LO Story - Magda Skubisz

Redakcja Anna Seweryn Projekt okładki Dariusz Kocurek Redakcja techniczna, skład i łamanie Damian Walasek Opracowanie wersji elektronicznej Grzegorz Bociek Korekta Urszula Bańcerek Wydanie I, Chorzów 2016 Wszelkie wydarzenia opisane w książce są fikcyjne, a podobieństwa przypadkowe Wydawca: Wydawnictwa Videograf SA 41-500 Chorzów, Aleja Harcerska 3c tel. 32-348-31-33 [email protected] www.videograf.pl © Wydawnictwa Videograf SA, Chorzów 2015 tekst © Magdalena Skubisz

ISBN 978-83-7835-503-8

Dorocie Kosteleckiej polonistce z rezerwatu

Wszelkie podobieństwa do osób i sytuacji są zupełnie przypadkowe

Nie przypominam sobie okresu życia, w którym byłbym nieszczęśliwy... No, może poza okresem, kiedy chodziłem do szkoły. Jerzy Urban

PONIEDZIAŁEK Niebo zalała chłodna jasność. W pewien styczniowy poranek, gdy stada wypolerowanych gawronów lśniły w słońcu, a łyse drzewa rzucały cień na śliskie ulice i nieposypane chodniki pewnego podkarpackiego miasteczka, w bramie walącej się kamienicy stała zgarbiona nastolatka. Była godzina 7.50. Nazywała się Alicja Pawlacz. Nie była sierotą, nie handlowała ukraińską wódką, nie była na nic chora i na szyi nie dyndała jej żadna molestująca bliźnich tabliczka, a mimo to podejrzanie kuliła się w ciemnym, obfitującym w przeciągi korytarzyku. Wyraz jej twarzy zdradzał udrękę. Alicja wzdychała, buchając parą w okopcone sklepienie i zezując raz po raz spod kaptura. Po chwili zaklęła i nerwowo zerknęła na zegarek. Jak łatwo się domyślić, powyższe czynności zdradzały stan beznadziejnego zakochania. Na odwzajemnienie tegoż uczucia Alicja za bardzo nie liczyła, uważała się bowiem za kobietę o nienachalnej urodzie i bezbarwnej osobowości. W dodatku nie miała pieniędzy, nie bywała w modnych lokalach (jeżeli w tym mieście takowe były) i stać ją było raptem na jedno tanie piwo dziennie. I czym tu uwieść? Nastoletniemu mężczyźnie „wnętrze” jednostki rodzaju żeńskiego kojarzy się zupełnie inaczej, he, he. Ciekawe, czy Master wie, że to wyraz wieloznaczny? Albo

nawet ho- monim... Ciekawe, czy w ogóle wie, co to homonim? Swoją drogą Master może interesować się zagadnieniami o wiele bardziej frapującymi niż homonim... - Wiecie, jak można zabić Człowieka-Pająka? Nadzieja Alicji, że będzie sam i że będzie mogła - ot tak przypadkowo spotkać go na ulicy i zagadnąć: „Cześć! Nie widziałeś gdzieś Kaśki?”, rozwiała się brutalnie. Master szedł otoczony chichoczącą świtą, złożoną z licealnych pierw- szoklasistek, które nie czekając na odpowiedź, zapobiegawczo zaczęły pokładać się ze śmiechu. - Człowiekiem-Laczkiem! - wyjawił triumfalnie, spoglądając z politowaniem na chudą blondyneczkę, która ze szczęścia posmarkała się w rękaw. - Idźcie już lepiej do klasy, bo was opieprzą. Laaaski. Dziewczynki, wyraźnie rozczarowane, niechętnie się oddaliły, gdacząc i drobiąc w śniegu kozaczkami o zwężonych noskach. Uff... Teren czysty. Ala odetchnęła z ulgą i z rozczuleniem spojrzała na samotnego Mastera. Teraz wahała się, czy zapoczątkować kulejącą konwersację, czy też lepiej nie wychylać się z bramy i trochę sobie popatrzeć. - O! Luśka! Co się tak czaisz? Jasna cholera! Nie trzeba było do tego stopnia intensyfikować wzroku. - Luśka! Wyłaź stamtąd! I jeszcze ta obrzydła ksywa: Luśka. W zamierzeniu miała być zdrobnieniem od Alusi. Odchrząknęła trzy razy i zasłoniła kapturem twarz, na której panoszył się kwitnący trądzik. - Cześć! Nie widziałeś gdzieś Kaśki? Czarne oczy Mastera omiotły ją w skupieniu i Alę przeszył rozkoszny dreszcz. - Idzie. - Oooo... - Wbrew staraniom zabrzmiało to jak jęk rozczarowania. - Co robiłaś w tej bramie? - spytał ciekawie.

Ala odchrząknęła ponownie. - To, co zwykle. Najpierw zrobiłam sprayem małe graffiti, potem zbiłam szybę, oplułam poręcz... Na koniec wykręciłam żarówki. Master uśmiechnął się szeroko, odsłaniając aparat ortodontyczny. Nazębna szyna przypominała trochę drut kolczasty, przez co uśmiech wyglądał zachwycająco drapieżnie. - Fajnie. Ja bym jeszcze zaprószył ogień... - Naraz odwrócił się i pomachał energicznie do kolorowej, omotanej przydługim szalikiem osóbki, która z tkwiącym w zębach papierosem brnęła przez puszysty śnieg. - Rybaaaa!!! Rusz się, dziewczyno, bo dostaniesz pałę! Kolorowa postać najpierw pokazała gest Kozakiewicza, potem rąbnęła Mastera śnieżką w oko. - O, ty małpo... - jęknął i posłał w stronę nadchodzącej turlającą się poboczem puszkę. Kasia nie pozostała dłużna. Cisnęła w kolegę słoniną z karmnika dla ptaków (akurat to miała pod ręką). Wymiana ciosów przebiegała w sympatycznej atmosferze i Ala czule przyglądała się bijącej się parce. Master - próżny cherubinek o ambicjach inteligenta i metroseksualnym wyglądzie. Sylwetką przypominał łykowatego Animka, a z twarzy - starszą wersję Billa Kaulitza, z tym że nie znał niemieckiego, nie malował konturówką powiek i znacznie rzadziej marszczył czoło. Bogaty, piękny i popularny wśród stad dojrzewających przedstawicielek płci pięknej, potomek nuworysza z branży meblarskiej. Właściciel szpaner- skiego płaszcza, peugeota 206 i imponującej kolekcji komputerowych RPG-ów. W dwóch słowach: nadęty dupek. Zakochana w nim była bez pamięci... Kasia - zwana Rybą - osoba niekonwencjonalna i bezkompromisowa. Dziecko przemytników z wszczepioną w genach umiejętnością podrażniania otoczenia merkantylnym uśmiechem. Arogancka, wybuchowa, mściwa, wyznająca mocno już przestarzały image hippiski i jeszcze bardziej archaiczne przekonanie o kształcącej roli literatury w życiu nastoletniego człowieka. Jednostka z co najmniej paru

względów niezwykła - chociażby z racji całkowitej niepodatności na kaca, mimo spożywanych namiętnie hurtowych ilości alkoholu. Licealistka ze stale obniżanym sprawowaniem, między innymi za niebanalny wygląd, na który zazwyczaj składały się: wyuzdany makijaż, czarne paznokcie, kolczyki w nosie, uszach i innych eksponowanych miejscach, prócz tego tatuaże i mnóstwo, mnóstwo brzękadełek, tak ślicznie rezonujących podczas pisania na tablicy. Krótko mówiąc: jeśli Ala posiadała tak zwaną najbliższą koleżankę - żeby nie nazwać jej szumnie „przyjaciółką” - była nią owa młoda dama, żądna wrażeń i zniszczona przez nałogi. - Cześć, Lusia! - Kasia uściskała ją serdecznie, nie wyciągając papierosa z ust. - Cześć, Łukaszku! - Jak gdyby nigdy nic przywitała się z Masterem i otrzepała go z resztek słoniny. Ładną masz czapkę. A gdzie Zenon z Nizin? - Pewnie PKS się spóźnił. - Albo krowa ocieliła... - Albo kury nieso... - wyraził obawę Master. - Chodźmy lepiej w stronę budy, może Zenon się sam napatoczy. Ruszyli w stronę budynku ogólniaka, bardzo ładnego, z lekko tylko obtłuczonym tynkiem. Budowla pęczniała godnością i majestatem; na krytym gontem dachu siedziały dwa zmarznięte gargulce, którym sople lodu zwisały z pazurzastych łapek. Z komina walił czarny dym i uroczyście wsiąkał w zasnute chmurami niebo. Nieco niżej, pod szkolnym murem (na którym zawiedziony kibic na- skrobał kredą: Jebać Czuwaj!, a poniżej zadowolony: Niech żyje Czuwaj!) Zenon Kobiałka, urągając wszechobecnej architektonicznej powadze, zamaszyście wycierał w śnieg mocno zabytkowe buty „Tatry”. - Co tam, Zeniu? Woziłeś obornik? Zenon nieprzyjaźnie łypnął na Mastera spod filcowej czapeczki i nic nie odrzekł. Generalnie był małomówny. - Burak, jak zaczną ci śmierdzieć butki, to Gnida wyrzuci cię z klasy i nie będziesz musiał pisać sprawdzianu - wytłumaczyła logicznie Kasia. - Ale ja chcę pisać sprawdzian.

Nikt nie przewidział opcji istnienia człowieka, który chce pisać sprawdzian z matematyki, więc trójka interlokutorów zamilkła. Burak w ogóle był swego rodzaju zjawiskiem, gdyż lubił się uczyć, którą to pasję uprawiał pomiędzy mieszaniem paszy dla trzody chlewnej a jazdą rozrzutnikiem gnoju po polach ornych. Dwadzieścia lat wcześniej miałby stypendium za pochodzenie, teraz - z Nizin rodzinnych i de facto społecznych - dojeżdżał do szkoły rozlatującym się PKS-em, a woźny co rano sprawdzał, czy uczeń z prowincji zmienił obuwie. Miał wdzięk i aparycję żołnierza z pomników wdzięczności dla Armii Czerwonej, akcent z „Samych swoich”, talent do przedmiotów ścisłych i niepodatny na miejskie zepsucie charakter. Nawet ksywa uwypuklała zalety ducha i szlachetną anatomię: Burak był twardy, krzepki, czerwony i - jak podpatrzył Master w męskiej ubikacji - miał zwężający się ku dołowi korzonek. - Umrę - oznajmiła Kasia, przypatrując się, jak kolega zakłada obdarte tenisówki, a tatry wkłada do torby. - Na co? - spytał szorstko. Kasia wzniosła ku niebu powieki zalepione granatowym cieniem. - Umrę z nienawiści do Gnidy i jej sprawdzianów. - Przestań kwękolić - upomniał ją surowo Master. - Kwękać się mówi. - Kwękolić. To jest połączenie kwękania i jękolenia. - Nie ma czegoś takiego jak jękolenie - wtrącił się z mądrą miną Burak. - Mówi się: jęczeć. - A co ci, kurwa, przeszkadza? - zapienił się Master, zdenerwowany przed poranną klasówką. - Będę sobie tak mówił, bo mi się tak podoba. Jękolić, kwękolić... - Pierdolić - uciął Zenon i popatrzył w zadumie na szarą, upstrzoną płatkami śniegu bryłę, na której krwawo rysowała się tabliczka ogólniaka. - Ciekawe, czy Gnida będzie miała dzisiaj atak? - Coś ty! - westchnęła Ala, człapiąc ciężko po schodach. - Jest klasówka i Gnida będzie rozkwitać. Będzie ŁASKAWA. Pozwoli sobie podać kawę i ciastko, i stertę tych debilnych gazet:

Doktor Be radzi, jak leczyć chromanie przestankowe i unikać przegrzewania moszny w za ciasnych gaciach. - Jak? - zapytał Master, ale został zignorowany. - Albo te wszystkie rzewne reportaże o dzieciach bez nóżek. - Przestań - powiedziała Kasia. - Nie chcę słuchać o dzieciach bez nóżek. To okropne. Zapadło milczenie, przerywane nierównym chrzęstem śniegu miażdżonego ciężkimi glanami Mastera. - Masz jakieś gazety? - spytała Ryba. - Przewodnicząca Mao kazała przynieść. Aby się Gnida zajęła gazetą, a nie nami. Master pokręcił głową, przyozdobioną kretyńską czapeczką z rogami łosia. - Nie mam. Mogę jej co najwyżej kupić świerszczyki dla odmiany. Burak aż przystanął, powodując niewielki korek przy wejściu. - E, pieprzysz! Naprawdę byś kupił? - Jak mnie wkurwi, to położę jej na biurku, przysięgam. Zobaczę jej minę. - Hi, hi, hi - powiedziała cichutko Ala. - Jakie? - „Peep show”, „Cats”, „Anal Pervers”, takie tam... - Hi, hi, hi. To po angielsku. Myślicie, że zrozumie? - Przecież ma obrazki. Z podpisami. - Jak komiks. Hi, hi... - Ciekawe, co by zrobiła? - zastanowiła się Kasia. - Dostałaby ataku, wyrzygała kawę... - I ciastko... - I ciastko... Weszli do klasy, rzucając zdawkowe „cześć”. Nikt nie odpowiedział, bo cała IIb była zestresowana nadchodzącą właśnie lekcją. Ala rzuciła kurtkę na krzywy, ścienny haczyk. Master - esteta w każdym calu - wyciągnął z plecaka wieszak i troskliwie umieścił na nim swój ukochany, skórzany płaszcz. Na wierzchu ułożył starannie rogatą czapkę, po czym, zerknąwszy z niesmakiem na haczyki, umieścił odzienie na pustej ławce.

Ściślej - na pustej ławce przed biurkiem. Wyglądało to co najmniej intrygująco. Ala oczami wyobraźni już widziała, jak na ten widok wąziutkie, sine wargi Gnidy zaciskają się w cienką linię dezaprobaty. I zawsze wtedy ogarniało ją nieodparte przeczucie, że gdzieś w środku tej małej, sadystycznej główki czai się szaleńcza radość i gotowość zgnębienia wszystkich i wszystkiego. Master przeciągnął się z głośnym ziewnięciem. - Nooo - popatrzył na zegarek - jeszcze pięć godzin i pogram sobie w Quake'a. Tam jest taka postać podobna do Gnidy, lubię za nią gonić z piłą... - Dlaczego z piłą? - spytał machinalnie Burak, wyciągając plecak spod buta Mastera. - Rozdeptałeś mi kanapkę, pacanie. - Serio? Z czym? Burak popatrzył z westchnieniem na sufit. - Nieważne z czym, nawet jakby była z gównem, to ci nie wolno deptać po mojej kanapce. Nic nie czujesz w tych swoich buciorach. - Nieprawda. Gówno bym poczuł. @ W klasie trwała gorączkowa bieganina. Przewodnicząca Mao (skrót od Maogosi - bo tak, posługując się niechlujną dykcją, artykułowała swoje imię) - brzydka, energiczna dziewczyna z tych, co to się angażują społecznie albo sępią od każdego po pięć złotych na gazetkę ścienną, żeby było „ładniej” - trzęsącymi się rękami nakładała na talerzyk kremówkę. Chyba papieską - Ala dojrzała dwie warstwy żółtego kremu. Pewnie lepiej się kojarzyła. A poza tym, jak Gnida mogła nie zjeść papieskiej kremówki? To trąciło herezją. Na biurku piętrzył się już stos gazet. Ala nie wypatrzyła wśród tytułów Doktora Be ani dzieci bez nóżek, były za to łzawe historyjki o niekochanych żonach i mężach, samotnych

matkach, samotnych nieszczęśliwych, samotnych porzuconych, a nawet jedna o niekochanym, samotnym, nieszczęśliwym, porzuconym psie. Na szczycie sterty szmatławców czerwonym tytułem straszyły zawistne wspominki: Mąż rzucił mnie dla młodszej, a ona potem zostawiła jego! Jejku, pomyślała Ala, jak konsument takiej papierowej sraczki, tych ckliwych, jednowątkowych, autoerotycznych wynurzeń może się zachowywać normalnie? Biedna Gnida, to nie jej wina, że jest nerwowa. My ją do tego zmuszamy. Przewodnicząca wyczyściła palcem brzegi talerzyka, oblizała palec i postawiła naczynie na biurku. Jej koleżanka (pomagała zawsze przy gazetce) przytruchtała pośpiesznie, dzierżąc oburącz szklankę z kawą i utopioną w niej łyżeczką. Ala miała nadzieję, że przynajmniej tam napluła. - Cukier!!! Gdzie jest cukier?!! - darła się Maogosia z nutką histerii w głosie. - Kurczę, ona zaraz przyjdzie!!! Niech mi ktoś pomoże!!! - zawyła i popatrzyła wyczekująco na Mastera, który zawsze się jej podobał. Master oczywiście nie ruszył się z miejsca, ale za to zwinął dłonie w trąbkę i ryknął: - E, wszyscy! Gdzie jest, kurwa, cukier?! - i zamilkł nagle, po czym gwałtownie wstał i powiedział: - Dzień dobry. - Widzę, że nie macie cukru - stwierdziła Gnida, drobiąc krótkimi nóżkami w kierunku biurka. - A ty, Masterski, dostajesz uwagę... Proszę to sprzątnąć - wskazała pogardliwie na kremówkę i kawę bez cukru. - Nie mam gdzie położyć dziennika. Powiało grozą. Przewodnicząca Mao zerwała się z miejsca i ze wstydliwym pośpiechem usunęła nieszczęsny poczęstunek. Gnida stała tymczasem obrażona i nieruchoma jak kukła, z twarzą zakrzepłą w jakimś nieuchronnym postanowieniu. Ala mogła się założyć, że obmyśla właśnie najbardziej przykrą metodę pacyfikacji Klasy, W Której Nie Ma Cukru (Do MOJEJ Kawy!).

- No to ekstra... - wycedziła cichutko przez zęby siedząca obok Kasia. - Zrobi nam teraz sajgon... Pewnie da jakiś temat, którego nie było... Ala popatrzyła ze wstrętem na Gnidę, wpisującą uwagę Masterowi. Wyprostowana (he, he, dlaczego większość niskich ludzi siedzi tak komicznie wyprostowana?), napuszona, w paskudnym angorowym, beżowym sweterku z wyczesanym na sztorc włosem i takimż kretyńskim berecie wyglądała jak brudna owca porażona prądem. Poniżej sweterka opinała się na brzuchu walcowata, kraciasta spódnica, spod której wyłaziły dwie tłuste łydy w wełnianych, sraczkowatych pończochach (Pewnie ma żylaki, zauważyła kiedyś spostrzegawcza Ryba) i kawałek żółtej halki. Łydy tkwiły zawsze w tych samych kanciastych, wypolerowanych na wysoki połysk czółenkach z przysadzistym, kwadratowym obcasem, które awansowały ich właścicielkę do zaszczytnego grona ludzi widocznych, tj. liczących sobie więcej niż metr pięćdziesiąt wzrostu. - Ghrrrr... - zacharczała Gnida, pewnie po to, by zacharczeć, bo w klasie było kompletnie cicho i uwaga wszystkich skupiała się właśnie na niej. - Wyciągamy karteczki. - Założyła okulary i zaczęła gmerać grubymi paluchami w zbiorze zadań. - Siadamy pojedynczo... - Rozległ się hurgot gwałtownie odsuwanych krzeseł. - Ciszej - poleciła tym samym beznamiętnym tonem i natychmiast popierdywania stalowych nóżek o parkiet straciły na sile. - Imię, nazwisko, klasa, dwa iks dodać cztery igrek, dzielone przez dwa, otworzyć nawias, pierwiastek z trzech, razy osiem iks... - Dzielone przez...? - zapytał ktoś odważny. - Trzeba było uważać, zamknąć nawias, do potęgi drugiej... Jakubowski, masz minusa za odpisywanie od kolegi. - Ale ja nie dosłyszałem zadania! - kwiknął urażony Jakubowski. - A dosłyszałeś, że masz minusa? - uśmiechnęła się. - Dodać, otworzyć nawias, jedna druga igrek...

- Wolniej... - rozległy się błagalne głosy. Gnida jednak dyktowała w zastraszającym tempie, a ekstaza na jej twarzy była aż nadto widoczna. - Macie dziesięć minut. Sadystka z pasją. Wenus w angorowym, kurwa, futrze, pomyślała Ala, notując zawzięcie, i nagle uświadomiła sobie absolutną bezcelowość tej czynności, bo przecież i tak niczego nie była w stanie rozwiązać. Odwróciła kartkę i narysowała Gnidę z pejczem i w lateksowych stringach, oddającą się ekstatycznej flagellacji... - CZYJE TO?! Ala poderwała głowę. Swoją drogą dość późno wieszak Mastera znalazł się w centrum uwagi. - Nie wiemy, pani profesor - rozległy się pokorne głosy, choć na pewno gdzieś czaili się życzliwi, którzy zapytani wprost, natychmiast wyjawiliby dane właściciela. - Dyżurny! - Dyżurnym okazał się nieszczęsny kolega Jakubowski, który poderwał się tak nagle, że przewrócił kwietnik. - Proszę to w tej chwili odnieść do szatni! Rozległ się szmerek rozbawienia. - My nie mamy szatni - odezwał się Master i zrobił smutną minę. - Każą nam się wieszać na ścianie. O, tam - zarzucił głową. - To twoje ubranie?! - spytała nagle w przebłysku intuicji i podeszła do ławki. Stanęła w rozkroku (na tyle, na ile pozwoliła opięta spódnica) i wpatrzyła się w ucznia nienawistnym wzrokiem. - I wstań, jak do mnie mówisz! Master wydał dyskretny jęk znużenia i posłusznie nachylił się nad Gnidą z perspektywy swojego metra osiemdziesiąt pięć. - To nie moje - zełgał bezczelnie. Klasa obserwowała scenę z radosnym zainteresowaniem. Niektórzy zaczęli ściągać. - Kłamiesz! Widziałam cię dzisiaj przed szkołą w tej czapce! - Skąd! W życiu bym czegoś takiego na siebie nie włożył... Gnida zaczęła sapać. Wąskie usta zacisnęła tak mocno, że

wyglądała, jakby ktoś chlasnął ją po twarzy żyletką. - Nie kłam, Masterski, bo to się dla ciebie źle skończy. - Ja zawsze mówię prawdę - obraził się. - DYŻURNY!!! Jakubowski zerwał się jak poprzednio; tym razem ktoś uczynny przytrzymał kwietnik. - Czyje to jest?! Pytam po raz ostatni! - Eeee... - Hmm... Skoro właściciel się nam zawieruszył, to odniesiesz ten wieszak do pokoju nauczycielskiego... Master jakby się skurczył. - ...i położysz na moim biurku. Widocznie ktoś pomylił klasy, prawda, Masterski? - Na pewno... - Starał się uśmiechnąć lekceważąco, ale dostał nerwowego tiku w lewej powiece. Żeby go ukryć, zaczął dłubać palcem w oku. - Aaaa... - Przywołała gestem Jakubowskiego, który chciał wyprysnąć z klasy. - Oddaj karteczkę - popatrzyła na zegarek - i reszta klasy tak samo... Rozległy się głosy oburzenia. - Jeszcze trzy minuty! - Widocznie wam zegarki źle chodzą - zasugerowała z uśmiechem. - Kładziemy karteczki na biurko! Komu się nie podoba, nie musi oddawać. A za całokształt dzisiejszej lekcji możecie podziękować koledze Masterskiemu. - I znowu się uśmiechnęła, łyskając szarawym szkliwem. - No, no, szybciutko, bo zaraz zaczynamy nowy temat. - Co za suka! - wysyczała Kasia, wstając. - Masz coś? - Nic. Zdążyłam tylko przepisać. - Dawaj, zaniosę. Gdy Kasia oddała obie kartki, Ala przypomniała sobie o Gnidzie z pejczem. - Jasna cholera! - jęknęła do siebie i rzuciła się w kierunku biurka. - Pani profesor, ja bardzo przepraszam, ale pomyliłam klasówki - wyjąkała uprzejmie. - Czy mogłabym... Gnida popatrzyła na nią lodowato i wróciła do przerwanego zajęcia, polegającego na starannym wpisywaniu jedynek do

dziennika. Ala poczekała cierpliwie, starając się nie zipać jej na ręce, po czym z powodu braku jakiejkolwiek reakcji odwróciła się i wróciła do ławki. - Mam przechlapane. Ona mnie pokazowo zgnębi. Kasia wyczyściła cyrklem paznokieć i zamyśliła się. - A podpisałaś się? - spytała nagle. - Nie pamiętam. - To wyluzuj. - A jak się podpisałam? - To też wyluzuj. Jak jesteś spięta, puszczasz straszne bąki. Ala zaniemówiła z oburzenia. - Żartowałam, kochanie. - Za późno. Naprawdę puszczam bąki. - To poczekaj, aż Gnida podejdzie... o, idzie... Patrz, jaką ma rado- chę, że wstawiła tyle pał. - Czyja to kartka? - Gnida pomachała kartką Ali. Ta pokonała odruch, żeby wstać i przyznać się. Na wszelki wypadek Kasia zapobiegawczo dźgnęła ją cyrklem (tępą stroną - co raczej zawdzięczać można czystemu przypadkowi). - Widzę, że dzisiaj IIb ma problem z rozpoznawaniem swoich rzeczy - ogłosiła Gnida, posyłając Masterowi wymowne spojrzenie. No cóż... Dojdziemy do tego drogą eliminacji. Na kartkach nie podpisały się cztery osoby: Gudzelak, Gałuszka, Jakubowski i Pawlacz. - Rozejrzała się triumfalnie w oczekiwaniu na uznanie dla własnej przenikliwości. - Wstać. Przyznać się albo cała czwórka dostanie jedynki. Oprócz tych z klasówki, oczywiście. Ala spróbowała wstać, ale utkwiła sztywno w ciasnej przerwie pomiędzy ławką a krzesłem. Gnida spojrzała na nią z niesmakiem. - Rusz się, dziewczyno. To tobie się pomyliły kartki? - Tak - stęknęła, usiłując wykopać spod siebie krzesło - bo ja wzięłam starą kartkę z plecaka... i tam na drugiej stronie kolega coś mi kiedyś narysował... - To? - Gnida uprzejmie zaprezentowała swoją podobiznę całej klasie.[L.J] Rozległ się nerwowy śmieszek, pobrzmiewający gdzieniegdzie

ulgą, że pechowa kartka należy do kogoś innego. - Tak, tak, właśnie to - przytaknęła Ala gorliwie. - Myślałam, że jest czysta, przepraszam, nie wiedziałam, że on właśnie tam coś nabazgrał... - Kolega? - Tak. - Dawno temu? - Tak. Nie pamiętam nawet kiedy... Gnida uśmiechnęła się z wyższością i Ala wyczuła, że popełniła jakiś błąd. - Dziwne. Bo ten twój kolega rysował tym samym długopisem, którym pisałaś na odwrotnej stronie... Ale cóż, przypadki się zdarzają, prawda, dziewczyno? Ala pokiwała głową i poczuła, że jak jeszcze raz Gnida nazwie ją dziewczyną, to nie wytrzyma i splunie jej na beret (twarz była za nisko). - Siadaj, Pawlacz. Jedynka i uwaga. - Ciekawe, co napisze - szepnęła Kasia, kiedy Ala usiadła i ze złością zaczęła ryć cyrklem po ławce. - Uczennica na lekcji matematyki rysuje nauczyciela w stringach... - Ciszej, tam - upomniała Gnida. - Pawlacz, nie kul się tak, bo będziesz garbata. Zadanie domowe. Do sprawdzenia. Zeszyt. - Pooowstań! - podpowiedziała na wojskową modłę Kasia. Ala bez słowa podała zeszyt (zadanie odpisała od Buraka, więc istniało spore prawdopodobieństwo, że rozwiązane jest prawidłowo) i zaczęła się modlić o szczęśliwe zakończenie tej jakże emocjonującej - lekcji. Niestety, zostało jeszcze dwadzieścia minut. W ciągu dwudziestu minut Gnida mogła doprowadzić zdrowego człowieka do stanu obłędu i sprowokować sytuacje skrajne, kiedy to udręczona ofiara ma trzy wyjścia: uciekać, zaskomleć pokornie o litość albo rzucić się oprawcy do gardła. Ona najchętniej skorzystałaby z trzeciej opcji. Gdyby była bardziej asertywna. Gnida pochyliła beret i zaczęła oglądać zeszyt z dokładnością, jakiej nie powstydziłby się kontroler jakości limitowanej serii wyrobów papierniczych. Ala zauważyła, jak od jej oddechu

kartka wilgotnieje i zaczyna się delikatnie marszczyć. Jak kapnie jej z nosa, zrobię z tej kartki laleczkę wudu, pomyślała i zaczęła rozważać możliwość kradzieży zdjęcia (tak na wszelki wypadek) ze szkolnego tableau. A potem, razem z całą paką: szpileczki w oczka, przypalanie papierosem, darcie, skubanie, dziurawienie, wszystko to zakończone upojną, kolektywną defekacją na zbezczeszczone resztki. - Siadaj - warknęła Gnida, oddając zeszyt. Wyrwana z transu Ala drgnęła i stwierdziła, że na jej twarz wypłynął szeroki uśmiech. Zlikwidowała go czym prędzej. - Piszcie nowy temat: funkcja kwadratowa. - Tu nastąpiła zawiła definicja podana najczystszym, matematycznym żargonem, żeby nie było wątpliwości, że nikt z obecnych jej nie zrozumie. Gnida podeszła do tablicy i skrzypiąc kredą, napisała jakieś obmierzłe cyferki. - Pani profesor! - odezwała się lękliwie Długa (wielkie, smutne brzy- dactwo z zaklejonym okiem). - Mogę się przesiąść do przodu? Nie widzę dobrze... - Nie widzisz? - spytała zgryźliwie magister Wszanka. - To co tu jeszcze robisz? Do szkoły specjalnej!... - poradziła i rozejrzała się triumfująco, jakby chciała sprawdzić wywarte wrażenie. Długa klapnęła na swoje miejsce i łzawiąc z wysiłku, wpatrzyła się w tablicę. Potem zaczęła zezować do zeszytów lepiej widzących koleżanek. Gnida dyktowała, uczniowie notowali w skupieniu. Nikt nie był na tyle głodny wiedzy, by zadawać jakiekolwiek pytania, większość tkwiła w naiwnym przekonaniu, że lekcja zakończy się na zgłębianiu tajników funkcji kwadratowej. Matematyca jednakże miała inne plany. Nabazgrała na tablicy jakieś podłe równanie i zaczęła się domagać, by ktoś je rozwiązał. Chętnych, co zrozumiałe, nie było, więc - posługując się dziennikiem i grubym paluchem sunącym z góry na dół odpytała całą klasę. Ponieważ nikt nie wykazał się dostateczną inteligencją przy tablicy, oświadczyła, że w tej kwestii nie pozostaje jej nic innego, jak tylko wpisać wszystkim minusy. Co też radośnie uczyniła.

Nikt się nie wywinął: ani Jakubowski z wieszakiem, usłużnie deklarujący chęć udania się do pokoju nauczycielskiego, ani Master, powołujący się na potrzebę pilnej wizyty u szkolnej pedagog, ani wreszcie niesamowity człowiek nazwiskiem Pluto, symulujący atak kolki nerkowej. Zadźwięczał dzwonek. Gnida zabrała dziennik i wyszła, a wkoło rozległo się zbiorowe westchnienie ulgi. Na biurku została zimna kawa. Obok - papieska kremówka (zaraz pokłóciły się o nią dziewczynki z pierwszej ławki), która mimo całej swej świątobliwej aury nie uchroniła IIb od nieszczęścia. Niezaszczycony Gnidzią uwagą artykuł o młodej niewiernej kłuł w oczy obleśnie tłustą czcionką. - O ja pierdolę... - wyszeptał w bezmiernym zdumieniu Master. - Patrzcie! Zapomniała mojego płaszcza!!! @ - Tfu! Won, wstrętna babo! - wzdrygnął się Master, gniotąc z lubością ukochany płaszcz. - Jak jeszcze raz ją zobaczę, to zacznę rzucać czosnkiem. - Już dawno mówiłam, że ją trzeba egzorcyzmować. Nie ruszyła kremówki... - Ala powoli robiła bilans ostatnich czterdziestu pięciu minut, na który składały się: pała, uwaga i minus. Prócz tego perspektywa koszmarnej matmy przez następne pół roku... - Ona nas zarżnie. - Ja się nie boję, ja mam kasę. - Ale ja nie mam! Nie mam kasy na korepetycje u jej koleżanek! - To ona ma koleżanki? - zdziwił się uprzejmie Master. Kasia popatrzyła na Alę stanowczo. - Musisz chodzić na korepetycje do koleżanek, bo inaczej zakibluje cię w drugiej klasie. Pochodzisz, zapłacisz i będziesz miała spokój. Zacznie cię pytać jak niedorozwiniętą: Alusiu, srusiu, tu musisz odjąć, a nie pomnożyć i zamknij nawiasik, bo to jest koniec równanka... Będzie ci tak dziamgać przy tablicy do wyrzygania, a na koniec da ci czwórę. - Sram na jej czwórę.

Burak obrócił krzesło z niemiłosiernym piskiem i przysunął się do ławki koleżanek. - Eee, tam... gadasz... - W garści trzymał zmiętą kanapkę, woniejącą twarogiem z cebulą. - Mnie by się czwóra przydała. Bo w sumie to lubię matmę, ale nad wszystkim muszę sam siedzieć w domu, bo ona przecież niczego nie tłumaczy. - Kurde, że na taką nie ma bata - złościła się Ryba. - Gówno tłumaczy, trzy czwarte klasy ma zagrożenia na półrocze... Starzy przychodzą do szkoły, denerwują się, ona jest oczywiście wtedy przekurwamilutka... - Kasia miała różnorakie zdolności, ale naśladowanie Gnidy wychodziło jej najlepiej: - Tak, tak, pani dziecko jest zdolne, tylko ma trochę zaległości. Jak pójdzie na korepetycje oczywiście nie do mnie, to by było nieuczciwe - to oceny się poprawią. Byłam w tamtym roku na takich korepetycjach: piętnaście minut zadań, a później baba kazała mi podlać kwiatki i wyprowadzić psa na spacer. - No, ale miałaś czwórę. - Sram na jej czwórę! Zapadła cisza. Ala ryła cyrklem po ławce, Burak ciamkał jednostajnie. - A gdybyśmy tak zgłosili Zielonej? - spytał nagle, zionąc cebulą. Kasia popatrzyła na niego bykiem. - Głupi jesteś? Zielonej? Ona jest tu nowa, chce mieć święty spokój, nie będzie się narażać komuś, kto uczy tu nie wiadomo od kiedy... Gnidzie to metryka pewnie zginęła na wojnie... - Ona uczyła jeszcze moją ciotkę - przypomniał sobie Master, krzywiąc nos w zetknięciu z wonią kanapki Buraka. - Tyle że wtedy nie wysyłała na korepetycje, tylko polowała na deficytowe towary. Za komuny. Ciotka miała dobrze, bo babcia pracowała w sklepie odzieżowym i jak rzucili towar, zawsze francy coś odkładała. Mówi, że jak kiedyś rzucili chińskie podkoszulki, to nawet nie chciało jej się stać w kolejce, tylko się wryła na chama, z łokciami, między ludzi i mówi: „Niech pani daje szybko, bo straszny tłok!” - a babcia się wściekła zajebiście, bo to wszyscy słyszeli i jej kierownik też, i kazała jej

wracać do kolejki. To tej aż ponoć ryj pobladł z pasji, obróciła się i wyszła, i jeszcze chciała trzasnąć drzwiami, ale był za duży tłok i jakiemuś gościowi przycięła rękę... - A ciotka? - Ciotka się wystraszyła, ale na szczęście była już w ostatniej klasie, tuż przed samą maturą, i Gnida mogła jej nagwizdać... Nagle pociągnął z dezaprobatą nosem. - Jezu, człowieku! Co to jest?! Burak popatrzył na kanapkę. - Serek. Master jęknął. - Serek, kurwa! Chyba cię starzy chcą wykończyć...! Gdzieś ty to kupił? - To jest twaróg. Domowej roboty. W sklepie takiego nie sprzedają. - Pewnie, że nie sprzedają, boby ich sanepid zamknął! Ty w ogóle myjesz te swoje krowy przed dojeniem? - Myję - odparł Burak z godnością. - No tak, zapomniałem... Przecież to jedyna okazja, żebyś złapał kogoś za cycki... Ałaaaa!!! Żartowałem!!! Żartowałem, Zenon!!! Puść mnie!!! Puść... nie bij słabszych!!! Kocham twoje krowy, słyszysz?! - Próbował się uwolnić z uścisku Buraka, który fachowo wykręcał mu rękę. - KOCHAAAM!!! Tylko na mnie nie chuchaj, błagam.. @ Godzina wychowawcza z Zieloną. Podczas gdy Gnida należała do kliki pedagogów dinozaurów, od kilkudziesięciu lat wrośniętych w szkolne struktury i sitwy, Zielona była nową nauczycielką, ostrożną, przymilną i unikającą za wszelką cenę narażania się komukolwiek. W panikę wpędzały ją wszelkie przejawy niesubordynacji wychowanków. Lęk przed gronem pedagogicznym paraliżował co śmielsze inicjatywy, a na ewentualne pretensje szacownych kolegów i koleżanek pod adresem swojej klasy reagowała natychmiastowo i bezkrytycznie.

Była gładka i ugodowa, a jej sztandarowe hasło „Nie róbcie problemów” zazwyczaj skutecznie obalało większość argumentów, którymi IIb usiłowała bronić swoich interesów. Weszła do klasy. Młoda, ale przedwcześnie postarzała kobietka o kościstych rękach i papierosowym oddechu. Nerwowy, kaczkowaty chód zdradzał problem z płaskostopiem. Godzina wychowawcza zazwyczaj służyła do rozmów towarzyskich, gier w kości i karty, dzisiaj jednak, wskutek wzburzenia, młodzież była w bojowym nastroju i istniała możliwość, że ktoś poruszy temat magister Wszanki. Na razie było spokojnie: Zielona uzupełniała dziennik, konsultantki Avonu nęciły naiwne koleżanki ofertą kremu na wągry (promocja - 9,90 plus żel antytrądzikowy gratis), ktoś jadł kanapkę, ktoś wysyłał SMS-a, a nieprzyzwoicie bogaty kolega Oremus, który mógłby w zasadzie zrezygnować z chodzenia na lekcje i kupić sobie maturę (bo i tak się nie uczył, a do szkoły uczęszczał ze względu na towarzystwo), siedział z laptopem na kolanach i grał w diablo. Zielona zachowywała się kulturalnie i nie przeszkadzała nikomu w czynnościach rekreacyjnych, dopiero gdy Oremus zamknął laptop i zaczął bekać seriami, wywołując zachwycone chichoty u wpatrzonych w niego koleżanek, u pozostałych zaś obrzydzenie, wstała i spytała, czy IIb nie ma żadnych problemów z tak zwanym gronem. Zadała to pytanie, jak się wydało Ali, zupełnie niezobowiązująco, oczekując zaprzeczenia; tymczasem - ku zaskoczeniu wszystkich - wstała Przewodnicząca Mao i z pełnym zaangażowaniem (które tak uwielbiała), boleściwie utyskującym głosem zdała relację z poprzedniej lekcji. Następnie zawiesiła wyczekujący wzrok na Zielonej i usiadła. - Coś z tym trzeba zrobić - odezwała się po chwili Zielona. Rozległy się szmery uznania i inne potakujące odgłosy. Grająca zawzięcie w kości Kasia przejęła się deklaracją wychowawczyni i wyciągnęła głowę spod ławki. Klasa nadstawiła uszu. - Musicie... zacząć się uczyć - oznajmiła Zielona.

Rozległ się jęk rozczarowania. - Ale pani Wszanka nie może... - Pani Wszanka wszystko może. Przynajmniej w tej szkole powiedziała Zielona ze złością i widać było, że natychmiast pożałowała tych słów. - Coś jeszcze? Ala z zaciekawieniem zauważyła, że Kasia podnosi rękę do góry. - Słucham. - Czy uważa pani za rzecz normalną - zaczęła Kasia, wstając fakt, że siedemdziesiąt procent naszej klasy, która nie należy do najgorszych, dostaje zagrożenie z matematyki na każde półrocze? Od półtora roku! - Ale nie macie jedynek - zauważyła cierpko Zielona. - Owszem. Bo chodzimy na korepetycje. Też od półtora roku. - I płacimy kasę! - wyrwało się komuś. - Skoro nie macie jedynek, to widocznie się opłaca. Mnóstwo uczniów chodzi na korepetycje. Nie ma co robić z tego takiej sensacji. - Naprawdę? - spytała Kasia lodowato. - Żałuję, ale jestem innego zdania. Dwa lata temu zdawaliśmy z matematyki egzaminy do liceum. Większość z nas miała piątki. A po pół roku mieliśmy już zagrożenie. - No właśnie, a ja miałem szóstkę... - pochwalił się Jakubowski. - To się zdarza - warknęła Zielona. - W liceum na ogół jest wyższy poziom. Widać było, że chce jak najszybciej zakończyć temat. Ala mogła się założyć, że zaraz wyjdzie na papierosa. Kasia nacierała dalej. - Nie dziwi pani, że tylko z tego jednego przedmiotu jest wyższy poziom? A może to specjalny poziom profesor Wszanki? Osiągalny jedynie po korepetycjach? Rozległy się śmiechy. Zielona zacisnęła mocno szczęki. - Posłuchaj, nie wiem, co sugerujesz... - Sugeruję, że korepetycje są dodatkową formą zarobków pani profesor - powiedziała Kasia dobitnie, obserwując gwałtowny odpływ krwi z twarzy rozmówczyni. - Że stopnie z matematyki

zależne są od chodzenia na korepetycje. I że wszyscy o tym wiedzą, tylko nikt tego głośno nie mówi. Zielona usiadła i z pozoru spokojnie zaczęła bawić się długopisem. Kasia wciąż stała w ławce i patrzyła na nią bezlitośnie. - Dziwi mnie, że w tak młodym wieku - zaczęła wychowawczyni z ironią - opracowałaś tak zaawansowaną teorię spisku. Nieuczciwe oceny... wyłudzanie pieniędzy... A wszystko to przez nauczyciela, który nie chcąc oblać swoich uczniów już w pierwszym półroczu - podniosła nieznacznie głos - namawia do skorzystania z korepetycji! I to NIE u siebie, ale u innych pedagogów. - Oni są w zmowie - wyrwało się Burakowi. - To są zawsze ci sami. Zielona wstała gwałtownie. - Może pani Wszance wstyd, że jej uczniowie muszą się dokształcać?! Pomyślałeś o tym? Każdy korepetytor pyta ucznia, kto jest jego nauczycielem! A może nie chce was oddawać w niepewne ręce?! - No tak - westchnął z ostatniej ławki Pluto. - Niepewne ręce, niepewna kasa... - Nie pozwalaj sobie! Twarz miała bladą i zaciętą, na czole pulsowała żyłka. - Nie musicie chodzić na korepetycje, ale wziąć się do roboty! I nie wolno wam nikogo pomawiać tylko dlatego, że nie macie szóstek z matematyki! To jest podłe! Powinniście być wdzięczni, że macie takiego nauczyciela jak pani Mariola... zawołała gniewnie i za późno się zreflektowała. Master zamrugał gwałtownie powiekami. - Jak? - zapytał cicho. Klasa zastygła na moment w niedowierzaniu, przetrawiając niezwykłą wiadomość, by następnie, popatrzywszy po sobie, wybuchnąć koszmarnym, niepowstrzymanym rechotem. Kasia dzielnie trwała przez chwilę nieporuszona, po czym nagłym ruchem padła na ławkę i popłakała się ze śmiechu. - Spokój! - ostrzegła Zielona, próbując zachować pozory dyscypliny.

- Uspokójcie się! - krzyknęła, ale zagłuszyło ją histeryczne wycie Mastera: - Mariola!!! Jezu, Mariola!!! Ten troll w berecie cały czas się nazywał Mariola...! Zielona wyciągnęła z torebki papierosy i wyszła, trzaskając drzwiami. @ - Cała nadzieja w rodzicach - sapnęła Kasia między jednym a drugim kłębem dymu, który malowniczo rozpłynął się po ścianie damskiego kibla. Służącego notabene obu płciom za palarnię. - Musieliby tylko zwołać pospolite ruszenie przeciwko Gnidzi, narobić trochę wrzasku u dyrektora i po sprawie. - He, he, uważaj, bo stary się przestraszy paru rodziców mruknął Master, rozparty wygodnie na parapecie. - Ciotka mi opowiadała, że za jej czasów też tak było. - I co? - spytała Ala. Usiadła w kucki pod ścianą, na której wybrzuszały się odłażące płytki, i zaczęła przyglądać się Masterowi. Właśnie wyciągnął z kieszeni koszuli aromatyczną cygaretkę, rozerwał szeleszczący luksusem celofan, oblizał kilkakrotnie ustnik i apetycznie zaciamkał. - Wiśniowe - uśmiechnął się do Kasi, palącej spoddworcowego, ukraińskiego LM-a, po dwa pięćdziesiąt paczka. - Chcesz? - Łukaszku... - No? - ... jak będziesz tak nosił dupę wyżej głowy, to jeszcze sobie to cygaro wsadzisz nie w ten otwór co trzeba. Master pomyślał przez chwilę. - To znaczy, że nie chcesz? - spytał pojednawczo, klikając dystyngowanie zapalniczką „Zippo” i dokładnie opalając koniec. - A tak w ogóle, to dlaczego jak ja jestem miły, to ty zawsze się do mnie tak brzydko odzywasz? - Zaciągnął się z rozkoszą i wydmuchnął strumień gęstego, białego dymu.

Zapach przypominał jakby owocowy budyń - delikatny i słodki. Niestety, Kasia zaraz wydaliła z siebie gryzący swąd LMa i wówczas woń stała się nieznośna - zaczęła do złudzenia przypominać budyń przypalony. Ala rozkaszlała się rozdzierająco, licząc na domyślność przyjaciół (niestety, z góry skazała się na niepowodzenie, obydwoje bowiem byli zagorzałymi palaczami). - Dlaczego uważasz, że ja się do ciebie brzydko odzywam? spytała Kasia, parodiując bliżej nieokreśloną uczestniczkę „Baru”. - Bo JA uważam, że TY, zamiast mówić do mnie tak, jak się, NO, mówi, generalnie mówiąc, normalnom polszczyznom, to jesteś takom, NO... - pstryknął palcami - wulgarnom panienkom... - Za to TY, generalnie, jesteś świniom! Świniom i szowinistom! - A JA sobie nie życzę, żebyś TY do mnie mówiła w ten sposób! Ja sobie generalnie wypraszam, kurwa, NO... Nie wiadomo, jak długo trwałaby ta beznadziejna konwersacja, gdyby nie Burak, który skończył sikać w kabinie obok i trzasnąwszy drzwiami, przerwał ją brutalnie. - I co z tą ciotką? - spytał ponuro. - Z jaką ciotką? - zirytował się wyrwany z roli Master. - W ogóle o czym ty mówisz, człowieku? Przychodzisz tu z wywieszonym fiutem i wcinasz się w rozmowę! Trochę wyczucia! - Nie mam wywieszonego fiuta - oświadczył Burak stanowczo, ale odruchowo zerknął w dół. - Ale jak nie powiesz zaraz co z tą ciotką, to naprawdę wywieszę i naleję ci na te buciory. Master przewrócił oczami z cierpiętniczą miną. - To był dowcip Buraka. Subtelny, jak zwykle... - Zaciągnął się cygarem i spojrzał na kolegę bez entuzjazmu. - Eh, jak ty się zmieniłeś... Kiedyś miałeś wdzięk. Minimalny, ale zawsze... Burak czekał cierpliwie. - Ciotka... - Master odrzucił z oczu czarną grzywkę (ten ruch trochę skojarzył się Ali z koniem, ale nie było to jej najoryginalniejsze skojarzenie dotyczące Łukaszka) - no więc

kiedy ciotka, albo raczej babcia, była na etapie pokornego wręczania Gnidzi chińskich majtek spod lady... - Podkoszulków - poprawił Burak. - Podkoszulki rzucali raz na jakiś czas, ciotka mówiła, że najwięcej Gnidzia nachapała się gaci. I to takich wielkich, rozmiar XXL, bo miała grubaśną dupę... - I co? - A propos dupy? - Master, kurwa! - krzyknęli jednocześnie Kasia i Burak. - No, w każdym razie jeden gość z ciotki klasy nie mógł się dogadać z... - zachichotał zaraźliwie - ... z Mariolą. Cholera, pod zdjęciami w ta- bloidzie zawsze miała: Maryla! Ale jaja, nie?! Nie patrzcie się tak, już kontynuuję... No i potem przyszli jego rodzice i też się nie dogadali. Za to dogadali się z innymi rodzicami, nawet z innych klas, i poszli do dyrektora. Nie pamiętam, kto był wtedy dyrektorem, ale facet też miał chyba z Gnidzią jakieś układy, bo nic jej nie zrobił, rodzicom powiedział, że się nie znają, że to świetny pedagog, ble, ble, ble, pokazał im listy gratulacyjne, które pewnie sam napisał, a gościa wysłał na egzamin komisyjny. Powiedział, że jak mu się ocena nie podoba, to niech udowodni, że umie matmę. No to gość udowodnił i zdał... A potem zmienił szkołę. Pewnie nie chciał się użerać. Kasia pokiwała głową. - Pewnie nie. Ciekawe tylko, o co Gnidzi poszło, że tak się uwzięła na tego chłopczynę. Master wypuścił okrągłe kółeczko dymu, szczękając przy tym obrzydliwie żuchwą. - O to co zwykle. Matka chłopczyny pracowała w mięsnym. I to na osiedlu Marioli. - I co? Nie zostawiała jej szynki pod ladą? - Gorzej - nic jej nie zostawiała. Nie wpuszczała jej bez kolejki, dopiero jak odstała swoje, pytała, co podać, a ponieważ gówno było, to zamiast szynki czy innych żeberek sprzedawała jej konserwę turystyczną... No i tak kobita podpadła. - Swoją drogą złośliwa baba - Kasia rozgniotła butem niedopałek LM-a (Ala odetchnęła z ulgą) i energicznie kopnęła

w kąt. - Tylko nie domyśliła się, czym to grozi. - Jaka tam złośliwa - żachnął się Master. - Ona po prostu słabo widziała. Miała ponoć pingle minus pięć. To co ona tam mogła widzieć? Chyba tylko to mięso na ladzie... - To fakt - odezwał się Burak. - Taki pokurcz jak Gnidzią łatwo się gubi w tłumie. Ja jej nawet bez okularów czasem nie widzę. Master chciał parsknąć śmiechem, ale zakrztusił się dymem. - A ja - oznajmił, zipiąc - przysięgam, że jak skończę tę pieprzoną szkołę, to jej nigdy nie będę widział. Nigdy! - Jak to? Zamierzasz się oślepić czy jak? - spytała Ala, zdecydowawszy się zabrać głos i uchronić tym samym Mastera przed dalszym wygłaszaniem nielogiczności. Popatrzył na nią uważnie (nawet kaszląc, wyglądał atrakcyjnie). - Nie będę... mówił jej „dzień dobry” i nie będę jej poznawał! wydusił, rzężąc. Kasia huknęła go pięścią w plecy. Znieruchomiał, wciągnął ze świstem powietrze i wypuścił, wydając przy tym z siebie króciutkie, urywane poszczekiwania. Kasia pogłaskała go po grzywce. - Biedny chłopczyk. To znaczy, że nie będziesz się kłaniał Gnidzie? Hmm, na pewno bardzo to przeżyje. A tak w ogóle, to nie wiesz, że cygarem się nie zaciąga? - Nie? Popatrzyła na niego z nieskrywanym politowaniem i wyciągnąwszy mu cygaretkę spomiędzy palców (Master zakwilił żałośnie), wsadziła ją sobie do ust. - Dobre - stwierdziła po chwili, wypuszczając kłąb białego dymu. - Fajna lokomotywka, daje w łeb... - Po czym ku zgorszeniu Mastera zaciągnęła się głęboko. Zadźwięczał dzwonek. Ala oderwała plecy od brudnej ściany i wstała, przeciągając się ze znużeniem. - Co teraz mamy? - Zosia Narkoza razy dwa - mruknął Burak. - Kiedyś się przez nią zabiję.

@ Zosia Narkoza lub - jak kto woli - Makowa Panienka była drobną, pobladłą trzydziestolatką o wypukłej, anemicznej twarzy wystraszonego Muminka i takichż wypukłych (aby nie powiedzieć - wypadających) okrągłych oczkach. W dodatku bezrzęsych, co widać było zwłaszcza przy wolniutkim, sennym mruganiu - często jedynym objawie Zosinej aktywności. Oprócz sennego mrugania potrafiła też sennie i długo mówić, bez znaczenia było, czy omawia „Pana Tadeusza” czy erotyki Leśmiana. Szczególnie to drugie robiła tak drętwo, że przez kolejnych parę lekcji Master wlewał jej do kawy johimbinę, która jednak nie odniosła skutku - Zosia była wręcz jeszcze bardziej senna niż zwykle. Miała tendencje moralizatorskie i inwencję twórczą zawężoną do zawartości kolorowego segregatorka (z Misiem Yogi na okładce), z którego dyktowała notatki; takie same dla wszystkich klas, co było poniekąd wygodne, oczywiście dla kogoś, kto był ciekawy, co będzie na następnej lekcji. Na bezbrzeżną pogardę Ali Makowa Panienka zasłużyła sobie ocenianiem pisma w zeszycie oraz dyletanckim potraktowaniem któregoś z wierszy Leopolda Staffa, gdzie wiatrak, który wyciągał w niebo swe ramiona rabie, został przez Zosię przyrównany do rozmodlonego, żydowskiego rabina. Debilka. - Dzień dobry - wyszeptała Zosia, wchodząc do klasy. - Dzień dobry - wyszeptała IIb. - Zaczynamy nowy temat: „Ojciec Goriot” jako powieść realistyczna. Mam nadzieję, że przeczytaliście lekturę? Mrugnęła pomalutku, przysłaniając rozciągniętą powieką tęczówki koloru mułu. Ala i Kasia wyciągnęły z plecaków plastelinę, Master - iPoda, a Burak - wymiętą ulotkę o szczepieniach obowiązkowych cieląt i trzody chlewnej, którą studiował z uwagą już drugi miesiąc. - Piszmy temat - zaszemrała polonistka. - „Ojciec Goriot” jako powieść realistyczna.

Ala jęknęła i otworzyła zeszyt. - Pierwsze zdanie: „Ojciec Goriot” jest powieścią realistyczną. Realizm tej powieści... Słucham, Oremus? - Ja chcę do ubikacji. - Możesz pójść. Realizm tej powieści... Co się tam dzieje? Zamrugała dwukrotnie, co mogło sugerować nadzwyczajne wzburzenie, i skrzywiła się z niesmakiem na widok koleżanek Oremusa bijących się o laptop. - Proszę odłożyć to urządzenie, bo wpiszę uwagę - powiedziała spokojnie i złowieszczo otworzyła dziennik. Zosia grożąca uwagami była niebezpieczna, bo prawie zawsze dotrzymywała słowa. - Realizm tej powieści uwidocznił się w kunsztownej i przejrzystej kompozycji, zawierającej cechy właściwe dla powieści realistycznej, kropka. - Zosia otworzyła segregator, zerknęła między kartki schludnie obleczone w koszulki i kontynuowała z namaszczeniem: - Autor „Ojca Goriot” odkrywa dachy mieszczan... - Mieszkań - przerwała zimno Kasia. Zosia zamrugała nerwowo po raz kolejny, a na jej twarz wypłynął buraczany pąs. - Słucham? - Mieszkań paryskich i prowincjonalnych... mam ten sam skrypt co pani profesor. Druga linijka od dołu. Zosię zamurowało. Kasia, nabuzowana po kłótni z wychowawczynią, miała spojrzenie krnąbrne i nieustępliwe. W dodatku bezczelnie machała w powietrzu skryptem, tak żeby każdy mógł zobaczyć feralną linijkę. Zawartość Misia Yogi została bezwstydnie obnażona. - To chyba ja dyktuję notatkę? - spytała wyniośle Zosia, desperacko usiłując ratować resztki autorytetu. - Proszę, piszemy: mieszczan paryskich i prowincjonalnych. Nie słyszałaś o mieszczanach paryskich? - O paryskich może, ale nie o prowincjonalnych... Rozległy się delikatne śmieszki tych, co zrozumieli. Reszta zastanawiała się, czy Zosia się nie wkurzy i nie zacznie pytać.

- Kasiu, jak to nie słyszałaś o PROWINCJONALNYCH mieszczanach? - wtrącił przez nikogo niepytany Master i uśmiechnął się przepraszająco w kierunku biurka. - Mieszczanin prowincjonalny mieszka w mieście, ale nie w centrum, tylko na prowincji. - Na prowincji mieszka prowincjusz, matole. - Ale to jest taka prowincja w mieście. Takie peryferia. Nie jakaś wiocha, jak u naszego Zenona. Prawda, pani profesor? - Odpierdol się - wycedził cichutko Zenon znad broszury. - Peryferia to są peryferia, a prowincja to inaczej wiocha obwieściła Kasia. - Ty na przykład reprezentujesz sobą prowincję umysłową. Master rzucił jej fałszywy uśmieszek. - O! Jak ładnie! Do rymu. - A pod ławką kopnął ją w goleń (glanem) i wysyczał wściekłym szeptem: - Czy ty masz dzisiaj okres? Musisz się kłócić z każdym?! - Dość tego - zarządziła Zosia. - Jeżeli wasza koleżanka zna się lepiej ode mnie na języku polskim, to proszę bardzo, sama może podyktować notatkę. Masz ochotę wyjść na środek i poprowadzić lekcję? - A mogę wziąć skrypt? - spytała na pozór niewinnie Kasia, i w tym momencie dostała z obu stron dwa kopniaki (drugi od Ali), które ścięły ją z nóg i spowodowały nagłe opadnięcie na krzesło. Zosia, która wzięła to za objaw kapitulacji, mrugała przez chwilę (jakoś tak spazmatycznie, pomyślała Ala ze współczuciem) łysymi powiekami, rąbnęła Misiem Yogi o biurko i oznajmiła żałośnie: - Nie życzę sobie na przyszłość tego typu zachowań z waszej strony. To jest brak szacunku dla nauczyciela. Zgłoszę to waszemu wychowawcy. Po czym wstała, otworzyła Misia i jak gdyby nigdy nic powróciła do przerwanego wątku „Ojca Goriot” jako powieści realistycznej. Ala spuściła głowę i zaczęła potulnie bawić się plasteliną, nie zważając na koszmarny styl notatki - porażające prymitywizmem banały, zmieszane z odmienioną przez

przypadki „powieścią realistyczną” i wyrwanymi z kontekstu fragmentami skryptu. - „Nie życzę sobie tego typu zachowań”! Co my jej, kubeł zakładamy na głowę, czy jak? - warczała Kasia, zawzięcie ryjąc cyrklem biedną ławkę i ciskając mordercze spojrzenia w kierunku biurka. - Nie można nic powiedzieć! Nawet jak pierdoły dyktuje! Przecież ja to mogę zdawać na maturze... - Temat: Mieszczanie prowincjonalni w „Ojcu Goriot” ... szepnęła Ala i obie zaczęły chichotać. - ...jako powieści realistycznej. - Alicjo i Katarzyno - rozległ się wyraźnie zirytowany głosik pokażcie swoje notatki. - Nie mamy - powiedziała hardo Kasia i wstała. Ala przelała na papier co nieco z wykładu i teraz zachodziła w głowę, dlaczego Ryba wciąga ją w wojnę przeciwko mentalnym wydzielinom Zosinego mózgu. Przecież może siąść spokojnie, przeczekać, przepisać, gdzieniegdzie przytaknąć i nie psuć nastroju. Zauważyła, że Master przewrócił oczami, i na blat ławki wjechała zmiętolona karteczka o treści następującej: ZRÓB COŚ!!! Kupię ci piwo.

- Słucham? - spytała zaskoczona Zosia. - Nie mamy, bo myślałyśmy... - Myślałyśmy o tym, co mówiła pani profesor o tych mieszczanach - przerwała Ala, przejmując inicjatywę i racząc się upojną wizją pijanej imprezki z Masterem. - I chciałyśmy przeprosić - wyznała wstydliwie, uparcie nie patrząc na koleżankę, która zastygła w bezbrzeżnym zdumieniu. - To my już siądziemy i nie będziemy przeszkadzać - wyjąkała i pociągnęła Kasię za rękaw. - Przepraszamy. - Pociągnęła mocniej. - Siadaj. Pani profesor się nie gniewa. Kasia stała jeszcze przez chwilę, z wyciągniętym do kolan rękawem, po czym posłusznie zajęła miejsce. Dało się

zauważyć, jak Zosia oddycha z ulgą. - Wracajmy zatem do lektury. Mam nadzieję, że Katarzyna Materlak nie będzie miała więcej zastrzeżeń co do prowadzenia przeze mnie lekcji. Kasia prychnęła coś pogardliwie, ale na szczęście pochyliła się nad zeszytem i nic nie było słychać. - Świnia - wysyczała po chwili. - Zeszmaciłaś mnie publicznie... Za puszkę piwa. - Za darmo też bym cię zeszmaciła. Robisz dzisiaj same zadymy. Przecież ona może się wściec! - Przynajmniej coś by się działo. A tak patrz: wszyscy ziewają... O, Burak zasnął. Faktycznie. Burak drzemał na blacie ławki, nakryty dyskretnie podręcznikiem polskiego, a Master od czasu do czasu wycierał mu chusteczką higieniczną ślinę z kącika otwartych ust. Zosia kontynuowała słowociek, nużąc boleśnie. Wydawała z siebie coś w rodzaju monotonnego szmeru, który męczył, kłuł, torturował, aż wreszcie opadał terkoczącą cicho mgiełką i wsiąkał w zmęczone mózgi. Powietrze w klasie stało się ciężkie. Ala zawiesiła błędny wzrok na Misiu Yogi, który ze swoim melancholijnym uśmiechem i wytrzeszczonymi, nieruchomymi oczkami niepokojąco zaczynał przypominać polonistkę. Albo socjopatę chorego na Gravesa-Basedowa. I to mimo futerka... Było strasznie. Strrrasznie. Ziewający Master najpierw złapał komara, a potem w zadumie zaczął robić mu wiwisekcję ołówkiem. Z roztargnieniem wydzierał drgające nóżki, skrzydełka, cały czas kiwając mechanicznie głową w takt wykładu. To prawda, pomyślała Alicja. Nuda rodzi patologie. Westchnęła raz jeszcze i rozmazała na ławce wałeczek plasteliny. - Oddawaj! - kwiknęła z pretensją i odrobinę za głośno Kasia. To była ręka! - Czyja? - No właśnie - zaszemrała z góry Zosia. - Chciałam się zapytać,

co to znowu jest? - spytała, wskazując jednorękiego ludzika z widocznym obrzydzeniem. Kasia zamarła na chwilę, po czym wyjaśniła, zadzierając głowę: - Ojciec Goriot. Z kolei teraz zamarła Zosia. Pochylona, ruszała przez chwilę grdyką, mrugając i wyglądając jak przed atakiem histerii. Klasę ogarnęły radosne chichoty, gdyż Ojciec Goriot był niebieski, niedbale wygnieciony i miał zwisające do kolan przyrodzenie. Zosia powoli wyciągnęła palec (Ala już się bała, że trafi on w oko koleżanki) i wskazała drzwi. - Wyjdź, Katarzyno. Chcę cię jutro widzieć z rodzicami. I chcę ci jeszcze zadać jedno pytanie... - Dlaczego on był bez ręki? - zaryzykował Master. - Wyjdź, Łukaszu. - Przepraszam. To było głupie. - Posmutniał samokrytycznie, wstał, ukłonił się bez sensu i usiadł ponownie obok świeżo obudzonego Buraka. Ten rozglądał się w sennym zamroczeniu; z ust zwisał mu przyklejony strzęp chusteczki. Zosia przycisnęła do serca Misia Yogi i spazmatycznie łapiąc oddech, zadała trudne pytanie: - Katarzyno, czy tak ma według ciebie wyglądać lekcja języka polskiego? - Wbiła w nią spojrzenie, które mogłoby uchodzić za potępiające, gdyby nie to, że rozpraszała je mruganiem. - A jaki wpływ miało twoje dzisiejsze zachowanie na resztę klasy? Zastanowiłaś się nad tym? Kasia się zastanowiła. - Niewątpliwie orzeźwiający - powiedziała i z ludzikiem w garści opuściła salę. Zosia stała przez chwilę, tuląc Misia, jak dziecko, któremu wyrządzono przykrość. Zadrgała jej broda, delikatnie pociągnęła nosem. Wrażliwa była, ot co. Ala pomyślała, że w sumie to żal jej biednej kobiety. Nie każdy w końcu ma pecha trafić na wredną Kasię, która czyta wszystkie lektury i skrypty (bo chce zostać polonistką, idiotka), i nie da sobie wmówić istnienia prowincjonalnych mieszczan czy innych irracjonalnych bytów w rodzaju rozmodlonego

rabina na łące z wiatrakiem... Tylko komu to przeszkadza oprócz niej? Ala w zadumie rozwałkowała rękę ojca Goriot i zrobiła z niej dwie za- tyczki do uszu dla Buraka, który po raz kolejny usiłował się zdrzemnąć. Zanim jednak zdążył ich użyć, zadźwięczał dzwonek. @ Po lekcjach udali się do knajpy „Pod Łosiem”. Było to przytulne, choć o tej porze roku nieco wyziębione i podatne na przeciągi miejsce, zagracone nadmiarem okrągłych, chybotliwych stolików, takichż krzesełek o wygiętych nóżkach i wrzynających się w łopatki oparciach oraz mnóstwem wiszących na ścianach ambitnych, przeważnie czarno-białych zdjęć odrapanych rynien bądź aktów nastoletnich, anorektycznych panienek o zaćpanym spojrzeniu. Niepokorny i artystyczny charakter nadawała całemu wnętrzu umieszczona nad wejściem tabliczka z brązu, na której wyryto głęboką myśl z wiersza Andrzeja Bursy: Boże jaki miły wieczór tyle wódki tyle piwa a potem plątanina w kulisach tego raju między pluszową kotarą a kuchnią za kratą czułem jak wyzwalam się od zbędnego nadmiaru energii w którą wyposażyła mnie młodość Ala zawsze mocno żałowała, że na tym cytat się kończył - być może w trosce o uczucia lokalnych patriotów, dla których puenta mogłaby być zbyt drastyczna. Poniżej tabliczki, za gładkim barem, zastawionym czystymi kuflami, stał ubrany w białą koszulę Szymuś - kolega Buraka z sąsiedniej wsi - i dopijał po gościach drinki.

- Cześć! - uśmiechnął się szeroko i ziewnął. - Cztery browce? - Trzy - powiedział twardo Master. - Ta pani dzisiaj nie pije. Kasia obrzuciła go zaczepnym spojrzeniem. - Ja nie jestem od ciebie zależna finansowo. Proszę grzanego portera „Żywiec”, z sokiem. I portera „Okocim”. Też z sokiem. No i jakieś piwo. - Ostrzegam, że nie będziemy cię stąd wynosić. Zostaniesz pod stołem, tak jak spadniesz - uprzedził Master. - A potem Szymo zamknie lokal, wykorzysta cię seksualnie i wyrzuci w śnieg. - No - potwierdził Szymuś, zacierając ogromne łapska i obleśnie zarechotał. - To już grzeję piwko. Kasia wydała z siebie zrezygnowane westchnienie i odwiązała z okolic twarzy długi, niewiarygodnie zaśnieżony szalik, który następnie zaczęła energicznie otrzepywać, chlapiąc mokrym śniegiem dookoła. Szymo wytarł blat wykrochmaloną ściereczką i łypiąc na Kasię z sympatią, zajął się nalewaniem piwa. - Co tam? - zagaił serdecznie. - Jak w szkole? - Dziękuję, do dupy - odparła Kasia uprzejmie, zapalając papierosa i dmuchając dymem na tabliczkę z napisem ZAKAZ PALENIA. - A co u ciebie? Zalatany jak zwykle? - Noo... - potwierdził, machając ścierką w kierunku sali, gdzie przy odległym stoliku spało dwóch pijaczków. - Siedzą od rana i grzeją, cholera. Spokoju nie ma... - Zimno, to grzeją. Chodź, jędzo. Zostaw go. To porządny człowiek - wtrącił się Burak, chcąc uchronić kolegę przed zgubnym towarzystwem Kasi. - Właśnie - potwierdził Master. - To prawdziwy, wsiowy chłop. Zdrowa tkanka narodu. Mógłby cię co najwyżej zresocjalizować. - Lubię takich. - Puściła oko do skonsternowanego Szymusia, który co prawda niewiele zrozumiał, ale uśmiechnął się dobrodusznie. Burak stanowczo ujął Kasię pod łokieć i zaprowadził do stolika. Ala siedziała, opierając głowę o ścianę i patrzyła na rosnący, szeleszczący kopczyk śniegu za oknem. Na ulicy szalała

malownicza zamieć; jakiś pan walczył zaciekle z wydętą na opak parasolką. Potem pośliznął się na oblodzonym chodniku i padł, łamiąc parasolkę i być może jakieś kończyny, bo do uszu Ali dobiegł bolesny jęk. Ze szkoły naprzeciwko wybiegła wrzeszcząca gromadka dzieci i zaczęła okładać się workami na pantofle. Ktoś rzucił w leżącego śnieżką. - Pewnie nauczyciel - stwierdził Master, a jego głos wyrażał młodzieńczą zadumę nad nieuchronnością kary za zły wybór drogi zawodowej. Burak pociągnął z kufla i beknął. - A u nas woźny posypał schody - powiedział z żalem. Cały stolik zgodnie i potępieńczo pokiwał głowami. Nastała cisza. Kasia wyciągnęła pilnik i zaczęła piłować czarne paznokcie, dmuchając w twarz Ali dymem z LM-a, wetkniętego zawadiacko w kącik ust. Po chwili, nie wyciągając papierosa, w kilku łykach wlała w siebie zawartość kufla z grzanym porterem, odstawiła zamaszyście kufel, po czym ponownie oddała się zgrzytaniu pilnikiem. Pozostała trójka popatrzyła po sobie znacząco. - Fuj... - Master trącił ją łokciem. - Szanuję twoje nałogi, ale czy naprawdę musisz się urżnąć w ciągu dziesięciu minut? Kasia odłożyła pilnik. - O co ci chodzi? - Że jak się pije, to się pije razem - wyjaśnił z naciskiem Burak. - A ty pijesz w tempie kibica przed meczem. Zmarzłaś na korytarzu, jak cię Zosia wyrzuciła z klasy, czy co? Ala uważnie popatrzyła na zaskoczoną tą nagłą troską koleżankę. - Czy ty masz, Kasiu, jakiś problem? - No właśnie - Master wczuł się w rolę psychologa. - Chcesz o tym porozmawiać? - zaintonował z troskliwą powagą, co mogło sugerować, że prócz kreskówek zaczął oglądać seriale. - Pomożemy ci - zapewnił Burak i beknął. Kasia otworzyła ze zdumienia usta (Burak przytomnie podstawił popielniczkę pod wypadającego LM-a) i rozejrzawszy się dookoła z niedowierzaniem, wydała z siebie chrypiący,

suchotniczy chichocik. - Czy wy jesteście nienormalni? Z czym mam niby mieć problem? Że chcę się napić?! - My się tylko martwimy - zastrzegła Ala przymilnie. - O co?! - warknęła Kasia. - Że tyle w tobie agresji - wyłuszczył Master. - Z równowagi wyprowadza cię byle co... nawet taka mała, brzydka Makowa Panienka. A ty krzyczysz, awanturujesz się... - I co z tego?! Master odgarnął grzywkę z oczu. Spojrzenie miał szczere i prostolinijne. - Jak to co? - spytał z pretensją. - Nie zachowujesz się jak dama. Ala parsknęła śmiechem w głąb kufla z piwem, które natychmiast spieniło się nadmiernie i wylało jej na spodnie. Kasia zastygła z wyrazem twarzy, który mógł oznaczać, że albo za chwilę się roześmieje, albo wpadnie w furię, spowodowaną nadmierną ingerencją w ulubiony nałóg. - Master, kurrrwa... - powiedziała zamiast tego i chwyciła go desperacko za łokieć. - Czy ty nic nie rozumiesz? Czy ciebie szlag nie trafia? Ja chcę potem iść na studia humanistyczne! - Rany... - jęknął Burak. - Po co? - No właśnie, po co - po pierwsze, a po drugie: co z tego? Mnie też wpieprza taka Gnida na przykład, ale nie będę robił rozróby, bo mnie wykończy. A Zosia? Przecież to takie małe, nieszkodliwe, niedorobione, zakuksane... - Przepraszam, jakie? - Ala nachyliła się z zainteresowaniem. - Zakuksane - powtórzył Master wyraźnie. - Od kuksania. Pochodna. - Od czego? - zaciekawiła się Kasia. - Od kuksania. Nie wiesz, co to jest kuksanie? - Czy to jakiś synonim czynności reprodukcyjnych? Master teatralnie stuknął głową w ścianę. - Dyżurne skojarzenie... Kuksanie to takie szturchanie łokciem. Jak kuksaniec. Kapujesz? Kasia popatrzyła na niego z politowaniem. - Jasne. I tu macie swoją nieszkodliwą Narkozę. Uczy nas dwa

lata, a Master już stworzył własne esperanto. Najpierw było kwękolenie, teraz się zakuksał, jutro wynajmie tłumacza... - Kurde... - przerwał Burak zmęczonym głosem. - Napijmy się wreszcie. - Za co? - spytała zaczepnie Kasia, przypalając kolejnego papierosa. Była już lekko wstawiona i rozpaczliwie chciała się z kimś pokłócić. - Za Zosię Narkozę - podjęła Ala. - Oby Misiowi Yogi zalęgły się wszy. - Przecież to tektura - zaprotestował Burak. Ala obdarzyła go drętwym spojrzeniem. Wiejski pragmatyzm jak zwykle zwalał z nóg. - No to, oby spleśniał. Cały. Poczynając od krawata, z którego Zosia na początek, skrupulatnie drapiąc paznokciem, zacznie usuwać puszystą grzybnię - Ala podniosła powoli kufel, werbalizując jednocześnie surrealistyczną wizję rozkładu wyświetlającą się jej przed oczami - a kończąc na tylnych łapkach, które tak lubiła całować na dobranoc. Wygniją mu oczka, sparcieje zabawny nosek... A czarny kapelusik pokryją omszałe wrzody cuchnącego nalotu. Zdrowie! - Brawo, Luśka! - pochwalił Master i głęboko poetycki nastrój prysł. - Za omszałe wrzody Misia Yogi! I oby mu grzybnia stała... puszystym nalotem...! - Lać w gębę! - zawołała wesoło Kasia, co odnosiło się oczywiście do istoty toastu, ale Szymuś na wszelki wypadek podkręcił głośniej muzykę. - Lać! - zgodził się Burak. Towarzystwo postukało się serdecznie kuflami, wychyliło zawartość, po czym nastąpiła długa, przyjemna chwila trawienia i odbekiwania. Pierwszy odezwał się Burak: - A tak w sumie, to czemu się na Narkozę wydarłaś? Kasia przewróciła oczami i walcząc z dykcją odpowiedziała szczerze: - Ja nie moghe... jak ktoś jes taki gupi. - Ona też pewnie ze sobą nie może.

- Al ja nie mohe... - wyjaśniła Kasia, rozkładając ręce w geście rezygnacji i strącając ze stolika flakonik ze sztucznym kwiatkiem. - Ja nawet nie moghę, jak ona mi mówi na „ty”... - Ja wiem, jaki masz problem - oznajmił Master, oglądając wyjątkowo brzydki sygnet z Pokemonem na kciuku prawej ręki. - Klasyczne niedowartościowanie. Zawsze musisz pokazać, że jesteś od kogoś mądrzejsza. - Taaa... - Bo komu to, kurwa, przeszkadza, że Zosia bredzi? Tylko tobie. - Szkoda. - Skończysz budę, to napiszesz o tym książkę. - No - przytaknęła Ala. - Będziesz mówiła w wywiadach o swojej krzywdzie i krzyczącym poczuciu niesprawiedliwości, które popchnęło cię do pracy. Będziesz mówiła z tym swoim patosem: Wierzę - Ala podniosła palec - że to coś zmieni. - I zarobisz kupę kasy - rozmarzył się Burak. Kasia obdarzyła ich znużonym, pijackim spojrzeniem. - A Zosia odejdzie z pracy. Upodlona. Zdeptana i poniżona twoją opinią, opinią autorytetu w dziedzinie literatury. Wykończysz babę - poklepała ją po ramieniu Ala. Nie za mocno, bo bała się, że koleżanka zsunie się z krzesła. - Powiesi się? - zapytała Kasia z nadzieją. - Pewnie tak - zapewniła ciepło Ala. - Razem z Gnidą - dodał Burak i beknął. Zrobiło się miękko, gorąco, horyzont zamazał się, kolory i dźwięki wyostrzyły. Zwłaszcza te ostatnie stały się uciążliwe, bo Szymuś, niekontrolowany przez nikogo, dał upust muzycznej wrażliwości i puścił na cały regulator Bayerfull. - O, trzeba iść - westchnął Master. - Szymuś się rozkręca. Zaraz poleci składanka biesiadna. - Poroś go o nożonss... - zakwiliła rozpaczliwie Kasia, wczepiając mu się w rękaw markowego swetra. - Ja ce nożons... - Ona chce Norah Jones - przetłumaczyła Ala. - Ja nie chcę - rozkaprysił się Burak. - Zostaw to, co jest! Zaraz będzie „Wszyscy Polacy to jedna rodzina”. Master dystyngowanie strząsnął Kasię ze swetra,

przytrzymując jednocześnie za włosy, żeby nie upadła. - Grzany porter - mruknął. - A jakie esperanto... I co my z nią teraz zrobimy? - Zostawimy Szymowi - wzruszył ramionami Burak. - Rano będzie miała bliżej do szkoły. - Lepiej niech puści jej tę Norah Jones, bo za chwilę zacznie płakać - ostrzegła Ala. Co prawda Kasia nie zaczęła płakać, ale za to wykonała malowniczy pad z krzesła na podłogę. Piekielny hałas, towarzyszący temu wydarzeniu, okrasił dodatkowo brzęk rozbitego kufla, który pijana konsumentka trzymała w dłoni. Ala przyskoczyła do niej pierwsza i zaczęła bić koleżankę po twarzy. - Żyjesz?! Kasia skrzywiła się boleśnie. - Nie bij jej tak, bo ci odda. - Burak przykucnął przy rozbitym kuflu i próbował bezskutecznie rozluźnić palce zaciśnięte kurczowo na uszku. Był to jedyny ocalały fragment naczynia. Master wykopał z okolicy leżącej resztki szkła. - Szymo!!! - zawołał, przekrzykując jazgot Bayerfulla. Narobiliśmy ci burdelu! Daj miotłę i szufelkę! Szymuś, odwrócony tyłem do sali i podrygujący w takt „Majteczek w kropeczki”, nie był świadomy tragicznych zdarzeń, tak że dopiero po chwili ściszył dźwięk i zarejestrował, co się stało. - Nie porżnęła się?! - wrzasnął ze strachem. Master nie zrozumiał. - Pyta, czy się nie skaleczyła - wyjaśnił Burak i zaczął powoli windować mamroczącą Kasię do pionu. - Nie!!! - odwrzasnął Master. - Ale trzeba tu pozamiatać! I włącz jej Norah Jones! - Dobra! - zgodził się Szymuś i z widocznym żalem zmienił płytę. Kasia, pociągnięta do góry przez Buraka, stanęła wreszcie na nogach, chwiejąc się i walcząc z zaburzeniami błędnika. Jedną ręką trzymała się ściany, drugą uparcie zaciskała na uchu od kufla.

- Kasiu, oddaj to - poprosiła łagodnie Ala, walcząc z zakleszczonymi palcami. - Nie zabrajcie mi piwa... - zajęczała nietrzeźwa i schowała rękę za siebie. - Nie ma piwa. Kasia wypiła. - Kasia nie wyyiła. - Pokręciła głową z przekonaniem i w dowód tego pokazała wszystkim odłamane uszko. - Kasia tera wyyije... - Kasia pójdzie teraz do domku spać - tłumaczyła Ala, usiłując włożyć jej płaszcz, co było niemożliwe, gdyż ręka z uszkiem nie chciała przejść przez rękaw. - Kasia odda... - Kasia nie odda... Alę ogarnęła rozpacz. - Zróbcie coś, do cholery, przecież nie będzie szła z tym przez miasto! - Zostaw - machnął ręką Master. Zarzucił Kasi płaszcz na plecy, a następnie obwiązał go dookoła szalikiem, rekompensując w ten sposób brak zapięcia. Zwisające końce szala związał w pasie na idiotyczną kokardkę. Oplatana w kokon Ryba przypominała teraz zbiegłą pacjentkę szpitala psychiatrycznego, w którym zabrakło kaftanów bezpieczeństwa. Master cofnął się o krok i obrzucił swoje dzieło krytycznym spojrzeniem. - Ucieleśnienie wyuzdanej dekadencji... - podsumował i poprawił kokardkę. - Tylko nie wystawiaj tej ręki, jak będziemy szli. Ktoś pomyśli, że żebrzesz. Kasia zachwiała się niebezpiecznie. - Trzeba ją będzie wziąć między siebie, bo się wywali zawyrokował Burak. Poklepał koleżankę po ramieniu. - Możesz iść?! - krzyknął gdzieś w okolice zakutanej szalikiem twarzy. Twarz mruknęła coś niewyraźnie. - Będziesz rzygać?! - przestraszył się Burak i na wszelki wypadek się odsunął. - A wytrzymasz do domu?! - Ni wim... Master zmarszczył brwi.

