Nie unieszczęśliwia mnie. 98

To przywołało na twarz Adriana uśmiech. - Jak żyję nie słyszałem odpowiedzi tak bardzo ociekającej namiętnością. Co w nim lubisz? Pomijając jego samochód i zapach kawy? - Podoba mi się, że jest bystry – oznajmiłam. – Cieszę się, że przy nim nie muszę się ograniczać i udawać głupszej niż jestem. Adrian zmarszczył brwi. - Często tak postępujesz? Zaskoczyła mnie gorycz brzmiąca w moim śmiechu. - Często? Raczej cały czas. Chyba najważniejszym, czego nauczyłam się w Amberwood jest to, że ludzie nie lubią wiedzieć, ile naprawdę wiesz. Gdy jestem z Braydenem, żadne z nas nie musi cenzurować odpowiedzi. Chociażby dziś rano… w jednej chwili omawialiśmy kostiumy na Halloween, a w następnej początki demokracji w starożytnych Atenach. - Nie twierdzę, że jestem geniuszem, ale jak do diabła zrobiliście taki przeskok? - Och – westchnęłam. – Nasze kostiumy na Halloween. Przebieramy się za Greków ze starożytnych Aten. - Oczywiście – powiedział i tym razem byłam pewna, że mam się spodziewać dowcipnego komentarza. – Nie przebierzesz się za seksowną kocicę, tylko dystyngowaną feministkę. Pokręciłam głową. - Feministkę? Och, nie. Kobiety z Aten były tak odległe od feminizmu, jak tylko… albo zresztą, nieważne. To nieistotne. Adrian był pełen niedowierzania. - O tym mówiłaś, prawda? Pochylił się ku mnie, a ja prawie się cofnęłam… ale w miejscu trzymało mnie coś mającego wiele wspólnego z intensywnością jego spojrzenia. - Co? – spytałam. Wskazał na mnie. - Właśnie się powstrzymałaś i kryjesz się ze swoją wiedzą przede mną. Wahałam się tylko moment. - No tak, trochę. - Dlaczego?

99

- Bo tak naprawdę starożytne Ateny nie interesują cię ani trochę bardziej niż to, co mówił Brayden na temat Teorii Chaosu. - To co innego – zapewnił Adrian. Nie odsunął się i wciąż stał tak strasznie blisko. To pewnie powinno mi przeszkadzać, ale jakoś nie przeszkadzało. – On nudził, ale ty sprawiasz, że to brzmi ciekawie. Jak książka dla dzieci albo poszkolny specjał. Opowiedz mi o twoich… hm, kobietach z Aten. Próbowałam się nie uśmiechnąć. Doceniałam jego starania, ale wiedziałam, że tak naprawdę nie ciekawiły go lekcje historii. Znów zaczęłam się zastanawiać, o co tu chodzi. Dlaczego udawał zainteresowanie? Spróbowałam sformułować odpowiedź, która trwałaby krócej niż sześćdziesiąt sekund. - Większość z tych kobiet nie była wykształcona. Niewiele wychodziło i tylko zajmowały się wychowaniem dzieci i domem. Najbardziej postępowymi kobietami były hetery. Były kimś w rodzaju wysokiej klasy prostytutek i przechodziły lepszą edukację. Bogacze trzymali żony w domach, żeby zajmowały się dziećmi, a sami zabawiali się z heterami – przerwałam, niepewna, jak kontynuować. – Jak mówiłam, to nic istotnego. - No nie wiem – powiedział Adrian z namysłem. – Uważam, że prostytutki są niezwykle istotne.10 - Cóż, dobrze wiedzieć, że pewne rzeczy pozostają niezmienne – odezwał się nowy głos. Oboje wzdrygnęliśmy się i spojrzeliśmy na skrzywionego mężczyznę, który właśnie do nas podszedł. Przybył ojciec Adriana.

10

Aduś, od kiedy ty za to płacisz? xD L.

100

ROZDZIAŁ 9

JEŚLI WIEDZIAŁO SIĘ na co zwracać uwagę, można było łatwo rozpoznać morojów po ich bladej cerze i wysokich, smukłych sylwetkach. Wyróżniali się z tłumu, ale dla większości ludzi ich wygląd nie kojarzył się jednoznacznie z wampiryzmem. Postrzegano ich jako intrygujących i niezwykłych, podobnie jak Lia, która uważała Jill za idealną, eteryczna modelkę. Nie chciałam kierować się stereotypami, ale po szybkim przyjrzeniu się, zaczęłam się zastanawiać, czy pan Iwaszkow ze swoją bladą cerą, podłużną twarzą, srogim wyglądem i srebrnymi włosami nie wywołuje często skojarzeń z wampirem. Po namyśle zdecydowałam, że „wampir” to niewłaściwe określenie… bardziej pasowało „właściciel zakładu pogrzebowego”. - Tato. Jak zawsze spotkanie z tobą to czysta przyjemność – powiedział sztywno Adrian. - Przynajmniej dla niektórych. – Jego ojciec przyglądał mi się i jego spojrzenie padło na mój policzek. Wyciągnął na przywitanie rękę, a ja uścisnęłam ją, dumna, że to nie stanowi dla mnie problemu. – Nathan Iwaszkow. - Sydney Sage – odpowiedziałam. – Miło pana spotkać. - Poznałem Sage, gdy rozbijałem się po okolicy – wyjaśnił Adrian. – Była tak uprzejma, że zgodziła się podwieźć mnie z LA, bo nie mam własnego samochodu. Nathan spojrzał na mnie z zaskoczeniem. - To daleka jazda. Nie aż tak daleka jak z Palm Springs, ale zdecydowaliśmy, że bezpieczniej – i bardziej wiarygodnie – będzie pozwolić mu myśleć, że Adrian przebywał w Los Angeles. - Żaden problem, proszę pana – powiedziałam. Spojrzałam na Adriana. – Mam coś do zrobienia… wyślesz mi SMSa, gdy będziesz chciał wracać? - Coś do załatwienia? – spytał zdegustowany. – Daj spokój, Sage. Jak już tu jesteś, kup sobie bikini i zabaw się na basenie. Nathan z niedowierzaniem patrzył to na mnie, to na niego. - Namówiłeś ją do jazdy taki szmat drogi, a teraz jeszcze chcesz, żeby czekała na ciebie, bo tak ci pasuje? - Naprawdę – zaczęłam. – Ja nic… - Ona jest Alchemiczką – kontynuował Nathan. – A nie szoferem. To ogromna różnica. – Tak właściwie czasami w Amberwood poważnie w to wątpiłam. – Proszę z nami, panno Sage. Skoro już straciłaś dzień wożąc mojego syna, pozwól, że przynajmniej zaproszę cię na lunch. 101

Rzuciłam Adrianowi spanikowane spojrzenie. Nie przerażała mnie perspektywa spędzenia czasu z morojami, bo już dawno przywykłam do takich sytuacji. Niepokoiłam się tylko, czy Adrian chce, żebym była obecna przy ich rodzinnym spotkaniu – to nie było częścią naszego planu. Ponadto wcale nie byłam pewna, czy mam ochotę brać udział w rzeczonym spotkaniu. - Tato… – spróbował Adrian. - Nalegam – odparł lakonicznie Nathan. – Uważaj i ucz się elementarnej uprzejmości. Odwrócił się i zaczął odchodzić, zakładając, że pójdziemy za nim. Tak też zrobiliśmy. - Mam sobie znaleźć jakąś wymówkę? – wyszeptałam do Adriana. - Nie da się, gdy wytacza swoje „nalegam” – wymamrotał w odpowiedzi. Krótko zerknęłam na nasłoneczniony taras z jego pięknym widokiem na ocean i pomyślałam, że tam mogłabym sobie poradzić z Iwaszkowami. Siedzenie w tak ciepłym i pięknym miejscu byłoby warte melodramatu. Niestety Nathan minął wyjście na balkon, a my podążyliśmy posłusznie. Zabrał nas na parter hotelu do pubu nazywającego się „The Corkscrew”. Światła w lokalu były przyciemnione i nie miał on okien, a w zamian niskie krokwie i boksy z czarnej skóry. Pod ścianami stały dębowe baryłki, a całe światło cedziło się przez czerwone, szklane lampy. Nie licząc barmana w pubie nikogo nie było, co nie dziwiło w taki dzień. Zaskoczyło mnie, że Nathan zabrał nas tutaj, a nie do szykownej restauracji na zewnątrz. Facet miał na sobie drogi garnitur rodem z sali konferencyjnej na Manhattanie. Dlaczego zrezygnował z modnej, ekskluzywnej restauracji i wybrał jakiś duszny, ciemny… Ciemność. Prawie jęknęłam. Oczywiście, że wyjście na taras odpadało w towarzystwie morojów. Słoneczne popołudnie, które stwarzało tak urocze dla mnie warunki, zapewniłoby bardzo nieprzyjemny lunch Iwaszkowom – nie, żeby któryś z nich wyglądał jakby zamierzał się nim cieszyć, tak czy inaczej. - Panie Iwaszkow, miło znów pana widzieć – powiedział barman. - Nie byłoby problemu, jeśli znowu zamówię tu jedzenie? – spytał Nathan. - Proszę bardzo. Znowu. Ta podziemna nora pewnie była ostoją Nathana, w której spożywał wszystkie posiłki od czasu przybycia do San Diego. Poświęciłam tarasowi ostatnią, tęskną myśl i podążyłam za morojami do środka. Nathan wybrał stolik w rogu, przy którym śmiało zmieściłoby się ośmioro ludzi. Może lubił mieć dużo miejsca albo może udawał, że przewodniczy biznesowej konferencji. Barman podał nam menu i przyjął zamówienia. Ja wzięłam kawę, a Adrian Martini, czym zarobił na pełne dezaprobaty spojrzenia swojego ojca i mnie.

102

- Jest dopiero południe – powiedział Nathan. - Wiem – przytaknął Adrian. – Cud, że wytrzymałem aż do teraz. Nathan zignorował tą uwagę i zwrócił się do mnie. - Jesteś bardzo młoda. Musiałaś dopiero zacząć u Alchemików. - Wszyscy u nas zaczynają młodo – przyznałam. – Pracuję samodzielnie już trochę ponad rok. - Jestem pełny podziwu dla takiej odpowiedzialności i inicjatywy. – Podziękował barmanowi, który postawił przed nim butelkę wody gazowanej. – Nie jest sekretem to, co Alchemicy o nas myślą, ale niezależnie od tego, wasza organizacja zdziałała dla nas wiele dobrego. Niezwykła jest zwłaszcza wasza skuteczność. Wielka szkoda, że większość z nas nie bierze z was przykładu. - Jak wygląda sytuacja wśród morojów? – spytałam. – Jak sobie radzi królowa? Nathan prawie się uśmiechnął. - Czyżbyś nie wiedziała? Wiedziałam – w każdym razie tyle, ile wiedzieli Alchemicy. - Z perspektywy wewnętrznej to wygląda zupełnie inaczej, proszę pana. Zachichotał. Zabrzmiało to ostro, jakby Nathan Iwaszkow nie miał wielkiej praktyki w śmianiu się. - Sytuacja się polepszyła, ale wciąż nie jest najlepiej. Dziewczyna jest bystra, to jej muszę przyznać. – Założyłam, że mówiąc „dziewczyna” ma na myśli Wasylisę Dragomir, nastoletnią królową morojów i najlepszą przyjaciółkę Rose. – Myślę, że chciałaby przeforsować prawa dla dampirów i o dziedziczeniu, ale wie, że tym tylko rozgniewa opozycję. W tym układzie idzie na kompromisy w innych sprawach i już udało jej się przekonać niektórych ze swoich wrogów do przejścia na swoją stronę. Prawa o dziedziczeniu… to interesowało mnie najbardziej. Moroje mieli dwanaście rodów arystokratycznych, a Wasylisa i Jill były ostatnimi przedstawicielkami swojego. Obecne prawo morojów głosiło, że panujący monarcha musi mieć przynajmniej jednego żyjącego członka rodziny, co sprawiło, że Jill stała się tak ważną postacią w politycznych rozgrywkach. Nawet najlepsi zabójcy mieliby problem z zabiciem doskonale chronionej królowej, ale usunięcie z równania jej przyrodniej siostry dałoby taki sam efekt, pozbawiając ją prawa do korony. I właśnie dlatego Jill skończyła ukrywając się. Myśli Nathana zmierzały w tą samą stronę. - Ukrycie tej bękarciej siostry było sprytnym posunięciem z jej strony. Wiedziałam, że przez „bękarcią” rozumiał „z nieprawego łoża” i nie chciał nikogo obrażać, ale i tak się skrzywiłam.

103

- Krążą plotki, że twoja organizacja wie coś na ten temat. Nie podzielisz się ze mną wewnętrzną perspektywą? Pokręciłam głową, próbując utrzymać przyjazny ton. - Przykro mi, proszę pana. Te informacje są utajnione. Po kilku chwilach ciszy Nathan odkaszlnął. - No dobrze, Adrianie. Czego chcesz? Adrian łyknął Martini. - Och, nie może być… zauważyłeś, że tu jestem? A wydawało mi się, że przyszedłeś spotkać się z Sydney. Osunęłam się niżej na swoim krześle. To był dokładnie ten rodzaj sytuacji, w którą wolałabym się nie wplątywać. - Dlaczego na każde pytanie odpowiadasz w jakiś trudny sposób? – spytał ze znużeniem Nathan. - Bo być może właśnie takie pytania zadajesz, tato. Napięcie rosło tak szybko, że ten pub niedługo nie będzie w stanie go pomieścić. Każdy instynkt podpowiadał mi, żeby stać się niewidzialną, ale i tak się odezwałam. - Adrian poszedł na uniwersytet – wtrąciłam. – Wziął zajęcia ze sztuki. Jest bardzo utalentowany. Adrian posłał mi pytające – i rozbawione – spojrzenie. Niektóre jego dzieła były naprawdę niezłe, inne – zwłaszcza, gdy malował po pijaku – wyglądały jakby przez przypadek wylał farbę na płótno. Usłużnie informowałam go o tym przy wielu okazjach. Nathan nie był pod wrażeniem. - Tak. Już to przerabialiśmy. Nie potrwało to długo. - Inny czas, inne miejsce – powiedziałam. – Sytuacja się zmienia, podobnie jak ludzie. - Zwykle się nie zmieniają – oznajmił Nathan. Tymczasem wrócił barman, żeby przyjąć nasze zamówienia, chociaż żadne z nas nawet nie zajrzało do menu. – Wezmę coś dla nas, dobrze? – Nathan otworzył menu i szybko je przejrzał. – Poproszę talerz grzybów w maśle czosnkowym, ser kozi, owinięte bekonem przegrzebki i sałatkę ze smażonych ostryg Caesar. Rzecz jasna porcję na trzy osoby. Barman zrobił szybkie notatki i zniknął, zanim zdążyłam powiedzieć choćby słowo. - Bardzo taktownie, prawda, tato? – rzucił Adrian. – Nawet nie spytałeś, czy sami nie chcemy czegoś zamówić. Nathan nie był przejęty. 104

- Już tu jadałem i wiem, co mają dobre. Zaufaj mi, posmakuje ci. - Sage nie przepada za takimi rzeczami. Pomyślałam, że łatwiej byłoby przetrwać, gdyby obaj udawali, że mnie tu wcale nie ma. - Dlaczego nie? – zaciekawił się Nathan. – Masz alergię na owoce morza? - Ona się zdrowo odżywia – wyjaśnił Adrian. – A wszystko, co zamówiłeś, wręcz ocieka tłuszczem. - Odrobina masła jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Przekonacie się, że mam rację. To wszystko jest smaczne. Poza tym – dodał Nathan przerywając na łyk wody. – Zamówiłem sałatkę, a sałata jest zdrowa. Nawet nie próbowałam przypominać, że żadna ilość sałaty nie jest w stanie zrównoważyć smażonych ostryg w kompozycji sałatki Ceasar. Zresztą i tak nie miałabym okazji się odezwać, bo Adrian złapał wiatr w żagle, a w dodatku – co za niespodzianka – wypił już połowę swojego Martini. - I widzisz? – spytał zdegustowany. – Właśnie tak działasz cały czas. Jesteś święcie przekonany, że ty zawsze wiesz lepiej, co jest najlepsze dla innych. Nawet nie zadałeś sobie trudu, żeby zapytać, bo jesteś całkowicie przekonany, że masz rację. - Z moim rozległym doświadczeniem, zwykle mam racje – odrzekł chłodno Nathan. – Gdy sam zdobędziesz podobne i staniesz się autorytetem w… jakiejkolwiek dziedzinie… również będzie można ci zaufać z ważnymi decyzjami. - To jest lunch, a nie kwestia życia i śmierci – skontrował Adrian. – Mówię tylko, że powinieneś choćby spróbować i spytać nas o zdanie. Jak widać twoje „rozległe doświadczenie” nie obejmuje zwyczajnej uprzejmości. Nathan łypnął na mnie. - Czy byłem dla ciebie nieuprzejmy, panno Sage? Ku mojej rozpaczy, krzesło nie pochłonęło mnie, ani nie zaofiarowało kryjówki. Adrian jednym łykiem skończył swoje Martini i podniósł pustą szklankę, żeby ściągnąć uwagę barmana. - Nie mieszaj jej w to – powiedział do swojego ojca. – Nie próbuj jej zmanipulować, żeby przyznała ci rację. - Ja nie muszę nikim manipulować, żeby przyznał mi rację, bo ją mam – powiedział Nathan. - Lunch jest w porządku – wypaliłam, w pełni świadoma, że utarczka między ojcem i synem tak naprawdę nie ma nic wspólnego z moimi upodobaniami żywieniowymi. – I tak muszę spróbować czegoś nowego. - Nie ulegaj, Sydney – ostrzegł Adrian. – Właśnie dlatego uchodzi mu płazem deptanie po innych… zwłaszcza kobietach. Był taki dla mojej matki przez wiele lat. 105

Pojawił się milczący barman, który zabrał pustą szklankę i postawił przed nim nowe Martini. - Proszę – powiedział Nathan z ciężkim westchnieniem. – Nie mieszaj w to swojej matki. - To nie powinno być trudne – odpowiedział Adrian z widocznym na twarzy napięciem. Jego matka była drażliwym tematem. – Cały czas tak postępujesz. Od tygodni próbuję wyciągnąć od ciebie, co się z nią dzieje! Cholera, nie wiem nawet gdzie ona jest. Aż tak trudno jest coś powiedzieć? Przecież nie zamknęli jej w więzieniu z zaostrzonym rygorem i na pewno pozwalają jej na listy. - Lepiej, żebyś nie miał z nią kontaktu dopóki odsiaduje wyrok – odpowiedział Nathan. Nawet ja byłam zszokowana, jak zimno mówił o swojej żonie. Adrian prychnął i łyknął Martini. - I znowu to samo: ty zawsze wiesz najlepiej. Tak właściwie ja naprawdę chciałabym wierzyć, że unikasz tematu, bo jest zbyt bolesny. Wiem, że gdyby kobieta, którą kocham, była zamknięta, to robiłbym wszystko, żeby się z nią skontaktować, ale ty? Być może to zbyt trudne. Może jedynym sposobem, żeby sobie z tym poradzić jest dla ciebie odcięcie się od niej… i mnie też. To mógłbym prawie zrozumieć. - Adrian… – zaczął Nathan. - Ale tak nie jest, prawda? Nie chcesz, żebym miał z nią kontakt… i pewnie sam też się nie kontaktowałeś… tylko dlatego, że się wstydzisz – Teraz Adrian był już naprawdę poruszony. – Chcesz się od nas zdystansować i udawać, że ona w ogóle nie istnieje. Przecież zaszkodziła rodzinnej reputacji. Nathan utkwił w swoim synu stalowe spojrzenie. - Biorąc pod uwagę twoją własną reputację, można by pomyśleć, że powinieneś zrozumieć, że lepiej nie zadawać się z kimś, kto zrobił to, co ona. - Niby co? Zawaliła? – dociekał Adrian. – Każdemu się zdarza. Wszyscy popełniają błędy i właśnie to zrobiła. Po prostu źle oceniła sytuację. Za takie błędy nie odcina się od osób, które się kocha. - Zrobiła to przez ciebie – powiedział Nathan. Jego ton nie pozostawiał cienia wątpliwości, co myślał o jej decyzji. – Posuwałeś się za daleko z tamtą dampirzycą, afiszowałeś się z waszym związkiem, wplątując się w niemal równie wielkie kłopoty, jak ona w związku z morderstwem twojej ciotki. Dlatego twoja matka tak postąpiła… chroniła cię. Właśnie przez twoją nieodpowiedzialność jest teraz w więzieniu. To twoja wina. Adrian zbladł – bardziej niż zwykle – i wyglądał na zbyt zszokowanego, żeby odpowiedzieć. Znów złapał za Martini, a ja byłam niemal pewna, że ręce mu się trzęsą. Akurat w tej chwili pojawiło się dwóch kelnerów z restauracji na górze, którzy przynieśli jedzenie. W milczeniu obserwowaliśmy jak rozkładali talerze i artystycznie układali na nich potrawy.

106

Patrzenie na jedzenie sprawiało, że zrobiło mi się niedobrze, ale nie miało to nic wspólnego z oliwą i zawartością soli. - Panie Iwaszkow – zaczęłam, ignorując wrzaski rozsądku, żebym się zamknęła. – Winienie Adriana za jej wybory jest niesprawiedliwe, zwłaszcza, że on nawet nie wiedział, co ona planuje. Wiem, że dla niej zrobiłby wszystko. Gdyby tylko mógł ją powstrzymać… albo zająć jej miejsce… to właśnie tak by postąpił. - A pewna jesteś? – Nathan z wyraźnym entuzjazmem nakładał sobie góry jedzenia. Ani ja, ani Adrian nie mieliśmy apetytu. – Cóż, panno Sage, przykro mi, że muszę pozbawić cię złudzeń, ale wygląda na to, że ty… podobnie jak wiele innych młodych kobiet… zostałaś wprowadzona w błąd przez jego samochwalstwo. Zapewniam cię, że on nigdy nie zrobił niczego, co nie służyłoby jego własnym interesom. Nie ma w nim żadnej inicjatywy, ambicji i nie dotrzymuje swoich obietnic. Od bardzo młodego wieku nieustannie łamie zasady i nigdy nie słucha, co inni ludzi mają do powiedzenia, jeśli nie odpowiada to jego zachciankom. Ledwo przebrnął przez szkołę średnią, więc wcale się nie dziwię, że nie utrzymał się na uniwersytecie… możesz być pewna, że tym razem też długo nie wytrzyma. Nawet nie chodziło o picie, dziewczyny i te wszystkie wygłupy… jemu po prostu nie zależało. Nie dbał o własną pracę. Ukończył szkołę tylko dzięki naszym wpływom i książeczce czekowej. Od tego czasu tylko stacza się po równi pochyłej. Adrian wyglądał jakby właśnie został spoliczkowany. Chciałabym go dotknąć i jakoś pocieszyć, ale sama wciąż wychodziłam z szoku po słowach Nathana… Adrian zresztą też. Narzekanie, że ojciec jest tobą rozczarowany to jedno, ale usłyszenie jak rozprawia o tym z bolesną dokładnością to zupełnie inna sprawa. Wiedziałam z własnego doświadczenia jakie to przyjemne. - Szczerze, nie mam nic przeciwko temu, że się upija skoro wtedy zasypia i siedzi cicho – kontynuował Nathan z ustami pełnymi koziego sera. – Myślisz, że jego matka teraz cierpi? Uwierz mi, lepiej jej, gdy jest daleko. Spędziła nieskończenie wiele nocy płacząc nad jego kolejnymi wybrykami. Gdy trzymam go od niej z daleka, nie robię tego dla niego, czy siebie, tylko dla niej. Teraz przynajmniej nie musi słuchać o jego najnowszych błazeństwach i zamartwiać się o niego. Nieświadomość jest błogosławieństwem. Lepiej, że nie ma z nim kontaktu i zamierzam dopilnować by tak pozostało. – Podsunął mi przegrzebka, zupełnie jakby właśnie nie wygłosił całej tyrady nawet bez przerwy na oddech. – Powinnaś spróbować. Proteiny dobrze robią. Pokręciłam głową niezdolna do wykrztuszenia choćby słowa. Adrian wziął głęboki oddech. - Poważnie, tato? Odbyłem całą tą podróż, żeby się z tobą zobaczyć i spytać jak się z nią skontaktować… i tylko to masz do powiedzenia? Że jest jej lepiej beze mnie? Patrząc na niego miałam przeczucie, że robi wszystko, żeby zachować spokój i rozsądek. Nic by nie zyskał wyskakując z jakimiś sarkastycznymi uwagami i on o tym wiedział. Nathan wyglądał na zaskoczonego. - Tylko po to tu jesteś? – Z jego tonu jasno wynikało, że uważał to za głupi motyw. Adrian przygryzł wargę, walcząc, żeby ukryć swoje prawdziwe uczucia. Byłam pod wrażeniem jego samokontroli. 107

- Pomyślałem też, że… cóż, może chcesz się dowiedzieć jak mi się wiedzie. Wydawało mi się, że będziesz zadowolony, że robię coś konstruktywnego. Wciągnęłam powietrze. Przez chwilę jego ojciec po prostu się gapił, ale jego zmieszanie zmieniło się w jeden z tych niezręcznych uśmieszków. - Ach. Żartujesz. Przez chwilę nie wiedziałem, o co chodzi. - Mam tego dość – powiedział Adrian. Błyskawicznie osuszył swoje Martini i zerwał się, zmierzając w stronę wyjścia. Nieprzejęty Nathan kontynuował jedzenia, ale ja też wstałam. - Panno Sage? – Nathan zadał sobie trud odezwania się, gdy byłam już w połowie drogi przez pub. Marzyłam tylko o dogonieniu Adriana, ale zatrzymałam się, żeby spojrzeć na jego ojca. Nathan wyjął portfel i przeglądał zwitek banknotów. - Proszę. Pozwól, że zapłacę za benzynę i twój czas. Wyciągnął gotówkę i prawie się roześmiałam. Adrian zmusił się do przybycia tu z wielu powodów i pieniądze były jednym z nich. Nigdy nie miał okazji o nie poprosić, ale oto jego ojciec sam je ofiarował. Nie poruszyłam się. - Nie chcę nic od pana – powiedziałam. – Chyba, że przeprosin dla Adriana. Nathan posłał mi nierozumiejące spojrzenie. Wydawał się autentycznie zdziwiony. - Za co miałbym przepraszać?11 Wyszłam. Adrian albo użył schodów, albo natychmiast udało mu się złapać windę, bo nie było po nim ani śladu przed pubem. Powędrowałam do lobby, rozglądając się niespokojnie. Niedaleko przechodził boy hotelowy, więc przywołałam go. - Przepraszam. Gdzie jest najbliższa strefa dla palących? Wskazał na frontowe drzwi. - Z drugiej strony okrągłego podjazdu. Podziękowałam mu i praktycznie wybiegłam na zewnątrz. Jakże by inaczej w wyznaczonej strefie zobaczyłam jak Adrian zapala papierosa, opierając się o ozdobne ogrodzenie w cieniu drzewa pomarańczowego. Pośpieszyłam w jego stronę. - Adrian – zawołałam. – Nic ci nie jest? Głęboko zaciągnął się papierosem.

11

Nowy poziom chamstwa ustalony. Definitywnie Mead ma uraz do ojców. L.

108

- Naprawdę chcesz zadać do pytanie, Sage? - Posunął się za daleko – powiedziałam twardo. – Nie miał prawa mówić tak o tobie. Adrian znów zaciągnął się papierosem i rzucił go na chodnik. Przydeptał go czubkiem buta. - Po prostu wracajmy do Palm Springs. Zerknęłam na hotel. - Lepiej zorganizujmy ci coś do picia. Wypiłeś tą wódkę strasznie szybko. Prawie się uśmiechnął. Prawie. - Potrzebuję o wiele więcej, żeby mnie zemdliło. Obiecuję, żadnego wymiotowania w twoim samochodzie. Po prostu nie chcę tu sterczeć i ryzykować, że znowu na niego wpadnę. Posłuchałam i wkrótce znów byliśmy na drodze. Spędziliśmy w San Diego mniej czasu niż trwała jazda. Adrian był milczący cały czas i tym razem nie próbowałam go rozweselać ani wciągać w pozbawioną znaczenia rozmowę. Nic, co mogłabym powiedzieć i tak by nie pomogło. Wątpiłam, żeby ktokolwiek potrafił. Nie winiłam Adriana za jego nastrój, czułabym się tak samo, gdyby mój ojciec tak na mnie wsiadł przy innych ludziach. Mimo to chciałabym, żeby było coś, czym mogłabym złagodzić ból Adriana. Choćby niewielki gest, który zaofiarowałby mu chwilę ukojenia. Okazja pojawiła się, gdy za Escondido zobaczyłam niewielką stację paliw ze znakiem, na którym widniał napis: JUMBO JIM’S. NAJLEPSZE KOKTAJLE OWOCOWE W POŁUDNIOWEJ KALIFORNII! Pamiętałam jak żartował, że przerzuci się na opartą na ulepku dietę. Zjechałam z autostrady, chociaż wiedziałam, że to głupota. Co koktajl mógł zwojować na tle katastrofy, którą właśnie zostawiliśmy za sobą? A jednak i tak chciałam zrobić coś – cokolwiek – byle sprawić, żeby Adrian poczuł się lepiej. Nawet nie zauważył, że się zatrzymaliśmy, dopóki nie zaczęłam wysiadać z samochodu. - Co robisz? – spytał, odrywając się od ponurych myśli. Samo patrzenie na jego minę rozdzierało mnie wewnętrznie. – Wciąż masz pół baku. - Zaraz wracam – powiedziałam. Wróciłam pięć minut później z kubkiem w każdej dłoni i jakoś udało mi się zapukać do okna z jego strony. Wysiadł z samochodu szczerze zaskoczony. - Co się dzieje? - Koktajle – odpowiedziałam. – Wiśniowy jest dla ciebie, ale musisz wypić na miejscu, bo nie zaryzykuję ubrudzenia tapicerki. Adrian zamrugał kilka razy jakbym była fatamorganą powstałą z nadmiaru słońca. - O co chodzi? Impreza z litości dla mnie, bo jestem tak żałosny? 109

- Nie zawsze chodzi o ciebie – upomniałam. – Zobaczyłam znak i zdecydowałam, że chcę koktajl. Pomyślałam, że może też masz ochotę. Jeśli nie, to mogę go wyrzucić i tylko wypiję swój. Zdążyłam zrobić tylko jeden krok zanim mnie zatrzymał i wziął jaskrawoczerwony koktajl. Oparliśmy się o samochód i piliśmy razem przez jakiś czas nic nie mówiąc. - Rany – powiedział nareszcie, gdy byliśmy gdzieś w połowie. Wyglądał na zachwyconego. – Zdążyłem zapomnieć, jakie są dobre. Jaki ty masz? - Jagodowy. Kiwnął głową i głośno siorbną ze swojego. Wciąż był w ponurym nastroju i wiedziałam, że napój z dzieciństwa nie jest w stanie przyćmić tego, co zrobił jego ojciec. Mogłam tylko liczyć, że zyska w ten sposób kilka chwil spokoju. Niedługo później skończyliśmy i wyrzuciliśmy kubki do kosza. Gdy wróciliśmy do Latte, Adrian westchnął ze zmęczeniem i potarł oczy. - Boże, ale pychota. Chyba tego było mi trzeba. Wygląda na to, że wóda podziałała mocniej niż mi się wydawało. Cieszę się, że zdecydowałaś się na coś, co nie jest kawą. - Hej, dobrze wiesz, że gdyby mieli cokolwiek o smaku kawy, właśnie to bym wzięła. - Ohyda – powiedział. – Na tym świecie nie ma dość cukru, żeby sprawić… – Przerwał i spojrzał na mnie zaskoczony. Właściwie wyglądał na tak zszokowanego, że przestałam wycofywać i wróciłam na parking. - Co się stało? – spytałam. - Koktajl. One w 99% składają się z cukru. Przed chwilą wypiłaś cały, Sage. – Wydawało się, że zinterpretował moje milczenie jako oznakę niezrozumienia. – Właśnie wypiłaś płynny cukier. - Może ty – opowiedziałam. – Mój był bez cukru. Miałam nadzieję, że brzmię przekonująco. - Och. – Nie mogłam zdecydować czy brzmiał jakby mu ulżyło, czy jakby był rozczarowany. – A już zacząłem się bać. - Powinieneś wiedzieć lepiej. - Tia, pewnie tak – Znów odpłynął myślami, koktajle były tylko chwilowym odwróceniem uwagi. – Wiesz, co było w tym wszystkim najgorsze? Wiedziałam, że mówił o swoim ojcu, nie koktajlach. - Co? - Można by pomyśleć, że chodzi o to, że nie dał mi kasy, właśnie wywrócił moje życie do góry nogami albo nie wierzy, że zostanę na uniwersytecie. Ale nic nie szkodzi, do tego już 110

przywykłem. Naprawdę prześladuje mnie to, że rzeczywiście zrujnowałem życie mojej mamie. - Wcale nie – nie zgodziłam się, oszołomiona jego słowami. – Jak sam powiedziałeś, kochamy ludzi nawet jeśli popełniają błędy. Jestem pewna, że ona też cię kocha. Tak czy inaczej, powinieneś to omówić z nią… nie z nim. Przytaknął. - Inna rzecz, która mnie gnębi… cóż, powiedział to wszystko przed tobą. To również mnie zaskoczyło. Opanowałam się trochę speszona, że tak się przejmuje moją opinią. Dlaczego niby miałby? - Mną się nie przejmuj. Miewałem już do czynienia z jeszcze nieprzyjemniejszymi ludźmi. - Nie, nie… Chodziło mi o to, że… – Adrian zerknął na mnie i szybko odwrócił oczy. – Nie mogę znieść tego, że możesz myśleć o mnie gorzej, po tym wszystkim, co o mnie nagadał. Byłam tak zdziwiona, że nie od razu udało mi się sformułować odpowiedź. Gdy już to zrobiłam, wypaliłam pierwsze, co przyszło mi do głowy. - Oczywiście, że nie. – Wciąż nie patrzył na mnie, ewidentnie mi nie wierząc. – Adrian… – Położyłam swoją dłoń na jego i poczułam ciepłe iskrzenie połączenia. Wzięty z zaskoczenia spojrzał na mnie. – Nic, co powiedział nie jest w stanie zmienić tego, co o tobie myślę. Od dawna mam wyrobioną opinię na twój temat… i jest bardzo dobra. Adrian spojrzał na moją dłoń na swojej. Zaczerwieniłam się i cofnęłam ją. - Przepraszam. Pewnie zaczynał panikować. Znów spojrzał mi w oczy. - To najlepsze, co mi się dziś przytrafiło. Jedźmy dalej. Wróciliśmy na autostradę, a ja przekonałam się, że rozpraszają mnie dwie rzeczy. Pierwszą była moja dłoń – skóra wciąż mnie mrowiła i czułam ciepło w miejscu, w którym go dotknęłam, co było w sumie śmieszne. Ludzie wierzyli, że wampiry są zimne, a to nie była prawda. Na pewno nie w odniesieniu do Adriana. Wrażenie zanikało w czasie jazdy, chociaż w pewnym sensie chciałabym, żeby zostało. Drugą sprawą był ten cały cukier, który wchłonęłam. Co chwila przesuwałam językiem po zębach, a całe moje usta były pokryte mdlącą słodkością. Chciałabym umyć zęby i jeszcze wypić całą butelkę płynu do płukania ust. Płynny cukier. Tak, to było dobre określenie. Nie chciałam tego pić, ale wiedziałam, że gdybym wzięła koktajl tylko dla Adriana to zinterpretowałby to jako litość i odmówił. Musiałam tak się zachowywać jakbym naprawdę miała na to ochotę, nie dając mu powodów do zastanawiania się. Wydawało się, że uwierzył w kłamstwo, że w moim nie było

111

cukru, ale szybka wycieczka na stację paliw zdradziłaby mu prawdę, że w Jumbo Jim’s w żadnym razie nie mieli koktajli bez cukru. Spytałam o to. Wyśmiali mnie. Pomyślałam ponuro, że nawet nie zjedzenie lunchu nie jest wystarczającą rekompensatą za te wszystkie kalorie. W dodatku nieprędko pozbędę się z ust posmaku cukru. Biorąc pod uwagę jak szybko Adrian znów pogrążył się w depresji, poczułam się głupio, że próbowałam tego podstępu. Żaden koktajl nie mógł zmienić tego, co powiedział jego ojciec, a do jutra pewnie zyskam dodatkowy funt. Skórka nie była warta wyprawki. Wróciłam myślami do krótkiej chwili w samochodzie i przelotnego zadowolenia Adriana podsumowanego przez: „Boże, ale pychota. Chyba tego było mi trzeba.” Krótki moment ukojenia mimo głębi przygnębienia. To właśnie chciałam osiągnąć i się udało. Było warto? Potarłam palce, wciąż czując tamto ciepło. „Tak” zdecydowałam. „Było warto.”

112

ROZDZIAŁ 10

WCIĄŻ MARTWIŁAM SIĘ wycieczką do San Diego, chociaż wiedziałam, że powinnam przestać o niej rozmyślać. Co chwila musiałam sobie przypominać, że Adrian nie był moim zmartwieniem w przeciwieństwie do Jill i reszty. Mimo to nie potrafiłam się powstrzymać i wspominałam okropną konfrontację między nim a Nathanem – i wyraz jego twarzy później. Poczułam się jeszcze gorzej, gdy w następny poniedziałek podczas śniadania przyszedł do mnie zmartwiony Eddie, żeby porozmawiać o Jill. - Coś jest z nią nie tak – poinformował mnie. Natychmiast spojrzałam w stronę stołówkowej kolejki, w której sterczała Jill z tacą. Jej twarz miała nieobecny wyraz, jakby była ledwie świadoma swojego otoczenia. Nawet bez magicznej zdolności postrzegania aur praktycznie widziałam promieniujące z niej przygnębienie. - Micah też zwrócił na to uwagę, ale nie mamy pojęcia, co mogło ją tak zdenerwować – dodał Eddie. – Czy to przez Lię? Albo może ktoś znowu jej dokucza? Na tą chwilę sama już nie wiedziałam, kogo było mi bardziej szkoda: Adriana, Jill… czy Eddiego. Cierpiał praktycznie tak samo, jak Jill. „Och, Eddie…” pomyślałam. „Dlaczego cały czas to sobie robisz?” Był ewidentnie zmartwiony o nią, ale nie ośmielił się skrócić dystansu ani jej pocieszyć. - Z Jill wszystko w porządku. Odczuwa przez więź, że Adrian jest nieszczęśliwy. Przechodzi ciężkie chwile. Nie zdradziłam nic więcej na temat sytuacji Adriana. Nie do mnie należało rozpowiadanie o tym. Wyraz twarzy Eddiego spochmurniał. - To nie w porządku, że musi znosić jego humory. - No nie wiem – powiedziałam. – Można by powiedzieć, że to uczciwa wymiana za to, że jeszcze żyje. Przywrócenie Jill z martwych przez magię ducha Adriana wciąż było dla mnie niepokojące. Szkolenie Alchemików nie pozostawiało cienia wątpliwości, że to było złe, o wiele gorsze niż wszystko inne, czego byłam świadkiem. Ktoś mógłby nawet powiedzieć, że to było bliskie nieśmiertelności nieumarłych strzyg. Mimo to, gdy patrzyłam na pogodną i żywą Jill, uważałam, że postąpił słusznie. W San Diego powiedziałam, co naprawdę myślę. - Fakt – powiedział Eddie. – Szkoda, że nie może go jakoś zablokować, albo sprawić, żeby nie miał takich skoków nastrojów. Pokręciłam głową. - Z tego co wiem, Adrian był taki już zanim Jill została naznaczona pocałunkiem cienia.

113

Ta rozmowa prześladowała mnie cały dzień i zastanawiałam się, co mogę zrobić, żeby poprawić humor Adriana. Sprawienie mu nowego ojca oczywiście nie było możliwe – gdyby tylko się dało, sama zrobiłabym tak wiele lat temu. Koktajle też odpadały, częściowo dlatego, że ich skuteczność była bardzo krótkoterminowa, a ja wciąż dochodziłam do siebie po ostatnim. W końcu doznałam olśnienia, ale tego pomysłu nie dało się łatwo zrealizować. Tak właściwie byłam całkiem pewna, że moi zwierzchnicy powiedzieliby, że nie powinnam nawet próbować – i właśnie dlatego zdecydowałam się zrobić to w taki sposób, żeby nie pozostawiać e-maili ani dowodów na papierze. Niestety nie mogłam się tym zająć dzisiaj i musiałam pamiętać, żeby załatwić to później. Zresztą nigdy nic nie wiadomo – możliwe, że Adrian sam się upora z efektami wejścia ojczulka. Nadzieje na to tylko wzrosły, gdy następnego dnia zobaczyłam Jill na szkolnym apelu. Takie spotkania wciąż były dla mnie zupełnie nowym konceptem, a od rozpoczęcia roku mieliśmy jak na razie dwa. Jeden urządzono z okazji inauguracji w pierwszym tygodniu, za to drugi miał podnieść morale drużyny footballowej przed studniówką. Dzisiejszy został zorganizowany pod hasłem „Zdrowy styl życia”. Wciąż rozkminiałam co to niby ma być i dlaczego było aż tak ważne, żeby przerwać moją lekcję chemii. Zostaliśmy rozsadzeni na sali gimnastycznej klasami i przez to znalazłam się w innym rzędzie ławek niż Jill. Naciągając szyję w poszukiwaniu, wypatrzyłam ją siedzącą gdzieś z przodu razem z Angeline i kilkoma znajomymi, których zyskała dzięki Micahowi. Przyjęli ją z otwartymi ramionami, gdy ją poznali, co nie było zaskakujące, biorąc pod uwagę jak była sympatyczna. Nawet Laurel, dziewczyna która kiedyś lubiła ją dręczyć, teraz stała się przyjazna. Angeline powiedziała coś, co rozśmieszyło Jill i ogólnie rzecz biorąc w jej zachowaniu pojawiła się poprawa i to duża sądząc po tym jak chichotała. Ogarnął mnie optymizm – może jednak Adrian sam się pozbierał. - Czy ktoś mi uprzejmie wytłumaczy, o co w tym chodzi? – spytałam. Z jednej strony miałam Eddiego i Micaha a z drugiej Treya. - Do szkoły przyjeżdża jakiś zespół i robi prezentację na temat takich rzeczy jak narkotyki albo bezpieczny seks – wyjaśnił Micah. Działał aktywnie w uczniowskim samorządzie, więc nic dziwnego, że znał plany. - Ale to poważne tematy – zaprotestowałam. – Czy to nie powinno trwać całą godzinę? Przecież nie zdążą dokładnie omówić tych problemów. - Raczej chodzi o szybki przegląd – powiedział Trey. – Przecież nie robią z tego seminarium ani nic takiego. - Ale powinni – oznajmiłam. - Coś nas ominęło? – Julia i Kristin przepchnęły się między uczniami i wcisnęły pomiędzy mnie i Treya. Wcale mu to nie przeszkadzało. 114

- Próbujemy wyjaśnić Sydney, po co robi się takie apele – poinformował je. - Wydawało mi się, że po to by wyrwać się z lekcji – powiedziała Julia. Kristin przewróciła oczami. - Przekonasz się ile traciłaś mając nauczanie domowe, Sydney. Absolutnie nic nie mogło mnie przygotować na tą szopkę – głównie dlatego, że nawet w najbardziej szalonych snach mi się nie śniło, że ważne problemy socjalne będą przekazywane przez grupę muzyczną. Zespół nazywał się Koolin’ Around i to niewłaściwe użycie „K” niemal sprawiło, że wyszłam z sali. Każdą piosenkę poprzedzały szybkie i niejasne informacje o jej temacie, albo jeszcze gorzej – skecze. Te krótkie wykłady zawsze zaczynały się od: „Cześć, dzieciaki”. Pierwsza piosenka miała tytuł: „Unikamy chorób wenerycznych”. Właśnie wtedy wyjęłam zadanie domowe z matematyki. - Daj spokój – powiedział Eddie śmiejąc się. – Nie jest aż tak źle. Ludzie powinni wiedzieć o takich rzeczach. - Dokładnie – powiedziałam, nie podnosząc wzroku znad zadania domowego. – Oni do tego stopnia próbują być młodzieżowi i spoko, że trywializują problem, który powinien zostać potraktowany poważnie. Od swojego zajęcia oderwałam się jeszcze tylko raz, gdy Koolin’ Around zaczęli opiewać zło jakim jest alkohol. Słowa jednej z szczególnie okropnych piosenek brzmiały: „Nie słuchaj kumpli, Burbon totalnie twój dzień rozwali”. 12 - Uhg… już nie mogę – wymamrotałam. Znów rozejrzałam się za Jill. Obserwowała to z pełnym oszołomienia niedowierzaniem, ale podobnie jak wcześniej, nie widziałam w niej oznak rozpaczy ani melancholii. Intuicja podpowiedziała mi skąd ta zmiana nastroju – Adrian nie otrząsnął się z przygnębienia. Najpewniej po prostu topił smutki w butelce. Od czasu do czasu Jill przejmowała głupawkę będącą efektem ubocznym odurzenia – jak zaobserwowany wcześniej atak chichotów – ale ostatecznie alkohol tłumił więź ducha. Pozytywem tego pijaństwa było oszczędzenie jej jego depresji, ale pojawiał się też minus w postaci nadchodzących fizycznych efektów kaca. Koolin’ Around na szczęście dotarli do swojej ostatniej piosenki, która miała promować radość z dobrego, zdrowego i szczęśliwego stylu życia. Wciągnęli do tańca także uczniów zyskując urozmaicone reakcje. Niektórzy stali sparaliżowani i zawstydzeni, z minami, które jasno mówiły, że odliczają sekundy do zakończenia tej farsy. Inni uczniowie – zwłaszcza tacy, którzy zwykle lubili przyciągać uwagę – robili z siebie najdziwaczniejsze przedstawienie jakie tylko mogli.

12

Słusznie Burbon jest zły, lepiej… „Jeśli w gardle masz Saharę/A żołądek się buntuje/To browarem zalej pałę/Nic tak bosko nie rajcuje/Piwo!/Kocham piwo!/Kocham piwo! łoo-o-o” xD L.

115

- Sydney. Ostrzegawczy głos Eddiego powstrzymał mnie od ponownego skupienia się na zadaniu domowym. Takie zmartwienie miał zarezerwowane wyłącznie dla Jill i natychmiast znów na nią spojrzałam, ale okazało się, że to nie ona jest problemem – tylko Angeline. Jeden z członków zespołu przystawiał się do niej i nawet złapał ją za rękę. Angeline mogły nie przeszkadzać dzikie tańce w lasach w Zachodniej Wirginii, ale ta sytuacja wcale się jej nie podobała. Musiałam przyznać, że późniejsze wydarzenia, nie do końca były jej winą. Facet naprawdę powinien dać jej spokój, gdy powiedziała nie, ale chyba za bardzo się rozochocił. Udało mu się nawet podciągnąć ją na nogi, ale wtedy Angeline jasno i wyraźnie okazała swoją dezaprobatę. Uderzyła go. Cios robił wrażenie, bo facet był prawie stopę wyższy od niej. Myślę, że była to zasługa Eddiego, który uczył ją jak powalić wyższego moroja. Facet zatoczył się i upadł, twardo lądując na podłodze. Siedzącym w pobliżu uczniom wyrwały się zszokowane westchnienia, ale z zespołu tylko gitarzystka zauważyła, że coś się dzieje. Pozostali wciąż śpiewali i tańczyli. Gitarzystka podbiegła do leżącego kolegi, ale przy okazji musiała naruszyć przestrzeń osobistą Angeline, bo jej też się oberwało. - Eddie, zrób coś! – zawołałam. Zerknął na mnie z zaskoczeniem. - Niby co? Nigdy nie dotrę tam na czas. Miał rację. Oddzielało nas od niej dwie trzecie rzędów ławek i otaczali nas inni uczniowie. Mogłam tylko bezsilnie obserwować jak wszystko się sypie. Zespół w końcu zorientował się, że coś poszło okropnie źle i zapadła cisza, gdy nareszcie przestali grać. Tymczasem grupa nauczycieli rzuciła się, żeby oderwać Angeline od basisty Koolin’ Around. Jej oczy miały dziki wyraz, jak u uwięzionego zwierzęcia, które odchodzi od zmysłów i chce tylko uciec. Nauczycielom w końcu udało się ją obezwładnić, ale i tak wcześniej zdążyła rzucić głośnikiem w wokalistę (spudłowała) i uderzyła wychowawcę. Trey gapił się z opuszczoną szczęką. - To twoja kuzynka? Wow. Nawet nie próbowałam odpowiadać. Mogłam tylko się zastanawiać jak u licha mam tym razem zminimalizować szkody. Bójki były wykroczeniem same w sobie, a nawet nie wyobrażałam sobie, czym może się skończyć zaatakowanie motywacyjnej grupy muzycznej. - Powaliła trzech facetów dwa razy większych od siebie! – wykrzyknęła Kristin. – I to znokautowała ich na amen. - Tia, wiem – powiedziałam ponuro. – Właśnie widziałam.

116

- Jakim cudem jej się udało? – pytała Julia. - Nauczyłem ją paru ruchów – odpowiedział z niedowierzaniem Eddie. Oczywiście nikt nawet nie kłopotał się odsyłaniem sprawy do pani Weathers i Angeline została natychmiast odesłana do dyrektorki i jej zastępcy. Pewnie po jej pokazie woleli mieć przewagę liczebną. Być może stało się tak dzięki rekomendacji pani Weathers albo dlatego, że nasi rodzice (podobnie jak rodzice „kuzynki” Angeline) byli notorycznie trudni do uchwycenia, ale poproszono mnie, żebym jej towarzyszyła. Moja pogadanka z nią przed wizytą u dyrekcji była krótka i treściwa. - Będziesz się zachowywać ze skruchą i pokajasz się – powiedziałam jej przed gabinetem dyrektorki. - Co to znaczy pokajać się? - Przepraszać. - Więc dlaczego nie powiedziałaś… - Jeśli będą pytać dlaczego tak się zachowałaś – kontynuowałam. – Powiesz, że czułaś się osaczona, spanikowałaś i że nie wiesz, co w ciebie wstąpiło. - Ale ja nie… - I nic nie mów, że byli głupi, ani nie wyskakuj z zarzutami. - Ale oni… - Tak właściwie w ogóle się nie odzywaj, chyba że zostaniesz o coś zapytana. Pozwól mi się tym zająć, a wszystko szybko się skończy. Najwyraźniej Angeline wzięła to sobie do serca, bo założyła ręce na piersi i łypnęła na mnie nic nie mówiąc. Gdy weszłyśmy do gabinetu, dyrektorka i zastępca – pani Welch i pan Redding – siedzieli za biurkiem ramię przy ramieniu, prezentując zjednoczony front. Znów zaczęłam się zastanawiać, czy nie boją się o swoje życia. - Panno McCormick – zaczęła pani Welch. – Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego, że twoje postępowanie było absolutnie niedopuszczalne. W szkole Angeline używała fałszywego nazwiska McCormik. - Przemoc i bójki nie są zachowaniami tolerowanymi w Amberwood – powiedział pan Redding. – Mamy wysokie standardy, które zapewniają bezpieczeństwo wszystkim w tej placówce i oczekujemy, że uczniowie się do nich dostosują. Popełniałaś różne wykroczenia, ale żadne nie było aż tak poważne jak to. - Nie mamy tych innych incydentów udokumentowanych, ale sprawa jest jasna – mówiła pani Welch. – W Amberwood nie ma dla ciebie miejsca. Poczułam jak żołądek wiąże mi się w supełek. Wydalali ją. Powiernicy przechodzili pewną edukację, ale wyniki akademickie Angeline ledwie wystarczały dla wymogów 117

współczesnej szkoły średniej. Brała udział w wielu zajęciach wyrównawczych i wciśnięcie jej do Amberwood było wyczynem samo w sobie. Już sobie wyobrażałam jak któryś z moich zwierzchników pyta, dlaczego wcześniej nie zaważyłam, jak bardzo szkoła wyzwala w niej agresję. Mogłabym wtedy odpowiedzieć tylko, że byłam zbyt zajęta randkami i pomaganiem wampirom, które nie były w zakresie moich obowiązków. - Czy masz coś do powiedzenia, zanim powiadomimy twoich rodziców? – spytała pani Welch. Spojrzeli wyczekująco na Angeline. Przygotowałam się na wściekłą tyradę, ale zamiast tego sprezentowała kilka łez, które naprawdę wyglądały na przejaw skruchy. - Ja… spanikowałam – powiedziała. – Nie mam pojęcia, co we mnie wstąpiło. Wszystko działo się tak szybko i tamten facet wyglądał tak strasznie, że spanikowałam. Czułam się zagrożona. Chciałam, żeby wszyscy dali mi spokój… To zabrzmiało prawie przekonująco, pewnie dlatego, że było zabarwione prawdą. Mimo swojej brawury, Angeline często czuła się nieswojo w Amberwood. W samej szkole było więcej ludzi niż w jej całej górskiej społeczności i przez pierwszy tydzień była tak przytłoczona, że na zmianę musieliśmy ją odprowadzać do klas. Naprawdę powinnam bardziej na nią uważać. Pan Redding wyglądał jakby trochę było mu jej żal – ale nie dość, żeby zmienił zdanie. - Wierzę, że musiało ci być ciężko, ale to nie usprawiedliwia twojego zachowania. Zranienie trzech osób i uszkodzenie drogiego sprzętu audio-wideo jest niedopuszczalne. Niedomówienie. Byłam zmęczona formalnościami i musiałam naprawić sytuację zanim jeszcze bardziej wymknie się spod kontroli. Przechyliłam się w ich stronę. - Wiedzą państwo, co jeszcze jest niedopuszczalne? To, że trzydziestolatek, bo właśnie tyle miał lat, nieważne jak wyluzowanego małolata udaje, łapał piętnastoletnią dziewczynę. Już samo zmuszanie jej było niewłaściwe, ale przede wszystkim w ogóle nie powinien jej dotykać. Jest niepełnoletnia. Gdyby w ten sposób postąpił nauczyciel, zostałby zwolniony. Czytałam statut szkoły. – Sprawdzałam w nim, czy zachowania pani Terwilliger nie da się podciągnąć pod wykorzystywanie. – Wyraźnie jest napisane, że nauczyciele mogą dotykać uczniów wyłącznie jeśli chodzi o udzielenie pomocy medycznej, albo powstrzymanie bójki. Można twierdzić, że on nie jest nauczycielem ani pracownikiem szkoły, ale zespół został zaproszony przez szkołę… której obowiązkiem jest zapewnienie uczniom bezpieczeństwa. To prywatna instytucja, ale nie wątpię, że kalifornijski departament edukacji będzie miał to i owo do powiedzenia na temat tego, co się dziś stało… podobnie jak ojciec Angeline, prawnik – Tak właściwie był przywódcą bandy żyjących w górach wampirów i miał kilka żon, ale oni o tym nie wiedzieli. Patrzyłam to na panią Welch, to na pana Reddinga. – Myślę, że teraz możemy przenegocjować państwa stanowisko. Gdy wyszłyśmy z biura i szłyśmy do dormitorium, Angeline była zachwycona. - Zawieszenie w prawach ucznia – wykrzyknęła trochę zbyt ucieszona jak na mój gust. – Więc mam tylko opuścić zajęcia? To raczej nagroda. 118

- I tak musisz odrabiać zadanie domowe – ostrzegłam. – I nie wolno ci opuszczać dormitorium. Nawet nie myśl o eskapadach na boku, bo zostaniesz wydalona i wtedy już cię nie wybronię. - Łatwo poszło – powiedziała prawie podskakując. Zatrzymałam się przed nią zmuszając ją do spojrzenia na mnie. - Wcale nie było łatwo. Uratowały cię kruczki prawne. Cały czas łamiesz zasady i dziś posunęłaś się za daleko. Nie jesteś u siebie w domu. Nie powinnaś nawet myśleć o walce, chyba, że Jill zostanie zaatakowana. Dlatego tu jesteś. Nie po to, żebyś mogła wyprawiać, co ci się żywnie podoba. Powiedziałaś, że jesteś gotowa podjąć wyzwanie, jakim jest chronienie Jill. To prawdziwy cud, że nie zostałaś wydalona, a jeśli tak się stanie, to jak zamierzasz ją bronić? Tak więc weź się w garść albo pakuj się do domu. I na litość boską, odczep się od Eddiego. Na jej twarzy płonął gniew, gdy mówiłam, ale to ostatnie ją zaskoczyło. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Mówię, że ciągle się do niego lepisz. Prychnęła. - Tak się pokazuje facetowi, że się go lubi. - Może gdzieś poza cywilizacją! Tutaj musisz wziąć na wstrzymanie i zacząć się zachowywać jak odpowiedzialny człowiek… ee, dampir. Mniejsza z tym. Przez ciebie jest nieszczęśliwy! W dodatku udajecie kuzynów, a ty podkopujesz wiarygodność naszej legendy. Angeline opadła szczęka. - Przeze mnie jest… jest nieszczęśliwy? Prawie było mi jej szkoda. Czysty szok na jej twarzy w oczywisty sposób zdradzał jej nieświadomość tego, że postępuje niewłaściwie. Mimo to byłam zbyt poruszona, żeby jakoś bardzo jej współczuć. Na początku Jill też rozrabiała i to było równie frustrujące. Teraz Angeline zagrażała spokojowi, którym właśnie zaczęłam się cieszyć. W przeciwieństwie do Jill, Angeline wydawała się tego nieświadoma i sama już nie wiedziałam, czy to lepiej, czy gorzej. Zostawiłam zdenerwowaną i sfrustrowaną Angeline w jej pokoju i dzięki Jill zweryfikowałam też, że Adrian naprawdę się upijał. To oraz mój niepokój dostarczyło mi dość powodów, żeby chcieć się wyrwać z kampusu, choćby tylko po to, żeby uciec. Brayden wcześniej pytał, czy chcę się z nim spotkać, ale nie miałam ochoty. Szybko wysłałam SMSa: „Dziś nie mogę. Sprawy rodzinne.” Po tym pojechałam do Clarenca. Wcześniej zadzwoniłam, sprawdzając czy zastanę Dymitra i Sonię, bo jakoś nie miałam ochoty na spotkanie w cztery oczy z sędziwym morojem. Nie było go nigdzie w zasięgu wzroku, gdy przyjechałam. Zastałam Dymitra i Sonię zajętych nad kartkami z zaschniętą krwią i debatujących, co zrobić dalej. 119

- Ciekawe co by się stało gdybym potraktowała krew strzygi magią ducha – mówiła. – Myślisz, że mógłbyś mi trochę zorganizować? - Z przyjemnością – zapewnił Dymitr. Zauważyli mnie i Sonia natychmiast spytała: - Co się stało? Nawet nie pytałam skąd wiedziała. Moja twarz wyrażała pewnie więcej niż aura. - Angeline wdała się w bijatykę z grupą motywacyjną w szkole. Dymitr i Sonia wymienili spojrzenia. - Może powinniśmy się wybrać na kolację do śródmieścia – powiedział, zgarniając kluczyki ze stołu. Nigdy by mi do głowy nie przyszło, że będę się cieszyć perspektywą spędzania czasu z morojką i dampirem. To był kolejny sygnał jak bardzo się poprawiłam – albo pogorszyłam – według standardów Alchemików. W porównaniu z większością osób w moim życiu, Dymitr i Sonia byli całkiem zrównoważeni. To była niemała ulga. Krótko streściłam im wybryki Angeline i moją ledwie zawoalowaną groźbę. Ten kawałek rozbawił Sonię. - Sprytne – pochwaliła, okręcając spaghetti na widelcu. – Może powinnaś pójść na prawo, zamiast być Alchemikiem. Dymitr nie uważał tego za tak zabawne. - Angeline ma robotę do zrobienia. Chciała się wyrwać od Powierników i przyrzekała, że poświęci cały swój czas chronieniu Jill. - Przeszła lekki szok kulturowy – przyznałam, niepewna dlaczego bronię Angeline. – A ci faceci dzisiaj… myślę, że gdyby chcieli mnie wciągnąć do swoich pląsów, pewnie też bym kogoś walnęła. - Nie do przyjęcia – powiedział Dymitr. Kiedyś był instruktorem walki i teraz zrozumiałam dlaczego. – Ona ma tu zadanie. Jej postępowanie było lekkomyślne i nieodpowiedzialne. Sonia uśmiechnęła się do niego figlarnie. - A wydawało mi się, że masz słabość do lekkomyślnych dziewczyn. - Rose nigdy nie postąpiłaby w ten sposób – odpowiedział. Zawahał się i mogłabym przysiąc, że na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. – Cóż, w każdym razie nie tak publicznie. Gdy wyczerpaliśmy temat Angeline, przeszłam do sprawy, z którą do nich przyszłam. - Więc… nie eksperymentujecie dzisiaj? 120

Nawet dobry humor Sonii trochę się zważył. - Ach. Nie, nie szczególnie. Sami przeanalizowaliśmy notatki, ale Adrian nie… nie brał udziału w eksperymentach w tym tygodniu. Na swoich zajęciach też nie był. Dymitr przytaknął. - Byłem u niego wcześniej. Ledwie udało mu się otworzyć drzwi. Pojęcia nie mam, co pił, ale był nawalony jak Messerschmitt. Biorąc pod uwagę ich nienajlepsze relacje, spodziewałam się pogardy względem nałogów Adriana, ale Dymitr bardziej wyglądał na rozczarowanego jakby spodziewał się po nim czegoś więcej. - O tym właśnie chciałam z wami porozmawiać – powiedziałam. Ledwo tknęłam swoją kolację i teraz nerwowo rozrywałam bułkę na kawałki. – Obecny nastrój Adriana nie do końca jest jego winą. To znaczy jest, ale chcę powiedzieć, że rozumiem, dlaczego tak się zachowuje. Wiecie, że w ten weekend spotkaliśmy się z jego ojcem, prawda? Powiedzmy, że nie poszło najlepiej. W ciemnych oczach Dymitra pojawił się błysk zrozumienia. - Nie dziwię się. Nathan Iwaszkow bywa ciężkostrawny. - W pewnym sensie pojechał po wszystkim, co Adrian starał się osiągnąć. Próbowałam go bronić, ale pan Iwaszkow mnie nie słuchał. Tak się zastanawiam, czy wy nie moglibyście pomóc. Sonia nie kryła zaskoczenia. - Chciałabym pomóc Adrianowi, ale jakoś wątpię, żeby Nathan wziął pod uwagę cokolwiek z tego, co powiemy. - Myślałam o czymś innym. – Odłożyłam kawałki bułki na talerz. – Oboje jesteście blisko z królową. Może dałoby się ją przekonać, żeby powiedziała tacie Adriana, że… sama nie wiem. Czym się zajmuje. Jak bardzo pomaga. Oczywiście nie mogłaby mu zdradzić szczegółów, ale wszystko mogłoby okazać się pomocne. Pan Iwaszkow nie posłucha Adriana ani nikogo innego, ale musiałby potraktować poważnie pochwałę z ust królowej. Jeśli ona zgodzi się coś powiedzieć. Dymitr wyglądał na zamyślonego. - Na pewno się zgodzi. Zawsze miała słabość do Adriana. Jak wszyscy zresztą. - Nie – zaprzeczyłam uparcie. – Nie wszyscy. Opinie są podzielone. Połowa potępia go i jak jego ojciec, zaszufladkowała go jako nieudacznika. Pozostali tylko wzruszają ramionami i mówią pobłażliwie: „To po prostu Adrian”. Sonia przyglądała mi się uważnie i na jej twarz zaczęło wracać rozbawienie. - A ty co o nim myślisz?

