Logmansbo Ove 2017 - Vestmanna 03. Prom

Ove Logmansbo Seria Ślady Zbrodni Vestmanna Tom 3 Prom

Pamięci ofiar ekstremizmu

Wszyscy rodzimy się szaleni. Niektórzy już tacy pozostają. Samuel Beckett

1

Sobota, 14 stycznia, godz. 13.29 Świat zdawał się wyblakły. Katrine Ellegaard jako jedna z niewielu osób zdecydowała się wyjść na pokład, kiedy prom zbliżał się do pogrążonego we mgle archipelagu. Wypatrywała zabudowań Tórshavn, ale ze względu na parszywą pogodę ledwo dostrzegała odległe klify na wyspie Streymoy. Wichura była tak silna, że można było odnieść wrażenie, iż potrafiłaby wywiać duszę z ciała człowieka. A jeśli nawet nie, to z pewnością zwiewała kaptur z głowy Katrine. Policjantka ściągnęła mocniej sztormówkę, podchodząc do relingu. Nie było na co patrzeć, ale nie zamierzała wracać pod pokład. Przypuszczała, że to ostatni raz, kiedy może zobaczyć, jak prom podchodzi do portu w Tórshavn. Nigdy więcej nie będzie miała okazji, by płynąć nim z Danii – podjęła decyzję o przeprowadzce na Wyspy Owcze. Cały jej dobytek znajdował się w samochodzie zaparkowanym na piątym pokładzie. Cała

jej przyszłość zaś czekała na nią w Vestmannie, niewielkim miasteczku leżącym na północnym zachodzie wyspy. To tam miała zamieszkać, założyć rodzinę, pracować i wspólnie z Hallbjřrnem Olsenem cieszyć się każdą chwilą życia. Życia, którego długość stała pod znakiem zapytania. W tamtym roku u Katrine zdiagnozowano raka piersi. Poddała się operacji i długotrwałemu leczeniu, ale prognozy nie były najlepsze. Lekarze dawali jej teraz pięć lat. Ani ona, ani Hallbjřrn nie przyjmowali tego do wiadomości, wychodząc z założenia, że wszelkie wyliczenia są oparte na niemiarodajnych średnich. Ellegaard słyszała kiedyś powiedzenie, że statystyka jest jak latarnia uliczna dla pijaka – przydaje się do podparcia, ale nie do iluminacji – i w zupełności się z nim zgadzała. Postanowiła być dobrej myśli, choć to może najtrudniejsza decyzja, jaką w życiu podjęła. – W taką pogodę nawet huldufólk się nie pokazują – rozległ się męski głos. Katrine obejrzała się przez ramię i zmusiła do uśmiechu. – Duchy kamieni – dodał mężczyzna, podchodząc bliżej. – Czy też ukryci ludzie, mieszkający... – U stóp gór – dokończyła. – Tak, znam ten mit. Stanął obok niej, złapał za reling i zapatrzył się gdzieś w dal. – To nie żaden mit. – Oczywiście, że nie. – Dla nas te istoty są równie realne, jak dla was święci czy błogosławieni. Ellegaard przez moment wpatrywała się w ponurą toń wód cieśniny Nólsoyarfjřrđur. Potem obróciła się do rozmówcy. – Skąd pewność, że nie jestem stąd? – Inaczej nie zamarzałaby pani na pokładzie tylko po to, by zobaczyć skrawek kamienistego zbocza we mgle. – A jednak pan robi to samo. Wskazał na aparat fotograficzny przewieszony przez ramię. – Z musu – odparł, a potem podał jej rękę. – Tor-Ingar Řsterř, pracuję dla „Fćrřsk Dagblad”. Szefostwo zażyczyło sobie relacji na blogu, w końcu mamy nowy prom i nowe linie. A zwykłego

artykułu już napisać nie można, teraz musi być... interaktywnie. Katrine uścisnęła mu dłoń. Mógł mieć najwyżej dwadzieścia lat, przez co utyskiwanie na rozwój nowych technologii zabrzmiało mało wiarygodnie. Mimo to Ellegaard ze zrozumieniem kiwnęła głową. Kiedy tylko się przedstawiła, oczy mu zabłysły. Nie była zdziwiona. Na wyspie, gdzie każdy znał każdego, lokalne wiadomości nie omijały nikogo – zwłaszcza te związane z duńską policjantką i dwiema sprawami kryminalnymi, które wstrząsnęły społecznością. – Kogo jak kogo, ale pani nie spodziewałem się tu zastać. – Dlaczego nie? – Wydawało mi się, że Danię stać na wysyłanie swoich ludzi samolotami. Uniosła lekko kąciki ust. – Jestem tu prywatnie. – Na pewno? W jego głosie dało się słyszeć nutkę nadziei. Typowy reporter, pomyślała Katrine. Liczy na to, że zjawiła się tutaj z powodu kolejnego przestępstwa, a jemu uda się jako pierwszemu poznać szczegóły. Wyciągnęła z kieszeni kurtki pasek białej czekolady zawinięty w niemal puste opakowanie. Zjadła dwie kostki, a resztę schowała. Kiedyś był to jeden z jej nałogów, teraz jedyny – wszystko inne odstawiła. – Na pewno – potwierdziła z uśmiechem. – Tym razem liczę na spokojny pobyt. Popatrzył na nią badawczo. – Coś nie tak? – Nie – odparł. – Po prostu trudno mi uwierzyć, że zjawiła się tu pani bez powodu. – Powód jest być może najważniejszy ze wszystkich. – To znaczy? Katrine oparła się o barierkę. Miała wrażenie, że zacinający śnieg z deszczem zamarza na jej twarzy i tworzy skorupę, która nigdy nie pęknie. – Nie wiedziałam, że umówiliśmy się na wywiad.

– Tylko korzystam z okazji. – Tor-Ingar wzruszył ramionami. – Ostatnio nie ma o czym pisać. – Brakuje panu zaginionych dziewczyn i kości znajdowanych na dnie zatok? Řsterř schował aparat pod kurtkę i zapiął ją pod samą szyję. – Przynajmniej mieliśmy materiał – mruknął. – Teraz pozostaje relacjonować pierwsze poczynania nowej linii żeglugowej. Zupełnie jakby Horisont Fćrger miała cokolwiek zmienić. Zgodnie z przewidywaniami Katrine chłopak zaczął się rozwodzić na temat duńskiego przedsiębiorstwa, które rzekomo siłą wtargnęło na rynek opanowany wcześniej przez farerską Smyril Line. Starała się nie słuchać – wszystko to wpisywało się w ogólną niechęć miejscowych wobec Duńczyków i znała każdy argument, który mógł się pojawić w tym monologu. Skupiła się na wyłaniających się z mgły wzniesieniach i odpłynęła myślami. Po chwili jednak z zamyślenia wyrwał ją cichy pomruk. Być może nie zwróciłaby na niego uwagi, gdyby słuchała reportera. I gdyby przez ostatnie trzydzieści parę godzin nie słyszała pracującego jednostajnie silnika. Dźwięk ten stał się tak nieodłącznym tłem, że przestała zwracać na niego uwagę – i dlatego teraz odnotowała nawet niewielką zmianę. – Słyszał pan? Tor-Ingar się rozejrzał. – Co takiego? – Spadły obroty silnika. – Zbliżamy się do Tórshavn, prom zwalnia. – Stanowczo za wcześnie. – Nie wydaje mi się. – Niech mi pan wierzy, płynęłam już tędy nieraz. Odwróciła się w kierunku nadbudówki, na której powiewały duńskie bandery i obracały się dysze urządzeń nawigacyjnych. Niewysoką wieżyczkę obiegały dwa podesty, ale nikogo na nich nie było. Oprócz tego konstrukcja sprawiała wrażenie, jakby jej jedynym przeznaczeniem było stworzenie miejsca dla licznych masztów i schodów, które prowadziły

na najwyższy pokład. Nagle rozległ się jeszcze wyraźniejszy jęk silnika. – Nie powie mi pan, że tego też nie słyszał. – Słyszałem – odparł Řsterř, marszcząc czoło. – Brzmi, jakbyśmy wpływali do portu, a jesteśmy jeszcze... Naraz prom gwałtownie zwolnił. Katrine nie przypuszczała, że tak masywna jednostka jest w stanie wyhamować tak szybko. Chwyciła się relingu i spojrzała pytająco na dziennikarza, ale ten tylko wzruszył ramionami. Zanim zdążyła zastanowić się nad tym, co jest powodem nagłego zatrzymania, z głośników pokładowych rozbrzmiał przeciągły, głośny dźwięk. Metaliczne wycie przywodziło na myśl konające zwierzę. – Co to za syrena? – spytał Tor-Ingar. – Pojęcia nie mam. Pierwszy raz słyszę coś takiego. Prom nadal w szybkim tempie wytracał prędkość. Katrine wychyliła się za burtę i spojrzała na spienione wody cieśniny, które zdawały się walczyć z kadłubem statku. Nieprzyjemny sygnał stawał się coraz głośniejszy. – Alarm pożarowy? – rzucił Řsterř. – Możliwe. – Ale nawet jeśli wybuchłby pożar, jesteśmy przecież rzut beretem od portu. Ellegaard też była tego zdania, choć właściwie nie miała pojęcia, jak wyglądają procedury awaryjne. Czasem wymykały się zwykłej logice, co pokazała choćby ewakuacja Costy Concordii – nie przeżyły trzydzieści dwie osoby. Tyle że wtedy statek zboczył z kursu i uderzył w kamieniste dno. W tym wypadku ewidentnie było inaczej. Tor-Ingar rozglądał się nerwowo po pokładzie, jakby gdzieś tutaj mógł znaleźć odpowiedź. – Jedno jest pewne – odezwała się po chwili Katrine. – Będzie miał pan ciekawy materiał. – Oby nie nazbyt ciekawy.

– Przed chwilą był pan gotów pisać o kolejnych zaginięciach i kościach. – Czyichś – podkreślił. – Niekoniecznie swoich. – Nie ma się czym przejmować – stwierdziła. – Jestem przekonana, że... Nie dokończyła, bo syrena zmieniła ton, a dźwięk stał się jeszcze głośniejszy. Teraz przywodził na myśl kakofonię sygnałów alarmowych podczas jednego z tych tragicznych zdarzeń, w których udział biorą wszystkie służby. Katrine miała nadzieję, że to skojarzenie nie okaże się prorocze. Odgłos dudnił jej w głowie jak młot pneumatyczny, nie mogła zebrać myśli. Řsterř zasłonił uszy i się skrzywił. Przez moment trwali w bezruchu, po czym Ellegaard potrząsnęła głową i wskazała na nadbudówkę. Ruszyli w jej kierunku szybkim krokiem. Katrine dostrzegła, że od strony rufy zbliża się do niej także inny mężczyzna. Kiedy podeszła do drzwi, nacisnęła klamkę, ale ta ani drgnęła. Katrine spojrzała bezradnie na dziennikarza, a potem spróbowała jeszcze raz. Szarpnęła za drzwi. – Zablokowane – oznajmiła. Tor-Ingar ściągnął brwi, a ona uświadomiła sobie, że przez cały ten hałas rozmówca nic nie usłyszał. Zrobiła mu miejsce, by sam się przekonał, że drzwi ani drgną. Potem podniosła wzrok na głośnik, z którego wydobywał się mechaniczny jazgot. Bez słowa zgodnie uznali, że najlepiej będzie odsunąć się kawałek. Wrócili na bakburtę i przez moment przypatrywali się trzeciej osobie na pokładzie, która bezskutecznie starała się otworzyć drzwi. – Ktoś je zamknął od środka? – spytał Tor-Ingar. – Jeśliby tak było, to klamka by się ruszała. – Więc o co tu chodzi? Dobre pytanie, pomyślała Katrine. Obawiała się jednak, że nieprędko znajdzie na nie odpowiedź. 2 Sobota, 14 stycznia, godz. 13.45 Hallbjřrn Olsen stał przed domem na Fjalsvegur i patrzył na zapuszczoną elewację. Postawił ten budynek razem z teściem, kiedy Karla jeszcze żyła. Przez lata ich wspólnego życia dbał o niego, jakby zależało od tego ich małżeństwo. Kiedy tragicznie się skończyło, zupełnie zaniedbał

dom. Przez lata mieszkał tu z córką i przez ten czas Ann-Mari zmuszała go, by naprawił tę czy inną rzecz. Po tym jednak, jak trafił do więzienia, a nastolatka zamieszkała na stałe z jego kuzynką, dom niszczał. Aż do teraz. Od jakiegoś czasu Hallbjřrn planował bowiem generalny remont. Miał zamiar nie tylko odświeżyć budynek od zewnątrz, ale zupełnie przerobić wnętrze. Oczywiście pod czujnym okiem Katrine. Rozpoczynali nowe życie i spodziewał się, że jeszcze dzisiaj, przy dobrym winie, zaczną planować, co i jak należy zmienić. W końcu mieli okazję, bo dotychczas los rzucał im kłody pod nogi. Teraz jednak było inaczej. Mogli liczyć na spokój. Olsen przypuszczał, że przez jakiś czas będzie wisiało nad nimi widmo nowotworu, ale ostatecznie przywykną do niego na tyle, że nawet nie będą zwracać na nie uwagi. Nie mogło być inaczej, kiedy wszystko wreszcie zaczęło się układać. Hallbjřrn obszedł dom, zastanawiając się, jak zaawansowanych prac będzie wymagał remont. Kiedy wrócił pod główne wejście, rozbrzmiał dzwonek jego telefonu. Wyjął komórkę i ze zdziwieniem zobaczył, że to Ann-Mari. Niebywałe. Od pewnego czasu miał wrażenie, że córka używa telefonu tylko do łapania pokemonów, przeglądania Internetu i robienia zdjęć w tej czy innej aplikacji. W erze wysyłania snapów nawet pisanie SMS-ów stało się przeżytkiem. – Erna umiera? – rzucił do słuchawki. – Jezu, Hal... – To jedyny powód, na jaki wpadłem. – Co takiego? – W jakim innym celu mogłabyś dzwonić? Przez moment milczała. Doskonale zdawała sobie sprawę, że od najmłodszych lat on i Erna skakali sobie do gardeł, a potem było tylko gorzej. Kiedy Ann-Mari zamieszkała z jego kuzynką, tradycyjny konflikt zbrojny przerodził się w starcie nuklearne. – Coś jest nie tak z promem, którym płynie Katrine.

– Ale skąd... – Proszę cię – ucięła. – Jesteśmy w stałym kontakcie. Uśmiechnął się lekko i wszedł do domu. Właściwie powinien się spodziewać, że Katrine i Ann-Mari systematycznie ucinają sobie pogawędki za jego plecami. W pewien sposób były do siebie podobne. I obie wybaczyły mu to, czego się dopuścił. – Co jest z nim nie tak? – spytał, zrzucając ośnieżoną kurtkę. – Włącz radio albo telewizor. – Obawiam się, że... – Nadal nie płacisz rachunków? Odchrząknął znacząco, kierując się do kuchni. – Nie podłączyłem z powrotem telewizji. – Ale prąd masz? – Mhm – mruknął, otwierając lodówkę. Mimo że nie miał stałego dochodu, a zgromadzone oszczędności topniały w zastraszającym tempie, zaopatrzył się w spory zapas piwa marki Föroya Bjór. I to bynajmniej nie dlatego, że było wybitne w smaku – stanowiło bezpieczny trunek. Ljóst Pilsnar miał niecałe trzy procent i upicie się nim na dobrą sprawę graniczyło z cudem. Poza tym jednak dom rzeczywiście zdawał się ogołocony ze wszystkiego. Pod koniec tamtego roku odcięto prąd, ale nie to było najpoważniejszym problemem. Po powrocie do Vestmanny Hallbjřrn stał się persona non grata. Mimo że został uniewinniony przez sąd, mieszkańcy nie zamierzali zapomnieć mu tego, co zrobił. Budynek zdemolowano wraz ze sprzętami, które znajdowały się w środku. Ostatecznie odkupił swoje winy i odbudował zaufanie społeczności. Teraz na powrót cieszył się respektem, jaki przysługiwał mu niegdyś z racji tego, że nosił wojskowy mundur. – Mniejsza z tym – powiedziała Ann-Mari. – Mam nadzieję, że Katrine zrobi tam porządek, jak tylko się wprowadzi. – Z pewnością. – O ile zabierze ze sobą wszystkie oszczędności, a potem znajdzie pracę. Bo jeśli chodzi o ciebie,

już dawno... – Wspomniałaś o promie. – No tak – przyznała. – Ma jakieś opóźnienie. Na KVF właśnie mówili, że zatrzymał się między Streymoy a Nólsoy. – Dlaczego? – Rzekomo płynęła jakaś ławica. – No i? Musieli ją przepuścić czy jak? Jeśli wziąć pod uwagę, że w pierwszym rejsie nowych linii zapewne brali udział przedstawiciele duńskich mediów, byłaby to prawdziwa tragedia. Nie dość, że Duńczycy drwili sobie, że farerskimi drogami nie da się jeździć, bo wciąż trzeba przepuszczać owce, to teraz jeszcze to. – Nie wiem. Na razie nie dysponują oficjalnymi informacjami. – Nie ma kontaktu z promem? – Nie – odparła Ann-Mari i westchnęła. – Dzwoniłam też do Katrine, ale chyba ma rozładowany telefon. – Może. Choć byłaby to pierwsza taka sytuacja. – Każdemu w końcu się zdarza. Hallbjřrn otworzył piwo i usiadł przy stole. – Mówisz, że są w Nólsoyarfjřrđur? – Aha. – Jeśli mijają przylądek Kirkubřnes, to nie będą mieli zasięgu. Tamto miejsce to prawdziwa czarna dziura. Ann-Mari milczała przez moment i Olsen poczuł na ciele nieprzyjemne ciarki. Właściwie nie było powodu do niepokoju. Prom miał opóźnienie, co się zdarzało, szczególnie w zimie. Cała podróż w styczniu zajmowała znacznie więcej czasu niż w szczycie sezonu, należało się liczyć z niewielkimi kłopotami. A mimo to coś nieprzyjemnego szarpnęło jego wyobraźnią.

– To niecodzienne – odezwała się w końcu córka. – Czy ja wiem? To pierwszy rejs Horisont Fćrger, wszyscy spodziewali się drobnych komplikacji. – Mam na myśli to, że prom zatrzymał się akurat w tym konkretnym miejscu. – Przypadek. – Dość podejrzany. Duża jest ta czarna dziura? Hallbjřrn namyślał się przez chwilę. Dawno nie płynął na kontynent, ale swego czasu często robił kursy na pokładzie Smyril Line. O ile go pamięć nie myliła, zasięg znikał tylko na moment. – Nieduża – odparł. – Tym bardziej nie ma się czym przejmować. – Nie? – Gdyby ktoś chciał umyślnie zatrzymać tam statek, musiałby wykazać się najwyższą precyzją. – Ale to możliwe? – Wszystko jest możliwe. Zabrzmiało to złowróżbnie. Hallbjřrn spojrzał na miejsce, gdzie kiedyś stał telewizor. Jeśli kiedykolwiek żałował, że nie nabył nowego, to właśnie teraz. I właśnie teraz na dobrą sprawę uświadomił sobie, że jest odcięty od świata. Po odsiadce w duńskim zakładzie karnym nie kupił ani radia, ani laptopa. Zaszył się w swoich czterech kątach, być może wychodząc z założenia, że na zewnątrz nie czeka na niego nic dobrego. Jakby ten fakt potrzebował przypieczętowania, Olsen zapuścił gęstą brodę i nieco dłuższe włosy. Będąc w armii, zawsze nosił krótką fryzurę, w więzieniu golił głowę na łyso. Z jakiegoś powodu zmiana wydawała się adekwatna, a oprócz tego nie przeszkadzała Katrine. Przeciwnie, jego partnerka twierdziła, że Hallbjřrn wygląda teraz jak jasnowłosy wiking. – Powiedzieli coś jeszcze? – spytał. – Nie. Ale pokazują obraz z Tórshavn. – Widać coś? – Niespecjalnie. Nad Nólsoyarfjřrđur wisi mgła. Reporter właśnie mówi, że wóz transmisyjny podjedzie do Argir, może stamtąd będzie lepiej widać. Dotarcie ze stolicy do tej miejscowości zajmowało najwyżej kwadrans. Hallbjřrnowi przeszło przez myśl, że w tym czasie mógłby podjechać na Heygaganesgřta, gdzie mieszkała Erna. Szybko jednak

odrzucił tę możliwość. Było wiele innych miejsc, w których mógł zobaczyć relację i byłby mile widziany. – Hal? – Na pewno wszystko jest w porządku. – A jednak milczysz. To nigdy nie jest dobry znak. – Po prostu się zastanawiam. Popatrzył na piwo, zawahał się, a potem opróżnił niewielką butelkę jednym haustem. Szybko wyszedł z domu, dopiero przy swoim starym volvie uświadamiając sobie, że Ann-Mari sama przez kilka chwil się nie odzywała. I jeśliby ktoś go pytał, to dopiero był zły omen. – Podali więcej informacji – powiedziała, gdy usiadł za kółkiem. – To znaczy? – Podobno tuż przed tym, jak Morgenrřde się zatrzymał, rozległ się sygnał dźwiękowy. – Syrena ze statku? – Tak twierdzi jeden z mieszkańców pobliskiej wioski. Ale nie wiedzą, co to oznacza. Zapewne nic dobrego, uznał Hallbjřrn. Uruchomił silnik, a potem zawrócił i z wolna skierował się zboczem ku Ovari Vegur. Kusiło go, by przyspieszyć, ale doskonale wiedział, że wystarczy chwila nieuwagi lub pech, a samochód potoczy się w dół. Mimo że na bieżąco odśnieżano i posypywano jezdnie solą, warunki na drogach pozostawiały wiele do życzenia. Starsi Farerowie twierdzili nawet, że zanosi się na zimę stulecia – i że mieszkańcy archipelagu przekonają się o tym już w nadchodzących dniach. – Wiadomo coś jeszcze? – Coraz więcej. Z Tórshavn wypłynęła już jednostka MRCC – poinformowała Ann-Mari. – Ale wątpię, żeby straż przybrzeżna cokolwiek pomogła. Olsen milczał, skupiając się na drodze. – Nawet jeśli doszło do awarii, ten mały kuter nie podholuje przecież takiego giganta – ciągnęła Ann-Mari. – Mówili, że sam ładunek Morgenrřde waży dobre trzy tysiące ton.

Ann-Mari relacjonowała jeszcze przez chwilę wiadomości z mediów. Hallbjřrn bacznie się przysłuchiwał, choć zdawał sobie sprawę, że na tym etapie to jedynie spekulacje. Czymś trzeba było wypełnić czas antenowy. Konkrety pojawią się dopiero, gdy straż przybrzeżna nawiąże kontakt ze statkiem. Po chwili minął rzekę Fossę i zaparkował przy domu swojego przyjaciela, Jóhana Bćrentsena. Wysiadł z auta, nie rozłączając się z córką, a potem zapukał do drzwi. Nie czekał na odpowiedź, od razu pociągnął za klamkę. Drzwi były zamknięte, co na Farojach stanowiło odstępstwo od normy. Na palcach jednej ręki można było policzyć domy, których właściciele w ogóle decydowali się na zamontowanie zamków. – Który dziś? – spytał Hallbjřrn. – Czternasty. A zatem wszystko jasne. Jóhan Bćrentsen wybrał się na kontynent, aby uzupełnić zapasy towarów, które oferował mieszkańcom Vestmanny po okazyjnych cenach. Zaopatrywał miasteczko właściwie we wszystko – od najnowszych urządzeń z logo nadgryzionego jabłka po najmodniejszą bieliznę marki Change, duńskiej sieci, która powoli podbijała kolejne rynki. Część rzeczy składował w domu, dlatego należał do tych nielicznych, którzy zamykali drzwi. Olsen zaklął pod nosem i wrócił do samochodu. – Erna w domu? – zapytał Ann-Mari. – Nie. – A Signar? – Jest. Ogląda transmisję w salonie. Obecność partnera kuzynki wykluczała złożenie wizyty Ann-Mari. Przy kilku ostatnich spotkaniach z Signarem dochodziło do coraz większych scysji, a ostatecznie wszystko sprowadziło się do bijatyki. Hallbjřrn nie był zadowolony z tego, jak się wówczas zachował, ale na swoje usprawiedliwienie miał to, że próbował zobaczyć się z córką. Wracając myślami do tamtych chwil, miał wrażenie, że teraz stał się innym człowiekiem. Wtedy był gotów na wszystko, kierował się impulsem i podejmował pochopne,

nieprzemyślane decyzje. Teraz było inaczej. A przynajmniej tak mu się wydawało. Wsiadł do samochodu, zapuścił silnik, a potem wcisnął gaz do dechy. Koła zabuksowały na oblodzonym podjeździe, ale po chwili volvo ruszyło naprzód. Hallbjřrn skierował się ku wyjazdowi z miasteczka. Nie miał zamiaru siedzieć bezczynnie, nie wiedząc, co się dzieje z Katrine. – Mówią, że straż podpłynęła do promu. – I? – Statek nie odpowiada na wezwania. – Widzą coś? Pokazują coś na antenie? Olsen zbyt szybko wziął zakręt i przez moment samochód zdawał się nie słuchać kierowcy. Hallbjřrna oblała fala gorąca, ale kiedy wyjechał na prostą, odetchnął. Minął stację benzynową po lewej i pomknął zboczem w dół. Szybko opuścił Vestmannę, jadąc jedyną drogą prowadzącą na południe. Dojazd do Argir w normalnych warunkach zabrałby mu najwyżej pół godziny. Teraz jednak sądził, że zjawi się tam najszybciej za czterdzieści pięć minut. – Pokazują Morgenrřde i tę krypę straży przybrzeżnej. – Przybili do promu? – Nie, zatrzymali się w pewnej odległości. – Dlaczego? – Nie wiem. – Gdzie są ustawione kamery KVF? – Chyba na przylądku Kirkubřnes. Sensownie, pomyślał Hallbjřrn, po czym podjął decyzję, że pojedzie na przylądek. Będzie miał z tego miejsca najlepszy widok na prom i zapewne to właśnie tam zbiorą się służby. – Nie podpływają bliżej? – zapytał z nadzieją w głosie.

– Nie. – A co robią? – Jeden z mundurowych wyszedł na dziób z megafonem. Dwaj pozostali są w sterówce, ale nie widać, co kombinują. Olsen nie potrzebował więcej informacji. Wszystko wskazywało na to, że prom Horisont Fćrger został porwany. Nie zważając na lód, Hallbjřrn dodał gazu. 3 Sobota, 14 stycznia, godz. 14.03 Mocny podmuch wiatru niemal zwiał kaptur z głowy Katrine. Chwyciła go w porę, a potem ściągnęła sznurki po bokach. Mimo że sztormówka była nieprzemakalna, Ellegaard miała wrażenie, jakby była przemoczona do suchej nitki. Patrzyła przez moment na mężczyznę, który siłował się z drzwiami, a potem pokręciła głową. Kiedy tylko ruszył z rufy w ich stronę, rozpoznała go. Dobrze się znali; wcześniej tego dnia jadła śniadanie w jego towarzystwie. Był najbliższym przyjacielem Hallbjřrna – a na dobrą sprawę może także jedynym. Bćrentsen kilka razy uderzył w drzwi, po czym odwrócił się i podszedł do dwójki stojącej przy relingu. Nawet w taką pogodę sprawiał wrażenie, jakby zszedł prosto z wybiegu dla modeli. Zawsze nosił markowe ciuchy i najwyraźniej miał w zapasie wersję na każde warunki atmosferyczne. Stylowa kurtka Fjällräven musiała kosztować ze trzy i pół tysiąca koron. Biorąc pod uwagę, jak dobrą jakością odznaczały się lokalne wyroby odzieżowe, dla Katrine było to wyjątkowe marnotrawstwo, ale Jóhan musiał się wyróżniać. – Co tu się dzieje, do kurwy nędzy? – rzucił, wyjmując telefon. – I co jest z tym wyjącym... Jak na zawołanie sygnał ucichł. Bćrentsen rozejrzał się, jakby to jego pytanie sprawiło, że zapanował spokój. – Jest jakaś awaria? – Nie wydaje mi się – odparła Katrine. – Wygląda raczej na zagrożenie. – Zagrożenie? Niby jakie?

Tor-Ingar i Bćrentsen wymienili spojrzenia, jakby dopiero teraz dostrzegli się nawzajem. Skinęli sobie zdawkowo głowami. – Nie wiem, ale najwyraźniej odciął nas system bezpieczeństwa – stwierdziła Katrine, wskazując na drzwi. – A ty co tu robisz? – Wyszedłem złapać zasięg. Prowadziłem ważną rozmowę z... – Jóhan urwał, patrząc wymownie na chłopaka. – A ty coś za jeden? Młody reporter przedstawił się, niespecjalnie zainteresowany rozmówcą. Nadal niepewnie wodził wzrokiem po okolicy, jakby gdzieś mogły czaić się zarówno potencjalna sensacja, jak i coś groźnego. Dopiero kiedy Jóhan podał swoje imię i nazwisko, Řsterř się ożywił. – Sporo o panu słyszałem. Katrine w to nie wątpiła. Nawet najbardziej szemrana działalność na wyspach stanowiła tajemnicę poliszynela. Tutaj wszyscy wiedzieli o wszystkim, choć – jak już dwukrotnie się przekonała – nie zawsze byli skłonni dzielić się tymi informacjami z obcymi. Bćrentsen nie odpowiedział, wpatrując się w Katrine. – Tak czy inaczej, trzeba się dostać pod pokład. Nie mam zamiaru tu zamarznąć. Skuliła ramiona i kiwnęła głową. – Masz jakiś pomysł? – Nie – odparł cicho, rozglądając się. – A przynajmniej żadnego, który byłby bezpieczny. Kiedy zbliżył się do relingu, wszyscy troje przechylili się przez poręcz i spojrzeli w dół. Zejście na niższy pokład wydawało się możliwe. Przy dobrej pogodzie Ellegaard być może nawet by na to nalegała, ale teraz wszystko było mokre, a wiatr targał nią nawet wtedy, gdy miała się za co złapać. – Spójrzcie – rzucił Tor-Ingar. Podniosła wzrok i zobaczyła niewielką jednostkę podpływającą do promu od strony portu w Tórshavn. Poznała ją bez trudu, nieraz miała już do czynienia z MRCC . Przypuszczała, że podpłyną do samego Morgenrřde, ale straż przybrzeżna zatrzymała się w pewnej odległości. – Co jest? – mruknął Jóhan.

Ellegaard nie mogła niczego dostrzec. Przemknęło jej jednak przez myśl, że ktoś dobitnie zasugerował ratownikom, aby nie podpływali bliżej. A może to tylko czarnowidztwo? Nie było o nie trudno w takiej sytuacji. Działo się coś niepokojącego, a aura przywodziła na myśl krainę Mordor lub Midgard podczas Ragnaröku, nordyckiego sądu ostatecznego. Popatrzyła na swoich towarzyszy. Obaj sprawiali wrażenie, jakby przyszły im na myśl same niepokojące konkluzje. – Nie ma sensu wyciągać pochopnych wniosków – odezwała się. – Przecież nic nie mówię – burknął Jóhan. – Ale wyglądasz, jakbyś zamierzał. I jakby to nie miało być nic dobrego. – Bo nie powinni chyba się zatrzymywać, jeśli wszystko jest w porządku, prawda? – powiedział, przyglądając się motorówce. – Tymczasem podchodzą jak do trędowatego. – Może coś jest między nami a tą jednostką – zauważył Řsterř. – Na przykład co? Tor-Ingar wzruszył ramionami. – A jeśli nie, to może chodzi o jakieś niebezpieczne zakażenie? – podsunął. – Epidemię? – prychnął Jóhan. – Nie możemy tego wykluczyć – odparł Řsterř. – Może nałożono kwarantannę. Bćrentsen popatrzył na niego z niedowierzaniem. – Hirtshals to nie Kinszasa. Nie przywozi się stamtąd eboli, do cholery. Katrine wpatrywała się w motorówkę. W ciekawych czasach przyszło nam żyć, pomyślała. Wybuch infekcji na pokładzie wszyscy od razu uznali za nieprawdopodobny scenariusz, ale bez mrugnięcia okiem gotowi byli przyjąć, że prom u wybrzeży zapomnianych przez świat Wysp Owczych padł łupem terrorystów. – Jest wiele możliwości – powiedziała, jakby chciała przekonać samą siebie. – Z pewnością, ale...

Jóhan urwał, kiedy dostrzegli, że jeden z członków straży przybrzeżnej wychodzi na pokład jednostki. Ratownik przyłożył megafon do ust, rozległ się metaliczny skrzek. – MF Morgenrřde! – zaczął mężczyzna. – Otrzymaliśmy waszą wiadomość! – Jaką wiadomość? – zdziwił się reporter. Bćrentsen i Katrine spojrzeli na siebie, ale się nie odezwali. – Potrzeba nam więcej informacji – kontynuował oficer straży przybrzeżnej. – O jakim zagrożeniu mowa? Dlaczego mamy się nie zbliżać? Tórshavnradio was nie odbiera, spróbujcie na VHF, monitorujemy wszystkie pasma. Ellegaard przełknęła ślinę. Wizje, jakie zaczynały pojawiać się w jej umyśle jedna po drugiej, nie były optymistyczne. – Jeśli to możliwe, spróbujcie wycofać się do latarni morskiej Borđan, powinniście na powrót znaleźć się w zasięgu sieci komórkowych. Katrine nasłuchiwała odpowiedzi, ale nikt z pokładu nie reagował. Potwierdzało to wszystkie jej przypuszczenia. Z pewnością na wyposażeniu promu był niejeden megafon. – MF Morgenrřde, odezwijcie się! – wołał dalej ratownik. – Jeśli doszło do awarii systemów komunikacji, próbujcie alfabetem Morse’a. – Zamilkł na moment i obejrzał się na swoich towarzyszy. – Odebraliśmy wasz pierwszy komunikat, ale nie dotarło do nas nic więcej. Jeszcze przez chwilę apelował o nawiązanie jakiegokolwiek kontaktu, aż w końcu zrezygnował. Odłożył megafon i wrócił do sterówki, zapewne żeby skonsultować sytuację z przełożonymi. Jedno było dla Katrine pewne. Nikt nie miał zamiaru podejmować niepotrzebnego ryzyka. W świecie, w którym jedna ciężarówka na nicejskim bulwarze okazywała się zabójczą bronią, należało zachować najwyższą czujność. Cała trójka milczała. Z jakiegoś powodu rozmowa na temat tego, co się działo, zdawała się nie na miejscu, jakby mogła pogorszyć ich sytuację. Zawodzący złowrogo wiatr z pewnością nie pomagał. Trzech mężczyzn na łodzi przed nimi wyszło na pokład. Stanęli z lornetkami na dziobie. – Na co oni czekają? – zapytał Tor-Ingar. – Najwyraźniej na odpowiedź – odparł Jóhan. Katrine nie przypuszczała, by się jej doczekali. Potarła skronie, zastanawiając się, czy istnieje jakakolwiek inna możliwość poza atakiem terrorystycznym. Odrzucała jednak jedną koncepcję po drugiej. Co takiego mogłoby się wydarzyć? A może to jej umysł przesiąknął

wszystkim tym, co działo się w kontynentalnej Europie, i nie był dostatecznie otwarty? Jeśli tak, to bojownicy ISIS najwyraźniej osiągnęli cel – sprawili, że takie osoby jak ona ogarniał nie tyle strach, ile paranoja. Mężczyźni na łodzi jeszcze przez chwilę obserwowali, co się dzieje na pokładzie promu, a potem odstawili lornetki od oczu. – Dosyć tego! – rzucił Bćrentsen. – Czas coś zrobić. – Co konkretnie? – spytała Katrine. – Wyważymy te drzwi. – Są zabezpieczone, Jóhan. – Nie tak jak w kokpicie samolotu. – Z pewnością nie – przyznała. – Co nie znaczy, że da się je sforsować bez odpowiednich narzędzi. – Są na wyciągnięcie ręki. Rozejrzała się i wymownie rozłożyła ręce. – Gdzieś musi być sprzęt gaśniczy, prawda? Wystarczy nam niewielka siekierka i trochę wytrwałości – powiedział Bćrentsen. – A tego drugiego mam teraz w nadmiarze. Spojrzał na telefon, zaklął pod nosem, a potem schował go do kieszeni. Ruszył w kierunku rufy, szukając zestawu ratunkowego. Ellegaard musiała przyznać, że rozumował całkiem logicznie. Nie pamiętała, czy na pokładzie umieszczono takie narzędzia, ale była pewna, że pod nim nieraz je widywała. Śnieg z deszczem na moment odpuściły i Katrine, korzystając z okazji, zdjęła kaptur. Zimny powiew wiatru na mokrych włosach sprawił jednak, że szybko z powrotem okryła głowę. Kątem oka zdążyła dostrzec, że Tor-Ingar wyjął aparat z futerału i zaczął odkręcać obiektyw. – To nie pora na zdjęcia. – Co? Wskazała na korpus, który trzymał w jednej ręce, drugą grzebiąc w torbie. Był tak pochłonięty tą prozaiczną czynnością, że ledwo zauważał obecność Katrine. Ellegaard obróciła się do niego. – Co robisz? – zapytała.

– Zmieniam dwadzieścia cztery siedemdziesiąt na siedemdziesiąt czterysta. Uniosła brwi, ale nie dopytała, bo Tor-Ingar szybko wyjął większy obiektyw i przymocował go do aparatu Sony. Naraz zrozumiała, że oni także w istocie mają lornetkę. Nie zastanawiając się długo, sięgnęła po aparat. – Ej! – Spokojnie. Jestem funkcjonariuszką policji. – Byłą, z tego, co słyszałem. – Źle słyszałeś – odparła, zdejmując zaślepkę z obiektywu. – Podobno została pani zwolniona. – Nie. – Więc odeszła pani sama? – Przecież mówię ci, że nadal pracuję w policji. – Nie wierzę. Popatrzyła na niego z rezerwą, a potem spojrzała przez wizjer. – Niebywałe – mruknęła. – Co takiego? – Że reporterzy nawet w takiej chwili starają się zdobyć newsa. – Korzystam z okazji. – Wzruszył ramionami. – Nic się nie pali, nic nie wybucha, równie dobrze mogę zadać kilka pytań. – Tyle że nie uzyskasz na nie odpowiedzi. – Co pani szkodzi coś zdradzić? – Nic mi nie szkodzi. Ale nie czuję też potrzeby. Przyjrzała się trzem mężczyznom na motorówce. Powiedzieć, że wyglądali na zmartwionych, to nie powiedzieć nic. Straż przybrzeżna na Farojach nie miała wprawdzie zbyt dużo do roboty – jej zadania sprowadzały się głównie do przeganiania aktywistów protestujących

przeciwko połowom grindwali – ale byli to zaprawieni w bojach marynarze, właściwie urodzone wilki morskie. A na takich ludziach z zasady niewiele rzeczy robi wrażenie. Ci trzej byli przerażeni. – Widzi pani coś? – Nic, co mogłoby okazać się pomocne. – Mogę? Oddała mu aparat i powiodła wzrokiem po pokładzie. Bćrentsen najwyraźniej znalazł to, czego szukał. Szedł w ich kierunku z dwoma toporkami i apteczką. – Chyba nadal próbują nas wywołać – zauważył Řsterř. – Albo rozmawiają z Tórshavn. – Nie sądzę. Kapitan naciska gruszkę, chwilę porusza ustami, czeka dość krótko, a potem znowu naciska i mówi. Ewidentnie nikt mu nie odpowiada. Katrine ruszyła w stronę nadbudówki. Chłopak obrócił się i poszedł za nią. – Dlaczego mu nie odpowiadamy? – Nie wiem. – Przecież nawet jeśli doszło do... – Zaraz się przekonamy. Nie ma co gdybać – ucięła, wskazując na Jóhana, który zamachnął się jednym z toporków i wbił go w drzwi. Rzeczywiście nie miały wiele wspólnego z pancernymi przesłonami, które stanowiły standardowe wyposażenie w transporcie lotniczym. Najwyraźniej na jednostkach morskich zdarzyło się jeszcze zbyt mało tragedii, by o tym pomyślano. Przebicie się przez drzwi zabrało im tylko chwilę, ale klamka po drugiej stronie również była unieruchomiona. – System zablokował wszystko na amen – mruknął Jóhan. – Nie wiedziałem, że mają tutaj takie rzeczy. – To nowy prom. Na Smyrilu z pewnością takich nowinek nie uświadczysz.

– Mimo to wolałbym teraz być właśnie na nim – stwierdził Tor-Ingar. – Ten dziewiczy rejs jest coraz bardziej podobny do inauguracji Titanica. Bćrentsen nie odpowiedział, uderzając po raz kolejny w drzwi. Ellegaard podniosła drugi toporek i zaczęła pomagać Jóhanowi. Robiła to jednak z pewną ostrożnością. Od operacji minęło wprawdzie już sporo czasu, ale miała wrażenie, że przy mocniejszym uderzeniu coś sobie naderwie. W końcu udało im się poszerzyć wyrwę na tyle, że można było przejść na drugą stronę. Katrine powstrzymała Jóhana ruchem ręki, a potem sama zajrzała przez dziurę. Oświetlenie przeszło w stan alarmowy, emitując czerwone, pulsacyjne światło. W klatce schodowej panowała zupełna cisza. Ellegaard pożałowała, że nie zabrała ze sobą w rejs służbowego hecklera & kocha. Nic nie stało na przeszkodzie, ale uznała, że skoro opuszcza szeregi policji, nie powinna w ostatnich dniach nosić broni. Zostawiła ją w komendzie przy Halmtorvet, jakieś tysiąc trzysta kilometrów stąd. Tor-Ingar właściwie miał rację. Złożyła już wypowiedzenie, Kjeld Moslund nawet je podpisał, ale stanie się skuteczne dopiero od przyszłego tygodnia. Do tego momentu formalnie nadal była funkcjonariuszką duńskiej policji w stopniu vicepolitikommissćr. I poczuwała się do swojej roli. – Pójdę przodem – zaproponował Jóhan. Zignorowała go i przedostała się na drugą stronę. Rozejrzała się niepewnie, jakby gdzieś w czerwonym blasku miało czyhać niebezpieczeństwo. Potem ruszyła schodami w dół. Pomyślała, że według wszelkiego prawdopodobieństwa przed wejściem na korytarz natkną się na kolejne zamknięte drzwi – i gdziekolwiek dalej się skierują, sytuacja będzie taka sama. Nie pomyliła się. Kiedy dotarli pod pokład, udało im się sforsować przejście na korytarz, ale wszystkie drzwi prowadzące do kajut, mesy i klatek schodowych były zablokowane. Jóhan otarł pot z czoła. – Będziemy tak chodzić i demolować cały statek? – zapytał Řsterř. – Jak dla mnie to czysta przyjemność – oświadczył Bćrentsen. Ellegaard w to nie wątpiła. Niejeden Farer oddałby wiele, żeby zniszczyć trochę duńskiego mienia. Zachowała jednak to spostrzeżenie dla siebie.

– W porządku – rzucił Tor-Ingar. – Ale mamy jakiś konkretny cel? Katrine skinęła głową. – Powinniśmy dostać się na mostek. – Którędy? – Tego akurat nie wiem. – Więc może zanim zaczniemy rozwalać kolejne drzwi, rozeznamy się w sytuacji? Oddała mu toporek i zaczęła wypatrywać planu pokładu. Szkoda, że nie zwróciła większej uwagi na to, co mówili przedstawiciele linii Horisont Fćrger podczas krótkiego poczęstunku w jednej z restauracji. Z okazji dziewiczego rejsu przygotowano krótką prezentację promu Morgenrřde, ale większość pasażerów nie słuchała, czekając na kolejny punkt programu – występ jednej z najbardziej uzdolnionych farerskich piosenkarek. W dodatku częstowano lampką wina na koszt firmy. Ostatnią rzeczą, o jakiej myślała wtedy Katrine, było to, że kilkanaście godzin później przyjdzie jej przebijać się przez korytarz, niszcząc przy tym drzwi. W końcu udało jej się znaleźć plan statku. Niestety, obejmował jedynie pokład, na którym się znajdowali, i nie okazał się zbyt pomocny. Strzepnęła wodę ze sztormówki, a potem sięgnęła po kostkę białej czekolady. Przez moment nasłuchiwała. Jeśli pasażerowie na tym pokładzie zostali zamknięci w kajutach, najwyraźniej przyjęli to ze spokojem. Nie słyszała żadnych zaniepokojonych nawoływań ani nerwowych krzyków. Dziwne. Gdyby poczuła, że statek gwałtownie hamuje, a potem nie mogła otworzyć drzwi, raczej nie byłaby dobrej myśli. Nikt nie powinien być, może poza wyjątkowymi optymistami. A może to ona była wyjątkową pesymistką? Odsunęła od siebie to pytanie i przyjrzała się zawieszonemu na ścianie schematowi. Po chwili zrozumiała, dlaczego nie dobiegają głosy żadnych zdenerwowanych pasażerów. Ruszyła z powrotem do towarzyszy, słysząc, że Bćrentsen zabrał się do rozbijania kolejnych drzwi. O ile dobrze zapamiętała plan, prowadziły do niewielkiej salki konferencyjnej.

– Jóhan... – odezwała się. Uderzył z impetem, jakby drzwi były powodem, dla którego działo się to wszystko. – Poczekaj. – Nie ma na co. Chcę się dowiedzieć, o co tu chodzi. – Tam się tego nie dowiesz. Ostrze przebiło płytę, a Bćrentsen obejrzał się przez ramię, posyłając jej pytające spojrzenie. Katrine wyjaśniła, co znajduje się za drzwiami. Wyrwał toporek, rozszerzył nieco otwór, a potem spojrzał przez niego na drugą stronę. – Rzeczywiście – przyznał. – Stół konferencyjny i krzesła na niewiele nam się zdadzą. Mam serdecznie dosyć tego pieprzenia. Którędy do kolejnej klatki schodowej? – Problem w tym, że nie ma tu żadnej. – Co takiego? – Jest tylko winda na końcu korytarza. – Żartujesz? Jak to możliwe? Katrine zawinęła ostatnie kostki czekolady i schowała je do kieszeni. Przemknęło jej przez głowę, że może to całe jej zapasy na najbliższą przyszłość. Nie, nie mogło być tak źle. Jeśli Jóhan znalazł apteczkę, z pewnością gdzieś tutaj znajdowały się zestawy ratunkowe. Otwieracze do puszek, konserwy, woda zdatna do picia. – No? – ponaglił ją Bćrentsen. – Przecież nie może tu być wyłącznie winda. – A jednak... – Na pewno są schody na wypadek jakiejś sytuacji kryzysowej. Takiej jak ta. – Nie ma – odparła i westchnęła ciężko. – Są dopiero pokład niżej. Na tym nie było potrzeby ich montować, bo nie ma tutaj kajut. Ani szalup ratunkowych, z których można by w razie... – To co tu jest, do cholery? – Pomieszczenia gospodarcze, sale konferencyjne, mała biblioteka, salki kinowe i parę innych rzeczy. Przez moment rozglądali się po pokładzie. Rzeczywiście wydawał się niewielki, stanowił tylko namiastkę tego, co znajdowało się niżej. Bćrentsen trwał w milczeniu, aż w końcu odchrząknął i

wskazał na przedziurawione drzwi. – Może jest tam jakiś awaryjny sposób komunikacji z resztą statku – zauważył. – Może. Bez wcześniejszej pewności siebie powiększał otwór w drzwiach. Katrine przypatrywała mu się przez moment, a potem podała toporek Torowi-Ingarowi. Nie miała złudzeń, że po drugiej stronie znajdą cokolwiek pomocnego. Wszystko wskazywało na to, że byli uwięzieni na dobre. Ledwo Jóhanowi udało się przebić, zamarli. Z głośników pokładowych doszedł cichy szum. Katrine spodziewała się usłyszeć awaryjny komunikat z automatu, ale nic nie przerywało szmeru. – Ktoś włączył nadawanie – stwierdził Řsterř. Bćrentsen i Ellegaard nie odpowiedzieli. Czekali. Po chwili do szumu dołączył wyraźny, jednostajny odgłos – ciężki, nieco przyspieszony, chrapliwy oddech. Potem porywacz w końcu się odezwał. 4 Sobota, 14 stycznia, godz. 14.10 Ograniczenie na drodze krajowej numer dwadzieścia jeden wynosiło osiemdziesiąt kilometrów na godzinę, ale nawet najbardziej buntowniczy kierowcy mieliby problem ze złamaniem tego przepisu w zimie. Hallbjřrn jednak nie zamierzał tracić ani chwili. Znacznie przekroczywszy dozwoloną prędkość, pędził w kierunku stolicy. Zwalniał jedynie przed nieco ostrzejszymi zakrętami, a potem starał się wchodzić w nie ze stałą szybkością. Wiedział, że aby nie wpaść w poślizg, lepiej utrzymywać obrót kół mniej więcej na tym samym poziomie, co przy wejściu w zakręt. Zbyt późne hamowanie było równie niebezpieczne jak dodawanie gazu pośrodku zakrętu. Tuż przed niedużą miejscowością Kvívík nie miał jednak wyjścia, musiał zwolnić, a ostatecznie się zatrzymać. Droga była zablokowana przez radiowóz, przed którym stał wysoki funkcjonariusz. Olsen wysiadł z samochodu i rzucił mu ponure spojrzenie.

– Co tu się dzieje? – zapytał, rozglądając się. – Muszę się dostać do Tórshavn. – Tędy pan nie przejedzie. Hallbjřrn odwrócił się i rozłożył ręce. – A którędy? Nie ma innej drogi. Funkcjonariusz bezradnie wzruszył ramionami, a Olsen przeklął w duchu pogodę. Opady znacznie zelżały, ale wzmagał się wiatr, nawiewając na drogi coraz więcej śniegu. Pługi wprawdzie pracowały dwadzieścia cztery godziny na dobę, ale hałdy na zboczach mogły się osunąć i zablokować przejazd na południe. Olsen podszedł do policjanta, a ten drgnął nerwowo. – Proszę zostać w samochodzie. – Słucham? Funkcjonariusz położył dłoń na kaburze pistoletu, a drugą wyciągnął przed siebie. – Proszę nie podchodzić. – Spokojnie. Nic się nie dzieje. – Nie będę prosił po raz trzeci. – Skąd te nerwy? Hallbjřrn zmarszczył czoło, przyglądając się rozmówcy. Mimo wszechogarniającego chłodu mundurowy sprawiał wrażenie, jakby było mu stanowczo za gorąco. – Panie Olsen, proszę natychmiast wrócić do auta. Policjant robił wszystko, by jego głos brzmiał spokojnie, ale widać było wyraźnie, że jest roztrzęsiony. Hallbjřrn próbował przypomnieć sobie, czy kiedykolwiek spotkał tego człowieka, ale nie potrafił wyłowić niczego z pamięci. Nie dziwiło go, że sam został rozpoznany. Chcąc nie chcąc, stał się na archipelagu niejako celebrytą. – Stać! – krzyknął w końcu funkcjonariusz, odpinając kaburę. Olsen się zatrzymał. – Spokojnie – powtórzył Hallbjřrn. – Co się dzieje?

– Proszę natychmiast... – Spieszę się do Tórshavn. Słyszał pan, co tam się dzieje? Funkcjonariusz powiódł wokoło wzrokiem, jakby gdzieś między pryzmami śniegu czaił się jego przełożony, tylko czekając na to, by zrugać go za niepotrzebne rozmowy z byle cywilem. Z trudem przełknął ślinę. Mógł mieć najwyżej dwadzieścia parę lat, pomyślał Olsen. Zapewne niedawno rozpoczął służbę i wszystkie dotychczasowe wezwania, na jakie się stawiał, otrzymywał pod numerem 351448. Był to specjalny telefon do zgłaszania wypadków drogowych z udziałem owiec. – Więc? – rzucił Hallbjřrn. – Wie pan, co się dzieje, czy nie? – Tak, podawali przez radio. Olsen skinął głową i spojrzał przed siebie. W oddali rysowały się zbocza, na których rozciągała się niewielka osada, a przy pobliskiej Víkarvegur widać było pierwsze zabudowania. – Muszę wiedzieć, co się dzieje z tym promem – odezwał się Hallbjřrn. – Rozumiem, ale... – Niech mnie pan przepuści. Jakoś sobie poradzę. Funkcjonariusz uniósł pytająco brwi. – Droga dalej jest nieprzejezdna, tak? – spytał Olsen. – Stąd ta blokada? – Nie. – W takim razie o co chodzi? – Dostałem rozkaz, żeby nikogo nie przepuszczać. Hallbjřrn zacisnął pięści i przez moment trwał w bezruchu. Znał doskonale ton, który usłyszał w głosie rozmówcy. Pamiętał go z wojska. Świadczył tylko o jednej rzeczy: posługujący się nim człowiek niedawno skończył szkolenie i był na etapie bezkrytycznego wykonywania wszystkich poleceń przełożonego. Nie było sensu dyskutować z policjantem. Olsen zerknął na plakietkę z nazwiskiem. Magnussen. – Na jak długo ma pan zamknąć przejazd?

– Nie powiedziano mi tego. Olsen cofnął się do samochodu i wyjął ze schowka paczkę papierosów. Przy Katrine nie palił, ale kiedy była w Danii, szybko nadrabiał to, czego nie zdążył wypalić podczas jej pobytu. Teraz będzie musiał zmienić nawyki. Osłonił dłońmi płomień zapalniczki, a potem podszedł do Magnussena. – Mogę skorzystać z radia? – Że co proszę? – Jestem przekonany, że pański przełożony mnie przepuści, muszę tylko się z nim skontaktować. Policjant przestąpił z nogi na nogę, niepewny, czy Olsen nie mija się z prawdą. – Naprawdę zależy mi na czasie – dodał Hallbjřrn. – Nie wiem, co tam się dzieje, a w radiu niczego konkretnego nie podają. – Rozumiem, ale... – Zadzwoniłbym do komendanta, gdyby nie to, że nie mam telefonu. Magnussen popatrzył na niego jak na wariata. – Rachunki z Fřroya Tele okazały się zbyt dużym obciążeniem. – Panie Olsen... – Niech pan da spokój – przerwał Hallbjřrn. – To tylko chwila rozmowy. Ja pojadę dalej, pan będzie strzegł przejazdu jak Hajmdal Bifrostu. Zgoda? Policjant sprawiał wrażenie, jakby przez moment w istocie się zastanawiał. Olsen przypuszczał, że tylko dzięki temu, że w ostatnim czasie odegrał kluczową rolę w pewnym śledztwie. Nie pozostało to bez echa wśród mundurowych, utarł bowiem nosa duńskim organom ścigania. – Nie mogę tak po prostu udostępnić cywilowi naszej częstotliwości. Najwyraźniej utarł niewystarczająco. – Rozumiem, że vicepolitikommissćr Ellegaard jest na statku, ale... – Skąd pan o tym wie? – Znamy listę pasażerów. Nagle Olsen się ożywił.

– Wiecie coś więcej? – Nie, tylko tyle. Podano nam ją przed momentem, mieliśmy się zapoznać i kontaktować z komendą, jeśli któreś z nazwisk wyda nam się podejrzane. – A więc to porwanie? – Nie wiem. Nic nam nie mówią, naprawdę. Olsen zaciągnął się głęboko i niedbale wskazał na radiowóz. – Niech pan mnie wpuści tam na chwilę, to wszystkiego się dowiemy. – Nie mogę. Poza tym to nie mój przełożony wydał rozkaz. – A kto? – Sigvald Nolsře. Imię i nazwisko podziałało na Hallbjřrna jak grzmot zapowiadający burzę. Jeśli z którymkolwiek Farerem na wyspach jego relacje zmieniały się o sto osiemdziesiąt stopni, to właśnie z postawnym, łysym Nolsřem. To on zamknął Hallbjřrna w areszcie śledczym, przesłuchiwał, później współdziałał, a ostatecznie... Ostatecznie trudno było stwierdzić, na jakiej są stopie. Być może przez ostatni rok wykształcił się między nimi obustronny szacunek, ale opierający się na typowo męskiej, szorstkiej relacji. Takiej, która przy kilku niefortunnych słowach mogła przerodzić się w konflikt. – Coś nie tak? – spytał Magnussen. – Nie. Wszystko w porządku. Oczywista bzdura, choć nie ze względu na fakt, że to Nolsře zarządził blokadę drogi przed Kvívík. Liczyły się implikacje. A te były bezsprzeczne. Jeśli powierzono tę sprawę Sigvaldowi, nie mogło chodzić o osuwający się śnieg czy potrącenie owcy. Nolsře zajmował się wyłącznie przestępstwami największego kalibru. Zabójstwami. Ale czy to możliwe? Na dawnych Farojach przez lata nie doszło do żadnego morderstwa. A teraz kolejne miałoby zbiec się w czasie z pierwszym aktem terroryzmu na terytorium archipelagu?

Jeśli w istocie tak było, wnioski nasuwały się same. – Tym bardziej muszę skorzystać z radia – powiedział Hallbjřrn, ruszając w kierunku policyjnego wozu. – Panie Olsen! – Spokojnie. Sigvald nie będzie miał nic przeciwko. – Stój! Najwyraźniej czas na uprzejmości się skończył. Hallbjřrn zatrzymał się, a potem powoli odwrócił. Zgodnie z tym, czego się spodziewał, zobaczył wymierzony w siebie pistolet. Spojrzał na chłopaka, na papierosa dymiącego spomiędzy palców, a potem się zaciągnął. Magnussen ciężko oddychał. – Kurwa mać! – rzucił, jakby to miało wszystko tłumaczyć. – Gdziekolwiek pan się zjawia, tam od razu są problemy. – Tak mówią. – I mają rację. Hallbjřrn wskazał pistolet i pokręcił głową. – Schowa pan tę broń? Policjant wyglądał, jakby na to jedno ustępstwo był w stanie pójść. Namyślał się przez chwilę, ostatecznie zapewne dochodząc do wniosku, że celowanie do byłego żołnierza przyniesie więcej szkód niż korzyści. Włożył pistolet do kabury, ale jej nie zapiął. Hallbjřrn podwinął rękaw i spojrzał na stary zegarek. Stracił sporo czasu na przepychanki, podczas gdy Katrine mogła w tej chwili zmagać się z sytuacją kryzysową. Ale co takiego mogło się dziać na pokładzie? Olsena nachodziły czarne myśli, ale na dobrą sprawę nie miał choćby szczątkowej informacji, na podstawie której mógłby spekulować. Stwierdził, że najwyższy czas to zmienić. Jeśli kiedykolwiek zamierzał wykorzystać uznanie, jakie udało mu się w ostatnim czasie zyskać, to teraz nadszedł odpowiedni moment. – Niech pan sam go wywoła – zaproponował Olsen. – I powie, że czekam tutaj na niego. – Nie sądzę, żeby miał przyjechać z Tórshavn tylko dlatego, że... – Nie ma go w Tórshavn.

– Nie? – Jest gdzieś niedaleko. – Hallbjřrn pstryknął niedopałkiem w śnieg. – Nie bez powodu kazał zamknąć Vestmannavegurin akurat na tym odcinku. Magnussen wydawał się skołowany. Ewidentnie nie miał pojęcia, jaki był powód wydania takiego rozkazu. – To gdzieś tutaj znaleziono ciało – dodał Hallbjřrn. – Słucham? – W okolicy znajdują się zwłoki. – Olsen rozejrzał się po zaśnieżonych zboczach. – Na ile sposobów mam to jeszcze ująć, żeby pan to zrozumiał? Chwilę później funkcjonariusz wywołał Nolsřego. Kilka pierwszych prób nie przyniosło żadnego rezultatu – Hallbjřrn sądził, że Sigvald opuścił radiowóz, aby zbadać miejsce zdarzenia. Za którymś razem jednak policjant z Tórshavn w końcu się odezwał – w charakterystyczny dla siebie, burkliwy sposób, jakby właśnie przeszkodzono mu w zadaniu najwyższej wagi państwowej. Magnussen przez chwilę z nim rozmawiał, ale mówił zbyt cicho, by Olsen mógł dosłyszeć, co konkretnie mu przekazuje. Po chwili młody funkcjonariusz wychylił się z auta. – Pyta, czy wie pan, gdzie jest park przy Á Túni. – To nie żaden park. Funkcjonariusz sprawiał wrażenie, jakby nie pojął tej uwagi. – Niech pan mu powie, że niemal całe życie spędziłem w Vestmannie – mruknął Olsen. – Kvívík dla mnie to jak dla niego Argir, niemal przydomowe podwórko. Policjant milczał. – Tak, wiem, gdzie jest ten żywopłot i kilka ławek przy Á Túni – bąknął Hallbjřrn. – Świetnie. Mundurowy na moment zniknął w radiowozie. Po chwili wysiadł i zamknął drzwi, co nie mogło być dobrym sygnałem. Hallbjřrn liczył na to, że pierwszą rzeczą, którą zrobi Magnussen, będzie odblokowanie drogi.

– Mówi, że będzie tam na pana czekał – odezwał się policjant. – Więc może mnie pan przepuścić? – Dostałem na to zezwolenie, ale najpierw muszę pana pouczyć – odparł nieco zakłopotany chłopak. – Ma pan zaparkować przy Kirkjuvegur i poczekać, aż ktoś się po pana zgłosi. Nad rzeką przeciągnięto taśmy policyjne i... – Rozumiem. Mam się nie wychylać. – Chyba zależy im na tym, żeby możliwie jak najmniej osób pana zauważyło. – Mniejsza z tym. Przesunie pan ten wóz czy nie? – Nie mniejsza – zaoponował Magnussen. – Dostałem jasny rozkaz, żeby się upewnić, że... – Może być pan pewien, że będę niewidzialny. A teraz niech mnie pan w końcu przepuści. Chwilę później stare volvo mknęło już w stronę Kvívík. Hallbjřrn nie spodziewał się, że Nolsře okaże daleko idącą wolę współpracy, ale najwyraźniej go nie docenił. Widocznie dochodzeniowiec miał w sobie trochę empatii. Olsen zaparkował na parkingu nieopodal cmentarza i zerknął na godzinę. Nie miał czasu na zabawy. Wysiadł z auta i ruszył w kierunku policyjnych taśm. Kawałek dalej znajdował się charakterystyczny parawan, nigdy niezwiastujący niczego dobrego. Przed nim stał łysy policjant, który od razu przykuwał uwagę swoją potężną sylwetką. Ledwo zobaczył Hallbjřrna, z dezaprobatą pokręcił głową. – Miałeś czekać w samochodzie. – Nie mam czasu. Katrine jest na tym promie. – Wiem. – Co jeszcze wiesz? – Że mamy tutaj trupa – odparł Sigvald, zerkając w stronę parawanu. – A w cieśninie porwaną jednostkę. – Więc to akt terroryzmu? – Tak.

– Skąd ta pewność? – Bo skurwysyn ogłosił swój manifest. 5 Sobota, 14 stycznia, godz. 14.53 Katrine siedziała na miękkim dywanie, opierając się o ścianę. Była sama na korytarzu. Tor-Ingar i Jóhan weszli do sali konferencyjnej i gorączkowo poszukiwali czegokolwiek, co mogłoby im się przydać. Na dobrą sprawę chyba nie bardzo wiedzieli czego. Ellegaard potrzebowała chwili, by przetrawić wszystko to, co usłyszała. Zamachowiec mówił krótko, raptem minutę lub dwie, ale jego słowa odbijały się echem w jej głowie. Z głosu wnosiła, że ma od trzydziestu pięciu do czterdziestu lat. Wydawał się dobrze przygotowany do zadania, był opanowany. Właściwie mówił, jakby relacjonował jakieś odległe zdarzenia, a nie sytuację, którą sam stworzył. Konkretów było niewiele. Na początku porywacz zaapelował o spokój i poinformował, że przejął kontrolę nad jednostką. Oznajmił, że wszystkie windy są zablokowane, a zamki w drzwiach zdezaktywowane. Nikomu rzekomo nic nie groziło, o ile pasażerowie nie zaczną przemieszczać się po statku. Niebawem miał przedstawić swoje żądania, ale najpierw chciał zapewnić wszystkich, że są częścią czegoś, co na zawsze zapisze się w historii nie tylko wysp, ale także całej Europy. Dodał, że realizuje misję, której wielu podjęło się przed nim, ale nikt nie zrobił tego z odpowiednią determinacją. On miał zamiar to zmienić. Na koniec dodał, że wziął zakładników. I to, co nastąpiło po tym, wybrzmiewało najgłośniejszym echem w myślach Katrine. – Jestem uzbrojony – oświadczył. – I zacznę zabijać wszystkich na pokładzie, jeśli zbliży się do nas jakakolwiek jednostka. Ellegaard uważała, że nie sposób będzie utrzymać tego przekazu w tajemnicy. Dotarł nie tylko do pasażerów, ale także do straży przybrzeżnej i wszystkich, którzy do tej pory musieli zgromadzić się na przylądku Kirkubřnes. Wyraźnie słyszała, że włączone były także głośniki na pokładzie słonecznym. Oparła głowę o ścianę i zamknęła oczy.

Powinna się tego spodziewać. W ostatnim czasie wszystko zaczęło układać się zbyt pomyślnie, by taki stan rzeczy mógł trwać. Zmierzali z Hallbjřrnem w dobrym kierunku, oboje z optymizmem patrzyli w przyszłość, a Katrine rozmawiała nawet z Ann-Mari o tym, by dziewczyna wróciła do domu. Udało jej się zresztą uzyskać wstępną deklarację. Ann-Mari postawiła jednak warunek, że budynek przy Fjalsvegur musi zostać wyremontowany. Ellegaard bynajmniej nie dziwiła się takiemu ultimatum. Stan rudery jej też spędzał sen z powiek. – Katrine? – rozległ się głos Bćrentsena. Podniosła się i weszła do salki. Dwóch mężczyzn z prawdziwą pasją zajęło się przeszukiwaniem. Otworzyli szafki i wyrzucili z nich wszystkie rzeczy. W jednej z szafek znaleźli butelki wody, trochę batonów i orzeszków. Najwyraźniej namiastka kateringu zawsze musiała być na miejscu. Jóhan podał Katrine wodę. – Musimy działać – stwierdził. W normalnych okolicznościach odpowiedziałaby, że muszą zrobić dokładnie odwrotnie. Te jednak do normalnych nie należały. Gdyby jednostka została porwana na wodach przybrzeżnych Danii, w okolicy natychmiast zaroiłoby się od służb, które znały się na rzeczy. Jeśli nie duńskich, to niemieckich. Szybko podjęto by czynności, które były w takiej sytuacji konieczne, poczynając od próby nawiązania kontaktu z zamachowcem. Służby w Europie od lat szkolono do radzenia sobie z takimi ludźmi, tutaj jednak działo się inaczej. Znamienne było już to, że wysłano straż przybrzeżną. Ci ludzie świetnie radzili sobie z poskramianiem morderczego żywiołu, jakim było morze, ale nie mieli żadnego doświadczenia w walce z ludzką naturą. Katrine wiedziała, że wiele będzie zależało od tego, jak zachowają się pasażerowie. Zanim przypłyną posiłki z kontynentu, to na ich barkach będzie spoczywała odpowiedzialność za rozwój sytuacji. Ona zaś była prawdopodobnie jedyną osobą na promie, która miała jakiekolwiek doświadczenie policyjne. Nie pozostało jej nic innego, jak uznać, że to obliguje ją do działania. I do zebrania grupy, która podejmie próbę ratunku.

Bierność mogła mieć tylko jeden finał. I Katrine bez trudu wyobraziła sobie nagłówki w jutrzejszej prasie, solidarność w Internecie wyrażoną poprzez zamieszczanie wszędzie farerskich flag czy analizy prowadzone we wszystkich programach publicystycznych na świecie, które będą miały na celu ustalenie, czy tragedii dało się zapobiec. Ellegaard napiła się wody i odstawiła butelkę na stół konferencyjny. – Zgoda – powiedziała po chwili. – Tak po prostu? Sądziłem, że... – Nie mamy innego wyjścia. Albo my będziemy działać, albo on. Řsterř na moment przerwał przetrząsanie ostatniej szafki i obejrzał się na pozostałych. – Więc od czego zaczniemy? Dobre pytanie, pomyślała Ellegaard. Podjąć decyzję, by nie siedzieć biernie, to jedno, ale wcielić w życie jakikolwiek plan – to zupełnie co innego. Zwłaszcza jeśli jest się zamkniętym na pokładzie, który z punktu widzenia ewakuacji nie jest zdatny do niczego i w sytuacji awaryjnej został odcięty od reszty statku. – Ma pani broń? – spytał Tor-Ingar. – Nie. Spojrzała na Jóhana. Na końcu języka miała pytanie, czy nie jest uzbrojony. Była to absurdalna myśl, ale właściwie uzasadniona. Jóhan handlował wszystkim – i zapewne ze wszystkimi. Na jego miejscu dla bezpieczeństwa zaopatrzyłaby się choćby w paralizator. – Dlaczego tak na mnie patrzysz? – Bez powodu. Bćrentsen pokiwał głową i uciekł wzrokiem, jakby ciągnięcie tego tematu w towarzystwie reportera było wyjątkowo kłopotliwe. – Jeśli uda się nam zejść pokład niżej, dostaniemy się do szalup ratunkowych – zauważyła Katrine. – Na co nam one? Nie zamierzam uciekać. – Ani ja. Ale zazwyczaj są porządnie wyposażone we wszystko, co może się przydać rozbitkom. – Broń chyba się do takich rzeczy nie zalicza. – Nie – zgodziła się. – Ale są tam pistolety.

– Hę? – Sygnałowe, na race. A do tego noże do otwierania konserw i inne narzędzia. Kiedy pomysł pojawił się w jej umyśle, potraktowała go jako względnie dobrą ideę. Po zwerbalizowaniu go uznała jednak, że brzmi karkołomnie. Naprawdę miała zamiar ruszyć na terrorystę uzbrojona w pistolet na race? Być może na jednego by wystarczyło. Odwróciłaby jego uwagę, a wówczas reszta szybko by się nim zajęła. Nie przypuszczała, by udało mu się wnieść na pokład jakąkolwiek szybkostrzelną broń. Bardziej prawdopodobne, że miał jedynie pistolet. Ale kto powiedział, że zamachowiec działa sam? Jeśli dotychczasowe porwania statków mogły o czymkolwiek świadczyć, powinna raczej uznać, że terrorystów jest kilku. Odsunęła tę myśl. Wszystko się wyjaśni, nie było najmniejszego sensu snuć teraz domysłów. – Z pewnością znajdzie się tam coś przydatnego – dodała. Spojrzeli na nią, jakby rzeczywiście wiedziała, o czym mówi. Katrine wcale nie była tego taka pewna. Nóż do konserw? Prędzej otwieracz. Kogo chciała przekonać? Po chwili doszła do wniosku, że samą siebie. Próbowała dodać sobie odwagi i nadziei, ale musiała przyznać, że efekt był raczej opłakany. Przynajmniej w jej wypadku, towarzysze bowiem musieli wyjść z założenia, że jeśli ktoś nosi odznakę, wie, jak się odnaleźć w takiej sytuacji. – Nie pozostaje nam nic innego, jak zejść na niższy pokład – odezwał się Řsterř. – Jakieś propozycje? – Jest tylko jedna możliwość – odparła Katrine i spojrzała w kierunku klatki schodowej. Nie było się nad czym zastanawiać. Zdawała sobie sprawę, że albo spróbują zejść po burcie, albo rozbiją obóz w sali konferencyjnej i biernie przeczekają, aż sytuacja zostanie opanowana przez kogoś innego. – To nie najlepszy pomysł – zaoponował Tor-Ingar. – Jeśli masz lepszy, słuchamy – odpowiedział Bćrentsen. – W ogóle nie jestem przekonany, czy powinniśmy... – Nie będziemy siedzieć na dupie – przerwał mu Jóhan. – Nie wiadomo, ilu zakładników wziął ten psychopata. Nie wiadomo, co zrobi. I wreszcie nie wiadomo, czy jakakolwiek interwencja

z zewnątrz wchodzi w grę. Katrine przypuszczała, że na razie nie. Plan odbicia statku został już zapewne przygotowany, ale zanim zjawią się posiłki, może się wiele wydarzyć. A ostatecznie służby mogą zdecydować, że nie warto podejmować ryzyka. Duński prom to nie moskiewski teatr na Dubrowce, a premier Wysp Owczych to nie prezydent Rosji. W państwie, które liczyło tylu obywateli, ile przeciętne miasteczko na rubieżach Kraju Kamczackiego, dbało się o każdą jednostkę. – Mimo wszystko trzeba rozważyć, czy nie lepiej pozwolić służbom działać... – Chcesz zostać, zostań – oświadczył Jóhan. – I czekaj tutaj na eksplozję ładunku wybuchowego, czy Bóg wie czego. – Gdyby zamachowiec miał zamiar się wysadzić, już by to zrobił. – Ta? – burknął Bćrentsen. – A mnie się wydaje, że nie można być tego pewnym. Nie wiadomo, co taki psychol ma w głowie. I nie mam zamiaru dopuścić do sytuacji, w której ktokolwiek mógłby się o tym przekonać. Jóhan ruszył w stronę wyjścia, ale Katrine trwała w bezruchu. Patrzyła na młodego reportera, zastanawiając się nad tym, czy istotnie nie byłoby lepiej, gdyby go tu zostawili. Dla jego i ich bezpieczeństwa. Wydawało jej się, że na Jóhana może liczyć. Jeśli Hallbjřrn mu ufał i przyjaźnili się od tylu lat, mogła być spokojna, że jeśli przyjdzie co do czego, Bćrentsen nie zawiedzie. Ale Tor-Ingar? Już teraz sprawiał wrażenie, jakby na samą myśl o konfrontacji chciał szukać ratunku. – Jakaś wyspecjalizowana jednostka w końcu dotrze tu z kontynentu, prawda? – zapytał reporter. Ellegaard nie odrywała od niego wzroku. – Na pewno. – Może nawet wojsko. – Mhm. – Nie lepiej im to zostawić? – Może – zgodziła się. – Ale nawet jeśli zdecydują o interwencji, przyda im się ktoś w środku.

– Ale... – Choćby po to, by podać im liczbę napastników – przerwała mu. – Wystarczy krótki rekonesans, a potem prosty sygnał do straży przybrzeżnej, żeby otrzymali informację na wagę złota. – No tak. – A jeśli zamachowiec jest jeden, sami podejmiemy próbę odbicia jednostki – dodała, zerkając w kierunku Bćrentsena. Jóhan jednak wyszedł już na zewnątrz i zapewne szukał teraz sposobu przedostania się na niższy pokład. – Z pewnością spotkamy kogoś po drodze – powiedziała. – Nie musisz iść z nami, Tor-Ingar. Nie miała pojęcia, kiedy przeszli na ty, ale w sytuacji zagrożenia życia z jakiegoś powodu wydawało się to właściwe. Posłała chłopakowi niewyraźny uśmiech, a potem zbliżyła się do niego. – Nie wiem, jak rozwinie się sytuacja. Równie dobrze możesz przydać się tutaj. Obrzucił spojrzeniem wnętrze salki. – Nie tutaj konkretnie, miałam na myśli pokład słoneczny. Może służby będą szukać kogoś, kto mógłby bez utrudnień się z nimi kontaktować. Był to raczej lichy argument, ale przypuszczała, że wystarczający, by Řsterř mógł z czystym sumieniem zrezygnować z misji, której ona i Jóhan mieli zamiar się podjąć. Reporter skinął niepewnie głową, a Katrine poklepała go po ramieniu, odwróciła się i odeszła. Uznała, że i tak straciła dużo czasu. Przeszła przez zniszczone drzwi i poszukała wzrokiem Bćrentsena. Dostrzegła go dopiero po chwili, kiedy znalazła się po drugiej stronie pokładu. Przechylał się przez reling na sterburcie, spoglądając w dół. – I jak? – zapytała. – Nie ma żadnej bezpiecznej drogi – mruknął. – Jak oni, do kurwy nędzy, zamierzali ewakuować ten pokład w razie zagrożenia? Przecież tu mogłoby się pomieścić całe mrowie ludzi. – Najwyraźniej uznali, że klatka schodowa jest wystarczająca.

Jednostkę pływającą po Morzu Śródziemnym z pewnością zaprojektowano by inaczej, ale w przypadku Morgenrřde założono, że tłumy ludzi nie będą wylegiwać się na pokładzie słonecznym. Nazwa zresztą nie mogła być chyba bardziej nieadekwatna. Miejsca także nie było tutaj zbyt dużo. Pokład ten stanowił raczej namiastkę tego, co widziało się na promach obsługujących połączenia w Hiszpanii czy Portugalii. Ellegaard i Jóhan obeszli pokład, szukając jakiejkolwiek możliwości, by dostać się niżej. Kiedy okrążyli cały pomost, zobaczyli stojącego na rufie Tora-Ingara. Wymienili spojrzenia. – Chłopak jednak znalazł w sobie wikińskiego ducha – zauważył Jóhan. – Albo po prostu wyszedł się przewietrzyć. – Możliwe. – Bćrentsen westchnął. – Ci młodzi są inni od nas. – Doprawdy? Obrócił się do niej i uśmiechnął lekko. – Szczytem odwagi jest zamówienie iPhone’a w nietypowym kolorze. A kiedy przypominam sobie, co robiliśmy z Hallbjřrnem w ich wieku... – Nie jesteś jeszcze za młody na takie wspominki? – Nigdy nie jest za wcześnie na krytykę młodszych pokoleń, Katrine. – Być może – przyznała i też lekko się uśmiechnęła. Dopiero teraz zrozumiała, że potrzebowała choć krótkiej niezobowiązującej rozmowy. Kiedy ruszyli w stronę reportera, obrzuciła Jóhana wzrokiem. Jego modne ciuchy i grzywka – trzymająca się jednej strony głowy nawet mimo paskudnej pogody – wyglądały aż nadto wymownie. – Tyle że nie pasujesz mi na takiego, który rozrabiałby za młodu – powiedziała. – O ile mogę wyobrazić sobie Hala rąbiącego drewno, plującego tytoniem i... – U nas nie rąbie się drewna. Co prawda, to prawda, uznała Katrine. Na archipelagu, który bez ingerencji człowieka byłby jedynie zlepkiem surowych skał pozbawionych zieleni, trudno posądzać mieszkańców

o palenie drewnem. Choć na dobrą sprawę jeszcze trudniej posądzać terrorystów o zainteresowanie tym skrawkiem ziemi na obrzeżach Oceanu Atlantyckiego. A może nie? Dla nich nie liczyło się państwo, jego obywatele czy nawet przeważające w nim wyznanie. Chodziło o możliwie najbardziej spektakularny efekt. Nie byli ślepi, obserwowali, co się dzieje na świecie. Widzieli wybuch międzynarodowego zainteresowania, kiedy w spokojnej Norwegii Breivik zabił siedemdziesiąt siedem osób i ranił ponad trzysta. Katrine zastanawiała się, jaki byłby oddźwięk, gdyby na promie u wybrzeży samotnej, sielankowej enklawy zginęli wszyscy pasażerowie. – Jóhan... – Tak? – Ile osób jest na pokładzie? – Nie wiem, na pewno ponad tysiąc. Tyle sama wiedziała. Starała się przypomnieć sobie informacje, które podawano tuż przed uroczystym poczęstunkiem, ale nie mogła wyłowić z pamięci podawanych przez załogę liczb. Tysiąc trzystu? Tysiąc pięciuset? Przypuszczała, że mniej więcej tylu pasażerów może obecnie znajdować się na jednostce Horisont Fćrger. Nawet ułamek tej liczby sprawiłby, że wszystkie światowe media mówiłyby o tragedii na wulkanicznym archipelagu. ISIS, Al-Kaida czy ktokolwiek, kto stał za porwaniem, osiągnąłby swój podstawowy cel. A może nawet więcej, biorąc pod uwagę, że Wyspy Owcze postrzegane były jako jedno z najbezpieczniejszych miejsc na świecie. – Nawet tutaj nie możesz czuć się bezpiecznie... – szepnęła. – Co takiego? – Nic. Podeszli do Tora-Ingara, który gorączkowo przywoływał ich ruchem ręki. Nie ulegało wątpliwości, że znalazł coś, co może okazać się przydatne. – Mam! – krzyknął, jakby wiatr nadal dął niemiłosiernie.