- Macie jakąś reklamówkę? Albo worek? Zawiążemy jej pod brodą worek do rzygania. Burak popukał się palcem w czoło. - I co? Myślisz, że trafi? Przecież nawet nie ma rąk, żeby sobie przystawić w razie czego... Master zasępił się. - Wiem! Masz taką zrywkę ze sklepu? Żeby miała uszy... Tylko żeby nie była dziurawa!... Burak przykucnął i zaczął grzebać w plecaku. Kasia przyglądała mu się ze stoickim spokojem osoby w stanie zwierzęcego upojenia, której zmartwienia tego świata nie dotyczą. Kiedy Zenon triumfalnie zatrzepotał woreczkiem, Ala uznała za wskazane zainterweniować: - Co wy jej tak naprawdę chcecie zrobić? Udusić ją? Przecież nie założycie jej tego na twarz! Master uśmiechnął się wszechwiedząco. Wziął reklamówkę, zawiesił ją Kasi na uszach i dopasował otwór torebki do jej ust. Potem stanął za plecami koleżanki, ścisnął mocniej folię z tyłu głowy (Kasia zakaszlała) i sprawdził, czy aby dokładnie werżnęła się pomiędzy nos a dolną szczękę. Gdy ofiara wyglądała już jak koń zaklinowany łbem w worku z obrokiem, odwrócił się i zakomenderował: - Sznurek. Burak rozejrzał się bezradnie, po czym wyciągnął z plecaka stare sznurowadło. Master związał uszy reklamówki sznurowadłem i na wierzch wcisnął czapkę. Poprawił szalik i popatrzył na nią z zadowoleniem. - Bosko - zawyrokował. - Wyglądasz jak ofiara epidemii... Możesz oddychać? Kasia ponuro kiwnęła głową. - Tylko nie oddychaj ustami, bo ci się będzie robił balon i będziesz głupio wyglądać... - poradził troskliwie Burak i czule pogładził ją po worku. Kasia niemrawym ruchem wyciągnęła rękę z uszkiem, po czym z trudem - starając się nie upuścić uszka - wyprostowała

środkowy palec. - Piwo ci się wyleje - poinformował Burak obojętnie i wykorzystując chwilę konsternacji, błyskawicznie wyrwał jej z ręki resztkę kufla. Przytłumiona workiem Kasia zahuczała coś żałośnie. - Idziemy - zarządził Master, chwytając Kasię za ramię i popychając w kierunku wyjścia. - Schowaj tę łapę! - Załóż jej rękawiczkę - poprosiła Ala. - Jest mróz. Jeszcze sobie rękę odmrozi. - Ja bym jej dał do tej ręki drobne i posadził na dworcu - zasugerował Burak. Ala spojrzała na niego z wyrzutem. - No co? Szymowi trzeba odkupić kufel. Prawda, Szymo? krzyknął w stronę baru. - Nie trzeba! - odkrzyknął wspaniałomyślnie Szymuś. Nareszcie wiem, dlaczego na nią mówicie Ryba! I następnym razem dam jej piwo w plastikowym kubku! - Następnym razem dasz jej w mordę, jak się tak nawali burknął zniecierpliwiony Master. - Idziemy, do jasnej dupy! Już jest czwarta, trzeba ją jeszcze odstawić do domu! - To mogę to wyłączyć? - spytał z nadzieją Szymuś, cierpiący męki w audialnym towarzystwie Norah Jones, i nie czekając na odpowiedź, uszczęśliwiony pobiegł w stronę kompaktu. Triumfalnie zagrzmiały „Serduszka dwa”, a Kasia - o dziwo sama ruszyła w stronę wyjścia. - Łapcie ją! - krzyknęła Ala, ubierając się pośpiesznie. Wyjdzie na ulicę i coś ją rozjedzie! Master w kilku susach podbiegł do uciekającej i złapał ją za kołnierz płaszcza. Kasia w dalszym ciągu parła do przodu, charcząc złowrogo spod reklamówki, w końcu wyrwała się, otworzyła drzwi, pośliznęła na pierwszym schodku i runęła twarzą w śnieg. Podcięła przy tym nogi starszej pani, która jazgocząc niemiłosiernie („Jajka pobiłam! Jajka!”), zaczęła ją okładać torbą z zakupami, w której teraz już z całą pewnością znajdowały się wyłącznie pobite jajka. - Niech pani ją zostawi! - krzyknęła Ala z oburzeniem. - Nie

widzi pani, że jest... chora?! Pani, dysząc ze zgorszenia, nic nie odpowiedziała, tylko wzięła potężny zamach torbą (Ala wstrzymała z przerażenia oddech) i ze słowami: „Jajka pobiłam!!!”, śmiesznie podjechała na obcasie. Straciwszy równowagę na oblodzonym chodniku, z głuchym rumorem padła obok swojej ofiary. - Udusi się - zabrzmiał rzeczowy głos Buraka, któremu bynajmniej nie chodziło o bezradnie gmerającą w śniegu kobietę. - Trzeba ją wygrzebać, bo się nie rusza. - Nie rusza się, bo ma związane ręce - zauważył przytomnie Master. - I jest narąbana... znaczy - chora. Burak i Master nachylili się nad Kasią i zgodnym ruchem pociągnęli ją w górę za kołnierz. Szarpnięta przez dwie pary męskich rąk, Ryba wyłoniła się ze śniegu - wysoka, milcząca, utytłana pośniegowym błotem postać z żałobnymi smugami makijażu na twarzy, z czerwonym nosem, pod którym, szeleszcząc, unosiła się i opadała poruszana chrypliwym oddechem reklamówka. Lord Vader z surowców wtórnych, pomyślała Ala z przygnębieniem. Pani od jajek, która przedtem nie miała okazji przyjrzeć się Kasi z bliska, wydała omdlewający jęk i zasłoniła głowę torbą, z której rychło wylała się na chodnik śluzowata struga białek, żółtek i skorupek. Chcąc się podeprzeć, kobieta wsadziła w nią obie ręce i ledwie zauważywszy ten fakt, wstała i rzuciła się do panicznej ucieczki. Master odprowadził ją obojętnym wzrokiem, po czym potrząsnął energicznie Kasią. - E!!! - wrzasnął jej prosto w ucho. Ryba skrzywiła się lekko, a następnie malowniczo i bezwładnie zawisła mu na ramieniu. - Zostaw ją - poradził Burak. - Film jej się urwał. Myśl lepiej, jak ją teraz doprowadzić do domu. - Normalnie: weźmiemy ją między siebie i jakoś zataszczymy. - A jak z nią pójdziesz TĄ ulicą? - spytał Burak i karcącym gestem wskazał na rozciągający się przed nimi mniej więcej stumetrowy odcinek prowadzącej w dół uliczki - wąskiej i pochyłej jak skocznia narciarska.

- A musimy iść TĄ ulicą? - Musimy - wtrąciła się Ala. - Tędy jest najszybciej. - Zwłaszcza że nieposypane - skojarzył inteligentnie Burak. Master z niesmakiem przyglądał się na przemian to Kasi, to stromemu zejściu. - Nie ma szans - oznajmił w końcu. - W tym stanie Rybę możemy co najwyżej sturlać. I to ostrożnie, bo na dole jest skrzyżowanie. Burak zmarszczył czoło pod filcowym beretem. - Sanki? - A skąd weźmiesz sanki? - żachnął się Master. - Ukradniesz? Jest ciemno, żadnych gówniarzy nie ma... Chyba że z jakiejś klatki schodowej pożyczysz... Burak pożądliwie zerknął w stronę najbliższej kamienicy. Na klatce paliło się przyjemne, nasycone ciepłem żółtawe światełko. Najprawdopodobniej ciężar zwisającej Kasi dał mu się już we znaki i w związku z tym propozycja oddalenia się pod jakimkolwiek pretekstem stała się nadzwyczaj kusząca. - No dobra - zgodził się z udawaną rezygnacją i zostawiwszy dziewczynę w objęciach kolegi, poczłapał w poszukiwaniu sanek. Zostali we trójkę. Kasia właśnie zrobiła głęboki, niekontrolowany skłon (Master wrzasnął w imieniu nadszarpniętego barku) i gaworząc, zajęła się radosnym wsypywaniem śniegu do studzienki kanalizacyjnej. Ala zadarła głowę. Zmrużyła oczy w zetknięciu z drobniutkim śnieżkiem, który w świetle latarni przypominał sypiący się łupież. Nie licząc szczypiącego mrozu, wieczór był wyjątkowo ładny. A może tylko tak jej się zdawało, bo mogła sobie stać i patrzeć bezkarnie na uwielbianego mężczyznę, który nie zdawał sobie sprawy z tego, jak zachwycająco wygląda (choć, znając jego narcyzm, nie mogła być taka pewna) z tym pro- ściutkim noskiem, grzywką targaną wiatrem i ogólnie całą tą zajebiście strzelistą sylwetką chłopczyka z mangi (świetnie komponował się tu rozwiany czarny płaszcz - w końcu czym byłaby manga bez tej całej rozwianej, łopoczącej odzieży?). Boski, smakowity, oszałamiający... Coś jak bombonierka wiśni

w likierze. I nie tuczył. Wrrrrr... Niestety, rozkoszną kontemplację zakłócił Ali nadchodzący Burak, z daleka wrzeszczący, że nie znalazł sanek. Master jęknął, posadził pijaną Kasię na śniegu i podparł ją glanem, żeby się nie zsunęła. Alę nagle olśniło. - Przecież może zjechać na czymś innym! - Na czym? - sarknął Burak. - Na worku na śmieci - wykrzyknęła Ala z entuzjazmem, którego koledzy jakoś nie wykazywali. - A skąd weźmiemy worek? - Jak to skąd? Ze śmietnika! Burak popatrzył na nią z politowaniem. - Jak myślisz, że teraz pójdę i będę grzebał w śmietniku... - Idź, idź - ponaglił go Master. - Przecież nie będziemy tu tak stać. - Sam idź! - No co ty? W TYM płaszczu? - skrzywił się. - Idź ty, w swojej kufajce wyglądasz jak kloszard. Będziesz udawał, że szukasz czegoś do jedzenia... Burak zacisnął wielkie łapska i prychnął jak wściekły kot. - No co? No co? Co ja takiego powiedziałem? - Master, ty fiucie gogusiowaty... - sapnął Burak. - Ten twój frymu- śny płaszczyk zawsze działał mi na nerwy! Pedalskie maniery! Master poklepał go krzepiąco po ramieniu. - Idź, kochany, idź. Zimno się robi. - Weź łapę...! - zawarczał Burak, ale posłusznie poszedł w kierunku kamienicy, gdzie na wprost wejścia stał obskurny śmietnik z urwaną klapą i nabryzganym pomarańczowym sprayem napisem Bierzcie i jedzcie z niego wszyscy. Jedynym mankamentem gościnnego pojemnika była jego doskonała widoczność w bijącej z korytarza łunie światła. Burak skulił się nieco, nasunął na oczy filcowy berecik i z tak zwaną pewną nieśmiałością zanurzył obie ręce w kuble. Ala i Master obserwowali, jak miesza ostrożnie w jego wnętrzu - za chwilę cicho stęknął, zaklął i wyciągnął ze środka olbrzymi,

cuchnący, czarny wór, związany rozlatującym się sznurkiem. - Wysypuj! - polecił Master, zwijając dłonie w trąbkę i starając się nie krzyczeć za głośno. - I zostaw trochę śmieci, żeby było na czym siedzieć! Z parometrowej odległości dało się słyszeć donośną „kurwę”. Za moment rozległ się brzęk tłuczonego szkła i z wytrząsanego wora wyleciało na ziemię kilka butelek po wódce i jakieś piekielnie śmierdzące obierki. - Nie pod siebie! Nie pod siebie!!! - zasyczał scenicznym szeptem Master. - Do kubła, ciołku! Wywalaj do kubła! Polecenia te jednak nie doczekały się realizacji, gdyż na pierwszym piętrze okradanego z odpadków budynku otworzyły się drzwi balkonu i spoza nich wyjrzała wrzeszcząca głowa któregoś z lokatorów. - Zostaw ten kubeł, parszywy dziadu!!! Wynocha stąd! Burak zamarł na chwilę, po czym gwałtownym ruchem szarpnął worek i zaczął uciekać. Musiał przy tym zahaczyć o coś ostrego, bo w worku pojawiła się nagle spora dziura, z której posypały się puszki po piwie i klekocząc wesoło, potoczyły w dół ulicy. - On mnie wziął za kloszarda! - wy dyszał śmiertelnie urażony Burak. - Przecież mówiłem, że będziesz autentyczny. - Master chwycił worek dwoma palcami i z obrzydzeniem położył go na śniegu. Szybko, spadajmy stąd, bo ten buc ciągle drze ryj! Jeszcze zadzwoni na policję! Burak zipał, buchając z ust parą. - O Jezu! Na policję! Chybabym tego nie przeżył!!! - No... Jakby się rozeszło, że gliny złapały cię przy paśniku dla żuli, toby dopiero było! Zresztą, kto to wie, co będziesz kiedyś robił... studia kosztują... No dobra, dawaj Rybę! - ponaglił Master, skacząc po worku, aby ubić resztę puszek. - A ty, Luśka, goń na dół! Będziesz patrzeć, czy coś nie jedzie, bo na razie nic... ale jak pojedzie, to na zwłoki mamy przepisowy czarny worek. Ala popędziła w dół ulicy, nie zważając na śliski chodnik. Uwielbiała, kiedy Master był taki władczy. Jakiż on ma

seksowny imperatyw w głosie, pomyślała z zachwytem i o mało co nie wyrżnęła głową w słup latarni. Skrzyżowanie było puste, a ewentualną przeszkodę dla zjeżdżającej Kasi mogły stanowić jedynie zaparkowane przy krawężniku samochody. Ala machnęła zachęcająco ręką. Z lekkim rozbawieniem obserwowała, jak koledzy usiłują posadzić na worku wiotką Kasię, która uparcie traciła równowagę, lądowała na plecach i toczyła się w stronę (jakież to wymowne!) rynsztoku. Po kilku nieudanych próbach przygotowania nietrzeźwej do jazdy Master zdecydowanym ruchem wysypał z worka resztę puszek, z pomocą Buraka wsadził Kasię do środka - tu ruchy były mniej zdecydowane, ze względu na wagę obiektu - i korzystając z nieocenionego szalika, związał. Ala dostrzegła jeszcze, że worek sięga na wysokość ramion, szalik za- supłany jest na nieodzowną kokardkę, a Kasia nie wygląda już jak Lord Vader, lecz jak ofiara programu „Jackass” lub gigantyczne niemowlę w czarnym beciku (to skojarzenie nasunęło się chyba z powodu Bazyla, który był ucieleśnieniem najgorszych cech, jakie może posiadać półtoraroczne dziecko Ala zamierzała w przyszłości uczynić siostrzeńca bohaterem swojego horroru, Strasznym Gnojem, który będzie rozrzucał wokół zatrute smoczki i walił toksyczne kupy o wysokiej radioaktywności; czarny becik byłby tu niewątpliwie trafnym gadżetem). Z twórczego zamyślenia wyrwał ją ostrzegawczy gwizd Buraka i za chwilę położona na wznak Ryba została zepchnięta w dół ulicy. Bezwładne ciało w czarnym worku, sunące po oblodzonej jezdni, nabierało powoli prędkości; reklamówka na twarzy trzepotała. Cieniutki świst ciętego powietrza wwiercał się w uszy. Ala zamarła w karkołomnym rozkroku, chcąc wyhamować pędzący obiekt, skupiona i przerażona zarazem. Potem potworne uderzenie podcięło jej nogi, a mknąca jak pocisk Ryba z całym impetem wbiła się w bok stojącego nieopodal mercedesa.

Na szczęście debile nie popchnęli jej głową w dół, zdążyła jeszcze pomyśleć Ala, po czym zaprzestała myślenia, gdyż rozproszył ją dźwięk samochodowego alarmu. Złowieszcze wycie i migotanie kolorowych światełek okazało się jednak zbawienne: Ryba ożyła! Ala jak zahipnotyzowana patrzyła na koleżankę, która bełkocząc coś w reklamówkę i kopiąc wściekle nogami, usiłowała wyswobodzić się z nadmiaru foliowych opakowań. - Cicho, nie wrzeszcz tak! Już cię rozwiązuję! - Zmobilizowana wizją spotkania z właścicielem mercedesa, podpełzła na kolanach i zaczęła pośpiesznie rozsupływać szalik. Kasia jednym ruchem oswobodzonej ręki zdarła z twarzy reklamówkę. - Dlaczego ja leżę pod samochodem?! - zapytała z irytacją, choć dykcja znamionowała jeszcze lekkie niedostatki. Dlaczego jestem w czarnym worku?! Luśka, czy ja wpadłam pod samochód i teraz mnie chcecie zakopać?! - krzyknęła histerycznie i wskazała palcem nadbiegającego Buraka. - To on?! - zasyczała wściekle. - Poznaję go, on mnie chciał udusić reklamówką!!! Master, który zaraz potem, zdyszany, pojawił się przy samochodzie, potrząsnął nią bezceremonialnie. - Ryba, wstań i nie pierdol, bo zaraz tu przybiegnie gość od tego autka, co mu je skopałaś nogami, i wszystkich nas zawiezie na komisariat. Ciebie pierwszą, bo jesteś nawalona jak szpak. - Jak szpak?! - zaperzyła się Kasia, skopując z furią worek i gramoląc się do pionu. - Jak szpak?! - załkała, wpadając w pijacką żałość. - Dlatego chcieliście mnie żywcem pogrzebać?! Bo-oooże!!! - W przypływie namiętnej sympatii nagłym ruchem uwiesiła się Ali na szyi. - Chodźmy stąd - zakwiliła rzewnie. Tylko ty i ja! Oni są niedobrzy... Ala z narastającym przerażeniem obserwowała odpływ wywołanej stresem adrenaliny. Kasia - przed chwilą gniewna i wymachująca rękami - zaklęła coś nieśmiało, beknęła obrzydliwie i z rumorem padła na maskę mercedesa.

Burak podszedł, odsunął w milczeniu koleżankę i obejrzał dokładnie blachę. - Ufff... - sapnął z ulgą - myślałem, że bardziej pogięta... No co? - spytał zaczepnie, widząc poirytowane spojrzenie Mastera. - Lubię samochody. - Tak jak ja twoje wyczucie czasu. Bierzmy ją i spadajmy! Decyzję o ewakuacji przyśpieszył niepokojący dźwięk, który dobiegł z pobliskiej bramy. Coś jakby trucht wkurzonego człowieczka, mruczącego pod nosem: „Ja wam, kurwa, gnoje, pokażę pogiętą blachę!!!”. - Szybko, skręcamy! - jęknął Master. - Założę się, że zaraz ten facet będzie nas gonił z kluczem francuskim! - wymamrotał, uginając się pod ciężarem Kasi, którą razem z Burakiem powlekli w boczną uliczkę. Ala biegła za nimi, ślizgając się i mnąc w rękach przydługi szalik. Nagle poczuła, jak ląduje na plecach Mastera, który gwałtownie zahamował. - Kurwa... - wymamrotał, energicznie wykopując Kasiną stopę, która utknęła w chodnikowej dziurze. - Kurwa... - zawtórował Burak. - Zaklinowała się! Kop mocniej! Za ich plecami rozległ się żałosny okrzyk („Pan zobaczył samochód” - powiedział Burak ze współczuciem), okraszony następnie pokotem przekleństw i złorzeczeń („Pan zobaczył blachę”), po czym nastała długa, złowróżbna cisza. - Pan wyłączył alarm i teraz nas zajebie - wyszeptał Burak ze zgrozą. - Kluczem francuskim - dodał zziajany Master, zawzięcie kopiący Kasię. - Chyba że z bagażnika wyciągnie kanister z benzyną kontynuował Burak beznamiętnie. - Wiesz, co się robi, jak ma się kanister? Z benzyną. - Może się go zapytasz? - warknął Master. - Czy ma kanister? Z benzyną. - Na pewno - powiedział Burak z przekonaniem. - Taki gość z kanistrem może być niebezpieczny. Obleje cię benzyną...

Alę ogarnęła wściekłość. - Jak się nie zamkniecie, to sama was obleję tą benzyną! Z ust Mastera dobył się niemęski pisk: - Oooo! - Wykonał konwulsyjny wymach ramieniem. - Nie ma kanistra! Za to ma telefon i dzwoni! Pewnie na policję... - Przestań się gapić za siebie! - zasapał Burak, serwując Kasi okropnego kopa, po którym skatowana stopa poddała się i wyskoczyła z wyrwy (Złamana? - zastanowił się Master), co umożliwiło całej grupie dotarcie do gościnnie otwartych wrót jakiejś na wpół sypiącej się kamienicy. Obciążona Kasią eskorta niezdarnie wpakowała się do środka. Było ciemno, pachniało zgnilizną i piwoszczynem. Gdzieś w głębi, po schodach, mozolnie piął się do góry zawiany pan, potykający się o stopnie i fałszujący okrutnie „Cyganeczkę Zosię”. Master, dysząc w ciemnościach, obserwował przez uchylone drzwi ulicę. - Nie ma, nie ma, nie ma... idzie! Ma coś w ręce... klucz? Nie, to bagietka... a tak w ogóle to nie on... - Daj, ja popatrzę! - Burak odsunął go zniecierpliwionym ruchem, wskutek którego niepodtrzymana Kasia płynnie osunęła się po odrapanej ścianie i zastygła w pozycji kucznej. Burak dreptał pod drzwiami, napięty jak chart na polowaniu. - Na razie go nie widać - stwierdził z ulgą, cały czas zezując na boki. - Ale co z tego, jak my i tak z nią stąd nie wyjdziemy?! Master oparł się o ścianę i zawiesił karcący wzrok na Rybie. Głowa Kasi zapadła gdzieś w okolice kolan. Czapka przemoczona, brudna i częściowo popruta wskutek karkołomnej jazdy torem ślizgowym - leżała zmięta tuż przy jej lewej nodze, na której tkwił niemiłosiernie skopany kozaczek. Drugi but nasiąkał podejrzanie pachnącą cieczą z kałuży rozlanej pod zardzewiałym śmietnikiem. Właścicielka kozaczków pochrapywała jednostajnie. - Czułem, że ona skończy w bramie - rzekł Burak, nie odwracając się. Master włożył rękę między kolana Kasi (przez moment wyglądało to

dość nieprzyzwoicie) i chwyciwszy za włosy, wyciągnął stamtąd jej głowę. Żadnej reakcji się nie doczekał, pominąwszy martwe spojrzenie odwróconych białek. Ciągle trzymając Rybę za włosy, obrócił jej głowę raz w lewą, raz w prawą stronę, jak lalkarz sterujący kukiełką na sznurkach. Ala zatrzęsła się z oburzenia. - Odbiło ci?!! - Porozglądaj się, Ryba, gdzie skończysz, jak będziesz piła grzane portery. A wszystko przez to, że chcesz zostać polonistką... - Master!!! Do jasnej cholery!!! Przestań się wydurniać!!! Burak zachichotał z ponurą satysfakcją i wyciągnął z plecaka kanapkę. Ten niewielki przedmiot sprawił, że Master zaprzestał nagle znęcania się nad koleżanką i wbił hipnotyczne spojrzenie w zawiniątko w białym papierze. - Dawaj to! - Człowieku, nie przesadzaj! Bardziej ci tu śmierdzieć nie będzie! - Daj to! - powtórzył Master z naciskiem, usiłując wyrwać koledze kanapkę, co oczywiście mu się nie udało, bo Burak był silniejszy. - Ja ją chcę ocucić! - powiedział wreszcie, otrzepawszy się z naścien- nego pyłu po tym, jak Burak stanowczo odsunął go od swojej kanapki. - Ale mi oddasz? - spytał podejrzliwie. Master ostrożnym ruchem zabrał pakuneczek i krzywiąc nos, podsunął go Kasi. - Hej, Rybko! - zaszeleścił zachęcająco papierem. - Powąchaj, to się obudzisz. Kasia, ku ogólnemu zaskoczeniu, drgnęła i otworzyła z ociąganiem prawe oko. - Fffffujj... - powiedziała z wyczuwalną dezaprobatą. - Ja pierrrrle, so tu tak śmieedzi?! - Jak to co? - spytał słodko Master. - Serek. Twaróg. Domowej roboty. - Posłał Burakowi obłudny uśmieszek. - Widzisz, jak

stawia na nogi? To jest jakaś substancja psychoaktywna. Jakbyś to opatentował i wprowadził na rynek, narkomani całowaliby cię w dupę z języczkiem... - W dupę z języczkiem to cię zaraz kopnę! - zagroził Burak i z wyrazem twarzy, znamionującym absolutny brak poczucia humoru, wyrwał z rąk kolegi drogocenny posiłek. Ala potrząsnęła Rybą. - Kasiu! - Potelepała ją za ramiona. - Ryba! Jak się czujesz?! - Ooooooo... to tyyyy - ucieszyła się Kasia, rozwlekle cedząc samogłoski. - So sie stało? - Urżnęłaś się, moja droga - wyjaśnił Master. - A teraz: Dziewczynko, mówię ci: wstań! Pijane oczka Kasi zaokrągliły się w niemym zdziwieniu. - To z Ewangelii, matolico - wyjaśniła Ala z wyższością. Marka, zdaje się... - Oooo... myślałem, że Łukasza - wtrącił zgryźliwie Burak. - Nic nie pamiętasz z tej swojej etyki! - Naaapawdęę??? Ale jesteś mądaa.. - No no no... - w głosie Mastera dało się słyszeć podziw. Szpanujesz, Luśka... Masz ojca księdza? Alę zmroziło. Stała przez chwilę z otwartymi ustami, gapiąc się bezmyślnie w ścianę i przetrawiając usłyszane przed chwilą pytanie. Temat jej ojca był zakazany. I to absolutnie dla wszystkich. Nawet dla najpiękniejszego gościa w czarnym płaszczu. I teraz ten sam gość przed chwilą popisał się niewyobrażalnie wrednym, chamskim, bezczelnym i godnym pogardy tekstem poniżej pasa, który sprowadził go do poziomu najpiękniejszego głupiego fiuta w czarnym płaszczu. Zacisnęła szczęki i walcząc z szalejącą w środku furią, wycedziła przez zaciśnięte zęby: - Nie mam. Ani księdza, ani żadnego. I byłam pewna, że o tym wiesz. W nagłej ciszy jej głos zabrzmiał sucho i nieprzyjaźnie. Burak z wrażenia upuścił kanapkę, a Kasia gapiła się na koleżankę na wpół zdziwionym, na wpół urażonym spojrzeniem spod opuchniętych powiek.

- Jeeeezu! Kobiety! - Master posłał Ali cwaniacki uśmieszek, po którym wkurzyła się jeszcze bardziej. - Nie musisz się od razu stroszyć. Żartowałem... - Twoje poczucie humoru - wycedziła powoli - jest dla mnie zjawiskiem żenującym. - Grymas bólu na jego twarzy spowodował, że ogarnęło ją uczucie triumfu. - I nie gniewaj się, ale na dzisiaj mam dość. I nie musisz się od razu stroszyć... dodała, parodiując przymilny ton. - Dzięki za miłe wrażenia. Ja wracam do domu. - To mówiąc, rzuciła mu w twarz szalik Kasi i skierowała się w stronę wyjścia. Nawet się nie odsunął. Stał jak sparaliżowany, jak gdyby się wahał, czy ją zatrzymać. Pierwszy ocknął się Burak, który podłożył jej nogę, gdy usiłowała się przecisnąć w kierunku drzwi. - Au! - zaprotestowała. Silnym ruchem chwycił ją za rękaw kurtki, chroniąc przed upadkiem. - Zostaw mnie! - Luśka - nachylił się, zionąc upiornym twarogiem - nie gniewaj się. Przecież wiesz, że to debil, z którym się zadajemy, bo ma dużo kasy. - Zerknął na Mastera nieprzyjaźnie. - Zostań. - Popatrzył prosząco. - Zostań, ja ci go potrzymam, a ty go skopiesz po jajach, okej? - A ja nie chcę - wtrącił zimno Master. - Moje jaja pewnie nie dorastają do zaszczytu bycia skopanymi przez tak wysublimowaną uczuciowo jednostkę. Burak obrzucił go drętwym spojrzeniem. - Nie wiem, co mówisz, ale lepiej się zamknij. - Nie musi - oświadczyła sztywno Ala, strzepując z ramienia jego rękę. - Pa, Kasiu! - Kasia odpowiedziała zamglonym uśmiechem i pociesznie przytknęła do czoła dwa palce. - Do jutra. - Facet z kanistrem! - sięgnął po ostateczny argument Burak. - PA - powtórzyła Ala ostro, nie patrząc za siebie. Gwałtownym szarpnięciem otworzyła bramę i wziąwszy głęboki oddech, wyszła na opustoszałą ulicę. Faceta z kanistrem nie było. Szkoda, pomyślała. Pokazałabym mu, kogo ma oblać i podpalić.

@ Co za świnia, gnój, kretyn, skurwiel... i - nie bójmy się tego słowa - rybi chujek, kurwa mać, niestety!!! Co on sobie wyobraża?! Ta tajwańska podróbka prawdziwego mężczyzny! Wszyscy są tacy sami, bez wyjątku. Taki sam jak tatuś! Tatuś, który sobie wyjechał do Niemiec do pracy i tam już został. Rok temu jeszcze dzwonił, wysyłał kartki z Berlina, pytał o oceny w szkole... Potem mu się znudziło i przysyłał już tylko pieniądze. Zresztą zmuszony nakazem sądowym. Jakież to nudne i prozaiczne... No, ale kupił komputer. Najlepsza jego inwestycja - w dowód zainteresowania potomstwem. Ala kochała swój komputer. A jeśli żywiła jakiekolwiek sentymentalne uczucia do zbiegłego rodzica, to - wdzięczność. Ilekroć spojrzała na monitor, rozświetlający się sympatyczną twarzyczką ondulowanego Toma Cruise'a z „Wywiadu z wampirem”, czuła się błogo i bezpiecznie. Radosne bzyknięcie podczas uruchamiania, szelest wiatraczków, gruchających i wibrujących jakimś takim miękkim altowym pomrukiem. Łagodne kliknięcia enterem i klapnięcia spacją. Harmonia. Spokój za zamkniętymi drzwiami. Won z Masterem, Gnidą i kwikami Bazyla. - do ukochanej maszynki (z empetrójkami, e-bookami, jotpegami i innymi cudami, które składały się w fascynującą aglomerację bitów i bajtów zasiedlającą twardy dysk), do Internetu przez zawodne i superdrogie łącze telefoniczne i wreszcie do Baldur's Gate'a, w którego można grać wiecznie. Baldur's Gate'a wytrzasnął skądś Master oczywiście (bo komu innemu przyszłoby do głowy bawić się kretyńską drużyną magów i osiłków, wędrujących po pikselach zielonej trawy) i zainfekował nowym hobby znaczną liczbę ludzi, u których pierwszym symptomem uzależnienia było wydzwanianie o 2.30 w nocy z pytaniami, gdzie w kanałach pod dzielnicą świątyń jest wejście do siedziby Łupieżców Umysłu i jak zabić Starszy

Mózg (fajnie było, jak odbierał dziadek i żywo reagował na to drugie). Czasem taki telefon był szalenie przydatny. Może niekoniecznie o 2.30, ale ogólnie była to cenna wymiana informacji, bo - co tu ukrywać - Ala też miała problem z zabiciem Starszego Mózgu. Albo z Demi-Liszem Knoggaxxem, który posiadał tę irytującą cechę, że w ciągu 10 sekund potrafił wykończyć nawet Korgana, który był najlepszą postacią w grze. W ogóle cały Baldur's skupiał się na destrukcji i efektywnym zabijaniu wszystkich opornych, którzy nie chcieli ratować świata. Proste, piękne, dowartościowujące. A mówią, że młodzież nie ma pozytywnych wzorców... Było już dobrze po 18, kiedy dotarła do małego, szarego domku na obrzeżach miasta. Otworzyła drzwi i zaczęła piąć się po schodach, w miarę wchodzenia nasiąkając zapachem gotowanej kapusty i zużytych pieluch Bazyla. Gdzieś nad głową szczęknęły drzwi. - Ala, gdzieś ty była?! - głos mamy złowieszczo zadudnił na pustej klatce. - Tak się martwiłam! Wynieś śmieci, dziecko. Bąk zrobił kupkę... Przez poręcz wysunęła się spracowana ręka z wypchanym workiem. Na wierzchu śmierdziała kupa Bazyla. - Mamo! - zajęczała Ala, odbierając worek. - No, no! Ja już nie mam siły chodzić po schodach. Przychodź szybko, bo musisz coś zjeść! Ala przetworzyła tę informację i doszła do wniosku, że potulne wyniesienie śmieci może być obiecującym wstępem do nieuniknionej bądź co bądź dyskusji o jedynkach z matmy. A że dziś prześladują ją worki, kubły i odpadki - no cóż... - Dostałam trzy pały - powiedziała parę minut później, głośno siorbiąc gorącą pomidorówkę. - Co jest na drugie? - Kapusta - odparła machinalnie mama, zrzucając kota z kredensu. Naraz znieruchomiała. - Jak to trzy pały?! Z czego?! - Z matmy. Narastające napięcie przerwał Bazyl, który kwicząc radośnie w

dziecięcym samochodziku, najechał kotu na ogon. - Dziecko, czyś ty oszalała?! Chcesz powtarzać klasę?! Bączuniu, nie wolno jeździć po kotku... Bazyli, zwany Bąkiem, odwrócił blond główkę i wbił w babcię błękitne, przeszywająco inteligentne oczka. Miał dziewiętnaście miesięcy, oszałamiającą urodę aryjskiego dziedzica i uwielbiał dominować. Ala mogła się założyć, że kiedyś wstąpi do Młodzieży Wszechpolskiej. - Dadidadidadi!!! - oświadczył Bazyl i zdzielił kota między oczy plastikowym młotkiem. Kot podjechał z rozpędu pod ścianę i zamiauczał żałośnie. Samochodzik Bazyla, piszcząc i zgrzytając, natychmiast skierował się w tę samą stronę. Ala zaklęła pod nosem i przytrzymała pojazd nogą. - Mamo, zabierz stąd tego sadystę! Czy Teresa nie może mu kupić kota? Najlepiej sztucznego?... - A po co? Przecież kot jest tutaj - wyjaśniła mama z porażającą logiką. - Zresztą Bąk jest coraz starszy i niedługo się odzwyczai. - Jasne... Jak był mały, to rozjeżdżał Brudasa chodzikiem! Teraz samochodem! Potem zakopie go do połowy na jakimś trawniku i przeje- dzie kosiarką... - Boże, skąd ty masz takie makabryczne pomysły?! - Mama Ali zabrała Bąkowi metalową puszkę po mleku „Bebilon 2”, którą zakładał kotu na głowę. - Przecież to twój siostrzeniec! Taki kochany chłopczyk - uśmiechnęła się do niego z czułością, a Bąk w odpowiedzi wyszczerzył garnitur bielutkich ząbków. Zaraz potem zdzielił Brudasa młotkiem w grzbiet. - Widzisz? - spytała mama z nieskrywaną satysfakcją. - Kot go nawet nie drapnął! - Bo się boi. - Daj młoteczek, Bazylku - poprosiła łagodnie mama. - Babcia da Bączusiowi cymbałki. - Tylko nie dawaj mu pałeczek - ostrzegła Ala znad talerza. Wczoraj widziałam, jak je wkładał kotu do gardła. Albo bierze takie małe guziki i wrzuca Brudasowi do miski z suchą karmą, żeby mu się pomyliło! To jest oprawca i zwyrodnialec...

- Cicho bądź! Odczep się od biednego dziecka i zajmij się lepiej swoimi jedynkami! Zawalisz rok, to zobaczysz! Bączku, BABCIA DA CYMBAŁKI, nie wolno bić babci młotkiem... Ala wstała od stołu. - To ja już pójdę - wymamrotała, unosząc w dłoniach talerz z pomi- dorówką i cichutko przemknęła się do swojego pokoju. Nie chciała kontynuować tematu jedynek; zresztą co to ma za znaczenie wobec kłótni z Masterem? Życie jest bez sensu. Zostaje tylko zakopać się do połowy na jakimś trawniku i włączyć Ba- zylowi kosiarkę. Smutno klapnęła na krzesło przed komputerem. Może zadzwoni?, pomyślała radośnie, ale zaraz zbeształa się za niedorzeczne rozumowanie. Kobieto, spójrz w lustro. Jesteś ordynarnie gruba, a na twoich pryszczach można czytać brajlem. Szyderczo zarechotała, włączając komputer. A on? Na pewno zachłannie nurza się w rozpuście, uprawia niekontrolowany, samczy promiskuityzm, przebierając w długonogich blondynkach z mózgiem o powierzchni czynnej niewykraczającej poza jeden zwój i osobowości skomplikowanej jak bohaterki piosenek Gosi Andrzejewicz. Typowy facet. Pełna nadziei sprawdziła swoją skrzynkę, ale okazała się ona jedynie ziejącą pustką białą planszą. - Nawet spam do mnie nie dochodzi - pożaliła się cichutkim szeptem i na pocieszenie wyciągnęła z szuflady pudełko ptasiego mleczka. Ugryzła kawałek, uruchomiła Baldur's Gate'a i poczuła, jak wszystkie okropności dnia bledną w porównaniu z okrucieństwem sekty Ślepego Oka. Oddała się radosnemu mordowaniu, zwłaszcza że jedna z akolitek do złudzenia przypominała Gnidę. O 23.30 zadzwonił telefon. Zdrętwiałą od myszki ręką podniosła słuchawkę. - Halo? - Cześć - rozległ się słabowity głos Kasi. - To ja. Sory za dzisiaj.

Ala lewą ręką wcisnęła spację i zmieniła Korganowi Lodowy Topór na Korbacz Wieków. Swoją drogą nienawidziła, gdy ktoś jej przeszkadzał w grze. - Grasz? - spytała Kasia z iście kobiecą intuicją. - No - potwierdziła Ala, nie siląc się na uprzejmość. Była zła na Kasię, nie tyle za to, że się urżnęła jak prosię, ile za to że poniekąd przez nią pokłóciła się z Masterem. W słuchawce rozległo się ciężkie westchnienie. - Starzy chcą mnie zabić. Chcą iść do Zielonej, żeby nas rozsadziła... Cholera, jak na grządce z koperkiem czy innym gównem... - No i...? - spytała Ala, tłumiąc ziewnięcie. Korgan właśnie w tej chwili z okrutnym zapałem dobijał zielonego trolla. Cóż za metafizyczny zbieg okoliczności... - Słuchaj, ja nie wiem, co to będzie... Oni mówią, że masz na mnie zły wpływ... - Ala zakrztusiła się; niekontrolowany wstrząs sprawił, że źle wymierzyła odległość i różdżką ognia poparzyła własną drużynę, która zgodnie zawyła z oburzenia. Na pewno pijesz, palisz, bierzesz, nie uczysz się i takie tam... Mówią, że masz pewnie jakieś zaburzenia osobowości, bo jak u mnie jesteś, to się nie odzywasz. Nie masz innych koleżanek, jesteś aspołeczna, bo nie chodzisz na szkolne dyskoteki... W ogóle z nikim nie chodzisz, co w twoim wieku jest podejrzane... - Kasia zaczerpnęła powietrza - ...masz kompleksy, trądzik i depresję, jesteś autystyczna, autodestrukcyjna, zablokowana, niegrzeczna, brzydka i niewierząca... Widzisz, jaką masz charyzmę?! - No i? - Nic. Kocham cię - wyznała Ryba z rozczuleniem. - Tak ci tylko powiedziałam... Chyba się nie przejęłaś? - Uprzejmie poczekała na potwierdzenie. - Przecież wiesz, że moja matka zawsze tak mówi... To do jutra, robaczku... - Do jutra - odparła Ala, siląc się na obojętny ton. - Graj sobie. - Dobrze. - Kurde, ale nie wiem, czy jutro przyjdę, bo strasznie mnie boli noga...

- O - zdziwiła się Ala. - Coś się stało? W słuchawce rozległ się zaraźliwy śmiech. - Przecież nie pamiętam! Master powiedział, że spadłam ze schodów. Luśka, z jakich ja spadłam schodów? Ala odchrząknęła nerwowo. - Nie pamiętam. Jutro pogadamy... Kasia zrobiła kulturalną pauzę. Teraz przyszła pora na właściwe pytanie. - A o co chodziło Masterowi z tym ojcem? Sory, że pytam, ale nie pamiętam za bardzo... wiem tylko, że się poprztykaliście. Ty poszłaś, a on się nabzdyczył, jakby mu się gazy zatrzymały... To o co chodziło? - O nic. Debil po prostu. - Aaaaa, to wiem. Nie martw się, do jutra mu przejdzie. Ala z pasją przebiła trolla kwasową strzałą i obserwowała, jak stworek kona w męczarniach. - Ryba. Ja mam to w dupie, czy mu przejdzie, czy nie. Rozumiesz? - Jasne, jasne... Nie denerwuj się na mnie. Rozumiem, porozmawiamy innym razem. On też zresztą nie chciał o tym gadać... Przed chwilą do niego dzwoniłam, to był jakiś dziwny... Ala odczuła niejaką ulgę. - No to pa! - oznajmiła serdecznie Kasia. - Naprawdę się nie przejęłaś tym durnym gadaniem moich starych? - Naprawdę. - No to pa! - zaszczebiotała Ryba. - Będę tęsknić... - Pa, pa. Ala odłożyła słuchawkę, uświadamiając sobie boleśnie, że jednak się przejęła. @ WTOREK Obudził ją solidny cios w skroń. W panice otworzyła oczy i ujrzała nad sobą obracające się czarne koło. Czarne koło na tle brudnomlecznej firanki, przez którą prześwitywał lodowaty

blask styczniowego poranka. Brrrrr - wyglądało to niepokojąco złowieszczo, a zaczęło wyglądać jeszcze gorzej, gdy zza koła wychyliła się zdobna w złote loczki zgrabna główka. - Gagun - powiedział z szyderczym uśmiechem Bazyl, zsiadając z samochodzika (przy okazji nadepnął Ali na rękę), i wypluł jej smoczek prosto w oko. Zamrugała, łzawiąc obficie, i usiadła na materacu. Przynajmniej jak Teresa nie zabiera dziecka ze sobą, to mogłaby siostrze załatwić porządne łóżko. A tak, ukochaną kanapkę zasikuje co noc ten niezorientowany werbalnie osobnik o manierach sadysty i zimnych oczach Rutgera Hauera. - Czego chcesz, ty mały gnojku? - spytała Ala, zerkając z obrzydzeniem na budzik i rejestrując, że już wpół do siódmej. - Gagun - powtórzył Bazyl z naciskiem i wbił w nią nieruchome, roszczeniowe spojrzenie. Wzrok Ali powędrował w dół, na dwie bose, sinawe stopki. - Aaaaa... buty ci przynieść! Nie wiesz, gdzie zostawiłeś? - Um - potwierdził upiorny chłopczyk z nadzieją. Wyciągnął rękę i machnął gdzieś w kierunku korytarza. Ala w pierwszym odruchu chciała zawołać mamę, jednak po namyśle wstała i poszła za Bazylem, trąc oczy. Dziecko zatrzymało się przed ubikacją i wskazało na sedes, w którym pływała zielona tenisówka, z wywleczoną do połowy sznurówką. - Gagun. - Na wszelki wypadek, gdyby ciotka nie zrozumiała, o co mu chodzi, Bazyl włożył rączkę do miski klozetowej i pokazał. - Widzę - warknęła Ala i z odrazą wyłowiła bucik. Rozejrzała się niemrawo i, z braku lepszego pomysłu, zawiesiła go na spłuczce. - Zaprowadź mnie do drugiego. Bazyl, plaskając po wykładzinie, pomaszerował do kuchni, gdzie z entuzjazmem wskazał na piekarnik. Wszedł dziadek. Był w jedwabnej piżamie w kolorowe paski i bazarowych papuciach z kryształkami w kształcie kwiatków. Ala zauważyła

z niepokojem, że wygląda jak gej. Pewnie przez te papucie. Senior został na nie skazany po tym, jak Bazyl utopił mu osobiste pantofle w klozecie. - Dlaczego to dziecko jest bose? - zapytał tubalnym głosem. Sposób mówienia (coś w rodzaju donośnego poszczekiwania), sztywna postawa i kłopoty z wątrobą zdradzały emerytowanego wojskowego. Prócz tego strasznie przeklinał, miał początki sklerozy i generalnie był nieznośny, co jednak z uwagi na wysoką emeryturę zazwyczaj uchodziło mu płazem. Utrzymywał bezrobotną, samotną córkę, bezrobotną - i także rozpaczliwie samotną - wnuczkę młodszą oraz zatrudnioną na etacie pielęgniarki wnuczkę starszą wraz z mężem niedojdą i małoletnim synem Bazylem. Z nich wszystkich najbardziej lubił Bazyla, który został ochrzczony tym niekonwencjonalnym imieniem właśnie na jego cześć, co było dość zmyślnym posunięciem niezaradnych finansowo rodziców, pragnących w ten sposób zapewnić potomkowi przychylność majętnego patrona. Ala, stękając, wyciągnęła z piekarnika dziecięcy bucik, tym razem jednak bez sznurówki. - Gdzie jest sznurówka? - spytała groźnie. - Gagun - odparł bez wahania Bazyl (jak się jej zdawało, z nutką samozadowolenia w głosie) i wskazał na Brudasa, który cichutko charczał i drapał pazurami o podłogę. Na pierwszy rzut oka - dusił się. Spomiędzy futerka na szyi zwisało coś zielonego. Ala z krzykiem przyskoczyła do Brudasa i trzęsącymi się rękoma rozplatała sznurówkę. Bazyl był perfekcjonistą nawet w doborze stryczka sznurówka miała domieszkę gumy, była rozciągliwa i, zgodnie z intencją, werżnęła się w gardło ofiary. - Widziałeś?! - zwróciła się do dziadka, tuląc zjeżonego kota. - Chciał go zabić!!! Wczoraj mówiłam mamie, że chce go zabić, i widzisz?! Biedny kiciuś - pogłaskała Brudasa po wyleniałym futrze i przycisnęła do siebie. - Pokaż go - rozkazał dziadek, zakładając okulary. - Sprawdzę, czy ma bruzdę wisielczą...

- Nie oglądaj bruzdy, tylko powiedz coś temu gówniarzowi! wy- buchnęła Ala, przyciskając mocniej kota. - On nawet już jeść przez niego nie może! Ma nerwicę! Tak się tylko przemyka pod ścianą! Jak je, to się rozgląda szybko na boki, taki jest nerwowy! I jak szybko je! W stresie! Czasem wymiotuje! On go do tego do prowadził! - Przyciśnięty ponownie Brudas nie wytrzymał nadmiaru czułości i uwolnił ze zduszonych jelit straszliwego bąka. Dziadek patrzył w milczeniu zza okularów. - Może ma bulimię? - spytał w końcu. Ala postukała się palcem w czoło. Otworzyła okno i wystawiła Brudasa na parapet zadem na zewnątrz, żeby wywietrzyć zwierzątko. - Gagun! - przypomniał o sobie jej siostrzeniec, przestępując wymownie z jednej sinej stopki na drugą. Pomachał szczęśliwie odnalezionym bucikiem. Dziadek wziął go na ręce. - Słuchaj, Bazyliszku, nie wolno dusić kota, nie wolno po nim jeździć, nie wolno go wkładać do pralki i nie wolno robić tego, co wczoraj... - Ala zamarła. - Tak, tak, widziałem... - Dowartościowany noszeniem na rękach Bazyl uśmiechnął się łaskawie i z umiarkowanym zainteresowaniem popatrzył na dziadka. - Nie wolno wlewać mu kaszki do ucha! Tiak, tiak, nie wolno! Dziadek połaskotał prawnuczka po aksamitnej szyjce (Bazyl zaśmiał się z przymusem, pieszczoty bowiem generalnie go brzydziły). - Nie wolno, bo Brudasek będzie głuchy i nie będzie słyszał, jak go woła nasz kochany Bączek! Chłopczyk obrzucił kota taksująco-pogardliwym spojrzeniem, po czym niedbale cisnął butem w stronę parapetu. Brudas miauknął z pretensją i spadł z wysokości pierwszego piętra - na szczęście w śnieg. Za Brudasem spadł bucik. - No widzisz? - jęknęła Ala, zamykając okno. - On jest niereformo- walny! Wstrętny gówniarz, aż wstyd, że to rodzina... Doniosę na ciebie do Ligi Ochrony Zwierząt, zobaczymy, czy wtedy będziesz tak szczerzył te swoje pożółkłe mleczaki!

- JEZUS MARIA!!! JEZUS MARIA!!! - rozległ się nagle ogłuszający, choć pobożny okrzyk i do kuchni wbiegła mama, zamiatając podłogę szlafrokiem i gubiąc w pośpiechu kapcie (Ala podążyła wzrokiem za niezaprzeczalnie bazarowym wzorkiem z cekinów, co tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że Bazyl jeszcze bardziej rozzuchwalił się w topieniu obuwia). Jezus Maria! Dzieciak bosy, a ty okno otwierasz! - Mamo! On rzucił w kota butem i kot wypadł przez okno! - Jezus Maria, Bączuniu! Nie zaziębiłeś się?! - Błyskawicznie wydarła Bazyla z objęć dziadka. - Dlaczego on jest bosy?! - No właśnie - przypomniał sobie dziadek - też ją o to pytałem, ale nie chce powiedzieć... - ON jest bosy, bo przed chwilą wyrzucił ostatni suchy but przez okno! - Jezus! Nie mam go w co ubrać... - Będziesz go musiała nosić na rękach, he, he - zarechotał dziadek. - Niech Teresa mu kupi buty - zasugerowała Ala delikatnie. - Odczep się od Teresy! Ona jest zajęta, dużo pracuje, nie będę jej głowy zawracać! To twoja wina, nie mogłaś go dopilnować?! Alę aż zamurowało z oburzenia. - Niby jak? Gówniarz budzi się o wpół do piątej, łazi po pokojach, zbiera kapcie i wrzuca do kibla! Dopiero jak wrzuci własne i zmarznie w nogi, to przychodzi do mnie! A jeszcze wcześniej znęca się nad kotem! Jak ja go mam niby pilnować?! - A ja jak mam go pilnować?! - krzyknęła mama z wyrzutem.W dzień mnie tak wymęczy, że nawet nie czuję, jak się budzi wstaje z łóżka! Dziadek użył wytrenowanego na kompaniach żołnierzy głosu i zarządził zwięźle: - Wystarczy!!! Gosieńko, załóż Bączkowi trzy pary skarpet i zmień pieluchę, bo śmierdzi. Ala, idź się myć, bo już siódma. Chrząknął z godnością i napotkał wyczekujący wzrok wnuczki. No co? - A ty? - A ja wam poczytam głośno gazetę.

@ Ala zgodnie z rozkazem udała się do łazienki. Tam, przed zdobnym w plastikowe ramki lustrem, jak co dzień rano rozpoczęła Rytuał Liczenia Pryszczy. Stan na dzisiaj: trzy z czubkiem (jeden biały, dwa żółte), pięć wzbierających (przewidywany czas erupcji - jutro rano); dwa zaschnięte, trzy w stanie ewidentnego zapalenia oraz siedem zupełnie nowych i na razie niewinnie różowych plamek. Dziwnym trafem znalazło się jeszcze miejsce na zaskórniki, wągry i parę kaszaków tkwiących w - jakżeby inaczej rozszerzonych porach skóry. Oto cera trądzikowa - odwieczny triumf hormonów nad młodzieńczą urodą! Ale nie ma się co martwić - uśmiechnęła się do siebie szeroko, przez co jeden z pryszczy (ten z białym czubkiem) zaczął pękać - za parę lat cera trądzikowa zmieni się w tłustą, ta, znowu za jakiś czas, zmieni się w mieszaną i koniec końców - jej twarz zacznie wyglądać jako tako. Szkoda tylko, że wtedy będzie już używała kremów przeciwzmarszczkowych. Ala manualnie pomogła pryszczowi z białym czubkiem uwolnić resztę nagromadzonej wydzieliny, a rozjątrzony stożek posmarowała siarkową emulsją. Miała już za sobą etap nałogowego kupowania maści i zestawów an- tytrądzikowych trzy w jednym, które nieco ograniczały liczebność krost, ale za to zmieniały twarz w piekącą skorupę suchych łuseczek, które dyskretnie osypywały się w najmniej spodziewanym momencie, na przykład w trakcie rozmowy z Masterem lub ładnymi koleżankami, nad którymi właśnie znęcała się intelektualnie. Obecnie stosowała maść siarkową. Nieskuteczną, ale za to tanią i wydajną. Oprócz tego największym zaufaniem darzyła pomarańczowy makeup, który skutecznie zalepiał nieestetyczną topografię twarzy - oczywiście poza obiektami z czubkiem, które w nieelegancki sposób wystawały. Do wad pomarańczowego fluidu należało natomiast nieuchronne upodobnienie umazanej

gęby do makijażu aktora z japońskiego teatru kabuki. Alicja była jednak zdania, że chyba lepiej wyglądać jak aktor kabuki niż jak pizza. To smutne, że życie zmusza do tak drastycznych wyborów... Śniadanie przebiegało w ponurej atmosferze. Głównie za sprawą dziadka, czytającego na głos artykuł pt.: „Mogli nas wszystkich pozabijać. Dwoje młodych ludzi poparzonych za sprawą awarii piecyka gazowego”. Mama prała w łazience, skąd dochodził mokry chrzęst wykręcanych ciuchów. Bazyl, odziany w czyste śpioszki i antypoślizgowe skarpety, kwicząc, biegał po kuchni z patelnią. Uderzał nią od czasu do czasu w zlewozmywak, powodując skurcze żołądka u swojej cioci, która uparcie próbowała zjeść talerz płatków kukurydzianych z mlekiem. Dziadek, rozparłszy się wygodnie na wytartej wersalce, z kawą w jednej ręce, a gazetą w drugiej, niedbale huśtał tandetny kapeć na kościstej stopie i odpowiednio modulując głos, starał się przybliżyć rodzinie tragiczne wydarzenia. - W nocy ze środy na czwartek - zrobił pełną napięcia pauzę para nastolatków pod wpływem alkoholu, nieświadoma grożącego im niebezpieczeństwa, zlekceważyła dobre rady sąsiadki i... - Bam! Bam! Bam! - zakrzyknął radośnie Bazyl, waląc w stół patelnią. Śniadanie zakołysało się niebezpiecznie, a przy drugim „bam” podskoczyło wesoło i rozlało w białą kałużę. Ala ucieszyła się, że ma mniej do zjedzenia. Po wczorajszych piwach dręczył ją leciuteńki kac. - Jeszcze nie bam... - wyjaśnił dziadek cierpliwie, spoglądając zza okularów na wnuka. - ...zlekceważyła dobre rady sąsiadki i postanowiła urządzić sobie w łazience romantyczną kąpiel. Upojeni w znacznym stopniu alkoholem, Elżbieta S. i Robert T. odkręcili zawór gazu, prowadzący do uszkodzonego piecyka, aby zagrzać potrzebną do kąpieli wodę. Weszli do wanny...

- Do potrzebnej do kąpieli wody... - dodała Ala znad talerza. Dziadek popatrzył na nią bez zrozumienia. - Weszli do wanny, gdzie odurzeni, kontynuowali alkoholową libację, gdy nagle... - Bam!!! - wrzasnął Bazyl, trafiając patelnią w sam środek gazety. - ... piecyk eksplodował - oświadczył dziadek radośnie i z uznaniem pogładził Bazyla po kształtnej główce. Zaalarmowana wybuchem sąsiadka (ta sama, która wcześniej ostrzegała nieodpowiedzialnych, młodych ludzi przed śmiertelnymi konsekwencjami używania gazowego piecyka) wezwała pogotowie. Roberta T. i Elżbietę S. odwieziono do szpitala z - na szczęście - niegroźnymi poparzeniami ciała. Wstrząśnięta sąsiadka - Jadwiga W. wciąż nie może dojść do siebie po tej tragedii. „Przecież mogli nas wszystkich pozabijać!” - oświadczyła wzburzona autorowi tego artykułu. „Młodzież jest wyjątkowo bezmyślna!” - zakończył dziadek okrutnym wnioskiem wstrząśniętej Jadwigi W. i zadowolony złożył gazetę. Teraz przyszedł czas na morał. Ala skuliła się nad płatkami. - Mam nadzieję, że twoi znajomi to normalni ludzie. - Czy ja chodzę do szkoły specjalnej? - Przecież nie to chciałem powiedzieć... - wycofał się dziadek, jednocześnie siłując się z Bazylem, który chciał zmiażdżyć mu patelnią okulary (na twarzy, oczywiście). - Matka mówiła, że masz jakieś jedynki. Ala nachmurzyła się. - To dlatego czytasz mi jakąś debilnie napisaną notatkę o piecyku gazowym? Przecież przy tym nie da się jeść! - Jak ci się nie podobało, mogłaś powiedzieć - obraził się. Mogłem przeczytać coś innego. O, „Troje utopionych w rzece”, albo czekaj, tu jeszcze widziałem coś ciekawego... - przerzucił stronę. - O tu: „Od lutego tańsze jajka!”. Ala zamilkła zaintrygowana. Dziadek niekiedy miał wręcz fascynujący tok myślenia. - Czy tańsze jajka mają jakiś związek z moimi jedynkami? zapytała ciekawie. - Zobaczymy w lutym - odparł inteligentnie, chowając okulary

przed napierającym Bazylem. - Bo mam nadzieję, że do lutego poprawisz te jedynki? Wiesz, o co mi chodzi... - łyknął kawy i przybrał ton konfidencjonalnie zniżony. - Po co matka ma biegać za jakąś nadętą, skrzywioną babą po korytarzu i się za ciebie wstydzić? Załatw to sama, jesteś mądra dziewczynka, poradzisz sobie. Nie angażuj jej... Teresa zostawia cały czas Bączka, bo pracuje na nocnych zmianach, matka jest wykończona... Musisz zadbać o siebie. - Dziarsko prasnął dłonią w stół. - Co tam będzie cię gnoić jakaś głupia pi... pi... zająknął się i Ala przeżyła ekstazę, obserwując, jak Bazyl senior walczy z zawodowymi nawykami - pinda - wykrztusił z ulgą i poklepał ją po ramieniu. - Idź już, bo się spóźnisz. - Uwielbiam, jak prowadzisz ze mną poważne rozmowy oświadczyła Ala, wyrywając Bazylowi plecak i wyciągając ze środka patelnię. - Fizjonomia profesor Wszanki wyszła ci perfekcyjnie. Nadęta i skrzywiona - otóż to! I jeszcze mała. - I gruba? - domyślił się dziadek. - No. Taka krabowata. Przysadzista, wygląda jak... - chciała powiedzieć, że jak Jabba Hutt w „Gwiezdnych wojnach”, ale przypomniała sobie o różnicy pokoleniowej - ...jak taki tłusty kloc. - Taki kurduplowaty, wredny, z opuchniętymi, obrośniętymi łydami? Taki mongołowaty nizioł... zapłynięte oczka?... - Tak...! Właśnie tak! - I ma skrzeczący głos? Taki: sre, sre, sre... - dziadek zaczął naśladować i wykrzywiać się do Bazyla, który z zachwytu znieruchomiał. - I minę, jakby połknęła przed chwilą gówno? Ala zarechotała ze szczęścia. - No! Dziadek przestał się wydurniać i spojrzał na nią przeciągle. - No to współczuję. Mieliśmy kiedyś taką księgową - Franię. Straszna piii... pii... nda. @ Alicja, podniesiona na duchu i przepełniona nieco skromniejszym niż zwykle poczuciem beznadziei, dreptała po

zmarzniętym śniegu. Czekała na Kasię, która mimo alarmującej godziny, 7.55, nie pojawiła się jeszcze. Wydeptała już przed szkołą ładne kółeczko, trącana i popychana przez co punktualniejszych licealistów, gapiąc się w mur, na którym toczyła się wciąż polemika dotycząca klubu Czuwaj. Pełna treść napisu brzmiała teraz: Jebać Czuwaj!, pod spodem: Niech żyje Czuwaj!, a na samym dole, jeszcze innym charakterem pisma: Niech żyje. Będzie co jebać. Ala pokręciła głową z udanym zgorszeniem i mrużąc oczy, jeszcze raz się rozejrzała. Ku swemu zaskoczeniu dostrzegła Buraka. Kolega szedł samotnie, chmurny i zgarbiony. Emanował nędzą pope- geerowskiej wsi; jego buty niepokojąco przypominały gumowce, z ramion zwisała za duża, intensywnie niebieska kurtka bez żadnej naszywki. Niskie czółko ściskał nieodmiennie filcowy berecik. Ala uchyliła się w porę i uniknęła rozdeptania gumowcami. - Cześć! - Uśmiechnęła się przyjaźnie, zauważając z żalem, że Burak ma mniej pryszczy od niej. Przynajmniej dzisiaj. - Cześć - mruknął, nie patrząc jej w oczy. Zgarbił się jeszcze bardziej i zaczął międlić szelkę starego ortalionowego plecaka. Twarz miał zaciętą. - Sam jesteś? Burak zaciął się jeszcze bardziej. Wyglądał teraz jak brzydki krasnal ogrodowy. - A gdzie Master? - Ala postarała się, by to pytanie zabrzmiało jak najbardziej obojętnie, w wyniku czego głos jej zadrżał jak

jodłującej starowince. - A tam! - Burak wściekle błysnął ciemnymi oczkami i wielką jak semafor łapą machnął gdzieś za siebie. - Przygruchał sobie taką durną Anielkę z Ic. Jak wracaliśmy wczoraj od Ryby z domu, to poderwał ją na przystanku. W ogóle od wczoraj zachowuje się jak pogięty. Ta kłótnia z tobą i w ogóle... - Co to za Anielka? - spytała Ala, siląc się na absolutny spokój. - Znaszją? - Boże! - Burak przewrócił oczami. - Ona jest głupsza niż moje kury! Wracam z nią jednym PKS-em. Ona jest z tych, co się zwierzają głośno koleżankom, kto się na nią jak popatrzył, która dziewczyna to świnia, a która nie, ile zużywa podpasek i jakich... Całą drogę się zastanawiam, czy ma już żylaki na języku. - Ładna przynajmniej? Wzruszył ramionami. - Nie wiem. Nie wiem, czy jest ładna, bo wczoraj było ciemno, a siedzę w PKS-ie za nią i nie widzę jej, tylko słyszę. A jak już jej posłuchałem, to nawet gdyby przypominała Dodę, to... bueee! Wystawił język z obrzydzeniem. Ala pomyślała, że Burak jest mimo wszystko niebanalnym mężczyzną. - O, idą! - mruknął i wpatrzył się z nienawiścią gdzieś w tłum. Ala podążyła za jego wzrokiem i wyłowiła z uczniowskiej ciżby malowniczą parę. On - czarny, powiewający włosami i skórzanym płaszczem, mrocznie piękny jak Brandon Lee w „Kruku” (choć bez makijażu), z nią - zatopioną w czułym uścisku jego ramion, szczurzastą, wychudzoną blondynką o siodełkowatym nosie, odzianą w błyszczące, śliskie, bordowe wdzianko z kapturem. Przypominała Dodę być może kształtem małżowin usznych czy czymś w tym rodzaju... Blond Anielka paplała coś z prędkością tresowanego gwarka, a Master uważnie patrzył jej w oczy i przytakiwał. - On się nie szanuje - oświadczyła Kasia z przekonaniem, wyrastając przed Alą nie wiadomo skąd i zaciskając zimne palce na jej ręce. - Skąd wytrzasnął taką koszmarną lalę?! W

tym ubranku wygląda jak prezerwatywa. Smak - owoce leśne... - Może ona w ogóle jest z lasu? - zasugerowała Ala. Burak pokręcił głową. - Z Piszczelin. - O? - Kasia zapaliła LM-a i uniosła cuchnący ognik do zmizerowa- nego kacem oblicza. - A myślałam, że to koneser... Chociaż z drugiej strony, nie każdy może mieć dziewczynę z Piszczelin. - Cicho bądź, idą -.ofuknął ją Burak. Ala przełknęła nerwowo ślinę, starając się nie gapić na siodełkowaty profil, kaleczący podłym konturem przemieszczający się w tle, wykwintnie odziany tors. - Cześć - bąknął obrażonym tonem Master i natychmiast wytłumaczył Anielce, kogo spotkał: - Znajomi z klasy. - Jeju! - ożywiła się Anielka. Ala i Burak odpowiedzieli półgębkiem, Kasia skinęła zdawkowo głową, a kiedy para oddaliła się dostatecznie, w ślad za nimi rzuciła niedopałkiem. - Profan - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - I ja go miałam za eleganckiego kolesia! „Znajomi z klasy”... Dupek... Chodźcie, bo mi zimno i śnieg mnie razi. Noga mnie boli! - rozgrymasiła się, łapiąc Buraka za rękaw kurtki. Ala zauważyła, że koleżanka lekko utyka. - Zenon, czy ktoś mi wreszcie, kurwa, powie, z jakich ja spadam schodów?! @ - Piszmy: Jan Kasprowicz. Kropka. Twórca hymnu „Święty Boje”. Kropka. Święty Boże! Święty Mocny! Święty a Nieśmiertelny! Czy jest coś gorszego od przymusu słuchania mdląco nudnej polonistki? I to kiedy ma się przed sobą milczące plecy Mastera?! Milczące, to milczące - ale za to obleczone obcisłą czarną koszulką z lycrą, seksownie naciągniętą na mięśniach

grzbietu... Mniam, mniam. Można się uczyć anatomii. Można też popaść w kompleksy na widok tych idealnie symetrycznych żeber. Zwłaszcza kiedy własne dawno temu utonęły w tkance tłuszczowej, a fałdki w miejscu zatonięcia przypominają ni mniej, ni więcej, tylko cellulit. - Jednak nie... - rozmyśliła się Zosia, zerknąwszy uprzednio w segre- gatorek, w którym najprawdopodobniej zabrakło potrzebnych danych. - Zacznijmy „Judasza”. Wy, jako uczniowie klasy humanistycznej, powinniście szczegółowiej przerabiać wiersze Kasprowicza. Na dźwięk słów: „szczegółowiej” i „przerabiać” Kasia zakaszlała gniewnie. Ala na wpół przytomnie przepisała temat lekcji, po czym ponownie, z rozczuleniem, wbiła wzrok w mięsień czworoboczny Mastera. Płakać jej się chciało na myśl o tych smakowitych pleckach i dziewoi z Piszczelin (płaszcz z kondoma, obłażące z seledynowego lakieru paznokcie, szmirowata torebka i wystający z niej plastikowy pojemnik na kanapki - czyż to nie mówiło samo za siebie?!). Pogrążyła się w ponurych myślach. - Czemu mnie ścigasz? Gdzież Twoja święta, uwielbiana miłość? - przeczytał żałobnym tonem Jakubowski zza kwietnika, ale nim Ala zdążyła się wzruszyć, umyślnie przewrócił stronę wraz z doniczką bluszczu. Rozległ się głuchy jęk rozbijanej skorupy. - Ja posprzątam!!! - ryknął Oremus i energicznie ruszył w stronę drzwi. Zosia trwała przez chwilę w lekkim oszołomieniu, po czym zamrugała przyzwalająco. Pośpiech ogólnie ją dezorientował. - Proszę dalej - poprosiła nerwowo, starając się nie zwracać uwagi na kilkanaście osób, nagle tkniętych ekologiczną wrażliwością, gromadzących się stadnie nad szczątkami upadłego kwiatka. Entuzjaści na kolanach na przemian to tratowali, to podnosili z szacunkiem zmięte listki.

Ktoś zgarniał ziemię w niezgrabne kretowisko, ktoś inny w nie wdeptywał, ktoś jeszcze inny proponował sklejenie glinianych skorup kropelką bądź plastrem opatrunkowym z apteczki. Gdy nagle pojawił się chętny, gotowy pójść do sklepu po nową doniczkę, Zosia wbrew oczekiwaniom wykazała czujność i kazała wszystkim wracać na miejsca. - Proszę dalej! - poleciła nieco donośniej. - Słuchamy. - Ni jednej chwilki wytchnienia!... - poskarżył się Jakubowski i już bez patosu, dodał: - Pani profesor, ja jestem dyżurnym, ja tak nie mogę się patrzeć na tego kwiatka, jak tak leży i Niezdybka po nim łazi... Niezdybka - grube, zwaliste dziewczynisko w okularach, o tępej, rumianej nadmiarem popękanych naczynek twarzy wystawiła język. Jakubowski popatrzył na nią zezem. - Pani profesor, przecież ja to muszę posprzątać, bo przejścia nie ma! Trzeba pójść po miotłę. To jest klasa, a nie park miejski! - oświadczył, próbując uwieść Zosię populistyczną argumentacją. - Oremus poszedł po miotłę - zaskrzeczała Przewodnicząca Mao. - Może zasłabł...? - Zaraz wróci - odparła bezlitośnie Maogosia, lekceważąc desperacką mimikę kolegi. - A jak zasłabł? - zaniepokoił się Master. - Mówił mi ostatnio, że ma kłopoty z ciśnieniem... - Cukrzycę ma - wyjawił Jakubowski, dyskretnie zbliżając się do drzwi. - Wszyscy myślą, że ten laptop nosi dla szpanu, a on biedak sprawdza w Internecie tabelę dla diabetyków. Zje jabłko i sprawdza, czy mu cukier nie skoczył... Zje kanapkę... - Wystarczy! - skołowana Zosia ośmieliła się wreszcie przerwać. - Idź po tę miotłę. - Już biegnę - zaśpiewał radośnie dyżurny i wypadł na korytarz w tempie sprintera. Zosia odchrząknęła, chcąc wywołać wrażenie, że panuje nad sytuacją, i zawisła swym mglistym wzrokiem gdzieś pomiędzy Kasią a śpiącym Burakiem.

- Zenon Kobiałka! Burak poderwał się z głośnym chrapnięciem i machinalnie zaczął sylabizować tekst w miejscu wskazanym przez paznokieć Mastera. - Wi-dzę Cię w słoń-cu! - wy dukał ochrypłym głosem, tłumiąc ziewnięcie. - Wchmu-rach Cię wi-dzę, we wszyst-kim, cze-go się dotknę... - O czym jest ten wiersz? - spytała Zosia surowo. Burak, w skupieniu wokalizując, przeczytał jeszcze raz ostatnie trzy linijki. - O przyrodzie? - zaryzykował. - Jaki jest tytuł tego utworu? - Zosia zamrugała ostrzegawczo. Uczeń bezradnie wpatrzył się w Mastera, który z powodu tkwiącego na zębach aparatu niestety niewyraźnie podpowiadał. - Juhas... jumacz... - Słucham? - Judasz - odparł z widoczną ulgą. - No więc, o czym jest ten wiersz? - O Judaszu??? - spytał Burak z bezmiernym zdziwieniem. - Usiądź, Zenon - w głosie Zosi zabrzmiało politowanie. Zerknęła w segregatorek i obwieściła dostojnie: - Piszmy: Wiersz Jana Kasprowicza „Judasz” to wielopłaszczyznowa analiza grzechu, jakim jest zaparcie się prawdziwej wiary, kropka. Ala poczuła się nieswojo. - Podmiot liryczny, w nawiasie Judasz... - A mówiłem, że o Judaszu? - mruknął urażony Zenon. - ... to rozdarty wewnętrznie zdrajca Jezusa Chrystusa, który choć wstydzi się swego czynu, nigdy nie uzyska przebaczenia w oczach Boga, kropka. Wiersz przedstawia dramatyczną tułaczkę zdradzieckiego apostoła, dla którego jedyną ucieczką przed wyrzutami sumienia będzie śmierć. Kropka. Ala przełknęła ślinę. - Ryba, z czego ona to dyktuje? Kasia dotknęła jej uspokajająco zimną od kaca dłonią. - Pewnie sama wymyśliła. Ten wiersz robimy dodatkowo, więc

nie ma go w ściągach. Zosia może pierdolić, co jej się żywnie podoba... w ramach autorskiej interpretacji. - Zenon, czy już wiesz, o czym mówi ten wiersz? Burak sprawdzoną metodą prześledził notatkę. - O zaparciu. Zosia spurpurowiała. - Się wiary - dodał pośpiesznie. Na konsekwencje proktologicznej analizy „Judasza” Burak nie musiał czekać długo. - Chłopcze, jesteś bezmyślnym ignorantem - oświadczyła wyniośle Zosia. - Przykro mi to mówić, ale twoja płytka wrażliwość uniemożliwia wnikliwą analizę poezji. A może to efekt przebywania w złym towarzystwie. Usiądź. Burak usiadł, a Ala przytrzymała mocno Rybę. - Puść mnie! - wysyczała Kasia przez zęby. - Co ona sobie wyobraża?! - Ona tylko na to czeka. Siedź i się nie odzywaj, błagam... Nieoczekiwanie w obronie zbiorowego honoru wystąpił Master (Ala, wpatrzona hipnotycznie w koszulkę, która nieskromnie uniosła się przy wstawaniu, nie omieszkała zauważyć, że obiekt westchnień chodzi w styczniu do solarium. Natychmiast poczuła się zaniedbana). - Chciałeś wyjść po miotłę? - spytała Zosia zaskakująco złośliwie. - Nie. Chciałem powiedzieć, że mój przyjaciel Zenon wcale nie jest płytki. A tym bardziej bezmyślny. Może na to nie wygląda, ale myśli - oświadczył, przyglądając się sceptycznie Burakowi. - To miłe, że bronisz kolegi... - Jeszcze nie skończyłem - przerwał jej po chamsku, na co Zosia zareagowała zaciśnięciem chudych szczęk. - Pragnę też panią uspokoić, że mój przyjaciel Zenon jest w dobrym towarzystwie. To tyle... Teraz mogę pójść po miotłę. Zosia nie zdążyła poinformować Mastera, że ma karnie wyjść na korytarz, gdy do klasy nagle wparowała miotła, a za nią Jakubowski z Oremusem, uśmiechnięci i woniejący papierosowym dymkiem.

- Jesteśmy! - oznajmił dyżurny wesoło. - Robimy porządek. Grześ, dawaj szufelkę! Oremus dziarsko podał mu plastikową śmietniczkę, która natychmiast pękła na dwoje. - O! - powiedział Oremus. - O. Się była spieprzyła - zmartwił się Jakubowski. - Skocz do woźnego po drugą. - Proszę się tak nie wyrażać... - upomniała Zosia. - Idź do woźnego - poprawił się Jakubowski. Zosia chciała coś powiedzieć, ale przerwał jej trzask zamykających się za Oremusem drzwi. - Proszę pani! Proszę pani! - podniósł rękę Pluto. - Słucham? - warknęła. - Właśnie sobie przypomniałem, że mamy taką samą śmietniczkę w biurku. Jakby pani dała popatrzeć do tej szafki z lewej... Zosia nieufnie odsunęła się od biurka, schodząc z drogi zaabsorbowanemu uczniowi, który bezzwłocznie otworzył szafkę i wsadził do środka głowę. - Nie mogłeś powiedzieć o tym wcześniej? - skrzeknęła Mao. - Przecież mówię, że właśnie sobie przypomniałem - zadudnił Pluto spod biurka. - To ja powiem Grzesiowi, żeby pan woźny już nie szukał... oznajmił Jakubowski i wyszedł. - To ja pozamiatam - zaproponowała z czarującym uśmiechem Jo- witka, konsultantka Avonu, z twarzą pokrytą pudrem tak dokładnie, jakby obrósł ją różowy mech. Przeginając wdzięcznie talię ściśniętą paskiem z najnowszego katalogu, przeturlała kilka grudek ziemi w stronę Zosi, po czym uprzejmie poprosiła ją, by przesunęła się w prawo. Gdy Zosia przesunęła się w prawo, Jowitka, musnąwszy miotłą parkiet, równie uprzejmie poprosiła o przesunięcie się w lewo. - Wystarczy już tego sprzątania - oznajmiła twardo przesuwana i wysłała rozżaloną Jowitkę na miejsce. - Nie wyobrażajcie sobie, że jak rozbijecie doniczkę, to nie będziecie przerabiać materiału.

Ala zauważyła, że Zosia mruga z niepokojącą częstotliwością. Trzepoczące powieki prawie zacierały kontur oczu; Ali skojarzył się obraz oglądany dawno temu w dziadkowym rubinie. - Zenon Kobiałka! - Burak pośpiesznie wypluł w papier kęs kanapki. - Skoro jesteś taki głodny, to może zjesz śniadanie na korytarzu! Nie mogłeś najeść się przed lekcją?! - Nie mogłem - odrzekł ciężko Burak, wstając. - A czemuż to? - Mgli mnie w PKS-ie... - Nie mówi się „mgli”, tylko „mdli” - wyjaśniła Zosia cierpko. Widocznie „dobre towarzystwo”, w którym się obracasz, nie uznaje reguł prawidłowej wymowy. Wyjdź na korytarz. Na jutro masz przerobić cały wiersz. Ala złapała Kasię za rękaw, ale było już za późno. - Nie mówi się: „przerobić wiersz”, tylko „przeanalizować” Kasia powiedziała to bardzo niskim tonem, z nienaganną dykcją i patrząc na Zosię spode łba. - Chodź, Burak. Nasza płytka osobowość i tak się tu nie pogłębi. Wychodzimy. Pociągnęła Buraka za sweter i minąwszy osłupiałą Zosię, wyprowadziła go z klasy. Master posiedział chwilę w absolutnej ciszy, po czym wziął z ławki kanapkę Buraka i skierował się w stronę drzwi. - Przepraszam najmocniej - zaczął, wpychając palcem pomiędzy kromki wypadający twaróg - ale Zenon jest głodny. Nic nie zjadł, bo MGLIŁO go w PKS-ie. Zaniosę mu. I wyszedł. Wściekle drgające powieki omiotły zmartwiałą ze strachu Alę, przemknęły po klasie i zatrzymały się na wystających z szafki plecach Pluty. - Piotr Pluto - wysyczała Zosia z nienawiścią. Pluto przestraszył się i uderzył potylicą w rozchybotane drzwiczki. - Au! - zawył, ale na widok ogarniętej furią Zosi natychmiast umilkł. - Słucham? - spyta! grzecznie.

- Znajdź worek. Przerażony uczeń natychmiast wyszarpnął z kieszeni foliową torebkę. - Posprzątaj. Pluto rzucił się na kolana i orając paznokciami parkiet, błyskawicznie wrzucił doniczkowy kurhan do worka. Z klęczek posłał w kierunku Zosi zalęknione spojrzenie. - Wyrzuć - poleciła, celując sinobiałym palcem w kosz. Pluto skwapliwie pośpieszył we wskazanym kierunku. W tym momencie otworzyły się drzwi i do klasy radośnie zajrzał nieświadomy wydarzeń Jakubowski. - Pani profesor, Oremus naprawia szufelkę razem z woźnym, zaraz idę mu pomóc, tylko tak wpadłem zobaczyć... - Wyjdź - poleciła Zosia. - Już idę! - ucieszył się, niepomny faktu, iż został właśnie wydalony z klasy. - Już lecę, pani profesor... - Nagle jego wzrok padł na torebkę z bluszczem. - Ja przepraszam, ale dlaczego ten palant wywala taki ładny kwiatek do kosza?! Z ziemią?! Torfową?! Ala dostrzegła, że twarz polonistki przybiera dziwny odcień coś jakby marmurkowy deseń, czerwono-biały i pulsujący wystającymi żyłkami. Wylew? - Bo ja mu kazałam - odparła Zosia ze strasznym spokojem. Jakubowski popatrzył na nią pytająco. - Ale może ktoś chciałby szczepkę...? Klasa zastygła w radosnym oczekiwaniu na wylew Zosi. - Nikt nie chce szczepki. Prawda? - W miejscu szczęk pojawiły się dziwnie podskakujące grudki. Ala domyśliła się, że Zosia właśnie zgrzyta zębami. - No, skoro tak... to lecę - westchnął Jakubowski. - Zawołam Grzesia. Skinął przepraszająco głową i wymknął się za drzwi. - Czy ktoś jeszcze chciałby gdzieś pójść albo kogoś zawołać? Ala poczuła, jak jej wali serce. Powoli uniosła rękę do góry. - Słucham, Alicjo? - Czy mogę do ubikacji?