121

- Uważam, że nie powinien być niańczony ani lekceważony. Jeśli będzie się od niego oczekiwać czegoś więcej, to zacznie się starać. Sonia nie odpowiedziała od razu i poruszyłam się niespokojnie pod jej wzrokiem. Nie lubiłam, gdy patrzyła na mnie w ten sposób i nie chodziło tylko o aury. Miałam wrażenie, że jest w stanie zajrzeć do mojego serca i duszy. - Porozmawiam z Lissą – powiedziała w końcu. – Jestem pewna, że Dymitr też to zrobi. W międzyczasie miejmy nadzieję, że się nie mylisz i jeśli będziemy oczekiwać od Adriana trzeźwości, to przestanie pić. Właśnie zapłaciliśmy rachunek, gdy zadzwonił telefon Dymitra. - Halo? – odpowiedział. W jednej chwili jego twarz się zmieniła. Kojarząca się z nim surowość zelżała i praktycznie promieniał. – Nie, nie… zawsze mam dla ciebie czas, Roza. Cokolwiek usłyszał w odpowiedzi sprawiło, że się uśmiechnął. - Rose – poinformowała mnie Sonia. Wstała. – Dajmy im trochę prywatności. Chcesz się przejść? - Jasne – powiedziałam też wstając. Na zewnątrz było pełno pyłu. – Niedaleko stąd jest sklep z kostiumami, do którego chciałobym zajrzeć… jeśli jeszcze jest otwarty. Sonia zerknęła na Dymitra. - Spotkamy się tam? – szepnęła, a on szybko przytaknął. Gdy wyszłyśmy na ciepłe, wieczorne powietrze roześmiała się. – Ach, ci dwoje… W walce są śmiercionośni, ale w swoim towarzystwie po prostu się rozpływają. - Też tak masz z Michaiłem? – spytałam, myśląc, że ja i Brayden niespecjalnie się rozpływamy, chociaż przyjemnie spędzało mi się z nim czas. Znów się zaśmiała, patrząc na niebo pyszniące się odcieniami oranżu i błękitu. - Nie do końca. Związki różnią się od siebie. Każdy kocha inaczej. – Ostrożnie dobierała następne słowa. – To, co zdecydowałaś się zrobić dla Adriana, jest bardzo miłe. - Nie było tu wiele do decydowania – sprzeciwiłam się. Weszłyśmy na bardziej ruchliwą ulicę pełną jasno oświetlonych sklepów, przed którymi stały zraszacze chłodzące zgrzanych zakupowiczów. Skrzywiłam się, czując co wodny pył robi z moimi włosami. – Musiałam pomóc. On nie zasługiwał na takie traktowanie. Pojęcia nie mam, jak wytrzymywał to przez całe życie. I uwierzyłabyś, że najbardziej przejmował się tym, że mogę zacząć o nim gorzej myśleć? - Właściwie nie mam z tym problemu – odpowiedziała miękko Sonie. Dzięki przedłużonym godzinom pracy z okazji Halloween, sklep z kostiumami wciąż był otwarty, chociaż tylko przez kilka minut. Sonia szwendała się po nim bez celu, ale ja natychmiast skierowałam się ku sekcji historycznej. Mieli tylko jedną grecką suknię z prostego białego materiału i ze złotym plastikowym paskiem. Uklękłam, żeby lepiej się przyjrzeć i otworzyłam opakowanie, żeby poczuć materiał. Był tani, prawdopodobnie 122

łatwopalny. W dodatku suknia była w rozmiarze XL i zastanawiałam się, czy Jill nauczyła się w klubie szewskim dość, żeby ją dla mnie przerobić. Do tańców został mi tylko tydzień, więc miałam ograniczone pole manewru. - Poważnie? – odezwał się głos obok mnie. – Czy nie obraziłaś mnie już wystarczająco nawet bez uciekania się do tego śmiecia? Nade mną stała Lia DiStefano. Kręcone włosy związała szarfą, a obszerna tunika sprawiała, że jej drobne ciało wyglądało, jakby miała skrzydła. Spojrzała na mnie z góry pomalowanymi w orientalnym stylu oczami. - Śledzisz mnie? – spytałam wstając. – Pojawiasz się za każdym razem, gdy jestem w śródmieściu. - Gdybym cię śledziła, przede wszystkim nie pozwoliłabym ci wejść do tego miejsca – Wskazała na kostium. – Co to ma być? - Mój strój na Halloween – wyjaśniłam. – Przebieram się za Greczynkę. - Przecież to nawet nie jest twój rozmiar. - Przerobimy ją. Parsknęła. - Jestem tak przerażona, że nawet nie wiem, gdzie zacząć. Chcesz greckiej kiecki? Uszyję ci taką. Coś ładnego a nie to szkaradztwo. O mój Boże… Ludzie wiedzą, że mnie znasz. Jeśli zobaczą cię w tym czymś, to zrujnuje moją karierę. - Oczywiście. Bo to, co ubieram na tańce w liceum naprawdę może ci pomóc albo cię pogrążyć. - Kiedy są te tańce? – spytałam. - W sobotę. - Łatwizna – oznajmiła. Otaksowała mnie wzrokiem i z satysfakcją kiwnęła głową. – Nie będzie problemów z rozmiarem. Czy twoja siostra ubiera się równie tragicznie? - Nie jestem pewna – przyznałam. – Mówiła coś, że zrobi sobie kostium wróżki w klubie szewskim. Niebieski, chyba. Lia zbladła. - Jeszcze gorzej. Jej też uszyję sukienkę. Już znam jej wymiary. Westchnęłam. - Lia, wiem, co próbujesz osiągnąć, ale to nie działa. Jill pod żadnym pozorem nie będzie znów twoją modelką. Nie ma znaczenia, czym próbujesz mnie przekupić. Lia spróbowała wyglądać jak ucieleśnienie niewinności, co jej nieszczególnie wyszło. 123

- Przecież to żadne przekupstwo. Robię to z dobroci serca. Wstyd byłoby was puścić w czymś, co nie jest najlepsze. - Lia… - Nie kupuj tego – ostrzegła, wskazując na kostium. – Strata pieniędzy. Równie dobrze mogłabyś rzucić te pieniądze w ogień… zresztą pewnie nie paliłby się równie szybko, jak ta kiecka. Dam wam znać, gdy wasze stroje będą gotowe. Po tym odwróciła się na pięcie i odmaszerowała na swoich wysokich drewnianych obcasach, zostawiając mnie oszołomioną. - Masz kostium? – spytała mnie później Sonia, gdy już musiałyśmy wyjść, bo zamykali sklep. - Dziwna sprawa, ale tak – powiedziałam. – Tylko nie stąd. Wyglądało na to, że Dymitr jeszcze nie skończył rozmawiać, bo wciąż się do nas nie przyłączył. Ruszyłyśmy w stronę restauracji bez pośpiechu, chcąc dać mu więcej czasu z Rose. Zamykano już inne sklepy i było coraz mniej turystów. Opowiedziałam o spotkaniu z Lią i okazało się, że z perspektywy Sonii jest zabawniejsze niż z mojej. - Nie odmawiaj – powiedziała. – Skoro projektantka sama chce ci coś uszyć, to nie musisz jej dawać niczego w zamian. Może mogłaby mi pomóc z sukniami dla druhen… Przeszłyśmy przez spokojniejszą ulicę i ruszyłyśmy na skróty przez wąską alejkę z ceglanym budynkiem po jednej stronie i porośniętym drzewami kościelnym trawnikiem z drugiej. Podziwiałam kościółek, gdy szłyśmy w przeciwną stronę, ale zmierzch szybko pogrążył go w cieniach i nadał mu złowieszczy wygląd. Cieszyłam się, że nie idę tędy sama. Dziwne, że obecność wampirzycy dodawała mi pewności. - Lia robi wspaniałe kreacje – przyznałam. – Ale nie jestem pewna, czy powinniśmy ją zachęcać. - Prawda – powiedziała Sonia. – Może któregoś dnia pomożesz mi znaleźć odpowiednie sukienki. Masz naprawdę dobry zmysł… Nagle odwróciła się gwałtownie w stronę mrocznego cmentarza przy kościele. Na jej twarzy malował się strach, ale ja nie dostrzegłam niczego niepokojącego… początkowo. Sekundę później cztery czarne postacie wyskoczyły spomiędzy drzew. Jedna z nich pchnęła mnie na ceglaną ścianę, a pozostałe trzy przycisnęły Sonię do ziemi. Szarpałam się z napastnikiem, ale jego muskularne ramiona trzymały mnie mocno. W słabym świetle wypatrzyłam błysk czegoś, czego nie spodziewałam się zobaczyć na ulicy Palm Springs – miecz. Ciemna postać przytknęła go do szyi Sonii. - Czas wracać do piekła – powiedział.

124

ROZDZIAŁ 11

NIE DAŁO SIĘ MNIE NAZWAĆ wysportowaną. Byłam niezła w siatkówce, a Eddie kiedyś nauczył mnie jak prawidłowo uderzyć, ale daleko mi było do treningu jaki przechodzili strażnicy. Z pewnością nie miałam ich refleksu. W tej sytuacji nie mogąc się uwolnić od napastnika, zrobiłam jedyne, co mogłam – zaczęłam wrzeszczeć. - Ratunku! Niech nam ktoś pomoże! Liczyłam, że w ten sposób opóźnię ścięcie Sonii, czy co tam porywacze kombinowali. Miałam też nadzieję, że naprawdę pojawi się jakaś odsiecz. Oddaliłyśmy się od głównych dróg, ale wciąż byłyśmy na tyle blisko, że ktoś powinien mnie usłyszeć – przecież wciąż kręciło się sporo ludzi. Jeden z trzymających Sonię napastników wzdrygnął się, więc choćby częściowo odniosłam sukces. Trzymający mnie facet – sądząc po budowie ciała, bo twarzy nie widziałam – zakrył mi usta dłonią i mocniej przycisnął do ceglanej ściany. I wtedy stało się coś dziwnego. Typ znieruchomiał. Wciąż mnie trzymał, ale nagle stał się spięty, prawie jakby był zszokowany albo zaskoczony. Pojęcia nie miałam dlaczego. Przecież było oczywiste, że ktoś zaatakowany krzyczał. Nie wierzyłam, że mogłabym go załatwić, ale i tak liczyłam, że może zdołam wykorzystać jego zaskoczenie. Szarpnęłam się, próbując wyzwolić się z jego uścisku. Udało mi się pokonać tylko kilka cali nim znów uwięził mnie w miejscu. - Zmywamy się! – krzyknął jeden z trzymających Sonię napastników. Kolejny facet. Z tego, co widziałam, wszyscy byli facetami. – Ktoś może się pojawić. - To zajmie tylko sekundę – warknął ten z mieczem. – Musimy uwolnić świat od zła. Obserwowałam to ze zgrozą, serce łomotało mi w piersi. Bałam się o siebie, ale jeszcze bardziej o Sonię. Jeszcze nigdy nie widziałam jak kogoś pozbawiają głowy i wolałabym, żeby to się nie zmieniło. Ułamek sekundy później nagle zostałam uwolniona. Do zwady dołączył nowy gracz, który oderwał ode mnie porywacza i z łatwością rzucił go na beton. To musiało zaboleć, bo facet wylądował z jęknięciem. Nawet w tak nędznym oświetleniu rozpoznałam naszego wybawcę po wzroście i płaszczu – Dymitr. Już kiedyś widziałam go w walce, ale był to widok tak porywający, że nie mógł się znudzić. Nie zatrzymał się ani na chwilę, każdy jego ruch był wdzięczny i zabójczy. Wydawał się tancerzem śmierci. Ignorując faceta, którego właśnie powalił, Dymitr rzucił się ku pozostałym. Na pierwszy ogień poszedł typ z mieczem, który dostał szybkiego kopniaka i poleciał do tyłu. Puścił miecz i ledwie zdołał złapać się cmentarnego drzewa. W międzyczasie jeden z trzymających Sonię mężczyzn najzwyczajniej w świecie zwiał w stronę śródmieścia. Dymitr nie gonił go, skoncentrowany na ostatnim facecie, który bardzo głupio próbował walczyć. Dzięki temu Sonia była wolna, więc natychmiast zerwała się na 125

nogi i przypadła do mnie. Nie należałam do osób, które lubią się przytulać do kogokolwiek – a już zwłaszcza morojów – ale teraz bez namysłu przylgnęłam do niej. Ona zrobiła tak samo i czułam, że cała się trzęsie. Jako strzyga stanowiła siłę, z którą trzeba się było liczyć, ale oczywiście sytuacja wyglądała inaczej skoro teraz była morojką, której w dodatku przyłożono miecz do gardła. Facet zmagający się z Dymitrem zrobił parę niezłych uników, ale popełnił błąd próbując go uderzyć. Osłabił w ten sposób swoją obronę i dzięki temu zarobił mocny cios w twarz. Wysoki typ, który wcześniej walnął w drzewo, spróbował kontrnatarcia, ale chyba był idiotą skoro myślał, że Dymitr da się zaskoczyć. Dymitr bez wysiłku posłał go na ziemię obok faceta, którego przedtem trafił. Wysoki pozbierał się do pionu, sprawiając wrażenie, jakby znowu chciał atakować, ale jego kumpel złapał go za ramię i zaczął go odciągać. Po chwili szarpaniny obaj uciekli, a Dymitr ich nie ścigał, zajęty mną i Sonią. 13 - Nic wam nie jest? – spytał, szybko podchodząc. Słabo pokręciłam głową, chociaż cała trzęsłam się niekontrolowanie. - Wynośmy się stąd – zarządził Dymitr. Położył dłonie na naszych ramionach i zaczął nas kierować ku wylotowi uliczki. - Czekaj – powiedziałam, przesuwając się w stronę cmentarza. – Powinniśmy wziąć miecz. Rozglądałam się po ziemi, ale było zbyt ciemno. Dymitr natychmiast wypatrzył miecz dzięki swojemu bystremu wzrokowi dampira. Szybko schował go pod prochowcem i cała nasza trójka szybko opuściła to miejsce. Poszliśmy do mieszkania Adriana, które było o wiele bliżej niż dom Clarenca za miastem, ale i tak krótka wycieczka wydawała mi się trwać wieczność. Miałam wrażenie, że zaraz zostaniemy ponownie zaatakowani, ale Dymitr wciąż nas uspokajał, jednocześnie utrzymując niezłe tempo. Adrian był zaskoczony widząc nas pod swoimi drzwiami. W dodatku był pijany, ale nie zwracałam na to uwagi. Zależało mi tylko na poczuciu bezpieczeństwa w jego czterech ścianach. - Co… co się dzieje? – spytał, gdy Dymitr wepchnął mnie i Sonię do środka. Spojrzenie Adriana przesuwało się po nas, najdłużej zatrzymując się na mnie. – Nic ci nie jest? Co się stało? Ignorując nasze protesty, Dymitr szybko sprawdził, czy któraś z nas nie została zraniona. Delikatnie dotknął mojej brody, odwracając ku sobie mój pozbawiony tatuażu policzek. - Masz niewielkie rozcięcie – powiedział. – Nic poważnego, ale powinnaś to oczyścić.

13

Hm, a nie lepiej jednego gamonia złapać i przesłuchać? L.

126

Dotknęłam wskazanego miejsce i zaskoczył mnie widok krwi na palcach. Nie miałam pojęcia kiedy to się stało, ale przypuszczalnie mogłam za to podziękować ceglanej ścianie. Sonia nie odniosła żadnych fizycznych urazów w czasie konfrontacji, ale przyznała, że ma potężny ból głowy od uderzenia w ziemię. - Co się stało? – znów spytał Adrian. Dymitr wyjął miecz zarekwirowany napastnikom. - Powiedziałbym, że coś trochę poważniejszego niż zwykły napad rabunkowy. - Też tak myślę – powiedziała Sonia, siadając na kanapie. Była zadziwiająco spokojna biorąc pod uwagę okoliczności. Dotknęła swojej potylicy i skrzywiła się. – Zwłaszcza, że zanim się pojawiłeś, praktycznie nazwali mnie złą kreaturą. Dymitr uniósł brew. - Naprawdę? Nie poruszyłam się od chwili wejścia do salonu. Po prostu stałam odrętwiała obejmując się ramionami. Najmniejszy ruch wydawał się zbyt skomplikowany. Myślenie było zbyt trudne. Mimo to, gdy Dymitr badał miecz, coś przyciągnęło mój wzrok pobudzając mój otępiały mózg do działania. Widząc moje zainteresowanie wyciągnął miecz w moją stronę. Ujęłam go ostrożnie, uważając na ostrze i przyjrzałam się pokrytej grawerunkiem rękojeści. - Wiesz, co oznaczają te symbole? – spytał. Strach i adrenalina wciąż zaciemniały mój umysł, ale zignorowałam to próbując wygrzebać jakieś fakty. - To są stare symbole alchemiczne – powiedziałam. – Pochodzą z średniowiecza, gdy byliśmy tylko grupą zapaleńców, próbujących zmienić ołów w złoto. Tyle mówiły książki historyczne na temat mojej organizacji oraz to, że w końcu zrezygnowaliśmy ze złota. Później znaleźliśmy bardziej wyrafinowane komponenty takie jak wampirza krew. Kontakty z wampirami ostatecznie doprowadziły do stanu obecnego, gdy dawni Alchemicy uświadomili sobie jak straszliwe i mroczne pokusy się z nimi wiążą. Nasza sprawa stała się święta. Chemia i formuły, z którymi kiedyś pracowaliśmy dla własnego zysku, stały się narzędziami pomagającymi w ukryciu wampirów. Cały czas korzystaliśmy z nowych technologii. Postukałam w największy symbol – okrąg z kropką w środku. - To oznacza złoto. A ten to srebro. Te cztery trójkąty symbolizują podstawowe żywioły: ziemię, powietrze, wodę i ogień. A tutaj… Mars i Jowisz, które są związane z żelazem i cyną. Być może to metale, z których wykuto miecz? – Oceniłam stal ze zmarszczonymi brwiami. – Złoto i srebro nie wchodzą w skład. Te symbole mogą się także odnosić do słońca i księżyca, więc może nie chodzi o nic fizycznego. Nie wiem. 127

Oddałam miecz Dymitrowi. Sonia wzięła go od niego, przyglądając się wskazanym przeze mnie symbolom. - Więc mówisz, że to broń Alchemików? Pokręciłam głową. - Alchemicy nigdy nie używaliby czegoś takiego. Wolimy broń palną, a te symbole są archaiczne. Wykorzystujemy tablicę Mendelejewa, bo łatwiej jest napisać „Au” niż rysować symbol słońca. - Dlaczego ktoś miałby umieszczać takie oznaczenia na broni? Ma to jakiś głębszy symbolizm albo znaczenie? – spytał Dymitr. - Cóż, słońce i złoto były najważniejsze dla dawnych Alchemików. Dla nich wszystko obracało się wokół idei światła i czystości. – Dotknęłam policzka. – Te wartości wciąż są ważne w pewnym sensie… dlatego używamy złotego atramentu. Pomijając inne korzyści, złoto naznacza nas jako… czystych. Uświęconych. To wiąże się ze świętą sprawą. Ale ten miecz… sama nie wiem. Skoro ktoś używał tego samego symbolizmu to może miecz też został poświęcony. – Przypomniały mi się słowa napastnika o wracaniu do piekła. Skrzywiłam się. – Być może właściciel miecza uważał, że wypełnia jakiś święty obowiązek. - Kim tak właściwie byli ci faceci? – zapytał Adrian. – Myślicie, że Jill jest w niebezpieczeństwie? - Wiedzą o wampirach, ale są ludźmi – powiedział Dymitr. - Nawet ja to zauważyłam – przyznałam. – Jeden był całkiem wysoki, ale nie był morojem. Przyznanie, że napastnicy to ludzie było dla mnie trudne i zaskakujące. Od zawsze wierzyłam, że to strzygi są złe – nie miałam tu dylematów. Nawet morojom nie zawsze można było ufać, dlatego myśl o morojach-zabójcach szykujących się na Jill nie była aż tak zaskakująca. Ale ludzie… ci sami ludzie, których powinnam chronić? To było ciężkie do ogarnięcia. Zostałam zaatakowana przez moją własną rasę – tak zwanych dobrych – a nie szajkę z kłami, której rzekomo miałam się obawiać. Mój światopogląd przechodził wstrząs. Mina Dymitra stawała się coraz bardziej ponura. - Nigdy nie spotkałem się z niczym podobnym… głównie dlatego, że większość ludzi nie wie o morojach. Alchemików nie licząc. Rzuciłam mu ostre spojrzenie. - My nie mamy z tym nic wspólnego. Mówiłam wam, że miecz nie jest w naszym stylu. Podobnie jak napaści. Sonia położyła miecz na stoliku do kawy. - Nikt nikogo o nic nie oskarża. Zakładam, że oboje poinformujecie o sytuacji swoich zwierzchników. – Dymitr i ja przytaknęliśmy. – Uważam, że przegapiliśmy coś kluczowego.

128

Oni potraktowali mnie jak strzygę. Przecież istnieją łatwiejsze sposoby na uśmiercenie kogoś niż ścięcie mieczem. Musieli mieć jakiś powód. - Tylko tak ludzie mogliby zabić strzygę – wymamrotałam. – Nie możemy zaczarować srebrnego kołka. Mogliby cię podpalić, ale to niezbyt praktyczne na ulicy. Zapadła cisza, gdy wszyscy to przetrawialiśmy. W końcu Sonia westchnęła. - Chyba już nic dziś nie wymyślimy, nie bez rozmowy z innymi. Chcesz, żebym to uzdrowiła? Chwilę mi zajęło uświadomienie sobie, że mówiła do mnie. Dotknęłam policzka. - Nie, samo się szybko zagoi – Taki był jeden z efektów ubocznych wampirzej krwi w moim tatuażu z lilią. – Oczyszczę to przed wyjściem. Poszłam do łazienki tak pewnym krokiem, jak tylko byłam w stanie. Rozkleiłam się dopiero, gdy weszłam i zobaczyłam swoje odbicie. Rozcięcie nie było takie straszne. Wytrąciło mnie z równowagi jego znaczenie. Zostałam zaatakowana i nie byłam w stanie się obronić. Umoczyłam szmatkę i próbowałam podnieść ją do twarzy, ale ręce za bardzo mi się trzęsły. - Sage? W wejściu pojawił się Adrian, a ja szybko spróbowałam pozbyć się łez, które zaczynały napływać mi do oczu. - No? - Wszystko w porządku? - Nie widzisz w mojej aurze? Zamiast odpowiedzi wziął szmatkę, zanim ją puściłam. - Odwróć się – rozkazał. Jego oczy były podkrążone i czuć było od niego alkoholem, ale jego ręce i tak były pewniejsze niż moje. – Wszystko w porządku? – znów spytał. - Nie mnie przyłożyli miecz do gardła. - Nie o to pytałem. Zraniłaś się jeszcze gdzieś? - Nie – powiedziałam spuszczając oczy. – Może tylko… ucierpiała moja duma. - Twoja duma? – Przestał płukać szmatkę. – Co ona ma do rzeczy? Podniosłam głowę, ale nadal nie patrzyłam mu w oczy. - Wiele potrafię zrobić, Adrian. Może i to zabrzmi jak samochwalstwo, ale potrafię się spisać lepiej niż większość ludzi.

129

- No nie mów. – W jego głosi brzmiało rozbawienie. – Potrafisz zmienić oponę w dziesięć minut mówiąc po grecku. - Pięć minut – poprawiłam. – Ale gdy coś zagraża życiu mojemu albo innych to jestem bezużyteczna. Nie potrafię walczyć. Byłam kompletnie bezradna. Tak samo jak wtedy, gdy strzygi zaatakowały nas i Lee. Potrafię tylko stać, gapić się i czekać aż ktoś taki jak Rose albo Dymitr przybędzie z odsieczą. Jestem jak… jak książkowa dama w kłopotach. Skończył oczyszczać mój policzek i odłożył szmatkę. Ujął moją twarz w dłonie. - Z tego co mówiłaś, prawdziwy jest tylko ten kawałek o książkowej damie, ale to tylko dlatego, że jesteś ładna, jak któraś z nich. I z pominięciem kłopotów. Cała reszta to niedorzeczność. Nie jesteś bezradna. W końcu spojrzałam na niego. Gdy rozmawialiśmy, zwykle to nie Adrian mnie oskarżał o niedorzeczność. - No co ty powiesz? Więc jestem jak Rose i Dymitr? - Nie, bardziej niż ja. Jeśli dobrze pamiętam, ktoś niedawno mi powiedział, że nie powinno się próbować być kimś innym i trzeba pozostać po prostu sobą. Wykrzywiłam się, gdy potraktował mnie moimi własnymi argumentami. - To zupełnie inna sytuacja. Mówiłam o zatroszczeniu się o siebie, nie wywieraniu na kimś wrażenia. - Cóż, to jest twój kolejny problem, Sage. „Zatroszczenie się o siebie.” Miałaś starcia ze strzygami i wariatami wymachującymi mieczem. To nie są normalne sytuacje. Według mnie nie masz co mieć do siebie pretensji o to, że nie potrafisz się obronić przed takimi napastnikami. Większość ludzi nie byłaby w stanie. - Ale powinnam móc to zrobić – wymamrotałam. Jego oczy wyrażały współczucie. - To się naucz. Ta sama osoba, która tak lubi mnie pouczać, kiedyś powiedziała mi, żeby nie być ofiarą. Więc nie bądź. Nauczyłaś się miliona innych rzeczy, więc z tym też sobie poradzisz. Zapisz się na jakiś kurs samoobrony. Kup sobie spluwę. Strażnikiem nie zostaniesz, ale są inne sposoby na obronienie się. Zakotłowały się we mnie mieszane emocje. Złość. Wstyd. Otucha. - Masz sporo do powiedzenia jak na pijaczynę. - Och, Sage, ja mam mnóstwo do powiedzenia pijany czy trzeźwy. – Puścił mnie i odsunął się. Poczułam się dziwnie niespokojna bez niego przy mnie. – Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego, że dzięki piciu jestem bardziej zrównoważony. Mniej prawdopodobne, że odbije mi przez ducha. Postukał się w czoło, przewracając oczami.

130

- Jeśli już o tym mowa… nie prawię ci żadnych kazań na ten temat – powiedziałam, ciesząc się ze zmiany tematu. – Lunch z twoim tatą był kijowy. Rozumiem. Jeśli chcesz topić smutki to twoja sprawa. Ale proszę, miej Jill na uwadze. Przecież wiesz, co się z nią dzieje… może nie w tej chwili, ale później. Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu. - Zawsze jesteś głosem rozsądku. Ale raz na jakiś czas spróbuj posłuchać własnych rad. Te słowa brzmiały znajomo. Dymitr kiedyś powiedział do mnie coś podobnego, że nie mogę zająć się innymi, jeśli wcześniej nie zatroszczę się o siebie. Jeśli dwóch facetów różniących się tak dziko jak Adrian i Dymitr mówiło to samo, być może naprawdę coś w tym było. To dało mi wiele do myślenia w drodze powrotnej do Amberwood. Dobrą stroną pijaństwa Adriana było to, że Jill nie mogła śledzić naszej rozmowy, więc następnego dnia na lunchu, gdy zadawałam relację jej, Eddiemu i Angeline mogłam ocenzurować wersję i pominąć swoje załamanie. Dziewczyny zareagowały tak, jak się spodziewałam. Jill była zmartwiona i wciąż wypytywała czy Sonia i ja jesteśmy całe. Angeline uraczyła nas opowieściami o tym, co ona zrobiłaby z napastnikami i że w przeciwieństwie do Dymitra ścigałaby ich po ulicach. Eddie był milczący i niewiele mówił dopóki Angeline nie wróciła do pokoju, a Jill poszła na lekcje. - Tak mi się wydawało, że dziś coś jest z tobą nie tak – powiedział. – Zwłaszcza na śniadaniu, gdy Angeline powiedziała, że pomidor to warzywo, a ty jej nie poprawiłaś. Zmusiłam się do półuśmiechu na jego żart. - Tia. Powiedzmy, że takie rzeczy lubią się za człowiekiem ciągnąć. To znaczy może nie za wami. Atak z mieczem w ciemnej uliczce to dla was norma, prawda? Pokręcił głową z poważną miną. - Żadna napaść nie powinna być traktowana lekko. Ci, którzy myślą inaczej są lekkomyślni. Nie masz się czego wstydzić. Zabierałam się za jakieś niezbyt apetycznie wyglądające tłuczone ziemniaki, ale w końcu dałam sobie spokój. - Nie lubię być nieprzygotowana. Do czegokolwiek. Nie zrozum mnie źle… widziałam jak ty i Rose walczycie ze strzygami. Wtedy też nic nie mogłam zrobić… ale to było coś innego. One są zbyt potężne… poza ludzką ligą. Nie oczekuję od siebie, że kiedykolwiek będę zdolna do walki z nimi. Ale to, co się stało ostatniej nocy pomijając miecz, niewiele różniło się od zwykłego napadu rabunkowego. To nie była jakaś nieziemska sytuacja. Oni byli ludźmi jak ja. Nie powinnam być tak bezradna. - Chcesz, żebym nauczył cię paru sztuczek? – spytał uprzejmie. Dzięki temu znów się uśmiechnęłam. - Wasz styl walki też wykracza poza ludzką skalę. Może lepiej będzie, jeśli zadowolę się czymś trochę bardziej odpowiednim do mojego poziomu. Adrian powiedział, że powinnam zorganizować sobie broń albo zapisać się na jakiś kurs samoobrony. 131

- Dobrze mówi. - Wiem. Straszne, co? Alchemicy przychodzą przeszkolenie z bronią, ale nie przepadam za tym. Ale za to jestem niezła na zajęciach z teorii. Zaśmiał się. - Co prawda, to prawda. Jeśli zmienisz zdanie, to daj mi znać. Przeżyłem Angeline, więc przetrwam wszystko. Ale muszę jej przyznać, że jakby przestała się narzucać. Przypomniałam sobie ostatni raz kiedy naprawdę rozmawiałyśmy. Bójka i zawieszenie miały miejsce zaledwie wczoraj, ale wydawało mi się, że to działo się lata temu. - Och. Powiedzmy, że odbyłam z nią rozmowę. - Jaką rozmowę? – spytał zaskoczony. – Mówiłem ci, żebyś nie martwiła się o moje życie osobiste. To mój problem. - Wiem, wiem. Jakoś samo tak wyszło. Powiedziałam jej, że przegina i musi przestać. Była na mnie porządnie wkurzona, więc nie byłam pewna, czy cokolwiek z tego do niej dotarło. - Huh. Wygląda na to, że posłuchała. – Jego następne słowa były wielkim wyznaniem. – Może nie jest aż taka zła, jak myślałem. - Może – zgodziłam się. – Spójrz na to z jaśniejszej strony. Skoro jest zawieszona to nie musisz się martwić, co zbroiłaby na tańcach. Sądząc po tym jak rozjaśniła się jego twarz dopiero teraz sobie to uświadomił. Po chwili jego rysy znów stężały. - Przez te ataki będę musiał być wyjątkowo czujny… zwłaszcza, gdy Jill pójdzie na tańce. – Nie wyobrażałam sobie jak niby mógłby być jeszcze czujniejszy, ale pewnie dowiedzie mi, że się myliłam. – Prawie chciałbym, żeby Angeline też była obecna. Większość lekcji dostarczała mi dość zajęcia, żebym nie rozmyślała za dużo o ostatniej nocy, ale niezależne studia z panią Terwilliger były inne. Panowała na nich zbyt wielka cisza i spokój. To dało mi dość czasu na wyciąganie tamtego strachu i zwątpienia w siebie, które próbowałam ignorować. Choć raz kopiowałam i notowałam zaklęcia nie zapamiętując ich. Zazwyczaj nie potrafiłam się powstrzymać, ale dziś byłam zbyt nieobecna duchem. Minęła już prawie połowa czasu zanim w końcu skupiłam się wystarczająco, żeby naprawdę dotarło do mnie nad czym pracuję. To było zaklęcie z późnego antyku, które ponoć sprawiało, że ofiara myślała, że łażą po niej skorpiony. Jak w przypadku większości ksiąg zaklęć pani Terwilliger, formuła była zagmatwana i czasochłonna. - Pani Terwilliger? Nienawidziłam jej pytać o cokolwiek, ale waga niedawnych wydarzeń była zbyt wielka. Zaskoczona zerknęła na mnie znad swojej pracy papierkowej. Podczas naszej zimnej wojny zdążyła się przyzwyczaić, że nie odzywam się niepytana.

132

- Tak? Postukałam w książkę. - Co tak naprawdę mogą te zaklęcia ofensywne? Jak niby można ich użyć w walce, skoro przygotowanie niezbędnych mikstur zajmuje dni? Jeśli jest się atakowanym, to nie ma czasu na takie rzeczy. Brakuje czasu nawet na myślenie. - Które konkretnie cię interesuje? – spytała. - Ze skorpionami. - Ach, tak – kiwnęła głową. – Ono wymaga wcześniejszego przygotowania z premedytacją. Jeśli kogoś nie lubisz, to tworzysz je i rzucasz. Muszę dodać, że jest bardzo skuteczne na ex-chłopaków. – Błądziła gdzieś myślami, ale znów skupiła się na mnie. – Istnieją zaklęcia bardziej adekwatne do sytuacji, którą opisałaś. Można je rzucać bardzo szybko przy użyciu tylko kilku komponentów… ale jak mówiłam kiedyś, one wymagają dużych umiejętności. Im bardziej jesteś zaawansowana tym mniej potrzebujesz ingrediencji. Musisz zyskać o wiele większe doświadczenie, zanim osiągniesz poziom pozwalający na takie czary. - Nigdy nie powiedziałam, że chcę się tego uczyć – warknęłam. – Ja tylko… zgłębiałam zagadnienie. - Tak? Mój błąd. Miałam wrażenie, że mówiłaś niemal tak jakbyś była zainteresowana. - Nie! – Cieszyłam się, że magia tatuażu uzdrowiła z mojej twarzy najgorsze siniaki po nocnej walce. Nie chciałam, żeby podejrzewała, że poważnie zabieram się do szukania jakichś sposobów ochrony. – Widzi pani? Dlatego nigdy o nic nie pytam, bo odczytuje to pani niewłaściwie i wykorzystuje do dalszego dręczenia mnie. - Dręczenia? Czytasz książki i pijesz kawę… czyli robisz dokładnie to samo, co wtedy, gdy cię tu nie ma. - Ale to dyskomfortowa sytuacja – upierałam się. – Nienawidzę każdej spędzanej tu minuty. Jestem prawie gotowa do rezygnacji i zaryzykowania złej oceny. To nienormalne, pokręcone i… Ostatni tego dnia dzwonek przerwał mi powstrzymując od powiedzenia czegoś, czego mogłabym żałować. Niemal natychmiast w wejściu pojawił się Trey. Pani Terwilliger zaczęła się pakować i spojrzała na niego z uśmiechem, jakby wszystko było perfekcyjnie normalnie. - Pan Juarez. Jak miło, że się pojawiłeś teraz, skoro nie mogłeś przyjść na moją poranną lekcję. Uświadomiłam sobie, że miała rację. Trey nie pojawił się na historii ani chemii. - Przepraszam – powiedział. – Musiałem zająć się rodzinnymi sprawami. „Sprawy rodzinne” były wymówką, której używałam cały czas, ale jakoś wątpiłam, żeby Trey mówił o zabieraniu wampirów na karmienia.

133

- Może mi pani powiedzieć, co przegapiłem? – spytał. Pani Terwilliger założyła torbę na ramię. - Mam spotkanie. Spytaj panny Melbourne… pewnie wytłumaczy ci dokładniej niż ja. Drzwi same zamkną się za wami, gdy wyjdziecie. Trey usiadł w ławce i przesunął ją, żeby znaleźć się twarzą do mnie, a ja tymczasem wyciągałam notatki z historii i chemii, których pewnie też potrzebował. Wskazałam na jego torbę sportową, która leżała na podłodze. - Wracasz z treningu? Pochylił się, żeby przepisać notatki; ciemne włosy opadały po bokach jego twarzy. - Nie mógłbym tego przegapić – odparł nie przerywając pisania. - Racja. Opuszczasz tylko lekcje. - Nie osądzaj – powiedział. – Przyszedłbym, gdybym mógł. Dałam spokój. Też zmagałam się z wieloma dziwnymi, osobistymi komplikacjami. Gdy pisał, sprawdziłam telefon i znalazłam SMSa od Braydena. Napisał jedno słowo, co było dla niego prawdziwym rekordem. „Kolacja?” Zawahałam się. Wciąż byłam poruszona ostatnią nocą i chociaż spędzanie czasu z Braydenym było zabawne, to nie oferowało pocieszenia, którego teraz potrzebowałam. Odpisałam: „Nie jestem pewna. Mam sporo do zrobienia.” Chciałam poszukać jakichś kursów samoobrony. Tego właśnie było mi potrzeba. Faktów. Opcji. Brayden szybko odpisał: „Późna kolacja? Stone Grill o 20?” Zastanowiłam się i napisałam, że się pojawię. Właśnie odkładałam telefon, ale znów zawibrował, gdy dostałam SMSa. Nie spodziewałam się, że będzie od Adriana. „Jak się 3masz po w3oraj? Martwię się o cb.” Adrian był elokwentny w mailach, ale skracał SMSy jak mógł – sama nigdy nie mogłam się na to zdobyć. Samo czytanie tego było dla mnie jak słuchanie drapania paznokciami po tablicy, ale wzruszało mnie, że martwi się o mnie. To było pocieszające. Odpisałam: „Lepiej. Zamierzam poszukać kursów samoobrony.” Odpowiedział niemal równie szybko jak Brayden: „Daj znać jak cś znajdziesz. Może też się zapiszę.” Zamrugałam zaskoczona, bo tego się nie spodziewałam. Mogłam odpowiedzieć tylko w jeden sposób: „Dlaczego?” - Dżizas – mruknął Trey, zamykając zeszyt. – Rozchwytują cię. - Rodzinne sprawy – powiedziałam. Skrzywił się i wrzucił zeszyt do plecaka. - Dzięki. Jeśli już mowa o rodzinnych sprawach… co z twoją kuzynką? To prawda, że ją wylali? 134

- Zawiesili na dwa tygodnie. - Naprawdę? – wstał. – I nic więcej? Myślałem, że będzie o wiele gorzej. - No, niewiele brakło. Przekonałam ich, żeby dali jej taryfę ulgową. Trey brechtnął śmiechem. - Wyobrażam sobie. No dobrze, dwa tygodnie chyba mogę poczekać. - Na co? – Zmarszczyłam brwi. - Żeby zaprosić ją na randkę. Na kilka sekund zatkało mnie. - Angeline? – spytałam, na wypadek, gdyby wydawało mu się, że mam jeszcze jakąś inną kuzynkę. – Chcesz zaprosić na randkę… Angeline? - Jasne – odpowiedział. – Jest ładna. No i załatwiła trzech facetów, i głośnik. Jeśli mnie spytać, uważam, że to całkiem seksowne. - Przychodzi mi wiele słów na opisanie tego, co zrobiła, ale „seksowne” do nich nie należy. Wzruszył ramionami i ruszył w stronę drzwi. - Hej, ty masz swoje fetysze, ja swoje. Ty lubisz wiatraki, mnie ruszają naparzanki. - Niewiarygodne – powiedziałam, ale zastanawiałam się, czy aby na pewno. Chyba rzeczywiście wszyscy mieliśmy jakieś swoje „fetysze”. Styl życia Treya diametralnie różnił się od mojego. Oddawał się sportom i zawsze, nawet teraz, miał siniaki po treningach. Właściwie były jeszcze paskudniejsze niż zwykle. Nie rozumiałam jego pasji ani trochę bardziej niż on mojego zamiłowania do wiedzy. Moj telefon znów zawibrował. - Lepiej zajmij się swoim fanklubem – doradził Trey. Wyszedł, a mnie naszła dziwna myśl. Czy aby wszystkie ostatnie siniaki Treya brały się z treningów? Wciąż wspominał o swojej rodzinie i nagle zaczęłam się zastanawiać, czy nie dzieje się tam więcej niż początkowo podejrzewałam. To była niepokojąca kwestia, z którą nie miałam wiele doświadczenia. Kolejna wibracja telefonu odciągnęła mnie od zmartwień. Sprawdziłam i okazało się, że to kolejny SMS od Adriana – i to tak długi, że przeszedł w dwóch wiadomościach. Okazało się, że to odpowiedź na moje pytanie, dlaczego chce kursu samoobrony. „Kolejny powód, żeby unikać S&D. Nie jesteś jedyną, która chce się bronić. To byli ludzie, ale wiedzieli, że S to wampirzyca. Może łowcy wampirów jednak istnieją. Nie myślałaś, że Clarence może mówić prawdę?” 135

Gapiłam się na telefon z niedowierzaniem, przetwarzając słowa Adriana i implikacje nocnego ataku. „Nie myślałaś, że Clarence może mówić prawdę?” Nie. Do tej chwili nie pomyślałam.

136

ROZDZIAŁ 12

Gdy dotarłam na swoją randkową kolację, zastałam Braydena siedzącego z laptopem w restauracyjnym boksie. - Przyszedłem wcześniej – wyjaśnił. – Pomyślałem, że coś porobię. A tobie jak poszło, skończyłaś to, co miałaś do zrobienia? - Właściwie tak. Szukałam kursów samoobrony. Nie uwierzysz, co znalazłam. Usiadłam na ławce przy nim, żeby móc skorzystać z jego laptopa. Jak zawsze pachniał kawą i uznałam, że to nigdy mi się nie znudzi. Skierowałam go na stronę, którą znalazłam niedługo przed przyjściem tutaj. Strona wyglądała jakby zrobiono ją z dziesięć lat temu i było na niej aż za dużo animowanych obrazków. „Szkoła obrony Wolfa – Malachi Wolfe, instruktor.” - Serio? – spytał Brayden. – Malachi Wolfe? - Nie jego wina, że tak się nazywa – powiedziałam. – Sam zobacz… dostał wiele nagród i pozytywnych komentarzy. – Niektóre z tych nagród zostały przyznane całkiem niedawno, ale większość była sprzed przynajmniej kilku lat. Kliknęłam na link zatytułowany „Następne zajęcia”. Malachi Wolfe miał napięty grafik, ale znalazłam coś obiecującego. Oferował czterotygodniowy kurs, który zaczynał się już jutro i przewidywał jedno spotkanie w tygodniu. – To jest niezłe. Przyznaję, że nie do końca takiego instruktora szukałam, ale przynajmniej zaczyna natychmiast – przyznałam. - Krótki ten kurs – dodał Brayden. – Ale da ci dobre podstawy. Skąd to zainteresowanie? W moim umyśle zawirowały obrazy z uliczki, ciemne postacie i poczucie bezradności, gdy zostałam pchnięta na ścianę. Mój oddech stał się urywany i musiałam sobie przypomnieć, że było już po wszystkim. Że jestem w jasno oświetlonej restauracji z chłopakiem, który mnie lubi. Byłam bezpieczna - Uważam, że… hm… każda kobieta powinna umieć się bronić – oznajmiłam. – Ale kurs jest dostępny dla obu płci. - Próbujesz mnie w to wciągnąć? Początkowo myślałam, że pyta poważnie, ale gdy na niego spojrzałam, zobaczyłam, że się uśmiecha. Odpowiedziałam uśmiechem. - Jeśli chcesz. Ale myślałam o moim… bracie. Też chce się zapisać. - Więc pewnie lepiej, jeśli ja tego nie zrobię. Zamierzam wziąć sztuki walki jako dodatkowy przedmiot na studiach. – Brayden zamknął laptopa, a ja przesunęłam się na drugą stronę boksu. – W każdym razie twoja rodzina wydaje się być bardzo hermetyczna. Nie jestem pewien, czy powinienem się wpychać.

137

- Chyba niegłupia myśl – zgodziłam się, myśląc o tym, że nie wiedział nawet połowy. Kolacja była dobra, podobnie jak nasza późniejsza dyskusja o termodynamice. Mimo porywającego tematu, mój umysł błądził, wciąż musiałam się koncentrować na słuchaniu tego, co mówił Brayden. Atak i zaskakująca uwaga Adriana o łowcach wampirów dały mi wiele do myślenia. Mimo to zasiedzieliśmy się w restauracji do późna i gdy wyszliśmy, okazało się, że jest już zupełnie ciemno. Nie zaparkowałam daleko – i nie w jakimś opuszczonym miejscu – ale nagle perspektywa samotnej wędrówki przez ciemność, sprawiła, że zamarłam. Brayden mówił coś, że zobaczymy się na tańcach, ale wtedy zauważył moją reakcję. - Coś nie tak? – spytał. - Tylko… – Zagapiłam się na ulicę. Od samochodu dzieliły mnie dwie przecznice. Po okolicy kręcili się ludzie. A mimo to i tak gardło miałam ściśnięte. – Odprowadzisz mnie do mojego samochodu? - Jasne – odpowiedział. Zrobił to bez namysłu, ale i tak czułam się upokorzona przez całą drogę. Tak, jak mówiłam Eddiemu i Adrianowi, zwykle nie potrzebowałam pomocy innych. Proszenie o coś takiego było szczególnie żenujące. „Rose nie potrzebowałaby eskorty” pomyślałam. „Nawet Angeline poszłaby sama. Pewnie po drodze dla samej wprawy jeszcze pobiłaby kilku przechodniów.” - I jesteśmy – powiedział Brayden, gdy dotarliśmy do Latte. Zastanawiałam się, czy swoją potrzebą obstawy pogorszyłam jego opinię o mnie. - Dzięki. Widzimy się w sobotę? Przytaknął. - Na pewno chcesz się spotkać na miejscu? Mógłbym przyjechać po ciebie. - Wiem i nie miałabym nic przeciwko jechaniu twoim samochodem. Bez obrazy, Latte. – Pocieszająco poklepałam samochód po masce. – Ale muszę dowieźć brata i siostrę. Tak jest prościej. - Dobrze – powiedział. Jego uśmiech stał się niemal nieśmiały, co kontrastowało z tym, jak był pewny siebie, gdy chodziło o kwestie naukowe. – Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć twój strój. Ja sobie załatwiłem z teatru. Oczywiście to nie jest idealna reprodukcja ateńskiej togi, ale lepszej nie znalazłem. Prawie zapomniałam, że zostawiłam swój kostium w rękach Lii. Nie tylko Brayden był ciekawy, co przyjdzie mi ubrać. - No to masz na co czekać – powiedziałam.

138

Po kilku chwilach, zaczęłam się zastanawiać dlaczego nie odchodzi. W jego zachowaniu wciąż było widać tamtą nieśmiałość i niepewność jakby zbierał się, żeby coś powiedzieć. Okazało się, że nie o mówienie mu chodziło. Z niewiarygodną odwagą zbliżył się i pocałował mnie. To było miłe, choć i tym razem trochę niesatysfakcjonujące. Sądząc po minie, Brayden właśnie wzbijał się na nowe poziomy uniesienia. Dlaczego ja nie reagowałam tak samo? Może jednak nie zabierałam się za to właściwie albo byłam wybrakowana? - Do zobaczenia w sobotę – powiedział. Zrobiłam mentalną notkę, żeby dodać całowanie do swojej listy wyszukiwanych tematów. Wróciłam do Amberwood i idąc do swojego dormitorium wysłałam Adrianowi SMSa: „Jutro wieczorem zaczyna się kurs obrony. 75$.” Wczoraj w nocy mógł być zainteresowany, ale wątpiłam czy otrząsnął się z depresji na tyle, żeby pójść na coś takiego. Nawet nie byłam pewna czy dalej będzie chodził na zajęcia ze sztuki. Po minucie przyszła odpowiedź: „Przyjdę.” Chwilę później dostałam jeszcze jednego SMSa: „Poży3ysz mi gotówkę?” Jill wracała do pokoju w tym samym czasie, co ja, obie ledwie zdążyłyśmy przed ciszą nocną. Była tak zmartwiona i zamyślona, że nawet mnie nie zauważyła. - Hej – zawołałam. – Jill? Zatrzymała się w pół drogi przez lobby i zamrugała zaskoczona na mój widok. - Och, cześć. Byłaś gdzieś ze swoim chłopakiem? Skrzywiłam się. - Nie jestem pewna, czy już mogę go tak nazywać. - Ile razy się spotkaliście? - Cztery. - Zabiera cię na tańce? - Spotykam się z nim na miejscu. Wzruszyła ramionami. - Więc jak dla mnie jest twoim chłopakiem. - Chyba wyciągnęłaś definicję z podręcznika Kristin i Julii. Na jej twarzy pojawił się przelotny uśmiech, który szybko zniknął. - To dość powszechna definicja.

139

Przyglądałam się Jill próbując odgadnąć jej nastrój. - Wszystko w porządku? Wyglądasz jakby coś cię martwiło. Czy… czy to Adrian? Wciąż jest nie w sosie? Przez chwilę byłam właściwie bardziej zmartwiona o Adriana niż o nią. - Nie – odpowiedziała. – To znaczy, tak. Ale ma się trochę lepiej. Jest podniecony perspektywą uczenia się z tobą samoobrony. Więź chyba nigdy nie przestanie mnie zadziwiać. Skontaktowałam się z Adrianem gdzieś przed minutą. - Podniecony? – spytałam. To wydawało mi się zaskakująco silną reakcją. - To odwraca jego uwagę, a to najlepsze dla niego, gdy jest w takim nastroju – wyjaśniła. – Mimo to wciąż jest zdenerwowany i przygnębiony incydentem ze swoim tatą. - Nie powinnam go była zabierać do San Diego – wymamrotałam, bardziej do siebie niż do niej. – Nie dotarłby tam, gdybym odmówiła. Jill pozostała sceptyczna. - No nie wiem. Myślę, że wykombinowałby coś nawet bez twojej pomocy. To, co między nimi zaszło i tak kiedyś by się stało – brzmiała niezwykle mądrze. - Widzenie go w takim stanie jest okropne – powiedziałam. - Jego nastroje przychodzą i odchodzą. Zawsze tak było – wyraz oczu Jill stał się nieobecny. – Trochę zastopował z piciem… dla mojego dobra. Ale to tylko otworzyło go na… cóż, ciężko to wytłumaczyć. Wiesz, że duch doprowadza ludzi do obłędu? Gdy jest zdołowany i trzeźwy, staje się bardziej podatny. - Mówisz, że Adrianowi odbija? – Na taką komplikację nie byłam przygotowana. - Nie, niezupełnie – wydęła usta w namyśle. – Staje się tylko trochę rozkojarzony… dziwny. Będziesz wiedzieć, gdy to zobaczysz. Tak jakby mówi z sensem, ale bez sensu. Robi się rozmarzony i majaczy. Nie w taki sam sposób jak ja. Doznaje… jakby to powiedzieć… mistycznego uniesienia. To nie jest tak właściwie magia. W pewnym sensie… odbija mu na chwilę. To nigdy nie trwa długo i jak mówiłam, będziesz wiedzieć, gdy to zobaczysz. - Chyba raz to wiedziałam… Nawiedziło mnie nieoczekiwane wspomnienie tego, co działo się na krótko przed przybyciem Sonii i Dymitra. Byłam w mieszkaniu Adriana, a on popatrzył na mnie dziwnie, jakby zobaczył mnie pierwszy raz w życiu. Samo myślenie o tym sprawiało, że dostawałam dreszczy. „Mój Boże, Sage. Twoje oczy. Jak to możliwe, że nigdy wcześniej tego nie dostrzegłem? Ich kolor… Są jak płynne złoto. Mógłbym je namalować…”

140

- Dziewczynki? – Pani Weathers stała za swoim biurkiem, kończąc sprawy przed nocą. – Musicie już iść do swoich pokojów. Przytaknęłyśmy posłusznie i ruszyłyśmy w stronę drzwi. Gdy dotarłyśmy do piętra, zatrzymałam Jill jeszcze na chwilę. - Hej, jeśli Adrian nie jest problemem, to czym się martwiłaś, gdy wchodziłaś? Wszystko w porządku? - Huh? A to… – Zarumieniła się uroczo. – Tak, no chyba. Nie wiem. Micah… hm… pocałował mnie dzisiaj. Po raz pierwszy. I jestem trochę zaskoczona tym, jak się z tym czuję. Mnie zaskoczyło, że jeszcze się nie całowali, ale chyba powinnam się cieszyć. Coś w jej wypowiedzi nie zgadzało mi się. - Co masz na myśli? Czy to było o wiele mniej podniecające niż się spodziewałaś? Jak zwykłe dotykanie się z kimś ustami? Jakbyś całowała krewnego? Spojrzała na mnie zdziwiona. - Nie. To szalone. Skąd taki pomysł? - Ee, tak tylko zgaduję. – Nagle zrobiło mi się głupio. Dlaczego dla mnie to było właśnie takie uczucie? - Tak właściwie było wspaniale. – Jej spojrzenie stało się odległe. – Cóż, prawie. Nie mogłam całkowicie oddać się pocałunkowi, bo martwiłam się swoimi kłami. Łatwo je ukryć, gdy mówię i się uśmiecham, ale nie przy pocałunku. Cały czas zastanawiałam się: „Co ja mam powiedzieć, jeśli zauważy?” I wtedy zaczęłam myśleć o tym, co mówiłaś ty i cała reszta. Że bycie z Micahem to zły pomysł i że nie zdołam cały czas utrzymywać dystansu. Lubię go. Nawet bardzo. Ale nie na tyle, żeby ryzykować ujawnienie istnienia morojów… albo by narazić Lissę na niebezpieczeństwo. - To szlachetne nastawienie. - Może. Ale nie chcę jeszcze kończyć spraw między nami. Micah jest taki miły… i uwielbiam przyjaciół, których zyskałam będąc z nim. Chyba będę musiała przekonać się, co się stanie… ale to niełatwe. Ta sytuacja była ostrzeżeniem. Wyglądała tak smutno, gdy szła do swojego pokoju. Było mi jej żal, gdy zmierzałam do siebie… ale jednocześnie mi ulżyło. Stresowałam się jej zwykłym chodzeniem z Micahem, martwiłam się, że dojdzie do jakiejś dramatycznej, romantycznej sytuacji, jeśli ona nie będzie chciała się wycofać z powodu wielkiej miłości i skończy się mieszaniem ras. Mimo to wierzyłam w nią. Nie była tak niedojrzała, jak czasami mi się wydawało. Jill sama zdecyduje jak będzie najlepiej i rozwiąże sprawy w swoim czasie. Nie mogłam przestać myśleć o tym, co powiedziała o Adrianie, zwłaszcza następnego wieczoru, gdy zabrałam go na zajęcia z samoobrony. Był w radosnym nastroju, gdy wsiadał do samochodu i wcale nie wyglądał na przygnębionego albo szalonego. Zauważyłam, że nieźle się odstrzelił i jego ubranie doskonale pasowałoby na spotkanie z ojcem. On też nie przegapił mojego stroju. 141

- Wow. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widział cię w czymś tak… zwyczajnym. Miałam na sobie oliwkowozielone spodnie dresowe i T-shirt Amberwood. - W opisie zajęć było, żeby ubrać się w wygodne, sportowe ciuchy… pisałam ci o tym wcześniej. Zerknęłam znacząco na jego ewidentnie jedwabną koszulę. - Bardzo mi w tym wygodnie – zapewnił. – Zresztą nie mam żadnych sportowych ubrań. Gdy odpalałam samochód spojrzałam na lewą dłoń Adriana. Początkowo myślałam, że krwawi, ale w następnej chwili uświadomiłam sobie, że to tylko czerwona farba. - Znowu malujesz – powiedziałam ucieszona. – Wydawało mi się, że przestałeś. - No cóż. Nie można pójść na zajęcia z malowania i nie malować, Sage. - Myślałam, że na nie też już nie chodzisz. Posłał mi ukośne spojrzenie. - Niewiele brakło. Ale później przypomniało mi się, jak przekonałem pewną dziewczynę, że jeśli da mi szansę i załatwi dla mnie te zajęcia, to będę chodził. To mnie nauczyło. Uśmiechnęłam się i włączyłam się do ruchu. Wyjechałam trochę przed czasem, żebyśmy mieli czas na zarejestrowanie się. Wcześniej zadzwoniłam do „Szkoły obrony Wolfa” i entuzjastyczny facet powiedział mi, że skoro zapisujemy się na ostatnią chwilę to mamy przyjść z pieniędzmi. Budynek znajdował się za miastem na rozległej działce, której nawet nie próbowano zazielenić wbrew klimatowi. Tu wciąż rządziła pustynia nadając budynkowi ponury, opuszczony wygląd. Gdyby na skrzynce pocztowej nie napisano WOLFE pomyślałabym, że trafiłam w niewłaściwe miejsce. Zatrzymaliśmy się na żwirowym podjeździe – nie było żadnych innych samochodów – i zagapiliśmy się. - W filmach właśnie w takich miejscach beztroscy ludzie trafiają na seryjnych zabójców – podsumował Adrian. - Przynamniej wciąż jest jasno – powiedziałam. Od wydarzeń w uliczce, ciemność stała się dla mnie złowieszcza. – Nie może być aż tak źle. Adrian otworzył drzwi samochodu. - Przekonajmy się. Zadzwoniliśmy do drzwi i natychmiast powitało nas ujadanie oraz odgłos kroków. Cofnęłam się niespokojnie. 142

- Nienawidzę źle wytresowanych psów – wymamrotałam do Adriana. – Powinny umieć się zachować. - Tak jak i ludzie w twoim życiu, co? – spytał Adrian. Drzwi się otworzyły i przed nami pojawił się facet po pięćdziesiątce z siwiejącą blond brodą. Był ubrany w spodnie Bermudy i T-shirt z Lynyrd Skynyrd. W dodatku miał przepaskę na oku. - Niesamowite – usłyszałam mamrotanie Adriana. – W najdzikszych snach mi się to nie śniło. Byłam oszołomiona. Przepaska przypomniała mi o szklanym oku Keitha, co z kolei kazało mi myśleć o mojej roli w jego okaleczeniu. Nie zaliczało się to do moich ulubionych wspomnień i zastanawiałam się, jakie było prawdopodobieństwo spotkania kolejnej jednookiej osoby. Facet wepchnął psy z powrotem do środka – wyglądały na jakieś mieszańce – i ledwo zdążył zamknąć im drzwi przed nosami, powstrzymując od wyjścia za nim. - Taa? – rzucił. - Przyszliśmy na… yhm… zajęcia. Z samoobrony. – Nie mogłam się powstrzymać od sprecyzowania, na wypadek gdyby nauczał też jak hodować psy albo żeglarstwa. – Nazywam się Sydney, a to Adrian. Dzwoniłam dziś rano? - Ach, prawda, prawda – potarł brodę. – Macie forsę? Przyjmuję tylko gotówkę. Wyjęłam sto pięćdziesiąt dolarów i wręczyłam mu. Odruchowo chciałam poprosić o paragon, ale zdecydowałam, że lepiej nie. Wcisnął pieniądze do kieszeni spodni. - Dobra – powiedział. – Jesteście przyjęci. Idźcie do garażu i poczekajcie na resztę. Drzwi są otwarte. Wskazał na wielki – dwa razy większy od domu – wyglądający na przemysłowy budynek położony na odległym końcu działki. Nie czekając na naszą reakcję, wślizgnął się z powrotem do domu do ujadających psów. Ulżyło mi, gdy przekonałam się, że wnętrze garażu jest pierwszą rzeczą tutaj, która choćby pozornie wyglądała jak powinna. Na podłodze rozłożono czyste maty, a na niektórych ścianach wmontowano lustra. Na wózku oprócz telewizora i magnetowidu znajdowały się jakieś zakurzone kasety o tematyce obronnej. Odrobinę bardziej niepokojące były nunchaku 14 wiszące na ścianie. - Lepiej tego nie ruszaj! – ostrzegłam, widząc, że Adrian wędruje w ich stronę. – Nie wygląda na faceta, który pozwala ruszać swoje zabawki. Adrian niczego nie tknął.

14

Nunchaku – rodzaj broni obuchowej w formie dwóch pałek połączonych ze sobą za pomocą łańcucha lub linki. Wykorzystywane w karate i kobudō. Kocham Wiki. Hmm, to-to zawsze kojarzyło mi się z ninja L.

143

- Myślisz, że nauczymy się tym posługiwać? - W opisie zajęć nie było posługiwania się bronią, tylko podstawy obrony i walka wręcz. - Właściwie po co tu jesteśmy? – Adrian podszedł do oszklonej szafki, w której było wystawionych kilka rodzajów kastetów. – Castile zajmuje się takimi rzeczami na co dzień. Mógłby nam pokazać. - Chciałam coś trochę bardziej odpowiedniego dla nas – wyjaśniłam. - Że niby jak kapitan McTropicalShorts? Skąd u licha go wytrzasnęłaś? - Z internetu. – Chcąc jakoś obronić efekty swojego wyszukiwania, dodałam: – Jest bardzo polecany. - Przez kogo? Długiego Johna Silvera? Wbrew sobie parsknęłam śmiechem. W przeciągu pół godziny zwlekła się reszta grupy. Mieliśmy staruszkę około siedemdziesiątki, kobietę, która niedawno urodziła czwarte dziecko i zdecydowała, że musi się nauczyć „jak je bronić”. Pozostałe dwie miały po jakieś dwadzieścia pięć lat i były ubrane w T-shirty z feministycznymi hasłami. My byliśmy najmłodsi, a Adrian pozostał jedynym facetem w grupie, nie licząc instruktora, który kazał się do siebie zwracać po prostu Wolfe. Gdy zajęcia się zaczęły, ogarnęły mnie złe przeczucia. Nasza szóstka usiadła na podłodze, a Wolfe oparł się o jedno z luster. - Skoro tu jesteście – zaczął. – Zapewne chcielibyście od razu nauczyć się tym posługiwać. – Wskazał na nunchaku. W lustrze zauważyłam wyraz twarzy Adriana. Jego mina mówiła: „Tak, właśnie tego chcę się nauczyć”. – Cóż, wasz pech. Nie będziecie ich używać. W każdym razie nie na tych zajęciach. Och, bywają przydatne, wierzcie mi. Więcej niż raz uratowały mi tyłek, gdy kilka lat temu polowałem z łuku na Alasce. Jeśli posłuchacie tego, co mówię, nigdy nie będziecie musieli po nie sięgać, ostatecznie po Palm Springs nie biegają oszalałe łosie. Nowa mama uniosła rękę. - Użyłeś nunchaku na łosiu?15 Wzrok Wolfa stał się nieobecny. - Potraktowałem tego drania wieloma rzeczami, ale to dawne dzieje. Rzecz w tym, że jeśli macie choćby odrobinę oleju w głowie, to nie będziecie potrzebować broni. Ani pięści. Ty! – Ku mojemu zaskoczeniu, Wolfe wskazał w moją stronę, skupiając na mnie stalowe jednookie spojrzenie. – Co ci powiedziałem, gdy przejechaliście? 15

Pfff ciekawostka jak niby użyć nunchaku na łosiu – chyba, żeby go wkurwić. Mojej wyobraźni nie staje. Jeśli ktoś wie i potrafi mi przystępnie wytłumaczyć to proszę o kontakt, bo jestem cholernie ciekawa. L.

144

Przełknęłam. - Żeby dać panu gotówkę. - A później? - Że mamy tu poczekać. Przytaknął z satysfakcją, więc najwyraźniej odpowiedziałam poprawnie. - Jesteśmy dwie mile od najbliższych domów i milę od autostrady. Nie znacie mnie i nie da się ukryć, że to miejsce wygląda jak z filmu o seryjnym zabójcy. – Kątem oka zauważyłam, że Adrian rzucił mi tryumfalne spojrzenie. – Wysłałem was do opuszczonego budynku, który prawie nie ma okien. Weszliście do niego. Rozejrzeliście się po drodze? Obserwowaliście otoczenie zanim weszliście? Sprawdziliście wyjścia? - Ja… - Nie, oczywiście, że tego nie zrobiliście – przerwał. – Nikt tego nigdy nie robi, a to pierwsza zasada samoobrony. Nie wolno niczego zakładać z góry. Nie musicie żyć w strachu, ale trzeba być świadomym swego otoczenia. Trzeba myśleć, a nie na oślep wchodzić w ciemne uliczki albo opuszczone parkingi. I tym przykuł moją całkowitą uwagę. Wolfe był zaskakująco dobrze przygotowany. Opowiedział wiele historii i podał przykłady napaści, które były dla mnie przypomnieniem: to ludzie są jednymi z najagresywniejszych istot, nie wampiry. Przedstawił nam zdjęcia i diagramy różnych niebezpiecznych miejsc, wskazując słabe punkty i dając całkiem praktyczne rady, które powinny być oczywistością dla większości ludzi – a nie były. Im dłużej mówił, tym bardziej było mi głupio z powodu incydentu z Sonią. Gdyby byli wystarczająco zdeterminowani i tak zdołaliby ją dopaść, ale istniał jakiś milion rzeczy, które mogłabym zrobić lepiej, zachowując większą czujność i może nawet dałoby się uniknąć konfrontacji tamtej nocy. Okazało się, że ta idea stanowi znaczącą część filozofii Wolfa: przede wszystkim unikać niebezpieczeństwa. Nawet, gdy przeszedł do omawiania pewnych podstawowych ruchów, kładł nacisk, żeby używać ich do ucieczki – nie żeby zostać i zbić napastnika na kwaśne jabłko. Gdy do końca zostało pół godziny pozwolił nam potrenować niektóre ruchy. Sparował nas z innymi kursantami i przydzielił manekiny żebyśmy nie zrobili sobie krzywdy. - Dzięki Bogu – powiedział Adrian, gdy zabraliśmy się za trening. Byliśmy partnerami. – Myślałem, że zapisaliśmy się na kurs walki, a nie unikania naparzanek. - Ale on ma rację – odparłam. – Jeśli da się uniknąć walki, to tym lepiej. - Ale co jeśli nie możesz? – spytał Adrian. – Jak wtedy z twoimi kumplami od miecza? Co robić, gdy już tkwi się w kłopotach? Poklepałam pozbawionego twarzy manekina.

145

- Właśnie po to go mamy. Wolfe pokazywał nam dzisiaj jak wyrwać się z czyjegoś uścisku, jeśli zostaniemy złapani od tyłu. Przedstawił kilka technik nie bardziej skomplikowanych niż walenie z byka do tyłu albo nadepnięcie na stopę. Adrian i ja na zmianę byliśmy napastnikami, a napadnięty trenował ruchy – w spowolnionym tempie, prawie nie dotykając partnera. Do silnych uderzeń mieliśmy manekiny. Miałam jakieś pięć cali wzrostu mniej niż Adriana, a on nie był specjalnie agresywnym napastnikiem, co rozśmieszało nas za każdym razem, gdy wykonywałam swój ruch. Wolfe upomniał nas za niebranie tego na poważnie, ale wystawił nam wysokie oceny za naukę technik. To sprawiło, że w porywie arogancji podkradłam się do Adriana, gdy odwrócił się, żeby wziąć butelkę wody i otoczyłam go ramionami dla odmiany unieruchamiając jego ręce. Wolfe pokazywał nam jak uwolnić się z takiego uścisku i byłam przekonana, że Adrian zorientował się co robię i uchyli się jeszcze zanim go dotknę. Najwyraźniej się myliłam. Zamarł i przez chwilę staliśmy znieruchomiali. Czułam jedwab jego koszuli na swojej skórze i ciepło jego ciała. Otoczył mnie zapach jego przepłaconej wody kolońskiej. Dla odmiany żadnych papierosów. Wiecznie mu powtarzałam, że żadna woda kolońska nie może być warta takiej ceny, ale nagle zacząłem się nad tym zastanawiać. Była zajebista. Moje zmysły zostały tak przeładowane, że byłam kompletnie nieprzygotowana, gdy mnie odepchnął. - Co robisz? – krzyknął. Myślałam, że będzie pod wrażeniem mojego cichcem przeprowadzonego ataku, ale na jego twarzy nie było widać aprobaty ani wesołości. Mój uśmiech zniknął. - Sprawdzam, czy potrafisz sobie poradzić z atakiem z zaskoczenia – w moim głosie było wahanie. Nie miałam pojęcia, co zrobiłam nie tak. Wyglądał na skrępowanego. Prawie zdenerwowanego. – O co chodzi? - O nic – burknął. Na chwilę utkwił oczy w moich z taką intensywnością, że zaparło mi dech. Odwrócił wzrok, jakby nie mógł wytrzymać patrzenia na mnie. Nigdy nie czułam się bardziej zmieszana. – Nie sądziłem, że dożyję dnia, w którym rzucisz się z otwartymi ramionami na wamp… kogoś takiego jak ja. Prawie nie zwróciłam uwagi na tą publiczną gafę. Jego słowa przywołały mnie do porządku – miał rację. Dotknęłam go bez namysłu – i to nie był zwykły, formalny uścisk dłoni z morojem. Jasne, tego nie dało się uniknąć na tych zajęciach, ale miałam świadomość, że jeszcze kilka miesięcy temu nie byłabym w stanie tego zrobić. Obecnie dotykanie go wydawało się perfekcyjnie naturalne. Dlatego był taki zdenerwowany? Martwił się Alchemikami i mną? Wolfe podszedł do nas. - Dobra robota, dziewczyno. – Z całej siły walnął Adriana w plecy. – W ogóle nie byłeś na nią przygotowany.

