Las Zebow i Rak 02 - Carrie Ryan

Las Zębów i Rąk to bestsellerowa trylogia amerykańskiej autorki Carrie Ryan, która jest uznawana za jeden z najlepszych cykli postapokaliptycznych dla młodzieży.

Śmiercionośne fale to drugi tom trylogii, a żeby poznać losy bohaterów serii od początku warto sięgnąć po tom pierwszy, zatytułowany Las Zębów i Rąk. To niezwykła opowieść osadzona w mrocznym, a jednocześnie fascynującym świecie po zagładzie, w którym młoda dziewczyna, Mary, musi dokonać trudnych wyborów między tym w co wierzy, a tym w co każą jej wierzyć, między światem swoich marzeń, który zna tylko z opowieści matki, a krwawym, ale znanym światem, który ją otacza. Musi też wybrać między tym, który ofiarowuje jej swoją miłość, a tym, któremu ona chce ją ofiarować. Ale czy w świecie skąpanym we krwi i chaosie jest miejsce na miłość i marzenia?

CARRIE RYAN

Śmiercionośne fale

Tłumaczenie Agnieszka Brodzik

PAPIERoWYKSIĘŻYC Słupsk 2012 Tytuł oryginału The Dead-Tossed Waves Redaktor prowadzący Artur Wróblewski Korekta Joanna Gliszczyńska

Skład i łamanie Anna Szarko e-mail: [email protected] Projekt okładki Krzysztof Krawiec This translation published by arrangement with Random House Children's Books, a division of Random House, Inc. Copyright © 2010 by Carrie Ryan Copyright © for the Polish edition by Papierowy Księżyc 2012 Copyright © for the Polish translation by Agnieszka Brodzik 2012 Wydanie I Słupsk 2012 ISBN 978-83-61386-13-1 Dystrybucja: PLATOM DYSTRYBUCJA KSIĄŻEK Platon Sp. z o.o. ul. Sławęcińska 16 Macierzysz 05-850 Ożarów Mazowiecki tel.: (22) 631-08-15 Wydawca: PAPIERoWYKSiĘżYC Wydawnictwo Papierowy Księżyc skr. poczt. 220, 76-215 Słupsk 12 tel. 59 727-34-20, fax. 59 727-3421 e-mail: [email protected] www.papierowyksiezyc.pl Druk: WZDZ-Drukarnia Lega, Opole, 77 400-33-50

Podobno chcieli, by wesołe miasteczko działało nawet po Powrocie. Miało przypominać im o minionych czasach. Kiedy nie musieli przejmować się ludźmi, którzy wstają z martwych, ani stawiać płotów i ogrodzeń, by chronić się przed tłumami Mudo, ogarniętymi nieustannym pragnieniem ludzkiego mięsa. Kiedy nikt nie polował na żywych. Miało sprawić, że będą czuć się normalnie, więc nawet kiedy Mudo - przyjaciele i sąsiedzi, którzy zostali zarażeni, umarli i Powrócili - napierali na ogrodzenie otaczające wesołe miasteczko, kolejki wciąż działały. I już po zamknięciu Lasu, ostatniej próbie walki z epidemią i zatrzymania inwazji Mudo, wciąż można było przejechać się kolejką albo wejść do wielkiej filiżanki i pokręcić się na karuzeli. Chociaż Vista, moje miasteczko, znajdowała się daleko od centrum Protektoratu, jej mieszkańcy dalej wierzyli, że przyjadą tu chętni na zabawę. Na chwilę zapomnienia.

Ale wtedy podróż stała się zbyt trudna. Ludzie na co dzień musieli walczyć o przetrwanie i nic nie było w stanie sprawić, by zapomnieli o świecie, w którym przyszło im żyć. Leżące na końcu długiej i zdradzieckiej drogi wzdłuż brzegu -W.mw' i*f w {- ' v Podobno chcieli, by wesołe miasteczko działało nawet po Powrocie. Miało przypominać im o minionych czasach. Kiedy nie musieli przejmować się ludźmi, którzy wstają z martwych, ani stawiać płotów i ogrodzeń, by chronić się przed tłumami Mudo, ogarniętymi nieustannym pragnieniem ludzkiego mięsa. Kiedy nikt nie polował na żywych. Miało sprawić, że będą czuć się normalnie, więc nawet kiedy Mudo - przyjaciele i sąsiedzi, którzy zostali zarażeni, umarli i Powrócili - napierali na ogrodzenie otaczające wesołe miasteczko, kolejki wciąż działały. I już po zamknięciu Lasu, ostatniej próbie walki z epidemią i zatrzymania inwazji Mudo, wciąż można było przejechać się kolejką albo wejść do wielkiej filiżanki i pokręcić się na karuzeli. Chociaż Vista, moje miasteczko, znajdowała się daleko od centrum Protektoratu, jej mieszkańcy dalej wierzyli, że przyjadą tu chętni na zabawę. Na chwilę zapomnienia. Ale wtedy podróż stała się zbyt trudna. Ludzie na co dzień musieli walczyć o przetrwanie i nic nie było w stanie sprawić, by zapomnieli o świecie, w którym przyszło im żyć. Leżące na końcu długiej i zdradzieckiej drogi wzdłuż brzegu stare karuzele powoli niszczały, umierając w zapomnieniu. Kolejne wspomnienie z czasów sprzed Powrotu, które powoli zacierało się w pamięci okolicznych mieszkańców. Nigdy wcześniej o tym nie myślałam, aż do dzisiaj. Starszy brat mojej najlepszej koleżanki namawia nas, byśmy razem z nim i jego przyjaciółmi wymknęli się za Barierę, do ruin wesołego miasteczka. No chodź, Gabry - marudzi Cira, skacząc wokół mnie. Emanujące z niej podniecenie i energia są niemal namacalne. Stoimy tuż przy Barierze odgradzającej Vistę od ruin starego miasta; grubym drewnianym murze, który trzyma nas z dala od pełnego niebezpieczeństw świata. Kilkoro starszych dzieciaków zdążyło już prześlizgnąć się na drugą stronę. Wycieram spocone dłonie o uda, a serce łomocze mi w piersi. Jest tysiąc powodów, dla których nie powinnam iść z nimi. Ważniejszych nawet niż to, że to zabronione. Jest jednak coś, co sprawia, że chcę zaryzykować. Zamiast na Cirę patrzę na jej brata, a mój wzrok przyciąga jego spojrzenie. Nie mogąc opanować fali gorąca, która wspina się po mojej szyi, odwracam głowę w nadziei, że tego nie zauważył i jednocześnie marzę o tym, by było na odwrót. Gabry? - pyta, z głową przechyloną na bok. Spijam swoje imię z jego ust. Brzmi jak zaproszenie. Bojąc się swoich własnych słów, które plączą mi się na języku, przełykam ślinę i kładę dłoń na grubym drewnianym murze. Nigdy wcześniej go nie przekraczałam. To jest nie tylko wbrew regułom miasteczka, które zakazują opuszczania go bez pozwolenia, ale też zwyczajnie niebezpieczne. Chociaż

ruiny w większości otacza stare ogrodzenie sprzed Powrotu, Mudo mogą się przez nie przedostać. Mogą nas zaatakować. Nie powinniśmy - mówię bardziej do siebie niż do Ciry czy Catchera. Moja przyjaciółka tylko przewraca oczami i aż skręca ją, by dołączyć do reszty. Łapie mnie za ramię, ledwie panując nad głosem. To nasza szansa - szepcze do mnie. Nie mówię jej, o czym tak naprawdę myślałam - że w najlepszym wypadku mamy szansę na to, by wpaść w kłopoty, i nie chcę wiedzieć, co jeszcze gorszego mogłoby się wydarzyć. Ale ona zna mnie na tyle dobrze, że czyta w moich myślach. Od lat nikt nie został zarażony - mówi, próbując mnie przekonać. - Catcher i reszta chodzą tam cały czas. To zupełnie bezpieczne. Bezpieczeństwo - co za niejednoznaczne określenie. Matka zawsze wymawia je ostrym tonem. Nie wiem - mówię, splatając palce i marząc o tym, bym mogła po prostu powiedzieć „nie" i dać już temu spokój. Jednak nie potrafiłabym po raz kolejny rozczarować swoich przyjaciół. Kilka lat temu podczas suszy Cira chciała się ze mną założyć o to, że nie dam rady przejść na drugi brzeg szerokiej rzeki, która oddzielała nasze miasteczko od Lasu. Zbierałyśmy wodę w miejscu, gdzie zrobił się wyłom w Barierze, a pilnujący nas Milicjant nagle źle się poczuł i odszedł. Cira śmiała się ze mnie, bo nie przyjęłam zakładu. Bałam się, że Milicjant zaraz wróci i nas zobaczy, a ja nie zamierzałam łamać zakazu wchodzenia do Lasu. W końcu poszła sama. Śmiała się nadal, stojąc pośrodku wartkiego strumienia, z sukienką kotłującą się między kolanami, a poruszane wiatrem kosmyki włosów nieustannie wpadały jej do otwartych ust. Nigdy nie potrafiłam jej wyjaśnić, co myślę o granicach naszego miasteczka. Dla mnie były nieprzekraczalne. Stanowiły opokę, która sprawiała, że czułam się bezpieczna,

chroniona i pełna. Odczuwałam zbyt duży strach, by znaleźć się po drugiej stronie, choćby na chwilę. Nie potrafiłam wyjaśnić jej, jak bardzo bałam się, że stracę siebie samą. Wciąż nie potrafię, ale ona i tak w jakiś sposób to rozumie. Masz - mówi, sięgając po coś przy swojej szyi. - Weź to. - To wisiorek, który zawsze ma na sobie: zwyczajny czarny rzemyk, okręcony wokół ramienia plastikowej figurki superbohatera. Kupiła go kiedyś od handlarza, po tym jak opowiedział jej jedną z tych starych historii o latającym człowieku, który ratował świat. Zakłada mi wisiorek na szyję. Z nim będziesz bezpieczna - dodaje, a ja pod koszulką czuję maleńki ciężar spoczywający na mojej piersi.

Właśnie mam zaprotestować, kiedy Catcher podchodzi bliżej i przełykam ślinę. Cira z szerokim uśmiechem chowa się w cieniu, wiedząc, że mam słabość do jej brata. Powinnaś iść - mówi Catcher. Kładzie dłoń na Barierze. Jego palce są tak blisko moich, że prawie ich dotykają. Mówi tak cicho, że jego głos jest ledwie słyszalny w ciemności. To raczej wibracje niż dźwięk. - Chcę, żebyś poszła z nami. Boję się odezwać. Nie chcę przerywać tej chwili, dlatego tylko kiwam głową. Uśmiecha się, jakbyśmy właśnie podzielili się sekretem, a ja zmieszana spuszczam wzrok, nie mogąc zapanować nad emocjami. Oczywiście Cira nas obserwuje i w tej chwili wydaje z siebie cichy okrzyk, łapiąc mnie za ramiona, nie kryjąc rozradowania z powodu mojej decyzji. Uśmiech Catchera staje się jeszcze szerszy i żałuję tylko, że nie mam wystarczająco dużo odwagi, by spojrzeć mu w oczy. Księżyc świeci jasnym promieniem, gdy reszta grupy wspina się na mur, który oddziela nasze miasteczko od skruszałych ruin starego miasta, po czym z łatwością zeskakuje po drugiej stronie. Cira waha się przez sekundę, rzucając na mnie ukradkowe spojrzenie, zanim znajdzie szczeliny, o które może podeprzeć ręce. A potem po tej stronie Bariery zostaję już tylko ja i Catcher. Bawię się swoim warkoczem i ściskam rękojeść długiego noża, który mam przyczepiony do biodra. Wiem, że nie powinnam tego robić. To głupie i niebezpieczne, a pot już zdążył zalśnić na mojej szyi. Spoglądam na Catchera i muszę odwrócić głowę, by ukryć w ciemności mój niewyraźny uśmiech. Chcę mu powiedzieć, że nigdy jeszcze nie przekroczyłam Bariery. Nigdy nie chciałam i nadal nie chcę. Już na szczycie latarni, w której mieszkam, czuję się przytłoczona, patrząc w dal na ocean i Las, i cały ogromny świat wokół. Zbyt duży, by objąć go umysłem. Myślę o matce i jej opowieściach o dorastaniu w Lesie i poszukiwaniach oceanu. I patrząc na mur ogradzający wszystko, co do tej pory zdołałam poznać, zdaję sobie sprawę, że nie jestem tak silna jak ona. Nie potrafię opuścić Vi-sty nawet na kilka godzin. Zmuszam się, by podejść bliżej i dotknąć palcami Bariery. Drewno jest ciepłe, ciągle oddaje temperaturę, której nabrało w ciągu gorącego popołudnia. - Przepraszam - szepczę do niego, odwracając się od muru. - Nie mogę tego zrobić. - Jeszcze przed chwilą nie zdawałam sobie sprawy z własnych ograniczeń. Byłam pewna, że jestem w stanie zrobić wszystko. Ze mogę być kim tylko zechcę. Catcher łapie mnie za rękę, przytrzymując w miejscu. Jego skóra jest cieplejsza niż Bariera. Pomogę ci - mówi, a jego uśmiech jest promienny niczym światło latarni. Mogłabym kierować się nim w najgłębszych ciemnościach. - Zaufaj mi - prosi, i prowadzi moje palce do szczelin w murze, pokazując mi, jak się wspiąć.

Waham się na samym szczycie, siedząc okrakiem na grubych kłodach, więc Catcher wdrapuje się, by spojrzeć mi w oczy. Jego palce u stóp dotykają moich. Patrzę wszędzie, byle nie na niego. Noc wydaje się ciężka, jakby była w stanie przygnieść mnie swoim ciężarem. Już wiele razy bywaliśmy sami, ale dzisiaj coś się zmieniło. Nagle zdaję sobie sprawę z tego, jak szerokie ma ramiona, jak silne są jego ręce. Obserwuję, jak na mnie patrzy i wsłuchuję się w rytm jego oddechu. I nie potrafię powiedzieć, czy naprawdę coś się między nami zmienia, czy to tylko moje wątpliwości sprawiają, że mam wyczulone zmysły. Drapię paznokciami drewno, czując, jak drzazgi wbijają mi się w skórę, ale ból nie tłumi mojego strachu. Nawet on nie jest w stanie go naruszyć. Otwieram usta, żeby powiedzieć coś Catcherowi. Cokolwiek. Wytłumaczyć, że nie mogę iść dalej. Po raz kolej-ny go przeprosić. Jednak to on odzywa się pierwszy. Boję się wysokości - zwierza się. Jego wyznanie jest tak niespodziewane, że ledwie powstrzymuję się, by nie zachichotać, a przecież nie powinnam. Kładę dłoń na ustach, próbując ukryć uśmiech. Nie jest tak wysoko - mówię mu, przełamując swój strach, ale nie wiem, czy udało mi się go podnieść na duchu. Przewraca oczami, kąciki jego ust lekko się unoszą. -

Mam na myśli prawdziwe wysokości - wyjaśnia.

Znowu dostrzegam jego wyraźnie zarysowaną szczękę i kilkudniowy zarost. Nie jest już tym chłopakiem, który kiedyś bawił się ze mną w berka, ani tym o zbyt wątłych ramionach i wydatnym jabłku Adama. Pamiętam, jak pewnego razu poszliśmy z Cirą odwiedzić cię w latarni - mówi. - Jej tylko wystarczyło, że mogła uciec od obowiązków w sierocińcu, ale ja chciałem zrobić tego ranka coś więcej. Chciałem się wspinać. Obejrzeć całą okolicę z góry. - Nie patrzy na mnie, ale gdzieś w dal, a jego oczy zachodzą mgłą. - Dotarłem do połowy i nie mogłem się ruszyć dalej. Przełykam ślinę i kładę rękę z tyłu, żeby się podeprzeć, bo nagle zdaję sobie sprawę z tego, że jestem na murze, wokół jest noc, a od niego bije ciepło. Nie pamiętam tego - mówię mu, i to prawda. Spora część moich wspomnień z dzieciństwa już się zatarła, wymieszana z innymi historiami tak mocno, że nie wiem już, co jest prawdziwe, a co po prostu jest czyjąś opowieścią. - Nie dziwię się - mówi. - W zasadzie nic się wtedy nie wydarzyło. Poszliśmy zwiedzać latarnię, ty bawiłaś się z Cirą, a ja pół dnia spędziłem na schodach, próbując przekonać swoje dłonie, żeby wreszcie puściły barierkę, abym mógł wspiąć się wyżej. Zamykam oczy, próbując sobie to wyobrazić, ale nie potrafię.

Co jakiś czas przebiegałyście obok, a Cira pokazywała mnie palcami i śmiała się. Już wtedy była nieznośna. A ty tylko stałaś i patrzyłaś na mnie. W końcu Cira się czymś zajęła, a ty przyszłaś do mnie i usiadłaś na chwilę obok. I co się wydarzyło? - pytam. Nie pamiętam, by kiedykolwiek chciał wspiąć się na szczyt latarni. Od kiedy go znam, nie pamiętam, aby chciał zobaczyć rozciągający się stamtąd widok. Nic. Po prostu sobie siedzieliśmy. Żadne z nas nie powiedziało ani słowa. A potem poranek się skończył, Cira ? zaczęła płakać, więc zabrałem ją na popołudniowe prace w sierocińcu. -

Nigdy nie wszedłeś wyżej?

-

Nie.

-

Nigdy nie próbowałeś?

Kręci głową. Siedzę obok, patrząc na przestrzeń dzielącą nasze dłonie, oparte o gruby mur. Na to, jak jego zgięte palce oplatają drewno. Próbuję zrozumieć, co chce mi powiedzieć. Ze poddanie się lękowi nie jest czymś złym i możemy tu po prostu siedzieć? Ze zostanie ze mną, nawet jeśli nie będę chciała iść dalej? Chciałabym w tej chwili być Cirą. Wiedziałabym wtedy, jak flirtować, jak zrozumieć chłopaków, jak odgadnąć, czego pragną. Potrafiłabym zachowywać się z taką samą nonszalancją, jaka wypełnia każdy jej ruch. Do tego lata nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jest to właśnie ta umiejętność, której będę kiedyś potrzebować. Do tej pory w zupełności wystarczało mi to, że to ona jest tą, która bawi się włosami, pochylając przy tym zalotnie głowę, podczas gdy ja rzucam kamienie do oceanu i rozglądam się po horyzoncie, martwiąc się o to, by nic nie zagroziło naszemu słodkiemu bezpieczeństwu. Zanim zdołam się powstrzymać, przekładam nogę i zeskakuję na ziemię po drugiej stronie Bariery. Catcher cicho ląduje obok mnie. Pozostajemy w cieniu muru, w otaczającej nas niemal zupełnie ciemności. Wyciąga do mnie dłoń i czuję, jak jego palce lekko dotykają mojej skóry. W tym momencie myślę o tym, czy moglibyśmy się nawzajem przeniknąć i wtopić w oplatającą nas czerń. Naszych ciał nie dzieli teraz nic oprócz gęstego, gorącego powietrza, bijącego od nagrzanej letnim słońcem ziemi. Czuję się, jakbym nie miała już granic. Zniknęły ograniczające mnie ściany, a mój świat eksplodował. Nie mogę złapać oddechu, jak gdyby poza miasteczkiem brakowało powietrza. Moja głowa jest teraz zbyt lekka. Świat poza Barierą zbyt nieodpowiedni. Niebezpieczny. W brzuchu czuję pustkę, strach pożera mnie od środka. Nie powinno mnie tu być, tu nie jest bezpiecznie. To zakazane. Odwracam się, a moje ciało zaczyna drżeć, gdy zbliżam się do muru. Muszę wrócić.

Wtedy Catcher łapie mnie za ręce i przyciąga do siebie, przypominając o tym, gdzie kończę się ja i zaczyna on. Wyciąga nóż z pochwy przy moim biodrze i podaje mi. Ostrze błyszczy w świetle księżyca. Biorę nóż i ściskam mocno rękojeść w nadziei, że doda mi siły. Nie ma szans, żebyśmy trafili na jakichś Mudo - mówi mi, a słowo Mudo wymawia z łatwością, choć ja mam na jego dźwięk dreszcze. - Nie przechodzą przez ogrodzenie parku - dodaje. Ale na wszelki wypadek... Próbuję przełknąć swój lęk, ale ma gorący i metaliczny posmak, niczym krew. Catcher chyba poczuł, że się od niego odsuwam, gotowa wrócić za Barierę, do bezpiecznego miasteczka, bo trzyma mnie mocno i przyciska do siebie. Nie martw się, trzymam cię. - Jego głos jest głęboki niczym noc i otula mnie ciemnością, gdy próbuję się uspokoić i mu zaufać. Nigdy nie opuszczałam miasteczka, dlatego gdy przechodzimy wśród ruin wesołego miasteczka, w każdym cieniu doszukuję się zmarłych. Każdy dźwięk wydaje mi się zawodzeniem wygłodniałych Mudo. Z każdym krokiem oddalamy się od naszego świata, wkraczając w strefę śmierci. Zastanawiam się, dlaczego Catcher czuje się tutaj tak swobodnie. Został przecież wychowany tak samo jak ja. Nauczono go tego samego co mnie - że bezpieczeństwo dają nam wyłącznie mury, a zmarli nie przestają podążać za najlżejszym zapachem ludzkiego mięsa. I kiedy wokół Zarażonego nie ma wystarczająco wielu Mudo w trakcie przemiany, staje się on Roznosicielem. A mimo to Catcher kroczy pewnie przez ruiny. Zazdroszczę mu każdą cząstką swojego ciała. Obok nas coś przemyka, jakiś podmuch niosący echo dźwięku. Aż podskakuję, a serce zaczyna tłuc mi się w piersi i łapię za ramię Catchera. - To tylko nietoperz - szepcze, a ja słyszę w jego głosie cień rozbawienia. „Zasad nie ustalono bez powodu" - chcę mu powiedzieć. „Nie powinno nas tu być". Ale on trzyma mnie mocno za rękę i nie mogę oprzeć się pokusie, by zatracić się w jego dotyku. I Gdy doganiamy resztę na środku wesołego miasteczka, jedna z dziewczyn mówi właśnie o Mrocznym Mieście. Na imię ma Mellie i jest ode mnie starsza o dwa lata - tak jak Catcher. W półmroku widać, jak kręci się wokół własnej osi z szeroko rozstawionymi rękoma, jakby zamiatała powietrze. - Pójdę tam, jak tylko spadnie pierwszy śnieg. Księżyc w pełni rozświetla leżące na ziemi fragmenty rozłupanego betonu. Jego światło rzeźbi wzory na wznoszących się i opadających torach starej kolejki górskiej. Podnoszę głowę, by na nią spojrzeć. Wcześniej widziałam ją tylko z daleka, wiszącą nad niszczejącym miasteczkiem niczym wężowaty potwór, o którym kiedyś uczyliśmy się w szkole.

Zastanawiam się, jakie to musiało być uczucie jechać kiedyś taką kolejką. Zatrzymać się na chwilę na szczycie i spojrzeć w dal na świat za murem. Co byłoby wtedy bardziej przerażające - uczucie, że ziemia osuwa ci się spod nóg czy widok twojego najlepszego przyjaciela, napierającego na ogrodzenie, jęczącego, próbującego przecisnąć palce przez szpary, by cię pochwycić. Spoglądam na cienie rzucane przez pozostałe kolejki i budynki, które zostały zupełnie ogołocone albo zapadły się ze starości. W ciemności wszystko wydaje się niewyraźne, budząc we mnie lęk przed tym, co mogłoby się kryć poza zasięgiem mojego wzroku. Pomyślcie o tych wszystkich ludziach z Mrocznego Miasta - mówi Mellie, patrząc na gwiazdy. - Tyle możliwości, tylu facetów. - Jej głos jest jak piosenka i jeden z chłopaków, rudowłosy Grifiin, podchodzi i dołącza do niej, łapiąc ją za ręce. -

My ci nie wystarczamy?

Śmieje się, kręcąc się z nią coraz szybciej, a ona odchyla głowę do tyłu tak mocno, że światło księżyca rozświetla jej szyję. Chcę odwrócić wzrok, bo czuję się, jakbym podglądała jakiś intymny taniec. Ale nie mogę. Całe życie słuchałam, jak ludzie opowiadają o Mrocznym Mieście. Chociaż żeby się tam dostać, trzeba przez dwa tygodnie iść wzdłuż brzegu oceanu, jest to najbliższe wielkie miasto, jeden z niewielu bastionów, które przetrwały Powrót. To tam rezyduje Protektorat, rząd nieoficjalnej konfederacji. Jednak nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby się tam udać. Nigdy nie pomyślałabym, że byłoby mnie stać na opłacenie czynszu, by tam zostać. Wyobrażacie sobie mieszkanie w tych starych budynkach? - mówi inna dziewczyna, zbliżając się do miejsca, w którym tańczą Mellie i Griffin. - Słyszałam, że niektóre z nich mają nawet czternaście pięter albo i więcej. - Przyciska brodę do piersi, patrząc na Griffina, który po chwili zostawia Mellie, by zatańczyć z nową partnerką, uśmiechając się szeroko. Ich śmiech w ciemnościach wydaje się zbyt głośny. Obecność Catchera tuż obok silnie na mnie działa i jestem pewna, że muszę wyglądać na bardzo zmieszaną. Spoglądam na cienie rzucane przez pozostałe kolejki i budynki, które zostały zupełnie ogołocone albo zapadły się ze starości. W ciemności wszystko wydaje się niewyraźne, budząc we mnie lęk przed tym, co mogłoby się kryć poza zasięgiem mojego wzroku. Pomyślcie o tych wszystkich ludziach z Mrocznego Miasta - mówi Mellie, patrząc na gwiazdy. - Tyle możliwości, tylu facetów. - Jej głos jest jak piosenka i jeden z chłopaków, rudowłosy Griffin, podchodzi i dołącza do niej, łapiąc ją za ręce. -

My ci nie wystarczamy?

Śmieje się, kręcąc się z nią coraz szybciej, a ona odchyla głowę do tyłu tak mocno, że światło księżyca rozświetla jej szyję.

Chcę odwrócić wzrok, bo czuję się, jakbym podglądała jakiś intymny taniec. Ale nie mogę. Całe życie słuchałam, jak ludzie opowiadają o Mrocznym Mieście. Chociaż żeby się tam dostać, trzeba przez dwa tygodnie iść wzdłuż brzegu oceanu, jest to najbliższe wielkie miasto, jeden z niewielu bastionów, które przetrwały Powrót. To tam rezyduje Protektorat, rząd nieoficjalnej konfederacji. Jednak nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby się tam udać. Nigdy nie pomyślałabym, że byłoby mnie stać na opłacenie czynszu, by tam zostać. Wyobrażacie sobie mieszkanie w tych starych budynkach? - mówi inna dziewczyna, zbliżając się do miejsca, w którym tańczą Mellie i Griffin. - Słyszałam, że niektóre z nich mają nawet czternaście pięter albo i więcej. - Przyciska brodę do piersi, patrząc na Griffina, który po chwili zostawia Mellie, by zatańczyć z nową partnerką, uśmiechając się szeroko. Ich śmiech w ciemnościach wydaje się zbyt głośny. Obecność Catchera tuż obok silnie na mnie działa i jestem pewna, że muszę wyglądać na bardzo zmieszaną. » 4- * Mellie wydaje się tak pełna wdzięku, wolności i piękna, że zaczynam zastanawiać się, czy Catcher też chciałby teraz tańczyć, jak reszta. Czy chciałby, żebym bardziej przypominała pozostałe dziewczyny. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, jakie to byłoby uczucie, rozstawić szeroko ramiona i wirować w ciemnościach nocy, nie martwiąc się o Mudo i śmierć. Spoglądam w kierunku Ciry, która właśnie przysunęła się do jednego z kolegów Catchera, jakby zupełnie nie zwracali uwagi na to, co dzieje się wokół nich. Łapię się za łokcie, krzyżując ręce na piersi. Moje ciało pokrywa się gęsią skórką. Nie mogę przestać myśleć o tym, jak wyglądało wesołe miasteczko, gdy nastał Powrót. Wszechobecna panika i zamieszanie. Ciała leżące tak blisko jedno drugiego. Znikąd ratunku. Jęki umarłych. Zawsze słychać te jęki. Pozostali przenoszą się w pobliże kolejki, rozprawiając o plotkach na temat Mrocznego Miasta i ich planach na opuszczenie Visty. Czekam, aż Catcher do nich dołączy, zostawiając mnie samą, ale on mnie nie opuszcza i w końcu zostajemy tylko my. Głaszcze mnie po ramieniu, a ja powstrzymuję pragnienie wypowiedzenia miliona słów. Powietrze miesza się z jego zapachem, który wypełnia mi umysł, wypierając wszelkie obawy o pozostawaniu poza Barierą. Widok Mellie sprawia, że chcę poczuć tę samą wolność co ona. Chcę być taka jak ona. Chcę zapomnieć o moich nieustannych lękach i tańczyć w ruinach wesołego miasteczka, kręcić się na karuzeli, trzymając się wyblakłych zwierząt albo siedząc w poszczerbionych filiżankach. Jednak zamiast tego po prostu stoję, czując na skórze opuszki palców Catchera. Zupełnie jakbyśmy to my jako

pierwsi odnaleźli ten świat, zostawiając za sobą wszystko, co przedtem nas ograniczało. Powietrze po drugiej stronie Bariery pachnie inaczej. Jest przepełnione możliwością. Z każdym oddechem czuję, jakbym zostawiała za sobą moje dawne „ja" i stawała się kimś innym. Zaczynam myśleć, że może popełniłam błąd, bojąc się świata za Barierą. Ze przecież mogę być taka jak inni i marzyć o podróży do Mrocznego Miasta. I może ten świat oferuje nam coś więcej niż tylko ukrywanie się w takich pozbawionych perspektyw miasteczkach jak Vista. Catcher otwiera usta, żeby coś powiedzieć, a ja zbliżam się do niego, by go wysłuchać. Wtedy słyszymy wołanie. -

Co z tobą, Catcher? Reflektujesz na małą wspinaczkę na kolejkę?

To głos Blane, jednej z bliskich koleżanek Mellie. Wolnym krokiem zmierza właśnie w naszą stronę, a na jej twarzy widać wyczekiwanie. W odpowiedzi oczy Catchera przez chwilę błyszczą mocniej, a ja przyglądam się, z jaką gracją porusza się ta dziewczyna. Próbuję zapamiętać jej wdzięk. Zdaję sobie sprawę z własnej niezgrabności i podupadam trochę na duchu. Czemu miałby interesować się mną, gdy wokół są takie dziewczyny? Takie akrobacje zostawię bliźniakom - odpowiada Catcher, kiwając głową w kierunku dwóch braci, którzy wygłupiają się przy drewnianej kratownicy, próbując popisać się jeden przed drugim. Och, daj spokój, Catch - naciska Blane, nie chcąc odpuścić. Czuję, jak Catcher cały się spina. Przypominam sobie o jego wyznaniu, jego lęku przed wysokością. To przeze mnie - mówię. Mój głos jest trochę piskliwy, kontrastuje z niskim pomrukiem Blane. Próbuję oczyścić gardło i sprawić, by ręce przestały mi się tak pocić. Nie jestem przyzwyczajona do bycia w centrum uwagi, a teraz wszyscy na mnie patrzą. Dotkliwie czuję, że jestem od nich młodsza i nie należę do ich paczki. - Ja... yyy... nie lubię... e... nie lubię wysokości mówię, i zupełnie nie udaje mi się ukryć mojego zmieszania. Blane kładzie dłoń na biodrze, które lekko unosi, jakby miała powiedzieć coś jeszcze, kiedy Catcher mnie obejmuje, a ja cała zamieram w obawie, że wystarczy jeden ruch, by go odstraszyć. -

Gabry i ja tym razem sobie podarujemy - mówi.

Blane mruży oczy i odwraca się do reszty. Proszę, powiedzcie, że jest tu ktoś gotowy pokazać, na co go stać! - krzyczy głośno, krocząc w kierunku podstawy kolejki górskiej. Bliźniacy zdążyli już wdrapać się do połowy najwyższej kolejki. Czekam, aż Catcher się ode mnie odsunie, bo nie musi już bronić mnie przed Blane. Jednak on przyciąga mnie do siebie bliżej, przyciskając swoje dłonie do moich ramion. Nigdy wcześniej tak mocno nie zdawałam sobie sprawy z istnienia mojego ciała, tak zachwycająco opanowanego mimo drżącego wnętrza. Słyszę, jak krzykami dopingują ścigających się ze sobą chłopaków, których sylwetki są ledwo cieniami w świetle księżyca. Catcher zabiera mnie od nich i prowadzi w stronę karuzeli z wyblakłymi

zwierzętami i spiczastym dachem z odłażącą farbą w kolorach czerwonym, zielonym, różowym i niebieskim. Siadam na jednorożcu, którego róg dawno gdzieś przepadł, a Catcher staje obok. Jedną rękę trzyma na moim biodrze, a drugą chwyta za słupek tuż nad moją głową. Jego brzuch lekko dotyka mojego boku, a ja mocno obejmuję zwierzę kolanami.

Czuję, że coś może się między nami wydarzyć. Spoconymi palcami trzymam się uchwytu przy siedzeniu, bojąc się, że mogę się ześlizgnąć, że w jakiś sposób stamtąd odlecę. Moja mama kiedyś opowiedziała mi o swoim pierwszym pocałunku. Leżałam z gorączką w łóżku później mi powiedziała, że miałam zwidy - ale pamiętam jej głos i opowieść o chłopcu, z którym dorastała. Mieszkał w jej wiosce w Lesie, miał wypadek i też dostał gorączki. Ona tkwiła przy jego łóżku, nie wierząc w to, że mógłby nie wyzdrowieć. Później, gdy mu się polepszyło, stali razem na wzgórzu, gdzie dzielili się marzeniami o oceanie, a potem pocałowali się, czując, jak roztacza się przed nimi mnóstwo możliwości i nadziei na przyszłość. Myślę o tym teraz, czując obecność Catchera obok. W pulsującym powietrzu wokół nas czuć jego oddech. Jego wzrok pada na moje usta i nie mogę się powstrzymać, by nie zwilżyć warg, w obawie, że może on wcale nie jest mną zainteresowany, i ze zdenerwowania, że może właśnie jest. Najbardziej dokucza mi cisza. Chęć powiedzenia czegokolwiek zżera mnie od środka. -

Cieszę się, że z nami przyszłaś - mówi Catcher.

Przesuwam się lekko, czując ulgę. Jest ciepła letnia noc i koszulka przykleiła mi się do spoconych pleców. Nie wiem, jak powiedzieć mu, że nigdy wcześniej nie myślałam o przekroczeniu Bariery. Nie jestem jak Mellie i reszta tych, którzy chcą zwiedzać świat. Jestem szczęśliwa w bezpiecznych granicach domu. Ja też - mruczę zamiast tego. I znowu zapada między nami cisza. Zastanawiając się, czym ją wypełnić, uderzam rytmicznie stopą o nogę jednorożca. Po głowie krążą mi szalone myśli, by przyznać się Catcherowi, jak bardzo go lubię, ale szybko rezygnuję. Wyciąga rękę i dotyka mojego warkocza, przesuwając po nim palcami, a ja nie mogę powstrzymać uśmiechu. -

Wydaje mi się, że coś się zmieniło - mówi, a ja nie wiem, czy na dobre, czy na złe.

-

W jaki sposób? - pytam głosem zdradzającym zdenerwowanie.

Catcher skupia się na moich włosach, kładzie końcówkę warkocza na swojej dłoni. Wpatruję się w niego, zahipnotyzowana. Odchrząkuje. Wiesz, jak to jest, gdy kogoś znasz - albo myślisz, że znasz - ale nagle rozumiesz, że może tylko z jednej strony? - Przesuwa wzrok na chwilę na mnie i w świetle księżyca dostrzegam, że ma

czerwone policzki. Kiwam głową, otwierając szeroko oczy, zbyt przerażona nadzieją, że mógłby mówić o mnie i o nas. Bierze głęboki wdech, puszczając warkocz, a ja zdaję sobie sprawę, że moje płuca płoną i nie mogę doczekać się, aż powie coś więcej. Możesz znać kogoś jako koleżankę młodszej siostry - mówi. - A potem coś się zmienia. Może któregoś dnia ta osoba mówi coś, czego się nie spodziewasz. Albo słyszysz jej śmiech i nagle widzisz ją na nowo. Jakby tym razem było inaczej. Kładzie dłoń na moim ramieniu, kciukiem dotykając obojczyka. Z trudem łapię oddech, całym sercem pragnąc, by powiedział, co do mnie czuje. By zdradził, że znaczę dla niego tyle, co on dla mnie. I tym razem może widzisz, że... - ucicha. Gwiazdy na niebie świecą tylko dla nas. - Jest piękna kończy, a każda cząstka mojego ciała płonie. Catcher przysuwa się do mnie. -

Wspaniała, zabawna i... - Jest coraz bliżej.

Ledwo mogę poradzić sobie z jego bliskością. Zdaję sobie sprawę z tego, że ma rację. Czasami widzimy ludzi takimi, jakimi byli kiedyś, a nie jakimi są teraz. Przesuwam językiem po ustach i mówię lekko drżącym głosem. -

I może nagle widzisz brata koleżanki zupełnie inaczej.

Nie wiem, co powinnam zrobić. Czy też mam przysunąć się do niego bliżej. Nie wiem, jak to działa i czy czasem nagle tego nie zepsuję. Uśmiecha się do mnie tajemniczo, ale tym razem chyba wiem, jaki jest powód. Powietrze między nami iskrzy od możliwości. Catcher spogląda na moje usta, czuję jego oddech. Kiedyś, gdy byłam jeszcze dzieckiem, ziemia zatrzęsła mi się pod nogami. Dowiedziałam się, że to ruchy tektoniczne, które wywołały też ogromną falę. Pamiętam, że stałam na szczycie latarni i widziałam, jak ta fala się zbliża. Pamiętam, jak wszystko na chwilę zamarło, cały świat wstrzymał oddech. Tak się właśnie czuję w tej chwili, gdy Catcher nachyla się nade mną. Sprężenie powietrza między nami, cisza, a potem dotyk jego ust. Najpierw czuję falę gorąca. Jego usta na chwilę zatrzymują się tuż przed tym, jak znowu lądują na moich. Kładę dłoń na jego ręce ściskającej słupek, a on splata swoje palce z moimi. Jakby wszystko w moim życiu prowadziło właśnie do tej chwili. Jakbym tylko na to czekała. Całe dzieciństwo z Catcherem, tyle razy goniliśmy się po ulicach miasteczka; tyle razy śmiał się, gdy odgrywałyśmy z Cirą skomplikowane scenki; tyle razy zostawał odrobinę dłużej, gdy ja byłam w pobliżu. Czuję, że całe lato kręciliśmy się wokół siebie, coraz bliżej i bliżej, aż w końcu jedna iskra wywołała to, co nieuniknione. Jakby to wszystko było gdzieś zapisane. Przytulam się do niego, a on do mnie.

Jestem tak skupiona na moim pierwszym pocałunku, tak ekscytuje mnie bliskość Catchera, że na początku w ogóle nie słyszę jęku, który rozchodzi się w ciemności nocy i nas rozdziela. ✓? Jęk rozbrzmiewa wokół nas, wkracza między nasze przytulone ciała, a potem pozostawia nas w zupełnej ciszy, przez którą czuję się pusta w środku. Serce łomocze mi w piersi, powraca strach, który towarzyszył mi wcześniej tej nocy. Catcher odsuwa się ode mnie, niemal upadam w przestrzeń, którą przed chwilą zajmowało jego ciało. Próbuje wygramolić się z karuzeli, po omacku szukając drogi w ciemności. Staram się skupić, ciągle nie mogąc dojść do siebie, gdy w słabym blasku księżyca widzę zbliżającą się do nas dziewczynę Mudo. Jej jęki odbijają się echem wokół nas. Catcher szybciej zdaje sobie sprawę z tego, co się dzieje. Mi więcej czasu zajmuje zrozumienie, że dziewczyna jest Roznosicielką. Nigdy wcześniej nie widziałam żadnego Roznosiciela, a jedynie słyszałam o tym, że stają się nimi ci, którzy przemienią się w miejscu, gdzie jest za mało innych Mudo wokół. A w Viście każdy zarażony zostaje zabity, zanim zdąży Powrócić. Roznosicielką mija róg jednej z kolejek i kieruje się w stronę samego środka wesołego miasteczka. Dziewczyna nie może być dużo od nas starsza i wygląda zupełnie normalnie, pomijając to, że z jej otwartych ust wydobywają się jęki. Widać jej obnażone zęby i rozczapierzone palce. Reaguję zbyt wolno, wciąż nie mogąc przyzwyczaić się do tego, że ona biegnie. Dziewczyna zatrzymuje się na krótką chwilę, wystarczająco długo jednak, by odwrócić głowę w lewo, w kierunku moim i Catchera, a potem w prawo, gdzie widzi resztę grupy. Pozostali ciągle dopingują wspinających się bliźniaków, którzy są już prawie na szczycie. Między nimi jest Cira, która klaszcze z uniesionymi rękoma. Żadne z nich nie zdaje sobie sprawy, co się dzieje, ale jeśli ja lub Catcher krzykniemy, by ich ostrzec, możemy zwabić Roznosicielkę do nas. Zakrywam usta dłonią, zbyt przerażona, by się poruszyć i zwrócić na siebie jej uwagę. Wciskam palce głęboko w policzki, dusząc w zarodku krzyk, który pragnie wydostać się na zewnątrz. Tylko jedna myśl krąży mi po głowie: to nie może dziać się naprawdę. Widzę, jak Roznosicielka biegnie w stronę pozostałych - w kierunku Ciry, która stoi przy podstawie kolejki - a potem Catchera, przemykającego szybko obok. Blask księżyca nie jest zbyt mocny, wszystko wokół staje się niewyraźne i rozmyte. Catcher jest niczym cień poruszający się wśród innych cieni. Jego blade policzki odbijają resztki światła, zupełnie jak zęby Roznosicielki. Zeskakuję z karuzeli i sięgam po swój nóż, kiedy słyszę piskliwy wrzask. Nie chcę patrzeć w tamtą stronę, ale nie mogę się powstrzymać. Roznosicielka uderza w grupę pod kolejką. Wszyscy natychmiast próbują uciekać, ale jednej, wysokiej i chudej dziewczynie to się nie udaje. W blasku księżyca widzę jej twarz i rozpoznaję Mellie.

Gardło mam ściśnięte, oczy zaszły mi łzami, a żołądek zwija się z przerażenia, ale wciąż nie mogę odwrócić wzroku. Roznosicielka łapie Mellie za włosy i rzuca ją na ziemię, po czym przebija zębami skórę na jej przedramieniu i szarpie. Tryska krew. Niczego więcej nie trzeba. Jedno ugryzienie zarazi Mellie. Ugryzienie zaraża zawsze. A Zarażony zawsze Powraca. Mellie jest już martwa. Pozostali rozpierzchają się, krzycząc. Otumaniona zapachem ludzkiego mięsa, Roznosicielka puszcza Mellie, która nie jest dla niej tak ważna, jak pragnienie zarażania innych. Mellie porusza boleśnie ustami, przyciskając dłoń do rany. Między palcami cieknie krew. Dziewczyna kołysze się i drży na całym ciele. Roznosicielka biegnie po następną ofiarę, a ja mogę tylko stać i patrzeć. Próbuję zrozumieć, co tak naprawdę się dzieje, próbuję przypomnieć sobie suche fakty o Roznosi-cielach, które poznaliśmy w szkole, i porównać je z widokiem dziewczyny przed nami. I po raz pierwszy rozumiem bolesną prawdę zawartą w opowieściach z dawnych czasów po Powrocie, kiedy Rekruci przechwytywali miasta tylko po to, aby odnaleźć w nich garstkę Mudo, która była zdolna rozprzestrzenić zarazę na nowo. I rozumiem już, jak Roznosiciele uniemożliwiają żyjącym ludziom odzyskiwanie tego świata. Jednak nikt z nas nie widział żadnego z nich wcześniej. Nikt nie pojmował, czym są. Ale czym innym jest dowiedzieć się o tym w zaciszu szkolnej klasy, a czym innym zobaczyć to na własne oczy. Za bardzo przyzwyczailiśmy się do widoku Mudo wyrzucanych przez fale - tych wolnych i ociężałych albo tych, którzy próbują przecisnąć się przez Barierę. Dorastając, uczyliśmy się, jak bronić się przed Mudo, ale ta dziewczyna była zbyt szybka. W mgnieniu oka dogania następnego chłopaka. On wyciąga topór i trafia ją w ramię, ale to jej nawet nie spowalnia. Jej zęby odnajdują drogę do jego szyi, zanim w ogóle udaje mu się wyszarpnąć broń z jej ciała. Chłopak upada, a strumień jego krwi wydaje się czarny w półmroku nocy. Robię krok w tył, pragnąc uciec. Wiem, że najbezpieczniejszą rzeczą jest ucieczka, ale potem widzę Catchera. Kieruje się właśnie nie w stronę Bariery, ale ku Roznosicielce. Dziewczyna porzuca swój ostatni cel i wybiega mu na spotkanie. Catcher trzyma w ręku nóż, a ostrze wydaje się takie małe i bezużyteczne w obliczu nadchodzącego ataku. Narasta we mnie coś na kształt głośnego wrzasku, gdy ona zbliża się do niego. Catcher w ostatniej chwili robi unik i dziewczyna go mija. On łapie ją za włosy i odrzuca jej głowę do tyłu, ściskając gardło ręką. Z ochrypłym okrzykiem wbija nóż w podstawę czaszki Roznosicielki, a ramiona aż drżą mu z wysiłku. Jakby na moment wszystko zamarło, nasze spojrzenia spotykają się, choć odgradza nas wiotczejące ciało dziewczyny. Cały jej świat był pragnieniem, głodem i zarazą, ale w oczach Catchera dostrzegam ten sam żal i rozczarowanie, które sama czuję. Kiedyś była zwykłą dziewczyną, nie różniła się niczym od nas. Jej ciało opada na ziemię, a Catcher wyciąga nóż z jej ciała i zamyka jej oczy swoją dłonią.

I dlatego nie dostrzega tego, co ja. Niczym rozbłysk na niebie w czasie burzy, na granicy pola widzenia zauważam jakiś ruch. Mellie podnosi się, jej zęby są obnażone, a ręce gotowe do chwytu. Zdążyła już się wykrwawić, umrzeć i Powrócić. Słyszę kolejny krzyk, który odbija się echem w mojej głowie. Catcher odwraca się w kierunku spanikowanej grupki przy kolejce, gdzie Zarażony chłopak, ten ugryziony w szyję, podnosi się, a z jego gardła wydobywają się jęki. Catcher próbuje dobiec do nich, ale Mellie jest szybsza. A ja robię jedyną rzecz, która jest w stanie go ocalić, dać mu trochę czasu. Wrzeszczę z całych sił, mój krzyk przecina nocne powietrze. Działa. Mellie odwraca się od Catchera i biegnie w moją stronę. Nawet nie patrzę na jego reakcję, nie mam czasu na to, by poddać się przerażeniu, które tłamsi moją pierś. Ustawiam stopy tak, jak mnie kiedyś uczono. Trzymam kurczowo rękojeść noża, aż w końcu przypominam sobie, by rozluźnić mięśnie w oczekiwaniu na tę chwilę, gdy dziewczyna znajdzie się w zasięgu mojego ostrza. W świetle księżyca widzę każdy szczegół zbliżającej się do mnie Mellie. Jej wzrok jest jeszcze klarowny, a długie brązowe włosy tańczą przy jej twarzy. Skórę ma ciemną i gładką, lśniącą od krwi. Jedyne, o czym myślę, kiedy do mnie biegnie, to gracja, z jaką poruszała się wcześniej w tańcu. Jak bardzo chciałam się do niej upodobnić. Myślę o tym, że mogłyśmy poznać się bliżej i zostać przyjaciółkami. I że to wszystko nie powinno było się wydarzyć. Przecież miała być bezpieczna. Wszyscy mieliśmy być bezpieczni i szczęśliwi, pełni marzeń o przyszłości. Chcę zamknąć oczy, pamiętać ją taką, jaką była. Wymazać wspomnienie o tym, jak nie pragnęła niczego poza tym, by oderwać moje ciało od kości. By wgryźć się we mnie. Pragnę poddać się lękowi, który przykuwa mnie do ziemi. „Biegnij!" - krzyczy mój umysł. - „Rusz się!" - wrzeszczy. „Zrób coś! Cokolwiek!". Mrok wokół gęstnieje, napiera na mnie, blokując każdy dźwięk oprócz dudnienia stóp Mellie, zmniejszającej dystans w zastraszającym tempie. -i W mojej głowie grzmi: „Uderz! Uderz! Jest za blisko! Uderz!". Zaciskam zęby, próbując trzymać ręce nieruchomo. Czas zwalnia, widzę każdy ruch włosów Mellie, jej powoli otwierające się usta z lśniącymi zębami. Koncentruję się na szyi. Myślę o ostrzu, które się w niej zatopi. Próbuję czekać. Próbuję pamiętać, czego mnie uczyli. Nie mogę oddychać. Duszę się. Jest za blisko. Nie mogę czekać. Kurczę mięśnie i przecinam powietrze nożem z całą siłą, wzmocnioną strachem i paniką. Wykonuję ruch ciałem. Ostrze zbyt łatwo przechodzi przez próżnię, a ja się potykam. Zdaję sobie sprawę, że uderzyłam zbyt wcześnie. Gdybym poczekała jeszcze chwilę, mogłabym ją zatrzymać. Obejmuje mnie ramionami, uderza głową o mój podbródek, gdy chwiejnie upadam na beton.

Słyszę dźwięk upadku, zanim go czuję. Widzę ruch, zanim go rozumiem. Usta Mellie, które tej samej nocy mówiły o Mrocznym Mieście, teraz zbliżają się do mnie. A potem dziewczyna znika. Nie czuję już ciężaru jej ciała na swojej piersi. Turlam się na bok i widzę: to Catcher. Razem z Mellie tarzają się po ziemi, objęci, widać jej zaciskające się szczęki. Próbuje go złapać jak kot, który walczy z wciągającym go nurtem rzeki. Widzę, jak jej paznokcie wędrują po jego ramionach, znacząc swoją drogę krwią, która tylko podsyca jej gorączkę. Próbuję wstać, ale się potykam. Sięgam po nóż, ale ledwo mogę zacisnąć palce wokół uchwytu. Robię zamach, gotowa do kolejnego ataku, ale nie wiem, gdzie kończy się Mellie, a zaczyna Catcher. Widzę tylko ciała i krew, słyszę tylko pomruk i jęki. A potem rozlega się trzask, jakby jakiś staruszek wyłamywał wszystkie swoje palce naraz. I zostaje już tylko

Catcher, na kolanach, ciężko oddychający ze zmęczenia. Jego dłonie wciąż trzymają głowę Mellie, która ma złamany kark i w końcu nieruchome ciało. Catcher patrzy w górę na mnie, wyplątując ręce z włosów Mellie. Krew spływa mu po ramieniu i ścieka z palców, ale nie w nią się wpatruję. Nie mogę oderwać wzroku od rany w kształcie półksiężyca na jego ramieniu. Wpatruję się w miejsce, gdzie został ugryziony. Catcher, na kolanach, ciężko oddychający ze zmęczenia. Jego dłonie wciąż trzymają głowę Mellie, która ma złamany kark i w końcu nieruchome ciało. Catcher patrzy w górę na mnie, wyplątując ręce z włosów Mellie. Krew spływa mu po ramieniu i ścieka z palców, ale nie w nią się wpatruję. Nie mogę oderwać wzroku od rany w kształcie półksiężyca na jego ramieniu. Wpatruję się w miejsce, gdzie został ugryziony. -* Na ziemi zbiera się krew, ściekająca z palców Catchera. Wokół mnie zamierają wszystkie krzyki, jakby nigdy nie istniały. -Ty... -

Idź do domu, Gabry.

Za naszymi plecami słychać dzwony, obwieszczające stan najwyższego alarmu w miasteczku. Musieli usłyszeć wrzaski w strażnicy przy bramie albo ktoś tam pobiegł, żeby im powiedzieć. Teraz wiedzą, że mamy kłopoty i niedługo pojawi się tu Milicja. Ale... - „Ale co z tobą", chcę powiedzieć. Co z ugryzieniem? Co z infekcją? Chcę zapytać go, co teraz będzie, ale już znam odpowiedź. Chociaż jego rana nie jest poważna, doszło do zarażenia, które w końcu go zabije. Moim ciałem wstrząsa zimny dreszcz.

Infekcja oznacza śmierć. Infekcja zawsze znaczy śmierć. Idź do domu - powtarza Catcher. Mówi, jakby czytał w moich myślach, ledwo może złapać oddech. Wyraz jego twarzy mówi mi, że wie o tym tak samo jak ja. Wie, co się z nim stanie.

-

Milicja zaraz tu będzie. Nie pozwól, by cię znaleźli - dodaje. - Będziesz miała kłopoty.

Robię krok w jego stronę. Ci, którym udało się przetrwać, stoją zbici w grupkę przy podstawie kolejki. Jeden z chłopców przyciska koszulę do nogi dziewczyny, a łzy ciekną im obojgu po policzkach. Bliźniaki powoli schodzą na dół, Cira i Blane pastwią się nad ciałem, które kiedyś było ich przyjacielem. Inny chłopak trzyma się za brzuch i wymiotuje. Cała noc przesiąkła krwią, płaczem i zakażeniem, a światło księżyca odbija się w ostrzach noży. Robi mi się niedobrze, gdy słyszę chlupoczący dźwięk noża wbijanego raz po raz w nieruchome ciało. Panika wzbiera mi u podstawy czaszki. Wszystko wymyka się spod kontroli. Chcę płakać, upaść na ziemię, zamknąć oczy, zatkać uszy i udawać, że nic się nie wydarzyło. Muszę uciekać stąd najdalej, jak się da. Ale nikt inny tego nie robi. Nie mogę cię zostawić - mówię mu. Chociaż chcę uciec i zapomnieć o wszystkim, chcę wejść po schodach do mojego pokoju i schować się pod pierzyną, gdzie jest bezpiecznie. Gdzie zawsze było bezpiecznie. Jednak nie mogę ich zostawić. - Wiedzą, że tu byłam... Catcher ucisza mnie, kręcąc głową. Rośnie we mnie krzyk, który chce wydostać na zewnątrz wszystko to, czym byłam wcześniej. Nie mogę przestać wpatrywać się w jego ramię. Nie potrafię pozbyć się wspomnienia dźwięku kłapiących szczęk Roznosicielki. -

Co się z tobą stanie?

Idź do domu. - To wszystko, co mówi. Jakby jego usta nigdy nie dotknęły moich. Jakbym nic dla niego nie znaczyła. Chcę opaść na kolana i przycisnąć usta do jego rany. Chcę wessać w siebie infekcję, wypełniając otchłań, która zaczyna przejmować nad nami kontrolę. Jednak nie robię tego. Po prostu patrzę na ugryzienie i myślę o swojej niecierpliwości. O tym, jak uderzyłam zbyt wcześnie. Gdybym tylko chwilę zaczekała. Gdybym nie bała się tak bardzo. Powinnam zaczekać, ale nie mogłam się powstrzymać. To wszystko moja wina. Co z Cirą? - pytam. - Nie mogę jej zostawić. - Na szyi czuję dotyk wisiorka, który mi dała. Superbohater miał nas chronić, ale zawiódł. Catcher znowu kręci głową, ale we mnie pulsuje desperacja. Wykrzykuję imię przyjaciółki. Patrzy na mnie i nawet z daleka widzę ślady krwi na jej twarzy. Stoi nad okaleczonym ciałem chłopca, a w ręku

trzyma nóż o długim ostrzu. Dłoń ma ściśniętą tak mocno, że jej knykcie błyszczą bielą w świetle księżyca. Chcę, żeby do mnie przyszła, ale ona zdaje się mnie nie dostrzegać. -

Cira! - krzyczę znowu. - Cira! Tutaj!

Wydaje okrzyk i znowu zatapia ostrze w martwym chłopcu, raz po raz. Jakby chciała ukarać go za to, że został zarażony. Za to, że stał się Roznosicielem. Czuję ucisk w gardle. Zakrywam usta dłonią, a spomiędzy palców wymyka mi się ciche kwilenie. Catcher znowu skupia na sobie moją uwagę. -

Proszę, Gabry.

Nie mówi nic więcej. W jego głosie słyszę ogrom bólu, który aż rani mi serce. Rozglądam się po reszcie, każdy chowa głowę w dłoniach, twarze mają mokre od łez, a z ich ust wydobywa się zawodzący płacz. -

Zrób to dla mnie - dodaje Catcher.

W ten sposób daje mi przyzwolenie na to, czego tak bardzo pragnę. Dlatego odwracam się i uciekam, zostawiając wszystkich za sobą. Biegnę przez ruiny, kryjąc się w ciemnościach przed Milicją, aż w końcu docieram do Bariery i uderzam w nią pięściami. Tak mocno, że aż obcieram sobie skórę na knykciach, a mimo to grube drewno tłumi każdy dźwięk. Zupełnie jakby to Bariera była winna temu, co się stało. I może to prawda, myślę sobie, opadając na ziemię z zamkniętymi oczami. Nigdy nie powinniśmy byli jej przekraczać. Przed oczami ciągle mam Catchera, ciągle widzę krew. Łzy odbierają mi ostrość widzenia, ale nie potrafią zmazać wspomnień, które powodują przenikliwy ból, rozrywając mnie od środka. Już prawie się odwracam i biegnę do nich z powrotem. Zdaję sobie sprawę, że uciekając, porzucam ich, a to nie jest w porządku. W oddali słyszę krzyki kroczących przez wesołe miasteczko Milicjantów. Moje serce chwyta jednostajny rytm, wybijany przez dzwony w miasteczku. Przyciskam czoło do Bariery i czuję niewyraźny zapach gnijącego drewna. "W pobliżu mogą czaić się inni Mudo. Wiem, że powinnam wspiąć się z powrotem na Barierę i pobiec do domu, chociaż marzę jedynie o tym, by dalej kryć się tutaj, w cieniu nocy. By dać się wchłonąć w ten koszmar i rozpacz. Świat skurczył się zbyt szybko. Jeszcze kilka godzin temu roztaczała się przede mną kraina możliwości, która teraz zapadła się w sobie. Miałam rację, bojąc się tego, co znajdę po drugiej stronie Bariery. Byłam głupia, pozwalając sobie uwierzyć w to, że poza granicami Visty może być coś lepszego. Ze istnieje gdzieś dla mnie jakieś inne miejsce, z dala od matki, latarni i bezpieczeństwa mojego miasteczka. Wspinam się na gruby mur i nie zatrzymuję się na szczycie przed skokiem na drugą stronę. Przez miasteczko biegną

cienie, a przytłumiony blask księżyca płynie wokół nich. Stapiam się z chaosem, trzymając głowę nisko, by pozostać niewidzialną dla kręcących się wokół ludzi napędzanych paniką. Mężczyźni wychodzą z domów z bronią w ręku, krzycząc jeden do drugiego. Kobiety zasłaniają okna i drzwi. Jednak ich niepokój nic dla mnie nie znaczy. Jestem pusta i otumaniona. Jestem niczym duch. Czasami zatrzymuję się i staję na ulicy, pozwalając, by miasto przepływało obok. Zastanawiam się, czy powinnam tam wrócić. Nie mogę uwierzyć, że tak po prostu zostawiłam Catchera, Cirę i innych, by sami stawili czoła Milicji i Radzie. Jak mogłam myśleć tylko o sobie? Mimo to nie wracam. Błądzę dalej po wąskich uliczkach, kręcąc się między domami, trzymając broń w rozluźnionych palcach. Oczy wciąż palą mnie od łez. Tej nocy wszystko pozbawione jest sensu. Pocałunek po tak długim okresie wyczekiwania. Mój pierwszy raz za Barierą i od razu odczuwalne uczucie wolności i pragnienia. Ale przede wszystkim Roznosicielka. Jej szybkość i żarłoczność. Uczyli nas o nich, porównując do niektórych zwierząt, które znalazły sposób na utrzymanie równowagi między płciami: jeśli dana populacja liczy sobie zbyt wiele samic, w następnym pokoleniu urodzi się więcej samców. Tylko w ten sposób udaje im się przetrwać. Tak samo jest w przypadku Mudo. Jeśli na jakimś obszarze jest ich zbyt mało, każdy z zarażonych staje się Rozno-sicielem. Inaczej zbyt łatwo byłoby ich wybić. Ciężko walczyć z Mudo tylko wtedy, gdy jest ich więcej. W innym przypadku są zbyt wolni. Jednak Roznosicieli - choć nie przetrwają tyle czasu, co zwykli Mudo - znacznie trudniej zabić nawet przy mniejszej liczbie. W dodatku potrafią szybko rozprzestrzenić zarazę. Jednak zobaczyć to na własne oczy, to nie to samo, co słuchać o tym na lekcjach. Zobaczyć, jak umiera ktoś, kogo znasz. A potem jak Powraca. Widzieć, jak biegnie i zdawać sobie sprawę z tego, że nigdy go nie prześcigniesz. Przyciskam oczy palcami, w nadziei, że wymażę to wspomnienie z pamięci. W chaosie nikt nie zwraca na mnie uwagi, gdy idę drogą wzdłuż granicy miasteczka, a potem między drzewami, do latarni, gdzie mieszkam z matką. Latarnia znajduje się na czubku półwyspu leżącego na samym końcu Visty, z daleka od innych budynków. Jej łukowata ściana stoi w równej linii z ogrodzeniem, które biegnie wzdłuż brzegu oceanu. Staję i spoglądam na dobiegające z latarni światło, którym omiata okolicę w rytmie odpowiadającym uderzeniom mojego serca. Lata temu - całe pokolenia - Vista była bardziej znaczącym miastem portowym. Po Powrocie, gdy drogi stały się zbyt niebezpieczne z powodu atakujących Mudo, dużo ludzi zaczęło podróżować statkami i łodziami. Posiadając latarnię i małą przystań, Vista miała połączenie z resztą świata. Była centrum informacji, handlu, wszystkiego. Była największym skarbem Protektoratu. Dopóki piraci nie zaczęli napadać na statki. Wtedy nawet ocean przestał być bezpieczny. A teraz nie jesteśmy niczym więcej poza światłem na brzegu, które nikomu już nie jest potrzebne. W oknach nie pali się żadne światło, już z daleka czuję pustkę, która czeka na mnie w środku. Matka pewnie ciągle jest na cotygodniowym spotkaniu Rady. Wiem, że powinnam wejść do środka i

zamknąć się w pokoju. Zmartwiłaby się, gdyby wiedziała, że jestem na zewnątrz, podczas gdy dzwony biją na alarm. Jednak zagrożenie pozostało w ruinach, w wesołym miasteczku, które teraz wydaje się tak odległe. Mijam latarnię i przechodzę przez ogrodzenie nad ocean. Nie jestem jeszcze gotowa na powrót do domu. Nadciąga przypływ. Niebezpiecznie przebywać wtedy na brzegu, bo w każdej chwili fale mogą wyrzucić jakiegoś Mudo. Mimo to wciąż stoję, wpatrując się w ciemność. Bardziej czuję niż widzę światło wysoko nade mną, które rozświetla pustkę. Lubiłam tu stać z matką, gdy jeszcze byłam mała. Patrzyłyśmy wtedy na horyzont, jakby ocean rozciągał się w nieskończoność. Zdawał się ją przywoływać, jakby zawsze jej potrzebował. Jednak ona nigdy nie odpowiedziała na ten zew. Od czasu do czasu wypływała na swojej małej łódce. Zdarzało mi się słyszeć plotki na temat mojej mamy. O szaleństwie, jakie okazywała, opuszczając ląd. Te słowa sprawiały, że się rumieniłam. Jako dziecko byłam niezwykle dumna z matki, z tego, że porywała się na rzeczy, na które nikt inny by się nie odważył. Nie zważając na innych, potrafiła zabrać mnie ze sobą, posadzić na dziobie i wypłynąć na ocean, przeciwstawiając się falom. Czasami zastanawiałam się, czy za chwilę nie rozwinie żagla i nie popłynie za horyzont. Jednak ona zawsze wracała. Dorastając, zrozumiałam, na jakie niebezpieczeństwo nas narażała. Robiłam się wtedy czerwona ze wstydu, że moja matka jest inna niż wszyscy. Ze nie pasuje do naszego miasteczka. Nikt nie rozumiał, czemu zachowuje się tak beztrosko. Nigdy więcej jej nie towarzyszyłam, bo głupotą było tak się narażać, rezygnować z ochrony, którą daje ląd. W końcu przestała żeglować. Zdawało się, że zapomniała o starej łódce, która została w latarni. W końcu, jak wszystko na tym świecie, ona też uległa zniszczeniu: jej żagiel się rozdarł, a kadłub wypaczył. Zastanawiam się, czy miałabym tyle siły, by wyprowadzić ją na brzeg. Podnieść maszt, Mijam latarnię i przechodzę przez ogrodzenie nad ocean. Nie jestem jeszcze gotowa na powrót do domu. Nadciąga przypływ. Niebezpiecznie przebywać wtedy na brzegu, bo w każdej chwili fale mogą wyrzucić jakiegoś Mudo. Mimo to wciąż stoję, wpatrując się w ciemność. Bardziej czuję niż widzę światło wysoko nade mną, które rozświetla pustkę. Lubiłam tu stać z matką, gdy jeszcze byłam mała. Patrzyłyśmy wtedy na horyzont, jakby ocean rozciągał się w nieskończoność. Zdawał się ją przywoływać, jakby zawsze jej potrzebował. Jednak ona nigdy nie odpowiedziała na ten zew. Od czasu do czasu wypływała na swojej małej łódce. Zdarzało mi się słyszeć plotki na temat mojej mamy. O szaleństwie, jakie okazywała, opuszczając ląd. Te słowa sprawiały, że się rumieniłam. Jako dziecko byłam niezwykle dumna z matki, z tego, że porywała się na rzeczy, na które nikt inny by się nie odważył. Nie zważając na innych, potrafiła zabrać mnie ze sobą, posadzić na dziobie i wypłynąć na ocean, przeciwstawiając się falom. Czasami zastanawiałam się, czy za chwilę nie rozwinie żagla i nie popłynie za horyzont. Jednak ona zawsze wracała. Dorastając, zrozumiałam, na jakie niebezpieczeństwo nas narażała. Robiłam się wtedy czerwona ze wstydu, że moja matka jest inna niż wszyscy. Ze nie pasuje do naszego miasteczka. Nikt nie rozumiał,

czemu zachowuje się tak beztrosko. Nigdy więcej jej nie towarzyszyłam, bo głupotą było tak się narażać, rezygnować z ochrony, którą daje ląd. W końcu przestała żeglować. Zdawało się, że zapomniała o starej łódce, która została w latarni. W końcu, jak wszystko na tym świecie, ona też uległa zniszczeniu: jej żagiel się rozdarł, a kadłub wypaczył. Zastanawiam się, czy miałabym tyle siły, by wyprowadzić ją na brzeg. Podnieść maszt, rozwinąć żagiel i popłynąć w ciemność nocy. Dać się połknąć otchłani. Zamiast tego pozwalam, aby moje stopy zatopiły się w piasku, a fale obmyły mi kostki. Myślę o półksiężycowa-tej ranie na ramieniu Catchera i o tym, jak szybko wszystko w życiu może się wywrócić do góry nogami. Wyobrażam sobie, że takie samo uczucie musiało towarzyszyć tym, którzy bawili się na tej wielkiej karuzeli przed Powrotem. W jednej chwili jesteś na samej górze i podziwiasz rysujące się przed tobą możliwości, nabierając w płuca energię życia... A potem spadasz. Tracisz kontrolę. Tego właśnie uczę się o tym świecie. Może ci coś dać, ale zawsze to odbierze. W nocy leżę w łóżku, czując wyraźnie pościel na swojej skórze. Po raz pierwszy przypominam sobie dotyk Catchera. Powietrze jest gorące i ciężkie. Wciska mnie w łóżko, aż w końcu nie mogę oddychać i ogarnia mnie panika. Zrzucam nakrycie, przyciskając dłoń do piersi i walcząc o oddech. Nie mogę uwierzyć, że ich zostawiłam. Nie mogę uwierzyć, że uciekłam. Chwiejnie wychodzę z pokoju i wbiegam po schodach na galerię, ocierając sobie biodra o barierkę. Czekam, aż światło latarni przesunie się w ciemności i padnie na kolejkę w oddali. Moje ciało wciąż drży. Powtarzam sobie, że nic mi nie zagraża, ale to nie pomaga. Wciąż nie wiem, czy wszyscy inni są bezpieczni. Przeraża mnie myśl o tym, co się teraz stanie. W oddali widzę migające światła, tam gdzie nie powinno ich być - to Milicja w wesołym miasteczku. Zastanawiam się, czy Cira albo ktoś inny właśnie tłumaczy im, że ja też tam byłam, ale uciekłam. Jestem tak samo winna jak oni, tylko mnie nie złapano. Staję na palcach i spoglądam na krętą ścieżkę, która biegnie z Visty do latarni. Czekam, aż pojawią się na niej światła. Czekam, aż po mnie przyjdą. Ale nie przychodzą. Zaczyna świtać, światła w wesołym miasteczku giną, a ja wciąż czekam. Czuję się winna, dlatego że jestem bezpieczna, a moi przyjaciele nie. I dlatego, że żyję, podczas gdy oni być może zostali zainfekowani. Jednak przede wszystkim winię się za to, że ponad wszystko, nawet nienawidząc za to siebie samej, pragnę teraz pamiętać jedynie smak ust Catchera i dotyk jego palców na moim nadgarstku. To jedyne wspomnienie z tej nocy, które nie niesie ze sobą bólu, śmierci i żalu. Nie potrafię jednak zapomnieć o krwi.

I zdaję sobie sprawę, że nigdy więcej go nie zobaczę. Nigdy więcej go nie poczuję. Nasza wspólna przyszłość i wolność, którą przy nim czułam, przepadły na zawsze. * Poranne słońce sączy się przez żaluzje i podkreśla bruzdy na twarzy mojej matki, gdy ta palcami zsuwa kosmyki włosów z mojego policzka, siedząc na krawędzi łóżka. Nawet najdelikatniejszy dotyk budzi mnie ze snu. Uderza mnie wspomnienie tego, że powinnam być smutna i roztrzęsiona, ale chwilę zajmuje mi przypomnienie sobie powodu. Zarażony Catcher. Roznosicielka. Mellie, ja i inni salwujący się ucieczką. Opuszczenie Ciry. Emocje z zeszłej nocy wracają i przytłaczają mnie. Chcę się zapaść w siebie, ale zamiast tego wstrzymuję oddech i opanowuję szloch. Wbijam paznokcie w skórę dłoni, ostry ból przywraca mi świadomość. - Mamo - szepczę. Pragnę, by uwierzyła, że to tylko sen zniekształca mój głos. Bierze kosmyk moich włosów i wkłada mi za ucho. Od lat jest to nasz poranny rytuał. Zawsze przychodzi do mojego pokoju, siada na łóżku i łagodnie budzi mnie ze snu. Czasami nuci piosenkę. Innym razem opowiada, co dzieje się w miasteczku. Bywa też, że po prostu siedzimy w ciszy. Tego lata coraz częściej ją ignoruję, widząc wyraźnie, jak bardzo różni się od innych mieszkańców Visty. Ja z kolei wolę być taka jak inne nastolatki, choćby nawet Catcher i Cira, którzy nie mają rodziców. Jednak tego ranka pozwalam jej bawić się moimi włosami. Zamykam oczy i daję się pocieszyć. Muszę iść na spotkanie Rady, Gabrielle - mówi i na moment cichnie. - Coś wydarzyło się dzisiejszej nocy. Coś, o czym musisz wiedzieć. Próbuję utrzymać równe tempo oddechu, żeby nie zdała sobie sprawy z tego, że już wiem. Mimo to czuję, jak moją pierś ściska ta sama panika co minionej nocy. Nie powinnam była uciekać. Muszę się przyznać. Jednak tego nie robię. -

Co takiego? - mamroczę w nadziei, że moje ściśnięte gardło nie wzbudzi jej podejrzeń.

Kilkoro twoich przyjaciół złapano za Barierą - odpowiada. Czuję, jak łóżko się porusza. Powiadomiono Milicję. Znaleźli ich w wesołym miasteczku przy ruinach. - Słyszę, jak głośno przełyka ślinę. - Wygląda na to, że byli tam też Nieuświęceni. - Kulę się na dźwięk ostatniego słowa, namiastkę jej dawnego życia. Odmawiając nazywania ich Mudo, tylko podkreśla, jak bardzo różni się od pozostałych mieszkańców. Niektórzy zostali zarażeni i Powrócili - mówi zduszonym głosem. Znowu cichnie. - Przykro mi szepcze, ściskając moją dłoń. Chowam twarz w poduszkę, zamykając oczy tak mocno, jak tylko potrafię, by zatrzymać w sobie ból.

Dzisiaj rano zdecydują, jak ich ukarać - kontynuuje. - Całe miasteczko ma się zebrać, by poznać wynik głosowania. Powinnam ją zapytać, kto został ranny. Tego by się spodziewała. Powinnam ją zapytać, czy byli tam Cira i Catcher, czy nic im się nie stało. Jednak znam już odpowiedź i nie potrafię udawać, że jest inaczej. Matka czeka, aż coś powiem, a potem podchodzi do okna i otwiera okiennice, żeby spojrzeć na ocean. Ostre światło zmusza mnie do zmrużenia oczu. Gdy odwraca się do mnie, widzę tylko zarys jej sylwetki, ale wydaje mi się starsza niż dotychczas. Muszę wiedzieć, czy byłaś tam z nimi - mówi. Chcę zobaczyć wyraz jej twarzy, ale nie mogę. Podpieram się na łokciach, opada ze mnie przemoczona od potu pościel. Otwieram usta, ale nie pada żadne słowo. Muszę wiedzieć, co odpowiedzieć, gdy Rada mnie o to zapyta - naciska. - Nie będę miała wpływu na to, co zrobią z resztą, ale muszę wiedzieć, co z tobą. Nigdy nie okłamałam matki, nawet raz. I przez chwilę rozważam powiedzenie jej prawdy, ale nie potrafię tego zrobić. Nie mogę postawić jej w sytuacji, w której będzie musiała wybierać między mną a lojalnością wobec Rady. Nie mogłabym znieść jej rozczarowania. -

Nie poszłam - szepczę łamliwym głosem. - Za bardzo się bałam.

Stuka palcami o parapet, a ja wstrzymuję oddech, czekając na jej odpowiedź. Chcę wiedzieć, czy mi wierzy, czy prawda o moim strachu wystarczy, by ukryć kłamstwo, które ją poprzedzało. A potem, nie mogąc znieść ciszy, dodaję: - Nigdy nie przekroczę Bariery. - Przyciskam kolana do piersi i otulam je ramionami. - Nigdy nie opuszczę Visty. Znowu wygląda przez okno, a w jej oświetlonym profilu dostrzegam chyba smutek. Zastanawiam się, czy powodem jest moja słabość i lęk. Ona zawsze była taka silna. Czuję się, jakby wszyscy mnie obserwowali, gdy wędruję sama przez miasteczko, aż do placu, gdzie mieszkańcy gromadzą się, by wysłuchać decyzji Rady. Zewsząd słyszę, jak ludzie szeptem przekazują sobie informacje o wydarzeniach ostatniej nocy. Na pewno wiedzą, że tam byłam i uciekłam, porzucając swoich przyjaciół. Albo wiedzą, że mnie tam nie było i jest im mnie żal - jedynej, której nikt nie zaprosił, odludka. Jedynej, która za bardzo się bała. Ręce mi się trzęsą, kiedy przechodzę między pudełkami z popękanego betonu, które służą za domy i sklepy. Tam, gdzie czas nadkruszył konstrukcję, dziury uzupełniano drewnem, więc całość wyglądała jak lalki zszyte z niepa-sujących do siebie kawałków. Z okien wyglądają stare kobiety, a przez wąskie ulice przetacza się echo dziecięcych krzyków.

Nie chcę tu być. Nie chcę mierzyć się z tym, co się stało. Najchętniej wróciłabym do domu i wpełzła do łóżka. Mimo to brnę dalej, przełykając ślinę, by pozbyć się kwaśnego posmaku żalu. Muszę zobaczyć Cirę. Muszę przekonać się, czy nic jej się nie stało. W końcu docieram do środka placu, a zewsząd napierają na mnie pozostali mieszkańcy Visty. Ich ciała lepią się od potu i gorąca, przesiąknięte wonią ciężkiej pracy i długiego dnia. Nawet moja skóra to czuje - próbuję wyprostować kark i ramiona, ale nie mogę się ruszyć w natłoku gapiów. Na podium naprzeciwko Siedziby Rady stoją dwie duże klatki. W jednej znajduje się dwóch chłopców i dziewczyna. Siedzą bez życia na ławkach, ze spuszczonymi głowami, gapiąc się na własne nogi. Dziewczyna ma ramię owinięte bandażem, chłopcom opatrunki pokrywają nogi. Na poszarzałej bieli widać ślady krwi. Przechodzi mnie dreszcz. Pamiętam, jak ta dziewczyna została ugryziona. Pamiętam jej wrzask, gdy zęby Roznosicielki zatopiły się w jej ciele. Szybko odwracam wzrok. Nie chcę na nich patrzeć. Nie chcę widzieć ich krwi i zrezygnowania. W drugiej klatce dostrzegam pozostałą piątkę i oddycham z ulgą, widząc Cirę pomiędzy nimi. Patrzę na nią i chciałabym ją zawołać, ale się powstrzymuję. Razem z pozostałymi prześlizguje się wzrokiem po zebranych. Ramiona mają odchylone, jakby byli buntowniczo gotowi na wymierzenie kary. Jednak znam swoją przyjaciółkę na tyle dobrze, że szybko dostrzegam jej trzęsące się dłonie, bladą skórę i zbielałe usta, ściśnięte w wąską kreskę. Przypominam sobie wczorajszą noc i oceniam, kogo brakuje. Nie wszyscy trafili do klatek i zastanawiam się, czy przypadkiem nie tylko ja uciekłam. Przynajmniej cztery osoby nie żyją lub są zaginione: Catcher, Mellie i jeszcze dwójka. W brzuchu czuję niemiły ucisk, gdy zdaję sobie sprawę ze skutków wczorajszych wydarzeń. Oni mogą być martwi. Moi przyjaciele i Catcher może też. Martwi. Nigdy już nie zatańczą, nie uciekną do Mrocznego Miasta, nie zaśpiewają w ciemnościach, trzymając się za ręce. Ta prawda napiera na mnie z całą siłą i zataczam się do tyłu, z trudem łapiąc oddech. Kilka par rąk popycha mnie do przodu, do moich uszu docierają niezadowolone chrząknięcia. Tak bardzo chciałam zobaczyć tu Catchera. Nawet jeśli miałby być z tymi, którzy zostali zarażeni. Miałam nadzieję, że będę miała szansę jeszcze z nim porozmawiać. Potrzymać go za rękę i zapamiętać jego dotyk. Zupełnie jakby świat zatrzymał się w miejscu. Zaciskam powieki, oczami wyobraźni widząc ugryzienie na jego ramieniu. Rana nie wyglądała na poważną, na pewno się od niej nie wykrwawił. To oznaczało, że może minąć kilka dni, zanim Powróci. Teraz, w tym momencie, Catcher wciąż może być żywy. Milicja powinna była znaleźć go wczoraj w nocy, a skoro im się nie udało, bo nie ma go w klatce, musiał albo się przemienić, albo uciec. Czując nadchodzące zawroty głowy, zmuszam się do głębokich oddechów. Zaciskam pięści i powtarzam sobie, że nic nie wiem. Może Catcher sobie poradził. Na pewno sobie poradził. Trzymam się tego promyka nadziei, jakby to była jedyna rzecz, która chroni mnie przed rozpadnięciem się na kawałki.

Nigdy wcześniej tak bardzo nie pragnęłam stanąć u boku mojej matki, chwycić jej dłoni i pozwolić, by była moją podporą. Jednak jako opiekun latarni i plaży należała do doradców Rady. Jest teraz z nimi i słucha, jak debatują nad przyszłością moich przyjaciół. Gdybym ja była w jednej z klatek, decydowaliby również o moim losie. Jakaś cząstka mnie cieszy się, że udało mi się uciec przed karą, ale wciąż niepokoję się, jak długo potrwa moje szczęście. Zastanawiam się, czy to tylko kwestia czasu, zanim któryś z więźniów zauważy mnie w tłumie i wykrzyczy, że byłam z nimi tej nocy, po czym zostanę zawleczona na scenę. Wokół słyszę szepty. Podszyte strachem głosy mruczą 0

Roznosicielce, zastanawiają się, czy wyrzuciło ją na brzeg

1 czy jakoś udało jej się przejść przez wydmy i wał aż do ruin. Gdy oni powtarzają plotki, ja ciągle mam przed oczami sceny z wczorajszej nocy. Widzę, jak Mellie klęczy na ziemi, a po jej ręce spływa krew, ściekając między palcami. Nie mogę zapomnieć jej spojrzenia, gdy to się działo. Nie rozumiała, jak wszystko mogło się zmienić w tej jednej chwili. Próbowała walczyć z tym, co nieuniknione. Próbowała walczyć z rzeczywistością. A potem stała się nikim. Była jedynie wypełnioną głodem skorupą. Przełykam głośno ślinę i próbuję wycofać się przez tłum, zbierając po drodze przekleństwa za trącanie łokciami i przepychanie się pod prąd. Docieram na sam koniec, gotowa do wędrówki po wąskich ulicach ku bezpieczeństwu mojego łóżka, kiedy ruch wokół mnie zamiera i zdaję sobie sprawę, że nie potrafię zrobić następnego kroku. Nie mogę zostawić moich przyjaciół i uciec przed tym, co się stało. Trzęsąc się ze strachu, obejmuję się ramionami i zostaję wśród mieszkańców Visty. Patrzymy, jak Rada wchodzi na scenę, a jej doradcy, razem z moją matką, siadają na ławkach z tyłu. Przewodniczący wysuwa się naprzód, a cały świat wokół mnie przestaje istnieć. Setki ludzi wstrzymują oddech. Co się z nami stanie, gdy zawiedzie nas Bariera? - zaczyna. - Gdy zawiodą nas nasze zabezpieczenia? Nasza ochrona? - Głos Przewodniczącego jest głęboki i donośny. Wypełnia wszelkie szpary między słuchaczami. Wszyscy pochylają się do przodu, skupiając na nim wzrok. Jedno ugryzienie - ciągnie dalej. - Wystarczy jedno ugryzienie, by zetrzeć w proch nasze miasteczko. Zaledwie jedno ugryzienie wystarczyło, by zniszczyć nasz świat tak dawno temu. Właśnie to jedno ugryzienie oddziela wszystko, co zbudowaliśmy od zagłady. - Kilkoro ludzi porusza się. Jakieś dziecko zaczyna mówić, ale zostaje uciszone. - Nie bez powodu ustaliliśmy pewne zasady. Są dla naszego wspólnego dobra. I wszyscy je znają, bez wyjątku. Wiedzą także o tym, że przechodzenie za Barierę to poważne wykroczenie. Jedno z największych, ponieważ gdy zaraza pokona nasz mur, nic nas już nie uratuje. Jest gorąco, więc włosy przyklejają mi się do skóry na szyi, gdy wsłuchuję się w słowa Przewodniczącego. Wszystko, co mówi, to prawda i wciąż się zastanawiam, czemu nie próbowałam powstrzymać reszty przed przekroczeniem Bariery. Dziewczyna w mniejszej klatce płacze i nawet stąd widzę, jak jej łzy błyszczą w słońcu, skapując z policzków na kolana. Nie próbuje ich wytrzeć ani ukryć.

Spoglądam na chłopca, który otacza ją ramieniem i znowu nachodzi mnie myśl, że to mogłam być ja. I może to powinnam być ja. Ostatniej nocy kilkoro nastolatków z Visty postanowiło pogwałcić nasze prawa, a część z nich przyznała, że nie pierwszy raz przekroczyli Barierę. - Fala gorąca rozlewa się po mojej szyi i wspina na twarz. Rozglądam się, oczekując, że wszyscy będą na mnie patrzeć, ale ich twarze odwrócone są w stronę sceny. Nic nie jest w stanie rozproszyć ich uwagi. Też kiedyś byłem młody i rozumiem potrzebę łamania zasad, ale daliśmy im jasno do zrozumienia, że pewnych reguł należy przestrzegać bezwzględnie. I oto przyszło im zapłacić za swoje czyny. Wskazuje rękoma na klatki po obu jego stronach. Dwoje już zmarło, zabitych po Powrocie. Troje innych zostało zarażonych. Reszta zostanie poddana kwarantannie, by zapewnić wszystkim bezpieczeństwo. A dwaj pozostali... - Pozwolił, by jego głowa opadła, a potem unosi ją powoli, rozglądając się po tłumie zgromadzonych. Mam wrażenie, że jego wzrok zatrzymuje się na mnie i chowam się za plecami stojącego przede mną. Dwójka innych jest zaginiona. Powiedziano nam, że zostali zarażeni, a biorąc pod uwagę okoliczności, najprawdopodobniej zostaną Roznosi-cielami. Utracili na zawsze swoje dusze i szansę na odkupienie w postaci szybkiej i trwałej śmierci. Wokół słyszę szepty i pomruki, gdy ludzie zdają sobie sprawę, że plotki się potwierdziły. Ja po prostu stoję, obezwładniona echem jego głosu. Dwójka umarła. To Mellie i chłopiec, którego zabiła Cira. Trójka w klatce to zarażeni. A dwóch ostatnich - Catcher i rudowłosy Griffin, który tańczył z Mellie ciągle jest na wolności. Milicja nie zdołała złapać Catchera. Czuję, jak moje ciało rozgrzewa od środka płomyk nadziei, że może Catcher wciąż żyje. Ale najważniejszym pytaniem jest: co dalej? - Przewodniczący robi pauzę, jakby był artystą estradowym, a nie naszym przywódcą, mianowanym przez Protektorat. - Rano odbyło się zebranie Rady. Wysłuchaliśmy wielu uwag, zarówno przeciw, jak i w obronie tych, którzy stoją teraz przed wami. Musicie pamiętać, że tu nie chodzi o jednostkę, ale o nas wszystkich. Nasze zasady istnieją dla dobra całej społeczności. Na nich opiera się nasze przetrwanie i bezpieczeństwo. Miliony ludzi zginęło w tej walce. Naszym zadaniem jest uhonorować ich poświęcenie. I musicie wiedzieć, że my, wasi przywódcy, traktujemy swoje obowiązki bardzo poważnie. Nie powiedział niczego, czego nie słyszałabym już wcześniej. Tego typu ostrzeżenia powtarzają nam tak często, że tracą one swoją moc. Jednak teraz przejmują mnie do tego stopnia, że mam ochotę potrząsnąć każdym mieszkańcem miasteczka i zmusić do tego, by zobaczył to, co ja - przyjaciół, którzy zostali ugryzieni i Powrócili. Niech zrozumieją, że niezależnie od siły ich marzeń, za Barierą nie znajdą nic prócz bólu i śmierci. Przewodniczący bierze głęboki oddech i zniża głos. Wszyscy odruchowo pochylają się do przodu. -

Nie było nam łatwo...

Całe moje ciało słabnie ze strachu. Przełykam głośno ślinę. Nie chcę słyszeć tego, co chce nam powiedzieć, ale wiem, że to i tak niczego nie zmieni. Przewodniczący nigdy wcześniej nie okazał łaski, nawet w przypadku mniejszych przewinień. Wykorzysta to wydarzenie, by pokazać, że potrafi być bezwzględny i zasługuje na awans. -

Mimo to podjęliśmy decyzję - znowu milknie na chwilę.

Skaczę wzrokiem z jednej klatki na drugą. Raz spoglądam na trójkę Zarażonych, którzy obejmują się nawzajem, ściskając ciała zbielałymi palcami, a raz na tych, których poddano kwarantannie udających beztroskę, choć na ich twarzach maluje się zdenerwowanie. Zarażeni zostaną zabrani przez Milicję na drugą stronę Bariery. Nic już nie możemy dla nich zrobić, więc zapewnimy im wieczny odpoczynek. Zebranych dobiega zawodzenie kobiety, która próbuje przedrzeć się przez tłum. Rozpoznaję ją. To matka jednego z zarażonych chłopców. Jej głos zanika, gdy sąsiedzi próbują ją zatrzymać. Przynajmniej ma szansę, żeby się pożegnać, myślę, jednocześnie żałując, że tak szybko uciekłam od Catchera. Przynajmniej jej syn miał czas, by pamiętać, co to znaczy być żywym, zanim umrze. I przynajmniej nie zostanie Mudo. Czuję ogarniający mnie chłód i krzyżuję ręce na piersi. Nawet lejący się z nieba żar rani niczym lód. Zamykam oczy, myśląc o tym, czemu Cira nie uciekła ze mną. Zastanawiam się, jaka czeka ją kara, której ja zdołam uniknąć. Przewodniczący unosi rękę do twarzy, przeciera oczy i przez moment czuję ulgę. Wierzę, że się opamięta i zda sobie sprawę, że kara, na którą się zdecydowali, jest zbyt surowa i Rada musi wykazać się współczuciem. Wtedy jednak jego głos poważnieje.

- Pozostali - mówi, wskazując na Cirę i resztę z jej klatki - zostaną wysłani do Rekrutów, gdzie będą służyć przez dwa lata, bez prawa do przywilejów wynikających z tej służby. Nie otrzymają pełnego obywatelstwa i nie będą mogli wejść do żadnej ze Stref Ochronnych, w tym do Mrocznego Miasta. Ani po zakończeniu służby, ani nigdy w przyszłości. Tłum naokoło eksploduje setkami głosów, ale mnie szok odbiera mowę. Wiotczeją mi mięśnie, kolana odmawiają posłuszeństwa i muszę się podeprzeć na kobiecie obok. Przytrzymuje mnie za łokieć. - Biedactwo - mówi, cmokając. - Czy oni są twoimi przyjaciółmi? Potakuję. Każde większe lub mniejsze miasteczko będące pod kontrolą Protektoratu musi dostarczyć odpowiednią ilość towarów i usług, w tym młodych mężczyzn i kobiety, którzy dołączają do Rekrutów, czyli armii Protektoratu. W zamian za to jesteśmy pod jego ochroną i możemy czerpać różne korzyści związane z członkostwem w federacji, w tym możliwość prowadzenia handlu z innymi miasteczkami. Jednak nigdy nikogo nie zmuszono do służby w szeregach Rekrutów. Nie było takiej potrzeby.

Zawsze znajdowali się chętni do zaryzykowania życia w zamian za możliwość wstępu do Stref Ochronnych i pełne obywatelstwo dla każdego, kto odbędzie służbę. Aby zamieszkać w Mrocznym Mieście, trzeba wykazać się szczególnymi zdolnościami albo posiadać wystarczająco dużo dóbr na handel, by móc utrzymać się i opłacać tam czynsz. Rekruci jednak mają zagwarantowane mieszkanie, a ci, którzy najbardziej wyróżniają się w czasie służby, nie muszą nawet płacić czynszu. Nie dotyczy to jednak tych, którzy znajdują się teraz na scenie. Nawet po dwóch latach służby u Rekrutów nie będą mieli żadnych przywilejów. Zostać zmuszonym do służby bez żadnej nagrody to zbyt surowa kara. Mądrze zrobiłaś, że nie dałaś się w to wplątać - mówi do mnie kobieta obok, klepiąc mnie po ramieniu. „Ale ja byłam tam z nimi" - mam ochotę odpowiedzieć. Powinnam teraz być na scenie razem ze swoją najlepszą przyjaciółką. Nie powinnam się ukrywać ani uciekać, ale nie mam pojęcia, jak mogę to naprawić. I nawet gdybym wiedziała, i tak nie miałabym wystarczająco dużo siły, by wystąpić naprzód i wyznać prawdę. Słyszę dalszą część przemówienia Przewodniczącego, ale nie rozumiem już, co mówi. Po prostu stoję i wpatruję się w klatki. Patrzę na Cirę. Wydają się tak samo zszokowani jak ja i robi mi się niedobrze, gdy pomyślę, że Przewodniczący uczynił z ogłoszenia kary jakieś chore przedstawienie. Z drugiej strony nie powinno mnie to dziwić, zważywszy na to, że Protektorat nigdy tak naprawdę nie dbał o nasze miasteczko. Byliśmy zbyt daleko od Mrocznego Miasta i staliśmy się bezużyteczni, gdy piraci opanowali ocean. Tłum zaczyna opuszczać plac. Słyszę strzępy ich rozmów. -

Mogliśmy przez nich zginąć...

-

Nie mogę uwierzyć, że Rada zdecydowała się na coś takiego...

-

Sami na to zasłużyli...

-

Biedne dzieci...

Nie mogę się ruszyć. Nie potrafię zmusić się do odejścia. Dlatego tkwię tam, niczym kamień pośrodku rzeki. Moja najlepsza przyjaciółka zostanie wysłana do Rekrutów. Każdy, kto był wczoraj za Barierą, wyruszy na wojnę z Mudo i nigdy nie otrzyma za to zwyczajowych przywilejów. Każdy oprócz mnie. A najbardziej przeraża mnie myśl o tym, że nie uniknę kary. Po głowie krąży mi pytanie - czemu nikt mnie nie wydał? Dlaczego nikt nie powiedział Radzie, że ja też tam byłam? Co jeśli ktoś zrobi to teraz?

Spoglądam do tyłu, gdzie po lewej stronie platformy stoją członkowie Rady z Przewodniczącym w środku, a wokół nich gromadzą się rodzice Zarażonych i tych poddanych kwarantannie. Na niektórych twarzach maluje się rezygnacja, na innych złość. Jedni krzyczą, drudzy płaczą, jeszcze inni błagają. Jednak żaden z obecnych nie prosi o łaskę dla Ciry. Jako sierota nie miała nikogo oprócz Catchera, a teraz straciła także i jego. Nie chcę z nią rozmawiać, ale wiem, że muszę. Nikt mnie nie zatrzymuje, gdy przeciskam się w stronę klatki. Cira na początku mnie nie zauważa, za to Blane spostrzega mnie od razu i wściekła obraca się w moją stronę. - Wyrzuty sumienia?! - krzyczy, uderzając w kraty. - Przyszłaś z nas szydzić? - Mówiąc to, pochyla się do przodu. Rozglądam się dookoła, sprawdzając, czy nikt jej nie słyszy, a ona tylko się śmieje. Moje policzki płoną. Wstydzę się, bo wytyka mi moje tchórzostwo i dlatego, że stoimy po przeciwnych stronach krat. I wtedy podchodzi Cira, kładzie dłoń na ramieniu Blane i ta zostawia nas same. Zaskakuje mnie sposób, w jaki zdominowała starszą koleżankę. -

Cira, tak mi przykro - mamroczę, nie wiedząc, co innego mogłabym powiedzieć.

-

W porządku - mówi. - Mądrze zrobiłaś, uciekając.

Jej słowa wcale nie sprawiają, że czuję się lepiej. Nie chciałam - odpowiadam jej. - To Catcher kazał mi uciekać, a ja nie miałam czasu pomyśleć. - Głos mi drży, gdy wymawiam jego imię. Cira zaciska dłoń na pręcie. -

Gdzie on jest?

Ja... - kręcę głową i głośno przełykam. Ciągle mam w pamięci to ugryzienie na jego ramieniu i krew spływającą po jego ręce. Wydawało mi się, że Cira też to widziała. Myślałam, że wie. Spogląda mi w oczy. -

Nie wiem - mówię w końcu. Nie potrafię powiedzieć jej prawdy.

Patrzę, jak z jej twarzy ulatują resztki nadziei. W głębokich bruzdach wokół jej ust zagościł już smutek. - Myślałam, że poszedł z tobą. W jej spojrzeniu dostrzegam swoją dawną przyjaciółkę. Widzę to samo wahanie i bezradność, które sama czuję. Jednak najbardziej ranią mnie te ostatnie promyki nadziei, które gasną w jej głosie. Nie chcę być tą, która powie jej prawdę, ale zdaję sobie sprawę z tego, że Cira na nią zasługuje. Mogłam uciekać przed wszystkim innym, ale nie przed tym. -

Catcher... - zaczynam. - Został ugryziony. Myślałam, że też to widziałaś.

Jej blada skóra staje się wręcz upiornie biała. Jakby sama właśnie Powróciła. Przesuwa językiem po wargach, nawilżając popękane tkanki.

Ale nie było go, gdy przyszli i nas złapali. Mylisz się, on na pewno jeszcze żyje. Jest jeszcze za Barierą. Może jest £ ranny. Na pewno się mylisz! - unosi głos i pozostali w klatce podchodzą bliżej, otaczając ją murem. Widzę, jak na mnie patrzą. Jakbym była zdrajcą. -

Widziałam ranę po ugryzieniu - szepczę.

Ale może to było coś innego - odpowiada. - To mogło być tylko zadrapanie. Nie może być zarażony. Nie może! Zauważa, że ludzie zaczynają na nas patrzeć i kontynuuje ciszej. - Musisz go znaleźć. Coś jest nie tak. Musisz go znaleźć. Zszokowana, robię krok w tył. -

Chcesz, żebym tam wróciła? - pytam zaskoczona.

Potakuje, a usta rysują się na jej twarzy bladą kreską. Myśl o powrocie za Barierę sprawia, że zalewa mnie fala paniki. Ale nie mogę - mówię jej. - Nie po tym... - zawieszam głos. - Co niby mogłabym dla niego zrobić, gdybym go tam znalazła? - protestuję. -

Możesz upewnić się, że wszystko z nim w porządku

-

syczy Cira. - Możesz pomóc mu, jeśli został ranny i być przy nim. Możesz...

Kręcę głową, ręce mi się trzęsą, a Blane podchodzi bliżej i łapie mnie za nadgarstek przez kraty, przerywając Cirze. Co z tobą? - mówi Blane. - Chętnie wspięłabyś się na Barierę dla zabawy, ale nie dla przyjaciela? - Słychać za nią pomruk pozostałych. - Jesteś bezużyteczna - dodaje, puszczając mój nadgarstek. - Trzeba było powiedzieć im o tobie, kiedy mieliśmy szansę. - Robi przerwę, a kącik jej ust unosi się, podobnie jak jedna brew. - W sumie dalej możemy to zrobić. Patrzę na Cirę i dostrzegam na jej twarzy wahanie. Jakby uwierzyła Blane. Robi mi się niedobrze. Muszę mieć jakiś wybór. Chwytam jej dłonie.

ranny. Na pewno się mylisz! - unosi głos i pozostali w klatce podchodzą bliżej, otaczając ją murem. Widzę, jak na mnie patrzą. Jakbym była zdrajcą. -

Widziałam ranę po ugryzieniu - szepczę.

Ale może to było coś innego - odpowiada. - To mogło być tylko zadrapanie. Nie może być zarażony. Nie może! Zauważa, że ludzie zaczynają na nas patrzeć i kontynuuje ciszej. - Musisz go znaleźć. Coś jest nie tak. Musisz go znaleźć. Zszokowana, robię krok w tył. -

Chcesz, żebym tam wróciła? - pytam zaskoczona.

Potakuje, a usta rysują się na jej twarzy bladą kreską. Myśl o powrocie za Barierę sprawia, że zalewa mnie fala paniki. Ale nie mogę - mówię jej. - Nie po tym... - zawieszam głos. - Co niby mogłabym dla niego zrobić, gdybym go tam znalazła? - protestuję. -

Możesz upewnić się, że wszystko z nim w porządku

-

syczy Cira. - Możesz pomóc mu, jeśli został ranny i być przy nim. Możesz...

