Las Zebow i Rak 01 - Carrie Ryan

Las Zębów i Rąk to jeden z największych bestsellerów literatury młodzieżowej ostatnich lat. To pierwszy tom trylogii porównywanej rozmachem i wizją wykreowanego świata do cykli Zmierzch Stephenie Meyer, Dary Anioła Cassandry Clare czy Igrzyska Śmierci Suzanne Collins. Las Zębów i Rąk to niezwykła opowieść osadzona w mrocznym, a jednocześnie fascynującym świecie po zagładzie, w którym młoda dziewczyna musi dokonać trudnych wyborów między tym w co wierzy, a tym w co każą jej wierzyć, między światem swoich marzeń, który zna tylko z opowieści matki, a krwawym, ale znanym światem, który ją otacza. Musi też wybrać między tym, który ofiarowuje jej swoją miłość, a tym, któremu ona chce ją ofiarować. Ale czy w świecie skąpanym we krwi i chaosie jest miejsce na miłość i marzenia?

CARRIE RYAN Las ZęBóW I Rąk

dla jp za to, że dostałam od Ciebie świat Moja matka zwykła opowiadać mi o oceanie. Mówiła, że istnieje miejsce, gdzie jak wzrokiem sięgnąć, nie było nic poza wodą, znajdującą się zawsze w ruchu, która pędziła ku tobie, by zaraz zawrócić. Raz pokazała mi fotografię małej dziewczynki stojącej w oceanie i powiedziała, że to moja praprapra-babcia. To było lata temu, zdjęcie już dawno strawił ogień, lecz pamiętam je, wyblakłe i naddarte. Mała dziewczynka otoczona nicością. W historiach mojej mamy, przekazywanych jeszcze przez jej niezliczone prababcie,

ocean był jak wiatr szumiący w koronach drzew, a fale ujeżdżali ludzie. Pewnego razu, kiedy byłam starsza, a nasza wioska cierpiała z powodu suszy, zapytałam matkę, dlaczego, skoro istniało tyle wody, bywały lata, kiedy nasze strumienie wysychały? Odpowiedziała, że woda z oceanu nie nadaje się do picia, że pełna jest soli. I właśnie wtedy przestałam wierzyć w ocean. Jakim cudem we wszechświecie może być tyle soli, i dlaczego Bóg pozwala na takie marnotrawstwo wody? Ale bywały chwile, kiedy stawałam na krawędzi Lasu Zębów i Rąk i patrzyłam w dzicz rozciągającą się bez końca, zastanawiając się, jakby wyglądała, gdyby wszystko zalewała woda. Zamykałam oczy, słuchałam szumu wiatru między drzewami i wyobrażałam sobie świat pełen wody, w której mogłabym się zanurzyć. Byłby to świat bez Nieuświęconych, świat bez Lasu Zębów i Rąk. Często moja matka stoi obok, przykłada dłoń do oczu, osłaniając się przed słońcem. Spogląda za ogrodzenie na drzewa i krzaki, patrzy, czy jej mąż powróci do domu, do niej. Jest jedyną osobą, która wierzy, że się nie przemienił, że może wrócić do domu jako mężczyzna, którym był, gdy odchodził. Miesiące temu postawiłam krzyżyk na moim ojcu i pogrzebałam ból po jego stracie tak głęboko, jak to możliwe, by móc nadal żyć swoim własnym życiem. Czasami boję się podchodzić do skraju Lasu i patrzeć za ogrodzenie. Boję się, że zobaczę go wraz z pozostałymi: podarte ciuchy, obwisła skóra, okropne, błagalne wycie. I te poobdzierane ze skóry paluchy od szarpania metalowych ogrodzeń. Matka ma jeszcze nadzieję, bo nikt go nie widział. W nocy modli się do Boga, żeby tata znalazł jakąś enklawę podobną do naszej wioski, aby gdzieś w tym gęstym Lesie znalazł bezpieczną przystań. Ale nikt poza nią nie ma już nadziei. Siostry mówią nam, że nasza wioska jest jedyną na świecie. Mój brat Jed zgłosił się dobrowolnie na kilka dodatkowych patroli Strażników, których zadaniem jest obserwowanie ogrodzenia. Wiem, że sądzi, tak jak ja, że nasz ojciec zaginął wśród

Nieuświęconych i ma nadzieję, że znajdą go podczas jednego z obchodów granicy i zabiją, zanim matka zobaczy, czym stał się jej mąż. Ludzie w naszej wiosce wariowali, gdy ujrzeli swoich bliskich jako Nieuświęconych. Na przykład jedna kobieta, matka, przerażona widokiem syna zainfekowanego podczas patrolu, podpaliła się i puściła z dymem połowę naszego miasteczka. Właśnie ten pożar zniszczył nasze dziedzictwo rodowe, kiedy byłam dzieckiem, wymazał z pamięci jedyne więzy łączące nas z tym, czym byliśmy przed Powrotem, chociaż większość tych więzi była już wtedy tak nadwątlona, że pozostały jedynie strzępki wspomnień. Jed i ja obserwujemy moją matkę uważnie i nigdy nie pozwalamy jej zbliżać się do ogrodzenia bez towarzystwa drugiej osoby. Czasami ciężarna żona Jeda, Beth, dołączała do naszych czuwań, dopóki nie została odesłana do szpitala. I zostaliśmy tylko my. Pewnego dnia, kiedy moczę pranie w strumieniu odchodzącym od głównej rzeki, przybiega do mnie brat Beth. Odkąd tylko pamiętam, Harold był moim przyjacielem i jednym z niewielu rówieśników w wiosce. W zamian za mokre prześcieradła, wciska mi garść dziko rosnących kwiatów i siedzimy, patrząc na płynącą przez kamienie wodę. Harold wyżyma pościel zdobną w skomplikowane wzorki, by ją wysuszyć. - Jak się czuje twoja mama? - pyta, jest chodzącą uprzejmością. Pochylam głowę i myję ręce w wodzie. Wiem, że powinnam wracać do matki, że już zbyt dużo czasu poświęciłam sobie. Pewnie czeka na mnie, niecierpliwie drepcząc w kółko. Jeff jest na długim patrolu wzdłuż granicy, sprawdza wytrzymałość ogrodzeń, a moja matka lubi spędzać popołudnia blisko lasu, w poszukiwaniu ojca. Muszę tam być na wypadek, gdyby potrzebowała pocieszenia. By nie dopuścić jej do ogrodzenia, jeśli go odnajdzie. -

Nadal ma nadzieję - mówię.

Harry klasnął językiem w geście współczucia. Oboje wiemy, że nadzieja jest nikła. Wyciąga rękę pod wodą i swoją dłonią nakrywa moją. Od miesięcy wiedziałam, że ta chwila nadejdzie. Widzę, jak na mnie patrzy, jak zmieniły się jego oczy, jak napięcie wtargnęło do naszej przyjaźni. Nie jesteśmy już dziećmi, i to od lat.

-

Mary... ja - milknie na sekundę. - Miałem nadzieję, że może zechcesz iść ze

mną na Święto Plonów w następny weekend. Patrzę na nasze ręce pod wodą. Czuję, jak opuszki palców marszczą się z zimna. Jego skóra jest miękka, mięsista. Rozważam jego propozycję. Jesienne Święto Plonów to czas, kiedy ci, którzy osiągnęli wiek odpowiedni do zamążpójścia, muszą związać się z wybraną osobą. Zaczynają się zaloty, okres podczas krótkich, zimowych dni, kiedy pary decydują, czy pasują do siebie. Prawie zawsze zaloty kończą się wraz z początkiem wiosny, podczas Święta Wspólnoty - trwającego tydzień święta ślubowań i chrztów. Rzadko zdarza się, że zaloty kończą się niczym. Małżeństwo w naszej wiosce nie opiera się na miłości, tylko na poświęceniu. Każdego roku zastanawiam się nad tymi wszystkimi parami łączącymi się wokół mnie. Nad tym, jak moi przyjaciele z dzieciństwa nagle znajdują partnerów, przygotowują się na następny krok. Składają sobie nawzajem przyrzeczenia, zaczynają swoje zaloty. Zawsze zakładałam, że to samo przydarzy się i mnie, gdy nadejdzie mój czas. Przez chorobę, która przetrzebiła szeregi moich rówieśników, kiedy byłam dzieckiem, znalezienie partnera, gdy osiągnie się wiek odpowiedni do zawarcia małżeństwa, stało się jeszcze ważniejsze. Tak istotne, że nie będzie wystarczającej liczby dziewczyn, które zdecydują się poświęcić życie Siostrzeństwu. Miałam nawet nadzieję, że być może szczęście dopisze mi na tyle, iż znajdę kogoś więcej niż tylko partnera, znajdę miłość, tak jak moja matka i ojciec. Ale, pomimo że przez ostatnie dwa lata byłam jedną z niewielu do wzięcia, odstawiono mnie na boczny tor. Ostatnie tygodnie spędziłam samotnie, radząc sobie z nieobecnością mojego ojca, jego pobytem za ogrodzeniem. Próbowałam uporać się z rozpaczą i przygnębieniem matki. Z moją własną zgryzotą i żałobą. Do tej pory nie dotarło do mnie, że mogę być tą, która nie zostanie zaproszona na Święto Plonów, że mogę pozostać niechciana. Część mnie nie mogła przestać myśleć o młodszym bracie Harry'ego, Travisie. Właśnie jego uwagę próbowałam zwrócić przez całe lato, jego przyjaźń pragnęłam obrócić w coś więcej. Ale nigdy nie doczekałam się odpowiedzi na moje subtelne i

dziwaczne amory. Harry, jakby potrafił czytać w moich myślach, mówi: - Travis bierze Cassandrę. Nie mogę nic poradzić na to, że czuję się pusta, nieważna, n wściekła, że to moja najlepsza przyjaciółka dokonała tego, czego ja nie potrafiłam. Że to ona zdobyła jego uwagę, a nie ja. Nie wiem, co powiedzieć. Myślę o tym, jak słońce przemyka przez twarz Travisa, kiedy się uśmiecha, i spoglądam w oczy Harry'ego, by odnaleźć podobny przebłysk. W końcu są braćmi, dzieli ich ledwo rok. Ale nie czuję nic, poza dotykiem jego ciała pod wodą. Zamiast odpowiedzieć, uśmiecham się lekko, z poczuciem ulgi, że wreszcie ktoś powiedział coś za mnie, podczas gdy część mnie zastanawia się, czy nasza przyjaźń, trwająca niemal od urodzenia, może kiedykolwiek stać się czymś więcej w czasie ciemnych, zimowych miesięcy zalotów. Harry szczerzy się w uśmiechu i pochyla głowę ku mnie, a wszystko, o czym mogę w tej chwili myśleć, to pragnienie, by nigdy nie przeżyć pierwszego pocałunku z Harrym. I nagle, zanim jego usta dotykają moich, słyszymy to. Syrena. Jest tak stara i obecnie tak rzadko używana, że zaczyna wyć ze zgrzytem i świszczeniem, zanim na dobre się rozkręci. Oczy Harry'ego napotykają moje, jego twarz znów jest na odległość oddechu. - Czy dzisiaj miały być ćwiczenia? - pytam. Kręci głową, oczy ma szeroko otwarte, zapewne tak samo jak ja. Jego ojciec jest szefem Strażników i Harry wiedziałby o zaplanowanych ćwiczeniach. Stoję gotowa, by rozpocząć sprint w stronę osady. Czuję mrowienie na każdym calu mojej skóry, serce zaciska się boleśnie w pięść. W tej chwili mogę myśleć tylko o Matce. Harry łapie mnie za ramię i przyciąga z powrotem. - Powinniśmy tutaj zostać - mówi. - Jest bezpieczniej. Co, jeśli przedarli się przez ogrodzenie? Musimy znaleźć platformę. Widzę, jak przerażenie odbija się w tęczówkach jego oczu. Palce zaciskają się na

moim nadgarstku niczym kleszcze, ale ja nadal się wyrywam, napieram na jego ręce i ciało, dopóki nie jestem wolna. Wgramoliłam się na wzgórze, kierując się w stronę naszej wioski, ignorując wijącą się ścieżkę, łapiąc się gałęzi i pnączy, by ułatwić sobie wejście po stromym zboczu. Przekraczając grzbiet, oglądam się za siebie tylko po to, by zobaczyć, że Harry nadal stoi na dole przy brzegu, dłońmi zakrywając twarz, jakby nie był w stanie patrzeć na to, co się dzieje powyżej. Widzę, jak poruszają się jego usta, jakby do mnie wołał, ale słyszę tylko syrenę - jej dźwięk pali mnie w uszach i unosi się echem wokoło. Całe życie przygotowywałam się na syrenę. Jeszcze zanim nauczyłam się chodzić, wiedziałam, że oznacza śmierć, że ogrodzenia zostały przerwane, a Nieuświęceni pałętają się między nami. Oznacza to: łap za broń, przejdź na platformy, wciągnij drabiny - nawet, jeśli trzebą będzie zostawić za sobą innych żyjących. Gdy dorastałam, moja matka mówiła mi, jak na początku, kiedy jej własna prapraprababka była dzieckiem, syrena wyła niemal nieustannie, Nieuświęceni wręcz bombardowali osadę. Ale od kiedy wzniesiono ogrodzenia, sformowano oddziały Strażników i minęło trochę czasu, a Nieuświęceni rozpierzchli się, nie mogę przypomnieć sobie dnia w przeciągu ostatnich 3 kilku lat, kiedy wyjąca syrena oznaczała coś innego niż ćwiczenia. Wiem, że były jakieś wtargnięcia, ale wiem także, że jestem niezła w niedopuszczaniu do siebie niepotrzebnych wspomnień. I bez nich boję się Nieuświęconych wystarczająco. Im bliżej granicy wioski jestem, tym wolniej się poruszam. Już teraz widzę, że platformy zamontowane na drzewach są pełne, na niektóre już nawet powciągano drabiny. Wokół mnie chaos. Matki ciągną za sobą swoje dzieci, narzędzia rozrzucone są w trawie. I nagle syrena milknie, zapada cisza, wszyscy zamierają bez ruchu. Jakieś dziecko zaczyna płakać, chmura zakrywa słońce. I widzę grupkę Strażników, którzy ciągną kogoś w stronę Katedry. -

Matka - szepczę, a wszystko we mnie łamie się jednocześnie. Bo jakiś

sposobem, po prostu wiem. Wiem, że nie powinnam była tracić czasu nad strumieniem z Harrym, że nie powinnam była pozwolić mu trzymać mojej dłoni, kiedy matka czekała na mnie, bym towarzyszyła jej przy ogrodzeniu. Gdy idę w stronę wejścia do Katedry, jestem sztywna, jakbym połknęła kij od miotły. Katedra to stary budynek z kamienia, zbudowany na długo przed Powrotem. Grube, drewniane drzwi są otwarte, a moi sąsiedzi rozstępują się, widząc, jak podchodzę, ale nikt nie patrzy mi w oczy. Gdzieś z brzegu, ktoś z tłumu szemrze: -

Była zbyt blisko ogrodzenia, jeden z nich ją chwycił.

Czuję, jakby te kamienne mury wyssały całe ciepło dnia, zjeżyły mi się nawet włoski na rękach. Światło jest przytłumione, widzę Siostry otaczające klęczącą kobietę. Jęczy, ale nie jest Nieuświęconą. Moja mama wie, żeby nigdy nie zbliżać się do ogrodzenia, do Nieuświęconych. Zbyt wielu z naszej osady straciliśmy w ten sposób. To musiał być mój ojciec, to jego zobaczyła tuż przy ogrodzeniu. Zamykam oczy, gdyż uprzednio pogrzebany ból po jego stracie znów przecina moje ciało. Powinnam wtedy przy niej być. Chcę się skulić w sobie, schować przed tym wszystkim, co się stało. Ale zamiast tego idę do matki i klękam, składam głowę na jej kolanach, biorę jedną z jej dłoni i kładę sobie na głowie. Gdybym mogła sprowadzić moje życie do jednej chwili, to właśnie byłby ten moment: moja głowa na kolanach matki, jej dłoń we włosach, siedzimy przed ogniskiem, a ona opowiada mi historie o życiu przed Powrotem, przekazywane z pokolenia na pokolenie przez kobiety z naszej rodziny. Ręce mojej matki lepią się i wiem, że są pokryte jej własną krwią. Zamykam oczy, by nie musieć na to patrzeć, by nie zwracać uwagi na rozległość obrażeń. Matka jest spokojniejsza, instynktownie mierzwi dłońmi moje włosy, uwalniając je spod bandany. Kołysze się i mówi coś, ale po cichu, pod nosem, tak, że nie mogę jej zrozumieć. Na razie Siostry dają nam spokój. Kryją się w rogu z elitą Strażników - Gildią. Wiem, że teraz rozstrzygnie się los mojej matki. Nawet jeśli ma najmniejsze zadrapanie,

będzie stale pod ich nadzorem, choć nie mogła zarazić się z ten sposób. Jeśli jednak została ugryziona i zakażona przez Nieuświęconego, istniały tylko dwie opcje. Zabić ją teraz albo uwięzić, dopóki się nie przemieni, a potem wypchnąć za ogrodzenie. Jeśli matka pozostanie przy zdrowych zmysłach, sami ją o to zapytają i ona podejmie decyzję. Umrzeć szybką śmiercią i ocalić duszę, albo wyjść i istnieć między Nieuświęconymi. Na naszych lekcjach nauczyliśmy się, że z początku, zaraz po Powrocie, zainfekowanym nie dawano takiego wyboru, uśmiercano ich niemal natychmiastowo. Było to jednak jeszcze zanim role się odwróciły, kiedy wszystko wskazywało na to, że to żywi przegrali bitwę. Ale wtedy Zainfekowana - pewna wdowa - przyszła do Sióstr, błagać o pozwolenie, by mogła przyłączyć się do męża w Lesie. Powołała się na małżeńskie śluby złożone mężczyźnie, którego wybrała i kochała. Żywi zdołali utrzymać swoje własne miejsce - byliśmy bezpieczni i chronieni tak dobrze, jak to możliwe w świecie Nieuświęconych. A wdowa miała całkowitą rację: jedyną rzeczą, która naprawdę odróżnia żyjących od Nieuświęconych, jest zdolność wyboru, wolna wola. Chciała być ze swoim mężem. Siostry debatowały ze Strażnikami, ale to ich słowo zawsze było ostateczne. Zdecydowały, że jeden Nieuświęcony więcej nie zagrozi naszej społeczności. I tak wdowę eskortowano do ogrodzenia, gdzie trzej Strażnicy trzymali ją, póki nie poddała się infekcji, a potem wypchnęli przez bramę, chwilę przed jej śmiercią i Powrotem jako Nieuświęcona. Nie pojmuję, jak można postawić starą kobietę przed takim losem. Ale tak już pewnie jest z wolnymi wyborami. - Zostaniesz teraz z nami - mówią mi Siostry - póki nie przyjdzie twój brat. Jed nie wrócił jeszcze ze swojej zmiany przy linii ogrodzeń. Siostry posłały kogoś, by zaniósł mu wiadomość i sprowadził tutaj, ale nie spodziewamy się zobaczyć go wcześniej niż za jakiś dzień. Do tej pory nasza matka zapewne odejdzie, więc nie będzie miał okazji, by z nią porozmawiać i odwieść od jej wyboru. Matka zdecydowała się dołączyć do Nieuświęconych. I jestem prawie pewna, że brat będzie mnie za to obwiniał. Zapyta, dlaczego pozwoliłam jej na podjęcie tej decyzji

samodzielnie, dlaczego nie wypowiedziałam się w jej imieniu i nie poprosiłam Strażników o śmierć. Nie jestem pewna, czy będę umiała mu odpowiedzieć. Przekazanie żywej osoby Lasowi Zębów i Rąk to proces skomplikowany. Rok temu Strażnicy odkryli, że wydalenie nie może odbyć się zbyt wcześnie, gdyż człowiek wrzucony do Lasu jest niczym więcej jak pożywieniem dla Nieuświęconych, którzy rozerwą jego ciało na strzępy i będą jedli, póki nie zostanie z niego nawet kawałek. Z drugiej strony, pozostawienie w wiosce Zainfekowanego jest zbyt niebezpieczne. Może przecież Powrócić pośród żyjących, a Strażnicy nie podejmą takiego ryzyka. Poza tym nie ma pewności, kiedy Zainfekowany umrze i dokona się Powrót. Wszystko zależy od obrażeń powstałych w wyniku ugryzienia: jeśli to niewielkie, płytkie ugryzienie, infekcja może rozprzestrzeniać się kilka dni i dopiero wtedy zabić; z kolei brutalny atak może wywołać Powrót w mgnieniu oka. To dlatego Strażnicy utworzyli skomplikowany system bram i lin, które tworzą swojego rodzaju czyściec, przejście pomiędzy światem żywych i Nieuświęconych. Właśnie tam jest teraz matka, a ja siedzę w pobliżu, słuchając, jak strzela jej szczęka i dzwonią zęby, jak u kota pożądającego ptaka, podczas gdy infekcja wręcz ryczy w jej ciele. Jest zbyt chora, by mówić, zbyt zamroczona, by cokolwiek zrozumieć. Wokół jej lewej kostki przywiązany jest mocno sznur, który podnosi z nieobecną miną, łapiąc za postrzępione końce. Wszyscy czekamy na nieuniknione, wiedząc, że zważywszy na jej ranę, zajmie to co najmniej dzień. Nie dla wszystkich Zainfekowanych przemiana nadchodzi szybko. Jestem przy niej, po bezpiecznej stronie siatki. Ale nie siedzę tutaj sama, boją się, że nie można mi zaufać, że widok mojej matki jako jednej z Nieuświęconych skłoni mnie do zrobienia czegoś straszliwego i głupiego, jak otwarcie bram i sprowokowanie ataku. Jeden ze Strażników - kolega mojego brata - został wyznaczony do kontrolowania bram, i to właśnie on mnie > 1

zabije, jeśli podejdę zbyt blisko do siatki, gdy już dokona się przemiana. W umowie, którą zawarłam z Siostrami, by móc być przez cały ten czas z matką, uzgodniliśmy, że mogę być blisko niej, lecz jeśli mnie ugryzie, od razu zostanę uśmiercona. Siedzę z podkurczonymi kolanami, rękoma obejmuję golenie. Nie czuję stóp, jakby krew nie chciała odpłynąć z mojego serca. Czekam na śmierć swojej matki. Czas nie jest dla mnie niczym więcej niż prostym odliczaniem do jej Powrotu. Chciałabym, by to wszystko było czymś namacalnym, czymś, co mogłabym złapać, potrząsnąć, zakończyć. A w rzeczywistości czas wymyka mi się z rąk, cały dzień jest rozlazły. Ludzie z wioski przychodzą, by mnie pocieszyć, ale nie wiedzą, co powiedzieć. Beth, żona mojego brata, przekazała wiadomość, że się za nas modli. Siostry nie pozwalają jej wstawać z łóżka, boją się o dziecko, które nosi. Widziałam, że w oddali stoi Harry, a popołudniowe słońce odbija się w jego twarzy. Cieszę się, że nie próbuje się do mnie zbliżyć, nie próbuje wszcząć rozmowy o tym poranku, kiedy trzymał moją dłoń pod wodą i powstrzymywał przed pójściem do matki. Zastanawiam się, czy nadal myśli o wspólnym wypadzie na Święto Plonów w następnym tygodniu. Nawet w obliczu śmierci mojej matki nie odwołają zabawy. Siostrzeństwo mówi nam zawsze: życie po Powrocie musi biec dalej. A my musimy nosić ciężar tego cyklu. Kiedy słońce zachodzi, Cassandra przynosi mi kolację i siada obok. Zachód jest przerażająco piękny, jego kolory są odbiciem włosów i bladej twarzy Cass. Strażnik trzyma się z daleka tego wieczoru, wiedząc, że koniec musi być bliski. Jestem rozdarta między pragnieniem szybkiej przemiany mojej matki, która wybawi ją z nieszczęścia, a obawą, że zmiana nastąpi zbyt prędko i stracę ją na zawsze. Po chwili mówię: -

Cass, czy wierzysz w ocean? Myślisz, że nadal gdzieś tam jest?

Patrzę, jak światło igra z wierzchołkami drzew w Lesie, jak wszystko w zasięgu wzroku faluje.

-

Przypomnij mi, co twoja mama mówiła o oceanie - prosi. Jej głos jest miękki i

miły. -

Nic, tylko woda - przypominam jej. Cass zawsze spełniała moje zachcianki,

zawsze słuchała, gdy opowiadałam historie o życiu sprzed Powrotu, przekazywane przez kobiety z mojej rodziny. Kiedyś jej matka zabroniła nam rozmawiać ze sobą, powiedziała, że wkładam Cass do głowy kłamstwa i bluźnier-stwa. Lecz nasza osada jest zbyt mała, by taki zakaz mógł się utrzymać. -

Nie rozumiem jednak, jak na świecie może istnieć tyle wody - mówi mi.

Powtarzała to już wiele razy wcześniej. Świecą się jej oczy, gdy odwraca się od zachodu słońca i patrzy na mnie. -

Nie mogę sobie wyobrazić miejsca bez Nieuświęconych - mówi, marszcząc

brwi. - Bo czemu mielibyśmy być tutaj, a nie tam? Łza zbiera się jej w kąciku oka, blednące słońce odbija się w niej, gdy spływa po policzku. Widok mojej matki siedzącej w zagrodzie to więcej, niż mogłaby znieść. Przyciągam Cass do siebie i pozwalam jej złożyć głowę na swoich udach, z twarzą odwróconą od Lasu. Mierzwię jej włosy tak, jak robiła mi to moja matka. Patrzymy, jak w wiosce zapalają się latarnie. Matka opowiadała mi o czasach, kiedy była dzieckiem, gdy w Wigilię Siostry włączały stary generator. Jest to jedna z historii, którymi nigdy nie podzieliłam się z przyjaciółką i myślę, czy nie opowiedzieć o tym Cass - jak raz w roku mała wioseczka przyćmiewała samo niebo. Ale słyszę, jak pociąga nosem i łka. Nie chcę już dzisiaj opowiadać jej kolejnych mrzonek. Kiedy odchodzi, prosi mnie, byśmy poszły razem, ale nie mogę. Mówię, że muszę być tutaj, kiedy to się stanie. I wtedy wznosi ręce do ust, jakby przerażenie było zbyt duże. Odwraca się i biegnie wprost w bezpieczne objęcia osady. Chcę do niej dołączyć, uciec stąd i zapomnieć o całym dniu. Ale zostaję, z drżącymi palcami i gęstym powietrzem w gardle. Muszę stawić czoła temu, w co przeistoczy się moja matka. Choć tyle jestem jej winna po tym poranku, po tym, jak zostawiłam ją, by włóczyła się samotnie.

I znowu patrzę na ogrodzenie. Światło łagodnie opada wprost na plątaninę cieni pod moimi stopami. Mrużę oczy, wyrzucając z umysłu to, co mnie otacza. Kiedy tak robię, siatka znika. Jakbyśmy byli z jednego świata. - Mamo? - szepczę, gdy wstaje dzień. Ostatniej nocy księżyc był w nowiu. Godzinami siedziałam w ciemności, nasłuchując szelestu suchych liści za ogrodzeniem, wyobrażając sobie najgorsze scenariusze z możliwych. Każde skrzypnięcie brzmiało jak przerywanie siatki, każde drapnięcie oznaczało Nieuświę-conego przedzierającego się przez słabsze elementy metalu. Powietrze jest szare i wilgotne. Podpierając się kolanami i dłońmi, pełznę do zagrody, w której znajduje się moja matka. Siedzi tam, na ziemi, na samym środku. Jest zupełnie nieruchoma i przez moment myślę, że umarła, że za chwilę dokona się Powrót. Złość i zgroza uwięzły mi w gardle. Chce mi się krzyczeć, ale milczę jak grób pomimo otwartych ust i wyszczerzonych zębów. Nogi zaplątują mi się w spódnicę, wbijam palce w ziemię, jestem tuż przy siatce i zza pleców słyszę głos Strażnika. Odwracam się do niego, usprawiedliwiam się, mówiąc: -

Nadal żyje.

Po prostu wiem, że tak jest. Strażnik patrzy przez ramię, wprost w mgłę, i widząc, że jesteśmy sami, daje mi pozwolenie skinieniem głowy. Oplatam palcami cienki, pokryty rdzą metal siatki, czuję jego ostre, zimne krawędzie wgryzające się w moje dłonie. -

Ocean - mamrocze matka.

Nastroszona odwraca głowę z szybkością błyskawicy i dostrzegam jej szeroko otwarte, nieobecne, aczkolwiek trzeźwe oczy. Podpełza do mnie, aż wreszcie nasze dłonie łączą się poprzez siatkę. -

Ocean, Mary, ocean! - mówi pośpiesznie, jej usta poruszają się nieustannie.

Boję się, że Strażnik pomyśli, iż jest szalona, że przemiana się dokonała i mnie zabije, ale nie mogę odciągnąć rąk, uścisk mojej matki jest zbyt mocny. -

Tak piękny, ocean! - powtarza te słowa wciąż i wciąż, oczy zachodzą jej łzami.

- Woda, fale, piach, sól!

Potrząsa ogrodzeniem, które zaczyna się trząść, siatka faluje z jednej strony na drugą, metal kołysze się niebezpiecznie. Jestem zdumiona jej siłą; umiera już od tylu godzin. -

Pożera mnie - mówi niemal szeptem. Wkłada palec między druty i dotyka

mojego nadgarstka. - Moja maleńka - kieruje do mnie swoje słowa. - Nie zapomnij, moja malutka dziewczynko. Z oczu wymyka jej się kilka łez i słyszę za sobą krzyk Strażnika. Wtedy moja matka upada na ziemię, jej palce wyślizgują się z moich. W chwili pomiędzy śmiercią a Powrotem mojej matki przestaję wierzyć w Boga. Strażnik szybko łapie końcówki sznura przywiązanego do lewej kostki matki, a ja odskakuję od ogrodzenia. Lina przytroczona jest do systemu rolek uwiązanych do wysokich gałęzi drzew. Rolka ułatwia strażnikowi przyciągnięcie mojej matki do krawędzi zagrody za pomocą sznura. Strażnik ciągnie za wajchę, podnosi się brama, a martwe ciało ześlizguje się do Lasu Zębów i Rąk. Wtedy odcina linę, przyciąga lewarek do siebie i wrota zatrzaskują się. Na moment nie dłuższy niż uderzenie serca, świat wokół nas milknie, dźwięk oddechów tłumi mgła. Wypełniwszy obowiązek, gdy ciało mojej matki wydano Nieuświęconym, Strażnik kładzie mi rękę na ramieniu. Nie jest istotne, czy ten gest ma mnie pocieszyć, czy powstrzymać przed pójściem naprzód. Wyobraźnia podpowiada mi, że czuję jego puls poprzez opuszki palców. Ileż w nas życia w chwili pełnej otaczającej nas śmierci! Nie mogę zdecydować, czy chcę oglądać Powrót mojej matki. Nie zniosę tego widoku, ale jednocześnie nie mogę oprzeć się pokusie patrzenia. Czy pozostaje jakaś iskierka, choć na chwilę, która pozwoli jej mnie pamiętać? Czy będzie mogła przypomnieć sobie dawne życie, życie przed? Matka zwykła opowiadać mi historię o tym, jak na długo przed Powrotem, żywi głowili się, co dzieje się po śmierci. Mówiła, że wszystkie religie narodziły się i rozrastały z tej jednej, prostej niepewności. Teraz, kiedy już wiemy, co czeka nas po śmierci, na miejsce starego wstąpiło nowe pytanie: dlaczego?

Nagle żal krzyczy we mnie. Zastanawiam się, czy nie powinnam była ubrać matkę w coś innego. Czy powinnam dać jej cieplejsze ubranie albo lepsze obuwie. Czy powinnam przypiąć do wnętrza jej sukni karteczkę mówiącą, że ją kocham. Ciekawi mnie, ile czasu zajmie jej znalezienie mego ojca, i czy go rozpozna. W moich myślach pojawia się obraz ich dwojga, trzymających się za ręce tuż za linią ogrodzenia. Stanęła na nogach, zanim zdążyłam się zorientować, co się dzieje. Wpatruje się we mnie i przez chwilę znów mogę myśleć tylko o Matce. Wtedy otwiera usta i mój świat wali się w gruzy wraz z jej krzykami, które przechodzą w wycie, kiedy przestaje panować nad swoim głosem. Nie mogę tego znieść i zaczynam iść w jej stronę, zmagając się z ciężką ręką Strażnika, ale słyszę moje imię wołane ostrzegawczo. To Jed. Nie słyszałam, jak podchodzi, ale wyczułam zapach lasu, pracy i dymu z naszego domu. Nie zaszczycam go nawet spojrzeniem, po prostu wiem, że jest za mną i opadam wprost na niego. Wrócił do domu po swojej warcie przy siatce w samą porę, by zobaczyć, jak nasza matka umiera i Powraca. Później odezwie się w nim Strażnik, zada mi masę pytań i potępi moje zachowanie. Za to, że pozwoliłam matce dokonać takiego wyboru i że zawiodłam ich oboje swoimi pląsami przy strumyku. Za to, że byłam zbyt samolubna, by zrozumieć, że moja matka pójdzie do Lasu beze mnie, i za to, że nie było mnie przy niej, by ją powstrzymać. Ale póki co jest moim bratem, oboje nasi rodzice odeszli i mamy tylko siebie. Pierwszą rzeczą, jaką robią Siostry, kiedy Jed odprowadza mnie do Katedry, jest zdarcie ze mnie ubrań i podtopienie w świętej studni. Czekam, by przekonać się, czy woda spali moje ciało, przecież nie wierzę już w Boga - ale nic się nie dzieje. Siostry zaczynają się modlić i szorować moje ciało. Przez wodę zalewającą mi oczy, pomiędzy ramionami Sióstr, widzę wyprowadzanego z Katedry Jeda. Wyciągają mnie ze świętej wody, która szczypie w oczy. Włosy jak pajęczyna

oplatają moją twarz; pluję i kaszlę. - Zostaniesz za murami Katedry - mówią Siostry. - Nie możemy pozwolić, byś podeszła do ogrodzenia. Rozumiem to i wiem, że moje protesty nie zmienią ich zdania. Ale i tak jestem poirytowana, chyba nie myślą, że jestem na tyle głupia, by podążyć za matką. Ona już nie istnieje. Ktoś zarzucił mi na ramiona koc, podczas gdy Siostry prowadzą mnie przez długi korytarz, którego nigdy wcześniej nie zauważyłam, potem w dół po schodach, wprost do pokoju ze ścianami i podłogą z kamienia, pryczą i oknem wychodzącym na cmentarz i na Las. Chce mi się śmiać. Skoro tak się boją, że zrobię coś strasznego po tym, jak byłam świadkiem śmierci swojej matki, dlaczego umieszczają mnie w pokoju z widokiem na miejsce, gdzie się przemieniła? Wyraźnie widzę rząd bram, przez które została przeciągnięta, i nawet dostrzegam kilku Nieuświęconych napierających na siatkę. Ich jęki łagodnie prześlizgują się przez okno. -

Czemu nie mogę iść do domu? - pytam, gdy zamykają za mną drzwi.

Najstarsza Siostra, Tabitha, zatrzymuje się na progu. -

Lepiej będzie, jeśli zostaniesz tutaj.

-

Ale co z moim bratem? - Krzyżuję ramiona na piersiach, dłońmi łapię swoje

łokcie i kulę się. Nie odpowiada. Wtem zamykają się drzwi i słyszę szczęk zamka. Zostaję sama z odgłosami wydawanymi przez Nieuświęconych. Przez chwilę patrzę na słońce wędrujące po nieboskłonie. Zauważam, że w upalne dni Nieuświęceni opuszczają swoje posterunki przy siatce i oddalają się między drzewa, powłócząc nogami, by wreszcie położyć się, niby w stanie hibernacji, którą zdolny przerwać jest tylko zapach ludzkiego mięsa. Obserwuję ogrodzenie, bezskutecznie próbując wypatrzeć moją matkę. Ciemną pustkę bezksiężycowej nocy rozświetlają gwiazdy. Chmury suną ciężko po niebie. Są tak nisko, że na zewnątrz nie można zobaczyć już nic więcej, więc siadam na pryczy, nawet nie zapalając świecy stojącej na małym stoliku przy drzwiach.

Chce mi się spać, pragnę, by sny wyciągnęły mnie z tego świata i sprawiły, że zapomnę. By wspomnienia przestały wirować wokół mnie. By położyły kres bólowi, który mnie pożera. Cienka strużka światła przedostaje się przez dolną framugę drewnianych drzwi i widzę otaczające mnie ściany. Gdzieś w oddali słychać świerszcza. Zawijam się w koc i naciągam go na głowę. Podkurczam kolana do piersi i po cichu wzdycham z tęsknoty za matką. -ffiSurff--i Następnego dnia oczy pieką mnie z braku snu. Wodzę wzrokiem za słońcem, którego promienie suną po podłodze. Staram się skupić uwagę tylko na świetle, które powoli oddala się ode mnie. Ktoś przynosi jedzenie i dzbanek wody, ale nie dbam ani o jedno, ani o drugie. Później przychodzi Siostra Tabitha i mówi, że chciała zobaczyć co u mnie, lecz wiem, że chodzi jej o stan mojego umysłu. Przyszła ocenić, czy nie załamałam się po śmierci moich rodziców. Cały dzień upływa w ten właśnie sposób: jedzenie, Siostra Tabitha, woda, Siostra Tabitha, i tak dalej, i tak dalej... Mała część mnie aż marzy o buncie, o tym, by wyjść z tego pokoju. Chcę pobiec i smucić się w towarzystwie brata. Ale jestem zbyt wyczerpana, moje ciało odmawia współpraCiemną pustkę bezksiężycowej nocy rozświetlają gwiazdy. Chmury suną ciężko po niebie. Są tak nisko, że na zewnątrz nie można zobaczyć już nic więcej, więc siadam na pryczy, nawet nie zapalając świecy stojącej na małym stoliku przy drzwiach. Chce mi się spać, pragnę, by sny wyciągnęły mnie z tego świata i sprawiły, że zapomnę. By wspomnienia przestały wirować wokół mnie. By położyły kres bólowi, który mnie pożera. Cienka strużka światła przedostaje się przez dolną framugę drewnianych drzwi i widzę otaczające mnie ściany. Gdzieś w oddali słychać świerszcza. Zawijam się w koc i naciągam go na głowę. Podkurczam kolana do piersi i po cichu wzdycham z tęsknoty za matką. Następnego dnia oczy pieką mnie z braku snu. Wodzę wzrokiem za słońcem, którego

promienie suną po podłodze. Staram się skupić uwagę tylko na świetle, które powoli oddala się ode mnie. Ktoś przynosi jedzenie i dzbanek wody, ale nie dbam ani o jedno, ani o drugie. Później przychodzi Siostra Tabitha i mówi, że chciała zobaczyć co u mnie, lecz wiem, że chodzi jej o stan mojego umysłu. Przyszła ocenić, czy nie załamałam się po śmierci moich rodziców. Cały dzień upływa w ten właśnie sposób: jedzenie, Siostra Tabitha, woda, Siostra Tabitha, i tak dalej, i tak dalej... Mała część mnie aż marzy o buncie, o tym, by wyjść z tego pokoju. Chcę pobiec i smucić się w towarzystwie brata. Ale jestem zbyt wyczerpana, moje ciało odmawia współpraCiemną pustkę bezksiężycowej nocy rozświetlają gwiazdy. Chmury suną ciężko po niebie. Są tak nisko, że na zewnątrz nie można zobaczyć już nic więcej, więc siadam na pryczy, nawet nie zapalając świecy stojącej na małym stoliku przy drzwiach. Chce mi się spać, pragnę, by sny wyciągnęły mnie z tego świata i sprawiły, że zapomnę. By wspomnienia przestały wirować wokół mnie. By położyły kres bólowi, który mnie pożera. Cienka strużka światła przedostaje się przez dolną framugę drewnianych drzwi i widzę otaczające mnie ściany. Gdzieś w oddali słychać świerszcza. Zawijam się w koc i naciągam go na głowę. Podkurczam kolana do piersi i po cichu wzdycham z tęsknoty za matką. Następnego dnia oczy pieką mnie z braku snu. Wodzę wzrokiem za słońcem, którego promienie suną po podłodze. Staram się skupić uwagę tylko na świetle, które powoli oddala się ode mnie. Ktoś przynosi jedzenie i dzbanek wody, ale nie dbam ani o jedno, ani o drugie. Później przychodzi Siostra Tabitha i mówi, że chciała zobaczyć co u mnie, lecz wiem, że chodzi jej o stan mojego umysłu. Przyszła ocenić, czy nie załamałam się po śmierci moich rodziców. Cały dzień upływa w ten właśnie sposób: jedzenie, Siostra Tabitha, woda, Siostra Tabitha, i tak dalej, i tak dalej... Mała część mnie aż marzy o buncie, o tym, by wyjść z tego pokoju. Chcę pobiec i smucić się w towarzystwie brata. Ale jestem zbyt wyczerpana, moje ciało odmawia współpracy. Jest mi tutaj ciepło, dają mi jeść, jestem sama i nie muszę odpowiadać na niczyje

oskarżycielskie pytania ani spojrzenia. Nie muszę się tłumaczyć, dlaczego moja matka była sama, dlaczego nie byłam z nią. Zamiast tego mogę spędzać czas na wspomnieniach. Leżę na podłodze z zamkniętymi oczyma i zesztywniałym ciałem, próbując przypomnieć sobie dotyk mojej matki, dotyk jej palców głaszczących mnie po włosach. Usiłuję przywołać w pamięci te wszystkie historie, które wciąż i wciąż mi opowiadała. Nie chcę wyrzucić z pamięci żadnego szczegółu i jestem przerażona, że dzieje się to wbrew mojej woli. Przypominam sobie każdą opowieść - pozornie nieprawdopodobne historyjki o

oceanach i budynkach pnących się do samego nieba, o ludziach mogących

dotknąć księżyca. Chcę, by zagnieździli się w mojej głowie, by stali się częścią mnie, bo nie mogę ich stracić, skoro już straciłam rodziców. Mój brat nie przychodzi i nie mam o nim żadnych wieści od Sióstr. Zastanawiam się, czy myśli o mnie. Chciałabym się na niego gniewać, znaleźć ukojenie, porzucić towarzyszący mi szok i ból, ale rozumiem, że on może rozpaczać w inny sposób niż ja. I wreszcie, po tygodniu, Siostra Tabitha przychodzi do mnie 1

wręcza czarną tunikę, w którą mam się przebrać, mówiąc, że jestem wolna,

mogę iść, i powinnam podziękować Bogu za siłę, którą mi dał, bym mogła nadal brnąć przez życie. Kiwam głową, nie chcąc zdradzić, że Bóg nie ma do mnie dostępu, i odchodzę powoli do rodzinnego domu, gdzie jeszcze kilka tygodni temu mieszkaliśmy szczęśliwi i bezpieczni. Teraz, gdy matka odeszła, dom należy do mojego brata. Odziedziczył go jako jedyny syn. Nie mogę nic poradzić na to, że czuję ból, kiedy zbliżam się do domu i wiem, że nie ma w nim matki. I nigdy już nie będzie. Myślę o wszystkich wspomnieniach uwięzionych w tych szorstkich belkach, o cieple, 0

śmiechu i marzeniach.

Czuję, jakbym niemal mogła dostrzec wszystkie te rzeczy wyciekające ze ścian, wychodzące na pełne słońce. Jakby dom oczyszczał się ze swojej historii. Zapominał o mojej matce, jej opowieściach, naszym dzieciństwie. Wyzuta z myśli kładę dłoń na

ścianie, po prawej stronie drzwi. Tak jak w każdym innym budynku w naszej wiosce jest tam, wyryty w drewnie przez Siostry, werset z Pisma. Jest to i przyzwyczajenie, 1

obowiązek, by dotykać tych słów za każdym razem, kiedy przekraczamy próg,

by przypomnieć sobie o Bogu i Jego słowach. Czekam, aż mnie uspokoją, zaszczepią we mnie światło i łaskę. Ale ten moment nie nadchodzi, nic nie wypełnia bolesnej pustki, którą noszę w sobie. Zastanawiam się, czy jeszcze kiedyś mi się to uda i zasklepię ową pustkę, skoro już nie wierzę w Boga. Pod palcami czuję gładkie drewno, wytarte przez ręce całych pokoleń, które dotykały tego miejsca. Miejsca, którego moja matka już nigdy więcej nie dotknie. Mój brat, jakby wiedział, że dzisiaj wrócę, otwiera drzwi, a ja odrywam dłoń od inskrypcji. Jego widok wypełnia mnie wspomnieniami i świeżym bólem. Nie pozwala mi wejść do środka i zastanawiam się, czy Beth usłyszy naszą rozmowę. Jestem zaskoczona własną nerwowością, kiedy stoję obok brata. Kiedyś byliśmy przyjaciółmi i dzieliliśmy się wszystkim. Ale zawsze było też tak, że on był synkiem tatusia, a ja córeczką mamusi. Utrata ojca na rzecz Nieuświęconych była dla niego większym ciosem, niż mógł znieść, i obserwowałam, jak przez ostatnie miesiące robi się coraz twardszy. Wpadł w wir pracy jako Strażnik, szybko awansując o kilka stopni w ich szeregach. Bawię się palcami, szukając na jego twarzy odrobiny uczucia, ciepła, które kiedyś znałam, ale teraz dostrzegam jedynie ostre krawędzie jego twarzy. -

Dlaczego pozwoliłaś jej odejść? - pyta wreszcie. Trzyma dłoń nad oczami, by

zasłonić słońce świecące znad mojego ramienia, a jego postawa przypomina mi sposób, w jaki stawała moja matka, szukając wzrokiem w Lesie mojego ojca. Spodziewałam się takiego pytania i nadal nie jestem pewna, co on chce usłyszeć. -

To był jej wybór - mówię.

Pluje na ziemię obok moich stóp, krople śliny opadają na jego porośnięty czarnymi włosami policzek. -

To nie był jej wybór - odpowiada umęczonym głosem.

Wiem, że chciałby krzyczeć, ale nie chce robić scen na środku osady. -

Była szalona, chora.

Wyczuwam jego wściekłość i ból, jego uczucia przytłaczają mnie. Chcę, by wyrzucił z siebie wszystko, żeby podzielił się tym ze mną, bym mogła pomóc mu nieść to brzemię. Ale nie radzę sobie nawet ze swoimi własnymi uczuciami, wirują we mnie i przytłaczają tak, że nie jestem w stanie zaoferować bratu pocieszenia. >J> -

Nie mogłam jej zabić, Jed. Nie mogłam im na to pozwolić. - Powstrzymuję się,

by nie opuścić wzroku, gdy mówię. -

Mary, co ty sobie myślałaś? Wydawać ją na pastwę Nieuświęconych? -

Wyciąga ręce i łapie mnie za ramię tak mocno, że jego palce wpijają się we mnie aż do kości. - Nie zdajesz sobie sprawy z tego, że będę musiał ją teraz zabić? Myślisz, że co się z nią stanie, jeśli zobaczę ją na patrolu? Myślisz, że puszczę ją wolno, ot tak? - Macha ręką przed moim nosem, wskazując palcem w kierunku pól i ogrodzenia. - To nie jest życie. To nie jest naturalne. To chore, okropne, złe i nie mogę uwierzyć, że mi to zrobiłaś. Że zmusisz mnie do zabicia własnej matki, bo sama nie miałaś dość sił, by to zrobić. I teraz widzę, że chciał, bym to ja była tą, która zabije matkę, by on nie musiał dokonywać wyboru. -

Przykro mi, Jed - mówię, bo nie wiem, jak naprawić to, co się popsuło. Jest

Strażnikiem, jednym spośród tych, których obowiązkiem jest strzeżenie wioski, naprawianie siatki, zabijanie Zainfekowanych. Nie wiem, jakim sposobem mogę zmusić go, by zrozumiał, że to nie był mój wybór, ale naszej matki. Że dokonując go, musiała wiedzieć o tym, że może to się tak skończyć - że własny syn wreszcie ją zabije. Nie wiem, jak przekonać go, by zrozumiał, że czasami miłość i oddanie mogą być dla kogoś tak ważne, że będzie chciał dołączyć w Lesie do współmałżonka. Nawet jeśli oznacza to odrzucenie całego życia. Robię krok naprzód, by przytulić się do niego, ale on nadal trzyma rękę sztywno na moim ramieniu, nie pozwalając mi podejść bliżej. -

Teraz ja jestem głową rodziny, Mary - mówi.

Próbuję się uśmiechnąć, przypomnieć mu, że zawsze będzie moim bratem. -

Nie oznacza to jednak, że nie możesz przytulić własnej siostry - odpowiadam.

Nie roześmiał się, jak tego oczekiwałam. -

Słyszałem, że wstępujesz do Siostrzeństwa - rzucił.

Jego słowa zabolały mnie jak policzek. Nie wiem, czego się spodziewałam - gniewu, bólu, żalu, ale z pewnością nie odrzucenia. Nie tego, że wyprze się mnie i rzuci na pastwę Sióstr, zanim będę miała okazję z nim porozmawiać, opowiedzieć, jak to wszystko wygląda z mojej strony. Dlatego nie przyszedł do mnie do Katedry według niego już do nich należałam, już byłam Siostrą. Jakaś część mnie zdawała sobie sprawę, że wreszcie do tego dojdzie, że to nieuchronny moment w naszym życiu. Idąc dzisiaj w stronę domu, jakoś wiedziałam, że nie zostanę nawet wpuszczona do środka, by zabrać skromny dobytek mojej matki. Jed przywłaszczy sobie wszystko. -

Nikt o tobie nie wspomniał, Mary. Nikt o ciebie nie zapytał. Nikt nie będzie cię

adorował tej zimy. - Jego palce nadal wbijały się w moje ramię. -

Przecież Harry... - mówię, gestykulując rozpaczliwie i wskazując w kierunku

wzgórza, za którym kryje się potok, gdzie ledwo tydzień temu Harry zaprosił mnie na Święto Plonów. Usiłuję przypomnieć sobie, czy w ogóle dałam mu odpowiedź. Jed zaczyna kręcić głową, jeszcze zanim zdążyłam uporać się z nieustającym hukiem w moich skroniach. Otwieram usta, lecz przerywa mi:

- Nie pytał o ciebie, Mary. Wpatruję się w niego z uczuciem, jakby wszystko, czym kiedykolwiek byłam, wylewało się z mojego ciała, opuszczało mnie. W mojej wiosce niezamężna kobieta ma do wyboru trzy opcje. Może zamieszkać ze swoją rodziną; mężczyzna może ubiegać się o jej rękę i zalecać w ciągu zimy, by wziąć ślub z nadejściem wiosny; albo może wstąpić do Siostrzeństwa. Nasza osada została odseparowana wkrótce po Powrocie i pomimo że przez te lata staliśmy się silną i liczną społecznością, nadal istnieje odgórny nakaz - każdy zdrowy, młody mężczyzna i kobieta muszą zawrzeć związek małżeński i powić dzieci, jeśli to oczywiście możliwe. Epidemia, która przetrzebiła moje pokolenie, sprawiła, że nowe dzieci były jeszcze

ważniejsze niż dotychczas. Tak mało było u nas osób w wieku odpowiednim do małżeństwa, że przez ostatnich kilka lat wyczekiwałam, że pewnego jesiennego dnia ktoś taki jak Harry zaprosi mnie na Święto. Albo że inny chłopiec w moim wieku wykaże jakieś zainteresowanie. Miałam nadzieję, że pewnego dnia będę mogła kochać jakiegoś mężczyznę tak mocno, jak moja matka kochała mojego ojca. Tak, że była skłonna iść za nim do Lasu Zębów i Rąk, choć on należał już do Nieuświęconych. Pewnie, Jed mógł przyjąć mnie do siebie i poczekać, aż ktoś poprosi o mnie za rok, dać pozostałym rodzinom w wiosce czas na przetrawienie tego, że moi rodzice stali się Nieuświę-conymi. Ze nasza rodzina została dotknięta przez niekończącą się śmierć. Ale było jasne, że jest to wybór, którego on nie chce dokonać. -Jest jeszcze czas - mówię. Słyszę w swoim głosie nutę desperacji, potrzebuję, by przygarnął mnie, wziął do domu, szczególnie teraz, gdy mamy już tylko siebie. -

Twoje miejsce jest u Sióstr - odpowiada głosem wypranym z emocji. -

Powodzenia. - Nacisk jego palców na moim ramieniu wzmaga się, gdy odpycha mnie od progu domu. Patrzę mu w oczy i widzę, że on chyba faktycznie życzy mi szczęścia. -

A Beth? - pytam, szukając wymówki, by zostać z bratem choć chwilę dłużej.

Chciałabym rozpalić na nowo ogień naszej przyjaźni, który płonął jeszcze przed kilkoma tygodniami, kiedy dzieliliśmy się wszystkim, nawet własnym życiem. Widzę, jak napinają mu się mięśnie szczęki, a ręka zaciska na framudze drzwi. -

Straciła dziecko - mówi.

Cofa się do wnętrza domu, ciemność zakrywa rysy jego twarzy. -

Chłopca - dodaje i zatrzaskuje drzwi.

Ruszam do przodu, gotowa wedrzeć się do środka. Wtedy słyszę szczęk zamka i zamieram, moja dłoń łapie tylko powietrze. Chciałabym chwycić mojego brata i uściskać, móc płakać razem z nim. Byłabym ciocią - myślę, kiedy moja ręka spoczywa na ciepłym drewnie drzwi. Chcę wykrzyczeć Jedowi, że ja również mam uczucia, że czuję ból, że mi przykro i że go potrzebuję. I wtedy dochodzi do mnie, że on ma nową rodzinę, że do niej może się przytulać i z

nią smucić. Już nie jestem w stanie nieść mu pocieszenia, a jedynie przypominam mu o śmierci rodziców. Wbijam paznokcie w drzwi, aż wyginają mi się palce. Uświadamiam sobie, jak bardzo jestem samotna.

J Gardło mnie pali, lecz próbuję wytrzymać. Pozwalam mojej ręce opaść, odwracam się plecami do jedynego domu, jaki znałam. Spoglądam na te wszystkie znajome chałupy stojące przy drodze. Tętniące życiem letnie ogródki zmieniają się w stertę ubitej ziemi w miejscu, gdzie trzy małe dziewczynki tańczą w kółko, nucąc pod nosem jakąś rymowankę. Wiem, że powinnam wrócić do Katedry i wiem także, że jeśli przystąpię do Sióstr, moje życie zacznie obracać się wokół Pisma i będę miała mało czasu, by robić to, co chcę i o czym marzę. Oddalam się od zbitych w kupę małych domów, przecinam skoszone, przygotowane do zimy pola, wspinam się tam, gdzie wschodzi słońce, na wiszące nad wioską wzgórze. Kiedy byłam dorastającym dzieckiem, Siostry nauczyły mnie, że przed Powrotem Oni - kim jednak Oni byli, zostało już dawno zapomniane - wiedzieli, co nas czeka. Byli świadomi tego, że coś poszło przeraźliwie nie tak i że to tylko kwestia czasu, zanim Nieuświęceni rozpierzchną się wszędzie. Oni nadal myśleli, że są w stanie to powstrzymać. I tak, gdy Nieuświęceni zarażali żyjących i Powrót stawał się coraz bliższy, Oni zajęci byli budową ogrodzeń, niekończących się siatek. Nikt z nas już tego nie pamięta, więc nie wiem, czy konstruowano je, by zatrzymać Nieuświęconych na zewnątrz, czy żyjących w środku. Ale rezultatem tego działania jest nasza osada, enklawa dla setek tych, którym udało się uratować, leżąca w samym sercu ogromnego Lasu Nieuświęconych. Istnieje wiele domysłów, dlaczego nasza wieś leży w środku Lasu. Katedrę i kilka innych budynków wybudowano jeszcze przed Powrotem. Dlatego niektórzy sugerują, że Oni stwoy rzyli to miejsce jako sanktuarium. Inni twierdzili, że jesteśmy narodem wybranym, że nasi przodkowie byli najcnotliw-szymi ludźmi swoich czasów i dano im to miejsce,

by mogli przetrwać. Odpowiedzi na pytania: kim jesteśmy i dlaczego tu jesteśmy dawno pogrzebała historia, gdyż nasi przodkowie byli zbyt zajęci przetrwaniem, by pamiętać i przekazywać dalej swoją wiedzę. Niewielkie skrawki przeszłości, które nam pozostały - jak zdjęcie mojej prababki stojącej w oceanie - zostały zniszczone w pożarze, kiedy jeszcze byłam dzieckiem. Nie znamy świata poza naszą wioską, poza Lasem, za jego granicami nie ma nic. Ale Oni byli przynajmniej na tyle rozsądni, by zostawić po sobie mnóstwo zwojów siatki, po tym jak już skończyli tworzyć ten nasz mały świat. I teraz, kiedy już osada jako tako się rozbudowała, zaczęliśmy pokonywać połacie Lasu, rozrastać się. Krok po kroku moi przodkowie zabierali kolejne kawałki Lasu, uznając je za swoje, rozciągając siatkę tak daleko, jak tylko się dało, póki nie skończył się materiał. Wzgórze, na którym jestem, stanowi ostatni zajęty przez nas kawałek. Nasi przodkowie sądzili, że to mądre posunięcie, mieć wysoko położony punkt obserwacyjny, skąd można spoglądać na to, co dzieje się w Lesie. Przez jakiś czas na samym szczycie stała wieża obserwacyjna, ale teraz popadła w ruinę i nikt już jej nie używa. To jednak nie powstrzymuje mnie od wdrapania się na nią, by ten ostatni raz, zanim pójdę do Sióstr, być najwyższym punktem naszej zamkniętej społeczności. Spoglądam na świat u mych stóp. Po mojej prawej stronie, aż po horyzont, ciągną się pola, na nich widać małe kropki - krowy i owce, które wyprowadzono ze stodół skłębionych w najdalszym zakątku przy ogrodzeniu. Nie jest istotne, czy zapuszczą się gdzieś w pobliże Lasu - ze wszystkich żywych stworzeń, tylko ludzie narażeni są na infekcję. Po lewej ręce mam wioskę. Stąd domy wydają się jeszcze mniejsze, olbrzymia bryła Katedry góruje nad zachodzącym słońcem. Przykościelny cmentarz stanowi granicę pomiędzy Katedrą a ogrodzeniem okalającym Las. Dostrzegam, jak nietypowo zbudowano Katedrę, jej skrzydła odchodzą od centralnej nawy pod dziwacznymi kątami. U podstawy wzgórza, po przeciwległej stronie wioski, jest wielka brama, za którą ciągnie się ścieżka prowadząca w głąb Lasu, niczym blizna przecinająca gąszcz drzew. Owa dróżka, stanowiąca lustrzane odbicie ścieżki wychodzącej z osady od

strony Katedry, znajduje się za siatką, i nie wolno wchodzić na żadną z nich, jest to zakaz nie tylko Sióstr, ale i Strażników. Ścieżki są bezużytecznymi pasami ziemi, zarośniętymi jeżynami, krzakami i chwastami. Brama, która nie pozwalała na nie wejść, była zamknięta, odkąd sięgam pamięcią. Wszyscy już zapomnieli, dokąd prowadzą dróżki. Niektórzy mówią, że są to drogi ewakuacyjne, inni - że tymi ścieżkami możemy wchodzić w głąb Lasu po drewno. Wiemy tylko tyle, że jedna z nich podąża w stronę wschodzącego, a druga w stronę zachodzącego słońca. Jestem pewna, że nasi przodkowie wiedzieli, gdzie kończą się ścieżki, ale, tak jak wszystko inne dotyczące świata sprzed Powrotu, i ta wiedza została utracona. Jesteśmy jedynymi powiernikami naszej pamięci i zawiedliśmy siebie samych. To jest jak gra, w którą bawiliśmy się w szkole, jeszcze w dzieciństwie. Siadaliśmy w kółku, jeden z uczniów szeptał jakieś zdanie wprost do ucha kolejnej osoby i to, co powiedział, krążyło wśród nas, dopóki ostatni w kręgu nie powiedział na głos tego, co usłyszał - tylko po to, by okazało się, że jego słowa wcale nie przypominają tych, które wymyślił pierwszy z uczniów. I tak wygląda teraz nasze życie. Jest już późne popołudnie, kiedy wreszcie schodzę ze stojącej na wzgórzu wieży i podążam w stronę Katedry. Siostry mnie wyczekują. -

A więc zdecydowałaś się być jedną z nas? - pyta mnie najstarsza z Sióstr,

Tabitha. Stoi zwrócona twarzą do mnie, plecami do ołtarza, w towarzystwie dwóch Sióstr w średnim wieku. -

Nie miałam innego wyboru - odpowiadam, i jest to prawda.

Gwałtownie wciąga powietrze, widzę, jak jej usta zaciskają się w wąską kreskę. Odwraca się na pięcie i idzie w stronę drzwi znajdujących się przy ambonie, ukrytych za zasłoną. -

Chodź za mną - mówi tonem nieznoszącym sprzeciwu, więc idę jej śladem.

Dwie Siostry podążają za nami. Idziemy długim korytarzem, kierując się do środka Katedry, gdzie jeszcze nigdy nie

byłam. Wreszcie dochodzimy do drewnianych drzwi obitych metalem. Siostra Tabitha otwiera je, podnosi świecę ze stołu znajdującego się wewnątrz pomieszczenia i prowadzi nas w dół, po wijących się, kamiennych schodach. Powietrze robi się coraz zimniejsze, bardziej wilgotne, a kiedy docieramy do końca schodów, widzę, że znajdujemy się w jakiejś jamie, w której ustawiono rzędy pustych regałów. Idziemy dalej. Przechodzimy przez pokój i stajemy w zacienionym rogu. Przekonuję sama siebie, że nie mam się czego obawiać w tym dziwnym miejscu. Siostrzeństwo zawsze chroniło ludność wioski. A jednak nie mogę powstrzymać drżenia, które przechodzi przez moje ciało i przenika je aż do kości. Siostra Tabitha odciąga kotarę, odsłaniając zamknięte drzwi. Sięga po klucz spoczywający na łańcuszku zawieszonym na szyi, otwiera drzwi i zachęca do wejścia. Podążam za nią kolejnym korytarzem - tym razem przypominającym tunel, ze ścianami z kamienia i ubitą ziemią służącą za podłogę. Sufit podtrzymują grube, drewniane belki. Jeszcze więcej regałów ciągnie się przy ścianach, co jakiś czas zauważam stojącą na półce zakurzoną butelkę. -

Wiedziałaś, że wiele, wiele stuleci przed Powrotem, ten budynek był częścią

plantacji? Że kiedyś mieściła się tutaj winiarnia? - pyta po drodze siostra Tabitha, a jej kroki dźwięczą mi w uszach. Migocze płomień trzymanej przez nią świecy. Nie czeka nawet na odpowiedź; bo wie, że nigdy nie uczono nas tego w szkole. -

Okalający osadę Las był kiedyś polem winogron, ciągnącym się aż po

horyzont. Strażnicy nieraz opowiadają, że nadal można natknąć się na pozostałości winnicy, że w niektórych miejscach widać pnącza winogron oplatające siatkę. Tunel skręca lekko w lewo. Co jakiś czas mijamy drzwi zatopione w kamieniu. Drewno jest wypaczone i popękane, wystają z niego grube śruby wkręcone w ściany, przytrzymujące całą konstrukcję. Zatrzymuję się przy jednych drzwiach, chcąc zapytać, co znajduje się za nimi, lecz idące za mną Siostry popychają mnie gwałtownie. Zastanawia mnie,

dlaczego ta informacja - o winnicy i tunelu - była trzymana w tajemnicy, i dlaczego Siostra Tabitha wybrała akurat ten moment, by mi o tym powiedzieć. -

Pod Katedrą trzymano wino, by fermentowało, lecz to nie tutaj odbywała się

produkcja - ciągnie Siostra. Wreszcie docieramy do ślepego zaułka. Znajduje się tam tylko kilka drewnianych stopni umieszczonych w ziemi i prowadzących do góry. Siostra Tabitha zatrzymuje się i odwraca w moją stronę. Patrzę ponad jej ramieniem na drewniane drzwi umieszczone w suficie - to do nich prowadzą schody. -

Wino robiono gdzie indziej - powtarza, ponownie skupiając moją uwagę na

sobie. - Musiano przecież ugniatać winogrona, depcząc po nich, co jest niechlujnym zajęciem, zlatuje się robactwo, trzeba było więc znaleźć osobne pomieszczenie. Używano tego tunelu do transportu i przechowywania rezerw. Wreszcie, kiedy gleba zawiodła, winiarnie opuszczono. Stare, drewniane zabudowania zniszczały i rozpadły się. Ale sama winiarnia, czyli nasza Katedra, nadal stoi, gdyż zbudowano ją z kamienia. Siostra Tabitha powoli wspina się po schodach, garbiąc się coraz bardziej, gdy zaczęła zbliżać się do drzwi w suficie. Potrzebne jej są aż trzy klucze, by je otworzyć, potem schodzi, pozostawiając je niezamknięte. -

Właśnie tam produkowano kiedyś wino - mówi i wpycha mnie na schody tak

gwałtownie, że prawie się potykam. Idę pochylona, czuję pod plecami chropowate drewno drzwi, metalowe elementy wbijają się w moją skórę. Zawsze wiedziałam, że Siostry są surowe, podczas lekcji w szkole stosowały bowiem kary cielesne, jeśli zachodziła taka potrzeba. Ale nigdy nie sądziłam, że mogą być aż tak niedostępne, okrutne, przerażające. -

Otwórz je, Mary - mówi Siostra Tabitha. Jej złowrogi, niski głos brzmi

okropnie i zdaję sobie sprawę, że nie mam wyjścia. Napieram na ciężkie drzwi tak długo, aż wreszcie otwierają się na oścież i z głuchym łoskotem, który rozlega się wokół, uderzają w podłogę. Czuję, jak Siostra Tabitha napiera na moje nogi i wiem, że jeśli nie wdrapię się do środka, nie wyjdę z małego tunelu, stracę równowagę. Prostuję się jak struna, jakbym

wypełzała spod ziemi, i znowu czuję parcie na plecach. Nagle ląduję na ziemi, podpieram się rękoma i kolanami, w dłonie wbijają mi się sosnowe igły, na twarzy czuję świeże powietrze. Słyszę ptaki, pod bosymi palcami u stóp czuję trawę, jestem zdezorientowana, zagubiona, aż wreszcie słyszę przerażający jęk. Opada na mnie, wbija się do wewnątrz. Zbyt blisko, zbyt głośno, niebezpiecznie blisko. Instynktownie podskakuję, a potem kucam, wyciągam ręce przed siebie, gotowa się bronić. Obracam się to w prawo, to w lewo, okolica zlewa mi się przed oczyma w jedno. Gorączkowo odwracam się w stronę dziury, z której wyskoczyłam, chcę wrócić z powrotem do bezpiecznego azylu podziemnego tunelu, ale Siostra Tabitha stoi mi na drodze. -

Co mi robicie? - krzyczę.

Mój głos jest ostry, naznaczony strachem, wypowiadane słowa niemal mnie dławią, z trudem łapię powietrze. Na ślepo macam ziemię w poszukiwaniu jakiegoś kija, którego mogłabym użyć jako broni. Jęki nasilają się, słyszę znajomy brzęk. Dźwięk, jaki wydają napierający na siatkę Nieuświęceni. Rozglądam się wokół, widzę, że znajduję się na małej polanie, którą otacza ogrodzenie dwa razy wyższe ode mnie. W oddali dostrzegam swoją wioskę. Nieuświęceni gromadzą się blisko mnie. Dwa kroki w byle jakim kierunku i chwycą mnie przez otwory w siatce. Krew buzuje mi w ciele, spanikowana widzę jak przez mgłę, strach sprawia, że ręce drżą mi zgodnie z rytmem mojego serca. Usiłuję patrzeć równocześnie we wszystkie strony. Wtedy Siostra Tabitha wyciąga do mnie dłoń, z jej czarnej tuniki wystaje pojedynczy palec, wskazujący mi miejsce gdzieś pomiędzy drzewami. Nie zauważyłam wcześniej bramy - podobnej do tych, które mamy w wiosce, służących do wypuszczania do Lasu tych z nas, którzy zostali na taki los skazani. Wszystko, co musi zrobić Siostra Tabitha, to pociągnąć za sznur znajdujący się na ziemi obok niej. Brama się otworzy, ona wraz z Siostrami zniknie z powrotem w tajemnym korytarzu, a ja zostanę tutaj sam na sam z Nieuświęconymi. - Co robisz?! - usiłuję krzyczeć, ale mój głos jest zbyt słaby, ginie w moim oddechu. Co wy mi robicie? - wyrzucam z siebie, jakbym chciała, by moje słowa wyryły się w powietrzu.

Nieuświęceni są tak blisko. Gdziekolwiek nie spojrzę, widzę, jak pragną mnie dostać, jak uderzają w siatkę. Łzy leją mi się z oczu, spływają po policzku. -

Proszę - szepczę. Padam z powrotem na kolana, pełznę do Siostry Tabithy,

czepiam się jej czarnej tuniki. - Proszę, nie zostawiajcie mnie tutaj. Jestem jak dziecko błagające o coś swoją matkę. -

Zawsze jest wybór, Mary - odpowiada Siostra Tabitha. Połowa jej ciała nadal

ukryta jest w podziemiach, stoi na drewnianych stopniach. - Wybór jest tym, co czyni nas ludźmi, odróżnia od Nieuświęconych. Patrzę na nią, szukając sposobu, jak to wszystko zakończyć. Ma czerwone policzki, nie tylko z powodu mroźnego powietrza, ale i przez własną zaciętość. W kącikach jej oczu zauważam stare zmarszczki, jakby dawno temu umiała się jeszcze uśmiechać. Ramiona opadają mi bezsilnie, klęczę przed nią. Głowa opada mi bezwiednie, z rezygnacją. Nic więcej nie mogę zrobić. Siostra Tabitha kładzie obie ręce na mojej głowie. -

Ważne, byś o tym pamiętała, Mary - mówi. - Musisz zrozumieć powagę

wyboru, jakiego dokonujesz, decydując się zostać jedną z nas. Do Siostrzeństwa nie wstępuje się łatwo. Boję się podnieść głowę, wpatruję się w mdłe kolory jesiennych liści, kiwam głową. Wzdrygam się, nie mogąc opanować drżących mięśni. Wokół mnie Nieuświęceni desperacko rzucają się na siatkę. Czują mój zapach. -

Muszę słyszeć, jak to mówisz, Mary. - Jej ręce przesuwają się po moich

włosach i znowu mogę myśleć jedynie o mojej matce i wyborze, którego dokonała. -

Chcę wstąpić do Siostrzeństwa - odpowiadam, gotowa zrobić wszystko, byle

tylko wydostać się z tej polany. -

Dobrze więc - mówi Siostra Tabitha i przesuwa dłonie z mojej głowy na

podbródek. Ma silne ręce, jej uścisk jest niemal bolesny. Chwyta mnie mocno, patrzę jej prosto w oczy przypominające kolorem ciemne, szarozielone niebo, kiedy przecina je błyskawica.

-

Następnym razem, kiedy otworzysz usta - mówi do mnie - będziesz chwalić

Pana. Zajmuje mi chwilę, by zrozumieć jej słowa - to, że jestem bezpieczna - i wtedy zaczynam nerwowo potakiwać, jęki Nieuświęconych wciąż wibrują mi pod skórą. Siostra Tabitha odsuwa się, pozwalając mi przejść na schody. Nic nie mówiąc, podążam za nią do tunelu, potem do jamy, a kiedy wspinamy się po schodach prowadzących do Katedry, myślę o chłodzie, który ujrzałam w oczach Siostry. Myślę o tym, jak jej spojrzenie wgryzało się w moją duszę. Nadal czuję przejmujące zimno, a przecież jestem teraz w Katedrze, miejscu, w którym spotkała mnie tylko dobroć. Wracamy do Sanktuarium przy Katedrze, Siostry prowadzą mnie do tego samo pokoju, który zamieszkiwałam jeszcze dziś rano, do pokoju z widokiem na Las i Nieuświęconych. Teraz pod oknem stoi biurko, a w rogu pomieszczenia szafa, wewnątrz której znajduję dwie czarne tuniki. W małym kamiennym kominku rozpalono ogień, by przegonić mroźne zakusy zimy, lecz ja nie czuję ciepła. Zbierając się do wyjścia, Siostra Tabitha wręcza mi Pismo. -

Kiedy przeczytasz tę księgę pięć razy, być może zasłużysz na swoje przywileje

- mówi. I zostaję sama, by móc rozmyślać nad swoim wyborem. Pismo jest księgą grubą na pięć palców, oprawę ma wytartą i spękaną, przez cieniutkie kartki prześwitują skłębione litery z kolejnych stron. Czytam Pismo przy biurku, na które pada światło, a kiedy nie ma słońca, gapię się w ogień i wspominam matkę. Próbuję przyswoić sobie to, co czytam, pogodzić treść z moim życiem i wreszcie dochodzę do wniosku, że nie ma jasnych odpowiedzi. Mój świat wydaje się teraz taki mały, ograniczony czterema ścianami tego pokoju, jedynego miejsca, w którym nie jestem pilnowana. Brakuje mi widoku ze wzgórza, wiatru przemykającego obok mnie, wpatrywania się w horyzont, rozmyślania o tym, co jest za Lasem. W nocy, kiedy oplata mnie sen, mój umysł wymyka się poza ogrodzenie, do bramy strzegącej zakazanej ścieżki. Ale nawet we śnie nie przekraczam jej. Mijają tygodnie. Nadchodzi zima, dni stają się krótsze, spędzam mniej czasu na

czytaniu, a więcej na rozmyślaniu. Wyglądam przez okno, patrzę w gwiazdy i zastanawiam się, czy Nieuświęceni czują zmianę temperatur. Ciekawe, czy moW środku zimy, pewnego śnieżnego popołudnia, moje studia przerywane zostają przez wycie i krzyki, które roznoszą się echem na korytarzu za moimi drzwiami. Biegnę do okna jej matce też jest zimno. i wyglądam przez nie, zastanawiając się, czy Nieuświęceni nie przerwali wreszcie siatki i nie zalali wioski. Lecz wszystko w zasięgu wzroku jest spokojne, a syrena milczy. Podchodzę do drzwi i zaniepokojona przyciskam do nich ucho. Jeśli coś przedostało się do środka, najbezpieczniejsza będę w swoim małym pokoiku. Wtedy przypominam sobie, że Katedra służy nam także jako szpital, a Siostry posiadły wiedzę uzdrawiania. Krzyki zamieniają się w podniesione głosy, jednak przez drzwi słowa są przytłumione, nie rozumiem, o czym mówią. Jakiś człowiek coś wykrzykuje, jego głos pełen jest bólu. Odwracam się od drzwi i pozwalam ciału bezwładnie opaść; siadam na podłodze. Zatykam uszy dłońmi, ale nadal słyszę ten ból, głosy i strach. A potem następuje cisza tak głęboka, że prawie w niej tonę. Tej nocy nie mogę spać, leżę pod kocami, nasłuchując odgłosów Lasu, trzeszczących i jęczących, wsłuchując się w skrzypienie śniegu opadającego na naszą osadę. Słyszę Siostry krzątające się wokół nowego pacjenta. Myślę, jak bardzo skupieni jesteśmy na niebezpieczeństwie związanym z Lasem, zapominamy, że reszta naszego życia może być równie niebezpieczna. Myślę o tym, jak kruche jest nasze życie - jesteśmy jak ryba w szklanej kuli, otoczona zewsząd ciemnością. Nazajutrz Siostry wołają mnie, bym przyszła do pacjenta, który milczał przez całą noc. -

Mamy wiele obowiązków, Mary - mówi do mnie Siostra Tabitha, gdy idziemy

z mojego pokoju do głównego Sanktuarium. Potem przechodzimy korytarzem w górę, pokonujemy wąskie schodki i kierujemy się

w dół kolejnym długim korytarzem z drewnianymi drzwiami na każdej ze ścian. -

Tak jak nauczyłaś się poświęcać swoje życie Panu, tak teraz nauczysz się dbać

o Jego dzieci. Ale pamiętaj - ciągnie, odwracając się i biorąc mój policzek w swoje zimne dłonie - nadal obowiązują cię śluby milczenia. Musisz zasłużyć sobie na przywileje. Kiwam głową. Nie mówię nic o tym, że w ubiegłym tygodniu przeczytałam Pismo po raz piąty. Jestem zbyt zajęta rozkoszowaniem się samotnością. Otwiera drzwi i dociera do mnie odgłos, który przypomina mi o Nieuświęconych. Na chwilę zamieram, przywołując TM w pamięci moment przemiany mojej matki, kiedy to jej krzyk przeistoczył się w nieartykułowany jęk. Światło słoneczne sączy się przez okno naprzeciwko, odbija się od obitych drewnem ścian, kontrastujących z ciemnym, ciasnym korytarzem. Wszystko tutaj jest jaśniejsze niż w moim pokoju. Małe łóżko z białą pościelą i lekko podartym pledem wciśnięte jest w najdalszy kąt pokoju, na nim rzuca się młody mężczyzna, zaciskając mocno dłonie na posłaniu. -

Wody - prosi.

Siostra Tabitha odwraca się w moją stronę i każe mi wyjść na zewnątrz, zebrać do miski czysty śnieg, by mężczyzna mógł rozpuścić go w ustach, podczas gdy ona pójdzie po nowe bandaże. Kiedy wracam, moje ręce są czerwone i obolałe od zbierania śniegu. Powoli zbliżam się do łóżka. Pacjent jest spokojny, kiedy słyszy szuranie moich butów o drewnianą podłogę, podnosi głowę i wtedy widzę, kim jest. -

Travis - wzdycham.