W istocie jednak przestało wiać. Natura zdawała się spuścić zasłonę milczenia na wszystko, co działo się w cieśninie. Ledwo ta myśl nadeszła, Katrine poczuła jeszcze większy niepokój. Z dwojga złego wolała typową farerską pogodę. – Mam sposób – dodał Řsterř. – Jaki? – spytał Jóhan. – Widać kawałek szalupy ratunkowej. Ellegaard podeszła do rufy i spojrzała w dół. Nie zauważyła jednak niczego, dzięki czemu mogłaby podzielić entuzjazm chłopaka. O zejściu po burcie nie było mowy – brakowało wystających elementów, na których można by się oprzeć. Iluminatory były wpuszczone w ściany; być może niewielkie wnęki mogłyby posłużyć jako schodki, ale nie bez asekuracji. I nie w sytuacji, kiedy wszystko było mokre. – Tuż przy samej rufie – ciągnął Tor-Ingar. – Widać, że jest tam łódź ratunkowa. Katrine powiodła wzrokiem we wskazane miejsce i przekonała się, że reporter ma rację. Szalupa znajdowała się na niższym pokładzie, widać było kawałek jej burty. Na dobrą sprawę można było się na nią opuścić, a potem przejść na pokład. Wysokość była jednak znaczna. – Wystarczy nam lina – odezwał się Bćrentsen. – Widziałeś tutaj jakąś? – Właściwie tak – przyznał z zadowoleniem. – Kiedy szukałem toporków. – I aż do teraz nic nie powiedziałeś? – A co nam po samej linie? – odburknął. – Rozhuśtasz się na niej na dolny pokład, a potem niczym Jack Reacher wpadniesz przez zamknięte okno do jakiejś kajuty? – Kto? – Bohater powieści Lee Childa. Nie wierzę, że... – Czytam tylko Skandynawów, Jóhan. To mój sposób okazywania patriotyzmu – odparła i rozejrzała się. – Gdzie ta lina? Po chwili stali przy relingu, mając wszystko, co potrzebne. Bćrentsen zawiązał mocny węzeł, oświadczając, że to tak zwana wyblinka, która będzie trzymała nawet, jeśli coś nagle pójdzie nie tak. Katrine nie zamierzała w to wnikać – jeśli w ciemno mogła zaufać Farerom w jakiejkolwiek kwestii,

to właśnie w tej. Obiegowa wieść niosła, że niektórzy z nich przychodzili na świat na pokładzie rybackich łajb – i nawet jeśli nie była to prawda, wielu Farerów spędzało na łodziach dużą część dzieciństwa. – Siebie obwiążę węzłem ratowniczym – powiedział Jóhan. – Tyle że ty nigdzie się nie wybierasz. – Wręcz przeciwnie. – Nie – sprzeciwiła się. – Schodzę pierwsza. Sprawdzę sytuację, a potem dam znać, co dalej. Znów nastawiła się na długą przepychankę słowną, ale Bćrentsen pozytywnie ją zaskoczył. Trudno powiedzieć, skąd wynikała jego uległość. Może przyszło mu do głowy, że policjantka ma jednak pewne doświadczenie. A może wiedział, że ostatecznie będzie musiał ze wszystkiego wytłumaczyć się Hallbjřrnowi. Obwiązał Katrine, kilkakrotnie sprawdził obydwa mocowania, a potem we dwóch zaczęli ostrożnie opuszczać ją w kierunku niższego pokładu. Po drodze próbowała stanąć na jednym z wgłębień iluminatorów, ale szybko przekonała się, że to bezcelowe. Stopa od razu się ześlizgiwała. Burta szalupy okazała się jednak stabilnym podłożem. Katrine stanęła na niej pewnie, a potem zeszła do łodzi. Wpadła na pomysł, że gdyby udało im się dostać do innych pasażerów, mogliby ewakuować choćby część. Sprawdziła zaczepy trzymające łódź i pokręciła głową. Cały system był zautomatyzowany, nie widziała żadnego sposobu, by uruchomić go ręcznie. Katrine odwiązała linę, wyjęła zza paska spodni pistolet sygnałowy i weszła do korytarza. Poza cichym zawodzeniem systemu wentylacyjnego nie było nic słychać. Ruszyła powoli przed siebie, przeklinając w duchu czerwone oświetlenie awaryjne. Napawało ją grozą i sprawiało, że każdy krok był okupiony wysiłkiem. Po kilkunastu metrach dotarła do zakrętu. Gdzieś w oddali słyszała walenie w drzwi, najwyraźniej przynajmniej jeden z pasażerów nadal próbował wydostać się z kajuty. Przypuszczała, że większość ludzi znajdowała się już w częściach wspólnych. Prom podpływał do portu, mało kto miałby powód, by się ociągać. Naraz przemknęło jej przez myśl, że najliczniejsza grupa musi być uwięziona na jednym z trzech pokładów samochodowych. Morgenrřde miał służyć przede wszystkim jako środek przeprawy promowej dla zmotoryzowanych – i to właśnie ich było najwięcej podczas tego

rejsu. Zamarła. Jeśli zamachowcowi zależało na jak największych żniwach śmierci, to właśnie tam mógł upatrywać swojej szansy. Potrząsnęła głową, powtarzając sobie w duchu, że powinna skupić się na małych krokach do celu. Najpierw rozeznanie, potem próba kontaktu z ludźmi na zewnątrz, ostatecznie ewentualne działanie. Nagle za jej plecami rozległ się trzask. Odwróciła się, odruchowo wyciągając przed siebie pistolet. Niespokojna wyobraźnia natychmiast zarysowała przed jej oczami wizję racy trafiającej w ciało terrorysty. Rozbryzg krwi, a właściwie wybuch wnętrzności, jaki z pewnością wiązałby się z trafieniem. – Spokojnie! – krzyknął Bćrentsen. – To ja. – Miałeś czekać, do cholery. Wyszedł zza zakrętu i spojrzał niepewnie na pistolet. – Uznałem, że szkoda czasu. – Następnym razem... – Idziemy? – wpadł jej w słowo. – Czy dyskutujemy? Pokręciła bezradnie głową, po czym obróciła się i bez słowa ruszyła przed siebie. Nie chowała broni, wychodząc z założenia, że ciężar pistoletu w dłoni trochę ją uspokoi. Zasadniczo nie powinna się spodziewać, że zamachowiec kręci się gdzieś tutaj. Z pewnością zajął mostek lub inne miejsce, z którego mógł kontrolować rozwój wydarzeń. Przerażony umysł robił jednak swoje. Wkrótce okazało się, że wyobraźnia jest jej najmniejszym problemem. To rzeczywistość była niebezpieczna. Gdy minęli kolejny zakręt, Katrine znieruchomiała. Wpatrzyła się przed siebie i wstrzymała oddech, jakby powietrze było zatrute. Kilka kroków przed nimi na zakrwawionym dywanie leżały zwłoki. Pierwsza ofiara zamachowca. Jóhan cofnął się o krok. Ellegaard szybko zebrała się w sobie. Przykucnęła przy leżącej na wznak kobiecie i przyjrzała się obrażeniom. Kilka ran kłutych w okolicach mostka. Tyle wystarczyło. Podniosła z niepokojem wzrok. Nie mogła opędzić się od myśli, że znajdują się bliżej zabójcy, niż

się spodziewała. 6 Sobota, 14 stycznia, godz. 15.20 Nagranie, które Sigvald puścił Hallbjřrnowi, było niezbyt dobrej jakości. Krótki manifest wygłoszony przez terrorystę zarejestrował komórką jeden z gapiów znajdujących się na przylądku Kirkubřnes. Szybko przesłał je policji, choć zaznaczył przy tym, że aby złapać zasięg, musiał podjechać w kierunku Argir. – Co sądzisz? – mruknął Nolsře. Hallbjřrn wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i przez chwilę obracał ją w dłoni. – Że niewiele słychać. – Ale ogólny sens łapiesz, Olsen. Owszem, łapał, choć bynajmniej go nie rozumiał. Podobnie było jednak w wypadku każdego innego aktu terrorystycznego, o jakim słyszał. – Wiadomo, kim jest ten człowiek? – zapytał. – Nie. Natychmiast rozesłaliśmy listę pasażerów wszędzie, gdzie się dało, ale na razie nie ustalono, by ktokolwiek miał związki z Państwem Islamskim czy inną organizacją. – Tak zwanym państwem. – Tak, tak. Męczy mnie ciągłe dodawanie tego zastrzeżenia. Nie ma chyba nikogo, kto sądziłby, że to prawdziwe państwo, prawda? – Z wyjątkiem samych członków ISIS. Hallbjřrn pstryknął w spód paczki papierosów i wyjął jednego. Zapalił, patrząc nie na ogień z zapalniczki, ale na chmury wiszące nad Kvívík. Nie miał wątpliwości, że opady śniegu ustały tylko na chwilę. Natura w tym roku naprawdę nie zamierzała odpuszczać. – Nie ma z nim żadnego kontaktu? – Słyszałeś jedyny komunikat, jaki nadał. – Ma przecież radio na pokładzie. – Ale najwyraźniej nie zamierza go użyć.

– Jeszcze nie. Sigvald uniósł brwi. – Chce czegoś – dodał Olsen. – Gdyby chodziło o samo wysadzenie statku, już by to zrobił. Poczuł nieprzyjemne ciarki na plecach, gdy to powiedział. Na dobrą sprawę dopiero teraz uświadomił sobie, w jak wielkim niebezpieczeństwie znalazła się Katrine. Miał tylko nadzieję, że zaszyła się w bezpiecznym miejscu i postanowiła przeczekać zagrożenie. – W takim razie niespecjalnie potrafi to zakomunikować – mruknął Nolsře. – Buduje sobie pozycję wyjściową do negocjacji. Im dłużej będzie przetrzymywał ludzi, im bardziej będą przerażeni, tym łatwiej... – Tak, tak. – Ale musi też wiedzieć, że czas nagli. Wezwaliście już posiłki z kontynentu? – Niemal natychmiast. Są na takie wypadki odpowiednie procedury, natychmiast wcieliliśmy je w życie. – No i? Co na to Dania? – Wysłali kilka jednostek. – Jakich? Nolsře westchnął, patrząc w kierunku policyjnego parawanu. – Nic ci do tego, Olsen. I nie po to cię tutaj wpuściłem. Hallbjřrn przypuszczał, że włączyło się duńskie wojsko. Na pewno wysłało jednostki wodną i powietrzną. Jedna podpłynie od południa i skryje się gdzieś za wzgórzami na Nólsoy, ewentualnie po drugiej stronie wyspy Streymoy, nieopodal Kirkjubřur. Druga wyląduje na lotnisku w Tórshavn. I na jej pokładzie niewątpliwie znajdzie się grupa uderzeniowa, która natychmiast przystąpi do działania. Olsen wypuścił dym kącikiem ust i potarł nerwowo brodę. – Posłuchaj... – zaczął. – Wiem, że się o nią martwisz – uciął czym prędzej Nolsře, jakby zbyt osobista rozmowa była ostatnim, czego chciał. – Ale przeszła już gorsze rzeczy. Poradzi sobie. Hallbjřrn skinął głową. Przez moment milczeli, aż w końcu Olsen odchrząknął znacząco.

– Właściwie dlaczego mnie tu wpuściłeś? Sigvald wskazał na zasłonę, która mogła pełnić tylko jedną funkcję. – Chcę to widzieć? – Prawdopodobnie nie. – I właśnie dlatego chcesz mi to pokazać? – Nie – odparł Nolsře. Hallbjřrn czekał na ciąg dalszy, ale najwyraźniej policjant z Tórshavn nie miał zamiaru dodawać nic więcej. – Cenisz sobie moją opinię, Sigvald? – Niespecjalnie. – A jednak pragniesz, żebym ci pomógł. Nolsře bez słowa machnął ręką w kierunku parawanu, a potem obaj ruszyli ku niemu. W pewien sposób ta sytuacja odzwierciedlała farerski świat. Na kontynencie obowiązywały sztywno wyznaczone granice ról społecznych, tutaj wszystko było płynne. Każdy był sąsiadem każdego, każdy znał kogoś z rodziny sąsiada. Wszyscy świętowali kiedyś razem po grindzie, pili i tańczyli w swoim towarzystwie. W Danii nigdy nie dopuszczono by cywila w pobliże ogrodzonego miejsca zbrodni, co dopiero mówić o ewentualnej pomocy. Tutaj jednak ludzie tacy jak Nolsře nie przejmowali się tym, czy i jaki mundur nosi jeszcze Hallbjřrn. Liczyło się to, że znał się na rzeczy. Ze wszystkich Farerów to właśnie on miał największe obycie ze śmiercią. Nie brzmiało to dobrze, ale taka była prawda. Kiedy jednak Olsen zatrzymał się obok parawanu i spojrzał na ciało, miał wrażenie, jakby widział śmierć po raz pierwszy. Pobladł i chciał się wycofać, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Stał jak słup soli, nie mogąc oderwać oczu od zwłok. – Co... Nie wiedział nawet, o co chciał zapytać. Nolsře czekał w milczeniu, aż Hallbjřrn poradzi sobie z widokiem. Olsen dopiero po chwili uzmysłowił sobie, że papieros dopala mu się między palcami. Popatrzył na niego, a potem rzucił

niedopałek w śnieg. – Po czymś takim nie pośpisz przez kilka nocy – zauważył cicho Sigvald. – Nie. Z pewnością nie. – Widziałeś już kiedyś coś podobnego? – Nigdy. – Nawet w Bośni? Hallbjřrn pokręcił głową. Owszem, przeszedł swoje na polu walki, ale nigdy nie miał do czynienia z czymś takim. Zwłoki znajdujące się za parawanem nie przywodziły już na myśl człowieka, lecz raczej zmielone mięso. W makabrycznej mieszaninie krwi, połamanych kości, porozrywanych ścięgien i tkanek trudno było dostrzec cokolwiek, co świadczyłoby o tym, do kogo należało ciało. Właściwie nie mogło być pewności, że to ludzkie szczątki. – Olsen? – Potrzebuję chwili. – Widzę. Jeśli chcesz rzygać, bądź łaskaw odejść kawałek. – Nie, wszystko w porządku. To nie ciało protestuje, tylko umysł. Myśl, że czegoś tak potwornego mógł dokonać inny człowiek, była wręcz nie do przyjęcia. A jednak tak musiało się stać. Hallbjřrn uznał, że najwyższa pora skupić się na konkretach. Tylko one mogły spowodować, że umysł wróci na odpowiednie tory. – Wiecie, kim jest ofiara? – spytał. – Jeszcze nie. Ale przypuszczam, że ustalenie tego nie zajmie wiele czasu. Olsen spojrzał pytająco na Sigvalda. – Po tym znalezisku w żołądku grindwala rozszerzyliśmy bazę DNA. Próbki już pobrano, a potem przetransportowano do Tórshavn. Pod wieczór będą w laboratorium w Kopenhadze.

Hallbjřrn kiwnął głową. Zupełnie zapomniał, że po żmudnych próbach ustalenia, do kogo należą kości odnalezione w zeszłym roku, farerska policja za punkt honoru postawiła sobie stworzenie bazy danych z prawdziwego zdarzenia. Pobierano odciski palców, materiał biologiczny, a w niektórych przypadkach zakładano ludziom kartoteki. Część mieszkańców protestowała, ale zdecydowana większość rozumiała, że to konieczność. Świat się zmieniał, nie istniała już żadna bezpieczna enklawa. I Faroje musiały jakoś się w tym odnaleźć. – Kto to odkrył? – Pracownicy cmentarza. – Kiedy? – Dziś rano. – I od tamtej pory nie wydaliście żadnego komunikatu? – Mieliśmy to zrobić teraz, ale porwanie promu zmieniło priorytety. Olsen rozejrzał się niepewnie. Co tu się działo, do cholery? Miał wrażenie, jakby nad wyspami wisiały nie tylko złowrogie chmury, ale także widmo zapowiadające coś znacznie gorszego. – Macie powody przypuszczać, że obie sprawy są powiązane? – Tylko czystą logikę. Hallbjřrn oderwał wzrok od rozmówcy i niechętnie popatrzył na krwawą masę. Znów się wzdrygnął. – Jak to możliwe? – zapytał cicho. – Co mówisz? – Zastanawiam się, jak ktokolwiek mógł osiągnąć taki efekt. – Brzmi to, jakbyś opisywał jakieś dzieło. Co jest z tobą nie tak, Olsen? Normalny człowiek zapytałby po prostu: „Jak ktokolwiek mógł zrobić coś tak potwornego?”. Hallbjřrn się nie odezwał. Zbyt wiele razy ścierał się z Sigvaldem, by nie wiedzieć, do czego doprowadzi riposta. Przechylił się przez parawan i przyjrzał się ofierze, szukając odpowiedzi na swoje pytanie.

Nolsře przez chwilę milczał, pocierając tył głowy. – No i co sądzisz? – zapytał w końcu. – Że powinniście poszukać jakiegoś młota. – Młota? – I to hydraulicznego lub udarowego. Tylko to przychodziło mu do głowy. Zresztą dziwił się, że w ogóle musiał o tym wspominać. Jak inaczej zabójca mógłby zrobić ze zwłok coś takiego? Tylko narzędzie przeznaczone do wyburzeń wchodziło w grę. Hallbjřrn obrócił się do Sigvalda. – Duży, minimum trzydziestokilogramowy, potrafiący rozbić posadzki i... – Wiem, co to jest młot udarowy, Olsen. – Więc... – Nie wiem za to, jak to sobie wyobrażasz – powiedział Nolsře. – Ktoś stanął nad tym biedakiem, podniósł młot i zaczął po prostu rozwalać jego ciało na miazgę? Olsen starał się trzymać wyobraźnię na wodzy, ale bezskutecznie. Nagle poczuł, że ma pustkę w żołądku. – Wyobrażasz sobie, jaki byłby rozrzut tego... tego wszystkiego? – Niestety tak. Wyobrażam sobie – wymamrotał Hallbjřrn. – Nawet największy psychol nie byłby do tego zdolny. Poza tym rozejrzyj się, nigdzie nie ma śladów. – A więc zrobił to gdzie indziej, a potem przewiózł tutaj pozostałości. – Jak? Upchał je do skrzyni i... Nolsře urwał. Wymienili spojrzenia. To, co im wydawało się niemożliwe, dla tego psychopaty najwyraźniej było w pełni wykonalne. Obaj potrzebowali chwili, aby oswoić się z tą myślą. – Jest w tym wszystkim jeden plus – odezwał się Hallbjřrn. – Jaki? – Jeśli jest tak, jak sądzimy, gdzieś w okolicy musi być pokój, piwnica lub inne pomieszczenie, w którym pozostało mnóstwo śladów.

– Możliwe. – I przynajmniej raz możemy przyjąć, że do zbrodni doszło na lądzie, a nie na jednym z setek kutrów, który mógł odpłynąć Bóg wie gdzie. Sigvald niedbale kiwnął głową, jakby nie był do tego przekonany. Hallbjřrnowi przemknęło przez myśl, że szaleniec mógł w istocie okazać się na tyle niezrównoważony, że użył młota na pokładzie jakiejś jednostki. Nie, to fizycznie niewykonalne. A to, że ten człowiek tak brutalnie zamordował swoją ofiarę, nie świadczy o tym, że był gotów podejmować niepotrzebne ryzyko. Właściwie nie wiedzieli o nim nic. Nie mieli na czym oprzeć choćby roboczej tezy. Samo zmasakrowane ciało mogło wskazywać na zbyt wiele rzeczy, także na celowe zmylenie organów ścigania. – Nic tu po nas, Sigvald. Nolsře z wyraźną ulgą odsunął się od parawanu. Hallbjřrn zrobił to samo. – Muszę zabezpieczyć jeszcze trochę materiału dowodowego – odezwał się policjant. – A ty też nie jesteś jeszcze wolny. Sytuacja była doprawdy dziwna. Nawet doświadczenie wojskowe i fakt, że Olsen widział w życiu znacznie więcej, niżby chciał, nie uzasadniały tak daleko idącej woli współpracy ze strony Nolsřego. – Do czego jestem ci jeszcze potrzebny? I właściwie do czego w ogóle byłem? – Hę? – Przecież nie ściągnąłeś mnie tutaj po to, żebym to zobaczył i zasugerował, że użyto młota. Tyle sam widzisz. – Sam się nawinąłeś, prawda? – Tak, ale nie musiałeś mnie tu wpuszczać. O co chodzi? Sigvald rozejrzał się niepewnie, jakby szukał obiektywów nieproszonych reporterów. W okolicy nie było jednak nikogo choćby z telefonem komórkowym. Olsen się temu nie dziwił, wszyscy byli zaaferowani tym, co się działo w cieśninie. Gdyby wiedzieli, co kryje się za parawanem, sytuacja byłaby zapewne inna. Ale policja najwyraźniej zareagowała natychmiast, a mieszkańcy musieli być przekonani, że w grę wchodzi sprawa znacznie mniejszej wagi. – No? – ponaglił go Olsen.

Dopiero teraz Hallbjřrn zrozumiał, że przez cały ten czas Sigvald namyślał się jeszcze, czy dobrze robi. Teraz Nolsře zawiesił na nim wzrok na dłużej i ostatecznie podjął decyzję. Skinął na Olsena, odchodząc w kierunku jednego z wozów policyjnych. Gdyby byli na kontynencie, wokół zaparkowałyby już przenośne laboratoria kryminalistyczne. Tutaj jednak znajdowały się jedynie auta patrolowe. Dania z pewnością wysłała już swoich ludzi – być może opryskliwą, choć kompetentną Fridę Skovmand, która już dwukrotnie pomagała w rozwiązaniu spraw na Farojach. Mimo że Hallbjřrn nie darzył jej przesadną sympatią, chętnie by ją tutaj widział. Z pewnością wyciągnęłaby przynajmniej kilka informacji nawet z tak zniszczonych szczątków. I to na nią wszyscy spoglądaliby, oczekując odpowiedzi. Tymczasem teraz to chyba on miał ich udzielić. – Sigvald? – Zastanawiam się. – Widzę – mruknął Olsen. – Rób to szybciej, bo naprawdę wolałbym być teraz gdzie indziej. – Na Kirkubřnes? – rzucił z powątpiewaniem Nolsře. – I co ci to da? – Po prostu chcę tam być. – Nic nie osiągniesz. I w niczym jej nie pomożesz. – Mimo wszystko... – A tu możesz pomóc mnie. – Jak? Sigvald przypatrywał mu się jeszcze przez chwilę, jakby dzięki temu mógł ocenić, czy podjął dobrą decyzję. Bo że zapadła, Hallbjřrn nie miał już wątpliwości. W końcu Nolsře potwierdził to, ponownie skinąwszy na niego. Podeszli do jednego z samochodów patroli, który miał otwarty bagażnik. Stało przy nim kilku funkcjonariuszy, którzy zdawali się zupełnie niezainteresowani tym, co jest w środku. Byli odwróceni tyłem do pojazdu, rozglądając się po okolicy. Dopiero po chwili Hallbjřrn uświadomił sobie, że pilnują auta. A raczej tego, co znajdowało się w bagażniku. – Zerkniesz na coś – odezwał się Nolsře. – I powiesz mi, co o tym sądzisz.

– W porządku. – Potem puszczę cię dalej, ale... – Po prostu to załatwmy. Sigvald kiwnął głową do policjantów, aby się odsunęli. Podprowadził Olsena do bagażnika, jakby znajdował się w nim odbezpieczony granat lub tykająca bomba. Potem sam odstąpił o krok i zamaszyście machnął ręką. Hallbjřrn stanął za samochodem. Bagażnik wyłożono folią kryminalistyczną, na której umieszczono wszystko, co udało się znaleźć przy zwłokach. Rzeczy były w podobnym stanie jak ciało. Ktokolwiek zabił tego człowieka, nie pofatygował się, by przed zmasakrowaniem ciała zdjąć ofierze ubrania, zegarek, wyjąć komórkę czy portfel. Wszystko było doszczętnie zniszczone. Olsen przyjrzał się kilku kawałkom czegoś plastikowego. Nie dostrzegł niczego, co mogłoby usprawiedliwiać jego obecność. – Na co konkretnie mam zwrócić uwagę? – Na to – odparł Nolsře, wskazując niewielki skrawek materiału. – Co to jest? – Miałem nadzieję, że ty mi powiesz. Hallbjřrn nachylił się nad fragmentem czegoś, co przypominało naszywkę. – To jakiegoś rodzaju wojskowy logotyp – dodał Sigvald. – Młot rozwalił odznakę mniej więcej w połowie. Widać, że na górze była korona, prawdopodobnie z krzyżem, a poniżej kotwica, herb z jakimś czerwonym okręgiem i czymś... czymś, co przypomina niedźwiedzia polarnego. Ewidentnie nic policyjnego, więc pomyślałem, że może to coś związanego z wojskiem. Olsen milczał. – A jeśli tak, to mógłbyś skojarzyć. W końcu swoje odsłużyłeś. Podmuch wiatru podniósł chmurę śniegu z pobliskiego wzgórza. Biały puch zatańczył na ulicy, a potem powoli opadł. – Olsen? Poznajesz ten symbol?

Hallbjřrn z trudem przełknął ślinę. – Posłuchaj... – zaczął tak cicho, że nie był pewien, czy rozmówca go słyszy. Odchrząknął i wyprostował się. Wbił wzrok w Sigvalda. – Dzwoń natychmiast do Duńczyków – odezwał się. – Powiedz im, żeby pod żadnym pozorem nie ruszali z grupą szturmową. Nolsře zmarszczył czoło i skrzyżował ręce na piersi. – Potem dzwoń od razu do Amerykanów. – Ale... – Już! 7 Sobota, 14 stycznia, godz. 15.24 Kobieta miała szeroko rozrzucone nogi, a na białej spódnicy widać było wyraźnie ślady moczu. Katrine starała się zignorować kwaśny smród unoszący się nad ciałem. Obejrzała się na Bćrentsena, ten odsunął się o kilka kroków. – Gdzie Řsterř? – zapytała. – Zo... został na górze. Ktoś musiał nas asekurować. Pomyślała, że reporter miał taki zamysł od samego początku – najwyraźniej nie zmienił zdania, od kiedy zostawiła go przed salą konferencyjną. Nie zamierzał schodzić na niższy pokład, a jedynie pomóc w tym im dwojgu. – To dobrze – powiedziała. Zaległa ciężka cisza. Jóhan przez chwilę wstrzymywał oddech, a potem odsunął się jeszcze trochę i wziął haust powietrza, jakby dopiero wynurzył się spod wody. Kaszlnął kilka razy i zasłonił dłonią usta. Ellegaard spojrzała na kobietę. Mogła mieć najwyżej pięćdziesiątkę, prawdopodobnie była przypadkową ofiarą – nie wyglądała na nikogo z personelu Morgenrřde, a nieco dalej leżała torba podróżna. Kobieta nie próbowała zatrzymać zamachowca, nie walczyła z nim, po prostu znalazła się w złym miejscu i w złym czasie. Tak jak oni wszyscy.

Katrine podniosła się i podeszła do torby. Otworzyła ją ostrożnie, jakby w środku mogła znaleźć coś niebezpiecznego. Przejrzała zawartość, sprawdziła dane kobiety, a potem zasunęła zamek. – I? – odezwał się Bćrentsen. Właściwie nie wiedziała, co mu odpowiedzieć. Usłyszała, że Jóhan się przysunął. – To od niej zaczął? – On albo oni. I miejmy nadzieję, że także na niej skończył. Spojrzała na twarz zmarłej i odniosła wrażenie, że kobieta umarła w męczarniach. Grymas mógł wprawdzie wystąpić pośmiertnie, ale z jakiegoś powodu Ellegaard sądziła, że zamachowiec chciał zacząć od dręczenia pierwszej ofiary. Z drugiej strony nigdzie nie dostrzegła ciągnących się śladów krwi. Potwierdzało to, że kobieta nie podjęła walki. Ale być może Katrine wyciągała zbyt pochopne wnioski? I to tylko dlatego, że wiedziała, iż mają do czynienia z szaleńcem. – Co teraz? – zapytał Bćrentsen. Katrine popatrzyła na niego badawczo. Trzymał się nie najgorzej, biorąc pod uwagę, że należał do grupy szczęściarzy, którzy ze śmiercią obcują jedynie podczas pogrzebów. – To niczego nie zmienia – odezwała się. – Więc idziemy dalej? – Tak. Wyraźnie stracił rezon, ale trudno było mu się dziwić. Katrine jeszcze raz spojrzała na zadźganą kobietę i pomyślała, że trudno o bardziej wymowne ostrzeżenie, by żaden śmiałek nie zapuszczał się ani kroku dalej. – Nad czym się zastanawiasz? – spytał. Ellegaard nie odrywała wzroku od ciała. – Jeśli to jego pierwsza ofiara, musiał mieć kajutę na tym pokładzie. – Może... a może tylko zaczaił się tutaj, czekając, aż reszta zbierze się niżej.

Zgodziła się, że nie można tego wykluczyć. Kobieta mogła wrócić, bo zapomniała czegoś z kajuty – i zastała zamachowca przygotowującego się do przejęcia statku. Na wszelki wypadek Katrine zapamiętała kilka numerów kajut. Poda je służbom, kiedy nawiąże kontakt z kimś z zewnątrz. Jeśli tylko jej się to uda. – Chodźmy, Jóhan. Nie protestował, przynajmniej nie werbalnie. Po jego zachowaniu widziała jednak wyraźnie, że najchętniej zawróciłby i dołączył do Tora-Ingara. Nigdy by tego nie przyznał, a ona była mu wdzięczna – zdawała sobie sprawę, że w sytuacji zagrożenia sama nic nie wskóra. Winda na końcu korytarza była zablokowana, ale z tego pokładu bez trudu dało się skorzystać z przejścia awaryjnego. Po chwili Bćrentsen zaczął forsować kolejne drzwi, a Ellegaard przykryła ciało koszulą, którą znalazła w torbie. Potem stanęła za Jóhanem i czekała, aż wyrwa będzie na tyle duża, by mogli przejść na drugą stronę. – Z każdym kolejnym uderzeniem odnoszę coraz większe wrażenie, że zapowiadamy swoją wizytę – rzucił tonem, który w zamierzeniu miał być lekki. – Nie przejmuj się tym teraz. – A kiedy? Za chwilę? Jak zobaczę idącego na mnie Araba z kałasznikowem? – Skup się na robocie. Obejrzał się przez ramię i posłał jej blady uśmiech. Otarł pot z czoła, po czym zdwoił wysiłki. Chwilę później szli następnym korytarzem, mimo woli wypatrując dalszych makabrycznych oznak, że przechodził tędy także zamachowiec. Na tym pokładzie nie było jednak żadnych śladów jego obecności. Jeśli nie liczyć krwistego światła, które zdawało się nieustannie przypominać o tym, co działo się na Morgenrřde. – Francja, Niemcy, Bliski Wschód... to jestem w stanie zrozumieć – odezwał się Bćrentsen. – Co takiego? – Te kraje podpadły dżihadystom. Rozumiem, że mogą stać się celami ataków. Ale my? – Dania też nie pozostaje bierna. – A co ma do tego Dania?

Katrine uśmiechnęła się w duchu. Najwyraźniej pewne rzeczy nie zmieniają się nawet w sytuacji zagrożenia, przynajmniej jeśli chodzi o typowe niezrozumienie między Dunką a Farerem. Z jej punktu widzenia Faroje były taką samą częścią kraju jak Lćsř i inne wyspy w cieśninie Kattegat. Owszem, cieszyły się większą autonomią, ale wchodziły w skład Danii. Tymczasem ludzie tacy jak Jóhan postrzegali je jako niemal niezależne terytorium. – Mniejsza z tym – odparła. – Świat widzi Wyspy Owcze jako część Danii. – Nie powiedziałbym. – Ale dla przeciętnego dżihadysty może tak być. – Tak czy owak, Dania przecież nie bierze udziału w akcjach przeciwko ISIS. Katrine spojrzała na niego z powątpiewaniem. – Chyba nie śledzisz najnowszych wiadomości. – Wysłaliście swoich obywateli na Bliski Wschód? – Od dawna jesteśmy zaangażowani w walkę z Państwem Islamskim w Iraku, Jóhan. A w sierpniu tamtego roku nasze lotnictwo przeprowadziło pierwsze naloty na bazy ISIS w Ar-Rakce. – Niewiarygodne... – W Syrii. – Tak, wiem, gdzie jest Ar-Rakka. Miałem na myśli to, że wasze nieprzemyślane działania odbijają się oczywiście właśnie na nas. Nie pierwszy raz. Nie wiedziała, co konkretnie ma na myśli, ale wolała nie wnikać. Prawda była taka, że jeśli to rzeczywiście atak samotnego wilka, inspirowany przez ISIS, to Duńczycy będą tymi, na których spadnie fala krytyki. Ludzie zawsze szukali winnych, zwłaszcza gdy sami zabójcy nie mogli już odpowiedzieć za swoje czyny. W Nicei fala krytyki spadła na służby i lokalne władze, jak gdyby rzeczywiście można było przewidzieć, że pojawi się szaleniec, który użyje ciężarówki jako broni. Oczywiste było, że w razie tragedii na promie linii Horisont Fćrger winnych da się wytypować jeszcze łatwiej. – I to kolejny dowód na to, że... – ciągnął Bćrentsen. – Daj spokój, Jóhan. Nie pora na tradycyjne przepychanki. – To nie przepychanki, ale poważne wnioski. Być może poważniejsze niż kiedykolwiek.

Katrine uznała, że najlepiej nie komentować tego w żaden sposób. Nawet jeśli Bćrentsen miał rację. Dotarli na koniec korytarza i zatrzymali się przed kolejnymi drzwiami. Dochodził stamtąd dźwięk głośnych rozmów. Katrine i Jóhan spojrzeli na siebie, po czym policjantka przyłożyła głowę do drzwi. – Słyszysz coś? – Tylko gwar. Nie mogę rozpoznać nawet języka, w którym rozmawiają. Bćrentsen stanął obok, ale nie miał więcej szczęścia. Pokręcił głową i zaklął cicho. – Ale gwar to dobry znak – dodała Ellegaard. – Gdyby po drugiej stronie był zamachowiec, panowałaby cisza jak w grobie. Porównanie nie było zbyt fortunne, ale Jóhan tylko znacząco odchrząknął, a potem ruchem ręki pokazał jej, by się odsunęła. Wziął zamach i wbił toporek w drzwi. Ludzie po drugiej stronie natychmiast ucichli. Nikt się nie odzywał, dopóki Bćrentsenowi nie udało się przebić. Katrine szybko go odsunęła i sama przechyliła się przez otwór. – Vicepolitikommissćr Ellegaard, duńska policja – powiedziała czym prędzej. Szybko okazało się, że postąpiła przezornie. Kilku mężczyzn już podnosiło szklane butelki. Obrzuciła wzrokiem pomieszczenie i przekonała się, że trafili do jednej z mniejszych restauracji. Znajdowało się w niej kilkanaście osób – i wszyscy jakby odetchnęli, kiedy tylko usłyszeli, że zjawił się stróż prawa. Katrine poleciła, by się odsunęli, aby jej towarzysz mógł się uporać z drzwiami, a potem sama zrobiła Jóhanowi miejsce. Po chwili przeszła na drugą stronę i ze zdziwieniem stwierdziła, że nikt nie zwraca już na nią uwagi. Wszyscy ustawili się przed oknami, wyglądając na zewnątrz. – Co jest, do cholery? – zapytał Bćrentsen. Ellegaard zbliżyła się do grupy ludzi. Jeden z mężczyzn odwrócił się do niej i Jóhana. Sprawiał wrażenie, jakby właśnie usłyszał wyrok śmierci. Gdy pozostali zaczęli tracić zainteresowanie tym, co działo się za oknem, Ellegaard ujrzała na ich twarzach to samo. – Co się dzieje? – spytała.

– Zostawili nas – powiedziała jakaś kobieta. – Straż przybrzeżna odpłynęła – dodał inny pasażer. – Przez chwilę rozmawiali z kimś przez radio, a potem zawrócili motorówkę i odpłynęli. – Jak tak można? – Powinni być tutaj, dopóki to się nie skończy. – Kto im na to pozwolił? – Musieli uznać, że robi się niebezpiecznie. Pytaniom, zarzutom i spekulacjom nie było końca. Katrine odczekała chwilę, by emocje choć trochę opadły, a potem uniosła pistolet. Na pierwszy rzut oka widać było, że to nie jest służbowa broń, ale nie miało to żadnego znaczenia. Liczył się gest władzy. – Proszę państwa! – krzyknęła. – Proszę zachować spokój. To, że jednostka straży przybrzeżnej odpłynęła, nie znaczy, że... – A kim pani jest? – rzucił ktoś. Kilku innych natychmiast podchwyciło podszyte protekcjonalizmem pytanie i niewypowiedziany zarzut. Podniosła się wrzawa, niektórzy wystąpili w obronie duńskiej policjantki, inni twierdzili, że nie ma prawa ani tym bardziej kompetencji, by przejmować dowodzenie grupą. Ellegaard przypuszczała, że emocje buzowały w tych ludziach od momentu, kiedy zamachowiec zablokował drzwi. W przeciwieństwie do niej i Bćrentsena nie mieli do dyspozycji toporków. Rozejrzała się, a potem podeszła do jednego z krzeseł i weszła na nie. Część zebranych skupiła na niej uwagę.

– Proszę zachować spokój! – zawołała. Kilka osób ostentacyjnie odwróciło się do niej plecami. Pozostali jednak czekali na to, co miała do powiedzenia. – Wbrew pozorom to może być dobry znak – powiedziała. – Być może służbom udało się nawiązać kontakt z porywaczem i ten przedstawił żądanie, by straż się wycofała. – I niby dlaczego to ma być dobry sygnał? – Bo samo podjęcie rozmów oznacza, że ten człowiek czegoś chce. – Oczywiście, że chce. Zabić nas wszystkich! – Nie – odparła ze spokojem w głosie. – Chce czegoś w zamian za uwolnienie nas. Inaczej nie nawiązałby kontaktu, prawda? Pozwoliła, by ta ostatnia myśl zagnieździła się w głowach zgromadzonych. Zeszła z krzesła i spojrzała na Bćrentsena. Skinął głową z uznaniem, jakby rzeczywiście udało jej się coś osiągnąć. Powiodła wzrokiem po zgromadzonych. Zdecydowana większość wyglądała, jakby była gotowa powybijać okna i wyskoczyć w mętną toń cieśniny Nólsoyarfjřrđur. Mieli dosyć bierności. Katrine zastanawiała się, czy którekolwiek z nich zdążyłoby dopłynąć do lądu, zanim wystąpiłaby hipotermia. Przypuszczała, że nie. Bez kilkumilimetrowej pianki neoprenowej nie było sensu ryzykować. – Czymś musiał im zagrozić – odezwał się jeden z mężczyzn. – Inaczej by nie odpłynęli tak po prostu. – Czym? – spytał ktoś. – Bóg jeden wie... Może detonacją ładunku wybuchowego, a może zabiciem zakładników. – Niekoniecznie – wtrąciła się Katrine. – Może to zwykłe ustępstwo ze strony służb. Gest dobrej woli. – Nie ma czasu na takie gesty, niech działają! – Jestem przekonana, że... – Potrzebujemy pomocy, do kurwy nędzy! Ellegaard zatknęła pistolet za pasek spodni i uniosła otwarte dłonie.

– Spokojnie – powiedziała. – Straż przybrzeżna i tak w niczym by nam nie pomogła. Taki gest nic nie kosztował, a zapewniam, że odpowiednie służby już działają. Być może jednostki są na miejscu i czekają w gotowości za którymś klifem. Urzędowy ton głosu, który udało jej się przybrać, sprawił, że mężczyzna nieco się uspokoił. Katrine postanowiła skorzystać z chwili spokoju. – Czy ktoś z państwa może mi powiedzieć cokolwiek o całej sytuacji? – zapytała, rozglądając się. – Każda informacja będzie cenna. Przekażę wszystko później osobom na zewnątrz. – W jaki sposób? Spojrzała na pasażerkę, która zadała pytanie. Cisza przeciągała się nieco za długo. – Nie ma pani pojęcia! – wytknęła kobieta. – Zamierzam znaleźć sposób – odparła Katrine. – I prędzej czy później mi się uda. Ale im więcej się dowiem, tym większe będą nasze szanse. – Na przeżycie? – Na szybki ratunek – sprostowała. – A teraz proszę, czy ktoś ma jakieś informacje? Ktoś widział zamachowca? Słyszał coś? Odnotował cokolwiek niepokojącego podczas rejsu? Przez tyle godzin porywacz musiał wejść w kontakt z niejednym pasażerem. Katrine liczyła na to, że w pewnym momencie powinęła mu się noga i nieco się odkrył. Wówczas mogło to ujść uwadze tych ludzi, ale teraz każdy patrzył inaczej na wszystko, co działo się od opuszczenia portu w Hirtshals. – To naprawdę ważne – dodała. Opuściła ręce i wsunęła je do kieszeni dżinsów. Spodnie były przemoczone, ale nie zwracała na to uwagi. Patrzyła na zebranych. W końcu mniej więcej dwudziestoletnia dziewczyna wysunęła się do przodu. – Rozmawialiśmy o tym, zanim się państwo pojawili – zaczęła. – Ale nikt z nas nie widział żadnych muzułmanów. – Nie to miałam na myśli. – A co? – żachnął się ktoś. – Przecież wiadomo, że to oni. – Na razie nic nie wiemy, więc... – Arabów w każdym razie nikt nie widział – ucięła dziewczyna. – Ani żadnych innych podejrzanych typów.

Katrine zerknęła w kierunku roztrzaskanych drzwi. Była przekonana, że korytarz, którym przyszli, to jedyna droga prowadząca z kajut do tego miejsca. A to oznaczało tylko jedno. Zamachowiec zabił kobietę i potem jako ostatni wszedł do restauracji. Przez moment zastanawiała się, ile może powiedzieć tym ludziom. I czy powinna poinstruować ich, by nie próbowali wrócić do swoich kabin. Ostatecznie uznała, że im mniej powie, tym lepiej. – Co teraz? – rzucił ktoś. – Co pani zamierza? – A dlaczego akurat ją o to pytasz? – oburzył się inny pasażer. – Bo jest policjantką. – Duńską. – Ale udowodniła, że... – Gówno udowodniła. We wszystkim pomagali jej Hallbjřrn i Nolsře. Ellegaard wciąż nie mogła przywyknąć do tego, że ludzie pracujący przy sprawie zaginięcia Pouli Lřkin, a potem starający się rozwiązać tajemnicę kości, byli poniekąd celebrytami. Próżno było szukać na Farojach osoby, która nie znałaby większości faktów związanych z tymi wydarzeniami. – Z pewnością poradzi sobie lepiej od ciebie. – Nie wydaje mi się. – Proszę państwa... – Sam widzisz, że ona nie wie nawet, co się dzieje. To nas musi pytać o to, czy... – Proszę państwa! W końcu umilkli, choć przez chwilę obawiała się, że będzie musiała nie tylko wyciągnąć pistolet sygnałowy, ale także pogrozić nim kilku malkontentom. Wszyscy skupili na niej wzrok. – Nie stać nas na takie sprzeczki – oznajmiła. – Na pokładzie jest człowiek lub grupa ludzi, których musimy powstrzymać. – My? – Nie konkretnie państwo. Mam na myśli służby. – A jednak prosi nas pani o pomoc.

– Tylko w kwestii informacji. Nikt nie oczekuje od państwa zaatakowania napastnika. Wręcz przeciwnie, ważne jest, aby zostali państwo tutaj i nigdzie się nie ruszali. A przede wszystkim nie wychodzili na korytarz. – Wskazała na drzwi. – Dlaczego nie? Wolałaby, żeby to pytanie nie padło, ale nie łudziła się, że uda się go uniknąć. – Nie jest tam bezpiecznie – odparła wymijająco. – I wszystko wytłumaczę, ale najpierw muszę się czegoś dowiedzieć. – Czego? – Kto z państwa wszedł do restauracji jako ostatni? – zapytała, wodząc wzrokiem po zebranych. Patrzyli po sobie, jakby nie zrozumieli pytania. Dopiero po chwili zaczęli rozmawiać półgłosem między sobą. Ellegaard czekała niecierpliwie, obserwując, jak starają się ustalić, kto i kiedy się pojawił. Skorzystała z okazji, by się im przyjrzeć. Znała kilka osób z widzenia, musiała mijać je w Vestmannie lub na ulicach Tórshavn. Raczej nie w żadnej z wiosek, do których zabrał ją Hal. Tamtejsi nie ruszali się poza swoje rodzinne okolice. I słusznie, pomyślała, obserwując zaniepokojonych pasażerów. W końcu udało im się ustalić, kto opuścił korytarz jako ostatni, zanim drzwi zostały zablokowane. – Dziennikarz – oznajmił jeden z mężczyzn. – Minął mnie na kilka chwil przed tym, jak wszystko się zaczęło. – Jaki dziennikarz? – Młody, powiedział, że jest z „Fćrřsk Dagblad”. – Słucham? Katrine poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. – Nie znałem go wcześniej, ale pewnego wieczoru przysiadł się w mesie. Rozmawialiśmy chwilę. Ellegaard spojrzała na Bćrentsena. Wyglądał, jakby miał zemdleć. Nie rozumiała, jak to możliwe. 8

Sobota, 14 stycznia, godz. 16.00 Straż przybrzeżna zareagowała natychmiast, podobnie postąpiły wszystkie inne służby, które czuwały nad sytuacją na brzegach wysp Streymoy i Nólsoy. Gapiów odsunięto, szybko odgrodzono teren i zablokowano drogi dojazdowe. Hallbjřrn siedział w służbowym mondeo Sigvalda, czekając z komórką w ręku. Nolsře bębnił palcami w kierownicę, raz po raz zerkając na pasażera. Po chwili wreszcie się opanował i zapatrzył się gdzieś w dal. – Oni wszyscy umrą, Olsen. Hallbjřrn przez moment nie wierzył, że naprawdę to usłyszał. Zgromił Sigvalda wzrokiem, ale tamten nie zwracał na niego uwagi. – Spójrz prawdzie w oczy. Olsen uznał, że najlepiej powstrzymać się od komentarza. Z pewnością byłby obraźliwy, a ostatnim, czego mu trzeba, był kolejny konflikt z Nolsřem. – Nie uratujemy ich – ciągnął Sigvald. Hallbjřrn spojrzał na komórkę. Nadal nic. – Choćbyśmy... – Zamkniesz się? – Mówię tylko, że to nas przerasta. – Nie sądziłem, że kiedykolwiek usłyszę od ciebie takie słowa. – A jednak usłyszałeś. Weź to sobie do serca. – Sigvald, do kurwy nędzy... – Wiem, że ona jest na pokładzie. Tym bardziej powinieneś być gotowy na wszystko. Hallbjřrn pokręcił głową i odwrócił wzrok. Starał się wymazać z pamięci to, co właśnie usłyszał. Sigvald mówiący, że coś go przerasta? Olsen nie potrzebował dodatkowych dowodów, by zdawać sobie sprawę, że sytuacja jest opłakana. Ale taka deklaracja to pieczętowała. Przypuszczał jednak, że to inne słowa Nolsřego będą odbijały mu się echem w umyśle. „Oni wszyscy umrą, Olsen”.

Ścisnął mocniej komórkę akurat w momencie, gdy zaczęła dzwonić. Spojrzał na wyświetlacz i zobaczył informację o zastrzeżonym numerze. Nabrał tchu, a potem odebrał. – Dzień dobry, panie ministrze. – Dzień dobry. Polityk mówił niepewnym, pełnym niepokoju głosem. Zważywszy na okoliczności, było to całkowicie zrozumiałe. Olsen wolałby rozmawiać z szefem rządu, ale pojmował, że musi mu wystarczyć jego zastępca i jednocześnie minister spraw wewnętrznych. To on przekaże potem wszystko wyżej w hierarchii. – Dotarły do mnie niepokojące informacje – odezwał się Óli Kallsberg. – Na ile są potwierdzone? – Na tyle, na ile mogą na tym etapie. – Musi pan być bardziej precyzyjny. – Byłem, przekazując informacje komendantowi. Sądziłem, że natychmiast trafią do samej góry. – Premier wie już o całej sprawie. – Z całym szacunkiem, panie ministrze, ale w tej chwili powinni już o niej wiedzieć sekretarz generalny NATO, prezydent USA oraz... – Spokojnie – przerwał mu Kallsberg. – Nie działajmy pochopnie. Trzeba zweryfikować pańskie ustalenia. – Czas na weryfikację będzie później. Teraz musimy zawczasu podjąć wszelkie środki ostrożności. Nie stać nas na zwłokę, rozumie pan? – Rozumiem, że nie chcemy niepotrzebnie rozpętać burzy. – Niepotrzebnie? Chyba nie dostrzega pan, co... – Jeszcze raz apeluję o spokój. Hallbjřrn zaklął w duchu. Typowy polityk. Chciał zrobić wszystko, by zapobiec tragedii, ale rozumiał przez to zupełnie co innego niż zwykły człowiek. Dla Kallsberga liczyło się, by zminimalizować negatywny wydźwięk, jaki pojawi się w światowych mediach. W tej chwili nie było jeszcze źle. Wyspy Owcze zostały pozbawione miana spokojnej enklawy, ale jeśli Olsen miał rację, w nadchodzących godzinach staną się punktem zapalnym nowego konfliktu.

Najgorętszym miejscem na mapie świata. Do Kallsberga i innych najwyraźniej nie docierało, że nie da się zrobić niczego, by zapobiec medialnej katastrofie. Tymczasem mogła jeszcze istnieć szansa, by przeciwdziałać prawdziwej tragedii. – Proszę opowiedzieć mi wszystko od początku. – Mówiłem już komendantowi, do cholery... – Mimo to chciałbym sam to usłyszeć. Hallbjřrn wyjął paczkę papierosów i spostrzegł, że trzęsą mu się ręce. Wydawało mu się, że zdążył się już uspokoić, ale najwyraźniej był w błędzie. Zapalił i wypuścił dym przez uchylone okno. Nolsře bez słowa sięgnął do paczki i się poczęstował. – Premier jest gdzieś w pobliżu? – Nie. – To proszę go zawołać. I przełączyć mnie na głośnomówiący. – Zapewniam, że wszystko mu przekażę. – I minie jeszcze więcej czasu, a następnie premier będzie chciał usłyszeć wszystko od źródła. – Proszę się tym nie przejmować. – Jak mam się nie przejmować? Szef rządu nie ma czasu wysłuchać tego, co może wstrząsnąć nie

tylko tym krajem, ale i całym światem? Do kurwy nędzy, panie ministrze, to nie są żarty. – Proszę bez nerwów – mruknął Óli Kallsberg. – W niczym nie pomagają. A premier jest zajęty rozmowami z przywódcami innych krajów europejskich. Zapewniam, że wszystko pójdzie sprawnie, jeśli tylko uzyskam informacje z pierwszej ręki. Hallbjřrn zaciągnął się głęboko, spojrzał na tlącą się końcówkę papierosa, a potem wyrzucił go przez okno. – Przy ciele w Kvívík znaleziono odznakę z munduru wojskowego – zaczął, starając się zachować spokój. – A być może po prostu oznaczenie z cywilnego kombinezonu. Jedno nie ulega wątpliwości: to symbol Grřnlands Kommando. Olsen pomyślał, że jeśli ten człowiek ma jakiekolwiek kompetencje do sprawowania pieczy nad sprawami wewnętrznymi kraju, powinien dopowiedzieć sobie resztę. Minister jednak milczał. – Jak pan wie, jednostka ta przestała istnieć w dwa tysiące dwunastym roku – kontynuował Olsen. – Tak. Została połączona z ISCOMFAROES i wcielona do Arktisk Kommando. – Wie pan także, dlaczego tak się stało. – Ze względów pragmatycznych. Chodziło o finanse oraz... – Gówno prawda – przerwał mu Olsen. Czekał, aż rozmówca żachnie się po raz kolejny, ale tym razem Kallsberg postanowił milczeć. Hallbjřrn po raz pierwszy pochwalił go w myślach za podjęcie słusznej decyzji. – Duńczycy zlikwidowali ją, bo pojawiało się coraz więcej smrodu z przeszłości – powiedział. – I ten smród właśnie do nas wszystkich dotarł. Polityk milczał. – Grřnlands Kommando pilnowało bazy w Thule na Grenlandii. Ale nie tylko. Zajmowało się także innymi zadaniami na tym terytorium. Między innymi uczestniczyło w Siriuspatruljen i... – Do rzeczy, panie Olsen.

– I obsługiwało eksperymentalną bazę amerykańską, ukrytą pod lodem. Camp Century. Tę samą, która była zasilana energią jądrową. Tę samą, w której prowadzono badania nad ładunkami atomowymi i... – To niepotwierdzone informacje. – Słucham? – Nie ma na to dowodów. – Doprawdy? A skażenie wywołane katastrofą bombowca B-pięćdziesiąt dwa nieopodal bazy Thule? A raporty duńskiego parlamentu? Zdaje pan sobie sprawę, że sami Amerykanie przyznali się do rozmieszczenia pod lodem wyrzutni międzykontynentalnych pocisków balistycznych? – Panie Olsen... – Niech mi pan oszczędzi tych bzdur – nie dał sobie przerwać Hallbjřrn. – Nie zakłamie pan rzeczywistości tylko dlatego, że tak byłoby teraz dla wszystkich najwygodniej. Ta sprawa wróciła. Ostatnim razem było o niej głośno w połowie lat dziewięćdziesiątych, kiedy w końcu wyszło na jaw, co tak naprawdę Amerykanie robili na terytorium Grenlandii podczas zimnej wojny. Zaczęło się niewinnie. Dania zezwoliła im na otwarcie placówki Camp Century, w której naukowcy mieli pracować nad nowymi odkryciami. Na stałe mieszkało tam kilkaset osób, głównie żołnierze, a baza przypominała właściwie małe miasteczko. Mimo że znajdowała się kilkadziesiąt metrów pod lodem. Wybudowano ją w latach sześćdziesiątych, działała pięć lat i przez cały ten czas duńskie władze były przekonane, że nie dzieje się tam nic, o czym by nie wiedziały. Całość napędzana była przez reaktor jądrowy, ale Amerykanie słowem nie zająknęli się o tym, że to niejedyna związana z energią atomową technologia, nad jaką tam pracują. A pracowali. W połowie lat dziewięćdziesiątych okazało się, że ich cele nie pokrywały się z tym, o czym mówili głośno. Wojsko USA planowało bowiem rozmieszczenie na Grenlandii setek rakiet z głowicami. Plan nie doszedł do skutku, bo natura okazała się silniejsza niż zimnowojenne motywacje. W 1965 roku wszyscy musieli uciekać z bazy, ponieważ lądolód zaczął się przemieszczać szybciej, niż naukowcy się spodziewali. Ewakuowano ludzi i zabrano, co się dało, ale większość materiałów, także tych radioaktywnych, pozostało na miejscu.

Powrócono tam dopiero siedem lat później, aby ocenić rozmiar zniszczeń. Spod zwałów lodu nie było czego ratować. Właściwie nie sposób było nawet dotrzeć do miejsc, w których niegdyś pracowano nad technologią mogącą zniszczyć ludzkość. Została zakopana znacznie głębiej, niż wynikało to z obliczeń Amerykanów. Kolejne problemy zaczęły się jednak w 2016 roku, kiedy kanadyjscy i szwajcarscy naukowcy opublikowali niepokojący raport. Ich zdaniem lód zaczął topić się tak szybko, że stopione chłodziwo z reaktora prędzej czy później zostanie odkryte przez samą naturę. A wraz z nim także wszystko inne. Nikt nie pilnował teraz tego terenu. Waszyngton milczał, Dania niechętnie wracała do tematu. Grenlandia, formalnie terytorium zależne, była ziemią niczyją. I miejscem, w którym zaradny terrorysta mógł przy odrobinie szczęścia uzyskać dostęp do materiałów radioaktywnych. – Rozumiem pańskie wzburzenie – odezwał się Kallsberg. – Chciałbym jednak wiedzieć, z czego wnosi pan, że w istocie grozi nam tak duże niebezpieczeństwo. – Mówiłem. Przy ciele znaleziono naszywkę. – I? – Co proszę? – I co w związku z tym? Hallbjřrn pożałował, że wyrzucił papierosa. – Znaleźliśmy zmasakrowane zwłoki kogoś, kto mógł pracować w Camp Century. Mamy porwany prom. Na Wyspach Owczych. W tym samym dniu. – Olsen miał wrażenie, że jaśniej nie mógł tego przedstawić. – Czego więcej panu potrzeba? – Dowodu. – Więc niech pan sięgnie po logikę. Uważa pan, że to naprawdę może być przypadek? – Nieistotne, co uważam – odparł polityk i westchnął prosto do mikrofonu. – Liczy się to, co pomyślą rozmówcy premiera. – Nie mają się nad czym zastanawiać. Odpowiedziało mu milczenie. – Panie ministrze? – Chyba nie zdaje pan sobie sprawy z implikacji...

– Doskonale zdaję sobie sprawę – wycedził przez zęby Hallbjřrn. – Zostaną wysłane siły międzynarodowe. Wojsko zrobi wszystko, żeby w porę zapobiec tragedii. Nie będą tracić czasu na rozmowy, jak politycy. Zamiast tego wycelują w głowę tego, który to wszystko zorganizował, a potem otworzą ogień. Powiedział to na jednym oddechu. Potem odchylił głowę i jednak sięgnął po kolejnego papierosa. Zaufanie, jakie zadeklarował dla wojska, zdziwiło jego samego. Do tej pory uważał, że nigdy nie będzie myślał o jakiejkolwiek armii w taki sposób. Wydarzenia w Bośni odcisnęły na nim zbyt wyraźne piętno, był o tym przekonany. – To bardzo delikatna sprawa. – Wręcz przeciwnie – zaoponował Hallbjřrn. – Będzie wyjątkowo niedelikatna, jeśli zaraz nie zaczniecie działać. – Działamy, panie Olsen. Działamy. Hallbjřrn miał nadzieję, że w istocie tak jest, a minister stosuje wybiegi, ponieważ nie może zdradzić mu szczegółów. Przez moment czekał, aż Kallsberg powie coś więcej, ale polityk milczał. – Oby – mruknął wreszcie Olsen. – Musi pan jednak pojąć, że z naszego punktu widzenia wygląda to... nieco inaczej niż z pańskiego. – Nie rozumiem. – Widzi pan... – Jaki inny punkt widzenia można tu przyjąć? Mamy w cieśninie prom z ponad tysiącem osób na pokładzie. Prom, na którym mogą się znajdować materiały radioaktywne. – Być może. – Być może?! – niemal krzyknął do słuchawki. Złapał gwałtownie za klamkę, popchnął drzwi, a potem wyszedł na zewnątrz. Oparł się o samochód i na chwilę zamknął oczy. Pozwolił, by chłodny wiatr nieco ostudził emocje. Na nic się to nie zdało. – Niech pan skończy pierdolić – syknął. – Nawet jeśli to nie ładunek, a jedynie chłodziwo z reaktora, tym ludziom trzeba natychmiast pomóc. Choroba popromienna... – Zdajemy sobie z tego sprawę.

Olsen zastanawiał się, ile razy jeszcze będą sobie wzajemnie przerywać. Gdyby ta rozmowa odbywała się twarzą w twarz, zapewne znaleźliby się już na granicy rękoczynów. Przynajmniej on. Znów zamknął oczy. Czy zawsze taki był? Wydawało mu się, że nie. Owszem, zmienił się podczas Operation Břllebank, ale po powrocie do domu stopniowo wracał do siebie. W końcu mógł spojrzeć w lustro i przestał mieć problemy z nerwami. A przynajmniej tak mu się wydawało. Może wszystko, co stało się później, stanowiło zaprzeczenie tego faktu. A on nie chciał tego przyjąć do wiadomości. – Proszę nas zrozumieć. – Pan wybaczy, ale nie potrafię. Minister przez chwilę milczał, zapewne szukając odpowiednio dyplomatycznych słów. Właściwie na tym etapie miał pełne prawo go spławić. Ale musiał rozumieć, że Olsen może okazać się przydatny. Nie, nie tylko przydatny. Groźny. Kallsberg i reszta trzymali rękę na pulsie w jego sprawie. Widzieli sympatię, jaką udało mu się zjednać wśród społeczności po ostatnich zdarzeniach. I pojmowali, że niemądrze byłoby mieć w nim wroga. – Sugestia, którą pan poczynił, jest... cóż, dość daleko idąca – wydusił w końcu polityk. – Patrzy pan na dowody przez pryzmat swoich doświadczeń. – Jakich doświadczeń? – Wojennych oczywiście. Mam na myśli to, że przeżył pan naprawdę dużo, a widział zapewne jeszcze więcej. To wszystko sprawia, że jest pan gotów przyjąć... raczej militarystyczną interpretację faktów. Typowa polityczna nowomowa, skwitował w duchu Olsen. Tym razem jednak w porę ugryzł się w język. – Nie bardzo wiem, do czego pan zmierza.

– A ja sądzę, że wie pan doskonale – powiedział z naciskiem Kallsberg. Oczywiście, wiedział. Była to niezawoalowana sugestia, że traktuje sytuację na Wyspach Owczych tak, jakby analizował zdarzenia w Bośni czy innym kraju ogarniętym wojną. Dopiero teraz zrozumiał, że dla władz jego interpretacja jest nie do przyjęcia. Nie dlatego, że widzieli poważne konsekwencje. Nie dlatego, że nie chcieli doprowadzić do kompromitacji medialnej kraju. Zwyczajnie nie mieściło im się w głowach, że zagrożenie terrorystyczne z użyciem materiałów radioaktywnych może zaistnieć właśnie tutaj. Na Boga, może on też przesadzał? Ale fakty zdawały się mówić same za siebie. Kiedy tylko zobaczył logotyp grenlandzkiej jednostki, wszystkie elementy natychmiast wskoczyły na właściwe miejsce. Tyle wystarczyło, by dopowiedział sobie resztę. Zamachowcy bez trudu mogli uzyskać dostęp do Camp Century: albo pod pretekstem przeprowadzenia badań, albo po kryjomu. Wydobycie materiałów musiało kosztować trochę wysiłku i petrodolarów, ale zarówno na jeden, jak i na drugi wydatek ISIS było gotowe. Potem wystarczyło tylko wybrać miejsce. W miarę niedaleko, aby nie ryzykować zbyt długiego transportu ładunku wybuchowego. Lub chłodziwa. Jeśli nawet terroryści nie odnaleźli ładunku, sam materiał radioaktywny w zupełności wystarczał do ich celów. Do tej pory napromieniowany zostałby cały prom. A im dłużej przetrzymywali zakładników, tym większą mieli pewność, że wszyscy zginą. Spektakularna akcja. Dokładnie taka, do jakiej dążyli od lat. I w pełni wykonalna, szczególnie w takim miejscu jak to, gdzie nikt nie przejmuje się procedurami bezpieczeństwa, bo największe zagrożenie stanowi owca, która nagle wyłoni się zza zakrętu drogi. – Będziemy w kontakcie, panie Olsen. – Z pewnością. – Zależy nam na pańskiej pomocy. – Doprawdy? – Oczywiście. Zdajemy sobie sprawę, że być może jako jedyny na archipelagu ma pan doświadczenie

w podobnych sytuacjach. Hallbjřrn nie powiedziałby, że uczestniczył w czymkolwiek podobnym do tego tutaj. Brał udział w akcjach UNPROFOR, także w tych, które były związane z odbijaniem jeńców, ale miało się to nijak do aktualnych wydarzeń. Tym bardziej dziwiło go ugodowe podejście ze strony ministra. Dbanie o poparcie społeczne to jedna rzecz, ale tak daleko idące deklaracje to zupełnie co innego. Olsen potrzebował chwili, by zrozumieć, o co chodzi. I już drugi raz tego dnia zorientował się, że daje się wodzić za nos. Najwyraźniej miesiące osamotnienia przytępiły nieco jego zmysły. Zwłaszcza te, które powinny wykrywać ukryte intencje. – Ach, rozumiem – mruknął. – Co takiego? – Oczywiście. Nie mamy przecież armii. – Słucham? – Potrzebują państwo jakiegoś łącznika z duńskim wojskiem. O ile to właśnie ono się tutaj zjawi, a nie oddziały wysłane przez NATO. Minister milczał. – Z waszego punktu widzenia moja osoba to dobry wybór. Duńczycy spojrzą na mnie nieco przychylniej, bo służyłem w Jydske Dragonregiment, a Farerowie będą czuć się lepiej, jeśli któryś z nich znajdzie się blisko centrum decyzyjnego. Wy zaś będziecie mieć wgląd w to, co się dzieje. – Jak mówiłem, pańskie doświadczenie... – Będę pod telefonem – rzucił Hallbjřrn i się rozłączył. Spojrzał na Sigvalda, który w trakcie rozmowy wysiadł z mondeo i stanął po drugiej stronie. Opierając się o dach, patrzył na Olsena spode łba. W jego oczach widać było wyraźnie niewypowiedziany wyrzut. – Socjalista wzywa, więc lecisz w podskokach? Olsen podniósł wzrok. – Daj spokój, to nie czas na politykowanie.

– Pytam tylko. – Więc odpowiadam: nie, nie lecę w podskokach. Ale zrobię wszystko, żeby Katrine włos nie spadł z głowy. – Katrine i pozostałym. – Tak – odparł cicho Hallbjřrn. – I nie wiem, czy JF można nazwać w ten sposób. To socjaldemokraci. W dodatku lřgmađur może zaraz zostać odsunięty od podejmowania jakichkolwiek decyzji. – Ta? I kto zajmie jego miejsce? Od czegoś mamy tego premiera, Olsen. – Od spraw władzy wykonawczej. W dodatku krajowych. Nolsře uniósł brwi. – Sugerujesz, że Dania wpieprzy się w to bezpośrednio? – Nie wiem. Hallbjřrn potarł nerwowo skronie. Próbował skupić się na tym, z czym może zmagać się teraz Katrine, czuł wiszące nad nią niebezpieczeństwo i cały czas miał w głowie wszystkie doniesienia naukowców z Camp Century. Nie miał siły zastanawiać się, czy Dania skorzysta z okazji, by rozszerzyć swoje wpływy, czy nie. – Gubernator gówno może zrobić – stwierdził Sigvald. – Nie ma prawa ingerować w nasze sprawy. – Wewnętrzne – sprostował Olsen. – Tymczasem to wykracza nieco poza krajową politykę. – Nie. Nie ma mowy. To nasze sprawy. Hallbjřrn spojrzał w kierunku parawanu. Zdawało się, że w całym tym zamieszaniu i międzynarodowym wydźwięku sprawy wszyscy zapomnieli o zmasakrowanych zwłokach. Przynajmniej na razie. Kiedy sprawa tego zabójstwa zostanie połączona z zamachowcem na promie – a Olsen był przekonany, że tak się stanie – to ona będzie głównym obiektem zainteresowania. Właśnie ta ofiara mogła bowiem znać wszystkie odpowiedzi. Hallbjřrn podszedł do zwłok.

– Co jest? – rzucił Nolsře. – Nic. Rozmyślam. – Nad czym? Olsen chwycił się parawanu i spojrzał na policjanta. – Dopiero teraz dociera do mnie, jaki będzie rykoszet tego wszystkiego. – Taa... – Jeszcze wczoraj największym problemem przeciętnego Farera było, czy zagramy w barażach eliminacji do mistrzostw w Rosji. A teraz... – urwał Hallbjřrn. – Sam nie wiem. Musimy chyba zastanowić się, ile państw wycelowało w nas swój arsenał jądrowy. – Właściwie tak byłoby najprościej. Olsen skinął głową. – Obrócić w pył cały archipelag – dodał Nolsře, rozglądając się. – Resztę świata niespecjalnie to obejdzie. Miejsce jest odludne, radioaktywna chmura nie dotrze do żadnych skupisk ludzkich. Zginie pięćdziesiąt tysięcy osób. – Mhm. – Ile było ofiar w Hiroszimie i Nagasaki? – Trzy razy tyle. – Właśnie. Obaj na moment zamilkli, patrząc na bezkształtną masę krwi, kości, tłuszczu i tkanek. Olsen miał nadzieję, że to tylko przez ten widok zaczęli snuć takie myśli. Że nie wynikają z ich natury. Spojrzeli na siebie i obaj w tym samym momencie odchrząknęli. – W porządku – odezwał się Hallbjřrn. – Zajmijmy się tym, co możemy zrobić. – My? – Dopóki premier mnie nie wezwie, mogę ci się przydać. – Już mi się przydałeś, Olsen. Jedź na ten przylądek.

– Nie mam tam czego szukać. Odgrodzili cały teren, odsunęli gapiów. Nie wpuszczą mnie w pobliże cieśniny. – Ale sądzisz, że ja dopuszczę cię do śledztwa? – Owszem. – Skąd ta pewność? Hallbjřrn wskazał w kierunku bagażnika. – Bo jeśli ta naszywka należała do Farera, to wiem, czyje ciało znajduje się za parawanem. 9 Sobota, 14 stycznia, godz. 16.13 Katrine nie rozumiała, jak to możliwe, by Tor-Ingar Řsterř był w restauracji przed blokadą wszystkich drzwi, a potem zjawił się na pokładzie słonecznym. Czyżby istniało inne przejście? A może zdążył niepostrzeżenie wrócić do korytarza na moment przed tym, jak drzwi się zablokowały? Musiałby pędzić, żeby zdążyć na samą górę. Albo mieć jakiś sposób na otwarcie drzwi. Pokręciła głową. Wszystkie te scenariusze należało odrzucić. Widziała młodego dziennikarza na pokładzie na kilka minut przed uruchomieniem procedury alarmowej. Cały czas był na górze. – „Fćrřsk Dagblad”? – spytał Bćrentsen. – Co to jest, do cholery? Mężczyzna, który o tym wspomniał, wzruszył ramionami. – Gazeta, w której pracuje ten facet. – Nie znam. – Nie musi pan chyba znać każdego tytułu wychodzącego na wyspach, prawda? Jóhan zmierzył go wzrokiem, Katrine zrobiła to samo. Najwyraźniej pasażer nie był miejscowy, może płynął na Faroje z Danii po raz pierwszy. W innym wypadku orientowałby się, że czasopism na archipelagu ukazuje się raptem kilka. O ile Ellegaard dobrze pamiętała, pięć lub sześć. – Zapewniam pana, że znam wszystkie – odparł Bćrentsen. – Nawet „Kvinnę”.

– Co takiego? – Magazyn dla kobiet. Mniejsza z tym. Katrine podeszła do mężczyzny. – Ten dziennikarz miał aparat? – Nie, chyba nie. – Jak wyglądał? Pasażer wzruszył ramionami i spojrzał na pozostałych, jakby ktoś mógł go wyręczyć. Ellegaard poniewczasie uświadomiła sobie, że użyła suchego, policyjnego tonu, którym przemawiała podczas przesłuchań. Tonu, który sprawiał, że w umyśle rozmówcy zapalała się lampka ostrzegawcza. – Bo ja wiem? – bąknął. – Normalnie... Zeznania świadków jak zawsze okazują się na wagę złota, pomyślała gorzko. Sprawy prowadzone przez jej wydział nieraz upadały w sądach, bo pojawiały się sprzeczne relacje co do wyglądu oskarżonych. Z jakiegoś powodu zmysły ludzkie zdawały się zawsze prowadzić własną grę z pamięcią. – Niech pan się skupi. – Wysoki, szczupły... – Ile miał lat? Mniej więcej. – Koło czterdziestki – odparł mężczyzna, drapiąc się po głowie. – Na pewno ponad czterdzieści. A zatem zamachowców było dwóch. Co najmniej. W krytycznym momencie jeden został na górze, trudno powiedzieć w jakim celu. Drugi wychodził z restauracji. A jeśli był trzeci, to zapewne znajdował się na mostku. Tak, musiało być ich trzech, stwierdziła Katrine. Ten, który był tutaj, nie zdążyłby w porę do centrum dowodzenia. Jóhan podszedł do Ellegaard, złapał ją za rękę, a potem obrócił do siebie. Spojrzała wymownie na jego dłoń. – Sorry – rzucił, unosząc ręce. – Řsterř też powiedział ci, że jest z „Fćrřsk Dagblad”? – Tak.

– I nie zastanowiło cię, że... – Nie znam waszych gazet, Jóhan – ucięła. – I nie miałam powodu sądzić, że kłamie. Cisza, która zaległa w restauracji, była złowroga jak drapieżnik czyhający pod osłoną nocy na swoją ofiarę. Katrine głośno przełknęła ślinę. – To oznacza dwie rzeczy – zaczęła. Wszyscy skupili na niej wzrok. Poczuła się nieswojo i nagle z jakiegoś powodu przeszło jej przez myśl, że widzą jak na dłoni jej chorobę. I to, że poddała się mastektomii. Zrobiło jej się gorąco i nieprzyjemnie, ale postanowiła, że uczyni wszystko, by nie dać tego po sobie poznać. Ci ludzie potrzebowali teraz kogoś, kto choćby będzie sprawiać wrażenie opanowanej osoby. – Po pierwsze, ci ludzie rozeznali się w liście pasażerów. – Hm? – mruknął ktoś. – Wiedzieli, kim pan jest. – Wskazała na pasażera, który poinformował ich o dziennikarzu. – I wiedzieli, kim ja jestem. Inaczej nie powiedzieliby nam, że pracują dla nieistniejącej gazety. Mężczyzna pokiwał głową. – Po drugie, mamy do czynienia przynajmniej z trzema zamachowcami, którzy są ze sobą w stałym kontakcie. Przedstawiła swoje wnioski. Nikt nie zaoponował. Czuła, że przykuła absolutną uwagę wszystkich zebranych. – Ten na górze raportował o wszystkim reszcie. Tylko po to mógł się tam znaleźć. – Albo pilnował ciebie – zauważył Bćrentsen. – Mnie? – No cóż, jesteś jedyną policjantką na pokładzie. Jeśli planowałbym zamach, wolałbym wiedzieć, czy nie stanowisz zagrożenia. Sądziła, że Farerowie od razu zaprotestują. Z jakiegoś powodu przybysze z zewnątrz postrzegali takie miejsca jako oazy patriarchatu, ostatnie bastiony męskości czy też ostoje dyskryminacji wobec kobiet. Może wynikało to z surowej natury tubylców, a może z faktu, że miejscowi mężczyźni sprawiali wrażenie, jakby byli twardsi niż skały, z których składał się archipelag. Prawda była jednak taka, że kobiety cieszyły się na Farojach ogromnym szacunkiem.

Nikomu nie przeszło przez myśl, by dezawuować ich rolę. Policjantka była traktowana tak samo jak funkcjonariusz płci męskiej. I w oczach zebranych Katrine mogła w istocie stanowić dla zamachowców równie duże zagrożenie, jak mężczyzna. Katrine pomyślała, że w Danii byłoby inaczej. Po takiej deklaracji dostrzegłaby przynajmniej kilka protekcjonalnych spojrzeń. Odchrząknęła. – To oznacza także, że właściwie mamy jednego z nich – oznajmiła. – Jest na najwyższym pokładzie. – Możemy się tam dostać? – spytała jakaś dziewczyna. Dobre pytanie. Katrine spojrzała na Jóhana. Bćrentsen jednak nie spieszył się, by przyjść jej z pomocą. – Jeślibyśmy się postarali... może – burknął wreszcie. – Tylko pod warunkiem że lina nadal jest zawieszona – zastrzegła Ellegaard. – W przeciwnym wypadku będzie trudno. – No tak – przyznał Bćrentsen. – Sądzisz, że ją wciągnął? Zacisnęła usta i pokiwała głową. Dali mu się ograć jak dzieci, wystarczyło, że odstawił teatrzyk, w którym zagrał rolę przestraszonego młodego reportera. – Właściwie nie wie, że odkryliśmy prawdę – dodał Jóhan. – Warto to sprawdzić. Zamachowcy wydawali się zbyt dobrze przygotowani do realizacji swojego planu, by mogła w to uwierzyć. Mimo to postanowiła się przekonać. Znów rozejrzała się po zebranych, szukając znajomej twarzy. Potrzebowała kogoś, kto będzie pilnował, by nikt za nimi nie ruszył. Ostatnim, czego potrzebowała, było odkrycie zwłok leżących na jednym z pokładów. Nie dostrzegła jednak nikogo znajomego. Zbliżyła się do Jóhana. – Znasz tu kogoś? – szepnęła. – Żartujesz? Niemal wszystkich. – A kogoś godnego zaufania?

– Nie. Uniosła brwi. W sumie nie powinna się dziwić, Bćrentsen nie słynął z szerokiego grona przyjaciół. Klientów miał bez liku, ale zwykłe ludzkie relacje utrzymywał chyba jedynie z żoną i Hallbjřrnem. Zresztą w tym drugim wypadku o zwyczajności zapewne nie zawsze można było mówić. – Mimo to potrzebujemy kogoś, kto zostanie na straży. – Mam wybrać? – Tak. Ja się nie orientuję. Jóhan wytypował korpulentną kobietę, która dotychczas nie odezwała się ani słowem. Twierdził, że jest kierowniczką w zakładzie przetwórstwa ryb i z niezrozumiałych przyczyn cieszy się wśród ludzi pewnym respektem. Katrine uścisnęła jej rękę, jakby zaszczytem było poznanie tak wybitnej persony, a potem wymusiła na niej deklarację, że zrobi wszystko, aby nie przepuścić nikogo do korytarza. Podniosły się głosy sprzeciwu, ale ostatecznie Ellegaard i Bćrentsen wracali na górę sami. Dotarli do ostatniego zakrętu korytarza, a potem wyszli na pokład. Po linie nie było śladu, po szalupie także nie. – Kurwa mać – syknął Jóhan. – Opuścił się i odpłynął. – Jak? Mechanizm był zablokowany. – Sprawdzałaś po zejściu tutaj? – Tak. Ale mogłam się pomylić, dodała w duchu. Nie miała bladego pojęcia, jak działają systemy ratunkowe. Być może istniał sposób ręcznego opuszczenia szalupy. – Widocznie sobie poradził. – I tak po prostu odpłynął? Po co? Spojrzeli na siebie. W jednej chwili oboje zrozumieli to, o czym powinni pomyśleć od razu. Przypadli do barierki i popatrzyli w dół. Łódź rzeczywiście została opuszczona, ale jedynie o kilka pokładów niżej. Nie było widać, gdzie konkretnie się zatrzymała, ale nie ulegało wątpliwości, że nie dotyka tafli wody.

Bćrentsen znów zaklął. – Powinniśmy sami na to wpaść. – Powinniśmy – zgodziła się. – Ale myśleliśmy wtedy na gorąco o tym, żeby jak najszybciej przedostać się niżej. A on miał wszystko zaplanowane od samego początku. Jóhan rozejrzał się bezradnie. Widziała, że emocje w nim buzują, szukają ujścia. Nie należał do spokojnych, ale pewnie to samo mogłaby powiedzieć o większości Farerów. Mimo że wyspiarze nigdy nie wyrządziliby nikomu krzywdy bez powodu, potrafili być raptowni, jeśli nerwy brały górę. Od pewnego czasu bili zresztą rekordy bójek w pubach w Tórshavn. – On, czyli kto? – wycedził przez zęby Bćrentsen. – O co tym ludziom chodzi? – Nie wiem, Jóhan. – Przecież to był cholerny Farer – ciągnął, jakby jej nie słyszał. – Nie żaden dżihadysta. – Mhm. To wszystko zmieniało, ale trudno było powiedzieć, co dalej. Możliwości nadal było zbyt wiele, a teorie Ellegaard mogła mnożyć bez końca. – A może nie Farer, ale Duńczyk dobrze mówiący po naszemu? – podsunął Jóhan. – Ten, który wygłosił swoje chore przemówienie, też mógł... – Na tym etapie wszystko jest możliwe. – A więc mogą to też być samotne wilki. W Danii na pewno są tacy, prawda? – Przypuszczam, że jak w każdym kraju europejskim. – Otóż to – mruknął Bćrentsen, wciąż się rozglądając. Miała wrażenie, że dąży do jakiejś konkluzji, ale nie kontynuował tematu. Oboje zgadzali się co do tego, że ewentualne motywacje zamachowców są jak dotąd niewiadome. Katrine spodziewała się jednak, że niebawem je poznają. Zwłaszcza że nie zamierzała teraz odpuszczać. Przeciwnie. Czuła, że sytuacja obróciła się na ich korzyść. Spojrzała w dół. – Musimy skorzystać z tej okazji, Jóhan.

Nagle się ożywił. Najwyraźniej przetrawienie tego, co się działo, spowodowało, że nie pomyślał o kolejnej oczywistej rzeczy. Stanął obok Katrine i popatrzył na szalupę. – Myślisz, że... – Wystarczy nam jakakolwiek asekuracja. – Nie widziałem tu nigdzie lin. – Coś znajdziemy. A jeśli będziemy musieli, zaimprowizujemy. – Chętnie – odparł z zadowoleniem. Kiedy ruszyli z powrotem do restauracji, Ellegaard pomyślała, że Řsterř musiał zatrzymać szalupę gdzieś na wysokości mostka. Z pewnością zmierzał właśnie tam. Względnie w inne miejsce, gdzie porywacze ustanowili centrum dowodzenia. Pozostawiona przy kadłubie szalupa była prawie jak zaproszenie. Katrine i Jóhan minęli ciało kobiety, starając się nie patrzeć na nie. Woń stawała się nie do zniesienia i Ellegaard obawiała się, że niebawem poczują ją także ludzie zgromadzeni w restauracji. – Nie ładujemy się w nic, czego będziemy żałować? – odezwał się Bćrentsen. – Nie wiem. – Řsterř może oczekiwać, że ruszymy za nim. – Bez wątpienia. – Może czatować na nas z kałasznikowem. – Skąd miałby mieć kałasznikowa? – Mogli ukryć broń w szalupie, zanim prom wyszedł z Hirtshals. Na dobrą sprawę mogli to zrobić, zanim w ogóle został zwodowany. Być może to długo przygotowana akcja... Wiesz, jacy oni są cierpliwi. – Oni? – Mówię ogólnie. Terroryści. Z pewnością tego jednego nie dało się im odmówić. I być może rzeczywiście Tor-Ingar, o ile naprawdę tak się nazywał, czekał na nich cierpliwie na niższym pokładzie. Nie miało to jednak żadnego znaczenia – Katrine nie dopuszczała myśli, by teraz zrezygnować.

W restauracji poleciła wszystkim, by otworzyli swoje bagaże i poszukali rzeczy, które mogłyby posłużyć jako lina asekuracyjna. Ledwo pasażerowie przystąpili do dzieła, uśmiechnęło się do niej szczęście. Jeden z Duńczyków płynął na Faroje, aby wspinać się po klifach. Większość sprzętu miał w plecakach znajdujących się na pokładzie samochodowym, ale zabrał także zapasowe wyposażenie, w tym linę, której mogli użyć. Chwilę później Ellegaard stała przy barierce i znów patrzyła w dół. W końcu przyszedł czas, by zmierzyć się z zamachowcami. 10 Sobota, 14 stycznia, godz. 16.39 Nolsře zaparkował pod jednym z budynków przy Steinagerđi w północnej części osady. Nietrudno było odnaleźć dom wskazany przez Hallbjřrna. Jako jedyny w okolicy miał dach pokryty trawą i stał na uboczu, tuż pod klifami. Był zaniedbany, właściwie sprawiał wrażenie, jakby od lat nikt w nim nie mieszkał. – Dlaczego wcześniej nic nie mówiłeś? – zapytał Sigvald. – Musiałem zostawić sobie jakiegoś asa w rękawie, prawda? Nolsře prychnął. – Jak zwykle sprowadzisz na siebie gówno, Olsen. – Nie spodziewam się zemsty z twojej strony. Jeśli miałbyś się mścić, zrobiłbyś to już dawno. – Nie mówię o sobie – mruknął Sigvald. – Zataiłeś ważne informacje przed ministrem. – Nie pytał mnie o ofiarę. – Mimo to powinieneś wspomnieć, że wiesz, kim jest. – Nie mam pewności. Chciałem najpierw to sprawdzić. Nolsře wyłączył silnik i spojrzał z rezerwą na rozmówcę. Potem wysiedli z samochodu. Kvívík było przykryte całunem spokoju i ciszy. Śnieg zdawał się tłumić wszystkie dźwięki, jakie mogła wydawać ta namiastka cywilizowanego świata. – Masz stuprocentową pewność.

– W żadnym wypadku. – Ilu Farerów służyło w armii, co? – Na dobrą sprawę jeden. Ja. – Ale... – Poulsen był cywilnym pracownikiem Grřnlands Kommando. – Mniejsza o szczegóły. Liczy się to, że tylko on mógł tutaj mieć tę naszywkę. – Tak. Podeszli do budynku, ostrożnie się rozglądając. Nolsře odpiął kaburę z pistoletem i położył na niej dłoń. Hallbjřrnowi przemknęło przez myśl, że policjant niepotrzebnie się fatyguje. Jeśli rzeczywiście to Eliesar Poulsen był ofiarą, w tym domu nikogo już nie było. I prawdopodobnie nikogo nie będzie. – Co o nim wiesz? – spytał Nolsře. – Niewiele. Spotkaliśmy się kilka razy na piwie w Bryggjanie, pogadaliśmy trochę o wojsku. – Rozmawiałeś o armii z cywilem? – Nie trzeba nosić munduru, żeby na nią narzekać. Sigvald skinął głową i zatrzymał się przed drzwiami. Załomotał w nie. – Policja! – krzyknął. – Wychodzić! Olsenowi trudno było stwierdzić, czy Nolsře dopełnia formalności, czy rzeczywiście spodziewa się, że ewentualny zabójca może być jeszcze na miejscu. Sigvald odczekał chwilę, po czym wyciągnął broń i wszedł do środka. Przesuwał się powoli, jakby wewnątrz znajdował się ładunek wybuchowy, który mógł w każdej chwili zostać zdetonowany. Hallbjřrn upomniał się w duchu, że akurat w przypadku Nolsřego nie powinien się dziwić. Podczas akcji z Katrine jakiś czas temu w podobnych okolicznościach Sigvald został postrzelony. Właściwie Katrine uratowała mu wtedy życie. Olsen wszedł za nim do budynku. Od razu poczuł stęchliznę i smród fermentującej ryby. Nie ulegało wątpliwości, że zbyt fermentującej, nawet jak na farerski nos. – Policja! – ryknął tubalnym głosem Sigvald.

Przeszli do pierwszego z pokoi i rozejrzeli się. Nic nie wskazywało na to, by ktoś zaatakował Eliesara Poulsena w jego domu. Przynajmniej dopóty, dopóki nie weszli do łazienki. Wanna była rozbita, a krew i kawałki ciała pokrywały całą posadzkę. Część wody wsiąknęła w dywan w korytarzu, ale reszta zamarzła. Okno w łazience było wybite, panowało w niej przejmujące zimno. Powiewy wiatru nie radziły sobie jednak z odorem. W łazience unosił się smród śmierci. Nolsře odwrócił się do Olsena. Wymienili spojrzenia, które mówiły więcej niż słowa. – Gdzieś tutaj musi być młot... – odezwał się Nolsře. – Bez dwóch zdań. Zamilkli. Roztrzaskana wanna, podziurawione kafelki i woda sącząca się z miejsca, gdzie wcześniej znajdował się kran, w jakiś sposób sprawiały, że widmo grozy stawało się jeszcze wyraźniejsze. Hallbjřrn dostrzegł kilka zwiniętych czarnych worków w kącie pomieszczenia. Wskazał je Sigvaldowi. – Po tym, jak zmasakrował ciało, musiał je poupychać do tego. – Do kurwy nędzy... – jęknął Nolsře. – Psychopata to mało powiedziane. Olsen spojrzał za siebie. – Stąd do miejsca, gdzie znaleźliście zwłoki, jest kawałek. Potrzebował samochodu. – Albo przenosił wszystko nocą. Na raty. – Możliwe – przyznał Hallbjřrn. – Ale sądzisz, że ryzykowałby? – I tak ryzykował. Nie przypuszczam, żeby to... – Sigvald zatoczył ręką krąg – ...żeby odbywało się w ciszy. – Dom stoi na uboczu, a Poulsen nie należał do specjalnie towarzyskich. To nie było wielkie ryzyko, w przeciwieństwie do przenoszenia kawałków trupa. Moim zdaniem załatwił to za jednym zamachem. A więc wypadałoby poszukać auta. – Sprawdzimy to.