Kręcę głową, ręce mi się trzęsą, a Blane podchodzi bliżej i łapie mnie za nadgarstek przez kraty, przerywając Cirze. Co z tobą? - mówi Blane. - Chętnie wspięłabyś się na Barierę dla zabawy, ale nie dla przyjaciela? - Słychać za nią pomruk pozostałych. - Jesteś bezużyteczna - dodaje, puszczając mój nadgarstek. - Trzeba było powiedzieć im o tobie, kiedy mieliśmy szansę. - Robi przerwę, a kącik jej ust unosi się, podobnie jak jedna brew. - W sumie dalej możemy to zrobić. Patrzę na Cirę i dostrzegam na jej twarzy wahanie. Jakby uwierzyła Blane. Robi mi się niedobrze. Muszę mieć jakiś wybór. Chwytam jej dłonie. Nie mogę tego zrobić, Cira - szepczę. - Nie mogę. - Nawet dla mnie desperacja w moim wysokim i łamiącym się głosie jest oczywista. Znowu czuję, jak ogarnia mnie panika i nie wiem, co mam zrobić. Ledwo mogę oddychać. Przed oczami pojawiają się mroczki. Blane wyciąga rękę przez kraty i znowu łapie mnie za nadgarstek, wbijając mi głęboko paznokcie w delikatną białą skórę, gdy odciąga moją dłoń od Ciry. Próbuję skupić wzrok na przyjaciółce, ale jej twarz rozmazuje mi się przed oczami. Musisz znaleźć jej brata - mówi Blane z zaciśniętymi zębami. - Znajdź Catchera, bo inaczej jesteś bezużyteczna na wolności i nie ma żadnego powodu, dla którego nie miałabyś być tutaj z nami. Wyobrażam sobie, jak mówią mojej matce, że przekroczyłam Barierę. Jak mówią to Przewodniczącemu. Kara za kłamstwo i wystawienie na ryzyko bezpieczeństwa całego miasteczka byłaby znacznie wyższa niż kilka lat służby w Rekrutach.

Moja matka wiedziałaby, że skłamałam. Już nigdy więcej by mi nie zaufała. Zamykam oczy, bo nie chcę nawet myśleć o wszystkich następstwach i rozczarowaniach, których stałabym się powodem. Zdaję sobie sprawę, że nie mam wyboru. Albo znajdę Catchera, albo na mnie doniosą. Pójdę go poszukać - szepczę, zawstydzona, że musieli posunąć się do groźby, bym się na to zdecydowała. Ramiona Ciry rozluźniają się, a Blane puszcza mój nadgarstek. -

Lepiej, żebyś go znalazła - warczy.

Czekam, aż Cira zacznie mnie bronić. Czekam na jej uśmiech, choćby niewielki. Pragnę, by było jak dawniej, chociaż wiem, że to niemożliwe. Zamiast tego pozostali odciągają ją ode mnie, jakby należała tylko do nich. Zostawiają mnie samą, po drugiej stronie krat. Spoglądam przez ramię na drugą klatkę, na zarażonych. Wszystko zmieniło się w ciągu tej jednej nocy. Nitki życia zawiązane w tak skomplikowane supły, których nie potrafię teraz rozplątać. Otwieram usta, by powiedzieć coś jeszcze, ale Blane odwraca Cirę w drugą stronę. Stoję przez chwilę, gapiąc się na nich i marząc o tym, by wszystko między nami było jak dawniej. Jednak wiem, że już nigdy nie będzie. Schodzę z platformy, mijam ostatnich gapiów na placu i wałęsam się po wąskich ulicach, aż docieram do szerokiego pustego obszaru między miasteczkiem a Barierą. Wpatruję się w drewniany mur, górujący nad patrolującymi okolicę Milicjantami, których liczba została potrojona. Wracam myślami do wczorajszej nocy, kiedy to obiecałam sobie, że nigdy więcej nie będę kusić losu i pozostanę bezpieczna w granicach Visty. A mimo to właśnie znowu próbuję znaleźć drogę na drugą stronę. Tylko tym razem nie wierzę w to, że uda mi się wspiąć na mur, gdy pilnują go patrole Milicji. I że w ogóle będę w stanie znaleźć Catchera. Kiedy uciekałam, on został tam z innymi, a jego rana po ugryzieniu nie wyglądała na tak poważną, by mogła go zabić. Ciągle jest szansa, że jeszcze żyje i nie Powrócił. A jeśli Milicja go nie znalazła, może Catcher nie chce być odnaleziony. To znaczy, że może uciekł jak ja, ale nie wrócił do miasteczka. Czyli coś jest nie tak. Masuję skronie opuszkami palców. Byłam głupia, myśląc, że uda mi się przekroczyć Barierę. Przewodniczący dał jasno do zrozumienia, jaka będzie za to kara. Poza tym co będzie, jeśli Catcher już się przemienił? Wtedy odnalezienie go oznacza dla mnie śmierć. Zamykam oczy i próbuję odgrodzić się od dźwięków dochodzących z miasteczka. Jednak w ciemności umysłu nie potrafię przestać myśleć o ostatniej nocy. W mojej głowie wszystko rozgrywa się raz jeszcze, wolno i szybko zarazem. Roznosicielką, panika, biegnący Catcher, walka. Zabicie Mellie. Będąc świadkiem szybkości ataku Roznosicielki, wreszcie rozumiem, czemu nasz świat nigdy nie odrodził się po Powrocie. Dlaczego nawet gdy uda nam się wygrać z Mudo, epidemia może wybuchnąć i rozprzestrzenić się ponownie. Po tym co wydarzyło się tej nocy, nagle nabierają sensu

wszystkie te historie o miastach oczyszczonych z Mudo, w których ktoś nagle odnajdywał jednego zamkniętego w szafie albo wyrzuconego po burzy na brzeg jeziora czy morza. Czyjaś ręka opada mi na ramię i podskakuję, czując w gardle rodzący się krzyk. Otwieram oczy i widzę przed sobą jednego z Milicjantów. Rozpoznaję go ze szkoły - ma na imię Daniel i jest ode mnie starszy. Większość jego przyjaciół dołączyła do Rekrutów w ciągu ostatnich kilku lat, ale jego nie przyjęli, bo od urodzenia jedną nogę miał krzywą, przez co utykał. -

Przepraszam, Gabrielle - mówi. - Nie chciałem cię wystraszyć.

Mrugam oczami, zaskoczona, że wymówił moje imię. W przeszłości rzadko rozmawialiśmy. -

Nie, ja tylko... pogrążyłam się w myślach. Powinnam była uważać.

Uśmiecha się nieśmiało. Dotarł do nas goniec z Protektoratu z Mrocznego Miasta i przywiózł pakunek dla twojej mamy. Zauważyłem cię i pomyślałem, że może chcesz go dla niej wziąć, żeby nie musiała czekać. Wyjmuje małe pudełko z rozdartym wiekiem. Nic nie mówi, więc by zapełnić czymś ciszę, patrzę na koła zębate mi y i tryby - zapasowe elementy do naszej latarni. Daniel nachyla się, żeby zobaczyć, co jest w środku i przez chwilę myślę o tym, jak Catcher zbliżał twarz do mojej, gdy rozmawialiśmy. Ręce zaczynają mi się trząść, grzechocząc pudełkiem, więc robię krok w tył, by oddalić się od wspomnień. Widzę wyraz twarzy Daniela i od razu mi go żal. Zawsze naśmiewali się z niego w szkole i zauważam to w jego postawie. Jakby nieustannie uchylał się przed ciosami. Przepraszam - mówię mu. - Po prostu nie mogę przestać myśleć o moich kolegach i koleżankach. - Skupiam wzrok na małych ostrych zębach kółek w pudełku. -

Aha - mówi. Waha się. - Masz na myśli tych z wczorajszej nocy? Byli twoimi przyjaciółmi?

-

Tak, w pewnym sensie.

-

Mądrze zrobiłaś, nie przekraczając z nimi Bariery.

Znowu czuję na szyi falę gorąca. Czuję, jak pochłania moją skórę. Jak płonie na niej strach, cierpienie i wstyd. Chociaż moim zdaniem - ciągnie dalej - zostać wysłanym do Rekrutów to raczej przywilej, a nie kara.

To wyrok śmierci - mówię, zanim zdążę ugryźć się w język. - I głupota. - Czerwienią mi się policzki, gdy pojmuję, z jaką żarliwością w głosie to powiedziałam. Teraz to on robi krok w tył, a na jego twarzy pojawia się grymas. Nasze miasteczko należy do Protektoratu. To nasz obowiązek. Poza tym szansa na pełne obywatelstwo i możliwość mieszkania w Strefach Ochronnych są warte poświęcenia. Vista też jest dobrze chroniona - odpowiadam, zmęczona od ciągłego trzymania języka za zębami. Zaciskam szczęki i mówię: - Po prostu nie rozumiem, dlaczego ktoś chciałby iść gdzie indziej. Chcę dodać, że walka z Mudo jest z góry skazana na porażkę, ale wiem, że on nigdy tego nie zrozumie. Próba przekonania go jest równie bezsensowna co nigdy niekończąca się wojna z Mudo. Otwiera usta, by odpowiedzieć, a jego skóra lekko czerwieni się ze złości. Moje słowa były chyba zbyt mocne. Przerywam mu. - Przepraszam - mówię, bo brakuje mi sił na dalszą rozmowę. Przepraszałam już dzisiaj więcej razy niż przez całe swoje dotychczasowe życie. - Dziękuję, że mi to przyniosłeś. Podnoszę pudełko. - To bardzo miłe z twojej strony. Jeśli czegokolwiek zdołałam nauczyć się od Ciry w ciągu ostatnich kilku miesięcy, to jak łatwo można ugłaskać chłopaków przy pomocy kilku komplementów. Na Daniela też to działa - jego ramiona rozluźniają się, a na twarzy pojawia się uśmiech. Powoli odwraca się, by wrócić do bramy, wreszcie zostawiając mnie samą. Przez większość dnia wałęsam się przy Barierze, obserwując patrolujących okolicę Milicjantów. Kiedy wreszcie wracam do latarni, mojej matki tam nie ma. Wiem, że niedługo wróci, bo zbliża się przypływ. Kładę pudełko na stole i spaceruję po małych pokojach. Chciałabym gdzieś pobiec, ale nie wiem dokąd. Chcę coś zrobić, ale nie wiem co. Dlatego wspinam się na galerię i rozglądam po okolicy, rozmyślając o tym, jak przedostać się na drugą stronę Bariery i znaleźć Catchera. Próbuję znaleźć w sobie odwagę. Jednak nie ma zbyt wielu sposobów na opuszczenie Vi-sty. Miasteczko jest usytuowane na półwyspie z trzech stron chronionym przez ocean, a z czwartej przez wysoki i gruby mur, który potem w wodzie zamienia się w kamienne molo. W Siedzibie Rady znajdują się stare fotografie, które pokazują, jak Vista wyglądała przed Powrotem. Była bezładnym skupiskiem budynków usytuowanych wzdłuż brzegu, kurczowo trzymających się oceanu. Błyszczącym w nocy setkami świateł siedliskiem, które wszyscy odwiedzali, ale nikt nie zamieszkiwał na stałe. Idealne miejsce na odpoczynek, zupełnie jakby w tamtych czasach ludzie mogli sobie pozwolić na przerwę w wykonywaniu swoich obowiązków, które utrzymywały wszystkich przy życiu. Jednak większość opowieści o tym, jak wyglądała Vista przed Powrotem, przepadła bezpowrotnie. Nikogo już nie obchodzą ludzie, którzy byli tu przed nami. Jesteśmy ślepym zaułkiem. Żyjemy z dala od serca Protektoratu, niczym zapomniane starorzecze. Rzadko pojawiają się tu handlarze, a jeśli już ktoś do nas zawita, to przez pomyłkę lub w akcie desperacji. Jedynymi stałymi gośćmi są Rekruci,

którzy wracają tu, by ściągnąć należne Protektoratowi podatki, upewnić się, że latarnia nadal działa i zabrać ze sobą chętnych do przystąpienia do niekończącej się wojny z Mudo. Nasza latarnia stoi na samym czubku półwyspu, oddzielona od reszty miasteczka rzędem drzew. Często czuję ulgę, że mieszkam na obrzeżach, z dala od codziennej krzątaniny. Mało kto zapuszcza się na plażę. Ludzie za bardzo boją się oceanu i martwych wyrzucanych na brzeg. Zapytałam kiedyś matkę, czy nie boi się mieszkać tu, gdzie kończy się ogrodzenie. Odpowiedziała, że ktoś musi dbać o latarnię i oczyszczać plażę z Mudo wyrzucanych na brzeg przez fale przypływu. Stałyśmy na galerii, a przed nami malował się zachód słońca, oświetlający szczyty budynków Visty powstałych przed Powrotem. Ochraniając oczy przed promieniami, matka patrzyła w dal ponad miasteczkiem i jeszcze dalej za rzeką, gdzie aż do ledwo widocznych na horyzoncie gór rozpościerał się Las. - Czasami nie tylko statki potrzebują swojej kotwicy - powiedziała. - Dla niektórych niezbędna jest wiara w to, że w dali jest jakiś świat. Wtedy nie rozumiałam, co miała na myśli. Teraz, patrząc na ruiny za Barierą aż do granicy wesołego miasteczka, myślę o Catcherze. Wyobrażam sobie, co bym czuła, gdy błądząc samotnie w Lesie, widziałabym w nocy światło latarni, dzięki któremu mogłabym odnaleźć drogę do domu. Chociaż wiem, że to niemożliwe, czasami lubię marzyć o tym, że światło naszej latarni widać daleko w Mrocznym Mieście. I że gdzieś tam jest dziewczyna, która tak jak ja stoi w nocy i zastanawia się, co jeszcze można znaleźć na tym świecie, ale jest zbyt przerażona, by to sprawdzić. Wyobrażam sobie jej życie i ciekawi mnie, czy wie o świecie więcej niż ja. Z mojego stanowiska obserwuję patrole Milicji, które maszerują wzdłuż Bariery jak mrówki na wydmach. W życiu nie uda mi się wspiąć na mur niepostrzeżenie, więc pozostaje mi tylko jedna droga - przez ocean. Myśl o tej wyprawie odbiera mi dech. Wzbiera we mnie panika dobrze mi znana z zeszłej nocy. Przyciskam dłoń do piersi, czując każde uderzenie serca i siłę, z jaką krew pulsuje w moich żyłach. Nie chcę zawieść Ciry, a przynajmniej nie bardziej niż do tej pory. I nie chcę również zawieść siebie. Zdaję sobie sprawę, że myśl o powrocie do ruin napawa mnie przerażeniem. Nie dlatego, że ktoś może mnie złapać, ale boję się, że znajdę tam Catchera. Nie chcę widzieć go zarażonego. Nie chcę obserwować jego przemiany ani być zmuszoną go zabić. Pragnę jedynie mojego poprzedniego życia. Chcę wrócić do tamtej nocy i wymazać ją na zawsze z rzeczywistości. Ale wtedy nie poczułabym jego ust na swoich i nie jestem już taka pewna, czy chcę stracić również i to wspomnienie. Ze środka słyszę słabe echo dzwonka, oznajmującego nadejście przypływu - odzywa się równo co 745 minut. Odkąd pamiętam, życie mojej matki obracało się wokół tego dźwięku.

Mudo nie toną. Są już martwi, więc fale wyrzucają ich na brzeg. Zazwyczaj znajdują się wtedy w stanie quasi-hiberna-cji ze względu na długi okres spędzony pod wodą, ale gdy tylko wyczują jakichś ludzi, budzą się i zaczynają za nimi podążać. To oznacza, że moja matka musi co dwanaście godzin i dwadzieścia pięć minut przejść przez plażę i odciąć głowy wszystkim leżącym tam Mudo. Najczęściej nic się nie dzieje i wtedy matka po prostu stoi, wpatrując się w horyzont. Czasami wysoka fala przynosi kilku Mudo. Bardzo rzadko sztorm wstrząsa oceanem i wtedy wydobywa na brzeg umarłych, którzy zaczynają chodzić po plaży. Kiedy dorastałam, matka nigdy nie pozwalała mi wychodzić na plażę w czasie przypływu. Nigdy nie wiedziałam, czy po to, by zapewnić mi bezpieczeństwo, czy raczej żebym nie poznała prawdy. Wydaje mi się, że zawsze podobała jej się myśl, że w jakiś sposób może uchronić mnie od tego wszystkiego. Nie patrząc w oczy żadnemu Mudo, mogłam udawać, że nie istnieją. Nie musiałabym stawać w obliczu prawdy o świecie. Pewnego razu powiedziała mi, że mogła mi dać tylko jedno - życie bez Mudo bezustannie wypełniających horyzont. A teraz stoję na galerii, obserwując, jak matka idzie wzdłuż brzegu, tuż przy granicy fal, które oplatają jej łydki, zdaję sobie sprawę, że po tej nocy nie ma już niczego, przed czym musiałaby mnie chronić. Znam już prawdę o tym świecie. Widziałam, jak Mudo szarpie ludzkie ciało. Na własne oczy zobaczyłam zarażenie i Powrót. Wśród fal pojawia się ręka, której palce przeczesują białą pianę. Matka prostuje plecy i zaciska mocniej dłoń na rączce łopaty. Ciało zostaje wypchnięte na plażę, a potem zaciągnięte z powrotem do wody, jakby ocean się z nią drażnił. W końcu Mudo grzęźnie w piasku i moja matka podchodzi do niego. Wychylam się, by lepiej to widzieć. To kobieta, której ciemne włosy oplotły twarz niczym pajęczyna. Na ile mogę dostrzec, jej skóra jest blada i poszarzała. Ma na sobie coś, co przypomina czarną spódnicę, która pofałdowała się wokół jej kolan. Przemoczona ciemna koszula okleja jej ciało. Porusza się lekko podmywana falami, a ja wstrzymuję oddech w oczekiwaniu na ostatnie uderzenie łopaty, które oddzieli jej głowę od tułowia. Jednak ono nie następuje. Wpatruję się w matkę, a ona tylko stoi, trzymając łopatę wysoko nad głową. Widzę, że Mudo zaczyna się szarpać. Jej oczy otwierają się i zamykają, gdy odwraca głowę, wyczuwając zapach człowieka. Za chwilę się podniesie, a matka dalej nic nie robi, by ją powstrzymać. Po prostu stoi i się na nią gapi, a ja zupełnie tego nie rozumiem. Wychylam się przez balustradę i wołam do niej, ale wiatr wieje od oceanu, więc matka mnie nie słyszy.

- Mamo! - krzyczę znowu, ale nic się nie dzieje. Przez chwilę mam ochotę skoczyć. Myślę o tym, by zacisnąć dłonie na poręczy, wyrzucić ciało do przodu i wylądować u jej boku. Zamiast tego odwracam się i biegnę. Moje ciało obija się o ściany, kiedy pędzę w dół schodów. Po drodze wyobrażam sobie najgorsze możliwości - że dotrę na miejsce akurat w chwili, gdy Mudo będzie już stać, a matka dalej nie będzie w stanie się poruszyć, jakby coś porwało jej świadomość i wyniosło daleko poza naszą rzeczywistość. I że zobaczę, jak Mudo gryzie moją matkę. Moim ciałem wstrząsa zimny dreszcz, więc biegnę najszybciej, jak tylko potrafię. Powtarzam sobie, że przecież matka potrafi się bronić i pewnie zdąży zabić Mudo, zanim dotrę do drzwi, a potem obie będziemy śmiać się z mojej paniki. Mamo! - krzyczę, łapiąc za nóż i kopniakiem otwierając drzwi. Uderza we mnie fala słonego gorąca i słyszę dalekie jęki Mudo dochodzące z plaży. Gdy skręcam w stronę bramy, kobieta jest już na kolanach i próbuje wstać. Wyciąga najpierw jedną, a potem drugą rękę w stronę matki. Zabij ją! - wrzeszczę, a wściekłość i przerażenie sprawiają, że mój głos niesie się daleko. Nie rozumiem tego, co dzieje się na moich oczach, nie pojmuję, dlaczego matka się nie rusza, dlaczego nie reaguje. Wspomnienia ostatniej nocy przelatują mi przed oczami: zbliżająca się do mnie Roznosicielka, ugryzienie Catchera. Piasek rozstępuje się pod moimi stopami i nie mogę biec szybciej. Nigdy wcześniej nie czułam się tak bezużyteczna. Muszę przyspieszyć, ale nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Mudo wstaje i rzuca się na matkę, ale ta zdejmuje łopatę z ramienia i uderza martwą kobietę, która cofa się o kilka kroków, potykając się o swoją mokrą czarną spódnicę. -

Co robisz?! - krzyczę. - Zabij ją!

Mudo znowu próbuje jej dosięgnąć, a ta po raz kolejny ją odpycha, niczym kot igrający z myszą. W końcu jestem już w zasięgu noża, i gdy chcę się zamachnąć, żeby naprawić to, co zepsułam ostatniej nocy, matka łapie za rękojeść i wyszarpuje mi broń. Rzuca ją na piasek i odsuwa mnie ręką od Mudo. Przykro mi - mówi, ale nie wiem, czy do mnie, czy do Mudo. Wbija ostrze swojego noża w udo tej martwej kobiety i rozrywa jej poszarzałą skórę, ukazując zniszczone wię-zadła i kości. Kulę się, gdy Mudo się potyka. Ostatni raz próbuje dosięgnąć mojej matki, trzepocząc rękoma w powietrzu i zaciskając palce.

Matka patrzy na nią jeszcze przez ułamek sekundy, a ja już mam znowu krzyknąć, aby w końcu zabiła tę kobietę, gdy zamyka oczy i opuszcza ostrze, które miażdży szyję Mudo. Przyciskam dłoń do piersi, walcząc o oddech. Już myślałam, że straciłam matkę i ogrom tego uczucia przepłynął przez moje ciało, wypłukując wszystko prócz gniewu. Jak mogła zrobić coś tak głupiego? Przeraża mnie myśl, że mogłam dotrzeć tu za późno. Matka patrzy z góry na ciało kobiety. Wyciąga drugą rękę i zatrzymuje ją na jej twarzy, a potem cofa. Wtedy zdaję sobie sprawę, że ta kobieta - ten przypadkowy Mudo - coś dla niej znaczyła. Nagle moja własna rodzicielka wydaje mi się obcą osobą. Mieszkam z nią całe życie i była dla mnie centrum wszechświata, a wciąż tak niewiele o niej wiem. -

Kim była? - pytam.

Nawet na mnie nie patrzy, tylko spogląda na wodę obmywającą palce martwej kobiety, przez co wydaje mi się jeszcze bardziej obca. Nikim - odpowiada w końcu, a jej głos ledwo przebija się przez szum fal. - Jest nikim, tylko... chrząka. - Przypomina kogoś, kto mieszkał tam, gdzie dorastałam.

Mówi, jakby była pogrążona w jakimś transie. Gdy obserwuję sposób, w jaki patrzy na Mudo, przypomina mi się Catcher. Zastanawiam się, czy tak właśnie będzie wyglądać nasze spotkanie. Czy równie trudno będzie mi zadać ostateczny cios, jak mojej matce. Samo myślenie o tym sprawia mi ból i zaczynam rozumieć jej wahanie. Jak sobie z tym radzisz? - pytam, rozpaczliwie potrzebując odpowiedzi, która pomoże mi złagodzić cierpienie. - Co zrobić, gdy ktoś, kogo kochasz albo myślisz, że kochasz lub po prostu mogłabyś kochać, zostaje zarażony i Powraca? Patrzy na mnie, choć wciąż mnie nie widzi. Obserwuję, jak jej wzrok powoli powraca do świata, który nas otacza. -

Będzie dobrze, Gabrielle. Jestem bezpieczna. Obie jesteśmy. Nic nam się nie stanie.

Jednak ja kręcę głową. Ona mnie nie rozumie, a ja nie potrafię znaleźć słów, by powiedzieć jej o Catcherze, o tym, ile dla mnie znaczy i co się z nim stało. Oraz o tym, że razem z innymi przekroczyłam Barierę. Otacza nas cisza, słychać tylko szum fal uderzających o brzeg. Matka spogląda na miejsce, w którym woda obmywa martwego Mudo. A potem mówi: -

Sama nauczysz się zapominać, aż w końcu wszystko znowu będzie dobrze.

Przez chwilę fale kotłują się między nami, a na widnokręgu czerwienią się ostatnie promienie słońca. Znowu odżywają we mnie wspomnienia ostatniej nocy. Widzę twarz Catchera zbliżającą się do mojej, na skórze czuję delikatne mrowienie. Myślę o wszystkich jego spojrzeniach i dotykach jego dłoni.

Zamykam oczy i próbuję przypomnieć sobie jego zapach, ale słone powietrze wżera się w moją pamięć. Pragnę zapomnieć o tych wszystkich szczegółach. Zepchnąć je do otchłani. Jednak im bardziej się staram, tym szybciej do mnie wracają. Stare wspomnienia przetaczają się przez moje myśli niczym burza po niebie. Po co nam jakiekolwiek doznania, skoro nie możemy ich pamiętać? Jeśli musimy o nich zapomnieć, aby uniknąć bólu straty? Jaki jest sens życia, jeśli mamy się od wszystkiego odgradzać? Nie wiem, czy chcę, by wszystko było dobrze - mówię, kręcąc powoli głową. Tak wiele wspomnień krąży mi po głowie, że zaczynam rozumieć - tym właśnie jesteśmy: składamy się ze wspomnień i wspólnych doświadczeń. Właśnie one splatają nas wszystkich razem. Matka schyla się i przeszukuje piasek, aż natrafia na muszlę z wnętrzem różowym niczym zachód słońca. Właśnie to musimy robić, żeby przetrwać - mówi w końcu, dotykając palcami ostrych krawędzi. - Nie ma sensu przechowywać wspomnień, które zadają ci tylko ból. Więc jaki jest sens doświadczania czegokolwiek? - pytam ją uniesionym głosem. Czuję, jak napinają mi się mięśnie ramion. - Jaki jest sens robienia czegokolwiek, skoro i tak później mamy o tym zapomnieć? - I wtedy w głowie zaczyna mi się tlić pewna myśl i zmuszam się, by wypowiedzieć ją na głos. - O mnie też byś zapomniała, gdyby coś się stało? Jej oczy rozszerzają się. -

Nie, oczywiście, że nie! - mówi szybko, zachłystując się powietrzem.

A co, jeśli ja również znalazłabym się dzisiaj na scenie pośród nich? - Myślę o Catcherze i dodaję. - Albo jeśli byłabym jedną z tych, którzy nie wrócili wczoraj w nocy? Poszłabym cię odnaleźć - mówi, łapiąc mnie za ramiona i odwracając w swoją stronę. - Nie pozwoliłabym ci odejść w ten sposób. Znalazłabym cię, choćby nie wiem co. Uważnie dobieram słowa i powoli je wygłaszam: -

Jeśli więc naprawdę by ci na kimś zależało, może nawet byś go kochała, poszłabyś za nim?

Jej usta zamykają się i otwierają, więc przez chwilę przypomina mi rybę wyrzuconą na brzeg, która próbuje złapać oddech. Ja... - Jej oczy na ułamek sekundy zachodzą mgłą, ale mruga i szybko odzyskuje ostrość spojrzenia. Milczy dłuższą chwilę i zdaję sobie sprawę, że uderzyłam w jakąś czułą nutę. Właśnie dotarłam do fragmentu życia mojej matki, o którym nic wcześniej nie wiedziałam. -

Teraz to już nie ma znaczenia - mówi słabym głosem.

Przypomina mi się Catcher, wyobrażam sobie, jaki jest

samotny i przerażony po drugiej stronie Bariery. Nie ma się do kogo odezwać, komu zwierzyć. Nie ma z kim podzielić się wspomnieniami, więc nikt nie będzie o nim pamiętał. Myślę też o tym, jak ja bym się czuła na jego miejscu - zagubiona i umierająca. Ta wizja jest tak przerażająca, że w moich oczach pojawiają się łzy. Dotykam palcami ust, by przypomnieć sobie, jak czułam się, będąc blisko niego. Nie wiem już, co robić i co myśleć. Potrzebuję pomocy matki. Byłaś kiedyś zakochana? - pytam i po chwili wahania dodaję: - Kochałaś mojego ojca? - Nigdy nic mi o nim nie powiedziała. Nie wspomniała o nim słowem, nie opowiedziała ani jednej historii. Już dawno nauczyłam się, by o niego nie pytać. Nie dziwić się milczeniu na jego temat. -

To nie ma znaczenia - mówi.

-

Kim był? - dopytuję.

Kręci głową, wycofując się. -

Co się z nim stało? - naciskam.

Klęka na piasku i pozwala falom obmywać jej nogi. Materiał spódnicy zaczyna unosić się na wodzie, a nasiąkając, staje się coraz ciemniejszy. Gdy byłam w twoim wieku, kochałam dwóch chłopców. Jeden został zarażony i umarł. Drugiego zostawiłam w Lesie, gdy stamtąd uciekałam. - Jej słowa to szept, ledwie opierający się szumowi wiatru. Matka rzadko mówi o swojej przeszłości i po raz pierwszy zdradza mi coś więcej. Trzymam się kurczowo tego maleńkiego rąbka tajemnicy w nadziei, że będzie ciągnąć dalej. Klękam przed nią i chwytam jej zdrętwiałe palce. Są mokre od uderzających w nas fal, a skóra robi się pomarszczona, jakby była już bardzo stara. -

Czemu po niego nie wróciłaś? - pytam. - Skoro go kochałaś, czemu nie wróciłaś?

Patrzy na mnie niewidzącymi oczami, jakby wcale mnie tu nie było, a jej wzrok dostrzegał właśnie kogoś innego. Mój brat powiedział kiedyś, że jeśli jesteś gotowa o kimś zapomnieć i nie walczysz o niego, tak naprawdę nigdy go nie kochałaś - mówi płaskim głosem, jakby recytowała wiersz, którego nauczyła się dawno temu. - Zawsze wiedziałam, że go kocham - mruczy pod nosem, jakby mówiła sama do siebie. - Ale to nie była miłość, jakiej wydawało mi się, chciałam. Dlatego go zostawiłam. Dlatego o nim zapomniałam. - Wpatruje się w nasze dłonie. - Może mój brat miał rację i to, co brałam za miłość, było... - Nie kończy. - Może tak naprawdę bardziej kochałam siebie. Nie wiem, co zrobić ani co powiedzieć. Jakbyśmy teraz zamieniły się miejscami, jakbym to ja przejęła rolę matki. Nigdy wcześniej jej takiej nie widziałam - pozbawionej siły i opanowania. Przeraża mnie myśl, gdy dociera do mnie, że nawet najsilniejsi z nas noszą w sobie taką kruchość.

Wzdycha. Próbowałam - mówi. - Próbowałam tam wrócić wiele razy. Ludzie z miasteczka nie wierzyli mi, gdy mówiłam, że pochodzę z Lasu. Ich zdaniem miałam urojenia i tak naprawdę uciekłam z jakiegoś pirackiego statku. Nigdy nikogo nie wysłaliby z powrotem do Lasu, więc kiedy wreszcie mogłam iść sama... Jej głos się łamie, więc kilka razy głośno przełyka. Mieszkałam tu z Rogerem, pomagając mu w pilnowaniu plaży, a potem odeszłam. Myślałam, że mogę po prostu zapomnieć o Lesie i żyć dalej, ale nie potrafiłam. Las ciągle mnie wzywał, więc tam wróciłam. Podjęłam jeszcze jedną próbę. I wtedy właśnie cię znalazłam i pomyślałam, że Las chce mi coś powiedzieć. Że chce, bym zapomniała o przeszłości i skupiła się na tym, co przede mną. Gdy wypowiada te słowa, jej wzrok powoli znowu nabiera ostrości, aż wreszcie otwiera oczy tak szeroko, że w przytłumionym świetle błyszczą jej białka, okalające ciemnoniebieskie tęczówki. Kiedy mnie znalazłaś? - Mój głos nie ma żadnego natężenia, jakby był tylko podmuchem wiatru. Czuję się, jakbym obudziła się nagle w środku nocy w miejscu, którego nie znam i w tej ciemności zaczyna ogarniać mnie panika. Matka przełyka głośno ślinę i przytrzymuje moje dłonie, gdy próbuję się wyrwać. -

Gabrielle, zaczekaj - mówi, ale ja ciągnę mocniej, uwalniając się z jej uchwytu.

Co ma znaczyć, kiedy mnie znalazłaś? - pytam, a panika wypełnia mi żyły i zalewa płuca, pozbawiając tchu. Upadam, gdy się jej wyrywam, a moja spódnica szybko nasiąka wodą na mokrym piasku i czuję chłód na skórze. Woda rozpryskuje się, gdy matka próbuje mnie dosięgnąć, ale ja ciągle się cofam. Nic nie ma sensu i wciąż kręcę głową w nadziei, że to cokolwiek zmieni. Czekaj - mówi znowu, a ja się zatrzymuję. Dookoła nas fale nadpływają i odpływają, rozbijając się o nasze ciała. Wpatruję się w nią, a ona we mnie. Wyciąga rękę w moją stronę, jakbym była nieposłusznym psem. Zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo przeraża mnie to, co za chwilę mi powie. Chcę, by przestała, żeby zapomniała o całej tej rozmowie. Mimo to nie mam odwagi powiedzieć tego na głos. Urodziłaś się w Lesie Zębów i Rąk - mówi w końcu. Z jej drżących palców krople słonej wody skapują niczym łzy. - Znalazłam cię tam. Zgubiłaś się, byłaś przerażona i zagubiona, więc zabrałam cię do domu. -

O czym ty mówisz? - nawet nie wypowiadam tego pytania, tylko formuję je w ustach.

Byłaś na ścieżce. - Mam ochotę zatkać uszy i chronić się przed zalewającymi mnie wyjaśnieniami. Jednak jej słowa uderzają we mnie zbyt szybko, niczym ściana wody, przed którą nie mogę uciec. - Nie mogłam przestać myśleć o swojej wiosce, więc postanowiłam tam wrócić. Chciałam odnaleźć tych, których tam zostawiłam, ale na tej ścieżce znalazłam ciebie. Byłaś dzieckiem niemal w katatonii. Przestraszyłam się i uciekłam.

Nie miałam gdzie się podziać, a ty byłaś chora i potrzebowałaś pomocy, więc wróciłam do Visty. Roger, poprzedni latarnik, zmarł rok wcześniej, więc powiedziałam Radzie, że jesteś moją córką i że Roger nauczył mnie, jak obchodzić się z latarnią i jestem w stanie przejąć jego obowiązki. Nikt nie wiedział, że to nie ja cię urodziłam. Nikt oprócz mnie. Patrzę na nią pustym wzrokiem, obserwując krople, które spadając z jej brody, tworzą na wodzie małe okręgi. Czemu mi nie powiedziałaś? - Tylko tyle potrafię powiedzieć, tylko te słowa udaje mi się wydostać z kłębowiska myśli. Przed oczami przelatują mi wszystkie wspomnienia o tym miasteczku i nie umiem sobie z tym poradzić. Spogląda w dół na swoją drżącą rękę, która wciąż jest uniesiona. -

Ponieważ nie chciałam o tym pamiętać - szepcze.

Ogarnia mnie wściekłość. -

To dlaczego mówisz mi o tym teraz?

Pozwala, by jej ręka opadła. Fale łamią się wokół nas, a na niebie ostatnie promienie słońca przegrywają walkę z ciemnością.

p łzy. - Znalazłam cię tam. Zgubiłaś się, byłaś przerażona i zagubiona, więc zabrałam cię do domu. -

O czym ty mówisz? - nawet nie wypowiadam tego pytania, tylko formuję je w ustach.

Byłaś na ścieżce. - Mam ochotę zatkać uszy i chronić się przed zalewającymi mnie wyjaśnieniami. Jednak jej słowa uderzają we mnie zbyt szybko, niczym ściana wody, przed którą nie mogę uciec. - Nie mogłam przestać myśleć o swojej wiosce, więc postanowiłam tam wrócić. Chciałam odnaleźć tych, których tam zostawiłam, ale na tej ścieżce znalazłam ciebie. Byłaś dzieckiem niemal w katatonii. Przestraszyłam się i uciekłam. Nie miałam gdzie się podziać, a ty byłaś chora i potrzebowałaś pomocy, więc wróciłam do Visty. Roger, poprzedni latarnik, zmarł rok wcześniej, więc powiedziałam Radzie, że jesteś moją córką i że Roger nauczył mnie, jak obchodzić się z latarnią i jestem w stanie przejąć jego obowiązki. Nikt nie wiedział, że to nie ja cię urodziłam. Nikt oprócz mnie. Patrzę na nią pustym wzrokiem, obserwując krople, które spadając z jej brody, tworzą na wodzie małe okręgi. Czemu mi nie powiedziałaś? - Tylko tyle potrafię powiedzieć, tylko te słowa udaje mi się wydostać z kłębowiska myśli. Przed oczami przelatują mi wszystkie wspomnienia o tym miasteczku i nie umiem sobie z tym poradzić. Spogląda w dół na swoją drżącą rękę, która wciąż jest uniesiona.

-

Ponieważ nie chciałam o tym pamiętać - szepcze.

Ogarnia mnie wściekłość. -

To dlaczego mówisz mi o tym teraz?

Pozwala, by jej ręka opadła. Fale łamią się wokół nas, a na niebie ostatnie promienie słońca przegrywają walkę z ciemnością. Bo masz rację - mówi. - Jesteśmy tylko naszymi wspomnieniami i miłością, którą obdarzamy innych. O naszym istnieniu świadczy... to, co pamiętają o nas ludzie. Jesteśmy w tym absolutnie beznadziejni. W pamiętaniu i przekazywaniu wspomnień. I to nie w porządku, że jestem jedyną osobą, która zna całą twoją historię. Czuję każde ziarenko piasku, które dotyka mojej skóry. Jakbym kiedyś była ogromną całością, która teraz rozpadła się na milion kawałków, a te rozpierzchły się w noc. Nic na świecie nie ma takiej mocy, by złączyć je z powrotem. Matka nachyla się nade mną w bezgwiezdnej ciemności. -

Zawsze będziesz moją córką, Gabrielle. Zawsze będę nosić cię w sercu jako córkę.

Jej słowa uderzają mnie w pierś niczym pięść, a w środku coś eksploduje. Miałam kiedyś inną matkę. Należałam do kogoś innego. Inna kobieta troszczyła się o mnie. Jakaś inna matka tuliła mnie, gdy płakałam albo się śmiałam. Zamykam oczy, próbując ją sobie przypomnieć. Inne życie, inny głos, inny zapach. Ale nie widzę niczego. Nic już teraz nie pamiętam. Tylko jedna myśl wzbiera we mnie, przelewając czarę zdezorientowania i wściekłości. -

Kim jestem?

Kładzie swoje dłonie na mojej stopie, potem nodze, wspinając się wyżej, żeby objąć moje ramiona. Pragnę pozbyć się jej dotyku na skórze. -

Jesteś moją córką. Jesteś Gabrielle.

Ale kiedyś byłam kimś innym! - krzyczę, bo chcę, by zrozumiała, że zabrała mi wszystko, co miałam. Nie, zawsze byłaś moją małą dziewczynką. - W jej łamiącym się głosie słyszę łzy. Bierze drżący oddech. - Tak nazywała mnie moja mama. Jej małą dziewczynką. To powiedziała do mnie, kiedy... - Jej głos staje się cichszy niż szum fal. Przyciskam dłonie do oczu. Czuję, jak w środku kotłują się we mnie wątpliwości i dezorientacja. Wcześniej byłam małą dziewczynką kogoś innego - mówię, a każdy mięsień w moim ciele jest napięty. Odpycham ją i wstaję. Mokry materiał spódnicy przykleja się do moich nóg. Krążę po wodzie, rozbryzgując słoną wodę. Chcę rozerwać świat kawałek po kawałku.

Byłaś sama w Lesie - mówi. - Nie było tam nikogo prócz ciebie. Rozglądałam się. Umierałaś z głodu i byłaś na granicy świadomości. Miałaś tylko cztery czy pięć lat! Później przez miesiąc nie wypowiedziałaś ani słowa i bałam się, że umrzesz! Nawet nie mogłaś mi powiedzieć, jak się nazywasz! Zatrzymuję się i spoglądam na nią. Jak się nazywam? - pytam, otępiała. Nie mam zatem nic z mojego poprzedniego życia, choćby nawet imienia? Biorę głęboki oddech i czuję, jakby moje płuca nie mogły utrzymać powietrza. -

To... Gabrielle... nie jest moim imieniem?

Chociaż księżyc ledwo widać na horyzoncie, to dostrzegam jego bladą poświatę na jej twarzy. Wydaje się jednocześnie stara i młoda. Zastanawiam się, jak mogłam myśleć, że jest moją biologiczną matką. Ja mam jasne włosy, wypalone przez słońce niemal do białości, a jej głowę okala czerń, teraz naznaczona siwizną. Jej skóra jest blada, a moja opalona; jej oczy ciemne, a moje jasne. Ale czy ktoś dorastając, zaczyna wątpić w to, że jest córką własnej matki? Czemu kiedykolwiek miałabym myśleć, że jestem kimś innym, niż mi powiedziała? Podnosi się i staje przede mną. Próbowałaś mi coś powiedzieć, gdy cię o to zapytałam, ale nie mogłam zrozumieć - szepcze. W końcu niczego mi nie wyjaśniłaś i nie miałam wyboru. Nie wiedziałam, co jeszcze mogłam zrobić. Ale dlaczego Gabrielle? - pytam. Nie potrafię skupić się na niczym innym, próbując przeorganizować wszystkie swoje wspomnienia w świetle tego, co właśnie powiedziała mi matka. Cofa się, jej usta lekko się krzywią, jakby zaskoczyło ją to pytanie. Była dziewczyną, którą znałam, gdy byłam w twoim wieku - mówi wolno i cicho, jakby próbowała odbudować most między nami. - Była z Lasu, tak jak ty, ale nikt nie wiedział skąd. Tylko ja wiedziałam, że jest z Lasu. - Z jej oczu lecą łzy. - To przez nią uciekłam z mojej wioski. To dzięki niej odnalazłam ocean. -

Gabrielle, przepraszam. - Wyciąga do mnie ręce, ale odsuwam się. - Proszę - mówi.

Nie! - Kręcę głową. Kawałki mojego świata rozpadają się na moich oczach. To wszystko dzieje się o wiele za szybko: ugryzienie Catchera, wysłanie Ciry do Rekrutów, a teraz to. Całe moje życie wali się właśnie w gruzy i nie wiem, jak sobie z tym radzić. - Trzeba było mi powiedzieć! - krzyczę na nią. Miałam prawo wiedzieć! Myślałam, że tak będzie lepiej... - Przełyka ślinę. - Myślałam, że straciłam już wszystko w swoim życiu i że nagle Bóg daje mi nadzieję. Myślałam, że... daje mi jeszcze jedną szansę na miłość. Byłaś samolubna! - wrzeszczę, a od tych słów piecze mnie gardło. - Nie byłam twoją własnością. Byłam córką kogoś innego. Umarłabyś tam - próbuje mnie przekonać, wyciągając rękę w moją stronę. - Uratowałam ci życie.

Przyciskam pięści do głowy, pragnąć krzyczeć, wrzeszczeć i wyć. Wiem, że ma rację. Gdybym została na ścieżce w Lesie, zdarzyłoby się coś okropnego. Mogłam zostać ugryziona i zarażona albo umrzeć z głodu. Jednak teraz nie ma to dla mnie znaczenia. Skupiam się tylko na tym, że nic mi nie powiedziała. I że prawdopodobnie nigdy by mi o tym nie wspomniała. Liczy się tylko to, że okłamywała mnie przez całe życie. Wszystko, co kiedykolwiek o sobie wiedziałam lub myślałam, okazało się kłamstwem. Nie wiem już, w co mogę teraz wierzyć, przez co czuję się, jakby prąd zniósł mnie daleko od brzegu, pozostawiając samą sobie w walce z falami. Nie wiem, jak sprawić, by mnie dobrze zrozumiała. -Jak możesz mówić, abym o wszystkim zapomniała? Jakby przeszłość nie miała żadnego znaczenia? Wskazuję na nią drżącym palcem. - Ty po prostu chcesz zapomnieć o tym, co było wcześniej, ale to nie jest takie proste. Nie mogę wymazać z pamięci ludzi, których kochałam i którzy kochali mnie. Może dobrze się czujesz, dbając wyłącznie o własne potrzeby i zapominając o reszcie. Może dla ciebie w porządku jest zostawić kogoś, kogo kochasz, na śmierć w Lesie, ale nie dla mnie. W życiu chodzi o coś więcej. - Tracę dech. Policzki mojej matki płoną głęboką czerwienią, która rysuje się wyraźnie na tle jej bladej twarzy. Wygląda, jakbym ją spoliczkowała. Przełykam głośno ślinę. Przesadziłam. Powiedziałam kilka słów za dużo. Straciłam panowanie nad sobą i pozwoliłam, by emocje wzięły górę. Przeczesuję palcami włosy, ciągnąc je mocno. Nie wiem, w jaki sposób sprawić, by zrozumiała wielką wagę tej wiadomości i ogrom zmian, jakie poczyniła w moim życiu. Zawsze uważałam się za córkę Mary, a teraz nie wiem już, kim jestem. I wciąż nie mogę przestać myśleć o tym, jak czułam się w obecności Catchera - potrafił sprawić, że myślałam o sobie jak o kimś naprawdę ważnym. Ona odebrała mi to wszystko - nadzieję, że mogę być taka jak ona, bo mam w sobie coś z niej samej. I to, że do niej należę. Stoję z uniesionymi rękoma, jakbym mogła zamieść nimi w powietrzu i sprawić, by ona zniknęła. -

Nie jestem pewna, czy mogę ci wybaczyć - mówię jej.

-

Gabrielle - odpowiada niskim głosem o równym tonie. Jej oczy są lekko przymrużone.

Nie - mówię, kręcąc głową. - Nie jestem Gabrielle. Nie wiem już nawet, czy chciałabym nią dalej być. -

Tak mi przykro - odpowiada. - Kocham cię.

Czeka, aż powiem jej, że też ją kocham. Czeka, aż jej wybaczę, ale ja mogę tylko odwrócić się i biec na drugą stronę plaży. Nigdy wcześniej nie czułam nienawiści do mojej matki, a teraz to uczucie wypełnia mnie niczym nieprzenikniona ciemność, która pożera mnie od środka.

Nie zwalniam, dopóki przed moimi oczami nie pojawiają się pale Bariery. Światła patrolujących okolicę Milicjantów podskakują, przecinając ciemność. Moje ramiona wznoszą się i opadają, gdy próbuję uspokoić oddech, wpatrując się w masywny mur. Do tego się to wszystko sprowadza. Tutaj wszystko się zaczęło. Gdybym nie przekroczyła Bariery, nigdy nie pocałowałabym Catchera. Nie poznałabym prawdy o tym, co do mnie czuje. Nigdy też nie zostałby ugryziony. Nie rozmawiałabym z matką o miłości i nigdy nie wyjawiłaby mi prawdy o moim pochodzeniu. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek by mi o tym powiedziała, gdyby nie przypadek. Wcale nie chcę tego wiedzieć. Nie chcę tego dźwigać. To dla mnie za dużo, muszę to wszystko zatrzymać. Muszę uspokoić oddech i zdecydować, co dalej.

Jednak ziemia dalej się obraca, fale uderzają o brzeg, a lampa latarni wciąż uparcie przeczesuje okolicę. Nic nie zatrzyma się tylko dlatego, że ja tego chcę. Tylko dlatego, że się pogubiłam. Kipi we mnie frustracja. Gdybym tylko mogła zwinąć się i schować w piasku. Zagrzebać się jak robaczek i zapomnieć o wszystkim. Nie musiałabym się o nic martwić. Myślę o matce i o tym, że jej zdaniem życie staje się łatwiejsze, gdy zapominamy. Mimo to, chociaż z całych sił próbuję wyrzucić go z pamięci, wspomnienia ciągle powracają i nie potrafię przestać myśleć o Catcherze. O jego szorstkim policzku na mojej szyi. O obietnicy, którą złożyłam Cirze. Słyszę zbliżające się do mnie kroki i podnoszę wzrok. W moim kierunku idzie Daniel i dwóch innych Milicjantów, trzymając wysoko latarnie, które malują cienie na ich twarzach. Widzę, że Daniel mnie poznaje, bo wtedy unosi brwi i zwalnia. Wyciąga do mnie rękę, a pozostali odchodzą. Gabry - mówi z troską w głosie. Jednak moje imię na jego ustach jest kłamstwem - to słowo nic już nie znaczy, ono już do mnie nie przynależy. Odwracam się i biegnę wzdłuż brzegu. Gabry, poczekaj! - woła Daniel za mną, ale nie zatrzymuję się, więc jego głos ginie w tyle. A moje imię razem z nim. Nogi głośno domagają się odpoczynku, ale nadal odpychają się od suchego piasku, aż w końcu docieram do latarni. Płuca pieką żywym ogniem, a mięśnie nóg drżą ze zmęczenia, ale za to umysł pracuje na najwyższych obrotach. Patrzę w górę. Światło latarni przesuwa się, ukazując cień matki, która stoi po drugiej stronie okna, spoglądając na ocean.

Zawsze myślałam, że to mój dom, ale już nie jestem tego pewna. Teraz nie wiem już, kim jestem. Wszystko wydaje się zbyt odległe albo niedające żadnej nadziei. Zbyt wielki jest ciężar przeciwności, które muszę pokonać. W ciemności dostrzegam zarys starej łódki mojej matki i przypominam sobie dni, które spędzałam z nią na oceanie. Nagle wszystko wydaje się jasne: muszę odnaleźć Catchera. A jedynym sposobem jest podróż przez ocean.

Obserwuję matkę, siedząc na plaży, jak spaceruje w kółko po galerii, wpatrując się w ciemność. Ze zniecierpliwienia uderzam palcami o uda i grzebię dłońmi w piasku, czekając, aż matka wreszcie odejdzie i będę mogła wyciągnąć łódkę. Myślę o prawie ciążenia - wiedzy, która zawsze wydawała mi się bezużyteczna. Był środek zimy, kiedy Protektorat wysłał do nas nowego nauczyciela - młodego mężczyznę z iskrami w oczach, które gasły z każdym mroźnym dniem pełnym śniegu. Wszystkie dzieciaki w wieku od lat sześciu do szesnastu były w jednej klasie. Nauczyciel starał się znaleźć sposób na poprowadzenie lekcji, która byłaby interesująca dla wszystkich, więc młodsi szukali kamieni, które miały reprezentować planety, podczas gdy on przedstawiał pozostałym skomplikowane zagadnienia matematyczne. Nikt mu nie wierzył, gdy objaśniał pojęcie masy i próbował wytłumaczyć, co trzyma nas przy powierzchni ziemi. Niektórzy rodzice nawet postanowili zabrać dzieci ze szkoły. Woleli mieć w domu dodatkową parę rąk do pracy m niż pozwalać potomkom na zgłębianie nauki, której nigdy do niczego nie wykorzystają. Jednak Cira została, bo była sierotą i wolała lekcje niż prace w sierocińcu, a ja - bo moja matka uważała, że edukacja jest ważna. Zwłaszcza nauki ścisłe, których nigdy nie miała okazji poznać, gdy sama była dzieckiem. Pamiętam malującą się na twarzy nauczyciela desperację, gdy próbował objaśnić nam to wszystko i udowodnić, że nasza planeta to ogromna masa wirująca w przestrzeni kosmicznej. Miał małą kolekcję książek sprzed Powrotu. Podzielił się nią z nami, pokazując obrazki, które wyglądały jak rysunki oraz wyblakłe fotografie na pożółkłym papierze, przedstawiające światy, znajdujące się w środku innych światów. Cira uważała, że to wszystko jest żartem, więc wolała raczej po prostu oglądać zdjęcia niż podjąć próbę zrozumienia tego, co przedstawiają. Pewnego dnia wyjęła swój wisiorek i zapytała, dlaczego superbohaterowie mogli latać, skoro grawitacja działa na wszystkich. Nauczyciel prawie się rozpłakał, nie wiedząc, czy mówi poważnie, czy się z niego naśmiewa. W połowie zimy odszedł bez słowa wyjaśnienia i Protektorat nie wysłał do nas następnego nauczyciela aż do następnych zbiorów. Nawet po tak długim czasie nie zdecydowałam, czy wierzę w grawitację, masę i siłę. Aż do teraz, kiedy to stojąc nad brzegiem oceanu, zdaję sobie sprawę, że moje ciało jest jak układ planet. Moje ciało to centrum, wokół którego wszystko się kręci. Usuń środek, a planety zaczną w siebie uderzać i wszystko runie. Moja matka dalej wpatruje się w Las, a ja nadal czuję, jakby każda część mnie rozszerzała się poza granice mojego ciała. Niech się o mnie martwi. Zrozumie wtedy, co przeżywała moja druga matka.

Kiedy w końcu znika z galerii, przemykam na drugą stronę budynku i wyciągam łódkę. Szura po piasku, gdy ciągnę ją skulona, mając nadzieję, że szum fal zagłusza ten dźwięk i matka go nie usłyszy. Spinam się za każdym razem, gdy na niebie pojawia się światło, w obawie, że mnie zdradzi. Pięć razy próbuję przewlec gnijące liny przez bloczki przy żaglu i maszcie, zanim wreszcie przypominam sobie, jak powinno się to robić. Dziób małej łódki spoczywa na falach przyboju, a ja stoję, wpatrując się w nią, z rękoma na biodrach i oddychając szybko z wysiłku, jakim było przeciągnięcie jej przez plażę. Szturcham kadłub stopą, zauważając kilka rys tam, gdzie drewno się wypaczyło, ale nie wydaje mi się, by były w nim jakieś dziury. Niestety żagiel jest niemal bezużyteczny, bo przez jego środek biegnie ogromne rozdarcie, a kilka starych łat ledwie się trzyma. Mogłabym jeszcze wrócić, wspiąć się na górę i położyć do łóżka. Wstrzymać oddech w nadziei, że matka przyjdzie i zacznie przeczesywać palcami moje włosy, jakby nic się nie zmieniło. Mogłabym zapomnieć o tym, co wydarzyło się ostatniej nocy, zagrzebać to gdzieś głęboko w zakamarkach umysłu. Mogłabym wybaczyć jej, że nie powiedziała mi prawdy. Jednak pamiętam, że nie jestem jej córką. Zaciskam mocno powieki. Jest dla mnie wszystkim, jest matką w każdym znaczeniu. Tylko że gdzieś, kiedyś, miałam inną matkę. Inną rodzinę, o której nic nie wiem. Co się z nią stało? Dlaczego zostawiła mnie samą w Lesie? Opuściła mnie? Zapomniała o mnie? Czy to możliwe, że zrobiła to specjalnie? Jasność i ciemność mieszają się wokół mnie. Górujące nade mną niebo wydaje się nie mieć granic, jakby nic nie

trzymało mnie przy ziemi. Wypełnia mnie zbyt wiele pytań, zbyt wiele wątpliwości. Chcąc uciec od nich jak najdalej, chwytam za sierp i odpycham łódkę od brzegu. Kadłub szura o piasek i rozbryzguje wodę, uderzając o fale. Wrzucam broń do środka, gdzie wpada z brzękiem. Jej ostrze ledwie odbija światło księżyca. A potem pcham łódkę, aż w końcu jestem po uda w wodzie i wskakuję do środka, łapiąc za linę przytwierdzoną do masztu w nadziei, że nie jest zbyt przegniła. Spoglądam na światło księżyca, tworzące na powierzchni wody jakby ścieżkę i zastanawiam się, co właściwie robię. Czy naprawdę będę w stanie to zrobić? Znowu złamać zasady. Stawić czoła światu po drugiej stronie Bariery. Biorę głęboki oddech i ciągnę za jedną z lin, aż żagiel w pełni się rozwija i łapie wiatr. Prąd popycha mnie ukośnie w stosunku do plaży. Próbuję udawać, że wypłynęłam tylko dla zabawy i wcale nie uciekam poza granice Visty. Słone krople uderzają mnie w twarz, gdy nabieram prędkości. Wszystko spowite jest mrokiem. Fale kołyszą łódką, rozbijając się na jej kadłubie. Przez drewno przesiąka już woda, zbierając się u moich stóp.

Mijam ostatnie światła Visty, a potem widzę już tylko czarny masyw kamieni, gdy łódka sunie po powierzchni oceanu. Zdaję sobie sprawę, że popełniłam błąd, próbując przepłynąć za Barierę. Nie potrafię tego zrobić. Nie mogę po raz kolejny złamać zasad. Szarpię za rumpel i uchylam się przed masztem, który przekręca się w drugą stronę. Zawracam w kierunku latarni, ale wtedy widzę moją matkę, stojącą na galerii. Z każdym obrotem światło rzuca jej cień na Las, z którego obie pochodzimy. I już wiem, że nie mogę wrócić. Przynajmniej nie teraz. Nie mogę zapomnieć o Catcherze, tak jak matka zapomniała o ludziach, których kochała. Pcham mocno rumpel *

i zostawiam latarnię daleko w tyle. Wstrzymuję oddech, gdy mijam Barierę. Wydaje się taka spokojna - tak łatwo jest zapomnieć, że spowodowała tyle nieszczęść. Wycieram słoną mgiełkę z twarzy i odgarniam włosy. Po lewej stronie, za nacierającą na plażę białą pianą, wyłaniają się ruiny wesołego miasteczka, a blady księżyc oświetla przyrdzewiałą kolejkę. Próbuję skierować łódkę bliżej, ale prąd jest mocniejszy, niż myślałam i ciągnie mnie dalej wzdłuż brzegu. Zniszczony żagiel przegrywa w walce z falami. Serce bije mi szybko, gdy zmagam się z masztem, kierując łódkę do brzegu. W końcu, po minięciu ruin wesołego miasteczka dziób łódki grzęźnie w piasku. Przez chwilę fale bawią się łódką, to wpychając ją na plażę, to ciągnąc z powrotem. Stoję już po kostki w wodzie, która zbierając się w kadłubie, sprawia, że drewno staje się śliskie. Mimo to nie potrafię z niej wyjść. Tak bardzo się boję. Czuję, że mogłabym kołysać się w niej w nieskończoność, trwając w stanie zawieszenia na granicy między oceanem a piaskiem. Plaża nie jest chroniona, więc Mudo mogą być wszędzie. Pogrążeni w stanie podobnym do hibernacji, aż wyczują zapach człowieka. Wyskakuję z łódki, zanim zmienię zdanie i wciągam ją na brzeg najgłębiej, jak mogę. Kroczę obok niej, rozglądając się po rzędach wydm i kurczowo trzymając uchwyt sierpa w dłoni. Po drugiej stronie znajdują się stare wały, w miejscu gdzie kiedyś było jeszcze miasteczko. Za nimi stoją rzędy zrujnowanych budynków, które zajmują cały obszar między plażą a drogą, która odgradza je od Lasu. Światło latarni w regularnym rytmie pada na górujące nad ruinami tory kolejki po lewej, a ja zdaję sobie sprawę z tego, jak daleko od wesołego miasteczka podryfowała * * *- . moja łódka. Nie mam innego wyjścia jak iść naprzód, mimo że mój umysł krzyczy, bym wypłynęła na ocean i wróciła do domu. Jednak wiem, że nie mogę tego zrobić. Nie tylko dlatego, że Blane na mnie doniesie i że obiecałam to Cirze, ale przede wszystkim dlatego, że jestem to winna Catchero-wi. Nigdy nie powinnam była zostawiać go samego. Zmuszając się do pozostawienia łódki za sobą, idę przez plażę. Muszę jak najszybciej znaleźć się po drugiej stronie wałów, bo tutaj jestem narażona na spotkanie z Mudo - jeśli jakieś w ogóle się tutaj

znajdują, najprawdopodobniej nie wydostały się poza brzeg. Upstrzony kępkami wodorostów i kawałków drewna piasek wciąż oddaje ciepło, które nagromadził w ciągu dnia. Gdy docieram do wydm, moje stopy grzęzną w piasku i potykam się, upuszczając broń. Jestem jeszcze na kolanach, gdy do moich uszu dociera jęk. Piasek po lewej stronie zaczyna się osypywać i za chwilę ukazuje się ręka drapiąca powietrze. Przepływa przeze mnie fala czystego przerażenia. Upadam w tył i ześlizguję się z wydmy. Czuję, jak każdy fragment mojego ciała się. napina, a przed oczami przesuwają się urywki wczorajszej nocy: Mudo, krew, ugryzienia, infekcja. Reaguję z opóźnieniem i myślę zbyt wolno, by zrozumieć, co się dzieje. Szamoczę się z pustymi rękoma, a dopiero potem widzę, że broń leży poza moim zasięgiem. Z mozołem wspinając się po miękkim piasku, próbuję dobrnąć do sierpa, podczas gdy gruby Mudo stara się odkopać. Jego ruchy są niezgrabne i jeszcze bardziej nieskoordynowane od moich, ale mimo wszystko jest zbyt blisko. Nie mogę krzyczeć, brakuje mi powietrza. W końcu udaje mi się między palcami poczuć uchwyt mojej broni. Próbuję odnaleźć spokój, którego potrzebuję, by się obronić, ale nie potrafię przestać myśleć o tym, co stało się ostatniej nocy. Ogarniają mnie wątpliwości, że znowu sobie nie poradzę. Zapomniałam, jak należy przyjąć postawę i walczyć. Przed oczami mam jedynie krew spływającą z ramienia Catchera. W końcu zdaję sobie sprawę, że nie będę w stanie się obronić i zaraz zostanę ugryziona. Zarażona. Zupełnie jak Catcher. Zaczynam rozpaczliwie machać sierpem, nie czekając, aż Mudo znajdzie się w jego zasięgu. Znowu zaczynają mi się zaciskać powieki, ale zmuszam je do otwarcia. Jakimś cudem ostrze trafia w szyję martwego mężczyzny, ale uderzenie nie ma odpowiedniej siły i sierp zatrzymuje się przed rdzeniem kręgowym. Moje dłonie się pocą i uchwyt zaczyna mi się wyślizgiwać, gdy próbuję wyciągnąć broń z jego ciała. Krzyczę, chociaż wiem, że nie ma tu nikogo, kto mógłby mi pomóc. Jestem zupełnie sama. Piasek znowu się osypuje i moim stopom brakuje oparcia, ale tym razem nie wypuszczam swojej broni. Spadam z wydmy, ciągnąc za sobą Mudo, w którego szyi wciąż tkwi ostrze. Czuję, że jego nogi splatają się z moimi i znowu krzyczę. Nigdy wcześniej nie byłam tak blisko Mudo, nigdy nie miałam okazji dotknąć jego skóry. Przypomina skórkę jabłka, zostawionego na powietrzu na wiele tygodni, aż puściło soki i wyschło. Jest pozbawiona życia, zbyt mocno rozciągnięta, a jednak wciąż obwisła. W gardle rośnie mi gula i zaczynam się krztusić. Nie mogę uwierzyć, że byłam na tyle głupia, żeby tu przypłynąć. Jakże ciężko będzie umrzeć tu samotnie. Lądujemy u podnóża wydmy i przekręcam się na plecy, odpychając się od próbujących mnie schwytać rąk. Słyszę teraz również inne jęki i widzę, jak pod piaskiem przesuwa się więcej sylwetek Mudo. Fale musiały wyrzucić ich na brzeg, a potem przykryć warstwami piasku. Myślę tylko o tym, by obrócić się i uciec z powrotem do łódki, ale gruby Mudo właśnie się podnosi, a z jego szyi ciągle wystaje mój sierp. Nie jestem pewna, czy będę w stanie wystarczająco szybko przeciągnąć łódkę na wodę. Nie wiem, czy dam radę uciec.

Zatrzymuję się. Świat, który przed chwilą zdawał się taki cichy i spokojny, teraz rusza się cały w świetle księżyca. Wokół mnie Mudo odkopują się z wydm, między mną a wałami. Znalazłam się bez broni w pułapce między tymi falami piasku. Mój mózg wiruje, myśli przelatują tak szybko, że nie jestem w stanie ich pojąć. Muszę biec. Muszę uciekać. Muszę się bronić. Nie mogę walczyć z nimi wszystkimi naraz. Po raz kolejny zdaję sobie sprawę, że zaraz zginę. Zostanę ugryziona i zarażona. Powrócę. Nikt nie będzie wiedział, co się ze mną stało. Nagłe objawienie pojawia się w mojej głowie, docierając do najbardziej mrocznych zakątków moich lęków. Nogi odmawiają mi posłuszeństwa, umysł nie chce współpracować i całe ciało staje się bezużyteczne. - Przestań! - krzyczę sama na siebie, próbując przeciwdziałać bezsensownej panice. Przeciwstawiając się instynktowi, odwracam się w stronę łódki, chociaż wiem, że i tak nie uda mi się na niej odpłynąć. Jest ich zbyt wielu. Spoglądam w stronę muru, ale tamto wyjście również zagradzają. Widzę tylko jedną wąską przerwę w gromadzie martwych wokół mnie, więc zaczynam biec w tamtą stronę. Po prawej mam ocean, po lewej są wydmy, a za mną wleką się Mudo. Brakuje mi tchu. Zawsze nas uczyli, że wystarczy poruszać się szybciej niż martwi. Mudo nie potrafią biegać. Zwalniam do truchtu i pozwalam sobie na głęboki oddech. Mówię do siebie, że mi się uda. Przetrwam. Powtarzam to raz po raz, w rytm swoich kroków uderzających o nasiąknięty wodą piach. Aż w końcu przypominam sobie dziewczynę z wczorajszej nocy - Roznosicielkę. Co z kolei przywodzi mi na myśl Mellie i dźwięk, z którym Catcher złamał jej kark. A potem znowu słyszę jej rozpaczliwe jęki tuż przed tym, jak umarła. Mudo podobno oznacza „niemy, oniemiały".1 Słowo zostało wymyślone przez kupców i piratów, którzy tłumnie przypływali kiedyś na naszą przystań. Jednak podążający za mną umarli wcale nie są niemi, wręcz przeciwnie - ich obecność zwiastuje jęk nieustannego głodu. Do oczu spływa mi pot, zamazując wszystko oprócz wspomnień ostatniej nocy. Spoglądam przez ramię na kroczących za mną Mudo i próbuję oszacować dzielący nas dystans, a potem przeczesuję wzrokiem ciemność plaży przede mną. Muszę tylko pobiec tak daleko, by móc przeciąć piasek i dostać się za wały. Moje nogi aż płoną z chęci ucieczki. Pragnę tylko uderzać o ziemię i biec bez końca wzdłuż plaży, aż wreszcie dotrę do Mrocznego Miasta, gdzie będę mogła zniknąć wśród tłumu ludzi, którzy nie wiedzą, kim jestem, skąd przybywam i co zrobiłam. Jednak wiem, że nie jestem w stanie tam dobiec. I nawet jeśli mogłabym, nie miałabym wystarczająco dużo odwagi, by na zawsze opuścić Vistę. Jeśli czegokolwiek nauczyłam się po ostatniej nocy, to właśnie tego, że pragnę jedynie schronić się w bezpiecznym kokonie mojego miasteczka. Muszę tylko przetrwać tę noc, odnaleźć Catchera, uspokoić Cirę, a potem poskładać z powrotem odłamki swojego życia. 1 Ang. mute.

Po raz pierwszy, odkąd wszystko wokół mnie zaczęło się walić, czuję, że jestem w stanie to naprawić. Jeśli uda mi się przeżyć, może będę mogła odnaleźć inny sposób na normalne życie, stworzyć nową definicję bezpieczeństwa. I gdy właśnie zaczynam myśleć, że wszystko będzie w porządku, niezbyt daleko przed sobą widzę jakąś sylwetkę. To młody człowiek z ogoloną głową, ubrany w białą tunikę. Walcząc z osypującym się piaskiem, biegnie sprintem po plaży. Kieruje się prosto na mnie, z otwartymi ustami i zębami widocznymi w świetle księżyca. Serce przestaje mi bić, a nogi same się zatrzymują. To kolejny Roznosiciel, zupełnie jak ten wczoraj. Odwracam się, ale ściana Mudo podąża tuż za mną. Zbliżają się do mnie zbyt szybko i za bardzo się boję, by spróbować dobiec do wydm. Przeraża mnie myśl, że moje stopy znowu ugrzęzną w piachu, a Roznosiciel dotrze do mnie, zanim zdołam uciec. Wbiegam więc do wody w nadziei, że pod powierzchnią nie kryją się żadni Mudo, a Roznosicielowi nie uda się przebrnąć przez fale, o ile w ogóle będę wystarczająco głęboko, zanim mnie złapie. Jestem już po kolana w wodzie, gdy Roznosiciel na mnie wpada. Serce przestaje mi bić. Czekam na ugryzienie, na boleśnie rozdzierające skórę zęby. Zastanawiam się, jakie to będzie uczucie, gdy śmierć wypali sobie drogę przez moje ciało. Czy rozpoznam chwilę, w której infekcja na dobre się rozprzestrzeni? Upadam twarzą w wodę, a kolano obcieram o piasek. Krzyczę pod powierzchnią. Oczy szczypią mnie od soli, gdy próbuję się podnieść. On łapie mnie za rękę i ciągnie, a ja staram się walczyć. Kopię, drapię i odpycham. Z moich ust znowu dobiega krzyk, choć duszę się od wody. Uderzam w niego pięściami z szaloną zapalczywością. Roznosiciel mnie puszcza i znowu opadam w wodę, moja głowa jest przez chwilę pod powierzchnią. Wynurzam się, kaszląc i próbując ściągnąć mokre kosmyki włosów z twarzy. Staram się wstać i przygotować na następny atak. Jednak on nie nadchodzi. Chłopak po prostu dyszy, stojąc przede mną w płytkiej wodzie. Wtedy właśnie zdaję sobie sprawę, że nie jest Roznosicielem. Kolana odmawiają mi posłuszeństwa, całe ciało staje się bezwładne. Próbuję złapać oddech, czując ulgę, gdy w moje płuca wtłacza się słone powietrze. Ściągam włosy z twarzy. Nieznajomy wpatruje się we mnie, a jego oczy są jasnymi punktami w ciemności i nawet jeśli nie ma obnażonych zębów, dalej sprawia wrażenie, jakby mógł mnie pożreć. Znowu wyciąga do mnie ręce, a ja chwiejnie się cofam i po raz kolejny upadam, knykciami szorując o piasek. Zaczynam kaszleć, gdy wyciąga mnie z wody. Przez chwilę się nie porusza, trzymając dłonie na moich ramionach. Znad jego ostro zarysowanych kości policzkowych patrzą na mnie szeroko otwarte oczy. Sięga ręką do mojej twarzy i wygląda, jakby czekał, aż coś powiem, coś zrobię, ale ja milczę. Wokół nas robi się coraz głośniej od zawodzenia Mudo.

Wyciąga rękę, z której skapują krople wody, wędrując z jego palców na nadgarstek. Zdaje się, że chce dotknąć lewej części mojej twarzy, ale cofam głowę, poza zasięg jego dotyku. I jakbym w ten sposób przerwała swego rodzaju trans, chłopak szybko mruga i przełyka ślinę, odsuwając się ode mnie. - Tędy - mówi w końcu. Łapie mnie za rękę i wyciąga z oceanu, zanim zdążę w ogóle pomyśleć o tym, jaka to była przedziwna chwila. Mudo są coraz bliżej, ich głód odbija się echem kakofonii o nieludzkim natężeniu i tonie. Razem z nieznajomym biegniemy w górę plaży, uciekając przed tym jękiem. Próbuję złapać oddech, ale nie mogę się zatrzymać, by nabrać powietrza. On skręca w lewo i widzę wąskie przejście między wydmami. Przez moment waham się, czy powinnam biec za nim, w obawie, że znowu zakopię się w piasku, ale potem widzę ostatni błysk białej tuniki w świetle księżyca i nagle jestem tylko ja. Zostaję sama na plaży, a za mną podążają wygłodniali Mudo. Zalewa mnie fala strachu i ruszam za nieznajomym. Między wydmami noc staje się cicha, nie słychać nic prócz mojego kaszlu i jego oddechu. Nie słyszę jęków ani szumu oceanu. Nie widać stąd księżyca, biegniemy pogrążeni w cieniu. Pochylam się i wymiotuję. A potem chłopak znowu mnie ciągnie. Przed nami widzę bramę z łańcuchem zamykanym na kłódkę, a on waha się tylko przez ułamek sekundy, zanim ją przeskoczy. Nie potrafię opanować drżenia palców, a pordzewiały metal rani mi skórę. Trzęsą mi się nogi i ręce, gdy próbuję się podnieść, więc chłopak wyciąga do mnie ręce, pomagając mi wspiąć się na ogrodzenie, dokładnie w tej chwili, gdy na ścieżce pojawia się pierwszy Mudo. W momencie, gdy razem z chłopakiem tkwimy na szczycie bramy, przypomina mi się Catcher i to, jak ostatniej nocy siedzieliśmy na Barierze, odwróceni twarzami do siebie. Wspomnienie jest tak żywe i wyraźne, że czuję bolesną tęsknotę. Za Catcherem. Za tamtym wieczorem. Za tym, by móc cofnąć czas i tym razem zrobić wszystko inaczej. Jednak wtedy nieznajomy opada na ziemię, więc i ja puszczam się ogrodzenia, lądując obok niego. Moje nogi się uginają i podpieram się rękoma. Chłopak stoi tuż przy mnie. Wzdrygam się, gdy jakiś Mudo wiesza się na bramie, która napręża się pod jego ciężarem. - Wytrzyma? - pytam, spoglądając na niego z dołu. Potakuje, patrząc, jak martwi przeciskają palce przez siatkę. Słyszę, jak łamią im się kości. Wydają się jęczeć nie z głodu, lecz z bólu. Przez chwilę się nie ruszamy. Nieznajomy wpatruje się w tych, którzy kiedyś byli ludźmi, a ja kaszlę i próbuję z całych sił zapanować nad oddechem. Nie potrafię uwolnić się od wspomnienia dotyku Mudo na mojej skórze. Zanurzam palce w brudnym piasku, nie mogąc uwierzyć, że jestem bezpieczna. W końcu siadam powoli i przesuwam dłońmi po całym ciele, żeby upewnić się, że wszystko w porządku i nie zostałam ugryziona. Kiedy to robię, spoglądam co chwila na nieznajomego, zastanawiając się, kim jest i skąd się wziął. Wydaje się może rok albo dwa starszy ode mnie. Biała tunika, którą ma na sobie, jest przemoczona i klei się do jego ciała. Na jego piersi krzyżują się dwa skórzane paski, które okalają również jego

ramiona. Na plecach ma do nich przyczepione pochwy. Nie widziałam nigdy kogoś ubranego w ten sposób. Jestem pewna, że nie pochodzi z Visty. W końcu odwraca się do mnie i wyciąga rękę, by pomóc mi wstać. Jego skóra jest ciepła, a uścisk mocny. Jego palce zatrzymują się na moich odrobinę dłużej niż trzeba. Wygląda, jakby miał zamiar mi coś powiedzieć, ale potem marszczy brwi i patrzy w dal. Ma jasne oczy i ogoloną głowę, przez którą jego kości policzkowe wydają się bardziej wydatne. Trzy równoległe zadrapania przecinają lewą stronę jego twarzy i zdaję sobie sprawę z tego, że są dziełem moich rąk. Zraniłam go, gdy próbowałam się bronić w oceanie. Serce zaczyna mi bić szybciej, gdy oceniam wagę nowej sytuacji. Tak, udało mi się uciec przed Mudo, ale jestem zupełnie sama z nieznajomym w pustych ruinach starego miasta. Chociaż jest trochę żylasty, to jest też wyższy ode mnie i z pewnością silniejszy, a ja nie mam zielonego pojęcia, czy jest tu sam, czy są jeszcze inni. Nie mam żadnej broni, bo mój sierp ciągle tkwi w szyi Mudo. Bez niczego, czym mogłabym się obronić, czuję się zupełnie naga. Przypominam sobie, czego uczyła mnie matka w naszym świecie nie tylko Mudo mogą nieść śmierć. Spogląda na mnie jakby w oczekiwaniu. Cofam się o krok od niego, ogrodzenia i czających się za nim Mudo. Woda powoli skapuje z moich nóg. - Przepraszam za to, co zrobiłam wcześniej - mówię, gapiąc się na swoje stopy. Głos mam słaby i piskliwy. - Mam na myśli to zadrapanie. W każdym razie wielkie dzięki za wszystko. - Patrzę na niego. - Dziękuję za uratowanie mi życia. Nic nie odpowiada, więc spoglądam ponad jego ramieniem na gęste cienie i czuję, jak wzbiera we mnie znajoma fala paniki. Budynki za wesołym miasteczkiem popadły w zupełną ruinę, a na porośniętych chwastami ulicach jest pełno gruzu. Nie ma tu nic, czego mogłabym użyć jako broni, nie licząc luźnych kamieni. Wszystko, co mogłoby się do czegokolwiek przydać, zostało już rozkradzione lata temu. Zostały tylko bezwartościowe śmieci. Czuję, jak panika unosi mi włosy na szyi i szumi mi w uszach. Nie jestem pewna, czy potrafiłabym odnaleźć tu drogę i wiem, że gdybym zaczęła biec i tak by mnie szybko dogonił. Staram się ściągnąć z twarzy kosmyki włosów, ale są mokre i poplątane, więc zamiast tego krzyżuję ręce na piersi, łapiąc się za łokcie. Ubranie mam równie przemoczone i przyklejone do ciała, przez co czuję się, jakbym stała tam naga. Z jakiego powodu podjęłam tak głupie ryzyko? Jesteś... - Cichnie i odchrząkuje. Oczy ma rozszerzone, a poświata wiszącego na niebie księżyca podkreśla cienie na jego policzkach i rzęsach. Jestem Gabrielle - mówię szeptem. - Gabry - dodaję, lekko unosząc wzrok. Za bardzo się boję, by spojrzeć mu w oczy. Boję się dostrzec w nich wściekłość albo głód. Tylko stoi i marszczy czoło, sprawiając, że czuję się jeszcze bardziej zakłopotana. Jestem Elias - mówi w końcu. Mimo to nie zbliża się do mnie, nie wyciąga w moją stronę dłoni. Za jego plecami Mudo próbują przedostać się przez ogrodzenie, skręcając się z pragnienia

naszych ciał. Ich zawodzenie miesza się w mojej głowie z natężeniem paniki, której metaliczny posmak czuję głęboko w gardle. Czuję, jak z każdej strony otacza mnie niebezpieczeństwo. Ściskam mocniej łokcie i w końcu spoglądam w jego oczy Dostrzegam w nich odrobinę zdezorientowania, po czym Elias odwraca wzrok. Znowu patrzę w dół, skrępowana i zakłopotana. Nie wiem, co mu powiedzieć, ani jak w ogóle rozmawiać z obcym. Pragnę poprosić go, by mnie nie krzywdził, ale jakoś czuję, że to nie byłoby właściwe. Gdyby naprawdę chciał zrobić mi coś złego, mógłby równie dobrze zostawić mnie na plaży albo tutaj, tuż po tym, jak przeskoczyliśmy ogrodzenie. Przypominam sobie, jak jego dłoń odrobinę zbyt długo przytrzymała moją, gdy pomagał mi wstać. Nie wydawał się niebezpieczny. Wreszcie przerywa ciszę. -

Co tu robisz? Skąd się wzięłaś?

Jestem zaskoczona. To nie on powinien zadawać takie pytania. Przygryzam wewnętrzną stronę policzka. - Jestem z Visty. - Spoglądam przez ramię w ciemność, w nadziei, że będę wyglądać zupełnie swobodnie i mój głos nie będzie się łamał. - Jesteś sam? Elias nie odpowiada jednak na moje pytanie. -Jeśli jesteś z miasteczka, to co tutaj robisz? - pyta. Robi mały krok w moją stronę, a we mnie odżywa panika. Próbuję się wycofać, ale potykam się na pękniętym betonie i zaczynam tracić równowagę. Wtedy on rusza gwałtownie w moją stronę, a ja próbuję odepchnąć jego ręce. Nieznajomy jest jednak ode mnie znacznie silniejszy. Jego palce z łatwością zaciskają się na moim ramieniu w mocnym uścisku. W tej chwili zdaję sobie sprawę z tego, jak mocno skupiamy się na strachu przed Mudo, nie rozważając w ogóle niebezpieczeństwa, które czyha na nas ze strony normalnego świata, pełnego mrocznych zakamarków i zdesperowanych ludzi. Przez chwilę stoimy bez ruchu i prawie nic nas nie rozdziela. Jego silne ręce przytrzymują mnie, żebym nie upadła na ostrą krawędź pokruszonej ściany. W ten chwili mógłby zrobić ze mną, co tylko by chciał. Mogłabym krzyczeć, kopać i gryźć, ale kto by mnie usłyszał? A jeśli jemu udało się przetrwać poza miastem, na terenie, który nie jest chroniony, wie bardzo dobrze, jak bronić się przed ugryzieniami. Tłumię w sobie jęk, żeby nie poznał, jak bardzo jestem przestraszona. Mimo to najwyraźniej wyczytał to wszystko z moich oczu, bo jego twarz przybiera blady odcień. Szybko robi krok w tył i wyciera dłonie o swoją tunikę, jakby próbował zmazać ze skóry mój dotyk. Z ulgi niemal kręci mi się w głowie. Jestem zaskoczona. To nie on powinien zadawać takie pytania. Przygryzam wewnętrzną stronę policzka.

- Jestem z Visty. - Spoglądam przez ramię w ciemność, w nadziei, że będę wyglądać zupełnie swobodnie i mój głos nie będzie się łamał. - Jesteś sam? Elias nie odpowiada jednak na moje pytanie. -Jeśli jesteś z miasteczka, to co tutaj robisz? - pyta. Robi mały krok w moją stronę, a we mnie odżywa panika. Próbuję się wycofać, ale potykam się na pękniętym betonie i zaczynam tracić równowagę. Wtedy on rusza gwałtownie w moją stronę, a ja próbuję odepchnąć jego ręce. Nieznajomy jest jednak ode mnie znacznie silniejszy. Jego palce z łatwością zaciskają się na moim ramieniu w mocnym uścisku. W tej chwili zdaję sobie sprawę z tego, jak mocno skupiamy się na strachu przed Mudo, nie rozważając w ogóle niebezpieczeństwa, które czyha na nas ze strony normalnego świata, pełnego mrocznych zakamarków i zdesperowanych ludzi. Przez chwilę stoimy bez ruchu i prawie nic nas nie rozdziela. Jego silne ręce przytrzymują mnie, żebym nie upadła na ostrą krawędź pokruszonej ściany. W ten chwili mógłby zrobić ze mną, co tylko by chciał. Mogłabym krzyczeć, kopać i gryźć, ale kto by mnie usłyszał? A jeśli jemu udało się przetrwać poza miastem, na terenie, który nie jest chroniony, wie bardzo dobrze, jak bronić się przed ugryzieniami. Tłumię w sobie jęk, żeby nie poznał, jak bardzo jestem przestraszona. Mimo to najwyraźniej wyczytał to wszystko z moich oczu, bo jego twarz przybiera blady odcień. Szybko robi krok w tył i wyciera dłonie o swoją tunikę, jakby próbował zmazać ze skóry mój dotyk. Z ulgi niemal kręci mi się w głowie. *± Nie próbuję... - mówi, jąkając się. - Nigdy bym... - Macha rękoma, starając się stworzyć między nami odpowiedni dystans. Widzę, jak jego gardło zaciska się, gdy w końcu udaje mu się wyszeptać: - Nie skrzywdzę cię. - Waha się, a potem dodaje: - Gabrielle. Wymawia moje imię w taki dziwny sposób. Może dlatego, że dorastałam, słysząc każdy możliwy sposób, w jaki ktoś mógł wypowiedzieć moje imię, a teraz on robi to zupełnie inaczej niż mieszkańcy Visty. Ale on jest kimś nowym - kimś, kogo głosu nigdy wcześniej nie słyszałam. Potakuję. Między nami zapada krępująca cisza, a w powietrzu unosi się wyłącznie dźwięk mojego imienia. Próbuję powrócić na neutralny grunt, odpowiadając na jego wcześniejsze pytanie. -

Szukam swojego przyjaciela - mówię mu. - Byliśmy tu wczoraj, a on nie wrócił.

Wzdycha głęboko, jakby w podzięce za zmianę tematu. -

W wesołym miasteczku.

Pochylam głowę. -

Skąd wiesz?

Patrzy nade mną w ciemność i przez chwilę mam ochotę się odwrócić, bojąc się, że ktoś mnie tam obserwuje. -

Słyszałem dzwony i trochę krzyków - odpowiada.

Wpatruję się w niego i tylko przez moment się waham, zanim się odezwę. -

Nie jesteś z Visty. - Jakby stwierdzenie tego oczywistego faktu było istotne.

-

Nie - ucina krótko.

Nie wiedziałam, że ktoś tu mieszka - naciskam. Rozglądam się dookoła, patrząc na zrujnowane budynki, pokruszone ściany i zapadnięte dachy. Jest tu tyle ciemnych zakamarków i szczelin. To nie jest miejsce, w którym W przebywają ludzie. Przecież nikt nie mieszka poza granicami miast. Po Powrocie mniejsze i większe miasteczka były najbardziej niebezpieczne, ponieważ zaraza rozprzestrzeniała się najszybciej na gęściej zaludnionych obszarach. Jednak z czasem ludzie musieli tam wrócić i odbudować społeczności, żeby zapewnić przepływ towarów, pożywienie i bezpieczeństwo. Dlatego takie miasta kurczyły się w sobie. Budowano ściany i mury, co sprawiało, że ogromne przestrzenie poza granicami miast wypełnione były tylko przez Mudo. Tych kilka dróg - tak jak ta długa biegnąca wzdłuż brzegu od naszego miasteczka aż do Mrocznego Miasta - jest do pewnego stopnia chronionych przez ocean i ruiny z jednej strony oraz ogrodzenie otaczające Las z drugiej. Mimo to podróż tędy jest w najlepszym wypadku trudna, a w najgorszym śmiertelnie niebezpieczna. Zupełnie jakby miasta i miasteczka były wyspami w świecie, gdzie prawie wszyscy boją się wody. Co oznacza, że ten, kto rezygnuje z ochrony, jaką dają, jest podejrzany. Dorastałam, znając prawdziwe oblicze naszego świata: ci, którzy mają szczęście, żyją w granicach miast, pod ochroną społeczności. Jednak nie każdy ma taką szansę. Niektórzy zostają wygnani za złamanie prawa, za naruszenie zasad. Inni są dezerterami, którzy uciekli z szeregów Rekrutów. Ich nazwiska można znaleźć na listach, a zaraz obok nich - wysokość ceny za ich głowę. Niektórzy również zajmują się handlem - przeszukują ruiny i obrzeża Lasu. Większość z nich rozpaczliwie walczy o przetrwanie, a ja chciałabym wiedzieć, do której z tych kategorii należy Elias. Pociera brodę, a potem kładzie dłoń na karku. - Chyba wiem, gdzie jest twój przyjaciel - stwierdza. Patrzę na niego zmrużonymi oczami, nie będąc pewna, czy powinnam mu ufać. -

Skąd możesz to wiedzieć? Jak się tu znalazłeś? - pytam, próbując go rozgryźć.

Wpatruje się we mnie, a w jego oczach widzę krótki przebłysk. Czy to strach? Może żal? A może po prostu to tylko cień, który padł na jego twarz, gdy księżyc schował się na chwilę za chmurą. -

Też kogoś szukam - mówi. Jego głos jest niski i pozbawiony emocji.

-

Kogo? - pytam, zastanawiając się, czy na tym świecie każdy albo się zgubił, albo kogoś szuka.

Wpatruje się we mnie odrobinę dłużej, a potem w końcu kręci głową. -

Nieważne - mamrocze.

-

Kogo? - naciskam.

Przez chwilę nic nie mówi, a potem odpowiada. Właśnie uratowałem cię przed Nieuświęconymi, którzy, jeśli mogę dodać, wciąż próbują się do nas dostać. W tych okolicznościach chyba nie ma znaczenia to, kogo szukam. Wydaje mi się, że sam fakt, że tu jestem, powinien być dla ciebie wystarczającym powodem do wdzięczności. Patrzę na niego uważnie, nie wiedząc, czy dobrze go usłyszałam. -

Nazywasz ich Nieuświęconymi. - Przerywam. - Dlaczego?

Przez chwilę jest cicho. Wydaje mi się, że czeka, aż coś powiem. A potem wzrusza ramionami. - Każda społeczność ma swoje własne określenie, które przekazuje z pokolenia na pokolenie od czasów Powrotu. To podoba mi się najbardziej. Znam tylko jedną osobę, która tak mówi - moją matkę. Choć z drugiej strony rzadko poznaję kogoś spoza Visty oprócz kupców i Rekrutów. -

Powiedziałeś, że widziałeś mojego przyjaciela? - pytam.

-

Chyba wiem, gdzie on jest.

Jego spojrzenie jest tak intensywne, że ciężko mi odwrócić od niego wzrok. -

Zabierzesz mnie do niego?

Po raz kolejny patrzy ponad moim ramieniem i pociera dłonią o czubek głowy, jakby zapomniał, że nie ma tam włosów. Jesteś pewna, Gabry? - Wymawia to zdrobnienie bardzo ostrożnie, jakby chciał wypróbować moją reakcję. Chcę powiedzieć „tak", ale nie mogę wymówić tego słowa. Muszę zmusić swoje usta do ruchu, a płuca do pompowania powietrza. -

Tak - w końcu udaje mi się wydusić. - Czemu miałabym nie chcieć?

Elias porusza stopami. -

Twój przyjaciel jest zarażony - mówi.

Zamykam oczy, czując powrót bólu. Znowu nawiedza mnie wspomnienie rany po ugryzieniu na ramieniu Catchera. Możesz mi uwierzyć - mówi prawie szeptem, gdy ja pozostaję w milczeniu. - Wiem, jak wygląda zarażenie. -W tym momencie jakby się lekko uśmiechnął. Zabrzmiało to jak nerwowe westchnienie. - On jest zarażony. Ma przed sobą może kilka dni życia, ale... - Jego głos zanika, łączy się z jękami Mudo za jego plecami. Wiem - mówię i czuję się, jakbym w to jedno słowo włożyła całą siebie. Oczywiście nagle rozumiem, że nie istnieje już nic, co składało się na moje „ja". Przez krótki moment z Catcherem w cieniu kolejki zdawało mi się, że wiem, kim jestem i czego chcę. Od tamtego czasu wszystko zdążyło się rozpaść. Powietrze wokół mnie nagle wydaje się zbyt gęste, zbyt ciężkie. - Po prostu muszę go zobaczyć - mówię Eliasowi. - Muszę go jeszcze raz zobaczyć. Kiedy otwieram oczy, on na mnie patrzy, a ból rysuje mu zmarszczki wokół ust. Zastanawiam się, czy ktoś z jego bliskich stał się kiedyś Mudo. Powiedział, że wie, jak wygląda infekcja. Ciekawe, czy widział, jak ktoś, kogo kocha, zostaje ugryziony. Czy obserwował zaognioną ranę i jak zaraza rozprzestrzenia się po ciele, by w końcu przejąć nad nim kontrolę. Elias odwraca się i patrzy na ogrodzenie. Zbiera się za nim coraz więcej Mudo, a ich jęki odbijają się echem o na wpół zniszczone ściany wokół nas. Napierają na metalową siatkę, która wydaje się zbyt delikatna i cienka, by odeprzeć ich atak. Elias sięga do pochwy na plecach i wyciąga długi, ostry nóż. Zanim rzuca się na bramę, dostrzegam na krawędzi ostrza wygrawerowany wzór. Elias wbija nóż w głowę jednego z Mudo, wkładając ostrze w oko siatki. Jego ruch jest tak nagły i niespodziewany, że wciągam głośno powietrze. Patrzę, jak martwy mężczyzna jeszcze przez sekundę stoi, by za chwilę upaść chwiejnie na ziemię. Jego kompani w ogóle tego nie zauważają. Nie przejmują się tym, nie zatrzymują się. Dalej napierają na siatkę, która wygina się pod ich ciężarem. Nie mają zamiaru odjeść. Przez całe życie oglądałam, jak moja matka unieszkodliwia Mudo, którzy zostali wyrzuceni na brzeg po sztormie albo w czasie przypływu. Widziałam, jak obraca ich, by spojrzeć w ich twarze, a potem odcina im głowy swoją zaostrzoną łopatą. Zawsze mi się wydawało, że kogoś szuka. Zupełnie jakby ze strachem czekała na to, że w końcu na plaży pojawi się ktoś, kogo zna. Zdawała się nienawidzić swojej pracy i tego, czym się stali ludzie, którzy teraz leżą u jej stóp. Elias najwyraźniej o tym nie myśli. Ja sama spoglądam w twarze Mudo i zastanawiam się, kim mogli być. Ci wyrzuceni na plażę zawsze wydawali mi się tacy bez życia. Nie tylko martwi, ale też odlegli nigdy się do nich nie zbliżałam. Są przeciwieństwem tych, którzy zawodzą i napierają na siatkę tuż przed naszymi twarzami. W ciemnościach można by pomyśleć, że są ludźmi. Każdy z nich miał kiedyś matkę. Niektórzy byli zakochani. Mieli dzieci. Mieli marzenia. Ale wszystko, co mieli, już odeszło. Został tylko bezsensowny głód, który nigdy nie zostanie zaspokojony.

Zastanawiam się, czy któraś z tych martwych kobiet mogła być moją prawdziwą matką. Jeden z chłopców moim bratem. A wkrótce dołączy do nich Catcher. Myśl ta boleśnie przypomniała mi o tym, z jakiego powodu przekroczyłam Barierę. Przestań - szepczę, ale Elias mnie nie słyszy. Dyszy z wysiłku, raz po raz wpychając swoje ostrze między oczka metalowej siatki. Za każdym razem, gdy ciało kolejnego Mudo osuwa się na ziemię, Elias wydaje z siebie głośny pomruk, który brzmi trochę jak okrzyk słabo skrywanej wściekłości. Przestań - powtarzam głośniej. Rzucam się na niego, przytrzymując jego rękę, zanim po raz kolejny wetknie nóż w ogrodzenie. Jestem bliska płaczu i czuję, jak w przełyku zbierają mi się łzy. Spogląda na mnie i dostrzegam na jego twarzy gniew. Widzę w jego oczach strach i przerażenie, zanim przykryje je maska zobojętnienia. Opuszcza rękę, ale ja trzymam palce przyciśnięte do jego skóry. Jest wciąż mokra od mieszaniny potu i wody z oceanu. Bije od niego ciepło i życie. Najpierw spogląda na miejsce, w którym go dotknęłam, a potem prosto w moje oczy. Puszczam go, ale nie spuszcza ze mnie wzroku, więc cofam się o krok. Tylko tyle możemy zrobić - mówi i przez chwilę wydaje mi się, że ma na myśli nas dwoje. I mój dotyk na jego skórze. - Musimy ich zabić, inaczej w końcu przedrą się przez bramę. To zbyt niebezpieczne. - Wtedy zdaję sobie sprawę z tego, że ma na myśli Mudo i ich zabijanie. Ja po prostu... - Nie potrafię wyjaśnić, jak się poczułam, gdy nagle zaczęłam zastanawiać się, kim wcześniej byli ci Mudo i przyszło mi do głowy, że mogliby być moją rodziną. Przez te myśli tracę pewność siebie. - Nieważne - szepczę. To jedyna humanitarna rzecz, jaką możemy zrobić, Gabry. - Elias wskazuje ręką na Mudo, ale nie potrafię na nich spojrzeć. Nie mogę znieść myśli, że po drugiej stronie ogrodzenia mogliby się znajdować ludzie, których kocham. I zupełnie nie mogę sobie wyobrazić, co poczułabym, widząc pomiędzy nimi Catchera. Jestem zdezorientowana - przyzwyczaiłam się do myśli, że Mudo to tylko potwory. Nigdy nie byli dla mnie niczym więcej. Rozumiem teraz, co matka zawsze musiała czuć. Właśnie dlatego z takim szacunkiem traktuje te, które trafiły na plażę, zanim je zabije. To nie jest w porządku wobec nich - dodaje Elias, a ja mam ochotę zapytać, czy cokolwiek w naszym życiu jest w porządku. Jednak zamiast tego tylko kiwam głową, gdy unosi ostrożnie nóż i powraca do przerwanej czynności. Chciałabym odejść, ale nie potrafię. Podobnie nie zatykam uszu, by odgrodzić się od jęków Mudo, choć bardzo tego pragnę. Stoję obok Eliasa, aż ostatni Mudo pada na ziemię, a chłopak dyszy z wysiłku. Przypominam sobie, jak wcześniej matka powiedziała, że jesteśmy tylko historiami naszego życia. Spoglądam na stosy martwych Mudo, których opowieści właśnie dobiegły końca.

-

Przepraszam - mówię cicho. Przepraszam za swoją słabość.

Ja również - odpowiada. Obraca się do mnie, a jego oczy są jasne i pełne wyrazu. - Jesteś pewna, że chcesz zobaczyć swojego przyjaciela? - Na chwilę jego ciało zamiera w oczekiwaniu na odpowiedź. Chciałabym powiedzieć mu, że nie, a potem błagać go o to, by zaprowadził mnie do domu. Chcę już z tym wszystkim skończyć i zapomnieć raz na zawsze. Nie mam już dłużej ochoty tego znosić. Jednak złożyłam Cirze obietnicę. Sobie złożyłam ją również. Poza tym to nie w porządku, by Catcher musiał przechodzić przez to samotnie. -

Jestem pewna - mówię, robiąc krok w przód.

Elias kręci głową, a potem sięga ręką za plecy i wyciąga jeden ze swoich noży, identyczny jak ten drugi. Podaje mi go i rusza w ciemność. Wkładam nóż do pochwy na biodrze i przez moment patrzę na trupy po drugiej stronie ogrodzenia. W obliczu śmierci wydają się niemal ludzkie, na pewno bardziej niż jeszcze przed chwilą. I ponownie zastanawiam się, co tracimy w chwili śmierci i czy cokolwiek z nas zostaje, gdy Powracamy. Chociaż wesołe miasteczko wygląda niemal tak samo jak przed Powrotem, nie można tego powiedzieć o pozostałych terenach dawnej Visty. Przez lata szabrownicy ograbili wszystko do czysta. Elias porusza się wśród ruin z pewnością siebie, jakby wiedział dokładnie, dokąd zmierza. Za to ja kuśtykam za nim w ciemności, omijając szerokim łukiem wszystkie rzucane przez księżyc cienie. - Skąd tak dobrze znasz to miejsce? - dyszę, próbując złapać oddech. -

Szukałem tu kogoś - odpowiada, ale nie rozwija tematu.

Chociaż jesteśmy pozbawieni ochrony, jaką daje miasteczko i Bariera, wydaje się bardzo pewny siebie i swoich kroków. Zazdroszczę mu. Sama podskakuję ze strachu, doszukując się w każdym trzasku odgłosów zbliżającego się Mudo. Biegnę, żeby się z nim zrównać, czując się bezpieczniej, gdy Elias jest w zasięgu ręki. A kogo szukasz? - zachęcam go. Wpatruję się w ciemność, próbując zapamiętać każdą zmianę kierunku, ale i tak już dawno się zgubiłam. Czuję się jeszcze gorzej z tego powodu. Nagle Elias zatrzymuje się, a ja dopiero po chwili odzyskuję równowagę. Ulica w tym miejscu jest szeroka. Wypełnione mrokiem dziury, w których kiedyś znajdowały się okna, spoglądają na nas z obu stron. W oddali ledwie mogę dojrzeć księżyc oświetlający tory kolejki górskiej, a za nią, na skraju horyzontu, obracającą się lampę mojej latarni. Tam jest twój przyjaciel - mówi Elias, wskazując na wąski budynek na końcu innej ulicy. Trzecie piętro, po lewej stronie - dodaje. -

Skąd to wiesz? - Mój piskliwy głos rozlega się w ciemności.