Mój głos wydaje mi się taki obcy, rozglądam się szybko wokół, by upewnić się, że Siostra Tabitha mnie nie usłyszała. Nie mam wątpliwości, że wysłałaby mnie do Lasu, jeśli uznałaby, że to konieczne. -

Mary - szepcze. - Och, Mary.

Wyciąga rękę, łapie mnie za dłoń i przyciąga do siebie tak blisko, że prawie dotykam jego policzka. Jego ruch jest nagły i wytrąca mnie z równowagi, potykam się i padam na kolana obok łóżka. Trochę śniegu wypada z miski i upada na podłogę. Travis ma zamknięte oczy, nie widzi płatków rozpuszczających się na popękanych deskach podłogi. Jego policzek płonie, przesuwam dłoń po jego czole, jak robiła to moja mama, kiedy Jed albo ja byliśmy chorzy. Myślę o tych wszystkich chwilach, kiedy otarłam się przypadkowo o Travisa, podczas jakiejś gry na dworze, gdy szliśmy do szkoły - teraz jego skóra była inna. Dojrzała. Jak u mężczyzny, a nie jak u chłopca. Biorę do ręki odrobinę śniegu z miski i trzymam dłoń przy jego ustach. Jego język przemyka po moich palcach, czuję, jak moja skóra topnieje - po raz pierwszy w życiu. Nagle nie patrzę na niego jak na przyjaciela, ale jak na kogoś znacznie ważniejszego, zmuszam się do zejścia na ziemię, nie mogę go pożądać. Wzdycha, jego ciało, już spokojniejsze, opada z powrotem na materac. -

Mary, proszę, więcej - błaga, jego oczy nadal są zamknięte.

Kiwam głową i karmię go śniegiem, jego oddech topnieje na moich palcach, jego ciało jest rozgrzane, cierpi z powodu pragnienia i odwodnienia. -

Mary, to boli - szepcze. - Boże, tak bardzo boli.

Potrzeba pocieszenia go słowami przybiera na sile, chciałabym wiedzieć, co tak strasznego mu się przydarzyło, ale boję się zapytać, nie chcę ryzykować, że Siostra Tabitha usłyszy mnie i odeśle gdzieś z dala od niego, nie pozwoli więcej nam się widywać. Przyciskam czoło do jego policzka, moja zimna skóra przy jego twarzy. Trwamy tak, aż otwierają się za nami drzwi, wchodzi Siostra Tabitha, jej twarz tężeje w gniewnym grymasie. Zapada cisza, aż Travis mówi: -

Dziękuję za modlitwę, Mary. Dzięki niej poczułem się lepiej. - Te słowa

sprawiają, że wyraz twarzy Siostry Tabithy nieco łagodnieje. -

Modlitwa zawsze jest najlepszym lekarstwem - mówi i podchodzi do łóżka.

Z czułością, o którą nigdy bym jej nie podejrzewała, odkrywa Travisa, by zobaczyć

jego rany. Krew naznaczyła paski tkaniny, którymi przewiązane było jego lewe udo prowizoryczny stary bandaż jest brązowy, ale to chyba dobry znak. Siostra Tabitha prosi, bym przytrzymała ręce Travisa, podczas gdy ona odwija bandaże. Przygotowuję się na ujrzenie tego, co się pod nimi kryje. Widywałam już takie okropieństwa i dziwności, że nigdy nie spodziewałam się, iż widząc obrażenia Travisa, będę stać na nogach jak z waty, zmagając się z zawrotami głowy. Ktoś, kto dorastał otoczony Lasem, widział wielokrotnie o wiele bardziej przerażające rzeczy - Nieuświęconych ze zwisającymi płatami skóry, ziejącymi ranami, które spowodowały infekcję, połamanymi wskutek szturmowania siatki palcami, kończynami trzymającymi się jedynie na chrząstkach. Travis łapie mnie mocno za rękę, jakby to mnie chciał pocieszyć, a nie szukać pociechy w mojej obecności. Na jego udzie widzę jaskrawoczerwoną ranę - sączy się z niej wodnista krew. Skórę po obu stronach ściągają duże, niesymetryczne szwy. Siostra Tabitha kładzie ręce po obu stronach rany i ściska. Travis jęczy, oczy wywracają mu się do środka czaszki. -

Nie wdała się jeszcze infekcja - mówi do mnie, nie podnosząc głowy. - To daje

mi nadzieję. - Zawija odkrytą ranę w nowe kawałki tkaniny. - Lecz złamanie było na tyle poważne, że nie potrafię powiedzieć, czy dobrze nastawiliśmy kości. Poczekamy, zobaczymy. - Z powrotem nakrywa go kocem pod szyję i mocno zawija po bokach. - Jedyne, co wiem, to to, że Travis pozostanie w tym łóżku przynajmniej do końca zimy i będzie miał szczęście, jeśli w ogóle będzie jeszcze chodził. Wszystko jest teraz w rękach Boga. -

Czy... - Travis waha się, przełyka ślinę, jego twarz blednie, pot występuje mu

na czoło. - Czy Mary może przychodzić, by modlić się za mnie? - pyta. Siostra Tabitha wpatruje się w niego uparcie, potem przenosi wzrok na mnie, nadal trzymającą nasze złączone dłonie. Pojedyncze kiwnięcie głową, niemal niezauważalny ruch, jedno uderzenia serca. -

Może. Ale teraz musi wrócić do swoich nauk. A ty, Travis, powinieneś

wiedzieć, że nie wolno jej mówić niczego poza modlitwą, więc proszę, nie kuś jej, by

mówiła więcej niż powinna. Obserwuję, jak palce Travisa oplatają moje. Cofam się pamięcią do dnia sprzed kilku miesięcy, kiedy jego brat Harry trzymał mnie za rękę pod wodą, kiedy zaprosił mnie na Święto Plonów, które minęło już dawno. Pamiętam, że jego skóra wyglądała na napuchniętą i niezdrową. Teraz czuję twardą i ogorzałą dłoń Travisa na mojej miękkiej ręce. Obracam jego dłoń i widzę linie, które krzyżują się na niej. Zastanawiam się nad wszystkim, co utraciłam od tamtego dnia. Przychodzę do Travisa każdego poranka. Pomagam Siostrze Tabithcie oczyszczać jego ranę, która nadal jest świeża, czerwona i przyprawia Siostry o zmartwienie. Kiedy przechodzą cem pod szyję i mocno zawija po bokach. - Jedyne, co wiem, to to, że Travis pozostanie w tym łóżku przynajmniej do końca zimy i będzie miał szczęście, jeśli w ogóle będzie jeszcze chodził. Wszystko jest teraz w rękach Boga. -

Czy... - Travis waha się, przełyka ślinę, jego twarz blednie, pot występuje mu

na czoło. - Czy Mary może przychodzić, by modlić się za mnie? - pyta. Siostra Tabitha wpatruje się w niego uparcie, potem przenosi wzrok na mnie, nadal trzymającą nasze złączone dłonie. Pojedyncze kiwnięcie głową, niemal niezauważalny ruch, jedno uderzenia serca. -

Może. Ale teraz musi wrócić do swoich nauk. A ty, Travis, powinieneś

wiedzieć, że nie wolno jej mówić niczego poza modlitwą, więc proszę, nie kuś jej, by mówiła więcej niż powinna. Obserwuję, jak palce Travisa oplatają moje. Cofam się pamięcią do dnia sprzed kilku miesięcy, kiedy jego brat Harry trzymał mnie za rękę pod wodą, kiedy zaprosił mnie na Święto Plonów, które minęło już dawno. Pamiętam, że jego skóra wyglądała na napuchniętą i niezdrową. Teraz czuję twardą i ogorzałą dłoń Travisa na mojej miękkiej ręce. Obracam jego dłoń i widzę linie, które krzyżują się na niej. Zastanawiam się nad wszystkim, co utraciłam od tamtego dnia. Przychodzę do Travisa każdego poranka. Pomagam Siostrze Tabithcie oczyszczać

jego ranę, która nadal jest świeża, czerwona i przyprawia Siostry o zmartwienie. Kiedy przechodzą obok, smutek widoczny jest na ich twarzach, pod nosem szepczą pobożne słowa. Wszyscy modlą się o jego ozdrowienie. Chciałabym wiedzieć, co mu się przytrafiło, ale siedzę cicho, jak mi przykazano. Musi wystarczyć mi wiedza, że w jakiś sposób złamał sobie kość, która przeszła na wylot przez skórę i nie goi się tak, jak powinna. Przez większość czasu Travis leży nieruchomo pod kocami, kiedy do niego przychodzę, bredzi w malignie, jego czoło płonie. Przeważnie nawet mnie nie rozpoznaje. Niekiedy łapie mnie za rękę, prosi o wodę, błaga, by przestało boleć. Kiedy tylko mogę, klękam obok jego łóżka, ściskam jego ręce, nachylam się nad nim i szepczę do ucha. Wiem, że powinnam się modlić. Siostry wierzą żarliwie, że modlitwa jest jedyną rzeczą, która go uratuje, lecz nie mogę się zmusić. Nie mogę powierzyć życia mojego przyjaciela czemuś, czego nie jestem pewna, czemuś, na co nadal jestem wściekła, czemuś, co zabrało moją rodzinę i zostawiło mnie samą na tym świecie. I zamiast tego mówię mu o rzeczach, w które wierzę, rzeczach, o których wiem, że są prawdziwe. Opowiadam mu historie, które znam od matki, o życiu przed Powrotem. Mówię mu o oceanie. Wiem, że kocham wtedy Travisa. Czuję, że mogłabym przejąć jego ból, aby tylko wyzdrowiał. Jeśli w jakiś sposób mogłabym wziąć cząstkę własnego życia i podzielić się nią, by poczuł się lepiej, nie wahałabym się ani chwili. I nie rozumiem dlaczego, skoro przychodzę do niego dzień po dniu, przysuwam twarz na tyle blisko, że moje usta dotykają jego policzków i uszu, jemu się nie poprawia. Kiedy nie jestem z Travisem, siedzę sama w moim pokoju, nie mogąc zapomnieć o dniu nad strumieniem, dniu, w którym zarażono moją matkę. Pamiętam, jak Harry powiedział mi, że Travis wybrał moją najlepszą przyjaciółkę, Cass, a nie mnie. Ale ona nie przychodzi do Katedry posiedzieć z nim tak, jak robię to ja. I choć nie zasługuje na niego tak jak ja, pamiętam, że Travis jest przyrzeczony innej. Że teraz, gdyby nie jego złamana noga, to Cass prowadziłaby go do ołtarza. Wiedza ta rozpala

we mnie ogień wściekłości i tęsknoty, które zagnieździły się we mnie tak głęboko, że nie mogę ich od siebie odróżnić, i jedyne uczucie, jakie znam, to pożądanie. Dlatego wiem, że nigdy nie będę prawdziwą służką Boga, wiem, dlaczego nie będę mogła całkowicie poświęcić się Siostrom. Bo kocham Travisa zbyt mocno, by o nim zapomnieć. Opowiadałam Travisowi o oceanie. Z lekko rozchylonymi ustami zapadł w naznaczony gorączką sen. Nadal próbuję przemówić do jego snów, jakby przekonując go, by wyzdrowiał. Jak zwykle klęczę obok jego łóżka, jedną ręką odgarniam mu włosy z czoła, i wtedy słyszę odgłos otwieranych drzwi za moimi plecami. Zanim w ogóle widzę, kto wchodzi, mówię: „Amen" i staję na równe nogi, spłoniona, z nierównym, przyspieszonym oddechem. Mam oczy jak spodki, kiedy widzę, kim są moi goście: Cass i Harry, a za nimi Siostra Tabitha. - Mary! - wykrzykuje Cass. Podbiega do mnie z wyciągniętymi ramionami i przytula mocno, a ja odpowiadam tym samym. Zatapiam twarz w jej jasnych włosach. Nawet pośród martwoty trwającej zimy, nadal pachną jak słoneczne promienie. Już czuję łzy cisnące mi się do oczu, palący w gardle szloch. Jest to swoista kombinacja tęsknoty za przyjaciółką, braku fizycznego kontaktu i zdrady - przecież zakochałam się w Tra' if visie. Cieszę się, że nie mogę się odezwać, ponieważ nie mam pojęcia, co mogłabym powiedzieć Cass, jak mogłabym wytłumaczyć, dlaczego klęczałam przy Travisie, z ręką na jego czole. -

Och, Mary, jak on się czuje? - Zajmuje moje zwyczajowe miejsce przy

Travisie, biorąc w ręce jego dłonie tak, jak robiłam to ja sama. Nawet pogrążony we śnie, zwraca głowę w jej stronę. Mam pewność, że czuje od niej słońce, że pragnie go tak samo, jak my wszyscy. -

Travis - mówi do niego głosem delikatnym niczym oddech. - Travis.

Jej ręka wędruje do jego czoła, głaszcze go po głowie, a on delikatnie mruczy. Kiedy

jej dłoń natrafia wreszcie na jego policzek, Travis przyciska do niej swoją twarz. Obserwowanie jego reakcji przyprawia mnie o tak wielki ból, że ledwo mogę ustać. Takie samo uczucie dopadło mnie, kiedy stałam przed swoim bratem, gdy powiedział mi, że muszę iść do Sióstr, bo nikt nie zaprosił mnie na Święto. Czuję tę samą pustkę drążącą mnie od wewnątrz. Przez moment mam ochotę odciągnąć Cass od łóżka, od Travisa. Chcę krzyknąć na niego i powiedzieć, że ona nie jest mną, że nie powinien reagować w ten sposób. Przecież to ja jestem tą, która była przy nim od samego początku. Ale nie robię tego. Ponieważ chciałabym wierzyć, że istnieje jakiś powód, dla którego Cass nie przyszła do Travisa wcześniej. Wiem, że jest delikatna i że nawet teraz, gdy jest już lepiej, widok gorączkującego i mamroczącego Travisa to dla niej zbyt wiele. I nie pomaga fakt, że jest jej wybrankiem, że cała nasza czwórka dorastała razem i że jesteśmy przyjaciółmi, odkąd tylko sięgam pamięcią. W0\ W naszej grupce to ona zawsze była słabszym ogniwem, tą, którą trzeba chronić. Sama jej obecność tutaj ma być manifestem, jak bardzo o niego dba. Uświadomienie sobie tego sprawia, że czuję jeszcze większą pustkę, jest mi głupio, że w ogóle pomyślałam, że mogę kochać Travisa. Cass opiera swoją dłoń o jego policzek, milczy, a łzy leją się jej z oczu. -

Jak długo jest w takim stanie? - pyta, odwracając się do mnie. - Czy mu się

polepszy? Kiedy się obudzi? Patrzę na Siostrę Tabithę, gdyż nie wolno mi się odezwać. Siostra podchodzi bliżej, staje pomiędzy mną a Cass i udziela odpowiedzi na wszystkie jej pytania. Czuję ulgę, że zostałam uwolniona, że zdjęto ten ciężar z moich barków. Odsuwam się od łóżka, od Cass, Travisa i Siostry, daję im namiastkę prywatności. -

Cześć, Mary - rzuca Harry.

Zapomniałam, że jest w pokoju, kręci się przy ścianie obok drzwi. Kiwam mu głową na powitanie. Jego ciemne włosy są jeszcze dłuższe niż ostatnim razem, kiedy go widziałam. Zaczesał je sobie za uszy, przez co jego kości policzkowe wyglądają ostrzej, wyraźniej. Stoimy ramię w ramię, czuję, że moje ciało wypełnia się gniewem

i wstydem - on jest tym chłopcem, który mnie odrzucił. -

Siostra Tabitha powiedziała nam, że nie możesz mówić, że złożyłaś jakieś

śluby, ale Cass chyba o tym zapomniała. Ponownie kiwam głową. Nie wiem, co bym mu powiedziała, nawet gdybym mogła mówić. Może zapytałabym, dlaczego nigdy o mnie nie pytał, a przecież zaprosił mnie na Święto Plonów tego ranka, kiedy moja matka została zarażona. Od tamtej pory nie odezwał się do mnie słowem - aż do teraz. Nie pofatygował się, by przyjść do Jeda i wstawić się za mną. Zostawił mnie samą, zdaną na łaskę Sióstr. Może zapytam go, co stało się Travisowi, co spowodowało jego straszliwe złamanie i czemu nie odwiedził go wcześniej. -

To twój brat go znalazł - mówi, jakby czytał w moich myślach.

Oboje patrzymy na Cass, która krząta się przy Travisie. Siostra Tabitha przycupnęła na brzegu łóżka, wyjaśniając jej wszystko głosem niskim, lecz uprzejmym i delikatnym. Zawsze zadziwia mnie, jak opiekuńcza potrafi być Siostra Tabitha w stosunku do rannego Travisa. -

Tak, on go tutaj przyniósł - ciągnie Harry. - Beth nie czuła się zbyt dobrze,

więc nie mogła przyjść tutaj razem z twoim bratem. Siostry boją się, że najmniejszy ruch może spowodować utratę dziecka. Przełykam ślinę, próbując ugasić pożar w moim gardle. Jed był tutaj tamtej nocy, zaledwie kilka dni temu. Tak blisko, a jednak nie przyszedł się ze mną zobaczyć. Nie pofatygował się nawet, by powiedzieć mi, że jego żona znowu jest w ciąży. Nie mogę nic zrobić, kiwam więc głową i próbuję się nie zaczerwienić, te wszystkie emocje gotujące się we mnie rozsadzają mi policzki. Dużo kosztuje mnie, by nikt nie zorientował się, co naprawdę czuję, próbuję zebrać się w sobie i spokojne zaplatam dłonie. Harry odwraca się ku mnie, ale dalej spoglądam w nieokreśloną dal. Tak jak jego brat jest wyższy ode mnie, więc patrzy na mnie z góry, gdy mówi:

Cc -

Nikt nie wie, co się zdarzyło, ani gdzie był - wyrzuca z siebie z ociąganiem. -

Jed powiedział nam, że znalazł Travisa półprzytomnego, czołgającego się przez pola. Nikt nie ma pojęcia, co mogło zajść. Patrzy mi w oczy, jakby czegoś w nich szukał, jakbym wiedziała więcej niż on i zatrzymała dla siebie odpowiedzi na jego niewypowiedziane pytania. Nie robię nic poza odwzajemnieniem spojrzenia. Wreszcie nachyla się ku mnie delikatnie. -

Mary... - Jego głos jest jedynie cichym szeptem, którego nie może usłyszeć nikt

inny w pomieszczeniu. - Przepraszam - kończy. - Ja tylko... Patrzy w dół, na podłogę, potem przenosi wzrok ponad moje ramię, na swojego brata i na Cass. Otwiera usta, by powiedzieć coś jeszcze, ale wtedy Travisem zaczynają rzucać dreszcze. Cass wypuszcza jego dłoń i wstaje. Pociąga nosem, jej oczy nabiegły krwią i teraz błyszczą czerwienią. Jej twarz wygląda na wymizerowaną, jakby była wyczerpana samym przebywaniem w pobliżu siedliska okropnego bólu. Jest zupełnie inną kobietą niż ta, która przyszła tutaj chwilę temu. -

Czy będę mogła przyjść odwiedzić go jeszcze? - pyta.

Siostra Tabitha odwraca się delikatnie, spogląda na nas, stojących niedaleko, a jej wzrok omija Cass i spotyka się na krótką chwilę z moim. -

Oczywiście, że możesz. Mary modli się za niego codziennie, możesz do niej

wtedy dołączyć. Być może, gdy obie wstawicie się za niego u Boga, okaże On swoje miłosierdzie. Czuję na sobie świdrujący wzrok Harry'ego, jego pragnienie, by nasze oczy znowu się spotkały. Ale nie chcę teraz słuchać jego przeprosin. Nie chcę wyjaśniać, dlaczego spędziłam tyle godzin przy łóżku jego brata. Cass odwraca się do mnie i kładzie rękę na moim policzku. - Moja Mary - mówi. - Jesteś zbyt dobra. Jedyne, o czym mogę teraz myśleć, to zapach Travisa, wyczuwalny na jej palcach. I wiem, że to mnie zgubi. Kiedy Harry i Cass już poszli, Siostra Tabitha odprowadza -

Przeczytałaś już Pismo pięciokrotnie. - To nie było pytanie.

Nie wzbraniam się przed zatajaniem prawdy, lecz nie mogę

kłamać jej prosto w oczy, więc kiwam głową. -

A więc twoje śluby milczenia już nie obowiązują.

-

Tak - odpowiadam, a mój własny głos brzmi dziwacznie po tych wszystkich

tygodniach milczenia; głośno, chropawo, świdruje w uszach przywykłych do bezgłośnego szeptu przeznaczonego dla uszu Travisa; -

Wkrótce wkroczysz na kolejny etap swoich nauk. Ale teraz pomożesz Cass

przejść przez tę trudną próbę i nadal będziesz modlić się za Travisa. Skinęłam głową. To, że mogę znowu mówić, nie jest tożsame z tym, że tego chcę. Mowa przynosi ze sobą przykry obowiązek tłumaczenia się przed Cass. mnie do pokoju. -------Nie jestem na tyle silna, by powiedzieć Cass, że zniesiono moje śluby milczenia. Siedzę więc na krześle pod oknem, podczas gdy ona klęczy obok łóżka Travisa, szepcząc modlitwę. Travisa nadal trawi gorączka, rzadko nawet się budzi, często zaś jęczy z bólu, rzuca się w pościeli. Po kilku takich odwiedzinach widzę, że Cass jest wycieńczona, znużona, zagubiona. Klękam więc przy niej i obejmuję. Opada w moje ramiona, pogrążona we łzach. Siódmego dnia Cass nie przychodzi posiedzieć z Travisem i zaczynam się martwić, że stało się jej coś złego. Wreszcie zamiast niej pojawia się Harry i informuje mnie, że widok Travisa pogrążonego w bólu to dla niej zbyt wiele do zniesienia. Ale on nie zostaje długo. Nie pyta, co u mnie, ani jak się czuje Travis. Za to zatrzymuje się na moment na progu pokoju i spogląda na mnie, jak siedzę na krześle przy oknie i patrzę na jego spokojnie śpiącego brata. -

Kochasz go - mówi do mnie.

Usiłuję doszukać się w jego głosie oskarżenia, lecz bezskutecznie. -

Nie przyszedłeś się za mną wstawić - odpowiadam.

Jego oczy otwierają się szeroko na krótką chwilę, lecz zaraz jego spojrzenie wędruje z dala ode mnie. Przez chwilę Harry patrzy w okno. Chcę, by wyjaśnił mi, dlaczego po mnie nie przyszedł. -

Przepraszam, Mary - słyszę zamiast tego.

Odwraca się i wychodzi, jego wzrok jeszcze na moment zatrzymuje się na mnie, potem zamykają się drzwi. Zsuwam się z krzesła i na kolanach czołgam się do Travisa. Już zbyt długo tkwiłam w tej pozycji. Przez ostatnie kilka dni na moim miejscu była Cass, a Travisowi jakby się polepszyło, obrzęk wokół jego blizny ustępuje. Jednak wiele jeszcze brakuje, by Travis w pełni wybudził się z niedającego odpoczynku snu. Na razie miota się pomiędzy snem a jawą, przytłumiony bólem. Chwytam się Travisa i szlocham. Płaczę nad utraconą rodziną, nad zdradą, jakiej dopuściłam się względem mojej najlepszej przyjaciółki, nad tym, że nikt nie poprosił mnie o rękę i nad swoją gorącą miłością do Travisa. Ryczę, bo moje życie w niczym nie przypomina tego, co sobie wymarzyłam. Bo żyjemy tak, jak żyjemy, z Nieuświęconymi, z Lasem Zębów i Rąk, z Siostrami i Strażnikami. Leję łzy nad sobą samą, nad Travisem, nad jego złamaną nogą i myślą, że może już nigdy nie wyzdrowieć. A nawet jeśli wyzdrowieje, to może nie będzie mógł sprawnie chodzić. Jutro zaczynam nowy etap nauk i obawiam się, że nie będę mogła już więcej widywać się z Travisem. Płaczę, bo to nie jest życie, nie tak wszystko powinno wyglądać, i nie mam pojęcia, jak to naprawić. Łzy ściekają mi na poduszkę. Policzek, szyja i włosy Travisa są teraz całe mokre, ale nie mogę przestać. Wreszcie podnoszę się, próbując rozpaczliwie wciągnąć powietrze do płuc, moim ciałem targają dreszcze. Wtedy czuję na swojej głowie dłoń i podnoszę wzrok. To Travis, obudził się. Przez chwilę zastanawiam się, czy nie jest przypadkiem zdziwiony tym, co tutaj robię, że to ja, a nie Cass. Przecież to ona czuwała przy jego łóżku i to na jej głos reagował. Szepcze: - Będzie dobrze, Mary. Kładzie moją głowę na swojej piersi, obejmuje mnie ramionami - i w tej chwili mogę myśleć jedynie o tym, dlaczego życie nie zatrzyma się teraz i nie pozostawi nas w tej właśnie pozycji na wieki. Słyszę, jak ktoś krząta się przy drzwiach, podnoszę wzrok i widzę, że to Siostra

Tabitha przyniosła Travisowi obiad. Moją obecność kwituje uniesieniem jednej brwi, jest to surowy gest. Stoję krok od łóżka i wycieram twarz w rękaw. Travis ponownie zasypia, jego ciało bezwiednie opada na łóżko, z rękoma wzdłuż tułowia. Waham się, czy może nie wyobraziłam sobie tego, co zaszło. Siostra Tabitha nie mówi nic, kiedy wychodzę z pomieszczenia i biegnę przez labirynt korytarzy do mojego pokoju, który jest dla mnie niczym sanktuarium. Kilka godzin później przychodzi do mnie, by powiedzieć, że moje nowe obowiązki będą zajmowały mi całe dnie i że nie znajdę już czasu, by pomodlić się z Travisem. Całą noc siedzę przy biurku, patrząc przez otwarte okno. Lodowaty wiatr owiewa moje zdrętwiałe ciało. Patrzę na Las, na linię ogrodzenia i myślę o matce i ojcu. Czy ich życie jest teraz łatwiejsze? Czy Nieuświęceni znają strach? Czy istnieje wśród nich miłość, ból, tęsknota? Czy życie bez tego całego bólu nie byłoby łatwiejsze? Siostra Tabitha ma rację: nowe obowiązki nie pozwalają mi na odwiedzanie Travisa w ciągu dnia. Potrzeby Katedry pożerają cały mój czas. Rano zamiatam śnieg z chodników, odkurzam kościelne ławy, układam książeczki do nabożeństwa. Robię też święte świece na ołtarz, mamrocząc specjalne modlitwy przy nakładaniu każdej warstwy wosku. Gotuję obiady i zmywam naczynia. Ale nie wolno mi wychodzić poza mury Katedry. Nie mogę iść do studni, nad strumyk albo na pola. Nie widuję się więc z nikim z wioski, chyba że ktoś przyjdzie do Katedry. W ciągu kolejnych tygodni do Travisa przychodzą Cass i Harry. Czasem są razem, czasem oddzielnie. To okropne z mojej strony, lecz chowam się, gdy widzę, że zbliża się Cass. Nie mogłabym stanąć z nią oko w oko, wiedząc, że to właśnie ją wybrał Travis, nie mogę znieść myśli, że nawet jeśli to moje imię wypowiedział tamtej nocy, mogło mu chodzić właśnie o Cass. Kiedy mam już tego dość, wychodzę w nocy z łóżka i owijam się swoim kocem. Wymykam się z pokoju, idę korytarzem do środka Katedry. W ciągu tych wszystkich lat ludzie z wioski dobudowali dodatkowe korytarze, odchodzące od głównego Sanktuarium pod różnymi dziwnymi kątami, niektóre się przecinają, inne nie. Mój mały pokoik znajduje się w starej

części, zbudowanej w większości z kamienia, a nie z wilgotnego, ciemnego drewna. Reszta Sióstr woli mieszkać gdzie indziej, w nowszych pokojach wychodzących na wieś, nie chcą patrzeć na Las i cmentarz. Być może, według Siostry Tabithy, mój pokój to jakiś rodzaj kary, mającej na celu odizolowanie mnie. Ale nie protestuję wolę ciszę i samotność mojego pustego korytarza. Kiedy zbliżam się do Sanktuarium, sufit niknie w ciemności, pomieszczenie wypełnione jest rzędami ławek. Przyciskam się do ściany, by czuwające w nocy Siostry nie mogły mnie zobaczyć. Zatrzymuję się na chwilę i patrzę na nie, jak klęczą z głowami pochylonymi ku sobie, płomienie świec rzucają cienie na ich twarze. Słyszę ich pełne zapalczywości szepty, zakładam, że są pogrążone w modlitwie, aż jedna z nich syczy i mówi przyciszonym głosem: - Tak zawsze było i będzie, Siostry nie pozwolą ci sądzić inaczej. Nie wolno ci nawet tak myśleć, a co dopiero mówić. Bez zastanowienia, prześlizgnęłam się nieco bliżej w ciemnościach, usiłując usłyszeć coś więcej. Ale dokładnie w tej samej chwili do Sanktuarium weszła Siostra Tabitha, więc czmychnęłam w tył. Po cichutku przechodzę przez drzwi, w dół korytarza, potem na górę po wąskich schodach i znowu w dół kolejnym korytarzem - aż wreszcie mogę przycisnąć swoją dłoń do drzwi pokoju Travisa. Mój oddech jest rwany, czuję, jak moje ciało drży. Najważniejsze, że uniknęłam zauważenia przez Siostrę Tabithę i dotarłam do Travisa. Powoli przekręcam klamkę. Na stole, przy łóżku, stoi świeca. Gdy otwieram drzwi, jej płomień tańczy na wietrze, który dostał się tu z korytarza i omiata cały pokój. Szybko zamykam drzwi. Travis siedzi na łóżku, wsparty o poduszki, twarzą zwrócony do mnie, jakby czekał na moje przybycie. Zajmuje mi chwilę, by zdać sobie sprawę, że nie śpi. Delikatnie wyciąga w moją stronę drżącą rękę. -

Mary, chodź, pomódl się za mnie - mówi, a ja biegnę do niego, klękam i kładę

głowę na jego piersi. Nie czuję już od niego zapachu choroby, jego twarz nie jest już blada i spocona.

Palcami unosi mój podbródek i wyczuwa, że moja skóra jest mokra od łez. -

Módl się za mnie, Mary - mówi.

-

Nie... nie potrafię. Nie znam żadnych modlitw - odpowiadam.

-

Powiedz tę o oceanie. - Śmieję się, słysząc te słowa.

Uśmiecha się i kładzie z powrotem na łóżku. Nachylam się ku niemu i zaczynam szeptać do ucha. Jego ręka mocno zaciska się na mojej i nie mogę nic poradzić na to, że moje serce bije szybciej niż zawsze. Przez tydzień przychodzę do Travisa codziennie i powtarzam historie, które opowiadała mi matka. Jestem wyczerpana, lecz szaleję z radości. W nocy jesteśmy w swoim własnym świecie, należymy tylko do siebie nawzajem, jakbyśmy oddalili od siebie wszystkie inne zobowiązania. Moje ciało drży, kiedy klękam przy jego łóżku, a nasze palce splatają się. Czuję, jakbyśmy dzielili każdy oddech od wielu tygodni, choć w rzeczywistości trwa to od niedawna. Między naszymi ustami istnieje nieskończona przepaść, chyba nigdy tak naprawdę się nie dotkniemy. To tak jak w matematyce - dzielić przez połowę można do końca świata. Moje usta prawie stykają się z jego i zapominam o istnieniu Cass, Harry'ego, Jeda i całej wioski. W nocy, w tym pokoju, istnieje tylko Travis, ja i nasz pierwszy pocałunek. I w tej właśnie chwili zdaję sobie sprawę, że coś jest nie tak. Być może rzucony przez coś cień, może moje uszy wyłapały dźwięk otwieranych gdzieś drzwi, ale odsuwam się i patrzę Travisowi w oczy. Widzę, że on także wyczuł jakąś zmianę. - Cicho - mówię, kładąc palec na ustach i zauważając, jak niewielka odległość dzieli nasze wargi, skoro między nimi ledwo zmieścił się palec. Nie ustaję w wysiłkach, by wyłapać jeszcze jakiś szum i nagle słyszę kroki, wiele kroków, ktoś wchodzi po schodach, a potem idzie wzdłuż korytarza. W panice staję na równe nogi, lecz Travis podnosi koce i rzuca mnie na łóżko, kładzie pomiędzy sobą a ścianą i przykrywa nas oboje. Wstrzymuję oddech i czekam.

Z korytarza dobiegają nas szepty, grupka ludzi przemyka obok. Wtem otwierają się drzwi do naszego pokoju, zawiasy trzeszczą straszliwie, a pot zalewa całe moje ciało. Serce Travisa bije wtedy, kiedy moje odpoczywa, i wiem, że ktokolwiek stoi w progu, musi słyszeć tę swoistą perkusję. Z mojego miejsca nie widzę, co robi Travis, ale oddycha głęboko, jakby spał. Zaciskam powieki i karcę siebie samą za podejmowanie takiego ryzyka. Słyszę, jak ktoś wchodzi do pokoju. -

Travis? - pyta kobiecy głos, jakby sprawdzając, czy śpi.

Zagryzam wargę, rozpoznając Siostrę Tabithę. Travis nie wykonuje żadnego ruchu, nie reaguje. Wreszcie drzwi zamykają się z cichym kliknięciem i trzaskiem zamka, nieco zagłuszonego przez koc, którym jestem przykryta. Czekamy. Travis odciąga nakrycie, moje płuca wita zimne, świeże powietrze, ale nie ruszam się z miejsca. W tej części korytarza ściany są cienkie jak papier, z pokoju obok dobiegają głosy krzątających się ludzi. Słyszymy szuranie mebli po podłodze, potem ktoś syczy, jakby chciał powiedzieć: „Ciszej!". Travis i ja patrzymy sobie w oczy. Słyszymy tylko mamrotanie, różne głosy nakładają się na siebie, odzywają się raz ciszej, raz głośniej, ale zawsze szybko. -

Myślisz, że przynieśli kogoś rannego, tak jak ciebie? - szepczę.

Kręci przecząco głową. -

Sądzę, że słyszelibyśmy, jak krzyczy z bólu.

Wzruszam ramionami. Może zemdlał? -

Czemu zamykaliby mnie na klucz, jeśli przywieźliby rannego? - wzdycha.

Odwracam się i przykładam ucho do ściany. Słyszę nagłą i ostrą reprymendę, wypowiedzianą gniewnym głosem: -

Nie, nie powiemy im, dopóki nie przyjdzie odpowiedni czas. Nikomu ani

słowa. I po tym ktoś, kto to powiedział, przeszedł w inne miejsce

r w pokoju i głosy znowu zmieniły się w niewyraźne mamrotanie. Kiedy usiłuję odgadnąć, o co może w tym wszystkim chodzić, dociera do mnie, że nadal leżę w łóżku z Travisem, jestem wciśnięta między niego a ścianę, ogrzewamy się wzajemnie. Jego oddech, zawsze tak lekki, teraz jest nieco głębszy, przesiąknięty tęsknotą, jakbyśmy myśleli o tym samym. Każdy centymetr mojej skóry natychmiast się budzi, włosy stają mi dęba, reagując na ruch niczym anteny. Travis leży na plecach, ja tyłem do ściany, przez co nasze twarze spotykają się. Moja dłoń spoczywa na jego piersi, jakiś impuls każe mi zbadać palcami każdy centymetr jego ciała, przycisnąć się do niego. Nie mogę opanować oddechu, dzieje się za dużo, bym mogła to łatwo znieść. - Chyba powinnam już iść, na wypadek gdyby znowu chcieli sprawdzić, czy śpisz mówię. Travis szybko przełyka ślinę i kiwa głową. Słyszę, jak wciąga i wydycha powietrze, jakby oddychanie było dla niego nadludzkim wysiłkiem. Przechodzę nad nim, by zejść z łóżka. Wcześniej jego bliskość nie miała aż takiego znaczenia, adrenalina i strach przed odkryciem nas przytłumiły wszystko inne. Ale teraz moje ciało zaczyna rozumieć, co się dzieje. Pamiętając o jego ranie na udzie, przekładam jedną nogę nad jego biodrem, podtrzymując się ściany, aż wreszcie udaje mi się uklęknąć i przejść nad nim, z nogami po obu stronach jego ciała. Zamyka oczy, kładzie głowę z powrotem na poduszkę. Ma lekko rozwarte usta, wygląda jakby cierpiał. Zaskoczona, nachylam się i szepczę mu do ucha: -

Boli cię?

Jego oczy są wciąż zamknięte, kręci przecząco głową, wyciąga ręce i kładzie na moich biodrach. Jego dłonie wydają się tak duże na moim ciele. Przez długość jednego uderzenia serca tkwimy w tej pozycji, złączeni od bioder do podbródków. Przez głowę przebiega mi myśl, że moja bliskość nie pozostaje bez wpływu na niego, że nie tylko ja czuję ten żar. W pokoju za ścianą słychać głuchy odgłos uderzenia, więc szybko ześlizguję się na

podłogę, gotowa wcisnąć się pod łóżko, jeśli zajdzie taka potrzeba. Nasłuchuję z głową przyciśniętą do muru, by wyłapać jakiś ruch w pokoju obok. Przemykam do drzwi i ciągnę za klamkę. Zamknięte. Nie mam szans ich otworzyć. Travis siedzi na łóżku, podpierając się łokciami. W świetle księżyca dostrzegam, że jego twarz jest oblana gorącym rumieńcem. Muszę wydostać się przez okno. Przechodzę przez pokój i walczę z ramą, aż wreszcie udaje mi się uchylić okno na tyle, bym mogła się przez nie przecisnąć. Zimne powietrze szturmuje moją cienką koszulę nocną, wdaje się w bitwę z resztkami ciepła wyniesionymi z łóżka Travisa. Narzucam sobie na ramiona przyniesiony wcześniej koc i oplatam się nim ciasno. Na szczęście tegoroczna zima jest sroga i napadało mnóstwo śniegu, więc mój skok z drugiego piętra nie skończy się dla mnie tragicznie. Już chcę uciekać, gdy słyszę swoje imię. Travis wyciąga rękę w moją stronę i mimo tego, że kuszę los, wracam do niego. -

Czy wkrótce znowu cię zobaczę? - pyta.

Płomień świecy stojącej obok jego łóżka tańczy na wietrze bijącym od okna, pogrążając jego twarz w ciemnościach. -

Nie wiem - odpowiadam zgodnie z prawdą. - Nie jestem pewna, czy mogę tak

ryzykować. • Kiwa głową na znak, że rozumie. Potem bierze moją rękę i składa na niej pocałunek. Czuję, jakby do żył wpompowano mi ogień, który powoli rozpala całe moje ciało. Kiedy całuje mój nadgarstek, cała płonę. Zaczyna całować mnie coraz wyżej, jego oddech prowokuje mnie tak, że prawie poddaję mu się, kiedy przyciąga mnie do siebie. Ale zamiast tego cofam się o krok, zabierając rękę i przyciskając ją do piersi. -

Bądź zdrów - mówię do niego, bo nie wiem, jak ubrać w słowa to, co

chciałabym naprawdę powiedzieć. Wymykam się przez okno i skaczę na śnieg, który momentalnie gasi moje rozgrzane ciało, jeszcze przed chwilą stojące w płomieniach. Obawiając się, że zostanę zauważona przez ludzi z pokoju obok, ruszam sprintem przez cmentarz, dobiegam do linii ogrodzenia, chowając się w cieniu Lasu. Biegnąc,

staram się zacierać swoje ślady, by nikt nie zauważył, że jakiś człowiek szedł od okna Travisa. Moje stopy szybko marzną, a cienkie pantofle, które mam na sobie, nie są żadną ochroną przed śniegiem. Idę tak blisko Lasu, na ile mogę sobie pozwolić w nocy. Okrążam Katedrę, by wejść do niej głównym wejściem. Moje myśli wędrują do Travisa, do jego łóżka i jego ciała. Moje ciało drży z powodu pożądania i mroźnego powietrza. Z początku nie zdawałam sobie sprawy, że idę po śladach zostawionych w śniegu przez kogoś innego - i nie są to ślady jednej osoby, ale wielu. Zatrzymuję się. Za mną nie ma nic, tylko Las, serce mało nie wyskoczy mi z piersi. A co, jeśli to ślady Nieuświęconych? Co, jeśli przedarli się przez siatkę i nie ma nikogo innego, kto mógłby wszcząć alarm? Strach zagląda mi w oczy, ślizgam się i potykam na śniegu, ale dalej brnę, śledząc ślady, idąc tam, gdzie mnie zaprowadzą. Urywają się przy siatce, tuż obok bramy prowadzącej na ścieżkę wychodzącą z wioski wprost do Lasu Zębów i Rąk. Klękam na śniegu i wyglądam przez bramę. Kilka par śladów prowadzących ku bramie lśni w blasku księżyca. Ciągną się aż do połamanych krzaków jeżyn, potem biegną wzdłuż ścieżki aż do Lasu, tak daleko, na ile sięgam wzrokiem. Nie są to niedbałe i niezdarne kroki Nieuświęconych, ale silne i wyraźne ślady żywego człowieka, jakby ktoś z nas świadomie poszedł właśnie tą ścieżką. A jest to dróżka zakazana dla wszystkich - mieszkańców, Sióstr, Strażników. Nigdy nawet nie widziałam, żeby brama była otwarta, a tym bardziej nie widziałam nikogo idącego ścieżką. Ktoś z Zewnątrz musiał przybyć do wioski. Dowodzi to, że Zewnątrz w ogóle istnieje - istnieje coś poza Lasem. Ekscytacja, strach, ciekawość i panika chwytają mnie za gardło, kręci mi się w głowie, przełykam gwałtownie ślinę i czekam, aż umysł wróci do poprzedniego stanu. Wychylam się tak daleko, jak tylko mogę i wypatruję w śniegu jakiś śladów pozostawionych przez Obcego. Widzę je - są małe, takie jak moje, lecz szersze - należą albo do małego chłopca, albo do kobiety.

Ktoś z Zewnątrz przyszedł do naszej wioski! Wiatr zaczyna wiać coraz mocniej, rozrzucając świeży śnieg i zasypując ślady. Poruszam się skokami, kiedy wracam do wioski po śladach, aż docieram do Katedry. Podekscytowana, już prawie otwieram drzwi na oścież, rozpiera mnie energia, lecz wreszcie mój umysł dogania ciało. Nikt nie włączył syreny; nikt nie bije w dzwony. Mimo że jest noc, wieść taka jak ta, że odwiedził nas Obcy, warta jest postawienia całej osady na nogi. Chyba że Siostry chciały utrzymać to w tajemnicy. Zaciągnęły go na górę, do pomieszczenia obok pokoju Travisa i zamknęły tam. No i słyszałam, jak jedna z nich mówi, że nie powiedzą nikomu, dopóki Siostry nie będą na to gotowe. Nagle zdaję sobie sprawę z tego, że ja również nie powinnam wiedzieć o Obcym i zastanawiam się, do czego mogą posunąć się Siostry, by utrzymać to w tajemnicy. Myślę o tunelu pod Katedrą, o polanie w Lesie i przychodzi mi do głowy, jakie inne sekrety mogą być przed nami zatajone. Kryję się w cieniu rzucanym przez rozjaśnione księżycem mury Katedry. Z rękoma na ich przerażającym kamiennym ciele, przedzieram się przez krzaki i czapy śniegu, aż docieram do swojego okna. Sięgam do góry, otwieram okno i wślizguję się do środka, zziębnięta i mokra, z zesztywniałymi palcami u rąk i nóg. Po tym, jak udaje mi się wzniecić ponownie ogień w kominku, rozbieram się i rozwieszam swoje ubrania na krześle, by wyschły. Siadam na dywaniku przed żarzącymi się polanami, z kocem zarzuconym na plecy, jednak w środku nadal czuję zimno. Kiedy słyszę, jak za oknem dmucha wiatr, cieszy mnie, że i moje ślady zostaną zatarte, choć wiem, że ten sam podmuch zakryje także ślady stóp Obcego przy bramie. Ktoś z Zewnątrz przyszedł do naszej wioski, i kiedy ja siedzę i patrzę w ogień, gdzieś tam, w środku, wiem, że jest to coś, na co zawsze czekałam, o czym marzyłam, a z czego nie zdawałam sobie sprawy aż do dzisiaj. Obcy jest moim pretekstem, by opuścić wioskę. Teraz, kiedy mam dowód, kiedy cała nasza osada dowie się, że istnieje coś więcej niż to miejsce, że nie jesteśmy jedną

jedyną wysepką, teraz jest nasz czas, by połączyć się ze światem na Zewnątrz. Nic nie może nas teraz zatrzymać. Nie, kiedy rozniesie się wieść o Obcym. I ja będę pierwszą, która przekroczy bramę, będę tą, która zaprowadzi nas nad ocean. Do miejsca nietkniętego przez Nieuświęconych. Mijają trzy dni; jestem zdesperowana. Nikt nie powiedział nic o Obcym, ani słowa. Na dodatek, kiedy sfrustrowana idę odwiedzić Travisa, Siostra Tabitha zatrzymuje mnie w korytarzu przed jego drzwiami i mówi, że nastąpił nawrót gorączki, on sam został przeniesiony i nie wolno mu się widywać z gośćmi, ponieważ boją się, że ktoś może go zarazić, a on nie będzie w stanie walczyć z innymi infekcjami. Nie będę mogła go zobaczyć, dopóki całkiem nie wyzdrowieje. -

Nie możemy pozwolić na wasz kontakt z uwagi na to, że tej zimy wszyscy

chorujemy, Mary - mówi. Zaglądam nad jej ramieniem do pustego pokoju Travisa. -

Gdzie on jest? - pytam.

Czuję, że mam prawo wiedzieć. -

Jest bezpieczny - odpowiada. - No i nie jest już twoim zmartwieniem. - Patrzy

na mnie, mrużąc oczy. - Mary. - Jej głos jest surowy, autorytarny. Milczy przez chwilę, potem podnosi palec do ust, jakby zastanawiała się, co powiedzieć dalej. Mary, jesteś dociekliwa, a to może być niebezpieczna cecha. Myślisz, że czemu jesteśmy tu, gdzie jesteśmy? Myślisz, że co spowodowało Powrót i przyniosło nam Nieuświęconych? Ledwo łapię oddech. Jeszcze przed tym, zanim zabrała mnie na polanę w Lesie, bałam się Siostry Tabithy, najstarszej przywódczyni Siostrzeństwa. -Ja... ja... - dukam - nie wiem co spowodowało Powrót. I znowu zastanawia mnie, jaką wiedzę posiadają Siostry, a jak mało my wiemy. W końcu to one, jak nam mówiono, były tutaj od samego Powrotu. Były główną siłą wioski - tymi, które stworzyły Strażników, i są jedynym powodem, dla którego nadal istniejemy. Do nich należy Słowo Boże, nie ma co do tego wątpliwości. To one nauczają nas w szkole, mówią nam, że jesteśmy wszystkim, co pozostało ze świata, że czas Powrotu

mamy już za sobą i nie jest on ważny dla nowego świata. To one nauczają nas, by nie poddawać w wątpliwość tego, co mówią, by przyjąć nasze życie i rzeczywistość, które dla nas stworzyły po Powrocie takimi, jakie są. Siostra Tabitha uśmiecha się tak, jak matka uśmiechałaby się do dziecka, by mu pochlebić i zaspokoić jakąś zachciankę. -

Wiemy wystarczająco. .

Bierze mnie pod ramię i ciągnie za sobą do starego pokoju Travisa. Jej chwyt jest mocny, ale nie sprawia mi bólu. Prowadzi mnie do okna, aż wreszcie stajemy przed nim i patrzymy przez szybę na ogrodzenie oraz Las. -

Dokładną przyczynę Powrotu okrywa całun tajemnicy, lecz wiemy, że

próbowali oszukać Boga, wymknąć się śmierci, walczyć z Jego wolą.

Wyciąga rękę w stronę Lasu, gdzie Nieuświęceni, jak zawsze, szarpią za siatkę. -

Tak właśnie dzieje się, kiedy działasz na przekór woli Boskiej. To jest Jego

kara. To jest nasza pokuta. Mówi z wyższością i zaciętością. Zaciśniętą pięścią wali w parapet, jakby chcąc przypieczętować swoje słowa. -

Musisz pamiętać, Mary, że żyjesz teraz dla Boga. Wszyscy żyjemy dla Boga.

Tylko Jego łaska pozwoliła nam przetrwać. Odwraca się do mnie z wojowniczym, niemal oszalałym wyrazem twarzy. -

Pamiętaj, skąd przyszliśmy, Mary. Skąd wszyscy pochodzimy. Nie z Rajskiego

Ogrodu, lecz z popiołów Powrotu. Jesteśmy ocalałymi. Łapie mnie za ramiona, potrząsa mną. -

I dalej musimy trwać w tym stanie, musimy ocaleć. I nie pozwolę nikogo

narażać. Patrząc w jej oczy, wiem, że nic jej nie powstrzyma przed złożeniem mnie w ofierze Lasowi, jeśli miałoby to uratować wioskę, albo nawet jej wysoki status. Jest fanatyczką, kieruje nią pasja. Po raz pierwszy w życiu naprawdę rozumiem świat, w którym przyszło mi żyć. Nie ten, który istnieje ciągle na krawędzi, na skraju

przepaści, przycupnięty w obezwładniającym cieniu Lasu, lecz świat leżący tam dalej, rządzony przez inną siłę niż Siostry, których obowiązkiem jest chronienie i utrzymywanie nas. I właśnie dzięki tej prawdzie zaczynam dostrzegać naszą kruchość. Siostra Tabitha spodziewa się, że coś powiem, lecz nie mam pojęcia, co właściwie mogłabym rzec. Nie wiem, jak mam zareagować. Musi przecież rozumieć, co naprawdę czuję - że już nigdy nie będę tutaj pasować. Jako Siostra, żona, mieszkanka wioski. Siostry być może posiadają wiedzę i władzę, lecz Siostra Tabitha postawiła sprawę jasno - nigdy nie przypadną mi one w udziale. Według niej nie jestem godna zaufania, gdyż nie przyszłam do niej z własnej woli, zadaję zbyt wiele pytań i poszukuję zbyt wielu odpowiedzi. Nigdy nie zostanę dopuszczona do elity, nie powierzą mi swoich sekretów; dlaczego mają tunel prowadzący w głąb Lasu, do czego używają pokoi odchodzących od podziemnego korytarza. Moje obowiązki nigdy nie wykroczą poza zajmowanie się chorymi, sprzątanie Sanktuarium, czytanie Pisma i modlitwy za dusze. Moje życie nigdy nie będzie moje. Jest to przerażający wniosek i nie chcę dla siebie niczego więcej, niż chciała moja matka, chcę uciec do niej i wpaść jej w ramiona, być bezpieczna. Ale teraz ona jest częścią świata, o którym opowiada Siostra Tabitha. Jest elementem tego, z czym walczymy każdego dnia. Jakby czytała mi w myślach, mówi: -

Musisz znaleźć swoje miejsce, Mary. Musisz poświęcić się Bogu i przestać

rozglądać za czymś innym. Nachyla się do mnie podczas tej tyrady, jestem zmuszona umknąć przed jej gorącym oddechem, gdy ciągnie dalej: -

Myślisz, że chcesz odpowiedzi na swoje pytania, ale tak naprawdę nie

chciałabyś ich poznać. I nie poznasz. Bo jest to nasz święty obowiązek jako Sióstr, by upewnić się, że takie pytania nie zostaną zadane. Musisz zrozumieć - nie istnieją dla ciebie żadne odpowiedzi.

Przytyka swój długaśny paluch do mojego policzka, jej paznokieć kłuje mnie w skórę. -

Będziesz końcem nas wszystkich, jeśli pójdziesz dalej tą ścieżką! Czuję to,

widzę to w tobie. Odzywa się we mnie sygnał alarmowy. Jej słowa, że będę naszym końcem, odzywają się echem w mojej głowie. To jest jak kawałek układanki, który wpasował się idealnie w swoje miejsce, nagle rozumiem powody, dla których Siostra Tabitha trzymała mnie przez ten cały czas przy sobie, dlaczego nie pozwoliła mi nawet na wyjście z Katedry. -

Czego ode mnie oczekujesz? - pytam.

Myślę o Cass i jej jasnych włosach, o tym, że pachnie jak promienie słońca, o tym, jak szlochała, siedząc przy Travisie, kiedy był ranny. Nie mogę być jej końcem, końcem takiej słodyczy i jasności. -

Nie szukaj odpowiedzi na pytania, których nawet nie powinnaś zadawać!

Pogódź się z życiem tutaj. Jak sądzisz, dlaczego tej wiosce udało się przetrwać, kiedy cały świat dotknęła zagłada? Dlaczego przetrwaliśmy tak długo bez żadnego ataku i jesteśmy bezpieczni od Nieuświęconych? Jest tak, ponieważ nie igramy z gniewem Bożym. Nie kusimy Nieuświęconych. Nie podejmujemy głupiego ryzyka, oddajemy się Bogu i sobie nawzajem. Zaciska zęby i wybałusza oczy, jej twarz blednie. -

Przeżyliśmy, bo Siostrzeństwo robi to, co konieczne. Utrzymujemy osadę w

ryzach.

S' Wygląda przez okno i patrzy na niekończący się Las. -

Wyobraź sobie wioskę, w której nie panuje porządek. - Ponownie zaczyna

uderzać dłonią w parapet. - Wyobraź sobie ludzi łamiących przyrzeczenia i obietnice. Kradnących. Tak wyglądał świat przed Powrotem. I spójrz, co z tego wynikło. Wyciąga rękę w stronę Lasu, odwraca się, a jej oczy lustrują mnie. -

Dlatego musisz zostawić Travisa w spokoju. Wiem, jak go pożądasz, ale on nie

jest dla ciebie. Wszystko wokół mnie zaczyna się walić, mam nogi jak z waty, czuję, że nie są w stanie unieść ciężaru mojego ciała. Nie wiem, co odpowiedzieć, ani jak zareagować, więc kiwam głową, wewnętrzny ból staje się nie do zniesienia. Ona każe mi zapomnieć o jedynej osobie, jaka mi pozostała. Łapie mnie za ramiona, jej długie, kościste palce przebijają się przez moją tunikę. -

Kiedy opuścisz ten pokój, poświęcisz się całkowicie Sio-strzeństwu i wiosce.

Każdej mieszkającej tu osobie i naszemu przetrwaniu. Będziesz pokutować! Nadyma się, gdy nabiera powietrza, jej zęby zgrzytają, mięśnie napinają się. Cofa się o' krok i odwraca w stronę okna. Wydaje mi się, że przez chwilę w jej odbiciu w szybie dostrzegam smutek, widzę, jak opuszcza głowę ze zmęczenia. -

Wiem, że jestem ostra, Mary - mówi głosem zadziwiająco spokojnym,

zrównoważonym - ale takie też są zasady Sio-strzeństwa. Czymże byłaby wioska bez porządku? Bez reguł i ludzi, którzy dbają o ich przestrzeganie? Kładzie otwartą dłoń na szybie, widzę, jak delikatnie drży. -

Siostrzeństwo dźwiga święty ciężar po to, by nie musieli tego robić

mieszkańcy. Dzięki temu możemy zapomnieć o tym, co było, możemy uzdrawiać, odrodzić się bez ciężaru grzechów, którymi nasiąkaliśmy przed Powrotem. Moje ciało płonie ze złości - przez cały ten czas trzymano przed nami w tajemnicy to, o czym wiedziały Siostry. -

Dlaczego macie przed nami tajemnice? Czemu nam nie zaufacie? - pytam.

Zwraca twarz w moją stronę i przez chwilę jej oczy spoglądają przeze mnie, gdzieś w dal, jakby coś sobie przypominała. Widzę cień uśmiechu wokół jej oczu, stare zmarszczki wywołane wesołością znowu lekko drgają. Zdaję sobie sprawę, że może posuwam się za daleko, że zmuszę ją, by wysłała mnie do Lasu, bym nie wyjawiła nikomu tego, czego się dowiedziałam: że Siostry mają swoje tajemnice. Cofam się o krok, lecz zatrzymuje mnie jej głos. -

Matka opowiadała ci historie o życiu sprzed Powrotu -mówi. - Ale czy mówiła

ci o morderstwach? Herezji i hipokryzji? Wojnach, oszustwach, egoizmie? O ludziach, którzy pozwalali innym umierać z głodu i wyziębienia, kiedy sami mieli

pod dostatkiem jedzenia i ciepła? Nawet podczas Powrotu, kiedy staraliśmy się zachować resztki człowieczeństwa, człowiek zwracał się przeciwko człowiekowi, napadał i kradł! Dlatego jesteśmy tutaj, tak przetrwaliśmy - odcinając się od reszty. Pozwalając reszcie ludzkości zniknąć. Tutaj każdy jest najedzony. Wszyscy są bezpieczni, każdemu jest ciepło, o każdego dbamy. My to robimy, Mary. Siostrzeństwo sprowadziło niebo do tego piekła. Ludzie zawsze chcieli, by im ufano i zobacz, do czego ich to doprowadziło! Zawsze ufałam tobie i popatrz - krążysz w nocy wokół tego pokoju, kiedy myślisz, że nic nie widzę. Naginasz zasady dla własnej korzyści, nawet jeśli ranisz tym swoją przyjaciółkę. Ciągnie cię do Travisa, pożądasz go, nawet gdy wiesz, że został przyrzeczony Cass. Stawiasz swoje własne pragnienia nad swoich przyjaciół, nad całe nasze społeczeństwo, nad Boga. Przestaje mówić, jakby zbierała się w sobie, by zaraz znowu zacząć. -

Myślisz, że chcesz miłości, Mary. Myślisz, że to piękny dar, który wypełnia cię

i czyni całością; nic więcej. Ale mylisz się. Miłość potrafi być okrutna i zła. Może stać się mrokiem i powodować najdotkliwszy ból. Spójrz, co uczyniła twoim rodzicom. - Kładzie rękę na piersi, jakby chciała zacisnąć ją na swoim własnym sercu. - Nie rozumiesz, że życie w tej wiosce nie polega na miłości, lecz na poświęceniu? Cofam się o kolejny krok, rękoma zakrywam usta. Rumienię się. Przez cały ten czas wiedziała o mnie i Travisie. -

Skąd o tym wszystkim wiesz? - pytam.

Myślę o tych nocach, kiedy prześlizgiwałam się przez Katedrę do pokoju Travisa. O tych chwilach, kiedy myślałam, że jestem sama, że uciekłam przed czujnym okiem Siostry Tabi-thy. Ona mnie sprawdzała, patrzyła, jak daleko jestem w stanie się posunąć, czy nadużyję jej zaufania, jak głęboka jest moja własna lojalność. Przez chwilę myślę, że mi nie odpowie, aż wreszcie odzywa się: -

To nie jest łatwe życie, być jedną z tych, które posiadają tę całą wiedzę. O ileż

łatwiej żyć w nieświadomości, jak ty. Nie widzisz

* tego, że staram się ocalić cię od bólu i cierpienia? Dlatego musisz odpokutować. Jeśli tego nie zrobisz, nie dasz mi żadnego wyboru odnośnie tego, co mam z tobą zrobić. I wiesz, jaki los cię czeka. Serce wali mi jak młotem, kiedy myślę o tunelu pod Katedrą i leśnej polanie, kiwam więc głową. Siostra Tabitha odgarnia mi kosmyk włosów z twarzy, potem kładzie rękę na moim policzku, jak robiła to matka. - Próbuję trzymać cię z dala od niebezpieczeństwa, ale musisz mi w tym pomóc. Teraz już wiem, że nie wystarczy trzymać cię tutaj, w Katedrze. Może myliłam się, odcinając cię od osady. Twoja samotność ma się ku końcowi, możesz opuścić ten budynek, lecz pamiętaj, że będę cię obserwowała. Nieprzerwanie wpatruje się w moje oczy, a ja wręcz nie mogę oderwać od niej wzroku. I wtedy odwraca się, zamiatając podłogę swoją długą, czarną tuniką, i zostawia mnie samą przy oknie. Zamyka za sobą drzwi, a ja znowu zostaję jedynie w towarzystwie Lasu widocznego za moim oknem. Na zewnątrz biały śnieg przykrywa drzewa i siatkę, niczym kożuch otula Nieuświęconych. Nadal jest jasny, piękny dzień, słońce odbija się od kryształków lodu. Jest to jeden z tych dni, kiedy nie rozumiesz, dlaczego na świecie tak ponurym znalazło swoje miejsce tyle piękna. Niemal nie można tego znieść. Powłócząc nogami, podchodzę do łóżka i klękam obok, tak jak robiłam to, kiedy leżał na nim Travis. Przyciskam twarz do jego poduszki, próbując wyczuć jego zapach, usiłując go sobie przypomnieć. Jest to swoisty test, by przekonać się, czy naprawdę mogę o nim zapomnieć. tego, że staram się ocalić cię od bólu i cierpienia? Dlatego musisz odpokutować. Jeśli tego nie zrobisz, nie dasz mi żadnego wyboru odnośnie tego, co mam z tobą zrobić. I wiesz, jaki los cię czeka. Serce wali mi jak młotem, kiedy myślę o tunelu pod Katedrą i leśnej polanie, kiwam więc głową. Siostra Tabitha odgarnia mi kosmyk włosów z twarzy, potem kładzie rękę na moim policzku, jak robiła to matka.

- Próbuję trzymać cię z dala od niebezpieczeństwa, ale musisz mi w tym pomóc. Teraz już wiem, że nie wystarczy trzymać cię tutaj, w Katedrze. Może myliłam się, odcinając cię od osady. Twoja samotność ma się ku końcowi, możesz opuścić ten budynek, lecz pamiętaj, że będę cię obserwowała. Nieprzerwanie wpatruje się w moje oczy, a ja wręcz nie mogę oderwać od niej wzroku. I wtedy odwraca się, zamiatając podłogę swoją długą, czarną tuniką, i zostawia mnie samą przy oknie. Zamyka za sobą drzwi, a ja znowu zostaję jedynie w towarzystwie Lasu widocznego za moim oknem. Na zewnątrz biały śnieg przykrywa drzewa i siatkę, niczym kożuch otula Nieuświęconych. Nadal jest jasny, piękny dzień, słońce odbija się od kryształków lodu. Jest to jeden z tych dni, kiedy nie rozumiesz, dlaczego na świecie tak ponurym znalazło swoje miejsce tyle piękna. Niemal nie można tego znieść. Powłócząc nogami, podchodzę do łóżka i klękam obok, tak jak robiłam to, kiedy leżał na nim Travis. Przyciskam twarz do jego poduszki, próbując wyczuć jego zapach, usiłując go sobie przypomnieć. Jest to swoisty test, by przekonać się, czy naprawdę mogę o nim zapomnieć. I wiem, że nigdy nie zdołam, nawet gdyby to miało go ocalić. Jestem taka samolubna. Walę pięściami w poduszkę, ciągnę za prześcieradło z cichym szlochem rodzącym się w gardle. Już miałam zamiar rozpętać prawdziwe piekło, kiedy słyszę delikatnie stukanie. Zamieram. Pukanie nie ustaje. Nie dochodzi od strony drzwi, lecz zza ściany. Przeczołguję się przez łóżko i przykładam ucho do muru. Jednym palcem zaczynam stukać i mówię przyciszonym głosem: -

Jest tam ktoś?

Jakaś część mnie zastanawia się, czy to przypadkiem nie jest pułapka zastawiona przez Siostrę Tabithę, by wodzić mnie na pokuszenie, sprawdzić, czy wzięłam sobie jej słowa do serca.

-

Kto tam? - słyszę z drugiej strony ściany.

-

Mary - odpowiadam. - A ty kim jesteś?

-

Mam na imię Gabrielle - mówi. - Przeszłam przez bramę. Gdzie jestem?

-

Jesteś w Katedrze - odpowiadam, a moje serce miota się dziko w piersi.

Chciałabym jej powiedzieć, że jest bezpieczna, ale niczego nie jestem już pewna. Mam tyle pytań, lecz wiem, że w każdej chwili może wrócić Siostra Tabitha i jeśli mnie nakryje, na pewno pośle do Lasu. Ale jest jedna rzecz, którą po prostu muszę wiedzieć. -

Czy jesteś zdrowa? Czy zostałaś... - walczę ze słowami. - Ugryziona?

Zarażona? Muszę to wiedzieć, muszę zobaczyć, czy udało jej się przedostać do wioski bez szwanku, czy ścieżka jest bezpieczna. Mój nierówny oddech jest tak ogłuszający, że prawie nie słyszę jej odpowiedzi. - Nie - mówi. -Wszystko jest dobrze, nie zostałam Zarażona. Kiedy słyszę te słowa, pozwalam mojej głowie opaść bezwładnie, czołem opieram się o ścianę. Z jakiegoś niewytłumaczalnego, niewyjaśnionego powodu czuję niewysłowioną ulgę. Otwieram usta. Już mam zapytać ją, skąd jest, czy istnieje świat poza tą wioską i jak on wygląda, czy są jakieś inne osady, czy jest w nich bezpiecznie. Chcę wiedzieć, czy kiedykolwiek widziała ocean, czy wie, czemu my wszyscy tutaj jesteśmy, czemu to się wydarzyło i dlaczego uwięziono nas w tym miejscu. Zamiast tego czuję łzy spływające mi po policzkach, słyszę szuranie na korytarzu. Zeskakuję z łóżka, zbieram z materaca pościel, którą wcześniej porwałam i, trzymając ją skłębioną w rękach, biegnę do drzwi, by Siostra Tabitha, kiedy je otworzy, nie domyśliła się, że byłam przy ścianie, rozmawiałam z dziewczyną po drugiej stronie. Wymykam się szybko z pokoju i podążam w stronę pralni, pozwalając, by para dobywająca się z wielkich kadzi z gotującą się wodą opatuliła mnie, sprawiając, że krople wody na moich policzkach zostaną wzięte za pot, a nie łzy. Kiedy kończę spierać zapach Travisa z pościeli, wbijam się w gruby płaszcz,

zakładam rękawice i wymykam się na cmentarz, idąc w stronę ogrodzenia. W środku zimy mam tutaj zapewnioną samotność; nikt z wioski nie odważy się zrezygnować z ciepłych koców i przyjść aż tutaj, nawet by uczcić pamięć zmarłych. Tutaj spoczywają moi przodkowie, wszyscy prócz mojej matki i mojego ojca, których śmierć nie została oznaczona nagrobkiem, gdyż są Nieuświęconymi. Oglądam się przez ramię na Katedrę, zastanawiając się, czy zobaczę w oknie Gabrielle, pogrążoną w straszliwej ciemności. Jest tam, stoi przy zasłonach. Zatrzymuję się i patrzę w jej stronę, nasze oczy spotykają się. Oddech zamiera w mojej piersi - patrzę na nią niczym na swoje odbicie w wodzie. Ten sam wiek, te same, ciemne włosy, te same pytania wypisane na twarzy. Być może jest trochę wyższa, smuklejsza ode mnie. Ma na sobie kamizelkę tak nienaturalnie czerwoną i dziwaczną, że prawie kłuje mnie w oczy. Podnosi rękę i kładzie ją płasko na szybie. Podnoszę swoją własną dłoń i zaczynam iść w jej stronę, ale wtedy widzę, jak się odwraca i patrzy za siebie, zasuwają się kotary i znika. Odbiegam i chowam się za statuą anioła, boję się, że przy-łapią mnie na wpatrywaniu się w okno Obcej, a przecież jej obecność tutaj wyraźnie ma być trzymana w tajemnicy. Kiedy jestem pewna, że mrok skryje moją postać, podchodzę do bramy, która strzeże ścieżki prowadzącej na Zewnątrz. Zauważam, że śnieg jest gładki, nienaruszony. Nie ma żadnego dowodu, że Obca przeszła tędy zaledwie kilka nocy temu. Nic nie zdradza, że jest z nami ktoś z Zewnątrz. Krążę pomiędzy domami, macham ramionami, by utrzymać ciepło i kieruję się na wioskowe wzgórze. Wspinam się na wieżyczkę, deski są śliskie od lodu. Kiedy jestem na najwyższym punkcie w wiosce, patrzę na Las. Usiłuję sprawdzić, czy jestem w stanie dojrzeć jego krawędź, zobaczyć, gdzie zaczyna się świat. Lecz jedyne, co widzę, to ciemność. Całe moje życie myślałam o świecie poza siatką, o Lesie. Oczywiście zastanawiałam się, co było za Lasem, czy coś jeszcze przeżyło Powrót, czy historie mojej matki były prawdziwe i czy cały świat istniał przed Powrotem. Nie wiemy nawet, czy jest jakieś ogrodzenie po drugiej stronie Lasu, czy ma on w ogóle jakiś koniec. Może jesteśmy zaledwie żółtkiem jajka, Las białkiem, a kolejna zapora skorupką? A może Las

rozciąga się w nieskończoność, zajęty przez Nieuświęconych - i tylko przez nich? Część mnie wyobrażała sobie, że być może w naszym świecie nie istnieje nic więcej poza tym Lasem. Lasem i Nieuświęconymi. Myślałam też dużo o oceanie, o Zewnątrz. Ale nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby pójść i sprawdzić wszystko osobiście, opuścić wioskę i zostawić za sobą jedyne życie, jakie kiedykolwiek znałam. Kiedy dorastamy, mówią nam, że za ogrodzeniem nie ma nic, dla czego warto by żyć. Ze świat skończył się wraz z Powrotem, a my jesteśmy ostatnim bastionem. Ale oczywiście tak nie jest, a Gabrielle jest tego dowodem. I nawet gdy ziemia pokryta jest śniegiem, a ja stoję na tym wzgórzu, na wieżyczce, smagana przez wiatr, nie czuję zimna. Jestem zbyt podekscytowana, by je odczuwać. Mam dowód na istnienie świata za ogrodzeniem. I nie mogę nic na to poradzić, że ta myśl zmieni nasze życie. Gdzieś tam istnieje świat, świat inny niż ten, który znamy, i teraz jesteśmy jego częścią. To zarazem piękne i przerażające. Palcami stukam w blat biurka stojącego pod oknem w moim pokoju. Jestem zniecierpliwiona. Nie mogę przestać tupać nogą w podłogę. Gapię się w ogrodzenie, wypatrując jakiegoś śladu mojej matki. Jest to jedyny sposób, bym nie myślała o Obcej, o Gabrielle, i o magicznych sposobach, które pomogą mi się do niej dostać. Po naszej ostatniej konfrontacji wiem, że Siostra Tabitha mnie obserwuje, a mimo to nie potrafię usiedzieć w miejscu, muszę zaspokoić swoją ciekawość. Podjęłam kilka prób wymknięcia się, podczas jednej z nich wyślizgnęłam się przez okno i pobiegłam pod pokój Gabrielle, mając nadzieję, że wykombinuję, jak wdrapać się na drugie piętro i wejść do środka. Ale w oknie zawsze jest ciemno, a zasłony są szczelnie zaciągnięte. Od dnia, kiedy zobaczyłam ją w oknie, w tej dziwnej czerwonej kamizelce, nie widziałam jej ponownie i zaczęłam martwić się, czy wszystko z nią w porządku. Lecz wiem, że ona nadal jest tutaj, w Katedrze. Wiem to z szeptów wymienianych przez Siostry, rozpoznaję po tym, jak łypią na nas, niewtajem-

niczone w wewnętrzne sprawy Siostrzeństwa. Atmosfera jest tak gęsta, że można ciąć ją nożem. Stałam się nieuważna w swoich próbach kontaktu z Gabrielle i wiem, że prowokuję gniew Siostry Tabithy - jeśli się dowie. Ale nic na to nie poradzę, to jest jak gorączka. Teraz, kiedy nie wolno mi się widywać z Travisem', Gabrielle jest jedyną osobą, 0

której myślę.

Zdecydowałam, że wiedza o tym, co znajduje się za Lasem, warta jest postawienia na szalę wściekłości Siostry Tabithy 1

spotkania z Nieuświęconymi.

Pukanie do drzwi odrywa mnie od rozmyślań. Jedna z młodszych Sióstr przyszła, by przekazać, że wzywa mnie Siostra Tabitha. Prowadzi mnie do Sanktuarium leżącego w samym sercu Katedry, a potem do innego skrzydła, zamkniętego dla wszystkich prócz najbardziej wpływowych Sióstr. Zastanawiam się, czy nadszedł ten moment, czy te schody będą ostatnimi, po których wejdę. Wreszcie zapłacę za swoją ciekawość, upór i porywczość. Jestem ciekawa, czy będę prosić Siostrę Tabithę o przebaczenie, jeśli znowu poprowadzi mnie tunelem w stronę dawnej winiarni i zostawi w Lesie. Ale Siostra Tabitha nie jest sama w swoim gabinecie, ostre światło słoneczne rani moje oczy, wlewając się przez trzy duże okna wychodzące na wioskę. Razem z nią w pomieszczeniu siedzi Harry, z rękoma opuszczonymi wzdłuż ciała, z dłońmi zaciśniętymi w pięści. Nagle wpada mi do głowy, że Travis nie żyje. Na pewno mu się pogorszyło i dlatego przyszedł tutaj jego brat. Wygląda tak poważnie i smutno, że niemal opadam na kolana. -

Mam dla ciebie wieści - mówi mi Siostra Tabitha, a ja odpowiadam skinieniem

głowy, gdyż moje struny głosowe zostały przeżarte przez moje kwaśne łzy. -

Harry się o ciebie upomniał, Mary - ciągnie Siostra. Momentalnie odwracam

się do Harry'ego. Czuję, jak moje brwi marszczą się z zaskoczenia i złości. Nie mogę uwierzyć, że to prawda. Czemu miałby mi się oświadczyć, skoro nie zrobił tego wcześniej, kiedy miało to jakieś

znaczenie, kiedy mogłam powiedzieć „tak", i to by coś znaczyło? Wtedy, kiedy jeszcze wiedziałam, co to miłość, mogłam cieszyć się szczęściem i akceptacją? -

Ale Siostrzeństwo... - dukam. To nie może być prawda.

-

Dałam mu swoje błogosławieństwo, tak samo twój brat, Jed

-

odpowiada Siostra Tabitha. - Jesteś bardziej potrzebna tam, jako żona i matka,

niż tutaj, jako Siostra. Jej przenikliwy wzrok wbija się we mnie. -

Obie wiemy, że nie nadajesz się do Siostrzeństwa.

Te słowa krążą wokół mnie i nie mogę już nic zrobić, by to wszystko naprawić. Jedyne, o czym myślę, to Travis i uczucie, które mną zawładnęło, kiedy przylgnęłam tamtej nocy do jego ciała. Jak mogłabym po czymś takim być z jego bratem? -

Pobierzecie się podczas Święta Wspólnoty, wiosną - dodaje.

-

Wtedy, kiedy Travis i Cassandra.

Jakby nie wiedziała, że tymi słowami łamie mi serce. -

Moje obowiązki wobec Boga... - zaczynam mówić, a przecież nawet nie wierzę

w Boga. -

Możesz mu służyć, wykonując jego wolę i upewniając się, że nasza osada

przetrwa kolejne pokolenia - przerywa mi. ś Ma na myśli urodzenie dzieci Harry'emu. Na samą myśl kurczy mi się żołądek. Myślę o jego ręce trzymającej moją dłoń pod wodą, wtedy, kiedy zarażono moją matkę. Myślę o tym, jak wyglądała jego skóra - napuchnięta, biała, niezdrowa. Otwieram usta, gotowa odrzucić jego oświadczyny. Ale wtedy uświadamiam sobie, że jeśli tb zrobię, na zawsze zwiążę swój los z Siostrzeństwem, nieodwracalnie skażę się na żywot w tych murach, na służbę Bogu i Siostrzeństwu. Mój umysł wiruje, próbuję rozważyć lepszą opcję, lepszy los: życie jako żona Harry'ego czy jako Siostra. Żaden z tych wyborów nie zbliża mnie do Travisa. -

Może wasza dwójka chce przez chwilę porozmawiać na osobności? - pyta nas

Siostra Tabitha. Zerkam na Harry'ego, nie dbając o to, że ból, wściekłość i rozpacz biją ode mnie ze

zdwojoną mocą. On patrzy na mnie z łagodnym wyrazem twarzy, jego ręce nie są już zaciśnięte w pięści. Wygląda tak, jakby chciał nachylić się do mnie, zbliżyć się choć o jeden krok. Czuję, że moje mięśnie napinają się w odpowiedzi, drżę. Jestem zaskoczona, że nie warczę jak ranne zwierzę osaczone przez psy. Harry podnosi rękę - nie wiem, czy po to, by mnie uspokoić, czy w geście obronnym i, prawdę mówiąc, nie dbam o to. Już teraz czuję, że oddalam się od niego, stawiam barierę między nami, nawet bez wykonania żadnego ruchu. Jego oczy ciemnieją, tężeją, kręci głową. -

Nie - mówi.