Nolsře wyjął telefon, a potem wybrał numer komendy w Tórshavn. Wydał kilka krótkich poleceń, a potem ponaglił podkomendnego, by zgłosił się jak najszybciej z informacjami. Od razu też ogłosił przez radio, by wszyscy policjanci rozpoczęli poszukiwania samochodu zarejestrowanego na Eliesara Poulsena. Hallbjřrn przykucnął w progu łazienki i przyjrzał się makabrycznemu widokowi. Wyglądało na to, że zabójca niespecjalnie przyłożył się do tego, by przetransportować wszystkie pozostałości ofiary. W czerwonawej miazdze można było dostrzec białe kawałki kości i zęby. Morderca pozostawił też sporo tkanki mięśniowej. Olsenowi naraz zrobiło się słabo. Miał wrażenie, że wraz z podmuchem wiatru wpadającym przez rozbite okno z piekła wydobył się wyziew śmierci. Hallbjřrn podniósł się i kaszlnął. Dopiero teraz zorientował się, że Sigvald sprawdza pozostałe pokoje. Po chwili policjant go zawołał. – Jest młot – powiedział. Olsen wszedł do ostatniego z pomieszczeń. Młot udarowy stał pod ścianą, wiertło pokrywała krew, a wokół znajdowały się resztki tego, co zostało z Eliesara. Na dobrą sprawę dopiero teraz Hallbjřrn uświadomił sobie, jaki chłód panuje w domu. A może emanował z niego. Patrzyli na narzędzie. Żaden z nich nie mógł wydusić z siebie słowa. Olsen mimowolnie zobaczył w wyobraźni, jak zabójca odstawia młot pod ścianę. Obrazy, które pojawiły się w jego głowie, zaczęły biec w tył. Widział mordercę masakrującego zwłoki ofiary. Potem zobaczył, jak pozbawia ją życia. Kim był ten człowiek? Jak musi być wynaturzony, żeby dopuścić się czegoś takiego? I przede wszystkim: dlaczego zabił Eliesara Poulsena? To ostatnie pytanie Hallbjřrn wypowiedział po chwili na głos. Nolsře potrząsnął głową, jakby starał się otrzepać z pajęczyny, w którą nieopatrznie wszedł. – Dowiemy się tego prędzej czy później – odparł. – Przypuszczam, że dla bezpieczeństwa. Olsen milczał. – Nie sądzisz? – dorzucił Sigvald.

– Nie. – Niby dlaczego? – Nie zadawałby sobie tyle trudu tylko po to, by kogoś uciszyć. – A mnie się wydaje, że tak mogło być. – Nolsře wrócił na korytarz. Hallbjřrn poszedł za nim. Obaj odetchnęli, choć byli bladzi jak śmierć. Widocznie nawet dla doświadczonego stróża prawa i zaprawionego w boju byłego żołnierza istniały jakieś granice. – Morderca wyciągnął z Poulsena wszystko, co ten wiedział na temat Camp Century, a potem go zabił – ciągnął Sigvald. – To proste wyjaśnienie, ale takie zazwyczaj są prawdziwe. Olsen pokręcił głową. – Nie w tym wypadku. – Znowu jest coś, o czym mi nie powiedziałeś? – Nie. To zwykła intuicja. Nolsře wyjął paczkę papierosów i bez słowa poczęstował Olsena. Hallbjřrn bezmyślnie skorzystał. Nie skojarzył, że dym zapewne zatrze ślady osmologiczne. – Od kierowania się intuicją są śledczy – zauważył Sigvald. – Ci z prawdziwego zdarzenia. – Wracamy do uszczypliwych komentarzy? – Nigdy od nich nie odstąpiliśmy. Hallbjřrn wiedział, że obaj starają się wejść na grunt, na którym poczuliby choć namiastkę komfortu. Szybko przekonał się jednak, że to się nie uda. Ponownie zamilkli. Znów poczuli ciężar zdarzeń, które rozegrały się w tym domu. Po chwili, nadal w milczeniu, wyszli na zewnątrz. Dopiero gdy zamknęli za sobą drzwi i Nolsře wezwał ekipę techników, Olsen powiedział: – W tym jest coś więcej. – Co konkretnie? – Informacje na temat Camp Century są do zdobycia, Sigvald. Znajdują się w raportach Dansk Udenrigspolitisk Institut. Zlecił je duński parlament, więc wszystkie materiały podlegają ustawie o dostępie do informacji publicznej.

– Nie sugerujesz chyba, że jest tam instrukcja, jak się dobrać do materiałów radioaktywnych? – Sugeruję, że zabójca nie musiał przesłuchiwać i zabijać, bo Eliesar nie wiedział więcej niż to, co jest w raportach. – Skąd ta pewność? Mógł pracować przy reaktorze, widzieć to i owo. – Nie ma mowy – zaoponował stanowczo Hallbjřrn. – Duńczycy nie byli dopuszczani do żadnych newralgicznych punktów. Pamiętaj, że Stany utrzymywały w tajemnicy prawdziwy powód wybudowania bazy. To wszystko wyszło na jaw dopiero po trzydziestu latach. – Nolsře podrapał się po brodzie. – Nie śledziłeś zbyt dokładnie tych doniesień, co? – Nie – przyznał policjant. – Niespecjalnie interesowało mnie cokolwiek, co miało związek z Danią. – A tymczasem to mógł być jeden z najważniejszych projektów realizowanych na całym globie. – Ta? – Nolsře wypuścił dym. – Oficjalnie Amerykanie prowadzili badania, ale nieoficjalnie budowali pod lodem gigantyczny kompleks. Miał mieć ponad sto trzydzieści tysięcy kilometrów kwadratowych. – Sporo. – Trzy razy tyle, ile wynosi powierzchnia Danii – dodał Olsen. – Cała armada wyrzutni rakiet miała znajdować się głęboko pod lodem. W ciągu pięciu lat Amerykanie planowali skonstruować ich setki. Nolsře spojrzał na niego z powątpiewaniem. – Skąd ten rozmach? – Z podwójnej potrzeby, przy czym obydwie wiązały się z wyścigiem zbrojeń. Jeden armia

prowadziła z Rosjanami, co oczywiste, a drugi z marynarką i lotnictwem. I być może to ten ostatni był kluczowy. Trzy rodzaje wojska rywalizowały ze sobą o prymat w sferze bezpieczeństwa kraju. – Pieprzone zimnowojenne ambicje. Hallbjřrn określiłby to podobnie, jakkolwiek w jego głosie nie zabrzmiałaby nuta krytycyzmu. Ówczesne napięcie wewnętrzne i zewnętrzne sprawiło, że wiele gałęzi przemysłu się gwałtownie się rozwinęło. Przede wszystkim ta, która wiązała się z podbojem kosmosu. Gdyby nie to, NASA nigdy nie dysponowałaby budżetem ani technologią pozwalającymi wysłać misję na Księżyc. – Arsenał miał się składać z kilkuset rakiet ICBM – uzupełnił Olsen. – Ile tego zdążyli tam umieścić? – Do dziś nie wiadomo. Sigvald zagwizdał cicho. – Wiesz, jaką to miało moc? – Dwóch megaton. Przy czym w jednej rakiecie mogły się znajdować nawet trzy głowice. – Więc wystarczyłoby, żeby zamachowiec położył łapy na jednym takim ładunku, a... – Wystarczyłoby znacznie mniej. – Co? Hallbjřrn zaciągnął się głęboko. Nie zauważył, jakiej marki papierosy palił Nolsře, ale smakowały znacznie lepiej od tych, które on kupował. Nie bez przyczyny. W ostatnim czasie przerzucił się na najtańsze fajki, jakie można było dostać na Farojach. Nie w sklepach, rzecz jasna, a u Jóhana Bćrentsena. – Zamachowiec nie musiał mieć dostępu do głowic – wyjaśnił Olsen. – Jedyne, czego potrzebował, to niewielka część ładunku w postaci izotopów uranu lub plutonu. Nawet jeśli Amerykanie nie zdążyli wcielić w życie Projektu Iceworm, to... – Czego? – Tak nazwali tę część planu, która nie była podana do wiadomości – odparł Olsen. – I jeżeli nawet nie zdążyli wcielić jej w życie, to pod lodem i tak znajduje się wystarczająco dużo plutonu i uranu, żeby... no cóż.

– Żeby oczy całego świata zwróciły się na jeden zasrany prom w cieśninie Nólsoyarfjřrđur. – Lepiej bym tego nie ujął. – Prom, którego nikt nie odbije. – Nie popadaj w fatalizm. – Nie popadam – odburknął Sigvald. – I doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. – Z czego konkretnie? Że powinniśmy stracić nadzieję? – Tak. Ta krótka odpowiedź rozbrzmiała w głowie Hallbjřrna równie głośno, jak eksplozja bomby wodorowej. Znieruchomiał ze wzrokiem wbitym w otaczające Kvívík zaśnieżone zbocza, na których odcinała się czerń drogi krajowej numer dwadzieścia jeden. Przez chwilę milczał. – Duńskie siły specjalne to nie Navy SEALs – mruknął Nolsře. – W niczym im nie ustępują. – Nawet jeśli, to i tak nie mają najmniejszych szans, żeby odbić zakładników. Olsen zapiął kurtkę pod szyję i odetchnął głęboko. Nie chciał dopuszczać do siebie tej myśli. – I jesteś tego świadom. – O co ci chodzi, Sigvald? Nolsře odwrócił się w kierunku domu. – O to, że jesteśmy jedynym ratunkiem dla pasażerów – odparł. – My? A co takiego twoim zdaniem możemy tutaj zrobić? Jak niby moglibyśmy w czymkolwiek pomóc? Zastanów się. – Ustalimy, kto zabił Eliesara Poulsena. – I? – Dzięki temu będziemy wiedzieć, z kim mamy do czynienia. Hallbjřrn czekał na ciąg dalszy. Z punktu widzenia mediów czy społeczeństwa były to istotne ustalenia, ale nie widział, jak miałoby to pomóc komukolwiek na pokładzie Morgenrřde.

– Być może dotrzemy dalej – ciągnął Nolsře. – Jeżeli ustalimy tożsamość sprawcy, możemy się czegoś dowiedzieć także o jego zwierzchniku. – O ile ma zwierzchnika. O ile nie jest samotnym wilkiem. – Samotny wilk i tak szeroko zakrojona akcja? Nie. Nie ma mowy. Olsen popatrzył badawczo na Nolsřego. Jeszcze kilka miesięcy temu ostatnim, czego się spodziewał, było to, że ten łysy mięśniak będzie się starał podtrzymać go na duchu. Bo właściwie tak to brzmiało. Choć tkwiła w tym także jakaś logika. – Ci na promie to robole – kontynuował Sigvald. – Zwykli wykonawcy. A nam przy odrobinie szczęścia może uda się dotrzeć do tych, którzy pociągają za sznurki. To zupełnie zmieniłoby obraz gry. Urwał i czekał, aż Hallbjřrn się z nim zgodzi. Z racjonalnego punktu widzenia być może Olsen powinien to zrobić, ale nie mógł nic poradzić na to, że czarnowidztwo wysuwało się na pierwszy plan. Nawet jeśli Nolsře miał rację – a w istocie mogło tak być – to nie wiedział, od czego mieliby zacząć. Zastosowanie wszystkich tradycyjnych metod kryminalistycznych zabierze sporo czasu. A do momentu, aż pojawią się pierwsze wyniki, nad Wyspami Owczymi może już się unosić chmura radioaktywnego pyłu. – Co proponujesz? – zapytał w końcu Hallbjřrn. – Postawić całą wieś na nogi. – W jakim sensie? – Każdy ma przepytać każdego. Chcę wiedzieć, czy nie pojawił się tutaj ktoś obcy, czy ktoś od pewnego czasu nie zachowywał się inaczej, czy ktoś z Vestmanny lub innych okolicznych miejscowości nie zaczął bywać tu częściej, słowem... – Słowem, chcesz zaangażować wszystkich w śledztwo. – Mniej więcej. W końcu trafimy na trop. – O ile zamachowcy jakikolwiek zostawili. – Zawsze zostawiają.

Hallbjřrn uznał, że to dobry pomysł – jak każdy inny. I może powinno się go wcielić w życie w każdym innym miejscu na archipelagu. Tylko w ten sposób można było jeszcze mieć nadzieję, że zdążą w porę. Nie miał bowiem wątpliwości, że zegar tyka. I wskazówki zbliżają się do godziny śmierci. 11 Sobota, 14 stycznia, godz. 17.23 Wszystkie przejścia na pokładzie były otwarte. Katrine nie miała wątpliwości, że to element wcześniej przygotowanego planu. Tor-Ingar Řsterř od początku zamierzał się tutaj znaleźć – i właśnie tą drogą, którą teraz szła z Bćrentsenem, przedostać się na mostek. – Sprytnie – rzucił Bćrentsen, gdy docierali do końca korytarza. – Co takiego? – To pokład z kajutami załogi. Ellegaard spojrzała przelotnie na mijane drzwi. – Zadbali o to, żeby systemy statku nie zablokowały tutaj przejścia – dodał Jóhan. – Najwyraźniej. – I nie musieli przy tym się obawiać, że ktoś będzie tędy szedł. Podczas podchodzenia do portu cała załoga jest przecież na stanowiskach. – Mhm. – A to wszystko znaczy, że zaraz będziemy na mostku. – Taki jest plan, Jóhan – mruknęła. – Plan... – Coś nie tak? – Zabrzmiało, jakbyś rzeczywiście wiedziała, co robisz. Popatrzyła na niego z powątpiewaniem, spodziewając się zobaczyć uśmiech na jego twarzy. Nie miałaby nic przeciwko nawet lichej próbie sprawienia, by atmosfera stała się choć odrobinę lżejsza. Bćrentsen był jednak śmiertelnie poważny. – Chodzi mi o to, że powinniśmy się zastanowić nad tym, co zrobimy – wyjaśnił.

– Zastanawiam się od samego początku. – No i? – Mówiłam ci. Zrobimy rekonesans, a potem wrócimy tą samą drogą i poinformujemy... – Kogo? – przerwał jej. – Wcześniej mieliśmy w zasięgu wzroku jednostkę straży przybrzeżnej. Teraz nie mamy nikogo. – Coś wymyślimy. – Więc wielka improwizacja? To jest twoja odpowiedź? Zatrzymała się gwałtownie i obróciła do niego. Mierzyli się wzrokiem, jakby w jednej chwili to oni stali się przeciwnikami w tej rozgrywce. – A co innego proponujesz? Walczyć z tymi ludźmi? – Tak. – Chyba żartujesz... – Możemy zebrać kilkunastu facetów, może więcej, jeśli uda nam się przedostać na pozostałe pokłady. Zakładając, że element zaskoczenia będzie po naszej stronie, mamy szanse. Zbliżyła się o krok i spojrzała mu głęboko w oczy, szukając w nich potwierdzenia szaleństwa. – Czy ty w ogóle siebie słyszysz? – zapytała. – To realna sytuacja, a nie cholerny film akcji. Wyobrażasz sobie, jaka byłaby liczba ofiar? – Lepsze to niż bezczynność. Już otwierała usta, by odparować, ale w ostatniej chwili zrezygnowała. Odwróciła się i ruszyła przed siebie nieco żwawiej. Jeszcze parę minut temu stawiała każdy kolejny krok, jakby podłoga mogła być zaminowana. Teraz jednak wiedziała, że nikt na nich nie czeka. Zamachowcy byli w centrum dowodzenia, najpewniej przygotowując się do ostatniej fazy planu. Tej, która zbierze śmiertelne żniwo. – Nie jesteśmy bierni – odezwała się po chwili. Nie odpowiedział, ale słyszała, że idzie tuż za nią. W końcu dotarli do zakrętu, za którym było bezpośrednie przejście na znajdujący się nieco wyżej od pokładu mostek. Prowadziły na niego niewysokie schodki. Katrine już z daleka słyszała podniesione głosy kilku mężczyzn.

Ellegaard i Bćrentsen przywarli do ściany, a potem oboje kucnęli. Ostrożnie weszli na pierwszy stopień, Katrine podniosła głowę i zerknęła w górę. – Drzwi są otwarte – szepnęła. – Widzisz coś więcej? Przyjrzała się mostkowi. Dostrzegała jego większą część, choć niektóre miejsca były zasłonięte przez urządzenia pokładowe. – Mhm – mruknęła. – Choćby Tora-Ingara. – Ilu jest oprócz niego? – Dwóch. – Zakładnicy? Grupa siedzących na podłodze ludzi od razu przykuła jej uwagę, ale część znajdowała się za szeregiem paneli. Katrine nabrała tchu i wychyliła się nieco bardziej, starając się zobaczyć, ilu członków załogi jest na mostku. Ujrzała leżącego na podłodze martwego kapitana. Wylewała się spod niego kałuża krwi, ręce miał rozrzucone, a otwarte oczy wpatrywały się w sufit. Dostrzegła ranę w głowie. – Katrine? Zamiast relacjonować mu wszystko, co zauważyła, w pierwszej chwili chciała się odsunąć. Szybko jednak się zmitygowała. Lepiej było zminimalizować wszelkie ryzyko. Jóhan nie należał do mięczaków, ale mógł różnie zareagować na widok na mostku. Znacznie rozsądniej było zostawić go w miejscu, gdzie nie mógł zdradzić ich obecności. – Kapitan nie żyje – wyszeptała. – Jest kilku zakładników, minimum pięciu. Wszyscy związani. – Przesuń się na moment. – Nie. – Zrób mi miejsce, do cholery. – Zostań, gdzie jesteś, Jóhan – wycedziła przez zęby. – I nie podnoś głosu. Zaklął niemal bezgłośnie, ale usłuchał. Ellegaard mimowolnie sięgnęła po pistolet

sygnałowy. Pewne odruchy były nie do opanowania, nawet jeśli nie miała przy sobie prawdziwej broni. – Są uzbrojeni? – Tak – powiedziała cicho i cofnęła głowę. – Ale jedynie w pistolety. Nie widzę żadnej broni automatycznej. – Najwidoczniej im niepotrzebna. Była to niepokojąca myśl, ale Katrine przypuszczała, że także trafna. Czuła, że ręce zaczynają jej się trząść, a nogi robią się jak z waty. Na dobrą sprawę dopiero teraz zrozumiała, jak blisko realnego niebezpieczeństwa się znalazła. Wystarczyło, żeby odezwali się za głośno lub by wychyliła się zbyt daleko. Jeden strzał mógłby załatwić sprawę. Kilka zrobiłoby to z pewnością. – Co teraz? – spytał Bćrentsen. – Wracamy? – Za moment. Chcę jeszcze poczekać. – Na co? – Może być ich więcej. Nie widzę stąd wszystkiego. Poza tym chcę posłuchać, co mówią. Może uda mi się wyłowić coś przydatnego. – Słusznie – odparł chrapliwym szeptem. – Wczołgaj się stopień wyżej. Obejrzała się na niego i uniosła brwi. – Albo przesuń się, ja to zrobię. – Siedź spokojnie, Jóhan. Kilka kolejnych głębokich oddechów w niczym nie pomogło. Katrine na chwilę zamknęła oczy, zebrała się w sobie, a potem nieco podczołgała. Znów się wychyliła, uważając, by ciekawość nie przeważyła nad ostrożnością. Mężczyźni cały czas rozmawiali ze sobą po farersku. Komunikat nadany przez systemy statku także został wygłoszony w języku wyspiarzy. Katrine nie miała jednak zamiaru wyciągać pochopnych wniosków. Wszystko to mogło być zawczasu przygotowaną inscenizacją. Szczególnie jeśli zamachowcy zakładali, że ktoś z załogi przeżyje ten koszmar i będzie później zeznawać.

Pierwszy krzepiący wniosek, pomyślała. I zapewne jedyny. Przez moment starała się wyłowić z prowadzonej rozmowy poszczególne słowa, ale urządzenia na mostku działały zbyt głośno. Trudno było jej złapać nawet ogólny sens. Po krótkim namyśle uznała, że nie ma innego wyjścia, jak skorzystać z pomocy Bćrentsena. Obejrzała się na niego, a potem bez słowa się wycofała. – W końcu dobra decyzja – rzucił pod nosem. Z trudem minęli się na schodkach. Kiedy Jóhan zajął jej miejsce, obróciła się na plecy i wlepiła wzrok w sufit. Czekając, aż Bćrentsenowi uda się cokolwiek ustalić, myślała o tym, że lepiej zginąć w wymianie ognia z terrorystami, niż dać się pokonać rakowi piersi. To tyle, jeśli chodziło o krzepiące wnioski. – Słyszysz coś? – szepnęła. – Całkiem sporo. Poczekaj chwilę. Czekała, mając wrażenie, że widmo śmierci zbliża się coraz szybciej. Jej niepokój rósł z każdą kolejną sekundą. Starała się skupić na tym, jaki powinien być następny krok, ale umysł odmawiał jej posłuszeństwa. Wchodził na tory, na których nie chciała się znajdować. Na co dotychczas liczyła? I co właściwie wyprawiała? Wydawało jej się, że naprawdę może jakoś pomóc w zażegnaniu kryzysu? Do tej pory wszystkie służby w Europie zostały postawione w stan najwyższej gotowości. Na miejsce już zmierzali najlepiej wyszkoleni ludzie. Nie powinna ryzykować. Powinna zadbać o to, aby pasażerowie zachowali spokój i by na pokładzie nie doszło do wybuchu paniki, który mógłby okazać się tragiczny w skutkach. Bćrentsen w końcu się odwrócił. Machnął ręką, by się przesunęła, a potem zaczął się wycofywać. Kiedy zeszli ze schodów, oboje wyprostowali się z poczuciem ulgi. Weszli w głąb korytarza i zatrzymali się dopiero przy którychś z kolei drzwiach. – Rozmawiali o nawiązaniu kontaktu z władzami wysp – odezwał się Jóhan. – I nie ma wśród nich zgody co do tego, jak postąpić dalej. – Myślałam, że mieli wszystko ustalone zawczasu. – Pewnie tak było. – Ale teraz nie jest?

– Wygląda na to, że nie – odparł z satysfakcją w głosie Bćrentsen. – Jeden z nich twierdzi, że doszło do jakiejś komplikacji. Żaden nie sprecyzował, jakiej konkretnie. – A więc na lądzie ktoś działa. I to skutecznie. – Na to wygląda. – Mocno ich to zaniepokoiło? Jóhan popatrzył w kierunku mostka i wzruszył ramionami. – Trudno powiedzieć. Ale jedno jest pewne: mają na statku jakiś ładunek. Mówili o detonacji. – W jakim sensie? – W jedynym możliwym – mruknął Bćrentsen. Po chwilowej satysfakcji nie było już śladu. – Nie zastanawiali się, czy zdetonować, tylko kiedy to zrobić. – I? – Nie doszli do porozumienia. Jeden chciał to zrobić już teraz, argumentując, że krótki manifest wszystko załatwi. Pozostali twierdzili, że trzeba poczekać na rezultaty. – Rezultaty czego? I jakie? – Nie wiem. Na tym urwali. Katrine przeszło przez myśl, że jeśli ma zamiar dalej iść drogą, którą obrała, powinna pozostawić Jóhana na schodach i czekać, aż uda mu się ustalić dalsze szczegóły. Tylko co jej po nich, skoro nie mogła przekazać niczego służbom na lądzie? Bćrentsen milczał, zapewne zastanawiając się nad tym samym. Widziała, że w jego oczach pojawiła się pewność siebie, która wcześniej znikła na jakiś czas. Poczuł się przydatny, wziął na siebie odpowiedzialność. W wypadku innego towarzysza byłoby to pożądane, ale jeśli chodziło o niego, obawiała się ryzykanctwa. – Postaram się jeszcze coś podsłuchać – rzucił. – A ty w tym czasie znajdź sposób, żeby skontaktować się ze strażą przybrzeżną czy z kimkolwiek z zewnątrz. – Przejmujesz dowodzenie, Jóhan? – Wypełniam tylko lukę decyzyjną. Uniosła brwi.

– Widzę, że nie wiesz, co z tym wszystkim począć – wyjaśnił. – Więc podsuwam ci rozwiązanie. – Które niczego w istocie nie rozwiązuje. – Wiesz, jaka jest alternatywa. Kilkunastu chłopa i próba odbicia statku. – Przy trzech uzbrojonych porywaczach? Jego milczenie było najwymowniejszym komentarzem. Nie czekając, aż Katrine wyrazi zgodę, nonszalancko podniósł rękę na pożegnanie, a potem skierował się w stronę mostka. – Uważaj na siebie, Jóhan. – Taki mam zamiar. Ellegaard patrzyła przez moment na oddalającego się Bćrentsena, niepewna, czy dobrze zrobiła. Przez jej głowę przelatywało zbyt dużo sprzecznych myśli, by mogła cokolwiek postanowić. Czuła się tak roztrzęsiona, że zapewne trudno byłoby jej podjąć decyzję nawet w najbardziej prozaicznej sprawie. W tym wypadku jednak los zrobił to za nią. Kiedy z oddali dobiegł głos jednego z zamachowców, Bćrentsen natychmiast się zatrzymał. Oboje potrzebowali tylko ułamka sekundy, by uświadomić sobie, że ktoś zmierza w ich stronę. Jóhan bez zwłoki odwrócił się i ruszył z powrotem. Nerwowo wskazał jej, by zrobiła to samo, zupełnie jakby mogła nie usłyszeć głosu. Po chwili dźwięk stał się znacznie wyraźniejszy. Rozpoznała głos – należał do Tora-Ingara. Katrine i Bćrentsen przyspieszyli kroku, uważając, by nie zachowywać się zbyt głośno. Emocje kazały uciekać, rozum podpowiadał, by ostrożnie stawiać kroki. Jeden niefortunny szmer mógł sprawić, że zaczną się kłopoty. Řsterř mówił coraz głośniej. Nie było słychać żadnego innego głosu. Ellegaard jako pierwsza wyszła na zewnątrz i nerwowo się rozejrzała. W pierwszej chwili ogarnęła ją fala paniki. Słyszała, że Tor-Ingar jest coraz bliżej, ale nie mogła znaleźć żadnego miejsca, w którym mogliby się ukryć. – Jóhan... – Łódka – rzucił.

Oboje natychmiast weszli do szalupy. Ledwo się w niej znaleźli, niemal jednocześnie chwycili za płachtę i naciągnęli ją na siebie. Zrobili wszystko, by zajmować jak najmniej miejsca. Potem zamarli. – Rozmawia z kimś przez telefon – zdążył jeszcze powiedzieć Bćrentsen, zanim zamilkli. Katrine w pierwszej chwili odrzuciła tę ewentualność, ale teraz, gdy chwilę się zastanowiła, musiała przyznać, że nie ma innej możliwości. Owszem, nie było tutaj zasięgu sieci komórkowych, ale zamachowcy z pewnością dysponowali telefonem satelitarnym. – Tak, jestem już na zewnątrz – rozległ się głos Tora-Ingara. – Słychać nie najgorzej. Dodał coś jeszcze, ale Katrine nie zrozumiała co. Przez płachtę jego głos był nieco zniekształcony. Słyszała jednak znacznie lepiej niż wcześniej. Miała nadzieję, że przy odrobinie skupienia uda jej się niczego nie przegapić. – Nie, u nas wszystko przebiega bez problemu – mówił dalej Řsterř. – Na lądzie jest niewielki problem. Tak, właśnie z nim. Przypuszczam, że... Urwał i przez chwilę się nie odzywał. Raz po raz potwierdzał tylko słowa rozmówcy cichymi mruknięciami. – Oczywiście – rzucił. Katrine poczuła, że robi jej się gorąco. Wprawdzie Řsterř nie miał powodu sprawdzać szalupy, ale słyszała wyraźnie, że przechadza się po pokładzie. W każdej chwili mógł zainteresować się tym, dlaczego płachta jest zaciągnięta. – Nie, nie ma żadnego zagrożenia. Trzymamy rękę na pulsie. Brzmiało to tak, jakby mieli kogoś na archipelagu. Właściwie powinna się tego spodziewać. Akcja, w której brali udział ci trzej, musiała być szeroko zakrojona. Nie była to jedna z tych szalonych inicjatyw, które podejmowali tacy psychopaci jak zamachowiec z Nicei. Tutaj wszystko wyglądało na przemyślane, dopięte na ostatni guzik. Ktoś musiał sterować tym z bezpiecznego miejsca. I ktoś musiał czuwać nad wykonaniem każdego etapu na wyspach, jednocześnie obserwując, co robią służby. – Słońce wzejdzie dopiero o dziewiątej trzydzieści – powiedział Řsterř. – Czasu mamy aż nadto. Jak wygląda sytuacja z Duńczykami? Znów przez jakiś czas tylko słuchał. – Świetnie – skwitował w końcu. – W takim razie nie ruszą bez Amerykanów.

Jóhan poruszył się nerwowo, Katrine znieruchomiała. Miała wrażenie, że szelest plandeki, który w rzeczywistości zapewne zlał się z szumem fal, był głośny jak wybuch. Zrobiło jej się sucho w ustach. – Możemy spokojnie przystąpić do... Řsterř nagle urwał. Ellegaard miała wrażenie, że wraz z ustaniem głosu zamarło jej serce. Była przekonana, że Tor-Ingar wpatruje się prosto w nich. Zastanawia się, czy zaciągnął plandekę, i szybko dochodzi do wniosku, że nie. Nie miałby przecież żadnego powodu, by to robić. Cisza się przeciągała. Katrine spojrzała na Bćrentsena, ten z trudem przełknął ślinę i skrzywił się, jakby przełyk zwęził mu się niczym uczulonemu przy kontakcie z alergenem. W jednej chwili temperatura pod płachtą zdawała się wzrosnąć o kilka stopni. Řsterř nadal się nie odzywał. Ellegaard wiedziała już, że to koniec. Nie było innego powodu, dla którego mógłby tak nagle zamilknąć. Nawet jeśli to rozmówca wygłaszał monolog, Tor-Ingar dotychczas przynajmniej cicho przytakiwał. Teraz słychać było jedynie szum fal. A potem jego głos. – Wychodzić – rzucił. – Już! Katrine zamknęła oczy. – Kurwa mać... – wycedził niemal bezgłośnie Jóhan. – Natychmiast! Z rękami w górze! Żadne z nich nawet nie drgnęło. Ellegaard czepiała się jeszcze resztek irracjonalnej nadziei, że to wszystko nieporozumienie, a zamachowiec wcale nie zwraca się do nich. – Jeszcze chwila, a strzelę – dodał nieco spokojniej Řsterř. Musiał zrozumieć, że ma same mocne karty. Nie było powodu, dla którego miałby się denerwować. To oni znaleźli się nagle na krawędzi życia i spojrzeli w dół, ku śmierci. Ona zaś spojrzała na nich. – Co teraz? – jęknął Bćrentsen.

Katrine bez słowa uniosła plandekę. Najpierw wysunęła rękę z pistoletem sygnałowym. I tak nie stanowiłby wielkiego zagrożenia, nie przy takiej odległości. A gdyby nawet miała służbowego hecklera & kocha, to Řsterř trzymał ją na muszce, nie odwrotnie. – Poczekaj... – zdążył powiedzieć Jóhan, zanim powoli wstała. Tor-Ingar patrzył na nią wzrokiem bez wyrazu. Nie musiał nic mówić. Kiedy wskazał wzrokiem burtę, Ellegaard rzuciła pistolet do morza. Potem ostrożnie wyszła z szalupy. – Ty też, Bćrentsen. Jóhan podniósł się, nie odrywając wzroku od terrorysty. – Przyznam, że się was tutaj nie spodziewałem – oznajmił Řsterř. – Co was skłoniło do powrotu? Milczeli. – Lepiej dla was będzie, jeśli odpowiecie na to i na każde inne pytanie, które wam zadam. Katrine patrzyła na jego pistolet. Bez trudu rozpoznała charakterystyczny kształt. Był to rosyjski PJa, czyli pistolet Jarygina, zwany także gawronem. Porządna broń, dostępna także na czarnym rynku po tym, jak niektóre oddziały straciły trochę egzemplarzy w Czeczenii i na Ukrainie. Fakt, że terrorysta się nią posługiwał, potwierdzał, że nie są to amatorzy. – A więc? – ponaglił ich Řsterř. – Dziennikarz – odparła Ellegaard. – Ten drugi... powiedział jednemu z pasażerów, że jest z „Fćrřsk Dagblad”. Tor-Ingar zawiedziony pokręcił głową. – Nie powinien tego robić. Katrine miała wrażenie, że zaraz ugną się pod nią nogi. Oderwała wzrok od broni i spojrzała w oczy człowiekowi, który nie miał żadnego powodu, by pozostawić ich przy życiu. – Najwyraźniej jednak uznał, że nie ma to żadnego znaczenia – stwierdził zamachowiec. – Że i tak jest już po wszystkim. To ostatnie zdanie jakby przybrało fizyczną formę i zmieniło się w ciężar, który Katrine poczuła na swych barkach. Mimowolnie cofnęła się trochę, dotykając burty szalupy ratunkowej. – No już, Bćrentsen, wychodź.

Jóhan w końcu wykonał polecenie, ale nadal się nie odzywał. Katrine nie wiedziała, czy to rezultat złości, czy strachu. Właściwie sama miała trudności z wydobyciem głosu. Naoglądawszy się filmów, powinna sądzić, że w takich chwilach dochodzi do emocjonalnej rozmowy między agresorem a ofiarami, w rzeczywistości jednak wszystko sprowadzało się do ciszy. Ciszy, która swoją wymownością dorównywała tylko hukowi wystrzału. Ellegaard popatrzyła na telefon satelitarny, który Řsterř trzymał w lewej dłoni. Okazja do kontaktu ze światem zewnętrznym była na wyciągnięcie ręki. Niestety, tylko w teorii. – Jestem pełen podziwu – powiedział Tor-Ingar. – Naprawdę. Tembr jego głosu nie mógł bardziej różnić się od tego, który Katrine słyszała na pokładzie słonecznym. Řsterř był dobrym aktorem, świetnie przygotowanym do swojej roli. Teraz usłyszała w jego tonie nutę szaleństwa. Być może nawet czegoś więcej – wynaturzenia. Zdawał się czerpać satysfakcję z tej sytuacji, nie postrzegał ich obecności jako problemu. Przeciwnie. Była to dla niego nagroda. – Ale co zamierzaliście osiągnąć? Oboje trwali w bezruchu. – Ruszyliście moimi śladami z nadzieją, że jednak działam sam? Wyszliście z założenia, że mnie obezwładnicie, a potem przejmiecie kontrolę nad promem? Zbliżył się o pół kroku. Ellegaard kątem oka dostrzegła, że Jóhan drgnął. Lekko zwróciła do niego głowę, posyłając mu ostrzegawcze spojrzenie. On jednak zupełnie ją ignorował. – Niestety, chyba tego nie zrozumiem. Nie potrafię postawić się w waszej sytuacji. Może brakuje mi empatii? Tor-Ingar schował telefon do kieszeni i uśmiechnął się lekko. Wciąż celował w Katrine, choć odkąd pozbyła się pistoletu z racami, nie powinien się przejmować nią, lecz Jóhanem. Naraz zrozumiała, że wszystko to jest jedynie farsą. Řsterř zachęcał Bćrentsena, by ten spróbował podjąć walkę. Nie spędził z nimi zbyt wiele czasu jako dziennikarz „Fćrřsk Dagblad”, ale z pewnością wystarczająco, by mieć świadomość, że ma do czynienia z temperamentnym, może nawet porywczym

Farerem. – Albo jesteście skrajnymi optymistami, albo zupełnymi idiotami. Która z tych możliwości wydaje wam się bardziej prawdopodobna? Katrine znów odniosła wrażenie, że jej towarzysz drgnął. Kiedy na niego spojrzała, znalazła odpowiedź na swoje wcześniejsze rozważania. Milczenie Jóhana nie wynikało ze strachu. Zanim zdążyła sobie uświadomić, co za moment się wydarzy, Bćrentsen skorzystał z okazji. Rzucił się przed siebie, jakby starał się złapać stromego klifu. Od terrorysty nie dzieliła go duża odległość, może zdołałby go dopaść, gdyby tamten nie był na to przygotowany. Řsterř jednak czekał na ten moment. W okamgnieniu przesunął pistolet i pociągnął za spust. Dla Katrine chwila stała się wiecznością. 12 Sobota, 14 stycznia, godz. 18.00 – Tortury – powiedział Hallbjřrn. Sigvald obrócił się w jego stronę. Stali na niewielkim podwyższeniu w szkolnej sali gimnastycznej, która mieściła się przy wąskiej uliczce Frammi í Gerđi. Przed nimi zgromadzili się mieszkańcy – mimo pogarszających się warunków pogodowych frekwencja była całkiem niezła. – Co powiedziałeś? – spytał Nolsře. – Tortury. Sigvald powiódł wzrokiem po zebranych. – Dla nich czy dla nas? – Mam na myśli Eliesara Poulsena. – A konkretniej? Hallbjřrn głęboko wciągnął chłodne powietrze. Zawczasu uchylili kilka okien, wychodząc z założenia, że zjawi się sporo osób i w sali natychmiast zapanuje zaduch. Nie uwzględnili jednak, że w ciągu pół godziny temperatura gwałtownie spadnie, a na zewnątrz rozpęta się

zamieć śnieżna. – Zastanawiałem się nad tym, dlaczego zabójca zmasakrował ciało – podjął Olsen. – Owszem, mógł dać upust swoim wynaturzonym żądzom, ale jakie jest prawdopodobieństwo, że trafiło się nam akurat takie monstrum? Nolsře potarł podbródek. – Biorąc pod uwagę, co się tutaj działo ostatnimi czasy... – Wciąż jest niewielkie – zaoponował Hallbjřrn. – Na całym świecie odsetek przestępstw popełnianych, aby zaspokoić czyjeś ukryte, zwyrodniałe pragnienia, jest znikomy. Trzeba więc przyjąć, że chodziło o względy pragmatyczne. – Jakoś trudno mi sobie wyobrazić, że facet z młotem udarowym może się kierować logiką. – A jednak mogło tak być. – Więc twierdzisz, że chciał w ten sposób zatrzeć ślady tortur? – Tak – przyznał Hallbjřrn. – Uniemożliwił nam odtworzenie czegokolwiek, co działo się z Eliesarem przed śmiercią. Sigvald zastanawiał się przez chwilę i ostatecznie skinął głową. – Możliwe – zgodził się. – Ale na tym etapie każda inna teoria będzie równie dobra.

– Nawet biorąc pod uwagę, jak dobrze zorganizowana została cała akcja? Nolsře schował ręce do kieszeni i znów zerknął na towarzysza. – Mam na myśli, że ci ludzie nie pozwoliliby sobie na to, by mieć w swoich szeregach kogoś tak nieobliczalnego. Kogoś, kto dla czystej satysfakcji byłby gotów obrócić ciało ofiary w krwawą miazgę. To ostatnie słowo kołatało się Olsenowi w głowie od samego początku. Wzbraniał się przed nim, jakby użycie go mogło cokolwiek zmienić. Ostatecznie jednak było najbardziej adekwatne. Tym razem pozwolił, by osiadło w jego świadomości. – Być może masz rację – odezwał się Sigvald. – Co nam to daje? – Jedną istotną informację. – Mianowicie? – Że Poulsen był ofiarą, nie jednym z zamachowców. – To można wywnioskować z samego faktu, że nie żyje. I że właściwie przepuszczono go przez maszynkę do mięsa. – Nie. Samo w sobie było to niewystarczające. Mogło chodzić tylko o pozbycie się najmniej pewnego elementu układanki. Słabego ogniwa. Ale teraz możemy stwierdzić niemal z pewnością, że tak nie było. – Nawet jeśli, to wciąż mało przydatna informacja. – Przeciwnie. Nolsře popatrzył na gęstniejący tłum i zerknął na zegarek. Potem obrócił się do Hallbjřrna. – Mów konkretniej, Olsen, albo stracę cierpliwość. Poza tym zaraz zaczynamy. Olsen przytaknął. – Okej. Jeśli Eliesar został zmuszony do współpracy, mogły zostać jakieś poszlaki. Wprawdzie zwłoki nic nam nie powiedzą... – Rzadko kiedy mówią – burknął Sigvald. – Frida twierdzi inaczej.

Na wzmiankę o Skovmand Nolsře wyraźnie się zmieszał. Tajemnicą poliszynela było, że to chyba jedyna kobieta, która mu imponowała. Wydawało się to niemożliwe, ale momentami można było odnieść wrażenie, że Sigvald się do niej przymila. Nolsře odchrząknął nerwowo. – W każdym razie zabójca mógł zostawić jakieś ślady – stwierdził Hallbjřrn. – Oczywiście, że zostawił. – Mam na myśli rykoszety jego metod. – Co takiego? – Mógł grozić komuś z rodziny Poulsena, wysyłać do niego listy z pogróżkami, przedziurawić mu opony w samochodzie, cokolwiek... Możliwości jest sporo, a Eliesara z pewnością trzeba było przekonać do współpracy. – Przekonał go torturami – zaoponował Nolsře. – O ile masz co do tego rację. – Nie, to się stało już na końcu. – A skąd pewność, że coś się działo wcześniej? – zapytał Sigvald. – Na dobrą sprawę facet mógł wejść do domu i wziąć się do roboty. Może nigdy wcześniej nie kontaktował się z Poulsenem. – Wątpię. Eliesar musiał najpierw dowiedzieć się tego i owego, żeby morderca mógł coś z niego wyciągnąć. – Może wiedział wszystko, czego chciał tamten. – Nie sądzę – zaprzeczył Hallbjřrn. – Cywilni pracownicy nie byli zbyt wtajemniczeni w sprawy Camp Century. Przypuszczam, że Eliesar stanowił dobry punkt wyjściowy, ale okazał się cennym źródłem informacji dopiero wówczas, kiedy sam je zdobył. – W jaki sposób? – Może rozmawiał z innymi pracownikami cywilnymi, a może wybrał się na miejsce. Trzeba to sprawdzić. – I poszukać rykoszetów. – Otóż to. Przerwali rozmowę, bo podniosły się pierwsze głosy zebranych, by zaczynać spotkanie. Ktoś zauważył, że jest już po wyznaczonej godzinie, a ktoś inny dodał, że w taką zawieję powrót do

domu zajmie dwa razy więcej czasu. Nolsře uniósł otwarte dłonie, a potem wygłosił krótkie przemówienie. Zaapelował, by wszyscy, którzy mają jakiekolwiek informacje o nowo przybyłych osobach, zabrali głos. Nikt się nie odezwał. – Nie chcemy urządzać polowania na czarownice – dodał Hallbjřrn, robiąc krok naprzód. Wszyscy zwrócili na niego wzrok. Poczuł się dziwnie. Dotychczas podczas tak licznych zgromadzeń był raczej obiektem krytyki, celem społecznego ostracyzmu. Ostatnim razem na drodze dojazdowej do Vestmanny. I nie wspominał tego dobrze. Teraz jednak mieszkańcy patrzyli na niego z szacunkiem. – Bardzo ważne jednak jest, żebyśmy ustalili, czy w Kvívík pojawił się ostatnio ktoś nowy. Między kilkunastoma rzędami zebranych przeszedł cichy szmer. Ponownie nikt się nie wychylił. – Jeśli jest tu ktoś, kto wyjątkowo nie lubi piętnowania, to właśnie na niego patrzycie – dodał z bladym uśmiechem. – Ale... – Nikogo nowego u nas nie ma – oznajmiła jakaś kobieta. Wyglądała jak żywcem wyjęta z mitologicznej wikińskiej przypowieści, a może nawet jak sama Hella, personifikacja śmierci zamieszkująca Sleetcold. Była postawna, wzrok miała surowy, a urodę tak siermiężną, że w krótkich włosach wyglądałaby jak mężczyzna. – A pani to... – Pracuję na poczcie przy Junkaravegur. – I jest pani pewna, że... – Dajmy temu spokój – rzuciła. – Przedyskutowaliśmy to. Gdyby jakiś obcy się zjawił, dawno byśmy o tym wiedzieli. Hallbjřrn nie miał zamiaru dyskutować. Abstrahując od tego, że rozmowa z kobietą napawała go pewnym niepokojem, wiedział, że w takich miejscach każdy nowo przybyły jest natychmiast rozpoznawany. Tak było w Vestmannie, a liczyła przecież dwukrotnie więcej mieszkańców od Kvívík. – Więc może ktoś zaczął zachowywać się... – Podejrzanie? – wtrąciła.

– Inaczej niż zwykle – sprostował Olsen. – Stał się nerwowy, zaczął stronić od innych albo... – Bez wyraźnego powodu kupił młot udarowy? Hallbjřrn po raz kolejny przekonał się, że wieści, które w ogóle nie powinny się rozchodzić, w istocie rozprzestrzeniają się z prędkością światła. – Mhm – potwierdził. Znów rozległ się szmer rozmów. Sigvald i Olsen dali mieszkańcom chwilę, by ci się naradzili, choć Hallbjřrn przypuszczał, że dyskusje na ten temat trwały już od momentu, kiedy gruchnęła wieść o zmasakrowanym ciele i narzędziu, którym dokonano mordu. Kto mógł odpowiadać za przeciek? Właściwie każdy. Policjanci, technicy, nawet przypadkowi przechodnie, którym udało się zajrzeć do domu Poulsena. Gdyby w Kvívík istniał sąd i przestępczość była na porządku dziennym, sędziowie i oskarżeni spotykaliby się rano na kawie, aby dyskutować o sprawach społeczności, a po południu widzieliby się ponownie, tym razem jednak na sali sądowej. W końcu miejscowi się naradzili. Hella uniosła głowę i się wyprostowała. – Jedyną osobą, która zachowywała się dziwnie, był sam Eliesar – oświadczyła. – W jakim sensie? – spytał Nolsře. – Od jakiegoś czasu zaszył się w tej swojej chacie na uboczu. – O jakim czasie mowa? – Miesiąc, może dwa. – Ktoś u niego bywał? Utrzymywał z kimś stały kontakt? – Co znaczy stały? – burknęła. – Eliesar zachowywał się normalnie, aż do czasu, kiedy się odciął od ludzi. Wcześniej mieszkał z matką, ale zmarła ze dwa lata temu. – Gdzie pracował? – Tam, gdzie każdy. – Czyli? – Nigdzie – syknęła. – Ewentualnie w obejściu, z owcami, przy domu... nic ponad normę. Olsen podszedł w stronę zebranych i przysiadł na końcu podestu.

– Ale wcześniej był zatrudniony przez armię – zauważył. – No tak. – Odwiedzał go ktoś związany z wojskiem? – Nie, chyba nie. – Utrzymywał kontakt z kimś z tamtego okresu? – Raczej nie. Seria pytań i krótkich, nic niewnoszących odpowiedzi ciągnęła się przez jakiś czas. Hallbjřrn nie miał złudzeń, że uda im się czegoś dowiedzieć. Mieszkańcy wydawali się skłonni do rozmowy, co nie dziwiło, zważając na okoliczności, ale zwyczajnie nie dysponowali żadnymi przydatnymi informacjami. W końcu Nolsře musiał podjąć decyzję o zakończeniu spotkania. Mogli ciągnąć zebranie w nieskończoność, ale nic z tego nie wynikało. Podziękował przybyłym, a ci powoli zaczęli się rozchodzić. Ostatecznie na sali został tylko chłopiec z rodzicami, który wlepiał wzrok w Hallbjřrna. Dorośli podprowadzili go do podestu, z którego zeszli Olsen i Nolsře. W pierwszej chwili Hallbjřrn sądził, że młody po prostu kojarzy go z telewizji, ale gdy spojrzał mu w oczy, przekonał się, że nie w tym rzecz. Wymienił znaczące spojrzenie z Sigvaldem, po czym przykucnął przy chłopcu. Uścisnął mu dłoń i się przedstawił. – A ty jak się nazywasz? – zapytał. – Áki. – Chcesz mi coś powiedzieć? – Tak – odparł chłopiec. Miał najwyżej jedenaście lat, co takiego mógł wiedzieć? Hallbjřrn przypatrywał mu się przez chwilę, starając się ustalić, czy Áki nie chce po prostu wywołać wokół siebie nieco zamieszania. – Śmiało – zachęcił go Olsen. – Pan Poulsen grał z nami w Solider Front 2.

– W co? – To taka gra online – włączył się ojciec chłopaka. – Strzelanka – sprecyzował Áki. – Pan Poulsen często się pojawiał na naszym serwerze. – I? – Mamy też forum. Z tabelami, wynikami i Hyde Parkiem. – Hyde Parkiem? – Działem do takich... no, luźnych rozmów. Hallbjřrn nie chciał go ponaglać, ale niemal czuł na sobie fizyczny ciężar wzroku Nolsřego. – I tam też się udzielał? Chłopiec potwierdził ruchem głowy. – Tak. A czasem opowiadał nam o różnych rzeczach. W jednym wątku nawet wspominał, że granie z nami w Soldier Front to dla niego ćwiczenia. – Ćwiczenia przed czym? – No... przed graniem w płatne gry – odparł Áki i spojrzał z wyrzutem na rodziców, jakby miał pretensję, że Eliesar miał do nich dostęp, a on nie. – Mówił, że gra ze znajomymi w CoD: Black Ops III. Znaczy Call of Duty. – Mhm. – I raz się pochwalił, że ci znajomi to nawet służyli w wojsku. Olsen poczuł się, jakby trafił na żyłę złota. To było to. – Zaraz... – zaczął, obracając się do Nolsřego. W oczach policjanta również pojawił się błysk nadziei. – W tamtym domu nie było żadnego komputera. – Owszem – potwierdził Sigvald. – To niemożliwe – obruszył się Áki. – Miał całkiem porządny sprzęt. – Skąd wiesz? – Bo na forum każdy zamieszcza w podpisie informacje o komputerze. – I jaki on miał?

– Laptop MSI siedemnastocalowy, GT siedemdziesiąt dwa. Sam chciałbym taki mieć. Hallbjřrn pomyślał, że nie tylko on. Najwyraźniej zamachowiec także zechciał go sobie przywłaszczyć. Choć w jego przypadku jedynie po to, by potraktować komputer podobnie jak zwłoki lub wrzucić go do wód cieśniny. Tak czy owak, trudno było łudzić się, że kiedykolwiek odnajdą urządzenie. Być może jednak nie będzie to konieczne. – Podasz mi adres tego forum? – Tak, ale tam nie udzielał się żaden z kolegów pana Poulsena. – Nie szkodzi – odparł Hallbjřrn, uśmiechając się lekko. – Wystarczy mi nick. Resztę zrobią informatycy. – Zwrócił się do Nolsřego: – Mamy teraz dostęp do tych najlepszych na świecie, nie sądzisz, Sigvald? Policjant pokiwał głową. Nie ulegało wątpliwości, że kiedy tylko zgłoszą swoje odkrycie przełożonym Nolsřego, dostaną takie wsparcie, jakie będzie im potrzebne. Szybko przekonali się, że tak w istocie było. Tórshavn zareagowało błyskawicznie, jakby wszyscy na komendzie czekali w najwyższej gotowości, żeby chwycić się jakiegokolwiek tropu. Chwilę później grupa informatyków pracująca przy Halmtorvet w Kopenhadze skontaktowała się z firmą obsługującą grę online, o której wspomniał chłopak. Pracowników nie trzeba było przekonywać, by wsparli służby, i już wkrótce ustalono, gdzie i z kim grywała osoba, która na farerskim forum przedstawiała się takim samym nickiem, jak na serwerach CoD. Dłużej natomiast miało zająć namierzenie pozostałych osób uczestniczących w rozgrywkach, w których brał udział także Eliesar. Adresy IP spłynęły szybko, ale same w sobie niewiele mówiły o osobach, które z nich korzystały. Nie sposób było od razu ustalić, która z nich służyła w Camp Century. Olsen był jednak przekonany, że znajdzie się co najmniej jedna. Ta, od której Eliesar Poulsen wyciągnął informacje, do których podania został później zmuszony. Jeden adres IP wzbudził zainteresowanie, a potem daleko idącą ciekawość informatyków. Nolsře został połączony z informatykiem, po czym odbył krótką rozmowę. Przysłuchując się jej, Hallbjřrn mógł stwierdzić jedynie tyle, że na twarzy policjanta maluje się coraz większy niepokój.

Wreszcie Sigvald schował telefon do kieszeni. – O co chodzi? – spytał Olsen. – Znaleźli coś, co określają jako proxy chain. – Łańcuch proxy? – Taa... – mruknął Nolsře. – Chodzi o szereg wirtualnych adresów, przez który idzie połączenie. Matrioszka. Hallbjřrn zmarszczył czoło. Najwyraźniej trafili na więcej, niż się spodziewał. – Któryś z graczy chciał ukryć swoje IP? – zapytał. – Tak. Czyżby zamachowiec w ten sposób dotarł do Poulsena? Właściwie nie można było tego wykluczyć, terroryści coraz prężniej rozwijali się w Internecie, często deklasując umiejętnościami pracowników państwowych instytucji. Od pewnego czasu w szranki z nimi mogli stawać jedynie doświadczeni hakerzy. – Naprawdę? – rzucił z niedowierzaniem Olsen. – Wpadliśmy na trop tego sukinsyna? – Najwyraźniej. Sprawdzają teraz ten łańcuch. Jak tylko dotrą do prawdziwego adresu, będą... Komórka rozbrzmiała w kieszeni Nolsřego. Hallbjřrn miał nadzieję, że w Kopenhadze właśnie nastąpił przełom, który skieruje ich na dobrą drogę. 13 Sobota, 14 stycznia, godz. 18.13 Katrine siedziała przy jednym z paneli na mostku, w pewnej odległości od członków załogi. Wbijała przed siebie pusty wzrok, nie słysząc nawet, co mówią porywacze. Stali obok, żaden z nich nie pofatygował się, by zachować choćby minimum dyskrecji. Był to jasny przekaz. Zarówno Katrine, jak i pozostali niebawem dołączą do Jóhana Bćrentsena. Ellegaard próbowała go ratować. Chwilę po tym, jak rozległ się strzał, chwyciła go, by nie wypadł za burtę. Natychmiast położyła go w szalupie i zaczęła uciskać ranę w klatce piersiowej. Krzyknęła, by Tor-Ingar podał jej apteczkę, ale tylko się zaśmiał. Teraz spojrzała na swoje ręce. Krew już zakrzepła, ale świadomość tego, co się wydarzyło, była wciąż obecna.

Życie opuściło Jóhana na jej oczach. Řsterř wycelował prosto w serce, Bćrentsen nie miał najmniejszych szans na przeżycie i nawet natychmiastowa pomoc na nic by się nie zdała. Umierał, patrząc jej prosto w oczy. Potem Tor-Ingar kazał jej wyrzucić ciało do wody. Musiał zagrozić jej pistoletem, a potem uderzyć w głowę, aby w ogóle dotarło do niej, czego chce. Zrobiła to. Nie miała innego wyjścia. Krew nie skończyła jeszcze wylewać się z ciała Bćrentsena, kiedy dźwignęła je i przełożyła nad relingiem, a potem cofnęła ręce. Natychmiast znikło pod wzburzonymi, ciemnymi wodami cieśniny. Zaraz potem rozpętała się śnieżyca, jakby natura chciała przypieczętować tragedię. Nawet to jednak nie mogło sprawić, by Katrine potrafiła uzmysłowić sobie, co się stało. Wszystko to wydawało jej się sennym koszmarem, ulotnym o poranku, ale jednocześnie jeszcze mocno rezonującym gdzieś na obrzeżach świadomości. Kiedy w jej głowie zaczęły się formować pierwsze zborne myśli, dotyczyły narażenia cywila na niebezpieczeństwo. Przez lata szkolono ją, aby każde jej działanie jako funkcjonariuszki temu zapobiegało, tymczasem sprowadziła śmierć na jednego z nich. Przyjaciel Hala, właściwie niemal członek rodziny. Potrząsnęła głową, nie chcąc pamiętać, jaką wyrwę spowodowała w życiu Hallbjřrna, żony Jóhana i wielu innych. Zaraz potem pomyślała, że niebawem ta wyrwa jeszcze się powiększy. Zginą wszyscy na pokładzie. Ta konkluzja sprawiła, że Katrine nieco się otrząsnęła. Zaczęła się zastanawiać, czy istnieje jeszcze choćby minimalna szansa na ratunek. Na to, by cokolwiek zdziałać. Popatrzyła na zamachowców. Jeśli ich pewność siebie i satysfakcja mogły świadczyć o czymkolwiek, to nie powinna się łudzić. Ich spojrzenia, uśmiechy, ton głosu i mowa ciała jednoznacznie świadczyły o tym, że kontrolują sytuację. Nie, więcej. Uważają się za panów nie tylko swojego losu, ale także losu wszystkich na pokładzie. Nie spodziewali się, że cokolwiek mogłoby pójść nie po ich myśli. A jednocześnie nie sprawiali wrażenia aroganckich. – Co z szalupą? – zapytał jeden z dwóch terrorystów, których Ellegaard nie znała.

– Odciąłem ją – odparł Řsterř. – Nie warto ryzykować, że zejdzie ktoś jeszcze. – Powinieneś od razu ją odciąć. – Gdybym wiedział, że będziesz przedstawiał się pasażerom jako dziennikarz „Fćrřsk Dagblad”, z pewnością tak bym zrobił. Ale nie sądziłem, że jesteś tak lekkomyślny. – Spokojnie – włączył się trzeci. Jego ton był władczy, nieznoszący sprzeciwu. Katrine natychmiast zrozumiała, że to on tutaj dowodzi. Potwierdzało to zresztą miejsce, które zajął na mostku. Stał przy głównych urządzeniach nawigacyjnych, patrząc przed siebie, gdzieś w dal. Jak kapitan, który stara się wypatrzyć ląd. Tyle że on nie szukał lądu, a na horyzoncie widział makabrę z udziałem setek ludzi. Katrine na dobrą sprawę po raz pierwszy zaczęła zastanawiać się nad tym, jak konkretnie zamachowcy planują zrealizować swój cel. I czy przewiduje on cokolwiek poza zamordowaniem wszystkich na pokładzie. Jeśli chodziłoby o dżihadystów, należałoby przyjąć, że wszystko sprowadzi się właśnie do tego. Ci ludzie jednak nie wyglądali, jakby działali na rozkaz lub z inspiracji Państwa Islamskiego. Z drugiej strony pozory mylą. Do wojny toczonej przez ISIS przyłączyło się już przeszło pięciuset Belgów, mniej więcej tyle samo Szwedów, znacznie więcej Niemców i niemal dwa tysiące Francuzów. Dania zasiliła szeregi bojowników niemal dwustoma swoimi obywatelami. A ci z pewnością byli Duńczykami. Rozmawiali między sobą w języku Katrine, zresztą nie wyglądali na Farerów. Ich wygląd przywodził na myśl raczej Niemców niż Skandynawów. – To wszystko nieistotne – stwierdził dowódca. – Realizujemy plan. Gdyby chodziło o świętą wojnę, teraz z pewnością padłoby inszallah lub inne sformułowanie, które ekstremistom wydałoby się konieczne. Trzej mężczyźni jednak zamilkli. Potem jeden z nich popatrzył na Katrine. – Co z policjantką? – zapytał. Dowódca i Řsterř również zwrócili na nią wzrok. Poczuła się, jakby dopiero teraz zaczęło grozić jej prawdziwe niebezpieczeństwo. Prawda była taka, że jeszcze pół godziny temu nie wiedziała, czy w ogóle znajdzie się wśród zakładników.

Kiedy Tor-Ingar prowadził ją korytarzem, nie przebierał w środkach. W połowie drogi złapał ją za kurtkę, a potem cisnął nią o ścianę. Katrine wyrżnęła w nią głową, strużka krwi popłynęła jej ze skroni. Nie wiedziała, dlaczego to zrobił. Być może dla czystej przyjemności. Pomyślała wówczas, że takie same pobudki będą nim kierować, kiedy zdecyduje się odebrać jej życie. A teraz, gdy patrzyła w jego oczy, znów naszła ją ta refleksja. Řsterř był zwykłym szaleńcem. Degeneratem, który potrafił dobrze ukrywać swoje wynaturzenie. – W niczym nie przeszkadza – odezwał się dowódca, podchodząc do niej. – Ale może przeszkodzić. – Jak? – zapytał Tor-Ingar. – Nie ma broni, nie jest cudotwórczynią. Zostawmy ją w spokoju. – W spokoju? – Mężczyzna się zaśmiał. – To znaczy niech poczeka, aż ty się do niej zabierzesz? Řsterř z uśmiechem skinął głową. Dowódca grupy przykucnął obok Ellegaard. – Katrine Ellegaard, tak? Z trudem przełknęła ślinę. Miała wrażenie, że jego wzrok wżera się w jej rogówkę i przechodzi aż do końcówek nerwów. Jego spojrzenie różniło się jednak od sposobu, w jaki patrzył na nią Řsterř. Ten człowiek był zimny. Wyrachowany. W jakiś sposób uczucie, które wiązało się z patrzeniem mu w oczy, przywodziło jej na myśl pierwszą wizytę w kostnicy. Wzdrygnęła się. – Mam być pod wrażeniem? – odparła. – Słucham? – Że wiesz, kim jestem. – Nie, oczywiście, że nie. To podstawowa wiedza. – A jednak mnie jej brakuje w stosunku do ciebie. Uniósł brwi i uśmiechnął się z zadowoleniem, jakby fakt, że nie bała się nawiązać z nim kontaktu, był dla niego źródłem prawdziwej radości.

– Kian – przedstawił się. – Kian Larsen. – Duńskie imię i nazwisko. – Owszem. – Jedno i drugie fałszywe. – W żadnym wypadku – zaprzeczył. – Zresztą po co miałbym kłamać? – Dobre pytanie. Równie dobre jak to, po co w ogóle ze mną rozmawiasz. Tym razem zdawał się pod jeszcze większym wrażeniem. Nie odpowiedziawszy, podniósł się i spojrzał na nią z góry. – Zabijam tylko czas – rzucił. – W takim razie, będąc na twoim miejscu, zastanowiłabym się dwa razy. – Dlaczego? – Bo nie macie go już zbyt wiele. – A mnie się wydaje, że mamy go akurat tyle, ile potrzebujemy. – Nie – westchnęła. – Pierwsza informacja o porwaniu musiała trafić do społeczności międzynarodowej jeszcze przed czternastą. Do tej pory jednostki powietrzne dawno wylądowały w Tórshavn, a morskie zapewne są już... – Nie wydaje mi się – przerwał jej. – W taką pogodę lądowanie jest wykluczone. – W normalnych okolicznościach tak. Te nie są normalne – wyjaśniła Ellegaard. – Przypuszczam, że nie dalej jak kilka kilometrów stąd naradza się już sztab kryzysowy, a duńskie lub niemieckie siły specjalne czekają tylko na sygnał. – Do czego? Do odbicia statku? Katrine uznała, że nie będzie odpowiadać na retoryczne pytania. – Zapewniam cię, że nikt na lądzie nie ma takich planów. – W takim razie się rozczarujesz. Pokręcił głową i przestał się uśmiechać. – Już się rozczarowałem. Tobą.

– Oczekiwałeś, że... – Nieistotne, czego oczekiwałem. Kian Larsen obrócił się do swoich towarzyszy, a potem znów popatrzył na Katrine. Wyglądał teraz jak dorosły, który niechętnie zmaga się z uporem dziecka. Wyraźnie stracił ochotę do dalszej rozmowy, wcześniejsze zadowolenie znikło. Ellegaard powiodła wzrokiem po członkach załogi. Twarze wielu z nich pokrywała zaschnięta krew, wszyscy wydawali się załamani. Zamachowcy mogli zjawić się tutaj z odpowiednią wiedzą, ale z pewnością bez zmuszenia załogantów do współdziałania nie byliby w stanie uruchomić wszystkich procedur awaryjnych. Katrine nie chciała myśleć o tym, co musiało się tutaj dziać kilka godzin temu. – Macie gdzieś na pokładzie ładunek, tak? – zapytała. Kian oddalił się w stronę podwładnych. – Na pokładzie samochodowym? Trzeci z zamachowców splunął na podłogę obok policjantki. – Uciszyć ją? – Nie – odparł Larsen. – Nie przeszkadza mi. Przeciwnie, jest w niej coś intrygującego. Řsterř odchrząknął i w zadumie pokiwał głową, mrużąc oczy. – Jest ze śmiercią na przyjacielskiej stopie – oświadczył, jakby znał ją na wylot. – Choroba sprawiła, że się z nią oswoiła. – Być może. – I dzięki temu to jedyna osoba na pokładzie, która się nie boi. I tak wie, że niebawem umrze. W głosie Tora-Ingara znów zadrgała nuta czegoś, czego nie powinno tam być. Katrine zastanawiała się, w jakim celu terroryści udowadniają, że zawczasu ją sprawdzili. Dla czystej zabawy? Nie mogła tego wykluczyć, choć jedynie Řsterř wyglądał na takiego, który byłby skłonny do prowadzenia podobnych gier. – Weźmy ją na pierwszy ogień – zaproponował trzeci. – Nada się wprost idealnie. – Nie – odparł Larsen. – Zaczniemy od kogoś innego. – Ona wyśle mocniejszy sygnał.

– Powiedziałem: nie. Mimo że na każdym kroku dowodzili starannego przygotowania, było w ich zachowaniu coś, co kojarzyło się ze zwyczajnymi oprychami. Dżihadystami albo somalijskimi piratami. Oni także byli skłonni improwizować, szczególnie gdy widzieli, że los się do nich uśmiechnął. Jeśli mieli zamiar stawiać jakieś ultimatum, pojawienie się duńskiej policjantki z pewnością mogli traktować w tych kategoriach. – Wszystko pozostaje bez zmian – dodał Kian. – W porządku. – Przygotujcie sprzęt. Ellegaard obserwowała, jak dwóch pozostałych zamachowców wyciąga ze sporej walizki statyw i kamerę. Kiedy Řsterř ustawił je tak, aby w kadrze było widać klify na wyspie Streymoy, jego towarzysz wyjął laptopa. Masywna obudowa urządzenia przywodziła na myśl modele wojskowe, te, które rzekomo były odporne nawet na impulsy elektromagnetyczne. Postawili komputer na jednym z paneli, a potem podpięli coś do jednego z gniazd USB. Po chwili Katrine zrozumiała, że to przenośny modem, niewątpliwie zapewniający łącze satelitarne. Kian usiadł przed laptopem i przez chwilę uderzał palcami w klawiaturę. Nie stukał, uderzał. Jakby z powodu tego, co mieli zamiar zaraz zrobić, narastały w nim dzikie emocje. Ellegaard spodziewała się, że za moment któryś z nich ustawi się przed kamerą i wygłosi oświadczenie. Poprzednie było jedynie zapowiedzią, teraz zaś chcieli przejść do konkretów. Przedstawić swoje żądania. Nikt jednak nie zajął miejsca przed obiektywem. Kian nadal uderzał w klawisze, a pozostali dwaj zamachowcy przyglądali się zebranym, jakby kogoś szukali. Katrine zrozumiała, że tak rzeczywiście jest. To nie oni mieli wygłosić komunikat. – W porządku – rzucił Larsen. – Zaczynamy. Odwrócił się od laptopa i wskazał na Ellegaard. Dopiero teraz stało się dla niej jasne, dlaczego przed momentem odbył z nią rozmowę. Chciał sprawdzić, czy jest opanowana na tyle, by wystąpić przed kamerą. By stać się głosem terrorystów.

– Wstawaj. Katrine nawet nie drgnęła, Kian westchnął i rozłożył ręce. – Jesteś przecież rozsądną osobą – rzekł. – Zdajesz sobie sprawę z tego, co za moment się wydarzy. Oczywiście, wiedziała doskonale. Scenariusz mógł być tylko jeden, a potwierdzało to zachowanie Řsterř i jego towarzysza, którzy nadal przesuwali wzrok z jednego załoganta na drugiego. W końcu wybrali kandydatkę. Podnieśli kobietę i dość brutalnie przeciągnęli ją na środek mostka. Tor-Ingar wymierzył rosyjski pistolet w jej skroń, a drugi zamachowiec wycelował do pozostałych członków załogi. – Wystarczy, że ktoś nerwowo drgnie – zapowiedział. Larsen z udawaną troską pokiwał głową i podszedł do Katrine. Wyciągnął do niej dłoń i czekał. – Wiesz, co będzie, czy muszę ci wszystko wyłożyć? Katrine spojrzała na kobietę, która trzęsła się ze strachu, a potem na resztę personelu Morgenrřde. Każdy z członków załogi sprawiał wrażenie, jakby już, już zrywał się na równe nogi i ruszał na pomoc koleżance. Wszyscy jednak tkwili nieruchomo na swoich miejscach. Oprócz Ellegaard, która podniosła się powoli. – Wiem. – Wystarczy jedno podejrzane słowo lub jeden gest, który mnie zaniepokoi – uprzedził Kian. – Suka zginie natychmiast. Terrorysta, który trzymał kobietę na muszce, wyglądał na gotowego, by zabić, nawet bez nieposłuszeństwa ze strony policjantki. Katrine poczuła, że robi jej się gorąco. Sytuacja coraz bardziej wymykała się spod kontroli. I coraz szybciej zbliżała się do nieuchronnego końca. Jeśli byli gotowi przedstawić żądania, służby nie miały wiele czasu. Katrine mogła przeciągać sprawę, ale ile uda jej się zyskać w najlepszym wypadku? Kilka minut? – Rozumiesz? – zapytał Larsen. – Tak. – W takim razie ustaw się. Zajęła miejsce przed kamerą, wpatrując się w obiektyw. Dioda na urządzeniu była jeszcze

wyłączona. Kian sięgnął do torby stojącej przy jednym z pulpitów. Z czarnej teczki wyjął zadrukowaną kartkę A4 i podał ją Katrine. – Przeczytaj i przygotuj się – rozkazał, patrząc na zegarek. – Za minutę zaczynamy. Ellegaard zaczęła czytać, ale nie mogła się skupić. Zdania były krótkie, przekaz prosty, ale jej myśli zdawały się bańką mydlaną, pękającą przy każdym kolejnym słowie. Katrine próbowała się uspokoić, ale trzęsące się dłonie nie pomagały. Miała wrażenie, że minęła tylko chwila, kiedy Larsen kazał, żeby podniosła wzrok i spojrzała prosto w obiektyw. Katrine wykonała polecenie tylko połowicznie, jej spojrzenie szybko uciekło w stronę kobiety klęczącej na środku mostka. Zamachowiec przystawił jej lufę do głowy, załogantka cicho łkała. – Niewiele potrzeba, żebyś miała ją na sumieniu – dodał Kian, stając przy kamerze. – Pamiętaj o tym. 14 Sobota, 14 stycznia, godz. 18.21 Adres IP doprowadził Hallbjřrna i Nolsřego do niewielkiego domu przy Tórgarđsgota, który oferował zakwaterowanie typu bed & breakfast. Dach pokrywała wyleniała trawa, a na elewację składały się pomalowane na ceglasty kolor deski. Typowy farerski budynek, pomyślał Olsen, gdyby nie to, że najprawdopodobniej mieszkał tu człowiek, który zwerbował Eliesara Poulsena. Rekruter. Czy to możliwe, że jeden z nich rzeczywiście przebywał na wyspach? Media co jakiś czas donosiły, że tacy ludzie znajdują się wszędzie. Najsłynniejszym był tak zwany super jihadi Omar Omsen, który rekrutował osiemdziesiąt procent francuskojęzycznych bojowników i sprowadzał ich do Syrii. Jak mogło to wyglądać w przypadku Eliesara? I czy w ogóle został zrekrutowany, czy może od razu zastraszony? Informatycy pracowali już nad odzyskaniem zapisów z czatu, ale musiało to trochę potrwać. Gracze najwyraźniej nie tylko lubowali się w strzelaniu do siebie, ale także w długich dyskusjach. Sigvald zaparkował mondeo pod szkołą na Tórgarđsgota, dom znajdował się tuż obok. Wysiedli z samochodu i przez moment patrzyli w milczeniu na budynek.

W końcu Sigvald odchrząknął. – To według wszelkiego prawdopodobieństwa ślepy zaułek – zauważył. – Ale zawsze jakiś trop. – Nawet jeśli facet zatrzymywał się tutaj zawsze wtedy, kiedy był na Farojach, wszystko wyczyścił. Olsen również nie spodziewał się, aby odnaleźli jakiekolwiek ślady, ale nie chciał tego przyznać nawet sam przed sobą. Nie, kiedy w końcu pojawiła się nadzieja, by w jakiś sposób pomóc Katrine. – Nie ustalimy nawet tożsamości, bo z pewnością podał fałszywą. – Mimo wszystko... – Nie wiedziałem, że z ciebie taki optymista, Olsen. – Tylko kiedy sytuacja jest naprawdę beznadziejna. Spojrzeli na siebie, a potem bez słowa ruszyli do bordowego budynku. Hallbjřrn zapukał do drzwi, ale Sigvald nie czekał, aż ktokolwiek im otworzy. Chwycił za klamkę i gwałtownie wszedł do środka. – Policja – rzucił. Kobieta stojąca za kontuarem podniosła przerażony wzrok. Zmarszczki pokrywały całą jej wysuszoną twarz, z wyjątkiem cieni pod oczami była blada jak śmierć. Otworzyła usta, ale się nie odezwała. Hallbjřrn pomyślał, że wygląda, jakby miała dostać zawału. I szybko zrozumiał, że najście policji nie mogło wywołać w niej takiego szoku. – Panowie... – jęknęła. Sigvald zmarszczył brwi i ostrożnie zbliżył się do kontuaru. Spojrzał na to, co znajdowało się za nim, a potem jemu również krew odpłynęła z twarzy. Skinął na Olsena. Hallbjřrn spojrzał na monitor starego komputera. Przez chwilę nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Katrine zdawała się patrzeć prosto na niego. Nie w kamerę, a właśnie w jego oczy. Nikogo innego. Milczała, na pozór sprawiała wrażenie spokojnej. Dla tych jednak, którzy ją znali, nie mogło być

wątpliwości – w jej oczach wyraźnie widać było trwogę. – To... – zaczęła właścicielka domu i urwała. W pomieszczeniu zaległa ciężka, gęsta cisza. Słychać było jedynie, jak Katrine potrząsa kartką, której kadr nie obejmował. – Istniejemy, by naród farerski mógł istnieć – zaczęła i jej głos lekko zadrżał. – Powołaliśmy naszą grupę i podjęliśmy się naszej misji, bo nikt inny nie był gotów, by to zrobić. Sigvald spojrzał na Olsena, szukając potwierdzenia, że on także to usłyszał. Hallbjřrn nie odrywał wzroku od monitora. Z każdym słowem Katrine odnosił wrażenie, jakby ktoś zadawał mu niemal nokautujący cios. Dotychczas wyobraźnia była jego największym przeciwnikiem. Teraz miał namacalny dowód na to, że Katrine znajduje się w sytuacji zagrożenia życia. – Wielu pozorowało działania, ale tylko my naprawdę się ich podjęliśmy – kontynuowała. – To, czego nie chciały lub nie potrafiły zrobić dla was Fólkaflokkurin, Tjóđveldi, Framsókn, Miđflokkurin i Nýtt Sjálvstýri, zrobimy my. Nie jesteśmy związani polityczną poprawnością, nie trzymają nas okowy międzynarodowych umów. Występujemy jako zwykli obywatele. Obywatele, którzy domagają się niepodległości. Było coś znamiennego w tym, że cała ta deklaracja została wygłoszona przez Dunkę. Zamachowcy musieli czerpać z tego satysfakcję, zwłaszcza gdy wymieniała farerskie nazwy partii opowiadających się za oderwaniem wysp od Danii. – Jako pierwsi podnosimy zaciśniętą pięść i mówimy: dość – czytała dalej Katrine. – Byli tacy, którzy próbowali przed nami. Czerwona Grupa Pierwszego Maja protestowała przeciwko NATO, ale skończyło się na hasłach. Starsi z nas pamiętają referendum z ubiegłego wieku, w którym większość Farerów opowiedziała się za wyzwoleniem spod duńskiego jarzma. Co się stało? Olsen przypuszczał, że nie tylko najstarsi mieszkańcy wysp znają odpowiedź na to pytanie. Wiedziało o tym każde dziecko w wieku szkolnym. W 1946 roku odbyło się głosowanie, zwolennicy niepodległości zwyciężyli niecałymi dwustoma głosami. Wyspy Owcze formalnie ogłosiły niepodległość, ale cztery dni później Dania uchyliła tę decyzję. W wyborach, które potem nastąpiły, zwyciężyły partie opowiadające się za utrzymaniem

unii. – Nasi ojcowie, nasi dziadkowie zostali oszukani. Wbrew wynikowi zmuszono ich do uległości i pogodzili się z tym. Ale nie my. Nie kolejne pokolenia. Teraz nastał nasz czas. Czas, w którym pokażemy światu, że jesteśmy odrębnym narodem. Hallbjřrn bezwiednie sięgnął do kieszeni po paczkę papierosów. Gospodyni nie zaoponowała, kiedy zapalał drżącą dłonią. – Czternasty stycznia przejdzie do historii – ciągnęła Katrine. – To dziś bowiem ogłaszamy niepodległość Wysp Owczych. Wzywamy wszystkich Duńczyków, na czele z gubernatorem, do opuszczenia naszego terytorium, a społeczność międzynarodową do uznania naszego statusu. Olsenowi przemknęło przez głowę, że nikt o zdrowych zmysłach nie mógł ufać, że to się powiedzie. Z drugiej strony nikt normalny nie porywał promu, być może od początku należało się spodziewać takiego szaleństwa. – Dajemy wam czas do dwudziestej. To więcej niż potrzeba, by wsiąść na pokład łodzi i odpłynąć poza nasze wody terytorialne. Mamy tylko jeden warunek: podróż samolotem jest wykluczona. Chcemy widzieć każdą jednostkę, która będzie wypływała przez cieśninę Nólsoyarfjřrđur. Jeśli za półtorej godziny nie doliczymy się odpowiedniej liczby, zaczniemy zabijać pasażerów. Przy ostatnim zdaniu Katrine wyraźnie się wzdrygnęła, jakby chciała zasugerować, że ci ludzie naprawdę są do tego zdolni. – Jeśli zaś zobaczymy, że jakakolwiek jednostka zbliża się do promu, wszyscy na pokładzie zginą w jednej chwili. Dysponujemy środkami, by to przeprowadzić. Do tego czasu służby powinny przekonać się o tym same. Nolsře i Hallbjřrn wymienili spojrzenia. – Nie jesteśmy gotowi do żadnych rozmów, nasze ultimatum jest ostateczne, a warunki nie podlegają dyskusji. Za półtorej godziny publicznie stracimy pierwszego z pasażerów, a potem co pięć minut będzie ginął kolejny. Katrine z trudem przełknęła ślinę, a Olsen przytrzymał dym w płucach tak długo, że przy wydechu nie zauważył nawet smużki. – Czas, by duńscy oprawcy nas opuścili. Niech żyją wolne Wyspy Owcze – zakończyła Ellegaard.

Przekaz natychmiast się urwał, a w domu znów zapanowało złowrogie milczenie. Troje ludzi w pomieszczeniu sprawiało wrażenie, jakby celowo się ignorowało. Wreszcie kobieta oderwała wzrok od monitora. – Panowie, to... to nie do wiary. Trzeba coś zrobić, natychmiast... Z tym Hallbjřrn nie miał zamiaru polemizować. Nie wiedział jednak, co ktokolwiek mógłby uczynić. Jeśli na pokładzie rzeczywiście były materiały radioaktywne, wszyscy mieli związane ręce. Wszyscy oprócz tych, którzy je skrępowali. – Skurwysyny... – wycedził Nolsře. – Pod płaszczykiem patriotyzmu chcą wyrżnąć tysiąc osób. – Olsen się nie odzywał. – I nie mają nawet odwagi, żeby pokazać się przed kamerą. – Co teraz będzie? – zapytała gospodyni. Zdenerwowany Sigvald wzruszył ramionami, a potem spiorunował wzrokiem towarzysza, jakby miał pretensję, że Hallbjřrn w takiej chwili milczy. – I czego panowie u mnie szukają? – dodała kobieta. Olsen potrząsnął głową, a potem odszedł kawałek. Potrzebował chwili samotności, trochę spokoju, by ogarnąć wszystko umysłem. Musiał oswoić się ze świadomością, że Katrine nie jest jednym z wielu pasażerów przetrzymywanych gdzieś na pokładzie – jest stróżem prawa pozostającym w centrum wydarzeń. Terroryści musieli o tym wiedzieć, dlatego wytypowali właśnie ją. A przez to znalazła się być może w największym niebezpieczeństwie ze wszystkich na pokładzie. Zarazem to ona mogła być ich ostatnią nadzieją. Czy przekazała coś w nagraniu? Przemyciła jakąś ukrytą wiadomość? Na pierwszy rzut oka Hallbjřrn niczego nie dostrzegł, ale był w zbyt dużym szoku, by zwracać uwagę na szczegóły. Będzie musiał przeanalizować potem cały film klatka po klatce, przyjrzeć się mrugnięciom, najmniejszym ruchom, mimice i temu drgnięciu, które w pewnym momencie dostrzegł. Nie będzie to łatwe zadanie. Hallbjřrn usiadł na starej kanapie w rogu. Ukrył twarz w dłoniach i przez chwilę starał się o niczym nie myśleć. Popadł w marazm. Ocknął się dopiero, kiedy Sigvald przysiadł się do niego.

– Powinniśmy się tego spodziewać – odezwał się Nolsře. – Czego? – Że to nie żadni dżihadyści ani prawdziwi terroryści. – Według mnie wyglądają na prawdziwych, Sigvald. – Nie – zaprzeczył stanowczo Nolsře, a w jego głosie zabrzmiało wyraźne zniesmaczenie. – To banda szaleńców, którzy nic nie rozumieją. To ukoronowanie tego wszystkiego, co ostatnio się u nas działo. Hallbjřrn odsłonił twarz i się wyprostował. – Co masz na myśli? – Od pewnego czasu wszystko do tego zmierzało. Do jednej wielkiej tragedii. Zmieniliśmy się w ciągu ostatnich dwóch lat. Nie jesteśmy już żadną zasraną enklawą, a miejscem, w którym zwyrodnienia jest tyle co wszędzie. Olsen nie chciał wdawać się w dyskusje. Zresztą może Sigvald miał rację. A jeśli tak, to nie ulegało wątpliwości, że Hallbjřrn przyłożył do tego rękę. Czy rzeczywiście otworzył puszkę Pandory? Nie mógł tego wykluczyć. Jeśli to młodzi stali za porwaniem, ich umysły mogły być podatne na zmiany, które wywołał. Do cholery, zanim sprawa z Poulą Lřkin wywołała lawinę, przez kilkadziesiąt lat na archipelagu nie doszło do żadnego poważnego przestępstwa. Potem jednak wszystko się zmieniło. Hallbjřrn postanowił zmierzyć się z tymi wnioskami, kiedy będzie na to czas. Teraz wciąż istniała szansa. Wciąż była robota do wykonania. – Czego się dowiedziałeś? – zapytał cicho. – Co? – Pytam, czy ta kobieta coś ci powiedziała. – Niewiele – odparł Nolsře i strzelił karkiem. – W okresie, który nas interesuje, miała tu takiego jednego, który mało mówił, cały czas przesiadywał w pokoju i zachowywał się podejrzanie. – Ma dane?