Wzrusza ramionami.

Pilnuję tego typu rzeczy. Kiedy będziesz chciała wrócić, po prostu idź prosto, tak by po prawej mieć kolejkę. Dostaniesz się do plaży i swojej łódki. Wpatruję się w niego, próbując zrozumieć, kim jest i skąd pochodzi. potu.

Nie pójdziesz ze mną? - pytam. Nagle robi mi się sucho w gardle, a dłonie mam mokre od

Kręci głową. -

To nie moja sprawa - mówi.

-

Szukałem tu kogoś - odpowiada, ale nie rozwija tematu.

Chociaż jesteśmy pozbawieni ochrony, jaką daje miasteczko i Bariera, wydaje się bardzo pewny siebie i swoich kroków. Zazdroszczę mu. Sama podskakuję ze strachu, doszukując się w każdym trzasku odgłosów zbliżającego się Mudo. Biegnę, żeby się z nim zrównać, czując się bezpieczniej, gdy Elias jest w zasięgu ręki. A kogo szukasz? - zachęcam go. Wpatruję się w ciemność, próbując zapamiętać każdą zmianę kierunku, ale i tak już dawno się zgubiłam. Czuję się jeszcze gorzej z tego powodu. Nagle Elias zatrzymuje się, a ja dopiero po chwili odzyskuję równowagę. Ulica w tym miejscu jest szeroka. Wypełnione mrokiem dziury, w których kiedyś znajdowały się okna, spoglądają na nas z obu stron. W oddali ledwie mogę dojrzeć księżyc oświetlający tory kolejki górskiej, a za nią, na skraju horyzontu, obracającą się lampę mojej latarni. Tam jest twój przyjaciel - mówi Elias, wskazując na wąski budynek na końcu innej ulicy. Trzecie piętro, po lewej stronie - dodaje. -

Skąd to wiesz? - Mój piskliwy głos rozlega się w ciemności.

Wzrusza ramionami. Pilnuję tego typu rzeczy. Kiedy będziesz chciała wrócić, po prostu idź prosto, tak by po prawej mieć kolejkę. Dostaniesz się do plaży i swojej łódki. Wpatruję się w niego, próbując zrozumieć, kim jest i skąd pochodzi. potu.

Nie pójdziesz ze mną? - pytam. Nagle robi mi się sucho w gardle, a dłonie mam mokre od

Kręci głową. H.*

To nie moja sprawa - mówi.

Wyciągam ostrze, które mi dał, ale on odpycha moją dłoń. -

Głupio byś zrobiła, kręcąc się tutaj bez broni.

-

Są tu jacyś Mudo? - pytam.

-

Nie widziałem żadnego - odpowiada. - Poza twoim przyjacielem.

Czuję, jak zaciska mi się żołądek i łapię Eliasa za rękaw tuniki. -

Ale powiedziałeś, że się nie przemienił, że jest tylko zainfekowany.

-

Powiedziałem, że jeszcze się nie przemienił. Wciąż jest niebezpieczny.

Patrzę w kierunku budynku, w którym ukrywa się Catcher i wycieram dłonie o koszulkę. Zaciskam mocno zęby. Dobra, poradzę sobie - mówię, chociaż wiem, że głupio to brzmi, po tym jak Elias uratował mi życie na plaży. On nic nie mówi, nie śmieje się. Po prostu kiwa głową. Powodzenia, Gabry. - A potem odwraca się w drugą stronę i znika w ciemności, zostawiając mnie samą na pustej ulicy. Poczekaj - wołam za nim, jeszcze nie gotowa, by patrzeć na jego odejście. Nie mogę jeszcze zostać sama, ani stawić czoła Catcherowi. Elias zatrzymuje się i odwraca lekko głowę, aż dostrzegam jego profil. Klatkę piersiową ma nieruchomą, jakby wstrzymywał oddech, czekając, aż powiem coś ważnego. Robi krok w moją stronę. Dziękuję - mówię w końcu. Wpatruje się we mnie przez chwilę, a potem wzrusza ramionami i odchodzi. Natężenie każdego dźwięku nagle staje się zwielokrotnione: zanikający odgłos jego kroków, skrzypienie wydawane przez stygnące w ciemności budynki, wznoszące się i opadające granie cykad. Na ustach czuję gorzki posmak, gardło boli mnie od krzyków, które wydawałam z siebie na plaży. Po kąpieli w słonej wodzie na mojej skórze została sól, przez co ciało pod ubraniem swędzi i szczypie. Chcę zerwać się do biegu, albo za Eliasem, albo w kierunku Catchera, ale zdaję sobie sprawę, że bieg tylko podsyci mój strach i wówczas z pewnością zrobię coś głupiego. Powstrzymując się, biorę głęboki oddech i podążam w kierunku budynku, w którym może znajdować się Catcher. Ściskam w dłoni nóż, moje ciało jest zwarte i gotowe do biegu. Nic nie wskazuje na to, że Catcher tu jest albo w ogóle kiedykolwiek był. Oglądam się na ulicę, zastanawiając się, czy Elias obserwuje, jak właśnie wkraczam w pułapkę. Co innego jednak mogę zrobić? Biec z powrotem na plażę, gdzie moją łódź wciąż otaczają Mudo? A może do wesołego miasteczka, mając nadzieję, że nie będzie tam żadnych martwych i wiedząc, że złapie mnie Milicja i odda w ręce Rady, po czym trafię do Rekrutów?

Zatrzymuję się na progu budynku, którego ściany wznoszą się aż pod gwieździste niebo. Kładę drżącą dłoń na futrynie i wpatruję się w mrok. Nie dam rady wejść do środka. Nie ma na to szans. Wtedy chwyta mnie czyjaś ręka i wciąga do środka. Krztuszę się i cała zamieram, czując obejmujące mnie ramiona. A potem moje ciało ogarnia fala gorąca i zaczynam walczyć. - Gabry. - Głos łamie się ze zmęczenia. Przestaję się bronić i tulę się do niego. To Catcher. Jest tutaj, żyje, więc w końcu jestem bezpieczna. Wydaje się dobrze rozeznawać w ciemności, gdy prowadzi mnie po schodach dwa piętra w górę do pustego pokoju spowitego blaskiem księżyca. Podchodzi do pustej ramy okiennej, w której szyb dawno już nie ma, i stoi tam, niczym zalegający w tym miejscu cień. Waham się i przez chwilę go obserwuję. Boję się, że dotykając go, zniszczę ten moment. Wtedy wrócą wszystkie moje obawy i ból. Mimo to nie mogę się powstrzymać i w końcu podchodzę do niego, a potem obejmuję go ramionami i przyciskam twarz do jego pleców. Każdemu jego oddechowi wtórują uderzenia serca. Wydaje się takie silne i pełne życia, że przytulam się do niego mocniej. Wierzę, że ściskając go wystarczająco mocno, mogę powstrzymać infekcję. Odwraca się i kładzie mi dłoń na policzku, kciukiem rozciera łzy. Wspinam się na palce, próbując przycisnąć swoje wargi do jego ust, ale on obraca głowę tak, że całuję jego szczękę, której mięśnie są twarde i naprężone. Wtedy odsuwa się ode mnie, a ja zostaję sama w ciemności. Między nami pojawia się snop przytłumionego światła i dopiero po chwili zdaję sobie sprawę, że światło pochodzi z latarni. Przez sekundę zastanawiam się, czy matka z tęsknoty za mną nadal spogląda na Las. Kiedy znowu pojawia się światło, na koszulce Catchera dostrzegam plamy oraz rozdarcie, które powstało podczas jego walki z Mellie. -

Wracaj do domu, Catcher - mówię.

-

Nie mogę'- odpowiada, ściskając mocno gnijącą ramę okna. - Jestem zarażony.

Robię krok naprzód. Skąd wiesz? Może to było tylko zadrapanie, a nie ugryzienie. - Dopiero wypowiadając te słowa na głos, zdaję sobie sprawę, jak bardzo liczyłam na to, że okażą się prawdą. Całą drogę tutaj przebyłam z nadzieją, że wczorajszej nocy w

myliłam się i to Cira miała rację, mówiąc, że Catcher nie jest zarażony. Mimo to im dłużej trwa między nami cisza, tym moje nadzieje stają się bardziej rozpaczliwe. - Powiedz, że nic ci się nie stało - mówię z desperacją w głosie. Pragnę uderzać z całej siły w jego pierś, aż w końcu powie mi to, co chcę usłyszeć, ale zamiast tego tylko wbijam sobie paznokcie w skórę dłoni. Jestem zarażony, Gabrielle - odpowiada niskim i chropowatym głosem, jakby czuł się zupełnie pokonany. Ale skąd wiesz? - nalegam. Potrząsam głową, wyrzucając kolejne słowa. - Nie jesteś. Nie możesz być. Nie... Czuję to. - Odwraca się do mnie, w jego oczach dostrzegam pustkę. Przełykam głośno ślinę, przypominając sobie sylwetki Mudo na plaży. W jaki sposób mógłby się w coś takiego przemienić? Jest taki silny, ciepły. Taki żywy. A potem zdaję sobie sprawę z tego, że jego skóra jest gorąca z powodu toczącej go infekcji. Jej płomienie czuję nawet z miejsca, w którym stoję. W końcu umrze, dzieląc los każdego innego zarażonego. Przypomina mi się matka, która widziała, jak jej bliscy przeobrażają się w Mudo. Była z nimi aż do końca. Dla mnie była to tylko kolejna historia, kolejny epizod z jej życia w Lesie. Nigdy tak naprawdę nie rozumiałam, co próbuje mi przekazać. Nie wiedziałam, co to znaczy. Jak wiele wówczas musiała przeżyć. Nie spodziewałam się, że spotkanie z Catcherem okaże się takie trudne. Jednak teraz, gdy stoję i wpatruję się w niego, rozumiem powody, dla których moja matka postanowiła zapomnieć. Zdaję sobie sprawę, że znacznie łatwiej byłoby po prostu zostać w miasteczku i nie myśleć więcej o przekroczeniu Bariery, zapomnieć o Catcherze i swoich uczuciach. 'ĄJt Wtedy przypominam sobie, że ona wcale nie jest moją matką, i w tym samym momencie pokój zaczyna wirować. Nie mam już żadnych świętych wspomnień. Catcher zbliża się do mnie, wyciągając do mnie dłoń. -

Wszystko w porządku? - pyta, gdy przyciskam się do niego.

Nie chcę, żeby wszystko wokół mnie zmieniło się aż tak bardzo. Chciałabym wrócić do poprzedniej nocy, kiedy musiałam się martwić jedynie o to, jak pocałować Catchera, i kiedy Mary wciąż była moją matką, a świat zaczynał się wreszcie przede mną otwierać, zamiast bez końca się komplikować. Co z Cirą? - pyta. Jego ramiona sztywnieją, gdy czeka na odpowiedź. Waham się. - Proszę, powiedz, że wszystko z nią w porządku i nie została... - Nie kończy swojego pytania, ale i tak wiem, co ma na myśli. Nie - mówię, spoglądając na swoje palce, na okno, wszędzie tylko nie w jego oczy. - Nic jej się nie stało. Jest z powrotem w miasteczku. - Przełykam głośno, a potem ciągnę dalej: - Wszystko z nią w porządku. Widać jego ulgę, gdy opiera się całym ciałem o ścianę.

Proszę, wróć do domu - błagam go. Wypełniające mnie uczucia próbują za wszelką cenę wydostać się przez skórę. Jeśli zaprowadzę go do miasteczka, jeśli mu pomogę, będziemy mogli zastanowić się, jak wymazać z pamięci ten dzień i wrócić do zeszłej nocy, przeżyć ją jakoś inaczej. Tym razem, siedząc na szczycie Bariery, moglibyśmy dokonać innego wyboru. Mogłabym poddać się swojemu lękowi, chwycić Catchera za rękę i zaprowadzić z powrotem do Visty. Bylibyśmy bezpieczni i nigdy byśmy się tu nie znaleźli, nigdy nie musielibyśmy przeżywać tego, co teraz. Oczywiście w ten sposób nie udałoby mi się wpłynąć na to, że Mary nie jest moją matką. Nie stałabym się na powrót jej córką. Dalej nie wiedziałabym, kim jestem. Nawet gdyby ostatnia noc nie miała miejsca i tak byłabym zagubiona. Nie mogę wrócić do domu - mówi, niemal wydając z siebie przy tym jęk. Przyciska usta do moich włosów. Proszę - szepczę. Czuję, jak wszystko we mnie krzyczy, desperacko walcząc o jakąkolwiek zmianę. Zdaję sobie sprawę, że ciało Catchera drży. Jego klatka piersiowa podnosi się i opada szybko. Catcher właśnie szlocha w moich ramionach. -

Boję się, Gabry.

Wyobrażam sobie, jak wyglądała jego ucieczka zeszłej nocy Potykał się wśród ciemności, ranny i przerażony. Spędził tutaj cały dzień, obserwując słońce przez pozbawione szyby okno. Pożerała go gorączka. Samotnie mierzył się ze swoim strachem. Zastanawiam się, co bym zrobiła, gdybym znalazła się na jego miejscu. Jak spędziłabym swoje ostatnie dni, wiedząc, co mnie czeka. -

Zostanę tu z tobą - mówię mu. - Nie odejdę, dopóki... - Nie potrafię dokończyć zdania.

-

Za bardzo się narażasz. - Każda jego łza pali moją skórę.

Przypominam sobie o Cirze i reszcie dzieciaków w klatkach. Czy powinnam powiedzieć o nich Catcherowi, chociaż to tylko przyczyni się do jeszcze większego bólu? Już nic nie może dla niej zrobić, żadne z nas nie może. Musisz iść do domu - mówi. - Matka będzie się o ciebie martwić i może nawet zgłosi się na Milicję - dodaje. Powraca do mnie ten sam gniew co wcześniej. Ciągle nie wiem, czy będę mogła stawić jej czoła. Po głowie plącze mi się zbyt wiele pytań. Czy moja prawdziwa matka nadal zastanawia się, czemu nie wróciłam? Czy to możliwe, że wciąż jest gdzieś w Lesie i szuka mnie? Myśli o mnie?

Catcher odsuwa się, wpuszczając między nas kolejny snop światła z latarni, które odmierza jego ostatnie chwile.

Ma rację - jeśli nie wrócę, matka wyśle za mną Milicję. Wpadnę w te same kłopoty co Cira i reszta. Przyjdę jutro wieczorem - mówię do niego. - Wciąż będziesz tu wieczorem. - Chcę, by to było stwierdzenie, a nie prośba, ale mimo to czekam na jego odpowiedź. Waha się. -

Myślę, że zostało mi jeszcze kilka dni - mówi ostrożnie. - To nie było poważne ugryzienie.

Na dźwięk tego słowa wstrząsa mną dreszcz. Zbyt wyraźnie przypomina mi o infekcji. Rozglądam się po pustym pokoju. Nie chcę go zostawiać. Nie chcę stawiać czoła temu, co się stanie, gdy ta noc się skończy. Powinnaś iść - mówi. - I nigdy nie wracać. Co jeśli... - Przełyka ślinę i ciągnie dalej łamiącym się głosem. - Co jeśli już się przemienię i cię zaatakuję? - Wyciąga do mnie dłoń i kciukiem dotyka mojej szyi. - Nie chcę... nie mógłbym cię zranić. -

Nie zrobisz tego - mówię cicho, przyciskając jego dłoń do swojego policzka.

To nie tak miało być - mówi drżącym głosem. - Miałem plany... - Zaciska mocno powieki, jego twarz krzywi się w grymasie, a ciałem wstrząsają dreszcze. - Zeszłej nocy moje życie było takie, jakie powinno być. Chciałem być z tobą. - Opuszkami palców muska moją skroń. Jego słowa przecinają mnie wpół, jego marzenia i pragnienia mieszają się z moimi, rzucając mi w twarz wszystko, co straciłam. Wszystko, co nigdy nie będzie moje. Próbujesz mi powiedzieć, że nie mogę tu wrócić? - pytam go. Choć z całych sił pragnę usłyszeć „nie", pewna część mnie - ta przerażona i słaba - wolałaby jednak „tak", żebym nie musiała więcej oglądać tego przerażającego miejsca i tego, czym Catcher się stanie. Co jeśli okażę się niewystarczająco silna? Co jeśli go zawiodę? -

To niebezpieczne - szepcze.

Nie boję się - odpowiadam, nagle dochodząc do wniosku, że to prawda. W środku mnie rozkwita siła, pewność i pragnienie. Czuję je w każdej cząstce ciała. Patrzymy sobie w oczy, nie wiedząc, jak powinniśmy się zachować. Wtedy Catcher wyciąga rękę i przyciąga mnie do siebie, całując po oczach, policzkach i brodzie - wszędzie, tylko nie w vista. Potem puszcza mnie i odchodzi w stronę okna. Bądź ostrożna - ostrzega. Jego mięśnie napinają się mocno, gdy chwyta za drewniany parapet. Otwieram usta, żeby coś powiedzieć. Słowa, których będzie mógł się uczepić, gdy będzie przestraszony. Chcę mu powiedzieć, że chyba go kocham. Chcę sprawić, by pokój wypełnił się nadzieją, że miłość może wszystko zmienić. Może sprawić, by znów było dobrze. Zamiast tego odwracam się i po omacku schodzę po ogarniętych ciemnością schodach. Kiedy jestem na ulicy, ból i udręka przytłaczają mnie, przyciskają do ziemi.

Spoglądając do tyłu na budynek, widzę czarne i nieme okna. Chciałabym zobaczyć w jednym z nich Catchera. Potrzebuję wspomnienia, do którego mogłabym wracać, zamiast przypominać sobie zanikający na mojej skórze rozpalony dotyk. Ściskam mocno nóż, który podarował mi Elias. Idę dalej ulicą, powstrzymując łzy. Kieruję się w stronę wesołego miasteczka i światła latarni, kiedy tuż za mną ktoś się pojawia. -

On się przemieni, Gabry - mówi Elias. - Nic nie możesz na to poradzić.

Zaciskam szczęki i idę dalej. Najchętniej powiedziałabym mu, żeby się zamknął. Chciałabym na niego wrzasnąć, że nie ma pojęcia, o czym mówi i jak bardzo bolesne są jego słowa. Mam ogromną ochotę uderzać pięściami w jego piersi, chociaż oboje wiemy, że ma rację. -

Co tu robisz? - pytam zamiast tego.

Kładzie mi dłoń na ramieniu, żeby mnie zatrzymać, ale ja się cofam poza jego zasięg. Wolę pamiętać ciepło Catchera i czuć na sobie jego zapach. Nie Eliasa. Jeśli stanie się Nieuświęconym, będę musiał go zabić - stwierdza bez cienia złośliwości, ale ja i tak czuję się urażona. Wymierzam mu policzek. Czuję już jego skórę pod swoją dłonią, zanim w ogóle zdaję sobie sprawę z tego, co robię. A on po prostu stoi w świetle księżyca, pół jego twarzy tonie w czerwieni. Zatykam usta ręką i otwieram szeroko oczy, nie mogąc uwierzyć w to, co zrobiłam. Omijam go i podążam dalej, próbując opanować swój gniew i zignorować prawdę o tym, co się dzieje. Po chwili Elias mnie dogania. Zaczynam właśnie wspinać się na stertę gruzu, gdy słyszę za plecami jego westchnienie. Przepraszam - mówi, a ja się zatrzymuję. Stopa grzęźnie mi między dwoma odłamkami i podpieram się rękoma o resztki ściany. Powoli puszczam, ześlizgując się na ziemię. Z frustracji zaczynam kopać w szczątki zwalonego muru. Chciałabym spadać dalej, przez chodnik i dalej w głąb ziemi, by zasnąć już na zawsze, jakby nic się nie wydarzyło. Chcę pozbyć się bólu i strachu. Mimo to nie przyjmuję przeprosin Eliasa. Zupełnie jakbym poprzez zaakceptowanie jego słów przyjęła też do wiadomości, jak wygląda prawda: Catcherowi zostało już mało czasu. Musisz zrozumieć, że tutaj nie jest bezpiecznie. Dla żadnego z nas. Jeśli on się przemieni, a wokół nie będzie wystarczająco dużo Nieuświęconych... - Jego głos zanika w ciemności. Co wtedy? - pytam go, trzymając ręce na biodrach i uciskając mocno palcami miękką skórę, aż wyczuwam kości. Wpatruje się we mnie ze zmarszczonym czołem i zaciśniętymi ustami. Wiesz, co się dzieje, gdy Zarażony zmienia się, a w okolicy nie ma Nieuświęconych - mówi, jakby w ten sposób zmuszał mnie do przypomnienia sobie.

Zamykam oczy, myśląc o Roznosicielce z wczorajszej nocy. Była taka szybka i tak trudno było nad nią zapanować. Nagle przed oczami widzę Catchera w identycznym stanie i potrząsam głową, by pozbyć się tej wizji. Nie mam już więcej ochoty rozmawiać o nim i o infekcji. -

Kim jesteś? - pytam Eliasa. - Czemu jesteś tu sam? Mówiłeś, że kogoś szukasz.

Zaciska palce w pięść i zaczyna odwracać się w drugą stronę. Spogląda z powrotem na ruiny, a potem jeszcze raz na mnie, a jego ramiona zdają się odrobinę opadać. To nie ma znaczenia - odpowiada głosem, który brzmi, jakby należał do zmęczonego życiem staruszka. - Nie jestem pewien, czy kiedykolwiek zdołam ją odnaleźć. Podnoszę się i podchodzę bliżej, żeby go pocieszyć. Chciałabym znaleźć słowa, dzięki którym odzyska nadzieję, bo wiem, że sama jej potrzebuję. Mimo to nie potrafię nic powiedzieć. Wydarzyło się zbyt wiele w ciągu minionego dnia, bym mogła dalej ufnie wierzyć w to, że marzenia mają jakikolwiek sens w tym świecie. Odwracam się do niego tyłem, by spojrzeć na mrugające światło latarni. Powinnam tam teraz być, schowana bezpiecznie w cieple pościeli. Tak naprawdę nigdy nie powinnam jej opuszczać. Znowu próbuję wejść na stertę gruzu, by wrócić do domu. -

Nie powinnaś iść tędy - mówi. - Ciągle kręcą się tam strażnicy z twojego miasteczka.

Myślałam, że już zakończyli patrole - odpowiadam. Zmęczenie zżera mnie od środka. - W takim razie muszę znaleźć sposób, żeby wrócić do łódki. Elias potrząsa głową i mówi: - Na plaży ciągle są Nieuświęceni. Gwałtownie upadam na kamienie u moich stóp i chowam głowę w dłoniach. Moje nogi i ręce są już zupełnie wyczerpane. Znalazłam się w pułapce. Rano matka zrozumie, że nie mam zamiaru wracać i wyśle po mnie Milicję, o ile jeszcze tego nie zrobiła. Jeśli mnie tu znajdą, zostanę wysłana do Rekrutów razem z pozostałymi. Kiedy podnoszę głowę, Elias ciągle jest ze mną. Bierze głęboki oddech i wyciąga rękę. -

Zabiorę cię do domu, ale nie możesz tu wrocic - mowi i pomaga mi wstać.

Dobrze - odpowiadam. Nie jestem jeszcze gotowa na to, by myśleć o jutrze. Przez chwilę patrzy mi w oczy. To zbyt niebezpieczne, Gabrielle - mówi. Dotyk jego palców na moim nadgarstku jest tak delikatny, że nie potrafię odróżnić ciepła jego skóry od gorącego powietrza. -

Obiecaj mi - nalega.

Czuję, że przysuwam się do niego, jakby był jedynym światłem w środku ciemnej nocy. Kiwam głową, nie chcąc ubierać mojego kłamstwa w słowa. Wtedy on odwraca się, puszcza moją dłoń i zaczyna iść w stronę plaży.

Kiedy docieramy do wałów, wzdłuż linii brzegu dostrzegam odciski stóp Mudo. Zatrzymujemy się i nasłuchujemy, ale poza szumem fal nic nie dociera do naszych uszu. Moja łódka jest tam, gdzie ją zostawiłam, pochylona w jedną stronę. Fale niczym palce muskają jej kadłub. Elias kręci głową. To głupota - mówi. - Ledwo nam się udało za pierwszym razem. To szalony pomysł, by próbować ponownie. -

Muszę wrócić - odpowiadam.

Zamyka oczy, jakby rozważał swoją decyzję. Potem jego ramiona opadają. -

Jak chcesz. - Zaczyna wspinać się na gładkie ściany wału.

Idę za nim i po chwili jestem po drugiej stronie, lądując lekko w głębokim piasku. Chcę iść dalej, ale Elias zatrzymuje mnie ręką. Wyciągam nóż, który mi podarował. W pełnej gotowości rozglądam się po okolicy w świetle księżyca, zastanawiając się, czy pod nami są jeszcze jacyś zakopani w piasku Mudo, czy wszyscy podążyli za mną wcześniej. Elias przysuwa się bliżej, czuję jego ciepły oddech na szyi. -

Idź pierwsza, ja będę walczyć z tymi, którzy pójdą za tobą.

Nie mam czasu na strach. Gdybym się zawahała, mogłabym stracić ostatnią szansę na dotarcie do łódki. Dlatego kiwam głową i ześlizguję się z wydmy, po czym biegnę przez plażę. Kilka razy się potykam, ale zawsze udaje mi się odzyskać równowagę i podążam dalej po mokrym piasku, coraz bliżej oceanu. Spoglądam przez ramię i widzę Eliasa, który nadal kuca przy wałach. Udaje mi się dotrzeć do łódki i zaczynam wypychać ją na fale, ale jest pełna wody i głęboko zakopana w piasku. Wrzucam nóż do środka i pcham łódkę całym ciałem, z całej siły, ale stopy ślizgają się po mokrym piasku. Spoglądam w tył i dostrzegam niecierpliwość na twarzy Eliasa. Próbuję jeszcze raz i wtedy łódka zaczyna lekko się poruszać. Dyszę z wysiłku. Słyszę za sobą odgłos kroków, więc oglądam się wystraszona. To Elias biegnie do mnie z otwartymi ustami i szeroko rozstawionymi ramionami. Słyszę dźwięk jego głosu, ale nie mogę rozróżnić poszczególnych słów, bo są zbyt chaotyczne. Sięgam do łódki po nóż, ale nie widzę go w ciemnej wodzie. Szukam go po omacku i czuję piekące ukłucie, gdy ostrze przebija mi skórę. Elias jest już prawie przy mnie. W końcu jestem w stanie zrozumieć, co krzyczy: -

Szybko! Wypchnij łódkę na wodę! Teraz!

Jest zupełnie jak ostatniej nocy, kiedy wszystko działo się jednocześnie wolno i szybko. Przez plażę biegnie do nas Roznosiciel i z miejsca go rozpoznaję. To rudowłosy Griffin, który był z nami w wesołym miasteczku. Rzadko kiedy z nim rozmawiałam. To on tańczył z Mellie.

Czuję na piersi ciężar tego wspomnienia. Nie mogę złapać tchu i nie mam się czego trzymać poza krawędzią łódki. Griffin nie jest już sobą. Nie jest już nikim, tak jak Mellie. Oboje są martwi, zupełnie jak Catcher niebawem będzie. Schylam się i pcham, aż przed oczami robi mi się ciemno. Jestem już gotowa się poddać, upaść w wodę i pozwolić falom unieść się daleko. Przytomnieję, gdy Elias uderza w kadłub. Pchaj! - wrzeszczy i nagle świat wraca na swoje miejsce. Znowu mogę oddychać, a niebezpieczeństwo dodaje mi sił. Zapieram się stopami o piasek i naciskam na łódkę najmocniej, jak tylko potrafię. Sunie po piasku tak wolno, że mam wrażenie, jakby tysiąc fal zdążyło rozbić się o brzeg, zanim udaje nam się wreszcie wciągnąć ją do wody. Elias przeciąga mnie w stronę steru, a dziób uderza o fale. Oglądam się za siebie i widzę, jak zbliża się coś, co kiedyś było Griffinem. Dostrzegam jego obnażone zęby i rozczapierzone palce. Szybciej - dyszę. - Zaraz nas dogoni! - Wkładam ręce do wody i używając ich jak wiosła, próbuję zwiększyć prędkość łódki. Skaleczenie piecze mnie od słonej wody, gdy walczę z prądem, ale moje wysiłki są zupełnie bezcelowe. Nie mam wystarczająco dużo siły, by oprzeć się falom. Elias również walczy, a gdy próbuje wyciągnąć nas dalej w ocean, woda rozbija się o jego uda. Żagiel w dalszym ciągu nie łapie powietrza. Ster i rum-pel kiwają się raz w jedną, raz w drugą stronę. Elias traci równowagę, gdy dociera do niego większa fala. Trzyma się dalej łódki, ale jego głowa ląduje pod wodą. Wyciągam do niego ręce, ale prąd nas rozdziela. Kolejna fala przepływa tuż nad nim, wstrząsając jego ciałem. Spoglądam na plażę, gdzie Griffin dalej pędzi w naszą stronę. Już prawie dotarł do linii wody. Wychylając się przez krawędź łódki, krzyczę do Eliasa, by złapał mnie za rękę, ale nasze palce są zbyt śliskie. Kopie pod wodą. Jego ciało walczy z falami, aż w końcu udaje mu się uczepić łódki, ale gdy próbuje wciągnąć się do środka, ta przechyla się i prawie wywraca do góry dnem. Zamieramy jednocześnie. On w wodzie, ja przechylona w drugą stronę, próbując balansować łódką. Między nami przetacza się huk fal. Wtedy do wody wbiega Roznosiciel, a jego jęki niosą się przez noc. Zaczyna chwiejnie podążać w naszą stronę. Jest jak zwierzę, oszalała bestia ogarnięta głodem. Znowu krzyczę do Eliasa, ale on tylko na mnie patrzy. Ciężar jego ciała nie pozwala nam wpłynąć na głębszą wodę, wciąż utrzymując nas w zasięgu Roznosiciela. Łódka próbuje przebić się przez fale, ale ciało Eliasa ciągnie nas z powrotem na brzeg. Domyślam się, co chce zrobić sekundę przed tym, gdy widzę, jak jego palce się rozluźniają, a ciało wpływa pod kadłub. Puszcza. Łódka odpływa dalej, a ja próbuję dosięgnąć Eliasa. - Nie! - krzyczę. Rozpaczliwie próbuję go chwycić, ale jego skóra jest mokra i śliska. Głowa Eliasa podskakuje tuż nad powierzchnią wody, a potem opada. Wyciągam ramię tak daleko, jak tylko potrafię i czuję materiał jego tuniki. Kilka razy próbuję ją złapać, ale wyślizguje mi się z dłoni.

Podejmuję ostatnią próbę i wreszcie mi się udaje. Ciągnę z całej siły, czując jak łódka przechyla się pod moim ciężarem. Liny i żagiel łomoczą na wietrze. Za nami Griffin walczy z falami. Jest coraz bliżej, ale ja nie godzę się na opuszczenie Eliasa. Nie mogę pozwolić na to, by kolejna osoba została przeze mnie zarażona. Nie puszczę cię! - krzyczę do niego. W końcu znowu zaczyna walczyć o powrót na łódkę, kopiąc w wodzie i pchając z całych sił. Ciągnę go do góry, próbując balansować łódką, gdy gramoli się do środka. Opada na deski w chwili, gdy otaczają nas zewsząd jęki Griffina. Gdy Elias jest już bezpieczny, łapię linę i ciągnę mocno, by nadać łódce kierunek. Chłopak klęczy na środku z głową na kolanach i próbuje złapać oddech. Za nami Griffin wyciąga ręce, a jego palce już mają dotknąć steru, kiedy żagiel łapie wreszcie wiatr i ciągnie łódkę do przodu przez fale, coraz dalej od brzegu. Patrzymy sobie w oczy, ja i Elias, wciągając głośno powietrze, podczas gdy Griffin brnie przez fale, których szum tłumi jego jęki. Ciągnę rumpel, a łódka powoli skręca i zaczyna płynąć równolegle do brzegu, kierując się w stronę Visty i świecącej w oddali latarni. Elias opiera się o dziób, a wokół niego woda powoli wpływa do środka przez szczeliny. Ręce mi się trzęsą, ciałem wstrząsają dreszcze. Przed oczami mam urywki tego, co się przed chwilą wydarzyło, ale wszystko wydaje mi się takie nierealne. Ja... - przerywam, żeby zaczerpnąć powietrza. - Znałam go - mówię w końcu. Griffin albo opadnie na dno, albo fala wyrzuci go na brzeg. Zastanawiam się, czy prąd zaciągnie go na naszą plażę. Czy to moja matka będzie musiała odciąć mu głowę. Ciągle nie potrafię przetrawić tego wszystkiego. Jeszcze zeszłej nocy był żywy, zupełnie jak ja, a teraz już go nie ma - zniknęło wszystko, czym był wcześniej. Został już tylko potwór. Elias nic nie mówi. Zbliża się i bierze mnie za rękę, odchylając linę tak, by zobaczyć zadrapanie, które biegnie przez środek mojej dłoni. Zaciskam ją w pięść i nie pozwalam mu spojrzeć na ranę, chociaż próbuje rozprostować mi palce. Znałam go - powtarzam. Zalewa mnie fala wściekłości wobec świata i muszę przygryźć wargę, żeby utrzymać swoje emocje w ryzach. - Tak jak Catchera, Mellie i całą resztę. To niesprawiedliwe. Wyrywam mu się, ale on mnie nie puszcza. Zamiast tego zbliża się jeszcze bardziej i chowa moją dłoń w swojej. Pod nami łódka kołysze się na falach, a przez pęknięcia powoli przesącza się woda. Zaciskam usta. Wiem, że świat nigdy nie był sprawiedliwy, ale ta wiedza w niczym mi nie pomaga. Elias dotyka rany na mojej dłoni, a ja obserwuję czubek jego głowy, oświetlany przez blask księżyca. Gdyby twojemu przyjacielowi naprawdę na tobie zależało, nie pozwoliłby ci się tak narażać mówi.

Chowam ranę pod zaciśniętymi palcami i zabieram dłoń, bo jego słowa wywołały ukłucie w moim sercu. Nie musi mi mówić, co Catcher do mnie czuje. I tak mam wystarczająco dużo wątpliwości. Prosząc cię, byś tu wracała, wykazuje się egoizmem. Nie powinien nalegać, byś widziała go w takim stanie - dodaje. Zaciskam zęby. Nie prosił - mówię mu, pociągając mocniej za linę, kierując łódkę przeciwnie do wiatru. Jednak jest już za późno. Elias zdążył zasiać ziarno niepokoju, które zaczęło już kiełkować. Nie pozwolę, by przechodził przez to sam - dodaję. Elias opiera się o kadłub i wpatruje się we mnie. Resztki żagla rzucają cień na jego twarz, więc ledwo widzę jego minę, ale za to dostrzegam zarys ust i białka oczu. - Nie chciałbyś w takiej chwili mieć kogoś przy sobie? - pytam. Zamyka oczy i wzdryga się niemal niezauważalnie. Gdybym nie patrzyła na niego tak uważnie, pomyślałabym, że i 4 to tylko łódź się zakołysała. Po raz pierwszy zastanawiam się, czy Elias ma kogoś bliskiego, czy jest zupełnie samotny. Płyniemy dalej i widzę wesołe miasteczko, a za nim Barierę, wokół której lampy patroli Milicji poruszają się jak świetliki. Czemu tam dzisiaj poszłaś, Gabry? Czemu zaryzykowałaś życie? - dobiega pytanie z ciemności. Elias bawi się wodą, która napłynęła do środka, a ja oglądam malutkie fale wzniecone przez jego palce. Przez głowę przelatują mi tysiące myśli. O uśmiechu Catchera, dotyku jego dłoni, zmarszczkach w kącikach jego oczu, gdy patrzy na słonce, jego lęku wysokości, śmiechu, zapachu. Jak się przy nim czuję - jak zawsze się przy nim czułam - jakbym była najważniejszą osobą na świecie. Także o tym, że rozpaczliwie pragnę zapamiętać to, o czym matka kazała mi zapomnieć. Obiecałam jego siostrze, że go odnajdę - mówię w końcu, bo chcę, by wiedział, że tu nie chodzi tylko o mnie. -

Czemu sama nie poszła?

Przekręcam rumpel i żagiel przestaje łapać wiatr. Siedzimy, a małe fale bujają lekko kadłubem. Wyrzuty sumienia sprawiają, że jest mi niedobrze. Nie mogła - odpowiadam. - Nie może. - Przełykam głośno. - Zeszłej nocy została złapana po drugiej stronie Bariery i teraz jest poddana kwarantannie, a potem wyślą ją razem z innymi do Rekrutów. - Po raz kolejny czuję się przytłoczona przez szybkość i ogrom zmian. Czuję, że Elias się zbliża i wyciąga rękę, by dotknąć mojego kolana. -

Będzie dobrze - mówi.

Wydaje mi się, że czuję każdą nierówność na opuszkach jego palców. Zmieniam pozycję, która nagle wydaje mi się

niewygodna. Ta odrobina dobroci sprawia, że chciałabym mu wierzyć, ale nie potrafię. -

Nie, nie będzie - odpowiadam. - Służba u Rekrutów oznacza śmierć.

Znowu ciągnę za rumpel i żagiel wybrzusza się z cichym szmerem. Nie dla wszystkich - odpowiada. Zbliża się do mnie na czworakach i unosi moją brodę. Twarz Eliasa ciągle kryje się w cieniu, dostrzegam tylko zarys jego oczu. Wygląda, jakby miał zamiar coś powiedzieć, ale wtedy łódka chwieje się na fali, więc musi się podeprzeć o krawędź kadłuba. W pierwszej chwili żałuję, że już mnie nie dotyka, bo przez chwilę czułam, jakby mógł obronić mnie przed resztą świata. Potrząsam głową, żeby pozbyć się tej myśli. Nie wszyscy, którzy wstępują do Rekrutów, umierają - mówi cicho. - Niektórzy wracają do domu. Tak jak ja. - Sięga pod tunikę i wyjmuje na wierzch srebrny krążek, przytwierdzony do skórzanego rzemyka na jego szyi. Gdy dociera do nas promień światła latarni, rozpoznaję pieczęć Rekrutów. Próbuję dopasować ten nowy strzępek informacji do tego, co już wiem o Eliasie. Byłeś Rekrutem? - pytam szeptem. To nie ma sensu. Byłam pewna, że jest wygnańcem, który mieszka poza granicami bezpiecznych miast. Krążek jest dowodem na to, że odbył służbę i otrzymał pełne obywatelstwo oraz prawo do zamieszkania w Strefach Ochronnych. Tam powinien teraz być, a nie niczym wyrzutek błądzić po terenie pozbawionym cywilizacji. - Co się stało? Elias wpatruje się w ciemny horyzont. Widzę, że mięśnie jego gardła się kurczą, a szczęki zaciskają. Podnosi rękę i dotyka palcami swojej łysej głowy. To nie ma znaczenia - mówi w zamyśleniu, chowając krążek z powrotem pod tunikę i patrząc w dal, gdzie widzi miejsce lub czas, do którego ja nie mam dostępu. Siada, opierając się plecami o ścianę kadłuba, po czym krzyżuje ręce na piersi i zamyka oczy. Chciałabym mu powiedzieć, że to nie ma znaczenia i że chcę po prostu dowiedzieć się, przez co będą musieli przejść moi przyjaciele. Jednak nie potrafię zadać odpowiednich pytań, a on wciąż wydaje mi się obcy. Nasze ciała w łódce nie dotykają się, a ja nagle zaczynam tęsknić za uczuciem komfortu, jakie mi dawał. Wyobrażam sobie, że przysuwam się do niego i wyciągam do niego rękę, dotykając jego kolana stopą, ale on wydaje się taki chłodny i odległy. Czuję, że płoną mi policzki i próbuję pozbyć się tych myśli. Elias - mówię. Otwiera oczy, które w ciemności wydają się pozbawione koloru. Chciałabym powiedzieć mu, że wydaje mi się odrobinę znajomy. Jest w nim coś, co sprawia, że w jego obecności czuję się bezpiecznie, jakby wszystko miało się szczęśliwie zakończyć. Zamiast tego wpatruję się w niego tak intensywnie, że gubię wszystkie słowa oprócz jednego. - Dziękuję.

Gdy udaje nam się dotrzeć do lądu, Elias pomaga mi zwinąć żagiel i zaciągnąć łódkę z powrotem do schowka. Waham się chwilę przy drzwiach do latarni, która skrywa w sobie wszystko, co do tej pory wiedziałam o swoim życiu. -

Wrócę jutro wieczorem - mówię.

Nie wydaje się zaskoczony. -

Proszę, zmień zdanie - odpowiada. - Nie wracaj tam.

Stoimy blisko siebie i otacza nas hipnotyzujący szum fal. Wydaje mi się, że kołyszę się w ich rytmie i z każdym oddechem jestem coraz bliżej Eliasa. Wtedy oświetla nas promień latarni i cofam się, przerywając tę chwilę. Skoro nie możesz obiecać mi, że nie będziesz już ryzykować, będę cię obserwował i nie pozwolę ci tam iść - mówi, łapiąc mnie za nadgarstek. - Proszę. Spoglądam w dół na jego palce na mojej skórze. Muszę jeszcze raz zobaczyć Catchera. Obiecałam mu to - odpowiadam, kręcąc głową, a potem cofam się i wślizguję do środka.

Na granicy jawy i snu myślę o Catcherze. Nachyla się nade mną, usta trzyma tuż przy moich, a jego ciepło otacza mnie ze wszystkich stron. Zamykam oczy i przytulam się do niego. Zatapiam się w jego ramionach; w świecie, w którym istniejemy tylko my. Nie ma w nim śmierci, infekcji ani żadnych innych zmartwień. Jednak w moim śnie Catcher się zmienia. Nagle wszystko wokół ustępuje miejsca wodzie, a w ramionach trzymam Eliasa i to jego ust dotykam. Nie odsuwam się. Budzę się, dysząc, kurczowo zaciskając palce na pościeli i słysząc dudnienie krwi w uszach. Dopiero po chwili udaje mi się uspokoić łomoczące w piersi serce. Mija kolejna, zanim zdaję sobie sprawę, że matka jest w pokoju. Stoi przy oknie, spoglądając na plażę. - Mamo? - pytam, unosząc się na łokciach. Po mojej głowie wciąż plączą się strzępki snu, gmatwają się pragnienia. Zaciskam powieki, próbując odgonić niechciane obrazy. Matka nic nie mówi, nawet nie patrzy na mnie, więc mówię znowu - Mamo? - odrzucając narzutę i opuszczając nogi na podłogę. Zamyka okiennice i podchodzi, by usiąść obok mnie na łóżku. W rękach trzyma małą cienką książkę. Przesuwa palcami po jej krawędziach, tym samym zdradzając zdenerwowanie. Wczoraj po raz pierwszy widziałam, jak moja matka waha się i traci grunt pod nogami. Nie czuję się zbyt pewnie, patrząc, jak dzisiaj zachowuje się podobnie.

Mimo że nasze ramiona i łokcie stykają się ze sobą, gdy siedzimy obok siebie na łóżku, matka wydaje się tak odległa. Chciałabym opowiedzieć jej o wczorajszej nocy, przeprosić za ucieczkę i prosić o wybaczenie. Jednak tego nie robię. W końcu przerywa ciszę. Przepraszam, Gabry - mówi. W jej głosie zamiast siły, do której jestem przyzwyczajona, słyszę porażkę. - Powinnam była wcześniej powiedzieć ci, skąd pochodzisz. Wpatruje się w swoje dłonie, w których ściska książkę. Spomiędzy jej palców odczytuję tytuł - „Sonety Szekspira". Zawsze uważałam, że nasze dłonie są do siebie bardzo podobne, są łączącą nas wspólną cechą. Jednak nawet to przekonanie było oparte na kłamstwie. Zdając sobie z tego sprawę, na nowo odżywa we mnie żal spowodowany jej zdradą. Po prostu myślałam, że tak będzie łatwiej - ciągnie dalej. - Las jest taki okrutny. - Ostatnie słowo wymawia, jakby miała ochotę splunąć, a na jej twarzy malują się gniew i strach, żal i rezygnacja. - Myślałam, że nam obu będzie łatwiej, jeśli zapomnimy o Lesie. Na jej twarzy dostrzegam tyle nowych zmarszczek, których wcześniej nie widziałam, w jej włosach kryje się więcej bieli niż przedtem. Powinnam powiedzieć, że wszystko jest w porządku i że jej wybaczam, ale nie potrafię. Jeśli na tym świecie jest ktokolwiek, komu powinnam ufać, jest to moja matka. Przez to jej zdrada stała się jeszcze bardziej bolesna. Kartkuje książkę, a jej twarz omiata podmuch. Nie wiem, co powiedzieć, chociaż wiem, że powinnam się odezwać, bo na to właśnie czeka. Wciąga głęboko powietrze i zatrzymuje je w płucach. -

Wracam do Lasu, Gabrielle.

Co? - Wymawiam to słowo, zanim na dobre formuje się w moim umyśle. Stoi za nim tysiąc protestów. - Jak to? Czemu? Nie... - Nawet nie wiem, jakie pytania zadać, więc tylko kręcę głową. Muszę przełknąć gorzki niepokój, gdy do mojego serca zaczyna przesiąkać myśl, że ją stracę. Kładzie dłoń na mojej nodze, oplatając palcami kolano. Muszę to zrobić, Gabry - mówi. - Zeszłej nocy rozmyślałam o tobie i o wszystkim, co mi powiedziałaś. Masz rację. Nie powinnam tak łatwo o nich zapominać. Nie powinnam tak łatwo rezygnować z przeszłości. Nie docierają do mnie jej słowa, bo za bardzo skupiam się na próbie zrozumienia, co jej odejście oznacza dla mnie, latarni i Catchera. -

A co ze mną? - pytam, a mój głos wydaje się cichy i głuchy.

Odwraca się i patrzy na mnie. Jej oczy błyszczą znad bladych policzków. -

Chcę, żebyś poszła ze mną.

Nie mogę się powstrzymać, wstaję szybko i idę w stronę okna. -

Nie - odpowiadam, potrząsając głową. - Nie - powtarzam, pewna swojej decyzji.

-

Gabry... - Wiem, że będzie próbowała mnie przekonać, więc jej przerywam.

Nie mogę, nie do Lasu. Nie. - Wycieram górną wargę, na której pojawił się pot. Przepływa przeze mnie fala strachu. - To zbyt niebezpieczne. Tam nie ma nic oprócz Mudo! - Unoszę głos, chodząc w kółko po pokoju. Moja matka tylko siedzi na łóżku, a jej twarz nie zdradza żadnych uczuć, co denerwuje mnie jeszcze bardziej. Zbyt wiele ostatnio straciłam, zbyt wiele zmieniło się w moim życiu i nie potrafię już tego znieść - nie teraz. Potrzebuję matki, jej wsparcia i miłości. Musi mnie ochronić. -

Nie możesz iść - mówię jej.

-

Gabry... - Tym razem w jej głosie słyszę delikatne ostrzeżenie, na które jednak nie zważam.

-

Nie, Rada się o tym dowie. Ukażą cię i co wtedy się stanie z latarnią? Co się stanie ze mną?

Wstaje i podchodzi bliżej, po czym chwyta mnie za ramiona. Chcę się od niej uwolnić, ale jej dotyk za bardzo przypomina mi chwile z dzieciństwa, gdy potrzebowałam jej wsparcia. Las jest wystarczająco bezpieczny, Gabrielle. Wędrowałam po nim dwa razy i mogę zrobić to znowu. Najtrudniejszy jest tylko pierwszy etap - bieg od wodospadu do ścieżki, która jest kilkaset metrów dalej. Znam cię, Gabry i wiem, że jesteś wystarczająco silna, by dać sobie z tym radę. Chciałabym się zgodzić, uwierzyć jej i zrobić to, co mi każe. Dać się prowadzić i ślepo wypełniać jej rozkazy. Jednak myślę o Catcherze i Cirze i wiem, że nie mogę tego zrobić. -

Ale dlaczego? - pytam, a słowo to oplecione jest bólem.

-

Muszę wiedzieć, co się z nimi stało - stwierdza po prostu.

-

Ale minęły całe lata - mówię.

Wzrusza ramionami. Nigdy nie powinnam była ich zostawiać. Źle zrobiłam, tracąc nadzieję. Trzeba było coś zrobić. - Przerywa i patrzy na mnie. - Po prostu muszę się dowiedzieć, w ten czy inny sposób. -

Więc opuścisz mnie, żeby się przekonać? Zaryzykujesz własne życie? A co ze mną?

Dlatego powinnaś do mnie dołączyć. Obie możemy dowiedzieć się czegoś o naszej przeszłości - naciska. Potrząsam głową. -

Nie, nie do Lasu. Nie mogę.

-

Ale Las wcale nie jest taki niebezpieczny...

Przecież sama ciągle powtarzałaś, że powinnam się go bać! - krzyczę na nią, nie powstrzymując się już dłużej. - Całe życie tylko to mi mówiłaś: strzeż się Lasu Zębów i Rąk! Mówiłaś, że można tam znaleźć tylko rozpacz i śmierć! Chciałam, żebyś dorastała w poczuciu bezpieczeństwa, Gabrielle - odpowiada ostro. - Nie strachu. Wpatruję się w nią. Nawet policzek nie byłby dla mnie bardziej szokujący. A moje słowa mają za zadanie zranić ją dokładnie tak samo. -

A czyja to wina? - pytam, unosząc brwi i krzyżując ręce na piersiach.

Patrzymy jedna na drugą. Każda dyszy jak w czasie fizycznej walki. Na dole w głównym pokoju słyszę dzwonek obwieszczający zbliżający się przypływ, sygnalizujący moment, w którym matka powinna iść patrolować plażę. Podchodzi do drzwi i ogląda się, patrząc na mnie. Jeszcze raz próbuje mnie przekonać, żebym poszła z nią do Lasu, ale ja nie zmieniam zdania. Powtarzam sobie, że to z powodu Catchera i Ciry, ale prawda jest taka, że po prostu za bardzo się boję. I wiem, że nie mogę jej tego powiedzieć, bo nie jestem pewna, czy ona kiedykolwiek czuła taki sam strach. Proszę, przemyśl to, Gabry - mówi. - Wrócę, jak tylko oczyszczę plażę i będziemy mogły o tym jeszcze porozmawiać. - Wychodząc, odruchowo chwyta za futrynę, by dotknąć wyrytego na niej napisu: wersu z jednego z sonetów Szekspira. Odwracam głowę od tego znajomego widoku, a w środku czuję narastający krzyk. Potem słyszę echo jej kroków, które giną powoli na schodach. - Nie mogę - mówię do pustego pokoju. Marzę o tym, by być wystarczająco silna, tak silna jak moja matka. Niestety w niczym jej nie przypominam. Kiedy była w moim wieku, całe jej życie rozpadło się w jednej chwili. Przez lata próbowała odnaleźć bezpieczeństwo. Ja nie znałam niczego innego i jestem zbyt przerażona, by teraz z bezpieczeństwa zrezygnować. Budzi mnie dudnienie i przez chwilę myślę, że to moja głowa pulsuje od zbyt długiego snu w rozgrzanym powietrzu. Rozglądam się półprzytomnie po ścianach pokoju, dostrzegając słowa sonetu Szekspira, które moja matka wyżłobiła wczoraj w nocy, gdy mnie nie było. Znowu myślę o jej prośbie, bym poszła z nią do Lasu, i o mojej odmowie. Ciągle zadziwia mnie to, że byłam w stanie powiedzieć jej „nie". Patrząc na mnie promiennym wzrokiem, powiedziała, że znajdę ją, jeśli tylko będę podążać za światłem. Potem odeszła, a ja obserwowałam ją przez lornetkę, zanim nie usnęłam na galerii. Znowu słyszę dudnienie i zdaję sobie wreszcie sprawę, że dobiega z dołu. Przychodzi mi do głowy, że może to moja matka, która zrezygnowała z pójścia do Lasu i wróciła do domu. Niesiona nadzieją zbiegam szybko po schodach do drzwi wejściowych.

Kiedy je otwieram, okazuje się, że to Elias. Zza niego świeci na mnie słońce i mój spowolniony snem umysł próbuje zrozumieć, co się dzieje. -

Elias, co ty tu...

Na plaży... - przerywa mi, wskazując gdzieś ręką i walcząc o oddech. Spoglądam za jego ramię i widzę je - wzdęte ciała Mudo, wyrzucone na brzeg przez fale. Właśnie próbują podnieść się z piasku. Ze środka dobiega dźwięk dzwonka obwieszczającego nadchodzący przypływ. Byłam do niego tak przyzwyczajona, że nawet nie rozpoznałam tego dźwięku, a przecież matka odeszła i nie zareaguje na to wezwanie. Przecieram oczy dłonią i dopiero dociera do mnie, jakie konsekwencje ma jej podróż do Lasu. Chociaż obiecała, że wróci za kilka tygodni, i tak odbieram jej nieobecność jak chroniczny ból. Jej obowiązki spadły teraz na mnie i już zdążyłam je zaniedbać. Masz - mówię, chwytając za łopatę, która leży na półce przy wejściu i podaję ją Eliasowi. Odwraca się i biegnie w stronę wody. Gdy odcina Mudo głowy, jego ruchy są pewne i wyćwiczone. Szybko udaje mu się zabić dwóch, a kolejna dwójka chwiejnie się do niego zbliża. Wbija ostrze w kolano jednego z nich i dociera do mnie odgłos łamanych kości. Wtedy bierze zamach na drugiego, rozbija mu głowę, a potem staje nad nim i łamie mu kark. Łapię za drugą łopatę i biegnę na plażę, by dołączyć do Eliasa. Nic nie mówi, gdy docieram do Mudo, która leży tam, gdzie zostawiły ją fale. Odcinając jej głowę, nie robię tego tak ostrożnie jak matka. Chcę widzieć w nich wyłącznie potwory. Nie zamierzam zastanawiać się, skąd pochodzą i jak się tu znaleźli. Nie mogę pozwolić sobie na to, by wyobrażać sobie ich stęsknione rodziny, ich śmierć, ich dawne życia. Po prostu cieszę się z tego, że mogę zakończyć ich udrękę. Ukoić ich wieczny głód. Tę samą przysługę będę musiała wyświadczyć Catcherowi, kiedy nadejdzie czas - o tym też na razie nie chcę myśleć. Ręce mi się trzęsą, gdy zabieram się za ostatniego Mudo, a fale porywają ostatnią odciętą głowę. Jest późne popołudnie, więc słońce sprawia, że wszystko wydaje się takie ostre, woda rozbija światło na milion kolorów. Elias wbija swoją łopatę w piasek i opiera się o jej trzonek. Na powierzchni jego skóry lśnią kropelki potu, podkreślając linie jego mięśni, które wystają spod krótkich podwiniętych rękawów jego tuniki. Powinnam podziękować mu za to, że mnie obudził i pomógł mi oczyścić plażę, bo nie wiem, czy sama dałabym sobie radę. - Co tu robisz? - pytam go zamiast tego, próbując nie zważać na konfrontacyjny ton mojego głosu. Elias pociera dłonią kark. -

Nie ma za co - mówi, wzdychając, a ja patrzę na niego zmrużonymi oczami.

Jakoś inaczej czuję się z nim tutaj, w ciągu dnia. Jakby łatwiej było rozmawiać, kiedy ciemność ukrywała nasze twarze i większość naszych emocji. Zagrzebuję stopy w piasku, czując ziarenka między

palcami. Skóra piecze mnie od oparzeń słonecznych, a w głowie dudni mi z braku wody, więc mam zły nastrój i jestem drażliwa. -

Dziękuję - mówię w końcu.

Martwiłem się - dodaje. Spoglądam do góry, w jego oczach dostrzegam najszczerszą sympatię. I właśnie ta odrobina czułości sprawia, że rozumiem, jak bardzo jestem samotna. I że Elias może być jedyną osobą, która o mnie myśli, i która się o mnie martwi. Nagle przygniata mnie myśl o pustej latarni. Tych wszystkich samotnych nocach, które mnie czekają. Będę jedyną osobą między plażą a Vistą. W oczach stają mi łzy. -

Co się dzieje, Gabrielle? - pyta Elias. - Wszystko w porządku?

Gapię się na swoje stopy. Na to, jak woda przesiąka przez piasek między moimi palcami. Kiwam głową w odpowiedzi, ale na głos mówię: - Nie. Moja matka też zawsze nazywała ich Nieuświęconymi - mówię do niego, obserwując, jak fala pochłania ciało Mudo. - Dorastała w Lesie. Ona... - Zalewają mnie wspomnienia, przyduszają. Jej historie plączą mi się po głowie, mieszając się ze sobą. Chcę mu powiedzieć, że też pochodzę z Lasu, ale nie mogę znaleźć odpowiednich słów. - Ona... - Znowu zaczynam, ale nie potrafię skończyć. W końcu opuszczam ramiona. Odeszła - mówię. - Wróciła do Lasu, a ja pozwoliłam jej iść beze mnie. - Mój głos wydaje się zupełnie głuchy. Elias nie porusza się, po prostu stoi i wpatruje się w horyzont. Odeszła. Moja najlepsza przyjaciółka i wszyscy moi rówieśnicy, których znałam, zostali złapani i zostaną wysłani do Rekrutów. A Catcher... - W tym miejscu łamie mi się głos. - On też odejdzie. Wszyscy odejdą, a ja zostanę sama - mówię Eliasowi. Gdy przyznaję to otwarcie, strach nabiera realnych kształtów i przygniata mnie swoim ciężarem. Piasek pod moimi palcami porusza się, gdy Elias podchodzi bliżej. Czuję jego dłonie we włosach, a potem przyciąga mnie do siebie. Na początku się opieram, ale po chwili zdaję sobie sprawę z tego, że został mi już tylko on. Mój jedyny sprzymierzeniec. Nie jestem pewna, czy powinnam mu ufać, ale nie mam innego wyjścia. Nie wiem, czy jestem w stanie zostać zupełnie sama. Nie potrafię poradzić sobie z utratą wszystkiego w tak krótkim czasie. Elias trzyma mnie mocno, przyciskając mój policzek do swojego ramienia, jakby próbował w ten sposób zapobiec mojej rozpaczy. Zdaje się rozumieć, co się ze mną dzieje. Nie chcę, by tę chwilę cokolwiek przerwało. Proszę, nie wracaj - błagam go. Przychodzi mi na myśl ciemna, samotna noc w latarni. - Nie zostawiaj mnie tu samej. Co jeśli więcej Mudo pojawi się na plaży? Proszę, zostań. Łamiącym głosem odpowiada mi: - Nie mogę, Gabry. Przykro mi.

Proszę - mówię szeptem. Nie chcę być sama, nie jestem pewna, czy mogę być sama. Nigdy wcześniej nie musiałam mierzyć się z samotnością i teraz jej widmo mnie przeraża. Tylko ty mi zostałeś - wyznaję, spoglądając mu prosto w oczy. Pozwalam mu zobaczyć moją bezradność i ból. Mam nadzieję, że zda sobie sprawę z tego, jak bardzo go potrzebuję i jak mocno pragnę mu zaufać. Odsłaniając się przed nim w ten sposób, czuję się zupełnie naga. Gdy patrzę na wyraz jego twarzy, jestem już niemal pewna, że się zgodzi. Jednak on odwraca wzrok i znowu spogląda na ocean. -

Przykro mi - mówi zachrypniętym głosem.

Biorąc głęboki oddech, zastanawiam się, jaki jest sens, aby komukolwiek zaufać w tym świecie. O ile łatwiej by mi było, gdyby na nikim mi nie zależało. Przez ułamek sekundy myślę, że moim przeznaczeniem było pozostać samej na tej ścieżce w Lesie. Matka nigdy nie powinna była mnie znaleźć. W moim życiu jest tak mało nadziei, a tak dużo samotności, że nie powinnam liczyć na nic więcej. Przetrwałam wtedy, to i teraz sobie poradzę. Nie mam innego wyboru. Wpatruję się w profil Eliasa i z jego napiętych mięśni wyczytuję wahanie. Wyczuwam wszystkie jego sprzeczne emocje, unoszące się ciężko w powietrzu, ale także jego stanowczość. s, Nic, co mogłabym powiedzieć lub zrobić, nie zatrzyma go przy mnie. Odejdzie tak jak wszyscy inni. Czuję się głupio, że w ogóle prosiłam, by został. Jest dla mnie obcy - prawie nic o nim nie wiem. Najwyraźniej nie zależy mu na mnie tak, jak mi na nim. Dlatego delikatnie się od niego odsuwam, rezygnując z jego ciepła i bliskości, i podążam w kierunku latarni. Elias zostaje sam na plaży i wpatruje się w dal. W latarni jest chłodniej, więc idąc po schodach, czuję odświeżającą ulgę. Drzwi do pokoju mojej matki są popękane, słońce oświetla wszystkie stare deski podestu. W środku jest pojedyncze łóżko, które stoi pod oknem. Jest schludnie pościelone - na wierzchu dokładnie zakrywa je stara i wypłowiała narzuta. Słońce zagląda przez okno, za którym widać tylko rozpościerającą się po horyzont wodę. Na poduszce leży fotografia. Stoimy we dwie wśród fal oceanu, a matka obejmuje mnie od tyłu ramionami. Jestem tylko dzieckiem i śmieję się, gdy wokół nas rozbija się woda. Pamiętam, kiedy zdjęcie było zrobione. Do Visty przybył stary człowiek z jeszcze starszym aparatem fotograficznym i gotowy był robić zdjęcia w zamian za jedzenie i dach nad głową. Miasteczko nie chciało go przyjąć, ale matka zaprosiła go do nas. Został u nas przez tydzień i ostatniego dnia zrobił dwie fotografie. Pamiętam, że woda była zimna, przypływ nadchodził szybko, fale były wysokie. W ramionach matki było mi ciepło i czułam się bezpiecznie. Przyglądając się dokładniej, na jej twarzy dostrzegam cień. Zupełnie jakby bała się, że zgubi się wśród błękitu wody i nieba i tylko ja utrzymywałam ją w miejscu.

Obok zdjęcia jest książka, którą matka miała ze sobą tego ranka, gdy przyszła prosić mnie o pójście z nią do

Lasu. Podnoszę ją i przesuwam palcami po okładce, zastanawiając się, czy wyczuję jeszcze ciepło matki. Gdy siadam na łóżku, materac ugina się pod moim ciężarem, a ja kartkuję książkę. Jej słowa są mi tak dobrze znane. Kiedy byłam małą dziewczynką, matka wzięła nóż i wyryła słowa wierszy na futrynach w całej latarni. Zawsze gdy wchodziła do jakiegoś pokoju, dotykała palcami tych wersów. Zapytałam ją kiedyś, czemu to robi, ale ona nie potrafiła mi tego wyjaśnić. Przypominam sobie o fragmencie, który wyryła zeszłej nocy w pomieszczeniu, gdzie znajduje się serce latarni. Powiedziała mi też, że światło zawsze zaprowadzi mnie do domu. Zastanawiam się, czy czeka gdzieś teraz, aż pojawi się światło na horyzoncie i pokaże jej, że jestem wystarczająco silna, by radzić sobie dalej bez niej, choć sama nie jestem pewna, czy jestem w stanie. Chociaż boję się tego, na koniec dnia idę odwiedzić Cirę. Rada kazała umieścić wszystkich w więzieniu w piwnicy Ratusza, a stojący na straży Milicjanci nie odzywają się do mnie ani słowem, gdy schodzę po niskich schodach do zimnego i wilgotnego pomieszczenia, które w połowie dzieli gruba krata. W środku kilka rodzin pociesza swoje dzieci, trzymając je za ręce przez kraty. Próbują wykorzystać każdy moment, zanim więźniowie zostaną wysłani do Rekrutów. Ten widok sprawia, że muszę się zatrzymać. Aż przełykam ślinę, bo ta scena tak bardzo przypomina mi próbujących przecisnąć się przez ogrodzenie Mudo. Najchętniej pobiegłabym z powrotem na górę, ale zmuszam się, by iść dalej. Cira podchodzi do mnie i wyciąga ręce przez kraty. mt . * Co z Catcherem? - pyta, ledwo łapiąc oddech ze zdenerwowania. Ma błyszczące oczy i zaróżowione policzki. Jest taka żywa i pełna nadziei. - Znalazłaś go? Wszystko z nim w porządku? Dlaczego się na to nie przygotowałam? Czemu nie wymyśliłam żadnego kłamstwa albo nie zastanowiłam się, jak jej to powiedzieć? Cisza mówi jej wszystko i twarz Ciry przybiera rozpaczliwy wyraz. - Nie - szepcze. - Nie. Znalazłam go. - Przysuwam się bliżej, żeby nikt nas nie usłyszał. - Jest w ruinach za wesołym miasteczkiem. Widzę, że wzbiera w niej nowa nadzieja, więc potrząsam głową. -

Jest zarażony, Cira.

Odsuwa się. Kilkoro innych staje obok niej. Blane bierze Cirę za rękę, a ta się do niej przytula. Obie spoglądają w moją stronę. W tej chwili zdaję sobie sprawę, że nie jest już moja. Nasze drogi się rozeszły i już nigdy się nie zejdą. Jest jedną z nich. Jedną z tych, którzy zostaną wysłani do Rekrutów. A ja zostaję sama. Jedyna, która uciekła. Jeszcze dwa dni temu to właśnie jej zwierzyłabym się z tego, o czym dowiedziałam się od matki. Do Ciry skierowałabym swoje kroki, gdyby matka odeszła do Lasu. Razem zdecydowałybyśmy, co robić, jak sobie dalej radzić. Dwa dni temu była moją najlepszą przyjaciółką, a teraz jest mi obca. Chciałabym znowu poczuć, że jest na świecie ktoś, kto zna mnie tak dobrze, jak ja sama. Ktoś, kto nie pozwoli mi przechodzić przez to samotnie. Wracam do niego - mówię, podchodząc bliżej, pragnąć przywrócić Cirze nadzieję. - Obiecałam mu, że jeszcze się zobaczymy. Wokół jej oczu widzę czerwone obwódki. Całe jej ciało jest bezwładne, jakby już dawno się poddała i potrzebowała pomocy innych, by utrzymać się na nogach. Wydaje się chudsza niż wcześniej, chociaż minęły tylko dwa dni, a z braku świeżego powietrza jej skóra przybrała szarawy odcień. -

Cira, czy ty coś jesz? Przynoszą wam wodę i pożywienie?

Nie odpowiada. Patrzy przeze mnie, jakby mnie nie było. Czekam, aż coś powie. Spoglądam na Blane z nadzieją w oczach. - Wszystko z nią w porządku? pytam. Ta wyraźnie mnie nienawidzi. -

Co cię to obchodzi? To ty ją zostawiłaś - mówi. - To ty nie wiesz, co to znaczy być przyjaciółką.

Zaciskam usta i skupiam wzrok na przypominających pajęczynę pęknięciach w betonowej podłodze. Próbuję wziąć głęboki oddech, ale za bardzo się trzęsę. Chciałabym powiedzieć Blane, że próbowałam zabrać Cirę ze sobą; chciałam, by uciekła ze mną. Jednak nie potrafię wymówić tego na głos, bo wiem, że mogłam postarać się bardziej. Mrugam szybko, modląc się w duchu, żeby się przed nią nie rozpłakać. Proszę, opiekuj się Cirą - mówię w końcu. Kiwa głową, a potem odwraca się, prowadząc Cirę w stronę ławki stojącej pod ścianą. Stoję jeszcze chwilę, bo głębi duszy ciągle wierzę, że Cira na mnie spojrzy. Wtedy dojrzy w moich oczach ból i podejdzie do kraty, by chwycić moją rękę i powiedzieć, co jest nie tak. Jednak ona tylko kuli się w sobie i bierze od Blane kubek z wodą, ale nie pije, jedynie trzyma go w drżących dłoniach. W końcu chyłkiem opuszczam więzienie i pnę się po schodach na górę, zostawiając swoją najlepszą przyjaciółkę.

Gdy wracam do latarni, wszystko wydaje się przytłumione - dźwięki miasteczka, ludzi budujących podium i montujących dekoracje na przyjęcie Rekrutów. Nawet późne, zachodzące słońce nie praży mojej skóry tak, jak powinno. Fale oceanu wydają mi się leniwe. Nie są w stanie ponieść ze sobą trupa dużego, pozbawionego głowy Mudo, który leży na piasku. Jednak gdy wchodzę do latarni, wszystko nagle staje się bardziej wyraziste, a odgłosy pustki odbijają się echem po całym pomieszczeniu. I wtedy wszystko wraca do mnie ze zdwojoną siłą - matka odeszła. Zostawiła mnie. W ciszy krążą wokół słowa naszych ostatnich rozmów z wczorajszej nocy i dzisiejszego poranka. Przeciskają się przez moją skórę i przewiercają przez czaszkę. To ja ją przekonałam, że warto pamiętać. To ja powiedziałam, że zapominanie nie ma sensu. To przeze mnie odeszła. W Lesie może jej się coś stać. Może zostać Zarażona i to będzie moja wina, bo za bardzo się bałam, żeby iść z nią. Zamykam oczy, przyciskając mocno powieki palcami, i schylam się, gdy ogarniają mnie mdłości. Mam już dość

ifc tego, że jestem samotna, słaba i kompletnie bezużyteczna. Mam po dziurki w nosie ciągłego siania zamętu w życiach ludzi, których kocham, i nieustannego narażania ich na niebezpieczeństwo. Męczy mnie już ciągłe życie w strachu. Nie chcę więcej pozwalać, by mną rządził. Zaciskam dłonie w pięści. Muszę znaleźć Catchera i porozmawiać z nim. Wytłumaczę mu, co się stało i poproszę o pomoc. Oczami wyobraźni widzę Eliasa. Na wspomnienie jego dotyku po moich ramionach i nogach rozchodzą się delikatne dreszcze. Mimo to zmuszam się, by o tym zapomnieć i powtarzam sobie, że jest dla mnie obcy. Poza tym zawiódł mnie, gdy go potrzebowałam. Nic o mnie nie wie i nigdy się nie dowie. Do pochwy przy pasku wkładam nóż, który podarował mi Elias. Trzaskam za sobą drzwiami do latarni i maszeruję na plażę. Nie obchodzi mnie ryzyko - obiecałam Catchero-wi, że do niego przyjdę, a przecież potrzebuję go tak samo jak on mnie. Kiedy jednak spoglądam w miejsce, gdzie wczoraj zostawiliśmy łódkę, widzę, że jest puste. Elias musiał ją zabrać ze sobą, w ten sposób pozbawiając mnie jedynej bezpiecznej możliwości powrotu do ruin. Mam ochotę wykrzyczeć wściekłość, która ogarnia mnie, gdy zdaję sobie sprawę, jak wszystko wokół mnie się rozpada i w żaden sposób nie potrafię tego zatrzymać. Kopię piasek nogą, żeby wyładować trochę złości, ale wiatr zawiewa go z powrotem na mnie. Wbiegam do oceanu i dopiero gdy jestem już po uda w wodzie, a serce łomocze mi jak szalone, zdaję sobie sprawę, gdzie jestem i co robię. Resztki dnia walczą z nadchodzącym zmrokiem, a na horyzoncie widać ostatnie promienie słońca.

Brakuje mi powietrza, gdy zaczynam o tym myśleć. Czy naprawdę byłabym gotowa to zrobić? Czy naprawdę mogłabym przepłynąć wpław do ruin, do Catchera? Pomysł ten bardzo mnie kusi i sprawia, że odzyskuję wiarę we własną siłę i przekonanie, że zwyciężę. Wiem jednak, że jeśli spędzę choć minutę na rozmyślaniach, nigdy tego nie zrobię. Znajdę tysiąc powodów, by wrócić; tysiąc dowodów, że to głupi pomysł. Wchodzę coraz głębiej do oceanu. Obiecałam Catchero-wi, że wrócę. Obiecałam, że będę tam dla niego. Gdybym zabiła Mellie, nigdy nie zostałby zarażony. Gdybyśmy jakimś sposobem unieszkodliwili Roznosicielkę wcześniej, nic złego by się nie wydarzyło. Przecinam rękoma fale, odrywam stopy od dna. Staram się nie myśleć o zapadającym zmroku i kryjących się w głębinach Mudo. Próbuję nie zastanawiać się w ogóle nad tym, co robię. Tylko jedna myśl pcha mnie do przodu: Catcher. Muszę dostać się do niego, zanim się przemieni. Nie mogę pozwolić na to, by umarł samotnie i stał się Mudo. Nie mogłabym znieść myśli, że został potworem. Cały świat przestaje dla mnie istnieć, liczy się tylko Catcher. Tylko tyle potrafię teraz zrobić - być z nim. Muszę sama sobie udowodnić, że mam wystarczająco dużo siły, by wypełnić złożoną mu obietnicę. Zastanawiam się, jaka jest najgorsza rzecz, która może się wydarzyć. W wodzie mogą kryć się Mudo, którzy nie zostali jeszcze unieszkodliwieni. Mogłabym zostać ugryziona, zainfekowana i zaciągnięta w najciemniejsze głębiny oceanu, niemal z miejsca stając się Roznosicielką. Wypluwam wodę i płynę dalej. Próbuję powstrzymać strach, który miażdży mi płuca coraz mocniej, w miarę jak oddalam się od brzegu. Gdy mam zamknięte oczy, ocean wydaje się bezdenną otchłanią. Odrywam się całkiem od dna i zaczynam płynąć, kierując się tam, gdzie powinien znajdować się koniec kamiennego molo, które oddziela nasze miasteczko od ruin starego miasta. Już prawie udaje mi się do niego dotrzeć, gdy czuję, jak coś ociera się o moje stopy. Krzyczę i zaczynam się krztusić wodą. Coś przypominającego włosy zaplątuje się w moje palce, więc wypływam na powierzchnię. Próbuję pozbyć się tego czegoś i kopię pod wodą, żeby nie dotarło do mnie nic, czego nie widzę. W głowie kłębią mi się myśli o łapiących mnie za kostki rękach i przebijających skórę zębach. Młócę ramionami wodę, próbując podpłynąć do molo i wspiąć się na jego śliskie kamienie. Wspinam się na nie najszybciej jak tylko potrafię, walcząc o oddech. Spoglądam w dół na moje trzęsące się ręce i czuję, jak serce mi łomocze. Do palców przyczepiły się długie gałązki wodorostów, błyszczące w świetle księżyca. Patrzę wzdłuż molo na miejsce, gdzie łączy się z Barierą, i dostrzegam mrugające światła patrolującej okolicę Milicji. Za chwilę podejdą bliżej i wtedy zobaczą mój cień na kamieniach. Zanim wskoczę do wody po drugiej stronie molo, spoglądam do tyłu na latarnię, która rysuje się w oddali. Czuję się, jakbym zostawiała za sobą coś, czego już nigdy nie odzyskam. I wtedy zauważam, że zapomniałam włączyć światło. Przeklinam swoją głupotę i przez chwilę rozważam powrót. Myślę o mojej matce w Lesie - co jeśli nie zobaczy światła latarni na horyzoncie? Co jeśli tylko ono było dla niej źródłem nadziei?

Jednak Catcher już na mnie czeka. Złożyłam obietnicę. A jeśli teraz zawrócę, wiem, że nie popłynę drugi raz, więc będzie musiał sam stawić czoła swojemu przeznaczeniu. Zatrzymuję się jeszcze na chwilę, żeby wziąć głęboki, uspokajający oddech, a potem ześlizguję się do wody. Kieruję się w stronę brzegu, za którym rozciągają się ruiny starego miasta. Kiedy wreszcie powoli wydostaję się z oceanu, a po nogach spływają mi strużki wody, plaża jest pusta. Czuję na plecach mocny podmuch wiatru. Zatrzymuję się na chwilę, czekając, aż księżyc wyjdzie spod chmury i da więcej światła. Nadstawiam ucho, żeby przekonać się, czy oprócz szumu fal słychać też jakieś jęki. Nie ma już Mudo z zeszłej nocy, a plaża jest cicha, więc powoli kieruję się w stronę wydm. Moje stopy wchodzą głęboko w ciepły piasek. Wyciągam nóż od Eliasa. Ciągle nie ma żadnych Mudo. Udaje mi się dotrzeć do wału i wspinam się na jego obmyte przez przypływ ściany. Gdy wreszcie jestem po drugiej stronie, widzę przed sobą rozpościerające się ulice starego miasta, przypominające labirynt. Nagle tracę pewność siebie, a pragnienie, które mnie tu przywiodło, zupełnie znika. Wstrząsa mną dreszcz, gdy do pokrytych kroplami słonej wody ramion dociera nocne powietrze. Ogarniają mnie wątpliwości i nie potrafię zrobić następnego kroku. Stoję zupełnie nieruchomo i wpatruję się w popękaną i pokrytą warstwą piasku nawierzchnię ulicy. - Dasz radę - mówię, ale mój głos wydaje się głuchy, gdy odbija się echem wśród pustych budynków, jakby nie na miejscu. Zaczynam myśleć o Catcherze i o tym, co zrobiłaby na moim miejscu Cira. Wyciągam spod koszulki wisiorek z superbohaterem, który mi podarowała. Ona by się nie bała, tylko brnęłaby do przodu, by odnaleźć brata. I właśnie to zamierzam zrobić. Szukając Catchera, kilka razy źle skręcam, bo wszystkie ulice wydają mi się takie same. Jestem pewna, że w końcu do niego trafię, bo w mojej głowie droga do tamtego budynku wydaje się tak prosta. A jednak na każdym skrzyżowaniu i przy każdej zmianie kierunku muszę zgadywać, gdzie powinnam pójść i na pewno zrobiłam więcej niż jedno kółko. Ciążą mi mokre ubrania, a wysychające krople słonej wody sprawiają, że swędzi mnie skóra. Stoję na pustym miejscu między dwoma zrujnowanymi budynkami, próbując zdecydować, gdzie powinnam teraz pójść. Ogarnia mnie złość i mam straszną ochotę kopnąć w ścianę, kiedy delikatna bryza przynosi cichy dźwięk, który miesza się z grą świerszczy i moim własnym biciem serca. Wstrzymuję oddech i nadstawiam ucho, zastanawiając się, czy to Catcher. Wtedy przytłumiony dźwięk zamienia się w melodię. Ktoś śpiewa głosem czystym, radosnym i z pewnością kobiecym. Przekrzywiając głowę, próbuję rozróżnić słowa piosenki i nawet robię kilka kroków w stronę, z której dochodzi śpiew, ale zatrzymuję się. Zdążyłam zauważyć, że towarzyszy mu rytmiczne dudnienie i w pierwszej chwili myślę, że to bębny. Być może to Rekruci idą drogą wzdłuż brzegu i właśnie zbliżają się do Visty. Jednak zdaję sobie sprawę, że to nie bębny, ale kroki i wcale nie dochodzą z głównego traktu, ale z miejsca znajdującego się znacznie bliżej.

Całe moje ciało spina się ze zdenerwowania i zastanawiam się, kto jeszcze mógłby się znajdować w ruinach starego miasta. Cząstka mnie chciałaby do nich pobiec, wierząc, że wśród nich będę bezpieczniejsza. Jednak cała reszta mówi, żebym szukała schronienia. Dudnienie robi się głośniejsze i zdaję sobie sprawę, że tamci muszą być bardzo blisko. Szybko rozglądam się dokoła w poszukiwaniu kryjówki. Postanawiam wdrapać się do małej jaskini pod na wpół zwaloną ścianą. Zatrzymuję się przy wejściu. Księżyc świeci wysoko, a jego blask jest niemal tak mocny jak światło latarni, ale w tym miejscu jest bardzo ciemno i nie mam zielonego pojęcia, co mogłoby się tu kryć. Nagle słyszę jakiś ruch i obracam głowę. W tej samej chwili za zakrętem w górze ulicy zauważam jakiegoś człowieka. Wślizguję się w ciemność, ściskając mocno nóż. Cofam się tak daleko, jak tylko mogę, próbując opanować krzyk, kiedy coś małego ociera się o moją kostkę. Śpiew staje się głośniejszy i odbija się echem od ścian starych budynków. Dudnienie kroków jest coraz bliższe. Pot spływa mi po skórze, spłukując sól. Wtedy dostrzegam czyjeś ubrane w czarne spodnie nogi, przechodzące obok mnie i rąbek białej tuniki tuż nad ich kolanami. Dokładnie takiej, jaką nosi Elias. Przygryzam wargę, zastanawiając się, kim są ci ludzie i co tu robią. I czy jest z nimi Elias. Wstrzymuję oddech w nadziei, że nie zauważą ciemnej kałuży wody w miejscu, gdzie wcześniej stałam, albo śladu mokrej ziemi, która prowadzi do mojej kryjówki. Przechodzą obok, a między nimi wciąż rozbrzmiewa śpiew. Wreszcie dudnienie powoli ginie w oddali. Zbyt długo klęczę ściśnięta pod zwaloną ścianą i zaczynają mnie boleć kolana i mięśnie nóg. Ostrożnie wychylam się z kryjówki i rozglądam w świetle księżyca. Zostało po nich tylko echo, odbijające się od ścian ruin. Spoglądam w drugą stronę, gdzie resztki zrujnowanych budynków stoją spokojnie, jakby wszystko wróciło na swoje miejsce. Zastanawiam się, czy Catcher też ich słyszał. Czy stoi teraz w oknie i obserwuje dziwną grupę, jak wędruje przez ulice starego miasta. Byłoby mi teraz bardzo łatwo odnaleźć drogę z powrotem nad ocean - wystarczyłoby, żebym szła tak, by po mojej prawej zawsze było widać kolejkę górską. Jednak nie jestem jeszcze gotowa na ponowne spotkanie z falami. Wiele ryzykowałam, żeby zobaczyć się z Catcherem i nie zamierzam się tak łatwo poddać. Zatrzymuję się w dziurze, w której kiedyś były drzwi do budynku. Przed sobą widzę dużą betonową przestrzeń pełną krzaków i małych drzew, które wyrosły w miejscu pęknięć. Na samym jej końcu dostrzegam wysoką ścianę z grubymi kamiennymi łukami. W świetle księżyca udaje mi się odczytać napis na pordzewiałej i przekrzywionej tablicy. Wyblakłe litery układają się w napis Amfiteatr w Charlesburgu. Pod środkowym łukiem przechodzi grupa śpiewaków, wszyscy z ogolonymi głowami i ubrani w białe tuniki, zupełnie jak Elias. Mrużę oczy, żeby dojrzeć szczegóły, ale trudno mi z takiej odległości i przy tak słabym świetle odróżnić jednego od drugiego. Jestem zaskoczona widokiem tak dużej liczby ludzi w ruinach starego miasta. Dziwi mnie, że nic o nich nie wiem, choć są tak blisko Visty.

Wtedy przychodzi mi do głowy, że jeśli jest wśród nich Elias, może zaprowadzić mnie do Catchera. Po tym jak wszyscy znikają po łukiem amfiteatru, czekam jeszcze kilka chwil, aż wszystko się uspokoi cykady i żaby powrócą na swoje miejsca na wieczorny koncert. Z nerwów na przemian zaciskam i rozluźniam palce na rękojeści noża. Kilka kropel wody spływa z moich mokrych włosów na plecy, a potem na nogi. Muszę tylko przejść na drugą stronę otwartej przestrzeni i dostać się pod jeden z łuków amfiteatru. Po prostu iść noga za nogą, aż do końca. Zmuszam się do zrobienia pierwszego kroku, próbując utorować sobie drogę między krzakami i gałęziami drzew. Czuję każde uderzenie bijącego na alarm serca, ale idę dalej. Zbliżając się, coraz wyraźniej słyszę ich monotonny śpiew. Dotykam palcami kamiennego łuku - nie tego, pod którym przeszli, ale innego, po drugiej stronie. Prześlizguję się pod nim, chowając się w cieniu. Pod łukiem jest coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam - duże zagłębienie, jakby ktoś dawno temu wybrał stąd ziemię, a w nim tarasy pełne połamanych i tonących w chwastach ławek. W środku tego przypominającego misę zagłębienia widzę scenę, a nad nią pozbawioną ścian kopułę. Przyciskam się mocniej do kamiennego łuku, czując przez koszulkę bijące od niego ciepło. Ci w białych tunikach ciągle śpiewają, ale też inne dźwięki odbijają się od trawiastej powierzchni misy: jęki. Ściskając mocno nóż, skaczę na nogi i już jestem gotowa do biegu, kiedy zdaję sobie sprawę, że nikt inny nie reaguje. Ludzie w tunikach kontynuują swój śpiew, schodząc powoli po zniszczonych schodach. Ze strachu żołądek podchodzi mi do gardła. Czemu nie uciekają? Nie sięgają po broń? U podnóża wzniesienia rozdzielają się i wspinają na scenę. Właśnie wtedy widzę chmarę Mudo w cieniu kopuły. Odrzucam głowę do tyłu i uderzam nią o ścianę łuku. Stękam z bólu i szybko kładę rękę na ustach. Mam nierówny oddech, ale jestem zbyt przerażona, żeby się ruszyć. Boję się, że ktoś mnie zobaczy. Może już ktoś mnie zauważył. Kurczę się i chowam w cieniu najgłębiej jak tylko mogę, a potem zamieram. Obserwuję całe zajście. Nikt nie zwraca uwagi na Mudo, chociaż coraz bardziej się do nich zbliżają. Wtedy zdaję sobie sprawę, że martwi się nie poruszają - wyciągają ręce i machają nimi w powietrzu, ale nie idą do przodu. Są w jakiś straszliwy sposób inni. Ich ruchy i jęki są inne. '|* Czuję ucisk w żołądku, gdy zdaję sobie sprawę, jaki jest tego powód. Mudo nie idą, bo na ich szyjach są obroże, a przyczepione do nich łańcuchy utrzymują martwych w jednym miejscu. A ludzie w

białych tunikach nie przejmują się nimi, ponieważ żaden z Mudo nie ma zębów ani szczęk - nie mogą nikogo ugryźć. Co oznacza, że nie mogą też zarażać. Mają wykręcone twarze, które zdają się bardziej zwierzęce niż ludzkie, ale mimo swojego obrzydzenia nieświadomie wychylam się mocniej, by móc się im przyjrzeć. Żywi ludzie jak gdyby nigdy nic spacerują między nimi; jakby Mudo nie byli uosobieniem śmierci, ale zupełnie nieszkodliwymi osobnikami. Śpiew nagle się urywa, a cała okolica pogrąża się w ciszy, zakłócanej jedynie przez głuche jęki. Boję się, że każdy ruch może mnie wydać, więc patrzę na to wszystko, tkwiąc nieruchomo w swojej kryjówce pod kamiennym łukiem. Przyglądam się ich twarzom, próbując znaleźć Eliasa i zastanawiając się, czy człowiek, który mnie uratował, mógłby tu być - i w tym uczestniczyć. Zeszłej nocy w moim śnie jego twarz była tak wyraźna, tak charakterystyczna. Jednak teraz, w tłumie pełnym mężczyzn i kobiet, chłopców i dziewczynek ubranych w białe tuniki i z ogolonymi głowami, wszyscy wydają się jednakowi. Są niewyraźną plamą w świetle księżyca. Mudo wiją się, zakuci w łańcuchy, próbują dostać się bliżej żywych ciał. Musi być ich ponad tuzin, a ich jęki są wysokie i zachrypłe. Mimo to prowadzący ich ludzie wydają się zupełnie nie przejmować tym, że śmierć wyciąga do nich ręce. Nagle rozumiem, kim są. Uczyliśmy się w szkole o kultach, o członkach niedorzecznej religii, zwanymi Wyznawcami Ducha. Ludzie ci czczą Mudo i prowadzają ich na smyczy niczym zwierzęta domowe. W mojej wyobraźni byli

biegającymi półnago zwariowanymi pomyleńcami z długimi, pozlepianymi w strąki włosami. W żadnym wypadku nie przypominali tych zorganizowanych, spokojnych i niemal normalnych ludzi. Elias też do nich nie pasował. Wczoraj w nocy zabijał Mudo - sama widziałam, jak każdemu wbija w czaszkę swój nóż. Nie zrobiłby tego, gdyby był Wyznawcą, prawda? Tylko czemu jest ubrany tak jak oni? Czemu w tym samym czasie zjawił się w ruinach? Co jeśli wierzy w to samo? Mój umysł bombardowany jest przez setkę pytań, ale jedna myśl wybija się na wierzch Elias wie, gdzie jest Catcher. Co jeśli tylko czeka, aż Catcher zamieni się w Mudo? Co jeśli zamierza zrobić z niego jednego z tych bezzębnych? Zalewa mnie fala paniki. Muszę stąd uciec. Muszę znaleźć Catchera i go ostrzec. I właśnie wtedy dociera do mnie radosny i wyraźny głos, który należy do kobiety idącej ścieżką prowadzącą dokładnie w miejsce mojej kryjówki. Zamykam oczy i wstrzymuję oddech. Moje ciało z całych sił pragnie ucieczki, ale jestem zbyt przerażona, że mnie zobaczą. Zerkam spod zmrużonych powiek. Kobieta zatrzymuje się kilkanaście metrów przede mną i odwraca się tyłem do sceny. Wszystkie oczy zwrócone są w jej stronę. Wystarczyłoby, żeby jedna osoba spojrzała trochę dalej i dostrzegła mnie w cieniu łuku. Ledwo oddycham - nawet próbuję powstrzymać moje serce przed kolejnymi uderzeniami, w obawie, że zdradzi mnie pulsowanie tętnicy na szyi.

Kobieta mówi o Bogu i obietnicy zmartwychwstania, a jej słowa niosą się po okolicy. Z tłumu wychodzi mały i chudy chłopiec w wieku dwunastu, może trzynastu, lat. Tunikę ma bielszą niż pozostali i trochę za ciasną w ramionach. Jego palce poruszają się szybko, dotykając czerwonych pasków materiału na nadgarstkach, na przemian ściskając i rozluźniając chwyt, jakby chłopiec nie potrafił nad nimi zapanować. Dwóch mężczyzn oddziela się od grupy Wyznawców i wchodzi za kulisy. Kiedy znowu się pojawiają, każdy z nich trzyma w ręku kij, przyczepiony do obroży na szyi kobiety Mudo. Jej usta otwierają się i zamykają, nietknięte szczęki kłapią w powietrzu, a zęby lśnią w blasku księżyca. Przełykam głośno. Ta nie jest taka niegroźna jak reszta. Ta może ugryźć i zarazić. Łzy rozmazują mi widok, przyciskam policzek do kamiennej ściany. Trzymają tę kobietę Mudo w mocnym uścisku. Obroża wbija się w martwą skórę na jej szyi, gdy próbuje się wyswobodzić. Pozostali Wyznawcy klękają naokoło i chylą głowy, więc nie widzę już ich twarzy. Wszyscy oprócz chłopca z czerwonymi paskami na nadgarstkach, który stoi naprzeciwko kłapiącej szczękami kobiety Mudo. To moja szansa, by uciec, zniknąć w mroku nocy, ale nie potrafię zmusić swoich nóg do ruchu. Jedynie osuwam się powoli po ścianie, aż w końcu przyciskam się do ziemi, gdzie więzi mnie rozgrywający się na moich oczach koszmar. Kobieta z Wyznawców Ducha ciągle stoi przede mną i wydaje polecenia. Ktoś podaje chłopcu ostry nóż i zaczynam się zastanawiać, czy to nie jedna z tych archaicznych ofiar, o których opowiadano nam w szkole - symbol zwycięstwa nad śmiercią w formie wyrafinowanej ceremonii. Chłopiec stoi i wpatruje się w Mudo tak długo, że kilku Wyznawców porusza się i podnosi głowy. Wtedy jednak unosi nóż do góry, a na nim odbija się światło księżyca, ukazując skomplikowany wzór na ostrzu, które po chwili przecina jego skórę. Stłumiłam okrzyk, drżąc na całym ciele. Po ręce chłopca płynie krew, a otaczający go Mudo skręcają się, czując jej zapach. Młody Wyznawca zaciska pięść, kilka kropel ścieka po kostkach. Pozwala, by nóż wyślizgnął się z jego dłoni i upadł na scenę. I wtedy podchodzi bliżej szeroko rozwartych ramion Mudo. Czuję, jak rodzi się we mnie krzyk, rozrywając mnie od środka. Z mojej dolnej wargi promieniuje ból, gdy przygryzam ją, próbując zachować ciszę. Klatka piersiowa unosi się wysoko, gdy próbuję przełknąć ślinę. Mudo wyciąga ręce i łapie chłopca, przyciągając go do siebie. On wcale nie protestuje, chętnie zbliżając się do jej kłapiących szczęk. Zęby Mudo rozrywają ciało chłopca tuż przy szyi, ale ten nie próbuje się cofnąć. Obserwuję go, gdy stara się nie otwierać ust, ale nie potrafi, a po jego policzkach płyną łzy, podczas gdy ciało wygina się z bólu. Wokół niego Wyznawcy drżą z podniecenia, niektórzy podnoszą się, gdy Mudo gryzie chłopca bez opamiętania, aż ten w końcu chwiejnie się odsuwa.

Dwóch mężczyzn przyciska Mudo do ziemi, ktoś podaje chłopcu młot, a ten klęka obok niej. Nawet z daleka widzę, że jest w szoku. Jego pierś unosi się i opada gwałtownie, a ramiona się trzęsą. Próbuje podnieść narzędzie i uderzyć nim w szczękę Mudo. Nie ma zbyt dużo siły, ale waga młota robi swoje i słyszę trzask łamanych zębów i kości. Nawet to nie było w stanie uciszyć jęków tej kobiety Mudo, ale teraz kilka zębów wypada z jej szczęki, gdy nią porusza, a chłopiec wyciera sobie twarz rękawem przesiąkniętej krwią tuniki. Chwieje się do tyłu, wyciągając ręce, by się nimi podeprzeć, ale nie ma już siły i upada. Kobieta, która stała przede mną, zbiega ze wzniesienia i wskakuje na scenę, żeby uklęknąć przed chłopcem. Podnosi go i opiera na swoich kolanach, a krew zaczyna spływać po obojgu. Sięga po obrożę i wkłada ją chłopcu na szyję. Potem bierze go w ramiona, ściskając rozpaczliwie. Jej głos jest cichy, ale mimo to dociera do moich uszu, unoszony przez wiatr. - Teraz będziesz żył wiecznie - mówi, a jej twarz jest mokra od łez. Nie mogę uwierzyć w to, czego byłam świadkiem, choć dźwięki i obrazy wciąż do mnie wracają. Moje ciało i umysł protestują, gdy próbuję wydostać się spod cienia łuku. Nie jestem wystarczająco ostrożna i w momencie, gdy głowa chłopca unosi się i spomiędzy jego poruszających się szczęk wydostaje się przeciągły jęk, upuszczam nóż, a ten stuka 0

ziemię.

Z sercem przepełnionym strachem spoglądam na Wyznawców - zastanawiając się, co by zrobili, gdyby zauważyli, że ich szpieguję. Czy ja też zostałabym złożona w ofierze? Jednak nikt nie biegnie w moją stronę ani nie krzyczy. Cała ich uwaga skupiona jest na chłopcu, który właśnie się przemienił. Próbują przymocować łańcuch do jego obroży, podczas gdy on chwiejnie stara się podnieść, wyciągając ręce w kierunku otaczających go żywych ludzi. Wydaję z siebie westchnienie ulgi i podnoszę swój nóż, kiedy zauważam, że jeden z Wyznawców nie patrzy w stronę chłopca. Zamiast tego jego wzrok skierowany jest dokładnie w miejsce mojej kryjówki. To Elias i przez ułamek sekundy myślę, że mnie nie widział, a nawet jeśli, to i tak pozwoli mi odejść. Jednak on oddziela się od pozostałych 1

szybko zmierza w moją stronę przez wysoką trawę porastającą przejście.

Odwracam się i biegnę, wyskakując z cienia i mknąc przez ruiny niczym strzała. Nawet nie próbuję się oglądać, ale już słyszę podążające za mną kroki. Miałam przewagę na początku, ale Elias jest ode mnie szybszy. Biegnę na oślep przez ruiny, nie zważając na drogę, po prostu utrzymując kolejkę górską z prawej, tak bym wiedziała, że zmierzam w stronę oceanu. Czasami słyszę za sobą jego głośne kroki, gdy ścigając mnie, uderza mocno stopami o ziemię. - Gabry, poczekaj! - krzyczy, ale dźwięk jego głosu sprawia, że jeszcze bardziej przyspieszam. Przed oczami mam tylko chłopca i to, jak dał się ugryźć i zarazić. To niewybaczalne, że pozwolili mu dokonać takiego okropnego wyboru. A Elias tylko stał i patrzył. To było tylko dziecko!

Eliasowi udaje się mnie złapać, gdy docieram do wału - chwyta mnie za kostkę, gdy próbuję przeskoczyć na drugą stronę. Kopię i czuję, jak moje pięty się spotykają. Muszę biec, muszę uciec. Muszę wrócić do latarni i schować się pod pościelą, by zastanowić się nad tym, czego byłam dzisiaj świadkiem. Szamoczę się na szczycie wału i upadam na piasek, potykając się i uderzając o ziemię. Słyszę, jak Elias pada głośno obok mnie i przewraca się na mnie, zanim udaje mi się podnieść. Jego ciało wciska mnie głębiej w piasek jednej z wydm i oboje dyszymy, a nasze piersi walczą o miejsce, gdy każde z nas stara się złapać oddech. Panika zawładnęła mną całkowicie. Wtedy moje ciało eksploduje. Jakby to miał być koniec, jakbym właśnie tonęła, a to była ostatnia szansa na uwolnienie się i wypłynięcie na powierzchnię. Walczę z nim, kopiąc go i uderzając w niego rękoma. Chcę krzyknąć i tym razem Elias zatyka mi usta dłonią. Próbuję go ugryźć i czuję, że przebijam zębami jego skórę, ale on tylko mruga oczami i przyciska mocniej swoją rękę, aż w końcu rozluźniam mięśnie szczęki. Jego ciało ciąży na moim, niemal mnie zgniatając. Czuję jego usta na moim uchu. Już dobrze - mówi. - Już dobrze, Gabrielle - mówi jeszcze raz, jakbym miała mu uwierzyć tylko dlatego, że to powtarza. Jest tak blisko, że zewsząd czuję jego zapach i ślizgam się po jego skórze. Zamieram, wstrzymując oddech. -

Jesteś bezpieczna - dodaje.

Chcę mu uwierzyć, znowu mu zaufać, tak jak zeszłej nocy. Chciałabym, żeby znowu zadbał o moje bezpieczeństwo. Mimo to nie mogę. Już nie. Nie teraz, gdy wiem, kim jest. Nie po tym, co przed chwilą widziałam. Przekręcam się pod nim tak, że jego twarz wisi tuż nad moją. Blask księżyca odbija się od krawędzi najbliższej wydmy i rzuca cień, który spoczywa pod jego policzkami, na linii szczęki. Na chwilę przestaję z nim walczyć, więc zabiera swoją dłoń z moich ust. Oblizuję wargi, czując resztki jego potu. Jesteś Wyznawcą Ducha - mówię. - Jesteś jednym z nich. Pozwalasz, żeby... - Nie potrafię nawet dokończyć zdania, bo w moim gardle rośnie gula, gdy przypominam sobie, co zrobili tamtemu chłopcu. Nie mogę uwierzyć, że przytrzymujące mnie teraz ręce i ciało stojące bez ruchu, gdy chłopiec sam pozwolił się zarazić, należą do tej samej osoby, która tak łatwo potrafiła pocieszyć mnie dzisiejszego popołudnia. Przy której czułam się tak bezpiecznie. -

To nie jest takie proste - mówi, patrząc mi głęboko w oczy, jakby zraniło go moje oskarżenie.