146

Wyglądało na to, że tym jeszcze bardziej wytrącił Adriana z równowagi i mogłabym przysiąc, że usłyszałam jak mamrocze: - Cholerna prawda. Trochę buńczuczności Adriana wróciło, gdy jechaliśmy do domu, ale wciąż był cichy i zamyślony. Znów biedziłam się nad zrozumieniem zmian w jego nastrojach. - Chcesz wpaść do Clarenca na krew? Może trening go wyczerpał. - Ee, nie – powiedział. – Nie chcemy, żebyś się spóźniła. Ale może… może moglibyście wpaść w weekend to zrobimy grupowy wypad? - Idę na tańce w sobotę – odpowiedziałam przepraszająco. – I jeśli dobrze pamiętam, Sonia zamierza zabrać Jill do Clarenca jutro po szkole. Myślę, że ciebie też mogłaby podwieźć. - Pewnie tak – odparł. Brzmiał na rozczarowanego, ale jeden dzień mógł poczekać na krew. Może bał się, że Sonia znowu zaciągnie go do eksperymentów… co nie byłoby takie złe. Siedział rozwalony, ale nagle się wyprostował. – Jeśli mowa o Sonii… myślałem nad czymś, co mówił Wolfe. - Co ty powiesz, Adrian. Więc jednak go słuchałeś? - Nie zaczynaj, Sage – ostrzegł. – Wolfe ma fioła i dobrze o tym wiesz. Ale gdy raczył nas swoimi mądrościami, wspomniał coś o niepodawaniu osobistych informacji obcym i że ofiary często są wybierane z wyprzedzeniem. Pamiętasz? - Tak, byłam tam – powiedziałam. – Jakąś godzinę temu. - Racja. Faceci, którzy was zaatakowali, wydawali się wiedzieć, że Sonia jest wampirem… pomylili rasy, ale jednak. Sam fakt, że przyszli z mieczem świadczy o tym, że odrobili zadanie domowe. Możliwe, że kiedyś zwyczajnie zauważyli ją na ulicy i powiedzieli sobie: „Ooo wampir”, ale niewykluczone, że obserwowali ją już jakiś czas. „Zauważyli ją na ulicy…” Westchnęłam, gdy milion elementów układanki w jednej chwili wskoczyło na właściwe miejsca. - Adrian, jesteś geniuszem. Wzdrygnął się zaskoczony. - Moment. Co takiego? - Tydzień przed atakiem. Sonia i ja byłyśmy na obiedzie i zaczepił nas jakiś zwykły facet, który twierdził, że zna ją z Kentucky. Strasznie przeżywała, bo przebywała tam jako strzyga i oczywiście nie spędzała za wiele czasu z ludźmi. Adrian przetrawiał to przez chwilę. - Więc… mówisz, że już od jakiegoś czasu się nią interesują. 147

- Tak właściwie ty to powiedziałeś. - Prawda. Bo jestem geniuszem. – W milczeniu zastanawialiśmy się nad konsekwencjami obecnej sytuacji Sonii. Gdy Adrian znów się odezwał, jego ton nie był już tak lekki: – Sage… wczoraj w nocy nie odpowiedziałaś na moją uwagę o łowcach wampirów. - Alchemicy nie mają żadnych informacji na temat współczesnych łowców wampirów – odpowiedziałam automatycznie. – Mój tata kiedyś powiedział, że od czasu do czasu jakiś zwykły człowiek odkrywa prawdę. Pomyślałam, że atak był właśnie czymś takim… nie miał nic wspólnego z żadną zorganizowaną grupą ani spiskiem. - Istnieje choćby cień prawdopodobieństwa, że jakimś cudem Alchemicy coś przegapili? I co rozumiesz przez „współczesnych”? Historia Alchemików została mi wpojona niemal równie mocno jak filozofia, która kierowała naszymi działaniami. - Dawno temu… jeszcze w średniowieczu… gdy Alchemicy dopiero powstawali, było wśród nich wiele frakcji, które miały różne pomysły jak sobie radzić z wampirami. Nikt nie chciał, żeby ludzie się z nimi zadawali. Protoplaści mojej organizacji uznali, że najlepiej będzie współpracować z morojami tylko w takim stopniu, żeby trzymać ich jak najdalej od ludzi, ale byli też inni, którzy nie przyjęli tego podejścia. Wierzyli, że najlepszym sposobem na zapewnienie wolności dla ludzkości jest wyeliminowanie wampirów… na wszelkie sposoby. Znów używałam faktów jak zbroi. Jeśli sama się do tego przekonam, nie będę zmuszona przyjąć do wiadomości konsekwencji tego, że ludzie mogą aktywnie polować na morojów. - Jak dla mnie wyglądają mi na łowców wampirów – wskazał Adrian. - Tak, ale nie powiodło im się. Wszystkich wampirów, morojów i strzyg, po prostu było zbyt wiele, żeby taka grupa mogła się z nimi rozprawić. Ostatnie zapisy jakie o nich mamy pochodzą… ach, gdzieś z renesansu. Łowcy ostatecznie zniknęli. - Mówiłaś, że na mieczu były alchemiczne symbole. - Stare. - Dość stare, żeby pochodzić z czasów, gdy powstawał tamten odłam? - Tak – westchnęłam. – Właśnie tak stare. Chciałam tylko zamknąć oczy i zagłębić się w swoim siedzeniu. Na mojej zbroi pojawiały się pęknięcia. Wciąż nie byłam do końca pewna, czy potrafię zaakceptować pomysł, że łowcy wampirów istnieją, ale już nie mogłam wykluczać takiej ewentualności. Kątem oka zauważyłam, że Adrian przygląda mi się. - Skąd to westchnienie? - Bo powinnam szybciej skojarzyć fakty. 148

Wyglądał na bardzo zadowolonego ze swojej domyślności. - No cóż, nie wierzysz w łowców wampirów. Ciężko ci uznać ich za prawdziwe zagrożenie, gdy działasz w świecie faktów i danych, co? Inna sprawa… jak udało im się pozostawać w ukryciu tak długo? Teraz, gdy Adrian naprowadził mnie na właściwy tor, mój mózg rozpracowywał tę kwestię. - Bo jeśli ci łowcy jednak istnieją… to zabijają tylko strzygi. Zauważylibyście, gdyby ktoś mordował morojów. Strzygi nie są zorganizowane w ten sam sposób i nawet jeśli zorientują się, że coś się święci, to nie zgłaszają tego do nas. W dodatku cały czas są zabijane przez morojów i dampiry. Trupy spisuje się na wasze konto… jeśli w ogóle ktoś je znajduje. Wystarczy wyrzucić strzygę na słońce i nawet popiół nie zostanie. Ta konkluzja napełniła mnie ulgą. Jeśli ta grupa istniała, nie mogli zabijać morojów, ale ich polowanie na strzygi było niebezpieczne. Jedynie Alchemikom można było ufać w kwestii radzenia sobie ze śmiercią przyjaciół, nic nie zdradzając zwykłym ludziom. - Spytasz innych Alchemików o łowców? – zainteresował się Adrian. - Nie, jeszcze nie. Może uda mi się dobrać do pewnych zapisów, ale nie mogę się za to zabierać oficjalnymi kanałami. Trzymają się teorii mojego taty, że to tylko zwykła, dziwna grupa ludzi. Z miejsca by mnie wyśmiali. - Wiesz, kto by cię nie wyśmiał? - Clarence – odpowiedzieliśmy unisono. - Nie powiem, że z niecierpliwością wyczekuję takiej konwersacji – oznajmiłam ze znużeniem. – Ale mimo wszystko niewykluczone, że on coś wie. Jego paranoja może jednak się opłaci. Te wszystkie zabezpieczenia domu? Jeśli ta grupa wpoiła sobie polowanie na Sonię, być może znajduje się ona w większym niebezpieczeństwie niż przypuszczaliśmy. - Musimy powiedzieć Bielikowowi. Niezły jest w tej całej ochronie. Jeśli go przekonamy, że coś jej zagraża to chyba przestanie sypiać… to całkiem prawdopodobne po tamtym wyskoku z mieczem. Zauważyłam, że to pierwszy raz, kiedy Adrian wypowiadał się o Dymitrze bez goryczy. Tak właściwie jego słowa i pochwała brzmiały szczerze – wierzył w jego umiejętności. Nic mu nie powiedziałam o tej obserwacji. Jeśli Adrian miał przezwyciężyć swoją nienawiść do Dymitra, musiał to robić stopniowo i bez „pomocy” z zewnątrz. Odwiozłam Adriana planując rozmowę na później. Ledwie wróciłam do Amberwood, pani Weathers natychmiast mnie przywołała. A teraz co? Byłam przygotowana na wieści o Angeline, która coś podpaliła, ale kobieta wyglądała na zbyt spokojną – wręcz zadowoloną – i ośmieliłam się mieć nadzieję, że nic się nie stało. - Coś do ciebie przyszło, moja droga – poinformowała mnie. Z niewielkiego biura za swoim biurkiem wyciągnęła dwa wieszaki z zapiętymi torbami. – Zostawiła je taka niska, energiczna kobieta.

149

- Lia. – Wzięłam wieszaki zastanawiając się, co jest w środku. – Dziękuję. Zaczęłam się odwracać, ale pani Weathers znów się odezwała. - Jeszcze jedno. Pani Terwilliger też coś dla ciebie zostawiła. Usiłowałam zachować neutralną twarz. Już tonęłam w ostatnich zleceniach od pani Terwilliger. Co jeszcze? Weathers wręczyła mi dużą kopertę, która wyglądała jakby w środku znajdowała się książka. Na zewnętrznej stronie było nabazgrane: „To nie zadanie domowe. Może ci się spodoba.” Podziękowałam jeszcze raz pani Weathers i powlokłam się do pokoju. Bez rozpakowania odłożyłam stroje na łóżko i natychmiast otworzyłam kopertę. Coś w jej notatce sprawiło, że czułam niepokój. Jakoś nie zaskoczył mnie widok księgi zaklęć. Niezwykłe było to, że w przeciwieństwie do innych ksiąg, które dostałam od niej, ta była nowa. Współczesna. Nigdzie nie widziałam nazwy wydawnictwa, więc najpewniej był to czyjś domowy projekt, ale widać było, że książkę wydrukowano w przeciągu ostatnich kilku lat. To było zadziwiające. Z rozmysłem nigdy nie pytałam pani Terwilliger o jej kumplimagików i ich styl życia, ale jakoś zawsze zakładałam, że czytali zakurzone, stare woluminy, które kazała mi tłumaczyć i kopiować. Że mogą pracować nad swoimi własnymi, nowymi i uaktualnionymi książkami, nawet mi do głowy nie przyszło – choć powinno Nie miałam czasu się tym gryźć, bo zobaczyłam tytuł książki. „Niewidzialny Sztylet: praktyczne zaklęcia ofensywne i defensywne”. Przerzucając strony zorientowałam się, że zaklęcia były dokładnie takie, jak sugerował tytuł, ale zapisano je w o wiele bardziej współczesny sposób niż przywykłam. Przy każdym zaklęciu zacytowano oryginalny tekst, oraz podano czas i miejsce powstania. Te były zróżnicowane, ale nie pod względem specyfiki czarów. Wszystkie albo można było rzucić błyskawicznie, albo wymagały wcześniejszych przygotować, ale dawały natychmiastowy destruktywny efekt – jak tamten amulet ognia. Dokładnie o takie zaklęcia pytałam panią Terwilliger. Wkurzona wsunęłam książkę do koperty. Jak śmiała kusić mnie w taki sposób? Chyba nie wyobrażała sobie, że takimi metodami zadośćuczyni za wszystko, przez co musiałam przez nią przejść? Pani Weathers wciąż powinna być na dole i byłam bliska odniesienia książki do niej i powiedzenia, że przysłano mi ją przez pomyłkę. Ale przecież mogłam oddać księgę pani Terwilliger zaraz rano. Żałowałam, że w ogóle ją otwierałam. Zapieczętowana koperta z dopiskiem „Zwrócone przez odbiorcę” byłaby wyraźnym sygnałem, że nie wciągnie mnie w swój krąg magii, podrzucając mi interesujące mnie tematy. Niestety pani Weathers wiedziała o mojej współpracy z Terwilliger i gdybym próbowała teraz oddać książkę, pewnie tylko by mi powiedziała, żebym zwróciła ją jutro. W tej sytuacji musiałam wytrzymać do rana. Dla spokoju sumienia złapałam taśmę, żeby zakleić kopertę – to nie mogło zmienić faktu, że ją otwarłam, ale lepszy rydzyk w garści niż kaczka na dachu16. Mimo to, gdy zaczęłam odwijać taśmę, moje myśli powędrowały do wieczora spędzonego z Adrianem i Wolfem. Instruktor trochę mnie uspokoił, swoimi

16

Haha, gdzieś to już czytałam :-P A. Dzięki za genialny txt xD L.

150

przypomnieniami, że większość ataków jest przypadkowa i ofiary same je prowokują swoją lekkomyślnością. Wiedza na ten temat i na co uważać dodała mi odwagi. Mimochodem wspomniał też o atakach z premedytacją albo natury osobistej, ale nimi się nie zajmował. Tak czy inaczej przypomniała mi się rozmowa z Adrianem. Co jeśli w historiach Clarenca była choćby krztyna prawdy? A jeśli łowcy wampirów istnieli? Wszyscy zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że napaść na Sonię nie była dziełem przypadku, ale jeśli naprawdę mieliśmy do czynienia z jakąś istniejącą od średniowiecza frakcją… cóż, wtedy obawy moje i Adriana byłyby uzasadnione. Prawdopodobnie znowu ją zaatakują. Żadne unikanie opuszczonych parkingów ani emanowanie pewnością siebie ich nie powstrzyma. Spojrzałam na kopertę i zdecydowałam jeszcze jej nie zaklejać.

151

ROZDZIAŁ 13

W DNIU TAŃCÓW poważnie zastanawiałam się, czy nie wrócić do sklepu z kostiumami i nie kupić tamtego łatwopalnego okropieństwa. Suknia Lii była… odrobinę bardziej okazała niż oczekiwałam. Musiałam jej przyznać, że dobrze się spisała kopiując chiton noszony w starożytnej Grecji. Suknia była bez rękawów, z materiałem upiętym na ramionach i udrapowanym w dekolt trochę za duży jak na moje upodobania; sięgała do ziemi, jakimś sposobem perfekcyjnie podkreślając mój wzrost bez poszerzania mnie. No i tu kończyły się historyczne podobieństwa. Została uszyta z jakiegoś jedwabistego, zwiewnego materiału, który podkreślał figurę o wiele lepiej niż można by się spodziewać po sukni tego kroju. Starożytni Grecy raczej nie mogliby stworzyć takiej tkaniny, która na dodatek była… czerwona. Nie pamiętałam kiedy ostatnio ubrałam się na czerwono. Może jako dziecko. Jasne, mundurek Amberwood miał burgundowy wariant, ale był on stonowany. To tutaj pyszniło się jaskrawym, ognistym szkarłatem. Nigdy nie ubierałam tak intensywnych kolorów. Nie lubiłam uwagi, którą przyciągały. Efekt tylko pogłębiała ilość złota, którą Lii udało się upchnąć na sukni. Wzdłuż brzegów czerwonej materii tańczył wzorek wyszyty złocistą nicią, która połyskiwała w świetle. Pas też był złoty – i nie zrobiono go bynajmniej z taniego plastiku. Szpile spinające suknię wykonano ze złota (albo przynajmniej jakiegoś metalu wysokiej jakości, który wyglądał jak ono), podobnie jak akcesoria, które umieściła w zestawie: naszyjnik i kolczyki, zrobione z małych monet. Dała mi nawet złoty grzebień z maleńkimi czerwonymi kryształkami. Przymierzyłam strój u siebie w pokoju i gapiłam się na lśniącą, czerwoną wystawę, którą z sobie zrobiłam. - Nie – powiedziałam na głos. Ktoś zapukał, a ja skrzywiłam się. Zdjęcie tego fikuśnego fatałaszka zajęłoby mi wieczność, więc nie miałam innego wyjścia niż przywitanie gościa w stroju. Na szczęście okazało się, że to tylko Jill. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć i tak zamarła w ciszy, gdy mnie zobaczyła. - Wiem – odezwałam się. – To jakiś absurd. Wyjście z osłupienia zajęło jej kilka sekund. - Nie… nie! Jest nieziemska. O mój Boże. Wciągnęłam ją do pokoju, żeby nikt mnie nie zobaczył. Jill była już w swoim stroju wróżki uszytym z lekkiego jak mgiełka, niebieskiego materiału, który wyglądał doskonale na jej smukłej, morojskiej sylwetce.

152

- To jest czerwone – poinformowałam ją. Jakby to nie było zupełnie oczywiste dodałam: – Ja nigdy nie ubieram się na czerwono. - Wiem – odpowiedziała z rozszerzonymi oczami. – A straszna szkoda. Wyglądasz cudownie. Powinnaś spalić wszystkie swoje szare i brązowe ciuchy. Pokręciłam głową. - Nie mogę pójść w tej kiecce. Jeśli teraz pojedziemy, będę miała jeszcze trochę czasu na wypad do sklepu z kostiumami i kupienie czegoś innego. Jill otrząsnęła się z zachwytu i przybrała bezkompromisową, zawziętą minę, która była nieco ekstremalna jak na okoliczności. - Nie. Mowy nie ma. Idziesz w tej sukience. Twój chłopak padnie na miejscu. I powinnaś zrobić trochę mocniejszy makijaż… wiem, wiem. Nie lubisz szaleństw, ale użyj choćby trochę ciemniejszego eyelinera i błyszczyka. Tylko troszeczkę. Musisz dopasować się do intensywności tej kiecki. - No widzisz? Ten kolor już wywołuje problemy. Jill nie zamierzała ustępować. - To zajmie najwyżej minutkę. Właściwie tylko tyle mamy. Jeśli się nie pośpieszymy, to się spóźnimy. Twój chłopak zawsze jest wcześniej, prawda? Nie odpowiedziałam od razu. Tu mnie miała. Brayden zawsze pojawiał się przed czasem i chociaż strój przyprawiał mnie o zgagę, nie mogłam znieść myśli o zmuszaniu Braydena do czekania – tym bardziej, że nie mógł wejść na tańce bez kogoś z Amberwood. - Dobrze – powiedziałam z westchnieniem. – Chodźmy. Jill uśmiechnęła się tryumfalnie. - Nie tak prędko… najpierw makijaż. Przystałam na to i w ostatniej chwili założyłam jeszcze mój naszyjnik z krzyżykiem. Średnio pasował do stylu i zaginął w bardziej okazałej złotej biżuterii, ale sprawiał, że czułam się lepiej. Stanowił element normalności w tym wszystkim. Gdy w końcu wyszłyśmy, zastałyśmy czekającego na nas w lobby Eddiego. Był w swoich normalnych ciuchach i jedynym ustępstwem na rzecz Halloween była zwykła, biała maska, która kojarzyła się z Upiorem w Operze. Trochę mnie kusiło, żeby spytać, czy nie ma takiej drugiej – mogłabym się szybko przebrać i zwyczajnie pójść w masce. Zerwał się z krzesła, jego twarz nabrała rozmarzonego wyrazu, gdy zobaczył Jill w jej niebieskiej, eterycznej wspaniałości. Poważnie, jak to możliwe, że nikt inny nie dostrzegał, jakiego ma bzika na jej punkcie? Było to boleśnie oczywiste. Pochłaniał ją wzrokiem, wyglądając jakby zaraz miał zemdleć. Po chwili spojrzał na mnie i go zatkało. To nie był objaw zadurzenia tylko oszołomienie.

153

- Wiem, wiem. – Już widziałam jak to będzie dzisiaj wyglądało. – Jest czerwona. Nigdy nie ubieram czerwieni. - Powinnaś – odpowiedział jak Jill. Patrzył to na nią to na mnie i pokręcił głową. – Szkoda, że jesteśmy „spokrewnieni”, bo zaprosiłbym cię na tańce. Ale skoro kuzynka chciała ze mną iść, chyba lepiej będzie, jeśli nie zaczniemy wywoływać kolejnych plotek. - Biedna Angeline – powiedziała Jill, gdy poszliśmy do samochodu. – Strasznie chciała pójść. - Chyba lepiej, że nie poszła, bo tam będą głośniki – odpowiedziałam. Eddie zatrzymał się, gdy dotarliśmy do Latte. - Mogę prowadzić? Myślę, że tego wieczoru powinienem robić za szofera. Wyglądacie jak księżniczki – uśmiechnął się do Jill. – Cóż, tak naprawdę ty zawsze jesteś księżniczką. – Otworzył jedne z tylnych drzwi i naprawdę się przed nią skłonił. – Za panią, milady. Żyję po to, aby służyć. Praktyczny, stoicki Eddie nieczęsto dawał takie pokazy i zauważyłam, że zaskoczył Jill. - D-dziękuję – powiedziała wsiadając. Pomógł jej wciągnąć fałdy spódnicy do środka, a ona spojrzała na niego z zachwytem, jakby nigdy wcześniej go nie widziała. Po tym już nie mogłam odmówić jego prośbie i oddałam mu kluczyki. Potańcówkę urządzano na bardzo ładnej sali, przyległej do ogrodu botanicznego. W tygodniu sprawdziłam wszystko z Eddiem, żeby mógł ocenić poziom bezpieczeństwa. Micah czekał na Jill na miejscu, ale z innych powodów niż Brayden. Nadzorowane autobusy dowoziły większość uczniów na tańce, ale seniorzy jak Eddie i ja, mogli skorzystać z własnego transportu, zabierając rodzinę jak Jill. Technicznie pewnie nikt nie zauważyłby, gdyby Micah odstawił ją później, ale opuścić kampus mogła wyłącznie z rodziną. - Miejmy nadzieję, że jestem gotowa – wymamrotałam, gdy wjechaliśmy na parking. Suknia dostarczyła mi tyle zajęcia, że nawet nie miałam czasu na przetrawianie innego zmartwienia: szłam na tańce. Wróciły wszystkie moje niepokoje na temat zachowań towarzyskich. Co mam robić? Co było normalne? Nie miałam śmiałości, żeby spytać moich przyjaciół. - Będzie dobrze – zapewnił Eddie. – Twojemu chłopakowi i Micahwoi odbierze mowę. Odpięłam pas bezpieczeństwa. - Już trzeci raz słyszę określenie „twój chłopak”. O co w tym chodzi? Dlaczego nie mówicie na niego Brayden? Nie odpowiedzieli od razu. W końcu niepewnie odezwała się Jill: - Bo nie możemy zapamiętać jak się nazywa.

154

- Och, nie przesadzaj! Czegoś takiego mogłabym się spodziewać po Adrianie, a nie po was. Jego imię wcale nie jest takie dziwne. - Nie – przyznał Eddie. – Ale on jest tak… sam nie wiem. Jakoś nie wbija się w pamięć. Cieszę się, że dzięki niemu jesteś szczęśliwa, ale odpływam, gdy tylko się odezwie. - Niewiarygodne – wymamrotałam. Brayden czekał na nas przed budynkiem; bez wątpienia sterczał tutaj już przynajmniej dziesięć minut. Poczułam ściskanie w dołku, gdy otaksował mnie wzrokiem od stóp do głów. Nie skomentował, ale jego oczy lekko się rozszerzyły. To był dobry znak czy zły? Pokazałam swoją legitymację uczniowską, żeby go wpuścili, a Jill niemal natychmiast podeszła do Micaha. Wcześniejsze romantyczne uniesienia Eddiego należały do przeszłości i przeszedł w tryb biznesowy. Przez jego twarz przemknął bolesny grymas, ale zniknął równie szybko jak się pojawił. Dotknęłam jego ramienia. - Nic ci nie będzie? – spytałam cicho. Odpowiedział uśmiechem. - Tak. Baw się dobrze. Odszedł, szybko wtapiając się w tłum uczniów i tym sposobem zostałam sama z Braydenem. Między nami zaległa cisza, co nie było dla nas czymś niezwykłym. Czasami potrzebowaliśmy kilku minut na ożywienie konwersacji. - Więc – zaczął, gdy weszliśmy głębiej. – Macie DJa. Zastanawiałem się, czy będzie prawdziwy zespół. - Niedawno nasza szkoła miała nieprzyjemne doświadczenie z prawdziwym zespołem – odpowiedziałam myśląc o Angeline. Brayden nie wypytywał o szczegóły i zamiast tego rozejrzał się po dekoracjach. Pod sufitem porozwieszano sztuczne pajęczyny i migoczące światełka, a do ścian przymocowano papierowe szkielety i czarownice. Na jednym z odległych stołów stał ogromny, plastikowy kocioł, z którego uczniowie nabierali poncz. - Niesamowite, co? – powiedział Brayden. – Jakimś sposobem pogańskie święto Celtów stało się wielkim komercyjnym wydarzeniem. Przytaknęłam. - W dodatku bardzo świeckim. Cóż, nie licząc prób połączenia go z Dniem Wszystkich Świętych. Uśmiechnął się do mnie, a ja odpowiedziałam uśmiechem. Znaleźliśmy się na bezpiecznym terenie akademickich tematów. - Chcesz spróbować ponczu? – spytałam.

155

Z głośników leciał jakiś szybki, obdarzony ciężkim basem kawałek, który zwabił wiele osób na parkiet. Szybkie tańce naprawdę nie były w moim stylu, ale nie wiedziałam, co lubi Brayden i bałam się, że może chce się przyłączyć. - Jasne – powiedział jakby mu ulżyło, że dostał jakiś cel. Coś mi podpowiadało, że uczestniczył w potańcówkach równie często jak i ja, czyli nigdy. Poncz dostarczył nam tematu do dyskusji na temat tego czy lepszy jest cukier, czy sztuczne słodziki, ale nie wkładałam w nią serca. Martwiłam się czymś innym. Brayden w żaden sposób nie skomentował mojej sukni, a to napełniało mnie niepokojem. Czy zszokowała go równie bardzo jak mnie? Może uprzejmie powstrzymywał się od powiedzenia tego, co myślał naprawdę? Nie powinnam oczekiwać komplementów, skoro sama ich nie prawiłam, więc zdecydowałam się ruszyć do boju. - Twój kostium jest wspaniały – powiedziałam. – Masz go z teatru, prawda? - Tak. – Zerknął w dół i przygładził fałdy tuniki. – Oczywiście, nie jest całkowicie adekwatny, ale ujdzie. Tunika sięgała do kolan, upinało się ją na jednym ramieniu, a zrobiona była z bardzo lekkiej, białawej wełny. Na wierzch włożył wełnianą, ufarbowaną na ciemny brąz pelerynę, która pasowała do wybranego przedziału czasowego. Nawet mimo płaszcza duża część jego ramienia i klatki piersiowej była odkryta, dzięki czemu widać było, że ma lekko umięśnioną budowę ciała sportowca. Zawsze uważałam, że nieźle wygląda, ale dopiero teraz uświadomiłam sobie, że można by go nazwać seksownym. Spodziewałam się, że to wywoła we mnie jakieś silniejsze uczucia, ale tak się nie stało. Tymczasem on czekał aż coś powiem. - Moja suknia też nie jest… hm… całkowicie adekwatna. Brayden przyglądał się czerwonej sukience w bardzo precyzyjny sposób. - Nie – zgodził się. – Ani trochę. No, myślę, że krój nie odbiega tak daleko od wzorca. – Pomyślał chwilę. – Ale uważam, że i tak bardzo ładnie na tobie wygląda. Rozluźniłam się trochę. „Bardzo ładnie” było w jego ustach wielką pochwałą. Mógł mieć wiele do powiedzenia na każdy inny temat, ale był bardzo oszczędny w słowach, gdy szło o emocje. Nie powinnam nawet oczekiwać niczego innego, poza prostym stwierdzeniem faktów, więc to już było sporo. - Whoa, Melbourne. Gdzie się chowałaś? – Trey podszedł do nas i zaczął sobie obficie nalewać fluorescencyjnie zielonego ponczu. – Wyglądasz zajebiście. I seksownie – rzucił Braydenowi przepraszające spojrzenie. – Nie zrozum mnie źle. Mówię jak jest. - Rozumiem – zapewnił Brayden. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Ostatnimi dniami Trey zachowywał się dziwnie w mojej obecności i miło było widzieć, że wracał do swojego normalnego stylu. Znów popatrzył na mnie z podziwem i zwrócił się do Braydena. - Hej, ale odjazd. Obaj jesteśmy w togach. Rzymianie rządzą! 156

Podniósł rękę, żeby przybić piątkę, ale Brayden się nie ruszył. - To grecki chiton – wyjaśnił cierpliwie. Przyjrzał się robionej domowym sposobem todze Treya, która podejrzanie przypominała prześcieradło. – A to… eee… nie. - Grecka, rzymska… – Trey wzruszył ramionami. – Co za różnica? Brayden otworzył usta i wiedziałam, że zaraz dokładnie wyjaśni różnicę, więc szybko się wtrąciłam. - Nieźle na tobie wygląda – powiedziałam Treyowi. – Zdaje się, że opłaciły się te wszystkie godziny na treningach… I w końcu mogę zobaczyć tatuaż. Jak u Braydena, tunika Treya była udrapowana na jednym ramieniu, odsłaniając część jego pleców. Jak połowa innych uczniów miał tatuaż, ale w przeciwieństwie do reszty jego nie zaliczał się do tych wywołujących odlot, złych i zrobionych z wampirzej krwi. Przedstawiał słońce z pięknie stylizowanymi promieniami. Został wykonany zwykłym, ciemnoniebieskim atramentem. Eddie mi o nim opowiedział, ale nigdy wcześniej go nie widziałam, bo Trey nie miał w zwyczaju paradować przy mnie bez koszuli. Radosny nastrój Treya trochę przygasł i lekko się przekręcił żebyśmy nie widzieli jego pleców. - Cóż, to nic wielkiego w porównaniu z twoim. Swoją drogą, fajnie znowu go zobaczyć. Odruchowo dotknęłam policzka. Zwykle w szkole ukrywałam złotą lilię pod makijażem, ale pomyślałam, że gdyby jakiś nauczyciel się doczepiał, to na tańcach mogę twierdzić, że jest częścią kostiumu. Zaczęła się kolejna szybka piosenka i Trey znów się rozpogodził. - Czas pokazać parę ruchów. Idziecie, czy będziecie całą noc sterczeć przy ponczu? - Nie tańczę szybkich tańców – powiedział Brayden. Prawie padłam z ulgi. - Ja też – dodałam. Trey uśmiechnął się do nas smętnie, zanim odszedł. - A to ci niespodzianka. W rzeczy samej, spędziliśmy z Braydenem dużą część wieczoru nad ponczem, wciąż dyskutując o początkach Halloween i wielkiej adaptacji pogańskich świąt. Okazjonalnie podchodzili moi przyjaciele, a szczególnie Kristin i Julia nie mogły przestać podniecać się moją kiecką. Równie często gdzieś w tłumie migał mi Eddie, który dyskretnie patrolował salę. Może powinien przebrać się za ducha. Cały czas miał w zasięgu wzroku Jill i Micaha, ale skupienie na strażniczych obowiązkach chyba oszczędziło mu za wielkiej tęsknoty za nią. Brayden i ja zamilkliśmy, gdy w końcu zaczęła się powolna piosenką. Zesztywnieliśmy i wymieniliśmy spojrzenia, wiedząc, co nas czeka. - Dobrze – powiedział. – Dłużej już nie możemy tego unikać. 157

Prawie parsknęłam śmiechem, a on uśmiechnął się nieznacznie w odpowiedzi. On również był aż za bardzo świadomy naszych towarzyskich braków. W pewien sposób to dodawało mi odwagi. - Teraz albo nigdy – zgodziłam się. Weszliśmy na parkiet dołączając do obejmujących się par. Nazywanie „tańcem” tego, co robiła większość z nich byłoby naciąganiem prawdy, bo tylko sztywno kołysali się i obracali. Niektórzy wykorzystali to jako okazję do obściskiwania i migdalenia. Tych szybko rozdzielali opiekunowie. Ujęłam dłoń Braydena, a drugą umieściłam na swojej talii. Nie licząc pocałunków to pewnie był najbardziej intymny kontakt jaki dotychczas mieliśmy. Wciąż dzieliło nas kilka cali, ale i tak czułam się przytłoczona przez nagięcie granic mojej przestrzeni osobistej. Przypominałam sobie, że lubię Braydena, ufam mu i że w tym, co robimy nie ma nic dziwnego. Jak zawsze nie doznawałam romantycznych wzlotów, ale też nie czułam się zagrożona. Próbując oderwać myśli od bliskości, wsłuchałam się w piosenkę i natychmiast wczułam się w rytm. Po jakiejś minucie do Braydena dotarło, co robię. - Potrafisz… potrafisz tańczyć – powiedział zachwycony. Zerknęłam na niego zaskoczona. - Oczywiście. Nie dało się powiedzieć, że walcowałam jak na jakiejś wielkiej sali balowej, ale moje ruchy były dopasowane do rytmu piosenki. Nie wyobrażałam sobie jak niby można tańczyć inaczej, ale Brayden prezentował coś niewiele lepszego niż sztywne ruchy większości par. - To nic trudnego – dodałam. – Poniekąd to kwestia matematyki. Gdy tylko ujęłam to w ten sposób, Brayden załapał, o co chodzi. Szybko się uczył i jak ja zaczął odliczać rytm. Wkrótce zaczęliśmy sprawiać wrażenie jakbyśmy od zawsze uczęszczali na lekcje tańca. Coraz bardziej zaskoczona zerknęłam na niego raz, przekonana, że jest skoncentrowany i liczy, ale on przyglądał mi się z miękkim wyrazem twarzy… wręcz wyrażającym uczucie. Czerwieniąc się odwróciłam wzrok. Niesamowita sprawa, ale wciąż otaczał go aromat kawy, chociaż dzisiaj nie pracował. Być może żaden prysznic nie był w stanie spłukać tego zapachu. Uwielbiałam to „eau de coffee”, ale i tak zaczęłam myśleć o tym jak pachniała woda kolońska Adriana u Wolfa. Gdy zaczęła się kolejna szybka piosenka, zrobiliśmy sobie przerwę i przeprosił mnie na chwilę, mówiąc, że idzie porozmawiać z DJem. Po powrocie nie wyjaśnił, czego dotyczył jego tajemniczy interes, ale wyglądał na wybitnie zadowolonego z siebie. Niedługo później rozbrzmiał wolny kawałek i wróciliśmy na parkiet. Chociaż raz nic nie mówiliśmy. Na tę chwilę wystarczał tylko taniec. „Właśnie tak wygląda zwykłe życie” pomyślałam. „Tym zajmują się ludzie w moim wieku. Żadnych wielkich intryg i walk między dobrem, a…”

158

- Sydney? Przy nas stała Jill… miała zmartwioną minę. Natychmiast zawył mój wewnętrzny alarm, gdy zastanawiałam się, co sprawiło, że zniknął jej wcześniejszy radosny, beztroski nastrój. - Co się stało? – spytałam. Od razu zaczęłam się bać, czy przez więź nie wyczuła, że coś jest nie tak z Adrianem. Odsunęłam te myśli. Powinnam martwić się morojami-zabójcami, a nie jego dobrym bytem. Jill nic nie powiedziała, ale wskazała dokładnie to miejsce przy stole z ponczem, w którym przedtem stałam z Braydenem. Trey wrócił i rozmawiał z ożywieniem z dziewczyną w weneckiej maseczce. Maska była piękna – lodowo błękitna, przyozdobiona srebrnymi liśćmi i kwiatami. Wyglądała znajomo. Jill nosiła ją w czasie pokazu Lii, która pozwoliła jej zatrzymać maskę. Równie znajomy był strój dziewczyny – wyświechtana bluzka i postrzępione dżinsowe szorty… - Nie – powiedziałam, rozpoznając długie jasnorude włosy. – Angeline. Jak ona się tu dostała? W sumie nieważne, wielu ludzi mogło ją przemycić. Opiekunowie pewnie nawet nie zauważyli jej w autobusie. – Musimy ją stąd zabrać. Jeśli ją przyłapią, to wyleci ze szkoły na sto procent. - Maska kryje jej twarz – wskazała Jill. – Może nikt jej nie rozpozna. - Pani Weathers może – powiedziałam wzdychając. – Ta kobieta ma szósty zmysł do… Och. Za późno. Pani Weathers pilnowała drugiego końca sali, ale jej sokole oczy widziały wszystko. Patrząc ponad zatłoczonym parkietem, zobaczyłam jak przepycha się w stroną ponczu. Wątpiłam, żeby była już całkowicie pewna tożsamości Angeline, ale w oczywisty sposób coś podejrzewała. - Coś nie tak? – spytał Brayden, patrząc to na mnie, to na Jill. Jak nic obie miałyśmy jednakowo przerażone miny. - Nasza kuzynka zaraz znajdzie się po uszy w kłopotach – wyjaśniłam. - Musimy coś zrobić. – Oczy Jill były rozszerzone i niespokojne. – Musimy ją stąd zabrać. - Jak? – zawołałam. Pani Weathers dotarła do stołu z przekąskami akurat w chwili, gdy Trey i Angeline skierowali się ku parkietowi. Zobaczyłam, że rusza za nimi, ale nie doszła za daleko – bo waza z ponczem niespodziewanie eksplodowała. Właściwie nie sama waza tylko poncz w środku, który zmienił się w spektakularną jasnozieloną fontanną. Rozległy się piski i kilka osób w pobliżu zostało opryskanych, ale to pani Weathers przejęła główny impet. Usłyszałam jak Brayden gwałtownie bierze oddech. 159

- Jak u licha to się mogło stać? Musiało… Sydney? Krzyknęłam i odskoczyłam o kilka stóp, doskonale wiedząc, co rozsadziło wazę. Brayden założył, że moją reakcję spowodował strach przed zranieniem. - Wszystko w porządku – powiedział. – Jesteśmy za daleko, żeby oberwać odłamkami szkła. Natychmiast spojrzałam na Jill. Nieznacznie wzruszyła ramionami w bezradny sposób, który mówił „Niby co innego miałam zrobić?” Moją zwykłą reakcją na morojską magię były odraza i strach; teraz też czułam odrazę i niepokój. Nie powinniśmy przyciągać uwagi. Jasne, nikt nie wiedział ani nawet nie podejrzewał, że to Jill użyła wampirzej magii wody, żeby wykorzystać poncz do odwrócenia uwagi, ale to nie miało znaczenia. Nie chciałam, żeby w Amberwood działo się cokolwiek dziwnego i niemożliwego do wyjaśnienia. Musieliśmy zachować dyskrecję. - Nic ci nie jest? – Eddie nagle zmaterializował się przy nas… albo raczej przy Jill. – Co się stało? Nawet nie patrzył na poncz. Koncentrował się na Jill i jak wcześniej, wydawało się, że ona naprawdę to zauważa. Brayden z naukową ciekawością obserwował jak nauczyciele zabezpieczają teren i próbują uprzątnąć bałagan. To on odpowiedział. - Jeśli miałbym zgadywać, zaszła jakaś chemiczna reakcja. Być może coś równie prostego jak wrzenie wody, albo nie da się wykluczyć jakiegoś urządzenia mechanicznego. Rzuciłam Eddiemu znaczące spojrzenie. - Jakiś dowcip – powiedziałam. – Każdy mógł to zrobić. Eddie popatrzył na mnie i zwrócił oczy ku Jill. Powoli przytaknął. - Rozumiem. Lepiej chodźmy – zwrócił się do niej. – Nigdy nie wiadomo… - Nie, nie – przerwałam. – Zabierz stąd Angeline. - Angeline? – Na twarzy Eddiego pojawiło się niedowierzanie. – Ale jakim…? Wskazałam mu miejsce na parkiecie, gdzie stała z Treyem. Jak wiele innych osób z namysłem przyglądali się pozostałościom po ponczu. - Nie wiem, jak się tu dostała – powiedziałam. – To nieistotne. Ona musi stąd zniknąć. Pani Weathers prawie ją złapała. W oczach Eddiego błysnęło zrozumienie. - Ale poncz odwrócił jej uwagę? - Tak. Z uśmiechem zwrócił się do Jill. - Jak dobrze, że eksplodował właśnie teraz. 160

Też się uśmiechnęła. - Chyba mieliśmy szczęście. Ich spojrzenia się spotkały i prawie było mi szkoda, że muszę im przerywać. - Idź – powiedziałam Eddiemu. – Zabierz Angeline. Po raz ostatni spojrzał na Jill i wkroczył do akcji. Nie słyszałam jego rozmowy z Angeline i Treyem, ale jego mina nie pozostawiała miejsca na dyskusję. Zauważyłam, że Trey ustępuje przed rodzinnym autorytetem, a po chwili dalszej perswazji, Angeline też się poddała. Eddie szybko ją wyprowadził i ku mojej uldze, nikt nie zwrócił na to uwagi, nawet pani Weathers. - Jill – odezwałam się. – Może będzie lepiej, jeśli razem z Micahem wyjdziecie wcześniej. Nie musicie wracać w tej chwili… ale wkrótce. Jill przytaknęła ze smutną miną. - Rozumiem. Może i nie dało jej się z tym połączyć, ale lepiej jeśli nie będzie się kręcić po okolicy. Już widziałam, że ludzie tłoczą się przy stole i rozkminiają, co spowodowało ten fenomen. Jill zniknęła w tłumie, a Brayden w końcu oderwał oczy od przedstawienia. Zaczął coś mówić, ale nagle popatrzył na DJa. - Och, nie – powiedział, wyraźnie strapiony. - Co? – spytałam. Nie byłabym zdziwiona, gdyby stół DJa się załamał, albo głośnik stanął w ogniu. - Ta piosenka. Zamówiłem ją dla ciebie… ale prawie się skończyła. Przekrzywiłam głowę słuchając. Nie znałam tej piosenki, ale była powolna, romantyczna i sprawiła, że czułam się… winna. Brayden zrobił sentymentalny gest, który został zrujnowany przez wybryki mojej „rodziny”. Złapałam go za rękę. - Jeszcze się nie skończyła. Chodź. Przetańczyliśmy ostatnią minutę, ale było widać, że Brayden jest rozczarowany. Chciałam mu to jakoś wynagrodzić i mimo wszystkiego, co się stało mieć normalne, licealne tańce. - Noc jeszcze młoda – drażniłam się. – Zamówię piosenkę dla ciebie, a ty będziesz musiał zgadnąć, która to. Biorąc pod uwagę to, że nie słuchałam radia, pewnie nie będzie miał z tym problemu. Zamówiłam piosenkę i wróciłam do Braydena na kolejny spokojny kawałek Wciąż trochę niepokoiłam się wcześniejszymi wydarzeniami, ale powiedziałam sobie, że sytuacja jest pod kontrolą. Jill wyszła. Eddie zajął się Angeline. Teraz musiałam tylko zrelaksować się i…

161

W tańcu poczułam wibracje. Miałam przy sobie malutką, czerwoną torebkę przerzuconą przez ramię. Ginęła w fałdach sukni, ale nie mogłam nie rozpoznać wibrowania mojego telefonu. Przepraszając Braydena, przestałam tańczyć, żeby przeczytać wiadomość. Była od Adriana: „Musimy porozmawiać.” „No świetnie” pomyślałam, czując, że serce mi zamiera. Ta noc chyba nie mogła stać się jeszcze większą porażką? Odpisałam: „Jestem zajęta”. Odpowiedział: „To zajmie tylko chwilę. Jestem blisko.” Ogarnął mnie strach: „Jak blisko?” Odpowiedź była tak zła, jak mogłam się spodziewać: „Na parkingu.”

162

ROZDZIAŁ 14

- O BOŻE – POWIEDZIAŁAM. - Coś nie tak? – spytał Brayden. – Wszystko w porządku? - Trudno powiedzieć. – Schowałam telefon do torebki. – Naprawdę nie chcem, ale muszem17 wyjść i coś załatwić. Wrócę tak szybko, jak się da. - Chcesz, żebym z tobą poszedł? Zawahałam się. - Nie, nie musisz. – Nie miałam pojęcia czego spodziewać się na zewnątrz. Lepiej nie wciągać w to Braydena. – Załatwię to szybko. - Sydney, poczekaj – Brayden złapał mnie za ramię. – To… to jest piosenka, którą zamówiłaś, prawda? Ta, do której tańczyliśmy właśnie się skończyła i zaczęła grać nowa… albo raczej stara. Miała jakieś trzydzieści lat. Westchnęłam. - Tak. To ta. Zaraz wrócę, słowo. Na zewnątrz było przyjemnie ciepło, ale nie za gorąco, pewnie dzięki słabemu deszczykowi. Gdy szłam w stronę parkingu, przypomniały mi się niektóre z lekcji Wolfa. Bądź świadom otoczenia. Uważaj na ludzi czających się blisko samochodów. Trzymaj się światła. Upewnij się, że… - Adrian! – Z głowy wywietrzały mi wszelkie sensowne myśli. Adrian leżał na moim samochodzie. Pobiegłam do Latte tak szybko jak mogłam w długiej sukience. – Co ty robisz? – piekliłam się. – Złaź! Odruchowo sprawdziłam, czy nie ma wgnieceń i rys na lakierze. Dodając zniewagę do potencjalnych uszkodzeń Adrian palił papierosa leżąc na masce i gapiąc się w niebo. Nad nami przesuwały się chmury, ale od czasu do czasu pojawiał się półksiężyc. - Luzik, Sage. Nie porysuję lakieru. Powaga, to jest całkiem wygodne jak na rodzinną furę. Spodziewałbym się raczej… Odwrócił głowę w moją stronę i znieruchomiał. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak nieruchomego… albo cichego. Doznał tak ciężkiego szoku, że z wrażenia upuścił papierosa.

17

To jest poczucie humoru tłumaczki, jakby się ktoś miał przyczepić... A.

163

- Aaach! – wrzasnęłam, rzucając się w stronę samochodu, bojąc się, że tlący się papieros coś przypali. Nieszkodliwie wylądował na asfalcie, a ja szybko go przydeptałam. – Ostatni raz mówię, złaź. Adrian powoli usiadł, oczy wciąż miał rozszerzone. Ześlizgnął się z maski i wyglądało na to, że nie zostawił, żadnych znaków. Oczywiście inspekcję przeprowadzę później. - Sage – zaczął. – Co ty masz na sobie? Westchnęłam i spojrzałam na sukienkę. - Wiem. Jest czerwona. Nie zaczynaj. Mam już dość słuchaniem tego. - Zabawne – powiedział. – Myślę, że nigdy nie będę miał dość patrzenia na nią. Jego słowa wprawiły mnie w osłupienie i ogarnęła mnie fala ciepła. Co chciał przez to powiedzieć? Że wyglądałam jak kosmita i nie może się napatrzyć na dziwowisko? Bo przecież na pewno… na pewno nie uważał, że wyglądam ładnie… Natychmiast przywołałam się do porządku, przypominając sobie, że muszę myśleć o facecie na sali, a nie tym tutaj. - Adrian, jestem na randce. Dlaczego tu jesteś? I to na moim samochodzie? - Przepraszam, że przeszkadzam, Sage. Nie siedziałbym na twoim samochodzie, gdyby wpuścili mnie na tańce – powiedział. Trochę z jego wcześniejszego zachwytu znikło i wrócił do nieco bardziej typowego dla siebie zachowania, opierając się o Latte. Przynajmniej stał, więc było mniej prawdopodobne, że coś uszkodzi. - Tia. Generalnie niezbyt chętnie wpuszczają facetów po dwudziestce na licealne potańcówki. Czego chcesz? - Porozmawiać z tobą. Czekałam aż coś doda, ale jedyną odpowiedzią okazał się krótki rozbłysk błyskawicy nad nami. Była sobota i cały dzień spędziłam w kampusie, więc miał mnóstwo czasu, żeby zadzwonić. Wiedział, że wieczorem są tańce. W tej chwili zaleciało od niego wódą i już wiedziałam, że nic, co zrobi, nie powinno mnie zaskoczyć. - Dlaczego nie mogłeś poczekać do jutra? – spytałam. – Naprawdę musiałeś przyjeżdżać teraz i… – Zmarszczyłam brwi i rozejrzałam się. – Właściwie jak tu dotarłeś? - Autobusem – odpowiedział niemal dumnie. – Łatwiej dostać się tutaj niż do Carlton. Studiował na uniwersytecie Carlton, a że nie miał własnego środka transportu rozbijał się komunikacją miejską – nigdy wcześniej tego nie robił. Miałam nadzieję, że podwiozła go Sonia albo Dymitr… co by znaczyło, że ktoś go zabierze z powrotem. Ale oczywiście tak dobrze nie było. Żadne z nich nie dostarczyłoby mi naprutego Adriana. - Wygląda na to, że muszę odwieźć cię do domu – powiedziałam. 164

- Hej, sam się tu przywiozłem to i sam się odwiozę. Zaczął wyciągać papierosa, ale stanowczo pokręciłam głową. - Nie – rzuciłam ostro. Wzruszając ramionami schował paczkę. – Muszę cię odwieźć. Zaraz zacznie się burza. Nie będziesz mi łaził po deszczu. Kolejna błyskawica jakby podkreśliła moje słowa, a lekki podmuch wiatru poruszył materiałem sukienki. - Hej – zaprotestował. – Nie chcę sprawiać ci kło… - Sydney? – Przez parking podszedł do nas Brayden. – Wszystko w porządku? Nie, niespecjalnie. - Przez jakiś czas mnie nie będzie – poinformowałam go. – Muszę odwieźć brata do domu. Nie przeszkadza ci, że będziesz musiał poczekać? To nie zajmie długo. – Czułam się źle proponując coś takiego. Brayden tak naprawdę nie znał nikogo z mojej szkoły. – Może znajdziesz Treya. - Jasne – odpowiedział niepewnie. – Albo mógłbym pojechać z tobą. - Nie – powiedziałam szybko, nie chcąc go w jednym samochodzie z pijanym Adrianem. – Wróć na salę i baw się dobrze. - Niezła toga – Adrian zwrócił się do Braydena. - To grecki chiton – wyjaśnił. - Racja. Zapomniałem, że to dzisiejszy motyw przewodni. – Adrian posłał Braydenowi taksujące spojrzenie, zerknął na mnie i znów skupił się na nim. – No dobrze. Co myślisz o kreacji naszej dziewczyny na ten wieczór? Wspaniała, co? Jak Kopciuszek… albo grecki Kopciuszek. - Tak naprawdę w jej stroju nie ma wiele greckiego – powiedział Brayden. Skrzywiłam się. Wiedziałam, że nie chciał być niegrzeczny, ale to i tak trochę zabolało. – Ta sukienka jest historycznie nieadekwatna. To znaczy, wygląda bardzo ładnie, ale biżuteria jest anachroniczna. Poza tym Greczynki nie miały dostępu do takich materiałów. Kolor też się nie zgadza. - A co z tymi innymi Greczynkami? – spytał Adrian. – Tymi błyskotliwymi mądralami? – Zmarszczył czoło jakby wszystkie szare komórki mu się przegrzewały od prób przywołania słowa, którego potrzebował. Byłam w szoku, że mu się udało. – Hetery. Szczerze, nie wierzyłam, że zapamiętał cokolwiek z naszej rozmowy w San Diego. Próbowałam się nie uśmiechnąć. - Hetery? – Brayden był jeszcze bardziej zdziwiony niż ja. Przyjrzał mi się ostrożnie. – Tak… tak. No może… teoretycznie, gdyby takie materiały były dostępne w tamtej epoce… to rzeczywiście coś takiego mogłaby włożyć hetera, ale nie przeciętna grecka matrona.

165

- One były prostytutkami, prawda? – upewniał się Adrian. – Te hetery? - Niektóre – przyznał Brayden. – Nie wszystkie. Adekwatniejszym określeniem jest kurtyzana. Adrian zachował twarz pokerzysty. - Tak więc twierdzisz, że moja siostra ubiera się jak prostytutka? 18 Brayden zerknął na moją sukienkę. - No… tak. Jeśli wciąż mówimy teoretycznie… - Wiecie co? – przerwałam. – Musimy jechać. Zaraz zacznie padać. Odwiozę Adriana do domu i spotkam się z tobą później, dobrze? – Nie zamierzałam dłużej pozwalać Adrianowi pogrywać w te jego gierki, żeby dręczyć Braydena… i mnie przy okazji. – Wyślę ci SMSa, gdy będę wracać. - Dobrze – powiedział Brayden, wcale nie wyglądając pewnie. Odszedł, a ja zaczęłam wsiadać do samochodu, ale zorientowałam się, że Adrian zmaga się – bezskutecznie – z drzwiami po stronie pasażera. Z westchnieniem podeszłam i otworzyłam przed nim. - Jesteś jeszcze bardziej narąbany niż mi się wydawało – oznajmiłam. – A myślałam, że jesteś pijany jak bela. Zdołał zapakować się na siedzenie, a ja wróciłam na swoją stronę akurat w chwili, gdy krople deszczu uderzyły w przednią szybę. - Jestem tak nawalony, że Podlotek mnie nie czuje – wyjaśnił. – Więź zdechła. Może sobie mieć noc wolną od Adriana. - Jak miło z twojej strony – powiedziałam. – Ale coś mi się wydaje, że nie dlatego nurkowałeś w butelce albo tu przyjechałeś. Z tego co widzę, na razie udało ci się tylko ponabijać z Braydena. - Nazwał cię prostytutką. - Wcale nie! Ty go wkręciłeś. Adrian przeczesał włosy palcami i oparł się o okno, obserwując nasilającą się burzę na zewnątrz. - To bez znaczenia. Zdecydowałem, że go nie lubię. - Bo jest zbyt bystry? – spytałam. Przypomniałam sobie wcześniejsze komentarze Jill i Eddiego. – I nie wbija się w pamięć? - Ee tam. Zwyczajnie uważam, że stać cię na kogoś lepszego.

18

Buahaha wielkie brawa dla Adusia xD Najlepsza linia w tej książce, jak dla mnie xD L.

166

- Jak? Adrian nie odpowiedział i przez jakiś czas go ignorowałam skupiając się na drodze. Burze nie były częstym zjawiskiem w Palm Springs, ale jak już się zdarzały to bywały szybkie i wściekłe. Krótkie powodzie nie były niczym niezwykłym i teraz deszcz lał się z nieba strumieniami, ograniczając widoczność. Na szczęście Adrian nie mieszkał zbyt daleko. Okazało się, że to podwójnie szczęśliwy zbieg okoliczności, bo gdy byliśmy parę przecznic od jego mieszkania, nagle oznajmił: - Niedobrze mi. - Nie – jęknęłam. – Proszę, błagam, tylko nie w moim samochodzie. Już prawie jesteśmy. – Jakąś minutę później zatrzymałam się na krawężniku przed jego budynkiem. – Wypad. Natychmiast. Posłuchał, a ja poszłam za nim z parasolką. - Żyjemy na pustyni, a ty trzymasz parasol w samochodzie? – spytał, oglądając się na mnie, gdy szliśmy do budynku. - Oczywiście, że tak. Dlaczego niby miałabym go nie mieć? Upuścił klucze, więc je podniosłam, uznając, że ja szybciej otworzę drzwi. Wcisnęłam najbliższy kontakt – ale nic się nie stało. Przez chwilę staliśmy nieruchomo, samotni w ciemności. - Mam świece w kuchni – powiedział Adrian, robiąc kilka chwiejnych kroków w tamtą stronę. – Zapalę. - Nie – zarządziłam, już widząc cały budynek w płomieniach. – Połóż się na kanapie albo idź wymiotować do łazienki. Ja się zajmę świecami. Wybrał kanapę – najwyraźniej nie mdliło go aż tak bardzo jak się obawiał. Tymczasem ja znalazłam świece – jakieś wyjątkowo okropne do odświeżania powietrza, które miały imitować aromat sosny. Jakby nie było, dawały światło, więc postawiłam przy Adrianie zapaloną, a do tego szklankę wody. - Masz. Wypij. Wziął szklankę i udało mu się wysiedzieć dość długo, żeby wypić kilka łyków. Oddał ją i opadł na kanapę, zakrywając oczy ramieniem. Przysunęłam najbliższe krzesło i usiadłam. Sosnowa świeca między nami dawała słabe, migotliwe światło. - Dzięki, Sage. - Przeżyjesz, jak pójdę? – spytałam. – Prąd na pewno wróci do rana. Nie odpowiedział na pytanie i zamiast tego oznajmił: - Widzisz, nie piłem tylko po to, żeby się nawalić. Jasne o to też chodziło. Nawet bardzo. Czasami alkohol sprawia, że mam jaśniej w głowie. 167

- To nie ma sensu. Proszę. – Znów podałam mu wodę i szybko zerknęłam na godzinę na mojej komórce, niepokojąc się o Braydena. – Wypij jeszcze trochę. Adrian posłuchał i znów się odezwał, z ramieniem wciąż przerzuconym przez oczy: - Miewasz takie wrażenie, że coś zżera twój umysł? Właśnie miałam mu powiedzieć, że muszę już iść, ale jego słowa sprawiły, że zrobiło mi się zimno. Przypomniało mi się, jak Jill mówiła coś podobnego, gdy opowiadała mi o nim i duchu. - Nie – odpowiedziałam szczerze. – Nie wiem, jak to jest… ale dla mnie to jedna z najstraszniejszych rzeczy, jakie mogę sobie wyobrazić. Mój umysł… tym właśnie jestem. Myślę, że wolałabym dowolne inne uszkodzenia, niż żeby coś igrało z moim umysłem. Nie mogłam tak zostawić Adriana. Po prostu nie mogłam. Napisałam do Braydena: „Nie będzie mnie trochę dłużej niż się spodziewałam.” - To straszne – powiedział Adrian. – I dziwne z braku lepszego określenia. Poniekąd się wie, że… cóż, coś jest nie tak. Że nie myśli się właściwie. A skoro nie można zaufać własnemu umysłowi, to czemu innemu? Temu, co inni ci mówią? - Nie wiem – odparłam, nie mogąc wymyślić nic lepszego. Jego słowa trafiły do mnie, gdy myślałam o tym, jak zazwyczaj moim życiem kierowały osądy innych. - Kiedyś Rose powiedziała mi o wierszu, który czytała. To leciało jakoś tak: „Gdyby twe oczy nie były otwarte, nie dostrzegłbyś różnicy między snem a jawą.” Wiesz, czego się boję? Że pewnego dnia, nawet z otwartymi oczami i tak nie będę widział różnicy. - Och, Adrian, nie. – Czułam, że serce mi się łamie i usiadłam na podłodze przy kanapie. – Tak się nie stanie. Westchnął. - Alkohol przynamniej… wycisza ducha i wtedy wiem, że jeśli coś wydaje się dziwne, to pewnie przez to, że jestem nawalony. Może i nie ma się wtedy wiele rozsądku, ale zawsze coś. To przynajmniej jest jakiś rozsądek, a nie brak zaufania do samego siebie. Przyszedł SMS od Braydena: „Jak długo konkretnie?” Poirytowana odpisałam: „Piętnaście minut.” Znów spojrzałam na Adriana. Jego twarz wciąż była zakryta, ale światło świecy nieźle oświetlało idealne linie jego profilu. - To dlatego… dlatego jesteś teraz pijany? Czy to duch cię prześladuje? W inne dni wydawało się, że wszystko jest w porządku… Westchnął ciężko.

168

- Nie. Duch nie robi kłopotów… nie bardziej niż zwykle. Nawaliłem się dzisiaj, żeby… cóż, tylko tak mogłem się zdobyć na rozmowę z tobą. - Rozmawiamy cały czas. - Muszę coś wiedzieć, Sage. – Odsłonił twarz, żeby na mnie spojrzeć i nagle dotarło do mnie jak blisko siedziałam. Przez chwilę niemal nie mogłam się skupić na jego słowach. Migoczący taniec cieni i świateł sprawił, że jego i tak przystojna twarz nabrała niepokojącego piękna. – To ty sprawiłaś, że Lissa porozmawiała z moim tatą. - Co? Och. O tym mówisz. Poczekaj momencik. Znów wyjęłam telefon i napisałam do Braydena: „Raczej pół godziny.” - Wiem, że ktoś ją do tego namówił. – kontynuował Adrian. – Rzecz w tym, że Lissa mnie lubi, ale ma dużo spraw na głowie. Przecież samo jej do głowy nie wpadło: „Och, hej. Powinnam porozmawiać z Nathanem Iwaszkowem i powiedzieć mu jak wspaniałego ma syna.” Dzięki tobie to zrobiła. - Tak właściwie nigdy z nią nie rozmawiałam – wyznałam. Ani trochę nie żałowałam tego, co zrobiłam, ale czułam się dziwnie musząc się do tego przyznawać. – Ale… hm… powiedzmy, że poprosiłam Sonię i Dymitra, żeby porozmawiali z nią dla twojego dobra. - I wtedy ucięła sobie pogawędkę z moim staruszkiem. - Coś w tym stylu. - Wiedziałem – powiedział. Nie mogłam określić czy jego ton wyrażał irytację, czy ulgę. – Wiedziałem, że ktoś musiał ją do tego przekonać i jakoś domyśliłem się, że to ty. Nikt inny nie zrobiłby tego dla mnie. Nie jestem pewien, co Lissa mu powiedziała, ale niech mnie licho… naprawdę go przekonała. Był szalenie pod wrażeniem. Wysłał mi pieniądze na samochód. I podniósł moje kieszonkowe do rozsądniejszego poziomu. - To dobrze – powiedziałam. – Prawda? Na moim telefonie pojawił się kolejny SMS od Braydena: „Do tego czasu tańce prawie się skończą.” - Ale dlaczego? – spytał Adrian. Usiadł na podłodze obok mnie. Było w nim coś niemal szalonego. Przysunął się bliżej, ale wydawał się zszokowany swoim postępowaniem, więc trochę się odsunął… ale tylko trochę. – Dlaczego miałabyś to robić? Dlaczego zrobiłaś to dla mnie? Zanim zdołałam odpowiedzieć, dostałam jeszcze jednego SMSa: „Zdążysz w ogóle na czas?” Nic nie mogłam poradzić na ogarniającą mnie coraz silniejszą irytację na jego brak zrozumienia. Bez myślenia odpisałam: „Więc może powinieneś już wracać. Zadzwonię jutro. Sorry.” Odepchnęłam telefon, żeby nie widzieć dalszych wiadomości. Znów spojrzałam na Adriana, który obserwował mnie uważnie. - Zrobiłam to, bo nie był dla ciebie sprawiedliwy. Bo zasłużyłeś na uznanie tym, co robiłeś. Bo musiał zrozumieć, że nie jesteś osobą, za którą zawsze cię uważał i zobaczyć cię 169

takiego, jaki jesteś, a nie przez pryzmat własnych uprzedzeń. – Siła spojrzenia Adriana była tak potężna, że nie przestawałam mówić. Nie chciałam zmagać się z tym wzrokiem w milczeniu. W dodatku bałam się, że jeśli za bardzo zacznę się zastanawiać nad własnymi słowami, odkryję, że dotyczyły nie tylko Adriana i jego ojca, ale także relacji jakie miałam z moim. – Powinno wystarczyć powiedzenie mu, kim jesteś… pokazanie mu tego… ale on nie chciał słuchać. Nie podoba mi się wykorzystywanie innych do czegoś, co powinno się zrobić samemu, ale wydawało mi się to jedyną opcją. - Cóż – powiedział w końcu Adrian. – Wygląda na to, że podziałało. Dziękuję. - Powiedział ci, jak możesz się skontaktować z twoją matką? - Nie. Najwyraźniej jego duma ze mnie nie sięga aż tak daleko. - Pewnie udałoby mi się dowiedzieć, gdzie ona jest – oznajmiłam. – Albo… albo Dymitr na pewno by mógł. Jak mówiłeś niedawno, muszą pozwalać jej na jakieś listy. Prawie się uśmiechnął. - No i proszę. Dlaczego? Dlaczego wciąż mi pomagasz? Do głowy przyszedł mi milion odpowiedzi od „bo to właściwa rzecz do zrobienia” do „nie wiem”. Zamiast tego powiedziałam: - Bo chcę. Tym zyskałam z jego strony prawdziwy uśmiech, ale było w nim coś mrocznego i zamyślonego. Znów się przysunął. - Bo szkoda ci tego pomyleńca? - Nie zwariujesz – powiedziałam zdecydowanie. – Jesteś silniejszy niż ci się wydaje. Gdy znowu tak się poczujesz, skup się na czymś, co przypomni ci, kim jesteś. - Na czym? Chodzi ci o jakiś magiczny obiekt? - Nie musi być magiczny – odparłam, wysilając mózg. – Proszę. – Odpięłam łańcuszek ze złotym krzyżykiem. – Zawsze był dobry dla mnie. Może tobie też pomoże. Wręczyłam mu go, ale złapał moją dłoń, zanim zdążyłam ją cofnąć. - Co to jest? – spytał. Przyjrzał się uważniej. – Czekaj… widziałem go. Nosisz go cały czas. - Kupiłam go dawno temu w Niemczech. Wciąż trzymał mnie za rękę, przyglądając się krzyżykowi. - Żadnych ozdóbek, esów-floresów, ani tajemniczych, wygrawerowanych symboli. - Dlatego mi się podoba – wyjaśniłam. – Nie potrzebne mu żadne ozdoby. Wiele dawnych wierzeń Alchemików skupiało się na czystości i prostocie. On właśnie tym jest. Może pomoże ci zachować jasność umysłu. 170

Wpatrywał się w krzyżyk, ale podniósł oczy spotykając moje spojrzenie. Na jego twarzy pojawiły się jakieś emocje, których nie mogłam rozpoznać. To wyglądało prawie tak, jakby właśnie odkrył coś, co go dręczyło. Wciągnął głęboki oddech i wciąż trzymając mnie za rękę, pociągnął mnie ku sobie. W blasku świecy jego zielone oczy były ciemne, ale równie czarujące jak zwykle. Jego palce zacisnęły się mocniej, a ja poczułam przeszywające mnie ciepło. - Sage… No i właśnie wtedy niespodziewanie wrócił prąd zalewając pokój powodzią światła. Najwyraźniej Adrian nie przejmując się rachunkami zostawił wszystkie światła włączone, gdy wychodził. Czar został przełamany i oboje skrzywiliśmy się na nagłą jasność. Adrian praktycznie odskoczył ode mnie, zostawiając krzyżyk w mojej dłoni. - Nie masz czasem potańcówki, ciszy nocnej, czy czegoś tam? – spytał nagle, nie patrząc na mnie. – Nie chcę cię przetrzymywać. Cholera, w ogóle nie powinienem ci przeszkadzać. Przepraszam. Zakładam, że to Aiden do ciebie SMSował? - Brayden – poprawiłam wstając. – Nie ma sprawy. Już odjechał, a ja wracam do Amberwood. - Przepraszam – powtórzył, idąc za mną do drzwi. – Przepraszam, że zepsułem ci wieczór. - Tym? – Prawie się zaśmiałam, myśląc o tych wszystkich wariactwach w moim życiu. – Nie. Trzeba czegoś więcej, żeby zepsuć mi wieczór. – Zaczęłam iść, ale zatrzymałam się. – Adrian? Nareszcie popatrzył wprost na mnie, znów prawie mnie powalając swoim spojrzeniem. - No? - Następnym razem… gdy będziesz chciał porozmawiać ze mną o czymś… czymkolwiek… nie musisz pić na odwagę. Po prostu mi powiedz. - Łatwiej powiedzieć niż zrobić. - Nieszczególnie. Znów spróbowałam otworzyć drzwi, ale tym razem to on mnie zatrzymał, kładąc dłoń na mim ramieniu. - Sage? Odwróciłam się. - No?

171

- Wiesz dlaczego nie lubię Braydena? – Byłam w takim szoku, że udało mu się prawidłowo wypowiedzieć jego imię, iż nie mogłam wydusić odpowiedzi, choć kilka przyszło mi do głowy. – Przez to, co powiedział. - Co właściwie? Biorąc pod uwagę, że Brayden mówił bardzo dużo i ze szczegółami, nie było do końca jasne do czego konkretnie odnosił się Adrian. - „Historycznie nieadekwatna”. – Adrian wskazał na mnie wolną ręką, nie puszczając mojego ramienia. – Kto do cholery patrzy na ciebie i mówi „historycznie nieadekwatna”? - Cóż – mruknęłam. – Teoretycznie to prawda. - Nie powinien tego mówić. Poruszyłam się, wiedząc, że powinnam iść… ale tego nie zrobiłam. - Słuchaj, on po prostu taki jest. - Nie powinien tego mówić – powtórzył niesamowicie poważnie Adrian. Pochylił się nade mną. – Nie obchodzi mnie, czy nie jest uczuciowym typem, komplementy nie są w jego stylu, czy coś. Nikt, kto zobaczy cię w tym ogniu i złocie, nie powinien mówić o anachronizmach. Gdybym był na jego miejscu powiedziałbym: „Jesteś najpiękniejszą istotą na ziemi”. Oddech uwiązł mi w gardle zarówno z powodu słów jak i sposobu w jaki to powiedział. Czułam się oszołomiona. Nie wiedziałam, co myśleć, poza tym, że muszę się stąd wynieść, jak najdalej od Adriana… uciec od tego, czego nie rozumiałam. Odsunęłam się od niego, zaskoczona tym, że się trzęsę. - Wciąż jesteś pijany – powiedziałam, kładąc dłoń na klamce. Przekrzywił głowę, wciąż przyglądając mi się w ten sam niepokojący sposób. - Pewne rzeczy się nie zmieniają, bez znaczenia, czy jestem pijany czy trzeźwy. Powinnaś o tym wiedzieć. Cały czas masz do czynienia z faktami. - Tia, ale to nie… – Nie mogłam się z nim spierać, gdy patrzył na mnie w ten sposób. – Muszę iść. Moment… nie wziąłeś krzyżyka. Podałam mu go, ale pokręcił głową. - Zatrzymaj go. Myślę, że mam coś innego, co pomoże mi ogarnąć moje życie.