@ - No i znowu mam polski na korytarzu - obwieściła Kasia smutno, wyciągając LM-a. - Już drugi dzień... eh, taka karma. Jakubowski z obrzydzeniem zerknął na połamaną śmietniczkę. - Co ją napadło? Ja chciałem tylko pomóc... - Wszyscy chcieliśmy pomóc... - dodał szczerze Oremus. - Chcecie się napić? - Jakubowski wysupłał zza pazuchy cavaliera w kartonie. - Trzy pięćdziesiąt na bazarze. Taniej niż wódka w puszce. - Ta z trupią główką? - domyśliła się Ryba. - Po trupiej główce rzygam. Cavalier ma przynajmniej akcyzę. - Ostatnio waliłem cavaliera nad Sanem - rozmarzył się Oremus. - Zimno jak skurwysyn, ławeczka... Jak wróciłem do domu, pamiętałem tylko, że rzucałem w coś kamieniami. W coś na tarasie. Wielkiego. Z wyciągniętym ramieniem... - W neofaszystę samobójcę? - Kasia poddała ciekawą myśl. Oremus cmoknął sceptycznie. - Chyba nie... Jak rzucałem, to był taki blaszany odgłos. - Może trafiłeś w hełm? - podsunął Burak. - Albo w ćwieki na bejsbolu? - zasugerował Jakubowski. Oremus mocno się skupił i siorbnął z kartonu. - Już wiem! - wyjawił z ulgą. - W dźwig... Master złapał się za głowę i oparł o ścianę korytarza, zakrywając plecami wydrapaną cyrklem, zwięzłą relację: POSZEDŁEM DO PANIENKI, WALIŁEM CAŁĄ NOC (nikt mi nie otworzył). - Ludzie, przestańcie pierdolić o dźwigach, tylko pomyślcie, co musimy zrobić na jutro. - A co musimy zrobić na jutro? - spytał Jakubowski, pociągając cava- liera. - „Judasza”. Kurwa jego mać. - Ten śmieszny wierszyk o przyrodzie? - spytał Burak.

- Zenon - Master spojrzał na niego z udręką - ty masz zawsze takie wieśniackie skojarzenia. Albo przyroda, albo krowy, albo toksyczny twaróg... Wyjdź czasem umysłowo poza Niziny. Burak uśmiechnął się półgębkiem. - Nie mogę. Jestem płytki. Kasia zakrztusiła się LM-em ze śmiechu. Ala, stojąca jak zwykle na uboczu i cierpiąca z powodu dymu, popatrzyła na nich z sympatią. Jakubowski wyciągnął w jej stronę karton: - Pij, Lusia. Też masz przechlapane. Ala spojrzała z obawą w wesolutkie oczy muszkietera na etykiecie. - Tak na korytarzu? Jakubowski uśmiechnął się szeroko. - Jak chcesz, możesz wrócić do klasy... Napijesz się i będziesz potem taka milcząca i pokorna. Każdy belfer to lubi. - Bardziej by się przydało Rybie - wtrącił Master. - Lusia jest zawsze milcząca i pokorna. Aż dziw, że się odważyła wyjść za nami. - Popatrzył na nią uważnie spod przymrużonych powiek. Alę natychmiast przeszył dreszcz i aby pokryć zdenerwowanie, łyknęła gwałtownie wina. Piekąca siarką ciecz wlała się jej do krtani. Przez chwilę musiała łapać oddech. Oddała kartonik, który powędrował pomiędzy spragnione gardła. - Ooooo, jak ja to kocham... - mruknął z rozkoszą Jakubowski, wlewając w siebie cavaliera. - Myślicie, że jestem alkoholikiem? - Jasne - stwierdziła Ryba, przechwytując trunek. - Tak jak my wszyscy... - Ale nie bierzemy - zauważył optymistycznie Oremus. - Właśnie - potwierdził Master. - Nie bierzemy, bo picie wychodzi taniej. Jakubowski opróżnił karton do dna. - Buuu... skończyło się. Grześ, dawaj gumę. - Do żucia? - upewnił się Oremus. - Do żucia to ja daję bez gumy - Jakubowski zarechotał ze starego dowcipu i starannie poskładał pudełko w kostkę.

- Winterfresh. „Nigdy nie wiesz, kiedy będziesz potrzebował świeżego oddechu” - Oremus zacytował reklamowy slogan i wyciągnął mikre pudełeczko, pełne ciemnoniebieskich listków. - Szamajcie. Miętowy cavalier mniej jedzie niż wiśniowy, ale lepiej się zabezpieczyć. Grunt to prewencja. - Ciii... -Kasia zdeptała niedopałek LM-a i gwałtownie poderwała się na nogi. - Ktoś tu idzie! Gaście pety! - Do siusiarni! - zakomenderował Master. Młodzież, zaganiając się wzajemnie, pobiegła do damskiej ubikacji. Kasia ciekawie wychyliła głowę. - Ej! To Michelin! - Kto? - spytał szeptem Jakubowski. - Michelin - wyjaśniła szeptem Ala. - Haskal. - Ten gruby od wszystkiego? - chciał wiedzieć Burak, - No - przytaknęła Ala. - Uczy nas etyki, a Ryba się w nim strasznie kocha, bo uważa, że jest wszystkowiedzący. - Łał! A dlaczego Michelin? - Bo przypomina tego ludzika z reklamy opon. Raz przyszedł w takim identycznym, segmentowanym kombinezonie. Wyglądał jak larwa... - Sama wyglądasz jak larwa - powiedziała Kasia zimno i, ku zgrozie pozostałych, wyszła na korytarz. - Dzień dobry, panie profesorze. Ryba wymówiła to zdanie z uwielbieniem. Jeśli w tej szkole istniał nauczyciel, którego szanowała, niewątpliwie był nim doktor Aleksander Haskal - biblista, filozof, historyk sztuki, teolog specjalizujący się w językach starożytnych i czort wie, w czym jeszcze. Z tak gruntownym wykształceniem - wedle wszelkiego prawdopodobieństwa - doktor powinien już być popiskującym podeszwami na gumie staruszkiem z endoprotezą, aparatem słuchowym i sztuczną zastawką, z dłońmi o wątrobianych plamach wczepionymi kurczowo w łuszczący się z emalii balkonik. Michelin jednakże nie używał gumowanych podeszew ani innych geriatrycznych gadżetów. Wyglądał wręcz zaskakująco młodo - na niewiele ponad czterdziestkę.

Wniosek był z tego jeden: albo był fenomenalnie zdolny, albo zamiast doktoratu miał mitomanię. Kasia spędziła ostatnie pół roku na dowiadywaniu się, co taki człowiek jak doktor Haskal robi w tym mieście, a co gorsza - w tej szkole. W rezultacie owych dociekań wiedziała, iż pedagog bynajmniej nie był na zesłaniu, lecz parał się dochodową pracą syndyka sądowego, stąd w liceum pojawiał się wypoczęty, uśmiechnięty, świetnie przygotowany do zajęć, emanujący błyskotliwą inteligencją i dystansem do kwestii zarobkowych. Dało się zauważyć, że grono nauczycielskie go nienawidzi. Michelin szedł człapiącym krokiem, wypełniając zwalistą sylwetką korytarz. Na dźwięk głosu Kasi przystanął, po czym skierował na nią krótkowzroczne spojrzenie zza okularów. - Witam. - Glos miał ciepły, głęboki, o wibrującym tenorowym tem- brze. Prawie jak Master, pomyślała Ala. Kasia przygryzła dolną wargę. Michelin czekał cierpliwie. - Mamy problem, profesorze. - Mamy? - Michelin uniósł pytająco brwi. Kasia machnęła ręką w kierunku kibla. - Wychodźcie. To swój. Drugoklasiści z oporami wyłonili się z zatęchłej ubikacji. - Rozumiem, że ten odorek to po was? - spytał nauczyciel, pociągając nosem. - Stres, profesorze - wyjaśnił Master. - Stres to poważna sprawa - zgodził się Michelin. - Ale ślady po stresie moglibyście posprzątać... - To nie nasza wina, że nie ma kiepownicy - skrzywił się Oremus, ale posłusznie wdeptał pety między klepki parkietu. - Czy, poza brakiem popielniczki, macie jakieś inne problemy? - spytał życzliwie Haskal. Łagodnym ruchem poprawił okulary. - Bo skoro nie, to radzę udać się do samorządu z wnioskiem o legalizację palenia na korytarzu. Nie wróżę sukcesu. Nawet jeśli mówimy tylko o papierosach... Kasia zaśmiała się głośno, szczerząc zalotnie śnieżnobiałe

uzębienie. - No więc dlaczego was wyrzucili z klasy? - Kolega strącił doniczkę - odparła bez wahania. - Ach... to rzeczywiście poważna sprawa. - Poważną sprawę mamy do profesora - odezwał się Burak. Czy profesor zna taki wiersz o przyrodzie... - Wiersz o zaparciu... - przerwał Master. - Się wiary... - dodał Jakubowski i obaj z Oremusem zanieśli się niedorzecznym rechotem. - Wiersz o Judaszu. Kasprowicza - wyjaśniła Kasia, gromiąc wzrokiem kolegów. - Musimy na jutro napisać coś na ten temat. I chcieliśmy właśnie bardzo prosić, gdyby oczywiście się panu chciało... mamy na ósmej lekcji etykę... Pani Prześniak nas nie znosi i jeśli nie napiszemy czegoś sensownego... sam pan rozumie. Michelin potarł krótką brodę. - Nooo... - powiedział przeciągle - nie wiem, czy da się to zaliczyć do zajęć z etyki... - Bardzo. Pana. Proszę - powiedziała Ryba żałośnie i spojrzała Mi- chelinowi prosto w okulary. - No dobrze - stopniał nauczyciel. - Muszę sobie przypomnieć. Nie obiecuję, że będzie to porażająco wnikliwa analiza, ale się postaram... Kasia przysunęła się bliżej. - Jest pan zajebójczy - wyznała głośnym szeptem, który równie dobrze mógłby należeć do wykwalifikowanej call girl. Będę baaardzo wdzięczna... to znaczy: będziemy. Michelin cofnął się skonsternowany. - Hm - odkaszlnął. - To dosyć zaawansowany komplement, jak sądzę. I do tego zakończony propozycją korupcji... - Co pan chce... - zadeklarowała Kasia nieco dwuznacznie. Jeżeli tylko sprostam... Michelin uśmiechnął się kątem ust. - Nie będę bardzo wymagający. Kupcie mi kawę w sklepiku.Poprawił obszerny płaszcz i ruszył korytarzem. - Trzy łyżeczki cukru i dwie śmietanki?! - zawołała za nim Ryba.

- Pochlebiasz mi. - Odwrócił głowę i pomachał wielką dłonią na pożegnanie. Burak złapał Kasię za łokieć i odciągnął na bezpieczną odległość. - Znowu jesteś pijana - wysyczał. - Nie jestem - odparła zdecydowanie Ryba. - Tylko tak udaję... Załatwiam nasze zadanie domowe. - Luśka mówi, że ten stary hipopotam ci się podoba. Kasia zmarszczyła brwi. - Co cię obchodzi mój hipopotam? Może mi się podobać, kto chce! Master zaśmiał się cicho. - Kasiu... to sodomia. - Może być nawet sodomia z gerontofilią, mam to w dupie oznajmiła z godnością, odpalając od Oremusa kolejnego LM-a. - A ty, z kim się zadajesz?! - napadła na Mastera, który w pierwszym odruchu niemal rozpłaszczył się na ścianie. Profanie jeden! Z tą wyfiokowaną Barbie ze złamanym nosem! I nawet nas nie poznajesz na ulicy! - Poznaję! - oburzył się Master. - Znajomi z klasy! - przedrzeźniała go Kasia bezlitośnie. - Ona nosi lakierki na koturnach! I to sprzed dwóch sezonów! - Używa cieni z brokatem - wtrąciła Ala z satysfakcją. - I sepleni. - A co najgorsze - Ryba zrobiła dramatyczną pauzę - ona do ciebie nie pa-su-je! - Byłem samotny! - zawołał Master. - Była bardzo miła. Współczująca. Szlachetna... - Szlachetna to jest stal, z której nosi biżuterię... - Ale czemu się czepiasz? - wił się Master. - To nic poważnego, naprawdę... Kasia nachyliła się nad nim, kopcąc tkwiącym w zębach LMem. - Dała ci? Wytrzeszczył oczy.

- Ryba, nie przesadzaj, przecież znam ją od wczoraj...! - No właśnie - zatroskała się Kasia. - Takie są najgorsze. Nie znają, a dają... Pewnie myśli, że genitalia to nazwa włoskich linii lotniczych... Master nerwowo przeczesał palcami grzywkę. - Słuchaj, odłóżmy tę dyskusję na później... - A co? Wstydzisz się swojej Anielci? - No właśnie. - Oremus porozumiewawczo trącił Jakubowskiego łokciem. - Przy nas nie ma się czego wstydzić. Śmiało, stary. Master zmiażdżył ich wściekłym wzrokiem. - Nelly jest... fajną kobietą. - Wygłosił tę opinię bez przekonania i nieco opornie. - Nelly? - spytał Burak, powstrzymując atak śmiechu. Jakubowski z Oremusem, bez słowa, padli sobie nawzajem w ramiona i zachichotali obłąkańczo. Kasia splunęła dymem. - To lepsze niż Mariola, wiesz? Master rozejrzał się w poszukiwaniu pomocy i zahaczył wzrokiem o Alę. - Nie chcę być niegrzeczny, ale masz żenujące poczucie humoru - oznajmił dobitnie w stronę Ryby. Odrzucił z oczu grzywkę i majestatycznie wkroczył do kibla. - Idę was olać. @ Kawa w plastikowym kubeczku parowała pachnącą mgiełką. Umęczona całodziennym stresem grupka drugoklasistów zwisała z blatu długiej ławki. Za oknem padał wieczny śnieg. Dochodziła szesnasta. Haskal jeszcze nie przyszedł. Ala przeciągnęła się szeroko, niechcący trącając palcami ucho Mastera. - Sory - uśmiechnęła się przepraszająco. Uniósł głowę i popatrzył na nią sennym wzrokiem. - Luśka? - No? - Myślisz, że ja i Nelly do siebie nie pasujemy? Alę zatchnęło.

- Nieee - wyjąkała, mobilizując cały swój spokój. - Ale ona mnie kocha - dodał po chwili. - Tak mówi. Ja też cię kocham - chciała powiedzieć, ale ugryzła się w język. - Luśka - kontynuował, podparłszy się na łokciu - tak w ogóle, to chyba się wczoraj na mnie wkurzyłaś, nie? - Nie. Master ziewnął. - To dobrze - odparł z ulgą. - Myślałem, że się wkurzyłaś z tym ojcem... Tak mi się chlapnęło. Ale skoro się nie gniewasz, to fajnie... Ryba jest dla mnie wredna, Burak jakiś taki naburmuszony... Nie wytrzymałbym, gdybyś ty też się obraziła. - No coś ty? - spytała łagodnie. - Za co? - Uffff...Wyglądałaś na solidnie wściekłą. - Zdawało ci się. - Ala uśmiechnęła się promiennie i pomyślała o mankamentach męskiego pogłowia. Puści, próżni, podatni na sugestie i z zaburzonym zmysłem obserwacji. Cud, że przetrwali jako gatunek. Uspokojony Master ziewnął ponownie i spojrzał na zegarek. - Jezu, niech ten grubas już przyjdzie... Ileż można siedzieć w szkole?! - Siedź. Rośnie ci IQ... - Raczej hemoroidy - oparł głowę na rękach i popatrzył na Alę oczami skośnymi od naciągniętej skóry. - Głodny jestem. - Może chcesz kanapkę? - zagadnął życzliwie Burak. - Toksyczny serek? - Sałatka z jaj. - Czyich? Burak przewrócił oczami. - Wiejskich. Jakbym ci powiedział, że z moich własnych, tobyś zjadł? - Pewnie. Lubię wykańczać konkurencję. Dawaj! - Nie mam. Zeżarłem. - Pryszczata twarz Buraka rozjaśniła się w uśmiechu. Master spojrzał na niego z głęboką urazą. - Oby cię mgliło w PKS-ie...! Do klasy wtoczył się Haskal. - Przepraszam was za spóźnienie, ale siedziałem na

konferencji. Nie z nudów, tylko z przymusu. Łapczywie wychłeptał kawę, rozpinając jednocześnie sztruksową marynarkę. - No dobra. - Otarł usta. - Co my tu mamy? Ostrożnie opadł na krzesło, które jęknęło pod jego ciężarem. - Pozwolicie, że najpierw przybliżymy sobie postać głównego bohatera. Czy może ktoś chce zabrać głos? - Rozejrzał się po sali. - Profesorze, niech nas pan nie podpuszcza... - jęknęła Kasia. - Okej. - Wygodnie wyciągnął nogi pod biurkiem. - Umówmy się, że to było pytanie grzecznościowe. Judasz Iszkariot, Juda z Kariotu, Juda z Kiriatu - to z Bułhakowa - to różne wersje imienia. Kariot był miastem w starożytnej Judei. Podbili je Żydzi mniej więcej w trzynastym wieku przed naszą erą można pogrzebać w Księdze Jozuego, gdyby ktoś się specjalnie nudził... - Profesorze, wątek panu ucieka... - Już łapię... O samym Judaszu niewiele wiemy poza tym, że był synem Szymona. Też z Kariotu... Zawód? - Zdrajca - wzruszył ramionami Master. Michelin uśmiechnął się lekko. - A wcześniej? - Skarbnik? - Jakubowski uniósł brwi. - Dokładnie. Oszczędny skarbnik. W dwunastym rozdziale Ewangelii Jana jest nawet nazwany złodziejem. Potem, jak wiadomo, wydał Jezusa arcykapłanom za trzydzieści srebrników. Ktoś wie, dlaczego za trzydzieści? Klasa zgodnie wyprodukowała tępe spojrzenia. - Tyle kosztował niewolnik w Judei... Potem następuje zdrada przez słynny całusek, Jezus umiera, a Judasz, dręczony wyrzutami sumienia, nie chce przyjąć pieniędzy. Popełnia samobójstwo - wedle wersji Mateusza powiesił się, wedle Dziejów Apostolskich - nie wiem, czy dokładnie cytuję spadłszy głową na dół, pękł na pół i wypłynęły wszystkie jego wnętrzności. Ala zauważyła, że Master przełknął ślinę. Chyba naprawdę był głodny.

- Za pieniądze kapłani - lub jak podają Dzieje sam Judasz kupują Pole Garncarza, po aramejsku Chaqel Dema, czyli Pole Krwi, na którym potem chowani są cudzoziemcy. To tyle, jeśli chodzi o Biblię. Zostają jeszcze apokryfy, między innymi słynna ostatnio ewangelia samego Judasza, według której Judasz zdradził, gdyż tak mu nakazał Bóg. - To mamy pięć ewangelii? - zdziwił się Oremus. Haskal przyjrzał mu się zza okularów. Nieco pobłażliwie. - Mamy około trzydziestu ewangelii. To znaczy o tylu wiadomo było na soborze nicejskim w trzysta dwudziestym piątym roku. Niestety, przez cenzurę przeszły tylko cztery proste, zrozumiałe, bez gnostyckiej ideologii. Za posiadanie całej reszty palono na stosie. - Uśmiechnął się sympatycznie. Ale chyba odbiegamy od tematu, dzieci... Na koniec tylko dodam, że apokryfy to przeciekawa lektura. Polecam ewangelię Tomasza Izraelczyka albo Marii Magdaleny - dzięki tej ostatniej Dan Brown zarobił mnóstwo pieniędzy... - Wziął do ręki wybór wierszy Kasprowicza i szybko przerzucił kilka stron. - Mam pytanie: czy ktoś to w ogóle czytał? Młodzież zamilkła, skonsternowana. Ryba uniosła rękę. - Ja. - Budujące... Zróbmy więc tak: ty, moja droga, zejdziesz do sklepiku po jeszcze jedną kawę, a reszta w tym czasie zagłębi się w lekturze. Kasia poderwała się z ochotą. - Może coś do jedzenia, profesorze? Na pewno jest pan głodny... Michelin zastanowił się. - Śledzia. I trzy batony „Pawełki” z nadzieniem toffi. Powiedz, że to dla mnie. - Już lecę - zaszczebiotała Kasia i w podskokach ruszyła do drzwi. - Mnie to nie zapyta, czy jestem głodny... - pożalił się Master. Zerknął na wiersz, starannie przepisany przez Zosię i odbity na ksero. - Wolałbym poczytać coś normalnego... „Małego Piłkarza” albo „Przegląd Sportowy”...

Nastała cisza. Michelin otworzył „Echa Stadionów” i poziewując, przewracał leniwie strony. - Już? - spytał po trzech minutach. Odpowiedziały mu przeczące kwiknięcia. Michelin wrócił do kartkowania gazety. - Jak skończycie, akurat będę jadł - mruknął. - To nie moja wina, że robimy etykę w porze obiadu. Przykro mi to mówić, ale jesteście prześladowaną mniejszością... Dobrze, że dzisiaj nie zamknęli sklepiku, ale to chyba przez przypadek, niestety... Jak na zawołanie pojawiła się Kasia z kawą i śledziami, zwiniętymi w rozpadające się roladki. Przyprószone zwiędłym szczypiorkiem, przygnębiająco zwisały z wykałaczek, obryzganych kleksem śmietany. - Ostatnie - wyjaśniła, uprzedzając pytające spojrzenie Michelina. - Pani Rysia specjalnie schowała dla pana. Razem z jajkiem. - Wyciągnęła z kieszeni dżinsów obrane jajko i zdjęła przyklejoną doń gumę do żucia. Obejrzała obiekt dokładnie, chuchnęła, przetarła i położyła na biurku. - Pawełków nie było, więc wzięłam jacki. - Super - ucieszył się Michelin, rzucając się na śledzie i równocześnie odwijając z papierka baton. - Nie ma to jak mała przekąska... Dzięki wielkie. Oremus przełknął głośno ślinę. - Smacznego - powiedziała Kasia z żalem, pożądliwie zerkając na jajko. Pedagoga osaczyły głodne spojrzenia. Zakrztusił się, plując szczypiorkiem. - Będziecie się tak patrzeć? - zgadł. Nikt nie odpowiedział. Burakowi głośno zaburczało w brzuchu. - No dobra - skapitulował, popychając w jego kierunku papierową tackę. - Zjem w domu. Wyposzczona młodzież dopadła tacki, szarpiąc zębami ryby i spluwając dyskretnie kręgosłupami o ażurowym splocie. Wykałaczka trafiła Alę w oko. Michelin z rezygnacją dorzucił jajko, zadowoliwszy się

batonem, którego począł pogryzać z ponurą miną. - Nie chcę was poganiać, ale może zajmijmy się wierszykiem. Ile wam zostało? - Dużo, profesorze - przyznał się Burak, wycmokując z siekaczy fragment śledzia. - Ja doszedłem na polskim do szóstej linijki, a potem wyleciałem z klasy. Pytaliśmy się potem kolegów, co nie wylecieli, to powiedzieli, że pani Prześniak omówiła wszystko na początku. Mam nawet notatkę. Podsunął Michelinowi pod nos zeszyt. Ala zauważyła, jak w trakcie czytania Haskalowi opada szczęka. - Hmm... - skomentował. - Zróbmy tak: jedźmy po kolei, ja będę mówił, a jak ktoś czegoś nie będzie rozumiał, to może pytać. Nie jestem polonistą, zaznaczam, i nie wiem, co poeta miał na myśli... Strona pierwsza. Wiadomo, o co chodzi? spytał, zezując zza szkieł. - Zdrada, zdrada i jeszcze raz zdrada. Jesteście inteligentnymi ludźmi, więc wiecie, że podmiot liryczny, upodlony swoim niecnym czynem, wyraża żal z powodu tego postępku, itede, itepe... - Zmarszczył brwi. Strona druga: zdrada, zdrada, zdrada, wyrzuty sumienia, strach przed karą, srututu- tu... Święta Weronika z twarzą Jezusa odbitą na płótnie, kto to był - każdy wie... - Michelin szybko przerzucał kartki. - Strona trzecia, przeczucie samobójstwa i targowanie się z kapłanami, strona czwartapodmiot liryczny prześladowany przez wspomnienia, o, zaklina się na ojca... strona piąta... teraz na matkę, cena spada do trzydziestu srebrników, strona szósta... - Pochylił głowę i błyskawicznie przemknął wzrokiem po tekście. - Ależ to ładne... - stwierdził po chwili, z uśmiechem na okrągłej twarzy. Obrócił kartkę. - Strona siódma, mgła go przestraszyła, kłamca i zdrajca, i uwodziciel szuka schronienia... - Dlaczego uwodziciel? - spytała trzeźwo Kasia. Michelin uniósł głowę. - Zaraz powiem... - Pochylił się ponownie, żując batonika. Strona ósma... na czworakach - być może nawiązanie do Księgi Daniela i króla Nabuchodonozora, który za urąganie Bogu musiał żreć trawę i zachowywać się jak zwierzę... Zaspa go

dusi... dzieci idą... śpiewają sobie piosenkę... widzi ciernie. Strona dziewiąta i ostatnia... śmierć mu gryzie wynędzniałą duszę, podmiot tłumaczy się, że jest nie pierwszym zdrajcą i nie ostatnim, chce, żeby go zabić, tylko nim nie gardzić... Wyprostował się na krześle. - No i czego tu nie rozumiecie, hę?... Pani Prześniak na pewno mówiła wam o okolicznościach, w jakich powstał „Judasz”? Uczniowie pokręcili głowami. - O Kasprowiczu i Przybyszewskim? - Profesorze, niech się pan nie znęca... - zaprotestował Master, który choć był dzisiaj pierwszy raz na etyce, już wyczuł subtelną aurę szacunku, otaczającą Haskala. Nauczyciel chciwie wyżłopał drugą kawę. - Kojarzycie Przybyszewskiego? Sztuka dla sztuki to jego najsłynniejsze powiedzenie... Pokiwano głowami. - A „Requiem aeternam”? I alternatywna Biblia, zaczynająca się od słów: Na początku była chuć? - Ciekawe - zainteresował się Master. - Dlaczego tego nie przerabiamy? - W trosce o waszą młodzieńczą wrażliwość. - Michelin wrzucił kubek do kosza. - Zacznijmy od poety... Jan Kasprowicz, autor „Judasza”, to geniusz. Autentyczny geniusz, który pokonał wszystkie szczeble drabiny społecznej, by w końcu zostać wybitnym twórcą, tłumaczem, profesorem uniwersytetu, a wszystko to osiągnął niesamowitą pracą i dzięki sile charakteru. Kasprowicz był chłopem z Szymborza małej wioski na Kujawach. W dzieciństwie pasał gęsi i inne takie... Na twarzy Buraka odmalowało się autentyczne zainteresowanie. - Rodzice byli analfabetami, chcieli wykształcić go na księdza, ale uparty synek obrał inną drogę zawodową. Z pomocą Józefa Przybyszewskiego - nauczyciela i jednocześnie ojca Stanisława Przybyszewskiego, tego od chuci - Jasio zdał maturę i zaczął pisać wiersze. Po długich a ciężkich cierpieniach stał się uznanym poetą, który niestety - jak większość wybitnych ludzi

- nie miał szczęścia do kobiet. Z pierwszą żoną się rozwiódł. W drugiej, Jadwidze Gąssowskiej, zakochał się na zabój do tego stopnia, że ona sobie intensywnie romansowała, a on wybaczał. Po siedmiu latach małżeństwa nastąpił kryzys - Jadźka zdradziła go z najlepszym przyjacielem, Stanisławem Przybyszewskim - mitomanem, satanistą i alkoholikiem. I oto nasz Judasz. Oremus zamrugał z niedowierzaniem. - Więc ten wierszyk ma drugie dno? - Co najmniej... Czytaliście „Dies irae”? Grzeszna Ewa, oddająca się szatanowi w dość obrazowy, że tak powiem, sposób? „Dies irae” powstało półtora roku przed „Judaszem”. Kasprowicz przeżywał wówczas kryzys małżeński, co prawda niezwiązany z Przybyszewskim, ale spowodowany obserwacją charakteru żony, który już wówczas wydawał mu się niestały... chyba w związku z jakimś poznanym przez małżonkę prawnikiem czy kimś takim... Kolejny dramat już wisiał w powietrzu, bo Jadźka od lat uwielbiała Przybyszewskiego i jego neurasteniczną prozę. Żeby było śmieszniej - Przybyszewski uwielbiał Kasprowicza. Pisał do niego bałwochwalcze listy, entuzjastyczne recenzje jego wierszy wysyłał do gazet, jeździł z prelekcjami o jego twórczości, podziwiał, adorował... no i oczywiście razem pili. - No i co? - wyszeptał z przejęciem Jakubowski. - Pewnego dnia Przybyszewski przyjechał do Lwowa, gdzie mieszkał Kasprowicz z żoną i dziećmi... Oczywiście Przybyszewski też miał żonę i dzieci... dużo dzieci, niekoniecznie z żoną. - Haskal uśmiechnął się i potarł ręką czoło, jak gdyby o czymś sobie przypomniał. - A propos żony, była to szalenie ciekawa postać. Nazywała się Dagny Juel, była Norweżką, bardzo piękną, i przez szereg lat odgrywała rolę muzy nie tylko Przybyszewskiego - którego notabene nikt by nie pamiętał, gdyby nie ona i Kasprowicz - lecz także całej ówczesnej skandynawskiej bohemy. Kochali się w niej artyści z najwyższej półki. Nawet sam Munch - podkreślił i rozejrzał się wyczekująco. Odpowiedzią był absolutny brak reakcji i zdziwione uprzejmie

oczka. - Edvard Munch - powtórzył z naciskiem. Cisza. - Autor „Krzyku” - poddał się Michelin. - Czy nikt nie wie, co to był „Krzyk”? - Horror - powiedział Master. - Horror - zgodził się Michelin. - Płonące niebo i postać krzycząca na moście... Dobra, wracajmy do tematu. Jadźka, która, jak już mówiłem, od dawna była wierną fanką Przybyszewskiego, zadurzyła się w nim, o czym Przybyszewski nie omieszkał poinformować przyjaciela. Kasprowicz walczył o nią przez dwa lata, Jadźka odchodziła i wracała, wreszcie kilka lat później rozwiodła się i wyszła za Przybyszewskiego, który okazał się, delikatnie mówiąc, niewiernym mężem. Niewiernym i niepozbawio- nym prócz tego kilku drobnych wad, takich jak rozrzutność, uleganie nałogom czy choroby psychiczne, nasilające się po tak zwanym dużym spożyciu. W dwa lata po zdradzie żony i przyjaciela Kasprowicz napisał „Judasza”. Poemat na cześć Stasia... Niech ktoś z łaski swojej przeczyta na drugiej stronie wers, zaczynający się Przyjacielu... Młodzież posłusznie pochyliła karki nad tekstem. - Przyjacielu! Przyjacielu! A co tam chowasz w zanadrzu? Masz choćby jeden haust dla przyjaciela, co cię serdecznie za to pocałuje? Trzeba mi zalać robaka... - przeczytała Kasia. - Wystarczy. Mamy tu niewątpliwą aluzję do zakrapianych spotkań Jasia i Stasia. Boy-Żeleński, który często obserwował, a jeszcze częściej uczestniczył w zalewaniu robaka, pisze, że panowie strasznie pili, często non stop przez kilka dni, wymieniali się garderobą na znak przyjaźni i w stanie upojenia ogólnie byli mało racjonalni... Zwróćcie uwagę, jak on sobie kpi z tego przyjaciela... Używa tego terminu w odniesieniu do zdrajcy... zwraca się do niego identycznie jak Jezus do Judasza tuż przed jego pocałunkiem: PRZYJACIELU, po coś przyszedł? Biblia była konikiem Kasprowicza, dobrze ją znał, miał różne przekłady, czasem bardzo rzadkie... Był do tego głęboko wierzący, co nie przeszkadzało mu korzystać ze swojej wiedzy na przekór Kościołowi. Po „Dies irae”, „Święty Boże” - i

„Judaszu” zresztą też - został okrzyknięty bluźniercą... Jego szczęście, że Młoda Polska lubiła bluźnierców. - I stąd ten uwodziciel? - odgadła Kasia. Michelin pokiwał głową. - Najwyraźniej. Tu jest mnóstwo wzmianek na ten temat, ale najlepsza chyba na siódmej stronie. Czytaj, Łukasz... Master odchrząknął. - Przyjacielu, otwórz mi wrota swe! Dawnom cię, dawno nie widział, weź przyjaciela w dom! Piękną masz siostrę - może to żona? - Jak w piosence Krawczyka... albo w Księdze Rodzaju, gdzie Abraham ukrywa swoją żonę przed faraonem, mówiąc, że to siostra. Wracając do tematu, pamiętajcie, że romans był strasznym skandalem, Kasprowicz popadł przez to w depresję... i alkoholizm zresztą też, co w sumie było wtedy w dobrym tonie... Wszyscy się z niego nabijali, zwłaszcza że był już wtedy znanym poetą, a do tego wykładowcą uniwersyteckim. Nie ma to jak skandal z wyższych sfer. Każdy to lubi. - No i co było dalej? - spytał Master. - Nic. - Michelin wzruszył ramionami. - Jadźka strasznie żałowała zdrady, chciała wrócić... Zaraz, gdzie ja to widziałem? - Szybko przerzucił stronę. - O tu: Zdradziła brata, zdradziła męża [...] a dziś żal jej, że jej suknia pomięta. To o naszej bohaterce. W innym miejscu Judasz namawia ją do zażycia trucizny... dosyć znamienne, zważywszy, że Przybyszewski jeszcze przed Jadźką wykończył swoje dwie kobiety - kochanka popełniła samobójstwo, a żonę zamordował mu wielbiciel, być może nawet na polecenie męża, he, he... - A Kasprowicz? - spytała Kasia. - Trochę pocierpiał, ale przeżył. Za jakiś czas ożenił się z laską o trzydzieści lat młodszą, która była w niego strasznie wpatrzona, bo był duży i mądry. I żyli długo i szczęśliwie. I poznali Lenina - zakończył Haskal entuzjastycznie. - Łał! Michelin wpakował do ust drugiego batona i żując, przeglądnął jeszcze raz wiersz. - Pewnie coś przeoczyłem, ale ogólny sens chyba łapiecie? -

Rozejrzał się po klasie. Pokiwano mądrze głowami. - Bo tak naprawdę, to chyba przeoczyłem najważniejsze. Popatrzył na Alę. - Wiesz, co? Ala doszła do wniosku, że jakkolwiek uwielbia Haskala (co najmniej tak jak Przybyszewski Kasprowicza, pomyślała przekornie), nie znosi tej jego heurezy. Ciekawych wykładów lubiła słuchać od początku do końca. Postanowiła zadać mu głupie pytanie. - Wiem. Dlaczego Judasz jest rudy? - Hm, hm, hm, hm... - zaśmiał się z zamkniętymi ustami. Ciekawe pytanie. Ktoś wie, dlaczego? Ala pomyślała niedorzecznie, że jeśli Ryba kiedykolwiek prześpi się z Haskalem, ten na pewno przerwie w trakcie i zapyta, czy jest jej dobrze. Schyliła głowę, by ukryć wesołość. Mimowolna wizja Kasi zmiażdżonej stukilowym Michelinem w pozycji klasycznej wyjątkowo ją rozbawiła. Pfuj. To chyba z głodu... Nauczyciel, nieświadomy obscenicznych wizji ze swoim udziałem, kontynuował: - Według tradycji kościelnej Judasz powiesił się na krzewie, który po jego śmierci zakwitł na czerwono. Ponoć faktycznie taka roślinka gdzieś istnieje i nazywa się krzewem Judaszowym. Podchwycili tę legendę średniowieczni malarze i od tej pory zaczęli przedstawiać Judasza jako rudzielca. W taki sposób kolor rudy stał się synonimem fałszu... - Popatrzył na Alę, która zrobiła mądrą minę. - A wracając do najważniejszej kwestii w naszym wierszyku, to chciałem powiedzieć tylko, że jest ładny. Słuchacze popatrzyli po_ sobie z niepokojem. - Ładny - powtórzył Michelin nieco dobitniej. - Można zachwycać się doskonałością rymów, składni, jakichś przeraźliwych tropów stylistycznych, szukać odnośników do Biblii i drugiego dna, ale najlepsze, co możecie zrobić, to poczytać sobie dla przyjemności. Przyjemność - o to właśnie

chodzi w sztuce. Artysta tworzy dla przyjemności własnej, odbiorca musi tę przyjemność znaleźć... To jedyny wysiłek przy konsumpcji tak zwanego dzieła... Czasem opłacalny... Osobiście przyznam się, że nie czytałem wierszy od pięciu lat co najmniej, i teraz się zastanawiam dlaczego... - Wstał i zaczął zgarniać rzeczy do skórzanej torby. - Pewnie dlatego, że w szkole dręczono mnie analizą literacką. Dotąd nie odróżniam oksymoronu od przenośni, wierzcie mi na słowo - to skutecznie obrzydza... Z głębokim smutkiem, malującym się na twarzy, Kasia wstała. - To pan już idzie? - A mam zostać? - zdziwił się Michelin, zarzucając płaszcz na ramiona. - Zlitujcie się, przecież jestem głodny. - Właśnie. - Master wstał i przeciągnął się. - Profesor z ust sobie wyjął, a ty go jeszcze chcesz męczyć! - Właśnie - zgodził się Michelin. - Po takim poświęceniu idę na zasłużony obiad. Mam nadzieję, że nie zapomnicie wszystkiego do jutra? Pa, pa - pomachał tłustą łapą na pożegnanie - i jak coś namieszałem, to niech pani Prześniak sprostuje... - Pani Prześniak może obgryzać ci odciski u pięt... - mruknęła Ryba, a głośno dodała: - Dziękujemy! Michelin zatrzymał się przy drzwiach z szelmowskim uśmieszkiem. - Rozumiem waszą wdzięczność, ale zastrzegam, że nie życzę sobie żadnych prezentów... W razie czego - gotówka... Do widzenia. Uczniowie, chichocząc, podnieśli się z krzeseł. - Do wi-dze-nia! Kiedy za Michelinem zamknęły się drzwi, Master podał Kasi chusteczkę higieniczną. - Biegnij do okna i pomachaj... Ryba obrzuciła go morderczym spojrzeniem, ale odruchowo zerknęła przez szybę. Nagle zachichotała szyderczo. - Patrz, kto tam czeka...! Nelly!!! Master przykleił nos do szyby. - O Boże - powiedział tylko, ale jak się Ali wydawało, z lekką

paniką. - Od której ona na ciebie czeka?! Nie wierzę, że kończy lekcje o piątej po południu...! Patrz, jak przebiera nóżkami w śniegu! szydziła Kasia. - Zimno jej chyba w tym celofanie! Niepowstrzymana przez nikogo, Ryba nagłym ruchem otworzyła okno i wrzasnęła z wysokości drugiego piętra: - Ej!!! Nelly!!! Master złapał Kasię za kark i stanowczo odsunął. Biedna Anielka, obciągnięta czerwoną gumą udającą płaszczyk, skierowała ku oknu spłoszone spojrzenie. Kasia uparcie wystawiła łeb pod pachą Mastera. - Nelly!!! - wrzasnęła, zwisając z parapetu. - Nie zimno ci?! Gumowy kapturek pokręcił przecząco głową. W świetle latarni widać było, że Nelly ma głupawo otwarte usta. - Chodź do nas!!! - darła się Kasia. - Nie bój się!!! To my znajomi Mastera!!! Master zdołał wreszcie zwlec Rybę z parapetu i z głośnym trzaskiem zamknął okno. - Przestań! - warknął. - Zachowujesz się jak debilka... Szybko pozbierał swoje rzeczy i wybiegł za drzwi. Kasia wbiła pięści w kieszenie i gniewnie zaczęła kiwać się na piętach. - Widzieliście? - spytała skrzywiona. - Zakochany, kurwa... @ - Ktoś bezczelnie rżnie więzy naszej przyjaźni - natchniony głos Ryby stłumił przepływający w powietrzu śnieg. Popatrzyła na Alę, chuchając swojskim odorkiem palonych opon z tlącego się LM-a. - Może ona nie jest taka głupia? Ryba przystanęła. - Jak nie jest głupia?! Popatrz na nią! Ala popatrzyła na Rybę. - No co się tak gapisz?! Mętne, rozbiegane oczka, tępa szczęka...

- Po czym poznajesz tępą szczękę? Kasia wzruszyła ramionami. - Po krawędziach... - Kopnęła ze złością grudę śniegu. Słuchaj, ja sobie nie wyobrażam, jak ja będę z nią pić?! - Przecież nie musisz z nią pić! Zresztą takie jak ona albo nie piją, albo piją drinki. I potem głupio chichoczą, jak ktoś się potknie albo zwymiotuje pizzą. I słuchają, co kto mówi, patrzą, z kim tańczy, co robi po pijaku... Kij z tym, że słuchają. Takie jak ona zapamiętują - i to jest najgorsze. - Zobaczysz, że będzie ją wszędzie ze sobą zabierał...! Posadzi ją w knajpie przy stole i będzie patrzył, czy aby się do niej brzydko nie odzywam... Ala jęknęła. - Ryba, on nie będzie jej sadzał przy stole, bo wie, że ty się zaraz zaczniesz brzydko odzywać! Zwłaszcza kiedy się urżniesz, tak jak wczoraj... Kasia się zasmuciła. - No widzisz... w ogóle nie będę chodzić do knajpy... Tak to się skończy nasza piękna, długoletnia przyjaźń, pełna poświęceń, jeden za wszystkich - wszyscy za jednego (nawet za Buraka tak jak dzisiaj)... i jak ja mam być spokojna, kiedy to nasze braterstwo, nasze przymierze, naszą malutką, wyuzdaną moralnie sektę demoluje jakaś Anielcia?! Żeby to jeszcze była jakaś, kurde, no... Patrycja, Wiktoria, jakaś górnolotnie brzmiąca Sandra albo Wioletta, to jeszcze rozumiem, ale Anielcia? - wyszeptała z goryczą. - Słychać, że to wypłosz z Piszczelin... - Nelly... - poprawiła Ala i nagle doznała objawienia. - Neli z Piszczelin... Ryba rozpromieniła się. - Neli z Piszczelin - powtórzyła, smakując z zachwytem nowe powiedzonko. - Ale fajnie! Zachichotały cieniutko. Mróz jakby zelżał, śnieg przestał padać. Nagle równocześnie uświadomiły sobie, że wokół rozciąga się kusząca panorama migającego po- świątecznymi lampkami miasta. Ryba ujęła Alę pod rękę.

- Mały klinik po cavalierze? Ala pokręciła głową. - Wolę herbatkę. Wąchają mnie w domu... - Mnie też. - Kasia posmutniała, ale zaraz dodała szeptem: Zważ jednak, moja droga, iż te łinterfresze od Oremusa mają jebutnie miętowy bukiet... @ Ala starannie przepisywała do zeszytu arcymądrą notatkę pod tytułem: «Judasz» - alegoria zdradzonej przyjaźni w świetle osobistego dramatu poety”. Doszła właśnie do fragmentu o pomiętej sukni, gdy do pokoju wsunął się teflonowy garnek z pokrywką, spod której, ku swemu przerażeniu, dostrzegła wystający koci ogon. Ala wlepiła zdumiony wzrok w Bazyla, który stanął nad garnkiem w pozycji kata, z uśmieszkiem na różanych wargach. W rączce trzymał mikser. Ala poderwała się, drąc niechcący fragment notatki, i brutalnym ruchem wyszarpnęła Bazylowi narzędzie zbrodni. Mikser na szczęście nie był podłączony. Bazyl popatrzył na nią złowrogo spod zwężonych powiek i zrobił bardzo głęboki wdech. - AAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!! - zawył przeciągle, zerkając na ciotkę suchymi oczkami. Wystraszony Brudas miauknął i wyskoczył z garnka, donośnie waląc łbem w pokrywkę. Następnie wspiął się w panicznym pośpiechu na firankę, rozdzierając ją lekko pazurami, i z wysokości karnisza puścił w powietrze bezszelestnego bąka. Do pokoju wbiegła mama. - Bazylku, kochanie! Co się stało, perełko najdroższa?! Bazyl, chlipiąc fałszywie, wskazał na dzierżony przez Alę mikser. - Dlaczego się z nim droczysz, jak się grzecznie bawi?! - Chciał zmiksować kota! - Przecież on nie umie włączyć tego do prądu - warknęła mama, wyrywając córce mikser i wręczając go z czułym

uśmiechem Bazylowi. - Masz, rybeńko... baw się. Co się tak patrzysz? Babcia ma zdjąć kotka? - Gagun - potwierdził Bazyl, wlepiając w Brudasa pożądliwe oczka. Ala uznała za wskazane zainterweniować. - Mamo, a pomyślałaś, co będzie, jak on się nauczy włączać mikser do prądu? Mama nie odpowiedziała, bo właśnie zauważyła podartą firankę i skojarzyła panujący wokół smród z dyndającym u sufitu zwierzęciem. Brudas, mimo protestów, został zdjęty z firanki i umieszczony w sąsiednim pokoju. Bazyl pognał za nim z mikserem, szczerząc triumfalnie ząbki. Za chwilę rozległ się straszny łomot i żałosne miauknięcie. - Wywietrz tu - poleciła mama zmęczonym głosem i udała się na rekonesans. - Co mu zrobił?! - krzyknęła Ala, otwierając okno. - Nic - odparł dziadek ze spokojem, wchodząc do środka. Włożył mu wtyczkę do nosa... Ale już wyjął - dodał pośpiesznie, widząc nerwową reakcję wnuczki. - Pewnie usłyszał coś o włączaniu i chciał sprawdzić. On jest bardzo mądry, ten nasz Bazylek - oznajmił z szacunkiem. - Bardzo - wycedziła Ala. - Szkoda tylko, że nie sprawdza wszystkiego sam... Wtyczkę mógł włożyć SOBIE do nosa... - To jeszcze dziecko. - Dziadek machinalnie przeglądnął leżący na stole zeszyt. - Nie chcę się wtrącać, ale dlaczego uczysz się polskiego, a nie matmy? Poprawiłaś już te jedynki? - Gdybym poprawiła, tobyś wiedział. - Ala spojrzała na niego z irytacją. - Wszyscy by wiedzieli! - Kiedy masz matmę? - Jutro - westchnęła. - Ta cholerna baba wpędzi mnie do grobu! - Ta kurduplowata? Nie martw się, za pięć lat nie będziesz jej pamiętać... Ala spuściła głowę. - Będę. Do końca życia jej nie zapomnę.

@ ŚRODA Gnida wdreptała do klasy z dziennikiem pod pachą i wyrazem twarzy właściwym zamachowcom-samobójcom przed atakiem terrorystycznym. „Ja wam, kurwa, pokażę” - głosił ów wyraz twarzy i wszyscy obecni wiedzieli, że magister Wszanka zaraz pokaże. Ciężkim zadem wbiła się między poręcze krzesła. Nie wiadomo, co rozsierdziło ją tak, że konwulsyjnie zaciskała uma- zane ogniście pomarańczową szminką wargi, które pomijając fakt, że przedstawiciele owej gromady zwierząt nie mają warg - można by nazwać gadzimi. Ala doszła do słusznego wniosku, że gdyby nie szminka, kto wie, czy w ogóle zauważyłaby, że magister Wszanka ma wargi. A miała. I to jakie wąskie... Prócz zdumiewająco zredukowanych warg podziwiała w Gnidzie jej doskonały instynkt myśliwego. Nauczycielka wyczuwała ofiarę bezbłędnie i z dużej odległości. Była jak pies gończy, jak ogar węszący krew i strach zaszczutej zwierzyny. Ala była pewna, że dzisiaj odpytywanie zacznie się od Niezdybki, która samym wyglądem prowokowała do znęcania się. Była powolna, gruba i brzydka, a poza tym nie rozumiała z matematyki absolutnie niczego - podobnie jak większość osób w klasie, z tą różnicą, że po Niezdybce było to widać. - Pawlacz - rozległ się głos, na dźwięk którego Alę przeszły ciarki. Wstała za szybko i znowu utkwiła między ławką a krzesłem. Czy ten cholerny Burak musi się zawsze tak rozpychać? - Chodź tu, dziewczyno, i pokaż zadanie. Ala drżącą ręką wyciągnęła zeszyt. - Chodzić nie umiesz?! - zajazgotała gniewnie Mariola. - A może ci się nie chce? Jak ci się nie chce, to nie musisz odpowiadać. Dostaniesz jedynkę i po kłopocie.

Skopany pod ławką Burak wreszcie się odsunął i uwolniona Ala podeszła do biurka. Gnida założyła okulary w grubych tombakowych oprawkach, przypominających kolorem zakrzepły mocz, i zniecierpliwionym ruchem przerzuciła kartki. - Odpisałaś od Kobiałki? Ala zapragnęła nagle być Chuckiem Norrisem, wybijającym z półobrotu wszystkie paskudnie wyszczerzone zęby z szarym nalotem. - Nie. Oczywiście, że od Kobiałki, ty zwyrodniała jędzo. Wszyscy odpisują od Kobiałki, bo nikt inny nie kuma matmy. - No to zrób to samo na tablicy. Ala zaklęła w duchu, ale ponieważ przygotowała się na najgorsze i wkuła na pamięć zadanie, dziarsko nabazgrała na tablicy rząd cyfr. Gnida przypatrywała się jej przez chwilę. Niestety, nie miała się do czego przyczepić, więc wybrała kolejną ofiarę. - Niezdyyybka... - zaśpiewała przeciągle, modulując głos i obserwując z rozkoszą, jak Niezdybka umiera ze strachu. Własności działań na potęgach. Dla dowolnych liczb dodatnich a, b i dowolnych liczb rzeczywistych x, y, prawdziwe są wzory... Jakie - napisz. Niezdybka na miękkich nogach podeszła do tablicy obok i zajęła się międleniem kredy. Dysząc z przerażenia, zaczęła błagalnie łypać na Alę. - Ax... - zaszumiała Ala przez zęby. - NIE PODPOWIADAJ! - wrzasnęła Gnida strasznym głosem. - Zaraz wrócisz do ławki, cwaniaro jedna! Dla Ali tytuł cwaniary był sporym komplementem, gdyż zwykle postrzegała siebie jako osobę pasywną i niezaradną. Niezdybka, dygocąc, zmobilizowała wreszcie mnemony i napisała pierwszy wzór. Gnida, z twarzą bladą i skurczoną jak przy długotrwałej obstrukcji, zerknęła na tablicę. - Jesteś pewna? Niezdybka gorączkowo prześledziła wzór i spanikowanym

wzrokiem popatrzyła na Alę, która skinęła niedostrzegalnie głową. - Tak. - No to dalej. Na co czekasz? Pisz: ax razy ex... Skołowana uczennica napisała ax razy ex, lekceważąc ostrzegawcze psyknięcia Buraka i ociekający obłudą uśmieszek Gnidy. - No pięknie.- skomentowała. - Zawsze tak wierzysz we wszystko, co ci mówią? Niezdybka, która zawsze wierzyła, z wahaniem gapiła się na tablicę. - A może jest dobry? Co, Pawlacz? Według ciebie to jest dobry wzór, prawda? - Nie - odparła twardo Ala. - Ależ ty jesteś pewna siebie - skomplementowała ją znowu Gnida. - Skończyłaś już to odpisane zadanie? - Tak. Zerknęła znad kiczowatych oprawek na wynik i porównała go z zeszytem. - Siadaj, dziewczyno. Nic nie umiesz, ale jesteś na tyle cwana, żeby odpisać od kogoś, kto umie. Ale nie martw się, przyjdzie kryska na Ma- tyska, jak mówią. Ala postała chwilę pod tablicą, na wypadek gdyby Gnida chciała zacytować jeszcze jakąś mądrość ludową, po czym wróciła do ławki. Nie dostała nic. Nawet głupiego plusa. Ani nawet półplusa, który był osobistym wymysłem magister Wszan- ki i miał wartość pośrednią między minusem a plusem (dowolna kombinacja półplusów z pełnowartościowymi plusami i minusami przekładała się na dowolne oceny - według uznania magister Wszanki, oczywiście). Gnida tymczasem skoncentrowała uwagę na swojej ofierze. - No, dziewczyno! Skończ ten wzór. Pisz: ax razy ay... Niezdybka zawiodła nadzieję pedagoga i nic nie napisała. - To ty nawet pisać nie umiesz? Kończyłaś podstawówkę eksternistycznie? - spytała matematyca i rozejrzawszy się po klasie, wybuchnęła wysokim, psychodelicznym chichotem.

Ona jest pierdolnięta, pomyślała Ala z absolutnym przekonaniem, patrząc na boki i obserwując ze zdumieniem, jak IIb zaczyna nerwowo pochrząkiwać, imitując wesołość. Pluto smutny jak karawaniarz wydał z siebie szydercze „ha, ha, ha”, ale natychmiast dostał propozycję pomocy koleżance przy wzorach, więc się zamknął. - No pisz! - Gnida zdradzała typowe objawy choroby umysłowej i od upiornego rechotu płynnie przeszła do wrzasku. - PISZ! Ax razy ay równa się ile?! Niezdybce wypadła kreda. Podniosła pośpiesznie przemoczony kikut i zaczęła pisać trzęsącą się ręką. Gnida obserwowała ją, pstrykając długopisem. Trzask, trzask, trzask, trzask - dźwięk powtarzał się z maniakalną częstotliwością, a Niezdybka, doszedłszy do „równa się”, zastygła sparaliżowana. Ala zauważyła, że chyba zaczęła płakać, bo plecy jakoś tak dziwnie jej podskoczyły. - Równa się a? b? c...? A może n? Jak nieuk, co? - skrzeknęła Gnida radośnie, obserwując, jak Niezdybka pociąga nosem. - A... - wyjęczała uczennica. - Na pewno...? Trzask, trzask, trzask, trzask... - A - powtórzyła po jakimś desperacie, który odważył się pod powiedzieć. - Dobrze, że nie jesteś jeszcze głucha...! I co ma być nad tym a? Zmaltretowana Niezdybka odłożyła kredę. - Nie wiem... nie wiem... Gnida przekrzywiła stoczoną szaleństwem główkę i na oczach przerażonej klasy zaczęła kiwać się na boki. - Nie wiem, nie wiem, niewiemniewiemniewiem... - Miało to być chyba przedrzeźnianie płaczącej Niezdybki, ale nikt tego nie przyjął i IIb zastygła w ciężkim szoku. - TO KTO MA WIEDZIEĆ?!! - wrzasnęła Gnida, nieruchomiejąc nagle i plując śliną zza pomarańczowej kreski na ustach. - JA mam wiedzieć?!

Niezdybka rozmazała rękawem na twarzy żółtawego gila i zatrzęsła się z płaczu. - Czy... mohe iść po chusteczkę? - NIE. Najpierw skończysz wzór. I nie ślimacz się, bo ci się sadło trzęsie, tępoto!... - Ale ja nie wiem... - zasmarkała żałośnie. Na opuchniętej, czerwonej twarzy tkwiły zaparowane okulary, które co chwila przecierała spoconym palcem. Gnida popatrzyła na nią z mieszaniną satysfakcji i obrzydzenia. Otworzyła dziennik. - To co? - spytała słodziutko. - Piszemy jedynkę? Poniżona Niezdybka pokiwała z wdzięcznością głową. - To już trzecia - poinformowała wesoło Gnida. - Jesteś pewna? - Tak - chlipnęła, rozmazując następnego gila wierzchem pobrudzonej kredą ręki. Gnida z namaszczeniem przytknęła długopis do środka schludnej rubryczki i jeszcze raz popatrzyła na uczennicę. - Mam ci wstawić jedynkę? Ala, obserwując roztrzęsioną Niezdybkę, była pewna, że wrzaśnie ona coś w rodzaju: „Wstawiaj, kurwa!!!”, ale ta pokiwała tylko bezwolnie głową. - Odsuń się, bo ci kapie z nosa na dziennik - poleciła Mariola Wszanka i brutalnym ruchem wpisała ocenę. - Usiądź. Niezdybka, z wyrazem ulgi na twarzy, wróciła do ławki. - Widziałaś? - zaszemrała Kasia kątem ust. - To dopiero mistrzostwo świata. Doprowadzić człowieka do takiego stanu, żeby sam się prosił o jedynkę... Ala dźgnęła Kasię łokciem, bo tombakowe oprawki nagle błysnęły w ich stronę. - Cisza, Pawlacz! Trzeba było się wygadać, jak stałaś na środku! Ala zgięła się nad zeszytem. - Temat lekcji... Funkcja wykładnicza. Dyżurny, masz tu książkę, podyktuj definicję. Ja zaraz wrócę. Wyłuskała obły tułów z krzesła i podała Jakubowskiemu książkę w usłużnie wyciągnięte dłonie.

- A niech mi tu będzie głośno... - zaczęła złowróżbnie - to... - Będziemy mieć kłopoty - dokończył pokornie dyżurny. - Zaraz wracam - oświadczyła i drobiąc czółenkami, opuściła klasę. Jakubowski odczekał chwilę. - Leki, to trzeba brać przed, a nie po... - warknął w stronę drzwi. - Ty stara, obleśna, karłowata pizdo... Boże, jak mi ulżyło! - westchnął, odwracając się od drzwi. - Dobra, piszcie, bo tego jest dużo... @ Po matematyce Ala była tak zdenerwowana, że z trudnością skupiła wzrok na plecach Mastera. Znowu miał na sobie tę wyzywającą koszulkę. Widok estetycznej rzeźby umięśnienia, poruszanego rytmicznie falującymi żebrami, podziałał na nią kojąco. Odwrócił ufarbowaną potylicę, utrzymaną w starannie wystylizowanym nieładzie i uśmiechnął się szelmowsko. - Masz kłujący wzrok, Luśka - wyszeptał konspiracyjnie, gdyż właśnie trwała lekcja polskiego. Ala pomyślała, że gdyby istotnie miała kłujący wzrok, plecy Mastera wyglądałyby jak po akupunkturze. Dokonanej drutem dziewiarskim przez sadystę-pasjonata. - Bardzo cię boli? - Przerażająco... Masz takie okrutne, pastwiące się oczy... Chciał jeszcze dodać coś głupiego, ale w tym momencie natknął się na karcący wzrok Zosi. - Poproszę o twoją notatkę, Łukaszu. I twoją też, Alicjo. - A ja? A ja? - wyrwała się Kasia, ale Zosia zbyła ją wymownym milczeniem. Ala podała zeszyt, przypominając sobie nagle o naddartej kartce. Zosi się to nie spodoba. Nie wspominając o wywrotowej treści. Jak przewidziała, widok sponiewieranych stron wywołał u polonistki zgorszony grymas. Starannie przełożyła Misia Yogi na kraj biurka i z odrazą muskając zeszyt koniuszkami palców,

zagłębiła się w lekturze. Po jakichś dziesięciu sekundach Ala dostrzegła na twarzy przy biurku głębokie niezrozumienie, po kolejnych dziesięciu niedowierzanie, a po kolejnych dziesięciu Zosia zerwała się na równe nogi w stanie świętego wzburzenia. - Ja mam to samo - uprzedził Master, patrząc na nią radośnie i wyczekująco. - Odpisywałeś? - Broń Boże... Zamieściłem tylko te same elementy. Wie pani: Ka- sprowicz-rogacz i Przybyszewski-satanista. Klasa wymieniła pytające spojrzenia. Oremus chrząknął wymownie, dając do zrozumienia, że znajduje się w wąskim kręgu wtajemniczonych. - To są jakieś brednie - obwieściła Zosia, potrząsając zeszytem. - Proszę w ogóle nie używać takich słów. - Jakich? - Fałszujących rzeczywisty obraz poety. - Ale on naprawdę był satanistą! - I alkoholikiem! - wyrwała się Kasia. - Nie wiadomo, co gorsze... Zosia zamaszyście wręczyła Ali zeszyt. - Zapominacie, że rozmawiamy o analizie wiersza Kasprowicza, a nie o Przybyszewskim i jego rzekomych przypadłościach! Pluto podniósł rękę. - A dlaczego o tym nie ma w podręczniku? Nauczycielka wzięła głęboki wdech. - Bo to nieprawda. To są jakieś niepotwierdzone hipotezy. Stanisław... - Satanisław... - poprawił serdecznie Master. - STANISŁAW Przybyszewski był cenionym pisarzem, poetą, eseistą i dramaturgiem. Propagował skrajny modernistyczny estetyzm. - Widać było, jak Zosia zezuje w stronę Misia. Będziemy się jeszcze o nim uczyć. Na razie nie doszukujcie się we wszystkim sensacji, na wzór swoich niedouczonych kolegów... - I koleżanek - dodała Kasia z niewinną miną.

- Katarzyno... BARDZO cię proszę, żebyś nie wchodziła mi w słowo... - Tak jest - zgodziła się Ryba i natychmiast podniosła rękę. Zosia usiłowała zignorować sterczącą jej przed nosem kończynę. W końcu się poddała. - Słucham? - warknęła. Kasia wstała. - Pytam jako osoba niedouczona... Dlaczego nasze notatki to brednie? - Odpowiem ci jak osobie niedouczonej. - Zosia uśmiechnęła się wzgardliwie. - Uważam za wielkie nadużycie i za brednie po prostu łączenie tego wiersza... tego głęboko religijnego wiersza z jakimś skandalem obyczajowym! Z jakimś plugawym romansem, który tu nie ma nic do rzeczy! - Z jakim romansem? - zaciekawiła się Przewodnicząca Mao. - Z plugawym - oświecił ją Master. - Proszę mi nie przerywać - upomniała Zosia. - Poeta Jan Kasprowicz był bardzo wierzący i swoje przekonania manifestował w swojej twórczości. Czerpał z motywów biblijnych i tradycji kościelnej. - Znów zaczęła zezować w kierunku segregatora. - Tytuły jego poematów są znamienne: „Maria Egipcjanka”, „Salve Regina”, „Judasz”, „Salome” i wiele innych... W wierszach tych wiara przedstawiona jest jako wartość nadrzędna, determinująca sens życia. - Zosia zaangażowała się i dostała wypieków. - W czasach zaborów ten wybitny twórca uświadamiał nam, Polakom, tożsamość religijną! To był jego priorytet, jego przesłanie dla narodu! Gdyby istotnie chciał opisać zdradę przyjaciela, ułożyłby jakiś inny wiersz, prawda? - spytała bezsensownie, rozejrzawszy się po klasie w poszukiwaniu potwierdzenia. Niestety, nieznany przedmiot sporu znużył obecnych i polonistkę wspomogły jedynie tępe przytakiwania zagorzałych lizusów, którzy i tak nie wiedzieli, o co chodzi. Jakubowski podniósł rękę. - Ja mam pytanie... - Proszę - zachęciła Zosia z nadzieją. - Skoro ten Kasprowicz był taki wierzący, to dlaczego

przyjaźnił się z satanistą? - Już mówiłam, że Stanisław Przybyszewski nie był żadnym satanistą! - Profesor Haskal mówił, że był... - zaoponował Jakubowski i naraz zorientował się, że strzelił gafę. Ala zamarła w oczekiwaniu na wściekły trzepot powiek i nie zawiodła się. - Ach taaaak... - wysyczała Zosia przeciągle. - To wszystko wyjaśnia. Teraz rozumiem, skąd się wzięła ta świecka analiza! Ale nie, moi drodzy! Nie będziecie dorabiać do religijnych wierszy jakiejś chorej ideologii! - Dlaczego chorej? - zaprotestowała Kasia agresywnie, jak zawsze, gdy ktoś śmiał obrazić jej idola. - Judasz to postać z Biblii, a profesor Haskal jest biblistą, prawda? Nie jest więc chyba całkiem tępy z tego tematu...? Polonistka pieprznęła segregatorem o biurko. Była rozjuszona. - O Biblii powinniście rozmawiać z księdzem! - A to pech! - zmartwiła się Kasia. - Gdybym wiedziała, to chybabym chodziła na religię... - Przydałoby się - stwierdziła Zosia cierpko. - Nie ma nic gorszego niż niedojrzały młody człowiek, chwytający się pierwszej lepszej ideologii, żeby tylko zamanifestować swój bunt przeciwko tradycyjnym wartościom. To zmora dzisiejszych czasów! Nieukształtowane, chwiejne sumienia... podatne na wpływy, na tak zwane atrakcyjne idee... bezkrytycznie przyjmujące szkodliwe treści wychowawcze...! Zapewniam was, że zatruta obyczajowość, nasączona relatywizmem, ateizmem i tą całą laicką moralnością wydaje wyłącznie nadpsute owoce! - palnęła gniewnie, ze straszliwym przekonaniem i popatrzyła na Rybę (Ala zachłysnęła się z zachwytu nad tym paranoicznym zdankiem i natychmiast je zanotowała). Naraz zmieniła ton: - Oczywiście szanuję profesora Haskala, ale przekażcie mu z łaski swojej, żeby nie prowadził za mnie lekcji polskiego, tak jak ja nie prowadzę za niego tej całej... etyki - ostatnie słowo wymówiła cokolwiek lekceważąco.

- Dzięki Bogu - odetchnęła Kasia. - Zresztą i tak byłby problem ze skryptem... Ala z dreszczem fascynacji obserwowała, jak Zosia Narkoza przepoczwarza się w Zosię Furiozę. - Co ty sobie wyobrażasz?! - krzyknęła falsetopodobnym, nienawy- kłym do wrzasku głosikiem. - Za kogo ty się masz?! Ryba, która była zdeklarowaną megalomanką, rozsądnie uznała, że w tym momencie lepiej nie ujawniać swojej rozbuchanej samooceny, i pogrążyła się w milczeniu. - Jestem pedagogiem od dziesięciu lat - zaczęła Zosia z pretensją - ale do tej pory nie spotkałam jeszcze kogoś tak cynicznego, bezczelnego, tak zadufanego w sobie! - Popatrzyła na Kasię jak na istotę niższego rzędu. - Co ty sobą w ogóle reprezentujesz? Tym śmiechem, pomrukami, okrzykami, tupaniem, ciągłym przerywaniem dyskusji...? Tym strojem Kasia zlustrowała z niepokojem haftowane w pacyfki dzwony, ogniście czerwony sweterek z niegościnnym nadrukiem FUCK OFF i obcisły gorset, spod którego wyglądały smoliste szlaczki tatuażu - prowokującym, wyzywającym, lekceważącym nauczycieli, szkołę i rówieśników? Co chcesz dać do zrozumienia? Że należysz do pokolenia JP II? Że wyznajesz uniwersalne dla każdego człowieka wartości jak prawda, dobroć, wiara, umiłowanie bliźniego i ojczyzny? Że jesteś pełnowartościową jednostką, dojrzałą do procesu wychowania w placówce szkolnej i do późniejszego współżycia w społeczeństwie...? Odpowiedz sobie na te pytania, Katarzyno! zachęciła Zosia. - Pamiętaj, że zawsze możesz zmienić swoje postępowanie... Jesteś jeszcze młoda, chociaż młodość często oznacza błędy, których potem gorzko możemy żałować... Ryba stała bez ruchu, gapiąc się na polonistkę jak wół na malowane wrota. - Usiądź - poleciła nauczycielka, mniemając fałszywie, iż skłoniła Kasię do refleksji. Kasia usiadła. Zosia z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku otworzyła dziennik. - Alicjo, Łukaszu... i ty, Katarzyno, również... Praca domowa

jest niesamodzielna, tendencyjna i zawiera niepokojące i nieprawdziwe teorie, dotyczące genezy wiersza „Judasz”. Dopuściliście się jakiejś pożałowania godnej, fantastycznej i wydumanej interpretacji, niemającej żadnego związku z rzeczywistością. Trochę w tym winy profesora Haskala, bo zamiast zachęcać was do korzystania ze sprawdzonych źródeł, narzuca jakieś swoje, wyssane z palca pomysły... - Ala przytrzymała Rybę, wbijając jej paznokcie w rękę - ...zapewne dysponując fragmentaryczną wiedzą o życiorysach obu twórców... Porozmawiam z nim o tym. Wraca jąc do waszych wypracowań - Zosia zamrugała smutno dostajecie oceny dostateczne. Z wyjątkiem Alicji, która dostaje ocenę mierną za nieestetyczny wygląd pracy domowej... @ Po epatującej moralizatorstwem Zosi pojawiła się biologiczka. Była to źle ubrana blondynka o chorobliwie błyszczących oczach i fanatycznym przekonaniu, że obyczaje godowe turkucia podjadka są najciekawszym zjawiskiem we wszechświecie. Dzielenie się tą fantastyczną wiedzą było jej życiowym powołaniem. Nieszczęście IIb polegało na tym, że wiedzę tę chciała potem wyegzekwować. Później przyszedł łysiejący fizyk z jakimś urządzeniem, które kopało prądem (wymusił na klasie, by każdy z osobna dał się kopnąć), potem chemik o sinopomarańczowej karnacji (wyglądał, jak oblany kwasem, stąd chyba nie najlepiej reklamował specjalność zawodową), wreszcie historyczka z zezem zbieżnym i skłonnością do snucia opowiastek rodzinnych. Cała ta menażeria składała się z osobników w miarę sympatycznych, święcie przekonanych o atrakcyjności swoich przedmiotów wykładowych i ich nadrzędnej pozycji w życiu każdego osiemnastolatka. Nic, tylko się uczyć. Kiedy spuchnięta od nadmiaru wiedzy młodzież zaczęła zbierać się do wyjścia, do klasy zajrzała Zielona.

- Nie tak szybko- zastopowała ich, patrząc z niechęcią na Kasię. Kasia odwzajemniła spojrzenie. - Nie wiem, co wyrabiacie na lekcjach, ale przekazano mi, że zachowujecie się skandalicznie... Dotyczy to zwłaszcza dwóch pierwszych ławek z lewej. Master udał, że szuka czegoś w plecaku. - Nie muszę wam chyba przypominać, że za dwa dni macie półmetek, na którym będą wszystkie klasy drugie i wszyscy nauczyciele tych klas. Więc pani Prześniak i pani Wszanka również... Postarajcie się, żeby był to miły wieczór, a nie okazja do obgadywania najgorzej zachowującej się młodzieży w tej szkole. - Rozejrzała się karcąco. - Pewnie niewiele was to obchodzi, ale jestem waszym wychowawcą i denerwuje mnie, że muszę ciągle świecić za was oczami. - Ale my... - zaczęła Kasia. - Materlak, nie obchodzi mnie twoje zdanie!... Wiem, co robisz, rozmawiałam z twoją matką i dziwi mnie, że dalej siedzisz w jednej ławce z Pawlacz. Od jutra siedzicie osobno, zrozumiano? Ala i Kasia niechętnie pokiwały głowami. - Pawlacz idzie do Pryty, Mścidełko przesiada się do Materlak, zrozumiano? Mścidełko i Pryta, dwie największe kujonki w klasie, zajęczały głucho. - Bez dyskusji, drogie panie - zarządziła twardo Zielona i jęki ucichły. - Przykro mi, że musicie cierpieć z tego powodu, ale nie widzę innej metody, żeby doprowadzić niektórych do porządku... To powiedziawszy, posłała Kasi druzgocące spojrzenie i wyszła, zamykając głośno drzwi. Ryba pokazała drzwiom język i przeklinając cichutko, acz obrzydliwie, zaczęła się pakować. @ Popołudnie również przebiegało pechowo. Zamiast jak normalni, dotknięci nieszczęściem młodzi ludzie pójść i urżnąć

się w trupa, a w trakcie głośno wyrzekać na zły los, Kasia i Master dopuścili się dezercji. Na Mastera czekała niezawodna Anielcia (tym razem we wściekle zielonym kożuszku ze sztucznego futerka, w którym wyglądała jak ruchomy żywopłot), a Kasia, zauważywszy Haskala na szkolnym boisku, natychmiast do niego podbiegła, nie żegnając się i gubiąc w podnieceniu czapkę. Było widać, jak coś mu tłumaczy, zaciekle gestykulując i zahaczając rękami o przydługi szalik, w który się w końcu zaplątała. Ala i Burak zostali sami. Brzydcy i samotni, pomyślała, wpychając ręce w kieszenie, bo właśnie zaczął padać mokry śnieg. Burak naciągnął na beret kaptur makabrycznie niebieskiej kurtki i tak stali, gapiąc się wzajemnie na swoje pryszcze. Ala stwierdziła, że takie stanie może być szalenie romantyczne, oczywiście pod warunkiem że nie odbywa się w towarzystwie Buraka, który kojarzył jej się aseksualnie. - No to co? - spytał, wlepiając w nią małe, przymrużone od śniegu oczy. - Nie będziemy tu tak stać. Chodźmy do Szyma. Ala, nie protestując, powlokła się za kolegą, choć wizyty u Szyma nieodmiennie przypominały jej zbiegłych przyjaciół. Odniosła wrażenie, że ona i Burak stanowią tylko jakąś mizerną, połowiczną resztkę, takie dwie czwarte... ułamek proszący się o drugie tyle, albo metrum do polki, która, jak wiadomo, jest siermiężnym tańcem ludowym, bez krzty wdzięku czy wyrafinowania... U ziewającego Szyma Burak kupił dwa piwa, które następnie ostrożnie postawił na stoliku. Milcząc jak grób, popijał z gulgotem z wielkiego kufla. Nie mając nic lepszego do roboty, Ala poszła za jego przykładem, i tak w absolutnej ciszy, unikając patrzenia na siebie, wypili zawartość naczyń. Burak beknął (nieco dyskretniej niż zazwyczaj) i zaczął kręcić młynka palcami. Szymuś włączył Tercet Egzotyczny, i rzewne zawodzenie

„Pamelo, żegnaj” poniosło się po pustej sali. Ala stwierdziła, że wie już, dlaczego „Pod Łosiem” nie ma klientów. Burak odchrząknął (słusznie domyśliła się, że jest już ośmielony i zamierza zacząć rozmawiać): - Jechałem dzisiaj PKS-em z Anielką - pochwalił się. - Zgadnij, co mówiła? - Nie wiem - odparła Ala obojętnie, choć temat szalenie ją interesował. - Że nasz Master jest rewelacyjny, boski, zabójczo przystojny i tak zajebistego mena jeszcze w życiu nie miała. Ala pomyślała, że całkowicie się z Anielką zgadza. - Potem sprawdzała, czy wszystkie PKS-owe gówniary jej zazdroszczą, zaczęła opowiadać, jaki to on ma sprzęt, jakie ciuchy, ile wydaje na fryzjera... Matko święta, jak o jakimś pedale! - wybuchnął, łapiąc się za głowę. - A potem powiedziała, że wszystko byłoby idealnie, gdyby jeszcze nie miał tych swoich durnowatych kolegów... i koleżanek, które go cały czas chcą jej odbić. - Oooo... - skomentowała Ala. - Zwłaszcza takiej jednej z czarnymi paznokciami, co to się maluje jak wywłoka... Ja tego nie powiedziałem - zastrzegł z niewinną miną. - I zaczęła opowiadać, jak wczoraj czekała na niego pod szkołą, a Ryba jak ją zobaczyła, to napluła na nią przez okno... A Master tak się wściekł, że ją chciał przez to okno wyrzucić, za karę, że napluła na Anielkę! I że zaczął ponoć do Ryby krzyczeć, jak ona śmie obrażać jego dziewczynę! A Ryba zaczęła krzyczeć, że Anielka wcale nie jest jego dziewczyną, tylko ona jest jego dziewczyną i żeby ją dla niej zostawił! Ala zaczęła się śmiać. - To jeszcze nie koniec - uprzedził Burak, który po piwie zaczął wykazywać niewątpliwy talent narratorski. - Potem Ryba walnęła go w twarz i powiedziała, że zdradził ich miłość i żeby Anielka trzymała się od niej z daleka, bo jej zrobi krzywdę. - I słyszała to wszystko, stojąc na zewnątrz pod oknem, dwa piętra niżej? - spytała Ala ze śmiechem. - No jasne! A potem Ryba go zaczęła błagać, żeby do niej wrócił, ale on się wyrwał i pobiegł do Anielki, i potem ją

strrrasznie przepraszał, że musiała tego słuchać. No i oczywiście powiedział, że ją kocha i nigdy jej nie zdradzi, a ta wymalowana się do niego przyczepiła i nie daje mu spokoju... Widziałabyś miny tych PKS-owych, tobyś padła...! Kierowca o mało trasy nie pomylił!... A na koniec powiedziała, że boi się tej wymalowanej, bo ma przeczucie, że ona jej coś zrobi. I Masterowi też. - Jak w serialu! Biedna Kasia! - Ala rozczuliła się na myśl o koleżance. - Nie przypadła jej Anielka do gustu, to fakt, ale żeby tak ją dręczyć?! Burak wzruszył ramionami i rzucił tęskne spojrzenie w stronę baru. Ala domyśliła się, że pewnie ma ochotę na piwo, ale żadnych funduszy. - Poczekaj chwilę - powiedziała i zakupiła dwa smakowicie lodowate browarki, które po chwili Szymo z galanterią przyniósł do stolika. - Ale ja nie mam... - zaczął protestować Burak. - Nie przejmuj się - zbyła go machnięciem ręki. - Dzisiaj był taki obrzydliwy dzień, że trzeba się napić. Naburmuszył się. - Nie lubię, jak mi dziewczyna stawia... piwo - dokończył, oblewając się leciutkim rumieńcem. Chciała mu odpowiedzieć: Przykro mi, Burak, ale dzisiaj ci nic innego nie postawię, stwierdziła jednak, że zbereźne skojarzenia nie uchodzą w towarzystwie dżentelmena. - Zdrowie - powiedziała zamiast tego, unosząc kufel. - Zdrowie! - zgodził się Burak. - Tylko za co? Ala zastanowiła się. - Za fantazję naszej Nelly. Ciekawe, gdzie nauczyła się tak łgać? - W PKS-ie. Jak człowiek jedzie w smrodzie dwadzieścia minut, to z zaczadzenia różne głupoty mu do głowy przychodzą... Brzęknęło szkło. Ala upiła oszczędny łyczek, obserwując, jak Burak porusza pryszczatą, niedogoloną grdyką. W ciągu niecałej minuty wlał w siebie wszystko. Może coś go dręczyło?

- Ryba też tak piła... Burak zakrztusił się. - ...a potem musieliśmy ją wkładać do czarnego worka... dokończyła Ala, przypatrując mu się uważnie. Oparł brodę na upstrzonych nagniotkami dłoniach i wpatrzył się w nią intensywnie. - Luśka, nie wiem, jak ci to powiedzieć... Ala poczuła się nieswojo. - W sumie to już dawno chciałem ci to zaproponować... Oderwał ręce od twarzy i zaczął bawić się serwetkami. - Ale potem myślałem, że może sama mi to powiesz, i nie chciałem się narzucać... nie chciałem być namolny, rozumiesz? - Spojrzał na nią pytająco, a w wielkich, brudna- wych dłoniach zaczął pojawiać się kadłub zgrabnego samolociku. - Wiesz, o co mi chodzi? - Nie - wyszeptała, pewna, że zaraz zrobi cudownemu koledze fatalną przykrość. Burak odetchnął potężnie, chuchając piwem. - Chodzi o matmę. Ty nic z tego nie łapiesz, a przecież to takie proste! Po takim wyznaniu Alę zatchnęło jeszcze bardziej, niż się spodziewała. A nawet zrobiło jej się trochę przykro. - Wiem, że nie powinienem się wtrącać, ale widzisz... - Przez przypadek obdarł kawałek samolociku, bo palce lekko mu zadrżały. - Lepiej byś się nauczyła tych zadań, zamiast je ciągle odpisywać. Tylko nie myśl, że nie chcę ci dawać odpisywać, bo ja ci zawsze dam...! - zastrzegł pośpiesznie. - Ale Gnida kiedyś cię dorwie i wtedy wyjdzie, że tego nie łapiesz... A ja ci to wytłumaczę. Jak chcesz. - Jasne, że chcę - zapewniła gorąco. - Kiedyś już prawie miałam cię poprosić, ale głupio mi było tak ci zawracać głowę... - Ha! Widzisz, jaką mam intuicję? - ucieszył się. - Niesamowitą... Skąd ty się w ogóle wziąłeś, Zenon? Burak przymrużył oczy. - Ze wsi... Natura nie ma przede mną tajemnic! No dobra, wyciągaj zeszyt, bo za dwie godziny mam PKS do domu. Stary kazał mi zarżnąć indyki...

W trzy godziny później, siedząc przy biurku, Ala czuła się dużo bardziej pijana i troszeczkę mądrzejsza. A przynajmniej tak jej się zdawało. Poczucie wszechmocy i wszechinteligencji, które pojawiło się po kolejnym piwie, okazało się uzasadnione, bo po raz pierwszy od zamierzchłych czasów podstawówki udało jej się samodzielnie rozwiązać zadanie z matematyki. Postanowiła utwierdzić się w tym przekonaniu i rozwiązała następne. Wyszło. Pomyślała z wdzięcznością o Buraku zarzynającym gdzieś teraz stada niewinnych, gulgoczących o litość indyków zbroczonym krwią, z siekierą zaciśniętą w pokrytej nagniotkami dłoni, po której spływał kawałek soczystego jelita... Niesamowity facet. Szkoda, że taki brzydki... @ CZWARTEK PIĄTEK Kolejne dwa dni upłynęły pod znakiem przygotowań do półmetka. Nauczyciele złagodnieli i przestali pytać, niestety chwilowo, gdyż półroczna klasyfikacja zbliżała się wielkimi krokami. Nad Alą w dalszym ciągu wisiały niepoprawione jedynki. Pomimo olśnienia doznanego na temat funkcji liniowej nie odważyła się zgłosić do tablicy. Za karę Burak gapił się na nią z wyrzutem i wymownie pukał palcem w czoło. Było jej z tego powodu troszkę przykro, ale wystarczyło, że popatrzyła na Gnidę, i już wiedziała, że nigdy się nie zgłosi, choćby Burak miał sobie wypukać w głowie dziurę. Master był ciągle zakochany, choć nieco mniej intensywnie. Ala zauważyła, że to chyba syndrom osaczenia przez Anielkę,

która czekała na niego wszędzie i o każdej porze. Czaiła się pod klasą, pod szkołą, na ulicy, w bramie, w sklepie, a raz nawet wyskoczyła z baru szybkiej obsługi, ściskając dumnie w garści ulubioną zapiekankę Mastera, jeszcze ciepłą. Burak przekazał wszystkim zainteresowanym podsłuchaną w PKS-ie wiadomość, że Anielcia - choć uczennica klasy Ib będzie obecna na półmetku. Niestety, nie w charakterze osoby towarzyszącej, lecz jako pomoc kuchenna do roznoszenia krokietów i jaj w majonezie. Usłyszawszy to, Master głucho jęknął, a potem oczywiście dodał, że bardzo się cieszy, bo przecież znowu, kurwa, będą razem. Kasia zarechotała na takie dictum i wyraziła przypuszczenie, że widocznie Anielka nie podoba mu się tak bardzo, jak on jej. Na to Master się zjeżył i odparował, że to chyba ona, Ryba, nie podoba się Haskalowi i dlatego zazdrości wszystkim dziewczynom, które są adorowane, i to adorowane przez facetów w wieku rozpłodowym. Na to Kasia powiedziała, żeby się zamknął i że nie ma racji, bo Haskal na nią leci, i jak Master nie wierzy, to będzie mógł sobie popatrzeć, jak się całują na półmetku. Master dostał spazmów ze śmiechu i odrzekł, że skoro rusza ją taki stary, obleśny, nielimitowany wagowo typ, to bardzo jej współczuje, ale i tak się może założyć o karton szlugów Davidoffa, że nic z tego nie wyjdzie. Kasia prychnęła wyniośle, dziwiąc się koledze, że śmie podawać w wątpliwość jej walory fizyczne oraz umiejętność uwodzenia typów w każdym wieku. Napomknęła, że szlugi bardzo się jej przydadzą. Master zachichotał szatańsko i zastrzegł, że skoro tak, to przedmiot zakładu musi być dobrze widoczny i w tym celu Ryba ma zwabić Haska- la w okolice damskiego kibla, gdzie on z Luśką i Burakiem będą sobie podglądać pikantne sceny z kantorka sprzątaczek. Kasia zapewniła chełpliwie, że będą mieli na co popatrzeć, i zakład stanął.