Jest - odpowiadam. - Zabiłeś tamtego chłopca. Tamto dziecko. Po prostu stałeś i nic nie zrobiłeś. - Potrząsam głową, wciąż nie mogąc w to uwierzyć.

Myślę o tym, jak Catcher czeka sam w pustym budynku, aż infekcja w końcu przejmie nad nim kontrolę. I o tym, że Elias wie, gdzie on jest. Jakby tylko czekał, aż tamten się przemieni. Jakby tego właśnie chciał. Oni są potworami - mówię, ledwo wkładając jakąkolwiek siłę w swoje słowa. Sama nie wiem, czy mam na myśli Mudo, czy Wyznawców Ducha, czy jednych i drugich. Patrzę prosto w oczy Eliasa. Ty jesteś potworem. -

Daj mi wyjaśnić - mówi.

Nie. - Jego twarz jest tak blisko, że czuję ciepło jego oddechu. - Sam dokonałeś wyboru dodaję. Chce coś powiedzieć, ale nie daję mu szansy. Unoszę kolano najmocniej i najszybciej, jak tylko potrafię, wykorzystując jego nieuwagę. Otwiera szeroko oczy i wciąga powietrze do płuc. Próbuje przytrzymać mnie za ramię, ale łatwo mu się wyślizguję i turlam się z dala od niego. Wyciągam nóż i trzymam go mocno w dłoni. Gabry - mówi zachrypłym głosem, ale ja się nie odwracam. Zbiegam z wydmy w kierunku oceanu najszybciej jak potrafię, a potem pędzę przez fale. Oglądam się za siebie i przed oczami miga mi biała tunika - Elias właśnie chwiejnie podnosi się i zaczyna biec w moją stronę. Rzucam się do wody i przecinam rękoma fale najszybciej jak to możliwe. Mój oddech jest nierówny, a skóra szczypie mnie od soli, ale mimo to płynę dalej. Kiedy w końcu udaje mi się dostać na molo, ręce ślizgają mi się na kamieniach, gdy próbuję wydostać się z wody. Blada kopuła ogolonej głowy Eliasa podskakuje na falach, gdy chłopak próbuje mnie dogonić. Na moment zamieram w zawahaniu. Otacza mnie ciemność, niezbadane głębiny wody, bezgraniczne niebo i pogrążony w mroku ląd. Niczego tu nie ma, nic nie jest prawdziwe. Zastanawiam się nad wpadnięciem do wody. Mogłabym opaść na dno i poczekać, aż powietrze uleci z moich płuc Ale wtedy ruszam i skacząc z kamienia na kamień, przedostaję się na drugą stronę molo i nurkuję z powrotem w wodzie, kierując się w stronę latarni. Elias jest silniejszy, a jego ruchy płynniejsze niż moje. Kiedy dowlekam się do brzegu, pozwalając falom wypchnąć się na piasek, wiem, że Elias nie jest tak daleko. Odgarniam włosy z oczu i chwiejnie kieruję się w stronę latarni. Zatrzymuję się przed drzwiami, opierając o nie głowę i próbując zapanować nad oddechem. Oczy szczypią mnie od wody, a z brody ściekają słone łzy zmieszane z resztkami oceanu. Bardziej czuję niż słyszę ruch za sobą i unoszę nóż, spodziewając się Eliasa. Jednak to nie on. Ktoś inny kuśtyka w ciemności, ciągnąc chorą nogę po piasku. - Nie miałem zamiaru cię tak wystraszyć - mówi Daniel, podchodząc bliżej. Nie mogę się powstrzymać i zamiast na Daniela spoglądam na brzeg, gdzie Elias wychodzi z wody. Nie potrafię stawić mu czoła, nie mogłabym znieść jego bliskości. Jednak boję się, że jeśli Daniel go zauważy, domyśli się, że przekroczyłam Barierę i będę miała kłopoty.

Przepraszam - mówię do Daniela, próbując się uśmiechać i schować z powrotem nóż w pochwie na moich biodrach. - Nikogo się nie spodziewałam. Gdy próbuje się powoli zbliżyć, jego uśmiech jest szeroki, ale oczy ma przymrużone. -

To chyba nie najlepsza pora na kąpiel w oceanie - mówi.

Kątem oka dostrzegam, jak Elias przemyka przez plażę. Jest odpływ - mówię podenerwowana i robię krok w kierunku drzwi do latarni. Daniel podąża za mną. - To najbezpieczniejsza pora, by zobaczyć gwiazdy. - Przełykam ślinę, gdy zbliża się Elias, tak dobrze teraz widoczny. Muszę zabrać stąd Daniela. -

Co cię tu sprowadza o tej porze? - pytam, próbując odwrócić jego uwagę.

Daniel pochyla głowę. Po prostu chciałem sprawdzić, czy wszystko u ciebie w porządku - mówi. - Wydawałaś się zdenerwowana, gdy zobaczyłem cię przy Barierze zeszłej nocy. Za Danielem Elias zatrzymuje się i delikatnie prostuje. Byłoby głupie z jego strony, gdyby pozwolił się zauważyć Danielowi, a jednak nie stara się zbytnio ukryć. Po prostu stoi, trzymając ręce luźno po bokach i wpatrując się we mnie. Wystarczyłoby, żeby Daniel lekko się obrócił, po prostu spojrzał na ocean i od razu by go zauważył. Kładę dłoń na ramieniu Daniela, żeby skupić jego uwagę na sobie, ale on wydaje się źle to rozumieć. Unosi brwi w zdziwieniu, a ja nie wiem, co powiedzieć. Nie powinnam trzymać cię tutaj, w ciemnościach - mówię w końcu, otwierając za sobą drzwi. - Proszę, wejdź. Przez chwilę na mnie patrzy i czuję, jak woda ścieka mi po plecach i udach. Znowu się uśmiecha i gdy schodzę mu z drogi, wchodzi do latarni. Spoglądam na Eliasa. Ciągle tam stoi, oświetlony blaskiem księżyca. Ma uniesione brwi, jakby zadawał mi pytanie, którego nie rozumiem i nie wiem, jak na nie odpowiedzieć. Zamykam drzwi, odcinając się od niego, a potem opieram się o nie plecami. Chciałabym, żeby ta noc się wreszcie skończyła. Chcę być sama. Zamykam oczy i biorę głęboki wdech, próbując odnaleźć w sobie spokój. Jeśli będę wystarczająco długo odwracać uwagę Daniela, Elias wreszcie sobie pójdzie, a kiedy Daniel też wyjdzie, zostanę sama. Muszę wytrzymać jeszcze tylko kilka chwil. Uśmiecham się i robię krok do przodu. Daniel chodzi dokoła i zdejmuje różne rzeczy z półek, by je obejrzeć, podczas gdy ja zapalam kilka lamp. Kiedy udaje mi się oświetlić pokój, on jest już z powrotem przy mnie. Wpatruje się we mnie, jakby na coś czekał. Jakby wiedział coś, czego ja nie wiem, co wyprowadza mnie z równowagi.

Idę do kuchni po ręcznik, którym mogłabym wytrzeć twarz i ręce, a potem rozpalam ogień w kuchence i nastawiam czajnik. Daniel podchodzi do mnie z tyłu i próbuję nie wzdrygnąć się z powodu jego bliskości. Wyciąga dłoń i czuję jego dotyk na mojej talii, a potem sięga po nóż Eliasa, który mam w pochwie przy biodrze. Mięśnie mojej szyi się kurczą i muszę chwycić się brzegu blatu, żeby powstrzymać dłonie przed drżeniem. Nie podoba mi się, że Daniel jest tak blisko. Ciekawy okaz - mówi, obracając ostrze w powietrzu, kiedy światło przesuwa się po wygrawerowanym wzorze. Nie jestem pewna, czy to zwykła obserwacja, czy chęć wyciągnięcia informacji. Pozwalam, by cisza ciążyła nam przez moment, zanim poczuję się w obowiązku odpowiedzieć. Dziękuję. - Prześlizguję się obok niego i wyjmuję dwa kubki, po czym stawiam je przy kuchence. Tak naturalnie, jak tylko potrafię, wyciągam także pół bochenka chleba, starając się nie myśleć o tym, jak matka wyrabiała ciasto, by nie czuć znowu jej obecności. Daniel podchodzi bliżej, trzymając między nami nóż tak, że oślepia mnie odbijające się od niego światło. Patrząc na niego, mrużę oczy. Wiesz, tylko raz widziałem coś takiego - mówi. - To bardzo rzadkie. - Kładzie nóż na blacie obok mnie, dotykając lekko moich palców. - Oczywiście to ostrze, które widziałem, miało swoją parę. Wzór jest zrobiony tak, żeby przykładając do siebie dwa noże, dało się odczytać inskrypcję: Błogosławionym i świętym jest ten, który dostąpi zmartwychwstania - nad nim śmierć władzy nie posiada. Staram się nie mrugnąć, w żaden sposób nie zareagować, choć palce zaczynają mi drżeć, a krew wydaje się szumieć w moich żyłach. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że wzór

na ostrzu może coś oznaczać, może składać się z górnych połówek liter. -

Słyszałaś to kiedyś? - pyta, unosząc brew.

Potrząsam głową, bojąc się, że mój głos załamie się, gdy spróbuję coś powiedzieć, bo właściwie słyszałam. Był to fragment pieśni, którą śpiewali Wyznawcy Ducha - powtarzali to w kółko, kiedy kobieta Mudo zatapiała swoje zęby w ciele chłopca. Wkładam kawałek chleba do ust, żeby mieć wymówkę i jeszcze przez chwilę nic nie mówić. Całe szczęście czajnik zaczyna gwizdać, więc odkręcam się w stronę kuchenki, chowając twarz przed Danielem. Kątem oka dostrzegam, że Daniel wzrusza ramionami, a potem kładzie palec pod ostrze, sprawdzając jego wyważenie. Wcale mnie to nie dziwi - mówi. - Napisali to Wyznawcy Ducha. Pamiętasz, jak uczyłaś się o nich, prawda?

Chleb w moich ustach nagle staje się suchy i przylepia mi się do języka i policzków. Potrząsam głową. To sekta szaleńców, którzy składają ludzi w ofierze, by stali się Mudo. Wierzą, że w ten sposób zapewnią im zmartwychwstanie i wieczne życie. - Odwracam się, żeby lepiej widzieć, co robi Daniel, a ten akurat wodzi palcem po ostrzu noża. - Wędrują z miasta do miasta, próbując nawracać ludzi. Gdyby kiedyś tutaj przyszli... - Spogląda na mnie, podcinając bronią wyimaginowane gardło. - To dziwne, że takie coś trafiło w twoje ręce - mówi. Właśnie drżącymi rękoma nalewam wodę z czajnika, rozlewając wrzątek na kciuk i nadgarstek. Zanim udaje mi się złapać ręcznik, on już trzyma go w dłoni i sięga po moją rękę, by ją osuszyć. Jego palce zatrzymują się na spuchniętej ranie. -

Znalazłam to na plaży - mówię szybko. - Nóż, znaczy - dodaję. - Wyrzuciło go na brzeg.

-

Nie wygląda to dobrze - odpowiada z głową nachyloną nad moją ręką, ignorując wyjaśnienie.

Nic mi nie jest - mówię, próbując się wyrwać. Nie chcę być dotykana, nie chcę, by ktokolwiek był teraz przy mnie. Najchętniej wpełzłabym w siebie i zapomniała o wszystkim. Spogląda na mnie z dołu. Twoja matka całkiem nieźle radzi sobie z leczeniem ziołami. Nie ma nic, co mogłoby ci pomóc? Podchodzi jeszcze bliżej, czuję jego oddech. Czuję też jego skórę, zapach i pragnienie. Upuszczam czajnik na blat, trochę gorącej wody wylewa się i spada na podłogę obok stopy Daniela. Cofa się, niechętnie mnie puszczając. -

Nic mi nie jest - powtarzam. Nawet ja słyszę, jak mój głos drży.

Pochyla lekko głowę, jego wzrok jest bystry. Gdzie jest twoja matka? - pyta. Wbija sztylet w blat obok mnie, ledwie czubek ostrza chowa się w drewnie. Oddalam się od niego o krok, sięgając po czysty ręcznik z szuflady, żeby mieć wymówkę i stworzyć między nami dystans. - Zauważyłem, że latarnia nie świeci - mówi, zbliżając się. Jego głos jest głębszy i jest w nim coś, co sprawia, że włoski na mojej szyi się unoszą. Zamykam oczy, przeklinając się znowu za to, że nie zapaliłam lampy przed wypłynięciem. To oczywiste, że takie niedopatrzenie zwabiło tu Milicję. Protektorat żąda zapalania latarni, chociaż od lat żaden kupiec nie ryzykował spotkania z piratami. -Jest chora - mówię mu. - Sama zaraz to zrobię - dodaję, wychodząc szybko z kuchni, i wchodzę schodami na górę, do pomieszczenia z lampą. Otwieram ją i ustawiam knot drżącymi rękoma, słysząc kroki Daniela, wolne z powodu chorej nogi. Oddycham z ulgą; przynajmniej przez chwilę jestem sama. Jednak to oznacza, że znowu muszę stawić czoła myślom o Eliasie i Wyznawcach. Przeciskam się do okna i patrzę w dół na plażę, żeby upewnić się, że Daniel nie zobaczy Eliasa, jeśli przyjdzie mu do

głowy wyjrzeć na zewnątrz. Nic nie porusza się w ciemności i zastanawiam się, czy Elias jeszcze gdzieś tam jest, czy patrzy teraz na mnie. Przeszywa mnie dreszcz i spoglądam na ruiny za Barierą. Czy Wyznawcy dalej tam są? Czy ich chora ceremonia jeszcze trwa? Mrużę oczy, żeby odnaleźć amfiteatr i chyba dostrzegam jakieś światło, delikatną poświatę w miejscu, gdzie powinni być, a dalej nic. Kroki Daniela stają się głośniejsze, więc odwracam się w stronę lampy i szybko ją zapalam, a potem zabieram się za nakręcanie kół zębatych. Daniel wchodzi do pomieszczenia i z miejsca staje się ono zbyt małe. Zbyt ciasne i za wysokie. Jest tylko jedno wyjście i jego cielsko je blokuje. Trzyma nóż, długie ostrze odbija światło. Puszczam światło w obroty, ale obecność Daniela wyprowadza mnie z równowagi i dekoncentruje. Między dwa kółka zębate niechcący wsadzam koniuszek palca i wydaję okrzyk bólu. Światło lampy przesuwa się na nas, jego blask czuję niema namacalnie. Daniel wchodzi głębiej do pomieszczenia, a ja okrążam lampę, udając, że muszę sprawdzić inne trybiki, podczas gdy palec mi pulsuje z bólu. Chłopak zauważa świeżo wyżłobione litery na niskiej ścianie pod oknem. Schyla się, żeby przejechać palcami po pierwszych słowach sonetu. - A co to ma być? - pyta. Ciągle dyszy z wysiłku po wejściu na górę. Moja matka lubi poezję - mówię, nie patrząc na niego. Pod moimi rękoma kółka wskakują na swoje miejsca, zęby na chwilę ściśle do siebie przylegają, a potem się rozdzielają. Daniel patrzy na mnie i prostuje się. To jest własność Protektoratu. - Światło prześlizguje się po nim, a on cichnie, dopóki na niego nie spojrzę. Widzę strużki potu, spływające z jego czoła na skronie, a potem wzdłuż policzków aż do szczęki. Moja matka wyryła wersy sonetów w niemal każdej futrynie w latarni. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogłaby z tego powodu mieć kłopoty. Zanim jestem w stanie wymyślić odpowiedź, on macha ręką. Rekruci pojawią się pojutrze. Mam nadzieję, że twoja matka nie będzie zbyt chora - albo zbyt zajęta niszczeniem mienia - żeby przybyć razem z innymi doradcami. Przewodniczący spodziewa się ją zobaczyć. Wysłał mnie, żebym osobiście ją o tym poinformował. I udzielił reprymendy za zaniedbanie obowiązków zarządcy latarni. W malutkim pomieszczeniu światło zatacza kolejne koło i wymierza mi policzek, pozbawiając mnie na moment wzroku. Zamykam oczy, a ciemność eksploduje białymi plamkami. Za dwa dni Cira odejdzie. Rekruci zabiorą ją razem z innymi. Ja również powinnam z nimi iść. -

Matka oczywiście się tam zjawi - odpowiadam, mając nadzieję, że przekonująco.

Mam zamknięte oczy, więc nie widzę, że Daniel podszedł bliżej, dopóki nie chwyta za barierkę tuż obok, prawie obejmując mnie ramieniem. Jest zbyt blisko, mam za mało miejsca. Nie mogę oddychać, nie mogę myśleć. Przyciska pierś do mojego ramienia, jego usta są tuż przy moim uchu. Twoja matka śpi? - pyta. Jego głos zdradza tak wiele, że mam gęsią skórkę. Nagle czuję się bezradna, jakbym znalazła się w potrzasku. Już prawie krzyczę w nadziei, że na zewnątrz wciąż jest Elias i przybiegnie mi na ratunek. Wtedy jednak przypominam sobie o tym, że zostawił mnie samą, gdy chciałam wracać do ruin. I o tym, że wolał Wyznawców ode mnie. A myślenie o nich sprawia, że żołądek podchodzi mi do gardła. Muszę wyprowadzić Daniela z domu. Muszę się go jakoś pozbyć. Jego oddech na mojej szyi jest gorący, a ciało odgradza mnie od szyby. Odwracam głowę, kuląc się, ale chwyta moją dłoń, przyciskając mocno palcami. -

No mów, Gabry - mówi.

Przychodzi mi do głowy tylko jedna rzecz, która mogłaby go skłonić do zostawienia mnie w spokoju. -

Widziałam Wyznawców Ducha - mówię, a serce łomocze mi w piersi.

Daniel zatrzymuje się, przestaje się do mnie przyciskać, a ja wyślizguję się i wychodzę na galerię. Powietrze jest tutaj znacznie zimniejsze, pozbawione zapachu Daniela i woni mojego strachu. Szybko podąża za mną, ciągnąc za sobą chorą nogę po okratowaniu podłogi, wzbudzając w ten sposób wibracje w metalowej balustradzie. O czym ty mówisz? - pyta, wyraźnie podejrzliwy. Światło dalej się kręci, uderzając w nas, a potem podążając w ciemność. Wiatr delikatnie gwiżdże, gdy faluje lekko przy szczycie latarni. Tam, w ruinach - mówię mu, pokazując teren za Barierą. Próbuję się od niego odsunąć, gdy się przybliża, ale on znowu przygniata mnie do barierki, przyciskając swoją pierś do mojego boku i wciskając brodę między mój obojczyk i szyję, żeby spojrzeć tam, gdzie mu wskazuję. znalazła się w potrzasku. Już prawie krzyczę w nadziei, że na zewnątrz wciąż jest Elias i przybiegnie mi na ratunek. Wtedy jednak przypominam sobie o tym, że zostawił mnie samą, gdy chciałam wracać do ruin. I o tym, że wolał Wyznawców ode mnie. A myślenie o nich sprawia, że żołądek podchodzi mi do gardła. Muszę wyprowadzić Daniela z domu. Muszę się go jakoś pozbyć. Jego oddech na mojej szyi jest gorący, a ciało odgradza mnie od szyby. Odwracam głowę, kuląc się, ale chwyta moją dłoń, przyciskając mocno palcami. -

No mów, Gabry - mówi.

Przychodzi mi do głowy tylko jedna rzecz, która mogłaby go skłonić do zostawienia mnie w spokoju.

-

Widziałam Wyznawców Ducha - mówię, a serce łomocze mi w piersi.

Daniel zatrzymuje się, przestaje się do mnie przyciskać, a ja wyślizguję się i wychodzę na galerię. Powietrze jest tutaj znacznie zimniejsze, pozbawione zapachu Daniela i woni mojego strachu. Szybko podąża za mną, ciągnąc za sobą chorą nogę po okratowaniu podłogi, wzbudzając w ten sposób wibracje w metalowej balustradzie. O czym ty mówisz? - pyta, wyraźnie podejrzliwy. Światło dalej się kręci, uderzając w nas, a potem podążając w ciemność. Wiatr delikatnie gwiżdże, gdy faluje lekko przy szczycie latarni. Tam, w ruinach - mówię mu, pokazując teren za Barierą. Próbuję się od niego odsunąć, gdy się przybliża, ale on znowu przygniata mnie do barierki, przyciskając swoją pierś do mojego boku i wciskając brodę między mój obojczyk i szyję, żeby spojrzeć tam, gdzie mu wskazuję. znalazła się w potrzasku. Już prawie krzyczę w nadziei, że na zewnątrz wciąż jest Elias i przybiegnie mi na ratunek. Wtedy jednak przypominam sobie o tym, że zostawił mnie samą, gdy chciałam wracać do ruin. I o tym, że wolał Wyznawców ode mnie. A myślenie o nich sprawia, że żołądek podchodzi mi do gardła. Muszę wyprowadzić Daniela z domu. Muszę się go jakoś pozbyć. Jego oddech na mojej szyi jest gorący, a ciało odgradza mnie od szyby. Odwracam głowę, kuląc się, ale chwyta moją dłoń, przyciskając mocno palcami. -

No mów, Gabry - mówi.

Przychodzi mi do głowy tylko jedna rzecz, która mogłaby go skłonić do zostawienia mnie w spokoju. -

Widziałam Wyznawców Ducha - mówię, a serce łomocze mi w piersi.

Daniel zatrzymuje się, przestaje się do mnie przyciskać, a ja wyślizguję się i wychodzę na galerię. Powietrze jest tutaj znacznie zimniejsze, pozbawione zapachu Daniela i woni mojego strachu. Szybko podąża za mną, ciągnąc za sobą chorą nogę po okratowaniu podłogi, wzbudzając w ten sposób wibracje w metalowej balustradzie. O czym ty mówisz? - pyta, wyraźnie podejrzliwy. Światło dalej się kręci, uderzając w nas, a potem podążając w ciemność. Wiatr delikatnie gwiżdże, gdy faluje lekko przy szczycie latarni. Tam, w ruinach - mówię mu, pokazując teren za Barierą. Próbuję się od niego odsunąć, gdy się przybliża, ale on znowu przygniata mnie do barierki, przyciskając swoją pierś do mojego boku i wciskając brodę między mój obojczyk i szyję, żeby spojrzeć tam, gdzie mu wskazuję. Widziałam tam wcześniej światła. - Mój głos drży, a jego skóra jest mokra od potu. - A w ciągu dnia zdawało mi się, że przez lunetę widzę jakiś ruch i ludzi ubranych w białe tuniki. Właśnie zdałam sobie sprawę, że to mogli być Wyznawcy. Gdy mruży oczy, żeby lepiej widzieć, jego ciało jeszcze mocniej przyciska się do mojego, a barierka, wbija mi się w biodro. Żeby się od niego odsunąć, mogę tylko wychylić się na zewnątrz. Gdybym uniosła się jeszcze trochę na palcach albo Daniel odrobinę mocniej by mnie przycisnął, mogłabym

spaść w pustkę poniżej. Spoglądam na plażę, która jest tak daleko w dole, zastanawiając się, czy Elias mnie widzi. Ciekawe, czy martwi się o mnie albo słyszy, jak mówię Danielowi o Wyznawcach. Cała się spinam, czekając na reakcję Daniela. Czy uwierzy i zostawi mnie w spokoju? Wiem o Danielu jedną rzecz - lojalność wobec Milicji zawsze była dla niego najważniejsza. Zrobiłby wszystko, żeby wykazać się przed Radą. Odwraca do mnie twarz, a pot z jego policzka spada mi na ramię. -

Doskonale się spisałaś - mówi. - O ile to prawda.

Na chwilę przerywa, a jego oddech na mojej skórze jest mokry. A potem tylko się uśmiecha, ukazując błyszczące w świetle zęby. Dobranoc, Gabrielle - mówi i kuśtyka w stronę pomieszczenia, w którym znajduje się lampa, a później na schody. Widzę, jak ciągnie za sobą chorą nogę i słyszę każdy jego głuchy krok na dół, aż w końcu zamyka za sobą drzwi i z trudem przechodzi przez plażę w stronę ścieżki prowadzącej przez las do miasteczka. Opadam na podłogę galerii i pozwalam, by chłodny wiatr owiewał mi kark. Przełykam ślinę i zaciskam palce w pięść tak mocno, aż kostki stają się białe. Próbuję przejrzeć zamiary Daniela i wymyślić, co powinnam teraz zrobić. Wszystko dzieje się zbyt szybko. Najchętniej po prostu siedziałabym tutaj i udawała, że nic się nie stało. Mimo to wiem, że to bezcelowe. Nic już nie jest takie jak wcześniej. Moja najlepsza przyjaciółka zostanie zabrana. Rada dowie się, że matka odeszła. A Catcher wkrótce umrze. Pozostaje tylko jedno pytanie - co się stanie ze mną, gdy już wszystko stracę? Kiedy minęło wystarczająco dużo czasu i jestem pewna, że Daniel odszedł, prześlizguję się na dół, a potem na zewnątrz. Księżyc nie oświetla już miasteczka, schował się za Las, a ja czuję nieprzepartą potrzebę, aby objąć się ramionami, chociaż noc jest ciepła. Wpatruję się w ciemność w poszukiwaniu Eliasa i nawet kilka razy wołam go po imieniu, ale jego już nie ma. Wchodząc z powrotem po schodach do pomieszczenia z lampą, czuję się ociężała. Zatrzymuję się na chwilę, żeby spojrzeć na słowa wyryte przez matkę. Zastanawiam się, gdzie jest i czy nic jej nie grozi. I czy o mnie myśli. Zupełnie pozbawiona energii wychodzę na galerię i obserwuję przebijające się przez noc światło, rozświetlające świat wokół mnie. Szukam w oddali malutkich światełek Wyznawców, ale najwyraźniej dobrze się ukryli. Przeciągam dłonią po twarzy i czuję, jak zmęczenie zaczyna mi ciążyć na całym ciele, wyczerpujący dzień zaczyna zbierać swoje żniwo. Zastanawiam się, jak Daniel wykorzysta to, co mu powiedziałam. Czy zdążył już przekazać wiadomość Milicji i może właśnie teraz szykują się do złapania Wyznawców. Czuję delikatne ukąszenie wyrzutów sumienia, bo może powinnam była chwilę dłużej pomyśleć, zanim cokolwiek powiedziałam. Wtedy jednak przypominam sobie, jak wyglądał tamten chłopiec, stłamszony i cały pokryty krwią. Przypominam sobie jego jęk.

Odsuwając od siebie tę myśl, by nie zajmować się nią teraz, pozwalam głowie odchylić się do tyłu. Zamykam oczy i czuję podmuch wiatru znad oceanu. W końcu pojmuję, co matka miała na myśli, mówiąc o zapominaniu i o tym, o ile łatwiej jest odsunąć od siebie ból i pozwolić, by zniknął. Gdybym tylko mogła zapomnieć o dzisiejszym dniu, zrobiłabym to. Gdybym mogła usunąć każdą jego chwilę, zrobiłabym to z radością i bez wahania. f We śnie siedzę w łódce mojej matki. Plecami opieram się o dziób, a żagiel nie łapie wiatru, delikatna letnia bryza ledwie nim porusza. Wokół mnie nie ma nic oprócz fal wiecznie maszerujących w dal. Nie widzę lądu i wiem, że powinnam być przerażona, ale kołysanie łódki w jakiś sposób uspokaja mnie i utrzymuje w poczuciu bezpieczeństwa. Przy sterze, delikatnie trzymając ręką rumpel, siedzi wysoki mężczyzna, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Mimo to wiem, że to Roger - człowiek, który opiekował się latarnią, zanim jego miejsce zajęła moja matka; mężczyzna, który znalazł ją na plaży, gdy uciekła z Lasu. Nie wydaje się zmartwiony brakiem wiatru i po prostu siedzi, w drugiej ręce trzymając luźną mokrą linę. Pordzewiała łopata leży między nami. - W takim razie przekażę je teraz tobie, tak myślę - mowi. Mrugam oczami, zastanawiając się, skąd wiem, jak on wygląda i jak brzmi jego głos. -

Co masz na myśli? - pytam.

-

Latarnię. Plażę. Są teraz twoje. Jeśli się zgodzisz.

Czuję lekki ucisk w klatce piersiowej, gdy zdaję sobie sprawę z odpowiedzialności. Potrząsam głową. -

Należą do mojej matki - mówię.

Jego uśmiech jest smutny, a w kącikach oczu pokazują się zmarszczki, powstałe po latach mrużenia oczu na słońcu. Nigdy do niej nie należały. Ona wolała to. - Rozpościera ramiona szeroko, szerzej niż to możliwe, i pokazuje nimi fale. - Po prostu nie była jeszcze gotowa, żeby zrezygnować z reszty. Nie potrafiła przestać czekać. Potrząsam głową, próbując go zrozumieć. -

Czekać na co?

Patrzy na mnie, jakby oczekiwał, że sama odpowiem na swoje pytanie. Jakbym wiedziała, co ma na myśli. -

Na wszystkich - mówi w końcu. - Na nich. - Wskazuje brodą fale.

Spoglądam w dół na wodę i wtedy właśnie widzę ich tańczących pod powierzchnią. Ludzi. Rozciągają się, kurczą i wirują pod wodą, zupełnie jak Mellie, zanim została zarażona. Chowam się z powrotem do łódki, ale to nie wystarcza - nie mogę się od nich uwolnić. Ich ręce trzepoczą pod wodą. Otwieram usta, by krzyknąć, ale dobywa się z nich śmiech. Próbuję krzyczeć głośniej, ale wciąż zanoszę się śmiechem. Roger odchyla głowę do tyłu i śmieje się razem ze mną, a ja chciałabym wyciągnąć do niego ręce i błagać o pomoc, ale nie dzieje się nic poza tym, że wciąż dajemy upust naszej radości. Ciała w wodzie unoszą się coraz wyżej, a z ich ust wypływają bąbelki. Kiedy docierają do powierzchni, słyszę nie jęki, ale szepty. Potem rękoma sięgają poza krawędź łódki, dotykają mojej skóry. Wciągają mnie do wody i już tylko czekam na ich zęby. Czuję na sobie ich usta, szepczące bez końca. Zdradzają mi swoje imiona, opowiadają o swoich istnieniach, o bólu. Roger stoi w łódce i spogląda na mnie z góry, jego twarz odznacza się cieniem na tle jasnobłękitnego nieba. Nie potrafię walczyć, nie mogę przestać się śmiać, nie jestem w stanie oprzeć się tym, którzy jeszcze niedawno byli ludźmi. Budzę się, walcząc o oddech, i zdaję sobie sprawę, że wciąż jestem na galerii i pada na mnie deszcz. Wślizguję się do środka latarni, a wspomnienie próbujących mnie złapać widmowych palców sprawia, że przeciągam rękoma po ciele, by pozbyć się tego wrażenia. Na horyzoncie pojawia się błyskawica, tak jasna na tle ciężkiego, szarego poranka. Spoglądam w dół na plażę, gdzie fale zaczynają już uderzać o brzeg. Burza zazwyczaj oznacza więcej Mudo. Nie poradzę sobie z tak dużą liczbą martwych. Mam już wszystkiego dość. Jestem zbyt zmęczona. Nie mam już siły do dalszej walki. Czuję wibracje od przetaczającego się grzmotu i głęboko wzdycham. Zdejmując z twarzy ociekające wodą włosy, zaczynam schodzić ze schodów, nie zatrzymując się, by przebrać się w suche ubrania. Nakładam na ramiona impregnowane poncho i wlekę się do miasteczka, żeby poprosić Milicję o pomoc w oczyszczeniu plaży. Na środku placu bezładnie wiszą zmoczone deszczem dekoracje. Z lampionów ścieka woda, zbierając się w kałuże pod sztandarami w jasnych kolorach. Na scenie jest kotara zrobiona z pasów materiału w barwach Protektoratu. Wizyta Rekrutów jest zawsze powodem do świętowania dla tych, którzy nie odchodzą razem z nimi. Vista ma szansę zabłysnąć, udowodnić, że zasługuje na swoje miejsce w granicach Protektoratu. Jednak dzisiaj wszystko wydaje się tu mokre i ubłocone. Omijam to miejsce, chowając twarz pod wysokim kołnierzem, żeby uniknąć kontaktu wzrokowego w drodze do strażnicy przy bramie. Daniel dostrzega mnie, zanim udaje mi się tam dotrzeć i kuśtyka w moją stronę, uśmiechając się lekko. Wśród mokrej szarości łatwo zapomnieć o wczorajszej nocy, o jego twarzy skrytej w cieniu i błyszczącym ostrzu noża od Eliasa, gdy Daniel się nade mną pochylał. -

Jak się czuje twoja matka, Gabrielle? - pyta.

Próbuję się uśmiechnąć, ale wiem, że moje oczy nie okazują radości.

-

Lepiej - mówię. - Chociaż skoro zbliża się sztorm, będziemy potrzebować pomocy Milicji.

Daniel kiwa głową, a mi przypomina się sen i szepty wszystkich martwych. Ze zdenerwowania uderzam rytmicznie palcami o nogę. Zastanawiam się, czy błędem było mówienie mu o Wyznawcach. Może powinnam była poczekać i dać Eliasowi szansę na wytłumaczenie się. Słuchaj... - Muszę odchrząknąć, żeby mówić dalej. - Jeśli chodzi o Wyznawców i o to, co mówiłam ci wczoraj... Jego oczy błyszczą, gdy mi przerywa. Miałaś rację. - Prawie podskakuje z podniecenia. - To, co zobaczyłaś z latarni, to naprawdę byli Wyznawcy. Aha. - Tylko tyle jestem w stanie powiedzieć. Czeka na przypływ mojego entuzjazmu, ale nie potrafię wykrzesać go z siebie. Jego oczy się zwężają. Podchodzi tak blisko, że tylko kilka kropel jest w stanie zmieścić się w przestrzeni między nami. Protektorat ceni lojalność - mówi odrobinę ostrzejszym tonem. Jest zbyt blisko, więc w odruchu obronnym sięgam ręką do biodra. Spogląda w dół na moje palce, dotykające rękojeści noża. Wiem, że rozpoznaje go z zeszłej nocy - nóż Wyznawców. Przechyla głowę na bok. - I mówiąc szczerze, Przewodniczący zawsze kwestionował lojalność twojej matki. Mary jest z zewnątrz i jego zdaniem pochodzi z samego Lasu. Jego dłoń zbliża się do mojej i zaciska na niej i na uchwycie sztyletu. Próbuję się wyrwać, ale on tylko trzyma mocniej. Zastanawiam się, czy inni Milicjanci na nas patrzą, czy zdają sobie sprawę z tego, co właśnie powiedział Daniel. Ciekawe, co by się stało, gdybym teraz krzyknęła do nich, wołając o pomoc. Jednak nie jestem pewna, czy przypadkiem po prostu by tego nie zignorowali, zostawiając mnie na pastwę Daniela. -

Nie ma żadnego powodu, żeby Przewodniczący, albo ja, wątpił w twoją lojalność, prawda?

Wpatruję się w jego przymrużone oczy. Nie znałam go dobrze, gdy dorastaliśmy. Jest ode mnie starszy i wszyscy jego koledzy odeszli do Rekrutów w ciągu ostatnich kilku lat. Zawsze się zastanawiałam, czy jako odrzucony z powodu chorej nogi nie czuje złości i gniewu wobec Protektoratu. Nie jestem pewna, czy to ostrzeżenie to przejaw niezaprzeczalnej lojalności wobec Przewodniczącego, czy raczej tego, co do mnie czuje. Zastanawiam się w głębi duszy, czy nie powiedzieć mu prawdy. Tak bardzo chciałabym komuś zaufać i usłyszeć, że wszystko będzie dobrze. Może jestem zbyt podejrzliwa w stosunku do Daniela. Jednak jego palce głębiej wpijają się w mój nadgarstek, a twarz nie zdradza żadnych emocji. Wtedy właśnie dobiega do nas krzyk Wessona, przywódcy Milicjantów, który stoi na platformie z widokiem na teren za Barierą. Daniel odsuwa się, a napięcie między nami pryska niczym bańka mydlana. Milicjanci zbierają się przy powoli otwierającej się bramie, a Daniel staje przede mną, jakby chciał obronić mnie przed resztą świata.

-

Co się dzieje? - pytam, ale nie zwraca już na mnie uwagi.

Na wszelki wypadek trzymaj się z tyłu - odpowiada, kładąc mi rękę na brzuchu i odpychając dalej. Pojawia się jeszcze więcej Milicjantów i czuję ich podniecenie, pulsujące w powietrzu. Ściskają mocno swoją broń i stoją na palcach. Brama otwiera się na tyle szeroko, że ponad ramieniem Daniela dostrzegam starą ulicę. Od razu ich rozpoznaję - to Wyznawcy Ducha. Prowadzi ich grupa Milicji z Vi-sty w przemoczonych czarnych koszulkach, wszyscy mają w dłoniach toporki z ostrzami błyszczącymi w deszczu. Wyznawcy idą powoli i ostrożnie. Każdy ma na sobie białą tunikę, a spod niej wystają umazane burym błotem spodnie albo spódnice. Są nie tyle szczupli, co wręcz wychudzeni, a ich twarze szpecą zapadnięte policzki i oczy. Nawet w słabym świetle nietrudno dostrzec, jak są wyniszczeni, jak kruche wydają się ich ciała. W niczym nie przypominają groźnie wyglądających ludzi, jakimi wydawali się w blasku księżyca. Teraz wydają się bezbronni i słabi. Pomijając Mudo, których ciągną za sobą na sztywnych łańcuchach. Przełykam ślinę, czując wzrastające we mnie napięcie, gdy przyglądam się twarzom Wyznawców w poszukiwaniu Eliasa. Jest mi głupio. Wiem, że powinnam chcieć, by go złapali. Powinnam cieszyć się, że zapłaci za przynależność do sekty, która jest zdolna do tego, co widziałam zeszłej nocy. Mimo to nie potrafię zapomnieć o tym, jak delikatnie się ze mną obchodził. I że uratował mi na plaży życie. Przez bramę przechodzi więcej Milicjantów, którzy dołączają do pozostałych, przyczyniając się do utworzenia tłumu chaotycznych krzyków i jęków. Daniel spluwa na błotnistą ziemię, ciągle przyciskając się do mnie i trzymając rękę na moim brzuchu. Są zbyt daleko, żebym mogła stwierdzić, czy jest tam Elias i trudno mi ukryć irytację. -

Co się z nimi stanie? - pytam.

Daniel kręci głową. Będą poddani kwarantannie - odpowiada. - Protektorat pozwala Wyznawcom wędrować od osady do osady i głosić te ich brudne kłamstwa, ale mamy prawo poddać kwarantannie każdego, kto chce wejść do Visty. W miarę jak zbliżają się Wyznawcy, coraz więcej Milicjantów pojawia się przy bramie, z bronią w pogotowiu. Po niebie przetaczają się kolejne grzmoty. Najpierw spoglądam na Wyznawców, a później na Milicję, czując w powietrzu napięcie. Jeden z Wyznawców, staruszek z brwiami poznaczonymi siwizną, wychodzi naprzód i delikatnie przystaje. Do jego nadgarstka przywiązana jest smycz, na której mężczyzna prowadzi pozbawionego szczęki Mudo. Trzeci Zakon Wyznawców Ducha prosi o pozwolenie na wejście do waszego miasta oraz głoszenie słowa Bożego i prawdy o zbawieniu poprzez zmartwychwstanie - mówi, rozpościerając

szeroko ramiona, ubrany w przyklejoną do ciała tunikę. Porusza smyczą, przez co Mudo potyka się, wyciągając ręce w kierunku Milicjanta. Daniel napina wszystkie mięśnie, a ja kulę się, widząc, jak Milicjant w jednej chwili bierze zamach i celuje swoim ostrzem w Mudo, a młoda Wyznawczyni skacze do przodu, by go powstrzymać. Mudo jęczy, wyciąga ręce, a po jego bezzębnej twarzy spływa deszcz. Topór przecina klatkę piersiową Wyznawczyni. Przez jej tunikę przesiąka krew, pryska czerwień. Na chwilę wszystko zamiera. Kobieta chwieje się. W dłoni trzyma smycz, na której końcu stoi jej własny Mudo. Łańcuch wypada z jej bezwładnych palców. Rozpoznaję ją - to kobieta, która zeszłej nocy trzymała chłopca, gdy ten się przemieniał. To ją chciałam rozerwać na strzępy za to, na co pozwoliła. Jednak teraz, gdy stoi cała we krwi, a w jej oczach dostrzegam niedowierzanie, wszystko się zmienia. Teraz wygląda zupełnie inaczej. Nie jest już silna, lecz krucha; nie twarda, lecz delikatna. Wydaje się starsza, bardziej zgarbiona, jakby przygniatający ją ciężar stał się zbyt wielki. Upada na ziemię. Zapach jej krwi nasyca powietrze wokół. Wiem, kiedy dokładnie dociera do Mudo. Zwiększa się natężenie ich rozgorączkowanych jęków. Wszyscy zaczynają chwiejnie się do niej zbliżać, a Wyznawcy próbują utrzymać ich w miejscu, ciągnąc za łańcuchy. Mudo próbują wyrwać się z niewoli, szarpiąc za obroże. Milicjanci podrywają się z krzykiem. Uderzają w Mudo, a Wyznawcy zaczynają błagać o litość w obawie, że ktoś podzieli los kobiety. Deszcz się wzmaga i wszyscy grzęzną w błocie. Martwa Wyznawczyni prowadziła ze sobą chłopca, który się poświęcił. Nie ma już zębów ani całej dolnej szczęki. I teraz, gdy jest już wolny, a utrzymujący go łańcuch luźny, wyciąga ręce do kobiety. Gdyby miał zęby, wgryzłby się w jej ciało. Zamiast tego tylko się do niej przyciska, ogarnięty wiecznym głodem. Milicjant z ociekającym krwią toporem bierze jeszcze jeden zamach i zagłębia ostrze w szyi chłopca, który w tej samej chwili upada na kobietę. Ona krzyczy i kurczowo się go trzyma, zupełnie jak zeszłej nocy - choć tak upiornie inaczej. W gardle rośnie mi gula, gdy widzę, jak kobieta wyciąga rękę do twarzy chłopca. Zanurza dłoń w miejsce, gdzie wcześniej było jego ramię, rozpaczliwie próbując zarazić się od niego, zanim umrze z powodu odniesionej rany. Cofam się, chcąc uciec jak najdalej od tego, co dzieje się na moich oczach. Uciec od krzyków, jęków i krwi. Milicjanci dziesiątkują Mudo, pozbawiając ich głów mimo próśb Wyznawców. Ci zostają przepchnięci dalej i zmuszeni do uklęknięcia. Wszystko wymknęło się spod kontroli. Jesteśmy członkami Protektoratu! - krzyczy jeden z Wyznawców. Jego głos się łamie. Powinniście nas chronić! Nie zrobiliśmy niczego złego! Przybyliśmy w pokoju! Jesteśmy tu dla Boga!

Nikt go nie słucha. Powinnam chcieć, by Wyznawcy zapłacili za to, co zrobili zeszłej nocy, ale widząc ich w takim stanie - łkających w błocie - nie wiem już, co myśleć i jak się czuć. Kobieta uderzona toporem powoli osuwa się na plecy i leży cała we krwi, patrząc w niebo. Martwy chłopiec Mudo spoczywa na jej kolanach, jego rdzeń kręgowy został przerwany na szyi. Szukam pośród tego chaosu Eliasa, przerażona, że coś mogło mu się stać i nie mogąc pogodzić się z tym uczuciem. Nie widzę go, ale Wyznawcy stali się identyczni, cali urna-zani błotem i pochlapani krwią, z twarzami mokrymi od przypominających łzy kropli deszczu. -

Nie rozumiem - mówię sama do siebie.

Daniel w końcu odsuwa się ode mnie i przyłącza się do reszty Milicjantów, wybijających Mudo. Wiem, że to najlepsze rozwiązanie. Wiem, że Mudo są potworami i powinni zostać zabici. Mimo to dzieje się coś złego. Dostrzegam to radosne zezwierzęcenie w oczach Milicjantów... To moja wina. To przeze mnie. To ja powiedziałam im o Wyznawcach. Nie mogę już znieść tego widoku, więc odwracam się i biegnę w stronę latarni, zostawiając wszystko w tyle. Zanim udaje mi się dotrzeć do latarni, sztorm przybiera na sile, a uderzające o brzeg fale wyrzucają na plażę coraz więcej Mudo. Nie mija wiele czasu i przychodzą Milicjanci, emanujący energią z niedawnej konfrontacji. Próbuję unikać rozmowy z nimi, chociaż kilku pyta mnie o matkę, więc mówię im, że nadal jest chora i leży w łóżku. Wszyscy zdają się wierzyć mi na słowo oprócz Daniela, który tylko się we mnie wpatruje z uniesionymi kącikami ust i zmrużonymi oczami. Gdy dzień zbliża się ku końcowi, a patrole schodzą z plaży, żeby osuszyć się w środku, Daniel zostaje najdłużej. Całe szczęście nigdy nie jesteśmy sami. Chociaż zbliża się trzecia noc od czasu, kiedy Catcher został zarażony, nie chcę nawet myśleć o tym, że mógł już się przemienić. Nie mogę przestać o nim myśleć. Powinnam z nim teraz być - obiecałam mu to - i czuję, że znowu go zawiodłam. Strach i zmartwienie przetaczają się we mnie jak grom po niebie. Muszę pozbyć się Milicji i ciekawskich spojrzeń Daniela. Oddalam się na chwilę, udając, że muszę sprawdzić coś w latarni. Wchodzę na samą górę i staję przy barierce, żeby popatrzeć na ruiny. Wiatr smaga moimi włosami, których mokre pasemka przykleiły mi się do twarzy. Z miejsca robię się cała mokra i oczywiście nic nie jestem w stanie zobaczyć - zapada już noc i dookoła widać tylko ciemność i wodę. Gdzieś tam Catcher właśnie umiera. I jest sam. Chyba że jest z nim Elias i czeka, by zamienić go w kolejnego bezzębnego Mudo. Dławi mnie poczucie winy i wewnętrzny ból, sprawiając, że czuję się fizycznie słaba i chora. Mam złamane serce. Przecież powinnam tam być. Obiecałam mu, że wrócę. Zastanawiam się, czy on wie, że to burza nie pozwala mi do niego dotrzeć, czy może jego zdaniem go porzuciłam. Chciałabym zbiec ze schodów i pośpieszyć za Barierę. I niech Milicja mnie goni. Niech spróbują mnie zatrzymać. Jednak tego nie robię. Ciągle przypominają mi się słowa Eliasa z zeszłej nocy - gdyby Catcherowi naprawdę na mnie zależało, nie pozwoliłby mi podejmować tak wielkiego ryzyka. Ze złości na Eliasa,

który sprawił, że wątpię w uczucia Catchera, kopię w barierkę i czuję pulsowanie bólu w największym palcu. Przyciskam dłonie do twarzy, nie mogąc przyznać się sama przed sobą, że burza przyniosła mi odrobinę ulgi. Cieszę się, że mam wymówkę i nie muszę zbierać w sobie odwagi na kolejną wyprawę do ruin. Jestem szczęśliwa, że nie muszę tej nocy stawiać czoła przerażeniu. Powtarzam sobie, że niektórzy zarażeni potrafią przetrwać dłużej niż inni. To koniec trzeciego dnia, a rana była płytka - Catcher musi mieć jeszcze swój czwarty dzień. W to właśnie muszę wierzyć, żeby nie skulić się tutaj i nie utonąć w deszczu. Burza nie ustaje przez całą noc, a ja ciągle gotuję wodę dla Milicjantów i robię im herbatę, częstuję świeżym chlebem, udając, że gdzieś tam wcale nie umiera mężczyzna, którego być może kocham. Milicjanci śmieją się. Nie hamują radości, gdy mówią o zabijaniu, a czasami szepcząc tak nieprzyjemne rzeczy, że zastanawiam się, czy może chcą, bym ich podsłuchiwała. Daniel jest najgorszy. Dla nich to jak święto - rzadko mają okazję pozbyć się tak wielu Mudo. Tylko w czasie największych burz na plaży pojawia się tyle ciał. Próbuję się uśmiechać, gdy na zewnątrz gwiżdże wiatr. Staram się udawać, że jestem taka jak oni i wierzę w to, co robią - że Mudo są potworami. Jednak gdy przypominam sobie o Catcherze, moja wiara słabnie. Nie potrafię myśleć o nim w ten sposób. Nie chcę pogodzić się z tym, że mógłby stać się kolejnym Mudo i nie będzie o mnie pamiętał. Burza nie kończy się następnego dnia. Co więcej, jeszcze się wzmaga. Nawet Milicjanci wydają się zmęczeni. Udaję, że noszę mojej matce jedzenie i odrzucam wszystkie propozycje pomocy oraz zbywam uprzejme pytania o jej zdrowie. Zanoszę tacę po krętych schodach do jej pokoju na górze, siadam na łóżku i gapiąc się na wzburzony ocean za oknem, zjadam przygotowany dla niej posiłek. Nie ma szans na to, by Catcher przeżył tę noc. Wiem to tak dobrze jak to, że świat nigdy nie pozbędzie się Mudo. Myśląc o nim, czuję się pusta w środku. Catcher umrze samotnie. W pustym pokoju, w opuszczonym mieście. To pierwszy i jedyny chłopak, którego mogłam pokochać i który dojrzał we mnie coś wartego uwagi. Nie jestem pewna, czy uda mi się jeszcze znaleźć kogoś takiego - kogoś, kogo znałam tak długo, że ufanie mu było dla mnie tak naturalne jak oddychanie. Ktoś puka do drzwi, a ja upuszczam herbatę, którą trzymałam w dłoniach. Gorąca ciecz parzy mi nogi, a kubek rozbija się o podłogę. Już widzę obracającą się gałkę i słyszę swoje imię. Skaczę do drzwi, przyciskam je swoim ciałem i potem prześlizguję się przez wąski otwór, zamykając je tuż za sobą. Próbuję udawać, że moje nogi wcale nie pieką od oparzenia gorącą wodą. Staram się wyglądać na rozluźnioną i spokojną, choć z wysiłku nad górną wargą zbiera mi się pot.

To Daniel, więc próbuję zmusić się do uśmiechu, który pewnie przypomina raczej grymas. Nie odsuwa się, by mnie przepuścić, więc dalej stoję przyciśnięta do drzwi. Nie mogę ich otworzyć, żeby zrobić trochę miejsca, bo zobaczy wtedy puste łóżko matki i domyśli się, że jej nie ma. -

Jak się czuje twoja matka? - pyta, udając, że powoduje nim wyłącznie uprzejmość.

Odpoczywa - odpowiadam w nadziei, że mi uwierzy. Czuję się niepewnie sam na sam z nim tutaj, gdy nie wiem, jakie ma intencje, pytając o moją matkę. - Cały ten harmi-der ma na nią zły wpływ. Spogląda ponad moim ramieniem, jakby w nadziei, że dojrzy coś przez drzwi. Kiwa głową. -

Z pewnością - mówi bez przekonania.

Nie rusza się i boję się zostawić go tu samego. Obawiam się jego podejrzeń. Chodźmy na dół. Inni będą się zastanawiać, gdzie jesteśmy - mówię, starając się o spokój, jakbym nie czuła w jego obecności strachu. - Na pewno kończy im się kawa, powinnam się tym zająć. Daniel uśmiecha się wtedy do mnie, jakby godził się na moje zachcianki. - W porządku, Gabrielle - mówi. Stoi jeszcze chwilę, a powietrze wokół nas jest zbyt ciężkie. Czuję na Danielu zapach plaży i Mudo. Drapie mnie od niego w gardle, a potem woń przesuwa się do żołądka i robi mi się niedobrze. Chcę go odsunąć; powiedzieć, żeby dał mi spokój. Zamiast tego mocno przyciskam ręce do boków. Daniel w końcu odwraca się i powoli schodzi ze schodów, zostawiając mnie samą, walczącą o powietrze, jakbym nigdy wcześniej nie oddychała. Straciłam czucie w zaciśniętych w pięści dłoniach. Chociaż tego samego wieczora niebo się przejaśnia, wysokie fale nadal wyrzucają Mudo na brzeg. Ich rozdęte ciała leżą na piasku niczym zapomniane kurhany. Niektórzy Milicjanci w dalszym ciągu patrolują plażę, ich ruchy są spokojniejsze, ale wciąż energiczne. Latarnia wydaje mi się zbyt bliska i zbyt ciepła, gdy jest w niej tylu ludzi. Gdy jest tu Daniel i jego ukradkowe spojrzenia. Próbuję uciekać na zewnątrz, ale tu też jest ich pełno. Chodzą wzdłuż brzegu, trzymając topory i sierpy w pogotowiu, czekają na kolejne ciała. Gdy słońce zachodzi, zbierają drewno, żeby rozpalić ogniska, ale ogień tylko cicho trzaska, rzucając na piasek słabą poświatę. Uciekam na górę, wymawiając się potrzebą sprawdzenia lampy. Włączam ją, nakręcam koła zębate, ale jeszcze nie pozwalam, by zaczęła się obracać. Wpatruję się w światło, zastanawiając się, czy Catcher wciąż żyje i będzie mógł je zobaczyć. Zastanawiam się również, czy moja matka będzie go szukać na horyzoncie. Czy komukolwiek jeszcze zależy na mnie i na tej latarni? Upuszczam kawałek drewna, którego użyłam do zapalenia lampy. Malutki płomyczek drga w powietrzu, a potem rozżarza się czerwony węgielek. Zdaję sobie sprawę, że przejęłam życie matki. Nagle oczami wyobraźni widzę, jak odsłania się przede mną cała moja przyszłość, nadzorowana przez porę przypływów, odmierzona obrotami lampy.

Widzę wszystko - fale uderzające o brzeg, słońce ustępujące miejsca księżycowi, rozpalające horyzont do czerwoności raz po raz. Las rozpościerający się za ogrodzeniem jest zbyt stary i zbyt wielki, by się nim zająć. Z ruin zostaje ledwie sterta kamieni, a kolejka poddaje się wreszcie sile grawitacji, podczas gdy Vista dusi się i dyszy, walcząc 0 przetrwanie, aż w końcu pewnego dnia kruszą się koła zębate w latarni i nie ma już zapasowych sprzed Powrotu, żeby je wymienić. Protektorat porzuca miasteczko, które później blaknie w zupełnym zapomnieniu, pozbawione przyszłości. I przez cały ten czas ja jestem tutaj - stoję sama na galerii i czekam. Na matkę i na nadzieję dla Catchera i Ciry. Zawsze gdy zapada zmierzch, zapalam lampę, na którą nikt nie zwraca uwagi. W czasie każdego przypływu obcinam głowy tym, który kiedyś byli ludźmi - tak jak Catcher 1

Mellie - i jestem bezpieczna, samotna i stara.

Nikt na mnie nie czeka, nikt mnie nie zna. Nie mam z kim dzielić swojego życia i swoich wspomnień. Jestem tylko ja i ocean, przypływy i latarnia oraz fale, uderzające jedna za drugą o brzeg. Nie jestem Rogerem, żadna Mary nie pojawi się na brzegu. Nie jestem moją matką, nie uratuję żadnego dziecka z Lasu.

Ir Teraz rozumiem, co przyciągnęło matkę z powrotem do Lasu tamtego dnia, kiedy mnie znalazła. Co sprawiło, że zabrała mnie ze sobą, by pokonać bezgraniczną pustkę oceanu. Pojmuję już, dlaczego chciała zapomnieć, choć ostatecznie przeszłość i tak do niej wróciła. Nagle zdaję sobie sprawę z tego, jak mało wiem o jej poprzednim życiu. Wiem, że pochodzi z Lasu i opuściła swoją wioskę, by odnaleźć ocean. Wiem, że jest silniejsza, niż ja kiedykolwiek będę. I zdecydowała się na to życie, by wychować mnie w poczuciu bezpieczeństwa, którego sama nie miała, gdy dorastała. Wiem, że moja matka kiedyś kochała, ale nie mam pojęcia, jakie to uczucie. Poza tym, że to z tego powodu chciała 0 wszystkim zapomnieć. Wiem, że w pewnym momencie opuściła Vistę - zawędrowała do Mrocznego Miasta i jeszcze dalej - a mimo to coś skusiło ją do powrotu. Ale co z jej marzeniami? Co kiedykolwiek o nich wiedziałam? Czuję się, jakby krew w moim ciele zmieniła kierunek 1 zaczęła płynąć w drugą stronę. Tak dotkliwie czuję w tej chwili brak matki. Chciałabym do niej podpełznąć i usłyszeć, jak mówi, że wszystko będzie w porządku i że zawsze będę bezpieczna. Chciałabym, by powiedziała mi, że nawet gdyby cały świat wywrócił się do góry nogami w ciągu tygodnia, wciąż będzie trwać i iść do przodu. Dotykam kół zębatych latarni, naoliwione elementy prześlizgują się pod moimi palcami. Przed oczami mam matkę, której ręce tyle razy tu spoczywały i która tyle razy przychodziła tu spojrzeć na świat.

Rozumiem teraz, że sama muszę podjąć decyzję - mogę pogodzić się z tym, co widzę. Mogę uruchamiać latarnię tej nocy i każdej następnej, bezpieczna w granicach bariery, którą sama wokół siebie zbudowałam. ♦ Albo mogę zaryzykować wszystko - pobiec do Catchera i wykorzystać jego ostatnie chwile najlepiej, jak potrafię. Otworzyć się na możliwość porażki i cierpienia. Wpatruję się w obmywający okna deszcz. Zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie, gdybym nigdy nie przekroczyła Bariery. Gdybym siedząc na szczycie muru z Catche-rem, pociągnęła go z powrotem. Żałuję, że nie jestem silniejsza. Żałuję, że nie jestem moją matką. Uruchamiam mechanizm, ostre światło oślepia mnie z każdym obrotem, a serce dostraja do niego swój rytm. Milicjanci odchodzą wcześnie rano następnego dnia. Plaża jest nieskazitelna, piasek gładki i czysty. Fale nie są większe niż zmarszczki na powierzchni wody w misce. Jakby świat nie był ogarnięty szaleństwem przez ostatnie dwa dni. Po burzy zawsze jest najdziwniej - jak to możliwe, że świat może w jednej chwili być tak ciemny i targany wiatrem, wyrzucając bez końca ciała na plażę, by za moment wyglądać tak, jakby Mudo w ogóle nie istnieli. Jakby nasza planeta zaczęła kręcić się w drugą stronę i wróciła do czasu sprzed Powrotu. Podchodzę do granicy między oceanem i plażą, pozwalam słonej wodzie obmywać mi palce u stóp. Zastanawiam się, czy nie pójść dalej - robić krok za krokiem w głębinę, aż w końcu pochłonie mnie całą. Widzę ruch pod powierzchnią i wiem, że spokój jest tylko pozorem, że wciąż gnieżdżą się tam Mudo. Waga decyzji, którą podjęłam wczorajszej nocy, uderza we mnie ze zdwojoną siłą. Właśnie zdaję sobie sprawę ę z tego, że potrzebuję po prostu czegoś, czego będę mogła się trzymać w swojej samotności. Potrzebuję ostatniego pocałunku Catchera. Ostatniego uścisku Ciry. Czegoś, co będzie przypominać mi o tym, że mogłam być kochana, mogłam mieć przyjaciółkę, gdybym tylko była gotowa podjąć ryzyko. < I wtedy zaczynam biec. Chcę oddalić się od brzegu, dostać się za Barierę i dalej, na wydmy. Biegnę ścieżką między drzewami, pod ich koronami powietrze jest ciężkie i wilgotne. Kiedy wreszcie docieram do miasteczka, przebiegam przez nie aż do miejsca, gdzie trzymają Cirę, a wszystko wokół rozmazuje mi się przed oczami. Walczę z potokiem ludzi wychodzących z domów i cisnących się w kierunku Bariery. Otaczają mnie zewsząd, nie mogę oprzeć się ich nurtowi, więc daję się zaciągnąć do głównej bramy. Milicjanci - niektórzy z nich przez całą noc pracowali na plaży przy latarni - stoją wzdłuż Bariery, wyprostowani i pełni dumy w swoich czarnych strojach. Na ich twarzach widzę taki spokój i rygor, że

trudno mi uwierzyć, że to ci sami ludzie, którzy jeszcze wczoraj byli przemoczeni do suchej nitki i rechotali, opowiadając sprośne dowcipy i krwawe historie o zabijaniu. Rozplątuję warkocze i pozwalam włosom opaść na twarz w nadziei, że nikt z nich nie spojrzy mi w oczy. Mam nadzieję w jakiś sposób pozostać poza ich zasięgiem. Wszyscy są tutaj, całe miasteczko powłóczy nogami i mamrocze pod nosem. A kiedy dzwon bije trzy razy, każdy milknie. Otwiera się brama z głośnym skrzypieniem. Tłum wiwatuje. Podchodzę powoli i zdaje się, że nikt mnie nie widzi. Jakbym była dla nich niczym. Słyszę głuche uderzenia bębna i trąbienie rogu. Znajomy dźwięk czuję głęboko w brzuchu. To marsz Protektoratu - utwór, którego uczyliśmy się w szkole jako dzieci i który śpiewaliśmy każdego ranka przed lekcjami. Moje usta poruszają się bezwiednie, te słowa znam na pamięć. Zdaję sobie sprawę, że śpiewam razem z wkraczającymi do miasteczka Rekrutami. s Podczas gdy wszyscy inni świętują przybycie Rekrutów, ja wymykam się z tłumu i idę do piwnicy w Siedzibie Rady, żeby zobaczyć się z Cirą, zanim ją zabiorą. Siedzi stłamszo-na w kącie na ławce z kolanami wciśniętymi pod brodę. Jest wychudzona i zrezygnowana. Wiem już, że się poddała. Widząc ją tak małą i wystraszoną, nie mogę uwierzyć, że to ta sama dziewczyna znad rzeki. Ta, która była gotowa porwać się na każde szaleństwo. Na tyle odważna i pewna siebie, by stawić czoła całemu światu. Chcę złapać ją za ręce i zaciągnąć nad rzekę, by wrzucić ją na głęboką wodę. Chcę, by przypomniała sobie swoją siłę. Chciałabym zapytać ją, jak mam wierzyć w superboha-terów, skoro ona nie chce uwierzyć w siebie. Zaciskam palce na schowanej pod koszulką figurce, którą mi kiedyś dała. Przede wszystkim pragnę, by obiecała mi, że nie da się zabić i będzie walczyć. W końcu mnie zauważa, a jej wzrok się rozjaśnia. Podchodzi bliżej i wyciąga ręce przez kraty, a ja chwytam jej dłonie. - A Catcher? - szepcze. 4* * Spuszczam wzrok i marzę o tym, by w jakiś sposób uniknąć tej rozmowy. Nie chcę, by jeszcze bardziej przeze mnie cierpiała. Nie wiem, jak powiedzieć jej, że zawiodłam ich oboje. Potrząsam głową i widzę, jak wszystko w niej się rozpada. Ściskam mocno jej nadgarstek, ale to bezużyteczny gest. Nie jest już sobą. Oczy ma zamglone i ciemne. Cira - syczę przez zęby. - Cira, spójrz na mnie! - Rozpaczliwie próbuję znaleźć jakiś sposób, by jej pomóc, podarować coś, co podtrzymywałoby ją na duchu. Ledwie zwraca na mnie uwagę. Zupełnie jakby była pod wodą, bez walki poddając się Mudo, którzy ciągną ją na dno.

Nie możesz się poddać - mówię jej. Przypominam sobie wszystko, przez co razem przeszłyśmy. Tyle razy była silniejsza ode mnie. Zawsze chciałam być taka jak ona. Nie wiem, w jaki sposób przywrócić dawną Cirę do życia i przez to czuję się nieprzydatna. Kiedy odpowiada, ledwo porusza ustami, jakby szkoda jej było zachodu. -

Dlaczego? - pyta. - Dlaczego miałoby mnie to w ogóle obchodzić?

Otwieram usta, żeby zaprotestować, ale widzę, jak w jej oczach zapala się iskierka - resztki jej dawnej osobowości. Nie, naprawdę, Gabry. Powiedz mi, czy to jest coś warte. Czemu wciąż trzymamy się kurczowo tej namiastki życia. Z jakiego powodu? Powiedz, jaka jest różnica między mną albo tobą a Mudo? dni.

Zesłanie do Rekrutów to nie jest wyrok śmierci - mówię, powtarzając słowa Eliasa sprzed kilku

Naprawdę cię lubił, wiesz? - odpowiada, a ja przez chwilę nie wiem, o kim mówi, bo wciąż myślę o Eliasie i czuję falę gorąca na karku. - Cały czas o tobie mówił, od pierwszego dnia, gdy spotkaliśmy się w latarni. - Przerywa. - Mogłyśmy zostać siostrami. Czuję bolesny ucisk w klatce piersiowej na myśl o Cat-cherze i o tym, co mogłoby nas połączyć. Żałuję, że nie mogę tego cofnąć - mówię jej. - Żałuję, że nie mogę wrócić do tamtej nocy i powstrzymać nas przed przekroczeniem Bariery. Wzrusza jednym ramieniem. Też tak myślałam - odpowiada. - Pomyślałam o tym zaraz, jak nas złapali. Teraz już sama nie wiem. - Rozgląda się dookoła, spoglądając na pozostałych, przyciśniętych do krat. Na rodziny, które wkrótce zostaną rozdzielone. - Czasami wydaje mi się, że to było nieuniknione. Tysiąc słów protestu zbliża się do moich ust, ale ona kładzie na nich palec, zanim zdążę cokolwiek powiedzieć. -

Przepraszam - szepczę.

Cira uśmiecha się. Wiesz, lubię wyobrażać sobie ciebie stojącą w latarni. Lubię myśleć, że może będę mogła dostrzec jej światło stamtąd, gdzie nas wyślą. Może widząc światło na horyzoncie, wspomnę o tobie i Catcherze, a to sprawi, że walka na tej głupiej wojnie będzie miała jakiś sens. Czuję, że moje policzki płoną. To niesprawiedliwe, że jestem po tej stronie - mówię, a moje serce wali jak młot, choć wiem, że muszę jej to powiedzieć. - Powinnam być razem z tobą, powinnam iść razem z tobą... Przerywa mi.

-

Ktoś musi zostać - odpowiada.

Zdejmuję wisiorek z superbohaterem i podaję jej. -

Proszę, nie poddawaj się - powtarzam.

Spogląda na figurkę zwisającą między moimi palcami. -

Superbohaterowie nie istnieją - mówi, odpychając ją w moją stronę. -Już nie.

Znajomy gniew zaczyna wspinać mi się po kręgosłupie. Czemu nie wróciłaś ze mną tamtej nocy? Wołałam cię. Obie mogłyśmy uciec. Byłabyś teraz bezpieczna. Spogląda na mnie. Nie jestem tobą, Gabrielle. - Jej głos jest cichy, jakby wyczuwała moje zdenerwowanie. Dotyka małej figurki, wprawiając ją w ruch. - Zawsze sama o sobie decydowałaś. A ja... - Uśmiecha się lekko, ale jej oczy pozostają smutne. - Ja polegam na tych, którzy są ze mną. Próbuję to zrozumieć, ale nie potrafię. Cira... - zaczynam protestować, ale ona obejmuje mnie najlepiej jak może, zważywszy na oddzielające nas kraty, a ja przypominam sobie o wszystkim, co przeżyłyśmy wspólnie w naszym życiu. O tych wszystkich chwilach, kiedy dbałyśmy o siebie nawzajem. Nigdy nie spodziewałam się, że czemukolwiek będę musiała stawić czoła bez niej. Nigdy nie myślałam, że coś nas rozdzieli. Trzymając ją w ramionach, zdaję sobie sprawę, jak bardzo będę za nią tęsknić i jak wiele siły mi dawała. Przeraża mnie myśl, że nie będę już potrafiła sama odnaleźć w sobie tyle odwagi. Milicjanci ogłaszają, że już czas, byśmy odeszli. Wychodząc, oglądam się przez ramię i widzę, jak moja najlepsza przyjaciółka stoi tam razem z innymi, czekając, aż porwie ich nurt tej rzeki. Nie interesuje mnie ceremonia honorująca przybycie Rekrutów, którą przygotowała Rada. Za dużo myśli kłębi mi się w głowie, bym mogła uczestniczyć w tym przedstawieniu i udawać, że ich szanuję, więc prześlizguję się poza wiwatujący tłum, gdy Rekruci wkraczają na główny plac. Ich czarne stroje mienią się w świetle, a oczy mają schowane pod kapeluszami nasuniętymi nisko na czoło jako ochrona przed słońcem. Po zakończeniu pokazu siły Milicjanci opuścili swoje posterunki przy Barierze, żeby przyłączyć się do świętowania i tylko kilku zostało na miejscu, żeby pilnować bramy. Zdaję sobie sprawę, że właśnie niechcący dali mi okazję, by dostać się do Catchera i oddycham trochę lżej. Próbuję się uspokoić, powtarzając sobie, że uda mi się, że mogę przedostać się przez Barierę i ruiny, żeby ten ostatni raz spotkać się z Catcherem. Aby się z nim pożegnać się. A także, by być pewną, że jeśli się przemienił, jest ktoś, kto to zakończy, kto nie pozwoli mu istnieć dalej jako potwór.

Idąc wzdłuż pustych ulic, słyszę echo własnych kroków, odbijające się od mijanych ścian, oraz bicie serca, niezmordowanie pompującego krew w moim ciele. Niedaleko jest fragment muru, który skręca w stronę przeciwną do miasteczka, w ten sposób chowając się prawie całkowicie przed wzrokiem pilnujących bramy Milicjantów. W tym samym miejscu przekroczyliśmy Barierę tamtej nocy prawie tydzień temu. Przez chwilę stoję w cieniu muru, zbierając się na odwagę, a potem prześlizguję się do zakrętu. Dzień jest słoneczny i ciepły, a głośne dźwięki cykad czuję głęboko w piersi. Robię wdech i przyciskam dłonie do szczelin między solidnymi belkami, nie przejmując się tym, że jest środek dnia. Nie martwię się, co będzie, jeśli mnie złapią. Muszę po prostu po raz ostatni odetchnąć jak osoba, którą mogłabym być, gdybym nie czuła takiego strachu. Nie potrafię przestać myśleć, że jeśli wespnę się wystarczająco szybko, będę w stanie go uratować. I że Catcher wciąż może być żywy. Nie słyszę kroków ani oddechu, dopóki nie jest już za późno. Czyjeś ciało przyciska mnie do Bariery tak mocno, że aż tracę dech. Ogarnia mnie fala strachu i szoku. Na próżno walczę o powietrze, zmuszając swoje płuca do wdechu, kiedy ktoś odwraca mnie i rzuca o mur. -1 pomyśleć, że w pewnej chwili byłem gotowy ci zaufać mówi Daniel, chwytając mnie za gardło. Próbuję przełknąć ślinę, ale nie mogę. Jego ręce pachną potem i pleśnią. -

Śledziłem cię, Gabrielle. Wiedziałem, że coś kombinujesz.

Przylega do mnie z całych sił, czuję jego gorący oddech na twarzy. Rzucam się i próbuję walczyć, ale on tylko wzmacnia ucisk, a drzazgi z drewnianego muru przebijają się przez moją koszulkę i wchodzą mi w skórę. W głowie huczy mi od paniki i raz po raz próbuję przełknąć ślinę, żeby się uspokoić. Zawsze wiedziałem, że też musiałaś być z nimi tamtej nocy - mówi, ściskając mnie dla podkreślenia swoich słów. Ty i ci twoi przyjaciele, myśleliście, że jesteście ponad prawem, że wszystko ujdzie wam na sucho. Potrząsam głową. Chcę mu powiedzieć, że zawsze przestrzegałam zasad, ale on nie pozwala mi mówić. Nachyla się nade mną, jego ciało niemal mnie zgniata, przyduszając mocno do Bariery. Obserwowałem cię, wiesz - mówi. - Widziałem, jak narzucałaś się tego lata Catcherowi. Jak udawałaś, że jesteś przestraszona tylko po to, by dotykiem dodał ci otuchy. Zamykam oczy w obronie przed jego oddechem i próbuję odwrócić głowę, ale nie potrafię się od niego uwolnić. - Gdzie on teraz jest, co? - Potrząsa mną, a ja próbuję

wymyślić, co powiedzieć; jak sprawić, by zostawił mnie w spokoju i pozwolił oddychać. Świat wiruje mi przed oczami, czuję ból w klatce piersiowej, która chce się uwolnić. Potrzebuję przestrzeni i powietrza. Muszę się go pozbyć, muszę od niego uciec. Napinam mięśnie ramion, próbując zrzucić go z siebie, ale on jest szybszy. Chwyta mnie za nadgarstki, wciskając kciuk głęboko między kości, aż tracę czucie w dłoni. Nagle nie wiem już, czy będę w stanie się od niego uwolnić i zalewa mnie fala paniki. Daniel ma nade mną pełnię władzy, a w tym ciemnym kącie nikt nas nie zobaczy, nikt nie przyjdzie z pomocą. Jesteśmy sami w cieniu Bariery. Po mojej skórze zaczyna wspinać się dreszcz przerażenia na myśl o jego planach wobec mnie. I jakby czytał w moich myślach, na jego twarzy wykwita uśmiech. Gdzie jest teraz twój chłoptaś? Nie przybędzie na pomoc, co? - Śmieje się, a mi robi się niedobrze, moja pierś zaczyna falować, a świat dokoła traci ostrość. - Myślę, że wciąż tam jest, tylko boi się wrócić. Za duży z niego tchórz, by stawić czoła służbie w Rekrutach. Moje ciało pulsuje z gorąca, mięśnie mam napięte i pozbawione siły jednocześnie. Brakuje mi powietrza. Nie mogę się skupić na tym, co mówi Daniel. Jestem na granicy utraty przytomności, więc kurczowo trzymam się strzępków świadomości, przerażona tym, co mogłoby się wydarzyć, gdybym została całkiem bezbronna. Jego ucisk na moim nadgarstku staje się jeszcze mocniejszy, a chora noga wciska się między moje uda. Wszystko we mnie buntuje się przeciwko jego dotykowi. Powinnaś usłyszeć płacz Ciry i jej towarzyszy. Czasami, kiedy ich pilnuję, lubię iść do nich i posłuchać, jak się I nad sobą użalają. Moim zdaniem za narażanie nas wszystkich zasługują na znacznie gorszą karę. Mogę tylko poruszać ustami, nie wydając żadnego dźwięku. Przestań - próbuję powiedzieć. - Przestań. - Myślę tylko o tym, że muszę oddychać, by nie zemdleć. Jego usta zatrzymują się tuż nad moimi, a palce rozluźniają uścisk na mojej szyi i w płuca wtłacza się ogrom powietrza. Krztuszę się i kaszlę, gdy moje ciało próbuje dostosować się do nagłego wyswobodzenia, a Daniel tylko się uśmiecha. Zaczyna mi cieknąć z nosa, a w oczach mam łzy, które rozmazują mi spojrzenie. Gardło piecze mnie przy każdym wdechu. Widzisz - mówi, wybijając palcami rytm na mojej szyi. - Chodzi o to, że gdy oni wszyscy odejdą, niewiele nas zostanie w miasteczku. W naszym wieku właściwie tylko ja i ty. A domyślam się, że niedługo będziesz chciała męża. Kogoś, kto jest oddanym obywatelem miasteczka, żeby nikt już nie wątpił w twoją lojalność i nie zajmował się plotkami, że chodziłaś za Barierę.

Przyciska nos do wgłębienia przy moim obojczyku i robi głęboki wdech. Znowu robi mi się niedobrze. Czuję go zbyt blisko, jego ciało napiera na mnie zbyt mocno. A uwierz mi, są takie plotki - dodaje, spoglądając na mnie chytrze. - A przynajmniej niedługo będą. Umysł wymyka mi się spod kontroli, próbując zrozumieć tę sytuację. Staram się wymyślić, co powiedzieć na swoją obronę. Muszę się go pozbyć. Muszę uciec, ale on jest zbyt silny i zbyt blisko, a ja nie mam co liczyć na pomoc. Na pewno będą plotkować o tym, dlaczego twojej matki nie ma dzisiaj na ceremonii. Albo dlaczego nie było jej na plaży w czasie burzy - mówi, trzymając usta tuż przy mojej ■

w. twarzy. - Ktoś na pewno zacznie zadawać pytania, prawda? Samo to, że jest spoza miasteczka, czyni twoją matkę podejrzaną. Oczywiście kiedy będziesz moja, nikt nie będzie się temu zbytnio przyglądać. Odsuwa się i patrzy na mnie z wyrazem twarzy będącym paskudną mieszanką złości i satysfakcji. - Czasami życie układa się tylko w jeden możliwy sposób, Gabrielle - szepcze do mojego ucha. Czasami trzeba nauczyć się poddawać temu, co nieuniknione. Słowo to jaśnieje w moim umyśle - nieuniknione. To samo powiedziała Cira, tego samego użyła jako wymówki do poddania się. Rozpala się we mnie ogień, przesącza się do moich mięśni, zaciskam szczęki tak mocno, że niemal czuję, jak kruszą mi się zęby. Muszę zrobić coś - cokolwiek - byle tylko odzyskać kontrolę nad sobą, nad sytuacją, nad całym światem, a przede wszystkim nad Danielem. Odwracam głowę w jego stronę, aż w końcu nasze usta omal się nie dotykają. Przysuwam się na tyle, by delikatnie ucisnąć jego wargi. Wyczuwam jego zadowolenie i satysfakcję. Myśli, że już wygrał. Myśli, że już do niego należę. Czuję w ustach gorzko-kwaśny smak jego triumfu. A wtedy pozwalam, by moje ciało zwiotczało, zmuszając go, by mnie podtrzymał. Przez swoją chorą nogę traci równowagę i na chwilę rozluźnia chwyt na moim nadgarstku. Nie zastanawiam się. Nie waham. Po prostu sięgam po nóż Eliasa i gwałtownie wbijam ostrze w ciało Daniela. Czas się zatrzymuje. Jestem pewna, że fale na oceanie też przestają uderzać o brzeg, drzewa skończyły już swój spór z wiatrem, a każdy ptak odwraca się w naszą stronę. Oczy Daniela otwierają się szeroko i z miejsca zdaje sobie sprawę z tego, co się stało.

Było mi łatwiej wbić ostrze w czyjeś ciało, niż się spodziewałam. Zrobiłam to bez zastanowienia. Z drugiej strony znacznie trudniej jest przebić się przez skórę i mięśnie, przesunąć metal po kości. Ciało Daniela pręży się, a wargi zaciskają. Wtedy moje mięśnie napinają się, wbijając sztylet Eliasa jeszcze głębiej. Przez chwilę stoimy tak razem. Czuję wypływające z niego ciepło i wilgoć przesiąkającą na moje piersi i brzuch. Pozostajemy tak złączeni jeszcze przez jedno uderzenie serca: tylko ja, on i uciekające z niego życie. Przypominam sobie, że zawsze, gdy go widziałam, ktoś się z niego śmiał. Tyle razy byłam świadkiem tego, jak inne dzieciaki z niego szydziły. Wypluwały obelgi razem ze śliną. Tyle razy odwracałam głowę, udając, że nie zauważam jego wzroku. Ani razu nie stanęłam w jego obronie. Pamiętam, jak ogłosił, że chce się przyłączyć do Rekrutów, a oni przy całym miasteczku odrzucili go z powodu chorej nogi. Pamiętam jego wstyd tak dobrze, że niemal czuję jego smak. Chciałabym go przeprosić. Za to i za wszystko inne. Nie mogę jednak znaleźć słów. Daniel zaczyna się chwiać, więc pomagam mu położyć się na ziemi. Nie próbuje złapać mnie za rękę ani mi przeszkodzić, gdy wyciągam sztylet. Nic nie mówi, kiedy się odwracam i wspinam na mur. Kiedy jestem już na szczycie i mam właśnie przeskoczyć na drugą stronę, spoglądam w dół na niego. Przyciska ręce do piersi, w miejscu gdzie rośnie krwawa plama. Jego chora noga jest podwinięta, a oczy skierowane na mnie. Z miejsca zdaję sobie sprawę, że już do końca będziemy ze sobą związani. Jakbyśmy byli tą samą osobą, jakbyśmy dzielili tę samą krew. Chcę przeprosić go i błagać o wybaczenie, ale on tylko się we mnie wpatruje. Wtedy przeskakuję przez mur i kluczę przez wesołe miasteczko, żeby odnaleźć Catchera. Nie przejmuję się tym, że mam na sobie krew, której zapach zwabi Mudo. Interesuje mnie jedynie Catcher i to, by uciec od strasznej rzeczy, którą właśnie zrobiłam. Biegnę przez popękane ulice ruin starego miasta, próbując odnaleźć drogę do Catchera. Tym razem jest środek dnia i widzę szczegóły, które umknęły mojej uwadze w czasie nocy. Krążę po ulicach, aż w końcu udaje mi się dotrzeć do budynku, w którym skrył się Catcher i pokonując po dwa stopnie naraz, wbiegam na górę, nie przejmując się ciemnością i oszalałym biciem serca. Zmuszam się do zatrzymania na progu przed zamkniętymi drzwiami jego pokoju i wycieram spocone ręce o koszulkę. Moje palce delikatnie drżą, gdy wyciągam do przodu nóż Eliasa. Chociaż biegłam tu całą drogę, chociaż zaryzykowałam wszystko, by się tu znaleźć, boję się otworzyć drzwi. Co jeśli umarł i zdążył Powrócić, a ja będę musiała go zabić? Czy byłabym w stanie to zrobić? Co jeśli i tym razem zawiodę, jak wtedy z Mellie? Jeśli zawiodę tak jak na plaży? Przystawiam ucho do drewna, wdychając zatęchłe powietrze z korytarza. Czuję jak po plecach spływa mi pot. Niczego nie słyszę. Biorę drżący wdech i otwieram drzwi. Stoję w przejściu i z rozpaczy upuszczam umazany krwią nóż. Pokój jest pusty. Przez chwilę zastanawiam się, czy się nie pomyliłam. Może ze strachu weszłam do niewłaściwego budynku,

skręciłam w złą uliczkę jak to zdarzyło się nie raz wcześniej. Jednak nadal czuję resztki jego zapachu unoszące się w powietrzu. Dostrzegam oznaki jego bytności - naruszony kurz przy oknie, tam gdzie stał; odcisk jego dłoni, gdzie opierał się o parapet, spoglądając przez okno na latarnię i miasteczko. Nie ma go. W pokoju jest cicho. Przytłoczona nagłym ciężarem padam na podłogę. Nie mógł odejść. Nigdzie by się stąd nie ruszył - wiedział, że do niego wrócę. Co oznacza, że był tu Elias. Zaciskam powieki. Nie wyobrażam sobie Catchera jako jednego z bezzębnych Mudo należących do Wyznawców. Z pogruchotaną twarzą, wydającego błagalne jęki i prowadzonego na łańcuchu. Nie chcę myśleć o tym, że Elias mógłby mu to zrobić. Miałam nadzieję, że w jakiś sposób różni się od pozostałych Wyznawców.

0 ZoC Opieram głowę o ścianę. Uderzam nią, by pozbyć się widoku Catchera jako Mudo, który mam przed oczami ale nie udaje mi się. Zawiodłam go. Tak samo jak Cirę, gdy zostawiłam ją samą. I moją matkę, pozwalając na to, by sama poszła do Lasu. I wszystkich innych. Muszę go odnaleźć. Obiecałam, że nie pozwolę mu zostać jednym z Mudo. Muszę dotrzymać słowa przynajmniej w tej kwestii. Wstaję, wracam chwiejnie do korytarza, a potem schodzę po schodach i dalej w jasny dzień. Ciągnąc za sobą w upale zmęczone nogi, podążam tą samą drogą co tej nocy, w której znalazłam Wyznawców. Nad rozgrzanym betonem unosi się gorące powietrze, ocierając się o moje nogi, gdy kieruję się w stronę trzech łuków amfiteatru. Tak jak poprzednio chowam się w cieniu jednego z nich, skradając się na kolanach i rękach. Ocieram sobie boleśnie kłykcie, trzymając nóż w zaciśniętej pięści. Najpierw słyszę jęki, a potem dopiero cokolwiek widzę. Kilku ostatnich związanych Mudo, porzuconych przez Wyznawców przed wejściem do Visty, stoi w cieniu wiszącej nad sceną kopuły. Wstrzymując oddech, przyglądam się ich twarzom. Z tej odległości trudno mi dostrzec szczegóły, ich rysy zlewają się ze sobą. W moim ciele odzywa się nadzieja, że myliłam się w kwestii Eliasa i że Catchera tu nie ma. Wtedy jednak przed oczami migają mi jego włosy, jasny blond błyszczy na tle cieni. Widzę znajomy zarys jego policzka, linię jego ramienia. Catcher przeciska się przez tłum Mudo, zatrzymuje się między nimi z rozchylonymi wargami, jakby dobywał się z nich jęk. Kładę dłoń na ustach i przygryzam palce, by zdławić krzyk. Wcześniej nie zdawałam sobie sprawy, co J 41 ■

będzie, gdy zobaczę go w tym stanie. Nie mogę znieść tego bólu i przerażenia. Przyciskam pięści do oczu, żeby pozbyć się widoku Catchera jako jednego z Mudo. Ręce zaczynają mi się trząść i nie mogę ich zatrzymać. Próbuję nie patrzeć na palce, na których widać wyschniętą krew. Nie moją, to krew kogoś innego. Wydarzenia z ostatnich dni przygniatają mnie swoim ciężarem - znikają ścianki przegródek, w które je powkładałam. Odrzucam nóż, którego ostrze wciąż naznaczone jest szkarłatem. Właśnie kogoś nim dźgnęłam, a na skórze i ubraniu ciągle mam jego krew. Wycieram ręce o ziemię, aż zaczynają mnie piec, ale wciąż widzę na nich plamy czerwieni. Nie ma już Catchera. Powrócił i stał się Mudo. Nie miałam szansy się z nim pożegnać. Wszystko się zmieniło, wszystkie sprawy przyjęły zły obrót. Kłamałam, złamałam zasady i zabiłam człowieka. Nie dotrzymałam obietnic i zawiodłam. Nie wiem już, kim jestem. I wtedy przegrywam z płaczem, który przygniata mnie do ziemi. Nie mam już siły, by walczyć. Dziwi mnie, że ktoś obejmuje mnie ramionami, ale nawet nie próbuję protestować. Jestem zdecydowana się poddać i jest mi wszystko jedno, co się ze mną stanie. Wówczas jednak po tym, jak przyciąga mnie do siebie i trzyma, jakby miał z powrotem mnie pozbierać, poznaję, że to Elias. Poznaję jego zapach i siłę, dotyk jego policzka na moich włosach. Nie wiem, jak mnie znalazł - skąd wiedział, gdzie jestem - i nie obchodzi mnie to. Chcę go nienawidzić. Powinnam go nienawidzić za to, kim jest i co zrobił Catcherowi. Jednak potrzebuję jego siły, więc pozwalam mu się utulić. Muszę zatracić się w jego bliskości, rytmicznych uderzeniach jego serca. A potem biorę głęboki oddech i atakuję, odsuwając się od niego. Ty potworze! - warczę na niego dziko, a mój głos jest podszyty strachem. Wyrzucam z siebie wszystko, kierując całą swoją wściekłość na Eliasa, jakby on był powodem mojego bólu. Chcę winić za to kogoś innego, nie siebie. Wpatruje się we mnie, nic nie mówiąc, więc rzucam się na niego.

✓

Ty wstrętny potworze! - Uderzam go w pierś. - Nienawidzę cię! Nienawidzę! Nienawidzę! Tak dobrze się czuję, wyrzucając tę wściekłość. Jakbym mogła rozszarpać świat własnymi rękoma. Elias chwyta mnie za nadgarstki i odpycha mnie od siebie. Dostrzega krew na moich rękach i klatce piersiowej. Otwiera szeroko oczy, wciąga głośno powietrze. Rzuca mnie na ziemię. Gdzie jesteś ranna? - żąda odpowiedzi. Ciągnie mnie za koszulkę, przesuwa palcami po brzuchu i bokach. Szarpię się pod jego dotykiem, ale on przytrzymuje mnie na ziemi, siadając na mnie okrakiem. Gotuje się we mnie z wściekłości, więc krzyczę. Elias chwyta mnie za głowę, utrzymując ją w jednej pozycji. Jego palce zagłębiają się w moich policzkach, zmuszając mnie, bym na niego spojrzała. Gabry, gdzie jesteś ranna? - Jestem zaskoczona, że cały się trzęsie. Zdaję sobie sprawę, że się boi i zaczyna dyszeć ze strachu. Czuję, jak przechodzi mi cała ochota na walkę.

Nigdzie - szepczę. Najchętniej jednak powiedziałabym, że boli mnie wszędzie. I tak głęboko, że nie mam pojęcia, jak to wyleczyć. Elias przesuwa się do tyłu, na pięty, ciągle siedząc na mnie okrakiem i spogląda z góry. Wykorzystuję jego wahanie i zbieram całą siłę, by unieść biodra i zrzucić go na bok. Przetaczam się w drugą stronę i sięgam po nóż. Wskakuję na Eliasa i trzymam ostrze przy jego gardle. -Jesteś obrzydliwy. - Trudno mi znaleźć odpowiednie słowa. - Co zrobiłeś z Catcherem? - Potrząsam nim, a jego oczy otwierają się trochę szerzej, gdy ostrze nacina lekko krawędź jego szczęki. - Co zrobiłeś?! - krzyczę mu prosto w twarz. Nasze oddechy są jak burza, a serce uderza mi niczym grzmot. -

Nic - słyszę głos za sobą.

Wszystko się zatrzymuje. Gardło mi się ściska i nagle boję się odwrócić. Nie chcę, by okazało się, że to tylko jakiś dowcip albo sztuczka. Nie życzę sobie potwierdzenia, że nadzieja, którą żyłam, jest kłamstwem. Wpatruję się z góry w Eliasa. Uśmiecha się delikatnie, choć jest to uśmiech połączony z bólem. Przełykam ślinę i powoli się odwracam. Stoi za mną Catcher, w połowie schowany w cieniu łuku, i waha się, by za chwilę ruszyć w moją stronę. Powietrze między nami zagęszcza się w tak dobrze mi znany sposób na moment przed tym, jak nasze ciała wpadają na siebie, a ja ląduję w jego objęciach, nie do końca rozumiejąc, co się dzieje - jakim cudem on wciąż żyje - i jeszcze przez chwilę w ogóle mnie to nie obchodzi. Jest teraz w moich ramionach i tylko to się liczy. Skóra Catchera jest gorąca niemal nie do zniesienia, ale wydaje się silny, a w moim ciele rezonuje bicie jego serca. W niczym nie przypomina słabego, umierającego człowieka sprzed kilku dni. Odsuwam się od niego i staję trochę dalej, spoglądając to na niego, to na Eliasa, który ciągle leży na ziemi. Nie mogę znaleźć odpowiednich słów. głos.

Co tu się dzieje? - pytam. - Nie rozumiem. Powinieneś być... - nie potrafię powiedzieć tego na

-

Martwy - Catcher robi to za mnie.

-

Mudo - szepczę.

Uśmiecha się. -

To jedno i to samo.

Nie mogę powstrzymać się, by nie spojrzeć na jego ramię, gdzie wciąż widać ślad po ugryzieniu. Nadal jest wściekle czerwone i spuchnięte, a strupy znaczą miejsca, w którym zatopiły się zęby Mellie. Od ugryzienia minął już prawie tydzień - mówię, potrząsając głową. To nie ma sensu, powinien już nie żyć. Zarażonym nie udaje się przetrwać tak długo. Niczym pieśń rozbrzmiewa we mnie nadzieja. Catcher ciągle tu jest. I wciąż żyje. - Byłam tam i wszystko widziałam. Sam to

potwierdziłeś. - Unoszę głos, a z nim uwalnia się ze mnie cały strach, ból i żal, jakie nagromadziły się we mnie od tamtej nocy. - Powiedziałeś, że jesteś zarażony. -

Byłem - powiedział.

I ciągle jest - mówi Elias z ziemi. Spoglądam w jego stronę. Właśnie usiadł, obejmując jedną ręką kolano. Na jego twarzy widać resztki trzech podłużnych zadrapań z nocy, kiedy spotkałam go w oceanie, a oko podbiłam mu wtedy, gdy zaatakowałam go na plaży. Teraz przyciska dłoń do boku, gdzie właśnie go uderzyłam, a brzeg jego szczęki znaczy mu małe czerwone skaleczenie. Na jego białej tunice, tam gdzie mnie trzymał, są ślady krwi Daniela, która przesiąkła z moich ubrań. Ściskam i rozluźniam palce, sfrustrowana i zdezorientowana. Ludzie nie mogą tak długo żyć z infekcją - mówię. - Za dużo czasu minęło. Nie rozumiem. Wymieniają spojrzenia, a potem Elias powoli wstaje. Podnosi nóż, który upuściłam i podaje mi, uchwytem do przodu. -

Jest odporny - mówi.

Patrzę na niego, wszystko wokół nas zamiera, poza biciem mojego serca, które nie może się uspokoić. Wtedy przenoszę wzrok na Catchera, czekając na jego wyjaśnienia. Bo nie ma czegoś takiego jak odporność. Powiedzieliby nam. To niemożliwe - mówię w końcu. - Nikt nie jest odporny. Zawsze nam to powtarzali: nikt nie jest odporny. Spoglądam to na Eliasa, to na Catchera. Zaczynają wbijać nam to do głowy, jak tylko jesteśmy wystarczająco duzi, by ich słuchać. Zawsze to wiedziałam - nie ma lekarstwa, nie ma odporności, nie ma ucieczki. Gdy już ktoś cię ugryzie, zostajesz zarażony i czeka cię śmierć. Sama to powiedziałaś. Minęło już sześć dni, Gabrielle - mówi Catcher. - Nie da się tego inaczej wyjaśnić. Jednak ja patrzę na Eliasa. Próbuję zdecydować, czy powinnam mu ufać. Czy mogę zaufać Wyznawcy. Wydaje mi się, że on wie dokładnie, co tu się dzieje. Wie więcej, niż mówi. Chcę mu wierzyć. Chcę wierzyć w to, że Catcher przeżyje; w to, że go nie zawiodłam, a na tym świecie może się

m zdarzyć coś dobrego. Choćby kłóciło się to ze wszystkim, w co dotychczas wierzyłam. Mam w głowie mnóstwo pytań, ale na razie liczy się dla mnie tylko jedno. Wpatruję się w Catchera, ledwo zdolna oddychać. -

Wszystko z tobą w porządku? - pytam go. - Czy ty... lepiej się teraz czujesz?

Widzę, jak zaciska pięści, trzymając ręce przy boku. Jak mięśnie jego szczęki napinają się. -

Wciąż jestem zarażony - mówi.

-

Co to oznacza? - pytam.

Elias odpowiada za niego. To znaczy, że Mudo nie wyczuwają go, gdy jest w pobliżu. Nie atakują. To oznacza również, że infekcja go nie zabije, nie zmieni się... Catcher mu przerywa. To znaczy, że możemy wrócić do domu. - Podchodzi do mnie i łapie mnie za rękę, po czym przyciska ją do swojej piersi. Jego skóra jest tak gorąca, że czuję jej żar przez ubranie. - Wrócić do tego, co było wcześniej - dodaje. - Możemy udawać, że nic się nie stało. Elias krzyżuje ręce na piersi i zaciska usta, ale nie zwracam już więcej na niego uwagi. Moje serce przepełnia radość. Catcher będzie żył! Jeszcze kilka chwil temu myślałam, że naprawdę jest już martwy; że stał się Mudo. Myślałam, że nigdy nie będę już mogła z nim porozmawiać, przytulić go, liczyć na jego wsparcie. I nagle cały ten strach rozwiewa pączkująca we mnie nadzieja. -

Możemy wrócić do Visty, Gabry. Wszystko może być tak jak kiedyś. Ty, ja i Cira...

Opieram czoło o jego ramię, żeby nie widział mojego wyrazu twarzy. Coś zaczyna mnie dławić, ale nie wiem jeszcze, czy to płacz, czy histeryczny śmiech.

Głęboko poraża mnie prawda o naszej sytuacji. On ciągle myśli, że możemy wrócić do przeszłości, a jedynym śladem po ostatnich tygodniach będzie jego infekcja. Jednak ja kogoś zabiłam. Nawet gdybym chciała, nigdy nie będę mogła wrócić do Visty. Milicja odkryje, że to ja. A za zabicie jednego z nich czeka mnie egzekucja. Nie ma już dla mnie powrotu do domu. Nie potrafię uwierzyć, że wszystko tak bardzo wymknęło się spod kontroli. Moje największe marzenie - żeby Catcher ocalał - spełniło się, ale kosztem całej reszty. Gdybym tylko wiedziała. Gdybym chociaż zdawała sobie sprawę, że to w ogóle jest możliwe. Czemu nikt nam nie powiedział o odporności? - pytam na granicy szlochu. To nie w porządku, nic nie jest w porządku. Mój umysł wariuje, próbując wymyślić jakieś wyjście z tej sytuacji; jakiś sposób na powrót do poprzedniego życia. Zawsze jednak wraca do mnie rzeczywistość - śmierć Daniela i zesłanie Ciry. Teraz to nie ma już znaczenia - mówi Catcher, obejmując mnie. - Żyję, a to najważniejsze. Nie mogę się doczekać, żeby powiedzieć o tym Cirze. Potrząsam głową i wycofuję się.

Nie możesz - odpowiadam. Zbliża się, ale unoszę ręce, żeby go zatrzymać. - Nie możemy tam wrócić - mówię, niemal dławiąc się tymi słowami. Elias milczy, tylko przechyla głowę na bok i obserwuje mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. -

Znajdziemy jakiś sposób - mówi Catcher, ale ja potrząsam głową.