172

ROZDZIAŁ 15

CZUŁAM SIĘ TAK ŹLE Z TYM jak potraktowałam Braydena, że następnego dnia zadzwoniłam do niego, zamiast jak zwykle SMSować albo wysłać e-maila. - Strasznie mi przykro – powiedziałam. – Takie zniknięcie… to nie jest w moim zwykłym stylu. Ani trochę. Nie wyszłabym tak nagle, gdyby to nie była pilna sprawa rodzinna. Być może trochę naciągałam prawdę. A może nie. - Nie ma sprawy – powiedział. Nie widziałam jego twarzy, więc nie potrafiłam zgadnąć, czy naprawdę nie ma mi tego za złe. – Wszystko i tak już się kończyło. Zastanawiałam się, czy przez „wszystko” rozumie samą potańcówkę… czy nas 19. - Pozwól, że gdzieś cię zaproszę, żeby ci to wynagrodzić – powiedziałam. – Ty zawsze robisz wszystko, więc teraz moja kolej. Ja funduję kolację i cię podwiozę. - Subaru? Zignorowałam nutkę osądu w jego tonie. - Piszesz się na to czy nie? Zgodził się. Zrobiliśmy niezbędne ustalenia i rozłączyłam się, czując się o wiele lepiej. Brayden nie był zły. Wizyta Adriana nie zrujnowała mojego początkującego związku. Sytuacja wróciła do normy – przynajmniej na moje standardy. Następny dzień spędziłam w swoim pokoju, chcąc nadrobić zaległości w zadaniach domowych i nie stresując się kwestiami towarzyskimi. W poniedziałek rano znów zaczął się szkolny tydzień, wszystko szło swoim zwykłym trybem. Eddie wszedł do wschodniej kafeterii w tej samej chwili co ja i razem stanęliśmy w kolejce po jedzenie. Wypytywał o pojawienie się Adriana na tańcach, więc podałam mu ocenzurowaną wersję, że Adrian po prostu się nawalił i potrzebował podwózki do domu. Nie wyciągnęłam na światło dzienne swojej roli w przekonaniu królowej do przemówieniu dla jego dobra i o tym, że ponoć jestem „najpiękniejszą istotą na ziemi”. Definitywnie nie zamierzałam wspominać o tym, jak się czułam, gdy Adrian mnie dotknął. Eddie i ja podeszliśmy do stolika i naszym oczom ukazał się niezwykły widok, czyli Angeline próbująca rozweselić Jill. W normalnych okolicznościach opieprzyłabym ją za to, co odstawiła na tańcach, ale ostatecznie nic się nie stało… tym razem. Zresztą teraz bardziej skupiałam się na Jill. Po prostu nie mogłam widzieć jej przygnębionej i natychmiast nie zakładać, że coś jest nie tak z Adrianem. Eddie odezwał się pierwszy, zauważając coś, co przegapiłam.

19

No i krzyżyk na drogę. Już widzę jak wszyscy „tęsknią” za Braydenem. L.

173

- A gdzie Micah? – spytał. – Wyszedł przede mną. Myślałem, że mnie wyprzedzi. - Po prostu musiałeś spytać, prawda? – skrzywiła się Angeline. – Pokłócili się. Mogłabym przysiąc, że Eddie wyglądał na bardziej zdenerwowanego niż Jill. - Co takiego? On nic o tym nie wspomniał. Co się stało? Wydawało mi się się, że świetnie się bawiliście w sobotę. Jill przytaknęła ponuro, ale nie podniosła wzroku znad nietkniętego jedzenia. Ledwie zdołałam wypatrzyć łzy w jej oczach. - Bo tak było. Bawiliśmy się tak dobrze, że gdy wczoraj rozmawialiśmy spytał… cóż, spytał, czy chcę spędzić Święto Dziękczynienia z jego rodziną. Mieszkają w Pasadenie. Myślał, że mógłby dostać pozwolenie od dyrekcji szkoły albo od was. - Nie brzmi źle – powiedział ostrożnie Eddie. - Święto Dziękczynienia z jego rodziną to nie przelewki! Spędzanie wspólnie czasu tutaj to jedno, ale jeśli posuniemy sprawy dalej… zaczniemy być parą także poza szkołą… – Westchnęła. – Wtedy pójdzie już szybko. Ile jeszcze będę mogła ukrywać czym jestem? Zresztą nawet gdyby to nie był problem, poza szkołą czyha na mnie zagrożenie. Jestem tu właśnie dlatego, że to miejsce jest bezpieczne i pod kontrolą. Nie mogę tak po prostu wyjechać, żeby spotkać się z obcymi. Widać było dalszy postęp jaki zrobiła uświadamiając sobie komplikacje jakie wiązały się z jej „zwyczajnym” związkiem z Micahem. Zdecydowałam się na neutralny komentarz. - Wygląda na to, że dużo o tym myślałaś. Jill gwałtownie poderwała głowę, jakby nie była świadoma, że tu jestem. - Tia. Chyba tak. – Przypatrywała mi się przez kilka sekund i, o dziwo, jej spięta mina trochę złagodniała. Uśmiechnęła się. – Wyglądasz dziś bardzo ładnie, Sydney. Sposób w jaki pada na ciebie światło… jest całkiem zjawiskowy. - Yyy, dzięki – odpowiedziałam niepewna, skąd jej się to wzięło. W mojej opinii nie było we mnie nic niezwykłego. Fryzurę i makijaż miałam takie same jak zawsze i ubrałam się w białą koszulę i spódnicę w kratkę. Musiałam jakoś odreagować po tych wszystkich kolorach z weekendu. - Ten burgundowy na twojej spódnicy naprawdę podkreśla bursztyn twoich oczu – kontynuowała Jill. – To nie to samo co jasna czerwień, ale wygląda wspaniale. Oczywiście na tobie każdy kolor wygląda dobrze, nawet te przygaszone. 20 Eddie wciąż przetrawiał sprawę Micaha. - Jak doszło do tej kłótni?

20

Rozbrajające. Ofc nikt nawet nie skojarzy, dlaczego młoda sypie komplementami ;) L.

174

Ulżyło mi, gdy Jill oderwała ode mnie spojrzenie. - Och. No cóż. Powiedziałam, że nie wiem, czy mogę wybrać się na to Święto Dziękczynienia. Gdybym podała jeden powód pewnie wszystko byłoby dobrze, ale ja zaczęłam panikować, myśląc o tych wszystkich problemach. No i skończyłam paplając, że niby możemy wrócić do Południowej Dakoty albo może rodzina przyjedzie do nas, albo wy mi nie pozwolicie… no i wiele innych wymówek. Myślę, że było dość oczywiste, że zmyślam na poczekaniu i on wprost spytał, czy już nie chcę z nim być. Wtedy odpowiedziałam, że chcę, ale to skomplikowane. Dopytywał się dlaczego, ale oczywiście nie mogłam mu tego wyjaśnić, a później już poszło… – Wyrzuciła ręce w górę. – Wtedy wszystko jakby eksplodowało. Nigdy nie myślałam o Święcie Dziękczynienia albo spotkaniu rodziny jako rytuale przejścia w randkowaniu. Rodzice Braydena też mieszkali w południowej Kalifornii… czy oczekiwano ode mnie, że kiedyś się z nimi spotkam? - Micah nie należy do osób, które żywią urazę – powiedział Eddie. – Jest też całkiem rozsądny. Po prostu powiedz mu prawdę. - Co, że jestem jedną z ostatnich przedstawicielek arystokratycznego rodu wampirów i że od mojego pozostania w ukryciu i przetrwania zależy, czy moja siostra utrzyma tron? – spytała z niedowierzaniem Jill. W oczach Eddiego mignęło rozbawienie, ale widziałam, że usiłuje zachować powagę ze względu na Jill. - Tak też chyba można. Ale nie… chodziło mi o uproszczoną wersję. Powiedz, że nie chcesz tak bardzo się angażować. Lubisz go, ale wolisz, żeby nie przyspieszać wszystkiego. Wiesz, to całkiem rozsądne. Masz piętnaście lat i „chodzicie ze sobą” ledwie miesiąc. Zamyśliła się nad jego słowami. - Myślisz, że nie będzie zły? - Nie, jeśli naprawdę mu na tobie zależy – oświadczył porywczo Eddie. – Jeśli zależy to zrozumie i uszanuje twoje decyzje… i będzie się cieszył, że zwyczajnie może spędzać z tobą czas. Nie byłam pewna czy Eddie mówił o Micahu, czy o sobie, ale lepiej było tego nie komentować. Twarz Jill rozpogodziła się. - Dzięki – powiedziała do Eddiego. – Nie myślałam o tym w ten sposób. Masz rację. Jeśli nie akceptuje moich uczuć, to i tak nie ma sensu tego ciągnąć. – Zerknęła na zegar na ścianie i zerwała się na równe nogi. – Lepiej pójdę go poszukać przed lekcjami. I już jej nie było. „Dobra robota, Eddie” pomyślałam. „Całkiem możliwe, że właśnie pomogłeś dziewczynie swoich marzeń pogodzić się z jej chłopakiem.” Gdy nasze spojrzenia się spotkały, jego mina podpowiedziała mi, że Eddie myśli dokładnie to samo. Angeline patrzyła jak Jill wypada z kafeterii, jej niebieskie oczy były zwężone w namyśle.

175

- Nawet jeśli się pogodzą i tak nic z tego nie będzie. W tej sytuacji… to się nie uda. - A myślałam, że jesteś wielką fanką ludzko-wampirzych związków – wytknęłam. - No jasne. W domu to nie problem. Nawet w waszym świecie to też możliwe, ale Jill jest w szczególnej sytuacji. Musi pozostać w ukryciu dla bezpieczeństwa, jeśli ma pomóc swojej rodzinie. Bycie z nim w tym nie pomoże i ona o tym wie… nieważne jak bardzo temu zaprzecza, ale zdaje sobie z tego sprawę… nie ma znaczenia czy chce, żeby było inaczej. Ostatecznie postąpi właściwie. To jej obowiązek. Coś większego niż osobiste zachcianki. Jill to rozumie. Po tym Angeline oznajmiła, że musi wrócić do swojego pokoju i odrobić zadanie domowe. Eddie i ja gapiliśmy się w osłupieniu. Z niedowierzaniem pokręcił głową. - Nie przypominam sobie, żeby Angeline kiedykolwiek była tak… - …rozsądna? – podpowiedziałam. - Chciałem powiedzieć… logiczna. Zaśmiałam się. - Często zdarza jej się myśleć logicznie. - Wiesz, o co mi chodziło – nie ustępował. – To, co właśnie powiedziała, to czysta prawda. To było… mądre. Rozumie Jill i jej sytuację. - Myślę, że ona rozumie o wiele więcej niż nam się wydaje – powiedziałam, przypominając sobie jak bardzo poprawiło się jej zachowanie od czasu apelu… nie licząc wypadu na tańce. – Po prostu potrzebowała czasu na przystosowanie się, co ma sens, biorąc pod uwagę jak wielka to zmiana. Gdybyś widział miejsce, z którego pochodzi, zrozumiałbyś. - Mogłem ją źle osądzać – przyznał Eddie. Wydawał się zaskoczony własnymi słowami. Trochę się spodziewałam, że dostanę opiernicz od Treya za porzucenia Braydena na pastwę losu na tańcach, ale okazało się, że znowu go nie ma na porannych lekcjach. Prawie się martwiłam, ale przypomniałam sobie, że jego kuzyn wciąż przebywał w mieście, zapewne wywołując bajzel w jego „rodzinnych sprawach”. Trey był kompetentny. Nieważne co się działo, na pewno sobie z tym poradzi. Ale zastanawiało mnie skąd w takim razie brały się siniaki? Gdy dotarłam na niezależne studia u pani Terwilliger, okazało się, że ona na mnie czeka, co wzięłam za zły znak. Zazwyczaj była pogrążona w ciężkiej pracy przy swoim biurku i tylko kiwała mi głową na dzień dobry, gdy wyjmowałam książki. Dzisiaj stała przed biurkiem ze skrzyżowanymi ramionami i obserwowała drzwi. - Panno Melbourne. Wierzę, że miałaś udany weekend? Definitywnie byłaś lśniącą gwiazdą tańców na Halloween. - Widziała mnie pani? – spytałam. Trochę podejrzewałam, że zaraz opowie, jak obserwowała całą potańcówkę przez kryształową kulę, czy coś w tym stylu. 176

- Tak, oczywiście. Robiłam za opiekuna. Moje stanowisko było w pobliżu DJa, więc nie dziwię się, że mnie nie widziałaś. Zresztą nie wyróżniałam się tak, jak ty. Muszę przyznać, że twoja neo-grecka reprodukcja była absolutnie wspaniała. - Dziękuję. – No po prostu obsypywano mnie dziś komplementami z wszystkich stron, ale jej były o wiele mniej upiorne niż te w wykonaniu Jill. - No dobrze – powiedziała pani Terwilliger przechodząc do interesów. – Pomyślałam, że dobrze będzie jeśli przedyskutujemy niektóre z zaklęć, które wyszukiwałaś do mojego projektu. Notowanie ich to jedno, ale zrozumienie to coś zupełnie innego. Żołądek zawiązał mi się w supełek. Zdążyłam się przyzwyczaić do unikania jej i ciągłego, niemal bezmyślnego notowania i tłumaczenia zaklęć. Dopóki nie musiałam się w nie zgłębiać, czułam się spokojniejsza, że tak naprawdę nie praktykuję magii. Bałam się, co ona znowu wykombinowała, ale nie bardzo miałam jak protestować, dopóki wszystko sprowadzało się do studiów i nie oznaczało krzywdzenia mnie ani innych. - Będziesz tak uprzejma i zamkniesz drzwi? – spytała. Posłuchałam czując coraz większy niepokój. – A teraz chciałabym zajrzeć do książki, którą przesłałam ci kiedyś… tej z obronnymi zaklęciami. - Nie mam jej przy sobie, proszę pani – powiedziałam z ulgą. – Ale jeśli pani chce, mogę pójść po nią do swojego pokoju. Jeśli kursowy autobus przyjedzie w dobrym czasie – czyli spóźni się – pewnie mogłabym spędzić większość godziny na podróżach. - To nie problem. Zdobyłam kopię dla twojego osobistego użytku. – Podniosła książkę z biurka. – Ale mam i własną. Spójrzmy, dobrze? Nie zdołałam ukryć przerażenia. Usiadłyśmy w przylegających ławkach i zaczęła od zwykłego przeglądania ze mną spisu treści. Książka była podzielona na trzy części: „Obronę”, „Planowany atak” i „Natychmiastowy atak”. Każdy z tych rozdziałów został rozplanowany według poziomu trudności. - Obrona uwzględnia wiele ochronnych uroków i zaklęć służących do ucieczki – poinformowała mnie. – Jak myślisz, dlaczego umieszczono je w pierwszej kolejności? - Bo najlepszą metodą na wygranie walki jest unikanie jej – odpowiedziałam natychmiast. – To sprawia, że cała reszta jest zbędna. Wyglądała na zaskoczoną, że na to wpadłam. - Tak… w rzeczy samej. - Tak powiedział Wolfe – wyjaśniłam. – Jest instruktorem na zajęciach z samoobrony, na które uczęszczam. - Cóż, nie da się odmówić mu racji. Większość zaklęć z tej sekcji właśnie do tego służy. Na przykład to… – Przerzuciła kilka stron. – To jest bardzo podstawowe, ale niezwykle użyteczne. To czar utajenia. Wymaga wielu fizycznych komponentów… czego można się spodziewać po zaklęciu dla początkujących… ale jest tego warte. Stwarzasz amulet i masz 177

przy sobie osobną ingrediencję… rozdrobniony gips. Gdy jesteś gotowa do aktywacji, dodajesz gips, a amulet budzi się do życia. Sprawia, że zobaczenie cię jest niemal niemożliwe. Zanim magia się wyczerpie możesz niezauważona bezpiecznie opuścić pokój albo jakiś inny teren. Nie umykały mi niuanse słowne i mimo wewnętrznego oporu, nie mogłam powstrzymać pytania: - Niemal niemożliwe? - Nie zadziała, jeśli wiedzą, że naprawdę tam jesteś – wyjaśniła. – Nie można zwyczajnie go rzucić i stać się niewidzialnym… są na to bardziej zaawansowane zaklęcia. Ale jeśli ktoś nie spodziewa się ciebie zobaczyć… to i nie zobaczy. Pokazała mi inne zaklęcia, z których wiele było podstawowych, opartych na amuletach, wymagających podobnej aktywacji. Jedno określiła jako średniozaawansowane i w pewnym sensie wywoływało się je odwrotnie. Rzucający miał na sobie amulet, który chronił go, gdy aktywował pozostałą część zaklęcia – sprawiało, że wszyscy ludzie w pewnym promieniu ulegali tymczasowej ślepocie. Tylko czarujący wciąż widział. Słuchając, cały czas skręcało mnie na myśl o używaniu magii, która bezpośrednio wpływała na inną osobę. Ukrycie siebie to jedna sprawa, ale oślepienie kogoś? Sprawienie, że będzie miał zawroty głowy? Zmuszenie do zaśnięcia? To już przekraczało granicę, bo oznaczało robienie złych i nienaturalnych rzeczy innym, używając metod, do których ludzie nie powinni się uciekać. A mimo to… gdzieś w ciemnym zakamarku swojego umysłu dostrzegałam użyteczność tego. Tamta napaść sprawiła, że na wiele rzeczy patrzyłam z innej perspektywy. Samo przyznanie się do tego było bolesne, ale teraz widziałam, że oddanie krwi Sonii mogłoby nie być takie złe. Może. Na razie nie byłam gotowa, żeby to zrobić. Słuchałam cierpliwie, gdy omawiała poszczególne strony i cały czas zastanawiałam się w co ona pogrywa. - Na następny poniedziałek chcę, żebyś odtworzyła jedno z tych zaklęć, tak jak zrobiłaś to z amuletem ognia – poleciła mi, gdy do końca zostało pięć minut. – Zrób notatki. - Pani Terwilliger… – zaczęłam. - Tak, tak – przerwała mi, zamykając książkę i wstając. – Jestem w pełni świadoma twoich argumentów i obiekcji na temat tego, że ludzie nie powinni władać taką mocą i całą resztę tych nonsensów. Szanuję twoje prawo do takich poglądów. Nikt nie zmusza cię do używania czarów. Chcę tylko, żebyś przerobiła proces tworzenia. - Nie mogę – odpowiedziałam zdecydowanie. – Nie zrobię tego. - To nie różni się od robienia sekcji żaby na biologii – naciskała. – Praktyczna praca, żeby zrozumieć materiał. - Może – ustąpiłam ponuro. – Które mam zrobić, proszę pani? - Którekolwiek chcesz. 178

Coś w tym jeszcze bardziej mnie zaniepokoiło. - Wolałabym, żeby pani wybrała. - Nie bądź niemądra – powiedziała. – Masz możliwość wyboru tematów swoich wypracowań semestralnych i tu też możesz dowolnie wybierać. Nie dbam, co zrobisz, ważne tylko żebyś wykonała zadanie. Wybierz coś, co się zainteresuje. No i w tym tkwił problem. Wymagając ode mnie wyboru, tym samym zmuszała do zaangażowania w magię. Łatwo było mi udawać, że nie interesuję się tym i wszystko robię pod przymusem dla niej. Chociaż ten przydział również był zlecony przez nią, ów mały wybór, który mi dawała, zmuszał do własnej inicjatywy. W tym układzie odłożyłam decyzję na później – coś niesłychanego dla mnie, gdy szło o zadanie domowe. Marzyło mi się, że jeśli zignoruję przydział, to wszystko przycichnie albo ona zmieni zdanie. Zresztą miałam na to tydzień. Nie musiałam się tym jeszcze stresować. Wiedziałam, że nie mamy obowiązku oddawania Lii kostiumów, ale i tak uważałam, że powinnyśmy je zwrócić… żeby nie było niejasności, co do moich intencji. Gdy tylko pani Terwilliger mnie wypuściła, spakowałam stroje do pokrowców na ubrania i pojechałam na śródmieście. Jill żałowała, że musi oddać sukienkę, ale przyznała, że tak należy zrobić. Za to Lia uważała inaczej. - Co ja mam z nimi zrobić? – spytała, gdy pokazałam się w jej sklepie. Od samego patrzenia na wielkie koła jej kolczyków z kryształami górskimi można było dostać zawrotów głowy. – Były uszyte specjalnie dla was. - Na pewno możesz je przerobić. Poza tym myślę, że i tak są mniej-więcej w takich rozmiarach, jak zwykle robisz – Wyciągnęłam wieszaki, a ona ostentacyjnie skrzyżowała ramiona. – Słuchaj, są wspaniałe. Naprawdę doceniamy, że je uszyłaś, ale nie możemy ich zatrzymać. - Zatrzymacie je – oznajmiła. - Jeśli ich nie weźmiesz, to po prostu zostawię je na twojej ladzie – ostrzegłam. - A ja odwiozę je do waszego dormitorium. Jęknęłam. - Dlaczego to dla ciebie takie ważne? Dlaczego nie przyjmujesz „nie” jako odpowiedzi? W Palm Springs jest mnóstwo ładnych dziewczyn. Nie potrzebujesz Jill. - Właśnie w tym rzecz – powiedziała Lia. – Mnóstwo ładnych dziewczyn, z których żadna się nie wyróżnia. Jill jest niezwykła. Ma naturalny wdzięk, o którym nawet nie wie. Pewnego dnia może być wspaniała. - Pewnego dnia – powtórzyłam. – Ale nie teraz. Lia spróbowała z innej beczki.

179

- Jest kampania z szaliczkami i kapeluszami. Nie mogę znowu wykorzystać maski, ale mogłaby mieć okulary przeciwsłoneczne… zwłaszcza gdybyśmy robiły zdjęcia na zewnątrz. Powiedz, że zgadzasz się na taki plan… - Lia, proszę cię. Nawet nie próbuj. - Tylko posłuchaj – naciskała. – Zrobimy sesję zdjęciową. Później możesz przejrzeć fotki i wyrzucić wszystkie, które nie spełniają kryteriów waszej dziwnej religii. - Żadnych wyjątków – ucięłam. – I zostawiam sukienki. Położyłam je na ladzie i wyszłam ignorując protesty Lii, nawijającej o wszystkich wspaniałych rzeczach, które mogłaby zrobić dla Jill. „Może pewnego dnia” pomyślałam. „Kiedyś, gdy znikną wszystkie problemy Jill.” Coś mi mówiło, że ten dzień jest bardzo, bardzo odległy. Byłam niezłomnie lojalna wobec Spencera, ale gdy wracałam do samochodu, moją uwagę przykuł zapach francuskiej kawy. Nie miałam żadnych obowiązków w szkole, więc zatrzymałam się na filiżankę. Miałam przy sobie książkę z angielskiego i pomyślałam, że poczytam trochę przy jednym z niewielkich stoliczków obok kawiarni. Połowę czasu spędziłam SMSując z Braydenem. Chciał wiedzieć co czytam i wymienialiśmy się naszymi ulubionymi cytatami z Tennessee Williams. Przesiedziałam tam niecałe dziesięć minut, gdy padł na mnie czyjś cień, zasłaniając blask późnego popołudnia. Nade mną stało dwóch nieznajomych facetów. Byli trochę starsi ode mnie, jeden miał blond włosy i niebieskie oczy, a drugi ciemne włosy i opaloną skórę. Ich miny nie wyrażały wrogości, ale za przyjaźnie też nie wyglądali. Obaj byli dobrze zbudowani, jakby regularnie trenowali. Gdy przyjrzałam im się uważniej, nagle dotarło do mnie, że poznaję jednego z nich. Ciemnowłosy był facetem, który kiedyś zaczepił mnie i Sonię, twierdząc, że zna ją z Kentucky. Natychmiast ogarnęła mnie panika, nad którą próbowałam zapanować przez ostatni tydzień, w dodatku miałam wrażenie, że bezradnie tkwię w pułapce. Tylko świadomość, że przebywam w miejscu publicznym, otoczona przez ludzi, pozwoliła mi patrzyć na tą dwójkę z zaskoczeniem, ale też spokojem. - Tak? – spytałam. - Musimy z tobą porozmawiać, Alchemiczko – oznajmił blondyn. Ani jeden mięsień nie drgnął na mojej twarzy. - Myślę, że z kimś mnie pomyliliście. - Nie, nikt inny nie ma tatuażu z lilią – odparł brunet. Kiedyś powiedział, że nazywa się Jeff, ale wątpiłam, żeby mówił prawdę. – Byłoby wspaniale, gdybyś się z nami przeszła. Tego dnia mój tatuaż był zakryty, ale przeczuwałam, że ci faceci śledzą mnie już jakiś czas i nie musieli widzieć lilii, żeby wiedzieć, że ją mam.

180

- Mowy nie ma – powiedziałam. Nie potrzebowałam nawet napomnień Wolfa, żeby wiedzieć, że to wybitnie zły pomysł. Nigdzie się nie ruszałam z bezpiecznego tłumu. – Jeśli chcecie porozmawiać, to lepiej usiądźcie albo możecie odejść. Znów utkwiłam oczy w książce jakbym nie miała żadnych zmartwień. W rzeczywistości serce mi waliło i powstrzymanie drżenia dłoni wymagało całej mojej samokontroli. Po kilku chwilach usłyszałam dźwięk metalu trącego o beton, gdy dwaj faceci siadali przede mną. Spojrzałam na ich pozbawione wyrazu twarze. - Jeśli chcecie kawę, powinniście wejść do środka – zaznaczyłam. – Na zewnątrz nie mają kelnerów. - Nie przyszliśmy tu rozmawiać o kawie – powiedział Jeff. – Chcemy pomówić o wampirach. - Dlaczego? Kręcicie jakiś film czy co? – spytałam. - Wiemy, że się z nimi zadajesz – oznajmił blondyn. – Włączając w to strzygę, Sonię Karp. Część magii mojego tatuażu służyła do powstrzymywania Alchemików od ujawniania informacji o świecie wampirów ludziom z zewnątrz. Dosłownie nie mogliśmy tego zrobić, bo powstrzymywał nas, gdybyśmy próbowali. Jednak ci faceci już wiedzieli o wampirach, więc tatuaż nie mógł cenzurować tego, co mówiłam. Zamiast tego dobrowolnie zdecydowałam się na ostrożny dobór słów. Miałam przeczucie, że udawanie ignorancji było najlepszą taktyką w tej sytuacji. - Wampiry nie istnieją – powiedziałam. – Słuchajcie, jeśli to jakiś żart… - Wiemy, czym się zajmujesz – kontynuował blondyn. – Nie lubisz ich ani trochę bardziej niż my. Dlaczego im pomagasz? Jak to się stało, że twoja organizacja tak się pogubiła i zboczyła z pierwotnie wyznaczonej drogi? Wieki temu stanowiliśmy zjednoczony front, zdeterminowany, żeby w imię światłości wytępić wszystkie wampiry z oblicza ziemi. Twoi współbracia zdradzili ten cel. Miałam znowu zaprotestować, ale wtedy zobaczyłam błysk złota w uchu Jeffa. Miał malutki kolczyk, niewielkie złote kółko z ciemnym punktem na środku. Nie potrafiłam się powstrzymać. - Na twoim kolczyku jest symbol słońca… złota – powiedziałam i uświadomiłam sobie, że identyczny symbol wygrawerowano na rękojeści miecza, który zdobyliśmy w uliczce. Dotknął kolczyka i przytaknął. - Nie zapomnieliśmy o naszej misji… ani o oryginalnym celu. Służymy światłości. Nie mrokowi, który skrywa wampiry. Nadal nie zamierzałam odpowiadać na jego uwagi o wampirach. - W zeszłym tygodniu to wy zaatakowaliście mnie i moją przyjaciółkę w uliczce. Żaden z nich nie zaprzeczył. 181

- Twoja „przyjaciółka” to mroczna kreatura nocy – oświadczył blondyn. – Nie wiem, jakim cudem zamaskowała swoją naturę… sprawiła, że wygląda jak jeden z tamtych innych wampirów… ale nie możesz pozwolić się zwieść. Jest zła. Zabije ciebie i mnóstwo innych. - Odbiło wam – powiedziałam. – Nic z tego nie ma sensu. - Po prostu powiedz nam, gdzie jest jej główna kryjówka – polecił Jeff. – Wiemy, że to nie mieszkanie po drugiej stronie śródmieścia. Obserwowaliśmy je i nie wróciła tam od czasu naszej ostatniej próby zniszczenia jej. Jeśli nie zamierzasz nam aktywnie pomóc, ta informacja jest wszystkim, czego potrzebujemy, żeby uwolnić świat od jej zła. „Obserwowaliśmy je.” Mieszkanie Adriana. Dostałam zimnych dreszczy. Od jak dawna to trwało? I jak daleko się posunęli? Czy po prostu siedzieli w samochodzie, obserwując? Albo może mieli zaawansowany technicznie sprzęt szpiegowski? Wolfe ostrzegał przed prześladowcami na parkingach, a nie w domach. Trochę pocieszało mnie to, że ewidentnie nie wiedzieli o domu Clarenca. Ich inwigilacja najwyraźniej nie była aż tak dokładna, skoro jeszcze tam nie dotarli. Ale czy łazili za mną? Wiedzieli gdzie chodzę do szkoły? Ich słowa były dowodem na okrutną rzeczywistość, którą ledwie odważyłam się rozważać. Pod rzekomo wszystkowidzącym wzrokiem Alchemików jednak czaiły się siły, które działały niezauważone i pracowały wbrew naszym celom. Łowcy wampirów istnieli naprawdę. Ta świadomość niosła ze sobą setki jeszcze straszniejszych pytań. Co to oznaczało dla morojów? Czy niebezpieczeństwo groziło Jill? Adrianowi? - Jedynym, co jestem skłonna zrobić, jest zadzwonienie na policję – powiedziałam. – Nie wiem, kim jesteście ani dlaczego macie obsesję na punkcie mojej przyjaciółki, ale żadna z nas nic wam nie zrobiła. Jesteście bardziej szaleni niż mi się wydawało, jeśli myślicie, że zdradzę wam, gdzie ona jest, żebyście mogli ją prześladować. W tej chwili uśmiechnęło się do mnie czyste szczęście i zobaczyłam policjantkę na patrolu zmierzającą wzdłuż ulicy. Obaj faceci przy stoliku podążyli za moim spojrzeniem i bez wątpienia odgadli moje myśli. Bez problemu mogłabym ją zawołać. Nie zgłosiliśmy żadnego raportu odnośnie ataku w uliczce, ale oskarżenie tych facetów o niedawną napaść definitywnie by ich opóźniło. Obaj wstali jak jeden. - Popełniasz ogromny błąd – powiedział Jeff. – Gdyby nasze grupy współpracowały ze sobą, rozprawilibyśmy się z tym problemem już wieki temu. Najpierw załatwilibyśmy strzygi, później morojów. Wasz upadek pod ich złym wpływem niemal wszystko zepsuł. Całe szczęście, że my wciąż podążamy właściwą drogą.

182

Fakt, że nazwał po imieniu obie grupy był szczególnie alarmujący. Faceci byliby niepokojący, gdyby wyrażali się o wampirach używając mrocznych, niejasnych określeń, ale mówiąc „moroje” i „strzygi” zdradzali swoją obszerną wiedzę. Blondyn rzucił niewielką, robioną domową metodą broszurę. - Przeczytaj, może zobaczysz światło. Będziemy w kontakcie. - Nie radzę – powiedziałam. – Jeśli jeszcze raz czegoś spróbujcie, to skończy się czymś mniej przyjemnym niż miła pogawędka. Moje słowa zabrzmiały bardziej złowieszczo niż się spodziewałam. Może Dymitr i Wolfe mieli na mnie zły wpływ. Jeff roześmiał się, gdy zaczęli odchodzić. - Szkoda, że jesteś tak zawalona książkami – rzucił. – Masz duszę łowcy.

183

ROZDZIAŁ 16

NIE TRACĄC ANI CHWILI zebrałam naszą grupę. Sprawa była ważna. Wciąż nie wiedziałam jak wielkie niebezpieczeństwo nam groziło, ale nie zamierzałam ryzykować. Wybrałam dom Clarenca jako miejsce spotkania, bo łowcy jeszcze o nim nie wiedzieli. Mimo to i tak byłam nerwowa – niepokoiłabym się nawet, gdybyśmy zgromadzili się w bunkrze Alchemików. Zresztą najwyraźniej słowo „łowcy” nie było właściwym określeniem. Według tej ich lipnej broszurki nazywali się „Wojownikami Światłości”. Nie byłam przekonana, czy zasługują na tak szumną nazwę, zwłaszcza, że w statucie swojej misji zamiast „otchłań” napisali „odhłań”. Sama broszurka była bardzo ogólnikowa i mówiła tylko, że zło grasuje po tym świecie między ludźmi, a Wojownicy są siłą, która je zniszczy. Nalegali, żeby zwykli ludzie byli gotowi i pozostawali w czystości. Nie podano żadnych imion wampirów, z czego się cieszyłam. Broszura nic też nie wspominała na temat ich rzekomo wspólnej historii z Alchemikami. Zanim pojechaliśmy do Clarenca, Eddie sprawdził, czy w Latte nie ma żadnych urządzeń szpiegujących. Sama myśl o nich była upiorna w takim sam sposób, jak to, że obserwowali mieszkanie Adriana. To było naruszenie naszego bezpieczeństwa. Na duchu podtrzymywało mnie tylko to, że nie wierzyłam, żeby dysponowali tak dobrą techniką. - Raczej nie są tak zaawansowani – powiedziałam Eddiemu, gdy kombinował pod samochodem. – Ta broszura wygląda jakby ją odbito na ksero w latach osiemdziesiątych. Nie wiem, czy po prostu ulotki zalegają im jeszcze z tamtych czasów, czy naprawdę używają takich maszyn… Tak czy inaczej, nie pachnie mi to wysoką technologią. - Niewykluczone – przyznał, nieco stłumionym głosem. – Ale nie możemy ryzykować. Nie wiemy do czego są zdolni. Jeśli się nie mylę, próbują się spiknąć z Alchemikami, żeby zyskać lepsze technologie. Aż zrobiło mi się zimno. Oburzająca była sama myśl, że Alchemicy mogli być spokrewnieni z tą lubującą się w przemocy bandą. Uważałam, że to szalone, gdy spekulowałam na ten temat z Adrianem i wciąż ciężko było mi się z tym pogodzić mimo piętrzących się dowodów. Teraz przynajmniej miałam dość informacji, żeby nie zbłaźnić się przed przełożonymi, gdy to zgłoszę. Wprawdzie nigdy nie słyszałam o łowcach, ale wydawało się możliwe, że gdzieś, kiedyś próbowali kontaktować się z moją organizacją. Oby ktoś z Alchemików był w stanie pomóc. - Czysto. – Eddie wygrzebał się spod Latte. – Możemy jechać. Jill i Angeline czekały w pobliżu, obie spięte i niespokojne. Ta pierwsza posłała Eddiemu uśmiech pełen podziwu. - Nie wiedziałam, że znasz się na tym. Nawet do głowy by mi nie przyszło, żeby czegoś szukać.

184

Otarł pot z czoła. - Myślałaś, że trening strażnika obejmuje tylko walenie i kopanie? Zaczerwieniła się. - No właściwie, tak. - Opowiesz mi kiedyś o tym? – spytała Angeline. – Chyba powinnam to wiedzieć. - Jasne – powiedział Eddie, brzmiąc jakby mówił szczerze, a ona się rozpromieniła. Przebywanie z nią stało się dla niego o wiele łatwiejsze, odkąd spoważniała i nabrała powściągliwości. Myślę, że to dobre zachowanie częściowo brało się z tego, że zdobyłam jej pozwolenie na przyłączenie się do nas. Technicznie wciąż była zawieszona, ale wynegocjowałam specjalne zwolnienie ze względu na tak zwaną religię naszej rodziny. Użyłam podobnej linii, gdy w zeszłym miesiącu to Jill była zawieszona, a musiałam ją zabrać na karmienie. Mimo wszystko i tak mieliśmy ścisłe dyspozycje odnośnie wyjścia Angeline. Nie mogła przebywać poza szkołą dłużej niż dwie godziny i w zamian dodano do jej wyroku jeszcze jeden dzień zawieszenia. Pojechaliśmy do Clarenca inną drogą niż zwykle, a Eddie uważał, czy ktoś nie doczepił nam ogona. Próbował mi wyjaśnić na co muszą uważać, gdy zostanę sama, ale byłam tak podenerwowana, że ledwie go słyszałam. Mimo pełnej napięcia jazdy bezpiecznie dotarliśmy do Clarenca. Na miejscu znaleźliśmy czekającego już na nas Adriana. Wyglądało na to, że Dymitr zabrał go wcześniej – bezwątpienia przedsięwziął te same środki ostrożności, co Eddie. Podałam Eddiemu i Dymitrowi podstawowe informacje o łowcach, ale pozostali wymagali dokładniejszych wyjaśnień. Zebraliśmy się w naszym zwykłym miejscu w salonie. Dymitr przechadzał się po pokoju, gotowy na atak w każdej chwili. Clarence przyglądał się z fotela zwykłym dla siebie nieobecnym spojrzeniem, ale gdy pokazałam broszurę, wrócił do życia. - To oni! – krzyknął. Niemal oczekiwałam, że zerwie się z fotela i wyrwie mi broszurę z rąk. – To są ich symbole! Ten okrąg. Pamiętam go. Na okładce broszury znajdowało się więcej alchemicznych symboli takich samych jak na mieczu. - To symbol złota – potwierdziłam. – Albo symbol słońca w ich przypadku, skoro mają tą obsesję na punkcie światła i mroku. Clarence rozglądał się panicznie. - Wrócili! Musimy się stąd wydostać. Osiedliłem się w tym mieście, żeby przed nimi uciec, ale znaleźli mnie. Nie mamy czasu. Gdzie jest Dorothy? Gdzie Lee? Muszę się spakować!

185

- Panie Donahue – powiedziałam najłagodniej jak się dało. – Oni nie wiedzą, że tu jesteś. Nic ci nie grozi. Sama nie byłam pewna, czy w to wierzę, ale miałam nadzieję, że brzmiałam przekonująco. - Ona ma rację – oznajmił Dymitr. – Nawet gdyby wiedzieli, że tu jesteś, przecież wiesz, że nie pozwoliłbym, żeby coś ci się stało. W tonie Dymitra była taka pewność i siła, że pewnie uwierzylibyśmy mu, gdyby powiedział, że jesteśmy bezpieczni, choćby dom szturmowała banda strzyg. - Jeśli się nie mylisz – powiedziała Sonia. – To ja jestem w niebezpieczeństwie. Wydawała się o wiele spokojniejsza niż ja czułabym się na jej miejscu. - Ciebie też nie skrzywdzą – oznajmił ostro Dymitr. – Zwłaszcza jeśli nie będziesz się ruszać z domu. - Badania… – zaczęła. - …nie są nawet w przybliżeniu tak ważne, jak twoje życie – dokończył. Jego spojrzenie mówiło, że nie będzie tolerował żadnych sprzeciwów. – Musisz wracać na Dwór. I tak planowałaś to zrobić, więc wystarczy, że przyśpieszysz wyjazd. Sonia nie wyglądała na zadowoloną. - I mam zostawiać was wszystkich w niebezpieczeństwie? - Może nic nam nie grozi – powiedział Eddie, ale był taki spięty, że raczej w to nie wierzył. – Z tego co mówiła Sydney… i to samo wynika z ich mini-manifestu… oni koncentrują się na strzygach, nie morojach. – Spojrzał na Jill. – Oczywiście musimy zachować czujność. Jeśli wzięli Sonię za strzygę, to kto wie, co jeszcze strzeli im do tych pomylonych łbów? Nie martw się. Nie pozwolę im zbliżyć się do ciebie. Wydawało się, że Jill zaraz zemdleje. - Słusznie prawisz21 – powiedziałam. – Uważają morojów za zagrożenie, ale nie aż takie, jak strzygi. - Coś jak Alchemicy – wtrącił Adrian. Rezydował w narożnym fotelu i dotychczas się nie odzywał. Od potańcówki nie widzieliśmy się ani nie rozmawialiśmy, co było dziwne. Nawet gdy nie wysyłał mi rozpaczliwych maili na temat eksperymentów to i tak niemal zawsze raczył mnie jakimiś dowcipnymi uwagami. - Prawda – przyznałam z uśmiechem. – Ale my nie próbujemy was zabijać. Nawet strzyg.

21

Hyhy za dużo tłumaczenia… zaczyna mi odwalać xD L.

186

- No i w tym tkwi problem – odezwał się Dymitr. – Wojownicy są przekonani, że Sonia była strzygą i teraz jakoś udało jej się zakamuflować. - Może mają jakiś szpiegowski system, albo spis ludności – zamyśliła się Sonia. – Mogą mieć rejestr strzyg w kraju i odhaczają je na liście. - Ale nie wiedzą o tobie – wskazałam na Dymitra. Jego mina pozostała neutralna, ale wiedziałam, że wspominania o byciu strzygą nie są dla niego łatwe. – Z tego, co wiem… byłeś wśród nich, hm… bardziej znaczącą figurą niż Sonia. – Praktycznie był strzygąmafiosem. – Skoro cię przegapili to by znaczyło, że ich siatka nie jest międzynarodowa… albo przynajmniej nie sięga Rosji. Angeline wychyliła się ze złożonymi dłońmi, przyglądając się Clarencowi z anielskosłodkim uśmiechem. - Skąd o nich wiesz? Jakie było wasze pierwsze spotkanie? Początkowo wydawało się, że jest zbyt przerażony, żeby odpowiedzieć, ale jej uprzejme podejście chyba go uspokoiło. - Cóż, oczywiście zabili moją siostrzenicę. Wszyscy wiedzieliśmy, że to Lee ją zamordował, ale staruszek nie wierzył w to ani trochę bardziej niż w śmierć swojego syna. - Widziałeś jak to się stało? – spytała Angeline. – Czy kiedykolwiek naprawdę zobaczyłeś ich na własne oczy? - Nie, gdy zginęła Tamara – przyznał. Jego spojrzenie stało się odległe, jakby patrzył na minione wydarzenia. – Ale potrafię rozpoznać ich styl. Widzicie, wpadłem na nich już wcześniej, gdy mieszkałem w Santa Cruz. Oni lubią Kalifornię i południowy zachód. To ma związek z ich fiksacją na punkcie słońca. - Co się stało w Santa Cruz? – spytał Dymitr. - Grupa ich młodzików zaczęła mnie prześladować. Próbowali mnie zabić. Wymieniliśmy spojrzenia. - Więc polują i na morojów – oznajmił Eddie. Przysunął się do Jill. Clarence pokręcił głową. - Zazwyczaj nie. Marcus mówił, że preferują strzygi. To byli młodzi, niezdyscyplinowani członkowie ich zakonu, którzy polowali na własną rękę, bez wiedzy zwierzchników. Zakładam, że właśnie tacy jak oni zabili Tamarę. - Kim jest Marcus? – zapytałam. - Marcus Finch. Kilka lat temu uratował mnie przed nimi. Odparł atak i skontaktował się z ich zakonem, żeby nie pozwolili tym łotrom się do mnie zbliżać. – Clarence wzdrygnął

187

się na samo wspomnienie. – Nie żebym tam został. Zabrałem Lee i wyjechałem. Wtedy na jakiś czas wprowadziliśmy się do Los Angeles. - Ten Marcus… – zaczęłam. – Był strażnikiem? - Człowiekiem. Był wtedy gdzieś w twoim wieku. Wiedział wszystko o łowcach. - Ciężko, żeby nie skoro mógł się z nimi skontaktować – spekulował Dymitr. – Ale musiał być przyjaźnie nastawiony do morojów skoro ci pomógł? - Och, tak – przytaknął Clarence. – Nawet bardzo. Dymitr spojrzał na mnie. - Myślisz, że… - Tak – potwierdziłam, domyślając się, o co pyta. – Dowiem się, czy możemy znaleźć tego Marcusa. Miło byłoby zdobyć źródło informacji, inne niż ci szaleni wojownicy. Oczywiście złożę raport o tym wszystkim. - Ja też – powiedział Dymitr. Clarence może i nie był takim ekspertem od łowców jak Marcus, ale miał zaskakująco duży zasób wiedzy na ich temat – żadne z nas nie chciało wcześniej wysłuchiwać tych informacji. Potwierdził to, do czego doszliśmy wcześniej, że łowcy są „oddani światłości”. Grupa skupiała się na strzygach (na razie), a wszystkie ich eskapady były starannie planowane i organizowane. Ich działania miały charakter rytuałów, szczególnie względem młodszych członków – dlatego powstrzymano samowolną grupę, która napastowała Clarenca. Z jego informacji wynikało, że grupa była bardzo surowa dla nowych rekrutów i kładziono nacisk na dyscyplinę i perfekcję. Kończył się czas zwolnienia Angeline, więc niedługo po tym musieliśmy zwinąć interes. Przypadło mi dostarczenie Adriana do domu, bo zdecydowaliśmy, że lepiej wyeliminować wszelkie szanse, że ktoś przyplącze się za Dymitrem do Clarenca. Zresztą widziałam, że Dymitr niecierpliwi się, chcąc jak najszybciej przejść do działania. Musiał sfinalizować sprawy związane z odjazdem Sonii i naradzić się ze strażnikami – na wypadek, gdyby okazała się konieczna zmiana miejsca pobytu Jill. Jej twarz wyrażała to samo, co ja myślałam o potencjalnej przeprowadzce – obie przywiązałyśmy się do Amberwood. Gdy Dymitr udzielał Eddiemu ostatnich instrukcji, odciągnęłam Sonię na bok, żeby zamienić z nią kilka słów. - M-myślałam o czymś – powiedziałam. Przyglądała mi się uważnie, zapewne odczytując moją aurę i mowę ciała. - O czym? – spytałam. - Jeśli chcesz… jeśli naprawdę tego chcesz, mogę ci oddać trochę mojej krwi. To było wielkie, ogromne ustępstwo z mojej strony. Naprawdę tego chciałam? Nie. Absolutnie nie. Wciąż miałam instynktowne opory przed dawaniem swojej krwi morojom, 188

nawet w celach naukowych. Mimo to wczorajsze wydarzenia – i nawet atak z uliczki – sprawiły, że zrewidowałam swój światopogląd. Wampiry nie były tu jedynymi potworami. Właściwie ciężko w ogóle było je nazwać potworami, szczególnie w porównaniu z łowcami. Jak mogłam wyznaczać wrogów tylko według rasy? Wciąż dostawałam przypomnienia, że ludzie byli zdolni do zła w takim samym stopniu, co wampiry – a wampiry mogły czynić dobro. Trzeba było sądzić po czynach, a Sonia i Dymitr mieli szlachetny cel. Walczyli, żeby całkowicie zniszczyć najgorsze zło i choć nie podobała mi się myśl o oddawaniu krwi, to wiedziałam, że postępuję właściwie pomagając im. Sonia zdawała sobie sprawę z tego, jak wielka była to dla mnie ofiara. Jej twarz pozostała spokojna – żadnego skakania z radości – i tylko z uczuciem kiwnęła głową. - Mam tutaj przybory do pobierania. Jeśli jesteś pewna, mogę wziąć próbkę zanim pojedziecie. Tak od razu? W sumie dlaczego nie? Lepiej mieć to za sobą – szczególnie jeśli Sonia wkrótce miała nas opuścić. Zrobiłyśmy to w kuchni, która wydawała się trochę bardziej higieniczna niż salon. Sonia nie była lekarką, ale najwyraźniej jej przeszkolenie obejmowało wszystko, co trzeba, o czym się przekonałam, gdy przyszło do konkretów. Płyn antyseptyczny, rękawiczki, nowa strzykawka. Dopełniła wszystkich procedur i szybkie ukłucie igłą wystarczyło, żeby zdobyć próbkę mojej krwi. - Dziękuję, Sydney – powiedziała, wręczając mi plastikowy bandaż. – Wiem, jak trudna musiała być dla ciebie ta decyzja. Wierz mi, to naprawdę może być pomocne. - Chcę pomóc – powiedziałam. – Naprawdę. Uśmiechnęła się. - Wiem. A my potrzebujemy każdej dostępnej pomocy. Po byciu jedną z nich… – Jej uśmiech zniknął. – Cóż, wierzę bardziej niż kiedykolwiek, że ich zło musi zostać powstrzymane. Ty możesz być kluczem. Na sekundę jej słowa mnie zainspirowały – myśl, że mogę odegrać jakąś większą rolę w walce ze złem i możliwe, że nawet je powstrzymać. Jednak to uczucie natychmiast zostało zastąpione przez dawną panikę. Nie. Nie! Nie byłam niezwykła. Nie chciałam być. Dołożę starań, żeby pomóc, ale na pewno nic z tego nie będzie. Wróciłam, żeby pozbierać resztę. Adrian i Jill konwersowali o czymś z ożywieniem w rogu. Eddie i Angeline też rozmawiali, i podsłuchałam jak ona mówi: - Dla pewności będę więcej przebywać z Jill w szkole. Nie możemy ryzykować, że przytrafi jej się jakiś wypadek albo, że wezmą ją za strzygę. Eddie przytaknął, wyraźnie pod wrażeniem, że to zasugerowała. - Zgoda. „Coś niesamowitego” pomyślałam. Niedługo później wyjechaliśmy i przejechałam przez śródmieście, żeby odwieźć Adriana. Gdy zajechałam przed budynek zauważyłam coś, co sprawiło, że szczęka mi opadła. 189

Ogarnęły mnie podziw i niedowierzanie. Wykonałam chyba najpaskudniejszy manewr parkowania w całym moim życiu, gwałtownie zatrzymując Latte i wypadłam z samochodu ledwie wyjęłam kluczyki ze stacyjki. Pozostali wysiedli chwilę później. - Co – wydyszałam. – To jest? - Och – zaczął niedbale Adrian. – Moja nowa bryka. Zrobiłam kilka kroków przed siebie i zatrzymałam się, zakłopotana jak niektórzy w obliczu królewskiego majestatu. - To Ford Mustang ze składanym dachem, rocznik 1967 – powiedziałam, dobrze wiedząc, że oczy mam pewnie wielkie jak spodki. Zaczęłam go obchodzić. – W tamtym roku przeprojektowali go i zmienili wielkość, żeby dotrzymać kroku silnej konkurencji. Widzicie? To pierwszy model z wklęsłymi światłami tylnymi, ale ostatni przed 1974 rokiem, który ma wielkie litery Ford na przednim pasie 22. - Co to do diabła za kolor? – zainteresował się Eddie, który wcale nie brzmiał na przejętego. - Springtime Yellow – Adrian i ja odpowiedzieliśmy unisono. - Powiedziałbym raczej żółty szyfon – podsunął Eddie. – Może dałoby się go przemalować. - Nie! – krzyknęłam. Rzuciłam torebkę na trawnik i ostrożnie dotknęłam boku samochodu. Piękny, nowy Mustang Braydena nagle zaczął wydawać się taki zwyczajny. – Oczywiście był malowany, ale kolor pozostał klasyczny. Jaki jest kod silnika? „C”, prawda? - Hm… nie jestem pewny – powiedział Adrian. – Wiem, że ma silnik V-8. - Oczywiście, że tak – prychnęłam. Ciężko było się powstrzymać od przewrócenia oczami. – A 289. Chcę wiedzieć ile ma koni mechanicznych. - Pewnie jest to gdzieś w papierach – odpowiedział żałośnie Adrian. Dopiero teraz udało mi się przetrawić jego wcześniejsze słowa. Spojrzałam na niego, w pełni świadoma, że na twarzy mam wypisane niedowierzanie. - To naprawdę twój samochód? - Nom – przytaknął. – Mówiłem ci. Staruszek sypnął groszem, żebym sobie kupił. - I wybrałeś właśnie ten? – Zajrzałam przez okno. – Nieźle. Czarne wnętrze i ręczna skrzynia biegów. - Taa – mruknął Adrian z odrobiną niepokoju. – W tym problem. Zerknęłam na niego.

22

Wielkie podziękowania dla Agi za doszlifowanie i rozprawienie się z technicznym samochodowym bełkotem, którego nie rozumiem nawet po polsku ;) Jesteś wielka. L.

190

- Co takiego? Czarny jest wspaniały. Skóra zachowała się fantastycznie, zresztą cała reszta też. - Nie, nie chodzi mi o wnętrze. Skrzynia biegów. Nie potrafię się posługiwać tym drążkiem. Zamarłam. - Nie potrafisz? - Ja też nie – wtrąciła Jill. - Ty nie masz prawka – przypomniałam jej. Prawdę mówiąc moja matka nauczyła mnie jeździć zanim zrobiłam prawo jazdy… zarówno z ręczną skrzynią biegów jak i automatyczną. Powinnam wiedzieć, że przekładnia to zaginiony kunszt, choć takie niedbalstwo mnie wkurzało. Oczywiście to było nic w porównaniu z innym problemem. – Dlaczego do licha kupiłeś taki samochód, skoro nie potrafisz używać drążka zmiany biegów? Są tuziny samochodów… nowych… które mają automatyczną skrzynię. To byłoby milion razy łatwiejsze. Adrian wzruszył ramionami. - Kolor mi się spodobał. Pasuje do mojego salonu. Eddie tylko prychnął. - Ale nie potrafisz nim jeździć – wskazałam. - Pomyślałem, że to nie może być takie trudne. – Adrian ewidentnie nie przejmował się czymś, co dla mnie było istnym bluźnierstwem. – Rozkminię jak parę razy przejadę się po okolicy. Nie wierzyłam własnym uszom. - Że co? Zdurniałeś? Rozwalisz go, jeśli nie będziesz wiedział, jak to działa! - A co innego mam zrobić? – spytał. – Nauczysz mnie? Zwróciłam się ku przepięknemu Mustangowi. - Tak – powiedziałam zdecydowanie. – Jeśli tego potrzeba, żeby ocalić go przed tobą. - Też mogę ci pokazać – wtrącił Eddie. Adrian zignorował go, koncentrując się na mnie. - Kiedy możemy zacząć? W myślach przejrzałam swój rozkład zajęć w szkole, wiedząc, że moim głównym priorytetem jest teraz poinformowanie Alchemików o Wojownikach Światłości. I wtedy uderzyła mnie oczywista oczywistość. - Och. Mamy spotkanie z Wolfem w tym tygodniu. Wtedy się tym zajmiemy. 191

- Naprawdę chcesz mi pomóc, czy chodzi ci tylko o to, żeby sobie pojeździć? – dopytywał Adrian. - Jedno i drugie – powiedziałam, nie wstydząc się tego przyznać. Angeline kończył się czas, więc musieliśmy się zbierać. Przejechałam trzy przecznice zanim zorientowałam się, że zostawiłam torebkę na trawniku. Jęknęłam i zawróciłam. Torebka leżała, gdzie ją zostawiłam, ale Mustang zniknął. - Gdzie samochód? – spytałam spanikowana. – Przecież aż tak szybko go nie ukradli. - Och – odezwała się Jill z tyłu. Brzmiała nerwowo. – Widziałam przez więź. On… hm… przestawił go. Dobrze było mieć więź jako źródło informacji, ale jej słowa sprawiły, że zaczęłam bardziej panikować, niż gdyby samochód naprawdę został ukradziony. - On co?! - Niedaleko – zapewniła szybko. – Tylko za budynek. Na tej ulicy są dziwne zasady parkowania w nocy. Skrzywiłam się. - Cieszę się, że nie został odholowany, ale powinien pozwolić mnie to zrobić! To może i blisko, ale mógł zepsuć skrzynię biegów. - Na pewno nic się nie stało – powiedziała Jill. W jej głosie była jakaś dziwna nutka. Nie odpowiedziałam. Jill ciężko byłoby nazwać specem od samochodów. Nikt z nich nim nie był. - To jak zostawianie berbecia w pokoju pełnym chińskiej porcelany – wymamrotałam. – Co on sobie myślał? Czy on w ogóle myśli? Nikt mi na to nie odpowiedział. Odwiozłam nas akurat na czas, żeby Angeline zdążyła przed swoją godziną policyjną, a ja zabunkrowałam się pośród spokoju i porządku w swoim pokoju. Gdy tylko upewniłam się, że moi przyjaciele są bezpieczni na noc, wysłałam e-maila do Donny Stanton – wysoko postawionej Alchemiczki, z którą miałam zaskakująco dobre relacje – i poinformowałam ją o łowcach oraz o tym, czego się dowiedzieliśmy. Zrobiłam nawet zdjęcia broszury i załączyłam je do wiadomości. Gdy to zostało załatwione, usiadłam zastanawiając się, co jeszcze mogłoby być pomocne. Dopiero, gdy wykorzystałam wszystkie opcje (i kilkakrotnie odświeżyłam skrzynkę pocztową, sprawdzając czy już nie odpisała), to w końcu zajęłam się zadaniem domowym. Jak zwykle przyłożyłam się do wszystkiego – z jednym wyjątkiem. Nie tknęłam tego, co dostałam od pani Terwilliger. Ta głupia książka leżała na moim biurku, jakby gapiąc się na mnie i prowokując do otwarcia. Wciąż miałam wiele dni przed spreparowaniem zaklęcia, co oznaczało, że wciąż pozostało mi sporo czasu na odwlekanie tego. Mimo to zaczynałam przyjmować do

192

wiadomości, że nie wyłgam się od tego zadania. Biorąc pod uwagę ile zajmowały niektóre przygotowania może lepiej było zacisnąć zęby i wziąć się do roboty. Podjąwszy decyzję, usadowiłam się z książką na łóżku i otworzyłam na spisie treści, szukając zaklęć, które ze mną omówiła. Żołądek mi się skręcał na większość z nich, a każdy instynkt przypominał, że już samo próbowanie było złe. Magia to domena wampirów, a nie ludzi. Nadal uważałam, że tak jest, ale analityczna strona mojego umysłu jakoś sama dopasowywała zaklęcia do różnych sytuacji. Tak jak w przypadku oddawania krwi, niedawne wydarzenia sprawiły, że spojrzałam na świat z innej perspektywy. Czy magia była zła? Tak. Ale to zaklęcie oślepiające zdecydowanie przydałoby się w tamtej uliczce. Inne zaklęcie, które czasowo paraliżowało ludzi, mogłoby się przydać, gdybym chciała zwiać przed łowcami w kawiarni. Jasne, działało tylko przez trzydzieści sekund, ale tyle spokojnie wystarczyłoby mi do ucieczki. W ten sposób przeszłam przez listę. One wszystkie były po prostu złe… ale jakie przydatne. Gdybym nie widziała na własne oczy jak zrobiony przeze mnie amulet ognia podpala strzygę, nie uwierzyłabym, że cokolwiek z tego jest możliwe. A jednak było. Tak wielka moc… możliwość obronienia siebie… Natychmiast zgromiłam się za takie myśli. Nie potrzebowałam mocy. Właśnie takie myślenie sprawiało, że takie dziwadła jak Liam chciały zostać strzygami. Ale tak właściwie… czy to naprawdę było to samo? Nie pragnęłam nieśmiertelności. Nie chciałam krzywdzić innych. Zależało mi tylko na ochronieniu siebie i tych, na których mi zależało. Wolfe mógł mnie wiele nauczyć, ale jego prewencyjne techniki do niczego mi się nie przydadzą, jeśli ogarnięci obsesją łowcy wampirów znów osaczą Sonię i mnie. Z każdą chwilą stawało się coraz bardziej oczywiste, że są głęboko zdeterminowani. Wróciłam do spisu treści i znalazłam kilka przydatnych zaklęć, które znajdowały się na moim poziomie. Według pani Terwilliger miałam wrodzony ogromny potencjał magiczny (niezupełnie w to wierzyłam) i pomocny był też rygorystyczny trening Alchemików w pomiarach i zwracaniu uwagi na szczegóły. Bez problemu oceniłam, jak długo zajęłoby mi zrobienie któregoś z wytypowanych zaklęć. Pytanie brzmiało: które zaklęcie wykonam? Które z nich zdążę zrobić? Odpowiedź okazała się niepokojąco prosta. Miałam dość czasu na wszystkie.

193

ROZDZIAŁ 17

KIEROWANIE SAMOCHODEM ADRIANA BYŁO JAK MARZENIE. Gdy dorwałam się do kierownicy, niemal całkowicie wyleciało mi z głowy, że mam uważać, czy ktoś za nami nie jedzie. Prawie zapomniałam, że mam nas zabrać do Wolfa i pokazać Adrianowi jak się używa drążka. Zamiast tego byłam pochłonięta sposobem, w jaki otaczał nas pomruk silnika i zapach skóry. Gdy wyjechałam z okolicy Adriana, musiałam się powstrzymywać, żeby nie poszaleć na zakorkowanych ulicach śródmieścia. Ten samochód aż się prosił, żeby wypuścić się nim na otwartą drogę. Podziwiałam Mustanga Braydena, ale tego wielbiłam. - Mam wrażenie jakbym wbijał na cudzą randkę – oznajmił Adrian, gdy dotarliśmy do autostrady. Czułam się o wiele bezpieczniej, bo nikt nas nie śledził. – Coś mi się wydaje, że wam chyba przeszkadzam. Jeśli chcesz mnie gdzieś wysadzić, to zrozumiem. - Huh?23 Skupiałam się na tym jak samochód nabierał prędkości, wczuwając się w dźwięk i sposób w jaki się poruszał. Mustang był w cudownym stanie. Wielu ludzi uważało, że klasyczne samochody są drogie – no i były, jeśli dobrze się zachowały. O większości nie dało się tego powiedzieć. Jeśli coś zaniedbywano przez lata, po prostu musiało zacząć się sypać i właśnie taki był los wielu starych samochodów. Ale nie tego należącego do Adriana. Przez lata dbano o niego, poddawano przeglądom i zapewne nigdy nie opuścił stanu Kalifornii – co oznaczało, że nie był wystawiony na działanie ostrych zim. To w połączeniu z wysoką ceną sprawiało, że kupienie przez Adriana samochodu, którym nie umiał jeździć, było jeszcze bardziej absurdalne. Jęknęłam. - Przepraszam… nie wiem, co ja sobie myślałam. – Tak właściwie wiedziałam. Obliczałam prawdopodobieństwo dostania mandatu, jeśli przekroczę ograniczenie, żeby sprawdzić, jaką prędkość osiągnę. – Powinnam zacząć cię uczyć, gdy tylko odpaliłam samochód. Obiecuję, że wszystko ci pokażę, gdy wyjdziemy od Wolfa. Teraz skupmy się na podstawach. To jest sprzęgło… Adrian nie miał mi za złe, że tak go zaniedbywałam. Właściwie wyglądał na rozbawionego i tylko słuchał moich wyjaśnień z nieznacznym, spokojnym uśmiechem na twarzy. Wolfe wyglądał równie nieporządnie jak ostatnio, wizerunku dopełniała przepaska na oko i coś co wyglądało jak te same spodnie bermudy, które miał na sobie ostatnio. Miałam nadzieję, że zrobił od tego czasu pranie. Mimo swojego wyglądu, był gotowy na przybycie naszej grupy i wydawał się kompetentny w tym, co robił.

23

Jak widać, drogie panie, Adi potrafi zadowolić kobietę na różna subtelne sposoby ;) L.

194

Znów nam przypomniał o tym, jak ważne było unikanie konfrontacji i bycie świadomym otoczenia, ale szybko przeszedł do bardziej fizycznych sposobów bronienia się. Ostatnio Adrian okropnie marudził na jego „ostrożnościowe” pogadanki, więc pomyślałam, że ucieszy się, bo teraz prawie od razu ruszyliśmy do akcji. Zamiast tego znikła jego rozbawiona mina z samochodu i coraz bardziej się spinał, gdy Wolfe wyjaśniał, co mamy robić z naszymi partnerami w czasie sesji treningowej. Gdy przyszło co do czego, Adrian wyglądał na głęboko nieszczęśliwego. - Co się stało? – spytałam. Przypomniało mi się jak ostatnio panikował, gdy go „zaatakowałam”. Może zwyczajnie wydawało mu się, że nie będziemy musieli pracować? – Daj spokój, to proste. Nawet się nie spocisz. Ucząc nas bardziej wojowniczych posunięć, Wolfe pozostawał zwolennikiem zachowania szybkości i prostoty. Nie uczyliśmy się jak kogoś pobić. Te manewry polegały na rozproszeniu napastnika, żeby umożliwić sobie ucieczkę. Większość ruchów testowaliśmy na manekinach, bo przecież nie mogliśmy sobie nawzajem pakować paluchów w oczy. Do tego Adrian podchodził w milczeniu, ale efektywnie i wyglądało na to, że wyłącznie ze mną ma problem. Wolfe zwrócił na to uwagę, gdy robił obchód. - No dalej, chłopcze! Jak ona ma próbować uciekać, skoro trzymasz ją jakbyś nie mógł. Przecież ci krzywdy nie zrobi, ani ty jej. Przerabiany manewr byłby przydatny tamtej nocy, gdy zostałam złapana w uliczce, więc paliłam się, żeby go potrenować i frustrowało mnie, że Adrian niespecjalnie się przykłada do swojej roli. Powinien otoczyć mój tułów ramieniem i spróbować zakryć mi usta. Problem w tym, że nawet się nie starał, a jego uchwyt był tak słaby, że nie potrzebowałam żadnych wymyślnych technik, żeby się oswobodzić. Mogłabym zwyczajnie wyjść z jego ramion. Dopóki Wolfe nad nami wisiał, Adrian starał się trochę bardziej, ale natychmiast gdy tylko instruktor odszedł znów wrócił do swojej wcześniejszej postawy. - Zamieńmy się – powiedziałam w końcu, niemal rwąc włosy z frustracji. – Teraz ty próbujesz mi się wyrwać. Rewanż za ostatni raz. Nie mogłam uwierzyć, że lenistwo Adriana sprawiało problemy. Można byłoby pomyśleć, że to ja będę mieć opory przed dotykaniem wampira, ale to wcale mi nie przeszkadzało. Nie myślałam o nim jako o wampirze. Był Adrianem, moim partnerem na zajęciach. Potrzebowałam go, żeby nauczyć się tych ruchów. Moje podejście było bardzo pragmatyczne. Gdybym nie wiedziała lepiej, mogłabym wręcz powiedzieć, że Adrian boi się mnie dotykać, co nie miało sensu. Moroje nie mieli przecież żadnych oporów. Czy to ze mną było coś nie tak? Dlaczego Adrian unikał dotykania mnie? - Co się dzieje? – zażądałam odpowiedzi, gdy znów znaleźliśmy się w samochodzie, jadąc z powrotem do miasta. – Rozumiem, że żaden z ciebie atleta, ale o co w tym chodziło? Adrian nie chciał mi spojrzeć w oczy i zamiast tego ostentacyjnie gapił się przez okno.