– Tak, spisała wszystko z dowodu, którym się posłużył. Duńskiego. – Więc udawali Duńczyków? To dość... – Przewrotne, cyniczne albo idiotyczne – dokończył Sigvald. – Gówno mnie obchodzi, która odpowiedź jest poprawna. – Jakie imię i nazwisko podał? – Kian Larsen. Olsen zanotował je w pamięci, choć nie przypuszczał, by kiedykolwiek mu się przydało. Najpewniej zostało użyte tylko raz i wyłącznie w Tórshavn. Potem Kian Larsen bezpowrotnie przepadł, a jego miejsce zajął ktoś inny. – Jak wyglądał? – Kobieta twierdzi, że jak przeciętny turysta z kontynentu. Niczym się nie wyróżniał. – Potrzebny nam portret pamięciowy. To jedyne, co może być choć trochę pomocne. – Już wezwałem kogoś z komendy. Zaraz tu będzie. W głosie Nolsřego nie było ani cienia nadziei. Hallbjřrn także jej nie miał, bo jeśli nawet ten człowiek przebywał teraz na pokładzie Morgenrřde, z pewnością zmienił wygląd. Wystarczyło, by wyhodował lub obciął brodę, przefarbował włosy czy założył okulary. Gospodyni nie miała powodu, by wyryć sobie w pamięci jego dokładny wizerunek. – Dobra – rzucił Sigvald i klepnął się po udach. – Ułóżmy to w logiczną całość. – Śmiało. – Załóżmy, że to Kian jest przywódcą. – Równie dobrze może być zwykłym werbownikiem. – Może – przyznał Nolsře, pocierając swoją łysą głowę. – Ale nie mamy na razie nikogo innego. Dla przejrzystości sytuacji uznajmy, że przewodzi jakiejś grupie. – Niech będzie. – Od czego mógł zacząć przygotowania? Co było na samym początku?

Hallbjřrn wyjął następnego papierosa, ale nie zapalił. Powstrzymało go przed tym karcące spojrzenie zza kontuaru. Taryfa ulgowa się skończyła. Zaczął obracać papierosa między palcami i w pewnym momencie nieopatrznie złamał go na pół. Zaklął pod nosem i strzepnął tytoń na stolik przy kanapie. – Jakiś impuls? – zastanawiał się Sigvald. – Sam mówiłeś, że to logiczny wynik tego wszystkiego, co się ostatnio działo. – Ale potrzebował katalizatora. – Niewykluczone – zgodził się Hallbjřrn. – W takim razie może informacja o powstaniu Horisont Fćrger zrobiła swoje. Pewnego dnia słyszy, że Duńczycy utworzyli linię, która ma wejść na teren dotychczas zmonopolizowany przez farerskie Smyril Line. – Uznał, że to dobra okazja, by przedstawić swój manifest. – Idealna. Bardziej wymowne byłoby chyba tylko zastąpienie wszystkich sklepów na wyspach przez placówki SPAR, Brugsen i Fakta. – Albo wyrugowanie naszych linii lotniczych i zastąpienie ich przez SAS. – Otóż to. Choć we wszelkich rybackich społecznościach próba przejęcia transportu morskiego jest chyba większym prztyczkiem. Nolsře założył ręce za oparcie i wbił wzrok w sufit. – Więc dowiaduje się, że są takie plany. Co robi? – Szuka możliwości, by dziewiczy rejs był tym ostatnim. – Zna się na polityce międzynarodowej, śledzi doniesienia. Wie, że pojawiły się raporty Kanadyjczyków i Szwajcarów na temat topiącego się lodu na terenie dawnej bazy Camp Century. Czyta o złożach chłodziwa, od razu pobudza to jego wyobraźnię. – I w efekcie Kian zaczyna szukać dojścia. – Jak? Jak trafia na Eliesara Poulsena? – Może już o nim wie. Jest w końcu Farerem, mimo że udaje Duńczyka. Może nie mieszka od jakiegoś czasu na wyspach, może jest na kontynencie i tam stara się zorganizować jakiś zamach, ale wie, co się u nas dzieje. – Możliwe.

Hallbjřrn spojrzał na kobietę. – Pamięta pani, po jakiemu mówił ten człowiek? – spytał. – Słucham? – odparła, mrużąc oczy. Już wstawał, by do niej podejść, ale powstrzymała go ruchem ręki. Okrążyła kontuar, a potem zajęła miejsce na krześle obok dwóch mężczyzn. – O co pan pytał? – Czy tamten człowiek mówił po farersku? – Nie, po duńsku. – Miał obcy akcent? – Nie, chyba nie. Ale co ja tam wiem... Nigdy dobrze się nie porozumiewałam w tym języku. Dla was, młodych, to żaden problem, ale różnie tutaj bywało. – I nie wyglądał pani na miejscowego? Nie przypominał nikogo, kogo pani zna lub znała? – Nie, miał rysy twarzy takiego z kontynentu. Nolsře podziękował jej i wymownie spojrzał w stronę lady. Kobieta jeszcze przez chwilę dodawała niewiele znaczące szczegóły, jakby trudno było jej się pogodzić z tym, że tak niewiele pomogła. Potem powoli się oddaliła. – Teza z wyjazdem wydaje się sensowna – ocenił Sigvald. – Mógł wyjść z założenia, że więcej zdziała w Danii niż tutaj. – Tak mi się wydaje. – Dobra – rzucił Nolsře, jakby wymagało to dodatkowego potwierdzenia. – Potem więc wraca na archipelag, wynajmuje pokój u tej kobieciny i zaczyna urabiać Eliesara. Jak? – Zaczął od gry, być może udawał jednego z żołnierzy. W sieci mógł przybrać jakąkolwiek tożsamość. – Werbuje go czy mu grozi? – Początkowo po prostu zdobywa jego zaufanie. Do konkretów weźmie się, kiedy w końcu doprowadzi do spotkania.

– U niego w domu? – Najpewniej. Eliesar raczej nie ruszał się z Kvívík. – Więc ryzykuje, że ktoś go rozpozna. Dopóki siedzi tutaj, jest w miarę bezpieczny. – Pod warunkiem że nie mieszkał wcześniej w Tórshavn. Nolsře potwierdził ruchem głowy. – Przypuszczam, że nie. Większość niepodległościowców jest poza stolicą. Najwięcej chyba na skrajnych wyspach. – Nie. – Nie? A mnie się wydaje, że to te odludki będą pierwszymi, którzy ustawią się w kolejce do odpuszczenia Danii. – Mieszkańcy takich miejsc jak Viđoy czy Fugloy mają to gdzieś. Chcą po prostu żyć w spokoju i od czasu do czasu mieć jakieś zajęcie. Nie interesuje ich, co się dzieje w polityce. – Polemizowałbym z tym. Szczególnie biorąc pod uwagę twoje wujostwo z Kirkja. Olsen wiedział, że ten temat wróci prędzej czy później. Nie miał jednak zamiaru go podejmować. Zeszłoroczne zdarzenia z wyspy Fugloy były dla niego zamkniętym rozdziałem. – Tak czy owak, roześlemy wszędzie portret pamięciowy – dodał Nolsře. – Ale idźmy dalej. Kian spotyka się w końcu z Eliesarem, ten mówi mu o szczegółach Camp Century. – Ale najpierw sam zasięga języka – zauważył Hallbjřrn. – Jak idą przesłuchania żołnierzy z Grřnlands Kommando? – Opornie. Niełatwo wszystkich znaleźć, w końcu jednostka już nie istnieje od pewnego czasu. Ale jak tylko Duńczycy coś ustalą, dadzą znać. – Oby. W tym cała nadzieja. Sigvald bez przekonania kiwnął głową. – Więc Poulsen zdobywa informacje, powodowany albo groźbami, albo manipulacjami. Przekazuje je Kianowi, a ten zbiera grupę i udaje się na teren dawnej bazy. Olsen mruknął coś pod nosem.

– Co? – Po takiej eskapadzie powinny zostać ślady. Mnóstwo śladów. Musieli zrobić porządne zapasy, wynająć sprzęt, kupić niezbędne wyposażenie, zakwaterować się gdzieś... – Wszystko jest sprawdzane. – I nic? – Nic. – Dziwne. Trudno podejrzewać, żeby wszystko czekało na nich na miejscu. Samo wynajęcie skuterów śnieżnych łatwo ustalić. Ile wypożyczalni może być w okolicy dawnej Camp Century? – Jedna. W Qeqertarsuaq. – Sprawdzili to? Nolsře wydął usta. – Nie – burknął. – Wyłowiłem z pamięci. – O to cię nie podejrzewam. – Sprawdzili – przyznał zmęczonym głosem Sigvald. – Podobnie jak inne miejsca. Rzekomo w tym regionie skutery można dostać także w Sisimut, choć korytarz prowadzący na północ jest stamtąd bardziej kłopotliwy do osiągnięcia. – Właśnie dlatego mogli wybrać tamto miejsce. Lub jakiekolwiek inne. Trzeba sprawdzić wszystkie, Sigvald. – Wiem. Obdzwaniają też wypożyczalnie w Tasiilaq. – Ile ich tam jest? – Trzy. W pozostałych dwóch miejscach jest po jednej. Ale, jak się możesz domyślić, kontakt jest utrudniony. Nie pozostawało im nic, jak tylko czekać. Hallbjřrn miał jednak świadomość, że każda chwila jest na wagę złota. Życie Katrine wisiało na włosku, podobnie jak życie pozostałych pasażerów. I nie było pewne, czy nawet exodus Duńczyków z archipelagu sprawi, że sytuacja ulegnie

zmianie. Całe to ultimatum mogło stanowić jedynie preludium do tego, co w istocie planowali zamachowcy. A jeśli tak, jaki był ich cel? Zakładając, że rzeczywiście chcieli dokonać zmiany w systemie politycznym, w jaki sposób zamierzali to osiągnąć? Przegonienie Duńczyków nie było żadnym rozwiązaniem, społeczność międzynarodowa nigdy nie uznałaby tak zadeklarowanej niepodległości. Musieli mieć w zanadrzu coś jeszcze, a teraz jedynie badali grunt. Hallbjřrn przerwał rozważania, gdy zjawił się rysownik. W trudzie i znoju udało mu się wraz z gospodynią stworzyć wizerunek człowieka, który, szczerze mówiąc, pasował do sporej części mężczyzn. W dodatku kobieta ostatecznie nie była pewna, czy Kian Larsen w istocie tak wyglądał. Przez jej bed & breakfast przewijało się wielu mężczyzn w tym wieku. Nolsře i Olsen nie czekali na efekty na miejscu. Grafik złożył im pełny raport w komendzie, do której dotarł pół godziny po nich. Hallbjřrn czuł na sobie kilka zaniepokojonych, niepewnych spojrzeń, ale mimo jego obaw nikt go nie wyrzucił. Sigvald zajął się wydawaniem rozkazów podwładnym, tymczasem Hallbjřrn usiadł przy jednym z wolnych biurek. Komputer był włączony, ale wymagał zalogowania się. Koniec końców Olsenowi nie pozostało nic, jak tylko czekać na efekty pracy policji. Jedna z grup gorączkowo poszukiwała żołnierza, który miał przekazać informacje Eliesarowi Poulsenowi. Druga walczyła na grenlandzkim froncie, ustalając, czy Kian Larsen wypożyczył skutery w którymś z pięciu punktów. Hallbjřrn miał wrażenie, że czas zwolnił. Wydawało mu się, że funkcjonariusze bez końca wiszą na telefonach, mimo że mogliby skrócić rozmowy do wymiany kilku krótkich zdań.

Wszystko to sprawiało właściwie przygnębiające wrażenie. Wiedział, że prawdziwa praca policji odbiega od tego, co pokazują seriale Jeppego Gjerviga Grama czy Elisabeth Egholm, ale obserwowanie tych funkcjonariuszy było doprawdy przygniatające. Owszem, przywodzili na myśl pracowite mrówki, ale Olsen z trudem opędzał się od nasuwającej się analogii do gonitwy za własnym ogonem. Wstał i ruszył w kierunku wyjścia, uznając, że papieros dobrze mu zrobi. Zatrzymał się jednak w pół kroku tuż przed wyjściem. – Mamy go! – krzyknął jeden z policjantów. Reszta natychmiast zebrała się przy jego stanowisku, Hallbjřrn również czym prędzej do niego podszedł. – Mamy sukinsyna – powtórzył funkcjonariusz. 15 Sobota, 14 stycznia, godz. 19.50 Katrine zerknęła na zegarek. Sytuacja nie wyglądała najlepiej, przynajmniej z punktu widzenia tych, którzy znajdowali się na pokładzie. W Tórshavn może było lepiej. Być może ekipa polityków i przedstawicieli służb siedziała w komendzie i obserwowała przekaz na żywo z kamer umieszczonych na kaskach grupy uderzeniowej. Ellegaard chciała wyobrażać sobie, że wyglądało to tak, jak podczas słynnej akcji ujęcia bin Ladena, kiedy Robert Gates, Joe Biden, Hillary Clinton i Barack Obama przyglądali się, jak Navy SEALs przeprowadzają szturm. Przypuszczała jednak, że w tym wypadku może być nieco inaczej. O ile w ogóle podjęto decyzję, by uderzyć. Co do tego nie była pewna, wiedziała za to doskonale, że rząd duński postanowił nie odpowiadać na ultimatum zamachowców. Właściwie trudno było się dziwić, żadne państwo na świecie nie przystałoby na takie żądanie. Na jakiekolwiek żądanie. Z terrorystami nie negocjowano nie tylko w Stanach. Była to zasada praktykowana na całym świecie, choć nie chodziło o pryncypia, lecz o pragmatyzm. Gdyby ugięto się publicznie przed jedną grupą, zaraz pojawiłaby się z żądaniami następna.

Czasem rozwiązywano to nieoficjalnie, ale żeby tak się stało, rząd musiał mieć kanał dyplomatyczny. Dojście do terrorystów. Ci z zasady pozostawali poza zasięgiem jakiegokolwiek negocjatora. – Ani jednego statku – odezwał się Řsterř. Jeśli próbował ukryć satysfakcję w głosie, to specjalnie się nie postarał. – Nawet kutra – dodał trzeci z zamachowców, do którego pozostali dwaj zwracali się Morten. Z nich wszystkich wydawał się najmniej wyrazisty, a przez to najbardziej zwyczajny. Řsterř wyglądał na szaleńca, Kian na wyrachowanego zwyrodnialca, ten zaś... Na dobrą sprawę Katrine nie potrafiła go ocenić. Być może dlatego właśnie on niepokoił ją najbardziej. – Co oni sobie wyobrażają? – oburzył się Morten. – Że to blef? – Najwyraźniej – odparł Larsen. – Idealnie – ocenił Tor-Ingar. – Tym większy będzie efekt. Ellegaard odchyliła głowę i oparła ją o pulpit, przy którym siedziała. Nadal trzymano ją z daleka od załogi, jakby istniało niebezpieczeństwo, że wraz z towarzyszami niedoli wymyśli sposób, by przeciwstawić się terrorystom. – Cóż... – mruknął Kian, patrząc na jeden z zegarów wiszących nad sterem. – Nie pozostaje nic innego, jak wybrać kandydata. – Kogoś z załogi? – spytał Morten. – Nie, to nie zrobi odpowiedniego wrażenia. Ludzie na lądzie są przygotowani na to, że załoganci będą w stanie się poświęcić. Potrzebujemy pasażera. A jeszcze lepiej pasażerki. – W ciąży – podsunął Řsterř. – Jeśli jakaś się znajdzie. – Trzeba więc tylko wybrać skupisko. Katrine przypuszczała, że Tor-Ingar rozumie przez to miejsca, gdzie zgromadzili się pasażerowie zamknięci na pokładach. Poczuła przypływ nadziei, być może irracjonalnej, ale jednak. Będą musieli odblokować na moment system awaryjny. Umożliwić przejście do skupiska. Może służby były na to gotowe? Może nurkowie podpłynęli pod kadłub i wytypowali miejsca, w których będą czekać na taki właśnie rozwój wydarzeń?

Nie, nie ryzykowano by. Władze zdawały sobie sprawę, że jeden człowiek w niewłaściwym miejscu mógłby sprowadzić na nich wszystkich tragedię. Ale pasażerowie byli przyparci do muru. Mogli działać. – Mamy coś ciekawego na tym pokładzie? – zapytał Řsterř. – Niespecjalnie – odpowiedział Morten. – Trzeba by zejść o jeden niżej, są tam dwie kafejki. Kilkanaście osób, o ile mnie pamięć nie myli. Kogoś się wybierze. – Na pokładzie samochodowym na pewno znalazłaby się jakaś ciężarna... – podsunął TorIngar. Kian uniósł dłoń. – Nie będziemy ryzykować – oznajmił. – Řsterř, idź do kafejki, wybierz odpowiednią osobę. Otworzymy ci przejście. – Może pójść z nim? – zaofiarował się Morten. – Nie ma potrzeby – stwierdził stanowczo Larsen. – Żadna z tych osób nie jest uzbrojona. Katrine pomyślała, że to nieprawda. Kilkunastu pasażerów przebywających w kafejce miało na podorędziu być może najgroźniejszą broń – skrajną desperację. Do tej pory musieli uświadomić sobie, że nie mogą liczyć na pomoc z zewnątrz. A przynajmniej miała nadzieję, że tak było. Wiele by oddała, aby być w centrum wydarzeń, a nie przypatrywać się temu wszystkiemu z boku. Przy odrobinie szczęścia może udałoby się obezwładnić Tora-Ingara. A wtedy cały rozkład sił by się zmienił. Wystarczyłby jeden celny strzał, a byłoby jeden na jeden. Po chwili Katrine przekonała się jednak, że żaden z pasażerów nie chciał ryzykować. Řsterř wrócił bez szwanku, prowadząc przed sobą nastolatkę o jasnych włosach. Opadały jej na twarz i Ellegaard początkowo nie mogła jej rozpoznać, ale kiedy dziewczyna odgarnęła grzywkę, policjantka znieruchomiała. Doskonale pamiętała Herdis Hattarstein, przyjaciółkę Ann-Mari. To właśnie ona stanowiła główną siłę napędową wszystkiego, co się działo w sprawie Hallbjřrna. I to jej zeznania ostatecznie pogrążyły go przed sądem. Katrine zerwała się na równe nogi.

– Nie – odezwała się. – Pocze... Mocne uderzenie, które wymierzył jej Tor-Ingar, odebrało jej dech. Zatoczyła się na bok i przytrzymała pulpitu, żeby nie upaść. Poczuła metaliczny smak w ustach i otarła dłonią krew. – Pani Ellegaard... – jęknęła Herdis. Katrine wyprostowała się i popatrzyła na zamachowców. Wszyscy skupili na niej wzrok. Řsterř wydawał się zadowolony, Larsen zaciekawiony, a trzeci z nich obojętny na to, jaką decyzję podejmie policjantka. Ellegaard zacisnęła usta. – Zostawcie dziewczynę w spokoju – powiedziała. – Nie ma powodu, żeby... – Musimy wysłać jasny sygnał – wpadł jej w słowo uśmiechnięty Tor-Ingar. – A ten będzie dość wymowny. – Nie musicie tego robić. – Przeciwnie – włączył się Kian. – Twój naród musi zobaczyć, że minął jego czas. – Najwyraźniej nie tylko mój – zaoponowała Katrine. Larsen uniósł brwi. – Wszyscy mówicie po duńsku bez śladu akcentu. A dwóch z was nosi duńskie imiona. Kian westchnął głęboko, jakby musiał tłumaczyć jej rzeczy, które powinny być dla niej oczywiste. – To wszystko rezultat barbarzyńskiej asymilacji – stwierdził. – Poza tym czasem sytuacja wymaga... pewnych kroków. Katrine podeszła bliżej. Im dłużej rozmawiali, nawiązując kontakt, tym bardziej rosła szansa, że uda jej się przemówić im do rozsądku. Być może będzie umiała przekonać ich, że wyjdą z tego obronną ręką. Nikt więcej nie musiał ginąć. Oni także nie. Nie dla sprawy, o którą mogli walczyć na dziesiątki innych sposobów. Nie, nie było sensu się łudzić. Stanowili za bardzo zdeterminowaną grupę, składającą się ze zbyt szalonych ludzi. Taka mieszanka zawsze była wybuchowa. – Przykro mi, Katrine – odezwał się po chwili Larsen. – Musimy kogoś poświęcić.

– A więc bierzecie jedną ze swoich? Řsterř prychnął i machnął ręką. – Ona? – rzucił, patrząc z ukosa na Herdis. – Ta mała suka dawno poddała się duńskiej kulturze. Jak większość ludzi na promie. Myślisz, że wybraliśmy go przypadkowo? – Nie rozumiem. – Ci, którzy płyną z Hirtshals, samą swoją obecnością dowodzą, że coś z nimi nie tak. Zamiast siedzieć na wyspach, szlajają się po kopenhaskich ulicach, odwiedzają inne duńskie miasta... To kosmopolici. Zdrajcy. – A ta dziewczyna stanowi tego potwierdzenie – dodał Kian. – Spójrz tylko na nią. Robi wszystko, by wyglądać jak Dunka. Herdis Hattarstein trzęsła się, oczy miała zapuchnięte od płaczu i chyba bezskutecznie próbowała coś z siebie wydusić. Katrine dostrzegła siniaka na jej policzku i pomyślała, że w drodze tutaj Řsterř musiał pozwolić sobie na wyłożenie kilku zasad. Na Boga, czy ta dziewczyna wiedziała, dlaczego ją tu przyprowadzili? – Poświęci się dla dobra sprawy – oznajmił Larsen. – A jak nie ona, to ktoś inny. Ellegaard pokręciła głową, jakby w ten sposób mogła zaprzeczyć rzeczywistości. – Nie potrzebujecie jej – powtórzyła. – Każdy inny będzie równie... – W takim razie na kogo ją wymienić? – przerwał jej Larsen. – Na kogoś z załogi? A może na jakiegoś starca, który ma przed sobą znacznie mniej życia niż ta dziewczyna? Poczułabyś się wtedy lepiej? Katrine przełknęła ślinę. – Stałabyś się współodpowiedzialna. Ktoś i tak by zginął. – Posłuchaj... – A może sama chciałabyś zająć jej miejsce? Wiesz, że czeka cię to prędzej czy później. Ellegaard odsuwała od siebie tę myśl, ale rzeczywiście w końcu musiała zmierzyć się z taką świadomością. – Jesteś dla nas idealną kandydatką. Dunka, przedstawicielka służb. Odbierzemy ci życie

na oczach wszystkich, którzy będą oglądać ten przekaz. Wiesz o tym, prawda? Niepewnie skinęła głową. – Więc chcesz zająć jej miejsce? W teorii było to pytanie, na które powinna udzielić odpowiedzi bez namysłu. W praktyce okazało się to jednak znacznie bardziej skomplikowane. Katrine poczuła, że jedno krótkie „tak” lub choćby skinienie głową mogło dzielić ją od śmierci. – Tak – powiedziała wreszcie. – Zostawcie ją. Řsterř zaśmiał się pod nosem, Kian bezradnie rozłożył ręce. – Niestety, decyzja już zapadła – oznajmił, a potem chwycił dziewczynę. Herdis krzyknęła i zaczęła się wyrywać, ale Řsterř zareagował natychmiast. Uderzył ją w tył głowy, niemal ogłuszając. Katrine zrobiła krok w ich kierunku, ale zatrzymała się, kiedy Morten wymierzył do niej z broni. – Cofnij się. – Nie – odparła. – Już! Albo rozpierdolę głowę nie tylko tobie, ale i komuś z nich! – ryknął zamachowiec, wskazując na załogantów. Kilkoro przymknęło oczy, jakby już usłyszało huk wystrzału. Ellegaard wycofała się na dygoczących nogach. Z bolesnym uczuciem bezsilności przypatrywała się, jak porywacze ustawiają Herdis przed przeszkleniem sterówki. Katrine zrozumiała, że chcieli teatru. Strzelą jej w głowę i będą liczyć na to, że szyba za nią pęknie, a ciało spadnie na pokład. Ale zanim to zrobią, wydadzą kolejne oświadczenie. Ledwo ta myśl nadeszła, gdy zabrali się do dzieła. Řsterř zaciągnął Katrine przed obiektyw, a potem przystawił pistolet do skroni jednej z kobiet. – Nie, proszę... – jęknęła załogantka. – Milcz – rzucił Tor-Ingar, po czym spojrzał na Ellegaard. – A ty czytaj. Słowo w słowo. Kiedy Morten podał jej kartkę, zrozumiała, że tak miało się to potoczyć od samego początku. Nie zakładali nawet, że Duńczycy się ugną. Przesunęła wzrokiem po wcześniej przygotowanym przemówieniu.

– Pani Ellegaard... Policjantka obejrzała się przez ramię. – Spokojnie, Herdis. Dziewczyna łkała cicho, z przerażeniem spoglądając na człowieka, który miał odebrać jej życie. – Nie chcę umierać... proszę... Katrine miała wrażenie, że znalazła się w wyjątkowo małym pokoju, którego ściany, sufit i podłoga zaczęły się do siebie zbliżać. Ręce trzęsły jej się tak, że z trudem mogła przeczytać to, co znajdowało się na kartce. – Dasz sobie radę? – zapytał obojętnym tonem Kian Larsen. – Czy mam wyznaczyć kogoś innego? – Dam. – A może powinienem kogoś postrzelić lub zabić, żebyś wzięła się w garść i zrozumiała, że od tego, jak wypadniesz, zależy los pozostałych? – Nie ma takiej potrzeby. – W takim razie pamiętaj tylko, żeby nie robić niczego nieroztropnego. Nie musiał jej o tym przypominać. Wymierzone w nich pistolety stanowiły wystarczające przypomnienie. Po chwili dioda na kamerze się zaświeciła, a Ellegaard wzięła głęboki wdech. Nie odzywała się, wbijając wzrok w kartkę. Czy było coś, co mogła zrobić? Cokolwiek? Panicznie poszukiwała choćby namiastki buntu, na którą mogłaby się zdecydować. Nic jednak nie przychodziło jej do głowy. Już miała zacząć czytać, kiedy niespodziewany cios trafił ją w skroń. Jęknęła z bólu i upadła na podłogę. Nie oberwała pięścią, uderzenie było zbyt mocne. Któryś z nich musiał przyłożyć jej pistoletem. Podniosła wzrok i zobaczyła, że Řsterř bezgłośnie porusza ustami. Kazał jej się podnieść. Zrobiła to i ustawiła się przed kamerą. Poczuła ból tuż nad lewym okiem, a potem szczypanie w nim.

Szybko otarła krew z rany i uznała, że dalsze przeciąganie sprawy nie przyniesie niczego dobrego. – Upłynął wyznaczony termin – powiedziała słabo. – Jeśli sądziliście, że to jedynie przesuwanie pionków po szachownicy, myliliście się. To nie jest gra. Nie ma żadnej szachownicy. Są jedynie nasze postulaty i... Nagle jeden z terrorystów znów ją uderzył, tym razem znacznie mocniej. Ellegaard upadła prosto na pulpit nawigacyjny. Rozległ się huk wystrzału, który zdawał się zatrząść całym światem. Towarzyszył mu brzęk tłuczonego szkła. Dziewczyna nawet nie zdążyła krzyknąć. Katrine natychmiast się odwróciła i spojrzała na Herdis. Kręciło jej się w głowie, widziała jak przez brudne okulary. Tyle jednak wystarczyło, by zobaczyć, jak ciało nastolatki osuwa się po przeszkleniu. Długa czerwona smuga ciągnęła się od miejsca, gdzie kula przebiła szkło, zostawiając pajęczynę pęknięć. Herdis upadła na podłogę. Řsterř podniósł Katrine, popchnął ją w kierunku kamery, a potem wymierzył do załogantki siedzącej na podłodze. Morten stanął obok niego i wycelował do innego członka załogi. Ellegaard huczało w głowie. Bolał ją kark, który nagle zaczął sprawiać wrażenie, jakby nie był w stanie utrzymać głowy. Trzęsła się cała. Kian ustawił się za kamerą i ponaglił policjantkę wzrokiem, a potem wskazał na kartkę. Katrine spojrzała na nią i zobaczyła, że papier jest zachlapany jej krwią. Kolejne krople ściekły z policzka i wsiąknęły w róg. Oba uderzenia trafiły w to samo miejsce, nie czuła, by ból emanował skądś indziej. Stłumiła potrzebę, by się odwrócić. Nie było sensu sprawdzać, co z dziewczyną, Herdis nie miała najmniejszych szans. Inni jeszcze jednak je mieli, przynajmniej dopóty, dopóki Katrine będzie robiła to, czego od niej wymagają. Wsparła się jedną ręką o pulpit, obawiając się, że nogi odmówią jej posłuszeństwa. Potrząsnęła kartką. – Są jedynie nasze postulaty – kontynuowała drżącym głosem. – I pozostają bez zmian. Przedłużymy ultimatum o godzinę. Wszyscy Duńczycy mają czas do dwudziestej pierwszej,

by drogą morską opuścić wyspy. Katrine uświadomiła sobie, że czyta zbyt cicho. Zebrała się w sobie. – O dwudziestej drugiej ma się zebrać parlament, który podejmie uchwałę o ogłoszeniu niepodległości. Ellegaard podniosła wzrok i zobaczyła, jak Larsen z zadowoleniem kiwa głową, a potem ponagla ją ruchem ręki. – Oczekujemy, że Dania uzna uchwałę – czytała. – W przeciwnym wypadku zginą wszyscy na pokładzie. Wiecie, jakim ładunkiem dysponujemy. Zdajecie sobie sprawę, że Morgenrřde to w tej chwili przenośna broń, głowica jądrowa. Wypowiadając te słowa, Ellegaard miała wrażenie, jakby posługiwała się głosem kogoś innego. I miała nadzieję, że to tylko czcze przechwałki. Broń atomowa? Nie, to niemożliwe. Ci ludzie w żaden sposób nie mogliby jej zdobyć. Ale wspomnieli o tym. A jeśli czegokolwiek dotychczas dowiedli, to właśnie tego, że nie rzucają słów na wiatr. – Skończył się czas rozmów – odczytywała nadal. – Nastał czas działania. Kian wyłączył kamerę. Katrine opuściła głowę i zamknęła oczy, a potem osunęła się niemal bezwładnie na podłogę. Opuściły ją wszystkie siły. Przykucnęła przy pulpicie, walcząc z przymusem spojrzenia na ciało Herdis. Przypuszczała, że zaraz ją podniosą i zaprowadzą na bok, tak jak wcześniej. Ale zamachowcy zdawali się nią niezainteresowani. Dyskutowali o czymś, ale przez chwilę nie mogła zrozumieć, jaki jest temat rozmowy. Dopiero potem usłyszała, że podjęli decyzję, by przygotować ładunek. 16 Sobota, 14 stycznia, godz. 20.30 Po półgodzinie Hallbjřrnowi w końcu udało się dodzwonić do Ann-Mari. Rozmowa była krótka. Córka zapewniła go, że trzyma się dzielnie, ale kiedy chciał rozwinąć temat, natychmiast stwierdziła, że nie chce o tym rozmawiać. Właściwie doskonale ją rozumiał. Schował telefon do kieszeni i się rozejrzał. Wszyscy w komendzie byli jeszcze w szoku, choć trzeba było im się przyjrzeć, by się zorientować. Na pierwszy rzut oka sprawiali bowiem wrażenie, jakby pracowali dokładnie tak, jak wcześniej.

Udało im się odnaleźć żołnierza, z którym Eliesar Poulsen grywał w sieciową strzelankę. Żołnierz szybko przyznał, że rozmawiali na temat tego, co się działo niegdyś w Camp Century. Zaczęło się od wymiany zdań na czacie, potem co jakiś czas konwersowali przez Skype’a. Eliesar twierdził, że przygotowuje materiał do lokalnej gazety, bo musi trochę dorobić. Opowiadał, że ledwo wiąże koniec z końcem. Żołnierz początkowo nie był zbyt wylewny, nie zdradził żadnych znaczących informacji. Właściwie potwierdzał tylko to, o co Poulsen pytał. Rzeczy, które przykurzyły się nieco w pamięci Eliesara. Ale kilka razy rozmowy odbywały się wieczorem, a wojskowy nie skąpił sobie przy nich piwa. Może chlapnął kilka słów za dużo, nie pamiętał. Na pewno nie zdradził żadnych tajemnic państwowych. Nikt z policji w Tórshavn nie miał zamiaru w to wnikać, przynajmniej nie teraz. Liczyło się tylko to, czy podał Poulsenowi jakieś informacje dotyczące reaktora. Żołnierz zarzekał się, że nie. Sam zresztą nie wiedział nawet, gdzie znajdował się sprzęt. Twierdził, że Amerykanie okazali się naprawdę biegli w ukrywaniu swoich prawdziwych zamiarów – i tego, co się z nimi wiązało. Przyznał jednak, że wspomniał o chłodziwie. I wiedział, gdzie było składowane. Ostatecznie pożytek z rozmowy był wcale niemały. Dzięki żołnierzowi wiedzieli już, z czym mają do czynienia. Nie zmniejszało to zagrożenia, detonacja z pewnością skaziłaby pół archipelagu, ale Hallbjřrn miał nadzieję, że teraz możliwe będzie chociażby przygotowanie odpowiednich procedur. Chodził od stanowiska do stanowiska, starając się ustalić, o czym rozmawiają policjanci, którzy zdawali się mieć słuchawki przyklejone do uszu. Niczego sensownego ze swoich obchodów nie wyniósł. Raz po raz próbował wyciągnąć coś z Nolsřego, ale Sigvald zasłaniał się przepisami, zarzekając się, że nie może mu niczego zdradzić. Olsen przypuszczał, że zupełnie inaczej byłoby poza komendą, ale tutaj rzeczywiście niemądrze byłoby mówić cywilowi o rzeczach, które powinny być znane jedynie służbom. I tak musiał uznać, że zezwolenie na przebywanie tutaj jest gestem dobrej woli. Hallbjřrn spojrzał na zegar wiszący nad wejściem do gabinetu komendanta, a potem odwrócił się w kierunku wyjścia. Zrobił to akurat w momencie, gdy otwierały się drzwi. Do środka wszedł człowiek, którego Olsen dobrze znał.

I którego obecności się nie spodziewał. Kjeld Moslund. Wiarus z Kopenhagi, przewodzący wydziałowi zabójstw. Przełożony Katrine, który niegdyś przesłuchiwał Hallbjřrna w areszcie śledczym. Gdyby nie okoliczności, on i Moslund może znaleźliby wspólny język. Ostatecznie jednak ich kontakty ograniczyły się do skakania sobie do gardeł. Przynajmniej do czasu. Już po tym, jak między Olsenem a Katrine wykiełkowało coś więcej niż tylko przelotna znajomość, a na horyzoncie pojawiła się wizja wspólnego życia, Kjeld zmienił nastawienie do niego. Właściwie momentami przywodził Hallbjřrnowi na myśl dobrotliwego wujka Katrine, a nie jej szefa. Nic dziwnego, znali się od lat, pracowali ze sobą bez przerwy i darzyli się zaufaniem. Moslund musiał w końcu pogodzić się także z tym, jak Katrine zdecydowała się przeżyć czas, który jej został. I z kim. Hallbjřrn ruszył w jego kierunku, a Duńczyk szybko go dostrzegł. Uścisnęli sobie ręce tuż za wejściem. – Co ty tu robisz? – zapytał Kjeld. – Pomagam, jak zwykle – odparł Olsen, starając się, by jego ton zabrzmiał lekko. Wszyscy potrzebowali teraz trochę odprężenia. – Ale pytanie powinno brzmieć: co pan tu robi? – Musiałem przylecieć. – Akurat wtedy, kiedy wszyscy Duńczycy opuszczają archipelag? – Nie wszyscy, jak widać. Hallbjřrn uniósł brwi. Nikt nie przedstawił mu planów odpowiedzi na ultimatum zamachowców, był to strzał w ciemno. Najwidoczniej celny. – A więc rzeczywiście opuszczacie wyspy? – spytał. – Na to wygląda – odparł Moslund, rozglądając się. Szukał zapewne Nolsřego, chciał otrzymać od niego pełny raport. Tym bardziej Hallbjřrn docenił, że stary kopenhaski wyga postanowił poświęcić chwilę, aby rozjaśnić mu nieco sytuację. – To roztropne? – zapytał Hallbjřrn. – Poddawać się ich żądaniom.

– Wolisz, żeby zabili kolejną dziewczynę? Olsen nie odpowiedział. – Wybacz – dodał Kjeld. – Wiem, że ją znałeś. – Była przyjaciółką mojej córki. Przez chwilę obaj milczeli. – Katrine... – zaczął Moslund. Sprawiał wrażenie, jakby sam nie wiedział, co chce powiedzieć. Hallbjřrn patrzył na niego w milczeniu, sądząc, że mimo wszystko zaraz dokończy. Kjeld potarł jednak tylko czoło i pokręcił głową. Właściwie nie musiał nic mówić. Obaj widzieli nagranie. I zapewne Moslund także miał wrażenie, jakby rany zadane Katrine przez oprawców były znacznie boleśniejsze dla niego niż dla niej. – Frida przyleciała z panem? – odezwał się Olsen. – Tak, jest już w... w tej wiosce, gdzie znaleźliście zwłoki. – Kvívík. Moslund pokiwał głową. Oczy miał tak przekrwione, że Hallbjřrn spodziewał się prędzej czy później poczuć wyraźną woń alkoholu w jego oddechu. Nie odnotował jej jednak. Widocznie Kjeld był po prostu zmęczony. – Muszę porozmawiać z Nolsřem – odezwał się Moslund. – W cztery oczy? – Nic innego nie wchodzi w grę. Niestety. – Rozumiem – odparł Hallbjřrn i się odsunął. – Ale niech mi pan chociaż powie, czy są jakieś plany. – Plany? – Odbicia zakładników. Kjeld rozejrzał się, jakby któryś z zajętych policjantów rzeczywiście przysłuchiwał się ich rozmowie.

– Plany są od samego początku, Hal – powiedział. Było coś niekomfortowego w tym, że zwrócił się do niego tak, jak zwykła robić to Katrine. Ale może nie stanowiło to niczego dziwnego. W rozmowach z szefem zapewne tak go określała. – Coś z nich wyniknie? Lub wynikło? – Nie wiem. – Wie pan doskonale. – Nie. Sprawę przejęły Jćgerkorpset. Elitarna duńska jednostka, siły specjalne. Hallbjřrn orientował się doskonale, jaką mają reputację, i wiedział, że to właśnie oni są szkoleni do radzenia sobie w takich sytuacjach. Przypuszczał jednak, że niewiele scenariuszy bojowych zakładało wysyłanie Jćgerkorpset do walki z zamachowcami posiadającymi substancje radioaktywne. – Są już na miejscu? – zapytał Olsen. – Oczywiście. Ruszyli z bazy w Aalborg zaraz po tym, jak pojawiły się pierwsze doniesienia. – I? – I więcej nie mogę ci powiedzieć, bo sam nic nie wiem. – Musi pan mieć jakieś nieoficjalne informacje – spróbował Hallbjřrn. – Planują podejście do promu pod wodą? – Nie wiem. – Jeśli tak, będą potrzebowali kogoś, kto... – Nie, ten scenariusz został odrzucony. Prądy są zbyt silne, a oni nie mogliby podpłynąć niezauważeni wystarczająco blisko. – A więc jednak coś pan wie. – Wiem, co nie zostanie zrobione – zastrzegł Kjeld. – To niespecjalnie przydatna wiedza. A teraz wybacz, Hal, ale... – Naprawdę ewakuujecie wyspy? – przerwał Olsen. Uznał, że jeśli ma się czegokolwiek dowiedzieć, musi wydusić to z niego właśnie teraz.

Kiedy Moslund zamknie się w pokoju konferencyjnym z Sigvaldem i resztą, szansa przepadnie. – Nie mamy w tej chwili innego wyjścia – odparł Kjeld. – Zresztą to nie kapitulacja, a jedynie zasłona dymna. – W jakim sensie? – Wypuścimy trochę jednostek, pozwolimy, żeby je zobaczyli. Uśpimy ich czujność. – Nie sądzę – zaoponował Hallbjřrn, w mig łapiąc, co w istocie planują służby specjalne. – Ci ludzie będą czujni do samego końca. Zresztą z pewnością spodziewają się, że któraś z mijających ich łodzi będzie miała na pokładzie antyterrorystów. – Nie planujemy... – Gówno prawda. To wasza jedyna szansa. – Nie. – Więc pozostaje wam tylko zatopić Morgenrřde. Innej możliwości nie widzę. Moslund minął go, ale zatrzymał się po kilku krokach. Obrócił się i posłał mu przybite spojrzenie. – Ja także nie – przyznał. – Ale mam nadzieję, że w Jćgerkorpset na coś wpadli. Ci ludzie pierwsze szlify zdobywali w Bośni, potem byli właściwie wszędzie, gdzie działo się coś wykraczającego poza regularne starcia armii. W Iraku i Afganistanie uczestniczyli w akcjach przeciwko dżihadystom i talibom. Byli najlepszymi z najlepszych, w swoich szeregach skupiali około dwustu żołnierzy, choć nikt nie wiedział dokładnie, jaka była ich liczebność. Ani kim byli. Zgodnie ze swoim mottem byli najefektywniejsi, kiedy działali w ukryciu. Czy jednak dadzą sobie radę w tej sytuacji? Wystarczył niewielki, domowej roboty ładunek wybuchowy, by rozpylić radioaktywną chmurę nad archipelagiem. A jeszcze mniej zachodu będzie kosztowało zamachowców zabicie wszystkich na pokładzie. Wszystko zapewne było już przygotowane. Czekali tylko na odpowiedni moment. – Jest nagranie! – rozległ się głos jednego z młodszych funkcjonariuszy. Moslund zatrzymał się w pół kroku, wszyscy policjanci natychmiast zwrócili wzrok w kierunku chłopaka. Ten siedział przy swoim stanowisku z uniesioną dłonią, wlepiając wzrok w monitor. – Z wypożyczalni w Qeqertarsuaq – dodał. – Widać, jak Eliesar Poulsen i trzej inni mężczyźni biorą skutery.

Olsen i Kjeld szybko podeszli do stanowiska funkcjonariusza. Kilku policjantów pospiesznie kończyło rozmowy, reszta skupiła się wyłącznie na nowym odkryciu. Na moment wszystko inne przestało mieć znaczenie. – Zidentyfikowano ich? – zapytał Hallbjřrn. – Nie, ale Duńczycy już nad tym pracują. Jakby na potwierdzenie tego odezwała się komórka Moslunda. Kjeld zerknął na wyświetlacz i odebrał, nie odrywając wzroku od ekranu komputera. Nagranie z monitoringu nie było najlepszej jakości, ale dało się bez trudu rozpoznać Eliesara. Hallbjřrn przyjrzał się pozostałym, nie mogąc przestać myśleć o tym, że któryś z nich uderzył Katrine. Starał się wyryć sobie ich wizerunki w pamięci, choć zdawał sobie sprawę, że zapewne nigdy nie będzie mu dane stanąć z nimi twarzą w twarz. Żałował tego. Gdyby tylko nadarzyła się okazja, okładałby każdego z tych sukinsynów aż do utraty tchu. Był gotów wrócić do Vestre Fćngsel i spędzić tam kolejny rok, jeśli taką cenę musiałby zapłacić. Wpatrywał się w ich twarze, czując, jak wzbiera w nim gniew. Co działo się z Katrine teraz, kiedy kamera została wyłączona? Jego umysł przez ostatnie pół godziny tworzył najróżniejsze scenariusze. Żaden z nich nie należał do optymistycznych. Miał nadzieję, że siły specjalne uderzą, ale czy Duńczycy rzeczywiście zaryzykują? Stawka była ogromna, może największa we współczesnej historii kraju. Incydent z materiałami radioaktywnymi spowodowałby... Cóż, trudno nawet spekulować, jak wielkie mogłyby okazać się następstwa. To mogła być kula śnieżna, która wyzwoli lawinę, pomyślał Olsen. Jeśli informacje związane z tym, jak łatwo z ruin Camp Century można było wydobyć materiał, trafią do wiadomości publicznej, będzie to jak wezwanie, by chwycić za broń. Odpowiedzą na nie nie tylko ISIS i Al-Kaida, ale także każda inna organizacja terrorystyczna na świecie. Od nigeryjskiego Boko Haram przez Front Al-Nusra aż po Hezbollah. – Ktoś ich rozpoznaje? – spytał Nolsře. Kilku policjantów pochyliło się do monitora, nikt się jednak nie odezwał. – Obraz nie jest zbyt dobry, ale... – zaczął jeden z funkcjonariuszy, drapiąc się po głowie. –

Czy ten po prawej to nie Ragnar Sřrensen? Olsen drgnął. Nazwisko trenera dziewczęcej drużyny piłki ręcznej z Vestmanny sprawiło, że poczuł niepokój. – Hallbjřrn? – rzucił Sigvald. – Ty go znasz najlepiej. Olsen przypatrzył się mężczyźnie. Przez chwilę milczał. – Nie, to nie on – ocenił w końcu. – Jesteś pewien? – Tak – zapewnił. – Wierz mi, miałem z nim wystarczająco dużo do czynienia, żeby się w tej kwestii nie pomylić. – I nie rozpoznajesz pozostałych? – Nie. Nolsře wyprostował się i rozłożył bezradnie ręce. – Nikt ich, kurwa, nie kojarzy? Czy to w ogóle możliwe? Wszyscy z wyjątkiem Moslunda milczeli. Duńczyk odszedł na bok, aby spokojnie porozmawiać przez telefon. Policjanci patrzyli po sobie, jakby szukali tego jednego, który uratuje sytuację. – Przecież to trzech facetów koło trzydziestki – ciągnął Nolsře. – Nie żadne stetryczałe dziady, które żyją gdzieś na odludziu. Cisza zgęstniała tak, że niemal można ją było kroić – wyjątkowo ostrym nożem. – Zakładamy, że to Farerowie, prawda? – dodał Sigvald. – Chyba że nagle inne nacje postanowiły walczyć o naszą pieprzoną niepodległość? Kilku funkcjonariuszy pokiwało głowami. – Więc jakim cudem nikt ich nie zna? Dobre pytanie, pomyślał Olsen. Niestety istniało tak wiele odpowiedzi, że nie wiedział, od którego zacząć. Jego umysł wskoczył jednak na wyższe obroty. Czuł, że wreszcie zbliżają się do czegoś, co może pomóc w śledztwie. – Najbardziej oczywista odpowiedź jest taka, że to nie zamachowcy – powiedział. –

A jedynie trzech najętych ludzi. – Ryzykowaliby aż tak? – spytał ktoś. – Może. – Mniej oczywista jest taka, że wyjechali z Farojów za młodu – podsunął Nolsře, nadal się im przypatrując. – I zmienili się na tyle, że żaden z nas nie potrafi ich rozpoznać. Wszyscy trzej mężczyźni mieli gęste brody, więc jeśli rzeczywiście opuściliby archipelag lata temu, ta teoria wydawała się logiczna. – I po latach nadal chcieliby walczyć o oderwanie od Danii? – wtrącił Kjeld, podchodząc do farerskich policjantów. – Mało prawdopodobne. – W takim razie... – zaczął Nolsře i wymownie urwał. Nikt nie podjął tematu. – To nie ma sensu – odezwał się w końcu Hallbjřrn. – Musieli wysłać z Poulsenem najemników. – Albo członków organizacji, których zrekrutowali w Danii – podsunął jakiś funkcjonariusz. – Nikogo nie zwerbowali – burknął Sigvald. – To nie dżihadyści ruszający na świętą wojnę. Nie byliby w stanie wyprać komukolwiek mózgu gadaniną o niepodległości. – Może nie chodziło o idee, ale o coś innego – zauważył policjant. – Czyli? – Jest wiele przyczyn, dla których młodzi dołączają do takich grup. Wystarczy poczytać raporty, które przygotowała londyńska policja. Nolsře wbił w podwładnego wyczekujący wzrok. – Jakiś czas temu zbadał to zespół specjalistów. Ustalili, że Europejczycy angażują się w walkę ISIS, bo nie mają perspektyw. Ich życie sprowadza się do wegetowania. Szukają więc rozgłosu i... kobiet. – Kobiet? – Tak wynika z tych badań. – Niespecjalnie mnie przekonują, skoro ci ludzie wysadzają się w powietrze.

– To skrajne przypadki. Niech pan spojrzy, ilu ich jest, a ilu zostaje wybranych do samobójczych misji. I trzeba odliczyć samotne wilki. Tych, którzy działają na własną rękę, tych, którzy rzeczywiście deklarują, że znaleźli duchowe wyzwolenie w islamie. Kjeld Moslund odchrząknął znacząco. – Wystarczy tych dysput – oznajmił. – Pora brać się do roboty. Powiódł wzrokiem po zebranych. Wszyscy jak jeden mąż się wyprostowali, niemal stając na baczność. Hallbjřrn po raz pierwszy widział, by jakikolwiek Duńczyk miał taki posłuch wśród Farerów. Nie dziwił się. Abstrahując od tego, że sytuacja rzeczywiście była kryzysowa, Moslund to legenda. Ktokolwiek orientował się choć trochę w sprawach prowadzonych przez kopenhaską policję, doskonale o tym wiedział. – Technicy na Halmtorvet oczyszczają to nagranie. Wybiorą odpowiedni kadr i prześlą go do wszystkich instytucji publicznych na wyspach. Te twarze mają dotrzeć do każdego Farera. Jeśli to zamachowcy, prędzej czy później ktoś ich rozpozna. Hallbjřrn rozejrzał się po pomieszczeniu. Dopiero teraz zorientował się, że nigdzie nie ma komendanta policji z Tórshavn. Najwyraźniej siedział teraz z politykami w jakiejś sali konferencyjnej, naradzając się, jak zminimalizować spodziewane szkody. Musiał wiedzieć, że przysłano tutaj Kjelda. Co więcej, musiał się z tym pogodzić, co stanowiło wyjątkowe odstępstwo od normy. O ile szeregowi policjanci mogli w ostateczności zgodzić się na przyjmowanie rozkazów od legendy duńskiej policji, o tyle jej odpowiednik na archipelagu powinien do końca walczyć o swoje kompetencje. Olsen zmarszczył brwi. – Gdzie komendant? – zapytał. Moslund skrzywił się, jakby poczuł coś nieświeżego. – Jest w tej chwili zajęty. – Czym? – Nie zadawaj tylu pytań, Olsen. Niech ci starczy to, że w ogóle tutaj jesteś. – Chciałem tylko... – zaczął Hallbjřrn, ale naraz zrozumiał, dlaczego uzyskał jedynie wymijającą

odpowiedź. Uświadomił sobie także, że nie powinien w ogóle zaczynać tego tematu. Ostatnim, czego teraz potrzebowali, były rozważania o tym, kto w świetle prawa powinien koordynować akcję. Ale mleko już się rozlało. – Odsuwacie nas, tak? – spytał jeden z funkcjonariuszy. – Odsuwacie nas zupełnie? – Nie. – Ależ tak. Uznaliście, że ta sprawa zalicza się do wyłącznych kompetencji Danii z Aktu Przejęcia. – Nie musieliśmy niczego uznawać. Ta ustawa mówi jasno, że polityka bezpieczeństwa i obronności zalicza się do naszych prerogatyw. A trudno było zakwalifikować obecne wydarzenia jako... – Nie roztrząsajmy tego – włączył się Nolsře. – Nie czas teraz na przepychanki. – Ale, szefie, jeśli oni... – Przed chwilą byłeś gotów słuchać tego człowieka, jakby był twoim bezpośrednim przełożonym. Policjant nieco się zmieszał. – Jego tak – przyznał. – Ale formalne przejęcie wszystkich naszych kompetencji przez Duńczyków jest nie do przyjęcia. To się dzieje na naszym terytorium. To nasi ludzie. I nasz problem. – Powiedziałem: starczy. Podniosło się kilka innych głosów sprzeciwu, Kjeld rozejrzał się nerwowo. Musiał pomyśleć o tym samym, co Hallbjřrn – jeśli w tak zdyscyplinowanej grupie, jaką z założenia stanowią policjanci, w okamgnieniu dochodzi do takich tarć, społeczeństwo w istocie siedzi teraz na beczce prochu. – Tym ludziom o to chodzi – odezwał się Olsen. Tylko kilku funkcjonariuszy zwróciło uwagę na jego słowa. – Do tego dążą zamachowcy – dodał nieco głośniej, a potem zatoczył ręką krąg. – Doskonale zdają sobie sprawę, jak łatwo nas skłócić. A wy właśnie to udowadniacie. Tańczycie dokładnie tak, jak wam zagrali. Nie dotarło to do tych, którzy protestowali najbardziej żywiołowo. Dopiero słowa Nolsřego o

odpowiedzialności dyscyplinarnej sprawiły, że wszyscy jednocześnie zamilkli i zaczęli wyczekująco wpatrywać się w Moslunda. On także na nich patrzył. W końcu odchrząknął kilkakrotnie, jakby coś ugrzęzło mu w gardle. – Posłuchajcie... – zaczął. – Nikomu się to nie podoba. Gdyby tę sprawę można było załatwić inaczej, zrobilibyśmy to. Ale w tej chwili... – Co? – rzucił jeden z policjantów, co szybko spotkało się z ostrzegawczym spojrzeniem Sigvalda. – W tej chwili nie mamy innego wyjścia, jak wprowadzić na terenie Wysp Owczych stan wyjątkowy. – Co takiego? – Decyzja już zapadła. Formalnie zostanie podjęta o dwudziestej pierwszej. Oznacza to, że duńskie służby uzyskują większe uprawnienia w kwestii egzekwowania bezpieczeństwa, a archipelag zostaje zamknięty. Do was zaś należy... – Niewiarygodne – przerwał znów niesforny policjant. Nolsře podszedł do niego, złapał go za rękaw munduru i odciągnął na bok. Udzieliwszy mu krótkiej reprymendy, wrócił do pozostałych. Kjeld z wdzięcznością skinął mu głową. Całą resztę jego przemowy Hallbjřrn mógł sobie dopowiedzieć. Wspomni o tym, że to kwestia bezpieczeństwa państwowego, że muszą zająć się tym odpowiednie służby, że zagrożenie wykracza daleko poza same Wyspy Owcze i tak dalej. Olsen słuchał tylko przez moment. Potem postanowił mu przerwać. – Nie mamy pewności, że mają te ładunki – zauważył. Wszyscy skupili na nim wzrok. – Na nagraniu widać jedynie skutery – dodał. – Nie ma żadnych pojemników, skafandrów czy innego sprzętu, który byłby konieczny do wydobycia materiałów radioaktywnych. Nie wspominając już o wiertłach do wydrążenia tunelu w lodzie.

Policjanci zaczęli cicho wymieniać się uwagami i na twarzach większości z nich Hallbjřrn widział aprobatę. Do tej pory wszyscy zakładali najczarniejszy scenariusz, ale mogło przecież się okazać, że zamachowcy nie zdołali przebić się do odpowiedniego miejsca. W końcu Kjeld uniósł otwarte dłonie. Wszyscy umilkli. – Obawiam się, że to nadmierny optymizm, Hal – odezwał się. – Przy braku innych dowodów musimy jednak... – Mamy dowody. – Jakie? Olsen uświadomił sobie, że podczas rozmowy telefonicznej Moslund najwyraźniej otrzymał kolejne wieści. Być może nie miał zamiaru się nimi dzielić, ale teraz sytuacja się zmieniła. Moslund westchnął głęboko, jakby na potwierdzenie tej myśli Hallbjřrna. – Jest także nagranie sprzed wypożyczalni. Widać na nim, jak cztery skutery śnieżne odjeżdżają, ciągnąc niewielkie przyczepy. Przypuszczamy, że to w nich znajdował się sprzęt. – Ale z pewnością nie wiertło. – Nie – zgodził się Kjeld. – Wiertło zdobyli w inny sposób. – To znaczy? – Kilkanaście godzin wcześniej doszło do kradzieży. Kanadyjsko-szwajcarska grupa naukowców straciła sprzęt wypożyczony przez władze Grenlandii. – I nikogo nie zaalarmowano? – Nie, bo wiertło i pojazd odnaleziono później na obrzeżach Qeqertarsuaq. Nic nie wskazywało na to, by kiedykolwiek znajdowały się w pobliżu Camp Century. – Mimo wszystko przetransportowanie materiału radioaktywnego to nie przelewki. Wymagałoby to specjalistycznego wyposażenia. – W wypadku chłodziwa tak. Ale w bazie pozostało także samo paliwo. Przypuszczamy, że chcą je wykorzystać zamachowcy. W pomieszczeniu zaległa cisza. Resztki optymizmu stopiły się jak świeżo spadły śnieg w słoneczne zimowe przedpołudnie. Hallbjřrn zrozumiał, że z punktu widzenia Duńczyków sprawa była przesądzona.

Potwierdzili niebezpieczeństwo. Nie mieli zamiaru ryzykować. Na tym etapie nie rozważano już, czy można uratować zakładników. Zastanawiano się co najwyżej nad tym, ilu mieszkańców Wysp Owczych ujdzie z życiem. – Mam dla was rozpiskę zadań – dodał Moslund. – Musicie zadbać o to, by jak najwięcej ludzi opuściło Streymoy i Nólsoy. – To dwie najludniejsze wyspy... – zaoponował ktoś. – I dwie najbardziej narażone – uciął Moslund. – Zarządzamy ewakuację? – spytał Nolsře. – Nie nazwałbym tego w ten sposób. Po prostu odsuwamy ludzi na bezpieczną odległość – odparł Kjeld, jakby nieco zawstydzony. Doskonale zdawał sobie sprawę, jak to brzmi. – Zależy nam na tym, żeby wszyscy spokojnie przenieśli się na Borđoy oraz Viđoy. Sensowne rozwiązanie. Obydwie znajdowały się stosunkowo daleko od hipotetycznego miejsca wybuchu, w dodatku można było dostać się na nie tunelami biegnącymi pod cieśninami. – Niektórych trzeba będzie namawiać, jak przypuszczam. Kilku funkcjonariuszy skinęło głowami. Wszyscy zdawali się pogrążeni w myślach. Hallbjřrn zastanawiał się nad tym, jak pomóc Katrine bez wsparcia ze strony służb czy policji. Nie miał bowiem wątpliwości, że duńskie władze porzuciły wszelką nadzieję. Farerowie byli zdani na siebie. Nagle ruszył ku wyjściu. – Hal? – rzucił Moslund. Hallbjřrn uznał, że nie jest winny nikomu jakichkolwiek wyjaśnień. I że przyszedł czas, by wziąć sprawy w swoje ręce. 17 Sobota, 14 stycznia, godz. 20.57 Katrine stała przy przestrzelonej szybie sterówki, obserwując jednostki, które opuszczały cieśninę

Nólsoyarfjřrđur. Trudno było oszacować, ile ich jest. Odnosiła wrażenie, że z portu w Tórshavn wypłynęły wszystkie łodzie, które tam cumowały. Może to tylko przedstawienie, ale nawet jeśli, to nie była przekonana, czy to dobre rozwiązanie. Wysłano jasny sygnał, że władze się ugięły. Czym dysponowali ci ludzie? Co mogło być tak groźne, że zdołali wymusić swoje warunki? Strach. To jedno słowo rozbrzmiało echem w jej umyśle. Kian, Řsterř i Morten byli handlarzami strachu. I mieli towaru w nadmiarze. – Piękny widok – odezwał się Tor-Ingar, stając obok niej. Założyła, że chodzi o wypływających Duńczyków, ale po chwili przekonała się, że nie to ma na myśli. Wpatrywał się w plamę krwi na podłodze. Przed momentem pozwolili wynieść ciało Herdis Hattarstein, ale nikt nie posprzątał krwi, która zdawała się wżerać w pokład statku. Część zaschła na szybie, otaczając pęknięcie. Ellegaard wzdrygnęła się, myśląc o tym, że stoi w odległości kilku centymetrów od zdolnego do wszystkiego psychopaty. – Coś nie tak? – spytał Řsterř. Nie zasługiwał na odpowiedź. W milczeniu odprowadzała wzrokiem jeden z kutrów. Najwyraźniej Farerowie użyczyli go Duńczykom, bo wyglądał na typowo lokalną jednostkę. Nic dziwnego – aby ewakuować z archipelagu wszystkich Duńczyków, potrzeba było znacznie więcej statków, niż obecnie znajdowało się w portach. Czy to jednak możliwe, że wszyscy rzeczywiście opuszczali Faroje? Starała się wypatrzyć, ilu ludzi znajduje się na każdej mijającej ich jednostce, ale trudno było znaleźć odpowiedź na nurtujące ją pytanie. Miała nadzieję, że na którymś z pokładów dostrzeże dowód na to, że to tylko teatr. Że ci ludzie to w istocie oficerowie służb specjalnych, którzy realizują starannie zaplanowaną misję. Z pewnością była to ich jedyna okazja. Jeśli mieli dostać się na pokład Morgenrřde, to jedynie korzystając z masowej ucieczki z wysp. Tyle że zamachowcy uważnie obserwowali, co się dzieje. Kian Larsen włączył nawet VHF,

aby poinstruować władze portu w Tórshavn, którędy jednostki mają płynąć. Oznajmił, że za każde odstępstwo zabije jednego pasażera. Statki płynęły jak po sznurku. – Uwiera cię myśl, że za moment będziesz jedyną Dunką w okolicy? Znów nie odpowiedziała, więc złapał ją za ramię i obrócił do siebie. Chwyt był mocny, sprawił jej ból, ale Katrine nie dała tego po sobie poznać. Tor-Ingar spojrzał jej głęboko w oczy i oblizał usta. – Odpowiadaj, jak cię o coś pytam, suko. Zacisnęła wargi. Řsterř zamachnął się i uderzył ją w twarz otwartą dłonią. Potem powtórzył cios z drugiej strony. Ellegaard napięła kark i starała się nie odrywać wzroku od oczu Tora-Ingara. Ten uderzył jeszcze raz, a potem spojrzał na dłoń. Wciągnął powietrze głęboko do płuc. – Cudowne uczucie – powiedział. – Czuć cię w ten sposób. Wolała się nie zastanawiać, co konkretnie miał na myśli. Wreszcie ją puścił. Przez chwilę trwał w bezruchu, wstrzymując oddech. Potem ujął jej twarz z czułością. Przesunął dłońmi po szyi, ramionach i talii. Zaczął szybciej oddychać. W końcu dotknął jej piersi i ścisnął ją, rozchylając usta. Katrine trwała w bezruchu. Wiedziała, że w tej sytuacji to najlepsze, co może zrobić. I jedyne. – Nie przeszkadza mi, że jesteś niepełna – powiedział. – Potraktuję cię tak, jakby wszystko było normalnie. Mrużył oczy, zdawał się zatapiać w niemal narkotycznym uniesieniu. Ellegaard miała nadzieję, że któryś z towarzyszy go upomni, przywoła do porządku i każe pilnować przepływających statków, ale żaden się nie odezwał. Katrine w końcu oderwała wzrok od jego oczu i popatrzyła na Kiana i Mortena. Nie byli zainteresowani tym, co się działo. Być może byli przyzwyczajeni do tego, że trzeci z nich nie ma żadnych hamulców. – Czeka nas wyjątkowa zabawa. A potem cię zabiję. Katrine nie mogła tego dłużej znieść. Odsunęła się, a potem splunęła mu prosto w twarz. Nawet nie mrugnął. Patrzył na nią, jakby nic się nie stało. Powoli otarł twarz rękawem i uśmiechnął się lekko. – Właśnie tak... – powiedział i obrócił ją do siebie tyłem.

Popchnął ją z całej siły; uderzyła o przeszklenie sterówki w miejscu, gdzie rozbryznęła się krew i kawałki mózgu Herdis Hattarstein. Katrine zamknęła oczy, czując, że robi jej się słabo. Tor-Ingar przycisnął ją mocniej, jakby starał się przebić nadwątloną szybę. – Co robisz? – rzucił w końcu Larsen. – Biorę ją. – Tutaj? – Nie przeszkadzacie mi. – Skup się na robocie – mruknął bez przekonania Kian. – Za chwilę. Daj mi tylko moment, żeby... Řsterř urwał, a potem zaczął przesuwać dłonią po jej podbrzuszu. Włożył dłoń między jej uda i sapał jej głośno do ucha, nadal coraz mocniej przyciskając ją do szyby. Katrine miała wrażenie, że szkło zatrzeszczało cicho, a pajęczyna pęknięć się poszerzyła. – Będziesz miał na to czas później – dodał Kian. Powiedział to jednak tak obojętnym tonem, że Ellegaard nie miała żadnej nadziei, że jego słowa coś zmienią. Řsterř poruszał dłonią między jej udami, jednocześnie przywierając do niej od tyłu. Poczuła na pośladkach jego nabrzmiały członek i się wzdrygnęła. Wiedziała, że jest tylko o krok od tego, by zacząć się wyrywać. A to było jednoznaczne z podpisaniem na siebie wyroku. Czuła się coraz bardziej oszołomiona, traciła zdolność racjonalnego myślenia, ale o tym jednym była święcie przekonana. – Spokojnie... – szepnął Řsterř. Nie potrafiła przełknąć śliny. Tor-Ingar przesunął dłonie na jej plecy i przylgnął do niej jeszcze mocniej. Włożył język do jej ucha i Katrine zrobiło się niedobrze. Nie mogła dłużej utrzymać nerwów na wodzy. Złapała za pulpit i odepchnęła się od mężczyzny. Řsterř jęknął, kiedy upadali razem na podłogę. Nie było w tym jednak bólu, a wyraźne podniecenie. – Świetnie... Katrine zerwała się na równe nogi i odsunęła od niego. On wstał równie szybko. Spojrzeli na siebie. – To mi się podoba.

– Do kurwy nędzy... – mruknął Kian. – Naprawdę musisz to teraz robić? – Chcę ją mieć. – Poczekaj, aż przepłyną. Weźmiemy ją na dół, tam spokojnie ją... – Nie. Chcę to zrobić teraz. Larsen westchnął, jakby rozmawiali o niewinnym kaprysie, a nie o gwałcie, którego jeden z nich miał zamiar się dopuścić. – W takim razie załatw to jak trzeba. – Właśnie to robię. – Nie. Szarpiesz się z nią, zamiast podejść do tego z głową. Kian w końcu odwrócił wzrok od mijających ich Duńczyków i popatrzył na Katrine. Liczyła na to, że zobaczy w oczach tego człowieka choćby cień współczucia, ale był w nich tylko nieprzyjemny chłód. – Wybacz – powiedział. – Mój kolega ma pewne cechy charakteru, których nie potrafimy wyrugować. Próbowaliśmy, ale bezskutecznie. I nauczyliśmy się przy tym, że najlepiej pozwolić mu zrobić to, na co ma ochotę. Ellegaard napięła mięśnie. Nie miała zamiaru poddać się bez walki. – Obawiam się, że opór na nic się nie zda – dodał. – Tym bardziej że będzie się wiązał z konsekwencjami dla innych. Wskazał pistoletem na załogę. Řsterř ochoczo pokiwał głową i zbliżył się o krok. – Albo pozwolisz mojemu koledze zrobić to, czego chce, albo będziesz mieć na sumieniu któreś z nich – oznajmił Larsen. – To proste – uzupełnił Tor-Ingar. – Przykro mi, że to musi odbyć się tak publicznie, ale... Řsterř złapał ją za rękę, odwrócił, a potem znów przycisnął do przeszklenia. Znalazła się w tej samej sytuacji, co przed momentem. Nie, być może w gorszej. – Możesz myśleć, że i tak zginiecie, ale to nieprawda – ciągnął Kian. – Wszyscy macie szansę, by przeżyć. Wystarczy, że Duńczycy zrobią to, czego od nich oczekujemy.

Tor-Ingar obrócił głowę Katrine i przycisnął jej policzek do pękniętego szkła. Poczuła, jak jego kawałki wrzynają się w jej skórę. – Mam na myśli także ciebie, rzecz jasna. – Czego... czego chcecie? – Dziwne pytanie – odparł Larsen. – Zwłaszcza biorąc pod uwagę twoją sytuację. – Czego chcecie od Danii? – sprecyzowała. – Na co liczycie? Ledwo była w stanie wydusić z siebie pojedyncze słowa, ale wiedziała, że jeśli cokolwiek może ją uratować, to jedynie rozmowa. Była to licha nadzieja, ale zawsze jakaś. A ona panicznie szukała czegokolwiek, czego mogłaby się chwycić. Řsterř sięgnął do rozporka jej dżinsów i rozpiął go, a potem wsunął ręce między jej spodnie a majtki. – Co chcecie osiągnąć? – zapytała, starając się odwrócić głowę i spojrzeć na Kiana. Tor-Ingar jednak zbyt mocno przyciskał ją do szyby. – Wiele – odparł Larsen. – To doniosłe rzeczy, rzekłbym nawet, że szlachetne. Ale zrealizujemy je w dalszej perspektywie. Teraz zaś mój kolega po prostu chce cię zerżnąć. Řsterř zaśmiał jej się prosto do ucha, Morten także był rozbawiony. Postanowił też w końcu włączyć się do rozmowy. – Panie i panowie, odwróćcie oczy – ogłosił. – Możecie słuchać, ale nie patrzeć. Katrine nie miała nikogo w zasięgu wzroku. Nie wiedziała, co robią członkowie załogi. Nikt nie protestował, to było jasne. Zamachowcy musieli poradzić sobie z ich oporem, złamać ich, zanim jeszcze zjawiła się na mostku. Řsterř w końcu pociągnął gwałtownie za jej spodnie. Opuścił je aż do kostek, a potem rozsunął jej nogi na tyle, na ile pozwalały dżinsy. Włożył rękę pod jej majtki i przesunął palcem między wargami sromowymi. Katrine zaczęła się wyrywać. Nie kontrolowała już swoich odruchów, nie myślała racjonalnie. Działała jak automat, jednocześnie odnosząc wrażenie, jakby była w transie. Rzucała głową w tył, starała się uderzyć oprawcę łokciami i wyswobodzić się z jego chwytu. W końcu jej się to udało. Trafiła łokciem w podbródek Tora-Ingara, a ten lekko zwolnił

uścisk. Wyrwała się i odwróciła do niego przodem. Znów na niego splunęła, a on zaśmiał się głośno. Sięgnął po pistolet zatknięty za pasek spodni. Nawet nie wymierzył. Po prostu wyprostował rękę w kierunku załogantów, a potem pociągnął za spust. Rozległ się huk i na moment cały świat jakby się odmienił. Mostek wypełniły krzyki, jeden z członków załogi poderwał się, ale natychmiast oberwał w głowę od Kiana i upadł na podłogę. Pozostali zamarli w bezruchu. Cisza zaległa jak nagle zapadająca ciemność nocy. – Widzisz, co narobiłaś? – odezwał się Řsterř. – Potrzebne to było? Katrine oddychała nierówno. Czuła chłód na udach, nie, na całym ciele. Zdawał się emanować od środka, przywodził na myśl moment podczas upalnego dnia w środku lata, kiedy chmura na moment przesłania słońce. Dygotała, nie mogąc opanować emocji. Spojrzała na ofiarę. Řsterř trafił jedną z kobiet. Kula przebiła jej klatkę piersiową, załogantka upadła bokiem na podłogę. Krwawiła obficie, ale jeszcze żyła. Dobitnie świadczył o tym przeraźliwy charkot dobywający się z jej gardła. Zanim którykolwiek z członków załogi zdążył poprosić, by mogli się nią zająć, Tor-Ingar dokończył dzieła. Kolejny pocisk trafił w głowę kobiety. Jej oczy zgasły, a usta otworzyły się w śmiertelnym, bezgłośnym krzyku. Katrine zakręciło się w głowie. Ledwo rejestrowała, co działo się potem. Řsterř ustawił ją tak jak poprzednio, a potem szybkim ruchem opuścił jej majtki i rozsunął swój rozporek. Mówił coś do niej, ale nie słyszała jego słów. Przez chwilę się nie poruszała, potem znów starała się wyrwać. – Nie! – krzyknęła, odpychając się od szyby. Szkło zatrzeszczało. – Zostaw mnie! – Spokojnie, spokojnie... – dyszał jej do ucha. – Rób, co mówię, a nikt więcej nie zginie. – Nie! – wrzasnęła z całej siły. Zaczęła modlić się o to, żeby szyba nie wytrzymała. Żeby właśnie w tej chwili pękła, a ostre kawałki

wbiły się w jej głowę, kiedy będzie spadać na pokład. Wszystko było lepsze niż to, co ją czekało. Nawet śmierć. – Nie rzucaj się... Wydała z siebie przeciągły krzyk. Doszło do niej, że jeden z załogantów stara się przekonać zamachowców, by zostawili ją w spokoju. Zaraz potem dołączył do niego drugi, ale Ellegaard nie słyszała ich słów. Ich głosy szybko ucichły. – Uspokój się... – wysapał Řsterř. Poczuła łzy na policzkach, drapanie w gardle i... jego w sobie. Kiedy w nią wchodził, ręką przycisnął jej głowę do szyby. Krzyknęła najgłośniej, jak potrafiła, ale zrozumiała, że jest już za późno. Otworzyła oczy i jej wzrok padł na kuter, który wcześniej obserwowała. Kuter, który powinien dawno ich minąć. Jednostka odbiła jednak od innych, nie trzymała się wyznaczonego kursu. Katrine ujrzała, że na pokładzie stoi Hallbjřrn. 18 Sobota, 14 stycznia, godz. 21.15 Zatrzymawszy kuter kilkanaście metrów przed dziobem Morgenrřde, Olsen ścisnął mocno ster i wbił wzrok przed siebie. Nie miał wątpliwości, że postępuje dobrze. Czas bierności się skończył. Na wyspach nie było żadnych poszlak, które mogłyby pomóc w jakikolwiek sposób. Wszystko zostało sprawdzone, a śledczy widzieli przed sobą jedynie mur. Łudzili się, że jest inaczej, ale był to tylko odruch obronny. W rzeczywistości przegrali. Hallbjřrn wyszedł na pokład. Dzwonek telefonu rozległ się po raz kolejny. Wcześniej Olsen go ignorował, teraz jednak nie musiał już dłużej tego robić. Wyjął telefon i zerknął na wyświetlacz, choć i bez tego wiedział doskonale, czyj numer na nim widnieje. – Już podjąłem decyzję – powiedział. – Hal, do jasnej cholery...

– Nie przekona mnie pan, żebym zawrócił. Kjeld Moslund nie odpowiadał przez moment. Przynajmniej kilka pytań musiało kołatać mu się w głowie, ale nie zadał żadnego. Hallbjřrn miał nadzieję, że to nie chwilowe wahanie, ale przemyślana decyzja. Nie było sensu wchodzić w słowne przepychanki. Żadna ze stron nie miała argumentów, by przekonać drugą. Mimo to Kjeld musiał spróbować. Podszedł do tego bodaj w najlepszy sposób, na jaki mógł się zdecydować. Spokojnie. – Co ty sobie wyobrażasz? – zapytał bez emocji. – Że dostanę się na pokład. – Tak... to jest oczywiste. Dla nas i dla zamachowców. Hallbjřrn wpatrywał się w sterówkę. Znajdował się zbyt daleko, by dostrzec szczegóły, ale dojrzał kilka postaci na oświetlonym mostku. Dwie z nich chyba stały w niewielkiej odległości od siebie, tuż przy szybie. – Hal? – Jestem. – Powiedz mi... Wydaje ci się, że coś dzięki temu osiągniesz? – Muszę spróbować. – Nie, nie musisz. Narażasz tym samym wszystkich na tragedię. – Narażam tylko siebie. – Na Boga... – Poza tym wychodzę z założenia, że mimo tego, co widzieliśmy na nagraniach, ci ludzie nie mają materiałów radioaktywnych. – Potwierdziliśmy to. – Nie, spekulujecie tylko. A ja zamierzam to sprawdzić. – W jaki sposób? – Przeszukam pokład samochodowy. – Słucham?

– Jeśli w jakikolwiek sposób przetransportowali ładunek, to właśnie w którymś z aut. Sprawdzę to. – Tam jest kilkaset samochodów, Hal. Nie poradzisz sobie z... – Pomogą mi inni pasażerowie. Kjeld przez chwilę milczał. – Postradałeś rozum, do cholery – syknął w końcu. – Wiesz, co ryzykujesz, człowieku? – Nic. – Nie chodzi o twoje życie, ale o ludzi na archipelagu! – Nie. – Nie? Tak po prostu? Założyłeś bezczelnie, że... – Jeśli nawet mają ładunek na pokładzie, nie zdetonują go tylko dlatego, że partner jednej z pasażerek podpłynie do nich na kutrze – przerwał mu stanowczo Olsen. – Są doskonale przygotowani do swojej misji, więc orientują się, kim jestem. Wiedzą, dlaczego wziąłem kuter z Tórshavn. Hallbjřrn nie spodziewał się, że Moslund przyjmie jego argumentację. Właściwie sam nie był pewien, czy w nią wierzy. Terroryści sami w sobie stanowili odpowiednik ładunku wybuchowego – niestabilnego, do którego detonacji nie potrzeba wiele. Nie sposób było przewidzieć, jak się zachowają. Ale przynajmniej istniała szansa. Jeśliby do Morgenrřde zbliżyła się inna jednostka, a zamiast jednego Farera płynąłby nią oddział Duńczyków, byłoby już po sprawie. – Jesteś niezrównoważony – odezwał się po chwili Kjeld. – Ci wszyscy biegli mieli rację, Hal, rozumiesz to? Hallbjřrn westchnął. Nasłuchał się opinii lekarzy podczas rozpraw i nie miał zamiaru teraz wałkować tego wszystkiego z Moslundem. Nie w takich okolicznościach. – Wydarzenia z Bośni nadal cię obciążają, słyszysz? Nie myślisz racjonalnie. – Może i nie. Ale na moim miejscu też by się pan tak zachował. – Zabijesz ją, Hal. Po prostu ją zabijesz. Olsen pokręcił głową, jakby rozmówca mógł to zobaczyć. – Bo masz rację, że porywacze są doskonale obeznani w sytuacji. Zdają sobie sprawę, kim

jesteś. I to właśnie Katrine wezmą na muszkę, kiedy tylko cię rozpoznają. Hallbjřrn lekko dodał gazu, stary dieslowski silnik zamruczał i kuter powoli ruszył naprzód. W sterówce Olsen dostrzegł kolejne dwie postacie. Wszystkie zdawały się go obserwować. Zerknął na radio. Cisza w eterze, żadnego ostrzeżenia. – Wydaje ci się, że to jakaś gra, Hal? – Poniekąd. I właśnie mówię pozostałym graczom: sprawdzam. – Nie masz prawa tego robić. Nie w imieniu nas wszystkich. – Ewakuacja już trwa, prawda? – odparł Hallbjřrn. – Nawet jeśli dojdzie do wybuchu, zdążycie... – Nie zdążymy. Nie wiemy, jak duży jest ładunek. – Ani czy w ogóle istnieje. – Przeciwnie. – Kjeld starał się mówić spokojnie. W jego głosie rozbrzmiała jednak wyraźnie nuta irytacji. – Znaleźliśmy pewne materiały, słyszysz? – Jakie materiały? – Wróć do Tórshavn, a wszystko ci... – Nie, Kjeld. – Miał dosyć zwracania się do niego w oficjalny sposób. – Przepraszam, ale nie mogę tego zrobić. – Wszystko ci wyjaśnię, rozumiesz? Po tym, jak wyszedłeś z komendy, dostaliśmy wieści z Kopenhagi. Hallbjřrn spojrzał na prędkościomierz, a potem na dziób Morgenrřde. Niewiele dzieliło go od statku, ale nadal nie mógł dostrzec, co się dzieje w sterówce. Postacie były oświetlone od tyłu, przywodziły na myśl widma. Zaklął w duchu. Czy w Danii rzeczywiście mogło dojść do przełomu? Jeszcze przed momentem był przekonany, że terroryści nie mają żadnego ładunku. Wydawało mu się wątpliwe, by udało im się przetransportować go na taką odległość, i zdecydował się postawić wszystko na jedną kartę. Być może Kjeld się nie mylił, a Hallbjřrn nie miał prawa tego robić. Może nawet rzeczywiście jego działania wynikały z traumy i nadwątlonej psychiki. Nigdy nie zaprzeczał, że przeżycia wojenne kładły się na niej wyraźnym cieniem. Zmniejszył ciąg silnika.

– O jakich wieściach mówisz? Moslund ze świstem wypuścił powietrze. – Zidentyfikowaliśmy jednego z tych ludzi. Kian Larsen, mieszkał w Roskilde. Wynajmował tam mieszkanie od kilku lat, na razie wiemy o nim tylko tyle. Wewnątrz znaleziono jednak wiele materiałów, które jednoznacznie świadczą o tym, co planował. – Jakich? – To plany Camp Century, Hal. – Nie było żadnych planów – zaoponował Hallbjřrn, kręcąc głową. – Wszystko, czego Eliesar dowiedział się od tego żołnierza, sprowadzało się do jego relacji. Nikt nie wyniósł z tej bazy żadnych... – Nie musiał – przerwał mu Moslund. – To nie jest żadna oficjalna dokumentacja. Raczej amatorskie schematy sporządzone przez samego Larsena. Olsen z trudem przełknął ślinę. Był tak blisko, niemal na wyciągnięcie ręki. Prawie mógł poczuć obecność Katrine. Ale jeśli Kjeld mówił prawdę, nie miał prawa zbliżać się choćby o metr do promu. Zatrzymał kuter. – Co jest na tych planach? – Wszystko. Miejsce, gdzie trafiały odpady z reaktora oznaczonego jako PMdwa-A, pomieszczenia generatorów, systemów chłodzących i kontrolnych, pompy wody, pochylnie prowadzące na powierzchnię, łączniki, awaryjne generatory, składy paliwa, zbiorniki, nawet kwatery mieszkalne... Hallbjřrn przez moment trwał w bezruchu, czekając, aż Kjeld dokończy. Moslund jednak widocznie uznał, że powiedział wystarczająco dużo. Olsen spuścił głowę. Potem wyszedł ze sterówki i stanął na dziobie. Popatrzył na nieodległą burtę Morgenrřde. Co za ironia, pomyślał, nazwa oznaczająca po duńsku świt mogła w istocie okazać się zmierzchem dla Farerów. Upłynęła chwila, kuter Hallbjřrna mijały kolejne jednostki. Moslund nadal się nie odzywał i Olsenowi przeszło przez myśl, że podpłynął za blisko i stracił zasięg. Zerknął

na wyświetlacz. Miał jeszcze jedną kreskę. – Kjeld? – Powiedziałem ci wszystko, co powinieneś wiedzieć. – To nic nie zmienia. – Doskonale wiesz, że zmienia. Oni mają te materiały, Hal. – Nadal nie jesteśmy tego pewni. – Jesteśmy – rzekł stanowczo Moslund. – Jeśli nie wystarczą ci plany i kradzież wiertła, pomyśl o tym, że zmasakrowali ciało Poulsena, abyśmy stracili czas na identyfikację. Zatarli ślady, ale nie usunęli ich zupełnie, żebyśmy w końcu doszli prawdy, a jednocześnie żeby było za późno na podjęcie działań. Zadali sobie dużo trudu, Hal. Na tyle dużo, że trudno ich podejrzewać o blef. – Ale... – I mógłbyś mi nie wierzyć, gdyby nie fakt, że to nie jest tylko odosobniona opinia jakiegoś starego wygi z kopenhaskiego wydziału zabójstw. – A czyja? – Wszystkich zaangażowanych w sprawę. A zapewniam cię, że to podmioty z całego świata. Olsen milczał. Uważał, że Kjeld mówi prawdę. Do tej pory musiało zebrać się wiele gremiów, które obradowały nad wszystkim, co się wydarzyło. Jeśli zapadła decyzja, by nie wysyłać oddziałów antyterrorystycznych, decydenci musieli mieć pewność, że ryzyko istnieje. I że jest zbyt duże. – Wracaj do Tórshavn, Hal. – Nie mogę. – Musisz – naciskał Moslund. – W przeciwnym wypadku zostaną podjęte działania. – Jakie działania? Rozejrzał się, jakby gdzieś spomiędzy chmur miał nagle pojawić się myśliwiec. Jeżeli niebezpieczeństwo było rzeczywiście tak duże, z pewnością samoloty czekały w pełnej gotowości. Piloci w bazach NATO bez wątpienia siedzieli w kokpitach. A może myśliwce były już w powietrzu. Te z bazy amerykańskiej w Thule na pewno. Ci z niemieckiej Ramstein także. A jeśli nie, to niebawem tak się stanie. – Nie mogę tego zdradzić – odparł Moslund.