Nie ma sposobu - odpowiadam. Wykrzywiam palce i przesuwam kciukiem po skaleczeniu na mojej ręce, czując, jak ból promieniuje w górę ramienia, sprowadzając mnie do bolesnej rzeczywistości. - Kłamałam w sprawie Ciry - szepczę. Wpatruję się w unoszące się nad betonem fale gorącego powietrza i na zbierające się na horyzoncie chmury. Wszędzie, byle nie na Catchera. Tamtej nocy przyszła po nas Milicja. Ja uciekłam, ale tylko ja. Rada zdecydowała, że wszyscy zostaną wysłani do Rekrutów - mówię słabym głosem, bojąc się jego reakcji. Catcher opuszcza głowę. Patrzę, jak napina i rozluźnia mięśnie szczęk. Nie powiedziałaś mi o tym - mówi głosem wypranym z emocji. - Zapytałem o nią, a ty powiedziałaś, że wszystko u niej w porządku. Wiem. - Mój głos jest ledwie słyszalny. Przygniata mnie myśl o tym, jak wszystko się znowu zmieniło. - Przepraszam - dodaję, choć w tej sytuacji to bezcelowe. Odwraca się ode mnie, wkłada ręce we włosy i szarpie. Gdzie ona teraz jest? - pyta. Jego gniew i frustracja przetaczają się przeze mnie, zabijając po drodze resztki szczęścia. Trzymają ją w Siedzibie Rady. - Przełykam ślinę. Chciałabym mu wytłumaczyć, że nie chciałam zwiększać jego bólu, bo byłam przekonana, że umrze. Nie robię tego jednak. - Rekruci przybyli dzisiaj. Zaczynali właśnie ceremonię zaprzysiężenia, kiedy tu przyszłam. Catcher uderza pięścią w kamienny łuk, a ja podskakuję, zaskoczona tą nagłą gwałtownością. Chciałabym do niego podejść, wziąć na siebie jego gniew i ból, ale boję się, że mnie odrzuci. Przyciska obie dłonie do ściany i głęboko oddycha. Spoglądam na Eliasa. Czuję się zażenowana, że to ogląda i wie, co zrobiłam. Musimy do niej iść - mówi Catcher przytłumionym głosem. Odwraca twarz w naszą stronę. Nie pozwolę, by ją zabrali. Obiecałem jej, że ją obronię i to właśnie zamierzam zrobić. -

Jak? - pytam. - Przecież nie pozwolą jej odejść.

Kiedy patrzy na mnie, jego wzrok jest zimny i ostry. Nie obchodzi mnie to - odpowiada. - Znajdę sposób. - Wchodzi do amfiteatru, potem w dół, w kierunku sceny, a ja podążam za nim.

Catcher, poczekaj! - krzyczę. Nie oglądając się nawet za siebie, macha do mnie ręką, żebym dała spokój. Stoję i obserwuję, jak odchodzi. Czuję za sobą Eliasa. Boję się stanąć z nim twarzą w twarz, przerażona tym, że Catcher odtrącił mnie na jego oczach. Kiedy już miałam nadzieję, że uda mi się poskładać wszystkie fragmenty życia w całość, one znowu rozpadły się na kawałki, tym razem z jeszcze ostrzejszymi kantami. Nie mam pojęcia, jak to naprawić. Jak sprawić, by znowu było dobrze. Budzi się we mnie znajome uczucie bezsilności. -

Znowu wszystko zepsułam - mówię.

Na scenie stoi Catcher i patrzy w dół, na powiązanych Mudo. Nawet nie reagują na jego obecność, nie wyciągają w jego stronę rąk. Mam dreszcze, gdy widzę go tak blisko nich. Elias podchodzi i staje obok mnie. Ręce trzyma przy bokach i wiem, że wystarczyłoby lekko ruszyć palcami, by go dotknąć i poczuć się lepiej. -

Czemu nikt nie powiedział nam o odporności? - pytam go cicho.

Wzdycha i unosi ramię. To rzadkie, Gabry. Naprawdę rzadkie. Myślę, że nie chcieli budzić niczyjej nadziei. Bali się, że ludzie będą chcieli się zarazić tylko po to, by to sprawdzić, a wtedy znowu wybuchnie epidemia. Większość więc o niczym nie wie. m Jego słowa mają sens, ale nie obchodzi mnie to. Krzyżuję ręce na piersi, zarówno żeby powstrzymać się przed chęcią dotknięcia go, jak i zamknąć się przed resztą świata. Skąd wiesz, że Catcher jest odporny? I nie zmieni się za kilka dni? - Wstrzymuję oddech w oczekiwaniu na odpowiedź, mając nadzieję, że nie mam racji. ' Tylko Odporni mogą to robić - mówi, kiwając głową w kierunku Catchera. - Uczyłem się o tym, gdy byłem Rekrutem. Odporni to jedyni ludzie, których Nieuświęceni nie wyczuwają. Na dźwięk słowa Nieuświęceni ściska mi się żołądek. Przypominam sobie o matce i jej odejściu. Potrząsam głową, żeby pozbyć się tej myśli. To dlatego się zorientowałem - ciągnie dalej Elias. - Kiedy nadciągnęła burza, domyśliłem się, że możesz nie wrócić. Poszedłem do Catchera i przyprowadziłem go tutaj, bo stwierdziłem, że na pewno będzie potrzebował wody i pożywienia, czekając na... - zamiast dokończyć, przełknął ślinę. Patrzę na niego, przyglądając się profilowi jego twarzy. Na jego głowie pojawił się ciemny meszek, skórę ma opaloną po tylu dniach spędzonych na słońcu. Muszę zadać mu pytanie, które tłucze mi się po głowie. Biorę głęboki oddech, wciskając paznokcie w miękką skórę przedramienia, żeby zebrać się na odwagę. tych?

Czy ty byś... to znaczy, czy zrobiłbyś mu to, gdyby się przemienił? Zrobiłbyś z niego jednego z

Oboje patrzymy na Mudo należących do Wyznawców, na ich oszpecone twarze. Jęki krążą między nami niczym bryza. Elias marszczy brwi, napina mięśnie ramion. -

Nie - mówi krótko, ale wciąż nie wiem, czy mogę mu ufać.

-

Czemu ich czcisz? - pytam.

Bierze głęboki wdech, a potem wypuszcza w moją stronę powietrze przez zaciśnięte zęby. Po raz kolejny dostrzegam, że jego oczy są niemal zupełnie pozbawione koloru, a kości policzkowe wydatne. -

Nie czczę ich - mówi.

Nie rozumiem. -

Ale jesteś Wyznawcą - stwierdzam, jakby to było oczywiste.

Elias przygląda się mojej twarzy, a ja najchętniej odwróciłabym się w drugą stronę, ale zmuszam się, by utrzymać na nim wzrok. Kulę się trochę pod ciężarem jego spojrzenia. Nie jestem Wyznawcą, Gabry - mówi. - To właśnie próbowałem ci powiedzieć na plaży. Nie jestem jednym z nich. Otwieram szeroko oczy i potrząsam głową, bo wydaje mi się, że Elias właśnie mnie okłamuje. Ale jesteś tu z nimi. Byłeś tu tamtej nocy. Widziałeś, jak składają w ofierze tego chłopca. A na dodatek ubierasz się jak oni i wyglądasz też tak samo. - Mogłabym ciągnąć dalej, ale on unosi rękę, żeby mnie uciszyć, więc nic już nie mówię. Przykłada palce do swojego czoła, uciskając skórę, jakby próbował znaleźć słowa. W oczekiwaniu włosy jeżą mi się na karku. Wspomniałem ci, że kogoś szukam - mówi, a ja kiwam głową. - Chodzi o moją siostrę. Szukam swojej siostry. - Przełyka ślinę. - Straciłem ją. - Słyszę rozpacz w jego głosie, przez którą czuję fizyczną słabość. Chciałabym przytrzymać jego dłoń w swojej, ale w głębi duszy ciągle mu nie ufam. - Była wszystkim, co mi pozostało i obiecałem, że się nią zaopiekuję, ale teraz jej nie ma. Mieszkaliśmy razem w Mrocznym Mieście, ale żadne z nas nie miało obywatelstwa. Wpuścili mnie, bo miałem towar na handel, ale i tak miewaliśmy problemy Bierze głęboki wdech, a potem wypuszcza w moją stronę powietrze przez zaciśnięte zęby. Po raz kolejny dostrzegam, że jego oczy są niemal zupełnie pozbawione koloru, a kości policzkowe wydatne. -

Nie czczę ich - mówi.

Nie rozumiem. -

Ale jesteś Wyznawcą - stwierdzam, jakby to było oczywiste.

Elias przygląda się mojej twarzy, a ja najchętniej odwróciłabym się w drugą stronę, ale zmuszam się, by utrzymać na nim wzrok. Kulę się trochę pod ciężarem jego spojrzenia.

Nie jestem Wyznawcą, Gabry - mówi. - To właśnie próbowałem ci powiedzieć na plaży. Nie jestem jednym z nich. Otwieram szeroko oczy i potrząsam głową, bo wydaje mi się, że Elias właśnie mnie okłamuje. Ale jesteś tu z nimi. Byłeś tu tamtej nocy. Widziałeś, jak składają w ofierze tego chłopca. A na dodatek ubierasz się jak oni i wyglądasz też tak samo. - Mogłabym ciągnąć dalej, ale on unosi rękę, żeby mnie uciszyć, więc nic już nie mówię. Przykłada palce do swojego czoła, uciskając skórę, jakby próbował znaleźć słowa. W oczekiwaniu włosy jeżą mi się na karku. Wspomniałem ci, że kogoś szukam - mówi, a ja kiwam głową. - Chodzi o moją siostrę. Szukam swojej siostry. - Przełyka ślinę. - Straciłem ją. - Słyszę rozpacz w jego głosie, przez którą czuję fizyczną słabość. Chciałabym przytrzymać jego dłoń w swojej, ale w głębi duszy ciągle mu nie ufam. - Była wszystkim, co mi pozostało i obiecałem, że się nią zaopiekuję, ale teraz jej nie ma. Mieszkaliśmy razem w Mrocznym Mieście, ale żadne z nas nie miało obywatelstwa. Wpuścili mnie, bo miałem towar na handel, ale i tak miewaliśmy problemy z opłaceniem czynszu. Dołączyłem do Rekrutów, żeby dostać obywatelstwo. Wtedy mógłbym na stałe zamieszkać w jednej ze Stref Ochronnych i mógłbym wziąć ją ze sobą. Jednak kiedy wróciłem po odbyciu służby do Mrocznego Miasta, jej tam nie było. - Przerywa, wycierając twarz dłonią. Nigdzie nie mogłem jej znaleźć i pomyślałem, że może została zmuszona, by opuścić Mroczne Miasto. Wyruszyłem więc, aby ją odnaleźć. - Mówi szybko, a jego głos się łamie. - Nie można wędrować po terytorium Protektoratu w pojedynkę. Drogi są zbyt niebezpieczne, bo jest na nich za dużo Nieuświęconych i bandytów. Połowa wiosek i miasteczek nawet cię nie wpuści, jeśli podróżujesz sam. Nachyla się w moją stronę, mówiąc bardzo szybko. Czuję jego gorący oddech. Protektorat uznaje Wyznawców Ducha. To nomadzi: mogą iść, dokąd chcą i wszędzie zostaną wpuszczeni. Przyłączenie się do nich było jedyną szansą na odnalezienie mojej siostry. Ciężko mi to wszystko pojąć, czuję się ogłuszona i muszę jeszcze raz przemyśleć wszystkie słowa, które padły między nami. Muszę przyjrzeć się temu w jaśniejszym świetle, które właśnie padło na Eliasa po tych informacjach. Jego wzrok jest taki poważny i pełen bólu, że pragnę mu uwierzyć. Widzę w jego oczach, że on potrzebuje mojego zaufania. Ale byłeś tu, kiedy oni pozwolili temu chłopcu umrzeć. Jak mogłeś na to patrzeć? Jak mogłeś w tym uczestniczyć? Jak możesz znosić ich towarzystwo? Otwiera usta, a potem znowu je zamyka, ściskając mocno wargi. Oni nie są potworami, Gabry. Świat nie jest czarnobiały. Mają swoje powody, by robić to, co robią. Tak samo

jak my. - Wzrusza ramionami. - Moja siostra jest dla mnie wszystkim. I zrobię wszystko, by ją odnaleźć. Potrząsam głową, nie chcąc dłużej tego słuchać. Już sama nie wiem - mówię. - Nie wiem, co mam myśleć. - Ze współczucia boli mnie serce, ale nie potrafię pogodzić się z tym wszystkim. Nie potrafię tego pojąć. Zostawiam go, wychodząc z cienia łuku, a potem idę do Catchera, który ciągle wpatruje się w Mudo. Nie podchodzę zbyt blisko, za bardzo przerażają mnie ich jęki. Odwraca twarz w moją stronę i zdaję sobie sprawę z tego, jakie to straszne, widzieć go tak blisko tych potworów. -

Chcę wracać, Gabry - mówi. - Chcę, żeby znowu było normalnie.

Znajdujące się za nim Mudo wyczuwają mnie i zaczynają wyciągać do mnie ręce. Krztuszę się, próbując przełknąć niepokój. Zamykam oczy, żeby ich nie widzieć; żeby nie widzieć Catchera. Ze wszystkiego na świecie najbardziej chciałabym dać mu właśnie normalność. Jednak zbyt dużo się zmieniło. Przeze mnie nie możemy już wrócić. Nie mogę wrócić do Visty - mówię. - Zrobiłam coś złego. Mam kłopoty. Ty również nie możesz tam wrócić. Wiedzą, że byłeś z nami tamtej nocy. Odeślą cię razem z innymi. Nie zostawię Ciry - odpowiada. Jego głos odbija się echem wokół mnie, a potem czuję na sobie jego ręce. Otwieram oczy. Twarz Catchera jest tak blisko, że nie mogę powstrzymać się przed wspomnieniem naszego pierwszego pocałunku. - Ciebie też nie zostawię - dodaje delikatniejszym tonem. Powoli wypuszczam powietrze, czując jednocześnie ulgę i strach. -

Zabierzemy Cirę i uciekniemy - mówi zdecydowanie. - Znikniemy gdzieś we trójkę.

Pójdą za wami - mówi Elias, a ja odwracam głowę. Mija nas właśnie w drodze na tył sceny, gdzie w rogu leżą torby. Jeśli zabierzesz coś lub kogoś Rekrutom, zrobią wszystko, by to odzyskać. A w twoim przypadku - ciągnie dalej, wskazując na Catchera - jeśli dowiedzą się, że jesteś odporny, nigdy nie pozwolą ci odejść. Jesteś dla nich zbyt cenny. Mój umysł przeskakuje na wyższe obroty, próbując znaleźć wyjście z tej sytuacji. Niemal podskakuję, gdy wreszcie przychodzi mi do głowy. Łódka mojej matki - mówię, czując, jak znowu rodzi się we mnie nadzieja. - Elias ją zabrał. Ciągle ją masz? - pytam go. Kiedy kiwa głową, mówię dalej. - Moglibyśmy ją wziąć. Możemy spróbować znaleźć inne miejsce. Od lat nie słyszeliśmy o piratach. Mogłoby nam się udać, a Rekruci zostawiliby nas w spokoju. -

Ale co z twoją matką? - pyta Catcher. - Pozwoli ci odejść?

Odwracam wzrok i unoszę dłoń do ust, żeby ugryźć się w kciuk. Chciałabym mu powiedzieć, że ona już to zrobiła, ale nie potrafię. -

Poradzi sobie - mówię w końcu.

Elias unosi brwi, jakby oczekiwał, że powiem coś więcej, ale ja milczę. -

W takim razie musimy jeszcze wymyślić, co z Cirą

-

mówi Catcher.

Elias spogląda na mnie, przez co czuję się niekomfortowo. -

To akurat najłatwiejsza część - odpowiada.

Ręce mi się trzęsą, gdy razem z Eliasem ciągniemy łódkę przez plażę w kierunku latarni. Zostawiliśmy Catchera w ruinach - o świcie przyprowadzi Mudo należących do Wyznawców do Bariery i wypchnie ich za mur. Rozejdą się po Viście, a ich jęki dadzą znać o przerwaniu Bariery, co powinno wystarczyć, by odwrócić uwagę Milicji na tyle, bym razem z Eliasem zdołała wydostać Cirę z Siedziby Rady. Właśnie zbliża się przypływ, ale plaża nadal jest czysta. Elias siedzi w cieniu latarni, obserwując, czy przypadkiem jakiś Mudo nie został wyrzucony na plażę, a ja wchodzę do środka. Przez chwilę otacza mnie spokój i pustka, więc przypominam sobie historie, które opowiadała mi mama, kiedy byłam dzieckiem. Nie mogę przestać wyobrażać sobie, jak wróci tutaj i zacznie zastanawiać się, co się ze mną stało. Przez moment rozważam zostawienie jej wiadomości, ale szybko rezygnuję - co jeśli ktoś inny ją znajdzie? Idę na górę do jej pokoju, gdzie na łóżku ciągle leży otwarta książka z sonetami Szekspira. Kartkuję ją, a potem pakuję do plecaka razem z dodatkową bluzką i spódnicą. Przeszukuję szafę, aż w końcu udaje mi się znaleźć kilka starych ubrań Rogera, pachnących stęchlizną i sprawiających wrażenie mocno znoszonych. Po drodze do drzwi zabieram jeszcze plecak dla Eliasa i wrzucam do niego jedzenie i kilka menażek. Podczas gdy ja pakuję rzeczy do łódki, Elias przebiera się. Bez białej tuniki wygląda inaczej. Prawie normalnie. Zdaję sobie sprawę z tego, że się na niego gapię, więc wracam do przesypywania piasku przez palce. Po chwili Elias dołącza i siedzimy obok siebie, czekając, aż słońce schowa się za horyzont, a w Viście odezwą się głosy o przerwaniu Bariery. Z niecierpliwości serce łomocze mi w piersi, a w głowie kłębią się myśli. Wyobrażam sobie, co może pójść źle. Nasz plan wydaje się nie mieć żadnych szans na powodzenie. Ale czy mamy jakieś inne wyjście? Tylko jednej rzeczy nadal nie rozumiem. Dlaczego wciąż tu jesteś? - pytam Eliasa, przekopując się palcami u nóg do chłodniejszej warstwy piasku. Kątem oka dostrzegam drgnięcia jego szczęki.

Powiedziałem, że mu pomogę i tak zrobię - mówi, nie patrząc na mnie. Wstaje i podchodzi bliżej wody. Na horyzoncie widać mieszankę pomarańczy, fioletu i czerwieni. - Poza tym Wyznawcy ciągle są pod kwarantanną. Nie mogę szukać siostry, póki są przetrzymywani. Patrzę na jego plecy, stara koszulka Rogera jest na niego trochę za duża. -

Jak ma na imię? - pytam, próbując go zrozumieć.

Przez chwilę nic nie mówi, a ja wstaję, strzepując piasek z kostek i podchodzę do niego. Jest coś w Eliasie, co sprawia, że wydaje się silny, niegroźny i znajomy, choć nic o nim nie wiem. Razem wpatrujemy się w słońce, które ma właśnie spotkać się z ziemią. Wstrzymuję oddech, nie wiedząc, czy w oczekiwaniu na jego odpowiedź, czy na moment, w którym ogień rozniesie się po horyzoncie. Annah - mówi cicho. - Ma na imię Annah. - Spogląda na mnie, a ja na niego i zdaję sobie sprawę, że dalej wstrzymuję oddech. -

Opowiedz mi o niej - proszę go. Odrobinę rusza głową, ale nie przestaje na mnie patrzeć.

-Jest silna - mówi. - Piękna i urocza. - Widzę, jak przed jego oczami przesuwają się obrazy ze wspomnień. Czuję, że za bardzo wtrącam się w jego życie, więc obracam się w drugą stronę, a on wtedy mówi dalej, bardzo delikatnie. - Bardzo przypomina ciebie. Zatrzymuję się. Spoglądam na niego przez ramię, zastanawiając się, czy dobrze go usłyszałam. I marząc o tym, by mu uwierzyć. Wcale taka nie jestem - odpowiadam słowami, do których ciężko mi się przyznać. Chciałabym być silna, ale wiem, że nie jestem. Jestem słaba, przerażona i nikomu nie potrzebna. Przełykam ślinę, a on podchodzi bliżej. Przypominam sobie, jak wyglądał Daniel, gdy go dźgnęłam. I Wyznawczy-nię, którą zabito przy bramie do Visty. Myślę też o nocy, której Catcher został zarażony. To wszystko moja wina. To ja jestem tutaj potworem. - Wszystko, co robię, kończy się źle. Przekroczyłaś Barierę zupełnie sama, żeby pomóc Cat-cherowi - mówi Elias, a ja potrząsam głową. Musiałam to zrobić. Pozostali, którzy zostali złapani tamtej nocy, chcieli na mnie donieść odpowiadam, żeby przestał wierzyć, że jestem kimś innym niż w rzeczywistości. -

Wróciłaś po niego - mówi. - Dlaczego nie wierzysz w siebie?

Bo wcale taka nie jestem - stwierdzam stanowczo. Serce przestaje mi na chwilę bić, gdy zastanawiam się, czy mogłabym mu kiedyś uwierzyć. Czy mogłabym spojrzeć na siebie jego oczami. Czy ktoś poza Catcherem potrafiłby sprawić, bym poczuła się coś warta. Zamiast tego potrząsam głową. Więc powiedz mi, jaka jesteś. - Elias podchodzi bliżej. Czuję dokładnie, gdzie w przestrzeni między nami kończę się ja, a zaczyna on.

Nie potrafię się skupić, gdy jest tak blisko, a jego słowa krążą dookoła, zbliżając nas do siebie. Właśnie zastanawiam się nad otwarciem ust i wyrzuceniem z siebie wszystkiego - jak bardzo jestem przestraszona; jak przeraża mnie to, że odeszła ode mnie matka i nie wiem nawet, czy nic jej się nie stało. Całe moje życie zmieniło się tak szybko, że ciągle nie mogę się z tego otrząsnąć. Tak bardzo się boję, że nigdy się nie dowiem, kim jestem i czego chcę. I zawsze już będę dziewczyną, która wszystko psuje. Tym trzymającym się na uboczu dziwakiem, który wie, że chciałby od życia czegoś więcej, ale za bardzo boi się, by po to sięgnąć. -

Już sama nie wiem - szepczę.

Elias skraca dystans między nami, a mi zaczyna szumieć w głowie. Właśnie, że wiesz - mówi głosem, który dociera do moich uszu ze wszystkich stron, jakbyśmy we dwójkę zajmowali to samo miejsce. Zamykam oczy i czekam na niego. Drżę z pragnienia, ale Elias mnie nie całuje. Nie tak, jak Catcher to zrobił. Nachyla się nade mną, aż nasze usta prawie się dotykają. Stoimy z otwartymi ustami, oddechem przekazując sobie nawzajem całych siebie. Chciałabym mocniej przycisnąć jego wargi. Chciałabym, żeby bardziej mnie do siebie przyciągnął. Jednak on tego nie robi. Po prostu stoimy, delikatnie złączeni dotykiem. A potem dzwony w naszym miasteczku zaczynają bić. Otwieram szeroko oczy i chwiejnie się cofam. Przyciskam dłoń do ust, gdy zderzam się ze wspomnieniami o Catcherze - jego zapachem, głosem, dotykiem jego skóry. Zapomniałam o tym wszystkim. Pozwoliłam, by Elias to wymazał. Przez mój umysł przetacza się fala wściekłości i wstydu. Na twarzy Eliasa pojawia się grymas, jakby widział kłęby moich myśli i czuł zapach mojego żalu. Odwraca się i idzie w drugą stronę. Przepraszam - wołam za nim, ale on nie odpowiada, więc doganiam go i próbuję chwycić, ale on zrzuca moją rękę. -

Gdzie jest Siedziba Rady? - pyta zimnym i ostrym tonem.

-

Przepraszam - mówię mu jeszcze raz, ale on tylko wzrusza ramionami.

Nie mamy czasu, żeby martwić się o coś, co nie ma znaczenia - odpowiada. - Zorientują się, że Mudo nie mogą nikogo zarazić, a my musimy wydostać twoją przyjaciółkę, zanim to się stanie. Podnosi plecak, który mu przygotowałam i zakłada na plecy. Ze wstydu płoną mi policzki i podnoszę rękę, by wskazać ścieżkę przed nami. Elias rusza truchtem, a ja za nim, z podskakującym na plecach pakunkiem, w którym schowałam ubrania, jedzenie i książkę matki. Czuję się głupio. Jednak przede wszystkim boli mnie to, że ten prawie-pocału-nek miał dla mnie znaczenie, ale najwyraźniej nie dla niego. W całej Viście słychać tylko krzyki, jęki i szczęk broni. Ludzie biegną od głównego placu przez ulice, żeby schronić się w swoich domach. Gubimy się w tej kakofonii. Każdy jest tak zajęty własnym przerażeniem, że zupełnie nie zwraca uwagi na mnie i Eliasa, biegnących w stronę Siedziby Rady.

Próbuję oczyścić umysł, skupiając się tylko na naszym zadaniu. Nikt nie pilnuje drzwi. Wszyscy zostali wezwani przez bicie dzwonów do obrony miasteczka. Nie mamy dużo czasu - mówi Elias. - Szybko zorientują się, że to nie jest prawdziwe niebezpieczeństwo. Przeciskam się do środka i schodzę na dół, gdzie Cira i reszta są przetrzymywani razem z Wyznawcami. To niepokojący widok - Wyznawcy w białych tunikach po jednej stronie i nowi Rekruci w czarnych mundurach po prawej. -

Co się dzieje? - pyta jeden z nich. - Wydostańcie nas!

-

woła inny. Powietrze przepełnione jest strachem.

Elias klęka przed zamkniętymi kratami i próbuje otworzyć zamek czubkiem ostrza. Ja rozglądam się po twarzach więźniów w poszukiwaniu Ciry. Siedzi bez życia przy ścianie, ledwie zadając sobie trud spojrzenia na to zamieszanie. Cira. - Wyciągam do niej rękę przez kraty. Porusza głową, a ręce ma niedbale złożone na kolanach. - Cira -

powtarzam.

Spogląda na mnie pustym i pozbawionym ostrości wzrokiem. Podnosi powoli rękę, jakby miała do mnie pomachać i wtedy właśnie widzę krew spływającą z jej nadgarstków i ściekającą po palcach. Cira! - wołam, ale ona patrzy na mnie, jakbym była niewidzialna. - Niech ktoś jej pomoże! Krzyczę do pozostałych, gromadzących się przy kratach, ale nikt nic nie robi. Nikt się nie rusza. Po prostu stoją nad Eliasem, który walczy z zamkiem. Próbuję ich chwycić i potrząsnąć, żeby wreszcie spojrzeli na leżącą w kącie Cirę, ale oni się ode mnie odsuwają. To jej przyjaciele. Ludzie, z którymi łączy ją ten sam los. Spędziła tu z nimi ostatnie dni, mieszkała z nimi w tej ciasnej klatce. Mimo to nikt nie zwraca na nią uwagi. Nikt nie zadaje sobie trudu, by jej pomóc. Zamek zaskakuje i ciężkie kraty otwierają się ze skrzypieniem. Wylewa się zza nich potok ludzi, a ja przeciskam się pod prąd, żeby dostać się do środka. Podbiegam do Ciry i zatrzymuję się przy niej. Trzymam jej twarz w dłoniach, zmuszając ją w ten sposób, by na mnie spojrzała. Jej usta lekko drżą, by za chwilę ułożyć się w słaby uśmiech. -

Gabry - mówi cicho.

Cira - odpowiadam, zachłystując się jej imieniem. Szarpię jej ubranie, podciągając rękawy czarnej koszuli Rekrutów do góry. Materiał jest mokry, jej krew przesiąka na moją skórę, po raz kolejny barwiąc ją na głęboką czerwień. Rany na jej nadgarstkach są szerokie i postrzępione. Krew zaczęła już gęstnieć i krzepnąć, ale kiedy obejmuję rozcięcia dłońmi, wypływa znowu. Nie wiem, co robić.

Pomocy! - wołam. Spoglądam przez ramię na wyludnioną teraz celę, na Eliasa rozmawiającego z jednym z Wyznawców. - Elias, pomóż mi! Patrzy na mnie i od razu orientuje się, co się dzieje. Spieszy w moją stronę i rzuciwszy na podłogę plecak, klęka obok Ciry. Uciskaj nacięcia - mówi, sięgając po moją starą spódnicę, po czym drze ją na paski. Ściąga z Ciry mundur. Ona próbuje mu pomóc, ale jej ruchy są powolne i nieskoordynowane. Jess dobrze, Gabry - mamrocze, ledwo poruszając ustami. - Teraz zostanę tylko ja i Catcher. Ty idź. Ściskam jej nadgarstki mocniej, a ona nawet nie mruży oczu. Nie - mówię do niej. Przełykam łzy i przerażenie. - Nie, Catcher jest tutaj. Nic mu się nie stało, nie miałam racji. Najpierw otwiera szeroko oczy, a potem zaciska z powrotem powieki. -

Ale powiedziałaś... - Jej oddech jest płytki.

-

Przytrzymaj jej ręce nad głową - mówi Elias. - I dalej uciskaj.

Gdzie jest Catcher? - pyta Cira. Widzę, że z całych siła stara się zrozumieć, zużywając resztki swojej energii. -

Jest tutaj - mówię, ale ma zamknięte oczy i nie wiem, czy mnie słyszy.

Pada na mnie cień, więc spoglądam do góry. Blane stoi przy wyjściu z celi, wahając się, czy odejść razem z innymi. Przypomina mi to noc w wesołym miasteczku, a dokładnie moment, w którym postanowiłam zostawić resztę i uciec. Bla-ne wygląda, jakby się bała; jakby była zawstydzona. Zdaje się czekać na moje pozwolenie, by porzucić swoją przyjaciółkę. -

Jak mogłaś do tego dopuścić? - pytam.

Przez chwilę patrzy na mnie błyszczącymi oczami, na przemian otwierając i zamykając usta, jakby przeżuwała setkę wymówek. Nie mogłam jej powstrzymać - mówi w końcu. - Próbowałam. -Jej głos jest cienki i nasączony żalem. - Przepraszam - szepcze. Stoi przede mną, jakbym mogła powiedzieć jej coś, co ją pocieszy. Wyciąga rękę i dotyka moich palców, a potem odwraca się i biegnie na schody. Spoglądam na Eliasa. Chciałabym, żeby obiecał, że wszystko będzie dobrze i Cira z tego wyjdzie. Jednak widzę, jakim wzrokiem spogląda w stronę wyjścia i wiem, że się martwi. Jest nawet więcej niż zmartwiony. -

Co robimy? - pytam. Myślę o małej żaglówce, o ciągnięciu jej przez miasteczko.

Powinniśmy ją tu zostawić - mówi, a jego głos jest cichszy niż szept. - Potrzebuje odpoczynku i kogoś, kto wie, co robi. Nie powinniśmy jej ruszać. Spoglądam na Cirę. Na jej blade policzki i zbielałe usta. I tę całą krew. Elias ma rację. Wiem, że ma rację. Z nią nasze szanse na powodzenie bardzo maleją. Przez nią będziemy wolniejsi. Przyciskam czoło do jej czoła. Cira - szepczę. Słyszę łzy we własnym głosie. Chciałabym zapytać ją dlaczego, ale już znam odpowiedź. „Nieuniknione" - powiedziałaby mi. Przez ułamek sekundy wydaje mi się, że to moja wina. Gdybym została z nią tamtej nocy, zamiast uciekać. Przypomina mi to noc w wesołym miasteczku, a dokładnie moment, w którym postanowiłam zostawić resztę i uciec. Bla-ne wygląda, jakby się bała; jakby była zawstydzona. Zdaje się czekać na moje pozwolenie, by porzucić swoją przyjaciółkę. -

Jak mogłaś do tego dopuścić? - pytam.

Przez chwilę patrzy na mnie błyszczącymi oczami, na przemian otwierając i zamykając usta, jakby przeżuwała setkę wymówek. Nie mogłam jej powstrzymać - mówi w końcu. - Próbowałam. -Jej głos jest cienki i nasączony żalem. - Przepraszam - szepcze. Stoi przede mną, jakbym mogła powiedzieć jej coś, co ją pocieszy. Wyciąga rękę i dotyka moich palców, a potem odwraca się i biegnie na schody. Spoglądam na Eliasa. Chciałabym, żeby obiecał, że wszystko będzie dobrze i Cira z tego wyjdzie. Jednak widzę, jakim wzrokiem spogląda w stronę wyjścia i wiem, że się martwi. Jest nawet więcej niż zmartwiony. -

Co robimy? - pytam. Myślę o małej żaglówce, o ciągnięciu jej przez miasteczko.

Powinniśmy ją tu zostawić - mówi, a jego głos jest cichszy niż szept. - Potrzebuje odpoczynku i kogoś, kto wie, co robi. Nie powinniśmy jej ruszać. Spoglądam na Cirę. Na jej blade policzki i zbielałe usta. I tę całą krew. Elias ma rację. Wiem, że ma rację. Z nią nasze szanse na powodzenie bardzo maleją. Przez nią będziemy wolniejsi. Przyciskam czoło do jej czoła. Cira - szepczę. Słyszę łzy we własnym głosie. Chciałabym zapytać ją dlaczego, ale już znam odpowiedź. „Nieuniknione" - powiedziałaby mi. Przez ułamek sekundy wydaje mi się, że to moja wina. Gdybym została z nią tamtej nocy, zamiast uciekać. Gdybym pozwoliła się złapać i zamknąć w celi, a potem wysłać do Rekrutów. Byłabym z Cirą. Byłabym dla niej oparciem. Kimś, na kim mogłaby polegać. Mogłam ją powstrzymać. Mogłyśmy przez to przejść razem.

-

Nie zostawię jej - stwierdzam.

Odwracam się i patrzę na Eliasa. On spogląda na mnie badawczym wzrokiem, ale nie kwestionuje mojej decyzji. Po prostu kiwa głową, łapie Cirę za nadgarstki i owija je mocno paskami materiału. Nie mamy wiele czasu - mówi. - Zrozumieją, że przez Barierę przedostały się Mudo Wyznawców Ducha, a ci są może straszni, ale niegroźni. - Spogląda przez celę na schody po drugiej stronie, gdzie uciekła cała reszta. I dociera do mnie, że Elias mógł pobiec razem z nimi. Powinien był do nich dołączyć i szukać siostry. Możesz teraz odejść - mówię mu. - Nie musisz zajmować się Cirą. - Ciężej mi to powiedzieć, niż myślałam i zdaję sobie sprawę, że zaczęłam ufać Eliasowi. - Mną też nie - dodaję. Odwraca się, by na mnie spojrzeć. Jego ciało jest nieruchome, oprócz oczu, które mruży. -

Idę z tobą, Gabry.

Wpatruję się w niego zbyt długo. Powinnam powiedzieć, by odszedł. Powinnam powiedzieć mu, że nie mam mu czego ofiarować i lepiej będzie, jeśli odejdzie z Wyznawcami, by szukać siostry. Zanim jednak jestem w stanie cokolwiek z siebie wydusić, on zarzuca sobie plecak na ramię i pomaga Cirze wstać, podając jej rękę. W gardle mi się ściska, gdy widzę, z jaką łagodnością i delikatnością się z nią obchodzi. Skręca w kierunku schodów, a ja prześlizguję się pod ramię Ciry. Dziękuję - mówię do Eliasa, chociaż słowa nigdy nie będą w stanie wyrazić mojej wdzięczności. Cira opiera się na nim, próbując iść, a Elias stęka pod jej ciężarem. We dwójkę udaje nam się wyciągnąć ją z Siedziby Rady i poprowadzić przez ulice. Budynki wokół nas są pozamykane i zaryglowane, a w środku skrywają się całe rodziny. Mimo to przez miasteczko przelewa się mnóstwo ludzi, głównie chłopców i dorosłych mężczyzn, którzy krzyczą i wymachują bronią. Biegną w kierunku Bariery, żeby pomóc w obronie Visty. Kilku z nich zbliża się do nas i oferuje pomoc, ale Elias tylko mamrocze „Zarażona", a oni zobaczywszy zakrwawione bandaże, naprędce się oddalają, zostawiając nas samych. Gdy zbliżamy się do granicy domostw i wchodzimy na ścieżkę prowadzącą na plażę, w ciemności ukazuje się postać. Omal nie puszczam ze strachu Ciry i sięgam po broń, ale Elias już stoi z wyciągniętym ostrzem w wolnej ręce. Cira - dyszy ktoś przed nami i zdaję sobie sprawę, że to Catcher. Podchodzi krok bliżej, a potem śpieszy do swojej siostry, bezwładnie wiszącej między mną i Eliasem. - Co się dzieje? Co jej się stało? - Dotyka jej twarzy. - Cira - mówi do niej. - Cira, spójrz na mnie! Cira otwiera oczy i układa na ustach słaby uśmiech. -

Catcher - wzdycha, a jej suchy głos zdradza wyczerpanie.

Catcher przesuwa wzrok na nas. -

Co się stało? - pyta ponownie.

Nie chcę mu zdradzać, co zrobiła Cira, więc ignoruję jego pytanie. -

Wszystko będzie dobrze - odpowiadam. - Co ty tu robisz? Czemu nie jesteś na łódce?

Potrząsa głową. Na plaży i przy latarni jest masa Milicjantów - wyjaśnia. W ciemności patrzy teraz tylko na mnie. - Szukają cię, Gabry. Słyszałem, jak mówili o Danielu. - Przerywa na chwilę. - Żył jeszcze, kiedy go zostawiłaś, Gabry. Znaleźli go, zanim umarł. Powiedział im, że to byłaś ty. Czuję się, jakby mnie ktoś uderzył i mam wrażenie, że ulatuje ze mnie całe powietrze. Potykam się pod ciężarem Ciry i Catcher przejmuje jej ramię. Słyszę, jak razem z Eliasem szybko wymieniają uwagi, próbując znaleźć wyjście z sytuacji. Co zrobić, gdzie pójść. Moje myśli zaprząta wyłącznie Daniel. Wiem, że go zabiłam, a jednak słysząc to z czyichś ust - wiedząc to na pewno - czuję się jakoś inaczej. Zdaję sobie sprawę, że jest różnica między najmniejszym nawet promykiem nadziei - o niektórych rzeczach możemy się przecież nigdy nie dowiedzieć - a brutalną rzeczywistością i ciężarem wiedzy. Elias i Catcher zastanawiają się, czy wrócić do ruin, czy spróbować dostać się do łódki. Wszędzie dookoła ciągle słyszę echa miasteczka - bicie dzwonów i wołanie ludzi. Po raz kolejny dochodzę do wniosku, że nie ma dla mnie ucieczki. Przeszłość w końcu mnie dopada. Czuję na sobie ciężar ostatnich wydarzeń i rozważam poddanie się. Myślę o mojej matce i jak bardzo byłaby przerażona, gdyby wiedziała, co się dzieje. I dzięki niej nagle rozumiem, dokąd mamy iść. Gdzie możemy uciec, żeby nas nie gonili. Las - mówię beznamiętnie. Czuję szalone pragnienie zaśmiania się z własnych słów. Jeszcze kilka dni temu bałam się samej myśli, że mogłabym iść razem z matką do Lasu, a teraz sama proponuję, by wziąć z niej przykład. Catcher i Elias nie słyszą mnie, więc odwracam się w ich stronę. -

Las - powtarzam głośniej. Obaj wpatrują się we mnie z otwartymi ustami.

To szaleństwo - odpowiada Catcher. - Tam nic nie ma. Zginiemy, jak tylko przejdziemy przez ogrodzenie. - Wtedy jego twarz blednie. - To znaczy, wy wszyscy... - Jego głos zanika i znowu zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo zmieniło go bycie odpornym. Elias stoi cicho, a potem mówi: -

Ona ma rację. - Zaczyna kiwać głową. - Ma rację, to najlepsze miejsce.

Catcher odciąga od nas Cirę. -

To absurd - stwierdza.

Nie - odpowiadam, chociaż wolałabym zdławić te słowa w zarodku. - Moja matka jest z Lasu. Są tam przejścia i wioska. - Nawet gdy to wyjaśniam, chciałabym, by przekonali mnie do zmiany zdania.

Nie ma żadnych ścieżek - drwi Catcher. Jego policzki są zaczerwienione, a oczy zmrużone. Wiedzielibyśmy, gdyby były. Jest most nad wodospadem, a za nim brama prowadząca donikąd. Ale jeśli są ścieżki - mówi Elias, patrząc prosto na Catchera - będziesz w stanie je odnaleźć. Możesz iść do Lasu i ich poszukać. Kiwam głową. Catcher otwiera usta, żeby zaprotestować, ale Elias mu przerywa. -

Słuchaj, musimy dokądś iść - mówi cicho. - Tu nie jest dla nas bezpiecznie.

Catcher spogląda po kolei na Eliasa, na mnie, a potem na swoją siostrę. Zaciska usta i oplata ręką talię Ciry. Obiecujesz, że są tam ścieżki? I że będziemy mogli uciec? - pyta. - Obiecujesz, że będziemy tam bezpieczni? Chciałabym powiedzieć mu „nie" i dodać, że Las mnie przeraża. Jednak w tym momencie to nasza jedyna nadzieja, więc tylko kiwam głową i zaczynamy biec. Wiatr wieje przez miasto w kierunku mostu nad wodospadem, a do nas zaczynają docierać pierwsze głosy, że alarm okazał się fałszywy. Ludzie otwierają okiennice w swoich domach i słyszymy wołania od strony Bariery po naszej prawej. Kierujemy się na lewo, krążąc między uliczkami na północ, aż do pasa drzew, który oddziela miasteczko od rzeki. Szum wody zagłusza wszelkie dźwięki, nawet nasze oddechy. Zatrzymujemy się przy moście i opuszczamy Cirę na ziemię. Wpatruje się w nas intensywnie, ale nic nie mówi. Elias nieustannie rozgląda się po okolicy, wciąż ogląda się za siebie. Wszystko wokół nas pogrążone jest w mroku, drzewa przed nami blokują choćby najmniejsze światło księżyca czy gwiazd. Huk wodospadu bombarduje nasze uszy. Zarys każdego drzewa albo poruszenie liści sprawia, że serce zaczyna mi łomotać w piersi. Wzrok płata mi figle, dostrzegam w ciemności postaci, których tam nie ma. Catcher przechodzi przez most nad wodospadem i waha się tylko przez chwilę, stając przed bramą po drugiej stronie, po czym naciska ją w kierunku Lasu. Stoję przy naszym brzegu rzeki i przeplatam palce przez siatkę, która przegradza strumień wody tuż przed tym, jak ten spada z wysokości. Kiedy nie mogę już dostrzec poruszającego się między drzewami Catchera, odwracam się w stronę Eliasa, czując na plecach chłodny dotyk siatki. Przez to, że prawie się pocałowaliśmy, jego bliskość tego wieczoru jest dla mnie uciążliwa. Na samą myśl o tamtej chwili robię się czerwona. Cisza między nami, naruszana tylko przez huk wodospadu, wydaje się gęsta, jakby była chmurą, z której w każdej chwili może lunąć deszcz. Część mnie chciałaby przeprosić, ale reszta ciągle jest zła za to, że Elias tak łatwo zignorował nasz prawie pocałunek. W końcu udaje mi się podjąć decyzję, co najbezpieczniej będzie powiedzieć. Dziękuję - mówię mu, wskazując na Cirę, która z zamkniętymi oczami opiera się o drzewo. On dusi rozmowę w zalążku niedbałym machnięciem ręki.

Żałuję, że nie mogę cofnąć tych słów. Wymazać każdej chwili, w której ufałam mu albo o nim myślałam. Chcę odejść, ale Elias łapie mnie i przytrzymuje w miejscu. Otwieram usta, ale on kładzie na nich rękę. -

Ciiii - szepcze mi do ucha. I chociaż noc jest gorąca, jego oddech przyprawia mnie o dreszcze.

Elias przechyla głowę na bok, nasłuchując. Wydaje mi się, że coś słyszę - delikatny dźwięk, którego nie potrafię zinterpretować - ale Elias sztywnieje. Czuję, jak się porusza. Jego ręka bardzo powoli zbliża się do ostrza. Robię to samo, gdy nagle zaczynam dostrzegać wszystkie szczegóły otaczającej nas nocy. Przedtem widziałam tylko ciemność, słyszałam huk wodospadu i czułam dotyk Eliasa, ale teraz udaje mi się zarejestrować detale - płytki oddech Ciry, unoszącą się w powietrzu cierpką woń jej krwi. Delikatny powiew wiatru na policzku, ciężar noża w dłoni. m 4 Cała sztywnieję, gdy poruszają się krzaki na ścieżce. Elias wychodzi naprzód, a ja kroczę za nim, by móc chronić Cirę. Wyczuwam jakiś ruch, a potem słyszę długi i niski jęk. Kucam, a moje serce zaczyna szybciej bić, eliminując wszystkie wcześniejsze myśli i uczucia. Łapię Cirę za rękę, by mogła podeprzeć się na moim ramieniu i wstać. W tym momencie w polu widzenia pojawia się Mudo. Porusza się nerwowo ze złamaną nogą, z której wystaje biała kość tuż przy kostce. Jej włosy są długie i jasne, twarz wychudła, a ramiona nagie. W blasku księżyca dostrzegam piegi na jej klatce piersiowej i wyrwane paznokcie u prawej dłoni, której najmniejszy palec trzyma się tylko na ścięgnach i strzępach skóry. Wydaje z siebie kolejny jęk, wyciągając do nas ręce i zbliżając się chwiejnie. Panika rozlewa się po moim ciele. Muszę zabrać Cirę, muszę przeprowadzić ją przez most. Nie mogę jej jednak podnieść, jest zupełnie bezwładna. Chcę wołać o pomoc, ale powstrzymuję się, tłumiąc krzyk w zarodku. -

Cira, skarbie, chodź. Musimy iść - proszę, chwytając dłońmi jej twarz, żeby ją obudzić.

-

Nie - mamrocze. - Spać.

-

Cira! - słyszę panikę we własnym, przenikliwie wysokim głosie.

-Już dobrze - mówi spokojnie Elias. Zbliża się do Mudo, stąpając wolno i ostrożnie. - Jest jedną z naszych. Przełykam dławiącą mnie gulę, podczas gdy on podchodzi bliżej do kobiety. Po prostu ją zabij, Elias - mówię, ale on ją okrąża. Mudo odwraca się i próbuje go chwycić, potykając się i podnosząc znowu chwiejnie. Jej kostka z chrzęstem wykrzywia się pod jeszcze większym kątem. Odsuwam się od Ciry, trzymając przed sobą nóż. -

Co ty robisz? - krzyczę na Eliasa. - Zabij ją!

Jednak on mnie nie słucha. Pozwala, by to coś go dotknęło, przylgnęło do niego. Tak jak pozostali i ona nie ma szczęki ani zębów. Jej jęki są głuche i żałosne. Na imię miała Kyra - mówi. - Myślała, że to będzie życie wieczne. - Odpycha ją od siebie niemal delikatnie. Mam ochotę zwymiotować. Co ty wyprawiasz, Elias, po prostu ją zabij - znowu wołam do niego. Jego zachowanie mnie przeraża. - Sam powiedziałeś, że nie jesteś Wyznawcą. Myślałam, że nie wierzysz w to co oni. Zbliżam się trochę, przygotowując się na zabicie Mudo, jeśli on tego nie zrobi. Elias porusza się tak szybko, że jego sylwetka rozmazuje mi się przed oczami. Chwyta kobietę i wciska jej palce w policzki, po czym przekręca głowę tak, bym mogła spojrzeć jej w twarz. Cofam się chwiejnie i mocniej zaciskam dłoń wokół rękojeści noża. Serce bije mi jak szalone, w głowie huczy i nie mogę złapać oddechu. Chociaż ci Mudo podobno nie zarażają, i tak jej nie ufam. Nie ufam też Eliasowi. Jęk kobiety Mudo przetacza się wokół nas, jej cierpienie jest tak wyraźne, że niemal namacalne. Tym właśnie tak naprawdę jesteśmy - mówi Elias. - Tyle z nas zostanie. Powłoki. Mięso. Wegetacja. Wpatruję się w dziewczynę. Myślę o swoich własnych jasnych włosach, tak podobnych do jej włosów. Przypominam sobie, jak zawsze zdawały mi się nijakie. Jak starałam się je ułożyć ładnie dla Catchera. Obejmuję się ramionami, łapiąc za łokcie. -

W ogóle jej nie przypominam - szepczę.

Chcę, żeby się ze mną zgodził. Żeby powiedział mi, że nigdy nie pomyślałby o mnie tak, jak myśli o Mudo. Jednak on nic nie mówiąc, podcina głęboko gardło kobiecie Mudo, przerywając jej rdzeń kręgowy. Po czym układa ją delikatnie na ziemi i klęka obok. Noc powraca do poprzedniego stanu. Spoglądam przez ramię w stronę mostu, zastanawiając się, gdzie jest Catcher i czy jego decyzja była słuszna. Drzewa po drugiej stronie rzeki ruszają się i skrzypią, a ja muszę zagryźć wargę, żeby zęby mi nie dzwoniły ze strachu. Wydarzenia sprzed kilku chwil i zachowanie Eliasa sprawiają, że się denerwuję. A myślałam już, że zaczynam rozumieć tego chłopaka. Ty tak naprawdę nie wierzysz w to całe gadanie Wyznawców, prawda? - pytam go spokojnie. Chcę, żeby powiedział nie. On musi powiedzieć nie. Spogląda na mnie kątem oka i wzdycha, kucając. -

Nie wiem, w co wierzyć - odpowiada. Jego głos jest taki ciężki i smutny, że podchodzę bliżej.

-

Są martwi - szepczę. - To potwory. Chcą tylko zabijać, jeść i zarażać.

Elias potrząsa głową i wyciąga rękę, żeby zbliżyć ją do twarzy Mudo, ale po chwili się wycofuje. Wzdrygam się na samą myśl, że ktoś mógłby chcieć dotknąć jednego z nich, nawet martwego. -

Co w takim razie dzieje się z tym, kim byli wcześniej?

Znika. Tak jak zawsze wtedy, gdy ktoś umiera - odpowiadam. Nie chcę myśleć o Mudo inaczej niż jak o potworach. Co by to miało oznaczać? Że zostało z nich coś, co teraz uwięzione jest w ciele nieustannie pragnącym nas pożreć? I za każdym razem, gdy zabijamy Mudo, zabijamy też czyjąś duszę? Nie chcę w to wierzyć. -

Skąd wiesz? - pyta po prostu.

_ Bo tak właśnie jest - mówię głośniej, niż bym chciała. Mięśnie moich ramion napinają się. Nie chcę słuchać jego argumentów, nie chcę, aby zasiał we mnie ziarno wątpliwości. Jeśli na tym świecie jest cokolwiek pewnego - coś jednoznacznie czarno-białego - to fakt, że Mudo są martwi. Nie pozostaje w nich nic ludzkiego. Elias wstaje i podchodzi do mnie. -Ja po prostu nie jestem pewien, czy to takie proste - mówi. Frustracja wykwita na mojej szyi i klatce piersiowej niczym wysypka. Są martwi - mówię bardziej zdecydowanie. - Zostają zarażeni, umierają, a potem coś sprawia, że wstają i zaczynają chodzić. Ale nie są już ludźmi. Wszystko, co ludzkie, w nich ginie. Po prostu... Szukam odpowiedniego słowa. - Po prostu znika. A co z Roznosicielami? - pyta. - Czemu są inni tylko dlatego, że w okolicy nie ma innych Nieuświęconych, kiedy się zmieniają? Skąd to wiedzą? Nie wiem, po prostu tak się dzieje - odpowiadam, zła na niego, że tak zmienia sens moich słów. Ciemna noc wokół nas cichnie, jakby wstrzymywała oddech, a ja zaciskam usta. Męczy mnie ta rozmowa. Męczy mnie Elias, który próbuje wzbudzić we mnie wątpliwości wobec czegoś, co było niepodważalne przez całe moje życie. Czegoś tak oczywistego jak to, że fale zawsze będą uderzać o brzeg. -

Zawsze tak było - mówię. - Umierają, więc przestają być ludźmi, którymi byli wcześniej.

A co z ludźmi, którzy umierają i wracają do życia, chociaż nie zostali zarażeni? - pyta. - Ludzie toną i ich serca przestają na chwilę bić, a potem znowu ożywają. To się zdarza. Umierają i wracają, ale wciąż są tą samą osobą. Nie tracą niczego z poprzedniego życia.

Ze złości zaczynam szarpać swój warkocz, nie rozumiejąc, dokąd zmierza ta dyskusja. To co innego. Topielcy nie są zarażeni. Gdyby byli, wróciliby jako Mudo. Pewnie w postaci Roznosicieli, skoro zmieniają się pod wodą.

-

Naprawdę myślisz, że to takie proste? - pyta.

Tak właśnie myślę - odpowiadam, próbując połknąć własne wahanie. - Infekcja prowadzi do śmierci. Śmierć do Mudo. Mudo do głodu. Tak właśnie się dzieje od czasu Powrotu i zawsze już tak będzie. Chcę się od niego odwrócić i sprawdzić, co z Cirą, mając nadzieję, że powiedzieliśmy sobie już wszystko. Mimo to słyszę jeszcze jedno pytanie. -

W takim razie co z Catcherem?

Zatrzymuję się, prostuję plecy i sięgam ręką do broni. Pozwalam głowie odchylić się do tyłu i spoglądam na nocne niebo. Elias podchodzi do mnie tak blisko, że prawie czuję w mroku dotyk jego ciała. -

Jest zarażony - mówi cicho. - Twierdzisz, że nie jest już tą samą osobą?

Serce łomocze mi w piersi, a w głowie huczy od powtarzania tych samych kwestii raz po raz. Chcę powiedzieć mu, że nie ma racji, a Catcher się nie zmienił. Chciałabym być wściekła na Eliasa za przeinaczanie moich słów, ale nie mogę. Ponieważ nie ma żadnej logiki w tym, czym jest Powrót i czym są Mudo. Nigdy nie było sposobu na to, by to w pełni zrozumieć. Nienawidzę cię - mówię krótko. W tej chwili tylko w ten sposób potrafię wyrazić to, jak coś zżera mnie od środka i ten ból, który oblewa całe moje ciało. Elias zachowuje się tak, jakbym go spoliczkowała. Wiem, że powinnam cofnąć swoje słowa. Wiem, że przesadziłam i właśnie otwieram usta, żeby go przeprosić, kiedy przerywa mi inny głos. Catcher schodzi z mostu i podchodzi do Ciry, a ja zastanawiam się, jak długo tu stał. Ile zobaczył lub co usłyszał. - Znalazłem ścieżkę - mówi, a jego pierś wznosi się i opada, gdy Catcher próbuje złapać oddech. - Nie jest daleko, ale musimy biec najszybciej, jak tylko potrafimy. - Klęka przed Cirą i bierze ją w ramiona. Właśnie podchodzę, żeby mu pomóc, kiedy słyszę nowy dźwięk. Ten jest niższy niż jęk kobiety Mudo sprzed paru chwil. Dopiero po jakimś czasie zdaję sobie sprawę, co to jest - szczekanie psa i przebijające się przez nie wołanie mężczyzn. Dobiegają ze ścieżki prowadzącej do Visty. Między drzewami dostrzegam jedno czy dwa światła i wiem już, że jesteśmy ścigani. Catcher nie waha się ani chwili, tylko wstaje, unosząc Cirę na rękach. Słyszę szelest liści, poruszanych przez zbliżających się do nas ludzi. Ściskam mocniej broń i patrzę na Las za mostem. Zdaję sobie sprawę, że to nasza jedyna szansa, ale moje ciało wzbrania się przed sprzeciwieniem się wszystkiemu, czego do tej pory mnie uczono. Wszystkiemu, co do tej pory wiedziałam. Ona ma na sobie mnóstwo świeżej krwi. Nieuświęceni szybko nas odnajdą - mówi Elias, kiwając głową na Catchera i Cirę.

Catcher nie zatrzymuje się, tylko wskakuje na most, a bijący od wody blask oświetla jego nagie ramiona, w których trzyma siostrę. -

Uda nam się - mówi, a ja żałuję, że nie mam w sobie tyle pewności.

Spoglądam do tyłu przez ramię. Może udałoby nam się przejść kawałek wzdłuż rzeki, zejść po stromym spadku i dotrzeć na plażę przez ujście. Może w jakiś inny sposób zdołalibyśmy ukryć się przed Milicją i Rekrutami. I wtedy właśnie pierwszy pies wyskakuje ze ścieżki i biegnie w naszą stronę z odsłoniętymi zębami. I rozumiem, że nie mamy już żadnego innego wyjścia. Zalewa mnie fala paniki. - Uciekajcie! - wołam. - No dalej! - Stary most trzęsie się pod naszym ciężarem i od uderzających w niego stóp, gdy po nim przebiegamy. W szparach między drewnianymi deskami widać wzburzony i grzmiący wodospad, pędzący w stronę czarnej pustki. Prawie czuję ogień pochodni za naszymi plecami, gdy wreszcie docieramy na drugą stronę mostu, a Elias wpada na bramę i walczy z zasuwką. Stare deski buntują się, gdy więcej stóp zaczyna po nich deptać. Krzyki nakazujące nam zatrzymanie się rozchodzą się wraz z gorącem wzdłuż mojego kręgosłupa, ale w końcu Elias napiera mocno na bramę i otwiera ją szeroko, aż jej skrzydło odbija się od siatki. Przeciskamy się przez nią i zamykamy za sobą. Jesteśmy w Lesie. Nie zatrzymujemy się. Catcher trzyma mocno Cirę, biegnąc między krzakami i drzewami. Gonimy go razem z Eliasem, potykając się o wystające korzenie i opadłe gałęzie. Oglądam się przez ramię do tyłu i widzę ludzi, którzy zatrzymali się przy bramie. Widzę, jak poruszają ustami, ale nie słyszę ich krzyków. Moje uszy wypełnia dźwięk jęków. Mudo nas wyczuli. Wiedzą, że tu jesteśmy i właśnie po nas idą. Chwiejnie i powoli, ale kroczą przez mrok w naszą stronę. Na początku jestem przekonana, że nam się nie uda. Właśnie popełniliśmy największy błąd naszego życia. Cokolwiek innego - zesłanie do Rekrutów, egzekucja, więzienie - byłoby lepsze niż to. Wszystko jest lepsze niż bycie rozerwanym przez Mudo. Mocno trzymam swój nóż. Za każdym razem, gdy w ciemności poruszy się liść albo z trzaskiem pęknie gałązka, robię zamach. Zimny strach przesiąka mi do kości, usztywnia mięśnie. Dławi mnie krzyk czystej paniki, więc próbuję go przełknąć i skupić się na tym, co trzeba zrobić. Staram się stawiać krok za krokiem i nie tracić z oczu Catchera, bo tylko on wie, gdzie jest ścieżka. Ziemia pod moimi stopami nagle się unosi, a ja potykam się i upadam rękoma do przodu. Elias woła mnie po imieniu i zaraz jest przy moim boku, próbując pomóc mi wstać. Ciągnie mnie za sobą, skręcając między krzakami i drzewami. Gdy biegnę, moją twarz i włosy szarpią kolce i pnącza, kalecząc mi skórę. Daleko przed nami Catcher jest jak niewyraźne widmo, postać ledwie dostrzegalna w mroku. Przeraża mnie myśl, że stracę go z oczu. Jest moją ostatnią nadzieją. Czuję, że Mudo są wszędzie, ich jęki

wypełniają mi uszy. Do tej pory byliśmy w stanie ich prześcignąć, ale nie możemy biec tak szybko bez końca. Mudo w końcu nas dogonią. Zawsze tak się dzieje. I wtedy coś szarpie mnie od tyłu, spódnica plącze mi się między nogami. Upadam boleśnie, obracając się przy tym tak, że udami uderzam o ziemię. Martwe palce chwytają za rąbek tkaniny. Pozbawiony nóg Mudo próbuje podciągnąć się bliżej, więc kopię go z całej siły. Raz po raz uderzam piętą w jego ramię i głowę. Zgniatam mu palce, ale on wciąż mocno trzyma się materiału spódnicy. Czołgam się po ziemi, starając się uciec. Elias podbiega do mnie i bez zastanowienia kopie Mudo w czaszkę, która pęka z obrzydliwym trzaskiem. W końcu palce mnie puszczają. Elias podnosi mnie na nogi. W ciemności kolejne ręce próbują mnie schwytać, ale trzymam resztki spódnicy blisko ciała. Catcher przesuwa Cirę w swoich ramionach i zwalnia. Martwię się, że może Mudo go okrążyli albo się zgubił i będziemy krążyć po Lesie, aż w końcu opadniemy z sił. Elias łapie mnie za ramię i zaraz doganiamy Catchera. Właśnie wtedy zauważam ciężką bramę, której nagie krawędzie odbijają w ciemności blask księżyca. Czuję przypływ nadziei, ale boję się w niej zatracić, żeby nie stracić koncentracji. Za bramą rozciąga się wąska ścieżka, po obu stronach odgrodzona siatką. Metalowe oczka poprzeplatane są pnączami, których kwiaty niedorzecznie rozkwitają w nocy. Catcher otwiera bramę i wbiegamy do środka. Pierwszy Mudo naciera na nią w tym samym momencie, w którym Catcher ją za nami zamyka. Uciekam przed Mudo, przed dźwiękami, które wydaje, szarpiąc za metalowe ogrodzenie. Potem do tego pierwszego dołączają kolejni, wczepiając się w siatkę. Rozglądam się dookoła w obawie, że właśnie znaleźliśmy się w jeszcze gorszej sytuacji. Robię kilka chwiejnych kroków z dala od biegnącej wzdłuż ścieżki siatki, trzymając porwaną spódnicę blisko ciała. Trawa jest wysoka i gęsta, ale nie widzę nawet śladu Mudo na ścieżce. Za to po drugiej stronie kłębią się i napierają na stare metalowe ogrodzenie. Wracam do Catchera i Eliasa, spoglądających właśnie przez bramę na miejsce, z którego przybiegliśmy. Wszyscy jesteśmy zdyszani. -

Wytrzyma? - pytam szeptem.

Nikt mi nie odpowiada. Po prostu stoimy, przypatrując się przybierającej powoli masie Mudo, pod której ciężarem metalowa siatka wygina się i skrzypi. Catcher stawia Cirę na ziemi, a ona chwieje się, ale udaje jej się utrzymać równowagę dzięki wsparciu brata. Catcher dotyka palcami jej policzka, a Cira przysuwa się bliżej. -

Żyjesz - mówi, a w świetle księżyca widać jej zbielałe usta. - Myślałam, że jesteś martwy.

Catcher uśmiecha się i całuje ją w czoło. Muszę się odwrócić, bo widząc ich razem, czuję, jak rozpala mnie szczęście. Nie mogę znieść myśli, że to ja powiedziałam Cirze o śmierci brata, przez co omal nie odebrała sobie życia. -

Żyję - mruczy. - Wszystko będzie dobrze. Przyrzekam.

Ściska mnie w gardle, zupełnie jakby Catcher zwracał się do mnie. Jakby to mi obiecywał, że wszystko będzie dobrze. Chcę w to wierzyć. Chcę trzymać się tych słów, ale one zanikają w ciemności. To Elias przerywa tę chwilę. Musimy ruszać - mówi. Spogląda na siatkę, która walczy z naporem Mudo i wiem, co sobie myśli: chociaż znajdujemy się na ogrodzonej ścieżce, nie możemy być spokojni. Dopóki nie wyjdziemy z Lasu, ciągle grozi nam niebezpieczeństwo. Od strony Visty cały czas dobiegają wołania. Zamykam oczy i błagam, by choć raz dopisało nam szczęście i oni nie próbowali nas gonić. By okazało się, że nie jesteśmy dla nich warci ryzyka. Catcher podaje Cirze manierkę, a ona pije z niej łapczywie. -

Dokąd idziemy? - pyta między kolejnymi łykami.

Spoglądam na Eliasa, a on na mnie. Myślę o swojej matce, o jej wiosce gdzieś na leśnej drodze. Ciekawe, czy wciąż tutaj jest? Czy moja matka jest gdzieś przed nami? Za bardzo się boję, by mieć nadzieję na odnalezienie jednego albo drugiego. Nie chcę pragnąć czegoś, co może okazać się nierealne. Przede wszystkim musimy znaleźć się jak najdalej od Visty - mówi Elias, zanim ja zdążę odpowiedzieć. - A potem zastanowimy się, co dalej. Ścieżka za bramą jest na tyle szeroka, byśmy mogli stać w małej grupie, ale za chwilę szybko zaczyna się zwężać na tyle, że ciężko jest maszerować obok siebie. Cira ciągle porusza się chwiejnie, ale woda trochę ją wzmocniła i z pomocą Catchera może zrobić kilka kroków. Próbuję iść za nimi, aby im pomóc, ale szybko zaczynam tylko przeszkadzać. Trzymam się blisko, by słyszeć, o czym rozmawiają, ale jedno przysuwa głowę do drugiego i mówią szeptem. Kilka razy do moich uszu dobiega ich chichot i pytam, z czego się śmieją, żeby włączyć się do ich rozmowy. Szybko jednak zdaję sobie sprawę, że całą swoją uwagę skupiają na ponownym spotkaniu, a ja im tylko przerywam. Pozostaje mi tylko iść za Eliasem i pomagać mu w podcinaniu ciernistych krzewów i przygniataniu wyższej trawy. Ciągle boczę się na niego za naszą wcześniejszą rozmowę, więc nic do niego nie mówię, podczas gdy wokół nas zapadają jeszcze większe ciemności. Zamiast tego myślę o matce. Czy dotarła tak daleko? Czy podążam śladami jej stóp? Czy zatrzymała się, by spojrzeć w Las i pomyślała o tym, by zawrócić? O tym, by wrócić po mnie? Potrząsam głową, bo jestem pewna, że tego nie zrobiła. Ciągle wyobrażam sobie, jak kroczy pewnie ścieżką z wysoko uniesioną głową.

Ona nie trzęsłaby się tak jak ja. Ona nie wzdrygałaby się za każdym razem, gdy słychać trzask łamanej gałązki. Ona nie czułaby chęci zatkania sobie uszu, żeby nie słyszeć niekończących się jęków Mudo, którzy wciąż napierają na siatkę po obu stronach ścieżki. W moich oczach pojawiają się łzy i przez nie czuję się jeszcze słabsza. Wycieram je i biorę głęboki wdech, próbując się uspokoić. Próbując znaleźć w sobie trochę siły. To prawdziwy problem, myślę sobie, przesuwając kciuk wzdłuż tępej krawędzi swojego noża, by wyczuć wygrawerowany na nim wzór. Nie chodzi o to, że matka kłamała w kwestii tego, kim jestem i skąd pochodzę, ale o moją wiarę w to, że mogę być taka jak ona. Wierzyłam, że jest w niej coś - coś, co czyniło ją silną i pewną siebie - co znajduje się także we mnie i muszę to tylko odnaleźć. Jednak nie jestem jej córką, a to znaczy, że tak naprawdę w niczym jej nie przypominam. Nie mogę mieć nadziei, że stanę się taka jak ona. Prawie wpadam na Eliasa, bo nie zauważam, że się zatrzymał. Ma odchyloną głowę i patrzy do góry. -

Co się dzieje? - pytam, a moje ciało napina się w obliczu niewidzialnego wroga.

Elias nic nie mówi, tylko pokazuje na niebo. Wpatruję się w niego. -

Spójrz - mówi.

Biorę głęboki wdech, czując, jak rosną we mnie podejrzenia, a potem powoli odchylam głowę. Wieczorne niebo w końcu się poddało i jakiś czas temu ustąpiło miejsca ciemności. Noc pachnie kwiatami i piachem. Śmiercią i krwią. Z mokrej ziemi unosi się ciepło dnia i owija się wokół moich kostek. -

O co chodzi? - pytam. Jestem zniecierpliwiona, brudna, zmęczona i przerażona.

Elias podchodzi bliżej i staje tuż za mną, wyciągając głowę w moim kierunku, aż jego policzek prawie dotyka mojego. Jest na tyle blisko, że zaczynam szybciej oddychać. Ciągle żywię do niego urazę, ale nic nie mogę poradzić na to, że myślami wracam do tamtej chwili na plaży i zauważam, że gdybyśmy tylko lekko obrócili głowy, nasze usta by się spotkały. Nie chcę go lubić. Nie chcę, by mi na nim zależało. Wtedy o wiele łatwiej jest go nienawidzić. Ignorować to, co mówi. Nie myśleć i nie wątpić w to, czego mnie do tej pory uczono. Już mam się odsunąć, kiedy Elias bierze mnie za rękę, wywołując we mnie dreszcze, i unosi ją, by wskazać punkt na niebie. Obracam głowę, patrząc na ścieżkę za nami i zastanawiając się, jak daleko od nas są Catcher i Cira i czy nas widzą. I wtedy Elias szepcze mi do ucha: Spójrz na gwiazdy. - Mój oddech delikatnie drży, a widok przed oczami pulsuje w rytm bicia serca. Przełykam ślinę i spoglądam w miejsce, które wskazują nasze palce. Trudno mi skoncentrować się na czymkolwiek poza Eliasem, ale w końcu to dostrzegam - malutkie światełko, które porusza się między gwiazdami.

-

Co to jest? - pytam.

-

Satelita - odpowiada.

Ciężko mi zrozumieć, o czym mówi, więc próbuję przypomnieć sobie to słowo, przeszukując w pamięci wszystko, czego nauczyłam się w szkole. On opuszcza nasze ręce, ale palce dalej mamy złączone. Chciałabym go odepchnąć i przysunąć jednocześnie. Zamiast tego skupiam się na oddychaniu, obserwując światełko przemierzające nocne niebo. -

Pochodzi z czasów sprzed Powrotu - mówi.

Teraz pamiętam. Nauczyciel mówił nam o tym, gdy przerabialiśmy siły grawitacji i Układ Słoneczny. Kciuk Eliasa przesuwa się po moich knykciach i w tej samej sekundzie rozpierzchają się wszystkie moje myśli. To był tylko bezwiedny ruch czy zrobił to specjalnie? Serce mi wali i jestem pewna, że Elias wyczuwa mój puls przez każdy cal skóry. Nigdy wcześniej ich nie szukałam - zwracam się do niego. - Chyba uznałam, że do tego czasu pewnie zniknęły. Jak wszystko inne. - Mój głos jest szorstki, a język stoi mi jak kołek. Ciężko mi myśleć o czymkolwiek innym poza tym, że Elias jest blisko i jak miło jest czuć dotyk jego dłoni, mieć na kim się wesprzeć. Fascynuje mnie wszystko, co lata - mówi cicho. Wstrzymuję oddech, pragnąc, by powiedział coś jeszcze. Pragnąc, by pozwolił mi poznać się bliżej. - To trochę dziwne, gdy pomyśli się, że one ciągle tam są i robią kolejne okrążenia, chociaż po upadku świata stały się bezużyteczne. One po prostu... - Elias szuka odpowiedniego słowa, a wiatr owiewa nasze ciała. - One po prostu lecą dalej, jakby nic się nie stało. Myślę o tym, jak bardzo przypomina to nasze życie. Zostajemy puszczeni w ruch, a potem aż do śmierci się nie zatrzymujemy. Tylko po co? Jaki jest tego cel? Nigdy wcześniej mnie to nie interesowało. Byłam szczęśliwa. Za naszymi plecami słyszę jakiś dźwięk i odskakuję od Eliasa. Z ciemności docierają do nas głosy Ciry i Catchera, więc odwracam głowę w nadziei, że nie zobaczą nas razem. Czuję, jak płoną mi policzki i kaszlę, wpatrując się w mroku w Eliasa. Ciągle stoi tam, gdzie go zostawiłam, ale już nie spogląda na niebo. Patrzy prosto na mnie, a wyraz jego twarzy sprawia, że tracę dech w piersi. Dostrzegam jego żal, ból i pożądanie. Muszę odwrócić wzrok, bojąc się, co Elias z niego wyczyta. Jestem zbyt zdezorientowana. Nie wiem, jak mam się czuć i czego mogę pragnąć. Elias podchodzi bliżej i czuję, jak moje ciało całe się spina. - Szkoda, że nie wiem, jak ci pomóc się z tym uporać - mówi. Jego głos jest tak cichy, że jestem w stanie uwierzyć, że to wiatr do mnie przemawia, a nie Elias. - Chciałbym wiedzieć, czego pragniesz. Odwraca się i idzie dalej pogrążoną w mroku ścieżką. Patrzę do tyłu na zbliżające się rodzeństwo i zamykam oczy. „Ja też" - myślę.

Idziemy dalej, a Elias wyjmuje ze swojej torby jedzenie i picie, by przekazać reszcie. Nad głowami mamy księżyc, a tuż przed świtem udaje nam się znaleźć na ścieżce małą polanę, na której próbujemy odpocząć. Catcher i Cira nadal rozmawiają szeptem, aż w końcu ich głosy zanikają i oboje pogrążają się we śnie, a Elias zaczyna cicho chrapać. Tylko ja jeszcze nie śpię i spoglądam w niebo, próbując odnaleźć na nim spadającą gwiazdę albo satelitę. Wciąż próbuję przypomnieć sobie, czy kiedyś szłam tą ścieżką. Czy pamiętam te drzewa? Ten zapach? Te dźwięki? Wspomnienia czmychają i wreszcie usypiam, a sny zajmują miejsce kłębiących się myśli. Następny poranek jest szary i błotnisty, a powietrze gorące i nieruchome. Cira ma podkrążone oczy, ale jest już w stanie stać bez niczyjej pomocy. Je śniadanie i pije wodę, a na jej policzki wraca odrobina koloru. Udaje jej się przejść kawałek bez podpierania się o Catchera, ale dalej poruszamy się wolno, a Mudo wciąż napierają na ogrodzenie po obu stronach ścieżki, jęcząc i szarpiąc siatkę. Ciężko stwierdzić, ile czasu upłynęło, a tym bardziej odmierzyć przebytą drogę. Idziemy po prostu przed siebie, krok za krokiem. Tobołki ocierają mi się o plecy. Znowu nie zauważam, kiedy Elias się zatrzymuje i wpadam na niego, tracąc równowagę i łapiąc za ogrodzenie, by się podeprzeć. Nie jestem przyzwyczajona do tego, że jesteśmy tak blisko Mudo. Do tego, że napierają na mnie tak mocno, że tracę dech. Czuję, jak martwe palce dotykają moich. Krzyczę i upadam, przyciskając dłoń do piersi. Oddycham zbyt szybko, więc zamykam oczy, żeby się uspokoić. Kiedy znowu je otwieram, Elias stoi nade mną, porzuciwszy swoją torbę, i wyciąga rękę, by pomóc mi wstać. Wszystko w porządku? - pyta, a ja kiwam głową w odpowiedzi. Szybko zabieram rękę, gdy Catcher i Cira pojawiają się w zasięgu wzroku, mijając zakręt. Cofam się i skupiam na poprawieniu pasków plecaka. Co się dzieje? - pyta Catcher, a mi od razu rumienią się policzki, bo myślę, że mówi o mnie i Eliasie, dostrzegając coś, czego nie ma. Spoglądam wprost na Eliasa, ale on na mnie nie patrzy. -

Doszliśmy do bramy - mówi, wskazując na nią palcem.

Gdyby to było możliwe, moja twarz stałaby się jeszcze bardziej czerwona. Czuję się głupio, że w pierwszej chwili pomyślałam o Eliasie. Mocniej chwytam paski plecaka i kieruję się w stronę bramy, mając nadzieję, że uda mi się ukryć twarz przed innymi. Dlaczego poczułam się winna, że Elias pomógł mi wstać? Z jakiego powodu Catcherowi miałoby to przeszkadzać? Chrząkam, żeby oczyścić gardło i udaję, że badam bramę, która zajmuje całą szerokość ścieżki. Coś błyszczy pod klamką i sprawdzam to palcami. Chyba coś tu jest - mówię. Pozostali wyminęli właśnie kałużę, a teraz podchodzą, by spojrzeć z bliska. Na ogrodzeniu jest mała tabliczka, a na niej wyryto „IV". Wydaje mi się, że to liczby, których matka nauczyła mnie, gdy byłam dzieckiem - mówię, spoglądając na resztę. - To „IV", czyli cztery.

-

Za bramą ścieżka biegnie dalej? - pyta Cira.

Spoglądam przez siatkę w dal. Na to wygląda. - Marszczę czoło, wpatrując się w liczbę. Coś mi się przypomina, pojawia się na obrzeżach mojego umysłu. Niestety nie potrafię schwytać tej myśli, okazuje się to tak trudne jak łapanie płatków śniegu. Możemy albo iść dalej, albo zawrócić - mówi Catcher. - Skoro na ścieżce nic nie ma, proponuję podążać nią nadal. Podczas gdy oni przechodzą przez bramę, ja nadal kucam na ziemi, próbując dojść do tego, czemu ta liczba wydaje mi się znajoma. Skoro przechodziłam z matką przez las, musiałam przekroczyć tę bramę. Jestem zaskoczona, kiedy Elias znowu po mnie sięga i ignoruję jego wyciągniętą rękę, wstając bez jego pomocy. Zawartość mojego plecaka lekko się przesuwa, więc kładę rękę na krzyżu, żeby ulżyć sobie w bólu. Elias przechyla głowę. -

Wszystko w porządku? - pyta, a wyraz jego twarzy zdradza szczere zmartwienie.

Odwracam się i podążam ścieżką za resztą. -

Tak - odpowiadam i odchodzę, a on zamyka za nami bramę.

Nasz dzień kończy się wcześniej, gdy Cira nie może już iść, bo jej nogi się trzęsą, a po bladej twarzy spływa pot. Catcher pomaga jej usiąść, a Elias rozpala małe ognisko. Wieczór spędzamy, odganiając komary i prowadząc zdawkowe rozmowy. Żadne z nas nie wie, co powiedzieć. Sprawia to wrażenie jakbyśmy byli sobie obcy. Zbyt przerażeni, by przedyskutować naszą obecną sytuację, a jednocześnie zbyt wystraszeni, by rozmawiać o czymś innym. W końcu jęki Mudo i dźwięki cykad stają się dla mnie nie do zniesienia, a nogi same rwą się do ruchu. Nie jestem przyzwyczajona do tego, że wokół mnie jest ciągle tylu ludzi, obserwujących każdy mój gest i ruch, nasłuchujących każdego wydanego przeze mnie dźwięku. Przejdę się trochę. Zobaczę, co jest dalej - mówię do nich, wyjmując nóż i ruszając w drogę, zanim ktokolwiek odpowie. Nie odchodzę zbyt daleko, kiedy słyszę znajomy odgłos kroków i Catcher woła mnie po imieniu. Zatrzymuję się i czekam, aż mnie dogoni. Nie powinnaś chodzić sama, Gabry. To głupie - mówi. Moje ramiona napinają się. Chciałabym mu powiedzieć, że tego właśnie pragnę i potrzebuję trochę czasu sam na sam ze sobą, by pomyśleć. By zastanowić się nad tym, co się dzieje. Jednak nie mówię nic takiego, bo zbyt długo już nie rozmawialiśmy i nie byliśmy tak blisko. Dobrze mi, gdy jesteśmy tylko we dwójkę, a towarzyszy nam jedynie zapadający zmierzch. Wyciągam rękę i chwytam jego dłoń. -

Jak się czujesz? - pytam.

Catcher patrzy w ziemię, na nasze ręce, na ogrodzenie - wszędzie, byle nie mi w oczy. Wzrusza ramionami, ciężko wyczytać emocje z jego twarzy. -

Nie wiem - odpowiada w końcu.

Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam. Chciałabym, żeby mi się zwierzył. Chcę znowu poczuć taką bliskość jak wtedy, gdy mnie pocałował. Wiem, że od tamtej pory wszystko się zmieniło, ale on nadal żyje, przetrwał ugryzienie. Odporność nie powinna mieć wpływu na to, co nas łączy, a mimo to czuję, że jest inaczej. Chciałabym znaleźć jakiś sposób na to, by do mnie przemówił, ale zamiast tego po prostu mocniej ściskam jego dłoń. -

Powiedziałeś o wszystkim Cirze? - pytam. - Powiedziałeś jej o odporności?

Kiwa głową. Nie jestem pewien, czy wszystko rozumie, ale była tak szczęśliwa, że aż się rozpłakała. Catcher uśmiecha się lekko, a ja przypominam sobie, jak bardzo kocham na to patrzeć. Próbuję odwzajemnić się tym samym, ale czuję, że mój uśmiech jest wymuszony i nie na miejscu. Catcher wpatruje się w nasze dłonie i splątane palce. - Ja sam nie jestem pewien, czy wszystko rozumiem mówi cicho. -

Jak to jest? - pytam go w nadziei, że uda mi się dowiedzieć, co on czuje.

Wciąga głęboko powietrze, jego pierś prawie dotyka mojej. Fizycznie to jak... - waha się. - Ogień. Jakbym był w pomieszczeniu bez okien i drzwi, a w środku robi się coraz goręcej i goręcej, aż w końcu nie mogę oddychać. -

Czujesz ból?

Przez chwilę nic nie mówi, a potem odpowiada: Wydaje mi się, że najgorsza jest niepewność. Nie wiem, czy przypadkiem zaraz się nie przemienię. I co się stanie, gdy umrę... - Jego głos zanika, między nami znowu zapada cisza. Boję się przerwać to milczenie, ale muszę wiedzieć. Wszystko będzie dobrze, prawda? - pytam, przysuwając głowę do niego, by odbudować bliskość, która była między nami, zanim to wszystko się wydarzyło. Tę nadzieję i wspólną przyszłość. Catcher wyswobadza palce z mojego uścisku i rusza dalej ścieżką. Wieczorne powietrze wiruje

wokół miejsca, w którym przed chwilą znajdowało się jego ciało, a ja czuję się samotna i zrozpaczona. Nie wiem, co zrobiłam źle i podążam za nim, ale przejście jest zbyt wąskie, byśmy mogli iść obok siebie. Catcher przeciska się przez wysoką trawę, rozgarniając ją ramionami. -

Catcher, poczekaj! - wołam za nim.

Zatrzymuje się przede mną i widzę, jak jego ramiona unoszą się i opadają szybko, jakby próbował złapać oddech. Nie odwraca się, więc podchodzę i kładę dłonie na jego plecach, przesuwając palcami po kręgosłupie. Nie rób tego, Gabrielle - mówi, tylko na moment spoglądając na mnie przez ramię. Potem odwraca wzrok i idzie dalej. -

Nie rób czego? - pytam, nie rozumiejąc, co ma na myśli.

Odwraca się nagle i moje dłonie dotykają jego piersi. Chwyta mnie za nadgarstki i przytrzymuje je z dala od swojego ciała. -

Nie przypominaj mi o tym, jak wszystko się zmieniło. Nie przypominaj o nas.

Otwieram szeroko oczy i usta, nie wierząc temu, co słyszę. Nie wiem nawet, co odpowiedzieć. Jego ton jest ostry i pełen gniewu, a ja nie mam pojęcia, o co chodzi. Delikatnie mną potrząsa. Otwiera usta, ale chyba nie może znaleźć odpowiednich słów. I zanim jestem w stanie zorientować się, co się dzieje, Catcher pochyla głowę i zatrzymuje usta tuż nad moimi. Skórę ma niemal boleśnie gorącą, ramiona pieką mnie od jego dotyku. Ciężko mi złapać oddech. Chciałabym przechylić głowę i dotknąć jego ust. Delikatnie przysuwam się, ale on w tym samym momencie się cofa, utrzymując między nami dystans. Tak bardzo tego chcę. Tak bardzo cię pragnę - mówi przez zaciśnięte szczęki. - Chciałbym zapomnieć o wszystkim i udawać, że nic się nie zmieniło i ciągle możesz być moja. Chciałbym móc marzyć o tym, że kiedyś będziemy razem. Mocniej ściska moje nadgarstki. Wypuszczam z płuc całe powietrze. Catcher mówi dokładnie to, na co zawsze czekałam - że możemy być razem - a mimo to w jakiś sposób wszystko jest nie tak i świadomość tego sprawia mi niemal fizyczne cierpienie. -

Mogę być twoja - mówię mu. - Jestem twoja.

Jego ucisk słabnie, a oddech staje się drżący, gdy Catcher zamyka oczy i przesuwa usta po moim policzku, a potem szczęce i czole. Czuję na sobie jego ciepło i trzęsę się cała z ochoty na więcej. Próbuję się do niego przysunąć, ale mnie odpycha. Stoi, wpatrując się we mnie. Oboje walczymy o oddech. Na plecach czuję zimny pot, ale czekam, aż Catcher coś powie - cokolwiek, co by wyjaśniło sytuację. On jednak dalej milczy. Catcher - mówię, przysuwając się do niego. Mój głos to prośba i pytanie w jednym. On tylko unosi rękę, żeby mnie przytrzymać z dala od siebie. Potem odwraca się i biegnie ścieżką, wracając do Ciry i Eliasa. Nawet nie próbuję go gonić. Jestem zbyt zaskoczona, by się poruszyć a jedyne, co mogę zrobić, to zgiąć się wpół i złapać za kolana, walcząc o oddech. Próbuję zrozumieć, co się właśnie stało 1

w czym zawiniłam.

Czuję się zraniona i ogłuszona. Mudo w dalszym ciągu jęczą, tyle że teraz nie jestem w stanie zobaczyć ich wyraźnie w ciemności. Wydaje mi się, że otaczają mnie ze wszystkich stron, jakbym wpadła w pułapkę. Z Lasu dobiegają trzaski i szelest, a każdy dźwięk szarpie mi nerwy. Zaczynam iść ścieżką w kierunku naszego obozu i przed końcem drogi przyspieszam tak szybko, że biegnę niemal sprintem, ponieważ mam wrażenie, jakby ogrodzenie właśnie zostało przerwane i gonili mnie Mudo. Wpadam na polanę, gdzie Elias i Cira siedzą przy ogniu. Elias skacze na nogi i łapie mnie w ramiona. -

Co się stało? - pyta. Spogląda na ścieżkę za mną, sięgając po nóż.

Moje słowa zakłóca panika. -

Mudo - dyszę. - Jęki...

Elias chowa mnie za siebie i robi kilka kroków w kierunku ścieżki. Cira wyciąga do mnie ręce. -

Przedostali się przez ogrodzenie? - pyta Elias, gotując się do walki.

-

Nie... nie wiem - jąkam się. - Wydawali się tak blisko. Jakby byli na ścieżce.

Elias czeka jeszcze chwilę, a wszędzie dookoła słychać jęki. W końcu serce mi zwalnia, a w umyśle się rozjaśnia. Ani jedno ciało nie pojawia się w zasięgu blasku naszego małego ogniska. Chyba po prostu się przestraszyłam - mówię w końcu, zażenowana z powodu paniki, w jaką wpadłam. - Było ciemno i... Cira chwyta mnie za rękę. -

Wszystko w porządku - mówi cicho. - Każdy z nas się boi.

Odwracam się do niej, do tej pory nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo jej potrzebuję. Cira przytula mnie i mam ochotę się o nią oprzeć, ale pamiętam, że wciąż jest słaba po odwodnieniu i utracie takiej ilości krwi. To ja powinnam ją wspierać, a nie ona mnie, ale teraz po prostu potrzebuję kogoś, kto mnie pocieszy. -

Gdzie jest Catcher? - pytam, zastanawiając się, czy całkiem go odstraszyłam.

Cira wpatruje się w moją twarz. Czy Catcher jej o nas powiedział? Czy powiedział jej o naszym pocałunku? Czy wie o tym, że uciekł, gdy próbowałam się do niego zbliżyć? A może ona wie, co się z nim dzieje? - Powiedział, że chce prześledzić naszą ścieżkę, żeby sprawdzić, czy ktoś za nami nie idzie - mówi, ziewając. Mrużę oczy i spoglądam na Eliasa, który tylko wzrusza ramionami. Taka ewentualność nawet nie przyszła mi do głowy - że Milicja albo Rekruci goniliby nas po Lesie. To wydaje się tak bezsensownie ryzykowne, bo przecież żadne z nas nie jest tego warte. Kładę się obok Ciry i przy każdym trzasku zastanawiam się, czy to Mudo na nas czyhają, czy jakieś inne zagrożenie, o którym nic jeszcze nie wiemy.

Śledzą nas - oznajmia nagle Catcher następnego poranka. Przekazujemy sobie resztki jedzenia i próbujemy zignorować Mudo, kłębiących się za ogrodzeniem po obu stronach ścieżki. Zatrzymuję się w połowie kęsa, słuchając słów Catchera i czekając, aż na mnie spojrzy i da mi jakoś znać, co myśli o ostatniej nocy. On jednak od czasu powrotu ciągle unika mojego wzroku. -

Co? - pytam, a Cira i Elias robią to samo, niczym echo.

Zawróciłem wczoraj przez Las. Te ścieżki mają sporo zakrętów - mówi Catcher. Cira sztywnieje, gdy słyszy, jak jej brat opowiada o tym, jak biegł przez tereny przepełnione Mudo, ale nie odzywa się. - Wróciłem prawie do samej rzeki i Visty. - Spogląda na Eliasa i potem na pasek manierki, który trzyma w palcach. - Każą Wyznawcom przedłużyć ogrodzenie do ścieżki przy wodospadzie. W ten sposób nie będą musieli ryzykować biegu przez Las, żeby za nami podążać. Elias blednie i zaciska dłonie w pięści. Jego szczęka wyraźnie pracuje. -

O czym ty mówisz, Catcher? - pyta Cira, a ja potakuję, wciąż nie rozumiejąc, co się dzieje.

Nie wiem, czy to Milicja, czy Rekruci, a może wszyscy razem, ale szykują się na wejście do Lasu. Chcą nas dopaść na ścieżce. Nagle czuję, jak wszystko, co zjadłam tego ranka, przesuwa mi się w żołądku. Czemu mieliby nas gonić? - pyta Cira. - Nie może im aż tak na mnie zależeć. Wiem, że miałam dołączyć do Rekrutów, ale czemu mieliby tak ryzykować? Wstaję i odchodzę kilka kroków. Oczami wyobraźni widzę Daniela i plamę czerwieni na jego koszulce. Przypomina mi się jego wzrok. To na mnie im zależy, nie na Ci-rze. Nie pozwolą, by mi się upiekło. Przeszłość mnie dogania, a przy okazji jeszcze narażam swoich przyjaciół na niebezpieczeństwo. Czuję się jak ogłuszona i zaczynam gryźć się w kciuk, rozważając wszystko jeszcze raz. Inne głosy stają się jedynie brzęczeniem, które ginie wśród jęków. Przyznam się. - Nawet nie zdaję sobie sprawy, że powiedziałam to na głos. Nie wiem nawet, kiedy ta myśl pojawiła się w mojej głowie. Catcher, Elias i Cira wpatrują się we mnie, zaskoczeni. - To mnie chcą złapać. Za to, co zrobiłam Danielowi. Wrócę do nich ścieżką, a wy idźcie dalej. Będziecie bezpieczni. - Wymawiam te słowa beznamiętnie, ale czuję się dobrze, stawiając czoła temu, co zrobiłam. Jakby kara za ucieczkę z wesołego miasteczka wreszcie się dopełniła. -

Nie rozumiem. Co Daniel ma z tym wspólnego? - pyta Cira z uniesionymi brwiami.

Odwracam się do niej, ale nie potrafię tego powiedzieć. Catcher chwyta jej dłoń i kręci głową, jakby chciał pokazać jej, by nie pytała. Cira tylko zaciska usta. -

To nie ma sensu - mówi Catcher.

Nieprawda - odpowiadam. Czuję lekkość w sercu, które trzepocze, jakby koliber uderzał skrzydłami w moim gardle. - Zabiłam go. Muszę za to odpowiedzieć. Cira wciąga gwałtownie powietrze i przyciska dłoń do ust. Odwracam wzrok od jej szeroko otwartych oczu.

-

Zdecydowałam - mówię im. Jestem przerażona, ale szczęśliwa.

Elias wpatruje się w dół ścieżki, uderzając palcami o biodro. -

Widziałeś ich? Wyznawców? - pyta. Ma zmarszczone czoło, jakby był pogrążony w myślach.

Catcher kiwa głową. -

Kto jeszcze tam był? Rekruci?

Patrzę raz na jednego, raz na drugiego, próbując zrozumieć do czego zmierza Elias. Catcher znowu potakuje. -

Tak, to chyba oni krzyczeli na Wyznawców, objaśniając, jak postawić ogrodzenie.

Elias zaciska usta i dotyka dłonią głowy, przeczesując odrastające włosy. To nie ma sensu - mówi do Catchera. - Rekruci nie przejmowaliby się Danielem. Nie mieszaliby się do sprawy, którą według nich powinna się zająć wyłącznie Vista. - Łączy dłonie na karku, napinając mięśnie ramion. - Jesteś pewien, że widziałeś tam Rekrutów? Jestem całkowicie pewien - mówi Catcher, ale słychać w jego głosie wahanie. - Ale mogę wrócić i sprawdzić. Najlepiej nocą. Cira chwyta jego dłoń. -

To zbyt niebezpieczne - mówi do niego cicho.

-

Gabry nie może wrócić - mówi Catcher ledwie słyszalnie. - Zabiją ją.

Te słowa wypowiedziane wprost uderzają we mnie niczym fala. -

Jaki mógłby być inny powód? - pytam ich. Mój głos jest niemal bezdźwięczny.

Ktoś cię widział? - pyta Elias Catchera, przerywając naszą rozmowę. - Kiedy prowadziłeś Mudo do miasteczka, widział cię ktoś? Oczy Catchera otwierają się szeroko. Ja... - Waha się. - Nie wiem. Wątpię. - Patrzy w niebo, jakby próbował jeszcze raz przeżyć tamte wydarzenia. Wszystko wokół wydaje się takie ciche, ptaki skończyły swoje poranne ćwierkanie, nawet jęki na chwilę przycicha-ją, jakby wszyscy Mudo jednocześnie zamilkli. I wtedy Catcher blednie i opuszcza wzrok z powrotem na nas. Widziałem kogoś - mówi. - Kiedy wspinałem się na Barierę. Nie myślałem o tym wcześniej, bo uciekli, kiedy tylko zobaczyli Mudo. -

Ale myślisz, że zobaczyli cię z Mudo? - pyta Elias.

Catcher kiwa powoli głową. Cira i ja gapimy się na siebie, żadna z nas nie zdaje sobie sprawy z tego, co się właściwie dzieje.

Elias przyciska dwa palce do miejsca między zamkniętymi oczami. Wcale nie chodzi im o Gabry - mówi. - Tylko o Catchera. Gdy zobaczyli go z Mudo, domyślili się, że jest odporny. I co z tego? - pyta Cira. - Co z tego, że jest odporny? Czemu mieliby z tego powodu ryzykować wejście do Lasu? Obejmuję rękoma klatkę piersiową. Ulga sprawia, że jest mi słabo i ciężko mi stać. Nie chodzi im o mnie, nie muszę oddawać się w ich ręce. Jednak przez te myśli czuję się jak zdrajca. Jak mogę czuć ulgę, gdy teraz Catcher ma kłopoty? Skoro tylko zamieniliśmy się miejscami? Nie rozumiesz - mówi Elias. - Odporność jest bardzo rzadka, a nawet jeszcze rzadsza. Praktycznie się nie zdarza. Rekruci rozpaczliwie szukają Odpornych. - Cira otwiera usta, żeby zaprotestować, ale on jej przerywa i ciągnie dalej. Jego ciało zdradza wzburzenie. - Odporny może iść, gdzie tylko zechce. Może robić cokolwiek. - Zaczyna zataczać małe kółka, przez co kręci mi się w głowie. Wiecie, ile tu jest małych i dużych miast, w których jest tylu Nieuświęconych, że praktycznie żaden żywy człowiek nie może się do nich dostać? - pyta. - Zabraliśmy wszystko, co się dało, z każdego bezpiecznego miejsca. Ze wszystkich miast, które przetrwały, wzięliśmy praktycznie każdą wartościową rzecz. Wyobraźcie sobie wszystkie te miejsca, gdzie Odporni mogliby wejść. I nawet nie tylko to: Odporni to też doskonała broń. Mogą wejść w środek całej hordy i zabić praktycznie każdego Nieuświęconego. Mogą iść na ratunek oblężonym. - Elias kładzie rękę na głowę. - Rekruci zrobią wszystko, żeby dostać Odpornego. Twarz Ciry jest chyba tak samo blada jak moja. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, co odporność Catchera może oznaczać w szerszym kontekście. Dla mnie ważne było tylko to, że nie umarł i nie umrze. I że ciągle możemy być razem. Nogi zaczynają mi się trząść, więc siadam na ziemi. Wszyscy milczymy, próbując przetrawić nowe informacje. Każde z nas zastanawia się, jak to wpływa na nas i nasze stosunki z Catcherem. -

W takim razie ja wrócę - mówi cicho.

Nie! - krzyczy Cira i czepia się jego ramienia. - Już raz myślałam, że cię straciłam. Nie możesz teraz odejść. Potrzebuję cię. Nie rób tego, Catcher. Ten kładzie dłoń na jej policzku, ale Cira tylko kręci głową. -

Nie - powtarza. - Nie.

Jest tak, jak powiedziała Gabry. - Patrzy na mnie i przytrzymuje mój wzrok. - To jedyny sposób, by zapewnić nam bezpieczeństwo. By wszyscy, których kocham, byli bezpieczni. Wstrzymuję oddech, kiedy Catcher to mówi. Czuję, jak jego słowa skwierczą na mojej skórze. „Wszyscy, których kocha" - myślę sobie. -

Nie możesz tam iść - mówię cicho. - Proszę.

W tej jednej sekundzie czuję, jakbyśmy byli tylko we dwójkę. Jakby cała reszta na moment zniknęła. Nie ma Mudo, nie ma infekcji ani ścieżki. Ani Rekrutów. Jesteśmy tylko my i patrzymy na siebie w ten sam sposób, jak tamtej nocy w wesołym miasteczku tuż przed naszym pocałunkiem. Chciałabym zabrać tę chwilę, by już zawsze móc mieć ją przy sobie. Wtedy jednak Elias chrząka i czar pryska. To ich nie zatrzyma - mówi. - W tym właśnie problem. Rekruci nie mogą kontrolować Odpornych, bo ci mogą po prostu wejść w hordę Nieuświęconych albo zrobić coś podobnego, gdy tylko zechcą uciec. Dlatego Rekruci łapią i przetrzymują wszystkich bliskich Odpornego. To jedyny sposób, żeby upewnić się, że wróci. Jeśli masz władzę nad ludźmi, których kocha - masz władzę nad nim. Wciągam szybko powietrze, patrząc na Cirę. -

Mnie? - pyta Cira z otwartymi z przerażenia oczami.

Elias kiwa głową, spoglądając na mnie. Nas wszystkich - mówi. - Wszyscy z nim uciekliśmy, więc myślą, że coś dla niego znaczymy. Słyszałem o podobnych przypadkach. Catcher spluwa na ziemię i odchodzi w drugą stronę ścieżki, trzymając ręce splecione za głową, ze zbielałymi knykciami. Chciałabym go jakoś pocieszyć, ale słowa Eliasa odbijają się echem w mojej głowie. Wszyscy stanowimy cel. Żadne z nas nie może wrócić. Mamy czas - mówi Cira do swojego brata. - Powiedziałeś, że nie dotarli jeszcze do Lasu, a Wyznawcy ciągle pracują nad połączeniem ścieżki z mostem. Catcher kręci głową, podbiegając do nas z powrotem. Nie mogę, Cira - mówi. - Nie mogę pozwolić, żeby w ten sposób wykorzystywali Wyznawców. Jeśli ktokolwiek z nich zginie, będzie to moja wina. Już otwieram usta, żeby powiedzieć mu, że jeśli któryś zginie z powodu infekcji, będzie to dokładnie to, czego Wyznawca by sobie życzył, jednak Elias odzywa się pierwszy. Do niczego ich nie zmuszają - mówi. - Robią to dobrowolnie. O to właśnie chodzi. Dla Rekrutów jesteś narzędziem, ale dla Wyznawców prorokiem, bo przetrwałeś zarażenie. Zrobią wszystko, żeby cię dostać, zupełnie jak Rekruci. Catcher skrywa twarz w dłoniach. Sama po prostu stoję, gapiąc się na wszystkich. Część mnie pragnie wypuścić z siebie napięcie i strach, śmiać się do rozpuku z tego, jak znowu wszystko wywróciło się do góry nogami. Z tego, jaki zwariowany potrafi być ten świat. W zeszłym tygodniu Catcher był zwykłym chłopakiem ze zwyczajną przyszłością. A teraz najpierw musiał zmierzyć się z widmem śmierci, a za chwilę z sektą, która chce go czcić i armią, która chce go wykorzystać. -

Co robimy? - mówię na głos to, co pewnie wszystkim chodzi po głowie.