I wychodzi z gabinetu, a młodsza Siostra odprowadza mnie do mojego pokoju, gdzie padam na łóżko i szlocham. Rwę sobie włosy z głowy i walę pięściami w uda, aż wreszcie, zmęczona, kładę się na podłodze przed wygasającym ogniem. Kiedyś, dawno, dawno temu, życie z Harrym byłoby do zaakceptowania. Wtedy historie mojej matki były jedynie opowiastkami, mój świat był słoneczny i czarujący, pełen miłości i przyjaciół. Ale nigdy nie doświadczyłam niczego ekscytującego. Nie istniało dla mnie życie poza wioską. Być może i podkochiwałam się w Travisie, ale było to dziecięce zauroczenie, które mogło zostać gładko wymiecione przez przyjęcie oświadczyn Harry'ego. A teraz wszystko się zmieniło. Matka i Ojciec są Nieuświę-conymi, Travis jest ranny, Cass nieobecna, Jed nie chce ze mną rozmawiać, nawet kiedy przychodzi do Katedry na mszę. No i jest świat poza Lasem. Słyszę jęki Nieuświęconych. Dźwięk niesie się nad starym, brudnym śniegiem i sączy przez okno. Znowu zaczynam myśleć o tym, jak mało skomplikowane jest ich życie, o ileż łatwiejsze. Zastanawiam się, czemu się z tym zmagamy, czemu walczymy z nimi tak długo, zamiast po prostu zaakceptować swój los. Nie dbam już o konsekwencje, wymykam się z pokoju, schodzę na dół korytarzem i idę w górę po schodach, tam, gdzie trzymana jest Obca. Już mam zamiar odepchnąć kogoś, kto zaszedł mi drogę, kiedy widzę, kto to jest: Cassandra.

Wychodzi z dawnego pokoju Travisa. - Cass? - pytam. - Co ty tutaj robisz? Wyciągam ręce, chcąc ją objąć. Godzi się na to, lecz czuję, że jej ramiona są wątłe i słabe. Minęły tygodnie, odkąd widziałyśmy się po raz ostatni, miesiące, odkąd spędzałyśmy czas jak przyjaciółki, tak jak wtedy, zanim moja matka stała się Nieuświęconą. Po raz pierwszy zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo się od siebie oddaliłyśmy, jak bardzo mi brak naszej przyjaźni, jak bardzo tęskniłam za kimś, komu mogłabym powierzyć swoje lęki, ból i zagubienie. Cass pierwsza mnie puszcza, zamyka za sobą drzwi, przez które właśnie wyszła, póki nie słychać cichego kliknięcia zamka. Odcina tym samym jedyny dopływ światła w wąskim korytarzu. -

Jestem tutaj dla Travisa - odpowiada.

Oddech uwiązł mi w gardle, myśli o Obcej nagle zniknęły. -

Czy czuje się dobrze? Przenieśli go na górę?

Kiwa głową, bawiąc się jasnymi włosami. Przygryza wargę górnymi zębami. -

Mary, Travis jest teraz mój. Tak jak twój jest Harry.

-

Ja... - chcę jej powiedzieć, że to nie tak, że to mnie Travis kocha, i że zawsze

będzie mój. Ale to oczywiście nieprawda. Travis nigdy nie był mój. Nawet podczas tych długich nocy spędzonych na wspólnych modlitwach wiedziałam, że Travis należy do kogoś innego. Zawsze należał do Cass. Tak jak ja należałam do Harry'ego. Wypuszcza z palców swoje włosy i kładzie mi rękę na ramieniu. Z całych sił próbuję się nie skrzywić. -

Musisz pozwolić mu odejść, Mary - mówi do mnie, wbijając palce w moją

skórę. - Poszedłby za tobą tam, gdzie iść nie może. Po prostu nie może. -

Ale...

łyśmy się po raz ostatni, miesiące, odkąd spędzałyśmy czas jak przyjaciółki, tak jak wtedy, zanim moja matka stała się Nieuświęconą. Po raz pierwszy zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo się od siebie oddaliłyśmy, jak bardzo mi brak naszej przyjaźni, jak bardzo tęskniłam zą kimś, komu mogłabym powierzyć swoje lęki, ból i zagubienie. Cass pierwsza mnie puszcza, zamyka za sobą drzwi, przez które właśnie wyszła, póki

nie słychać cichego kliknięcia zamka. Odcina tym samym jedyny dopływ światła w wąskim korytarzu. -

Jestem tutaj dla Travisa - odpowiada.

Oddech uwiązł mi w gardle, myśli o Obcej nagle zniknęły. -

Czy czuje się dobrze? Przenieśli go na górę?

Kiwa głową, bawiąc się jasnymi włosami. Przygryza wargę górnymi zębami. -

Mary, Travis jest teraz mój. Tak jak twój jest Harry.

-

Ja... - chcę jej powiedzieć, że to nie tak, że to mnie Travis kocha, i że zawsze

będzie mój. Ale to oczywiście nieprawda. Travis nigdy nie był mój. Nawet podczas tych długich nocy spędzonych na wspólnych modlitwach wiedziałam, że Travis należy do kogoś innego. Zawsze należał do Cass. Tak jak ja należałam do Harry'ego. Wypuszcza z palców swoje włosy i kładzie mi rękę na ramieniu. Z całych sił próbuję się nie skrzywić. -

Musisz pozwolić mu odejść, Mary - mówi do mnie, wbijając palce w moją

skórę. - Poszedłby za tobą tam, gdzie iść nie może. Po prostu nie może. -

Ale...

-

Wiesz, zakochałam się w Harrym. Przed kilkoma tygodniami, kiedy ból

Travisa był dla mnie nie do zniesienia. Patrzy gdzieś nad moim ramieniem, jakby nie była w jednym z korytarzy Katedry, ale w jakimś innym, lepszym miejscu -

Spędziliśmy razem tyle czasu. Trzymał mnie za rękę. Byłam pewna, że mi się

oświadczy. Znowu zaczęła skubać swoje włosy. -

Byłam taka pewna, że mnie kocha.

Jej wzrok ląduje na mnie, ostry i przenikliwy. -

A wtedy on poprosił o twoją rękę.

Zbyt wiele myśli krąży mi po głowie. -

Myślałam, że byłaś zaręczona z Travisem. Myślałam, że oświadczył ci się

podczas Święta Plonów. Myślami wracam do tych wszystkich chwil, kiedy Cass przychodziła do Travisa,

klękała przy jego łóżku i przynosiła mu pocieszenie. Wzięłam jej oddanie za miłość i wierność. -

Jak Harry mógł poprosić cię o rękę, skoro już byłaś zaręczona?

Przechyla głowę na bok, jakby widziała mnie po raz pierwszy w życiu. -

Siostra Tabitha dała mi pozwolenie na unieważnienie zaręczyn - mówi - gdyż

nie była pewna, czy Travis przeżyje infekcję, a nawet jeśli, to założyła, że będzie kaleką, a co za tym idzie - nieodpowiednim mężem, który nie będzie w stanie dbać o żonę. Przychodziłam do niego z przyjacielskiego obowiązku, tak jak ty. Oczywiście, Cass przyszłaby do Travisa, kiedy ten by tego potrzebował bez względu na zaręczyny - wszyscy znamy się przez całe życie, dorastaliśmy wspólnie, jakbyśmy byli rodziną. -

I co się stało? - pytam.

Mruży oczy. -

Harry poprosił o rękę ciebie, a nie mnie.

-

Ale dlaczego? - Mój głos jest piskliwy, pełen rozpaczy.

Widzę, jak napinają się jej mięśnie wzdłuż szczęki. Powoli wzrusza ramionami, przekrzywiając przy tym głowę. -

Przecież wcale nie musi tak być - mówię.

Nigdy nie widziałam takiej Cass, poważnej, stanowczej i rzeczowej. -

Musi - odpowiada.

-

Ale jeśli kochasz Harry'ego, a ja... - Zamykam usta, ale i tak obie wiemy, co

chciałam powiedzieć. -

Kochasz Travisa - kończy za mnie.

Mogę tylko stać w milczeniu, ze zwisającymi smętnie ramionami i spuszczoną głową. Nie po raz pierwszy tego dnia moje nogi odmawiają posłuszeństwa, a w głowie mam pustkę. Jak wszystko mogło się popsuć w tak krótkim czasie? -

Przepraszam - udaje mi się wyszeptać.

-

Wiem, że nie chciałaś tego - mówi, kładąc mi rękę na ramieniu. - Tak jak ja nie

chciałam zakochać się w Harrym. Nie potrafię spojrzeć jej w oczy, nie może zobaczyć mojej niepewności. Przecież ja

nigdy nie hamowałam swojego pociągu do Travisa, nawet kiedy zobaczyłam go z Cass płaczącą przy jego łóżku. Przez cały ten czas sądziłam, że są sobie przyrzeczeni, że kuszę Travisa, by złamał dane słowo, by zostawił moją najlepszą przyjaciółkę i był ze mną, i wiedziałam, że kocha mnie na tyle, by to zrobić. Kładę rękę na jej dłoni, ale strząsa ją i odsuwa się chłodno ode mnie. -

Po prostu nie rozumiem, dlaczego nie możemy tego odmienić. Jeśli to nie jest

tak, jak miało być, jeśli to nie jest to, czego chcemy... -

Harry się tobie oświadczył, Mary - cedzi przez zęby. - Już wybrał. Woli ciebie

ode mnie. I jeśli oczekuje, że wyjdę za Travisa, to właśnie tak zrobię. Cass wygłasza tę obietnicę z takim zacięciem, że zaczynam się bać. Zawsze była beztroska, radosna, odsuwała smutki i problemy na bok. -

Nadal możemy to zmienić, Cass. - Nachylam się do niej.

-

Porozmawiam z Harrym, powiem mu, że nie chcę z nim być... Wyciąga w

moją stronę rękę, łapie mnie za ramię i przyciąga; nasze twarze znajdują się blisko siebie. W przytłumionym świetle korytarza wydaje się być niczym więcej niż ponurym cieniem, zmarszczyła brwi, mierząc mnie bojowym spojrzeniem. -

Nie zrobisz tego, nie złamiesz mu serca w ten sposób.

-

Ale to nie tak powinno być, jeśli chcę być z Travisem... Znowu mi przerywa,

szarpiąc mnie za ramię i popychając na ścianę korytarza. -

Jeśli złamiesz serce Harry'emu, obiecuję ci, że nigdy nie puszczę Travisa.

Będziesz sama. Odeślą cię tutaj, do Sióstr. -

Przestaje mówić, jakby czytała mi w myślach. - I nie myśl, że Travis porzuci

mnie z twojego powodu. Nie zrobi tego swojemu bratu. Musisz zrozumieć, że nic, co kiedykolwiek mógł do ciebie czuć, nie ma teraz znaczenia, skoro Harry oficjalnie się tobie oświadczył. Teraz, kiedy masz zostać żoną jego brata. Jej słowa kłują mnie niczym igły. Nigdy jej takiej nie widziałam - zgorzkniałej, ostrej, wściekłej. -

Ale Cass, nie widzisz tego? Nie kochasz Travisa. A on nie kocha ciebie!

Wiem, że jestem surowa i okrutna, ale musi stawić czoła prawdzie. Patrzy na mnie, jakby nie zrozumiała i wreszcie wybucha śmiechem. -

W małżeństwie nie chodzi o miłość, Mary - mówi, zwracając się do mnie jak

nauczyciel do ucznia. - Wszystko polega na poświęceniu, kompromisie, opiece. Nigdy nie chodziło o miłość. Kręcę głową w niedowierzaniu. -

Ale mówiłaś, że kochasz Harry'ego, a teraz jesteś gotowa odstawić go na bok.

Dlaczego? Znowu wzrusza ramionami. -

Zrobię to, co dla niego najlepsze. I dla wioski. Tak właśnie musi być, Mary. I

tak właśnie będzie. Chciałabym nią potrząsnąć, sprawić, by wreszcie zrozumiała. Brzmi zupełnie jak Siostra Tabitha, jakby nie rozumiała wpływu jej wyborów na innych. Rozumiem już, jak wielkie jest oddziaływanie Sióstr, jak ciasno nas wszystkich przywiązały do swojej wiary. Otwieram usta, by kontynuować naszą kłótnię, ale okrucieństwo w jej oczach jest zbyt niepokojące. Po raz pierwszy w życiu moja najlepsza przyjaciółka mnie przeraża. Ale ma także rację. Nawet jeśli odrzucę Harry'ego, Travis nigdy nie poprosi mnie o rękę. Nigdy nie wprawi brata w takie zakłopotanie i nie wyrządzi mu krzywdy. Czuję, jakby każde drzwi w moim życiu zatrzaśnięto z hukiem, a każde okno zabito deskami i pozostała tylko jedna dostępna ścieżka. Mam do wyboru: albo wybrać Harry'ego, albo Siostrzeństwo. Ramiona opadają mi bezsilnie, poddaję się. -

Dobrze - mówię.

Skinęła głową. A potem mówi: -

Musisz pozwolić Travisowi odejść. Dziś. Tutaj.

Chcę zaprotestować, lecz słowa zamierają mi na ustach, kiedy patrzę w jej straszliwe oczy. Zastanawiam się, czy jeszcze kiedykolwiek będziemy przyjaciółkami, czy to już koniec „nas". Oczywiście, zawsze nasze stosunki będą poprawne, w wiosce nie

ma miejsca na spory, ale czy będzie jeszcze kiedyś między nami to, co było? Nagle czuję, jakbym traciła grunt pod stopami, jakbym utraciła w jednej sekundzie wszystko, co miałam, muszę się czegoś przytrzymać, by nie upaść. Całe moje dotychczasowe życie przelatuje mi przed oczami, Cass zawsze była u mojego boku, zawsze słuchała moich historii i śmiała się razem ze mną, dzieliła moje życie. Wypełniają mnie wspomnienia naszej przyjaźni i czuję, jak zbiera mi się na płacz. Potrzebuję jej teraz; nie mogę stracić tej ostatniej więzi z osobą, którą niegdyś byłam. -

Obiecaj mi - mówię do niej - że nadal będziemy przyjaciółkami, będziemy się

wzajemnie wspierać. Uśmiecha się, odzywa się w niej dawna Cass, zapach słońca znowu unosi się w powietrzu. -

Tak - odpowiada.

_ 100 Chciałabym, by było to takie proste, gdyż pamiętam, że zawsze, gdy przychodziła do Katedry, celem jej odwiedzin był ktoś inny, nigdy ja. Patrzę na korytarz za swoimi plecami, w stronę starego pokoju Travisa, tam, gdzie trzymają Obcą. Jej drzwi są lekko uchylone, ledwo widać kreseczkę prześlizgującego się przez otwór światła. Odpycham Cass, rzucam się do drzwi, ale pokój okazuje się pusty, nie ma w nim ani pościeli na łóżku, ani żadnego innego dowodu, że ktoś zamieszkiwał to pomieszczenie. Powinnam była wiedzieć. W pokoju od wielu dni nie paliło się światło. Cass stoi za mną w progu, wyraźnie zmieszana. Ale zamiast wytłumaczyć jej wszystko, podchodzę do okna i przechylam głowę w taki sposób, by dostrzec na szybie odcisk ręki - jest doskonale widoczny. Podchodzę bliżej, mój oddech uderza o szkło, i nagle w miegłce na oknie pojawia się słowo: „Gabrielle", a za tym wyrazem rząd liter: „XIV". Nic więcej po niej nie zostało, żaden znak świadczący o tym, że kiedykolwiek istniała. Wodzę palcem po znakach, skutecznie je zacierając. -

Co widzisz? - pyta Cass, podchodząc do mnie.

-

Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, czy istnieje kraniec Lasu? - pytam ją.

Już wcześniej zadawałam jej to pytanie, więc z góry wiem, jaka będzie odpowiedź. Chichocze, jest już w pełni sobą. -

Nigdy nie rezygnujesz ze swoich marzeń, Mary? - pyta. - Takich jak to o

oceanie? Uśmiecham się lekko. Nadal czuję się przy niej niezręcznie, nadal się jej boję. - Być może - odpowiadam. Ale skoro Las nie ma końca, to skąd przybyła Gabrielle? Pomimo że jestem komuś przyrzeczona, nadal mieszkam z Siostrami w Katedrze. Siostra Tabitha wytłumaczyła mi, że mój brat nie chce przyjąć mnie do domu ze względu na stan zdrowia jego ciężarnej żony. Ale część mnie zastanawia się, czy to aby nie pretekst, czy Siostra Tabitha nie chce mieć mnie przy sobie w celu nieustannej obserwacji. Może chce zobaczyć, czy zrezygnowałam z poszukiwania odpowiedzi. Nie zrezygnowałam. W następnym tygodniu znajdę wymówkę, by wejść do każdego pokoju mieszkalnego w Katedrze. Nie ma znaku po Gabrielle. Jakby nigdy nie istniała. Wiosna w osadzie oznacza deszcze, chrzty i małżeństwa. Oznacza też Rajską Mszę, święto, podczas którego dziękujemy za kolejny rok życia, za zwycięstwo nad Nieuświęconymi, modlimy się też w intencji kolejnego roku. Jednak centralną częścią Rajskiej Mszy są zaślubiny. Małżeństwo w naszej wiosce to święta więź, a trzy ceremonie, które cementują związek między mężem a żoną, nazywane są Świętem Wspólnoty. To siedmiodniowa ceremonia rozpoczynająca się Zaręczynami prowadzącymi do Powiązania, a kończąca się Przysięgami Wiecznej Stałości. Jest to kulminacja zimowych zalotów, które rozpoczynają się w trakcie Święta Plonów. Najważniejszym i najbardziej świętym rytuałem Święta Wspólnoty są właśnie Przysięgi Wiecznej Stałości, które na zawsze wiążą ze sobą dwoje ludzi jako męża i żonę. Noc poprzedzająca Przysięgi to ceremonia Powiązania, kiedy to Siostry przywiązują prawą rękę panny młodej do lewej ręki pana młodego; wtedy para

spędza wspólnie noc w nowym domu. Wręcza się im ceremonialne ostrze, którego mogą użyć, by przeciąć więzy. Jest to dla nich ostatnia okazja, by porozmawiać o wzajemnych niesnaskach i szansa, by nie przyjąć drugiej osoby jako swojego małżonka. Dni Rajskiej Mszy, mające miejsce pomiędzy ceremoniami wchodzącymi w skład Święta Wspólnoty, to czas chrzcin dzieci zrodzonych ze związków małżeńskich zawartych rok wcześniej, oraz świętowania poczęcia tych, które dopiero mają się narodzić. Jest to najpoważniejszy i najradośniejszy czas w wiosce, dziękujemy za ocalenie nas, naszego istnienia, prosimy, by nie zginęła w nas pamięć o tych sprzed Powrotu. Jako jedna z dwóch tegorocznych panien młodych, mam na sobie białą tunikę, którą będę nosiła przez cały tydzień, każdego dnia. W moje włosy wpleciono wczesnowiosenne kwiaty. Czworo z nas bierze dziś ślub i wkroczy na drogę Zaręczyn: ja i Harry, Travis i Cass. Stoimy w rzędzie na podwyższeniu przed Katedrą, a jej kolosalny kształt pogrąża nas w cieniu. Patrzymy w oczy naszym partnerom, obok nas stoi Siostra Tabitha, towarzyszy nam też cała wioska. Wiosenne słońce świeci dziś wyjątkowo intensywnie, wilgotny żar narasta stopniowo, bije od ziemi, powietrze gęstnieje tak, że oddychanie.sprawia prawdziwą trudność, jakbyśmy znajdowali się pod wodą. Siostra Tabitha mówi o obowiązkach. O grzechu, życiu, oddaniu i przysięgach. O tym, jak mamy manifestować jedność naszej społeczności. Przypomina nam o naszej delikatności, o niebezpieczeństwie grożącym nie tylko ze strony Nieuświęconych skłębionych za ogrodzeniem, ale także o ryzyku wewnątrz wioski: chorobach, bezpłodności, poronieniu. Wskażuje palcem naszą czwórkę i opowiada, jak niektóre generacje zawiodły w dostarczeniu odpowiedniej liczby potomków, że zwiększenie naszej liczebności to obowiązek. Jej słowa wlatują mi jednym uchem, a wylatują drugim, nie jestem w stanie się na nich skupić. Zajmują mnie inne myśli. Po raz pierwszy odkąd Harry mi się oświadczył, widzę Travisa. Po raz pierwszy odkąd został zwolniony z opieki Sióstr;

odkąd zostałam porzucona w Katedrze i nie miałam dokąd pójść. Jego włosy lśnią złotem, jakby spędził wiele dni, pławiąc się w słońcu. Przybrał lekko na wadze, jego skóra na policzkach nie jest już tak bardzo naciągnięta. Oczy ma jaśniejsze, bardziej zielone, już nie takie puste. Wygląda dobrze. Zdrowo. Patrzenie na niego sprawia mi ból. I jedyne, co mogę zrobić, to stać tutaj, naprzeciw Harry'ego, zamiast przytulić się do Travisa, który stoi plecami do mnie, twarzą do Cassandry. Siostra Tabitha wciąż mówi o naszych obowiązkach względem Sióstr i Boga, ale ja mogę skupić uwagę jedynie na ruchu powietrza wywołanym przez Travisa, który opiera się na swojej lasce i niezauważalnie zmienia rozkład wagi ciała, by stanąć wygodniej. Dobrze jest go widzieć stojącego, chodzącego, zdrowego. Ale nienawidzę tego, że uśmiecha się, podczas gdy ja jestem zrozpaczona. Kiedy Siostra Tabitha przechodzi do tej części ceremonii, w której musimy złożyć przysięgę, wszyscy stajemy twarzą do ołtarza. Harry stoi po mojej lewej stronie, Travis po prawej. Jeśli zamknę oczy, mogę wyobrazić sobie, że to Travisowi składam śluby, że to on zabierze mnie pod koniec tygodnia do domu, do naszego nowego życia. Powtarzamy słowa przysięgi za Siostrą Tabithą, która przeprowadza nas przez rytuał Zaręczyn. I kiedy ślubujemy sobie wierność, obiecujemy, że złożone za tydzień przyrzeczenie trwać będzie przez całą wieczność, czuję, jak palce Travisa ocierają się o moje. Szukam jego ręki, lecz nie znajduję nic, tylko pustkę. Teraz jestem przyrzeczona Harry'emu, który prowadzi mnie z podestu na ziemię, a potem wyprowadza z cienia Katedry prosto na słońce. Otaczający nas ludzie składają nam życzenia, a ja nie mogę dostrzec w tym tłumie Travisa. Utraciłam go na dobre. Tydzień Święta Wspólnoty to totalne zamieszanie. W każdym wydarzeniu nasza czwórka pełni rolę gości honorowych, odseparowanych nieco od reszty wioski, wystawionych na widok publiczny. Wysyłają nas ze spotkania na spotkanie.

Uczestniczymy w kolacjach, których wagę podkreśla nasza obecność. Spędzamy czas-na samotnych modlitwach, które mają przygotować nasze dusze na zbliżające się poświęcenie. Poza Zaręczynami, Powiązaniem i Przysięgami Wiecznej Stałości, największym wydarzeniem Święta Wspólnoty są chrzciny. Każde dziecko przynoszone jest przed oblicze Sióstr i Strażników, przechodzi przez ręce wszystkich mieszkańców wioski. Dzieci należą do każdego z nas, mawiają Siostry, są naszą przyszłością. 10 C Dziś będzie chrzczonych czworo dzieci z ubiegłorocznych małżeństw i nie mogę zrobić nic więcej, tylko patrzeć, jak Beth i Jed próbują wymknąć się z tłumu. Zastanawiam się, czy ból po stracie dziecka tej jesieni nie jest dla nich zbyt ciężki do zniesienia. Wreszcie, w środku tygodnia, kiedy jestem sama, wyrywam kwiatki z moich włosów. Męczą mnie ludzie, męczy mnie Harry, Siostry i Strażnicy, wszyscy sprzyjający nam życzliwi mieszkańcy wioski. Jestem zmęczona radością. Chodzę więc do starej wieżyczki strażniczej na wzgórzu, jedynego miejsca, w którym mogę być pewna, że znajdę samotność. Ale kiedy przychodzę, ktoś tam jest; już mam zawrócić, kiedy rozpoznaję siedzącą na wieży postać. To Travis. Czuję wewnętrzne ciepło, nie spodziewałam się, że kiedykolwiek przyjdzie w to miejsce, że przyjdzie tutaj ktoś poza mną samą. Minęło już tak wiele czasu, odkąd ostatni raz byliśmy razem. Teraz mogę tylko patrzeć na niego wygłodniałymi oczami. Przez chwilę rozważam ucieczkę, zostawienie go tutaj i odrzucenie pożądania. Nie jest mój, nie może być mój, a to zbyt bolesne - bycie blisko niego, świadomość końca tego, co było. Ale zanim mogę się ruszyć, Travis wyciąga ku mnie rękę i mówi: - Mary, chodź i pomódl się ze mną. Jego słowa zmieniają wszystko, co wcześniej myślałam. Biegnę, potykam się o moją tunikę, ale brnę na kolanach, ryję rękoma ziemię, aż wreszcie stoję obok niego, moje ręce znajdują się na jego piersi, uchodzi ze mnie oddech.

-

Och, Mary - mówi, wkładając mi rękę we włosy i obejmując dłonią moją

głowę. Zbliża swoją twarz do mojej, jakby na przekór wszystkiemu, co nas rozdzieliło. Potrzebuję go tu i teraz, nie mogę przed tym uciekać. Zatrzymuje moją głowę na sekundę przed tym, gdy nasze usta mają się zetknąć, nareszcie znajdując swoje miejsce. Travis oddycha ciężko, zachłystuję się powietrzem z jego płuc. Stoimy tak przez chwilę, która wydaje się wiecznością, ale nie potrafimy oddać się sobie całkowicie, zbudować mostu nad tym wszystkim, co nas dzieli. -

Mary - szepcze.

Czuję ruch jego warg. Czekam, aż odepchnie mnie od siebie i powie, że nie możemy tego zrobić, że nie jestem mu przeznaczona, że nie zdradzi swojego brata. Składam głowę w zagłębieniu jego ramienia, przyciskam czoło do szyi. Jest ciepły dzień i widzę, że Travis się poci. Kiedy przyciskam usta do jego skóry, czuję słony smak na moich wargach. Chciałabym stopić się w jego ramionach, zapomnieć o dzielących nas barierach, ale jedyne, co mogę teraz zrobić, to wciągać powietrze i nie ruszać się z miejsca, próbując opanować potrzebę przytulenia się do niego. Nie należy do mnie, ale do Cass, i wiem, że powinnam się wycofać, odejść z tego miejsca. Nie jestem jednak na tyle silna, by to zrobić. To nasz ostatni raz, chcę więc znaleźć radość, by móc później otulać się tym wspomnieniem. Przez chwilę po prostu siedzimy - rozłożyłam się na jego kola10 'i nach, przytuliłam, czuję, jak wszystko się we mnie otwiera. Czuję, że jestem szczęśliwa. Ręka Travisa zaplątuje się w moje włosy, a ja opieram się o niego, pozbywając się resztek mojego oporu.

Jest piękny, wiosenny dzień. Ptactwo wróciło do naszej osady, śnieg przeistoczył w błoto, a słońce jest jasne i delikatne. Otacza nas świeża bryza, a świst wiatru w gałęziach drzew przypomina mi opowieści mojej matki o oceanie. -

W chwilach takich jak ta trudno uwierzyć, że nie jesteśmy jedynymi ludźmi na

świecie. Tak powinno być, tylko my, na tym wzgórzu - mówi Travis, a ja odpowiadam mu uśmiechem. Ciągnie dalej: -

Ale innym razem myślę, że nie możemy być jedynymi ludźmi na świecie.

Chodzi mi o wioskę. Gdzieś tam musi istnieć coś więcej, tam, gdzie kończy się Las. Próbuję podnieść głowę tak, bym mogła zajrzeć mu w oczy. Czuję, jakby to przemówiło moje serce, jakby Travis znalazł drogę do moich marzeń. Sądziłam, że jestem osamotniona w swoich podejrzeniach, że istnieje życie za krańcem Lasu. Delikatnie przyciska moją głowę do swojego ramienia, a moje serce bije w rytmie jego słów. -

Nie jesteś jedyną, którą wychowano na tych historiach - mówi mi, a ja

wstrzymuję oddech, czekając na więcej. - A one kazały mi myśleć, że jest coś więcej poza nami. Nie może tak być, że jesteśmy tylko my i nikt więcej. Musi istnieć na świecie coś poza tą wioską i jej prawami. Mówi przez ściśnięte gardło, jakby również zdawał sobie sprawę ze zobowiązań, które nas ograniczają. Palcem unosi mój podbródek, nasze spojrzenia spotykają się.

-

Nie czujesz tego, Mary? Że jest coś więcej? Że życie tutaj to nie wszystko?

Łzy napływają mi do oczu, a moja krew zaczyna płynąć coraz szybciej. Patrzę w stronę ogrodzenia, jakbym mogła wejrzeć w przyszłość. Jesteśmy na tyle daleko, że nie dostrzegam pojedynczych Nieuświęconych, widzę tylko ich grupkę próbującą wyważyć siatkę. Gdy wiatr zaczyna wiać w naszą stronę, niesie ze sobą ich jęki. Mam zamiar powiedzieć mu o Gabrielle, która jest dowodem na to, że istnieje coś więcej, kiedy dostrzegam błysk czerwieni od strony drzew, moje serce przyspiesza, ledwo łapię oddech. Siedzę sztywno, każdy zmysł nastroiłam na Las. -

Coś nie tak? - pyta Travis, wstając, z ręką na moich plecach.

Myślę, że to halucynacja, ale wtedy znowu widzę ten błysk. Nienaturalny, jasnoczerwony, odcina się wyraźnie od cieni rzucanych przez drzewa. Wstaję, zapominając o spokoju i radości, które przed chwilą czułam, i pędzę przed siebie, potykam się o korzenie i kamienie, lecz nie dbam o to. Nie myślę o sobie, kiedy dobiegam do siatki rozciągającej się u stóp wzgórza, zatrzymując się w samą porę, by nie ryzykować ugryzienia i infekcji. Czerwień ponownie błyska, potem zbliża się w moją stronę. Jest już przy ogrodzeniu, razem z innymi. I jest więcej niż jasne, że ona także jest Nieuświęconą. Jej kończyny nie zachowują się tak, jakby należały do jednego ciała, zaś skóra naciągnięta jest zbyt mocno, jakby kości mogły przebić się przez nią w każdej chwili. Ale czerwień jej kamizelki nadal tętni życiem, wiem, że to ona. Obca. Gabrielle. Chciałabym złapać jej palce przez oczka siatki. Travis kuśtyka za mną, łapie mnie i odciąga od ogrodzenia. -

Co robisz? - pyta głosem przypominającym syk, głośno wciągając powietrze.

Chodzi o lasce, kuleje; nagle dociera do mnie jakim trudem było dla niego pokonanie tej odległości tak szybko. Gabrielle krąży wśród innych Nieuświęconych. Jest taka jak oni, a jednak nieco inna. Zwinniejsza. Szybsza. Uderza w metalową siatkę z szybkością i uporem, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Stoję z Travisem po naszej stronie ogrodzenia, nie wiem, co powinnam czuć, co robić. -

Nigdy więcej tego nie rób - mówi mi do ucha Travis, obejmując mnie

ramionami i przyciągając do siebie. Nie pragnę niczego więcej, tylko poddać się mu, pozwolić, by mnie otulił, zabrał stąd i ochronił. Całe moje ciało drży z każdym uderzeniem serca, trzęsą mi się ręce. -

To ona była w pokoju obok - mówię, wskazując na Gabrielle. - Była Obcym,

który przyszedł do wioski tej nocy, kiedy byłam w twoim pokoju. Piecze mnie twarz, kiedy przypominam sobie dotyk jego ciała leżącego pod moim. Patrzymy, jak dziewczyna w czerwonej kamizelce ciągnie za metalowe spoiwa, rozpaczliwie próbując się do nas dostać. Jest w niej coś złowieszczego, coś, czego nie widzieliśmy do tej pory u żadnego z Nieuświęconych.

-

Jednego dnia mówiła do mnie przez ścianę - mówię mu. -Już po tym, jak cię

przenieśli. Szukałam cię w pokoju. Przedstawiła się jako Gabrielle. *y < " :W Pali mnie w gardle, próbuję przełknąć łzy, które próbują się wydostać. Nie mogę uwierzyć, że coś takiego przytrafiło się dziewczynie, która odważyła się wędrować przez ścieżki Lasu i przyjść do naszej wioski. Łza spływa mi po policzku, odwracam się do Travisa. -

Czy rozmawiała z tobą? - szepczę. - Czy mówiła ci, skąd pochodzi? Czemu

przybyła do osady? -

Och, Mary - mówi.

I wtedy jego usta opadają na moje, a ja nie mówię już nic więcej. Pamiętam cud tego pierwszego prawie pocałunku dawno temu, tamtej nocy, kiedy Gabrielle przeszła przez bramę. Wtedy, w tamtym pokoju, kiedy żadne z nas nie wiedziało nic 0

Zewnątrz i myślało jedynie o sobie nawzajem. Moje serce waliło jak młotem,

ciało balansowało na krawędzi wszystkiego 1

niczego. Całowałam się już wcześniej, ale to były przyjacielskie buziaki,

wszystkie od Harry'ego i wszystkie podczas naszych skróconych zalotów. Nigdy nie całowałam nikogo poza Harrym. Ale ten pocałunek z Travisem - jest jak przebudzenie, narodziny i zrozumienie, czym jest życie, czym może być. Zapadam się w nim, tonę, jakby dzikie fale przykrywały mnie, wiruję, jakbym nic nie znaczyła. Jakbym była nic nie warta, ale jednak najważniejsza. Nagle odrywa nas od siebie dźwięk uderzeń Gabrielle w metalową siatkę. Nadal stykamy się czołami. -

Powinniśmy komuś powiedzieć - mówię.

Skinął głową. -

O niej - dodaję.

Uśmiecha się.

-

O niej też - odpowiada.

Nic nie mogę poradzić na to, że również się uśmiecham. Czuję się jak zakopana w ziemi uśpiona bulwa, czuję, że nagle rozkwita we mnie radość, która rozprzestrzenia się na całe ciało. Odrzuciłam na bok myśli o przerażającej przemianie Gabrielle w Nieuświęconą, odepchnęłam ją gdzieś w głąb siebie, by nie zniszczyła uroku tej chwili. -

Jestem szybsza niż ty - mówię mu. - Pobiegnę do Strażników, będą chcieli

wiedzieć. Ociągam się. Myślę o przyrzeczeniach złożonych Cass, Siostrze Tabithcie, Harry'emu i sobie. Myślę, co oznacza dotrzymanie takich obietnic, myślę o wszystkim, co porzucam. Próbowałam przestrzegać reguł panujących w wiosce, edyktów wydanych przez Siostrzeństwo, i nie przyniosły mi nic poza mętlikiem w głowie, nieszczęściem, kłamstwami i bólem. Sądziłam, że mogę zrezygnować z Travisa, że mogę żyć szczęśliwie. Ale to było zanim Travis powiedział mi, że wierzy w świat za siatką, zanim zrozumiałam, że został wychowany na opowieściach traktujących o czymś większym niż my sami. Stojąc tutaj, patrząc na niego, całując jego usta, decyduję się na rzucenie wszystkiego innego. Z Travisem u boku zmierzę się z gniewem Cass, Harry'ego i Siostry Tabithy. -

Przyjdziesz po mnie?

Wiem, że proszę go o zdradę brata, naruszenie równowagi osady, zranienie mojego najlepszego przyjaciela. Ale nic z tego nie ma już dla mnie znaczenia. Jestem gotowa porzucić dla niego wszystko. Uśmiecha się, przesuwa palcem po moich wargach w obietnicy, a ja, słysząc słabnący dźwięk Gabrielle rzucającej się na siatkę za moimi plecami, odwracam się w stronę wioski i biegnę po Strażników. Minęły dwa dni od naszej rozmowy na wzgórzu, a ja nadal czekam na Travisa. Krążę po moim małym pokoiku w Katedrze, usiłując usłyszeć jego głos rozchodzący się echem w korytarzu, lecz nie dochodzi stamtąd żaden dźwięk, wszędzie panuje cisza. Kiedy tylko jestem sama i mogę uciec od żmudnych obowiązków i świętowania,

biegnę na wzgórze z nadzieją, że go tam odnajdę, że wymyślił jakiś sposób, byśmy mogli być razem. Lecz nie znajduję tam nic poza wiatrem szumiącym w koronach drzew i jękami Nieuświęconych dobiegającymi z Lasu. Strażnicy zwiększyli intensywność patroli, więc patrzę, jak maszerują wzdłuż ogrodzenia, wypatrując Gabrielle. Czasem widzę, że jest wśród nich Jed i chcę do niego pobiec, powiedzieć mu wszystko, co wiem o Gabrielle, że przyszła z Zewnątrz. Ale siedzę cicho, bo Strażnicy służą Siostrom i boję się, że Jed nie zachowa tajemnicy, a o wszystkim dowie się Siostra Tabitha i wyrzuci mnie do Lasu. Harry, który teraz uczy się na Strażnika, mówi mi, że Szybka, jak nazywają Gabrielle, zniknęła w Lesie. Od czasu do czasu zjawia się i wali w siatkę, a jest tak zaciekła, że Strażnicy nie potrafią jej zabić. Jej obecność położyła cień na Rajskiej Mszy. Niektórzy z mieszkańców wioski obawiają się, że Nieuświęceni się zmieniają, ewoluują, że Szybka jest dowodem na istnienie nowej rasy, która pozabija nas wszystkich. Gildia Strażników oraz Siostry usiłują położyć kres narastającej panice, mówiąc, że szybcy Nieuświęceni nie są niczym nowym. Podczas jednej z uroczystości Siostra Tabitha wstaje, po obu stronach mając najwyższych stopniem Strażników. Ludzie rozstępują się przed nią, zaciskając dłonie na rączkach swoich dzieci, oczyma zezując na ogrodzenie. Powietrze jest gęste od ich strachu, czuję, że i moje mięśnie napinają się. -

Wiedza o szybkich Nieuświęconych przekazywana jest wśród Sióstr od czasu

Powrotu - mówi, stojąc ze sztywno wyprostowanymi wzdłuż ciała rękoma. Długa, czarna tunika łopocze jej u kostek, targana przez popołudniowy wiatr. -

Szybcy są gwałtowni i niszczycielscy, ale występują bardzo rzadko. Jednak

istnieją od zawsze, ale Bóg pobłogosławił tę wioskę i sprawił, że do tej pory nigdy nam nie dokuczali. Rzuca ukradkowe spojrzenie w moim kierunku, jakbym to ja była w jakiś sposób winna obecności Gabrielle. -

Nie wiemy, co sprawia, że są inni, szybcy. Ale wiemy, że ich energia wypala

się prędko, rozrywając ich ciała, więc wkrótce wszystko wróci do porządku. Strażnicy podwoili patrole i ściągnęli ludzi z pól, by pomogli im w trzymaniu wachty. Zagrożenie wkrótce odejdzie. Albo Strażnicy zabiją Szybką, albo ona sama się wypali. Do tego czasu możemy tylko nadal modlić się do Boga, prosząc o wybaczenie i błogosławieństwo. Siostra Tabitha przewodniczy naszej modlitwie. Potem schodzi z podwyższenia, by pozwolić kontynuować celebracje Rajskiej Mszy i Święta Wspólnoty. Ale widzę po twarzach ludzi, że nie czują się pewnie, że boją się tego nowego rodzaju Nieuświęconych. Nikt nie wkłada serca w taniec, obchody kończą się szybko. Wszyscy zamykają się w domach na noc, przygotowując się na najgorsze. Pozostaje mi tylko zastanowić się nad wszystkim, co mogą kryć przed nami Siostry, nad sekretami, które trzymają w zamkniętych szufladach Katedry, nad tym, co mogą wiedzieć o stworze, który był kiedyś Gabrielle, dziewczyną taką jak ja. Moje myśli wciąż wędrują do dnia, kiedy Siostra Tabitha poprowadziła mnie przez podziemny tunel na leśną polanę. Czy to samo przytrafiło się Gabrielle? Chę pobiec do Siostry Tabithy i zapytać o to, co też zrobiła, jak to się stało. Postanawiam jednak milczeć, bo boję się, że skończę tak jak Gabrielle, a potem nachodzą mnie inne zmartwienia, telepiące się w mojej głowie: czy mogłam zrobić coś, by ją uratować? Czy mogłam interweniować? Drążyć bardziej? Czy byłam odpowiedzialna za jej los? Wreszcie moja ciekawość staje się nie do wytrzymania i muszę się dowiedzieć, co tam zaszło - zaczynam węszyć w pobliżu Katedry, podczas wykonywania moich zajęć. Zatrzymuję się przy zamkniętych drzwiach, nasłuchując rozmów pomiędzy starszymi Siostrami, które, jak mniemam, są w posiadaniu sekretów. Ale nie dowiaduję się niczego ważnego. Jestem sfrustrowana, czuję, jak czas przelewa mi się przez palce, zaczynam błąkać się po korytarzach, do których nie mam dostępu. Badam granice Siostrzeństwa, granice Katedry. Wiem, że jeśli zostanę złapana, również mogę być wrzucona do Lasu i stanę się taka jak Gabrielle. Nie dbam jednak o to, ponieważ każdy z mijających dni jest dniem, w którym nie przyszedł po mnie Travis. Staję się coraz bardziej zdeterminowana, chcę dowiedzieć

się, co się stało. Muszę wiedzieć o wszystkim: czemu tutaj jesteśmy, kim są Siostry, co spowodowało Powrót. Pytania, którym nigdy nie pozwolono zaistnieć. Odpowiedzi, których zakazano nam poszukiwać. Jestem zmęczona tymi myślami krążącymi mi po głowie. Kiedy klęczę na nabożeństwach albo biorę udział w obchodach Święta Wspólnoty, czuję narastający we mnie bunt, usiłuję znaleźć sposób, by przechytrzyć Siostry, rozważam, jak podkraść się niezauważona. Jak dostać się do zakazanych miejsc w Katedrze. I kiedy nadchodzi moja ostatnia noc samotności, noc poprzedzająca moją ceremonię Powiązania z Harrym, nie zbliżam się do poznania prawdy. Nie znalazłam nic, co by łączyło Siostry z powrotem Gabrielle. Nie wyszperałam niczego, co wskazywałoby na ich udział: Siedzę na brzegu łóżka, ściskając w rękach swoją suknię. Wyglądam przez otwarte okno. Patrzę w stronę Lasu i zastanawiam się, czy idę dobrym tropem może moje pytania pozostaną bez odpowiedzi? Myślę, czy Siostry mają rację, czy ich ścieżka jest jedyną, czy znają jedyną prawdę. Czy nasza wioska jest naprawdę jedyna na świecie. Zastanawiam się, czy moja matka nie myliła się, czy ocean w ogóle istnieje. Zaciskam zęby, chcąc wykrzyczeć całą swoją frustrację i zakłopotanie. W jaki sposób mam to wszystko zrozumieć? Moje nogi aż płoną ze zniecierpliwienia, zeskakuję z łóżka i maszeruję po pokoju. Wokół mnie Katedra po cichu układa się do snu. Mój umysł toczy walkę z samym sobą, każąc mi wyjść stąd na ostatnie poszukiwanie prawdy. Zaraz potem mówi mi, że mam zostać na miejscu, by nie kusić losu i nie narażać się na gniew Sióstr, czekać na przybycie Travisa i jego oświadczyny, tak jak obiecał. Ale wtedy myślę o Gabrielle, która obija się o siatkę. Zastanawiam się, czy moja matka również tam jest. Czy w jakiś sposób, będąc teraz po tamtej stronie, zna odpowiedzi, których poszukuję? Nie kłopoczę się nawet zapaleniem świecy, kiedy wymykam się z pokoju. Nie zatrzymuję się, by nasłuchiwać przy drzwiach, idę prosto do Katedry, sunąc wzdłuż ścian, póki nie docieram po zakurzonych schodach do piwnicy. W myślach znowu idę

za Siostrą Tabithą, przypominając sobie dzień, w którym sprowadziła mnie na dół, do miejsca, o którego istnieniu nie miałam pojęcia, by nauczyć mnie dokonywania wyborów. Pamiętam, że nauczyłam się wtedy również, że Siostry mają swoje tajemnice. Powietrze staje się coraz zimniejsze, wilgotniejsze, kiedy jestem na samym dole schodów i stawiam bose stopy na nierównych kamieniach podłogi. Nie ma światła, więc nerwowo grzebię po kieszeniach w poszukiwaniu krzesiwa, by zapalić świecę. Jej słaby płomień ledwo rozjaśnia moją trzęsącą się dłoń i szybko gaśnie w gęstej ciemności wokół mnie. Wolną ręką macam puste półki, które, jak wyjaśniała Siostra Tabitha, służyły do przechowywania butelek wina i beczek do fermentacji. Słyszę zgrzyt ostrych gwoździ o stare drewno i zamieram, czuję, jak włosy stają mi dęba. Jedyny odgłos, jaki słyszę, to świst mojego własnego oddechu, nadal idę po omacku aż do momentu, kiedy stopą natrafiam na litą ścianę. Znalazłam róg pomieszczenia położony najdalej od schodów. Odsuwam ciężką zasłonę, za którą ukryte są drzwi, wślizguję się za nią, a kurz opada mi na twarz, zakrywa swoim płaszczem usta i nos. I wreszcie czuję chropowate, drewniane deski, z których zrobiono drzwi do tunelu prowadzącego w głąb Lasu. Jednak drzwi nie chcą się ruszyć i nagle nachodzi mnie myśl, że właściwie nie wiem, czego się spodziewałam, przychodząc tutaj. Może miałam nadzieję, że Siostra Tabitha nie zamknęła ich na klucz, albo że uda mi się je otworzyć samą siłą woli. Opieram głowę o drewno, przykładając do drzwi ucho, jakbym chciała usłyszeć coś z drugiej strony, jakby to drzwi mogły wyjawić mi swoje sekrety. Myślę o tych wszystkich miejscach, które tutaj widziałam, i zastanawiam się, jak to było, kiedy nadszedł Powrót. Czy czuli, że nadchodzi? Byli przygotowani? Czy ta wioska istniała, zanim nastąpił Powrót, czy stworzono ją dopiero później? Czym jest przystanią, w której kryjemy się przed światem? Ale ściany nie mogą mi tego powiedzieć, nie zdradzą swoich sekretów, wszystko wokół jest ciche. Mój własny oddech zagłuszony jest przez kotarę oddzielającą mnie od reszty pokoju. Oczy pieką mnie z niewyspania, moje kończyny są ciężkie,

% jA 4P HO chcę zostać w tym miejscu już na zawsze. Nie musieć spojrzeć w twarz Harry'emu. Odstawić na boczny tor rozmyślania, czy Travis po mnie przyjdzie. Nie martwić się o Siostry, ulec im, dowiedzieć się, że się co do nich myliłam. Rękoma macam metalowe elementy wtopione w drzwi, które trzymają je w jednym kawałku, szukając jakiegoś słabego punktu, który - wiem o tym - nié istnieje. Przesuwam palcami po zawiasach, na skórze zostaje śliski łój, używany w Katedrze do smarowania drzwi, by zapobiec skrzypieniu. Nagle nie chcę niczego więcej prócz swojego łóżka. Pragnę cieszyć się ostatnią samotną nocą, zanim przywiążą mnie do Harry'ego. Moja ostatnia noc przeznaczona na tęsknotę, podczas której mogę pozwolić Travisowi, by ułożył mnie do snu. Odpycham się od drzwi i wpadam plecami na zasłonę. Wycieram palce w jej zgniłą powierzchnię i nagle zdaję sobie sprawę, że wiem, jak przejść, jak dostać się do tunelu i ukrytych pokoi. Moje zmysły natychmiast się wyostrzają, podnoszę z ziemi stojącą u moich stóp świecę. Jej płomień wydaje się być powiązany z biciem mojego serca, mdłe cienie na ścianach wydają się pląsać. Ręce mi drżą, kiedy znów dotykam drewnianych drzwi, szukając słabości. Wreszcie mój palec trafia na drzazgi nadłamanej deski. Łapię za nią, odginając mocno drewno, póki się nie złamie. W rękach zostaje mi długa, wąska listwa. Na półkach szukam kolejnego, tym razem grubszego kawałka drewna, by posłużył mi za pobij ak własnej roboty, a potem odnajduję z powrotem drogę do ukrytych drzwi. Drzazgą podważam główkę gwoździa, na którym trzymają się dwa skrzydła i drugim kawałkiem zaczynam ją wybijać. Naciągam na siebie Km » Jfj Jm 1ZJ0

chcę zostać w tym miejscu już na zawsze. Nie musieć spojrzeć w twarz Harry'emu. Odstawić na boczny tor rozmyślania, czy Travis po mnie przyjdzie. Nie martwić się o Siostry, ulec im, dowiedzieć się, że się co do nich myliłam. Rękoma macam metalowe elementy wtopione w drzwi, które trzymają je w jednym kawałku, szukając jakiegoś słabego punktu, który - wiem o tym - nie istnieje. Przesuwam palcami po zawiasach, na skórze zostaje śliski łój, używany w Katedrze do smarowania drzwi, by zapobiec skrzypieniu. Nagle nie chcę niczego więcej prócz swojego łóżka. Pragnę cieszyć się ostatnią samotną nocą, zanim przywiążą mnie do Harry'ego. Moja ostatnia noc przeznaczona na tęsknotę, podczas której mogę pozwolić Travisowi, by ułożył mnie do snu. Odpycham się od drzwi i wpadam plecami na zasłonę. Wycieram palce w jej zgniłą powierzchnię i nagle zdaję sobie sprawę, że wiem, jak przejść, jak dostać się do tunelu i ukrytych pokoi. Moje zmysły natychmiast się wyostrzają, podnoszę z ziemi stojącą u moich stóp świecę. Jej płomień wydaje się być powiązany z biciem mojego serca, mdłe cienie na ścianach wydają się pląsać. Ręce mi drżą, kiedy znów dotykam drewnianych drzwi, szukając słabości. Wreszcie mój palec trafia na drzazgi nadłamanej deski. Łapię za nią, odginając mocno drewno, póki się nie złamie. W rękach zostaje mi długa, wąska listwa. Na półkach szukam kolejnego, tym razem grubszego kawałka drewna, by posłużył mi za pobij ak własnej roboty, a potem odnajduję z powrotem drogę do ukrytych drzwi. Drzazgą podważam główkę gwoździa, na którym trzymają się dwa skrzydła i drugim kawałkiem zaczynam ją wybijać. Naciągam na siebie zasłonę, mając nadzieję, że uda mi się stłumić odgłos stukania. Z początku gwóźdź nie chce się ruszyć i muszę uderzyć mocniej, aż wreszcie walę w drewniany klin z całych sił, nie martwiąc się już o hałas. Czuję, że gwóźdź zaczyna się ruszać, wychodzić z tulei, łapię go więc palcami i ciągnę, używając rąbka mojej koszuli, by móc lepiej złapać gładki metal. Szarpię, aż wreszcie wychodzi i upada na podłogę z satysfakcjonującym stukotem. Bez ociągania się zaczynam pracować nad drugim zawiasem.

Koszula nocna lepi mi się do pleców, przykleja się do spoconej skóry. Udaje mi się wyważyć drugi gwóźdź, więc drzwi nie są już dłużej umocowane w ścianie za pomocą zawiasów. Chciałabym krzyczeć i wrzeszczeć z satysfakcji, lecz zamiast tego wycieram ramieniem czoło i odlepiam koszulę od pleców, kiedy przyglądam się swojemu dziełu. Drzwi nadal trzymają się w miejscu na zatrzasku z jednej strony, druga jest poluzowana, gdyż udało mi się zdemontować dwa zawiasy. Wciągam głęboko powietrze, wpycham palce w wąską szparę pod drzwiami i szarpię, póki nie uchylają się lekko. Usiłuję otworzyć je szerzej, drapię w niewielki prześwit, aż udaje mi się odciągnąć drzwi na tyle, by móc się przecisnąć. Ciężkie drewno drży, pozbawione zawiasów, które utrzymywały je w równowadze. Powietrze jest wilgotne, czuć w nim pleśń, mój własny oddech świdruje mi w uszach jak huragan. Wysilam się, by cokolwiek usłyszeć w tych ciemnościach, rozświetlanych jedynie nikłym płomieniem świecy. Nagle drżę, przerażona, że może być tutaj ze mną jeszcze ktoś - albo coś. Już nieomal przekonałam samą siebie, że słyszę każdego robaka poruszającego się pod ziemią, aż przypominam sobie o istnieniu małego stolika ze świeczkami, stojącego przy drzwiach od strony tunelu. Zapalam wszystkie świece, a moje ciało drży z ulgą, kiedy wokół mnie rozrasta się mała łuna światła. Teraz już telepię się cała, może ze strachu, ą, może z zimna, nie wiem. Pot przesiąknął moją koszulę. Chciałabym, by był obok mnie Travis, by potrzymał mnie za rękę, by nie dał okropieństwom wedrzeć się do mojej świadomości. Myślałam o tym tunelu i tych pokojach tak długo, a teraz, kiedy jestem tutaj, nie chcę iść dalej. Nie jestem już dłużej pewna, czy chcę znać prawdę, wiedzieć, co się tam kryje. Trzymając wyciągniętą przed siebie świecę, zmuszam się do zrobienia kilku kroków w przód. Pod gołymi stopami czuję gładką, ubitą ziemię. Mijam stojaki na wino i przypominam sobie, co mówiła mi Siostra Tabitha o historii tego budynku. Tunel skręca lekko w lewo. Znajduję się przed pierwszymi drzwiami. Drewno jest o wiele bardziej zwykle, niż zapamiętałam, drzwi o wiele mniejsze. Palcami próbuję wymacać drzazgi na krawędziach. Zapomniałam o zardzewiałych

metalowych śrubach wkręconych w ścianę, które służą jako zamknięcie, i prawie krzyczę z ulgi i frustracji. Stukam w drzwi i kiedy nie ma żadnej odpowiedzi z wewnątrz, uderzam mocniej. Czuję się, jakbym była sąsiadką pukającą do koleżanki, i ta myśl sprawia, że zaczynam chichotać. Dźwięk ten odbija się od kamiennych ścian i otacza mnie szaleńczym echem. Moje uszy odzwyczaiły się od hałasu, zimny dreszcz przebiega przez moje plecy wzdłuż kręgosłupa. Usiłuję uspokoić oddech. Stawiam świeczkę na podłodze i od razu zaczynam tęsknić za jej ciepłem i światłem. Moje ciało pulsuje z każdym uderzeniem serca, dłonie kłuje strach. Biorę do obu rąk śruby i szarpię każdą z nich - jedną ciągnąc do siebie i próbując wyciągnąć od góry, drugą pchając do przodu i wyciągając dołem. Kiedy śruby wysuwają się, drzwi otwierają się nagle. Słyszę kliknięcie, a potem skrzypienie. Podmuch powietrza, który dochodzi z otwartego pokoju, gasi świecę u moich stóp, pozostawiając mnie w ciemnościach. Błyskawicznie ogarnia mnie panika, cofam się, aż za plecami czuję zimną ścianę, a nogi uginają się pode mną. Wyobrażam sobie, że jakieś ręce łapią mnie za kostki, zagryzam język, by nie krzyczeć. Odpycham się od ziemi, potykam się i wpadam na ścianę, słyszę, jak wokół mnie spadają ze stojaków butelki i rozbijają się na podłodze. Biegnę na oślep, za sobą słysząc odgłos rozdzieranej tkaniny, pisk drewna o metal. Potykam się i upadam, krzywię się z bólu, gdy uderzam o drewniane stopnie, i zdaję sobie sprawę z tego, że poszłam w złą stronę tunelu. Pokój pod Katedrą przypominający jaskinię znajduje się po przeciwnej stronie, a teraz jestem pod Lasem. Przemyka mi przez myśl, by biec z powrotem do Katedry, ale ciemność jest zbyt gęsta, nieprzenikniona. Wspinam się na schody, póki nie czuję drewnianych drzwi prowadzących na powierzchnię i nie mogę iść dalej. Zwijam

* £ À Jê0 się w kulkę, podkurczając nogi do piersi. Mój oddech przypomina szlochanie, zatykam sobie dłonią usta, ale nie pomaga to w przytłumieniu wysokich pisków, jakie wydaję z siebie przy wciąganiu powietrza. Próbuję wstrzymać oddech i wsłuchać się w ciszę wokół, między jednym a drugim uderzeniem serca, które telepią całym moim ciałem. Słyszę dźwięk jakiejś cieczy wylewającej się z potłuczonych butelek po winie. Nic więcej. Ostry ból przezwycięża uczucie paniki, drżącymi dłońmi wyciągam kawałek szkła z boku mojej prawej stopy. Mam policzki mokre od łez, nie chcę być tutaj, nie chcę niczego, co ma jakiś związek z tym miejscem. Mam w nosie Gabrielle, Siostry, Harry'ego i Travisa. Mam w nosie cały świat. Wyobrażam sobie, że otwieram ciężkie, drewniane drzwi ponad sobą i wychodzę na polanę. Widzę siebie, jak kroczę powoli do siatki, moja biała koszula faluje przy moich kostkach, jakbym płynęła w powietrzu. Oczyma wyobraźni widzę, że moja matka czeka na mnie po drugiej stronie. Wyciąga ręce, gotowa mnie przyjąć. Pozwalam szlochowi wydobyć się z mojego gardła. Nie takie życie wymyśliłam dla siebie. Skulona, brudna i przerażona, siedzę w sekretnym tunelu w podziemiach Katedry w noc poprzedzającą ceremonię mojego Powiązania z mężczyzną, którego nie kocham. Jako dziecko marzyłam o miłości, słońcu i świecie poza Lasem. Śniłam o oceanie, miejscu nietkniętym przez Powrót. I nagle zaczynam się zastanawiać, co każe nam wierzyć, że nasze dziecięce sny faktycznie się spełnią. Moje ciało przeszywa ból, z powodu nagłego zrozumienia tej prawdy. Jakbym odcięła od siebie coś niezwykle ważnego, poczucie straty jest wszechogarniające. Tak mocne, że nieomal się poddaję. Czuję, jakby moje kości nie mogły już dłużej utrzymać ciężaru mojego ciała, jakbym składała się wyłącznie z krwi, łez, strachu oraz żalu, pogrążam się w otaczającym mnie świecie. Nareszcie rozumiem, że mam trzy drogi do wyboru: przedostanie się jakoś przez drzwi nade mną i wejście do Lasu; pozostanie tutaj, aż znajdzie mnie Siostra Tabitha i wyśle do Lasu; zakończenie tego, co zaczęłam, i powrót do mojego

życia. Oddalam się od schodów. Zmuszam się, by odejść dalej, w dół korytarza, który jest tak ciemny, że czuję się, jakbym płynęła przez mroczną, gęstą wodę. Pod stopami czuję wilgotną ziemię, nozdrzami wciągam zapach starego wina, cierpkiego i gorzkiego, który przykleja się także do mojego gardła. Mam napięte mięśnie, kiedy przechodzę w ciemnościach obok nowo otwartych drzwi, znowu ledwo łapię oddech, kiedy wracam myślami do rąk łapiących mnie za kostki w środku pokoju i poddaję się, zaczynam biec, aż skręcam za róg tunelu i widzę słaby blask resztek świec, zostawionych przeze mnie przy drzwiach od katedralnej piwnicy. Łapię dwie z nich i idę po swoich śladach, uważając na potłuczone szkło. Płomień odbija się lśniącym światłem w ostrych krawędziach. Stoję bez ruchu przed wejściem do pomieszczenia, światło mojej świecy nie przekroczyło progu, jeszcze mam czas, by zawrócić. Mogę uprzątnąć pobite butelki, zamontować z powrotem zawiasy i wrócić do łóżka, udając, że ta noc była tylko snem. Zamiast tego biorę głęboki oddech i zmuszam się, by iść dalej. Pokój jest malutki, sufit niski. Pod ścianą, na wprost od wejścia, stoi prycza owinięta szczelnie starym, wytartym pledem. Po mojej prawej znajduje się wąskie biurko, na nim spoczywa gruba księga, mogąca być tylko Pismem, otoczona rzędem niezapalonych świec. Po drugiej stronie pokoju wisi duży gobelin z wyszytymi świętymi słowami Boga. Pod nim leży cienka i zniszczona poduszka, na której można uklęknąć i pomodlić się. Na środku pomieszczenia leży okrągły, pleciony dywanik, który jest chyba zrobiony ze starych tunik należących do Sióstr. Jestem zaskoczona zwyczajnością tego pokoju, przypomina prostą kwaterę, jakich wiele w Katedrze, to niemal lustrzane odbicie mojego pokoju na górze. Ruszam w głąb pokoju, moje kroki wyciszone są przez dywan. Palcem przejeżdżam po gładkim materiale gobelinu, zastanawiając się, ile rąk dotykało tych słów, szukając w nich spokojnej przystani. Poduszka na podłodze ma wgniecenia w miejscu, gdzie dwa kolana spoczywały przez wiele godzin.

Siadam na łóżku, które cicho skrzypi pode mną, zakłócając senną ciszę dookoła. Wyciągam nogi i kładę się rozciągnięta, zastanawiając się, kim była ostatnia osoba, która tutaj spała. Gabrielle? Travis, kiedy był jeszcze chory? Siostra odbywająca jakiś rodzaj kary? Niespokojna, głodna odpowiedzi, podchodzę do wąskiego blatu i zapalam świece otaczające Pismo. Mimo że stoję przed popękaną oprawą książki, moje oczy nie skupiają się na niej. Nieobecnym ruchem otwieram księgę, przewracam kartki, a ich szelest brzmi jak łopot liści opadających na ziemię. Nie patrzę jednak na zapisane na stronach słowa, patrzę jeszcze dalej, zagubiona we własnym świecie. Wtedy zdaję sobie sprawę, że coś jest nie tak, że kartki są zbyt gęsto zapisane. Nachylam się i widzę, że każdy margines, wszystkie wolne miejsca na każdej ze stron - zapełnione są literami. Są one zbyt małe, ledwo mogę je rozczytać, w dodatku z drugiej strony przebija tusz, sprawiając, że słowa są niemal nie do odszyfrowania. Wracam do pierwszej strony i usiłuję wyczytać cokolwiek z tego zakodowanego pisma, odszyfrowuję słowa, napisane niebieskim tuszem na cienkich jak skórka od cebuli, pożółkłych stronach: Na początku nie rozumieliśmy skali wydarzenia. Przybliżam świeczkę, lecz nie mogę odczytać reszty. Kartkuję księgę, widzę, że charakter pisma się zmienia, tusz z niebieskiego staje się czarny, litery grubsze, trudniejsze do odczytania. A potem, gdzieś w połowie Pisma, zapiski się urywają. Przesuwam palcem po stronie, by odczytać to, co zostało napisane jako ostatnie: Jak przewidziano, rygorystyczne i całkowite odosobnienie spowodowało jej nadzwyczajną szybkość i siłę. Pomóż nam, Boże. Wyślemy ją do Lasu, by zobaczyć jak długo wytrzyma, by lepiej ją zrozumieć. Dzięki jej poświęceniu stajemy się silniejsi. Dzięki Jego Chwale przetrwamy. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że przez cały ten czas wstrzymywałam oddech, dopóki dławiąc się, nie wciągnęłam haustu powietrza. Drżę, w głowie mam mętlik. Nie daję rady przełykać śliny tak szybko, by nie dopuścić do łez, które już napływają mi do oczu i mącą wzrok. Odsuwam się od stołu i potykam o leżący za mną dywanik.

Uderzam plecami w drzwi, a one zamykają się za mną z trzaskiem, który roznosi się echem po pogrążonym w ciemności korytarzu. Jestem uwięziona, odcięta. Każda cząstka mnie krzyczy i domaga się powietrza. Panika opanowuje mnie całkowicie i wtedy, z przyzwyczajenia, łapię się czegoś, co da mi poczucie bezpieczeństwa. Palcami szukam miejsca obok drzwi, gdzie powinien być fragment Pisma, gdzie Siostry wyrzeźbiły słowa, które znajdują się na każdych drzwiach w wiosce, wewnątrz i na zewnątrz. Przeważnie miejsce takie jest wygładzone przez te wszystkie ręce, które dotykają go codziennie, ale tutaj drewno framugi jest nadal chropowate i wraca mi świadomość tego, gdzie jestem. Wpatruję się uważnie w słowa i widzę, że nie jest to fragment Pisma, ale lista imion. Na samym końcu napisane jest: Gabrielle, nadal świeże i głębokie. Nagle czuję zmianę kierunku wiatru, jakby trzask w powietrzu. Subtelny podmuch wpada do malutkiego pomieszczenia. Jak przewidziano, rygorystyczne i całkowite odosobnienie spowodowało jej nadzwyczajną szybkość i siłę. Pomóż nam, Boże. Wyślemy ją do Lasu, by zobaczyć jak długo wytrzyma, by lepiej ją zrozumieć. Dzięki jej poświęceniu stajemy się silniejsi. Dzięki Jego Chwale przetrwamy. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że przez cały ten czas wstrzymywałam oddech, dopóki dławiąc się, nie wciągnęłam haustu powietrza. Drżę, w głowie mam mętlik. Nie daję rady przełykać śliny tak szybko, by nie dopuścić do łez, które już napływają mi do oczu i mącą wzrok. Odsuwam się od stołu i potykam o leżący za mną dywanik. Uderzam plecami w drzwi, a one zamykają się za mną z trzaskiem, który roznosi się echem po pogrążonym w ciemności korytarzu. Jestem uwięziona, odcięta. Każda cząstka mnie krzyczy i domaga się powietrza. Panika opanowuje mnie całkowicie i wtedy, z przyzwyczajenia, łapię się czegoś, co da mi poczucie bezpieczeństwa. Palcami szukam miejsca obok drzwi, gdzie powinien być fragment Pisma, gdzie Siostry wyrzeźbiły słowa, które znajdują się na każdych drzwiach w wiosce, wewnątrz i na zewnątrz. Przeważnie miejsce takie jest wygładzone przez te wszystkie ręce, które dotykają go codziennie, ale tutaj drewno framugi jest nadal chropowate i wraca mi świadomość tego, gdzie jestem.

Wpatruję się uważnie w słowa i widzę, że nie jest to fragment Pisma, ale lista imion. Na samym końcu napisane jest: Gabrielle, nadal świeże i głębokie. Nagle czuję zmianę kierunku wiatru, jakby trzask w powietrzu. Subtelny podmuch wpada do malutkiego pomieszczenia. Na myśl, że mogę zostać złapana, cała trzęsę się ze strachu. Wyglądam na korytarz. Nadal czuć tam gryzący zapach rozlanego wina. Nie mam pojęcia, jak długo tutaj jestem. Chciałabym przeczytać więcej, ale ryzykuję, że ktoś mnie nakryje. Rozważam zabranie Pisma, lecz nie mam go jak schować. Wychodzę powoli z niewielkiego pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. Zbieram jak najdokłądniej resztki pobitych butelek, wkładając największe odłamki szkła za stojaki na wino znajdujące się pod ścianą. Potem, obiecując sobie, że jeszcze tutaj wrócę, odnajduję drogę do ukrytych drzwi i palcami duszę płomienie świec stojących na stole, zanurzając tym samym tunel w całkowitej ciemności, by móc się swobodnie wymknąć. Dobrze naoliwione gwoździe bez oporów wchodzą na swoje miejsce w zawiasach. Nie pozostaje żaden dowód, który świadczyłby o mojej obecności tutaj. Kiedy uciekam z piwnicy, przez okna widzę ponury odcień różu przebijający się nad horyzontem. Wślizguję się z powrotem do swojego pokoju i zakładam tunikę. Zapalam ogień, wrzucając podartą koszulę nocną do gorejących płomieni. Pojutrze i tak nie będę już jej potrzebowała. Stoję przy otwartym oknie obok biurka, pozwalając mroźnemu, wiosennemu powietrzu otulić mnie, przegnać duszny zapach pleśni i starego wina z mojego ciała. Patrzę na ogrodzenie za cmentarzem, pozwalając, by moje oczy zaszły mgłą, aż Las staje się dla mnie jedynie smugą jasnej zieleni, Nieuświęceni niewyraźnymi plamkami, a siatka przestaje w ogóle istnieć. Nic w życiu nie jest już dla mnie oczywiste. Nic nie ma większego sensu i nie mam pojęcia, jak mam go czemukolwiek nadać. y Dziś wieczorem czeka mnie Powiązanie z Harrym. Dzisiaj Travis ma ostatnią szansę, by się oświadczyć. Świętowanie rozpocznie się po południu, ale do tej pory moje życie należy tylko do mnie. Wychodzę więc z Katedry i zmierzam w stronę dopiero

budzącej się ze snu osady, dopóki nie docieram do wzgórza. Zamiast spoglądać na Las, granicę mojego świata, dzisiaj patrzę w dół, na wioskę. Na chaty i domy przytulone do ziemi, ciągnące się od stóp wzgórza aż do Katedry. Bryła Katedry jest kolosalna, jej skrzydła rozpościerają się jak ramiona. Za Katedrą majaczy znajomy kształt cmentarza i mały wodospad strumyka, gdzie Harry i ja trzymaliśmy się za ręce, kiedy moja matka została zainfekowana. Dostrzegam także gdzieniegdzie kropki na drzewach, które są platformami umocowanymi w koronach drzew, byśmy mogli się na nie wycofać, jeśli dojdzie do przerwania siatki. To ona otacza to wszystko - wysoka siatka, jej splecione oczka zapewniają nam bezpieczeństwo. Myślę, jak kruche jest to ogrodzenie, jak winorośl lubi wspinać się po niej w lecie, dokładając tym samym niekończącą się pracę dla Strażników, którzy podczas patroli zmuszeni są łatać i naprawiać siatkę. Zaskakuje mnie, jak coś tak delikatnego, jak ta metalowa koronka, trzyma nas z dala od świata. Nienaruszona przez Nieuświęconych, a także przez nasze marzenia. Słońce przesuwa się po niebie, przez krótką chwilę odbija się od siatki strzegącej ścieżki za bramą obok Katedry. Spędzam poranek, myśląc o tym, jak ja i Travis możemy to wszystko wyprostować. Drepczę sobie na szczycie wzgórza, >> czekam, aż przyjdzie i weźmie mnie za żonę. Upływający czas Kiedy nadchodzi czas, by przygotować się do ceremonii Powiązania, siedzę na łóżku w małej chatce niedaleko Katedry, która stanie się własnością moją i Harry'ego, gdy tylko nasz związek zostanie przypieczętowany - już jutro. Moje ręce spoczywają nieruchomo na kolanach, kiedy uświadamiam sobie, że pewnie już po mnie nie przyjdzie. Nagłe pukanie do drzwi wzbudza we mnie nadzieję, serce tłucze się mocno w mojej piersi. Wstaję, myśląc, że to Travis, wiem, że to nasza ostatnia szansa. Kiedy rozpocznie się ceremonia Powiązania, będę musiała oddać się Harry'emu albo przerwać uroczystość. A to oznaczałoby zdanie się na łaskę Sióstr, błaganie, by pozwolono mi ponownie

wstąpić w ich szeregi, pomimo że będzie to oznaczało jedynie służbę dla nich. Kobiecie w naszej wiosce nie daje się szansy na powtórne małżeństwo. Wycieram dłonie w białą szatę, która spływa po moich ciele. Trzęsą mi się ręce, kiedy sięgam w stronę drzwi. Czuję ucisk w żołądku, ciało zalewa mi fala strachu przemieszanego z nadzieją i radością. Światło za drzwiami okazuje się oślepiającym blaskiem gasnącego dnia i przez chwilę myślę, że to Travis, że moje życie nareszcie obierze właściwy kurs, nareszcie dowiem się, gdzie jest moje miejsce na tym świecie. obmywa mnie jak woda kamień. I wtedy słyszę szelest sukni, widzę, jak Siostra Tabitha przechodzi przez próg i wkracza do pokoju. Odwraca się w moją stronę i mierzy z góry na dół swoimi przenikliwymi oczyma. -

Przyszłam przygotować cię do Powiązania - mówi. - Dać ci siostrzane

błogosławieństwo. Chciałabym zapaść się pod ziemię, zacząć znikać, aż stałabym się plamką nicości leżącą na podłodze. Moja głowa nic nie waży, mam zamglony wzrok. Gardło pali mnie od potrzeby krzyku i od łez, ale odmawiam Siostrze Tabithcie tego widoku. Podnoszę podbródek do góry, zamykam drzwi i podtrzymuję się, opierając rękę o ścianę. Jesteśmy same w tej jednopokojowej chatce, która ma posłużyć mnie i Harry'emu za dom dopóty, dopóki nie doczekamy się potomstwa i nie będziemy potrzebowali więcej miejsca. Myśl o posiadaniu dzieci z Harrym sprawia, że mój żołądek zmienia się w ogromny kamień. Przez ostatnie kilka dni wyobrażałam sobie, jak wyglądałyby dzieci moje i Travisa, jak ich malutkie rączki zaciskałyby się wokół mojego palca. Wyśniłam już sobie całe życie u jego boku, a teraz pozostanie ono na zawsze tylko w moich marzeniach jedyne, jakie kiedykolwiek będziemy ze sobą dzielić. Siostra Tabitha stoi twarzą do mnie, poważna, aż wreszcie na jej ustach pojawia się uśmiech, wypuszcza powietrze, jakby miała się zaśmiać. Kiwa głową.

-

Są rzeczy na tym świecie, które po prostu musisz zaakceptować, Mary. Być

może teraz nie mają one dla ciebie sensu, lecz musisz się dostosować. Musimy się trzymać naszych zasad, by przetrwać. Podchodzi do wąskiego łóżka i stawia koszyk na białym pledzie. Kiedy ponownie zaczyna mówić, rozpakowuje jego zawartość. -

Weźmy na przykład Nieuświęconych. Nie rozumiemy ich. Wiemy, że znają

tylko głód. Ale pozwalamy im trwać. Nikt w tej wiosce nie traci nawet czasu, by zastanawiać się nad ich istnieniem, choć założę się, że nasi przodkowie zaprzątali sobie tym głowę. Wyjmuje z koszyka delikatny, biały, pleciony sznur. Potem sięga po Pismo, owija je liną i kontynuuje: -

Tak samo jest z małżeństwem. Nasi przodkowie wiedzieli, że aby przetrwać,

musimy łączyć się w pary. Wiedzieli, że trzeba utrzymać silne więzy krwi. Stworzenie nowego pokolenia było najważniejszym zadaniem, poza zapewnieniem wiosce bezpieczeństwa i jedzenia. Kładzie księgę na mały stolik po mojej stronie pokoju. Potem odwraca się w stronę kominka i rozgrzebuje żar, jednocześnie dodając małe kawałki suchego drewna, aż wreszcie polana zajmują się ogniem i zaczynają trzaskać. Płomienie nagryzają korę, kurcząc ją do rozmiarów małych, czerwonych strzępów, lecz ciepło nie ma do mnie dostępu, nie może mnie ogrzać. -

Jest coś, co powinnaś wiedzieć o swojej matce, Mary - mówi Siostra, klęcząc

obok paleniska. - Powinnaś wiedzieć, że straciła dzieci. Toczę ze sobą walkę, by moja twarz nie wyrażała żadnych emocji, oswajam się z nagłym uderzeniem szoku. Mogę myśleć tylko o tym, jak ja i mój brat byliśmy mali, siedzieliśmy z mamą i tatą przy ogniu. Nadal słyszę kołysankę, którą matka zwykła nam śpiewać w nocy. Czuję się rozdarta. Z jednej strony rozpaczliwie pragnę dowiedzieć się więcej i gardzę sobą, że pokazuję to Siostrze Tabi-thcie, że daję jej to, czego oczekiwała, co oznacza poddanie się jej woli. Uznawałam tym samym jej wyższość.

-

Kiedy... - było jedynym słowem, które dałam radę wypowiedzieć.

Przełykam ślinę, oczyszczam gardło. -

Kiedy moja matka... - nie mogę dokończyć, bojąc się przerzucić pomost

pomiędzy życiem swoim a mojej matki. -

Przed tobą - mówi - i po tobie.