Do ciekawych wydarzeń przed półmetkiem dołączyło afiszowanie się przez Buraka coraz mniejszą liczbą pryszczy, co zawdzięczał jakoby myciu twarzy w wodzie studziennej. Alę temat, z wiadomych względów, szalenie interesował, a ponieważ wykopanie studni przed domem nie wchodziło w rachubę, poprosiła Buraka, by przywiózł jej próbkę cudownej wody z Nizin w celach doświadczalnych. Nazajutrz Burak przy taszczył 5-litrową butelczynę brudnawej cieczy (którą czule ochrzcił Zenonianką) oraz zachęcił do sprawdzenia jej unikatowych właściwości. W dzień po jej zastosowaniu Ala czterokrotnie policzyła swoje ozdoby na twarzy i nie zauważyła ani jednej dodatkowej. Stał się cud! Zenonianką podziałała! Burak po raz drugi wkroczył w jej naznaczone nieszczęściem życie i spowodował mistyczny przełom. Matematyczna kretynka o wulkanicznej cerze odeszła w przeszłość. Narodziła się nowa Alicja Pawlacz: piękna (jak człowiek od razu ładnieje bez tych kropek na twarzy!), świadoma nieprzebranych pokładów intelektu w swym świeżo odkrytym, ścisłym - jak się okazało - umyśle, i szanująca ludzi mordujących indyki. Z tą optymistyczną wizją Ala nałożyła na siebie pomarańczowy fluid i przyciasną (czytaj: sexy) sukienkę, po czym udała się na półmetek. @ SOBOTA Na sali gimnastycznej było zimno i ciemno. W dodatku ciasno, bo do ścian przypięto jakąś straszną liczbę balonów, które co chwila pękały z hukiem, gdy ktoś się o nie otarł, a ocierali się wszyscy. Z obciążonych żarciem stołów sterczały kopcące świeczki, odbijając chwiejne płomyczki w szklanych miskach z chipsami i salaterkach nabitych ćwikłą. Drugo- klasiści, ciasno

stłoczeni w płochliwą gromadkę, siedzieli grzecznie pod ścianą i udawali, że wcale nie są głodni. Nieopodal, przy ubielonej obrusem, długaśnej ławie sztywno tkwiło grono pedagogiczne odziane w odświętne garsonki i przyciasne garnitury. Niektórzy prezentowali imponująco wyszukany gust. Zwłaszcza w doborze dodatków. Gnida zamiast beretu założyła fantazyjny brązowy toczek. W połączeniu z jej blond włosami nakrycie głowy przypominało do złudzenia krowią kupę na wycieraczce z rafii. Zosię zdobił woskowoblady żabot, przebity pod gardłem kameą z jędzowatym profilem. Zielona wystroiła się w pikowaną, fioletową suknię kojarzącą się z obiciem fotela i w podnieceniu tłumaczyła coś biologiczce, podduszonej zaciskającą się apaszką i owiniętej w wyleniałe boa. Pani od PO posypała się brokatem i pomalowała rzęsy na czerwono, dzięki czemu przypominała do złudzenia kurtyzanę chorą na zapalenie spojówek. Drzemiący w kącie Haskal też był daleki od doskonałości w okropnym sweterku w romby i uwłaczających wszelkim normom elegancji zdeptanych lakierkach. - O cholera, jak tu ciemno! - zaklął Master, wpadając Ali na plecy. Odwróciła się. Wyglądał bosko. Miał na sobie skórzane spodnie, odstające nieco na biodrach, i czarną koszulę z rozcięciem na piersi. Przyłapała się, że gapi mu się w dekolt. - No, no... ależ ty seksownie wyglądasz! Sukieneczka, obcasiki... Ala zatrzepotała rzęsami. - Przecież to szkolna uroczystość! Młodzież ma wyglądać godnie i reprezentacyjnie... Przeczytałam w regulaminie. Master błysnął aparatem w uśmiechu. - Uwielbiam, kiedy jesteś taka regulaminowa... - Naraz zmienił ton: - Oremus ma ze sobą trzy flaszki. Myślisz, że wystarczy?

- Półlitrowe? - spytała rzeczowo. - Jeżeli Ryba wszystkiego nie wy- chleje, to wystarczy na drobny rauszyk... Skrzywił się z dezaprobatą. - Nie wychleje, bo za bardzo jej zależy na zakładzie... Jeśli naprawdę chce zrealizować tę swoją dewiację i całować się z Michelinem, to będzie trzeźwa jak prosię, zobaczysz... Myślisz, że ona to robi z przekory czy dla cygarów? - zapytał ze szczerą ciekawością. Ala wzruszyła ramionami, bo wstydziła się powiedzieć, że Ryba najprawdopodobniej zabujała się w Haskalu na amen. - Może jest niezaspokojona seksualnie i szuka nowych wrażeń? - zasugerowała z niewinną miną. Master westchnął. - Może... - Chciał jeszcze coś dodać, gdy zza jego pleców wychynęła niezastąpiona Anielka. - Cesć - zasepleniła, wyszczerzając się do Ali fałszywie. - Cześć - odpowiedziała Ala, przyglądając się cekinowej spódniczce i cudownie kiczowatym, elastycznym getrom, wpitym w chude nóżki. Master bezwstydnie pogłaskał Anielcię po cekinowym pośladku. - Słuchaj, kochanie... - zaszemrał tenorem, nachylając się ku ufar- bowanej na siwo, pakułowatej koafiurze, spod której wystawało zdobne w metalowe kółko, odstające ucho. - Już roznoszą żurek. Może poszłabyś pomóc? Anielcia stęknęła protestująco. Master połaskotał ją poufale (i - jak się wydało Ali - z pewnym obrzydzeniem) po obtoczonym w pudrze podbródku. Neli smarknęła radośnie i w podskokach pobiegła w stronę bufetu. Po chwili, rzucając w ich stronę podejrzliwe spojrzenia, wylała jakiejś nauczycielce żurek na stopę. Master wydłubał spod paznokcia tłustawą grudkę make-upu. - No to co? - spytał i familiarnie objął Alę ramieniem, na skutek czego zrobiło jej się bardzo przyjemnie. - Idziemy na miejsce? Skinęła głową. Mogła pójść, dokąd tylko zechce. Master, oczywiście.

- Naprawdę seksownie dzisiaj wyglądasz - powtórzył, nachylając się nieznacznie i muskając włosami jej czoło. Szalenie kusząco... Płynąc w objęciach Mastera, prawie mu uwierzyła, dopóki nie dobili do swojego miejsca przy stoliku i Ala nie zobaczyła Kasi. Zjawiskowo piękna kobieta posilała się właśnie bigosem z kiszonej kapusty. Ruda (czyżby szampon koloryzujący?), smukła, w obcisłej do granic przyzwoitości czarnej miniówie z jakimiś szklanymi paciorkami. Mogła w tym momencie uwieść stu Haskali i nawet tego nie poczuć... Ala usłyszała, jak Master wstrzymuje oddech. - O żeż ja cię pierdolę... - wyszeptał z szacunkiem i zwrócił się do wciśniętego w granatowy garniturek Buraka. - Widzisz to samo co ja? - No - potwierdził wesoło Burak, gapiąc się na Alę. - Cześć, Luśka! Ala wyswobodziła się z objęć Mastera. - Cześć, Zeniu! Cześć, Rybuś! - Wtuliła się w pachnącą drogimi perfumami Kasię. - Można już żreć czy czekamy na oficjalne zezwolenie? - Spóźniliście się. Zezwolenie już było. Dyro przemawiał i życzył wszystkim smacznego... Jak te pierdoły z bufetu się pośpieszą, to jeszcze zjecie żurek... Jak na zawołanie pojawiła się Nelly i gapiąc się nieprzyjaźnie na Kasię, wylała jej żurek na rajstopy. - Aaaaa! - rozdarła się poparzona Kasia, ale Nelly zniknęła już z pola widzenia, spiesząc oblać żurkiem kogoś innego. - Luśka, daj no jakąś chusteczkę! Przecież nie pójdę do niego taka śmierdząca zupą! - Dlaczego nie? - zdziwił się Burak, podając jej chusteczkę. Na pewno lubi żurek! - No! - potwierdził Master, zerkając na Haskala, który zajadał coś ze smakiem. - Powie ci, że jesteś apetyczna. - Jeszcze za wcześnie - mruknęła Ryba, obśliniając chusteczkę i trąc nią o rajstopy. - Poczekam, aż troszkę sobie podje. Będzie bardziej uległy... Wspólnie skierowali wzrok na obiekt Kasinej namiętności.

Michelin ogołocił z potraw już dobry kawałek stołu. Wokół niego straszyły puste miseczki i wylizane dokładnie sztućce. Akurat przeżuwał krokieta z kapuścianym nadzieniem; znad zatłuszczonej, górnej wargi osypywała się tarta bułka. - Biedactwo - wzruszyła się Kasia. - Pewnie jest bardzo głodny. - Jak zwykłe, he, he... - zaśmiał się Master. - Słuchaj, jeżeli to prawda, co mówią, że uprawia się seks, tak jak się je... to ty będziesz biedna...! - Dlaczego? - spytała nieświadoma tej prawidłowości Ryba. - Dlaczego, dlaczego... - Skrzywił się, wyławiając z żurku damski włos. - Popatrz, jak on je! To jest nienasycony człowiek! Skonsumuje cię jak pierwszego lepszego krokieta. Szybko i brutalnie... - Ach...! - wyrwało się Kasi z zachwytem. Do stolika podszedł rumiany Oremus i dyskretnie polał do szklanek wypełnionych coca-colą. Ala i Master, patrząc sobie w oczy, wznieśli toast: za tych, co na morzu... Zabrzmiała muzyka. A raczej coś w tym rodzaju. Jakiś nieopierzony didżej skrobał igłą adapteru winylową płytę, która wydawała ciche trzaski. Młodzież, znudzona przydługim siedzeniem, tłumnie udała się na parkiet. - Zatańczymy? - spytał Master i nie czekając na przychylną reakcję, powlókł Alę na środek. Przycisnął ją do siebie. Czuła żurkowy oddech i niezaprzeczalną erekcję. - Dlaczego nie chodzisz tak ubrana zawsze? - w jego głosie dało się wyczuć autentyczny żal. - Bo wtedy robiłabym zbyt wielkie wrażenie... Nie mógłbyś skupić się na nauce... I w ogóle cierpiałbyś męki niezaspokojenia... - A mógłbym to sprawdzić...? - Nie musisz. Twój mikry umysł nie ma szans w walce z ciałem zdominowanym przez popęd. Wiesz, co powiedział Bóg, kiedy stworzył mężczyznę? - No? - zagadnął schrypniętym głosem, gapiąc się na jej biust. - Daję ci mózg i członka. I tylko tyle krwi, żeby działał jeden z

nich... Master odchylił głowę i wybuchnął śmiechem. - Dobre...! - pochwalił. Jak przez mgłę dostrzegła spojrzenie Buraka. Skrzywdzone i wściekłe. - A jak tam twoja dziewczyna? - spytała, sprawiając mu widoczną przykrość. - Może byś jej pomógł oblewać żurkiem? Master odsunął się lekko. - Ona lubi roznosić żurek. Cieszą ją takie proste czynności. - Bo co? Bo jest ze wsi? - Chociażby... - Przykleił obie ręce do jej pleców. Dokładnie gdzieś w okolice kości ogonowej: - Tak w ogóle, to czy musimy o niej rozmawiać? Ali zrobiło się gorąco, zwłaszcza że Master wydzielał orgię feromonów, zmieszaną z czarnym harleyem davidsonem. W dodatku fajnie tańczył i, jak do tej pory, się nie spocił. Na sali nastała cisza. Wzbierała przez chwilę, po czym z niskotonowych głośników popłynęło charakterystyczne brzmienie basu. Makabryczny didżej przestał katować skreczem własnej produkcji i puścił Stinga. U Ali Sting, w połączeniu z bliskością Mastera i słabo oświetloną salą, mógł spowodować dalekosiężne skutki, jednak Anielka okazała się czujna... - Jus saniosłam! - obwieściła, wyskakując Ali zza pleców w najfajniejszym fragmencie refrenu. - Satańcymy? Po czym zręcznie uwiesiła się Masterowi na szyi i zaczęła łypać na Alę niechętnie. Ala, z poczuciem niesmaku, wróciła do stolika. Kasia była w trakcie poprawiania makijażu. Wydymała śmiesznie usta i nakładała na nie chyba trzecią już warstwę błyszczyku. - I co? - spytała, puszczając perskie oko. - Nelly upomniała się o swoją własność? - Żebyś wiedziała... Nawet zatańczyć sobie nie można... Ryba nachyliła się jej do ucha, łaskocząc rzęsami. - A zgadnij, kto ją tam wysłał? - spytała stłumionym szeptem i błysz- czykiem wskazała na Buraka.

Ala zakrztusiła się. - Jak on mógł?! - zaprotestowała, poruszając bezgłośnie wargami. Burak, nieświadomy oskarżeń rzucanych za jego plecami, pił spokojnie piwo z butelki po oranżadzie, którą co jakiś czas napełniał szczodry Oremus. Wyglądał na całkiem zadowolonego. Ala, zła jak diabli, nałożyła sobie na talerz wysokokaloryczne ciastko i dłubiąc w nim okrutnie widelcem, wyżarła ze środka najtłustszą masę. - Michelinowi też smakują - obwieściła Kasia, mrużąc oczy i usiłując dostrzec menu idola. - Teraz wcina babeczkę i paluszki rybne. - Równocześnie? - zainteresował się Burak. - Tak... A zaraz zje jabłko. - Nie kończ, bo się porzygam - zagroził. - Jeżeli naprawdę seks i żarcie są do siebie podobne, to ten facet jest zboczeńcem. Kasia spojrzała na niego z odrazą. - On po prostu łączy smaki. Nie masz o tym zielonego pojęcia, więc się nie odzywaj... No - po raz ostatni przejrzała się z uznaniem w lusterku - trzymajcie za mnie kciuki, bo idę na polowanie... - Dyskretnie podciągnęła siateczkę rajstop. Ali mignął przed oczami skrawek czerwonych stringów. - Jak ten pacan skończy podrygi ze swoją panienką, to niech przyniesie szlugi. Tylko niech ich nie stawia na widoku, bo ktoś się może przyczepić... O, Boże, lecę, bo on już prawie wszystko zjadł i zaraz pójdzie do domu...! - zapiszczała omdlewająco i pobiegła w stronę upragnionego mężczyzny. Ala i Burak jednocześnie sięgnęli do sałatki z porów i oddali się milczącej konsumpcji. - Zatańczysz ze mną? - spytał po chwili, wtykając do ust wielki kawał chleba i żując z pytającym wyrazem twarzy. - Nie - odparła ze złością. Nie będzie tańczyć z ohydnym spiskowcem, który zepsuł jej szalenie obiecujący wieczór. - Aha - powiedział. Za chwilę zapchał się jeszcze większym kawałkiem chleba i

zaczął udawać, że zajmuje go wyłącznie etykietka na oranżadzie. Przez następne dziesięć minut nie odezwali się do siebie ani słowem. - No, no, no!!! - zaryczał nad nimi Master, ogłuszony długotrwałym tańcem przy głośniku. - Co tu tak cicho?! Gdzie Ryba?! Opadł bez sił na krzesło i dorwał się do coca-coli. - Poszła zbałamucić Michelina - burknął ponuro Zenon. - Po jaką cholerę ona to robi, nie wiem... Master dopił resztkę coli i wyciągnął się na krześle. - Po pierwsze - uniósł znacząco palec - Ryba jest na odwyku. Starzy oduczają ją palenia i nie dali jej od wczoraj żadnej kasy. Widziałem przed chwilą, jak patrzyła na pety w popiołce. Miała szkliste oczy - jak ćpun na głodzie albo gorzej... Dobrze, że nie napadła jeszcze na kiosk. Po drugie, Ryba ma wybujałe mniemanie o własnej atrakcyjności, więc nie przepuści żadnej okazji, by to sobie udowodnić. A po trzecie - uśmiechnął się kpiąco - Ryba to nimfomanka, więc generalnie jest jej wszystko jedno, z kim i gdzie... Ala prychnęła z irytacją. - Męski szowinizm...! A może ona po prostu się zakochała? - Jasne! W tym chodzącym przewodzie pokarmowym...? Nie wierzę. - A ja wierzę - oświadczyła Ala, twardo stając w obronie szlachetnych pobudek Kasi. - A ja nie - uparł się Master. - Zresztą nie kłóćmy się, tylko chodźmy popatrzeć. Przegapimy najfajniejsze... @ Stłoczeni tkwili w mrocznej klitce, pełnej szczotek i płynów do czyszczenia powierzchni PCW. Burak zipał Ali w ucho, a Master siedzący po turecku za szpalerem nastroszonych mopów gapił się przez uchylone drzwi na korytarz. - Myślisz, że coś będzie stąd widać? - Burak wyraził wątpliwość.

- Wszystko. - Kurde, nie wiem, co ja tu robię... - sarknął Zenon, rozmasowując zdrętwiały kark. - Czuję się jak debil... - Co ty powiesz...? - Master zerknął na niego z rozbawieniem, jednocześnie pilnie nasłuchując odgłosów z korytarza. - Ciii... - Ala położyła palec na ustach. - Chyba idzie Ryba... Burak nerwowo przepchnął się w stronę drzwi, strącając głową karton z proszkiem do szorowania. Biały pył osiadł łagodnie na włosach i granatowym garniturku. - Jasna cholera! - zaklął cicho i zamaszyście zaczął strzepywać proszek z ubrania, posypując nim obficie Mastera i Alę. Stłumiony odgłos kroków przybrał na sile. Ala rozróżniała dźwięczny stukot Kasinych szpilek i powolne, ciężkie człapanie lakierków. Para zajęta była rozmową, a nawet toczyła coś w rodzaju zawziętej dyskusji. Michelin powiedział ściszonym głosem coś, na co Kasia zareagowała gromkim rechotem, który odbił się ogłuszającym echem po korytarzu. - Naprawdę pan tak uważa?! - w jej głosie nie było kokieterii, tylko szczere zaskoczenie. - Wie pan, zawsze mi się wydawało, że szkoła uwstecznia, ale myślałam, że jestem wyjątkiem... - Nie jesteś... - szepnął Master z przekonaniem i razem z Alą wymienili zgodne spojrzenia. Kasia wdzięcznie oparta się o pobliski parapet i kontynuowała: - Ja, na przykład, bardzo chcę studiować polonistykę. Znajomi pukają się w głowę... i pan, widzę, też... - dodała na widok Haskala rysującego kółko na czole - ale tak chcę i bardzo mi na tym zależy. Tylko jak mam się uczyć polskiego, wypisując na przykład wszystkie postacie z „Pana Tadeusza” ...? Jak są ubrane, w których księgach występują... Przecież to bez sensu! Albo ten „Judasz” Kasprowicza! Sam pan widział. Co ja mam zrobić? Zmienić klasę? Humanistyczna jest tylko jedna - Kasia westchnęła smutno. - Wychodzi na to, że powinnam zmienić szkołę. Pani Prześniak by się ucieszyła... - Nie wierzę... - zaprzeczył Michelin, ale bez przekonania. - Szczerze mówiąc, to nawet nie o to chodzi... - Widać było, że

Ryba się rozkręciła i zamierza wylać na nauczyciela całą gorycz niedocenianej w swych talentach uczennicy. - Mogę się uczyć sama, mogę czytać lektury, których nie „przerabiamy”, bo są za mało grzeczne, mogę czytać skrypty, opracowania... Tylko kiedy? Czy to jest profilowana klasa, gdzie jest tyle samo matmy, co polskiego...? Albo weźmy człowieka, który chce zostać dentystą. Mam takiego sąsiada, który od dziesiątego roku życia wie, że zostanie dentystą, bo ojciec jest dentystą i dziadek jest dentystą, więc on też musi zostać dentystą, bo inaczej się zmarnuje gabinet... Haskal nie przerywał, przypatrując się jej z uśmiechem, tłumionym w kącikach ust. - No i on, chociaż jest na biolchemie i powinien ryć tę biologię non stop, żeby łatwiej dostać się na studia, to ucieka przed babą z historii, która zawzięła się, żeby go oblać, bo nie umie wojny północnej! Przecież to jest jakaś paranoja! Co on będzie...? Opowiadał o tej wojnie pacjentom przy borowaniu?! Haskal zaprezentował swój odpowiednik śmiechu i zadudnił: - Może na zasadzie kontrastu? - zaproponował wesoło, sięgając do kieszeni po batonika. - Że takie borowanie to nic w porównaniu z wojną północną, więc niech pan z łaski swojej nie kopie tak w fotel...? Kasia uśmiechnęła się kpiąco. - Ja wiem, że nie wszyscy nauczyciele są tacy... To chyba system jest chory, a oni muszą się po prostu trzymać programu... Bez sensu to wszystko... Siedzenie całymi godzinami nad czymś, co i tak nigdy mi się nie przyda. Spojrzała na niego ponuro. - Wie pan, że jak się uczę o jakiejś funkcji liniowej, to zawsze robi mi się przykro, bo mogłabym w tym czasie coś fajnego przeczytać...? - Wiem - odparł Haskal poważnie, przełykając kęs batonika. Okropne uczucie. Z boku leży jakiś Steinbeck albo Dostojewski, albo nawet komiks o Asteriksie... a człowiek maże w zeszycie współrzędną trygon... chciał chyba powiedzieć „trygonometryczną”, ale nie zdążył, bo w tym momencie Ryba (uprzedziwszy wędrujący w górę batonik), wessała mu się w usta.

Haskal przeczekał cierpliwie ten przypływ namiętności, po czym gdy zapał Kasi zaczął niebezpiecznie wzrastać, delikatnie ją odsunął. Oderwała się z mokrym cmoknięciem. Haskal patrzył na nią bez słowa (śledząca tę scenę z zapartym tchem Ala musiała przyznać, że nauczyciel wygląda jak drink Jamesa Bonda: był wstrząśnięty, ale nie zmieszany). - Zawsze tak przerywasz rozmowę? - spytał po chwili, przytrzymując w bezpiecznej odległości Kasię, której lubieżny uśmiech sugerował, że bynajmniej jeszcze nie skończyła. - Jak? - zrobiła niewinną minę. - Wkładając rozmówcy język między migdałki... - wyjaśnił lodowato. - Nie chcę być przykry, ale chyba za krótko się znamy jak na takie poufałości... - Strasznie mi się pan podoba - wyznała tonem usprawiedliwienia, napierając na niego kolanem i ciągnąc łagodnie w stronę pobliskiej toalety. - I co z tego? - zapytał, ostro, wyraźnie rozdrażniony. - Mam się dać zaciągnąć do kibla na szybki numerek? - Czemu nie...? Uwielbiam szybkie numerki w kiblu! zapewniła gorąco, nie dostrzegając zupełnie, jak bardzo go wkurza. - Pan też? - Nie - odparł ze złością. - Dlaczego? - Ryba szczerze się zdziwiła. Zrzucił z uda błąkające się kolano. - Bo kojarzą mi się z napalonymi małolatami, którym wydaje się, że są bardzo atrakcyjne... I to atrakcyjne wyłącznie dlatego, że mają osiemnaście lat i burzę hormonalną... Obrócił się na pięcie i odszedł szybkim krokiem, zostawiając Rybę w stanie ciężkiego szoku. - A poza tym - rzucił przez ramię, wściekle żując batona - jest za mało miejsca!... I sobie poszedł. Ryba wczepiła się w parapet, zdruzgotana i oszołomiona. Oddychała spazmatycznie i wyglądało na to, że zaraz zacznie płakać.

Pierwsza dobiegła do niej Ala; w samą porę, bo Kasia zaczynała już łzawić. - No to ci dopierdolił - rzucił Burak refleksyjnie, otrzepując garnitur z resztek detergentu. - I po co ci to było? - Zamknij się! - wychlipała Ryba, mocząc Ali dekolt i stwarzając spore zagrożenie, że koleżanka niebawem upodobni się do miss mokrego podkoszulka. - Dlaczego on mi to zrobił?! - Co ci zrobił? - znęcał się Burak. - Facet nie lubi być molestowany i cię o tym powiadomił. Nie wolno mu? - Co ja źle powiedziałam? - zawyła rozdzierająco Kasia i wydmuchała głośno nos w papier toaletowy, którego rolkę, chwilę wcześniej, ukradł Master ze schowka. - Nic źle nie powiedziałaś. - Pogłaskał ją po rudej głowie. Wygrałaś karton szlugów i o to chodziło... - W dupie mam szlugi... - zbuntowała się, jednocześnie ochoczo przyjmując zapalone przez Mastera cygaro. - Boże, jak mi tego brakowało... - Zaciągnęła się łapczywie. - To wszystko przez to, że nie palę... Jestem nerwowa i pewnie dlatego wszystko poszło za szybko. Spłoszyłam go. - Naraz dopadł ją kolejny atak płaczu: - Boże, jak on cudownie smakował tym batonikiem...! I jak ja mu teraz spojrzę w oczy?! Jak ja wysiedzę na etyce?! Będę musiała chodzić na religieeeeę...! - i Kasia rozszlochała się jeszcze bardziej. Ponieważ sukienka Ali częściowo przemokła, obowiązek pocieszania ryczącej wziął na siebie Master. - Rybuś, nie płacz! - Wytarł jej twarz papierem toaletowym, rozmazując dokładnie makijaż. - Wrócimy na imprezę, damy ci wódeczki... ty lubisz wódeczkę... - Dlaczego on mi tak powiedział? - przerwała mu. - Dlaczego? Co jest ze mną nie tak? - Nie podobasz mu się - dobił ją Burak. - Zenon, nie pastwij się - ofuknął go Master i z czułym szczebiotem zwrócił się do Kasi: - Rybuś, on tak MUSIAŁ powiedzieć, bo on już za bardzo nie może... Nie rozumiesz? Reklamy sobie pooglądaj. W tym wieku ma się już problemy z dyszlem... Do tego jeszcze w kiblu...? Ciasno, zimno, drzwi się nie domykają...

Ryba słuchała, wtulona w koszulę Mastera. Paliła nerwowo, na przemian to połykając, to wypluwając chmury gęstego dymu. Zakopcony Master zakaszlał wymownie. Odruchowo poklepał Rybę po plecach. - A ty, Luśka, co myślisz? - spytał. Ala zdecydowała, że nie będzie poniżać i tak już zdeptanej kobiecej dumy i nie powie Rybie, że zachowała się jak kretynka. - Myślę, że powinniśmy wracać na imprezę, bo Oremus wypije całą wódkę. - Racja - pochwalił Master, tuląc pokrzepiająco Kasię do klatki piersiowej i odwracając twarz od strasznego cygara. Nagle znieruchomiał i stanowczo odsunął Rybę na długość ramienia. - Cesć! - Anielka wyłoniła się jak spod ziemi. - Wsędzie cię sukam, Lukas. - Popatrzyła na Kasię wzrokiem zawodowego mordercy i odciągnęła Mastera na bok. Następnie Nelly (nie dopuszczając swojego partnera do głosu) zatraj- kotała coś gniewnie, zapiszczała, zaklęła, dała mu w twarz i migocząc cekinowym odwłokiem, pobiegła w głąb korytarza. Master zrobił parę kroków za nią, ale szybko zawrócił. Potarł w zamyśleniu policzek. - Co jej się stało? - Jest zazdrosna - wyjaśniła Ala. - Same miłosne dramaty - zgorszył się Burak, kręcąc głową. Najpierw Haskal, teraz Nelly. Ale się wkuzyła! - I cię zuciła - dodała Kasia, uśmiechając się odrobinę. Trąciła Mastera w bok: - Dobrze słyszałam, że jesteś smaciazem? - Sceniakiem - poprawił Burak. - Nie smaciazem? - Sceniakiem - upierał się Burak. - Sceniakiem i scylem. - Cym? - zasepleniła Kasia odruchowo, wywołując salwę śmiechu u Ali i Buraka. Master przyłożył rękę do policzka, który już z lekka zaczął puchnąć. - Zamknijcie się - poprosił zmęczonym głosem. - Chodźmy już na tę wódkę...

@ Na sali panowała dekadencka atmosfera. Rozparci przy stole Pluto i Oremus byli już leciutko wstawieni i rzucali w siebie porzeczkami z kompotu. Bardziej pijani młodzieńcy i obżarte bulimiczki wspólnie szli wymiotować do toalety. Jakubowski ochrypłym głosem ryczał: „Szła dzieweczka do laseczka”, zastępując didżeja, który wbity zębami w mięsny szaszłyk nie mógł chwilowo skreczować, gdyż tłuste palce ślizgały mu się po płycie. Grono pedagogiczne znacznie się przerzedziło. Ku widocznej uldze Ryby nie było też Haskala. - Zatańczymy? - spytał Master, poruszając biodrami w odstających spodniach, w takt „Dzieweczki”. - No, nie wiem. - Ala zerknęła z niepokojem na Rybę, której Oremus, niespecjalnie się z tym kryjąc, nalewał czegoś do szklanki. - Nie wiem, czy powinniśmy ją zostawiać samą... - Nie jest sama - zaprzeczył Master łagodnie. - Siedzi wśród rozsądnych, odpowiedzialnych, sympatycznych młodych ludzi, którzy zapewnią jej dobrą opiekę. Zaraz się przekonasz... Piotruś? Pluto zawiesił na nim mętny wzrok. - E? - Ryba przeżywa załamanie nerwowe. Pilnuj, żeby nie chlała za dużo, okej? Pluto przepił do niego oranżadą. - Się zrobi. Nie ma chlania... Jak będzie chciała, to dostanie zioło... Master zamrugał z przejęcia. - Macie zioło?! Tutaj?! - Mamy... Oremusowi wyrosło na balkonie, to przyniósł. - NA BALKONIE?! - Kiedyś miał na działce, ale mu pies zeżarł... Widać uzależniony jakiś... - Nie boisz się, że ktoś was przyłapie...? Pluto chlapnął ze szklanki.

- Jak się napiję, to się nie boję...! - oświadczył walecznie. Master jęknął. - Słuchaj, Piotruś... To niech ona już lepiej pije, dobra? Tylko nie za dużo. - Się zrobi - obiecał Piotruś i niezbyt dobrze koordynując ruchy, wstawił pustą szklankę do sałatki. Master ujął Alę za łokieć. - No to chodźmy... - To ja też chcę - zaoferował się Burak i wstał od stołu. - A ty po co? - Master popatrzył na niego nieprzyjaźnie. - Idę potańczyć - wyjaśnił i nerwowo przygładził brudny garni turek. - Niby z kim? - Z Luśką. - Z Luśką ja idę tańczyć. - Mylisz się, mój drogi... - oświecił go Burak, wymownie zakasując rękawy pod pretekstem wytrzepania z nich detergentu. - Z Luśką idę tańczyć JA. Ala nie bez przyjemności rejestrowała tę wymianę zdań i chociaż ochotę miała na taniec z Masterem, determinacja Buraka nie mogła pozostać bez nagrody. - To chodźmy tańczyć we trójkę - zaproponowała wspaniałomyślnie. - Jak? - Master zrobił nieszczęśliwą minę. - W kółeczko?! - A czemu nie? - zapalił się do pomysłu Burak, ciągnąc Alę na parkiet. - Możemy sobie zatańczyć lambadę. Ty będziesz z przodu, ja z tyłu, a Luśka w środku. - Ja chcę być z tyłu!... Ali było całkowicie obojętne, kto będzie z tyłu, a kto z przodu, bo bawiła ją niesamowicie perspektywa zatańczenia lambady do rytmu uparcie wywrzaskiwanej „Dzieweczki”. Do Jakubowskiego przyłączyła się już spora część klasy i liberalny odłam grona nauczycielskiego. Wszyscy, zgodnie fałszując, kiwali się na boki jak w jakiejś wahadłowej odmianie choroby sierocej i mylili słowa w odtwarzanej właśnie siódmej zwrotce. Rechocząc jak idioci i depcząc sobie po palcach, odtańczyli

lambadodzieweczkę, potem „Zielony mosteczek”, „Krakowiankę” i na koniec „Hej, sokoły” z perwersyjną choreografią, gdzie na każde „hej” Master z Burakiem podrzucali Alę do góry i udawali, że nie zdążą jej złapać. Ala czuła się absolutnie szczęśliwa, krążąc na zmianę to w obłoku spoconego harleya davidsona, to w oparach intrygująco pierwotnej woni szamponu dziegciowego i wody „Brutal”. Szampańską zabawę przerwał Pluto, który dzielnie trzymając się ściany, zdołał dotrzeć do tańczących i zakomunikować, że Ryba spadła pod stół, ale już ją podnieśli. Natychmiast pobiegli do stolika, gdzie ich oczom ukazała się zdobna w śmietanowy szlaczek - dopiero co wyłowiona z talerza placków ziemniaczanych - buźka Ryby. - Bo my ją podnieśliśmy... - wysapał Oremus i zatkał Kasi nos, próbując w ten sposób przywrócić koleżankę do przytomności ...ale zaraz poleciała na twarz i to w moje placki. - Podduszana Ryba otworzyła nagle oczy i ugryzła Oremusa w rękę. Ten wrzasnął i puścił jej narząd powonienia, w związku z czym głowa na powrót pacnęła w talerz. - Miałeś jej pilnować! - krzyknęła Ala z pretensją do Pluty. - Zatruła się pomidorem - wyjaśnił, zerkając z niepokojem w kierunku kręcącej się w pobliżu Zielonej. Oremus pośpiesznie złapał Rybę za kark i wyciągnął z placków. - Jak to pomidorem? - nie zrozumiał Burak. - Normalnie - wzruszył ramionami i podał Oremusowi serwetkę, żeby wytarł koleżankę. - Najpierw wypiła trzy szklanki naszej oranżady, potem Nicień z IIc przyniósł jakiegoś sikacza, potem jakiś jego kumpel przytachał ukraiński koniak i bazarowy spirytus, royal, zdaje się, a w końcu Krabas z IIa poczęstował nas żmijową nalewką domowej roboty... Ponoć ukradł dziadkowi... To dopiero był syf rzadkiej maści, że ja pierdolę... I wszystko było dobrze, trochę nas tylko zgięło po nalewce... No i siedzieliśmy, gadaliśmy kulturalnie, aż w pewnym momencie zjadła pomidora i spadła pod stół... Rozłożył ręce. - Zgon wycięła, no... - Może jej się skórka przykleiła...? - wtrącił zmartwiony Pluto.

- Kiedyś też mi się tak przykleiła, w dziewięćdziesiątym ósmym, w podstawówce... - Trzeba ją stąd zabrać - przerwała mu Ala. - Tylko szybko i tak, żeby nikt nie widział, bo będzie afera. - Szkoda. - Masterowi nie udało się ukryć nutki żalu w głosie. Taka fajna imprezka... Ala zepchnęła Oremusa z krzesła i potrząsnęła niedelikatnie przyjaciółką. - Hej! Obudź się! Idziemy do domu! - Ona reaguje tylko na kanapki Buraka - przypomniał Master z niewinną miną. - Nie masz tam czegoś w kieszonce... jakiegoś twarożku? Burak, zignorowawszy go całkowicie, nalał do kieliszka wody mineralnej i chlusnął nią Kasi w twarz. Ryba, zachłysnąwszy się cieczą, wydała z siebie śmieszny skowyt i otworzyła oczy. - Kasiu! - Ala poklepała ją po twarzy. - Wstawaj! Idziemy do domu! - Niejziemy - odparła Ryba z doskonale pijackim bełkotem. Za- pniaam kuczy... - A rodzice? - Nie ma... Bedo juto wieczoem... - To musisz do nich zadzwonić, żeby wcześniej przyjechali! - Nie mam nmeru. - Po tym oświadczeniu Kasia się wyłączyła. Ala kontynuowała przez chwilę klepanie, ale nie dało ono najmniejszego efektu. - Musimy jeszcze raz - zarządził Burak i wylał na koleżankę następną porcję wody. Zachłysnęła się jak poprzednio, jednak tym razem dialog trwał krócej. Powiedziała po prostu: „kurwa”, i w ten zwięzły sposób odmówiwszy dalszej współpracy, popadła w odrętwienie. Alę ogarnęła czarna rozpacz. Nie miała pojęcia, co począć z ubzdryn- goloną jak pszczółka Katarzyną, którą na domiar złego do jutra wieczór należałoby gdzieś przechować. - Nie chcę cię straszyć - Master nachylił się jej do ucha - ale musimy ją stąd zabrać natychmiast. Patrz, co się dzieje... Ala rozejrzała się w panice.

Siedzący w zasięgu wzroku nauczyciele przybrali solidarnie zgorszony wyraz twarzy i zaczęli pokazywać sobie Rybę palcami. Gdyby było jaśniej, podejrzany stan uczennicy dostrzeżono by pewnie jeszcze wcześniej. - Zaraz przyjdzie Zielona - ostrzegł Master i pchnął Buraka w kierunku sąsiedniej klasy zaimprowizowanej na szatnię. - Leć po nasze rzeczy! Tylko gazem! Sam chwycił Rybę za ramiona i z pomocą Ali zaczął szybko prowadzić ją w stronę wyjścia. Szpilki Kasi sunęły po podłodze, wydając niemiłosierny zgrzyt i przykuwając uwagę postronnych. Powiewając naręczem zimowej odzieży, dobiegł do nich zziajany Burak. - Co teraz? Gdzie idziemy?! - Nie wiem - odparł Master pośpiesznie, narzucając na Rybę płaszcz i tradycyjnie związując go długim szalikiem na kokardkę. - Obojętnie gdzie, byle dalej stąd. Ubrali się szybko i podtrzymując na przemian nietrzeźwą, wyszli na zewnątrz. Brutalnie zimne, spryskane śniegiem powietrze, uderzyło Alę w nos jak pięść boksera. Brnąc w mokrej brei, klnąc śliskie podłoże i złośliwą aurę, wspólnie wytaszczyli Katarzynę poza teren szkoły. Trwało to nadspodziewanie długo, bo Ryba od czasu do czasu budziła się i stawiała opór. - No... jesteśmy bezpieczni - odsapnął Burak, opierając koleżankę o uliczną latarnię. Długie nogi wystające spod kusego płaszczyka sprawiały, że ich właścicielka kojarzyła się dość jednoznacznie. - Może coś zarobimy? - Master mrugnął do Buraka i obaj zanieśli się chichotem. - Jak podjedzie jakiś klient, to udajemy alfonsów, dobra...? Dobijemy targu, podzielimy kasę, a nasza lalunia będzie miała się gdzie podziać przez całą noc... - Może naprawdę się zastanowimy, gdzie ona się podzieje? przerwała Ala ze złością. - U mnie nie - zastrzegł Master pośpiesznie. - Jak ją dostarczę w tym stanie, to starzy każą mi ją odwieźć na wytrzeźwiałkę

albo do schroniska... Nie uwierzą, że się z kimś takim zadaję. - Ja za trzy godziny muszę wydoić krowy - wyłgał się Burak, zerknąwszy na zegarek. - Mógłbym ją teoretycznie przewieźć pociągiem i przespać w stodole, ale jeszcze ojciec by ją widłami zabił, bo rano zawsze podrzuca siano do stajni... A ty, Luśka? Ali zrobiło się przykro, ale nie mogła udzielić zachęcającej odpowiedzi. - Nie ma szans. Jak taka nachlana się u mnie prześpi, to mama zadzwoni do Zielonej i będzie draka... - No to chodźmy do Szyma! - zaproponował Burak. - Może ma jeszcze otwarte? - Ciiii... - Master przyłożył palec do ust. - Patrzcie, kto idzie! Michelin! Zastygli w niemym zdziwieniu. Na wprost nich, w wydętym przez wiatr płaszczu, piął się pod górę Haskal. Ali przyszła do głowy myśl, że albo czegoś zapomniał, albo zmienił zdanie co do szybkich numerków w kiblu. W razie tego ostatniego (oczywiście jeżeli lubił wyjątkowo bierne kochanki), Ryba byłaby w sam raz. Ala przerwała niedorzeczne dywagacje na widok kolegów, którzy w jakimś telepatycznym porozumieniu równocześnie podeszli do Kasi, unieśli ją i zaczęli ją upychać do stojącej nieopodal skrzyni na piasek. Ala przyznała im w duchu słuszność, gdyż Haskal, urażony zredukowaniem do roli obiektu seksualnego, mógł na widok pijanej uczennicy narobić im wszystkim kłopotów. Profesor zbliżał się nieubłaganie, ślizgając się w rozmokłych lakierkach i wymachując przezroczystą reklamówką ze sklepu nocnego, w której trzepotała kostka twarogowa. - Pewnie kazali mu przynajmniej ser odkupić - wywnioskował głośno Burak, usiłując zagrzebać Rybę w piasku i docisnąć drewnianą klapę. - Czekaj, ja wskoczę na górę i przysiądę - sapnął Master, upychając do środka Kasinę kończyny. - Muszę tylko wziąć rozbieg... Cofnął się i chwiejnym sprintem wystartował w stronę

skrzyni. - Nie radziłbym... - rozległ się rzeczowy głos, a Master poślizgnął się i wywrócił wskutek gwałtownego hamowania. Noga jej wystaje... Haskal stał kilka metrów od nich i spokojnie przecierał zaparowane okulary. Ala wzięła głęboki wdech. - Panie profesorze. To nie jest tak, jak pan myśli. Koleżanka się zatruła pomidorem... - Właśnie - poświadczył Master, gramoląc się do pionu. Wszyscy myślą, że jest pijana, a ona się po prostu zatruła pomidorem... - Z przerażeniem obserwował, jak nauczyciel podchodzi, otwiera klapę i nachyla się do środka. - Chyba sfermentowanym... - wyraził przypuszczenie, pociągając nosem. - Dlatego wkładacie ją do piasku? To pomaga...? - Jej już nic nie pomoże - warknął Burak i z westchnieniem zabrał się do wyciągania Kasi na zewnątrz. Wymsknęła mu się z rąk i padła na chodnik. - Uuups...! - powiedział przepraszająco i wytarł palce o kurtkę. - To przez tę śmietanę... ślizga się... Kasia leżała malowniczo w śniegu - zapiaszczona, brudna i rozczochrana, buchając odorem różnorakich alkoholi, zmieszanych z wonią placków i markowych cygar. - Mam tego dość - oświadczył Burak gniewnie. - Ciągle ją muszę nosić! Kiedyś jej wszyję esperal, przysięgam, przecież ona jest ciągle nawalona...! - Tu wtrącił się Master i przerwał wynurzenia kolegi stanowczym ciosem w łopatkę. Haskal przyglądał się leżącej. - Wiecie, co powinienem teraz zrobić? Donieść o tym dyrekcji, waszemu wychowawcy i wyciągnąć daleko idące konsekwencje... - Panie psorze - jęknął Master - wiemy, że się pan na nią wkurzył... - Nie przerywaj mi, Łukasz... Wiem, że jeśli to zgłoszę, wyleci ze szkoły, bo nie da się bardziej obniżyć jej sprawowania. Nie mam żadnego powodu, żeby marnować dziewczynie rok życia...

Ale jeżeli jeszcze raz zobaczę ją pijaną, to bądźcie pewni, że tego tak nie zostawię... Ala odetchnęła z ulgą. - Strasznie panu dziękujemy! To się już nie powtórzy... Haskal przykucnął przy Kasi i uniósł jej powiekę. - Akurat... - mruknął. - Boże, jakaż ona urżnięta!... Zadzwońcie po taksówkę i bierzcie ją do domu, niech tak nie leży, bo jeszcze zachoruje. Master chrząknął. - Nie ma sprawy. Zaraz dzwonię po taksówkę - wyciągnął komórkę i wystukał jakiś numer. Burak wyszarpnął mu telefon z ręki. - Nie wygłupiaj się! Gdzie ją zawieziesz?! Do hotelu?! Haskal popatrzył na nich podejrzliwie. - Rozumiem, że ta młoda dama nie ma się gdzie podziać, czy tak...? Powiedzcie prawdę... Zapadła cisza. Ala ze złością wbiła ręce kieszenie. - Tak - potwierdziła cicho. - Rodzice wracają jutro wieczorem, nie ma kluczy, a my jej nie przenocujemy, bo... - zająknęła się i urwała. - Bo nikt zdrowy na umyśle nie przenocuje gościa zalanego w trupa, zgadza się? Ala spuściła głowę. - Rozumie pan... Rodzice. Haskal gestem przywołał Mastera. - Szkoda gadania... Podnieście ją, bo trafi do szpitala z odmrożonymi nerkami... Co się dzieje? - zaniepokoił się na widok Buraka, wytężającego wzrok w kierunku szkoły. - Idzie Gnida z Zieloną... - wymamrotał Burak, mrużąc oczy. Znaczy pani Wszanka i pani Kopeć. Wychodzą z budy i za minutę tu będą. Widać było, jak Haskal waha się przez moment. W końcu zdecydowanym ruchem dźwignął Rybę i zarzucił ją Masterowi na plecy. - Szybko! - ponaglił i poprowadził ich w stronę najbliższej kamienicy, której narożna, kamienna ściana, nie wiadomo

dlaczego skojarzyła się Ali z Bastylią. - Chodźcie! Nie namyślając się długo, Ala i Burak podbiegli do słaniającego się pod ciężarem Kasi Mastera. Mocno naparli na obłażące z farby, zabytkowe drzwi, które Haskal otworzył kluczem. Pstryknęło światło. Znaleźli się w pokrytym graffiti korytarzyku, prowadzącym na ciemne, kręte schody. - Na samą górę - polecił. Zaczął się koszmarny marsz po schodach. Ryba potykała się, osuwała po poręczy, jęczała protestującym tonem. Wleczona przez cztery pary rąk, dotarła na ostatnie piętro w stanie skrajnego wyczerpania. Jej eskorta również. Michelin pogrzebał w kieszeniach i wyciągnął pęk kluczy. - To, co robię, jest wysoce naganne pod względem moralnym i głupie pod każdym innym - wysapał, otwierając obite boazerią drzwi. - Wpuszczam do mieszkania grupę pijanych nastolatków, w której jedna osoba ma przerwę w percepcji i na dodatek kilka godzin wcześniej usiłowała mnie wykorzystać seksualnie... W każdym razie - zapraszam. Grupa pijanych nastolatków wtoczyła swój najbardziej reprezentacyjny egzemplarz do środka. Zapachniało kurzem i fajkowym tytoniem. Pyknął włącznik. Fala ciepłego światła zalała schludny, wyłożony korkiem przedpokoik i sąsiedni salon, który na pierwszy rzut oka wydał się Ali najpiękniejszym pomieszczeniem, jakie widziała w swoim krótkim życiu (ciche „łał” wyrwało się nawet Masterowi, który był, jak wiadomo, jednostką obytą i zblazowaną; Burak, zerknąwszy pobieżnie, zajął się ściąganiem butów). Pokój był duży, cały w ciemnym drewnie, z dachowymi oknami. Na prawo pysznił się otulony parawanem kominek, nie jakiś tam współczesny, zastawiony brązową szybką, gdzie drewno tli się niemrawo i bezgłośnie - tylko prawdziwy, zabytkowy, zaopatrzony w ziejące resztkami popiołu palenisko (szaranagajama, skojarzyła Ala niedorzecznie, ale za to literacko) i dwie dostojne, podłużnie żłobione kolumienki.

Naprzeciw kominka lśniła rozłożysta, wygnieciona kanapa z ogniście czerwonej skóry, za którą przycupnął zarzucony papierzyskami stolik. Przednią ścianę zajmował obraz Beksińskiego - widniała na nim upiorna, przenikliwa i dziwnie wyglądająca na autentyk maszkara. Był jeszcze wysokiej klasy sprzęt grający, z głośnikami zmyślnie wkomponowanymi w sufitowe belki, starutka komoda i - jak pisał Bułhakow - książki, książki od malowanej podłogi, aż po zakopcony sufit, z tą różnicą, że u Haskala nic nie wydawało się zakopcone. - Połóżcie ją na kanapie. Ala drgnęła i oderwała wzrok od maszkary, która coraz bardziej chciała wyjść z ram i zarechotać: Uhahahaha...! jak szkielet-narrator „Opowieści z krypty”. Burak z Masterem skwapliwie zastosowali się do życzenia Haskala: dokładnie otrzepali Rybę z piasku i ułożyli na czerwonej skórze. Kasia przeciągnęła się przez sen i legła na boku, podkładając łokieć pod usmarowany śmietaną policzek. - Tak w ogóle to chcieliśmy powiedzieć - zaczął Burak, kucając skromnie pod ścianą - że ona nie jest wcale taka, jak pan myśli. Michelin ściągnął przemoczony płaszcz i zajął się rozpalaniem kominka. - To znaczy? - Źle się prowadzi, ale ma dobre serce - wyjaśnił Zenon prostolinijnie. - Jest uczynna, koleżeńska, każdemu pomoże i jak pani Prześniak powiedziała kiedyś, że jestem płytki, to wyszła ze mną na korytarz - pochwalił się, wpatrując się z rozczuleniem w zwisającą z kanapy siną, brudną nogę w podartych rajstopach. - Wierzę - uśmiechnął się Michelin i szybkimi ruchami zaczął wrzucać drewno w głąb paleniska. - Tyle że jak na taką przyjazną światu i ludziom osóbkę, strasznie dużo pije... Robi to spontanicznie czy ma jakiś powód? - Oczywiście, że ma powód - rozwiał wątpliwość Master. - Ona zawsze ma poważny powód. Żeby się tak masakrycznie zalać, trzeba mieć motywację, nie?

- Trzeba - zgodził się Michelin, rozpalając ogień. - Pytam, bo nie wiem, czy mam się czuć współodpowiedzialny... - Pan? - zdziwił się Master. - Za co? Haskal przez chwilę dźgał drewno pogrzebaczem. - Powiedziałem jej przecież coś dosyć przykrego... - odezwał się po dłuższej przerwie. W jego głosie zabrzmiała gorycz i coś nieuchwytnego, czego Ala nie potrafiła zidentyfikować. - Niby co? - zaprotestował Burak. - Że jest napaloną małolatą...? Ona o tym wie... - zaśmiał się wymuszenie i umilkł na widok Haskala, który odwrócił się w jego stronę z szyderstwem wypisanym na twarzy. Ala w nagłym przebłysku zrozumienia uświadomiła sobie, że nauczyciel zainscenizował tę banalną rozmówkę, by po mistrzowsku wpuścić ich w maliny. - Ha! - powiedział z nieskrywaną satysfakcją, opierając wielkie cielsko na pogrzebaczu. - Tak myślałem! Byliście tam! Zaskoczył ich totalnie. Ala usłyszała, jak Master ze świstem wstrzymuje oddech. Burak, zahipnotyzowany, gapił się w szkła profesorskich okularów, w których krwawo odbijał się ogień kominka. - Poszło o zakład. - Ala postanowiła przerwać niezręczną ciszę i wyznać wszystko jak na spowiedzi. - Ryba miała pana pocałować za karton davidoffów. Michelin wytrzeszczył oczy z niedowierzaniem. - No, no... - mruknął rozbawiony. - Dobrze, że nie za paczkę, bo czułbym się jak tani towar... - Nagle zmarszczył czoło. Zaraz, zaraz... Skoro wygrała zakład, to po co mnie potem napastowała? Miała dostać dwa kartony? Ala uroczyście położyła rękę na sercu. - Przysięgam, że napastowanie to był wyłącznie JEJ pomysł. Wszyscy byliśmy w szoku... Parsknął ironicznie. - No to moja miłość własna została uratowana...! Zresztą chyba nie powinienem marudzić, bo przy ilościach alkoholu, jakie spożywa wasza koleżanka, i tak dobrze, że nie pomyliła mnie z woźnym... Zresztą woźnemu też się coś od życia należy. - Zakręcił młynka pogrzebaczem i podszedł do kanapy.

Ali przemknęła przerażająca myśl, że zaraz zatłucze tym żelazem Rybę, jako sprawczynię wszystkich swoich nieszczęść, ale wziął tylko z oparcia złożony pled i okrył nim leżącą. Kasia zaklęła niewyraźnie i przewróciła się na drugi bok. - I bądź tu dobry dla młodzieży! - rzucił z przekąsem, odstawiając pogrzebacz do kąta. - Ty im pomagasz, a oni w zamian cię ośmieszą, oszukają, zmolestują i w końcu przehandlują za paczkę fajek! Wredna banda gówniarzy...! Wysłałbym was za to do chińskiego obozu pracy. - Myli się pan, profesorze - sprzeciwił się Master. - To pana należałoby raczej gdzieś wysłać - najlepiej do jakiegoś rezerwatu... i pokazywać jako ginący gatunek. Sam fakt, że lubi pan młodzież, jest - że się tak wyrażę - rzadkością w pańskim zawodzie. - Żebyś wiedział! - Haskal pogroził mu palcem. - I chyba się teraz nie dziwisz dlaczego?! Master milcząco przyznał mu rację i spuścił głowę. Profesor poczłapał jeszcze chwilę przed kominkiem, po czym zmienił ton na nieco łagodniejszy. - Napijecie się czegoś? Ala poczuła się w obowiązku zaprotestować. - I tak narobiliśmy już panu dosyć problemów. Lepiej sobie pójdziemy - popatrzyła wyczekująco na kolegów, którzy natychmiast wstali i ruszyli posłusznie do przedpokoju. - Rozumiem, że sobie idziecie, a zwłoki koleżanki mają leżeć tutaj do jutra? - Pod warunkiem, że panu nie przeszkadzają... - Nie. Dopóki się nie zaczną rozkładać... Ala podeszła do kanapy i pocałowała Rybę w spocone, zimne czoło. Uniosła wzrok na Haskala. - Naprawdę bardzo dziękujemy. I przepraszamy za wszystko. Machnął ręką. - Idźcie już, bo się rozmyślę. - Troskliwie poprawił na Kasi stłamszo- ny pled. - A jak jej się coś stanie? Dajcie jakiś telefon albo coś... - Nic się nie stanie - zapewnił Master solennie. - Ona zawsze

budzi się zgodnie z harmonogramem. Po pięciu godzinach od padnięcia. Zostało panu jeszcze trzy i pół... Spokojnie będzie sobie leżeć. Czasem tylko dostaje zrywa i wtedy trzeba jej pilnować, bo wszystko demoluje... - paplał niepomny na ostrzegawcze chrząknięcia z obu stron. - Pamiętacie, jak złapała zrywa u Szyma? Ale były jaja! - zachichotał rozradowany, nie zwracając uwagi na ciągnącą go za włosy Alę. - Założyła się z nim o trzy dychy, że jak jest Rybą, to zeżre takiego robaka na przynętę dla ryb, i skubana zjadła cztery! I to żywe! Takie wijące się, wie pan... A Szymo jej nie uwierzył, bo w tym czasie gasił obrus, który wcześniej podpaliła, bo założyła się ze mną o pięć dych, że cerata się stopi, a nie sfajczy... - Ala ze zrozumieniem zauważyła, że Haskal zrobił się blady. - A wie pan, co jest w tym wszystkim najśmieszniejsze? - Master zrobił wyczekującą pauzę, w trakcie której profesor zastygł z paniką na twarzy. - Że ona nic z tego nie pamięta...!- wyznał rozbrajająco i odwrócił się do Ali. - Już idę, idę, kurde, nie ciągnij mnie! - Zniecierpliwionym ruchem strzepnął jej rękę z pleców i ukłonił się elegancko. - No to do widzenia...! Burak pośpiesznie otworzył drzwi i wypchnął ich na korytarz. - Do widzenia. Dziękujemy. Przyjdziemy rano - wybąkał i nie czekając na odpowiedź, prędziutko wyszedł. - A teraz spieprzamy na wyścigi! - ponaglił, spychając ich niemal ze schodów. - Zanim się rozmyśli... @ NIEDZIELA W nocy Ala spała nie najlepiej. Bazylowi wyrzynał się ząbek i młody mężczyzna oświadczał o tym całemu światu koszmarnym rykiem. Gdy wreszcie zasnęła, nawiedził ją erotyczny sen, w którym usiłowała coś wytłumaczyć Masterowi, ale jej wywód został przerwany w pół zdania, a la Kasia. Potem Master zaczął tańczyć lambadodzieweczkę w odstających spodniach, zsuwających się apetycznie z każdym krokiem. I kiedy sen zrobił się ogromnie interesujący, nagle na scenie

pojawił się Burak w wymiętym garniturku i wymachujący do taktu zarżniętym indykiem. Obudziła się z wrzaskiem. Bynajmniej nie z powodu wyśnionego Buraka z indykiem, lecz jak najbardziej rzeczywistego Bazyla, który włożył jej do nosa miętowego tik-taka i uciekł. Kiedy kilka godzin później wychodziła na umówione spotkanie, mama z oczami podkrążonymi z niewyspania złapała ją przy drzwiach. - Ala, idę dzisiaj do Teresy. Muszę jej pomóc w domu. Miała nocki przez cały tydzień... Dziadek jak zwykle w niedzielę zmywa się do Klubu Garnizonowego, niby to na spotkanie emerytów wojskowych, ale ja i tak wiem, że będzie pić i grać w karty... - I wróci, śpiewając: „Dziś do ciebie przyjść nie mogę...”? - Niestety... Zostaniesz z Bazylem. - Nie! - wykrzyknęła Ala, nieomal płacząc. - Tylko nie z Bazylem! Mam dużo nauki... Mama spojrzała na nią surowo. - Ty mi tu nie mydlij oczu nauką! Od paru dni wracasz do domu wstawiona! Imprezki, półmetki...! A mi nie ma kto pomóc! - No dobrze. ― Ala musiała skapitulować, choć od zostania sam na sam z Bazylem bardziej bała się tylko Gnidy. - Poprawiłaś już te jedynki? - Nie! - To kiedy masz zamiar to zrobić? Półrocze za pasem, a ty dalej nic, tylko imprezujesz i grasz na komputerze! - Mamo... Mama spojrzała na nią nieufnie. - A teraz dokąd się wybierasz? Ala mocno zastanowiła się, czy powiedzieć prawdę, i doszła do wniosku, że lepiej nie ryzykować. - Gdzie Bazyl? - zwołała nagle z udanym przerażeniem. - Robił przed chwilą kupkę...! Podziałało. Mama złapała się za głowę i pobiegła w głąb mieszkania.

Ala ewakuowała się błyskawicznie. Gdzieś zakiełkowała jej niewesoła myśl, że naprawdę trzeba będzie poprawić te jedynki, bo inaczej domownicy zadręczą ją na śmierć. @ Spotkali się przed drzwiami Haskala. Master stękał pod ciężarem trzymanego oburącz pudła. - Ciężkie? - zaciekawił się Burak, nie kwapiąc się jednak do jakiejkolwiek pomocy. - Jak cholera! Boże, niech ktoś otworzy wreszcie te drzwi... Przecież dzwoniłem domofonem! Szczęknął zamek i przed nimi ukazała się domyta do czysta, rozpromieniona Kasia. Miała leciuteńkiego kaca, a na sobie obwisłe skarpetki i sięgający kolan, wielki jak żagiel podkoszulek 8 napisem: „Oszczędzaj wodę - pij piwo”. Podążyła za wzrokiem Ali i zaśmiała się radośnie. - Obrzygałam sukienkę - wyjaśniła skrótowo i rzuciła im się w ramiona, piszcząc i podskakując. Master wydał z siebie rzężący charkot po tym, jak Kasia zmiażdżyła go w niedźwiedzim uścisku razem z pudłem. - Puść, idiotko! Rozgnieciesz batony dla Michelina. - Jakie batony? - zapytał profesor na pozór obojętnie, wyłaniając się z kuchni z patelnią jajecznicy w ręce. Miał na sobie bliźniaczo podobną odzież, tyle że z hasłem: „Jestem duży i mądry”. - Pawełki - odparł z dumą Master. - Dzień dobry. - Och, nie trzeba było - żachnął się Haskal, ale natychmiast odstawił jajecznicę i zaczął rozpakowywać pudło. - Wejdźcie. Kasiu, bądź uprzejma zgarnąć swoje łupy w jedno miejsce. Wskazał gestem czerwoną kanapę, na której piętrzyły się przerażające zwały książek. Ryba, powiewając podkoszulkiem, potuptała do salonu, gdzie zaczęła wkładać książki do dwóch wielkich, ukraińskich toreb w kolorowe paski. - O! I orzechowe też są! - ucieszył się Michelin, gmerając w

pudle. Popatrzył na nich z rozrzewnieniem. - Naprawdę nie trzeba było... - Profesorze, pan wie, że nauczyciele nie takie rzeczy przyjmują... - zbył go Master nie do końca fortunnym argumentem. - Pewnie masz rację. - Haskal zaczął dyskretnie dobierać się do batonika i jednocześnie sięgnął po niedokończoną jajecznicę. - Na studiach miałem wykładowcę łapownika. Pod koniec roku kupił sobie mercedesa. Ale niestety nie mógł nim parkować pod uczelnią, bo co rusz ktoś mu wkładał pod wycieraczkę karteczkę z napisem: DAR MŁODZIEŻY. - To i tak gość został łagodnie potraktowany - zauważył Master. - To samo mógł mieć napisane gwoździem na karoserii... - Gwoździem miał napisany niecenzuralny epitet rzeczownikowy na „ch” i bynajmniej nie był to „cham”, ale za to też na cztery litery... Master pokręcił głową z udanym zgorszeniem. - Oburzające. I pan studiował z takimi ludźmi? - Pewnie - odparł Haskal chełpliwie. - I sam pisałem... Ala weszła do salonu. Otoczyło ją ciepło. Powietrze, prześwietlone padającymi z okien promieniami słońca, zapachniało znajomo kurzem i tytoniem. W kominku trzaskał ogień; na parawanie suszyła się Kasina sukienka. Ala rozejrzała się po upchniętym na półkach imponującym księgozbiorze, w którym straszyły liczne szczerby, i zaraz znalazła tego powód. Ryba z namaszczeniem ułożyła „Życie seksualne dzikich” na szczycie książkowej piramidy i wręczyła torbę Burakowi. - Masz - powiedziała rozkazująco. - Będziesz niósł. - Dlaczego ja? - obraził się Burak. - Bo jesteś silny - dowartościowała go i wręczyła drugą torbę. - A ta dla równowagi. - Dla równowagi powinnaś coś dać Masterowi. - Master dostanie plecak. - Jak na wycieczce - wtrącił Master i ciężko klapnął na kanapę. - Słowo daję, że pojechałbym sobie na wycieczkę. Nawet na

jeden dzień... - rozmarzył się, podkładając ręce pod głowę. Pogadalibyśmy, popili... Burak zrobiłby kanapki... - Z twoich miejskich jaj - mruknął Burak z politowaniem i wyciągnął z torby „Życie seksualne...”. Ze znudzoną miną zaczął przerzucać strony: - Są tu przynajmniej jakieś obrazki? - spytał nieufnie. Ryba zabrała mu książkę i schowała na powrót do torby. - Są. Czarno-białe. - Bez sensu - zawyrokował. - Pewnie nic nie widać. - Zenon - Ryba nabrała tchu - to nie jest książka o dmuchaniu. To jest niesamowity reportaż sprzed prawie stu lat. Tu liczy się treść... - Aha - z udawanym zrozumieniem pokiwał głową. - Jak fabuła w pornosie... Ala zaśmiała się. - A kiedy chcesz to wszystko przeczytać? Ryba uśmiechnęła się szelmowsko. - Na polskim. Michelin powiedział, żebym się nie kłóciła, tylko robiła swoje - dodała szeptem. Ala, Master i Burak wymienili znaczące spojrzenia, które zgodnie zatrzymały się na ogromniastym podkoszulku. Tymczasem prawowity właściciel podkoszulka stał oparty o framugę i zgrabnie wrzucał kawałki pawełka toffi do jajecznicy. Zamieszał łyżeczką, spróbował i nieznacznie się skrzywił. Master z trudem przełknął ślinę. - Nie lepsze byłyby draże? - spytał, siląc się na swobodny ton. Haskal przyjrzał się jajecznicy krytycznie. - Kto wie...? Eh, i tak zapomniałem wsypać koperek... zmartwił się i poczłapał do kuchni. Burak, zielony na twarzy, odwrócił się w stronę Kasi. - Ryba. Wychodzimy stąd. Mgli mnie... Ala doznała ciekawego skojarzenia. - Haskal. Po prostu gotuj. - Masz konkurencję...! - Ryba ze śmiechem rąbnęła Buraka w plecy, ściągnęła z parawanu sukienkę i poszła się przebrać. Na szczęście dość szybko pojawiła się z powrotem, nie dręcząc zbytnio kolegi, który na widok Michelina wyłaniającego się

ponownie z przeklętą jajecznicą dostał torsji. - Dziękuję - dygnęła Ryba, wręczając Haskalowi schludnie poskładany podkoszulek. - Dzięki za wszystko. Cześć, Oluś! wspięła się na palce i cmoknęła go głośno w policzek. - Oooo, widzę, że państwo przeszli na „ty” - zauważył nieco zmieszany Master, taszcząc z Burakiem książki do przedpokoju. - Rozumiem, że to wspólna noc tak zobowiązuje. Michelin zrobił: hm, hm, hm. - Powiedzmy, że na półmetku zaliczyliśmy jakiś element bruderszaftu. - Odłożył patelnię i krótko przycisnął Kasię do żołądka. - Cześć. I nie jedz tylu pomidorów, bo ci szkodzą... - Dobrze - obiecała poważnie Kasia, patrząc mu w oczy. Obładowani jak dromadery Master z Burakiem zaczęli niecierpliwie przebierać nogami. - Chodź, Ryba... - ponaglił zgarbiony Master. - Nie molestuj profesora, bo następnych szlugów już nie dostaniesz... Tak w ogóle, to nas tutaj nie było, prawda? - upewnił się. - A Ryby tym bardziej? - Tym bardziej - zgodził się profesor. - No to do widzenia. - Do widzenia. - Do widzenia - Ala pożegnała się ostatnia. Wychodząc, zauważyła, jak Haskal z miną empiryka wrzuca do jajecznicy jeszcze jeden kawałek batona. Tym razem orzechowego. Zamknęła pośpiesznie drzwi, żeby nie patrzeć, czy mu smakuje. @ - Obudziłam się i pomyślałam, że jestem w niebie. Ryba zapaliła i wdmuchnęła dym między tańczące płatki śniegu. - Kiedy go zobaczyłam, jak siedzi, skąpany w ciepłym blasku kominka, taki cichy i piękny... - Master wzniósł oczy do nieba - ... z tym długim, strasznym, krzywym... - Master przystanął

- ...pogrzebaczem w rękach, to zaczęłam się zastanawiać, co tu jest grane... Omijając zaspy, szli niedzielnie nieodśnieżonym chodnikiem. - Bo skoro jestem w niebie z Michelinem, to dlaczego tak strasznie chce mi się rzygać? Chciałam się podnieść i wtedy zrobiło się jeszcze gorzej... - Błąd - wytknął Burak. - Nie wolno zmieniać pozycji... - I co zrobiłaś? - przerwała Ala. - Powiedziałam: Dzień dobry. Zaraz zwymiotuję. - A on co? - Zdarł mnie z tej kanapy i zawlókł do łazienki. - Dobrze zrobił - pochwalił Master. - Kwas żołądkowy źle wpływa na farbowaną skórę. Porzygałem się kiedyś na komplet wypoczynkowy moich starych, to wiem... - I co? - przerwała znowu Ala. - Jak to co? - zirytowała się. - Rzygałam i rzygałam, zarzygałam sukienkę, zarzygałam mu całą podłogę i kibel, i dalej rzygałam... - Za Kasią zaczęli oglądać się ludzie. - Boże, rzygałam chyba przez godzinę, schylona nad kiblem. - Nagle rozczuliła się: - Nawet kostka toaletowa mu tak ładnie pachnie... - Ryba, zlituj się... - poprosił Burak. Otuliła się mocniej szalikiem. - Kiedy skończyłam, myślałam, że się zapadnę pod ziemię, zwłaszcza że musiał mnie słyszeć. Zaczęłam to wszystko sprzątać papierem toaletowym, bo nigdzie nie mogłam znaleźć szmaty...! To było straszne, w życiu nie przeżyłam takiego wstydu... - Zaciągnęła się bielutkim, zgrabnym davidoffem, smużąc wokół dymem, który smacznie zapachniał. - Potem była już totalna masakra, bo skończył się papier i też, kurwa, nigdzie nie było drugiej rolki, więc pomyślałam sobie, że albo wyjdę go poprosić o papier, albo będę siedzieć w tym zarzyganym kiblu do rana i czekać na was... - Zrobiła wydech na ponurym jęku. - Więc wyszłam... Stał w przedpokoju i się tak strasznie patrzył, Jezu, nic nie mówił, tylko patrzył się przez te okulary, myślałam, że zaraz szkła mu się stopią, a ja też stałam i w tym momencie przypomniałam

sobie, że mam obrzyganą sukienkę i uciekłam z powrotem do kibla i obiecałam sobie wtedy, że już nigdy, nigdy w życiu nie będę... - Pić - wyszeptała Ala z przejęciem. Ryba, wyrwana z transu, popatrzyła na nią jak na idiotkę. - Dlaczego: pić? Jeść pomidorów! Chyba nie myślisz, że zatrułam się procentami?! Ala tak właśnie myślała, jednak stwierdziła, że nie musi mówić wszystkiego na głos. - I co było dalej? - ponagliła. Kasia stała przez chwilę w milczeniu. Ciśnięty niedopałek, sycząc, wydrążył w śniegu wąską dziurkę. - Powiedziałam mu przez drzwi, że czuję się tak głupio, jak jeszcze nigdy w życiu, że jestem w stanie skrajnego zeszmacenia i sponiewierania, że gdybym nie miała świadomości, że narobię mu jeszcze więcej bałaganu, tobym się utopiła w tym zarzyganym kiblu i spuściła za sobą wodę...! Że jedyne, co mogę zrobić, to go przeprosić i że zaraz sobie pójdę w cholerę, tylko chcę po sobie posprzątać i niech mi tylko da jakiś pieprzony papier albo jakąś pieprzoną szmatę! On nie reagował, więc zaczęłam krzyczeć, żeby dał mi tę pieprzoną szmatę, żeby, kurwa, dał mi jakąś pieprzoną szmatę, bo chcę stąd wyjść! I kiedy tak wrzeszczałam, otworzył drzwi i powiedział: „Proszę bardzo. To jest pieprzona szmata. A to jest ręcznik i podkoszulek do przebrania się”. Patrzyłam się na niego jak na debila, nie wiedziałam, co do mnie mówi, gapiłam się na te rzeczy jak upośledzona, a on powiedział: „Wiem, że to obciachowa koszulka, ale tak się darłaś, że nie zdążyłem znaleźć nic lepszego...”. Kasia na powrót umilkła. Master bez słowa podał jej kolejnego papierosa. - Posprzątałam cały ten syf... wyprałam sukienkę, wykąpałam się. Wyszłam z tego cholernego kibla... Pod drzwiami leżały skarpetki, na półce w salonie stała herbata... Jak podeszłam do półki i zobaczyłam, jakie on ma książki, to wymiękłam... Odechciało mi się spać. Wzięłam sobie „Złotą gałąź” Frazera, bo pierwszy raz widziałam takie stare wydanie, siadłam na

kanapie... - I co? - przerwał Burak, bo Kasia znowu zrobiła pauzę na trzy machy. - Nic. Przegadaliśmy do rana o mitach, synkretyzmie w mitologii... - Ach, tak... - powiedział z emfazą Master. - Myślałam, że będzie się pluł w kwestii tego rzygania, że powie, że się zawiódł albo co... A on nic... Ani słowa. W ogóle nie poruszył tego tematu. Jakby się nic nie stało... Kulturalna gadka, elokwencja, sznyt, jak w Wersalu... Potem tylko, nad ranem, strasznie mnie rozśmieszył, bo mówił mi już parę razy, że mam iść spać, a ja ciągle grzebałam w książkach ... zaczął narzekać, że nic do mnie nie dociera, jak do mnie mówi, i w końcu powiedział, że z góry przeprasza, ale będzie stanowczy i zagadał coś takiego: „Kimnij się, Ryba, bo rano jebniesz na pysk i będziesz popierdalać zygzakiem po ścianach”, i powiedział to tak zgrabnie i od niechcenia, i tak strasznie mu to nie pasowało, że pękałam ze śmiechu przez dziesięć minut... No to poszłam spać. - Sama? - upewnił się Master. Kasia sprzedała mu spojrzenie przeznaczone dla inteligentnych inaczej. - Liczyłem na jakiś pikantny seks z żarciem w roli afrodyzjaka. Jak w „9 i pół tygodnia” - wyznał zawiedziony. - Twoje wijące się nagie ciało i Michelin celujący ci do pępka kukurydzą albo czymś... Kasia z wyczekiwaniem uniosła wyprofilowaną na kształt pajęczej nogi lewą brew. Master, nie zważając na jej deprymującą mimikę, kontynuował: - Albo lepiej agrestem... Takim małym i włochatym, nie, Łuska? - Z rozmachem klepnął ją w plecy. - Mów, co będzie dalej...! Wiesz, jak lubię wyuzdaną wyobraźnię! Po takim zapewnieniu Ali zrobiło się bardzo przyjemnie. Skupiła się (jak zawsze, gdy Master sobie czegoś życzył). - No więc... wcelowawszy w pępek włochatym agrestem,

Michelin oblewa Rybę kefirem; Ryba chlusta mu w twarz zalewą octową z maślaków, same maślaki czule wkłada mu do uszu... śliskie kapelusze łaskoczą go w małżowiny... Michelin wyje z rozkoszy, zlizuje kefir... w zapamiętaniu niegroźnie dławi się łupiną agrestu... Na wylizanych miejscach układa filety z dorsza, które następnie skrapia spirytusem i podpala... Ryba dostaje orgazmu; Michelin w miłosnym szale najpierw pożera płonące filety, a potem topi Rybę w kuble serka twarogowego „Danone”. Sam dostaje skrętu kiszek i kona w męczarniach po zjedzeniu surowej parówki ze skórką... Koniec. Ala rozejrzała się z zadowoleniem. Szczerze mówiąc, lubiła tę oniemiałą ciszę zabarwioną zachwytem. - Sugestywne - oceniła Kasia, jako współbohaterka zwyrodniałych fantazji najbardziej predestynowana do wydania opinii. - Wszyscy jesteście walniętymi zbokami... A ty, Luśka, uważaj, bo jeszcze zostaniesz autorką scenariuszy do „Różowej landrynki”. - „Różowa landrynka” jest nudna - oświadczył Burak tonem niezno- szącym sprzeciwu. - Chyba że Luśka rzeczywiście kiedyś napisze scenariusz... - „Gorąca Sandra z włochatym agrestem” - zaproponował Master. - Z tym że musiałabyś uprzedzić na początku, że agrest to nie imię... Burak zachichotał i nonszalanckim ruchem poprawił berecik. - Tak w ogóle, co teraz robimy? - Ja idę do domu - westchnęła ze smutkiem Ala. - Czeka mnie traumatyczne popołudnie z Bazylem. - Och, przestań! - żachnęła się Kasia. - To takie śliczne, słodkie dziecko, a ty się go ciągle czepiasz! Ala przyjrzała się jej bacznie. - Tak?! To chodź ze mną i się pobaw z tym słodkim pacholęciem! Da ci tak popalić, że zmienisz zdanie w ciągu minuty...! @

Ostatecznie Bazyla poszli odwiedzić wszyscy. Co prawda Kasia została potraktowana dość podejrzliwie była w dziurawych rajstopach i zmiętoszonej, mokrawej sukieneczce - ale po gorących zapewnieniach Mastera, że koleżanka wpadła do Sanu, pchnięta przez pijanych po półmetku nauczycieli z konkurencyjnego liceum, mama wpuściła ją do środka. - Idę do Teresy. Pralka pierze... Tylko bądźcie cicho, bo Bączuś śpi - napomniała ich, zamykając za sobą drzwi. Puszczona zbyt szybko klamka odskoczyła ze zgrzytem i niebawem z pokoiku Bazyla dobiegł gniewny kwik. Ala zamarła, modląc się, żeby było to tylko złudzenie słuchowe, ale niestety - w chwilę później zły i niewyspany Bazyl pojawił się w progu kuchni. Popatrzył na nią ponuro, żując smoczek. Alę ogarnęła pewność, że chłopczyk za chwilę się zemści, zwłaszcza że przeznaczony do wyładowywania frustracji kot bezczelnie gdzieś sobie poszedł. Bazyl otaksował zaskoczoną młodzież wzrokiem Rutgera Hauera z filmu „Ślepa furia”, zaciekle podrapał się w kroczu, po czym przystąpił do zemsty: zgiął się jak Małysz wychodzący z progu, naprężył, poczerwieniał, stęknął - i z premedytacją zesrał się w pieluchę. Master zatkał nos. - On tak zawsze wita gości? Ali zachciało się płakać. - Co za wredny, złośliwy gówniarz! - wybuchnęła, waląc dłonią w stół. - Mam go tak dość, że już nie mogę na niego patrzeć! Kasia podeszła do cuchnącego Bazyla i przyklęknęła przy nim z niepokojąco macierzyńskim uśmiechem. - Dlaczego złośliwy? - spytała czule i usiłowała pogłaskać go po główce, ale Bazyl błyskawicznie się uchylił. - Chciało mu się kupkę, więc zrobił. Wszyscy robią kupkę, prawda, malutki? Pogładziła go po zaciśniętej na smoczku rączce, której nie zdążył zabrać. - Jest złośliwy, bo dzisiaj już jedną zrobił! Ryba wyciągnęła z kieszeni płaszcza kawałek batonika i

zamachała nim Bazylowi przed nosem. - Chcesz troszeczkę? Dziecko zabełkotało twierdząco i nagrodziło Kasię szerokim uśmiechem z ohydnie tandetnymi dołeczkami. - Daj smoczek, Bazylku - zagruchała. - Żeby zjeść batonika, trzeba cioci oddać smoczek... - Bazyl oddał smoczek i w tej samej chwili ugryzł batonik wraz z trzymającymi go przyległościami. Kasia bohatersko stłumiła okrzyk i wyrwała z małej buźki pokiereszowane palce wraz ze sreberkiem. - Miałam właśnie powiedzieć, że gryzie, bo rosną mu zęby oznajmiła Ala ze spokojem, zabierając się do parzenia herbaty. - Ale nie chciałam cię zrażać... - Nic się nie stało - uspokoiła ją Ryba, wpatrzona tkliwie w umorusanego batonem młodzieńca. Wierzchem dłoni otarła mu zaślinioną bródkę. - Ależ ty jesteś śliczny...! - W jej głosie brzmiał niedorzeczny zachwyt, który dziwnie zaczął kojarzyć się Ali z mamą. - Mogę go umyć? - spytała z nadzieją. Ala w szoku rozlała herbatę na stół. Burak usłużnie podał jej ścierkę. - Raczej nie, bo zacznie ryczeć. Nie lubi, kiedy myją go obce kobiety. Kasia wstała z podłogi i gestem wskazała Ali łazienkę. - No to idź go umyć, bo sobie odparzy pupę... Burak z Masterem, popatrzywszy po sobie, zarżeli radośnie. - O co wam chodzi? - zjeżyła się Kasia. - To takie śmieszne, że dziecku się odparzy pupa? Master jak oszalały chichotał w rękaw swetra; przytulony do niego Burak, rechocząc, pluł mu w plecy. - Kretyni... - oznajmiła dystyngowanie Kasia, nachylając się ponownie nad Bazylem. - Ty, jak dorośniesz, na pewno będziesz bardziej dojrzały. Już teraz masz takie mądre oczka... - pochlebiła mu, a Bazyl wysłuchał komplementów z uwagą i godnością mężczyzny świadomego własnej wartości. - Ryba, spokojnie... Przecież to nie twoje dziecko przypomniał jej Master. - Nie widzę związku.