-

Idziemy dalej - odpowiada po prostu Elias.

Siedzimy w ciszy, wszyscy zagubieni we własnych myślach, próbując zrozumieć, co się właściwie wokół nas dzieje. I wtedy Catcher wzdycha, po czym podaje rękę najpierw Cirze, a potem mnie. Gdy chwytam jego dłoń, czuję że jego skóra jest ciągle gorąca, ale teraz wydaje mi się to takie znajome, że zastanawiam się, czy kiedykolwiek pomyślę jeszcze o takim Catcherze, jakim był kiedyś. Patrzę na ścieżkę, kiedy znowu ruszamy w drogę. Gdzieś przed nami jest moja matka. Mogę jedynie mieć nadzieję, że kiedy ją odnajdę, wszystko się ułoży. Wrócą dni, kiedy jako małe dziecko czekałam, aż ucałuje moje obtarte kolano albo łokieć. Przez całe życie potrafiła pomóc mi się pozbierać. Tego właśnie promyka nadziei trzymam się, gdy maszerujemy po tej niekończącej się ścieżce. Ponieważ Cira wciąż jest słaba i wolniejsza, a Catcher i Elias zostali w tyle, by iść razem z nią, to ja pierwsza podchodzę do rozwidlenia na drodze i kładę swój plecak na ziemi. Ogrodzenie po obu stronach ścieżki wydaje się w tym miejscu jakieś inne, słabsze. Metal jest zniszczony i powykręcany. Oplatam palcami siatkę i szarpię, żeby sprawdzić, czy mogłaby powstrzymać Mudo. Kiedy puszczam, skórę mam pokrytą czarnym osadem, który przypomina popiół. Wycieram rękę o koszulkę. Las jest tutaj gęsty, a roślinność bujna, ale wciąż w miarę młoda. W oddali widzę spore drzewo, które dawno temu zostało przypalone. Próbuję wrócić myślami do przeszłości. Czy pamiętam jakiś pożar? Czy przypominam sobie takie poczerniałe pnie drzew? Wyładowuję frustrację na ogrodzeniu i słyszę, jak coś się przesuwa. Spoglądam w dół i wtedy właśnie dostrzegam identyczną tabliczkę jak na bramie, choć pokrytą popiołem i brudem. Zaskoczona próbuję ją wyczyścić, aż w końcu udaje mi się odczytać napis: „VI". To drugi numer, jaki udało mi się znaleźć, to kolejne oznaczenie na ścieżce. Gdy kucam, zdaję sobie sprawę, co to oznacza - Las ma swój kod. Jakieś szepty krążą po krawędzi mojego umysłu, ale ledwie pokazują się na powierzchni, za moment znowu się chowają. Nie potrafię ani ich chwycić, ani się im przyjrzeć. Wygląda na to, że droga jest oznaczona - mówię pozostałym, kiedy mnie doganiają, i wskazuję na tabliczkę. - Tutaj jest numer sześć, a na tej drugiej osiem. Na ostatniej bramie było cztery. Czyli idziemy coraz dalej w głąb lasu - mówi Catcher. - Może da się z nich wyczytać, jak daleko jesteśmy. Pocieram twarz. Może - mówię bez przekonania. Spoglądam na Eliasa, ale on milczy, pomagając Cirze usiąść na ziemi. Potem moja przyjaciółka otacza kolana swoimi obandażowanymi rękoma i oddycha głęboko. Powinniśmy tutaj odpocząć. Nie możemy zmuszać jej do takiego wysiłku. Mimo to za każdym razem, gdy chcemy zrobić przerwę, ona protestuje. Wszyscy zdajemy sobie sprawę z tego, że za plecami mamy Rekrutów. -

Którędy idziemy? - pytam.

Catcher patrzy na obie ścieżki. -

Moglibyśmy się tu zatrzymać - mówi, ale Cira już kręci głową.

Musimy iść dalej - odpowiada. - Wygląda na to, że jedna z nich zawraca. - Wskazuje palcem na drogę skręcającą w prawo. - Moim zdaniem powinniśmy iść w lewo, żeby mieć pewność, że nie chodzimy w kółko. Pod jej oczami nadal widać siniaki, ale skóra wydaje się zdrowsza. Nie rozmawiałam z nią o tym, co się stało; o tym, co sobie zrobiła. Udaje mi się opanować chęć sięgnięcia po superbohatera, którego noszę na szyi. Przez chwilę zastanawiam się, czy podcięłaby sobie żyły, gdyby miała go przy sobie. Gdybym nie zostawiła jej samej i dała jej jakąś nadzieję. Chciałabym ją przeprosić, ale za bardzo boję się do niej odezwać. Pozwalam, by to Catcher z nią szedł, a Elias sprawdzał, jak się czuje. Nawet teraz zaczynam iść ścieżką, mając nadzieję, że uda mi się uniknąć rozmowy z nią, ale ona woła mnie po imieniu, więc się zatrzymuję. Nerwy mam napięte. Nie mówi nic więcej, a ja powoli odwracam się w jej stronę. Wyciąga rękę, więc pomagam jej wstać. Catcher i Elias wysuwają się naprzód i kiedy próbuję ich dogonić, Cira przytrzymuje mnie za ramię. Na jej twarzy dostrzegam grymas, gdy dotyka mnie swoim obandażowanym przedramieniem. W pewnym momencie będziesz musiała przestać mnie unikać - mówi. Próbuję uśmiechem zatrzeć wrażenie, jakie zrobiły na mnie jej słowa, ale ona tylko przyciąga mnie bliżej do siebie i ruszamy za pozostałymi. Dookoła nas w wilgotnym popołudniowym powietrzu rozchodzą się jęki Mudo. Staram się wymyślić, co mogłabym powiedzieć. Coś, co nie dotykałoby tematu Catchera i jego odporności albo śmierci, Lasu i okaleczonych nadgarstków Ciry. Jednak im dłużej się nad tym zastanawiam, tym głośniej mój umysł krzyczy, bym zapytała ją: dlaczego, dlaczego, dlaczego? Po prostu zapytaj - mówi Cira, a ja nie mogę powstrzymać się przed śmiechem, przypominając sobie, jak to jest być jej najlepszą przyjaciółką. Nawet teraz, gdy wszystko wokół się rozpada, my nadal możemy być takie same. Zaciskam powieki. Przypominam sobie krew ściekającą z jej palców. -

Dlaczego? - szepczę.

Cira w czasie marszu spogląda na swoje stopy, które rozmywają się, robiąc krok na krokiem. Przez chwilę jestem przekonana, że nie odpowie. -

Zastanawiasz się czasem, czym są Mudo? - pyta.

Kręcę głową, ale to kłamstwo. Nie myślałam o tym wcześniej, dopóki nie spotkałam Eliasa i Wyznawców. Dopóki Catcher nie został ugryziony. Cira śmieje się cicho, czuję tylko delikatny powiew jej oddechu na szyi.

Ja też nie. Byli tylko tymi, którzy są za Barierą. To przez nich nie próbowałam dostać się do Mrocznego Miasta. Przez nich byliśmy zamknięci i odizolowani. Nigdy nie interesowało mnie to, w jaki sposób stali się tym, czym są teraz. Kim byli wcześniej. A potem była ta noc z Mellie, Catcherem i wszystkim, co się wydarzyło w wesołym miasteczku. Wtedy przyszła ta dziewczyna. Nie wiem... Słyszę, jak bierze głęboki oddech, jakby próbowała się uspokoić. Rozpadłam się na kawałki - mówi. - Tamten Roznosi-ciel rzucił się na nas, a ja spanikowałam. Gdybym mogła coś wtedy zrobić... cokolwiek innego poza siedzeniem i krzyczeniem... może nic by się nie wydarzyło. Nie chciałam iść do Rekrutów i znowu stawiać czoła Mudo. Nie chciałam znowu kogoś zawieść. Zatrzymuję się i odwracam ją w moją stronę. Nie zawiodłaś, Cira - mówię jej, zszokowana, że słyszę to, co sama wcześniej czułam. Wszyscy byliśmy przerażeni. Ja nadal jestem. Nie możesz winić się za to, co się stało. Cira kładzie mi rękę na ramieniu. Ty też - szepcze. Wciągam powietrze, a ona się uśmiecha. - Znam cię, Gabry. Wiem, jak działa twój umysł. Przestanę się winić za wszystko, kiedy ty przestaniesz winić siebie. - Unosi brwi, patrząc na mnie. To tak dla niej charakterystyczne, że zaczynam się śmiać. Tak łatwo jest wrócić do naszej przyjaźni. Cira odwraca się do ścieżki i zaczyna machać naszymi rękoma. A teraz przestańmy mówić o smutnych rzeczach i wróćmy do czegoś przyjemniejszego. Widzę, jak Catcher na ciebie patrzy. Zwłaszcza gdy widzi, jak rozmawiasz z Eliasem. Masz mi wszystko opowiedzieć. Czerwienię się, gdy słyszę, że Cira to zauważyła, ale jednocześnie czuję ciepło w środku. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że Catcher nadal spoglądał na mnie tak jak kiedyś. Myślałam, że już ze mnie zrezygnował. Najchętniej teraz wypaplałabym wszystko i poprosiła ją, by pomogła mi to poukładać, ale nie jestem jeszcze gotowa, by o tym rozmawiać. Nie wyciągniesz nic ze mnie - mówię do niej śpiewnie, a ona zaczyna się śmiać, odchylając głowę do tyłu. „O to właśnie chodzi w życiu" - myślę sobie. I niemal zapominam o tym, gdzie się znajdujemy, gdy chichocząc i gaworząc, idziemy dalej ścieżką. Nastaje zmierzch, kiedy docieramy do następnej polany. Nad naszymi głowami zbierają się chmury burzowe, a gdzieś w oddali przetacza się grzmot. Tym razem natrafiamy na duży kwadrat, z którego odchodzą cztery ścieżki, a każda zaczyna się od bramy. Razem z Cirą byłyśmy w tyle i zanim udaje nam się ich dogonić, Catcher zdążył już sprawdzić każdą z nich. Są oznaczone - mówi, kiedy przyłączamy się do nich na środku. Mamy tyle miejsca, że możemy się swobodnie rozsiąść, więc pomagam Cirze spocząć na ziemi. Ma płytki oddech, a jej policzki są mocno czerwone, ale odmawia za każdym razem, gdy proszę, by odpoczęła.

Podchodzę do wszystkich bram po kolei i kucam, żeby spojrzeć na oznaczenia - „IX", „XXX", „XIV". Myślę o nich, próbując przyporządkować im jakieś znaczenie. To nie ma sensu - mówię, nie zwracając się do nikogo konkretnie. - Myślałam, że liczby będą rosnąć, ale... nie widzę w nich żadnego porządku. - Czuję kropelki potu spływające po plecach, klatce piersiowej i policzkach. Nadchodzi burza, więc powietrze jest niesamowicie ciężkie i parne. Te liczby w niczym nam nie pomogą, o ile nie wiemy, czego dokładnie szukamy - mówi Cira, ciągle próbując złapać oddech. Boję się, że za bardzo się przeciąża. Może powinniśmy się tutaj zatrzymać, skoro jest tyle miejsca - sugeruję. Catcher marszczy czoło, ale pokazuję brodą na Cirę, która ledwo trzyma głowę prosto. Wiem, że chcemy być jak najdalej od Visty, ale nie możemy ryzykować wycieńczenia Ciry. Dobra, zbiorę drewno na ognisko - mówi Elias, kierując się do jednej ze ścieżek, zabierając ze sobą Catchera. Cira kładzie się spać i przez chwilę siedzę obok niej, gapiąc się na swoje dłonie, na których ciągle widać skaleczenie z tamtej nocy, gdy po raz pierwszy popłynęłam łódką za Barierę. Przez niebo przetacza się grzmot, a w koronach drzew szeleszczą liście. Zastanawiam się, czy gdzieś tutaj jest Mary. Wtedy zaczynam też myśleć o mojej drugiej matce - tej prawdziwej. Zamykam oczy i wdycham słodki zapach nadchodzącego deszczu. Próbuję sobie przypomnieć. Dźwięk wiatru poruszającego gałęziami jest bardzo podobny do szumu fal. Dlatego przez chwilę, dosłownie minutkę, czuję się, jakbym znowu była na plaży. A matka zaraz po mnie przyjdzie. Czemu z nią nie poszłam? Dlaczego pozwoliłam na to, żeby poszła do Lasu beze mnie? Teraz wydaje mi się to takie głupie. Postąpiłam tak naiwnie, zostając sama. Zwłaszcza że ostatecznie i tak podążam jej śladem. Sięgam do plecaka i wyciągam zbiór sonetów Szekspira. Przeciągając palcami po okładce, przypominam sobie, jak mi je czytała. Wspominam godziny, które spędziła na żłobieniu wersów we framugach drzwi w naszej latarni. Nigdy tego nie rozumiałam, a ona obiecała, że wyjaśni mi to kiedyś, jak będę starsza, ale nigdy tego nie zrobiła. Nagle zdaję sobie sprawę, że jest zbyt wiele rzeczy z nią związanych, których nie rozumiem. Tak wiele ich w swoim życiu przeoczyłam. Otwieram książkę i przewróciwszy pierwszą stronę, zaczynam czytać „Sonet I". Przy wersie „Wrogu swój, pastwisz się nad swym cierpieniem"2 przypominam sobie, jak matka dotykała tego napisu za każdym razem, gdy przechodziła przez drzwi frontowe w naszej latarni, przez co stawał się on coraz mniej wyraźny. Przechodzę do dwóch kolejnych sonetów i nie przypominam sobie, by którykolwiek wers znajdował się na drzwiach w latarni. Jednak pamiętam jeden fragment „Sonetu IV" - „Handlując z sobą, kradniesz własne mienie" - który znajdował się na drzwiach do rzadko używanego pomieszczenia na najniższym piętrze, a także z „Sonetu VI" - „Cóż śmierć uczyni, gdy kiedyś odejdziesz" - z łuku w ścianie nad schodami.

W głowie zaczyna mi się trochę kręcić, a w brzuchu burczeć, więc spoglądam w stronę pozostałych dróg, zastanawiając się, gdzie się podziali Catcher i Elias. Na niebie błyska piorun, oświetlając wszystko dookoła swoim ostrym lśnieniem. Cała się spinam w oczekiwaniu na grzmot. Cira się nie rusza, oddycha rytmicznie i głęboko. Wtedy jednak coś przyciąga mój wzrok i zaczynam wpatrywać się w przytwierdzone do bram małe tabliczki z rzymskimi cyframi. Dla zabawy przeglądam sonety z tymi samymi numerami. Fragment „Sonetu XXX" - „Sprawy minione wspominać próbują Wzdycham za stratą rzeczy upragnionych" matka wyżłobiła na podeście na szczycie schodów przy pierwszym piętrze. Słowa z „Sonetu XI" znajdowały się na tylnym korytarzu. 2 Wszystkie fragmenty sonetów Szekspira w przekładzie Macieja Słomczyńskiego I wtedy właśnie zaczynam się zastanawiać - co jeśli matka świadomie wybierała te fragmenty? Serce zaczyna mi bić mocniej i zamykam oczy, w wyobraźni wędrując po latarni i czytając wyżłobione na framugach wersy. Wciągam głośno powietrze, kiedy wszystko zaczyna do siebie pasować. Oznaczona rzymską jedynką brama zgadza się z wersem, który matka wyryła na drzwiach frontowych. Następna brama, przez którą przeszliśmy, miała numer sześć i pasowała do słów wyrytych na podstawie schodów. Na tym skrzyżowaniu są trzy przejścia. Dwa z nich mają numery odpowiadające wersom z drzwi do schowka, ale jedno pasuje do fragmentu na schodach. Zupełnie jakby sonety dokądś mnie prowadziły. Trzęsącymi się rękoma kartkuję książkę. Na szczycie schodów w latarni są jeszcze inne słowa i przeszukuję kolejne strony w ich poszukiwaniu. Mam ochotę krzyknąć z podekscytowania, kiedy natrafiam na wersy „Sonetu XV". Wtedy przeglądam książkę raz jeszcze, żeby znaleźć fragment wyryty na drzwiach do sypialni mojej matki. Wszystko wokół mnie staje się mniej wyraźne - jęki, podmuchy wiatru szarpiące stronami. Interesuje mnie tylko rozwiązanie tej zagadki, odgadnięcie wskazówek, które zostawiła mi matka. Zrobiła to dla mnie? Czy to tylko sposób na to, by sama pamiętała i mogła odnaleźć drogę powrotną przez Las? I wtedy przypominam sobie to, co powiedziała do mnie przed odejściem - że znajdę ją, jeśli będę podążać za światłem. Wydawało mi się, że ma na myśli latarnię, która zawsze będzie moim domem, więc tak długo, jak stoi, będzie nim również dla niej. Teraz jednak wspominam wersy, które wyryła w pomieszczeniu z lampą przed odejściem. Czuję, jakby moje serce przestało bić, gdy przeglądam kolejne strony, powtarzając w myślach wciąż te same słowa: „(...) Nie będziesz błądził w Śmierci cieniu Żyj tu, wpleciony w strofy wiekuiste Póki ma ludzkość wzrok, a w piersi tchnienie Będzie żył wiersz ten, a w nim twe istnienie". I wtedy je znajduję: „Sonet XVHT. Oczy zachodzą mi mgłą i nie potrafię odczytać liter. Matka nie kazała mi podążać za światłem, żebym mogła odnaleźć dom. Ona pokazywała mi, jak odnaleźć ją w Lesie. Nie ma innego powodu, dla którego miałaby zostawić mi tę książkę. Dla którego miałaby wyryć te wersy i powiedzieć mi, bym się nimi kierowała.

Uśmiecham się, czując, że w tym momencie jest mi tak bliska, jakbyśmy grały w tę grę przez całe życie, a mi wreszcie udało się odgadnąć zasady. Kiedy Catcher i Elias wracają z drewnem, niemal eksploduję z podniecenia. Ledwo potrafię się opanować, gdy zaczynam opowiadać im, co udało mi się odkryć - że istnieje związek między książką, ścieżkami i słowami wyrytymi w latarni. I chociaż nie jestem pewna, że zdołałam ich przekonać, przynajmniej wiemy, czego powinniśmy szukać i nie mamy żadnej innej przesłanki, którą powinniśmy się kierować przy wyborze dalszej drogi. Po zjedzeniu odrobiny pozostałego prowiantu Catcher znowu cofa się, żeby sprawdzić, czy Rekruci zdołali już wkroczyć do Lasu i czy są daleko. Elias rozpala małe ognisko, a Cira przez cały ten czas śpi, regenerując siły. Siedzę obok niej, wpatrując się w płomienie, podczas gdy burza nadal wisi nad nami w ciemności, a między mną i Eliasem przeciąga się cisza. Podciągnął rękawy koszuli Rogera nad łokcie, a drżące światło płomieni migocze na jego skórze. Po jego wyprostowanej sylwetce i napiętych mięśniach widać, jak bacznie obserwuje wszystko, co dzieje się wokół. Chociaż staram się nie myśleć o tym, jak omal nie pocałował mnie na plaży, policzki mi się rumienią, a ciałem wstrząsa dreszcz. Chciałabym zapytać, czemu to zrobił, ale za bardzo się wstydzę. Soki z drewna syczą w ognisku, a gałęzie osuwają się, wyrzucając w niebo iskry. Elias spogląda w moją stronę i łapie mnie na tym, że się w niego wpatruję. Siedzę z nogami przysuniętymi do klatki piersiowej i brodą opartą na skrzyżowanych rękach. Chciałabym skryć w nich twarz, ale nie robię tego. Wytrzymuję jego spojrzenie, czując się w tym momencie odważniejszą i bardziej pewną siebie niż kiedykolwiek, od czasu gdy razem z Catcherem przekroczyłam Barierę. Jestem tak podekscytowana z powodu odszyfrowania wskazówek matki, że nie mogę zasnąć. Wiatr trzęsie wierzchołkami drzew, przypominając szum fal, więc zamykam oczy i udaję, że znowu jestem na plaży z Eliasem. - Powiedz mi o sobie coś, czego nie wiem - mówię. W ciemności łatwiej mi odnaleźć właściwe słowa. Łatwiej zapomnieć, że jest mi obcy. Elias uśmiecha się lekko, a mnie twarz pali jeszcze mocniej. Czego chciałabyś się dowiedzieć? - pyta, a ja nie mogę powstrzymać się przed szerokim uśmiechem. -

Wszystkiego - odpowiadam, a głos drży mi bardziej niż zwykle.

Wtedy Elias śmieje się cicho, aż unoszą się jego ramiona i mrużą oczy. Jego głos odbija się echem w środku nocy i zdaję sobie sprawę, że nigdy wcześniej nie słyszałam jak się śmieje. Czuję jednocześnie, że mi się to podoba, zwłaszcza to, jakim ciepłem ten śmiech mnie napełnia. Elias wskazuje wzrokiem pustą przestrzeń obok niego przy ognisku, ale się waham. Ciągle przeżywam jego wcześniejsze odrzucenie, nadal jestem na niego zła. Jednak to gniewanie się jest męczące,

zwłaszcza gdy tylko my nie śpimy. Siadam obok niego. Jesteśmy na tyle blisko ognia, że jego blask tańczy na naszej skórze, ale jednocześnie na tyle daleko, że nie mogę odczytać wyrazu twarzy Eliasa. Przez chwilę się zastanawia. Wiesz, kim są Skórownicy? - pyta. Kręcę głową. Przysuwa się i jego ramię muska moje. W pierwszym odruchu chcę się cofnąć, ale czuję tej nocy taką śmiałość, że pozwalam, by włoski na jego ramieniu dotykały mojej skóry. Tak nazywa się ludzi, którzy szukają w Lesie różnych rzeczy - wyjaśnia. - Czasami poszukują czegoś konkretnego, gdy na przykład ktoś oferuje sowitą zapłatę za jakiś element potrzebny do maszyny. Zazwyczaj jednak zadowalają się czymkolwiek, co nadawałoby się do sprzedaży albo wymiany. Wiedziałam, że są ludzie, którzy grzebią w ruinach, ale nie miałam pojęcia o tym, że specjalnie ryzykują pójście do Lasu. Czuję gęsią skórkę na samą myśl, że ktoś mógłby być na tyle zdesperowany, by wyjść poza ogrodzenie. Nigdy nie spodziewałam się, że ludzie mogą być aż tak zrozpaczeni i teraz coraz mocniej zdaję sobie sprawę z tego, jak mało wiem o świecie poza granicami Visty. -

Czemu nazywa się ich Skórownikami? - pytam.

Elias spogląda w niebo, jakby próbował zebrać myśli. Przez jakiś czas po Powrocie, kiedy ludzie jeszcze myśleli, że uda się wrócić do normalności, niektórzy polowali na Nieuświęconych i rabowali wszystko, co miało jakąś wartość. Najczęściej była to biżuteria, pieniądze. Wszystko, co ofiary miały na sobie w chwili śmierci. Kiedy jednak zapasy zaczęły się wyczerpywać, brali każdą rzecz, którą się dało. - Wzrusza ramionami. - Bardzo często oznaczało to, że zabierają wszystko, nawet ubrania i buty. Wszystko oprócz skóry. Wstrząsa mną dreszcz. -

To okropne.

Elias znowu wzrusza ramionami. Tak naprawdę chyba nikt nie chciał się tym zajmować. Jeśli jednak jesteś wystarczająco bystra i szybka, możesz z tego wyżyć. Pochyla się do przodu i kładzie brodę na kolanach. Siedzi zgarbiony i pociera jedną dłonią o drugą. Widzisz, moja siostra... - Waha się przez sekundę i potem kontynuuje. - Bardzo wcześnie zostaliśmy sierotami. Nie mieliśmy nic i nikt się nami nie zajmował. - Czuję ucisk w piersiach, gdy to słyszę. Boli mnie ze współczucia dla małego chłopca, którym kiedyś był. Przysuwam się bliżej i obserwuję jego profil, gdy ciągnie dalej. - Chodzi o to, że nie boję się Lasu. Znałem pewne bezpieczne punkty. Wiedziałem, jak dotrzeć do miejsc, do których nikt inny nie mógł trafić. Właściwie przez jakiś czas byłem całkiem niezłym Skórównikiem. Na tyle dobrym, że razem z siostrą otrzymaliśmy pozwolenie na handel w Mrocznym Mieście, a nawet udało nam się tam zamieszkać.

Zapala się jeden z kawałków suchego drewna i płomienie przez moment buchają do góry, oświetlając twarz Eliasa. Raz za razem pociera dłonie i wpatruje się w nie, ale jestem pewna, że myślami wrócił do przeszłości, której ja nie znam. Prawie wstrzymuję oddech w obawie, że inaczej sprowadzę go z powrotem do teraźniejszości, a bardzo chętnie poznam więcej jego wspomnień. Była taka jedna zima - ciągnie dalej. - Gorsza niż wszystkie poprzednie. Na tyle zimna, że większość Nie-uświęconych była w spoczynku, a śniegu napadało tyle, że byli zupełnie nim zakryci. Las był nieskazitelną bielą. Większość Skó równików dała sobie spokój. Było zbyt niebezpiecznie, bo bardzo łatwo było przez przypadek nadepnąć na Nieuświęconego. Ja jednak nie miałem wyjścia. Musiałem zadbać o młodszą siostrę i handlować, żeby zostać w Mrocznym Mieście. Pewnego błękitnego poranka poszedłem do Lasu i choć czułem w powietrzu zapach zbliżającej się śnieżycy, brnąłem dalej. Przerywa i patrzy na mnie błyszczącymi oczami. Słyszałaś kiedyś ciszę? - pyta w końcu. - Taką prawdziwą ciszę. Bez oceanu, bez Nieuświęconych. Nawet bez brzęczenia owadów i ćwierkania ptaków. Zahipnotyzował mnie swoją bliskością i otulającym mi uszy głosem. Potrząsam głową. To najpiękniejsza rzecz na świecie - mówi. - Ja po prostu... - Przerywa i znowu spogląda w ogień. - Szedłem dalej. Zewsząd otaczała mnie biała nicość. W końcu trafiłem do takiego jednego miasteczka. Nie przypominało innych miasteczek z Lasu, ogrodzonych i strzeżonych. Było prawdziwe, pochodziło z czasów sprzed Powrotu i zostało pozostawione na śmierć. Było takie spokojne, pozbawione jakiegokolwiek ruchu. Mogłem spacerować uliczkami i wyobrażać sobie, jak mieszkało się w nim w dawnych czasach. Chodzi o to, że... w tym miasteczku był pomnik. Była przy nim tablica, a na niej słowa mówiące o wielkiej wojnie, na którą wysłano stamtąd żołnierzy. - Uśmiecha się. - To był samolot mówi. - Prawdziwy samolot, który przytwierdzili do kamienia na samym środku miasteczka. Zamykam oczy i próbuję sobie to wyobrazić, ale nie potrafię. Widziałam tylko stare obrazki w książkach i nawet dzięki nim trudno mi pojąć, jak można było przewozić ludzi w powietrzu. y Musiałem przesunąć ręką po jego skrzydle - mówi Elias głosem pełnym energii. - Nawet wspiąłem się do środka. Pomyśl o tym. Móc latać. Płynąć w powietrzu wysoko nad ziemią. -Jak wyglądał? - pytam go, bo chciałabym być tam z nim. Był ogromny - mówi. - Trudno sobie wyobrazić, że mógł utrzymać się w górze. Spędziłem w nim całe popołudnie. Oddałbym wszystko, żeby móc nim polecieć. Żeby mnie stąd zabrał. Milczy przez chwilę, a kiedy otwieram oczy, wpatruje się we mnie. Tyle że tym razem jego wzrok jest poważny i intensywny. Na twarzy nie widać już oznak śmiechu, a na czole pojawiają się zmarszczki. Przełykam ślinę. Mam wrażenie, jakby tym jednym spojrzeniem odrzucił wszystko, co nie jest mną, nim albo wspomnieniem o zamarzniętym samolocie. W głębi duszy wierzyłem, że gdybym pragnął tego wystarczająco mocno... - Jego głos staje się szorstki, naznaczony smutkiem.

-

Co się stało? - szepczę. Nagle nie jestem już pewna, czy mówi o samolocie, czy o nas.

Przez chwilę na mnie patrzy. Tak długo, że najchętniej odwróciłabym wzrok. Nie wiem już, co myśleć i co powiedzieć. Nawet nie wiem już, czy chcę znać jego odpowiedź. Nic - mówi w końcu. Jego głos delikatnie się łamie. - Nic się nie stało. Po prostu tam siedziałem, a samolot nie ruszył się z miejsca. Zaczął padać śnieg i nie mogłem wydostać się z miasteczka. Pobiegłem do najbliższego budynku, który okazał się pełen książek: to była biblioteka. Nie odszedłem, dopóki nie skończyła się śnieżyca, a ta trwała prawie tydzień. Przeczytałem w tej bibliotece chyba wszystko, co wspominało o lataniu. Serce bije mi tak szybko, że Elias na pewno musi czuć, jak te uderzenia odbijają się echem o drzewa. Chociaż w żadnym miejscu się nie dotykamy, mam wrażenie, że jego ciało otacza mnie ze wszystkich stron. Zaciskam usta i biorę głęboki, drżący oddech. Nadal wierzysz, że jeśli naprawdę czegoś pragniesz to może się zdarzyć? - pytam. Przypominam sobie wszystkie chwile, w których chciałam, by świat przestał się kręcić albo pragnęłam wrócić do przeszłości i zacząć wszystko od nowa. Tyle rzeczy chciałam cofnąć, sprawić, by nigdy się nie wydarzyły. Czyżbym nie chciała tego wystarczająco mocno? Elias przysuwa się tak blisko, że czuję ciepło jego ust nad swoimi wargami. Wyczuwam słodki zapach jego skóry, delikatną woń winogron, które oboje jedliśmy. -

Tak - odpowiada głosem tak cichym, że ledwo słyszalnym.

Czuję się oszołomiona i kręci mi się w głowie. Boję się ruszyć, bo jego usta niemal dotykają moich. Oddycham tylko nim, czuję tylko niego. -

Jak inaczej bym się tu znalazł? - mruczy, a po moich ustach rozchodzą się wibracje jego głosu.

Cira kaszle i porusza się po drugiej stronie ogniska, przerywając tę chwilę. Odsuwam się od Eliasa i cofam, by stanąć w ciemności. Powietrze z dala od płomieni jest zimne, więc gdy wychodzę z ciepłego kręgu, czuję się, jakbym wskoczyła do oceanu w upalny dzień. Za moimi plecami Mudo jęczą i szarpią za ogrodzenie. Przepraszam - mówię i od razu wiem, że znowu źle zrobiłam. Przeprosiny oznaczają, że uważam to, co robiliśmy - naszą bliskość - za błąd. I że tego żałuję. A przecież sama nie wiem, czy rzeczywiście tak jest. Jego twarz, jeszcze przed chwilą zdradzająca bezradność, przybiera gniewny wyraz, który znam z plaży, gdzie przepraszałam go za nasz prawie pocałunek. -

Nie to miałam na myśli... - zaczynam, wyciągając do niego rękę.

Elias unosi dłoń w powietrze, dając znak, żebym przestała mówić. -

Głupio zrobiłem - stwierdza.

Jestem zaskoczona jak bardzo bolesne są dla mnie jego słowa. Elias... - mówię, próbując wytłumaczyć mu, że go nie odtrącam, tylko po prostu nie wiem, czego naprawdę pragnę. On jednak przerywa mi, potrząsając głową. -

Zapomnij o tym - odpowiada.

Żołądek ściska mi się ze wstydu, że nagle w jego oczach tracę jakąkolwiek wartość, chociaż jeszcze kilka chwil temu wydawałam się dla niego wszystkim. Ciągle stoję w tym samym miejscu, ale on odwraca się i położywszy się przy ognisku, zamyka oczy. Nie potrafię pojąć tego, co właśnie się wydarzyło. Nie rozumiem już swoich uczuć. Przed oczami mam Catchera z nocy, w której został zarażony - ale zamiast przypominać sobie smak jego ust, wspominam jego słowa o tym, że czasami zdarza się, że ktoś bardzo dobrze nam znany powie albo zrobi coś, co zupełnie zmieni nasze wyobrażenie o nim. Nagle wszystko się zmienia i już nie myślimy o nim jak dawniej. Właśnie to mi się teraz przydarzyło z Eliasem, chociaż dalej pozostaję wobec niego nieufna. Nie wiem, gdzie jest jego miejsce w moim życiu ani gdzie sama chciałabym go umieścić. Czaszka leży pośrodku kopca zwiędniętych kwiatów. Elias, Catcher i Cira pchają skrzydło bramy na końcu ścieżki, patrząc na odchodzące od niej ogrodzenie, które tworzy rozległy, pusty obszar. Ja jednak skupiam się na kwiatach. Większość z nich ma zbrązowiałe i uschnięte łodyżki, wyblakłe i zwiotczałe płatki, a w miejscach, z których je wyrwano, sterczą korzenie. Kończy się kolejny parny i wilgotny dzień, w powietrzu czuć skwar i zbliżający się deszcz. Wycieram pot z czoła, palce robią mi się śliskie i mokre. Wpatruję się w czaszkę, obserwuję znaczące jej kopułę szczeliny. -

Jaki to numer? - pytam ich.

Catcher odczytuje dla mnie liczbę. -

Czternaście - odpowiada.

Przypominają mi się słowa wyryte w sypialni matki: „Prawda i piękno zginą z tobą w grobieZawsze uważałam, że to bardzo smutny wers i nigdy nie rozumiałam, czemu wybrała go do swojego pokoju. Dlaczego chciałaby przypominać sobie o śmierci, skoro widzi ją nieustannie na plaży. Jedno jest jednak pewne - mieliśmy przejść przez tę bramę. Ponieważ jest odporny, Catcher idzie pierwszy, żeby sprawdzić, czy ta droga jest bezpieczna. Ja wciąż patrzę na czaszkę i kwiaty. Chociaż kości wyglądają na stare, kwiaty są całkiem świeże. Ktoś musiał niedawno tędy przechodzić. Nienazwane uczucie rośnie we mnie, kiedy dopuszczam tę myśl, że to mogła być moja matka. Sięgam ręką w dół i przesuwam palcami po krągłej czaszce. Jest oddzielona od reszty ciała, co zazwyczaj znaczy, że głowa została odcięta - a to z kolei prowadzi do wniosku, że kimkolwiek był zmarły, przed śmiercią albo zmienił się w Mudo, albo po prostu został zarażony. Wstrząsa mną dreszcz i wstaję, chociaż czaszka nadal przykuwa mój wzrok. Zastanawiam się, czy w przeszłości,

przed Powrotem, kiedy martwi pozostawali martwymi, po całej ziemi porozrzucane były takie kości. I jak żyło się w tamtych czasach. Droga czysta - mówi Catcher, otwierając bramę. - Ale to trochę dziwne - dodaje. - To tak naprawdę nie jest ścieżka. To znaczy, zaczyna się znowu po drugiej stronie, ale przed nią jest spory, ogrodzony plac. Wydaje mi się - spogląda przez ramię na pustkę za swoimi plecami - że to mogła być kiedyś wioska, ale teraz nic już z niej nie zostało. Catcher usuwa się nam z drogi i przechodzimy obok niego. Ogrodzenie rozchodzi się w obie strony tak daleko, że niemal ginie w zasięgu wzroku. Przed nami nie ma nic - tylko niskie drzewa, splątane gałązki pnączy i krzewy porastające wzgórki czegoś, co dawno przestało mieć kształty. - Powinniśmy rozbić tu obóz - odzywa się za mną Catcher. -Jest tu dużo miejsca, a ja chcę jeszcze wrócić przez Las i zobaczyć, czy Rekruci już nas gonią i jak dużo mamy czasu. Może uda mi się ich zmylić przy którejś z bram albo przy rozwidleniu. Cira próbuje go od tego odwieść, ale wiem, że nie ma szans. Ja chcę mu tylko powiedzieć, by na siebie uważał, ale on ignoruje również i moją troskę. Razem z Eliasem przygotowują miejsce na ognisko, podczas gdy ja spaceruję i rozglądam się po okolicy. Czuję się taka odsłonięta. Niebo nad nami wydaje się zbyt wielkie po dniach spędzonych pod kopułą Lasu. Wąska ścieżka przyzwyczaiła mnie do trzymania rąk blisko ciała i równego kroku. Tutaj mogę biegać i skakać, ile tylko zapragnę, jednak sobie na to nie pozwalam. Czuję się niepewnie na tak otwartej przestrzeni. Potykam się o stertę kamieni i zdejmuję z nich pędy pnączy i chwasty, odkrywając resztki starej ściany. Wciąż widać na niej ślady po pożarze. Wcześniej widziałam tylko ruiny przy wesołym miasteczku, więc teraz spaceruję po wiosce, próbując odgadnąć, jak kiedyś wyglądała. Znajduję przypadkowe przedmioty - kilka noży, garnek, obcas skórzanego buta. Idę wzdłuż czegoś, co kiedyś musiało być szeroką ulicą. Gruba plątanina roślinności dławi ściany i wysypuje się ze zwalonych wejść, omal nie blokując drogi. Coś pęka pod naporem mojej stopy i krzyczę, odskakując. To stara kość, teraz potrzaskana i ostra. Cofam się o krok i znowu słyszę trzask. Odwracam się i zdaję sobie sprawę, że jest tu pełno kości szkieletów różnych rozmiarów. Niektóre mają dziury w czaszkach, a w środku grzechoczą strzały z metalowymi grotami. Znowu się cofam, ale moja stopa natrafia na kolejną czaszkę i wykręca się w kostce. Zaczynam dyszeć. Wyciągam rękę, żeby się czegoś przytrzymać i nie upaść, ale nic takiego nie ma, więc padam w morze kości. Są wszędzie: czaszki, żebra, piszczele. Rozrzucam je rękoma, próbując się podnieść, i czuję, jak żołądek podchodzi mi do gardła. Szamoczę się z nimi, dławi mnie strach. Ilu to ludzi? Jak wiele ciał leży w tym miejscu? Przypomina mi się matka, która mieszkała w jednej z wiosek w Lesie. Czy tutaj właśnie dorastała? Czy tutaj się urodziłam? Nie mogę powstrzymać myśli o tym, co musiało się tu wydarzyć i co stało się z ludźmi, którzy tu mieszkali. Czy takie ruiny znajdują się na całym świecie? Takie wioski, które już nie istnieją? Czy właśnie tak będzie kiedyś wyglądać Vista?

Wtedy oczami wyobraźni widzę obrazek, który pokazał nam nauczyciel, tłumacząc zasadę działania siły grawitacji. To było zdjęcie zrobione z kosmosu, pewnie z takiej satelity, jaką pokazał mi Elias. Dowiedziałam się wtedy, że fotografia przedstawia świat sprzed Powrotu widziany w nocy. Pamiętam morze ciemności upstrzone większą ilością świateł niż gwiazd na niebie. Każdy jasny punkt był miastem, wioską, domem. Zastanawiam się, co pokazałoby takie zdjęcie zrobione teraz. Porastająca wszystko ciemność. Myślę też o tym, jak to musiało wyglądać z perspektywy satelitów - wioski jak ta po kolei pogrążały się w mroku, aż w końcu nie zostało nic. Obejmuję się ramionami, patrząc, jak przez gałęzie prześwituje słońce. Czy to wszystko, co nam zostało? Czy tylko tym jesteśmy? Światełkami na mapie, które powoli wymierają, pogrążone w bezsensownej walce? Tej nocy zostaję sama z Cirą przy rozżarzonych węglach, które zostały po ognisku. Czuję, że pełno we mnie tajemnic, z których nigdy się jej nie zwierzyłam. Coś jest nie tak między tobą i Catcherem - mówi Cira. Zdejmuje właśnie paski materiału z nadgarstków i rąbkiem koszulki przeciera krawędzie nacięć. Ja patrzę na czerń Lasu albo gwieździste niebo, byle nie na nią i jej rany. Nie za bardzo rozumiem, co się w nim zmieniło - ciągnie dalej. - Myślałam, że będzie szczęśliwy, skoro przeżył infekcję, ale... - Jej głos zanika i wiem, że czeka, aż coś powiem, ale po głowie krążą mi wyłącznie pytania. Kiedyś myślałam, że rozumiem albo przynajmniej zaczynam rozumieć Catchera. Teraz wydaje mi się bardziej obcy niż Elias. Patrzę w dół na żuczka, który wspina się na źdźbło trawy. Powietrze jest dzisiaj spokojne i rozbrzmiewa bzyczeniem komarów i grą cykad. No i jękami. Jęki Mudo nigdy się nie kończą. Martwi szarpią ogrodzenie, pobudzeni bardziej niż zwykle. Czują zapach zaschniętej krwi Ciry. Pamiętasz, jak Mellie całowała się z Danielem za Siedzibą Rady, bo się założyła? - pyta. Ciągle wyciera delikatnie swoje rany. Kiwam głową, wpatrując się w resztki ogniska. Próbuję nie przypominać sobie, jak wyglądała Mellie, gdy widziałam ją po raz ostatni. Albo jak wyglądał Daniel i jego krew. Kiedyś myślałam, że najgorsze, co ci się może przytrafić, to zostać przyłapanym na czymś takim. A największym zmartwieniem było to, z kim się ostatecznie zwiążesz. Ale nie coś takiego. Nie śmierć i infekcja. - Krzywi się, ciągnąc za bandaż, który przykleił się do rany na jej prawej ręce. Wprost nie mogę uwierzyć, że ich już nie ma. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Nie wiem, jak pomóc Catchero-wi. Albo tobie. Albo komukolwiek. Wyciągam do przodu swój warkocz i zaczynam się nim bawić. Zawsze wiedzieliśmy, że może się tak zdarzyć - mówię. - Przecież opowiadali nam, co się dzieje za Barierą. Wiedzieliśmy o Mudo. - Wzdycham. - Nie powinniśmy iść tamtej nocy - dodaję.

Cira waha się, trzymając palce nad zwitkiem świeżych pasków materiału, które mają służyć za bandaż. Spoglądam na nią i wtedy zauważam, że rany są zaognione. Skaleczenia emanują wściekłym szkarłatem. Cira zauważa mój wzrok i próbuje je ukryć, ale łapię ją za nadgarstki i ciągnę w stronę światła. Od jej skóry bije żar, niemal tak jak u Catchera. Cira - mówię ostro. Próbuję powstrzymać panikę, utrzymać neutralny ton. Jednak wiem, co oznacza podwyższona temperatura i zaczerwienienie. Wiem, że ma r h zakażenie krwi i to już od dłuższego czasu. - Czemu nic nie powiedziałaś? - Przeczesuję zakamarki mojego umysłu, próbując przypomnieć sobie wszystkie zioła, które mogłyby zmniejszyć obrzęk. Matka kiedyś je parzyła i czuję, że ten przepis mam dosłownie na końcu języka. Cira odsuwa się ode mnie. Nic nie możemy tu zrobić, więc nie chciałam nikogo martwić - mówi, zawijając z powrotem nadgarstki. Kręcę głową. -

Coś mogliśmy zrobić - odpowiadam. - Czy Catcher o tym wie?

-Nie. Cira, nie możesz tego przed nim ukrywać - mówię do niej cicho. Obie dobrze wiemy, że oszaleje ze zmartwienia, ale musi wiedzieć, co się dzieje. Cira ściąga usta, na swój sposób oznajmiając mi, żebym przestała się z nią sprzeczać. Jest jednak moją najlepszą przyjaciółką i złoszczę się na nią za to, że o niczym mi nie powiedziała i nie pozwoliła sobie pomóc. Trzymanie tajemnic jest nie w naszym stylu. Przysuwa się bliżej i opiera o mnie. Gabry, wszystko będzie w porządku - zapewnia mnie. Ciągle jest tą samą dziewczyną, która weszła do rzeki, kiedy ja zostałam na brzegu i płakałam. Nadal jest tą, która trzyma mnie za rękę i pociesza. Może powinniśmy wrócić do Visty - mówię do niej, głosem przepełnionym wspomnieniami i tęsknotą za czasem zanim wszystko wywróciło się do góry nogami. - Możemy znaleźć coś na twoje rany. Cira kręci głową i unosi rękę, żeby zabrać mi włosy z twarzy, a potem rozpuszcza warkocz i zaczyna go splatać swoimi palcami. Ile razy robiła to, kiedy razem dorastałyśmy? Ile czasu spędziłyśmy na plotkowaniu i dzieleniu się swoimi marzeniami?

Czy teraz jest w ogóle czas na plotkowanie? Ludzie, których znaliśmy - Mellie, Daniel, Blane - są martwi albo skazani na służbę w Rekrutach. Nasze marzenia wydają się teraz tak odległe, niczym satelity okrążające ziemię w nocy bez żadnego celu. Nic nie może sprowadzić ich z powrotem. r W swoim śnie biegnę ścieżką przez Las. Otacza ją misternie pleciona siatka, a ja gonię jakąś dziewczynę, choć jej nie znam. Jest młoda i gibka, jej długie blond włosy falują za nią na wietrze. Siatka jest oblężona przez Mudo, wszyscy mają na sobie białe tuniki Wyznawców i szarpią za delikatne metalowe oczka, przez co te kołyszą się i skrzypią. Biegnę już zbyt długo i czuję ukłucia mroźnego bólu w płucach, ale boję się, że jeśli się zatrzymam, nogi nie będą już w stanie mnie utrzymać i się przewrócę. Nie jestem wystarczająco szybka, by ją dogonić, ale w jakiś sposób wiem, że ona zdaje sobie z tego sprawę i mimo to nie ma zamiaru zwolnić. I wtedy widzę, że dziewczyna po coś sięga i jest to fotografia przedstawiająca mnie i Mary w oceanie zdjęcie, na którym śmiejemy się pośród fal. Nagle dziewczyna podrzuca je wysoko. Próbuję je złapać, ale ono unosi się w powietrzu, zmieniając się i skręcając, aż w końcu staje się krwistoczerwonym ptakiem, który odlatuje w noc, pozostawiając po sobie wirujące w powietrzu szkarłatne pióra. Wtedy dziewczyna odwraca się do mnie i od razu ją rozpoznaję. To ja - ścigałam samą siebie. Zatrzymuję się i upadam na ziemię. Podczas gdy Mudo rozrywają siatkę i kłębią się wokół, ja wciąż wpatruję się w ptaka, lecącego coraz wyżej i wyżej, i pozwalam, by spadły na mnie jego pióra, przykrywając mnie zupełnie. Obserwuję krążące po niebie satelity, przekazujące swoim mruganiem niezrozumiałą dla mnie wiadomość, a dziewczyna, która była mną, ucieka w mrok Lasu. Wtedy czuję znajomy dotyk dłoni na nadgarstku i pozwalam wyciągnąć się ze snu. Budzę się i wciągając gwałtownie powietrze, dostrzegam klęczącego obok Catchera. Z ogniska został już tylko żarzący się popiół, w powietrzu rozchodzą się równe oddechy Eliasa i Ciry, pogrążonych we śnie. Wszystko w porządku - mówi Catcher. - To tylko sen. - Mimo to dalej walczę o oddech, a serce bije mi tak mocno, że aż cała drżę. Catcher przyciąga mnie do siebie, więc zwijam się w kłębek w jego cieple. Czuję, jak jego puls rezonu-je w moim ciele. Jest tak silny, że aż trudno mi uwierzyć, by mógł przenosić zarazę. Tak łatwo jest udawać, że nic się nie zmieniło. Wyobrażać sobie, że znowu otacza nas ciemność wesołego miasteczka, wokół rozciąga się niekończące się lato, przepełnione możliwościami. Spoglądam do góry na twarz Catchera i wyciągam dłoń, żeby przesunąć palcem po linii jego podbródka. Pod opuszkami czuję ruch mięśni. Pozwalam ręce opaść na jego szyję i przeczesuję mu włosy. Pochylam głowę w jego stronę, przysuwając się bliżej. W ciemności łatwo jest uwierzyć, że ta noc jest taka sama jak każda inna w naszym mieście. Tylko nasza dwójka, igrająca z przyszłością w ruinach wesołego miasteczka. Jednak tym razem Catcher nie pozwala, by moje usta musnęły jego - odchyla głowę do tyłu.

-

Dlaczego nie chcesz mnie pocałować? - pytam.

Głos Catchera przypomina syk kropli deszczu, padających na tlący się ogień. -

Bo jestem zarażony.

Ale wciąż żyjesz. Infekcja nie ma znaczenia - odpowiadam, rozpaczliwie pragnąc wierzyć, że naprawdę nic się nie zmieniło. Wyrzucam z pamięci wspomnienie Catchera stojącego pośród Mudo w amfiteatrze. Koncentruję się na czymś bardziej rzeczywistym, jak dotyk jego skóry pod moimi palcami. I na tym, jak nieskończenie ludzki pozostał. -

To ma ogromne znaczenie, Gabrielle - mówi.

-

Ale dlaczego? - Wydaję się rozdrażniona, ale nie przejmuję się tym.

Catcher zaciska powieki. -

Bo co jeśli to oznacza, że mogę cię zarazić? - szepcze.

Wciągam szybko powietrze. Nie zastanawiałam się nad tym wcześniej i teraz, siedząc na jego kolanach, czuję się taka bezradna. Próbuję przełknąć ślinę, ale moje gardło stawia opór nagłemu strachowi, który rzucił się na mnie. Co jeśli Catcher ma rację? Nie ma sposobu, by się o tym przekonać bez podejmowania ogromnego ryzyka. Nie wiem, co mu powiedzieć. Nie wiem, jak przeciwstawić się jego słowom. Moja milczenie mówi mu wszystko. Ściąga mnie ze swoich kolan, wstaje i zaczyna oddalać się od ogniska. Zrywam się, żeby go dogonić. -

Catcher - wołam cicho, żeby nie obudzić reszty.

Zaczyna biec, ale ja się nie poddaję. Nie wiem, co się z nim dzieje, co dzieje się między nami i zaczyna mnie to męczyć. Potykam się o kamienie i poszycie, które on mija bez przeszkód i udaje mi się z nim zrównać dopiero przy ogrodzeniu. Catcher przekłada palce przez oczka siatki, jakby chciał się ich uchwycić. Jakby szykował się do wspinaczki. Czekaj - mówię, rozpaczliwie próbując go zatrzymać. Podchodzę do niego od tyłu i przytulam się, oplatając jego piersi rękoma. - Czekaj - powtarzam, bo chcę, by mnie wysłuchał, chociaż nie wiem jeszcze, co chcę mu powiedzieć. Bije od niego żar, z miejsca przypominając o infekcji. Przyciskam usta do jego karku i zastanawiam się, czy czuje moje dreszcze. Całuję zarys jego ramion. Czy wyczuwa mój strach? Czy domyśla się, jaka byłam zrozpaczona? Catcher zapada się lekko w sobie, podczas gdy jego ciało drży od głębokiego oddechu. Nie mogę, Gabry - mówi, ale nie powstrzymuje mnie. Splatam nasze palce, trzymam razem z nim siatkę, tę barierę, która odgradza nasz świat od jego świata. Jesteś taki sam jak ja - szepczę. - Niczym się nie różnimy - dodaję, ale nie wiem nawet, czy sama w to wierzę. Nie wiem, co z nim teraz zrobię. Nie wiem, jak z nim rozmawiać. Catcher cały czas

jest na granicy śmierci. Wszystko, co wiem, wszystko, czego się kiedykolwiek uczyłam, mówi mi, że powinien być martwy. Powinien był umrzeć kilka dni temu. Co powiedzieć komuś, kto musi stawiać temu czoła? Staram się nie wracać myślą do Eliasa, Wyznawców i ich wierzeń dotyczących Mudo, ludzi mówiących o tym, jak bardzo jesteśmy powiązani. Zamiast tego podnoszę materiał koszulki Catchera i całuję czerwoną szramę na jego ramieniu. Jedyny widoczny ślad po ranie, która spowodowała zarażenie. W tym samym momencie po drugiej stronie siatki pojawiają się Mudo i cofam się, a w powietrzu między nami rozlewa się fala gorąca. Catcher odwraca się i opiera o ogrodzenie. Za nim dostrzegam księżyc odbijający się w zamglonych oczach Mudo i zarys ich połamanych zębów w wygłodniałych ustach. Próbuję ukryć swoje przerażenie, ale wiem, że Catcher i tak je widzi. Nie jesteś taki jak oni - powtarzam, próbując przekonać nas oboje, ale zdaję sobie sprawę, że on mi nie wierzy. Nie mogę ryzykować, Gabry - odpowiada. - Nigdy nie będę pewien, czy cię nie zarażę. - Potem Catcher odwraca się, wspina po ogrodzeniu i zanim udaje mi się go złapać, jest już po drugiej stronie. Zatrzymuje się na chwilę i wsadza palec przez siatkę. Wyciągam rękę, żeby go chwycić. - To stanowi teraz część tego, kim jestem - mówi. Mudo wokół niego zachowują się, jakby go tu nie było, jakby był jednym z nich. Nagle Catcher wyślizguje się z mojego uścisku. Chcę zawołać za nim, żeby do mnie wrócił, ale zaciskam usta i milczę. Najchętniej odchyliłabym głowę do tyłu i zaczęła wrzeszczeć na cały świat za to, co mi zrobił. Za to, że wszystko stało się takie skomplikowane. Chcę walić w ogrodzenie i zabijać Mudo, by zamilkły wreszcie ich niekończące się jęki. Nie robię tego. Po prostu stoję i patrzę na nich. Nigdy nie byli dla mnie niczym więcej niż potworami, chodzącą śmiercią, utrapieniem, którego trzeba się pozbyć. Mimo to wciąż pamiętam pytania Eliasa, które każą mi zastanawiać się, czy w tych potworach zostało coś ludzkiego. Ja jestem żywa, a Mudo są martwi - co w takim razie z Catcherem? Następnego poranka budzi mnie krzyk. Zagubiona walczę, by wynurzyć się z głębin snu, a kiedy wypływam na powierzchnię, dotykam chaosu. Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę, że to wrzask Catchera, który woła swoją siostrę. Pędzi do ogrodzenia z uniesionymi rękoma. -

Cira, zaczekaj! - krzyczy. W jego głosie słychać panikę, plączącą się między słowami.

Serce zaczyna mi bić szybciej i z miejsca robię się czujna. Spoglądam na ziemię obok, gdzie spała Cira i widzę, że jej miejsce jest puste. Zasycha mi w ustach, przez głowę przesuwa się tysiąc możliwości. Gwałtownie wstaję, moje stopy i palce ciągle są bez czucia z powodu snu.

Kątem oka zauważam jakiś ruch i widzę Cirę przy ogrodzeniu. Jest już w połowie wysokości i przez moment nie mogę tego zrozumieć. Nie mogę pojąć, czemu miałaby próbować dostać się do Lasu. Przed czym chce uciec, albo do czego. Jednak ona wspina się coraz wyżej i widzę, że za chwilę dotrze na samą górę. Mudo już wychodzą spomiędzy drzew, zmierzając w jej stronę z otwartymi ramionami. Zalewam się potem. Elias już do niej biegnie, ja chwiejnie ruszam za nim. Cira! - wołam zaskoczona i zaniepokojona, a Elias w tym samym czasie wrzeszczy na nią, by się zatrzymała. -

I

m wm Cira na chwilę przestała się wspinać i patrzy przez ramię na nas i na brata. Przez moment wydaje mi się, że będziemy w stanie ją powstrzymać. Pewnie jeszcze śpi albo ma jakieś omamy, a teraz nas usłyszy i zejdzie na ziemię po bezpiecznej stronie ogrodzenia. Ona jednak odwraca się i kontynuuje wspinaczkę. Stój! Co ty wyprawiasz? - wrzeszczę. Ona nie słucha. Nawet na mnie nie patrzy. Jakby mnie w ogóle nie było, jakby nie było żadnego z nas. Przyspieszam, starając się dobiec do niej, zanim będzie za późno. Elias już prawie jest przy siatce. Wyciąga do niej ręce, ale ona przekłada nogi przez ogrodzenie i zeskakuje po drugiej stronie. Oboje się spóźniliśmy. Cira! - Mam gardło zdarte do żywego. - Wracaj! - Zbyt wiele myśli kłębi mi się w głowie: że jest w Lesie, że to niebezpieczne, że nie ma broni, że wystarczy głośniej krzyczeć, a ona mnie w końcu usłyszy i zrozumie. Przerażona obserwuję wlokące się w jej stronę Mudo. Cira przebiega obok nich między drzewa, walcząc z grubym poszyciem. Docieram do ogrodzenia i zaczynam uderzać w nie pięściami. Cira! - krzyczę. Czepiam się palcami o zardzewiałą siatkę i wrzeszczę głośniej. Nie rozumiem, co ona robi i co sobie myśli. Metalowe oczka wrzynają mi się w skórę, ale nie zwracam na to uwagi po prostu szarpię mocniej. Catcher dopada do siatki tuż obok mnie i od razu się na nią wspina. Ląduje po drugiej stronie i biegnie za siostrą. Mudo nawet nie patrzą w jego stronę. On przecież dla nich nie istnieje. Czuję, że wzbiera we mnie rozpacz i zaczyna mnie dławić. Cira na chwilę przestała się wspinać i patrzy przez ramię na nas i na brata.

Przez moment wydaje mi się, że będziemy w stanie ją powstrzymać. Pewnie jeszcze śpi albo ma jakieś omamy, a teraz nas usłyszy i zejdzie na ziemię po bezpiecznej stronie ogrodzenia. Ona jednak odwraca się i kontynuuje wspinaczkę. Stój! Co ty wyprawiasz? - wrzeszczę. Ona nie słucha. Nawet na mnie nie patrzy. Jakby mnie w ogóle nie było, jakby nie było żadnego z nas. Przyspieszam, starając się dobiec do niej, zanim będzie za późno. Elias już prawie jest przy siatce. Wyciąga do niej ręce, ale ona przekłada nogi przez ogrodzenie i zeskakuje po drugiej stronie. Oboje się spóźniliśmy. Cira! - Mam gardło zdarte do żywego. - Wracaj! - Zbyt wiele myśli kłębi mi się w głowie: że jest w Lesie, że to niebezpieczne, że nie ma broni, że wystarczy głośniej krzyczeć, a ona mnie w końcu usłyszy i zrozumie. Przerażona obserwuję wlokące się w jej stronę Mudo. Cira przebiega obok nich między drzewa, walcząc z grubym poszyciem. Docieram do ogrodzenia i zaczynam uderzać w nie pięściami. Cira! - krzyczę. Czepiam się palcami o zardzewiałą siatkę i wrzeszczę głośniej. Nie rozumiem, co ona robi i co sobie myśli. Metalowe oczka wrzynają mi się w skórę, ale nie zwracam na to uwagi po prostu szarpię mocniej. Catcher dopada do siatki tuż obok mnie i od razu się na nią wspina. Ląduje po drugiej stronie i biegnie za siostrą. Mudo nawet nie patrzą w jego stronę. On przecież dla nich nie istnieje. Czuję, że wzbiera we mnie rozpacz i zaczyna mnie dławić. -

Proszę, Cira, wróć - próbuję krzyczeć, ale głos mi się łamie.

Mogę tylko patrzeć, jak Catcher dobiega do siostry, wokół której zbiera się gromada Mudo, przysłaniając nam widok. Pokonali już dystans między nią a ogrodzeniem i z tej strony również się do niej zataczają. Krople krwi na jej bandażach pobudzają ich pragnienie, podsycają ich głód, więc wleką się coraz bliżej. -

Musimy jej pomóc. - Zaczynam wspinać się po siatce.

Mamy broń, możemy ich zatrzymać - mówię, rozpaczliwie starając się zrobić coś więcej, niż tylko stać i patrzeć. Jednak Elias ciągnie mnie do tyłu i obejmuje ramionami. -

Nie możemy - stwierdza. - Jest ich zbyt wielu. Dopadną nas wszystkich.

Potrząsam głową, mój umysł krzyczy, by bronić Ciry, chociaż wiem, że Elias ma rację. Stoimy, ja duszę się od płaczu, a on przytrzymuje mnie, gdy widzę, że Catcher jest już przy siostrze i muszę odwrócić wzrok. Nie mogę patrzeć, jak moja najlepsza przyjaciółka zostaje ugryziona. Wtedy właśnie zdaję sobie sprawę z tego, że Elias przyciska usta do moich skroni.

Ciii - powtarza, ale ja nie mogę powstrzymać głębokiego zawodzenia. Przyciskam twarz do jego ramienia i próbuję przypomnieć sobie modlitwę, błagać kogokolwiek, żeby uratował moją najlepszą przyjaciółkę. Elias kładzie mi rękę na głowie, przyciskając mnie mocno do siebie. Już ją ma - mówi. Jego ciało całe się napina. Czuję, jak jego serce bije w szalonym rytmie tuż pod moim policzkiem. Wyciąga ją. - Próbuje brzmieć spokojnie, ale ja słyszę napięcie w jego głosie. Odwracam głowę, spoglądam przez ogrodzenie i widzę Catchera, uciekającego z Cirą głębiej w Las. C...co on rob...bi? - jąkam się, chwytając metalową siatkę. Potrząsam nią, powstała w ten sposób fala rozchodzi się w obie strony. Zabiera Cirę z dala od nas, z dala od bezpieczeństwa. Nagle wszystko rozumiem. Ścieżki - mówię trzęsącym się od przypływu nadziei głosem. Odwracam się do Eliasa. Powiedział kiedyś, że można przeciąć Las i dotrzeć do innych ścieżek. Może właśnie zabiera ją do jednej z nich. Odsuwam się do niego, mój umysł działa na najwyższych obrotach. -

Musimy ich znaleźć - mówię, wycierając trzęsącą się ręką pot znad górnej wargi.

Elias otwiera usta, jakby miał zamiar zaprotestować, ale na niego patrzę. Spogląda właśnie w Las, gdzie Catcher i Cira biegną między drzewami. -

Łap plecaki - mówi. - Musimy się spieszyć, żeby ich dogonić.

Słysząc te słowa, aż podskakuję z radości, że mamy plan - coś, na czym mogę się skupić i zająć tym umysł, żeby nie myśleć o Cirze w Lesie. Z zakrwawionymi nadgarstkami. Nieodpornej na Mudo. Ciągle słabej po utracie krwi, a teraz także przez zakażenie. Zbieram, co się da, wrzucam manierki do plecaków, a Eliasowi oddaję wszystko, co mi się nie mieści. Biegniemy przez opuszczoną wioskę aż do bramy na drugim jej końcu, naprzeciwko tej, przez którą weszliśmy. Elias ją otwiera i zaczyna biec ścieżką, przeskakując nad jeżynami i omijając zwalone drzewa. Pieką mnie płuca, ale biegnę dalej z plecakiem obijającym się o plecy. Musimy ich znaleźć. Cirze nic nie może się stać. Elias odzywa się, jakby czytał w moich myślach. - Nic jej nie będzie. Tylko potakuję, bo nie mam siły na nic innego, a poza tym chcę mu uwierzyć. Muszę tylko stawiać nogę za nogą i trzymać się wewnątrz ogrodzenia, spoglądając przez siatkę w rozpaczliwym poszukiwaniu Catchera i Ciry.

Docieramy do rozwidlenia drogi i Elias bez wahania skręca w prawo. W pewnym momencie przejdą tędy, muszą przejść. Biegnąc z tupotem, myślę tylko o jednym - uda im się, na pewno im się uda. Elias zaczyna zostawiać mnie w tyle, więc macham do niego, żeby się tym nie przejmował. Nogi mnie bolą, płuca palą żywym ogniem. On skręca za róg i zatrzymuje się. Ja zwalniam i zaczynam chwiejnie iść. Elias nie wyjmuje broni, więc to nie Mudo właśnie zobaczył, to nie kolejne niebezpieczeństwo. Wiem już zatem, że znalazł Catchera i Cirę. Nie chcę, ale zmuszam się, by iść dalej, moje ramiona i nogi drżą. Jego sylwetka i zaciśnięte usta mówią mi, że za zakrętem jest coś, czego nie chcę zobaczyć. * Elias wyciąga rękę, żeby mnie zatrzymać, ale ja idę dalej. Nie mogę inaczej. Muszę wiedzieć, co się stało. Wciągam tyle powietrza, ile tylko jestem w stanie, przyciskam palce do ust i szykuję się na to, co za chwilę zobaczę. Zanim jeszcze cokolwiek pojawia się w zasięgu wzroku, słyszę skomlenie i zmieniam zdanie. Zatrzymuję się w połowie ścieżki, z jedną nogą w powietrzu. Nie chcę na to patrzeć. Nie chcę stawiać czoła temu, co widzi Elias, cokolwiek by nie było za zakrętem. Zdaję sobie sprawę, że tak działa nasz świat. Gdybym mogła sprawić, by przestał się kręcić, zrobiłabym to dawno temu. Zatrzymałabym go w tym samym momencie, w którym usta Catchera spotkały się z moimi w blasku księżyca w wesołym miasteczku. Przetrzymywałabym nas tam przez wieczność. Ale wszystko prze naprzód, nawet jeśli zapieramy się rękami i nogami. Jedno wydarzenie ciągnie za drugim zupełnie poza naszą kontrolą, a my nie możemy się temu przeciwstawić. Jesteśmy bezradni. Dlatego zmuszam się do zrobienia kroku i unoszę wzrok, by stawić czoła temu, co się stało. Chociaż bardziej

niż kiedykolwiek jestem pewna, że to, co za chwilę ujrzę, złamie mi serce. Catcher siedzi pośrodku ścieżki. Jego siostra, a moja najlepsza przyjaciółka, leży na jego kolanach. On nachyla się nad nią, przyciskając głowę do jej piersi. Dźwięk wydobywający się z jego ust przypomina jęki Mudo. Przenika mnie do szpiku kości i przygniata tak mocno, że nie mogę ustać. Spoglądam na Eliasa, na to jak stoi zapatrzony w Cirę i Catchera. Jest blady, jego usta są niczym u ducha. Ma otwarte szeroko oczy, broda mu drży. Wtedy rozumiem, że on już nie myśli o sobie jak o obcym. Jest jednym z nas. Wyciągam do niego rękę, ale za późno. Podchodzi do Catchera. Elias klęka przy Cirze. Przykłada dłoń do jej policzka. Potem wyciąga ramię do Catchera i chwyta go za rękę. Ledwo udaje mi się złapać oddech, gdy ich obserwuję. Ich rozpacz wisi w powietrzu niczym burza. Czy oni...? Ona jest...? - Nie mogę powiedzieć tego na głos. Podchodzę bliżej, żeby spojrzeć jej w twarz. Widzę, jak wpatruje się w Las, jakby nas w ogóle nie było.

Catcher przecząco potrząsa głową, a ja z ulgą opieram się o ogrodzenie, aż czuję na sobie dotyk Mudo i gwałtownie odskakuję. Ale dlaczego? - pytam, próbując zrozumieć, co przyciągnęło Cirę do Lasu. Staram się pojąć, czemu zdecydowała się na taki krok. Nikt mi nie odpowiada. Przypominam sobie o ranach na jej nadgarstkach. I o tym, że już raz postanowiła się poddać. Obejmuję się ramionami, moje ciało drży z emocji. Nie wiem, w jaki sposób ją wesprzeć, ani co zrobić, żeby było lepiej. Nie wiem, co powiedzieć, jak się zachować, żeby jej pomóc. Mogę ją tylko zapewniać, że uda nam się to wszystko przetrwać. I zdaję sobie sprawę, że być może to jedyna rzecz, która pomaga ludziom z mojego świata wziąć się w garść. Im częściej przegrywamy, tym łatwiej nam się pozbierać po porażce. Może powinniśmy wrócić do Visty - mówię cicho do Catchera i Eliasa. Cira siedzi na środku ścieżki i patrzy na Las, pogrążona w myślach. Jej nadgarstki skryte są pod bandażami i w miejscach, gdzie otworzyły się rany, gdy Cira wdrapywała się na ogrodzenie, krew wygląda jak rdza. Nie odezwała się ani słowem, niczego nie wyjaśniła, a moja radość, że nic jej się nie stało, powoli zmienia się w gniew i frustrację. Zakażenie krwi ciągle się rozprzestrzenia, z jej nadgarstków rozchodzą się czerwone smugi, skórę trawi gorączka. Boję się, że jeśli dalej będziemy podążać Lasem, jej stan tylko się pogorszy. W końcu będzie za późno, by w jakikolwiek sposób wyleczyć tę infekcję i Cira umrze. Nie możemy - odpowiada Catcher, patrząc na swoje stopy. Jego głos zdradza przygnębienie, a oczy są podkrążone od zbyt dużego wysiłku i zbyt małej ilości snu. Ona jest chora, Catcher - mówię mu. On krzywi się w odpowiedzi. - Nie chodzi mi tylko o rany, ale... - Przypominam sobie determinację wymalowaną na jej twarzy, kiedy wspinała się na ogrodzenie tego ranka. - Nie wiem, czy jesteśmy w stanie się nią zaopiekować - kończę cicho. Ptaki wylatują z krzaków po drugiej stronie siatki, wszyscy wzdrygamy się na dźwięk ich krzyków. Mudo nadal jęczą. -

Rekruci są już w Lesie - mówi Catcher. Ciągle patrzy na ziemię, jakby to wcale nie było ważne.

J! Przyciskam dłoń do czoła, napinają mi się mięśnie karku i ramion. Jesteśmy w pułapce, nie ma powrotu. Próbuję zapanować nad oddechem. -

Jak daleko? - pyta Elias.

Catcher kręci głową. -

Dotarli do ścieżki wczoraj rano. Poruszają się całkiem szybko. Mimo to wydaje mi się...

Wczoraj. - Nie potrafię nadać temu słowu odpowiedniej mocy, ledwie poruszam ustami. Rekruci już cały dzień biegną ścieżkami. Robi mi się niedobrze, żołądek zaciska mi się z głodu, bo powoli kończą nam się zapasy.

-

Co robimy? - pytam łamiącym się głosem.

Catcher wzrusza ramionami. Sprawia wrażenie, jakby się poddał zupełnie jak siostra i mam ochotę go spoliczkować. Za dużo zrobiłam dla niego i Ciry. Poświęciłam dla nich wszystko - każdą szansę na normalne życie, jaką tylko miałam. To nie w porządku, że nie chcą już dłużej walczyć. Odwracam się i odbiegam kawałek, czując że potrzebuję chwili samotności. Nie mogę być jedyną osobą, która pozostaje silna, gdy wszyscy inni się poddają. Nie jestem przyzwyczajona do takiej roli i nie wiem, czy sobie z nią poradzę. Coś szura za moimi plecami. Wiem, że to Elias - zdążyłam już zapamiętać odgłos jego kroków na zarośniętej ziemi. Gabry - mówi cicho, jakby zwracał się do zranionego zwierzęcia. Kładzie mi dłoń na ramieniu, jego dotyk jest delikatny, ledwo wyczuwalny. Potrząsam głową. Boję się, że coś w środku mnie eksploduje i albo wybuchnę gniewem, albo pogrążę się w rozpaczy. Tak bardzo chciałabym zrobić tak jak Cira. Poddać się gdzieś po drodze i pozwolić, by ktoś inny podejmował decyzje za mnie. By ktoś za mnie walczył. To nie w porządku, że ja nie mogę sobie na to pozwolić. Elias podchodzi bliżej. Chciałabym oprzeć się o jego pierś i dać się objąć. Pozwolić, by był dla mnie oparciem. Zamiast tego odwracam się w jego stronę. Dalej trzyma rękę na moim ramieniu i teraz niemal nic nas nie oddziela. Kątem oka dostrzegam za jego plecami Catchera, który nadal wpatruje się w ziemię. Cira wciąż jest w swoim świecie. Twarz Eliasa przypomina lustro, w którym widzę samą siebie - pogrążoną w bólu i pełną wątpliwości. Zazwyczaj jest taki spokojny i opanowany, więc widząc go w takim stanie, zaczynam się zastanawiać, co takiego zgotowało mu życie, że znalazł się tutaj z nami. Kciukiem muska moją szyję, tak delikatnie, że być może to tylko projekcja mojej wyobraźni. To Catcher powinien stać tu ze mną, nie Elias. To Catcher powinien mnie obejmować i pocieszać, to on powinien dawać mi siłę. To jego znałam całe życie, jemu ufałam i o nim śniłam. Teraz jednak wszystkie granice się zacierają i czuję się tak bardzo zagubiona. Otwieram usta, żeby powiedzieć Eliasowi wszystko, co o sobie wiem - że urodziłam się w Lesie, przetrwałam w nim i mam nadzieję zrobić to jeszcze raz. Gdzieś tutaj jest moja matka i moja przeszłość. I jakimś cudem, zanim w ogóle mam szansę powiedzieć cokolwiek, zanim wydam z siebie choćby pierwsze słowo, wiem, że on mnie zrozumie. - Powinniśmy iść dalej - mówi Catcher. Jego głos w pewien sposób wytrąca mnie z transu. Wydaje mi się, że wpatrywałam się w Eliasa przez wieczność. Potrząsam głową i odsuwam się od niego. Moje policzki powoli pokrywają się rumieńcem. Patrzę na Catchera, zastanawiając się, czy to zauważył. Ale on milczy, a jego twarz nie zdradza emocji. Z trudem idziemy przed siebie w gęstym letnim powietrzu, przy wyborze drogi i bram kierując się wskazówkami z książki mojej matki. Zawsze podążam w stronę światła - trzymając się ścieżek, które zawiodą nas do „Sonetu XVIII". Jego wersy wyżłobione są w pomieszczeniu z lampą w naszej latarni.

Popołudnie zapowiada burzę, złowrogie niebo wisi nad nami, ale mimo to nasze manierki są prawie puste, bo rzadko pada deszcz. Jednak Catcher nie chce zostawić Ciry, by poszukać w Lesie strumienia, a obawa, że dogonią nas Rekruci, nie pozwala nam się zatrzymać. Na początku dziwnie się czuję w pobliżu Ciry. Catcher cały czas dotrzymuje jej towarzystwa, pomagając siostrze, gdy ta nie może już za nami nadążyć. Cira wydaje się podążać za nami zupełnie ślepo i zastanawiam się, czy już całkiem się poddała, czy to z powodu zakażenia krwi straciła całkowicie kontakt z rzeczywistością. Nie mogę przestać myśleć o tym, ile jeszcze czasu jej zostało i czy kiedykolwiek wyzdrowieje. Aż w końcu nie mogę już znieść tego milczenia między nami i muszę się cofnąć, żeby zabrać rękę Ciry od Catchera i trzymać ją mocno w swojej dłoni. -

Powiedz mi jeszcze raz, że wszystko będzie dobrze - mówi Cira ochrypłym głosem.

Tak bardzo się zmieniła, zniknęła gdzieś jej dawna energia. Będzie dobrze - odpowiadam, mając nadzieję, że zaufa mi, nawet jeśli ja już dawno przestałam wierzyć w swoje słowa. Cira się zatrzymuje, a ja razem z nią. Uśmiecha się i ściska mi rękę, przez co zdaję sobie sprawę z tego, jakie stały się kościste i jak cienkie są jej nadgarstki. Kosmyki wokół jej twarzy zwisają biednie. Na tle jej bladej skóry piegi wydają się ciemniejsze. Spoglądam na ścieżkę, gdzie Catcher i Elias kontynuują marsz. Ciągnę Cirę, żeby szła dalej, ale ona mnie przytrzymuje. Wiem, że zakażenie jest poważne - mówi, walcząc o oddech. Znowu uderza mnie to, jak wiele wysiłku kosztowała ją ta wyprawa. - Nie wiem, czy dam radę dojść... gdziekolwiek. Jej oczy błyszczą od łez. Przełykam ślinę i potrząsam głową. Czuję na piersi ciężar wisiorka z superbohaterem i ściągam go przez głowę. Podchodzę do niej bliżej i wkładam jej wisiorek na szyję, po czym zapinam z tyłu. Nie masz racji - mówię jej. - Cira, nie... - Ale ona mi przerywa, przyciskając usta do mojego policzka. Są miękkie i suche. Ja umieram, Gabry - odpowiada, odsuwając się ode mnie. Łzy wypełniają jej oczy. - Nigdy się nie zakocham. Nigdy nie będę mieć rodziny. Nie zostanę taką matką, jakiej zawsze chciałam. Nigdy nie dowiem się, jak to jest być dla kogoś najważniejszą na świecie. - Uśmiecha się lekko. - Nigdy nie pocałuję żadnego chłopca. Powiedz mi, jak to jest? - Jej głos jest cichszy niż szept. Potrząsam głową. Odmawiam uznania jej słów za prawdę. I że wcale nie musi się martwić o to, czy przeżyje. Nie chcę nawet o tym myśleć, ale ona chwyta mój nadgarstek i błaga „proszę", a jej oczy mówią wszystko. Widzę jak bardzo potrzebuje to wiedzieć.

Kiwam głową i wracam myślami do tamtej nocy z Cat-cherem w wesołym miasteczku. Przypominam sobie wieczór na plaży z Eliasem. Nie wiem, co mam jej powiedzieć, jak opisać jej to uczucie, gdy jednocześnie bardzo czegoś chcesz, ale z drugiej strony boisz się, że to się nie wydarzy. Ten moment, w którym nie ma już odwrotu i jego usta lądują na twoich. Jak bardzo zmieniają się wtedy twoje odczucia. Jaka wydajesz się sobie wtedy piękna, potrzebna i wyjątkowa. Zaczynam iść ścieżką, a ona zaraz obok, trzymając mnie za rękę. To cudowne uczucie - mówię w końcu. - I jednocześnie trochę dziwne. W tym sensie, że nie wiesz, co wtedy zrobić i jak to wszystko działa. - Wybuchamy śmiechem, który po dniach rozmyślania o śmierci, infekcji i Mudo wydaje się taki odświeżający. - Boisz się, że robisz coś nie tak ciągnę dalej, a potem przysuwam się bliżej i szepczę. - Nie mogłam przestać myśleć o tym, co jadłam wtedy na kolację. - Ja się uśmiecham, a ona chichocze. -

Nie chcę słyszeć o tych mniej przyjemnych rzeczach

-

mówi Cira z szerokim uśmiechem. - Chcę usłyszeć same najlepsze fragmenty.

Zgadzam się na jej prośbę. Maszerując z trudem przez gorące powietrze, opowiadam jej o wszystkim, zapominając zupełnie, że jesteśmy w Lesie, do tego jesteśmy ścigani i nawet nie bardzo wiemy, dokąd zmierzamy. Czuję się jak na zwykłym popołudniowym spacerze z przyjaciółką. Nadal chichoczemy, kiedy skręcamy za róg i widzimy Catchera stojącego razem z Eliasem przed bramą. Twarz Eliasa jest blada, jego palce uderzają rytmicznie o udo. Uśmiech zamiera mi na twarzy, dłoń Ciry staje się bezwładna. -

Co się stało? - pytam ich.

-

Numer osiemnaście - tłumaczy Elias. - X-V-I-I-I.

Och. - Ledwie formuję to słowo w ustach. Nie muszę wyjmować książki, żeby przypomnieć sobie wersy z sonetu, który matka wyryła na szczycie latarni tego dnia, gdy odeszła. To ostatnia brama. Serce bije mi odrobinę wolniej, jakbym odmierzała rytm słów w mojej głowie. Kiedy podchodzę do przejścia, a Cira zaraz za mną, powtarzam sobie ostatnią linijkę osiemnastego sonetu Szekspira: „Będzie żył wiersz ten, a w nim twe istnienie". Za bramą dalej biegnie ścieżka, zupełnie jak wszystkie inne. Ogrodzenie po obu stronach, za nim Las. Mudo chwiejnie podążający w naszą stronę. Idę coraz szybciej i szybciej, czując rosnącą ekscytację. Matka może być na końcu tej ścieżki. Razem z moją przeszłością i wszystkimi odpowiedziami. Serce bije mi mocniej, nogi drżą i zaczynam biec. Za plecami słyszę, że reszta podąża za mną, ale nawet się nie oglądam. Wtedy natrafiam na kolejną bramę a za nią dostrzegam cienie budynków, ogrodzenie rozchodzi się w dwie strony, tak jak w poprzedniej wiosce. Nagle jestem zbyt przerażona, by zrobić następny krok. Pot spływa mi z policzków, po szyi i między ramionami. Boję się, że to miejsce będzie tak samo martwe i opuszczone jak poprzednie.

Elias zatrzymuje się tuż za mną. Słyszę, jak próbuje złapać oddech. Przełykam ślinę i odwracam się, żeby na niego spojrzeć. Chociaż oboje biegliśmy, jego twarz jest blada. Nie patrzy na mnie, ale na bramę. Trzęsą mu się lekko palce, gdy pociera nimi skórę na głowie. Przez jedną, przyprawiającą o zawrót głowy chwilę mam ochotę wybuchnąć śmiechem na widok naszej dwójki, stojącej w tym miejscu po tym wszystkim, przez co przeszliśmy. Żadne z nas nie chce zrobić następnego kroku. Co by się stało, gdybyśmy po prostu tu zostali, nieruchomi, już na zawsze? I wtedy, zupełnie jakby od tyłu popychał mnie Las, wydychając powietrze, wyciągam swój nóż i pcham ręką bramę, by ją otworzyć. Z przechyloną na bok głową powoli wchodzę do wioski, nasłuchując jęków i innych odgłosów czegokolwiek, co oznaczałoby jakiekolwiek dodatkowe towarzystwo. Czekam, że wróci do mnie jakieś wspomnienie, coś wyda mi się znajome, ale nic takiego się nie dzieje. Przed sobą po lewej stronie widzę skorupę jakiegoś spalonego budynku ze zburzonymi i pokrytymi sadzą kamiennymi ścianami, drewnianymi belkami wystającymi z gruzów pod dziwnymi kątami. Dużo dalej dostrzegam zarys małych domków, przytulonych do siebie w cieniu kilku wysokich drzew z czymś, co przypomina platformy rozwieszone pomiędzy nimi. Za mną po drugiej stronie ogrodzenia jęczą Mudo, a wiatr szumi liśćmi w koronach drzew. Gorące powietrze niesie odgłosy świerszczy. Przechodzę powoli obok starego cmentarza po zniszczonej ścieżce, która bardziej przypomina koleinę. Nic się tu nie porusza. Nikt też nie krzyczy ani nie nadbiega. Wioska wydaje się opuszczona i strach, że znowu trafiliśmy w ślepy zaułek, zaczyna uciskać mi klatkę piersiową. Idę kawałek dalej, zastanawiając się, czy nie powinnam zawołać. Zatrzymuję się obok resztek zwęglonego budynku. Kiedyś musiał być naprawdę duży, teraz między sczerniałymi kamieniami i kawałkami spalonego drewna leży stary popękany dzwon. Stopa ślizga mi się na desce, poruszając w ten sposób kilka kamieni, które ledwo wydają jakikolwiek dźwięk, ale i tak wstrzymuję oddech. Coś porusza się po lewej stronie. Odwracam się i przykucam, ściskając mocno nóż. Duży czarny pies leżący w słońcu podnosi głowę z trawy niedaleko jednego z pomników i spogląda w naszą stronę. Czekam, aż zaszczeka albo zacznie warczeć, ale on zamiast tego wstaje, pokazując wyraźnie stary pysk. Podchodzi do mnie powoli, ogonem zataczając leniwe okręgi, a ja wyciągam do niego rękę. Wącha ją i przyciska nos do moich palców. Wypuszczam powietrze, które wstrzymywałam do tej pory. Najwyraźniej zna ludzi i ktoś się nim tu zajmuje. Co oznacza, że ta wioska nie może być całkiem opuszczona. Serce zaczyna mi bić jak oszalałe. Pies ziewa i drapie się po uszach, uderzając ogonem o moje nogi. W tym samym momencie Catcher i Cira docierają do bramy i zaczynają iść w moją stronę. Zanim Catchero-wi udaje się zbliżyć, słyszę jak pies zaczyna ostrzegawczo warczeć. -

W porządku, stary - mówi Catcher i kuca, wyciągając rękę.

Pies odpycha mnie od Catchera i staje między nami, węsząc i jeżąc sierść na karku. Nie rozumiem, czemu tak reaguje, czemu z miejsca zionie nienawiścią do Catchera. Nagle zaczyna ujadać, jego długie i niskie szczeknięcia rujnują popołudniowy spokój. Na dźwięk tego ujadania kulę się i instynktownie rozglądam w poszukiwaniu miejsca, gdzie mogłabym się ukryć i uciec przed psem. Moje stopy tracą oparcie, gdy coś przesuwa się w ruinach i osypują się kamienie zniszczonego budynku. Słyszę głosy i nagle brakuje mi oddechu, a gardło staje się suche. Za moimi plecami Elias spina się i wyciąga nóż. Widzę, że w cieniu ktoś się porusza, jej spódnica szeleści między kolanami, gdy kobieta próbuje przedostać się przez pokruszone resztki budynków, trzymając w rękach coś dużego. Traci równowagę i potyka się. Światło słoneczne wpada przez dziurę w pozostałościach dachu i w końcu widzę jej twarz. Dostrzegam jej białe i czarne włosy. Zmarszczki wokół oczu, które przypominają mi o jej uśmiechu. Matka - mówię. Słowo to wzbiera we wszystkich zakątkach mojego ciała i eksploduje nieokiełznaną radością. Czuję łzy w oczach. Widząc ją, nagle wierzę, że od teraz wszystko się ułoży. Matka spogląda w naszą stronę i zaczyna szybciej oddychać, gdy zauważa mnie przy bramie. Wysoka trawa faluje wokół moich nóg. Gabrielle. - Nie słyszę jej, ale widzę, jak poruszają się jej usta, a na twarzy maluje się miłość. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. Matka rzuca księgę, którą trzymała, a ta rozbija się o kamienie, wyrzucając w powietrze cienkie i delikatne kartki, unoszące się dookoła niczym pióra. Wtedy zaczyna biec do mnie przez ruiny, ja do niej i w końcu padamy sobie w ramiona. Jej zapach ciągle niesie w sobie sól, ocean i latarnię. Przyciskam twarz do matki, a ona ściska mnie mocniej. Słyszę bicie jej serca i nagle czuję się jak w domu, otoczona bezpieczeństwem i spokojem, miłością i wspomnieniami. Matka odsuwa mnie i dotyka moich policzków. Wpatruje się w moją twarz, sprawdzając, czy nic mi się nie stało. Jej oczy błyszczą, a na swoich policzkach już czuję ska-pujące łzy. Moje dziecko - szepcze, a potem znowu ściska mnie mocno. Tak mi dobrze w jej ramionach, jakbym była dzieckiem, które pocieszyć może tylko mamusia. - Przepraszam, nie powinnam była... zaczyna mówić. Wiem - przerywam jej. - Ja też przepraszam. Kocham cię. Tęskniłam za tobą. - Tak długo czekałam, żeby jej to powiedzieć, żeby naprawić krzywdę, którą wyrządziłam przed jej odejściem. Słyszę drżący oddech matki. Gdy na jej twarzy pojawia się szeroki uśmiech, sama chcę wybuchnąć śmiechem i w głowie mi się kręci z ulgi, że znowu jesteśmy razem. Coś łaskocze mnie w nogę i odsuwam się, żeby spojrzeć. To cienka jak skórka cebuli i pożółkła kartka z książki, którą trzymała matka. Na środku widać wyblakłe litery i wyraźne czarne ręczne pismo na marginesach. Mrużę oczy, próbując je odczytać, ale nic z tego nie rozumiem: Siostrzeństwo się zebrało. Dyskutowałyśmy na temat odseparowania się, odcięcia wioski od całej reszty. Mamy nadzieję, że w ten sposób przestaniemy być nieustannie dręczone przez tych, którzy

szukają schronienia, by przetrwać Powrót. Nasza ostateczna decyzja pozostaje w rękach Boga, ponieważ nasze przetrwanie zawsze załeżało od jego łaski. Podobne kartki widać wszędzie, na trawie, na gruzie, unoszące się w kierunku ogrodzenia. Elias wychodzi naprzód, trzymając w ściśniętej dłoni grube pliki kartek, które pozbierał z nagrobków. Wtedy właśnie ktoś wychodzi z ruin starego budynku, z głową pochyloną nad kilkoma zakurzonymi butelkami. Mary, wydaje mi się, że te się nadają. Siostrzeństwo nigdy nic nie mówiło o... - Spogląda do góry i wychodzi z cienia zniszczonej ściany na światło. Zatrzymuje się, jedną dłoń trzymając nad oczami, by zasłonić słońce. Wtedy mnie zauważa. Mężczyzna otwiera usta i spogląda na moją matkę, nie wiedząc, co się dzieje. Matka chwyta mnie za rękę, jej uśmiech jest tak szeroki, jakby w tej chwili była najszczęśliwszą kobietą na świecie. Wpatruję się w nią, zdając sobie sprawę z tego, jak rzadko widziałam u niej tak nieskrępowaną radość. Najwyraźniej bardzo dobrze zna tego mężczyznę. -

Harry - mówi, ściskając mnie mocno za rękę. - Przedstawiam ci moją córkę, Gabry.

Mężczyzna zaczyna się uśmiechać, przechylając lekko głowę na bok, jakby próbował usłyszeć, skąd pochodzą dźwięki cichej piosenki, które docierają do jego uszu. Podchodzi do mnie przez gruzy, a ja próbuję przypomnieć sobie, czy matka wspominała kiedyś to imię. Czy powinnam go kojarzyć ze swoich wspomnień. Dziwnie się czuję, gdy stoję tu taka brudna, spragniona i głodna po tylu dniach w drodze. Biorę głęboki wdech i odwracam się lekko. Tuż obok mnie stoi Elias. Jego twarz jest poszarzała, usta otwarte. Kartki, które wcześniej trzymał, nagle wypadają mu z rąk. -

Elias, czy coś się stało? - pytam.

Elias? - Harry wymawia to imię cicho, delikatnie, jakby bał się, że je zniszczy, jeśli wypowie je zbyt głośno. Mruży oczy i odwraca się w moją stronę. Formuje na ustach pytanie. W jego oczach dostrzegam ślad zrozumienia. Annah? - pyta głosem, który jest ledwie szeptem. Znam to imię. Tak nazywa się siostra Eliasa. To jej szuka i dla niej wstąpił do Rekrutów. Zaczynam potrząsać głową. Jednak Harry nie skończył. Abigail? Wszystko we mnie zamiera. Serce przestaje mi bić. Płuca nie chcą pracować. Uszy słyszą tylko jedno echo imienia, które wymówił Harry. Znam to imię i sposób, w jaki wymawia je ten mężczyzna. Po tylu latach wraca do mnie jak kołysanka we śnie. Wtedy wybucha chaos. Pies znowu zaczyna szczekać, gdy Catcher próbuje podejść bliżej. Harry wykrzykuje polecenie, ale zwierzę tylko dalej warczy z najeżoną sierścią. Cira upada, wymiotując na trawę. Zabieram rękę z uścisku matki. Próbuje mnie znowu złapać, ale się cofam.

Za moimi plecami Elias zaczyna biec w kierunku wioski. Matka znowu wyciąga do mnie rękę, ale ją odtrącam. -

Pomóż jej! - wołam, wskazując na Cirę. - Jest ranna i potrzebuje twojej pomocy.

Gabry... - zaczyna mówić, ale ja już biegnę za Eliasem, a rodzące się pytania wypalają mi dziury we wspomnieniach. Próbuję wołać za Eliasem, ale biegnę tak szybko, że ledwie jestem w stanie złapać oddech. On pędzi przed siebie, wymijając budynki i przecinając drogę między nimi, jakby wiedział dokładnie, dokąd się kieruje, czego zupełnie nie rozumiem. Skręca ostro w lewo, a ja potykam się, próbując za nim nadążyć. Słońce świeci wysoko na niebie, każdy nasz krok wyrzuca w powietrze mnóstwo pyłu. Czekam, aż ludzie zaczną do nas krzyczeć, w oknach i drzwiach mijanych chat pojawią się twarze, ale nikogo tu nie ma. Na od dawna zwalonych dachach rośnie trawa, w przejściach chwasty. Jakby natura powoli próbowała odebrać to, co należy do niej. Przede mną Elias skręca z wąskiej uliczki do jakiegoś budynku, a ja zwalniam do truchtu, aż w końcu trafiam przed drzwi. Słońce wpada do środka przez połamane okiennice, w jego promieniach skrzą się drobiny kurzu. Robię głęboki wdech. Jeszcze przez chwilę mój wzrok przyzwyczaja się do półmroku panującego w pomieszczeniu, a potem dostrzegam Eliasa, stojącego na środku małego i prawie pustego pokoju. Jest odwrócony do mnie plecami, ręce bezwładnie zwisają mu po bokach. Praktycznie się nie rusza, tylko jego ramiona unoszą się lekko i opadają. Chcę coś powiedzieć, ale czuję się, jakbym była w jakimś świętym miejscu. Elias odwraca się i rozgląda po całym pomieszczeniu - pod oknem stoi stół, przy kominku ławki, a przy najdalszej ścianie wąskie łóżko. Kiedy wreszcie jego wzrok pada na mnie, oczy i usta ma szeroko otwarte i wygląda na to, że jest w takim samym szoku jak ja. -

Tamten mężczyzna - mówię cicho. - Dlaczego wydawało mu się, że ciebie zna?

Elias nadal stoi bez ruchu, więc wchodzę głębiej między cienie, czując na skórze chłód ciemności. Podąża za mną wzrokiem, ale nie wyciąga ręki, w ogóle nie reaguje na moją obecność. Dlaczego myślał, że zna moje imię? - Gdy wypowiadam te słowa na głos, dostaję gęsiej skórki i zdaję sobie sprawę, że boję się odpowiedzi bardziej, niż myślałam. Mimo to muszę wiedzieć. Czemu powiedział do mnie Annah? Elias robi krok do przodu i lekko się wzdrygam. Wcale tego nie chciałam, ale nie mam pojęcia, co się dzieje i nie wiem, czy mogę mu ufać. Czy mogę ufać sobie. On odchodzi w głąb pokoju i muska palcami blat stołu pod oknem, zostawiają głębokie ślady na warstwie kurzu. Przypominam sobie noc, kiedy spotkałam go na plaży. Jaki wydawał się zaskoczony, gdy zobaczył mnie po raz pierwszy. Jak wyciągnął do mnie rękę, sprawiając wrażenie jakby mnie znał. Zaczynam szybciej oddychać, kiedy do głowy przychodzi mi absurdalna myśl: a może rzeczywiście mnie znał?

Wszystko w pokoju wydaje się nieruchome, jakby czas się zatrzymał. Nie docierają do mnie żadne dźwięki, nie słyszę nawet jęków Mudo. -

Elias? - pytam drżącym głosem. - Czy ty wiesz, kim jestem?

Przesuwa palec ze stołu na oparcie krzesła, a potem zatrzymuje się, chwytając je mocno, aż bieleją mu knykcie. Wtedy wybucham. Mam dość tego milczenia i tej niepewności, czy mogę mu zaufać. Mam już po dziurki w nosie tego, że jesteśmy blisko siebie dzień w dzień, a ja tak mało o nim wiem. Powiedz mi, o co chodzi! - krzyczę, ściskając dłoń w pięść i uderzając nią o ścianę. Hałas wystrasza nas oboje, Elias unosi wzrok i napotyka moje spojrzenie. Zaciskam zęby, żeby nie dać po sobie poznać, że czuję ból w dłoni. Otwieram usta do ponownego krzyku, ale on mi przerywa. Tak - mówi w końcu. W jego głosie słychać ten sam strach i zaskoczenie, które ja sama czuję. Tak, wiedziałem, kim jesteś. Cały pokój wydaje się wirować. Przyciskam rękę do czoła i chwiejnie podchodzę do kominka, żeby opaść na jedną z ławek. -

Opowiedz mi - powtarzam, zanim znowu stracę panowanie nad sobą.

Elias zaczyna powoli krążyć po pomieszczeniu, jakby potrzebował jakiegoś zajęcia, żeby móc się zastanowić. Ta dziewczyna... - Chrząka, żeby oczyścić gardło. - Kobieta, której szukam... nie jest moją siostrą - mówi. Jego głos przypomina wodę uderzającą o skały. Zatrzymuje się przede mną, wpatrując się w swoje palce. -

To twoja siostra - mówi, w końcu unosząc na mnie wzrok.

Ja... - Nagle wysychają mi usta. Mam wrażenie, że w środku coś się we mnie nastawia, jakbym wreszcie odnalazła brakującą część, która spaja wszystko razem. Wspomnienia tracą ostrość i bledną. Czuję się, jakby pokój stał się zbyt mały, jakbym zbyt głęboko zapadła się w piasek i fale przypływu zalewają mi głowę. Nie mogę złapać oddechu, próbując to wszystko pojąć. Mam siostrę. Tyle myśli kłębi mi się w głowie, że nie wiem, której się trzymać. Jak ona wygląda? Jaki ma głos? Co kocha, czego nienawidzi i na czym jej zależy? Kim jest? Ale w tym momencie jedna prawda przebija się na sam wierzch. Wiedziałeś - mówię. Oczywiście, że wiedział. Dlatego jest tutaj. To z tego powodu zawsze ze mną był. Cokolwiek się nie wydarzyło, on był przy mnie. Od samego początku wiedział wszystko, a ja nie miałam o niczym pojęcia.

Każda nasza wspólna chwila była pogrążona w kłamstwie. Elias kiwa głową. Wydaje się zbolały. Zachowuje dystans, jakby obawiał się tego, co zrobię. Jesteście bliźniaczkami - mówi cicho. - Kiedy pierwszy raz zobaczyłem cię na plaży... Przerywa, potrząsając głową. - Myślałem, że to Annah. Zamykam oczy i chowam twarz w dłoniach. Jak mogłam nie wiedzieć, że mam siostrę bliźniaczkę? Przez tyle lat. Jak mogłam o tym zapomnieć? Jak to w ogóle możliwe? Wiedziałeś - mówię. - Przez cały czas, kiedy szliśmy przez Las, ty wiedziałeś o tej wiosce. Znałeś ją bardzo dokładnie. - Przypominam sobie, ile razy bałam się, że źle zrobiliśmy, wchodząc do Lasu. Tyle razy byłam pewna, że umrzemy w drodze i nikt się o tym nie dowie. Budzi się we mnie gniew. - Powinieneś był nam powiedzieć - stwierdzam. - Przecież byliśmy przerażeni! Elias unosi ręce, twarz ma bladą, oczy otwarte szeroko. -

Nie - odpowiada. - Nie wiedziałem. Musisz mi zaufać. Mówię prawdę.

Prycham. Zaufać mu? Po tym jak przez cały ten czas nie mówił mi wszystkiego? Krzyżuję ręce na piersi i wpatruję się w niego. Zrozum, wiedziałem, że pochodzę z Lasu. Oczywiście, że tak. Wiedziałem też, że to samo dotyczy ciebie. Kiedy jednak mnie nie rozpoznałaś... Kiedy powiedziałaś mi, że masz na imię Gabrielle... zdałem sobie sprawę, że nic nie pamiętasz... - Przyciska palce do skroni. - Nie byłem tylko pewien, czy chcesz to wiedzieć. Myślałem, że może miałaś powód, by o wszystkim zapomnieć. Nie chciałem wywracać twojego życia do góry nogami. Tym razem naprawdę wybucham śmiechem, bo nawet dla mnie brzmi to koszmarnie. Nie chciałeś? Przyjrzyj się jak wygląda teraz moje życie. Właśnie wszystko wywróciło się do góry nogami. Zaciska usta tak mocno, że robią się cieniutkie jak kre-seczki. -

Przykro mi - mówi.