Hallbjřrn wpatrywał się w horyzont. Opady śniegu znów się wzmogły i odnosił wrażenie, że pojedyncze płatki są znacznie większe, grubsze i cięższe niż zwykle. Czuł, jak osiadają mu na włosach, a potem się roztapiają. Woda ściekała mu z czoła, ale nie zwracał na to uwagi. Nie, nie było żadnych myśliwców. Nikt nie pozwoliłby sobie na podejmowanie takiego ryzyka. Jeśli cokolwiek wystartowało, to raczej jedna z tych latających fortec, która w razie czego może okazać się ostatnią deską ratunku. Dla niego jednak nie stanowiła zagrożenia. Kjeld miał na myśli co innego. – Zamierzacie do mnie strzelać? – zapytał Olsen. – Ustawiliście snajperów gdzieś na klifach? – Po prostu zawróć, człowieku – zaklinał go Moslund. – Nic dobrego z tego nie będzie. I doskonale o tym wiesz. Olsen przygryzł dolną wargę tak mocno, że poczuł smak krwi. Otarł usta i odwrócił się w kierunku sterówki. Pomyślał, że komórka zaraz zamoknie i odmówi współpracy. Wszedł pod dach, a potem stanął przy sterze. Zobaczył, że świeci się lampka VHF. Prawdopodobnie ktoś z Tórshavn próbował go wywołać. Chyba że... Przerwał rozmowę z Moslundem i szybko podniósł mikrofon. Przycisnął guzik z boku i odetchnął głęboko. – Jestem – powiedział. Dopiero teraz zorientował się, że głośnik jest wyciszony. Przekręcił gałkę i wbił wyczekujący wzrok w Morgenrřde. – Słyszycie mnie? – zapytał. Nikt mu nie odpowiedział. Na Boga, czy on kompletnie zwariował? Naprawdę sądził, że ktoś z pokładu promu próbował się z nim skontaktować? Że zamachowcy rozpoznali go z tej odległości i postanowili uciąć sobie z nim pogawędkę? A może tak było, tylko przegapił okazję. Wywołali go kilkakrotnie, a potem zrezygnowali.

Przez moment być może chcieli zabawić się jego kosztem, a może ostrzec go, by się nie zbliżał. Teraz jednak szansa na kontakt przepadła. Pokręcił głową. Coraz trudniej przychodziło mu zebranie myśli. I coraz bardziej był skłonny przyjąć tezę Kjelda, że coś z nim jest nie w porządku. Wprawdzie czuł się dobrze, ale trudno było zapomnieć o tym, że miewał problemy z pamięcią. Nie, to delikatnie powiedziane. Miał w niej dziury, wyrwy wielkości Wielkiego Kanionu. Pieprzona Bośnia i duńska armia, pomyślał gorzko. Potem uderzył w ster i zamarł. Nie było się nad czym zastanawiać, powinien czym prędzej zawrócić kuter i skierować się z powrotem do portu. Nie mógł narażać tylu pasażerów tylko dlatego, że ubzdurał sobie, iż może cokolwiek zmienić. Sam. Przeciwko tym ludziom. Niewiele brakowało, by zaśmiał się ponuro. Czuł, że komórka w jego kieszeni wibruje. Sięgnął po nią i westchnął ciężko, zanim odebrał. Podjął już decyzję. – Wracam – oznajmił. Kjeld wypuścił powietrze prosto w mikrofon. – Cieszy mnie to – powiedział. – I nie przejmuj się ewentualnymi konsekwencjami. Poręczyłem już za ciebie. I za twoje zdrowie psychiczne, choć być może nieco na wyrost. Hallbjřrn nie podjął tematu. Nie miał siły ani ochoty na rozluźnianie atmosfery. Chwycił za ster i obrócił go, a potem stopniowo zaczął dodawać gazu. Kuter zmienił kurs, a on zerknął jeszcze na pokład promu. Światła powinny się świecić na zdecydowanie większej liczbie pokładów. Częściowo wygaszony Morgenrřde sprawiał niemal upiorne wrażenie. Jak statek czekający, by stać się wrakiem na dnie morza. Skierowawszy kuter w stronę Tórshavn, Olsen powiódł wzrokiem po jednostkach zmierzających w przeciwnym kierunku. Nie przypuszczał, że będzie ich aż tyle. Cała cieśnina była nimi wypełniona. W takim mrowiu z pewnością mógłby ukryć się niewielki jacht z grupą uderzeniową na pokładzie. Wszystkie jednak płynęły za daleko od promu. Żaden z nich nie mógłby

odłączyć się niepostrzeżenie od reszty i podpłynąć do burty. – Co zamierzacie? – zapytał Hallbjřrn. Obejrzał się przez ramię, po raz ostatni patrząc na prom linii Horisont Fćrger. – Wiesz, że nie mogę ci tego zdradzić. W każdym razie nie przez radio. – Sądzisz, że prowadzą nasłuch? – Nieważne, co sądzę. – Wydaje mi się, że ich demonizujecie. – Doprawdy? Nawet po tym, co ci powiedziałem? – Szczególnie po tym – odparł Olsen i spojrzał przed siebie. W oddali, gdzieś za niemal nieprzeniknioną ścianą padającego z nieba śniegu, znajdował się port w Tórshavn. Port, z którego trwała paniczna ucieczka. Hallbjřrn pomyślał, że zamachowcy już osiągnęli swój najważniejszy cel. Nawet jeśli nie doprowadzą do żadnych realnych zmian w ustawodawstwie, sprawią, że społeczność międzynarodowa inaczej będzie patrzeć na Farerów – a właściwie że w ogóle ich dostrzeże. Nie miał wątpliwości, że tego dnia wielu ludzi w Europie po raz pierwszy usłyszało o Wyspach Owczych. – Pozwoliliście im wygrać – odezwał się. – W żadnym wypadku. – Niezależnie od tego, co się ostatecznie zdarzy, już odnieśli triumf – mruknął Hallbjřrn. Dodał gwałtownie gazu, silnik zawył żałośnie, jakby miał odmówić posłuszeństwa. W tym samym momencie rozległ się głośny huk. Chyba cały świat eksplodował. W pierwszej chwili Olsen był zdezorientowany – miał wrażenie, że to wybuchł dieslowski motor na jego kutrze. Jednostka zachwiała się, jakby targnął nią mocny podmuch wiatru, ale nigdzie nie pojawiła się nawet smużka dymu. Wydawało się to niemożliwe. Odgłos był zbyt głośny, by mógł dochodzić z oddali. Dopiero po upływie kilkunastu sekund Hallbjřrn zorientował się, że dźwięk rozbrzmiał zza jego pleców. Natychmiast zaschło mu w gardle. Obejrzenie się przez ramię zajęło mu tylko chwilę, ale chwila ta była jak wieczność.

Spojrzał na prom i mimowolnie opuścił dłoń, w której trzymał komórkę. Słyszał, że Moslund krzyczy coś do słuchawki, ale nic nie rozumiał. Wlepiał wzrok w potężną wyrwę w kadłubie. Natychmiast zrozumiał, że doszło do wybuchu gdzieś na pokładzie samochodowym, tuż ponad taflą wody. Metalowe poszycie wydało przeciągły ryk, przywodząc na myśl ogromne, śmiertelnie ranne zwierzę. Olsen usłyszał swoje imię. Potrząsnął głową i popatrzył na telefon. Przystawił go do ucha. – Hal! – darł się Kjeld. – Co tam się stało?! Nie wiedział, co odpowiedzieć. Nasuwała mu się tylko jedna konkluzja, ale nie potrafił jej zwerbalizować. To koniec. 19 Sobota, 14 stycznia, godz. 21.28 Sygnał alarmowy wypełniał całą przestrzeń między klifami Streymoy i Nólsoy. Hallbjřrn ledwo mógł zebrać myśli, syrena z Morgenrřde działała na niego ogłuszająco. Kiedy tylko w pełni uświadomił sobie, że zamachowcy naprawdę zdetonowali ładunek, zrozumiał, że jest już za późno. Za późno dla niego, dla pasażerów, dla wszystkich wokół. Nie było sensu uciekać, skażenie musiało roznieść się natychmiast. Napromieniowany był każdy w odległości... właściwie trudno powiedzieć, ilu kilometrów. Olsen pamiętał, że w Fukushimie promień wynosił jakieś trzydzieści. Jeśli chodziło o tradycyjne bomby, wzrastał do osiemdziesięciu. Nie wiadomo, ile materiału radioaktywnego mieli zamachowcy, ale Hallbjřrn przypuszczał, że wystarczy, by skazić teren w promieniu od kilku do kilkunastu kilometrów wokół promu. Tak czy inaczej, nie miało to znaczenia. Podpisano wyrok na wszystkich przebywających na pokładzie promu. I wszystkich znajdujących się wokół. Ilu osobom udało się ewakuować na dalsze wyspy, nie miał pojęcia. – Hal!

Potrząsnął głową. – Co tam się dzieje?! – ryknął do słuchawki Moslund. – Doszło do eksplozji na pokładzie samochodowym. Był zaskoczony swoim spokojnym głosem. – Ale... – Już po nas – dodał Olsen. – Nie mamy żadnych szans. – Poczekaj, spokojnie... nie wiemy, jak wiele radioaktywnego materiału tam jest. Są szczepionki, procedury, może jakoś... – Może – zgodził się obojętnie. Obrócił ster i skierował kuter w kierunku Morgenrřde. Nie było żadnego powodu, by obrał inny kurs. Na moment odłożył telefon na pulpit, a potem podniósł mikrofon radia. Odchrząknął, przekręcił gałkę i ustawił ogólnodostępną częstotliwość. – Mówi Hallbjřrn Olsen. – Popatrzył na pozostałe jednostki w cieśninie. – Każdy z was widzi, co się stało. Wiecie też, co to oznacza. Odstawił gruszkę od ust, ale nie zwolnił przycisku. Nie miał zamiaru ustępować miejsca w eterze dopóty, dopóki nie powie wszystkiego. Zrobił głęboki wdech i przymknął oczy. – Ucieczka nie ma sensu, a Morgenrřde idzie na dno – ciągnął. – Jedyne, co możemy zrobić, to zebrać rozbitków. Uratować tych ludzi, zanim się utopią lub zamarzną w lodowatej wodzie. Przez chwilę zastanawiał się, czy powinien dodać coś jeszcze. Ostatecznie stwierdził, że tyle wystarczy. Co więcej mógłby powiedzieć? Powtórzenie słów Moslunda byłoby marnym pocieszeniem. Każdy zdawał sobie sprawę z tego, że tylko cud mógłby ich uratować. Tymczasem oni mogli pomóc pasażerom. Mogli oszczędzić im okrutnej śmierci. Odłożył mikrofon i wyłączył radio. Nie chciał słuchać żywiołowej dysputy, która prędzej czy później musiała wybuchnąć. Hallbjřrn wycisnął z kutra wszystko, na moment oglądając się przez ramię. Nie wiedział, ile osób posłucha jego apelu. Spodziewał się, że być może kilka jednostek. Cała reszta uzna, że lepiej nie zbliżać się do promu. Szybko przekonał się jednak, że był w błędzie. Wszystkie kutry, jachty i motorówki w

Nólsoyarfjřrđur ruszyły za nim. Wyglądały jak ławica grindwali tuż przed grindem. Było to adekwatne porównanie, biorąc pod uwagę, że takie stado zazwyczaj zmierzało prosto w szpony śmierci. Wzdrygnął się i spojrzał na burtę duńskiego promu. Woda już zaczęła dostawać się do środka, statek długo nie wytrzyma. Terroryści wiedzieli doskonale, gdzie zaparkować samochód pułapkę. Samochód pułapka. Jeszcze kilka godzin temu to określenie było zastrzeżone dla Bliskiego Wschodu. Nie miało nic wspólnego z Wyspami Owczymi. Zupełnie tak samo, jak strach przed zamachami. Olsen podniósł komórkę. – Kjeld? – Jestem. Słyszałem twój apel. – Efektowny? – Nie wiem. Ale z pewnością efektywny. Hallbjřrn usłyszał w oddali helikopter. Najwyraźniej śmigłowiec czekał w gotowości na helipadzie w Tórshavn. – Jak to wygląda u ciebie? – zapytał Olsen. – U mnie? – Przypuszczam, że masz lepszy ogląd sytuacji. Ja widzę tylko kawałek cieśniny. – Większość jednostek płynie za tobą. A te, które już minęły prom, zawracają. – Naprawdę? – Najwyraźniej niewielu jest takich, którzy postanowili zostawić pasażerów na pastwę losu. Hallbjřrn zastanawiał się przez chwilę, skupiając wzrok na wyrwie w poszyciu. Dostrzegł pierwszych ludzi, którzy próbowali się wydostać z tonącego promu. Kiedy zauważyli zbliżające się jednostki, zaczęli gwałtownie machać. – Wysłaliście pomoc? – spytał Olsen. – Tak, ale jak sam rozumiesz, mamy ograniczone środki. Środki i wolę, sprostował w duchu Hallbjřrn. Pierwszym odruchem wszystkich na lądzie będzie potrzeba niesienia pomocy, ale odpowiedzialni za akcję ratunkową szybko

zrozumieją, że narażanie kolejnych osób byłoby lekkomyślne. Olsen nie zazdrościł tym, którym przyjdzie podjąć decyzję. Zwłaszcza gdy emocje opadną i górę weźmie racjonalizm. Oraz fakt, że ostatecznie każdy zostanie rozliczony według jednego, bezlitosnego kryterium: czy przyczynił się do śmierci większej liczby ludzi, czy nie. – Słyszę śmigłowiec, ale nigdzie go nie widzę – rzucił Hallbjřrn. – Nie będzie uczestniczył w akcji ratunkowej. – Więc co robi? Kjeld milczał. – Ma tylko obserwować, tak? Nie zbliżać się do skażonego terenu? – To nie ode mnie zależy, Hal. Olsen był już niedaleko burty Morgenrřde. Zastanawiał się, w którym miejscu najlepiej przybić. Zrezygnował z podpłynięcia do wyrwy, wychodząc z założenia, że ci ludzie zostaną uratowani przez innych. On musiał znaleźć Katrine. Znów rozległ się metaliczny łoskot, jakby pochodził nie z promu, a od morskiego stworzenia, kryjącego się gdzieś w oceanicznych odmętach. Basowy pomruk zdawał się zagęszczać powietrze. – Jak sądzisz, ilu uda nam się uratować? – odezwał się Hallbjřrn. – Kilkudziesięciu? Stu? Dwustu? – Posłuchaj... – Wiem, że to nie ty decydujesz. Tylko pytam. – Nie wiem. Po prostu nie wiem. W końcu Olsen wypatrzył odpowiednie miejsce, gdzie mógł umocować liny z kutra. Jeśli dojdzie do przechyłu promu, wszystko spełznie na niczym, ale istniała pewna szansa, że do tej pory uda mu się znaleźć Katrine i wrócić na kuter. – Zaraz stracę zasięg – powiedział. – Ale póki jeszcze go mam, muszę się upewnić, że przygotujecie punkty polowe na Kirkubřnes. – Co takiego? – To przylądek na Streymoy, prom jest niedaleko, a siły pływowe...

– Wiesz, że nie możemy tego zrobić. – Tam są ranni, Kjeld. Ludzie, którym trzeba pomóc. – Nie zdążymy ze wszystkimi procedurami. Właściwie nie zdążymy z żadnymi. – Na procedury jest już za późno. – Jak i na wszystko inne – odparł cicho Moslund. – Już im nie pomożemy. Zawahał się przy słowie „im”, zapewne w ostatniej chwili rezygnując z „wam”. A może siebie także zaliczał do tych, dla których nie było już nadziei? Wszystko zależało od tego, gdzie się znajdował. I jaki model rozchodzenia się promieniowania przyjęli za właściwy. Hallbjřrn znieruchomiał, nagle uświadamiając sobie, co może być przyczyną rezerwy rozmówcy. – Na Boga... – Co się dzieje? – zapytał Moslund. – Właśnie uświadomiłem sobie, że zależy wam przede wszystkim na tym, żeby ten statek jak najprędzej poszedł na dno. – O czym ty mówisz? – Być może zastanawiacie się nad tym, czy go nie zatopić. Cisza, jaka zaległa w słuchawce, nie była długa. Stanowiła jednak wyjątkowo wymowną odpowiedź. – Nie opowiadaj bzdur. – A ty nie mydl mi oczu – odparował Olsen. – Z punktu widzenia władz teraz Morgenrřde to tykająca bomba. I gdyby to zależało od Farerów... – Narodowość nie ma tu nic do rzeczy. – Owszem, ma, bo decyzja należy do was. I z pewnością podjęlibyście ją znacznie mniej chętnie, gdyby na pokładzie byli Duńczycy. – Są, Hal. – Ale stanowią zdecydowaną mniejszość.

– Sugerujesz, że chcemy zatopić prom, bo są na nim Farerowie? – Nie. Mówię tylko, że łatwiej wam podjąć tę decyzję. Moslund znów milczał. – Już zapadła? – Posłuchaj... – Powiedz mi tylko, ile mam czasu. Zaraz stracimy połączenie. Zanim Kjeld zdążył odpowiedzieć, w słuchawce rozległ się szum, potem absolutna cisza, a wreszcie mechaniczny kobiecy głos oznajmił, że rozmowa nie może być kontynuowana. Hallbjřrn schował telefon do kieszeni i spojrzał przed siebie. Czy mógł się w ogóle dziwić? Na miejscu gubernatora, premiera Danii czy kogokolwiek, kto miał podjąć decyzję, zapewne postąpiłby tak samo. Lepiej czym prędzej zatopić materiały radioaktywne, niż pozwolić, żeby dryfowały w cieśninie. Poświęcenie kilkuset ludzi w zamian za ocalenie kilkudziesięciu tysięcy nie powinno stanowić dylematu. Olsen zastanawiał się jedynie nad tym, czy znajdzie się ktoś, kto będzie miał polityczną i cywilną odwagę, by zrobić to, co trzeba. Dziób kutra uderzył lekko o poszycie, Hallbjřrn natychmiast złapał za drabinkę techniczną. Sięgnął po linę cumowniczą i zawiązał porządny węzeł. Sprawdził wiązanie, a potem podniósł wzrok na kadłub statku. Wszystko było gotowe, a czas uciekał. Olsen czym prędzej się podciągnął i ruszył do góry. Słyszał krzyki pasażerów, płacz dzieci i nieustanny, niepokojący, metaliczny pomruk.

Do tego powietrze zdawał się wypełniać dziwny szum. Jakby ktoś uruchomił silniki Morgenrřde, mimo że nie było żadnego sensu, by to robić. Obejrzał się i zrozumiał, że kakofonia motorów dochodzi od strony Tórshavn. Coraz więcej jednostek pędziło na pomoc ludziom na promie. Ile mieli czasu? Jak długo statek idzie pod wodę? Hallbjřrn przypomniał sobie doniesienia o zatonięciach z mediów. Ogromne tankowce czy kontenerowce potrafiły zniknąć w przeciągu dwóch – trzech sekund, ale było to na pełnym morzu, w dodatku kiedy doszło do uwolnienia pokładów metanu z dna oceanicznego. Titanic tonął... jak długo? Olsenowi wydawało się, że przynajmniej kilka godzin, a uszkodzenia były przecież niemałe. Jakby w odpowiedzi na jego rozważania okręt nieco się przechylił. Nie na tyle, by utrudnił Hallbjřrnowi zadanie, ale wystarczająco, by krzyki stały się jeszcze głośniejsze. Przez moment Olsen miał wrażenie, jakby obecni na pokładzie płonęli żywcem. Podciągnął się za reling i ostrożnie się rozejrzał. Nie chciał, by ktokolwiek z pasażerów go dostrzegł. Kuter natychmiast zmieniłby właściciela i zapewne wepchnęłoby się na niego tylu spanikowanych ludzi, że nie dotarłby do brzegu. Wszedł na pokład i zachwiał się, gdy prom znów się przechylił. Tym razem na tyle, że Hallbjřrn musiał oprzeć się o ścianę. Morgenrřde nie wytrzyma tyle, ile Titanic, pomyślał. Rozmiar zniszczeń nie był duży, ale wyrwa znajdowała się w strategicznym miejscu. Statek szybko nabierał wody. Olsen gorączkowo się rozglądał. Dokąd powinien się udać? Gdzie mogła być Katrine? Zakładał, że zamachowcy opuścili mostek przed tym, jak zdetonowali ładunek. Mogli zabrać ją ze sobą, a w takim razie powinien pobiec prosto na pokład samochodowy. Ale do czego miałaby być im potrzebna? Bardziej prawdopodobne, że nadal jest w sterówce razem z członkami załogi. Hallbjřrn ostatecznie uznał, że sprawdzi to miejsce jako pierwsze. Popędził w jego kierunku ile sił. Wycie syreny alarmowej stawało się coraz głośniejsze, zupełnie jakby statek starał się oznajmić wszystkim, że koniec zbliża się nieuchronnie. Przechył był coraz większy, nie ulegało wątpliwości. Początkowo Olsen miał nadzieję, że to złudzenie spowodowane strachem. Kiedy jednak musiał pochylić się i przenieść środek ciężkości do przodu, by utrzymać równowagę, zrozumiał, że nie wystarczy mu czasu. Popatrzył w kierunku mostka. Został do niego jeszcze kawałek i nie wiedział nawet, czy przejście zostało odblokowane. Jeśli uruchomiły się procedury awaryjne, powinno tak się stać, ale nie miał

pewności, czy zamachowcy nie uszkodzili systemu. Spoglądał na mijających go spanikowanych pasażerów. Było ich zbyt mało. Gdyby wszystkie drzwi zostały otwarte, ze statku wylewałaby się fala przerażonych ludzi. Tymczasem wyglądało na to, że większość jest uwięziona. Gdzieś pośród nich muszą być Katrine i Jóhan. Hallbjřrn wiedział, że jeśli przyjaciel jest w jej pobliżu, zrobi wszystko, by ją ratować. W jakiś sposób nieco go to uspokoiło. Może Bćrentsenowi udało się zaprowadzić Katrine do którejś z jednostek, przybijających do burty Morgenrřde? Nie. Było pewnie zupełnie inaczej. To ona mogła ratować Jóhana. Bez wątpienia poczuwała się do odpowiedzialności, mimo że nie nosiła już munduru. A w takim razie na pewno została na mostku. Hallbjřrn przyspieszył, niemal tracąc przy tym oddech. Wydawało mu się, że odległość do sterówki wcale się nie zmniejsza. I że biegnie pod górkę. To drugie wrażenie właściwie było słuszne. Zaklął bezgłośnie, zastanawiając się, czy przechylający się prom nie zatopił kutra. Odsunął szybko tę myśl. Po chwili dopadł do drzwi. Pociągnął za klamkę. Bezskutecznie. – Kurwa mać! – krzyknął. Minął go jeden z pasażerów, zasapany i przerażony. Zatrzymał się kilka kroków dalej i spojrzał na Hallbjřrna, jakby ten kompletnie zwariował. – Co też pan... – Drzwi! – przerwał mu Olsen. – Nadal są zamknięte? – Co pan robi, do cholery? Niech pan ucieka! – Drzwi! – ryknął znowu Hallbjřrn. – Odblokowały się? – Nie, wszędzie pozamykane! – odkrzyknął mężczyzna i popędził w kierunku burty. Metr dalej stracił równowagę, pokład przechylił się już do tego stopnia, że niełatwo było ustać na nogach. Pasażer potoczył się w dół, a Olsen wydał z siebie głośny, pełen wściekłości krzyk, ciągnąc za klamkę. Trzymając ją jedną ręką, drugą zaczął walić w drzwi. Dopiero po chwili dotarł do niego bezsens tego, co robi. Wziął głęboki oddech, starając się uspokoić. Czas naglił, ale nerwy tylko pogarszały sprawę. – Myśl! – krzyknął.

Zamknął oczy. Co by zrobił na miejscu Katrine? Szyba! Oczywiście, pęknięta szyba! Przeszklenie sterówki było wykonane z wysokiej jakości szkła i miało wytrzymać nawet przy sztormie, ale cała konstrukcja została nadwątlona. Wszyscy obecni na mostku musieli połączyć wysiłki, żeby rozbić barierę dzielącą ich od ratunku. Morgenrřde przechylił się jeszcze bardziej. Hallbjřrn puścił klamkę i trzymając się poręczy, zaczął iść w kierunku dziobu. Miał wrażenie, że każda sekunda ciągnie się w nieskończoność, a przednia część sterówki się oddala. W końcu dotarł do rogu pomostu nawigacyjnego, obszedł go i spojrzał na przestrzeloną szybę. Zgodnie z tym, co przypuszczał, była rozbita. Podciągnął się na wystającym kawałku nadbudówki i spróbował się wspiąć. Szybko zrozumiał, że nie da rady. Nie miał się na czym podciągnąć, a coraz większy przechył jeszcze bardziej utrudniał zadanie. – Katrine! Popatrzył z nadzieją w kierunku przodu sterówki. Żadnej odpowiedzi. Przeszło mu przez myśl, że skoro szyba jest rozbita, wszyscy się ewakuowali. Być może zrobili to jako pierwsi, starając się dotrzeć do pozostałych pasażerów. Przez moment trwał w bezruchu. Potem promem szarpnęło jeszcze bardziej. Nie miał chwili do stracenia. Jeśli sam chciał ujść z życiem, musiał natychmiast zawracać. – Katrine! – krzyknął. Jeszcze kilka razy próbował wspiąć się wyżej. Musiał przekonać się na własne oczy, że nie leży nieprzytomna gdzieś na mostku kapitańskim. Nie, to byłoby niemożliwe. Załoganci nigdy nie zostawiliby nikogo w takiej sytuacji. Musiał jednak powtórzyć to sobie parokrotnie, a statek musiał po raz kolejny wydać metaliczny jęk, by Hallbjřrn przyjął to do wiadomości. Puścił wystający element i zeskoczył na pokład. Nie zdążył złapać się poręczy i zjechał w dół, prosto w stronę burty, przy której zacumował kuter. Uderzył w reling nogami, mając wrażenie, że zgruchotał sobie przy tym kolana. Nadbudówka kutra była tuż za burtą, lekko pochylona, ale najwyraźniej jednostce nic się nie stało.

Hallbjřrn przetoczył się na jej pokład. Natychmiast odwiązał linę, a potem wyprostował się i rozejrzał po pokładzie promu. Nikogo nie zauważył. Widocznie pasażerowie uciekali do miejsc, z których rozlegało się nawoływanie ratujących ich osób. A może nikt nie uciekał. Może nie było kogo ratować. Pełne przerażenia, niemal nieludzkie krzyki zdawały się świadczyć o tym, że ludzie zostali uwięzieni w metalowej puszce, która miała stać się ich trumną. Morgenrřde szedł na dno. Razem z materiałami radioaktywnymi i większością osób znajdujących się na pokładzie. 20 Sobota, 14 stycznia, godz. 21.50 Szperacze przeczesywały zatopioną w mroku cieśninę. Po promie nie było już śladu i właściwie nie szukano ocalałych. Starano się namierzyć w wodzie ciała. Olsen stał na pokładzie kutra kołyszącego się niedaleko wejścia do portu w Tórshavn. Wokół pływało wszystko to, co zostało z Morgenrřde. Całe mnóstwo rzeczy osobistych należących do pasażerów, elementy wyposażenia okrętu, kamizelki ratunkowe i zniszczone kawałki poszycia. Widok był upiorny, ale to nie pozostałości statku były najgorsze. Prawdziwa groza wynikała z tego, że cała cieśnina sprawiała wrażenie wypełnionej jednostkami, które próbowały pomóc rozbitkom. I tylko na pokładach pojedynczych kutrów widać było pasażerów. Pozostałe statki były puste. Jeden z nich podpłynął do Olsena. Hallbjřrn skupił wzrok na osobie stojącej za kołem sterowym. Dopiero gdy jednostka podpłynęła na tyle blisko, że padło na nią światło z nadbrzeża, Hallbjřrn rozpoznał Holgara Isaksena – Farera, który wyglądał, jakby urodził się i spędził całe życie na morzu. W rzeczywistości jednak stary Holgar czuwał nad akwakulturą na Lómundaroyn. Rzadko schodził stamtąd nawet do Vestmanny, był samowystarczalny, a jego potrzeby towarzyskie zupełnie zaspokajała grupa rybaków, która co jakiś czas zjawiała się u niego na popijawach. Isaksen zawsze wyglądał identycznie – i to nie tylko ze względu na nieodłączny sweter i pikowaną kurtkę. Miał twarz jak wykutą z kamienia. Wiecznie obojętną, niewzruszoną nawet podczas największych wichur, które zagrażały od czasu do czasu mieszkańcom archipelagu. Teraz jednak Hallbjřrn ledwo go poznał. Holgar, pobladły i przerażony, rozglądał się dookoła.

– Dobry Boże... – jęknął Isaksen. Jego kuter uderzył lekko o burtę jednostki Olsena. Isaksen drgnął, jakby dopiero teraz uświadomił sobie, że do niego podpłynął. – Co ty tu robisz, Holgar? – rzucił Hallbjřrn. – Próbowałem... Nie musiał kończyć. Nie musiał też tłumaczyć, dlaczego mimo promieniowania zdecydował się wypłynąć z portu. – Ilu uratowaliśmy? – zapytał. Od kiedy prom poszedł na dno, Hallbjřrn z nadzieją wypatrywał rozbitków na pokładach kolejnych jednostek. Szukał Katrine, Jóhana i innych znajomych, ale także zliczał ocalałych. Jego wstępne szacunki nie były optymistyczne. – Ilu, Hallbjřrn? – Kilkunastu. Może kilkudziesięciu. – Dobry Boże... – powtórzył Holgar. – Część mogła popłynąć na Nólsoy. Było to raczej myślenie życzeniowe. Nikt o zdrowych zmysłach nie zdecydowałby się kierować na tamtą wyspę, skoro tuż obok był port w Tórshavn. I szpital, w którym można pomóc napromieniowanym ludziom. – Co teraz będzie? Olsen nie miał dla niego odpowiedzi. W dodatku poczuł się nieswojo, słysząc to pytanie. Jeszcze kiedy był dzieckiem, słyszał o Holgarze Isaksenie, najtwardszym z twardych, prawdziwym Farerze. Czasem wydawało mu się, że niewiele brakowało, by w Vestmannie krążyły legendy o tym, że w żyłach Isaksena płynie nie krew, lecz óđroerir, legendarny wikiński napitek. Teraz, kiedy Holgar, zgarbiony, stał na niewielkim zapyziałym kutrze, sprawiał wrażenie starego, pokonanego przez życie człowieka. Nie, nie przez życie, ale przez śmierć. Jak wszyscy tego dnia. – Co teraz będzie, Hallbjřrn? – Nie wiem.

– Ile mamy czasu, zanim... zanim rozwinie się choroba popromienna? Olsen się nie odzywał. – Musisz się orientować w tych sprawach – dodał jakby z pretensją Isaksen. – Byłeś w armii, mówili wam o tym. Mieliście jakieś szkolenia. Jego głos drżał, był nieco bełkotliwy. Hallbjřrn uświadomił sobie, że Holgar jest wstawiony. Zapewne nie on jeden. Olsen odprowadził wzrokiem kolejny jacht kierujący się do portu. Ten także był pusty, jeśli nie liczyć dwóch ludzi przy sterze, których przeciwdeszczowy ubiór sugerował, że wyszli w morze, aby pomóc rozbitkom. – Przypomnij sobie – naciskał Isaksen. – Naprawdę nie wiem, Holgar. – Godziny? Dni? Tygodnie? Jak prędko to się rozwija? – Godziny. – Kilka? Kilkanaście? – Kilkanaście. Isaksen zgromił go wzrokiem. Widział, że rozmówca wie więcej, niż jest gotów wyznać. Hallbjřrn doskonale pamiętał szkolenie, w którym uczestniczył. Oczywiście, że duńska armia podała im wszystkim podstawową wiedzę o napromieniowaniu. Przynajmniej tyle, by wiedzieli, kiedy umrą. Było jednak wiele czynników, które determinowały szanse i moment, w którym zmiany stawały się już nieodwracalne. Hallbjřrn nie wiedział, jak ogólne zasady mają się do tej sytuacji. Z pewnością nikt tego nie wiedział. – Mów, do kurwy nędzy! – To wszystko zależy od stopnia... – Oszacuj. Olsen spojrzał na kolejny jacht. Wykorzystał przy okazji, że szperacz oświetlił teren za jednostką. Miał nadzieję, że przynajmniej wypatrzy jeszcze, ile łodzi zbliża się od strony otwartego morza.

Ten jednak był ostatni. – No? – ponaglił go Isaksen. – Jakie mamy szanse? Ile czasu? Hallbjřrn przeniósł wzrok w miejsce zatonięcia Morgenrřde. Jeśli chodziło o niego samego, rzeczywiście mógł dokonać szacunku. Dotarł w pobliże materiałów radioaktywnych, więc z pewnością zmiany będą zachodziły dość szybko. Nie wiedział jednak, jak jest w wypadku tych, którzy znajdowali się w cieśninie. – Mów, do cholery! – Ja i ci, którzy byli na pokładzie, mamy najwyżej kilkanaście godzin, zanim wystąpią obrzęki i krwawa biegunka – odezwał się Olsen przez zęby. – Śmiertelności nie oszacuję. Może się wahać od pięćdziesięciu do... stu procent. – A pozostali? Ci na kutrach i jachtach? – Nie wiem. Płyń do Tórshavn, tam się wszystkiego dowiesz. Holgar się nie poruszył, nawet nie spojrzał w kierunku Tórshavn. Skierował wzrok w przeciwną stronę, ku przylądkowi Kirkubřnes. Olsen rozumiał dlaczego. – A Vestmanna? I inne miasta? – Nie pytaj mnie o to, Holgar. Nie potrafię udzielić ci odpowiedzi – odparł Hallbjřrn i ciężko westchnął. Popatrzył w oczy starca i zobaczył w nich głęboki, dojmujący ból. – Czasem objawy mogą wystąpić po iluś dniach, tygodniach, miesiącach, nawet latach. Ujawniają się w kolejnych pokoleniach i... – Jak w Hiroszimie? – Nie, tam kataklizm był nieporównywalnie większy. W naszym przypadku konsekwencje będą stanowić tylko ułamek tego, co się tam stało. Isaksen pokiwał głową. Po chwili rozległ się dźwięk silnika, a starzec bez słowa obrócił ster i skierował swój kuter w stronę portu. Może nie było już o czym rozmawiać. Hallbjřrn stał jeszcze przez chwilę na łajbie, przyglądając się przedmiotom dryfującym w wodach cieśniny. Cmentarzysko, pomyślał.

Chwilę po Holgarze zacumował do jednego z pirsów w Tórshavn. Już z oddali widział, że cały teren został otoczony przez mężczyzn w mundurach. Część miała na sobie kombinezony – zapewne ci, którzy w momencie wybuchu znajdowali się na tyle daleko, by mieć nadzieję, że nie zostali napromieniowani. Duńskie mundury sprawiły, że w umyśle Olsena uchyliły się drzwi do tunelu z niepokojącymi wspomnieniami. Schodząc z pokładu, czuł się ciężki, nogi miał jak z ołowiu. Rozejrzał się po nabrzeżu, starając się dostrzec kogoś, kto mógłby udzielić mu najważniejszych informacji. Widział jednak samych cywilów. Wyjął z kieszeni telefon i wybrał numer Nolsřego. Czekał cierpliwie, aż w końcu rozległ się głos automatu i wybieranie zostało przerwane. Spróbował jeszcze raz, ale znów bezskutecznie. Pozostał Moslund, choć Hallbjřrn podejrzewał, że Duńczyk jest jeszcze bardziej zajęty. Kjeld jednak odebrał. – Wciąż szukamy – powiedział od razu. – Ale nadal jej nie znaleźliśmy. – Wiem. Inaczej ty dzwoniłbyś do mnie, a nie odwrotnie. Odpowiedziała mu cisza. – Gdzie jesteś? – spytał po chwili Moslund. – Prawdopodobnie w przedsionku piekła. – Mhm... – mruknął cicho Kjeld. – Przybiłeś już do Tórshavn? – Tak. I widzę, że jesteśmy otoczeni. – Musimy kontrolować teren, na pewno rozumiesz. – Rozumiem całkowicie. Trzeba ustanowić perymetr, jak mawiają Amerykanie. Ale ja w tym wypadku powiedziałbym raczej, że trzeba zorganizować umieralnię. I robicie to, prawda? – Będą posterunki polowe – odparł Moslund, jakby nie słyszał pytania. – Musicie tylko uzbroić się w cierpliwość. Pracujemy najszybciej, jak to możliwe. – Nie wątpię.

Kjeld kaszlnął głośno, nie pofatygował się, by odsunąć słuchawkę. – Długo jeszcze będziesz taki opryskliwy? – spytał. – Dopóki nie umrę. Czyli niedługo. Wprawdzie Moslund nie odpowiedział, ale Olsen mógłby przysiąc, że przełożony Katrine się uśmiechnął. Choćby w duchu. Bóg jeden wiedział, że nie tylko on potrzebował tego w tej chwili jak tlenu. – Ilu ludzi straciliśmy? – odezwał się Hallbjřrn. – Niemal wszystkich pasażerów i członków załogi. Tylko nielicznym udało się uratować. Olsen wyciągnął paczkę papierosów. Otworzył ją, a potem przesunął wewnątrz palcem. Pusto. – Obiecaj mi, że będziesz jej szukał do skutku. – Mówiąc, rozglądał się za miejscem, gdzie mógłby uzupełnić zapas papierosów. – Nie muszę. To oczywiste. – Dziękuję. – Z uszczypliwości popadasz w dramatyzm. – Mam pełne prawo. Za jednym z przechodzących rybaków ciągnęła się smużka dymu. Hallbjřrn zaczepił go, a potem pokazał pustą paczkę. Mężczyzna jak w transie sięgnął po własną i poczęstował go. Olsen znał go z widzenia, ale ten chyba nawet nie wiedział, co robi. Zapaliwszy, Hallbjřrn odprowadził go wzrokiem. Spotkał pierwsze z widm, które niechybnie opanują cały pogrążony w mroku port w Tórshavn. – Co z zamachowcami? – zapytał. – Ich także nie namierzyliśmy. – Łudzicie się, że wysadzili się w powietrze razem z ładunkiem? – Nie, na pewno nie – odparł Kjeld. – I nie poszli na dno ze statkiem, to jest dla mnie oczywiste. – Więc ten kordon ma też inny cel. Sądzicie, że przypłynęli jednym z kutrów do...

Hallbjřrn urwał. Miał wrażenie, jakby ścięła go z nóg lawina śnieżna. W jednej chwili uświadomił sobie, do czego potrzebny był cały ten cyrk z exodusem. Terroryści doskonale wiedzieli, że jednostki w cieśninie natychmiast rzucą się na pomoc tonącym pasażerom. Zapanuje chaos, który... Który był jedyną szansą na ucieczkę. Wszystko to przemyślane, skalkulowane działanie, a timing był tu kluczowy. Dzięki temu ci ludzie dostali się niepostrzeżenie na jeden z jachtów lub kutrów. Droga ucieczki stała przed nimi otworem. – Z twojego milczenia wnoszę, że zrozumiałeś to samo, co my. – Obawiam się, że tak – przyznał Hallbjřrn. – Ale nie jestem przekonany, czy zamknięcie portu pomoże. W całym tym zamieszaniu zamachowcy mogli popłynąć na inną wyspę. I to oni mogli rozbić szybę w sterówce, pomyślał. Na linii zapadła złowroga cisza. – Nie wykluczamy tego – mruknął w końcu Moslund. – Nie wykluczacie? To najbardziej prawdopodobny scenariusz. – Może. – Mieli wprost idealne warunki – wyjaśnił Hallbjřrn. – Nie tylko ze względu na chaos, ale także na pogodę. Nawet naszpikowana radarami, latająca forteca NATO nie byłaby w stanie ich dostrzec. I mogą być teraz wszędzie. – Znajdziemy ich. – Oby. Bo jeśli do tej tragedii dołożymy ucieczkę i bezkarność sprawców, zachęcimy całe zastępy terrorystów, żeby brali sobie na cel kolejne kraje w Europie. – Jesteśmy tego świadomi, Hal. Olsen pokiwał głową i zaciągnął się mocno. Oczywiście, że byli. Od jakiegoś czasu na najwyższych szczeblach nie rozmawiano o niczym innym. Sprawa miała zasięg międzynarodowy. Nagle niewielkie Wyspy Owcze stały się globalnym centrum. I pozostaną nim dopóty, dopóki wszyscy zgromadzeni w Tórshavn nie umrą. Cały świat będzie się przyglądał stopniowemu obumieraniu tej społecznej tkanki, która była narażona na pierwszy kontakt. Tej, która ruszyła na pomoc.

Wystarczyła niewielka grupa pomysłowych osób i opuszczona baza USA, której nikt nie posprzątał. Z dzisiejszej perspektywy ucieczka Amerykanów wydawała się lekkomyślna, ale kilkadziesiąt lat temu wszystko wskazywało na to, że cała Camp Century na zawsze zniknie pod grubą warstwą lodu. Nikt się nie spodziewał, że lądolód zacznie topnieć. A jeśli nawet, to nie w takim tempie. Olsen odwrócił się i popatrzył w kierunku cieśniny. Światła jednostek ratunkowych nadal przeczesywały mętną toń, ale nie ulegało wątpliwości, że nie znajdą już żadnych ciał. Pasażerowie zostali na zawsze uwięzieni w stalowej mogile. Ci, którzy zdołali wypłynąć, dawno zostali odnalezieni. A ci, którzy przeżyli, niebawem dołączą do reszty. – Jaki jest poziom promieniowania? – zapytał Hallbjřrn. – Za moment będziemy mieć pierwsze pomiary. – Daj mi znać. – Oczywiście. Olsen pociągnął papierosa, ale do jego płuc nie dostał się żaden dym. Spojrzał na końcówkę, która powinna się żarzyć. Śnieg zrobił swoje. Hallbjřrn rzucił papierosa na ziemię i przez chwilę pocierał skronie. Potem się rozejrzał. W porcie rozstawiono już pierwsze placówki polowe, w których ludzie w kombinezonach mieli udzielać pomocy poszkodowanym. Ale czy było cokolwiek, co mogli zrobić? – A leki? – zapytał Hallbjřrn. – Będziecie coś rozdysponowywać? – Amerykanie obiecali dostarczyć neupogen. To środek chroniący białe krwinki; według nich skuteczny w walce z chorobą popromienną. – Więc przyda się tylko tym, którzy pożyją trochę dłużej. Co jest dla pozostałych? – Podamy wszystkim antybiotyki. Pierwsze iniekcje powinny już się zaczynać. Widzisz gdzieś... – Widzę. Co oprócz tego? – Na miejscu są preparaty krwiopochodne, które również zostaną wam podane. Z Danii leci już wojskowym śmigłowcem transport czegoś, co nazywają CSF. Więcej ci nie powiem,

bo nie wiem nawet, co oznacza ten skrót. Olsen gdzieś się z nim zetknął. Wiedział, że preparat ma związek z cytokiną, która przyspiesza tworzenie się nowych komórek krwi. Mógł się mylić, ale podawanie takich środków wydawało się sensowne. Tylko czy to w jakikolwiek sposób pomoże? Nawet ci, którzy znajdowali się daleko od wybuchu, mogli zostać w pewnym stopniu dotknięci. Jeśli ominie ich choroba popromienna, za kilka lub kilkanaście lat odezwą się nowotwory. Pomyślał o Katrine. Jeśli udało jej się przeżyć, może to mieć wpływ na jej stan zdrowia. Pokręcił głową. Takie założenie na dobrą sprawę było teraz optymistyczne. Usiadł na mokrym pirsie i wbił wzrok w czerń nocy. Głowa go rozbolała i przypuszczał, że jest to subtelna zapowiedź tego, co będzie się z nim działo w nadchodzących godzinach. Dotknął czoła. Zdawało się, że nie ma jeszcze gorączki, ale było tak zimno, że nie mógł tego stwierdzić z całą pewnością. – Hal? – Jestem. – Muszę kończyć. Jest sporo do zrobienia. – Do usłyszenia – odparł Olsen, ale nie był pewien, czy jeszcze kiedykolwiek będą mieli okazję rozmawiać. 21 Sobota, 14 stycznia, godz. 22.13 Podano mu cały zestaw środków, choć z oczu lekarzy i pozostałych członków personelu medycznego mógł łatwo wyczytać, że to jedynie placebo. Kiedy padało pytanie, gdzie znajdował się w momencie wybuchu, a on odpowiadał, że niedaleko Morgenrřde, tylko kiwali głowami. Unikali jego spojrzenia. Zamiast tego przyglądali się jego twarzy, jakby już szukali oznak choroby, czerwonych plamek skazy krwotocznej czy czegokolwiek innego. Olsen czuł się coraz słabiej, ale przypuszczał, że byłoby tak nawet bez wybuchu. Parę minut przed tym, jak wszedł do jednego z punktów polowych, zadzwonił Nolsře. Poinformował go, że odnaleziono ciało Jóhana Bćrentsena. Jóhan miał ranę postrzałową i wszystko wskazywało na to, że zwłoki znajdowały się w wodzie dłużej od innych, które znaleziono.

Olsen podziękował za informację i się rozłączył. Na nic więcej nie było go stać. Stojąc przed namiotem rozstawionym przez sanitariuszy, machinalnie naciągnął kaptur na głowę. Podniósł wzrok i przez chwilę patrzył na opadające powoli płatki śniegu. Przeszło mu przez myśl, że radioaktywne opary uniosły się z wraku promu, a potem wracały na Faroje, wchłonięte przez śnieg. Zdjął kaptur. Przez moment się nie ruszał, czując, jak płatki roztapiają mu się na czole i policzkach. Potem usłyszał podniesione głosy dochodzące z tyłu. Obrócił się w kierunku wejścia do punktu polowego. Lekarze nawoływali się wzajemnie, sprawiali wrażenie coraz bardziej zaaferowanych. Gdzieś z oddali zaczęły dochodzić krzyki. Stopniowo podnosił się raban, którego epicentrum znajdowało się w jednym z suchych doków. Co się zdarzyło tym razem? Hallbjřrn popatrzył w kierunku budynku kapitanatu. Jeśli miał się czegokolwiek dowiedzieć, to jedynie tam. Ruszył szybkim krokiem, ale naraz zatrzymał się jak rażony piorunem. Zobaczył pędzącego ku niemu Moslunda. – Kjeld! – krzyknął. – Co ty tu robisz, do cholery? Promieniowanie... – Nie ma żadnego promieniowania! – Co takiego? Duńczyk przyspieszył, przez co prawie wpadł na Olsena, gdy w końcu do niego dobiegł. – Pomiary są jednoznaczne – wysapał. – Nie ma promieniowania, Hal. Hallbjřrn zamarł. – Na pokładzie nie było żadnych materiałów radioaktywnych. – Ale... – To wszystko blef. Olsen pokręcił głową. Z jakiegoś powodu nie potrafił przyjąć tego za pewnik. Umysł zaprzeczał, buntował się.

– To niemożliwe – wyszeptał. Kjeld uśmiechnął się lekko i poklepał go po ramieniu. – Sprawdziliśmy kilkakrotnie, jesteśmy bezpieczni. – Nie. To nie może tak być. – Że co proszę? Olsen sam był zaskoczony swoją reakcją. Zrozumiał ją dopiero po chwili, gdy dotarły do niego wszystkie implikacje tego odkrycia. Tysiąc osób zginęło przez blef. Zwykłą pokerową zagrywkę. – Przeżyjecie, rozumiesz? Nic wam nie jest. Hallbjřrnowi odebrało mowę. Dysonans, który zapanował w jego głowie, był obezwładniający. – Co z tobą? – rzucił Moslund. – Jesteś w szoku? – Nie... po prostu... – Przeżyłeś, do cholery! – Jako jeden z nielicznych – warknął Olsen. Kjeld uniósł brwi i cofnął się o pół kroku. – Cała reszta zginęła tylko dlatego, że ci ludzie nas wszystkich ograli. I zrobili to bez wysiłku. – Bez wysiłku? – odparł ostrym tonem Moslund. – O nie, Hal, po ich stronie było go aż w nadmiarze. Od wyprawy do Camp Century, przez brutalne zamordowanie Poulsena, aż po polowanie na ściśle tajne informacje i podjęcie całego szeregu działań, które miały uwiarygodnić zagrożenie. Olsen nie mógł pogodzić się z myślą, że to wszystko wydarzyło się za sprawą zręcznej manipulacji. Tylu pasażerów, Jóhan, Katrine... – Jeszcze trochę, a pomyślę, że chciałeś umrzeć, Hal. – Nie rozumiesz... – Rozumiem doskonale syndrom ocalonego. I wyrzuty sumienia, jakie się z tym wiążą. Ale to nie czas, żeby roztrząsać takie kwestie. Olsen uznał, że nie ma sensu dyskutować.

– Musimy się skupić na znalezieniu sprawców – dodał Kjeld. – My? – Potrzebuję zaangażowania wszystkich mieszkańców. Ogólnej mobilizacji. Hallbjřrn się rozejrzał. Najwyraźniej Farerowie postanowili spełnić prośbę Moslunda, zanim ten zdążył ją wyrazić. Informacja o tym, że nie ma żadnego skażenia, rozchodziła się błyskawicznie. Ludzie wiwatowali, ale zaraz docierało do nich to, o czym pomyślał także Hallbjřrn. Rezultat mógł być tylko jeden – wszyscy byli gotowi na polowanie na zamachowców. Olsen także. – Zakładam, że dostali się na którąś jednostkę, obezwładnili lub wyrzucili za burtę tego, kto się na niej znajdował, a potem odpłynęli – odezwał się Kjeld. – Brakuje któregoś kutra? – Jeszcze to sprawdzamy. Był wtedy taki chaos, że nie możemy się doliczyć. – W takim razie się pospieszcie. – Teraz skupiamy się wyłącznie na tym – zapewnił Moslund. – Ale jeśli dobrze się przygotowali do ewakuacji, ktoś mógł na nich czekać. I niekoniecznie wypłynąć z Tórshavn. – Podpłynąłby niepostrzeżenie do promu? – W taką pogodę wszystko jest możliwe. – A więc także to, że terroryści odpłynęli w kierunku kontynentu. – Lub Islandii, na dobrą sprawę. Hallbjřrn zaklął bezgłośnie i pokręcił głową. Byli zbyt dobrze przygotowani, aby dać się łatwo ująć. Musieli zadbać o bezpieczną drogę ucieczki. Może zresztą nie tylko samą drogę, ale także miejsca, w których mogli zaszyć się na jakiś czas i przeczekać. A potem tak po prostu znikną? Nie, coś w tym wszystkim nie grało. – Jaki cel osiągnęli? – zapytał Hallbjřrn. – Przypuszczam, że taki, jaki sobie wyznaczyli. – Zabili tysiąc osób i teraz będą liczyć na to, że ktokolwiek uzna niepodległość archipelagu? Nie, to nie ma sensu.

– Wygłosili swój manifest. I to dość głośno. – Sądzisz, że tylko o to chodziło? – A o co innego? – Może o pierwszą deklarację – odparł Hallbjřrn. – Może to dopiero początek, a nie osiągnięcie jakiegoś celu samego w sobie. – Brzmi to niepokojąco. – Ale daje nadzieję, że ich ujmiemy. Bo jeżeli planują coś jeszcze, są nadal w okolicy. – Co mieliby planować? Hallbjřrn wzruszył ramionami. Mógł spekulować do woli, ale wiedział, że na nic sensownego nie wpadnie. Tak samo jak nikt nie pomyślałby o tym, że Morgenrřde stanie się obiektem zamachu. – Dżihadyści robią to, co robią, bo mają wyprane mózgi – stwierdził Kjeld. – W wypadku tych ludzi może być tak samo. – To by znaczyło, że jest jakiś charyzmatyczny przywódca i większa organizacja. – Olsen pokręcił głową. – A nie wydaje mi się, żeby tak było. To ci trzej zorganizowali akcję. – Czterej, jeśli doliczysz tego, który twoim zdaniem pomógł im wydostać się z promu. – Prędzej czy później to ustalimy. – Otóż to. A teraz trzeba ich znaleźć – przytaknął Kjeld, starając się, by zabrzmiało to pokrzepiająco. Kiedy jednak obaj rozejrzeli się po porcie, cała determinacja znikła. Byli w kropce, nie mieli nawet od czego zacząć. Wszystkie tropy związane z tą grupą kończyły się w mieszkaniu Eliesara Poulsena. Z materiałów nie sposób było wyciągnąć nic więcej, żadne dowody nie wskazywały na to, co terroryści mogliby jeszcze planować. – Jak szybko zamknęliście pierścień wokół portu? – zapytał Hallbjřrn. – Trudno powiedzieć. Olsen przeklął w duchu zamieszanie, które wtedy zapanowało. Zaraz jednak pomyślał, że łatwo to zrobić teraz, kiedy wiadomo, że nie było żadnego realnego zagrożenia. Wówczas każdy walczył o życie. Nawet kilkaset metrów mogło stanowić różnicę między wystąpieniem po latach komplikacji zdrowotnych a uniknięciem ich. – Dość szybko, ale... – urwał Kjeld.

– Ale zdążyliby opuścić teren? – Przypuszczam, że tak. Rzuciliśmy wszystkie siły do pomocy ocalonym. To było najważniejsze. Dopiero potem zamknęliśmy port. – Więc może nie ma żadnej brakującej jednostki. Mogli przypłynąć tu, zejść z pokładu i po prostu wmieszać się w tłum uciekających. – Obawiam się, że tak. Naprawdę nie mieli żadnego tropu, pomyślał Hallbjřrn. Potwierdziło się to, gdy napłynęły pierwsze wieści z kapitanatu. Do portu zawinęły wszystkie jednostki, które opuściły go przed dwudziestą pierwszą. W dodatku personelowi udało się skontaktować z każdym z właścicieli. Nikt nie zaginął, nikogo nie napadnięto, wszyscy wrócili do Tórshavn w pełni zdrowi i bezpieczni. Kjeld i Hallbjřrn opuścili budynek kapitanatu. Po chwili dołączył do nich Nolsře, który weryfikował jeszcze jakieś ustalenia z jednym z pracowników. Potarł się po łysej głowie i skrzywił. – Nie mogli po prostu zniknąć – rzucił bezradnie. – A z pewnością nie zostali na pokładzie Morgenrřde. – Monitorowaliście wody przybrzeżne? – spytał Olsen. – Nie było potrzeby – odparł Moslund. – Ani sposobności – dodał Sigvald. – Pogoda była... – Tak, widziałem, jaka była. Hallbjřrn uciął temat, bo nie miał ochoty słuchać więcej na ten temat. Zamachowcy wybrali odpowiedni dzień, co nie było niczym dziwnym, biorąc pod uwagę staranność ich przygotowań. Choć w tej kwestii klimat z pewnością stał po ich stronie – mogliby przesunąć akcję o kilka dni, a opady byłyby zapewne podobne. – Śmigłowiec obleciał archipelag – powiedział Kjeld. – Przynajmniej tam, gdzie było to bezpieczne. Niczego jednak nie dostrzeżono. – A teraz? Ktoś ich szuka? – Straż przybrzeżna, samoloty, Duńczycy... – wymienił Moslund. – Właściwie każdy, kto może się przydać.

Olsen uważał, że to wszystko na nic. Wydawać by się mogło, że przewaga czasowa zamachowców jest niewielka i nie zdążyliby odpłynąć dostatecznie daleko. W rzeczywistości jednak przepastne morze było idealnym miejscem, aby szybko się ukryć. Dowiodły tego liczne akcje poszukiwawcze rozbitych samolotów – mimo że niejednokrotnie znano trasę lotu, nie potrafiono odnaleźć szczątków. – Wszystkie służby europejskie zostały powiadomione – odezwał się Nolsře. – Jeśli ta banda sukinsynów podpłynie do wybrzeża Niemiec, Danii czy jakiegokolwiek europejskiego kraju, zostanie ujęta. – A więc tego nie zrobią – zauważył Olsen. Kjeld Moslund kiwnął głową. – Zgadza się – powiedział. – Są tego świadomi i wybiorą inne rozwiązanie. – Jakie? – spytał z powątpiewaniem Nolsře. – Moim zdaniem zaszyją się gdzieś. – Na jak długo? Tydzień nie wystarczy, miesiąc także nie. A to zbyt długi czas, by pozostać niezauważonymi. Dyskutowali jeszcze przez chwilę, ale Hallbjřrn nie zabierał głosu. Zapatrzył się gdzieś w dal, zastanawiając się nad tym wszystkim. W tej sprawie było stanowczo zbyt wiele zgrzytów. A najgłośniejszy wiązał się z tym, co w istocie planowali zamachowcy. Lub co wciąż planują. – Może nie zamierzają uciekać – odezwał się wreszcie. Sigvald i Kjeld zamilkli. – Może – przyznał Moslund. – Jeśli twoja teza o tym, że to dopiero preludium, jest słuszna. – Mam nadzieję, że nie. Komórka zawibrowała mu w kieszeni spodni. Wiedział doskonale, kto dzwoni, i przypuszczał, że Ann-Mari skontaktowałaby się z nim dużo wcześniej, gdyby tylko sieć nie była przeciążona. W takich okolicznościach połowa telefonów odmówiła posłuszeństwa. – Przepraszam, córka – powiedział, wyciągając komórkę. Oddalił się o kilka kroków, jednocześnie podnosząc telefon do ucha. – Wszystko u mnie okej – rzucił. Ann-Mari się nie odezwała.

– Halo? Nadal nic. Popatrzył na wyświetlacz. Nieznany numer. – Ann-Mari? – Nie – odparł męski głos. – Z twoją córką nie mam nic wspólnego. Za to z twoją ukochaną Katrine jak najbardziej, Hallbjřrn. 22 Niedziela, 15 stycznia, godz. 10.40 Poranek był wyjątkowo chłodny. Okna domu przy Fjalsvegur pokrył szron, a w sypialni było tak zimno, jakby kaloryfery przestały grzać. Hallbjřrn leżał w łóżku na wznak, wbijając wzrok w sufit. Raz po raz rzucał spojrzenie na komórkę leżącą obok. Nie zastanawiając się nad tym, zostawił ją na poduszce Katrine. Teraz wydawało mu się to znamienne. Kiedy nocą odebrał telefon, miał wrażenie, że odchodzi od zmysłów. Człowiek, który przedstawił się jako Kian Larsen, przekazał mu tylko krótką wiadomość. Kilka punktów, które rozbrzmiewały mu echem w głowie aż do teraz. Katrine żyła. Zabrali ją ze sobą. Jeśli Olsen powie komukolwiek choćby słowo o tej rozmowie, Katrine zginie. Jeżeli jednak będzie dyskretny i pomoże im w kilku sprawach, wybranka nie tylko ujdzie z życiem, ale zostanie wypuszczona bez szwanku. Hallbjřrn w pierwszej chwili zażądał rozmowy z nią. Domagał się dowodu, że z Katrine wszystko w porządku, i groził, że jeśli zaraz jej nie usłyszy, pójdzie prosto do dwóch policjantów stojących kilka metrów dalej. Larsen odpowiedział tylko, by czekał na kolejny telefon. Potem się rozłączył. Bezczelność i buta, jakie charakteryzowały zachowanie terrorysty, sprawiły, że Hallbjřrn natychmiast zrozumiał powagę sytuacji. Nie było miejsca na szok, niedowierzanie i strach. Jedynie na racjonalne myślenie. Od tamtej pory czekał na telefon, raz po raz spoglądając nerwowo w kierunku komórki. Nie zmrużył oka przez całą noc, senność nie migotała nawet na odległym horyzoncie.

Kilka godzin przesiedział przed telewizorem, obserwując relacje z Tórshavn i innych miast w Europie. Urządzano czuwania, wszędzie modlono się za ofiary zamachu. Na portalach społecznościowych masowo zmieniano zdjęcia profilowe na flagę Wysp Owczych. Było w tym coś absurdalnego. Zupełnie jakby nacjonalistyczni zamachowcy osiągnęli swój cel. Ale nikt nie skomentował tego głośno w ten sposób. Dyskutowano za to nieprzerwanie o tym, dlaczego doszło do eskalacji problemu, który rozpoczął się od porwania promu. Większość komentatorów była zgodna. Twierdzili, że żyjemy w czasach strachu. Hallbjřrn się z tym zgadzał. Niemal codziennie gdzieś na świecie dochodziło do sytuacji, w których przerażenie brało górę. Nie trzeba było już nawet organizować zamachów. Wystarczyło podejrzenie, że atak może się zdarzyć, a ludzie zaczynali uciekać, tratować się nawzajem i walczyć panicznie o życie. Tak było, kiedy kilka rezydentek zorganizowało happening w jednym z kurortów, a wczasowicze byli przekonani, że dziewczyny uciekają przed terrorystami. Mimo że żadnych terrorystów nie było, wszyscy zaczęli przed nimi pierzchać. I to stanowiło smutną kwintesencję dzisiejszego świata, pomyślał Hallbjřrn, znów zerkając na telefon. Nie potrzeba było już ładunków wybuchowych, aby wysadzić wszystko w powietrze. Wystarczyło uprawdopodobnić ich istnienie. Wystarczył strach. A Larsen i jego ludzie doskonale zdawali sobie z tego sprawę. W końcu rozbrzmiał dzwonek telefonu. Olsen drgnął, a potem chwycił urządzenie, jakby tonął, a ono stanowiło koło ratunkowe. W rzeczywistości było inaczej. Ta analogia odpowiadała raczej sytuacji Katrine. Zobaczywszy nieznany numer, poczuł, jak zasycha mu w gardle. Zerwał się z łóżka i odebrał. – Tak? – Cieszę się, że okazałeś się tak rozsądny, jak się spodziewałem. Ten sam głos, choć teraz jakby nieco inny ton. Wczoraj Hallbjřrnowi wydawało się, że należał do kogoś zmęczonego, może nawet lekko zaniepokojonego. Dzisiaj Kian sprawiał

wrażenie człowieka pewnego siebie. Zdeterminowanego. Hallbjřrn sięgnął po paczkę papierosów, które kupił wczoraj na stacji benzynowej. Wybrał prince’y, nawet się nie zastanawiając. Być może dlatego, że paliła je Katrine. Trzęsącą się ręką zapalił jednego i nerwowo wypuścił dym. Dopiero teraz przekonał się, jak nierówny ma oddech. – Daj mi ją do telefonu – powiedział. – Niestety, jest chwilowo niedysponowana. Olsen ścisnął ustnik tak mocno, że poczuł ciepło na wargach. – Przekaż jej komórkę albo w tej chwili... – Nie jesteś w sytuacji, w której możesz dyktować nam warunki, Hallbjřrn. Miałem szczerą nadzieję, że to rozumiesz. W głosie Larsena zabrzmiał wyraźny, niepokojący tembr, świadczący o tym, że Olsen ma do czynienia z szaleńcem. Co gorsza, nie wydawał się udawany. – Pomyliłem się? – zainteresował się Kian. – Nie. – To świetnie. Bo Katrine już swoje przeszła. I nie chciałbym, żeby spotkały ją jeszcze inne nieprzyjemności. Jeśli jednak nie dasz mi wyboru, będę zmuszony... – Zrobię, co chcecie – uciął czym prędzej Hallbjřrn. Poczuł się żałośnie. Całe jego zdecydowanie prysnęło jak bańka mydlana. Wystarczyło, że porywacz wspomniał o tym, o czym on sam myślał przez całą noc. Trzech mężczyzn, jedna zakładniczka. Nie trzeba było psychologa, by wiedzieć, co może siedzieć w ich głowach. Niekoniecznie wszystkich. Wystarczy, by jeden okazał się pozbawiony hamulców. Olsen starał się nie tworzyć najczarniejszych scenariuszy, ale kiedy tylko umysł wskoczył na ten tor, trudno było z niego zjechać. Hallbjřrn wszedł do kuchni i wrzucił papierosa do zlewu. Rozległ się cichy syk. – Czego ode mnie oczekujecie?

– Posłuszeństwa. – W takim razie powinieneś wiedzieć, że najlepiej je osiągnąć, pokazując, że... – Katrine żyje. Tylko tyle powinno cię interesować. – Daj mi dowód, a będziesz miał... – Co? – znów przerwał Larsen. – Twoją bezwzględną lojalność? Zupełne podporządkowanie? Absolutny posłuch? – Zaśmiał się. – Już teraz mam to wszystko, bo nie jesteś idiotą. Olsen usiadł przy stole. Położył przed sobą komórkę, włączył głośnik, a potem oparł łokcie na blacie i schował twarz w dłoniach. – Udowodniłeś to, zachowując naszą poprzednią rozmowę w tajemnicy. Przez chwilę trwała ciężka cisza. – Hallbjřrn? – Jestem. – W takim razie odpowiadaj, kiedy tego oczekuję. Olsen odchrząknął. Wiedział, że na początku czeka go wojna pozycyjna. Przeciwnik musiał pokazać mu, kto tutaj rządzi. I to jak najdobitniej, aby żadne buntownicze pomysły nie przyszły Hallbjřrnowi do głowy. A przez noc pojawiały się, jeden po drugim. Mimo to nie wcielił żadnego w życie. – Owszem, udowodniłem swoje podporządkowanie. – Poddaństwo. – Tak, poddaństwo. – Właśnie – odparł Kian i odetchnął. – Jak sam widzisz, nie ma powodu, dla którego miałbym ci cokolwiek dawać. Oprócz mojego słowa, że suka żyje. – Hallbjřrn drgnął nerwowo i w ostatniej chwili ugryzł się w język. – I będzie żyć, dopóki będziesz robił, co ci każę. – Czyli?

– Nie tak szybko – upomniał go Kian. – Po kolei. Nie ufam ci na tyle, żeby przedstawić ci wszystko w pigułce, Hallbjřrn. Mam nadzieję, że nie czujesz się urażony. Olsen sięgnął po kolejnego papierosa. Właściwie nie wiedział, dlaczego wyrzucił poprzedniego. – Nie lubię wygłaszać monologów – ostrzegł Kian. – Odpowiadaj. – Nie, nie czuję się urażony. – Bardzo mnie to cieszy. I w takim razie niebawem dostaniesz pierwsze wytyczne. Wypełnisz je co do joty. – Tylko jeśli dasz mi gwarancję, że jej nie skrzywdzicie. – Przed momentem ją dostałeś. – Nie, powiedziałeś, że przeżyje. – To nie to samo? Hallbjřrn miał ochotę ostro odpowiedzieć, ale znów w porę się powstrzymał. Musiał się przyzwyczaić do nierówności stron, panować nad nerwami. Nie miał pojęcia, jak długo będzie trwała patowa sytuacja. Mógł być na smyczy tych ludzi przez kilka godzin, ale równie dobrze przez kilka dni. Tak czy owak, wiedział, że zrobi wszystko, żeby uwolnić Katrine. I Larsen również był tego świadomy. – Pytałem o coś! – Nie. Nie to samo. – No cóż... – mruknął Kian. – Trudno. Innej gwarancji nie dostaniesz. – Posłuchaj... – Nie, nie, Hallbjřrn. W naszej relacji nie chodzi o to, żebym ja słuchał. Rozumiesz? – Tak. – I wszystko ci już wytłumaczyłem. Na razie to tyle z naszej strony. Olsen chwycił telefon i przycisnął go do ucha.

– Jeśli chcesz mieć we mnie lojalnego wykonawcę twojej woli, a nie ukrytego przeciwnika, dasz mi tę gwarancję – powiedział. – Bo zdajesz sobie doskonale sprawę z tego, że tylko w ten sposób... Spojrzał na wyświetlacz i zaklął. Kian się rozłączył. Hallbjřrn potarł mocno czoło, jakby miał zamiar wgnieść sobie czaszkę. Z trudem mógł zebrać myśli. Był skołowany po nieprzespanej nocy, czuł się, jakby pobłądził na nieznanym terenie w gęstej mgle. Podszedł do lodówki i wyjął puszkę słabego piwa. W nocy nie wypił ani mililitra alkoholu, właściwie sam nie wiedział dlaczego. Leżał w bezruchu, wpatrywał się w sufit, na którym kładła się smuga niewyraźnego światła z ulicy, i bał się choćby drgnąć. Zupełnie jakby życie Katrine wisiało na bardzo cienkim włosku, a on jednym ruchem mógł go przeciąć. Być może tak rzeczywiście było. Otworzył puszkę, ale nie zdążył się napić, bo rozległ się dzwonek telefonu. Hallbjřrn czym prędzej złapał komórkę, dostrzegając migającą na czerwono diodę, która informowała, że bateria się rozładowuje. Dzwoniła Ann-Mari. Nabrał głęboko tchu, gotów odebrać, ale w ostatniej chwili się zawahał. Nie miał ochoty odgrywać przed nią przedstawienia i udawać, że wszystko jest w porządku. Z drugiej jednak strony będzie to musiał robić codziennie. Przed każdym, nie tylko przed nią. – Hej – rzucił do słuchawki. – Myślałam, że jeszcze śpisz. W jej głosie pobrzmiewało wyraźne przygnębienie. – Nie, nie mogłem spać. – Dzwonię tylko, żeby powiedzieć, że jestem na Hallarvegur. – Co? – Idę do domu, Hal. To znaczy, raczej... wracam do domu. – Jak to? Teraz? Zdał sobie sprawę, że to nie zabrzmiało zbyt dobrze. Popatrzył na puszkę, a potem się rozejrzał.

Tylko tego brakowało, żeby zniechęcił córkę akurat wtedy, kiedy podjęła decyzję, na którą tak długo czekał. Ale nie chciał jej tu teraz. Nie mógł pozwolić sobie na to, by się wprowadziła. – Coś nie tak? – Nie, po prostu... – Mogę zawrócić. Erna i Signar niechętnie pozwolili mi na wyprowadzkę. – Posłuchaj, tu nie chodzi o ciebie, tylko... Nie miał dobrej wymówki. Do cholery, od miesięcy starał się ją przekonać, że najwyższa pora, by znów z nim zamieszkała. Jaki argument miał podać? – O co chodzi, Hal? Namyślał się przez moment, ostatecznie dochodząc do wniosku, że nie wpadnie na żaden dobry pomysł. Pozostało mu tylko jedno wyjście. To, które wszyscy mężczyźni na świecie mieli opanowane do perfekcji. Jedni nazwaliby to graniem głupa. Inni graniem na czas. – Nie wiem – powiedział w końcu. – Nie wiesz? Nie chcesz, żebym wróciła do domu? – Trudno mi teraz zebrać myśli. – Zaraz będę. Pogadamy. Mówiła zupełnie jak jej matka. Hallbjřrn mruknął pod nosem, że będzie na nią czekać. Podłączył telefon do ładowarki, mając nadzieję, że Larsen nie zadzwoni akurat wtedy, gdy będzie u niego Ann-Mari. Jeśli zostałaby na stałe, kwestia jakiegokolwiek kontaktu była problematyczna. Ale nie to stanowiło główny powód, dla którego nie chciał, aby córka wróciła do domu. Zdawał sobie sprawę, że jest obserwowany. Zwykłe zapewnienia i obietnice, jakie składał porywaczom, mogły nie być wystarczające. Musieli mieć pewność, że nie rozmawia z policją. Nie mógł pozwolić, by śledzili także Ann-Mari. Tym bardziej że prędzej czy później dojdzie do spotkania. Jednego, może drugiego i trzeciego, w zależności od tego, czego w istocie będą od niego oczekiwać.

Do cholery, o czym on myślał, zgadzając się na jej wizytę? Chwycił czym prędzej telefon i wybrał numer. – Poczekaj – powiedział. – Spotkajmy się w Bryggjanie. Ann-Mari nie odpowiedziała. Właściwie trudno było się dziwić, że odebrało jej mowę. Ojcowie zazwyczaj nie zapraszali córek do knajp znanych głównie z tego, że pito tam na umór. Nawet jeśli pora była jeszcze zbyt wczesna na zwyczajowe libacje. – W Bryggjanie? – Miejsce dobre jak każde inne. I pierwsze, które przyszło mu na myśl. – O tej godzinie jest jeszcze zamknięty. – Tak? Skąd wiesz? – Bo nie ma wielu miejsc na Bakkavegur, w których można zjeść dobrą pizzę. W sumie w całej Vestmannie niewiele ich jest. – No tak... to może Disvoy? – Też jeszcze nie otworzyli. – Ale na pewno są już na miejscu. Jeśli poprosimy... – Mam ze sobą rzeczy, Hal. Zaklął w duchu. Jeśli przed momentem była na Hallarvegur, niewiele dzieliło ją od domu. Przejdzie jeszcze kawałek i niechybnie zostanie wypatrzona przez tego, który obserwuje budynek. Spokojnie, upomniał się w duchu Olsen. Nawet jeśli, to co z tego? Nic jej nie groziło, przynajmniej nie w tej chwili. Nie było przecież tak, że nie wiedzieli o jej istnieniu. Przygotowując się do porwania promu i tego, co zamierzali zrobić później, musieli dokładnie sprawdzić jego i Katrine. Być może od początku założyli, że stanie się ich zakładniczką, a potem wymuszą na nim współpracę. Tylko czego konkretnie chcieli? W czym mógł im pomóc? Odsunął te myśli. Uznał, że najpierw musi załatwić sprawę z Ann-Mari.

– W porządku – rzucił, siląc się na lekki ton. – Co jest otwarte? Krambúđin? – Od czternastej. Po raz kolejny uświadomił sobie, jakim odludkiem się stał. – Jeśli naprawdę nie chcesz mnie w domu, zostaje nam tylko Fjřrukrógvin w Centrum Turystycznym. – Świetnie. – Nie znosisz tego miejsca. Kojarzy ci się z przyjezdnymi, którzy napychają się zupami przed rejsem na klify. – Dawno tam nie byłem. Chętnie sprawdzę, czy coś się zmieniło – odparł. – Gdzie jesteś? Wyjdę po ciebie. – Na skrzyżowaniu z Fjalsvegur, ale, Hal... – Już idę, poczekaj chwilę. Rozłączył się i z irracjonalną nadzieją spojrzał na poziom naładowania baterii. Trzy procent. Na ile wystarczy? Może akurat, by szybko rozmówić się z córką, wypić dla niepoznaki kawę, a potem prędko wrócić do domu. Odłączył telefon i popędził w kierunku wyjścia, po drodze zrywając kurtkę z wieszaka. Wyszedł na Fjalsvegur i rozejrzał się czujnie. Nie dostrzegł nikogo, kto obserwowałby budynek, ale nie spodziewał się, że którykolwiek z porywaczy okaże się tak nieporadny, by dać się zobaczyć. Mieli go na oku, ale sami pozostawali w cieniu. I być może nie wyłonią się z niego aż do końca całej tej sprawy. Olsen potruchtał w kierunku skrzyżowania, na którym czekała córka. Odpowiednio szybko, by nie tracić czasu, ale nie na tyle, by się zasapać. Nie chciał niepokoić Ann-Mari bardziej, niż zrobił to do tej pory. Dostrzegł ją z oddali. Stała przy jednym z budynków, przez ramię miała przewieszoną torbę podróżną, zabrała też plecak. Rozglądała się, sprawiając wrażenie nieco zdezorientowanej. W końcu go dostrzegła i uniosła niedbale rękę. Właściwie gest przywodził na myśl raczej odganianie natrętnej muchy niż powitanie. Podszedł do niej i ją uściskał. Krótko, by nie wzbudzać podejrzeń przesadną czułością.

– Hej, Hal – rzuciła. Odebrał od niej torbę. – Powiesz mi, o co chodzi? – spytała. – Czy muszę wszystkiego się domyślić? – Nie musisz, ale i tak to zrobisz. Masz tę przenikliwość po matce. Patrzyła na niego bez wyrazu. Potem jednak lekko się uśmiechnęła. – Z pewnością nie po ojcu – skwitowała. – I skoro tak chcesz to rozegrać, w porządku. Ruszyli w kierunku restauracji Fjřrukrógvin, w której mogło się stołować ponad sto osób. Jak na Vestmannę był to prawdziwy gigant gastronomiczny. Korzystali z niego głównie organizatorzy wycieczek, w sezonie sprowadzający tu liczne grupy turystów. Teraz lokal świecił pustkami. Hallbjřrn zamówił specjał tego miejsca, rybną zupę za sto dwadzieścia pięć koron, córka zdecydowała się na znacznie droższy stek Fjřrukrógvin. Do tego wzięła kawę, choć nie podejrzewał, że już ją pija. Najwyraźniej przez ostatni rok trochę go ominęło. Może więcej niż sądził. Pomyślał, że w sumie rachunek wyniesie jakieś czterysta koron, co mocno nadszarpnie jego finanse. Nie miał jednak zamiaru się na tym skupiać. Były teraz ważniejsze sprawy do załatwienia. – Wymyśliłaś? – spytał. – Co? – Dlaczego podchodzę z rezerwą do twoich przenosin? Zmrużyła oczy, przypatrując mu się. Wyglądała, jakby ambicja kazała jej podjąć trudne zadanie. To także odziedziczyła po Karli. – Hal... – To nie ma nic wspólnego z tobą. – Wiem – odparła, rozglądając się za kawą. – Chcesz być sam. Po prostu. – Mniej więcej tak to wygląda. – Bo zamierzasz przejść swój własny okres Sturm und Drang. – Być może. – Nie masz pojęcia, co mam na myśli.

Wzruszył ramionami, a kelner podszedł do nich i postawił przed Ann-Mari filiżankę. Podziękowała mu szerokim uśmiechem, choć Olsen przypuszczał, że córka uśmiechała się raczej z powodu ignorancji ojca. – Najbledszego – przyznał. – No tak, nie powinnam wymagać od byłego żołnierza znajomości preromantyzmu. – Czy ja wiem? Cała ta trauma, którą przywozimy ze sobą do domu, sprawia, że edukujemy się na potęgę, żeby zająć czymś umysł. – W twoim przypadku najwyraźniej mi to umknęło. – A może po prostu nie interesuję się niemieckimi... tymi... czymkolwiek, co miałaś na myśli. – To okres w literaturze. – Aha – odparł bez cienia zainteresowania Hallbjřrn. Z dwojga złego wolał rozmawiać o tym niż o przyczynie, dla której nie chciał Ann-Mari z powrotem w domu. Choć tak właściwie jedno mogło wiązać się z drugim. – I do czego się to sprowadza? – zapytał. – Między innymi do uwydatniania dramatu jednostki. Jak u Goethego – wyjaśniła. – I to zamierzasz robić. Przeżywać własną wersję Cierpień młodego Wertera. Ale zapominasz, że nie jesteś ani młody, ani... – Dobra, dobra. – Nie katuj się, Hal – przemówiła tak ciepło, z takim uczuciem, że w jednej chwili miał ochotę wycofać się ze swojego pomysłu. – I bądź dobrej myśli. Katrine się odnajdzie, jestem tego pewna. I nie tylko ona. Nie odzywał się. Dopiero teraz na dobre uświadomił sobie, że powinien przybrać odpowiednią maskę dla wszystkich mieszkańców Vestmanny. Farerowie snuli się od rana po ulicach, przygnębieni, nierozumiejący, niepotrafiący pogodzić się z tym, co się wydarzyło. W większości tliła się jednak jeszcze irracjonalna nadzieja. Sądzili, że zaginieni bliscy się odnajdą. On także powinien sprawiać takie wrażenie. – Prowadzą akcje poszukiwawcze w całej cieśninie i poza nią – ciągnęła Ann-Mari. –

Wszystko jest możliwe. – Wiem. – Na pokładzie były kamizelki, być może niektórzy pasażerowie mieli sprzęt do nurkowania, pianki termoizolacyjne... Przypuszczał, że podobne myśli snuło dzisiaj znacznie więcej osób. Słyszał zresztą takie głosy jeszcze w Tórshavn. Jakby cała nadzieja tkwiła w tym, że ktoś zabrał więcej sprzętu do nurkowania, niżby to wynikało z czystej logiki. Ale może nie powinien się dziwić, nadzieja z zasady nie miała wiele wspólnego z racjonalnością. Ta myśl sprawiła mu niemal fizyczny ból, nie chcąc się odkleić od jego obecnej sytuacji. Na co liczył? Że jeśli zrobi wszystko, czego wymagają od niego zamachowcy, tak po prostu puszczą Katrine wolno? Zapatrzył się na ścianę za córką. Dziewczyna w końcu pstryknęła mu palcami przed twarzą. – Nie spałeś za długo, co? – Nic a nic. – Napij się kawy. – Podsunęła mu filiżankę. Skorzystał, choć wątpił, czy to cokolwiek pomoże. Upił niewielki łyk, oblizał usta, a potem odstawił filiżankę. Przesunął ją z powrotem na drugi koniec stołu i poczuł na sobie pokrzepiające spojrzenie Ann-Mari. – Jak długo będą ich szukać? – zapytała. – Prawdopodobnie jeszcze przez kilka, może kilkanaście godzin. – Wybierasz się tam? Na Kirkubřnes. – Nie. Nolsře pewnie będzie dzwonić, jak tylko czegokolwiek się dowiedzą. Zresztą media są na miejscu. Wystarczy włączyć telewizor. – Którego obecnie nie masz. – W takim razie radio. – Też brak w domu. – Mam w samochodzie – odparł i rozłożył ręce. – Jakoś sobie radzę, Ann-Mari. Nie przejmuj się.

Wiedział, że zmierzała właśnie do tego. – Słyszałam co innego. – Od kogo? – Od ludzi. Mówią, że stałeś się pustelnikiem. – Mają trochę racji – przyznał. – Ale... to tymczasowe. Potrzebuję teraz trochę samotności, to wszystko. Kelner wrócił z ich daniami podejrzanie szybko. Hallbjřrn przypuszczał, że poza sezonem wszystko było zamrożone, wystarczyło tylko odgrzać. W lecie będzie inaczej. Wtedy każda ryba jest niedawno złowiona, a o podniebienia turystów szef kuchni zadba znacznie lepiej niż w przypadku dwojga miejscowych, którzy z niewiadomych przyczyn zdecydowali się na przedpołudniową wizytę. Zjedli szybko, nie celebrując posiłku. Raz po raz rzucali luźne uwagi, starając się za wszelką cenę omijać ważkie tematy. Po kwadransie skończyli posiłek. – Chcesz deser? – zapytał Olsen. – Właściwie... czemu nie. Kolejne pięćdziesiąt pięć koron. Jak tak dalej pójdzie, nie będzie miał na benzynę. A przypuszczał, że w najbliższym czasie nie obejdzie się bez jeżdżenia po wyspach. Wyjął z kieszeni portfel i komórkę. Nikt nie dzwonił, bateria jeszcze trzymała. – To niezbyt subtelny sygnał, że czas się zbierać? – zapytała Ann-Mari. – Nie, po prostu... Uniosła lekko kąciki ust, ale w jej oczach był wyłącznie smutek. Poklepała ojca po dłoni, a potem wstała i zarzuciwszy plecak na ramię, podniosła torbę. – Rozumiem – powiedziała. – I nie mam zamiaru ci przeszkadzać, jeśli chcesz zanurzyć się głębiej w samotności. Ale tylko pod warunkiem że będziesz dobrej myśli. Ja jestem. – Widzę. – Obiecasz mi to? Skinął głową, a potem się pożegnali. Odprowadził ją wzrokiem, czekając, aż się obróci i pośle mu jeszcze jeden uśmiech. Opuściła jednak restaurację, nie patrząc za siebie.

Pomyślał, że jednak zaoszczędził pięćdziesiąt pięć koron. Sam fakt, że naszła go ta konkluzja, potwierdzał, że znalazł się w opłakanej sytuacji. I to pod każdym względem. Szybko uregulował rachunek, po czym wrócił na Fjalsvegur. Opady śniegu się nasilały, wiatr za to wydawał się wyjątkowo słaby. Zupełnie jakby natura starała się zrekompensować Farerom wczorajsze wydarzenia w cieśninie. Olsen podłączył komórkę do ładowarki w kuchni, a potem zaczął dopijać pozbawione gazu piwo z puszki. Czekał. Nawet nie wiedział, kiedy zasnął. Zbudził się dopiero, gdy rozległ się głośny dźwięk telefonu. Poderwał się z krzesła i chwycił komórkę. Zanim odebrał, zobaczył jeszcze, że bateria jest niemal w całości naładowana. Najwyraźniej trochę pospał. – Jak spotkanie z córką? – rozległ się głos w słuchawce. – Dobrze. Hallbjřrn nie miał zamiaru dawać rozmówcy nawet cienia satysfakcji. A okazanie jakichkolwiek emocji właśnie tym by skutkowało. – Nie wiem, jak ją przekonałeś, żeby została u ciotki, ale winszuję. – Dziękuję. Kian Larsen zamilkł, najwyraźniej nie spodziewając się takiego spokoju po byłym wojskowym. Zapewne był przygotowany na kolejne przepychanki słowne, groźby i sprowadzanie Olsena na ziemię. Tymczasem Hallbjřrn nie mógł stać na niej bardziej twardo. – Jeśli wykażesz się taką siłą przekonywania w naszych zadaniach, Katrine niebawem do ciebie wróci. – Zapewniam, że tak. – Świetnie. Podoba mi się twoja postawa, Hallbjřrn. – Co mam zrobić? – Na początek wsiąść do swojego starego volva i wrócić do Tórshavn. – W jakim celu? – Reszty dowiesz się na miejscu. Zadzwoń do mnie, jak dotrzesz. – Pod jaki numer?