195

- Myślę, że to nie dla mnie. Wcześniej zgrywałem bohatera, ale teraz… sam nie wiem. To kiepski pomysł. Trzeba włożyć w to więcej wysiłku niż mi się wydawało. Od jakiegoś czasu nie słyszałam w jego głosie tak nonszalanckiego i lekceważącego tonu. - A podobno miałeś kończyć, co zacząłeś? – spytałam. – Mówiłeś, że się zmieniłeś. - To się tyczyło sztuki – szybko wyjaśnił Adrian. – No przecież cały czas chodzę na zajęcia, nie rzuciłem ich. Zwyczajnie już nie chcę bawić się w tą samoobronę. Bez obaw. Teraz znowu mam kasę, więc zwrócę ci koszty. Nic nie stracisz. - Nie o to chodzi – nie ustępowałam. – Tracisz dużą okazję! Przecież Wolfe nawet nie pokazuje nam nic naprawdę skomplikowanego. Nie wypruwamy sobie flaków jak Eddie i Angeline. Dlaczego masz tak wielki problem z zostaniem i uczeniem się? – Wróciło moje wcześniejsze zwątpienie w siebie. – Czy może po prostu nie chcesz pracować ze mną? Czy… czy ze mną jest coś nie tak? - Nie! Oczywiście, że nie. Nawet tak nie myśl – powiedział Adrian. Kątem oka zauważyłam, że w końcu na mnie spojrzał. – Może mam limit rzeczy, których mogę się uczyć jednocześnie. Powinienem jeszcze nauczyć się jak poruszać drążkiem zmiany biegów. Nie, żeby to nastąpiło w przewidywalnej przyszłości. Kusiło mnie, żeby walnąć się w czoło. Byłam tak sfrustrowana po zajęciach, że znów totalnie wyleciało mi z głowy, że powinnam pokazać Adrianowi jak jeździć. Czułam się jak idiotka, chociaż nadal byłam na niego zła za rezygnację z Wolfa. Sprawdziłam godzinę. W Amberwood miałam sprawy do załatwienia, ale musiałam jakoś mu zrekompensować swoje beznadziejne metody nauczania. - Poćwiczymy, gdy dojedziemy do twojej okolicy – obiecałam. – Zaczniemy powoli, a ja pokażę ci, co masz robić. Może nawet pozwolę ci pojeździć dookoła bloku, jeśli będziesz uważał na lekcji. Nastrój Adriana zmienił się diametralnie. Przestał być pochmurny i spięty, a stał się pełen energii i radosny. Nie potrafiłam go rozgryźć. Owszem, ja uważałam, że samochody i kierowanie są fascynujące, ale technicznie rzecz ujmując, trzeba było nauczyć się o wiele więcej na temat ręcznej skrzyni biegów niż tego, co wymagał od nas Wolfe ze swoimi technikami ucieczki. Dlaczego to stanowiło dla niego trudność, a sprzęgło było łatwizną? Gdy dotarliśmy na miejsce, zostałam jeszcze jakąś godzinę. Trzeba było przyznać, że Adrian uważnie wsłuchiwał się w każde moje słowo, ale gdy go przepytywałam albo pozwalałam czegoś spróbować, jego wyniki okazywały się sprzeczne. Czasami reagował jak profesjonalista, ale przy innych okazjach był całkowicie zagubiony, gdy chodziło o rzeczy, jakie wydawało mi się, że już załapał. Pod koniec godziny czułam się z nim bezpiecznie, gdy jechał powoli na pustej ulicy. Wciąż wiele mu brakowało do pomykania autostradą albo czołgania się w korkach w ruchliwym mieście. - Coś mi mówi, że w przyszłości czeka nas więcej lekcji – mówiłam do niego, gdy skończyliśmy. Zaparkowałam samochód za budynkiem i wracaliśmy pieszo w stronę 196

głównego wejścia i Latte. – Nie zabieraj go na dystanse większe niż pół mili. Sprawdziłam przebieg, więc będę wiedzieć. - Przyjęto do wiadomości – odpowiedział, nadal uśmiechając się cwaniacko. – Kiedy następna lekcja? Może jutro wieczorem? - Nie mogę – powiedziałam. – Wychodzę z Braydenem. Sama byłam zaskoczona, jak wyczekiwałam na to spotkanie. Nie tylko zależało mi, żeby wynagrodzić mu to, co się stało po tańcach, ale też chciałam odrobiny normalności – a przynajmniej tego jej rodzaju, który miałam z Braydenem. Poza tym sytuacja z Adrianem stawała się naprawdę dziwna… - Och. – Uśmiech Adriana zniknął. – Cóż, rozumiem. Miłość, romantyzm i cała reszta. - Idziemy do muzeum włókiennictwa24 – wyjaśniłam. – To super, ale nie jestem pewna ile w tym miłości i romantyzmu. Adrian prawie się potknął. - Muzeum włókiennictwa? Co tam się w ogóle robi? - No patrzy się na… materiały. Robią świetną wystawę… Urwałam, gdy znaleźliśmy się przed budynkiem. Za Latte stał znajomy samochód – Sonia i Dymitr go wynajmowali. Spojrzałam pytająco na Adriana. - Spodziewałeś się ich? - Nie – odpowiedział, podejmując marsz do drzwi. – Ale mają klucz, więc mogą się rozgościć kiedy chcą. Właściwie często im się zdarza. On szabruje mi po lodówce, a ona robi najazd na moje przybory do pielęgnacji włosów. Ruszyłam za nim. - Miejmy nadzieję, że to tylko Dymitr. Po tym, czego niedawno dowiedzieliśmy się o łowcach, Sonia praktycznie znalazła się w areszcie domowym. Albo tak mi się wydawało. Gdy weszliśmy do mieszkania, zastaliśmy ją siedzącą na kanapie. Dymitra nie było widać. Spojrzała na nas znad laptopa. - Dzięki Bogu, że jesteś – powiedziała zwracając się do mnie. – Jill powiedziała, że gdzieś wyszliście i miałam nadzieję, że cię złapię. Coś mi podpowiadało, że nic dobrego nie wyniknie z tego, że chciała mnie „złapać”, ale miałam w tej chwili większe zmartwienia. - Co ty tu robisz? – spytałam, prawie się spodziewając, że łowcy zaraz wywarzą drzwi. – Powinnaś zostać u Clarenca do samego wyjazdu z miasta.

24

Dobrze, że nie do muzeum ziemi podlaskiej, hehe... pokazałby jej puszczyka ;) A.

197

- To pojutrze – potwierdziła. Wstała; cokolwiek ją tu sprowadziło, oczy aż jej świeciły. – Ale musiałam z tobą porozmawiać… twarzą w twarz. - Przyjechałabym do ciebie – zaprotestowałam. – Wychodzenie jest dla ciebie zbyt niebezpieczne. - Nic mi nie będzie – zapewniła. – Uważałam, żeby nikt mnie nie śledził. Sprawa jest zbyt ważna. Prawie podskakiwała z entuzjazmu. Że niby coś było ważniejsze niż ryzyko złapania przez samozwańczych łowców wampirów? Jakoś w to wątpiłam. Adrian założył ramiona, z zaskakująco dezaprobującą miną. - Cóż, teraz już za późno. Co się dzieje? - Mamy wyniki badań krwi Sydney – wyjaśniła Sonia. Serce mi stanęło. „Nie” pomyślałam. „Nie, nie, nie.” – Tak, jak w przypadku Dymitra, nie pokazało się nic fizycznego. Nie dzieje się nic niezwykłego z białkami, przeciwciałami i innymi takimi. Ogarnęła mnie ulga. Miałam rację. Nie było we mnie nic specjalnego, żadnych niewytłumaczalnych właściwości. A jednak… jednocześnie poczułam ukłucie żalu. Nie mogłam naprawić wszystkiego. - Teraz wysłaliśmy ją do laboratorium morojów, a nie Alchemików – kontynuowała Sonia. – Jeden z badaczy… użytkownik ziemi… wykrył magiczny poszum. Coś jak wtedy, gdy z Adrianem wyczuliśmy ducha w krwi Dymitra. Użytkownicy innych dziedzin magii zbadali twoją próbkę i odkryto wszystkie cztery podstawowe żywioły. Panika wróciła. Przez Sonię moje emocje skakały od jednego końca skali do drugiego, co sprawiało, że mnie mdliło. - Magia… w mojej krwi? – Chwilę później mnie olśniło. – Oczywiście, że jest – powiedziałam powoli, dotykając policzka. – Tatuaż zawiera wampirzą krew i magię. O to chodzi. Są w nim różne uroki, pochodzące od poszczególnych użytkowników. To się odzwierciedla w mojej krwi. 25 Wzdrygnęłam się. Nawet mimo logicznego wytłumaczenia przerażała mnie myśl o tym, że mam magię we krwi. Zaklęcia pani Terwilliger wciąż były dla mnie przekleństwem, ale przynajmniej pocieszające było to, że czerpały magię spoza mnie. Wiedza, że mam to coś w sobie była przerażająca. A jednak nie powinnam być tak zaskoczona, skoro miałam tatuaż. Sonia przytaknęła. - Tak, oczywiście. Ale w tej kombinacji musi być coś odrażającego dla strzyg. Być może właśnie w tym tkwi rozwiązanie! Ku mojemu zaskoczeniu Adrian zrobił kilka kroków w moją stroną, jego postawa była spięta i zawzięcie obronna.

25

17 chap II tomu, a ona to dopiero odkryła, geniuszka, wrrrr... A. Mów mi o tym :/ L.

198

- Więc wiemy, że krew Alchemików ma w sobie magię – powiedział. – Żadna niespodzianka. Koniec sprawy. Czego jeszcze od niej chcesz? - Na początek kolejnej próbki – powiedziała entuzjastycznie Sonia. – W pierwszej fiolce już nic nie zostało po testach. Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale dobrze byłoby, gdyby moroj mógł… cóż, spróbować twojej krwi i przekonać się, czy będzie smakować równie odrażająco jak dla strzyg. Świeża byłaby idealna, ale nawet ja nie mam takich urojeń, żeby prosić cię o zgodę na karmienie. Wystarczy nam próbka i… - Nie – powiedziałam, cofając się chwiejnie. – Absolutnie nie. Obojętnie czy prosto z szyi, czy z probówki… nie ma mowy, żebym dawała swoją krew komuś do próbowania. Masz pojęcie jakie to jest złe? Wiem, że cały czas robicie to z karmicielami, ale ja nie jestem jedną z nich. W ogóle nie powinnam dawać żadnych próbek. Nie jestem wam do niczego potrzebna. Duch jest kluczem. Lee jest dowodem na to, że powinniście badać byłe strzygi. Mój wybuch nie zrobił na Sonii wrażenia. Obstawała przy swoim, chociaż jej ton stał się delikatniejszy. - Rozumiem twoje obawy, ale pomyśl o możliwościach! Jeśli coś w twojej krwi sprawia, że jesteś odporna na strzygi, mogłabyś uratować niezliczoną ilość żyć. - Alchemicy nie są odporni – powiedziałam. – Tatuaż nie chroni nas, jeśli do tego pijesz. Wydaje ci się, że w historii nie zdarzały się przypadki Alchemików zmienionych w strzygi? - Tak, oczywiście – powiedziała. W jej słowach było wahanie, co mnie zachęciło. - W tym układzie magia, którą we mnie wyczuliście nie ma znaczenia. To tylko tatuaż. Wszyscy Alchemicy go mają. Może nasza krew smakuje paskudnie, ale to nie ma nic wspólnego z przemianą w strzygę. I tak to się nam przytrafia. Zaczynałam bełkotać, ale miałam to gdzieś. Sonia pogrążyła się w zadumie, myśląc nad implikacjami tych informacji. - Ale czy aby wszyscy Alchemicy mają złą w smaku krew? Jeśli tak, to w jaki sposób, strzygi zdołały ją wypić? - Może to zależy od osoby – powiedziałam. – Albo niektóre strzygi są bardziej odporne. Nie wiem. W każdym razie to nie na nas powinnaś się skupiać. - No chyba, że to w tobie jest coś niezwykłego – zamyśliła się Sonia. Nie, tego to nie chciałam. Nie mogli mnie analizować, zamknąć za szkłem jak Keitha. Nie pozwolę na to. Modliłam się, żeby nie zorientowała się jak jestem przerażona. - W niej jest wiele niezwykłych rzeczy – odezwał się sucho Adrian. – Ale jej krew nie podlega dyskusji. Dlaczego znowu na to naciskasz po ostatnim razie? Sonia łypnęła na Adriana. - Nie robię tego dla kaprysu i ty dobrze o tym wiesz! Chcę ratować naszych ludzi. Wszystkich. Nie zamierzam pozwolić, żeby na świecie pojawiały się kolejne strzygi. Nikt nie 199

powinien tak żyć. – Jej oczy nabrały udręczonego wyrazu, gdy ogarnęły ją wspomnienia. – Ta żądza krwi i całkowity brak empatii dla innych żywych istot… tego nie da się opisać. Jest się pustym. Chodzący koszmar, a mimo to… wtedy nawet cię to nie obchodzi… - Zabawne podejście – powiedział Adrian. – Biorąc pod uwagę, że dobrowolnie się zmieniłaś w strzygę. Sonia zbladła, a ja czułam się rozdarta. Byłam wdzięczna za obronę, ale żal mi było Sonii. Kiedyś wyjaśniła mi jak szaleństwo ducha – to czego tak obawiał się Adrian – doprowadziło ją do przemiany w strzygę. Niczego tak nie żałowała jak tej decyzji. Poddałaby się karze, ale żaden sąd nie wiedział, co zrobić w jej sytuacji. - Popełniłam błąd – oznajmiła zimno. – Z którego wyciągnęłam wnioski… i dlatego tak mi zależy, żeby ocalić innych przed tym losem. - No to znajdź sposób na zrobienie tego bez wplątywania w to Sydney! Wiesz, co ona do nas czuje… – Adrianowi głos się załamał, gdy spojrzał na mnie i zaskoczyło mnie, że w jego tonie wychwyciłam niemal gorycz. – Wiesz, co myślą o nas Alchemicy. Jeśli dalej będziesz ją w to wciągać, będzie miała przez to kłopoty. A jeśli jesteś taka pewna, że to w nich tkwi odpowiedź, poproś ich o ochotników i wtedy eksperymentuj. - Mogę w tym pomóc – zaproponowałam. – Załatwię ci autoryzowane obiekty. Porozmawiam z przełożonymi. Oni w równym stopniu jak ty chcieliby położyć kres strzygom. Adrian domyślił się dlaczego Sonia nie odpowiedziała od razu. - Ona wie, że odmówią, Sage. Dlatego uderza prosto do ciebie i nie wysłała twojej krwi do laboratorium Alchemików. - Dlaczego wy dwoje nie widzicie jak to jest ważne? – spytała Sonia, w jej oczach migotała desperacka tęsknota za czynieniem dobra. Przez to czułam konflikt wewnętrzny i miałam poczucie winy. - Ja widzę – powiedział Adrian. – Wydaje ci się, że nie chcę, żeby nawet smrodu nie pozostało po tych strzygowatych parszywcach? Chcę tego. Ale nie kosztem zmuszania ludzi do robienia czegoś wbrew ich woli. Sonia utkwiła w nim długie, twarde spojrzenie. - Myślę, że pozwalasz osobistym uczuciom zaciemniać swój osąd. Twoje emocje mogą zrujnować nasze badania. Uśmiechnął się. - No i dobrze. Ciesz się, że już za dwa dni uwolnisz się ode mnie. Sonia patrzyła to na mnie, to na niego, jakby miała zaprotestować, ale zmieniła zdanie. Bez słowa wyszła z wypisaną na twarzy porażką. Znów poczułam się rozdarta. Teoretycznie wiedziałam, że ona ma rację… ale mój instynkt mówił co innego. - Nie chciałam jej zdenerwować – powiedziałam w końcu. 200

Mina Adriana nie wyrażała ani cienia współczucia. - To ona nie powinna denerwować ciebie. Wie, co o tym myślisz. Wciąż czułam się z tym źle, ale nie mogłam pozbyć się przeczucia, że gdybym się poddała, wciąż proszono by mnie o więcej. Przypomniał mi się dzień, kiedy Eddie i Dymitr zostali otoczeni magią ducha. Nie było cienia szansy, żebym ryzykowała zaangażowanie do takiego poziomu. Już i tak przekraczałam swoje granice. - Wiem… ale to trudne – powiedziałam. – Lubię Sonię. Dałam jej pierwszą próbkę i pewnie dlatego myślała, że łatwo zgodzę się na drugą. - To bez znaczenia – odparł. – „Nie” znaczy „nie”. - Naprawdę porozmawiam o tym z Alchemikami – dodałam. – Może zechcą pomóc. Uważałam, że nie powinnam mieć wielkich kłopotów za oddanie pierwszej próbki. Jakby nie było, Alchemicy zatwierdzili początkowe eksperymenty i pewnie zyskam w ich oczach za oparcie się naciskom wampirów o kolejną próbkę. Wzruszył ramionami. - Jeśli tak to wspaniale. Jeśli nie, to nie twoja odpowiedzialność. - Dzięki, że znowu rycersko stanąłeś w mojej obronie – drażniłam się. – Może trening Wolfa bardziej by cię wciągnął, gdybyś miał do obrony kogoś, a nie tylko siebie? Jego wcześniejszy uśmiech wrócił. - Po prostu nie lubię jak ktoś jest tyranizowany. - Powinieneś znowu wybrać się ze mną do Wolfa – naciskałam. – Przydałaby ci się okazja do rewanżu. I znowu spoważniał. Odwrócił wzrok. - Sam nie wiem, Sage. Zobaczymy. Na razie skupmy się na lekcjach jazdy… oczywiście jeśli tylko uda ci się wyrwać z ramion twojego chłopaka. Niedługo później wyszłam, wciąż zdziwiona jego skokami nastrojów. Czyżby odzywały się szalone efekty ducha? W jednej chwili był odważny i opiekuńczy, a w następnej przygnębiony i uparty. Może istniała w tym jakaś prawidłowość albo logika, ale to przekraczało moje zdolności analityczne. Z powrotem w Amberwood natychmiast skierowałam się do biblioteki, żeby pożyczyć książkę na angielski. Pani Terwilliger dała mi trochę luzu, żebym „poświęciła więcej czasu” na przygotowanie zaklęć. Miło było zająć się czymś innym, bo jak na razie niezależne studia – które powinny być łatwym wybieralnym przedmiotem – zabierały mi więcej czasu niż inne lekcje.

201

Opuszczając sekcję z literaturą brytyjską, wypatrzyłam Eddiego i Jill, którzy razem uczyli się przy stole. To samo w sobie nie było niezwykłe – dziwił fakt, że nie towarzyszył im Micah. - Cześć wam – powiedziałam, opadając na krzesło. – Dużo roboty? - Masz pojęcie jak dziwnie jest powtarzać ostatni rok? – spytał Eddie. – I nawet nie mogę togo olać, bo muszę mieć przyzwoite oceny, żeby tu zostać. Uśmiechnęłam się. - Hej, każda wiedza jest warta posiadania. Poklepał leżące przed nim papiery. - Doprawdy? Więc wiesz coś o pierwszej kobiecie, która wygrała nagrodę Pulitzera w kategorii fikcji? - Edith Wharton – odpowiedziałam automatycznie. Zanotował coś na kartce, a ja zwróciłam się do Jill. – A co u ciebie? Gdzie Micah? Jill podparła dłonią podbródek i gapiła się na mnie przedziwnym wzrokiem. Był prawie… rozmarzony. Chwilę jej zajęło otrząśnięcie się z transu i znalezienie odpowiedzi. Marzycielskie spojrzenie zmieniło się w zawstydzenie, a ono z kolei w przerażenie. Spuściła spojrzenie na książkę. - Przepraszam. Tak sobie tylko myślałam jak do twarzy ci w ciemnoszarym. O co pytałaś? - O Micaha? – przypomniałam. - Och. No tak. On… miał coś do zrobienia. Byłam zupełnie pewna, że to najkrótsze wyjaśnienie jakiego kiedykolwiek mi udzieliła. Spróbowałam sobie przypomnieć, jakie były moje ostatnie informacje o ich statusie. - Dogadaliście się, prawda? - Tia. Chyba. Zrozumiał dlaczego nie zgodziłam się na Święto Dziękczynienia – rozpromieniła się. – Hej, rozmawialiśmy o tym z Eddiem. Może dałoby się urządzić wielkie, rodzinne Święto Dziękczynienia u Clarenca? Myślisz, że miałby coś przeciwko? Wszyscy moglibyśmy pomóc i byłoby z tego dużo zabawy. Chodzi mi o to, że nawet nie licząc oficjalnej legendy, my naprawdę jesteśmy jak rodzina. Eddie powiedział, że mógłby przygotować indyka. - Myślę, że Clarence byłby zachwycony tym pomysłem – oznajmiłam, ucieszona, że Jill wrócił dobry humor. I nagle w pełni dotarło do mnie znaczenie jej słow. Spojrzałam z niedowierzaniem na Eddiego. – Potrafisz upiec indyka? Gdzie się tego nauczyłeś? O ile było mi wiadomo, większość dampirów od bardzo młodego wieku tkwiła w szkołach przez prawie cały rok. Niespecjalnie mieli czas na doskonalenie umiejętności kulinarnych. 202

- Hej – zaprotestował z poważną miną. – Każda wiedza jest warta posiadania. Jill roześmiała się. - Mnie też się nie przyznał. - Wiecie, Angeline zarzeka się, że potrafi gotować – dodał Eddie. – Rozmawialiśmy o tym przy śniadaniu. Twierdzi, że też wie jak upiec indyka, więc gdybyśmy połączyli siły, mogłoby coś z tego wyjść. Oczywiście, ona pewnie chciałaby najpierw biedaka upolować i własnoręcznie zabić. - Zapewne – zgodziłam się. Zadziwiająca sprawa, że mówił o współpracy z nią w jakiejkolwiek kwestii. Równie niewiarygodne było to, że wyrażał się o niej ciepło bez krzywienia się. Zaczynałam myśleć, że jej wyskok na apelu mógł jednak wyjść nam na dobre. Nie potrzebowaliśmy animozji w grupie. – Cóż, mam po co przyszłam, więc idę do siebie. Do zobaczenia rano. - Na razie – pożegnał się Eddie. Jill nic nie powiedziała i gdy spojrzałam na nią, przekonałam się, że znów obserwuje mnie tym dziwnym, zachwyconym wzrokiem. Westchnęła uszczęśliwiona. - Wiesz, Adrian świetnie się z tobą bawił na zajęciach. Prawie przewróciłam oczami. - Przed więzią nic się nie ukryje. Nie powiedziałabym, że cały czas dobrze się bawił. - Ale naprawdę tak było – zapewniła mnie. Na jej twarzy pojawił się niemądry uśmiech. – Jest cały szczęśliwy, że uwielbiasz ten samochód bardziej niż on i uważa, że to wspaniałe, że tak dobrze sobie radzisz na zajęciach z samoobrony. Nie żeby to było jakieś zaskoczenie. Ty zawsze jesteś taka dobra we wszystkim, a nawet sobie tego nie uświadamiasz. W sumie to nie zdajesz sobie sprawy nawet z połowy tego, co robisz… chociażby jak bardzo troszczysz się o innych i nigdy nie myślisz o sobie. Nawet Eddie był tym trochę zaskoczony. Wymieniliśmy zdziwione spojrzenia. - Cóż – powiedziałam niezręcznie, naprawdę nie wiedząc, co mam zrobić z tą manifestacją uwielbienia dla Sydney. Zdecydowałam, że ucieczka jest najlepszą opcją. – Dzięki. Widzimy się później i… czekaj. A skąd ty to masz? - Huh? – spytała, otrząsając się z tego zachwytu. Na szyi miała jedwabny szaliczek w bogatych, jaskrawych barwach, które kojarzyły mi się z pawim ogonem. To wywołało skojarzenia z czymś jeszcze, ale nie byłam w stanie przypomnieć sobie z czym. - Szaliczek. Nigdy wcześniej go nie widziałam. - Och. – Dotknęła miękkiego materiału. – Lia mi go dała. - Co? Kiedy się z nią widziałaś? 203

- Wczoraj wpadła do dormitorium oddać sukienki. Nie mówiłam ci, bo wiedziałam, że będziesz chciała je zwrócić. - Chcę – oświadczyłam zdecydowania. Jill westchnęła. - Daj spokój. Po prostu je zatrzymajmy. Są takie ładne. Zresztą ona i tak znowu by je przywiozła, a ty o tym dobrze wiesz. - Tym zajmiemy się później. Opowiedz mi o szaliczku. - To nic wielkiego. Próbowała mnie przekonać do pozowania z jej kolekcją… - Tak, tak, mnie też o tym mówiła, że może to tak urządzić, żeby nikt cię nie rozpoznał. – Pokręciłam głową zadziwiająco zagniewana. Czy już niczego tutaj nie kontrolowałam? – Nie mogę uwierzyć, że zrobiła to za moimi plecami! Proszę, powiedz mi, że nie wykradałaś się z nią na żadne sesje zdjęciowe. - Nie, nie – szybko zaprzeczyła Jill. – Oczywiście, że nie. Ale nie myślisz, że… może jednak mogłaby to zrobić? Zamaskować mnie? Zmusiłam się do łagodnego tonu. Ostatecznie byłam zła na Lię nie Jill. - Może tak, może nie. Przecież wiesz, że nie możemy ryzykować. Jill przytaknęła ze smutną miną. - Tia. Odeszłam zirytowana i byłam tak pogrążona w myślach, że niemal wpadłam na Treya. Gdy nie odpowiedział na moje powitanie, uświadomiłam sobie, że jest jeszcze bardziej roztargniony niż ja. Jego oczy miały znękany wyraz i wyglądał na wyczerpanego. - Nic ci nie jest? – spytałam. Zmusił się do słabego uśmiechu. - Tak, tak. Tylko zwaliła się na mnie ta cała presja. Nic, z czym nie mógłbym sobie poradzić. A co z tobą? Wydawało mi się, że zwykle muszą cię siłą wyrzucać z biblioteki? Czy może w końcu znudziło ci się przesiadywanie w niej po osiem godzin na dzień? - Potrzebowałam tylko jednej książki – powiedziałam. – I byłam tam tylko dziesięć minut, bo większość wieczora spędziłam poza szkołą. Jego uśmiech zniknął zastąpiony przez zmarszczenie brwi. - Z Braydenem? - Z nim spotykam się jutro. Dziś miałam na głowie sprawy rodzinne. Zmarszczka między jego brwiami się pogłębiła.

204

- Często gdzieś wybywasz, Melborurne. Masz wielu przyjaciół poza szkołą. - Nie za wielu – powiedziałam. – Nie imprezuję, jeśli właśnie to insynuujesz. - No cóż. Bądź ostrożna. Słyszałem, że dzieją się straszne rzeczy. Przypomniało mi się, że o Jill też się martwił. Trzymałam rękę na pulsie miejscowych wiadomości, ale ostatnio nie słyszałam o niczym niepokojącym. - Cóż to, czyżby w Palm Springs szerzyły się zbrodnie, o których nic nie wiem? - Po prostu uważaj na siebie – powiedział. Mieliśmy się rozejść, ale go zatrzymałam. - Trey? Wiem, że to twoja sprawa, ale cokolwiek się dzieje… jeśli chcesz o tym pogadać, to możesz do mnie przyjść. To była duża rzecz z mojej strony, bo nie dało się mnie nazwać najbardziej uświadomioną towarzysko osobą. Trey posłał mi pełen zadumy uśmiech. - Odnotowano. Niemal się chwiałam, gdy szłam do swojego pokoju. Adrian, Jill, Trey. Jeśli dodać do tego przyjazne relacje Eddiego i Angeline, to można byłoby powiedzieć, że wszystko w moim życiu stawało się dziwne. „Taka praca” pomyślałam. Gdy dotarłam do pokoju, zadzwoniłam do Alchemiczki, Donny Stanton. Nigdy nie wiedziałam w jakiej strefie czasowej aktualnie przebywała, więc nie przejmowałam się późną godziną. Odpowiedziała natychmiast i nie brzmiała na zmęczoną, co wzięłam za dobry znak. Nie odpowiedziała na mój e-mail odnośnie Wojowników i niecierpliwiłam się, chcąc usłyszeć wieści. Stanowili zbyt wielkie zagrożenie, by można było ich zignorować. - Panno Sage – powiedziała. – Zamierzałam wkrótce do ciebie zadzwonić. Zakładam, że wszystko w porządku z dziewczyną Dragomirów? - Jill? Tak, nic jej nie jest. Chciałam sprawdzić coś innego. Dostała pani wysłane przeze mnie informacje o Wojownikach Światłości? Stanton westchnęła. - Właśnie w tej sprawie chciałam zadzwonić. Doszło do kolejnego kontaktu? - Nie. Wygląda też na to, że już nas nie śledzą. Może zrezygnowali. - Mało prawdopodobne. – Minęła dłuższa chwila nim znów się odezwała. – Nasze obserwacje z przeszłości mówią co innego. Zamarłam, chwilowo pozbawiona daru wymowy. - Z przeszłości? Mówi pani, że… mieliście z nimi styczność? Miałam nadzieję, że oni są tylko… nie wiem… szaloną, lokalną grupą. 205

- Niestety nie. Nasze drogi już się krzyżowały. Wierz mi, to były sporadyczne spotkania, ale oni pojawiają się wszędzie. Wciąż nie mogłam w to uwierzyć. - Ale od zawsze mnie uczono, że łowcy zniknęli wieki temu. Dlaczego nigdy się o tym nie mówi? - Szczerze? – spytała Stanton. – Bo większość Alchemików nie wie. Chcemy efektywnie zarządzać organizacją, która radzi sobie z problemem wampirów w zorganizowany, pokojowy sposób. Mamy w grupie ludzi, którzy chcieliby podjąć bardziej ekstremalne działania i w tej sytuacji lepiej, aby istnienie tego radykalnego odłamu pozostało w sekrecie. 26 Nie powiedziałabym nawet tobie, ale biorąc pod uwagę nawiązany kontakt, musisz być przygotowana. - Odłam… więc są spokrewnieni z Alchemikami. – Zrobiło mi się niedobrze. - Od bardzo dawna nie – w jej tonie pobrzmiewała taka sama odraza. – Praktycznie nie ma już żadnego podobieństwa. Oni są lekkomyślni i brutalni. Pozwalamy im istnieć wyłącznie dlatego, że zwykle atakują tylko strzygi. Sytuacja z Sonią Karp jest bardziej skomplikowana. Nie grożono jej ponownie? - Nie. Widziałam się z nią dziś wieczorem… co prowadzi nas do drugiego powodu, dla którego dzwonię… Wprowadziłam Stanton w eksperymenty nad różnymi próbkami krwi, włączając w to moją własną donację. Opisałam to posługując się naukową terminologią, wykazując możliwość pozyskania dodatkowych danych. Zadbałam, żeby brzmieć na stosownie przerażoną drugą prośbą – co nie było takie trudne. - Absolutnie nie – powiedziała Stanton. Bez wahania. Często decyzje Alchemików przechodziły przez cały łańcuch dowodzenia, nawet gdy zaangażowany był ktoś tak wysoko postawiony jak ona. Fakt, że nie musiała się z nikim skonsultować, był sygnałem, jak bardzo to wykraczało przeciw wierzeniom Alchemików. – Kontrolowanie krwi przez ludzi to jedno. Ale reszta z jej sugestii nie podlega dyskusji. Nie pozwolę, żeby człowiek został wykorzystany do tych eksperymentów, zwłaszcza, że wszystkie dowody jasno wskazują na to, że należy skupiać się na byłych strzygach… nie na nas. Zresztą to może być jakiś spisek morojów, żeby zdobyć więcej krwi do osobistych celów. W to ostatnie nie wierzyłam ani trochę i zastanawiałam się jakby to grzecznie powiedzieć. - Sonia wydaje się szczerze wierzyć, że to pomoże w ochronie przed strzygami. Ona po prostu nie rozumie, co my o tym myślimy. - Oczywiście, że nie – rzuciła lekceważąco Stanton. – Nikt z nich nie rozumie.

26

Czyli mówiąc wprost: „Wolno myśleć, tylko nie wolno myśleć inaczej”. Ach, ta linia partyjna i poprawność polityczna… L.

206

Znów skupiłyśmy się na łowcach wampirów. Alchemicy prowadzili śledztwo w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak ich działalności w tym obszarze. Nie chciała, żebym wdawała się w jakiekolwiek aktywne dochodzenie, ale miałam natychmiast raportować, gdyby wyskoczyło coś nowego. Zakładała, że Wojownicy Światłości operują gdzieś niedaleko i gdy tylko dowie się gdzie, Alchemicy „zajmą się” nimi. Nie byłam do końca pewna, co to miało oznaczać, ale od jej tonu dostałam dreszczy. Jak zauważyła wcześniej, nie byliśmy szczególnie agresywną grupą… ale doskonale rozprawialiśmy się z problemami. - Och – powiedziałam, gdy się rozkręciłyśmy. – Dowiedziała się pani czegoś o Marcusie Finchu? Próbowałam namierzyć tajemniczego człowieka, który pomógł Clarencowi z łowcami, ale niczego nie znalazłam. Liczyłam, że Stanton ma lepsze kontakty. - Nie. Ale nie zaprzestajemy poszukiwań. – Nastała chwila milczenia. – Panno Sage… nie jestem w stanie wyrazić jak bardzo jesteśmy zadowoleni z twoich osiągnięć. Napotkałaś więcej komplikacji niż ktokolwiek mógłby przewidzieć, ale poradziłaś sobie skutecznie i prawidłowo. Nawet twoje relacje z morojami są wybitne. Słabsza osoba uległaby prośbie Karp. Ty odmówiłaś i skontaktowałaś się ze mną. Jestem tak dumna, że dałam ci szansę. Coś mnie ukuło w sercu. „Tak dumna”. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio ktoś powiedział, że jest ze mnie dumny. No moja matka często to powtarzała, ale to nie miało związku z moją pracą dla Alchemików. Przez większość życia łudziłam się, że usłyszę te słowa od mojego ojca, ale ostatecznie porzuciłam już tą nadzieję. Ciężko byłoby podciągnąć Stanton pod kategorię rodzica, ale to, co powiedziała, napełniło mnie szczęściem, którego nawet nie wiedziałam, że pragnęłam. - Dziękuję pani – powiedziałam, gdy udało mi się zebrać słowa. - Tak trzymaj – odparła. – Gdy tylko się da, wydostanę cię stamtąd i załatwię ci posadę, która nie wymaga aż tyle kontaktu z nimi. Mój świat zaczął się rozpadać. Nagle poczułam się winna. Ona naprawdę dała mi szansę, a ja ją oszukiwałam. Nie dało się mnie porównać do Liama, który chciał zaprzedać duszę strzygom, ale też nie byłam obiektywna względem moich podopiecznych. Lekcje jazdy. Święto Dziękczynienia. Co by Stanton na to powiedziała? Byłam oszustką, która nie zasługiwała na pochwały. Jako oddana Alchemiczka powinnam odmienić swoje życie tutaj i zrezygnować z wszelkich zbędnych kontaktów z Jill i resztą. Nie chodziłabym nawet do Amberwood – przyjęłabym lokum poza szkołą. Widywałabym się z gangiem tylko gdyby to było absolutnie koniecznie. Gdybym mogła tak postąpić, naprawdę byłabym dobrą Alchemiczką. Uświadomiłam sobie, że stałabym się też strasznie, okrutnie samotna. - Dziękuję, proszę pani – powiedziałam. To była jedyna odpowiedź, na którą było mnie stać.

207

ROZDZIAŁ 18

ULŻYŁO MI, bo na śniadaniu Jill już nie patrzyła na mnie roziskrzonym wzrokiem. Tym razem Micah pojawił się i chociaż nie flirtowali z sobą jak zwykle to, z ożywieniem dyskutowali nad jej naukowym projektem. Eddie i Angeline byli równie pogrążeni w konwersacji, planując, co będą robić, gdy skończy się jej okres zawieszenia. Jej niebieskie oczy rozjaśniało szczęście, gdy rozmawiali i dotarło do mnie, że ona naprawdę coś do niego czuje i tylko przestała się do niego lepić w imię podboju. Zastanawiałam się, czy on o tym wie. W tej sytuacji można byłoby się czuć jak piąte koło u wozu, ale zamiast tego byłam zadowolona, że moja kohorta tak dobrze się dogaduje. Wciąż miałam mieszane uczucia po rozmowie ze Stanton, ale przecież nie było nic złego w cieszeniu się panującym pokojem. Byłabym jeszcze szczęśliwsza, gdyby zachowanie Treya wróciło do normy, ale gdy dotarłam na historię, okazało się, że znów jest nieobecny. Nie wątpiłam, że będzie utrzymywał, iż to sprawy rodzinne, ale wracały moje wcześniejsze podejrzenia, że to jego rodzina może być odpowiedzialna za jego obrażenia. Czy powinnam zgłosić to komuś? Jeśli tak to komu? Nie chciałam podejmować pochopnych decyzji i miałam ograniczone pole manewru. Eddie i ja zawsze siedzieliśmy blisko siebie na lekcjach i przed dzwonkiem wychyliłam się w jego stronę. - Hej, zauważyłeś, że ostatnio Jill przy mnie zachowuje się jakoś dziwnie? – przyciszonym głosem wyraziłam kolejne zmartwienie. - Ma dużo na głowie – odpowiedział, zawsze gotowy jej bronić. - Tak, wiem, ale musiałeś to zauważyć wczoraj wieczorem w bibliotece? Wiem, że jestem okropna w te klocki… ale to wyglądało jakby była we mnie zadurzona albo coś. Tym go rozśmieszyłam. - Kadziła bezwstydnie, ale jakoś wątpię, żebyś musiała się martwić o romantyczne komplikacje. Bardzo cię podziwia. Wciąż marzy jej się bycie dzielną wojowniczką, która walczy nieustraszenie… – Urwał kontemplując tą myśl z wypisaną na twarzy mieszanką dumy i zachwytu. – Ale w tym samym czasie, ty zaczynasz jej pokazywać, że można być potężnym na wiele sposobów. - Dzięki – mruknęłam. – Chyba. Jeśli już mowa o dzielnych wojowniczkach, dlaczego już z nią nie trenujesz? – Obserwowałam go z zaciekawieniem. – Nie chcesz, żeby doskonaliła swoje umiejętności? - Ach, to… Cóż… mam swoje powody. Po pierwsze: muszę się skupić na Angeline. Druga sprawa, nie chcę, żeby Jill się tym martwiła. Ja odpowiadam za ochronę. – Tego się spodziewałam. Jego następny motyw mnie zaskoczył. – I chyba… taki kontakt z nią nie wydaje mi się właściwy. To znaczy… wiem, że dla niej to nic, ale dla mnie coś to znaczy. Moja wiedza o towarzyskich interakcjach znów potrzebowała chwili, żeby się włączyć. 208

- Chcesz powiedzieć, że nie lubisz być zmuszany do dotykania jej? Eddie naprawdę się zaczerwienił. - To mi nie przeszkadza i w tym problem. Lepiej jeśli nie będziemy się dotykać. Tego się nie spodziewałam, ale byłam w stanie zrozumieć. 27 Pozostawiając Eddiego jego wewnętrznym demonom, pogrążyłam się w rutynie dnia. Zastanawiałam się, co się stało z Treyem. Liczyłam, że tylko się spóźni, ale tak się nie stało. De facto, nie pojawił się przez resztę dnia, nawet gdy skończyłam już moje niezależne studia. Myślałam, że może znowu przyjdzie po zadanie domowe. - Wyglądasz na zaniepokojoną – zauważyła pani Terwilliger, patrząc jak pakuję się po dzwonku. – Martwisz się, że nie skończysz swojego zadania na czas? - Nie. – Tak właściwie już skończyłam dwa uroki, ale absolutnie nie zamierzałam jej tego mówić. – Martwię się o Treya. Wciąż opuszcza zajęcia. Wie pani może dlaczego? Oczywiście, jeśli mogę wiedzieć. - Sekretariat informuje nas, jeśli jakiś uczeń został zwolniony, ale nie podają nam powodów. Może cię pocieszy, że rano zadzwoniono do nas z informacją, że pan Juarez się nie pojawi. Nie zaginął. Niemal wspomniałam o moich obawach na temat jego domu, ale się powstrzymałam. Potrzebowałam więcej dowodów. Pomiędzy martwieniem się o Treya, zadaniem od pani Terwilliger, Wojownikami, Braydenem i miliardem innych komplikacji, naprawdę nie miałam czasu na pierdoły. Mimo to po lekcjach wybrałam się do Adriana z misją, której nie mogłam się oprzeć. W tym tygodniu, gdy jechaliśmy do Wolfa, mimochodem wspomniał, że żaden mechanik nie sprawdził Mustanga zanim go kupił. Mój amatorski przegląd nie wykazał żadnych usterek, ale namówiłam Adriana, żeby tego nie zaniedbywał – co oczywiście znaczyło, że muszę znaleźć specjalistę i umówić spotkanie. Zostało ustalone na krótko przed moją randką w muzeum włókiennictwa, ale byłam pewna, że się wyrobimy. - Facet, od którego go kupiłem, wyglądał na godnego zaufania – poinformował mnie Adrian. Właśnie zostawiliśmy samochód u mechanika, który powiedział nam, że od razu się za niego zabierze i że musimy trochę poczekać. Warsztat znajdował się na przedmieściach, więc Adrian zasugerował, że powinniśmy się przejść po okolicy. – Spisywał się świetnie na jeździe próbnej, więc pomyślałem, że wszystko jest OK. - To wcale nie znaczy, że nie mogą się pojawić problemy, których nie widać na pierwszy rzut oka. Lepiej się upewnić – powiedziałam, w pełni świadoma, że brzmię mentorsko. – Złe jest już samo to, że kupiłeś samochód, którym nie potrafisz jeździć. Oglądając się na niego zauważyłam na jego twarzy nieznaczny półuśmiech.

27

Litości, a gdy Adi spitala od Wolfa to już nie wiesz o co chodzi? Żadna analogia nie dzwoni? Amerykanie… L.

209

- Z twoją pomocą, niedługo będę profesjonalistą. Oczywiście, jeśli już nie chcesz mi pomagać, zacznę to rozkminiać na własną rękę. Jęknęłam. - Przecież wiesz, co mówiłam o… Wow! Okolica, w której się znaleźliśmy, była bardzo zamożna. Można by powiedzieć, że domom niewiele brakowało do posiadłości z prawdziwego zdarzenia. Zatrzymaliśmy się przed jednym, który wyglądał jak skrzyżowanie hacjendy z południową plantacją; był wielki, miał ganek z kolumienkami i różowy tynk na ścianach. Na podwórzu mieszały się różne klimaty, zielone trawniki, a wzdłuż dróżki do domu rosły rzędy palm, które przypominały tropikalnych wartowników. - Coś pięknego – powiedziałam. – Uwielbiam architekturę. W innym życiu chyba musiałam ją studiować… nie chemię i wampiry. Gdy ruszyliśmy dalej, zobaczyliśmy więcej, bo każdy dom wydawał się wspanialszy. Wszystkie były otoczone wysokimi ogrodzeniami, a żywopłoty osłaniały tyły. - Ciekawe, co tam jest. Pewnie baseny. Adrian zatrzymał się przed następnym domem. Był żółty jak jego samochód i prezentował kolejne połączenie stylów – przypominał skrzyżowanie południowej architektury z średniowiecznym zamkiem, miał nawet wieżyczki. - Ciekawe zestawienie – oznajmił. Spojrzałam na niego, wiedząc, że oczy mam wielkie jak spodki. - Czy ty właśnie powiedziałeś „zestawienie”? - Tak, Sage – potwierdził cierpliwie. – W sztuce cały czas używamy tego terminu, gdy łączymy różne komponenty. Zresztą wiem jak się używa słownika. – Odwrócił się ode mnie i przyjrzał się domowi. Jego oczy zatrzymały się na ogrodniku przycinającym żywopłot. Usta Adriana wykrzywił niemądry uśmiech. – Chcesz zobaczyć, co jest na tyłach? No to chodź. - Co ty… Zanim zdążyłam coś powiedzieć, Adrian ruszył granitową alejką i przeciął trawnik, zmierzając ku pracującemu facetowi. Nie chciałam się w to mieszać, ale moje poczucie odpowiedzialności nie mogło pozwolić Adrianowi na wpakowanie się w kłopoty. Popędziłam za nim. - Jesteś właścicielem? – spytał Adrian. Ogrodnik zaprzestał przycinania i spojrzał na Adriana. - Nie. - Kiedy wrócą właściciele? - Po szóstej. 210

Byłam zaskoczona, że facet udziela mu informacji. Gdyby mnie tak wypytywano, założyłabym, że ktoś przygotowuje się do włamania. Moją uwagę przykuł szklisty wyraz oczu ogrodnika i zrozumiałam, co się dzieje. - Adrian… Nie odrywał oczu od twarzy mężczyzny. - Zabierz nas na tyły. - Oczywiście. Ogrodnik puścił nożyce i skierował się ku bramce z boku domu. Próbowałam ściągnąć na siebie uwagę Adriana, żeby go powstrzymać, ale wyprzedzał mnie. Nasz przewodnik zatrzymał się przy bramce, wpisał kod bezpieczeństwa i zaprowadził nas na tyły. Moje protesty zamarły, gdy się rozejrzałam. Przestrzeń z tyłu była niemal trzy razy większa niż podwórze z przodu. Działkę otaczały palmy i przed nami rozciągały się tarasowe ogrody porośnięte tutejszymi roślinami i nie tylko. Wielki, owalny basen stanowił centralny punkt, turkusowa woda skrzyła się w otaczającym ją szarym granicie. Z jednej strony większego zbiornika znajdowały się schody prowadzących do mniejszego, kwadratowego. Mógłby pomieścić tylko kilkoro osób i wypływał z niego wodospad, wpadający do większego basenu. Lampiony i stoliki wokół basenów dopełniały wymyślnej całości. - Dzięki – Adrian podziękował ogrodnikowi. – Wracaj do pracy. Możemy tu być. Sami stąd wyjdziemy. - Oczywiście – odpowiedział mężczyzna. Mężczyzna odszedł tą samą drogą, którą się tu dostaliśmy, a ja wróciłam do rzeczywistości. - Adrian! Potraktowałeś go kompulsją. To… to było… - Zajebiste? – Adrian podszedł do stopni prowadzących do wyższego basenu. – Tak, wiem o tym. - To było złe! Wszystko. Włamywanie się, wchodzenie i kompulsja… – Wzdrygnęłam się mimo panującego upału. – Kontrolowanie cudzego umysłu jest niemoralne. Wiesz o tym! Twoi ludzi i moi są zgodni w tym temacie. - Ee tam. Nic się nie stało. – Wspiął się po stopniach i stanął na krawędzi basenu, lustrując swe królestwo. Słońce sprawiło, że w jego brązowych włosach pojawił się kasztanowy połysk. – Uwierz mi, kontrolowanie tego faceta nie było trudne. Ma słabą wolę. Prawie nie musiałem używać kompulsji. - Adrian… - Luzik, Sage. Przecież nikomu nie zrobimy krzywdy. Obczaj jaki stąd widok.

211

Prawie bałam się tam wejść. Moi moroje tak rzadko używali magii, że łatwo było udawać, że ona nie istnieje. Zobaczenie jak Adrian się nią posługuje – w wyjątkowo perfidny sposób – sprawiło, że skóra mi cierpła. Jak powiedziałam pani Terwilliger w czasie naszej dyskusji na temat uroków, nikt nie powinien kontrolować drugiej osoby w ten sposób. - No chodź – zachęcił Adrian. – Przecież się nie boisz, że cię zauroczę, prawda? - Oczywiście, że nie – odpowiedziałam i naprawdę tak było. Nie wiedziałam dlaczego, ale jakoś wiedziałam, że Adrian nigdy, przenigdy by mnie nie skrzywdził. Niechętnie powędrowałam do niego, licząc, że w ten sposób przekonam go do odejścia stąd. Gdy dotarłam na szczyt, szczęka mi opadła. Niby wydawało się, że wewnętrzny basen nie jest aż tak wysoko, ale rozciągał się z niego wspaniały widok na odległe góry, dzikie i majestatyczne na tle błękitnego nieba. Pod nami migotał dolny basen, a dzięki wodospadowi wydawało się, że znaleźliśmy się w jakiejś mistycznej oazie. - Super, co? – spytał Adrian. Usiadł na krawędzi mniejszego basenu, podwinął dżinsy i ściągnął buty oraz skarpetki. - Co robisz? – dopytywałam. - Wyciągam z tego, ile się da. – Wsunął stopy do wody. – Sama spróbuj. Dla odmiany zrób coś złego. Nie żeby byli z nas straszni przestępcy. Przecież nie urządzamy tu demolki. Zawahałam się, ale nie mogłam się oprzeć wodzie, jakby ona też władała kompulsją. Usiadłam, zrobiłam to, co Adrian i też wsunęłam stopy do wody. Chłód był zaskakujący – i cudowny – w tym skwarze. - Mogłabym do tego przywyknąć – przyznałam. – Ale co się stanie, jeśli właściciele wrócą wcześniej? Wzruszył ramionami. - Bez obaw, mogę nas z tego wyłgać. Nie do końca zabrzmiało to pocieszająco. Znów skupiłam się na wspaniałym widoku i wypasionej posiadłości. Może i nie miałam najbujniejszej wyobraźni, ale znów zaczęłam się zastanawiać nad tym, co powiedziałam o innym życiu. Jakby to było posiadać na własność taki dom? Żyć w jednym miejscu? Spędzać dni nad basenem, napawając się słońcem i nie zamartwiać się o losy ludzkości? Do tego stopnia pogrążyłam się w marzeniach, że straciłam poczucie czasu. - Musimy wracać do mechanika – zawołałam. Gdy się obejrzałam, zaskoczył mnie widok Adriana obserwującego mnie z wypisanym na twarzy zadowoleniem. Jego oczy wydawały się spijać mój widok. Natychmiast odwrócił wzrok, gdy zorientował się, że to zauważyłam. Jego mina była rozmarzona w odróżnieniu od zwykłego cynicznego uśmieszku. - Mechanik poczeka – powiedział.

212

- Tia, ale niedługo mam się spotkać z Braydenem. Spóźnię… – I wtedy uważniej przyjrzałam się Adrianowi. – Co ty wyprawiasz? Tylko spójrz na siebie! Nie powinieneś przebywać w słońcu. - Nie jest tak źle. Kłamał i oboje mieliśmy tego świadomość. Panowało późne popołudnie i słońce prażyło bezlitośnie. Ja to odczuwałam, ale chłodek wody odwracał moją uwagę. Rzecz w tym, że byłam człowiekiem. Jasne, musiałam uważać na udary i oparzenia słoneczne, ale kochałam słońce i miałam na nie wysoką tolerancję. Z wampirami sprawy miały się inaczej. Z Adriana lal się pot, przesiąkając jego koszulę i włosy. Jego twarz pokrywały różowe plamy, które wyglądały bardzo znajomo. Jill wyglądała podobnie, gdy na WFie była zmuszona do gry w różne sporty na zewnątrz. Jeśli nic nie zrobimy, jak nic pojawią się oparzenia. Zerwałam się na równe nogi. - Chodź. Musimy się stąd wynosić, zanim ci się pogorszy. Co ty sobie myślałeś? Jego mina była zadziwiająco nonszalancka jak na kogoś, kto wyglądał jakby zaraz miał zemdleć. - Warto było. Wyglądałaś na… szczęśliwą. - To szalone – powiedziałam. - Zdarzały mi się już gorsze wariactwa. – Uśmiechnął się patrząc na mnie. Jego spojrzenie stało się lekko rozproszone, jakby widział coś więcej niż tylko mnie. – Co znaczy odrobina szaleństwa? Powinienem zajmować się eksperymentami… więc dlaczego miałbym nie sprawdzić, co jest jaśniejsze: twoja aura czy słońce? Sposób w jaki mówił i patrzył na mnie, wytrącił mnie z równowagi i przypomniało mi się, co Jill mówiła o tym, że duch powoli doprowadza swoich użytkowników do obłędu. Ciężko byłoby nazwać Adriana szalonym, ale definitywnie coś go prześladowało, stanowiąc duży kontrast do jego zwykłego ostrego dowcipu. Prawie jakby coś innego wzięło go we władanie. Przypomniał mi się ten wiersz o śnie i jawie. 28 - Chodź – powtórzyłam. Wyciągnęłam rękę. – Nie powinieneś był używać ducha. Musimy cię stąd wydostać. Wziął mnie za rękę i pozbierał się do pionu. Przeniknęła mnie fala ciepła i elektryczności, tak jak ostatnio, gdy się dotykaliśmy i nasze oczy się spotkały. Przez chwilę mogłam myśleć tylko o jego wcześniejszych słowach: „Wyglądałaś na szczęśliwą…” Otrząsnęłam się z tych sentymentów i szybko wyciągnęłam go stamtąd, tylko po to, żeby się przekonać, że mechanik jeszcze nie skończył. W warsztacie przynajmniej była klimatyzacja i mogliśmy załatwić Adrianowi trochę wody.

28

Ech, prawie mieliśmy pieczonego Adriana, a ta dalej w głębokiej ciemnocie… L.

213

Czekając, wysłałam Braydenowi SMSa: „Spóźnię się godzinę, sprawy rodzinne Przepraszam. Będę najszybciej jak mogę.” Telefon zadzwonił trzydzieści sekund później: „Ale wtedy zostanie nam tylko godzina na muzeum.” - To o wiele za mało – oznajmił Adrian z kamienną twarzą. Dopiero teraz zorientowałam się, że czyta mi nad ramieniem. Zabrałam telefon i zasugerowałam Braydenowi, że możemy po prostu spotkać się na wczesną kolację, a on się zgodził. - Wyglądam okropnie – wymamrotałam, patrząc w lustro. Gorąco zrobiło swoje i byłam spocona i zmęczona. - Nie przejmuj się – powiedział Adrian. – Jeśli nie zauważył jak wspaniale wyglądałaś w czerwonej sukience, teraz pewnie też nic nie zobaczy. – Zawahał się. – Nie żeby miał na co zwracać uwagę. Wyglądasz równie ładnie jak zawsze. Miałam go opieprzyć za nabijanie się ze mnie, ale gdy na niego spojrzałam przekonałam się, że jego mina jest śmiertelnie poważna. Wszelkie odpowiedzi zamarły mi na ustach i szybko poszłam sprawdzić jak idzie praca mechanika, byle tylko ukryć ogarniające mnie zmieszanie. Mechanik nareszcie skończył – nie znalazł żadnych problemów – więc wróciliśmy z Adrianem do centrum. Cały czas obserwowałam go niespokojnie, bojąc się, żeby mi nie zemdlał. - Przestań się martwić, Sage. Nic mi nie jest – zapewnił. – Ale… poczułbym się jeszcze lepiej po zjedzeniu loda albo gelato. Nawet ty musisz przyznać, że teraz masz ochotę na coś zimnego. Miałam ochotę, ale nie zamierzałam się przyznawać i dawać mu satysfakcję. - Co ty masz do tych mrożonych deserów? Zawsze ich chcesz. - Bo mieszkamy na pustyni. Z tym ciężko było się sprzeczać. Dojechaliśmy do jego mieszkania i przesiadłam się do swojego samochodu. Zanim wszedł do środka, zasypałam go radami o piciu wody i odpoczywaniu. Na koniec wyrzuciłam z siebie słowa, które paliły mnie od środka. - Dziękuję za to siedzenie przy basenie – powiedziałam. – Nie licząc tego, że prawie dostałeś udaru słonecznego, to było naprawdę super. Posłał mi pewny siebie uśmieszek. - Może jednak przywykniesz do wampirzej magii. - Nie – odpowiedziałam automatycznie. – Nigdy do tego nie przywyknę. Jego uśmiech natychmiast zniknął. - Jasne, że nie – wymamrotał. – Do zobaczenia. 214

W końcu dotarłam na kolację. Wybrałam włoską restaurację wypełnioną zapachem czosnku i sera. Brayden siedział w narożnym stoliku, popijając wodę i ściągając na siebie nieprzychylne spojrzenia kelnerki, która niecierpliwiła się chcąc przyjąć zamówienie. Usiadłam naprzeciw niego, upuszczając swoją torbę. - Strasznie przepraszam – powiedziałam. – Musiałam coś załatwić z… ee… bratem. Nawet jeśli Brayden był zły, nie okazał tego. Już taki był. Zamiast tego rzucił mi ostrożne spojrzenie. - Uprawialiście jakiś sport? Wyglądasz jakbyś przebiegła maraton. To w żaden sposób nie była zniewaga, ale osłupiałam – głównie dlatego, że wciąż myślałam o komentarzu Adriana. Brayden nie miał prawie nic do powiedzenia na temat mojej kreacji na Halloween, ale to zauważył? - Byliśmy w Santa Sofia oddać jego samochód do przeglądu. - Ładna okolica. Jeśli pojedzie się dalej autostradą można dojechać do Joshua Tree National Park. Byłaś tam kiedyś? - Nie. Tylko o nim czytałam. - Malownicze miejsce i ma fascynującą geologię. Pojawiła się kelnerka i z ulgą zamówiłam mrożoną latte. Brayden był bardziej niż szczęśliwy, mogąc mi opowiedzieć to i owo o geologii parku i szybko pogrążyliśmy się w wygodnym rytmie naukowej dysputy. Nie wiedziałam jaka tam jest specyfika, ale miałam wystarczającą wiedzę na temat geologii, żeby pozostać w temacie. De facto, byłam w stanie rozmawiać na autopilocie, podczas gdy mój umysł powędrował do Adriana. Ponownie przypomniałam sobie, co powiedział na temat czerwonej sukienki i wciąż prześladował mnie jego komentarz o tym jak moje szczęście jest warte jego cierpienia. - Co o tym sądzisz? - Hmm? – Zorientowałam się, że jednak zgubiłam wątek rozmowy. - Spytałam jaki rodzaj pustyni uważasz za bardziej frapujący – wyjaśnił Brayden. – Wszyscy zachwycają się obszarem Mojave, ale ja wolę pustynię Colorado. - Ach. – I znów byłam w temacie. – Hm, Mojave. Preferuję kamieniste formacje. Tym rozpoczęłam debatę na temat regionów i gdy jedliśmy, Brayden wyglądał na coraz bardziej szczęśliwego. Uświadomiłam sobie, że jemu naprawdę podobało się, że ma partnera do dyskusji. Żadna z moich książek nie mówiła, że droga do serca mężczyzny wiodła przez naukowe dyskusje, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Przyjemnie mi się rozmawiało, ale też nie podniecało mnie to. Cały czas musiałam sobie przypominać, że wciąż jesteśmy na wczesnym etapie związku – jeśli tak można to było nazwać. Motylki w brzuchu na pewno pojawią się w swoim czasie. Rozmawialiśmy jeszcze długo po zakończeniu posiłku. Gdy skończyliśmy, kelnerka nieproszona przyniosła nam menu z deserami, a ja zaskoczyłam samą siebie mówiąc: 215

- Wow… niesamowite, jak mam ochotę na gelato. Tego jeszcze nie było. Może pot i upał sprawiły, że brakowało mi substancji odżywczych… albo może Adrian wciąż kołatał mi się po głowie. - Jeszcze nie widziałem, żebyś zamawiała deser – powiedział Brayden, odsuwając swoje menu. – Nie za dużo w tym cukru? To było kolejne z tych jego stwierdzeń, które można było interpretować na wiele różnych sposobów. Czy on mnie osądzał? Myślał, że nie powinnam jeść czegoś z cukrem? Nie wiedziałam, ale to wystarczyło, żebym zamknęła menu i odłożyła je. Nie zaplanowaliśmy niczego więcej na ten wieczór, więc postanowiliśmy zwyczajnie pójść na spacer. Temperatura była teraz bardziej do przyjęcia i wciąż było na tyle jasno, żebym nie musiała się martwić o Wojowników Światłości wyskakujących zza każdego kosza na śmieci. Rzecz jasna to nie znaczyło, że zapomniałam o naukach Wolfa. Uważałam na swoje otoczenie, wypatrując czegoś podejrzanego. Doszliśmy do niewielkiego parku, który zajmował obszar tylko jednej przecznicy i znaleźliśmy ławkę w rogu. Usiedliśmy, obserwując dzieci bawiące się po przeciwnej stronie trawnika, cały czas dyskutując na temat gatunku ptaka zaobserwowanego na Mojave. Brayden otoczył mnie ramieniem, ale w końcu wyczerpaliśmy temat i tylko siedzieliśmy w wygodnej ciszy. - Sydney… Oderwałam oczy od dzieci, zaskoczona niepewnym tonem Braydena jakże różnym od tego, którego używał wykazując wyższość błękitnika górskiego nad błękitnikiem meksykańskim. Gdy patrzył na mnie, wyraz jego twarzy był łagodny. Światło zmierzchu sprawiło, że jego piwne oczy przybrały nieco bardziej złotawy odcień, ale to kompletnie ukryło zieleń. Szkoda. Zanim zdążyłam coś powiedzieć, pochylił się i pocałował mnie. Pocałunek był bardziej intensywny niż ten ostatni, ale i tak wiele mu brakowało do miana epickiego i palącego, jakie widywało się w filmach. Tym razem położył dłoń na moim ramieniu, przysuwając mnie odrobinę bliżej. Ten pocałunek trwał dłużej niż poprzednie, a ja znów próbowałam zatracić się w dotyku jego warg. To on przerwał pocałunek, ale odrobinę gwałtowniej niż się spodziewałam. - P-przepraszam – powiedział odwracając wzrok. – Nie powinienem tego robić. - Dlaczego nie? – zdziwiłam się. Nie tyle chodziło o to, że pragnę pocałunków, ale to miejsce wyglądało jak stworzone do tego: romantyczny park o zachodzie słońca. - Jesteśmy w miejscu publicznym. Uważam, że to trochę ordynarne. – „Ordynarne?” Nie byłam pewna, czy to miejsce w ogóle można było nazwać publicznym, skoro nikogo nie było przy nas i krył nas cień drzew. Skonsternowany Brayden westchnął. – Chyba straciłem kontrolę. To już się nie powtórzy.

216

- Nic nie szkodzi – powiedziałam. Jakoś nie wyglądało mi to na utratę kontroli, ale co ja tam wiedziałam? Zastanawiałam się, czy nie byłoby tak źle, gdyby nas trochę poniosło. Czyż nie na tym opierała się namiętność? Tego też nie wiedziałam. Jedynym czego byłam pewna na sto procent było to, że ten pocałunek bardzo przypominał ostatni. Miły, ale nie zwalił mnie z nóg. Serce mi zamarło. Coś było ze mną nie tak. Wszyscy twierdzili, że jestem okropnie nieuświadomiona towarzysko. Czy to dotyczyło też strefy romantycznej? Czy byłam aż tak zimna, że spędzę życie nic nie czując?29 Myślę, że Brayden źle zinterpretował mój strach i uznał, że jestem zdenerwowana na niego. Wstał i wyciągnął rękę. - Hej, przejdźmy się do herbaciarni niedaleko. Mają wystawę z dziełami lokalnego artysty i myślę, że ci się spodobają. Poza tym w herbacie nie ma kalorii, prawda? Lepsze niż deser. - Prawda – powiedziałam. Myślenie o gelato wcale nie poprawiło mi humoru. We włoskim lokalu mieli granatowe, które zapowiadały się jak najpyszniejsza rzecz wszechczasów. Gdy wstałam, rozdzwonił się mój telefon zaskakując nas oboje. - Halo? - Sage, to ja. Nie miałam powodów, żeby złościć się na Adriana, nie po tym, co dla mnie zrobił, ale z jakiegoś powodu poczułam się zirytowana, że nam przerwano. Chciałam, żeby ten wieczór z Braydennem dobrze wypadł, a Adrian wprowadzał zamęt. - Co się dzieje? – spytałam. - Jesteś jeszcze w śródmieściu? Musisz natychmiast do mnie przyjechać. - Wiesz, że jestem z Braydenem – powiedziałam. Adrian przeginał tym razem. – Nie mogę rzucić wszystkiego, bo tobie się tak podoba. - Nie o mnie chodzi. – Dopiero teraz zorientowałam się jak napięty i poważny był jego głos. Coś mnie ukuło w dołku. – Sonia zaginęła.

29

Pff, z takim facetem nawet nimfomanka nic by nie poczuła :P L. A przy Adrianie też nic nie czuje...?? – litości A. „Przenika ją mrownienie i ciepło” xD L.

217

ROZDZIAŁ 19

- MIAŁA WYJECHAĆ Z MIASTA – przypomniałam mu. - Ale dopiero jutro. Dotarło do mnie, że ma rację. Gdy wczoraj rozmawialiśmy z Sonią powiedziała, że za dwa dni. - Jesteś pewien, że naprawdę zniknęła? – spytałam. – Może tylko… wyszła gdzieś. - Mam tu wkurzonego Bielikowa. Twierdzi, że nie wróciła wczoraj do domu. Prawie upuściłam telefon. Wczoraj? Sonii nie było tak długo? Minęły już prawie dwadzieścia cztery godziny. - Jak to możliwe, że nikt się wcześniej nie zorientował? – dociekałam. - Nie wiem – powiedział Adrian. – Po prostu tu przyjedź, dobrze? Proszę, Sydney? Byłam bezsilna, gdy używał mojego imienia. To przenosiło wszystko na wyższy poziom powagi – nie żeby tej sytuacji czegokolwiek brakowało. Sonia. Zniknęła na dwadzieścia cztery godziny. Jeśli dorwały ją te świry z mieczem, mogła już nawet być martwa. Gdy powiedziałam, że muszę znikać, na twarzy Braydena pojawiła się mieszanka niedowierzania i rozczarowania. - Ale ty właśnie… chcę powiedzieć, że… Rzadko zdarzały mu się chwile, gdy brakowało mu słów. - Przepraszam – powiedziałam żarliwie. – Tym bardziej, że się spóźniłam i spaprałam wycieczkę do muzeum. Ale to pilna sprawa rodzinna. - Twojej rodzinie wypada strasznie dużo spraw. „Nawet sobie nie wyobrażasz” pomyślałam. Zamiast mówić to na głos, tylko znowu przeprosiłam. - Naprawdę mi przykro. Kiedyś… – Prawie powiedziałam, że wynagrodzę mu to, ale to samo mówiłam, gdy wcześniej wyszłam z tańców na Halloween. Dziś mieliśmy mieć randkę na zadośćuczynienie. – Po prostu przepraszam. Adrian nie mieszkał daleko, więc mogłabym tam spokojnie podejść, ale Brayden nalegał, że mnie podwiezie, bo zapadał zmrok. Zgodziłam się bez problemów. - Whoa – powiedział Brayden, gdy zatrzymaliśmy się przed budynkiem. – Niezły Mustang.