- Jak się krępujesz, to porozmawiamy na ten temat z Michelinem... Będziesz mieć własne. Takie mądre, grubiutkie... - W okularkach... - zawył Burak, padając w spazmach na kanapę. - Taa... i będziesz je karmić kaszką z arbuzem i sznyclami... - ... i pawełkiem na wierzchu...! Ryba wzięła Bazyla za rączkę. O dziwo, nie wyrwał się ani nawet nie ugryzł. - Chodź, malutki... Takie towarzystwo może źle wpłynąć na twój rozwój. Pójdziemy umyć pupkę. - Na pewno chcesz go myć? - spytała ostrożnie Ala. - Będzie śmierdział. Kasia skinęła potakująco głową. Ala otworzyła drzwi do łazienki. Razem obnażyły Bazyla od pasa w dół, ściągnęły pokrytą zgniłobrązową mazią pieluchę i zatykając nosy, włożyły do przeznaczonego na ten cel worka. Ala była właśnie w trakcie wynoszenia odchodów na korytarz, gdy zmroził ją dziki wrzask. - Aaaa!!! On sika!!! - Wsadź go do wanny!!! Na chwilę zapadła względna cisza. - Boże! On dalej sika! - W wannie już może... - uspokoiła ją Ala, biegnąc na ratunek. - Ale on sika na podłogę! - To obróć go do ściany! Wpadła do środka i z miejsca wdepnęła w żółtą kałużę na podłodze. Bazyl właśnie skończył sikanie i ciekawie wychylił się z wanny, by ocenić rozmiar zniszczeń. - Gagun. - Z dumą wskazał na kałużę i wyszczerzył ząbki. Potem grzecznie obrócił się do ściany, żeby zrobić Kasi przyjemność. Master zajrzał do łazienki. - Fuj! Ależ on nalał! I to takim małym ptaszkiem! - Małym? - Burak wetknął głowę. - Nie przesadzaj. Twój jest mniejszy... - Wyjdźcie stąd, bo trzeba posprzątać! - warknęła Ala.

- Daj Rybie szmatę - poradził Master, usiłując się wydostać, bo Ala naparła na drzwi. - Daj jej, kurwa, jakąś pieprzoną szmatę, to posprząta... - Naraz wskazał na coś palcem: - Ojej! On rozmazuje kupę na ścianie! Ala z premedytacją wypchnęła kolegów z łazienki. - Ryba, sory, ale naprawdę bierz szmatę, bo ja muszę go umyć... Pozostawiony sam sobie Bazyl, wykorzystując łatwo dostępny, ekologiczny barwnik, kończył właśnie awangardową pracę plastyczną pod tytułem: „Gówniany szlaczek - abstrakcja”. Ala, rzuciwszy w Kasię szmatą, pośpiesznie zajęła się likwidacją naturalistycznego dzieła oraz jego twórcą, który dość niechętnie zareagował na widok prysznica z ciepłą wodą. Oskrobany z nawozu, wymyty i oklejony pieluchą chłopczyk został w końcu wciśnięty w czerwone rajtuzki i puszczony wolno. Rozpartym na kuchennej kanapie Burakowi i Masterowi Ala stanowczo przykazała nie spuszczać z oka paskudnego stwora, sama zaś wróciła do łazienki. - No i jak ci się teraz podoba słodka chłopczyna? Ryba wykręciła szmatę nad umywalką. - Pomysłowe dziecko.... Może powinnaś mu kupić kredki? zastanowiła się głośno. Ala również się zastanowiła. Czy aby z Rybą jest wszystko w porządku. - Luśkaaa!!! - zawył z kuchni Master. - On mi napluł do herbaty! - Luśkaaa!!! - zawtórował mu Burak. - Co on chce zrobić, jak sobie wyciągnął z szuflady takie śmieszne widełki i gdzieś poszedł?! Ala cisnęła gąbkę i w ostatniej chwili dogoniła Bazyla, który celował widełkami do gniazdka. - O! - zdziwił się Burak, wchodząc do pokoju. Niebezpiecznie manewrując szklanką herbaty, usiadł na podłodze. - Nie wiedziałem, że chce się zabić... - Lubi zaskakiwać - mruknęła, rzucając widełki za kanapę. Kopnęła je lekko nogą. Prawdopodobieństwo, że siostrzeniec

ponownie targnie się na swoje życie, nieco zmalało. Bazyl tęsknie popatrzył za kanapę, a potem na Buraka. Ten pokręcił przecząco głową. - Nie ma mowy... Jak chcesz, to mogę się z tobą pobawić klockami albo jakimś samochodzikiem. - Drrrrn...! - zgodził się Bazyl i z entuzjazmem przejechał po głowie starszego kolegi metalową ciężarówką, wkręcając mu kółka we włosy. Burak, chcąc się opędzić, postawił szklankę na dywanie. Bazyl natychmiast wcisnął do niej zachlapanego zastygłą zupką pajacyka z wyłu- panym okiem. - No to się bawcie - zachęciła Ala i wróciła do osranej łazienki. Bez entuzjazmu przetarła ścianę gąbką. - CZY MAM WPUŚCIĆ KOTA?! - wrzasnął Master przez drzwi (Ala przestraszyła się i wycisnęła gąbkę na plecy Kasi). - Na parapecie siedzi jakiś obrzydliwie brudny kot! Miauczy i się drapie po łbie! Taki parszywy! To twój?! Ryba wyprostowała się. - Czy mogłabyś łaskawie nie oblewać mnie gównem? Ta sukienka może nie wytrzymać takiej ilości wydalin... - Przecież to tylko mała śliczna kupeczka małego ślicznego chłopczyka! Uśmiechnęły się do siebie. - TO CO Z TYM KOTEM?!!! - zniecierpliwił się Master i teraz z kolei zaskoczona Kasia wykręciła szmatę na biust koleżanki. Ala opłukała się pobieżnie i z rezygnacją cisnęła gąbkę do wanny. Eliminację hardcorowego graffiti należało odłożyć na dogodniejszy termin. W drzwiach potrącił ją z rozpędem Bazyli-samochodzik. Młody kierowca beznamiętnie przejechał ciotce po stopach i skręcił w stronę kuchni. Dziecku najwyraźniej spieszyło się powitać wracającego w domowe pielesze kota. Ala jeszcze łapała równowagę, kiedy wpadł na nią goniący Bazyla Burak. - Jezu, Luśka, nie łaź tak pod nogami! - wy dyszał i złapał uciekiniera za kark. - Udawał, że się bawi, a potem zwinął mi zegarek i gdzieś wyrzucił! Nie wiesz, gdzie?!

- Pewnie do kibla - oznajmiła Ala bezlitośnie. Bazyl pisnął i zaczął się wyrywać. - Nie żartuj! - jęknął Burak. - Dostałem go na komunię! - Podniósł do góry Bazyla, który bezradnie majtnął w powietrzu czerwonymi nóżkami. - Gdzie mój zegarek, ty mała pluskwo? - Wrrrrrr.... - powiedział nieletni, szpanując przy okazji doskonale wyartykułowanym, przednio językowym „r” (zabrzmiało to gorzej, niż gdyby rozmówcę sklął i zwyzywał, na co najprawdopodobniej przy odpowiedniej dozie świadomości miałby ochotę). - TO CO Z TYM CHOLERNYM KOTEM?!! Ala pognała do kuchni. Po drodze potknęła się o samochodzik i wpadła twarzą w garnek z ciastem naleśnikowym. Wymacała na ścianie ścierkę, konkludując z bólem, że za chwilę, łącznie z ciastem, usunie resztki korektora do blizn po pryszczach. - Wpuszczam kota!!! - zbuntował się ignorowany Master i otworzył okno. Napierający na szybę Brudas spadł z parapetu. Miauknął, w kilku zręcznych susach dopadł miski i gorączkowo zezując na unieruchomionego Bazyla, przystąpił do konsumpcji indyczych płucek, które najpierw z lubością rozrzucił po czystej podłodze. - O! - sapnął z wyrzutem Master, odwracając się od okna. - To ja tu zdzieram gardło jak zarzynana kura, pytam się po pięćdziesiąt razy, a ty sobie w tym czasie maseczkę robisz! Ala trochę wytarła, a trochę rozprowadziła na twarzy żółtawą masę, z cichą nadzieją, że może choć w części zamaskuje ona brak korektora. - Nie mówi się w maseczce, bo dostaje się zmarszczek. Uśmiechnęła się przepraszająco. - Ugryzł mnie! - wrzasnął Burak i upuścił dyndającego Bazyla do miski z płuckami, które krwawo rozbryznęły się na tapecie. Brudas odskoczył, prychnął i zaczął się wściekle drapać po łbie. Dziecko, nie jęknąwszy nawet, przytomnie wykorzystało okazję i złapało kota za gardło. Kasia wyszła z łazienki. Rozejrzała się trochę nieprzytomnie.

- Luśka, zabierz stąd tego kota... On może mieć pchły! Przejdą na Bazylka! - Gagun! - ucieszył się Bazyl na wieść o pchłach. Zaraz jednak wielkodusznie puścił kocią grdykę na rzecz ogromnie interesujących indyczych wnętrzności. Poklepał rączkami mięsiste płucko i wręczył je uroczyście Kasi. Drugim miotnął o ścianę. Roześmiawszy się perliście, pobiegł do pokoju, po drodze wycierając zakrwawione paluszki o firankę. Ala znieruchomiała z odrazy. Przedpokój wyglądał jak rzeźnia lub sala tortur po pracowitej dniówce. Upiornego widoku dopełniał tarzający się w rozmiękłych płuckach kot, z łapą w uchu i obłędem w kaprawych ślepiach. Burak popatrzył pytająco na Alę. - Drapie się po prostu - wzruszyła ramionami. - Zawsze się drapał. Przynajmniej od paru tygodni non stop... - Może ma alergię? - zasugerował Master z niewinną miną. Burak popatrzył na niego z niedowierzaniem. - Alergię? W zimie? Przykucnął przy zwierzęciu. Pewnym ruchem rozpłaszczył kota na podłodze i unikając zdobnych w ostre szpony kończyn, zajrzał mu do odrapanego ucha. - On tam coś ma... - oznajmił z przekonaniem. Brudas zapiszczał żałośnie i potakująco. Zenon przełożył kota przez kolano i straszliwie grzmotnął go dłonią w łeb. Kot stęknął dziwnie, a na podłogę z wesołym kliknięciem wypadł klocek. Burak huknął kota ponownie i z ucha posypały się fanty zapałki, spinacz biurowy, landrynka i śmigiełko od helikopterazabawki, które Bazyl „zgubił” w zeszłym miesiącu. - O, cholera - wyrwało się Kasi - niedługo już nie miałby się czym bawić... Biedny chłopczyk. Burak poklepał ogłuszonego Brudasa po obolałej potylicy i wskazał palcem ściekające ze ściany płucka. - Jedz, kiciuś... - zachęcił. - Należy ci się, bo łatwego życia to ty

tu, bracie, chyba nie masz... Kot popatrzył na niego z namysłem, puścił bąka i zgodnie z sugestią wrócił do przerwanego posiłku. Po wypełnionej błogą, śmierdzącą ciszą krótkiej przerwie w atrakcjach rozległ się tekstylny trzask i z pokoju wyłonił się Bazyl z nabitą na widełki poduszką. Powiódł po nich roziskrzonym wzrokiem. Chichocząc perfidnie, zamierzył się widełkami na kota. Zwierzak błyskawicznie wspiął się Masterowi na spodnie, dziurawiąc je pazurami i znacząc czerwoną smugą z pyska elegancki, kremowy sztruks w wąziutkie rowki. - Twój Bazyl powinien mieć jeszcze rogi... - zauważył rozsądnie Master, strzepując kota. - Tak w ogóle to skąd ty wzięłaś te zasrane widełki...? - Sam sobie wziął. - Ala ujęła dziecko za kark i odciągnęła na bok. Brudas ostrożnie wrócił do miski. - To są widełki do smażenia kiełbasy. Jak kiedyś poszedł z mamą do piwnicy, to je znalazł i nie chciał oddać... Jak mu chcieliśmy zabrać, to zaczynał ryczeć i ryczał tak długo, aż dostał z powrotem. No i teraz ma... - Nie baliście się, że sobie coś zrobi? - spytała Kasia z nieskrywanym oburzeniem. - Sobie...? Nie. On na siebie uważa. Czasem zaczai się na jakieś niezabezpieczone gniazdko i tyle. Dziadek mu stępił pilnikiem końcówki po tym, jak zaczął polować na Brudasa... - Gagun - potwierdził z żalem Bazyl. Oderwał przyszpiloną poduszkę i zaczął nią potrząsać, żeby wysypać jak najwięcej pierza. Biały puch łagodnie osiadł na okrwawionej podłodze. Alę ogarnęło przedziwne uczucie, że uczestniczy w jakimś surrealistycznym horrorze z natrętnie prześladującym widza, diabolicznym karzełkiem na czerwonych nóżkach w roli głównej. Złotowłose monstrum niepokojąco przypominało krwiożercze dzieci z filmu „Wioska przeklętych”. Tam też brzdące o szafirowych oczkach i rzęsach podkręconych jak u ruskiej lalki wykańczały najbliższą rodzinę. Na śmierć. Tymczasem Bazyl przystąpił do akcji, przewyższającej w ilości

efektów specjalnych nawet filmowy oryginał. Najpierw Master, chcąc skonfiskować poduszkę, zbił głową ścienną lampkę. Prysnął klosz, a chłopczyk - jakimś cudem nie kalecząc się - porwał największy odłamek i błyskawicznie wrzucił go Masterowi do kieszeni swetra, po czym obdarowane miejsce energicznie poklepał. Master wrzasnął i odskoczył, trącając Kasię, która miotana atakiem śmiechu po łazience rąbnęła w pralkę z niedomkniętymi drzwiczkami. Gorąca woda z zatopioną w mydlinach odzieżą bluznęła szerokim strumieniem do przedpokoju. Burak, który właśnie z dumą prezentował wyłowiony z kibla zegarek, pośliznął się na płynącej podkolanówce i wpadł na szafę, łamiąc drzwi i strącając leżący na szczycie rozpruty worek z gipsem. Bazyl, ogarnięty szałem niszczenia, wyrwał karczek z ciotczynej dłoni i pogalopował do gabinetu dziadka, gdzie najpierw wybił szybę w kredensie, a potem nadział na widełki haftowany obrus i zmiótł go wraz z zawartością na podłogę. Przerażająco drogie okulary seniora zmiażdżył cynowy wazon, z pilota wypadły baterie; trzasnęła buteleczka z ciemnego szkła, tryskając z wnętrza feerią kolorowych tabletek na nadciśnienie. Bazyl okręcił się na pięcie, orając widełkami tapetę i zrzucając termometr. Urządzenie stuknęło o podłogę; ślicznie opalizujące kuleczki rtęci podskoczyły wesoło i wymieszały się z tabletkami... Orgiastyczną demolkę zakończył miłosierny akcent - z niewyjaśnionych powodów spadł karnisz z firanką, która litościwie okryła pobojowisko. I kiedy Ala pomyślała sobie, że nic gorszego już się nie przytrafi, bo przecież musi zacząć kiedyś sprzątać, w zamku zazgrzytał klucz, Brudas zadławił się pierzem i zwymiotował do miski, a Master zapytał, czy ta maseczka jej nie zaszkodziła, bo wyjątkowo odrażająco wygląda... @

PONIEDZIAŁEK Piętnaście minut temu skończyła się matematyka, na której Ala jakimś cudem zarobiła plusa. Niestety cuda szybko się skończyły za sprawą niezapowiedzianego sprawdzianu z geometrii. Ala podpisała się imieniem i nazwiskiem, po czym przez dziesięć następnych minut dzielnie powstrzymywała się od narysowania Gnidy w stringach. Cenny czas młodych ludzi trwoniła teraz Zosia ze swoją sflaczałą dykcją, usiłująca zachęcić klasę do przejęcia się losami samotnego i odtrąconego przez wszystkich doktora Judyma. Ala natychmiast poczuła się bardzo samotna i odtrącona, zwłaszcza że zaczynało jej brakować krzepiącego widoku pleców Mastera. Narażając się na kompromitujący upadek z krzesła, mocno wychyliła się na bok. Łał. Siatkowa koszulka. Jakim cudem ten facet nie marznie? Pryta zerknęła na nią z przyganą. Poskładała obłożone (!) książki w schludny stosik i pochyliła się nad zeszytem. Szeleszcząc ciężkimi od tuszu rzęsami, zamrugała, chcąc albo wyglądać inteligentnie, albo wytrząsnąć z worka spojówkowego zaschnięty kawałek mascary. Sądząc po gorączkowych ruchach dłubiącego w oku paznokcia, nie udało jej się ani jedno, ani drugie. Łzawiąc, przygięła chude plecy i zaczęła kaligrafować notatkę. - Jaki mamy pisać temat lekcji? - spytała odrażająco przypochlebnie, czym wywołała u Ali mdłości. Nienagannie i odtwórczo odziana, zgodnie z zaleceniami magazynu „Avanti” (Dżins i futerko w nowej odsłonie zaskocz znajomych!), raziła sztucznością, pedanterią i jakimś takim wykrochmaleniem. Wyglądała jak odpakowany przed chwilą z celofanu luksusowy wzorzec kujona - pilna, przejęta, o zimnych rękach i umyśle lotnym jak ptak dodo. Pfuj. Ala gwałtownie zatęskniła za Kasią. - Piszmy: Beznadziejna walka doktora Judyma o wierność

ideałom młodości. - To już było... - zajęczał ktoś z tyłu. Zosia zajrzała do segregatorka. - Nieprawda - zaprotestowała sennie. - To nowy temat. - Nowy, nie nowy, ale już był - powiedział twardo Jakubowski i popatrzył wyczekująco na Rybę. Ryba ani drgnęła, czym skupiła na sobie uwagę Zosi. - Katarzyno, widzę, że jesteś zajęta czymś innym niż temat dzisiejszej lekcji. Kasia, szturchnięta przez Olę Mścidełko, gwałtownie uniosła głowę. - Tak? - Ledwie dostrzegalnym ruchem zagięła róg pomiętej książki. - Może byś łaskawie wstała, kiedy do ciebie mówię? Kasia łaskawie wstała. Polonistka odczekała chwilę, spodziewając się wyjaśnień, ale nic takiego nie nastąpiło. Co gorsza, uczennica stojąc, bezczelnie usiłowała przewrócić kartkę. - Rozumiem, że to jakaś ambitna literatura? - spytała na pozór uprzejmie Zosia. Ryba potakująco pokiwała głową. - Co to jest? Harlequin? - podeszła do ławki i przyjrzała się okładce. - Oh... Or...well... - Orłel - poprawiła ją Kasia, gdyż nauczycielka wymówiła nazwisko pisarza niepewnie i przez „w”. - To dosyć znany autor. Zosia gładko przełknęła obelgę. - Skoro jesteś nim tak zachwycona, że lekceważysz zupełnie lekcję, to może zaprezentujesz nam mały fragment książki pana Orwe... Orłela? - zająknęła się, ale zaraz odzyskała zgryźliwy ton. - Może zachęcisz klasę do swoich gustów literackich? Proszę, przybliż nam trochę tematykę, bohaterów... czas i miejsce akcji, jakieś szczegóły, które sprawiają, że pan Or...lei jest dla ciebie atrakcyjniejszy niż dzisiejsza lekcja... - Eeee... - zaczęła Kasia, najwyraźniej wyrwana z transu. Tytuł: „Brak tchu”. Bohaterem jest agent ubezpieczeniowy, który straszliwie boi się wojny... i w zasadzie nic innego nie

robi, tylko jedzie samochodem, gada sam do siebie i rozpamiętuje swoje nieudane życie, ale - Kasia uśmiechnęła się sympatycznie do Zosi - to jest tak napisane. Tak zaj... - tu sprawnie przekształciła wulgaryzm w elegancki przysłówek - ...mująco! - Na przykład? - spytała cierpko. - Może zacytujesz jakiś fragment? Kasia, nie domyślając się podstępu, zaczęła czytać: - Mówią, że wojna wybuchnie w roku 1941. Nie bójcie się, jeszcze zobaczymy sterty potłuczonej zastawy, małe domki otwarte z jednej strony niczym pudełka... O, i tu jest najlepsze - ...jeszcze ujrzymy wnętrzności jakiegoś księgowego przylepione do ściany nad pianinem, za które on sam już nigdy nie spłaci ostatniej raty... - zakończyła pogodnie i w tym momencie zorientowała się, że Zosia chyba niekoniecznie należy do zagorzałych fanek Orwella. - Daj mi tę książkę, Katarzyno - poleciła szorstko nauczycielka i wyciągnęła rękę. - Ale to nie moja książka! - Trzeba było czytać swoją. Proszę to oddać albo wyjść z klasy! Kasia w milczeniu rozważyła propozycję. - Proszę - włożyła książkę w wyciągniętą dłoń. - I przepraszam - zabrzmiało to tak szczerze i skromnie, że Zosia totalnie zgłupiała (Cholerny Haskal, pomyślała Ala ze złością). Ze stanu ogłupienia wyrwał polonistkę trzask otwieranych drzwi. Do klasy wparowała Zielona. Za nią dostojnie wkroczyła wicedyra. Wicedyra tradycyjnie skojarzyła się Ali z drag queen potężna, zwalista, owłosiona, gustująca w mocnym makijażu i obcisłych sukienkach z falbankami. Zza jej muskularnych pleców nieśmiało wychylała się utapirowana główka Neli z Piszczelin, odzianej w haftowaną spódniczkę i oplatanej sznurem czerwonych korali, co tym razem upodabniało ją do pozbawionej biustu lalki z cepelii. Pierwszą myślą Ali było, że Nelly na pewno jest w ciąży z Masterem i wykorzystując majestat władz szkoły, przyszła go o

tym poinformować. Nelly jednakże, zerknąwszy na Mastera pobieżnie, acz z nienawiścią, wycelowała w Kasię palcem, na którym matowił się niklowy pierścionek z pękniętym oczkiem: - To ona. Ryba, najprawdopodobniej błądząca myślami gdzieś pomiędzy wnętrznościami księgowego a wielbicielem autora, który owe wnętrzności opisał, oprzytomniała lekko. - Przepraszam, ale o co chodzi? - Uczennica Aniela Klopik zaraz wyjaśni wszystkim, o co chodzi - odezwała się złowieszczo Zielona. Wicedyra wyjęła rzęsę spomiędzy perłowych powiek obciążonych nadmiarem cienia, który tłustymi wałeczkami zalegał w zwiotczałych, poprzecznie plisowanych zmarszczkach. Wytarła ją o falbankę sukienki. - Mów, dziecko - zachęciła gardłowo. - Od początku. Aniela Klopik nabrała tchu. - Na półmetku ta dziewcyna i taki gruby pan, co tu ucy, całowali się na korytazu. Kasia nieznacznie pobladła. - I co było dalej? - Potem ten pan mówił coś o sybkim numerku w ubikacji. Ale więcej nie słysałam, bo stali daleko i septali, ale nie posli na ten sybki numerek, bo ten pan powiedział, ze mu za mało miejsca... pewnie dlatego, ze gruby... Zosia pokraśniała z oburzenia. - Szybki numerek w NASZEJ SZKOLE?! Co za wstyd! Ala nabrała absolutnej pewności, że Zosia nigdy w życiu nie skalała się szybkim numerkiem, tak samo jak lekturą Orwella. - To nieprawda... - odważyła się zaprotestować Kasia. - A to?! - zaperzona Zosia gorączkowym ruchem uniosła „Bez tchu” i podziobała palcem w okładkę, gdzie małymi literkami u dołu strony stało jak byk: „Aleksander Haskal”. - Zauważyłam to na samym początku! - pochwaliła się. - Skąd masz tę książkę?! - Z antykwariatu - wtrącił się Master. - Z antykwariatu - potwierdził Burak i wgapił się w Zosię

uczciwymi oczami prostego człowieka, którego skrzywdzono (a propos, ciekawe, czy czytała przynajmniej Miłosza?, przemknęło Ali przez głowę). - Kupiłem koledze w prezencie, potem on pożyczył mi, a ja dałem Katarzynie Materlak... Wszyscy lubimy ambitne lektury... - Na przykład kolega najbardziej lubi czytać przy młóceniu... wygłosił absolutnie skretyniały tekst Master. - Pomłóci, pomłóci i jak się zmęczy, to czyta. Jak się pani dobrze przypatrzy, to między kartkami są takie łuski z ziarna! - trącił ogłupiałego Zenona łokciem. - No mów! Co ty tam ostatnio młóciłeś?! - Owies - odparł drętwo Burak. - O właśnie! - pstryknął palcami. - Owies to ważna rzecz, bez tego koń nie pojedzie, no nie, Zenon? Zenon milczał. - Dla konia się nie młóci - odezwała się z ważną miną Anielcia. - Jak to nie młóci?! - oburzył się Master i wstał. - Jak to nie młóci, jak Zenon młóci...?! - I tu jego zapał przygasł, gdyż wicedyra wydała z siebie ostrzegawcze cmoknięcie. - Siadaj, chłopcze - poleciła zimno. - I nie przeszkadzaj, bo wylecisz z klasy. Master usiadł. Wicedyra wyłuskała językiem z przestrzeni międzyzębowej jakąś resztkę pokarmową i zgrabnie przeżuła. Zawisła na Kasi taksującym spojrzeniem. - Więc to nasz drogi Haskal? Przez niego się upiłaś na półmetku? Ryba milczała wymownie. Nieoczekiwanie wtrąciła się Zosia. - Już dawno zauważyłam u tej uczennicy niezdrową fascynację panem Haskalem. Nie wiem, czy wywiera on dobry wpływ na naszą młodzież... - wyraziła wątpliwość, a Zielona poparła ją westchnieniem. Karcące spojrzenia osaczyły Kasię jak wściekłe psy. - No i co masz na swoje usprawiedliwienie? - spytała Zielona z troską i mściwą satysfakcją zarazem. - Że to nieprawda - zaprzeczyła słabo Kasia. - Książkę mam z antykwariatu i nie było żadnych szybkich numerków, a Aniela -

za przeproszeniem - Klopik jest zazdrosna o mojego kolegę, bo myśli, że to jest mój chłopak, a to wcale nie jest mój chłopak... - Chciała szczegółowo wyjaśnić personalne zależności, ale wicedyra zbyła ją machnięciem owłosionej łapy. - Szkoda czasu na twoje kłamstwa. Proszę do mojego gabinetu. Kasię zamurowało. - Ale ja nic nie zrobiłam! - O tym zadecyduje rada pedagogiczna. - Otóż to, Materlak - ucieszyła się Zielona. - O tym zadecyduje rada, a w czasie gdy będzie decydować, ty na wszelki wypadek rozglądnij się za nową szkołą... - Chyba podobnie jak profesor Haskal... - wyrwała się przed szereg Zosia, ale zaraz dodała tonem usprawiedliwienia. Oczywiście, jeżeli to prawda. Wicedyra nieznoszącym sprzeciwu gestem wskazała drzwi. - Proszę do gabinetu! Ryba rzuciła Ali spanikowane spojrzenie. Potem zgarnęła swoje rzeczy do torby i szybko wyszła. Za nią wymaszerowała Zielona. Tymczasem wicedyra objęła męskim ramieniem Anielkę i z powagą zwróciła się do Ilb: - Popatrzcie na tę młodą osobę - zachęciła, a Nelly skromnie spuściła pakułowatą główkę. - Gdyby nie czujność i dobra wola Anieli Klopik, strach pomyśleć, co by się stało. I to tutaj - w szkole, która nie tylko ma uczyć, lecz także wychowywać... Kształtować młode umysły nie tylko poprzez wiedzę, lecz także moralność! Postawa Anieli Klopik jest godna naśladowania! zagrzmiała samczym barytonem, który przywiódł Ali na myśl zagorzałego konsumenta anabolików. - Bardzo żałuję, że byliście świadkami tej nieprzyjemnej sceny, ale wasza koleżanka już od dawna sprawiała kłopoty wychowawcze i obawiam się, że właśnie znaleźliśmy tego powód. Nie wiemy oczywiście nic na pewno - posłała Zosi zbolały uśmiech - ale wedle wszelkiego prawdopodobieństwa profesor Haskal dopuścił się postępku niedopuszczalnego u pedagoga. Złamał etykę zawodową i postawił pod znakiem zapytania swoje kompetencje. I kto by pomyślał? Taki wykształcony człowiek, obowiązkowy, nawet

miły - popatrzyła znowu na Zosię - i do tego przecież niezbyt atrakcyjny, prawda? - Mnie się podoba - wtrącił Master z nienawiścią. Wicedyra sapnęła ze zgorszeniem. - Bądźcie łaskawi podejść do tej sprawy poważnie. Nie róbcie komedii... - Właśnie - podlizała się Zosia. - Ale ja tam byłem! - nie wytrzymał Master. - To był taki żart tym szybkim numerkiem! - Nauczyciel, który żartuje w ten sposób przy swojej uczennicy, chyba minął się z powołaniem... - Właśnie. - Przecież ... - Master chciał jeszcze coś powiedzieć, ale Burak uciszył go stanowczym ciosem pod żebro. Wicedyra zagarnęła Anielkę czułym gestem i skierowała się do drzwi. - Wracajcie do zajęć. Do widzenia. Kiedy za dyrektorką trzasnęły drzwi, Pryta odezwała się z wyższością: - Widzisz, jak to dobrze, że zmieniłaś miejsce? Teraz byś świeciła oczami za Materlak...! Alę powolutku zalała zimna furia. - Pryta - wysyczała, nachylając się w kierunku sąsiedniego krzesła - nie wymieniaj jej nazwiska, bo jak mówisz „Mmmmmaterlak”, to zbiera ci się błyszczyk na zębach i wyglądasz, jakbyś miała krwawiące dziąsła... @ Po lekcjach dogonili Kasię. Była w połowie drogi do Haskala. Parła pod wiatr, zacięta i wzburzona, ciągnąc za sobą rozwiązany szalik, który niebezpiecznie pętał się jej gdzieś między obcasami. Ryba nie reagowała na nawoływania, więc Burak z premedytacją przydepnął szalik. Kasię zarzuciło do tyłu. Odwróciła się, buchając dymem i wściekłością.

- Chcę iść do niego sama!!! - Ty krowo głupia! - wrzasnął Master. - Obejrzyj się za siebie, to zobaczysz ze czterdzieści osób, które cię śledzą! Na czele z cholerną Anielką, której chyba gały wyrosły na słupkach jak jakiejś pierdolonej krewetce!!! - Taaak?! A skąd ona się wzięła?! Ty ją do nas przywlokłeś, kretynie!!! Wstyd!!! Żeby w coś takiego wkładać kutasa?! Master stanął jak wryty. - Co powiedziałaś?! - Słyszałeś! Burak uznał za stosowne zainterweniować. - Zamknijcie się obydwoje, bo jak się pobijecie na środku ulicy, Aniela Sraczyk umrze ze szczęścia i nie zdążymy się zemścić. - Zemścić! - prychnęła Ryba pogardliwie, odwracając się za siebie. - Czai się za kioskiem, grochowa cipa, i myśli, że jej nie widać... Burak złapał Kasię za ramiona i bezceremonialnie potrząsnął. - Ryba. Posłuchaj mnie: nieważne, co kto komu wkładał... - Zenon, jeszcze jedno słowo i ci wpierdolę! - warknął Master przez zęby. Burak spojrzał na niego obojętnie i na powrót zwrócił się do Kasi: - ...to jest nieistotne, rozumiesz? Potrząsana Kasia kiwnęła głową. - Tak samo jak nieważne jest, że całowałaś się z grubym na korytarzu, kiedy trwał półmetek i wszędzie mogło się kręcić mnóstwo ludzi... Ryba gwałtownie wyrwała się z uścisku. - To znaczy, że to wszystko moja wina, tak?! Ten pacan... Burak ponownie nią potrząsnął, aż zaklekotała zębami. - Słyszysz, co do ciebie mówię? - spytał powoli i bardzo wyraźnie. - To jest nie-waż-ne. Powtórz. - Nie-waż-ne - powtórzyła Kasia, przedrzeźniając go, ale z ledwie wyczuwalną rezerwą. Aby dodać sobie animuszu, zaciągnęła się mocno dymem. - No i co? - spytała zaczepnie, dmuchając Burakowi w twarz.

Burak ani drgnął. - Co mam jeszcze podzielić na sylaby? Kurwa. Ja pier-do-lę, wy-le-cę z bu-dy?! - Nie wylecisz. - Bo co? Złapiesz wicedyrę i będziesz nią tak telepał?! Ona jest silniejsza ode mnie, może ci dojebać...! - powiedziała urywanym głosem i ku zdumieniu wszystkich zaczęła płakać. Burak zawahał się. Potem przygarnął ją niezdarnym ruchem. - Ja ci tylko chcę powiedzieć, że musimy się trzymać razem powiedział miękko, bez śladu zawziętości. - Rozumiesz? Szukanie winnego nic ci nie da. Musimy być w komplecie, jak do tej pory... Wszyscy - uspokajająco poklepał ją po płaszczu. Wszyscy razem. Ala podeszła i przytuliła się do pleców przyjaciółki. Pod warstwą materiału czuła podskakujące w spazmach łopatki. Pogłaskała ją po głowie. - Razem...? - wybuczała pytająco Kasia w niebieską kurtkę Buraka. - Jakie razem, jak on ją do nas przywlókł?! Burak przytomnie wetknął jej papierosa do ust i stłumiona Kasia zassała się jak spragnione butelki niemowlę. - Czy ty chwytasz, co do ciebie mówię? - zapytał z łagodną irytacją. - To nie jest jego wina. Przynajmniej nie większa niż twoja... Wyżywanie się to strata czasu. Kasia łypnęła gniewnie na Mastera. Stał nieopodal z kwaśną miną i kłykciami wbitymi w kieszenie płaszcza. - Chodź tu - warknęła w miarę przyjaźnie. Master z ociąganiem zrobił dwa kroki. - Bliżej. Z obawą obejrzał się za siebie. - Nelly się gapi. - No to super! - Burak skrzywił się w cynicznym uśmieszku. Teraz obejmijcie się jak przyjaciele. Co ja mówię: jak zakochani. Zróbcie ładnego niedźwiadka... - Nie chcę - zbuntował się Master. - To prymitywne. - Tak jak Anielka. Master niechętnie przyciągnął Kasię za szalik i parę razy rąbnął ją w plecy. Ryba zakaszlała.

- Chcesz mi odbić płuca? - wyrzęziła wściekłym szeptem. - Cicho bądź - burknął Master i ze złością spojrzał na Buraka. Długo jeszcze? Au! - stęknął, bo Kasia właśnie odwdzięczyła się i walnęła go z rozmachem w kark. Ala zmrużyła oczy, lekko zezując w kierunku kiosku. Kątem oka dostrzegła, jak Anielka wyciąga z kieszeni chusteczkę. - Będzie płakać - ocenił beznamiętnie Burak. Oby szybko, pomyślała Ala, z niepokojem patrząc na obejmującą się parę. Coraz mniej przypominali zakochanych, a coraz bardziej zawodników uprawiających jakieś bezładne zapasy. Kasia właśnie podstawiała Masterowi nogę, a on dyskretnie podduszał ją szalikiem. Ala już zaczęła się martwić o konsekwencje tej przymusowej integracji, gdy do jej uszu dobiegło westchnienie ulgi. - Uff... - odsapnął Burak. - Pobiegła z płaczem. Możecie przestać. Kasia i Master, posiniaczeni i dyszący żądzą zemsty, odsunęli się od siebie niechętnie. Master miał podrapane czoło, a Kasia chyba zwichnięty kciuk, bo poruszając nim, śmiesznie posykiwała. Mimo wszystko wydawali się trochę mniej pogniewani. Nie ma to jak rozładować złe emocje, doszła do wniosku Ala, a głośno powiedziała: - Szkoda, że nie widzieliście jej miny. Wyglądała, jakby właśnie dostała uczulenia na sztuczną biżuterię... - Przynajmniej tyle - westchnął Master i dodał z afektem: Ach, moja biedna Neli! Jestem dla niej taki niedobry! Znowu zrobiłem świństwo...! - A ona cię kocha! - dopowiedziała Kasia, kręcąc obolałym kciukiem. - Jakie ty masz, kurwa, szczęście! Ala chrząknęła znacząco. - No to co robimy? Burak zastanowił się. - Idziemy do grubego. Wszyscy razem, żeby nie wzbudzać podejrzeń. - Myślicie, że to coś da? - Master wzruszył ramionami. -

Pewnie sam sra po gaciach, żeby go nie wywalili z pracy... - Pewnie sra - zgodził się Burak. - Ale taki gość jak on, nawet srając, może wymyślić coś mądrego. @ U Haskala powitał ich jak zwykle trzask z kominka i obrośnięta kurzem, milcząca panorama książek. W kątach pokoju zagęszczał się półmrok. Miedzianozłota ściana ognia podrygiwała spazmatycznie, spluwając od czasu do czasu węgielkiem na podłogę. Nagrzana boazeria stękała od nadmiaru ciepła. Haskal stał twarzą do ognia, oparty o krawędź kanapy. Kiedy weszli, odwrócił głowę znużonym ruchem. - To wy? - My - odparła Kasia. Jak wyczuła Ala - trochę nieśmiało i z poczuciem winy. - Na początku myślałem, że nie będę w stanie na was patrzeć, ale na szczęście już mi przeszło... Co tam? Macie jeszcze jakieś wesołe nowiny? Kasia wyplątała się z szalika. - Tak. Pani Prześniak skonfiskowała „Brak tchu” - obwieściła wstydliwie. Obszedł kanapę i ciężko na niej usiadł. Skrzyżował nogi przed kominkiem. Ala zauważyła, że ma na sobie niewiarygodnie stare, znoszone dżinsy z niemodnie rozszerzanymi nogawkami. Pochwycił jej spojrzenie. - Mam wstrętne spodnie, co...? - Ależ skąd - zaprzeczył Master. - Bardzo ładne. Antyczne. Na oko wczesny Gierek. Trochę tylko podejrzanie wyglądają... - Niby jak? - zainteresował się Haskal. - Jakby profesor zdarł je z poprzedniego właściciela przy ekshumacji... Kasia zachichotała. Michelin prychnął z wymuszoną wesołością i założył ręce za głowę.

- Doceniam wasze wysiłki, ale raczej pozostanę w podłym nastroju na dłużej... - To może ja herbatki zrobię? - zaproponowała Ryba przymilnie. - Przecież nie jesteś u siebie - otrzeźwił ją Burak. Kasia się stropiła. Haskal przerwał ciszę. - Mimo wszystko chętnie się napiję. Czy ktoś z was ma ochotę...? - Ja - ośmieliła się Ala, po czym okazało się, iż gotowość wypicia herbaty zgodnie deklarują też pozostali. Tknięci solidarnym impulsem, ściągnęli zimowe okrycia i ponieważ Haskal zajął absolutnie całą kanapę, a w końcu był u siebie - usiedli na podłodze. Milczeli grzecznie, gapiąc się w kominek. Na grubych, dżinsowych udach Michelina pląsały cienie języków ognia. Sięgnął za plecy i wyciągnął oklejonego przezroczystą taśmą pilota. Zamachał nim parę razy, wciskając z uporem nieposłuszny klawisz. Wreszcie coś cicho pyknęło i z niewidocznych głośników popłynął (a raczej, jak skojarzyło się Ali, rozprysnął się) dźwięk fortepianu. Nie była to jednak kojąca klasyka ani żadne tam „Fortepianowe hity Waldemara”, tylko jakieś dziwne akordy, nieczyste, pokłócone, krzywe... Roztrzaskiwały się o uszy, podobne do odłamków rozbitego szkła, do kieliszka po wypitym drinku, pomyślała i doszła do wniosku, że kieliszek niewątpliwie musiał należeć do pianisty i był niewątpliwie jednym kieliszkiem za dużo... Po chwili muzyka przestała ją drażnić, przeciwnie momentami nawet wydawała się interesująca. - Co to? - spytał Master, najwyraźniej cierpiący w zetknięciu ze sztuką. - Możdżer - odparł Haskal, jakby to było oczywiste. - Ach tak... - Fajny, nie? - Śliczny. - Jak pierwszy raz go słuchałem, to przestałem mrugać. Facet z konwencjami w dupie...! - rzekł Haskal z podziwem i

zasłuchał się. Ciemność zapadała pomalutku, jak skradający się za plecami złodziej. Manewrująca tacą Ryba weszła do pokoju i rozejrzała się niepewnie. Haskal, nie wstając z kanapy, sięgnął do stojącego za oparciem stolika, jednym ruchem łokcia zmiótł zawartość na podłogę i wytwornym gestem wskazał pusty blat. - Tu. Filiżanki zatrzęsły się, uderzając o siebie z dystynkcją porcelany, i posłusznie zajęły miejsce obok łokcia. - Dziękuję, dobra kobieto - powiedział, tkliwie patrząc na filiżankę. Zatopił w herbacie zaśniedziałą, srebrną łyżeczkę i zamieszał, podzwaniając delikatnie. - Jeżeli myślicie, że mam jakiś pomysł, to jesteście w błędzie zaczął bez ogródek. - Odwiedziła mnie dzisiaj na lekcji dyrekcja w towarzystwie jakiejś pannicy w folklorystycznym wdzianku i z ambiwalentnym stosunkiem do spółgłosek szczelinowych... - Nas też - dorzucił Master. - ...i owa dyrekcja uświadomiła mi - nie zwracając najmniejszej uwagi na obecność uczniów - że jestem godnym pożałowania wrzodem na zdrowej tkance ciała pedagogicznego. Ściśle mówiąc: robaczywym wrzodem, hm, hm... Że zaliczając mnie w poczet nauczycieli tej szacownej placówki, popełniła straszliwy błąd i teraz gorzko tego żałuje, itede, ite- pe... Łyżeczka zabrzęczała wściekle. - Pewnie nie powinienem wam tego mówić, ale skoro dyrekcja nie krępuje się mówić takich rzeczy przy klasie, to dlaczego ja się mam krępować przy starych znajomych...? - Nie domagała się żadnych wyjaśnień? - Master wybałuszył oczy. - A po co? - warknął Haskal, jednym łykiem opróżniając filiżankę. - Przecież to oczywiste, że jestem starym, grubym, obleśnym dewiantem, który w wolnych chwilach przetrąca młodzieży kręgosłup moralny... Kazała mi napisać podanie o

zwolnienie. - I co pan zrobił? Michelin popatrzył złośliwie znad okularów. - Odmówiłem. Podwinął nogi i usiadł po turecku na kanapie. Gdy zmieniał pozycję, nadwerężona tkanina pękła z trzaskiem na kolanie. Michelin zignorował ten fakt całkowicie, natomiast Ryba pożądliwie wpatrzyła się w obnażony fragment profesorskiego stawu. - Naprawdę nazwała pana wrzodem? - spytała z podziwem. - Robaczywym... Chyba chciała powiedzieć: „ropiejącym”, ale nie wymagajmy zbyt wiele od dyrekcji. W końcu ma na głowie tyle ważniejszych spraw... ha, ha, ha... - zarechotał na całe gardło. - Robaczywy wrzód! Jak z pamiętnika doktora Mengele... - Mnie - zaczęła Kasia nieśmiało - pani Prześniak nazwała kiedyś nadpsutym owocem. Haskal popatrzył na nią ze współczującą sympatią. - Też ładnie... Jak z „Naszego Dziennika”. Ala uśmiechnęła się pod nosem. Uznała, że Michelin ma interesujące poczucie humoru. - Profesorze - odezwał się Burak stanowczo, jakby chciał ich wszystkich przywołać do porządku. - To, jak Rybę nazywają, to nic! Chcą ją wyrzucić ze szkoły...! Twarz Haskala stężała nagle. - Żartujesz... - Nie. Dzisiaj też była u nas dyrekcja... Poza tym - Burak zerknął z westchnieniem na Rybę - wychowawczyni jej nie lubi i kazała jej poszukać nowej szkoły... Michelin wpatrzył się w Kasię intensywnie. Zza okularów wyzierała bezspornie czułość, zmieszana z desperacją. - To niemożliwe - oświadczył stanowczo, potrząsając głową. - Obawiam się, że jednak tak - zabrał głos Master. - Zielona... to jest pani Kopeć... zagięła na nią parol już we wrześniu. Nie trawi jej. A teraz ma pretekst i na pewno z niego skorzysta. Haskal nachylił się w stronę Kasi, która w tym samym momencie poświęciła się oglądaniu sęków w deskach podłogi.

- Popatrz na mnie. Kasia uniosła wzrok. - Powiedz, że twój kolega żartuje... Kasia milczała. Haskal opadł gwałtownie na oparcie kanapy. - To nie-moż-li-we! - wyartykułował bardzo powoli. Niemożliwe i do tego bezprawne! Przecież nie mają nic poza chorą wyobraźnią i zeznaniami tej ludowej sierotki...! Jak można?! - Jak się kogoś nie lubi, to chyba można - wyraził przypuszczenie Master. Haskal wstał. Z irytacją chwycił pogrzebacz i zaczął dźgać drewno w kominku. - Przykro mi, że naruszę wasze ego, ale muszę wam coś istotnego uświadomić: obawiam się, że nie chodzi tu o was, nie chodzi o Kasię, nie chodzi w ogóle o ucznia jako takiego... Odwrócił się w ich stronę i zacisnął mocniej pogrzebacz. Wiem, że to niebyt przyjemnie zabrzmi, ale uczniowie na ogół są mało znaczącymi elementami w personalnych rozgrywkach. Przychodzicie i odchodzicie, kończycie klasy, zdajecie matury i już was nie ma... Szkoda czasu na handryczenie się z uczniem. Cisnął pogrzebacz w kąt, aż zadźwięczało. - Można takiego pognębić, ale to na ogół krótkotrwała rozrywka, która może skończyć się wizytą nadopiekuńczych rodziców lub innych irytujących podmiotów... - Więc o co chodzi? - przerwał Master. - O mnie. - Teraz to pan żartuje! - żachnął się Burak. - Zapewniam, że nie cierpię na megalomanię, ale naprawdę niepokoję się, że ktoś chce mnie wrobić. Kasia wlepiła w niego oczy z niedowierzaniem. - Chcą pana wrobić w romans z uczennicą? - Tak - odparł spokojnie. - Z tobą. Zapadła cisza. Możdżer rozrywał fortepian na kawałki, gwałcąc klasyczną harmonię. - Po co? Michelin podszedł do półki, na której prezentowała się

imponująca kolekcja fajek. Widać było, jak waha się przez chwilę. - Mówię wam to tylko dlatego, że pewnie niedługo nie będę tu pracował... Etat historyka w dobie wychowania patriotycznego jest łakomym kąskiem dla każdego, kto czuje się lepszym patriotą ode mnie... I od was - pokolenia, które zniknie po maturze, a najpóźniej po studiach, bo pojedzie zbierać truskawki... - Ja mam swoje - wtrącił Burak. - Jak się nie załapiecie na saksy, to możecie zbierać u mnie. Ja mam polskie. Patriotyczne... Haskal uśmiechnął się gorzko. - Strasznie mi was szkoda. Tak w ogóle, to chyba zadajecie się nie z tym, z kim trzeba, jeśli już tak lubicie towarzystwo kadry... Myślę, że któryś anglista też by się ucieszył z batonów. A nauczyłby was czegoś bardziej wartościowego w dobie emigracji niż ciekawostki w rodzaju: dlaczego Judasz jest rudy. - Wziął do ręki wrzoścową fajkę i kciukiem otarł z niej kurz. Naprawdę strasznie mi was szkoda, biedne, truskawkowe pokolenie pomywaczy, roznosicieli pizzy i zmieniaczy pampersów... Pochylił się i z drewnianej kasetki wyciągnął kapciuch z tytoniem. Rozszedł się zapach wanilii, suszonych śliwek i jakichś egzotycznych kwiatów. Młodzież, ponura i przygnębiona po tak brutalnym nakreśleniu perspektyw zawodowych, z przyjemnością wciągnęła aromat w płuca. - Zmartwiłem was - stwierdził Haskal, bez krzty współczucia. - A pan? - zagadnął Burak. - Nigdy nie chciał pan wyjechać? - Wiecie, kto to jest syndyk? - spytał zamiast tego i zaraz odpowiedział, nabierając ostrożnie w palce szczyptę tytoniu i umieszczając go w główce fajki. - Syndyk to grabarz. Przycisnął delikatnie tytoń ubi- jakiem i dodał, powoli wymawiając każde słowo: - Grabarz Przemysłowych Szczątków Minionej Epoki. To była niesłuszna epoka, a więc i gospodarka była niesłuszna. Nieekonomiczna, nieekologiczna, przestarzała i zaprzedana wrogiemu systemowi... To był jej największy

grzech, więc zrozumiałe jest samo przez się, że taką zaprzedaną gospodarkę należy zlikwidować i wymienić na lepszą. Podszedł do kominka i rozżarzył w nim koniec długiego patyka, który następnie wetknął do fajkowej główki. Przez chwilę pykał, wydmuchując strumienie mlecznobiałego dymu i przysłaniając palenisko fajki kciukiem. - Więc ja pomagam. Sprzedaję. Likwiduję do gołej ziemi... Jestem jak hiena wcinająca padlinę. Robię miejsce na nowe i lepsze... To prawdziwie patriotyczne zajęcie. I do tego dobrze płatne, zwłaszcza w tym regionie, gdzie jest popyt na likwidowanie wszystkiego. - Obejrzał dokładnie fajkę i otarł z niej wyimaginowany pyłek. - Ja nie musiałem wyjeżdżać... Ja tu specjalnie wróciłem - przerwał i naraz popatrzył im uważnie w oczy. - Problem w tym, że robię coraz więcej pustego miejsca, a nikt go nie zapełnia... Wsunął fajkę w zęby. Podszedł z powrotem do kanapy i ciężko na niej usiadł. Rozległ się znajomy trzask i tym razem poszedł szew na drugim kolanie. - Niech to szlag... - mruknął, wyciągając fajkę i oglądając rozdarcie. - Sypią się... Gdzie ja teraz znajdę taki rozmiar? W świetle kominka dało się zauważyć liczne ślady cerowania. Niewprawne i z użyciem nici różnego koloru. Z prawej kieszeni na przykład strzępiła się złota włóczka. Sięgnął do stolika, skąd wziął najzwyklejszy w świecie zszywacz biurowy. Założył na siebie fałdy materiału i zgrabnie połączył je zszywką jak kartki papieru. Zadowolony z efektu, odłożył zszywacz na miejsce i uśmiechnął się do młodzieży, która śledziła powyższe czynności pełnym uznania wzrokiem. - Że też na to nie wpadłem...! - mruknął Burak z zazdrością. Oniemiała z zachwytu Ala szturchnęła Mastera w bok. Odpowiedział jej uśmiechem. Jedynie na Rybie krawieckie umiejętności Haskala nie zrobiły najmniejszego wrażenia. Siedziała sztywno na podłodze, nieobecna i blada. Zsiniałe od zaciskania palce zwinięte miała w pięści.

Zaniepokojony jej wyglądem Michelin pochylił się do przodu. - Co ci jest? Kasia z wysiłkiem przybrała obojętny wyraz twarzy. -Nic. - Przecież widzę... Jeżeli martwisz się o szkołę, to przestań. Dopóki ja tam jestem, nikt cię nie ruszy. - Nie martwię się o szkołę - zaprzeczyła, ale widać było, jak oddycha z ulgą. - Więc o co? Kasia uparcie milczała. - Wiem! - Master pstryknął palcami w nagłym skojarzeniu. Niech się pan nie przejmuje. Ona po prostu nawąchała się dymu! Założę się, że ją skręca, żeby zapalić...! Ryba zaprzeczyła nieśmiało, ale widać było, jak zerka w stronę fajki. Przełamała się po minucie. - Mogę sobie potrzymać? - zapytała przymilnie. - Chyba postępuję niepedagogicznie, ale proszę... to zdrowsze od twoich papierosów. Kasia z ciekawością dziecka testującego nową zabawkę ujęła drewienko w dłoń. - A mogę pociągnąć? - Pewnie... Auuu, nie tak! Ciągniesz za mocno...! W ogóle źle trzymasz. Daj, to ci pokażę... Musisz złapać za główkę, o tak... Kciukiem i palcem wskazującym... Bardzo dobrze, ale trochę za mocno zasysasz i temperatura robi się za wysoka... Pamiętaj, że główka ma być ciepła, ale nie gorąca... - przerwał nagle, zdezorientowany przez rozlegające się wokół chichoty. Ala, Master i Burak pokładali się ze śmiechu. - Co ja takiego powiedziałem? - spytał z komicznym wręcz zdumieniem. - Niiic...! - zawył Master, ocierając załzawione oczy. Pomyśleliśmy, że gdyby nagrać ten dialog i puścić potem w pokoju nauczycielskim, to dopiero byłaby afera! Nikt by nie uwierzył, że Ryba tylko pożycza książki! Kasia, paląca coraz poprawniej fajkę, zakrztusiła się niespodziewanie. Haskal przytomnie plasnął ją w plecy, po czym obydwoje roz-

chichotali się w sposób gorsząco niekontrolowany. W powietrzu rozsnuł się przejrzysty dym; Możdżer zamilkł wspaniałomyślnie. Ala, wciśnięta między Mastera i Buraka, doszła do wniosku, że chociaż nie jest pijana, świetnie się bawi. - Chciałbym mieć w szkole lekcje palenia... - rozmarzył się Master, kładąc się na sosnowej podłodze z rękami podłożonymi pod głowę. - Nawet nie musi być fajka... - Masz za to pogadanki o paleniu - przypomniał Burak. - I zdjęcia czarnych płuc. - A wiecie o tym, że kiedyś w szkole były lekcje palenia? zagadnął Haskal wesoło, wyciągając zza pleców otwartą torbę zmiażdżonych na proszek chipsów. Precyzyjnym ruchem wysypał jej zawartość do obitego suknem pudełka po szachach. - Otóż każdy szanujący się uczeń musiał mieć własną fajkę razem z zapasem tytoniu, z którym to wyposażeniem udawał się do szkoły. Do obowiązków rodziców należało sprawdzenie, czy aby niczego nie zapomniał... Następnie w klasie odbywała się lekcja palenia fajki, oczywiście pod okiem wykwalifikowanego nauczyciela. - Kiedy to było? - zaciekawił się Master. - Dawno... W Anglii, w siedemnastym wieku. - Szkoda, że nikt nie kultywuje takiej pięknej tradycji... - Nie jest tak źle... - uspokoił go Haskal, odprowadzając wzrokiem Kasię, która z fajką w zębach udała się do kuchni po kolejną porcję herbaty. - Teraz mamy same nudne lekcje - kontynuował Master. Albo wręcz przeciwnie, szalenie emocjonujące, z tym że, hm... nie wiem, jak to ładnie powiedzieć... - ...emocje nie są związane z przedmiotem nauczania? - podpowiedział Michelin, rozciągając się na kanapie i podpierając na tłustym łokciu. Ali przypomniało się zdjęcie z jakiegoś turystycznego przewodnika po chińskich świątyniach: leżący Budda, a wokół niego przycupnięte figurki uczniów... - Chyba nie mówisz o matmie? - zagadnął z krzywym uśmieszkiem Burak.

- Bueee..! Jak widzę tę babę, to ciągle mi się wydaje, że ona jest poważnie chora...! - Ma schizofrenię paranoidalną - wyjaśnił spokojnie Haskal. Kasia, wchodząca właśnie do pokoju, omal nie upuściła tacy. - Kto ma schizofrenię?! Gnida?! Michelin pokiwał potakująco głową. Młodzież w bezbrzeżnym zdumieniu przetrawiała wstrząsającą informację. Kasia położyła tacę na podłodze, pod nosem Haskala, który nic sobie nie robiąc z wywołanego szoku, uprzejmie podziękował i zaczął spokojnie wsypywać do herbaty kolejne łyżeczki cukru. - Jeżeli nauczyciel jest zdrowo walnięty, to jakim cudem może pracować?! - wycedziła Ryba przez zęby i wprawne oko Ali do strzegło, że koleżanka zaraz wpadnie w namiętną furię. - Co to ma być?! Wyrównywanie szans zawodowych?! Niepełnosprawni umysłowo, pełnosprawni w pracy...?! Ona nie jest Romanem, który pracuje w pralni, tylko uczy młodych ludzi...! - zawiesiła oskarżycielski wzrok na Michelinie, który leniwie mieszał łyżeczką w filiżance. - No niech pan coś powie...! - warknęła przynaglająco. Flegmatycznie oblizał łyżeczkę. - Po pierwsze: nie „pan”, po drugie: nie krzycz, a po trzecie: nie każdy Roman pracuje w pralni... Nad czym głęboko ubolewam, zwłaszcza jeśli tyczy się to Romanów wyższego szczebla. Do Kasi szybko dotarł przewrotny sens zdania i rozbawiona parsknęła śmiechem zza cybucha. - Chrzanić Romana... - Machnęła ręką. - Ja się martwię o swoje zdrowie! Dlaczego uczy nas schizofreniczka i nikt nie reaguje?! - Może kontakt ze zdrową psychicznie młodzieżą daje efekt terapeutyczny? - spytał Haskal niewinnie, ale słychać było, że szydzi z perwersyjną wręcz przyjemnością. - Szczerze mówiąc, jestem zniesma- czony... Tak mało w was współczucia dla chorej osoby. Kasia z trudnością zachowała powagę. - To my zasługujemy na współczucie. Ona się wyłącznie

świetnie bawi. Nie był pan jej uczniem, to pan nie wie... - Ależ byłem, pani Kasiu... Popatrzyli na niego ze zdumieniem. - Przeżyłem - kontynuował - choć nie ukrywam, że przez parę lat prześladował mnie wyjątkowo realistyczny sen, w którym podpalałem pracownię matematyczną. A było to dawno temu, gdy schizofrenia profesor Wszanki jeszcze pączkowała... Naprawdę mogę sobie wyobrazić, co przeżywacie. Na marginesie, mam prośbę: nie mówcie nikomu o tym, że matematyczka ma świra, bo to mściwa osoba i może wam zaszkodzić. No, chyba że planujecie krwawą zemstę. - Nabrał garść pokruszonych chipsów i ostrożnie wrzucił je do herbaty. Ala poczuła, jak przytulony do jej boku Burak momentalnie zesztywniał. Po raz któryś zdziwiło ją, że facet, którego nie „mglił” widok mordowanych zwierzątek, dostawał nudności w zetknięciu z kulinarnymi kompozycjami Haskala. Nieświadomy tego faktu profesor spokojnie podtapiał chipsy łyżeczką. Z kieszeni obramowanej złotą włóczką wyciągnął plastikowy, po części rozgnieciony pojemniczek z dżemem truskawkowym i powoli zaczął go otwierać. - Oczywiście nie pochwalam krwawej zemsty... - zawartość pojem- niczka, popchnięta grubym paluchem, zaczęła osuwać się do herbaty - ale... - Ja MUSZĘ już iść - oznajmił Burak stanowczo i wstał. - Coś się stało? - Haskal oblizał palec. - Muszę wracać. - Może jesteś głodny? Burak zaprzeczył, kręcąc głową tak energicznie, że aż zatrzeszczały stawy. Ala instynktownie wyczuła, że bez względu na to, co zrobią lub powiedzą, Burak i tak będzie się ewakuował. Powie, że nie zdążył dobić wszystkich indyków albo coś... Z udanym przestrachem zerknęła na zegarek. - O Boże! - zawołała i teraz naprawdę się przestraszyła, bo było już wpół do siódmej. - Mama mnie zabije! Muszę lecieć! Nie było to przesadzone stwierdzenie, gdyż poczynając od

wczorajszego popołudnia, stosunki matki i córki uległy znacznemu ochłodzeniu. - Tak szybko? - jęknął Master. Przeciągnął się i usiadł na podłodze, poprawiając zmierzwione włosy. - To ja też pewnie polecę... - oznajmił z żalem. We trójkę skupili wzrok na Kasi. Haskal, dłubiący łyżeczką w filiżance, również popatrzył. Jakoś tak smutno i tęsknie. Ryba wstała z ociąganiem. - No to pa - powiedziała i podała mu rękę, którą z gracją ucałował, zostawiając delikatny ślad truskawkowego dżemu. Presja otoczenia, sam pan rozumie...sz. - Rozumiem - odparł poważnie. Zwlókł się z kanapy i poczłapał do przedpokoju. - Było nam bardzo miło. - Ala wygłosiła grzecznościową formułkę z nadzieją, że zabrzmiała szczerze. Szczerze, to było jej niesamowicie dobrze, ale kto mówi takie rzeczy na odchodnym...? - Mnie również - odwdzięczył się Haskal, podając jej płaszcz. Samodzielnie odziani Burak z Masterem ukłonili się z szacunkiem. Zazgrzytał łucznik i przez otwarte drzwi wdarł się szary ziąb klatki schodowej. - Kasiu? - Słucham? - Ryba odwróciła się w progu. - Fajka... @ WTOREK Gnida wpatrywała się w kawę wzrokiem właściwym ludziom cierpiącym na chorobę morską lub chroniczne nudności. Szklankę przed chwilą podsunęła jej drżąca z podniecenia Maogosia. - Posłodziłam dwie...

Obrośnięty angorową wełną beret poderwał się jak do ataku. - Czyś ty całkiem oszalała, dziewczyno?! Popatrz, jakie masz brudne ręce! I ty śmiesz słodzić komukolwiek kawę?! Maogosia, która na małym palcu miała niewielki ślad po długopisie, skonsternowana schowała rękę za plecy. - Przepraszam... Gnida pchnęła szklankę na skraj biurka. - Zabieraj to w tej chwili! Przewodnicząca zarumieniła się ze wstydu i, najdelikatniej jak mogła, zaczęła przesuwać naczynie z powrotem. - Może mimo wszystko pani profesor spróbuje... uśmiechnęła się przymilnie. - Powiedziałam: zabierz to! - warknęła Gnida, odsuwając się ze wstrętem. Ala zauważyła, że źrenice ma małe jak łebki od szpilki. Biedna, chora Mariola. - Myślicie, że nie wiem, o co wam chodzi...? - zapytała złowróżbnie i bardzo powoli, trzeszcząc karkiem, odwróciła wykrzywioną twarz w stronę klasy (Ala mimowolnie zamarła w oczekiwaniu na potok przekleństw i wymiocin, jaki padał w tym momencie z ust bohaterki „Egzorcysty”). - Myślicie, że jesteście tacy sprytni?! Maogosia ze strachem pobiegła do umywalki i pospiesznie wylała kawę. - Jestem za stara na takie sztuczki... - zaskrzeczała i naraz, nie wiadomo dlaczego, wybuchnęła śmiechem. - O Boże... - Ala usłyszała jękliwy szept Niezdybki. Jakubowski się przeżegnał. - Co, boicie się mnie? - zagadnęła Gnida z nutką pychy i triumfalnie rozejrzała się po klasie. Zrobiła pełną napięcia pauzę. - Macie rację... Zachichotała dźwiękiem przypominającym rzężenie dychawicznego ratlerka i wyciągnęła z torebki okulary. Przecierała je przez dłuższą chwilę, kiwając się na krześle i nucąc pod nosem jakiś discopolowy przebój. Chyba „Wstawaj i walcz”. Nagle urwała i podniosła wzrok, nieco zmącony, ale zupełnie

spokojny. - My tu gadu-gadu, a przecież czeka nas lekcja... - Założyła okulary i jak gdyby nigdy nic otworzyła dziennik. - Proszę teraz uważać, bo będę czytała proponowane oceny na półrocze... Naraz jej wzrok zbłądził i padł na Kasię. - Materlak, mam ci coś ważnego do powiedzenia: czy wiesz, że dla twojego kochasia, Haskala, robią nowy kibel? - Jej szczęki zawisły przez moment w wyszczerzonym nienaturalnie uśmiechu; pomarańczowa kreska warg naciągnęła się ohydnie. Jak guma w majtkach, pomyślała Ala i cała jej z trudem wypracowana litość nad chorą rozwiała się nieodwołalnie. Gnida znowu zaczęła chichotać. - Szeroki kibel, bo w innym ponoć się nie mieści! Wyobrażacie sobie?! Ku zgrozie Ali klasa wybuchnęła śmiechem. Może nie do końca szczerym, ale jednak. - Co, nie cieszysz się? Będzie wam wygodniej! Ryba sztywno siedziała w ławce. - No, Materlak? Nie cieszysz się? Ryba uniosła wzrok. Tylko nic nie mów. Tylko nic nie mów... Ala zagryzła wargi tak mocno, że poczuła na języku smak krwi. Wytrzymaj, Ryba, wytrzymaj ...! - No jak, Materlak? Nie cieszysz się? - Nauczycielka podrygiwała na krześle jak dręczona przez owsiki dziewczynka. Chichocząc, gubiła kropelki śliny, które pryskały na dziennik. Nic nie mówi... - Gnida zwróciła się do klasy znaczącym szeptem i położyła palec na ustach. - Ciicho, cicho sza...! Pewnie to ich tajemnica! - parsknęła śmiechem, który urwał się równie gwałtownie, jak się zaczął. - No dobra, Materlak... MATER-LAK, numerek szesnaście... - Pochyliła się nad dziennikiem. - Ooo, wychodzi pała jak dzwon...! - Popatrzyła na nią z wyczekiwaniem. Uśmiech rozciągał jej się od ucha do ucha (Ali przyszło do głowy, że gdyby nad- kroić kąciki, Gnida pewnie śmiałaby się naokoło. Swoją drogą chętnie by to sprawdziła). Kasia wstała.

- Pani profesor - zaczęła spokojnie - z tego, co wiem, mam dwie tróje i dwie jedynki. I plusa... - I co z tego? - Nie... - odchrząknęła i potarła dłonią czoło. Wyglądała na bardzo zmęczoną. - Nie dostałam zagrożenia. Gnida przyglądała jej się zza okularów. Czekała. - Mam dwie tróje i dwie jedynki... - I plusa - przypomniała Gnida. Ryba odetchnęła. - No właśnie... Jakkolwiek by liczyć, wychodzi mierna. - Co ty mi chcesz powiedzieć? Że nie umiem liczyć? - spytała magister Wszanka słodziutko. - Nie to chciałam powiedzieć... - A co mi chcesz powiedzieć? - spytała Gnida odrobinę ostrzej, a przez jej twarz przebiegł obrzydliwie drgający skurcz. - Że teraz to ci mogę nagwizdać, bo nie wpisałam zagrożenia w terminie?! - Ależ nie... - DO TABLICY!!! - wrzasnęła Gnida, plując. - Ty bezczelna, chamska, niewdzięczna specjalistko od szybkich numerków!!! To tak mi się odpłacasz! Kasia znieruchomiała, zaskoczona. Cała klasa nadstawiła czujnie uszu. Gnida wyszła zza biurka. Dyszała. Nastroszony beret przekrzywił się i spadł, odsłaniając łysiejącą plackowato czaszkę. - Mogłam cię zostawić rok temu, ale nie zrobiłam tego! Załatwiłam ci korepetycje, żebyś mogła się podciągnąć w nauce!!! I tak mi się odwdzięczasz?! Ty bezczelna, zepsuta dziewczyno...! Obściskujesz się po śmierdzących kiblach nie wiadomo z kim i śmiesz mi jeszcze mówić, że wstawiam ci złą ocenę?! - Szarym, opuchniętym językiem oblizała wargi. - Takich jak ty nie powinno się w ogóle klasyfikować! A ja ci jeszcze załatwiłam korepetycje! Nie wiem po co...?! - Wypluła zdanie razem z mgiełką śliny, która opadła na dziennik. Nie mów... nic nie mów, błagam... - Żeby zarobić.

Gnida stęknęła i pochyliła się do przodu, jakby ją ktoś kopnął w kręgosłup. Przez chwilę wydawało się, że udławi się tym oskarżeniem jak ością. Wywaliła oczy na wierzch i pobladłą ręką przytrzymała się biurka. - Ty bezczelna, wulgarna, wstrętna, obrzydliwawstrętnazepsutazdeprawowanadziewczyno...! - wymamrotała jednym tchem i ze świstem wciągnęła powietrze. - Do tablicy! Już! Funkcja wykładnicza, definicja...! Nie umiesz?! Kasia nie zdążyła nabrać tchu, żeby potwierdzić bądź zaprzeczyć, kiedy Gnida wprawnym ruchem wpisała jej ocenę niedostateczną. Trochę trzęsły jej się ręce, ale gdy uniosła łysiejącą głowę znad dziennika, była już znacznie spokojniejsza. - W ten sposób, Materlak, masz już trzy jedynki i dwie tróje... - wysapała przez zaciśnięte zęby. - A lekcja jeszcze się nie skończyła, Materlak... I chyba się nie pomylę, jeżeli powiem, że wylecisz z tej szkoły, jeśli nie przez zachowanie, to przez matematykę... Masz to u mnie jak w banku! Pochyliła się z godnością, otrzepała beret i z pietyzmem umieściła go na placku żółtawej skóry, otoczonym kłaczkami spalonymi trwałą. - Wyciągamy karteczki... - przemówiła głosem żrącym od nienawiści. - Mam nadzieję, że ten sprawdzian pozbawi złudzeń tych, którym się wydaje, że mogą mną manipulować... Mną nikt nie będzie manipulował. Nikt! I lepiej to sobie zapamiętajcie! @ - Musisz powiedzieć Zielonej! - upierał się Master, rozparty na parapecie damskiego kibla i owiany obłokiem wiśniowego black stone'a. Był bardziej spięty, niż wskazywałaby na to nonszalancka poza, i znacznie poważniejszy. Ryba odpowiedziała wzruszeniem ramion. - Ja też myślę, że powinnaś powiedzieć Zielonej - odezwał się Burak i splunął do kratki ściekowej. - Nie pomoże, to nie pomoże, ale przynajmniej będzie znała twoją wersję. Poza tym powie ci, że nie masz się co martwić tym zagrożeniem, bo jest

bezpodstawne. I niewystawione w terminie... - No właśnie! - ożywił się Master. - Nawet taka trzęsidupa jak Zielona powinna o tym wiedzieć! No i dlaczego jakaś baba pierdolnięta jak marcowy zając - ma cię obrażać?! Jakim prawem?! Kurwa, najbardziej żałuję, że tego nie sfilmowałem...! - Strząsnął popiół do mydelniczki. - Gdybyśmy ją tak nagrali, byłoby po niej...! Ryba odpaliła kolejnego papierosa od tlącego się filtra i usiadła w kucki pod ścianą. Pod oczami miała jakieś dziwne sińce, ręce jej drżały. - Co to da? - szepnęła w końcu tak cicho, że ledwie ją zrozumieli. Do Ali dotarło nagle, że oto zniszczyli Rybę. Podcięli jej skrzydła... Zmiażdżyli, upokorzyli, wykastrowali... Ją - olśniewającą, dumną Rybę, której sam widok sprawiał, że takie beznadziejne, przypadkowe istnienia jak Alicja Pawlacz zaczynały cierpieć głód życia. Tknięta strasznym przeczuciem, przykucnęła przy ścianie. - Kasiu...? - Ujęła delikatnie odrętwiałą, zimną dłoń. - Obiecaj, że nic głupiego nie zrobisz... Ryba odpowiedziała słabym uściskiem. - Postaram się... spróbuję się postarać. Chciała powiedzieć coś jeszcze, jednak umilkła na dźwięk gwałtownego łomotania w drzwi. Master zeskoczył z parapetu i błyskawicznie cisnął cygaro do kratki ściekowej. - To ja! Spokojnie! - Szczęknęła klamka i do środka wpadł zdyszany Jakubowski. - A żeby cię nagła gangrena stoczyła, ty głupi fajfusie...! złożył koledze życzenia Master i z żalem popatrzył na tonącego black stone'a. - Teraz nurkuj i wyciągaj! Jakubowski machnął lekceważąco ręką i dysząc jak miech, odszukał wzrokiem Kasię. - Słuchajcie... - sapnął i otarł pot z czoła. - Stało się, kurwa, coś strasznego: chcą wyrzucić Michelina. Sam przed chwilą widziałem donos...! Przez otępiałe oczy Ryby przebiegł znajomy błysk furii. - Jaki donos?! Gdzie widziałeś?

Jakubowski bez pytania poczęstował się davidoffem z otwartej paczki, która wystawała Kasi z kieszeni dżinsów. Przypalił nerwowo. - Historyca kazała mi przynieść mapę z pokoju nauczycielskiego... Poszedłem, pukam, nie ma nikogo, to wszedłem... Popierdalam do kąta z mapami, patrzę - a na stole coś leży, jakieś napuszone pisemko z pieczątką, a na górze tytuł: PROTEST... Data dzisiejsza. Zacząłem czytać, a tam jakieś zbolałe bździny o obrazie moralności, o tym, że gruby ze swoimi poglądami stanowi dla nas zagrożenie, że przekazuje wywrotowe treści, nie trzyma się programu zajęć i różne takie... no i najlepsze - Jakubowski rozglądnął się za popielniczką - że został przyłapany na molestowaniu uczennicy! - Napisali chociaż, że pełnoletniej? - mruknął Burak. Jakubowski posłał mu uśmieszek politowania. - Jaaasne... A dalej było, że żądają, STANOWCZO żądają od dyrekcji usunięcia grubego ze szkoły, że mają poparcie rodziców - ciekawe, jakich - i nie pozwolą, aby człowiek tak skompromitowany i niepopularny, he, he, he... pełnił obowiązki nauczyciela czy jakoś tak... - Strzepnął popiół na posadzkę. - No to teraz zgadnijcie, kto podpisał...? - Zofia Prześniak - wypluła Ryba ze wstrętem i popatrzyła na Jakubowskiego w oczekiwaniu potwierdzenia. - Brawo! Przewodnicząca Katolickiego Stowarzyszenia Nauczycieli „Prudentia” - magister Zofia Prześniak, ale dopiero na drugim miejscu! A na pierwszym, czerwonymi literkami uwaga, uwaga: magister Mariola Wszanka wiceprzewodnicząca Związku Nauczycielstwa Polskiego, oddział lokalny... fajnie, nie? Pod spodem wredne baby zostawiły miejsce na podpisy innych nauczycieli, ale nikt się nie podpisał. Przynajmniej na razie... - Pewnie dlatego pisemko leżało na stole - zauważył Master. Czekało na poparcie... Kurde, w ogóle nie kumam, dlaczego się go tak czepili...? Jakubowski rozłożył ręce. - Jak cię to pocieszy, to ja też nie kumam... Zza drzwi dobiegł ich podejrzany hałas. Jakubowski, gestem

takim samym jak przed chwilą Master, wyrzucił papierosa do ścieku. Jęknął boleśnie na widok pojawiającej się w drzwiach głowy Oremusa. - O żeż ty...! Oremus rozejrzał się niespokojnie. - Jest tu Ryba? Zielona wszędzie za nią biega! Kasia, jak człowiek obudzony z głębokiego snu, powoli się wyprostowała. Ala zauważyła, że chwieje się na nogach. Oremus wpakował się do środka i ostrożnie zamknął drzwi. - O, jesteś... Ryba, kurwa mać, wypluj peta i goń za nią, bo wszędzie cię szuka od półgodziny! - Ściszył głos: - Widziałem, jak gadała z Gnidą... To znaczy Gnida na nią wrzeszczała, a ona robiła tylko jak taki piesek samochodowy: tak, tak, tak... oczywiście, wszystko załatwię... Tak tylko głową kiwała... Aż żal było patrzeć... Rusz się, no! Ryba wyssała z davidoffa ostatnią porcję dymu i cisnęła go w kąt. Trąc czoło, poczłapała w stronę wyjścia. - Czekaj! - Oremus podsunął jej pod nos pastylkę gumy do żucia. - Weź, bo jedzie od ciebie jak z komina. Kasia wyminęła go obojętnie. Ruszyła do drzwi, które nagle otworzyły się na oścież i w progu stanęła Zielona. Wyostrzona percepcja nie była konieczna, aby zauważyć, że wychowawczyni jest w morderczym nastroju. Na widok Kasi ten nastrój jeszcze się pogłębił. Przez chwilę mierzyły się wzrokiem. - Materlak, pewnie wiesz, co ci chcę powiedzieć... - Niech pani sprawdzi. - Materlak, nie denerwuj mnie jeszcze bardziej! Te tupeciarskie odzywki są nie na miejscu! Jesteś na wylocie, dziewczyno! Ryba poderwała głowę jak rąbnięta w szczękę. - No co się tak patrzysz? Zaskoczona? Może nie będzie tak źle... Może traficie z profesorem Haskalem do jednej szkoły... - Może. - No widzisz... - Zielona uśmiechnęła się wrednie. - Chciałam ci jeszcze powiedzieć, że w historii tego liceum nigdy

nauczyciele nie byli tak jednomyślni, kiedy chcieli kogoś usunąć. Powodem było obniżone sprawowanie, zachowanie na półmetku, a przede wszystkim te bezczelne insynuacje pod adresem pani Wszanki. Decyzja zapadła jednogłośnie. Możesz się oczywiście od niej odwołać, ale przypuszczam, że to strata czasu... Taka inteligentna, przebojowa dziewczyna jak ty powinna to wiedzieć. Jedyna rzecz, która pozostała, to zawiadomienie rodziców. - To jeszcze pani tego nie zrobiła? - Kasia udała zdziwienie. - Och, myślałam, że się jakoś dogadamy... Jednak po twoim dzisiejszym występie na matematyce to już nieaktualne. Ala doszła do wniosku, że Zielona szybko się uczy od koleżanek z dłuższym stażem. Nie dogadała się i zawód z powodu braku wziątki był aż nadto wyczuwalny w jej głosie. - Może bym i mogła ci pomóc... Ale co powiedzą inni? Przypomną wszystkie twoje grzechy: że w zeszłym roku byłaś notowana za spożywanie alkoholu w miejscu publicznym, a we wrześniu straż miejska przyłapała cię na paleniu trawki... Dwie nagany od dyrektora! Ledwie uniknęłaś nadzoru kuratora! Trzeba było zachowywać się potem jak należy, ale nie!... Nie resocjalizujesz się, nie wykazujesz najmniejszej chęci poprawy! Musiałaś popaść w konflikt z panią Wszanką i panią Prześniak! To są szanowane nauczycielki, które nie pozwolą na jakieś pomówienia albo nieobyczajne zachowanie! I jeszcze jedno - to jest szkoła z tradycjami, dziewczyno! Nie wymagaj ode mnie, żebym stawała sama przeciw wszystkim - wyterkotała, w przerwach głośno zasysając powietrze. Naraz dodała przymilnie: - Mam nadzieję, że mnie rozumiesz...? - Ależ proszę nie mieć z mojego powodu wyrzutów sumienia! zaprotestowała Kasia serdecznie. - To normalne, że wyrzuca się ucznia ze szkoły bez żadnych dowodów jego winy, bez żadnych szans na obronę, a pani nie widzi w tym nic złego... Wie pani co? - Ryba zniżyła poufnie głos. - Jeżeli grono tak wierzy w donosy, to dlaczego razem ze mną nie wyleci profesor Wszanka? Słyszała pani, co o niej mówią? Korepetycje to małe piwko...