– Dostaniesz go zaraz SMS-em. – W porządku. Coś jeszcze powinienem wiedzieć? – Tylko tyle, że Katrine na ciebie liczy. – Rozumiem. – Masz jakąś broń? Pytanie wybrzmiało w głowie Olsena głośnym echem. Jeśli miał jeszcze jakiekolwiek wątpliwości co do rzeczy, których będzie musiał się dopuścić, teraz je stracił. – Nie. – Nie szkodzi, wszystkim się zajmiemy. Daj znać, kiedy zajedziesz do Tórshavn. – Rozumiem. – Żołnierz nie musi rozumieć, żołnierz potwierdza otrzymanie rozkazu. Olsen przygryzł wargę i zacisnął palce na telefonie. – Nie słyszałeś? Oczekuję podporządkowania, Hallbjřrn. – Tak jest. – Świetnie. Daj znać, kiedy tylko zajedziesz do Tórshavn. Kian nie powiedział nic więcej. Rozłączył się, a Olsen siedział przez moment w bezruchu. Potem dopił zupełnie zwietrzałe piwo i wyszedł z domu. Wiedział, że czekające go zadanie nie będzie należało do łatwych. 23 Niedziela, 15 stycznia, godz. 11.32 Katrine nie wiedziała, gdzie się znajduje ani co się z nią dzieje. Wszystkie ostatnie wydarzenia pamiętała tylko jako urywki, jakby nie doszło do nich naprawdę. Jakby były elementem koszmaru, który chodzi za nią przez kilka godzin po przebudzeniu, ale potem rozpływa się gdzieś w pamięci. Tyle że w tym przypadku tak się nie stanie. Przeciwnie, czas działał na niekorzyść. Miała wrażenie, że z każdą mijającą godziną jest w stanie przypomnieć sobie coraz więcej. Najpierw zobaczyła przebitki, jak z uszkodzonego filmu. Mężczyźni wyprowadzali ją z mostka, drzwi na korytarz były otwarte. Szli na najniższy pokład, ale nie pamiętała, gdzie ostatecznie się zatrzymali

ani jak wydostali się z promu. Przypomniała sobie, że potem znajdowali się na niewielkiej jednostce, mocno kołyszącej się na falach. Śmierdziało rybami, a jej było niedobrze. Wymiotowała, ale nie miało to nic wspólnego ze smrodem. Ostatecznie zamknęli ją w jakimś pojeździe na lądzie. Przewieźli ją dokądś, ale nie rozpoznawała okolicy. Przejechali przez jakąś osadę, z pewnością niedużą. Potem była już w pokoju. W tym, w którym znajdowała się teraz. Mieścił się na poddaszu, tylko tyle wiedziała. Miał niewielkie okno dachowe w niskim skosie, ale nie było najmniejszych szans, by przez nie wyjrzała. Leżała na łóżku, a jej skrępowane opaską zaciskową nadgarstki unieruchomiono przy wezgłowiu. Dawno zrezygnowała z prób wyswobodzenia się. Od pewnego czasu po prostu leżała na wznak, wpatrując się w sufit. Nie czuła się sobą. Po tym, co wydarzyło się w sterówce, miała wrażenie, że znajduje się nie tylko w nieznanym pomieszczeniu, ale także w nieznajomym ciele. Drzwi się otworzyły. Spojrzała w ich kierunku bez obawy. Z jakiegoś powodu nie miało znaczenia, czy do środka wejdzie Řsterř, czy któryś z tamtych dwóch, którzy wydawali się bardziej zrównoważeni. Pomyślała, że obojętność jest wynikiem poczucia ostatecznej klęski, ale naraz dotarło do niej, że to coś więcej. Nie obojętność, lecz letarg. – Miałem przyjemność zamienić kilka zdań z twoim... partnerem, Katrine. Czy może narzeczonym? Nie odrywała wzroku od sufitu. Kian Larsen podszedł bliżej, stanął przy łóżku i popatrzył na nią z góry. Westchnął, niemal współczująco. – Nie miałem okazji go poznać. Jeszcze. Ellegaard nie odpowiadała. Nawet nie mrugnęła. W jakiś sposób ten marazm stanowił dla niej formę buntu. – Ale już mogę powiedzieć, że to człowiek, który wie, jak załatwiać pewne sprawy. Nie mylę się, prawda? Przysiadł na łóżku i położył rękę na jej brzuchu. Mimowolnie zamknęła oczy i się wzdrygnęła. Tylko tyle było trzeba, aby jej żałosny bunt został przełamany.

– Oczywiście, że nie – dodał Kian. – Olsen nieraz już udowodnił, że jest zaradny. A teraz ma wyjątkową motywację. Wciąż milczała. – Naprawdę nie chcę wpuszczać tutaj Tora-Ingara, ale zrobię to, jeśli będziesz się tak zachowywać. Nie lubię wygłaszać monologów. Zabrał rękę z jej brzucha, ale tylko po to, by uderzyć ją w twarz. Nie włożył w to zbyt wiele siły. Nie chodziło o zadanie bólu, a o upokorzenie. Potem znów położył dłoń na jej ciele, tym razem na udzie. Miała wrażenie, jakby przylgnęło do niej coś ohydnego. Nadal nie mogła odsunąć od siebie uczucia, które towarzyszyło jej, kiedy Řsterř zaczął się do niej dobierać. Wciąż było jej niedobrze na samą myśl. Czuła się zbrukana, zakażona nieuleczalną chorobą... zniszczona. – Rozumiemy się? – Nie – odparła. Ponownie westchnął. – Muszę przyznać, że z Hallbjřrnem rozmawia się znacznie lepiej. On rozumie, że przy odrobinie dobrej woli możecie wyjść cało z opresji. – Cało? – syknęła, gromiąc go wzrokiem. Uśmiechnął się, jakby właśnie tego oczekiwał. – Mniej lub bardziej – przyznał. – Przykro mi, że cię to spotkało, Katrine. Ale... co tu dużo mówić, Torowi-Ingarowi też należy się coś od życia. A ty sama się o to prosiłaś, prawda? – Pierdol się. Wszyscy się pierdolcie. Pokręcił głową, zawiedziony. – Daj spokój – rzucił, wstając z łóżka. – Nie ma potrzeby, żeby tak się do nas odnosić. Tym bardziej że naprawdę chcemy, aby to wszystko się dla was dobrze skończyło. Hallbjřrn musi zrobić tylko kilka rzeczy. Obróciła głowę. – Jakich? – zapytała cicho. – Pomocnych w dalszym realizowaniu naszej misji.

– Jaka to niby misja? Do czego wy, do cholery, dążycie? – Przekonasz się – odparł na odchodnym. – Albo i nie. Zamknął drzwi, ale nie słyszała kroków świadczących o tym, że się oddala. Zamiast tego z korytarza dobiegł głos Tora-Ingara. Katrine ponownie się wzdrygnęła. Mężczyźni przez chwilę rozmawiali. Potem drzwi znów się otworzyły. Nie musiała patrzeć w ich kierunku, by wiedzieć, kto wszedł do środka. Poczuła, że się trzęsie, a jej serce przyspiesza. – Kian mówi, że nie jest zadowolony z twojego zachowania. Ellegaard zamknęła oczy, jakby dzięki temu mogła sprawić, że Řsterř zniknie. – Powinnaś się zastanowić nad swoim położeniem. Zbliżał się powoli, jakby odwlekanie tego, po co tutaj przyszedł, sprawiało mu satysfakcję. Katrine zaschło w ustach. Nie miała złudzeń, że uda jej się cokolwiek zrobić. Mimo to postanowiła spróbować. Musiała. Była gotowa na wszystko, byleby zyskać chociaż cień nadziei, że znów nie spotka jej to, co wcześniej. – Zastanów się dwa razy, Řsterř – powiedziała. Miała nadzieję, że zabrzmi to zdecydowanie, ale głos jej się załamał. – Im więcej... im bardziej mnie... Głos ugrzązł jej gdzieś w gardle. Ręce nagle zesztywniały, język również. Głowa drżała, jakby szyję miała z galarety. Nie rozumiała, co się z nią dzieje. – Skrzywdzę? – podsunął. – Im bardziej cię skrzywdzę, tym... co? – Hallbjřrn. – Nie zdąży w porę. – Nie... nie chodzi o to. Będzie skłonniejszy do współpracy, jeśli... – Ale przecież o niczym nie wie – odparł Tor-Ingar, zatrzymując się przy łóżku. Wciągnął powietrze przez nos, rozszerzając nozdrza. Napawał się tym, co miał zamiar zrobić. – Zresztą Kian zapewnił go, że przeżyjesz. Tylko tyle i aż tyle.

– Będzie... będzie wymagał więcej. – A tak – zgodził się Řsterř. – Chciał większych gwarancji. Między innymi tego, że włos ci z głowy nie spadnie. Ale nie daliśmy mu ich. Dotknął jej zaczerwienionego policzka, a potem przesunął ręką po włosach, przechylając głowę. Sprawiał wrażenie, jakby przyglądał się obrazowi lub posągowi, a nie żywemu człowiekowi. – Po co mielibyśmy kłamać? – zapytał. Zanim zdążyła sformułować kolejny karkołomny argument, szybko przesunął dłoń na jej pierś i mocno ścisnął. Jego oddech wyraźnie przyspieszył, jakby do tej pory go wstrzymywał. Potem przesunął dłonie niżej. 24 Niedziela, 15 stycznia, godz. 11.52 Hallbjřrn wypalił papierosa, stojąc przy Landavegur. W pierwszej chwili nie wiedział, dlaczego wybrał akurat to miejsce. Potem zorientował się, że zaparkował przy kościele nie bez powodu. Wypuścił dym i wbił wzrok w posąg z ciemnego kamienia. Nie był to typowy wizerunek Jezusa. Postać miała wprawdzie szeroko rozłożone ramiona i opuszczoną głowę, ale nie wisiała na krzyżu. Było w tym coś niepokojącego. Jakby Jezus zapraszał, ale jednocześnie przypominał o cierpieniu. Hallbjřrn przez chwilę oglądał modernistyczne bryły świątyni. Potem wyjął telefon i wybrał numer, który przed momentem otrzymał SMS-em. Odetchnął głęboko. – Jestem – powiedział, kiedy sygnał się urwał. – Zajęło ci to trochę czasu. – Przejdziemy do rzeczy? – Oczywiście. Gdzie jesteś? – Przy Landavegur. – Ta ulica biegnie przez pół Tórshavn. Gdzie konkretnie?

– Przy skrzyżowaniu z Jóannesar Paturssonar gřta. – Za rondem? – Tak. – Świetnie. W takim razie zawróć i kieruj się tak, jak będę ci mówił. – Nie możesz po prostu powiedzieć, gdzie mam się pojawić? Pytanie pozostało bez odpowiedzi, więc Olsen czym prędzej wyrzucił papierosa i nie zadeptawszy go nawet, wsiadł do samochodu. Niemądrze było dyskutować z tym człowiekiem, przynajmniej dopóty, dopóki nie znajduje się w odległości pozwalającej na zaciśnięcie dłoni na jego szyi. Wówczas układ sił diametralnie by się zmienił. – Jedź Jóannesar Paturssonar gřta. Hallbjřrn przekręcił kluczyk w stacyjce, ale nie nacisnął gazu. Wpatrzył się przed siebie, mocno przyciskając komórkę do ucha. Na dobrą sprawę dopiero teraz uświadomił sobie, jak wielką władzę ma nad nim człowiek znajdujący się po drugiej stronie linii. – Słyszałeś? – Tak. – Nie, nie, nie... – odparł zawiedziony Kian. – Umawialiśmy się przecież, Hallbjřrn. Choć i bez umowy powinieneś wiedzieć, jak się odnosić do przełożonego. Olsen skrzywił się, ale ruszył przed siebie. – Więc? Wiesz, jak się do mnie zwracać? – Tak jest. – Dobrze. Skręciłeś w tę ulicę, którą ci wskazałem? Powtórzył potwierdzenie przyjęcia rozkazu. Tym razem poczuł, jakby dostał policzek. – Przyspiesz za kościołem. Byle porządnie. Wyduś z tego swojego volva, ile się da. Zrobił, co mu polecił Larsen. – Potem skręć w lewo, w Torfinsgřta. I relacjonuj mi na bieżąco, gdzie jesteś. Olsen wykonywał każde polecenie, raz przyspieszając, a raz gwałtownie zwalniając, by wjechać w którąś z bocznych ulic. Larsen kazał mu zjechać w Slćttalíđ, popędzić Svalbarđsvegur na północ,

zrobić kółko wokół niewielkiego osiedla na obrzeżach miasta, a potem wjechać na Marknagilsvegur, która stanowiła namiastkę miejskiej obwodnicy. Właściwie mógłby pomyśleć, że przed kimś ucieka, gdyby nie to, że Kian podczas kilku rozmów dał się poznać jako wyjątkowy megaloman. Niewątpliwie prowadził Hallbjřrna od punktu do punktu w mieście tylko po to, by pokazać swoją wyższość. Olsen wykonywał dokładnie wszystkie polecenia. Nie było sensu ryzykować bezpieczeństwa Katrine tylko dlatego, że Larsen chciał go upokorzyć. Hallbjřrn był gotowy znieść znacznie większą ujmę na honorze. Ostatecznie znów wjechał na tereny osiedlowe. Kian poprowadził go między domkami, a potem kazał nagle zjechać w drogę skręcającą dziewięćdziesiąt stopni w lewo. – Hamuj! – ryknął, gdy tylko Hallbjřrn minął budynek, za którym niemal chowała się uliczka. Olsen kopnął pedał hamulca, nie zastanawiając się nad tym, co robi. Coś szarpnęło go mocno do przodu. Rozległ się przeraźliwy huk, jakby tuż za nim eksplodował ładunek wybuchowy. Odniósł wrażenie, jakby coś strzeliło mu w karku i plecach. Przez chwilę słyszał dziwny szum w uszach, lekko zakręciło mu się w głowie. Dopiero po kilku sekundach uświadomił sobie, że wjechał w niego z impetem inny samochód. Spojrzał w lusterko i zobaczył, że drugi kierowca uderzył głową w poduszkę powietrzną. Uświadomił sobie, że komórka wypadła mu z ręki. Czym prędzej się za nią rozejrzał, ale nigdzie jej nie dostrzegł. Pochylił się i przesunął ręką po dywaniku. Znalazł telefon dopiero, kiedy wsunął dłoń pod siedzenie. – Kian? – Raportuj! – krzyknął rozradowany Larsen. – Ktoś... ktoś we mnie przywalił. – Świetnie. Wybornie. Hallbjřrn spojrzał na czerwone kontrolki świecące się za kierownicą. Potem potrząsnął głową i dopiero teraz zrozumiał, co się stało. – Wysiądź z samochodu i podejdź do tamtego kierowcy. Zadzwonię później. – Ale... – Dobra robota, żołnierzu.

Zanim Olsen zdążył o cokolwiek zapytać, Larsen się rozłączył. Hallbjřrn cisnął telefon na siedzenie pasażera, a potem wysiadł z auta. Zbliżył się ostrożnie do drugiego samochodu. Najpierw zobaczył krew na poduszce powietrznej, potem usłyszał jęk kierowcy. Podszedł do drzwi, chwycił klamkę i już chciał zapytać, czy wszystko w porządku, kiedy nagle zamarł. Patrzył na mężczyznę, nie rozumiejąc, co się dzieje. Gdzieś w oddali rozległo się wycie syreny. Hallbjřrn nie potrafił przypisać go do konkretnych służb, choć zazwyczaj rozpoznawał sygnały bez trudu. Ogarnęło go poczucie zupełnej nierealności sytuacji. Ostatnim razem doświadczył tego podczas wymiany ognia pod Tuzlą. Szarpnął za drzwiczki, a potem złapał kierowcę za rękę i wyciągnął go na ulicę. Z oddali usłyszał nawoływania. Mieszkańcy okolicznych domów najwyraźniej ruszyli im na pomoc. Mężczyzna padł bezwładnie na ziemię i znów jęknął z bólu. Hallbjřrn natychmiast go podniósł, a potem przyparł do samochodu. – Zabiję cię, skurwysynu – wycedził. Patrzył prosto w oczy człowiekowi, którego znał z nagrania przesłanego przez Kopenhagę – tego, na którym widać było, jak facet wypożycza skuter. Hallbjřrn nie mógł uwierzyć, że ma go przed sobą. Złapał go mocniej za kurtkę i potrząsnął nim. Czuł, że przestaje się kontrolować. Nie miało żadnego znaczenia, że tuż obok zatrzymała się zaniepokojona grupa świadków. Jakiś chłopak wyciągnął telefon i zaczął nagrywać całe zajście. Hallbjřrn zacisnął zęby. Musiał zacząć chłodno kalkulować. I to natychmiast. Puścił kurtkę zamachowca i spróbował zebrać myśli. Ta sytuacja była wyreżyserowana, powinien mieć to na względzie od samego początku. Larsen z pewnością zaplanował to tak, aby Hallbjřrn nie zdobył żadnej przewagi. Olsen był tam, gdzie Larsen chciał go mieć. I zrobił to, czego tamten sobie życzył. Kiedy to zrozumiał, domyślił się także, czemu służyła stłuczka. Rozejrzał się nerwowo. Nie miał wiele czasu. – Gdzie ona jest? – zapytał.

– Co się dzieje, do kurwy nędzy... – Morten, tak? – syknął Hallbjřrn. – Zostałeś wystawiony, rozumiesz? – O czym ty... – Twoi kumple cię wystawili – powtórzył Olsen. – Nie wiem dlaczego, robiłem tylko to, co kazał mi Larsen. Widać chciał doprowadzić do tej sytuacji. Morten coś wymamrotał. Wzrok miał zamglony, był w szoku. Minie trochę czasu, nim zbierze myśli, a wtedy będzie już za późno. – Policja zaraz tu będzie – dodał Hallbjřrn. – Zabiorą cię prosto do aresztu, słyszysz? Zamachowiec gwałtownie nabrał tchu, jakby wynurzył się z wody. – Co się, kurwa, stało? – wypalił. Olsen potarł nerwowo czoło, słysząc, że zbliża się karetka lub radiowóz. Z pewnością nie wóz strażacki, te miały znacznie bardziej donośny sygnał. Hallbjřrn miał ochotę znów potrząsnąć mężczyzną, ale teraz, kiedy skupiały się na nich spojrzenia gapiów, nie mógł sobie na to pozwolić. – Gdzie oni są? – spytał. – Mają melinę gdzieś w Tórshavn? Mów, Morten. To twoja jedyna szansa. Zamachowiec w końcu spojrzał mu prosto w oczy. Chyba dopiero teraz zrozumiał swoją sytuację, bo gwałtownie się odsunął. Potem powiódł wzrokiem po zebranych i wyraźnie się uspokoił. – Wszystko z panami w porządku? – zapytała jakaś kobieta. Olsen klął w duchu. Gdyby do stłuczki doszło w bardziej odludnym miejscu, może udałoby mu się obrócić wszystko na swoją korzyść i wydusić z Mortena jakąś przydatną informację. Tutaj nie było na to szans. Musiał grać. – Tak, nic nam nie jest – odparł. Od strony centrum nadjechał samochód policyjny. Ale to nie jego kogut był źródłem sygnału. Rozświetlił się dopiero, kiedy funkcjonariusze dostrzegli, że kawałek przed nimi doszło do stłuczki. Zaraz potem w oddali pojawiła się karetka. Hallbjřrn musiał uznać swoją przegraną. Właściwie czego się spodziewał? Że Kian nie zadba o to, by służby pojawiły się natychmiast na miejscu zdarzenia? Był na to zbyt przebiegły.

Hallbjřrn nie mógł pojąć jego motywacji. Dlaczego Larsen miałby z premedytacją doprowadzić do aresztowania człowieka, którego prawdopodobnie sam wysłał, by śledził Olsena? – Niech go chuj... – zdążył powiedzieć Morten, zanim dwóch policjantów zorientowało się, że w wypadku uczestniczył człowiek, którego twarz pojawiała się wczoraj bezustannie w mediach. Człowiek, na którego wszyscy mundurowi mieli polować. Hallbjřrn wiedział, jak to się dalej potoczy. Wszystko ułożyło się według znanego schematu. Funkcjonariusze wyskoczyli z radiowozu, natychmiast wyjęli broń, a potem kazali Olsenowi i Mortenowi podnieść ręce. – Na kolana! – krzyknął jeden z policjantów. – I twarzą do ziemi, już! Hallbjřrn patrzył na niego ze spokojem, Morten natychmiast wykonał polecenie. – Ty też, Olsen! Dobrze, przynajmniej został rozpoznany. Sytuacja mogła szybko wymknąć się spod kontroli, szczególnie jeśli wzięto by go za jednego z terrorystów. Nie musiał znać dokładnych statystyk, by wiedzieć, jak traktuje się takich ludzi. Nikt w Europie nie obchodził się z nimi łagodnie, nikt nie zastanawiał się dwa razy, czy pociągnąć za spust. Tajemnicą poliszynela było, że w starciu z zamachowcami – nawet jeśli nie stanowili już realnego zagrożenia – policja i wojsko mogły sobie pozwolić na znacznie więcej. I nikt nie musiał się obawiać reakcji przełożonych. Im wyżej w hierarchii politycznej, tym większa była świadomość tego, że żywy terrorysta to materiał na męczennika. Właściwie celebryta. Idol, który będzie skupiał na sobie uwagę innych ekstremistów. Natomiast martwy terrorysta to sprawiedliwość. – Na ziemię, już! – rozkazał policjant. Wydawał się spokojniejszy od tego drugiego. Hallbjřrn z przerażeniem dostrzegł w oczach tamtego potrzebę... nie, żądzę wymierzenia kary. – Spokojnie – powiedział. – Znacie mnie, wiecie przecież, że... – Padnij albo strzelam! Nie było sensu ryzykować. Nie, kiedy funkcjonariusz trzymał palec na spuście.

Hallbjřrn położył się na rozjeżdżonej śnieżnej brei, a potem wykonał wszystkie inne polecenia. Skrzyżował ręce na plecach, pozwolił się zakuć w kajdanki i usadowić w radiowozie. Kontrolnie patrzył na drugiego z policjantów, tego milczącego. Tego, który był niebezpieczny. Gdyby terrorysta zdecydował się na coś lekkomyślnego, Olsen straciłby szansę, by cokolwiek z niego wyciągnąć. A przypuszczał, że Morten wie odpowiednio dużo, by przy odrobinie szczęścia dało się ustalić, gdzie przetrzymują Katrine. Tylko czy mógł powiedzieć o tym służbom? Zastanawiał się nad tym, gdy radiowóz ruszył ostro naprzód. Syrena zawyła, a ludzie stojący na ulicy natychmiast się odsunęli. Hallbjřrn wiedział, że nie ma wiele czasu do namysłu. Za kilka minut znajdą się w komendzie i Morten wpadnie w tryby machiny śledczej, która przemieli go na miazgę. Dlaczego go wystawili? Dlaczego w taki sposób? I czy naprawdę myśleli, że w takiej sytuacji niczego nie wyśpiewa? Pierwsze, co zrobi, to pójdzie na układ. Olsen musiał uznać, że to jakiś wybieg. Kolejny fortel zamachowców, dzięki któremu mieli osiągnąć długofalowy cel. Problem polegał na tym, że wciąż go nie znał. A pytań pojawiało się stanowczo zbyt dużo, by miał czas na znajdowanie odpowiedzi. Spojrzał na Mortena. Co tu się działo, do cholery?

25 Niedziela, 15 stycznia, godz. 12.19 Nolsře zamknął za sobą drzwi do pokoju przesłuchań, a potem stanął tuż za progiem i skrzyżował ręce na piersi. Przechylił głowę i przez chwilę przyglądał się badawczo Hallbjřrnowi. Zupełnie jakby patrzył na psychicznie chorego i zastanawiał się, co się dzieje w jego umyśle. – Daj spokój – odezwał się Olsen. Znów miał ręce przykute do łańcucha. Znów znajdował się w miejscu, od którego jakiś czas temu zaczęła się jego długa więzienno-sądowa gehenna. Tym razem jednak nie wisiało

nad nim widmo konsekwencji. A przynajmniej taką miał nadzieję. – Jeszcze nic nie powiedziałem – zauważył Sigvald. – Ale zamierzasz. I nie będzie to nic, co chciałbym usłyszeć. – Bo ta sytuacja nie jest taka, w jakiej chciałbym się znaleźć. Hallbjřrn pokręcił głową. Szkoda mu było czasu na czekające go formalności. Przez jakiś czas zarówno on, jak i policjanci będą kręcić się w kółko, goniąc własny ogon. Krótka wymiana zdań z Nolsřem dawała obraz tego, co nastąpi. – Siadaj i załatwmy to jak najszybciej – rzucił Hallbjřrn. – Postoję. – Rób, co chcesz. Ale szkoda mojego i twojego czasu. – Spieszy ci się gdzieś? – W żadne konkretne miejsce. Byle jak najdalej stąd. Nolsře oparł się o drzwi. Ręce wsunął do kieszeni czarnych dżinsów. Gdyby ubrał się do tego w masywne buty i koszulkę z celtyckim krzyżem, wyglądałby jak typowy neonazista, pomyślał Olsen. Ale podobno ci policjanci, którzy wyglądali jak potencjalni przestępcy, byli najlepsi. Zazwyczaj łączyła ich bowiem z kryminalistami nie tylko powierzchowność, ale także podobny sposób myślenia. Tak jak teraz próbował to robić Sigvald. – Co robisz w Tórshavn? – zapytał. – Przyjechałem się czegoś dowiedzieć, Nolsře. W tej sytuacji to chyba normalne. – Nie mogłeś zadzwonić? – Nie. Poza tym chciałem przy okazji zrobić zakupy. Muszę od czasu do czasu uzupełnić zapasy w lodówce o coś więcej niż tylko piwo. – Dziwne. Olsen spojrzał na niego bezradnie. – Niby co jest twoim zdaniem dziwne? – odburknął. – Błagam cię, dajmy temu spokój.

Pytaj wprost, zamiast... – Po prostu dziwi mnie, że byłeś na obrzeżach miasta, gdzie nie miałeś czego szukać. I że akurat tam wjechał prosto w ciebie człowiek, którego szukają wszyscy na archipelagu. Tobie nie wydaje się to podejrzane? – Podejrzane? Co ty, kurwa, sugerujesz? Sigvald uśmiechnął się lekko, jakby fakt, że zdołał wyprowadzić Olsena z równowagi, dostarczył mu niemałej satysfakcji. – Nic nie sugeruję. – Przeciwnie. – Ale przyznasz, że to zastanawiające. Wyciągnął ręce z kieszeni i potarł nerwowo łysinę, krzywiąc się przy tym, jakby myślenie sprawiało mu fizyczny ból. W końcu odsunął krzesło, które wydało nieprzyjemny pisk, po czym usiadł naprzeciwko Hallbjřrna. – W porządku – rzekł. – Przejdźmy do konkretów, bo rzeczywiście nie ma co bawić się w przepychanki. Olsen potrząsnął łańcuchem i skinął głową. – Jak to się stało, że doszło do takiej sytuacji? – spytał policjant. – Nie wiem – odparł poirytowany Hallbjřrn. – Więc to przypadek? – Tak. – Hallbjřrn popatrzył na niego spode łba i przez moment mierzyli się wzrokiem. Cisza zdawała się bronią, a skrzyżowane spojrzenia polem walki. W końcu podniósł oczy. – Dasz temu spokój? – Wykonuję tylko swoją robotę. Zadaję pytania. – Więc zadaj właściwe. – To znaczy? – Zapytaj tego sukinsyna, o co w tym wszystkim chodzi.

– Moslund się nim zajmuje. I jeśli to, co o nim mówią, jest prawdą, wyciśnie z niego wszystko, co tamten wie. – Oby. – Ja tymczasem muszę przemaglować ciebie. I dobrze o tym wiesz. Hallbjřrn westchnął. Starał się stwarzać wrażenie, jakby cała ta sytuacja była dla niego wyłącznie niedogodnością, ale właściwie zaczynało go ogarniać przerażenie. Nie miał pojęcia, na czym stoi. Jeśli Morten zacznie mówić, szybko wyjdzie na jaw, że Katrine żyje. Hallbjřrn wprawdzie nie zdążył zrobić nic, co naraziłoby go na konsekwencje, ale to nie o niego tu chodziło. Nie miał wątpliwości, że Kian Larsen zabije Katrine, jeśli tylko się dowie, że jego plan spalił na panewce i wszystko wyszło na jaw. Ale dlaczego w takim razie doprowadził do ujęcia Mortena? Olsen odchrząknął, uznając, że musi wziąć się do roboty. Nie potrzebował „rozkazów” od Kiana, by wiedzieć, czego ten od niego wymaga. Sytuacja była jasna jak słońce. – Naprawdę sądzisz, że mam z tym coś wspólnego? – zapytał. – Że przyłożyłem rękę do porwania promu? Zabicia tylu ludzi? Jóhana? – O Katrine nie wspominasz. – I nie wspomnę. Nie w tym kontekście. – Dopóki nie znajdą ciała? Olsen poruszył się nerwowo. W pierwszej chwili miał ochotę ostro odpowiedzieć, ale szybko uświadomił sobie, że głos Sigvalda nie był wyzywający. Przeciwnie, słychać było w nim nutę współczucia. Hallbjřrn lekko skinął głową. – Wiesz, co mi się wydaje? – zapytał Nolsře. – Nie. – Że próbowałeś sam znaleźć tych ludzi. Może udało ci się w jakiś sposób wpaść na ich trop, podążyłeś nim, a potem doszło do tej sytuacji z Mortenem. Nie rozumiem tylko, w jaki sposób. Wygląda to tak, jakby cię gonił.

– Mhm. – Innego wyjaśnienia nie jestem w stanie wymyślić. – Czasem przypadek jest po prostu przypadkiem. – Gówno prawda. – Więc udowodnij mi cokolwiek – odparł twardo Olsen. – A jeśli nie potrafisz tego zrobić, rozkuj mnie i wypuść. – Możemy przetrzymać cię znacznie dłużej. Dobrze o tym wiesz. – Wiem, bo już przez to przechodziłem. I nie mam zamiaru drugi raz... – Więc mów, do kurwy nędzy! – Nolsře trzasnął otwartą dłonią w blat. – Ostatnim, czego chcę, jest ciąganie cię po salach sądowych, rozumiesz? Wiem, że nie masz z tym zamachem nic wspólnego, każdy z nas o tym wie. Ale potrzebujemy... – Dupokrytki? O to chodzi? – Nie, o coś ważniejszego. Musimy zrozumieć, co się stało. – Pech się stał – stwierdził Olsen, wzruszając ramionami. – Przynajmniej dla tamtego faceta. Dla nas to uśmiech losu. Dołącz do Moslunda i z tego skorzystaj, a ja w tym czasie zastanowię się, jak sformułować wniosek o bezzasadne zatrzymanie. – Bezzasadne? Zostałeś zatrzymany razem z zamachowcem, Olsen. – Bo we mnie przywalił. Gdyby w stłuczce brała udział wiekowa staruszka, też by tutaj trafiła? – Wiekowe staruszki nie mogą pochwalić się taką przeszłością jak ty. – A co to zmienia? – Wszystko. Nieraz udowodniłeś, że są z tobą kłopoty. – Kłopoty? – Starasz się rozwiązywać problemy na własną rękę. Hallbjřrn pokręcił głową. – Wszystko, co robiłem, realizowaliśmy razem z Katrine. Pomagałem policji.

– Nie wszystko. Oczywiście Sigvald miał rację. Olsenowi zdarzyło się podejmować szereg wątpliwych moralnie działań, które miały na celu ochronę Ann-Mari. Ale powtarzał sobie, że to samo zrobiłby każdy ojciec na jego miejscu. – To nie ten kaliber – odparł po chwili. – I naprawdę... – Chcę tylko usłyszeć prawdę. Hallbjřrn spojrzał znacząco na magnetofon na środku stołu. Uniósł brwi, a potem czekał w milczeniu. W końcu Nolsře sięgnął do urządzenia i je wyłączył. – Proszę bardzo – powiedział. – Wszystko, co teraz opowiesz, będzie poza protokołem. – Więc mogę powtórzyć to, co już wiesz. To był przypadek. – Nie polowałeś na tego człowieka? – Nie. Znów zaległa ciężka cisza. Sigvald odczekał jeszcze moment, mając nadzieję, że usłyszy coś więcej. Potem na powrót włączył nagrywanie. Hallbjřrnowi przeszło przez myśl, że przepadła szansa, by wyłożył wszystkie karty na stół. Mógł powiedzieć, że Katrine żyje. Że zamachowcy wciąż działają, realizują swój plan. I że on jest im do czegoś potrzebny. Nolsře dochowałby tajemnicy, ale nie powstrzymałby się od działania. Prędzej czy później Larsen dowiedziałby się, że Olsen prowadzi podwójną grę. Katrine zginęłaby, zanim zdążyliby cokolwiek zrobić. Ostatecznie uznał, że postąpił słusznie. I że Nolsře podsunął mu całkiem dobry pomysł na to, jak wybrnąć z sytuacji. Jego teoria miała ręce i nogi. Problem polegał jedynie na tym, że jeśliby Hallbjřrn się do niej przyznał, prędzej czy później musiałby ją uwiarygodnić. Wykazać, jak wpadł na trop tego człowieka. A na to nie miał żadnego pomysłu. – Możemy skończyć tę farsę? – zapytał. – Ot tak?

Olsen wzruszył ramionami. – Nie mam nic więcej do powiedzenia. – I myślisz, że tylko dlatego cię wypuścimy? – Nie macie podstaw, żeby mnie tu trzymać. Obaj doskonale wiedzieli, że w istocie tak jest. Co więcej, obaj zdawali sobie sprawę, że te uniki mogły trwać przez kilka godzin. Sigvald w końcu głęboko westchnął, jakby się z tym pogodził. – Wrócimy do tej rozmowy, Olsen. – Tak, przypuszczam, że wrócimy. – Im więcej będziemy wtedy wiedzieć, tym gorsze będzie twoje położenie. – Co masz na myśli? – To, że Morten wszystko nam wyśpiewa. Kjeld Moslund o to zadba. – Dlaczego miałoby mnie to martwić? – prychnął Hallbjřrn. – Ja wręcz na to liczę. – Nawet jeśli zająknie się o tym, że wasze spotkanie nie było przypadkowe? Że go śledziłeś czy Bóg jeden wie co jeszcze? – Nie sądzę, żeby miał opowiadać takie bzdury. Na co by mu się to zdało? – Jedni nazwą to bzdurami, inni prawdą. – Daj spokój, Sigvald. W końcu Nolsře odpuścił. Jeszcze przez moment patrzył na Olsena wyczekująco, a potem pokiwał głową, wygłosił formułkę o zakończeniu przesłuchania i wyłączył sprzęt nagrywający. Obaj rozsiedli się wygodniej, choć w wypadku Hallbjřrna za sprawą łańcuchów zmiana była niewielka. – Nie wiem, jak to zrobiłeś, ale nie obchodzi mnie to – odezwał się Nolsře. – Chcę tylko wiedzieć, czy możemy znaleźć pozostałych, jeśli ten będzie milczał. – Ale skąd... – Skończ z tym pieprzeniem.

Olsen potrząsnął łańcuchem. – Rozkujesz mnie? Czy mam dzwonić do Anette Westerholm? Na dźwięk nazwiska duńskiej prawniczki policjant wyraźnie się skrzywił. Wszyscy ją tutaj pamiętali, dała bowiem popalić wymiarowi sprawiedliwości i organom ścigania. – Dzwoń sobie, do kogo chcesz – burknął Sigvald. Była jednak tylko jedna osoba, której numer Olsen zamierzał wybrać. Musiał jak najszybciej dowiedzieć się, czemu to wszystko miało służyć oraz dlaczego Kian i Řsterř wystawili swojego towarzysza. A przede wszystkim musiał wiedzieć, jak zapobiec katastrofie, której widmo zawisło nad nimi. Nie, nie nad nimi. Nad Katrine. Dwaj zamachowcy zapewne w jakiś sposób zadbali o to, Morten nie zaszkodził im zza kratek. Problem polegał na tym, że telefon Hallbjřrna został na podłodze volva. Miał nadzieję, że do tej pory nikt się do niego nie dobrał. A w szczególności że nikt nie sprawdził ostatniego wybranego numeru. – Jestem wolny? – zapytał Hallbjřrn, unosząc brwi. Nolsře podniósł się bez słowa, a potem go rozkuł. Zanim jednak wypuścił go z pokoju przesłuchań, stanął przed drzwiami i kaszlnął znacząco. – O co chodzi? – zapytał Olsen. – Wiesz, że w razie czego możesz na mnie liczyć. – W jakim sensie? – W jedynym słusznym. – Słuchaj, Sigvald... nie mam ochoty na te podchody. – Ja tym bardziej nie, ale widzę, że nie potrafisz mówić wprost. Hallbjřrn zbliżył się do drzwi, ale łysy policjant się nie przesunął. Znów założył ręce na piersi i Olsen pomyślał, że Sigvald nie wypuści go, dopóki nie uzyska choćby domyślnego potwierdzenia, że jego teoria była słuszna. – Jesteś funkcjonariuszem policji – odezwał się Hallbjřrn. – Nie da się ukryć.

– Więc teoretycznie gdybym coś planował lub realizował, a ty wiedziałbyś o tym i nie zrobił nic, by temu zapobiec, byłbyś winny współsprawstwa. – Tylko jeśli planowałbyś lub realizował nielegalne działania. – No tak. – Na szczęście tego nie robisz. – Nie, oczywiście, że nie. Nolsře uniósł lekko kąciki ust. Najwyraźniej Olsenowi udało się go rozszyfrować. Właśnie takiego potwierdzenia potrzebował. – Mogę iść? – Tak. Chwilę później Hallbjřrn wyszedł na Smyrilsvegur i się rozejrzał. Nie miał pojęcia, czy w Tórshavn jest jakiś policyjny parking, na który odholowywano zniszczone pojazdy. A nawet jeśli, to czy jego volvo tam by trafiło. Pewnie nie. Nie stanowiło dowodu w sprawie, nie było powodu, żeby je zatrzymywać. Przez chwilę zastanawiał się, kto w takim razie zabrał samochód z miejsca zdarzenia. Niewątpliwą zaletą mieszkania na tak małej wyspie jak Streymoy było to, że Hallbjřrn znał wszystkich, którzy mieli lawety. Mógłby zapytać w komendzie, ale nie miał ochoty tam wracać. – Wybacz te komplikacje – rozległ się za jego plecami znajomy głos. Odwrócił się i spojrzał na Kjelda Moslunda, który trzymał paczkę prince’ów. Moslund na pewno nie wyszedł przypadkiem akurat teraz na papierosa. Poczęstował Olsena, a potem stanął obok. – Nolsře zdał mi raport. – Tak szybko? – Nie miał wiele do powiedzenia. Tylko tyle, że niczego nie udało mu się dowiedzieć. – Bo zadawał pytania niewłaściwemu człowiekowi.

– Być może. – Ty za to rozmawiałeś z tym, z kim powinieneś. Kjeld zaciągnął się głęboko i przymknął oczy, jak narkoman, który wreszcie przyjął długo wyczekiwaną dawkę swojego ulubionego środka. Wyprostował się, a potem zapiął kurtkę pod szyję. – Rozmawiałem... czy ja wiem? To chyba zbyt dużo powiedziane. Obawiam się, że miałem jeszcze mniej szczęścia niż Nolsře z tobą. – Jeszcze go przyciśniesz. – Oczywiście. Palili w milczeniu. Moslund nie musiał nic mówić, żeby Hallbjřrn wiedział, w jakim kierunku skręci rozmowa. Postanowił zawczasu uprzedzić kolejne podchody, mając ich serdecznie dosyć. – Chcesz zasugerować, że kiedy Morten zacznie gadać, będę miał kłopoty – powiedział. – Ale się mylisz. – Zobaczymy. – Nie miałem zamiaru urządzać żadnego samosądu. – Nie twierdzę, że miałeś. – I nie śledziłem go. Nie prowadzę żadnego prywatnego śledztwa, nie mam teraz na to czasu. – Tego też nie powiedziałem. – Więc co właściwie sugerujesz? – Absolutnie nic. W jego głosie było coś niepokojącego. Najwyraźniej Moslund nie za bardzo mu wierzył, podobnie jak Sigvald. Może rzeczywiście było tak, że każdy mierzył swoją miarą. Nolsře na jego miejscu z pewnością próbowałby sam wymierzyć sprawiedliwość. W przypadku Kjelda zaś perspektywa wynikała z doświadczenia. Wiele lat pracy w wydziale zabójstw sprawiało, że policyjny wiarus nauczył się spodziewać niespodziewanego. I to on mógł się okazać największym problemem.

– Nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli przydzielę kogoś do obserwowania twojego domu? – Słucham? – Dla twojego bezpieczeństwa. – Sam potrafię je sobie zapewnić. – Rozumiem, ale... – Ale nie mam wyjścia. Kjeld nie odpowiedział. Na dobrą sprawę nie musiał. Hallbjřrn zrozumiał, że ma przeciwko sobie nie tylko Kiana Larsena, który trzyma go w szachu. Nie tylko Mortena, który może wszystko zaprzepaścić. I nie tylko Moslunda, który dostrzegł więcej, niż powinien. Miał przeciwko sobie wszystkich. I był zdany wyłącznie na siebie. 26 Niedziela, 15 stycznia, godz. 18.10 Odnaleźć samochód było nietrudno. Wystarczyło, że Olsen skierował się do najbliższego warsztatu przy nabrzeżu. Sprzedawano tam także używane auta, a niektóre wypożyczano turystom za pięćset koron dziennie. Niewygórowana cena, biorąc pod uwagę, ile trzeba było zapłacić w innych miejscach. Ale i samochody były w nie najlepszym stanie. Najgorzej prezentowało się volvo Hallbjřrna. Uszkodzenia były większe, niż się spodziewał. Nowe modele ze szwedzkiej stajni były niczym czołgi, ale jego auto do najnowszych nie należało. Na co dzień nie stanowiło to problemu. Olsen nie przypominał sobie, kiedy ostatnim razem słyszał o stłuczce dwóch samochodów. Zazwyczaj jedną stroną było auto, drugą owca. Tym razem jednak widać było na pierwszy rzut oka, że zderzenie nie miało nic wspólnego ze zwierzęciem. Cały tył samochodu był wgnieciony, szyba pęknięta, a zardzewiała rura wydechowa odpadła. Zapewne razem z innymi elementami podwozia. Warsztat wprawdzie był zamknięty od wpół do piątej, ale właściciel wpuścił Olsena, by ten mógł zabrać rzeczy z auta. Hallbjřrn natychmiast sprawdził komórkę. Żadnych połączeń nieodebranych. Tak przypuszczał. Kian musiałby być wyjątkowym ryzykantem, żeby dzwonić.

Olsen wiedział, że powinien jak najszybciej się z nim skontaktować i zrelacjonować mu, co się stało, a potem spróbować się czegoś dowiedzieć. Choć na tym drugim polu z pewnością nie odniesie sukcesu. Trwał w bezruchu z telefonem w ręce. Co zrobić? Do kogo się zgłosić? Każdy potencjalny krok wydawał się postawiony w złym kierunku. Policja mu nie pomoże, zdradzony wspólnik Larsena także nie. Wykonywanie poleceń zamachowców też nie doprowadzi do niczego dobrego. Sięgnął machinalnie po paczkę papierosów, zanim uświadomił sobie, że wszystkie wypalił jakiś czas temu. Wziął głęboki oddech i ruszył w kierunku przystanku autobusowego. Wybrał numer, który kilka godzin wcześniej otrzymał SMS-em. Odpowiedział mu automat. Abonent był tymczasowo niedostępny. Hallbjřrn był pewien, że mechaniczny głos nie mógł bardziej się mylić. Telefon z pewnością został wyłączony. Olsen schował komórkę do kieszeni i przyspieszył kroku. Nie miał pojęcia, czy w niedzielę o tej porze złapie jeszcze autobus, ale jeśli się nie pospieszy, jego szanse znacznie się zmniejszą. Sprawdziwszy rozkład, odetchnął z ulgą. Ostatni autobus odjeżdżał o dwudziestej, pół godziny później był w Kvívík, a pięć minut przed dwudziestą pierwszą w Vestmannie. Hallbjřrn dotarł do domu zgodnie z planem. A kwadrans po dwudziestej pierwszej usłyszał, że komórka dzwoni mu w kieszeni. Numer był zastrzeżony. Odebrał, ale się nie odzywał. – Raportujcie, żołnierzu. Olsen przeszedł do salonu i opadł ciężko na fotel. Spojrzał w stronę lodówki, myśląc o tym, że przydałby mu się znacznie mocniejszy trunek niż te, które się tam chłodziły. – Nie wiem, do czego dążysz, ale... – Raportujcie! – przerwał mu Kian. – Misja wykonana?

Hallbjřrn zaklął w duchu. – Tak jest. – Świetnie. Wiedziałem, że możemy na ciebie liczyć. Olsen spodziewał się ciągu dalszego, ale Kian zamilkł. Może zaspokoił swoją potrzebę okazywania wyższości. Może krótkie „tak jest”, wypowiedziane bez nieustannego przypominania o tym obowiązku, wystarczało. Hallbjřrn postanowił sprawdzić. – Po co to wszystko? – zapytał. Larsen westchnął. – Nie jesteś od zadawania pytań. – Oczywiście – przyznał Olsen. – Ale łatwiej byłoby mi działać, gdybym zawczasu wiedział, co się wydarzy. – Trudno. Hallbjřrn podszedł do lodówki i wyciągnął piwo. Lepsze to niż nic, uznał. – Nie masz żadnego wyboru. Pozostaje ci się z tym pogodzić. – Rozumiem. – Cieszy mnie to. Wreszcie zaczynasz zachowywać się tak, jak tego oczekuję. A myślałem, że będę musiał uciec się do gróźb. Może nawet skrzywdzić Katrine. – Nie, wszystko jest dla mnie jasne. – Wprost idealnie. Wybraliśmy właściwego człowieka. Hallbjřrn usiadł z powrotem w fotelu. Był gotów powiedzieć wszystko, właściwie zrobić wszystko, byleby zapewnić bezpieczeństwo Katrine. Tylko czy aby na pewno to robił? Nie miał żadnej gwarancji. Nie miał nawet dowodu na to, że żyje. Odsunął te myśli. – Co dalej? – zapytał. – Poczekamy na to, co zrobi Morten. Jak się zachowywał? – Był zdezorientowany, nie rozumiał, co się stało.

– To jasne. A później? – Moslund go przesłuchiwał, ale nic mi nie... – Musisz się dowiedzieć – przerwał mu szybko Larsen. – Nie interesują mnie wymówki ani informacje o tym, kto ci czego nie powiedział. Chcę wiedzieć więcej. – Od niego niczego się nie dowiem. – Więc wykorzystaj Nolsřego. – Jak? – Pozostawiam to tobie. Tak jak pozostawiłem ci szansę, żebyś udowodnił swoją wartość – oznajmił Kian, nie kryjąc zadowolenia. – I podołałeś. – Co masz na myśli? – To, że wygrzebałeś się z tej sytuacji. Nie aresztowali cię, możesz dalej działać, a Katrine jest bezpieczna. Wiedziałem, że ci się powiedzie. Hallbjřrn zacisnął dłoń na poręczy fotela. – Chcesz powiedzieć, że to był swego rodzaju sprawdzian? – Poniekąd – przyznał Larsen. – Ale tylko przy okazji. – Więc jaki był cel? – Usunięcie Mortena. – Kian odpowiedział bez namysłu, niemal bezwiednie, jakby była to rzecz zupełnie oczywista. – W takim razie dziwnie się do tego zabrałeś – odparł Hallbjřrn. – Bo nie usunąłeś go, tylko sprawiłeś, że wszystko wyśpiewa policji. – Nic nie powie. – Skąd ta pewność? – Ponieważ ostatnią rzeczą, jaka przyjdzie mu do głowy, będzie to, że został zdradzony. Mimo że zapewne od razu próbowałeś mu to zasugerować. Olsen milczał. – Było tak, prawda?

– Tak. – Nie dziwię się – rzucił Kian. – Postąpiłbym podobnie na twoim miejscu. Ale musisz wiedzieć, że Morten i ja znamy się długo. On ufa mnie, a nie tobie. – Do czasu. Kiedy go przycisną, pojawią się wątpliwości, a ostatecznie nawarstwią się do tego stopnia, że... – Dojdzie do wniosku, że został wystawiony? – Bez wątpienia. – Nic takiego się nie wydarzy. – Bo? – Zadbasz o to. – W jaki sposób? – Wyjaśnię ci to w swoim czasie. A teraz prześpij się, zregeneruj. Rano czeka cię ciąg dalszy. Poza tym Katrine już śpi, może spotkacie się gdzieś na płaszczyźnie snów. Olsen zacisnął palce na poręczy, aż zbielały. – Wybacz – dodał Larsen. – Wieczorami robię się romantyczny. Olsen miał ochotę powiedzieć mu, żeby się pierdolił. W ostatniej chwili jednak ugryzł się w język. Ten człowiek był nieobliczalny, do rozsierdzenia go wystarczyłoby znacznie mniej. – Zadzwonię rano. A ty przez ten czas zastanów się, jak podejść Nolsřego. – On nie da się podejść... – Jeśli się postarasz, wszystko jest możliwe. Dziś to udowodniłeś. Rozłączył się, zanim Olsen zdążył odpowiedzieć. Hallbjřrn wypił piwo duszkiem, jakby miało stanowić lek na wszystko, co go spotkało. Potem poszedł po kolejne, ale miał wrażenie, że nawet kilka piw nie uśmierzy bólu, który czuł. Oczami wyobraźni cały czas widział Katrine. Związaną, pobitą, a czasem... czasem przez myśl przechodziły mu znacznie gorsze scenariusze. Odpychał je od siebie, powtarzając sobie w duchu, że dopóki będzie robił, co mu kazano, zamachowcy nie mają powodu, by ją krzywdzić. Siedział w fotelu i w zupełnej ciszy pił piwo, kiedy nagle rozległ się dzwonek do drzwi.

Hallbjřrn spojrzał w ich kierunku, ale się nie poruszył. Przypuszczał, że to któryś z sąsiadów chce sprawdzić, jak on się trzyma, albo jego kuzynka. Erna prędzej czy później musiała się zjawić, żeby porozmawiać o Ann-Mari. Po dzwonku rozległo się pukanie. Zbyt głośne, by mógł dłużej je ignorować. Podniósł się powoli i trzymając puszkę piwa, poszedł otworzyć. W progu stała Frida Skovmand. – Mogę? – zapytała, wchodząc do środka. Musiał się odsunąć, by go nie potrąciła. Duńska technik kryminalistyki pociągnęła kilkakrotnie nosem, jakby znalazła się na miejscu zdarzenia i chciała w ten sposób pobieżnie sprawdzić ślady osmologiczne. – Nie wietrzysz tutaj, Hallbjřrn? – Co ty... – Przyleciałam jakiś czas temu – rzuciła, nie dając mu dokończyć. – Okazuje się, że kiedy w niewielkiej wiosce pojawia się przemielone ciało, skorzystanie z wojskowych śmigłowców nie stanowi problemu. Rozejrzała się, szukając miejsca, by usiąść, ale ostatecznie skrzywiła się i przysiadła na blacie w kuchni. Przeciągnęła dłonią po ulizanych do tyłu włosach, założyła ręce na piersi, a potem kiwnęła do Olsena głową, jakby miał to być znaczący gest. Hallbjřrn nie odzywał się, nie bardzo wiedząc, co to ma znaczyć. Ani dlaczego Frida w ogóle jest w Vestmannie. – No? – spytała. – Jak się trzymasz? – Nie najgorzej. – Nawet po tym ostatnim komunikacie? – Jakim komunikacie? Rozejrzała się za telewizorem, a potem za radiem. Pokiwała głową. – Chyba rzeczywiście stałeś się odludkiem. Stronić od innych – to w pełni rozumiem. Ale nie mieć kontaktu z mediami? Coś jest z tobą nie tak. – To kwestia oszczędności.

– I przez to masz oszczędną wiedzę – odparła i westchnęła ciężko. – Służby ratunkowe wydały przed chwilą komunikat, że przerywają akcję poszukiwawczą w cieśninie. Wszystkie osoby na promie zostały uznane za zmarłe. Olsen podszedł do niej i usiadł na wyspie kuchennej. Zwiesił głowę, stawiając puszkę obok siebie. Skovmand szybko po nią sięgnęła. – Nie wydajesz się zszokowany. – Spodziewałem się tego. – Mimo wszystko powinieneś zareagować nieco inaczej. – Co takiego? Podniósł wzrok i zobaczył oskarżycielskie spojrzenie. – Łżesz, Olsen – wypaliła Frida. – A przynajmniej nie mówisz nam wszystkiego. – Nam? – Mnie i Nolsřemu. Zaklął bezgłośnie. Powinien wiedzieć, że tych dwoje jest ze sobą w kontakcie, od kiedy Skovmand wylądowała w Tórshavn. Bóg jeden wie, do czego konkretnie doszło między nimi podczas jej wcześniejszych wizyt, ale z pewnością byli blisko. Na tyle blisko, że Sigvald zreferował jej co do słowa przesłuchanie. – Śmiercią Jóhana też wydajesz się nie przejmować – dodała. – Uważaj na słowa. – Uważam, uważam. Ty także powinieneś, bo kiedy zaczyna się kłamać, łatwo się potknąć. Spojrzał w kierunku wyjścia. Jak tak dalej pójdzie, będzie musiał odegrać rolę oburzonego i wyprosić ją mniej lub bardziej opryskliwie. Nic nie wiedziała, nie miała żadnych dowodów. Strzelała w ciemno, a on musiał z tym jak najszybciej skończyć. – Nolsřemu twoje zachowanie też wydaje się dziwne. – Nie obchodzi mnie to. – Mnie też nie, bo wiem, że źle zinterpretował sytuację. – Co?

– Uważa, że organizujesz samozwańczą wendetę. Polujesz na ludzi, którzy zamordowali ci ukochaną. To właściwie dość naiwne myślenie. Mogę tylko się domyślać, dlaczego zrobił się taki sentymentalny. – Posłuchaj, jeśli nie masz do mnie żadnej konkretnej sprawy, naprawdę muszę... – Mam bardzo konkretną – ucięła. – Bo moim zdaniem nie chodzi o zemstę, tylko o próbę uratowania Katrine. – Uratowania? – Była na mostku, kiedy doszło do wybuchu. Razem z porywaczami. – Mhm. – I razem z załogantami, których ciała znaleziono. Jej zwłok nie ma. Zadrżał, gdy użyła tego sformułowania. – Każe mi to sądzić, że jest ich zakładniczką. A teraz wykorzystują to przeciwko tobie. – Bzdura. – I jesteś tak skupiony na tym, by wyszła z tego cało, że nie masz czasu na żałobę po przyjacielu. I być może po innych znajomych osobach, które znajdowały się na pokładzie. – Nie masz pojęcia, o czym mówisz. – Mam doskonałe pojęcie – zapewniła, patrząc na niego przenikliwie. – Widzę, co się dzieje na archipelagu. Flagi pospuszczane do połowy masztów, światła w domach jakby przygaszone, ludzie jak widma, wszechogarniająca cisza... Cały ten kraj uczestniczy w jednej wielkiej stypie. Hallbjřrn napił się piwa. Może jednak coś wiedziała? I przygotowywała sobie właśnie grunt, żeby mu to wyłożyć? Nie, to niemożliwe. Jeśli Kian miał rację, Morten będzie milczał jeszcze przez jakiś czas. A nie było innego sposobu, by dotrzeć do prawdy. Choć nie mógł odmówić Fridzie logiki. – A ty zachowujesz się, jak gdyby nigdy nic – ciągnęła. – Jedziesz do Tórshavn na rzekome zakupy, choć ostatecznie ich nie robisz, a potem... – Pojechałem uzupełnić zapasy. I zrobiłem to. Tu nie jest Dania, nie mamy wszystkiego na wyciągnięcie ręki.

– Niczego nie uzupełniłeś. Prychnął i pokręcił głową. – Będziesz teraz przeszukiwać mój dom? – Nie muszę. Wystarczy, że widzę cię z puszką lekkiego piwa w ręce. Gdybyś odwiedził jakikolwiek duży sklep, kupiłbyś coś znacznie mocniejszego. – To ma być twój dowód? – Nie. Sądził, że to tylko przyczynek do dłuższego wywodu, ale Skovmand nie kontynuowała. Podniosła się, a potem powoli ruszyła w kierunku drzwi, rozglądając się. – Zastanów się, Hallbjřrn. Będę w Krákureiđriđ, jak zawsze. – Nie mam nad czym. – Wręcz przeciwnie – odparła, chwytając za klamkę. – I doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. Przeszła przez próg, ale nagle się zatrzymała. Obejrzała się przez ramię, gdy wszedł do korytarza. – Zrób to, zanim będzie za późno – dodała, po czym zatrzasnęła za sobą drzwi. Olsen trwał nieruchomo przez jakiś czas. Pogłębiło się uczucie, że ma przeciwko sobie wszystkich. Myśli kotłowały mu się w głowie, miał wrażenie, że traci zdolność logicznego myślenia. Nie wiedział już, komu ufać ani na kim polegać. Postanowił więc, że nie zwróci się do nikogo. Perspektywa przedstawienia prawdy Fridzie była kusząca, ale także niebezpieczna. Zbyt niebezpieczna. Zasnął tej nocy na kilka godzin. Kiedy się obudził, czekał na niego SMS. Kian kazał mu popłynąć na Mykines, najbardziej wysuniętą na zachód wyspę archipelagu. Nie podał powodu, a kiedy Olsen wybrał jego numer, nie odbierał. 27

Poniedziałek, 16 stycznia, godz. 9.47 Opady śniegu nieco zelżały, ale podmuchy wiatru zdawały się coraz mocniejsze. A może to tylko efekt tego, że Hallbjřrn znajdował się pomiędzy dwiema wyspami, które dzieliło mniej więcej pięć kilometrów. Dystans był wystarczający, by kutrem targało na wszystkie strony. Pożyczył go od jednego z rybaków, dawnego znajomego rodziny, który dzisiaj nie potrzebował stateczku. Właściwie nikt nie wyszedł w morze, wszyscy z samego rana ruszyli do Holgara Isaksena, aby kontynuować żałobę w jedyny sposób, jaki znali. Olsen płynął na Mykines, zupełnie nie wiedząc, co ma tam zrobić. Wydawało mu się to zgoła absurdalne. Na niewielkiej wysepce znajdowała się latarnia morska, dwa wzniesienia i niewielka osada. O ile go pamięć nie myliła, mieszkało w niej trzynaście osób. Hallbjřrn zacumował przy niewielkim pirsie, spod którego odpływał prom do Sřrvágur na wyspie Vágar. Wokół było pusto, w oddali unosiła się mgła. Miejsce idealne dla hollywoodzkich scenarzystów szukających odpowiedniego otoczenia dla horroru. Olsen zszedł z pokładu i narzucił na głowę kaptur. Temperatura wynosiła trzy stopnie, właściwie całkiem nieźle jak na tę wyjątkowo ostrą zimę. Problem stanowił jednak wiatr, który wzmagał odczucie zimna. A może nie? Może to tkwiło gdzieś w nim? Poszedł w kierunku osady, wyjmując telefon z kieszeni. Napisał krótką wiadomość do Larsena, informując go, że jest już na Mykines. Nie musiał długo czekać na odzew. – Świetnie – pochwalił go Kian. – W takim razie możesz brać się do roboty. – Na czym ma polegać? – Po kolei. Nie wszystko naraz. – Więc dokąd mam iść? – Do osady. W miejscu, gdzie Fjřrdalsgřta krzyżuje się z ulicą Bogřta, znajdziesz niski budynek z jasną elewacją. Stoi niedaleko rzeki. – I czego tam będę szukał? – Kobiety. – Jakiej? – Blondynki. Ma trzydzieści siedem lat, przypłynęła na Mykines, żeby badać populację dwóch najczęściej występujących tu gatunków ptaków: fulmarów zwyczajnych i burzyków

północnych. Zatrzymała się u pewnej rodziny. – I? Kian się rozłączył. Olsen doszedł do wniosku, że nie ma sensu oddzwaniać, dopóki nie znajdzie wskazanego budynku. Przyspieszył więc kroku. Fjřrdalsgřta nie musiał szukać, ulica zaczynała się w miejscu, gdzie przybijały promy. Szybko odnalazł też dom. Wybrał numer Larsena, ale ten wciąż go ignorował. Olsen wysłał mu SMSa, ale i to nie odniosło żadnego skutku. Trzymanie Olsena w mroku niewiedzy najwyraźniej sprawiało Kianowi przyjemność. Hallbjřrn westchnął i zapukał do drzwi. Czekał cierpliwie, nasłuchując kroków. W końcu je usłyszał, ale z pewnością nie należały do trzydziestosiedmiolatki. Były ciężkie, stawiane powoli, zapewne z wysiłkiem. Po chwili drzwi otworzył mu stary mężczyzna z bujną brodą. Z racji tego, że był wychudzony, zarost sprawiał niemal makabryczne wrażenie, sztucznie poszerzając jego twarz. Hallbjřrn przywitał się i uśmiechnął lekko, starając się sprawiać wrażenie, jakby wszystko było w jak najlepszym porządku. Mężczyzna patrzył na niego ze spokojem i ufnością, nie miał powodu spodziewać się czegokolwiek złego. Nie w takim miejscu. Olsen miał nadzieję, że nie będzie musiał zawieść jego zaufania. – Szukam osoby, która się u pana zatrzymała. – Anne? – Tak, właśnie jej. Wyszła fotografować ptaki? – Nie, ona nie... chyba ich nie fotografuje. Ale pewien nie jestem. Ma ten cały sprzęt. Wykonał powolny ruch ręką, rysując w powietrzu prostokąt. Równie dobrze mogło chodzić o tablet czy laptop, jak i cokolwiek innego. – Chociaż... chociaż nie, aparat też ma. Z dużym obiektywem. Hallbjřrn się rozejrzał. – Ale nie zastałem jej? – Nie, nie. Wyszła. – Dokąd?

– Jest taka ścieżka... odchodzi na północ od Túalsvegur. Pójdzie pan nią i dojdzie pan do klifów. Anne powinna tam być. – Dziękuję. Po drodze Hallbjřrn znów próbował skontaktować się z Larsenem. Wciąż bezskutecznie. Nie wiedział, co robić. Odszukać kobietę i spróbować się czegoś od niej dowiedzieć? Czy poczekać, aż dostanie dalsze instrukcje? Właściwie mogło się okazać, że badaczka wie więcej od niego. Może już na niego czekała. Odnalazł ją w miejscu wskazanym przez starca. Siedziała na klifach, wbijając wzrok przed siebie, jakby na horyzoncie było coś ciekawego. Coś poza bezkresnym oceanem. Zdawała się zupełnie niezainteresowana ptakami. Kiedy usłyszała kroki, obróciła się spokojnie, a potem zmrużyła oczy. – Dzień dobry – powitał ją Hallbjřrn. – Widzę, że... Kobieta zerwała się na równe nogi i cofnęła. Przez moment Olsen obawiał się, że znalazła się zbyt blisko urwiska. – Co pan tu robi? – Przepraszam, nie chciałem pani wystraszyć. – On pana przysłał? – On? – Nie jestem w ciemię bita, wie pan. Hallbjřrn zatrzymał się i uniósł dłonie. Nie chciał mieć jej na sumieniu, a od upadku dzieliło ją właściwie pół kroku. Powoli opuścił prawą rękę i sprawdził telefon. Nadal nic. – I mamy tu telewizję satelitarną. Słyszałam, co się stało w Tórshavn. – Ale... – Pana też dobrze znam. Olsen nie pojmował, co tu się dzieje. Stał nieruchomo, mając nadzieję, że zaraz rozbrzmi dzwonek telefonu, a wraz z nim nadejdą odpowiedzi. – Nietrudno połączyć jedno z drugim – dodała.

– Obawiam się, że nie rozumiem. – Wystarczy, że ja rozumiem. Niech się pan nie zbliża. – Nie chciałem pani przestraszyć. Naprawdę nie ma potrzeby... – Stój tam, gdzie stoisz! Zaczęła przesuwać się w bok, wzdłuż klifu. Nie odrywała od niego wzroku, jakby celował do niej z pistoletu i tylko czekał, by znalazła się w dogodnym miejscu do strzału. – Nie ruszaj się! – rzuciła. Szybko przeszli na ty, ale właściwie trudno było się dziwić, bo z każdą kolejną sekundą Anne zdawała się coraz bardziej wylękniona. Telefon w końcu się odezwał. Hallbjřrn natychmiast odebrał. – Znalazłeś ją? – Właśnie stoi przede mną. Czy może raczej próbuje uciec. – Nie pozwól jej. – Co takiego? – Zdziel ją po pysku, jeśli będziesz musiał, ale nie pozwól jej odejść. Hallbjřrn potrzebował chwili, by dotarło do niego to, co usłyszał. – Gdzie jesteście? – Na klifach, na północ od osady. – Świetnie. Zadzwoń do mnie, gdy tylko ją obezwładnisz. Tym razem Olsen nie musiał czekać na to, aż rozlegnie się sygnał informujący o zakończeniu połączenia. Wiedział, że rozmówca nie doda nic więcej. Szybko schował telefon i ruszył w stronę kobiety. – Stój, powiedziałam! Przyspieszył kroku, a ona odwróciła się i zaczęła biec. Nie miała żadnych szans, Hallbjřrn puścił się pędem w jej kierunku, jakby zależało od tego życie Katrine. Może zresztą tak w istocie było. Dopadł jej, złapał za połę kurtki, a potem mocno pociągnął. Anne straciła równowagę, obróciła się

w powietrzu i upadła na kamienie przy urwisku. Natychmiast do niej doskoczył i ją obezwładnił – bardziej po to, by nie spadła do morza, niż żeby nie uciekła. Przy upadku uderzyła głową o skałę, wydawała się zdezorientowana. – Zostaw mnie! – Nie mogę. Uspokój się, a wszystko będzie w porządku. – Ratunku! Mogła krzyczeć do woli. Jej głos nikł gdzieś w zawodzeniu wiatru, a w takie miejsca nie zapuszczał się żaden przypadkowy przechodzień. Właściwie to cud, że prowadziła tu wydeptana ścieżka z osady. – Zostaw! – pisnęła. Była drobna, nie miała co liczyć na to, że uda jej się wyrwać. Hallbjřrn musiał jednak zadzwonić. Żałował, że nie wziął ze sobą sznura z łodzi, i po raz kolejny utwierdził się w przekonaniu, że musi wymusić na Larsenie jakąś zmianę. Znacznie łatwiej byłoby, gdyby wiedział, czego może się spodziewać. Zaczęła rzucać się jeszcze bardziej, a w jej oczach pojawiło się skrajne przerażenie. Wyglądała, jakby walczyła o życie. – Spokojnie! – krzyknął Olsen. – Nic ci nie zrobię, muszę tylko... – Ratunku! Ten pojedynczy krzyk zapoczątkował całą lawinę wrzasków. Kobieta zdzierała sobie gardło, doprowadzając Hallbjřrna do szewskiej pasji. Usłyszał w głowie ostatnie słowa Kiana. Nie, nie mógł sobie na to pozwolić. Ale jak inaczej miał jednocześnie ją trzymać i dzwonić? – Bądź cicho, do cholery! – ryknął, nachylając się nad nią. Nic to nie dało. Jeśli przyniosło jakikolwiek skutek, to jedynie przeciwny do zamierzonego. Kobieta zaczęła wierzgać, starając się zrzucić go z siebie. Hallbjřrn bez trudu przytrzymywał jej dłonie, ale z nogami nie mógł sobie poradzić. Usłyszał, że telefon dzwoni mu w kieszeni. Zaklął przez zęby.

Jeszcze raz kazał jej się zamknąć, ale i tym razem nadaremnie. – Milcz! – krzyknął. Darła się nadal. Gorączkowo poszukiwał jakiegoś wyjścia, ostatecznie dochodząc do wniosku, że jeśli jej nie uderzy, nic z tego nie będzie. Nie miał pojęcia, co zrobi Larsen, jeśli Hallbjřrn jeszcze przez jakiś czas nie będzie odbierał. Cios z byka rozwiązałby sprawę. Wystarczyło, by podniósł głowę, a potem z impetem opuścił na czoło Anne. Zamilkłaby od razu, byłoby po problemie. Tyle że on zapewne dochodziłby do siebie jeszcze dłużej. Nie był na to gotowy. Uznał, że jedynym rozwiązaniem jest porządnie ją przestraszyć. Wykrzyczał jej więc prosto do ucha całą serię gróźb, nie przebierając przy tym w słowach. Anne jednak się nie uspokoiła. Wrzeszczała wniebogłosy, aż zdarła sobie gardło. Pisk przeszedł w chropowaty skowyt, który jakby ściskał Hallbjřrnowi skronie. W końcu Olsen ją uderzył. Zrobił to odruchowo, bezmyślnie. Przywalił jej głową z całej siły, a ona natychmiast umilkła. Przestała się szarpać i wierzgać. Jęknęła cicho, a z jej nosa popłynęła krew. – Kurwa mać... – syknął Olsen. Cofnął ręce, jakby jej przeguby nagle zaczęły parzyć. Zerwał się na równe nogi, mając wrażenie, że kończyny robią mu się jak z waty. Przełknął z trudem ślinę. Anne mamrotała coś pod nosem. Obróciła się na brzuch i poczołgała się w kierunku zbocza. Hallbjřrn potrząsnął głową i szybko do niej doskoczył. Przytrzymał ją jedną ręką za ubranie, drugą sięgnął po komórkę. – W końcu! – ucieszył się Larsen. – Ile można do ciebie dzwonić? Olsen starał się uspokoić oddech, ale bez skutku. – Biegałeś? – Próbowała... próbowała uciec. – To było do przewidzenia.

Na usta cisnęło mu się wiele słów, ale nie wypowiedział ani jednego. Skupiał się na Katrine. Na jej bezpieczeństwie i na tym, by wróciła do niego cała i zdrowa. Nic innego nie miało znaczenia. – Rozumiem, że ją powstrzymałeś? – Tak. – Tak co? – Tak jest. – Idealnie – pochwalił go Kian. – W takim razie możemy przejść do kolejnego punktu. Jesteście nadal przy klifach? – Tak. – Zrzuć ją do wody. – Co... co takiego? – Słyszałeś – odparł Larsen, tym razem bez cienia satysfakcji w głosie. Zimny, obojętny tembr był bardziej niepokojący od głupkowatego, prześmiewczego tonu. Dowodził, że żarty się skończyły. I że życie Katrine może zaraz zawisnąć na włosku. – Zaraz... – Nie będę powtarzać, Hallbjřrn. I teraz się rozłączę. – Poczekaj! – Zadzwonię ponownie za pięć minut. Jeśli powiesz mi, że nie zrobiłeś tego, czego oczekuję, zabiję Katrine Ellegaard. – Do kurwy nędzy, pocze... Przerywany sygnał sprawił, że Olsen znieruchomiał. Natychmiast wybrał numer ponownie. Potem jeszcze raz. Spojrzał na telefon i miał ochotę cisnąć go z wysokiego klifu. Krzyknął z wściekłości i bezsilności, a potem zacisnął mocno usta. Spojrzał na kobietę, która starała się odczołgać jak najdalej. Stał bez ruchu aż do momentu, kiedy komórka zawibrowała mu w dłoni i rozległ się sygnał świadczący o nadejściu wiadomości. Treść była krótka. Kian napisał tylko, że minęła minuta.

Olsen wstrzymał oddech. Cztery minuty. Czy mógł w tym czasie coś wymyślić? Właściwie tylko jedno. Innego wyjścia nie było. Musiał pozwolić Larsenowi sądzić, że zabił tę kobietę. Będzie to wymagało trochę teatralności z jego strony, a potem będzie trzeba dobrze ją ukryć, tak aby przez jakiś czas nikt jej nie odnalazł. Nie będzie łatwo. Ale nie było innego wyjścia. Anne przed momentem mamrotała niezrozumiale pod nosem, ale teraz powoli dochodziła do siebie i mógł zrozumieć, co mówi. Błagała go, żeby zostawił ją w spokoju. Nie czołgała się już, szła teraz na czworakach. Krople krwi kapały z jej nosa na mokre, ośnieżone skały. – Nic ci nie zrobiłam... – jęknęła. – Zostaw mnie... Hallbjřrn szybko się do niej zbliżył i przykląkł na jedno kolano. Chciał położyć jej rękę na ramieniu, ale wzdrygnęła się, jakby poczuła coś oślizgłego, ohydnego. Odskoczyła. – Uspokój się! – krzyknął. Przyniosło to jedyny możliwy efekt – odwrotny do zamierzonego. Olsen gorączkowo zastanawiał się nad tym, jak powinien się zachować. Zerknął na zegarek na komórce. Czas zdawał się przyspieszać. Był tylko jeden sposób, dzięki któremu mógł w niecałe cztery minuty przemówić jej do rozsądku. – Mam cię zabić, rozumiesz? – Błagam... błagam, nie... Zaczęła płakać, wycofując się rakiem. Patrzyła na niego ze skrajnym przerażeniem. – Nie mam zamiaru cię krzywdzić, uspokój się. – Błagam! – Zaniosła się płaczem. – Co ja zrobiłam?! – Musisz się uspokoić w tej chwili – odparł, podnosząc się. – Mam za moment zadzwonić do człowieka, którego muszę przekonać, że... – Ratunku! Cała wcześniejsza dezorientacja znikła, Anne znów zaczęła drzeć się wniebogłosy. Hallbjřrn szedł za nią, rozglądając się nerwowo.

– Muszę go przekonać, że to zrobiłem, więc zamknij się, do kurwy nędzy! Krzyczała, nie zważając na jego słowa. Miał wrażenie, że nawet gdyby wymierzył jej policzek, nie zapanowałaby nad przerażeniem. Nie słyszała, co mówił. Mimo to Olsen złapał ją za poły kurtki i szarpnął mocno. Odwróciła głowę, próbowała się wyswobodzić i nie ustawała w przeraźliwym, chrapliwym wyciu. Hallbjřrn podniósł ją, pomógł jej stanąć, a potem starał się napotkać jej wzrok. Robił wszystko, by w jakiś sposób do niej dotrzeć. Powtarzał to, co już powiedział, zapewniał, że nic jej nie grozi, a ostatecznie zaczął ją błagać, by się uspokoiła, bo od tego zależy życie kogoś innego. Jego zabiegi na nic się zdawały. Kobieta wpadła w spiralę, z której nie sposób było jej wyciągnąć. Puścił jej kurtkę i uniósł otwarte dłonie. – Nie zrobię ci krzywdy! – ryknął. – Musisz tylko się opanować! Podniósł komórkę, żeby sprawdzić, ile czasu mu zostało. Sapał głośno, jakby przebiegł właśnie półmaraton. Jeśli Kian zadzwoniłby w tej chwili, byłoby po wszystkim. Usłyszałby krzyki, rozłączyłby się i zabiłby Katrine. Hallbjřrn nie miał wątpliwości, że to nie były słowa rzucane na wiatr. Larsen zdążył już udowodnić, że nie zwykł tego robić. Komórka jednak milczała. Olsen zerknął na godzinę. Półtorej minuty. – Spokój! – rozdarł się tak głośno, że miał wrażenie, jakby przez jego gardło przesunął się zwitek papieru ściernego. Anne przymknęła oczy i zadrżała. Umilkła na sekundę, a on poczuł irracjonalną nadzieję, że w końcu do niej trafił. Ostatecznie powinien jednak wiedzieć, że to niemożliwe. Była zbyt wystraszona. I po chwili znów zaczęła głośno wrzeszczeć. Znienawidził ją. Znienawidził w ułamku sekundy, całym sercem. Życie Katrine wisiało na włosku, a ta kobieta nie była w stanie tego zrozumieć. Spróbował jeszcze raz przemówić jej do rozsądku, a potem podniósł rękę, drugą zaciskając na kurtce Anne. Miał zamiar wyłącznie pogrozić kobiecie, ale ku swojemu zaskoczeniu spoliczkował ją. Spojrzał z przerażeniem na swoją dłoń, jakby nie należała do niego.

Anne struchlała. Hallbjřrn puścił ją, otworzył usta, ale nie wiedział, co powiedzieć. Zrobiła krok w tył. Zanim zorientował się, co się stanie, było już za późno. Po tych wszystkich przepychankach znaleźli się tuż przy urwisku. Nie miał szans, by w porę ją złapać. Nagle znikła mu z oczu. Krzyk stawał się coraz cichszy, aż w końcu umilkł. Olsen zastygł w bezruchu, a przynajmniej tak mu się wydawało. Dopiero po chwili zorientował się, że trzęsą mu się ręce. Potem uzmysłowił sobie, że nie tylko one. Dygotał cały, jakby w środku zimy znalazł się na dworze w letnim stroju. Chwytał łapczywie tlen, mając wrażenie, że nagle zaczęło go brakować w powietrzu. Kiedy rozległ się dzwonek telefonu, niemal podskoczył. Odebrał od razu. – I jak tam? – odezwał się Kian. – Wykonaliście rozkaz, żołnierzu? Hallbjřrn nie mógł wydusić z siebie słowa. – No? Milczenie jest cnotą, ale nie w tym przypadku. Odpowiadaj! – Tak... tak jest... – Cieszę się. Ale będę potrzebował dowodu. Rozumiesz to, prawda? Rozumiał doskonale. Nie potrafił za to zrozumieć, co się właśnie stało. 28 Poniedziałek, 16 stycznia, godz. 11.20 Hallbjřrn wrócił do domu przy Fjalsvegur z butelką wódki. Po drodze zatrzymał się u Teitura Petersena, który pędził u siebie samogon. Starzec nie zadawał żadnych pytań. Inkasował określoną kwotę, wydawał flaszkę, a potem chował się z powrotem w swoim zatęchłym domu. Olsen zamknął za sobą drzwi, ściskając butelkę tak mocno, że jeszcze trochę, a mogłaby pęknąć szyjka. Kiedy pociągnął pierwszy łyk, uspokoił się nieco. Wystarczył sam smak wódki. W głowie

Olsena pojawiły się pierwsze zborne myśli. Czy ktoś go widział? Czy byli świadkowie? Czy ktoś mógł potwierdzić, że był na Mykines? Napił się, a potem przeszedł do salonu i usiadł przy stole. Schował twarz w dłoniach i przez chwilę szukał odpowiedzi na wszystkie trzy pytania. Nikt nie wiedział, dokąd płynął. Jeśli chodziło o mieszkańców Vestmanny, był bezpieczny. Ale starzec na Mykines wiedział, że szukał kobiety. To mógł być problem. – Na Boga... – jęknął Olsen. Rozumował jak najgorsza szumowina, jak typowy przestępca. Ale może nie powinien się dziwić? Biorąc pod uwagę wszystko, co wydarzyło się w ostatnich dwóch latach, czy mógł skończyć inaczej? Pociągnął jeszcze łyk i oblizał usta. Alkohol był ohydny, ale Teitur nie pędził go dla walorów smakowych. Olsen zamknął oczy. Wszystko było w porządku. Dostarczył Kianowi dowód, Katrine nic nie grozi. Kiedy tylko Larsen zażądał potwierdzenia, Hallbjřrn zaczął działać jak automat. Nie zastanawiał się ani przez moment nad tym, co robi. Był zupełnie otumaniony. Podniósł aparat należący do Anne i zbliżywszy się ostrożnie do urwiska, zrobił zdjęcie. Dobrej jakości, obiektyw był spory. Dopiero po chwili zrozumiał, że nie ma żadnego sposobu, by przekazać fotografię Kianowi. Czym prędzej pobiegł w kierunku przystani. Wskoczył na kuter, opłynął niewielki cypel i zatrzymał się w miejscu, gdzie kobieta spadła. Jej pokiereszowane ciało leżało na szkierach. Krew zmieszała się ze spienioną wodą, kawałki kości przebiły skórę i ubranie. Czaszka roztrzaskała się po zderzeniu z ostrym głazem. Hallbjřrn obfotografował wszystko komórką i szybko wysłał kilka MMS-ów. Gdyby nawet miał chwilę, by się zastanowić nad konsekwencjami, postąpiłby tak samo. Gotów był

oddać zamachowcowi jeszcze dymiący pistolet, byleby ocalić Katrine. Rozejrzał się po kuchni, zastanawiając się nad tym, czy wszedł do domu z aparatem. Nie, z pewnością nie, zostawił go w volvie. Zerwał się na równe nogi i ruszył do wyjścia. Kiedy był już dwa kroki od drzwi, rozległo się pukanie. Zamarł. – Hal? Olsen nie potrafił odetchnąć, przełknąć śliny, a co dopiero odpowiedzieć na pytanie Moslunda. Nie, nie teraz. To nie mogło się dziać. – Wiem, że jesteś w domu. Pozwolę sobie wejść. Hallbjřrn obejrzał się przez ramię, zupełnie jakby istniała jakakolwiek droga ucieczki. Serce prawie mu stanęło. – Wiem, że nie zamykacie drzwi. A ty chyba nawet nie masz zamka. Mimo to jakoś niekomfortowo tak po prostu wchodzić... Olsen bezskutecznie próbował coś z siebie wydusić. – Hal? – Tak – powiedział w końcu. – Poczekaj chwilę. – Nie ma sprawy. Jeśli jesteś w negliżu, wolę pomarznąć. Hallbjřrn zamknął na moment oczy i starał się uspokoić. Kjeld do niczego nie dotarł, nic nie wiedział, błądził po omacku. Nie było się czym przejmować – ani w sprawie kobiety na Mykines, ani w sprawie stłuczki w Tórshavn. Olsen nabrał powietrza i otworzył drzwi. Moslund zmierzył go wzrokiem. – Wszystko w porządku? – Naprawdę musisz pytać? – odparł Hallbjřrn. – Nie, właściwie nie. Zaprosił Moslunda do środka niedbałym ruchem ręki, jakby wizyta była co najmniej elementem ich codziennej rutyny. Kjeld zdjął kurtkę i potarł ramiona.