218

- No. C-code z 1967 roku – odpowiedziałam automatycznie. – Wspaniały silnik. Należy do mojego brata. I znowu go ruszał! Lepiej dla niego, żeby nie rozbijał się nim, gdzie nie powinien… Whoa! A to co? Brayden podążył za moim spojrzeniem. - Jaguar? - Tyle to sama wiem. – Lśniący, czarny samochód stał zaparkowany przed Mustangiem Adriana. – Skąd on się tu wziął? Brayden oczywiście nie wiedział. Po kolejnych przeprosinach i obietnicach kontaktu zostawiłam go. Nie próbowaliśmy się całować – on był na to zbyt rozczarowany tym zwrotem wydarzeń, a ja za bardzo niepokoiłam się o Sonię. Właściwie zapomniałam o Braydenie ledwie weszłam do budynku. Miałam większe zmartwienia. - Należy do Clarenca – oznajmił Adrian, ledwie otworzył drzwi. - Huh? – zdziwiłam się. - Jaguar. Pomyślałem, że chcesz wiedzieć. Pozwolił go używać Bielikowowi, bo Sonia pojechała wynajętym. – Zrobił mi przejście i z konsternacją potrząsnął głową. – Możesz uwierzyć, że stał sobie zamknięty w garażu przez cały ten czas, gdy tam mieszkałem? Powiedział, że zapomniał o nim! A ja rozbijałem się autobusami. Chyba w każdych innych okolicznościach to by mnie rozśmieszyło, ale cały humor mnie opuścił, gdy zobaczyłam minę Dymitra. Przechadzał się po salonie, jak uwięzione zwierzę, promieniując frustracją i niepokojem. - Idiota ze mnie – wymamrotał. Nie byłam pewna, czy mówi do siebie czy do nas. – Nie zauważyłem, że wyszła wczoraj w nocy i spędziłem pół dnia przekonany, że siedzi w ogródku! - Próbowałeś się do niej dodzwonić? – Wiedziałam, że to idiotyczne pytanie, ale musiałam zacząć myśleć logicznie. - Tak – odpowiedział Dymitr. – Nie odpowiada. Później sprawdziłem, czy jej lot nie został przyśpieszony i skontaktowałem się z Michaiłem, żeby sprawdzić, czy on czegoś nie wie. Nie wiedział. Udało mi się osiągnąć tyle, że teraz się zamartwia. - Powinien – wymamrotałam, przysiadając na brzegu kanapy. Nic dobrego nie mogło z tego wyniknąć. Wszyscy wiedzieliśmy, że Wojownicy mają obsesję na punkcie Sonii i teraz ona zniknęła po samotnej eskapadzie. - Dopiero teraz dowiedziałam się, że przyszła się z wami zobaczyć – dodał Dymitr. Zatrzymał się, patrząc to na mnie, to na Adriana. – Mówiła, gdzie się wybiera? - Nie – powiedziałam. – Sprawy nie… nie zakończyły się szczególnie dobrze między nami. Dymitr przytaknął. 219

- Adrian wspomniał coś na ten temat. Zerknęłam się na Adriana i zrozumiałam, że nie chce się w to zagłębiać ani trochę bardziej niż ja. - Pokłóciliśmy się – przyznał. – Chciała wciągnąć Sydney do pewnego eksperymentu, ale ona odmówiła. Sonia wciąż naciskała, więc wkroczyłem do akcji i wtedy w końcu wyszła. Nic nie mówiła, gdzie idzie. Mina Dymitra jeszcze sposępniała. - Więc niczego nie da się wykluczyć. Mogli ją zgarnąć wprost z ulicy albo ona gdzieś poszła i stamtąd ją porwali. Albo mogła być martwa. Dymitr wyrażał się jakby ciągle żyła, ale ja nie miałam pewności. Łowcy, którzy napadli nas w uliczce, ewidentnie chcieli ją zabić na miejscu. Skoro nie wróciła ostatniej nocy, wszelkie prawdopodobieństwo wskazywało, że to oni ją znaleźli. Dwadzieścia cztery godziny to strasznie długo jak na przetrzymywanie „złej kreatury nocy” wciąż żywej. Ponownie oceniając minę Dymitra, wiedziałam, że on jest w pełni tego świadom i tylko opiera się na nadziei, że wciąż możemy coś zrobić i nie jesteśmy bezsilni. Podjąwszy decyzję, Dymitr skierował się do drzwi. - Muszę porozmawiać z policją. - Zgłaszasz zaginięcie? – spytał Adrian. - Tak, a co ważniejsze, może da się namierzyć samochód. Jeśli została porwana… – Zawahał się wypowiadając na głos nasze obawy. – Cóż. Jeśli gdzieś się ukrywa, nie będzie łatwo ją znaleźć. Ale o wiele trudniej ukryć samochód niż jedną kobietę. Jeśli policja gdzieś go znajdzie, może dzięki temu czegoś się dowiemy. – Zaczął otwierać drzwi, ale znów się na nas obejrzał. – Na pewno nie pamiętacie jeszcze czegoś pomocnego? Oboje zapewniliśmy, że nie pamiętamy, a Dymitr wyszedł, niepotrzebnie przypominając nam, żebyśmy natychmiast dali mu znać, jeśli na coś wpadniemy albo – o cudzie – Sonia się pojawi. Jęknęłam, gdy wyszedł. - To moja wina – oznajmiłam. Adrian spojrzał na mnie z zaskoczeniem. - Dlaczego, do diabła, tak mówisz? - Sonia tu przyjechała… wyszła sama choć nie powinna… z mojego powodu. Przez moją krew. Kto wie, co by się stało, gdybym nie odmówiła? Pięć minut różnicy i może łowców nie byłoby w okolicy. Albo gdyby nie była tak zdenerwowana, mogłaby się obronić. Do głowy cisnęło mi się milion wspomnień. Sonia sprawiająca, że wyrosła dla mnie lilia. Sonia rozmawiająca z królową dla dobra Adriana. Sonia pokazująca mi zdjęcia z sukniami ślubnymi. Sonia pracująca bez wytchnienia, żeby powstrzymać strzygi i znaleźć odkupienie. Wszystko to mogło teraz przepaść.

220

- Może, może, może. – Adrian usiadł przy mnie na kanapie. – Nie możesz myśleć w ten sposób i jest cholernie pewne, że nie powinnaś obwiniać siebie za działania jakiejś radykalnej, paranoicznej grupy wariatów. Wiedziałam, że ma rację, ale nie czułam się przez to lepiej. - Powinnam zadzwonić do Alchemików. Mamy swoje kontakty w służbach bezpieczeństwa. - Chyba dobry pomysł – powiedział, choć nie mówił z pełnym przekonaniem. – Mam złe przeczucia. Nawet jeśli… jeśli ona jeszcze żyje, to pojęcia nie mam jak możemy ją znaleźć. Przydałby się cud albo czary. Zamarłam. - O mój Boże. - Co się dzieje? – spytał, patrząc na mnie ze zmartwieniem. – Przypomniałaś sobie coś? - Tak… ale nie to, o czym myślisz. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech. Nie, nie, nie. Ta myśl była szalona. Nie powinnam nawet tego rozważać. Dymitr miał dobry pomysł. Powinniśmy się skupić na normalnych, konkretnych metodach poszukiwań Sonii. - Sage? – Adrian lekko dotknął mojego ramienia, a ja podskoczyłam, czując jego palce na mojej skórze. – Nic ci nie jest? - Nie wiem – odpowiedziałam cicho. – Do głowy przyszło mi coś szalonego. - Witaj w moim świecie. Odwróciłam wzrok, rozdarta swoim dylematem. To, co rozważałam… cóż, ktoś mógłby twierdzić, że niewiele się różniło od tego, co już robiłam. A jednak to wszystko sprowadzało się do cienkiej linii między robieniem czegoś z wyboru a z przymusu. Nie dało się zaprzeczyć, że to będzie dobrowolny wybór. - Adrian… co jeśli mogłabym znaleźć Sonię, ale w sposób, który występowałby przeciwko wszystkiemu, w co wierzę? Odpowiedź zajęła mu chwilę. - Wierzysz w odzyskanie Sonii? Jeśli tak, nie występowałabyś przeciwko wszystkiemu, w co wierzysz. To była dziwna logika, ale okazała się impulsem, którego potrzebowałam. Wyjęłam telefon i wybrałam numer, pod który prawie nigdy nie dzwoniłam – ale cały czas dostawałam z niego SMSy i dzwoniono do mnie. Po dwóch sygnałach usłyszałam odpowiedź. - Pani Terwilliger? Z tej strony Sydney. - Panno Melbourne. Co mogę dla ciebie zrobić? 221

- Muszę się z panią zobaczyć. To tak jakby… nie, bez „jakby”. To pilne. Jest pani w szkole? - Nie. Może to brzmi zadziwiająco, ale czasami bywam też w domu. – Urwała na chwilę. – Ale oczywiście jesteś u mnie mile widziana. Sama nie wiedziałam dlaczego mnie to zaniepokoiło. Ostatecznie spędzałam mnóstwo czasu u Clarenca, a przecież wampirza posiadłość musiała być o wiele gorsza niż dom belferki z liceum. Oczywiście rzeczona nauczycielka była też czarownicą, więc równie dobrze mogłam się spodziewać nudnego mieszkania na przedmieściach jak i chatki z piernika. Przełknęłam. - Czy w domu też ma pani tyle ksiąg zaklęć, co w szkole? Adrian uniósł brew słysząc słowo „zaklęcie”. Tym razem odpowiedź zabrała pani Terwilliger trochę dłużej. - Tyle i więcej – powiedziała. Podała mi adres i jeszcze zanim się rozłączyłam Adrian oznajmił: - Idę z tobą. - Nawet nie wiesz, gdzie się wybieram. - Prawda – przyznał. – Ale brak informacji jeszcze nigdy mnie nie powstrzymał. Zresztą wiem, że to dotyczy Sonii, a to mi wystarczy. W dodatku wyglądasz na przerażoną na śmierć. Nie ma mowy, żebym puścił cię tam samą. Założyłam ramiona na piersi. - Miałam już do czynienia ze straszniejszymi rzeczami i ostatnio gdy sprawdzałam, nie jesteś na pozycji, żeby mówić mi co mogę robić. – Ale jego twarz wyrażała takie zmartwienie, że nie mogłabym mu odmówić… zwłaszcza, że naprawdę byłam wystraszona. – Musisz mi obiecać, że nikomu nie powiesz, co będziemy robić. Ani nie będziesz rozmawiać o tym, co zobaczysz. - Cholera. Co się dzieje, Sage? – spytał. – Mówimy o składaniu ofiary ze zwierzęcia, czy jak? - Adrian – powiedziałam cicho. Znów spoważniał. - Obiecuję. Ani mru-mru, chyba, że powiesz inaczej. Nie musiałam tego analizować, żeby wiedzieć, że mogę mu ufać. - Dobrze więc. Ale zanim wyjdziemy, potrzebuję twojej szczotki do włosów… Pani Terwilliger mieszkała w Vista Azul, czyli w tej samej okolicy, co Amberwood. Ku mojemu zaskoczeniu jej dom naprawdę wyglądał zwyczajnie. Był niewielki, ale poza tym 222

niczym się nie wyróżniał spośród innych. Słońce już dawno zaszło nim dotarliśmy na miejsce i niepokoiła mnie zbliżająca się cisza nocna w szkole. Gdy wpuściła nas do środka, przekonałam się, że wnętrze trochę bardziej przypominało to, czego się spodziewałam. Oczywiście, był tam telewizor i nowoczesne meble, ale w skład wystroju wchodziło wiele świec oraz posążków różnych bogów i bogiń. W powietrzu unosił się aromat Nag Champa. Przez pierwsze pięć minut naliczyłam przynajmniej trzy koty i nie wątpiłam, że jest ich więcej. - Witam, panno Melbourne. – Pani Terwilliger zainteresowała się Adrianem. – Twojego przyjaciela też miło spotkać. - Mojego brata – powiedziałam z naciskiem. – To Adrian. W pełni świadoma istnienia morojów pani Terwilliger uśmiechnęła się. - Tak. Oczywiście. Uczęszczasz do Carlton, zgadza się? - Tak – odpowiedział Adrian. – To pani pomogła mi się tam dostać, prawda? Dzięki. - Cóż – wzruszyła ramionami. – Zawsze chętnie pomagam zdolnym uczniom… szczególnie jeśli tak obowiązkowo dostarczają mi kawę. No dobrze, co to za pilna sprawa, która sprowadza was do mnie po nocy? Wpatrywałam się w wielką biblioteczkę w jej salonie. Półki zapełniały stare, oprawione w skórę księgi – właśnie do pracy nad takimi zawsze mnie zmuszała. - Czy… czy ma pani zaklęcie, które pomogłoby kogoś znaleźć? – spytałam. Każde słowo sprawiało mi ból. – Wiem, że takie istnieją, parę razy się z nimi spotkałam. Ale zastanawiam się, czy nie mogłaby mi pani któregoś polecić. Pani Terwilliger roześmiała się cicho, a ja odwróciłam wzrok. - No, no. To definitywnie jest warte późnej wizyty. Byliśmy w jej jadalni i przysunęła sobie ozdobne, drewniane krzesło, żeby usiąść. Jeden z kotów otarł się o jej nogi. - Owszem jest wiele zaklęć lokalizujących… ale żadne z nich nie jest zbliżone do twojego poziomu. I mówiąc poziom, mam na myśli twoje nieustanne odmowy uczenia się i doskonalenia swoich umiejętności. Skrzywiłam się. - Nie mogłaby pani jakiegoś wykonać? Pokręciła głową. - Nie. To twój problem. Sama je zrobisz. Musisz. - Niby jak, jeśli jest za trudne! – zaprotestowałam. – Proszę. To kwestia życia i śmierci.

223

To i fakt, że nie chciałam sobie plamić rąk magią. Wystarczająco złe było to, że ją do tego zachęcałam. - Nic się nie bój. Nie zmuszałabym cię do zrobienia czegoś, z czym nie mogłabyś sobie poradzić – powiedziała. – Jednakże, aby zadziałało koniecznie potrzebujemy jakiejś rzeczy, która pomogłaby nawiązać połączenie z poszukiwaną osobą. Istnieją zaklęcia, które tego nie wymagają… ale one definitywnie znajdują się poza twoją ligą. Wyciągnęłam szczotkę Adriana z torebki. - Kilka włosów może być? - Dokładnie o to mi chodziło – powiedziała, wyraźnie pod wrażeniem. Pamiętałam, jak Adrian narzeka, że Sonia korzysta z jego przedmiotów osobistego użytku. Wprawdzie regularnie czyścił szczotkę (poważnie, nie spodziewałabym się niczego innego po kimś, kto spędzał tyle czasu na zajmowaniu się włosami), ale i tak było na niej kilka ocalałych rudych włosów. Ostrożnie wybrałam najdłuższy. - Co muszę zrobić? – spytałam. Próbowałam być silna, ale ręce mi się trzęsły. - Przekonajmy się. Wstała i przeszła do salonu, w którym zaczęła przeglądać półki. Adrian zwrócił się do mnie. - Czy ona tak naprawdę? – urwał i zastanowił się. – Czy ty się tym zajmujesz? Zaklęcia? Magia? Nie zrozum mnie źle, piję krew i kontroluję umysły ludzi, ale nigdy nie słyszałem o czymś takim. - Ja też dowiedziałam się dopiero miesiąc temu – westchnęłam. – I niestety to jest prawdziwe. Co gorsza, ona uważa, że mam do tego talent. Pamiętasz jak jedna ze strzyg w twoim mieszkaniu się zapaliła? - Mgliście, ale tak. Jakoś zeszło to na dalszy plan i nigdy wiele o tym nie myślałem. – Zmarszczył brwi, zmagając się ze wspomnieniami. – Miałem odlot po ugryzieniu. - Cóż, to nie był jakiś dziwny wypadek, tylko… magia. – Wskazałam na panią Terwilliger. – I to ja sprawiłam, że zadziałała. Jego oczy się rozszerzyły. - Jesteś jakimś rodzajem mutanta? Coś jak użytkownik ognia? Powiedziałem mutant jako komplement, wiesz o tym. Nie mógłbym myśleć o tobie źle. - To się różni od wampirzej magii – powiedziałam. Częściowo byłam przekonana, że powinnam cieszyć się z tego, iż Adrian wciąż byłby przyjaźnie nastawiony do „mutanta”. – Nie polega ona na wewnętrznym łączeniu się z żywiołem. Według niej niektórzy ludzie mogą czerpać magię z zewnętrznego świata. Może i to brzmi szalenie, ale… jakoś podpaliłam tą strzygę.

224

Adrian przetrawiał informacje, a pani Terwilliger wróciła do nas. Położyła książkę w czerwonej, skórzanej oprawie i zaczęła ją kartkować nim w końcu znalazła to, czego szukała. Wszyscy zagapiliśmy się na zaklęcie. - Ale to nie po angielsku – zauważył odkrywczo Adrian. - Greka – powiedziałam, sprawdzając listę ingrediencji. – Wygląda na to, że niewiele potrzeba. - Tak, bo opiera się głównie na sile woli – wyjaśniła pani Terwilliger. – Jest bardziej skomplikowane niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Będziesz na nie potrzebować przynajmniej kilka godzin. Sprawdziłam czas na ozdobnym zegarze stojącym. - Nie mam kilku godzin. Zaraz zacznie się cisza nocna. - Żaden problem – zapewniła pani Terwilliger. Wzięła ze stołu swoją komórkę i wybrała jakiś numer. – Halo, Desiree? Z tej strony Jaclyn. Tak, w porządku. Dziękuję. Mam tu Sydney Melrose, pomaga mi w wyjątkowo ważnym projekcie. – Niemal przewróciłam oczami. Wyglądało na to, że jeśli musiała, to doskonale wiedziała jak powinno brzmieć moje nazwisko. – Obawiam się, że nie zdąży wrócić przed ciszą nocną i tak się zastanawiam, czy nie byłabyś tak miła i nie zrobiła dla niej wyjątku. Tak… tak, wiem. Ale to niezwykle ważne dla mojej pracy i chyba się zgodzisz, że z jej wzorowym postępowaniem nie musimy się martwić, iż nadużyje tego przywileju. Bez dwóch zdań jest jedną z najbardziej godnych zaufanie uczennic, jakie znam. Tym wywołała uśmiech na twarzy Adriana. Trzydzieści sekund później okazało się, że nie muszę się przejmować ciszą nocną. - Kto to jest Desiree? – spytałam, gdy pani Terwilliger się rozłączyła. - Opiekunka twojego dormitorium. Weathers. - Poważnie? – Pomyślałam o tęgiej, mamuśkowatej pani Weathers. W życiu bym się nie domyśliła, że miała na imię Desiree. Bardziej kojarzyło mi się z seksowną uwodzicielką. Być może poza szkołą prowadziła jakieś skandaliczne życie, o którym nic nam nie było wiadomo30. – Więc mam na to całą noc? - To byłoby chyba przegięcie – powiedziała pani Terwilliger. – Ale na pewno wystarczy nam czasu na to zaklęcie. Nie mogę go zrobić za ciebie, ale pomogę ci z ingrediencjami i zapasami. Zapominając o swoim strachu, przestudiowałam długość listy. Skupienie się na detalach pozwoliło mi się uspokoić. - Ma pani to wszystko? - Oczywiście.

30

Jeśli utniemy „e” otrzymamy „desire” czyli „pożądanie”. Mead ma jednak poczucie humoru. L.

225

Pani Terwilliger zaprowadziła nas w dół wiodącego od kuchni korytarza do części domu, gdzie spodziewałam się znaleźć sypialnie. Gdy przechodziliśmy, w jednym z pokoi rzeczywiście wypatrzyłam łóżko, ale okazało się, że zmierzamy gdzieindziej: do pracowni. Coś takiego można by uzyskać po skrzyżowaniu nory czarnoksiężnika z laboratorium szalonego naukowca. Część wyposażenia była nowoczesna: zlewki, kran, palniki i inne takie. Reszta pochodziła jakby z innej epoki, fiolki z eliksirami i suszone zioła, a do tego zwoje i jak najzwyklejsze kociołki. Na parapecie ciemnego okna stał rząd roślin i ziół. W pracowni kryły się kolejne dwa koty i byłam całkiem pewna, że to nie te same, które widziałam w salonie. - Może to wygląda chaotycznie – powiedziała pani Terwilliger. – Ale ośmielam się twierdzić, że wszystko jest wystarczająco uporządkowane nawet na twoje upodobania. Po uważniejszej inspekcji przekonałam się, że ma rację. Wszystkie rośliny i fiolki były opisane i ustawione alfabetycznie. Najróżniejsze narzędzia były podobnie oznaczone, ustawione według rozmiaru i tworzywa. W centrum pomieszczenia stał wielki, wypolerowany kamienny stół, na którym położyłam książkę, uważając, żeby nie zamknąć potrzebnej strony. - Co teraz? – zapytałam. - Teraz skonstruujesz czar – oznajmiła. – Im więcej zrobisz sama, tym silniejsze zyskasz połączenie z zaklęciem. Jeśli będziesz mieć jakieś trudności z ingrediencjami, albo wskazówkami, oczywiście możesz do mnie przyjść, ale im więcej włożysz w nie skupienia i koncentracji tym lepiej. - Gdzie pani będzie? – spytałam, zaskoczona. Wprawdzie nie zachwycała mnie perspektywa współpracy z nią w upiornym laboratorium magicznym, ale przebywanie w nim samotnie nie podobało mi się jeszcze bardziej. Wskazała w stronę, z której przyszliśmy. - Och, tylko tam. Posiedzę z twoim „bratem”, bo naprawdę musisz zrobić to sama. Mój niepokój wzrósł. Protestowałam, gdy Adrian zaproponował, że ze mną pójdzie, ale teraz wolałabym, żeby był przy mnie. - Mogę przynajmniej dostać trochę kawy? Zachichotała. - Normalnie powiedziałabym tak… zwłaszcza, gdybyś zajmowała się tylko tworzeniem amuletu albo eliksiru. Ale teraz będziesz używać siły umysłu i magia zadziała o wiele lepiej, jeśli twoje myśli pozostaną wolne i nieskażone żadnymi substancjami wpływającymi na twój mentalny stan. - Rany, to brzmi znajomo – wymamrotał Adrian. - No dobrze – powiedziałam, chcąc pozostać silna. – Muszę zaczynać. Sonia czeka. Zakładając, że wciąż była żywa, żeby móc czekać. 226

Pani Terwilliger wyszła, mówiąc, żebym ją zawołała, gdy dotrę do ostatniego etapu zaklęcia. Adrian ociągał się, chcąc ze mną porozmawiać. - Jesteś pewna, że nic ci nie będzie? Z tego co wiem o tobie i Alchemikach… cóż, wydaje się, że wcale ci nie odpowiada robienie tego. - To prawda – przytaknęłam. – Jak mówiłam, to wbrew wszystkiemu w co wierzę… wszystkiemu, czego mnie uczono. Właśnie dlatego nie możesz nikomu powiedzieć. Sam słyszałeś jej pasywnie agresywny przytyk, że nie chcę się uczyć. Już od jakiegoś czasu na mnie naciska, żebym doskonaliła mój tak zwany talent magiczny, a ja wciąż odmawiam… bo to jest złe. Zmusiła mnie do badania magicznych ksiąg w czasie moich niezależnych studiów z nią, w nadziei, że mimochodem coś do mnie przesiąknie. - Pokręcone – podsumował, kręcąc głową. – Nie musisz tego robić. Nie musisz niczego, jeśli tego nie chcesz. Uśmiechnęłam się do niego słabo. - Chcę znaleźć Sonię, więc muszę to zrobić. Nie uśmiechnął się w odpowiedzi. - Dobrze. Ale będę w pobliżu… bawiąc się w herbatkę z jej kotami, czy co jej tam do głowy strzeli. Jeśli będziesz mnie potrzebować… wołaj. Gdy zechcesz wyjść… pójdziemy. Wydostanę cię stąd, nieważne jak. Coś ukuło mnie w sercu i na chwilę cały świat stał się zielenią jego oczu. - Dziękuję. Adrian wyszedł i zostałam sama. No prawie… lśniący czarny kot z żółtymi oczami nigdzie się nie ruszył. Leżał na półce, obserwując mnie ciekawie, jakby się zastanawiał czy naprawdę jestem w stanie to zrobić. No to było nas dwoje. Przez chwilę nie mogłam się ruszyć. Właśnie miałam dobrowolnie zająć się magią. Wszystkie moje protesty i sprzeciwy, którymi raczyłam panią Terwilliger, były teraz jak popiół na wietrze. Zaczęłam się trząść i poczułam, że brakuje mi oddechu. Ale wtedy pomyślałam o Sonii. Miłej, odważnej Sonii. Poświęciła tyle czasu i energii na czynienie tego, co słuszne. Jak mogłam zrobić mniej? Jak mówiłam pani Terwilliger, zaklęcie było złudnie proste. Nie miało nawet połowy z etapów, jakich wymagał amulet ognia. Musiałam trzymać miedziany kocioł z wodą na wolnym ogniu i dodawać do niego różne ingrediencje, z czego większość stanowiły przejrzyste olejki, które wymagały dokładnego odmierzania. Wkrótce powietrze stało się ciężkie od aromatu bergamotki, wanilii i heliotropu. Niektóre kroki zaklęcia opierały się na rytualnych pierdołach, które już przerabiałam. Na przykład musiałam zerwać trzynaście świeżych listków mięty z jednej z jej roślin i

227

wrzucać każdy z nich oddzielnie licząc je po grecku. Później trzeba je było gotować przez trzynaście minut, a następnie wybrać je łyżką z różanego drewna. Przed wyjściem, pani Terwilliger kazała mi skupiać się zarówno na zaklęciu jak i na celu, który miałam nadzieję osiągnąć. Zgodnie z zaleceniem skierowałam myśli ku Sonii i znalezieniu jej, modląc się, żeby nic jej się nie stało. Gdy nareszcie ukończyłam ostatni krok, przekonałam się, że minęła niemal godzina. Ledwie zauważyłam upływ czasu. Otarłam czoło zaskoczona, jak bardzo się pocę w parnym pokoju. Wyszłam znaleźć panią Terwilliger i Adriana, niepewna na jakich dziwactwach ich przyłapię. Okazało się, że nic niezwykłego się nie dzieje: oglądali telewizję. Oboje spojrzeli na mnie słysząc, że wchodzę. - Gotowe? – spytała. Przytaknęłam. - Pachnie jakby parzyło się tu herbatę – oznajmił Adrian, gdy poszli za mną do pracowni. Pani Terwillieger sprawdziła niewielki kociołek i z aprobatą kiwnęła głową. - Wygląda znakomicie. – Pojęcia nie miałam jak może to ocenić tylko rzuciwszy okiem, ale uwierzyłam jej na słowo. – A teraz… Właściwe wizualizowanie wymaga srebrnego talerza, zgadza się? – Przejrzała półki z naczyniami i wskazała na coś. – Proszę. Użyj tego. Wzięłam idealnie okrągły talerz, o średnicy mającej około dwanaście cali. Jego powierzchnia była gładka, bez żadnych ozdób i wypolerowano go do takiego połysku, że praktycznie mógłby służyć jako lustro. Bez tego ostatniego spokojnie mogłabym się obyć, bo zobaczyłam, że moja fryzura i makijaż nie są już tak perfekcyjne po całym dniu. W towarzystwie kogoś innego czułabym się zażenowana. Postawiłam talerz na stole roboczym i wylałam na srebrną powierzchnię jeden kubek wody z kociołka. Usunęłam wszystkie niepłynne ingrediencje, więc roztwór był idealnie czysty. Gdy falowanie ustało, wrócił efekt lustra. Pani Terwillieger wręczyła mi malutką czarkę z kadzidłem galbanum, które według księgi miało być palone podczas ostatniego etapu zaklęcia. Świecą zapaliłam żywicę i rozszedł się gorzki, zielony dymek, kontrastujący ze słodyczą cieczy. - Masz jeszcze ten włos? – spytała pani Terwillieger. - Oczywiście. – Położyłam go na gładkiej tafli wody. Trochę chciałam, żeby coś się wydarzyło… buchnęły iskry albo dym… ale przeczytałam wskazówki i wiedziałam, że tak się nie stanie. Przysunęłam do stołu stołek i usiadłam na nim, dzięki czemu mogłam spojrzeć w dół na wodę. – Teraz patrzę? - Teraz patrzysz – potwierdziła. – Twój umysł musi być jednocześnie skupiony i swobodnie wędrować. Musisz myśleć o komponentach zaklęcia i magii, którą zawierają, oraz o swoim pragnieniu znalezienia podmiotu zaklęcia. W tym samym czasie musisz zachować kompletną jasność umysłu i koncentrować się na swoim zadaniu z krystalicznym skupieniem.

228

Spojrzałam na swoje odbicie i spróbowałam zrobić wszystko, co opisała. Nic się nie stało. - Niczego nie widzę. - Oczywiście, że nie – powiedziała. – Jeszcze nie minęła nawet minuta. Mówiłam ci, że to zaawansowane zaklęcie. Może minąć chwila nim w końcu zbierzesz siłę i moc, których potrzebujesz. Nie rozpraszaj się. Poczekam. Oboje wyszli, a ja ponuro gapiłam się na wodę, zastanawiając się, jak długo miała trwać ta „chwila”. Początkowo cieszyłam się, że zaklęcie jest tak proste. Teraz żałowałam, że nie miało więcej ingrediencji do zmieszania ani inkantacji do wyrecytowania. Magia wyższego poziomu opierała się na sile woli i mentalnej energii, co było o wiele trudniejsze – głównie dlatego, że to było bardziej nieuchwytne. Lubiłam konkrety. Wolałabym wiedzieć dokładnie, czego potrzeba, żeby coś się stało. Chciałam wywołać jakąś reakcję. Ale to? Tylko gapiłam się jak sroka w gnat, mając nadzieję, że mój umysł zachował „kompletną jasność” i osiągnęłam „krystaliczne skupienie”. Skąd niby miałam wiedzieć, że robię to dobrze? Nawet jeśli osiągnę wymagany stan, może chwilę potrwać zanim pojawi się to, czego potrzebuję. Usiłowałam jeszcze o tym nie myśleć. Sonia. Tylko Sonia się liczyła. Musiałam skupić całą swoją siłę woli i energię na uratowaniu jej. Wciąż to sobie powtarzałam, a minuty upływały. Za każdym razem, gdy nabierałam pewności, że powinnam przestać i spytać panią Terwillieger o wskazówki, zmuszałam się do dalszego patrzenia w wodę. Sonia. Sonia. Myśl o Sonii. A jednak wciąż nic się nie działo. W końcu, gdy ból w plecach stał się nie do wytrzymania, wstałam, żeby się przeciągnąć. Reszta moich mięśni też zaczynała się buntować. Wróciłam do salonu; minęło prawie półtorej godziny odkąd stąd wyszłam. - I jak? – spytała pani Terwillieger. - Nic – powiedziałam. – Muszę coś robić źle. - Skupiasz swój umysł? Myślisz o niej? O odnalezieniu jej? Miałam dość słuchania o skupieniu. Mój wcześniejszy niepokój odnośnie czarów zastępowała frustracja. - Tak, tak i tak – powiedziałam. – Ale to i tak nie działa. Wzruszyła ramionami. - I właśnie dlatego nie musisz wracać przed ciszą nocną. Spróbuj znowu. Adrian rzucił mi współczujące spojrzenie i zaczął coś mówić – ale się rozmyślił. Już miałam wychodzić, ale nie dawała mi spokoju niepokojąca myśl. - Co jeśli ona nie żyje? – spytałam. – Może dlatego nie działa? Pani Terwillieger pokręciła głową. 229

- Nie. Nawet wtedy powinnaś coś zobaczyć. I… sama się przekonasz. Wróciłam do pracowni i spróbowałam jeszcze raz – z podobnym efektem. Następnym razem, gdy wybrałam się na pogawędkę z panią Terwillieger, przekonałam się, że jeszcze nie minęła godzina. - Robię coś źle – upierałam się. – To jedyne wyjaśnienie, chyba że spaprałam początkowe zaklęcie. Albo to po prostu ponad moje siły. - Jak cię znam, tak zaklęcie jest bezbłędne – oznajmiła. – I nie, to nie jest ponad twoje siły, ale tylko ty możesz sprawić, żeby zadziałało. Byłam zbyt zmęczona, żeby analizować nonsensy jej ezoterycznej filozofii. Odwróciłam się bez słowa i wróciłam do pracowni. Gdy do niej dotarłam, przekonałam się, że nie jestem sama. Obejrzałam się na Adriana i westchnęłam. - Żadnego rozpraszania, pamiętasz? – powiedziałam. - Nie zostanę – oznajmił. – Chciałem się tylko upewnić, że nic ci nie jest. - Tia… tak właściwie nie wiem. Lepiej nie będzie w tej sytuacji. – Kiwnęłam głową w stronę srebrnego talerza. – Może jednak musisz mnie stąd wydostać. Zastanowił się i pokręcił głową. - Myślę, że to nie najlepszy pomysł. Zagapiłam się na niego z niedowierzaniem. - Co się stało z tym, że jeśli nie chcę, to nie muszę niczego robić i z twoim rycerskim bronieniem mnie? Na jego ustach igrał jeden z tych jego wiedzących uśmieszków. - To było wtedy, gdy nie chciałaś tego robić, bo wykraczało przeciw twoim wierzeniom. Teraz już przekroczyłaś tą linię i twój problem sprowadza się do lekkiego pesymizmu i braku wiary w swoje możliwości. Szczerze, to pierdoły. - Lekki pesymizm? – krzyknęłam. – Adrian, gapię się już w tą wodę od ponad dwóch godzin. Już prawie pierwsza trzydzieści. Jestem wyczerpana, chcę kawy i bolą mnie wszystkie mięśnie. Aha, a od kadzidełka chyba zaraz zwymiotuję. - Do bani – przyznał. – Ale całkiem wyraźnie pamiętam, jak niedawno prawiłaś nam wszystkim kazania, jak to trzeba znosić trudności i robić, co trzeba. Twierdzisz, że nie możesz togo zrobić, żeby pomóc Sonii? - Zrobiłabym wszystko byle tylko jej pomóc! To znaczy, wszystko, co jest w mojej mocy. A nie wydaje mi się, żeby to było. - Nie wiem – zamyślił się. – Miałem sporo czasu, żeby pogadać z Jackie… dla twojej informacji, pozwoliła mi tak do siebie mówić… i dowiedziałem się wszystkiego o tej ludzkiej magii. Sporo można nią zdziałać. 230

- Nie powinno się tego robić – zaburczałam. - A jednak właśnie magia daje ci możliwość znalezienia Sonii. – Adrian zawahał się, ale podjął jakąś decyzję i zrobił krok w moją stronę, a następnie położył dłonie na moich ramionach. – Jackie powiedziała mi, że spośród zachęcanych przez nią do magii ludzi, ty jesteś jedną z tych obdarzonych największym naturalnym talentem. Twierdzi, że z odrobiną treningu takie zaklęcie to dla ciebie bułka z masłem i jest pewna, że możesz to zrobić. Wierzę jej. Nie dlatego, że mam dowód na twoje magiczne zdolności, ale ponieważ widziałam jak osiągasz wszystko inne. Teraz też nie zawalisz. Tobie zawsze się udaje. Byłam tak wyczerpana, że chciało mi się płakać. Chciałabym paść i żeby wyniósł mnie stąd, jak obiecał wcześniej. - W tym problem. Dotąd nie zawaliłam, ale boję się, że teraz tak się stanie. Nie wiem jak to jest i to mnie przeraża. – Tym bardziej, że życie Sonii zależało ode mnie. Adrian wyciągnął rękę i dotknął lilii na moim policzku. - Nie będziesz musiała się przekonywać jak to jest, bo nie zawalisz. Poradzisz sobie. Będę z tobą tyle, ile to zajmie, dobrze? Wzięłam głęboki oddech, próbując się uspokoić. - Dobrze. Gdy wyszedł, znów usiadłam, próbując zignorować zmęczenie ciała i umysłu. Pomyślałam o tym, jak powiedział, że nie zawalę. O jego wierze we mnie. I co ważniejsze skierowałam myśli ku Sonii. Myślałam jak desperacko chcę jej pomóc. Wszystko to kotłowało się we mnie, gdy gapiłam się w krystalicznie czystą wodę, nie licząc pływającego w niej włosa. Jedna ruda linia na tle srebra. Był jak ognista iskra, która stawała się coraz jaśniejsza i jaśniejsza w moich oczach, dopóki nie przybrała bardziej konkretnego kształtu – okręgu z rozchodzącymi się od niego stylizowanymi liniami. Uświadomiłam sobie, że to słońce. Ktoś namalował pomarańczowe słońce na kawałku sklejki i powiesił to na żelaznym ogrodzeniu. Mimo tak tandetnych materiałów, artysta bardzo się przyłożył do malowania słońca, stylizując promienie i dbając, żeby ich długość była równa. Samo ogrodzenie było paskudne i przemysłowe, ale wypatrzyłam, że jest pod napięciem. Krajobraz był brązowy i pusty, ale odległe góry podpowiedziały mi, że to miejsce wciąż znajduje się w rejonie Palm Springs. Przypominało mi to okolicę, w której mieszkał Wolfe, czyli poza miastem i z daleka od pięknej zieleni. Przez ogrodzenie, za znakiem zobaczyłam wielki, rozłożysty budynek… - Au! Wizja zniknęła, gdy uderzyłam głową w podłogę. Spadłam ze stołka. Zdołałam usiąść, ale to było wszystko na co mogłam zrobić. Świat wirował, a w brzuchu czułam pustkę. Po upływie czegoś, co równie dobrze mogło być trzema sekundami jak i trzema godzinami, usłyszałam głosy i kroki. Złapały mnie silne ręce i Adrian pomógł mi stanąć na nogi. Oparłam się ciężko o stół, a on podniósł stołek i pomógł mi usiąść. Pani

231

Terwilliger odsunęła srebrny talerz i zastąpiła go zwykłym, kuchennym wypełnionym serem i krakersami. Do tego dołączyła szklankę soku pomarańczowego. - Proszę – powiedziała. – Zjedz, to poczujesz się lepiej. Byłam tak zdezorientowana i osłabiona, że nawet się nie zawahałam. Pochłonęłam wszystko, jakbym nie jadła od tygodnia, a Adrian i pani Terwilliger czekali cierpliwie. Dopiero gdy praktycznie wylizywałam talerz do czysta, dotarło do mnie, co wchłonęłam. - Havarti i sok pomarańczowy? – jęknęłam. – Niezdrowo jeść tyle tłuszczu i cukru tak późno w nocy. Adrian prychnął. - No widać, że nie odniosła żadnych trwałych obrażeń. - Lepiej się przyzwyczaj, jeśli planujesz dużo czarować – powiedziała pani Terwillier. – Zaklęcia wyczerpują. Obniżenie poziomu cukru to norma. Sok pomarańczowy stanie się twoim najlepszym przyjacielem. - Nie przyzwyczaję się, bo nie zamierzam… – westchnęłam, gdy przed oczami zawirowały mi obrazy, które zobaczyłam w srebrnym talerzu. – Sonia! Chyba zobaczyłam, gdzie jest. Opisałam, co wiedziałam, ale żadne z nas nie miało pojęcia, co to właściwie było, ani gdzie mogłoby się znajdować to miejsce. - Jesteś pewna, że to było zwykłe słońce z promieniami? – spytał Adrian. – Bo wydawało mi się, że łowcy używają starego symbolu Alchemików… kręgu i kropek. - Prawda, ale to definitywnie było… O Boże! – Spojrzałam na Adriana. – Musimy wracać do Amberwood. Natychmiast. - Mowy nie ma – powiedziała pani Terwilliger używając swojego surowego, nauczycielskiego głosu. – To wyczerpało cię bardziej, niż się spodziewałam. Prześpij się tu, a ja zadbam, żeby jutro wszystko zostało wyjaśnione z Desiree i szkołą. - Nie. – Wstałam, czując, że nogi się pode mną uginają, ale jakoś ustałam. Adrian otoczył mnie ramieniem ewidentnie nie dowierzając, że odzyskałam siły. – Muszę wracać. Chyba wiem, jak możemy znaleźć tamto miejsce. Adrian miał rację, że opisane przeze mnie słońce nie było tym samym symbolem, który widniał na mieczu i broszurce – na nich użyto starożytnego znaku. W swojej wizji zobaczyłam współczesną adaptację – i to nie był pierwszy raz, kiedy się z nią spotkałam. Słońce z wizji było identyczne jak tatuaż Treya. 31

31

Noooo nareszcie! Wielkie brawa za spostrzegawczość i szybkie kojarzenie faktów. L. Ale jak nagle... trzeba to było rozciągnąć jeszcze na 17 rozdziałów :P A.

232

ROZDZIAŁ 20

ŁATWIEJ BYŁO POWIEDZIEĆ, że musimy się dobrać do Treya niż naprawdę go dostać. Dziewczyna miałaby trudności z wejściem do dormitorium chłopaków nawet w ciągu dnia. W czasie ciszy nocnej, w środku nocy? Praktycznie niemożliwe. Musiałam się uciec do bardziej kreatywnych metod i gdy odwoziłam Adriana do domu, zadzwoniłam do Eddiego. Zupełnie nie miałam skrupułów wydzwaniając do niego o dowolnej godzinie. Nigdy nie wyciszał dzwonka (bez wątpienia ku wielkiej „radości” Micaha) i podejrzewałam, że sypia z telefonem przy poduszce. - Tak? – Głos Eddiego brzmiał czujnie i spokojnie, jakby w ogóle nie spał. Taki już był. - Musisz iść i obudzić Treya – powiedziałam. – Sonia została porwana i przetrzymują ją w jakimś dziwnym miejscu z logo, które wygląda jak tatuaż Treya. Musimy się dowiedzieć, co on wie. Eddie dopiero teraz usłyszał o porwaniu Sonii, ale nie pytał o dalsze szczegóły – ani skąd wiem, gdzie ona jest. Wystarczyło mu wiedzieć, że niedawno była w niebezpieczeństwie i ta krótka wiadomość pchnęła go do działania. Nie byłam pewna, co się stanie, gdy Eddie już znajdzie Treya, ale osobiście mogłam z nim pogadać dopiero rano. Mimo to, coś musieliśmy robić. - Dobrze – powiedział Eddie. – Zajmę się tym. Zadzwonię do ciebie później. Rozłączyłam się i stłumiłam ziewnięcie. - No i to by było na tyle. Ciekawe czy Eddie czegoś się dowie. - Najlepiej nie robiąc przy okazji mokrej plamy z Treya – dodał Adrian. Zagłębił się w swoim fotelu, co było jedyną oznaką, że też jest zmęczony późną aktywnością. Już dawno przerzucił się z nocnego rozkładu. – Mamy ograniczone źródła informacji. Wykrzywiłam się. - Jeśli Trey jest w to jakoś zamieszany, to nie jestem pewna, czy chcę dawać mu taryfę ulgową. A jednak… nie mogę uwierzyć, że bierze w tym udział. - Ludzie oszukują się non stop. Na przykład ty… Myślisz, że Trey wie, że należysz do tajnej organizacji pomagającej w ukrywaniu wampirów przed resztą świata? - De facto… tak. – Zatrzymałam się na czerwonym świetle, myśląc o dziwnych zachowaniach Treya. – Wie, że Jill jest morojką, jestem tego niemal pewna. Nie zorientował się od razu, ale gdy tak się stało, wciąż mi powtarzał, żebym ją ukrywała. Po ataku na Sonię, powiedział mi, że muszę być ostrożna. – Ogarnęła mnie straszna świadomość. – On wie. Wie, że przyjaźnię się z Sonią. Zapewne wiedział o ataku i nigdy nawet się nie zająknął na ten temat! - Nic dziwnego, jeśli jego organizacja działa przeciwko twojej – ton Adriana złagodniał. – Jeśli to cię pocieszy, jak dla mnie wygląda na to, że ma wątpliwości i próbował cię ostrzec. 233

- Nie jestem tego pewna. Och, Adrian… – Zatrzymałam się przed budynkiem i zobaczyłam lśniącego w blasku latarni żółtego Mustanga. – Zostawiłeś samochód na zewnętrz. Masz szczęście, że go nie odholowali. - Przestawię – obiecał. – Nie patrz na mnie takim wzrokiem. To mniej niż pół mili. Nie łamię twoich zasad. - Lepiej uważaj – mruknęłam. Otworzył drzwi Latte i obejrzał się na mnie. - Na pewno chcesz wracać do szkoły? Będziesz tam zamknięta aż do rana. - I tak nie mogę wiele do tego czasu zdziałać. Chcę dobrać się do Treya najszybciej jak to możliwe. Na razie zdaję się na Eddiego. Adrian ociągał się przed zostawieniem mnie, ale w końcu przytaknął. - Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebować. Spróbuję znaleźć Sonię w jej snach. Jak na razie nie miałem wiele szczęścia. Wchodzenie w sny innych ludzi było jedną z bardziej niepokojących umiejętności dawanych przez ducha. - Może po prostu nie śpi? - Tak, albo została odurzona. Żadna z tych opcji nie była szczególnie pocieszająca. Zanim odszedł, posłał mi ostatnie, tęskne spojrzenie. Wróciłam do Amberwood i w lobby pomachał do mnie senny opiekun. Pani Weathers już dawno poszła do domu, a jej nocny zmiennik nieszczególnie przejmował się, o której wracam. Gdy wchodziłam po schodach, zadzwonił mój telefon. Eddie. - Zajęło to wieczność, ale w końcu udało mi się dobudzić jego współlokatora – poinformował mnie. - I? - Nie ma go. Wygląda na to, że ostatniej nocy też go nie było. Jakaś pilna sprawa rodzinna. - Nie wiadomo kiedy wraca? Zaczynałam myśleć, że te wszystkie „sprawy rodzinne” Treya są bardziej podejrzane niż przypuszczałam. 32 Mogłabym się też założyć, że nie tylko on miał tatuaż ze słońcem. - Nie.

32

Te jej „sprawy rodzinne” to przykrywka, a jego to już normalne, nudne obiadki u cioci Czesi, wrrr A.

234

Tej nocy na przemian zasypiałam i budziłam się. Moje ciało było wyczerpane po seansie magicznym, ale za bardzo martwiłam się o Sonię, żeby w pełni poddać się zmęczeniu. Co chwila budziłam się i sprawdzałam telefon, w obawie, że nie usłyszałam, jak ktoś dzwonił – nieważne, że był ustawiony na najwyższą głośność. W końcu się poddałam i wstałam z łóżka parę godzin przed śniadaniem w kafeterii. Zanim skończyłam prysznic i się ubrałam – oraz nastawiłam swój ekspres do kawy na wysokie obroty – zaczęły się godziny otwarte na kampusie. Nie żeby to bardzo pomogło. Wykonałam jeszcze dwa telefony – pierwszy do Spencera, żeby sprawdzić, czy Trey pracuje. Nie spodziewałam się tego, ale dawało mi to dobry pretekst, żeby spytać, czy bywał tam przez ostatnie dwa dni. Okazało się, że nie. Później zadzwoniłam do Stanton, zgłaszając zaginięcie Sonii. Powiedziałam jej, że mamy poszlakę, wskazującą na jednego z moich kolegów z klasy jako łowcę wampirów oraz, że Sonia prawdopodobnie jest przetrzymywana na działce za miastem. Nie wdawałam się w szczegóły, skąd to wiem, a Stanton była zbyt skupiona na samym porwaniu, żeby wypytywać o inne rzeczy. Na śniadaniu znalazłam swoją „rodzinę” siedzącą z Micahem w zachodniej kafeterii. Ponure miny Eddiego, Angeline i Jill powiedziały mi, że wiedzą, co przytrafiło się Sonii. Micah radośnie nawijał o czymś i domyśliłam się, że jego obecność powstrzymuje pozostałych przed poruszeniem tematu, który naprawdę chcieliby omówić. Gdy Micah odwrócił się do Eddiego, żeby o coś spytać, pochyliłam się ku Jill i mruknęłam: - Musisz się go pozbyć. - Mam mu powiedzieć, że ma sobie iść? – szepnęła. - Jeśli musisz. Albo idź z nim. - Ale chciałabym… Przygryzła wargę, gdy Micah znów skupił się na niej. Była wyraźnie nieszczęśliwa ze swojego zadania, ale zrobiła zdecydowaną minę, jaką ostatnio często u niej widywałam. Wskazała na talerz Micaha. - Hej, kończysz już? Muszę o coś spytać pannę Yamani. Micah rozpromienił się. - Jasne. Gdy odeszli, zwróciłam się do Eddiego i Angeline. - Trey się pokazał? – spytałam. - Nie – powiedział Eddie. – Rano sprawdzałem znowu. Jego współlokator zaczyna mnie nienawidzić. Nie mam o to pretensji. - Zwariuję tu! – poskarżyłam się, czując jakbym waliła głową w ścianę. – Jesteśmy tak blisko, a nic nie możemy zrobić. Z każdą minutą kończy się czas Sonii.

235

Skrzywił się. - Jesteś pewna, że jeszcze żyje? - Żyła ostatniej nocy – odpowiedziałam. Eddie i Angeline spojrzeli na mnie z niedowierzaniem. - Skąd wiesz? – spytała. - Eee, cóż… No bez jaj! – Szczęka mi opadła, gdy spojrzałam nad Eddiem. – Przecież to Trey! W rzeczy samej do kafeterii właśnie wszedł Trey z zaczerwienionymi oczami. Jeszcze wilgotne włosy świadczyły, że niedawno był pod prysznicem, ale całe jego ciało znaczyły siniaki i zadrapania, których już nie mogłam zwalać na football. Zanim zdążyłam coś jeszcze powiedzieć, Eddie już był w ruchu, a Angeline szybko za nim podążyła. Cichcem spodziewałam się, że Castile z miejsca dobierze się Treyowi do skóry, ale zamiast tego tylko zablokował mu drogę do kolejki po jedzenie. Dotarłam akurat na czas, żeby usłyszeć jak Eddie mówi: - Nie licz na śniadanie. Idziesz z nami. Trey zaczął protestować, ale wtedy zobaczył Angeline i mnie. Znikąd pojawiła się też Jill, która najwyraźniej gdzieś zgubiła Micaha. Twarz Treya przybrała smutny wyraz – niemal pokonany – i ostrożnie kiwnął głową. - Wyjdźmy na zewnątrz. Ledwie wyszliśmy, Eddie złapał Treya i pchnął go na ścianę budynku. - Gdzie jest Sonia Karp? – zażądał z miejsca. Zaskoczenie Treya było zrozumiałe – Eddie był szczupły i muskularny, ale wielu ludzi nie doceniało jego siły. - Eddie, puść go! – syknęłam, rozglądając się niespokojnie. Sama chciałabym tak zrobić, ale niewiele się dowiemy, jeśli ściągniemy uwagę jakiegoś nauczyciela, który pomyśli, że pastwimy się nad innym uczniem. Eddie puścił Treya i zrobił krok w tył, ale jego oczy wciąż lśniły niebezpiecznie. - Gdzie jest działka, na której ją przetrzymujecie? To wyrwało Treya z oszołomienia. - Skąd o tym wiecie? - To my zadajemy pytania – powiedział Eddie. Nawet nie tknął Treya, ale jego bliskość i postura nie pozostawiały wątpliwości, że ucieknie się do metod ekstremalnych, jeśli będzie trzeba. – Czy Sonia jeszcze żyje? 236

Trey zawahał się i byłam niemal pewna, że zacznie się wypierać wiedzy. - T-tak. Jeszcze. Eddiego znowu ogarnęła cholera. Złapał Treya za fraki i szarpnął go ku sobie. - Przysięgam, jeśli twoi popieprzeni kumple, choćby ją tkną… - Eddie – ostrzegłam. Nie zareagował od razu, ale w końcu niechętnie puścił koszulę Treya, jednak nawet się nie cofnął. - Trey – zaczęłam tym samym rozsądnym głosem, którego użyłam na Eddiem… Przecież Trey i ja byliśmy przyjaciółmi, prawda? – Musisz nam pomóc. Proszę, pomóż nam znaleźć Sonię. Pokręcił głową. - Nie mogę, Sydney. To dla waszego własnego dobra. Ona jest zła. Nie wiem, jak zdołała was oszukać, ani skąd zdobyła iluzję maskującą jej prawdziwą tożsamość, ale nie możecie jej ufać. Zwróci się przeciwko wam. Pozwólcie… pozwólcie nam zrobić to, co trzeba. Jego słowa pokrywały się z propagandą Wojowników, ale sposób w jaki Trey mówił, coś w jego postawie… nie potrafiłam zdecydować dlaczego, ale zaczęłam się zastanawiać. Ludzie nabijali się, że nie potrafię wyłapywać aluzji, ale byłam niemal pewna, że on nie jest do końca zachwycony z tego, co jego organizacja od niego chce. - Ty taki nie jesteś, Trey – powiedziałam. – Znam cię wystarczająco dobrze. Nie zabiłbyś niewinnej kobiety. - Ona nie jest niewinna. – I znowu to samo… ta mieszanka emocji. Zwątpienie. – Jest potworem. Wiesz jacy oni są. Wiesz, do czego są zdolni. Nie tacy jak ona. – Kiwnął głową ku Jill. – Ci inni. Nieumarli. - Czy Sonia wygląda ci na nieumarłą? – spytał Eddie. – Widzicie u niej czerwone oczy? - Nie – przyznał Trey. – Ale dostaliśmy inne raporty. Mamy świadków jej morderstw w Kentucky. Ciężko było zachować spokój. Widziałam Sonię jako strzygę, była przerażająca i przy pierwszej okazji zabiłaby moich towarzyszy i mnie. Trudno było zaakceptować, że ktoś zmieniony w strzygę, nie kontrolował swoich działań ani duszy. Traciło się swe człowieczeństwo – czy co tam mieli moroje – i nie było się już tą samą osobą. Sonia robiła straszne, potworne rzeczy, ale już nie była dłużej tą samą istotą. - Sonia została odmieniona – powiedziałam. – Już nie jest jedną z nich. Trey zwęził oczy. - Niemożliwe. Oszukała was. Posługuje się… nie wiem… jakąś czarną magią. 237

- W ten sposób nic nie zdziałamy – warknął Eddie. – Zadzwoń po Dymitra. We dwóch zmusimy go do powiedzenia, gdzie jest tamta działka. Włamałem się do więzienia. Dostanie się tam nie powinno być takie trudne. - Och, tak ci się wydaje? – Pozbawiony wesołości uśmiech wykrzywił usta Treya. – Tamto miejsce otacza ogrodzenie pod napięciem, patrolowane przez uzbrojonych mężczyzn. W dodatku dobrze ją chronią. Nie można tam tak po prostu wejść. - Dlaczego ona jeszcze żyje? – spytała Angelina. Chyba dotarło do niej jak dziwnie to zabrzmiało, więc wyjaśniła. – To znaczy… cieszę się, że tak jest. Ale skoro uważacie, że jest zła, to dlaczego jej nie wykończyliście? – Spojrzała na moich przyjaciół i mnie. – Przepraszam. - Dobre pytanie – pochwalił ją Eddie. Trey nie od razu odpowiedział. Podejrzewałam, że jest rozdarty między niechęcią do zdradzania tajemnic organizacji, a pragnieniem usprawiedliwienia przed nami swoich działań. - Bo wszyscy jesteśmy testowani – oznajmił w końcu. – Sprawdzamy, kto jest godny dokonania zabójstwa. - O mój Boże – westchnęła Jill. - Stąd się wzięły ostatnio wszystkie twoje siniaki – powiedziałam. Moje obawy, że dochodzi do przemocy w domu jednak nie tak bardzo różniły się od prawdy. – Konkurujecie ze sobą, żeby zamordować kobietę, która nic wam nie zrobiła. - Przestań tak mówić! – krzyknął Trey, wyglądając na naprawdę zrozpaczonego. – Ona nie jest niewinna. - Ale nie jesteś tego pewny – oznajmiłam. – Prawda? Sam widzisz, czym są twoi przyjaciele łowcy. Uniknął pytania. - Tego oczekuje ode mnie moja rodzina. Wszyscy musimy poddać się testom… zwłaszcza po tym jak spapraliśmy atak w uliczce. Straciliśmy uprawnienia do zabicia jej i dlatego rada zarządziła te próby, żebyśmy mogli spłacić swój dług i udowodnić, że możemy to zrobić. Zdobywanie „uprawnień”33 do zabicia kogoś przyprawiało mnie o mdłości, ale co innego mnie zaskoczyło. - Ty tam byłeś – powiedziałam z niedowierzaniem. – W uliczce… to byłeś ty! Ty mnie złapałeś! Przypomniałam sobie zaskoczenie i wahanie napastnika. Mina Treya potwierdziła wszystko.

33

Licencja na zabijanie… Hmm, do Jamesa Bonda ciut im brakuje. L.

238

- Wiedziałem, że się z nimi przyjaźnisz. Teraz to widzę, ale waszej dwójki nie rozpoznałem od razu. – To było skierowane do Eddiego i Angeline. Trey znów zwrócił się do mnie. – Rozpoznałem twój tatuaż, gdy tylko cię zobaczyłem. Zignorowałem to, by myślałem, że nie jesteś wplątana w to samo, co ja. Wydawało mi się, że zadajesz się tylko z nieszkodliwymi wampirami, więc nie spodziewałem się wpaść na ciebie tamtej nocy. Nigdy nie chciałem, żeby coś ci się stało. Dalej nie chcę i dlatego musisz dać sobie spokój. - Mam już tego dość – powiedział Eddie. Cud, że tak długo był cierpliwy. – Musimy przeprowadzić szturm, a nie… - Czekaj, czekaj. – W mojej głowie zaczął się tworzyć pomysł… z gatunku tych szalonych. – Trey, powiedziałeś, że Eddie nie może tam tak po prostu wejść. Ale co ze mną? - O czym ty mówisz? – spytał Trey, z wypisaną na twarzy mieszanką podejrzliwości i zmieszania. - Wiesz, kim jestem. Wiesz, czym się zajmuję. – Trey przytaknął. – Kiedyś nasze grupy były zjednoczone. Faceci, którzy zaczepili mnie na ulicy, mówili, że wszyscy powinniśmy współpracować. Wojownicy chcę zasobów Alchemików. - I co… proponujesz wymianę? – spytał Trey marszcząc brwi. - Nie. Chcę tylko porozmawiać z tą waszą radą i wyjaśnić, dlaczego Sonia nie jest… ee, nie wygląda tak jak kiedyś. Mamy moroja, który włada tym rodzajem magii i mógłby wam nawet pokazać… - Nie – odpowiedział natychmiast Trey. – Żadnemu z nich nie pozwolą tam wejść. Są tolerowani, ale nic więcej. Mieszańce też nie mają wstępu. Znów spojrzał na Eddiego i Angeline. Jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby ktoś używał terminu „mieszaniec”, ale znaczenie było jasne. - Dobrze – zgodziłam się. – Tylko ludzie. Ja jestem człowiekiem. Twoja organizacja chce współpracować z moją. Zabierz mnie ze sobą. Nie wezmę broni. Porozmawiam z twoimi zwierzchnikami i… - Sydney, nie – zaprotestował Eddie. – Nie możesz sama tam wejść! Na litość boską, oni próbowali ściąć Sonię. I pamiętasz, co mówił Clarence o prześladujących go radykałach? - Nie robimy krzywdy ludziom – oznajmił twardo Trey. – Będzie bezpieczna. - Wierzę ci – powiedziałam. – I wiem, że nie pozwoliłbyś też, żeby coś mi się stało. Czy nie ciekawi cię, dlaczego Sonia taka jest? Zaryzykujesz, że twoi ludzie jednak się mylą? Sam powiedziałeś, że tolerujecie morojów. Ona jest morojką. Pozwól mi wyjaśnić. Nie proszę o nic więcej poza możliwością przemówienia. - I gwarancją bezpieczeństwa – włączyła się Angeline, która wyglądała na niemal równie wściekłą jak Eddie. Przytaknął zgadzając się z jej słowami. – Honor wiele dla was znaczy, prawda? Musisz obiecać, że będzie bezpieczna. - Właśnie przez honor robimy to, co robimy – powiedział Trey. – Jeśli obiecamy, że nic jej się nie stanie, to tak będzie. 239

- Więc ich spytaj – naciskałam. – Proszę? Nie zrobisz tego dla mnie? Jako mój przyjaciel? Na twarzy Treya pojawił się bolesny wyraz. Kiedyś robił aluzje, że jest mi coś winien za rozprawienie się z nielegalnymi tatuażami w zeszłym miesiącu. Chyba każdy przyjaciel czułby się zobowiązany, a już zwłaszcza taki z szalejącym poczuciem honoru. Wiedziałam też, że w grę wchodzi tu coś więcej niż tylko honor. Trey i ja przyjaźniliśmy się – mieliśmy więcej wspólnego niż to sobie uświadamiałam. Oboje należeliśmy do organizacji, które chciały kontrolować nasze życia, nie raz uciekając się do metod, które nam się nie podobały. Mieliśmy też despotycznych ojców. Gdyby nasze cele nie były sprzeczne, moglibyśmy się z tego wszystkiego uśmiać. - Zapytam – zgodził się Trey. Miałam przeczucie, że też myśli o łączących nas podobieństwach. – Ze względu na ciebie. Ale niczego nie obiecuję. - Więc spytaj natychmiast – warknął Eddie. – Nie mamy czasu do stracenia. I coś mi mówi, że Sonia też. Trey nie zaprzeczył. Nagle zaczęłam się zastanawiać, czy to było rozsądne. Co się stanie, jeśli spuścimy Treya z oczu? Może naprawdę byłoby lepiej zawlec go do Dymitra? I Sonia… ile czasu jeszcze jej zostało? - Natychmiast – powtórzyłam Treyowi. – Musisz się z nimi skontaktować teraz. Nie idź na lekcje. Prawdopodobnie był to pierwszy i ostatni raz, kiedy wypowiedziałam te słowa. - Przyrzekam – powiedział Trey. – Zajmę się tym teraz. Zadzwonił dzwonek kończąc spotkanie. Wiedziałam, że gdybyśmy mieli szansę uratować Sonię od razu, to każdy z moich przyjaciół z miejsca opuściłby kampus. Pozwoliliśmy Treyowi odejść, a on skierował się do swojego dormitorium, nie ku klasom. Angeline – od niedawna wolna od zawieszenia w prawach – odeszła z Jill, a ja i Eddie poszliśmy na historię. - Popełniliśmy błąd – oznajmił z ponurą miną patrząc w stronę, gdzie zniknął Trey. – Jeśli się nie mylę, po prostu zniknie, a my stracimy wszelkie szanse na odzyskanie Sonii. - Nie wydaje mi się – nie zgodziłam się. – Znam Treya. Jest dobrą osobą i widzę, że zgadza się z eksterminacją strzyg, ale nie ma stuprocentowej pewności co do Sonii. Zrobi, co może. Myślę, że teraz czuje się rozdarty, złapany pomiędzy tym, co oni mu powtarzali całe życie i tym, co sam widzi. „I nikogo innego ci to nie przypomina?” spytał wewnętrzny głosik. Trochę się spodziewałam, że Trey natychmiast mi odpowie – powiedzmy tak do chemii. Niestety tego dnia w ogóle nie pojawił się na lekcjach. Założyłam, że takie coś wymaga czasu – moja cierpliwość i wiara zostały wynagrodzone pod koniec dnia, gdy otrzymałam od niego SMSa: „Ciągle działam. Niektórzy chcą rozmawiać, inni potrzebują przekonywania.”

240

Eddie nie uznał tej wiadomości za konkretny dowód, gdy mu ją pokazałam, ale byłam przekonana, że Trey w ogóle by się nie odezwał, gdyby opuścił miasto. Castile chciał się spotkać z Dymitrem i omówić taktykę w tym nowym układzie sił, więc zdecydowaliśmy się na grupową wycieczkę do śródmieścia. Wysłałam naszej rodzinie wici, że spotkamy się za pół godziny przed Wschodnim dormitorium. Jill pojawiła się pierwsza i zatrzymała się gwałtownie na mój widok. - Wow, Sydney… twoje włosy. Spojrzałam nad nią znad SMSa do Braydena, w którym informowałam go, że nie mogę się z nim spotkać w ten weekend. - Co z nimi? - Sposób w jaki są ułożone warstwami… idealnie podkreślają rysy twojej twarzy. Znów wpatrywała się we mnie tym dziwnym wzrokiem. - No, tak – mruknęłam, chcąc zmienić temat. – Są… hm… dobrze przycięte. Przepraszam, że wcześniej musieliśmy pozbyć się Micaha. Potrzebowała na to kilku sekund, ale moja zmiana tematu wyrwała ją z zachwytu nad moimi włosami. - Och, nie. Nic się nie dzieje. Od jakiegoś czasu sprawy między nami i tak zaczynają wyglądać dziwnie. - Tak? – Ostatnio, gdy widziałam Micaha, wyglądał mi na równie radosnego jak zwykle. – Wciąż macie problemy? - Cóż… chyba to ja mam. Naprawdę go lubię. Uwielbiam spotykać się z nim i jego przyjaciółmi. Ale wszystko wciąż mi przypomina, że między nami nie może do niczego dojść. Choćby dziś rano. Działamy w innym świecie, do którego on nie ma dostępu. I nie mogę znieść myśli o okłamywaniu go, albo odsuwaniu od mojego życia. Być może muszę zrobić to… naprawdę. Zakończyć wszystko. Wiem, że już kiedyś powiedziałam coś takiego, ale teraz mówię poważnie. - Będziemy przy tobie, jeśli się na to zdecydujesz – obiecałam. Teoretycznie mówiłam szczerze, ale nie byłam specjalnie pewna, co powiedzieć, gdyby po wszystkim Jill przyszła do mnie łkając. Może uda mi się znaleźć książkę o technikach pocieszania po zerwaniu, nim ona się na to zdecyduje. Uśmiechnęła się krzywo. - Wiesz, co jest głupie? Nie chcę zmieniać facetów jak rękawiczek… i wciąż zależy mi na Micahu… ale zaczynam zauważać jak dobry jest Eddie. - Jest wspaniałym facetem – potwierdziłam.