Zielona, która odruchowo przybliżyła ucho do ust Kasi, teraz odskoczyła ze wstrętem. - Ty jesteś nienormalna...! Ryba, jak przystało na szaloną, przewróciła dziko oczami. - Zapewniam panią, że nie tylko ja! - zachichotała i zrobiła straszliwego zeza. - Nienormalna - powtórzyła Zielona z lekką zgrozą i, jak każdy człowiek przewrażliwiony na punkcie reakcji otoczenia, rozejrzała się z obawą. - Na co się gapicie? Jakubowski z Oremusem natychmiast spojrzeli w okno. Master odkręcił wodę i urwał kurek. - Dlaczego demolujesz ubikację?! - wydarła się nagle Zielona, uwalniając falę złości, która wzbierała od dłuższej chwili. Będziesz to potem naprawiał!!! - Pani demoluje moje poczucie sprawiedliwości... - rzekł Master wolno i z namaszczeniem. - A co do naprawiania... - Ty mnie nie będziesz uczył sprawiedliwości! Jesteś na to za młody i za głupi! Wam się wydaje, że pozjadaliście wszystkie rozumy...! - Ostrzegawczo pomachała palcem. - Wszystko, co umiecie robić, to pakować się w kłopoty, pić, palić i wagarować! I flirtować nie wiadomo z kim! - Różowym paznokciem okrutnie dźgnęła Rybę w obojczyk. - O, właśnie! Mam ci przekazać, że nie ma dzisiaj etyki, bo wszystkie lekcje po godzinie czternastej zostają odwołane...! Żałuję, że nie z powodu Haskala, tylko awarii ogrzewania. Mimo wszystko szkoda, bo słyszałam, że lekcje są ciekawe, a nie wiadomo, czy doczekasz następnej, prawda? Ala przez moment miała wrażenie, że Ryba rzuci się na wychowawczynię z pięściami. Powstrzymała się jakoś. Tylko jej palce nieuchronnie zaczęły się przesuwać w kierunku kieszeni, w której tkwiła paczka davidoffów. Zielona skwitowała ten gest ironicznym grymasem. - Poczekaj przynajmniej, aż wyjdę. - A co, przeszkadza pani dym? - Nie bądź bezczelna i nie pogarszaj sytuacji! Ubikacja to nie

miejsce na palenie papierosów! Powinniście pójść do palarni! - Tam śmierdzi - skrzywił się Jakubowski. - Dlaczego nie możemy tutaj? Zielona wykonała w tył zwrot i lekceważąc pytanie, dostojnie opuściła kibel. - Głupia cipa - powiedział Master. Do Kasi przyskoczył Oremus. Był wściekły i wystraszony. - Ryba, nie pogrywaj sobie tak ostro, bo wszyscy dostaniemy wpierdol! - wybuchnął. - Co to za hasło z tym dymem?! Chcesz, żeby wlepiła nam pracę społeczną za palenie? Nie będę podlewał kwiatków na korytarzu przez następne pół roku! - Zamknij się - poradził Burak. Oremus napotkał twarde spojrzenie Buraka, ale je zignorował. - Może tobie już nie zależy, ale mi tak! Nie chcę mieć przez ciebie przewalone! Burak wstał. Jakubowski chwycił go za ramię. - Daj spokój... - Już raz go prosiłem, żeby się zamknął. - Jest głuchy... To przez cukrzycę i skoki ciśnienia... - Ja mu zaraz zrobię skok ciśnienia, jak mu urwę jaja... Narastające napięcie przerwał jazgot dzwonka. Burak sapnął gniewnie i ujął Rybę pod rękę. - Chodź - polecił tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Wracamy do klasy. Pokręciła głową. - Idźcie sami. Ja muszę sobie trochę... pomyśleć. Wyciągnęła papierosa. - Nie masz o czym myśleć. - Master zeskoczył z parapetu, zabrał papierosa i stanowczo wyprowadził Rybę na korytarz. Jakubowski z Oremusem z kwaśnymi minami podążyli w przeciwną stronę. - Napiszemy jakieś odwołanie albo co... - przekonywał Master, prowadząc Rybę środkiem korytarza, po którym jak opętani biegali nadpobudliwi pierwszoklasiści. - Starzy nawrzeszczą, to nawrzeszczą - taka jest rola starych - ale w końcu się zmęczą i wtedy usiądą na dupie, i pomyślą... Cholera, przecież ja to widziałem, i Burak, i Luśka, i wszyscy wiemy, że nie było

żadnego molestowania, że to jedna wielka ścierna rąbniętej Anielki! I w każdej chwili możemy im to powiedzieć! Chyba wiedzą, że w szkole za tobą nikt nic przepada i że się uwzięli po prostu! - Jasne - zgodziła się Ryba. - Moi starzy to szalenie wyrozumiali ludzie... - Przecież muszą ci uwierzyć! - Oni nic nie muszą... Poza tym teraz wyjechali po jakiś towar na Ukrainę i nie ma ich do przyszłego tygodnia... - No to super! - ucieszył się Master. - Nikt cię nie będzie dołował! Napiszemy odwołanie, zażądamy, żeby umotywowali jakoś to twoje wywalenie... Przecież, kurwa, oni nic na ciebie nie mają! Ani na Haskala! - Zwolnią go. - Chyba zwariowałaś! To stary, cwany piernik! Jest syndykiem, zna prawo i wie, że mogą mu skoczyć... Na twoim miejscu o niego bym się najmniej martwił... Master paplał uspokajająco. Ala widziała, jak Ryba pomału odzyskuje nadzieję. - Myślisz, że powinnam napisać odwołanie? - Jak bum-cyk-cyk! I złożyć u dyra, który jest chyba mądrzejszy niż jego zastępcy. W ogóle powinnaś pogadać z dyrem, cholera, dlaczego nikt na to wcześniej nie wpadł...? Master zdziwił się do tego stopnia, że glanem rozdeptał jakiemuś pierwszoklasiście zeszyt. Biedny młody człowiek (rudy, scherlały, porastający niesmacznie jakąś taką koźlą szczeciną, zarejestrowała Ala, bezdusznie analizując fizjonomię) przycupnięty pod ścianą wbił w Mastera nienawistne spojrzenie. - Och, przepraszam, przyjacielu! - Master podniósł znieważony przedmiot i niedbale go otrzepał. - Gdziekolwiek pójdę, tam zostawiam swój ślad... Ha, ha, ha - dodał po chwili, nie dostrzegając entuzjazmu w oczach rudego. Rudy przyjął zeszyt i nagle wypuścił go z ręki. Wyglądał, jakby zasłabł, bo oczy wyszły mu z orbit, a z ust pociekła niteczka śliny. - Ej, to ta!

Master obejrzał się nerwowo. - To ta! - powtórzył rudy radośnie i walnął z łokcia siedzącego obok kolegę. - Patrz, Maciek, to ta, co lubi zgredów! Ryba wierzgnęła do tyłu i zrobiła taki ruch, jakby chciała uciekać. Master złapał ją za rękę. - O czym ty mówisz, ty ryży wymoczku? - spytał spokojnie. - O niej! - zarżał radośnie wymoczek i wystawił pomazany tuszem palec. - Wszyscy o niej gadają! Że to kurwa, która robi laskę w kiblu...! - Ale tylko zgredom, hłe, hłe! - zachrypiał Maciek i nagle zawył wściekle, bo glan znalazł się na palcach jego prawej ręki. - Och, przepraszam...! - uśmiechnął się Master i teraz z kolei nadepnął rudemu na wyświechtaną tenisówkę. Rozległ się donośny wrzask. - I co jeszcze gadają? - zainteresował się. Rudy, jęcząc, masował stopę. - Pytałem - przypomniał grzecznie Master i podniósł nogę wymownym ruchem. - Nic! - zaskomlił Maciek, tuląc się do ściany. Na wszelki wypadek schował obie ręce do kieszeni. - Na pewno? - Że ten zgred to jakiś nauczyciel... - Iiii...? - ...i pewnie ma chuja na pół metra, bo inaczej żadna by na niego nie poleciała...! - wyrzucił z siebie rudy z prędkością ckmu. - Ho, ho, ho! - mruknął Master z podziwem. - Prawie jak ja! Koleżanka mówiła, że na trzy dychy, ale widać ciemno było... zaraz zwrócił się do Ryby z ledwie skrywanym rozbawieniem: - No to jak w końcu? Na pięćdziesiąt czy na trzydzieści? Posłała mu uśmiech. Bardzo, bardzo wymuszony na napiętej twarzy. - Na trzydzieści... Nie licząc główki. - Istotnie... Wychodzi chuj na pół metra - rzekł Master z podziwem i przyklęknął na wprost rudego. Ojcowskim gestem położył mu rękę na ramieniu. - Posłuchaj mnie, mój drogi, bo się nie będę powtarzał... Jak ci na imię? - Mariusz - wystękał chłopak.

- Otóż, Mariuszu... - zaczął Master, rozglądając się jednocześnie, czy na odsiecz dręczonym pierwszakom nie biegnie jakiś nauczyciel. Na szczęście korytarz powoli pustoszał. - Jestem, jak widać, człowiekiem cywilizowanym... Mój kolega - wskazał na Buraka - nie miał tyle szczęścia i nie urodził się w mieście, lecz na wsi. Wieś, mój drogi Mariuszu, to wylęgarnia i kolebka ludzi prymitywnych i brutalnych, o pierwotnych, niskich instynktach... Popatrz na niego, Mariuszu, i powiedz, co widzisz... - Spojrzenie rudego prześliznęło się po Buraku szybko i wstydliwie. - Tak, mój drogi! Widzisz chłopca, który w wieku trzech lat po raz pierwszy ukręcił łeb kaczorowi, który w pięć lat później samodzielnie za- szlachtował niewinną świnię, a rodzonego wujka przejechał kombajnem... W wieku czternastu lat wykastrował narowistego byka, mając do dyspozycji jedynie kanał samochodowy i dwie cegłówki. To była jego inicjacja, przejście w wiek męski, kiedy zemdlonemu bykowi odciął zmiażdżone jądra i przytroczył je sobie do pasa... I tak biegał po wsi, budząc postrach okolicznych mieszkańców... Tak, Mariuszu, to jest twardy człowiek, twardy jak klepisko, na którym się wychował bez pampersów, klocków lego i alergii. Człowiek, który nie myje się, kiedy jest spocony! Człowiek, który sra do wiadra! Człowiek, który nie czyta poezji, bo jego poezją są szumiące pola rzepaku, ciepły dotyk krowich wymion przy dojeniu i ostry jak brzytwa zacier w remizie, gdzie z bielonych wapnem ścian sterczą przyklejone muchy, a pijany sołtys wbija bronę w plecy sąsiada do rytmu piosenek Shazzy i Papa Dance'u...! - Master wpatrzył się intensywnie w coraz bardziej wytrzeszczone oczy rudego. - Czy wiesz, po co ci o tym mówię? Chłopak pokręcił przecząco głową. - Drogi Mariuszu - Master zrobił krótką pauzę - krzyczałeś, kiedy deptałem ci po nogach... z bólu, który zadałem ci ja człowiek cywilizowany... Posłuchaj mnie teraz uważnie: jeśli kiedykolwiek jeszcze usłyszę z twoich ust takie określenia jak „kurwa, która robi laskę w kiblu”, i inne pejoratywne w odniesieniu do naszej przyjaciółki... to zajmie się tobą Zenon -

Zgniatacz Jąder. Pomyślisz, że zapomniał, ale nie... pewnego dnia rzuci się na twoje klejnoty z sekatorem i praską do ziemniaków!... Nie znasz dnia ani godziny, Mariuszu... Zrozumiałeś, co ci powiedziałem? Rudy przytaknął i zrobił ruch, jakby jeszcze bardziej chciał się wbić w ścianę. Master odczekał chwilę dla lepszego efektu i niespiesznie podniósł się z klęczek. - Pamiętaj, Mariuszu! I ostrzeż wszystkich, którzy mogliby powtórzyć twój błąd! Zenon czuwa! Mariusz pokiwał jeszcze raz głową, a potem zerwał się błyskawicznie i pobiegł na drugi koniec korytarza. Jego kumpel, Maciek, odsunął się na bezpieczną odległość i zasłonił krocze plecakiem. Master odwrócił się z zadowoleniem. - Ale im dowaliłem...! - pochwalił się i nagle mina mu zrzedła na widok twarzy Buraka. - No co? Przecież musiałem gnoja jakoś nastraszyć, nie? - Zenon Zgniatacz Jąder? - powtórzył Burak z pretensją. - Ty jesteś zdegenerowany, kolego... Padłeś ofiarą jakiegoś Zgniatacza Mózgu. - Musiałem bronić damskiego honoru... - usprawiedliwił się Master. - No nie, Ryba? - spytał wesoło i naraz zmarszczył brwi. - Hej, Ryba, gdzie jesteś...? @ Ala w panice wróciła do kibla. Ryby tam oczywiście nie było. Nie było jej też w kiblach na innych piętrach, w kotłowni, kantorku sprzątaczek i bufecie. Zdyszany Burak obiegł nawet dookoła boisko. - Ależ z nas kretyni! - Master plasnął się ręką w czoło. Przecież ona może być w klasie! - Nie wierzę - zaprotestował Burak, ale posłusznie obrócił się na pięcie i pomaszerował we wskazanym kierunku. Jak przypuszczali, ławka Ryby była pusta. Ola Mścidełko,

marszcząc sceptycznie owągrzony nosek, oznajmiła, że Ryba, nic nie mówiąc, spakowała się i gdzieś poszła. Zosi dziwnym trafem jaszcze nie było, więc Ala szybko zgarnęła książki do plecaka. Prycie wmówiła, że dziadka zabrało pogotowie i że musi natychmiast wracać do domu i żeby tak powiedziała polonistce, bo ona już nie zdąży. Pryta pokiwała ze współczuciem makówką. Ala zastanowiła się, czy zadenuncjuje ją teraz, czy raczej poczeka na godzinę wychowawczą. Zostawiając dywagacje na później, ubrała się i pobiegła w stronę wyjścia. Master z Burakiem czekali przed szkołą. Z nieba szarą chmurą opadał śnieg. Było przenikliwie zimno; wiatr kłuł w oczy srogo i po chamsku. - Cholera, pierwszy raz w życiu jestem na wagarach! - Burak zakładał na zgrabiałe ręce przetarte i dyndające na gumce rękawice z jednym palcem. - Jak się okaże, że Ryba siedzi u grubego i wcina mrożone truskawki z gulaszem albo inne świństwo, to ją zabiję, przyrzekam uroczyście, albo nie, jeszcze gorzej... nie będę jej nosił, jak się uwali! - A kto? - zdziwił się uprzejmie Master. - Duch Święty? - Może być. - Raczej nie może, bo jest niewierząca... Ala, dygocząca w pikowanej kurtce, zadzwoniła zębami. - Ojej, tobie jest zimno... - zatroszczył się Master. - Popatrz, Burak, naszej Alusi jest zimno! Dlaczego ci zimno, kochana Alusiu...? Przecież jesteśmy tuż obok i buchamy ognistym temperamentem... - Jak cholera! - potwierdził Burak i zarechotał. - No chodź tu, Lusia... - zachęcił Master, szerokim gestem wyciągając ramiona. - Śmiało, nie wstydź się! Koledzy pomogą... - Wy wstrętne, podłe, zorientowane seksualnie kreatury powiedziała Ala bardzo wyraźnie i obrzuciła ich wyniosłym spojrzeniem. - To biedna Ryba marznie gdzieś samotnie, odtrącona przez wszystkich, a wam w głowie tylko jedno...!

Wstyd! Master, zbity z tropu, opuścił ręce. - Właśnie mój wzwód schował się do środka... i kto tu jest podły? - wymamrotał z urazą. Podszedł do Buraka i klepnął go w ramię. - Chodź, Zenon. Ona nie wie, co traci... - Jak Ryba siedzi u grubego, to ją zabiję - powtórzył Burak, zarzucając na ramię torbę i drepcąc wzdłuż ulicy. - Już to widzę: przychodzimy, a oni sobie gruchają na tej czerwonej kanapce, piją cappuccino z... no, z czymś obrzydliwym... - Z kiszonym barszczem? - podpowiedział Master. - Fuj! - Burak złapał się za gardło. - Rozmawiają o synkretyzmie albo innym idiotyzmie i słuchają tego naćpanego fortepianisty...! Boże! Ja bym ją naprawdę zabił! - dorzucił tonem, który sugerował, że właśnie to sobie uświadomił. - Jej tam nie ma - oznajmiła Ala stanowczo. Master przystanął. - No to gdzie jest? Zimno jak skurwysyn, za chwilę ciemno się zrobi... - Mówię ci, że jej tam nie ma. Możemy pójść do Michelina, ale to strata czasu. Master uniósł dłoń w obronnym geście. - Okej, okej... Masz kobiecą intuicję. Myśl, gdzie Ryba może być, a w międzyczasie wpadniemy do Haskala. Ala poddała się. Nacisnęła mocniej czapkę na uszy i nie wdając się w dalszą dyskusję z Masterem, poczłapała w kierunku znajomej kamienicy. Gdy znaleźli się przy bramie, była całkowicie przemarznięta, a zęby szczękały jej jak ksylofon w „Tańcu szkieletów” SaintSaensa. Master palcem obleczonym w rękawiczkę z ufarbowanej na czarno sarniej skóry wcisnął guziczek domofonu. Przez chwilę nic się nie działo, w końcu w głośniku rozległ się trzask podnoszonej słuchawki i głos Haskala. Miaukliwy i nosowy, kojarzył się z zawiadowcą stacji podającym komunikat przez kiepski megafon. - Słucham? - Eeee... Dzień dobry, panie profesorze. Zdajemy sobie

sprawę, że ma pan nas dosyć, ale chcieliśmy zadać tylko małe pytanko... - Łukasz? - przerwał głos z niedowierzaniem. W oddali dał się słyszeć czyjś śmiech - niewątpliwie kobiecy. Beztroski, rozluźniony... Pijany? - pomyślała Ala ze zgorszeniem i naraz doszła do wniosku, że Haskal jest przecież normalnym facetem, który może pić w kobiecym (albo każdym innym) towarzystwie, ilekroć ma ochotę. - To ja - potwierdził Master. - Tak w ogóle, to najmocniej przepraszamy, ale wyszła taka głupia sprawa... - Olek, wracaj! - rozległ się w tle inny głos, tym razem męski (Ala odetchnęła z ulgą w imieniu Kasi) i żartobliwie przynaglający. - Zaraz. - Słychać było, jak Haskal przykrywa dłonią słuchawkę. - Bądźcie cicho przez moment! - Potem znów coś trzasnęło i głos zabrzmiał wyraźniej. - Co się stało? Coś z Kasią? - Po... poniekąd tak - zająknął się Master. - Przyszliśmy zapytać, czy jej aby u pana nie ma...? Cisza. Nagły brzęk tłuczonego szkła i spontaniczny wybuch śmiechu. Słychać było, jak Haskal odwraca się i mówi wściekłym szeptem: „Zamknijcie się, na litość boską...!”. - Nie rozumiem... Coś się stało? Master przełknął ślinę. - Czyli jej u pana nie ma, tak? - Nie ma jej... Nie rozumiem... Ona miała tu przyjść? - w głosie pojawił się niepokój. - Słuchaj, wejdź do środka, to pogadamy. - Nie, nie, nie! - wykręcił się Master. - Jak jej u pana nie ma, to znaczy, że jest gdzie indziej. Pójdziemy poszukać. - Łukasz, czekaj! Co się stało?! Coś w szkole? Ktoś jej coś powiedział?! - Nie... nic... Nic takiego. W każdym razie przepraszamy i do widzenia. Niech się pan nie martwi. - Czekaj...! - Haskal znowu przykrył słuchawkę, tym razem skuteczniej, i powiedział coś, co zabrzmiało jak: „Ludzie, kurwa, błaaagam...!”, ale równie dobrze mogło być czymś jak najbardziej cenzuralnym. Hałas w tle znacznie przycichł. -

Boisz się, że gdzieś uciekła? - Nie wiem - przyznał Master. - Ale ją znajdziemy. To... do widzenia. - Czekaj! - polecił nauczyciel i znowu rzucił za siebie: „Przepraszam was, muszę wyjść... Ważna sprawa”. Rozległy się protestujące odgłosy. Ktoś zawył rozdzierająco: „Oluś, nieeeejdź!!!”, wywołując nieomylne wrażenie, że całe towarzystwo musi być co najmniej wstawione. Ponownie szczęknęła słuchawka. - Łukasz, jesteś tam jeszcze? - Jestem. - To bądź. Schodzę za pięć minut. Pojawił się dokładnie po pięciu minutach. W burym płaszczu i czapce uszance skojarzył się Ali z monstrualnie grubym czołgistą. Mrużąc oczy od ostrego wiatru, wysłuchał streszczenia okropnych rzeczy, które kilka godzin wcześniej przydarzyły się Kasi. Master opowiedział wszystko w miarę dokładnie; pominął tylko jeden znamienny szczegół - donos czekający w pokoju nauczycielskim na poparcie. Haskal bez zdziwienia przyjął do wiadomości fakt, że Ryba uciekła. - Każdy by uciekł - mruknął. - Za dużo jej się dostało. Inna sprawa, że nie rozumiem, jakim prawem nadal twierdzą, że ją wyrzucą ze szkoły... Ale to nie jest w tej chwili ważne. - Uniósł kołnierz zniecierpliwionym ruchem, kuląc się przed wiatrem. Dzwoniliście do domu? Master, który przed chwilą wykonał dwa telefony: jeden do domu Kasi, a drugi do Szyma, potrząsnął przecząco głową. - Nie ma jej. - Czy ona ma jakąś komórkę? - Nie ma. Nie to, że jej nie stać... Nie lubi być lokalizowana, więc wmówiła rodzicom, że to szkodliwe. - A to świnia... - powiedział Michelin w zamyśleniu. - No właśnie, a rodzice? Czy ona w ogóle ma rodziców? Bo odnoszę wrażenie...

- No wie pan? - przerwał mu Master z oburzeniem. - Ryba ma genialnych rodziców! Sam bym chciał takich mieć. Czasem tylko mają głupie pomysły i chcą ją oduczyć palenia. Ale za to nie czepiają się, jak nie wróci na noc! Nie robią kretyńskiego alarmu, jak moi na przykład...Wie pan, jaki to obciach, kiedy starzy dzwonią po wszystkich znajomych, a człowiek po prostu się zagadał?! - Powiedzmy, że pamiętam - odparł Haskal. - Późno się czasem zrobi, nie? Każdemu się zdarza. - Gestem, który miał dodać mu autorytetu, Master poprawił szalik. Niesamowici ludzie. Dzwonią, jak nie wróci rano. I to dopiero na trzecią dobę... - Zakładam, że bardzo jej to odpowiada. - Każdemu by odpowiadało. Haskal zadreptał w miejscu i powiedział sucho: - Obawiam się, że jeżeli wasza koleżanka jest gdzieś na zewnątrz, to może nie przeżyć do trzeciej doby. Nie na tym mrozie. Burak przybliżył się odrobinę. - To co mamy robić? Zadzwonić na policję? - Policja zacznie jej szukać najwcześniej jutro. Ile czasu już jej nie ma? Burak zerknął na zegarek. - Godzinę. Może półtorej... - I jesteście pewni, że nie siedzi w jakiejś knajpie, u znajomych, sąsiadów...? Master wzruszył ramionami. - A skąd mamy wiedzieć? Raczej - podciągnął czapkę i nerwowo podrapał się w czoło - raczej nie jest taką osobą, która biegnie do sąsiadów, kiedy coś się stanie... Do knajpy prędzej. - Do knajpy to musowo - wtrącił Burak. Michelin przyglądał się im spod przymrużonych powiek. - Więc co? Wydaje się wam, że... Master, Ala i Burak popatrzyli po sobie. - Tak - potwierdził Master. - Jeżeli siedzi, to w knajpie... Jeżeli siedzi w knajpie, to pije na sto procent. - Ja pójdę - odezwał się Burak, uprzedzając pytanie Michelina.

- Przejdę się po mieście i sprawdzę. Jeżeli jest, to ją przyprowadzę. Albo przyniosę, co jest bardziej prawdopodobne. Haskal wygrzebał z kieszeni komórkę i wręczył ją Burakowi. - Masz. Jak ją znajdziesz, natychmiast dzwoń do Łukasza. Masz telefon? - zwrócił się do Mastera, który kiwnął głową. - To dobrze. Jak jej nie znajdziesz powiedzmy do... - popatrzył szybko na zegarek - ...do czwartej, to widzimy się w tym miejscu i dzwonimy na policję. Zrozumiałeś? Burak przytaknął. Odwrócił się na pięcie i poszedł w dół ulicy. - Dobra - odetchnął Michelin i Ala dopiero teraz zauważyła, jak bardzo jest zdenerwowany. Przez chwilę wyglądał, jakby chciał zapalić, a może tylko tak się jej zdawało. - Słuchajcie, teraz musimy wydedukować kolejne miejsce. Kto z was zna ją lepiej? - Ja - odezwała się Ala. Michelin ściągnął zaparowane okulary i powoli zaczął je wycierać w rękaw płaszcza. Spostrzegła, że ma bardzo ładne brwi: ciemne, pełne zawiesiście gęstych włosków i łukowate - jak sklepienie katedry lub linia nadwozia mercedesa Vision Grand Sports Tourer. - Co robi w takich sytuacjach jak ta? - Idzie na bazar, kupuje od Ukraińca dwie puszki trupiej główki i zasuwa na cmentarz albo do altanki w parku... Popatrzył na nią zszokowany. Oczy miał również co najmniej interesujące... - W zimie??? ...brunatne, nasycone, musujące jak podgrzany porter. Alę jak grom z jasnego nieba dopadła kojąca pewność, że Ryba ma jednak dobry gust. Haskal włożył okulary i wrażenie znikło. - W zimie kupuje trzy puszki - dopowiedział za Alę Master. Zatrzęsła się z zimna i z przyjemnością poczuła na ramionach uścisk dłoni w sarnich rękawiczkach. - Na cmentarz przychodzi do babci - wyłuszczył Master, trąc mocno rękawy jej kurtki. Poczuła, jak w zdrętwiałym ciele powraca krążenie. - Kiedyś mieszkała u babci i były bardzo ze

sobą zżyte. Więc teraz też odwiedza ją od czasu do czasu. Najczęściej wtedy, kiedy ma problem. Przychodzi, siada na płycie, mówi: „Cześć, Helenko. Co tam...? Mam nadzieję, że nic nie podgryza cię bardziej niż ci wstrętni ludzie, z którymi muszę się zadawać?”. Haskal odrzucił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. - No i potem opowiada jej o wszystkich złych rzeczach, które jej się przytrafiły, przepija puszką do zdjęcia w porcelanie, a potem mówi taki dziwny toast... Po angielsku czy jakoś tak: Seat TV, there are levies... W każdym razie bez sensu. - Sit tibi tetra levis. Master wyciągnął palec. - O, to, to... Profesor ma widocznie lepszą wymowę... Potem zapala świeczkę z Kubusiem Puchatkiem, zrywa dzwonki, a jak w zimie nie ma dzwonków, to kradnie jakąś ładną wiązankę z innego grobu i podrzuca babci. - Który to cmentarz? - Chce pan tam zajrzeć? - Myślę, że powinniśmy, na wszelki wypadek. - To chodźmy przez park. Przy okazji sprawdzimy altankę. Ruszyli oblodzonym chodnikiem. Śnieg padał coraz bardziej. - Wyrwaliśmy pana z imprezy - odezwał się Master tonem usprawiedliwienia i popatrzył na Michelina badawczo. Ten uśmiechnął się pod nosem. - Nic nie szkodzi. Przyjaciele przyszli mi pogratulować pewnej, hmm... zawodowej decyzji... I tak wiem, że chodziło im o pretekst. - Zawodowej decyzji? - spytał Master, oczekując, że dowie się czegoś więcej. Niestety nie doczekał się. Z kieszeni jego płaszcza rozległ się nagle dźwięk telefonu, wygrywającego idiotycznie: „My jesteśmy krasnoludki”. Master wyszarpnął komórkę i wpatrzył się w ekranik z nadzieją. - Burak! - wrzasnął i pospiesznie podniósł aparat do ucha. Masz ją? - spytał bez wstępu. Słuchał w napięciu przez kilkanaście sekund.

- Dobra. Już tam idziemy. Wrzucił komórkę do kieszeni. - Ma ją! Mówi, że zobaczył ją przypadkowo, jak wracała z bazaru z trupimi główkami w reklamówce. Nie chce jej gonić, bo dziwnie wygląda, ale ma ją cały czas na oku. Ryba idzie na cmentarz. I pije. I jeszcze coś... - Popatrzył na nich ponuro. Burak mówi, że nie jest pewien, ale chyba ma w kieszeni nóż... - O Boże! - wyrwało się Ali. Na myśl o tym, że Ryba idzie na cmentarz pochlastać się na grobie babci Helenki, zrobiło jej się gorąco. Co - jak egoistycznie sobie uświadomiła - w zestawieniu z przeraźliwym zimnem dokoła, dało całkiem miły efekt. - Ona idzie się pociąć - oznajmiła ze strasznym spokojem i popatrzyła na Haskala. - Równie dobrze może iść demolować groby albo porzucać nożem w wiewiórki... Słuchajcie, nie gadajmy już, tylko chodźmy. Znam skrót na cmentarz. Może będziemy tam przed nią. Ruszyli pośpiesznie. Z kopyta, pomyślała Ala, ledwie nadążając za Haskalem, który mimo swojej tuszy prowadził ich w zastraszająco szybkim tempie przez miejsca, których znajomości powstydziłby się każdy szanowany nauczyciel. Niemal natychmiast zeszli z chodnika i zagłębili się w gąszczu zakazanych podwórek, zaułków i ogródków działkowych. Ala, zadyszana, spocona, dysponująca śladową kondycją, poczuła się jak uczestnik szkoły przetrwania. Skakała z murków, przechodziła przez dziury w siatce (pierwszy przechodził Haskal, co znacznie poszerzało rozmiar otworu); raz gonił ich pies, a raz właściciel posesji. W końcu, po kilkunastu minutach udręki, zgodnie staranowali jakiś żywopłot i weszli w niewielki zagajnik, pełen suchych, drapiących po twarzy drzewek. - To chyba tu - powiedział Michelin i rozejrzał się niepewnie. Niebo ściemniało. Nad głową krążyły rozwrzeszczane gawrony. Drzewa, łyse i zszarzałe w gęstniejącym mroku, trzeszczały jak stawy chorego na reumatyzm. Ala poczuła się odrobinkę nieswojo. Podeszła do Mastera,

który bez słowa objął ją ramieniem. Pewnie jemu też ta sceneria przypominała „Blair Witch Project”. - Tam! - zawołał nagle Haskal i wskazał na majaczącą w pół mroku bramę cmentarza. Master gwizdnął z przejęcia. Czarny płaszcz miał zaśnieżony i brudny, z szalika sterczała mu iglasta gałązka. - Ale ma pan czas, profesorze! Myślałem, że dowleczemy się tu za pół godziny! Haskal wyszczerzył zęby w uśmiechu, który Kasia zapewne uznałaby za rozkosznie łobuzerski, i brnąc w śniegu, podążył przed siebie. Master wziął Alę za rękę (pewnie dlatego, że było już ciemno, a on żył w fałszywym przekonaniu, że dziewczyny w lesie boją się ciemności) i tuląc się do siebie z umiarkowaną intensywnością, ruszyli po śladach Michelina. - Gdzie jest ta Helenka? - Nauczyciel odwrócił się nagle. - Jaka Helenka? - nie zrozumiał Master i naraz pacnął się ręką (wolną) w udo. - Ach, babcia! Leży przy głównej alei. Jak wejdziemy między groby, pokażę ją panu. - Boję się, czy zdążymy... Żeby tylko Katarzyna nie zrobiła czegoś głupiego... Jak na komendę przyśpieszyli kroku. Śnieg chrzęścił pod nogami; na niebo wypłynął ospowaty księżyc. Od wykręcania głowy na wszystkie strony Alę zaczął boleć kark. Jednak znajomej sylwetki z plecakiem i reklamówką trupich główek nigdzie nie mogła dostrzec. Zamiast tego wypatrzyła inną postać, równie znajomą: w niebieskiej kurtce i berecie z antenką. - Patrzcie! Burak! - krzyknęła cicho, wyrywając się Masterowi pod pretekstem pokazania kolegi. Burak, skulony za wielką figurą anioła, znacząco położył palec na ustach. Potem nakazał gestem, żeby szybko podbiegli. Pierwszy popędził Haskal. Ala pobiegła za nim, umyślnie zostawiając Mastera z tyłu, żeby przypadkiem nie złapał jej za rękę. Dysząc, dopadli anioła i przycupnęli za kamiennymi

skrzydłami. Wychyliła się ostrożnie i popatrzyła przed siebie. Figura stała na łagodnym zboczu, skąd rozciągał się przejmujący widok na morze oblepionych śniegiem krzyży. Gdzieniegdzie na grobach paliły się samotne znicze. Dygoczące, żałobne cienie, rozciągnięte w poprzek cmentarnej ścieżki, wyglądały tak realnie, że prawie można by się o nie potknąć. Ale ciągle nie mogła dostrzec Ryby. - Nie złapałem jej - wyszeptał Burak w stronę Haskala. Mówił urywanymi zdaniami. - Wsiadła do autobusu... Jak przyszedłem, już tu była. Chyba mnie nie widziała. Cały czas siedzi z babcią... - Na babci... - wtrącił cicho Master. - Bałem się podejść. Ma nóż. Wolałem na was poczekać. Haskal krzepiąco poklepał go po ramieniu. - Zuch chłopak. - Niech pan do niej idzie. - Nagle, jak gdyby sobie o czymś przypomniał, wręczył mu komórkę. - Ona pana lubi... - Nie wiem, gdzie jest! Burak z westchnieniem złapał go za rękaw i przyciągnął do krawędzi skrzydła. Ala z Masterem wychylili głowy. - Tam - wskazał ręką na prawo. Ala jęknęła ze zgrozy. Zaledwie kilka metrów od miejsca, w którym stali, coś jaskrawię błyszczało. Grób babci Helenki jarzył się migotliwą poświatą dziesiątków zniczy i świeczek. Wrażenie było tym silniejsze, że wokół niego - zapewne za sprawą Kasi, która ogołociła z lampek sąsiednie mogiły - panowała kompletna ciemność. Czerń oblewała nagrobek, jak morze samotną wyspę. Na z grubsza odśnieżonej płycie siedziała w kucki Ryba i szepcząc coś żarliwie, przepijała do zdjęcia w porcelanie. Przy którymś stuknięciu puszką rozległ się ceramiczny brzęk - widać babcia Helenka nie wytrzymała siły toastu. Haskal westchnął z rezygnacją i podniósł się z klęczek. Jego potężna, kołysząca się sylwetka przysłoniła na chwilę widok. Wolnym krokiem zbliżył się do siedzącej na grobie postaci.

- Cześć - powiedział niezbyt głośno. Ryba drgnęła tak strasznie, że Ala na moment przestraszyła się, czy aby nie dostała zawału. Puszka wyleciała jej z ręki. Odbiła się od marmurowej płyty i z łoskotem, wyolbrzymionym przez przeszywającą ciszę, padła Haskalowi pod nogi. Schylił się i ją podniósł. Potem spokojnie wylał zawartość w śnieg. - Helenka ma już dosyć - odezwał się łagodnie. - Sama widzisz, że pęka... Kasia zakwiliła protestująco i macając na oślep, wyciągnęła z reklamówki kolejną puszkę. Trzęsącymi się rękami szarpnęła metalowe kółeczko, rozcinając sobie przy tym palec. Krew skapnęła kilkakrotnie na reklamówkę, barwiąc groteskowo reklamę z logo „Biedronki”. Kasia patrzyła zafascynowana. Kiedy uniosła wzrok, Ala zobaczyła wielkie, chorobliwie błyszczące oczy. - Daj to - poprosił bardzo grzecznie Haskal i wyciągnął rękę. Ryba cofnęła się przekornie i przytuliła puszkę do rozczochranej głowy. Wyglądała teraz jak małe, zaszczute zwierzątko. Odsunęła się jeszcze bardziej do tyłu i niechcący zahaczyła o świeczkę. Gorący wosk chlusnął jej na palce. Nie krzyknęła, tylko zagryzła usta. Zacisnęła poparzoną dłoń i obracając ją przed oczami, patrzyła, jak parafina zasycha w matową skorupę. I znów ten wyraz fascynacji na twarzy, niezdrowy, irracjonalny... Tak jakby ból sprawiał jej ulgę (przez mózg Ali przemknął absurdalny widok poczekalni u psychiatry, gdzie obok siebie, ramię w ramię, Kasia z Gnidą siedzą na sterylnych krzesełkach). Haskal wyszarpnął z kieszeni komórkę i szybko wystukał numer. Ryba nie spuszczała z niego jarzących się oczu. Krzywiąc się okropnie, pociągnęła z puszki kilka długich łyków. Ali od samego patrzenia zrobiło się niedobrze. - Poproszę taxi na parking przed cmentarzem. Za dziesięć minut. - Poczekał na odpowiedź. - Dziękuję... - Schował

komórkę do kieszeni. Popatrzył na Rybę w milczeniu. - Chodź - zarzucił głową w zachęcającym geście. - Helenka poszła spać... Kasia, milcząc, wyciągnęła papierosa i ze straszliwą koncentracją odpaliła go od świeczki. Haskal, nie doczekawszy się odpowiedzi, ciężko usiadł na płycie sąsiedniego grobu. - Zawsze się tak droczysz? - spytał w przestrzeń. - Czuję się jak policyjny negocjator. Kasia, chwiejąc się na zziębniętych kolanach, zaczęła zgarniać odłamki porcelany w jedną całość. Wyglądała, jakby układała puzzle. - Porozmawiaj ze mną chociaż... - O czym chce pan rozmawiać? - spytała nagle, nie podnosząc wzroku i prezentując całkiem niezłą dykcję. - Najchętniej o twoich planach na dzisiejszy wieczór. - Martwi się pan o mnie? - Oczywiście, że nie. - To co pan tu jeszcze robi? Niech pan wraca do domu. Chciała sięgnąć po puszkę, ale nie bardzo mogła w nią trafić. - Możesz mi wierzyć, że o tym marzę. Na lewo... Ryba przesunęła dłoń we wskazanym kierunku i zakleszczyła palce na blaszanym walcu. Pociągnęła mocno, aż zatelepał nią dreszcz obrzydzenia. - Smacznego. Otarła usta rękawem i obrzuciła go wrogim spojrzeniem. - Będzie pan tu tak siedział?! - spytała zaczepnie. - Będę. - Długo? Westchnął z rezygnacją i popatrzył na zegarek. - Dokładnie przez siedem minut i dwadzieścia sekund. Ryba zaprezentowała swój najbardziej obrzydliwy chichocik. - Ho, ho...! A potem? Haskal wzruszył obojętnie ramionami. - Potem, jeżeli tak jak do tej pory będziesz lekceważyć moje przebiegłe metody negocjacji, z użyciem brutalnej siły fizycznej

zaprowadzę cię na parking i wsadzę do taksówki, która zawiezie cię prościutko do domu. Zaśmiała się drwiąco i szczerze. - Łał! Ależ z pana macho! Lubi pan być taki męski, prawda? Kokieteryjnie wydmuchnęła dym nosem. - Taka zapowiedź samczej przemocy w... ustach takiego intek... intelek...tualisty, brzmi szalenie... podniecająco - zaczynała się lekko zacinać, ale język nie odmówił jej jeszcze całkowicie posłuszeństwa. Widać bardzo się starała. - Szczerze mówiąc, zawsze wyglądał mi pan na faceta aktywnego bardziej... werbalnie... - Szczerze mówiąc, ty też zawsze wyglądałaś mi na mądrzejszą... Kasia zamaszyście łyknęła z puszki. Ta wypowiedź bardzo jej się nie spodobała. - To znaczy? Wsunął mocniej ręce do kieszeni i popatrzył na nią kpiąco. - Myślałem, że stać cię na coś lepszego... A nie na takie tandeciarskie manifestowanie nieszczęścia! Ten cmentarz i w ogóle...! Myślisz, że jesteś oryginalna z tym swoim cierpieniem na grobie?! Z tym przepijaniem do zdjęcia? Gdzie to przeczytałaś...? W blogu jakiegoś nekrofila? Czy w biografii Morrisona? To taki nieformalny, zaćpany, wspólny patron wszystkich licealistów... Każdy przerabia Morrisona w twoim wieku i każdemu się zdaje, że jest jedyny...! - Wstał i nachylił się do przodu z sardonicznym uśmiechem. - Wydaje się wam, że się różnicie, że jesteście niepowtarzalni, a wszyscy macie ten sam pospolity, jarmarczno- prostacki gust, który wychodzi jak słoma z butów. Żeby odmrażać sobie tyłek na śniegu i gapić się w te obsrane, plastikowe wieńce...! Szczyt złego smaku! Patrzcie wszyscy! - Haskal rozłożył ręce w teatralnym geście Kasia Materlak cierpi! Cierpi na grobie ukochanej babci, bo nikt więcej jej nie chce! - Podszedł do niej i jednym szarpnięciem wyrwał z ręki puszkę. Pieprznął nią z rozmachem o drzewo. - To ty nie możesz iść na piwo? - spytał tak wściekłym głosem, że Kasia aż się skurczyła. - Nie możesz pogadać z ludźmi, którzy się o ciebie martwią i chcą ci pomóc? Tak ci nie na rękę, że komuś na tobie zależy? Nieee... ty wolisz,

żeby nikt cię nie rozumiał... Tak jest bardziej tragicznie, co?! Ryba, która zamilkła bynajmniej nie tylko dlatego, że dopadły ją kłopoty z percepcją, zaczęła szukać czegoś po kieszeniach. Prósząc popiołem z wetkniętego w kącik ust papierosa, pochyliła głowę, przypatrując się niezdarnie gmerającym w płaszczu rękom. - Czego tam szukasz? - spytał Haskal fałszywie przymilnym tonem, od którego aż przechodziły ciarki. - Nożyka? Ręce Ryby znieruchomiały. - Będziesz broczyć krwią z otwartych żył? A może poderżniesz sobie gardło? - Pochylił się jeszcze niżej, tak że ustami dotykał jej głowy. - Niezależnie od podjętej decyzji lepiej opal ostrze świeczką - poradził paskudnym szeptem. - Najwięcej prób samobójczych udaje się dopiero za trzecim razem. Do tego czasu możesz dostać tężca... Ryba zachwiała się niebezpiecznie, ale ręce wciąż trzymała w kieszeni. Otępiałym wzrokiem patrzyła gdzieś w dół. - Dasz mi ten nóż? Czy mam ci go wyrwać...? - Zaglądnął jej w twarz. - Właśnie wyżyłem się werbalnie i do pełni szczęścia brakuje mi tylko odrobiny samczej przemocy. Wolno wyciągnęła prawą rękę. Wnętrze dłoni było zakrwawione, ale na szczęście niegroźnie. Końcami palców trzymała trzonek noża. Haskal zabrał go szybko i z obrzydzeniem cisnął w powietrze szerokim łukiem. Sięgnął do stojącej nieopodal reklamówki i wyłowił z niej ostatnią puszkę trupiej główki. Otworzył ją i przytrzymując mocno skaleczoną dłoń, oblał ją wódką. Kasia wrzasnęła z bólu. Oprzytomniała na chwilę i zaczęła się wyrywać. Haskal szarpnął ją za przegub, który prawie znikł w uścisku jego wielkiej łapy. - Uspokój się - powiedział kategorycznym tonem. Wylał zawartość puszki do końca. Cisnął pojemnik w powietrze. - Ej, jesteście tam jeszcze? - krzyknął, odwracając głowę. Master, Ala i Burak drgnęli równocześnie i wyłonili się zza kamiennej figury. - Ktoś ma chusteczkę?

Ala rzuciła się do plecaka i wyciągnęła paczkę chusteczek. Potykając się w śniegu, podbiegła i podała ją Haskalowi, który kiwnął głową z aprobatą. - Otrzyj jej delikatnie rękę... o tak. Teraz przyłóż... - Ala ostrożnie ujęła cuchnącą wódką dłoń. - Zrób to za mnie. Muszę zadzwonić. Przecisnął się obok nich i odszedł parę kroków. Do Ryby podbiegli Master z Burakiem i nie wiedząc za bardzo, co mają robić, przestępowali z nogi na nogę. Niedoszła samobójczyni tępo patrzyła przed siebie. Sprawiała wrażenie kogoś, kto jest bardzo daleko. Haskal skończył rozmowę i zdecydowanym krokiem podszedł do Kasi. - Wstawaj. Ryba zdawała się nie słyszeć. W końcu, po bardzo długiej przerwie, uniosła głowę. - Nie... chcę stąd iść - zachrypiała uparcie. - Jeste... pijana... Nie mohę sie ruszać... - I właśnie na to czekałem - odparł z satysfakcją. Chwycił ją wpół jak worek, a potem jednym ruchem zarzucił Burakowi na plecy. Ten przygiął się lekko, ale wytrzymał. - Idziemy na parking. Jak będzie ci ciężko, zamienisz się z kolegą. Burak popatrzył na niego przeciągle. - No dobra... Też ją trochę poniosę. Ruszyli ku głównej bramie. Kasia, jak zwykle w stanie upojenia, wyrywała się nieznacznie, ale robiła to bez przekonania. Nie na darmo widać trupia główka miała obiegową nazwę „mózgotrzepa zmulacza”. Kiedy Burak się zmęczył, kilkudziesięciokilogramowe brzemię przyjaźni wziął na siebie Master. Siły dość szybko go zawiodły, więc Haskal, wyrzekając pod nosem, zgrabnie przerzucił sobie Kasię przez ramię. - Łukasz? - zagadnął. Ryba zwisała mu na plecach jak upolowana zdobycz. - No? - Pojedziesz z nią taksówką.

- Dobra... - Wiesz, gdzie jest prywatna przychodnia? - Ta w centrum? Michelin skinął wolno głową. - Pojedziecie do lekarza. Facet nazywa się Gródecki i wie, że macie przyjechać. Nie będzie zadawał żadnych pytań, tylko obejrzy ją i da zwolnienie. Potem zawieziesz panią Materlak do domu, poczekasz, aż trochę wytrzeźwieje, weźmiesz ze sobą zwolnienie i dasz jutro wychowawczyni... Zrozumiałeś? - Tak. A... ten lekarz? Napisze na zwolnieniu: zatrucie alkoholowe? Michelin sapnął zniecierpliwiony. - Napisze, że ma anginę. Nie martw się. Wyszli na parking. W obłokach pary charczał silnik rozklekotanego forda sierry z mlecznożółtym panelem „Taniataxi” na dachu. Haskal, przytrzymując Rybę jedną ręką, wygrzebał coś z kieszeni płaszcza. - Pieniądze na transport... - Chciał wręczyć je Masterowi, ale ten stanowczo zaprotestował. - Niech pan to zabiera. Nie ma mowy. - Nie denerwuj mnie. Master z wysiłkiem, przytrzymując Rybę pod pachami, ściągnął ją z Michelina i postawił na ziemi. - Mam pieniądze - wysapał i razem z Burakiem, obejmując mocno osuwającą się Kasię, podeszli do taksówki. Master nachylił się do okienka. - Dobry wieczór! - Uśmiechnął się. - Nagły wypadek. Koleżanka za dużo wypiła. Taksiarz zrobił kwaśną minę. - Nie narzyga mi na tapicerkę? - spytał ordynarnie. - Pańska tapicerka nas, za przeproszeniem, gówno obchodzi odezwał się Haskal nad wyraz uprzejmie, podchodząc do forda. - Bierze pan ten kurs czy nie? Jak nie, to zapłacę za dojazd i zadzwonię gdzie indziej... - Coś pan taki nerwowy? - kierowca przybrał pojednawczy ton. - Narzyga, to narzyga - ryzyko zawodowe... - Wygramolił się z

samochodu. - Drzwi otworzę... Master wsiadł pierwszy, za nim upchnięto Kasię, która z wdziękiem przewróciła się na bok i smacznie zachrapała. - Jedzie pan z nami?” - Wystarczy, że Kasia narzyga. Nie będę rozwalał resorów. Z rozmachem zatrzasnął drzwiczki. Taksówka, krztusząc się i bryzgając śniegiem spod kół, potoczyła się przed siebie. Wkrótce zniknęła im z oczu. - Mam prośbę. - Michelin odwrócił się i spojrzał na Alę z ukosa. - Dajcie mi jutro znać, jak się czuje. Będziecie się ze sobą kontaktować? - Mam nadzieję. - To dobrze - mówił zdenerwowanym, oschłym tonem. - Jak wytrzeźwieje na tyle, że skojarzy, co do niej mówisz, przekaż, proszę, że zamachy na życie są absolutnie zbyteczne, bo nikt jej z tej szkoły NA PEWNO nie wywali. Motyw jest nieaktualny... To tyle. Wracajcie do domu, bo już późno. Dobranoc. Naciągnął mocniej uszankę i odszedł pośpiesznie, nie czekając na odpowiedź. Ala patrzyła przez chwilę, jak śnieg zacina z boku w jego niedźwie- dziowatą sylwetkę. Haskal przeszedł szybkim krokiem przez parking, skręcił w najbliższą przecznicę i rychło rozpłynął się w mroku. Poczuła, jak Burak łapie ją za rękę. - Chodźmy - powiedział. - Odprowadzę cię do domu. - Kurde, myślałem, że ten gość to luzak... Szli środkiem wąskiej uliczki, ciemnej i głuchej. Minęli łuszczącą się latarnię, w której świetle twarz Buraka wydała się Ali żółta i plastikowa. Nawet przejęcie malujące się w jego oczach sprawiało wrażenie sztucznego. - Jakbym słyszał swojego ojca... Z tym że ojciec mówi krótszymi zdaniami. No i nie jest taką złośliwą paskudą. Ala zastanowiła się, czy warto by było mieć ojca, który jest złośliwą paskudą, i doszła do wniosku, że chyba dobrze jej tak, jak jest.

- Biedna Ryba - odezwał się Burak. - Myślisz, że naprawdę mogą ją wyrzucić? - Myślę, że nie. - No to dlaczego tak się boi? Ala popatrzyła na Buraka uważnie. - Ona boi się o starych. Tak mi się wydaje... Burak zarył nogą w chodnikową dziurę. - O starych?! - Wiesz, co robią jej rodzice... To przemytnicy. Nie jakieś mrówki, tylko solidni szmuglerzy. Każdym głupim zachowaniem ryzykuje, że do domu przyjdzie jakiś kurator, policja... sama nie wiem, kto jeszcze. A jak przyjdzie i rozejrzy się dookoła, to sam się domyśl, co się stanie. - Co? - nie domyślił się Burak. - Pozamykają ich. Jej chata wygląda jak skład celny... - O cholera. Teraz to dopiero się zmartwiłem, że coś sobie zrobi. - A ja jestem spokojna, że teraz NIC sobie nie zrobi. - Tak myślisz? - Niby przypadkiem mocniej ścisnął jej rękę. - Wyobraź sobie, że Ryba robi coś głupiego... - Na przykład co? Wzruszyła ramionami. - Nie wiem, cokolwiek - wkłada głowę do mikrofalówki, wypija do- mestos, zjada kilo pestycydu na stonkę... Nie mówiąc już o tym, że może spróbować ponownie podciąć sobie żyły. Bo ja wiem czym...? Jakoś tak efektownie... Może krajalnicą do chleba? - rzuciła w przestrzeń, ale Burak nie wykazał entuzjazmu i popatrzył na nią z politowaniem. - Bardzo dziękuję, właśnie sobie wyobraziłem. - No - Ala nabrała tchu - i teraz wyobraź sobie, że krajalnica zatrzymuje się na ścięgnach. Z wściekłym charkotem miele wciąż ten sam nieużyteczny kawał mięsa z nadgarstka, ząbki tarczy zahaczają o kość, plując dookoła krwią i miazgą. Z wizgiem wwiercającym się w uszy jak dźwięk maszyny do borowania... - Wystarczy - poprosił Burak. - Ostatecznie, nie podcina sobie żył, albo podcina, z tym że

ktoś ją ratuje i trafia do szpitala, gdzie w dusznej sali leży przykuta do łóżka, z nosa sterczą jej nylonowe pokraczne rurki, a ciało toczy wirus zapalenia wątroby typu B, do spółki z gronkowcem... - Czy mogłabyś jaśniej? Ala spojrzała na niego przynaglająco. - Chodzi o to, że jeśli zrobi sobie coś złego i przeżyje, ma przewalone u Haskala. Burak myślał przez chwilę. - A jej aż tak strasznie zależy na jego opinii? - Zdziwiłbyś się, jak strasznie... @ O 23.15 zadzwonił telefon. W pięć godzin po zgonie, zarejestrowała Ala i spokojniutko podniosła słuchawkę. - Cześć - zajęczał z drugiej strony głos, w którym ku swemu absolutnemu zdumieniu rozpoznała Oremusa. - Cześć. Bardzo mocno zastanowiła się, o co może mu chodzić, i doszła do wniosku, że nie ma pojęcia. - Słuchaj... - zasapał, jakby to, co miał powiedzieć, sprawiało mu wielką trudność. - Głupio mi, że tak na Rybę naskoczyłem... Nie mam do niej numeru... - Podać ci? - Nie trzeba... Jutro z nią pogadam. To po co dzwonisz?, pomyślała, a głośno powiedziała: - Raczej nie, bo Ryba jest na zwolnieniu... Zapadła cisza. - Coś jej się stało? - Nic takiego - odparła Ala wymijająco. - Może naprawdę z nią pogadasz sam? - Nie, nie... - wykręcił się pospiesznie. Potem wziął głęboki oddech i wyrzucił: - Nie mogę zdjąć klątwy z Jaheiry! Ali potrzebne było kilka sekund, żeby zrozumieć, w czym rzecz. W końcu załapała. Najwyraźniej Oremus dołączył do osób zainfekowanych

Baldursem. Pewnie dlatego był taki nerwowy... - Master powiedział, że grasz Jaheirą, to będziesz wiedzieć! zawołał płaczliwie. - Baron Ployer rzucił na nią klątwę i zaczęła kaszleć, i kaszle już drugi dzień, i dzwonię do wszystkich, i nikt nie wie, jak ją wyleczyć! I jeszcze Internet mi się krzaczy i nie mogę popatrzeć na przewodnik gry, i w ogóle zrobił się totalny pierdolnik, bo przez nią nie mogę się nigdzie ruszyć, bo a nuż mi kitnie gdzieś po drodze!... Ala zerknęła na zegarek i doszła do wniosku, że musi natychmiast skończyć rozmowę, bo za chwilę zadzwoni Ryba. Tłumaczenie początkującemu graczowi, takiemu jak Oremus, co należy zrobić, zajęłoby mnóstwo czasu. - Grześ, nie gniewaj się, ale powiem ci jutro... Czekam na strasznie ważny telefon... - Nieeee... - Jutro, obiecuję! Pa. - Tylko nie zapomnij! - zawył i rozłączył się. Niemal natychmiast dzwonek zabrzęczał po raz drugi. - Cześć - powiedziała jej ulubiona femme fatale i zaniosła się rzężącym kaszlem, który natychmiast skojarzył się Ali z potraktowaną klątwą Jaheirą. Z tym że Jaheirą, jak każda porządna postać, nie posiadała takiej opcji jak picie na mrozie. - Cześć, Ryba. Rozległo się długie westchnienie. - Źle mi... Ala przestraszyła się. - Źle się czujesz? - Mało powiedziane... - wyjaśniła Ryba z ociąganiem. - Mam kaca giganta... Ten doktorek, swoją drogą zajebiście przystojny... powiedział, że po alkoholach jakości trupiej główki konsumentom grozi klasyczna choroba drugiego dnia. Wypisał mi - kochany facet - zwolnienie na tydzień. Będę cierpieć w samotności. Zrobiła krótką pauzę. - Luśka... nie wiem, od czego zacząć, ale powiem ci, że nikt nigdy w życiu na mnie tak nie nawrzeszczał... no i chyba nikt

mi tak nie pomógł. Wiesz, co ten doktorek mówił o Haskalu? Że to najlepszy kumpel, złoty człowiek, że nigdy w życiu się na nim nie zawiódł, i takie tam... Opukał mnie, powiedział, że się w sumie nic takiego nie dzieje - lekka angina - i obiecał, że wpadnie jutro do domu mnie pooglądać, bo obiecał Olinkowi...! Olinek, kurwa, a to nam mówią, że mamy porąbane ksywki!... - Kasia zaskrzeczała, zbolałą krtanią imitując śmiech, i wróciła do tematu: - Luśka, jak sobie pomyślę, że on wyleci przeze mnie z pracy, to nie mogę! - Na moment zapadła cisza, a po niej dało się słyszeć, jak pociąga nosem. - Boże, nie przeżyję, jak go przeze mnie wywalą...! - załkała żarliwie. - Uspokój się, Ryba... - Jak się mam uspokoić?! - zawyła Ryba z pretensją. - Znowu zrobiłam z siebie idiotkę... Nie wiem, co mi odbiło z tym cmentarzem... - przerwała, żeby wysiąkać nos. - Chciałam pobyć chwilę sama! A wy, jak zwykle, narobiliście rabanu, ściągnęliście Michelina, żeby mnie ratował... co ja, jakaś nienormalna jestem? - To po co ci był ten nóż, do cholery?! W słuchawce zapadła cisza. - Do melonów! - wybuchnęła Ryba rozpaczliwie. - Kupiłam sobie melony na bazarze! To jest ponoć tradycyjna kresowa zagrycha do trupiej główki, po której mniej wchodzi do głowy... Jakiś Ukrainiec tak mi powiedział! No to musiałam jeszcze kupić nóż, żeby czymś je obrać, nie?! Ala po tym wyznaniu rąbnęła głową o biurko. - Ryba, jesteś najbardziej wynaturzoną, żałosną, zwichniętą psychicznie i emocjonalnie niedorozwiniętą idiotką, jaką znam...! Dlaczego nam tego nie powiedziałaś?! - ryknęła do słuchawki strasznym głosem i natychmiast rozejrzała się w panice, czy aby nie pobudziła domowników. Rozległo się długie westchnienie, którym Ryba obdarzała zwykle wolniej kojarzących. - Kiedy? - spytała z przekąsem. - On się tak zaangażował! Sama widziałaś... Krzyczał! Wydzierał się, miotał, rzucał puszkami, był taki męski, że ach...! - w jej głosie pojawiła się

nutka szelmowskiej fascynacji. - Melony cały czas były w plecaku... Mógł tam zajrzeć, zamiast na mnie wrzeszczeć...! Ja mu naprawdę chciałam oddać ten nóż, ale nawaliłam się troszeńkę i sobie pocięłam rączkę... kompletnym przypadkiem. A dlaczego się nawaliłam? - Ryba przybrała oskarżycielski ton. - Bo nie zjadłam melonów. Cień szansy, że Ryba nie jest skończoną kretynką bez sumienia, znikł wraz z ostatnim wypowiedzianym przez nią zdaniem. Ala popadła w ciężką konsternację. - A potem mnie niósł... Widziałaś? - pochwaliła się Ryba głosem pęczniejącym z dumy. - Niósł cię, bo się o ciebie martwił! Tak jak my wszyscy! Nie pomyślałaś o tym?! Kasia zamilkła, co mogło sugerować, że pomyślała dopiero teraz. - Nie - odparła z rozkoszną prostotą. Ala poczuła, że puszczają jej nerwy. - Jesteś wyjątkowo głupia i samolubna, wiesz? - Nie mów tak! - Jesteś samolubną, bezmyślną egoistką - podkreśliła Ala dosadnie. - Wiesz, że Burak biegł za tobą przez pół miasta? Zwiedzał wszystkie knajpy, szukał cię, debilko skończona! Ja, Master i Haskal zapieprzali- śmy z językiem na brodzie, żeby cię dogonić! Nikt nie wiedział, gdzie jesteś! Nikt nie wiedział, co zrobisz, ty zrudziała małpo!!! Jak cię zobaczyłam na Helence, jak się kiwasz z nożem w kieszeni, myślałam, że umrę ze strachu! - zaczęła prawie krzyczeć. - I ty mi pieprzysz teraz o melonach?! Trzeba mi było powiedzieć, jak odmrażałam pęcherz na śniegu!!! - Luśka... - zaczęła Kasia pojednawczo. - Chciałam powiedzieć, ale byłam pijana... Język mi utknął...! - Nienawidzę cię! - warknęła Ala i rzuciła słuchawkę. Oparła się o blat biurka i ukryła twarz w dłoniach. Desperacko zachciało jej się piwa. Grzanego, pachnącego goździkami i miodem; w małej knajpce o witrażowych szybach, z półmrokiem i Skunk Anansie w tle... Uświadomiła sobie, że brakuje czegoś jeszcze (Mastera, oczy-

wiście...), i w tym momencie telefon zadzwonił ponownie. - Czego?! W oddali rozległ się gorączkowy szept Kasi. - Luśka, przepraszam... Przepraszam, naprawdę; masz rację, jestem żałosną egoistką, nie pomyślałam o tym, że się martwicie... - zrobiła gwałtowną pauzę. - Tylko nie mów o tym Haskalowi, proszę... PROSZĘ!!! - Powinien wiedzieć - powiedziała Ala z naciskiem, choć nawet do głowy jej nie przyszło przyznawać się przed Haskalem, że jej przyjaciółka jest niespełna rozumu. - Nie! - zapłakała Kasia. - Nie powiem mu, jak obiecasz, że sama to zrobisz! - NIEEEE!!! - No to pa. - Ala ze złośliwą premedytacją udała, że odkłada słuchawkę. - Luśka, czekaj...! Boże, dlaczego ja po tym wszystkim muszę tak cierpieć...? - wymamrotała Ryba żałośnie. - Dobra, powiem mu... Ale później, jak ochłonie... Może być? - Obiecaj. Nabrała tchu. - Obiecuję. W głębokiej ciszy Ala przetrawiała odpowiedź. - Wymogłam to na tobie tylko dlatego, że on się o ciebie niepokoi... - Naprawdę? - zajęczała Kasia z przejęciem. - Kazał ci przekazać, żebyś się nie martwiła o szkołę. - On jest kochany, ale wątpię, żeby miał aż taki wpływ na radę, dyra i w ogóle... Ja też wątpię, pomyślała Ala ze smutkiem. - Wpadniesz do mnie jutro? - spytała Ryba. - Spokój, cisza, pogadamy... mamy nie ma, nikt nie będzie mi potem mówił, że masz afazję... Ala uznała za stosowne kulturalnie odkaszlnąć. - No to do jutra. - Do jutra. - Ryba nagle o czymś sobie przypomniała: - Wiesz, Luśka, chciałabym coś złego zrobić... Wykończyć Gnidę i Zosię Narkozę. Za Haskala.

To oryginalne i nieoczekiwane wyznanie zbiło Alę z tropu. - Jak...? - Normalnie. Po swojemu. Nieludzko i krwawo - odparła Kasia pogodnie. - Obawiam się, że to nie takie proste, Rybuś. Kliknęła zapalniczka. Zaszeleścił odgłos wciąganego dymu. - Luśka... Nie mogę spać, jeść. Żyć. Zakochałam się. Mam mokre sny... - Aż tak? - Wzięło mnie jak nigdy w życiu. Ala czekała. - Dobija mnie fakt, że ktoś, kto nie dorasta mu do pięt, jeśli chodzi o wiedzę, elokwencję, wykształcenie i tak dalej... Że ktoś śmie go ruszyć. Przeze mnie... Z mojej cholernej winy. - Tak to już jest, że miernoty wykańczają mądrzejszych od siebie. Płyną z prądem. Jak klasyczne gówno. Wiesz, jaki z tego wniosek? - Że zawsze są na wierzchu? - odgadła Ryba. - Dokładnie... Pa, pa, kochanie. Pogadamy jutro, okej? - Yhm. - Dbaj o siebie. Pa! - Pa. Ala odłożyła słuchawkę i mimowolnie zaczęła się zastanawiać, czy można wykończyć Gnidę. Po jakimś czasie jej myśli zmieniły tor. Skupiły się na tym, JAK można wykończyć Gnidę. Było to dziwne i kompletnie absurdalne doświadczenie, ale wbrew logice zaczęła mu się poddawać. Włączyła komputer. Koszmarne łącze przez modem blokowało telefon, ale prawdopodobieństwo, że Ryba jeszcze zadzwoni, było niewielkie. Sprawdziła Internet. Chodził jako tako. Na początek weszła na forum chorych na schizofrenię... @

ŚRODA Profesorze? Haskal obrócił się w panice. Miał na sobie segmentowany kombinezon i bezrękawnik w trapezy, całość przywodziła na myśl geometryczne wdzianka Pi i Sigmy. - Rozmawiałam wczoraj z Rybą. Kazała panu podziękować. Wygłosiwszy to wierutne kłamstwo, Ala odwróciła się tyłem do Michelina i poświęciła studiowaniu portretu Rogera Caillois na obwolucie książki. Gestem wskazał jej wejście do kantorka. Przymknął drzwi. - Nic jej nie jest? - Ma anginę, ale niegroźną. Kazała podziękować za tego lekarza, bo jest ponoć zabójczo przystojny... - Ugryzła się w język, ale Haskal przyjął tę wiadomość bez mrugnięcia okiem. Alę zaciekawiło nagle, jak by zareagował na wieść o melonach. Na wszelki wypadek wolała tego nie sprawdzać. Pod tą dobroduszną, flejtu- chowatą powierzchownością krył się impetyk. Nie dalej jak wczoraj mogła się o tym przekonać... - Będziesz się z nią widzieć? - zapytał od niechcenia albo usiłował wywołać takie wrażenie. - Właśnie skończyłam lekcje. Zaraz do niej idę. - Czy mogłabyś jej przekazać... Albo nie... - Machnął ręką i prędko przerzucił leżące na półce papiery w poszukiwaniu czystej kartki. Zniecierpliwiony, wyciągnął z kieszeni nadgryzioną czekoladę, zdarł z niej opakowanie i markerem nakreślił kilka zdań. Złożył papierek na pół i podał go Ali. - Proszę. I niech pod żadnym pozorem nie wychodzi z domu, dopóki nie wyzdrowieje. Przystojny lekarz obraziłby się śmiertelnie. - Przekażę - zapewniła. Już była przy drzwiach, kiedy nagle coś sobie przypomniała. Coś bardzo ważnego. - Mogę o coś zapytać? Uniósł pytająco brwi. - Muszę uzyskać od pana pewną tajną informację... Pani

Wszanka ma pojutrze urodziny. Mamy z nią lekcję i nie wiemy, jakie jej dać kwiaty. Zaśmiał się. - Trujące. - Naraz spojrzał na nią podejrzliwie: - Ala, co wy chcecie zrobić? Informacje o kwiatach chodzą pocztą pantoflową, dlaczego właśnie mnie o to pytasz? Udała bezbrzeżne zdziwienie. - Niestety, nie dotyczą one profesor Wszanki, której osoba owiana jest niepokojącą mgłą tajemnicy... A my się boimy, że kupimy nie takie, jak trzeba, i będzie sajgon. Sam pan wie. Jako były uczeń - dodała przymilnie. Michelin wziął z parapetu plastikową butelkę i delikatnie zaczął podlewać rząd wynędzniałych paprotek. - Lubi duże kwiaty. Nieważne jakie, byle robiły wrażenie. Miały rozmach, że tak powiem... Wskazane mnóstwo wstążeczek - najlepiej złotych - kokardek, gwiazdek i innych ohydnych dyndadełek. Zielsko najlepiej zapakujcie w błyszczącą folię, do środka włóżcie karteczkę z życzeniami i wówczas, wedle wszelkiego prawdopodobieństwa, bukiecik zyska uznanie. - Nie lubi małych kwiatów? - upewniła się Ala. Poczuła, że się poci, i zadała najważniejsze pytanie: - Wie pan może, jakich? Odłożył butelkę i spojrzał na nią z badawczym uśmiechem. - Co wy kombinujecie? Wzruszyła ramionami. - Zupełnie nic. Nasza przewodnicząca jest okropnie uparta, jak się na coś zaweźmie, to nie ma siły... Jak uprze się na jakieś kwiatki, których nie lubi Gni... profesor Wszanka, to wie pan, co będzie... Milczał. W końcu, gdy nabrała pewności, że odpowiedź już nie padnie, wsunął ręce do kieszeni, westchnął i powiedział: - Nienawidzi białych frezji. Ala zamieniła się w słuch. - Kiedyś dostała ataku przez białe frezje. Zaczęła krzyczeć, że takie kwiaty daje się na pogrzebie i że pewnie chcielibyśmy, żeby był już jej pogrzeb... rzucała też inne tego typu spostrzeżenia, niepozbawione zresztą słuszności... Boże, po co ja ci to

mówię...? - Żeby przewodnicząca nie kupiła frezji - powiedziała Ala z ulgą i dotknęła klamki. - Nawet pan nie wie, jak nam pan pomógł. - Uśmiechnęła się szeroko. - Dziękuję, dziękuję i jeszcze raz dziękuję. I jeszcze raz za wczoraj. Był pan niesamowity. - Niezmiernie mi miło - powiedział ozięble. - Sto razy bardziej wolałbym być ostatnią ofermą, żeby tylko nie oglądać tego, co wczoraj... Pożegnał się i cicho zamknął za nią drzwi. @ Ala oczywiście nie wytrzymała i oglądnąwszy się za siebie, czy Haskal nie widzi, rozwinęła karteczkę pokrytą eleganckim, pochyłym, z lekka nieczytelnym charakterem pisma, układającym się w następującą treść: Droga (Pani) Kasiu, 1. Z przykrością stwierdzam, że w dniu wczorajszym miała Pani prawo postępować nieracjonalnie, w czym niepotrzebnie przeszkodziłem. 2. Przepraszam, że wyrażałem się lekceważąco o Pani metodach reakcji na stres, które jak wiadomo, są indywidualne u każdego, tak więc moje sugestie co do nich były wysoce nie na miejscu. 3. Żywię głębokie przekonanie, iż negatywne bodźce, które mogłyby po raz kolejny sprowokować Panią do równie ekspresyjnego zachowania, będą wkrótce należały do przeszłości. Tak przynajmniej zapewniono mnie w dniu dzisiejszym. 4. Życzę powrotu do zdrowia. Z poważaniem Aleksander Haskal PS Jestem szczerze rozbawiony informacjami na temat rzekomych rozmiarów pewnego szczegółu anatomicznego,

który mam zaszczyt posiadać. Gdyby zechciała Pani zdementować te plotki, byłbym zobowiązany. Młodzież usiłuje mnie podglądać w toalecie, co na ogół jest krępujące... Ala uśmiała się serdecznie, wsadziła list do kieszeni i dziarskim krokiem opuściła szkołę. Miała plan. @ Master pojawił się przed nią jak widmo. Czarny płaszcz upodabniał go do bohaterów „Matrixa”, rozbiegane spojrzenie zaś i sposób, w jaki wyskoczył zza śmietnika - do równie nieobliczalnej, choć gorzej ubranej Neli z Piszczelin. - Gdzie byłaś? - zapytał bezczelnym tonem zazdrosnego kochanka. - U Michelina - wyjaśniła skrótowo. - Po co? - Zza drugiego śmietnika wyłonił się Burak. Obaj panowie spletli wymownym gestem ręce na piersiach i zastąpili jej drogę, popatrując przy tym surowo. - Nie wiecie, po co się chodzi do Michelina? Cała szkoła już o tym trąbi. - Ponieważ twarz Buraka w dalszym ciągu przypominała zbrojony beton, roześmiała się pojednawczo: Spokojnie! Mam list dla Ryby. - Od niego?! - ożywił się Master. - Dawaj, przeczytamy! Spojrzała na niego z najwyższym oburzeniem. - Chcesz czytać cudzą korespondencję? - Jak jest ciekawa... Podeszła do nich bliżej i poufnym szeptem zmieniła temat rozmowy. - Muszę wam coś powiedzieć. - My tobie też... - przerwał jej Master i razem z Burakiem popatrzyli po sobie badawczo. - To kto pierwszy? - Mów ty. Ala jeszcze bardziej zniżyła głos: - Wiecie, jaki Ryba ma pomysł? - Chyba wiem - odezwał się Burak zjadliwie. - Upije się.

- Nie o to biega... Chce się zemścić na Gnidzie za Haskala. Master zaśmiał się szyderczo. - Chyba sobie mózg odmroziła! Gnida jest święta i nietykalna! Żeby jej zaszkodzić, potrzeba by... chyba, kurwa, rewolucji...! - Macie pojęcie, jaka to by była przysługa dla szkoły? Dla tych pokoleń, które po nas nastąpią? - Yhy... - powiedział Master, myśląc już o czymś innym. Piękne, ale nierealne... Odwrócił się i podał jej ramię. - Gdzie idziemy? - Do Ryby. - Aha. To chodźmy. Pogadamy po drodze. Wyczuła w jego głosie napięcie i zaczęła się zastanawiać, co też ono może oznaczać. Z drugiej strony podszedł do niej Burak i wystawił zachęcająco łokieć. Równocześnie wolną ręką czule zaczął obskubywać z jej płaszcza kłaczki. Ala poczuła się zdezorientowana. Bardzo przyjemnie zdezorientowana, jednak nastrój psuła jej świadomość, że kompletnie nie wie, o co chodzi. - Idziemy - zachęcił Master. Ujęli ją pod ręce i równym, skrzypiącym na mrozie krokiem podążyli wzdłuż ulicy. Niebo było jasne, powietrze kłująco czyste, Master z Burakiem milczący, godni i wyprostowani. Ala poczuła się jak na procesji. - No więc, co jest grane? - przerwała ciszę, bo te ich nieprzeniknione miny zaczęły działać jej na nerwy. - Zamilcz, niewiasto - odezwał się Master patriarchalnym tonem. - Zbieram myśli. Ala przystanęła z oburzenia. Nawet nie zwolnili, tylko pociągnęli ją z obu stron, tak że zaryła obcasami w śnieg. - Ej! - zawołała gniewnie, ale wymienili tylko pobłażliwe spojrzenia ponad jej głową. Master westchnął. - Oj, Lusia, Lusia... - Ojcowskim gestem poprawił jej szalik. Gdybyś wiedziała, co ci zaraz powiemy... To nie jest takie

proste, jak ci się zdaje. - Nic mi się nie zdaje, bo nie wiem, o co chodzi...! zawarczała. Doprowadzające do szału, wyrozumiałe westchnienie zabrzmiało po raz kolejny. - Znowu ja mam mówić? - rzucił urągliwie i popatrzył na Buraka. Ten przytaknął z zapałem. - Luśka - zaczął Master, ważąc każde słowo i obserwując w skupieniu glany - chcieliśmy cię poinformować, że podjęliśmy bardzo ważną decyzję, która dotyczy naszej trójki. Widzisz... nonszalanckim ruchem poprawił szynę aparatu - Zenon i ja żyjemy w specyficznym związku... Ala zaniepokoiła się. - ... w którym najważniejsze jest wzajemne zaufanie. Miłość. Przyjaźń. Zrozumienie. Chęć niesienia pomocy... - Zmienił ton: - Nie powiem, że Zenon mnie nie podnieca... jest taki silny, owłosiony, grubiań- ski! - Burak zgarnął z mijanego właśnie murku grudę śniegu i strzelił nim Masterowi w czapkę. - Au...! Widziałaś? - odezwał się do Ali cienkim, skrzywdzonym głosikiem. - Bije mnie! - Uchylił się jeszcze raz przed lecącą śnieżką, po czym kontynuował: - Jesteśmy jak bracia. Jak bliźniacy jednojajowi, tyle że wysocy... Znamy swoje myśli, pragnienia, ideały, swoje małe, brudne sekrety... - Obrzucił Buraka rozpłomienionym wzrokiem, który niewtajemniczonym mógł skojarzyć się homoero- tycznie. - Jakież więc było nasze przerażenie, kiedy podczas długiej, szczerej, intymnej rozmowy na temat metod masturbacji wyszło na jaw, że jeszcze chwila, a nasz tandem rozpadnie się w pył jak jakiś pospolity, heteroseksualny związek! Zaczniemy się zdradzać, oszukiwać, kłamać sobie w żywe oczy; pracowicie tkana nić porozumienia pęknie z trzaskiem i ockniemy się samotni, puści, martwi jak skorupa, wydrążona z miąższu uczuć! Ala z uznaniem pomyślała, że Master zrobił się uroczo sugestywny; być może nawet przestał oglądać seriale. - Przestaniemy ze sobą rozmawiać. Być może nawet się pobijemy!

- Chciałeś powiedzieć, że ja cię pobiję - wtrącił Burak. - Otóż to! I żeby uniknąć pobicia, stwierdziłem, że pójdziemy na kompromis. Nawzajem sięgniemy do naszych wielkodusznych pokładów tolerancji i... - Będziemy z tobą chodzić razem - wszedł mu w słowo Burak. Ala przystanęła gwałtownie. Szarpnięta do przodu przez swoją obstawę, stawiła opór i usiadła na chodniku. - Ja tak nie chcę - powiedziała pierwsze słowa, które przyszły jej na myśl. Burak zniecierpliwionym ruchem postawił ją na nogi. - Lusia, nie psuj wszystkiego... - Chyba mam coś do powiedzenia! Master popatrzył na nią protekcjonalnie. - Przepraszam, ale czy ktoś cię pytał o zdanie? Uszanuj wolę większości i przestań jątrzyć! - Ja nie jątrzę! Po prostu mi się nie podoba! - To co? Chcesz chodzić z Burakiem, żebym ja był nieszczęśliwy? Czy chcesz chodzić ze mną, żeby on był nieszczęśliwy? Tego chcesz? - Nie... - odparła Ala niepewnie. - No właśnie - odezwał się Master melodramatycznie. Wyobrażasz sobie pewnie, że będziesz w nas przebierać! Ustaliliśmy wcześniej, że albo chodzisz z nami obydwoma, albo nie chodzisz z żadnym! Co ty sobie myślisz?! - prychnął. - Nie będziemy niszczyć naszej przyjaźni przez kobietę! Jak ci się nie podoba, to trudno! Może trafisz na kogoś lepszego - obraził się. Popatrzyła na niego z powątpiewaniem. - Ale jak my będziemy...? Tak we trójkę...? Master wzniósł oczy do nieba. - Jeżeli chodzi o seks, to pożyczę ci film... - Nie chodzi mi o seks. - No to o co w końcu?! - warknął Burak z rozdrażnieniem. Wybrzydzasz i wybrzydzasz! Ala umilkła spłoszona. Kilka kolejnych metrów przeszli w kompletnej ciszy.

Master nieoczekiwanie pogłaskał ją po grzywce. - No już, już... - powiedział uspokajająco. - Nie będziemy na ciebie krzyczeć.... Kupić ci ciasteczko? Mam w dupie wasze ciasteczko, pomyślała rozjuszona, ale dla świętego spokoju potakująco pokiwała głową. Burak wszedł do pachnącej waniliowym kremem cukierni. Za chwilę stamtąd wyszedł, niosąc na brudnej dłoni ogromne, ociekające czekoladowym sosem ciastko z pianką. - Naści... - zachęcił. Wzruszona tym przejawem sympatii, popatrzyła na nich pytająco. - Ja was naprawdę strasznie lubię. Tylko jak my będziemy tak wyglądać we trójkę...? Zawsze myślałam, że jak będę mieć chłopaka, to... - wykonała nieokreślony gest ręką. - To co? - zapytał Burak z irytacją. - Nie nadajemy się na twojego chłopaka, tak...? Ala zastanowiła się, czy w ogóle jest sens tłumaczyć im cokolwiek. Z zapałem wgryzła się w ciastko. - Dobłe.... - wymamlała z pełnymi ustami. - Moje ulubione. - Widzisz? - ucieszył się Burak. - Właśnie takie szczegóły składają się na udany związek... @ Ryba rezydowała na pierwszym piętrze szarej kamienicy, otaczającej - wraz z innymi kanciastymi wytworami bezguścia architektonicznego - legendarny bazar. Bazar w istotny sposób wpływał na podniesienie u mieszkańców miasta poziomu lokalnego patriotyzmu. Nigdzie nie było taniej, barwniej i bardziej nielegalnie. Nigdzie nie było bliżej do granicy, skąd napływali lokalni biznesmeni: szeleszczący podrabianymi dresami mężczyźni o złotych zębach, kobiety z nadmiarem biżuterii i koniakiem, brzęczącym kusząco w ceratowych torbach upchniętych na popiskujące wózki. Zapach wędzonych ryb owiniętych w gazety, taniutkich papierosów, metaliczny posmak kurzu i benzynowe opary

przesiąkniętych potem siedzeń. Dźwięk cudzoziemskiej mowy, melodyjek wygrywanych przez elektroniczne gierki, cudownie łamana polszczyzna w zdaniu: „Pani, kup mon- tekarły!” (mowa o papierosach „Monte Carlo”, których wykwintna nazwa była odwrotnie proporcjonalna do jakości) i szarmancki Cygan, kłaniający się uprzejmie w podziękowaniu za rzucona monetę, grający na harmonii fałszywie, ale za to z dużą ekspresją... Szpalery żebraków: brudne, klęczące dzieci o egzotycznej urodzie, z wyciągniętymi proszalnie rączkami i wyglądające, jakby im się strasznie nudziło; ich bardziej przekonywające matki o opuszczonych pokornie głowach, wpite palcami w tekturę z wypisaną z błędami prośbą o „wzparcie”... Kramy, budy, szczęki, obłożone towarem koce i ceraty. Ukraińcy, Rosjanie, Rumuni, Mołdawianie, Azerowie, Gruzini - oszałamiający etniczny koktajl, potrząsany w pociągach i autokarach przez skorumpowanych celników... Pokątni handlarze gorszej Europy, zachwalający na tym skrawku ziemi swoje dobra. Można tu było kupić absolutnie wszystko: seks, narkotyki, kradzione części samochodowe, kałasznikowa, eksponaty ze źle strzeżonych muzeów, wielkie, kręte pijawki w słoikach (nierzadko uczynny właściciel demonstrował na sobie sposób ich działania), „Mein Kampf’ z autografem albo nawet - jak zdarzyło się to kiedyś wujkowi Ali - pijanego, zaroba- czonego pieska za 5 złotych, który z biegiem czasu okazał się wściekłą mieszanką pitbula z rottweilerem. Gdy weszli do środka, ich oczom ukazał się zapchany po sufit, wąski przedpokój. Nie było tajemnicą, że większość mieszkania stanowił skład mebli i towarów przeznaczonych na handel bądź z tego handlu pochodzących. Pudła, pudełka, pudełeczka, a na nich kanistry, sterty kompletów pościeli, skrzynki z narzędziami, garnki, zestawy tapicerskie, fajansowe komplety do kawy, zegary z kukułką i niezwykle popularne w sezonie zimowym elektryczne podgrzewacze do nóg.

Ryba odsunęła łokciem wielkie szare pudło z napisem: Kabina natryskowa, chromowana. Chronić przed wstrząsem, i wpuściła ich do gościnnego pokoju. Owionął ich zapach werniksu, benzyny i środka do konserwacji mebli. - Właźcie! - zachrypiała z wysiłkiem. Ubrana była we flanelową koszulkę w kwiatki i spodnie od dresu. Na szyi miała kompres ze spirytusu, który straszliwie cuchnął. - Wchłania przez skórę... - Master nachylił się Ali do ucha. To się nazywa: osmoza... W pokoju pokrytym tapetą w srebrno-czarne paski stał ogromny okrągły stół z ciemnego drewna, zupełnie nowy i jeszcze obsypany trocinami, z kulawą nogą, pod którą ktoś podłożył plik gazet. Wokół stołu tłoczyły się równie nowiutkie krzesła, fabrycznie wypolerowane, z szorstkim obiciem w zielone palmy. - Ale kicz, nie? - skrzeknęła Ryba, wskazując palcem na umeblowanie. - Tak zwany hurt... Mam nadzieję, że starzy to sprzedadzą, bo nie mogę się na to patrzeć. Zapaliła papierosa i rzuciła zapałkę w kąt. Burak popatrzył na nią ze zgrozą. - Tu jest benzyna...! Ryba nie zrozumiała. - Mogę ci sprzedać po trzy dziesięć za litr. - Zgaś peta, bo wylecimy w powietrze! - Kochany - przybrała zażyły ton - tu jest wszystko. Jakby miało wylecieć, toby wyleciało do tej pory! Benzyna - zaczęła kolejno wskazywać papierosem na poszczególne kanistry benzyna lotnicza, spirytus, spirytus przemysłowy, wódka, rozpuszczalnik nitro, olej napędowy, opałowy, denaturat i dżus. - Co? - skrzywił się Master. - Dżus - objaśniła. - Ukraiński bimber. Siedemdziesiąt procent. Wali w łeb jeszcze lepiej niż trupia główka. Ali coś tu nie pasowało. - Skoro masz w domu tyle wszystkiego, to dlaczego kupujesz na bazarze? Ryba się zasępiła.