– Oszczędzasz na ogrzewaniu? – Nie. Lubię chłód. Zwłaszcza jeśli sprawia, że nieproszeni goście szybciej się wynoszą, dodał w duchu Olsen. Zaprowadził Moslunda do kuchni, a potem zaproponował mu wódkę. Kjeld popatrzył na niego z uznaniem. – Nie wiedziałem, że można tu się tak zaopatrzyć. – Bez przesady, nie jesteśmy krajem Trzeciego Świata. – Ale państwowe sieci mają monopol na mocne trunki. – Tylko dlatego, że niektórzy z nas nie znają umiaru. – Marne wytłumaczenie – ocenił z uśmiechem Kjeld. – Bo właśnie oni najchętniej korzystają z samogonów. Takich jak ten. Trudno było z tym polemizować. Hallbjřrn wyciągnął z szafki dwa kieliszki, a potem napełnił je aż po sam brzeg. – Skál – powiedział i wypił do dna. Moslund przypatrywał mu się, nie podnosząc kieliszka. – Zdajesz sobie sprawę, że jestem stróżem prawa, a to jest nielegalne? – Tak. – I nie przeszkadza ci to? – Nie, podobnie jak i tobie. Masz ważniejsze rzeczy do roboty niż interesowanie się farerskimi bimbrownikami i ich klientami. – To prawda. Zaległo ciężkie milczenie. Obaj wiedzieli, do czego sprowadzają się te ważniejsze rzeczy. Kjeld odchrząknął. Nadal jeszcze się nie napił i Olsen przypuszczał, że tego nie zrobi. Najwyraźniej był na służbie. – Rozmawiałeś z Fridą? – zagadnął jednak, jakby była to wizyta towarzyska. – Dobrze wiesz, że tak. – Kjeld patrzył na stół, obracając kieliszek. Kilka kropel pociekło mu na

dłoń. Wytarł ją o drugą, a potem powoli podniósł wzrok. – Mam nadzieję, że wytłumaczyła ci to i owo. – Czyli co konkretnie? – Że wszyscy jesteśmy po twojej stronie. – Skovmand nie należy do osób, które nadają się do takich koncyliacyjnych zabiegów. – To prawda – przyznał Moslund. – Ale... – Nie ma żadnego „ale” – uciął Hallbjřrn. – Była tutaj, powiedzieliśmy sobie wszystko, co mieliśmy do powiedzenia. To tyle, Kjeld. Nie mam nic więcej do dodania w tej sprawie. Duńczyk namyślał się przez moment. Olsen domyślał się, że rozważa, na ile może sobie pozwolić. – A jednak nie usłyszeliśmy wszystkiego, co byśmy chcieli – odezwał się w końcu Moslund. – To nie mój problem. Kjeld uniósł brwi. – Naprawdę? Tak chcesz to rozegrać? – Jak? – Rzucając opryskliwe komentarze? – Reaguję, jak reaguję, bo mam tego dosyć. Nie widzisz, co się tutaj dzieje? Nie zauważyłeś, że wszyscy jesteśmy pogrążeni w żałobie? Że... – Oprócz ciebie. – Bynajmniej. – W takim razie świetnie maskujesz smutek. – Każdy radzi sobie z tymi wydarzeniami, jak może. Do cholery, człowieku, wiesz, ilu ludzi straciliśmy? Znajomych, przyjaciół, bliskich? Zdajesz sobie sprawę, co znaczy strata jednej osoby w tak małej społeczności? Nie, nie masz o tym pojęcia. Inaczej nie chodziłbyś po domach i nie nękał ludzi, którzy chcą po prostu, by zostawiono ich w spokoju. Moslund jednak się napił, lecz opróżnił kieliszek tylko do połowy, a potem skrzywił się i go odsunął. – Nie chodzę po domach – odparł po chwili. – Przyszedłem jedynie do ciebie. – Żeby wałkować ten sam temat po raz kolejny? Jaki masz w tym cel, Kjeld? Uważasz, że tym razem rozmowa przebiegnie inaczej?

– Nie. – Więc o co ci, kurwa, chodzi? – O to, żebyś zawczasu sam się przyznał. – Do czego? Kjeld wzruszył ramionami. – Do prywatnego śledztwa? – podsunął. – Do usiłowania zabójstwa? Do polowania na zamachowców? Hallbjřrn pokręcił głową i dolał sobie. – Brednia za brednią – powiedział. – Gdybym wiedział, gdzie są ci ludzie albo chociaż jak ich znaleźć, nie siedzielibyśmy tu teraz i nie bawili się w te pierdoły. – To nie zabawa. A ty masz ostatnią szansę, Hal. – Goń się. Zmierzyli się wzrokiem i przez chwilę milczeli. Olsen wypił następny kieliszek. Nie było to roztropne, zwłaszcza że powinien zważać na każde wypowiadane przez siebie słowo. Nie umiał się jednak powstrzymać. – Rozumiem – odezwał się wreszcie Moslund. – W takim razie pozwól, że załatwimy to nieco bardziej formalnie. Wyjął z kieszeni niewielki dyktafon, uruchomił go, a potem położył na stole. Sprawiał wrażenie, jakby spodziewał się mordobicia, a nie przesłuchania. – Nie masz prawa... – Mam wszelkie prawo. Został ogłoszony stan wyjątkowy, a ty jesteś jednym z podejrzanych. Hallbjřrn zaśmiał się i bezradnie rozłożył ręce. – Podejrzanych o co? Nie żartuj. Moslund wyprostował się, przybierając kamienną maskę. W jednej chwili przestał przypominać człowieka, którego Hallbjřrn znał. Teraz wyglądał tak, jak wynikało to z jego renomy.

Przywodził na myśl wnikliwego, analitycznego dochodzeniowca, któremu nie umknie nawet najmniejszy szczegół. – W jakim celu udałeś się dzisiaj do Lómundaroyn? – Słucham? – Pytanie było proste. – Więc to dlatego tu jesteś? – rzucił ostro Olsen. Zrozumiał, że cała wcześniejsza gadanina o dawaniu ostatniej szansy nie miała na celu wystraszenia go. Przeciwnie, Moslund rzeczywiście oferował mu wyjście, zanim przeszedł do konkretów. – Śledzicie mnie? – Pilnujemy twojego bezpieczeństwa, Hal. – Nie jest zagrożone. – Uważamy inaczej – odparł spokojnie Kjeld. – Ta stłuczka nie była przypadkowa. A zatem albo jedna strona dybie na życie drugiej, albo odwrotnie. Chcemy cię chronić. Hallbjřrnowi zrobiło się gorąco. Ile wiedzieli? Jak dalece posunęli się w swoich działaniach? Poczuł nagle gulę w gardle. Miał nadzieję, że rozmówca nie widział, jakie problemy ma z przełknięciem śliny. – Więc? – naciskał Moslund. – Poszedłeś tam, żeby... – Nie muszę odpowiadać na twoje pytania. – Nie, nie musisz. Wiem, że rozmawiałeś z rybakami, a od jednego z nich pożyczyłeś kuter. Do czego był ci potrzebny? – To chyba dobry moment, żebyś wyszedł. – Dokąd popłynąłeś, Hal? Olsen sięgnął po urządzenie nagrywające i zanim Kjeld zdążył zaprotestować, wyłączył je. Miał ochotę skasować to, co zdążyło się już zarejestrować, ale byłoby to zbyt podejrzane. Zwykłą złość oddzielała od desperacji cienka linia, której nie mógł przekroczyć.

Oddał dyktafon Moslundowi i wskazał mu drzwi. – Wynoś się – warknął. – I nie wracaj bez nakazu. – Jak chcesz. Kjeld wstał i powoli skierował się do wyjścia. Właściwie ociągał się wręcz teatralnie. Włożył leniwie kurtkę, poprawił jej poły, a potem obrócił się do Olsena. – Jeśli myślisz, że twój związek z Katrine zapewnił ci u mnie przyzwolenie na bezkarność, grubo się mylisz. Hallbjřrn nie odpowiadał. Na tym etapie było to najlepsze, co mógł zrobić. Musiał przyznać, że rzeczywiście liczył na coś więcej ze strony Kjelda. Nie na przymknięcie oka, ale na choćby odrobinę lojalności i zrozumienia. Nawet jeśli Moslund podejrzewał, że to Olsen zaatakował Mortena, mógł się zachować zupełnie inaczej. Kjeld otworzył drzwi, do korytarza wpadło mroźne powietrze. – Dokąd popłynąłeś, Hal? Hallbjřrn nie odpowiedział. Nawet gdyby został do tego zmuszony, nie dałby rady w tak krótkim czasie wymyślić żadnej wiarygodnej historyjki. Poza tym nie wiedział, do którego momentu był śledzony. Każde pytanie mogło być pułapką zastawioną przez Kjelda. Podszedł do niego, licząc na to, że kiedy staną twarzą w twarz, policjant szybciej opuści jego dom. Moslund jednak nawet nie drgnął. – Wiemy, że nie w kierunku Tórshavn – dodał Moslund. – Wyszedłeś z portu i popłynąłeś na północ. Dlaczego? Hallbjřrn zbliżył się jeszcze bardziej. Przez chwilę patrzyli na siebie, jakby obaj zastanawiali się, czy jeszcze daleko do rękoczynów. Olsen zacisnął usta i wskazał mu wzrokiem ulicę. – Hal, twoja ostatnia szansa przepadnie, jeśli teraz się odwrócę i odejdę. Hallbjřrn nie miał zamiaru mu pomagać, ale to było silniejsze od niego. Może stanowiło rezultat wypitego alkoholu i nadmiaru emocji, a może było spowodowane zespołem stresu pourazowego. A może wynikało po prostu z jego natury. Popchnął Moslunda, a potem chwycił gwałtownie klamkę i zatrzasnął drzwi.

Nie było to najlepsze, co mógł zrobić. Oparł się plecami o ścianę, podniósł głowę i zamknął oczy. Zaklął kilkakrotnie, nie mogąc przejść do porządku dziennego obok tego, jak skomplikowana stawała się sytuacja. Przez moment nasłuchiwał, czy urażona duma Duńczyka każe mu wrócić. Kroków jednak nie usłyszał, widocznie Kjeld nie miał zamiaru tu spędzić ani sekundy dłużej. Nagle Olsen pomyślał o aparacie leżącym na siedzeniu volva. O dymiącym pistolecie, który mógł go pogrążyć. Odczekał jeszcze chwilę, a potem otworzył drzwi i się rozejrzał. Po Moslundzie nie było śladu, ale jeśli ktoś obserwował go wcześniej, zapewne teraz też ma baczenie na jego dom. Zamknął drzwi. Trudno, zabierze aparat po południu, gdy będzie szedł na zakupy. Wiedział, że musi teraz uważać na każdy krok. I liczyć na to, że Morten okaże się równie ostrożny. Hallbjřrn położył się na kanapie w salonie. Potarł czoło, a potem założył rękę pod głowę. Starał się o niczym nie myśleć, oczyścić umysł. Alkohol sprawił jednak, że nieustannie słyszał jakby cichy szum. Coś nie dawało mu spokoju, lecz nie potrafił sprecyzować co. Właściwie wybór był nieograniczony. Od zdarzeń w cieśninie, przez porwanie Katrine, śmierć Jóhana i wszystkich innych znajomych, aż po to, co zrobił na Mykines... Nie, to był wypadek. Nie powinien... Naraz zrozumiał, co go tak niepokoiło. Anne wiedziała, że ktoś go przysłał. Wiedziała też, w jakim celu. Skąd? I kim była ta kobieta? Hallbjřrn podniósł się z kanapy. Oparł się na kolanach i zwiesił głowę. Pomyślał, że nigdy nie wygrzebie się z bagna, w którym się znalazł. Ale nie to było teraz jego celem. Swoje życie spisał już na straty, liczyło się tylko to, by uratować Katrine. 29 Poniedziałek, 16 stycznia, godz. 13.43 Hallbjřrn zatrzymał volvo na parkingu pod centrum handlowym przy R.C . Effersřesgřta w Tórshavn.

Wysiadł z samochodu, po czym skierował się do głównego wejścia. Nie miał zamiaru robić zakupów, ale jeśli gdziekolwiek miał zgubić ogon, to właśnie tutaj. Na dobrą sprawę na całych Wyspach Owczych nie było innego miejsca, w którym mógłby na to liczyć. Nawet w godzinach szczytu nie sposób byłoby uciec z pola widzenia dwóm funkcjonariuszom, którzy jechali za nim nieoznakowanym samochodem. Około południa odebrał telefon od Kiana Larsena. Wysłuchał, co zamachowiec miał mu do powiedzenia – i tym razem rozmowa nie ograniczyła się do krótkich, enigmatycznych rozkazów. Najwyraźniej ich relacja się zmieniła. Larsen odsunął na drugi plan kpiny, powściągnął potrzebę okazywania wyższości i zaczął skupiać się na konkretach. Wyłożył Hallbjřrnowi dokładnie, co ma zrobić. Przedstawił mu jednak wyłącznie cele, nie dając rozwiązań. To miało należeć do Olsena. Pierwszą rzeczą, którą zrobił Hallbjřrn, było wykonanie telefonu do Sigvalda. Był oszczędny w słowach, poinformował tylko Nolsřego, że muszą się spotkać, ale bez dwóch obserwujących go policjantów. Nolsře od razu zaproponował centrum handlowe. Hallbjřrn miał kręcić się tutaj dostatecznie długo, by zgubić ogon, a potem wyjść z drugiej strony, na Tinghúsvegur. Tam będzie czekać na niego Sigvald. Olsen bez trudu wtopił się w tłum, ale dla bezpieczeństwa kluczył po kilku sklepach, gdzie był największy ruch. Potem wszedł do jednej z toalet i czekał. Nikt się nie zjawił, nikt nie czekał na niego na zewnątrz. Uznawszy, że osiągnął cel, wyszedł na Tinghúsvegur i szybko wypatrzył mondeo Nolsřego. Wsiadł do auta, wymienili się zdawkowymi skinieniami głową. Sigvald ruszył ku kompleksowi boisk piłkarskich i tenisowych przy Gundadalsvegur. Zatrzymał się na niewielkim parkingu pod drzwiami. Zgasił silnik i założył ręce na piersi, patrząc przed siebie. – Nie ułatwisz mi tego, prawda? – odezwał się Hallbjřrn. – Nie. – Niech będzie – mruknął Olsen, wyjmując papierosy.

Obaj uchylili lekko szyby, a potem zapalili. – Ale potrzebuję gwarancji, że ta rozmowa zostanie między nami. – Dobrze wiesz, że masz ją od początku. – Nawet jeśli chodzi o Fridę? – Hę? – To nie może do niej dotrzeć, Sigvald. Nolsře zmierzył go surowym wzrokiem, jakby sugestia, że wygadałby się kobiecie, do której być może coś czuje, była dla niego wyjątkową ujmą. – Jeśli mówię, że masz gwarancję, to ją masz. – Nie zrozum mnie źle, chętnie bym... – Nie potrzebuję tłumaczeń. – Mimo wszystko muszę ci je przedstawić – uparł się Olsen. – Bo chętnie wciągnąłbym ją w to wszystko, gdyby nie Moslund. Sigvald zmarszczył czoło i zaciągnął się głęboko papierosem. Gdyby włożył czarną fedorę z czasów amerykańskiej prohibicji, przywodziłby Hallbjřrnowi na myśl jednego z bohaterów powieści Raymonda Chandlera. Bez tego atrybutu wyglądał jednak jak przenikliwy bandzior, który pomylił kariery i z jakiegoś powodu został gliną. – To znaczy? – spytał Sigvald. – W czym ci przeszkadza Moslund? – Jest służbistą. – I? – Jeśli tylko dowie się, że złamałem prawo, wsadzi mnie z powrotem do Vestre Fćngsel. – Przesadzasz. – Wierz mi, chciałbym przesadzać. Ale był dziś u mnie i nie pozostawił żadnych wątpliwości. Nolsře pokręcił głową i wypuścił dym w szczelinę między oknem a drzwiami. – To porządny gość – stwierdził. – Nie zrobiłby czegoś takiego.

– Dlaczego nie? Sigvald chyba dopiero teraz głębiej się nad tym zastanowił. – Przez wzgląd na Katrine – odparł w końcu. – Nie. Jasno dał mi do zrozumienia, żebym nie liczył na taryfę ulgową. Nolsře machnął ręką, trochę popiołu spadło na deskę rozdzielczą, ale zupełnie się tym nie przejął. – Mniejsza z nim – rzucił. – Ode mnie żaden Duńczyk niczego nie usłyszy. – Ani Dunka? Sigvald znów popatrzył na niego z wyrzutem. – Zapewniłem cię już, że niczego jej nie powiem. – W porządku. – Hallbjřrn westchnął głośno. – Nie ma co owijać w bawełnę, więc wyłożę ci wszystko prosto z mostu. – Będę ci cholernie wdzięczny, Olsen, bo zaczynam mieć już tego dosyć. Hallbjřrn kiwnął głową. – Dostałem cynk. – Jaki cynk? – Od ludzi, z którymi współpracował Jóhan. Sigvald potrząsnął głową. – Zacznij od początku. – Zacząłem. Jeśli chodzi o moje źródła, nie mogę powiedzieć ci nic więcej. Zdradzę ci wszystko inne, tylko nie tożsamość tych ludzi. Piszesz się na to czy mam wysiąść? – Mów. Olsen zaciągnął się głęboko. Wiedział, że rozmowa potoczy się dokładnie w ten sposób. – Jak wiesz, Bćrentsen przerzucał na wyspę różne rzeczy. – Ta. To była tajemnica poliszynela, ale nie ścigaliśmy go, bo właściwie... – Sami kupowaliście u niego telefony i inny sprzęt.

– Mhm. Jóhan utrzymywał dobry kontakt nie tylko z mieszkańcami Vestmanny, celnikami i pracownikami lotniska na Vágar, ale także z policją w Tórshavn. Wszyscy traktowali go jak nieszkodliwego handlarza, a on dbał o to, by nigdy nie zmienili zdania. Być może dzięki temu, a może ze względu na fart, nigdy nie przyłapano go, gdy szmuglował alkohol czy marihuanę. A nawet gdyby tak się stało, z pewnością mógłby liczyć na parasol ochronny. – Współpracował z wieloma ludźmi na wyspach – podjął Hallbjřrn. – I ci ludzie chętnie odpowiadali na moje pytania, kiedy... kiedy zacząłem szukać zamachowców. Nolsře skinął głową, nie kryjąc obojętności. Najwyraźniej było dla niego oczywiste, że Olsen planował odnaleźć terrorystów na własną rękę. Świetnie. – Dali mi cynk, że ktoś zadekował się na Mykines. Było to ryzykowne zagranie, ale konieczne. Jeśli miał zamiar zrealizować swój plan, musiał wspomnieć o tej wysepce. Na sam dźwięk nazwy lekko drgnął. Miał nadzieję, że Sigvald tego nie dostrzegł. – Na Mykines? – powtórzył z powątpiewaniem Nolsře. – Przecież to najgorsze z możliwych miejsc. Tam nikt się nie ukryje. – Oni byli innego zdania. – Oni? – Według moich informatorów grupa trzech mężczyzn. – Zamachowcy? – Nie wiem. Trop do niczego nie doprowadził, nie udało mi się tam nikogo znaleźć. – To tam byłeś dziś rano? – Tak. Sigvald, milcząc, patrzył na niego. Olsen się zaniepokoił. Wydawało się, jakby w Nolsřem na dobre uruchomił się instynkt śledczego. – Skoro popłynąłeś tam dopiero dziś, jak wcześniej odnalazłeś Mortena? – Jedno z drugim nie miało nic wspólnego. – Więc dlaczego wspominasz o pieprzonym Mykines?

– Bo nie mówiłem, że opowiem ci wszystko chronologicznie. A to miejsce moim zdaniem jest kluczowe. – Dlaczego? – Bo może są tam jakieś ślady. Ci faceci podobno mieszkali na łajbie stojącej na kotwicy za wschodnimi klifami. Hallbjřrn wymyślił miejsce położone jak najdalej od tego, gdzie Anne spadła do wody. Miał nadzieję, że dzięki temu długo nikt nie wpadnie na jej trop. Ani tym bardziej nie zainteresuje się jakimś starcem, którego dom stał przy skrzyżowaniu Fjřrdalsgřta z Bogřta. – Trzeba sprawdzić tamtą okolicę – dodał Olsen. – W porządku – odparł Sigvald i wyrzucił niedopałek przez uchylone okno. – Ale wróćmy do stłuczki. Jak znalazłeś tego skurwiela? – Pomogli mi ci sami ludzie. – W jaki sposób? – Cóż... – Zanim zaczniesz kręcić, przypomnę ci, że miałeś mówić prosto z mostu. – Taki mam zamiar. Tyle że jeśli zająknę się o ich metodach, dowiesz się stanowczo za dużo. Sigvald czekał w milczeniu na dalszy ciąg. – Załatwiają w Tórshavn pewne rzeczy. – Jakie? – Takie, których nie można kupić w zwykłym sklepie. Tyle musi ci wystarczyć. – W jaki sposób namierzyli Mortena? – Nie namierzyli go. To on znalazł ich, kiedy... powiedzmy, że potrzebował tych rzeczy. Nie rozpoznali go od razu, ale kiedy spotkałem się z nimi i skonfrontowaliśmy wszystko, co udało nam się ustalić, zrozumieli, że to jeden z zamachowców. Aby wszystkie figury znalazły się na tych polach szachownicy, na których chciał je mieć, nie mógł powiedzieć nic więcej. Najważniejsze teraz było, żeby rozmowa skończyła się jak najszybciej, a Sigvald ruszył wskazaną drogą.

– Kręcisz, Olsen. – Nie kręcę, tylko staram się mętnie przedstawić sprawę, która powinna być dla ciebie oczywista. – Narkotyki? – Nie potwierdzam, nie zaprzeczam. Podtrzymuję to, co już powiedziałem: moje źródła muszą być chronione. – A co ty jesteś, dziennikarz śledczy, żeby je chronić? – Raczej odpowiednik księdza, który wysłuchał spowiedzi. Tak czy inaczej... – Będę potrzebował czegoś więcej. – Ode mnie tego nie dostaniesz. – Hallbjřrn wzruszył ramionami. – Powiedziałem ci wszystko, co wiem.

– I co mam z tym zrobić, do cholery? – Nie wiem. Przyciśnij Mortena, spróbuj coś z niego wydusić. Wiesz przynajmniej, gdzie się zatrzymali. – Na statku zakotwiczonym przy klifach Mykines – prychnął Nolsře. – Co mi to daje? – Samo w sobie nic, ale jeśli odpowiednio to przedstawisz, może uda ci się coś ugrać. Sigvald przez chwilę się nie odzywał. Potem mruknął coś niezrozumiałego i uruchomił silnik. Popatrzył z ukosa na Olsena. – Odwiozę cię, zanim zaczną się głowić nad twoim zniknięciem. – Przejdę się. Nie ma sensu ryzykować, że zobaczą nas razem. – Prędzej czy później do tego dojdzie – zauważył Nolsře. – Bo po to mi o tym wszystkim mówisz, prawda? Chcesz mojej pomocy. – Mhm – potwierdził Hallbjřrn. – Mogę na ciebie liczyć? Sigvald wypuścił powietrze przez nos. Zerknął w tylne lusterko, ale nie wycofał z miejsca parkingowego. Umieścił dłonie przy wylocie ciepłego powietrza i potarł je. – A jak sądzisz? – Nie wiem, dlatego pytam. – Mnie się wydaje, że doskonale wiesz. Owszem, wiedział. Nolsře nie należał do służbistów, którzy przedkładali przepisy i reguły nad sprawiedliwość. Po tym, co się wydarzyło w cieśninie, był gotów sprowadzić na zamachowców bicz boży, choćby musiał przy tym postąpić tak jak ludzie, których ścigał. – Będziemy w kontakcie – powiedział Hallbjřrn, a potem wysiadł. Spojrzał jeszcze na Sigvalda, zanim zamknął drzwi. Policjant skinął mu głową, po czym wycofał i niespiesznie odjechał. Olsen się rozejrzał. Nie zwrócili niczyjej uwagi. Odczekał moment, a potem wybrał numer Kiana. – Misja się powiodła? – spytał Larsen. – Tak.

– Weźmie cię na przesłuchanie? – Nie. Kian potrzebował chwili, aby zastanowić się nad odpowiedzią. – Nie tak się umawialiśmy, Hallbjřrn – rzekł w końcu. – Miałeś dostać się do środka, uzyskać dojście do Mortena. – Załatwiłem to inaczej. – Jak? – Przedstawiłem Nolsřemu wersję, dzięki której on sam wspomni o Mykines. I doda, że wiedzą o wszystkim. Larsen znów się namyślał. – Sporo ryzykujesz. I obstawiasz, że wzmianka wystarczy, żeby Morten zrozumiał, że to ostrzeżenie? – Zrozumie – zapewnił go Olsen. – Od razu pojmie, że policja nic nie wie, a to wszystko jest sygnałem wysłanym przez ciebie. – Lepiej dla Katrine, żeby tak było. Do tej pory Hallbjřrn był przekonany, że postąpił właściwie. Wystarczyło jednak, by Larsen o niej wspomniał, a pojawiły się wątpliwości. Nie, wszystko było w jak najlepszym porządku. Plan nie był tak ryzykowny, jak twierdził Kian. Przesłanie jest jasne. Hallbjřrn zrozumiał to już wtedy, kiedy Larsen powiedział mu, kim jest Anne i co robiła na Mykines. Ona i Morten byli parą, czekała na niego, mieli razem uciec z Wysp Owczych, kiedy wszystko ucichnie. Zaszyła się tam, stworzyła wiarygodną historyjkę i odhaczała kolejne dni, oczekując na rozpoczęcie nowego życia u boku Mortena. Więcej Olsen nie wiedział. Tyle jednak wystarczyło, by ułożył plan przestraszenia zamachowca. Na dobrą sprawę Nolsře po prostu zacznie mówić o Mykines. Jeśli Mortenowi pozostała odrobina oleju w głowie, nie będzie miał wątpliwości, że to ostrzeżenie, by nie rozmawiał z policją. – Muszę przyznać, że wolałbym, żebyś sam się z nim rozmówił – dodał po chwili Kian.

– Mówiłem ci, że nigdy nie dopuszczą mnie do niego. – W takim razie może należało wtajemniczyć Nolsřego. – Wierz mi, zrobiłem, co tylko mogłem. Larsen wydał z siebie pomruk, jakby się przeciągał. – W porządku, ufam ci, Hallbjřrn. Wiem, że stawka jest dla ciebie wysoka. Za wysoka, pomyślał Olsen. – Nadal jednak nie rozumiem, dlaczego ona musiała... – Nie musisz niczego rozumieć. Zgadza się? Hallbjřrn wiedział, że rozmówca oczekuje jedynej właściwej odpowiedzi, ale się nie odzywał. Miał wrażenie, że za każdym razem potwierdzanie przyjęcia rozkazu przychodzi mu z coraz większym trudem. – Hallbjřrn? – Tak jest. – No – odparł z zadowoleniem Kian. – To rozumiem. A teraz wracaj do Vestmanny. Na dzisiaj koniec. – Rozumiem. – I przygotuj się na jutro. Zbliżamy się do końca. Jesteś o krok od tego, by odzyskać Katrine. 30 Poniedziałek, 16 stycznia, godz. 17.10 Frida Skovmand stanęła przed restauracją Etica przy Áarvegur i się rozejrzała. Do spotkania pozostało jeszcze dwadzieścia minut, ale przyjechała do Tórshavn dużo wcześniej. Pomyślała, że właściwie nie powinna opuszczać stolicy. Nie było sensu zatrzymywać się w Vestmannie, niepotrzebnie łudziła się, że Hallbjřrn poprosi ją o pomoc. Nie ufał jej i trudno było mu się dziwić. Wprawdzie nigdy nie dała mu powodów do tego, by czuł do niej antypatię, ale na jego zaufanie także nie zapracowała. Gdyby sytuacja była odwrotna i to nie on, a Katrine potrzebowałaby pomocy, z pewnością to właśnie do niej by się zwróciła. Frida weszła do Etiki i pociągnęła nosem. Śmierdziało japońską kuchnią. Zarówno zapach

tych dań, jak i ich widok zawsze przywodziły Skovmand na myśl przebywanie na miejscu zbrodni. Gdyby to ona miała wybierać miejsce, z pewnością zdecydowałaby się na coś, co nie wygląda jak wnętrzności wyjęte wprost ze świeżego trupa. Przeszła do toalety, przygładziła włosy, a potem przesunęła dłonią po pociągłej twarzy. Wyglądała jak pieprzony szpak. Westchnęła, umyła ręce, a potem wyszła. Usiadła na fotelu przy jednym ze stolików pod oknem, a właściwie przeszkloną ścianą. Widok był niespecjalny, naprzeciwko remontowano jakiś budynek, kilkaset metrów dalej widać było jednak typową farerską zabudowę z trawą na dachach, sama knajpa zresztą też taką miała. Frida zamówiła sobie piwo Black Sheep. Nie było najlepsze, ale miało niemal sześć procent alkoholu, co, biorąc pod uwagę specyfikę farerskiego rynku, stanowiło odpowiednik naprawdę mocnej wódki w Danii. Zdążyła wypić całą butelkę i zamówić kolejną, nim wreszcie zjawili się dwaj mężczyźni, na których czekała. Nie fatygowała się, by ich powitać. – I? – zapytała, patrząc na Sigvalda. Nolsře usiadł naprzeciwko Fridy, Kjeld Moslund obok niego. – Zasunął mi głodną historyjkę o jakichś dilerach, którzy rzekomo namierzyli Mortena – oznajmił Sigvald, patrząc łakomie na piwo. – W dodatku twierdzi, że zamachowcy stali na kotwicy u wybrzeży Mykines. – W jakim celu? – Nie powiedział. I nie zająknął się o tym, gdzie jest ta rzekoma jednostka, na której mieli się zatrzymywać. Błąd, pomyślała Frida. Gdyby jego wersja była prawdziwa, sprawdzenie tego to pierwsza rzeczą, jaką by zrobił. A potem podzieliłby się swoim odkryciem z Sigvaldem, skoro już zdobył się na szczerość. – Mhm – mruknęła. – Jesteś pewien, że kłamał? – Bez dwóch zdań.

– A pan? – Spojrzała na Moslunda. Kjeld sięgnął po menu i zaczął je studiować. – Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Twoja teoria jest słuszna – powiedział, nie podnosząc wzroku. – Katrine żyje. Jest gdzieś przetrzymywana, a on robi wszystko, by ją uwolniono. Skovmand skinęła głową, jakby było to zupełnie oczywiste. – Co pan zamierza? – zapytała. – Jeszcze się nad tym zastanawiam. Poruszyła się nerwowo. Być może fakt, że Hallbjřrn i Katrine byli razem, nie stanowił dla niego wystarczającego powodu, by chronić Farera, ale dla niej tak. Nigdy by tego otwarcie nie przyznała, ale lojalność wobec Katrine była z jej punktu widzenia bardzo ważna. Dlatego zatrzymała się w Vestmannie. I dlatego poszła na Fjalsvegur, choć przełożony dowiedział się o tym dopiero po fakcie. – Nie brzmi to najlepiej – zauważyła. – Co takiego? – Że zastanawia się pan nad tym. – Puszczę tę uwagę mimo uszu. – Mam na myśli to, że bierze pan pod uwagę... – Każdy scenariusz – dokończył. – Także to, że Olsen znów trafi przed oblicze sprawiedliwości. – On tylko próbuje ją ratować. – Bóg jeden wie, w jaki sposób. – Z pewnością nie narazi żadnych osób trzecich. – Jesteś pewna, Skovmand? – odparował z powątpiewaniem Moslund. – Bo biorąc pod uwagę to, co robił do tej pory, jestem skłonny sądzić, że może być zdolny do wszystkiego. Szczególnie kiedy Katrine grozi niebezpieczeństwo. – Wszystko ma swoje granice. – Nie w jego przypadku. Sigvald Nolsře odchrząknął znacząco, chcąc przypomnieć rozmówcom o swojej obecności.

Spojrzeli na niego, czekając, aż przemówi, ale Farer milczał. Frida wprawdzie poznała go całkiem nieźle przez ostatni rok, ale nadal nie mogła rozszyfrować, co siedzi mu w głowie. – Przejdźmy do konkretów – zaproponował. – I ustalmy, czy decydujemy się współdziałać z Olsenem, czy traktujemy go jak przedmiot śledztwa. Skovmand popatrzyła na Kjelda i uniosła brwi. Gdy zobaczyła na jego twarzy obojętność, doszła do wniosku, że wbrew temu, co mówił, podjął już decyzję. – Skłaniam się ku drugiej wersji – powiedział po chwili. Pokręciła głową. – To nie jest konieczne – zaoponowała. – Nadal możemy zmienić rozstawienie figur na szachownicy. – W jaki sposób? Ton głosu Moslunda zdradzał, że szef duńskiej policji nie widzi już takiej możliwości. – Porozmawiam z nim jeszcze raz – podsunęła Frida. – Wyłożę mu wszystko, a potem powiem, że albo się przyzna i będzie z nami współpracował, albo... – Już to zrobiłaś. Bezskutecznie. – Potrzebuję jeszcze jednej szansy. – Nie dostaniesz jej, Skovmand – oświadczył stanowczo Moslund. Nie był to Kjeld, jakiego znała. Tamten człowiek, który skreślał już dni do swojej emerytury, przesiadując w gabinecie przy Halmtorvet, roztaczał parasol ochronny nad Katrine. Ten zdawał się mieć jej dobro w głębokim poważaniu. A może nie? Może postanowił skreślić jedynie Hallbjřrna i wychodził z założenia, że tylko w ten sposób może ją uratować? Mógł istnieć jeszcze jeden powód – presja z góry. Sprawa była tak głośna, że oczy całego świata wciąż były zwrócone na Wyspy Owcze. Nie tylko media, ale także najważniejsi politycy i szefowie służb czekali, aż duńska policja ujmie zbiegłych zamachowców. Na barkach Moslunda spoczywała duża część tego ciężaru. – Wciąż jest śledzony? – zapytała. – Oczywiście. Od momentu, kiedy opuścił samochód Sigvalda.

– I gdzie jest teraz? – Zrobił zakupy w Tórshavn, a potem wrócił do Vestmanny. Wygląda na to, że niczego już dziś nie planuje. Znów jednak rozmawiał przez komórkę, być może z terrorystami. – Przeszukano jego dom? – Owszem. Ale nie znaleziono niczego, co wskazywałoby na następne posunięcia. Skovmand zastanawiała się nad tym, w jaki sposób zamachowcy zamierzają wykorzystać go do ucieczki. Właściwie nie było żadnego sposobu, by opuścić niepostrzeżenie Faroje. Nie teraz, kiedy stały się archipelagiem naszpikowanym ludźmi w mundurach. – W takim razie co nam pozostaje? – odezwała się. – Obserwować go i czekać. – Na co? – Aż doprowadzi nas do terrorystów. – I wtedy aresztować ich wszystkich? – Oczywiście – odparł obojętnie Moslund, jakby nie wiązało się to z żadnym dylematem. Znała go zbyt dobrze, by dać się na to nabrać. Wiedziała, że przynajmniej po części muszą nim targać sprzeczne emocje. – Katrine nie pozwoli go zatrzymać – mruknęła Frida. – W tej chwili nie interesuje mnie, na co Katrine pozwoli lub nie. Liczy się dla mnie wyłącznie to, by odnaleźć ją i tych ludzi. Pomyślała, że z jakiegoś powodu zabrzmiało to złowrogo. Jak zapowiedź nadchodzącej tragedii. – A co z tropem na Mykines? – wtrącił Nolsře. Kjeld zmarszczył czoło. – Podsunął nam go nie bez powodu – dodał Sigvald. – Być może – przyznał Moslund. – Poruszyłeś ten temat podczas przesłuchania Mortena? – Tak.

– I jak zareagował? – Zupełną obojętnością. Jeśli był dla niego w jakiś sposób znaczący, dobrze to ukrył. Nawet nie drgnął. – Wciąż nic nie mówi? – Nic a nic. – Dziwne – ocenił Kjeld. – Zazwyczaj tacy ludzie korzystają z okazji, by wygłosić swoje tyrady. O ile o coś walczą. Ci tutaj wydają się toczyć wojnę dla samej wojny. Skovmand także odnosiła takie wrażenie. Właściwie towarzyszyło każdemu, kto obserwował tę sytuację. Porwanie promu do niczego nie doprowadziło, nie zmieniło status quo. A jeśli w przyszłości mogło zaowocować czymkolwiek, to jedynie negatywnymi konsekwencjami dla Farojów. Dania musiała poczuć się do odpowiedzialności, by zadbać o wewnętrzne bezpieczeństwo wysp. Argumentów miała aż nadto. Wszystko to zdawało się dowodzić, że porwanie Morgenrřde to jedynie wierzchołek góry lodowej. I że zamachowcy dopiero zaczęli realizowanie planu, który składał się z kilku etapów. – Tak czy inaczej, trzeba sprawdzić ten trop – rzekł Nolsře. Kjeld zastanawiał się tylko przez moment. Potem pokiwał głową. – W porządku – powiedział. – Macie jak się tam dostać? Sigvald i Frida wymienili spojrzenia. – Weźmiemy policyjny helikopter – zaproponował Nolsře. – Im szybciej wszystkiego się dowiemy, tym lepiej. Miał rację. Skovmand przypuszczała, że czas jest równie groźnym przeciwnikiem, jak zamachowcy. 31 Wtorek, 17 stycznia, godz. 6.20 Olsena obudził dzwonek telefonu. Hallbjřrn błyskawicznie zerwał się z łóżka, jakby tuż obok eksplodował ładunek wybuchowy. Chwycił komórkę i natychmiast przyłożył ją do ucha,

zapominając, że podłączył ją do ładowarki. Kabel spadł na podłogę, a Hallbjřrn odchrząknął. – Tak? – Mam nadzieję, że nie obudziłem – odezwał się Kian. – Wszystko gotowe? Dzisiaj nie miał zamiaru bawić się w zwyczajowe uprzejmości. Był to ostatni dzień tej męki, dziś wszystko miało się zakończyć. Nie znał jeszcze szczegółów operacji, ale wiedział, że zanim dzień dobiegnie końca, zobaczy Katrine. Miał tylko nadzieję, że nie po raz ostatni. – Oczywiście – odparł Larsen. – I odnieśliśmy już na wstępie ogromny sukces. – Jaki? Kian westchnął do słuchawki. – Nie byłaby to niespodzianka, gdybyś miał jakikolwiek kontakt ze światem – zauważył. – Tymczasem żyjesz jak pustelnik, jesteś odcięty od wszelkich informacji. Hallbjřrn milczał. Nie było sensu wdawać się w tego typu rozmowy. – W nocy Morten powiesił się w swojej celi – poinformował Kian. – Co takiego? – Najwyraźniej dotarła do niego twoja wiadomość. – Ale... – Gratuluję, Olsen. Udowodniłeś po raz kolejny, że dobrze wybraliśmy. Hallbjřrn sięgnął po paczkę papierosów, ale była pusta. Zgniótł ją i cisnął w kąt sypialni. – Doprowadź się do porządku, zjedz coś – polecił tonem dobrego wujka Larsen. – Porozmawiamy za pół godziny. Olsen zamknął oczy. Zginęła przez niego kolejna osoba. Tym razem jednak nie gnębiły go wyrzuty sumienia. Jeśli komukolwiek należał się taki koniec, to właśnie Mortenowi. Mimo to Olsen nie czuł satysfakcji, nie miał poczucia, że słuszność ostatecznie zwyciężyła. Wiedział, dlaczego tak jest.

Fakt, że wszystko potoczyło się po myśli Kiana, potwierdzał, że Olsen stracił kontrolę nad swoim życiem. Wykonywał wszystkie polecenia, szedł jak po sznurku. Był na smyczy. Krótkiej smyczy. – Przez ten czas zastanów się także nad tym, jak zgubić ogon – dodał Larsen. – Jasne? – Tak jest. – Potem zaczniemy działać tak, jak wczoraj ci powiedziałem. Rozłączył się. Hallbjřrn wbił wzrok w zgniecioną paczkę na podłodze. Zastanawiał się przez moment, czy to naprawdę możliwe, że Morten ze sobą skończył. Otrzymał aż tak klarowny sygnał? Najwyraźniej tak. I najwyraźniej zależało mu na bezpieczeństwie tej kobiety bardziej, niż Hallbjřrn przypuszczał. Spojrzał na kluczyki leżące na szafce nocnej. Zabrał je wczoraj w nocy z domu Jóhana Bćrentsena. Wymknął się przez okno pokoju Ann-Mari, nie alarmując policjantów obserwujących budynek przy Fjalsvegur, a potem skierował się do domu przyjaciela. Wiedział, że nie zastanie żony Jóhana. Nie chcąc być sama w czasie żałoby, przeniosła się do rodziców. Drzwi wejściowe były otwarte. Gdyby Bćrentsen żył, z pewnością tak by nie było, ale jego małżonka postępowała dokładnie tak, jak cała reszta Farerów. Hallbjřrn zabrał kluczyki do niewielkiego jachtu motorowego marki Merry Fisher, a potem wypił piwo w salonie, nie zapalając światła. Uznał, że to dobre pożegnanie z przyjacielem. Po powrocie na Fjalsvegur sprawdził, czy może bezpiecznie dostać się do volva, a potem zabrał z samochodu dowód rzeczowy, który mógł go pogrążyć. Długo zastanawiał się, gdzie najlepiej pozbyć się aparatu, i w końcu wybrał sztuczny zbiornik niedaleko Lómundaroyn. W jakiś sposób wydawało się to właściwe. Teraz podniósł kluczyki do jachtu Jóhana i podrzucił je, jakby ważył w dłoni swoją przyszłość. Podniósł się i poszedł do łazienki. Opłukał twarz wodą i spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Nie myślał o tym, co będzie miał dzisiaj zrobić. Musiał skupić się na małych krokach, które wykona za kilka chwil. Należało zacząć od zgubienia funkcjonariuszy. O ile w nocy nie było z tym problemu, o tyle w dzień mogło się to okazać kłopotliwe.

Drugi raz nie nabiorą się na wizytę w centrum handlowym w Tórshavn. Ale Hallbjřrn miał już wszystko przygotowane. Wyszedł z domu i ruszył do swojego auta, starając się stwarzać wrażenie, że to dzień jak co dzień. Wydawało mu się jednak, że każdym krokiem zdradza napięcie, a jego wzrok jest zbyt rozbiegany, by funkcjonariusze tego nie zauważyli. Kątem oka spostrzegł, że nie kryją się ze swoją obecnością. Samochód stał zaparkowany przy sąsiednim domu i od razu rzucał się w oczy. Na wyspie nie było wielu nieoznakowanych pojazdów policji i każdy mieszkaniec wiedział, jak wygląda policyjne mondeo z Tórshavn. Hallbjřrn przeszedł kawałek i zerknął w kierunku auta akurat w momencie, gdy wysiadł z niego Sigvald Nolsře. Zaraz po nim dostrzegł Fridę Skovmand. Oboje szybko ruszyli w jego stronę. Zaklął w duchu, myśląc, że tylko tego brakowało mu do szczęścia. Popatrzył na zegarek. Nie miał wiele czasu, by ich spławić. – Wybierasz się dokądś, Olsen? – odezwał się Sigvald. – Jak widać. Podeszli do niego. Policjant zmierzył go wzrokiem, a Skovmand rozejrzała się bacznie, jakby spodziewała się zagrożenia. – Dokąd? – spytał Nolsře. – Jestem umówiony. – Z kim? – Nie muszę się przed tobą spowiadać. – Nie, nie musisz. Ale powinieneś. – Czyżby? – Olsen zrobił krok w jego kierunku. Poczuł się jak wówczas, kiedy Nolsře prowadził śledztwo w jego sprawie. Obaj na powrót znaleźli się na znanym gruncie, być może znacznie bardziej naturalnym dla ich relacji. – Zabrzmiało to, jakbym był przesłuchiwany. – Nie jesteś – zapewniła Frida.

– Jeszcze nie – dodał Sigvald. – Ale kiedy pojedziemy do komendy, będziesz. – W jakiej sprawie? – Tego, co robiłeś na Mykines. Hallbjřrn popatrzył na niego z wyrzutem, a potem skierował wzrok na Skovmand. – Frida wie o wszystkim – wyjaśnił Sigvald. – Ale tylko dlatego, że wyszły na jaw nowe okoliczności. – Jakie okoliczności? Nolsře zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową, jakby nie mógł uwierzyć, że Olsen rzeczywiście zadał to pytanie. Zignorował je, świdrując go wzrokiem. Czekał, aż usłyszy więcej. – Albo wyjaśnicie mi, o co chodzi, albo... – Co? – Albo zajmę się swoimi sprawami. Nie jestem chyba aresztowany? – Nie, oczywiście, że nie. Przecież nie ma powodu. – W takim razie to wszystko. – Niezupełnie – odparł Nolsře, a potem rozejrzał się i podszedł jeszcze o krok. Znaleźli się stanowczo za blisko siebie. – Polecieliśmy na Mykines jeszcze wczoraj, Hallbjřrn. Chcieliśmy sprawdzić, czy jakaś jednostka rzeczywiście cumowała przy klifach. Jeśli tak było, nikt jej nie widział. – Przypuszczam, że taki był cel zamachowców. Raczej nie chcieli rzucać się w oczy. Sigvald wzruszył ramionami i zmrużył oczy. – To mała społeczność, ludzie trzymają tam rękę na pulsie, gdy tylko pojawiają się jacyś obcy. Trudno mi uwierzyć, żeby przegapili wizytę trzech mężczyzn. – Przecież nie schodzili na ląd. Ukryli się pod... – Skąd tyle wiesz, Olsen? – przerwał mu Nolsře. – Masz do nich jakieś dojście? – Co ty pieprzysz? – My nie, dlatego musieliśmy sprawdzić wszystko na własną rękę – dodał Nolsře, jakby

nie słyszał Olsena. – Przepytaliśmy mieszkańców, zaczęliśmy drążyć, ale do niczego konkretnego nie dotarliśmy. Przynajmniej nie w tej sprawie. Hallbjřrn obejrzał się przez ramię, a potem popatrzył znacząco na zegarek. – Pojawiło się jednak coś innego – ciągnął Sigvald. – Tak? Co? – Na Mykines zaginęła kobieta. – No i? – Starzec, u którego się zatrzymała, twierdzi, że wcześniej odwiedził go jakiś mężczyzna, który jej szukał. – Nadal nie rozumiem, dlaczego miałoby mnie to interesować. – Bo mężczyzna nie był miejscowy. – Słuchaj, Sigvald... – Zamierzam – wpadł mu w słowo Nolsře. – Zamierzam słuchać bardzo uważnie. Przez chwilę wszyscy milczeli. Olsen czuł na sobie ciężkie spojrzenia dwojga policjantów. – Uważaj więc na każde słowo, które powiesz – dodał Sigvald. – Nie mam powodu. – Byłeś wtedy na Mykines, Olsen. – I co z tego? Sigvald cmoknął z dezaprobatą. – Nie chcesz chyba trzymać się wersji, że to zbieg okoliczności? Ty się pojawiasz, kobieta znika. – Byłem tam tylko po to, żeby szukać tropu. Dobrze o tym wiesz. – Nie. Tak naprawdę nie wiem. Hallbjřrn był przekonany, że udaje mu się robić dobrą minę do złej gry, ale czuł, że mimo mrozu jest mu coraz goręcej. Uznał, że najwyższa pora przerwać tę rozmowę. Jeszcze chwila, a przycisną go stanowczo zbyt mocno. – Dosyć tego! – rzucił. – Jeśli masz coś konkretnego, zatrzymaj mnie. Jeśli nie, to koniec tego przesłuchania.

– Przesłuchania dopiero się zaczną. Olsen machnął ręką, odwrócił się i zaczął powoli się oddalać. Słyszał, że Frida i Nolsře idą za nim, i zaklął w duchu. Nie mieli zamiaru tak łatwo odpuszczać. Zatrzymał się przy samochodzie i obejrzał na nich. Stanęli obok, oboje z rękami założonymi na piersi. – Naprawdę do siebie pasujecie – powiedział. Żadnej reakcji. Nie drgnęły im nawet kąciki ust. – Na litość boską... – Hallbjřrn rozłożył ręce. – O co właściwie mnie podejrzewacie? Że porwałem jakąś kobietę? Że współpracuję z terrorystami? Wiedział, jaka jest odpowiedź. Frida Skovmand już dawno ułożyła wszystkie elementy i przedstawiła mu wersję, którą z pewnością podzieliła się z Nolsřem. Mimo to należało grać głupa, przynajmniej do czasu. – Nie wiem, co zrobiłeś, Olsen – odezwał się Sigvald. – Ale jestem przekonany, że będziesz tego żałował przez długie lata. – Nawet jeśli uratujesz Katrine – dodała Frida. Zastanawiał się, co na to odpowiedzieć. Iść w zaparte? Nie omami ich, wiedzieli swoje. Pozostało mu przyjąć taktykę rodem z armii – minimalizować straty. Uchylił drzwiczki samochodu i oparł się o nie, a potem opuścił wzrok, jakby został pokonany. Z jednej strony nie miał zamiaru przyznawać się do niczego, z drugiej jednak nie było sensu dalej robić z nich idiotów. – Nie wiem nic o żadnej zaginionej kobiecie – powiedział. Nolsře wpatrywał się w niego. – I mówisz to, patrząc mi prosto w oczy? – zapytał policjant. – Mhm. – Czyli mam przyjąć, że to przypadek? – Tak. – W porządku, Olsen. Skoro tak chcesz to rozegrać.

Ku jego zdziwieniu Nolsře i Skovmand cofnęli się o krok, wymieniając porozumiewawcze spojrzenia. Otworzył nieco szerzej drzwi, niepewny, czy dobrze robi. – Ale nie będzie odwrotu – dorzucił Sigvald. – Rozumiesz? Hallbjřrn wsiadł bez słowa do auta. Zapalił silnik, a potem wycofał i ruszył, zerkając jeszcze w tylne lusterko. Oboje odprowadzali go wzrokiem, dopóki nie odjechał tak daleko, że nie mogli go już dostrzec. Dopiero teraz serce zaczęło walić mu jak młotem. To mógł być jego koniec. Wystarczyło, by pokazali wychudzonemu starcowi na Mykines jego zdjęcie, a ten natychmiast by go rozpoznał. Wprawdzie Olsen mu się nie przedstawił, a sam gospodarz zapewne nie cieszył się już najlepszym wzrokiem, ale nie było sensu łudzić się, że go nie zidentyfikuje. Czy mógł w jakikolwiek sposób się z tego wyplątać? Nie, z pewnością nie. Klamka w tej sprawie już zapadła. Teraz pozostało mu tylko się pospieszyć, by nie dopuścić do przykrych konsekwencji. Był jedyną nadzieją Katrine. Zbliżając się do skrzyżowania z Ovari Vegur, spojrzał w tylne lusterko. Mondeo zaraz się pojawi, Sigvald nie będzie długo zwlekał. To była jego szansa. Hallbjřrn zahamował gwałtownie przy jednym z domów, a potem wyskoczył z samochodu. Pognał w kierunku budynku, obiegł go i skierował się w górę wzniesienia, które otaczało północną część Vestmanny. Znał ten teren doskonale, wiedział, gdzie biegną długie żleby wydrążone niegdyś przez naturę. Teraz wszystko przykrywał śnieg, ale nie stanowiło to problemu. Właściwie było atutem, zależało mu bowiem na tym, żeby zostawić ślady. Pędził przed siebie ile sił w nogach, potem skręcił w prawo, w jeden ze żlebów prowadzących na wzgórze. Przeszedł nim kawałek, po czym znów zmienił kierunek, wracając na Fjalsvegur. Wyszedł nieopodal swojego domu. Wiedział doskonale, jaki będzie scenariusz pogoni. Kiedy tylko Nolsře zobaczy stojące przy skrzyżowaniu volvo, natychmiast się zatrzyma i oboje wyskoczą z auta. Pobiegną po śladach, ale nie znając terenu, będą znacznie bardziej ostrożni. Hallbjřrn zyska trochę czasu. Niewiele, ale nie potrzebował go dużo.

Obszedł szybko jeden z budynków przy Fjalsvegur, a potem najszybciej jak mógł popędził w stronę Ovari Vegur. Miał rację. Mondeo stało już za jego wozem. Podbiegł do pojazdu, zajrzał do środka i odetchnął. Choć raz wszystko poszło po jego myśli i kluczyki były w stacyjce. Wyrwał je z niej i szybko wskoczył do volva. Odjeżdżając, miał poczucie dobrze wykonanej roboty. Sięgnął po telefon i wybrał jeden z kontaktów. – Jadę – oznajmił. Kian przyjął to do wiadomości pełnym aprobaty pomrukiem.

32 Wtorek, 17 stycznia, godz. 7.41 Dla bezpieczeństwa Olsen zostawił samochód za domem Jóhana, a potem piechotą poszedł do portu. W jakiś sposób dodawało mu to otuchy, miał bowiem wrażenie, że przyjaciel pomaga mu nawet teraz. Jacht Merry Fisher był niewielki, ale w zupełności wystarczał, by Bćrentsen mógł swobodnie przemieszczać się między wyspami, a nawet co jakiś czas wypuszczać się dalej. Zazwyczaj nie używał go jednak do szmuglowania towarów z kontynentu, twierdząc, że to zbyt ryzykowne. Pojedyncza jednostka mogła według niego w każdej chwili zostać zatrzymana przez straż przybrzeżną, a z nią Jóhan nie miał najlepszych relacji. Znacznie bezpieczniej było przerzucać towary środkami masowego transportu. Jacht stał więc często nieużywany, a swego czasu korzystał z niego Hallbjřrn, organizując amatorskie wycieczki turystyczne do Vestmannabjřrgini. Pokazywał przyjezdnym groty, klify, opisywał nawet gatunki ptaków, o których miał raczej liche pojęcie. W tym czasie poznał dobrze tę łajbę. Nigdy go nie zawiodła – i miał nadzieję, że tak będzie i tym razem. Wypłynął z portu jakiś czas temu, nie wzbudzając niczyich podejrzeń. Część rybaków wyszła już w morze, pozostali nadal nie zdecydowali się wrócić do pracy. Nie było potrzeby

– Vestmanna i okoliczne wioski wciąż były pogrążone w żałobie. Spadła nie tylko sprzedaż ryb, ale także wszystkiego innego. Z wyjątkiem alkoholu. Hallbjřrn podpłynął w miejsce wskazane przez Kiana. Była to niewielka zatoczka na wyspie Eysturoy, nieopodal miejscowości Eiđi. Kilkadziesiąt metrów od brzegu biegła ulica Malarvegur, przy której znajdował się tylko jeden obiekt – boisko piłkarskie Á Mřlini. Niegdyś mecze rozgrywał tutaj klub EB/Streymur, ale po tym, jak UEFA uznała, że stadion nie spełnia jej wymagań, musiał przenieść się w inne miejsce. Wokół rozciągał się surowy, powulkaniczny krajobraz. Zupełna pustka. Hallbjřrn musiał przyznać, że Larsen wybrał odpowiednie miejsce, by wejść na pokład jachtu. Znajdowali się po północnej stronie archipelagu, tam, gdzie nie były zwrócone oczy służb. Nawet jeśli pilnowano jeszcze wód przybrzeżnych, to jedynie tych na południu, zachodzie czy wschodzie. W rejonach, z których można było popłynąć na kontynent. Kian zdawał sobie z tego sprawę. Ale co w takim razie planował? Hallbjřrn stał na dziobie, wypatrując zamachowców. Wypatrując Katrine. Wiedział, że niebawem się zjawią. Larsen przed momentem wysłał mu wiadomość, w której oznajmił, że tuż przed ósmą samochód podjedzie pod stadion. Gdy kierowca przekona się, że jest bezpiecznie i że Olsen nie zdecydował się na nic lekkomyślnego, pojawi się kolejny pojazd. W nim będzie się znajdowała Katrine. Hallbjřrn rozglądał się niespokojnie, niemal zachłannie, raz po raz zerkając na zegarek. Trudno mu było uwierzyć, że znalazł się tak blisko końca całej sprawy. Dla niego samego nie będzie to szczęśliwy koniec, ale w tej chwili nie miało to żadnego znaczenia. Zobaczy Katrine, zapewni jej bezpieczeństwo, a potem... Nie wiedział, co potem. Wydawało się oczywiste, że musi opuścić Wyspy Owcze. Nolsře prędzej czy później odkryje prawdę. A już teraz udowodnił, że Hallbjřrnowi nie będzie przysługiwała żadna taryfa ulgowa. Zresztą dlaczego miałaby? Doprowadził do śmierci niewinnej osoby. Nawet jeśli był to wypadek, ponosił za to odpowiedzialność. Miarka przebrała się dawno temu. Jakoś to będzie, uznał w duchu, a potem wziął głęboki oddech. Rozglądając się po Malarvegur, wyjął z kieszeni paczkę papierosów i zapalił. Wypuściwszy dym, zauważył w oddali światła samochodu.

Drgnął nerwowo. Nie myślał już o Anne, porwaniu promu, Moslundzie i Nolsřem. Wszystkie jego myśli skupiły się na tym, że to koniec. Być może zamachowcy będą wymagać od niego czegoś jeszcze, ale jakakolwiek dalsza droga stanowiła ślepą uliczkę. To tutaj wszystko dobiegało końca. Wyrzucił papierosa przez burtę, właściwie nie miał na niego ochoty. Ściągnął z głowy kaptur i przyjrzał się zbliżającemu się pojazdowi. Przez moment marszczył czoło, niepewny, czy dobrze widzi. Gdy samochód podjechał bliżej, nie mógł już mieć wątpliwości. Radiowóz. Ułamek sekundy później kogut na dachu pojazdu się rozświetlił, a z syreny popłynęły alarmujące dźwięki. Mechaniczne wycie sprawiło, że Hallbjřrn cały zesztywniał. Co to miało znaczyć? Co tu się działo? Jedno było pewne. Im dłużej tu zostanie, tym gorzej nie tylko dla niego, ale także dla Kiana. A w rezultacie dla Katrine. Szybko stanął za kołem sterowym i zaczął wycofywać jacht. Radiowóz natychmiast przyspieszył. W okamgnieniu znalazł się przy stadionie i zahamował na żwirowej drodze, wpadając w niewielki poślizg. Wyskoczyło z niego dwóch umundurowanych funkcjonariuszy, jednocześnie wyciągając broń. Wymierzyli pistolety w kierunku odpływającego jachtu i krzyknęli coś, czego Olsen nie zrozumiał. Potem rozległ się strzał. Hallbjřrn w pierwszej chwili pomyślał, że wprawdzie jemu nic nie grozi, odległość była bowiem spora, ale w jacht z pewnością trafią. Potem uświadomił sobie, że był to jedynie strzał ostrzegawczy. Wyciągnął z silnika Merry Fisher ile się dało. Motor rzęził okrutnie, jakby miał odmówić posłuszeństwa, ale ostatecznie Olsenowi udało się szybko oddalić na bezpieczną odległość. Obejrzał się przez ramię. Jeden z policjantów stał na brzegu, patrząc za nim. Drugi dopadł samochodu i zapewne od razu sięgnął po radio, wzywając posiłki. Hallbjřrn podniósł telefon. Żadnego połączenia nieodebranego, żadnego SMS-a. Nie rozumiał

jeszcze, co się wydarzyło, ale wiedział już doskonale, co usłyszy, kiedy wybierze numer Kiana. I nie pomylił się. Automat poinformował go, że abonent jest tymczasowo niedostępny. – Kurwa mać... – zaklął i pokręcił głową. Dopiero teraz dotarło do niego, że został wystawiony. Zanim zaczął się zastanawiać, dlaczego tak się stało, włączył radio. Musiał być na bieżąco, nie mógł sobie pozwolić na przegapienie żadnego komunikatu. Przez moment szukał właściwego pasma. Kiedy je znalazł, rozległ się szum, a potem pierwsza informacja. Rybacy na kutrach po drugiej stronie Eysturoy przekazywali sobie, że straż przybrzeżna poszukuje jachtu Jóhana Bćrentsena. – Wiadomo coś więcej? – rozległ się głos z trzeszczącego głośnika. – Podobno włączyło się wojsko – odparł inny. – Wojsko? – Duńczycy. Cały czas są w cieśninie, a słyszałem też, że kawałek dalej na kotwicy stoi Ejnar Mikkelsen. – Kto? – Nie kto, a co. Okręt patrolowy typu Knud Rassmusen. – Duży skurwiel? – Niemały. Oceaniczny – odparł lepiej poinformowany rybak, a w eterze znowu dało się słyszeć trzask. – Normalnie patroluje tereny wokół Grenlandii, często włącza się w akcje ratunkowe i poszukiwawcze z jednostkami Wielkiej Brytanii. Z tego, co słyszałem, wyciąga siedemnaście węzłów. – Nie za dużo. Te typu Diana płyną ponad dwadzieścia pięć. – Na jacht Bćrentsena w zupełności wystarczy. – Ba. Wiadomo, kto jest na pokładzie? – Nie podali. Mówili tylko, żeby zgłaszać, jak ktoś go namierzy. Przez moment na paśmie słychać było tylko szum. Hallbjřrn spojrzał na busolę. Płynął na północ, nie miał innego wyboru. – Myślisz, że to zamachowcy?

– A kto inny? – Nie wiem. Może ktoś po prostu ukradł jacht, wiedząc, że Jóhan nie żyje. – Niemożliwe. Ejnar Mikkelsen nie podnosiłby kotwicy. A tymczasem zmobilizowali zarówno jego, jak i wszystkie inne krypy. Wybierają się na żer. Olsen słuchał jeszcze przez chwilę, wpatrując się w horyzont. Morze Norweskie sprawiało wrażenie, jakby nie miało końca. Przestwór niemal porażał. Jacht był widoczny jak na talerzu. Gdyby którakolwiek jednostka pojawiła się po tej stronie wyspy, Hallbjřrn nie miałby żadnych szans. Nie ukryłby się, nie zgubiłby pogoni. Zaklął w duchu, sprawdzając inne częstotliwości. Nie ucieknie. Nawet jeśli łodzie patrolowe podpłyną tutaj za jakiś czas, będzie doskonale widoczny. Ale właściwie dlaczego miał uciekać? Ze względu na dwóch policjantów, którzy nawet nie wiedzieli, kto jest na pokładzie? Być może dostali cynk, że chodzi o terrorystów. Zareagowali w jedyny możliwy sposób. Olsen łatwo mógł wyprostować sytuację. Wystarczyło ułożyć wiarygodny scenariusz i przedstawić go odpowiedniej osobie. Zamknął oczy i głęboko odetchnął. Oczywiście, emocje wzięły górę, oddały inicjatywę pierwotnemu instynktowi, przyćmiewając zdolność logicznego myślenia. Jeśli ktoś cię goni, uciekasz. Hallbjřrn wrócił na pasmo VHS, na którym rozmawiało dwóch rybaków. Przez moment przysłuchiwał się, jak analizują sytuację. Spekulowali, dokąd mógł popłynąć jacht. – Svalbard – rzucił ten lepiej poinformowany. – Tam bym się kierował. Daleko na północy, można się tam ukryć, a potem płynąć do Norwegii. Jak się tam dostaną, mogą wszystko, cała Europa stoi przed nimi otworem. – To daleko byś nie popłynął. – Co? – Każdy by się tego spodziewał. – No to gdzie byś spierdolił? – Na południe. Na Szetlandach bym przeczekał.

– I minąłbyś całą flotę, która się tu zebrała? Ten okręt typu Knud Rasmussen musi mieć jakieś radary. – A tam, radary. Nie wykrywają takich jednostek. – To zauważyliby cię z pokładu. Nie przemknąłbyś. – Jakby chociaż część popłynęła na północ, tobym przemknął. A do tego czasu kluczyłbym gdzieś między Kalsoy, Kunoy a Borđoy. Hallbjřrn pomyślał, że to wcale nie najgorszy pomysł. Archipelag składał się z osiemnastu głównych wysp i rozciągał się na tysiąc czterystu kilometrach kwadratowych. Do tego należało doliczyć niemal siedemset osiemdziesiąt mniejszych wysepek i szkierów. Było gdzie się zgubić. Olsen obejrzał się przez ramię i zastanawiał się przez moment. Wreszcie odrzucił pomysł kluczenia między skałami. Nie musiał tego robić. Wytłumaczy wszystko służbom, a potem uda się prosto do Tórshavn. Przekaże policji wszystko, co wie. Na tym etapie nie było już innego wyjścia. Sprawdził telefon. Nadal żadnej wiadomości od Kiana. Dwaj rybacy zaczęli ponownie komentować jednostki duńskiej floty, ale w pewnym momencie przerwali. Jeden upomniał się o uwagę, ale drugi natychmiast go uciszył. Albo miał dostęp do pasm, do których nie powinien, albo zaabsorbowało go coś, co zobaczył. – O co chodzi? Mów! – Podają nowe szczegóły. – Jakie? – Podobno to Olsen jest na pokładzie. – Hallbjřrn? – Tak mówią – odparł ten lepiej poinformowany. – I rzekomo wydali nakaz aresztowania. – Co ty pieprzysz? Znowu chcą go w coś... – Podają, że zabił jakąś kobietę na Mykines. – Bzdura.

– Taka bzdura, że zidentyfikował go jakiś facet! – odpowiedział podekscytowany rybak. – I znaleźli ciało. Olsen nie wierzył w to, co słyszy. Wszystko zaczynało układać się w logiczną całość. – Nie, to jakaś pomyłka. – Żadna pomyłka, mówię ci. Hallbjřrn potrząsnął głową. Ostatnie zdanie odbiło się echem w jego uszach i sprawiło, że zrozumiał, dlaczego sprawy potoczyły się tak, a nie inaczej. Został wrobiony. I to wyłącznie po to, aby jacht, na którym się teraz znajdował, skupił na sobie uwagę wszystkich. Był przynętą, za którą miały popłynąć okręty. Umieszczenie Mortena w areszcie nadal było dla niego niezrozumiałe, ale zabicie jego ukochanej niewątpliwie służyło wyłącznie temu, by zamachowcy mogli stworzyć zasłonę dymną. Służby skupią się na Olsenie, a tamci uciekną, korzystając z zamieszania. Zrobili to już raz podczas chaosu w cieśninie, a teraz powtórzą ten manewr. Hallbjřrn natychmiast przełączył VHF i chwycił mikrofon. – Tórshavn, słyszycie mnie? Mówi Hallbjřrn Olsen, nadaję z jachtu Jóhana. Zawracam właśnie do portu. – Obrócił gwałtownie ster. – Oddam się w ręce policji, ale musicie natychmiast ustanowić pierścień wokół archipelagu. Nikt nie może... Poczuł, jakby krew odpływała mu z twarzy, a ręka nagle zdrętwiała. – Halo? – rzucił. Z radia dochodził cichy szum, dowodzący, że jest ustawione na odbiór, a nie na nadawanie. – Halo! Spojrzał na oprzyrządowanie i przekonał się, że ktoś uszkodził nadajnik. Nikt go nie słyszał. Niewątpliwie kolejny element planu, który zawczasu przygotował Kian Larsen. 33 Środa, 18 stycznia, godz. 7.14

Warunki były dobre. Wiatr wiał z prędkością ledwo przekraczającą dziesięć węzłów, stan morza dochodził najwyżej do czwórki w skali Douglasa. Hallbjřrn płynął ze stałą prędkością, nie dostrzegając za sobą żadnego pościgu. Był przekonany, że podjął jedyną słuszną decyzję. Nie mógł się oddać w ręce policji, nie w tej sytuacji. Drzwi celi szybko by się za nim zamknęły, a proces byłby formalnością. Skazano by go za nieumyślne spowodowanie śmierci – i to w najlepszym wypadku. Biorąc pod uwagę jego przeszłość, nie znalazłby się sędzia, który zdecydowałby się na łagodniejszy wyrok. Do portu w niewielkiej miejscowości Djúpivogur na wschodzie Islandii dotarł po niecałych dwudziestu czterech godzinach. Podróż nie należała do zbyt wyczerpujących, ale tylko pod warunkiem że na pokładzie znajdowałoby się kilka osób. Samodzielne pokonanie prawie dwustu czterdziestu mil morskich nastręczało pewnych trudności. Hallbjřrn nie zmrużył oka. Jadł niewiele, bo Jóhan niespecjalnie dbał o to, by na pokładzie jachtu trzymać odpowiednie zapasy. Biorąc jednak pod uwagę okoliczności, Olsen musiał przyznać, że los i tak się do niego uśmiechnął. Nikt go nie odnalazł. Być może służby i wojsko wyszły z podobnego założenia jak jeden z rybaków. Część pilnowała wód śródlądowych, część popłynęła w kierunku Svalbardu, inni ku Norwegii. Olsen wyciągnął z paczki ostatniego papierosa i zapalił. Niektóre jednostki musiały zostać skierowane także ku Islandii, Szetlandom i Szkocji. Ale zanim to się stało, on oddalił się wystarczająco daleko, by zgubić się na niemal bezkresnym morzu. Obawiał się, że to samo dotyczy zamachowców. Nie miał wątpliwości, że skorzystali z okazji i udali się na południe. Jeśli mieli jednostkę, która rozwijała przynajmniej dziewięć węzłów – a z pewnością tak było – do tej pory mogli już kupować bilet na najbliższym dużym lotnisku. Z Inverness w Szkocji mogli się dostać do Amsterdamu, Genewy czy innego miasta na kontynencie. Nie, nie ryzykowaliby lotu, nawet jeśli mieli lewe dokumenty. Bardziej prawdopodobne, że pociągiem lub samochodem dostaliby się na południe. Właściwie nie wiedział, jakimi środkami finansowymi dysponują. Jeśli są odpowiednio przygotowani i stać ich na zakup auta, za dwanaście godzin mogą wjeżdżać do Eurotunelu w Dover. A stamtąd dostać się prosto do Francji. Jeśli tak było, z pewnością nie zabrali ze sobą Katrine. Ale może mieli inny plan?

Wszystko na tym etapie to wyłącznie spekulacje, które z pewnością snuli także przedstawiciele służb na Farojach. Należało uznać, że zamachowcy zrobią co się da, aby ich plan odbiegał od przewidzianego scenariusza. Hallbjřrn zaciągnął się głęboko, patrząc na linię brzegową Islandii. Wpływał do niewielkiej zatoki, w której mieściło się Djúpivogur. Krajobraz przywodził na myśl rodzinne strony, choć tutaj wszystko zdawało się nieco większe. A może to zasługa tego, że widoczne w oddali wysokie wzniesienia nie były spowite mgłą. Nadbrzeże było surowe, jakby natura starała się przekonać przybyszów, że ludzie nie są tu mile widziani. W porcie cumowało kilkadziesiąt niewielkich stateczków, żaden nie sprawiał wrażenia nowego. Na pagórkowatym terenie Hallbjřrn dojrzał parę domów, nic poza tym. Trafił w dobre miejsce. Podpłynął do jednego z pirsów i spojrzał kontrolnie na telefon. Wyłączył go, kiedy miał jeszcze zasięg i płynął na południe. Miał nadzieję, że stacje bazowe wychwyciły kierunek, w którym zmierzał – i jeśli brak pościgu mógł o czymkolwiek świadczyć, to najwyraźniej tak się stało. Po wyłączeniu telefonu zawrócił w stronę Islandii. Nie miał wyboru. Nie był pewien, czy uda mu się dotrzeć na wyspę, nie wiedział nawet, jaka jest prognoza pogody. Ostatecznie jednak znalazł się na miejscu, choć od odpoczynku dzieliło go jeszcze wiele. Djúpivogur było jedynie przystankiem. Musiał załatwić tu kilka spraw, a potem płynąć dalej. Przywiązał linę cumowniczą do polera na nabrzeżu. Rozejrzał się i ruszył w kierunku budynku wyglądającego na siedzibę administracji tego miejsca. Przywitał się z pracownikiem. Ani przez moment się nie obawiał, że będą mieli kłopoty z komunikacją. Farerski był zbliżony do islandzkiego znacznie bardziej niż do któregokolwiek języka skandynawskiego. Zresztą udałoby mu się porozumieć nawet na migi. Wystarczyło, że podniósł wyłączony telefon, wskazał z zawiedzioną miną na ciemny ekran i rozłożył ręce. Pracownik udostępnił mu linię naziemną, nawet nie myśląc o pobraniu jakiejkolwiek opłaty. Hallbjřrn wybrał numer komendy w Tórshavn. Nie wiedział, czy tamtejszy sprzęt wyświetla numer połączenia przychodzącego. Jeśli tak, policjanci od razu będą wiedzieli, że Olsen znajduje się w Islandii. Ale nie miało to żadnego znaczenia, prędzej czy później i tak by dotarli do tej

informacji. A on, tak czy inaczej, mógł z łatwością ukryć się na wyspie, która miała przeszło sto tysięcy kilometrów kwadratowych powierzchni. Telefon odebrała jedna z młodszych funkcjonariuszek, Hallbjřrn nie pamiętał, jak się nazywała. Nie rozpoznała jego głosu, więc zmienił nieco koncepcję. Pierwotnie nie planował ukrywać swojej tożsamości, wychodząc z założenia, że wówczas szybko zostanie połączony z osobą, z którą chciał rozmawiać. Skoro jednak nadarzyła się okazja, by odwlec nieco zidentyfikowanie kraju, z którego dzwonił, postanowił z niej skorzystać. – Proszę mnie przełączyć do Sigvalda Nolsřego – powiedział. – Obawiam się, że nie ma go w tej chwili. Może coś przekazać? – Nie, muszę z nim porozmawiać. Natychmiast. – W jakiej sprawie? – Tego, co się dzieje. Mam pewne informacje. Ważne informacje. W słuchawce zaległa cisza. Może jednak go rozpoznała? – Jest tam pani? – Tak, oczywiście. Jakie to konkretnie informacje? – Przekażę je wyłącznie Nolsřemu, więc proszę mnie połączyć. Albo zaraz odłożę słuchawkę i zapewniam, że będzie pani tego żałowała do końca swojej kariery. Słyszał, że zakryła dłonią mikrofon i coś mówiła. Najpewniej konsultowała się z kimś wyższym stopniem. Olsen spodziewał się, że rezultat będzie taki, jak to sobie zaplanował. I tak też się stało. Połączenie zostało dość szybko przekierowane do Sigvalda. – Nolsře, słucham. – Zanim cokolwiek powiesz, musisz wiedzieć, że... – Ty skurwysynu! – ryknął Sigvald do słuchawki. – Gdzie jesteś? Mów, a może jeszcze jakimś cudem... – Na żadne cuda już nie liczę – wszedł mu w słowo Hallbjřrn. – I posłuchaj mnie, bo nie mam zamiaru długo prowadzić tej rozmowy. – Nie, to ty posłuchaj – odparował Nolsře. – W tej chwili szukają cię wszystkie służby, poluje na ciebie nawet wojsko. Nie masz żadnych szans, żeby uciec.

Olsen westchnął. – A mimo to nie ma mnie już na Farojach. – Co? – Udało mi się uciec – odparł i na moment zawiesił głos. – Zresztą nie tylko mnie. Ścigając mnie, pozwoliliście zbiec zamachowcom. – O czym ty mówisz? – To wszystko było przygotowaną akcją. Sprawili, że skupiliście uwagę na mnie, a sami odpłynęli... Bóg jeden wie gdzie. Nolsře przez chwilę milczał. Musiał już wcześniej o tym pomyśleć, nawet jeśli nie do końca był gotów przyjąć to do wiadomości. – Zabiłeś tę kobietę, Olsen? Hallbjřrn przełknął ślinę. Gdyby to pytanie zadała mu Katrine lub Jóhan, odparłby bez wahania, że tak. Sigvald pytał jednak nie jako przyjaciel czy znajomy, lecz jako stróż prawa. – Nie – powiedział Olsen. – To był wypadek. – Wypadek? Zachwiała się i spadła z klifu do morza? – W swoim czasie złożę zeznania. – Raczej przedstawisz stek wierutnych bzdur, jak zawsze. Mam tego dosyć, Olsen, zresztą nie tylko ja. Tym razem cię dojedziemy rozumiesz? – Rozumiem aż za dobrze. Znów przez chwilę panowało milczenie. W końcu Nolsře odchrząknął. – To dobrze – powiedział spokojniej, jakby się mitygował. – A teraz mów, gdzie jesteś. – Dojdziecie do tego prędzej czy później. – Pewnie tak – burknął Sigvald. – Więc po co dzwonisz? Hallbjřrn nabrał tchu, a potem przedstawił mu swoją teorię o ucieczce zamachowców na południe. Nie miał złudzeń, że Nolsře słucha uważnie każdego słowa, bo musiał mieć podzielną uwagę. Zatrzymując rozmówcę na linii, jednocześnie wydawał pierwsze rozkazy lub informował przełożonych, że należy jak najszybciej namierzyć, skąd Olsen dzwoni. – I wydaje mi się, że dlatego wybrali to miejsce na Eysturoy – zakończył Hallbjřrn.

– To znaczy? – Chcieli, żebym był na północy archipelagu. Mogłem uciekać tylko w jednym kierunku, a oni w tym czasie oczyścili sobie drogę na południe. – No tak. Sensowne. – Musicie zaalarmować Brytyjczyków. Do tej pory Larsen mógł dopłynąć już do Szkocji. – Wiesz, jaką jednostką dysponują? – Nie. – Jeśli to niewielka łajba, w dwadzieścia cztery godziny nie zdążyliby dotrzeć tak daleko. – Sprawdźcie, czego brakuje w portach. – Zaraz to zrobimy. Zadzwonię, jak tylko będzie coś wiadomo. Olsen zaśmiał się pod nosem. – Obawiam się, że pod tym numerem mnie nie zastaniesz. – Więc ty zadzwoń, jak się przemieścisz. Brzmiało to niemalże, jakby Nolsře zamierzał go wspierać w ucieczce przed organami ścigania. Była to z jego strony wyłącznie kpina, ale Olsen wolał to niż co innego – pouczenia, apele, a ostatecznie także groźby. – Chcesz chyba wiedzieć, czy trafimy na ich trop, prawda? – Oczywiście. – Więc zapisz sobie mój numer, bo rozumiem, że komórki włączać nie będziesz. Podyktował mu go, a Olsen pożyczył od pracownika administracyjnego kartkę i zanotował. Nie wiedział, czy z niego skorzysta. Prawdopodobnie nie. Na jeden telefon mógł sobie pozwolić, ale każdy kolejny będzie proszeniem się o to, by na powrót trafić do więzienia. – Powtórzyć? – Nie, zapisałem. – W takim razie będziemy w kontakcie.

– Być może. – Mogę cię zapewnić, że tak będzie – mruknął Sigvald. – W taki czy inny sposób. Olsen nie miał zamiaru polemizować. Na co liczył na dłuższą metę? Przez jakiś czas mógł się ukrywać na wyspie, ale ostatecznie nie była na tyle duża, by dało się bez końca zwodzić służby. Chyba że zaszyłby się gdzieś daleko na północy, w miejscu takim jak Langanes. Był to wyludniony przylądek, na którym większość dróg kończyła się albo przy klifach opadających stromo do morza, albo pod dawno opuszczonymi, walącymi się domami. Tam nikt by go nie odnalazł. Tyle że nie miałby z czego wyżyć. Hallbjřrn uzmysłowił sobie, że pracownik portu mu się przygląda. Najwyraźniej zaciekawiło go, dlaczego wciąż stoi ze słuchawką przy uchu, mimo że rozmowa się urwała. Olsen uśmiechnął się lekko. – Zobaczymy – powiedział do Sigvalda. – Nie masz dokąd uciec. I zdajesz sobie z tego sprawę. Hallbjřrn nie odpowiedział. – Co zamierzasz osiągnąć? Po co odwlekasz nieuniknione? – Dobrze wiesz dlaczego. – Chcesz uratować Katrine? Wierzysz, że ci się to uda? – Tak. – I w jaki sposób to zrobisz? – rzucił niemal prześmiewczym tonem Nolsře. – Jeśli masz rację i ci ludzie są już w Szkocji, nigdy ich nie dopadniesz. – Oni mnie nie interesują. – Doprawdy? – Ufam, że wymierzycie im sprawiedliwość. A ja muszę w tym czasie zająć się szukaniem Katrine – odparł Olsen. – Jestem przekonany, że nie zabrali jej ze sobą. – Skąd ta pewność?

– Przeszkadzałaby im tylko. Sigvald zamilkł na moment. Hallbjřrn pomyślał, że do tej pory namierzyli już połączenie i policjant nie miał po co dłużej przeciągać rozmowy. – Jeśli rzeczywiście tak uznali, wiesz, co to oznacza? – odezwał się w końcu Nolsře. – Nie. – Wiesz, wiesz. – To wszystko tylko spekulacje. Scenariusz, który niekoniecznie... – Scenariusz, który pisze życie – uciął Nolsře. – Porywają ją, a potem dzięki niej wykorzystują ciebie jako wabika. Następnie odpływają, a skoro jest im niepotrzebna, może rzeczywiście nie zabierają jej ze sobą. Usuwają ją jako niepotrzebny element ryzyka. Hallbjřrn spojrzał na słuchawkę, zastanawiał się przez moment, a potem bez słowa odłożył ją na widełki. Nie miał zamiaru tego słuchać. Zwłaszcza że eufemizm użyty przez Sigvalda zabrzmiał gorzej niż powiedzenie wprost, że zabili Katrine. Owszem, nie było powodu, dla którego mieliby pozostawiać ją przy życiu. Ale nie było także powodu, by się jej pozbywali. Olsen podziękował pracownikowi portu, a potem wyszedł na zewnątrz i się rozejrzał. Zanim ruszył w dalszą drogę, skierował się do najbliższego sklepu w Djúpivogur. Kupił kilka paczek papierosów i sporo bananów. Było ich tutaj mnóstwo, bo znajdująca się trzysta kilometrów od koła podbiegunowego plantacja była największą w całej północnej Europie. Warunki były wprost idealne ze względu na powulkaniczne gorące źródła. Dzięki temu od lat pięćdziesiątych w Garđyrkjuskóli ríkisins hodowano wystarczająco dużo bananów, by zaspokoić potrzeby całej Skandynawii. Wulkaniczne banany. Było w tym coś znamiennego, coś, co określało charakter północnych nacji w dzisiejszym świecie. Odbiegali od innych, Hallbjřrn nigdy nie miał co do tego wątpliwości. I po raz pierwszy miał nadzieję, że się nie pomylił, że różnice są większe, niż przypuszczał. I że dzięki temu zamachowcy nie wtopią się w tłum Europejczyków w Szkocji czy innym kraju, do którego trafią. Zemsta była istotna, ale nie najważniejsza. Przede wszystkim musiał się skupić na odnalezieniu Katrine. Wrócił na jacht Bćrentsena, uzupełnił paliwo, a potem wypłynął z zatoki na wody przybrzeżne

Islandii. Skierował się na północ, nie wiedząc tak naprawdę, dokąd płynie.

34 Czwartek, 19 stycznia, godz. 13.50 Hallbjřrn zatrzymał się na jakiś czas w Ţórshöfn, małej wiosce rybackiej na półwyspie Langanes, której nazwa była odpowiednikiem farerskiego Tórshavn – port Thora. Mieszkało tu kilkaset osób, a niewysokie zaniedbane domy rozsiane były po pofałdowanym terenie. Wydawało się, że nie ma tutaj żadnego równego miejsca. Przy jednej z ulic był za to market Samkaup Strax, w którym Hallbjřrn w końcu porządnie się zaopatrzył. Tym samym spożytkował resztę funduszy, ale nie miał zamiaru teraz się tym przejmować. Najpierw odnajdzie trop, potem będzie się zastanawiał, jak nim podążyć. Noc spędził na jachcie, pospał kilka godzin. Niespecjalnie odpoczął, właściwie czuł się nawet gorzej niż wcześniej, jakby przez ten krótki sen organizm przypomniał sobie o deficycie. Wracając z zakupami na łajbę, Olsen rozglądał się za miejscem, w którym mógłby coś zjeść. Właściwie było mu obojętne co, byle było ciepłe i zapchało żołądek. Zapytał jednego z mieszkańców, a ten polecił mu restaurację na końcu Fjarđarvegur. Hallbjřrn przypuszczał, że drobniaki nie wystarczą nawet na kawę, ale ruszył w kierunku przybytku. Po drodze wypatrzył jednak stację benzynową, która oferowała także potrawy z grilla. Nie wyglądała zbyt dobrze, więc uznał, że to właściwe miejsce. Wszedł do środka i wciągnął zapach pieczonego mięsa. Zaburczało mu w brzuchu. Podszedł do lady, ale nie dostrzegł żadnego pracownika. Odwróciwszy się, zobaczył, że jedyny sprzedawca jest zajęty obsługiwaniem klienta. Hallbjřrn zabębnił palcami o blat, po czym przeniósł wzrok na telewizor. Zamarł, widząc twarz, która śniła mu się po nocach. Tym razem wyraźną, na wyostrzonym zdjęciu dobrej jakości. Trwało popołudniowe wydanie wiadomości, dźwięk był wyłączony. Obok zdjęcia Kiana Larsena widniała fotografia drugiego zamachowca, Řsterř. Obaj byli podpisani z imienia i nazwiska. Olsen podszedł do telewizora i włączył dźwięk. Prezenterka właśnie mówiła o tym, że wciąż trwają poszukiwania, a za mężczyznami wystawiony został europejski nakaz aresztowania.