241

- Związki morojów z dampirami są źle widziane u dorosłych, ale teraz… chcę powiedzieć, że znałam kilka takich par w Świętym Władimirze. – Roześmiała się zawstydzona. – Wiem, wiem… nawet nie powinnam tak myśleć. Jeden facet na raz. Ale… gdy tak patrzę na Eddiego, widzę jaki jest odważny i pewny siebie. Zrobiłby dla nas wszystko, wiesz? Jest jak jakiś baśniowy bohater w prawdziwym życiu. Ale jest tak oddany, że pewnie nawet nie byłby zainteresowany kimś takim jak ja. Nie ma czasu na randki. - Tak właściwie, myślę, że byłby bardzo tobą zainteresowany – powiedziałam. Jej oczy się rozszerzyły. - Naprawdę? Chciałabym jej powiedzieć wszystko, ale mimo to ostrożnie dobierałam słowa, nie zamierzając zdradzać jego sekretów, po tym jak powiedział, że sam sobie poradzi ze swoimi romansami. - Cały czas mówi, jak jesteś bystra i kompetentna. Uważam, że naprawdę nie byłby przeciwny. Mówił też, że nie jest godny jej miłości, ale mógłby zmienić zdanie, gdyby Jill naprawdę zaczęła się do niego dobierać. Pogrążyła się w myślach i już nie rozmawiałyśmy na ten temat, gdy pojawili się Eddie i Angeline. Pojechaliśmy do miasta i wysadziłam Jill oraz oba dampiry u Adriana, podczas gdy ja załatwiałam kilka spraw. Czekanie na Treya było udręką i potrzebowałam jakiegoś odwrócenia uwagi. Poza tym brakowało mi pewnych alchemicznych składników i chciałam zapewnić sobie pełną siłę przed jakimikolwiek interesami w obozie Wojowników. Właśnie pakowałam sprawunki, gdy zadzwonił mój telefon. To był Trey, więc wyszłam przed sklep z ziołami, żeby odebrać. - Dobrze – powiedział. – Masz pozwolenie. Spotkają się z tobą dziś w nocy… tylko z tobą. Ogarnął mnie niepokój i podekscytowanie. Dziś w nocy. Zaskakująco szybko, ale dokładnie tego chciałam. Musieliśmy uwolnić Sonię. - Zabiorę cię tam o dziewiętnastej – kontynuował Trey. – I… cóż, przykro mi, ale… musisz mieć opaskę na oczach. Mam uważać, żeby nikt za nimi nie jechał. Jeśli to zrobią, nici z układu. - Rozumiem – powiedziałam, chociaż opaska na oczach sprawiała, że cała przygoda stawała się straszniejsza. – Będę gotowa. Dziękuję, Trey. - Do tego chcemy odzyskać miecz – dodał. Ustaliliśmy, że odbierze mnie z mieszkania Adriana, bo miałam przeczucie, że Dymitr i Eddie będą mieli dużo do powiedzenia na temat opaski na oczy. Zadzwoniłam do nich ledwie rozłączyłam się z Treyem, żeby ich uprzedzić co i jak. Skontaktowałam się też ze Stanton, zdając jej najnowszy raport. Uświadomiłam sobie, że powinnam to zrobić wcześniej, ale najpierw chciałam dostać konkretną odpowiedź od Treya. 242

- Nie podoba mi się, że idziesz tam sama – powiedziała. – Ale mało prawdopodobne, żeby cię skrzywdzili. Oni naprawdę nie wchodzą ludziom w drogę… nam szczególnie. I jeśli istnieje szansa na wydostanie Karp… cóż. To by oszczędziło nam wiele kwasów ze strony morojów. – Ton Stanton podpowiedział mi, że nawet jeśli uważała, że mnie nic nie grozi, to nie była równie optymistyczna względem Sonii. – Bądź ostrożna, panno Sage. Gdy weszłam do mieszkania Adriana, przekonałam się, że panuje w nim napięcie. Dymitr, Eddie i Angeline byli ewidentnie poruszeni, zapewne dlatego, że nie dopuszczono ich do akcji. O dziwo Adrian też wyglądał na zdenerwowanego, chociaż pojęcia nie miałam dlaczego. Jill obserwowała go ze zmartwieniem i wciąż się na siebie gapili, gdy niewidoczne wiadomości bez wątpienia przechodziły przez więź. W końcu odwrócił spojrzenie, jakby kończył rozmowę. Jill westchnęła i podeszła do reszty w kuchni. Zaczęłam mówić do Adriana, ale Eddie przywołał mnie gestem. - Dyskutujemy czy dać ci broń, czy nie – powiedział. - Odpowiedź brzmi „nie” – odparłam natychmiast. – Daj spokój, będę miała opaskę na oczach. Naprawdę myślisz, że nie sprawdzą, czy nie jestem uzbrojona? - Musi być jakiś sposób – powiedział Dymitr. Byliśmy w klimatyzowanym pomieszczeniu, więc miał na sobie swój prochowiec. – Nie mogę cię tam puścić bezbronnej. - Nic mi nie grozi – zapewniłam, mając wrażenie, że powtarzam to samo przez cały dzień. – Mogą być szaleni, ale Trey mówił, że jeśli dali słowo, to go dotrzymają. - Ale nie udzielili takich gwarancji Sonii – wskazał Dymitr. - Żadna broń nie pomoże mi w uratowaniu jej – upierałam się. – Nie licząc moich argumentów, a w nie jestem uzbrojona tak dobrze, jak się da. Dampiry wciąż nie wyglądały na zachwycone. Natychmiast znów zaczęli spierać się między sobą, więc zostawiłam ich i poszłam po wodę. - Mam tam puszkę czegoś dietetycznego – zawołał do mnie z salonu Adrian. Otworzyłam lodówkę i przekonałam się, że rzeczywiście jest zapchana różnymi rodzajami napojów gazowanych i było w niej więcej jedzenia niż widziałam kiedykolwiek wcześniej. Kolejny z benefitów hojności Nathana Iwaszkowa. Złapałam puszkę dietetycznej Coli i dołączyłam do Adriana na kanapie. - Dzięki – powiedziałam, otwierając ją. – Tylko gelato mogłoby być lepsze. Uniósł brew. - Gelato? Jak dla mnie to brzmi jak deser, Sage. - Bo jest – przyznałam. Taki zwykły temat był pocieszający w tej spiętej atmosferze. – To trochę twoja wina, bo zacząłeś o tym wczoraj mówić. Teraz nie mogę przestać o nim myśleć. Chciałam zamówić po kolacji, ale Brayden przekonał mnie, że lepiej nie… pewnie 243

dlatego to jeszcze bardziej za mną chodzi. Jak to możliwe? Jeśli nie można czegoś mieć, pragnie się tego jeszcze mocniej. - Tak – powiedział gorzko. – Cały czas tak jest. - Coś taki zdołowany? Też uważasz, że powinnam zabrać broń? W przypadku Adriana ciężko było zgadnąć, skąd się biorą jego nastroje. - Nie. Rozumiem twój punkt widzenia i uważam, że masz rację – odpowiedział. – Nie żeby w ogóle podobał mi się pomysł, że się tam wybierasz. - Muszę pomóc Sonii – zaprotestowałam. Przyjrzał mi się i na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Wiem, że tak. Żałuję, że nie mogę pójść z tobą. - Och doprawdy? Chciałbyś mnie chronić i wynieść stamtąd, jak groziłeś wczoraj w nocy? – podpuszczałam go. - Hej, jeśli to byłoby konieczne. Ciebie przerzuciłbym przez jedno ramię, a Sonię przez drugie. Bardzo po męsku, co? - Bardzo – przytaknęłam, ucieszona, że znowu żartuje. Jego rozbawienie znikło i znów spoważniał. - Pozwól, że o coś cię spytam. Co jest dla ciebie straszniejsze: wejście do meliny szalonych, morderczych ludzi, czy siedzenie z niegroźnymi… choć lekko postrzelonymi… wampirami i pół-wampirami? Wiem, jak Alchemicy są do nas nastawieni, ale czy lojalność względem własnej rasy jest tak silna, że… nie wiem… to jacy są ci ludzie nie ma znaczenia? Jak na Adriana było to zaskakująco głębokie pytanie. Przypomniało mi też rozterki z wycieczki do bunkra Alchemików, żeby zobaczyć Keitha. Pamiętałam jak jego ojciec nie dbał o jego moralne standardy, o ile nie był w dobrych stosunkach z wampirami. Pomyślałam też o uliczce i o tym, jak Wojownicy nie przyjmowali do wiadomości niczego, co nie zgadzało się z ich światopoglądem. Na koniec spojrzałam na kłócące się w kuchni dampiry, urządzające burzę mózgów, byle zapewnić bezpieczeństwo mnie i Sonii, nieważne jak wielkie było ryzyko. Znów zwróciłam się do Adriana. - Wybieram wampiry. Lojalność względem rasy ma swoje granice. Coś w wyrazie twarzy Adriana się zmieniło, ale nie poświęcałam temu wiele uwagi. Byłam zbyt porażona świadomością, że właśnie wypowiedziane przeze mnie słowa były dla Alchemików równoznaczne ze zdradą stanu. Później Eddie i Agneline wyszli zorganizować dla nas obiad, a ja pozwoliłam im wziąć mój samochód pod warunkiem, że to on będzie kierował. Gdy ich nie było, Dymitr próbował wtajemniczyć mnie w techniki samoobrony, ale niewiele mogłam się nauczyć w tak krótkim 244

czasie. Wciąż myślałam o ostrzeżeniach Wolfa, żeby unikać niebezpiecznych miejsc. Ciekawe co miałby do powiedzenia na temat włażenia do meliny uzbrojonych łowców wampirów? Eddiego i Angeline długo nie było i gdy w końcu wrócili wściekali się, że tyle im zeszło w restauracji. - Już myślałem, że nie wrócimy na czas – powiedział Eddie. – Bałem się, że nic nie zjesz przed swoją misją. - Nawet nie jestem pewna, czy dam radę coś zjeść – przyznałam. Zaczynałam się denerwować mimo swoich odważnych słów. – Och, może lepiej zatrzymaj kluczyki, na wypadek, gdybyś potrzebował samochodu. Podszedł z kluczykami do mojej torebki i wrzucił je do niej. - Pewna jesteś? - Tak. Wzruszył ramionami i znów wyłowił kluczyki. Ku mojemu zaskoczeniu Adrian obserwował go zwężonymi oczami, zdenerwowany z jakiegoś powodu. Naprawdę nie nadążałam dziś za jego nastrojami. Wstał i podszedł do Eddiego. Po chwili odeszli jeszcze dalej i wyglądało na to, że mieli szeptaną kłótnię, w czasie której kilka razy zerkali w moją stronę. Pozostali wyglądali na skrępowanych i nagle zaczęli nawijać na każdy temat jaki wpadł im do głowy. Mogłam się tylko gapić tam i z powrotem, mając wrażenie, że przegapiłam coś ważnego. Trey zadzwonił do mnie punkt o dziewiętnastej, mówiąc, że czeka przed budynkiem. Wstałam z krzesła i biorąc głęboki wdech, wzięłam miecz. - Życzcie mi szczęścia. - Odprowadzę cię – zgłosił się Adrian. - Adrian… – ostrzegł Dymitr. Przewrócił oczami. - Wiem, wiem. Nic się nie martw. Obiecałem. Co obiecał? Nikt nie trudził się wyjaśnieniami. Mieszkał na parterze, więc nie musieliśmy daleko, ale gdy wyszliśmy na zewnątrz, złapał mnie opierając dłonie na moich ramionach. Poczułam wstrząs spowodowany zarówno jego dotykiem, jak i niespodziewanym gestem. Przejawy czułości w jego wykonaniu były zwykle zarezerwowane wyłącznie dla Jill. - Sage – zaczął. – Poważnie. Uważaj na siebie. Nie zgrywaj bohatera… mamy ich dość w zapasie. I… nieważne co się stanie, chcę, żebyś wiedziała, że nigdy nie wątpiłem w to, co zrobisz. To sprytne i odważne. - Brzmisz tak jakby już było po wszystkim i się nie udało – stwierdziłam.

245

- Nie, nie. Ja tylko… cóż, wiedz, że ci ufam. - Dobrze – powiedziałam, czując lekkie zaskoczenie. Znów miałam wrażenie, że nie jestem w coś wtajemniczona. – Miejmy nadzieję, że mój plan się powiedzie. Musiałam wydostać się z uchwytu Adriana, ale nie mogłam się na to zdobyć z różnych powodów. Tu byłam bezpieczna, a odchodząc, wchodziłam do jaskini lwa. Trwałam jeszcze chwilę w bezpieczeństwie, ale ostatecznie niechętnie się odsunęłam. - Proszę, bądź ostrożna – powtórzył. – Wróć bezpiecznie. - Wrócę. – Kierując się impulsem, zdjęłam krzyżyk i wcisnęłam go w jego dłoń. – Tym razem naprawdę go zatrzymaj. Przechowaj go do mojego powrotu. Jeśli będziesz się za bardzo martwił, spójrz na niego i wiedz, że muszę po niego wrócić. Naprawdę dobrze pasuje do khaki i neutralnych kolorów. Martwiłam się, że go zwróci, ale tylko przytaknął i ścisnął krzyżyk. Odeszłam, czując się dziwnie bez niego, ale liczyłam, że doda mu pewności. Mój dyskomfort nagle zaczął się wydawać pozbawiony znaczenia. Chciałam, żeby z Adrianem wszystko było w porządku. Wsiadłam na miejsce pasażera w samochodzie Treya i natychmiast wręczyłam mu miecz. Wyglądał na równie nieszczęśliwego jak wcześniej. - Jesteś pewna, że chcesz przez to przechodzić? Dlaczego wszyscy musieli o to pytać? - Tak. Absolutnie. - Pokaż mi swoją komórkę. Posłuchałam, on ją wyłączył i oddał razem z opaską na oczy. - Ufam, że sama ją założysz. - Dzięki. Zaczęłam ją nakładać, ale kierowana impulsem po raz ostatni obejrzałam się na budynek. Adrian wciąż tam stał, z rękami w kieszeniach i zmartwioną miną. Widząc moje spojrzenie, zdołał się uśmiechnąć i podniósł dłoń w… czym? Pożegnaniu? Błogosławieństwie?34 Nie wiedziałam, ale poczułam się przez to lepiej. Ostatnim co zobaczyłam był błysk krzyżyka w promieniach słońca, zaraz przed tym jak zakryłam sobie oczy opaską. Otoczyła mnie ciemność.

34

In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti czy może Apage Satane? ;) Nie przeginajmy może. L.

246

ROZDZIAŁ 21

WIDZIAŁAM FILMY, w których ludzie z opaskami na oczach potrafili powiedzieć, gdzie ich wiozą, bazując na jakimś wrodzonym talencie do wyczuwania ruchu i kierunku drogi. Ja do nich nie należałam. Po kilku zakrętach, nie potrafiłam określić, w którym punkcie Palm Springs jesteśmy – zwłaszcza, że Trey pewnie specjalnie trochę kołował, żeby zgubić ewentualny ogon. Z pewnością wiedziałam tylko, kiedy wjechaliśmy na I-10, a i to wyłącznie dzięki poczuciu jazdy po autostradzie. Nie wiedziałam w jakim kierunku zmierzamy i nie mogłam też w żaden sposób określić jak długo trwała jazda. Trey nie był szczególnie rozmowny, ale udzielał zwięzłych odpowiedzi, jeśli o coś pytałam. - Kiedy dołączyłeś do łowców wampirów? - Wojowników Światłości – poprawił. – Narodziłem się do tego. - Więc dlatego zawsze mówisz o presji wywieranej przez rodzinę? Mają takie wymagania, prawda? Przez to twój tata tak bardzo przejmuje się twoją kondycją. – Wzięłam milczenie Treya za potwierdzenie, więc naciskałam, chcąc zdobyć jak najwięcej informacji. – Jak często… hm… spotykacie się? Zawsze macie takie brutalne próby? Do niedawna nic nie sugerowało, żeby życie Treya czymkolwiek różniło się od prowadzonego przez jakąkolwiek inną licealną gwiazdę sportu, z dobrymi ocenami, pracą i urozmaiconymi kontaktami towarzyskimi. Tak w sumie, jeśli się pomyślało o tych wszystkich zajęciach Treya, aż ciężko było uwierzyć, że jeszcze miał czas na Wojowników. - Nie odbywamy regularnych spotkań – powiedział. – Przynajmniej nie na moim szczeblu. Czekamy, dopóki nie zostaniemy wezwani, zwykle z powodu polowania. Od czasu do czasu bierzemy udział w turniejach, żeby sprawdzić naszą siłę. Nasi przywódcy podróżują, a Wojownicy z różnych miejsc gromadzą się, żeby być gotowymi. - Do czego? - Na dzień, w którym położymy kres pladze wampirów. - I naprawdę wierzysz, że polowanie jest metodą, aby to osiągnąć? Że to jest właściwa rzecz do zrobienia? - Czy kiedykolwiek ich widziałaś? – spytał. – Złe, nieumarłe wampiry? - Kilku widziałam. - I nie uważasz, że powinni zostać zniszczeni? - Nie to próbuję ci powiedzieć. Uwierz mi, nie żywię żadnych pozytywnych uczuć do strzyg. Chodzi mi o to, że Sonia nie jest jedną z nich. Więcej milczenia.

247

W końcu poczułam, że zjeżdżamy z autostrady. Jechaliśmy jeszcze chwilę dopóki samochód nie zwolnił i nie skręcił na żwirową drogę. Wkrótce się zatrzymaliśmy i Trey otworzył okno. - Czy to ona? – spytał nieznany mężczyzna. - Tak – potwierdził Trey. - Wyłączyłeś jej telefon? - Tak. - Zabierz ją do nich. Oni skończą przeszukiwanie. Usłyszałam pisk zawiasów otwieranej bramy i pojechaliśmy dalej żwirową drogą, która ostatecznie zmieniła się w ubitą ziemię. Trey zatrzymał samochód i wyłączył silnik. Otworzył drzwi ze swojej strony, w tej samej chwili, kiedy ktoś z zewnątrz otworzył moje. Na ramieniu poczułam rękę, która mnie pociągnęła. - No już. Wysiadaj. - Ostrożnie z nią – ostrzegł Trey. Zostałam odprowadzona z samochodu do budynku. Dopiero, gdy usłyszałam jak drzwi zostały zamknięte i zablokowane, nareszcie zdjęli mi opaskę z oczu. Znajdowałam się w surowym pomieszczeniu z niedomalowanymi ścianami i gołymi żarówkami wiszącymi pod sufitem. Wokół mnie i Treya stało czworo innych ludzi, trzech mężczyzn i kobieta. Wyglądało na to, że wszyscy są już po dwudziestce i rozpoznałam dwóch facetów, którzy zaczepili mnie w kawiarni. Wszyscy byli uzbrojeni. - Opróżnij swoją torebkę – odezwał się Jeff, facet z nieporządnymi ciemnymi włosami i złotym kolczykiem noszącym antyczny symbol słońca. Posłuchałam, wyjmując zawartość torebki na zaimprowizowany stolik, zrobiony z płyty wiórowej położonej na pustakach. Podczas gdy sprawdzali wszystko, kobieta obmacała mnie w poszukiwaniu jakichś przewodów. Jej włosy były lipnie tlenione, a do twarzy chyba permanentnie miała przyklejony uśmieszek, ale przynajmniej jej posunięcia były profesjonalne i efektywne. - Co to jest? – Blondyn z kawiarni podniósł niewielką plastikową torebkę wypełnioną suszonymi ziołami i kwiatami. – Nie wyglądasz mi na ćpunkę. - To mieszanka ziół – odpowiedziałam natychmiast. - Nosisz takie rzeczy w torebce? – spytał z niedowierzaniem. Wzruszyłam ramionami. - Nosimy ze sobą różne rzeczy. Ale zanim tu przyjechałam wyjęłam wszystkie kwasy i inne substancje chemiczne.

248

Uznał mieszankę za niegroźną i rzucił ją na stosik z innymi sprawdzonymi przedmiotami takimi jak mój portfel, płyn do dezynfekcji rąk i prosta drewniana bransoletka. Zauważyłam, że są tam też kolczyki. Były złotymi dyskami pokrytymi wymyślnymi zawijasami i malutkimi kamyczkami. Wyglądały pięknie – ale pierwszy raz w życiu je widziałam. Oczywiście nie zamierzałam ściągać na nie uwagi, szczególnie, że kobieta prychnęła na mój telefon. - Powinniśmy go zniszczyć. - Wyłączyłem go – przypomniał Trey. - Mogła go znowu włączyć. Da się go namierzyć. - Nie zrobiła tego – nie ustępował Trey. – Zresztą to zakrawa na paranoję, nie uważasz? W prawdziwym życiu nikt nie dysponuje taką technologią. - Żebyś się nie zdziwił – odparowała. Wyciągnął rękę. - Daj mi go, to przechowam. Przybyła tu w dobrej wierze. Kobieta wahała się, dopóki Jeff nie kiwnął głową. Trey wsunął telefon do kieszeni, za co byłam mu wdzięczna. Miałam na nim zapisane wiele numerów, które trudno byłoby odzyskać. Gdy uznali moją torebkę za bezpieczną, pozwolili mi wszystko do niej schować i zabrać ją ze sobą. - Dobrze – powiedział Blondyn. – Idziemy na arenę. Arenę? Miałam problemy z wyobrażeniem sobie czegoś takiego w tym miejscu. Moja wizja w srebrnym talerzu nie pokazała mi za wiele budynku i wiedziałam tylko, że jest jednopiętrowy oraz wygląda jak rudera. Ten pokój pasował do reszty. Jeśli jako kolejny dowód na poczucie stylu Wojowników doliczyć przestarzałe broszury, to spodziewałam się, że ta „arena” mieści się w czyimś garażu. Myliłam się. Chociaż Wojownicy mieli braki na innych płaszczyznach swojej operacji, to zainwestowali w arenę – albo raczej jak mnie poinformowano jej oficjalna nazwa brzmiała: Arena Bożego Blasku Świętego Złota. Została zbudowana na wolnej przestrzeni otoczonej kilkoma budynkami. Nie nazwałabym tego podwórzem, bo było za duże, a za podłoże robiła tu ubita ziemia. Konstrukcji dużo brakowało do wysokiej technologii, ale gdy tak patrzyłam na arenę, nie mogłam przestać myśleć o tym, jak Trey powiedział, że Wojownicy przybyli do miasta w tym tygodniu. Zbudowali to tak szybko… cóż, nawet robiło wrażenie. I przerażało. Trybuny z rozklekotanych, drewnianych ławek wznosiły się wzdłuż przeciwnych boków areny. Po jednej ze stron siedziało około pięćdziesięcioro widzów, głównie mężczyzn w różnym wieku. Ich podejrzliwe, a nawet wrogie spojrzenia były utkwione we mnie, gdy mnie wprowadzano. Praktycznie czułam ich palące oczy na moim tatuażu. Czy wszyscy oni wiedzieli o Alchemikach i naszej historii?

249

Wszyscy mieli na sobie zwykłe ubrania, ale tu i ówdzie dostrzegałam błysk złota. Wielu nosiło ten sam ornament – na broszach, kolczykach i tym podobnych – i zawsze był to starożytny albo współczesny symbol słońca. Druga trybuna była niemal pusta. Trzech mężczyzn – starszych, bardziej w wieku mojego ojca – zasiadało bok przy boku. Byli ubrani w żółte szaty, pokryte złotymi haftami, które lśniły w pomarańczowym blasku zachodzącego słońca. Ich głowy zakrywały złote hełmy z wygrawerowanym starym symbolem słońca – kręgiem z kropkami. Oni też mnie obserwowali, a ja trzymałam głowę wysoko, licząc, że uda mi się ukryć drżenie dłoni. Nie zdołam przekonująco bronić Sonii, jeśli będę wyglądać na onieśmieloną. Na tyczkach wokół areny rozwieszono flagi różnych kształtów i rozmiarów. Wykonano je z bogatego, ciężkiego materiału, który kojarzył się z średniowiecznymi gobelinami. Rzecz jasna nie były tak stare, ale nadawały otoczeniu klimat wspaniałości i ceremoniału. Motywy na nich znacząco się różniły. Niektóre wyglądały jak wyciągnięte wprost z kart historii i przedstawiały stylizowanych rycerzy walczących z wampirami. Dostawałam dreszczy od patrzenia na nie. Prawie jakbym cofnęłam się w czasie, spotykając tą grupę równie starą jak Alchemicy. Inne flagi były bardziej abstrakcyjne, ze starożytnymi alchemicznymi symbolami. Niektóre z nich wyglądały bardziej współcześnie, przestawiając słońce takie jak na plecach Treya. Zastanawiałam się, czy ta nowa interpretacja nie była przeznaczona dla współczesnej młodzieży. Wciąż przetrawiałam fakt, że mieli mniej niż tydzień. Tylko tyle potrzebowali na zorganizowanie tego wszystkiego. Podróżowali po kraju z całym tym kramem, gotowi złożyć go w mgnieniu oka, gdy trzeba było zorganizować turniej albo egzekucję. Może i byli prymitywni, ale to nie czyniło ich ani trochę mniej niebezpiecznymi. Wprawdzie tłum widzów wyglądał wojowniczo, jak jakaś pierwotna milicja, ale ulżyło mi, bo raczej nie byli uzbrojeni. Tylko moja eskorta miała broń. Tuzin pistoletów to i tak było za dużo jak na mój gust, ale mogło być gorzej – i miałam nadzieję, że są uzbrojeni głównie na pokaz. Dotarliśmy do podnóża pustych rzędów i Trey stanął przy mnie. - Oto wysoka rada Wojowników Światłości – powiedział. Po kolei wskazał na każdego z jej członków. – Mistrz Jameson, mistrz Angeletti i mistrz Ortega. To jest Sydney Sage. 35 - Jesteś tu bardzo mile widziana, siostrzyczko – odezwał się mistrz Angeletti grobowym głosem. Miał długą, krzaczastą brodę. – Nasze dwie organizacje już dawno powinny zostać uzdrowione. Staniemy się o wiele silniejsi, gdy odsuniemy nasze różnice i zjednoczymy się. Uśmiechnęłam się do niego najuprzejmiej jak się dało i postanowiłam nic nie wspominać, że Alchemicy nie mieli cienia zamiaru przyjmować do naszych szeregów wymachujących bronią opętańców. - Cieszę się, że mogłam panów spotkać. Dziękuję za pozwolenie na przyjście. Chciałabym z wami porozmawiać o… Mistrz Jameson podniósł dłoń, powstrzymując mnie. Jego oczy wydawały się za małe w stosunku do twarzy.

35

Hmm, a skąd on wiedział, że ona jest Sage, skoro znał ją jako Sydney Melrose? L.

250

- Wszystko w swoim czasie. Najpierw chcemy ci pokazać jak pilnie trenujemy naszych młodzieńców do walki w wielkiej krucjacie. Podobnie jak wy, zachęcamy do perfekcji oraz zdyscyplinowania umysłu, jak również ciała. Na jakiś niewidoczny znak otworzyły się drzwi, przez które właśnie weszliśmy. Ku centrum areny zmierzała znajoma postać: Chris, kuzyn Treya. Miał na sobie tylko spodnie od dresu i żadnej koszuli, dzięki czemu wyraźnie można było zobaczyć promieniste słońce wytatuowane na jego plecach. Jego twarz miała zawzięty wyraz, gdy zatrzymał się na środku. - Wierzę, że poznałaś Chrisa Juareza – powiedział mistrz Jameson. – Jest jednym z finalistów w ostatniej rundzie walk. Oczywiście drugiego też znasz. Ironia, że kuzyni będą się zmagać ze sobą, ale to nawet dobrze, ponieważ obaj zawiedli w polu. Szczęka mi opadła, gdy zwróciłam się do Treya. - Ty? Jesteś jednym z tych… pretendentów do zabicia Sonii? – Ledwie udało mi się wykrztusić te słowa. Zaalarmowana spojrzałam na radę. – Obiecano mi, że będę mogła przemówić w obronie Sonii. - I tak się stanie – potwierdził mistrz Ortega, tonem sugerującym, że to strata czasu. – Ale najpierw wyznaczymy naszego czempiona. Zawodnicy, zajmijcie swe pozycje. Teraz zauważyłam, że Trey też był spodniach od dresu i wyglądał jakby wybierał się na footballowy trening. Teraz zdjął koszulę i nie bardzo wiedząc co z nią zrobić, podał ją mnie. Wzięłam ją, gapiąc się na niego, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co się działo. Nasze oczy spotkały się na krótko, ale nie mógł długo wytrzymać mojego spojrzenia. Odszedł, dołączając do kuzyna, a mistrz Jameson zaprosił mnie do zajęcia miejsca. Trey i Chris stanęli naprzeciwko siebie. Czułam się lekko skrępowana wpatrując się w dwóch półnagich facetów, ale przecież nie działo się nic nieprzyzwoitego. Nie zmieniłam zdania o Chrisie, które wyrobiłam sobie przy naszym pierwszym spotkaniu. Obaj kuzyni byli we wspaniałej formie, muskularni i silni, a ich ciała świadczyły o nieustannych treningach. Jedyną widoczną przewagą Chrisa był jego wzrost – co także zauważyłam już wcześniej. Ten jego wzrost… Nagle nawiedziły mnie wspomnienia ataku w uliczce. Nie miałam za bardzo okazji przyjrzeć się napastnikom, ale tamten z mieczem też był wysoki. Oryginalnie to Chrisowi miało przypaść zabicie Sonii. Z drzwi wyłonił się kolejny mężczyzna w szacie, która jednak trochę się różniła od tych noszonych przez członków rady – jakoś upchnęli na niej jeszcze więcej złota. Zamiast hełmu miał nakrycie głowy bardziej pasujące do kapłana. W rzeczy samej chyba nim był, bo Chris i Trey uklękli przed nim. Kapłan namaścił ich czoła olejkami i wymamrotał jakieś błogosławieństwo, którego niedosłyszałam. Ku mojemu zaskoczeniu później zrobił na ramieniu znak przeciw złym mocom – taki sam, jakiego używali Alchemicy. To bardziej niż wszelkie gadki na temat złych wampirów i używanie tych samych starożytnych symbolów, uświadomiło mi, że kiedyś nasze grupy były ze sobą powiązane. Znakiem przeciw złu było zrobienie niewielkiego krzyża na ramieniu prawą ręką. Od wieków kultywowano go wśród Alchemików. Dostałam dreszczy. Kiedyś naprawdę byliśmy tym samym. 251

Gdy kapłan skończył, do kuzynów podszedł kolejny mężczyzna i wręczył im krótkie, grube drewniane pały – policja czasem używała podobnych do kontroli tłumu. Trey i Chris zwrócili się do siebie, przyjmując agresywne pozy i trzymając kije gotowe do uderzenia. Przez złakniony przemocy tłum przeszedł pomruk ekscytacji. Wieczorny wietrzyk wznosił wokół kuzynów demony z pyłu, ale nawet się nie wzdrygnęli. Z niedowierzaniem spojrzałam na radę. - Będą się okładać tymi pałami? – spytałam. – Przecież mogą się pozabijać! - Ależ nie – zaprzeczył o wiele za spokojnie mistrz Ortega. – Od lat nie mieliśmy trupów w czasie tych prób. Jasne, odniosą rany, ale to tylko hartuje wojowników. Wszyscy nasi młodzieńcy są uczeni przyjmować ból i walczyć dalej. - Młodzieńcy – powtórzyłam. Moje spojrzenie powędrowało ku tlenionej blondynce, która mnie tu przyprowadziła. Stała przy naszych ławkach, trzymając broń przy boku. – A co z waszymi kobietami? - One też są twarde – odpowiedział mistrz Ortega. – I bardzo je cenimy. Ale nigdy nawet się nam nie śniło, żeby pozwolić im walczyć na arenach albo aktywnie polować na wampiry. Zajmujemy się tym między innymi po to, by zapewnić im bezpieczeństwo. Zwalczamy zło dla dobra ich i naszych dzieci. Mężczyzna, który podawał kije teraz ogłosił zasady walki grzmiącym głosem, który wypełnił arenę. Dzięki Bogu, kuzyni Juarez nie mieli się bić bezsensownie i walką kierowały reguły, do których musieli się stosować. Wolno im było się uderzać tylko w niektóre miejsca, a trafienie wszędzie indziej skutkowało karami. Za udany cios zyskiwali punkty i wygrywał ten, który pierwszy zdobył pięć. Niestety gdy tylko walka się rozpoczęła, stało się jasne, że nie będzie tak cywilizowana jak miałam nadzieję. Chrisowi natychmiast udało się trafić Treya w ramię tak mocno, że aż się skrzywiłam. Z krwiożerczego motłochu rozległy się dzikie krzyki i gwizdy, którym towarzyszyły syki przerażenia kibiców Treya. Trey nawet się nie skrzywił i wciąż próbował uderzyć Chrisa, ale byłam pewna, że później pojawi mu się paskudny siniak. Obaj byli bardzo szybcy i czujni, dzięki czemu unikali większości uderzeń. Tańczyli wokół siebie, próbując przebić się przez swoją obronę. Podnosiło się coraz więcej pyłu, przylepiając się do ich spoconych ciał. Przyłapałam się na wychylaniu się do przodu z nerwowo zaciśniętymi pięściami. W ustach czułam suchość i nie byłam w stanie wydusić z siebie dźwięku. W pewien sposób to przypominało mi trochę treningi Eddiego i Angeline. Definitywnie też nie przejmowali się zranieniami, ale oni odgrywali role strażnika i strzygi. Istniała diametralna różnica między tym, a dwoma facetami, którzy usiłowali zadać sobie jak najgorsze obrażenia. Żołądek mi się skręcał jak patrzyłam na Chrisa i Treya. Nienawidziłam przemocy, a już szczególnie w tak barbarzyńskim wydaniu. Czułam się jakbym została przeniesiona do czasów gladiatorów. Tłum gorączkował się coraz bardziej. Wiwatowali na stojąco i kibicowali kuzynom. Ich głosy rozbrzmiewały wśród nocnej ciszy. Chociaż Trey oberwał jako pierwszy ani myślał oddawać pola. Obserwowałam jak zadaje Chrisowi cios za ciosem i nie byłam pewna co 252

budziło we mnie większą odrazę: patrzenie jak mój przyjaciel jest raniony, czy on raniący kogoś innego. - To okropne – oznajmiłam, gdy odnalazłam swój głos. - To doskonałość w działaniu – odparł mistrz Angeletti. – Żadna niespodzianka, bo ich ojcowie też są wybitnymi wojownikami. Oni również ze sobą walczyli w młodości. Tam są, w rzędzie z przodu. Spojrzałam we wskazanym kierunku i zobaczyłam dwóch facetów w średnim wieku, siedzących bok przy boku, z radosnymi minami, gdy krzykiem zachęcali kuzynów. Nie potrzebowałam nawet wskazówek mistrza Angelettiego, żeby zorientować się, że są spokrewnieni. Oni i ich synowie mieli charakterystyczny wygląd rodziny Juarezów. Ojcowie dopingowali równie ochoczo jak reszta tłumu i nawet się nie wzdrygali, gdy Treyowi albo Chrisowi się obrywało. To przypominało mi mojego ojca i Keitha. Nie miało znaczenia nic poza rodzinną dumą i działaniem zgodnie z partyjną polityką. Straciłam rachubę punktów, dopóki nie odezwał się mistrz Jameson. - Ach, to będzie znakomite. Następny punkt wyznacza zwycięzcę. Zawsze napawa mnie dumą, gdy zawodnicy są tak równymi przeciwnikami. Dzięki temu wiem, że dobrze się spisaliśmy. W tym nie było absolutnie nic dobrego. Poczułam ukłucie łez, ale nie byłam pewna, czy to było od suchości pyłu, czy zwykłego niepokoju. Teraz Trey i Chris ociekali potem, ich klatki piersiowe wznosił ciężki oddech od bitewnego wysiłku. Do starych zadrapań i siniaków doszły nowe. Napięcie na arenie można byłoby kroić, gdy wszyscy z zapartym tchem czekali na ostateczny cios. Kuzyni zatrzymali się na chwilę, oceniając się, gdy uświadomili sobie, że to chwila prawdy. Właśnie to uderzenie miało największe znaczenie. Z podnieconą, żarliwą miną Chris pierwszy wkroczył do akcji, uderzając z boku w tors Treya. Westchnęłam, razem z tłumem zrywając się na równe nogi. Hałas był powalający. Po minie Chrisa było widać, że już czuje smak zwycięstwa i zastanawiałam się, czy już wyobraża sobie cięcie, który zabije Sonię. Zachód słońca skąpał jego twarz w krwawym świetle. Możliwe, że stało się tak dzięki Eddiemu, który nauczył mnie trochę podstaw, ale nagle coś sobie uświadomiłam. Atak Chrisa było zbyt pośpieszny i niedopracowany. Trey bez wątpienia był w stanie tego uniknąć, a ja odetchnęłam z ulgą. Opadłam z powrotem na swoje siedzenie. Ci, którzy uważali, że zaraz zostanie powalony, ryknęli wściekle. Tym sposobem Trey zyskał piękną okazję do dorwania Chrisa. Znów się spięłam. Czy „wygranie” przez niego prawa do odebrania życia naprawdę było lepsze? Kontrowersyjna sprawa. Trey nie wykorzystał szansy. Zmarszczyłam brwi, obserwując. Nie do końca się zamotał, ale coś tu nie grało. Walka miała swój rytm, kiedy instynkt przejmował kontrolę i reakcje stawały się automatyczne. To wyglądało tak, jakby Trey z rozmysłem oparł się instynktownemu działaniowi, czyli natychmiastowemu atakowi! 253

I przy okazji Trey osłabił swoją obronę. Zarobił od Chrisa uderzenie, które powaliło go na ziemię. Przycisnęłam dłoń do piersi, jakbym sama została trafiona. Tłum oszalał. Nawet świętobliwi mistrzowie zerwali się ze swoich miejsc, krzycząc z radości lub przerażenia. Zmusiłam się do siedzenia. Każdy instynkt nakazywał mi podbiegnięcie do Treya, żeby sprawdzić, czy nic mu się nie stało, ale przeczuwałam, że ktoś z mojej uzbrojonej eskorty zastrzeliłby mnie albo znokautował zanim zrobiłabym dwa kroki. Moje zmartwienie trochę zmalało, gdy zobaczyłam, że Trey gramoli się do pionu. Chris radośnie walnął go w plecy, uśmiechając się od ucha do ucha, gdy kibice wykrzykiwali jego imię. Wkrótce Trey wycofał się ku zatłoczonym ławkom, ustępując miejsca zwycięzcy. Jego ojciec obdarzył go rozczarowanym spojrzeniem, ale nic nie powiedział. Mężczyzna, który dał im pałki, podszedł do Chrisa z mieczem, który zwróciłam. Juarez uniósł go nad głowę, zarabiając jeszcze więcej oklasków. Obok mnie mistrz Jameson wstał i ryknął: - Sprowadzić kreaturę! Sonię Karp ciężko byłoby nazwać kreaturą, gdy czterech ciężko uzbrojonych Wojowników wywlekło ją na zakurzoną arenę. Ledwie porusza nogami i nawet z tej odległości widziałam, że jest odurzona. Dlatego Adrian nie mógł się dostać do jej snów i to wyjaśniało, czemu nie próbowała uciec pomagając sobie magią. Miała splątane włosy i wciąż nosiła te same ubrania, co ostatniej nocy u Adriana. Były wymiętolone, ale nie widać było żadnych innych śladów fizycznej przemocy. Tym razem zerwałam się na równe nogi. Blondynka natychmiast położyła mi dłoń na ramieniu, popychając mnie na miejsce. Wpatrywałam się w Sonię, desperacko chcąc jej pomóc, ale zdawałam sobie sprawę z własnej bezsilności. Tłumiąc strach i wściekłość powoli usiadłam na ławce i zwróciłam się do rady. - Powiedzieliście, że będę mogła przemówić – zaapelowałam do ich poczucia honoru. – Daliście mi swoje słowo. Czy to nic dla was nie znaczy? - Nasze słowo jest wszystkim – oznajmił mistrz Ortega, wyglądając na urażonego. – Dostaniesz swoją szansę. Za strażnikami Sonii szło jeszcze dwóch facetów taszczących wielki drewniany kloc z okowami. Wyglądał jakby go wydarli z planu jakiegoś historycznego filmu i żołądek mi się skręcił, gdy uświadomiłam sobie do czego służy: do ścinania 36. Cienie się pogłębiły, zmuszając mężczyzn do przyniesienia pochodni, które rzucały na arenę złowróżbne, migotliwe światło. Aż ciężko było uwierzyć, że jesteśmy w XXI wieku w Kalifornii. Miałam wrażenie, że znajduję się w jakimś barbarzyńskim zamku. Ci łowcy naprawdę byli barbarzyńcami. Jeden ze strażników Sonii pchnął ją od tyłu na kolana, zmuszając ją do oparcia głowy na powierzchni bloku, a sam przywiązał jej ręce skórzanymi paskami. Była tak odurzona, że facet nie musiałby wkładać w to ani części siły, której użył. Nie mogłam uwierzyć, że są aż tak zadufani, żeby położyć kres życiu kobiety,

36

Ej, to nie Boże Narodzenie, żeby karpie ścinać ;P L.

254

która nie mogła się bronić, przy założeniu, że w ogóle wiedziała co się z nią dzieje. Wszyscy krzykiem domagali się jej krwi, a ja czułam się jakbym miała zaraz zwymiotować. Mistrz Angeletti wstał i uciszył arenę. - Zebraliśmy się tu z wszystkich części kraju z powodu wielkiego wydarzenia. To rzadki i błogosławiony dzień, w którym udało nam się pojmać strzygę. – „Tylko dlatego, że ona nie jest strzygą” pomyślałam ze złością. „Nigdy nie zdołaliby złapać prawdziwej.” – Oni prześladują dobrych ludzi takich jak my, ale tego dnia wyślemy z powrotem do Piekła szczególnie podstępną… Taką, która jest w stanie ukryć swą prawdziwą naturę i udawać morojkę, czyli jedną z tych bardziej przyjacielskich. Z nimi też kiedyś się rozliczymy. – W tłumie dało się słyszeć pomruki aprobaty. – Jednakże zanim będziemy kontynuować, przedstawicielka bratnich nam Alchemików pragnie przemówić w obronie tej kreatury. Aprobata zniknęła, zastąpiona gniewnym mamrotaniem i spojrzeniami. Zastanawiałam się niespokojnie, czy celujący do mnie z broni strażnicy, zwróciliby lufy ku swoim kumplom, jeśli zostałabym zaatakowana. Mistrz Angeletti uniósł ręce uciszając ich. - Okażcie naszej siostrzyczce szacunek – polecił. – Alchemicy są nam pokrewni i kiedyś byliśmy jednym. Ponowne połączenie sił z nimi byłoby wiekopomnym wydarzeniem. Po tym usiadł i skinął na mnie. To było wszystko, a ja założyłam, że teraz czas na moje wystąpienie. Nie miałam pewności, jak niby mam przedstawić sprawę, ani do kogo się zwracać. Rada podejmowała decyzje, ale wyglądało na to, że wszyscy powinni to usłyszeć. Wstałam, tylko czekając aż dziewczyna ze spluwą mnie powstrzyma. Nie zrobiła tego. Powoli i ostrożnie ruszyłam w dół ławek, i stanęłam na arenie, celowo nie zbliżając się do Sonii. Raczej nie przyjęliby tego dobrze. Stałam przodem do rady, ale wykręciłam głowę w nadziei, że dotrę też do reszty. Wcześniej zdawałam raporty i robiłam prezentacje, ale wyłącznie w sali konferencyjnej. Jeszcze nigdy nie zwracałam się do gniewnego tłumu, a już z pewnością nie przemawiałam na temat spraw wampirów do tak wielkiej grupy. Większość twarzy pochłaniały cienie, ale z łatwością wyobrażałam sobie utkwione we mnie te wszystkie wściekle, płonące żądzą krwi spojrzenia. Po chwili opanowałam strach (chociaż wcale nie zniknął) i przypomniałam sobie, co mam do powiedzenia. - Popełniacie błąd – zaczęłam. Mój głos był cichy, więc odkaszlnęłam zmuszając się, żeby mówić głośniej. – Sonia Karp nie jest strzygą. - Mamy raporty o niej z Kentucky – przerwał mistrz Jameson. – Są naoczni świadkowie jej morderstw. - Dlatego, że wtedy była strzygą. To się zmieniło. – Wciąż zastanawiałam się, czy tatuaż nie powstrzyma mnie przed mówieniem, ale ta grupa już była w pełni świadoma istnienia świata wampirów. – W zeszłym roku Alchemicy wiele się dowiedzieli o wampirach. Na pewno zdajecie sobie sprawę z tego, że moroje… sami nazywacie ich „bardziej przyjacielskimi”… władają magią żywiołów. Niedawno przekonaliśmy się, że istnieje nowy, rzadki rodzaj magii wiążącej się z psychicznymi mocami i uzdrawianiem. Ta magia jest zdolna do przywrócenia strzygi do jej pierwotnej postaci, a więc człowieka, dampira, albo moroja. 255

Kilka gniewnych sprzeciwów z tłumu szybko zmieniło się w szał. Mentalność motłochu w akcji. Mistrz Jameson znów musiał ich uciszać. - To niemożliwe – oznajmił po prostu. - Mamy trzy… nie, cztery udokumentowane przypadki osób, którym to się przytrafiło. Troje morojów i dampir, którzy kiedyś byli strzygami, ale odzyskali swoje dawne osobowości i dusze. – Mówienie o Lee w czasie teraźniejszym może było naciąganiem faktów, ale nie musiałam tego precyzować. Zresztą opowiadanie o byłym strzydze, który znów chciał się zmienić, w niczym by nie pomogło. – Spójrzcie na nią. Czy wygląda jak strzyga? Jest na zewnątrz w słońcu. – Zostało niewiele blasku, ale nawet wątle promienie zachodzącego słońca zabiłyby strzygę. Pociłam się jakbym stała w pełnym żarze popołudnia. – Wciąż powtarzacie, że to dzieło jakiejś wypaczonej magii, ale czy kiedykolwiek, choćby raz widzieliście ją jako strzygę tu w Palm Springs? Nikt nie odpowiedział od razu. W końcu przemówił mistrz Angeletti: - Pokonała nasze siły na ulicy. Najwyraźniej powróciła do swojej prawdziwej formy. Prychnęłam drwiąco. - Nie ona to zrobiła, tylko Dymitr Bielikow… jeden z najlepszych wojowników wśród dampirów. Bez urazy, ale wasi bojownicy zostali rozpaczliwie zdeklasowani. Odpowiedziało mi więcej agresywnych spojrzeń. Uświadomiłam sobie, że to chyba nie była najlepsza rzecz jaką mogłam powiedzieć. - Zostałaś oszukana – oznajmił mistrz Angeletti. – Nic w tym dziwnego, bo twoi ludzie od dawna wplątują się w zakulisowe machinacje morojów. W tej kwestii różnicie się od nas. Nie zmagacie się ze strzygami bezpośrednio. Oni są złymi, żądni krwi kreaturami, które muszą zostać zniszczone. - Z tym się zgadzam. Ale Sonia nie jest strzygą. Spójrzcie na nią. – Gromadziłam odwagę, mój głos stawał się silniejszy i czystszy pośród pustynnej nocy. – Chlubicie się schwytaniem jakiegoś straszliwego potwora, ale ja widzę tylko odurzoną, związaną kobietę. Dobra robota. Przecież taki z niej groźny przeciwnik. Członkowie rady nie wyglądali już na tak dobrodusznie nastawionych do mnie jak na początku. - Po prostu ją ujarzmiliśmy – stwierdził mistrz Ortega. – Fakt, że zdołaliśmy tego dokonać, dowodzi naszego męstwa. - Ujarzmiliście niewinną, bezbronną kobietę. – Pojęcia nie miałam, czy to pomoże, ale wykombinowałam, że warto zagrać na ich pokręconym, ale rycerskim postrzeganiu kobiet. – I wiem, że już się myliliście. Wiem, co się działo w Santa Cruz. – Nie miałam pewności, czy właśnie ta grupa uganiała się za Clarencem, ale zakładałam, że przynajmniej rada o tym wie. – Niektórzy z waszych bardziej radykalnych członków polowali na niewinnego moroja. Wtedy dostrzegliście błąd w swoim postępowaniu, gdy Marcus Finch ukazał wam prawdę. Tą tutaj pomyłkę też jeszcze można naprawić. Ku mojemu zaskoczeniu mistrz Ortega uśmiechnął się. 256

- Marcus Finch? Masz go za jakiegoś bohatera? Nie do końca. Nawet nie znałam faceta. Ale musiał być prawym człowiekiem, jeśli zdołał uspokoić tych lunatyków. - Dlaczego nie? – spytałam. – Potrafił rozpoznać, co jest złe. Teraz nawet mistrz Angeletti zachichotał. - Nigdy bym się nie spodziewał, że zobaczę Alchemika, który pochwala jego poczucie „dobra i zła”. A wydawało mi się, że wasze poglądy na ten temat są niezmienne. - O czym ty mówisz? – Nie zamierzałam pozwolić zbić się z pantałyku, ale ich komentarze były zbyt dziwne. - Marcus Finch zdradził Alchemików – wyjaśnił mistrz Angeletti. – Nie wiedziałaś o tym? Założyłem, że Alchemik odszczepieniec jest ostatnią osobą, której użyłabyś do poparcia swej sprawy. Odebrało mi dar wymowy. Czy on twierdził, że… że Marcus Finch był kiedyś Alchemikiem? Nie. Niemożliwe. Gdyby tak było, Stanton wiedziałaby, kim on jest. „No chyba, że skłamała, mówiąc, że nie ma o nim żadnych informacji” ostrzegł głosik w mojej głowie. Mistrz Jameson najwyraźniej zdecydował, że usłyszał już dość. - Jesteśmy wdzięczni za twoje przybycie i szanujemy twoja próbę obrony czegoś, co uważasz za prawdę. Cieszymy się również, że mogłaś zobaczyć jak silni się staliśmy. Mamy nadzieję, że przekażesz te wiadomości swojemu zakonowi37. Twoje usiłowania dowiodły tego, co wiemy od dawna: nasze organizacje potrzebują się nawzajem. Przez lata Alchemicy ewidentnie posiedli wielki zasób wiedzy, która byłaby użyteczna dla nas… tak jak wy potrzebujecie naszej siły. Jednakowoż – zerknął na Sonię i się skrzywił. – Nie da się ukryć, że mimo swoich intencji, naprawdę zostaliście wprowadzeni w błąd. Nawet jeśli istnieje jakieś, choćby minimalne prawdopodobieństwo, że ona naprawdę jest morojką… nie możemy wykluczyć, że została spaczona. Może ona sama wierzy, że została przywrócona, ale niewykluczone, że podświadomie wciąż jest pod wpływem zła. Znów mnie zatkało – ale nie dlatego, że najwyraźniej przegrałam sprawę. Słowa mistrza Jamesona były niemal identyczne jak to, co powiedział ojciec Keitha, gdy informował mnie, że zabiorą go z powrotem do centrum reedukacyjnego. Pan Darnell podzielał pogląd, że nie należy ryzykować, jeśli istniały choćby niewielkie szanse, że zło wciąż ma wpływ na Keitha. Wymagane były ekstremalne przeciwśrodki. „Alchemicy i Wojownicy… jesteśmy tacy sami” pomyślałam. Rozdzieliły nas lata, ale wywodziliśmy się z tego samego korzenia… mieliśmy takie same cele i ślepe nastawienie. I wtedy mistrz Jameson powiedział coś, co zszokowało mnie najbardziej.

37

Tia, chyba zakonowi sióstr przytulanek i ojców rozpustników xD L.

257

- Nawet jeśli naprawdę jest tylko morojką, to niewielka strata. Ostatecznie, gdy pokonamy strzygi, za nich też się zabierzemy. Zamarłam słysząc te słowa. Podeszła do mnie blondynka i zmusiła mnie, żebym usiadła w pierwszym rzędzie ławek. Nie opierałam się, zbyt zszokowana tym, co usłyszałam. O co mu chodziło, gdy mówił, że za morojów też się zabiorą? Sonia mogła być tylko początkiem, a później reszta moich przyjaciół i Adrian… Mistrz Angeletti ściągnął mnie do teraźniejszości. Mówiąc, zamaszyście wskazał Chrisa. - Poprzez przyznaną nam Bożą moc sprowadzenia światła i czystości na ten świat, zostałeś wybrany do zniszczenia tej kreatury. Zaczynaj. Z fanatycznym – wręcz szczęśliwym – błyskiem w oczach, Chris uniósł miecz. On chciał to zrobić. Chciał zabić. Dymitr i Rose zabijali wiele, wiele razy, ale oboje powiedzieli mi, że nie sprawia im to radości. Byli zadowoleni, że mogą zrobić to, co konieczne i że bronią innych, ale nie czerpali przyjemności z zadawania śmierci. Nauczano mnie, że istnienie wampirów jest złe i wypaczone, ale to czego miałam być światkiem, było prawdziwie nieludzkie. To oni byli potworami. Chciałam krzyczeć, płakać albo osłonić Sonię własnym ciałem. Tylko uderzenie serca dzieliło nas od śmierci dobrej, troskliwej osoby. Ale wtedy, bez ostrzeżenia, cisza na arenie została przeszyta przez grzmot strzałów. Chris zatrzymał się i zaskoczony podniósł głowę. Wzdrygnęłam się i natychmiast spojrzałam ku uzbrojonej eskorcie, zastanawiając się, czy zdecydowali się robić za szwadron śmierci. Wyglądali na równie zdziwionych jak ja… przynajmniej większość z nich. Dwójka w ogóle nie okazywała wiele emocji – bo leżeli na ziemi. I właśnie wtedy na arenę wpadli Dymitr i Eddie.

258

ROZDZIAŁ 22

NA ARENIE ROZBRZMIAŁY KOLEJNE strzały, które powaliły jeszcze kilku Wojowników. Dotarło do mnie, że Dymitr i Eddie nie są sami – żaden z nich nie miał broni palnej. Strzelano z dachów budynków otaczających arenę. Rozpętał się chaos, gdy widzowie zerwali się na nogi, by dołączyć do walki. Oddech uwiązł mi w gardle, gdy uświadomiłam sobie, że wielu z nich, mimo wszystko, też ma broń. Zszokowana zauważyłam, że Wojownik, który upadł niedaleko mnie, nie krwawi. Z jego ramienia sterczała niewielka strzałka. „Kule” musiały zawierać środek uspokajający. Kto tak właściwie strzelał? Znów spojrzałam w stronę wejścia i zobaczyłam, że na arenie pojawiło się więcej strażników, którzy zaczęli walczyć z Wojownikami, w tym z Chrisem. Tym sposobem zapewnili osłonę Dymitrowi i Eddiemu, którzy uwalniali Sonię. Obok nich dostrzegłam błysk jasnorudych włosów i rozpoznałam gibką postać Angeline. Dymitr sprawnie uwolnił Sonię z więzów, a następnie podał ją Eddiemu. Jakiś nadgorliwy Wojownik rzucił się ku nim, ale Angeline szybko go znokautowała – zupełnie jakby był członkiem motywującego zespołu. Obok mnie jeden z mistrzów krzyknął: - Łapcie Alchemiczkę! Weźmiemy ją jako zakładnika! Będą negocjować, żeby ją odzyskać! Alchemiczka. No tak. To o mnie mowa. W bitewnym zgiełku niemal nikt go nie usłyszał – z jednym wyjątkiem. Tleniona blondyna jakoś uniknęła postrzału środkiem uspokajającym i teraz skoczyła ku mnie. Zadziałała adrenalina i nagle już się nie bałam. Wykazując się refleksem, o który siebie nie podejrzewałam, sięgnęłam do torebki i wyciągnęłam tak zwaną „mieszankę ziół”. Otworzyłam torebkę i rozsypałam zawartość wokół siebie, krzycząc łacińską inkantacją, której wolne tłumaczenie brzmiało „nie widać mnie”. To było zaskakująco łatwe w porównaniu do zaklęcia postrzegania. Oczywiście wymagało trochę siły woli, ale większość magii była związana z fizycznymi komponentami i tym razem nie potrzebowałam godzin koncentracji. Natychmiast wezbrała we mnie moc, wywołując niespodziewany dreszczyk. Dziewczyna krzyknęła i puściła broń, pocierając oczy. Wystraszone krzyki siedzących niedaleko mistrzów wskazywały, że na nich też podziałało. Rzuciłam zaklęcie oślepiające, które działało na otoczenie przez około trzydzieści sekund. Coś we mnie upierało się, że władanie magią jest złe, ale przede wszystkim cieszyłam się, że choćby na chwilę udało mi się zatrzymać tych narwanych fanatyków. Nie tracąc ani jednej cennej sekundy, zerwałam się i pobiegłam przez arenę, nie zbliżając się do toczonej przy wejściu walki. - Sydney! Sama nie wiedziałam jak to się stało, że w tym zgiełku usłyszałam swoje imię. Oglądając się, zobaczyłam Eddiego i Angeline przenoszących Sonię przez drzwi. Zatrzymali 259

się i na twarzy Eddiego pojawił się ból, gdy rozglądał się oceniając sytuację. Łatwo mogłam zgadnąć o czym myśli. Chciał się do mnie przebić. Większość zebranych Wojowników pognała ku centrum areny, próbując zapobiec uratowaniu Sonii. Mieli nade mną przewagę, bo tworzyli żywy mur między mną a moimi przyjaciółmi. Nawet, gdybym nie musiała z nikim walczyć, prześlizgnięcie się niezauważenie wydawało być się niemożliwe – zwłaszcza, że kilku wciąż coś wołało o „tej Alchemiczce”. Z determinacją pokręciłam głową i gestem nakazałam Eddiemu, żeby uciekali beze mnie. Jego mina wyrażała niezdecydowanie i miałam nadzieję, że nie będzie próbował się do mnie przebijać. Wskazałam na drzwi znów go ponaglając. To Sonia była oszołomiona, ja sama mogłam się wydostać. Nie czekając, żeby przekonać się, co zrobi, odwróciłam się i ruszyłam w obranym wcześniej kierunku. Miałam do pokonania dużo otwartej przestrzeni, ale tylko niewielu Wojowników mogło mi stanąć na drodze. Arenę otaczało kilka budynków, a niektóre z nich miały drzwi i okna. Ruszyłam w ich stronę, chociaż nie miałam nic, czym mogłabym rozbić szkło. Dwoje drzwi miało kłódki, ale pozostałe dwa nie. Okazało się, że pierwsze, które spróbowałam sforsować, miały jakiś zakamuflowany zamek i nie otworzyły się. Spanikowana podbiegłam do drugich i za sobą usłyszałam strzał. Tleniona blond odzyskała wzrok i polowała na mnie. Desperacko przekręciłam klamkę. Nic się nie stało. Sięgnęłam do torebki i wyjęłam to, co Wojownicy mylnie uznali za płyn do dezynfekcji rąk. Wylałam kwas na metalową klamkę, która stopiła się na moich oczach. Miałam nadzieję, że to załatwi sprawę zamka. Naparłam ramieniem i drzwi ustąpiły. Ośmieliłam się zerknąć za siebie. Ścigająca mnie dziewczyna leżała na ziemi, obezwładniona środkiem uspokajającym. Odetchnęłam z ulgą i prześlizgnęłam się przez drzwi. Spodziewałam się kolejnego garażu przypominającego ten, do którego zostałam początkowo zabrana, ale zamiast tego znalazłam się w jakimś budynku mieszkalnym. Korytarz co chwila skręcał i ogarnęła mnie dezorientacja. Wszyscy brali udział w ogólnym mordobiciu na arenie. Mijałam prowizoryczne sypialnie, zawalone składanymi łóżkami oraz częściowo rozpakowanymi torbami i plecakami. Zawahałam się przy drzwiach czegoś, co wyglądało jak biuro. Wielkie, rozkładane stoły były pokryte papierami i zastanawiałam się, czy zawierają jakieś użyteczne informacje o Wojownikach. Strasznie mnie kusiło wejście tam i przeprowadzenie śledztwa. Ci Wojownicy byli tajemnicą dla Alchemików. Kto wie jaką wartość wywiadowczą miały te papiery? Co jeśli kryły informacje zdolne ochronić morojów? Wahałam się przez kilka uderzeń serca, ale w końcu niechętnie ruszyłam dalej. Strażnicy strzelali środkami uspokajającymi, ale Wojownicy mieli prawdziwą broń – i nie podejrzewałam ich o opory przed użyciem jej na mnie. Lepiej wydostać się stąd z informacjami, które już posiadałam, niż w ogóle tego nie przeżyć. Dotarłam do przeciwnego końca budynku i wyjrzałam przez okno sypialni. Na zewnątrz panowały już takie ciemności, że niemal nic nie widziałam. Nie miałam co liczyć na światło pochodni. Wiedziałam na pewno tylko tyle, że już nie jestem po stronie areny. To mi wystarczyło, chociaż przydałyby się jeszcze drzwi prowadzące na zewnątrz. Musiałam sobie poradzić bez nich.

260

Złapałam krzesło, zamachnęłam się nim na okno i ku mojemu całkowitemu zaskoczeniu, szyba rozbiła się bez problemu. Kilka odłamków uderzyło mnie, ale nie dość mocno, aby spowodować skaleczenia. Weszłam na krzesło i wygramoliłam się przez okno, unikając poranienia dłoni. Przywitał mnie ciepły mrok nocy. Przed sobą miałam otwartą, czarną przestrzeń, bez żadnych świateł elektrycznych w zasięgu wzroku. Założyłam, że jestem z przeciwnej strony działki niż dojazd. Nie było żadnych dróg, nie docierał tu żaden dźwięk z autostrady, którą przyjechałam z Treyem. Nigdzie też nie widziałam ani żywego ducha, co wzięłam za dobry znak. Miałam nadzieję, że normalnie patrolujący ten teren Wojownicy, byli zajęci walką ze strażnikami. Obstawiałam, że po wydostaniu Sonii, strażnicy będą się wycofywać – i zgarną mnie po drodze. Nawet jeśli nie, mogłabym dojść do I-10 i tam łapać okazję. Budynki były dość duże, a ich układ pomieszany i chociaż obchodziłam je, wciąż nie widziałam ani śladu autostrady, co sprawiło, że zaczęłam się denerwować. Chyba się nie zgubiłam? Nie miałam za wiele czasu na wydostanie się z terenów Wojowników, którzy mogli polować na mnie nawet w tej chwili. Pojawiał się też niepokojący problem, co zrobić, gdy dotrę do peryferii i będę musiała sobie poradzić z ogrodzeniem pod napięciem. Może lepiej byłoby dać sobie na razie spokój z autostradą i po prostu dostać się do obrzeży obozu Wojowników, żebym mogła… Czyjaś ręka złapała mnie za ramię, a ja wrzasnęłam. - Luzik, Sage. Nie jestem wymachującym bronią wariatem. No, wariatem może tak, ale reszta już nie. Zagapiłam się z niedowierzaniem – nie żebym jakoś dobrze widziała stojącą przy mnie wysoką, ciemną postać. - Adrian? – Wzrost i sylwetka się zgadzały. Im dłużej się wpatrywałam, tym większej nabierałam pewności. Jego dłonie uspokajały moje drżenie. Tak się cieszyłam widząc przyjazną twarz… widząc jego… że z ulgi niemal rzuciłam mu się w ramiona. – To ty. Jak mnie znalazłeś? - Jesteś tu jedynym człowiekiem z żółto-fioletową aurą – wyjaśnił. – Łatwo cię wypatrzyć. - Nie… pytałam, skąd się tu wziąłeś? - Zabrałem się z resztą. Mówili mi, żebym tego nie robił, ale… no cóż. – W nikłym blasku księżyca, ledwie zauważyłam, jak wzrusza ramionami. – Nie jestem za dobry w wykonywaniu poleceń. Gdy Castile wyszedł z Sonią, bełkocząc, że znikłaś za jakimiś drzwiami, pomyślałem, że mogę się przejść na około. Tego też chyba nie powinienem robić, ale strażnicy są z deczka zajęci. - Jesteś szalony – warknęłam, chociaż cieszyłam się, że nie zostałam porzucona na tym zadupiu. – Wojownicy są tak wściekli, że pewnie z miejsca zabiliby moroja. Pociągnął mnie za rękę. Nawet gdy mówił, w jego głosie była twarda nuta, zdradzająca, że jest w pełni świadomy grożącego nam niebezpieczeństwa. - Więc lepiej się stąd wynośmy. 261

Idąc wzdłuż ściany budynku, Adrian poprowadził mnie w kierunku, z którego przyszłam. Jeszcze nie widziałam świateł autostrady, ale wkrótce skręcił i pobiegł w stronę granicy działki, oddalając się do budynku. Biegłam przy nim, wciąż trzymając go za rękę. - Gdzie idziemy? – spytałam. - Strażnicy przyczaili się na tyłach działki, żeby nie rzucać się w oczy. Odłączyli od prądu część ogrodzenia… mam nadzieję, że poradzisz sobie ze wspinaczką. - Oczywiście, że sobie poradzę. Na WFie jestem praktycznie cudownym dzieckiem – wytknęłam. – Pytanie brzmi: czy ty sobie poradzisz, panie Palaczu? Ogrodzenie zaczęło się robić widoczne, głównie dlatego, że blokowało widok na gwiazdy. - To ta sekcja. Za tym rosochatym krzakiem – powiedział Adrian. Nie widziałam żadnego krzaka, ale wierzyłam jego oczom. – Niedaleko jest wiejska droga, której strażnicy użyli jako punktu wyjścia. Zaparkowałem tam. Zatrzymaliśmy się przed ogrodzeniem, oboje trochę zadyszani. Zagapiłam się w górę. - Pewny jesteś, że prąd wciąż jest odłączony? - Był, gdy weszliśmy – odpowiedział Adrian, ale w jego głosie brzmiała niepewność. – Myślisz, że ta banda ogarnęłaby się dość szybko, żeby to naprawić? - Nie – przyznałam. – Ale wolałabym mieć pewność. Większość ogrodzeń pod napięciem nie powinna zadać poważnych obrażeń, ale lepiej sprawdzić. Rozejrzał się. - Może rzucimy patykiem?38 - Drewno nie przewodzi prądu. – Przekopałam się przez zawartość swojej torebki i znalazłam czego szukałam: stalowe pióro z plastikowym uchwytem. – Miejmy nadzieję, że plastik zablokuje główny impet, jeśli naprawdę jest pod napięciem. Próbując się nie krzywić, wyciągnęłam rękę i dotknęłam piórem ogrodzenia, trochę się spodziewając, że potężne wyładowanie odrzuci mnie do tyłu. Nic się nie stało. Powoli przejechałam piórem po ogrodzeniu, wiedząc, że takie rzeczy zwykle są zaprogramowane na pulsacyjny przepływ prądu. Potrzebny był dłuższy kontakt. - Chyba bezpiecznie – powiedziałam, oddychając z ulgą i odwróciłam się do Adriana. – Myślę, że możemy… Aach! Poraziło mnie jaskrawe światło, skutecznie niszcząc postęp jaki zrobiły moje oczy przyzwyczajając się do mroku nocy. Usłyszałam, że Adrian też krzyczy zaskoczony. - To dziewczyna! – zawołał męski głos. – I… i jeden z nich!

38

Jak „jurassic park” normalnie... haha A.