Nie widzę jej oczu, lecz zastanawia mnie, czy jest w nich litość. Czy smuci się z powodu tych utraconych przez moją matkę dzieci, czy czuje się bezradna na myśl o tym, że nie mogła ich uratować, skoro jest naszą uzdrowicielką. Przez chwilę wydaje mi się, że nieszczęście mojej matki połączyło mnie i Siostrę Tabithę. Wtedy ona wstaje i odwraca się do mnie. -

Wiele, wiele razy. Tak wiele, że wszystko wskazywało na to, że i ty się nie

narodzisz. Jakiekolwiek współczucie, które mogłam żywić do Siostry Tabithy, odeszło. Znowu do moich uszu dobiegły krzyki mojej matki z dnia, kiedy się przemieniła. Ich wspomnienie znowu rozdziera moją duszę, aż czuję mdłości, nie mogę ustać na nogach, nie chcę być blisko tej kobiety. Ale nadal stoję w miejscu, nie chcę, by zobaczyła wrażenie, jakie na mnie wywarła. Podchodzi z powrotem do stołu i kładzie rękę na Piśmie. Potem staje przede mną. Nasze oczy spotykają się, kiedy sięga po moją prawą dłoń. Odwija sznur z księgi i oplata mój nadgarstek. Za każdym razem, kiedy owijając linę, wiąże ją w skomplikowany sposób, zmusza mnie do powtarzania Przysięgi Wierności. Wymawiamy ją trzykrotnie. Trzy razy oplata moją rękę sznurem, trzy razy wiąże, wypowiadamy trzy przysięgi. Z każdym splotem, z każdą pętlą, z każdym słowem, czuję, jak oddalam się bardziej od Travisa. Zagryzam wargę, by powstrzymać płacz. -

Jesteś teraz Powiązana, Mary. I masz obowiązki względem swojego męża,

Boga i wioski. Teraz jest czas, by dojrzeć do tych obowiązków, Mary. Czas, by przestać bawić się w pobliżu ogrodzenia, nie ma tam nic dla ciebie. Twoja matka przekonała się o tym w bolesny sposób, a ty masz wyciągnąć pewne wnioski z tej

lekcji. Próbuję wyrwać swoje ramię z jej uścisku, ale trzyma mocno mój nadgarstek. -

Zrobiłam wszystko, co mogłam dla ciebie zrobić, Mary. Uczyłam cię o naszym

Panu. Przyprowadziłam małżonka. Ale ty nie jesteś szczęśliwa. Co trzeba zrobić, Mary? Czy musimy zniszczyć tę wioskę, byś wreszcie znalazła szczęście? Zanim będziesz mogła cieszyć się życiem, które ci dano? Jej oczy są jak letnia burza z piorunami. Na ciało występuje mi pot, który ścieka po plecach, przesiąkając przez cienki materiał mojej sukni. Czuję na policzku jej oddech, próbuję się od niej odsunąć, ale ściana powstrzymuje moje ruchy. -

Módl się do Boga, Mary - mówi dalej. - Módl się, by obdarzył cię łaską i dał ci

dziecko, kogoś, kogo mogłabyś kochać poza sobą samą. Potrząsa głową, gdy mówi, jej głos jest niemal szeptem. -

Właśnie to zrobiła twoja matka, Mary. Myślisz, że w jaki sposób doszło do

tego, że się narodziłaś? Chcę ją walnąć, uderzyć z całej siły, z furią i bólem, który przeżera mnie od środka. Ale nie mogę, gdyż nagle to nie Siostrą Tabithą się brzydzę, ale sobą. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że matka miała kłopot z poczęciem mnie. Nigdy nie kwestionowałam łatwości, z jaką myślałam o moim przyjściu na świat. Uderza mnie wiedza o moim własnym egoizmie. Ta kobieta stojąca przede mną wie więcej o mojej matce, niż ja kiedykolwiek wiedziałam i będę wiedzieć. Wszystkie historie, które matka mi przekazywała, nagle jednocześnie zalewają mój umysł. Nigdy nie zastanawiałam się, czemu matka opowiadała mi to wszystko, nie myślałam nad tym, jakie to mogło mieć dla niej znaczenie. Nigdy nie zaprzątałam sobie głowy tym, w co mogła wierzyć moja matka. Jak wyglądało jej życie, gdy była w moim wieku. Tak bardzo za nią teraz tęsknię, chciałabym zapaść się pod ziemię, toczy mnie wstyd i tęsknota. Siostra Tabitha otwiera usta, by powiedzieć coś więcej, lecz obie słyszymy pukanie do drzwi. Moje serce wariuje. Travis. Nareszcie po mnie przyszedł. Moja twarz jest tak blisko Siostry Tabithy, że widzę kropelki potu spływające po jej skórze. Przez

chwilę zastanawiam się, czy słyszy moje myśli, czy odczuwa wyczekujące drżenie mojego ciała. A ona uśmiecha się niedostrzegalnie i odsuwa na bok. Do pokoju wchodzi Harry i widząc go, chcę zapłakać. Ma zaróżowione od wieczornego powietrza policzki, wilgotne włosy zaczynają kręcić mu się za uszami. Patrzę nad jego ramieniem na drzwi, za którymi zapada zmierzch, mając nadzieję, że zobaczę tam Travisa, licząc na to, że czeka gdzieś w progu. Moje oczy przeszukują każdy mroczny zakamarek, ale nie dostrzegają nic - świat jest pusty. A potem, z cichym trzaskiem, zamykają się drzwi. Na rękach Harry dźwiga wiercącego się, czarnego psa, który nie ma więcej niż rok, jego ciało dopiero dorasta, by dorównać wielkością łapom. Pies skacze na podłogę, kręci się kilka razy w kółko i przybiega do mnie, wierci się koło moich nóg, ogonem zrzuca rzeczy stojące na stoliku obok. - Prezent ślubny dla ciebie, Mary - mówi Harry, lekko pochylając głowę, jakby w zakłopotaniu. % .J JUk y Chcę się uśmiechnąć. Chcę mu podziękować. Ale w myślach nadal wyglądam za drzwi, szukam Travisa. Harry wyciąga lewą rękę. Siostra Tabitha bierze ją i, zostawiając pewną długość sznura pomiędzy nami, zawiązuje jego drugi koniec wokół nadgarstka Harry'ego trzykrotnie, powtarzając ten sam rytuał co wcześniej, ze skomplikowanymi supłami i przysięgami.

.

y'

Siostra Tabitha, trzymając łączący nas sznur w połowie jego długości, recytuje starą modlitwę z Pisma. Kiedy kończy, odzywa się: -

Teraz jesteście Powiązani.

Podchodzi do łóżka i wyciąga z koszyka długie ostrze, które przyniosła wcześniej ze sobą. Kładzie je na stole obok Pisma. -

Jest to wasza ostatnia szansa, by zaniechać małżeństwa. Ostatnia okazja, by

zerwać łączące was więzi. Jutro złożycie ostateczne Przysięgi Wiecznej Stałości.

Potem wymyka się z chaty, zostawiając nas samych. Harry odwraca się do mnie, ale ja nadal patrzę na dziwnie wyglądającego psa, który skulił się przy ogniu i podgryza cienki kijek wyciągnięty ze sterty leżącej obok kominka. Harry wyciąga rękę i zdejmuje coś z mojego policzka. Pokazuje mi, bym mogła zobaczyć, ale nadal nie wiem, co to takiego. -

Rzęsa - mówi. - Pomyśl życzenie i dmuchnij na szczęście.

Szczerość jego wyrazu twarzy przypomina mi o czasach, kiedy byliśmy dziećmi, jak biegaliśmy przez pola zaraz po żniwach, kiedy powietrze było pełne słońca i zapachu życia. Przypominam sobie pewne popołudnie, kiedy wszystkie dzieci z naszej wioski bawiły się razem, ganiając się w labiryncie wyciętym w kukurydzy przez naszych rodziców. Plątaliśmy się i gubiliśmy w blasku popołudniowego słońca, jakby nic więcej się nie liczyło na tym świecie, poza bieganiną krętymi ścieżkami wiodącymi donikąd, na środek pola. Ale odnalezienie miejsca, gdzie kończyła się dróżka, nie było tak istotne jak sama wyprawa. Tamtego popołudnia, kiedy mieliśmy nie więcej niż osiem lat, złapałam Harry'ego za rękę i wciągnęłam za sobą do labiryntu. Śmiał się, kiedy potykaliśmy się podczas przemierzania kolejnych ścieżek, kręciliśmy w kółko, pakowaliśmy w ślepe zaułki. Zaczęło padać, ale nie odstraszyło nas to od penetrowania labiryntu, wręcz przeciwnie - mogliśmy wystawić języki i łapać krople, zaspokajając pragnienie. Przy dróżce znaleźliśmy łatwą do przegapienia zatoczkę - niewielkie, wąskie przejście, które prowadziło do małej, okrągłej polany, porosłej miękką koniczyną, jakby w tym miejscu nigdy nic innego nie rosło ani nie zakwitło. Miejsce, gdzie deszcz nie padał i nadal świeciło słońce. Pamiętam, jak złapaliśmy §ię z Harrym za ręce i kręciliśmy w kółko, aż zaczęło nam się mieszać w głowie od śmiechu i tego wirowania, upadliśmy na ziemię, ledwo dotykając się opuszkami palców. Wtedy przez deszcz przebiła się niezwykła tęcza i zakryła nasz mały zakątek z koniczyną. Wszystko wokół mieniło się światłem i kolorami i pamiętam, jak Harry odwrócił głowę w moją stronę, a ja zwróciłam się w jego, i powiedział:

- Na szczęście, Mary. Dla nas. Na zawsze. Pasja w jego oczach, kiedy miał te kilka lat, kiedy był jeszcze chłopcem, była taka sama jak ta, którą widziałam u Travisa. A teraz widzę ją u Harry'ego. Wiem, że byłam wściekła na niego z powodu tego, jak potoczyło się moje życie, jakby to on był moim wrogiem, a nie przyjacielem, którego znałam od zawsze. Widzę teraz, że jego życie jest tak samo pokopane jak moje. Oboje walczymy z tymi samymi zasadami i może oskarżanie go o zaistniałą sytuację nie było z mojej strony porządku. Załamuję się. -

Chcę stąd odejść - mówię głosem niewiele głośniejszym od szeptu.

Milczy, więc kontynuuję. Kiedy powiedziałam to, co powiedziałam, nie mogę nic poradzić, muszę powiedzieć więcej, wypowiedzieć głośno słowa, które zbierają się w mojej głowie jak ciemne chmury przed burzą, gęstnieją, rosną, przetaczają się po sobie w chaosie. -

Istnieje inny świat. Za ogrodzeniem jest druga strona. Koniec siatki. Wiem to.

Była taka dziewczyna, nazywała się Gabrielle i pochodziła z drugiej strony. Była Obcą i przyszła tutaj, ale teraz jest Nieuświęconą i wiem, że to Siostry ją poświęciły. Jest Szybką, tą w dziwnej, czerwonej kamizelce. Jest dowodem i dlatego ją zabiły, bo nie chcą, byśmy się dowiedzieli. Nigdy nie chciały. Oddycham ciężko po mojej tyradzie i jestem przerażona, że moje myśli wydostały się na światło dzienne, że powiedziałam o moich prawdziwych pragnieniach. Nie są one właściwymi myślami - nikt nie wie, że chcę opuścić wioskę, zaryzykować utopię w imię czegoś, co jest za ogrodzeniem. -

Czy to uczyni cię szczęśliwą, Mary? - pyta miękkim głosem, bez nagany albo

oskarżenia. Wreszcie patrzę mu w oczy. Wyciąga rękę i wkłada dłoń w moją, pomiędzy nami buja się biały sznur. Przez ułamek sekundy nienawidzę Harry'ego za to, że nie jest Travisem, i nienawidzę Travisa za to, że po mnie nie przyszedł, że zostawił mnie w tę noc. Ale nade

wszystko nienawidzę siebie za to, że kocham Travisa ze wszystkich sił i nie pozostało ich we mnie tyle, bym kochała Harry'ego. I za to, że jestem zbyt wielkim tchórzem, by przeciąć sznur. By użyć noża i zerwać więzi. Nachyla się do mnie i czuję, że pachnie jak Travis. Muszę zamknąć oczy, gdy wargami muska moje czoło. Żar z ognia niemal mnie dusi. Przysuwa usta do mojego ucha. -

Czy opuszczenie wioski uczyni cię szczęśliwą, Mary?

Jest taki czuły, tak bardzo stara się, by uczynić mnie szczęśliwą w sposób, w jaki nikt wcześniej tego nie zrobił. Łzy napływają mi do oczu, a moje ciało zaczyna reagować na niego tak, jakby to jego brat szeptał mi do ucha. Jakby nie mogło wyczuć różnicy pomiędzy nimi, pomiędzy ich szeptami i oddechem na mojej skórze. Zaciskam oczy i kiwam głową, przerażona, że wyklnie mnie za takie pożądanie - że odepchnie mnie i przekaże Siostrom. -

Znajdziemy sposób, by uczynić cię szczęśliwą, Mary. Obiecuję, że znajdziemy

jakiś sposób i dla nas. Znowu kiwam głową, nie mogąc otworzyć ust. Boję się, że wszystkie szlochy, które chowam w sobie, nagle wyleją się ze mnie. -

Chcę tylko, byś była szczęśliwa, Mary - powtarza, wyciągając rękę i zakładając

mi za ucho pukiel włosów. Pochyla się, by pocałować miejsce, w którym przed chwilą były jego palce. Otwieram oczy i patrzę na mojego nowego psa, jak drży przy ogniu, śniąc swoje sny młodego psiaka, goniąc zapewne coś, czego nigdy nie złapie. Jedyną różnicą między mną a nim jest to, że on do jutra zapomni, że kiedykolwiek pragnął czegoś nieosiągalnego, a ja będę pamiętała już zawsze. Harry nadal całuje moją szyję, aż zmuszona jestem zamknąć oczy, gdy z moich ust dobywa się coś na kształt westchnienia. Nadal mając zamknięte oczy, podnoszę rękę i kładę na jego łopatkach. Ciekawa jestem, czy plecy Travisa składają się z takich samych wypukłości. Czy moja dłoń pasuje tak samo do jego ciała, jak pasuje do Harry'ego. Tyle razy wspominałam

chwile, gdy Travis szeptał mi do ucha, wyobrażałam sobie, że całuje moją szyję. Dzisiaj próbuję wyrysować sobie te wspomnienia na nowo, bojąc się, że je utraciłam, czuję, jakbym zdradziła go swoim zmieszaniem. Ale te obrazy nie chcą powrócić, nie mogę przypomnieć sobie Travisa. Dziś jest tylko Harry. W blasku kominka jego skóra jest ciepła, pachnie świeżo skopaną ziemią. Nie mogę przestać myśleć o słowach Siostry Tabithy, które krążą po pokoju. O życiu, które otrzymałam. Nie o tym, które wybrałam sama. Kiedy następnego ranka rozbrzmiewa syrena, jestem jeszcze w łóżku. Pies, którego Harry przyniósł mi ostatniej nocy jako prezent ślubny, a którego nazwałam Argos, zaczyna szaleńczo szczekać, próbując zdecydować, czy powinien atakować ten hałas, czy raczej schować się w kącie. Czuję mocne szarpnięcie za nadgarstek i nagle połową ciała jestem na podłodze. -

Mary, wstawaj! - krzyczy Harry.

Ściąga mnie z łóżka, a ja patrzę na sznur rozciągnięty sztywno między nami. Wolną ręką Harry sięga po coś na stole, gdy ja nadal wpatruję się w linę. Przez głowę przetaczają mi się różne obrazy z poprzedniej nocy: całujący mnie Harry, Siostra Tabitha pouczająca mnie o byciu dobrą żoną, która musi dać wiosce dzieci, Argos i jego pieskie sny. -

Mary, musisz mi pomóc! - Szarpie za sznur, który wrzyna mi się w rękę.

Widzę, że jego dłonie drżą. Podchodzi do mnie, łapie za ramiona, potrząsa i ciągnie do stołu. Podnosi ceremonialne ostrze zostawione przez Siostrę Tabithę i wkłada pod sznur Powiązania. I nie czuję już nacisku na nadgarstek, jestem wolna. Harry zaczyna biegać po chacie, zbierać ubrania oraz jedzenie i upychać do toreb. Podnoszę drugi koniec sznura, który przelatuje mi przez palce. Włókna są nadal ciepłe od nadgarstka Harry'ego. Czuję, jakby czas zwolnił, rozciągnął się niczym rzucony kłębek włóczki. Syrena zagłusza niemal każdy inny hałas, przez okno widzę biegających przed drzwiami ludzi, oglądających się przez ramię. Mgła wije się u ich stóp, wyglądają jakby

szybowali, wszystko jest prawie ciche, ich ruchy wchłania pojedynczy, długi dźwięk alarmu. Panika, którą przecież powinnam czuć, nie nadchodzi. Podchodzę do okna, nie dbając nawet o nakrycie się czymś. Patrzę, jak moi sąsiedzi i przyjaciele gramolą się na platformy. Każda cząstka mojego mózgu, cząstka, która jest pogrzebana w mojej podświadomości, domaga się działania. Nawołuje mnie do ubrania się i ucieczki razem z nimi, zanim będzie za późno. Zanim nie zapełnią się platformy i nie wciągną drabin. Za mną Harry wykrzykuje rozkazy, ale jego słowa giną w ryku syreny, wszystko miesza mi się w głowie. Jakaś część mnie zastanawia się, czy syrena opóźni ceremonię, czy zostanie jeszcze jakiś czas, by Travis przyszedł po mnie. Ciekawe, czy naprawdę przebili się przez siatkę, czy stało się coś takiego, jak w przypadku mojej matki - ktoś podszedł zbyt blisko do ogrodzenia. Ktoś podjął ryzyko, stracił głowę, został Zainfekowany. Argos szaleńczo drapie w podłogę, próbując podkopać się i uciec. Pazurami, które rozjeżdżają się po drewnie, skrobie bezsilnie, czuję jego zaniepokojenie. Podnosi głowę, jakby chciał zawyć, obnażył zęby, a jego oczy proszą mnie o coś bezgłośnie. Wreszcie dostrzegam swoją spódnicę, po którą sięgam. Błysk jasnej czerwieni mignął mi przez okno w kąciku oka. Znam ten kolor, jego nienaturalność. Znam tę szybkość. Nieuświęceni są wśród nas. To nie ćwiczenia. Jest tutaj Gabrielle. Walczę z guzikami mojej spódnicy i rzucam się do drzwi, jednocześnie wciągając na plecy koszulę. Zatrzymuję się, palcami ledwo dotykając zatrzasku. A jeśli jest już za późno? Serce wali mi z szybkością błyskawicy, kiedy niezdecydowanie płynie z krwią do całego ciała. Co, jeśli platformy są już pełne? Odwracam się, by spojrzeć na Argosa, który nadal nie może się zdecydować, czy podążyć za mną, czy zaufać, że go obronię. Nieświadomy niczego Harry biega dalej po chacie, otwierając szafki, szukając broni. Za oknem widzę dwójkę dzieci biegnących przez mgłę, trzymających się za ręce - to brat i siostra. Znam ich, znałam ich od kiedy sześć lat temu urodził się chłopiec,

Jacob. Jacob potyka się i upada, łapiąc za rozbite kolano. Jego siostra zatrzymuje się, widząc, że jej ręka, w której jeszcze przed chwilą trzymała dłoń starszego brata, jest nagle pusta. Patrzy przez ramię na leżącego na ziemi Jacoba, jego dłoń wyciągnięta jest w jej stronę w geście prośby o pomoc. Dziewczynka potrząsa głową, wkłada palce do buzi i szeroko otwiera oczy, a przy tym geście falują jej blond loki. Nagle jej ciało sztywnieje, sparaliżowane przez odwieczny strach. Widzę, jak wilgoć pojawia się na przodzie jej sukienecz-ki. Cofa się, przenosząc wzrok z brata na coś, co znajduje się za nim. Jacob odwraca głowę i upada na plecy, rękoma odpychając się od ubitej ziemi. Widok zasłania miyokienna rama i muszę przycisnąć niewygodnie twarz do szyby, by zobaczyć to, czego się tam spodziewałam. Grupa Nieuświęconych brnie w kierunku chłopca. Oni zawsze chodzą w grupach. Siostra robi dwa kroki w stronę brata, łapie go za ramię i ciągnie, choć jest zbyt mała i zbyt słaba, by mu pomóc. Nieuświęceni są coraz bliżej, chłopiec szamocze się z siostrą, strzepując z siebie jej małe rączki, odpychając w stronę platform. Wszystko to dzieje się w odstępie kilku uderzeń serca. Odsuwam się od okna, zanim moje serce znowu uderzy, zanim zobaczę, jaki los czeka Jacoba, choć jest to oczywiste. Tak jak ta mała dziewczynka, potrząsam głową w niedowierzaniu. Panika, rozpoznaję ją. A panika oznacza, że ludzie na platformach wciągną drabiny wcześniej. Zrobią wszystko, by ratować siebie. Widzę, jak Argos pochyla głowę, jeży się jego sierść, a ciało wibruje od warczenia. Wszystkie psy w osadzie instynktownie czują lęk przed Nieuświęconymi, były tresowane, by ich wyczuwać. Argos jest skupiony na drzwiach do naszej chatki, ostrzega nas przed tym, co czai się na zewnątrz. Coś na mnie wpada, odpycha mnie od okna. Harry wciska mi do ręki ceremonialny nóż i łapie za podbródek. Jego palce wbijają mi się w szczękę, gdy wpatruje się w moje oczy. Pierś podnosi mu się i opada, pot spływa po skroniach. I wtedy otwiera drzwi, wybiega na zewnątrz, i zanim zdążę się otrząsnąć, wraca. Zanim zdążę krzyknąć albo go zatrzymać. Kiedy nadal pocieram miejsce, gdzie jego kciuk wbił mi się w skórę, on już jest w chacie, niosąc

na ramieniu Jacoba, którego ja zostawiłam wraz z jego siostrą na pastwę Nieuświęconych. Harry sadza chłopca na łóżku i wraca do zbierania zapasów. Rzuca zawiniątko w moją stronę. Łapię je i przyciskam do piersi jedną ręką, a drugą zaciskam na ceremonialnym nożu. Harry łapie dwa bukłaki z wodą wiszące na haku przy drzwiach, a potem staje w miejscu i patrzy na mnie. Nadal stoję przy ścianie, tam, gdzie mnie odepchnął. Wyciąga do mnie rękę, a ja ją łąpię. Palcami bada biały sznur Powiązania na moim nadgarstku i widzę cień uśmiechu majaczący na jego wargach. Otwiera usta, by coś powiedzieć, ale jestem ogłuszona ciągłym dźwięczeniem syreny. Czuję, jak trzęsie się chatka, gdy coś uderza w drzwi. Harry odwraca się ode mnie i łapie Jacoba. Przerzuca go sobie przez ramię. Przy drzwiach zatrzymuje się, kładzie dłoń na drewnie w miejscu, gdzie we framudze wyryte są słowa z Pisma. Chcę zamknąć oczy, by nie widzieć tego, co się dzieje, udawać, że ten dzień nigdy nie nastał i nigdy nie nastanie. Usiłuję dobrze chwycić rękojeść ostrza spoczywającego w mojej dłoni, to jedyna broń, jaką dysponuję. Od młodych lat każdy z mojej wioski szkolony jest do walki na wypadek takiego dnia jak dziś. Drewno rękojeści jest gładkie, lecz śliskie od wilgoci mojej dłoni. Czuję się niezręcznie, dziwnie, a niesiona torba z jedzeniem wytrąca mnie z równowagi. I wtedy, zanim jeszcze mam szansę przełożyć coś z jednej ręki do drugiej, by się przygotować, Harry otwiera drzwi i zaczynamy biec. Nawet objuczony chłopcem, wodą, siekierą i własną torbą z prowiantem, jest szybszy niż ja, stawia pewniejsze kroki, podczas gdy mnie przerażenie odbiera wzrok. Argos wlecze się u moich stóp, bo nie zna nikogo innego. Potykam się. Nasza chata leży przy Katedrze, na krawędzi wszystkich zabudowań mieszkalnych. Platform jest tutaj mało, a ja biegnę do najbliższej, spowolniona przez wypchaną torbę, którą przyciskam do piersi. Moje palce już zaciskają się na rączkach drabiny, kiedy wyślizguje się ona z mojego uchwytu, poranna mgła zwilżyła drewno, czyniąc je śliskim. Zatrzymuję się i patrzę na ludzi u góry - platforma jest zapełniona w połowie. Mężczyzna, który wciągnął drabinę tylko wzrusza ramionami, nawet nie

przeprasza. I tak bym nie usłyszała jego słów w tym hałasie, syrena nadal dźwięczy mi w uszach. Za nim inni mężczyźni napinają łuki, kierując strzały w cele gdzieś za moimi plecami. Czuję, jak strzały przecinają powietrze gdzieś przy mojej głowie. Nie mam pewności, czy były one przeznaczona dla mnie, czy dla kogoś z tyłu, więc nie odwracam się, by się o tym przekonać. Rzeczywistość jest aktualnie na tyle nie do zniesienia, że odsuwam inne myśli na bok. Oszalała, rozglądam się wokół za inną platformą i ruszam w jej stronę. Argos nadal biegnie u mojego boku i łapie mnie zębami za spódnicę, próbując zatrzymać, znowu się potykam, ale tym razem upadam. Podnoszę głowę i widzę Travisa na drabinie, nie dalej jak kilkanaście metrów od miejsca, w którym klęczę. Czeka na swoją kolej, by się wdrapać, obok niego stoi Cass. ręki do drugiej, by się przygotować, Harry otwiera drzwi i zaczynamy biec. Nawet objuczony chłopcem, wodą, siekierą i własną torbą z prowiantem, jest szybszy niż ja, stawia pewniejsze kroki, podczas gdy mnie przerażenie odbiera wzrok. Argos wlecze się u moich stóp, bo nie zna nikogo innego. Potykam się. Nasza chata leży przy Katedrze, na krawędzi wszystkich zabudowań mieszkalnych. Platform jest tutaj mało, a ja biegnę do najbliższej, spowolniona przez wypchaną torbę, którą przyciskam do piersi. Moje palce już zaciskają się na rączkach drabiny, kiedy wyślizguje się ona z mojego uchwytu, poranna mgła zwilżyła drewno, czyniąc je śliskim. Zatrzymuję się i patrzę na ludzi u góry - platforma jest zapełniona w połowie. Mężczyzna, który wciągnął drabinę tylko wzrusza ramionami, nawet nie przeprasza. I tak bym nie usłyszała jego słów w tym hałasie, syrena nadal dźwięczy mi w uszach. Za nim inni mężczyźni napinają łuki, kierując strzały w cele gdzieś za moimi plecami. Czuję, jak strzały przecinają powietrze gdzieś przy mojej głowie. Nie mam pewności, czy były one przeznaczona dla mnie, czy dla kogoś z tyłu, więc nie odwracam się, by się o tym przekonać. Rzeczywistość jest aktualnie na tyle nie do zniesienia, że odsuwam inne myśli na bok. Oszalała, rozglądam się wokół za inną platformą i ruszam w jej stronę. Argos nadal

biegnie u mojego boku i łapie mnie zębami za spódnicę, próbując zatrzymać, znowu się potykam, ale tym razem upadam. Podnoszę głowę i widzę Travisa na drabinie, nie dalej jak kilkanaście metrów od miejsca, w którym klęczę. Czeka na swoją kolej, by się wdrapać, obok niego stoi Cass. Nie mogę się powstrzymać, wykrzykuję jego imię. Oczywiście nie ma to sensu, syrena jest zbyt głośna, wszystko zagłusza wszechobecna panika. Krzyczę ponownie, z wysiłku zamykając oczy. Wkładam w to jedno słowo całe powietrze, jakie mam w płucach. Syrena milknie dokładnie wtedy, kiedy dźwięk tego jednego, jedynego słowa zamiera na moich ustach. I świat pogrąża się w ciszy, poza echem imienia Travisa, które nadal mam na wargach. Wszystko wygląda tak, jakby świat zamarł na tę jedną chwilę. Travis rozgląda się i napotyka mój wzrok. Przez dwa, może trzy uderzenia serca jesteśmy praktycznie jedną osobą. Pośród nicości istniejemy przez krótki moment w naszej własnej ciszy, niemal czuję dotyk jego warg na mojej dłoni. Ktoś szarpie mnie za rękaw, mężczyźni wykrzykują polecenia, spokój burzą jęki Nieuświęconych, którzy kłębią się dookoła nas. Biorę dziki zamach torbą, ale osobą przy mnie jest Harry, któremu udaje się uniknąć mojego ciosu. Łapie mnie za ramię i odciąga od domów, od przepełnionych platform i Travisa, w stronę Katedry. Słyszę krzyki mieszkańców wioski. Panika, ból, strach. Wszystkie dźwięki mieszają się z jękami, z bitewnymi okrzykami. Coś ciągnie mnie za włosy, potykam się ponownie i upadam na jedno kolano. Przewracam się na bok, by uniknąć wyciągniętych ku mnie, oślizgłych, szarych rąk. Leżę na plecach, Argos szczeka wściekle na Nieuświęconą kobietę, która rzuca się na mnie. Oszalała macam trawę wokół, by wreszcie poczuć gładkość drewna rękojeści noża. Odwracam się i zatapiam ostrze w ramieniu Nieuświęconej. 7 Po raz pierwszy użyłam broni przeciwko Nieuświęconym. Gdy słyszę, jak gładko metal wbija się w jej ciało i dociera do kości, niemal się dławię. Kobieta nadal pełznie w moją stronę, mimo że ma ramię w strzępach. Zlepione, brudne blond włosy opadają na jej twarz. Próbuję wyciągnąć ostrze, lecz nie mogę znaleźć żadnego

punktu podparcia. A ona nadal usiłuje wejść na mnie. Ma otwarte usta, widzę dziury w miejscach, gdzie brakuje jej zębów. Wyciągam ręce przed siebie, by zatrzymać ją z dala, ale łapie mnie w potrzask. Jej szczęki są tak blisko mojego ciała, że aż czuję przesiąkający mnie odór śmierci. Kopię, biją ją rękoma, lecz bez rezultatu. Zamykam oczy i czekam. Ból nie nadchodzi. Otwieram jedno oko i widzę, że się zatrzymała. Długie ostrze wbiło się w ziemię obok mojej głowy aż po rękojeść i w ostatniej chwili powstrzymało kobietę od wbicia zębów w moje ciało. Nadal wymachuje rękoma i gryzie, opuszkami palców orze moją skórę. Padam na plecy, leżę na płask, a ona wisi nade mną. Zaczynam odpychać się od ziemi, staram się wysunąć spod niej. Jakieś ręce łapią mnie za ramiona, szamoczę się, ale widzę, że to Harry. Wreszcie udaje mu się mnie wyciągnąć. Jednym czystym cięciem odcina jej głowę, która toczy się po ziemi. Sięgam po swoją broń, ale tkwi zbyt głęboko, uwięzła w kości. Harry ciągnie mnie za ramię, więc muszę zostawić nóż tam, gdzie jest. W rękach czuję pustkę, bez broni jestem krucha. Moje ciało drży, nogi się trzęsą, kiedy znowu zaczynamy iść, w gardle czuję piekące łzy. Powietrze jest ciężkie od zapachu krwi, jej cierpki posmak przykleja mi się do podniebienia. Z każdym oddechem klatka piersiowa wpada w konwulsje, jakby nie dość jej było powietrza. Wokół mnie przyjaciele i sąsiedzi padają pod atakiem Nieuświęconych. Niektórzy z nich zdążyli już umrzeć i Powrócić - ich gardła są pokiereszowane, kończyny rozharatane. Nieuświęceni wciąż wybiegają z otaczającej nas mgły. Są wszędzie. Ludzie na platformach usiłują z nimi walczyć, ochronić życie tych, którzy zostali na dole, ale Nieuświęceni napływają w niekończącej się fali,.jest ich coraz więcej. W dodatku mgła utrudnia orientację, nie można odróżnić żywych od martwych. Harry stoi po mojej lewej stronie, Jacob znowu wisi przerzucony przez jego ramię. Pokazuje coś za mną, odwracam się. Po prawej jest Katedra, jej mury są grube i solidne. Nieuświęceni naciskają na nas, lecz nie dotarli jeszcze do schronienia, które daje Katedra. Siostry i Strażnicy prują strzałami z okien na drugim piętrze.

Słyszę stukot młotków. W Katedrze umacniają duże okna na parterze. Nadal mamy kawałek drogi do przejścia, gdy widzę dwie Siostry wychodzące zza rogu budynku. Razem zamykają potężne okiennice przymocowane do każdego z okien i udają się w stronę dużych drzwi frontowych, gdzie stoi kolejna siostra, przywołując je gestem. Jest jakiś problem z ostatnią okiennicą. Kiedy zbliżamy się do Katedry, widzę, że wściekle pracują, by ją zabezpieczyć. Wreszcie jedna z Sióstr popycha tę drugą w stronę wejścia i zostaje na zewnątrz sama. Teraz widzę, że jest to Siostra Tabitha. Siłuje się z ciężkim drewnem z całych sił, napierając na nie. Wreszcie okiennica zaskakuje, Siostra Tabitha potyka się i leci do tyłu, ale okno jest zabezpieczone. Bierze do ręki gruby metalowy pręt i wkłada w uchwyty przymocowane po każdej ze stron okna, tym samym wzmacniając je. Jej zadanie jest zakończone, śpieszy do głównych drzwi, widzę, jak jej knykcie walą w drewno. Razem z Harrym biegniemy do niej sprintem, chcąc skorzystać z tymczasowego schronienia w Katedrze. Próbuję krzyczeć, by na nas zaczekała, lecz brak mi już tchu, z moich ust dobywają się tylko niezrozumiałe jęki. Ale w jakiś sposób ona wie o nas, bo gdy drzwi otwierają się, odwraca głowę w naszą stronę. Patrzy, jak Harry, Jacob, Argos i ja zbliżamy się, podczas gdy jakieś ręce próbują wciągnąć ją do wnętrza Katedry. Nadal stoi w progu, waha się. Nie jest tak, że świat wokół mnie zwalnia. Raczej każdy szczegół staje się jaśniejszy, wyraźniejszy. Przez chwilę jestem jakby poza swoim ciałem, dryfuję, obserwuję. Nie czuję już dłużej żaru w płucach ani zmęczenia nóg, ani bólu w kolanie, na które wcześniej upadłam. Siostra Tabitha prawie się uśmiecha, widzę, że palce bieleją jej od zaciskania ręki na krawędzi drzwi. Każdy mój krok wydaje się coraz krótszy i krótszy, lecz jesteśmy już na tyle blisko, że widzę Siostry .-błagające ją owejście do środka, krzykiem proszące o zamknięcie drzwi, o umocnienie obrony. Ale ona nadal czeka. Trzyma drzwi otwarte, odpycha inne ręce. Wychodzi nawet krok do przodu, wyciąga w naszą stronę dłoń, jakby chciała nas wciągnąć do wnętrza.

Nie widzi majaczącej we mgle czerwieni. Musi jednak wyczuwać, że coś jest nie tak, gdyż widzi, że przestałam biec. Z prawej strony musiał dotrzeć do niej trzask zbliżających się po suchej ziemi kroków. Na pewno widzi przerażenie malujące się na mojej twarzy. Gabrielle dopada Siostrę Tabithę, zanim udaje jej się spojrzeć w tamtym kierunku, wpada na nią z impetem, nim ktokolwiek jest w stanie zareagować. Siostra Tabitha próbuje się wycofać, uciec do Katedry, ale Gabrielle zaplątała się w jej długą, czarną tunikę. Widzę, jak pozostałe Siostry usiłują odepchnąć ją od drzwi, słyszę krzyki pełne bólu, które zmieniają się w charkot i wycie. Spanikowane Siostry wydzierają się straszliwie, kiedy chcą zamknąć drzwi, wyrzucić Siostrę Tabithę jak najdalej od siebie. Wtedy wzrok Gabrielle wędruje właśnie w ich stronę, odpycha Siostrę Tabithę, by móc dostać się do środka. Prawie jej się udaje, jedną nogą jest w Sanktuarium. Ale wtedy Siostra Tabitha łapie jej chude ciało i odciąga od wejścia, nawet wtedy, gdy Gabrielle wyrywa się i zatapia zęby w jej gardle. Drzwi Katedry zatrzaskują się, a Siostra Tabitha i Gabrielle nadal tarzają się po ziemi. Mgła wije się i rozstępuje przed ich walczącymi sylwetkami. Nagle moje gardło rozdziera szloch, zatykam sobie usta dłonią. Wiem, że nie mogę zwrócić na siebie uwagi, gdyż następne, co zrobi Gabrielle, to wybranie się na poszukiwania nowej ofiary. Nieuświęceni nigdy nie wahają się, by pozostawić ledwo co zabitą ofiarę samą sobie i rzucić się na kolejną osobę. W ich naturze leży zabijanie i zarażanie - to jest ich nadrzędny cel. I świat znowu przyśpiesza, nagle wszystko wiruje, kręci mi się w głowie. Wszystkie drabiny zostały już wciągnięte na platformy albo odepchnięte na bok. Katedra stoi zamknięta. Nie ma dokąd iść. Poza ścieżką. Poza bramą, przez którą przeszła Gabrielle, gdy przybyła do wioski wiele tygodni temu, kiedy była jeszcze zdrowa. Odwracam się i rzucam do biegu, Harry za mną. Słyszę odgłos wielu stóp ruszających w pogoń. Jestem pewna, że Gabrielle też nas goni. Gdy zbliżamy się do

ścieżki, syrena znowu zaczyna wyć, ogłaszając coś, o czym już wiem - platformy są pełne, a ci, którzy pozostali na ziemi, muszą szukać innego schronienia. Siatka jest powyginana w miejscach, gdzie Nieuświęceni, którym nie udało się dostać do wioski wraz z innymi, napierali na ogrodzenie. Zapach świeżej krwi w powietrzu doprowadza ich do szaleństwa, głód do obłędu. Drętwieją mi palce, gdy zmagam się z zatrzaskiem na bramie. Harry stoi za mną, napiera, czuję na szyi jego gorący, szybki oddech. Wreszcie udaje mi się podważyć zatrzask, Harry wpycha nas na ścieżkę z całą siłą. Potykam się i upadam na drogę, podpierając dłońmi, które pieką z bólu. Odwracam się w samą porę, by zobaczyć, że Argos zdążył się prześlizgnąć. Brama zamyka się, a rozpędzona Gabrielle uderza w nią z otwartymi ustami, krew rozpryskuje się na jej policzku. Zamykam oczy i wstrzymuję oddech, pozwalam syrenie pulsować w moim ciele, choć raz wdzięczna, że dźwięk jest tak przytłaczający, że bierze nad wszystkim górę i blokuje pozostałe moje zmysły. Nie chcę teraz nic widzieć. Ani słyszeć, ani czuć. Ale moje ciało krzyczy o tlen, przenika mnie smród śmierci. Wstaję na równe nogi i idę w stronę bramy, którą przyszliśmy, strząsając rękę Harry'ego z mojego ramienia, gdy próbuje mnie powstrzymać. Kiedy jestem od siatki na odległość ramienia, zatrzymuję się. Staję i stawiam czoła Gabrielle. Spoglądam w oczy śmierci. Ma połamane wszystkie palce; niektóre kości wystają przez skórę. Jej ramiona są pokiereszowane, ale mimo to nadal próbuje mnie dostać, pełna jakiegoś zapału, który nigdy nie zgaśnie. Gdy jej ciało nie będzie mogło już chodzić, zacznie się czołgać. I znowu syrena milknie, a ciszę wypełnia grzechot siatki, na którą rzuca się raz po raz Gabrielle. Grzechoczą też jej połamane zęby, kiedy kłapie szczękami w oczekiwaniu. Ale jej oczy są czyste - jak u każdego nowego Nieuświęconego. Gapi się na mnie, jakbym była jedynym możliwym zbawieniem. Nagle zdaję sobie sprawę, że stoję na ścieżce, którą ona sama przeszła, idąc do naszej wioski. A teraz to ona jest uwięziona po tamtej stronie bramy. Chcę zapytać, kim jest,

skąd przyszła i czego chce ode mnie. Dlaczego jesteśmy połączone właśnie w tym miejscu. Ale wtedy podnosi głowę, jakby węszyła za czymś w powietrzu, jakby kątem oka złapała coś, co przykuło jej uwagę. Odwraca się i biegnie w stronę wioski, do moich przyjaciół, sąsiadów. Zmierzając do swojego pożywienia, tonie we mgle. Harry podchodzi i łapie mnie, ciągnąc w dół ścieżki. Argos biega wokół nas, szczeka i warczy na Nieuświęconych, którzy napierają na ogrodzenie po drugiej stronie. Nie chcę się ruszyć, nie chcę iść dalej. Łapię palcami ogniwa siatki w miejscu przy bramie, gdzie przed chwilą stała Gabrielle i spoglądam na wczesną, poranną mgiełkę rozciągającą się aż do naszych domów. -

To ona - szepczę.

Moje ciało zastyga, jakby nie mogło znieść więcej i wreszcie wyłączyło się. Harry ściska moje ramię, próbuje odciągnąć mnie od widoku rzezi odbywającej się za zasłoną mgły. -

O czym ty mówisz, Mary?

-

To była ta, o której ci wczoraj mówiłam.

Zaczynam walić pięściami w bramę, chcę poczuć tyle emocji, ile to tylko możliwe, by dowieść, że jestem żywa. -

Gabrielle. Dziewczyna, która przyszła ścieżką. Ona spowodowała to wszystko,

ona była powodem... -

Mary, o czym ty mówisz? - Jego głos trzęsie się, jakby miał się zaraz rozpaść.

Czuję, jakby ktoś rozdzierał mnie od wewnątrz, wszystko rozpada się naraz. -

Nie widzisz? One jej to zrobiły! Siostry są temu winne...

Harry odgina moje palce od siatki i przyciąga mnie do siebie. -

Teraz to już nie ma znaczenia.

Szarpię się z nim, nie chcę pocieszenia, gniew i strach mieszają się gdzieś w moim żołądku. -

A co, jeśli i Strażnicy maczali w tym palce...

-

Mówię, że nie ma to znaczenia, Mary!

Jego głos uderza mnie w pierś, wprawia w drżenie całe moje ciało.

-

Co się stało, to się nie odstanie, a teraz nie jest pora, by o tym dywagować!

Pochylam głowę. Wiem, że nie powinnam go naciskać, lecz nie mogę się powstrzymać. -

Ale to dowodzi...

-

Nie! - krzyczy.

Jego nozdrza rozszerzają się, gdy bierze głęboki oddech, zamyka oczy, kręci głową. Kiedy odzywa się ponownie, jego słowa są doskonale wyważone. -

To nie dowodzi niczego poza tym, że siatka została przerwana i że

zaatakowano naszą osadę, a my nie możemy im pomóc. Oglądając się w stronę wioski, widzę poruszające się postacie, ale nie potrafię powiedzieć czy to żywi, czy Nieuświęceni. Nie wiem, czy to jedynie potyczka, bitwa, czy wojna. Wydaje mi się, że dostrzegam błysk czerwieni, ale nie mogę być tego pewna, może to umysł płata mi figle, pokazuje to, co chcę zobaczyć. Wtedy ktoś wyłania się z mgły i podchodzi do nas. Dwoje ludzi. Cofam się o krok, zastanawiając się, czy to znowu ktoś z Nieuświęconych. Kiedy jestem po przeciwnej stronie siatki, po stronie Lasu, boję się tego, co jest w mojej wiosce. Z mgły wyłaniają się postacie i rozpoznaję charakterystyczne kuśtykanie Travisa. $> Ścieżka po drugiej stronie bramy jest na tyle szeroka, że możemy na niej stać we czwórkę obok siebie - ja, Harry, Travis i Cass, choć czasem zderzamy się ramionami. Patrząc na podnoszącą się mgłę, zaczynamy rozumieć skalę wydarzeń rozgrywających się w wiosce. Najdziwniejszą rzeczą dotyczącą inwazji Nieuświęconych jest to, że na ziemi nie leżą żadne zwłoki; wszyscy albo powstali i dołączyli do szeregów wroga, albo zostali zjedzeni. Wciąż i wciąż widzimy przyjaciół padających tylko po to, by wstać i rzucić się na swoich sąsiadów i znajomych. Stoję pomiędzy Travisem a Harrym. Cass stoi obok Harry'ego. Za nami leży Jacob, zwinięty w kłębek, kolanami obejmuje ramiona. Widzę, jak jego ciało drży, kiedy próbuje opanować szlochanie. Co jakiś czas podchodzi do niego Argos, piszczy i liże go po twarzy. Ale Jacob tego nie zauważa, więc Argos wciska swój pyszczek w moją

rękę i skamle. Czuję, jak obok mnie poruszył się Travis, jak jego knykcie dotykają mojej dłoni. Jakby w odpowiedzi moje palce zaczynaŚcieżka po drugiej stronie bramy jest na tyle szeroka, że możemy na niej stać we czwórkę obok siebie - ja, Harry, Travis i Cass, choć czasem zderzamy się ramionami. Patrząc na podnoszącą się mgłę, zaczynamy rozumieć skalę wydarzeń rozgrywających się w wiosce. Najdziwniejszą rzeczą dotyczącą inwazji Nieuświęconych jest to, że na ziemi nie leżą żadne zwłoki; wszyscy albo powstali i dołączyli do szeregów wroga, albo zostali zjedzeni. Wciąż i wciąż widzimy przyjaciół padających tylko po to, by wstać i rzucić się na swoich sąsiadów i znajomych. Stoję pomiędzy Travisem a Harrym. Cass stoi obok Harry'ego. Za nami leży Jacob, zwinięty w kłębek, kolanami obejmuje ramiona. Widzę, jak jego ciało drży, kiedy próbuje opanować szlochanie. Co jakiś czas podchodzi do niego Argos, piszczy i liże go po twarzy. Ale Jacob tego nie zauważa, więc Argos wciska swój pyszczek w moją rękę i skamle. Czuję, jak obok mnie poruszył się Travis, jak jego knykcie dotykają mojej dłoni. Jakby w odpowiedzi moje palce zaczyna1K)0 ją drżeć, łapię jego mały palec swoim. Wtedy on bierze mnie za rękę, zaczynam się kołysać, czując ulgę. Tym drobnym gestem daje mi znać, że jest bezpieczny, że nadal między nami w porządku. Odrzucam myśli, które jeszcze wczoraj prześladowały moje sny: że Travis po mnie nie przyszedł, że mu na mnie nie zależy, że mnie nie chce. Jego kciuk przesuwa się po moim nadgarstku, wyczuwa mój puls i widzę, że jego ciało sztywnieje. Palcami natrafia na sznur wciąż oplatający moją rękę, poszarpany i brudny. Jest to oczywiście lina, która połączyła wczorajszego wieczoru mnie i Harry'ego. Ręka Travisa wyślizguje się z mojej, jej brak jest dla mnie tak dotkliwy jak utrata kończyny.

Chcę się do niego zwrócić, porozmawiać. Ale nie mogę wydobyć z siebie żadnego słowa, kiedy Harry stoi tak blisko, kiedy nasza osada umiera. - Myślicie, że powinniśmy im pomóc? - pyta Harry. Kącikiem oka widzę, że miarowo zaciska rękę na trzonku zabranej z wioski siekiery. Jego głos pełen jest tej samej beznadziei, którą wszyscy odczuwamy. Nikt z nas się nie rusza, po prostu stoimy i gapimy się, nie mogąc w pełni pojąć tego, co się dzieje, tego, że świat, który znaliśmy od zawsze, zawalił się. To, że kiedyś taka chwila musiała nadejść, było nieodwołalne, lecz nikt z nas nie wierzył, że to się naprawdę wydarzy, nikt nigdy nie podejrzewał, co może się stać. Oczywiście wiedzieliśmy, że mogą się przebić, żyliśmy w ciągłym strachu przed Nieuświęconymi, lecz od Powrotu minęły całe pokolenia, 1V0 ją drżeć, łapię jego mały palec swoim. Wtedy on bierze mnie za rękę, zaczynam się kołysać, czując ulgę. Tym drobnym gestem daje mi znać, że jest bezpieczny, że nadal między nami w porządku. Odrzucam myśli, które jeszcze wczoraj prześladowały moje sny: że Travis po mnie nie przyszedł, że mu na mnie nie zależy, że mnie nie chce. Jego kciuk przesuwa się po moim nadgarstku, wyczuwa mój puls i widzę, że jego ciało sztywnieje. Palcami natrafia na sznur wciąż oplatający moją rękę, poszarpany i brudny. Jest to oczywiście lina, która połączyła wczorajszego wieczoru mnie i Harry'ego. Ręka Travisa wyślizguje się z mojej, jej brak jest dla mnie tak dotkliwy jak utrata kończyny. Chcę się do niego zwrócić, porozmawiać. Ale nie mogę wydobyć z siebie żadnego słowa, kiedy Harry stoi tak blisko, kiedy nasza osada umiera. - Myślicie, że powinniśmy im pomóc? - pyta Harry. Kącikiem oka widzę, że miarowo zaciska rękę na trzonku zabranej z wioski siekiery. Jego głos pełen jest tej samej beznadziei, którą wszyscy odczuwamy. Nikt z nas się nie rusza, po prostu stoimy i gapimy się, nie mogąc w pełni pojąć tego, co się dzieje, tego, że świat, który znaliśmy od zawsze, zawalił się.

To, że kiedyś taka chwila musiała nadejść, było nieodwołalne, lecz nikt z nas nie wierzył, że to się naprawdę wydarzy, nikt nigdy nie podejrzewał, co może się stać. Oczywiście wiedzieliśmy, że mogą się przebić, żyliśmy w ciągłym strachu przed Nieuświęconymi, lecz od Powrotu minęły całe pokolenia, A. a my przetrwaliśmy. Nasza wioska jest testamentem dla życia, bezustannie nękanym przez groźbę śmierci. A teraz już jej nie ma. Wszyscy, których kiedykolwiek znałam, jedyne miejsce, w którym kiedykolwiek byłam, każda najmniejsza rzecz - wszystko to zniknęło. Wkrótce martwi przetoczą się przez wioskę i po kolei przyjdą pod bramę, jakbyśmy byli ostatnimi żyjącymi, dzielącymi ich od wiecznego głodu. Kiedy dzień gaśnie, my nadal stoimy i wpatrujemy się w Nieuświęconych gromadzących się po drugiej stronie, napierających na siatkę. Słuchamy krzyków tych, którzy zdołali przeżyć i próbują odeprzeć ataki, walczyć z platform o odratowanie wioski. Zaczynam rozpoznawać tych uczepionych ogrodzenia, kilkoro z nich jest, a raczej było, moimi sąsiadami, przyjaciółmi, kolegami z klasy. Inni - ich rodzicami. Świeża krew nadal znaczy ich ubrania, niektórym czerwona ciecz wciąż leci z ust. Podążam myślami do tych pozostałych na platformach, walczących z nowo przemienionymi. Ciekawe, czy zdają sobie sprawę, że przez swoje paniczne wciąganie drabin na górę, jeszcze bardziej pogorszyli sytuację, dali Nieuświęconym nowe osoby do przemiany, stworzyli więcej wrogów, całe setki. Cass nie może już dłużej tego znieść, wyłamuje się z grupy i idzie do Jacoba, który leży na ziemi, jakby był pogrążony w śpiączce, i przenosi go na swoje kolana. Słyszę, jak śpiewa mu swoje kołysanki, nucąc, kiedy nie pamięta słów. W pewnym stopniu jest to pocieszające, słyszeć jej głos. Przypominam sobie, że istnieje coś takiego jak normalność, nawet gdy cały świat wyślizguje się z rąk. -

Martwię się o zatrzask na bramie - mówi Harry, kiedy słońce chyli się ku

zachodowi, obwieszczając koniec dnia. -

Nie została przecież stworzona, by trzymać Nieuświęconych z dala, lecz by

strzec tej ścieżki.

Przeszywa mnie dreszcz, kiedy patrzę na metalowe zamknięcie, jedyną rzecz chroniącą nas przed krwiożerczą hordą. Patrzę na ścieżkę, która w tym miejscu jest szeroka, lecz im bardziej oddala się od wioski, tym węższa się staje. Ogniwa siatki są czerwone od rdzy, oplata je winorośl. Ponieważ ścieżka znajduje się poza granicą wioski, nikt nigdy o nią nie dbał i zastanawiam się, ilu Nieuświęconych wystarczy do przewrócenia bramy. -

Powinniśmy pójść kawałek w dół ścieżki - mówi Travis. - Wystarczająco, by

stracili nami zainteresowanie i zawrócili do osady, przestali naciskać na siatkę. Może... Nie wie, co powiedzieć, aż wreszcie odnajduje właściwe słowa: -

Może w nocy zdołamy z nimi walczyć, przejąć kontrolę nad wioską.

Nikt nie odpowiada, więc zmuszony jest ciągnąć dalej. -

Powinniśmy chociaż przeczekać noc, zobaczyć, co będzie się działo za dnia.

Harry potakuje, jego ręka jest nadal kurczowo zaciśnięta na siekierze, ramiona ma napięte. Nie odzywam się. Nie mogę zaufać swoim emocjom, moje ciało drży. Odwracam się i patrzę na ścieżkę, inni nadal stoją zwróceni w stronę bramy, a uwaga Cass skupia się tylko na Jacobie. Robię kilka kroków, jednocześnie przestraszona i podekscytowana. Ścieżka jest zarośnięta, gałązki krzaków czepiają się mojej spódnicy, z każdym krokiem muszę z nimi walczyć. Za plecami słyszę, jak Travis i Harry kłócą się o jedzenie i broń, o to, czy wioska ma szansę podźwignięcia się, czy ścieżka jest naszą jedyną szansą. Milczę, gdy oddalam się od osady. Jestem na tyle daleko, że nie przyciągam uwagi Nieuświęconych przy bramie. Kiedy dróżka się zwęża, wyciągam szeroko ramiona i praktycznie dotykam metalu koniuszkami palców. W tym miejscu Las jest wolny od Nieuświęconych i przez chwilę wydaje mi się nawet, że słyszę ptaka ćwierkającego gdzieś w oddali. Wreszcie podejmuję swoją własną decyzję: dam im noc na sprawdzenie, czy sytuacja w wiosce uległa poprawie. Potem

pójdę wzdłuż tą drogą. Sama, jeśli będzie trzeba. ---W środku nocy zaczyna padać. Korzystając z rady Travisa, poszliśmy całą grupą kawałek w dół ścieżki, a jest tutaj zbyt wąsko, byśmy mogli przytulić się do siebie i schronić przed zimnem i wilgocią. Travis i Harry siedzą obok siebie, ten drugi bliżej bramy, bo tylko on ma przy sobie jakąś broń. Ja siedzę po przeciwnej stronie, Argos położył łeb na moich kolanach. Drapię go przy uszach, kładę dłoń na gładkiej sierści. Cass siedzi pomiędzy nami, z Jacobem skulonym na jej kolanach. Cienkie włosy, rozplątane z warkocza, tworzą w ciemności aureolę wokół jej twarzy. Jacob jakiś czas temu odpłynął do krainy snów, leży bez ruchu, lecz Cass nie przestaje go kołysać i wciąż nuci jakąś melodię, jakby bardziej chciała pocieszyć siebie niż jego. Travis i Harry nadal coś mruczą pod nosem, Travis nachyla głowę w stronę brata. Szepczą, próbują ustalić, co robić dalej. Deszcz uniemożliwia Nieuświęconym wywęszenie nas - powietrze jest ciężkie od wody, nasz zapach rozmyty. Niektórzy z nich już odeszli od bramy, poszli z powrotem do Lasu. Jest to pożądana odmiana - po wwiercającym się w uszy dźwięku ich jęków, wreszcie zapada cisza, choć gdy wiatr zmienia swój kierunek, nadal słyszę ostatnie odgłosy bitwy w naszej wiosce. Nieuświęceni są nieugiętymi przeciwnikami, nigdy nie śpią. Wiem, że mieszkańcy muszą korzystać z okazji jaką jest deszcz i zaatakować - zapach ludzkiego ciała niknie w nasiąkniętym wodą powietrzu, sprawiając, że Nieuświęconym jest ciężej nas odnaleźć. Co jakiś czas Harry i Travis podnoszą głos i słyszymy, jak w Lesie zrywają się Nieuświęceni. Za każdym razem Cass syczy na nich, prosząc tym samym o ciszę, a kiedy jeden z przemienionych łapie za siatkę tuż za jej plecami i płatki rdzy opadają na ziemię, zaczyna płakać. Chciałabym ją przytulić, ale jest zbyt wąsko, nasze ciała ściśnięte są w dziwacznym układzie, a na jej kolanach spoczywa Jacob. -

Las się gdzieś kończy, Cass - mówię do niej, próbując ją pocieszyć. - Istnieje

Zewnątrz, jest coś jeszcze poza nami. -

I co z tego? - szepcze drżącym głosem.

-

Nie chciałabyś wiedzieć, co jest po drugiej stronie? - pytam. - Zobaczyć ocean?

Dowiedzieć się, że jest jeszcze coś? Znaleźć miejsce niedotknięte... tym? Wskazuję rękoma na chudego, Nieuświęconego mężczyznę drapiącego w siatkę, choć noc jest tak ciemna, że pewnie mnie nie widzi. -

Ocean zawsze był twoim marzeniem, Mary, nie moim.

Milknie na chwilę i nagle czuję rękę na swoim policzku. Odsuwam się, nie spodziewając się tego, lecz Cass nadal trzyma swoją zimną dłoń przy mojej twarzy. Deszcz sprawił, że opuszki jej palców są całe pomarszczone. -

Jest to jedyna szansa dla nas - mówię. - Dla Jacoba, by mógł dalej żyć.

-

Nasze miejsce jest w osadzie, a jego przy rodzicach - odpowiada.

Chciałabym nią potrząsnąć, ale zamiast tego zatapiam palce w sierści Argosa. -

Nie widzisz tego? Wszystko się zmieniło - mówię. - Jego rodzice mogli nie

przeżyć. Nic już nie będzie takie samo. Ręką, którą głaskała mój policzek, zasłania mi usta. -

Nie chcę słuchać takich rzeczy - mówi głosem pewnym i poważnym. - Czy nie

widzisz, że sama wiara w to, że wioski już nie ma, wystarczy, by uśmiercić wszystkich, których znaliśmy? Nie poddam się tak łatwo. I ty też nie powinnaś. Zabiera dłoń z mojej twarzy. Słyszę, jak poprawia sobie chłopca leżącego na jej kolanach. Jacob coś mruczy i znowu zapada w pozbawiony marzeń sen. Deszcze ledwo kropi. Kolejny Nieuświęcony dołączył do tego przy siatce, zaraz obok nas, pewnie ściągnięty jękami. Jest zbyt ciemno, by cokolwiek dojrzeć, ale słyszę ich ręce drapiące po metalu. Słyszę ich desperację. M Zastanawiam się, do kogo należą te ręce, które z nich niegdyś pieściły główkę chorego dziecka, dotykały ust ukochanego, składały się w modlitwie. Zastanawiam się, czy któreś z nich to ręce mojej matki. -

Pójście tą ścieżką zabije nas, Mary - mówi Cass. - Jesteś samolubna, chcesz

nas wszystkich poświęcić w imię własnych zachcianek. .

Jej słowa odbijają się echem w mojej głowie. Przez moment wyobrażam sobie powrót do wioski i pomoc w walce z wrogiem. Powrót do chaty z Harrym i ułożenie sobie życia, dokończenie ceremonii, noszenie jego dzieci, a nie Travisa. Wyobrażam sobie bycie szczęśliwą. -

Cass - szepczę.

Deszcz spływa mi po twarzy do ust. -

My już nie żyjemy. Jesteśmy otoczeni przez śmierć każdego dnia. Człapiemy

sobie przez życie, tak jak oni człapią przez swoje. Było nieuniknione, że wkroczą do naszego życia, tak jak dzisiaj, że zaatakują wioskę. Nie jesteśmy już częścią cyklu życia, Cass. Nie odpowiada. Kiedyś opowiedziałabym jej o Gabrielle, podzieliłabym się swoimi obawami, że to Siostry sprowadziły na nas tę destrukcję. Powiedziałabym Cass, że mam dowód na istnienie świata poza Lasem. Ale siedzę cicho. Spoglądam w ciemność, w stronę, gdzie prowadzi ścieżka, z dala od wioski, tam, skąd przyszła Gabrielle. Kładę dłoń na mokrej ziemi i zastanawiam się, czy Gabrielle zatrzymała się tutaj przed wejściem do wioski. Zastanawiam się, czemu dokonała takiego wyboru i poszła tą ścieżką, czy poszła tędy sama, czy raczej miała towarzyszy, którzy umarli po drodze. Chcę powiedzieć Cass o Gabrielle, by mogła poczuć tę samą nadzieję, którą czuję ja. Ale boję się, że Cass jedynie wypowie na głos wątpliwości, które kłębią się głęboko w moich myślach: że historia Gabrielle to nie jest wcale opowieść o nadziei i nikt z nas nie może oczekiwać szczęśliwego zakończenia. Łapię za sznur Powiązania dalej tkwiący na moim nadgarstku. Wykręcam go, trę, usiłuję poluzować, ale trzyma mocno. Chcę wiedzieć, czemu Travis i Cass nadal nie noszą swojego sznura - o ile w ogóle go nosili. Zasada Święta Wspólnoty mówi, że kiedy mąż i żona zostaną powiązani sznurem, nie mogą zerwać więzów, aż nie dojdzie do finałowej ceremonii, dopóki nie będą Powiązani w oczach Boga - powiązani duchowo, wtedy fizyczne więzy nie będą już dłużej potrzebne. Wiem, że rozsądnie jest sądzić, że tak jak Harry i ja, Cass i Travis przecięli swój

sznur, by łatwiej uciec przed Nieuświę-conymi. Ale ta myśl, że być może nigdy nie byli nim związani, pożera mnie od środka. Może odmówili Siostrze Tabithcie wzięcia udziału w ceremonii, a może jedno z nich przecięło linę w nocy - każde z rozwiązań sprawia, że w środku robi mi się gorąco. Podciągam kolana do piersi i opieram czoło o mokry materiał spódnicy, zaciskając oczy. Czuję, jakby moje serce miało zaraz eksplodować, nie mogę przestać zastanawiać się, czy Travis i Cass byli w ogóle Powiązani. A może zrujnowałam jedyną okazję, by być z Travisem, ponieważ nie chciałam czekać na niego aż do końca? Bo wybrałam Powiązanie z Harrym. Bo odpuściłam sobie Travisa. Zrezygnowałam z miłości. Chce mi się śmiać i płakać jednocześnie, ale zaciskam tyko zęby. Próbuję jakoś pozbyć się myśli o zewnętrznym świecie, lecz one wibrują w moim ciele, płyną w żyłach. Nic na to nie poradzę. Na granicy snu, kiedy moje myśli nie są już dłużej moje, lecz zyskały wolną wolę, przybywa do mnie szum oceanu: szelest liści setek tysięcy otaczających mnie drzew; targany wiatrem szum rozbijających się nad moją głową fal. Wciąga mnie, faluję na wodzie, jakbym nie miała kości. Każdej nocy tonę. Każdego poranka budzę się, walcząc o oddech. Budzę się pośród ogłuszającego chaosu. Cass krzyczy, Argos szczeka. Rozprostowuję nogi, próbuję wstać, robię kilka kroków i potykam się. Podchodzę zbyt blisko ogrodzenia i gdy zimne palce przejeżdżają po mojej skórze, odskakuję z piskiem, aż znajduję bezpieczną przystań na środku wąskiej dróżki. Cass osłania Jacoba ciałem i pokazuje palcem w stronę wioski. -

Nadchodzą - mówi, a w ponurej mgle widzę stojącego na szeroko

rozstawionych nogach Harry'ego, dzierżącego w dłoniach siekierę. Travis stoi za nim, za broń mając gruby kij. Argos siedzi w przysiadzie i warczy, gotów do ataku. Ogrodzenie otaczające ścieżkę góruje nad nimi dwoma, światło zapowiadające świt dopiero wygląda przez oczka siatki, rzucając krzyżujące się cienie na nas wszystkich. Słyszymy coraz bliższe szuranie stóp. Wyciągam rękę i łapię dłoń Cass, na co w

odpowiedzi ściska moją tak mocno, że czuję, jak nasze kości ocierają się o siebie. -

Powinniśmy odejść dalej, tam, gdzie jest bezpiecznie - mówię do niej,

przytulając się. - Jeśli to nie Szybka, z łatwością ich wyprzedzimy. Ale zanim zdążymy odejść dalej, słyszę krzyk Harry'ego, potem widzę jak biegnie, siekiera wyślizguje mu się z rąk. Travis kuśtyka za nim, a potem dostrzegam, jak zza rogu wychodzi dwoje ludzi, mężczyzna i kobieta. Idą w naszą stronę. Harry bierze kobietę w ramiona i teraz poznaję, że to mój brat i jego żona. Wybiegam do nich, lecz zatrzymuję się po kilku krokach. Travis i Harry stoją obok swojej siostry, tym samym odcinając mnie od brata. Jed obchodzi ich bokiem i staje twarzą do mnie. -

Witaj, Jed - mówię, podchodząc do niego, jakbym to ja była dzieckiem

marnotrawnym, nie on. Widzę, jak rzuca okiem na zniszczony, biały, pleciony sznur nadal zwisający z mojego nadgarstka, a potem studiuje wzrokiem moją twarz. Przez chwilę obawiam się, że nic do mnie nie powie, ale wtedy wyciąga ku mnie rozpostarte ramiona i nareszcie przytulam swojego brata, który tak długo był nieobecny w moim życiu. Nie mogę przestać myśleć o tej przyjacielskiej więzi, która była między nami, o tym, jak bardzo za nim tęskniłam. Cofam się o krok, a Jed obejmuje swoją żonę opiekuńczym ramieniem. Ona owija się ciaśniej mokrym i wyświechtanym szalem, pochyla głowę w stronę mojego brata. Jej kręcone brązowe włosy wysuwają się swobodnie z chusty na głowie. -

Wioski już nie ma - mówi Jed.

Stoimy tak blisko siebie, na ile pozwala nam wąska ścieżka. Beth na jednym końcu, opierając się o mojego brata, Harry i Travis, potem Cass, Jacob, i na drugim końcu ja. Siatka otacza nas z każdej ze stron, czuję się jak w potrzasku, wdycham głęboko powietrze, by się uspokoić. -

Zbyt wielu się przemieniło - ciągnie Jed. - Na ziemi nie jest już bezpiecznie.

Przyciąga do siebie Beth, układa jej głowę na swoim ramieniu. -

Skorzystaliśmy z deszczu, by przyjść tutaj do was. Ścieżka jest naszą jedyną

nadzieją.

Beth wzdryga się, słysząc jego słowa, a jej drżenie udziela się także i mnie. -

Ale jak to możliwe? - pyta Harry. - Strażnicy są przeszkoleni w takich

wypadkach. Jed zaciska zęby. -

Strażnicy są przeszkoleni w naprawianiu siatki, w walce podczas małego ataku

powolnych i niezręcznych Nieuświęconych. A to była Szybka, ta w dziwnym, czerwonym ubraniu. Ona przeważyła szalę. Przyszła zbyt szybko, zabiła zbyt wielu. Potem martwi przemienili się i choć poruszali się powoli, było ich więcej, za dużo dla Strażników. Za dużo dla nas wszystkich. -

Ale to już koniec walki? - pyta Harry.

Czuję przemawiającą przez niego frustrację. Zaciska dłonie, jakby szukał nimi trzonka siekiery. Jed opuszcza bezwładnie głowę i całuje lekko czoło swojej żony. Twarz zalewają jej łzy. Oddech ulatnia się z mojego ciała, pali mnie w żołądku od świadomości, że to jest właśnie to - nie ma już naszej wioski. Jakby na wszystkich nas spadł nagle ogromny ciężar. Ramiona nam opadły, nogi zmiękły. Setki twarzy majaczą mi przed oczyma: nauczyciele, przyjaciele, Siostry, Strażnicy, sąsiedzi. Wszyscy są teraz Nieuświęconymi. Rodzice Beth, Harry'ego i Travisa - odeszli. Cass już nigdy nie przytuli swojej matki, Jacob nie pobawi się z siostrą. Myślę o tym, jak to było stracić ojca, a potem matkę, wspominam ogromny ból. I mogę poznać po tych twarzach wokół, że właśnie dociera do nich świadomość tego wszystkiego, zaczynają rozumieć. Tylko Jacob pozostaje nieświadomy, wyraz jego twarzy pozostaje nieodgadniony, patrzy raz na jedną, raz na drugą osobę. Wokół nas Nieuświęceni nie przestają wyć, cały czas uderzają w siatkę. Harry chrząka, łapie Jeda za ramię. -

Jesteś pewien?

-

Wioska zniknęła. Nie ma już powrotu.

Widzę, że mięśnie na twarzy Harry'ego napinają się, pamiętam ten widok dobrze, jeszcze z dzieciństwa, kiedy patrzyliśmy, jak starsi chłopcy szarpali się, bawiąc w Strażników. Wiem, że Harry zastanawia się teraz, czy jego obecność w wiosce coś by zmieniła, czy jest tchórzem, skoro uciekł za bramę. -

A więc ścieżka to nasze jedyne wyjście - mówi Travis.

Spogląda na nas, a ja nie mogę przestać myśleć o tym, że jego wzrok zatrzymuje się na mnie dłużej niż na innych. Reszta milczy, aż wreszcie odzywa się Harry. -

Mamy trochę jedzenia, które razem z Mary przynieśliśmy z wioski. I dwa

bukłaki z wodą. Zabraliśmy je wczoraj rano, kiedy usłyszeliśmy wycie syreny. -

Ale czy to wystarczy? - pyta Cass.

Tuli do swojej piersi głowę Jacoba, zakrywając przy tym jego uszy, by nie słyszał naszej rozmowy. -

Na drodze znajdziemy jedzenie i broń - mówi Jed głosem spokojnym i

niewzruszonym. Harry reaguje jako pierwszy. -

Ale jak? Czemu? Nie rozumiem - mówi.

Jed bierze głęboki oddech. -

Siostrzeństwo. Od początku, od samego Powrotu, instruowały Strażników, jak

zabezpieczyć ścieżkę. Mieliśmy trzymać na niej zapasy w razie ataku, który był w końcu do przewidzenia. Wiadomo było, że kiedyś będziemy musieli odejść z wioski. Strażnicy byli przygotowani na taką ewentualność. -

Ale ja jestem Strażnikiem i nic o tym nie wiedziałem.

-

Dopiero się uczysz na Strażnika, Harry - odpowiedział Jed.

Policzki Harry'ego nabiegają czerwienią. -

Mój ojciec był szefem Strażników i nigdy nic o tym nie wspominał! - krzyknął

Harry, zachęcając tym samym Nieuświęconych do zwiększenia nacisku na siatkę i jeszcze głośniejszego wycia. Patrzy na mnie, jego klatka piersiowa wznosi się w przyspieszonym tempie. -

Należałaś do Siostrzeństwa, wiedziałaś coś o tym? - W jego oczach płonie

ogień, odsuwam się o krok. -

Siostry strzegą swoich sekretów - mówię - i wygląda na to, że Strażnicy

również. Nie mogę patrzeć mu w oczy, kiedy o tym mówię. Wszyscy mamy sekrety. Harry targa swoje włosy rękoma, jego kości policzkowe wydają się jeszcze bardziej ostre w porannym słońcu. -

Zakazali nam wchodzić na ścieżkę, a trzymają tutaj zapasy? Skoro wiesz o

prowiancie, czemu nie wiesz, dokąd prowadzi ta droga? -

Ponieważ nawet gdy zostałem wybrany Strażnikiem, nie byłem członkiem

Gildii. Ale wątpię, czy nawet Gildia wie, to Siostry posiadają taką wiedzę. My tylko wykonujemy ich wolę. Jed odwraca się do mnie. -

Właśnie tutaj byłem, kiedy matka została zainfekowana. Byłem na ścieżce,

sprawdzałem prowiant, upewniałem się, że siatka wytrzyma napór. Dlatego nie mogłem wrócić przed... przemianą. Cofam się pamięcią do pierwszego dnia u Sióstr, do ukrytego tunelu pod Katedrą, który prowadził na polanę w Lesie. Do małego pokoju, w którym Siostry trzymały Gabrielle. Znów zastanawiam się, co kryje się za tymi wszystkimi pozamykanymi, grubymi drzwiami, czy były tam inne pokoje, czy kolejne ukryte tunele, prowadzące do następnych ścieżek. Jeśli mam rację, to zamknięci w Katedrze Strażnicy i Siostry odnalazły drogę ucieczki z wioski i zaczną wszystko od nowa. Pozostawiając nas na pastwę śmierci. -

Siostry i Strażnicy nie są już ważni. Istotne jest to, by przeżyć na tej ścieżce -

przerywa moje rozmyślania Jed. - Przynajmniej przez jakiś czas. Ale musimy już ruszać. Harry nadal łypie spode łba. Rozdaje porcje jedzenia, które ze sobą wzięliśmy, schyla się, by podnieść swoją siekierę. Wreszcie mówi: -

Skoro jestem jedynym, który ma broń, będę szedł na czele.

Woła Argosa, by szedł u jego boku, Cass i Jacob idą tuż za nimi. Travis bierze Beth za rękę i rusza razem z nią, podpierają się nawzajem,

ostrożnie stąpając środkiem drogi, by uniknąć bliskości siatki. Jed i ja podążamy na końcu. Idziemy cały ranek w milczeniu, przedzierając się przez krzaki i połamane gałęzie. Wreszcie Jed staje, a ja wraz z nim. Inni nadal maszerują w dół ścieżki, oddalając się od nas na tyle, że przestajemy ich widzieć, zostajemy sami. Jed wydaje się być podenerwowany, roztrzęsiony. Przestępuje z nogi na nogę, jakby nie mógł znaleźć swojego miejsca. Wreszcie odzywa się przyciszonym głosem: -

Mary, ja... - zaczyna i urywa. Zwleka. Widzę, jak drgają mu mięśnie wzdłuż

szczęki. Łzy spływają mu po policzkach, twarz wykrzywia w smutnym grymasie. -

Nie wiem, co zrobić - mówi.

Nigdy nie widziałam mojego brata płaczącego i moje serce zaczyna wariować. Podchodzę do niego, by go pocieszyć, lecz wtedy on podnosi rękę i gestem zatrzymuje mnie w miejscu. -

Co się dzieje, Jed? - pytam. - Coś nie tak?

Patrzy się na: siatkę po swojej stronie i kręci głową. -

Jed? - nalegam.

-Jest zainfekowana. Beth jest... - dławi się słowami. Drapie się po twarzy, jakby była to jedyna czynność, która utrzymuje jego nerwy na wodzy. Odsuwam się od niego. Przez cały ten czas była z nami, a on nam o tym nie powiedział. -

Musisz ją zabić! - mówię szybciej, niż zdążę pomyśleć.

Już mam wydukać przeprosiny, kiedy on pada przede mną na kolana. Łapie mnie za koszulę, błaga. Jestem zbyt zaskoczona, by mówić. -

Nie rozumiesz - szepcze. - Nie wiesz. To niewielkie ugryzienie, to nic. Może

nie jest chora, może... Jego głos zamiera. Podchodzę do niego na kolanach, nasze twarze są na jednej wysokości.

-

Jed - odzywam się, próbując mówić głosem delikatnym i spokojnym. - Jesteś

Strażnikiem, wiesz co oznacza ugryzienie. Wiesz, czym jest infekcja. Kiwa głową, lecz nie sądzę, by moje słowa do niego dotarły. Biorę głęboki oddech. -

Wiesz, że nie ma nadziei.

-

Nie mogę zabić swojej żony - mówi zachrypniętym głosem i bezsilnie opada

na ziemię. Wali pięściami w piach i ryczy z bólu, przez co czający się nieopodal Nieuświęceni wstają na równe nogi, wyczuwając naszą obecność. Słyszę ich jęki, kiedy próbują nas zlokalizować. Pierwszy z nich uderza w siatkę bardzo blisko nas, potem kolejny i kolejny, i jeszcze kolejny. Słucham grzechotu metalu i mówię: -

Zawsze możesz pozwolić jej odejść. Możesz wypuścić ją do Lasu.

Jed zaczyna się śmiać, cicho i gorzko. Jest przy mnie, zanim zdołałam się poruszyć, zaciska palce na moim gardle i odpycha do tyłu. Nogi zaplątują mi się w spódnicę i padam na ogrodzenie, czuję, jak jego pordzewiałe ogniwa wżynają mi się w ubranie. -

Już rozumiem, Mary. Czerpiesz z tego przyjemność, co nie? - Rozwiane czarne

włosy zasłaniają mu twarz. Obnaża zęby. -

Byłem na ciebie wściekły, kiedy pozwoliłaś naszej matce zostać jedną z nich, a

teraz jesteś z siebie dumna, że moja żona może powtórzyć jej los, co? Czuję we włosach palce Nieuświęconych, kiedy opieram się o siatkę. Próbuję krzyczeć, ale Jed dusi mnie tak mocno, że nie mogę wydobyć z siebie słowa. Próbuję się wyrwać, oczy wywracają mi się do środka głowy, czuję zapach śmierci i rozkładu, jestem zrozpaczona. Nagle dochodzi do niego to, co próbuje zrobić, co już zrobił, i opuszcza ręce. Odpycham się od niego, od siatki, chcę być jak najdalej, potykam się na ścieżce, ściskając obolałą szyję. Oddech przychodzi do mnie w nieregularnych spazmach, w oczach mam piekące łzy, a całe ciało trzęsie mi się od wściekłości zrodzonej ze strachu, którego przed chwilą doznałam.

Robię zaledwie kilka kroków, kiedy się odzywa: -

Mary, proszę. - Jego głos stracił już swoją dziką ostrość. - Wybacz mi,

przepraszam. Tak bardzo mi przykro. Szlocha jak mały chłopiec, z którym dorastałam. Zatrzymuję się, ale nie odwracam. -

Nie mogę jej stracić. Jeśli kiedykolwiek byłaś zakochana, wiesz, o czym

mówię. Odwracam się. -

Nie mów mi o miłości! - krzyczę. - Nigdy nie mów mi o tym, co o niej wiem, a

czego nie wiem. Tutaj nie chodzi o miłość. Jesteś Strażnikiem. Zabijanie Nieuświęconych to coś, w czym byłeś szkolony. Pozwalając jej żyć, postawiłeś nas w obliczu niebezpieczeństwa. Znasz zasady. Ręką wyciera twarz. Siedzi na środku dróżki z podkurczonymi kolanami, jednym ramieniem obejmuje nogi. -

Miłość nie jest czymś, o co dbano w naszej wiosce - mówi, patrząc na Las. -

Zawsze chodziło o więzy krwi, o przetrwanie, wystarczyło tylko dbać, by nie mieszać krwi z rodziną. Macha ręką w stronę Nieuświęconych drapiących w siatkę. -

Zawsze chodziło o to, by przeżyć ich.

Myślę o Harrym i edyktach Siostrzeństwa nakazujących mi małżeństwo z nim, krzyżuję ramiona na piersi. -

Siostrzeństwo się myli - mówi. - Nie chodzi o przetrwanie. Powinno chodzić o

miłość. Kiedy jest się zakochanym... wtedy się wie, po co się żyje. Kiedy kocha się każdego dnia. Budzi się z miłością, ucieka do niej podczas burzy i po sennym koszmarze. Kiedy miłość jest azylem, w którym można schronić się przed otaczającą nas śmiercią i kiedy wypełnia cię tak całkowicie, że nie potrafisz tego wyrazić. Kołysze się w tył i w przód, a łzy zalewają mu twarz. Wokół nas nadal wyją Nieuświęceni. Myślę o Travisie, o tym, jak powiedział, że po mnie przyjdzie. -

Wiem, co to miłość - szepczę bardziej do siebie niż do brata.