I w tym samym momencie cały mój gniew znika, a zamiast niego pojawia się uczucie słabości i porażki. -

Co się wydarzyło? - szepczę. Rozumiem, że w jakiś sposób łączy nas silna więź.

Gwałtownie siada na ławce obok mnie, niemal stykamy się kolanami. Byliśmy sąsiadami - mówi. - To był mój dom. Ty i An-nah mieszkałyście po drugiej stronie ulicy. Nie mieliśmy za bardzo z kim się bawić, w miasteczku nie było zbyt wielu naszych rówieśników. Ty wtedy właśnie skończyłaś pięć lat, ja miałem prawie siedem. - Elias ma wzrok utkwiony w podłodze, jakby próbował spojrzeć w przeszłość, a ja staram się zrobić to samo, ale wspomnienia są skryte za mgłą.

Nie wolno nam było chodzić po ścieżkach, ale któregoś dnia wykradłem klucz od bramy i przekonałem was, żebyśmy razem się wymknęli poszwendać się po okolicy. I wtedy się zgubiliśmy. Przerywa i spogląda na mnie pustym wzrokiem, z zaciśniętymi ustami. Nagle wyrzuca z siebie szybko mnóstwo słów. - Upadłaś i obtarłaś sobie kolano, więc chciałaś wrócić, ale ja nie. Bałem się, że będę miał kłopoty, bo się zraniłaś, a do tego byłem zły na ciebie, bo dalej chciałem się bawić. Dlatego... Znowu przełyka ślinę. Czuję, jak ból i rozpacz promieniują na zewnątrz jego ciała. Chciałabym chwycić go za rękę, ale nie robię tego. Ciężko mi złapać oddech. Muszę też ciągle sobie powtarzać, że to opowieść o mnie, a nie o jakiejś innej dziewczynie. Razem z twoją siostrą szliśmy dalej. - Przez chwilę patrzy prosto na mnie, ale potem znowu ucieka wzrokiem gdzie indziej. - Chcieliśmy zobaczyć, co jest dalej. Prosiłaś, żebyśmy na ciebie poczekali, nie chciałaś zostać sama na ścieżce, ale ja byłem taki... - Drapie się po głowie, jakby chciał rozerwać skórę. - Wściekły. Byłem zły, że się potknęłaś i chciałaś wrócić do wioski, a ja nie. - Wstaje i przechodzi na drugą stronę pokoju, żeby stanąć przy pustym stole. Nie pamiętam nic z tego, o czym opowiada. Patrzę na kolano, jest na nim blizna. Myślałam, że wiem po czym. Muskam ją palcami, podczas gdy Elias ciągnie dalej. Pociągnąłem Annah ze sobą, odeszliśmy daleko od ciebie. Płakałaś, gdy cię zostawiliśmy. - W jego głosie słychać łzy rozpaczy, bólu i wyrzutów sumienia. - I wtedy się zgubiliśmy. Myślałem, że znam drogę, a kiedy zrobiło się ciemno, chciałem po ciebie wrócić. Słysząc te słowa, czuję żal, ale szkoda mi nie siebie, a Eliasa. Nie mogłem cię jednak znaleźć. - mówi cicho. - Nie było cię w miejscu, w którym cię zostawiliśmy. Byłem zbyt przerażony, żeby wrócić do domu, nawet jeśli udałoby mi się odnaleźć drogę. Zgubiłem cię i to była moja wina. Bałem się tego, co powie albo zrobi twój ojciec. Bałem się, że będę miał kłopoty, więc uciekłem. Jego gardło drży intensywnie raz po raz. Wziąłem Annah i uciekłem - mówi, a jego słowa wypływają w żarliwym pośpiechu, jakby właśnie się spowiadał. - Nie wiem, jak długo krążyliśmy leśnymi ścieżkami. Była jesień. Padało na tyle często, że nie brakowało nam wody. Udało nam się w końcu znaleźć wyjście. Była to brama na skraju Lasu, skryta w górach za tunelem częściowo wykutym w skale. To było blisko Mrocznego Miasta i ludzie zaczęli zadawać pytania. Dlatego powiedziałem im, że jesteśmy rodzeństwem i szukamy naszych rodziców. Udało mi się znaleźć na tyle dużo różnych rzeczy w opuszczonych wioskach, że mogłem handlować i było mnie stać na opłacenie czynszu w Mrocznym Mieście. Nigdy jednak nie udało mi się odnaleźć drogi powrotnej do domu i w końcu się poddałem. Odwraca się, żeby na mnie spojrzeć. Wydaje się inną osobą, jego twarz wykrzywiona jest taką nienawiścią do samego siebie, że prawie tracę dech. To była moja wina. To wszystko moja wina. Nigdy nie poznała ciepła ani rodziców i cierpiała głód przeze mnie.

Czuję otępienie a Elias podchodzi i klęka przed ławką. Chwyta moją dłoń, ale ledwo czuję jego dotyk. Nie wiem, co myśleć ani co powiedzieć lub zrobić. Powinnam czuć do niego nienawiść za to, że mnie okłamał, ale jest mi też przykro z powodu bólu, który musi teraz czuć. Przepraszam - mówi śpiesznie. Zamykam oczy, moje piersi przygniata ciężar tego, co właśnie usłyszałam. Nie wiem, co powinnam teraz zrobić. Elias zaczyna płakać, w jego oczach błyszczą łzy, ramionami wstrząsa dreszcz. - Nie powiedziałem ci o tym, bo nie chciałem, żebyś mnie znienawidziła. Zastanawiam się, czy naprawdę go nienawidzę. Patrzę na niego, na jego rozpacz i nie mogę się zdecydować. - Proszę - błaga mnie. - Proszę, powiedz, że mi wybaczasz. Otwieram usta, ale nic nie mówię. Po głowie plączą mi się myśli o ścieżkach i obdartych kolanach, obietnicach i siostrach. Wszystkie wirują mi w głowie, ale żadnej nie mogę się chwycić. Wszystko to wydaje się tylko historią i czekam, aż zacznie sprawiać wrażenie prawdziwej, ale tak się nie dzieje. Wybaczam - słyszę głos za plecami i podskakuję, bo nie zdawałam sobie sprawy, że ktoś jeszcze jest tu z nami. Podnoszę się z ławki i widzę, że w progu stoją Harry i moja matka, która chwilę później wpada do pokoju i przytula mnie, przytrzymując mi głowę przy swoim ramieniu. Tak dobrze jest czuć znajomy dotyk jej ciała, że cała zatracam się w tej bliskości. Matka cofa się, chwyta dłońmi moje policzki i ściera z nich kciukami łzy. -

Moja dziewczynka - mówi cicho, a ja kiwam głową, bo jest jedyną matką, jaką znam.

Spoglądam przez ramię i w kącie widzę trzęsącego się Eliasa, ma wyprostowane plecy, ale przygryza wargę. Wpatruje się w Harry'ego szeroko otwartymi oczami. -

Co takiego? - pyta szeptem.

Harry podchodzi bliżej, aż stoją twarzą w twarz. -

Byłeś dzieckiem, Elias - mówi. - To nie twoja wina.

Elias mocno zaciska powieki, jakby mógł w ten sposób zatrzymać to, co nastąpi potem. Zabrałem je za bramę - mówi cicho. - To ja zostawiłem Abigail... Gabry. To ja nie przyprowadziłem Annah z powrotem. To moja wina. A teraz straciłem też Annah, a wioska jest martwa i to wszystko przeze mnie. - Całym jego ciałem wstrząsają dreszcze, gdy Elias próbuje złapać oddech. Oczy Harry'ego również są szkliste, gdy wyciąga rękę, żeby położyć ją na ramieniu Eliasa. A ja ci mówię, że to nie jest twoja wina. Wszystko w porządku. - Elias kręci głową, ale Harry przyciąga go do siebie i obejmuje, a ja słyszę, jak płacze.

Matka otacza mnie ramieniem i ściska mocno, a ja zdaję sobie sprawę, że nie miałam pojęcia, jakim ciężarem było dla Eliasa to poczucie winy. Jak wielkie brzemię musiał nieść na swoich barkach przez cały ten czas. Co musiał czuć, gdy zobaczył mnie w oceanie - kiedy zrozumiał, że ciągle żyję. Co się stało z wioską? - pytam w końcu. - Gdzie się wszyscy podziali? Czemu jest tu tak pusto? - Przełykam ślinę i wciskam paznokcie w skórę na kolanie, próbując zebrać odwagę, by zadać kolejne pytanie. - Co się stało z moją... z naszymi rodzinami? Matka wzdycha ciężko, ten dźwięk odbija się głośnym echem w małym domku. Podchodzi do kominka. Nie wiem, ile wiesz, Elias, albo ile pamiętasz z historii, które ci opowiadałam, Gabrielle, ale ja i Harry wychowaliśmy się w tej wiosce. - Spogląda w jego stronę i ciągnie dalej, jakby tylko ich dwójka znała te wspomnienia. - Kiedy byliśmy mniej więcej w waszym wieku... - Przerywa, a jej policzki zaczynają się lekko rumienić, tak samo twarz Harry'ego. Nigdy wcześniej nie widziałam, by moja matka zachowywała się tak w obecności jakiegoś mężczyzny i czuję się trochę zażenowana, jakbym poznawała ich prywatne myśli. W końcu przełyka ślinę i kontynuuje. - Tak naprawdę to nie ma znaczenia. Liczy się to, że ogrodzenie zostało przerwane. Do wioski dostali się Nieuświęceni i niektórzy z nas uciekli na ścieżkę. - Patrzy na mnie i Eliasa. - Musicie zrozumieć. Wychowano nas w wierze, że na świecie nie zostało już nic poza naszą wioską, a my byliśmy ostatnimi, którzy przetrwali. Nie pozwalano nam opuszczać granic osady i kiedy wydostaliśmy się za ogrodzenie, byliśmy przerażeni. Harry przechodzi przez pokój, żeby stanąć przy niej, a ja obserwuję jej reakcję na jego bliskość. Już wcześniej słyszałam fragmenty tej historii, ale nie przypominam sobie, by matka wspominała o Harrym i jego roli w tamtych wydarzeniach. Ja... - Matka spogląda na swoje dłonie. - Udało mi się dotrzeć do oceanu. Wyrzuciło mnie na brzeg, ale opuściłam Harry'ego, moją najlepszą przyjaciółkę, Cass, oraz małego chłopca o imieniu Jacob. - Przełyka ślinę i właśnie mam wyciągnąć do niej rękę, kiedy Harry mnie uprzedza. Matka mówi dalej, patrząc mu w oczy. - Próbowałam tu wrócić. Prosiłam ich, by wysłali po was ludzi, ale myśleli, że oszalałam. Uważali, że ocalałam z zatopionego statku i zwariowałam po zbyt długim przebywaniu w słonej wodzie i na słońcu - szepcze, teraz już tylko do Harry'ego. - Nie pozwolili mi też iść do Lasu samej. Harry ściska jej dłoń. Już dobrze, Mary - mówi. Patrzą sobie w oczy jeszcze przez chwilę, a ja odwracam wzrok, bo czuję się skrępowana. Wróciliśmy do wioski - opowiada Harry, spoglądając na mnie i Eliasa. - Ciągle walczyli z Nieuświęconymi, próbowali jeszcze odpierać ich atak. Ostatnim bastionem była Katedra. Infekcja rozgorzała już w środku i musieli ją podpalić, żeby wszystkich zabić. Nie mieli innego wyjścia - dodaje cicho. Niewielu nas zostało. Przetrwały tylko jednostki. Poślubiłem Cass i choć próbowaliśmy, to nigdy nie udało nam

się mieć dzieci. Wychowaliśmy Jacoba najlepiej, jak potrafiliśmy. W końcu urodziło się kilkoro innych dzieci, a ty, Eliasie, byłeś jednym z nich. Jacob się ożenił i urodziły mu się bliźniaki. Chodzi o ciebie, Abigail. - Blednie i chrząka, żeby oczyścić gardło. - To znaczy Gabry - poprawia się. - I twoją siostrę, Annah. Gdy słucham tej opowieści, sprawia ona wrażenie prawdziwej. -

Moja matka - szepczę. - Co możesz o niej powiedzieć?

Harry spogląda na Mary, a potem ciągnie dalej. Urodziła się już po upadku wioski - mówi. - Wydaje mi się, że między innymi za to kochał ją Jacob. Urodziła się wolna od wspomnień z tamtych dni. To również oznaczało, że nie potrafiła zrozumieć tej strony osobowości Jacoba, która narodziła się w trakcie naszej wędrówki po drugiej stronie ogrodzenia. Uśmiecham się, myśląc o niej. Zastanawiając się, jaka była. Siadam na ławce i podciągam kolana do góry, a potem obejmuję je ramionami. Harry znowu robi przerwę, spoglądając na pusty kominek, a matka wyciąga rękę, by chwycić jego dłoń. Nie jest łatwo urodzić bliźniaki - mówi z wahaniem, a serce łomocze mi w piersi i kręci mi się w głowie. - A to Siostrzeństwo, kobiety rządzące wioską, potrafiły leczyć i opiekowały się chorymi w Katedrze. Kiedy ta spłonęła, straciliśmy wszystkich, którzy znali się na medycynie. Oprócz tego utraciliśmy też zapasy. Przy zwykłej ciąży były trudności... a co dopiero mówić o bliźniaczej... Zamykam oczy i przyciskam twarz do kolan, spodziewając się już, co usłyszę za chwilę, nawet jeśli tego nie chcę. -

Twoja matka umarła przy porodzie, wydając na świat ciebie i twoją siostrę - mówi w końcu.

Tyle razy o niej myślałam. Próbowałam przypomnieć sobie jej zapach albo głos. Czułam się pusta i zła na siebie, że o niej zapomniałam. A tak naprawdę nigdy nie miałam szansy jej poznać. -

Co było dalej? - pytam przytłumionym głosem.

Słyszę szuranie, kiedy Harry się porusza. Matka szepcze coś do niego. -

Niewielu z nas przetrwało walkę z Nieuświęconymi

mówi w końcu Harry. - Kiedy zaginęła też wasza trójka... - Bierze głęboki oddech. - Jacob nie mógł się pogodzić ze stratą swoich córek - mówi, a ja podnoszę głowę, żeby na niego spojrzeć. Łzy rozmywają mi przed oczami cały świat. Wziął ze sobą kilku innych mieszkańców i wyszli, żeby was szukać. - Wzrusza ramionami, nawet teraz dostrzegam, jak wielki ciężar musiał nieść ze sobą ten człowiek przez te wszystkie lata. Po

raz pierwszy zdaję sobie sprawę z tego, jak są starzy oboje. Ile musieli razem z matką przeżyć. Harry spogląda na ich splecione palce. Nigdy nie wrócili - kończy. - Cass i ja zostaliśmy w wiosce. Ona stwierdziła, że spędziła wystarczająco dużo czasu w Lesie i chciała przeżyć resztę swojego życia bezpieczna, wewnątrz ogrodzenia. Powoli wszyscy inni umierali, a w zeszłym roku także Cass odeszła w czasie snu. Głos mu się załamuje, matka muska dłonią jego kark. Harry pochyla głowę, żeby dotknąć policzkiem jej ręki, a matka uśmiecha się delikatnie. Wyobrażam sobie ich samych w tej wiosce - jedynych ocalałych. Nie mieli pojęcia, czy istnieje coś poza Lasem i nawet nieszczególnie ich to obchodziło. Było im dobrze tylko we dwójkę, byli bezpieczni. Zastanawiam się, jak niewiele brakowało, a ja wybrałabym to samo. Tak wiele bym przez to straciła. Nic z tego nie pamiętam - szepczę. Czuję się, jakbym w jakiś sposób zawiodła ludzi, którzy kiedyś mnie kochali, którzy kiedyś ruszyli w Las, żeby mnie odnaleźć. - Nic nie wydaje mi się znajome. Nie przejmuj się - mówi matka, siadając obok mnie. Bierze do ręki mój warkocz i zaczyna przeczesywać go palcami, jak zawsze, gdy jest zdenerwowana. Tak łatwo by mi było, gdybym tylko uwierzyła w jej słowa. Nie mogę jednak tak szybko zrezygnować z przeszłości. Wstaję, bo wiem, że muszę coś zrobić, chociaż nie wiem jeszcze co. Potrzebuję jakiegoś wspomnienia, na którym mogłabym się oprzeć. W którym domu mieszkałam? - pytam Harry'ego w nadziei, że w jakiś sposób uda mi się pobudzić pamięć. Wyciąga rękę. -

Po drugiej stronie drogi, trzecie drzwi - mówi.

Powoli przechodzę przez pokój, a matka idzie za mną. Tak bardzo chciałabym, żeby poszła ze mną, ale mimo to czuję, że powinnam to zrobić sama. -

Możesz mnie na chwilę zostawić samą? - pytam ją, a ona niechętnie kiwa głową.

4 Po wyjściu z budynku przechodzę kawałek i trafiam przed małą chatkę. Wyglądała tak samo jak inne domki po obu jej stronach. Opustoszała. Porzucona. Zielsko porosło coś, co kiedyś było małym ogródkiem, pnącze opanowało połowę domu i wyrasta nawet z komina. Jest w tym miejscu jednak coś innego, coś dziwnego. Jakby okna były odrobinę za bardzo od siebie odsunięte, a dach opadał pod trochę innym kątem. Podchodzę do chatki powoli, dźwięki popołudnia zaczynają się wyciszać.

Wypaczone drzwi z kilkoma brakującymi deskami są zamknięte. Otwieram je i czuję, że coś we mnie wzbiera. Nie wspomnienie, nie wizja, ale uczucie. Coś znajomego. Jakbym się czegoś spodziewała. W środku porozstawiane są krzesła, stół, ławka i lada. Trawa sięga mi aż do łydek, gdy spaceruję po pokoju. Zatrzymuję się przy ścianie. Przed oczami mam kawałek starego lustra w ramce z rzeźbionego drewna. Wiem, co zobaczę, nawet zanim jestem na tyle blisko, by się w nim przejrzeć. Moje odbicie będzie niewyraźne «1 * i rozmyte. Zniekształcone przez wiek lustra. Ale w lustrze będziemy obie. Tak jak było zawsze, Kiedy jednak otwieram oczy, w lustrze widzę tylko siebie. Wyciągam rękę i dotykam powierzchni lustra. Jest tam ktoś jeszcze, z taką samą twarzą. Te same oczy, broda i uszy. Rozkwita we mnie głęboki ból, emanując przez skórę. Tak wiele mnie ominęło przez Eliasa. Wtedy jednak przypominam sobie o matce, oceanie i latarni. Zastanawiam się, czy potrafiłabym z tego zrezygnować. Gdybym mogła wybrać sobie życie, na które bym się zdecydowała? Za lustrem do ściany przyczepione jest zdjęcie, więc ściągam je i dotykam palcami, zbierając kurz. To stara fotografia lśniących srebrnych budynków, wysokich pod samo niebo i ustawionych w szeregu aż po horyzont. Jasna żółta ramka okala obrazek, duże litery układają się w słowa Nowy Jork. Wpatruję się w zdjęcie, próbując je sobie przypomnieć, ale nie potrafię. Spoglądam znowu na odbicie w lustrze, zastanawiając się, ile straciłam. Wydaję się sobie obca, jakbym od lat nie widziała swojej twarzy. Wyglądam inaczej - oczy są odrobinę bardziej udręczone, usta troszeczkę mocniej zaciśnięte. Przypominam swoją matkę, Mary. Nie chodzi o podobieństwo fizyczne, a raczej o to, że obie wyglądamy jak ktoś, kto stawił czoła rzeczywistości naszego świata. Wyciągam dłoń i dotykam lustra. Mam siostrę. Podniecenie i nadzieja drażnią mi skórę. Odbicie uśmiecha się do mnie, oczy skrzą się od możliwości. Wtedy obraz drży i faluje, w progu za plecami dostrzegam czyjąś sylwetkę. Odwracam głowę, zażenowana, że ktoś widział, jak gapię się na własne odbicie w lustrze, i widzę Catchera. Skrępowana, wkładam za ucho luźny kosmyk, który wypadł mi z warkocza. Czekam, aż powie, co się dzieje, ale on mówi tylko: - Cira prosiła, żebym cię znalazł. Och - odpowiadam. Zapomniałam o niej. Właściwie zapomniałam o wszystkim oprócz mnie samej. - Wszystko z nią w porządku? - pytam. Wzrusza ramionami, spoglądając w lustro za mną. Wchodzi głębiej do pomieszczenia i powoli przechodzi po nim, trzymając się blisko ściany.

Znalazłem pozostałych niedaleko stąd i powiedziałem im o Rekrutach. Biorąc pod uwagę to, co zobaczyłem ostatniej nocy, są maksymalnie dzień albo dwa dni drogi od nas. Harry razem z twoją matką pomagają zebrać zapasy. Mówi, że tylko on został w wiosce, reszta umarła. Krzyżuję ramiona na piersi, skóra nagle robi się śliska. Tyle domów jest teraz bezużytecznych, porzuconych. Co by było, gdybym nigdy nie zagubiła się w Lesie? Gdybym nie obtarła sobie kolana i wszyscy wrócilibyśmy na koniec dnia? Co by się stało z moją rodziną? Jutro wyruszamy. Po drugiej stronie wioski znowu zaczyna się ścieżka, a ty razem z resztą tam pójdziesz, podczas gdy ja zniszczę ogrodzenie, żeby do wioski weszli Mudo i Rekruci nie mogli przez nią przejść. - Jego głos jest taki beznamiętny i bezosobowy, że aż się wzdrygam. Odwracam się i spoglądam w lustro. Patrzę na to, co kiedyś było moim domem. Dopiero co go znalazłam, a już muszę go opuścić. Zamykam oczy, żeby odnaleźć wspomnienie, którego mogłabym się trzymać. Coś, co mogłabym zabrać ze sobą. Nic się jednak nie pojawia. Ostrożnie ściągam zdjęcie Nowego Jorku ze ściany i wkładam je do kieszeni. Twoja matka, to znaczy Mary, jest teraz przy Cirze i próbuje coś poradzić na zakażenie krwi, ale chce z tobą porozmawiać - mówi tym samym tonem. A więc już wiesz - odpowiadam, nawet nie zadając sobie trudu, by nadać tym słowom ton pytania. Catcher wie, że Mary nie jest moją matką. Wzrusza ramionami i wychodzi z chatki. Jego obojętność jest bolesna. Podobno jest moim przyjacielem. Podobno mogę mu zaufać. Podobno to w nim się zakochałam. Spieszę się, by go dogonić, kiedy krąży po pustych dróżkach. Catcher, poczekaj - wołam za nim, ale nawet nie zwalnia. Kiedy wreszcie jestem wystarczająco blisko, łapię go za rękę, a bijący od niego żar przypomina mi o infekcji. Ciągnę go, aż w końcu staje ze mną twarzą w twarz. Ma zmęczone i zaczerwienione oczy. Nie zauważyłam wcześniej, jak opadły mu policzki i zaczynam się zastanawiać, czy ostatnio regularnie jadał. Czemu mi nie powiedziałaś, Gabry? - pyta, w jego głosie słychać rezygnację. Chwyta mnie za ramiona z taką mocą, że prawie zaczynam się go bać. - Mogłaś mi zaufać - mówi cicho, łamiącym się głosem. Nie wiem, co mu powiedzieć, jak wyjaśnić, że sama nie chciałam stawiać czoła przeszłości. Zabiera dłoń z mojego ramienia i przenosi ją na szyję, palcami muska kark, przekazując mi swoje ciepło. Pochyla głowę, aż jego czoło dotyka mojego i rozdziela nas już tylko gorące powietrze. Zastanawiasz się czasem, co by było, gdybym tamtej nocy jednak wspiął się na kolejkę górską? - pyta. - Jak nasze życie mogłoby dziś wyglądać? - Jego kciuk przesuwa się po mojej szyi. Gdybym tylko nie miał lęku wysokości? Przypominam sobie tamtą noc. Przed oczami mam karuzelę z wyszczerbionym jednorożcem. Czuję zapach soli

w powietrzu i jej posmak na podniebieniu. Pamiętam, jak dałam mu wymówkę, by nie ścigać się z resztą. Tyle razy wracałam pamięcią do tamtej chwili. Wyobrażałam sobie milion innych scenariuszy. Gdybym się tak nie bała, gdybym poczekała jeszcze ułamek sekundy przed zamachnięciem, żadne z tamtych wydarzeń nie miałoby miejsca. Żadne z nas nie byłoby teraz tutaj. Nie mówię mu tego jednak. Zamiast tego odpowiadam mu zupełnie inaczej. Matka powiedziała mi kiedyś, że o niektórych rzeczach warto zapomnieć albo zostawić je w spokoju. - Catcher uśmiecha się lekko, kącik jego ust unosi się. - Przetrwałeś, tylko to się liczy. Tylko to jest ważne. - Splatam nasze dłonie, wkładając swoje palce między jego. Nie jestem pewien - mówi, wpatrując się w miejsce, w którym stykają się nasze ciała. - Nie wiem już, jaka jest różnica między prawdziwym życiem a zwykłą egzystencją. Czym są Mudo? Oni tylko trwają. Wydaje mi się, że życie polega na czymś więcej. Inaczej co by nas od nich różniło? Wtedy przypomina mi się Elias i ta noc, kiedy udało nam się uciec z miasteczka i staliśmy razem z Wyznawczy-nią, którą on nazwał Kyrą, i powiedział mi, że między nami i nimi nie ma żadnej różnicy. Wtedy nie chciałam w to wierzyć, ale teraz nie jestem już taka pewna. Stojąc w opuszczonej wiosce, która jest o krok od zagłady, ciężko jest zastanawiać się nad tym, czy nasze życie polega tylko na przetrwaniu. Na z góry przegranej walce. Przełykam ślinę i myślę o tym, co powinnam była wtedy powiedzieć Eliasowi. A co z miłością? - pytam cicho Catchera. - To właśnie ta różnica. Na tym właśnie opiera się życie. Zabiera głowę i przesuwa palce po mojej twarzy. Jego uśmiech jest smutny i boję się go, bo nie wiem, co kłębi się Catcherowi w myślach. Nie wiem już, kim jest. Kiedyś było inaczej. -

Co się dzieje, kiedy nie możesz liczyć na miłość? - pyta. - Co jeśli nie możesz kochać?

Czuję, że wypełnia mnie pustka. Catcher brzmi tak samo jak Cira, kiedy odwiedziłam ją po raz ostatni przed tym, gdy podcięła sobie żyły - jakby porzucał nadzieję. -

Na mnie możesz liczyć - mówię. - Na mnie i na Cirę.

Odsuwa się, a ja staram się trzymać go, dopóki jeszcze jest na tyle blisko, że możemy się dotykać. Dookoła nas znajdują się opuszczone chaty i domy, przerośnięte zielsko i świerszcze, a nad wioskę nadciąga wieczór. -

Czy kiedykolwiek mogłabyś mnie kochać? - pyta głosem zdradzającym wszystkie jego uczucia.

Zaczynam szybciej oddychać. Tak - szepczę, czując się, jakbym przez to słowo coś traciła. Próbuję przypomnieć sobie swoje wcześniejsze marzenia, ale już nie potrafię. Kiedyś byłam w stanie wyobrazić sobie całą naszą przyszłość. Catcher był całym moim życiem. Moje życie należało do niego. Zawsze myślałam, że jeśli

go stracę, w ten sposób zaprzepaszczę również tę przyszłość. Jednak kiedy teraz zamykam oczy, próbując wyobrazić sobie siebie i Catchera razem, nie widzę już nic. Nie zadaje pytania, którego najbardziej się boję - czy kocham go teraz? Ponieważ nie jestem już tego pewna. Wzrok przesłaniają mi łzy, więc przygryzam wargę, żeby się nie rozpłakać. Catcher patrzy na swoje dłonie. -

Myślisz, że po przemianie zostaje w nich coś ludzkiego? - pyta.

Nie wiem. - Myślę o Wyznawcach i bezzębnych Mudo. Zastanawiam się, czy oni wierzą w to, że coś z nas zostaje, coś z nas potrafi przetrwać. Ze to naprawdę jest życie wieczne. Ostateczne zmartwychwstanie. Kiedyś myślałam, że Mudo są wyłącznie potworami, ale teraz nie mam już takiej pewności. Chyba boję się, że właśnie tak się stanie - mówi. - Właśnie to chyba najbardziej mnie przeraża: że jakaś część mnie zostanie uwięziona. Nie chcę wyobrażać sobie Catchera w takim stanie, nie chcę myśleć o tym, że kiedyś być może będę zmuszona go zabić. Biorę go za rękę. -

Nie pozwolę na to.

Kciukiem obrysowuje kontur mojej dłoni. Wokół nas snuje się cisza. Elias to dobry chłopak - mówi w końcu Catcher. - Patrzy na ciebie tak samo jak ja kiedyś. Tak samo, jak chciałbym patrzeć na ciebie teraz. Czuję, że się czerwienię, po mojej szyi rozlewa się fala gorąca. Chciałabym powiedzieć Catcherowi, że Elias jest kłamcą i cały czas ukrywał przede mną prawdę. Elias nie jest tobą - stwierdzam zamiast tego. — Ty znałeś mnie przez całe życie. Znamy się od zawsze. To powinniśmy być my. - Czemu Catcher nie może tego zrozumieć? Czemu ciągle odsuwa się ode mnie? Przesuwa dłoń wzdłuż mojego policzka, znowu przyciągając moją głowę bliżej i wydaje mi się, że może tym razem mnie pocałuje. Choć raz będzie tak jak kiedyś. -

On cię ochroni - szepcze zamiast tego.

Ty możesz mnie ochronić, Catcher - odpowiadam, bo chcę, by mnie zrozumiał. Boję się, że nie zdołam pokazać mu, że to on ma zapewnić mi przyszłość, jakiej zawsze oczekiwałam. Jeśli to się nie uda, nie wiem, co mnie czeka. Catcher potrząsa głową. - Ja już nie mogę nikomu zapewnić bezpieczeństwa - mówi. - Cira cię woła, bo chce się pożegnać. Ona umiera, Gabry. Po tych słowach odwraca się i odchodzi, zostawiając mnie samą z niespokojnym wieczornym powietrzem, zmuszoną walczyć z ciałem, by nie zapomniało, jak się oddycha.

Idę za Catcherem między zarośniętymi i zbitymi w ciasną gromadkę chatami aż do domu Harry'ego, który znajduje się z dala od wszystkich zabudowań, daleko za ruinami dużego spalonego budynku na drugim końcu wioski. Harry mieszka w sporym i przestronnym domu z pełnymi zakamarków pokojami i dużym ogrodem, który okalają eleganckie strumyki z wodospadami, wijące się między klombami i wzdłuż równiutko zasadzonych grządek z warzywami. W wejściu do patio leży pies, nos i uszy wystawił na słońce, ale resztę schował w cieniu. Gdy Catcher podchodzi bliżej, zwierzę zaczyna warczeć, unosząc wargę, by pokazać zęby. - Wyczuwa infekcję - mówi do mnie Catcher, wskazując na psa. - Wabi się Odys. Harry wyszkolił go tak, by ostrzegał przed Mudo. Warczenie psa po raz kolejny przypomina mi, że Catcher się od nas różni i kiedy patrzę na jego twarz, widzę, jak bardzo mu to ciąży. Cira siedzi na ławce otoczonej żółtymi kwiatami. Uśmiecha się na mój widok, ale nie zadaje sobie trudu, by wstać. Słońce wisi tuż nad lasem, ostatni oddech dziennego światła przesącza się przez korony drzew. Widzę, jaka jest słaba i chuda. Oddycha płytko, usta ma wyschnięte i popękane. Siadam tuż obok i chwytam jej dłoń. Jest cieplejsza nawet od skóry Catchera, zainfekowana krew buzuje w żyłach. Ściskam ją, czując wzbierający we mnie płacz. Wyczuwam ostrą woń ziół z lekarstwa mojej matki, podanego zbyt późno, by w czymkolwiek mogło pomóc. Do ogródka wchodzi Elias, trzymając w ręku lampę i dzbanek z wodą. Od razu zauważam jego obecność, obserwuję każdy jego ruch i oddech. Prawie na mnie nie patrzy, proponując Cirze coś do picia. Ona jednak odmawia, machając ręką. Wtedy Elias odwraca się, by wyjść, a ona zadaje mu pytanie. -

Wierzysz w to samo, co Wyznawcy Ducha? - Jej głos jest zachrypły i nierówny.

Elias cały sztywnieje. Rzuca przelotne spojrzenie w moim kierunku, a potem odpowiada pytaniem na pytanie. -

Co masz na myśli?

Cira uśmiecha się lekko. -

Zmartwychwstanie. Drugie życie pod postacią Mudo. Drugą szansę.

Za Cirą dostrzegam Catchera, który stoi w progu pogrążonego w cieniu pomieszczenia. Sztywnieje, słysząc jej pytanie, ale nic nie mówi. Jest zbyt ciemno, bym mogła zobaczyć wyraz jego twarzy, ale oczy ma zmęczone. Cira ciągnie Eliasa za język. Wyznawcy mówili o tym, kiedy byliśmy przetrzymywani z nimi w Viście. Opowiadali nam, w co wierzą. Powiedzieli, że to inny sposób, by żyć. To zmartwychwstanie. -

To sekta szaleńców. - Z ciemności dobiega głos Catchera.

Cira zamyka oczy. Wątpię, by wiedziała, że brat jej słuchał. Kiedy znowu otwiera usta, zdradza swoje podniecenie. Odwraca się, by na niego spojrzeć. Ale spójrz na siebie, Catcher! Jesteś zarażony, ale nadal żyjesz. Minęły już tygodnie, a ty nadal tu jesteś! Wciąż pozostając w cieniu, Catcher krzyżuje ręce na piersi i marszczy brwi. Nie rozumiem, do czego zmierza Cira, co próbuje nam powiedzieć. Mogę teraz myśleć jedynie o cieple palców Catchera na mojej skórze, każdy jej skrawek palił mnie gorącym płomieniem. Cira wstaje z ławki i podchodzi do brata, stawiając chwiejne kroki. Co jeśli to moja jedyna szansa? - pyta. - Wiesz tak samo dobrze jak ja, że nie mogę z wami jutro wyruszyć w dalszą drogę. Nie będę w stanie za wami nadążyć. -

Nie podoba mi się to, Cira - odpowiada Catcher.

Patrzę na Eliasa. Czuję się niezręcznie jako świadek tej rozmowy, jakbym była intruzem, ale on jest skupiony na Cirze. Ma głowę przechyloną na bok, jakby się nad czymś zastanawiał. -

Co jeśli jestem taka jak ty, Catcher? - pyta Cira, kładąc mu dłoń na ramieniu.

Nagle już wszystko rozumiem. Dlaczego wtedy poszła do Lasu i co planuje zrobić teraz. Chcę zaprotestować, powiedzieć cokolwiek, by ją powstrzymać, ale Elias ściska mi ramię, przytrzymując mnie w miejscu. Nie warto ryzykować - mówi Catcher do Ciry. W jego głosie słychać cierpienie, czuję je przy każdym uderzeniu serca. Nie ma żadnego ryzyka, Catcher. Nie rozumiesz? - Cira niemal krzyczy. - Ja umrę. Albo tutaj, albo kiedy przyjdą Rekruci, albo w drodze, kiedy nie będę mogła nadążyć. Mój stan wcale się nie poprawia. Gorączka ani trochę nie spada. Pragnę zamknąć oczy i odwrócić głowę, ale Elias przesuwa rękę w dół, w kierunku mojej dłoni. Jego dotyk daje mi siłę i pocieszenie. Catcher zaciska palce na framudze. A co jeśli to nie zadziała? - warczy na swoją siostrę, wypowiadając na głos moje myśli. - Co jeśli zmienisz się w jedną z nich? Cira przykrywa jego dłoń swoją. -

Wtedy mnie taką zostawisz.

Wówczas z jego piersi wyrywa się szloch. -

Nie możesz mnie o to prosić, Cira - odpowiada. Na ich widok kraje mi się serce.

Cira przyciska głowę do jego ramienia, są zwróceni do nas plecami. Setki razy widziałam ten obrazek Cira przytulona do swojego brata. Przyciskająca swój policzek do jego policzka, gdy próbuje zmusić go, by zaśmiał się z jej żartu; by ustąpił jej, gdy wda się w kłopoty; by podarował jej wszystko, czego tylko zapragnie. Wiem, jaki ma teraz wyraz twarzy, nawet jeśli go nie widzę. I wiem, jak to się skończy. Czuję słony posmak gorących łez. -

Wcale cię nie proszę, Catcher. - Cira mówi tak cicho, że prawie jej nie słyszę.

Nie mogę dłużej tego słuchać. Nie potrafię znieść bólu, nie mogę pogodzić się z tym, że moja najlepsza przyjaciółka umiera i chce zostać Mudo. Nie może być pewna, że jest odporna - nikt z nas tego nie wie. Co jeśli to nie zadziała? Zabieram rękę z uścisku Eliasa i uciekam z ogrodu, biegnąc na oślep przez pokoje, aż w końcu wypadam z domu i śpieszę przez cienie, mijając kolejne chaty. W oddali widzę pagórek na końcu wioski i biegnę w jego kierunku, aż każdy skrawek mego ciała woła, bym się zatrzymała. Staję i spoglądam na Las w momencie, kiedy słońce właśnie chowa się za drzewami. Słyszę za sobą zbliżającego się Eliasa. Znam jego zapach, rytm jego oddechów i dźwięk jego kroków. Nie możesz jej na to pozwolić - mówię, gdy on łapie mnie za rękę i odwraca. - Sam mi powiedziałeś, że nie wierzysz w to, co Wyznawcy powtarzają o zmartwychwstaniu. Powiedziałeś, że to nieprawda. - Uderzam pięściami o jego pierś, a on mnie nie powstrzymuje. - To tylko jakiś sekciarski bełkot. Nie możesz jej na to pozwolić. -

To nie ja podejmuję tę decyzję, Gabry - odpowiada.

Ale ona chce się zabić - niemal płaczę. - Powinniśmy chronić innych. Na tym polega bycie człowiekiem. Naszym zadaniem jest o nich dbać. Nie możemy... - Zatrzymuję ostatnie słowa, próbując zapanować nad oddechem. - Muszę ją powstrzymać - mówię, pozwalając, by gorące łzy spłynęły po moich policzkach. - Co jeśli to nie zadziała? Stracimy ją. Elias obejmuje mnie i przyciąga do siebie. Daje mi tyle ciepła, siły i poczucia bezpieczeństwa. Tylko tyle nam zostało? - pytam. Jestem już taka zmęczona tym nieustannym zmaganiem się z przeciwnościami, tą walką, która wydaje się bezcelowa. Wszyscy, których kocham, giną albo się zmieniają, a ja zostaję sama. - Czy na tym właśnie polega życie? Na czekaniu na śmierć? Szukaniu jej? Zapraszaniu jej do siebie? Nie - odpowiada, jego głos jest ledwie szeptem, który czuję na policzku. - Nie na tym polega życie. Więc na czym? - Pragnę, by dał mi powód do dalszej walki. Do dalszego wysiłku, nawet jeśli jest zbyt duży. Nawet jeśli nie jestem już pewna, czy podołam. -

Na tym - mówi, a potem przyciska swoje usta do moich.

Jego pocałunek jest ciepły. Jest bardziej pełny życia niż cokolwiek, co udało mi się do tej pory poznać. Czuję w nim żar, napięcie, pragnienie i żądzę. Jego palce plączą się w moim warkoczu, przyciąga mnie

do siebie, dotykam jego napiętych ramion. W głowie mi iskrzy i rozumiem już, co miał na myśli, mówiąc, że na tym polega życie. Gdybym mogła zostać z nim tutaj już na zawsze, spleciona w ten sposób, w ciemności - nie wahałabym się. To Elias pierwszy się odsuwa, a ja z powrotem się do niego zbliżam, ale on robi krok do tyłu i na moich wargach zostaje już tylko gorące powietrze. Czuję mrowienie na skórze w każdym miejscu, którego dotknął. Zbliżam palce do ust, wiruje mi się w głowie. Chcę więcej. Po raz pierwszy cieszę się z tego, kim jestem i gdzie jestem. Nie chcę wracać do przeszłości. Nie pragnę już wymazać wszystkiego, co było wcześniej, bo nie chciałabym utracić tej chwili. Nawet nie wiesz, ile razy chciałem do ciebie powiedzieć Abby albo Abigail - mówi głosem ochrypłym od tęsknoty. - Tyle razy, dorastając, patrzyłem na Annah i myślałem o tobie. Jego słowa uderzają we mnie i wysyłają dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Nasuwa mi się myśl, przez którą czuję ucisk w klatce piersiowej. -

Czy ty... myślisz o Annah, kiedy na mnie patrzysz?

W jego wzroku dostrzegam ostrożność. Cały czas o niej myślę - mówi. - Spędziłem wiele miesięcy na podróżowaniu od wioski do wioski, od miasta do miasta, szukając jej. A ja tylko ją zastępuję? - pytam. Myślę o jego wyrzutach sumienia, o wszystkim, co dla niej zrobił i przez co dla niej przeszedł. Nie winiłabym go za to, że patrząc na mnie, myśli o niej, ale musi zrozumieć, że nie jestem Annah. Nigdy jej nie zastąpię. Blednie i otwiera usta. Potrząsa głową, ale w dalszym ciągu nic nie mówi. Wydaje się równie przerażony, co wściekły, ale przede wszystkim wygląda, jakby mu było niedobrze. Czekam, aż powie, że zwariowałam i nie mam racji. Zamiast tego on tylko odwraca się i odchodzi, zostawiając mnie w ciemności. Na ustach wciąż czuję jego smak. Kiedy wracam do ogrodu, żeby zobaczyć się z Cirą, na niebie widać ledwie rąbek księżyca, którego ostre krawędzie wydają się rozmazane w wilgotnym i gorącym powietrzu letniej nocy. Mój umysł pracuje na najwyższych obrotach, pielęgnując w pamięci pocałunek Eliasa, a potem powracając do myśli, że być może pragnie mnie tylko dlatego, że przypominam mu kogoś innego. Kiedy udaje mi się dotrzeć do ogrodu, jest już pusty i serce zaczyna wybijać mi wściekłe staccato. Powoli podchodzę do ławki, na której ostatnio siedziała Cira. Na środku leży mały przedmiot, więc pochylam się, żeby przesunąć palcem po tasiemce, na której zawieszona jest figurka superbohate-ra. Podnoszę go, czując ciężar nadziei i marzeń jego właścicielki - jej wiary, że istnieje ktoś potężniejszy od nas, kto będzie w stanie uratować świat. Dookoła słychać świerszcze i żaby, ale oprócz nich do moich uszu nie docierają żadne dźwięki poza dalekimi jękami Mudo. Coś porusza się za moimi plecami, więc odwracam się, kładąc rękę na swoim nożu.

Z jednego z pokoi sąsiadujących z ogrodem wychodzi matka, ale zbliża się do mnie z wahaniem. Ta jedna krótka chwila niepewności daje mi znać, że stało się coś złego. -

Co się stało? - pytam, choć nie wiem, czy uda mi się znieść ciężar tej wiadomości.

-

Chodzi o Cirę - odpowiada.

Zamykam oczy i opuszczam ramiona. Matka podchodzi bliżej i kładzie rękę na moim barku. -

Co z nią? - pytam głosem cichym niczym bryza nad powierzchnią wody.

-

Poszła do Lasu. Poprosiła brata, by dał jej coś do jedzenia i wymknęła się, kiedy odszedł.

Co się wydarzyło? - szepczę, zachowując resztki nadziei, że miała rację w kwestii odporności. Wahanie mojej matki znowu mówi mi wszystko. W tej chwili potrafię myśleć tylko o tym, że to moja wina. Uciekłam - nie mogłam stawić czoła Cirze i jej bólowi. Gdybym była silniejsza, gdybym wytrwała przy jej boku, nie mogłaby się wymknąć. Nie udałoby jej się przedostać do Lasu. Ja całowałam się z Eliasem, a Cira właśnie składała w ofierze swoje życie. Catcher poszedł za nią - mówi matka. - Ale minęło już trochę czasu. - Głaszcze mnie po włosach, wkłada luźny kosmyk za ucho. Spoglądam na kwiat, którego niedawno dotknęła Cira. Krawędzie jego płatków zrobiły się suche i brązowawe. Nie miałam okazji się z nią pożegnać. Dlaczego wszystko umiera? - pytam. - Ta wioska. Cira. Cały świat. Nie rozumiem, jaki to wszystko ma sens. Matka wzdycha. Kiedyś marzyłam o wielkim świecie - mówi cicho. Chociaż nie widzę jej twarzy, wiem, że wzrok matki odpłynął w dal. - O wszystkich możliwościach, jakie czekały na nas za Lasem. Śniłam o oceanie. Był wszystkim co chciałam zobaczyć. -

Skąd wiedziałaś, że tego właśnie pragniesz? - pytam głosem pełnym łez.

Wzrusza ramionami. Nie mam pojęcia. Czułam to w środku od dziecka. Odkąd matka opowiadała mi historie na temat oceanu. Myślę o Catcherze i Eliasie. O tym, jak bardzo chciałam zostać w latarni, czuć się bezpieczną w granicach Visty. O tym, że wciąż chcę pamiętać i zapomnieć jednocześnie. Zaciskam mocno powieki. Co jeśli nie wiem, czego chcę? - pytam ją, wypowiadając na głos szalejący we mnie strach. Co jeśli nigdy się nie dowiem? Co jeśli się pomylę?

Matka kładzie dłoń na moim policzku. -

Będzie dobrze - mówi.

Wstrzymuję oddech, czekając, aż jej dotyk przyniesie mi pocieszenie. I wtedy zdaję sobie sprawę, że przez cały czas to właśnie było moim problemem. Nie tylko potrzebowałam wsparcia i bezpieczeństwa, ale oczekiwałam, że to inni odnajdą je dla mnie, choć przede wszystkim to ja powinnam odnaleźć to w sobie. Odkąd pamiętam, ciągle się bałam - Lasu, łamania zasad, świata po drugiej stronie Bariery. Bałam się życia. Wszystko było dla mnie czarno-białe - żywe albo martwe, bezpieczne albo groźne. Jednak jak w ten sposób poradzić sobie z Catcherem, który już zawsze będzie zarażony? Jak z Eliasem, który jest i Wyznawcą, i Rekrutem? Albo z tym, że urodziłam się w Lesie, ale zostałam wychowana poza nim? Mogłabym do śmierci mieszkać w latarni, ale co to by było za życie. Teraz zdaję sobie sprawę, że życie jest pełne ryzyka. Trzeba znać swoją przeszłość, ale zawsze patrzeć w przyszłość. Brać pod uwagę to, że możemy popełniać błędy, ale ciągle musimy wierzyć, że zasługujemy na przebaczenie. Wycieram łzy z twarzy i zmuszam się, by spojrzeć na matkę. Tak wiele w niej wydaje mi się obce. Patrząc na tę wioskę - na to, gdzie się urodziła i jak żyła - rozumiem, że bardzo mało o niej wiem. -

Jesteś szczęśliwa? - pytam.

Gabrielle. - Chwyta mnie za dłonie i uśmiecha się lekko. - Życie to życie - mówi. Wzrusza ramionami, patrząc na mnie. - Twój wybór polega na tym, że albo chcesz je przeżyć, albo nie. Patrząc na nią, mam ochotę śmiać się z tego, jak prostej odpowiedzi mi udzieliła. Jednak jej słowa do mnie przemawiają. Jakbym czekała na pozwolenie, by żyć tym życiem, które mi podarowała. Właśnie mam ją przytulić, żeby podziękować jej za to, że powiedziała wszystko, co chciałam usłyszeć, kiedy do ogrodu wbiega Elias. Oczy ma szeroko otwarte i walcząc o oddech, dyszy: Catcher wrócił z Lasu. Mówi, że Rekruci są bliżej, niż myślał. W każdej chwili mogą dotrzeć do wioski. Ma zamiar zacząć niszczyć ogrodzenie. Musimy uciekać! Skaczę na równe nogi, spokój naszej rozmowy właśnie się skończył. W nocnym powietrzu rozchodzą się już jęki zmierzających ku nam Mudo. Nie możemy pozwolić, by nas dogonili. Zaczynam zbierać zapasy, mój umysł pracuje na najwyższych obrotach, gdy próbuję sobie przypomnieć, czego będziemy potrzebować. Odys wbiega do ogrodu, sierść na grzbiecie ma najeżoną, zęby obnażone. Z jego gardła wydobywa się głębokie warczenie, a potem zaczyna szczekać. Ciągle spoglądam przez ramię w noc, zastanawiając się, czy on widzi coś, czego ja nie dostrzegam. Wstrzymuję oddech w oczekiwaniu. I wtedy ich zauważam, gromadzących się przy szczątkach Katedry. Chwiejnie podążają za nami poprzez ciemność. - Harry - dyszy moja matka, wbiegając z powrotem do domu.

Otwieram szerzej oczy, Elias klnie i łapie mnie za rękę. Zakłada sobie torbę na ramię i podaje mi mały plecak. Pozwalam poprowadzić się przez wioskę, chowając się w cieniach i nasłuchując jęków Mudo. W oddali słyszę wołanie mężczyzn, ale mogę tylko biec. Podążam za Eliasem, który kieruje się na drugą stronę wioski, do bramy, której jeszcze nie widziałam. -

Moja matka! - krzyczę do niego, próbując się zatrzymać, ale on ciągnie mnie za sobą.

-

Poradzi sobie - odpowiada Elias równie głośno, a ja potykam się, ale wciąż biegnę za nim.

Mijamy coś, co kiedyś musiało służyć za pole, ale teraz zupełnie zarosło - pnącza porastają zapomniane kłosy kukurydzy, które chłoszczą mnie, gdy między nimi przebiegamy. Ciemność przesłania mi wzrok i mogę jedynie robić krok za krokiem. Nasze oddechy i odgłosy stóp na ziemi są stłumione, gdy przeciskamy się przez splątaną roślinność. Przez to boję się, że jeśli za nami są Mudo albo nawet Roz-nosiciel - nie będziemy w stanie ich usłyszeć. Ciągle oglądam się za siebie, przerażona, że następny krok zaprowadzi mnie w ramiona śliniącego się Mudo. Mam nadzieję, że zobaczę biegnącą za nami matkę, ale dostrzegam tylko towarzyszące nam cienie. Pędzimy wzdłuż ogrodzenia, aż udaje nam się znaleźć drugą bramę. Elias walczy z zamkiem, który jest tak zardzewiały, że ciężko go otworzyć. W uszach dudni mi echo własnego oddechu, noc wydaje się zbyt cicha, zbyt pusta, aż Mudo po drugiej stronie ogrodzenia wyczuwają nas i zbliżają się, powłócząc nogami. Szarpią o metalową siatkę, jęcząc i wyciągając do nas ręce. W końcu brama zostaje otwarta i przeciskamy się, zamykając ją za sobą. Stoimy obok siebie, patrząc na wioskę. Za nami liście szeleszczą, a gałęzie kołyszą się, wydając przy tym dźwięki podobne do fal uderzających o brzeg. Po obu stronach Mudo napierają na ogrodzenie. Przed nami pustka. W końcu dostrzegam w ciemności poruszające się kształty, chwiejne i drżące. Przestrzeń dookoła zaczynają wypełniać Mudo, przesączający się przez szpary. To nie w porządku, że kiedy wreszcie odnajduję miejsce, z którego pochodzę, muszę opuścić je tak szybko. Mam przecież tyle utraconych wspomnień, zostaną tu pogrzebane na zawsze! To miejsce to moja przeszłość, tu mogłam odnaleźć siebie. Przypominam sobie poprzednią wioskę, przez którą przechodziliśmy - wypalony szkielet czegoś, co było kiedyś tryskającym życiem światem. Ile jeszcze takich wiosek znajduje się w Lesie? Ilu ludzi doczekało się tu śmierci, nie wiedząc, że gdzieś tam istnieje coś więcej? W oddali przemieszczają się jakieś sylwetki, jest ich zbyt wiele, by byli to Harry i matka. Zaciskam palce na bramie, przysuwam się do niej, marząc o tym, by móc wrócić, złapać ich i przyciągnąć w bezpieczne miejsce. W końcu dostrzegam matkę, jej spódnicę łopoczącą między sunącymi w naszą stronę nogami. W ręce niesie coś, co wygląda jak księga, którą widziałam wcześniej. Przyciska do piersi kartki, których za chwilę omal nie gubi i potyka się, prawie upadając. Ktoś do niej podbiega i przez chwilę wydaje mi się, że to Harry. Zbyt późno zdaję sobie sprawę, że ten osobnik jest zbyt wysoki i zbyt chudy. Moja matka nie może go widzieć.

- Mamo! - wrzeszczę. Spogląda na mnie, przez chwilę jej twarz oświetla przytłumiony blask księżyca. Uśmiecha się, krągłość jej policzków jest miękka i delikatna. Dostrzegam w niej przez chwilę młodą dziewczynę. Dostrzegam w niej samą siebie. Uciekającą z opanowanej przez Mudo wioski, niepewną swojej przyszłości. I nagle mężczyzna biegnący z tyłu rzuca się na nią i przygniata do ziemi. Matka próbuje utrzymać w dłoniach księgę. Upada w dziwnej pozie, z rozłożonymi nogami. I kiedy dotyka ziemi, księga rozpada się, rozrzucając kartki dookoła. Jestem już po drugiej stronie bramy, zanim rozumiem, co robię. Mam otwarte usta, choć nie wiem, jakie słowa wykrzykuję. Kieruje mną czysta wściekłość i przerażenie. Ten mężczyzna jest Rekrutem, jego czarna koszula z podwiniętymi rękawami cała pokryta jest burym kurzem. Staje nad moją matką z nożem w ręku. Mary próbuje się od niego odturlać, ale on stawia stopy na jej spódnicy po obu stronach nóg, unieruchamiając ją w ten sposób. Wokół nich wirują kartki papieru, odbijając resztki blasku księżyca, przez co świat sprawia wrażenie, jakby zwolnił. Jakby na moment siły grawitacji przestały działać, pozwalając nam wszystkim unosić się w stanie nieważkości. Podnoszę rękę, powietrze wydaje się rzadsze i lżejsze. Gdybym biegła szybciej, gdybym postarała się bardziej, mogłabym zdążyć, mogłabym powstrzymać Rekruta z nożem. Mężczyzna zupełnie nie przejmuje się tym, że mam zamiar się na niego rzucić. Nawet nie kuca i nie szykuje się na odparcie ciosu. Kątem oka dostrzegam Mudo, zbierających się w pobliżu mojej matki niczym chmury wokół słońca. Moja matka jest tak jasna, że nie mogę na nią patrzeć. Ani ja, ani Rekrut nie widzimy sylwetki pędzącej z oddali. W jednej chwili Rekrut stoi jeszcze nad matką, a w następnej frunie w powietrzu, otoczony przez kartki ze starej księgi. Jakby był równie lekki jak one. Wszystkie dźwięki uderzają we mnie jednocześnie. Jęki, krzyki, wołanie mężczyzn. Harry wyciąga rękę w stronę mojej matki, jego twarz jest cała czerwona z gniewu i strachu. Ona sięga po resztki księgi, ale Harry zaraz ją łapie i ciągnie za sobą. Odys rzuca się na leżącego na ziemi Rekruta z obnażonymi zębami i wygiętym grzbietem. Żadne nie widzi, że biegnę w ich stronę. -

Księga! - woła matka, gdy Rekrut próbuje wstać, a Odys szczeka jeszcze głośniej.

Harry łapie ją za nadgarstek. Jest od niej silniejszy. Nie rozumiem, co się dzieje, czemu matka się tak opiera. Całe moje ciało krzyczy z pragnienia, by chwycić ją i pociągnąć za sobą. To wszystko, czym jesteśmy! - woła matka znowu, opierając się Harry'emu. - To nasza historia! Te opowieści nie są tak ważne jak nasze życie! - krzyczy Harry, ciągnąc ją w kierunku ogrodzenia. Obserwuję ich zmagania. Wreszcie oboje mijają mnie w biegu i docierają do bramy, nie zauważając mojej obecności w ciemnościach. Odys goni za nimi. Spoglądam na okładkę księgi, która

leży na ziemi kilka metrów od miejsca, gdzie Rekrut próbuje stanąć na nogi. Ciągle zostało w niej kilka kartek. Patrzę na ogrodzenie, na gromadzące się wokół Mudo. I wtedy wstrzymuję oddech, biegnę i rzucam się na ziemię. Zbliżając się, wyciągam rękę, żeby chwycić palcami krawędź księgi i przyciągnąć ją do siebie. Rekrut rzuca się w moją stronę, macha rękoma w powietrzu, ale źle wymierzył odległość i wymykam się z jego uchwytu. Skaczę na równe nogi i tuż po odzyskaniu równowagi czuję, że coś ciągnie mnie za warkocz, przez co głowa odchyla mi się do tyłu. Chwieję się i księga wypada mi z rąk. Upadając, chwytam nóż u mojego paska. Niestety ląduję na nim i nie mogę go wydobyć. Próbując mruganiem oczyścić oko z piachu, słyszę otaczające mnie jęki. Czuję rozlewające się po twarzy ciepło i obracam się, żeby zobaczyć, jak kobieta Mudo zatapia zęby w skórze Rekruta, po chwili jej usta ociekają krwią. Mężczyzna krzyczy i macha rękoma, odpychając ją od siebie. Mudo nie są drapieżnikami. Nie polują. Nie zabijają, by jeść. Nie wystarcza im to, że posmakują krwi jednego człowieka, jeśli w okolicy znajdują się inni. Chcą zarażać. Muszą zarażać. To oznacza, że jeśli wyczują innego żywego Niezarażonego, ten z miejsca staje się ich nowym celem. A teraz będę nim ja. Mudo zostawia Rekruta, którego ciałem już zawładnęła infekcja i kieruje się do mnie. Jej twarz i podbródek są wysmarowane krwią. I wtedy ją rozpoznaję. Wtedy właśnie zdaję sobie sprawę, że to Cira. Czas nagle przestaje istnieć. Cały wszechświat traci znaczenie. Czekam na iskrę rozpoznania. Na falę wspomnień, która zaleje jej oczy. Liczę, że coś w środku Ciry powie „nie", coś sprawi, że się zawaha, kładąc kres tej chwili grozy. W ciele Ciry musiało pozostać coś ludzkiego. Jakim cudem śmierci udało się to wszystko wymazać? Jakim cudem to samo ciało chodzi, ten sam mózg działa, a jednak nie pozostaje w nich nic z poprzedniego istnienia? Tak gorąco pragnę wierzyć w to, że Wyznawcy mają rację i coś ludzkiego może w niej ocaleć mimo infekcji. Wierzgam nogami, pełznę po ziemi. Drapię palcami piach. Wszystko, byle się od niej uwolnić. Cira ciężko stąpa w moim kierunku, wyciągając ręce. Ręce, które kiedyś rozczesywały moje włosy. Ręce, które dotykały kiedyś moich. Moja najlepsza przyjaciółka naprawdę odeszła. Każda jej cząstka, każde wspomnienie, marzenie i sen. Odeszło. Umarło. Już na zawsze. Cira opuszkami palców muska moją twarz. Takie znajome uczucie. Tylko zimne. Cofam się. Robię zamach. Kopię. Tracę równowagę. Pogrążam się w nocy, a Cira zatacza się coraz bliżej, po czym zatrzymuje się, odchylając głowę do tyłu. Jej zęby lśnią w mroku nocy, palce drapią w powietrzu.

Serce przestaje mi bić, oddech przyspiesza. Patrzę za nią i widzę, że jej warkocz oplata rękę Rekruta. Cały nadgarstek i ramię ma usmarowane krwią. Jego twarz wykrzywia ból. - Uciekaj - mówi, a jego głos ledwo przebija się przez jęki Ciry. - Uciekaj! - woła głośniej. Nie wiem, czemu pozwala mi odejść, dlaczego przytrzymuje Cirę. Może miał młodszą siostrę z takimi jasnymi włosami jak ja, może dorastał w Viście i po prostu go nie pamiętam. Powód jednak nie ma znaczenia. Rzucam się do ucieczki, zabierając ze sobą księgę. Biegnąc do bramy, nie oglądam się. Nie chcę widzieć Ciry, nie chcę patrzeć, jak odwraca się do Rekruta i po raz kolejny zatapia zęby w jego ciele. Nie chcę słyszeć, jak go zabija. Drżącymi rękoma wciskam resztki księgi za pasek i chowam je pod koszulką. Gdy przechodzę przez bramę, podbiega do mnie matka, bierze moją twarz w dłonie i patrzy głęboko w oczy. Jakby spojrzeniem chciała zbadać, czy wszystko ze mną w porządku, czy nie jestem ranna. Chciałabym powiedzieć jej, że zostałam zraniona bardziej niż kiedykolwiek w ciągu całego mojego dotychczasowego życia, i że mojemu ciału nic się nie stało, ale straciłam całą resztę siebie. Mojej najlepszej przyjaciółki już nie ma - stała się potworem. Jak ktokolwiek z nas może spodziewać się jeszcze czegokolwiek dobrego w świecie tak przepełnionym śmiercią? Matka pociera moją skroń palcem, wkłada luźny kosmyk za ucho i rozprostowuje mi warkocz na ramieniu. Jej ręce się trzęsą. - Musimy iść - mówi Harry, stając obok niej, ale matka dalej na mnie patrzy. Jakby próbowała powiedzieć mi wszystko, czego potrzebuję, by zrozumieć tę chwilę i gdzie powinnam umieścić ją w swoim życiu. Wtedy Harry bardzo delikatnie chwyta dłoń mojej matki i podnosi ją do ust. Kąciki jej warg lekko drgają, napięte mięśnie ramion rozluźniają się. Odwraca się do niego. Wioska - mówi. - Nieuświęceni. Nie mogę pozwolić, żebyś znowu to przeżywał - szepcze, unosząc dłoń do jego policzka. Gdybym znała dźwięk, z którym ktoś właśnie się łamie, brzmiałby właśnie tak. - Wszystko, co straciliśmy przez nich za pierwszym razem... - Mówi drżącym głosem. Nie wiem, czy będziemy w stanie jeszcze raz przetrwać wędrówkę po ścieżkach. Nie wiedząc... Za nami jęki Mudo rozciągają się i puchną, przeplatane wołaniem mężczyzn. Chcę wrócić. To wszystko moja wina. To przeze mnie są tu Rekruci, a Harry musi zostawić wszystko, co do tej pory znał. Przełykam ostry posmak nienawiści do samej siebie, zdając sobie sprawę z tego, jak daleko sięgają konsekwencje moich czynów. -

Ale tym razem wiemy, że jest coś oprócz Lasu, Mary

-

odpowiada Harry. Dotyka jej dłoni na swoim policzku.

-

Czasami musisz podążać za myślą, że gdzieś jest coś więcej.

Matka zaczyna się uśmiechać. -

Musimy iść - szepcze Harry. Matka zamyka oczy i kiwa głową, a ja patrzę w drugą stronę.

Elias prowadzi nas przez ścieżkę w przeciwną do wioski stronę, a ja idę za nim, oglądając się za siebie tylko raz. Mudo szarpią bramę za naszymi plecami. Szczątki spalonej Katedry są czarną matową plamą na tle ciemnego nieba, za nią widać dawno opuszczone domy. Ta wioska była martwa na długo przed tym, gdy się w niej pojawiliśmy. Idziemy przez świt, potem gęste i gorące popołudnie, aż zapada wieczór. Przed naszym wzrokiem rozkwitają cienie, nasze stopy tłuką i szurają wśród pyłu burej gliny. Odys wybiega naprzód i wraca, zataczając koło, z wysoko uniesionym nosem i nisko opuszczonym ogonem. Ścieżka wije się i rozwidla, a za każdym razem, gdy wybieramy drogę, zastanawiam się, gdzie jest Catcher, czy nas znajdzie i czy Rekruci zadadzą sobie trud pokonania wioski i ścigania nas dalej. Staram się nie myśleć o tym, że mogli go złapać. Albo że coś mu się stało. Przy każdym kroku czuję ciężar księgi, którą schowałam w swoim plecaku. Zastanawiam się, czy jej nie wyjąć i nie oddać matce, ale coś mnie powstrzymuje. Chcę zostawić ją dla siebie. Matka powiedziała, że jest w niej historia wioski, a ja chcę ją poznać. Ponieważ to zarówno jej historia, jak i moja. Kiedy światło dnia gaśnie i widoczność robi się coraz gorsza, jesteśmy zmuszeni się zatrzymać. Na ścieżce jest coraz więcej kamieni i wystających korzeni i coraz trudniej jest się między nimi poruszać. Nasze kroki robią się niezdarne, zaczynamy się potykać. Udaje nam się znaleźć miejsce, gdzie kończąca się trzema bramami ścieżka robi się szersza. Tłumacząc, że chcę utworzyć fałszywy ślad, aby zmylić pogoń, na wypadek gdyby dalej podążali za nami Rekruci, idę jedną ze ścieżek aż do zakrętu, gdzie nie widzą mnie pozostali. Siadam na kamieniu i wyciągam resztki księgi z plecaka. Okładka ma się coraz gorzej. Miejsca, w których wcześniej było kilka pęknięć, teraz prawie się rozpadły. Kartki są żółte i cienkie, a krawędzie pozwijały się w wilgotnym powietrzu. Są ponumerowane, początek księgi pozostał nienaruszony, strony są w kolejności. Jednak od razu widać, że brakuje setki kolejnych, a cała garść wciśnięta jest na chybił trafił. i j> Przesuwam pierwszą stronę, aż w końcu udaje mi się znaleźć resztki światła. - „Na początku nieznane nam były rozmiary tamtych wydarzeń" - czytam na głos. Otwieram szeroko oczy. Na marginesach książki ktoś zapisał kronikę wioski, dziennik Powrotu. To historia wszystkiego. Dorastając, słyszeliśmy historie o Powrocie - o tym, jak jeden kraj winił drugi, prześcigano się w wymyślaniu teorii na temat początku zarazy. Uczyliśmy się o tym, że szybko się rozprzestrzeniała i nikt na początku nie wierzył w to, że coś takiego może się w ogóle wydarzyć.

Każdy założył, że to jakieś międzynarodowe oszustwo, aż w końcu było już za późno. Wystarczyło jedno ugryzienie - jedna zainfekowana osoba. Taki człowiek zmieniał się w Roznosiciela i szybko zarażał innych, aż w końcu było ich tak dużo, że tworzyła się horda. Wkrótce po świecie sunęła fala martwych, dopóki ostatni, którym udało się ocaleć, nie wycofali się i nie zbudowali murów. Tak powstał Protektorat - nieoficjalny rząd, zajmujący się kontrolą przepływu informacji, towarów i usług. Jednak zawsze uczono nas, że Las to tylko nieużytek. Zbudowali ogrodzenia, żeby zapanować nad infekcją - próbowali uwięzić Mudo. Jednak na tych kartkach jest zupełnie co innego. Czytam chciwie, omijając nieczytelne albo zamazane słowa. Wioska z początku była częścią większej sieci - systemu połączonych ze sobą komórek, które rząd i armia strategicznie rozmieścili w epicentrum infekcji. Niektóre miały mnóstwo zapasów i broni, a mieszkali w nich wybrani - dygnitarze, naukowcy, kobiety i dzieci. Oni mieli zapewnić nam przetrwanie. Pozostałe wioski były pozostałościami po obozach dla uchodźców, którym armia podarowała i

resztki tego, czego już nie potrzebowała albo nie mogła wykorzystać. Wioska mojej matki - nasza wioska - była jedną z tych drugich, porzuconą stacją terenową, którą kierowała grupka zakonnicpielęgniarek. Zawsze uczono nas, że to rząd stworzył Las. Podobno wykorzystali naturalne przeszkody - takie jak kaniony, szerokie rzeki, góry i naturalne bariery, których nie dało się pokonać - i zbudowali ogrodzenie tam, gdzie było trzeba. Mówili, że próbują ograniczyć infekcję - odcinając najbardziej nią dotknięte rejony i kierując do Lasu wszelkie hordy Mudo. Jednak dzień lik zdradza też inną motywację. Mieli nadzieję, że po zalaniu Lasu przez Mudo i odcięciu go będą mogli osiągnąć dwa wzajemnie wykluczające się cele. Będą mogli jednocześnie powstrzymać rozprzestrzenianie się infekcji, a do tego stworzyć strefę bezpieczeństwa w miejscu, gdzie nikt nie odważy się jej szukać: w samym środku zarazy. Wiedzieli, że jeśli nie osiągną pierwszego celu, cały świat pogrąży się w chaosie, a ostatnie bastiony wpadną w ręce bandytów. Nikt jednak nie pomyśli o tym, by szukać życia w miejscu, które moja matka zawsze nazywała Lasem Zębów i Rąk. Przez jakiś czas rozsiane wioski utrzymywały ze sobą kontakt, prowadziły handel wymienny. Po jakimś czasie zaczęły jednak padać. Ocaleli z miejsc opanowanych przez Mudo przemierzali ścieżki w poszukiwaniu ratunku, ale zamiast tego tylko przenosili dalej infekcję. Cała sieć zaczęła się walić. Zaraza opanowywała jedną wioskę za drugą, aż w końcu została ich zaledwie garstka. I wtedy właśnie wioska mojej matki postanowiła odciąć się od reszty świata. Siostry się zjednoczyły, całkowicie poświęcając się swojej wierze i Bogu. Zamknęły bramy, zabroniły wstępu na ścieżki i powiedziały mieszkańcom, że są ostatnimi, którzy przeżyli Powrót. Każdy dowód, który temu przeczył, został ukryty lub zniszczony, włączając w to także wszystkich, którzy odważyli się przyjść w okolice wioski.

Przekazały dalej swoją wiarę, Mudo nazywając Nieuświę-conymi - przeklętymi przez Boga. Swoje spojrzenie na świat oparły na przekonaniach religijnych, jednak podzieliły się nie tylko nimi - także wiedzą medyczną. Wykorzystywały ją do szukania leku, ale pozostała im jedynie alienacja. Szukały odpowiedzi, ale pozostało im wyłącznie trwanie. Narracja poprzeplatana jest datami urodzin i śmierci, listami zaręczonych i poślubionych; przyjętych do grona Sio-strzeństwa albo Strażników - przywódczyń i obrońców wioski. Brakuje większości ostatnich zapisków, kartkuję szybko aż do ostatniego wpisu. Strona ma zagięcie na środku i wydaje się podarta na krawędzi, jakby ktoś siłą wyrwał ją z księgi i złożył na pół. Po jednej stronie schludnego tekstu jest lista zaręczyn i właśnie mam przewrócić kartkę, kiedy jedno z imion zwraca moją uwagę. Przesuwam palce po literach - Mary. Według zapisu została przyrzeczona Harry'emu. Patrzę na drugą stronę, żeby znaleźć informację o ich ślubie, ale takiej nie ma. W ostatnim wpisie czytam: Gabrielle przyniosła nam koniec. Zniszczyła ogrodzenie. Nieuświęceni wdarli się do wioski. Infekcja szaleje w Katedrze, a my zamknęłyśmy się w katakumbach. My jesteśmy końcem. Jesteśmy ostatnimi. Przemierzymy tunele w poszukiwaniu innych wiosek. Innych niebios. Jednak rozpaczamy, że to istotnie nasz koniec. Dopełni się woła Boga. W świetle ostatniego oddechu dnia przeglądam pozostałe strony, ale nic już więcej nie ma. Żadnego wyjaśnienia. Ledwo mogę złapać oddech, bo wreszcie rozumiem, ile musimy poświęcić, żeby przetrwać. I jak szybko to wszystko może zniknąć. Muskam palcami nierówne krawędzie kartek, zastanawiając się, jakie to uczucie być jedną z Sióstr w chwili, gdy zdecydowały się odciąć wioskę. Jak zdesperowane musiały być, kiedy na wewnętrznej stronie okładki dostrzegam napis: Przetrwamy wszystko. Nigdy nie stracimy nadziei. Uśmiecham się do małych literek, myśląc o tym, kto i kiedy napisał te słowa. Zastanawiam się, czy sama nadzieja wystarczy, aby przetrwać. Słyszę za sobą kroki na ścieżce i zamykam księgę, sięgając po nóż. Kiedy się jednak odwracam, widzę idącego w moją stronę Harry'ego. Twoja matka się martwiła - mówi cicho. Zauważa, że trzymam na kolanach księgę, ale nic na ten temat nie mówi. Puszczam nóż, pozwalając, by z powrotem wsunął się do pochwy. Policzki mi płoną, bo zostałam przyłapana z księgą. Podaję mu ją. Nie chciałam jej przed wami ukrywać - mówię. - Chyba po prostu chciałam dowiedzieć się czegoś o wiosce, z której pochodzę. I może o mojej matce. Dowiedzieć się, kim była. Czy jestem do niej podobna.

Harry uśmiecha się i podchodzi do kamienia przede mną. Siada na nim, wyciągając nogi do przodu. Zauważam grymas na jego twarzy, gdy jedno z kolan strzyka. Mary zawsze miała lekką obsesję i zawsze chciała znać prawdę - opowiada i uśmiecha się, patrząc na moje ręce. - Powtarzam jej, że są na świecie rzeczy, których nigdy nie poznamy, ale... Wzrusza ramionami. Oboje wiemy, jaka jest uparta. Jaka była moja matka w moim wieku? - pytam, a kiedy on się waha, dodaję: - Mam na myśli Mary. Jaka była? Śmieje się. Była uparta i zawsze przyciągała kłopoty - odpowiada. Słyszę w jego głosie rozbawienie. Niektóre historie powinna ci sama opowiedzieć, ale... - Przesuwa się, patrzy za Mudo za ogrodzeniem. Znowu cicho się śmieje. -

Twoja matka okropnie śpiewała - mówi w końcu.

Uśmiecham się. -

Naprawdę?

-

O rany, naprawdę - odpowiada Harry bez wahania.

-

Siostry prosiły ją, żeby nie śpiewała w czasie mszy. Kazały jej tylko poruszać ustami i udawać.

Czuję, że wzbiera we mnie śmiech, bąbelki zrywają się i mkną do góry, sprawiając, że jest mi lżej. Zdaję sobie sprawę, że już bardzo dawno się nie śmiałam. Ale i ona tak śpiewała, oczywiście. Czasami tylko po to, by widzieć grymas na twarzy siostry Tabithy. Teraz oboje zanosimy się śmiechem, nasze oddechy są płytkie i słodkie. -

Można było ją usłyszeć aż po drugiej stronie wioski

mówi. Wyciera błyszczące łzy z oczu. - Kiedy była starsza, mniej więcej w twoim wieku, wstydziła się tego. Nie pozwalała, by ktokolwiek jej słuchał. Ale uwielbiała to. Zawsze śpiewała nad rzeką w czasie prania. - Potrząsa głową, jakby chciał przywołać wspomnienia. -

Czasami podkradałem się, żeby jej posłuchać. Ona...

Jego głos robi się cichszy. - Wydawała się wtedy taka pełna życia. Tak wolna. Jakby ogrodzenie... - Wyciąga rękę, przeciąga palcem po oczkach metalowej siatki i zabiera ją, zanim Mudo mogą go złapać. - Jakby to wszystko nigdy nie istniało. Opiera łokcie o kolana i klaszcze, patrząc na swoje dłonie, jakby mógł znaleźć w nich odpowiedź na jakieś ważne pytanie. -

Czy ona ciągle śpiewa? - pyta.

Potrząsam w ciemności głową, zasmucona, że nigdy wcześniej o tym nie słyszałam.

Nie - odpowiadam. - Już nie. - Odnoszę wrażenie, że życie mojej matki zostało przecięte na pół i każde z nas zna tylko jedną połowę. Rozumiem też, że nawet jeśli połączymy te dwie części, nie uda nam się poznać całości. Matka jest czymś więcej niż tylko sumą naszych wspomnień. Kobieta, którą zna Harry i którą znam ja, jest tylko zarysem czegoś większego. Przypomina mi się Elias i to, co wie o moim życiu w Lesie. I Catcher, który zna całe moje życie w Viście. Jednak czy któryś z nich zna mnie w całości? Czy którykolwiek z nich przyczołgałby się nad brzeg rzeki, żeby posłuchać, jak fałszuję tylko po to, by być bliżej mnie? Mieliście wziąć ślub - zachęcam go, bo chciałabym dowiedzieć się czegoś więcej na jej temat. - Byliście zaręczeni. - Pokazuję mu księgę. - Tak tu napisano. Śmieje się, ale nie mogę już dojrzeć jego twarzy, a potem przez długą chwilę nic nie mówi. -

Myślałem, że ją kocham - mówi w końcu.

-

Nie kochałeś? - pytam.

Nie... nie znałem jej. Miałem w głowie swoje własne wyobrażenie. Nie pozwalałem jej być taką, jaką chciała być. To znaczy, że nie możesz kochać kogoś, kogo tak naprawdę nie znasz? - pytam. Myślę o Eliasie, o tajemnicach, które zawsze przede mną ukrywa. Jakby bał się, że dowiem się o nim wszystkiego. To znaczy, że jeśli nigdy nie starasz się zobaczyć kogoś takim, jakim jest naprawdę, nie kochasz go wystarczająco mocno - odpowiada. Zaciskam usta, próbując zrozumieć różnicę. A jak jest teraz? - pytam go, przypominając sobie, jak trzymał jej rękę, jak ona dotykała jego policzka. Harry podnosi z ziemi patyk i wygina go tak, że ten omal się nie łamie. Wokół nas krążą świetliki jak maleńkie gwiazdki eksplodujące światłem. Całe życie byłem egoistą - mówi. -1 Bóg wie, że twoja matka też. Ale tak właśnie wygląda miłość, gdy jest jeszcze świeża. To ogień, błyskawice i gorączka. - Pociera kark dłonią. - Kiedy jesteście młodzi, macie wobec siebie takie wymagania. A kiedy jesteście starsi... - Wzrusza ramionami. Chcecie, by ktoś was zrozumiał. Prowadziliśmy zupełnie różne życia. Kochaliśmy innych ludzi. Ale wydaje mi się, że zawsze będziemy... - Szuka odpowiedniego słowa. - Rozumieć siebie nawzajem. Dorastaliśmy w tym samym świecie. Mamy te same wspomnienia. Zawsze kochałem Mary - mówi. - Nawet kiedy należała do kogoś innego. Kiedy ona nie mogła mnie kochać, ja kochałem ją nadal. Czasami myślę, że gdyby nasze życie potoczyło się inaczej, gdybym miał szansę dorosnąć razem z nią, wykazać się... ale wiem, że to nigdy by się nie udało. Musiało się tyle wydarzyć, ona musiała odejść, a ja wrócić do wioski. Czasami pewne rzeczy nie mogą dojść do skutku za pierwszym razem - mówi. - Czasami masz szczęście, jeśli w ogóle ci się uda.

Wiele zawdzięczamy temu, że czujemy się, jakbyśmy znali się od zawsze. - Harry chrząka, żeby oczyścić gardło, a ja zastanawiam się, czy jest zawstydzony tym, ile mi zdradza. Ze jest tak otwarty i obnażony. - Twoja matka... Znowu przerywa. - Wydaje mi się, że czasami bała się kochać. Była jedną z osób, które lubią rzeczy konkretne, jak ocean. Coś, co możesz pokazać i wiesz, co to jest. Chyba dlatego zawsze ciężko jej było wierzyć w Boga. I myślę, że właśnie z tego powodu broniła się przed miłością. Nie mogła jej dotknąć. Nie mogła się jej trzymać i mieć pewności, że ona nigdy się nie zmieni. Harry wstaje, znowu strzyka mu w kolanach. Jęki Mudo nakładają się na jego słowa, jakby ktoś nucił w tle melodię. - Ty nie musisz taka być, Gabrielle - mówi, ruszając ścieżką w stronę naszego małego obozu. - Czasami trzeba najmocniej trzymać się właśnie tego, czego nie można dotknąć.

W nocy śni mi się lśniąca wieża i śnieżnobiałe ulice. Dźwięki i zapachy. Stoję po środku i wszystko kręci się wokół mnie. Światła mrugają, ludzie przechodzą obok, ale ja trwam w bezruchu. Przed sobą, ledwie pół metra dalej, widzę dziewczynę. Jest wysoka, ma blond włosy i zielone oczy. Spogląda na mnie przez cały ten chaos. Jakbyśmy razem stanowiły oś, wokół której kręci się świat. Jakby nasza dwójka zapewniała mu równowagę. Słońce wschodzi i zachodzi. Wszystko dookoła się rozpada. Ludzie giną, dźwięki zanikają. Rośliny wciskają się na ulice, pnącza oplatają budynki. A my wciąż patrzymy się na siebie. Aż w końcu słońce ginie za horyzontem i już więcej się nie pojawia. A księżyc staje się pustą skorupą. Powietrze jest zimne i ostre niczym lód. Rośliny więdną i usychają. Budynki już dawno się zawaliły, a w ciemności zostałyśmy tylko my dwie. Jest moją siostrą. Moją bliźniaczką. Widzę to w niej. Czuję to w sobie. Zawsze tu była i zawsze będzie. Wyciągam rękę, żeby jej dotknąć, pochwycić, ale z jakiegoś powodu nie mogę się do niej zbliżyć. Staram się mocniej, walczę z niewidzialną granicą, wiedząc, że potrzebuję jej nad wszystko inne, a ona potrzebuje mnie i muszę znaleźć jakiś sposób, żeby się do niej dostać. Budząc się, słyszę jęki i trzęsącą się pod naporem Mudo siatkę, tuż obok, po obu stronach ścieżki. Czuję ból w klatce piersiowej z powodu snu, z powodu poczucia, że czegoś we mnie brakuje. Muszę wziąć kilka głębokich oddechów, żeby się uspokoić. Czuję ciepło na mojej ręce, więc odwracam się i widzę Eliasa śpiącego obok. Owinął się wokół mnie, jego oddech tworzy mgiełkę w wilgotnym od rosy poranku. Jego włosy są dłuższe i gęstsze, niż kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy. Trzy wyblakłe czerwone szramy biegną przez jego policzek. To wspomnienie z chwili, kiedy go spotkałam i walczyłam z nim w

oceanie. Myślę, jak szybko giną ślady naszej przeszłości. Skóra na jego twarzy jest na-puchnięta od snu, usta lekko rozchylone. Elias bierze głęboki wdech, jego ciało rusza się i napina, oczy się otwierają. Dzieli nas ledwie kilka centymetrów. Uśmiecha się, po czym wyciąga rękę i ściąga kosmyk włosów z mojego policzka, kładzie dłoń na mojej szyi. Chciałabym rozkoszować się tą chwilą, zachować ją jako wspomnienie. Wtedy jednak ciemność zaczyna wkraczać na obrzeża mojego szczęścia. Przypominam sobie, że całowałam się z Eliasem, kiedy powinnam być przy Cirze. Gdybym wtedy jej nie opuściła, może udałoby mi się ją przekonać, by nie próbowała dać się zarazić. Siadam, wycierając pięściami zaspane oczy, ból po stracie Ciry odżywa we mnie na nowo. Wstaję, zabieram manierkę i zaczynam iść ścieżką, potrzebując trochę czasu, by pomyśleć. Elias staje za mną. - Gabrielle, poczekaj - woła. Nie odwracam się nawet. -

Nie - odpowiadam, machając ręką w jego stronę, by zostawił mnie w spokoju.

Przez mój umysł przetacza się burza, gdy idę ścieżką, nie przejmując się dokąd zmierzam, byle tylko z dala od Eliasa, matki i Harry'ego. Wisiorek Ciry ciąży mi na szyi i nagle mam wrażenie, że wpadłam w pułapkę, że coś mnie przygniotło. Zupełnie jakby ogrodzenie było zbyt blisko, a niebo niewystarczająco wysoko. Moje mięśnie kurczą się i napinają boleśnie, potrząsam rękami, żeby to uczucie odeszło. Potykam się o kamień, tracąc równowagę. Upadam na kolana i turlam się na plecy, manierka ucieka mi z rąk. Nic mi się nie stało, ale i tak leżę, gapiąc się na blady, szary świt. Nie ruszam się i staram się nie myśleć. Ignoruję wszystko wokół mnie. Na niebo właśnie wpełza róż, mieszając się z odcieniem purpury, kiedy słyszę kroki. Na początku wydaje mi się, że to Elias idzie po mnie, ale potem zdaję sobie sprawę, że dochodzą z drugiej strony. Żołądek podchodzi mi do gardła. Sięgam po nóż, ale go nie mam, musiałam zostawić go na legowisku. Powoli przewracam się na brzuch i przyciskam ciało do ziemi, podnosząc się na nogi najciszej, jak się da. Kroki są nierówne. Najpierw myślę, że to Mudo, który szedł za nami od wioski, ale chwilę później rozumiem, że nie słyszę żadnych jęków. Cała się pocę, zastanawiając się, czy Rekruci zdołaliby przedostać się przez wioskę. Czy już udało im się nas znaleźć. Kucam i czekam, trzymając w każdej dłoni po kamieniu. Najpierw widzę cień, zanim pojawi się człowiek, więc wstrzymuję oddech. Ktoś wychodzi zza zakrętu. -

Catcher! - wołam, czując ulgę, gdy widzę znajomą twarz i wiem, że nic mu się nie stało.

Zatrzymuje się i patrzy na mnie. Jego wzrok potrzebuje chwili, by się dostosować. -

Gabry - mówi, uśmiech pojawia się na jego twarzy.

Zrywam się na nogi, ale zanim udaje mi się podbiec na tyle blisko, by go dotknąć, Catcher chwieje się. Dostrzegam, że coś jest nie tak. Wyciągam do niego rękę, ale on przytrzymuje mnie i odpycha. Catcher, co się...- zaczynam mówić, ale wtedy zauważam zadrapania na jego przedramionach i cieknącą z nich krew. Otwieram szeroko oczy, czuję jak gdzieś w środku wzbiera we mnie strach. Robię jeszcze jeden krok w jego kierunku, ale on każe mi się zatrzymać. Pochyla głowę, widać, jak pracują mięśnie jego szczęki. -

Wracaj do pozostałych, Gabrielle - mówi zachrypniętym głosem.

Nie - odpowiadam, moja klatka piersiowa zaczyna poruszać się szybciej. - Nie wrócę, dopóki nie powiesz mi, co się dzieje. - Zaciskam pięści, wbijam paznokcie w skórę. Żałuję, że upuściłam kamienie. Co jeśli infekcja właśnie przejmuje nad nim kontrolę? Co jeśli zaczęła się przemiana? Co jeśli krew nie należy do niego, ale do kogoś innego? Potrząsa głową i znowu się chwieje. Podbiegam do niego, staram się go podtrzymać. Próbuje mnie od siebie odsunąć, ale jest już zbyt słaby. -

Gabry, proszę - mówi.

-

Przestań - ucinam.

Biorę go za rękę, a on w tym samym momencie pada na jedno kolano. Na plecach ma więcej ran, jego koszula jest w strzępach. Co się stało? - staram się nie okazywać strachu, który czuję. Pochylam się nad jego ramieniem, próbując przyjrzeć się ranom, ale on odpycha mnie i tym razem tracę równowagę. -

Catcher, jesteś ranny - mówię. Nie rozumiem, czemu nie daje mi podejść. - Co się stało?

Patrzy na mnie, przez ból jego oczy są zamglone. Wiem - odpowiada cicho. - Biegłem przez las. Jeżyny, gałęzie - mamrocze. Mruga kilka razy, jakby miał trudności ze skupieniem uwagi. Pot spływa mu po twarzy i szyi. Wydaje się wychudły, jego nadgarstki są zbyt cienkie. -Jadłeś coś? Piłeś? - pytam. Kręci głową. - Catcher - mówię, mój głos zdradza jednocześnie rozpacz i irytację. - Musisz o siebie dbać - szepczę. - Pozwól, że oczyszczę te rany. Nie wiem, co się z nim stanie, gdy straci zbyt dużo krwi Zarażeni zawsze przemieniają się, gdy umierają i można się domyślać, że to samo stanie się z Catcherem; że jeśli zginie, stanie się Mudo. Nie mam pojęcia, jak długo już się głodzi, ale sprawia wrażenie słabego. Chyba ma zawroty głowy. Zupełnie jak Cira, kiedy znalazłam ją w Siedzibie Rady. Zaciskam usta, zdając sobie sprawę z tego, jak niebezpieczny może być teraz Catcher.

-

Nie - szepcze. - Jestem zarażony, Gabrielle - mówi.

Nie rozumiesz? Nie pozwolę ci ryzykować zetknięcia z moją krwią. Nie będziesz ryzykować zarażenia. Mrużę oczy. -

Ale nawet nie wiesz, czy coś się stanie - odpowiadam.

Mnóstwo ludzi zostało zainfekowanych i nic się nie wydarzyło, nawet gdy krwawili na innych. - Przypomina mi się chłopiec z amfiteatru, który złożył się w ofierze Wyznawcom. Tracił mnóstwo krwi, a mimo to kobieta nadal go dotykała. To co innego - mówi. - Ja jestem inny. Dopóki nie będę wiedział na pewno, że cię nie zarażę, nie chcę ryzykować. Nie mógłbym cię zranić. - Jego oczy otwierają się szeroko i błyskają białkami, gdy Catcher traci równowagę i wyrzuca ramiona w bok, próbując ochronić się przed upadkiem. Doskakuję do niego, żeby go podtrzymać. Odpycha mnie, jego ręce opierają się na moich ramionach. -

Proszę - mówi. - Proszę, nie zniósłbym, gdyby coś ci się stało.

Prostuję palce, żeby dotknąć jego twarzy, ale moje ręce są za krótkie. Nie mogę go dosięgnąć. Zamierzam się tobą zająć, Catcher. - Strach w moim głosie zostaje przekuty w gniew. Powinieneś się tego do tej pory domyślić. Nie zrezygnuję z ciebie. Zamyka oczy, oddycha płytko. Zastanawiam się, czy nie zawołać innych, by mi pomogli. Albo dali mi broń. W końcu Catcher kiwa głową i zdejmuję mu koszulę. Muszę zacisnąć zęby, kiedy wokół roznosi się zapach krwi. Cała tężeję, czekając na reakcję Mudo po drugiej stronie siatki. Czekając na ich głośniejsze jęki, na bardziej wytężone szarpanie. Nic się jednak nie dzieje. Kolejne przypomnienie o jego odmienności. I o tym, że może udawać jednego z nich. Biorę manierkę, skrapiam kawałek swojej spódnicy i przykładam ją do ran. Potem podaję mu wodę i obserwuję jego gardło, kiedy pije. Tylko tyle mogę na razie zrobić - mówię mu, żałując, że nie jestem w stanie uczynić więcej. Nie tylko ze skaleczeniami, ale także z bólem, który dostrzegam w jego oczach. Z jego poczuciem winy i nienawiścią do samego siebie. - Musisz mi obiecać, że będziesz jadł i pił. Przestaniesz się przemęczać. Przestaniesz się karać. Wyciąga rękę i dotyka mojego policzka, wnętrzem dłoni ścierając łzy, choć ja nawet nie zauważyłam, że płaczę. Patrzymy na siebie, oboje zdajemy sobie sprawę z gasnących między nami możliwości. Wtedy Catcher wstaje, jeszcze trochę chwiejnie, ale już wygląda lepiej. Wyciągam rękę i przyciskam ją do jego piersi, żeby go wesprzeć. Głęboko wciągam powietrze, gdy tocząca jego ciało gorączka rozgrzewa mi skórę. Jego ciepło

i parzący dotyk są takie znajome. Nie mogę się powstrzymać i zginam lekko palce. Przysuwa się bliżej, a moje ciało powtarza jego ruch, aż rozdziela nas ledwie ułamek nicości. Ogarnia mnie jego żar. Podnoszę drugą rękę do jego piersi i przeciągam w dół ciała, do jego boku, wyczuwając pod palcami żebra. Jego mięśnie drżą, gdy go dotykam. Gabry. - Jego głos jest niski, ostrzegawczy. Wiem, że chce, żebym to ja była tą silniejszą; tą, która odsunie się i go zostawi. Ja jednak nigdy nie miałam w sobie wystarczająco dużo siły. Przyciskam się do niego jeszcze mocniej. Chcę przypomnieć sobie, jak było wcześniej. Zapamiętać tę chwilę - tę krótką chwilę - zanim wszystko się zmieniło. Catcher unosi palce do moich ust. Powoli przesuwa po nich opuszkami. Wysuwam język, dotykam nim jego kciuka. On wydaje z siebie pomruk kapitulacji i chwyta mnie za kark, przyciągając do siebie. Zatrzymuje się jednak w chwili, kiedy jego usta już mają dotknąć moich. Oddycha przez zaciśnięte szczęki, dysząc z wysiłku. Przez chwilę zostajemy w takiej pozycji, tak blisko pocałunku, a jednak oddzieleni barierą nie do pokonania. Catcher wydaje z siebie jęk, ale nie zbliża się ani trochę. -

Gabrielle - mówi, tym razem moje imię wyraża błaganie.

Ten proszący ton i jego ból sprawiają, że zamykam oczy. Przesuwam dłoń w górę jego piersi, potem po szyi aż do brody, którą unoszę i całuję. Chcę udowodnić mu, że żyje i nie jest potworem; że nadal pozostał sobą. Catcher raz po raz wzdycha, gdy przyciskam usta do jego skóry. Czuję, jak płonie pod moimi wargami. Gorąco między nami jest tak intensywne, że niemal nie do wyobrażenia. Palec Catchera wędruje w dół moich pleców, wzdłuż łopatki, potem pod ramieniem, aż do klatki piersiowej. Zamykam oczy i przyciskam się do niego. - Catcher - szepczę. Nasze serca biją tuż obok siebie, krew buzuje nam w żyłach. Czuję się lekko, w głowie mi się kręci, jakby świat wirował tak szybko, że może zmienić czas - może przenieść nas do przeszłości. Do tego, co zdarzyło się wcześniej. Co zdarzyło się, zanim znaleźliśmy się w Lesie, zanim pojawił się Elias, moja matka, Daniel, Rekruci i Cira. Tylko jedno wspomnienie - jedno przypomnienie - o tym, co mogło się wydarzyć między nami. Nagle jego ramiona obejmują mnie, ściskają mocno, jego usta muskają moją szyję, tuż przy krawędzi koszuli, wzdłuż obojczyka, przy uchu. Po chwili jego wargi zbliżają się do moich, ale w ostatniej chwili się zatrzymują. Nachylam się, próbując pokonać dzielącą nas przestrzeń, ale wydaje się, że między nami jest zbyt gruby mur z powietrza. Niemal wyczuwam zarys jego ust i bijący od nich żar. Nie mogę ich jednak dotknąć. Wzbiera we mnie jęk zawodu. Jesteśmy tak blisko. Już prawie się udało. Tylko ten jeden raz chcę pocałować go tak jak przedtem. Błagam, czemu on nie może tego zrozumieć? Jeśli tylko złączymy

nasze wargi, jeśli uda nam się przeżyć jeszcze raz tamtą chwilę, może będziemy mogli wypełnić lukę między przeszłością a teraźniejszością. Może będziemy w stanie to wszystko odwrócić. W tej chwili jesteśmy niemal tym samym Catcherem i tą samą Gabrielle, którzy stoją przy kolejce górskiej w wesołym miasteczku. Nie ma infekcji. Nic się nie zmieniło. Chce mi się płakać, bo wszystko, czego pragnę i potrzebuję, jest tuż w zasięgu mojej ręki, a jednak odrobinę zbyt daleko. Wtedy Catcher odpycha mnie od siebie, kładąc kres wszelkim możliwościom. Wciąga mocno powietrze i chwiejnie F odsuwa się do tyłu. Czuję, jak przemożne pragnienie zaczyna zalewać mnie niczym fala. Na jego twarzy malują się wstyd i przerażenie. Podnosi rękę do ust, przyciska do nich palce. Do ust, których moje nigdy nie dotknęły. Drugą rękę wyciąga do przodu, jakby chciał trzymać mnie z dala od siebie. Potrząsa głową, z oczu płyną mu łzy, które już palą skórę mojej twarzy. -

Nie - mówi, jakby mógł to wszystko cofnąć.

Catcher - odpowiadam. Robię krok w jego stronę, zdesperowana. - Wszystko w porządku. Błagam, potrzebuję go takiego, jakim był wcześniej. Ponieważ to by oznaczało, że ja też mogę być taka jak wcześniej. Nie! - krzyczy, a ja krzywię się, bo wiem, że to oznacza koniec. Ptaki wyfruwają z krzaków w Lesie, a Catcher obserwuje, jak ulatują w niebo. - Nic nie jest w porządku! - wrzeszczy na mnie. - Już nigdy nie będzie! Rzuca się na mnie, czuję, jak strach wspina się po moim kręgosłupie. Nigdy wcześniej nie był wobec mnie agresywny. Nigdy nie podniósł głosu, a teraz sprawił, że czuję się malutka i nic nie znacząca. Chwyta mnie za koszulę i przyciąga do siebie, jego twarz wisi tuż nad moją. Cała się kulę, nie wiem już, czego się po nim spodziewać. Nigdy więcej mnie nie dotykaj, Gabrielle - warczy. Intensywność jego wzroku przeraża mnie. Catcher potrząsa mną i odpycha, a ja upadam na ziemię, oszołomiona. Stoi nade mną z dłońmi ściśniętymi w pięści. Wyciągam rękę przed siebie i kulę się w obawie, że mnie zaatakuje. Jest straszliwym potworem, w niczym nie przypomina osoby, którą znałam wcześniej. Catcher, nie! - wołam w nadziei, że mój głos przebije się przez to, co się z nim teraz dzieje, cokolwiek by to nie było.

Catcher zamiera. Z jego twarzy odpływa cała krew. Robi krok w tył, wydaje się oszołomiony, jakby dopiero co się obudził. Otwiera i zamyka usta. - Gabry - dyszy. Potrząsa głową, chwila słabości mija. Jego oczy robią się puste, bez wyrazu. Mięśnie jego szyi drżą, gdy raz po raz przełyka ślinę. - Musisz wrócić do pozostałych i im powiedzieć - mówi w

końcu cicho. Wszystko sprzed paru minut - gniew i ból - znika. - Rekruci są coraz bliżej. Uda im się przedrzeć przez wioskę. - A potem odwraca się i biegnie dalej ścieżką, podtrzymując się ogrodzenia, gdy traci równowagę. Siadam na ścieżce, zawstydzona, samotna, ogłupiała i zrozpaczona. Uczucia te wypełniają mnie od środka, rozlewając w moim wnętrzu ciemność niczym chmury nad oceanem. Chcę się w nich utopić, zwinąć w kłębek i pozwolić im, by uniosły mnie daleko stąd. Chcę dryfować w absolutnej pustce, mieć pewność, że nic i nigdy mnie już nie zrani, bo wszystko zniknęło. Nie chodzi o to, że Catcher nie może ze mną być. Chodzi o to, że nie chce. Kiedyś sprawiał, że czułam się niczym najwspanialsza dziewczyna na świecie, a teraz sprawia, że czuję się jak najgorsza. Jakbym nie była już nic warta. Duszę się od płaczu, aż w końcu przykładam dłoń do ust i wgryzam się we własne ciało, próbując zatrzymać wszystko w sobie. Jednak ból okazuje się nie do zniesienia. Nie mogę wrócić do przeszłości i na powrót stać się taką, jaką byłam. Nie mogę dłużej chcieć tego, czego chciałam wcześniej. Nigdy już nie będzie tak jak wtedy. Catcher nigdy nie poczuje się lepiej. Już zawsze będzie zarażony. Cira nie przestanie być Mudo. Nigdy nie poznam swojej prawdziwej matki. Elias na zawsze pozostanie nieosiągalny. Nawet Mary teraz ma Harry'ego. Ten głupi świat nadal się kręci, a ja nic nie mogę na to poradzić. Dlatego siedzę na środku ścieżki i płaczę, a Mudo dalej jęczą, szarpiąc o siatkę. Catcher powiedział, że Rekruci wciąż za nami idą - mówię, gdy wracam do pozostałych. Matka stoi na środku ścieżki pogrążona w rozmowie z Harrym i trzyma rękę na głowie Odysa. Pies z wywieszonym jęzorem opiera się o jej nogę. - Nie możemy się więc dłużej zatrzymywać - dodaję. Nie zdradzam im nic więcej na temat mojego spotkania z Catcherem, ale Elias pochyla głowę i mruży oczy, patrząc na moją opuchniętą od płaczu twarz. Kuca na ziemi i przeszukuje zapasy. Mijam go i zabieram swój plecak. Wyciąga do mnie rękę, ale zarzucam sobie tobół na ramię i ignoruję jego gest. Nie chcę, by widział mnie taką - skrzywdzoną i obnażoną. Gabry? - pyta moja matka głosem pełnym troski, ale ja tylko potrząsam głową i idę dalej, chcąc przez chwilę zostać sama. Nie zadaję sobie trudu czekania, aż mnie dogonią. Poranek robi się pochmurny, liście szeleszczą na wietrze. Nie mija dużo czasu, gdy zaczyna padać deszcz, ziemia zmienia się w błoto, a kamienie robią się śliskie. Witam te trudności z otwartymi ramionami, krople deszczu kłują mnie w twarz. Woda przesiąka przez moje ubranie, spływa po plecach niczym pot. Żałuję, że nie może mnie stąd całkiem zmyć. W chwilach, gdy pada najmocniej, Mudo odchodzą od ogrodzenia, lejący się z nieba strumień oszukuje ich zmysły. Wzdycham z ulgi, nie przejmując się chlupiącym błotem, skoro mogę cieszyć się chwilą bez niekończących się jęków Mudo.