262

Latarka przestała świecić mi w twarz i chociaż przed oczami wciąż tańczyły mi plamy, zdołałam wypatrzyć dwie szybko zbliżające się postacie. Byli uzbrojeni? Mój umysł galopował. Jakby nie było i tak stanowili zagrożenie, bo w przeciwieństwie do mnie i Adriana, Wojownicy najwyraźniej lubili sobie urządzać łomot w wolnych chwilach. - Nie ruszać się – polecił jeden z nich. Blask obniżonej latarki zajaśniał na ostrzu. Lepsze to niż spluwa, ale dobrze też nie było. – Teraz oboje pójdziecie z nami. - Powoli – dodał drugi. – Nie próbujcie żadnych sztuczek. Ich pech, że wciąż miałam kilka asów w rękawie. Szybko wrzuciłam pióro do torebki i złapałam kolejną pamiątkę po zadaniu domowym od pani Terwilliegr: cienką, drewnianą bransoletkę. Zanim któryś z Wojowników zdążył cokolwiek zrobić, połamałam drewniany okrąg na cztery kawałki i cisnęłam na ziemię, skandując kolejną łacińską inkantację. Znów poczułam napływ mocy i uniesienia, a mężczyźni krzyknęli… Rzuciłam zaklęcie dezorientujące, które naruszało równowagę i sprawiało, że widziało się niewyraźnie i surrealistycznie. Podobnie jak czar oślepiający, działało na otaczające mnie osoby. Rzuciłam się przed siebie i popchnęłam jednego z napastników. Łatwo upadł, zbyt oszołomiony zaklęciem, żeby się bronić. Drugi facet tak się zamotał, że puścił latarkę i praktycznie sam się wywrócił, próbując odzyskać równowagę. Dla pewności potraktowałam go porządnym kopem w klatę, żeby prędko się nie podniósł, a przy okazji złapałam latarkę. Tak właściwie przy doskonałym widzeniu nocnym Adriana nie potrzebowałam jej, ale ci dwaj będą bezradni w ciemności, gdy skończy się działanie zaklęcia. - Sage! Coś ty mi do cholery zrobiła? Obejrzałam się na Adriana, który czepiał się ogrodzenia, żeby utrzymać pion. Tak się napaliłam na powstrzymywanie Wojowników, że na śmierć zapomniałam o efekcie jaki miało zaklęcie na wszystkich w pobliżu mnie. - Ups – mruknęłam. – Sorry. - Sorry? Nie mogę ruszyć nogami! - Właściwie to sprawka twojego ucha wewnętrznego. Znikamy stąd. Łap ogrodzenie i się wspinaj. Najpierw jedna ręka, później druga. Sama też wzięłam się do dzieła, ponaglając go. Na to ogrodzenie dało się dość łatwo wspiąć – nie było pod napięciem, ani nie zrobiono go z drutu kolczastego – a dzięki mojemu wsparciu, Adrian jakoś ogarnął swoją dezorientację. Niestety wspinaczka i tak szła mozolnie. Zaklęcie miało trochę dłuższe działanie niż tamto oślepiające, ale byłam boleśnie świadoma, że gdy tylko przestanie wpływać na Adriana to na Wojowników też. Wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu dotarliśmy na szczyt ogrodzenia. Trudności przysporzyło przedostanie się na drugą stronę i musiałam się nieźle nagimnastykować pomagając Adrianowi, jednocześnie zachowując równowagę. W końcu udało mi się go ustawić w odpowiedniej pozycji, żeby mógł zejść. - Dobrze – powiedziałam. – A teraz zrób to, co wcześniej tylko odwrotnie. Najpierw jedna ręka…

263

Adrian stracił oparcie pod dłonią albo stopą i w efekcie spadł na ziemię. Nie był to długi lot, a jego wzrost trochę pomógł39 – nie żeby był w stanie posłużyć się swoimi nogami i wylądować na stopach. Skrzywiłam się. - Na skróty też można – skomentowałam. Szybko zeszłam i pomogłam mu wstać. Nie licząc osłabienia spowodowanego zaklęciem, wyglądało na to, że nic sobie nie zrobił. Otoczyłam go ramieniem, pozwalając oprzeć część wagi na mnie i spróbowałam pobiec w stronę wspomnianej przez niego drogi, której jeszcze nie widziałam. Niestety „bieg” przysparzał trudności. Ciężko było utrzymać Adriana w pionie i co chwila się potykałam. Mimo to wciąż powoli oddalaliśmy się od działki i tylko to było ważne. Zaklęcie sprawiło, że Adrian stał się niezdarny i ociężały, a jego wzrost jeszcze wszystko utrudniał. I wtedy bez ostrzeżenia skończyło się działanie czaru i Adrian natychmiast wrócił do formy. Jego nogi odzyskały siłę i chwiejny chód nabrał pewności. Nagle praktycznie to on ciągnął mnie i prawie się wywaliliśmy, próbując wyrównać. - Nic ci nie jest? – spytałam, puszczając go. - Teraz tak. Co to było do cholery? - Mniejsza z tym. Ważne jest to, że tamci faceci też już się pozbierali. Może dokopałam im dość mocno, żeby ich spowolnić. – Jakoś nie wydawało się to bardzo prawdopodobne. – Lepiej biegnijmy. Pobiegliśmy i chociaż bez wątpienia miał pojemność płuc palacza nałogowego, to jego długie nogi nie pozwalały mu zostać w tyle. Bez problemu mógłby mnie prześcignąć, ale zwolnił, żebyśmy zostali razem. Za każdym razem, gdy zaczynał wybijać się do przodu, znów łapał mnie za rękę. Za nami rozległy się krzyki, więc wyłączyłam latarkę, żeby trudniej nas było wypatrzyć. - Tutaj – powiedział Adrian. – Widzisz samochody? Powoli z ciemności wyłoniły się dwa SUVy i podejrzanie wyglądający żółty Mustang. - Bardzo dyskretnie – wymamrotałam. - Większość strażników już odjechała – powiedział Adrian. – Ale nie wszyscy. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, ktoś złapał mnie od tyłu. Wolfe byłby na pewno dumny ze mnie, gdy wykonałam kopniak do tyłu, którego z takim trudem nas uczył. Tym zaskoczyłam napastnika i puścił mnie, tylko po to, żeby jego kompani mogli pchnąć mnie na ziemię.

39

Pfff aż mi się przypomniało jak spadał z firanką w naszych „Cieniach”. Ech, piękne to było. L.

264

Od strony samochodów biegiem rzuciły się ku nam trzy postaci, które zaatakowały napastników. Dzięki charakterystycznemu prochowcowi rozpoznałam Dymitra na przedzie grupy. - Zmiatajcie stąd – zawołał do mnie i Adriana. – Wiesz, gdzie jest punkt zborny. Będziemy was osłaniać. Jedź szybko… na pewno niedługo zaczną pościg. Adrian pomógł mi się podnieść i znów pobiegliśmy razem. Upadając uszkodziłam sobie kostkę, więc poruszałam się powoli, ale Adrian wspierał mnie, pozwalając się o siebie oprzeć. Po drodze myślałam, że serce wyskoczy mi z piersi, nawet gdy dotarliśmy do bezpiecznego Mustanga. Doprowadził mnie do drzwi pasażera. - Wytrzymasz? - Wszystko w porządku – zapewniłam, wsiadając i nie zamierzając przyznawać się, że boli coraz bardziej. Modliłam się, żeby to nas za bardzo nie opóźniło. Nie mogłam znieść myśli, że byłabym odpowiedzialna za złapanie Adriana przez tych typów. Uspokojony pobiegł ku swojemu siedzeniu i odpalił samochód. Silnik ryknął budząc się do życia, a Adrian posłuchał poleceń Dymitra przyśpieszając do prędkości, której mogłam tylko pozazdrościć. Raczej wątpliwe, żeby po wiejskiej drodze plątali się policjanci. Kilka razy się obejrzałam, ale gdy dotarliśmy na I-10 stało się oczywiste, że nikt za nami nie jedzie. Odetchnęłam z ulgą i oparłam głowę na siedzeniu, chociaż do spokoju wciąż wiele mi brakowało. Jeszcze nie mogłam zakładać, że jesteśmy bezpieczni. - No dobrze – powiedziałam. – Jak u licha mnie znaleźliście? Adrian nie odpowiedział od razu. Gdy w końcu to zrobił, widać było, że nie przyszło mu to łatwo. - W moim mieszkaniu Eddie wrzucił urządzenie tropiące do twojej torebki. - Co takiego? Niemożliwe. Przeszukali mnie. - Na pewno nie wyglądało jak pluskwa. Nie wiem, na co się zdecydowali, ale dostał to od twoich ludzi. Gdy tylko Trey potwierdził spotkanie, Bielikow zrekrutował do pomocy wszystkich strażników w promieniu dwóch godzin jazdy. Do Alchemików też zadzwonił i namówił do wsparcia technicznego. Sama nie byłam pewna, która z powiedzianych przez niego rzeczy jest bardziej szalona. Nawet nie byłam świadoma tych machinacji. Nikt nie raczył mnie poinformować, gdy wszystko zostało ustalone. I Alchemicy dorzucili swoje trzy grosze, pomagając strażnikom mnie namierzyć? - Kolczyki. – Zrozumiałam. – Więc stąd się wzięły. Nadajnik musiał być na jednym z nich. Nigdy bym się nie domyśliła. - Jakoś się nie dziwię, biorąc pod uwagę wasze metody. Zaczynała docierać do mnie świadomość reszty wydarzeń tej nocy. Resztki mojego strachu zniknęły – zastąpione przez gniew.

265

- Wszyscy mnie okłamaliście! Powinniście mi powiedzieć, co kombinujecie… że namierzacie mnie i planujecie nalot! Jak mogliście mnie nie wtajemniczyć? Westchnął. - Uwierz, wcale tego nie chciałem. Cały czas im powtarzałem, że musisz znać plan. Ale wszyscy się bali, że nie będziesz chciała wziąć nadajnika, jeśli się o tym dowiesz. Albo, że przez przypadek zdradzisz się przed tymi lunatykami. Ja tak nie uważałem. - Ale nie zadałeś sobie trudu powiedzenia mi – warknęłam, wciąż wściekła. - Nie mogłem! Zmusili mnie do obiecania, że nie powiem. W pewien sposób jego zdrada zraniła mnie bardziej niż to, co zrobili inni. Z czasem zaczęłam mu całkowicie ufać. Jak mógł mi to zrobić? - Nikt nie wierzył, że zdołam przekonać Wojowników, więc wysmażyliście plan awaryjny bez mojej wiedzy. – Mniejsza z tym, że rzeczywiście ich nie przegadałam. – Ktoś powinien mi powiedzieć. Ty powinieneś mi powiedzieć. W jego głosie był autentyczny ból i żal. - Mówiłem ci, że chciałem. Nie miałem wyboru. Spośród wszystkich ludzi, Sage, ty powinnaś wiedzieć najlepiej, jak to jest być złapanym między dwie grupy. No i nie pamiętasz, co powiedziałem zanim wsiadłaś do samochodu Treya? Tak właściwie, pamiętałam niemal słowo w słowo. „Nieważne co się stanie, chcę, żebyś wiedziała, że nigdy nie wątpiłem w to, co zrobisz. To sprytne i odważne.” Zapadłam się głębiej w swoje siedzenie, czując się, jakbym zaraz miała się rozpłakać. Adrian nie mylił się. Wiedziałam jak to jest mieć lojalność rozdartą między różnymi grupami. Rozumiałam jego sytuację. Tylko jakaś moja samolubna strona żałowała, że to nie lojalność względem mnie była dla niego silniejsza. „Próbował” odezwał się wewnętrzny głosik. „Próbował ci powiedzieć.” Okazało się, że punktem zbornym, o którym mówił Dymitr, jest dom Clarenca. Budynek był zapchany strażnikami, niektórzy z nich opatrywali rany swoich kolegów. Po żadnej ze stron nie padły trupy, bo strażnicy byli bardzo ostrożni w tej kwestii. Wojownicy Światłości już uważali wampiry za wypaczone i złe. Lepiej nie dolewać oliwy do ognia. Nie żeby ten nalot miał pomóc sytuacji. Pojęcia nie miałam jak Wojownicy zareagują albo czy nie planują krwawego odwetu. Założyłam, że strażnicy i Alchemicy uwzględnili to w swoich kalkulacjach. Zastanawiałam się gorzko, czy ktoś z nich podzieli się ze mną swoją opinią. - Już się nauczyłam, żeby nie próbować cię uzdrawiać – zwrócił się do mnie Adrian, gdy przepchnęliśmy się przez grupę strażników. – Usiądź w salonie, a ja zorganizuje ci trochę lodu. Zaczęłam mówić, że sama sobie poradzę, ale kostka coraz bardziej bolała. Kiwnęłam głową, a następnie zostawiłam go, kierując się do salonu. Było tam kilku nieznajomych strażników i bardzo z siebie zadowolony Clarence. Ku mojemu zaskoczeniu zastałam tam też Eddiego i Angeline siedzących razem i… trzymających się za ręce?

266

- Sydney! – zawołał. Natychmiast puścił dłoń Angeline i pognał do mnie, zaskakując mnie uściskiem. – Dzięki Bogu, że nic ci nie jest. To było okropne, że cię tam zostawiłem. Tego nie było w planie. Miałem cię wyciągnąć razem z Sonią. - Cóż, więc może następnym razem ktoś powinien mnie zapoznać z planem – rzuciłam znacząco. Eddie skrzywił się. - Przepraszam za to. Naprawdę. My tylko… - Wiem, wiem. Myśleliście, że się nie zgodzę, baliście się, że coś pójdzie źle i tym podobne. - Przepraszam. Nie do końca mu wybaczyłam, ale byłam zbyt zmęczona, żeby dalej się wykłócać. - Powiedz mi jedno – zaczęłam zniżając głos. – Dlaczego trzymasz Angeline za rękę? Zaczerwienił się, co było prześmieszne po zawziętości jaką wykazywał w bitwie. - Ee, tia… My tylko… rozmawialiśmy. To znaczy… myślę, że czasem możemy gdzieś wyskoczyć. Nie w szkole, oczywiście, bo wszyscy myślą, że jesteśmy spokrewnieni. I to raczej nic poważnego. Ona jest trochę dziwna, ale nie taka zła, jak kiedyś mi się wydawało. I naprawdę wspaniale się spisała w bitwie. Może powinienem wybić sobie z głowy fantazje o Jill i wybrać się na normalną randkę. Jeśli pożyczysz mi samochód. Musiałam zbierać szczękę z podłogi. - Jasne – zgodziłam się. – Kimże jestem, aby stawać na drodze miłości. Powinnam mu powiedzieć, że z Jill mogłoby się nie skończyć tylko na fantazjach? Nie chciałam bawić się w swatkę. Eddie zasługiwał na szczęście, ale miałam lekkie wyrzuty sumienia, bo powiedziałam Jill, że może być nią zainteresowany. Miałam nadzieję, że nie skomplikowałam sytuacji jeszcze bardziej. Adrian wrócił z torbą lodu. Usiadłam w fotelu i gdy położyłam stopę na podnóżku, pomógł mi obłożyć kostkę lodem. Rozluźniłam się, gdy ten zaczął tłumić ból i miałam tylko nadzieję, że niczego nie złamałam. - Czyż to nie ekscytujące? – spytał mnie Clarence. – Nareszcie zobaczyliście łowców wampirów na własne oczy. Jakoś nie to określenie nasuwało mi się na opisanie tej nocy, ale jedno musiałam mu przyznać. - Miałeś rację – powiedziałam. – Przepraszam, że nie uwierzyłam ci wcześniej. Uśmiechnął się do mnie z sympatią. - Nic nie szkodzi, moja droga. Ja też pewnie nie uwierzyłbym szalonemu staruszkowi. 267

Odpowiedziałam uśmiechem i przypomniało mi się coś, o czym mówił wcześniej. - Panie Donahue… mówiłeś, że wpadłeś na łowców zanim człowiek imieniem Marcus Finch interweniował w twojej obronie. Clarence przytaknął gorliwie. - Tak, tak. Miły młody człowiek z tego Marcusa. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś go spotkam. - Czy był Alchemikiem? – spytałam. Widząc zdziwione spojrzenie Clarenca, dotknęłam policzka. – Czy miał tatuaż taki jak ja? - Taki jak twój? Nie, nie. Był inny. Ciężko to wyjaśnić. Wychyliłam się w jego stronę. - Ale czy miał tatuaż na policzku? - Tak. Nie widziałaś zdjęcia? - Jakiego zdjęcia? Spojrzenie Clarenca stało się nieobecne. - Mógłbym przysiąc, że pokazywałem ci moje stare zdjęcia z czasów, gdy Lee i Tamara byli mali… ach, stare dobre dzieje. Bardzo się starałam, żeby zachować cierpliwość. Clarence czasami miał problemy ze skupieniem się. - A co z Marcusem? Jego też masz na zdjęciu? - Oczywiście. Cudowne z nami dwoma. Kiedyś je znajdę i ci pokażę. Chciałam go poprosić, żeby pokazał mi je natychmiast, ale kręciło się tu za dużo ludzi i to nie była odpowiednia chwila. Niedługo później pojawił się Dymitr wraz z ostatnimi strażnikami, którzy brali udział w walce. Natychmiast zaczął wypytywać o Sonię, która, jak się dowiedziałam, odpoczywała w sypialni. Adrian chciał ją uzdrowić, ale miała dość przytomności umysłu, żeby odmówić, twierdząc, że wystarczy jej krew i wypoczynek, a narkotyki same znikną z jej organizmu. Gdy tylko Dymitr o tym usłyszał i przestał niepokoić się o Sonię, podszedł prosto do mnie i spojrzał z góry jak siedzę z lodem. - Przepraszam – powiedział. – Wiem, że do teraz na pewno już się dowiedziałaś, co się stało. - Że znalazłam się w niebezpiecznej sytuacji, dysponując tylko połową niezbędnych informacji? – spytałam. – Tia, już wszystko wiem.

268

- Nie jestem fanem kłamstw i półprawd – zapewnił. – Żałuję, że nie było innego sposobu. Mieliśmy mało czasu, a to wydawało się najlepszą opcją. Nikt nie wątpił w siłę twoich argumentów i zdolność przekonywania. Nie wierzyliśmy tylko, że Wojownicy potrafią słuchać i przyznać się do błędu. - Rozumiem, dlaczego wy nie zaufaliście mi z planem. – Zauważyłam, że przy mnie Adrian wzdrygnął się, gdy powiedziałam „wy”. Nie zrobiłam tego z rozmysłem, ale dotarło do mnie, że to zabrzmiało bardzo protekcjonalnie i po alchemicku… My przeciw Wam. – Ale nie mogę uwierzyć, że Alchemicy na to przystali… i tolerowali, że nie jestem wtajemniczona. Nie było już żadnych wolnych krzeseł, więc Dymitr usiadł na ziemi po turecku. - Niewiele mogę na ten temat powiedzieć. Jak mówiłem, nie mieliśmy wiele czasu i gdy rozmawiałem z Donną Stanton, to ona zdecydowała, że będzie bezpieczniej, jeśli pozostaniesz w nieświadomości. Nie wiem, czy poczujesz się przez to lepiej, ale jasno dała nam do zrozumienia, że mamy zapewnić ci bezpieczeństwo, gdy już tam będziemy. - Może – powiedziałam. – Ale i tak wolałabym, żeby pomyślała, jak się poczuję, gdy się dowiem, że nie zaufano mi z kluczową informacją. - Pomyślała o tym – odpowiedział Dymitr, wyglądając na lekko zakłopotanego. – Powiedziała, że nie będziesz mieć nic przeciwko, bo rozumiesz jak ważne jest nie kwestionowanie poczynań zwierzchników i wiesz, że robią to dla większego dobra. Mówiła, że jesteś wzorowym Alchemikiem. Nie kwestionować. Dla większego dobra. Nie pozostawialiśmy niczego przypadkowi. - Oczywiście, że tak powiedziała – mruknęłam. Nigdy nie kwestionowałam niczego.

269

ROZDZIAŁ 23

SONIA POTRZEBOWAŁA kilku dni, żeby dojść do siebie, co opóźniło jej powrót do Pensylwanii. Gdy była gotowa jechać na lotnisko, zaproponowałam, że ją podwiozę. Wynajęty samochód został znaleziony, ale Dymitr używał go uprzątając bajzel po nalocie. W przeciągu dwudziestu czterech godzin, Wojownicy opuścili swą bazę, która okazała się być działką pod najem, generalnie wykorzystywaną do rekolekcji. Nie pozostawili niemal żadnych śladów swojej bytności, ale to nie powstrzymało strażników przed zabezpieczeniem każdego cala opuszczonego terenu. - Jeszcze raz dzięki– powiedziała Sonia. – Wiem ile masz na głowie. - Żaden problem. Mamy weekend, zresztą właśnie po to tu jestem… żeby wam pomagać. Zaśmiała się cicho do siebie. W ciągu ostatnich paru dni w wyraźny sposób odzyskała siły i teraz wyglądała równie ładnie i promiennie jak zwykle. Dzisiaj zostawiła swoje kasztanowe włosy rozpuszczone, pozwalając im opadać w ognistych falach, które obramowywały jej delikatną twarz. - Prawda, ale wygląda na to, że cały czas musisz wykraczać poza zakres swoich obowiązków. - Cieszę się, że nic ci się nie stało – powiedziałam żarliwie. Zaprzyjaźniłam się z Sonią i było mi smutno, że odchodzi. – Tam na arenie… cóż, to było dość przerażające. Jej rozbawienie częściowo znikło. - Fakt. Przez większość czasu byłam odurzona i tak naprawdę nie ogarniałam, co się wokół mnie dzieje. Ale pamiętam twoje słowa. Byłaś naprawdę niesamowita, że nie wspomnę o twojej odwadze, żeby postawić się tłumowi i mnie bronić. Wiem, jak ciężko musiało ci być wystąpić przeciwko własnym pobratymcom. - Ci ludzie nie są moimi pobratymcami – zaprzeczyłam twardo. Gdzieś w duchu zastanawiałam się, kogo mogę nazwać swoimi pobratymcami. – Co teraz się stanie z waszymi badaniami? - Och, będę je kontynuować na wschodzie 40. Dymitr też niedługo wraca, a na Dworze jest więcej badaczy, którzy nam pomogą. Dysponowanie obiektywnym użytkownikiem ducha, jakim jest Adrian, było ekstremalnie użyteczne i dzięki próbkom krwi oraz obserwacjom aur dysponujemy dużą ilością danych, które dostarczą nam zajęcia. Teraz pozwolimy Adrianowi spokojnie zająć się jego sztuką i najwyżej skontaktujemy się później, jeśli znów będziemy go potrzebować. Wciąż nie potrafiłam pozbyć się poczucia winy, wywołanego pośrednim związkiem, jaki miała moja odmowa oddania krwi z porwaniem Sonii.

40

Haha „Wschód! Tam musi być jakaś cywilizacja!” L.

270

- Sonia, jeśli chodzi o moją krew… - Nie przejmuj się tym – przerwała. – Miałaś rację, że przeginam i powinniśmy przede wszystkim skupić się na Dymitrze. Poza tym robimy postępy w uzyskiwaniu pomocy Alchemików. - Naprawdę? – W czasie naszej rozmowy, Stanton wydawała się bardzo przeciwna. – Zgodzili się? - Nie, ale obiecali, że będą w kontakcie. Roześmiałam się. - Jak na nich to całkiem pozytywna odpowiedź. Zamilkłam na chwilę, zastanawiając się, czy to sprawi, że teraz wszyscy zapomną o mojej krwi. Pomiędzy Wojownikami i potencjalną pomocą Alchemików, na pewno traciła na ważności. Jakby nie było, początkowe badania nie wykryły niczego niezwykłego. Nikt nie miał powodów, żeby dalej się nią martwić. Rzecz w tym, że… ja tak jakby się martwiłam. Nieważne jak bardzo bałam się bycia przedmiotem badań, wciąż prześladowało mnie to dręczące pytanie: dlaczego strzygi nie były w stanie pić mojej krwi? Wcześniejsza wzmianka Sonii o aurach, przypomniała mi o kolejnym palącym pytaniu: - Sonia, co oznacza purpura w aurze? Adrian powiedział, że widzi ją w mojej, ale nie chciał wyjaśnić, co to jest. - Typowe – odpowiedziała ze śmiechem. – Purpura… zobaczmy. Z moich obserwacji wynika, że to złożony kolor. Jest duchowy, ale jednocześnie namiętny, oznacza tych, którzy kochają głęboko i poszukują jakiegoś wyższego celu. Interesująca jest ta głębia. Biały i prawdziwie złoty z reguły oznaczają wyższe moce i metafizykę, podobnie jak czerwony i pomarańczowy są połączone z miłością i podstawowymi instynktami. W pewnym sensie purpura kryje w sobie wszystko, co w nich wszystkich najlepsze. Żałuję, że nie potrafię tego wyjaśnić przejrzyściej. - Nie, to ma sens – powiedziałam, wjeżdżając na okrężny podjazd lotniska. – Poniekąd. To nie brzmi za bardzo jak ja. - Cóż, ciężko to nazwać nauką. I Adrian ma rację… widzę ją w tobie. Rzecz w tym… – Zatrzymałam się przy krawężniku i przekonałam się, że uważnie mnie obserwuje. – Nigdy wcześniej jej nie zauważyłam. Na pewno zawsze była w twojej aurze, ale jak na ciebie patrzyłam, widziałam tylko żółty intelektu. Adrian nie jest tak zaawansowany w obserwacji aur jak ja, więc jestem zaskoczona, że zobaczył coś, co przegapiłam. Nie ona jedna. Uduchowienie, namiętność… czy naprawdę taka byłam? Czy Adrian w to wierzył? Ta myśl sprawiła, że zrobiło mi się ciepło. Poczułam podniecenie… i oszołomienie. Sonia sprawiała wrażenie jakby chciała dodać coś jeszcze w tym temacie, ale zmieniła zdanie. Odkaszlnęła. - No dobrze. Jesteśmy na miejscu. Jeszcze raz dziękuję za podwiezienie. 271

- Żaden problem – odpowiedziałam, mój umysł wciąż opływały wizje purpury. – Bezpiecznego lotu. Otworzyła drzwi samochodu, ale zatrzymała się. - Och, mam coś dla ciebie. Clarence prosił, żeby ci to dać. - Clarence? Sonia pogrzebała w torebce i znalazła kopertę. - Proszę. Bardzo nalegał, żeby ci to oddać… wiesz jaki jest, gdy sobie coś wbije do głowy - Wiem. Dzięki. Sonia wzięła swoją walizkę i wysiadła, a ja z ciekawości otworzyłam kopertę przed odjazdem. W środku znalazłam zdjęcie przedstawiające Clarenca i młodego faceta w podobnym wieku jak ja, który wyglądał na człowieka. Obejmowali się i uśmiechali do obiektywu. Nieznajomy facet miał proste, jasne włosy, które ledwie sięgały jego podbródka i uderzająco niebieskie oczy, które wyróżniały się na tle jego opalonej cery. Był ekstremalnie przystojny i chociaż wyraz jego oczu odzwierciedlał uśmiech, to pomyślałam, że było w nich też trochę smutku. Jego dobry wygląd tak mnie pochłonął, że nie od razu zauważyłam tatuaż. Na lewym policzku miał wytatuowany abstrakcyjny wzór, składający się ze skupionych półksiężyców różnych kształtów i rozmiarów, które wyglądały niemal jak winorośl. Wyglądało to egzotycznie i pięknie, bogaty atrament koloru indygo przypominał kolor jego oczu. Uważniej studiując wzór, zauważyłam coś znajomego w jego kształcie i mogłabym przysiąc, że zobaczyłam złoty błysk na obrzeżach niebieskich linii. Zszokowana niemal upuściłam zdjęcie. Półksiężyce zostały wytatuowane na lilii Alchemików. Odwróciłam zdjęcie. Na odwrocie było wypisane jedno słowo: Marcus. Marcus Finch, który według Wojowników był ex-Alchemikiem. Marcus Finch, który według Alchemików nie istniał. Szalona sprawa, ale nie licząc ludzi zapuszkowanych jak Keith, nie istnieli żadni „ex-Alchemicy”. To było powołanie na całe życie. Nie dało się odejść. A jednak ta zakryta lilia mówiła sama za siebie. Jeśli zmiana imienia jakoś nie zmyliła Alchemików, Stanton i spółka okłamywali mnie na jego temat. Ale dlaczego? Czyżby miał miejsce jakiś rozłam? Jeszcze tydzień temu upierałabym się, że nie ma opcji, by Stanton nie powiedziała mi prawdy, ale teraz gdy wiedziałam jak ostrożnie udzielano informacji – jeśli w ogóle – zaczynałam się zastanawiać. Jeszcze przez chwilę wpatrywałam się w zdjęcie, zagubiona w tych przeszywająco niebieskich oczach41. Ostatecznie schowałam fotkę i wróciłam do Amberwood, zdecydowana

41

Hehe, mam przeczucie, że Adrian będzie się pienił z zazdrości w „Indigo Spell”. Znowu xD Ma chłopaczyna szczęście… L.

272

zachować sekret. Jeśli Alchemicy tak bardzo chcieli ukryć przede mną fakt istnienia Marcusa Fincha to niech tak będzie – dopóki nie dowiem się dlaczego. Mój jedyny trop wiódł przez Clarenca i nieobecnych Wojowników, ale od czegoś trzeba było zacząć. Kiedyś jakoś znajdę Marcusa Fincha i zdobędę odpowiedzi. Gdy dotarłam na miejsce, zaskoczył mnie widok Jill siedzącej przed naszym dormitorium. Oczywiście kryła się w cieniu, ale i tak mogła się cieszyć ładną pogodą jednocześnie nie wystawiając się na pełny żar słońca. W końcu zaczynało się ochładzać… nie żeby prawie dwadzieścia siedem stopni Celsjusza, które mieliśmy, zwykle kojarzyło mi się z rześką jesienną aurą. Twarz Jill była pozbawiona wyrazu, ale rozjaśniła się na mój widok. - Hej, Sydney. Miałam nadzieję, że cię złapię. Nie mogę cię znaleźć odkąd nie masz telefonu. Skrzywiłam się. - Tia, muszę załatwić sobie nowy. Ten brak to istny wrzód na tyłku. Przytaknęła ze współczuciem. - Odwiozłaś Sonię? - Już leci na Dwór do Michaiła… miejmy nadzieję, że tam czeka ją spokojniejsze życie. - To dobrze – powiedziała Jill. Spuściła oczy i przygryzła dolną wargę. Znałam ją dość dobrze, żeby wiedzieć, iż zbiera się do powiedzenia czegoś. Wiedziałam też, że lepiej jej nie pośpieszać, więc czekałam cierpliwie. – Zrobiłam to – oznajmiłam w końcu. – Powiedziałam Micahowi, że to koniec… tym razem naprawdę. Ogarnęła mnie ulga. Jeden powód do zamartwiania mniej. - Przykro mi – powiedziałam. – Wiem, że to musiało być dla ciebie trudne. Zamyślona odgarnęła z twarzy loki. - Tak. I nie. Lubię go. I wciąż chciałabym spędzać z nim czas… jako przyjaciele… jeśli będzie chciał. Ale nie jestem pewna. Dość ciężko to przyjął… A nasi wspólni znajomi? Cóż… nie są specjalnie zachwyceni moim wyborem. – Prawie jęknęłam. Jill zrobiła taki postęp poprawiając swój status i teraz mogła wszystko stracić. – Ale tak będzie lepiej. Micah i ja żyjemy w różnych światach, zresztą i tak nie czekałaby mnie żadna prawdziwa przyszłość z człowiekiem. Myślałam wiele o miłości… takiej epickiej… – Spojrzała na mnie i jej spojrzenie zmiękło. – Nic takiego nas nie łączyło. Myślę, że jeśli z kimś jestem, właśnie to powinnam do niego czuć. Pomyślałam, że epicka miłość to lekkie przegięcie jak na kogoś w jej wieku, ale nie skomentowałam. - Poradzisz sobie? Wróciła do rzeczywistości.

273

- Tia, tak myślę. – Na jej ustach igrał niewielki uśmiech. – Skoro już po wszystkim, może Eddie zgodzi się spotkać ze mną… poza kampusem oczywiście. Tutaj jesteśmy „spokrewnieni”. Jej słowa były praktycznie powtórką z tego, co słyszałam tamtej nocy u Clarenca i zagapiłam się na nią zaskoczona, gdy mnie olśniło: - Ty nie wiesz… Myślałam, że skoro Angeline jest twoją współlokatorką to wiesz… Jill zmarszczyła brwi. - O czym ty mówisz? Czego nie wiem? Dlaczego, och Boże, dlaczego to ja musiałam być tą, która ją uświadomi? Dlaczego nie mogłam siedzieć w pokoju albo bibliotece robiąc coś fajnego, jak na przykład zadanie domowe? - Eddie, hm… umówił się z Angeline. Nie wiem, kiedy się spotkają, ale postanowił dać jej szansę. Na razie nie pożyczył mojego samochodu, więc założyłam, że jeszcze nie byli na randce. Jill jakby piorun strzelił. - C-co? Eddie i Angeline? Ale… on jej nie znosi… - Coś się zmieniło – wyjaśniłam żałośnie. – Nie jestem pewna co. To nie jakaś… hm… epicka miłość, ale przez ostatnie kilka tygodni zbliżyli się do siebie. Przykro mi. Jill wyglądała z tego powodu na bardziej załamaną niż przez zerwanie z Micahem. Odwróciła wzrok, powstrzymując łzy. - OK. To nie tak, że kiedykolwiek go zachęcałam. Pewnie wciąż myśli, że chodzę z Micahem. Niby dlaczego miałby czekać? Powinien mieć kogoś. - Jill… - W porządku, nic mi nie będzie. – Wyglądała na tak smutną, ale jakimś cudem jej twarz przybrała jeszcze mroczniejszy wyraz. – Och, Sydney. Ale się na mnie wkurzysz. Wciąż myślałam o Micahu i zmiana tematu złapała mnie z zaskoczenia. - Dlaczego? Sięgnęła do plecaka i wyciągnęła błyszczącą gazetę, która okazała się jakimś kalifornijskim magazynem turystycznym z artykułami i reklamami promującymi region. Jedna strona była zaznaczona, więc otworzyłam na niej. Całą pokrywała reklama Lii DiStefano, składająca się z kolażu zdjęć z jej różnymi kreacjami. Na jednej z fotek była Jill. Chwilę zajęło mi rozpoznanie jej. Zdjęcie zrobiono z profilu, a Jill miła okulary przeciwsłoneczne i Fedorę… i pawi szaliczek, który dostała od Lii. Jej kręcone włosy były zaczesane do tyłu, a krzywizny jej twarzy wyglądały pięknie. Gdybym nie znała Jill tak

274

dobrze, nigdy nie rozpoznałabym jej w tej młodej modelce… ale dla każdego, kto wiedział na co patrzeć, byłoby oczywiste, że jest morojką. - Jakim sposobem? – dociekałam. – Jak to się stało? Jill wzięła głęboki oddech, gotowa przyznać się do winy. - Gdy odwiozła kostiumy i dała mi szaliczek, spytała czy może zrobić zdjęcie, żeby się przekonać jak wyjdą kolory. W samochodzie miała inne akcesoria, więc je też założyłam. Chciała mi udowodnić, że przy odrobinie wysiłku może ukryć moją tożsamość. Do głowy mi nie przyszło… nie powiedziała mi, że skorzysta z tych fotek. Boże, czuję się jak idiotka. Może nie idiotka, ale definitywnie naiwna. Prawie zmięłam magazyn. Byłam wściekła na Lię. Kusiło mnie, żeby ją oskarżyć o wykorzystywanie zdjęć nieletniej bez pozwolenia, ale mieliśmy o wiele większe problemy. Jak duży był nakład tego magazynu? Jeśli zrobione przez Lię zdjęcie publikowano tylko w Kalifornii, może nikt nie rozpozna Jill? A jednak morojska modelka mogła przyciągnąć uwagę. Kto wie jakie kłopoty to na nas ściągnie? - Sydney, przepraszam – powiedziała Jill. – Co mogę zrobić, żeby to naprawić? - Nic – odparłam. – Poza trzymaniem się z daleka od Lii. – Było mi niedobrze. – Zajmę się tym. Problem w tym, że nie wiedziałam jak. Mogłam się tylko modlić, żeby to zdjęcie nie przyciągnęło niczyjej uwagi. - Jeśli tylko coś wymyślisz zrobię wszystko i… Och. – Jej oczy spoczęły na czymś za mną. – Może powinnyśmy porozmawiać później. Obejrzałam się. W naszą stronę zmierzał Trey. Kolejny problem, którym trzeba się zająć. - Chyba dobry pomysł – przytaknęłam. Problemy sercowe Jill i rozgłos będą musiały poczekać. Odeszła, gdy Trey stanął przede mną. - Melbourne – powiedział, próbując uśmiechnąć się jak zawsze, ale nie do końca mu wyszło. - Nie wiedziałam, że wciąż tu jesteś – powiedziałam. – Myślałem, że wyjechałeś z innymi. Wojownicy rozpierzchli się na wszystkie cztery świat strony. Wcześniej Trey mówił, że podróżują dla swoich „łowów”, a mistrz Angeletti wspomniał też coś o zjeżdżaniu się z różnych zakątków kraju. Przypuszczalnie wrócili tam, skąd przybyli. Byłam przekonana, że Trey też po prostu zniknie. - Nie – powiedział. – Tutaj chodzę do szkoły i tata chce, żebym tu został. Poza tym inni Wojownicy nigdy nie mieli stałej bazy w Palm Springs. Przeniosą się gdziekolwiek… Nie mógł skończyć, więc zrobiłam to za niego: 275

- Gdziekolwiek ponoć żyją potwory, które będziecie mogli brutalnie mordować? - To nie tak – zaprzeczył. – Myśleliśmy, że ona jest strzygą. Nadal tak myślimy. Wpatrywałam się w twarz faceta, którego kiedyś uważałam za przyjaciela. Byłam całkiem pewna, że wciąż nim jest. - Ty nie. Dlatego poddałeś walkę. - Wcale nie – zaprzeczył. - Zrobiłeś to. Widziałam, że się zawahałeś, chociaż mogłeś pokonać Chrisa. Nie chciałeś wygrać. Nie chciałeś zabijać Sonii, bo nie miałeś pewności, czy naprawdę jest strzygą. Nie zaprzeczył. - I tak uważam, że powinni zostać zniszczeni. - Ja też. – Zastanowiłam się. – No chyba, że jest sposób na uratowanie ich wszystkich, ale tego nie wiadomo. – Mogłam wiele powiedzieć broniąc Sonii, ale jakoś czułabym się dobrze dzieląc się z nim tajemnicami i wynikami badań. – Skoro Wojownicy cały czas są w ruchu, co się stanie, gdy znowu zawitają w tą okolicę? Albo choćby do LA? Znów się do nich przyłączysz? Wybierzesz się na następne polowanie? - Nie. – Powiedział to twardo, wręcz bezceremonialnie. Ogarnęła mnie nadzieja. - Zdecydowałeś się wystąpić z ich szeregów? Ciężko było odczytać emocje na twarzy Treya, ale raczej nie były one radosne. - Nie. To oni zdecydowali, aby nas wyrzucić… mnie i tatę. Zostaliśmy banitami. Przez chwilę tylko się na niego gapiłam, pozbawiona daru wymowy. Nie lubiłam Wojowników i nie podobały mi się powiązania Treya z nimi, ale nie próbowałam do tego doprowadzić. - Przeze mnie? - Nie. Tak. Nie wiem. – Wzruszył ramionami. – Pośrednio, chyba. Nie winią ciebie, ani nawet Alchemików. Cholera, oni wciąż chcą połączenia sił. Uznali, że postępowałaś w typowy dla was, błędny sposób. Ale ja? To ja przekonałem ich do wpuszczenia ciebie, przysięgając, że wszystko będzie dobrze. Obwiniają mnie za błąd w osądzie i klęskę, która z tego wynikła. Inni też nie są bez winy… rada, bo się zgodziła, a ochrona nie powstrzymała nalotu… ale nie czuję się przez to lepiej. Tylko tata i ja zostaliśmy wygnani. - P-przepraszam. Nie pomyślałam, że coś takiego może się stać. - Nie twój obowiązek – zauważył pragmatycznie, chociaż wciąż brzmiał smętnie. – W pewnym sensie mieli rację. To ja cię sprowadziłem. Ja ponoszę winę, ale najgorsze jest to, że za to, co ja zrobiłem ukarali też tatę. 276

Trey próbował powiedzieć to bez emocji, ale widziałam prawdę. Tak ciężko pracował, żeby zaimponować swojemu ojcu, a skończyło się najgorszym upokorzeniem. Jego następne słowa były potwierdzeniem. - Wojownicy byli całym życiem mojego taty. Wykopanie go w taki sposób… cóż, źle to przyjął. Muszę znaleźć sposób, żeby znów nas przyjęli… ze względu na niego. Przypuszczam, że nie wiesz, gdzie może być kilka łatwych do zabicia strzyg, prawda? - Nie – powiedziałam. – Tym bardziej, że żadna z nich nie jest łatwa do zabicia. – Zawahałam się, niepewna co dalej. – Trey, co to oznacza dla nas? Zrozumiem, jeśli to koniec naszej przyjaźni… skoro wygląda na to, że zrujnowałam to, na co pracowałeś całe życie. Wrócił cień jego dawnego uśmiechu. - Nic nie zostało zrujnowane na zawsze. Mówiłem ci, że znowu mnie przyjmą. Jeśli nie za zabicie strzyg, to kto wie? Może gdybym dowiedział się więcej o was, udałoby mi się zmniejszyć przepaść między naszymi grupami i doprowadzić do współpracy. Tym zasłużyłbym na trochę punktów. - Próbuj śmiało – odpowiedziałam dyplomatycznie. Naprawdę nie wierzyłam, że do tego dojdzie i on o tym wiedział. - Z czasem wymyślę jakiś mistrzowski ruch, żeby przykuć uwagę Wojowników i sprawić, żeby przyjęli mnie i tatę. Muszę. – Jego mina znów zaczęła pochmurnieć, ale wkrótce wrócił cień jego uśmiechu… chociaż był zabarwiony smutkiem. – Wiesz, co jeszcze jest do bani? Teraz nie mogę umówić się z Angeline. Zadawanie się z tobą to jedno, ale nawet jako banita nie mogę ryzykować zaprzyjaźniania się z morojami albo dampirami. A o randkach nie ma nawet mowy. Już jakiś czas temu domyśliłem się, że ona jest jednym z nich, ale mogłem udawać głupiego. Atak na arenie tak jakby sprawił, że to nie przejdzie. Wiesz, że Wojownicy nie przepadają też za dampirami i morojami. Cieszyliby się z ich końca… po prostu myślą, że to za trudny cel i nie mają priorytetu. Coś w jego słowach sprawiło, że się wzdrygnęłam, między innymi przez to jak Wojownicy mimochodem mówili o załatwieniu morojów. Alchemicy definitywnie nie kochali dampirów i wampirów, ale to bardzo się różniło od pragnienia sprowadzenia na nich zagłady. - Muszę iść. – Trey sięgnął do kieszeni i wyjął przedmiot, którego widok napełnił mnie wdzięcznością. Mój telefon. – Pomyślałem, że może ci go brakuje. - Tak! – Złapałam go chciwie i włączyłam. Nie wiedziałam, czy kiedykolwiek go odzyskam i byłam na krawędzi kupienia nowego. Ten i tak miał trzy miesiące i był już praktycznie przestarzały. – Dzięki za uratowanie go. Och. Wow. – Spojrzałam na wyświetlacz. – Mam jakiś milion wiadomości od Braydena. Nie rozmawialiśmy od nocy zaginięcia Sonii. Wrócił szelmowski błysk w oczach Treya, który tak lubiłam u niego widzieć. - Więc lepiej się tym zajmij. Prawdziwa miłość na nikogo nie czeka. - Prawdziwa miłość, co? – Zirytowana potrząsnęłam głową. – Jak miło mieć cię z powrotem. 277

Tym zarobiłam na szczery uśmiech. - Do zobaczenia. Gdy tylko zostałam sama, napisałam do Braydena: „Przepraszam za ciszę w eterze. Zgubiłam telefon na trzy dni.” Jego odpowiedź była niemal natychmiastowa: „Jestem w pracy, ale niedługo mam przerwę. Wpadniesz?” Pomyślałam o tym. Tym razem nie miałam w planie ratować niczyjego życia, więc nic nie stało na przeszkodzie. Odpisałam i natychmiast opuściłam Amberwood. Gdy dotarłam do Spencera, Brayden czekał na mnie z moją ulubioną latte. - Bazując na godzinie twojego wyjazdu, obliczyłem, kiedy muszę ją zrobić, żeby była gorąca, gdy się pojawisz. - Dzięki – powiedziałam, biorąc kubek. Czułam się trochę winna, bo kawa wywołała we mnie silniejsze emocje niż zobaczenie go. Powiedział drugiemu kelnerowi, że idzie na przerwę i zaprowadził mnie do wolnego stolika. - To nie zajmie długo – oznajmił Brayden. – Wiem, że na pewno masz dużo do zrobienia w ten weekend. - Właściwie to zaczynam wychodzić na prostą – powiedziałam. Wziął głęboki oddech, okazując to samo zdecydowanie i niepokój jak wtedy, gdy zapraszał mnie na następne randki. - Sydney – zaczął formalnym tonem. – Myślę, że powinniśmy przestać się widywać. Urwałam w połowie łyku. - Czekaj… co? - Wiem jakie to musi być dla ciebie druzgocące – dodał. – I przyznaję, że mnie też nie jest lekko. Ale w świetle niedawnych wydarzeń, stało się jasne, że nie jesteś jeszcze gotowa na związek. - W świetle niedawnych wydarzeń? Przytaknął uroczyście. - Twoja rodzina. Wyłamałaś się z wielu z naszych spotkań towarzyskich, żeby być z nimi. Takie oddanie rodzinie jest godne podziwu, ale ja po prostu nie mogę być w tak niepewnym związku. - Niepewnym? – Wciąż tylko powtarzałam jego kluczowe słowa, ale w końcu wzięłam się w garść. – Więc… postawmy sprawy jasno. Zrywasz ze mną. Przemyślał to. - Tak. Zrywam. 278

Czekałam na jakąś wewnętrzną reakcję. Napływ żalu. Wrażenie, że serce mi się łamie. Poważnie, jakiekolwiek emocje? Ale przede wszystkim czułam tylko duże zaskoczenie. - Huh – mruknęłam. Najwyraźniej tyle wystarczyło, żeby dostać reakcję od Braydena. - Proszę, nie sprawiaj, że to stanie się jeszcze trudniejsze. 42 Bardzo cię podziwiam. Definitywnie jesteś najinteligentniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem. Ale nie mogę być w związku z kimś tak nieodpowiedzialnym jak ty. Tylko się gapiłam. - Jestem nieodpowiedzialna? Brayden znów przytaknął. - Tak. Nie jestem pewna gdzie to się zaczęło, może w moim brzuchu albo klatce piersiowej, ale nagle wybuchłam niekontrolowanym śmiechem. Nie mogłam przestać. Musiałam odstawić kawę, żeby jej nie wylać. Ukryć twarz w dłoniach, żeby otrzeć łzy. - Sydney? – spytał ostrożnie Braydne. – Czy to jakaś histeryczna reakcja na żal? Potrzebowałam jeszcze prawie minuty, żeby uspokoić się na tyle, aby mu odpowiedzieć. - Och, Brayden… Właśnie rozjaśniłeś mój dzień. Dałeś mi coś, czego nigdy nie spodziewałam się otrzymać. Dziękuję. Wzięłam kawę i wstałam. Wyglądał na totalnie zagubionego. - Em, nie ma za co? Wyszłam z kawiarni wciąż śmiejąc się jak idiotka. Przez ostatni miesiąc, czy coś koło tego, wszyscy w moim życiu rozpływali się, jaka to nie jestem odpowiedzialna, pracowita i jaki ze mnie jest wzór do naśladowania. Nazywano mnie różnie… ale nigdy, przenigdy nikt nie powiedział, że jestem nieodpowiedzialna. I nawet mi się to podobało.

42

Dwie opcje: albo wyjąć mu kij z tyłka albo wepchnąć ten kijek głębiej i jeszcze przekręcić. xD L. Wybieram opcję nr 2  A.

279

ROZDZIAŁ 24

TEN DZIEŃ I TAK NIE MÓGŁ stać się jeszcze dziwniejszy, więc pomyślałam, że wpadnę do Adriana. Umierałam z niecierpliwości, żeby go o coś spytać, ale jak na razie nie miałam okazji. Gdy zapukałam, otworzył mi z pędzlem w dłoni. - Och – powiedział. – Wzięłaś mnie z zaskoczenia. - Przeszkodziłam w czymś? - Tylko w zadaniu domowym. – Cofnął się, robiąc mi przejście. – Nie przejmuj się. Dla mnie to nie taka katastrofa, jak dla ciebie. Weszłam do salonu i ucieszyłam się widząc, że ponownie wypełniają go płótna i sztalugi. - Znowu robisz wystawę. - Nom. – Odłożył pędzel i wytarł dłonie w szmatkę. – To miejsce nie jest już centrum badawczym, więc mogę mu przewrócić jego artystyczny charakter. Oparł się o tył kraciastej sofy i obserwował mnie jak przechadzam się od jednego płótna do drugiego. Zatrzymałam się przy jednym z nich. - Co to jest? Wygląda jak lilia? - Bo to jest lilia – potwierdził. – Bez urazy, ale moja lilia jest bardziej zajebista od twojej. Jeśli Alchemicy zechcą wykupić prawa do użytkowania jej, jestem skłonny negocjować. - Przyjęto do wiadomości – powiedziałam. Wciąż uśmiechałam się po zerwaniu z Braydenem, a to jeszcze poprawiło mój i tak dobry nastrój. Musiałam przyznać, że malowidło nawet mnie pochłonęło – jego abstrakcyjne dzieła często miały na mnie taki efekt. Lilię łatwo dało się rozpoznać, choć była bardziej stylizowana i „zajebista” niż ta pedantyczna na moim policzku. Namalował ją złotą farbą. Otaczały ją bezkształtne szkarłatne formy, a wokół czerwonego widniał niemal krystaliczny lodowato-niebieski wzór. Kompozycja była uderzająca, ale nawet jeśli kryło się w niej jakieś głębsze znaczenie, nie potrafiłam go odgadnąć. - Jesteś w okropnie dobrym nastroju – zauważył. – Zrobili wyprzedaż w Khakis-R-Us? Dałam spokój interpretacji sztuki i odwróciłam się to niego. - Nie. Brayden zerwał ze mną. Uśmieszek Adriana zniknął. - Och. Cholera. Przykro mi. Czy… potrzebujesz drinka? Albo… yhm… wypłakać się, czy coś? 280

Roześmiałam się. - Nie. O dziwo, wszystko gra. W ogóle się tym nie przejęłam. Ale powinnam, prawda? Może coś jest ze mną nie tak. Zielone oczy Adriana oceniały mnie. - Nie wydaje mi się. Nie każde zerwanie to tragedia. A jednak… może przydałoby ci się coś na pocieszenie. Wyprostował się i poszedł do kuchni. Zaskoczona obserwowałam, jak wyjmuje coś z zamrażarki i grzebie w szufladzie ze srebrami kuchennymi. Wrócił do salonu i sprezentował mi pół kwarty granatowego gelato i łyżeczkę. - A to po co? – spytałam, biorąc poczęstunek choćby z samego zaskoczenia. - Dla ciebie oczywiście. Chciałaś granatowe, prawda? Wróciłam myślami do wieczoru we włoskiej restauracji. - No tak… ale nie musiałeś… - Miałaś na nie ochotę – odparł rozsądnie. – Poza tym umowa to umowa. - Jaka umowa? - Pamiętasz jak powiedziałaś, że wypijesz całą puszkę zwykłego napoju gazowanego, jeśli nie będę palił przez cały dzień? Obliczyłem kalorie i jedna porcja zawiera ich tyle samo. Wierz lub nie, ale w tym maleństwie są cztery porcje. Prawie upuściłam gelato. - Ty… wytrzymałeś dzień bez dymka? - Tak właściwie prawie cały tydzień – odparł. – Więc możesz zjeść wszystko, jeśli chcesz? - Dlaczego u licha to zrobiłeś? – spytałam. Wzruszył ramionami. - Hej, to ty rzuciłaś mi wyzwanie. No i palenie to niezdrowy nawyk, prawda? - Prawda… – wciąż byłam w szoku. - Zjedz zanim się stopi. Oddałam mu gelato. - Nie teraz. Nie gdy tak na mnie patrzysz. To zbyt dziwne. Nie mogę go zjeść później? - Jasne – zgodził się, wkładając je do zamrażarki. – Jeśli naprawdę to zrobisz. Wiem jaka jesteś. 281

Założyłam ręce na piersi, gdy stanął przede mną. - Och? Utkwił we mnie niepokojąco twarde spojrzenie. - Wszyscy inni mogą sobie uważać, że twoja awersja do jedzenia jest urocza… ale ja tak nie myślę. Widziałem jak patrzysz na Jill. Oto trudna prawda: ty nigdy, przenigdy nie będziesz mieć takiej figury. Nigdy. To niemożliwe. Ona jest morojką, ty człowiekiem. Tak działa biologia. Masz wspaniałą figurę, większość ludzi zabiłaby za taką… a wyglądałabyś nawet lepiej, gdybyś trochę przytyła. Z pięć funtów43 więcej dobrze by ci zrobiło. Nie sterczałyby ci żebra. No i większy rozmiar biustonosza. - Adrian! – byłam przerażona. – Czyś ty rozum stracił? Nie masz prawa mówić mi takich rzeczy! W ogóle. Prychnął kpiąco. - Mam pełne prawo, Sage. Jestem twoim przyjacielem i nikt inny ci tego nie powie. Poza tym jestem królem niezdrowych nałogów. Wydaje ci się, że nie potrafię jakiegoś rozpoznać, gdy go widzę? Nie wiem skąd ci się to wzięło… przez twoją rodzinę, za dużo morojów, czy może twoje własne nerwice natręctw… ale mówię ci, że nie musisz tego robić. - Więc to jakiś rodzaj zabiegu. - Taka jest prawda – odpowiedział zwyczajnie. – Powiedziana przez kogoś, komu na tobie zależy i chce, żeby twoje ciało było równie zdrowe i wspaniałe jak twój umysł. - Nie zamierzam tego słuchać – powiedziałam odwracając się. Szalała we mnie mieszanka emocji. Złość. Uraza. I o dziwo odrobina ulgi. – Wychodzę. Nie powinnam przychodzić. Zatrzymał mnie kładąc mi rękę na ramieniu. - Czekaj… posłuchaj mnie. – Niechętnie odwróciłam się. Jego mina wciąż była surowa, ale głos złagodniał. – Nie próbuję się wyzłośliwiać. Jesteś ostatnią osobę, którą chciałabym zranić… ale nie chcę też, żebyś sama sobie szkodziła. Możesz zignorować wszystko, co powiedziałam, ale musiałem to z siebie wyrzucić, w porządku? Już nic na ten temat nie powiem. Ty sama kontrolujesz swoje życie. Odwróciłam oczy, powstrzymując łzy. - Dzięki – powiedziałam. Powinnam się cieszyć, że się odczepił, ale zamiast tego czułam gdzieś w środku ból, jakby wyciągnął na światło dzienne coś, co zamierzałam tłumić i ignorować. Paskudna prawda, do której nie chciałam przyznać się przed samą sobą, co było hipokryzją jak na kogoś, kto utrzymywał, że opiera się na faktach i danych. Nieważne czy przyznam mu rację,

43

Czyli około 2,27 kg. Brawo, Adrian, ktoś w końcu musiał ją opieprzyć za głupotę. L.

282

czy nie, wiedziałam bez wątpienia, że nie mylił się co do jednego: nikt inny by mi tego nie powiedział. - Tak właściwie, dlaczego wpadłaś? – spytał. – Pewna jesteś, że nie chcesz zrobić z mojego wspaniałego malowidła nowego logo Alchemików? Nie mogąc się powstrzymać, zaśmiałam się cicho. Znów spojrzałam na niego bardziej niż chętna wspomóc jego nagłą zmianę tematu. - Nie. Coś o wiele poważniejszego. Ulżyło mu na widok mojego uśmiechu i w zamian obdarował mnie jednym z tych swoich uśmieszków. - To musi być coś naprawdę poważnego. - Tamtej nocy u Wojowników… Skąd wiedziałeś, jak jechać Mustangiem? – Jego uśmiech zniknął. – Wiedziałeś, jak to się robi. W ogóle się nie wahałeś i szło ci tak dobrze jak mnie. Zastanawiałam się, czy może ktoś inny ci nie pokazał, ale choćbyś miał lekcje każdego dnia od kupienia samochodu i tak nie osiągnąłbyś takiego poziomu. Zmieniałeś biegi jakbyś całe życie jeździł z ręczną skrzynią biegów. Adrian odwrócił się gwałtownie i przeszedł na przeciwną stronę salonu. - Może mam wrodzony talent – powiedział, nie patrząc na mnie. Zabawne było jak szybko role się odwróciły. W jednej chwili to on zapędził mnie w kozi róg, zmuszając do zmierzenia się z problemami, które chciałam ignorować. Teraz moja kolej. Podeszłam za nim do okna i zmusiłam do spojrzenia mi w oczy. - Mam rację, prawda? – naciskałam. – Jeździłeś tak całe życie! - Nawet moroje nie dają prawka niemowlakom, Sage – odparł cierpko. - Nie wykręcaj mi się tu. Wiesz co miałam na myśli. Od lat potrafisz jeździć z drążkiem. – Chociaż ciężko było rozszyfrować jego minę, to jego milczenie odpowiedziało za niego, potwierdzając, że mam rację.44 – Dlaczego? – dopytywałam się. Teraz już prawie błagałam. Wszyscy mówili, że jestem wybitnie inteligentna i dochodzę do konkluzji kojarząc pozornie nie powiązane fakty. Ale to mnie przerastało, nie potrafiłam zrozumieć czegoś, co miało tak niewiele sensu. – Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego udawałeś, że nie potrafisz jeździć? Wydawało się, że przez jego umysł przebiega milion myśli i żadną z nich nie chciał się podzielić. W końcu zirytowany potrząsnął głową. - Czyż to nie oczywiste, Sage? Nie, oczywiście, że nie. Zrobiłem to, żeby mieć pretekst do przebywania w twoim towarzystwie… i to taki, któremu nie mogłaś się oprzeć. Jeszcze nigdy nie czułam się tak zagubiona.

44

Pozdrowienia dla Nereidy i wszystkich, którzy rozszyfrowali to o wiele szybciej niż Sydney :) L.

283

- Ale… dlaczego? Dlaczego miałabyś tego chcieć? - Dlaczego? – powtórzył. – Bo to było jedyne, co mogłem zrobić, najbardziej zbliżone do tego. Sięgnął do mnie jedną dłoń kładąc mi na talii, a drugą na karku i przyciągnął mnie do siebie. Odchylił mi głowę, zbliżając swe usta do moich. Zamknęłam oczy i rozpłynęłam się, gdy pocałunek pochłonął mnie całą. Byłam niczym. Byłam wszystkim. Dreszcze przebiegły po mojej skórze, a wewnątrz mnie płonął ogień. Przycisnął swoje ciało bliżej do mojego, a ja zarzuciłam mu ręce na szyję. Jego wargi były cieplejsze i delikatniejsze niż wszystko, co mogłabym sobie wyobrazić, ale jednocześnie namiętne i mocne. Odpowiedziałam ochoczo, obejmując go ciaśniej. Jego palce prześlizgnęły się po moim karku, śledząc jego kształt, a każde miejsce, którego dotknął mrowiło elektrycznością. Ale być może najlepsze w tym wszystkim było to, że ja, Sydney Katherine Sage, winna nieustannego analizowania otaczającego mnie świata, w końcu przestałam myśleć. I to było przepiękne. W każdym razie do chwili, kiedy znów zaczęłam myśleć. Niespodziewanie mój mózg wraz ze wszystkimi zmartwieniami i wewnętrznymi debatami przejął kontrolę. Odsunęłam się od Adriana, ignorując protesty swojego ciała. Cofnęłam się, wiedząc, że moje oczy są wielkie i przerażone. - Co… co ty robisz? - Nie wiem – odpowiedział z uśmiechem. Zrobił krok w moją stronę. – Ale jestem całkiem pewny, że ty też to robiłaś. - Nie. Nie. Nie zbliżaj się! Nie możesz znowu tego zrobić. Rozumiesz? Nie możemy nigdy… nie powinniśmy… O mój Boże. Nie. Nigdy więcej. To było złe. Dotknęłam palcami ust, jakbym mogła zmazać to, co właśnie się stało, ale przede wszystkim wspominałam słodycz i gorąco jego warg na moich. Natychmiast opuściłam dłoń. - Złe? No nie wiem, Sage. Szczerze, to było najlepsze co mi się przytrafiło od dawna. – Mimo tych słów nie podszedł bliżej. Gorączkowo pokręciłam głową. - Jak możesz tak mówić? Przecież wiesz, jak jest! Nie ma… cóż, sam wiesz. Ludzie i wampiry nie mogą… nie. Nie może być niczego między nimi. Między nami. - Cóż, kiedyś jednak musiało być – powiedział, próbując użyć rozsądnego tonu. – Bo w przeciwnym wypadku nie mielibyśmy dziś dampirów. No i co z Powiernikami? - Powiernicy? – Prawie się roześmiałam, chociaż nie było w tym nic śmiesznego. – Powiernicy żyją w jaskiniach i przy ogniskach walczą o gulasz z oposa. Skoro odpowiada ci życie w taki sposób to proszę bardzo. Jeśli chcesz korzystać z uroków cywilizowanego świata wraz z resztą z nas, nie dotykaj mnie więcej. No i co z Rose? Podobno byłeś w niej szaleńczo zakochany? 284

Adrian wyglądał na zbyt spokojnego, biorąc pod uwagę okoliczności. - Może kiedyś byłem. Ale… minęły już prawie trzy miesiące… i szczerze, niewiele o niej myślałem w tym czasie. Prawda, to wciąż trochę boli i czuję się poniekąd wykorzystany, ale… tak naprawdę już o niej nie myślę przez cały czas. Nie widzę jej twarzy zasypiając. Nie marzę o… - Nie! – Cofnęłam się jeszcze dalej. – Nie chcę tego wiedzieć. Nie zamierzam dłużej o tym słuchać. W kilku szybkich krokach Adrian znalazł się tuż przede mną. Ściana znajdowała się tylko kilka cali za mną i nie miałam gdzie się wycofać. Jego ruchy nie niosły zagrożenia, ale złapał mnie za ręce i przyłożył je do swojej piersi pochylając się nade mną. - Nie, posłuchasz. Chociaż raz wysłuchasz czegoś, co nie mieści się w twoim uporządkowanym, zaszufladkowanym świecie rozkazów, logiki i rozsądku. Bo to nie jest rozsądne. Jeśli się boisz, uwierz na słowo… mnie też to przeraża jak cholera. Pytałaś o Rose? Próbowałem być dla niej lepszą osobą… ale po to, żeby zrobić na niej wrażenie, żeby mnie chciała. Ale gdy jestem przy tobie, staram się być lepszy, bo… cóż, to wydaje się właściwe. Bo sam tego chcę. Sprawiasz, że pragnę stać się kimś więcej. Kimś najlepszym. Inspirujesz mnie każdym działaniem, słowem, spojrzeniem. Patrzę na ciebie i ty jesteś jak… jak światło zamknięte w ciele. Powiedziałem to w Halloween i miałem na myśli każde słowo: jesteś najpiękniejszą istotą na ziemi. I nawet sobie z tego nie zdajesz sprawy. Pojęcia nie masz jak piękna jesteś, ani jak jasno świecisz. Wiedziałam, że muszę się cofnąć, wyrwać ręce z jego uścisku. Ale nie mogłam. Jeszcze nie. - Adrian… - I wiem, Sage – kontynuował z ogniem w oczach. – Wiem, co wy o nas myślicie. Nie jestem głupi, uwierz, próbowałem wybić cię sobie z głowy. Ale na tym świecie nie ma dość bimbru, sztuki ani niczego innego, co mogłoby tego dokonać. Musiałem przestać chodzić do Wolfa, bo zbyt ciężko było mi przebywać tak blisko ciebie, nawet jeśli była to tylko udawana walka. Nie mogłem znieść dotykania się. To była udręka, bo dla mnie miało to znaczenie… ale wiedziałem, że dla ciebie to nic nie znaczy. Wciąż powtarzałem sobie, że muszę trzymać się z daleka, ale i tak znajdowałem preteksty… jak samochód… cokolwiek byle znów być przy tobie. Hayden mógł być dupkiem, ale gdy z nim byłaś przynajmniej, miałem powód, żeby zachować dystans. Adrian wciąż trzymał mnie za ręce; jego twarz miała żarliwy, spanikowany i zdesperowany wyraz, gdy obnażał przede mną serce. Moje własne waliło jak oszalałe, za co odpowiedzialne było tyle różnych uczuć. Adrian miał to roztargnione, zachwycone spojrzenie… takie samo jak wtedy, gdy ulegał duchowi i bredził. Modliłam się, żeby to nie było nic więcej, tylko jakiś przebłysk duchowego szaleństwa. Na pewno tak było. Prawda? - On nazywa się Brayden – powiedziałam w końcu. Powoli zdołałam opanować niepokój i odzyskać choćby trochę kontroli. – I nawet bez niego masz milion powodów, żeby zachować ten dystans. Powiedziałeś, że wiesz, co myślimy. Ale czy aby na pewno? Naprawdę? – Wysunęłam dłonie z jego uścisku i wskazałam na swój policzek. – Wiesz, co naprawdę oznacza złota lilia? To obietnica, ślubowanie stylu życia i system wierzeń. Czegoś 285

takiego nie można odrzucić. Nie pozwoli mi na to, nawet gdybym chciała. I prawdę mówiąc, nie chcę! Wierzę w to, co robimy. Adrian przyglądał mi się w opanowany sposób. Nie próbował znowu złapać mnie za ręce, ale też się nie cofnął. Moje dłonie wydawały się boleśnie puste bez jego. - Ten „styl życia” i „system wierzeń”, których bronisz, wykorzystywały cię i wciąż wykorzystują. Jesteś traktowana jak trybik w maszynie, który nie ma prawa do myślenia… jesteś lepsza niż to. - System nie jest doskonały – przyznałam. – Ale zasady są jasne i ja w nie wierzę. Między ludźmi i wampirami… między mną i tobą… istnieje przepaść, której nie powinno się przekraczać. Za bardzo się różnimy. Nie jesteśmy przeznaczeni, żeby być… tacy. - Przeznaczenie nie wyznacza tego, co robimy ani czym jesteśmy – odpowiedział. – Sami o tym decydujemy. Kiedyś powiedziałaś mi, że nie można być ofiarą i wszyscy mamy moc, żeby wybierać, czego chcemy. - Nie próbuj używać moich własnych słów przeciwko mnie – ostrzegłam. - Dlaczego? – spytał z lekkim uśmiechem. – Były cholernie prawdziwe. Nie jesteś ofiarą. Nie jesteś niewolnicą tej lilii. Możesz być, czymkolwiek chcesz. Możesz wybrać, co chcesz. - Masz rację. – Wymknęłam się wcale nie napotykając na opór z jego strony. – I to nie ciebie wybieram. Właśnie to ci umknęło. Adrian znieruchomiał. Jego uśmiech zniknął. - Nie wierzę ci. Prychnęłam. - Niech zgadnę… Bo odwzajemniłam twój pocałunek? Ten pocałunek sprawił, że czułam się bardziej żywa niż w przeciągu tygodni i podejrzewałam, że on o tym wie. Pokręcił głową. - Nie. Bo nikt inny nie rozumie cię tak jak ja. Czekałam na ciąg dalszy. - I to wszystko? Masz zamiar wyjaśnić co to znaczy? Te zielone oczy wpatrywały się we mnie. - Wydaje mi się, że nie muszę. Musiałam odwrócić wzrok, chociaż nie byłam pewna dlaczego. - Skoro znasz mnie tak dobrze, to rozumiesz, dlaczego wychodzę. 286

- Sydney… Ruszyłam szybko w stronę drzwi. - Do widzenia, Adrian. Pobiegłam do drzwi, trochę się obawiając, że znowu spróbuje mnie dotknąć. Gdyby to zrobił, to nie byłam pewna, czy potrafiłabym odejść. Ale tak się nie stało. Nawet nie próbował mnie zatrzymywać. Dopiero w pół drogi przez trawnik przed budynkiem, odważyłam się zerknąć za siebie. Adrian opierał się o framugę drzwi, obserwując mnie z wypisanym w oczach tym, co miał w sercu. Czułam jak moje własne serce łamie mi się w piersi. Lilia na moim policzku przypomniała mi, kim jestem. Odwróciłam się od niego i odeszłam nie oglądając się za siebie.

KONIEC

287

Hej, ludziska, dziękuję za uwagę. Pozdrawiam wszystkich, którzy dopingowali mnie w tym zbożnym dziele… OK przestaję bredzić, bo udzielił mi się styl Wojowników ;) Do poczytania w „The Indigo Spell”. Premiera 12 lutego 2013r.

288