Unosi kąciki ust w uśmiechu. -

Nie możesz wiedzieć, czym jest miłość.

Już mam zaprotestować, kiedy podnosi dłoń i ucisza mnie gestem. Potem mówi dalej: -

Gdybyś to wiedziała, nie kazałabyś mi zabić mojej żony, jakby to było czymś

łatwym i prostym. Wiedziałabyś, że nie pozwalasz miłości odejść, ot tak. I zdawałabyś sobie sprawę, że nigdy jej nie zabijesz. Nigdy. Podchodzę do niego, ale nadal jestem ostrożna, staram się uważać na tego załamanego człowieka, bojąc się, że mogę powiedzieć coś niewłaściwego i znowu rzuci się na mnie. Jestem rozdarta pomiędzy strachem przed nim oraz rozpaczliwą chęcią pocieszenia go. -

Jed, nie masz wyboru - mówię. - Jest zagrożeniem dla nas.

Jakby mnie nie słyszał, nie rozumiał. -

Chciałem jedynie jeszcze jednego dnia z nią - deklaruje. - Jednego dnia, by

zapomnieć, udawać, że nie ma żadnej infekcji, nie istnieją Nieuświęceni. Jeden dzień, by ją zapamiętać. -

Ale infekcja...

-

To małe ugryzienie, Mary - odpowiada, a jego twarz tężeje, gdy wypowiada te

słowa. - Ma jeszcze przed sobą dwa dni, może nawet trzy - dodaje pustym głosem. Infekcja rozprzestrzenia się powoli. Jeśli nauczyłem się czegokolwiek jako Strażnik, to tego, że wiem, jak się zmieniają ludzie, znam objawy, wiem, czego szukać. Ma jeszcze czas. Przełyka ślinę. Gapię się na Las. Nie mogę wyobrazić sobie, że Beth stanie się jedną z nich. Stanie się Nieuświęconą. -

Proszę, Mary. Daj nam jeszcze ten dzień i noc. Jeśli wiesz, czym jest miłość,

zrozumiesz, co to dla mnie oznacza. Kiwam głową, jeszcze zanim w pełni pojmuję to, co zrobiłam. Biegnie do mnie i przytula, ale ja nadal myślę o tym, co powiedział o miłości, nawet gdy biegnie wzdłuż ścieżki, by dołączyć do pozostałych, do swojej żony.

Pozostaję wierna swojej obietnicy: nie mówię innym o Beth. Ale nadal ją obserwuję. Doglądam, by Jed nie odszedł od niej nawet na krok. Nawet bez broni jestem gotowa ją zabić, jeśli on nie będzie chciał tego zrobić. Tego wieczora, kiedy tylko słońce pokryło ogniem wierzchołki drzew, ścieżka staje się szersza, nareszcie możemy odetchnąć, nie czując po obu stronach przytłaczającej bliskości siatki, pozbawieni lęku, że jeden fałszywy krok i z grzechotem wpadniemy na ogrodzenie, wprost w ręce Nieuświęconych. Na środku małej polanki leży drewniana skrzynia opleciona metalowymi pierścieniami. Jest długa i szeroka, z jednego końca zwisa duża, zardzewiała kłódka. Argos ją obwąchuje, macha radośnie ogonem i zaczyna biegać wkoło, wyraźnie podekscytowany. Zbieramy się wokół pnia i widzę, że na wierzchu wyryte są litery. Przesuwam po nich dłońmi, oczyszczając ze zwiędłych liści. XVIII. Wracam myślami do liter, które Gabrielle wypisała na szybie w swoim pokoju: XIV. -

Co oznaczają te litery? - pytam Jeda. - Czy to Strażnicy je tutaj umieścili?

-

Nie, skrzynia stoi tutaj od zawsze. Siostry powiedziały nam

0

niej i kazały tylko upewniać się, że w środku będzie świeży prowiant.

-

A co z kluczem? - pyta Harry

Jed wzrusza ramionami. -

Jakoś nie pomyślałem, by go ze sobą zabrać.

Odwracam się i staram się ukryć twarz w ramionach, powstrzymując śmiech. Harry bierze zamach swoją siekierą, rozbijając kłódkę już za trzecim podejściem. W środku są dwa bukłaki z wodą, dwie torby z jedzeniem i dwie obosieczne siekiery. Jed bierze jedną, Travis drugą. -

Powinniśmy rozstawić tutaj obóz, skoro jest miejsce - mówi Harry.

Wszyscy na to przystajemy, czując ulgę, że wydostaliśmy się z wąskich przesmyków otoczonych siatką. Mężczyźni rozmontowują skrzynię, by z jej desek rozpalić ognisko, kiedy ja 1

Cass przygotowujemy posiłek.

Nie rozmawiamy wiele przy jedzeniu. Patrzę, jak płomienie pożerają wyżłobione w drewnie litery, myślę o Gabrielle i o tym, jak wyglądała tej nocy, kiedy zobaczyłam ją

w oknie Katedry. Jej długie czarne włosy kontrastowały ze skórą, która była jednocześnie blada i ciemna, jak księżyc wiszący nad horyzontem. Zanim została Nieuświęconą, kiedy była dziewczyną taką jak ja, patrzącą przez zamknięte okno na ścieżkę prowadzącą przez Las, będącą obietnicą innego świata. -

Co oznaczają te litery? - pytam Jeda. - Czy to Strażnicy je tutaj umieścili?

-

Nie, skrzynia stoi tutaj od zawsze. Siostry powiedziały nam

0

niej i kazały tylko upewniać się, że w środku będzie świeży prowiant.

-

A co z kluczem? - pyta Harry.

Jed wzrusza ramionami. -

Jakoś nie pomyślałem, by go ze sobą zabrać.

Odwracam się i staram się ukryć twarz w ramionach, powstrzymując śmiech. Harry bierze zamach swoją siekierą, rozbijając kłódkę już za trzecim podejściem. W środku są dwa bukłaki z wodą, dwie torby z jedzeniem i dwie obosieczne siekiery. Jed bierze jedną, Travis drugą. -

Powinniśmy rozstawić tutaj obóz, skoro jest miejsce - mówi Harry.

Wszyscy na to przystajemy, czując ulgę, że wydostaliśmy się z wąskich przesmyków otoczonych siatką. Mężczyźni rozmontowują skrzynię, by z jej desek rozpalić ognisko, kiedy ja 1

Cass przygotowujemy posiłek.

Nie rozmawiamy wiele przy jedzeniu. Patrzę, jak płomienie pożerają wyżłobione w drewnie litery, myślę o Gabrielle i o tym, jak wyglądała tej nocy, kiedy zobaczyłam ją w oknie Katedry. Jej długie czarne włosy kontrastowały ze skórą, która była jednocześnie blada i ciemna, jak księżyc wiszący nad horyzontem. Zanim została Nieuświęconą, kiedy była dziewczyną taką jak ja, patrzącą przez zamknięte okno na ścieżkę prowadzącą przez Las, będącą obietnicą innego świata. Tej nocy, kiedy zapadam w przerywany sen z Argosem wtulonym w moje ramiona, śnię o Cass i Jacobie, którzy forsują siatkę, by dostać się do mnie. Lecz nie są oni Nieuświęconymi. Stoją po jednej stronie zamkniętej bramy, a ja po drugiej, jęki Nieuświęconych wypełniają mi uszy i nie wiem, czy idą po mnie, czy po nich. Cass otwiera usta i krzyczy, a ja budzę się nagle, by odkryć, że echo jej głosu nadal

brzmi w mojej głowie. Pod ręką czuję drżące ciało warczącego Argosa. Podnoszę się i patrzę w stronę Cass, która nadal krzyczy i wskazuje na coś palcem. Moją pierwszą myślą jest, że Jed nie miał racji i Beth się przemieniła, ale wtedy kątem oka dostrzegam błysk czerwieni i serce podchodzi mi do gardła. Zachłystuję się własnym oddechem, kiedy widzę idącą na nas Gabrielle. Przygotowuję się na zderzenie, na zaciskające się zęby, ale wtedy słyszę grzechotanie siatki, kiedy Gabrielle w nią uderza. Trzy strzały wystają z jej torsu, a jedna - pod dziwnym kątem - z ramienia. Ale i tak nie ustaje w swoim ataku, nawet nie zwalnia. Inni Nieuświęceni kłębią się za jej plecami i wreszcie dołączają do Gabrielle przy siatce, skupiając całą swoją uwagę na nas. Travis garścią piachu gasi wczorajsze ognisko, a Harry i Jed stoją w pozycjach bojowych z siekierami przygotowanymi do uderzenia. Siatka powstrzymuje Nieuświęconych i w gruncie rzeczy atakuje nas tylko zapach ich gnijącego ciała i odgłosy rozpaczliwych jęków. Opuszczamy nasze małe obozowisko bez słowa, idąc jedno za drugim, gdyż ścieżka znowu się zwęża. Idziemy szybko, pozostawiając za sobą powolnych Nieuświęconych, brnących za nami ociężale, nie mogących dotrzymać nam kroku. Lecz Gabrielle czeka na nas przy każdym zakręcie. Jest niczym Argos, biega wzdłuż siatki, napiera na nią, szuka słabego punktu, potem wraca i próbuje nas dostać. -

W jaki sposób wydostała się z wioski? - pyta Beth. - Jak nas odnalazła?

Jed przyciąga żonę ramieniem, choć ścieżka rozszerza się na tyle, że ledwo mogą iść obok siebie. Patrzy na mnie. -

Musiała przejść z powrotem przez wyłom - mówi.

-

Oznacza to, że z wioski nie został kamień na kamieniu - podejmuje temat

Harry. - Nasza osada musiała zostać kompletnie zniszczona. Skoro jej nie zabili... Zamiera mu głos, reszta z nas może wyciągnąć własne wnioski. Cass, idąca na przedzie naszego korowodu, zatrzymuje się, słysząc te słowa, i kiedy podchodzę do niej, wciska dłoń Jacoba w moją i cofa się na koniec grupy. Słyszę jej płacz, widzę, jak trzęsie się jej ciało, gdy próbuje złapać oddech. Chcę się zatrzymać

i ją przytulić, pocieszyć, ale zamiast tego ściskam mocniej dłoń Jacoba. -

Czemu ona jest tak inna? - pyta mnie swoim dziecięcym głosem, lekko

sepleniąc, jak to mają w zwyczaju mali chłopcy. Pokazuje palcem na Gabrielle i jej czerwoną kamizelkę. Kiwam głową. Myślę o Gabrielle zamkniętej w Katedrze wraz z Siostrami, o dniu, kiedy widziałam ją ostatni raz, jak jej szukałam i szukałam, ale nie mogłam odnaleźć. Myślę o tunelu, o drzwiach w jego ścianach, małym pokoju, notatkach w Piśmie. Znowu zastanawiam się nad tym, co Siostry zrobiły Gabrielle, myślę o tym, że to one są winne jej nieszczęścia. 'S) — «ff&gsrçp-Jasna, pierzasta chmura przysłoniła nieco ostre światło dnia nad nami. Ścieżka znowu się rozszerza i dochodzimy do bramy, która przedziela naszą drogę na pół. Obok lewarka na bramie znajduje się metalowa tabliczka z wyrytymi na niej literami: XIX. Przez krótką chwilę przypomina mi to widok drzwi wejściowych w naszej wiosce, sposób, w jaki Siostry oznaczają każde drzwi słowami z Pisma. Przesuwam ręką po literach -

nauczono nas, że w ten sposób okazujemy szacunek wersetom z Pisma, kiedy

wchodzimy do pokoju. Lecz zamiast myśleć o Bogu, jak powinnam, myślę o Gabrielle. Zastanawiam się, czy jest jakiś związek pomiędzy literami, które napisała na oknie Gabrielle, tymi na skrzyni znalezionej wcześniej oraz tymi tutaj - ale nie mogę go odnaleźć. Patrzę w stronę Gabrielle, która uderza w siatkę z chorym uporem, jakiego nigdy nie zaobserwowaliśmy u Nieuświęconych. Chciałabym móc ją o to zapytać, pocieszyć ją, poprosić, by była cicho, a potem błagać o pomoc. Ale zamiast tego łapię za gorejący metal lewarka i już mam go pociągnąć, kiedy Cass wzdycha i podbiega do mnie. -

Co robisz? - krzyczy tak głośno, by zagłuszyć Gabrielle.

-

Nie wiesz, co tam jest, do czego służy brama. A co, jeśli po drugiej stronie są

Nieuświęceni? Mary, zabijesz nas.

-

Nie mamy wyboru - mówię i ciągnę za lewarek. Brama otwiera się z cichym

zgrzytnięciem. Dziwi mnie, że jest taka masywna. Stoję i przytrzymuję ją, by się nie zamknęła, podczas gdy pozostali powoli się przeciskają. c Jed idzie razem z Beth, obejmując ją opiekuńczym ramieniem. Widzę, że ma zapadnięte oczy, kroczy niepewnie, brązowe włosy zwisają jej smętnie wzdłuż twarzy. Próbuję złapać brata, powiedzieć mu, że jeszcze dzisiaj musi to rozwiązać, że jest zbyt niebezpieczna. Ale on tyko kręci przecząco głową, zanim zdążę coś powiedzieć i mówi, że ma wszystko pod kontrolą. Kiedy Harry i Travis przechodzą przez bramę, zastanawiam się, czy widzą zmiany na twarzy swojej siostry. Czy wiedzą, co ją czeka u kresu tego dnia. Czy rozumieją nieodwołalność tego wszystkiego. Wiem, że Jed nie powiedział im jeszcze o tym, że Beth jest zainfekowana, mimo że z każdym krokiem jesteśmy bliżej jej śmierci. Pozwalam bramie zamknąć się delikatnie, kiedy wszyscy już przeszli. Umieszczam zatrzask na swoim miejscu i widzę, że po drugiej stronie bramy znajduje się kolejna metalowa płytka. Są na niej litery XVHI - te same, które widniały na skrzyni. Próbuję sobie to wszystko jakoś poukładać, domyślić się, co mogą oznaczać, ale w dalszym ciągu nie potrafię wyciągnąć żadnego wniosku. Kręcę tylko głową i pocieram metal palcem. Ostre krawędzie wrzynają się w opuszek mojego kciuka. Wkładam palec do ust i wysysam wyciekającą krew. Odwracam się, by dołączyć do pozostałych. Nie zdążyliśmy ujść daleko, kiedy trafiamy na rozwidlenie drogi i stajemy przez wyborem. Argos truchta wzdłuż jednego z odgałęzień, niuchając wściekle, a potem wraca do mnie. Oblizuje się różowym językiem. - Możemy się rozdzielić i sprawdzić obie ścieżki albo po prostu pójść którąś z nich mówi Harry, opierając ręce na biodrach i spoglądając na dróżkę po prawej. Znajdujemy się na niewielkiej polanie, na której spotykają się trzy odnogi. Beth wykorzystuje sytuację i siada skulona na ziemi. Szal ma ciasno zawinięty na ramionach, głowę oparła na wyciągniętych nogach Jeda.

Cass siada z Jacobem, jego dłoń zamykając w swojej, kiedy ten rysuje coś w piasku. -

Prosty wybór - mówi, nie podnosząc głowy. - Powinniśmy iść ścieżką

prowadzącą z dala od niej. Pokazuje na Gabrielle, która nadal rzuca się na siatkę z taką samą wściekłością jak za pierwszym razem, kiedy nas zobaczyła. To przez nią jesteśmy zmuszeni iść po wąskiej ścieżce jedno za drugim, obawiając się, że jeśli byśmy szli obok siebie, mogłaby kogoś z nas pochwycić. -

Cass ma rację - mówi Travis. - Jeśli pójdziemy w lewo, nie będzie mogła za

nami iść. Wszyscy się zgadzamy. Jed pomaga Beth wstać z ziemi i brniemy tam, gdzie ścieżka odchodzi w lewo, zostawiając za sobą Gabrielle walącą pięściami w ogrodzenie. Bez niej droga wydaje się niemal pusta i niewielka część mnie za nią tęskni. W ciągu tego upalnego dnia dochodzimy do dwóch kolejnych rozgałęzień wąskiej ścieżki, za każdym razem wybierając przypadkowy kierunek marszu. Kiedy zachodzi słońce i widok nieco się rozmazuje, Harry, który prowadzi naszą grupę, nagle się zatrzymuje. -

Ślepy zaułek - mówi.

-

Co?! - krzyczy Cass.

W jej głosie słychać nutkę histerii. Podchodzi do Harry'ego, by zobaczyć to na własne oczy. Kiedy miarowo uderza w siatkę stojącą na końcu ścieżki, zaczyna przypominać mi jedną z Nieuświęconych, którzy zawsze pragną tego, co znajduje się po drugiej, niedostępnej stronie. Wreszcie dołącza do nich Travis i przytula Cass. Ucisza ją delikatnie i kołysze w ramionach. Później podchodzi Harry i kładzie jej rękę na ramieniu. Razem próbują ulżyć Cass, zapobiec jej dalszym szlochom. Nawet Argos przybiega do niej, kładzie się obok i liże jej dłoń. Cass przytula się do Travisa, widzę, jak jej palce zatapiają się w jego ramieniu przez kołnierzyk koszuli, nie mogę poradzić nic na to, że czuję ukłucie zazdrości, bolesne jak maleńki kamyczek zalegający na dnie mojego żołądka. -

Wszystko na marne - mamrocze Cass. - Straciliśmy wszystko. Moja matka,

ojciec... siostra...

Ledwo łapie oddech, widzę łzy w oczach Travisa i Harry'ego. -

Stracone - ciągnie. - Wszystko. Martwe. I my... - Znowu drży, całe jej ciało

wręcz się trzęsie. - My... ścieżka, o Boże... Słowa zamieniają się w jęk. Travis obejmuje ją mocniej i przesuwa ręką po jej włosach, by ją pocieszyć. Kłuje mnie w przełyku, czuję, że żołądek podchodzi mi do gardła, ale nie daję nic po sobie poznać, nikt nic nie zauważa. Chcę wyrwać Cass z jego ramion, ale zamiast tego podchodzę do miejsca, gdzie Beth skuliła się na ziemi, a potem ruszam w dół ścieżki, by odejść jak najdalej. Próbuję wziąć głęboki oddech, ale moje ciało nadal się telepie. Znam ich ból. Rozumiem, bo sama żyłam z tym poczuciem żalu. Wiem, że powinnam współczuć, wiem, że jesteśmy wszyscy w tej samej sytuacji. Ale nie mogę powstrzymać gorąca bijącego od wściekłości wijącej się w moim brzuchu. -

Powinniśmy zostać tutaj na noc! - woła Jed. - Nie jestem pewien, czy Beth

może iść dalej. Czekam, aż powie im dlaczego, jak obiecał. Aż powie, że jest zarażona. Ale on zamiast tego mówi: -

Jest załamana po stracie swoich rodziców.

Wyrzucam ręce do góry i głośno tupiąc, odchodzę jeszcze dalej, ale Jed dogania mnie, jeszcze zanim wyjdziemy poza zasięg ich słuchu. -

To nie ma sensu - mówi i nie wiem, czy ma na myśli Travisa, Harry'ego, Beth

czy dróżkę. Wiem tylko,«- że jestem pełna gniewu, złoszczę się na to wszystko, co się stało. Furia uderza we mnie jak piorun, nagle. Nie mogę się powstrzymać, wybucham śmiechem, a jego dźwięk brzmi surowo. -

Chcesz porozmawiać o tym, co nie ma sensu, Jed? - pytam, ponieważ chcę się

na kim wyżyć, a on jest najbliżej. - A co z twoim małym sekretem? Co z Beth? Mówię to głośno, by wszyscy usłyszeli. I tak jak zaplanowałam, Travis i Harry spoglądają na mnie, kiedy słyszą imię swojej siostry. Nagle czuję przemożną chęć zranienia Travisa, kiedy widzę, jak stoi razem z Cass, a

jej palce pożądliwie wbijają się w jego nadgarstek niczym sznur Powiązania. Przypominam sobie, jak sprawił, że pożądałam go tak mocno, a potem nie przyszedł po mnie, nie poprosił o rękę przed moją nocą z Harrym. Myślę o tym, że nie pojawił się, zanim wszystko zrobiło się tak skomplikowane i nieprzyjemne. - Powiedz im, Jed - mówię z oczami utkwionymi w pytającej twarzy Travisa. Obiecałeś, że to zrobisz. Powiedz, że Beth już właściwie nie żyje. Powiedz, że odmówiłeś zabicia jej, powiedz, jak szafujesz życiem nas wszystkich. Nie robię żadnego uniku, nawet gdy widzę rękę Jeda lecącą w stronę mojej twarzy, nie ruszam się, nawet kiedy czuję palący ból na policzku. Nie mrugam powieką ani nie podnoszę dłoni do twarzy, by złagodzić pieczenie. Nietrudno zauważyć, że Travis nadal nie rozumie, co się dzieje. Beth, słysząc swoje imię, podnosi się szybko, a szal opada z jej ramion i odsłania ropiejącą ranę. Harry wyje jak ranne zwierzę i pada na kolana, czołgając się do siostry. Travis jedynie stoi i gapi się na mnie, czuję, jak robi mi się gorąco na ciele. Już się nienawidzę, zalewa mnie fala wstydu, a ja w niej tonę. Odwracam się i biegnę w dół ścieżki. Ale chociaż teraz wiem, że zraniłam Travisa tak, jak on zranił mnie. Błąkam się po różnych ścieżkach, zostawiając za sobą kopczyki kamieni albo stosiki gałązek za każdym razem, kiedy dochodzę do rozwidlenia, bym mogła wrócić po swoich śladach. Chciałabym znaleźć coś użytecznego, coś, co mogłabym im zanieść w ramach zadośćuczynienia, by naprawić wszystko i udowodnić, że idziemy w dobrym kierunku, że nie będziemy wałęsać się po Lesie aż umrzemy z głodu albo odwodnienia. Ale nie znajduję nic prócz niekończących się ścieżek porośniętych krzakami i wysoką trawą. Martwe, brązowe pnącza porastają siatkę. W ich pąkach mogły kiedyś rozwijać się kwiaty, lecz teraz są zwiędłe i wysuszone. Wreszcie dochodzę do pierwszej odnogi, na jaką trafiliśmy, siadam na ziemi i patrzę na drzewa. Jest cicho, Nieuświęceni nie przybyli na dźwięk moich kroków. -

Gabrielle? - rzucam w ciszę.

Z początku mój głos jest ostrożny, potem nabieram śmiałości. -

Gabrielle! - krzyczę.

Wreszcie słyszę odgłos, jakby zwierzę biegło przez poszycie, między drzewami miga mi jàsnoczerwony kolor jej kamizelki, Gabrielle rzuca się na siatkę. Nie reaguje na swoje imię, lecz na moją obecność. Nie przyszła dlatego, że ją wołałam. Przyszła, ponieważ pragnie mnie dostać. Jest bezmyślna, głodna, nie zna niczego poza żądzą ludzkiego mięsa. Wydaje się odrobinę wolniejsza, jakby jej ciało zużywało się w nieustanym wysiłku wykrzesania z siebie takiej energii. Nadal wyciąga ku mnie palce przez oczka siatki, jej zęby zgrzytają o metal ogrodzenia, w razie gdybym podeszła zbyt blisko. Myślę o wsunięciu palca pomiędzy oczka siatki i włożenia jej między zęby. Może pozwolić jej mnie ugryźć i zainfekować? Tęsknota, która drąży moje ciało, problem z odnalezieniem właściwej ścieżki - to zbyt wiele do zniesienia. Myślę o swojej matce, która jest gdzieś tam, w Lesie. Może odnalazłabym ją jako Nieuświęcona. Zawsze zastanawiałam się, czy jest w nich choć iskierka rozumienia, więź między Nie-uświęconymi - czy są jak zdziczałe zwierzęta, które nie znają czegoś tak głębokiego i prawdziwego jak miłość. Wyciągam rękę i przyciskam palec do paznokcia jej małego palca, jedynego, który nie został wykrzywiony i złamany od ciągłych prób przedostania się przez siatkę. -

Kim jesteś? - pytam.

Ma mętne, niebieskie oczy i wiem, że mnie nie widzi. Łzy płyną mi po policzkach, rozpryskują się na koszuli. -

Czy jest łatwiej po tamtej stronie? - pytam, nadal śledząc jej mały palec.

Próbuje złapać moją rękę, ale jej dłoń jest zbyt zmiażdżona, by mogło się jej to udać. Jest niewiele wyższa ode mnie, podobnej budowy. W innym czasie i miejscu mogłybyśmy być wzięte za siostry. Jej nos, kiedyś długi i prosty, teraz jest wykrzywiony i złamany, kość wystaje ze skóry. -

Przepraszam - mówię jej.

Tak bardzo chcę wierzyć, że może mnie usłyszeć, że może zrozumieć. Ale ona dalej

stoi przyczepiona do siatki. A ja, nawet gdy już zmierzcha, nadal stoję pogrążona we łzach. Odwracam się, by od niej odejść, wycieram nos wierzchem dłoni, kiedy dostrzegam coś świecącego w trawie, gdzie stykają się dwie ścieżki. Mrużę oczy i odwracam głowę, ale nie widzę tego znowu, więc podchodzę do miejsca, gdzie ogrodzenie rozchodzi się na boki, i kopię w ziemi. Słyszę cichy brzęk, padam na kolana i za pomocą mokrych od łez palców grzebię w trawie, aż to znajduję. Moim oczom ukazuje się mała metalowa plakietka przymocowana do dolnych oczek siatki, podobna do tych, które widzieliśmy na innych bramach. Ta jest po prawej stronie rozwidlenia, ledwo kilka centymetrów w głąb drogi. Jak na pozostałych kawałkach metalu i na tym jest inskrypcja. Wycieram ją palcami, oczyszczam z brudu. Czuję krawędzie każdej z liter: XXIX. Z ciekawości szperam przy siatce po drugiej stronie ścieżki i odgarniam przerośnięte chwasty, by odszukać kolejną tabliczkę z podobnymi literami: XXIII Odwracam się gwałtownie i upadam hałaśliwie na ziemię. Tak jak inne bramy, te również są oznaczone. To nie może być przypadek. Obawiając się, że mogę sobie wyobrażać niektóre rzeczy albo je wymyślać, wstaję na równe nogi i biegnę do następnego rozwidlenia. Moje ciało błaga o powietrze, kiedy wreszcie dobiegam do tego miejsca. Znowu padam na kolana i przekopuję się przez trawę i ziemię, aż znajduję dwie metalowe tabliczki, po jednej na każdą ścieżkę. Na nich widnieją podobne litery: VII, IV. Zamykam oczy i usiłuję rozszyfrować wzór, na którym opiera się rozmieszczenie liter, odgadnąć, co do mnie mówią, co mają ze sobą wspólnego. Ale moje serce bije zbyt szybko, krew buzuje mi w ciele z taką prędkością i ekscytacją, że nie mogę się skoncentrować. Moje palce drżą, kiedy przesuwam nimi po raz kolejny po literach, i znowu, i znowu. Myślę o oknie, na którym Gabrielle napisała swoje imię, i wyraźnie widzę litery, które napisała pod spodem: XIV. Musiały być jakimś kodem, a metalowe tabliczki wskaźnikami.

Ale nadal nie wiem, o co w tym wszystkim chodzi, nie potrafię tego poskładać. Zgrzytam zębami z frustracji i grzebię w ziemi tabliczkę, którą przed momentem studiowałam. Zakopuję pomiędzy chwastami i trawą. Słońce wisi nad wierzchołkami drzew, moja skóra płonie od jego powolnego ognia. Idę z powrotem do naszego obozowiska przy ślepej uliczce, powtarzając w myślach widziane litery. Za każdym razem dochodzę do tego samego wniosku: istnieje związek między literami i Gabrielle. Litery doprowadzą mnie do niej. Rozwiążę tajemnicę, dowiem się, kim jest i może nawet skąd przybyła. Próbowała mi coś przekazać, kiedy napisała te litery w odbiciu swojego oddechu na oknie. I nie mam wyboru, muszę postąpić zgodnie z jej wiadomością. Uderzam palcami w usta. Chcę powiedzieć wszystkim o swoim odkryciu, wytłumaczyć, że mamy teraz wskazówki, mamy powód, by się nie poddać. Biegnę wzdłuż dróżki, obok małych kopczyków z kamieni, które ustawiłam, by oznaczyć drogę powrotną. Zatrzymuję się tylko w poszukiwaniu dalszych tabliczek, swoistych kierunkowskazów. Za każdym razem palcami przyjeżdżam po wyrytych literach i nie mogę się powstrzymać, wybucham śmiechem. Nadal trzęsę się ze śmiechu i radości, kiedy wychodzę zza zakrętu i widzę siedzącą Cass. Jacob śpi kilka stóp obok. Jego małe ciałko przytulone do Argosa - to jak wspomnienie życia sprzed ataku. -

Beth nie żyje - mówi Cass, nie kłopocząc się nawet podniesieniem głowy. -

Kopią jej grób. Nie chciałam, by Jacob patrzył, jak odcinają jej głowę. Już i tak widział zbyt wiele. Ogarnia mnie smutek, a radość z mojego odkrycia opuszcza ciało. Nie zdążyłam się pożegnać, nawet mnie tam nie było. W jej ostatnich godzinach nie zrobiłam nic, tylko zadałam ból. -

Powinnam tam iść, pomóc - mówię.

Przez mój głos przebija zmęczenie, podczas mówienia boli mnie gardło. Znowu łzy napływają mi do oczu i lecą po policzkach. Wyciąga rękę i łapie mnie za kostkę, kiedy próbuję przejść.

-

Nie - mówi;

Pozwalam, by nogi ugięły się pode mną, aż padam na ziemię obok niej. -

Przepraszam - rzucam.

Znowu to mówię, jakby to były jedyne słowa, które mogę powiedzieć. Skinęła głową. Ma niewzruszone oblicze, tak bardzo poważne. Nie jest to Cass, którą zawsze znałam, która była niczym Biegnę wzdłuż dróżki, obok małych kopczyków z kamieni, które ustawiłam, by oznaczyć drogę powrotną. Zatrzymuję się tylko w poszukiwaniu dalszych tabliczek, swoistych kierunkowskazów. Za każdym razem palcami przyjeżdżam po wyrytych literach i nie mogę się powstrzymać, wybucham śmiechem. Nadal trzęsę się ze śmiechu i radości, kiedy wychodzę zza zakrętu i widzę siedzącą Cass. Jacob śpi kilka stóp obok. Jego małe ciałko przytulone do Argosa - to jak wspomnienie życia sprzed ataku. -

Beth nie żyje - mówi Cass, nie kłopocząc się nawet podniesieniem głowy. -

Kopią jej grób. Nie chciałam, by Jacob patrzył, jak odcinają jej głowę. Już i tak widział zbyt wiele. Ogarnia mnie smutek, a radość z mojego odkrycia opuszcza ciało. Nie zdążyłam się pożegnać, nawet mnie tam nie było. W jej ostatnich godzinach nie zrobiłam nic, tylko zadałam ból. -

Powinnam tam iść, pomóc - mówię.

Przez mój głos przebija zmęczenie, podczas mówienia boli mnie gardło. Znowu łzy napływają mi do oczu i lecą po policzkach. Wyciąga rękę i łapie mnie za kostkę, kiedy próbuję przejść. -

Nie - mówi.

Pozwalam, by nogi ugięły się pode mną, aż padam na ziemię obok niej. -

Przepraszam - rzucam.

Znowu to mówię, jakby to były jedyne słowa, które mogę powiedzieć. Skinęła głową. Ma niewzruszone oblicze, tak bardzo poważne. Nie jest to Cass, którą zawsze znałam, która była niczym Biegnę wzdłuż dróżki, obok małych kopczyków z kamieni, które ustawiłam, by

oznaczyć drogę powrotną. Zatrzymuję się tylko w poszukiwaniu dalszych tabliczek, swoistych kierunkowskazów. Za każdym razem palcami przyjeżdżam po wyrytych literach i nie mogę się powstrzymać, wybucham śmiechem. Nadal trzęsę się ze śmiechu i radości, kiedy wychodzę zza zakrętu i widzę siedzącą Cass. Jacob śpi kilka stóp obok. Jego małe ciałko przytulone do Argosa - to jak wspomnienie życia sprzed ataku. -

Beth nie żyje - mówi Cass, nie kłopocząc się nawet podniesieniem głowy. -

Kopią jej grób. Nie chciałam, by Jacob patrzył, jak odcinają jej głowę. Już i tak widział zbyt wiele. Ogarnia mnie smutek, a radość z mojego odkrycia opuszcza ciało. Nie zdążyłam się pożegnać, nawet mnie tam nie było. W jej ostatnich godzinach nie zrobiłam nic, tylko zadałam ból. -

Powinnam tam iść, pomóc - mówię.

Przez mój głos przebija zmęczenie, podczas mówienia boli mnie gardło. Znowu łzy napływają mi do oczu i lecą po policzkach. Wyciąga rękę i łapie mnie za kostkę, kiedy próbuję przejść. -

Nie - mówi.

Pozwalam, by nogi ugięły się pode mną, aż padam na ziemię obok niej. -

Przepraszam - rzucam.

Znowu to mówię, jakby to były jedyne słowa, które mogę powiedzieć. Skinęła głową. Ma niewzruszone oblicze, tak bardzo poważne. Nie jest to Cass, którą zawsze znałam, która była niczym innym jak światłem, jasnością, słońcem. Zawsze beztroska i radosna. Przenika mnie ból, gdy patrzę, jak ciemność chwyta jej ducha i trzyma go mocno. Opuszczam głowę między kolana, rękoma nakrywam kark. Teraz znalezienie tych tabliczek z literami wydaje się bezużyteczne. Jakby świat otworzył swoją paszczę, zesłał nam rzeczywistość, przypomniał o tym,'jak bardzo niesprawiedliwe jest nasze życie. Jak bezużyteczne są próby samego istnienia pośród całej tej śmierci. Nieustającej, zdeterminowanej śmierci. Chmura przysłania słońce, pogrążając w cieniu i zimnie nasz świat. Wiatr lekko

zawodzi wśród drzew, liście pokazują białe brzuszki. Na języku czuję smak deszczu, a w oddali słyszę łagodne jęki Nieuświęconych, którzy podnieśli się w poszukiwaniu nas. Słyszeli moje kroki i wyczuli mój smród. Zdecydowałam, że nie powiem im o literach. Nie dam nadziei. Nie chcę znowu widzieć załamanej Cass, nie chcę nieść ciężaru ich oczekiwań. A co, jeśli litery nic nie znaczą? Jeśli ścieżka wiedzie donikąd? Jeśli rozszyfrujemy tę układankę i będziemy wyglądać końca, który nie nadejdzie? Wystarczy, że ja wiem, że ścieżki są oznaczone. Wiem, że trzeba szukać liter, które napisała wtedy Gabrielle. Zastanawiam się, czy przypadkiem wszystkie ścieżki nie wiodą ku Nieuświęconym. Może to przeznaczenie, któremu żadne z nas nie może się wymknąć? Tak samo pewne jak śmierć? Ciekawe, czy miałam rację jako dziecko, sądząc, że nie może istnieć takie miejsce jak ocean, miejsce tak duże i niedotknięte przez Powrót. Po pogrzebie Beth, Harry i Travis wracają do miejsca, gdzie siedzę w milczeniu z Cass. Patrzymy na Jacoba, który śpi razem z Argosem. Jego chude ramiona podnoszą się i opadają równomiernie, ten widok nas hipnotyzuje. Harry ogłasza następujący plan: cofamy się po naszych śladach, póki jest jasno, i rozbijamy obóz przy pierwszym rozwidleniu, gdzie ścieżka była szersza. Pozwalam im iść beze mnie. Wymykam się do ślepego zaułka. Obok kopca z ziemi stoi Jed. W sposobie, jaki garbi ramiona, dostrzegam ciężar cierpienia, po jego rękach, zwisających smętnie wzdłuż ciała, poznaję, że nie ma w nim już życia. - Dopadła ją ta w czerwonym - mówi, a jego oczy znowu spoczywają na kopcu, który łączy się w jedno z ciałem jego zmarłej żony. - Była zbyt szybka, o wiele. A Beth... przełyka ślinę i milknie. - Beth znowu była w ciąży - odzywa się wreszcie. Kiedy to mówi, jego głos się łamie. Nie wiem, czy mam do niego podejść, waham się. Decyduję się sięgnąć po jego ramię

'P i wtulić się w nie, bym mogła przejąć od niego choć cząstkę gniewu. Przez chwilę boję się, że mnie odtrąci, ale wtedy przytula mnie mocniej. Jestem jedyną osobą, dzięki której w ogóle może ustać, nareszcie czuję się, że znowu

jesteśmy jak brat i siostra. Więzi, wykształcone kiedy byliśmy jeszcze dziećmi, są zbyt mocne, by je zerwać. -

Jed - mówię.

Robię pauzę i biorę głęboki oddech, nie chcąc zepsuć tej chwili. -

Co stało się z Beth? Jak została zarażona?

Mały kamyczek stacza się po kopczyku do jego stóp i wtedy schyla się, by go podnieść. Bierze go pomiędzy kciuk i palec wskazujący. -

Byliśmy w drodze do Katedry - mówi. - Mieliśmy powiedzieć Siostrze

Tabithcie, że Beth jest w ciąży, by mogła zostać pobłogosławiona razem z innymi matkami podczas ceremonii Przysiąg. Moje policzki płoną na wspomnienie tego, co stało się ostatniego dnia w wiosce. Zerka w kierunku Lasu. -

Usłyszeliśmy syrenę i schowaliśmy się w pustej chatce. Próbowałem ją

zabezpieczyć, kiedy obok przebiegłaś ty i Harry. Patrzyłem, jak zmierzacie w stronę ścieżki i zrozumiałem, że to dobry pomysł, że ta droga to nasze jedyne wyjście. I martwiłem się o ciebie, Mary. Ale Beth... Kręci głową, przypominając sobie to, co zaszło. -

Nie chciała iść w stronę ścieżki, była zbyt przerażona.

S' Chciała iść na platformy, myślała, że tam na pewno będzie bezpiecznie, zawsze tak nam mówiono. Nie rozumiała, kiedy usiłowałem jej wytłumaczyć, że ścieżka jest bezpieczna, że byłem już na niej wcześniej ze Strażnikami, sami ją zabezpieczyliśmy. Bierze zamach, jakby chciał wyrzucić kamyczek w głąb Lasu, ale ostatecznie rezygnuje z tego zamiaru. -

Zabrałem więc ją ze sobą. Szliśmy w stronę ścieżki, kiedy zaczęło padać.

Pomyślałem, że jeśli poczekamy do zmroku... może będziemy wtedy mogli przemknąć obok nich. Nie zdążyliśmy oddalić się więcej niż kilka kroków od chaty, kiedy Szybką ją złapała. Sądziłem, że deszcz pomoże nam trzymać się z daleka od nich, da nam czas, byśmy zdążyli dobiec do ścieżki. Ale nie dotyczyło to Szybkiej. W

tym całym zamieszaniu, ogłuszeni krzykami, odgłosami walki... nie usłyszeliśmy, że nadchodzi. Odciągnąłem ją od Beth i Boże, dopomóż mi, wepchnąłem na inną żywą osobę, mając nadzieję, że Beth będzie bezpieczna. Krzyżuję ręce na piersiach, wyobrażam sobie, jakie to musi być trudne dla Jeda - ta odpowiedzialność za osobę, którą się kochało, a która została zarażona. -

Nic nie mogliśmy już zrobić. - Jego głos jest cichy, jakby Jed został pokonany.

- Ludzie na platformach obok chaty, ludzie, których znaliśmy całe życie, widzieli, że Szybka zaatakowała Beth. Zaczęli strzelać do niej z łuków. Próbowali ją zabić, więc nie mogliśmy tam iść, a krew z jej rany przyciągała Nieuświęconych. Ledwo daliśmy radę dojść do bramy. Zmaga się ze złapaniem oddechu, chciałby powstrzymać szloch, a ja z kolei pragnę tylko tego, by wziął mnie w ramiona. « 100 Chcę wymazać jego ból i nieszczęście, jakbym była jego matką, a on moim synem. Ale nie mogę. Stoję nad grobem Beth i gapię się na Las, zastanawiając się, dlaczego nie jesteśmy w stanie przygotować się na śmierć. Jesteśmy przez nią nieustannie otoczeni, ciągle nam się o niej przypomina, wiemy, że jedna pomyłka może spowodować infekcję. I nic z tego, nadal nie jesteśmy gotowi na jej nadejście. Nadal istnieje wiele rzeczy, których nie jesteśmy w stanie zostawić. -

Nie miałem wyboru - przyznaje wreszcie, jakby prosił mnie o przebaczenie. -

Nie mogłem jej pozwolić stać się jedną z nich. Nie mogłem nawet myśleć o porzuceniu jej w Lesie. -

Wiem - mówię mu, myśląc o naszej matce i jej wyborze; wyborze, na który jej

pozwoliłam. -

Była to najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłem.

-

Wiem - mówię ponownie, nie wiedząc, co mogłabym jeszcze powiedzieć.

Jed kiwa głową, ściska moje ramię i idzie wzdłuż ścieżki, by dołączyć do pozostałych, którzy zajmują się rozbijaniem obozowiska. Ja zostaję z tyłu, rozważając moje kłamstwo.

Bo nie akceptuję ręki boskiej, nie wierzę w niebiańską interwencję lub przeznaczenie. Nie wierzę, że nasze ścieżki są z góry zaplanowane, że nie mamy wolnej woli. Że nie ma czegoś takiego jak wybór. & A' Następnego ranka słońce nie tyle wstaje, co raczej niemrawo sączy się wokół nas, gęste powietrze jest ciężkie od wilgoci, która pokrywa nasze ciała. I choć musimy tego ranka narzucić tempo, nikt się nie porusza, nie wstaje, by odejść z tej niewielkiej polany, na której spędziliśmy ostatnią noc. Cass bierze malutki łyk z jednego z bukłaków i podaje dalej. Gdy biorę go do rąk, wygląda na pusty. Minęły trzy dni od ataku na wioskę, jesteśmy źli, przerażeni, nieszczęśliwi. -

Powinniśmy wrócić - mówi Cass.

Obok mnie Harry wypuszcza powietrze, jakby przytrzymywał je od jakiegoś czasu. Argos leży obok mnie z głową na moich kolanach, czuję, że jego żebra wystają z boków jak jakieś szprychy, kiedy przejeżdżam dłonią po jego ciele. Smętnie wali ogonem w ziemię. -

Nie mamy tyle wody, by błąkać się bez celu - kontynuuje. - Nie możemy żyć

bez wody, mając jedynie nadzieję, że jakoś gdzieś dojdziemy, i modląc się o deszcz. Dzień ledwo się rozpoczął, a ja już czuję, jakbym mogła wyżymać swoją koszulę z potu i napełnić nim jeden z bukłaków. -

Może powinniśmy poszukać wody - sugeruje Travis.

-

To, co powinniśmy zrobić, to wrócić - odpowiada Cass.

Jej słowa brzmią tak, jakby ułożyła je sporo wcześniej, przygotowując się do tej rozmowy wielokrotnie w myślach. -

Cass, moja droga, nie sądzę... - mówi Travis, a mnie skręca się żołądek, kiedy

słyszę słowa: moja droga. Odwracam głowę od naszej grupki, gapię się na Nieuświęconych skłębionych przy siatce, próbując dostrzec w Lesie coś poza nimi. % JA ¿m -

Nie obchodzi mnie, co myślisz - przerywa mu Cass.

Muszę przygryźć wargę, by się nie zaśmiać. Nie jestem przywyczajona do opryskliwej Cass. Jest to nienaturalne, dziwne i z jakiegoś powodu bardzo zabawne. -

Co mnie interesuje, to to, że już prawie nie mamy wody.

Wstaje i rzuca mu w twarz pustym bukłakiem, a on aż upada na ziemię, podpierając się łokciami. -

Za kilka dni zostaniemy też bez jedzenia. Nie chcę już tracić czasu na błąkanie

się po Lesie tylko dlatego, że jesteśmy zbyt wystraszeni, by wrócić do naszej wioski dodaje. Jedną nogą tupie zawzięcie w ziemię, jakby nie potrafiła kontrolować własnego ciała. -

Nie mamy do czego wracać - mówi Jed tonem kończącym dyskusję.

-

Nie możesz tego wiedzieć - oponuje Cass głosem coraz bardziej ujawniającym

jej desperację. - Nie możesz wiedzieć. Wiesz tylko, że sytuacja nie wyglądała najlepiej, kiedy opuszczałeś wioskę, nie możesz więc powiedzieć, że się nie poprawiło, że nie poradzili sobie z odparciem ataku. Jed nie mówi nic, wyraz jego twarzy wskazuje, że cofnął się myślami do wspomnień o Beth. Cass zaczyna krążyć wokół nas. -

Nie możecie sobie wyobrazić tego, co się tutaj stanie? Jak się to wszystko

skończy? Będziemy chodzili tymi ścieżkami, aż będziemy zbyt słabi, by się poruszać. I wtedy wszyscy wymrzemy. Macha rękoma podczas mówienia, jakby dopadł ją tak gorączkowy zapał, że nie widzi łez w oczach Jacoba, nie widzi, że go straszy. -

Jaki jest sens łażenia w kółko?! - wykrzykuje.

-

Bo tam coś jest - mówię wreszcie.

Śmieje się, ma oszalałe, szeroko otwarte oczy. -

Co tam jest, Mary? Masz na myśli swój ocean?

Kładzie ręce na kolanach i nachyla się do mnie, aż nasze twarze praktycznie się stykają. -

Możemy napić się z oceanu, Mary? Czy twój drogi ocean uratuje nas, gdy

będziemy umierali na tej ścieżce? Prostując się, ogłasza: -

Ja wracam.

Rozgląda się wokół i dodaje: -1 zabieram ze sobą Jacoba. Wyciąga ku niemu rękę, ale on tylko jęczy i odsuwa się, przerażony szaleństwem tlącym się w jej oczach, bojąc się śmierci, której był świadkiem w wiosce. Cass podchodzi do miejsca, gdzie siedzi Jacob i łapie jego dłoń, podnosząc go na nogi, ale on nie chce wstać. Jęki zmieniają się w szloch, który telepie jego małym ciałem, ale Cass nie chce go puścić. Wreszcie wybucha płaczem. -

Ała, to boli!

Wreszcie podbiega do nich Harry i odciąga Cass. Wierci się w jego uścisku, łapie go za ramiona. Widzę ślady w miejscach, w których jej palce wbijają mu się w ciało. -

Chodź ze mną - mówi do niego, praktycznie błagając.

Ciężko oddycha, trzęsie się, jakby miała wybuchnąć. -

Jacob może być nasz. Ja i ty. My możemy to zmienić. Możemy to naprawić,

wszystko naprawić. Zrobić tak, jak powinno być. Mówi szybko, słowa zlewają się w jedno, jakby bała się, że zapomni, co chciała powiedzieć, jeśli nie wypowie ich w tej chwili. Nikt z nas się nie rusza, nikt nie oddycha, patrzymy, jak Cass traci nad sobą panowanie. -

Pomyśl o tym, Harry - mówi głosem nieco spokojniejszym niż poprzednio. -

Będzie tak jak wtedy, kiedy Travis był chory i zostaliśmy tylko my. W tej chwili przypomniałam sobie, jaka była jako dziecko. Jasne, prawie białe włosy i niewinne oczy. Słuchała mnie, gdy przywoływałam historie mojej mamy, choć nigdy jej naprawdę nie obchodziły. Nigdy nie rozumiała, że istniał świat jeszcze przed Powrotem. Jej życie zawsze toczyło się tu i teraz, w bezpiecznej od Nieuświęconych wiosce. I od wszystkiego innego, co mogło istnieć za siatką. -

A co, jeśli zostaliśmy jedynymi, którzy przeżyli? - pyta, odwracając się do nas i

machając ręką. - Jeśli jesteśmy tym, co zostało ze świata? Nie możemy pozwolić

sobie na śmierć. Nie możemy być końcem wszystkiego. Harry ogląda się na nas, oczy ma szeroko otwarte, policzki czerwone. Jego wzrok zatrzymuje się na mnie, jakby słał w moją stronę cichą prośbę o pomoc. Jakbym jakimś cudem wiedziała, co robić. -

Ścieżki są oznaczone - mówię, patrząc na swoje dłonie. - W miejscu na dole

siatki, gdy ścieżki się rozgałęziają. Umocowano tam metalowe plakietki z wyrytymi na nich literami. Takie same litery były na bramie przy naszej wiosce. Były też na skrzyni, którą znaleźliśmy. Oczy Harry'ego rozszerzają się, wypuszcza Cass z uścisku i klęka przy siatce, gdzie ścieżki odchodzą na dwie różne strony. Rozgarnia trawę w poszukiwaniu kawałka metalu, a gdy go wreszcie znajduje, odczytuje na głos litery: -

I-V i V-I-I.

Bawię się brudnym sznurem Powiązania, który nadal oplata mój nadgarstek. Nie chcę mówić im o literach pozostawionych dla mnie na oknie przez Gabrielle. Jest to ostatnia rzecz, która nas łączy. Ostatni sekret, który dzielimy ze sobą. -

Te litery... one muszą coś oznaczać - mówię. - Myślę, że jeśli będziemy się

nimi kierować, być może odkryjemy jakąś kolejność. Ten wzór może nam powiedzieć, dokąd powinniśmy iść. Z gardła Cass dobywa się warkot. -

I co z tego? - mówi. - Szliśmy jedną z tych dróżek i zaprowadziła nas do

ślepego zaułka; doprowadziła nas donikąd. Jest tak, jak mówiono nam w dzieciństwie - Las Zębów i Rąk nie ma końca! -

A co, jeśli kłamali? - pyta Travis, jego głos jest opanowany i spokojny.

Patrzy na każdego z nas po kolei. -

Na pewno byliśmy okłamywani, jeśli chodzi o ścieżkę. Strażnicy zostawili

tutaj prowiant, mimo że mieliśmy wierzyć, że dróżki nie mają końca. A co, jeśli jednak Las się kiedyś kończy? -

Musimy zawrócić - ponawia prośbę Cass, ale teraz brzmi niemrawo, na jej

twarzy widać zmęczenie, w głosie słychać pustkę. - Proszę - dodaje. Odwraca się do Harry'ego i mówi znowu:

-

Proszę.

Ale gdy nikt nie rusza, by do niej dołączyć, odwraca się i idzie w dół ścieżki, oddalając się od nas. Uchodzi ledwo kilkanaście kroków, pada na kolana i zanosi się płaczem, jej przenikające do szpiku kości szlochy odbijają się echem wśród Nieuświęconych napierających na siatkę. Wreszcie Jed wstaje i podchodzi do niej. Z początku podnosi rękę, jakby chciała go odepchnąć, ale Jed nie pozwala na to. Siada obok niej i sadza sobie na kolanach, przytula, oplata ramionami jej ciało. Pamiętam, jak trzymał mnie właśnie tak, gdy byliśmy dziećmi i budziłam się z płaczem z nocnego koszmaru. Muszę odwrócić wzrok od Jeda kołyszącego w ramionach Cass, ich widok kłuje mnie w oczy, tęsknię za przeszłością. Wtedy jedynym moim zmartwieniem były senne mary. Mój brat był zawsze przy mnie, by nieść pocieszenie. Siedzimy, każdy w swoim własnym świecie. -

A co, jeśli ona ma rację? - rzuca nagle Travis. - Co, jeśli jesteśmy ostatnimi

ludźmi? Jedynymi, którzy przetrwali? Nikt mu nie odpowiada. Spędziliśmy większość dnia, idąc po własnych śladach, lecz nie poczyniliśmy większych postępów na nowo wybranej ścieżce. Decydujemy się na wczesny odpoczynek, wszyscy są przemęczeni. Wieczorem wymykam się z grupy i cofam ścieżką w stronę wioski, do miejsca, gdzie ostatni raz widziałam Gabrielle. Od tego czasu minął zaledwie dzień. Dzień, od kiedy odkryłam tabliczki oznaczające ścieżki. Ale kiedy podchodzę do ogrodzenia i wzrokiem przeszukuję Las, nie widzę jej nigdzie, żadnego błysku dziwnego odcienia czerwieni. Siadam na ziemi z kolanami przyciśniętymi do piersi i cieszę się samotnością. Nie jest mi jednak dane długo cieszyć się tą chwilą, gdyż Nieuświęceni szybko mnie wyczuwają, podchodzą do siatki i znów obijają się o metalowe ogniwa. Rzadko kiedy zdarzało mi się siedzieć obok ogrodzenia bez Nieuświęconych w pobliżu, choć na moment uchwycić wzrokiem świat takim, jakim był przed Powrotem, bez ich ciągłych jęków.

Wtem słyszę odgłos szurających stóp za moimi plecami. Odwracam się, ale to tylko Travis zbliża się do mnie, kulejąc. Żadne z nas nic nie mówi, kiedy siada obok mnie. Opieram głowę o jego ramię, a wtedy on odwraca się, by pocałować mnie w czoło. Miał to być, bez wątpliwości, czuły gest. By dać mi znać, że nadal tutaj jest, przy mnie, dla mnie. Ale dotyk jego ust uczynił znacznie więcej, błąka się teraz po moim ciele, odzywa się echem w każdym jego miejscu. Łączy się z ciszą. Istniejemy tylko my. Nie ma śmierci, nie ma odpowiedzialności. Czuję coś więcej niż tylko zwykłe pożądanie. Potrzebuję Travisa z taką zaciekłością, jakiej nigdy wcześniej nie zaznałam. Tylko jego. Moja spódnica szeleści, kiedy podnoszę się i obracam na jednym kolanie, by być z nim twarzą w twarz. Ma szeroko otwarte oczy, wpatruje się w ścieżkę. Łapię go za podbródek i bezczelnie każę patrzeć mu tylko na mnie. Wdycham gęste powietrze, łapię Travisa za ramiona, przyciskam się do niego tak blisko, jak tylko mogę, a wtedy tulę go jeszcze mocniej, i jeszcze, i jeszcze. Dzieli nas zbyt wiele warstw ubrań, jestem zła, że cokolwiek nas rozdziela, że nie mogę mieć go całego naraz, w tej chwili. Przez chwilę rozumiem pragnienie Nieuświęconych, ich pragnienie ludzkiego ciała, żywej duszy. Czuję we włosach palce Travisa, a jego usta są blisko, tak blisko moich. Wspomnienia, wątpliwości i obawy zalewają mnie, lecz odpycham je od siebie, istnieje tylko tu i teraz. Oddychamy sobą nawzajem, pragniemy więcej powietrza, którym jest druga osoba. I wtedy jego wargi muskają moje. Delikatne, miękkie, niczym liść opadający na wodę. Bierze moje ręce, widzę, że zwleka. Jego palce wędrują po sznurze Powiązania, który nadal zwisa z mojego nadgarstka. WMk Wreszcie mnie puszcza, jego wargi oddalają się od moich, czuję łzy na policzkach. Nie mogę spojrzeć mu w oczy. Wiem, nad czym się zastanawia. Odsuwa się ode mnie, czuję, jakby odrywano kawałek mojego własnego ciała. Wstaje, a jego oczy błyszczą. Nagle odwraca się i kuśtyka z powrotem wzdłuż ścieżki. Chciałabym za nim pobiec, wepchnąć na siatkę i zmusić go do powiedzenia

mi, dlaczego nie przyszedł po mnie przed Powiązaniem. Chcę obwinie go za ten sznur na mojej ręce. Chcę wyjaśnić, że nigdy bym tego nie zrobiła, gdybym wiedziała, że po mnie przyjdzie. Chcę go błagać o wybaczenie, że w niego zwątpiłam, że zwątpiłam w to, że mi się oświadczy jeszcze przed tym, zanim wymówię Przysięgę Wiecznej Stałości. Chcę wierzyć, że nigdy nie pozwoliłby mi wyjść za jego brata, że jego plan zniweczył atak na wioskę. Moją uwagę odwraca jakiś ruch w Lesie, czerwień, której błysk dostrzegłam kątem oka. Gabrielle już nie biegnie, nawet nie idzie, lecz czołga się. Po ziemi ciągnie za sobą swoje połamane ciało, palce wbija w piach. Pełznie powoli, lecz nieubłaganie. To smutne, widzieć ją w takim stanie. Jej ciało zużyło już zapasy energii, zaczęła zapadać się w sobie. Tak długo, jak tylko pamiętam, wierzyliśmy, że Nieuświęceni nie umierają, nie znikają - chyba, że obcięto im głowę albo spalono na popiół. Nie gniją, nie rozkładają się, jedynie niszczeją w jakimś procesie, spowalnianym ich umiejętnością hibernacji, jak u zwierząt. Dziwne jest widzieć Gabrielle w tym stanie, jest taka bezbronna. Wyciąga ku mnie ramiona, prawie prosi o coś. Jej jęki są ciche i piskliwe. Jak ostatni krzyk dziecka błagającego o pocieszenie. Ale jej oczy pozostały takie same, jej pragnienie nie osłabło. Mimo to współczuję jej i temu, co zostało z jej snów. Usiłuję przypomnieć sobie Gabrielle stojącą w oknie Katedry i zastanawiam się, czy jej życie kiedykolwiek było tak skomplikowane jak moje. Czy kiedykolwiek była rozdarta między obowiązkiem a miłością. Czy jej egzystencja jest teraz prostsza, skoro zredukowano jej potrzeby do jednej, odczuwa jedno pragnienie. Rozmyślam o Travisie i Harrym, o tej niekończącej się ścieżce. Zdaję sobie sprawę, że czasem śmierć nadchodzi wcześniej, niż się spodziewasz. Rzadko jesteśmy przygotowani na to, że nasi przyjaciele, rodzina, ukochani kiedyś umrą - a na własną śmierć nie jesteśmy przygotowani nigdy. Nigdy nie mamy okazji, by pojednać się ze

swoimi żalami. Rzucam się biegiem w dół ścieżki, oślepiają mnie łzy. Kiedy dołączam do pozostałych, od razu zmierzam do Harry'ego, wyciągam w jego stronę rękę, z której zwisa kołyszący się sznur Powiązania. - Przetnij go. Siekierą - rozkazuję. Bierze moją dłoń, odciąga kawałek pętli jak najdalej od wewnętrznej strony mojego delikatnego, białego nadgarstka. Ostrze siekiery jest zimne i ostre, łatwo tnie cienkie włókna. Kiedy strzępy sznura spadają na ziemię, Harry dalej trzyma w ręku moje przedramię. Czuję, że jego palce się lekko zaciskają, ale opieram się. Wtedy podnosi moją dłoń do swoich ust i całuje odsłoniętą, nagą, otartą przez więzy skórę. Spojrzenie Harry'ego wędruje nie do mnie, lecz do jego brata. Wtedy puszcza moją dłoń, a po twarzy błąka mu się nikły uśmieszek, jakby chciał nim wyrazić, że mnie posiada. Wydaje się, że to nie ma końca. Rankiem zlizujemy rosę z liści. W dzień próbujemy znaleźć cień w upale, próbujemy spać, by oszczędzać energię. Ale nadal powoli umieramy. Nasze kroki stają się coraz bardziej ospałe, krótkie, a kuśtykanie Travisa coraz wyraźniejsze, jakby nie miał siły na nic innego, tylko mógł ciągnąć za sobą nogę po ziemi. Argos podąża za nami, już nie jest tak chętny, by wyrywać się do przodu i badać teren, dyszy, jakby samo istnienie sprawiało mu wysiłek. Jednego popołudnia, dwa dni po pogrzebie Beth, pięć dni po ataku na osadę, przetacza się burza, przez co aż kręci nam się w głowach z radości. Ale okazuje się, że z nieba leci jedynie mżawka, wystarczająca, by zmoczyć nam ubrania i języki, ale nie ma szans na napełnienie naszych bukłaków. Ledwo żyjemy. 2 każdym krokiem stajemy się jakby odbiciem Nieuświęconych, którzy drepczą obok nas przy ogrodzeniu, lecz po jego drugiej stronie. Czasem zastanawiam się, na czym naprawdę polega różnica między nimi a nami. Kiedy dzień ma się ku końcowi, czuję na sobie ciężar odpowiedzialności. Pytanie Travisa odbija się echem w moich uszach: czy jesteśmy jedynymi, którym udało się przeżyć? A jeśli tak, to czy uśmierciłam wszystkich, nalegając, byśmy kontynuowali

wyprawę przez Las? Czy wracając do osady, mogliśmy coś zmienić, walczyć z Nieuświęconymi? Może pom

winniśmy byli zawrócić? Wybrać inną odnogę ścieżki? Czy jestem odpowiedzialna za ostateczną klęskę ludzkości? Dziesięć dni po ataku, kiedy poranne słońce przebija się przez mgłę, dochodzimy do kolejnego rozgałęzienia ścieżek. Tym razem jednak droga nie rozchodzi się w dwie odrębne, dochodzimy do kwadratowej polany z bramą po każdej stronie. Cass pada na ziemię, pociągając za sobą Jacoba i oferując mu to, co zostało z jej racji żywnościowej - jedzenie, którego sama nie tknęła, oszczędzając dla niego. Zamyka oczy i opiera swój wychudzony policzek o jego głowę, kiedy wkłada mu do ust mały kawałeczek suszonego mięsa. Straciłam rachubę w tych wszystkich rozwidleniach, które mijaliśmy. Z początku planowałam zapisywać sobie w pamięci litery, którymi były oznaczone poszczególne ścieżki. Spędzałam całe dnie na rozmyślaniu, łączeniu faktów, dopasowywaniu wzoru. Ale wtedy zaczęłam zapominać, każda dróżka i metalowa tabliczka - obrazy, które zapisywałam w myślach, zacierały się, zanikały. Czasem byłam pewna, że litery się powtarzały, a potem znajdowaliśmy się w miejscu, w którym byliśmy już wcześniej, jak w istnym labiryncie. Jestem gotowa, by się poddać, przyznać do porażki. Powiedzieć im o literach Gabrielle i błagać o przebaczenie, że przywlokłam ich do tego miejsca. A wtedy słyszę, jak Harry odczytuje litery z tabliczek przymocowanych do bram - tak jak robił to na każdym rozstaju dróg, na jakim się znaleźliśmy. -

X-X-X-I - mówi, a potem człapie do następnej bramy.

-

X-I-X.

I wreszcie: -

X-I-V.

Słysząc to, podnoszę głowę. Serce wali w mojej piersi, jakby złapało powietrze po zbyt długim przebywaniu pod wodą. Gramolę się do Harry'ego, który stoi schylony przy ostatniej bramie, wpatrując się w ścieżkę, z twarzą przyciśniętą do pordzewiałego metalu. Ręką przejeżdżam po metalowej tabliczce i palcami wodzę po literach: XIV. W myślach śledzę litery wypisane na szklanej tafli katedralnego okna, podążając ścieżką pozostawioną dla mnie przez Gabrielle. Oto jej litery. Oto jej droga. -

Powinniśmy odpocząć, zanim pójdziemy dalej - mówi Harry, ale ja już jestem

uwieszona na lewarku, otwieram bramę. Słyszę za sobą pełne protestu głosy, lecz krew buzuje mi w głowie, nie mogę na nich czekać, nie mogę odpoczywać. Idę więc wzdłuż ścieżki, moje nogi nadal są osłabione, ale umysł każe im podążać dalej. Słyszę krzyki pozostałych, Cass drze się, że nie chce już iść, prosi, by zostawić ją samą. Ale ja nie mogę czekać. Popołudniowe słońce przebija się przez niebo, kiedy ze zmęczenia opadam na kolana. Mój oddech jest ciężki jak ołów -

moje ciało protestuje, wyzute z sił, przemęczone. Inni nareszcie mnie

doganiają, dyszą. -

To musi być tutaj - mówię im.

I wtedy, przez drzewa, dostrzegamy pierwsze domy. Nie ma tutaj żywego ducha. Z kominów nie unosi się dym. Rozległe platformy na drzewach są puste, drabiny leżą w piachu, ich szczeble nikną w gąszczu chwastów. Świat jest tutaj cichy. Spokojny. Jałowy. Kiedy szliśmy ścieżką, jęki Nieuświęconych nie opuszczały nas ani na chwilę. Ten dźwięk wręcz zmusza umysł, by znalazł dla niego osobne miejsce, by gromadził to swoiste przypomnienie o śmierci. W ten sposób jęki stawały się niczym więcej niż pomrukami, składały się na tło dla rytmów życia. Pewnie dlatego nikt z nas nie zwraca uwagi na to, że złowieszczy tenor pomruku

zmienia się, intensyfikuje, harmonizuje. Roznosi się echem wokół nas i napiera, aż jesteśmy otoczeni przez hałas. Każdy z nas idzie jednak w inną stronę, jakby zahipnotyzowany tym nowym, pustym miejscem. - Jedzenie - mówi Jacob, jego głos drży z przejęcia. Odpycha się delikatnie od wychudzonych rąk Cass i biegnie w stronę najbliższego budynku. Cass rzuca się za nim, krzyczy słabo, jej głos chrypi z odwodnienia. Nikt jej nie zatrzymuje, reszta zapuszcza się po prostu dalej w głąb wioski. Pomimo że jest pusta, sprawia wrażenie bardziej zorganizowanej niż nasza osada. Ulice są szerokie i wysypane żwirem. Budynki większe i solidniejsze. Nawet jest ulica handlowa - na domach umieszczono znaki, mówiące, co znajduje się w środku. Szyldy powiewają na wietrze. Idziemy wzdłuż ulicy wyglądającej na główną. Harry i Jed zboczyli nieco z trasy i ruszyli w kierunku domu obwieszonego bronią, zostawiając mnie oraz Travisa samych, wpatrujących się ze zdziwieniem w nowe otoczenie. Spoglądam w górę i dostrzegam, że tak jak nasza osada, to miejsce również korzystało z platform umieszczonych na drzewach jako schronienia w razie ataku. Ale inaczej niż u nas, na ich platformach postawiono różne budowle: domy, mosty między platformami, wszędzie wisiały sznury i kołowrotki. Jakby echo naziemnej wioski znalazło sobie miejsce wśród drzew. Jak odbicie w tafli wody. Stoję z szyją wygiętą do tyłu, patrzę na promienie słońca przemykające przez pąki na drzewach. Ten widok napełnia mnie spokojem. Zamykam oczy i wsłuchuję się w dźwięk wiatru kołyszącego gałęziami, uderzającego sznurami w pnie drzew, trzaskającego lekko drzwiami pobliskiego domu. Nawet z moimi wytrenowanymi zmysłami nie zauważam wzmagającego się crescendo pomruków i jęków. Aż słyszę, jak ktoś krzyczy. To głos mojego brata: - Uciekajcie! Czuję rękę Travisa chwytającą mnie za ramię, dochodzi mnie dźwięk bitego szkła. Wychodzą ze wszystkich domów wprost w blask słońca. Uśpieni Nieuświęceni,

którzy czekali tak długo w tej wiosce na żywego człowieka, wyłamują teraz okienne ramy, przebijają się przez zakurzone okna. Wszystko, byle tylko dostać się do nas. Idę w stronę najbliższej platformy, ale Travis ciągnie mnie do tyłu. -

Drabina - mówi, wbijając palce w moje ramię. - Nie dam rady z moją nogą.

Przez chwilę nie rozumiem, o co mu chodzi, ale wtedy on ściąga mnie z ulicy i prowadzi w stronę bramy, na ścieżkę. Wracamy do znanego nam świata, bezpiecznego i wolnego od Nieuświęconych. Wracamy tam, skąd przyszliśmy. Wyrywam się z jego uścisku, nie chcę wracać. Nie chcę poddać się, nie chcę zostawiać tej wioski, rezygnować z poszukiwań końca Lasu i początku oceanu. Wiem, że jeśli wrócimy na ścieżkę, zostaniemy uwięzieni, Nieuświęceni będą okupować bramę przez całe nadchodzące dnie, tygodnie. Nigdy nie będziemy mogli tutaj wrócić. -

Nie uda nam się - mówię do Travisa.

I mam rację. Jesteśmy zbyt głęboko w wiosce, a Nieuświęceni stoją między nami a ogrodzeniem, jest ich zbyt wielu, byśmy zdołali się przemknąć. Ponaglam przycupniętego u moich stóp Argosa. Uszy postawił na sztorc, dociera do mnie echo jego cichego warczenia. Patrzy na mnie przez moment, wyraźnie nie wie, co ma zrobić. I wtedy uderzam go lekko kolanem, a on zaczyna biec przed siebie, przypominając sobie, do czego został wytresowany. Biegnie od budynku do budynku. Cofa się i warczy, kiedy wyczuwa zapach śmierci, zapach Nieuświęconych. Teraz to ja ciągnę za sobą Travisa, jego chód nieco nas spowalnia, chora noga zupełnie mu zesztywniała. Ale nie mam zamiaru go zostawić. Słyszę spanikowane głosy Jeda i Harry'ego, ale nie tracę czasu, by ustalić ich położenie. Mogę jedynie domniemywać, że także szukają schronienia - oby w opuszczonym świecie wysoko na drzewach. Przy każdych drzwiach Argos szczeka i zawraca. Nieuświęceni wręcz wylewają się z budynków, z każdego ciemnego zakątka wioski, zaczynam obawiać się, że nigdy nie znajdziemy bezpiecznej przystani, że to miejsce nie jest niczym więcej niż ulem

hibernujących Nieuświęconych. Wycofujemy się z centrum wioski, z dala od sklepów, w kierunku domów. Nieuświęceni ciągną nawet z okolicznych pól, całe masy węszą i tropią nas. Travis potyka się i moja dłoń wymyka się z jego ręki. Odwracam się i widzę małego chłopca idącego w naszą stronę. Ma podarte ubranie, a ramiona zwisają mu luźno wzdłuż ciała. Stoję jak zahipnotyzowana jego oczami - bezduszne, mlecznoniebieskie źrenice, blada, biała skóra i roztrzepane, rude włosy. Na nosie, policzkach, a nawet końcówkach uszu ma porozrzucane piegi. Wygląda prawie jak żywy, jakby dopiero co obudził się z drzemki i zastał swój świat opuszczonym i zmienionym. Zanim zdaję sobie z tego sprawę, wyciągam dłoń, by się z nim przywitać, zaprosić go do siebie. Powiedzieć, że wszystko już dobrze, że zbudził się w środku koszmaru, który zmieni się w słodki sen. Już jest prawie w moich ramionach, jego głowa odwraca się w stronę mojej dłoni, a wtedy otwiera usta, obnaża zęby... Nagle obuta w ciężki bucior noga przelatuje mi przed oczyma i uderza w głowę chłopca, który odlatuje w tył. To Travis. Stoi teraz i ściska swoją chorą nogę. Łapie mnie i ciągnie z dala od chłopca, powstrzymuje swój gniew, aż nie będziemy bezpieczni. Nie mogę się powstrzymać przed spojrzeniem za siebie. Chłopiec usiłuje wstać, kropelki krwi mieszają się z piegami, jego nos wydaje się wklęsły, jakby wepchnięty do środka głowy przez tamto kopnięcie. Ale nadal idzie do mnie. Ma oczy utkwione właśnie we mnie. Argos podgryza moje pięty, jego zęby natarczywie skubią moje łydki. Delikatnie popychając, prowadzi Travisa i mnie w kierunku dużego, potężnego, trzypiętrowego budynku, który góruje nad resztą ulicy Nieuświęceni są teraz w zasięgu ręki, gdy zbliżamy się do drzwi, musimy ich odpychać na boki. Nie ustają w próbach pochwycenia nas, macają powietrze z otwartymi gębami. Gdy się zbliżają, czuję zapach śmierci. Wchodzimy do środka, Travis zatrzaskuje drzwi, które zamykają się ze stukotem. Bezruch panujący w domu pobudza mnie do działania, biegnę do okien, walę

okiennicami, przybijam do nich oparte o ścianę drewniane płyty, by wzmocnić okna. Kiedy zabezpieczyliśmy parter i jesteśmy bezpieczni, biegnę na górę i widzę przed sobą długi korytarz z pozamykanymi drzwiami na każdym jego końcu. Pazury Argosa drapią o drewnianą podłogę, kiedy węszy pod każdymi drzwiami, wkładając nos w szparę przy progu. Na górze powietrze jest ciężkie, gęste od stęchlizny. Przy ostatnich drzwiach Argos zaczyna się trząść, wydaje z sobie głośny, długi pomruk. Kładę rękę na drzwiach, przykładam ucho do drewna. Słyszę powtarzające się delikatne stukanie. Jakby ktoś zamknął kota w kuchennej szafce - echo bicia mojego własnego serca. Mimo że wiem, że powinnam zaczekać na Travisa, przełykam strach drapiący mnie w gardle i uchylam lekko drzwi, gotowa, by szybko odskoczyć przed rękoma Nieuświęconego. Ale nic się nie dzieje. Rytmiczny stukot jest teraz głośniejszy, nie ma już między nami bariery. Pozwalam, by drzwi otworzyły się na całą szerokość, jestem zaskoczona, jak jasny jest ten pokój. Duże okno wpuszcza światło do środka. Promienie słoneczne padają na wyblakły dywanik. Pod jedną ze ścian stoi małe łóżko z narzutą wykonaną z kawałków różnych tkanin, niebieskich i żółtych. Na ścianie nad posłaniem wisi obraz przedstawiający drzewo z bujnymi zielonymi liśćmi. Odwracam się, by spojrzeć za drzwi i dostrzegam źródło stukotu. W kącie pokoju stoi biała kołyska z białą, koronkową zasłonką. Nie chcę widzieć więcej, ale coś zmusza mnie, bym podeszła bliżej, zajrzała do środka. Leży tam dziecko, niemowlę, które już dawno zrzuciło z siebie kocyk. Skóra małej dziewczynki jest szara, a jej usta są otwarte w ciągłym, acz niemym krzyku. Jest zbyt mała, by umieć się przeturlać, by usiąść, by wspiąć się po kołysce. Leży Pazury Argosa drapią o drewnianą podłogę, kiedy węszy pod każdymi drzwiami, wkładając nos w szparę przy progu. Na górze powietrze jest ciężkie, gęste od stęchłizny. Przy ostatnich drzwiach Argos zaczyna się trząść, wydaje z sobie głośny, długi pomruk. Kładę rękę na drzwiach, przykładam ucho do drewna. Słyszę powtarzające się

delikatne stukanie. Jakby ktoś zamknął kota w kuchennej szafce - echo bicia mojego własnego serca. Mimo że wiem, że powinnam zaczekać na Travisa, przełykam strach drapiący mnie w gardle i uchylam lekko drzwi, gotowa, by szybko odskoczyć przed rękoma Nieuświęconego. Ale nic się nie dzieje. Rytmiczny stukot jest teraz głośniejszy, nie ma już między nami bariery. Pozwalam, by drzwi otworzyły się na całą szerokość, jestem zaskoczona, jak jasny jest ten pokój. Duże okno wpuszcza światło do środka. Promienie słoneczne padają na wyblakły dywanik. Pod jedną ze ścian stoi małe łóżko z narzutą wykonaną z kawałków różnych tkanin, niebieskich i żółtych. Na ścianie nad posłaniem wisi obraz przedstawiający drzewo z bujnymi zielonymi liśćmi. Odwracam się, by spojrzeć za drzwi i dostrzegam źródło stukotu. W kącie pokoju stoi biała kołyska z białą, koronkową zasłonką. Nie chcę widzieć więcej, ale coś zmusza mnie, bym podeszła bliżej, zajrzała do środka. Leży tam dziecko, niemowlę, które już dawno zrzuciło z siebie kocyk. Skóra małej dziewczynki jest szara, a jej usta są otwarte w ciągłym, acz niemym krzyku. Jest zbyt mała, by umieć się przeturlać, by usiąść, by wspiąć się po kołysce. Leży więc samotnie, kopiąc tłustymi nóżkami w drewniane ścianki, skazana na wieczne wołanie za matką, prosząc o jedzenie. O ludzkie mięso. Powieki dziecka marszczą się od ciągłego zamknięcia oczu, ale ja i tak wiem, że jest Nieuświęconą. Wiem to, bo krew nie krąży już w jej żyłach, miękki punkt na czubku jej głowy nie pulsuje już dłużej. Wiem, bo skóra wisi na jej ciele. Wiem, bo czuję jej zapach. Wiem, bo żadne dziecko nie mogłoby przeżyć w tej wiosce tak długo jak to. Wyrzuca w górę jedną, nieubraną w bucik nóżkę i widzę ślad po ugryzieniu, pierścień małych ranek, który okala jej kostkę, który sprawił, że jest tym, kim jest. Stoję i gapię się na nią. Nigdy nie widziałam Nieuświęcone-go niemowlaka. Powinnam współczuć. Powinnam czuć w sobie coś, co kazałoby mi przytulić to bezbronne dziecko, jakiś uśpiony instynkt macierzyński. Powinnam chcieć przebrać

ją w czyste ciuszki, zadbać o nią. Nogi trzęsą mi się ze zmęczenia, świat wokół mnie drga, muszę złapać się barierek kołyski, by stać twardo na nogach. Argos przebiera nerwowo łapami w progu, piszczy, podnosi kark, wystawia zęby. Pokój przesiąknięty jest śmiercią, nawiedza moje zmysły, atakuje umysł - Argosowi nie podoba się, że jestem tak blisko niebezpieczeństwa, tak blisko Nieuświęconego. Dziecko, ze swoim uwięzionym na ustach, bezgłośnym krzykiem, nadal kopie w kołyskę w nieustannym przymusie. Ja jestem już zmęczona przymusem. Przymusem przetrwania, jedzenia, bezpieczeństwa, komfortu. Chcę tylko ciszy i snu. Spokoju.

w Myślę o wyborze, którego dokonała moja matka, by dołączyć do mojego ojca w Lesie. Niedawno sądziłam, że została zainfekowana przez przypadek, w gorączkowym wybuchu pasji, chęci zobaczenia mojego ojca gdzieś przy linii ogrodzenia. Ale teraz nie jestem tego taka pewna. Teraz zastanawiam się, czy po prostu nie poddała się, czy zmaganie się z życiem i nadzieją nie przytłoczyło jej wreszcie. Ta myśl sadowi się głęboko w moim ciele, jej żar rozlewa się po mnie, póki nie czuję go nawet w koniuszkach palców. Buzuje we mnie gniew. Na moją matkę, na siebie, na nasze istnienie, zawsze tak ograniczane przez Nieuświęconych. Biorę głęboki oddech i wyciągam z koszyka stojącego obok kołyski kocyk, który rozkładam na ziemi. Delikatnie podnoszę dziecko, przytrzymując główkę, a ono na krótką chwilę odwraca ku mnie swoją twarz, jakby była zdrowa, jakbym była jej matką. Czuję, że po policzkach płyną mi łzy. To dziecko mogło być mojego brata. Mojej matki. Travisa i moje. Ktoś był jego ojcem. Ktoś trzymał je kiedyś jak ja teraz. Klękam obok koca i kładę dziecko na jego środku, spadające łzy tworzą ciemne okręgi na materiale. Nucę jakąś melodię, kiedy ostrożnie zawijam rogi koca, opatulam niemowlę i przytulam do siebie, próbując pocieszyć.