- Starzy są skąpi i liczą co do kropelki. Ostatnio jak sobie przetoczyłam co nieco z kanistra z dżusem, to mi zabrali pieniądze na papierosy... Papierosy też zresztą mam... Całe kartony LM-ów! - zaciągnęła się z widoczną frustracją. Zamknęli, dranie, w piwnicy na kłódkę... - Biedactwo - rozczuliła się Ala. - A my się dziwimy, że jesteś uzależniona. - Nie macie pojęcia, co ja tu przeżywam! - wyznała łzawo Ryba i zgasiła papierosa w nierozpakowanej do końca, mosiężnej popielniczce z naklejoną ukraińską etykietą. - Siadajcie! szczodrym gestem powiodła wokół stołu. - Napijecie się czegoś? Ale bez procentów, bo lada chwila może przyjść ten ładny lekarz od Michelina. - Ach, prawda! - Ala zaczęła grzebać po kieszeniach. - Mam dla ciebie list! - Od niego?! Ryba wyszarpnęła kartkę gorączkowym ruchem i przebiegła po niej oczami. - Drań - powiedziała w końcu, ale nie była to obelga, lecz raczej pogodne stwierdzenie faktu. Uśmiechnęła się leciutko. Potem oddarła kawałek etykietki z popielniczki i starannie nakreśliła odpowiedź. - Daj mu to - powiedziała z błyskiem w oku. Ala posłusznie schowała karteluszek. - I zapamiętaj reakcję, okej? - Okej. Kasia rozejrzała się wyczekująco. - Kawy - wyraził życzenie Burak, gramoląc się na siedzenie obok Ali. - Sencha malinowa z miodem i cytryną - zaszczebiotał Master i usiadł po jej drugiej stronie. Po raz kolejny tego dnia poczuła się mile osaczona. - A ty co? - Poczekam na dżus... - Kasia obdarzyła ją pytającym spojrzeniem, więc wyjaśniła naprędce: - Tego, co chcę wam powiedzieć, niestety, nie da się na trzeźwo.

Ryba ze zdziwieniem wypisanym na twarzy udała się do kuchni. Master z Burakiem zaczęli przyglądać się Ali nieufnie. - Ty dalej z tą Gnidą? - zapytał Burak i ze sceptycyzmem pokręcił głową. - Ano, dalej. - Pochyliła się i wyciągnęła z plecaka plik zadrukowanych kartek formatu A4. Było to wszystko, co udało jej się ściągnąć na temat schizofrenii. W tekstach przeważał medyczny żargon, którego nijak nie umiała rozgryźć. Z żalem uświadomiła sobie, że przydałby się psychiatra. - Dlaczego po prostu nie poprawisz sobie tych jedynek? dociekał Burak, czym wprawił ją w niezrozumiałe rozdrażnienie. - To nie załatwia sprawy. - Czy ja od ciebie coś chcę? - spytała trochę za ostro. - Czy o coś cię proszę? Daj mi spokój! Burak zamilkł zmieszany. Ala zamaszyście rzuciła kartki na stół. Poczuła się nieswojo, że tak na niego nawrzeszczała. Sumienie podpowiadało, że j akkolwiek by było - to w końcu jej chłopak... - Przepraszam - powiedziała półgębkiem. - Nie ma za co. - Machnął ręką, ale widać było, że jej reakcja sprawiła mu przyjemność. - Przecież wiesz, że i tak bym ci pomógł. - I ja też - wtrącił się niepytany Master, który nie lubił być pomijany w jakiejkolwiek dyskusji. W drzwiach pojawiła się Ryba. Ustawiła szklanki na stole i usiadła na blacie, splatając po turecku nogi. Pod nosem Ali znalazła się dziurawa skarpetka w paski. Z dziury wyglądał różowy paluch z czarnym paznokciem i artystycznie wytatuowanym poniżej paznokcia napitym kleszczem. - Co to? - spytała Ryba, patrząc na kartki. - Opisy urojeń, ich klasyfikacja, etapy schizofrenii, objawy... Ryba przerzuciła kilka stron i zagłębiła się w lekturze. Na twarzach Mastera i Buraka odmalowało się grzeczne oczekiwanie.

- Ekhm... - odchrząknął Master, upijając delikatnie łyczek senchy. - Czy ktoś mi wreszcie powie, o co tu właściwie chodzi? - Co to są urojenia ksobne? - weszła mu w słowo Kasia, marszcząc czoło. - To coś, co ma Gnida? - zaryzykował Burak. - Bueee! Nawet brzmi obrzydliwie... - Może tam ma być: „osobne”? - zastanowił się Master. - Głupi jesteś - ofuknęła go Ryba. - Patrz! - Podsunęła mu kartki pod nos. - Tu „ksobne” i tu „ksobne”, to nie może być błąd w druku! - Nie znalazłam w google'ach definicji... - westchnęła Ala, jednocześnie starając się przeniknąć wzrokiem ażurową koszulkę Mastera. - Nie mam pojęcia, co to jest... - Pierwsza zasada naszego pokolenia brzmi: jeżeli nie ma czegoś w google'ach, to znaczy, że to coś nie istnieje!... oznajmiła Ryba z naciskiem i na powrót wetknęła nos w kartki. Burak podrapał się po zarośniętym policzku. - Kurde... Czy mogłybyście mówić jaśniej? To prawda, że chcesz zabić Gnidę? Ryba wytrzeszczyła oczy. - Ja? - Tak mówi Luśka. - Nie chcę jej zabić, tylko spowodować, żeby nas nie uczyła! - A to jest błąd - wytknęła jej Ala. - Mam tu artykuł, który mówi, jak ważna dla chorych na schizofrenię jest praca! Daje im poczucie, że są potrzebni. A ty ją chcesz tego pozbawić! - O, ja wredna...! - zakwiliła Kasia, załamując śmiesznie dłonie. Potem klepnęła Alę w plecy. - No dobra, zaczynaj... Ala wygodniej oparła się o krzesło. - Zacznijmy od tego, że Gnida ma schizofrenię, czyli urojenia. Szczególny zestaw urojeń sprawia, że żyje w innym świecie. Choroba powoduje, że jest chłodna emocjonalnie, ma zakłócone relacje z otoczeniem, niską samoocenę... - Nieprawda! - wtrącił Master. - Może i nieprawda, ale tak piszą. Krótko mówiąc - nie odróżnia, co się dzieje naprawdę, a co tylko w jej głowie. Czuje się prześladowana, zagrożona przez coś lub przez kogoś, może

też czuć się odwrotnie - wybrana, wywyższona przez Boga... - Dlatego nosi angorowy beret? - zaciekawiła się Kasia. - Angora to wyższa forma moheru - oznajmił Master tonem proroka. - Ma dłuższy włos. Bliżej nieba... Ala uśmiechnęła się i zerknęła na powrót w kartki. - Inne urojenia to urojenia odsłonięcia, czyli że wydaje jej się, że ktoś czyta w jej myślach, może też czuć się odrzucona, biedna, zaszczuta, mieć halucynacje, omamy słuchowe, węchowe, no... a poza tym jest zupełnie normalna i może chorować latami. - Jak widać - mruknęła Kasia. - Zostają jeszcze te urojenia ksobne, o których nie mam pojęcia, ale poza tym wszystko mi pasuje. - Zabębniła palcami w stół. - Przypatrywałam jej się dzisiaj przez całą lekcję i doznałam olśnienia... Ona się boi nas. Młodzieży. Uczniów. Boi się, że coś jej zrobimy, dlatego się broni i jest wredna. Popatrzyli na nią wątpiąco. - Czy nigdy się wam nie zdawało, że ten jej sadyzm jest jakiś nienaturalny? - Każdy sadyzm jest nienaturalny... - żachnął się Burak, podpierając brodę na dłoni. - Wiem! - Potrząsnęła głową. - Ale zwróć uwagę, że każdy nauczyciel nie lubi cię za coś. Nieważne za co - możesz się nie uczyć, mieć głupi wygląd, możesz śmierdzieć albo pociągać nosem... a jego to akurat drażni, więc cię nie lubi. A Gnida? Pamiętam, jak przyszłam pierwszy raz do klasy i miałam dziwne uczucie, że ona już na wstępie nas atakuje, zwalcza nas jak jakieś zagrożenie, jakbyśmy już coś złego zrobili. I jeszcze coś... Każdy nauczyciel ma jakichś swoich pupilków, jakichś kujonów, których się nie czepia. A ona? Nie ma człowieka, którego by tolerowała... Zauważyliście to? Jest paru kujonów, ale też są na celowniku. Boją się jak wszyscy. - Zrobiła pauzę, żeby mogli to przemyśleć. - A dla kogo jest miła? Dla tych, co płacą. Coś wam przeczytam... - Zaszeleściła kartkami. - To bardzo mądry artykuł o aktywizacji zawodowej chorych na schizofrenię paranoidalną... O, tu - postukała paznokciem w

kartkę - tym chętniej podejmują zatrudnienie i tym bardziej są wytrwali w jego utrzymaniu, im bardziej otrzymywana za pracę gratyfikacja będzie w czytelny sposób powiązana z zaspokojeniem prostych, konkretnych potrzeb bytowych oraz społecznych. Kapujecie? - Rozejrzała się z wyczekiwaniem. Ona pracuje, bo - tak jak wtedy powiedział Haskal, robiąc sobie jaja - ma to wartość terapeutyczną! Gdzieś w środku ma niską samoocenę, stany depresyjne, boi się uczniów, ale walczy ze sobą, chodzi do pracy i jedyną jej motywacją jest kasa! Burak wybuchnął nagłym śmiechem. - Znajdź mi nauczyciela, który ma inną! Master z Rybą roześmiali się także. Ala poczuła się jak idiotka, jednak w duchu przyznała im rację. Zdrowi psychicznie też pracują dla pieniędzy. Ryba zapaliła papierosa i spojrzała na nią spod przymrużonych powiek. - Ale coś w tym jest... Pamiętacie kawę...? Albo bez cukru, albo Niezdybka miała brudne ręce. Naprawdę się bała, że ją otrujemy. - Ona atakuje - powtórzyła Ala z przekonaniem. - Ze strachu. Boi się ośmieszenia. Pamiętasz, co ci powiedziała na ostatniej lekcji? Że nikt nie będzie nią manipulował! - Przygryzła dolną wargę i spojrzała na Rybę przeciągle. - Jeżeli chory nie bierze leków, traci kontakt z rzeczywistością: wydaje mu się na przykład, że przechodnie dają mu jakieś znaki, że listonosz tak naprawdę jest szpiegiem, że żyje w jakimś wielkim spisku, że sąsiad jest szefem mafii, słowem - odetchnęła - jest mnóstwo powodów, dla których musi się bronić. - Więc według ciebie ona nie bierze leków? - spytał Master. - Jestem tego pewna. Albo nie bierze, albo bierze za mało. Na tym forum przeczytałam całą masę relacji ludzi, którzy nie brali leków, bo się bali, że im szkodzą. Uważają na przykład, że lekarz, który zapisuje piguły, jest przeciwko nim! Mają świadomość, że ktoś stępia ich reakcję na świat. Jakiś gość pisał na przykład, że odstawił leki, bo czuł się dobrze, potem zaczął zauważać obok siebie same cyfry siedem - na samochodach, w gazecie, na plakatach, afiszach... i kolor niebieski... Był

wyczulony na niebieski, wydawało mu się to nieprzypadkowe, że spikerka w telewizji ma niebieski żakiet, że sąsiad kupił sobie niebieską kosiarkę, że siniak, którego sobie nabił na kolanie, też jest niebieski! Zaczął uważać, że to nie może być zbieg okoliczności, że ktoś mu chce coś przekazać. Czuł się osaczony przez te siódemki i niebieski kolor. Żył w strasznym napięciu, czekał, że ktoś albo coś mu to wyjaśni, nie mógł spać, jeść, a to narastało coraz bardziej i dostrzegał coraz więcej siódemek i niebieskiego... Aż wreszcie nastąpił wybuch! Facet wpadł w szał w sklepie na widok niebieskiej kołdry, która kosztowała siedemdziesiąt złotych...! Zaczął wyzywać ekspedientkę, miotać się, wrzeszczeć, że on wie, że ona zrobiła to specjalnie, że wszyscy chcą go wykończyć, ale on się nie da, i tak biedak wrzeszczał, dopóki nie przyjechała karetka i nie wsadzili go w kaftan... Potem zaczął brać leki i teraz jest normalny. Ale pisze, że ciągle go korci, żeby je odstawić. Żeby znowu dostrzegać jakąś ukrytą prawdę, schowaną przed innymi. Patrzyli na nią w milczeniu. Ryba zgasiła papierosa i zeszła ze stołu, z trzaskiem prostując zastałe kości. Ala wbiła wzrok w zawiły szlaczek sęków na blacie. - Popłakałam się, jak to czytałam... - przyznała po chwili. - Tę i wiele, wiele innych historii. Nawet nie chorych, ale ich rodzin, przyjaciół... Jedno wielkie okropieństwo. - Uważaj, bo zaraz zrobi ci się żal Gnidy - ostrzegł Master. Sam już jej żałuję... Ryba pstryknęła nagle palcami. Zrobiła to tak nieoczekiwanie, że Burak wylał kawę. - Przecież to jest jak film o Nashu! „Piękny umysł”, tak? Ala uświadomiła sobie, że kiedyś coś takiego oglądała, bynajmniej nie ze względów merytorycznych, lecz z powodu Russela Crowe. - O tym nobliście, co miał świra? - Master zaczął bawić się łyżeczką. Naraz zaśmiał się lekko. - Wychodzi na to, że ta cała schiza to choroba matematyków... Nie zdążył dodać nic więcej, bo rozległo się nieśmiałe pukanie

do drzwi. Ryba poprawiła kompres takim ruchem, jakby poprawiała atrakcyjny fragment garderoby i wybiegła z pokoju. - To pewnie ten cacy-doktorek... - mruknął Burak i siorbiąc, zlizał rozlaną kawę. - Trzeba by go wykorzystać. Może wie, jak wykończyć schizofreniczkę. Z oddali rozległ się skrzeczący rechocik Ryby. Za chwilę, rozpływając się w uśmiechach, wprowadziła do pokoju wysokiego mężczyznę, który gdyby nie fakt, że miała już swoich chłopaków, spodobałby się Ali do szaleństwa. - Ależ tu bałagan...! - zaczęła Ryba z kokieteryjną poufałością i ktoś, kto jej nie znał, mógłby istotnie pomyśleć, że się tym przejmuje. - Ehmm... To jest doktor Gródecki, przyjaciel doktora Haskala... To są moi... - Znajomi z klasy - powiedział bardzo poważnie Master, czym wywołał u Ryby drgnięcie w kąciku ust. - Niech pan siada. - Usłużnie podsunęła mu krzesło. Bardzo ładny człowiek usiadł i nieco zmieszany zaczął rozglądać się po pokoju. - Kawki, herbatki? - zaszczebiotała Ryba, nachylając mu się gdzieś w okolice prawego ucha. - Dziękuję, ale zaraz znikam. Przyszedłem tylko sprawdzić, jak się czujesz. - Miał ładnie wykrojone usta, ciemny, trzydniowy zarost jak z reklamy cameli i długie palce ze ślicznymi, łopatkowa tymi paznokciami. Ali przypomniało się zjedzone dzisiaj ciasteczko... Chętnie by się oblizała, jednak Master z Burakiem nie spuszczali z niej oka. - Chce pan zobaczyć gardło? - Ryba powłóczystym ruchem striptizerki zrzuciła kompres i zrobiła: AAAAA, przypominając na moment śpiewającego na tej samogłosce Stevena Tylera z Aerosmith. Z zawodowym zainteresowaniem zajrzał jej do ust. Wziął ze stołu łyżeczkę i nacisnął uchwytem na tył języka. Ryba zakaszlała. Odłożył sztu- ciec z powrotem. - Wszystko dobrze - zawyrokował z uśmiechem. - Weźmiesz antybiotyk do końca i angina powinna ustąpić... - Klepnął ją porozumiewawczo w ramię. - Jak tam kac?

- W porządku... Nie pierwszy, nie ostatni - oznajmiła Kasia z wrodzonym wdziękiem. - Wiesz, że Olin specjalnie dla ciebie kazał mi wygłosić wykład? - Na temat szkodliwości spożywania alkoholu? Ładny lekarz popatrzył na nią z umiarkowaną ironią. - Niestety, jest realistą i zawęził zagadnienie: na temat szkodliwości spożywania alkoholu z niewiadomych źródeł... - Moje źródła są zawsze sprawdzone. To może mu pan obiecać. - Czy pan nie jest czasem psychiatrą? - wtrącił się z idiotycznym pytaniem Master, udając, że nie widzi gniewnego wzroku Ryby. Rozłożył ręce. - Niestety, nie. - A kim? - zainteresował się niewinnie Burak. - Patologiem. - Ale fajnie... - Burak popatrzył na niego z głębokim szacunkiem. - Kroi pan trupy? - Przeważnie tak. - Boże, jakież to piękne! - wyszeptał Master z uwielbieniem. Jak na filmie... I pracuje pan w kostnicy?! - Czasami... - I robi pan sekcje zwłok?! Gródecki przytaknął z lekkim zakłopotaniem. Master w zachwycie złapał się za głowę. - Ale ma pan fajną pracę! Ryba nieoczekiwanie klapnęła na krzesło. Miała niewyraźną minę. - Czy to znaczy, że mam zwolnienie od patologa? Zaprzeczył ruchem długiego palca o zgrabnych paliczkach. - Spokojnie. Robię drugą specjalizację i jestem już prawie internistą. A pieczątkę pożyczyłem od kolegi. - A - w dalszym ciągu miała wątpliwości - a czy ze mną było wtedy aż tak źle, że... - Tak, Ryba - potwierdził Master surowo. - Byłaś tak napruta, że Haskal wysłał cię prosto do patologa... - Przez stół nachylił

się do Gródeckiego. - Trzeba było korzystać z okazji. Miałby pan ciekawą wątrobę do kolekcji. Roześmieli się wszyscy. - Czy pan wie, co to są urojenia ksobne? - zapytał Burak z właściwym sobie brakiem ogłady. Kasia popatrzyła na niego nieprzychylnie. - Kolega pisze na biologię referat o schizofrenii. Trafiliśmy na taki termin i ani rusz! Lekarz podrapał się po czole. - Nie pamiętam dokładnie, ale to chyba przekonanie o nadmiernym zainteresowaniu otoczenia chorą osobą. Najczęściej są to jakieś fałszywe odczucia, że wszyscy się z niej śmieją za plecami, wystawiają język, szydzą... - Naraz spojrzał na nich, jakby sobie o czymś przypomniał. - Pewnie nie uwierzycie, ale wasz profesor miał w szkole nauczycielkę chorą na schizofrenię... - Młodzi ludzie popatrzyli po sobie z napięciem i natychmiast spuścili wzrok. - To była straszna baba... Pewnie już dawno jest na emeryturze, ale była chodzącym koszmarem. Możecie się cieszyć, że was ominęła taka przyjemność. Master się zakrztusił. - Chodził pan z... z Olinem do jednej klasy? - Ależ ja jestem dużo młodszy - odparł Gródecki nieco urażonym tonem. - A Olina znam dobrze z innych... instytucji wyjawił powściągliwie. - Znamy się ładnych parę lat, stąd wiem, że uczył go ktoś taki i miał w związku z tym jakieś nieprzyjemności. Chyba nawet zostawili go na drugi rok w tej samej klasie. - Dlaczego? - zainteresowała się Ryba. - Nie wiem.... To było dawno. - Wracając do mojego referatu - drążył Burak - interesują mnie kwestie wpadania w szał... - Kwestie czego?... - Wpadania w szał - powtórzył i popatrzył na lekarza, jakby chodziło o coś zupełnie oczywistego. - Jak dochodzi do ataków? - upewnił się Gródecki. - Nie wiem, czy dobrze pamiętam, ale chyba musi nastąpić kumulacja

bodźców, które chory uważa za zagrożenie. Występuje nadmiar emocji, które muszą w jakiś sposób znaleźć sobie ujście... Pewnie znajdziesz więcej na ten temat w fachowej literaturze. - Uśmiechnął się przepraszająco i wstał z krzesła. - Nie gniewajcie się, ale po pierwsze, nie za dobrze się na tym znam, a po drugie, muszę już lecieć. - Pacjenci czekają? - zaciekawił się Master niewinnie. - Mówi się: gniją w poczekalni. To taki głupi dowcip patologów... - dodał konspiracyjnie i posłał im zmieszany uśmiech. Pożegnał się i poszedł do przedpokoju, opędzając się z zakłopotaniem od rozpływającej się w podziękowaniach Ryby. Usłyszeli szczęk klamki, szelest ponownie przesuwanego pudła z kabiną natryskową chromowaną, i za Gródeckim zamknęły się drzwi. Gdy w progu pojawiła się rozpromieniona Kasia z kanistrem, Ala miała już jasno nakreślony plan zemsty. @ Dżus śmierdział gorzej niż kompres Ryby, który ku utrapieniu wszystkich obecnych znowu przytroczyła sobie do krtani. - Częstujcie się - powiedziała z westchnieniem. - Najwyżej starym odkupię. - Słuchaj, jeżeli masz mieć nieprzyjemności... - zaprotestował Burak, ale Ryba przerwała mu niecierpliwym machnięciem ręki. - Luśka, wymyśl toast. Ala wstała. Ceremonialnym gestem wyciągnęła przed siebie szklankę z dżusem. - Za to, by nasze myśli były śmiałe, serca nieulękłe, a oczy nasyciły się widokiem skowyczącej Gnidy, toczącej z sinych ust pianę na poplamiony chloroformem kaftan bezpieczeństwa!... Amen. - Rozejrzała się po nagle spoważniałych twarzach i dodała: - Zdrowie i do dna! - Do dna! - zawtórowała Ryba i widać było, jak nagle z powątpiewaniem popatrzyła na pełną do połowy szklankę. - O,

cholera... zapomniałaś, że to nie piwo... Ala z autentyczną grozą spojrzała na chlupoczącą ciecz. Sam zapach sugerował, że trunek ma dużą siłę rażenia. - Przepadło - skrzywił się Master. - Teraz musimy wypić do dna, bo inaczej toast się nie spełni. Na moment zapadło milczące wahanie. Ryba pierwsza wyciągnęła szklankę przed siebie. - No to sru! Do mocnego toastu musi być mocny alkohol! - Przecież to tylko marne siedemdziesiąt procent...! - Master zaśmiał się z przymusem. Szkło brzęknęło donośnie, palący żywym ogniem płyn wlał się Ali do gardła. Przyłożyła rękę do ust, żeby nie zwymiotować. Master, z wywalonymi na wierzch oczami, zipał spazmatycznie. - O, kurwa... - wyrzęził, świszcząc powietrzem. - Chyba muszę przepić. Ryba, zaśmiewając się urągliwie, pobiegła do kuchni, skąd oburącz przytaszczyła pękaty słój wody brzozowej. - Co ty mi przyniosłaś? - Master z pretensją wskazał na zielonkawą ciecz. - Akwarium?... Kasia wprawnym ruchem przechyliła słój, napełniła szklankę i podała mu ją. - Pij i się nie odzywaj. A tak w ogóle, to musimy szybko ustalić jakieś szczegóły, bo zaraz nie będziemy w stanie. Burak beknął i potarł mocno powieki. - Prawie jak śliwowica od stryjka... - zasapał i załzawionymi oczami spojrzał na Alę. - Jak on to powiedział? Kumulacja bodźców? A skąd wiesz, co ją wyprowadzi z równowagi? Ala walczyła właśnie z błogim uczuciem ciepła, które zagarniało ją jak narkotyczna fala. - Białe frezje - zaczęła wyliczać na palcach - młodzież, korepetycje, kawa... Nie wiem co jeszcze. Master wypluł z powrotem do szklanki wodę brzozową. - Skąd wiesz, że białe frezje? - spytał, ocierając usta. - Haskal mówił. - Ach tak... - powiedział zmęczonym głosem. Przez chwilę walczyli z nacierającym na mózgi przypływem odurzenia.

- Ryba? - Burak popatrzył na koleżankę z namysłem. - A co z Zosią? Odpuściłaś jej? - O nieeee! - Ryba pokręciła bezlitośnie głową. - Zamierzam w wyrafinowany sposób podważyć jej kompetencje. Pamiętacie, jak w zeszłym miesiącu czytała zawiadomienie o konkursie literackim na temat: „Poeta młodopolski - biały i czarny mag”, i wybrała tylko Prytę i Mścidełko z całej klasy, a mi powiedziała, że się nie nadaję, bo mój styl jest niewywa- żony - cokolwiek to miało znaczyć - i za dużo w nim niepopartych niczyim autorytetem wniosków? Jednocześnie przytaknęli. - No a ja wypełniłam zgłoszenie na ten konkurs - bez wpisywania w rubryczkę nauczyciela prowadzącego napisałam zajebistą pracę, wysłałam i jak już wygram... - Jeśli wygrasz... - poprawił Master. - Jak go wygram, to Zosia będzie w żałosnej sytuacji, bo wyjdzie na to, że nie wie, kogo uczy. - Nie obraź się, ale prawdopodobieństwo, że napiszesz najlepszą pracę w całym województwie jest... - No, jakie? - spytała zaczepnie Ryba. - Duże - poddał się Master. - No! - powiedziała ostrzegawczo tonem Nikodema Dyzmy i tak samo wyciągnęła w górę wskazujący palec. - Wyniki mają być na dniach, tak więc Zosia już niedługo przeżyje wielką osobistą tragedię... Nie ma co nią sobie głowy zawracać. Skupmy się lepiej na Gnidzie. - Skupmy się -.zgodził się Master. Cisza zaciążyła nad kulawym stołem. Ala miała wrażenie, że mebel istotnie się chwieje. - Słuchajcie, jeszcze jedna ważna spr... sprawa... - zachrypiał znienacka Burak, który już zaczął leciutko mięknąć. - My nie możemy szy- skiego robić sami, bo Gnida się zorientuje... Albo klasa. - Nie możemy - przyznał Master, gapiąc się na Alę głupkowato. - Najlepiej jakbyśmy nie rzucali się za bardzo w oczy, bo od razu wyjdzie, że to my. Nie, Luśka?... Ładnie dzisiaj wyglądasz... - powiedział i pogłaskał ją po policzku gorącą ręką.

Ala odwróciła głowę jak kopnięta prądem i zerknęła na Buraka. Na szczęście patrzył tępo w ścianę. - No to co jeszcze? - zastanowił się, cedząc sylaby. - Wszysko mamy: biae frezje sie kupi, ze strasznej modziezy są chopaki Pluto albo Oremus... albo Jakubowski. Kawę sie zrobi, korepetycje sie... no właśnie, co z kop... kor... kurwa... korpetycjami...? Ponownie zapadło milczenie. Ala czuła, że fala ciepła już nie zagarnia, ale topi. Zawirowało jej przed oczami. Zaczerpnęła mocno powietrza i wbiła palce w brzeg stołu. - Coś wymysimy - zapewniła Ryba solennie. Potem wstała bez gracji z krzesła, mocno przytrzymała się oparcia i oznajmiła z dworską manierą: - Wybaczcie, ale muszę oddalić się na stronę. Ala próbowała skupić na przyjaciółce wzrok, jednak nie bardzo jej się to udało. Doznała nadzwyczajnego uczucia zawieszenia w przestrzeni, lewitacji w gęstym, wirującym powietrzu. Zamknęła oczy, potem je otworzyła, rejestrując każdym porem skóry fenomen tej czynności. Otoczyło ją piękno i nierzeczywistość; zachwycająco blisko stał emanujący kryształową łuną słój wody brzozowej, nieruchomy spokój zielonkawej tafli podziałał na nią hipnotyzująco... Poczuła, że ktoś ją całuje. Najpierw pomyślała, że to złudzenie; coś w zastępstwie białych myszek czy innych nawiedzających alkoholików gryzoni. Potem natrafiła językiem na szorstki zarost, przed oczami przemknął jej widok brzydkich, zaciśniętych jak w konwulsji powiek; miłe uczucie zasysania urwało się nagle, jak ucięte nożem. Na chwilę oślepił ją bijący z żyrandola blask, który przesłoniła czyjaś głowa i znowu ktoś ją całował ze sporym zapamiętaniem, obijając szkliwo jakimś metalowym prętem i zmieniając odczyn pH na bardziej kwaśny... I znów szarpnięcie, kłujące światło żyrandola i dotyk tamtych pierwszych ust, tym razem bardziej zaborczy i zalatujący wyraźnie wodą „Brutal” ... Potem znowu pręt i gorliwa próba odgryzienia dolnej wargi, potem brutal, potem jeszcze raz

pręt... - Ala, mobilizując resztki świadomości, doszła do wniosku, że nie przywykła jeszcze do wymiany płynów ustrojowych z więcej niż jednym partnerem jednocześnie, stąd zdecydowała się stawić czynny opór. Wczepiła się obiema rękami w napierający na nią tors i z całej siły odepchnęła go od siebie. Rozległ się mlaszczący, śmieszny odgłos przypominający nieco wyskakujący z wina korek i przed oczami pojawiła jej się zdumiona twarz Mastera, o lekko opuchniętych, rozchylonych zmysłowo ustach. Ala odsunęła się do tyłu na bezpieczną odległość i zadała pytanie, które przez ten cały czas ją dręczyło: - Czy wy się tak po sobie nie brzydzicie? Z zaskoczeniem uświadomiła sobie, że prawie zupełnie wytrzeźwiała. U Mastera z Burakiem wystąpił chyba podobny objaw, gdyż obaj siedzieli prosto i patrzyli jej w oczy przytomnie, choć z lekką melancholią. - Ja się nie brzydzę - odezwał się pierwszy Master, prezentując dość klarowną wymowę. - Chyba że, tak jak dzisiaj, Zeniu nie umyje zębów... Nie zdążyła zareagować okrzykiem obrzydzenia, kiedy Burak powiedział: - Ja też nie... Chyba że, tak jak dzisiaj, Masterowi podejdzie ropa pod dziąsła... - A propos, wyleczyłeś już tę zgorzel szczęki? - Zgorzel to nic w porównaniu z twoją grzybicą migdałków... - Nie ma się z czego śmiać. Mam przerzut na prawą śliniankę... Pływająca w żołądku wysokoprocentowa substancja wykonała gwałtowny skok w górę i Ala z trudem powstrzymała się przed pozbyciem się jej. - Przestańcie, dobrze? Popatrzyli na nią pogodnie. - Dobrze, kochanie - odparli jednocześnie, Ala naprawdę czuła się zupełnie trzeźwa, dopóki nie wstała. Świat błyskawicznie zawirował, zakręcił się w jakieś obłędne kółeczko i rąbnął nią z rozmachem o kant stołu. Czoło rozcięła

błyskawica bólu; poczuła jeszcze, że leci niepohamowanie do tyłu, gdzieś pomiędzy ohydne krzesła z palemką a nogi Buraka, wreszcie gruchnęła z łomotem o podłoże i zapadła w ciemność. @ - Stuk-puk, jest tam kto? - gdzieś zza czarnej mgły spowijającej ją jak kokon dał się słyszeć głos Mastera. Głosowi towarzyszyło natarczywe popukiwanie zagiętym palcem w czoło. Ala spróbowała pozbyć się palca machnięciem ręki, jednak nie trafiła i walnęła się boleśnie w nos. - Rusza się - usłyszała bezduszny komentarz. Kliknęła zapalniczka i owionęła ją apetyczna chmura budyniowego aromatu. - Może zrobimy jej sztuczne oddychanie, co? - zaproponował Master. - Ja będę ugniatał klatkę piersiową... - Dobra. To ja będę dmuchał... Rozległ się obmierzły, solidarny rechocik. Czyjaś dłoń bezczelnie objęła jej kolano, po czym padło obłudne - choć stylizowane na niewinne - pytanie: - Myślisz, że się nie obrazi? Tak od razu, bez gry wstępnej?... Ala nie chciała czekać na dalszy bieg wydarzeń i usiadła gwałtownie. - Słuchajcie, wy pijane, zaślinione bydlaki w zapoconych skarpetach! - Znalazła się trzeźwa... - zauważył Burak półgębkiem. - Jeszcze jeden taki tekst i... - I co? - zainteresował się Master, leniwie żując cygaro. - I z wami zrywam. Efekt był natychmiastowy i piorunujący. Burak zabrał rękę z kolana, a Master troskliwie pomógł jej wstać. - Kochanie, jak się czujesz? - zagruchał ze słodyczą. Ali, targanej niekontrolowanymi ruchami ciała, które ktoś postronny mógłby nawet uznać za zataczanie się, do obolałej głowy przyszedł tylko jeden, bardzo brzydki przysłówek: - Chujowo.

Master zacmokał ze zgorszeniem. - Patrz. Zeniu, jaka ona wulgarna! Wstydź się, Lusia... Chujowo, kochanie, to by było, gdybyś rozcięła sobie główkę o kant stołu, oczy wskoczyłyby ci do słoika z wodą brzozową, a ten gustowny deseń w palemki nasiąkałby strzępami twojego mózgu. Trochę subtelności, niewiasto. Nie jest chujowo, co najwyżej: chujawo... - Żejak? - Musisz nauczyć się używać wyrazów o różnym natężeniu wytłumaczył Master z pseudointelektualną manierą, odgarniając jej czule włosy za ucho. - To tak jak: nudno i nudnawo. Jak powiesz „nudno”, to znaczy, że jest nudno i tyle, a jak powiesz „nudnawo”, to znaczy, że może i jest nudno, ale w każdej chwili może nie być nudno. Rozumiesz...? Zza tego słowa prześwieca nadzieja, optymizm... wiara w lepsze jutro!... - Ale ty jesteś głupi - powiedział Burak z podziwem. Obrzuciła ich skołowanym wzrokiem. - Gdzie Ryba? - spytała nagle. - W kiblu. Wącha kostkę toaletową - wyjaśnił Burak z satysfakcją. Ala powolutku przetrawiała tę informację oraz fakt, że z trudnością przychodzi jej pojmowanie przenośni. Rozejrzała się dookoła niemrawo. - Muszę już iść - stwierdziła ze smutkiem. Master z Burakiem ujęli ją pod łokcie i pomogli założyć płaszcz. - Myślicie, że wytrzeźwieję po drodze? - spytała z nadzieją, podczas gdy Burak zakładał jej czapkę szwem do przodu, ulizując pod spód grzywkę i nadając wygląd mocno prowincjonalny. - Tego nie wiemy - odparł. - Ale zawsze mogę cię ponieść. Ciebie, w przeciwieństwie do Ryby, jeszcze nie przerabiałem... W noszeniu - dodał pośpiesznie. - Czy mógłbyś pohamować te zdrożne komentarze? Lusia się obrazi i z nami zerwie. - Nie zerwie. Lusia nas kocha.

- Skąd wiesz? Powiedziała ci? - Nie... - No to skąd wiesz? - Czuję... Prawda, że nas kochasz, Lusia? - Nie. - Na pewno nie mówiłaś tego poważnie. Zapytam jeszcze raz: kochasz nas, Lusia? - NIE!!! Popatrzyli po sobie z udanym przerażeniem. - Naprawdę nas nie kocha... - westchnął Master. - Trudno, będzie musiała wracać sama do domu. Nie mógłbym odprowadzać dziewczyny, która tak bestialsko daje mi do zrozumienia, że mną gardzi. A ty, Zeniu? - Wykluczone... - Może kiedy poczuje, jak to jest być samej, to zastanowi się i wróci. Przeprosi... Pomyśl tylko: taka młoda, a sama... Na mrozie... - Pijana... - wtrącił Burak. - Wyobraź sobie, jak drepce w tych tanich, przemokniętych bucikach przez wymarły bazar, gdzie biegają zdziczałe owczarki kaukaskie, których nie udało się sprzedać, a zza węgła wyglądają mordy skinów i meneli... - ...nie mówiąc o facetach z benzyną... - ...nie mówiąc o najzwyklejszych facetach z nożami... - ...nie mówiąc o ukraińskich handlarzach żywym towarem... - ...i pedofilach, którzy jak się zorientują, że jest za stara, to ją zgwałcą bez przyjemności, a potem powieszą pod daszkiem szczęki z odzieżą dziecięcą... Ala przybrała płaczliwy ton: - Dobra, rozumiem... Nikt mnie nie będzie szantażował. Nie to nie, idę sama. - Zarzuciła torbę na ramię i poobijawszy się kilkakrotnie o futrynę, weszła do przedpokoju. Tam straciła równowagę i oparła się z rozmachem o jakieś taczki, z których runęła kaskada płyt z pirackim oprogramowaniem. Potem na głowę spadł jej wiklinowy pająk razem z pajęczyną, świeżo zdarta skóra z nutrii i wiosło kajakowe. Na dokładkę wsadziła rękę do wiadra z żywą karmą

dla rybek i owionął ją zapach znacznie gorszy od tego, jakim emanowało wciąż zwisające jej z głowy futerko, które przynajmniej miało zwartą konsystencję i nie wiło się pod palcami. I kiedy - ratując się ucieczką - przez pomyłkę wdepnęła do pudła z kabiną natryskową chromowaną, do akcji wkroczyli Master z Burakiem i wyprowadzili ją na zewnątrz. - Zachowujesz się gorzej niż Ryba - skarcił ją Master, a potem obaj, na szczęście, odprowadzili ją pod sam dom. @ Wróciła o wpół do szóstej. Przemykając pod ścianami z zapartym oddechem, wbiegła do swojego pokoju i natychmiast skonsumowała pudełko czekoladek z likierem. Ale się porobiło! Miała dylemat, którego wybrać, a tymczasem sami podjęli się wspólnego pełnienia rozmaitych obowiązków towarzyskich. No i jak całowali... Fajnie. Mokro. Z podgryzaniem... Oparła ręce na stoliku przed komputerem i oddała się wyuzdanym fantazjom, które mogłyby mieć miejsce jedynie w trójkącie oddanych sobie przyjaciół... Szczęknęła klamka i do pokoju wszedł dziadek. - Czy ty nie widziałaś gdzieś mojej broni służbowej? Ala obrzuciła go błędnym wzrokiem. - To ty masz broń służbową?... Na emeryturze? Dziadek zmieszał się odrobinę. - No to widziałaś czy nie? Pokazywałem ostatnio Bazylowi, schowałem do barku i gdzieś wsiąkła... - A podobała się Bazylowi? - Wyjątkowo. - To poszukaj w koszu na zabawki... Mam nadzieję, że nie była nabita? - Ja też mam nadzieję... - westchnął dziadek, z lubością obserwując przerażenie na jej twarzy, a potem mrugnął i powiedział: - Żartowałem. Alusia, dziecko... Czy poprawiłaś już te jedynki?

- .. .czy ty aby nie j esteś leciutko dziabnięta? Ala radośnie pomachała pustym pudełkiem po czekoladkach. Dziadek popatrzył na nią surowo. - Z kogo ty wała robisz? Ze mnie? Pracowałem trzydzieści lat w wojsku, tutaj, przy samej granicy, i co jak co, ale dżus rozpoznam po jednym chuchu... Alę zatkało szybko i skutecznie. Wgapiła się w seniora spojrzeniem pozbawionym pomysłu na jakikolwiek komentarz. - No dobra, już dobra... - powiedział po chwili, krzywiąc się posępnie. - Mam ci przekazać, że przed chwilą dzwonił jakiś twój kolega z klasy... Miał takie łacińskie nazwisko: Oramus?... - Oremus - poprawiła Ala. - Mówił coś wybitnie dziwnego o jakiejś, cholera... - założył okulary i marszcząc brwi, wyciągnął z kieszeni zmięty karteluszek - Dża-hej-że - wysylabizował z okrutną męką na twarzy. - Boże, jakie wy macie durnowate te ksywki, prosiłem, żeby mi podał imię i nazwisko, to nie - powiedział, że ty wiesz, o kogo chodzi... To wasza koleżanka? - rzucił przed siebie, na szczęście nie widząc, jak Ala zgina się ze śmiechu. - Ta Dża jakaś, jest chora i żebyś coś wymyśliła, bo kaszle... Co ty, lekarz jesteś? Ala parsknęła strasznym rechotem i jednocześnie przypomniała sobie, że Oremusa nie było dzisiaj w szkole. Pewnie Baldur's Gate nie zmieścił mu się na laptopie... - Z czego się śmiejesz? - zapytał dziadek ze zgorszeniem. Ala otarła oczy i popatrzyła w miarę przytomnie. - Z niczego. Ta Jaheira to taka postać... - chciała dopowiedzieć „z gry”, ale dziadek, zaniepokojony nagłym hałasem, wyjrzał za drzwi. - Bączusiu, oddaj pistolet, bo zastrzelisz kotka... - z kuchni dał się słyszeć głos mamy. Łagodna perswazja nie zrobiła jednak na wnuku żadnego wrażenia. - E! - odmówił stanowczo Bazyl. - Kotek będzie płakał... - E! Ala zerwała się z miejsca i pobiegła do kuchni, gdzie jej oczom

ukazał się mrożący krew w żyłach obrazek: Brudas leżał na grzbiecie, przydeptany czerwonym bucikiem Bazyla, który z całej siły wciskał mu pistolet do otwartej, miauczącej paszczy. - Zostaw go! - wrzasnęła Ala groźnie. Bazyl ani drgnął. Kotu oczy wyszły na wierzch. Popatrzył na Alę błagalnie. - Zostaw go, zwyrodnialcu! Bazyl powolutku wyciągnął pistolet z kociego gardła i przygryzając różowy języczek, by się lepiej skoncentrować, błyskawicznie wcisnął mu lufę do ucha. Kot zaskowyczał. Na szczęście Bazyl w radosnym zapamiętaniu zaklaskał w rączki i pistolet ciężko rąbnął o podłogę. Dziadek ocknął się pierwszy i podniósł broń. Obejrzał ją dokładnie, wytrząsnął z lufy dwie pokruszone woskowe kredki i kuleczkę śniadaniową „Nesquik”. Brudas z podkulonym ogonem podbiegł do Ali. - Jak ten szczyl to wyciągnął z zamkniętego barku? - mruknął z niedowierzaniem dziadek i wymienił spojrzenie z dwiema błękitnymi tęczówkami, migoczącymi urażoną niewinnością. - To jeszcze nic - pocieszyła go Ala, głaszcząc zmierzwionego kota. - Jak zacznie ci stamtąd wypijać koniak, to wtedy będziesz się martwił... - Gagun - potwierdził złowieszczo Bazyl. - Powinieneś się pozbyć tego gnata, dziadziu. Jak ktoś cię przyłapie, możesz mieć nieprzyjemności. Dziadek z sentymentem ważył pistolet w dłoni. - Myślisz, że nie wiem? Ehhh, miałem znajomego w magazynie broni i tak mnie poniosło... taka mała atrapka... bez naboi. Najpierw człowieka przyzwyczają, a potem każą oddać... po tylu latach... - westchnął smutno. - Tylko co ja z tym teraz zrobię? Wrzucę do rzeki? Z kuchni wychyliła się mama z przewieszoną przez szyję ścierką. - Sama wrzucę do rzeki, jeżeli tylko dziecko jeszcze raz weźmie to do ręki! - ostrzegła groźnie. Potem przyjrzała się córce z uwagą: - Ala, dlaczego odprowadza cię do domu dwóch

chłopaków, a nie jeden? - Eeeeee... nie mogą się zdecydować - wybąkała. - To ci, co zdemolowali nam mieszkanie? Pokiwała głową, mając nadzieję, że gest wypadł z naturalną obojętnością. - To ty już nie masz w czym wybierać?... Zobaczysz, że oni skończą w kryminale. Jak zwykle, kiedy rozmowa z mamą niebezpiecznie dotykała kwestii osobistych, Ala zaczęła się wycofywać chyłkiem do pokoju. - Czekaj chwilę! Alę wmurowało między wieszak a szafkę z butami. - Poprawiłaś już te jedynki? - Nie - przyznała odważnie. - Ale pracuję nad tym. - Dobrze by było... Tylko patrzeć, jak dostanę jakieś zawiadomienie ze szkoły, że źle się uczysz albo szlajasz z tymi dwoma nie wiadomo gdzie... Niespodziewanie dziadek wziął ją w obronę. - Daj jej spokój! Ma wredną nauczycielkę i nie ona jedna ma złe oceny z matematyki. - A skąd ty możesz wiedzieć, czy nauczycielka jest wredna, czy jej po prostu nie chce się uczyć? - zaatakowała mama zrzędliwie. Dziadek przyjrzał się jej znad okularów. - Pamiętasz Franię? Tę księgową, co fałszowała listy płac? Rozdrażnionym ruchem odwiesiła ścierkę. - Co ma wspólnego twoja księgowa sprzed piętnastu lat z nauczycielką Ali? - Fizjonomię... Mama prychnęła z wyższością. - Możesz się krzywić, ale ja wierzę w fizjonomię - upierał się dziadek. - Takie wredne babska mają jedną wspólną cechę: psują ludziom krew, dopóki ktoś się nie wkurzy i ich nie załatwi jakimś podstępem. - Jesteś kompletnie niepoważny - powiedziała mama z wyrzutem. - I zastanów się, do czego ty ją namawiasz?...

Ala, która już od jakiegoś czasu chciwie łowiła każde słowo, wyszła spod wieszaka. - Więc Franię ktoś, że tak powiem, załatwił? - I to jak! - ucieszył się dziadek. - Ponieważ nic nie mogliśmy udowodnić, główny księgowy z jednostki napisał na maszynie ze sto razy: „Franca fałszuje listę!!!”, powycinał z tego takie małe karteluszki i rozrzucił po całej jednostce i na osiedlu Frani, żeby stworzyć wrażenie, że wszyscy wiedzą... Przez trzy dni łaziła ze wzrokiem wbitym w podłogę, potem nagle zniknęła, aż w końcu dowiedzieliśmy się, że sama poszła do dowódcy, przyznała się, a on ją bardzo kulturalnie zwolnił... No i było po sprawie. - Nieźle - mruknęła. Poczuła, że gdzieś niedaleko - może nawet za jej plecami - czai się wielka, olśniewająca swą prostotą koncepcja, którą trzeba tylko ubrać w słowa... Wykonała nagły zwrot do tyłu i wycofała się do pokoju. Zabrała Bazylowi niebieską plastelinę, którą zaklejał właśnie otworki w słuchawce telefonu, i szybko wykręciła numer Mastera. @ CZWARTEK Kochany Panie Profesorze, ad 1. Bardzo się cieszę, że pan przeszkodził, ad 2. Pański sposób wyrażania się - choćby nawet i lekceważący - jest dla mnie przedmiotem nieustannej inspiracji. ad 3. Czuję się zaszczycona, że w mojej intencji znalazł pan czas na odwoływanie się do poczucia sprawiedliwości u ludzi, którzy tej cechy nie posiadają. ad 4. Życzenia powrotu do zdrowia podziałały, za co serdecznie dziękuję. Z poważaniem Katarzyna Materlak

PS Przykro mi, ale nie miałam okazji zweryfikować tej informacji, stąd tym bardziej nie czuję się uprawniona, by ją dementować. W związku z powyższym obawiam się, że będzie pan nadal narażony na samowolne próby ustalenia faktów przez tradycyjnie dociekliwą młodzież. Swoją drogą nieco razi mnie u człowieka Pańskiego pokroju ta żenująca i typowo męska obsesja na punkcie rozmiarów... Ala pokiwała z uznaniem głową. Złożyła ponownie karteluszek i zapukała do pokoju nauczycielskiego. Na nieszczęście wyjrzała Zielona. - Słucham? - spytała chyba tak oschle, jak tylko była w stanie, i zaraz potem dodała: - Przekaż Materlak, że ma wyróżnienie... Ala zamrugała. - Jakie wyróżnienie? - W tym konkursie, na który się zgłosiła, nikogo nie informując i nie wypełniając wszystkich potrzebnych danych!... Mamy teraz przez nią mnóstwo roboty - warknęła i odsunęła się nieznacznie, żeby przepuścić wychodzącego Michelina. Ala zauważyła, jak obrzuca go przeciągłym i wrogim spojrzeniem, niepozbawionym przy tym szacunku. - To o co chodzi? Doszła do wniosku, że trzeba wykorzystać zasłyszaną informację. - Właśnie o to. Chciałam się zapytać, co z konkursem. Haskal człapał dostojnie wzdłuż korytarza, przeglądając jakieś papiery. Wyglądało to na służbowe dokumenty, ale nie mogła być pewna. - Jak się czuje? Ala ponownie zwróciła wzrok na Zieloną. - Kto? - Jak to kto? - Wychowawczyni popatrzyła na nią z nieskrywaną irytacją. - Materlak! Ala o mało co nie zachłysnęła się powietrzem. Fakt, że Zielona dowiaduje się o zdrowie Kasi, był co najmniej zaskakujący.

- Dobrze. - Przekaż jej, niech zdrowieje i wraca - to powiedziawszy, nauczycielka zerknęła na nią taksująco i zamknęła Ali drzwi przed nosem. Stała przez chwilę w kompletnym osłupieniu. Ryba dostała wyróżnienie... Nie było to co prawda pierwsze miejsce, ale do skompromitowania Zosi wystarczało w zupełności. Nagle przypomniała sobie o Haskalu. Puściła się biegiem przez korytarz. Dogoniła go, gdy już prawie wchodził do klasy. - Panie profesorze! Mam odpowiedź. Znad ortalionowego kombinezonu z napisem DUŻO + TANIO = TE- SCO posłał jej szeroki uśmiech. Przyjrzał się złożonej karteczce. - Dziękuję - powiedział i odniosła wrażenie, jakby czekał, kiedy sobie pójdzie. - Bardzo mi przykro, ale mam zrelacjonować pańską reakcję... - Ach tak... - Wyglądał na niemile zaskoczonego. - Teraz, kiedy mnie uprzedziłaś, obawiam się, że nie będzie spontaniczna... - Trudno. Rozwinął liścik i zaczął uważnie czytać. W miarę zbliżania się do końca kąciki ust podnosiły mu się coraz bardziej. W końcu poskładał papier w równą kostkę i schował do kieszeni. - Przekaż, proszę, że jestem pod wrażeniem. Pogratuluj ode mnie sukcesów literackich. Bardzo cię teraz przepraszam, ale muszę zacząć lekcję - to mówiąc, wyminął ją zgrabnie i położył dłoń na klamce drzwi, zza których dobiegały dzikie wrzaski nastoletnich gardeł. Ala, z pełną świadomością, że zachowuje się jak wścibska idiotka, wpatrzyła się w niego natarczywie. - Nic pan nie odpisze?! - Nic - odparł ujmująco grzecznie i wszedł do klasy. Gapiła się chwilę na odłażącą z desek, zielonkawą farbę. Czyżby się obraził? Wzruszyła ramionami i szybkim krokiem udała się do pracowni biologicznej, po drodze uświadamiając sobie, że od pięciu minut powinna już być na lekcji.

@ Na przerwie z Burakiem i Masterem, kroczącymi z tyłu jak parka przystojnych ochroniarzy, pomaszerowała w stronę damskiego kibla. - Słuchajcie! - zaczęła, gdy weszli do środka i zamknęli za sobą drzwi. - Muszę wam coś powiedzieć... - A może tak byś się przywitała? - Burak popatrzył na nią z pretensją. - Właśnie - poparł go Master. - Entliczek, pentliczek, czerwony stoliczek, na kogo wypadnie na tego bęc! Ty pierwszy - wskazał wyciągniętym paluchem na Buraka, który zanim zdążyła się zorientować, cmoknął ją bezwstydnie w usta. To samo zrobił Master. Ala wytarła się wierzchem dłoni. - Czy wy macie zamiar codziennie tak mnie molestować? Potwierdzili z powagą. Master zapalił black stone'a i jednym skokiem usiadł na parapecie. Burak wyciągnął się wygodnie na pożółkłej tafli styropianu, którą woźny miał uszczelniać okno, i oparł plecami o ścianę. Wyglądali wyjątkowo urodziwie nawet w tak niegodnej scenerii. Poczuła się jak dumna właścicielka męskiego haremu. - No więc o co chodzi? - zapytał Master sucho, czym nieco nadszarpnął w oczach Ali wizerunek uroczego młodzieńca. - Daj mi telefon. - I to wszystko? - Ociężałym ruchem wręczył jej komórkę. Na twarzy miał wyraz rozczarowania właściwy ludziom, których nie doceniono należycie. Ala wybrała numer Ryby. - Cześć. - Cześć. Dałaś mu? - spytała Kasia w nerwowym pośpiechu. Ala kątem oka zauważyła, jak Master z Burakiem wymienili znaczące spojrzenia. Master z cygaretką zagryzioną w zębach zeskoczył z parapetu i przycisnął w komórce jakiś klawisz.

Domyśliła się, że włączył głośnik. - Dałam. - Odpisał? - Nie. W telefonie zapadła cisza niezrozumienia. - Jak to nie? - Normalnie, nie - powiedziała Ala, jakby to było oczywiste. - Ryba, dzwonię, żeby ci powiedzieć, że masz wyróżnienie w tym konkursie! Słyszysz?! WY-RÓŻ-NIE-NIE! Master z Burakiem przyjęli tę wiadomość równoczesnym i pełnym podziwu jękiem. - Tak...? - spytała po chwili Kasia z nikłym entuzjazmem. Ale... Ale jak? Jak... On w ogóle nic nie odpisał? Ala szybko streściła rozmowę z Haskalem. Potem jeszcze raz podjęła próbę: - Rybuś, masz wyróżnienie w cholernym wojewódzkim konkursie! Jesteś wielka, słyszysz?! - Zosia umrze na zawał! - wrzasnął Master z parapetu i obaj z Burakiem przybili piątkę. - Zielona zmieniła front i kazała ci wracać! Zobaczysz, wszystko już będzie okej! Ryba westchnęła jak ktoś absolutnie załamany i powiedziała płaczliwie: - Mam to w dupie... Ala spróbowała jeszcze raz: - Rybuś, pamiętasz, jak się bałaś, że cię wyrzucą?... Teraz już nikt cię nie ruszy, bo jesteś wybitnie zdolną humanistką i na dodatek masz to na papierze! Nie będą się pozbywać takiego talentu!... - Dlaczego on nie odpisał? Ala nie wytrzymała i warknęła: - Bo jest głupi! Taki sam jak ty! - Z wściekłością wepchnęła telefon Masterowi do ręki. - Ty z nią gadaj, bo ja nie mogę!... Master z wdziękiem podniósł komórkę do ucha. - Cześć, Rybko! Gratulacje! Nie martw się Michelinem, na pewno odpisze... o cholera, rozłączyła się... - mruknął i spojrzał niedowierzająco na nagle wygasły ekranik.

- I co teraz? - Ala ze złością wbiła ręce w kieszenie spodni. - Pójdzie na cmentarz albo się znowu nawali jak nieboskie stworzenie... - Stawiam na drugą opcję... - Burak wstał ze styropianu i przeciągnął się sennie. Podszedł do Ali i powoli objął ją za ramiona. - Lusia, musimy teraz zadecydować o czymś cholernie ważnym. - Ścisnął trochę mocniej. - Czy w tym układzie zabieramy się do Gnidy?... Ryba, dzięki temu konkursowi, na razie wybroniła się od przymusowego wylotu ze szkoły. Ty możesz sobie w każdej chwili poprawić zagrożenie i będziesz czysta. Ryby zagrożenie jest nieważne, więc też nie ma się czego bać... Zostaje Haskal. Zrobił pauzę, tak jakby chciał, żeby wbiła sobie to zdanie do głowy. - Mamy dwie możliwości: albo poleci Haskal dla Gnidy, albo Gnida dla Haskala - przynajmniej teoretycznie... Decyduj. Master patrzył na nią wyczekująco, gryząc ustnik. Ala wykręciła się spod rąk Buraka i ciężko oparła plecy o ścianę. - Dlaczego ja mam decydować? Zagłosujmy... Podnieśmy rękę, kto jest za, a kto przeciw... Zrobimy tak, jak postanowi większość. Master z Burakiem popatrzyli po sobie niepewnie. - Zgadzacie się? - spytała. Jednocześnie skinęli głowami. Wzięła oddech. - No to okej... Kto jest za tym, żeby wykończyć jutro Gnidę? Z wahaniem uniosła dłoń do góry. Ku jej zaskoczeniu to samo zrobił Master. Burak stał nieruchomo i patrzył jej w oczy, tak jakby chciał sprawdzić, czy jest pewna dokonanego wyboru. - Nie zgadzam się - powiedział w końcu. Ala z Masterem opuścili ręce. - Nie zrozumcie mnie źle... Szanuję grubego i uważam, że jest bardzo dobrym człowiekiem i genialnym belfrem, ale to, co chcemy zrobić, nie jest do końca w porządku. - Wytrzymał ich zdumione spojrzenia i mówił dalej: - Chcemy wysłać chorą

babę... tak, wiem, że wredną, ale przede wszystkim CHORĄ babę do szpitala albo do domu, żeby już nikogo nie dręczyła... Wymyśliliśmy, jak ją do tego skłonić za pomocą różnych rzeczy, których się boi... Umiera ze strachu przed nimi. Może wpaść w szał, ale może też się przekręcić... Dosłownie przekręcić, może nie na miejscu, lecz wskutek tego, co jej zrobimy. W zasadzie to nic strasznego, zaserwujemy jej tylko szereg przedmiotów i zdarzeń, które dla zdrowego człowieka są najwyżej dziwnym zbiegiem okoliczności... A dla niej to będzie horror. Jak „Teksańska masakra piłą mechaniczną”. Pomyśleliście o tym? Czym to może się dla niej skończyć...? Ktoś z nas jest psychiatrą...? Nikt. Jesteśmy kretynami, którzy naczytali się w necie o chorobie, o której nie mamy zielonego pojęcia. Robimy ciekawy eksperyment. Jakie będą skutki, zobaczymy jutro... Ala poczuła lekkie pulsowanie w skroniach. Burak był przerażająco spokojny i rzeczowy. Czuła, jak gdzieś w środku niej kiełkuje ziarenko wątpliwości. - To tyle chciałem wam powiedzieć - wypuścił ze świstem po wietrze. - A ponieważ ustaliliśmy wcześniej, że rządzi większość, zaraz grzecznie siadam na dupie i słucham, co mam jutro zrobić... Odetchnęła z ulgą. Nabrała pewności, że gdyby mówił dalej, wycofałaby się z tej decyzji. Tknięta nagłym impulsem, uniosła się na palcach i pocałowała go w czoło. - Dzięki, Zen. Gest ten nie uszedł oczywiście uwagi Mastera. - W sumie, to też się zastanawiam, czy dobrze robię... Zaśmiała się. Poczuła się bezpieczna i odprężona. - Cieszę się, że was mam... Naprawdę. - Słyszałeś, Burak? Cóż za śmiałe wyznanie!... - Jak na nią, to prawie erotyczne! - W tym tempie i tak najwcześniej za rok doczekamy się głupiego pettingu... - burknął Master i wyrzucił wypaloną cygaretkę do ścieku. - Do tego czasu umrzemy... Wycieńczeni onanizmem.

- Khm... czy mógłbyś się skupić na czymś niezwiązanym...? - To będzie trudne, ale się postaram... Jestem zobligowany przez wiek i urodę, zrozum. - Zatrzepotał rzęsami i przeglądnął się w kawałku rozbitego lusterka na ścianie. - Jak ci tak źle, to trzeba było zostać z Anielką - powiedziała zgryźliwie. Master poślinił niesforny kosmyk grzywki, wymodelował palcami i delikatnie przyklepał do czoła. - To bardzo nieelegancko tak wypominać swojemu chłopakowi nieudane związki... - Jasne... Zwłaszcza że przez ten nieudany związek wszystko się zaczęło. Burak popatrzył na nich badawczo. - Właśnie, a Anielka? Trzeba by ją jakoś wychowawczo potraktować... Dla jej dobra, żeby nie zrobiła z kablowania sposobu na życie. - Masz coś konkretnego na myśli? - spytała Ala. Burak uśmiechnął się skromnie. - Tak jakby... Czy ona w nagrodę za swoje „zasługi” nie pełni teraz jakiejś funkcji w samorządzie? @ Wrócili do klasy, gdzie przez kolejne czterdzieści pięć minut Gnida wykazywała nastrój jeszcze bardziej niebezpieczny od objawianego dotychczas. Zachowywała się, jakby coś w niej wzbierało i lada moment miało wybuchnąć; pluła, łypała oczami i bardzo wyraźnie trzęsły jej się ręce. Na przymilną sugestię Maogosi - okraszoną nerwowym uśmiechem - czy aby nie zetrzeć tablicy, odpowiedziała wrzaskiem, że chyba specjalnie zadaje takie głupie pytania, żeby przerywać lekcję (Ali od razu przypomniały się tajemnicze terminy, takie jak: „labilność emocjonalna” i „deficyt w rozpoznawaniu mimicznej ekspresji emocji”). Potem, ku osłupieniu wszystkich, z ust Gnidy padły jakieś słowa o gówniarzach, gnojach i zasranych leniach, co skłoniło Alę do zastanowienia się, czy aby do zestawu jutrzejszych

gadżetów nie dołączyć kupy Bazyla. Prawie ucieszyła ją świadomość, że niebawem skróci męki magister Wszanki i tych biednych, przerażonych ludzi, takich choćby jak Niezdybka, której podczas wyciągania kanapek wypadły z plecaka cztery puste butelki po nervosolu. Po lekcjach czekało ich pracowite popołudnie. Najpierw poszli do Mastera, żeby zobaczyć na komputerze projekt prześlicznych karteczek wielkości wizytówki, ze zdjęciem wijącej się wokół rury cycatej blondyny z dziennikiem w zębach. Pod spodem był numer telefonu Gnidy, a powyżej płonący czerwienią nagłówek głosił: UDZIELAM KOREPETYCJI

Na samym dole pstrzył się serduszkami ozdobny podpis: Szalona Mariolka Ala na ten widok zwinęła się ze śmiechu i padła twarzą w klawiaturę, o mało nie kasując wszystkich danych. Master upewnił się jeszcze co do wyboru papieru fotograficznego i koloru stringów blondyny, po czym wszyscy udali się na dworzec PKS-u, skąd według rzetelnych informacji Buraka odjechać miał niebawem autobus do Piszczelin. Po drodze kupili fosforyzujący żółty spray, którym na kasie biletowej - cały czas nerwowo się rozglądając - wypryskali ogromny napis: NELI KOCHAM CIE WRÓĆ!!!!!!! Potem to samo napisali na autobusie i ścianie dworcowego kibla, po czym skończył się spray i musieli liczyć na spostrzegawczość bombardowanej miłosnymi wyznaniami Anielki. Ukryli się za wiatą i czekali. Nelly, w otoczeniu miaukliwie wyrzekających na mróz koleżanek, zjawiła się na dworcu po paru minutach. Ubrana

była w odblaskową, pomarańczową kurteczkę, podobną do tych z napisem: ROBOTY DROGOWE. Zobaczyła napis i stanęła jak wryta, trącając wściekle łokciami swoje przyboczne. - Nie chcę! - zajęczał po raz ostatni Master. - Bądź mężczyzną!... - zgromił go Burak i w tej samej chwili mocno pchnął kolegę do przodu. Master poleciał przed siebie i o mało co nie wyrżnął głową w blaszaną tabliczkę z rozkładem jazdy. Pośliznął się i padł przed Anielcią na kolano, obijając je sobie boleśnie o lód. - O, kur...! Kur...szynko, ty moja, Nelly, jak ja się za tobą stęskniłem! Nelly popatrzyła na niego z wyższością. - Kochanie... - wymamrotał Master, gramoląc się do pionu. Kochanie, nie patrz tak! Wiem, że nie chcesz mnie znać, ale ja za tobą tęsknię... Strasznie tęsknię! - A tamta? - spytała Nelly lodowato, unosząc w niebo siodełkowaty profil. - Jaka tamta? - burknął Master z irytacją i naraz przybrał pokorny ton: - Tamta to już przeszłość... Skończyłem z nią. Teraz nikt się dla mnie nie liczy oprócz ciebie! - Fałszywie nieśmiałym ruchem ujął za dłoń w obszytej cekinami rękawiczce. - Umrę, jeżeli do mnie nie wrócisz...! - To umzyj - odparła bezlitośnie. Ala dostrzegła nieco niewyraźną minę Mastera i z przerażeniem obserwowała, jak jej chłopak spokojnie ściąga płaszcz i kładzie się z głową pod kołami autobusu. Pomyślała, że zaraz albo pojazd go zmiażdży, albo kierowca zwyzywa od samobójców, używając do tego celu niezbyt wyszukanych określeń. Stało się jednak inaczej. W Nelly doszedł go głosu romantyczny poryw serca, hodowany zapewne przez lata na fabułach kilkudziesięciu seriali, i z panicznym kwikiem, załamując błyszczące rączki, podbiegła do leżącego. Kiedy zaczęła go całować, Ala wyobraziła sobie w myślach, jak najeżdża na nich potężna,

ubłocona opona z napisem STOMIL, to dopiero przywiodło ją do logicznego wniosku, że chyba jednak jest zazdrosna. Jakby wyczuwając jej morderczy nastrój, Burak naciągnął Ali czapkę na oczy. - Nie patrz na to - wyszeptał. - On to robi z przymusu... Ze złością odsunęła czapkę z powrotem na czoło. Na szczęście Nelly przestała molestować leżącego, za to teraz z pietyzmem otrzepywała mu sweter ze śniegu. Master pomachał wesoło do tłumu gapiów, uśmiechnął się do zapienionego kierowcy (który przez cały czas wygrażał mu pięścią przez okno), włożył płaszcz, zagarnął Anielkę ramieniem i oboje równym krokiem opuścili dworzec. Ala jeszcze chwilę podyszała gniewnie, śledząc parkę wzrokiem, potem odwróciła się do Buraka i zadała mężne pytanie: - Nie sądzisz, że on był za bardzo autentyczny? Burak pokręcił sceptycznie głową. - Udawał. Założę się, że nawet język mu nie stanął. - Potem owinął ją mocniej szalikiem. - Chodź, mamy jeszcze kupę roboty. Jakubowski czeka... @ Do domu Ala wróciła późnym wieczorem, w stanie skrajnego wyczerpania. Była trzeźwa - po raz pierwszy od dwóch tygodni - i zdenerwowana planami na dzień jutrzejszy. Korciło ją, żeby jakoś się wywinąć, zachorować, nie pójść do szkoły, ale zaraz sama zbeształa się za tchórzostwo. Skoro Master mógł się poświęcić do tego stopnia... Wrzuciła na talerz cztery zimne gołąbki i poszła w kierunku swojego pokoju. W domu panowała kompletna cisza, co trochę ją zaniepokoiło, bo jeżeli Bazyl nie wydawał żadnych dźwięków, znaczyło to, że albo śpi, albo nie żyje. Gdy naciskała łokciem klamkę, z drugiej strony usłyszała stłumiony szmer i coś jakby przyciszoną rozmowę. Jeszcze bardziej zaintrygowana, otworzyła drzwi i jej oczom ukazali się wszyscy domownicy w komplecie, siedzący sztywno

na kanapie. Łącznie z Bazylem, skrupulatnie łamiącym plastikowy czołg. Widok był tak zaskakujący, że czym prędzej odstawiła na stół gołąbki, bojąc się, że zaraz je upuści. - Co się stało? Mama, poważna i jakby zakłopotana, wygładziła fartuch na kolanach. Dziadek bawił się okularami, maniackim ruchem wkładając je do i wyciągając z kieszeni szlafroka. Ala dopiero teraz zauważyła, że nigdzie nie ma kota i straszne przeczucie podpowiedziało jej, że obmierzły malec nareszcie dopiął swego. - Gdzie Brudas? - spytała w napięciu, aż zatrząsł się jej głos. Mama machnęła niedbale ręką za siebie. Gest ten niestety niewiele mówił. - Jest w kuchni? Nieżywy? - Śpi w kuchni. Żywy - dopowiedział dziadek. - Nie przejmuj się tak kotem, bo stało się coś gorszego. Dzwonił twój kolega... - Master? - wrzasnęła Ala i natychmiast osaczyła ją wizja umęczonego, nagiego młodzieńca, na przemian gwałconego i batożonego nahajką przez domyślającą się podstępu Anielcię. Dziadek cmoknął zniecierpliwiony. - Oramus. Ala wlepiła w niego oczy. - Oremus? Dziadek wstał. - Prosił, żebym przekazał ci straszną wiadomość... Ala zwalczyła myśl, że pewnie zepsuł mu się laptop. - Otóż - dziadek popatrzył niepewnie na mamę - ta wasza koleżanka... znowu zapomniałem tego pseudonimu... Nie żyje. Ala zachwiała się i oparła o ścianę. - Ryba? - spytała bez tchu. Przed oczami przemknęła jej makabryczna wizja Ryby zapijającej się na śmierć z powodu Haskala, który nie odpisał na list... - Nie - odparł dziadek i wygrzebał z kieszeni jakąś kartkę. - Ta, co wczoraj kaszlała... Dżaheira. - O Boże! - powiedziała Ala z ulgą i zjechała plecami po

ścianie. - O, Boże, jak ty mnie przestraszyłeś... - Usiadła na podłodze i ukryła twarz w dłoniach. - Ponoć umarła dzisiaj rano. O dziesiątej. Ten twój kolega, Oramus, mówił, że miałaś jej pomóc, miałaś zadzwonić, ale zapomniałaś... Płakał... Ala popatrzyła na dziadka nieprzytomnie. - Co on, zwariował? Jak sejwuje grę, to wczyta ją sobie, zanim ona umrze... - Wstała i podniosła słuchawkę telefonu. - Boże, co za jełop! Jak ja nie lubię tych początkujących... Rozglądnęła się z irytacją za kartką z numerem Oremusa. Dziadek złapał ją za ramię. - Ala, spokojnie... Jesteś zdenerwowana, nie powinnaś dzwonić do nikogo w takim stanie. - Proszę cię, daj mi spokój! Muszę zadzwonić! - Wiem, że to dla ciebie szok, ale może powinnaś... Ala odwróciła się, gotowa wyznać straszną prawdę. - To jest gra - powiedziała bardzo wyraźnie. - Oremusowi umarła postać z gry! Patrzyła na niego i nagle nabrała pewności, że dziadek tego nie zrozumie. Milczał. Poruszył parę razy sztuczną szczęką, co było u niego typowym objawem, kiedy mocno się nad czymś zastanawiał. - Ale on płakał - powiedział po prostu. Ali nagle zabrakło słów, którymi można by wyjaśnić fakt rozpaczania po stracie wirtualnego przyjaciela. Oznaczałoby to bezsensowną próbę oswajania dziadka z mentalnością tak obcą, że prawie nierzeczywistą. Dla jego pokolenia było nie do pojęcia, że dorosły facet ryczy do słuchawki w rozpaczy za dwuwymiarową półelfką druidką z odstającymi uszami, której jedynym przejawem aktywności był szpotawy chód i do znudzenia powtarzane zdanie: „Matka natura mogłaby zamieszkać w tym miejscu...”. Poklepała go po ręce. - Zostawcie mnie samą - poprosiła z gorzkim uśmiechem. - Może powinnaś... Zaprzeczyła ruchem głowy. - Nie, dziadziu. Poradzę sobie.

Dziadek spojrzał na mamę znacząco. Oboje ujęli Bazyla za rączki (które miał już wolne, bo właśnie doszczętnie połamał czołg, a lufę odgryzł i wypluł za kanapę) i wyszli, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Ala wystukała numer, usiadła na stole i zabrała się do gołąbków, przytrzymując ramieniem słuchawkę. Była straszliwie głodna, co przypisać należało chyba reakcji na stres. Właśnie przełykała drugi kęs, gdy odezwał się Oremus. - Słucham? - Glos miał cichutki i załamany. - Przepraszam, że ci umarła przeze mnie - zaczęła od razu Ala i głośno siorbnęła rozgotowanym liściem kapusty. - Rób teraz, co mówię: wczytaj grę, kiedy jeszcze kaszle, idź do dzielnicy slumsów, znajdź opuszczony dom, zabij wszystkich, zabierz antidotum z trupa i jej daj. I jeszcze jedno: jak się kiedyś zatniesz, to nigdy nie rozmawiaj z moim dziadkiem o Baldursie! Przez ciebie o mały włos nie dostał zawału! Jak odbierze, to powiedz, że dzwonisz z fermy niosek i proponujesz zakup jaj po atrakcyjnej cenie, albo po prostu odłóż słuchawkę... rozumiesz? Oremus przytaknął pokornie. - Dzięki - burknął. Dochodzące z oddali klikanie myszką świadczyło, że niezwłocznie zabrał się do wypełniania poleceń. - Grześ? - No? - Wiesz, że jesteś najgorszą zakałą w tej szkole? - No to co? - Jesteś mi jutro potrzebny. - Do czego? - Spodoba ci się... - uspokoiła go Ala. - Masz karaoke na laptopie? - Mam. - Jego urywane sapanie oznaczało chyba, że właśnie dobijał stronników barona Ployera, który rzucił klątwę na Jaheirę i miał jeszcze czelność się bronić. - To muszę jutro przyjść do szkoły? - spytał z obrzydzeniem. - Musisz. - Ala była bezlitosna. - Wiem, że się zaklikałeś, ale chociaż na dwie godziny, okej?

- Okej - odparł z żalem. - No to super! - uśmiechnęła się do siebie i bardzo dokładnie wyjaśniła koledze, czego będzie od niego oczekiwać. @ PIĄTEK Była 8.10. Ala nerwowo przebierała nogami przed pokojem nauczycielskim. Do klas rozeszli się już prawie wszyscy pedagodzy. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa za drzwiami pozostał tylko informatyk - zwany Łormem przez wzgląd na szczególną łatwość, z jaką infekował wirusami szkolne komputery - oraz żylasta, smutna kobiecinka od geografii, nijak niezwana i ogólnie lekceważona przez młodzież łącznie ze swoim nieatrakcyjnym przedmiotem. Ala wzięła głęboki oddech i zapukała. Otworzył Łorm. - Dzień dobry! - zaczęła, zezując mu przez ramię i usiłując wypatrzyć liczbę potencjalnych ofiar, które trzeba będzie niebawem wypłoszyć na korytarz. Na nieszczęście obok geograficy siedział fizyk. - Pani Wszanka prosi o wykres logarytmiczny, który ma leżeć pod jej torebką. Łorm skrzywił się nieco. Tak jak oczekiwała, odsunął się, odsłaniając nauczycielskie biurka. - Wiesia! - zawołał basem. - Zobacz, czy pod torebką Marylki nie leży jakiś wykres!... Żylasta geografica posłusznie podeszła do mebla pod oknem i nachyliła się nieznacznie. Przez chwilę grzebała w skupieniu, w końcu uniosła głowę i oznajmiła: - Przykro mi, ale nic tu nie ma. Ala posłała im przepraszający uśmiech. - Widocznie coś się pani profesor pomyliło... To w takim razie nie przeszkadzam i do widzenia. - Do widzenia - mruknął Łorm i trzasnął drzwiami. Ala szybkim krokiem ruszyła wzdłuż korytarza. Skręciła w

boczne drzwi, prowadzące do bufetu. Z rękami wbitymi w kieszenie, Oremus z Plutą opierali się o futrynę. Rozejrzała się szybko. - Gdzie Jakubowski? - Zawija gnata w mapę - odparł Pluto ponuro i splunął w kąt gumą do żucia. - Zaraz będzie... Odkleił się od futryny i popatrzył w głąb korytarza. Ze schodów zbiegał pospiesznie Jakubowski, trzymając bardzo ostrożnie i nieco zbyt czule drewniany walec dość niechlujnie owinięty postrzępioną dzianiną, na której rysowały się granice XVI-wiecznej Polski. - Kurwa... - zaczął szeptem, ocierając wyimaginowany pot z czoła. - Ledwie wydarłem z magazynu ten szmelc... Ile się przy tym musiałem nałgać, to się w pale nie mieści...! - Dobra, już... - przynagliła go Ala, machając ręką. - Zielona torebka, skórzana, w brązowe paski, stoi na podłodze, biurko na wprost pod oknem... Zasuwaj do belfrów, bo już piętnaście po ósmej! Nie zdążymy z prezentem! Jakubowski przygarnął mocniej mapę. - Boże, zlituj się nade mną - poprosił grzecznie, patrząc w sufit, i dziarskim krokiem podążył w stronę pokoju nauczycielskiego. Ala, Pluto i Oremus wychylili się ze swojego miejsca i skupili wzrok na koledze. Jakubowski rozejrzał się kilkakrotnie i kiedy korytarz całkowicie opustoszał, zapukał do drzwi. Tak jak poprzednio Łorm wyszedł mu na powitanie, wysłuchał uprzejmej prośby o możliwość odstawienia mapy do kąta i wpuścił obciążonego pomocą dydaktyczną ucznia do środka. Przez korytarz przebiegł jakiś zabłąkany pierwszak i zniknął za załomem ściany. Ala zacisnęła spocone palce na ramionach kolegów. - Teraz! - wypluła przez zaciśnięte zęby i pchnęła ich do przodu. Pluto i Oremus, starając się nie robić najmniejszego hałasu, szybko podbiegli na czubkach palców pod pokój nauczycielski. Oremus wyciągnął rozcapierzoną dłoń i, wzorem jednostek

specjalnych albo czegoś podobnego, zaczął kolejno odliczać, zginając w odstępie sekundy po jednym palcu. Gdy bezgłośne odliczanie doszło do zera i Oremus wystawił zaciśniętą pięść, z ust obu panów rozległ się przerażający, doskonale zsynchronizowany wrzask. Zgodnie z planem do uszu Ali dotarł raptowny szczęk klamki i na korytarz wyskoczyli jak oparzeni Łorm i żylasta geografica. Fizyk z wytrzeszczonymi oczami i ściśniętą konwulsyjnie w dłoni kanapką tłoczył im się za plecami. - SZCZUR!!! - zawył Oremus, wskazując palcem gdzieś pod ścianę. - Tam pobiegł! - Wykonał zamaszysty gest. Widać było, że nie przemyślał trasy ucieczki szczura. Przez chwilę gapił się na Plutę z wyczekiwaniem. Nauczyciele, osłupieli ze zgrozy, gapili się równie bezmyślnym wzrokiem na parkę rozdygotanych uczniów. Pluto zareagował spontanicznie i po swojemu. Złapał się za czoło i uprzednio się zachwiawszy, walnął całym ciałem o kamienne płytki. Ala zamknęła oczy. - Zemdlał, zemdlał!!! - rozdarł się Oremus. - Jezuuuu!!! Zemdlał!!! On się tak strasznie boi szczurów!!! Łorm pierwszy pokonał odrętwienie, podbiegł do leżącego płasko ucznia i złapał go za przegub. - Szybko! - warknął w stronę dwójki nauczycieli. - Dajcie amoniak! Jest w tej apteczce nad biurkiem Marylki!!! Pluto wstał. Geografica z fizykiem na ten widok zaklinowali się w drzwiach. Łorm spazmatycznie połknął powietrze. Pluto pomasował kark i syknął z bólu. - Straszny był ten szczur! - powiedział płaczliwie. - Miał takie oczy... z białymi rzęsami! Patrzył na mnie! Rozglądnął się nieprzytomnie i wskazał ręką na damski kibel. - Tam pobiegł!!! - krzyknął i zaczął płakać. Oremus objął go ramieniem. - Piotr, bądź mężczyzną... - zaapelował do niego czule. Brudną dłonią pogłaskał go po włosach. - Wszystko będzie dobrze... Łorm popatrzył na nich ze wstrętem.

W drzwiach stanął blady Jakubowski, udając, że dopiero teraz zobaczył, co się stało. - Boże... - powiedział i złapał się za serce. - To TEN szczur?! - Jak to: TEN? - zamrugał oczami fizyk. Ala dostrzegła, że Oremus i zwisający mu z ramienia Pluto, mówiąc coś do siebie zbolałymi głosami, pomalutku opuszczają miejsce zdarzenia. Oremus wyciągnął z kieszeni chusteczkę i zaczął nią wachlować towarzysza. - Już trzeci raz widzę tego szczura! - wybuchnął Jakubowski ze złością. - Ile razy chcę oddać mapę, to siedzi w kącie i się patrzy! Może komuś uciekł? - postawił ryzykowną tezę. Łorm spojrzał na niego z politowaniem i beznamiętnie oznajmił: - Trzeba zawiadomić woźnego. Nauczyciele skinęli głowami w niemym przestrachu. - Mogę pójść - zaoferował się Jakubowski takim tonem, jakby niespecjalnie mu na tym zależało. Łorm zmienił spojrzenie na nieco bardziej przyjazne. - Idź - zezwolił łaskawie. Uczeń skwapliwie wykorzystał sytuację i puścił się biegiem przez korytarz. Ala usłyszała jeszcze, jak Łorm mruczy pod nosem: „Co za burdel!...”, potem zapędza do środka kolegów i dokładnie zamyka drzwi. Szczur (jeśliby przyjąć jego istnienie za fakt) był tylko szczurem w korytarzu; gdyby jakimś cudem przedostał się w pobliże siedziby pedagogów, ich reakcja byłaby zdecydowanie ostrzejsza. Kroki Jakubowskiego zbliżały się. Ala wychyliła głowę, położyła palec na ustach i gestem wskazała, żeby ruszył za nią. Rozglądając się jak para szpiegów, pobiegli na palcach w stronę klasy, gdzie pod drzwiami czekali już Pluto i Oremus z kartonowym pudłem. Obaj przestępowali z nogi na nogę i wyglądali na mocno przejętych. - Jesteśmy do tyłu z czasem - sarknął Pluto szeptem i gestem dał znak Oremusowi, żeby otwierał drzwi. Ala poczuła, jak zamiera jej serce.