Cały ranek Elias oferuje mi różne drobne przysługi, ale ja wszystkie odrzucam. Podaje mi swoją manierkę, gdy sięgam po moją, ale ignoruję go. Kiedy potykam się o gałąź, która spadła na środek ścieżki, wyciąga rękę, żeby mnie podtrzymać, ale nawet mu nie dziękuję. Nie mogę patrzeć na niego ani na nikogo innego. Skupiam się na swoich stopach, na każdym następnym kroku. Staram się odpierać fale bezbrzeżnego smutku, które od rana próbują mnie zakryć aż po czubek głowy. Zbliżamy się do gór i droga robi się coraz bardziej stroma, wspinając się po niej, ślizgamy się w błocie. Cały czas oglądamy się za siebie, wypatrując ścigających nas Rekrutów i zastanawiając się, kiedy nas dogonią. Odys trzyma się blisko nóg mojej matki, głowę ma pochyloną, jego sierść ocieka wodą. Gdy docieramy do szczytu jednej góry, znajdujemy następną. Ścieżka wije się i rozwidla, a my przedzieramy się naprzód. Po pochmurnym popołudniu szybko zapada zmierzch, deszcz leje coraz mocniej, jeszcze bardziej utrudniając marsz. Ześlizgujemy się w dół wzniesienia i znowu zaczynamy się wspinać. Stopniowo przestaje padać, niebo się przejaśnia, chmury rozpierzchają się, ukazując gwiazdy. Kiedy ustaje deszcz, Mudo zaczynają zawodzić i wracają do ogrodzenia. Szerokie strumienie wody spływają po ścieżce. Kiedy po raz dziesiąty potykam się o skryty w ciemności korzeń i padam na kolana w błoto, nie wstaję już. Elias wyciąga rękę, żeby mnie podnieść, ale odrzucam jego pomoc. -

Gabry - mówi. - Wszystko w porządku? Nic ci nie jest?

Potrząsam głową, mokre kosmyki przyklejają mi się do policzków. Jestem wykończona. Fizycznie i psychicznie. Znowu podaje mi rękę. -

Musimy iść dalej.

-

Dlaczego? - pytam z naciskiem, zbyt zmęczona, by się przejmować.

-

Ciągle są tam Rekruci i...

-1 co z tego? - Ciągle patrzę na ziemię, na palce umoczone w błocie. Chcę się poddać. - Niech nas znajdą i złapią. Nie możemy ciągle uciekać, bez końca podążać tą ścieżką. Nie wiemy, dokąd nas zaprowadzi. Nie wiemy nawet, czy ona gdziekolwiek prowadzi. Elias zaczyna coś mówić, ale potem słyszę, że się odsuwa. Wtedy zdaję sobie sprawę, że jakaś cząstka mnie wolałaby, żeby nadal mnie przekonywał. Miałam nadzieję, że Elias da mi jakiś powód, by iść dalej. Zastanawiam się, czy jemu też przestało na mnie zależeć. Czy dzisiaj obaj mężczyźni, którzy coś dla mnie znaczyli, uznali, że nie jestem nic warta? Elias i Harry idą kawałek dalej, a matka klęka obok mnie. No dalej, Gabrielle - mówi cicho. - Elias ma rację, nie powinniśmy się zatrzymywać. - Bierze mnie za rękę. - Zaufaj mi, poradzimy sobie. Znajdziemy jakieś wyjście. Odwracam się, żeby na nią spojrzeć.

Nie jestem taka jak ty - odpowiadam. - Nie mogę iść dalej, nie wiedząc, co mnie tam czeka. Nie mogę polegać wyłącznie na swojej wierze, tak jak ty. Otwiera usta, żeby zaprotestować, ale jej nie pozwalam. Musi coś o mnie wiedzieć. Musi przestać uważać mnie za kogoś, kim nie jestem. Mam już dość tego, że ma o mnie takie dobre zdanie, a ja nie zrobiłam nic, by na nie zasłużyć. Nie - mówię. - Ty zawsze taka byłaś. Zawsze wiedziałaś, czego chcesz. - Biorę głęboki wdech. A ja tego nie wiem - kończę słabym głosem. Czuję wzbierające w moich oczach łzy i pozwalam im spłynąć po twarzy, po nosie i policzkach. - Ja nie wiem nic - ciągnę dalej. - Kiedyś wiedziałam, ale potem wszystko się zmieniło, a ty odeszłaś i nie mogłam sobie poradzić sama. Odwracam się i zaciskam powieki. -

Żałuję, że nie jestem taka - szepczę. - Żałuję, że nie jestem tobą.

Matka przyciąga mnie do siebie, a ja opieram się, więc robi to mocniej i upadam na jej kolana, a ona obejmuje mnie ramionami. Nigdy nie wiedziałam - zaczyna, jej usta poruszają się tuż przy mojej skroni. - Nigdy nie wiedziałam, czego chcę. Zawsze się bałam. - Czuję, że cała drży, nawet drży jej oddech. - Zawsze miałam wątpliwości, a moja matka również odeszła i nie wiedziałam, jak sobie bez niej poradzę. To dlaczego mnie zostawiłaś? - pytam. - Skoro wiedziałaś, jak to jest, czemu mnie zostawiłaś? - Podciągam nogi, zwijając się w ciasny kłębek. Przez dłuższą chwilę nic nie mówi. Wokół nas ciężkie krople spadają z gałęzi i liści. Po drugiej stronie ogrodzenia Mudo krążą w ciemności nocy, wydając niskie jęki. Mam swoje wady, Gabrielle - mówi w końcu. - Też popełniam błędy. Źle zrobiłam, zostawiając swoich przyjaciół w Lesie. Byłam samolubna. Powinnam była wcześniej po nich wrócić. Powinnam mocniej się postarać i dowiedzieć się, skąd się wzięłaś. - Wzrusza ramionami, - ja zdaję sobie sprawę z tego, że wstrzymuję oddech. Nie musisz starać się być idealna, Gabrielle. Musisz zrozumieć, że też możesz popełniać błędy. To bardzo męczące, gdy wszyscy wokół ciebie spodziewają się, że będziesz chodzącym ideałem. I to nie w porządku, że masz wobec siebie takie wymagania. - Wyciąga rękę i chwyta moją dłoń. - Jesteś człowiekiem, Gabry. Obie jesteśmy tylko ludźmi. Niczym więcej. Ale także niczym mniej. Kiwam głową, pozwalając, by jej słowa do mnie dotarły. Czuję się tak, jakby dała mi pozwolenie, bym wreszcie mogła sobie wybaczyć, porzucić lęki i wyrzuty sumienia. To przerażająca myśl - tak długo się ich trzymałam, że stały się częścią mnie. Uśmiecha się, wokół jej oczu pojawiają się zmarszczki. Czasami błędy okazują się najlepszymi decyzjami, jakie kiedykolwiek podjęłaś - mówi. Gdybym nie popełniała błędów, zostałabym w wiosce, gdy byłam w twoim wieku i wyszłabym za Harry'ego. Nigdy nie wyruszyłabym w podróż i nie odnalazłabym oceanu.

Było warto? - pytam. - Warto było opuszczać wioskę, żeby zobaczyć ocean? Nie byłabyś szczęśliwsza, gdybyś została? Gdybyś miała przy sobie matkę i Harry'ego? Och, skarbie - odpowiada głosem zdradzającym rozpacz. - Nie mogę porównywać żyć, które mogłam prowadzić. Jedno byłoby bezpieczne i wygodne, ale drugie... - Wzdycha. - Poznałam największą miłość, najgorszy ból i największe cuda. Ale ostatecznie nic się nie zmieniło - mówię i odwracam twarz, by ni patrzeć w jej oczy. Nadal jesteś w Lesie. Nadal jesteś z Harrym. Jakby wszystko inne, ja i ocean, nigdy się nie wydarzyło. Uśmiecha się. Kiedyś myślałam, że ocean będzie tym jedynym nietkniętym miejscem - mówi z nutką żalu w głosie. - Gdzie nie będzie śmierci i Nieuświęconych. I kiedy go odnalazłam, a razem z nim martwych na plaży... - Unosi jedno ramię. - Zrozumiałam, że muszę zaakceptować świat takim, jaki jest. Wiedziałam, że muszę wreszcie odpuścić. -

Zrobiłaś to? - pytam.

Przez chwilę nic nie mówi, zastanawia się. Nie wiem. W końcu tak. Czasami przypominam sobie to uczucie, jakiego doświadczyłam, widząc ocean po raz pierwszy. Kiedy miałam pewność, że istnieje, dokładnie tak, jak wierzyłam. Wszystko się zmieniło, Gabrielle. Ja się zmieniłam. Harry też. Gdybyśmy byli razem od samego początku... byłoby inaczej. Nie potrzebuję już Harry'ego, by mnie uzupełniał. Po prostu chcę, by ze mną był. Przekręcam głowę, żeby spojrzeć na gwiazdy przez szparę w chmurach, nie bardzo rozumiejąc różnicę. Nie możesz się poddawać, Gabrielle - mówi głosem cichszym od wiatru. - Nie możesz z niczego rezygnować. Ani z dalszej drogi, ani z przyjaciół. - Przerywa. - Ani z rodziny. Odsuwam się od niej, oplatając ramionami nogi, przyciskając je do brzucha. -

Masz na myśli Annah - mówię.

Nachyla się. y Mam na myśli siebie - odpowiada. - Nie jestem idealna, Gabrielle. Popełniałam błędy i dalej będę je popełniać. Zupełnie jak ty. Tak samo jak Harry, Elias i Catcher. Wpatruję się w swoje dłonie, splatając palce i przyciskając paznokcie, aż zrobią się białe. Myślę o Eliasie i o tym, jak wciąż wini siebie za to, że mnie zgubił. Jak wini się za to, że utracił Annah. Jak boi się, że znowu coś zepsuje między nami. I jak ja sama za bardzo się bałam, żeby naprawdę mu się oddać, jak byłam przerażona, że znowu podejmę złą decyzję. Matka przykłada swoją dłoń płasko do mojej.

Ten świat nigdy nie był idealny. I nigdy nie będzie. Będzie za to ciężki i straszny, a jeśli będziesz miała szczęście, okaże się także piękny i zachwycający. Musisz najpierw jednak przetrwać najgorsze, by móc doświadczyć najlepszego. Co jeśli nie czeka mnie już nic dobrego? - pytam, czując, że zbiera mi się na łzy. - Co jeśli już przeżyliśmy to, co najlepsze i od teraz będzie tylko gorzej? Matka śmieje się, gardłowo i mocno. Uwierz mi, że tak nie jest - mówi. - Czasami tylko musisz podjąć ryzyko. Narazić się na niebezpieczeństwo i niewygody. Przełykam ślinę, czując, jak puls mi przyspiesza, gdy dostrzegam w jej słowach swoją szansę. -

Co jeśli za bardzo się boję?

Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę. Dorastałam otoczona przez siatkę. Ograniczano to, czego mogliśmy się nauczyć albo dowiedzieć. Siostrzeństwo wiedziało, że istnieje świat poza wioską, ale kazało nam wierzyć, że tylko my zdołaliśmy ocaleć. Kontrolowało każdy aspekt naszego życia, przekonując nas, że jeśli coś przeczyło temu, czego nas uczą, bezpośrednio zagraża to naszemu życiu. i. Mam na myśli siebie - odpowiada. - Nie jestem idealna, Gabrielle. Popełniałam błędy i dalej będę je popełniać. Zupełnie jak ty. Tak samo jak Harry, Elias i Catcher. Wpatruję się w swoje dłonie, splatając palce i przyciskając paznokcie, aż zrobią się białe. Myślę o Eliasie i o tym, jak wciąż wini siebie za to, że mnie zgubił. Jak wini się za to, że utracił Annah. Jak boi się, że znowu coś zepsuje między nami. I jak ja sama za bardzo się bałam, żeby naprawdę mu się oddać, jak byłam przerażona, że znowu podejmę złą decyzję. Matka przykłada swoją dłoń płasko do mojej. Ten świat nigdy nie był idealny. I nigdy nie będzie. Będzie za to ciężki i straszny, a jeśli będziesz miała szczęście, okaże się także piękny i zachwycający. Musisz najpierw jednak przetrwać najgorsze, by móc doświadczyć najlepszego. Co jeśli nie czeka mnie już nic dobrego? - pytam, czując, że zbiera mi się na łzy. - Co jeśli już przeżyliśmy to, co najlepsze i od teraz będzie tylko gorzej? Matka śmieje się, gardłowo i mocno. Uwierz mi, że tak nie jest - mówi. - Czasami tylko musisz podjąć ryzyko. Narazić się na niebezpieczeństwo i niewygody. Przełykam ślinę, czując, jak puls mi przyspiesza, gdy dostrzegam w jej słowach swoją szansę. -

Co jeśli za bardzo się boję?

Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę. Dorastałam otoczona przez siatkę. Ograniczano to, czego mogliśmy się nauczyć albo dowiedzieć. Siostrzeń-stwo wiedziało, że istnieje świat poza wioską, ale kazało nam wierzyć, że tylko my zdołaliśmy ocaleć. Kontrolowało każdy aspekt naszego życia, przekonując nas, że jeśli coś przeczyło temu, czego nas uczą, bezpośrednio zagraża to naszemu życiu. Mary wkłada kosmyk włosów za ucho. Nigdy wcześniej mi o tym nie opowiadała. Mówiła mi o tym, jak dorastała w Lesie, ale nigdy nic o samym wychowaniu. Czuję, że poznaję jej sekretną naturę - nie jest teraz matką, ale dziewczyną, którą była dawno temu. I która miała takie same wątpliwości jak ja. Chciałam, żebyś miała inne życie, Gabrielle - mówi. - Ja każdego dnia byłam narażona na niebezpieczeństwo, każdego dnia czułam strach. Chciałam, żebyś ty dorastała bezpieczna. Myślałam, że mieszkając z tobą w latarni, gdzie mogłaś patrzeć na świat po drugiej stronie Bariery, sprawię, że będziesz chciała więcej. Może po prostu nauczyłam cię bać się wszystkiego, co nie jest w stu procentach bezpieczne. A może my już zawsze będziemy żyć w świecie pełnym murów - mówi, pokazują ręką na siatkę po obu stronach ścieżki. - Ale one są po to, by powstrzymać Nieuświęconych a nie po to, by ograniczać nas. Pozwalam jej słowom krążyć po mojej głowie i potakuję. Siedzimy razem jeszcze przez chwilę, wsłuchując się w dźwięki Mudo szarpiących o siatkę i kapiących w ciemności kropel deszczu, a potem w końcu moja matka wstaje i podaje mi rękę, byśmy razem ruszyły w dalszą drogę. Dopiero koło południa następnego dnia udaje nam się dostrzec, jak blisko są Rekruci. Wspięliśmy się na wzgórze i zobaczyliśmy ich w dolinie za nami na krętej ścieżce między wzniesieniami. Gdy zapada zmierzch, czasami ich słyszymy. Ich krzyki roznoszą się w powietrzu, mieszając się z jękami Mudo. Nie widziałam Catchera, odkąd zostawił mnie zeszłego ranka. Boję się, że jego rany są groźniejsze, niż myślałam, a on w ogóle o siebie nie dba. I może właśnie umiera gdzieś w Lesie. Zaciskam mocno dłonie, wbijając paznokcie w skórę, żeby odpędzić od siebie te myśli, ale to nie pomaga. Może powinniśmy się rozdzielić - proponuje Harry, kiedy zapada zmrok i musimy zwolnić. Spogląda na podnóże góry, gdzie widać szereg maszerujących wzdłuż doliny pochodni. Odys ociera się o jego nogę, z jego pyska dobiega ciche skomlenie, gdy wyczuwa nasz strach. -

Nie - odpowiada matka, więc idziemy dalej, z każdym krokiem coraz bardziej wyczerpani.

Prowadzi nas Elias, a na końcu idzie Harry z matką. Dziwnie się czuję w towarzystwie Eliasa, jakbym nagle nie miała pojęcia, co mu powiedzieć. Jakbym nigdy tego nie wiedziała. Spogląda na mnie w czasie marszu i zawsze, gdy zauważy, że się potykam, podaje mi swoją silną rękę. Pomaga mi odzyskać równowagę, a potem wraca na szlak. Mam wyrzuty sumienia, że tyle razy go od siebie odpychałam i zastanawiam się, czy zepsułam aż tyle między nami, by nie dało się już tego naprawić. Wtedy jednak przypominam sobie chwile, w których to on mnie od siebie odtrącał. Zaciskam więc szczęki i idę dalej.

A potem za którymś razem Elias nie odwraca się. Stoi przede mną, trzymając mnie za łokieć. Jego dotyk sprawia, że czuję mrowienie na całym ciele. Gabry - zwraca się do mnie. Jest noc, więc prawie go nie widzę, tylko czuję ciepły zarys jego ciała, którego niewyraźne krawędzie rozpływają się w ciemności. Przysuwa się bliżej. Wydaje się szukać odpowiednich słów, a ja w oczekiwaniu wstrzymuję oddech. Jednak on tylko potrząsa głową i zostawia mnie, powoli rozluźniając trzymające mój łokieć palce. Chcę zawołać go, by wrócił. Powiedzieć, by nie odchodził. Przez chwilę nie rusza się, patrzy tylko na mnie. -

Przepraszam - mówi. - Nie powinienem był...

Nie ruszam się i nie oddycham, tylko czekam z nadzieją. Coś zmienia się w jego twarzy, ginie z niej wahanie. Elias robi krok w moją stronę i kładzie mi rękę na karku. Wdycham głośno powietrze. Jego twarz jest kilka centymetrów od mojej. Nie jestem Catcherem - mówi. Wbija mi palce w skórę. - Nigdy nie zdołam dowiedzieć się o tobie tyle, co on. Nie byłem przy tobie przez te wszystkie lata. Nigdy nie poznam tak dobrze twojej przeszłości. - Czuję dotyk jego kciuka za uchem, serce bije mi szybciej. - Ale ty też nie jesteś taka sama jak kiedyś. Nie jesteś tą samą dziewczyną, co przedtem, a ja nie jestem tym samym chłopakiem. Wszyscy się zmieniliśmy. Przeszłość już nie wróci. Waha się. Całe moje ciało drży z niecierpliwości. Przykro mi, że zostawiłem cię w lesie, gdy byliśmy dziećmi - mówi. - Przykro mi, że nie było mnie przy tobie przez cały ten czas. Żałuję, że nie miałem szansy dorastać razem z tobą i przeze mnie ty nie mogłaś dorastać przy rodzinie. Miałem o ciebie zadbać i nie zrobiłem tego. Zawiodłem. Ale jestem teraz tutaj. I wiem już, kim jesteś. Wiem, kim się stałaś. Nie jesteś Annah. Nie jesteś nawet Abigail - jesteś Gabrielle. Potrafię myśleć wyłącznie o tym, co powiedziała mi wczoraj matka - żadne z nas nie jest idealne i każdy popełnia błędy. I czasami te błędy sprawiają, że nasze życie staje się bogatsze. Nigdy nie zobaczyłabym oceanu, gdybym nie zgubiła się w Lesie jako dziecko. Nigdy nie dorastałabym z moją matką i nie znałabym Ciry ani Catchera. Tylko dzięki Eliasowi stałam się taka, jaka jestem teraz. Elias dalej się przysuwa, czuję ciepło jego oddechu na twarzy. -

I ciebie właśnie pragnę - szepcze. Kiedy mówi, jego usta muskają moje.

Zanim jestem w stanie cokolwiek powiedzieć albo jakkolwiek zareagować, wkłada rękę w moje włosy. - Wiem, że wszystko w twoim życiu zmieniło się na gorsze w ciągu ostatnich tygodni. Ale dla mnie... Przerywa, jego głowa spoczywa w zagłębieniu przy mojej szyi. - Zanim się spotkaliśmy, wiodłem samotne życie pełne śmierci i błądzenia bez celu. Wraz z tobą pojawiły się możliwości. Odsuwa się, żeby spojrzeć mi w oczy.

Zakochuję się w tobie, Gabrielle. Nie w dziewczynie, którą kiedyś byłaś, ale w tobie. Przyciska palce do miejsca między moimi piersiami. Jego słowa eksplodują we mnie, rozchodzą się po moich żyłach niczym ogień, wędrując wprost do serca. Mogę tylko przytulić się do niego, czując ciężar jego dotyku. Tyle czasu zmarnowaliśmy na zamartwianiu się Nieuświęconymi i ogrodzeniem, na rozmyślaniu o przeszłości mówi głosem cichym, niecierpliwym i pełnym podniecenia. - Nie zbudowaliśmy niczego nowego. Patrzymy tylko, jak wszystko wokół nas wali się w gruzy. Jego oczy wydają się takie jasne w ciemności, błyszczą tak mocno, że czuję się, jakby otaczało mnie światło latarni. Kiwam głową, bo wiem, co ma na myśli. Ja również to czułam. Chcę czegoś więcej - szepcze. - Nachyla się nade mną, a ja wstrzymuję oddech. Czuję, że coś się we mnie budzi i rośnie. Pragnienie, by stać się kimś więcej, by zrobić coś wspaniałego. Narasta we mnie przekonanie, że wszystko jest możliwe. - Możemy stworzyć coś więcej - dodaje z ustami tuż przy moich wargach. Czuję się, jakby wszystko wokół mnie się poruszyło, a niepasujące wcześniej elementy wskoczyły na swoje miejsca. Strach, który wcześniej przysłaniał mi wzrok i dusił mnie, nagle znika, rozpraszając się pośród nocy. Też pragnę czegoś więcej - szepczę. - Nie chcę już patrzeć w przeszłość i marzyć o czymś, co było albo mogło się zdarzyć. Ani o tym, kim byłam albo mogłam być. Chcę... -

oblizuję wargi, czując jego smak. - Chcę ciebie.

Uśmiecha się tuż przy moich ustach, potem całuje mnie w ciemności, a ja obejmuję go ramionami. Czuję jego pragnienie, by mnie chronić, czuję łuk mięśni jego ramion, rękę przyciśniętą do moich pleców. Dostrzegam jednak także swoją własną siłę, swoją własną determinację. Wreszcie wiem, że odnalazłam siebie. Elias robi krok do tyłu, jego uśmiech żarzy się w ciemności, a ja nie mogę powstrzymać się przed śmiechem, bo wiem, że mój uśmiech jest tak samo szeroki jak jego. Elias zaczyna iść ścieżką, ale kroczy tyłem, zwrócony twarzą w moją stronę. Jego oczy błyszczą, są wpatrzone we mnie. Nagle pierwszy pocałunek z Catcherem nie ma już dla mnie znaczenia. Nagle liczy się tylko tu i teraz, liczy się Elias i to, co możemy zbudować razem. Wcześniej myślałam, że mogłabym oddać wszystko za powrót do tamtej chwili w wesołym miasteczku, za możliwość uratowania Catchera i nas wszystkich. Teraz jednak nie jestem już tego taka pewna. Gabry - mówi Elias. Wyciąga do mnie rękę i uśmiecham się, spodziewając się jego dotyku na skórze. Podchodzę bliżej, a on cofa się, śmiejąc się i drażniąc się ze mną. Liczy na to, że zacznę go gonić. Za chwilę robi kolejny krok i już go nie ma.

Stoję, gapiąc się w pustkę i nie mogąc zrozumieć, jak mógł tak po prostu zniknąć, a potem słyszę krzyk. Rzucam się do przodu, gdzie wcześniej było jego ciało, a teraz nie ma tam nic. Moje palce natrafiają na pustkę i niemal sama w nią wpadam, ale w ostatniej chwili czuję jak osuwa się ziemia, więc odskakuję. Przełykam ślinę. Elias! - Mój głos drży, czuję narastającą panikę, która mnie dławi i ogłusza. Zaczyna mi dudnić w uszach i nie słyszę nawet własnego krzyku, bicia serca, niczego. Przerażona wyciągam rękę, badając przestrzeń przed sobą w nadziei, że jest tuż-tuż, że wystarczy tylko mocniej się wychylić ponad otchłań. -

Elias!

Jakaś ręka łapie mnie za kostkę i ciągnie do tyłu. Krzyczę i kopię, czując jak zalewa mnie fala paniki. W końcu dociera do mnie żar, czuję płonącą skórę Catchera. Oddycha nierówno i łapczywie, jego twarz bieleje na tle ciemnej nocy. Próbuję się od niego odturlać, ale przytrzymuje moje nogi przy ziemi. -

Nie ruszaj się - mówi.

Kiwam głową, serce mi łomocze. Zastanawiam się, skąd się wziął i jak się tu znalazł. Czy obserwował nas od początku, a może podsłuchiwał. Catcher czołga się obok mnie, by zajrzeć w czeluść. -

Elias! - woła.

Podnoszę się z krawędzi ścieżki i siadam. Musisz po niego zejść, Catcher. Nic nie może mu się stać. Musisz się upewnić, że wszystko z nim w porządku - błagam go. Przed oczami ciągle mam twarz Eliasa na chwilę przed upadkiem. Gdybym tylko wyciągnęła do niego rękę, gdybym coś powiedziała. Cokolwiek. Zaciskam powieki, próbując odpędzić od siebie tę myśl a wciąż te same słowa krążą mi po głowie - Elias zniknął, Elias zniknął, Elias zniknął. Zaciskam szczęki, aż bolą mnie zęby. Elias zniknął. Powiedział, że mnie kocha, a teraz zniknął. I wtedy coś słyszę. To nawet nie jest dźwięk, ale wiem, że istnieje. Tak samo, jak czasami czujesz brzęczenie komara, zanim cię ugryzie. Znowu czołgam się do krawędzi. -

Elias! - Wrzeszczę, gdy Catcher łapie mnie za ramię i zatrzymuje.

Wciskam palce w ziemię i wstrzymuję oddech. Czekam. Nasłuchuję. -

Elias - wołam znowu. - Elias, wszystko w porządku? Gdzie jesteś? Co się stało?

Zdaje się wytężać głos, kiedy odpowiada również krzykiem. -

Uczepiłem się czegoś. Nic nie widzę.

Dławię się z ulgi, powstrzymując płacz.

-

Czy wszystko z tobą w porządku?

Waha się. Pośród ciszy słyszę jęki Mudo po drugiej stronie ogrodzenia. -

Elias! - wołam po raz kolejny w panice, bojąc się, że spadł niżej albo zemdlał.

-Jestem tu, Gabry - odpowiada. Wydaje się słabszy i nie wiem, czemu nie chce powiedzieć, że nic mu się nie stało. Odwracam się do Catchera i łapię go za koszulkę. Musisz do niego zejść - mówię, zrozpaczona. Wiem dokładnie, o co go proszę. Wiem, że chcę, by ryzykował własnym życiem dla kogoś, kto mnie kocha. Dla kogoś, kogo wybrałam zamiast niego. Proszę, Catcher, proszę, pomóż mi go wyciągnąć. Catcher się nie waha. Po prostu kiwa głową, przeskakuje przez siatkę na skraju ścieżki i wbiega do Lasu. Rozglądam się, sprawdzając ziemię dookoła w poszukiwaniu czegoś przydatnego. Czegoś, co pomogłoby wyciągnąć Eliasa. Nic jednak nie znajduję. Po jednej stronie ogrodzenie po prostu się kończy i ścieżka nagle się urywa. Catcher wraca, niosąc tyle suchego drewna i liści, ile udało mu się znaleźć. Harry i moja matka wreszcie nas doganiają i pomagają mu rozpalić małe ognisko, żeby rozproszyć ciemności. Odys biega wokół nich, próbując zagonić Catchera za ogrodzenie, aż w końcu przychodzi do mnie i siada, skamląc i szturchając mnie swoim zimnym nosem. Leżę przy krawędzi, trzymając rękę nad pustką. We włosach, na ustach i szyi czuję powiew wiatru. Elias, słyszysz mnie? - pytam. Wytężam słuch i do moich uszu dociera jego chrząknięcie. Za plecami słyszę szepty, gdy reszta próbuje rozpalić ogień. Niestety wszystko jest mokre od deszczu. Elias, musisz wytrzymać! - wołam. - Proszę, posłuchaj mnie. Musisz wytrzymać dla mnie. Proszę, zrób to dla mnie. - Powinnam była przyciągnąć go do siebie. Złapać i pocałować jeszcze raz. Wtedy by nie spadł. Zamykam oczy i błagam, by wyszło słońce. Tyle razy prosiłam Ziemię, by kręciła się wolniej - by zabrała mnie w przeszłość - a teraz chciałabym, by szybciej nastał nowy dzień. Z ciemności na dole dociera do moich uszu jakiś szum, którego wcześniej nie słyszałam. Zupełnie jakby u podnóża klifu płynęła rzeka, a jej szmer mieszał się z jękami Mudo, przez które Odys nie może się uspokoić. Nie słyszę już Eliasa i w moich żyłach krew zaczyna buzować pod wpływem narastającej paniki. Jest już prawie ranek, czuję jego zapach w powietrzu, słyszę go w śpiewie ptaków w gałęziach drzew. W każdej chwili może wstać słońce, dając nam światło, którego potrzebujemy. Musimy się śpieszyć! - krzyczę przez ramię. Odwracam się w stronę ogniska i widzę Catchera, który dmucha w żarzące się drewno. Niebo już mruga oczami, jakby miało zaraz się obudzić. Wytężam wzrok, żeby zobaczyć Eliasa, ale ciągle widzę tylko rozmytą krawędź skalistego klifu i delikatny zarys moich własnych dłoni, które wyciągam w stronę pustki.

W końcu Catcher owija dwa kije zapasową koszulką mojej matki i wkłada w ognisko, by je podpalić. Przynosi je na koniec ścieżki i jeden podaje Harry'emu, który idzie za nim. Patrzę, jak Catcher opuszcza pochodnię nad pogrążonym w półmroku klifem. Wstrzymuję oddech, kiedy udaje mi się wreszcie dojrzeć w świetle Eliasa. Mogę do niego zejść - mówię, przekładając nogi przez krawędź przepaści, ale Catcher mnie powstrzymuje. Na horyzoncie widać pierwsze oznaki nadchodzącego dnia. Słońce wychodzi zza góry po drugiej stronie doliny i zaczyna rozświetlać ją swoimi promieniami. Spoglądam na Catchera, gotowa powiedzieć mu, by mnie puścił, ale coś w jego twarzy mnie powstrzymuje. Płomień drży i skwierczy, gdy Catcher wyciąga trzęsącą się rękę po pochodnię Harry'ego. Trzyma obie nad przepaścią, a potem je puszcza. Spadając, płomienie przypominają pikujące w dół zranione ptaki. I tuż przed tym, jak gasną, widzimy ruch. Przed oczami miga nam kawałek ramienia, krawędź szczęki. Nikt z nas się nie porusza, nikt nie oddycha, nie pada żadne słowo. Tuż pod miejscem, gdzie leży Elias, zatrzymany przez resztki ogrodzenia, Mudo wyciągają do niego ręce, palcami drapiąc ziemię, by wspiąć się wyżej. Nie wiem, ilu ich jest, ale nie mogą się jeszcze do niego dostać. Elias, nie ruszaj się - mówię, chociaż wiem, że i tak mnie nie słyszy. Widzę, jak przez jego ubranie przesącza się krew, spływa po jego ramieniu i ścieka na oszalałe Mudo kłębiące się w dole. Nie spuszczając z oka Eliasa, jakby mój wzrok mógł go ochronić, chwytam rękę Catchera, wbijając palce głęboko w jego skórę. -

Musisz mu pomóc - mówię.

Świat dalej się kręci, pchając nas ku porankowi, światło staje się coraz mocniejsze, gdy Catcher wygląda ostrożnie poza krawędź klifu. Mogę już dokładniej przyjrzeć się okolicy i widzę, że kawałek góry został podmyty przez wodę. Wyrwane drzewa wciśnięte są między pozostałości po ogrodzeniu, a wszystko razem rozsiane jest po zboczu góry. Elias leży na jednym z tych fragmentów siatki, który utkwił między kruchymi, młodymi drzewkami jakieś sześć metrów od miejsca, w którym jesteśmy. Niżej Mudo robią wszystko, żeby się do niego dostać, ich palce są poobdziera-ne ze skóry i całe zakrwawione od nieustannego wspinania się po kamienistym zboczu. Wstrzymuję oddech, mając nadzieję, że jest zbyt strome, by Mudo mogli dotrzeć do Eliasa. Catcher zaczyna schodzić, trzymając się korzeni i krzaków, gdy podłoże osypuje się pod jego stopami. Przyciskam rękę do ust, pragnąc zawołać do Catchera, by na siebie uważał. Chcąc błagać Eliasa, by powiedział coś, żebym była pewna, że nic mu się nie stało. Kiedy jednak robi się jaśniej, nawet z daleka widzę, że ma bladą twarz i zaciśnięte z bólu usta, a jego noga jest przekrzywiona pod nienaturalnym kątem.

W tej chwili najbardziej na świecie chciałabym, żeby Eliasowi nic się nie stało. Kamienie uciekają spod stóp Catchera i spadają w dół zbocza. Kilka z nich uderza w Mudo, zanim zginą w pogrążonej w mroku dolinie. Catcherowi znowu obsuwa się noga i dopiero po kilku metrach udaje mu się przytrzymać młodego drzewka. Zamykam oczy, bo nie mogę na to patrzeć. Wiem, że moje serce przestanie zupełnie bić, jeśli któremuś z nich coś się stanie. Słyszę, że więcej kamieni spada w dół zbocza. Słyszę też skamlącego Odysa i Harry'ego, który szepcze modlitwę. Jednak potrafię tylko myśleć o Eliasie, przypominać sobie smak jego ust, skupiać się na dźwięku jego głosu w chwili, gdy powiedział mi, że chce ze mną być. Każdą cząstką ciała czuję, jak bardzo mi na nim zależy - jak rozpaczliwie pragnę, by nic mu się nie stało. W końcu słyszę, że matka wzdycha z ulgą i otwieram oczy. Widzę, jak Elias leży na ziemi, a Catcher stoi nad nim i dyszy, cały spocony z wysiłku, jaki kosztowało go wciągnięcie Eliasa na górę. Mogę tylko patrzeć, za bardzo się boję, by podejść bliżej. Jego noga nie wygląda dobrze. Jest złamana i wykręcona. Twarz ma bladą i zniekształconą bólem. Matka ściąga bluzkę, która teraz umazana jest we krwi, i podaje Catcherowi, żeby przyłożył ją do szerokiego rozcięcia na boku Eliasa. Harry przegląda zapasy w poszukiwaniu wody i dodatkowych ubrań, które można by podrzeć na bandaże. Matka podbiega do wygasającego ogniska i podnosi dwa kije, które nie zostały jeszcze spalone. Przybliża je do nogi Eliasa, jej twarz jest ponura. Kładzie jedną rękę na kostce, a drugą na kolanie. Bierze głęboki wdech, a potem słyszę trzask. Oczy Eliasa otwierają się szeroko, jego ciało wierzga i wygina się w łuk. Mudo napierają na siatkę, czując zapach krwi i jej pragnąc. Ich jęki mieszają się z echem niosącym się ze zbocza, otaczając nas i utrudniając myślenie. Dojdzie do siebie? - pytam cicho, starając się trzymać z daleka, gdy matka zajmuje się złamaną nogą. Nikt na mnie nie patrzy. Nikt nie odpowiada. Elias głośno dyszy i jęczy z bólu. Przypominają mi się nacięcia na nadgarstkach Ciry i zakażenie krwi, którego nabawiła się na szlaku, które w końcu by ją zabiło. Elias też może od tego umrzeć, o ile najpierw nie okaże się, że stracił już zbyt dużo krwi. Raz po raz przełykam ślinę, próbując pozbyć się tych myśli. Próbuję skoncentrować się na tym, co jest tu i teraz, a nie co będzie, ponieważ nie wiem, co nasz czeka. Nie po tym, co stało się z nogą Eliasa i gdy Rekruci są tak blisko. Patrzę na miejsce, gdzie krew Eliasa wsiąka w ziemię. Chciałabym ją wykopać i jakimś sposobem wtłoczyć z powrotem do jego żył. Zrobić cokolwiek, byle poprawić sytuację. Podejdź i potrzymaj tu - mówi matka, wołając mnie i pokazując na Catchera. Klękam obok niej. - Przyciśnij w tym miejscu, mocno. - Kładzie moje ręce na koszuli Eliasa. Kiwam głową, czując pod palcami, że materiał jest już zupełnie przesiąknięty jego ciepłą krwią. Matka odciąga Catchera i Harry'ego na bok i zaczynają rozmawiać ściszonymi głosami. Chociaż ich nie słyszę, po ich postawie i gestach domyślam się, o czym dyskutują.

Zastanawiają się, co robić. Nie ma szans, żeby Elias mógł dalej iść. Zostaję z nim. Czuję, jak się wykrwawia. Słyszę, jak Mudo jęczą za ogrodzeniem. Wycieram o ramię mokry od łez i potu policzek. Odys leży obok, ogrzewając mi nogi, jakby chciał mnie w ten sposób pocieszyć. Wpatruję się w twarz Eliasa, wykrzywioną i zaczerwienioną. Chwytam jego rękę i nachylam się. Elias? - mówię cicho. Nie mogę uwierzyć w to, co się dzieje. Nawet gdyby udało nam się zbudować coś, na czym moglibyśmy go ciągnąć, jestem przekonana, że i tak nie dałby rady. Nie przeżyłby tego. Nie wiem nawet, czy w ogóle uda nam się dalej iść, skoro rzeka zmyła drogę. Elias z trudem otwiera jedno oko, topię się w jego spojrzeniu. Każda cząstka jego ciała kurczy się z bólu, każdy mięsień jest napięty. -

Musicie iść - mówi, ledwo otwierając usta. - Rekruci.

Potrząsam głową, garbiąc się, gdy łapię oddech. W oczach mam łzy, ale nie chcę, by Elias to widział. Chcę być silna dla niego, bo on musi mieć nadzieję. -

Poradzimy sobie - mówię.

Powiedz im, że mają cię zmusić - odpowiada. Ściska mi ramię. Ręka ześlizguje mi się z jego rany. - Catcher! - woła Elias. Catcher podbiega. Potrząsam głową i siłuję się z Eliasem. -

Przestań - mówię mu. Zużywa zbyt dużo energii, przez to tylko pogarsza swój stan.

Zabierz ją - mówi. Jego oczy są szeroko otwarte, a głos rozgorączkowany. - Musisz zmusić ją, żeby szła dalej. Rekruci wykorzystają ją, żeby przejąć nad tobą kontrolę. Nie możesz dopuścić do tego, by złapali którekolwiek z was. Catcher patrzy na mnie, ale ja wzrok mam utkwiony w Eliasie i znowu uciskam jego ranę. Nie pozwolę, by odtrącił mnie tak jak zrobił to Catcher. Nie może ze mnie zrezygnować. -

Nigdzie się stąd nie ruszę - stwierdzam.

Elias zwraca się do Catchera. -Jestem Rekrutem. Zostawcie mnie tu. Zadbają o mnie. Muszą. To część przysięgi. Nie jesteś już jednym z nich - mówię, płacząc. Gotuje się we mnie z rozpaczy, zamieniam ją we wściekłość, żeby się nie udusić, ponieważ wiem, że Elias ma rację. Nie może dłużej z nami iść i potrzebuje pomocy. Elias trzyma teraz Catchera za ramię. -

Będą musieli mnie zabrać do Visty. W ten sposób zyskacie na czasie.

-

Ścieżka się kończy - wtrącam się. - Nie możemy dalej iść.

To nie może być koniec - odpowiada. - Razem z Annah uciekliśmy przez góry. Znajdziecie drogę - mówi. - Musicie. Nie zostawimy cię tutaj. - Zaciskam szczęki, rozpaczliwie próbując coś poradzić. - Nie zostawimy cię tu samego. Co jeśli nie masz racji? Co jeśli wykorzystają cię, by szantażować Catchera? -

Lepiej mnie niż ciebie - mówi cicho.

Cień pada na mnie i na twarz Eliasa. -

Zostaniemy z nim - mówi Harry cicho. Matka kuca i kładzie mi rękę na ramieniu.

Potrząsam głową, czując, jak wzbiera we mnie bezradność. Nie - odpowiadam łamiącym się głosem. - Nigdzie nie idę. Nie zostawię go. - Nachylam się nad Eliasem. - Nie zostawię cię - mówię na granicy płaczu. - Pozostanę z tobą. Ja nie mogę chodzić, Gabrielle - tłumaczy Elias. - Nie mogę iść dalej. Nie wiesz, co mogą z tobą zrobić, żeby dotrzeć do Catchera. Ja wiem! Musisz iść jak najdalej stąd. - Czuję jego gorący oddech na skórze. Wiem, że ma rację. Wiem, że muszę go zostawić, ale po prostu chcę spędzić z nim jeszcze trochę czasu, zanim się rozstaniemy. -

Catcher - mówi Elias, odwracając głowę w jego stronę. - Musisz się nią zająć.

Catcher kiwa głową. Zamykam oczy. Wszystko dzieje się zbyt szybko, bym mogła to pojąć. Elias bierze mnie za rękę. -

Znajdź Annah - mówi cicho.

Przygryzam dolną wargę w obawie, że z rozpaczy zacznę krzyczeć. -

Nie chcę cię zostawiać - odpowiadam. - Co jeśli nie uda nam się wydostać z Lasu?

mi.

Uda wam się - mówi, dotykając mojego policzka. - Ścieżka w końcu was wyprowadzi. Zaufaj

To nie miało się tak skończyć - odpowiadam, przyciskając usta do jego ust. Czuję smak jego bólu i rozpaczy, mieszający się z moim. - Nie jestem gotowa. Nie dam sobie rady sama. Za bardzo się boję. Uśmiecha się. -

Jesteś dziewczyną, która płynęła przez ocean.

-

Ale miałam ciebie.

-

Jesteś dziewczyną, która sama przetrwała w Lesie.

-

To było co innego - szepczę. - Za mało wiedziałam, żeby się bać.

-

Pamiętasz, jak mówiłem ci, że nie ma żadnej różnicy między nami i Mudo?

Kiwam głową. -

Dlatego, że potrafią przetrwać - mówi.

-

Ale nie kochają. Ani nie pamiętają. - Duszę się z bezsilności.

Przyciska usta do mojej brody, do kącika moich warg, do ucha. Obiecuję, że cię odnajdę - szepcze. - Obiecuję, że będę o tobie pamiętać. I obiecuję, że zawsze będę cię kochał. Całuję go po raz ostatni. Tym razem nie ma już znaczenia, że Catcher, Harry i moja matka na nas patrzą. Liczy się tylko Elias. Chcę wtłoczyć w niego całą swoją miłość i nadzieję, żeby go uleczyć. I żeby wszystko, co powiedział, było prawdą. Tak jakby coś mogło się zdarzyć tylko dlatego, że bardzo tego pragniemy. A ja pragnę Eliasa. Niczego nie chcę tak mocno, jak być z nim teraz i na zawsze. I nic tego już nie zmieni. Przyciskam twarz do jego szyi, czując jego dotyk, zapach i smak. A potem odsuwam się, zastanawiając się, czy oczekuję zbyt wiele, mając nadzieję, że jeszcze się odnajdziemy. Musicie iść - mówi Harry. - Rekruci nie są zbyt daleko. Między drzewami słychać już ich głosy. - Przytula mnie i podaje plecak, trzymając mi rękę na ramieniu. Odwracam się do stojącej obok niego matki. Odys siedzi u jej stóp i dotyka pyskiem mojej ręki. Drapię go po uszach, nie potrafiąc uwierzyć, że znowu muszę ją zostawić. -

Co mam robić? - pytam głosem cichym i przerażonym.

Matka kładzie dłonie na moich policzkach. Przypominam sobie wszystkie chwile, kiedy stałyśmy tak razem, tylko my dwie przeciwko całemu światu. Tak wielką część naszego życia spędziłyśmy razem, a jednak utworzyła się między nami przepaść, po tym gdy zrozumiałam, jak niewiele o niej wiem. Zawsze myślałam o niej jak o matce, a teraz widzę w niej kobietę, która była kiedyś taką samą dziewczyną jak ja. Dbaj o siebie - mówi w końcu. - Masz kochać. Masz przetrwać. Czasami śmiej się, czasami płacz. Czasami coś ci się uda, czasami nie, ale zawsze idź do przodu. - Uśmiecha się, w jej oczach pojawiają się łzy. - I przez cały czas pamiętaj, że twoja matka cię kocha. Dotykam jej dłoni.

Poradzisz sobie? - pytam, bojąc się, że więcej się nie zobaczymy. Martwię się, że powinnam była jakoś bardziej o nią zadbać. - Co jeśli będziesz miała kłopoty przez to, że odeszłaś z Yisty? Przez to, że przekroczyłaś Barierę? Matka przesuwa kciukiem po moim policzku, zmazu-jąc łzy. Wszystko będzie dobrze, Gabrielle. Nie martw się o mnie. To ja powinnam martwić się o ciebie, nie na odwrót. W końcu będę mogła pokazać Harry'emu ocean - mówi. - Zaopiekuję się Eliasem. Odnajdziemy cię. Tak łatwo nie zostawię mojej małej dziewczynki. Serce mi się kraje, gdy słyszę te słowa. Pełne nadziei, ale też zwiastujące rozstanie. Patrzymy na siebie, żadna z nas nie chce być tą pierwszą, która odwróci wzrok. Pierwszą, która odejdzie. Mam coś dla ciebie - mówię, próbując odwlec to, co nieuniknione. Sięgam do plecaka, żeby wyciągnąć zniszczoną oprawę księgi, którą matka upuściła, uciekając z wioski. Wyciągam ją i podaję matce razem z pogniecionymi kartkami. Robi gwałtowny wdech i przykłada rękę do ust, jej oczy otwierają się szeroko z zaskoczenia. -

Nie udało mi się uratować całej - mówię. - Ale zachowała się część kartek.

Kiedy sięga po księgę, dłonie jej się trzęsą. Trzymając ją w rękach, muska palcami wyblakły napis na okładce. To wszystko, co mamy z Powrotu - opowiada. - Cała historia naszej wioski. I wszystkich, których znałam. Wiem - odpowiadam. - Przeczytałam trochę. Po prostu... - Spoglądam na księgę. - Musiałam wiedzieć. Matka patrzy na mnie. -

Dziękuję - szepcze.

Z oddali dobiegają krzyki zbliżających się Rekrutów. Słońce wyszło zza szczytu góry po drugiej stronie doliny, ponaglając nas do ucieczki. Catcher stoi nad urwiskiem, z którego spadł Elias. Odys warczy za każdym razem, gdy próbuje się do nas zbliżyć. Wydaje mi się, że rzeka zmyła tylko górną część góry. Widzę, gdzie znowu zaczyna się ścieżka - mówi. - Kawałek dalej w dół zbocza. Powinno nam się udać tam dostać. Odwracam się do Eliasa, który zacisnął z bólu powieki, na jego czoło wystąpił pot. Wyciągam rękę i przesuwam palcami po jego ustach, a on otwiera oczy i uśmiecha się lekko. Dotyka mojej brody i przyciąga ją, żebym spojrzała mu w oczy. Już raz udało mi się ciebie odnaleźć - mówi. - Obiecuję, że zrobię to ponownie. Kiedy wyjdziecie z Lasu, idźcie do Mrocznego Miasta. - Sięga do szyi i wyciąga skórzany pasek, na którym wisi metalowy krążek z pieczęcią Rekrutów. Po raz pierwszy dostrzegam na nim numer wybity po

jednej stronie. Wkłada mi go przez głowę, gdzie dołącza do wisiorka z superbohaterem, którego dostałam od Ciry. -

Mam obywatelstwo. Dzięki temu powinni was wpuścić - mówi. - Obiecuję, że cię odnajdę.

Potrząsam głową. Świat jest zbyt duży, zbyt łatwo jest się w nim zgubić. On jednak dotyka mojego policzka. Nie zamierzam z ciebie rezygnować, Gabry - mówi. - Nie opuszczam cię. Wrócę do Visty i zrobię, co konieczne, żeby wyzdrowieć, a potem wracam po ciebie. Obiecuję. Po prostu poczekaj na mnie w Mrocznym Mieście. Chcę wstać, ale Elias chwyta moją dłoń. -

Kocham cię, Gabrielle - mówi z determinacją w głosie. - Nie mogę cię drugi raz stracić.

Widzę to wszystko w jego oczach, widzę obietnicę nas. I to sprawia, że mu wierzę. Potem Catcher staje obok i podnosi mnie na nogi, a ja siłuję się z nim i przypadam z powrotem do Eliasa, przystawiam usta do jego ucha. Chcę mu powiedzieć, że nie zniosę naszej rozłąki, ale nie mogę znaleźć słów. Zamiast tego po prostu mówię, że go kocham i patrzę, jak zamykają mu się oczy, a usta układają w uśmiech. -

Idź - odpowiada.

Kiwam głową i cofam się do momentu, kiedy czuję obok siebie Catchera. Staram się powstrzymać od płaczu, który wzbiera w mojej piersi. Nic mu nie będzie - mówi do mnie cicho Catcher. Chciałabym powiedzieć mu, że wiem, ale nie mogę. Poranek ciągle walczy - niebo tuż nad szczytem robi się bardzo jasne, ale wciąż nie jest jeszcze w stanie rozproszyć mgły nad doliną. Z miejsca, w którym stoimy, ledwo możemy dojrzeć dalszą część ścieżki w dole urwiska. Wygląda to, jakby przeszedł tamtędy olbrzym i ręką zdarł część zbocza góry, wykopując ziemię, wyrywając drzewa, zgniatając krzaki, miotając na boki błotem i niszcząc ogrodzenie. Wydaje mi się, że dalej ogrodzenie jest nienaruszone - mówi Catcher, a ja tylko kiwam głową, bo nie wiem, co innego mogłabym zrobić. Mudo zaczynają zbierać się pod nami, potykając się o wystające korzenie i luźne kamienie, spadając z bardziej stromych fragmentów zbocza w ciemność. Oglądam się do tyłu na leżącego na ziemi Eliasa i klęczącą przy nim matkę. Głowa Eliasa pochylona jest na bok, oczy otwarte. Jest zupełnie blady, mięśnie ma napięte z bólu. Najchętniej podbiegłabym z powrotem do niego, wzięła go za rękę i stawiła czoła karze, jakakolwiek by nie była. -

Idź - mówi samymi ustami.

Próbując przełknąć piekący ból w klatce piersiowej, odwracam się i powoli podchodzę do krawędzi klifu, a potem zaczynam schodzić w dół zbocza.

Catcher idzie pierwszy, sprawdzając wytrzymałość gałęzi, których mam się złapać i wskazując mi korzenie, na których powinnam oprzeć stopy. Mimo to cały czas się ślizgam, ziemia i kamienie osypują się nawet wtedy, gdy wydaje mi się, że mogę zrobić pewny krok. Za każdym razem, gdy próbuję spojrzeć za siebie, spadam, szorując łokciami po ziemi i zaplątując się w jeżyny. Wkrótce razem z Catcherem zaczynamy dyszeć z wysiłku i chociaż słońce nie pokazało się jeszcze w pełni, oboje jesteśmy zlani potem. - Dasz radę, Gabry - powtarza Catcher przy każdym moim potknięciu. Nigdy nie odpowiadam, staram się skupić na chwytaniu czegokolwiek, byle tylko nie upaść. W miejscach, gdzie jest najbardziej stromo, Catcher idzie pierwszy i łapie mnie, gdy się potykam. Udaje nam się dotrzeć do cienkiej półki skalnej i spoglądam na krawędź klifu jakieś dwadzieścia metrów wyżej, gdzie widzę matkę, stojącą z rękoma opartymi o biodra. Twarz ma napiętą ze zmartwienia i co kilka sekund ogląda się przez ramię. Zastanawiam się, jak blisko są Rekruci i czy uda nam się zyskać tyle przewagi, by przed nimi uciec. Słońce jest już na tyle wysoko, że jego promienie odbijają się od wody, która zebrała się na liściach drzew. Kawałek niżej biegnie dalsza część ścieżki z nienaruszonym ogrodzeniem. Wije się między drzewami i skręca w prawo zaraz u podnóża góry, po czym zmienia się w coś, co wygląda jak droga. Jednak przed nami jest jeszcze krótki płaski teren pełen Mudo, z których każdy wyciąga w moją stronę ręce. Serce zaczyna mi bić szybciej, gdy zaciskam dłoń wokół cienkiego pnia drzewa, które ma zapewnić mi oparcie. Catcher patrzy w dół, palce Mudo muskają półkę pod naszymi stopami. Kopniakiem odsuwam od siebie ich ręce, ale Catcher wskakuje w sam ich środek. Muszę przycisnąć twarz do ramienia, żeby powstrzymać się od krzyku, ponieważ wciąż jeszcze nie przywykłam do tego, jak łatwo jest mu chodzić między martwymi. Ciała przewracają się, ramiona się kołyszą tam, gdzie ląduje Catcher. Łapie tyle Mudo, ile tylko może, i zrzuca je z góry. Nawet go nie zauważają, ich uwaga skupiona jest wyłącznie na mnie, ich ręce wyciągnięte są jedynie ku mnie. Catcher chrząka, odpychając od siebie Mudo, których ciała spadają niczym popsute lalki. Nogi plączą się z rękoma, torsy drżą, uderzając o pnie drzew. Wszystko przeplatane jest akompaniamentem nieustannych jęków. Catcher nie przestaje nawet na chwilę - rzuca, pcha i ciągnie, aż między nami a ogrodzeniem nie ma już żadnych Mudo. Kiedy jest już po wszystkim, Catcher po prostu stoi i wpatruje się we mnie, jego ramiona unoszą się i opadają, dłonie ma zaciśnięte w pięści. W tej krótkiej chwili zdaję sobie sprawę, że nie zostało w nim już nic z chłopaka, którego kiedyś znałam. Nie ma już Catchera, z którym dorastałam. Stoję na półce i patrzę na niego, na wyraz wściekłości na twarzy i ból wypisany na jego ciele. Słońce dalej przesącza się na zbocze góry, promienie oświetlają Catchera, przez co jego włosy wydają się

jaśnieć czystym blaskiem. Potem widzę jego wyciągniętą rękę i dostrzegam przebłysk mojego starego przyjaciela, który wciąż tkwi gdzieś w środku. Który jednak nigdy już w pełni nie wróci. Mógłbyś uciec, wiesz - mówię do niego. - Wystarczyłoby, żebyś zszedł dalej i zniknął między Mudo. Nigdy by cię nie znaleźli. Nie. - Tylko tyle słyszę w odpowiedzi. Wpatruję się w niego przez dłuższą chwilę, ale nic więcej nie mówi, więc chwytam jego wyciągniętą dłoń, śliską od potu i schodzę z jego pomocą. W dalszym ciągu gramolimy się w dół, a nasz ledwie kontrolowany upadek hamuje tylko poskręcana siatka przy wejściu na ścieżkę. Kiedy tylko udaje nam się wspiąć do bezpiecznego miejsca, słyszę nad głową krzyk. Oglądam się przez ramię i widzę matkę, która macha do nas znad krawędzi klifu, ruszając ustami. W tym samym momencie podbiega do niej Rekrut i chwyta ją od tyłu. Cała się spinam, gdy widzę, jak szamoczą się nad samą przepaścią. Mężczyzna próbuje ją odciągnąć, ale ona nadal woła coś do mnie. Udaje jej się uwolnić jedną rękę i wskazuje nią dolinę, jakby próbowała nam coś powiedzieć, jednak zanim udaje mi się cokolwiek zrozumieć, Rekrut znowu ją łapie. Jakby w zwolnionym tempie widzę obok niej czarną plamę - Odysa. Kręci się przy nogach mężczyzny, który przez niego potyka się i spada z klifu, zanim w ogóle jestem w stanie pojąć, co się dzieje. Rekrut z rozpostartymi ramionami leci prosto na nas, ale trafia na jedno z drzew. Matka zamiera, patrząc w dół, a potem nasze oczy się spotykają, choć jesteśmy daleko od siebie. - Biegnij - mówi Catcher, dotykając mojego ramienia. - Musimy biec! - Coraz więcej Rekrutów pojawia się na ścianie klifu, a Catcher ciągnie mnie za sobą, aż w końcu nie widzę już ani matki, ani goniących nas mężczyzn. Pędzimy po stromej ścieżce, bardziej spadając niż biegnąc. Na twarzy i ramionach czuję uderzenia gałęzi, potykam się o korzeń i z całych sił staram się trzymać Catchera, gdy ten przedziera się przez Las. Pod gęstymi koronami drzew poranek nadal spowity jest szarością i trudno ocenić odległość. Zahaczam o kolejny kamień i upadam na ziemię. Catcher wraca po mnie, gdy właśnie gramolę się na nogi. Na ręce mam długie zadrapanie, z którego ciepła krew skapuje mi na czubki palców. Catcher właśnie wyciąga rękę, żeby mi pomóc, ale zauważam jego wahanie. Przechyla na bok głowę, jakby nasłuchiwał dochodzących z oddali odgłosów. Oglądam się przez ramię, zastanawiając się, czy słyszy biegnących za mną Rekrutów. Wtedy jednak do moich uszu dociera jakiś dźwięk. Jakby rzeka. Albo wodospad. Catcher powoli schodzi, ważąc każdy krok. Idę za nim. W końcu docieramy do ślepego zaułka, który kończy się wysoką ścianą z zabrudzonych czerwonych cegieł. Rozciąga się daleko w obie strony, otaczając łuk drogi, którą zauważyłam wcześniej po drugiej stronie. Jeśli chcemy iść dalej, nie mamy innego wyjścia, jak tylko się po niej wspiąć.

Wstrzymuję oddech, przesuwając palce po cegłach w poszukiwaniu wyszczerbień albo występów w murze, których można się złapać. Ciężko jest znaleźć oparcie dla stóp, ale w końcu udaje mi się dotrzeć na szczyt i przerzucić nogę na drugą stronę. Siadam okrakiem na murze. Odgłosy rzeki są tu głośniejsze. Catcher w końcu dołącza, oboje trzymamy ręce na krawędzi ściany, zupełnie jak kiedyś na Barierze. Szeroka droga po drugiej stronie niczym nie przypomina wspaniałych, długich autostrad z błyszczącymi samochodami, które znam z opowieści. Zamiast tego jest na niej mnóstwo stert starego, zardzewiałego i poskręcanego metalu, które przypominają drzemiące na słońcu, dawno wymarłe stwory. Z tą różnicą, że te zaczynają się trząść, gdy w środku Mudo uderzają o szyby, próbując wydostać się i mnie złapać. Droga ciągnie się leniwie aż do szerokiego mostu, który po drugiej stronie doliny łączy się z następną ulicą odgrodzoną identyczną wysoką ścianą z cegieł. Most jest ogromny, zmieściłoby się na nim obok siebie przynajmniej sześć samochodów i przechyla się ostro na lewą stronę, gdzie skruszył się na tyle, że została tylko cienka warstwa betonu. Po obu stronach widać siatkę, która kiedyś miała powstrzymać ludzi przed skakaniem, a teraz więzi Mudo na moście. Wyczuwają mnie i zaczynają iść w naszą stronę, powłócząc nogami, a ja przypominam sobie o ranie na przedramieniu

i krwi spływającej po nadgarstku. Po jednej stronie mostu leży wrak przewróconego żółtego autobusu. Wokół niego rozrzucone są inne samochody, tworząc barierę z poskręcanego metalu, przez którą Mudo nie mogą się do nas dostać. Zbierają się jednak za nią jak woda za tamą. Napierają, pchają i zaczynają się wspinać jeden na drugiego, tworząc pulsującą masę ciał. Wkrótce pokonają wysokość i wysypią się po drugiej stronie, przez co znajdziemy się w pułapce. Możesz wrócić - zwraca się do mnie Catcher, kiedy oboje z otwartymi ustami patrzymy na kolejną przeszkodę na naszej drodze. - Możemy spróbować pokonać Rekrutów. Albo mogę po prostu oddać się w ich ręce. Powiem im, że nie muszą zabierać żadnego z was. - Jego głos jest pozbawiony emocji i beznamiętny, a ja powoli wyciągam rękę, żeby dotknąć jego dłoni. Spogląda na mnie. Jego twarz jest ściągnięta, pod oczami ma ciemne kręgi. Nie wiem, jak mamy tędy przejść, Gabry - mówi tak cicho, że jego głos przypomina kolejny oddech. Słyszę za nami wołanie i przeciskających się między drzewami Rekrutów. Niedługo nas dogonią. Z wraków samochodów wychodzą Mudo, kłębiąc się na drodze w poszukiwaniu wyjścia z bezładnej sterty złomu. Zaczynam iść po murze w stronę mostu. Po lewej stronie widzę strome zbocze góry, po prawej drogę, a za nią pustkę. Naszą jedyną nadzieją jest iść przed siebie. Patrzę na siatkę biegnącą wzdłuż mostu.

Po bliższej nam stronie kończy się w połowie, gdzie została przerwana i spadła. Jednak po drugiej stronie wydaje się biec przez całą długość. Gabry - Catcher wymawia moje imię jak ostrzeżenie. Odwracam się i patrzę, jak wspina się na ścianę. Ma zbielałe knykcie i błyszczącą od potu twarz. r -

Poradzimy sobie - mówię. Serce łomocze mi w piersi, muszę walczyć o oddech.

Catcher potrząsa głową. -

Jest ich zbyt wielu - odpowiada.

-

Tam jest półka - mówię. - Biegnie wzdłuż mostu tuż pod siatką. Mogę po niej przejść.

-

Na moście są Mudo, Gabry. Nie ma mowy, żebym mógł trzymać je z dala od ciebie.

Pot spływa mi po plecach, koszulka przykleja mi się do skóry. -

Mogę iść po drugiej stronie siatki - mówię. - Ona je powstrzyma, nie dostaną się do mnie.

Catcher przysuwa się trochę bliżej, ciągle trzymając się ściany. Patrzy tam, gdzie pokazuję i jego twarz blednie. Ta półka nie ma nawet trzydziestu centymetrów - mówi. - A do ziemi jest z pięćdziesiąt metrów! -

Będę się trzymać siatki - próbuję go przekonać.

-

Jeśli przełożysz palce przez siatkę, Mudo cię po-gryzą.

Kucam, żeby spojrzeć mu w oczy. Dlatego musisz iść mostem po drugiej stronie i odpychać ich od siatki tam, gdzie ja będę się jej trzymać. Nie możesz ich do mnie dopuścić. - Staram się zamaskować strach w swoim głosie. Robię wszystko, by brzmieć przekonująco, ale w głębi duszy jestem przerażona. Catcher opuszcza nisko głowę. -

Nie mogę, Gabry. Nie mogę patrzeć, jak to robisz. Jest zbyt wysoko.

Przypominam sobie, co mi powiedział, kiedy ostatni raz siedzieliśmy razem na wysokim murze. Tak bardzo się wtedy bał, a mimo to robił wszystko, żeby podnieść mnie na duchu. - Wiem, że czujesz strach - mówię. - Ale musimy to zrobić. To jedyny sposób, żebyśmy mogli uciec. Uda nam się, zobaczysz. I żeby nie dać mu szansy na przekonanie mnie do zmiany zdania, biorę głęboki oddech i zeskakuję ze ściany, lądując na drodze z cichym tupnięciem. Razem z falą strachu przepływa przeze mnie energia. Czuję, że mogę to zrobić. Muszę to zrobić.

Wyciągam swój nóż, którego ciężar w mojej dłoni jest taki znajomy. Staram się nie myśleć o Eliasie i nocy, podczas której mi go podarował. Wyglądał wtedy, jakby mnie znał. Jakby spodziewał się, że i ja rozpoznam jego. Mudo ruszają chwiejnie w moją stronę, ich jęki wypełniają mi uszy. Niektórzy wypełzają spod samochodów, niektórzy wspinają się po poskręcanym metalu. Wszyscy jęczą, wszyscy wyciągają do mnie ręce. Wtedy czuję znajomy ruch powietrza i Catcher ląduje tuż obok mnie z przygotowaną bronią. Za naszymi plecami Rekruci są już przy ścianie. Ich głosy odbijają się echem wśród drzew. Zaczynam biec. Kiedy zbliżamy się do mostu, coraz trudniej jest nam utrzymać prędkość. Prześlizgując się między dwoma samochodami, słyszę ruch i skrzypnięcie. Jakaś dłoń owija się o moją rękę. Krzyczę i odskakuję, ale czyjeś palce wczepiają mi się we włosy. Czuję jęki na skórze i wszechobecny zapach śmierci. Boję się, że nie będę w stanie uciec, ale walczę z całych sił, wciąż nie mogąc się wyrwać. Wszystkie Mudo są uwięzione w samochodach i wyciągają do mnie ręce przez okna i drzwi. Zginam nogi i ciężar mojego ciała pozwala mi wyswobodzić się z uchwytu Mudo. Przetaczam się na drugą stronę. I wtedy Catcher podbiega mi na ratunek. Próbuje przerzucić ich przez most, żeby pospadali w dolinę, ale coraz więcej martwych wypełza ze starych samochodów. Wy-budziła ich ze snu woń ludzkiego mięsa. Biegniemy dalej, omijając pojazdy, gdzie tylko się da, albo przeczołgując się pod nimi, gdy nie mamy innego wyjścia. Przy każdym kroku boję się, że czyjeś zęby zatopią się w mojej skórze. W końcu udaje nam się dotrzeć do autobusu, który blokuje wejście na most i z trudem się na niego wspinam. Dłonie mam śliskie od potu, ale udaje mi się zaczepić palce o krawędź rozbitego okna. Drobinki szkła wbijają się w moją skórę, a po chwili sączy się z niej ciepła krew. Nie obchodzi mnie jednak ból, liczy się tylko ucieczka. Wspinając się wyżej, czuję na kostce muśnięcie i odrzucam do tyłu głowę, tracąc równowagę, ale nadal trzymam się pokrytego rdzą metalu. Zauważam ich. Kłębią się na siedzeniach w środku i stoją w oknach, w tym miejscu, gdzie niedawno byłam. Dzieci, nie starsze niż pięć czy sześć lat, wszystkie ubrane w identyczne niebieskie sweterki. Chłopcy mają na sobie brązowe spodnie, a dziewczynki spódniczki w tym samym kolorze i podkolanówki zwinięte do kostek. Jedna z nich ma włosy związane w dwa kucyki. Na nosie jednego z chłopców ciągle tkwią okulary. Wszystkie się na mnie gapią, ściskając malutkie piąstki w powietrzu, pragnąc czegoś - potrzebując czegoś - i wiedzą, że tylko ja mogę im to dać. A kiedy jęczą, ich głosy przypominają kwilenie noworodka. Nie mogę oddychać. Widziałam już kiedyś dzieci zamienione w Mudo, ale były to tylko spuchnięte ciała wyrzucone na brzeg. Pojawiały się rzadko i nigdy nie wyglądały tak jak te. Nigdy nie przypominały normalnych dzieci. Te wyglądały niemal jak żywe.

Wtedy kropla krwi skapuje z rany na mojej ręce. Spada prosto na policzek chłopca, tuż przy kąciku jego ust. Odrobina czerwieni na jego bladej twarzy. Widzę, jak jego nos zaczyna pracować i w tej samej sekundzie zapala się w nim ogień. Oczy otwierają się szeroko, tak samo usta, obnażając zęby. Jego jęki stają się ostre i tak samo żądne żywego ciała jak drapiące w powietrzu palce. Wtedy Catcher wspina się za mną na autobus. Mudo kłębią się, wyciągają i pchają jeden na drugiego po obu stronach, zaledwie chwila oddziela nas od momentu, kiedy nas zaleją. Jednemu udaje się wspiąć na pozostałych i już wchodzi na tył autobusu, kiedy strzała wbija się w jego głowę. Oglądam się przez ramię i widzę, że Rekruci biegną za nami wzdłuż wysokiej ściany, trzymając opuszczone łuki. Strzelają do Mudo, żeby oczyścić sobie drogę do autobusu, ale także by nas ochronić i nagle zdaję sobie sprawę z tego, że martwi jesteśmy dla nich bezużyteczni. Autobus rozbił się o mur przy krawędzi mostu i stoi przy samej siatce. Wkładam nóż z powrotem do pochwy i wycieram o koszulkę mokre od krwi i potu ręce. Właśnie mam wejść na półkę, kiedy Catcher kładzie mi dłoń na ramieniu. -

Jesteś pewna? - pyta. Jego wzrok zdradza troskę i wiem, że według niego to się nie uda.

Tak - odpowiadam, bo muszę wierzyć, że sobie poradzimy. Muszę wierzyć, że mamy szansę. Jeden z Rekrutów biegnie do nas przez ulicę, w jego oczach wyraźnie maluje się determinacja. Kiedy ja staję na betonowej półce i wsadzam palce przez siatkę, Catcher bierze dwa dzieciaki z autobusu i rzuca je w stronę Rekruta. Mężczyzna pada na jedno kolano i celuje z łuku. W momencie, kiedy ma wypuścić strzałę, piętrzący się niczym fala Mudo pokonują autobus i wylewają się na ulicę przed Rekrutami. Ci zaczynają wołać i strzelać do nich z łuków. Ja jednak skupiam się na wejściu na półkę i biorę głęboki oddech, powtarzając sobie, że muszę być silna. Muszę w siebie wierzyć. Catcher, odwrócony do mnie twarzą, staje pośród masy Mudo na moście, jego ciało przyciska się do siatki. Półka pod moimi stopami jest tak wąska, że ledwo udaje mi się na niej stanąć. Chwytam siatkę, czując na palcach ciepło Catchera. Nie patrz w dół - mówi, ale za późno. Góra ucieka spod moich stóp, dolina wciąż schowana jest pod warstwą mgły, szum wody odbija się echem wokół nas. Mudo rzucają się na siatkę, próbując pozbawić mnie ochrony Catchera. Wystarczyłoby, żeby na moment się potknął albo upadł, a na palcach poczułabym ich ostre zęby. Przełykam ślinę i czuję, że nogi zaczynają mi się trząść. Patrz cały czas na mnie, Gabry - mówi Catcher, ja potakuję i podnoszę głowę, żeby się w niego wpatrywać. - Gotowa? - pyta. Znowu kiwam głową i zaczynamy centymetr po centymetrze iść w stronę drugiego końca mostu, przede mną Catcher, wokół niego kłębiący się i zawodzący Mudo. Robię krok i przekładam dłoń na siatce, a Catcher kopiuje ten ruch, nie pozwalając martwym wgryźć się w moje ciało.

Skupiam się na każdym najmniejszym geście. Każdym kroku, każdym włożeniu palców między pokryte rdzą metalowe oka siatki. Czuję, jak ogrodzenie faluje pod wpływem moich ruchów i z powodu szarpiących je Mudo. Patrzę Catcherowi prosto w oczy. I na jego dłonie, zapewniające mi bezpieczeństwo. Wiem, że zrobi wszystko, by mnie ochronić. Za nami Rekruci zwołują się i krzyczą, walcząc z Mudo. Nie mają zamiaru się poddać i próbują przebić się przez martwych, żeby zrobić sobie przejście. -

Wiedziałaś o tym, że w Lesie jest mnóstwo starych miast i wiosek? - pyta Catcher.

Pot spływa mi po szyi i w dół pleców. Z rany na ręku ciągle płynie strużka krwi, ściekając na łokieć i niżej wzdłuż mego ciała. Posuwamy się coraz dalej i czuję, że wzmaga się wiatr, coraz śmielej smagając mnie w twarz. Co? - pytam, czując jak metalowe ogrodzenie wżera się w skórę moich dłoni. Czuję drętwienie palców u stóp od poruszania się po wąziutkim pasie betonu. Nie zatrzymujemy się, wciąż robimy krok za krokiem. Catcher za wszelką cenę próbuje odwrócić moją uwagę od tego, że od upadku kilkadziesiąt metrów w dół chroni mnie tylko parę centymetrów półki i słabe, zniszczone ogrodzenie. Znalazłem jedno w Lesie - mówi. - Kiedy którejś nocy cofałem się, żeby sprawdzić, czy idą za nami Rekruci. Nie była to jedna z ogrodzonych wiosek, ale całe miasto, które po prostu umarło. Kiwam głową i przełykam ślinę. Patrzę w dół i osuwa mi się stopa, beton kruszy się i odpada kawałek półki. Catcher przeciska palce przez siatkę, próbując złapać mnie za nadgarstek. Chwytam się mocno jego dłoni, cała się trzęsę. -

Nie patrz w dół, Gabry - mówi do mnie cicho. - Już prawie nam się udało.

Wiem jednak, że to kłamstwo. Nie jesteśmy nawet w połowie drogi. Wokół Catchera roi się od kłębiących się Mudo, ale on mocno trzyma się siatki. Otacza go śmierć. Każdy fragment przestrzeni wypełniony jest jękami martwych. Kontynuujemy naszą wędrówkę, moje stopy odmierzają długość wąskiego paska betonu, Catcher przesuwa się wzdłuż ogrodzenia, a ja staram się nie myśleć o pustce rozciągającej się pod mostem. Najciekawsze jest to - ciągnie dalej Catcher z utkwionym we mnie wzrokiem - że one w ogóle się nie zmieniły. Nikt ich nie obrabował, bo są przepełnione Mudo. Tylko skoro nie ma tam żadnych żywych ludzi, to żaden się nie porusza. Po prostu... leżą. W kompletnej ciszy. Przypominam sobie, jak Elias opowiadał mi o tym popołudniu, które spędził w samolocie. O padającym bezdźwięcznie śniegu. Idziemy dalej przez most, Catcher obejmuje moje dłonie za każdym razem, gdy zmieniam ich położenie.

Mniej więcej w połowie drogi oparta o siatkę jest sterta samochodów, dzięki czemu nie ma tam Mudo. Catcher zaczyna się po niej wspinać i nagle się zatrzymuje. Co się dzieje? - pytam. Wiatr jest tutaj mocniejszy, jego podmuchy przynoszą ze sobą jęki Mudo i uderzają nimi w moje ciało. Catcher cały się poci, strużki spływają mu po skroniach i wzdłuż linii szczęki. Mudo zaczynają napierać na wraki, wyciągają do mnie ręce, ale ochrania mnie góra metalu. Catcher patrzy na drogę po drugiej stronie. -

Co jest? - nalegam.

Catcher oblizuje wargi, jego głos drży, gdy odpowiada na moje pytanie. -

Tam jest dziura w moście - mówi.

Spoglądam na dalszą część ogrodzenia i nigdzie nie widzę przerwy. - O czym ty mówisz? -

Brakuje fragmentu mostu - odpowiada. - Mudo wpadają przez dziurę.

Patrzę w dół i widzę deszcz spadających z mostu ciał, które nawet teraz mają wyciągnięte w moją stronę ręce. W takim razie musimy tylko pokonać tę wyrwę i nie będą mogli za nami iść - mówię. - Nie będziemy musieli się już nimi przejmować. Catcher nic nie odpowiada i żałuję, że nie mogę sięgnąć przez ogrodzenie i złapać go za rękę. Nawet nie chce na mnie spojrzeć. -

Catcher?

-

Brakuje sporego kawałka mostu, Gabry. Nie przejdę na drugą stronę.

Kiedy wreszcie odwraca do mnie wzrok, jego twarz jest blada. Przesuwam się wzdłuż ogrodzenia, żeby wyminąć stertę samochodów. Wtedy dopiero widzę, o czym mówi. Nie ma tam nic, jest tylko przerwa, beton się skruszył, pordzewiałe metalowe pręty powyginały się i poskręcały wokół siebie. Dalszy fragment mostu jest przechylony na bok. Z miejscem, w którym stoimy, łączy go tylko wąska betonowa półka. Gdyby się skruszyła, cały fragment osunąłby się w dolinę. Po twojej stronie też jest półka - mówię. Kolejne Mudo wpadają w dziurę, ich jęki zanikają, gdy są coraz niżej. - Możesz przejść, tylko trzymaj się ogrodzenia tak jak ja. Patrzy na mnie i kręci głową. -

Nie mogę.

Posłuchaj mnie, Catcher - mówię, ale on patrzy w dół przez szparę i dalej potrząsa głową. Spójrz na mnie. - Odwraca się do mnie, jego twarz jest jeszcze bielsza, oczy szeroko otwarte. -

Nie mogę tego zrobić, Gabrielle, nie mogę - szepcze.

Czuję, że siatka faluje i oglądam się do tyłu, gdzie widzę podążających za nami Rekrutów. Zamiast trzymać się siatki palcami, jak ja, używają metalowych haków, które zrobili z fragmentów tego, co zostało z samochodów. Czuję skurcze w palcach u stóp i palący ból w łydkach. Nie masz wyboru - mówię do Catchera. - Żadne z nas go nie ma. Nie możemy tu zostać, nie możemy też wrócić. -

Waham się i po chwili dodaję ciszej. - No dalej, Catcher.

Jego ręce drżą całe, kiedy schodzi z samochodu, żeby podejść do ogrodzenia. Mięśnie szczęki ma napięte. Poradzisz sobie - szepczę do niego, gdy wyciąga do mnie rękę. Przeplata palce przez metalową siatkę, a ja dotykam jego dłoni. Patrzy mi prosto w oczy i widzę, że nie potrafi się skupić. -

To ja, Catcher - mówię. - Po prostu patrz na mnie.

Kiwa głową i czuję jego drżący oddech na policzkach. Wchodzi na betonową półkę i stoimy teraz twarzą w twarz, trzymając się za ręce przez siatkę. Powoli przesuwam się w bok i on robi to samo. Kiedy jednak próbuję złapać się ogrodzenia w innym miejscu, on otwiera szeroko oczy i spogląda w dół. Zaczyna się dusić, zalewa go fala paniki. -Jeszcze jeden krok, Catcher. Razem możemy to zrobić mówię, starając się, by mój głos brzmiał kojąco. Niestety on już kręci głową i trzęsie się tak mocno, że ledwo może utrzymać stopy na wąskim pasie betonu. Jedna noga mu się zsuwa, a on otwiera usta, ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. Wisi £ jedną stopą w powietrzu. Z całych sił powstrzymuję się od krzyku, widząc go w ten sposób, trzymającego się rozpaczliwie ogrodzenia. Czuję skurcze w nogach, ale kucam, żeby spojrzeć mu prosto w oczy. -

Catcher - szepczę. - Catcher, patrz na mnie.

Serce łomocze mi w piersi, pod palcami czuję jego puls. Otwiera jedno oko, ale ucieka wzrokiem w bok. Catcher - szepczę jeszcze raz i wtedy wreszcie nasze oczy się spotykają. - Bez ciebie sobie nie poradzę - mówię do niego. W oczach mam łzy, obraz Catchera zaczyna się zamazywać. - Potrzebuję cię. Wiem, że się boisz. Ja też się boję, ale musimy to zrobić. Musisz się trzymać. Dlaczego? - pyta, a ja wiem, że nie chodzi mu o to, czemu go potrzebuję, ale dlaczego jesteśmy tutaj. Dlaczego to wszystko się nam przytrafiło. Z jakiego powodu brniemy w to dalej.

Myślę o siostrze i o tym, że muszę ją odnaleźć. Myślę o Eliasie i o tym, że muszę zrobić wszystko, by go zobaczyć. Złożyłam mu obietnicę i wiem, że razem możemy coś zbudować. Przypominam sobie o matce i jej słowach - sami decydujemy, czy chcemy żyć takim życiem, jakie mamy. Zamknij oczy - mówię. Catcher wciąga głośno powietrze, spogląda w dół na mgłę i jęczy. Pamiętasz noc, kiedy przeszliśmy przez Barierę? Powiedziałeś mi, żebym ci zaufała. Teraz ty musisz zaufać mi. Zamknij oczy. Powoli opuszcza powieki, a ja czuję, że jego palce jeszcze bardziej tężeją. -

Wiesz, gdzie jest półka. Podnieś lewą stopę i postaw ją na niej - mówię, a on robi, co mu każę.

A teraz przesuń stopę po betonie i śledź moje palce. - Wskazuję mu drogę wzdłuż ogrodzenia. Catcher otwiera usta i marszczy czoło w skupieniu. Mam ochotę wybuchnąć śmiechem, widząc ten znajomy wyraz twarzy, ale staram się zachować spokój. Powoli posuwamy się dalej. Rekruci poruszają się szybciej i są coraz bliżej, ale nie mówię o tym Catcherowi. Zamiast tego cicho każę mu zrobić następny krok i skupić się tylko na tym. Wtedy Rekruci się zatrzymują. Catcher patrzy na mnie przez ogrodzenie, ale potem spogląda w dół. Czuję, jak jego ciałem wstrząsa dreszcz, przez co cała siatka faluje. Wiem, że jeśli zrobię to samo, to będę jeszcze bardziej przerażona, ale nie mogę się powstrzymać. Unosząca się nad doliną mgła rozpierzchła się pod wpływem porannego słońca. Wszystkie moje zmysły skupiają się na tym widoku - nie ma żadnej rzeki, żadnej wody. Zamiast tego daleko w dole ziemia porusza się i faluje. Z początku wydaje mi się, że to jakieś wzgórze, ale wtedy zaczynam rozróżniać poszczególne barwy. Nagle rozumiem, co to jest. Niczym wypełnione wodą koryto rzeki, cała dolina pełna jest Mudo. Nie słychać szumu wodospadu, tylko jęki wydobywające się z milionów gardeł. Przez dolinę przelewa się więcej ciał, niż kiedykolwiek widziałam. Nie spodziewałam się, że na świecie może być tylu ludzi. I wszyscy mnie wyczuwają, wyciągają do mnie ręce, ale góry są ich więzieniem. Mocniej chwytam siatkę. Jest mi gorąco, kręci mi się w głowie, przyciskam twarz do ramienia. Czuję, jakbym rozpadła się cała od środka, a w dół patrzy tylko moja cielesna powłoka. Nie mają końca, ciągną się po horyzont i rozlewają pod nami we wszystkie strony. Falują i jęczą, kłębią się, wchodząc jeden na drugiego i spadają z powrotem. Nie da się objąć umysłem tego bezkresu ciał, nie można skupić wzroku na jednym Mudo. Topię się w ich głodzie. Ich powierzchnia marszczy się i przelewa niczym powierzchnia oceanu. Niczym śmiercionośne fale. Catcher zauważa, że się zatrzymałam i otwiera oczy. Co się stało? - pyta, w jego głosie słychać panikę. Potrząsam głową, nie wiedząc, co powiedzieć. Nie mam pojęcia, jak mu to wytłumaczyć. -

Nie patrz w dół, Catcher - szepczę. - Proszę.

Jednak słysząc mój ton, oczywiście to robi, po czym

wciąga głośno powietrze. Horda - mówi cicho, słowa te odbijają się echem w mojej głowie. Oboje uczyliśmy się o tym w szkole, ale nie zwróciliśmy na hordę szczególnej uwagi, tak jak na Roznosicieli. Była to tylko jedna z opowieści, którymi straszy się małe dzieci. To przytłaczający widok. Każda plama koloru to ktoś, kto kiedyś był człowiekiem. Do tej pory leżeli tu, pogrążeni w stanie swego rodzaju hibernacji, z którego wybu-dzić mógł ich tylko zapach żywego ciała. Gdyby tak wielka masa Mudo zalała jakieś miasto, nie byłoby szans na obronę. Z tym właśnie walczą Rekruci poza granicami Lasu. I ktoś taki jak Catcher - Odporny, który może wejść między nich - mógłby ich poprowadzić. Mógłby ich kontrolować. Wiatr ześlizguje się po zboczu, muska moją skórę, moją mokrą od potu szyję. Kropla krwi spływa z ramienia, zbiera się na łokciu, a potem spada. Musimy iść dalej - szepczę. Za nami Rekrut ciągle stoi w miejscu, wpatrując się w hordę u swoich stóp. Dalej na drodze pozostali walczą z Mudo, wybijając jednego po drugim. Niedługo będą mogli wznowić pogoń. Nadal rozmawiam z Catcherem, robiąc krok za krokiem wzdłuż wyrwy, ale mój umysł pracuje na najwyższych obrotach, próbując znaleźć sposób na to, jak powstrzymać Rekrutów i zapewnić nam bezpieczeństwo. Ciągle dochodzę do tego samego wniosku - żeby przejść na drugą stronę dziury, trzeba trzymać się ogrodzenia, więc żeby zatrzymać Rekrutów, trzeba je zniszczyć. Kiedy wreszcie udaje nam się dotrzeć do końca wyrwy, Catcher omal nie klęka, by pocałować kruszejący beton. Po tej stronie przy ogrodzeniu jest tyle samochodów, że Mudo nie mogą się do mnie dostać. Niestety czuję, że most jest coraz mocniej przechylony i mam trudności z utrzymaniem się na półce. Metalowa siatka głębiej wżera się w moją skórę i muszę w coraz większym stopniu opierać się na rękach. Za nami Rekrut już prawie dotarł do wyrwy, dzięki hakom łatwiej jest mu poruszać się wzdłuż ogrodzenia. -

Nie zrobimy wam krzywdy! - woła do mnie. - Będziecie z nami bezpieczni, obiecuję.

Potrząsam głową i zaciskam palce na siatce, z całych sił staram się wytrzymać. Przy każdym kroku Catchera czuję, jak most trzęsie się pod wpływem nowego ciężaru. Nagle mój chwyt robi się jeszcze bardziej niepewny. Catcher - dyszę, ramiona palą mnie z wysiłku. - Samochody. - Biorę kolejny oddech. - Po drugiej stronie mostu. - Pot ścieka mi do oczu, wszystko robi się zamazane. - Sprawdź, czy będziesz w stanie przetoczyć je jeden na drugi. - Przekładam ręce dalej. - Most jest niestabilny. Może uda się przeważyć jedną stronę i jeśli zbierzemy ich wystarczająco dużo, zniszczymy ogrodzenie. Otwiera szeroko oczy.

-

Żartujesz? Gdyby nie ogrodzenie, nie mogłabyś przejść przez most.

Kiwam głową i wycieram twarz o ramię. -

Wiem - mówię. - Ale to jedyne wyjście. Będę szła dalej, ale ty musisz przerwać siatkę.

Catcher skacze na najbliższy samochód i kładzie dłoń na mojej dłoni. To za duże ryzyko - stwierdza. - Moglibyśmy po prostu iść dalej, spróbować powiększyć dystans między nami a Rekrutami. Czuję posmak soli, ale nie wiem, czy to pot, czy łzy. Nie mogę pozwolić na to, by cię złapali, Catcher. Nie mogę przez resztę życia patrzeć, jak cię wykorzystują. I zdawać sobie sprawę, że to przeze mnie. -

Gabry - błagalnie wypowiada moje imię. Mimo to kręcę głową.

Poradzę sobie. Uda nam się - zapewniam, próbując brzmieć przekonująco. Znowu ruszam, wyślizgując palce spod jego uścisku. Za nami Rekruci posuwają się dalej, zaczynają już biec w naszą stronę. Coraz ciężej mi utrzymać się przy siatce, muszę walczyć z ostrym przechyłem mostu. Zamykam oczy i staram się nie myśleć o hordzie. I o tym, że niszcząc most, pozbawiam się ostatniego połączenia między mną a Eliasem. Między mną i moją matką. Mam nadzieję, że Elias miał rację i w Lesie znajdziemy kolejną ścieżkę, która zaprowadzi nas do Mrocznego Miasta. Z tyłu słyszę zgrzyt metalu, kiedy Catcher otwiera drzwi samochodu. Do moich uszu dociera straszliwe skrzypienie, gdy pojazd wlecze się na drugą stronę mostu, a potem uderza w ogrodzenie. Powstrzymuję krzyk, gdy czuję, jak siatka się trzęsie. Beton pod moimi stopami zaczyna ruszać się i pracować - most protestuje przeciwko nagłej zmianie obciążenia. Rekrut stęka i gdy patrzę w jego stronę, widzę, że traci równowagę. Rozpaczliwie wymachuje nogami, próbując znowu wspiąć się na wąską półkę. Nie udaje mu się. Od upadku ratują go tylko haki, ale nawet stąd widzę, że traci siły. - Proszę - słyszę jego głos. Przeskakuje wzrokiem z nieba na Mudo, na innych Rekrutów na moście, potem na mnie. W tej chwili nie jest już Rekrutem - potworem - ale takim samym człowiekiem jak Elias, Cira i inni. Kimś, kto opuścił rodzinę i przyjaciół, żeby iść na służbę i odnaleźć lepsze życie. Potem słyszę głośne skrzypienie, kiedy kolejny samochód rozbija się o inne. Siatka wybrzusza się pod ich naporem. Most chyli się pod jeszcze większym kątem. Rekrut puszcza się ogrodzenia, jego czarna koszulka powiewa na wietrze. Nawet spadając w pustkę, rękoma rozpaczliwie szuka jakiegoś oparcia, czegokolwiek, co mogłoby go uratować. Wzrok ma utkwiony we mnie. W jego oczach dostrzegam przerażenie. Zdaje sobie sprawę z tego, co go czeka. Przyciskam twarz do ramienia, ale i tak wiem, kiedy uderza w ziemię - poznaję to po crescendo jęków Mudo. Horda zaczyna głośniej i dobitniej oznajmiać swoje wygłodzenie.

Jestem już prawie na końcu mostu, kiedy do moich uszu dociera głośny trzask i dźwięk rozrywanego materiału. Czuję, jak siatka pod moimi palcami mocno się naciąga, a potem zaczyna uciekać. Przesuwam się po półce najszybciej, jak potrafię. Udaje mi się dotrzeć do drogi w tym samym momencie, w którym rozlega się przeraźliwe dudnienie. Catcher biegnie, a tuż za nim wszystko rozpada się w nicość. Wysoki pisk zmienia się w skrzypienie, gdy samochody przewracają się jeden na drugi. Ocalały fragment mostu pochyla się jeszcze bardziej, aż przybiera nieprawdopodobny kąt i zaczyna się kruszyć. Spora część oddziela się od reszty i spada w dolinę, wydając przy tym dźwięk tak głośny, że przetacza się przez moją głowę niczym grzmot po niebie. Catcher dociera do miejsca, w którym stoję i popycha mnie w stronę otaczającego drogę muru z cegieł. Stoimy na jego szczycie, dysząc i czując, jak ziemia pod nami wibruje. Kilku Rekrutów stoi tam, gdzie teraz kończy się most i patrzy na ogromną wyrwę. Wygląda to tak, jakbyśmy wszyscy stali naprzeciw siebie, wstrzymując oddech, a pod nami kłębi się horda. Jeden z Rekrutów, wysoki mężczyzna z czerwonym paskiem materiału na klatce piersiowej, wskazuje na Catchera i na mnie - nie wiem, czy w ten sposób nam salutuje, żegna się z nami, czy grozi, że jeszcze nas odnajdzie. Wiem tylko, że nie mogą nas już gonić i jesteśmy bezpieczni. W końcu odwracają się i ruszają w drogę powrotną. Rekrut z czerwonym paskiem odchodzi ostatni. Podążam wzrokiem za wiodącą pod górę ścieżką, aż docieram do klifu, z którego spadł Elias. Widać na nim gromadę pozostałych Rekrutów, przypominających czarne żuki. Z boku dostrzegam też matkę i Harry'ego. Stoją blisko siebie, siedzi przy nich Odys. Wtedy widzę obok nich jeszcze jedną sylwetkę, szukającą u nich oparcia - to Elias. Macha do mnie, a ja robię to samo, jakbym była jego echem. Składam obietnicę, że zrobię wszystko, by z nim być. Znajdę Annah i poczekam na niego w Mrocznym Mieście. Dotarliśmy - mówię, ciągle w szoku. Nadal jestem pod wrażeniem tego, że udało nam się przeżyć przejście przez most, pod którym czaiła się horda. -

Gdzie? - pyta Catcher.

Odwracam się do niego i uśmiecham się. Tutaj - odpowiadam. - Żywi. - Dziwnie się czuję, gdy stoimy na murze, zamiast uciekać. Kilku Mudo przeciska się między samochodami, stojącymi pojedynczo na drodze. Wyciągają do mnie ręce, ale na razie jesteśmy bezpieczni. Catcher również się uśmiecha. -

Co teraz?

Wpatruję się w miejsce, w którym zniknął most. Nie mamy już szansy na powrót. Idziemy dalej - mówię. - Znajdziemy wyjście i dotrzemy do Mrocznego Miasta. Poszukamy tam Annah i poczekamy na Eliasa.

Ciągle uśmiechając się szeroko, Catcher kiwa głową i po krótkim odpoczynku - kiedy udaje nam się złapać oddech, a nasze nogi przestają się trząść - przechodzimy po murze wzdłuż drogi, aż do miejsca, w którym podobnie jak po drugiej stronie doliny ścieżka kończy się ślepym zaułkiem - ścianą z cegieł. Ogrodzone z dwóch stron siatką bezpieczne przejście poprowadzi nas w góry, z dala od wszystkiego, co do tej pory znaliśmy. Catcher schodzi pierwszy i podaje mi rękę. Przez chwilę pozostaję bez ruchu, myśląc o innym murze i innym dniu. Przypominając sobie, jak bardzo byłam przestraszona tamtej nocy i jak mimo to poszłam dalej. Wyciągam rękę, żeby dotknąć superbohatera Ciry i metalowego krążka Eliasa, które spoczywają na moim sercu. Wtedy zeskakuję na ziemię i ruszam w drogę do Mrocznego Miasta.

Popołudnie spędzamy z Catcherem w przyjemnej ciszy, powoli oddalając się od jęków hordy. Oboje jesteśmy wykończeni i kiedy wreszcie docieramy do szczytu, słońce chowa się już za drzewami. Przez chwilę zastanawiam się, czy uda nam się dostrzec w oddali światło latarni albo promienie odbijające się od powierzchni oceanu, ale wiem, że jesteśmy już za daleko, zbyt głęboko w Lesie. Kiedy zapada zmierzch, w mojej głowie kłębi się tysiąc wspomnień - jestem dzieckiem, które wchodzi po schodach w latarni, matka uczy mnie zapalać lampę... Trzyma mnie przy sobie w trakcie burzy... Pokazuje mi, jak ugnieść ciasto na chleb. Mówi, jak nazywają się gwiazdy. Jednak najdłużej przed moim wzrokiem maluje się widok matki stojącej nad brzegiem oceanu, ze stopami zakopanymi w piasku, spoglądającej w dal. Tak zawsze będę ją widzieć - z zaciętą miną, stojącą na granicy świata. Odmierzając krokami wysokość góry, wsłuchuję się w szelest liści nad naszymi głowami, który przypomina mi szum fal oceanu. Przypominam teraz własną matkę. Spoglądam w mrok. Gdzieś tam, daleko za nami, znajduje się moja wioska. Za nią Vista, latarnia, która nadal będzie oświetlać ocean, fale i kolejka, a przed nami Mroczne Miasto. To nasz świat, który znalazł się nad krawędzią i ledwo wiąże koniec z końcem. Resztkami sił stara się przetrwać. Jego mieszkańcy kochają i wierzą, wątpią i trwają przy nadziei. Dotykam palcami otaczającej mnie trawy, łaskoczą mnie jej źdźbła. Elias miał rację. Przetrwanie to nie wszystko. Musi być coś więcej. Moja matka w to wierzyła. Przekraczała granice. Kusiła los na oceanie. Przemierzała plażę i zapalała latarnię dla każdego, kto zechciał ją odnaleźć. Odchylam głowę do tyłu i obserwuję świecące wysoko gwiazdy. Wstrzymuję oddech w oczekiwaniu i wtedy ją dostrzegam - poruszającą się pośród gwiazd kropkę satelity. Wyciągam rękę i podążam za nią palcem. Chcę dotknąć czasu sprzed Powrotu i zastanawiam się, czy gdzieś po drugiej stronie doliny Elias robi to samo, myśląc o mnie.

Zamykam oczy i wyobrażam go sobie tuż obok. Przypomina mi się, jak muskał kciukiem moje knykcie, trzymając mnie za rękę. Wspominam jego głos, gdy wymawiał moje imię i obietnicę, którą złożyliśmy sobie nawzajem. Myślę o naszej nadziei, że nic nas nie może rozdzielić i będziemy kiedyś razem. Rozumiem już, że nigdy nie wrócimy do takiego życia, jakie wiedliśmy przed Powrotem. Nigdy nie wrócimy do tamtych czasów. Z nieba spadną satelity, ruiny zniszczeją, a w końcu i po kolejce górskiej nie zostanie już żaden ślad. Umrzemy, a Mudo wciąż będą głodni. Tak wygląda nasz świat. Jednak może nadszedł już czas, byśmy nauczyli się żyć poza granicami, które sami sobie wyznaczyliśmy. Może powinniśmy nauczyć się je przekraczać, odzyskać to, co utracone i zbudować ten świat na nowo.

www.laszebowirak.pl PAPIERoWYKSIĘŻYC Wydawnictwo Papierowy Księżyc skr. poczt. 220,76-215 Słupsk 12 tel. 59 727-34-20, fax. 59 727-3421 e-mail: [email protected] www.papierowyksiezyc.pl Amerykańska autorka, której książki notowane są na najbardziej prestiżowej liście bestsellerów New York Timesa i tłumaczone na kilkanaście języków. Jej debiutancka powieść Las Zębów i Rąk została uznana za jedną z najlepszych książek roku w kategorii powieści dla młodzieży. Magazyn The Australian napisał: „Oszałamiający debiut Carrie Ryan jest jednym z największych dokonań literatury spekulaty-wnej w ostatnich latach." Carrie Ryan jest z wykształcenia prawnikiem, ale po wielkim sukcesie Lasu Zębów i Rąk postanowiła skoncentrować się na pisarstwie. Śmiercionośne fale są drugą powieścią z cyklu Las Zębów i Rąk. Trzeci i finalny tom trylogii ukaże się jeszcze w tym roku nakładem wydawnictwa Papierowy Księżyc. 17 www.laszebowirak.pl