Kiedyś, w naszej osadzie, wyobrażałam sobie, jakie dzieci będę miała z Travisem. Będą miały ciemne włosy i zielone oczy po mnie, będą silne i zdrowe. Nie będą w ogóle podobne do tego dziecka, choć jego ciężar w moich ramionach jest zupełnie taki, jak to sobie wyobrażałam. Przejeżdżam palcem po jego czole, po nosie. Cass nauczy-

ła mnie tego przy swojej młodszej siostrze, taka sztuczka, by dziecko zasnęło. Ale to dziecko nie będzie spało, nie będzie śniło, nie będzie kochało. Trzęsę się, gdy słyszę Travisa, który idzie po korytarzu. -

Inni wspięli się na platformy, są bezpieczni - mówi, gdy wchodzi do pokoju.

Zatrzymuje się, gdy mnie dostrzega, gdy widzi to, co trzymam w rękach. Jego twarz tężeje w przerażeniu, kiedy dociera do niego to, co się tutaj dzieje. -

Mary - mówi, wyciągając do mnie rękę, wywołując na korytarz.

Jego głos jest srogi, choć próbuje brzmieć uprzejmie i uspokajająco. Czuję jego wahanie, praktycznie słyszę, jak krzyczy na mnie, bym się opamiętała. Ale nadal bawię dziecko, nucę i kołyszę w ramionach, a ono wydaje z siebie cichy wrzask. -

Mary - mówi ponownie, tym razem oskarżycielskim tonem.

Podchodzi do mnie, by zabrać niemowlę. Zanim udaje mu się to zrobić, podchodzę do okna i przyciskam do siebie mięciutkie ciało. Przytrzymuję dziecko w zgięciu ramienia, a wolną ręką otwieram okno. Pozwalam otoczyć się chłodnemu powietrzu, pozbywam się z pokoju zapachu śmierci. Wyglądam na zewnątrz, słońce ogrzewa moje ciało, wysusza łzy. I wtedy upuszczam niemowlę. Spada w tłum Nieuświęconych zebrany w dole, nie słyszę ani nie widzę, jak uderza o ziemię. Mam nadzieję, że ta delikatna główka nie wytrzymała upadku z piętra i że jest ostatecznie, kompletnie martwa. Ale wiem, że jeśli nawet to stworzenie przeżyło, nie będzie już nam zagrażać.

Głęboki dreszcz wstrząsa moim ciałem. Travis zachodzi mnie od tyłu i kładzie drżące ręce na moich ramionach. Podnoszę dłoń i kładę ją na jego policzku, czuję mocne pulsowanie jego serca, dudniące pod skórą. Jego ciepło. -Jesteśmy teraz bezpieczni - mówię mu. -

Opowiedz mi historię, Mary - szepcze mi do ucha, jego oddech jest czuły,

wilgotny, pełen życia. Ciągnie mnie na małe łóżko stojące pod przeciwległą ścianą. -

Nie wiem, czy jakąkolwiek pamiętam - odpowiadam, nadal płacząc, ale on

siada i przyciąga mnie do siebie. -

Opowiedz mi o oceanie - mówi.

Kładzie swoją dłoń na mojej, drugą podnosi do ust. Jego wargi są tak blisko mojego kciuka. Pamiętam pierwszą noc, kiedy przybył do Katedry, jak karmiłam go śniegiem, wspominam dotyk jego palących ust na moich lodowatych palcach. Pamiętam, jak moje ciało po raz pierwszy odtajało, stało się naprawdę żywe. Pozwalam, by napięcie, strach i ból, zgromadzone w ciągu ostatnich kilku dni, odeszły. Zatapiam się w jego silnym ciele. Pozwalam, by znowu wypełniła mnie nadzieja. -

Obawiam się, że on może nie istnieć - odpowiadam, a mój głos załamuje się.

Prześlizguje się na drugą stronę łóżka i przyciąga do siebie, dopóki nie jestem tak blisko niego, jak to tylko możliwe. Czuję jego gorący oddech na karku, usta drżące na mojej skórze. Trzyma mnie mocno w ramionach, moje ręce splatają się z jego, kciuk łagodnie pieści wnętrze mojej dłoni. Pozwalam sobie zapomnieć o całym świecie, w którym przyszło nam żyć. Zapominam o naszej wiosce i o tej nowej wiosce, o

Siostrzeństwie, ścieżce i Lesie. Nie myślę o Nieuświęconych

i

o moim bracie, o Powiązaniu z Harrym i o mojej najlepszej przyjaciółce.

Jesteśmy sami w domu, który być może stał tutaj jeszcze przed Powrotem i może

.

będzie istniał po nim. Istnieje w zwyczajnym miejscu i czasie, nie wisi nad nim ciężar śmierci, przetrwania, strachu. Przez tę chwilę chcę myśleć tylko o życiu, o nas i o niczym więcej. Wygląda na to, że założyciele tej osady naprawdę rozumieli naturę zagrożenia, które istniało za ogrodzeniem. Platformy w naszej wiosce były małe i załadowane najpotrzebniejszymi zapasami, tutaj tworzyły one drugą wioskę. Domy, niemal tak duże jak ten, w którym się wychowałam, stały pośród grubych gałęzi i sznurowych mostów, które łączyły platformy. Pomimo tego, że z naszego domu nie możemy skontaktować się z pozostałymi członkami grupy na platformach w inny sposób niż machnięcie ręki, jest jasne, że są cali i zdrowi w swoim leśnym schronieniu. Tak jak i my,pomimo że otaczają nas nieubłagani Nieuświęceni. Grube okiennice wzmocniliśmy deskami, zabijając wszystkie okna na dole. Nieuświęceni nigdy nie przestają walić w ściany i drzwi, lecz jesteśmy z dala od nich, bezpieczni aż do momentu, gdy ich wytrwałość pokona moc naszych fortyfikacji. Wygląda na to, że ten dom został zbudowany na wypadek takiego oblężenia i to daje mi do myślenia - dlaczego nasza wioska była tak słabo przygotowana. Dlaczego ta osada różni się tak bardzo od mojej. Dlaczego ich domy są o wiele większe i bardziej dopracowane. Parter składa się z jednego ogromnego pomieszczenia, które służy za kuchnię, jadalnię i pokój dzienny. Na środku znajduje się duży piec na drewno, a większą część ściany zakrywa palenisko do gotowania, które jest prawie tak przestronne, że mogę w nim stanąć. W jadalni stoi duży stół otoczony ławami - miejsca wystarczyłoby, żeby pomieścić dużą rodzinę, a nawet grupę sąsiadów. Jedna ze ścian salonu obwieszona jest bronią. Są tam długie włócznie, topory, a niektóre z tych rodzajów broni widzę pierwszy raz w życiu. Za to wszystkie są ostre jak brzytwa. Wiszą też kusze i kołczany pełne strzał. Na honorowym miejscu nad kominkiem umieszczono dwa połyskujące miecze z zakrzywionymi klingami i wymyślnie rzeźbionymi rękojeściami. Z tyłu domu, za schodami, znajduje się wysprzątany pokój wypełniony jedzeniem.

Stoją w nim trzy lub cztery rzędy szerokich regałów z półkami, na których stoją słoje i słoiki z zakonserwowanymi owocami i warzywami. Suszone zioła i mięsiwo zwisają z sufitu, duże beczki z mąką i mączką ustawiono wzdłuż ścian. W spiżarni jest tyle jedzenia, że starczyłoby naszej dwójce na lata. Jest tutaj więcej prowiantu, niż kiedykolwiek widziałam, zastanawiam się, czy w Katedrze też zgromadzono takie zapasy. Zaraz za drzwiami do spiżarni znajduje się mały placyk otoczony grubym murem z cegieł. Wokół rozstawiono kilka donic, przygotowanych, by coś w nich zasadzić. Na środku stoi pompa, która dostarcza świeżą wodę do domu i ogrodu. Jest nawet wystarczająco dużo miejsca dla Argosa, by mógł popołudniami wylegiwać się w słońcu. Jest jasne, że pierwotni właściciele domu wyczekiwali ataku, uznawali go za nieunikniony, wiedzieli, że pozostaną tutaj zdani na własne siły. Na wyspie w morzu Nieuświęconych. Na górze są cztery pokoje: trzy sypialnie i pokój dziecięcy, do którego drzwi pozostają zamknięte, nie zostały otwarte od naszego pierwszego dnia tutaj. Tak jak w moim starym domu w naszej wiosce, w tym ogromnym budynku znajduje się drabina przymocowana do ściany na końcu korytarza. Wspinam się po niej i otwieram właz w suficie, który wychodzi do dużego pomieszczenia, rozciągającego się na całą długość domu. Jest tutaj jeszcze więcej prowiantu rozłożonego pod ścianami, jest też broń ułożona starannie w kupki. Po jednej stronie widzę jakieś skrzynie, ale nie kłopoczę się ich sprawdzaniem. Po drugiej znajdują się małe, białe drzwi. Odciągam zamknięcie, siłuję się z drzwiami, które wreszcie puszczają, uderzając mnie w ramię, kiedy wreszcie otwieram je z impetem. Na zewnątrz jest mały balkonik otoczony po bokach grubymi barierkami - od frontu ich nie ma. Kiedy wychodzę w jasne słońce, instynktownie wyciągam rękę w kierunku framugi, chcąc przesunąć palcami po wersecie z Pisma, który zawsze wyrzeźbiony jest po prawej stronie od drzwi. Ale tutaj ściany są nagie i gładkie. Na drewnie nie widnieje żaden napis, nic nie

przypomina o Bogu i Jego słowach. Myślę o wszystkich innych drzwiach, przez które przechodziłam w tej wiosce i dochodzę do wniosku, że wszystkie były takie same, gładkie, bez napisów. Zastanawiam się, dlaczego Siostrzeństwo w tej wiosce nie kazało ludziom wyryć słów z Pisma i wtedy dostrzegam, że w domu nie ma ławki z klęcznikiem. Na ścianach nie ma żadnych kilimów z modlitwami do Niego. Nie ma w tym domu nic boskiego. To spostrzeżenie zaskakuje mnie - jakim cudem pozwolono im na takie bluźnierstwo? Na taką wolność? Przez krótką chwilę myślę sobie, że może tutejsze Siostry nie kontrolują mieszkańców tak rygorystycznie A może wcale ich nie kontrolują. Wychylam się przez barierkę, patrzę w dół, na tłum Nieuświęconych dwa piętra niżej. Widzę, że żaden z nich nie nosi ubioru Sióstr, żaden nie ma na sobie tuniki. Patrzę na okoliczne budynki: żaden nie nosi znaków Boga. Dokąd tylko sięgam wzrokiem, nie widzę żadnej Katedry. Kręci mi się w głowie, kiedy próbuję zrozumieć tę nową wioskę. Czy to miejsce, w którym nie jest obecny ani Bóg, ani Siostrzeństwo? Waham się, bo czy można w ogóle wierzyć w Boga, gdy nie ma Siostrzeństwa? Skołowana siadam na balkonie, moje nogi zwisają swobodnie z krawędzi balkoniku. Macham nimi w powietrzu, co sprawia, że czuję jeszcze dobitniej, że nie mam żadnego punktu oparcia. Nigdy nie znałam życia bez Sióstr, bez ich ciągłej obecności i czujności. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że Bóg może istnieć niezależnie od Siostrzeństwa, że ta dwójka nie zawsze była tak intymnie powiązana, że jedno może istnieć bez drugiego. Szokuje mnie ta myśl; mój oddech staje się płytki i urywany. Coś, co mignęło mi przed oczyma, odciąga mnie od rozmyślań. Dostrzegam, że to Harry, stojący na brzegu platformy w drzewach, nie tak daleko stąd. Świat znowu powraca na swoje miejsce, wstaję skoncentrowana, przykładam dłoń do czoła, by ochronić oczy przed światłem i zorientować się, co się dzieje. Zauważam leżące na drodze przed domem drzewo. Znajduje się ono pomiędzy

platformą Harry'ego a balkonem, na którym stoję. Widzę, że było niegdyś częścią rozległego systemu domów na drzewach, że pod moimi stopami nadal wiszą sznury przymocowane do desek. Sięgają od krawędzi balkonu, na której nie ma barierki, aż do ziemi, gdzie depczą po nich Nieuświęceni. Wygląda na to, że liny były kiedyś częścią mostu, który łączył ten dom z systemem platform, był czymś w rodzaju kotwicy, centrum całej osady. A teraz, z jakieś przyczyny, naturalnej lub nienaturalnej, zostaliśmy odcięci, dryfujemy samotnie. Zastanawiam się, czy istnieje jakaś możliwość, byśmy z Tra-visem mogli się do nich dostać, albo by oni znaleźli jakiś sposób, by dotrzeć do domu - czy istnieje możliwość odbudowy mostu zerwanego przez upadające drzewo. Serce skacze mi do góry na tę myśl, nie chcę rezygnować z samotności z Travisem tak prędko. Harry macha do mnie, ja robię to samo. Stoimy i patrzymy na siebie przez chwilę, po chwili zdaję sobie sprawę, że masuję nadgarstek w miejscu, gdzie obtarł mnie sznur Powiązania, gdzie strupy nadal znaczą moją skórę. Usiłuje mi coś powiedzieć, ale nie rozumiem go z takiej odległości, jęki Nieuświęconych zagłuszają jego głos. Wzruszam ramionami i przykładam rękę do ucha. Krzyczy ponownie, tym razem układając dłonie przy ustach, by wzmocnić dźwięk. w drzewach, nie tak daleko stąd. Świat znowu powraca na swoje miejsce, wstaję skoncentrowana, przykładam dłoń do czoła, by ochronić oczy przed światłem i zorientować się, co się dzieje. Zauważam leżące na drodze przed domem drzewo. Znajduje się ono pomiędzy platformą Harry'ego a balkonem, na którym stoję. Widzę, że było niegdyś częścią rozległego systemu domów na drzewach, że pod moimi stopami nadal wiszą sznury przymocowane do desek. Sięgają od krawędzi balkonu, na której nie ma barierki, aż do ziemi, gdzie depczą po nich Nieuświęceni. Wygląda na to, że liny były kiedyś częścią mostu, który łączył ten dom z systemem platform, był czymś w rodzaju kotwicy, centrum całej osady. A teraz, z jakieś przyczyny, naturalnej lub nienaturalnej, zostaliśmy odcięci, dryfujemy samotnie. Zastanawiam się, czy istnieje jakaś możliwość, byśmy z Travisem mogli się do nich

dostać, albo by oni znaleźli jakiś sposób, by dotrzeć do domu - czy istnieje możliwość odbudowy mostu zerwanego przez upadające drzewo. Serce skacze mi do góry na tę myśl, nie chcę rezygnować z samotności z Travisem tak prędko. Harry macha do mnie, ja robię to samo. Stoimy i patrzymy na siebie przez chwilę, po chwili zdaję sobie sprawę, że masuję nadgarstek w miejscu, gdzie obtarł mnie sznur Powiązania, gdzie strupy nadal znaczą moją skórę. Usiłuje mi coś powiedzieć, ale nie rozumiem go z takiej odległości, jęki Nieuświęconych zagłuszają jego głos. Wzruszam ramionami i przykładam rękę do ucha. Krzyczy ponownie, tym razem układając dłonie przy ustach, by wzmocnić dźwięk. Próbuje i próbuje, ale kręcę przecząco głową. Macha i poddaje się, jakby to, co miał mi do powiedzenia, nie było znowu takie ważne. Po chwili wraca do domu, w którym czekają na niego Jed, Cass i Jacob. Widzę strużkę dymu unoszącą się z komina, zastanawia mnie, czy oni także jakoś ułożyli sobie życie. Czy znaleźli sposób, by być szczęśliwymi w tym nowym miejscu, tak jak ja i Travis. Wchodzę na strych, dłonią pocierając gładką ścianę przy drzwiach. Trudno pozbyć się nawyku i nawet brak żłobień nie powstrzymuje moich palców przed ich poszukiwaniem. Dni mijają, a ja i Travis próbujemy zaaklimatyzować się w tym innym świecie. Przez większość czasu przesiadujemy na górze, gdzie możemy otworzyć okna i wpuścić trochę światła i powietrza. Znowu jęki Nieuświęconych splatają się mocno z naszym życiem, ciągły hałas staje się szumem, który spychamy gdzieś na dno naszego umysłu. Tylko czasem, gdy wychodzę na balkon popatrzeć na mojego brata, narzeczonego i najlepszą przyjaciółkę, zastanawiam się, czy wiodą życie podobne do mojego, w zaciszu domowego ogniska, ze śmiertelnym zagrożeniem czyhającym tuż za drzwiami. Raz prawie zapytałam Travisa, dlaczego nie wrócił po mnie w wiosce. Siedzę teraz naprzeciwko niego przy stole, nastąpiła jakaś przerwa w rozmowie, a ja desperacko

chcę poznać odpowiedzi, dowiedzieć się, jakie byłoby moje życie, gdyby nie atak na osadę. Zbieram myśli, ból tamtego oczekiwania jest jeszcze świeży w moim gardle. Ale wtedy on uśmiecha się do mnie i bierze moją rękę. Skóra po wewnętrznej stronie jego dłoni jest twarda. I wtedy przestaje to już mieć jakiekolwiek znaczenie, bo jesteśmy razem i nie chcę burzyć znalezionego przez nas szczęścia. Nasze dni biegną określonym cyklem. Argos spędza dnie przysypiając w różnych miejscach. Travis fortyfikuje dom, a ja nas karmię. Świat kończy się dla nas na drzwiach, tam też jest kres naszych zobowiązań wobec innych. Tutaj, w naszym domu, istniejemy tylko my i nasze wspólne życie, i póki co jest to czysta rozkosz. Aż pewnego dnia, gdy wracam z balkonu, mój wzrok pada na skrzynie stojące pod jedną ze ścian strychu. Po raz pierwszy zwracam na nie uwagę, dotykam ręką gładkiego drewna, a zapach cedru wypełnia moje nozdrza. Nawet gdy wiem, że nikt nie stoi za mną, bo Travis nie może wspiąć się po drabinie, która tutaj prowadzi, odwracam się, by sprawdzić, czy nie jestem obserwowana. Dopiero wtedy delikatnie otwieram jedną ze skrzyń stojącą na na szczycie sterty. Jest w niej pełno ubrań, więc uśmiecham się, znajdując zajęcie na popołudnie. Wyciągam jedną szatę po drugiej. Są misternie ozdobione koralikami i paciorkami, udekorowane wymyślnymi ściegami, a każda z nich jest starannie złożona. Wszystkie są w innych kolorach, niektóre w jasnych, inne w stonowanych - niektórych odcieni nigdy wcześniej nie widziałam. Materiał jest miękki i zwiewny; podszewki są świetnie uszyte, nadają ubraniom sprężystości, trwałości, życia. Przykładam każdą z sukni do ciała, rozważając, jakby to było chodzić w takich dziełach sztuki, aż wreszcie czuję się zobowiązana przymierzyć. Od razu krew uderza mi do głowy, świat zaczyna wirować, gdy czuję dotyk obcego materiału na mojej nagiej skórze. Wtedy zaczynam myśleć o kobiecie, która kiedyś nosiła te ubrania. Przez wszystkie te dni spędzone tutaj, zabroniłam sobie wyobrażania czegokolwiek o żyjących tu przed nami lokatorach. Odkąd wyrzuciłam dziecko przez okno, nie pozwoliłam sobie na żadne spekulacje odnośnie tych osób -dzieci, które

kiedyś jadły przy stole na parterze, mężczyzn, którzy wykonali tamtą broń, kobiet, które wkładały do słoików owoce i warzywa, starannie planując, co robić w czasie oblężenia, do którego nawet nie dożyli. A teraz mam na sobie ubrania jednej z tych kobiet i jej wspomnienia. Wiem, że była wyższa ode mnie, ponieważ suknia sięga mi za kostkę, zamiatam zakurzoną podłogę materiałem. Wiem także, że jej piersi były większe od moich, pewnie dlatego, że miała dzieci. Wiem też, że jej ramiona były zwiotczałe, gdyż rękawy wręcz połykają moje nadgarstki. Nie wiem jednak nic o marzeniach, które miała, nosząc tę sukienkę. Jaki mężczyzna kładł ciepłą dłoń na jej plecach, sprawiając, że jej skóra drżała, a rzęsy trzepotały. Nagle zaczynam mieć zawroty głowy. Wszystkie myśli zderzają się we mnie naraz, muszę dowiedzieć się czegoś więcej. Biegnę z powrotem na balkon, nadal w sukience tej kobiety, klękam i wpatruję się w Nieuświęconych skłębionych poniżej. Przyglądam się każdej kobiecie - ich ramionom, talii, włosom, nadgarstkom. Która z nich nakładała tę suknię? Która badała delikatną tkaninę dłońmi? Która miała dziecko i wychowała je, spała w łóżku, w którym teraz sypiam ja? Nieuświęceni są praktycznie nie do odróżnienia w ich niekończącym się głodzie i pożądaniu, z rozlazłą skórą i oczami bez żadnego wyrazu. Żadna z kobiet poniżej nie pasuje, biegnę więc do drabiny, schodzę na dół do sypialni, wyglądam przez okno. Ale to zbyt trudne zadanie, są skłębieni zbyt blisko; wspinają się jeden na drugiego, wzbijają nogami tumany kurzu, nagleni potrzebą dostania się do środka, pochwycenia mnie i Travisa. Nie dbając o podciągnięcie przydługiej sukni, zbiegam na dół i łapię jedną z długich włóczni, strasząc przy tym Travisa. Nie słyszę, co do mnie mówi, kiedy wracam po schodach na górę, z włócznią obijającą się o ściany korytarza. Ostra, pordzewiała końcówka zostawia rysy, szorując po drewnianej podłodze, kiedy biegnę do swojego okna. Wychylam się za krawędź parapetu, walcząc ze szwami sukni i wyciągając włócznię tak daleko, jak tylko mogę. Jest. akurat wystarczająco długa, bym mogła sięgnąć z drugiego piętra do tłumu Nieuświęconych, których szturcham i odganiam, by móc spojrzeć dokładniej na twarz każdej z kobiet.

To jest jak głód, którego nie można zaspokoić, jak nieugaszone pragnienie: muszę wiedzieć, kto mieszkał w tym domu, czyje życie przejęłam. Która z nich jest żoną i matką? Jestem niemal przekonana, że będę mogła to stwierdzić, gdy tylko ujrzę jej oczy, z pewnością to ona będzie biła w ściany własnego domu, chcąc powrócić do starego życia. Życia, które jej ukradłam. Jestem jakby w szale, dźgam Nieuświęconych, a łzy zalewają mi oczy. Wreszcie Travis wchodzi do pokoju, jego oddech świszczy od żmudnej wspinaczki po schodach. Kładzie mi rękę na ramieniu, ale odskakuję. Na ślepo uderzam każdego z tych na dole, krzycząc: -

Która? Która z was?

Wreszcie wyrywa mi włócznię z rąk i odciąga od okna. Moje myśli wciąż tłoczą się w głowie, szukam kolejnych możliwości, teorii. -

Może uciekła - mówię mu. - Może nie mogła wrócić do tego domu, ale udało

się jej przedostać przez bramy. Może była jak Gabrielle. Łapię się za głowę i na jedną krótką chwilę wszystko zaczyna się układać. Może uciekła, może gdzieś tam jest, błąka się samotnie. Może to ja mam ją znaleźć, pamiętać o niej, poprowadzić. Zaczynam nerwowo przebierać nogami, myśli w mojej głowie toczą nieustanną walkę. -

Mogę iść do bram, znaleźć ją. - Mój głos przesycony jest ekscytacją, ledwo

łapię oddech. -

Kogo? - pyta Travis głośno i dobitnie, łapiąc mnie za ramiona. - Kogo ty

szukasz? -Jej - mówię mu, pokazując na siebie, na suknię, którą mam na sobie. -

O czym ty mówisz, Mary? To nie ma żadnego sensu.

Jego uścisk powstrzymuje mnie od dalszego marszu, ale moje nogi nadal niespokojnie tupią o podłogowe deski, palce u stóp wbijają się w drewno, pragnąc ruchu, jakiegoś działania z mojej strony. -

Nie rozumiesz? Ktoś w tej chwili może być w naszej wiosce, w jednym z

naszych domów. Mogli znaleźć moje ubrania i pomyśleć, że jestem jedną z nich,

jedną z Nieuświęconych, ale nie jestem. Jestem tutaj, a oni nigdy się o tym nie dowiedzą. Wyrywam się z jego rąk i dalej drepczę po pokoju. Kiedy myślę, wkładam sobie jedną rękę we włosy, a drugą gestykuluję, próbując pozbierać rozbujane myśli w mojej głowie. Kim jesteśmy, jeśli nie przekazywanymi historiami? Co dzieje się, jeśli nie będzie nikogo, kto może je opowiedzieć? Usłyszeć? Kto dowie się, że istnieliśmy? Co, jeśli zostaliśmy jedynymi, którzy przetrwali, kto pozna naszą historię? Kto ją zapamięta? -

Nie ma nikogo w naszej wiosce, Mary - mówi. - A kobieta, która tutaj

mieszkała... jakie ma znaczenie? Nie ma już jej. Jeśli udało jej się przeżyć, nie poszła naszą ścieżką. Pstrykam palcami. -

Masz rację - odpowiadam, a każda moja myśl jest już klarowna. - Musiała

pójść dalej. Musiała wybrać inną ścieżkę, udała się daleko stąd. Travis kręci głową. -

Mary.

Znowu łapie mnie za ramię, bym nie mogła chodzić po pokoju. -

Powiedz mi, dlaczego to dla ciebie takie ważne. Powiedz mi, dlaczego teraz, w

tej chwili, stało się to takie istotne? Zatrzymuję się bez ruchu i spoglądam mu w oczy. Niemożliwie piękne, spokojne oczy. -

Bo nikt nigdy nie dowie się o niej i to oznacza, że nikt nie dowie się także o

mnie. Mój głos przechodzi w szept. -

Kiedy przyjdą do naszej wioski, czy będą wiedzieli coś o mnie?

-

Ja wiem o tobie, Mary.

,

Kładzie rękę na moim policzku, jednym palcem gładzi podbródek, zmuszając mnie, bym zamknęła oczy - nie chcę, by dowiedział się, jakie słowa chodzą mi po głowie, choć nie mogę wypowiedzieć ich głośno. Bo wiem, że to nie wystarczy. Jestem przerażona, że on mi nie wystarczy.

Łzy palą mnie w gardle, kiedy przyciska mnie do piersi. -

Ja wiem o tobie, Mary - powtarza, a jego głos wibruje we mnie.

Jego usta zbliżają się do mojego ucha i jakby czytał w moich myślach, mówi: -

Czy życie ze mną nie wystarczy, Mary?

Wypełnia mnie pustka. Kiwam głową, bo nie zniosłabym powiedzenia mu prawdy. Nawet jeśli czyta w moich myślach, nawet jeśli udowadnia, że zna mnie na wylot. Nawet jeśli zna odpowiedź na swoje pytanie. Ponieważ nadal mam nadzieję, że możemy wypełnić tę pustkę i tęsknotę, że jutro rano obudzę się w jego ramionach i to okaże się wystarczające. Zwykłam dużo czasu spędzać na balkonie na trzecim piętrze, w miejscu, gdzie Travis nie może do mnie dołączyć ze względu na ból nogi. Nie wiem, co on robi całymi dniami, gdy ja przesiaduję na krawędzi drewnianej platformy, machając nogami w powietrzu, pod stopami mając tłum Nieuświęconych. Lato było gorące i suche, każdego popołudnia czekam na deszcz, który nie nadchodzi. Znowu chodzę w swoich własnych ciuchach, wszystkie suknie pani domu złożyłam starannie i spakowałam do skrzyni, zabezpieczyłam wieko. Kiedy idę przez strych na swoją grzędę, nie patrzę'"w stronę skrzyń ustawionych pod ścianą, choć zawsze zerkam kątem oka. Zastanawiam się, jakież to skarby kryją w sobie. Obiecałam Travisowi, choć nie na głos, że nie będę podejmować już takiego ryzyka, że nie zrobię nic, co zagrozi naszej dwójce, że będę cieszyć się naszym małym życiem. Ale nadal nie mogę poskromić mojej ciekawości. Nie mogę przestać myśleć o tym, co mogę znaleźć w tych skrzyniach. lJ6 Jednego popołudnia, kiedy nie mogłam już dłużej znosić nudy, wślizgnęłam się na strych i zaczęłam przeszukiwać ich zawartość. Odłożyłam na bok suknie, zatrzymując się przy nich tylko na chwilę, by poczuć miękkość ich materiału, zobaczyć blask niektórych guzików. Jest też więcej ubrań - grube zimowe bluzy z kapturami i kamizelki podobne do tej, którą miała na sobie Gabrielle, ale w bardziej

przygaszonych kolorach. Przejeżdżam po nich palcami, zmuszam się do odłożenia ich, bo znowu zaczynam zastanawiać się, kto niegdyś chodził w tych ubraniach. Nie mogę pozwolić sobie na myślenie o mieszkańcach tej wioski i ich zaginionych historiach. Na dnie jednej ze skrzyń znajduję kilka książek w popękanych skórzanych oprawach. Podnoszę je delikatnie, płatki skóry odłupują się, gdy próbuję wydostać woluminy z ich kryjówki. Otwieram pierwszą z książek i przesuwam palcami po stronie. To fotografia dziecka, pożółkła na krawędziach. Widziałam w życiu tylko jedno zdjęcie. Tamto, które spłonęło w pożarze wioski tyle lat temu. Jestem więc zszokowana, jak bardzo żywy jest obraz na tej fotografii. Jak komuś udało się uchwycić ten pojedynczy moment, tę chwilę, zachować ją na całą wieczność. Dla obcych, dla kogoś takiego jak ja, było to coś, nad czym mogłabym się zastanowić i rozmyślać. Ostrożnie przewracam kolejne strony i natrafiam na następne zdjęcia. Widać na nich mały pokoik, do którego przez okno wpada światło poranka. Młody, nieogolony mężczyzna leżący na łóżku, z ręką obejmującą śpiące w pościeli dziecko, to samo, które widziałam na poprzedniej fotografii. Dziecko siedzące przy stole ze śmiejącą się, umazaną jedzeniem buzią. Pierwsze kroki dziecka podpierającego się o stół. Za nim stoi mężczyzna, którego twarzy nie widać. Wyciąga przed siebie ręce, by złapać dziewczynkę, w razie gdyby upadała. Potem są zdjęcia zrobione na zewnątrz. Dziecko na huśtawce. Młoda kobieta patrzy z boku, jak dziewczynka leci wysoko w powietrze. Jest też na fotografiach dziecko z kucykami, ma wydęte policzki, gdy próbuje zdmuchnąć małe, cienkie świeczki, które wsadzono w tort. Zafascynowana, coraz szybciej przewracam kartki, a dziecko dorasta razem z każdym ruchem. Aż docieram do zdjęcia młodej dziewczyny z długimi, czarnymi i mokrymi włosami, które opadają jej na ramiona. Matka stoi za nią, obejmując rękoma. Wokół nich fale

emanują odwiecznym spokojem, białe czapy uchwycone przed opadnięciem. To ocean. Zupełnie jak na zdjęciu mojej prapraprababci, kiedy była dzieckiem. Przez chwilę zamiera mi oddech w piersi, bo mała dziewczynka na obrazku wygląda zupełnie jak ja. A jej matka przypomina moją matkę. Zaczynam dławić się łzami, szloch wstrząsa mym ciałem. Nawet gdy zdaję sobie sprawę, że ta dziewczynka nie może być mną; jej kończyny są zbyt długie i szczupłe, matka jest niższa i bardziej przysadzista niż moja. Ale przez moment, przez jedno uderzenie serca, zanim mój umysł jest w stanie rozpoznać te niewielkie różnice, włada mną myśl o mnie i matce w oceanie. Przerzucam kolejne stronice, ale dalej książka jest pusta, naga. To była ostatnia fotografia. Dziewczyna, której nigdy nie poznałam, która istniała przed Powrotem. Bezpieczna, z matką, w oceanie. Nagle sufit tego strychu wydaje mi się zbyt blisko. Ten dom już mi nie wystarczy. Już wiem, że tutaj nigdy nie znajdę sobie miejsca, zdaję sobie sprawę, że nadal tęsknię za oceanem, że nie wystarczy mi to życie, choćby było tak bezpieczne. Wraz z nadejściem tej myśli przeszywa mnie ból, kręcę głową, jakbym próbowała samą siebie przekonać, że to nie może być prawda. Że jestem szczęśliwa tutaj, z Travisem. Że to jest coś, czego zawsze pragnęłam: bezpieczeństwo i miłość. Powietrze wokół staje się gęste, uciska mnie ze wszystkich stron, rzucam się do drzwi i wychodzę na balkon, by spojrzeć na pozostałych, na ich platformę. Przecieram oczy, kiedy jasne światło dnia niemal mnie oślepia. Przez resztę popołudnia obserwuję ich, patrzę, jak spędzają swój dzień. Czasem ktoś z nich zatrzyma się i pomacha mi, a ja odpowiem tym samym. Ale przez większość dnia oni po prostu żyją swoim życiem, jakby mnie tutaj nie było, wiszącej nad nimi, obserwującej to wszystko. Ich dom w drzewach jest bardziej surowy niż ten, który zajmujemy z Travisem. Ściany są zrobione z grubych bali, w oknach nie ma szyb. Rozciąga się wśród gałęzi i trudno powiedzieć, gdzie zaczyna się drzewo, a kończy dom. Wszystko to otacza drewniana platforma i mostki prowadzące do pobliskich drzew, do pozostałych domów i ich platform, które tworzą swoistą sieć nad wioską. Wygląda na to, że mają

mnóstwo zapasów, widziałam, że jedzą i śmieją się. poznałam, która istniała przed Powrotem. Bezpieczna, z matką, w oceanie. Nagle sufit tego strychu wydaje mi się zbyt blisko. Ten dom już mi nie wystarczy. Już wiem, że tutaj nigdy nie znajdę sobie miejsca, zdaję sobie sprawę, że nadal tęsknię za oceanem, że nie wystarczy mi to życie, choćby było tak bezpieczne. Wraz z nadejściem tej myśli przeszywa mnie ból, kręcę głową, jakbym próbowała samą siebie przekonać, że to nie może być prawda. Ze jestem szczęśliwa tutaj, z Travisem. Ze to jest coś, czego zawsze pragnęłam: bezpieczeństwo i miłość. Powietrze wokół staje się gęste, uciska mnie ze wszystkich stron, rzucam się do drzwi i wychodzę na balkon, by spojrzeć na pozostałych, na ich platformę. Przecieram oczy, kiedy jasne światło dnia niemal mnie oślepia. Przez resztę popołudnia obserwuję ich, patrzę, jak spędzają swój dzień. Czasem ktoś z nich zatrzyma się i pomacha mi, a ja odpowiem tym samym. Ale przez większość dnia oni po prostu żyją swoim życiem, jakby mnie tutaj nie było, wiszącej nad nimi, obserwującej to wszystko. Ich dom w drzewach jest bardziej surowy niż ten, który zajmujemy z Travisem. Ściany są zrobione z grubych bali, w oknach nie ma szyb. Rozciąga się wśród gałęzi i trudno powiedzieć, gdzie zaczyna się drzewo, a kończy dom. Wszystko to otacza drewniana platforma i mostki prowadzące do pobliskich drzew, do pozostałych domów i ich platform, które tworzą swoistą sieć nad wioską. Wygląda na to, że mają mnóstwo zapasów, widziałam, że jedzą i śmieją się. Pomimo tego, że mają mnóstwo miejsca, mogą wyciągnąć nogi, wygląda na to, że i tak wolą trzymać się razem. Wszyscy mieszkają pod jednym dachem. Szczęśliwa rodzina. Jak ta na fotografiach. Harry i Jed pewnego dnia wystawili stół z domu i teraz jadają na dworze, widzę więc, jak ze śmiechem odrzucają głowy do tyłu. Widzę, jak ręka Harry'ego wędruje do talii Cass, obejmuje ją. Jak Harry spędza coraz więcej czasu z Jacobem, jakby był jego własnym synem. Nawet jeśli poprzez warkot Nieuświęconych nie mogę słyszeć tego, co dzieje się w ich świecie, wygląda on na jeszcze jaśniejszy, głośniejszy, pełniejszy niż ten mój.

Sprawia, że ten dom zdaje się cichy i pusty. Nie chodzi o to, że nie rozmawiamy z Travisem, bo jest zupełnie odwrotnie. Chodzi jednak o to, że między nami słowa nie są konieczne, znamy się na wylot, jedna myśl, jedno spojrzenie wystarczy, by widzieć, czego drugie z nas pragnie. I dlatego świat wydaje mi się teraz taki milczący. Oboje usiłujemy wymyślić, jak uciec z tego domu, z tego życia. Zastanawiamy się, jak możemy dotrzeć do pozostałych i uciec z tej wioski. Moje palce u stóp podkurczają się na samą myśl o pójściu tamtą ścieżką, poszukiwaniu kolejnej bramy, kolejnej wioski", oceanu. Myśl o poszukiwaniu kobiety, która niegdyś żyła w tej osadzie i zapewnieniu jej, że ktoś nadal pamięta. Że jej życie nie jest bez znaczenia. Któregoś poranka wychodzę na balkon. Deski są już nagrzane od letniego słońca. Widzę, że Harry stoi na krawędzi swojej platformy, w miejscu, które jest najbliżej mnie. Macha do mnie ręką na powitanie, odpowiadam mu machnięciem, a wtedy on kreśli palcem w powietrzu okrąg, jakby wysyłał mi jakąś wiadomość. Wzruszam ramionami w odpowiedzi, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. Potem rysuje kolejny okrąg, tym razem całą dłonią, ale nadal nie wiem, co się dzieje. Przez chwile kontynuuje ten ruch, ale poddaje się wreszcie i łapie się za biodra. Potem odwraca się i ogląda przez ramię. Robię to samo, cały czas patrząc na niego, gdy się obracam. Kręci przecząco głową, widzę, że ramiona drżą mu ze śmiechu. Wreszcie macha na mnie i wraca, by dołączyć do pozostałych, a ja siadam na zwyczajowym miejscu, macham nogami i otwieram duży słój z konfiturami, rozsmarowując słodki dżem na świeżym chlebie. Kopię się w pięty, pozwalam świeżemu powietrzu podwie-wać mi spódnicę, mierzę odległość między naszym domem a ogrodzeniem. Odległość między moim balkonem a platformą Harry'ego. Dzieli nas tłum Nieuświęconych. Szukam sposobów ucieczki, moja chęć poszukiwania oceanu pulsuje mi pod skórą, a kolejne dni mijają. Próbuję nie myśleć o książce pełnej fotografii, ukrytej w jednej ze skrzyń na strychu. Nie wspominałam o niej Travisowi, boję się, że pomyśli sobie, że znowu chodzi o coś takiego, jak w przypadku zielonej sukni. Że jestem opętana przez ludzi, którzy

przybyli tutaj przed nami, opętana przez ich historie. Zastanawiam się, czy dziewczynka ze zdjęcia wiedziała, co się święci, że świat zmienia się tak drastycznie. Jakaś część mnie chciałaby uwierzyć, że fotografia została zrobiona już po Powrocie, że matka i córka nadal żyją gdzieś bezpiecznie, otulone falami oceanu. Ale w ich oczach nie ma strachu. A po Powrocie nikt nie żyje bez strachu; strachu przed śmiercią, która bez przerwy czyha na ciebie. Zawsze jest obok. By oderwać się od tych myśli, dokładnie obserwuję wioskę. Zastanawiam się, jakby to było chodzić sobie tymi uliczkami, jak to wszystko wyglądało, gdy wszędzie tętniło życie. Nasz dom góruje nad tym końcem ulicy, reszta to małe, lecz schludne drewniane domostwa, wyrastające po obu stronach drogi. Niedaleko stąd widzę też domy handlowe, które zauważyłam już naszego pierwszego dnia tutaj. Powiewające na wietrze szyldy informują, co jest oferowane na sprzedaż - ubrania, jedzenie, usługi. Jest to dziwny widok, ponieważ w naszej wiosce Siostrzeństwo zapewniało wszystko i nie istniała potrzeba handlu. Choć szukam nieprzerwanie, nie znajduję żadnych znaków Boga wyrytych na budynkach. Za to z każdego z nich wypełzają Nieuświęceni, wychodzą z domów, ze sklepów. Cała ta scena jest niemal zbyt surrealistyczna, by ją zrozumieć, więc odwracam wzrok, kieruję spojrzenie z powrotem na Harry'ego, Jeda, Cass i Jacoba. Kiedy słońce jest dostatecznie wysoko, by świecić mi prosto w twarz, zaczynam być spragniona, więc wstaję i odwracam się, by wejść do środka. Wtedy to zauważam strzałę wystająZastanawiam się, czy dziewczynka ze zdjęcia wiedziała, co się święci, że świat zmienia się tak drastycznie. Jakaś część mnie chciałaby uwierzyć, że fotografia została zrobiona już po Powrocie, że matka i córka nadal żyją gdzieś bezpiecznie, otulone falami oceanu. Ale w ich oczach nie ma strachu. A po Powrocie nikt nie żyje bez strachu; strachu przed śmiercią, która bez przerwy czyha na ciebie. Zawsze jest obok. By oderwać się od tych myśli, dokładnie obserwuję wioskę. Zastanawiam się, jakby to było chodzić sobie tymi uliczkami, jak to wszystko wyglądało, gdy wszędzie

tętniło życie. Nasz dom góruje nad tym końcem ulicy, reszta to małe, lecz schludne drewniane domostwa, wyrastające po obu stronach drogi. Niedaleko stąd widzę też domy handlowe, które zauważyłam już naszego pierwszego dnia tutaj. Powiewające na wietrze szyldy informują, co jest oferowane na sprzedaż - ubrania, jedzenie, usługi. Jest to dziwny widok, ponieważ w naszej wiosce Siostrzeństwo zapewniało wszystko i nie istniała potrzeba handlu. Choć szukam nieprzerwanie, nie znajduję żadnych znaków Boga wyrytych na budynkach. Za to z każdego z nich wypełzają Nieuświęceni, wychodzą z domów, ze sklepów. Cała ta scena jest niemal zbyt surrealistyczna, by ją zrozumieć, więc odwracam wzrok, kieruję spojrzenie z powrotem na Harry'ego, Jeda, Cass i Jacoba. Kiedy słońce jest dostatecznie wysoko, by świecić mi prosto w twarz, zaczynam być spragniona, więc wstaję i odwracam się, by wejść do środka. Wtedy to zauważam strzałę wystającą z moich drzwi. Mały kawałek papieru przywiązany jest do jej promienia mocno ściśniętym sznurkiem. Wyjmuję zwitek ze strzały swoimi umorusanymi w dżemie palcami i odwijam. Od razu rozpoznaję małe zawijasy Harry'ego. Kontakt. Nareszcie - mówi karteczka, co wywołuje u mnie śmiech. Po chwili przeistacza się on w istny wybuch wesołości, kiedy widzę inne strzały wbite w drewniany budynek, ale poza moim zasięgiem. W boku domu musi być co najmniej dziesięć strzał. I wtedy wyglądam za barierkę balkonu i widzę, że kilku Nieuświęconych krzątających się na dole i wzbijających do góry kurz, ma powbijane strzały, wystające z różnych części ich ciał - każda ze strzał ma przywiązaną karteczkę. Śmieję się już tak szaleńczo, że muszę złapać się za kolana, pokładając się ze śmiechu na plecy. Odwracam się, by spojrzeć na Harry'ego, który stoi na końcu platformy i macha tak jak zawsze, z szerokim uśmiechem na twarzy. Teraz rozumiem jego wcześniejsze ruchy. Próbował powiedzieć, bym się odwróciła i spojrzała za siebie. Znowu zaczynam chichotać. Nawet stąd widzę, że jest z siebie dumny. Dumny, że wreszcie udało mu się wymyślić jakąś formę komunikacji, bez względu na to, ile prób trzeba było

przedsięwziąć. Odmachuję i przyciskam wiadomość do piersi. Zastanawiam się, co było napisane na pierwszej karteczce, czy wcześniej pisał dłuższe notatki, które stawały się krótsze wraz z każdą strzałą mijającą swój cel. Ciekawa jestem, ilu Nieuświęconych ma teraz w sobie plan naszej ucieczki. Teraz jest moja kolej, by odpisać, więc wślizguję się do domu, schodzę po drabinie, zbiegam po schodach i wchodzę do kuchni, gdzie znajduję Travisa. Stoi w spiżarni, liczy słoje i robi zapiski w notesie. -

Nawiązaliśmy kontakt! - mówię, wymachując kartką papieru przed jego

oczami. Zasmucił się lekko, pewnie zdezorientowany, bo przez moje podekscytowanie nie mogę się precyzyjnie wysłowić. Wtedy zauważa kartkę, uśmiecha się na widok mojego radosnego wyrazu twarzy, bierze z mojej ręki notatkę i czyta. -

To od Harry'ego - mówię. - Przywiązał kartkę do strzały i wystrzelił z łuku w

nasz dom. Nie trafił kilka razy. Właściwie, całkiem sporo razy. Wychodzi na to, że byłam zaręczona z najgorszym łucznikiem w naszej wiosce! Nie zdaję sobie sprawy z tego, co mówię, to słowo samo wyskoczyło mi z ust: zaręczona. Jakby każda pojedyncza litera zawisła w powietrzu, niczym tłuszcz unoszący się na wodzie. Jak obietnica, która nadal obowiązuje. Nasze oczy spotykają się, widzę w nich smutek. Rozumiem, że jakakolwiek bańka nas otacza, Harry i ja mamy wspólną historię. Więź. -

Travis - mówię, nie wiedząc, jakie słowa mogę wyartykułować, by go

uspokoić, by poczuł się lepiej. -

Co odpiszesz? - pyta, wypełniając milczącą pustkę.

Podaje mi kartkę i wraca do liczenia słojów. -

Nie wiem - mówię mu.

I jest to prawda. Część mnie chciałaby napisać o wszystkim. Ze pamiętam o naszej dziecięcej przyjaźni, naszej nocy Powiązania i o tym, że byliśmy kiedyś tam blisko. Że pamiętam, jak blisko byliśmy zostania mężem i żoną, zanim zdarzył się atak.

Jestem zaskoczona, jak bardzo samotna się czuję. Jest to iście przerażające, szczególnie u boku Travisa. Travis, ten, który sprawia, że serce bije mi mocniej, a palce drżą na samą myśl o nim. Travis, którego oddech mierzę podczas snu, którego serce nadaje rytm mojemu życiu. Pozwalam notce opaść na ziemię. Odlatuje po drewnianej podłodze z szelestem. Travis odwraca się, jakby chciał ją złapać, ale zatrzymuję go, kiedy na wpół klęczy. Klękam razem z nim, oko w oko. Palcem obrysowuję kontury jego twarzy, próbując przypomnieć sobie, jak to było, kiedy po raz pierwszy dysponowałam taką wolnością. Wiem, że moja nagła bliskość nie pozostała na niego bez wpływu. Poznaję to po dźwięku jego oddechu, po sposobie, w jaki łapie powietrze, widzę to w ruchu, który wykonują jego lekko rozchylone wargi. Poznaję po jego łopoczących rzęsach, po tym, jak patrzy na mnie przez mgiełkę pożądania. Przysuwa do mnie swoją twarz, jego usta ocierają się o moje, kładzie głowę na moim ramieniu. Obejmuje mnie mocno ramionami i rozumiem, jak bardzo mnie potrzebuje. Przytulam się do niego, pozwalam, by palcami pieścił moje włosy. I zamykam oczy, ponieważ cząstka mnie nadal czuje się samotna i zagubiona. Ta sama cząstka nie wie, na jaką przyszłość może mieć nadzieję, jakie radości możemy wynieść z tych dni. Jaka przyszłość nas czeka, jeśli faktycznie jesteśmy ostatnimi ludźmi? Obarczonymi ciężarem przetrwania, budowania nowego świata? Odpowiedzialność spada na mnie nagle. Odpowiedzialność za Travisa, Argosa, za obietnice złożone Harry'emu, które nadal w jakiś sposób nas wiążą, nawet jeśli nie dopełniliśmy ostatecznej ceremonii. Pod naporem tego wszystkiego czuję ucisk w klatce piersiowej, czystą panikę w obliczu prawdopodobieństwa porażki. Wyślizguję się z ramion Travisa i nie oglądam za siebie, by uniknąć pytań kryjących się w jego oczach. Nie mówi nic, by mnie zatrzymać. Przetrząsam dom w poszukiwaniu papieru, palce mi drżą, kiedy przenoszę plik kartek do jednej z sypialni na piętrze. Kiedy wpatruję się w pustą kartkę, w głowie czuję potok słów, lecz nie mogę znaleźć tych, których chciałabym użyć. Słowa, które niosą ze sobą ten cały wewnętrzny,

gotujący się we mnie chaos. I zaczynam pisanie od tego wszystkiego, co zawsze chciałam powiedzieć Harry'emu. I Travisowi. A potem Jedowi i Cass. Matce, ojcu, mej przyszłości. Spisuję wszystko, zapełniając kolejne stronice niezłej jakości papieru stłoczonymi, pośpiesznymi literami, nie dbam nawet o to, czy je rozmażę. Kiedy kończę, zabieram kupkę papieru na strych i siadam, opierając się o" ścianę. Pudło ze strzałami stoi u moich stóp. Drżącymi i umazanymi w tuszu palcami zawijam każdą kartkę na jedną strzałę i obwiązuję sznurkiem, który znalazłam w koszyku z przyborami do szycia. Wychodzę na balkon i mierzę. W naszej wiosce każde dziecko, gdy dorasta, uczy się posługiwać bronią, zwłaszcza kuszą. Jestem zaznajomiona z tą bronią i dobrze czuć ją znowu w rękach. Przejeżdżam palcem po brzechwie strzały i ładuję. Przez krótką chwilę zastanawiam się, w jaki sposób papier i sznur wpłyną na trajektorię, czy nadal będzie leciała zgodnie z kierunkiem przeznaczenia. Naciągam strzałę i wtedy, z ostrym dźwiękiem przeszywającym powietrze, cięciwa wraca na swoje miejsce i wysyła strzałę w górę. Patrzę, jak wzbija się wysoko, zakręca i opada, lądując w czaszce jakiejś Nieuświęconej kobiety. Pada i już się nie podnosi. Biorę kolejną strzałę z następnym liścikiem i wysyłam w przestworza. Znowu i znowu wbijam swoją historię w głowy Nieuświęconych, którzy otaczają nas, przybywa ich coraz więcej. Napędzani przez głód nie baczą na to, że depczą po naprawdę umarłych członkach własnych legionów. Wreszcie kończą mi się strzały i zostaje tylko jedna. Powaliłam dwudziestu Nieuświęconych. Ale nadal nie ma efektu. Nie ma żadnej wyrwy w ich szeregach. Nic, co by wskazywało na moje osiągnięcie. Biorę ostatnią strzałę z obwiązaną wokół niej kartką i wypuszczam w powietrze. Leci prosto i trafia dokładnie w drewno u stóp Harry'ego, który stoi na krawędzi platformy, patrząc na moje małe polowanie. Pochyla się i odrywa karteczkę od drzewca, zostawiając strzałę tam, gdzie się wbiła. Odwija liścik i zaczyna czytać. Mówię w nim, że u nas wszystko dobrze i pytam, czy u nich także. A potem pytam, czy rozmyślali, jak stąd uciec. Czekam na jego odpowiedź.

-

Zaczynają się przebijać - mówi do mnie Travis, kiedy wracam do środka.

Siedzi przy dużym, pustym stole w głównym pomieszczeniu domu, patrzy na drzwi. Argos siedzi obok niego i Travis instynktownie drapie go za uszami. Oboje słyszymy nieustające skrobanie Nieuświęconych o drewno. -

Wydawało mi się, że mówiłeś, że drzwi wytrzymają - odzywam się.

Próbuję nie brzmieć oskarżycielsko, ale nic nie poradzę na to, że czuję się zdradzona. Skoro Travis obiecał mnie chronić, nie może się tęraz poddać. • -

Wiedzieliśmy oboje, że wreszcie puszczą - odpowiada i zastanawiam się, czy

na pewno mówi tylko o drzwiach i naszej fortecy. -

Myślisz, że w jakiś sposób się tu przedostaną? - pytam spokojnym głosem i

podchodzę do drzwi. Kładę rękę na drewnianych belkach, które izolują mnie od świata. Palce mówią mi, że drewno jest mocne, lecz czuję, że pojedyncze kawałeczki są napięte od ciągłego nacisku. -

Słyszę to. Słyszę, jak drewno ryczy pod ich wagą. Kiedy siedzę tutaj, na dole,

sam, jest to jedyne, co słyszę. Spuszczam głowę, słysząc te oskarżycielskie słowa. -

Próbowałam wymyślić jakąś drogę ucieczki - mówię mu.

-

Ale nie wpadłam na żaden plan, który by zadziałał.

-

Aha. - To jedyne, co mówi.

Palcem przejeżdżam po odpryśniętym drewnie, -

Przetransportować jedno z nas to nie problem, ale...

-

waham się, co powiedzieć dalej o sekundę za długo.

-

Ale moja noga - kończy. Kiwam głową.

-

I pies - dodaję.

Travis prawie wybucha śmiechem, ale tłumi go i wychodzi z tego jakby westchnienie, kiedy kładzie Argosowi rękę na łbie. Argos w odpowiedzi mości się obok jego stóp, ma oczy przymknięte z zadowolenia. Lojalny towarzysz. Odwracam się twarzą do nich, ręce trzymam za plecami i opieram się o drzwi. -

Nie zostawię cię - mówię.

-

Wiem - odpowiada.

-

Nie brzmisz, jakbyś mi wierzył.

-

Wiem, ale wierzę.

-

Znajdziemy jakiś sposób, by się stąd wydostać.

Mam zamiar podejść do niego i złapać za ręce, pragnę, by mi uwierzył. Ale wtedy on rzuca: -

A potem co? Co stanie się później?

-

Kiedy już znajdziemy stąd wyjście, pójdziemy w dół ścieżki i może

znajdziemy prawdziwy świat - wylewam z siebie potok 7 -

Słyszę to. Słyszę, jak drewno ryczy pod ich wagą. Kiedy siedzę tutaj, na dole,

sam, jest to jedyne, co słyszę. Spuszczam głowę, słysząc te oskarżycielskie słowa. -

Próbowałam wymyślić jakąś drogę ucieczki - mówię mu.

-

Ale nie wpadłam na żaden plan, który by zadziałał.

-

Aha. - To jedyne, co mówi.

Palcem przejeżdżam po odpryśniętym drewnie. -

Przetransportować jedno z nas to nie problem, ale...

-

waham się, co powiedzieć dalej o sekundę za długo.

-

Ale moja noga - kończy. Kiwam głową.

-

I pies - dodaję.

Travis prawie wybucha śmiechem, ale tłumi go i wychodzi z tego jakby westchnienie, kiedy kładzie Argosowi rękę na łbie. Argos w odpowiedzi mości się obok jego stóp, ma oczy przymknięte z zadowolenia. Lojalny towarzysz. Odwracam się twarzą do nich, ręce trzymam za plecami i opieram się o drzwi. -

Nie zostawię cię - mówię.

-

Wiem - odpowiada.

-

Nie brzmisz, jakbyś mi wierzył.

-

Wiem, ale wierzę.

-

Znajdziemy jakiś sposób, by się stąd wydostać.

Mam zamiar podejść do niego i złapać za ręce, pragnę, by mi uwierzył. Ale wtedy on rzuca: -

A potem co? Co stanie się później?

-

Kiedy już znajdziemy stąd wyjście, pójdziemy w dół ścieżki i może

znajdziemy prawdziwy świat - wylewam z siebie potok słów. - Będzie tak, jak zawsze mówiliśmy... -

Jak ty zawsze mówiłaś - przerywa, nie patrząc mi w oczy. Przełykam ślinę, na

nowo wypełnia mnie pustka. Moje serce mięknie w piersi; oddech staje się płytki. Znowu opadam na drzwi. -

Travis, nie rozumiem. Przecież rozmawiamy o tym od tego dnia na wzgórzu.

Odkąd byłeś w Katedrze i powiedziałam ci o oceanie, i... Wskazuję palcem na jego nogę, a on kładzie dłoń w miejscu, gdzie kiedyś widniała rana. -

Ponieważ miałem nadzieję, że uczyni cię to szczęśliwą

-

mówi. - Wtedy, na wzgórzu, kiedy się wreszcie pocałowaliśmy, pragnąłem cię

bardziej niż czegokolwiek na świecie. Bardziej niż wioski, przyjaźni brata czy mojej narzeczonej. Krzywi się, wymawiając to słowo, jakby smakowało gorzko. -

Nadal pragnę cię najmocniej na całym świecie - szepcze.

-

Zaryzykowałbym dla ciebie wszystko.

Kładzie łokcie na stole i zakrywa twarz dłońmi; palce wsuwa we włosy. U jego boku Argos zaczyna skomleć, niezadowolony z nagłego ataku złego humoru swojego pana, zezłoszczony nagłą niestabilnością wiszącą w powietrzu. -

Więc czemu po mnie nie przyszedłeś? - mówię, a mój głos jest ledwo

słyszalny. Zaciskam pięści, robi mi się gorąco, złość i wstyd zaczynają we mnie wzbierać. Przez dłuższą chwilę milczy. A potem mówi: -

Czy ty w ogóle wiesz, w jaki sposób złamałem nogę? Kręcę przecząco głową.

Nigdy nie opowiedział mi tego, a ja nie pytałam, zakładając, że wyjawi prawdę, kiedy będzie na to gotowy.

Nawet nie podnosi głowy, gdy podejmuje na nowo: -

Przez wieżyczkę. Starą wieżyczkę obserwacyjną na wioskowym wzgórzu.

Lubiłem się na nią wspinać i patrzeć za siatkę, na Las, zastanawiając się, co jeszcze może istnieć na tym świecie. Dumałem nad tym, czy faktycznie nasza, maleńka osada może być wszystkim, co zostało z tego niegdyś wspaniałego wszechświata. Czy możemy być wszystkim, co zostało? Jakim cudem moglibyśmy być jedynymi, którym Bóg zaufał i powierzył przyszłość ludzkiej rasy? Patrzy na mnie i dodaje. -

Nie jesteśmy Noem, nie jesteśmy Mojżeszem. Nie jesteśmy prorokami. Czemu

więc my? Zacząłem zastanawiać się, czemu Siostry nauczają nas, że jesteśmy ostatnimi żyjącymi ludźmi. Ze ogrodzenie oznacza koniec świata. Więc wspinałem się na wieżę i planowałem ucieczkę. Jego oczy spoglądają w nieokreśloną dal, jakby wspominał wioskę, wieżyczkę. Jakby mógł dostrzec dawne widoki, czuć wiatr pieszczący końcówki jego uszu. -

Czy wiedziałaś, że gdy byliśmy dziećmi, Cass opowiadała mi historie? Śmiała

się z ciebie. Nie złośliwie, ale tak, jak zwykła to robić, zanim... Macha ręką, pokazując na świat wokół nas. Kręcę głową. -

Sądziłam, że Cass nigdy nie lubiła moich opowieści, nie zapamiętywała ich.

-

O, tak. Prosiłem ją, błagałem, by opowiedziała mi jakieś

nowe historie zasłyszane od ciebie. -

Dlaczego sam mnie nie poprosiłeś? - szepczę.

-

Ponieważ należałaś do Harry'ego - odpowiada.

-

Nie zawsze.

-

Zawsze - mówi. - Według niego, zawsze - dodaje łagodniejszym tonem.

Zaczynam nerwowo dreptać w okolicy drzwi, aż wreszcie zauważam, że moja ścieżka prowadzi z jednego końca pokoju do drugiego. -

Dlaczego zależało ci na moich historiach? - pytam wreszcie.

-

Ponieważ też o tym wiedziałaś, o świecie leżącym gdzieś tam, za ogrodzeniem.

-1 co z tego?

-

Potrzebowałem w to wierzyć, potrzebowałem... - wzrusza ramionami - wiary.

-

Nadal nie rozumiem - mówię.

Wali otwartymi rękoma w stół, strasząc mnie i Argosa. -

Tamtego dnia wspiąłem się na wieżyczkę, by pożegnać się z Lasem. Z moimi

marzeniami. Zaakceptować życie, które wybrałem. Zapomnieć o świecie za siatką. O tobie. Staję w miejscu. -

I co się stało?

-

Było ślisko, nie uważałem. Myślałem o tobie i o twoich historiach o oceanie, o

tym, że zawsze wierzyłaś w to tak mocno. Jego ręka znowu opada na łeb Argosa. Nawet na mnie nie patrzy, kiedy dodaje: -

Poślizgnąłem się.

9 Opadam na krzesło z łoskotem. -

Nie wiedziałam.

Kręci głową, wzrok ma nadal utkwiony w Argosie. -

Z początku, kiedy złamałem nogę, byłem niemal nieprzytomny z bólu,

myślałem, że to kara boska za te moje myśli. Za to, że nie byłem szczęśliwy z wyboru, jakiego dokonałem, że wyobrażałem sobie życie poza Lasem. Podnosi głowę i patrzy mi w oczy. -

Byłem gotów zapomnieć o tym wszystkim, pójść Jego drogą, gdziekolwiek

wiodła. Ale wtedy przyszłaś do mojego pokoju, wracałaś co noc, mówiłaś o oceanie, pomogłaś przebrnąć przez ból i nie wiedziałem już, w co mam wierzyć. Nie wiedziałem, czy byłem jedynie kuszony, czy wskazujesz mi właściwą ścieżkę. Wyciera twarz rękoma. -

Musisz zrozumieć, że Harry zawsze cię kochał, że zrobiłby dla ciebie

wszystko. -

Nie wiem, czy to wystarczy - mówię.

Kącik jego ust drga lekko, jakby miał się uśmiechnąć. -

Nie jestem pewien, czy któryś z nas kiedykolwiek będzie dla ciebie

wystarczający, Mary. Wiem, że ma nadzieję, że zaprzeczę. Widzę, jak wstrzymuje oddech, czekając, aż go poprawię. Zamiast tego kieruję wzrok na drzwi, na drzazgi i pęknięcia. Drewno poddaje się pod naciskiem Nieuświęconych, którzy nie przestają pchać, próbując wedrzeć się do naszego świata. Nie przestaną, póki nie padniemy martwi, tak jak oni. Dreszcz przechodzi moje ciało, klepię się w udo, by tym gestem przywołać Argosa, który ma mnie pocieszyć. Ale on nie opuszcza posterunku u boku Travisa. Kładzie tylko głowę na jego nogach, wpatrując się we mnie dużymi brązowymi oczami. Pamiętam jedynie czekanie. Z każdym oddechem i uderzeniem serca czekam, aż przyjdzie do mnie. -

Chciałabym wiedzieć, Travis. Chciałabym zrozumieć - mówię.

-

Wiem - odpowiada.

Bo faktycznie wie. Zna moje pragnienia lepiej ode mnie. Wracam myślami do mojej matki, która dorastała, słuchając historii o oceanie, i przekazała je mnie, choć sama nigdy nie wybierała się na podobne poszukiwania. Wierzyła w te historie. Pasja, z jaką opowiadała mi o tym wszystkim, drżenie w jej głosie, kiedy mówiła o czasach przed Powrotem. Tak samo czule, jak ściskała fotografię naszych przodków stojących w falach oceanu. Nigdy nie pytałam jej, czemu nie uciekła, czemu nie wybrała się na poszukiwania oceanu. Czemu tyko przekazywała te opowieści bez żadnych wytycznych, nie mówiąc, co powinnam zrobić z tymi przytłaczającymi wspomnieniami, dodając tylko, że powinniśmy przekazać je dalej. Zastanawiam się teraz, czy przypadkiem nie została ze względu na nas. Na mnie i Jeda. Ale w głębi serca wiem, że nie chodziło tylko o to. Nie opuściła wioski ze względu na mojego ojca, bo on jej wystarczał. Na tyle, by zatrzymać ją za siatką na całe życie. Aż do momentu, kiedy sam stał się jednym z tych, którzy krążą po drugiej stronie.

Dopiero wtedy opuściła wioskę, podjęła ryzyko. Dla mężczyzny, którego kochała, była gotowa wałęsać się po Lesie z uczuciem nieustannego głodu. Ale nie dla oceanu. Nie dla siebie. -

I co robimy? - pytam szeptem, bojąc się odpowiedzi.

Dom drży pod naporem Nieuświęconych. Podchodzę do drzwi i opieram się o drewno, jakbym własnym ciałem mogła ich powstrzymać. -

Znajdziemy sposób - mówi. - Musimy stąd pójść.

Kiwam głową i oboje przez chwilę milczymy. Patrzymy na siebie nawzajem, ale tak naprawdę nie widzimy się. Oboje jesteśmy pogrążeni w swoich myślach, swoich światach. -

Myślisz, że oni wiedzą o nas? - pytam wreszcie.

Kiedy widzę na jego twarzy zmieszanie, kontynuuję. -

Nie Harry i pozostali, lecz inni, ci spoza siatki, ci ze ścieżek.

Ręką wskazuję na zamknięte okiennice. Travis wzrusza ramionami. -

Chyba nigdy nie myślałem o tym w ten sposób. Na wieży spędzałem tyle

czasu, rozmyślając, jak się stamtąd wydostać, że nigdy nie zastanawiałem się, czy jest ktoś taki, kto chciałby się dostać do naszej wioski. Pukam palcami w drewniane drzwi, ręce mam nadal założone za siebie. -

Myślisz, że Gabrielle próbowała nas odnaleźć? Myślisz, że wiedziała o naszym

istnieniu? Czy raczej szła tak jak my, czekając, aż ścieżka sama gdzieś ją zaprowadzi? -

Nie wiem - mówi. - Pewnie uciekła z tej wioski, kiedy została zaatakowana,

tak jak my uciekliśmy z naszej. Odchylam głowę w tył, póki nie dotykam nią drzwi, i patrzę na sufit. Wracam myślami do tamtej nocy, kiedy po raz pierwszy znalazłam na śniegu ślady Gabrielle. -

Kiedyś zawsze wyobrażałam sobie, że opuściła swoją wioskę z wyboru, że

miała w sobie odwagę, której mi brakowało. Podczas cichych nocy w Katedrze

śniłam o tym, że idę w jej ślady. Że wymykam się przez okno i wędruję ścieżką, aż docieram do jej osady. Zdaję sobie sprawę, że mam w oczach łzy, czuję się lekko zakłopotana, kiedy lecą mi po policzkach. -

Wszyscy powitaliby mnie z otwartymi ramionami, zapytałabym ich o ocean, a

oni by mnie zaprowadzili nad jego brzeg. Byłabym wolna od Siostrzeństwa, od Nieuświęconych, od wszystkich zasad i przysiąg, obietnic i przyrzeczeń. Nawet teraz widzę to bardzo wyraźnie, czuję ich ramiona na sobie, smak soli w powietrzu. -

Uciekłabym - szepczę. - Ale kiedy tutaj dotarliśmy, zrozumiałam.

Uderzam głową w drzwi, odzywa się dawna frustracja. -

Teraz wiem, że odeszła, bo jej wioska została zaatakowana. Nie była

poszukiwaczką, bohaterką. Była jak ja - zmuszona do odejścia z domu, wystraszona, bez możliwości wyboru. Przygryzam wargę i dodaję: -

Zastanawiam się, czy odeszłabym, gdyby atak nie nastąpił, czy raczej

czekałabym na ciebie w nieskończoność. Travis siada i patrzy na mnie. Czekam, aż zaprotestuje, powie mi, że się mylę. Ale wtedy słyszę dziwny dźwięk, on również. Oboje odwracamy głowy i próbujemy zlokalizować jego źródło. Skrzypienie tak piskliwe, że nie mogę go dłużej znieść. Potem uderzenie i trzask. Argos zaczyna szczekać i czuję, że drzwi drżą pod moimi rękoma. Travis jest już u mojego boku, odciąga mnie od drzwi. Argos krąży wokół nas, popędza. Zawsze za nami, zawsze czuj ny. Jesteśmy w połowie schodów, kiedy słyszymy trzask tak głośny, że rękoma zatykam uszy. Słyszę chrobotanie pazurów biegnącego po drewnianych schodach Argosa. Jęki odbijają się echem od ścian domu. Słychać kolejne trzaski i łomoty, hałas mebli szurających po drewnie. I wtem Nieuświęceni idą po nas.

Wpycham Travisa na górę schodów i patrzę w dół, na kłębiących się Nieuświęconych. Drewno, które miało wzmocnić drzwi, leży roztrzaskane w drobny mak, połowa wejścia praktycznie nie istnieje, przez wyłom wlewają się Nieuświęceni. Są jak krew cieknąca z rany. Tysiąc myśli przelatuje mi przez głowę. Jak ich zatrzymać. Jak walczyć. Gdzie uciec. Jak się skryć. Jak przeżyć. Myślę o nodze Travisa, Argosie, drabinie i strychu. Travis usiłuje biec, ale jego krok jest nierówny, przeszkadza mu niesprawna noga. - Prześcieradła! - krzyczę. - Łap prześcieradła! Nie zadaje żadnych pytań, wpada do sypialni. Wchodzę do innej, ściągam z łóżka materac. Jest ciężki i pękaty, tracę parę chwil, gdy manewruję nim, by przecisnąć go przez drzwi. Wracam na korytarz i spycham go ze schodów, tworząc przeszkodę, która da nam pewną przewagę nad Nieuświęconymi. Ale szybko znajdują sposób, by ją pokonać. Całą chmarą napierają na materac, który przewraca się pod ich naporem. Ich groteskowe ciała pełzną, wspinając się po schodach, póki nie dosięgają piętra wtedy znowu wstają, by nas dostać. Podbiegam do Travisa i wyrywam mu z rąk pościel. Jednym prześcieradłem oplatam Argosa, który dalej wyje, piszczy i wzdryga się. Nawet nie próbuję go uspokoić, łapię rogi prześcieradła i wiążę, póki Argos nie jest w nie szczelnie owinięty. Wiercąca się masa zębisk i pazurów. Przerzucam zawiniątko przez ramię i brnę po drabinie na strych, gdzie zostawiam psa na podłodze. Jest wściekły, staje w rogu z szeroko otwartymi oczyma i płasko położonymi uszami. Spoglądam w dół, na Travisa stojącego przy drabinie. Czuję, jakby czas nagle zwolnił, skoncentrował się w tym punkcie, jedynie bicie mojego serca wskazuje na to, że sekundy nadal mijają. Słyszę Nieuświęconych zbierających się przy materacu, sunących przez korytarz. Powoli torują sobie drogę do Travisa, do drabiny. On trzyma w dłoni szczebel, jego palce swobodnie spoczywają na drewnie. Patrzy przez ramię na Nieuświęconych, którzy zbliżają się do niego. Kładę nogi na drabinie, by zejść i przyjść mu z pomocą. Ale on kręci przecząco

głową, wyrażając ostry sprzeciw. Nie wiedząc, co dalej robić, rzucam się w stronę rzędów broni wiszących na ścianie i łapię za siekierę z długim trzonkiem i obosiecznym ostrzem. Ciągnę ją do drzwi w podłodze i podaję Travisowi. Patrzy do góry, jego ręki nie ma już na drabinie. Zapomniałam, jak zielone mogą być jego oczy. Zapomniałam o delikatnym brązie znaczącym krawędzie jego tęczówek. Zapomniałam o bliźnie skrywanej przez jego lewą brew. O tym, że gdy na mnie patrzy, czuję się w pełni sobą. Zanim udaje mu się mnie powstrzymać, zeskakuję ze strychu, nawet nie kłopocząc się drabiną. Ląduję z łoskotem obok niego, klękając na jedno kolano przy brutalnym zetknięciu z podłogą. Biorę siekierę z ręki Travisa i odwracam się do Nieuświęconych. Krzyczę do niego: - Lepiej znajdź sposób, by wejść po tej drabinie, i to szybko! Czuję, że ma chęć zaprotestować, więc ruszam w dół korytarza, ściskając oburącz trzonek siekiery. Nigdy w życiu nie zabiłam istoty ludzkiej. Inna sprawa to stać na balkonie i miotać strzałami w stojących w dole Nieuświęconych - teraz będę musiała przebić się przez ich ciała ostrym narzędziem. Zdrowy rozsądek podpowiada mi, że Nieuświęceni nie są już dłużej żywymi stworzeniami, lecz jakaś część mojego umysłu buntuje się przed prawdą. Upiera się, że kobieta, mężczyzna czy dziecko idące w tę stronę nadal ma w sobie coś ludzkiego. Szczególnie, jeśli mowa o niedawno przemienionych Nieuświęconych. Oni nie stracili jeszcze kończyn ani kawałków ciała, nie są nadgryzieni przez czas albo Las. Nie połamali palców, próbując przedostać się przez siatki i drzwi. Gdy widzisz ciężarną kobietę, jej ciało nadal jest sprężyste i pełne, oczy wciąż czyste. Gdy idzie wprost na ciebie i wiesz, że jest martwa i musi zostać zabita, siła woli, którą musisz w sobie znaleźć, jest niemal niewyobrażalna. Biorę zamach siekierą. Z całej siły rąbię to, co znajduje się przede mną, odcinam głowy od karków, chcąc zakończyć ich żałosną egzystencję. Nie zdaję sobie nawet sprawy z tego,

że krzyczę, aż braknie mi powietrza w płucach, muszę wciągać je dużymi haustami. Siekiera utkwiła mi w ścianie, ale udaje mi się ją wyswobodzić i znowu biorę zamach, krew ocieka z ostrza. Zamach za zamachem, przecinam zastępy Nieuświęconych wypełniające korytarz. Siekiera ponownie wbija się w ścianę, tym razem po drugiej stronie korytarza. Wyciągam ją ponownie, trzonek jest śliski od krwi. Wtedy coś mnie rozprasza. Dziewczyna w moim wieku stoi u szczytu schodów. Ma na sobie jasno czerwoną kamizelkę, taką jak Gabrielle. Moje ręce zatrzymują się na krótką chwilę, tracę koncentrację i rozpęd. I waham się zbyt długo. Coś przyczepia mi się do stopy. Cofam się, kopię. Ręka ześlizguje mi się z siekiery. Bez tej swoistej kotwicy tracę równowagę. Upadam. Jakaś ręka chwyta mnie za kostkę. Krzyczę i kopię, zaczynam odpychać się rękoma do tyłu, w głąb korytarza. Coraz więcej rąk łapie mnie za stopy, za nogi. Ciągną niestrudzenie. Nieuświęceni nadal kłębią się na schodach, prą w moją stronę. Potykają się o zwłoki tych naprawdę martwych, których zabiłam, ale nadal zmierzają po mnie. Jedyne, co widzę, to fala Nieuświęconych pochylających się nade mną, jestem bezbronna, zdana na ich łaskę. Jestem gotowa pogrążyć się w nadchodzącym końcu. Zastanawiam się, czy będę czuła ból, czy zostanie ze mnie cokolwiek, co może Powrócić, czy ich głód ludzkiego mięsa będzie tak samo silny, jak moje pragnienie zobaczenia oceanu. że krzyczę, aż braknie mi powietrza w płucach, muszę wciągać je dużymi haustami. Siekiera utkwiła mi w ścianie, ale udaje mi się ją wyswobodzić i znowu biorę zamach, krew ocieka z ostrza. Zamach za zamachem, przecinam zastępy Nieuświęconych wypełniające korytarz. Siekiera ponownie wbija się w ścianę, tym razem po drugiej stronie korytarza.