- Poczekaj! - zaświszczała, łapiąc go za rękaw. - Uśmiechnijcie się! To są urodziny... Wyglądacie, jakbyście mieli coś na sumieniu!... - Ciekawe dlaczego?... - burknął cicho Oremus i nacisnął klamkę. Ali żołądek podszedł do gardła, opanowała się jednak szybko i przywołała na twarz sztucznie krzepiący uśmiech. Oremus pchnął drzwi. Ich oczom ukazała się wbita między oparcie a poręcze krzesła sylwetka Gnidy. Mariola Wszanka omiotła ich podejrzliwym spojrzeniem mętnych tęczówek, łyskających wrogo zza okularów. Napięta twarz przypominała kolorem popiół. Było chorobliwie cicho; klasa wykazywała kliniczne objawy przerażenia. Przy tablicy kurczyła się Niezdybka. Uśmiech Ali znikł, jak starty gumką. - Dzień dobry! - powiedzieli radośnie Oremus z Plutą, spychając ją łokciami za siebie. Pozazdrościła im gwałtownie bezczelności. - Najlepsze życzenia z okazji urodzin! Szczęścia i pomyślności, a co najważniejsze - zdrowia! - oznajmił Pluto bez krzty zażenowania i rąbnął pudłem o biurko. Gnidę zamurowało do tego stopnia, że cofnęła się do tyłu. - Co to ma znaczyć?! - skrzeknęła poirytowana. - Co to za wygłupy?! Zabierajcie to w tej chwili albo pożałujecie! Pluto nie stracił rezonu. - Bardzo nam przykro - tu zrobił uprzejmą pauzę, w trakcie której Gnida wytrzeszczyła oczy - ale musimy uczcić pani urodziny! - dokończył, szczerząc zęby. Szybciutko odwrócił się do klasy i zakomenderował: - Druga be, wstawać, śpiewamy „Sto lat”! Już!!! Raz, dwa, trzy, cztery: sto lat, sto lat niech żyje, żyje... - Proszę się w tej chwili uspokoić!!! - zawarczała Gnida, ale Pluto zawrzeszczał ją swoim „żyje nam”! Machając rękami, przeszedł wzdłuż klasy, gestem zachęcając wszystkich, by podnieśli się z krzeseł. Pierwsi - co zrozumiałe - zareagowali Master z Burakiem i gromko ryknęli dalszą część: „Jeszcze raz, jeszcze raz, niech żyje, żyje nam!”, potem, rozglądając się niepewnie, wstała

Przewodnicząca Mao, potem jej przyboczne, aż w końcu cała klasa jak jeden mąż rozdarła się: „Niech jej gwiazdka pomyślności nigdy nieeeeee zagaśnie!”, łącznie z Niezdyb- ką, dyrygującą sobie do taktu kredą. Gnida tymczasem spopielała jeszcze bardziej. Parokrotnie walnęła dziennikiem o biurko. - Stop!!! - szczeknęła i donośny chór zamarł. Rozległy się jeszcze nieśmiałe pobekiwania samozwańczych solistów, pragnących dokończyć zwrotkę o gwiazdce pomyślności, ale i one szybko umilkły. - Co wy sobie wyobrażacie, matoły?! Moje święto nie jest powodem, żebyście sobie kpili...! Nie dajcie jej dokończyć! - zajęczała Ala w myślach i Oremus, wyposażony zapewne w jakiś szósty zmysł, wyczuł niebezpieczeństwo. - Jak pani może? - spytał z łagodną przyganą. - My? Kpić sobie?... - Mamy dla pani prezent! - obwieścił wesoło Pluto i zaczął otwierać pudło, grzebiąc Gnidzie przed nosem i śmiecąc ozdobną bibułką na biurko. Klasa, stojąca prawie na baczność w ławkach, zamarła w oczekiwaniu na to, co złego za chwilę stanie się z uczniem, który w skandaliczny sposób nadużył Gnidziej cierpliwości. Piotruś jednak na szczęście nie był sam w swoim bohaterstwie. Zza jego pleców wychylił się Jakubowski. - Oprócz prezentu mamy dla pani torcik! - zaszczebiotał. Wyciągnął spod umywalki różowe pudełko z firmowym znaczkiem jakiejś cukierni. Potem splunął na ręce, wytarł je o spodnie i wydłubał z pudła miniaturowy tort, nieco przekrzywiony na jedną stronę i z widocznymi śladami linii papilarnych. Otwartą dłonią przyklepał wystającą masę i oblizał palce. - Dobry... - pochwalił. - Świeczki - rzucił niezbyt głośno Pluto i Oremusowi natychmiast wypadło z rąk opakowanie urodzinowych świeczek. Woreczek pękł i woskowe knotki poturlały się pod nogi osłupiałej Gnidy. Jakubowski ostrożnie wstawił tort do

zapuszczonej umywalki i na czworakach zanurkował pod biurko, przydeptując kolanem wypolerowane czółenko oczywiście przypadkiem. - Przepraszam naj mocniej... Gnida, krzycząc, odskoczyła z krzesłem i zasłoniła się dziennikiem. Z ławki wyszedł Master. - Zrobimy kawusi - zadeklarował. - Maogosia, pomóż... zalotnie błysnął do przewodniczącej prętem aparatu. - Przecież pani profesor nie będzie jeść tortu na sucho! Maogosia zerknęła lękliwie na Gnidę, potem na bałamutnie patrzącego Mastera, który na dodatek bezwstydnie puścił do niej oko, i bez namysłu pobiegła zaparzyć kawę. Jakubowski znienacka wynurzył się spod biurka ze świeczką w zębach. Gnida wrzasnęła po raz drugi i zerwała się z krzesła. - WYNOŚCIE SIĘ STĄD! JUŻ!!! BO PÓJDĘ PO DYREKTORA!!! Oremus obrzucił ją skrzywdzonym spojrzeniem. - Nawet nie popatrzy pani na prezent? Niezdybka, pomóż rozpakować... Niezdybka ostrożnie, jakby zbliżała się do dzikiego zwierzęcia, podeszła do biurka i uniosła wieko pudła. - Ojej, jaki śliczny! - rozczuliła się nagle i wyciągnęła ze środka przepiękny, puchaty, angorowy beret, cały żółty, z haftowanymi na otoku drobniutkimi motywami jakiegoś owada, którego jednak nie dało się z powodu rozmiarów od razu zidentyfikować. Niezdybka pogładziła wyczesaną wełnę. - Śliczny... - powtórzyła raz jeszcze i podała beret Gnidzie. Ta zerknęła na niego z nieskrywaną ciekawością i na moment jakby odprężyła się. Ala przypomniała sobie, że schizofrenicy łagodnieją pod wpływem okazanego im szacunku. Prawie jak normalni... - Prawda, że ładny? - Oremus nachylił się jej przez ramię i Gnida znów podskoczyła. - Na zamówienie... Babcia całą noc dziergała!

- A co to za zwierzątka? - chciała wiedzieć Niezdybka. - Malutkie, słodkie WESZKI!!! - wrzasnął radośnie Oremus i Gnida zachłysnęła się powietrzem. Drżącą ręką przytrzymała się biurka. Rozpaczliwie spojrzała w stronę drzwi. Jak na zawołanie Burak wyszedł z ławki i oparł się o futrynę. - O Boże! Źle się pani czuje? - Jakubowski przytrzymał Gnidę za łokieć, który z odrazą wyrwała. Zataczając się i coś mrucząc pod nosem, podeszła do drzwi. - Szybko, kawy! Dajcie pani profesor kawy! - zawołał Jakubowski przejętym głosem i czule dodał: - Musi pani usiąść. Źle się pani poczuła... Gnida opędziła się od niego wolną ręką i szarpnęła za klamkę. Burak sprawnie ujął ją pod drugi łokieć i razem z Jakubowskim usadzili ją na powrót przy biurku. Maogosia fachowo podsunęła kawę. - Niech się pani napije... - poprosiła usilnie. - Źle się pani czuje... Oremus się trochę wygłupił, ale zaraz panią przeprosi... Grześ, przeproś panią! - Przepraszam!... - zapłakał Oremus i jednocześnie niedostrzegalnym ruchem wrzucił do kawy musujące wapno. Tabletka schowana pod warstwą gęstej śmietanki była niewidoczna i tylko na powierzchni napoju zaczęły pojawiać się podejrzanie pachnące bąbelki. Burak pośpiesznie nakrył kawę dziennikiem. Ala (uspokojona poniekąd reakcją Maogosi, która powyższą misterną operację uznała za przejaw najzwyklejszej głupoty) najeżyła tort świeczkami, podpaliła je i postawiła przed Gnidą. - Proszę! - wydukała, czując w sobie straszliwą determinację. Niech pani zdmuchnie i pomyśli życzenie. Obyś za mniej więcej trzy minuty dostała tak zajebiście spektakularnego ataku, że przejdzie on do legendy i twojej zasranej książeczki zdrowia, a znudzeni licealiści w kiblach, szatniach i na godzinach wychowawczych będą sobie o nim opowiadać przez następne pięćdziesiąt lat. Amen. Zgodnie z planem świeczki spaliły się natychmiast i roztopiły wymięty torcik, zmieniając go w sklęśniętą, różową mamałygę. Gnida wczepiła się paznokciami w biurko i otworzyła usta. Z tortowej masy drobnym kroczkiem wyszła zaspana mucha.

Coś pyknęło nieprzyjemnie. Paznokieć Gnidy złamał się. - Ojej! - wyrwało się Maogosi. - Nigdy już niczego nie kupię w tej cukierni! Trzeba by na nich nasłać sanepid! Wszyscy zgodnie wydali okrzyk oburzenia. Klasa powoli ośmieliła się; uczniowie zaczęli wychodzić z ławek i zgorszonym wzrokiem mierzyli drzemiącego w różowym kremie owada. Ola Mścidełko przymierzyła do lustra beret. Gnida zebrała siły i po raz kolejny rzuciła się do drzwi. - Wypuśćcie mnie stąd! - wycharczała słabnącym głosem Zniszczę was, wy... pieprzona bando smarkaczy...! Ala zaniepokoiła się i nieco zbyt stanowczym ruchem usadziła ją na powrót na krześle. - Musi pani wypić kawę - oświadczyła zdecydowanie. Gnida ściągnęła okulary i zmroziła ją tak przeszywającym, przekłuwającym na wylot spojrzeniem, że Alę przeszył dreszcz. - To ty! - O czym pani mówi?! - zaprotestowała. Trochę zbyt piskliwym głosem, jak na osobę niesłusznie pomówioną. Gnida poderwała się z krzesła. Nikczemny wzrost nieco utrudniał jej zmierzenie uczennicy wyniosłym spojrzeniem, ale zaciekle próbowała. - Ty cholerna, żałosna gówniaro! Myślisz, że na mnie działają wasze sztuczki?! Ala rozpaczliwie miała taką nadzieję, która jednak po tym oświadczeniu zaczęła się rozwiewać. - Nie wiem, o czym pani mówi! - zawołała głośno. Gnida zarechotała. Odchyliła głowę na oparcie i zawyła z uciechy, wstrząsana spazmami śmiechu. - Ta mucha... kawa, tort, beret... he, he, he...! Trafiliście w zły zestaw! Ktoś was oszukał, gówniarze... Klasa wymieniła skonsternowane spojrzenia. - My tylko chcieliśmy zrobić pani niespodziankę... - Ala zmieniła ton na pokorny. - Nie chcieliśmy z pani kpić! - Kpić? - spytała Gnida ostrzegawczo i oczy ponownie się jej zwęziły. - Jak śmiecie ze mnie kpić? Wydaje się wam, że wszystko o mnie wiecie?!

- Nie chcieliśmy, żeby czuła się pani zmanipulowana ani nic takiego... To nie jest żaden spisek, nikt nie chce pani kontrolować, nikt się z pani nie śmieje za plecami, nikt nie sprzysiągł się przeciw pani, żeby pani zaszkodzić... - Ala mówiła jak w natchnieniu, obserwując na powrót szarzejącą twarz, i już wiedziała, że wybrała dobrą strategię. Z ulgą przyjęła fakt, że Burak stanął przed biurkiem i spojrzał na Gnidę wyzywająco. - Nie chcieliśmy, żeby pani się nas bała... - Właśnie - dorzucił Master z przymilnym uśmiechem. Zrobiliśmy taką dobrą kawkę, a pani ciągle czuje się przez nas jakby... zagrożona...! - JA SIĘ NIE CZUJĘ PRZEZ NIKOGO ZAGROŻONA!!! ryknęła Gnida i nagle jej wzrok padł na szklankę kipiącą jakąś burą cieczą. - O Jezus Maria! - powiedział Pluto i zamieszał kawę łyżeczką. - Tak to jest, jak się kupuje w promocji... - Spróbuj! - zachęcił go Oremus. - Bo pani profesor jeszcze pomyśli, że chcemy ją otruć... Pluto siorbnął z łyżeczki i głośno przełknął. Gnida przypatrywała mu się nieruchomo przerażonym wzrokiem. - Trochę kwaśna - ocenił. Po czym nagłym ruchem złapał się za gardło i grzmotnął o podłogę (Ali przemknęło przez myśl, że jeżeli Pluto będzie musiał dziś jeszcze raz zemdleć na zawołanie, to najpewniej dopadnie go wstrząs mózgu). Nikt nie zdążył ochłonąć z zaskoczenia, kiedy rozległo się nieśmiałe pukanie do drzwi. Gnida zerwała się i dopadła klamki. Pluto, budząc powszechną wesołość, podparł się rękami i wstał. Szarpnięte z rozmachem drzwi otworzyły się na oścież i ukazała się w nich Anielka z wielkim bukietem białych frezji. Za Anielką przydreptała ze sztucznym uśmiechem Zielona i trochę uczniowskiego pospólstwa. Gnida zajęczała głucho i cofnęła się. - W imieniu samoządu skolnego, dyrekcji, a w scególności

klasy IIb mam psyjemność złożyć na pani ręce te kwiaty, w uznaniu zasług dla skoły i skolnej społecności i z zyceniami zdrowia, scęścia i powodzenia, i dalsych sukcesów zawodowych, i zeby ten dzień pozostał na zawse w pani sercu! zakończyła Nelly z patosem i wcisnęła Gnidzie bukiet. Ta odskoczyła z krzykiem, kwiaty pacnęły miękko o podłogę. Zapadła cisza, przerywana tylko charczącym sapaniem jubilatki i wyrzekaniem Oremusa, który nie mógł uruchomić laptopa. - I WY TEŻ?! - zaryczała Gnida i kopnięciem posłała frezje w kierunku Anielki. - ZABIERAJCIE STĄD TO ZIELSKO!!! Ala z ekstazą zauważyła, jak Zielona martwieje na twarzy. Pluto wyszedł na środek i wyszczerzył przepraszająco zęby. - Może nie trafiliśmy z kwiatkami, ale za to mamy dla pani niespodziankę, która na pewno się wszystkim spodoba! rozejrzał się wyczekująco: - Pio-sen-kę! Oremus rąbnął pięścią w laptop. Z głośników urządzenia najpierw rozległo się cichutkie cykanie elektronicznego hi-hatu, a zaraz potem zajęczał podkład karaoke w cudownie chałturniczej aranżacji. - Zróbmy przyjemność pani profesor i zaśpiewajmy to wszyscy razem! - zawołał gromko Jakubowski, ukłonił się i zawył: Miłość odchodzi, słyszę znów z twoich ust, zawsze prawda miała jakiś sens... Pluto zwinął żółty beret na kształt mikrofonu, teatralnie przyłożył rękę do serca i zafałszował do Oremusa: Te dni jak bajka, piękne jak tysiąc róż, ty się śmiałaś zawsze, no i cześć! - I wszyscy razem!!! - wrzasnął, machając rękami w stronę klasy: JESTEŚ SZALONA!!! Mówię ci... Gnida wydała nieokreślony odgłos, pośliznęła się na frezjach i

wpadła na Anielkę. Jednym machnięciem tłustej łapy odepchnęła chuchrowatą uczennicę i wybiegła na korytarz. Ktoś krzyknął, chyba chcąc ją powstrzymać; cała reszta w totalnym zapamiętaniu śpiewała discopolo- wy refren. Ala - podobnie jak wszyscy - rzuciła się do drzwi. Widok, który zobaczyła, miała zapamiętać do końca życia. Mariola Wszanka rytmicznie waliła czołem w ścianę korytarza. Wstrząsały nią niewielkie drgawki; pęknięte szkła okularów (czyżby zapomniała je ściągnąć, zanim wzięła zamach?) błyszczały pod obcasem tupiącego konwulsyjnie czółenka. Ala z żalem odwróciła wzrok i popatrzyła znacząco na Oremusa. Ten kiwnął głową i przyciszonym głosem powiedział coś na ucho Przewodniczącej Mao. Potem podeszła bliżej i patrzyła, patrzyła, patrzyła - jak Gnida robi głuche: łup, łup, łup; za nią, za Rybę, za Haskala, za Niezdybkę i jej podobnych, za ciotkę i babkę Mastera, za syna słabo widzącej kobieciny z mięsnego, za bezimienne pokolenia łykających nervosol i płacących za korepetycje - sycąc się triumfem jak najsmaczniejszym drugim śniadaniem, na które z racji intensywnych przeżyć miała coraz większą ochotę. Z transu wyrwał ją trucht obcasów Maogosi, biegnącej w stronę ogłupiałej Zielonej, która na próżno odciągała Gnidę od ściany. - Pani profesor! Pani profesor! Pani Wszanka zawsze ma leki w torebce... Niech pani przyniesie, zanim zrobi sobie coś złego! Zielona puściła się pędem przez korytarz. Wokół otwierały się drzwi innych klas, słychać było krzyki i przerażone szepty; zza pleców uczniów wciąż buchała muzyka do „Szalonej”. Do samookaleczającej się matematycy podbiegł wuefista i po cichej propozycji wyprowadzenia jej na zewnątrz dostał pięścią w żołądek. Zgiął się wpół z komicznym wręcz zdumieniem w okrągłych oczach i prędziutko wycofał. Gnida uniosła twarz do góry i zaśmiała się chrapliwie. Potem otarła krew z czoła i popatrzyła na IIb z nienawiścią. - Pawlacz. - Ala drgnęła, chociaż zaraz wytłumaczyła sobie, że

Gnida nie ma okularów, więc nie zauważy jej w tłumie. Cofnęła się jednak o krok i schowała za Buraka... - Nie chowaj się za Kobiałką, bo nic ci to nie da!... A potem urągliwy szept dotarł do Ali jak podmuch nienawiści: - Cieszysz się, dziewczyno? Chciała odpowiedzieć, że tak, że przeżywa dziką rozkosz, patrząc na krwawy placek, który czerwieni się na ścianie jak pieczątka sankcjonująca urzędowo niepoczytalność, ale zacisnęła usta. To, co się dzisiaj wydarzyło, to nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Nic więcej. Pani Wszanka szuka winnych i akurat ma pretekst do ataku na nie- lubianą uczennicę. - Wiem, że się cieszysz... taka frajda może ci się więcej nie trafić! Zwłaszcza że... - uśmiechnęła się obrzydliwie - ja tu wrócę... Odwróciła nagle głowę, bo nadbiegła zdyszana Zielona. - A ta idiotka czego chce? - mruknęła Gnida, ocierając czoło i schylając się po zdeptane okulary. - Pani Marylko! Pani Marylko, niech pani powie, gdzie pani ma te leki...? Chcemy pani pomóc, kochana... - Leki?! - Gnida dostała tiku i lewa połowa sinej twarzy zaczęła pulsować. - Ja nie biorę żadnych leków, ty przydupasowata, wazeliniarska mendo... Zamieniona w słuch młodzież wydała z siebie mniej lub bardziej tłumione chichoty. Zielona spłonęła rumieńcem. - Niech pani powie! - ponagliła kategorycznie. - Bo sama znajdę! Odsunęła zamek torebki i wsadziła rękę do środka. Gnida odepchnęła ją, torebka poleciała szerokim łukiem i wylądowała u stóp wu- efisty. Ten podniósł ją ostrożnie i naraz odskoczył z wrzaskiem, bo w nogę rąbnął go najprawdziwszy pistolet. Ponad nim wdzięcznym lotem opadało kilka cudnie mieniących się karteczek z napisem: UDZIELAM KOREPETYCJI... - O żeż... Matko Boska... - wyjąkał nauczyciel i rozejrzał się w

rozpaczliwej panice. - Czy ktoś ma przy sobie komórkę? Master jakby tylko na to czekał. - Już dzwonię! - zawołał krzepiąco i wystukał numer pogotowia. Dalej było jak w cudownym śnie. Na korytarz wbiegła dyrekcja, woźny, pani Rysia z bufetu oraz cała reszta uczniów i nauczycieli, których spektakl z różnych przyczyn do tej pory ominął. Mariola Wszanka raz po raz udowadniała, że jest jak najbardziej szalona (jak w piosence, pomyślała Ala wesolutko), a to obrzucając wyzwiskami kolegów matematyków, a to wygrażając uczniom, a to gryząc sanitariusza w ramię. Miotała się, trzęsła, pluła, klęła, darła na sobie odzież i orała paznokciami lamperie, dopóki nie zaaplikowano jej środka uspokajającego i nie odziano w gustowny kaftan, który wbrew oczekiwaniom Ali okazał się zupełnie czysty. I to było jedyne rozczarowanie, którego doznała tego przedpołudnia... Wiadomość o szaleństwie Gnidy rozprzestrzeniła się po szkole lotem błyskawicy. Młodzież była poruszona i uradowana. Co rusz do IIb wpadał ktoś z gratulacjami i wyrazami wdzięczności w postaci wina Cavalier lub ukraińskich fajek. Pluto, Oremus i Jakubowski urośli do miana bohaterów - każdy chciał ich popodrzucać „na pajączka”, poklepać albo po prostu zrobić sobie z nimi zdjęcie. Najchętniej w berecie w weszki. - Kurwa, zrobiłem to! Zrobiłem! - powtarzał jak mantrę Oremus i ściskał kogo popadnie. - Ale nic nie czułem, wyobrażacie sobie? Nie bałem się jej, nie myślałem, co mi zrobi, jak coś pójdzie nie tak... Przecież to było monstrum bez serca! Bez sumienia! Kojarzyła mi się z jakimś orkiem, którego muszę dobić, bo inaczej on dobije mnie... Ala zauważyła, że Jakubowski posłał mu ostrzegawcze psyknięcie. - Oczywiście w przenośni... Orki są bardziej owłosione....

Ala uśmiechnęła się pod nosem na wspomnienie kolegi płaczącego po Jaheirze. Jeżeli życie zaczynało kojarzyć się Oremusowi z Baldursem, to może niebawem wyszlachetnieje mu charakter. Tam wszystko było takie proste, klarowne i honorowe. I przebiegało według ustalonego scenariusza. Dobrzy wygrywali, a źli ginęli, plując krwią na jednakowo kamienne posadzki strzelistych zamków lub umierali od zaklęć drużynowego maga, ściśnięci prostokątną garotą ekranu o wysokiej rozdzielczości... Świąteczny nastrój prysł, gdy w progu pojawiła się Zielona i zbolałym głosem zakazała robienia sensacji z tak tragicznego zdarzenia. Powiedziała to, o czym wiedzieli nieliczni (a czego większość się domyślała). Profesor Mariola Wszanka od lat dzielnie walczyła z poważną chorobą nerwową i - niestety - dziś przegrała tę walkę. A raczej bitwę, bo profesor Wszanka tak łatwo się nie poddaje... Smęcąc tak i nudząc, dotarła wreszcie do najprzyjemniejszej części monologu i powiedziała, że wskutek dzisiejszych wydarzeń profesor Prześniak jest kompletnie wytrącona z równowagi i nie może prowadzić zajęć, w związku z tym prosi o wyrozumiałość i chwilę przerwy do godziny 10.30. Dalsze słowa Zielonej zagłuszył już dziki wrzask i wychowawczyni, zgodnie z oczekiwaniami, wycofała się na korytarz. Klasa ponownie mogła poświęcić się nagabywaniu swoich bohaterów. Ala podeszła do Oremusa, cmoknęła go w ucho i szeptem poprosiła, żeby nie gadał za dużo, bo sobie zaszkodzi. Oremus trochę posmutniał, ale nie zaprotestował. Potem przecisnęła się łokciami przez ścianę fanek Piotra Pluto. Poklepała go z uznaniem po potylicy - co nie było zbyt szczęśliwym pomysłem, bo Pluto syknął i wskazał palcem wielkiego guza - i wsunęła mu do kieszeni karteczkę z kategorycznym poleceniem, żeby wraz z Jakubowskim i Oremusem przyszli dziś wieczorem do Szyma i żeby się nie gniewał, ale lepiej będzie, jeśli do końca dnia nikt ich razem nie

zobaczy. Potem uściskała Jakubowskiego, Niezdybkę, z lekkim obrzydzeniem - Maogosię, jej koleżanki, a nawet Olę Mścidełko i Prytę; i wreszcie, skinąwszy głową na Mastera i Buraka, udała się w stronę ulubionego azylu. W damskim kiblu zaryglowali drzwi rozbitą umywalką i bez słowa padli sobie w objęcia, niestety - za sprawą skrajnego wyczerpania - odruch ten pozbawiony był erotyzmu. Obudził ją bezduszny łomot. Ala przetarła oczy, uświadomiła sobie, że chyba zasnęła, leżąc na styropianie, na pleśniejących od wilgoci płytkach kibla, z jedną ręką zanurzoną we włosach Mastera, a drugą na karku Buraka. Obaj, przytuleni do jej boków jak dwa koty, na dźwięk walenia w drzwi skrzywili się i rozejrzeli nieprzytomnym wzrokiem. Parowało z nich przyjemne ciepło i rozleniwienie. Master popatrzył na zegarek, ziewnął rozkosznie i przyjął poprzednią pozycję, to znaczy wymościł sobie zaciszny dołek w okolicach jej żołądka i położył tam głowę. Ala, klnąc w myślach na dobijającego się intruza, zrzuciła z siebie głowę, dwie pary rąk i jakąś nogę, po czym usiadła. - Ktoś puka - zauważyła niezbyt odkrywczo. Burak czule otarł się policzkiem o jej sweter i popatrzył tęsknie. - Myślisz, że to policja? Walenie w drzwi powtórzyło się. - Lepiej otwórzmy. Zaraz i tak musimy wracać na lekcję... Okienko z okazji dnia świra się kończy... Burak usiadł ze złością, przeciągnął się i pewnym krokiem podszedł do drzwi. Ala z Masterem wstali i solidarnie kopnęli styropian w kąt. - No, nareszcie! - sarknęła Ryba, pakując się do środka. - Co tak długo? Ala zamrugała oczami. - Przecież jesteś na zwolnieniu!

Podeszła do Kasi i mocno ją uścisnęła. Ryba odwzajemniła uścisk. - Dlaczego wyłazisz z domu? Kasia zapaliła LM-a, zyskując tym samym czas na odpowiedź. - Musiałam coś załatwić... - bąknęła wymijająco i popatrzyła w bok. Wyglądała bardzo ładnie, ale jakby szczupłej i poważniej. Oczy pod delikatnym makijażem były smutne i zgaszone. Słyszałam! - uśmiechnęła się i na moment spod przygnębionej maski wyjrzała dawna Ryba. - Żałuję, że mnie ominęła taka jazda! To musiało być piękne tak patrzeć, jak rozwala sobie łeb!... - Było - zgodziła się Ala i jeszcze raz spojrzała na przyjaciółkę. Coś zmieniło się w jej wyglądzie; przez moment szukała właściwego określenia, aż wreszcie poratował ją żargon rodem z „Avanti”: Ryba była stonowana. Żadnych odsłoniętych mimo mrozu nóg, żadnego eksponowania tatuaży, żadnych dekoltów, bransoletek i kolczyków z czaszkami czy też - o zgrozo żadnych naszywek „Kill them all” czy innych „fucków”, po prostu kulturalna panienka z dobrego domu. Dopasowane dżinsy, ohydnie poprawny sweterek ze ściągaczem, czyste paznokcie i włosy związane gumką. Brakowało jeszcze, żeby przestała pić, palić i mówić „kurrrwa”. - Coś ty z siebie zrobiła? - zapytał spokojnie Master. - Ja miałem pytać, czy nikt ci nie umarł... - Burak usiadł na desce sedesowej i otaksował koleżankę beznamiętnym spojrzeniem. - Jesteście wredni... - I szczerzy - odparł Burak z godnością. Ala, przewidując zbliżającą się kłótnię, wyprowadziła Rybę za drzwi. - O co chodzi? Ryba, przedłużając ciszę poprzez długi mach LM-em, popatrzyła na Alę z determinacją. - Boję się... - Czego? - Że on tu już nie pracuje... - Haskal? - Jak przez mgłę Ala przypomniała sobie, że podczas

zbiegowiska na korytarzu nie zamajaczyła jej nigdzie niedźwiedziowata sylwetka. - Zapytałam się, czy będzie odrabiana etyka, ta, której nie było przez awarię kotłowni. Zielona powiedziała, że nie wie, bo musi porozmawiać z Narkozą... to o co chodzi? Co ma do tego Narkoza? Mówię ci, że już go wygryźli... - A dlaczego nie zapytałaś o Haskala? Ryba popatrzyła na nią karcąco. - Głupia jesteś? Mam znowu słuchać o robieniu laski w kiblu albo o czymś podobnym...? Ala popatrzyła na nią trzeźwo. - No to idziemy razem... - zadecydowała i wyciągnęła przyjaciółce z zębów papierosa. Wrzuciła go do doniczki z palmą. - Palisz na korytarzu... - upomniała ją przezornie i pociągnęła w stronę pokoju nauczycielskiego. Przed drzwiami, zawzięcie wymachując ręką zaciśniętą na Misiu Yogi, Zofia Prześniak podniesionym głosem tłumaczyła coś wicedyrze. Ala i Kasia ukłoniły się grzecznie. Ala nie zdążyła jeszcze otworzyć ust, kiedy wicedyra wyciągnęła palec i pokiwała na Kasię przyjaźnie. - O, i jest nasza zguba... - ucieszyła się basem. Zosia zdobyła się na uśmiech, od którego pewnie rozbolała ją twarz. Ryba zrobiła minę, jakby chciała uciekać. - Kochanie - zaczęła wicedyra, nie zważając na to, że Ryba groźnie przymrużyła oczy - chciałabym ci serdecznie pogratulować. - Wyciągnęła upierścienioną dłoń, którą uczennica uścisnęła końcami palców i to dopiero po tym, jak Ala stanęła jej na stopie. - To naprawdę wspaniałe, że umiesz wykorzystać swoje zdolności! Zostałaś doceniona przez wyjątkowo surowe jury... Pragnę jeszcze dodać, że jesteś jedyną wyróżnioną osobą z naszej szkoły, co tym bardziej nas cieszy! Ryba zaczęła przestę- pować z nogi na nogę. Wyraźnie się niecierpliwiła. - Myślę, że twój talent nadal będzie się tak pięknie rozwijał. Pod opieką tak znakomitego pedagoga, jak profesor Prześniak, której też według mnie należą się podzię-

kowania za ten wspólny sukces! - zakończyła entuzjastycznie wicedyra, a Ryba ogłupiały wzrok zatopiła w wybrzuszonych źrenicach polonistki. - Nie rozumiem... - wybąkała. - Co tu jest do rozumienia? - Wicedyra rozłożyła ręce w pytającym geście. - Twoje zasługi to ciężka praca pani profesor. Już drugi rok. Nie jesteś chyba tak zadufana w sobie, żeby myśleć, że do wszystkiego do- szłaś sama?... - zawiesiła głos i spojrzała na Rybę badawczo. Potem poufale klepnęła Kasię w ramię i stwierdziła: - No, ja już muszę lecieć... pogadajcie sobie. Wyszczerzyła służbowo zęby i stukając kozaczkami z różowego jedwabiu, oddaliła się. Ryba skierowała w stronę Zosi mordercze spojrzenie. - Jak pani nie wstyd? Dopisała pani swoje nazwisko do zgłoszenia... Zosia zarumieniła się delikatnie, ale zaraz z godnością zadarła głowę. - Czyli wychodzi na to, że zrobiłam ci przysługę. Chciałaś wysłać niekompletne dane. - To były moje dane! - krzyknęła Ryba zapalczywie. - Moja decyzja! Moja praca! Zosia obejrzała się nerwowo. - Ciszej, proszę!... - Nie ma pani oporów, żeby żerować na czyjejś pracy?... Polonistka nabrała tchu. - Przyznaję, iż nie wierzyłam, że ci się uda, że miałam w stosunku do ciebie sporo zastrzeżeń, ale to w tej chwili się nie liczy... Mamy spędzić ze sobą jeszcze półtora roku. Po co się kłócić? Ala ścisnęła Rybę za ramię i bezgłośnie dała jej znak, żeby zostawiła to pytanie bez odpowiedzi. Odchrząknęła. - Czy możemy się zobaczyć z profesorem Haskalem? - zapytała jak gdyby nigdy nic. Na usta Zosi wypłynął kwaśny uśmieszek. - Profesor Haskal już tu nie pracuje - oznajmiła, siląc się na ton pełen zawodu. Ryba pobladła i kurczowo ścisnęła Alę za rękę.

- Jak to? - wydyszała, ledwie poruszając wargami. - Jak to nie pracuje?...

- Zwolnił się. Ala przytrzymała Rybę, bo przestraszyła się, że ta zaraz upadnie. Zosia przyglądała im się wyrozumiale. - Więc nie będzie etyki? - Będzie... ze mną. Ryba o mało co nie zmiażdżyła przyjaciółce palców. - Z panią?! - jęknęła płaczliwie. Zosia potwierdziła uroczystym skinieniem głowy. - Ktoś musi... - dodała i z ukontentowaniem popatrzyła na segregator. Ryba stała przez chwilę bez ruchu, jak wmurowana w podłogę, w końcu wyrwała rękę i pobiegła korytarzem do wyjścia. Ala w rozterce miotnęła się parę razy w różnych kierunkach, wreszcie puściła się biegiem za Rybą. - Przekaż Materlak, że za chwilę zaczynamy lekcję! - zawołała Zosia. - Ma zwolnienie! - odwrzasnęła Ala i pogalopowała co sił w nogach za uciekającą. Wypadła przed szkołę na zaśnieżone boisko, dygocząc w cienkim swetrze i rozglądając się dookoła. Ryba sadziła wielkimi krokami przed siebie, również odziana w sweter i również dygocąca. Ala mogła się założyć, że wie, dokąd idzie. Rzuciła się za nią wściekłym sprintem. - Rybaaaa!!! - zawołała przeciągle, ślizgając się w przemokniętych tenisówkach. - Stój!!! Dysząc z wysiłku, dogoniła ją i złapała za ramię. - Stój! - wyrzęziła, odwracając jej twarz w swoją stronę. Ryba, czekaj... pomyśl chociaż jeden raz, co ci to da, jak do niego pójdziesz... Kasia spazmatycznie łykała zimne powietrze. Wyglądała na bliską płaczu. - Nie wiem! - Z ust buchały jej konwulsyjne obłoczki pary. Stało się to, czego tak strasznie się bałam... Wyrzucili go przeze mnie! Rozumiesz?! - Ogarnęła ją bolesnym, natarczywym

spojrzeniem. - Bo założyłam się o paczkę fajek, że go pocałuję!... - Ryba, to nie tak... - Właśnie tak! Dokładnie tak! Nigdy sobie tego nie wybaczę!!! Najpierw go dręczyli, obrażali, jakby był jakimś cholernym pedofilem, a potem zmusili, żeby odszedł!... - A jeśli on sam zrezygnował, żeby dali ci spokój? - wyrzuciła Ala jednym tchem i aż zatkało ją z przerażenia, że powiedziała coś takiego. Ryba patrzyła na nią, czekając, że zaprzeczy. Potem zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu, jakby chciała zacząć wrzeszczeć w niebo. - Może mi się tak zdaje, ale najpierw mówił, że nic ci nie zrobią, potem pisał w liście, potem nagle wszyscy zrobili się dla ciebie tak do wyrzygania sympatyczni... Może to przez ten konkurs, ale nie wierzę do końca... Wtedy tylko Narkoza byłaby dla ciebie miła, ale Zielona?... A wicedyra z tym „kochaniem”? Pamiętasz, co mówiły tydzień wcześniej... Ryba potrząsnęła głową, z której osypało się kilka płatków śniegu. - Ale dlaczego? Ala zastanowiła się intensywnie. - Bo ma dużo pieniędzy. I do tej szkoły może chodzić, ale nie musi, bo mu generalnie wali jakieś marne parę złotych za uczenie etyki, na którą chodzi pięciu uczniów z całej budy... No i jeszcze uczy historii, ale też chyba tylko w kilku klasach... Kasia wytrzeszczyła oczy z niedowierzaniem. - Więc on to zrobił dla mnie?! - Cholera wie... Ciesz się, jakby co. Ryba potarła zziębnięte ramiona i ku uldze Ali zawróciła w stronę szkoły. - Ty podła świnio... - powiedziała naraz zupełnie poważnie. Skąd wiedziałaś, co było w liście? Ala schowała skostniałe ręce do kieszeni. - Pisał przy mnie - mruknęła półgębkiem. - Widocznie mi ufa. - Jakby ci ufał, toby odpisał na mój list. - Nagle przystanęła z zaciętą miną i przygryzła wargi. - Nie, nie... ja muszę to

wiedzieć. Wracam. Idę do niego. Próbowała ją powstrzymać, ale Ryba była nieubłagana. - Luśka, muszę to wiedzieć... po prostu muszę! - Zastanów się! - Nie mogę tak zostawić faceta, który przeze mnie rezygnuje z pracy. Obróciła się na pięcie i pobiegła, szczękając całkiem dosłyszalnie zębami. - Przyjdź o szóstej do Szyma!!! - krzyknęła za nią Ala. Zgrzebny sweterek Ryby właśnie znikał we mgle prószącego śniegu. Ale poruszyła palcami w tenisówkach, rejestrując bez zdziwienia, że zupełnie przemokły. Podciągnęła golf tak wysoko, jak tylko się dało i mrużąc oczy przed nacierającym wiatrem, pomaszerowała z powrotem. @ Za piętnaście szósta stanęła pod „Łosiem”. Burak już na nią czekał, dłubiąc czubkiem tatr w lodowej skorupce chodnikowego śniegu. Podszedł do Ali raźnym krokiem i szybko pocałował zimnymi ustami. - Gdzie Master? - spytała. Westchnął teatralnie. - Master, Master... Dlaczego, jak cię całuję, pytasz mnie, gdzie jest Master? Co on jest? Kontrola jakości? Uśmiechnęła się z mściwą satysfakcją. - A co? Krępujesz się przy nim? Przecież się kochacie... - My się strasznie kochamy, ale pewne czynności lubię wykonywać w intymnej atmosferze... He, he... - zarechotał i wskazał palcem przed siebie. - Jest! No... nie wiem, czy się tak ucieszysz - powiedział złośliwie i skupił się na obserwowaniu jej twarzy w chwili, gdy ujrzała doklejoną do swojego drugiego chłopaka Anielkę. Zmełła w zębach przekleństwo. - Pełna konspiracja... - szepnął jej do ucha Burak. - Nie

możesz dać po sobie poznać, że coś jest nie tak. - Mam nadzieję, że zerwie z nią w tym tygodniu - wysyczała Ala przez zęby. - No nie wiem... - podjudzał Burak, cały czas się uśmiechając. - Może w tym, może w następnym... Sama rozumiesz, że im później, tym lepiej. Nawet taka kretynka jak Nelly jest w stanie pokojarzyć niektóre fakty i dojść do wniosku, że ktoś ją perfidnie wykorzystał. Master zbliżał się, machając ręką na powitanie. Ku bezmiernemu wzburzeniu Ali Anielka również wyciągnęła suchotniczą rączkę i pokiwała do nich zalotnie. - Bezczelna - mruknęła Ala i powodowana prymitywną chęcią odwetu objęła Buraka w pasie. - O, jak miło, że jesteście! - zawołał Zenon i wykorzystując zaaranżowaną scenkę, przyciągnął ją do siebie ruchem, który Ala jeszcze niedawno uznałaby za mocno swawolny. Teraz jednak pozostało jej tylko szczerzenie zębów w uśmiechu i uparte omijanie wzrokiem konkurentki. - No, Nelly! - zawołał Master i z rozmachem klepnął ją w pośladek (dżinsowy, z ewidentnie second-handową naszywką: U.S. ARMY i ułożonym ze zmętniałych brylancików helikopterem). - To nie miejsce dla takich dziewczynek jak ty! Wracaj do domu! Ala pomyślała, że na miejscu Anielki dałaby mu w twarz, jednak Nelly należała chyba do kobiet bardziej uległych, więc tylko wydała z siebie protestujący okrzyk. Potem posłusznie uwiesiła się mu na szyi i wpiła na pożegnanie w spierzchnięte wargi. Ala popatrzyła z zainteresowaniem na chodnik i uniosła wzrok, gdy skończyli. Nelly pomachała do nich raz jeszcze i, ku wyraźnej uldze wszystkich, zniknęła za zakrętem. Master podniósł z ziemi czystą grudę śniegu, wsadził ją sobie do ust i wydymając śmiesznie policzki, wypluł. - Co robisz? - spytał Burak bez zainteresowania. - Dezynfekuję się - wyrzęził Master. - Zatrułem się wczoraj fluidem.

- Nie trzeba jej było tak zjadać - odezwała się Ala kąśliwie. Machnął ręką. - Dobrze ci mówić... cały dzień bolał mnie żołądek... O mało co się nie porzygałem. Ala rąbnęła hałaśliwie w klamkę i weszła do „Łosia”. Ogarnęło ją ciepło i ta nieuchwytna, rozkosznie zgnuśniała atmosfera znajomej knajpy. Cichutko bluzgający Busta Rhymes, powiew klimatyzacji i zapach Wściekłego Psa. Ściągnęła płaszcz. - Cześć! Odziany w sterylną biel koszuli Szymo groźnie potrząsał shakerem. - Cześć, Lusia! Przyjdzie dzisiaj Ryba? Ala wzruszyła ramionami. - Nie wiem! Z cichym popierdywaniem z shakera wypłynął gęsty alkoholowy krem i łagodnym skrętem osiadł na dnie kieliszka. - Ktoś na nią czeka... Ala szarpnęła głową w bok i jej oczom ukazał się bohater prowadzonych w napięciu rozmów o miłości i poświęceniu. Zgarbiony, nieruchomy, ze wzrokiem wbitym w kieliszek martini z tonącym kółkiem limonki... Wyglądał jak człowiek kompletnie zagubiony. Dramatyzmu dodawał mu góralski sweter z wywiniętym golfem i szlaczkiem jelenich poroży na piersiach. - Przyniosłem mu fotel - wyjawił Szymo niechętnym szeptem. - Powiedział, że albo dostanie fotel, albo połamie to dziadowskie krzesełko... - Wzruszył ramionami. - To mu przyniosłem. Co będę z wandalem dyskutował?... Ala podeszła do stolika. - Dzień dobry, panie profesorze - wygłosiła grzecznościową formułkę i znowu sobie uświadomiła, że naprawdę bardzo go lubi. - Cześć. Pana profesora na razie możesz sobie darować. - Wiem. Popatrzył na nią, a potem na martini.

- Mój autorytet pewnie sięgnął dna...? - Owszem. Wolałabym pana nad słoikiem śliwkowych powideł nabieranych pasztetówką albo czymś równie mało finezyjnym... Skinął głową z uznaniem. - Pasztetówka jest dobra. To taki synonim ordynarnych wędlin... Uśmiechnęła się. - Uwielbiam powidła i uwielbiam pasztetówkę - ciągnął dalej dlatego nie widzę powodu, żeby ich nie łączyć. Salvador Dali z tego samego względu malował żonę z kotletami na ramionach. - Naraz zmienił ton: - Czy słusznie oczekuję tu na Katarzynę Materlak? - Niech się pan nie martwi. Przyjdzie - zapewniła Ala. - Nie zrozum mnie źle.... - zastrzegł pośpiesznie. - Mam dla niej dyplom. - Z konkursu? Skinął głową. - Wiedziałem, że to wasz... że tak powiem... lokal, więc przyszedłem. Miło tu. Co prawda nie cierpię rapu, ale to ten z tych lepszych: funty zmieniają się średnio raz na trzydzieści sekund... Ala zastanowiła się, czy jest wstawiony, czy tylko zmieszany zaistniałą sytuacją. - Umówiliśmy się z przyjaciółmi - wyjaśniła. - Świętować sukces? - Ściągnął okulary i popatrzył im drwiąco w oczy. - Mimo całej sympatii dla was, uważam, że jesteście młodymi potworkami. Ala znieruchomiała. - To było klasycznie podłe, niskie i absolutnie, absolutnie bezwzględne. - Bezwzględne? - odezwał się niespodziewanie Burak, stając obok niej. - A Mariola nie była wobec nas bezwzględna? - Nie. Ona była chora. Jest chora. - No to trafiła do szpitala. Haskal popatrzył na niego bez uśmiechu. - Gwarantuję, że po takich urodzinach sam byś tam trafił... Co

wy sobie wyobrażacie? Że to kreskówka...? Film z Segalem...? Jakaś pieprzona gra komputerowa...? Mogliście ją zabić. - Gdybyśmy chcieli ją zabić, wyrzucilibyśmy ją przez okno oświadczył świeżo przybyły Master i oskrobał zabłocone glany o parapet. - No coś ty? Z parteru? - skrzywiła się Ala. Michelin posłał jej mordercze spojrzenie. - Was to bawi? Ala wyobraziła sobie kwilącą Gnidę, która drapie paznokciami w zakrwawiony asfalt. - Teraz pewnie powie pan, że to mogła być nasza mama, albo coś w tym rodzaju? - Przestań, bo mnie mgli... Haskal przewrócił oczami. - Jak już o tym mówimy, to bez wątpienia JEST czyjąś mamą, ma- tołki. Ale pomijając zemstę potomnych... - ...obciążonych dziedziczną schizofrenią... - wtrąciła Ala i zaraz zamilkła, bo profesor zrobił taki ruch, jakby chciał w nią rzucić kieliszkiem. - Czy do was nie dociera, co zrobiliście...? - Coś złego? - odgadł Master. - Coś skandalicznie złego, wy sadystyczne, obmierzłe gnomy! Zrobiliście wiwisekcję... Operację na żywym króliczku doświadczalnym! Bez znieczulenia, bez skrupułów! - warknął. Wkurza mnie to tym bardziej, że sam wam w tym pomogłem. Powiedziałem wam, że jest chora, że nienawidzi frezji... Do jasnej cholery, dlaczego jak mówię o frezjach, to robicie jakąś zwyrodniałą szopkę z tortem, muchami i jakimś koszmarnym beretem w weszki?!... Jezu, co za kicz...! - Pan się czepia szczegółów - wytknął mu Burak ze spokojem. - Jak są urodziny, to musi być tort. A do tortu prezent. - Mówisz o berecie czy o muchach? A może o kawie z wapnem?... - O wszystkim. Musieliśmy mieć pewność, że zadziała. Poza tym kawa z wapnem jest bardzo zdrowa, bo kawa wypłukuje wapno, a jak się wrzuci wapno, to mniej się go wypłucze... Haskal prychnął i popatrzył w okno. Master podrapał się w

zamyśleniu po nosie. - Obraził się pan na nas? - Nie - odparł po chwili. - Doszedłem tylko do wniosku, że was nie znam. Nie rozumiemy się. Ala westchnęła. - To co mieliśmy zrobić? Grzecznie ją poprosić, żeby poszła się leczyć?... A może nic nie mieliśmy robić, żeby nas zapuszkowała na drugi rok? Uśmiechnął się gorzko. - O, widzę, że przerabialiście mój życiorys... - Za co pana posadziła? - zaciekawił się Master. - Stare dzieje... Zresztą zmieńmy temat, bo ta rozmowa do niczego nie prowadzi, chociaż bardzo żałuję... Nie zdążył dokończyć, bo do środka wpadła zdyszana Ryba. Na szczęście ubrana była po swojemu: z nosa straszył kolczyk, a wyzywająca spódniczka mini odsłaniała imponujące, okratowane czarnymi kabaretkami nogi. - Jest tu? - spytała bez tchu. - Gdzie twoje grzeczne ubranko? - zagadnął Burak z niewinną miną. - Zmokło - burknęła Kasia i naraz jej wzrok padł na Haskala (gdyby ktoś w tym momencie poprosił Alę o scharakteryzowanie tego spojrzenia, uznałaby, że jest ono wzruszone i najzwyczajniej w świecie głodne). Łomocąc obcasami o parkiet, podbiegła do stolika i po chwili wahania usiadła. - Byłam dzisiaj u pana - zaczęła pośpiesznie - ale pana nie było i... - Zmokłaś - dokończył Haskal. - Bardzo mi przykro. Nachylił się do swojej listonoszowej torby i wyciągnął obleczony w koszulkę karton. - Proszę, oto twój dyplom... a raczej kopia... Nie chcę podkreślać swoich zasług, ale gdyby nie moja brutalna interwencja, pewnie w ogóle byś go nie zobaczyła. Oryginał zabrała pani Prześniak i wpięła do teczki z napisem: Awans zawodowy. Prócz tego awansuje niebawem na innej płaszczyźnie, bo doszły mnie słuchy, że robi doktorat.

- Co?! - zawołała Kasia z oburzeniem. - Robi doktorat. - Popatrzył na nią wesoło. - Podejrzewam, że od jakiegoś czasu miała na tym punkcie kompleks... - Więc ona moim wyróżnieniem uskutecznia jakieś ambicje zawodowe? - Trochę skromności. Nie tylko twoim. Ryba z rozdrażnieniem popatrzyła na sztywny karton. - Nigdy, przenigdy nie wezmę udziału w żadnym konkursie. Haskal dopił martini. - Tak w ogóle, to gratulacje... Miałem okazję zagłębić się w lekturze na temat poety młodopolskiego. Jestem pełen uznania. - Podobało się panu? - Szczerze? - Bardzo szczerze. Haskal wstał i zaczął zakładać płaszcz. - Wartość merytoryczna żadna... - oznajmił, zapinając guziki. Podejście do zagadnienia mocno wtórne i tendencyjne; problem potraktowany skrótowo i niechlujnie. Sformułowania nieco banalne, ale za to odważne. Całość dość charakterystyczna dla osoby młodej, zdolnej, oczytanej i pobieżnie zainteresowanej tematem. Kasi zrzedła mina. - I coś jeszcze: pomimo wielu braków dysponujesz znakomitym stylem, piszesz zajmująco, gładko i dowcipnie. Wręcz poczułem się uwiedziony... Oczywiście jako czytelnik. Ryba powiodła za nim oczami, w których migotały iskierki rozrzewnienia. Pod wpływem impulsu chwyciła go za przegub. - Niech pan jeszcze zostanie - poprosiła. - Chyba muszę panu coś strasznego powiedzieć... Haskal podążył za jej spojrzeniem i Kasia puściła rękę. - Czy ja cię w jakiś sposób zachęciłem do tak zaawansowanych zwierzeń? - spytał trochę oschle. - Nie lubi się pan spoufalać z uczniami? - Nie jesteście już moimi uczniami. - Obawiam się, że zawsze będziemy. - Skoro tak, to faktycznie nie powinienem się spoufalać,

zwłaszcza że raz próbowałem, a ty ciągle stosujesz wobec mnie zwroty grzecznościowe. Ale jeżeli tak ładnie nalegasz, naruszając moją nietykalność fizyczną, to zostanę. - Ściągnął płaszcz i przewiesił go przez oparcie fotela. Usiadł i skrzyżował ręce na stoliku: - No więc o co chodzi? Ryba popatrzyła błagalnie na Alę. - Muszę? - Bezwzględnie - odparła, schodząc z drogi Masterowi z Burakiem, którzy przytaszczyli dodatkowy stolik i podsunęli go Haskalowi pod łokieć. - Więc to aż takie straszne? Ryba skinęła głową. Haskal odwrócił się w stronę baru. - Poproszę jeszcze jedno martini! Master z Burakiem przynieśli krzesła. Ala usiadła naprzeciw Kasi; Master i Burak tradycyjnie otoczyli ją z obu stron. - I cztery piwa! - dorzucił Master, sadowiąc się. - Jeżeli mogę... to czy byłby pan skłonny najpierw wyjaśnić powody, dla których już pan nie pracuje? Nie odpowiedział od razu. Objął palcami pusty kieliszek, przez który przesączało się światło pachnącej cynamonem świecy. Twarz Ryby napięła się. - Po prostu: zwolniłem się. - Powiódł po nich spokojnym wzrokiem. - Jak wiecie, trochę mnie do tego nakłaniano, ale ostatecznie sam podjąłem decyzję. Uznałem, że dla ubezpieczenia i państwowej posady można zrobić dużo, jednak to, co stało się w ostatnich dniach udziałem moim i szanownej koleżanki - skłonił się w stronę Kasi - przekroczyło wszelkie kryteria dobrego smaku. Rozumiem chęć niszczenia z pobudek ideologicznych i zwykłej, przyrodzonej zawiści, ale środki użyte do tak zwanego wygryzienia były naprawdę obleśne. Oskarżenie o molestowanie to dla nauczyciela najlepszy wilczy bilet, jaki można sobie wymarzyć. Pracy z taką opinią nie dostanie się nigdzie. Nieważne są fakty, liczy się samo to magiczne słowo. Molestant to w domyśle pedofil, bo przecież w szkole uczą się dzieci. - Popatrzył na Kasię zza okularów. Nawet takie duże i sympatyczne... Szczerze mówiąc, miałem

ochotę wytoczyć sprawę o pomówienie, którą wygrałbym szybko i bezboleśnie, a potem ostentacyjnie poszastałbym sobie pieniędzmi z odszkodowania. - Oparł się wygodniej o fotel. Jedyny minus takiego scenariusza to czas, w trakcie którego zniszczono by mi doszczętnie opinię, a szanowną koleżankę zapewne doprowadzono by do ekstremalnych zachowań, przy których drink z babcią Helenką to - wybaczcie mi niezręczne porównanie - mała wódka... - W puszce... - wtrącił Master. - Jak najbardziej w puszce; nie zapominajmy, że koleżanka jest koneserem. - Ręka Ryby znieruchomiała przy obdartej paczce LM-ów. - Stosuje wyłącznie szlachetne używki - dorzucił i podał jej ogień. Ryba zapaliła i wokoło rozszedł się autentyczny zapach palonej smoły. - Cudownie - udał, że z rozkoszą wciąga powietrze. - Czuję się jak na wakacjach... Stoję w korku, z nieba leje się żar; spaliny, aromat rozgrzanych opon... Obok drogowcy wylewają świeży asfalt, a na poboczu tabliczka: „Witamy na Śląsku” ... - Przeszkadza panu dym? - spytała Ryba z przekąsem. - To nie jest dym... Na okularach zbiera mi się sadza. - Będzie pan miał fotochromy - wyszczerzył się Master. - Obawiam się, że od razu przeciwsłoneczne. Kasia z rozmachem zgniotła LM-a w popielniczce. - Ależ czemu...? Od razu tak emocjonalnie? - zgorszył się Haskal, smakując leniwie martini. - Z niepokojem stwierdzam, że przejawiasz skłonności autodestrukcyjne. Odrobina stresu, a ty już pijesz, zabierasz się do prób samobójczych albo rezygnujesz z papierosa na rzecz komfortu zrzędliwego, starszego pana, któremu tylko schlebiasz swoją reakcją... - Popatrzył jej przeciągle w oczy i mówił dalej: - Dawno nie spotkałem kogoś tak absurdalnie skrajnego jak ty, droga Katarzyno... Posiadasz wszystkie uroczo naiwne cechy młodej generacji; surową ocenę czyichś zachowań, kontrastowe widzenie świata... Bunt. Sprzeciw wobec wszystkiego, co śmie cię ograniczać. Zero hamulców w tępieniu zła i nieprawidłowości - wymieniał uroczyście, a potem błysnął zębami w

cynicznym uśmieszku: - Nie obraź się, ale twoja mentalność przypomina mi program wyborczy... Jak to brzmi...? Zero tolerancji? Ryba obrzuciła go spojrzeniem, w którym migotało coś na kształt pogardliwego oburzenia. - Dziękuję, że otworzył mi pan oczy - odparła zgryźliwie. - Drobiazg, moje dziecko. Zapadła cisza. Szymo bezszelestnie usunął ze stolika pusty kieliszek i pląsając z tacą między krzesełkami, oddalił się w głąb sali. Ala spróbowała przeszywająco mroźnego portera. - Więc pan umówił się z władzami naszej kochanej placówki, że odchodzi pan dobrowolnie i po cichu, ale za to bez ogona w postaci plotki o molestowaniu? Zabrzmiało pobłażliwe: hm, hm, hm. - Och, molestowanie to plotka z wielkim ogonem i nie da się go tak łatwo kurtyzować... (- Czy on przeklina? - chciał upewnić się Burak, nachylając się Ali do ucha). - W zamian za to mogłem na dyrekcji wymusić jeszcze jedną istotną rzecz, o której głośno nie powiem, ale która bardzo mnie usatysfakcjonowała.,. - Żeby dali Rybie spokój? Na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie. Ryba wlepiła oczy w stół i czekała. - Tak - potwierdził po chwili. - Ktoś wam o tym powiedział? Ala pokręciła przecząco głową. - Domyśliliśmy się po reakcji. - Zaczęli jej nadskakiwać? - Dokładnie - potwierdziła Ala. Kasia wciąż kontemplowała politurę. Haskal uniósł kieliszek. - I tak miało być - mruknął i zanurzył usta w złotawym płynie. Zagryzł zęby na limonce i połknął ją jednym haustem. - Uwielbiam, kiedy ludzie się mnie słuchają - dodał tonem znużonego rozbawienia i delikatnie trącił Kasię wielkim palcem. - Mam nadzieję, że cię nie uraziłem, Katarzyno? Ryba uniosła wzrok.

- Nie. - Pytam, bo jesteś niebezpiecznie cichutka. - Przygotowuję się psychicznie, żeby urazić pana... Z udanym przerażeniem uniósł brwi. - Ach... TYM strasznym? - Na wypadek gdyby przestał się pan do mnie odzywać, proszę mi tylko powiedzieć, dlaczego nie odpisał pan na list? Bez wahania wskazał kieliszkiem na Alę. - Przez nią. Patrzyła na mnie wzrokiem sępa ścierwnika i czekała na odpowiedź. Pomyślałem, że skoro dostałaś wyróżnienie na literackim konkursie, to nie mogę napisać niczego w pośpiechu, bo zrobię błąd stylistyczny i stracę do reszty swój nadwątlony autorytet... Ryba po raz pierwszy głośno się zaśmiała. Nagle spoważniała i zanim ktokolwiek zdążył się zorientować, w kilku łykach wychyliła doszczętnie kufel piwa. Haskal znieruchomiał. - To na odwagę... - wyjaśniła i obrzuciła cały stolik promiennym uśmiechem. - Nie przeszkadzajcie sobie... Powiem, jak mi się rozejdzie. Ala złapała ją pod stołem za rękę. - Kochanie, nie rób obory - wyszeptała. - A co mi szkodzi? - odparła Ryba, nachylając się jej do ucha. Jak się dowie, to nie będzie mnie chciał znać... Master z Burakiem pewnie tak samo. Muszę się upić, żeby to dzielnie znieść. - Naraz zatrzepotała rzęsami i wypaliła: - Zatańczy pan ze mną? Zarechotał z widoczną uciechą. - Chyba żartujesz?... Nie boisz się obrażeń ciała? Kasia wymownie zerknęła na swoje niezbyt zaizolowane przed urazem stopy. - A zawiezie mnie pan w razie czego do ortopedy? - Nie ma sprawy. Nawet do patologa. - No to chodźmy... - Ale ja nie umiem tańczyć. - Domyślam się. - A ja jestem pewien. - Spokojnie... Znajdziemy jakiś zaciszny, ciemny kącik, gdzie

nie będzie pan pod obstrzałem pogardliwych spojrzeń. Michelin gapił się przez chwilę z niedowierzaniem, wreszcie wstał i dał się zaprowadzić partnerce na parkiet. Kasia puściła do Ali oko, a potem, targnąwszy Haskala za rękaw, sprawnie powlokła go za załom ściany. Master z Burakiem równocześnie i badawczo popatrzyli na Alę. - Co się dzieje? - spytał Master, nie spuszczając z niej czarnego oka. Dorwała się do kufla z porterem. Burak poczekał, aż wypije pierwszy łyk, a potem brutalnie skonfiskował naczynie. Zakwiczała protestująco. - Lepiej powiedz - poradził dobrotliwie, odsuwając kufel poza zasięg jej palców. - Co znowu zrobiła kochana Kasia? Wzruszyła ramionami, starając się, żeby ten gest wypadł jak najbardziej obojętnie. - Nic. Po prostu wtedy, na cmentarzu, ten nóż to nie był do krojenia żyłek, tylko do melonów... Skrzyżowali rozpaczliwe spojrzenia. - Do jakich, kurwa, melonów? - zapytał bardzo spokojnie Master. - Do, kurwa, ukraińskich... Żółte takie, okrągłe... - Lusia, wiemy, jak wyglądają melony - przerwał jej Burak. - No to o co chodzi? - burknęła wymijająco i znów spróbowała sięgnąć do kufla, ale Burak zastawił go muskularnym łokciem. Westchnęła, patrząc błagalnie w sufit. - Och, przecież to takie proste... Ryba poszła na bazar po wódkę i melony na zagrychę i żeby je obrać, musiała kupić nóż, nie?... A my ją źle zrozumieliśmy. Zrobiliśmy z niej niezrównoważoną emocjonalnie nastolatkę, że od razu niby się chce zabić i takie tam... Burak z rezygnacją podał jej piwo. Popatrzył znacząco na Mastera, który złowieszczo zmrużył powieki. Ala poczuła, jak robi się jej zimno. - Od kiedy wiesz? Uświadomiła sobie, że ton relacji nie był chyba wystarczająco oburzony, skoro Master się zorientował. Splunęła w myślach na

własną głupotę. - Od... wczoraj. Ale cała ta sprawa z Gnidą, rozumiesz... - Rozumiem - powiedział i obraził się. - A ja zapieprzałem po wszystkich knajpach jak powalony... zadumał się Burak i oparł brodę na rękach. Jego twarz zastygła w głębokiej urazie. Ala w milczeniu odgarnęła farbowane kosmyki i pogłaskała Mastera po odwróconym dumnie karku. Nie zareagował. - A Haskal? - spytał Burak. - W tej chwili pewnie mu wyjaśnia... - Ona nie ma sumienia. - Ma - zaprotestowała stanowczo, a potem stwierdziła w zamyśleniu: - Zawsze sobie wyobrażałam, że w jej wypadku musi to być jakaś mała, szara rzecz o konsystencji maszynowych ścinek i papieru ściernego, w fazie prób i o wymiarach umożliwiających hodowlę wewnątrz szalki Petriego... Master nie wytrzymał i gruchnął śmiechem. - Podziwiam twoj ą loj alność!... - To cecha udanych związków, mój drogi... - wyszczerzyła do niego zęby. Stuknęli się kuflami i na powrót zapadła między nimi atmosfera błogiego zadowolenia, za sprawą reanimowanej szczerości i krzepiącej wspólnoty poglądów. Z tyłu głośno trzasnęły drzwi i do środka wsypała się gromada ośnieżonych, wrzeszczących osobników, z której Ala wyłowiła wzrokiem Oremusa, Plutę i Jakubowskiego wraz z przyległościami w postaci rozchichotanych panienek. Wszyscy wyglądali na nieznacznie wstawionych i sprężonych do dobrej zabawy, którą rozpoczęli, pakując się Szymowi za bar i podkręcając na cały regulator jakieś koszmarne techno, przypominające odgłosem i tempem zacięty młot pneumatyczny. Ala pomachała do nich wesoło, marząc jednocześnie o awarii sprzętu audio, która mogłaby uwolnić ją na chwilę od tego łomotu, jednak w chwili gdy chciała rzucić w wieżę kuflem, oczom jej ukazała się umykająca przed hałasem para.

Kasia szła pierwsza, z miną urażonej winowajczyni, za nią Haskal - dostojny i z lekka wkurzony, nie na tyle jednak, żeby kulturalnie się nie pożegnać. Poprzekrzykiwał gwałcący uszy łoskot, uścisnął im po kolei ręce, życzył powodzenia i tym podobnych, formalnych przyjemności, po czym wziął płaszcz i zniknął w drzwiach wyjściowych. Kasia grzecznie podreptała za nim, uparcie unikając wzroku Ali. - Ryba jest zła!!! - wrzasnął Burak, nachylając się Masterowi do ucha. - Zobaczysz, że jak wróci, to zacznie tankować!!! Master odwrzasnął coś w odpowiedzi, ale ponieważ nic nie było słychać, gestem wskazał, żeby podeszli do świeżo przybyłych pogromców magister Wszanki. Na szczęście ktoś zlitował się nad eksploatowaną ponad miarę błoną bębenkową gości i ściszył muzykę. Ala, Master i Burak odetchnęli z ulgą i przystąpili do czułego powitania. Nastąpiła któraś z kolei wymiana drastycznych przeżyć („Czy wy wiecie, że tam były trzy muchy?... Ale dwie chyba wcisnąłem za głęboko do kremu i się podusiły, maleństwa...”) i subiektywnych spostrzeżeń („Wydaje mi się, że gdyby ten gnat był naładowany, toby zastrzeliła wuefistę, i wreszcie byłby spokój z tym głupim podrabianiem zwolnień z basenu...”). Owe radosne dywagacje prowadzone były pełnym głosem i przy akompaniamencie wybuchów śmiechu. Na przekór powszechnemu entuzjazmowi Ala pomyślała gorzko, że jeśli nie przestaną paplać, to cała sprawa źle się skończy. Wystarczyłoby, żeby wzorem Anielki któraś z dziewczyn zdała komuś relację z dzisiejszego wieczoru, a edukacja wszystkich podejrzanych mogłaby się zakończyć w zapomnianym przez kuratorium poprawczaku, gdzie za każde przewinienie wychowawcy biją młodzież kablem po nerkach albo przypalają papierosami. Tylko jak to uświadomić tym zadufanym kretynom? Z ponurych myśli wyrwała ją Ryba, nadchodząca z wyrazem twarzy dziecka uśmiechającego się przez sen.

Master złapał ją za ramię, bo Kasia dziwnym trafem usiłowała przejść przez niego na wylot. - Hej, pani Haskal! Nic pani nie jest? Przymknęła z lubością oczy. - Pocałował mnie. - Gdzie?! - Tu. - Kasia z dumą wskazała czubek głowy. - Ty mu mówisz, że zrobiłaś z niego kompletnego idiotę, a on cię całuje? - nie mógł uwierzyć Burak. - No - potwierdziła nieprzytomnie. - Tak się ucieszył, że nie chciałam się zabić... - To dlaczego wyszedł stąd taki wkurzony? - Bo kibel był za ciasny - odparła ze śmiertelną powagą i napatrzywszy się do woli na ich miny, wybuchnęła rozbrajającym śmiechem. - Żartowaaałam!... - oznajmiła przeciągle. - Wkurzył się, bo nie powiedziałam mu od razu... Ale potem powiedział, że w sumie to nie ma znaczenia, bo i tak się cieszy, że nie chciałam sobie zrobić nic złego... - Oczy jej powoli przybrały przytomny wyraz. - A pod drzwiami pogadaliśmy sobie sympatycznie, powspominaliśmy to i owo i na dobranoc powiedział, żebym mu kiedyś oddała te książki i ciumnął mnie w łepek. A teraz... - Ryba zamaszystym krokiem podeszła do baru i tonem niezno- szącym sprzeciwu poprosiła o trzy grzane portery z sokiem - ...teraz wiem, że nie oddam mu tych książek, bo to po nim jedyna pamiątka... Bo jak oddam, to pomyśli, że szukam pretekstu, żeby go zobaczyć... Ale jak nie oddam, to pomyśli, że ukradłam. Cholera, i tak źle, i tak niedobrze! - Ze złością zmieszała rurką sok z porterem. - Przecież ja go teraz nie będę w ogóle widzieć! Wykończę się bez niego!... oświadczyła nagle z ponurą pewnością. - Możesz zrobić tak, że oddasz mu książki i pożyczysz następne - poradził Master. - I tak w nieskończoność. Pokręciła z niesmakiem głową. - Nie chcę. To naciągane... - Więc na co liczysz? Że do ciebie zadzwoni? Ryba gniewnie pociągnęła z kufla, dając do zrozumienia, że cierpi i nie chce na ten temat rozmawiać.

Niespodziewanie odezwał się Burak. - Obojętne, jak potoczy się twoje życie uczuciowe, dzisiejsza impreza nieco odbiegnie od zwykłego scenariusza - obwieścił uroczyście, tonem postanowienia. - Mam dla ciebie niespodziankę... Uśmiechnął się ze śliską przymilnością - co nieczęsto robił, stąd wyglądał nienaturalnie i wręcz przerażająco. - Patrz! - zabrał Kasi sprzed nosa piwo i powoli, gładkim strumieniem wlał je sobie do gardła. Ryba osłupiała. Ala z Masterem w milczeniu popatrzyli po sobie. Zenon beknął dyskretnie i identycznie potraktował kolejne piwo, cały czas przy tym tajemniczo się uśmiechając. Po drugim wypił trzecie. Ryba zastygła w zdumieniu. - Co to ma, kurwa, być? - nie wytrzymała wreszcie. Oktoberfest?... Burak obdarzył ją słodkim uśmiechem i przekornie pokręcił głową. Wzbudzając powszechny popłoch, zamówił u zdezorientowanego Szyma następne trzy portery. - Patrz! - powtórzył, gdy kufle wjechały na blat. W skupieniu wytrą- bił dwa kolejne piwa. Potem ostrożnie wsunął ostatni kufel do ręki, podkurczył nogi i usiadł na podłodze. Z aż nadto widocznym obrzydzeniem wysączył szóstego portera, puste naczynie wcisnął Masterowi między glany i położył się na wznak. Dziwna pozycja młodego człowieka wywołała lekkie zgorszenie wśród gości; bynajmniej nie dlatego, że tak widowiskowo się upił, ale ponieważ leżał na trasie do toalety i trzeba go było niewygodnie omijać, ocierając się plecami o brudną ścianę. Zenon nie wyglądał na przejętego w najmniejszym stopniu całym zamieszaniem. Podłożył ręce pod głowę i wpatrywał się w Kasię zmęt- niałym wzrokiem pełnym dzikiej satysfakcji. Na ustach błąkał mu się błogi uśmieszek. - Teraz niespodzianka... - wyrzęził. Ryba z niepokojem przyklęknęła na jedno kolano, żeby go

lepiej słyszeć. - Jaka? - Zanieś... mnie... do domu... - oświadczył z wysiłkiem. A potem zamknął oczy i, zadowolony, zachrapał. @ EPILOG Gdzieś w połowie ferii, gdy na dworze zrobiło się jeszcze zimniej i szarzej, a wspomnienie Gnidy przebywającej od pamiętnego piątku na urlopie zdrowotnym blakło w zimowym słońcu, Ala i dwaj mężczyźni jej życia leżeli sobie w swobodnych pozach na ukraińskiej kanapie Ryby i grali w kości. Po dywanie goniły się cztery właśnie trzeźwiejące owczarki kaukaskie i obgryzały Ali skarpety. Obok kanapy stała gorąca kawa, na wypadek gdyby rodzice Ryby weszli. Pod kanapą stała ledwie napoczęta butelka dżusu, na wypadek gdyby rodzice Ryby wyszli. Słowem, było przytulnie i całkiem miło, przy czym gdyby rodzice Ryby jednak wyszli, wrażenia te mogłyby się znacznie spotęgować. Ala właśnie wyrzuciła dużego fula i zabierała się do kolejnego rzutu degradującego finansowo Mastera, gdy nagle rozległ się dźwięk telefonu. Master rozejrzał się nieprzytomnie, oderwał nienawistny wzrok od kostek i skojarzył, że irytujący odgłos wydobywa się z jego własnej komórki. Zniecierpliwionym ruchem wyszarpnął telefon z kieszeni i przyłożył do ucha. - Halo? Co?... - wydukał. - Tak. Już daję. - Podrapał się po głowie, popatrzył niedowierzająco na ekran i wrzasnął: - Rybaaaa!!! T elefon do ciebie!!! Ryba pojawiła się w drzwiach z papierosem w zębach i naręczem pełnym krwistych wieprzowych żeberek. - Do mnie? - zdumiała się, przygryzając papierosa. - Poczekaj, muszę to zanieść do lodówki.

- Profesor Haskal dzwoni - powiedział niegłośno Master i w tym momencie nastąpiły trzy hałaśliwe wydarzenia: Ala upuściła na podłogę kości (wyrzucając bezwartościową kombinację jedynek i dwójek), Ryba upuściła żeberka, na które szczekając, natychmiast rzuciły się owczarki, a Burak zaczął straszliwie kaszleć. Ryba, tratując żeberka zmieszane z owczarkami (bądź na odwrót), dopadła telefonu i wyjąkała: - Ao? Master delikatnie wyciągnął jej papierosa z ust. - Halo? - powtórzyła Ryba. - Nie, nic się nie stało, to tylko głodne psy... Master nachylił się do komórki i włączył głośnik. - ...trzebuję jednej książki, którą ci pożyczyłem. - Nastąpiła wyczekująca pauza. - Bardzo. - Której? - spytała Ryba pośpiesznie i puściła oko w kierunku kanapy. - Eeeee... - słychać było, że Haskal usiłuje sobie przypomnieć. - „Mistrza i Małgorzaty”. - Nie pożyczałam tego. Na sto procent. W słuchawce rozległ się jęk zawodu. - A „Grę Endera”? - Tego też nie mam. Rozległo się długie westchnienie. Tym razem w jego głosie zabrzmiało coś na kształt lekkiej kalkulacji. - A co pożyczałaś? Ryba zabrała Masterowi papierosa, pociągnęła i oddała z powrotem. - Och, dużo... „Tortilla Flat” ... - nie zdążyła dokończyć, bo Haskal przerwał jej z ulgą: - O to, to... Ile ja się tego naszukałem!... - Wierzę... - potwierdziła z niedorzecznym chichotem. - Będzie pan dzisiaj w domu? - Ależ nie będę cię fatygował! - zaprotestował gorąco. - Sam przyjdę... Powiedz tylko, kiedy i gdzie? Ryba pobladła ze szczęścia. - Może u Szyma o szóstej? Tam, gdzie byliśmy poprzednim

razem. - Cudownie - oznajmił głos z błogim pomrukiem. Ryba głośno przełknęła ślinę. - W takim razie będę o szóstej u Szyma. - Będę czekał... - Nabrał tchu. - Przepraszam, że tak bez uprzedzenia zawracam ci głowę... - Ależ nic nie szkodzi!... - Ależ jeżeli masz inne plany na wieczór, to naprawdę nic pilnego... - Ależ naprawdę nie mam! - krzyknęła Kasia i Haskal zamilkł. Ala zastanowiła się, po co niektórzy ludzie zakładają na swoje emocje bezpieczny pancerzyk kretyńskiej paplaniny, usiłując je na siłę uformować w coś na kształt cnotliwej pogawędki. Haskal przerwał ciszę: - Jak tam nowy pedagog od etyki? - zapytał, siląc się na powagę. Kasia zmełła w zębach przekleństwo. ; - Raczej dwóch. Pani Prześniak uczy razem z Misiem Yogi. Zadudnił niskim śmiechem. - Rozumiem, że podwójnie wzrosła jakość wykładów. - Jak cholera - odparła Kasia uprzejmie. - Nie powinnaś lekceważyć Misiów Yogi - pouczył ją Haskal poważnie. - Mimo lichego wyglądu są szalenie bystre, a ten od pani Prześniak tnie po oczach rasowym profilem intelektualisty... - Pewnie jest z Mensy... Takiej dla misiów. - Więcej szacunku. Niedługo będzie pisał doktorat. - „Emancypacja społeczno-kulturalna Misiów Yogi na tle epoki”? - Hm, hm, hm... Śliczne. Ryba mocniej objęła komórkę spoconą dłonią. - Szczerze mówiąc, nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie panu oddam tę książkę... - Szczerze mówiąc, to właśnie zauważyłem, że stoi na półce... - To by się nawet zgadzało, bo jakoś nie mogę jej u siebie znaleźć. - Och... - w jego głosie zabrzmiała tłumiona uraza - czyli nasze

spotkanie jest nieaktualne? Ryba zamachała ręką w powietrzu. - Ależ nie...! To znaczy, poszukam i oddam panu coś innego. - Co? - zapytał powoli i z głębokim zainteresowaniem. Kasia wyczuła aluzję i zagłuszyła ją zaraźliwym śmiechem. - Coś znajdę - obiecała beztrosko. - To w takim razie czekam z tym większą niecierpliwością. Do zobaczenia. - Do zobaczenia - zaszczebiotała. Wyłączyła komórkę i przez chwilę wpatrywała się w nią z zachwytem. Potem wydała z siebie dziki wrzask i podskoczyła do góry. Master ostrożnie, jakby obchodził się z jednostką niezrównoważoną, podszedł i zabrał jej telefon. - Idę się ubrać! - obwieściła radośnie Kasia całemu światu, wliczając w to przyjaciół na kanapie i chrzęszczące żeberkami owczarki. Burak z niepokojem zerknął na zegarek. - Przecież dopiero druga. - Ale ja się muszę ładnie ubrać - wyjaśniła logicznie. - Siedźcie tu i pilnujcie psów, bo rodzice poszli na bazar i pewnie wrócą wieczorem. Ja lecę do sklepu po kolczyki i transparentny błyszczyk z faktorem przeciwsłonecznym, brokatem i kolagenem... widziałam w promocji... - Rozejrzała się szybko w poszukiwaniu papierosów, włożyła buty, narzuciła płaszcz i wybiegła z domu. Rozległo się trzaśniecie drzwiami i stłumiony odgłos pospiesznego zbiegania ze schodów. Ala wygodniej oparła się o obojczyk Mastera. Na podłodze posapywały objedzone owczarki, umorusane kurzem i resztkami ścięgien. Któryś z nich połknął chyba kość do gry, bo Burak nigdzie nie mógł znaleźć piątego sześcianu, chociaż od dłuższej chwili zwisał z kanapy czaszką w dół i głośno przeklinał. - Skoro nie ma się czym bawić - zaczął Master z westchnieniem i popatrzył dziwnie na Alę - i jesteśmy sami... to może ulżyjmy sobie trochę, nie, Zeniu? - zaproponował i

uśmiechnął się szeroko, eksponując nazęb- ny aparat. - Co masz na myśli? - spytała Ala z obawą. - Chyba się nas nie boisz?... Popatrzył na nią czule. - Mam na myśli dżus, kochanie. Burak potwierdził skinieniem zaczerwienionej od długiego zwisania głowy i wyłuskał spod kanapy skrzącą się przezroczystą cieczą butelkę. - A potem co zechcesz... Nie będziemy się bronić. Przynajmniej ja - dorzucił i potarł mocno kciukiem aluminiową zakrętkę bez banderoli. Szczęknęło i w powietrze uderzył mokry, intensywny zapach, wysuszający śluzówkę nosa. Wznoś toast! Ala z powagą uniosła butelkę. Usilnie chciała powiedzieć coś mądrego, coś, co podsumowałoby ich dzielne dokonania i połączyłoby na zawsze ścisłym węzłem przyjaźni, a może nawet i czegoś więcej. Jak na złość otoczył ją rój banałów albo zbyt oklepanych, albo jeszcze gorszych, bo ujętych w nadęte formułki. Rozejrzała się na boki, zatrzymując przez chwilę wzrok na dwóch głowach: jednej kruczoczarnej i drugiej zwyczajnie czarnej, z nadmiernie podgolonym karkiem. Uznała, że niczego jej w tej chwili nie brakuje do stanu szumnie określanego szczęściem, a skoro tak, to nie chciała spłycać go ani upraszczać żadnym zdaniem. - Pijmy, bo szkłem nasiąka... - zaleciła z powagą, cytując jakiś na- ścienny napis. - Czy mogłabyś rozwinąć? - spytał Master, krzywiąc się z rozczarowaniem. Ala westchnęła. - Możemy wypić za nas, obyśmy zawsze byli piękni i zakochani, za Rybę i Haskala, oby on przestał jeść, a ona pić, a mimo wszystko by czuli się szczęśliwi, za Oremusa, Jakubowskiego i Plutę, oby wszyscy w dalszym ciągu traktowali ich jak pieprzących niegroźne głupoty mitoma- nów, za Anielkę, oby nie korodowała jej biżuteria, za Zosię Narkozę, oby promotor doktoratu nie zbluzgał jej indywidualnej formy

ekspresji językowej, za Gnidę, oby jakiś sadystyczny sanitariusz nie usmażył jej na elektrowstrząsach... - Przestań - poprosił Master. - Bo wyparuje. Zdrowie! Zaserwowany z gwinta poczęstunek smakował intymnie i niehigienicznie, choć wedle praw logiki musiał doskonale odkażać. Za oknem sypał śnieg, z kalendarza uśmiechały się ferie, a dżus nielegalnie smakował benzyną i wiecznością. Ala odkaszlnęła spalonym gardłem i pogrążyła się w tej chwili najgłębiej jak umiała.

lesiojot