Wyciągam ją ponownie, trzonek jest śliski od krwi. Wtedy coś mnie rozprasza. Dziewczyna w moim wieku stoi u szczytu schodów. Ma na sobie jasno czerwoną kamizelkę, taką jak Gabrielle. Moje ręce zatrzymują się na krótką chwilę, tracę koncentrację i rozpęd. I waham się zbyt długo. Coś przyczepia mi się do stopy. Cofam się, kopię. Ręka ześlizguje mi się z siekiery. Bez tej swoistej kotwicy tracę równowagę. Upadam. Jakaś ręka chwyta mnie za kostkę. Krzyczę i kopię, zaczynam odpychać się rękoma do tyłu, w głąb korytarza. Coraz więcej rąk łapie mnie za stopy, za nogi. Ciągną niestrudzenie. Nieuświęceni nadal kłębią się na schodach, prą w moją stronę. Potykają się o zwłoki tych naprawdę martwych, których zabiłam, ale nadal zmierzają po mnie. Jedyne, co widzę, to fala Nieuświęconych pochylających się nade mną, jestem bezbronna, zdana na ich łaskę. Jestem gotowa pogrążyć się w nadchodzącym końcu. Zastanawiam się, czy będę czuła ból, czy zostanie ze mnie cokolwiek, co może Powrócić, czy ich głód ludzkiego mięsa będzie tak samo silny, jak moje pragnienie zobaczenia oceanu. Chcę zamknąć oczy i pozwolić im mnie dostać. Niech przyjdzie już mój koniec, niech mnie zmiecie, niech wchłonie mnie morze Nieuświęconych. Słyszę swoje imię, lecz po nogach maszeruje mi tysiąc kąsających pszczół. Nie chcę patrzeć na źródło bólu, nie chcę widzieć przebijających się przez moją skórę zębów Nieuświęconych, wstrzykujących infekcję w głąb mojego ciała. Patrzę w górę i widzę Travisa stojącego na drabinie, usta ma otwarte w krzyku, oczy rozszerzone. Wyciąga do mnie rękę, ja wyciągam swoją w jego stronę, chcąc desperacko poczuć dotyk jego palców. Widzę jakiś ruch na strychu. Zanim zdążę się zorientować, co się dzieje, przed oczyma miga mi sierść i kły. Słyszę odgłos pazurów szurających o drewnianą podłogę, a potem dziki warkot odbijający się echem w korytarzu. U moich stóp Argos walczy z Nieuświęconymi.

Rzuca się i wije, rozrywa Nieuświęconych swoimi szczękami, rozdziera ich na kawałki. Nagle jestem wolna, rzucam się w stronę drabiny, moja ręka znajduje dłoń Travisa. Jest w połowie drogi na górę, a ja biorę po dwa szczeble za jednym zamachem i po chwili znajduję się tuż za nim. Wtedy, z siłą zrodzoną z chęci przeżycia w obliczu śmierci, popycham go z całej siły, prawie katapultując go na strych. Pod sobą nadal słyszę odgłosy walki. Nieuświęconych wciąż przybywa, ich jęki stają się coraz bardziej intensywne. Słyszę pisk i patrzę w dół, Argos wycofuje się do drabiny. Nie myśląc wiele zjeżdżam na dół i łapię go za kark. Natychmiastowo sztywnieje, jakby wiedział, że opór przeszkodzi mi w zaniesieniu go na górę. Razem udaje nam się wdrapać na strych. Travis zatrzaskuje ciężki właz i przesuwa skobel, zabezpieczając go. Argos trzęsie się, umazany krwią. Zaczyna lizać moje nogi, Travis musi go odepchnąć, by się do mnie dostać. Klęka przede mną. Siedzę na ugiętych kolanach, opierając się na wyciągniętych do tyłu dłoniach. Boję się spojrzeć mu w oczy. Spoglądam na moje stopy i nogi, lepkie od krwi. Z sukienki zostały strzępy. -

Zostałaś ugryziona? - Jego głos łamie się, kiedy wypowiada te słowa.

Palcami nerwowo bada moją skórę, próbując znaleźć rany. -

Nie wiem - odpowiadam.

-

Zostałaś ugryziona?! - krzyczy na mnie, a ja równie głośno drę się:

-

Nie wiem!

Milknie, nadal patrząc na krew, która skapuje na podłogę. Obejmuje rękoma moje łydki, palcami macając mięśnie. Zamyka oczy, jakby jakimś sposobem mógł wyczuć, czy infekcja pożera mnie od środka. Zabija. -

Kocham cię, Mary - mówi i wtedy pozwalam przyjść łzom.

Męczące spazmy przerażenia i bólu targają moim ciałem, w takiej chwili mogę tylko złapać Travisa, moją kotwicę utrzymującą mnie w jednym miejscu.

Przyciąga mnie do siebie, otula swoim ciałem. Szlocham. Opadam w ciemność, czując jego palce przesuwające się po moich włosach, policzki nadal mam mokre, ciężko wzdycham. W snach czuję chwytające mnie ręce, które ciągną mnie w różnych kierunkach, odrywają kawałki ciała od kości. Gdziekolwiek nie spojrzę, widzę swoją matkę wbijającą we mnie pazury.

-

Mary.

Ktoś szarpie mnie za ramię. Budzę się, ale mój sen nadal żyje w mojej głowie. -

Mary, nie mamy teraz czasu na spanie.

Z trudem otwieram oczy i widzę Travisa klęczącego obok mnie. Czuję się ociężała, obolała i wtedy powraca do mnie iskra wspomnień, która sprawia, że rozbudzam się i rozdzieram spódnicę, by móc spojrzeć na nogi. Są owinięte w delikatny materiał, przez który przebijają się plamki szkarłatu, zdradzając, że pod spodem kryją się rany. -

Czy były jakieś ślady ugryzień?

Słowa ledwo wydostają się z moich ust. Wstaje i odchodzi ode mnie w stronę otwartych skrzyń, ich zawartość jest rozrzucona po całej podłodze. Wszystkie piękne ubrania, które przymierzałam, odrzucone są teraz na bok, z niektórych powstały moje bandaże. -

Trudno powiedzieć - mówi, drapiąc się w głowę, jakby szukał czegoś w swoich

włosach. M Patrzę na jego plecy, widzę, jak tężeją mu mięśnie, gdy zaciska szczękę, kiedy jest zwrócony do mnie profilem. Zastanawiam się, czy będę w jakiś sposób wiedziała, że zostałam ugryziona. Przejeżdżam językiem po zębach, myśląc o smaku śmierci, 0

uczuciu wiecznego głodu.

Drżącymi palcami podważam bandaże, odwijam na brzegach. Przykleiły mi się do skóry, lecz poddają się wreszcie z bolesnym ukłuciem. Travis ma rację - nie sposób powiedzieć, które z tych ran to ugryzienia.

Ale kiedy stopniowo się rozbudzam, wiem. Wiem, że każde uderzenie serca nie pompuje choroby do moich żył, nie zabija z każdym oddechem. Wiem, że te rany pochodzą od paznokci 1

połamanych kości, nie od zębów.

Wiem, że wszystko ze mną w porządku, że przeżyłam dryfowanie w morzu Nieuświęconych. Travis klęka i przekopuje się przez ubrania porozrzucane obok skrzyń, oglądając każdą sztukę odzieży. Niektóre zarzuca sobie na ramię, inne ciska w ciemny kąt. Co jakiś czas wzbudza tym zainteresowanie Argosa, który gania za rzuconymi ciuchami, kiedy opadają na ziemię. Warczy i rozrywa je potężnymi szczękami. Pod sobą czuję wibracje wywołane przez Nieuświęconych krążących po korytarzu, słychać brzęczenie przypominjące szum bijącego serca. Będą ciągnąć do tego miejsca, dopóki nie zbierze się ich tylu, by stając jeden na drugim, sięgnęli sufitu i drzwi w podłodze. Na samą myśl wilgotnieją mi ręce i szybko wycieram je o nogi. Słyszę łoskot, kiedy album z fotografiami sunie po ziemi. Travis przedziera się przez zawartość skrzyń i wyrzuca wszystko, co uzna za bezużyteczne. -

Co się dzieje, Travis? Co robisz? - pytam.

Pełznę do książek. Wszędzie walają się zdjęcia, dorastanie małej dziewczynki ze zdjęć zmieniło się w chaos. Rzuca kolejną książkę, której nie widziałam wcześniej. Kiedy uderza 0

podłogę, wylatuje z niej papier, żółte kartki unoszą się wokół nas. Sięgam po

jedną z nich; widnieje na niej napis: USA Dzisiaj - duże, czarne litery wypisane na górze strony. Travis przerywa mi, zanim zdążę przeczytać więcej. -

Musimy znaleźć sposób, by się stąd wydostać, Mary. Nie mamy wiele czasu.

Patrzę na drzwi prowadzące na balkon, nadal są zamknięte. -

Czy rozmawiałeś z Harrym? - pytam.

-

Dałem jedynie znać, że nadal żyjemy - odpowiada.

Widzę, że strach pokonuje jego cierpliwość.

Wstaję i podchodzę do drzwi. Kiedy je otwieram, widzę, że są naszpikowane strzałami. Wiatr wieje przez strych, znowu wzbijając papiery w górę. Patrzę w stronę platformy, gdzie stoją Jed i Harry, machając do mnie gorączkowo. Patrzą na nasz dom, odkąd Nieuświęceni dostali się do środka. Obserwowali 1

zastanawiali się, co się stało ze mną i Travisem.

Odwracam się do Travisa, a obok mojej głowy przelatuje strzała i wpada na strych. Słyszę ostry pisk, z ciemności wypada Travis, ramię uciska dłonią, przez palce cieknie mu krew. Wpatruje się w swojego brata, który dalej trzyma w rękach kuszę. Harry wzrusza ramionami z niewinnym spojrzeniem. v Wm Travis przedziera się przez zawartość skrzyń i wyrzuca wszystko, co uzna za bezużyteczne. -

Co się dzieje, Travis? Co robisz? - pytam.

Pełznę do książek. Wszędzie walają się zdjęcia, dorastanie małej dziewczynki ze zdjęć zmieniło się w chaos. Rzuca kolejną książkę, której nie widziałam wcześniej. Kiedy uderza 0

podłogę, wylatuje z niej papier, żółte kartki unoszą się wokół nas. Sięgam po

jedną z nich; widnieje na niej napis: USA Dzisiaj - duże, czarne litery wypisane na górze strony. Travis przerywa mi, zanim zdążę przeczytać więcej. -

Musimy znaleźć sposób, by się stąd wydostać, Mary. Nie mamy wiele czasu.

Patrzę na drzwi prowadzące na balkon, nadal są zamknięte. -

Czy rozmawiałeś z Harrym? - pytam.

-

Dałem jedynie znać, że nadal żyjemy - odpowiada.

Widzę, że strach pokonuje jego cierpliwość. Wstaję i podchodzę do drzwi. Kiedy je otwieram, widzę, że są naszpikowane strzałami. Wiatr wieje przez strych, znowu wzbijając papiery w górę. Patrzę w stronę platformy, gdzie stoją Jed i Harry, machając do mnie gorączkowo. Patrzą na nasz dom, odkąd Nieuświęceni dostali się do środka. Obserwowali 1

zastanawiali się, co się stało ze mną i Travisem.

Odwracam się do Travisa, a obok mojej głowy przelatuje strzała i wpada na strych. Słyszę ostry pisk, z ciemności wypada Travis, ramię uciska dłonią, przez palce cieknie mu krew. Wpatruje się w swojego brata, który dalej trzyma w rękach kuszę. Harry wzrusza ramionami z niewinnym spojrzeniem. -

Szkoda, że Argos jest tutaj z nami. Czułbym się bezpieczniej, gdyby to on tam

był i strzelał z kuszy - mówi Travis, zgrzytając zębami. Próbuję odciągnąć jego rękę i spojrzeć na ranę. -

To tylko draśnięcie - mówi, odprawiając mnie.

Wraca do sortowania ubrań i nie mogę powstrzymać uśmiechu, kiedy odrywa kawałek materiału od różowej sukienki z falbanami i owija sobie ramię, by zatamować krwawienie. Wyciągam strzałę z drzwi i odwijam notkę. Co teraz? - widnieje na niej szybko spisane pytanie. Nie znam odpowiedzi, więc wrzucam strzałę do środka i dołączam do Travisa. Klękam obok niego, kładę rękę na jego ramieniu. Wtedy on siada na piętach i pociera uda, jakby coś go bolało. Kiedy podnosi głowę i napotyka wzrokiem moje oczy, widzę ogrom jego smutku. -

Uda nam się - zapewniam go.

Ale oboje wiemy, że możemy nie przeżyć. Strych może stać się naszym grobowcem. Argos piszczy, gdy kolejna strzała wpada na strych i wbija się w podłogę. -

Powinienem był zamknąć drzwi, skoro Harry nadal próbuje wysyłać swoje

wiadomości - mówi Travis. -

Martwią się o nas, chcą pomóc - odpowiadam.

Travis wyciąga strzałę z podłogi i rzuca w ciemny kąt, nawet nie czytając notatki. -

Nie mamy czasu, by z nimi dyskutować. Musimy się stąd wydostać.

Nagle opada ciężko na skrzynie. Dostrzegam jego zmęczęnie, wyraźnie usiłuje ukryć przede mną coś, co go dręczy. -

Mary.

Spuszcza głowę i patrzy na swoje dłonie, teraz pobielałe, zaciśnięte w pięści. -

Czy możesz mi coś powiedzieć? To znaczy...

Widzę, jak skacze mu grdyka, kiedy przełyka ślinę. -

Czujesz to?

Obawia się tego pytania, które zawisa w powietrzu jak przykry zapach. -

Nie jestem zarażona - odpowiadam głosem mocnym i silnym.

Nie wygląda na przekonanego. -

Nie sądzisz, że wiedziałabym, gdybym była zarażona? Nie uważasz, że

Zainfekowani czują, gdy śmierć krąży w ich żyłach? Zastanawia się nad tym, co powiedziałam i myślę, że zaakceptował moje słowa. -

Powiedziałabyś mi, gdybyś była zarażona? - pyta, odwracając się, by na mnie

spojrzeć. Już mam mu powiedzieć, że oczywiście, ale nie mogę. -

Nie, aż do ostatniej chwili - mówię.

Ponieważ nie mogłabym znieść myśli, że złamię mu serce. Otwiera usta, by zaprotestować, ale od razu je zamyka i rozgląda się wokół, patrząc na porozrzucane ubrania. Uderzenia Nieuświęconych sprawiają, że podłoga pulsuje nam pod noga-mi. Twarz Tr3ivisa ściąga się, wyrażając strach i determinację. -

Nie zawracaj sobie nimi głowy - mówi, ale nie mam pojęcia, czy ma na myśli

Nieuświęconych, czy naszych towarzyszy na platformie. - Pomóż mi podrzeć te prześcieradła i ubrania, IJO a potem je powiązać. Poskręcaj je w warkocze, jeśli nie są dostatecznie mocne. Użyjemy ich jako liny. Potakuję i zajmuję miejsce przy stercie łachów. Drę prześcieradła i wiążę w mocne sploty. Pierwsza sukienka, którą podnoszę, to ta zielona, którą wiele tygodni temu nosiłam. Muszę odłożyć na bok wszystkie myśli o kobiecie, która była jej właścicielką, kiedy rozrywam protestujący przed takim potraktowaniem materiał. Travis wychodzi z powrotem na balkon i zaczyna wciągać kawałki lin, które zwisają, bezużyteczne, aż do ziemi. Kiedyś wchodziły w skład mostu. Zdrową nogą kopie drewniane sztachety, kiedy zwija sznury. -

Dosięgnie ich? - krzyczę.

-

Zrobimy coś, by dosięgły, w taki czy inny sposób - odpowiada, nawet nie

odrywając się od swojego zajęcia. Jego palce wędrują z ogromną szybkością, kiedy wiąże kolejne elementy sznura w jedno. Czuję, jak podłoga pode mną drży i wiem, że Argos również to czuje, z jego gardła wydobywa się ciche warczenie, ogon schował między nogami. Podchodzi do mnie i kładzie się obok, jego ciepłe ciało znajduje się pomiędzy mną a drzwiami. Jak woda wypełniająca wiadro, Nieuświęceni wlewają się w puste przestrzenie między nami. Zastanawiam się, ile czasu mamy, zanim uda im się do nas dostać przez właz. Myśli te sprawiają, że jestem jeszcze bardziej metodyczna w tym, co robię. Kiedy już rozdarłam wszystkie sukienki i powiązałam kawałki materiału, wstaję z podłogi i przeciągam się, jednocześnie słaniając się z bólu pulsującego w nogach, i dołączam do Travisa na balkonie. Pytam go, co jeszcze mogę zrobić, ale on tylko coś odburkuje. Stoję tam i patrzę na niego, zaplatam ręce, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Wiatr mocno dmucha wokół nas, zamiatając podłogę na strychu, wzbijając w górę papiery, które spadają na Nieuświęconych na dole. Próbuję je złapać, ocalić, ale papier rozpada mi się w dłoniach, zamienia w popiół. Pojedyncza kartka ląduje u mych stóp, podnoszę ją ostrożnie. Krawędzie są poszarpane, jakby została oderwana od większej całości. Na samej górze napisane jest dużymi literami: The New York Times. Pod spodem taka sama wielka czcionka krzyczy: INFEKCJA PRZETACZA SIĘ PRZEZ ŚRODKOWE STANY: MIESZKAŃCY ZMUSZENI WYCOFAĆ SIĘ NA POŁUDNIE. Na dole widnieje zdjęcie ogromnej hordy Nieuświęconych zrobione jakby przez ptaka. Przypatruję się fotografii z bliska, próbując wyłapać szczegóły w ziarnistości obrazka. Na zdjęciu jest więcej Nieuświęconych, niż widziałam kiedykolwiek w życiu. Ich fala rozciąga się szeroko, zdeterminowani prą do przodu. Cofam się z powrotem na strych, skołowana. Szperam w leżących na podłodze papierach, szukam większej ilości obrazków. Wielkie, czarne litery krzyczą do mnie z każdej strony: RZĄD PRZENIESIONY W TAJNE MIEJSCE; CENTRUM

ZWALCZANIA I ZAPOBIEGANIA CHORÓB NIE POTRAFI OKREŚLIĆ POWODÓW INFEKCJI; OSTATNI BASTION W GÓRACH SKALISTYCH UPADA; WYBUCHY EPIDEMII NA CAŁYM ŚWIECIE; UPRZEDNIO OCZYSZCZONE OBSZARY ZNOWU ZAGROŻONE SZYBKO PORUSZAJĄCYMI SIĘ ZAINFEKOWANYMI. Palce mi drżą. Podnoszę kartkę, która mówi: NOWY JORK OBLĘŻONY - widnieje na niej zdjęcie budynków wyższych, niż można to sobie wyobrazić. Są ogromne, jeden wyrasta jakby z dachu drugiego, ciągną się, jak okiem -sięgnąć. Czuję zawroty głowy od samego patrzenia. Przypominam sobie historie o budynkach dotykających nieba, które opowiadała mi matka. Ale nigdy nie sądziłam, że istnieją domy takie jak te, nigdy nawet nie śniłam o takich! Przełykam ślinę, oddech uwiązł mi w gardle, kiedy zdaję sobie sprawę ze znaczenia tej fotografii. Dowodzi ona, że moja matka miała rację, że historie przekazywane przez nią są prawdziwe. Istnieje też ocean. I musi być ogromny. Staję na równe nogi i biegnę do Travisa, na balkon. -

Musisz to zobaczyć - mówię mu, ciągnąc za rękaw.

Patrzy na mnie jakby z oddali, zmarszczka na jego czole wskazuje, że jest głęboko skoncentrowany. -

Jesteś gotowa?

Przechodzi obok mnie. Idę za nim, wyciągając przed siebie kruchy papier. -

Travis, spójrz na ten obrazek, zobacz, co on oznacza.

Nadal wpatruje się we mnie, jakby był gdzie indziej, jakby moje słowa nic dla niego nie znaczyły. Pod nogami czujemy mocne uderzenie i trzask desek. Podłoga drży wystarczająco, bym się potknęła. Wyrzucam ręce przed siebie, usiłując się czegoś złapać. Papier rozpada mi się w dłoni, kiedy Travis łapie mnie, a ja odzyskuję równowagę. - Musimy się spieszyć, Mary! - krzyczy, łapiąc zaimprowizowaną linę, którą

uplotłam. Moje serce bije zgodnie z rytmem Nieuświęconych, kłębiących się pod nami. Zdjęcie, które znalazłam, jest w strzępach. Padam na kolana, przerzucam kolejne papiery w poszukiwaniu dowodów, kolejnej fotografii tych budynków. Ale wszystko znika, gdy tylko tego dotknę, rozpada się w nicość. Moje oczy zachodzą łzami. Nie widzę już nawet słów i zdjęć, na ślepo szperam za czymś, co mnie uspokoi, co mogę zapamiętać. Wtedy moje palce natrafiają na coś gładkiego, trwalszego. Jest to obrazek przedstawiający wielkie, niemożliwie wysokie budynki - takie jak na zdjęciu, które przed momentem zniszczyłam. Na świecie istniało o wiele więcej podobnych budowli, niż wcześniej sądziłam. Fotografię okala jasnożółta ramka, na niej wypisane są kursywą słowa: Nowy Jork. Uśmiecham się i wstaję, kopię małą książkę, która sunie przez podłogę strychu, zatrzymując się przy drzwiach. Podnoszę ją. W porównaniu do Pisma jest cieniutka, nieznacznie większa niż zdjęcie Nowego Jorku, gruba jak mój kciuk. Wkładam zdjęcie do środka i chowam książeczkę pod koszulą, by się nie zagubiła. Travis zdążył już powiązać naszą prowizoryczną linę ze sznurem, a jego koniec ze strzałą. Naciąga pocisk, celuje, wstrzymuje oddech i wypuszcza strzałę. Strzała przecina powietrze, długi ogon z kolorowych materiałów ciągnie się za nią, zanim ląduje w drewnie platformy, tuż u stóp Harry'ego. -

Niezły strzał - mówię mu.

Wykrzywia usta, kiedy odpowiada z mrugnięciem: -

Jedna z wielu rzeczy, w których jestem lepszy od brata.

Łapię go za rękę. Fala gorąca zalewa moje policzki i kark. Patrzymy, jak Harry łapie linę i zaczyna ciągnąć. Travis wolną ręką trzyma za drugi koniec, by jakaś część sznura nie zaplątała się w Nieuświęconych. Wreszcie nasza prowizoryczna lina kończy się i ciężki sznur zaczyna torować sobie drogę pomiędzy nami. Drżę ze strachu, obserwując, ile liny jeszcze nam potrzeba, by pokonać odległość między nami a platformą. Chce mi się płakać z ulgi, kiedy Harry łapie gruby sznur i zaczyna owijać go wokół mocnej gałęzi ich drzewa. Travis ciągnie za swój koniec i przywiązuje do belki na

strychu. Podłoga znowu się trzęsie, tym razem z taką siłą, że jestem zmuszona złapać Travisa, by nie stracić równowagi. Zaglądam do środka i widzę, że napierają na drzwi w podłodze. Argos skacze wokół nich, szczeka i warczy. Kończy nam się czas. Nie tracąc ani chwili, Travis wpada z powrotem na strych. Słyszę trzask, kiedy przewraca dużą beczkę wypełnioną mąką. Chmura białego proszku zasłania mi widok. Wynosi beczkę na balkon, cały pokryty białym puchem. Chcę mi się śmiać z tego bladego ducha, ale jego skóra jest koloru śmierci. Koloru Nieuświęconych. Biorę jego dłoń i ściskam. Próbuje zrewanżować się uśmiechem. Kiedy przekonuję Argosa, by wskoczył do beczki, Travis bierze linę, która nam została, i owija wokół niej, przymocowując do sznura rozciągającego się pomiędzy platformami, byśmy mogli przetransportować psa od nas do nich. Argos skamle, chwyta się krawędzi. Nie mogę zrobić wiele, by powstrzymać go przed wyskoczeniem z beczki. -

Musisz iść z nim - mówi Travis.

-

A co z tobą?

-

Proszę, Mary, nie kłóć się. Zrób to dla mnie.

Pot spływa mu po czole, żłobiąc ścieżki w mące na jego twarzy, i widzę teraz, jak napięte ma mięśnie. Jak jest wystraszony. Kiwam więc głową i wchodzę do beczki, przyciskając wiercącego się Argosa do piersi. -

Padnij! - krzyczy Travis.

Chowam głowę do środka, po czym słyszę głośne uderzenie. Wyglądam zza krawędzi i widzę wystającą z-beczki strzałę - dokładnie w miejscu, gdzie przed chwilą była moja głowa. Argos pozwala sobie na głośne szczeknięcie, jakby obrażony na Harry'ego za kiepskie celowanie. Do strzały przywiązana jest lina, którą sama wiązałam. Travis wciska mi ją do ręki, drugi koniec przymocowany jest do platformy. -

Trzymaj się mocno - mówi i spycha beczkę z balkonu.

Kołyszemy się w powietrzu, zanim zdążyłam zaprotestować krzykiem albo

pocałować go na do widzenia. Szamoczę się z Argosem, który kopie, piszczy i drapie. Sznur prawie wypada mi z ręki, kiedy Harry łapie za niego i ciągnie nas w swoją stronę. Kiedy docieramy do platformy, Harry pomaga mi wyjść z beczki, a Argos biega wokół nas, wzbijając do góry tumany mąki przy każdym kroku. Kaszel nadal wstrząsa moim ciałem, kiedy słyszę jęk Cass patrzącej na to, co dzieje się w miejscu, z którego właśnie przybyłam. Odwracam się i również patrzę w stronę domu. Travis łapie i wspina się na sznur, niezręcznie i niezdarnie. Usiłuje zarzucić na linę swoją chorą nogę, ale ześlizguje się, obie nogi spadają ze sznura, trzyma się jedynie rękoma. Wtedy jego palce też nie wytrzymują, upada z powrotem na balkon. Wyciera dłonie w spodnie, wytwarzając obłoki mąki.

-

Musimy posłać tam beczkę - mówię.

-

Nie ma czasu - odpowiada Jed.

Nawet stąd, z krawędzi naszej platformy, słyszę napór Nieuświęconych, którzy walą w ściany budynku będącego jeszcze niedawno naszym sanktuarium. Patrzę, jak Travis ogląda się przez ramię i widzę, że z jego twarzy znika wszelki kolor, a ciałem wstrząsa dreszcz. Ściska mnie w gardle, kiedy Travis znowu chwyta sznur, zaciska palce na linie po raz drugi. Harry łapie mnie za ramiona, jakby chciał mnie pocieszyć, ochronić albo przytrzymać. Chciałabym go z siebie strzą-snąć, jest tylko niepotrzebnym rozproszeniem uwagi, czymś, co przeszkadza mi w ważnym zadaniu - obserwacji Travisa. Jakbym siłą woli mogła go tutaj sprowadzić. Wskakuje na linę i po chwili wisi w powietrzu, wymachując i kopiąc obiema nogami. Przez drzwi za jego plecami wchodzą Nieuświęceni i zbierają się na balkonie. Travis przygryza wargę, czuję, jakbyśmy dzielili się jednym oddechem. Jeden z Nieuświęconych - młoda kobieta z marchewkowymi włosami - wyciąga rękę

po Travisa, kiedy ten wisi na linie jak jakaś przynęta. Ale spada z balkonu przy próbie dostania go, niestety, jćj ręka ześlizguje się po jego stopach i chwyta go. Nagle Travis zwisa już tyko na jednej ręce. Nieuświęcona próbuje podciągnąć się na jego nodze, jej twarz jest coraz bliżej stopy Travisa. Już widzę kropelki krwi, które wyleciały z rany zadanej mu przez jej wbijające się w ciało paznokcie. Jej szczęki są jeszcze bliżej. Travis nie może się utrzymać, jeszcze trochę i kolejne palce odmówią mu posłuszeństwa. -

Musimy posłać tam beczkę - mówię.

-

Nie ma czasu - odpowiada Jed.

Nawet stąd, z krawędzi naszej platformy, słyszę napór Nieuświęconych, którzy walą w ściany budynku będącego jeszcze niedawno naszym sanktuarium. Patrzę, jak Travis ogląda się przez ramię i widzę, że z jego twarzy znika wszelki kolor, a ciałem wstrząsa dreszcz. Ściska mnie w gardle, kiedy Travis znowu chwyta sznur, zaciska palce na linie po raz drugi. Harry łapie mnie za ramiona, jakby chciał mnie pocieszyć, ochronić albo przytrzymać. Chciałabym go z siebie strzą-snąć, jest tylko niepotrzebnym rozproszeniem uwagi, czymś, co przeszkadza mi w ważnym zadaniu - obserwacji Travisa. Jakbym siłą woli mogła go tutaj sprowadzić. Wskakuje na linę i po chwili wisi w powietrzu, wymachując i kopiąc obiema nogami. Przez drzwi za jego plecami wchodzą Nieuświęceni i zbierają się na balkonie. Travis przygryza wargę, czuję, jakbyśmy dzielili się jednym oddechem. Jeden z Nieuświęconych - młoda kobieta z marchewkowymi włosami - wyciąga rękę po Travisa, kiedy ten wisi na linie jak jakaś przynęta. Ale spada z balkonu przy próbie dostania go, niestety, jej ręka ześlizguje się po jego stopach i chwyta go. Nagle Travis zwisa już tyko na jednej ręce. Nieuświęcona próbuje podciągnąć się na jego nodze, jej twarz jest coraz bliżej stopy Travisa. Już widzę kropelki krwi, które wyleciały z rany zadanej mu przez jej wbijające się w ciało paznokcie. Jej szczęki są jeszcze bliżej. Travis nie może się utrzymać, jeszcze trochę i kolejne palce odmówią mu posłuszeństwa.

Coś trzęsie mną od środka, podchodzę do sznura. Chcę krzyczeć, ale głos uwiązł mi w gardle, dusi mnie. Krew cieknie po rękach Nieuświęconej, nie może dobrze go chwycić, co sprawia tylko, że podwaja swoje wysiłki. Kolejny Nieuświęcony chce go dopaść i on też spada z balkonu, ciągnąc ze sobą kobietę, która wisiała uchwycona stopy Travisa. Z odzyskaną na nowo lekkością, Travis wyrzuca ciało do przodu i oplata linę dwoma nogami. Odchyla lekko głowę do tyłu i wiem, że patrzy na hordę Nieuświęconych, która znajduje się w odległości ramienia. -

Ruszaj się - chciałabym krzyczeć, ale siedzę cicho.

Czuję, że Jed i Harry bezgłośnie mówią to samo. Ręka za ręką, Travis toruje sobie do nas drogę. Jęki Nieuświęconych wypełniają nas, obmywają jak fale. Sznur ugina się pod ciężarem Travisa, który znajduje się niewiele ponad czyhającymi na dole Nieuświęconymi. Przychodzi mi do głowy, że pewnie beczka, w której siedzieliśmy razem z Argosem, była zbyt ciężka. Poluzowaliśmy supły i nadwyrężyliśmy włókna materiału. Świat jest w tej chwili aż nazbyt jasny. Oślepia mnie światło odchodzącego dnia, ostre słońce atakuje oczy. Widzę, że Travis jest coraz bliżej platformy. Lina opada jeszcze niżej, ugina się pod jego ciężarem i nagle słychać nowy dźwięk. Odgłos, jakby stary sznur zaczął się pruć. Daję krok w przód, ale ręce Harry'ego powstrzymują mnie. -

Nic nie możemy zrobić - mówi, ale strząsam jego dłonie.

Kładę się na brzuchu przy krawędzi platformy, na tyle blisko, na ile starcza mi odwagi. -

Travis! - krzyczę. - Travis, musisz się pośpieszyć!

Kiwa głową, jego ręce zamierają. Jeden z Nieuświęconych wychodzi ze strychu na balkon i podąża w jego stronę. Upada, uderza w linę, która, rozbujana, wydaje z siebie jeszcze więcej skrzeczących dźwięków. Sznur opada jeszcze niżej, niemożliwie nisko. Nieuświęceni stojący pod Travisem wpadają w szał. Wyciągają w górę ręce, z każdym oddechem ich palce wydają się być coraz bliżej niego.

-

Travis, musisz mnie posłuchać.

Znowu kiwa głową. Czuję, że dławią mnie łzy spływające do gardła. -

Lina puszcza - mówi do mnie delikatnym i cichym głosem Jed, tak, żeby

Travis nie usłyszał. - Nie uda mu się. -

Mary, nie powinnaś tego oglądać.

To Harry, jego głos przechodzi w szept, kiedy dołącza do mnie. -

Nie, nie zostawię go! - Wstaję i biorę linę w swoje ręce, jakbym mogła go tutaj

przyciągnąć, podnieść sznur do góry i uratować od hordy w dole. Lina drży w moich rękach, wibruje od kolejnych ruchów napiętych mięśni Travisa, które odbijają się echem od każdego włókna. Chciałabym zamknąć oczy i dołączyć do niego, być obok, własnymi siłami przyciągnąć na platformę. Ale wiem, że wejście na linę nic nie da. Sznur przerwałby się pod naszym wspólnym ciężarem i zginęlibyśmy oboje. Patrzę na niego, trzęsę się jak przynęta na ryby wrzucona do wody. -

Travis! - Mój głos nadal brzmi jak chropowaty ryk, który nie zniesie

sprzeciwu. - Travis, posłuchaj mnie! Zapomnij o Nieuświęconych, zapomnij o linie. Zapomnij o wszystkim prócz mojego głosu. Zamknij oczy i słuchaj mojego głosu! Nie robi tego, o co go proszę, zapieram się więc na linie rękoma. -

Zrób to! - krzyczę głośniej niż kiedykolwiek w całym swoim życiu.

Od razu zamyka oczy. -

Teraz chcę, byś wyciągnął ręce w moją strong i złapał sznur.

Patrzę, jak jego ramiona powoli zaczynają się ruszać. Z początku nieznacznie, potem z większą pewnością. -

Tak, o to chodzi, nie przestawaj - zapewniam go, gdy kolejny ruch zbliża go do

nas. Lina zaczyna się kołysać, wciąż czuję, że materiał powoli się poddaje, puszcza, sznur traci sprężystość. -

Szybciej, Travis, ruszaj się trochę szybciej.

Poci się, ale kiwa głową. Po chwili jest już coraz bliżej.

Nieuświęceni dalej szaleją, gdyż skapuje na nich jego krew z poranionej kostki, łydki i uda. Ich jęki są jak fala uderzeniowa przetaczająca się po nas, ale Travis nie przestaje się zbliżać. Za sobą czuję pełne napięcia oczekiwanie. Harry i Jed obserwują poczynania Travisa, pod nosem zachęcając go do walki, bojąc się, że jeśli swoją nadzieję ubiorą w słowa, wybiją go z równowagi. -

Pomóżcie mu! - mówię, a oni podbiegają do miejsca, gdzie lina wisi nad

platformą i czekają, aż Travis będzie w zasięgu rąk. Wreszcie Travis, cały i zdrowy, staje po naszej stronie, a ja upadam na kolana, czując w sobie niesamowitą lekkość. Kiedy się budzę, jest jeszcze ciemno. Leżę samotnie w łóżku, sterty kołder niemal mnie przyduszają. Zaczynam się z nich wyswabadzać, kiedy czuję na policzku pieszczące mnie palce. Zamykam oczy, gdyż znam to uczucie. -

Udało ci się - szepczę, podnosząc dłoń, by złapać jego rękę.

Z powrotem padam na łóżko, czując niewysłowioną ulgę. I wtedy przypominam sobie. -

Twoja noga - mówię, usiłując wstać.

Kładzie rękę na moim ramieniu i delikatnie, lecz stanowczo, popycha mnie z powrotem do ciepłego gniazda zrobionego z koców. Ale opieram mu się i pozostaję w pozycji siedzącej. -

Jest w porządku - zapewnia mnie. - Kilka zadrapań.

Śmieje się pod nosem. -

Miała bardzo ostre paznokcie.

W przytłumionym świetle widzę, jak próbuje strząsnąć z siebie tamto wspomnienie. Ma ściągniętą twarz, oczy przymknięte w geście desperacji. -

Ale udało ci się - mówię.

-

Udało - odpowiada.

Przez chwilę siedzimy w milczeniu. Słuchamy budzącego się świata. Wycia Nieuświęconych. -

Jak długo tutaj będziemy? - pytam.

Wzrusza ramionami, a potem kładzie swoją rękę na nieruchomym kolanie. -

Rozmawiali o tym, by dostać się na kolejną ścieżkę w ten sam sposób, w jaki

przeprawiliśmy się tutaj. Mówili o ucieczce z wioski i opuszczeniu tych platform. Nagle urywa, wstaje z łóżka i wygląda przez okno. -

Ale ktoś musi być po drugiej stronie, by plan zadziałał.

Odwraca się w moją stronę. -

Jedno z nas będzie musiało wejść do Lasu. Dostać się tam i przymocować linę.

-

Ale jak? Niby jak ktoś miałby tam dotrzeć? Siatka jest zbyt daleko, jest zbyt

wielu... Końcówka zdania zawisła w dzielącym nas powietrzu. Travis nie pokiwał głową, ani nie zareagował w jakikolwiek inny sposób. Przysunął jedynie do łóżka krzesło spod ściany, szurając jego nogami po drewnie platformy. Siada, zakłada nogę na nogę. Zauważam, że lewą kostkę ma owiniętą kawałkiem jakiegoś materiału, który nieświadomie skubie. -

Kiedy? - pytam. - Kiedy będą próbować?

Nadal nie patrzy mi w oczy. Jego wzrok wędruje po pokoju, widzi wszystko poza mną. -

Póki co będą czekać do zimy. Mają nadzieję, że będzie surowa i spowolni

Nieuświęconych, albo może zamarzną. Jed i Harry uzbierali sporo zapasów. Dopóki będzie wystarczająco dużo padać, byśmy napełnili deszczówką nasze beczki, powinniśmy jakoś dotrwać do zimy. -

Całe miesiące - mówię pod nosem.

-

Tak, będziemy sporo czekać - odpowiada.

Znowu łapie się za bandaż na kostce, jakby był zbyt ciasny. Wyciągam rękę, by swoją dłonią nakryć dłoń Travisa. Mięśnie na jego ramieniu drgają przy dotyku. -

Zastanawia mnie, co to oznacza dla naszej dwójki - mówię.

Nie odpowiada. Jego ciało jest chłodne, puste. Nadal na mnie nie patrzy, więc odsuwam się od niego, owijając się kołdrą. Coś jest nie w porządku między mną a Travisem. Coś się zmieniło, a ja jeszcze nie

wiem co. -

Powiedz mi - szepczę, obawiając się najgorszego.

Poprawia się na krześle i widzę, jak się krzywi, stawiając zabandażowaną stopę na podłodze. Wstaje, podchodzi do okna, wraca, potem znowu siada. -

Jeszcze wczoraj jedynym, o czym mogłem myśleć, było uratowanie cię.

Uratowanie nas. Przerywa, jakby namyślał się nad tym, co powiedzieć dalej, jak ubrać swoje myśli w słowa. -

Tylko wczoraj? - pytam.

Uśmiecha się, na chwilę opada napięcie. -

Mary - kontynuuje - kiedy zobaczyłem cię w tamtym korytarzu, otoczoną przez

Nieuświęconych... Kręci głową, jakby próbował odblokować swoją pamięć. -

Część mnie chciała wtedy umrzeć. Zamienić się z tobą miejscami, byś ty

mogła przeżyć, żeby chociaż tobie się udało. Łapie poręcze krzesła tak mocno, że aż bieleją mu knykcie. -

Zrozumiałem wtedy coś, Mary.

Luzuje chwyt, bębni palcami o drewno. Podchodzi znowu do okna, jakby usiłował opóźnić powiedzenie tego, co chce mi przekazać. Podciągam kolana do piersi, przygotowując się na wszystko. -

Nie byłem z tobą szczery - wyrzuca z siebiewreszcie .

Moja skóra drży, każdy zmysł się wyostrza. Słyszę jego oddech, powietrze wciągane do płuc, bicie serca w jego piersi. Nadal czuję jego strach. -

Powinienem był powiedzieć ci wcześniej, co Gabrielle mówiła mi o oceanie.

Patrzy teraz na mnie, w jego oczach kryje się ból i prośba. Czuję się, jakby wszystko wokół zniknęło, jakbym została tylko ja i Travis, my dwoje w tym małym pokoiku przycupniętym w koronie drzew. -

Co masz na myśli? - pytam, a mój głos wydaje się straszliwie cichy. Za to serce

wali jak oszalałe. - Powiedziałeś mi, że nie odezwała się do ciebie, że nie rozmawialiście.

Jednym palcem stuka w drewnianą ramę otwartego okna. Poranna bryza rozwiewa na chwilę jego włosy, wpada do pokoju, krąży po nim i niknie. Zamyka oczy, jakby chciał zachować dla siebie ten powiew świeżego powietrza na skórze. -

Gabrielle była nad oceanem - rzuca.

Wciągam powietrze, świat wokół mnie zaczyna wirować. -

Kiedy? - pytam bez tchu. - Jak?

W ciszy, która nas otoczyła, wpada mi do głowy myśl, że to musi być blisko, skoro tam dotarła. Ocean istnieje i ja również mogę go zobaczyć. Zrzucam z siebie kołdry, lecz zaplątują mi się w nich nogi. Małe strupy powstałe w wyniku wczorajszego ataku otwierają się, sprawiając, że wykrzywiam twarz z bólu. Rzucam się do przodu, ale Travis nie czyni żadnego ruchu, by mnie złapać. Kiedy odzyskuję równowagę, dopadam go przy oknie, łapię za ramiona. -

Czy ty wiesz, co to oznacza? - mówię.

Czuję nagłą lekkość, nie byłam tak szczęśliwa od dnia, kiedy zmarła moja matka. -

Możemy tam iść - informuję go. - Skoro ona tam doszła, my również możemy.

Zaczynam krążyć po pokoju, rozpiera mnie energia. -

Powiedziała ci, czy to daleko? Mówiła, jak się tam dostać?

Zatrzymuję się i podchodzę do Travisa na tyle blisko, że prawie się stykamy. -

Mówiła, jak tam jest? Opowiadała o falach? O zapachu?

Travis chwyta mnie za ramiona i przyciska do siebie tak mocno, że stopami ledwo dotykam chropowatej powierzchni podłogi. -

Powiedziała mi, że to niebezpieczne, Mary!

Teraz widzę, jak jego pierś podnosi się i opada, jak szybko oddycha. Twarz naszła mu czerwienią, zacisnął zęby. Lekko mną potrząsa. -

Powiedziała mi, że to niebezpieczne - powtarza już delikatniej, jakbym

potrafiła go zrozumieć tylko dlatego, że powtórzy to kilkakrotnie. Czuję, jak twarz wykrzywia mi się w grymasie zmieszania. -

Jak niebezpieczne? - pytam.

Odsuwam się od niego i krzyżuję ramiona. -

Mówiła mi, że Nieuświęceni wychodzą z wody i krążą po plażach. Nie ma

możliwości, by otoczyć ocean siatką, nie można być tam bezpiecznym. Powiedziała też, że czają się tam piraci, nikt nie może być naprawdę bezpieczny. Chcę zaprotestować, powiedzieć mu, że jest w błędzie. Ale zamiast tego spoglądam przez okno w stronę drzew, na liście kołyszące się w Lesie. Jedyny ocean, jaki kiedykolwiek znałam. -

To nie może być prawda - szepczę.

-Jest - odpowiada. - Sama wiesz, że to prawda. Ocean, o którym opowiadała ci matka, to ocean sprzed Powrotu. Wszystko się od tamtej pory zmieniło. Wszystko. -

Ale ocean jest na to zbyt duży - protestuję. - Zbyt obszerny, zbyt głęboki. Nie

rozumiem, jak Powrót mógł go dotknąć. Odczekuje chwilę, zanim decyduje się na odpowiedź. -

Nic na tym świecie nie jest dostatecznie głębokie, by stawić czoła

Nieuświęconym. Patrzy mi w oczy, palcem krąży wzdłuż mojej twarzy. -

Nawet my.

Prawie mu wierzę, ale wtedy kręcę głową, rodzi się we mnie gniew. -

Mylisz się, Travis, nie masz racji.

Zaciskam dłonie w pięści i uderzam go w pierś. -

Nie wiem, czemu opowiadasz mi takie historie, ale mylisz się.

Bierze moje ręce, palcami obejmuje pięści. -

Powiedziała mi, że jeśli pozwolę ci iść w stronę oceanu, nigdy więcej cię nie

zobaczę. -

A więc też się myliła! - krzyczę.

Odskakuję od niego, wycofując się w stronę drzwi, już nie stoimy obok siebie. -Jeśli mówisz prawdę, czemu nie powiedziałeś mi tego wcześniej? Czemu dałeś mi nadzieję, a teraz mnie jej pozbawiasz? -

Myślałem, że mogę cię chronić - odpowiada. - Miałem nadzieję, że mi się uda.

-

Nie - kręcę przecząco głową. - Myślałam, że chcesz zobaczyć ocean tak mocno

jak ja, że to jest nasze marzenie. Sądziłam... Przełykam ślinę i biorę głęboki oddech.

-

Sądziłam, że robisz to dla mnie.

Nie patrzy w moją stronę, kiedy kręci głową. Czuję, jakby mój świat się rozpadał. Zrozumienie tego, co przed chwilą usłyszałam - i tego, czego nie wypowiedział głośno - drąży moje ciało. Echo jego słów rozbrzmiewa we mnie: nigdy nie szedł tutaj dla mnie, nigdy nie zrobił tego dla mnie. Wszystko się kręci, staje się niesamowicie jasne, a potem gaśnie. Mój świat trzęsie się. Robię krok do tyłu, kolanami uderzam w krawędź łóżka. Boli mnie tak bardzo, że robi mi się niedobrze. -

Nigdy nie zamierzałeś po mnie przyjść, prawda?

-

Wybacz mi, Mary - mówi, a ja odbieram to jako „nie".

Wszystko we mnie pęka. -

Nie rozumiem, czemu mi o tym wszystkim mówisz? Dlaczego mi to robisz?

Łapię się rękoma za głowę, zwijam się w kulkę. -

Ponieważ...

Przerywa i milknie. Drżą mu mięśnie wzdłuż szczęki. -

Mary, pragnę cię. Tamtego dnia na wzgórzu, to było to.

Odskakuję od niego, wycofując się w stronę drzwi, już nie stoimy obok siebie. -Jeśli mówisz prawdę, czemu nie powiedziałeś mi tego wcześniej? Czemu dałeś mi nadzieję, a teraz mnie jej pozbawiasz? -

Myślałem, że mogę cię chronić - odpowiada. - Miałem nadzieję, że mi się uda.

-

Nie - kręcę przecząco głową. - Myślałam, że chcesz zobaczyć ocean tak mocno

jak ja, że to jest nasze marzenie. Sądziłam... Przełykam ślinę i biorę głęboki oddech. -

Sądziłam, że robisz to dla mnie.

Nie patrzy w moją stronę, kiedy kręci głową. Czuję, jakby mój świat się rozpadał. Zrozumienie tego, co przed chwilą usłyszałam - i tego, czego nie wypowiedział głośno - drąży moje ciało. Echo jego słów rozbrzmiewa we mnie: nigdy nie szedł tutaj dla mnie, nigdy nie zrobił tego dla mnie. Wszystko się kręci, staje się niesamowicie jasne, a potem gaśnie. Mój świat trzęsie się. Robię krok do tyłu, kolanami uderzam w krawędź łóżka.

Boli mnie tak bardzo, że robi mi się niedobrze. -

Nigdy nie zamierzałeś po mnie przyjść, prawda?

-

Wybacz mi, Mary - mówi, a ja odbieram to jako „nie".

Wszystko we mnie pęka. -

Nie rozumiem, czemu mi o tym wszystkim mówisz? Dlaczego mi to robisz?

Łapię się rękoma za głowę, zwijam się w kulkę. -

Ponieważ...

Przerywa i milknie. Drżą mu mięśnie wzdłuż szczęki. -

Mary, pragnę cię. Tamtego dnia na wzgórzu, to było to.

Pokazałaś mi, jakie może być życie, czym może być nadzieja. Chciałem wierzyć, że możemy być razem. Chciałem wierzyć, że możemy złamać nasze przyrzeczenia i że wszystko się jakoś ułoży. Jego wzrok jest nieobecny, kiwa głową. -

Miałem zamiar po ciebie przyjść, Mary, choć wiedziałem, że nigdy nie będę

takim mężem, jakim mógłby być Harry. Choć byłem załamany, chciałem po ciebie przyjść. Pozwoliłem swojej namiętności przezwyciężyć zdrowy rozsądek. Ale spotkanie z Gabrielle zmieniło wszystko. Widziałem, co przydarzyło się wszystkim, którzy zboczyli ze ścieżki Sióstr. Widziałem, co może przydarzyć się nam, tobie. I nie mogłem tego znieść. Jedyne, o czym myślałem, to ty w czerwonej kamizelce, obijająca się o ogrodzenie. Nie mogłem na to pozwolić. Głowa opada mu na pierś. Dobija mnie to, co przed chwilą powiedział, krztuszę się, dobierając słowa. -

Mogło nam się udać, moglibyśmy uciec - mówię.

Kiedy spogląda na mnie, jego oczy są mokre od łez. -

Nie mogło - mówi delikatnie. - Nigdy nie dalibyśmy rady uciec.

Kładzie rękę na nodze. -

Jestem niesprawny, znaleźliby nas. Nigdy byśmy nie uciekli.

Klęka przede mną, bierze moje ręce w swoje dłonie. -

Nie rozumiesz, Mary? Po mojej rozmowie z Gabrielle nie robiłem nic więcej,

poza trzymaniem cię z dala od niebezpieczeństwa, za bardzo się bałem, że cię stracę.

Kręcę przecząco głową, moje myśli wirują i rzucają się dziko w mojej głowie. Pokazałaś mi, jakie może być życie, czym może być nadzieja. Chciałem wierzyć, że możemy być razem. Chciałem wierzyć, że możemy złamać nasze przyrzeczenia i że wszystko się jakoś ułoży. Jego wzrok jest nieobecny, kiwa głową. -

Miałem zamiar po ciebie przyjść, Mary, choć wiedziałem, że nigdy nie będę

takim mężem, jakim mógłby być Harry. Choć byłem załamany, chciałem po ciebie przyjść. Pozwoliłem swojej namiętności przezwyciężyć zdrowy rozsądek. Ale spotkanie z Gabrielle zmieniło wszystko. Widziałem, co przydarzyło się wszystkim, którzy zboczyli ze ścieżki Sióstr. Widziałem, co może przydarzyć się nam, tobie. I nie mogłem tego znieść. Jedyne, o czym myślałem, to ty w czerwonej kamizelce, obijająca się o ogrodzenie. Nie mogłem na to pozwolić. Głowa opada mu na pierś. Dobija mnie to, co przed chwilą powiedział, krztuszę się, dobierając słowa. -

Mogło nam się udać, moglibyśmy uciec - mówię.

Kiedy spogląda na mnie, jego oczy są mokre od łez. -

Nie mogło - mówi delikatnie. - Nigdy nie dalibyśmy rady uciec.

Kładzie rękę na nodze. -

Jestem niesprawny, znaleźliby nas. Nigdy byśmy nie uciekli.

Klęka przede mną, bierze moje ręce w swoje dłonie. -

Nie rozumiesz, Mary? Po mojej rozmowie z Gabrielle nie robiłem nic więcej,

poza trzymaniem cię z dala od niebezpieczeństwa, za bardzo się bałem, że cię stracę. Kręcę przecząco głową, moje myśli wirują i rzucają się dziko w mojej głowie. -

Czemu nie powiedziałeś mi tego wcześniej? Czemu mówisz to teraz?

-

Bo chroniłem cię przed tym stanowczo zbyt długo. Gabrielle powiedziała, że

ocean jest niebezpieczny, myślałem, że mogę cię odwieść od tego zamiaru. Ale wczoraj zobaczyłem cię, jak toniesz w morzu Nieuświęconych i zrozumiałem, że nie mogę już dłużej. Nie mogę podejmować decyzji za ciebie. Zdałem sobie sprawę, że nie chodzi o ocean, bo nawet jeśli nigdy go nie znajdziemy, przestaniesz mnie potrzebować. Kiedyś myślałem, że będę potrafił cię bronić, zadbać o ciebie. Ale

jesteś wystarczająco silna. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś takiego, co zobaczyłem wczoraj. Nie widziałem kogoś, kto walczyłby o przeżycie tak jak ty. Walczył z Nieuświęconymi i zwyciężył! Kiwa głową, jego szeroko otwarte oczy lśnią. -

Byłem zdumiony.

Czuję się, jakby wyciągnął ze mnie jakąś wtyczkę, wylewa się ze mnie cały nagromadzony gniew i ból, pozostawiając mnie pustą w środku. -

Zawsze będę cię potrzebować - szepczę. - Przez cały ten czas czekałam na

ciebie, a ty nie przychodziłeś. Czemu kazałeś mi czekać? Travis wzdycha, opiera się o parapet. -

Myślę, że już wtedy wiedziałem, że nie będę ci wystarczał, Mary. Nie chodziło

już o ocean. Zawsze chodziło o ciebie i o to, czego chcesz i potrzebujesz. Może będziesz ze mną szczęśliwa przez kilka lat... Przerywa i widzę łzy zalewające ponownie jego oczy. -

Nie chcę być twoim zastępczym marzeniem.

Chce mi się krzyczeć, powalić go na ziemię i wcisnąć w niego te słowa z powrotem. Ale nie robię tego, przechodzę obok i staję przy oknie. Wychylam się, parapet wbija się w moje biodra Przez chwilę zastanawiam się, czy uda mi się wyczuć stąd słony zapach oceanu. Jeśli zamknę oczy i skoncentruję się wystarczająco, może uda mi się wychwycić dźwięk fal rozbijających się o brzeg. Poczuć smak powietrza, spróbować Oceanu. Od tamtego dnia na wzgórzu, odkąd obiecał mi, że po mnie przyjdzie, zawsze wydawało mi się, że to marzenie jest nasze, wspólne, że nigdy nie będziemy musieli wybierać między jednym a drugim. -

Mary - mówi, podchodząc do mnie od tyłu.

Kładzie rękę na moim ramieniu, ale strząsam ją. Nie chcę, by miał rację. Nie chcę dać wiary temu, co mówi, że mogę być tak okrutna i samolubna. Ciepło jego ciała próbuje wypełnić moją pustkę, ale owijam się ramionami jak tarczą. Odwracam się od niego i podchodzę do drzwi. Kiedy przechodzę przez próg, słyszę pytanie:

-

Czy kiedykolwiek zapomniałabyś dla mnie o oceanie?

Ociągam się, kładę rękę na klamce. Kiedyś wierzyłam, że miłość, tak jak w przypadku mojej matki, utrzyma na wodzy inne marzenia. Zrozumienie tego, że tak nie będzie, jest dla mnie jak mocne uderzenie. Przechodzę przez drzwi i zostawiam go bez odpowiedzi. Tak trudno znaleźć samotność, będąc na tych platformach. Przechodzę przez kolejne mostki powiązane z lin, aż oddalam się najdalej, jak mogę, od Travisa i reszty. Siadam i pozwalam moim nogom swobodnie zwisać. Strupy po ataku Nieuświęconych swędzą mnie podczas gojenia. Chce mi się płakać, ale nie mogę zmusić się do łez. Chcę krzyczeć, ale powstrzymuję się przed robieniem scen. Więc siedzę, gapię się na Las i myślę o wyznaniu Travisa. O tym, że nigdy nie miał zamiaru po mnie przyjść. Że chciał pozwolić mi wyjść za Harry'ego. Wyciągam ęienką książecżkę z fotografiami Nowego Jorku. W blasku dnia kolory zdjęć wydają się bledsze niż wtedy na strychu, ale nie dbam o to, kiedy palcami badam płaskie budynki, myśląc o nich. I o tych wszystkich ludziach potrzebnych, by je wypełnić, o tym, co się z nimi stało. O opowieściach, które zaginęły. Odkładam fotografię na bok i skupiam się na książce. Nigdy nie widziałam żadnej tak małej - jedynymi woluminami w naszej wiosce były egzemplarze Pisma i tomy z zapiskami genealogicznymi. Ostrożnie przewracam okładkę z barwionej na czerwono skóry i palcem badam wytłoczone na pierwszej stronie, eleganckie litery, choć nie rozumiem ich znaczenia: Sonety Szekspirowskie. Papier jest gruby i pożółkły, czuję, jak łamie mi się pod palcami. Nie mogąc się oprzeć, kartkuję resztę książki, strona po stronie, każda jest zapełniona starannie uporządkowanymi literami. Na górze każdej kartki widnieje litera. Ręce mi zamierają, wiatr przewraca kolejne strony. Przełykam ślinę i wracam do początku książki, a tam, ponad pierwszą partią tekstu widzę literę I. Na następnej stronie, nad kolejnymi akapitami, litery są już dwie II. Cała się trzęsę, nagle wzór zaczyna nabierać sensu. Litery są numerami. Pamięcią

cofam się do tego, co Gabrielle napisała na swoim oknie i ponownie wracam do studiowania tekstu, szybko przerzucając go wzrokiem. Mówi o sądzie, plagach, dobru i złu, prawie i zagładzie. Przypominam sobie litery na skrzyni przy naszej wiosce i przewracam kartki aż docieram do XVIII, liczby osiemnaście. Jedna linijka jakby wyskakuje ze strony, zapierając mi dech w piersi: „Nie będziesz błądził w śmierci cieniu...". Książka wypada mi z rąk, zbyt wiele liter, liczb i słów wiruje mi w głowie. Teraz wydaje mi się to tak oczywiste, że dziwię się, czemu nie wpadłam na to wcześniej. Ścieżki były oznaczone numerami, w tym wszystkim musi być jakiś wzór, kolejność, którą muszę odgadnąć. w naszej wiosce były egzemplarze Pisma i tomy z zapiskami genealogicznymi. Ostrożnie przewracam okładkę z barwionej na czerwono skóry i palcem badam wytłoczone na pierwszej stronie, eleganckie litery, choć nie rozumiem ich znaczenia: Sonety Szekspirowskie. Papier jest gruby i pożółkły, czuję, jak łamie mi się pod palcami. Nie mogąc się oprzeć, kartkuję resztę książki, strona po stronie, każda jest zapełniona starannie uporządkowanymi literami. Na górze każdej kartki widnieje litera. Ręce mi zamierają, wiatr przewraca kolejne strony. Przełykam ślinę i wracam do początku książki, a tam, ponad pierwszą partią tekstu widzę literę I. Na następnej stronie, nad kolejnymi akapitami, litery są już dwie II. Cała się trzęsę, nagle wzór zaczyna nabierać sensu. Litery są numerami. Pamięcią cofam się do tego, co Gabrielle napisała na swoim oknie i ponownie wracam do studiowania tekstu, szybko przerzucając go wzrokiem. Mówi o sądzie, plagach, dobru i złu, prawie i zagładzie. Przypominam sobie litery na skrzyni przy naszej wiosce i przewracam kartki aż docieram do XVIII, liczby osiemnaście. Jedna linijka jakby wyskakuje ze strony, zapierając mi dech w piersi: „Nie będziesz błądził w śmierci cieniu...". Książka wypada mi z rąk, zbyt wiele liter, liczb i słów wiruje mi w głowie. Teraz wydaje mi się to tak oczywiste, że dziwię się, czemu nie wpadłam na to wcześniej. Ścieżki były oznaczone numerami, w tym wszystkim musi być jakiś wzór,

kolejność, którą muszę odgadnąć. r> w naszej wiosce były egzemplarze Pisma i tomy z zapiskami genealogicznymi. Ostrożnie przewracam okładkę z barwionej na czerwono skóry i palcem badam wytłoczone na pierwszej stronie, eleganckie litery, choć nie rozumiem ich znaczenia: Sonety Szekspirowskie. Papier jest gruby i pożółkły, czuję, jak łamie mi się pod palcami. Nie mogąc się oprzeć, kartkuję resztę książki, strona po stronie, każda jest zapełniona starannie uporządkowanymi literami. Na górze każdej kartki widnieje litera. Ręce mi zamierają, wiatr przewraca kolejne strony. Przełykam ślinę i wracam do początku książki, a tam, ponad pierwszą partią tekstu widzę literę I. Na następnej stronie, nad kolejnymi akapitami, litery są już dwie II. Cała się trzęsę, nagle wzór zaczyna nabierać sensu. Litery są numerami. Pamięcią cofam się do tego, co Gabrielle napisała na swoim oknie i ponownie wracam do studiowania tekstu, szybko przerzucając go wzrokiem. Mówi o sądzie, plagach, dobru i złu, prawie i zagładzie. Przypominam sobie litery na skrzyni przy naszej wiosce i przewracam kartki aż docieram do XVIII, liczby osiemnaście. Jedna linijka jakby wyskakuje ze strony, zapierając mi dech w piersi: „Nie będziesz błądził w śmierci cieniu...". Książka wypada mi z rąk, zbyt wiele liter, liczb i słów wiruje mi w głowie. Teraz wydaje mi się to tak oczywiste, że dziwię się, czemu nie wpadłam na to wcześniej. Ścieżki były oznaczone numerami, w tym wszystkim musi być jakiś wzór, kolejność, którą muszę odgadnąć. Myśli te pochłaniają mnie tak bardzo, że nie zauważam nawet stojącej przy mnie osoby, dopóki nie słyszę jej głosu. Wciskam fotografię w książkę i wkładam sobie pod spódnicę, by nikt jej nie zobaczył. -

Mary, czy umrzesz tak jak pozostali? - pyta mnie Jacob swoim chłopięcym

głosikiem. - Czy przemienisz się i mnie zjesz? Kopie małą nóżką w drewniane płyty przymocowane do grubych gałęzi. Nie mogę się powstrzymać od śmiechu.

-

Nie, skarbie. Nie zostałam zarażona. Czemu tak myślisz?

Widzę smutek na jego twarzy i wiem, że nie powinnam była się śmiać. -

Ciocia Cass tak mówiła - odpowiada. - Wujek Travis powiedział jej, co się

stało wcześniej, kiedy uciekaliście. Powiedziała, że zastanawia się, czemu nie umarłaś, kiedy ci wszyscy Nieuświęceni weszli do was do domu. Mówi, że musisz być chora. Lekko sepleni, więc Cass staje się Cath, a Nieuświęceni brzmią jak Nieuśpięceni. -

Ale Wujek Travis powiedział, że udało ci się pokonać Nieuświęconych i że

byłaś bardzo dzielna. Czy to prawda, Ciociu Mary? Przerywa na chwilę, a jego głos, o ile to w ogóle możliwe, staje się jeszcze cieńszy. -

Czy możesz mnie nauczyć, jak się z nimi walczy? Przerażają mnie.

Łapię go za rękę, sadzam sobie na kolanach. Drży mu warga, więc przytulam go i mocno ściskam. -

Żadne z nas nie chce być kimś takim jak oni - mówię. - I obiecuję ci, że

zrobimy wszystko, byś był bezpieczny. -

Nie chcę się bać, ale czasem nie mogę nic na to poradzić -przyznaje się.

-

Wiem, kochanie. Wszyscy się boimy - odpowiadam i jakimś cudem trzymanie

go w ramionach sprawia,-że czuję trochę mniejszy lęk. -

Wiesz - mówię mu po chwili - to Argos mnie tak naprawdę uratował. On ocalił

mnie, kiedy upadłam. Chiczocze. -

Lubię Argosa.

-

Więc jest twój.

Patrzy na mnie tymi swoimi dużymi oczyma. -

Naprawdę?

Słyszę w jego głosie nadzieję i wypełnia mnie ona radością. -

Tak, naprawdę. Możesz go zatrzymać - z nim w pobliżu będziesz się mniej bał.

Przytula się do mnie, jego małe paluszki zaciskają się mocno wokół mojej szyi. Słyszę zbliżające się kroki.

-

Jacob - mówi Cass. - Twój wujek Jed potrzebuje pomocy przy kolacji.

Pójdziesz do niego? -

Ciociu Cass, zgadnij co! - krzyczy, zeskakując z moich kolan. - Ciocia Mary

powiedziała, że mogę wziąć Argosa, że będzie mnie bronił przed Nieuświęconymi! Cass uśmiecha się i mierzwi mu włosy. -

Mam nadzieję, że podziękowałeś.

Na te słowa różowią mu się policzki. -

Oczywiście, że podziękował - odpowiadam.

Puszczam do niego oko. Jacob biegnie z powrotem po platformie, a potem przez mostki i woła Argosa, tak szczęśliwy i beztroski, jakby pod nami wcale nie rozciągało się morze śmierci. -

Dziękuję - mówi Cass, kiedy odszedł Jacob.

W odpowiedzi kiwam głową. Podchodzi do miejsca, w którym siedzę, i przechyla się przez barierkę, studiując horyzont. Od ataku na wioskę nie rozmawiałyśmy zbyt wiele. Odkąd powiedziała mi, że muszę wyjść za Harry'ego. -

Wiesz - mówi - nie byłoby tak ciężko, gdyby obaj nie kochali cię tak mocno.

Gdyby zawsze nie chodziło o ciebie. Nawet gdy dorastałyśmy, zawsze chodziło o ciebie. -

To nieprawda - odpowiadam.

Ale moje słowa nie brzmią przekonująco, czuję zbytnią pustkę, by zaprotestować mocniej. -

Och, to prawda - mówi głosem lekkim, zadumanym, bez złości. - Gdy byliśmy

jeszcze młodzi, Travis zawsze chciał słuchać twoich historii. Chciał wiedzieć, co opowiedziała ci matka i co mi przekazałaś. Chciał wiedzieć, co ci się podoba, a co nie. Zawsze chodziło o ciebie, o twoje pragnienia, o to, co wiesz. -

Przepraszam - odpowiadam, bo nie wiem, co więcej mogę powiedzieć.

Wzrusza ramionami. -

Nie mówię tego, byśmy walczyły - odpowiada. - Chciałabym, żebyś mnie

zrozumiała. Zrozumiała przez co przeszłam, czemu się zmieniłam, czemu my się

zmieniliśmy. Chyba chcę tego, byś znowu była moją najlepszą przyjaciółką, ale to nie może się zdarzyć, dopóki jestem na ciebie zła, a ty zachowujesz się tak, jakbym nie istniała. -

Nigdy nie zachowywałam się, jakbyś nie istniała.

Zaśmiała się, co zabrzmiało, jakby urwał się jej oddech. -

Nie winię cię, ale kiedyś byłam dla ciebie na pierwszym miejscu, byłam dla

ciebie ważniejsza niż wszystko inne na świecie. A teraz, kiedy już nie znaczę dla ciebie tak wiele, złoszczę się. Nie tylko utraciłam Travisa i Harry'ego, kiedy obaj się w tobie zakochali, ale i ciebie. Nawet przed atakiem. I dopóki nie spotkałam Jacoba, nie rozumiałam. A teraz on jest dla mnie najważniejszy. Nadal nie wiem, co jej powiedzieć. -

Myślę, że próbuję ci wybaczyć. I mówię ci - już nie dbam

0

Travisa, Harry'ego i całą resztę. Jedyne, na czym mi zależy, to Jacob, chcę mu

zapewnić dobre życie. By mógł dorosnąć 1

odnaleźć swoją drogę na tym świecie. Jacob jest dla mnie jak syn, a ja zawsze

pragnęłam mieć rodzinę. Wzrusza ramionami. -

Teraz, kiedy mam jego, mam wszystko. Harry i Travis są bez znaczenia.

Bezwartościowa strata emocji. Odchylam się i kładę na platformie, czując przez ubranie nagrzane od słońca drewno. Wielkie, pierzaste chmury przesuwają się po błękitnym niebie, jakby nic na świecie się nie zmieniło. Jakby nie było śmierci, rozkładu, bólu. -

Chodzi o to, że czasem, kiedy nie ma już nadziei na świecie, przychodzi czas,

by poukładać pewne rzeczy - mówi Cass. -

Nadal jest nadzieja - odpowiadam. - Opracowują przecież plan.

Usiłuję wypatrzyć w chmurach jakieś kształty, ale wszystko wydaje się złudne. Znowu się śmieje. -

Masz na myśli ich plan, by poczekać do zimy i prześlizgnąć się do ogrodzenia?

Nie pokładałabym w tym wiary. Myślę raczej, że to jest nasz koniec, tutaj, na tych platformach.

Cass, którą kiedyś znałam, nie była tak pragmatyczna. Ten świat zmienił nas wszystkich, zmusił do podjęcia okropnych decyzji, kiedy jeszcze nie byliśmy na nie gotowi. -

Nie mam zamiaru porzucać nadziei - mówię wreszcie. - I nie porzucę też myśli

o oceanie. -

Tak myślałam, że o to chodzi - mówi. - Ale chciałam tylko się upewnić, że

jesteś świadoma tego, że jeśli przyjdzie mi wybierać pomiędzy twoim marzeniem o oceanie a bezpieczeństwem Jacoba, wybiorę jego. -

Wiem - mówię do niej.

A po chwili dodaję: -

Jesteś doskonałą matką, Cass.

Chciałabym powiedzieć jeszcze, że mam nadzieję na wydostanie się stąd, znalezienie bezpiecznego miejsca, gdzie będzie mogła wziąć ślub i założyć dużą rodzinę. Ale nie robię tego. Pytam więc, czy chciałaby dołączyć do mnie w szukaniu kształtów w chmurach. Spędzamy popołudnie, siedząc ramię przy ramieniu i spoglądając w niebo, jakby świat wokół nas był inny niż zwykle. -

Ogień!

Momentalnie się wybudzam i rękoma macam miejsce obok, łapię za pościel, szukając tam Travisa, Harry'ego, kogokolwiek. Ale jestem sama i każdy oddech wdziera się w moje płuca, gdy próbuję przypomnieć sobie, co przerwało moje sny. -

Ogień!

Znowu słyszę to słowo, a w drzwiach staje mój brat, obok niego prześlizguje się Jacob. Wszystko wydaje się mgliste, cały świat. Zaczynam kasłać. -

Mary, musisz tutaj przyjść - mówi i znika w korytarzu.

Zostają po nim wijące się w powietrzu kosmyki dymu, jakby zaniepokojone tą nocną zawieruchą. Ręką przytrzymuję koszulę przy twarzy i schodzę z łóżka, badam podłogę gołą stopą w poszukiwaniu przeszkód. Kiedy zbliżam się do drzwi, ktoś mnie łapie i wyciąga na świeże powietrze. Zanim mam chwilę na zorientowanie się w sytuacji, ciągnie mnie wzdłuż platformy do miejsca, gdzie inni siedzą przytuleni.

Na plecach czuję żar, głodne płomienie pożerają naszą kryjówkę kęs za kęsem. Przedzierają się przez inne domy na drzewach, jaśnieją, kiedy zabierają się za nasze zapasy i gonią po gałęziach. Zbieramy się na krawędzi platformy, w miejscu, gdzie spędziłam popołudnie, gapiąc się z Cass na chmury. Teraz ona próbuje utrzymać Jacoba, który wierci się, szlocha, przeprasza. Jed, Harry i Travis stoją z zakasanymi rękawami, a ich czoła lśnią od potu, kiedy spoglądają w stronę ognia. Powietrze jest tak suche, że aż skrzeczy, pożerając także jęki Nieuświęconych. Jesteśmy w śmiertelnej pułapce. Pod nami nie ma niczego, tylko rozciągająca się w dole wioska, opanowana przez Nieuświęconych. Za nami ogień, powoli torujący sobie drogę przez długie platformy. Od czasu do czasu pojedyncze płomienie spadają w tłum Nieuświęconych, zamieniając ich w chodzące pochodnie, od których zapalają się kolejni. Pożar rozprzestrzenia się na całą osadę. -

Może ogień ich przetrzebi, a wtedy będziemy mogli uciec -mówi Cass, a jej

podbródek spoczywa na drżącym ciele Jacoba. Mężczyźni nie odpowiadają. Stoją bez ruchu, jakby jakiekolwiek działanie było zbyt ryzykowne. Widzę oparzenia na prawym ramieniu Jeda. Nasz świat wypełnia się gorącem i światłem, wreszcie Travis wypowiada prawie niesłyszalne słowa: -

Jedno z nas musi się przez nich przedostać. Ktoś musi iść na ścieżkę i

przywiązać linę. Musimy zejść z tych platform i dostać się na drogę. Cass ściska Jacoba, kładzie dłonie na jego uszach, a Jed i Harry kiwają głowami. -1 nie możesz to być ty - mówi Travisowi Harry. - Z powodu twojej nogi. Powtarzam sobie w myślach jego słowa, szukając w nich oskarżycielskiego tonu, ale nie znajduję go. -

Ja mogę iść - szepczę.

Czekam na jakieś obiekcje, wręcz się o nie modlę, i po kilku uderzeniach serca nadchodzą. Proste, bezpośrednie. -

Nie, nie pójdziesz - mówią. - To musi być jeden z nas.

Jed i Harry nie patrzą na siebie, kiedy rozmyślają, który z nich poświęci się dla reszty z nas. -

Mogę chociaż przynieść linę - mruczy Travis i odchodzi w stronę

rozprzestrzeniającego się ognia. Jed kładzie rękę na ramieniu Harry'ego, a Harry obejmuje Jeda. Oddalają się z pochylonymi głowami. Wyglądają jak pogrążeni w modlitwie. Zastanawiam się, czy to wszystko moja wina, bo przestałam wierzyć w Boga tyle miesięcy temu. Może gdybym zapomniała o oceanie, o Tra-visie, o wszystkim innym, co stanęło między mną a Bogiem, mogłabym nas uratować. Gdybym mogła chociaż uratować ich. Travis przechodzi obok stojących razem Jeda i Harry'ego i dziwacznie klęka przy skraju platformy, jak najbliżej Lasu Zębów i Rąk oraz ścieżki, która może okazać się naszym zbawieniem. Podpełzam do niego i pomagam wiązać supły. -

Nie rozumiem, jak to ma zadziałać - mówię mu, moje palce trzęsą się

nerwowo. -

Tak samo jak wtedy, gdy przywiodło nas tutaj. Ale ktoś musi zawiązać drugi

koniec sznura - odpowiada. Kładzie swoją dłoń na mojej, ciepłą i znajomą. -

Wtedy, w domu. To był mój świat. To była moja prawda. To był mój ocean -

mówi. W jego oczach widzę odbicie tych słów, wypływają prosto z jego serca, a kiedy znowu otwiera usta, mówi: -

Gdybym tylko mógł sprawić, byś była bezpieczna.

Palcem wodzi po moich wargach, następnie wstaje i niesie linę Harry'emu i Jedowi, przygotowując ich do przejścia. Zanim zdaję sobie sprawę z tego, co się dzieje, ktoś przebiega obok mnie nierównym krokiem, jakby nie mogąc skoordynować swoich ruchów, i skacze z krawędzi platformy, przelatując nad hordą Nieuświęconych. Ląduje, uderzając o ziemię, i

przetacza się zwinięty w kulkę. W obu dłoniach trzyma ostrze, płomienie odbijają się od metalu. Dochodzi do siebie, wstaje i zaczyna podążać w stronę Lasu, do bramy i ścieżki, moja spleciona z materiału lina przytroczona jest do jego pasa i ciągnie się za nim. Z początku idzie mu dobrze, bo Nieuświęceni nie zauważają jego obecności. Ale nagle zaczynają iść w jego stronę, wyczuwają go, pożądają. -

Nie! - krzyczę i rzucam się do skraju platformy, chwytając się jej krawędzi,

jakbym mogła złapać splecioną linę w dłonie i przyciągnąć go z powrotem w bezpieczne miejsce. Płacz rzuca moim ciałem, ale nie pozwalam łzom przedostać się na zewnątrz. Szepczę zaimprowizowaną modlitwę, powtarzam w kółko jedno słowo: -

Proszę, proszę, proszę, proszę.

Potyka się i upada, wstaje. Widzę, że nie potrafi utrzymać dobrego tempa. Jego nogi są zbyt słabe. Jego krok zbyt nierówny. Jego ciało zbyt niesprawne. . , -

Proszę, proszę, proszę, proszę...

Nieuświęceni sięgają po niego, ich palce są coraz bliżej, na-deptują na linę. Sznur naciąga się, zwalając go z nóg, ciągnąc go do tyłu. -

Proszę, proszę, proszę, proszę...

Słyszę jego krzyk, kiedy dopada go pierwszy z nich. Rzuca się na nich, próbuje się bronić, ale jest ich zbyt wielu. Zagłębia ostrze w pierwszego z brzegu, ale nie może go z powrotem wyciągnąć, odskakuje w tył, potyka się. Widzę krew rozmazaną na jego koszuli. Brat łapie mnie za ramię, próbuje odciągnąć od tego widoku, ale głęboko wierzę w to, że jeśli nie zdejmę wzroku z Travisa, wszystko będzie w porządku i da radę dojść do siatki cały i zdrowy, niezainfekowany. Potyka się ponowię, a Nieuświęceni kłębią się wokół. -

Proszę, proszę, proszę.

Wkładam w każde słowo całe swoje życie, chciałabym zamienić się z nim miejscami. Przy mojej głowie świszczą strzały, jedna za drugą, a każda trafia w innego Nieuświęconego. Zaczynają padać, aż wreszcie Travis wydostaje się z tego młyna i kroczy do bramy.

Harry staje za mną, jego kusza jest w ciągłym ruchu. Ma blade policzki, jest mokry od potu, ale jego celność jest bez zarzutu. Zostawiając mnie samą, Jed biegnie do niego i podnosi drugą kuszę. Razem prują strzałami w hordę Nieuświęconych. Wypełnia mnie radość, wiara i nadzieja tak czysta, że czuję, jakby światło emanowało z każdego centymetra mojego ciała. Przez chwilę, przez jeden piękny i olśniewający moment, wypełnia mnie głęboka i kompletna wiara, że Travis dojdzie do Lasu nienaruszony. Że zobaczę ocean. Zamykam oczy, mając nadzieję, że to uczucie przetrwa we mnie. I wtedy Travis upada ponownie. Dociera do mnie mój krzyk, załamuję się, nic nie jest w stanie utrzymać mojego pustego ciała. -

Proszę - szepczę po raz ostatni.

Travis wstaje, dociera do siatki i otwiera bramę. Kilku Nieuświęconych weszło do środka razem z nim, zanim udało mu się ją zamknąć, ale kiedy Harry i Jed trafiają w nich strzałami, padają na ziemię. Travis jest wreszcie sam, bezpieczny. Krew pokrywa jego ubranie i nawet stąd widzę, że jego klatka piersiowa ciężko się unosi. I wtedy podnosi rękę, i macha do nas. Czuję drżenie platformy, kiedy Harry i Jed padają obok mnie na kolana. -

Nie - szepczę, nie chcąc zaakceptować tego, co się dzieje.

Próbuje dziesięć razy, zanim udaje mu się zawiązać jeden koniec sznura wokół mocnej gałęzi dużego drzewa rosnącego obok ścieżki. Czujemy, że płomienie za naszymi plecami nabierają sił. Travis zaczyna ciągnąć linę, byśmy mogli przeprawić się po niej do ścieżki. Wszyscy wstrzymujemy oddech. Przypala nas ogień. Argos piszczy, a Jacob drży, kiedy Travis stopniowo przeciąga linę na swoją stronę, aż wreszcie udaje mu się ją przywiązać. yi Buja się w te i we wte. Nasze zbawienie. Travis pada na drzewo i zanim ktokolwiek jest w stanie mnie zatrzymać, wskakuję na linę, zakładam na nią nogi i zaczynam przesuwać się po sznurze, ręka za ręką, z daleka od płonącej platformy. Słyszę, jak woła mnie Harry, czuję, że próbuje złapać mnie za stopę, ale ignoruję go, odmawiając

powrotu. -

Nie jest jeszcze bezpiecznie! - krzyczy Harry. - Powinnaś pozwolić jednemu z

nas iść przodem, w razie czego! Kiwam głową. Koncentruję się na jednej ręce, potem na drugiej. Nie zwracam uwagi na poparzoną skórę. -

Nie masz nawet liny bezpieczeństwa! - woła.

Ściskam linę mocniej i pozwalam mojej głowie swobodnie opaść, by móc zobaczyć Travisa, choćby do góry nogami. Opiera się o drzewo i powoli, gdy jeszcze patrzę, jego głowa spada mu na pierś. -

Nie! - krzyczę.

-

Nie masz broni, na wypadek jakby się przemienił! - drze się Harry.

Nie pozwalam jednak, by te słowa mnie rozproszyły - skupiam się znowu na jednej ręce, potem na drugiej. Zmęczenie wkrada się w moje ramiona. Sznur wżyna się w ciało. Patrzę na Travisa, potrzebuję go dotknąć, poczuć, uleczyć. Kiedy docieram wreszcie na drugą stronę, puszczam sznur nogami, krew z powrotem napływa mi do stóp. Wiszę twarzą do platformy, Jed, Harry, Cass i Jacob stoją w otoczeniu płomieni. Patrzę na ziemię, boli mnie szyja. Po lewej mam Las Zębów i Rąk, gdzie zaczynają się zbierać Nieuświęceni, kłębią się wokół nas. Po prawej majaczy ścieżka prowadząca w ciemność. Bezpośrednio pode mną stoi zakrwawiony Travis, wyciąga do mnie ramiona. Nagle paraliżuje mnie strach. Boję się go. Stoi i wyciąga ręce. Krew krzepnie na jego skórze. Czeka tam, na dole, jakby chciał mnie pożreć. Otwieram usta do krzyku, lecz nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. Wiszę, trzymając linę rękoma. Czuję ciężar swojego ciała, nie mogę oddychać. Ześlizgują mi się palce, krew spływająca z wżynającej się w moje ręce liny sprawia, że są śliskie. Próbuję poprawić uchwyt, zarzucić nogi na sznur raz jeszcze, ale moje ramiona są zbyt zmęczone. Mięśnie drżą mi z wysiłku, samo zwisanie jest zbyt wyczerpujące. Jestem zła na siebie za swój pośpiech, za to, że nie pozwoliłam Harry'emu obwiązać mnie drugim sznurem.

Łzy napływają mi do oczu, usiłuję skupić się na Travisie. Jego pięści zaciskają się i otwierają. Wreszcie napięcie ucieka z jego ramion, które opadają i wiszą wzdłuż ciała, jakby opuściła go energia. Z głośnym szumem opadam na ziemię i podpełzam do niego. Opiera się o pień drzewa zaraz obok bramy. Telepie się. Jego oddech jest ostry i urywany, ale nadal żyje. - Travis! - krzyczę i przyciskam go do siebie, kołysząc jak małe dziecko. - Będzie dobrze - mówię. - Już wszystko w porządku.

yj Kładę podbródek na jego głowie, spoczywającej na mojej piersi. Czuję, że jego krew przesącza się przez ubranie. -

Dlaczego to zrobiłeś, Travis? - pytam. - Dlaczego?

Załamuje mi się głos, widzę, jak porusza ustami, ale nie słyszę żadnych słów. Oczy wywracają mu się w głąb czaszki. Potrząsam nim, niemal brutalnie. -

Nie możesz! Nie pozwalam ci! - krzyczę mu prosto w twarz.

W kąciku jego ust majaczy cień uśmiechu. Strużka krwi spływa mu od wargi do podbródka. -

Wszystko się ułoży - mówię mu. - Może jest inna wioska. Może mają tam

uzdrowiciela. Jesteś pewien, że zostałeś ugryziony? Może to tylko zadrapania, jak u mnie? Nagle jego śmiech zatrzymuje czas, wrzuca nas z powrotem do naszego wspólnego świata. Tego, który znaliśmy zanim dotarliśmy zanim dotarliśmy do wioski i zanim wydarzył się atak. Zanim Travis złamał nogę. Do czasów, kiedy byliśmy dziećmi. Zanim dowiedzieliśmy się o istnieniu świata. -

Nie ma znaczenia, czy to zadrapania, czy nie - mówi coraz szybciej. - Zostałem

ugryziony podczas ucieczki z domu. Ogarnia mnie nagła słabość, wszystko w środku zamiera i wywraca się do góry

nogami. -Już wtedy byłem martwy - mówi, otwierając oczy. Udaje mi się tylko wypowiedzieć słowo: Dlaczego. Straciłam swój głos, nie mogę wydobyć żadnego dźwięku z trzęsącego się n ciała. Przełykam ślinę. Przykładam dłoń do jego czoła, skórę ma śliską od potu i krwi. Pochylam głowę, by móc sięgnąć jego włosów. Moje usta dotykają go, wszystko, o czym mogę teraz myśleć, to dni, które spędziliśmy razem w Katedrze, kiedy opowiadałam mu historie o oceanie. -

Pozwól mi się za ciebie pomodlić - szepczę.

Cieknie mi z nosa, moje oczy są napuchnięte od łez. -

Modlitwa nigdy nie szła ci dobrze - mówi z nikłym uśmieszkiem. - Nie po to

przychodziłaś. Chodziło o opowieści. Kręcę przecząco głową, zaciskając oczy. -

Chodziło o ciebie - mówię.

Znowu się śmieje, tym razem łagodnie, jakby wydychał powietrze. -

Chciałbym, żeby tak było - mówi.

Przyciągam go jeszcze bliżej, jakbym chciała wycisnąć z niego infekcję, oczyścić jego krew swoją miłością. -

Przepraszam - szepczę. - Tak bardzo przepraszam.

Płacz opanowuje moje ciało, ledwo słyszę, jak mówi, że wie o tym. Myślę teraz jedynie o tym, jak zmarnowałam moje ostatnie dni z Travisem, kiedy byłam na niego zła. A przecież powinnam była spędzić te chwile, zapamiętując jego twarz. Licząc piegi na jego ramionach. Wiem, że nie zobaczę nigdy więcej jego uśmiechu, jak mruży oczy, kiedy słońce pada mu na twarz, a malutkie zmarszczki pojawiają się w okolicach czoła. Nigdy już nie zobaczę, jak chodzi, nie zobaczę jego niezdarnego kuśtykania. Nigdy nie poczuję jego dłoni na swoim policzku. _

fj Nagle przychodzą mi do głowy te wszystkie rzeczy, których o nim nie wiem, o których nie miałam okazji się dowiedzieć. Nie wiem, czy ma łaskotki, jak długie są jego palce u stóp. Nie wiem, jakie miewał koszmary jako dziecko. Nie wiem, które z gwiazd lubi, jakie kształty widzi w chmurach. Nie wiem, czego naprawdę się boi, jakie wspomnienia są dla niego najcenniejsze. I nie mam już na to czasu, zawsze jest za mało czasu. Chciałabym po prostu być przy nim, poczuć jego ciało przy moim, nie myśleć o niczym innym, ale moja głowa eksploduje na samą myśl o tym, co właśnie tracę. Bezpowrotnie. Myślę o tym, co zmarnowałam. O tym, że nie spędzimy naszego życia wspólnie, że nie miałam czasu, by go zapamiętać i nawet teraz zapominam o nim. Że nie jestem na to gotowa, na jego śmierć. -

Opowiedz mi o oceanie, Mary - mówi. - Powiedz mi, że to ostatnie miejsce

nietknięte przez to wszystko. Kręcę głową. -

Ocean się nie liczy. Jest jak cała reszta - odpowiadam.

Bierze w dłonie mój podbródek, jego uścisk zadziwiająco silny. -

Obiecaj mi, że dotrzesz nad ocean - mówi.

Kręcę głową. -

Ale powiedziałeś...

-

Zapomnij o tym. Obiecaj mi, że spróbujesz słonej wody.

Chciałabym cofnąć czas, złapać go i zatrzymać. Przycisnąć do siebie tę chwilę i nie pozwolić jej się oddalić. Ale nie potrafię. A ręka Travisa opada bezwiednie. -

Nie - mówię, przytulając go, chcąc, by został ze mną. - Wybieram ciebie. Wolę

ciebie od oceanu. -

Obiecaj mi, Mary - mówi ponownie.

Tym razem jego głos jest słaby, oddech rzężący -

Kocham cię - mówię mu, ale nie odpowiada.

Jest martwy. I wtedy ktoś mnie od niego odciąga. -

Nie! - protestuję, ale czyjeś ramiona są zbyt silne.

To Harry. Podnosi mnie i przenosi na drugą stronę ścieżki. Podnoszę się, ale on znowu popycha mnie na ziemię. -

Musisz go zostawić.

-

Zejdź mi z drogi! - krzyczę w odpowiedzi, palcami ryjąc ziemię i torując sobie

drogę do Travisa. Harry łapie mnie za ramiona. -

Nie rozumiesz? Travis jest zarażony, zaraz się przemieni!

Jed stoi za mną z kosą w ręce. Czeka, gotów na transformację Travisa. Gotów, by to wszystko zakończyć. Wyciągam rękę w stronę lśniącego ostrza. Musi myśleć, że chcę go powstrzymać, odciągnąć od Travisa, bo jest gotów ze mną walczyć. -

Mary! - Harry usiłuje mnie odciągnąć od Jeda, ale odpycham go z taką siłą, że

upada do tyłu, uderza w Cass i oboje zwalają się na ziemię. -

Daj mi to - mówię Jedowi.

-

Trzeba go zatrzymać...

-

Oddaj mi to!

-

Mary, nie powinnaś być tą, która...

Wyciągam rękę po kosę, krzyczę, tym razem udaje mi się chwycić narzędzie. To ja jestem tą, która go kocha. Ja jestem odpowiedzialna za jego infekcję. To mnie próbował ratować, dla mnie się poświęcił. -

Mary, pozwól mi...

-

Puszczaj. - Mój głos przypomina warczenie.

Jego dłonie ześlizgują się z kosy, jednym ruchem wyrywam mu narzędzie i idę w stronę Travisa. Chciałabym po prostu zamknąć oczy, udawać, że nic z tego nie jest prawdziwe, że to jedynie koszmar. Ale kiedy biorę zamach, widzę, że Travis ma otwarte oczy. Niepokojąco zielone, głębokie. Zawsze wiało od nich tęsknotą, ale nigdy takim głodem, złem, jak teraz.

Zatapiam kosę w jego szyi, drżę, kiedy czuję, jak ostrze przechodzi przez rdzeń kręgowy. Oczy tracą ostrość, jakby widziały przeze mnie. Jego ciało opada, mięśnie wiotczeją. Odszedł. Na zawsze. Krew spływa po jego piersi. Z płaczem padam na ziemię. Jed bierze kosę i podnosi mnie. Jestem zbyt słaba, by zaprotestować. Chciałabym złapać Travisa za rękę, poczuć go po raz ostatni, pozwolić jego palcom spleść się z moimi. Ale jest już zbyt daleko. Już zdążyłam zapomnieć, jak pachnie, dym z pożaru wyparł wszystkie inne zapachy. Jed odciąga mnie od ciała. -

Nie! - krzyczę.

Rzucam się na Jeda. Nie mogę nawet złapać powietrza, by zapłakać. Moje wspomnienia o Travisie mieszają się, zlewają w jedno, zmieniają, odchodzą. -

Zrobiłaś to, co było konieczne - mówi.

Jakby te słowa mogły mnie pocieszyć. -

Kochałam go - łkam. - Był wszystkim. Czemu nie widziałam, że on był

wszystkim? Męczą mnie wyrzuty sumienia, żal płynie w moich żyłach, jakby miał zastąpić krew. - Wiem - mówi Jed. Przerzucona przez jego ramię czuję, jak drży, wiem, że płacze. Za mnie, za Beth. Zastanawiam się, czy istnieje świat okrutniejszy niż ten, w którym każe się nam zabijać ludzi, których kochamy. Dzień mija nam na powolnym i monotonnym przebieraniu nogami. Próbujemy odejść jak najdalej od ognia pożerającego drogę za nami. Każde z nas na swój własny sposób przeżywa śmierć Travisa. Cass odwraca się do Jacoba z miłością wypisaną na twarzy, zachowuje się, jakby naprawdę był jej dzieckiem. Jakby Jacob nigdy wcześniej nie należał do żadnej innej kobiety. Przytula się do niego. Jest jedynym z nas, który przebił się przez jej zbroję milczenia. Harry podjął się opieki nad Cass. Upewnia się, że zjada do końca każdą z mizernych

racji, ratuje ją przed ogniem, podtrzymuje, kiedy słabnie. Gdy ramiona Cass wiotczeją, to on niesie Jacoba. Pomaga, kiedy ciężar tego wszystkiego jest dla niej zbyt duży do zniesienia. Kroczę po ścieżce samotnie. Jak włóczęga. Nie dbam już o nic. Potykam się o najmniejsze korzenie, zbaczając wtedy ku ogrodzeniu i Nieuświęconym. Gapię się w nicość. Zastanawiam się, jak udało mi się stracić dosłownie wszystko, pozostała mi tylko ta wędrówka. Mam nadzieję, że dożyję jej kresu. Dzień mija nam na powolnym i monotonnym przebieraniu nogami. Próbujemy odejść jak najdalej od ognia pożerającego drogę za nami. Każde z nas na swój własny sposób przeżywa śmierć Travisa. Cass odwraca się do Jacoba z miłością wypisaną na twarzy, zachowuje się, jakby naprawdę był jej dzieckiem. Jakby Jacob nigdy wcześniej nie należał do żadnej innej kobiety. Przytula się do niego. Jest jedynym z nas, który przebił się przez jej zbroję milczenia. Harry podjął się opieki nad Cass. Upewnia się, że zjada do końca każdą z mizernych racji, ratuje ją przed ogniem, podtrzymuje, kiedy słabnie. Gdy ramiona Cass wiotczeją, to on niesie Jacoba. Pomaga, kiedy ciężar tego wszystkiego jest dla niej zbyt duży do zniesienia. Kroczę po ścieżce samotnie. Jak włóczęga. Nie dbam już o nic. Potykam się o najmniejsze korzenie, zbaczając wtedy ku ogrodzeniu i Nieuświęconym. Gapię się w nicość. Zastanawiam się, jak udało mi się stracić dosłownie wszystko, pozostała mi tylko ta wędrówka. Mam nadzieję, że dożyję jej kresu. Że ta ścieżka dokądś prowadzi. Jed zawsze łapie mnie za rękę i odciąga od siatek na środek dróżki. Delikatnie naprowadza na właściwy kierunek marszu. Widzi smutek na mojej twarzy. Rozumie, dlaczego łzy wciąż płyną po mnie, choć minęły już trzy dni, odkąd zostawiłam za sobą Travisa. Oboje straciliśmy nasze miłości przez Nieuświęconych. Oboje zostaliśmy zmuszeni, by zabić. Ogień nadal płonie za nami, popycha do przodu. Popiół pokrywa wszystko, czyni

świat szarym i pustym. Powietrze jest gęste, trudno nam oddychać, przez co nasze kroki są coraz wolniejsze. Nikt nie wspomina o Travisie, o ogniu, o naszych kończących się zapasach, zabranych naprędce z platformy wraz z bronią, zanim resztę pochłonęły płomienie. Nikt z nas nie zastanawia się głośno nad tym, jak ogień oddziałuje na siatkę, czy metal słabnie lub topi się. Jeśli Nieuświęceni podążają powoli za nami, może przeciskają się przez otwory w ogrodzeniu, w miejscach, gdzie ogniwa osłabły od żaru. Wszyscy oddychamy z ulgą, kiedy przechodzimy przez jakąś bramę i zostawiamy ją za sobą, zatrzaśniętą. Czasem jednak ogień zastaje nas we śnie i musimy zrywać się i iść dalej. Jest nam gorąco, czujemy zmęczenie, pragnienie, głód, jesteśmy wycieńczeni. Stopa za stopą, krok za krokiem. Usiłujemy patrzeć przed siebie, a nie w dym. Udajemy, że w powietrzu nie unosi się smród spalonego, wysuszonego ciała. Przetrwamy. Przetrzymamy. Nikt nie chce być tym, który podda się pierwszy. Czasami, kiedy moje nogi odmawiają posłuszeństwa i drżą z wysiłku, wycieram pot z karku palcami i piszę imię Travisa na swoich pokrytych popiołem ramionach. Wiem, że nie mogę go zawieść, zatrzymać się. Jest martwy przeze mnie i nie mogę splamić jego poświęcenia, odmawiając dalszego marszu. Jednej nocy, kiedy sny o Travisie doprowadziły mnie do płaczu i wściekłości, odeszłam od grupy, szukając samotności i powietrza. Na horyzoncie noc zabarwiła się na pomarańczowo, a moje ciało zatrzęsło się ze strachu, jakby wiedziało, że ogień podąża wytrwale w naszą stronę i jutro znowu będziemy się z nim ścigać. Słyszę coś w mroku, rozglądam się więc, aż dostrzegam małą, skuloną postać, wpatrującą się w odległe jeszcze płomienie. To Jacob. Idę do niego, siadam obok i, mimo że się opiera, sadzam go sobie na kolanach. Argos, który nie opuścił Jacoba od pożaru ani na moment, trąca moją rękę mokrym nosem. -

Nie chciałem - mówi Jacob znowu.

Odkąd uciekliśmy z platform, cały czas przeprasza za wzniecenie ognia. Uciszam go i przyciskam usta do jego włosów.

-

Przepraszam - szlocha, a ja przytulam go mocniej.

Żal przenika moje ciało i nienawidzę myśli, że będzie nosił w sobie brzemię winy przez całe życie. -

Powiedzieć ci tajemnicę?-- szepczę.

Pociąga cicho nosem, czuję, jak kiwa głową. -

Moja matka opowiadała mi historie o oceanie, o budynkach wyższych niż

drzewa, które dotykały nieba. O ludziach chodzących po księżycu. Śmieje się. -

Zmyślasz, ciociu Mary - mówi.

Ale czuję, że chciałby mi uwierzyć. Nachylam się i szepczę do niego: -

To prawda i mam dowód.

Wyciągam małą książeczkę z fotografią Nowego Jorku i podaję mu zdjęcie. Trzyma je blisko twarzy, mruży oczy. Pada na nas trochę światła od ognia, widać zarysy budynków. Słyszę, jak łapie oddech i wstrzymuje go. -

Co to jest? - pyta.

Przejeżdża palcami po literach. -

To zdjęcie miejsca, które istniało przed Powrotem. Może nadal istnieje.

-

Skąd wiesz?

Wzruszam ramionami. -

Wiara. Nadzieja. Dlatego przekazuję to tobie. Byś miał historie, które będziesz

mógł opowiedzieć innym. Coś, w co ludzie uwierzą mocniej niż w tę ścieżkę. Odgarniam włosy z jego czoła takim samym ruchem, jakim robiła to moja matka. Po chwili wstaję, stawiam Jacoba na nogi i prowadzę do miejsca, gdzie śpią pozostali. Po raz pierwszy zasypiam spokojnie, a sny nie przynoszą ze sobą bólu. Następnego poranka kontynuujemy naszą podróż, widzę, że Jacob trzyma głowę jakby trochę wyżej, ramiona ma wyprostowane, co bardzo mnie cieszy. Ale dni nadal dłużą się niemiłosiernie, nie mają końca. Prowiant, który udało się uratować, już prawie się skończył. I wtedy, gdy już myślę, że nie mogę iść dalej,

kropla deszczu muska moje czoło. Słychać gromy, rozbłyskują pioruny. Duże krople deszczu spadają jak kamyczki, niemal boleśnie uderzają w ciało. Kiedy na nowo podejmujemy marsz, jestem pewna, że wszyscy myślimy o tym samym - czy ten deszcz ugasi pożar? Czy pozwoli nam zwolnić? Czy przyniesie odpoczynek, ulgę, wytchnienie? Zwracam twarz ku niebu, a deszcz się wzmaga. Pozwalam wodzie mieszać się z łzami lecącymi po moich policzkach, chcę by zmyły mój gniew. Deszcz obmywa moje ciało z popiołu, imię Travisa, które wypisałam sobie na ramieniu, jest już niewidoczne. Rozkładam szeroko ramiona, pozwalam wodzie na pieszczotę. Cass i Harry pędzą wzdłuż ścieżki, Jacob między nimi, szukając schronienia. Rozglądają się za byle gałęzią, krzakiem, czymkolwiek, co pozwoliłoby uchronić się od kłujących kropel deszczu. Kładę się na ziemi, a deszcz obmywa mnie. Jed klęka obok, kładzie dłoń na moim policzku, pyta, co robię. Uśmiecham się szeroko. Proszę, by mnie zostawił. Patrzy na mnie przez chwilę, woda kapie mu z włosów, nosa i brody. I wtedy odchodzi, rozumie moje poczucie straty. Woda zbiera się wokół mnie; wtapiam się w jej nurt. Wyobrażam sobie, jak stoję w oceanie, z każdym oddechem wciągam krople deszczu, czuję, jakbym tonęła. Ścieżka za mną zmienia się w błoto, więc turlam się dalej, oblepia mnie mokra ziemia. Wpadam załzawioną twarzą w brud. Krzyczę razem z gromem. Drę się na błyskawice i na Nieuświęconych, jakbym chciała powiedzieć im, by oddali mi wszystko, co zostało mi zabrane. Ale Nieuświęceni tylko wyją i uderzają rękoma w siatkę. Wstaję i biegnę w dół ścieżki, machając pięściami- Prowokuję ich, ale oni nie reagują. Odchodzą, kierując się w stronę Harry'ego, Jacoba i Jeda. Wściekła podbiegam do siatki, łapię za ogniwa i trzęsę ogrodzeniem z całej siły. Walę pięściami w metal. Ale nie zwracają na mnie uwagi. Nieuświęceni przechodzą obok, jakby mnie tutaj nie

było. Woda i błoto maskują mój zapach. Wreszcie Harry przebiega przez ścianę deszczu i podchodzi do miejsca, w którym stoję przy siatce. Odciąga mnie w samą porę, a palce Nieuświęconych przechodzą przez moje włosy jak ulotne wspomnienie. Delikatnymi ruchami wyciera błoto z mojej twarzy. Przyciska mnie do swojej piersi. Wzmaga się burza, a Nieuświęceni biją głośno w ogrodzenie. Harry szepcze do mego ucha: - Też za nim tęsknię. Przez chwilę oboje pogrążamy się w milczeniu, aż słyszymy krzyki. Podnoszę głowę i widzę Jeda biegnącego w dół ścieżki, wymachującego w powietrzu swoją kosą. Kiedy spotykają się nasze oczy, zatrzymuje się i wzywa nas gestem. Nie słyszę, co krzyczy. Harry i ja wstajemy i idziemy za Jedem. Mijamy Cass i Jacoba przycupniętych pod rozłożystym krzakiem. Argos zaczyna węszyć i podchodzi do mnie. Z wahaniem popycham go z powrotem w stronę Jacoba. Mały chłopiec łapie psa za kark i chowa twarz w jego sierści. Argos spogląda na mnie i cichutko skamle. Palcami pieszczę jedno jego ucho, drapię po czubku głowy. Oczy zaciskają mu się w wąskie szparki, widzę, że sprawiam mu przyjemność. Wreszcie kładzie się na ziemi obok Jacoba. Ręka chłopca nieświadomie wędruje na brzuch Argosa, palcami wystukuje jakiś rytm, przez co lewa tylna noga psa zaczyna podrygiwać. Cass patrzy na mnie i bezgłośnie mówi: „dziękuję", nadal mocno przyciskając do siebie Jacoba. Z powrotem przyciska swoje usta do jego ucha, jakby szeptała mu jakąś tajemniczą historię. Biegnę szybko, by dogonić Harry'ego i Jeda. Czekają na mnie w milczeniu i bezruchu. Ścieżka rozszerza się w tym miejscu na tyle, że możemy stać we trójkę ramię w ramię. Podnosi kosę i pokazuje na dróżkę, a potem opuszcza ramiona tak, jakby narzędzie było dla niego zbyt ciężkie. Podchodzę o krok bliżej, nie wiedząc za bardzo, na co patrzę, czy nie zwodzą mnie

oczy. Słyszę oddech Harry'ego, przyspieszony przez fizyczny wysiłek. Padam na kolana; ostre kamienie wbijają mi się w ciało, z ranek sączy mi się strużka krwi, która miesza się z deszczem spływającym po mojej łydce. Koniec siatki. Koniec ścieżki. Nie ma nic prócz Lasu. Kolejny ślepy zaułek. Opadają mi ramiona, palce wbijam w ziemię. -

Przykro mi, Mary - mówi Jed, wiedząc, jak wielką miałam nadzieję.

-

Pewnie musimy przeczekać deszcz - mówi Harry. - Mam

nadzieję, że ugasi ogień. Wrócimy po swoich śladach do skrzyżowania i wybierzemy inną ścieżkę. Kręcę głową, krople deszczu opadają z moich włosów i uszu. -

To była ta ścieżka - mówię ledwo słyszalnym szeptem.

-

Znajdziemy inną - odpowiada Harry, próbuje mnie uspokoić, sprawić, bym

poczuła się lepiej, ale to nie pomaga. Tak bardzo wierzyłam, że to była właściwa droga, że wyprowadzi nas z Lasu i dotrzemy do oceanu. -

Może - mówię, wstając.

Słaniam się na nogach, kiedy ból w kolanach przenika mnie całą. Daję krok w przód. -

Nie rób nic głupiego, Mary - mówi do mnie Harry. - To po prostu kolejny ślepy

zaułek, trafialiśmy na nie już wcześniej i pewnie jeszcze będziemy. Ta ścieżka nie była wyjątkowa, żadna nie jest. Ponownie kręcę głową. W tej ścieżce jest coś innego - coś, do czego nie pasuje ten ślepy zaułek. Palcami wodzę po ogniwach siatki, aż natrafiam na metalową belkę. -

To brama - mówię, a nad głową słyszę grzmot pioruna.

Odwracam się do Jeda i Harry'ego, ich sylwetki zamazuje rzęsisty deszcz. -

To brama! - krzyczę.

Macam metal w poszukiwaniu wyrytych na nim liter, aż znajduję: I. Wiem, co to oznacza - to jest pierwsza brama. Patrzą na siebie nawzajem i podchodzą do mnie.

-

Ale za bramą nie ma ogrodzenia - mówi Harry. - Wychodzi na Las. Czemu w

ogóle stawiali tutaj bramę, skoro to koniec ścieżki? Serce wali mi jak młotem, tak mocno, że mój oddech ledwo dostosowuje się do tak szybkiego rytmu. Jeśli to jest pierwsza brama, musi to być początek końca. -

Bo musimy teraz wyjść z Lasu - mówię.

Z każdym uderzeniem serca wiem, że to musi być prawda. Ale Harry reaguje śmiechem. -

Przecież to niedorzeczne - odpowiada.

I wtedy widzi moją twarz, dostrzega, jak patrzę na Las za bramą. Łapie mnie za ramiona. -

Chyba w to nie wierzysz, co?

Wypuszczam powietrze z płuc i kiwam głową. Podchodzi do nas Jed. -

Mary, nie mówisz poważnie - rzuca, odciągając mnie od Harry'ego. - Czemu

ktokolwiek miałby tego od nas oczekiwać? Wykonuje przy tym gest w kierunku głębokiego, ciemnego Lasu. -

Nie wiem - odpowiadam. - Ale to nie ma znaczenia. To jest ta brama, która

zaprowadzi nas do oceanu, do końca Lasu. Wskazuję metalową belkę. -

Jest oznaczona numerem jeden. Litera odpowiada innym i na pewno jest

pierwsza. Nie może być inaczej. Słuchając mnie, Harry wyrzuca ręce w górę i odwraca się tyłem, palcami masując skronie, jakby to miało zapobiec wybuchowi gniewu. -

Mary - odzywa się.

Odwraca się ponownie do mnie i kładzie dłoń na moim mokrym i śliskim od deszczu policzku. Potem bierze moją dłoń. Patrzę na jego powyginane palce i przypomina mi się tamten dzień nad strumykiem, gdzie to wszystko się zaczęło. Ta chwila, kiedy trzymaliśmy się za ręce pod wodą i zapytał, czy będę kiedyś jego. Nagle zdaję sobie sprawę z tego, jaki ból mu sprawiłam. Ta zdrada, ta niepewność.

-

Przepraszam - mówię mu. - Za wszystko.

Deszcz skapuje mi do ust. Przekręca głowę. -

Czemu miałoby ci być przykro?

-

Byłbyś dla mnie dobrym mężem - mówię mu.

Gdy dociera do niego, że chcę przejść przez bramę i zostawić go tutaj, jego uchwyt zaciska się. -

Zawsze zależało mi na tobie, Mary.

Uśmiecham się lekko. Przez chwilę zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie, gdybym nigdy nie trzymała wtedy jego ręki pod wodą. Jeśli skończyłabym pranie na czas i dołączyła do mojej matki na wzgórzu, kiedy poszła szukać mojego ojca. Powstrzymałabym ją od włóczenia się przy ogrodzeniu, co skończyło się tragicznie. Nigdy nie dołączyłabym do Siostrzeństwa, nigdy nie zakochałabym się w Travisie i nie spotkałabym Gabrielle. Nigdy nie dowiedziałabym się o ich tajemnicach i nie zostałabym skazana na życie poza siatką. Wyszłabym za Harry'ego; nasze dzieci dorastałyby wraz z dziećmi Cass i Travisa, Jeda i Beth. Mogłabym być szczęśliwa. Ale czy spełniona? Harry zabiera dłoń z mojego ramienia. -

Ale oboje wiemy, że nie chciałabyś być ze mną.

Otwieram usta, by zaprotestować, ale on kręci przecząco głową. -

Nigdy nie chciałaś - dodaje.

Potrząsam głową i próbuję mu wyjaśnić: -

Tamten świat już nie istnieje - mówię. - Musimy znaleźć własną drogę. A moja

wiedzie przez bramę. Spoglądam na Jeda, zanim podejmuję na nowo. -

Proszę - zwracam się do Harry'ego. - Wróć do Cass. Zostań z nią i Jacobem.

Wiesz, jak bardzo boi się burzy. -

A co, jeśli jesteśmy ostatnimi ludźmi? Co, jeśli nikt więcej nie został? Jeśli nas

opuścisz, skazujesz nie tylko nas, ale całą ludzkość.

-

Jeśli jesteśmy jedynymi, którzy przetrwali, wtedy może nie mieliśmy przeżyć.

Może jedynie opóźniamy nieuniknione i zamykamy się w wiosce jak w pułapce. -

Cass ma rację. Gonisz za głupimi opowieściami do poduszki. Jesteś samolubna

- mówi i rzuca na ziemię obosieczną siekierę, odwraca się na pięcie i odchodzi w dół ścieżki, w mokrą ciemność. Podnoszę siekierę, ważę w dłoni. Rękojeść jest śliska od błota i deszczu. -

Istnieje inna droga - mówi Jed, gdy tylko Harry znika poza zasięgiem słuchu. -

Inne ścieżki, inne wioski. To nie może być jedyna droga do oceanu, o ile on w ogóle istnieje. Patrzę na strużki wody przemykające po jego policzkach i spływające po brodzie. -

Nie, ta jest jedyna.

Widzę irytację malującą się na jego twarzy. -

Ale skąd to wiesz, Mary? - krzyczy.

Twarz tężeje mu z frustracji. Wyrzucam ręce w górę, jestem tak samo zdenerwowana. -

Wiem, bo rozgryzłam kod i wiem, że to działa. Zgodnie z tym, ta brama jest

pierwsza! - odkrzykuję. - Przecież nie umieściliby tutaj bramy bez powodu. -

Nie wiemy nawet, kim Oni są, Mary! Czemu mamy wierzyć, że Oni zbudowali

to tutaj z jakiegoś powodu? Pobudowali ogrodzenia, ścieżki. Nie sądzisz, że jeśli byłoby tutaj coś ważnego, a Oni chcieliby, byśmy to odnaleźli, poprowadziliby tutaj ścieżkę? -

Jed, z tego, co wiem...

-

Nic nie wiesz! Chciałaś, byśmy dali wiarę temu, co mówisz, że idziemy

właściwą drogą i że zaprowadzi nas do wioski... -

Przecież zaprowadziła! I nie chodziło o wiarę. Wiedziałam, gdzie idziemy,

wiedziałam, jak czytać znaki na ścieżce. Poprowadziłam nas do wioski Gabrielle. -

Zaprowadziłaś nas do pułapki, Mary.

-

Nie mieliśmy wyboru, Jed!

Dyszę ciężko, pierś podnosi mi się i opada, ręce zaciskają w pięści. -

Czemu w ogóle obchodzi cię, czy przejdę przez bramę?

Widzę, że nieco zdziwiło go to pytanie. -

Odwróciłeś się ode mnie, kiedy zmarła matka!

Odsuwa się, opadają mu ramiona. Patrzy w kierunku Lasu i przez chwilę przysłuchuje się padającemu wokół nas deszczowi. -

Bo jesteś jedynym, co mi pozostało z naszej rodziny - odpowiada.

Twarz tężeje mu z frustracji. Wyrzucam ręce w górę, jestem tak samo zdenerwowana. -

Wiem, bo rozgryzłam kod i wiem, że to działa. Zgodnie z tym, ta brama jest

pierwsza! - odkrzykuję. - Przecież nie umieściliby tutaj bramy bez powodu. -

Nie wiemy nawet, kim Oni są, Mary! Czemu mamy wierzyć, że Oni zbudowali

to tutaj z jakiegoś powodu? Pobudowali ogrodzenia, ścieżki. Nie sądzisz, że jeśli byłoby tutaj coś ważnego, a Oni chcieliby, byśmy to odnaleźli, poprowadziliby tutaj ścieżkę? -

Jed, z tego, co wiem...

-

Nic nie wiesz! Chciałaś, byśmy dali wiarę temu, co mówisz, że idziemy

właściwą drogą i że zaprowadzi nas do wioski... -

Przecież zaprowadziła! I nie chodziło o wiarę. Wiedziałam, gdzie idziemy,

wiedziałam, jak czytać znaki na ścieżce. Poprowadziłam nas do wioski Gabrielle. -

Zaprowadziłaś nas do pułapki, Mary.

-

Nie mieliśmy wyboru, Jed!

Dyszę ciężko, pierś podnosi mi się i opada, ręce zaciskają w pięści. -

Czemu w ogóle obchodzi cię, czy przejdę przez bramę?

Widzę, że nieco zdziwiło go to pytanie. -

Odwróciłeś się ode mnie, kiedy zmarła matka!

Odsuwa się, opadają mu ramiona. Patrzy w kierunku Lasu i przez chwilę przysłuchuje się padającemu wokół nas deszczowi. -

Bo jesteś jedynym, co mi pozostało z naszej rodziny - odpowiada.

-

Mary, nadal możemy wrócić - mówi Jed, a krople deszczu spadają z jego

palców, gdy wymachuje rękoma. - Deszcz ugasi ogień, wycofamy się, pójdziemy inną drogą. Płomienie pewnie przetrzebiły Nieuświęconych, mamy trochę broni,

przedrzemy się. Widzę, jak świecą mu oczy na samą myśl. -

Możemy znaleźć inną wioskę, zdrową. Możemy mieć życie...

Jego głos staje się jednak coraz słabszy. -

To jest to, czego zawsze chciałem.

Mówi tak cicho, że ledwo rozumiem jego przedzierające się przez grzmofpioruna słowa. -

Mary, czemu gonisz za dawnymi marzeniami? Co może dać ci ocean, czego

my nie jesteśmy w stanie? Zastanawiam się, czy może mieć rację. Czy moje marzenia o oceanie są tylko dziecięcymi rojeniami. Snami. Myślę o tym, czy naprawdę kiedyś wierzyłam, że istnieje miejsce nietknięte przez Nieuświęconych. Żywy świat poza Lasem. Waham się, czy nie zawrócić, przejść z powrotem po ścieżce, iść tam, dokąd zaprowadzą mnie jej zakręty, nie wiedząc nawet, czy podążam w odpowiednim kierunku. -

Poczekaj chociaż do rana, zanim podejmiesz decyzję - mówi Jed delikatnym

głosem, wyczuwając moje ociąganie. Czuję jego palce na moim nadgarstku, ciągnie mnie z powrotem ku ścieżce. Jakaś część mnie chce się poddać. Słyszę jęki; dochodzą mnie dźwięki łamanych kości, kiedy Nieuświęceni wpychają swoje palce i ręce przez ogniwa siatki. -

Ale jutro będzie za późno - mówię mu i uwalniam nadgarstek. - Nieuświęceni

nas otoczą. Zatarasują bramę. Jed wskazuje ręką na bramę, woda wciąż kapie mu z palców. -

Teraz też nas otaczają, a jednak chcesz tam wyjść?

-

Ale teraz pada, Jed, nie wyczują mnie. Mogę iść tylko teraz.

Czuję, że moje kończyny drżą ze strachu, więc kładę dłoń na biodrze, by nie mógł zauważyć, jak bardzo trzęsie mi się ręka trzymająca siekierę. Ciekawe, czy mój brat uważa, że nie mam odwagi przejść. Czy sądzi, że waham się podejść do bramy. Może liczy, że spanikuję, zawrócę.

-

Mary, nie uda ci się. Próbowaliśmy przejść w deszczu z Beth, ale i tak została

zaatakowana. -

Dopadła ją Gabrielle - odparowuję. - A jej już nie ma.

Przypominam sobie jej wysuszone ciało. Zastanawia mnie, czy odnalazła wreszcie upragniony spokój, czy też nadal żyje, nie mogąc się ruszyć, wpatrując w niebo. Jed nadal kręci głową, ale ja stoję sztywno, odrzucam do tyłu ramiona. Opieram się potrzebie zamknięcia oczu, kiedy kładę rękę na zamku bramy. -

Obiecałam Travisowi, że nie porzucę nadziei. Obiecałam, że nie przehandluję

marzeń za bezpieczeństwo. -

Ile warte są twoje marzenia, kiedy jesteś martwa? - pyta miękkim głosem.

W odpowiedzi otwieram bramę i przechodzę na drugą stronę. Robię kilka kroków w przód, kiedy słyszę wołanie Jeda, ale nie zatrzymuję się. Jestem teraz w Lesie Zębów i Rąk. Nie chronią mnie siatki. Przy bramie nie ma Nieuświęconych i nie widzę ani nie słyszę żadnych dźwięków dochodzących z ciemności. Po raz pierwszy w życiu jestem po drugiej stronie ogrodzenia. Biegnę, moje ramiona poruszają się rytmicznie, ściskam mocno siekierę. Burza szaleje wokół mnie, słyszę łamiące się drzewa, odgłosy gałęzi rzucanych przez wiatr. Trudno mi powiedzieć, czy inne hałasy to Nieuświęceni. Nie odrywam wzroku od ziemi pod moimi stopami, próbując przejrzeć lśniącą ciemność w poszukiwaniu czegoś, o co mogłabym się potknąć. Czegoś, co mnie osłabi. A przede wszystkim w poszukiwaniu celu. Po pięćdziesięciu krokach pozwalam sobie na oddech. Nadzieja powoli zastępuje w moim sercu strach, zaczynam zdawać sobie sprawę z tego, że mi się uda. I wtedy hałas dookoła staje się głośniejszy, wiem, że nawet przez błoto i ziemię Nieuświęceni są w stanie mnie wyczuć. Moje kolano daje o sobie znać. Pamiętam upadek, ostry ból, krew. Idą za mną, zapach krwi przebija się przez pogrążoną w deszczu noc. Słyszę ich jęki odbijające się echem. Mój umysł zaczyna krzyczeć, nawołuje, bym zawróciła, póki

jest jeszcze na to czas. Żebym biegła do bramy. Żebym wybrała życie z Harrym, w wiosce. Ale ja nadal prę naprzód. Wilgotne powietrze parzy mnie w gardło, moje płuca krzyczą. Bolą mnie mięśnie, czuję, że słabnę. Brak jedzenia i kilkudniowa ucieczka przed ogniem dają o sobie znać. Staję się nieostrożna, ramiona opadają mi bezwładnie, siekiera wyślizguje z ręki. Połamane paznokcie łapią mnie za nadgarstek, wyrywam się i krzyczę. Gdzie nie spojrzę, widzę, jak wypełzają z ciemności. Jestem otoczona przez Nieuświęconych. Zmuszam się do zachowania spokoju. Łapię siekierę oburącz i zaczynam nią wymachiwać, biegnę, oczyszczając sobie drogę z Nieuświęconych. Padają na ziemię, dźwięk stali uderzającej w rozkładające się ciało miesza się z dźwiękiem bębniącego deszczu i moich ślizgających się w błocie stóp. Ale to nie wystarczy. Potykam się. Jakieś ręce łapią mnie za stopy, przekręcam się na plecy. Biorę zamach. Ramiona nie wytrzymują dalszego wysiłku. Napieram nogami na ziemię, próbuję się odbić od przemokniętej ziemi. Ale oni są wszędzie. Wszędzie. Upadam w plątaninę rąk, na liście i rozmokłą ziemię, czuję się, jakby coś wsysało mnie w dół. Nie mogę uciec, już po mnie. Wreszcie Las mnie dopadł, stało się nieuniknione. A wtedy dochodzą mnie krzyki. Pełne gniewu, nie strachu. Słyszę głos mówiący mi, bym uciekała, i nagle Nieuświęceni znikają. Jakieś ręce wyciągają się po mnie, podnoszą mnie na równe nogi. Popychają naprzód. To Jed. Stoi obok mnie, wymachując swoim ostrzem. Dociera do mnie nowy dźwięk przedzierający się przez Las: odgłos płynącej wody. - Tędy! - Szarpię Jeda i ciągnę w swoją stronę, biegniemy do źródła dźwięku. Grunt gwałtownie osuwa się pod naszymi stopami, przyciśnięci do siebie turlamy się na sam dół stromego spadu. Upuszczam swoją siekierę i obiema rękoma próbuję się zatrzymać, ryjąc palcami miękką ziemię. Wbijam stopy, kolana i łokcie w błoto, gałęzie drapią miękką skórę moich ramion, małe kamyczki zdzierają naskórek z nóg,

jakiś krzak orze mi policzek. Nareszcie udaje mi się zatrzymać. Biorę głęboki oddech, prawie krztuszę się deszczem. Ciało mam obolałe w tylu miejscach, że aż trudno zliczyć. Pragnę jedynie odpoczynku, oględzin i oceny odniesionych w upadku ran. Ale wtedy słyszę coraz wyraźniejszy i bliższy dźwięk wzburzonej wody i jęki Nieuświęconych. Patrzę w górę i widzę hordę Nieuświęconych na szczycie wzgórza, jeden za drugim spadają w pogoni za nami. Ześlizgują się w moją stronę z wyciągniętymi ramionami i otwartymi szczękami. Wśród tylu ciał nie sposób zauważyć Jeda, przerażona wykrzykuję więc jego imię. Wreszcie do dostrzegam. Patrzy na mnie, stoi w miejscu, w którym się zatrzymał, turlając się w dół. I właśnie w tej samej chwili wyrośnięty Nieuświęcony zbiega ze śliskiego wzgórza i uderza w niego z całą siłą nabraną podczas rozpędu. Widzę, jak Jed wylatuje w powietrze i ląduje na plecach To Jed. Stoi obok mnie, wymachując swoim ostrzem. Dociera do mnie nowy dźwięk przedzierający się przez Las: odgłos płynącej wody. - Tędy! - Szarpię Jeda i ciągnę w swoją stronę, biegniemy do źródła dźwięku. Grunt gwałtownie osuwa się pod naszymi stopami, przyciśnięci do siebie turlamy się na sam dół stromego spadu. Upuszczam swoją siekierę i obiema rękoma próbuję się zatrzymać, ryjąc palcami miękką ziemię. Wbijam stopy, kolana i łokcie w błoto, gałęzie drapią miękką skórę moich ramion, małe kamyczki zdzierają naskórek z nóg, jakiś krzak orze mi policzek. Nareszcie udaje mi się zatrzymać. Biorę głęboki oddech, prawie krztuszę się deszczem. Ciało mam obolałe w tylu miejscach, że aż trudno zliczyć. Pragnę jedynie odpoczynku, oględzin i oceny odniesionych w upadku ran. Ale wtedy słyszę coraz wyraźniejszy i bliższy dźwięk wzburzonej wody i jęki Nieuświęconych. Patrzę w górę i widzę hordę Nieuświęconych na szczycie wzgórza, jeden za drugim spadają w pogoni za nami. Ześlizgują się w moją stronę z wyciągniętymi ramionami i otwartymi szczękami. Wśród tylu ciał nie sposób zauważyć Jeda, przerażona wykrzykuję więc jego imię. Wreszcie do dostrzegam. Patrzy na mnie, stoi w miejscu, w którym się zatrzymał,

turlając się w dół. I właśnie w tej samej chwili wyrośnięty Nieuświęcony zbiega ze śliskiego wzgórza i uderza w niego z całą siłą nabraną podczas rozpędu. Widzę, jak Jed wylatuje w powietrze i ląduje na plecach To Jed. Stoi obok mnie, wymachując swoim ostrzem. Dociera do mnie nowy dźwięk przedzierający się przez Las: odgłos płynącej wody. - Tędy! - Szarpię Jeda i ciągnę w swoją stronę, biegniemy do źródła dźwięku. Grunt gwałtownie osuwa się pod naszymi stopami, przyciśnięci do siebie turlamy się na sam dół stromego spadu. Upuszczam swoją siekierę i obiema rękoma próbuję się zatrzymać, ryjąc palcami miękką ziemię. Wbijam stopy, kolana i łokcie w błoto, gałęzie drapią miękką skórę moich ramion, małe kamyczki zdzierają naskórek z nóg, jakiś krzak orze mi policzek. Nareszcie udaje mi się zatrzymać. Biorę głęboki oddech, prawie krztuszę się deszczem. Ciało mam obolałe w tylu miejscach, że aż trudno zliczyć. Pragnę jedynie odpoczynku, oględzin i oceny odniesionych w upadku ran. Ale wtedy słyszę coraz wyraźniejszy i bliższy dźwięk wzburzonej wody i jęki Nieuświęconych. Patrzę w górę i widzę hordę Nieuświęconych na szczycie wzgórza, jeden za drugim spadają w pogoni za nami. Ześlizgują się w moją stronę z wyciągniętymi ramionami i otwartymi szczękami. Wśród tylu ciał nie sposób zauważyć Jeda, przerażona wykrzykuję więc jego imię. Wreszcie do dostrzegam. Patrzy na mnie, stoi w miejscu, w którym się zatrzymał, turlając się w dół. I właśnie w tej samej chwili wyrośnięty Nieuświęcony zbiega ze śliskiego wzgórza i uderza w niego z całą siłą nabraną podczas rozpędu. Widzę, jak Jed wylatuje w powietrze i ląduje na plecach z głośnym łomotem. Zaczynam biec. Nieuświęcony odzyskuje równowagę, za to ja ślizgam się na nogach, grzęznę w błocie. Nie mogę znaleźć swojej siekiery, więc łapię za gałąź i odganiam Nieuświęconych, którzy zbierają się wokół mnie. - Jed! - drę się. - Już idę, trzymaj się! Oczy wypełniają mi się łzami, które oślepiają mnie. Wycieram oczy ramieniem, ale to tylko pogarsza sprawę, gdyż błoto pokrywa teraz moje rzęsy. Jed się nie porusza. Nieuświęcony pełznie w jego stronę. Zbliżam się do nich, ale on

już nachyla się nad Jedem. Krzyczę, mając nadzieję, że przyciągnę jego uwagi, liczę na to, że nie ugryzie mojego brata. Pochyla głowę, a wtedy rzucam w niego ciężkim kijem, który trzymam w ręce. Odchyla głowę w bok i patrzy na mnie. Przez chwilę myślę, że wygrałam, że go zwabiłam. Ale wtedy, z zaciekłością dzikiego zwierzęcia, nachyla się nad Jedem i opuszcza głowę. Potykam się i upadam na jedno kolano, na to, które zraniłam wcześniej. Ból eksploduje mi w czaszce. Czuję, jak jakaś ręka sięga po mnie, odwracam się i uderzam z całej siły w czającą się za mną Nieuświęconą. Odsuwa się. Mam wystarczająco dużo czasu, by zauważyć leżącą obok kosę Jeda. Chwytam za gładki drewniany trzonek, pamiętając jego ciężar z dnia, kiedy zabiłam Travisa, biorę zamach. Trafiam w Nieuświęconą, robię krok w stronę Jeda i przymierzam się do ataku na Nieuświęconego. Nie jest to ładny widok i piękna śmierć. Nie mam pojęcia, czy zdążył ugryźć Jeda. Krew jest wszędzie, widzę zadrapania i rany na jego ramionach, twarzy i nogach, pewnie spowodowane upadkiem. Nadal nie odzyskał przytomności, ale jego klatka piersiowa wznosi się i opada. Dopadam go, potrząsam za ramię. Zbliża się do nas para Nieuświęconych dzieci. Zostawiam Jeda i biegnę do nich, moje palce lekko rozluźniają uchwyt na kosie. Nieuświęceni nie potrafią polować, ich jedyną siłą jest ich liczba, zalewają świat żywych. Owa dwójka po prostu idzie na mnie, łatwo więc ściąć te dzieci ostrzem kosy. Patrzę, jak przechodzi przez ich czaszki i oboje upadają niczym kupka łachmanów. -

No, dalej, Jed - mówię.

Klękam u jego boku i łapię za ramiona. -

Musimy ruszać!

Ponownie otwiera oczy, ale jego nogi uginają się pod ciężarem ciała. Rusza się powoli, nieskoordynowanie. Ciągnę go za ręce, grzebię się w błocie, ślizgam się za

bardzo, by nas gdziekolwiek doprowadzić. Jeszcze więcej Nieuświęconych idzie w naszą stronę, muszę go zostawić, by móc walczyć. Niekończący się strumień umarłych. Patrzę na szczyt wzgórza i widzę, że na dół ześlizgują się kolejni. Jestem pewna, że tak właśnie umrę, że źle wybrałam, że poszłam niewłaściwą ścieżką. Brama była tylko kolejną bramą, niczym więcej. Nie była żadną odpowiedzią. Zbyt wielu Nieuświęconych spada na nas. Zbyt wielu, bym mogła się bronić. Jakaś dłoń chwyta mnie za nadgarstek, chcę się zamachnąć kosą, kiedy spostrzegam, że to Jed. Udaje mi się zatrzymać ostrze, zanim dosięga jego gardła. Jest przygarbiony, w jego oczach dostrzegam ból. -

Tędy - mówi.

Oglądam się za siebie, widzę, jak stado Nieuświęconych brnie za nami. Jest zbyt ciemno, bym mogła zobaczyć ilu dokładnie, ale wiem, że wystarczająco dużo. -

Niedaleko jest rzeka - mówi. - Będziemy tam bezpieczniejsi.

Kiwam głową. Jed prowadzi, kuśtykając. Próbuję go podtrzymywać, pomóc, ale moje własne stopy nie mogą znaleźć oparcia i ciągle się ślizgam. Ryk wody rozbrzmiewa w moich uszach i wreszcie Jed zwalnia, wysuwa do przodu stopy, jakby coś nimi badał. -

Musimy iść szybciej - mówię mu. - Znów się zbliżają.

Podnosi do góry dłoń i zmusza do milczenia. -

Tutaj - mówi.

Chcę przejść obok niego i zobaczyć, co takiego wskazuje palcem, ale w ostatniej chwili odpycha mnie ręką, powstrzymując moją prawą stopę od wykonania kroku w nicość. Klęka, a ja robię to samo. Razem zsuwamy się w dół, pod wysuniętymi do przodu rękoma nie czuję nic. W dole znajduje się przecięty rzeką kanion. Nieco dalej widzę duży wodospad, z łoskotem wypluwający z siebie kamienie wprost w ciemność. Ryk jest ogłuszający, podsycany burzą. Błyszczą wzburzone fale, rzeka jest wezbrana, pienista, głodna.

Samo patrzenie na nią napełnia mnie strachem, wbijam palce w ziemię. Jed przerzuca jedną nogę nad krawędź klifu przy wodospadzie. Łapię go za rękę. -

Co robisz? - pytam łamiącym się ze zmęczenia głosem.

-

Jest zbyt wysoko, by skakać - odpowiada. - Na dole mogą być kamienie,

których stąd nie widzimy. Musimy zejść na dół. Kręcę przecząco głową. -

Nie uda nam się, ziemia jest zbyt rozmiękczona.

Chwyta moją rękę, przyciąga do siebie i kieruje moją dłoń na coś wbitego w ziemię i mokrego od deszczu. -

Korzenie - tłumaczy. - Możemy ich użyć jako liny, ale uważaj na kamienie,

deszcz mógł je poluzować. Nadal nie jestem pewna. Nie mogę zejść, trzymając w ręku kosę, a nie chciałabym jej stracić. Ale wtedy horda Nieuświęconych spada na nas falą i Jed przeciąga mnie przez krawędź zanim pierwszemu z nich udaje się mnie dopaść. Kosa wypada mi w ciemność, kiedy gramolę się w poszukiwaniu jakiegoś punktu zaczepienia pośród miękkiej ziemi. Otaczają nas, obijają się, próbują się nas złapać, kiedy spadają w dół klifu. -

Trzymaj się! - krzyczy Jed.

Strumień Nieuświęconych nie ustaje, kiedy mijają nas, spadając do rzeki, wyciągają swoje ramiona, zmuszają do zejścia niżej. Wreszcie natrafiam na nawis, który chroni mnie przed spadającymi ciałami.

.

Nie słyszę plusku, kiedy uderzają w wodę, ale nie mam odwagi tam spojrzeć. Na mojej skalnej półce dołącza do mnie Jed, przyciskamy się do ściany, wbijamy palce w ziemię, chwytamy się korzeni i krzewów. Deszcz uderza nas w plecy, odgłosy burzy mieszają się z dźwiękami wodospadu i otaczają nas echem. W błyskach piorunów widzę Nieuświęconych uderzających w taflę rzeki. Głos Jeda wyrywa mnie z zamyślenia, muszę wysilić się, by zrozumieć co mówi. -

Przykro mi, Mary.

-

Co? - krzyczę do niego.

-

Powiedziałem, że mi przykro - powtarza i tym razem go słyszę.

-

Czemu przeszedłeś przez bramę? - pytam.

-

Ponieważ jestem twoim dużym braciszkiem - uśmiecha się, a potem śmieje. -

No i chciałem wierzyć w nadzieję. Nie mogę się powstrzymać i również się lekko uśmiecham. Uśmiecham się do naszej dwójki, ściśniętej na wąskim cypel-ku podczas szalejącej burzy. Nie widzimy nic, poza lecącymi w dół Nieuświęconymi. Przez chwilę istniejemy tylko my, tak jak to było przed Beth, Travisem i Harrym. Zanim nasz ojciec i nasza matka przemienili się w Nieuświęconych, zanim się pokłóciliśmy. -

Dziękuję - mówię.

Już ma odpowiedzieć, kiedy jeden z Nieuświęconych odbija się od klifu i wpada na Jeda, spychając go z półki i strącając w nicość, z dala ode mnie. -

Jed! - krzyczę.

Wołam raz po raz. Schodzę czym prędzej w dół klifu i nadal wołam brata. Łapię korzenie, gałęzie i kamienie, czasem nie mogę znaleźć uchwytu i ześlizguję się, dopóki nie znajduję czegoś, co powstrzyma upadek. Wreszcie jestem blisko wody, po powierzchni dryfują patyki oraz ciała. Białe czapy fal przesuwają się po każdym z osobna. Nie ma w tym żadnego porządku, tylko chaos. Czasem jakaś głowa wypłynie na powierzchnię, ale nie na tak długo, bym zdołała rozpoznać twarz. Wystają również ręce, młócące wodę, ale niemożliwe stwierdzić, czy to Jed, czy Nie-uświęcony. Ciała nadal spadają do wody z głośnym pluskiem, który ginie w hałasie wodospadu. Zauważam, że miejscami nurt jest nie do pokonania, idę więc bokiem wzdłuż klifu, staram się dotrzeć w dół strumienia. Mam nadzieję, że Jed zdołał znaleźć coś, czego mógł się złapać, i wydostał się z wody. Wraz z upływającą nocą moje poszukiwania stają się coraz bardziej gorączkowe, desperackie. Znajduję przewrócone drzewo, które leży w wodzie, zaledwie cal ode

mnie, chwytam się więc mocno pnia i obejmuję go nogami. Deszcz nieprzerwanie bębni mi w plecy, kiedy ruszam do przodu, powiew wiatru przetacza się po kanionie, zmuszając mnie do przyciśnięcia się Kiedy jestem na środku rzeki, spoglądam na taflę. W wąskim przesmyku rzekę zatkał masywny pień, przez co woda nawraca i uderza falą w miejsce, gdzie siedzę. Przytulam się do drzewa, skupiając się na tej jednej czynności tak bardzo, że nie zauważam tego, co ma nadejść. Z wody wyłania się ręka. Łapie mnie. Wciąga pod powierzchnię. Kopię, wiercę się, obracam. Coś chwyta mnie za włosy, uderzam głową w wodne zwierciadło, ku niebu, przez chwilę mam nadzieję, że moim wybawcą jest Jed, że to on złapał mnie i wyciąga. Ale wtedy widzę tę twarz. Ten głód i zęby. Rzucam się, biję w wodę z całą siłą. Prąd porywa mnie, próbuję walczyć. Błyskawica przecina niebo i widzę wyraźnie otaczające mnie postaci. Ciała dryfujące na wodzie jak kawały gruzu, kłębiący się chaos. A potem nic. W moim śnie jestem znowu na polanie w Lesie. Tej, na którą zabrała mnie Siostra Tabitha, gdy szłyśmy tunelami pod Katedrą. Las jest cichy. Nie słychać brzęczenia moskitów, śpiewu ptaków, jestem sama. Nagle wszystko wokół mnie zmienia się. Powracają dźwięki, słyszę krzyk mojej matki. Krzyczała właśnie tak, gdy nastąpiła przemiana. Widzę, jak z Lasu biegną ku mnie Nieuświęceni, są szybcy, wszyscy mają na sobie czerwodo drzewa, bym nie spadła. ne kamizelki. Jest wśród nich moja matka, Jed, Cass i Harry. Wszędzie widzę te twarze, zbliżają się, pragną mnie dopaść. Narasta we mnie panika, ale wtedy przypominam sobie o ogrodzeniu. Chroni mnie. Gorączkowo szukam wejścia do tunelu, ale nie znajduję go. Na ziemi nie ma niczego, co mogłoby mi posłużyć za broń, nawet patyka. Nieuświęceni uderzają w metalową siatkę, napierają i szarpią. Głowa mi pęka od ich jęków. Wzywają mnie po imieniu:

- Mary... Mary... Mary... Wymawiają to słowo niczym mantrę, modlitwę. Krew toczy im się z ust. Każdy Nieuświęcony wygląda jak moja matka, jak Harry, Jed, Cass albo Jacob. Wyciągają ku mnie swoje szponiaste paznokcie, pokazują paluchami. Czuję wiszące w powietrzu oskarżenia, uderzają we mnie niczym ciosy, odpychają mnie do tyłu jak dmący wicher. I wtedy znika ogrodzenie. Nie dzieli nas nic, idą po mnie. Czołgają się jak Gabrielle, kiedy ją ostatnim razem widziałam. Moją ostatnią nadzieją jest to, że padną z wyczerpania, zanim do mnie dotrą. Ale wtem czuję ich ręce na swoich nogach, ściągają mnie w dół. Jestem otoczona, zduszona. Nie mogę oddychać. Ich palce wbijają się we mnie. Wygląda to, jakby oni wszyscy chcieli wczołgać się do środka mnie. Nie mogę ich zatrzymać, jest ich coraz więcej i więcej, aż wreszcie tonę w natłoku ciał. Budzę się na dźwięk wiatru szalejącego między drzewami. Leżę na plecach, woda łaskocze mnie w palce u stóp. Ziemia jest jakaś inna. Grząska. Miękka. Gładka. Próbuję otworzyć oczy, ale oślepia mnie jasne słońce, wbijając mi ostre szpikulce bólu głęboko w głowę. Reszta mojego ciała wcale nie boli mniej. Wydaję z siebie cichy jęk. Przez chwilę po prostu tam leżę. Biorę oddech, rozpamiętując swój sen i pozwalam, by opanowała mnie wina za utratę Jeda. Chciałabym skurczyć się w sobie, wyrwać wszystkie włosy z głowy. Ale wszystko boli mnie tak bardzo, że pozwalam wodzie dalej pieścić moje stopy, a słońcu ogrzewać policzek, chcę powstrzymać drżenie ciała. Wiatr hulający między gałęziami uspokaja mnie, koi, prawie zapadam się w nicość, wdzięczna, że mogę zapomnieć o Lesie, Jedzie, nadziei, Nieuświęconych i moim śnie. Słyszę za sobą ciche odgłosy kopania. Dźwięki łopaty próbującej przebić się przez jakiś korzeń, drążącej w ziemi, wyciąganej na powrót. j; Znajome odgłosy sprawiają, że się uśmiecham. Pora żniw. Czas, by święcić słońce i

wiosnę. Dźwięki zbliżają się, a ich powtarzalność wplata się w rytm wiejącego wiatru jak kołysanka. Cień pada na moją twarz, otwieram oczy w samą porę, by ujrzeć stojącego nade mną mężczyznę, trzymającego w dłoni łopatę. Podnosi ją wysoko nad głowę. Instynkt nakazuje mi uskoczyć w prawo. Łopata nie trafia w moje gardło i wbija się w piasek dokładnie tam, gdzie przed momentem była moja szyja. Mężczyzna traci równowagę, szpadel nadal tkwi wbity głęboko w ziemię. Staję na równe nogi, a kiedy on szarpie się z trzonkiem, podnoszę ręce i krzyczę: -

Zaczekaj, chwila!

Wtedy nieruchomieje. Rozluźnia uścisk i patrzy na mnie dziwnym, zaciekawionym spojrzeniem. -

Ty... - robi pauzę. - Nie jesteś martwa.

-

Byłabym, gdybyś zrobił to, co chciałeś zrobić - odpowiadam.

Nadal trzymam ręce w górze i zaczynam oddalać się od niegoCoś za jego plecami przyciąga moją uwagę - Nieuświęconą kobieta ze skołtunionymi włosami czai się do skoku. -

Uważaj! - krzyczę.

Odwraca się i odcina jej głowę wyćwiczonym ruchem. Jej ciało powoli opada na ziemię. Z powrotem kieruje ku mnie swój wzrok i zaczyna mówić, l ale jego słowa nie docierają do mnie. Kiedy rozglądam się wokół, zaczyna kręcić mi się w głowie na widok bezmiaru wody rozciągającej się ku horyzontowi. -

Ocean - szepczę.

I wtedy znowu powraca wspomnienie wczorajszej nocy. -

Jed - wymyka mi się.

Stoję, waham się, ale zaczynam biec wzdłuż plaży, oglądając ciała wyrzucone na brzeg. Większość była pozbawiona głów, co wskazywało na robotę człowieka, który teraz wołał coś za mną.

-

Czego szukasz? - krzyczy.

-

Mój brat! Był ze mną i...

Setki Nieuświęconych leżą na plaży. Mam zamiar odwrócić jednego z nich, by zobaczyć twarz, ale wtedy dogania mnie mężczyzna i odciąga do tyłu. -

Poczekaj, uważaj, co robisz. Niektórzy z tych Mudo są nadal niebezpieczni.

Odpycha mnie na bok i przewraca ciało łopatą. Skrywam twarz w dłoniach i wyglądam zza palców. Ale to nie Jed. Powtarzamy ten sam zabieg ze wszystkimi ciałami na plaży. Za każdym razem żołądek podchodzi mi do gardła, modlę się, by nie być winną śmierci brata. Mężczyzna cierpliwie prowadzi mnie od trupa do trupa, pokazując mi każdą twarz i gładko odcinając głowy szpadlem - beznamiętnie, jakby kopał w ziemi. Oglądamy wszystkie ciała na plaży. Nie ma wśród nich Jeda. -

Wybrzeże jest długie - wreszcie mówi. - Możliwe, że zniosło go gdzieś indziej.

Nie jest jednak bezpiecznie opuszczać tę zatoczkę, ale mogę pójść z tobą, jeśli chcesz. Oczywiście, może go wyrzucić i tutaj. Po burzy takiej jak ta zeszłej nocy, często wymywa różne rzeczy jeszcze przez parę dni. Podchodzę do wody, on za mną. -

Czemu nazywasz ich Mudo? - pytam.

Wydaje się być zdziwiony moim pytaniem, nawet się lekko rumieni. -

Chyba tak wolę - bąknął pod nosem. - Tak nazywają ich piraci krążący wokół

tych wybrzeży. Oznacza to „niemy". Wzrusza ramionami. -

Chyba pasuje.

-

Gdzie jestem? - pytam, dalej wgapiając się w miejsce, gdzie niebo zdaje się

łączyć z wodą. -

Tak naprawdę ta plaża nie ma nazwy. W każdym razie nie od Powrotu.

Wbijam stopy w piasek. Kolejna fala rozbija się o moje kostki, a ja zatapiam się w piasku jeszcze bardziej. Kilka zadrapań na moich łydkach protestuje, kiedy słona woda penetruje poranione ciało.

-

Nigdy nie widziałam oceanu - mówię.

Przechodzi mi przez głowę, co pomyślałby Jed, patrząc na te nieposkromione wody. Czy Travis byłby ze mnie dumny? Ze wreszcie mi się udało, że przeżyłam. Upadam na kolana, a mężczyzna podskakuje, zaniepokojony. Siada wreszcie obok mnie i razem patrzymy, jak słońce nadaje wodzie połysku. -

Przeważnie nie pływa tutaj tyle rzeczy - odzywa się. - Burze takie jak ta

przynoszą ze sobą mnóstwo drewna, które spływa rzeką, mąci wodę. Ale nigdy wcześniej nie widziałem tyle Mudo.

ii r Lubię słuchać jego głosu. Jest głęboki, ma przyjemny ton. Przypomina mi Travisa, zlewa się w mojej pamięci z jego głosem, ze sposobem, w jaki słowa wychodziły z jego ust. -

Mieszkam w latarni nieopodal - mówiąc to, wskazuje na wysoką wieżę stojącą

na wzgórzu, pomalowaną w ukośne, czarne pasy. -

Moim zajęciem jest przychodzenie tutaj po każdej burzy i odcięcie głów tym,

których wymyło, by nie mogli dostać się do miasta. Rozglądam się wokół, patrzę na te wszystkie ciała Nieuświęconych rozrzucone po plaży. -

Makabra - mówię.

Wzrusza ramionami. -

Przypływ wciągnie ich znowu do wody. Za jakieś sześć godzin nawet nie

będziesz pamiętała, że kiedykolwiek leżało na tej plaży coś poza piaskiem, stanie się tym, czym jest - po prostu plażą. -

Ale jest ich więcej, zawsze są - mówię.

Ponownie wzrusza ramionami. -

Tak już jest w życiu. Nieraz budzisz się i plaża jest czyta. Zapominasz wtedy o

wszystkim, co nas otacza. A innym razem otwierasz oczy i widzisz to, co dziś.

Przypływy już takie są. Lekko zmienia pozycję. -

Co nie oznacza, że nie warto tu być.

Nachylam się w stronę wody i zanurzam palce. -

Czy jest tutaj bezpiecznie? W wodzie?

Znowu wzrusza ramionami. -

Wystarczająco bezpiecznie - odpowiada. - Idzie odpływ, nie wyrzuci na brzeg

więcej Mudo. I Wchodzę do wody. Fale odpychają mnie, walczę z nimi i wchodzę głębiej, aż unoszę się na wodzie. Mężczyzna stoi na plaży i patrzy, końcówka łopaty tkwi wbita w ziemię przed nim, ręce zaciska na trzonku. Czeka, aż wrócę. Wybijam się do góry, kładę na plecach i pozwalam wodzie mnie kołysać. Dotykam ust palcami, czuję na nich posmak soli. Przez chwilę woda odpycha mnie i wciąga, unosi, przytrzymuje, gdy upadam. Patrzę na niebo, chmury, słońce, latające ptaki. Czekam na spokój i szczęście, ale moje myśli zaprząta Travis, Harry, Cass i Jacob. Rozmyślam o wszystkim, co straciłam. Próbuję myśleć o Jedzie, żal i wstyd powstrzymują mnie od przypominania sobie, że zginął, idąc za mną, ratując mnie. Ale jakaś cząstka mojej świadomości sądzi, że mógłby być ze mnie dumny, że udało mi się, że przeżyłam. Że wiedział, co robi, kiedy ruszył za mną do samego środka Lasu. Czuję na sobie ciężar jego nadziei. Podnoszę głowę i widzę, że odpłynęłam daleko od plaży. Zaczynam walczyć z nurtem, fale znowu niosą mnie w stronę lądu. Wracam do czekającego na mnie mężczyzny, moje ręce wydają mi się ciężkie od wody, nienaturalnie wydłużone. Uśmiecha się do mnie, a ja nie mogę nic poradzić na to, że uśmiecham się w odpowiedzi. -

Nie masz nic przeciwko, jeśli zapytam, skąd jesteś? - mówi do mnie, gdy

patrzymy na fale rozbijające się o brzeg.

-

Z Lasu - odpowiadam. - Z Lasu Zębów i Rąk.

Patrzy na mnie kątem oka. -

Zawsze zastanawiałem się, czy są tam ludzie, ale nigdy nie

słyszałem, by ktoś tak nazywał to miejsce. Chociaż nazwa wydaje się odpowiednia. -

Co masz na myśli? - pytam.

-

No, wychowałem się tutaj, na skraju lasu. I wszyscy powtarzali, że za tymi

siatkami, za rzeką, nie ma nic więcej, tylko Mudo. Dlatego zamknęli dostęp do tych wszystkich ścieżek prowadzących z lasu do miasta, jeszcze kiedy mój dziadek był dzieckiem. Zbyt wiele dzieciaków myślało, że te dróżki prowadzą do jakiegoś wyjątkowego miejsca i pakowało się w kłopoty. Most nadal tam jest, na szczycie wodospadu, ale za bramą nie ma już nic. Myślę o naszej bramie, o tym, jak deszcz zagłuszał huk wodospadu aż do momentu, gdy dotarliśmy do samej wody. 0

tym, jak ciemna była noc, jak nie widzieliśmy nawet czubka swoich nosów. Jak

bardzo skupialiśmy się na Nieuświęconych 1

ucieczce. Wzdrygam się na myśl, jak blisko byliśmy. Ze istniała ścieżka, ale

zgubiliśmy się w absolutnej ciemności. -

Ludzie nie lubią rozmawiać o tych rzeczach - mówi. Przykłada dłoń do czoła,

jakby chciał dostrzec, co znajduje się za linią otaczającej nas wody, lustruje świat wokół nas. -

Może mają rację - odpowiadam.

Myślę o Cass, Harrym i Jacobie, i o tym, że musi istnieć sposób, by wyciągnąć ich z Lasu Zębów i Rąk. Myślę o Argosie, 0

jego marzeniach o lepszym świecie, drgających łapach, machającym ogonie z

rana i klapniętym uchu. Myślę o Jedzie 1

o tym, jak uśmiechał się do mnie tamtej nocy. O tym, jak jego oczy błyszczały,

kiedy mówił o naszym przyszłym życiu. I wtedy przypominam sobie Travisa, jak przyciągał mnie do siebie i opowiadał o nadziei. W moich myślach jego głos brzmi miękko, jest ledwo słyszalny, jak oddalające się echo. Jestem ciekawa, czy te

wspomnienia są warte pielęgnowania, czy są warte tego ciężaru. Zastanawiam się, czemu mają służyć. Ocean powoli zalewa Nieuświęconych leżących na plaży, wciąga do wody, przygarnia. Przez chwilę stoję i przyglądam się temu, aż plaża wreszcie staje się pusta. Mężczyzna łapie mnie za rękę i prowadzi do latarni. Co dalej stało się z Mary i mieszkańcami osady? Kim jest Gabry, bohaterka kolejnej części trylogii? Czy jest jakiś inny świat poza Lasem Zębów i Rąk? Dowiesz się wkrótce! CARRIE RYAN ŚMIERCIONOŚNE FALE II TOM TRYLOGII „LAS ZĘBÓW I RĄK" "Śmiercionośne fale" to drugi tom bestsellerowej trylogii "Las Zębów i Rąk", na który czeka wielu miłośników tej wyjątkowej serii. Po raz kolejny czytelnik zostanie przeniesiony do wyjątkowego świata wykreowanego przez autorkę, który zauroczył czytelników na całym świecie. Mary, główna bohaterka pierwszego tomu pod tytułem "Las Zębów i Rąk" dociera do społeczności żyjącej nad brzegiem oceanu. Kim są? Dlaczego Siostrzeństwo tyle czasu okłamywało mieszkańców wioski? Na te i inne nurtujące czytelników pytania odpowie druga część cyklu pod tytułem "Śmiercionośne fale". Poznajemy w niej nastolatkę Gabrielle, która razem z matką mieszka w starej latarni sprzed Powrotu. Dotychczas wiodła względnie bezpieczne życie - jej miasteczko otoczone jest Barierą, której przekroczenie grozi najsurowszą karą, ale jednocześnie chroni ich przed Mudo. W świecie, po którym wciąż krążą hordy ogarniętych niewysłowionym głodem martwych, każda czynność podporządkowana jest względom bezpieczeństwa. Otoczeni przez śmierć ludzie muszą niejedno poświęcić, by przetrwać. Wystarczy jeden nieostrożny ruch, by utracić wszystko... Niestety Gabrielle przyszło przekonać się o tym na własnej skórze. Dziewczyna w ciągu jednej nocy traci wszystko - przyjaciół, rodzinę, ukochanego. Nie wie już, kim jest, więc postanawia zaryzykować własne życie, by odnaleźć tego, który pokazał jej,

czego naprawdę pragnie. Nawet jeśli nie ma już dla niego ratunku... Czy poradzi sobie po drugiej stronie Bariery? Czy wybierając wolność da się przeżyć? Czy miłość może pokonać śmierć? "Tylko Carrie Ryan potrafi przemienić opowieść grozy w hymn nadziei i miłości, tak przejmujący, że żaden czytelnik mu się nie oprze." Kami Garcia i Margaret Stohl, autorki bestsellera Piękne Istoty „Carrie Ryan dotyka życia, miłości i subtelnego piękna w złowieszczym postapokaliptycznym świecie, dowodząc po raz kolejny, dlaczego jest jednym z najbardziej utalentowanych głosów we współczesnej literaturze." Kami Garcia i Margaret Stohl, autorki bestsellera Piękne Istoty „Śmiercionośne fale okazały się jeszcze wspanialsze niż Las Zębów i Rąk. Piękne, romantyczne, przerażające i wzruszające." Jennifer Lynn-Barnes, autorka bestsellera Raised by Wolves SZUKAJ W KSIĘGARNIACH W PAŹDZIERNIKU! www.laszebowirak.pl papierowyksiężyc Wydawnictwo Papierowy Księżyc skr. poczt. 220, 76-215 Słupsk 12 www. papierowyksiezyc. pl e-mail: [email protected] tel. +48 59 72734-20 fax. +48 59 727-34-21 RYAN Amerykańska autorka, której książki notowane są na najbardziej prestiżowej liście bestsellerów New York Timesa i tłumaczone na kilkanaście języków. Jej debiutancka powieść Las Zębów i Rąk została uznana za jedną z najlepszych książek roku w kategorii powieści dla młodzieży. Magazyn The Australian napisał: „Oszałamiający debiut Carrie Ryan jest jednym z największych dokonań literatury speku-latywnej w ostatnich latach." Carrie Ryan jest z wykształcenia prawnikiem, ale po wielkim sukcesie Lasu Zębów i Rąk postanowiła skoncentrować się na pisarstwie. Jest autorką trzech powieści, które składają się na bestsellerową trylogię Las Zębów i Rąk:

tom 1 Las Zębów i Rąk, tom 2 Śmiercionośne fale, tom 3 Miejsca ciemne i puste. Cała trylogia zostanie wydana w Polsce przez wydawnictwo Papierowy Księżyc. www.laszebowirak.pl