– Istnieje obawa, że mogli zmienić wygląd oraz tożsamość. Mogą posługiwać się fałszywymi dokumentami, w tym dziennikarskimi akredytacjami fikcyjnej gazety „Fćrřsk Dagblad”. Są uzbrojeni i niebezpieczni, dlatego policja apeluje, by nie podejmować próby samodzielnego zatrzymania terrorystów. Służby zachęcają wszystkich posiadających jakiekolwiek informacje do kontaktowania się z lokalnymi placówkami policji. Nawet najmniej istotny fakt może okazać się kluczowy. Hallbjřrn słuchał przez chwilę, wpatrując się w twarze mężczyzn. Potem nagle znikły, a ich miejsce zajęło zdjęcie Olsena. Zupełnie znieruchomiał. W pierwszej chwili odniósł wrażenie, że to nie on, a ktoś łudząco go przypominający. Był w mundurze, fotografia pochodziła sprzed wielu lat, a krótki podpis pod nią nie pozostawiał złudzeń, że mężczyzna jest równie niebezpieczny jak dwaj pozostali. Hallbjřrn obejrzał się przez ramię. Pracownik stacji kończył tankować samochód. Wiedział, że nie powinien zostawać tutaj dłużej, ale musiał wysłuchać do końca, co udało się ustalić śledczym. Później może nie mieć już okazji. Schodzenie na ląd w jednej chwili stało się zbyt ryzykowne. – Nasze źródła podają, że służby trafiły już na trop Hallbjřrna Olsena. Podobno przebywa na Islandii i porusza się jachtem Merry Fisher. Ostatni raz był widziany wczoraj w Djúpivogur na wschodzie kraju. Hallbjřrn znów spojrzał przez okno. Mężczyzna skończył już tankowanie i razem z klientem kierował się do sklepu. Nie było na co czekać. Olsen ściszył telewizor, a potem ruszył do wyjścia. Błyskawicznie się wymknął, obracając głowę tak, by zbliżający się mężczyźni nie zobaczyli jego twarzy. Potem szybkim krokiem zaczął zmierzać w stronę portu. Po drodze obracał w głowie wszystko to, co udało mu się wyłowić z doniesień medialnych. Nie było tego wiele, przegapił główną część wydania, w której kobieta podawała z pewnością więcej szczegółów na temat Larsena i Řsterř. Trudno było powiedzieć, do jak wielu informacji udało się służbom dotrzeć. Olsen powtarzał w myśli słowa prezenterki, ale właściwie nie było w nich nic przełomowego. Jedyna nowa wiadomość dotyczyła gazety. Fikcyjnej gazety „Fćrřsk Dagblad”. Dotychczas Hallbjřrn o tym nie słyszał, nikt nie zająknął się słowem, by zamachowcy mogli posługiwać się dokumentami związanymi z takim dziennikiem. Skąd więc ta wiedza?

Olsen zatrzymał się w pół kroku. Wytłumaczeń mogło być kilka, ale jedno nasuwało się od razu. I wydawało się znacznie bardziej prawdopodobne od pozostałych. Przełknął z trudem ślinę i się rozejrzał. Wiedział, co musi zrobić, ale nie mógł ryzykować następnej wizyty w miejscu, gdzie znajdował się telefon. Mimo że zdjęcie było nieaktualne, trudno było liczyć na to, że nie zostanie rozpoznany. Klnąc w duchu, ruszył z powrotem w kierunku portu. Trudno, uznał, musi zaryzykować w taki czy inny sposób. Wszedł na pokład jachtu, postawił zakupy na sterburcie, a potem sięgnął po telefon. Nie zastanawiał się ani przez moment. Włączył go i wybrał numer Nolsřego. – Olsen? Hallbjřrn pomyślał, że na jego miejscu również trudno byłoby mu uwierzyć. Lepiej było jednak pozwolić namierzyć sygnał i próbować ucieczki, niż ryzykować na stacji benzynowej czy w innym miejscu. – Widziałem wiadomości w islandzkiej telewizji. – No tak, cóż... Głos Sigvalda był cichy, niepewny, jakby nie należał do niego. To potwierdzało, że Hallbjřrn słusznie odczytał sytuację. – Więc... – zaczął Nolsře. Olsen czekał, aż dokończy, ale policjant umilkł. – Do cholery, po prostu to powiedz – odezwał się Hallbjřrn. – Znaleźliście ją, tak? To ona powiedziała wam o tej gazecie? A więc żyje? Była to wersja optymistyczna. Druga także zakładała, że służby odnalazły Katrine, ale że było już za późno, by ją uratować. A informacje o „Fćrřsk Dagblad” zdobyto w inny sposób, choćby przetrząsając dokumenty pozostawione przez zamachowców. Nolsře milczał tylko przez moment, ale Olsen miał wrażenie, że w tym czasie mógłby się zestarzeć. – Sigvald... – Tak, znaleźliśmy ją – powiedział z bólem w głosie policjant.

Niepokojący ton podziałał na Hallbjřrna jak uderzenie pięścią w twarz. Cofnął się, oszołomiony. – Nie jest... nie jest z nią dobrze – dodał Sigvald. – To znaczy? – Jej życiu nic nie zagraża, ale... – Mów, do kurwy nędzy! – Jest zmaltretowana. Fizycznie i psychicznie. Cisza, która zaległa, była jak cała kanonada kolejnych ciosów. Olsen ledwo rozumiał słowa Nolsřego. W końcu policjant odchrząknął, jakby dopiero teraz przypomniał sobie wszystko, czego go uczono. Podjął służbowym, beznamiętnym tonem: – Znęcali się nad nią. Nie znamy jeszcze wszystkich szczegółów, przebywa w tej chwili w szpitalu w Tórshavn. Olsen chciał zapytać o milion rzeczy. Nie zapytał o nic. – Pod względem fizycznym wyjdzie z tego, lekarze nie mają co do tego żadnych wątpliwości. Niedługo przeniosą ją do jakiejś kliniki w Kopenhadze, Moslund już załatwił jej tam miejsce. Hallbjřrn zamknął oczy. – Jakiej kliniki? – wydusił z siebie. – Dla ofiar... tego typu podłości. – To znaczy? Pytanie wymknęło mu się samo. Nie chciał go zadawać, a tym bardziej nie chciał znać odpowiedzi. Nie teraz, nie od razu. Musiał się przygotować. Sigvald również zdawał sobie z tego sprawę. – Posłuchaj. Najważniejsze, że żyje i jest bezpieczna. Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. Olsen z trudem przełknął ślinę. Mimowolnie pomyślał o tym, jak wchodzi do szpitalnej sali i widzi Katrine. Pobitą, skrzywdzoną, zniszczoną psychicznie. Umysł namalował przed nim najbardziej ponurą wizję.

– Gdzie jesteś? – spytał Nolsře. Hallbjřrn pochylił się i drżącą ręką wyciągnął z torby papierosy. Sigvald przez moment czekał na odpowiedź, ale kiedy jej nie usłyszał, dorzucił: – Teraz wszystko się zmieniło. – Wiem. – Nie masz już powodu, żeby uciekać. Znam cię, Olsen, wiem, że postąpisz słusznie. Hallbjřrn zapalił prince’a. – Rozumiem, że uciekałeś, bo chciałeś ją odnaleźć. Ale teraz to nie ma sensu. Zgłoś się sam, tak będzie najlepiej. – Zgłoszę się. – Więc gdzie jesteś? Rozejrzał się po zamglonych szczytach. – Przecież i tak już namierzyliście sygnał. – Nie mamy jeszcze danych. – W niewielkiej wiosce w Norđurland. Ţórshöfn. – W porządku – odparł spokojnie Nolsře. – Zostań tam, zaraz powiadomimy Islandczyków. Poddasz się, nie będziesz stawiał oporu i... – Wiem aż za dobrze, jaki jest scenariusz. – Przewiozą cię do nas, do Tórshavn – kontynuował Sigvald. – Zadbam o to, żebyś mógł się z nią zobaczyć, słyszysz? – Tak. – Ale tylko jeśli oddasz się w ręce policji. W przeciwnym wypadku przekażę Moslundowi, że ma zrobić wszystko, abyś już nigdy więcej się z nią nie zobaczył. Rozumiesz? – Tak jest. Powiedział to odruchowo. Nie wiedział, czy taką reakcję spowodował Kian, czy pobyt w wojsku. Nolsře milczał długo, jakby nie był pewien, czy dobrze usłyszał.

– Ona na ciebie liczy, Olsen. – Wiem. – Liczy, że się pojawisz. – Wiem, do cholery – odparł Hallbjřrn i potrząsnął głową. – Nie musisz mi tego powtarzać. Zgłoszę się do najbliższej komendy policji. – To najlepsze, co możesz zrobić. – Mhm. – Więc nie muszę nikogo po ciebie wysyłać? – Nie, nie musisz. – Bo jeśli... – Pozwól mi zgłosić się samemu. To będzie miało znaczenie w sądzie – przerwał mu Olsen. – Chociaż tyle możesz dla mnie zrobić. Właściwie Nolsře robił o wiele więcej. Zapewnienie, że Hallbjřrn będzie mógł zobaczyć Katrine, należało traktować jak solenną obietnicę. Sigvald nie rzucał słów na wiatr, nie w tak istotnych sprawach. Olsen przypuszczał, że wpływ na taką, a nie inną propozycję miała Frida Skovmand, ale to Sigvald podejmował ostateczną decyzję. – Powiedz im, żeby dzwonili od razu do Tórshavn. – Powiem. – Niech nie zwlekają, bo nadstawiam za ciebie tyłek. – Możesz być spokojny. – W takim razie do zobaczenia. – Do zobaczenia – odparł Hallbjřrn, a potem się rozłączył. Popatrzył na komórkę, jakby w ciągu krótkiej chwili stała się czymś więcej niż urządzeniem. Symbolem jego upadku. Włączenie jej właściwie przekreślało całą jego przyszłość. Teraz jednak nie było już sensu znowu jej wyłączać. Wybrał numer Ann-Mari, świadomy, że to jedna z ostatnich okazji, kiedy może porozmawiać z córką. Ann-Mari odebrała natychmiast, ale

się nie odezwała. Zastanawiał się, co jego córka myśli o tym wszystkim. Obawiał się najgorszego, a cisza zdawała się potwierdzać, że strach był uzasadniony. – Hal? – odezwała się w końcu. Odchrząknął niepewnie. – Tak, to ja – powiedział. – Dzwonię z... – Nie mów, gdzie jesteś. Lepiej żebym nie wiedziała. – W Islandii. – Westchnął głęboko. – Teraz to już nie ma znaczenia. Zaraz się poddam. – Co takiego? Nie wiedział, co odpowiedzieć. Szukał właściwych słów, ale wydawało mu się, że wszystko zabrzmi niemal jak obelga. Gdyby to był pierwszy raz, gdyby jego córka nie wysłuchiwała już szeregu podobnych tłumaczeń, zapewne by się na nie zdobył. Wiedział jednak, że Ann-Mari ma ich dosyć. – Hal? – Nie mam już powodu, żeby uciekać. – O czym ty... – urwała, a w słuchawce rozległ się szum. – Wiem, że tego nie zrobiłeś. Zamknął oczy. Mimo wszystkich obaw gdzieś nadal tliła się nadzieja, że właśnie to od niej usłyszy. – Nie dopuszczam żadnej innej możliwości – dodała. – I nie mylę się, prawda? – Nie, nie mylisz się. To był wypadek. Wyobraźnia zarysowała przed nim niepokojące wspomnienie, kiedy uderzył Anne. Wyraźnie, jak błyskawica przecinająca nocne niebo. Wzdrygnął się i odsunął od siebie te obrazy. – Więc dlaczego chcesz się poddać? – Bo odnaleźli Katrine. – Co takiego? Gdzie? Hallbjřrn uświadomił sobie, że z nadmiaru emocji zapomniał o to zapytać. Potarł

nerwowo czoło, nie dowierzając, że szok aż tak go sparaliżował. Z jednej strony odpowiedź na to pytanie nie miała znaczenia, z drugiej jednak uzyskanie jej wydawało się istotne. – Dowiem się tego niebawem – obiecał. – Ale najważniejsze jest, że żyje, wszystko z nią w porządku. – Chcesz powiedzieć... Dopiero teraz uświadomił sobie, że córka zrozumiała odnalezienie Katrine jako wyłowienie ciała. – Żyje – zapewnił czym prędzej. – Nie zginęła na pokładzie Morgenrřde, została porwana. Odnaleźli ją dzisiaj, jest teraz w szpitalu w Tórshavn. – O czym ty mówisz? – To prawda, Ann-Mari. Wszystko będzie dobrze, słyszysz? W jego głosie nie było ani cienia wiary we własne słowa. I nie miał złudzeń, że udało mu się to ukryć. Córka znała go za dobrze. – Wyjdzie z tego, a potem... – Hal, to jest niesamowita wiadomość! – krzyknęła Ann-Mari. – Wiedziałeś wcześniej? Co... i jak to... w ogóle... – Wszystkiego się dowiesz, nie martw się. Spuścił wzrok. Miał jej do powiedzenia wiele rzeczy, ale wszystko, co dobre, już jej przekazał. Uznał, że tyle wystarczy. – A teraz muszę kończyć. – Poczekaj... – Chcę się dowiedzieć jeszcze jednej rzeczy, a zaraz może być za późno. – Za późno? – Mówiłem ci. Oddam się w ręce policji, zaraz idę do komendy. – Jesteś... jesteś pewien? Słyszał, że chciała powiedzieć coś jeszcze, ale nie miał zamiaru jej na to pozwolić. Nie było sensu

ciągnąć teraz tej rozmowy. Ann-Mari potrzebowała czasu, by się z tym wszystkim oswoić. Katrine pojawi się na powrót w jej życiu, on zniknie. Cała jej przyszłość znów zmieni się jak w kalejdoskopie. – Tak – potwierdził. – Nie pozostaje mi nic innego, jak walczyć w sądzie. Skończyłem z uciekaniem. – Ale Hal... – Porozmawiamy, gdy wrócę. – Znów w pokoju widzeń? – Obawiam się, że tak – przyznał. – Musisz być gotowa na powtórkę. Przynajmniej przez jakiś czas, bo nie sądzę, żeby pozwolili mi odpowiadać z wolnej stopy. – Ale przecież sam się zgłosisz. – I na pewno wezmą to pod uwagę podczas procesu. Tak jak to, że uciekłem do innego kraju. – Hal... – Wszystkim się zajmę, nie przejmuj się. Gdyby rozmawiał z kimkolwiek innym, mógłby się obawiać, że zakończenie tego wątku zajmie mu jeszcze trochę czasu i jeszcze więcej zapewnień. Ann-Mari nie należała jednak do osób, którym trzeba było wbijać do głowy wciąż i wciąż to samo. – Uważaj na siebie – powiedziała. Zapewnił ją, że będzie uważał, a potem się pożegnali. Hallbjřrn powiódł wzrokiem po pokładzie i ostatecznie zatrzymał spojrzenie na torbie z Samkaup Strax. Jeszcze przed momentem planował dalszą ucieczkę, przyszłość była jedną wielką niewiadomą. Teraz widział ją nad wyraz klarownie. Wziął ze sobą kilka bananów i opuścił jacht. Poszedł w kierunku najbliższych zabudowań, po drodze wybierając numer Nolsřego. Dopóki miał jeszcze sposobność, by się wszystkiego dowiedzieć, zamierzał z niej skorzystać. – Tak? – zapytał z lekką obawą Sigvald. – Nie zmieniłem zdania. – Co?

– Brzmiało, jakbyś się spodziewał, że spasowałem. – Nie. Mówiłem, że cię znam, Olsen. – Idę w kierunku posterunku policji. – To dobrze. – Ale musisz mi jeszcze odpowiedzieć na kilka pytań. Nolsře wypuścił ze świstem powietrze. – Jesteś pewien, że chcesz usłyszeć wszystkie odpowiedzi? – Tak. – Więc pytaj. Ale nie ręczę za to, co będę musiał ci powiedzieć. – Gdzie ją znaleźliście? Sigvald spodziewał się zapewne, że Hallbjřrn zacznie od próby wyciągnięcia wszystkich informacji na temat obrażeń, ale Olsen nie miał zamiaru dowiadywać się tego od Nolsřego. Nie przez telefon i nie teraz. – W Tórshavn. – Co takiego? – Też trudno było mi uwierzyć, że przetrzymywali ją tuż pod nosem policji. Ale pod latarnią najciemniej, prawda? – Gdzie konkretnie? – W niewielkim domu przy Turiđargřta. To mała uliczka tuż przy wyjeździe w kierunku Hoyvík. Jest tam szereg podobnych budynków stojących w dużej odległości od siebie. Miejsce praktycznie idealne. Nie dość, że nie musieli daleko jechać po całym tym zamieszaniu w cieśninie, to jeszcze mogli odpłynąć, kiedy służby ruszyły za tobą. Wszystko było przemyślane. Hallbjřrn milczał. – Jesteś tam? – Tak, chyba straciłem na moment zasięg. Mówiłeś o tym domu. Jak wyglądał? – Zwyczajnie. Nowy, bez trawy na dachu, jasnoniebieska elewacja, czarny dach, białe okiennice.

Olsen zatrzymał się jak rażony piorunem. – Nie udało nam się namierzyć właściciela, a wpis w księgach wieczystych jest nieaktualny – ciągnął Nolsře. – Figuruje tam poprzedni właściciel, który dawno zmarł. Podejrzewamy, że nowy podzielił jego los. Hallbjřrn miał wrażenie, że cała krew odpływa mu z twarzy. Nie, to niemożliwe. – Olsen? Jesteś tam? – Tak, znowu gubię zasięg. – To znajdź jakieś miejsce, gdzie jest lepszy. Załatwmy to szybko, a potem... – Nie, o resztę zapytam Katrine. Sigvald chrząknął z dezaprobatą, jakby ciągłe zmiany zdania były dla niego naprawdę uciążliwe. – Jak chcesz. – Widzimy się niebawem – dodał Olsen, a potem szybko się rozłączył. Nie mógł bardziej minąć się z prawdą. W jednej chwili wszystko się zmieniło. Zawrócił i szybkim krokiem poszedł w kierunku jachtu.

35 Czwartek, 19 stycznia, godz. 14.20 Pierwszą rzeczą, którą musiał zrobić, było możliwie jak najszybsze oddalenie się od Ţórshöfn. Nolsře prędzej czy później zorientuje się, że coś jest nie tak, i natychmiast skontaktuje się z najbliższym posterunkiem policji. Do tego czasu jednak Hallbjřrn planował być już daleko stąd. Uruchomił silnik, ale zamiast ruszyć, wbił wzrok przed siebie. W jego głowie zaczął układać się plan, który mógł się powieść. Nie był zbyt szlachetny, zakładał zrobienie kilku rzeczy, o których popełnienie Hallbjřrn nigdy by się nie podejrzewał, ale nie było innego wyjścia. Wypłynął z Ţórshöfn, nie szczędząc mocy silnika. Wiedział doskonale, dokąd musi się skierować. O ile go pamięć nie myliła, godne uwagi mariny znajdowały się przede wszystkim na zachodnim wybrzeżu Islandii – w Rejkiawiku, Stykkishólmur czy

Hafnarfjörđur. Nie stać go jednak było na to, by tracić czas. Potrzebował podobnego miejsca w okolicy. W końcu zdecydował się na port w Seyđisfjörđur, który mijał w drodze na półwysep. Wiedział, że przybijają tam promy z Hirtshals, więc kompleks powinien być odpowiednio duży, by dało się zrealizować plan. Olsen ustawił kurs, a potem zszedł pod pokład. Wciąż nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał od Nolsřego. W pierwszej chwili miał wrażenie, że to wszystko było jednym wielkim koszmarem, a on dopiero teraz uświadomił sobie, że śni. Stanął na środku niewielkiej kajuty i obrzucił wzrokiem pomieszczenie. Odsunął kilka plastikowych skrzynek, które stały pod ścianą, a potem zaczął przeglądać ich zawartość. Jóhan nie należał do preppersów, którzy chomikowali wszystko na wypadek apokalipsy, ale był dość dobrze przygotowany na różne ewentualności. Zgromadził przede wszystkim sporo tabletek do oczyszczania wody, ale oprócz tego wyposażenie składające się z tabletek przeciwbólowych, bandaży, latarek, noży i suchego, wysokokalorycznego jedzenia. Głównie marki Lay’s. Ale nie o to chodziło Hallbjřrnowi. Przekopywał się przez zapasy w poszukiwaniu urządzenia, o którym powinien pomyśleć już wcześniej. I w końcu je znalazł. Telefon satelitarny marki Iridium. Niezbyt wyszukany model, zapewne z niepewnego źródła, z rozkładaną anteną. Olsen szybko go uruchomił, a potem wybrał bodaj jedyny numer, który znał na pamięć. I jedyny, który miał teraz znaczenie. Wyszedł na pokład, czekając na nawiązanie połączenia. – Tak? – rozległ się niepewny głos Ann-Mari. – To ja. Hallbjřrn odniósł wrażenie, że zabrzmiało to złowrogo. – Dzwonię z telefonu satelitarnego Jóhana – dodał. – Masz telefon satelitarny i... – Dopiero teraz o tym pomyślałem.

– Hal... – Nie spałem od ponad dwudziestu czterech godzin, mój mózg ledwo pracował – odparł, chcąc szybko zakończyć temat. – Zresztą teraz to nieistotne. Jest coś, o czym musisz wiedzieć. – Co takiego? – Nie zgłoszę się na policję. – Słucham? – Zmieniły się okoliczności. – Jakie okoliczności? Nie odzywał się przez chwilę. Chciał powiedzieć jej wszystko, od początku do końca. Nie wiedział, co się stanie z nim w najbliższym czasie, a ona miała prawo wiedzieć. – Jesteś sama? – zapytał. – Możesz spokojnie rozmawiać? – Tak, nikogo nie ma w domu. – Nie jesteś w szkole? Zadał to pytanie typowym rodzicielskim tonem, zanim uświadomił sobie, jak absurdalnie to zabrzmiało. – Nie – odparła po prostu. – Mów, o co chodzi. Uznał, że najlepiej będzie, jeśli od razu przejdzie do rzeczy. – Nolsře i reszta znaleźli Katrine w Tórshavn. Przetrzymywano ją na Turiđargřta w nowym budynku z jasnoniebieską elewacją, czarnym dachem i białymi okiennicami. – Turiđargřta? – Owszem. Ann-Mari zamilkła. Najwyraźniej ona także wiedziała, co to oznacza. – Wybacz, Hal, ale nie bardzo rozumiem, jakie to ma znaczenie. A jednak nie. Dziwne, wydawało mu się, że kiedyś dyskutowali z Bćrentsenem na ten temat w jej obecności. Może się pomylił, rozmowa z pewnością odbywała się przy alkoholu, który skutecznie wymieszał te wspomnienia z innymi, pochodzącymi z innego spotkania.

Olsen wziął głęboki oddech. – To dziupla Jóhana w Tórshavn – wyjaśnił. – Używał tego domu, żeby gromadzić tam towary, które przerzucał z kontynentu. Do tego celu miał nawet piwnicę, chyba jako jeden z nielicznych w okolicy. – Nie wiedziałam. – Lokalizacja była idealna, na uboczu, a jednocześnie rzut kamieniem od centrum Tórshavn. Rynek zbytu był na wyciągnięcie ręki. – No tak – przyznała. – Ale jakie to ma znaczenie? – Takie, że nikt nie wiedział o tej dziupli. – Katrine też nie? – Oczywiście, że nie. Nawet żona Jóhana nie miała o niej pojęcia. – Więc... – Więc albo wyciągnęli to z Jóhana, albo był z nimi w jakiś sposób związany. – Co? Niby w jaki sposób? – Nie wiem. Może z nimi handlował, może świadczył im jakieś inne usługi. Musieli przecież być tutaj wcześniej, przygotować się do porwania promu. Być może pomagał im w tym nieświadomie. – To daleko idący wniosek, chociaż... – Chociaż co? Pauza przeciągała się stanowczo zbyt długo. – Ann-Mari? – Jest coś, o czym musisz wiedzieć. – Co takiego? – Na antenie SvF podali, że ciało Jóhana zostało odnalezione z raną postrzałową. Hallbjřrn potrząsnął głową. Natychmiast przyszło mu na myśl kilka retorycznych pytań, ale nie zadał ani jednego. Nie było sensu upewniać się, czy dobrze usłyszał. – To niepotwierdzona informacja, ale chyba nie wspominaliby o tym, gdyby to nie była prawda.

Olsen milczał, ściskając mocno koło sterowe. – Hal? – Słyszałem. Zastanawiam się. – Może więc zmusili go do mówienia. – Ale skąd by wiedzieli, że ma dziuplę na obrzeżach Tórshavn? Nie, to się nie trzyma kupy. – Gdyby po prostu z nimi handlował, też zapewne nie zdradziłby im, że ma dom przy Turiđargřta. – Masz rację. – Chyba że chodziło o jakąś większą transakcję – dodała Ann-Mari. – Może zdecydował się przeprowadzić ją w bezpiecznym miejscu? – Nie. Nie zabierał tam nikogo, z kim miał relacje handlowe. Tak to nazywał, a Hallbjřrn mimowolnie przyjął nomenklaturę przyjaciela. Od lat Bćrentsen postrzegał sam siebie jako biznesmena, ale prawda była taka, że zaczynał jako drobny handlarz, a potem stał się człowiekiem instytucją. Choć działającą poza granicami prawa. – W takim razie skąd wiedzieliby o domu? I dlaczego go zastrzelili? – dodał w duchu Olsen. – Poczekaj chwilę – powiedział. – Co robisz? Nie odpowiadając, znów skierował się pod pokład. Logiczna konkluzja była tylko jedna, ale nie był gotów przyjąć jej do wiadomości. Jego przyjaciel nie mógł mieć z tym wszystkim nic wspólnego. Jeśli przyłożył rękę do porwania promu, to wyłącznie nieświadomie. – Hal? Hallbjřrn przykucnął przy plastikowych skrzynkach. – Szukam czegoś – odparł, przytrzymując telefon ramieniem. Przetrząsanie zawartości nie szło mu zbyt sprawnie, więc oznajmił, że zaraz oddzwoni. Ann-Mari zaprotestowała, ale nie zamierzał z nią dyskutować. Odłożył telefon i skupił się na

poszukiwaniach. Im więcej rzeczy wyciągał ze skrzynek, tym bardziej rosły jego obawy. Miał wrażenie, że zaraz trafi na coś, co zburzy wszystko, w co dotychczas wierzył. Ostatecznie jednak przeszperał całe zapasy Jóhana i nie trafił na nic takiego. Wyprostował się i powiódł dookoła wzrokiem. Na jachcie było jeszcze wiele miejsc, których nie sprawdził. Od razu zabrał się do roboty. Szukał gorączkowo, jakby czas naglił. W istocie miał go sporo, dopłynięcie do Seyđisfjörđur zajmie jeszcze trochę. Hallbjřrn wyrzucał kolejne rzeczy z niewielkich schowków przy podłodze, ale nadal nie trafił na żaden znaczący trop. W końcu usiadł na podłodze i wyjął papierosy. Poczuł krople potu spływające mu po karku. Co go naszło, żeby podejrzewać Bćrentsena o współdziałanie z terrorystami? Wypuścił dym przez nos, a potem spojrzał na koję, z której korzystał w ostatnim czasie. Tuż przy podłodze dostrzegł odstający element konstrukcji. Zmarszczył czoło, przez moment się zastanawiał, a potem ostrożnie zbliżył się do łóżka. Podważył element i przekonał się, że trafił na ukryty schowek. Pot spływający po jego ciele nagle wydał mu się chłodny, jakby ktoś przesuwał mu po skórze kostkami lodu. Wzdrygnął się i wsunął dłoń do wnęki. Skrytka nie była duża, ale wystarczała w zupełności, by schować w niej kilka kopert. Hallbjřrn wyjął je i spojrzał na nie, jakby wynurzyły się z innego świata. Z trudem przełknął ślinę. Otworzył pierwszą kopertę i przejrzał zawartość. Kilkaset euro na czarną godzinę, parę wydruków z wyciągów bankowych i potwierdzeń przelewów. Kwoty były wcale niemałe, ale to specjalnie Olsena nie dziwiło. Jóhan nie obnosił się z tym, ale pieniędzy miał w bród, podobnie jak swego czasu jego ojciec, prowadzący uboższą wersję interesu, który po latach miał rozwinąć syn. Dopiero zawartość drugiej koperty sprawiła, że Hallbjřrn poczuł się, jakby spadł w bezdenną przepaść. Patrzył na dokument, nie mogąc się poruszyć. Nie wiedział, jak długo siedział na podłodze.

W końcu podniósł się, mając wrażenie, że jeśli zrobi choć jeden krok, osunie się na ziemię. Sięgnął po telefon i wybrał numer Ann-Mari. – No wreszcie – powiedziała. – Co ty wyprawiasz, Hal? – Musiałem... musiałem coś sprawdzić. – Co konkretnie? Chciał odpowiedzieć, ale kiedy otworzył usta, nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Pokręcił głową i odchrząknął, idąc na pokład. Ściskał mocno kartki papieru, jakby mu czymś zawiniły. – Właściwie wszystko – odezwał się słabym głosem. – Przetrząsnąłem wszystko. – Chyba znalazłeś coś, czego nie chciałeś znaleźć. Nie mogła lepiej tego ująć. – Obawiam się, że tak. – Żartujesz, Hal... Spojrzał na dokumenty. Miał ochotę je zgnieść i wyrzucić za burtę. – Co to takiego? – zapytała. – Akredytacja dziennikarska z „Fćrřsk Dagblad”. – Z czego? Pierwsze słyszę. – Bo ta gazeta nie istnieje – odparł cicho. Za cicho. Musiał powtórzyć, a potem wyjaśnić córce, że usłyszał informacje na ten temat w przekazie medialnym. Ann-Mari potrzebowała chwili, by przetrawić tę wiadomość. – Ale... co to oznacza? – spytała. – I skąd o tym wiedzieli? – Przypuszczam, że od Katrine. Była wystarczająco długo z terrorystami na pokładzie, żeby zebrać takie informacje. A potem, kiedy służby ją znalazły, przekazała im wszystko. – No dobrze – bąknęła drżącym głosem Ann-Mari. – Nadal jednak nie wiem, jaki z tego wniosek... – Wiesz, tylko nie chcesz tego przyznać.

Zamilkła na moment. – Nie przesadzasz? – Nie – odparł. – Jóhan załatwił im papiery, ale widocznie nie zdążył przekazać wszystkich. A może zrezygnowali z nich w pewnym momencie, nie wiem. Tak czy inaczej, ewidentnie im pomagał. – Wiedząc, kim są? Odpowiedź wydawała się oczywista, ale Hallbjřrn nie był gotów jej udzielić. Przynajmniej dopóty, dopóki nie sprawdzi wszystkiego. – Hal! – Przepraszam – mruknął. – Nadal staram się ogarnąć to umysłem. – I? – Wszystko wygląda jednoznacznie. I wskazuje na daleko idącą współpracę. – Ale dlaczego Jóhan miałby to robić? Nie miał nigdy takich poglądów, prawda? – Nie miał. – I nic by na tym nie zyskał. – Oczywiście, że nie. Wręcz przeciwnie, wszystkie konflikty działały na jego niekorzyść. Napięcie z Danią było równoznaczne ze wzmożonymi kontrolami, a gdyby sytuacja zaogniła się jeszcze bardziej, może nawet z groźbą embarga i... – W takim razie ich nie wspierał. To jasne. Oboje zamilkli. Hallbjřrn chciałby sądzić, że to prawda, ale trudno mu było uwierzyć, że ktokolwiek mógłby zwieść Bćrentsena. – Może nie miał pojęcia, kim są ci ludzie ani po co im dokumenty – podsunęła Ann-Mari. – Trudno powiedzieć... – Znalazłeś coś jeszcze? – Dowody wpłat na konto, trochę dokumentów finansowych i gotówki, ale nic wielkiego. Przypuszczał jednak, że oprócz akredytacji dziennikarskiej Jóhan załatwił zamachowcom dużo więcej. Jeśli na jakimkolwiek etapie posługiwali się fałszywymi danymi, z pewnością stało się tak

dzięki niemu. Musiał dostać za to fortunę, sprawa była poważna. Ale skoro tak, to czy nie sprawdziłby tych ludzi? – Co teraz zamierzasz? – zapytała córka. Hallbjřrn potrząsnął papierami. – Nie wiem. – Wracasz na wyspy? – Nie, muszę się zaszyć na jakiś czas. Jak najdalej od archipelagu. – I jak zamierzasz to zrobić? – Mam pewien pomysł – odparł wymijająco. – Ale pamiętaj, że cokolwiek byś usłyszała w mediach, to... – Tak, tak, wiem. – Zadzwonię później. Kazała mu na siebie uważać, a on zapewnił ją, że tak zrobi. Potem odłożył telefon i spojrzał daleko przed siebie, jakby mógł zajrzeć za horyzont i sprawdzić, co na niego czeka. Przypuszczał, że gdyby to było możliwe, zastanowiłby się dwa razy nad kierunkiem, w którym zmierzał. Nie mogło to być nic dobrego. Rozłożył przed sobą papiery i zaczął analizować jeden po drugim. Szukał czegoś znaczącego, ale wszystko wyglądało jak typowe transakcje z norweskimi i duńskimi dostawcami. Jóhan nabywał od nich towary, a potem... Zaraz. Duńscy dostawcy? Nie, Bćrentsen nieraz podkreślał, że zaopatruje się w Norwegii. Zdarzało mu się kupić to i owo w Danii, ale twierdził, że tamtejsze służby są zbyt wyczulone i od jakiegoś czasu już tego nie praktykował. Tymczasem jeden z przelewów został dokonany na konto w Nykredit, jednej z największych duńskich instytucji finansowych. Hallbjřrn przyjrzał się odbiorcy. Była to osoba fizyczna, niejaki Michael Aabech, mieszkający w Viborgu na północy Danii. Olsen poczuł, że trafił na właściwy trop.

36 Czwartek, 19 stycznia, godz. 15.50 – Przez dwa „a”? – spytała Ann-Mari. – Tak. Wpisz w Google, zobaczmy, kim jest ten człowiek. Wprowadziła zapytanie, a potem przez kilka chwil relacjonowała mu, jakie wyniki się pojawiły. Nie wyglądały na coś, co mogłoby się przydać. Dotyczyły piłkarza o takim samym nazwisku, producenta muzycznego, a wreszcie zwykłych ludzi, którzy mieli konta na tym czy innym portalu społecznościowym. – Możesz podać mi jeszcze jakiś parametr? – Co? – Musimy zawęzić zakres wyszukiwań. Wiesz o nim coś jeszcze? – Ma konto w Nykredit i możliwe, że mieszka w Viborgu. – Wpiszę miejscowość. – Okej. Hallbjřrn był już niedaleko od portu, do którego zmierzał. W dodatku miał wrażenie, że zbliża się nie tylko do portu, ale także do odpowiedzi na kilka pytań, które nie dawały mu spokoju. – Nic ciekawego, bzdury, pierdoły... – mruczała pod nosem Ann-Mari, przeglądając wyniki. – O, tu jest coś ciekawego. – Co takiego? – Wpis na Boligportal. – Na czym? – To serwis oferujący między innymi wynajem mieszkań. Największy w Danii. Rodzicielska natura kazała mu zapytać, skąd córka zna takie miejsca w Internecie, ale w porę się zmitygował. – Szukałam tam czegoś, kiedy siedziałeś w Vestre Fćngsel – wyjaśniła, dowodząc tym samym, jak dobrze go zna.

– Mhm. – Ale przejdźmy do rzeczy. Jest ogłoszenie Michaela Aabecha, który oferuje wynajem mieszkania na niewielkim osiedlu przy Borgĺvej. – Viborg? – Aha – potwierdziła z satysfakcją. – Ale może raczej powinnam powiedzieć, że oferował, bo ogłoszenie jest już nieaktualne. – Od kiedy? – Nie wiem, nie podają takich rzeczy. – A jest tam cena? Kiedy przytaknęła, szybko skonfrontowali ją z wysokością przelewu do Nykredit. Kwota przelewu była równa półrocznemu czynszowi. Co do ostatniego miejsca po przecinku. Nie mogło być wątpliwości, że trafili w dziesiątkę. – Myślisz... myślisz, że wynajął to dla nich? – zapytała Ann-Mari. – Jestem tego pewny. – I dlatego go zabili? Żeby zatrzeć ślady? Wolałby, żeby użyła jakiegoś eufemizmu. Bezpośredniość odziedziczyła jednak po matce. – Nie. Wiedzieli, że i tak zginie w katastrofie. Nie musieli tego robić. – Więc dlaczego go zastrzelili? – Dowiem się tego – zapewnił ją. – I teraz wiem, gdzie szukać. Córka namyślała się przez chwilę. Przypuszczał, że mimowolnie przegląda ogłoszenia lub wyniki wyszukiwania, jakby mogła w ten sposób uciec przed wnioskami, które same się nasuwały. – Jezu, Hal – szepnęła. – Możliwe, że ich znalazłeś. – Znaleźliśmy. – I co teraz? Może najlepiej byłoby powiadomić Nolsřego i zostawić to wszystko Duńczykom? – Nie. – Nie? Chcesz sam ich odnaleźć? – Z jej intonacji wynikało, że nie jest to pytanie, lecz krytyka. – Nie

jesteś już żołnierzem, zdajesz sobie z tego sprawę? – Aż za dobrze. – Więc może zastanówmy się, czy nie lepiej zaangażować w to policję. – Nie – sprzeciwił się stanowczo. – Ci ludzie nie zasłużyli na to, żeby iść do więzienia. – Słucham? Na moment zapomniał, że rozmawia z własną córką. Emocje wzięły górę, spiętrzyły się w nim jak wezbrana fala. Teraz było jednak za późno, by wycofać się z niewypowiedzianej deklaracji. – Jeśli mi się nie uda, zawiadomisz policję – polecił. – Ale co ma ci się nie udać? Jesteś w Islandii, a oni na kontynencie. Jak chcesz się tam dostać? – Mam pewien plan. – Ot tak go wymyśliłeś? – Nie – odparł spokojnie. – Płynę do Hafnarfjörđur w określonym celu. I tak się składa, że tak czy inaczej, miałem zamiar opuścić Islandię. To właśnie tutaj będą mnie szukać. – I uważasz, że nie znajdą? – Jestem tego pewien. – Tak jak tego, że dostaniesz się do Viborga? – Nie martw się tym, Ann-Mari – uspokoił ją ojcowskim tonem. – Poradzę sobie. Potrzebuję tylko, żebyś trzymała rękę na pulsie. Jeśli przyjdzie co do czego, powiadom Nolsřego. Lub Fridę Skovmand, jeśli jest jeszcze na miejscu. – Jeśli przyjdzie konkretnie do czego? – Będziemy w kontakcie. – Ale, Hal, nie możesz tak po prostu... Rozłączył się, zanim skończyła myśl, a potem wyłączył telefon. Uznał, że to najlepsze, co może zrobić, przynajmniej do czasu, aż emocje opadną. Świadomość, że jego przyjaciel był związany z zamachowcami, była dla niego jak nokaut w pierwszej rundzie dla boksera, który nigdy nawet nie słyszał o swoim przeciwniku.

Nagle znikąd nadszedł cios, który nie miał prawa zaistnieć. A mimo to okazał się druzgocący. Olsen miał jednak sporo czasu, by się z tym oswoić. I liczyło się przede wszystkim to, że w końcu odnalazł trop, którym może podążyć. Zamachowcy z pewnością byli jeszcze w Viborgu. Prędzej czy później zmienią kryjówkę, ale najpierw przeczekają najgorętszy okres. Hallbjřrn tymczasem musiał zadbać o to, by mieć odpowiedni środek transportu. Spodziewał się, że po wpłynięciu do portu w Seyđisfjörđur wybór będzie wcale niemały, ale gorzko się rozczarował. Jachtów było jak na lekarstwo, a przy pirsach stały głównie stare kutry. Mimo to wytypował dwie jednostki, które sprawiały wrażenie, jakby mogły szybko pokonać odległość dzielącą Islandię od Danii. Olsen wziął największą torbę, jaką znalazł na pokładzie jednostki Jóhana, a potem załadował do niej wszystko, co mogło mu się przydać. Zadowolony był głównie z faktu, że przyjaciel zdecydował się na zakup noży myśliwskich. Przyjaciel. Kiedy to słowo pojawiło się w jego umyśle, odczuł je jak policzek. Nie, jak coś więcej. Jak splunięcie prosto w twarz. Hallbjřrn zacumował w Seyđisfjörđur i opuścił pokład, mając nadzieję, że już nigdy nie będzie musiał wracać na tę łajbę. Służby w końcu ją znajdą, ale on w tym czasie będzie już daleko. Zmrok zapadł szybko, ale nawet gdyby trzeba było działać za dnia, nie zwlekałby. Nie miał zamiaru ryzykować, że spóźni się do Viborga. Wszedł na pokład większego z dwóch wytypowanych jachtów, przykucnął przy relingu, a potem przez chwilę nasłuchiwał. Pod pokładem trwała impreza, bawiło się tam co najmniej kilka osób. Może około dziesięciu. Zaklął pod nosem. Gdyby Bćrentsen zaopatrzył się w pistolet zamiast noży, nie byłoby problemu, ale z białą bronią nie było sensu porywać się na tak liczną grupę. Olsen chyłkiem opuścił pokład i pochylony ruszył po pirsie w kierunku drugiej jednostki. Miała wywieszoną szkocką banderę, więc Hallbjřrn liczył na to, że załoga nie śledzi na bieżąco doniesień pojawiających się w islandzkich mediach. Sama łajba była nieco mniejsza od poprzedniej, ale to dawało nadzieję, że na pokładzie będzie znajdowało się mniej osób. I tak też było. W jednej z kajut dwoje ludzi jadło kolację. Owoce morza, co właściwie było dość zaskakujące. W zatoce unosił się tak intensywny zapach ryb, że Olsen nie miał

ochoty na nic, co w jakikolwiek sposób wiązało się z morzem. Stanął przed wejściem do kajuty i wyciągnął nóż. Wiedział, że to, co zamierza zrobić, nie będzie ani łatwe, ani przyjemne. Obejrzał ostrze, a potem przytroczył pochwę do pasa, wsunął w nią nóż i zasłonił koszulą. Odetchnął głęboko i zapukał do drzwi. Rozmowa natychmiast się urwała, a po chwili rozległ się odgłos kroków. Hallbjřrn cofnął się trochę, żeby jego twarzy nie oświetlały lampy z nabrzeża. Drzwi otworzył wysoki, szczupły mężczyzna o rudych włosach. Tuż za nim stała drobna brunetka. Oboje patrzyli zdziwieni na przybysza, ale Olsen nie dostrzegł w ich oczach podejrzliwości. Nic dziwnego. Islandia znajdowała się na trzecim miejscu w świecie, jeśli chodziło o najmniejsze prawdopodobieństwo stania się ofiarą zabójstwa. – Dobry wieczór – odezwał się Hallbjřrn po angielsku. Para odpowiedziała mu w tym samym języku, z typowym, śpiewnym szkockim akcentem. Przyglądali mu się, ale nawet jeśli widzieli jego twarz w mediach, słabe światło było niewystarczające, by go poznali. – Przepraszam, że nachodzę o tej porze – rzucił, wzruszając lekko ramionami. – Ale sytuacja mnie zmusiła. – Masz jakiś kłopot, kolego? – zapytał mężczyzna, który przedstawił się jako Gary Doolan. – Niewielki, ale z potencjałem do przerodzenia się w coś większego. Gary się uśmiechnął. – Jeśli szczęście mi nie dopisze, może nawet sprowadzić moją krypę na dno. Doolan zagwizdał cicho, a potem oparł się o futrynę. Jego towarzyszka zrobiła to samo po drugiej stronie. Byli wyraźnie zrelaksowani, musieli już trochę wypić. Pewnie pływali od wielu dni, a wieczorna wizyta nieznajomego stanowiła miłą odmianę codziennej rutyny. – Brzmi poważnie – powiedział Gary. – Niestety – przyznał Hallbjřrn. – Choć problem jest wynikiem mojej lekkomyślności. – Co konkretnie dolega twojej łajbie, kolego? Olsen opowiedział krótką historyjkę, w którą nietrudno było uwierzyć, bo stanowiła dość powszechny scenariusz. Wejście do portu, rozprężenie, chwila nieuwagi i zarycie dziobem o pirs. Niby nic, trochę zdrapanej farby, ale potencjalne konsekwencje mogły być groźne.

– Nieraz słyszałem, że nawet niewielka rysa może sprowadzić na łódź całą tonę gówna – zakończył Hallbjřrn. – Wręcz sztorm gówna – przytaknął Gary. – Lepiej się tym zajmij – poradziła kobieta. – Nasz znajomy miał podobną sytuację. Pękło mu zgięcie rufy, chociaż z zewnątrz wyglądało, że raptem zarysował farbę. – Ano właśnie. – Czego potrzebujesz? – spytał Doolan. – Przede wszystkim wyciągnąć to cholerstwo z wody... – Pomożemy ci. Machnął ręką. – Nie trzeba, pomogą mi pracownicy portu. Potrzebuję tylko laminatu, bo mój okazał się przeterminowany. Wyszlifuję, przeczyszczę acetonem, a potem położę ze dwie – trzy warstwy. Nie miał pojęcia, czy laminat miał datę ważności, ale nie miało to żadnego znaczenia. Szkocka para popatrzyła po sobie. – Macie może trochę laminatu? – Niestety, kolego. Niczego takiego u nas nie znajdziesz. Hallbjřrn zaklął cicho po angielsku i lekko pokręcił głową. – Nie dość, że piwa brak, to jeszcze brakuje materiałów do napraw – westchnął, jakby na jego barkach spoczywał cały ciężar świata. – No nic, poszukam u innych. Dzięki. Odwrócił się powoli, ale wiedział doskonale, że zaraz padnie propozycja. Nieprzypadkowo wspomniał o piwie. Wyraźnie wyczuwał jego zapach w oddechach obojga Szkotów. – Poczekaj – zatrzymał go Gary. – Akurat piwa jest u nas pod dostatkiem. Wejdź na jedno, zrelaksuj się. Po to tu jesteśmy, prawda? Niezupełnie po to, pomyślał Hallbjřrn, a potem wszedł za nimi do kajuty. Szybko ocenił swoje możliwości. Należało najpierw zająć się mężczyzną, a potem pozwolić kobiecie, by wyprowadziła oboje na zewnątrz. Niechętnie zabierze ze sobą wszystkie ich rzeczy

osobiste, ale nie było czasu, by mógł pozwolić sobie na cokolwiek innego. Kiedy Gary schylił się do niewielkiej lodówki, Hallbjřrn wziął szeroki zamach i przywalił mu pięścią w potylicę. Szkot zwalił się jak kłoda na podłogę, a Olsen natychmiast wyjął nóż. Wymierzył ostrze w kobietę. – Krzyknij, a będzie po wszystkim, zanim zdążysz mrugnąć. Otworzyła usta, patrząc na niego zdezorientowanym wzrokiem. Oszołomiony Doolan próbował się podnieść, ale Olsen poprawił pierwsze uderzenie kopniakiem. Celował w głowę, ale uważał, żeby nie trafić w nos ani w usta. Chodziło mu jedynie o ogłuszenie Szkota, nie miał zamiaru go uszkodzić. Mimo to zobaczył strużkę krwi, która pociekła Gary’emu znad łuku brwiowego. Przeklął się w duchu za nieuwagę. – Podnieś go! – krzyknął do kobiety. – Już! Kiedy to zrobiła, wskazał jej wyjście. – A teraz wypierdalać stąd! Raz, raz! Nie zwlekała. Wyszedł za nią, wciąż z wymierzonym w nią nożem. Miał wrażenie, jakby w jednej chwili wymazał wszystkie dobre uczynki, jakie udało mu się w życiu zrobić. Znów poczuł się jak w Tuzli. I znów usłyszał głosy przerażonych mieszkańców, którzy donosili o kolejnych masakrach dokonywanych w okolicy. Podobno serbskie wojsko wyrzynało w okolicznych wioskach setki Bośniaków. W odpowiedzi siły chorwackie i bośniackie wybijały całe wioski. Krew lała się strumieniami, przynajmniej tak twierdzili wylęknieni ludzie. Ale Jydske Dragonregiment reagował tak, jak wszystkie inne siły UNPROFOR-u. Udawali, że nie słyszeli. Udawali, że nic nie widzieli. A mimo to obrazy wracały później ze zdwojoną mocą. Hallbjřrn wbił wzrok w plecy kobiety. Wiedział, dlaczego nachodzą go takie myśli. Próbował się usprawiedliwić, zrzucić winę za swoje zachowanie na konflikt, który sprawił, że wielu zwątpiło w swoje człowieczeństwo. I w człowieczeństwo innych, przeciętnych ludzi. – Już! Wyłazić! – ponaglił ich Olsen.

Gdy tylko wyszli na pirs, kazał kobiecie posadzić Gary’ego przy pachołku, do którego przywiązana była lina cumownicza. Potem polecił ją odwiązać. Wciągnąwszy linę na pokład, spojrzał na tych dwoje Szkotów. Doolan nadal zdawał się nie rozumieć sytuacji, a jego partnerka trzęsła się z przerażenia. Dla nich była to sytuacja rodem z horroru. Scenariusz, którego nie miało prawa napisać życie, a jedynie filmowiec pracujący nad wyjątkowo niepokojącym obrazem. Hallbjřrn ze zgrozą pomyślał o tym, jak naturalna ta sytuacja jest dla niego. – Jest na pokładzie telefon komórkowy? – zapytał. Musiał powtórzyć, by kobieta zrozumiała pytanie. Skinęła niepewnie głową. – Włączę go, jak tylko dopłynę do miejsca docelowego. Znajdziecie tam jacht i wszystkie wasze rzeczy. Unikała jego wzroku, jakby obawiała się, że może go sprowokować. – Ale spalę tę pierdoloną łajbę, jak tylko zobaczę, że ktoś za mną płynie – dodał. – Zrozumiałaś? Nie mógł stwierdzić, czy się trzęsie, czy kiwa głową. – Zrozumiałaś?! Kiedy tylko potwierdziła, odwrócił się i popędził do sterówki. Szybko odpalił silnik, wycofał, a potem skierował się ku otwartemu morzu. Miał nadzieję, że dojście do siebie zajmie Szkotom trochę czasu i nie powiadomią od razu straży przybrzeżnej. Gdyby nawet to zrobili, miał przed sobą przepastny morski bezmiar, na którym łatwo mógł się zgubić. I choć o tym nie wiedzieli, tego samego nie mogli powiedzieć Řsterř i Kian. Oni byli jak zwierzęta zapędzone w pułapkę. Olsen zaś zamierzał być myśliwym, który oddaje ostatni, śmiertelny strzał. Obrał kurs ku Danii, a potem wprowadził silnik na najwyższe obroty.

37 Sobota, 21 stycznia, godz. 20.50 Hallbjřrn bez trudu odnalazł ulicę, przy której mieścił się wynajmowany dom. Nie wiedział

jednak, w którym konkretnie budynku powinien szukać zamachowców. W ogłoszeniu nie było o tym mowy. Uznał, że najlepiej będzie, jeśli przez jakiś czas zdecyduje się na obserwację klatki schodowej. Řsterř lub Kian prędzej czy później musieli się pojawić. Po kilku godzinach spędzonych na nerwowym oczekiwaniu zaczął jednak wątpić. Może postanowili nie ryzykować? Z pewnością zadbali o to, by zmienić wygląd, ale wciąż nie mogli być pewni, że inny kolor włosów czy fryzura wystarczą, by nikt ich nie rozpoznał. Duńczycy śledzili doniesienia z Wysp Owczych z zapartym tchem, nawet na obrzeżach niewielkich miast twarze zamachowców musiały być znane. Podobnie jak jego. Hallbjřrn kupił wprawdzie czapkę i zdążył nieco zarosnąć na policzkach, ale wystarczyłoby mu się przyjrzeć przez moment, by rozpoznać człowieka, który zbiegł najpierw z Farojów, a potem z Islandii. Robiło się coraz zimniej, a Olsenowi kończyła się cierpliwość. W końcu zdecydował, że nie będzie dłużej czekać. Kian i Tor-Ingar mogli zaopatrzyć się na kilka tygodni, być może do tego czasu nie wyściubią nosa ani na moment. Hallbjřrn naciągnął mocniej czapkę i ruszył do pierwszego z domów stojących przy Borgĺvej. Wszystkie bliźniaki były podobne – miały jasne, ceglane elewacje i niewielkie ogródki otoczone białymi płotami. Wybrał jeden z nich, a potem otworzył furtkę i podszedł do drzwi. Rozejrzał się za dzwonkiem, a kiedy go nie znalazł, zapukał do drzwi. Chwilę trwało, nim podeszła do nich mniej więcej trzydziestoletnia kobieta. Uśmiechnęła się ufnie mimo późnej pory. Najwyraźniej tutaj także nie spodziewano się niczego niepokojącego. Nic dziwnego, pomyślał Hallbjřrn. W lecie to miejsce stanowiło sielankową enklawę. Otoczone przez gęsto zadrzewiony Ulriksdal Park, znajdowało się na uboczu i przypominało niewielkie amerykańskie miasteczko. Dobrobyt i spokój w pełni. Jeśli tylko przymknąć oko na to, że w jednym z budynków kryło się dwóch mężczyzn odpowiedzialnych za zabicie tysiąca osób. – Dobry wieczór – powiedział Olsen. – Przepraszam, że nachodzę o tej porze, ale obawiam się, że się zgubiłem. Kobieta uniosła brwi. – Szukam pewnego domu, ale kręcę się wokół garaży i nie mogę go znaleźć. – Nic dziwnego – odparła. – To rozplanowanie osiedla może trochę utrudnić sprawę.

Którego domu pan szuka? – Problem w tym, że nie pamiętam numeru. – Jak to? – Byłem kilka razy u przyjaciela, ostatnio może dwa lata temu, i... cóż, myślałem, że trafię bez problemu. – Jak się nazywa pański przyjaciel? – Michael Aabech. Nie zauważył w jej oczach niczego, co by świadczyło, że kiedykolwiek słyszała to nazwisko. Właściwie nie spodziewał się, że będzie inaczej. Przy Borgĺvej mieściło się kilkadziesiąt domów. – Niestety, nie znam pana Aabecha. Olsen westchnął. – Nie należy do przesadnie towarzyskich. – Wzruszył ramionami. – Ale może wie pani, kogo mógłbym podpytać? Podrapała się po głowie. – Może któryś z mieszkańców orientuje się, kto z kim, gdzie, jak, dlaczego... wie pani – podsunął. Uśmiechnęła się lekko, a potem rozejrzała. – Proszę zajść pod numer trzydzieści trzy. Mieszka tam Gudrun. Imię kazało przypuszczać, że chodzi o przysadzistą, niełatwą w obejściu kobietę, która całe dnie spędza w kuchni, przewiązana zaplamionym, starym fartuchem. Kiedy Hallbjřrn zadzwonił do drzwi Gudrun, na wszelki wypadek odsunął się o pół kroku. Nie mógł się bardziej pomylić. W progu zobaczył chudą staruszkę z lekkim uśmiechem i półprzymkniętymi oczami. Wyglądała, jakby przed momentem skończyła palić marihuanę i znajdowała się w pierwszej fazie cudownego uniesienia. Olsen przywitał się, uśmiechnął równie beztrosko, a potem zapytał o Michaela. Od razu pojął, że kobieta wie, o kim mowa. – Sam nie robił nigdy problemów – powiedziała. – Ale wiesz, jak to jest, drogie dziecko... – To znaczy?

– Zwolnili go z tego marketu przy Lundvej, miał problemy ze znalezieniem nowej pracy... Musiał wynająć. A jak wynajmujesz, to nigdy nie wiadomo, na kogo trafisz. Mieszkali tam tacy, co się okropnie głośno zachowywali. Hallbjřrn zrozumiał, że dom Aabecha musi być niedaleko. Poczuł ciarki na plecach. – Chodziłam do nich, żeby zwrócić im uwagę. Pomagało na jakiś czas, ale potem znowu zaczynali. – Machnęła bezradnie ręką, ale wciąż lekko się uśmiechała. – Ech, młodość. – No tak. – Ale teraz jest cisza. Wprowadzili się spokojni, porządni ludzie. – Nie wątpię. – Dwóch mężczyzn. Mnie tam nic do tego. Olsen zdobył się na szeroki uśmiech. – Obaj żonaci – sprostował. – Tyle że w delegacji. Firma wysłała ich do Viborga. – Ach, tak? – Zostaną przez pół roku, potem wracają do Kopenhagi. – Takie buty... No, słyszałam, że teraz to trzeba być gotowym stale się przenosić. – Otóż to – przyznał Hallbjřrn. – Pokaże mi pani, który to dom? – O, ten. Spojrzał w kierunku, który wskazała. Wbił wzrok w zasłonięte firanką okno i przez moment nie mógł się poruszyć. Budynek znajdował się po drugiej stronie ulicy. Jeśli zamachowcy trzymali rękę na pulsie, mogli go bez trudu zobaczyć. Szybko odwrócił się z powrotem do kobiety. – Dziękuję – powiedział. – I przekażę, że pochwaliła ich pani za właściwe zachowanie! – dodał na odchodnym. Szedł niespiesznie, żeby kobieta wróciła do środka. Po drugiej stronie ulicy obejrzał się przez ramię. Stała w progu. Pomachała do niego, a on odpowiedział tym samym.

Nie będzie chyba czekała, aż wejdzie do domu Aabecha? Mógł pomyśleć o tym wcześniej, zapytać ją jeszcze o najbliższy sklep czy cokolwiek innego. Spojrzał na zegarek, potem zerknął na boki i ruszył w prawo. Posłał jeszcze kobiecie uśmiech. Zmarszczyła czoło, niepewna, dlaczego nie zapukał do wskazanego domu, ale w końcu musiała uznać, że to nie jej sprawa. Hallbjřrn obszedł budynek, oceniając potencjalne sposoby, by dostać się do środka. Drzwi z tyłu ogródka wydawały się najwłaściwsze. Nie wyglądały solidnie i nawet jeśli były zamknięte, bez trudu je sforsuje. Nie wiedział tylko, co potem. Zarówno Larsen, jak i Řsterř najprawdopodobniej byli uzbrojeni. On miał jedynie nóż. Najwłaściwszą rzeczą wydawało się wykonanie telefonu na policję. Jeden donos mógł sprawić, że ci dwaj spędzą resztę życia w więzieniu. Miejsce było idealne, by urządzić obławę, nie mieliby najmniejszych szans. Ale po tym, co zrobili Katrine, Hallbjřrn nie zamierzał pozwolić, by trafili za kratki. Przesiedział w więzieniu wystarczająco dużo czasu, by wiedzieć, jak wyglądałby ten scenariusz. Ze względu na ciężar gatunkowy popełnionej zbrodni będą cieszyli się ogólnym respektem wśród zwyrodnialców. Nic nie będzie im groziło, przeciwnie. To oni będą palić najlepsze papierosy i korzystać z uległości innych. W dodatku będą na świeczniku. Dobry prawnik zadba o to, by wypełniono wobec nich każdą z zasad godnego traktowania. Dostaną konsolę do gier, telewizor, najnowsze filmy na Blu-ray, a za jakiś czas być może kontrolowany dostęp do sieci. Będą jak Breivik, który korzystał z wielu dobrodziejstw, a powinien leżeć w anonimowym grobie, tak aby nikt nigdy nie mógł postawić na nim choćby małego znicza. Hallbjřrn postanowił, że poczeka kilka godzin, a potem wejdzie od ogródka. Spróbuje sforsować zamek tak, by nie narobić szumu, wśliźnie się do środka i zaatakuje niczego nieświadomych zamachowców. Jeśli coś mu się stanie, Ann-Mari za jakiś czas zaalarmuje służby. Řsterř i Kian nie będą mieli powodu sądzić, że Hallbjřrn kogokolwiek poinformował. Zostaną tutaj, a policja prędzej czy później ich dorwie. Olsen powtarzał to sobie przez kilka godzin, ostatecznie nie potrafił jednak przekonać samego siebie.

Ryzykował. Ale gra była warta świeczki. Tuż przed drugą w nocy przeszedł przez biały płot i ukradkiem przemknął przez zapuszczony, właściwie porośnięty już wyłącznie chwastami ogródek. Pod ścianą budynku stały niewielka ławka i stolik, a na nim pełna popielniczka i dwie puszki po piwie. Zadrgały lekko, gdy dmuchnął wiatr. Hallbjřrn podszedł do drzwi i ostrożnie nacisnął klamkę. Nie było zamka, ale po drugiej stronie znajdował się niewielki zatrzask. Nic wymyślnego, zwykła zapadka. Chroniła głównie przed tym, by drzwi same się nie otworzyły. Sięgnął po puszkę po piwie, oderwał zawleczkę, a potem ułamał ją i przełożył przez niewielką szparę. Podważył zapadkę, po czym powoli otworzył drzwi. Wszedł do środka, mając wrażenie, że serce bije mu tak głośno, że zaraz pobudzi zamachowców. Rozejrzał się. Księżyc tej nocy był prawie w pełni, niebo lekko zachmurzone. Warunki wcale nie najgorsze. Hallbjřrn ruszył przez oświetlony słabym światłem księżycowym salon, nasłuchując. Obaj mężczyźni musieli już spać. Wszedł do kuchni, po czym wysunął ostrożnie kilka szuflad z nadzieją, że gdzieś tutaj schowali broń. Najwyraźniej jednak trzymali ją w sypialniach. Spojrzał na parę puszek po piwie stojących na blacie. Jeśli to urobek z wieczoru, miał szczęście. Będą nie tyle podchmieleni, co lekko wstawieni. Zanim się zorientują, co się stało, on zdąży załatwić sprawę. Skierował się do jednego z dwóch zamkniętych pokoi. Zatrzymał się przed drzwiami, wyjął nóż i wziął głęboki oddech. Jeśli uda mu się to załatwić cicho, być może tak samo pójdzie z drugim. Jeśli narobi huku, będzie miał nie lada problem, kiedy spojrzy w wylot lufy. Tak czy inaczej, musiał zaryzykować. Tylko czy naprawdę będzie gotowy zrobić to, co planował? Zadźgać człowieka we śnie? Tak, oczywiście, że tak. W tym wypadku nie było sensu zastanawiać się nad tym, gdzie leży granica. Ci dwaj przysunęli ją tak blisko, że każdy bez trudu mógł ją przekroczyć. Hallbjřrn zacisnął usta, a potem otworzył drzwi. Zaskrzypiały tak głośno, że wydawało się, jakby miały wypaść z zawiasów. Zamarł w progu, wpatrując się przed siebie. Od razu poznał Kiana Larsena. Terrorysta leżał na wznak, oddychając miarowo. Nagle poruszył się niespokojnie i Olsen pomyślał, że skrzypienie jednak go zdradziło. Oddech stał się nieco płytszy, ale Kian się nie poruszył. Hallbjřrn czekał przez moment w napięciu, a potem odetchnął, widząc, że wszystko jest w porządku. Ostrożnie zbliżył się do łóżka i spojrzał na zamknięte oczy Larsena. Byłaby jakaś sprawiedliwość,

gdyby obudził się na moment przed tym, jak otrzyma śmiertelny cios. Wiedziałby przynajmniej, kto wymierzył mu sprawiedliwość. Olsen podniósł ostrze, nie odrywając wzroku od swojej ofiary. Zrobi to szybko, wbijając sztych prosto w serce. Nie miał zamiaru ryzykować. Spojrzał na nóż, a potem na miejsce, w które go wbije. Kątem oka dostrzegł, że Kian uniósł powieki. W jednej chwili zrozumiał, że się nie pomylił. Skrzypienie musiało sprawić, że Larsen się przebudził. Hallbjřrn natychmiast opuścił ostrze, ale było już za późno, by trafił tam, gdzie zamierzał. Kian szybko się poderwał, a nóż ledwo musnął jego ciało, rozcinając skórę na ramieniu. Larsen krzyknął i rzucił się na Hallbjřrna. Runęli na podłogę z głośnym hukiem. Hallbjřrn zachował na tyle trzeźwości umysłu, by obrócić się przy upadku, dzięki czemu to on wylądował na górze. Zadał kolejny cios, tym razem trafiając w bark. Ostrze wsunęło się między kości, Kian zawył jak zarzynane zwierzę. Olsen wyrwał nóż. – Tor! – ryknął ile sił w płucach Larsen. Wierzgał nogami, starał się zrzucić Hallbjřrna, ale ten wiedział już, że ma przewagę, której nie odda. Kiedy Kian zablokował kolejny cios, łapiąc oburącz za dłoń trzymającą nóż, Olsen przywalił mu z byka. Chwyt natychmiast zelżał, a Hallbjřrn jeszcze raz z impetem opuścił ostrze. Tym razem wbiło się w brzuch ofiary. – Tooor! – krzyczał Kian. Do tego sprowadził się cały jego dalszy opór. W leżącym na podłodze mężczyźnie nie było nic z aroganckiego, butnego i władczego człowieka, który niemal wytresował sobie Hallbjřrna. Pozostał tylko mały, żałosny i pokonany zbrodniarz, któremu przez myśl nie przeszło, by teraz wydawać jakiekolwiek rozkazy. Hallbjřrn zadał jeszcze trzy ciosy. Przy ostatnim ciało Larsena zwiotczało, zwieracze puściły, a pokój wypełnił się smrodem. Olsen spojrzał na zastygły na twarzy ofiary wyraz bólu i przerażenia.

Dysząc głośno, podniósł się i obrócił w kierunku drzwi. Zobaczył stojącego w progu Řsterř, który mierzył do niego z pistoletu. Żaden z nich się nie odezwał. Tor-Ingar nie ostrzegł go, że niewielki ruch będzie kosztował go życie. Hallbjřrn nie zagroził mu, że nie wyjdzie stąd żywy. Podobnie jak w przypadku starcia z Kianem Larsenem, także teraz słowa były niepotrzebne. Niepożądane. Řsterř pociągnął za spust. Rozległ się głośny huk, a Olsen w pierwszym momencie miał wrażenie, jakby jakieś niewidzialne dłonie złapały go za ramiona i pociągnęły do tyłu. Upadł na łóżko, nie czując bólu. Przemknęło mu przez głowę, że Tor-Ingar chybił. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że to przecież niemożliwe. Stali zbyt blisko siebie, a siła odrzutu świadczyła o tym, że pocisk sięgnął celu. Spojrzał w dół i zobaczył, jak czerwona plama rozlewa się po jego klatce piersiowej. Dopiero wtedy oblała go fala ciepła, a zaraz potem poczuł przeraźliwy, rozdzierający ból. Nóż wysunął mu się z dłoni i spadł na podłogę obok ciała Larsena. 38 Niedziela, 22 stycznia, godz. 2.10 Řsterř przysiadł na łóżku, położył dłoń na ramieniu Hallbjřrna i westchnął głęboko. Trwał przez moment w bezruchu, podczas gdy Olsen rzucał się, jakby próbował wyrwać się z wiru wodnego, by zaczerpnąć tchu. Oberwał gdzieś pod mostkiem, nie widział dokładnie gdzie. Kaszlał krwią i przypuszczał, że nie ma wiele czasu. Umysł miał jeszcze trzeźwy, ale czuł już, że za moment pojawi się mgła. – Szkoda chłopa – odezwał się Tor-Ingar. Olsen przycisnął ranę, ale zamachowiec natychmiast złapał go za przegub i odrzucił jego rękę. – Ale nie tylko jego – dodał terrorysta. – Trochę nam się trupów namnożyło, prawda? Najpierw ten smętny kutasina, który nie robił nic poza graniem w strzelanki po sieci. Potem ci wszyscy ludzie na promie... no, po drodze jeszcze Jóhan. Hallbjřrn znów kaszlnął.

– To był dla ciebie cios, prawda, Olsen? Nie mam na myśli samej śmierci przyjaciela, choć to oczywiście też, ale... Cóż, właściwie nie wiesz do końca, jaka była rola Bćrentsena. Olsen znów przycisnął ranę. Miał zamiar robić to dopóty, dopóki zamachowcowi nie znudzi się odtrącanie jego ręki. Tym razem Řsterř nie zareagował. Hallbjřrn przestał się trząść i spojrzał na Tora-Ingara. Terrorysta sprawiał beztroskie wrażenie. – Współpracował z wami – powiedział Olsen. – W pewnym sensie. – W jakim? Řsterř rozsiadł się wygodniej i położył pistolet na udzie. Hallbjřrn zerknął na broń. – Zaplanowaliśmy wspólnie całą akcję – zaczął Tor-Ingar. – Przynajmniej do pewnego stopnia, bo Jóhan nie miał pojęcia o tym, że zamierzamy porwać prom. Był przekonany, że dopłyniemy do Tórshavn, a potem wszystko pójdzie po jego myśli. – Wszystko... czyli co? Řsterř zaśmiał się cicho. – Oczywiście – mruknął bardziej do siebie niż do Olsena. – Przecież ty nic nie wiesz. Absolutnie nic. Wydaje ci się, że pozbierałeś jakieś okruchy, ale to wszystko małe gówno w porównaniu z tym, co się naprawdę działo. Hallbjřrn ścisnął mocniej ranę. Czuł, że krew przelewa mu się przez palce, ale nie wiedział, czy jest tak w rzeczywistości, czy to jego umysł zaczyna płatać mu figle. Nie miał zamiaru sprawdzać. – Nikt nie widział prawdziwego obrazu – ciągnął z satysfakcją Tor-Ingar. – Wszyscy skupili się na dymie, nie zwracając uwagi na ognisko. I o to nam chodziło. Olsen uznał, że najlepiej będzie, jeśli pozwoli mu mówić. Może w pewnym momencie uda mu się uśpić czujność zamachowca na tyle, by sięgnąć po broń. Nie, to niemożliwe. Řsterř z premedytacją umieścił ją na tyle blisko, by Hallbjřrn łudził się, że istnieje szansa na ratunek. W istocie jej nie było. Przepadła w momencie, gdy się odwrócił i zobaczył stojącego w progu Tora-Ingara. – Chcesz znać prawdę, Olsen? – Tak.

– W takim razie wysil się trochę, bo nie mam zamiaru mówić sam do siebie. Hallbjřrn odniósł wrażenie, że powieki robią mu się coraz cięższe. – Chyba że gromadzisz siły po to, żeby mnie zaatakować? – Řsterř poklepał go po klatce piersiowej. – Nie, na to już chyba za późno. Powoli odchodzisz. Tor-Ingar podniósł się i westchnął. – Jakie to uczucie, Olsen? Umierać. Hallbjřrn obrócił głowę i przez przymknięte oczy spojrzał na zamachowca. – Powiedz mi, co się naprawdę wydarzyło – odezwał się słabo. – Taki mam zamiar. Tyle jestem ci winny, prawda? – Tak... – Szczególnie po tym, jak zerżnąłem twoją Katrine, nie raz i nie dwa. Te słowa zdawały się ranić bardziej niż wystrzelony pocisk. Miał wrażenie, że zmasakrowały jego umysł tak, jak się to stało z pierwszą z ofiar tych ludzi i jej ciałem. Teraz jednak młot udarowy pracował dalej. – Na początku krzyczała, protestowała, walczyła jak lwica. Z każdym kolejnym razem było już jednak łatwiej – ciągnął beztroskim głosem Řsterř. – A! Byłbym zapomniał. Ten pierwszy raz był na mostku Morgenrřde. Stałeś wtedy na kutrze przed nami. Oboje widzieliśmy cię bez problemu. Ty nas chyba także? – Nie. Tor-Ingar obszedł łóżko i usiadł po drugiej stronie. Znów położył broń na udzie. – Ale to nieistotne. Była tylko urozmaiceniem. Wróćmy do rzeczy ważniejszych, czyli do powodu, dla którego to wszystko zrobiliśmy. Hallbjřrn zamknął oczy. Nie mógł patrzeć na tego człowieka. – Nie chodziło oczywiście o żadne sprawy niepodległościowe. Potrzebowaliśmy tylko odpowiedniego zamieszania, żeby spokojnie opuścić pokład. A to, co się stało, stworzyło warunki wprost idealne. Olsen poczuł dotyk na powiekach. Řsterř podniósł mu je siłą.

– Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię. Hallbjřrnowi przemknęło przez głowę, że zaczął od niewłaściwego człowieka. Powinien najpierw zaatakować Tora-Ingara, to on był groźniejszy. Kian w swoim szaleństwie odnajdywał metodę, ale Řsterř nie. – Jak sądzisz, Olsen, co nami powodowało? – Nie wiem. – A co powoduje kimkolwiek? Nie zamierzał odpowiadać. – No? Przecież nie chęć zmiany, zapisania się w historii czy dokonywania wielkich rzeczy dla samej świadomości, że się ich dokonało. Obaj wiemy, że to mrzonki. Hallbjřrn poczuł, że powoli odpływa. Głos zamachowca stawał się mniej wyraźny z każdym kolejnym zdaniem. – Oczywiście, że chodziło nam o pieniądze – kontynuował Tor-Ingar. – I to całą górę pieniędzy. Dlatego zginął Jóhan, aby był jeden mniej do podziału. A potem to samo dotyczyło Mortena. Olsen przełknął ślinę, czując metaliczny posmak. – Myślałeś, że w jakim innym celu go usunęliśmy? Chodziło tylko o to. Ostatecznie to ja i Kian mieliśmy wszystko zainkasować. Ale teraz, dzięki tobie... cóż, chyba wszystko zostaje dla mnie, prawda? Chyba że wyślę coś Katrine. Przyznam, że nie zadbałem o zabezpieczenie. Gdyby okazało się, że wyjdzie z tego coś nieplanowanego... Cóż, nie chciałbym, żeby dzieciak był pozbawiony ojcowskiego wsparcia. Jak sądzisz, jaka wpłata byłaby właściwa? Hallbjřrn zacisnął zęby tak mocno, że poczuł, jakby korzenie wrzynały się jeszcze głębiej. – Mam tyle, że nigdy tego nie wydam. Řsterř uśmiechnął się, znów klepiąc go po klatce piersiowej. Krew, która wypływała Hallbjřrnowi spod żeber, nagle zaczęła sprawiać wrażenie bardziej gęstej, wręcz lepkiej. – Moje wnuki miałyby problem z wydaniem tego wszystkiego. Rzuć więc kwotę. Zrobię to także przez wzgląd na ciebie, bo przecież chciałbyś, żeby ktoś zadbał o materialną przyszłość Katrine, prawda? Szturchnął go, domagając się odpowiedzi. Olsen jednak nie chciał dawać mu nawet najmniejszej

satysfakcji. – No przestań – dodał Řsterř. – Wiele ci zawdzięczam. Podaj kwotę. – Pierdol się. – Wyślę jej kilka tysięcy koron. Na pieluszki powinno wystarczyć, potem najwyżej doślę więcej. Podniósł się, ciężko wzdychając. Stanął tyłem do Olsena, po czym odsunął firankę i wyjrzał za okno. – Ale nadal nie wiesz, na czym się wzbogaciliśmy – podjął po chwili. – A to chyba dla ciebie istotne, prawda? – Nie. – Nie chcesz wiedzieć, po co to wszystko? Hallbjřrn zaniósł się kaszlem, z przerażeniem dostrzegając, że krew tryska z niego jak woda z przebitego balonu. Z trudem podniósł rękę i otarł usta. Potem opadła bezwładnie wzdłuż jego ciała. – Bćrentsen handlował nie tylko iPhone’ami – ciągnął Řsterř, nadal odwrócony tyłem. – Powinieneś się tego domyślić, ale z tego, co mówił, nigdy nie podejrzewałeś go o nic takiego. Ale może po prostu milczałeś? Olsen zamrugał, mając nadzieję, że obraz się wyostrzy. Tak się nie stało. Widział wszystko, jakby znajdowało się za coraz gęstszą mgłą. Słyszał jednak każde słowo Tora-Ingara. Przeszło mu przez myśl, że nastał dobry moment, by to wszystko się skończyło. Teraz. Zanim jeszcze usłyszy ciąg dalszy. Nie chciał wiedzieć o rzeczach, które nie miały już żadnego znaczenia. Zwłaszcza że nie były to dobre nowiny. – Przerzucał narkotyki, co właściwie nie jest zbyt dziwne, biorąc pod uwagę całą siatkę, którą sobie zorganizował. Celnicy, straż przybrzeżna... naprawdę mógł pozwolić sobie na sporo. Szczególnie po latach szmuglowania towarów na dobrą sprawę nieszkodliwych. Wszyscy byli przekonani, że na tym się kończyło. Řsterř obrócił się i przysiadł na parapecie. – Ale to był dla niego tylko początek. Chciał więcej, jak każdy. Olsen wydał z siebie głuchy pomruk. – Co powiedziałeś? Znowu „pierdol się”? To naprawdę nie przystoi człowiekowi w twojej

sytuacji. Niedobrze jest odchodzić z tego świata z bluźnierstwami na ustach. Hallbjřrn zamknął oczy. – Wracając do twojego kumpla... – mówił dalej Tor-Ingar. – Scenariusz jego upadku był modelowy. Tak samo jak modelowe było to, że w końcu zechciał z tym wszystkim skończyć. Ale wiesz, co się dzieje, kiedy tacy ludzie podejmują podobne decyzje? Oczywiście, planują ostatni wielki skok. I tak też było w jego przypadku. Řsterř znów zbliżył się do łóżka. Spojrzał z góry na Hallbjřrna. – W dwóch samochodach zaparkowanych na pokładzie ukryliśmy sto dziewięćdziesiąt dwa kilogramy heroiny. Wiesz, ile była warta? Przypuszczam, że mógłbyś policzyć, gdybyś był w lepszym stanie, ale pozwól, że cię wyręczę. W osiemdziesięciu foliowych workach znajdował się towar o wartości siedemdziesięciu milionów koron. Wiem, bo byłem przy transakcji. Odbyła się w tym samym dniu, kiedy zepchnąłeś tę Bogu ducha winną kobietę z klifów. Zainkasowaliśmy z Kianem małą fortunę, chociaż dzieląc ją na dwóch, czułem pewien niedosyt. Teraz jednak jestem w pełni zadowolony, a wszystko dzięki tobie. Olsen miał nadzieję, że zaraz straci przytomność. W tej sytuacji było to najlepsze, co mogło go spotkać. – Chętnie bym się odwdzięczył, ale nie wiem jak. Jedyne, co mogłem ci zaoferować, to wytłumaczenie. I na koniec dodam jeszcze tylko, że nabywcy to Islandczycy. Zaopatrują się hurtowo z oczywistych względów, a teraz przez jakiś czas islandzkie ćpuny nie muszą obawiać się o braki podażowe. Sami handlarze odpłynęli z archipelagu jakiś czas po tobie, kiedy wszystkie służby były zajęte poszukiwaniem jachtu Bćrentsena. Jak widzisz, warunki stworzyliśmy sobie idealne. I dzięki temu mogę przejść na zasłużoną emeryturę. Zaśmiał się, a potem spojrzał na pistolet. Nagle spoważniał. – Powinienem cię dobić, Olsen? Jak ranne zwierzę, które wycierpiało się dostatecznie? Hallbjřrn zebrał się w sobie. – Zrób to, do kurwy nędzy... – Sam nie wiem. Z jednej strony to humanitarne, z drugiej nie chcę mieć już nikogo na sumieniu. Zaczynam nowe życie, na pewno rozumiesz. Nie wiem jeszcze gdzie, ale mając takie fundusze, mogę wszystko.

– W takim razie... po prostu... mnie tu zostaw... – Może tak zrobię. Pozwolisz tylko, że wcześniej porządnie wszystko pozamykam, a potem odłączę telefon i upewnię się, że nie znajdziesz żadnego sposobu, by się uratować? Olsen czuł, że znów musi kaszlnąć. Krew zdawała się wlewać prosto do płuc. Obrócił głowę w kierunku Tora-Ingara, zdobywając się na ostatni, beznadziejny gest oporu. Krew chlusnęła na spodnie zamachowca, ale ten nie zwrócił na to uwagi. Dopiero po chwili spojrzał w dół. – Nie przejmuj się, nic nie szkodzi – powiedział. – Przed wyjściem się przebiorę. Była to ostatnia rzecz, jaką Hallbjřrn usłyszał. Potem odpłynął w ciemność. 39 Niedziela, 22 stycznia, godz. 8.10 Ann-Mari stała przed szpitalem przy J.C . Svabos gřta i zastanawiała się, czy nie powinna zacząć tego dnia raczej od wizyty w komendzie. Wprawdzie podczas ostatniej rozmowy z Halem obiecała, że dotrzyma umowy, ale miała złe przeczucia. Spojrzała na zegarek. Według ustaleń, na które przystała, miała poczekać do dwunastej. Jeśli do tej pory nie dostanie od niego sygnału, że wszystko jest w porządku, miała poinformować policję, gdzie znajdują się zamachowcy. Westchnęła, nieprzekonana, czy dobrze robi, słuchając ojca. Ten jeden raz mogło się okazać, że będzie jej wdzięczny, jeśli mu się postawi. To była jedna strona medalu. Druga sprowadzała się do tego, że jeśli był w trakcie realizowania swojego planu, a ona sprowadzi do Viborga wszystkie służby, Hal szybko trafi z powrotem do więzienia. I tym razem nie opuści go tylko dlatego, że doszło do jakichś błędów proceduralnych. Postanowiła trzymać się planu. Do południa zostały już niecałe cztery godziny. Weszła do szpitala, a potem skierowała się na pierwsze piętro. Odwiedziła Katrine już wczoraj, ale nie udało im się zbyt długo porozmawiać. Lekarz dyżurny zaproponował, by Ann-Mari wróciła z samego rana. Podróż z Vestmanny trwała niewiele ponad godzinę. Gdyby prowadził Signar, a nie Erna, zapewne udałoby się dotrzeć tu szybciej. Ciotka jednak uparła się, że ona jako jedyna bierze poprawkę na warunki drogowe.

Ann-Mari podeszła do uchylonych drzwi, prowadzących do sali Katrine. Zajrzała do środka i zobaczyła, że policjantka już nie śpi. Trudno było jednak powiedzieć, by w pełni wróciła do rzeczywistości. Znajdowała się gdzieś pośrodku, wbijając pusty wzrok w sufit. – Hej, Katrine – powitała ją dziewczyna, wchodząc do środka. Ellegaard uśmiechnęła się lekko. Nadal miała opuchniętą twarz, a Ann-Mari nie chciała nawet myśleć o tym, ile ciosów musiała znieść. I ile upokorzeń. To wszystko musiało odcisnąć piętno na jej psychice, ale Katrine robiła co tylko mogła, by nie dać tego po sobie poznać. – Nie masz nic lepszego do roboty niż wizyty w szpitalu? – zapytała cicho. – Szczególnie w ostatni dzień wolnego? – Na dobrą sprawę... nie. – To już lepiej spożytkowałabyś czas, przeglądając Facebooka. – Daj spokój. Ile można? – Wasze pokolenie codziennie udowadnia, że właściwie bez końca. – Mówisz, jakbyś nagle się postarzała. Gdyby Ann-Mari miała chwilę na zastanowienie, być może ugryzłaby się w język. Dopiero po fakcie uświadomiła sobie, jak prawdziwe było to stwierdzenie. – Zresztą niewielu moich znajomych dalej korzysta z fejsa – dodała szybko, byle zmienić temat. – Teraz przewija się Snapa i Instagrama. – Ewidentnie jestem w tyle. – To w sumie dobra pozycja – odparła dziewczyna i usiadła na krześle obok łóżka. – Znaczy, że możesz iść tylko naprzód. – Cenna myśl. Ann-Mari odniosła wrażenie, że Katrine potraktowała tę uwagę jako o wiele bardziej znaczącą, niż w istocie była. Ellegaard zapatrzyła się gdzieś za okno i przez moment była nieobecna myślami. – Naprzód... – odezwała się w końcu, jakby był to dla niej nieosiągalny kierunek. Jakby przeszłość ciążyła jej tak bardzo, że nie pozwalała posunąć się dalej.

– No tak – potwierdziła Ann-Mari, siląc się na beztroski ton. – W końcu życie jest jak jazda na rowerze, prawda? Katrine spojrzała na nią i uniosła brwi. – Żeby nie stracić równowagi, trzeba posuwać się naprzód. Tym razem na twarzy policjantki pojawił się niewymuszony uśmiech. – Skąd ty bierzesz takie powiedzenia? – Akurat to z Einsteina. Całkiem mądry facet. – Tak, coś o tym słyszałam. Atmosfera nieco się rozluźniła. Obie uśmiechały się lekko i dziewczyna była przekonana, że teraz rozmowa potoczy się znacznie lepiej. Ale znów zaległa cisza, jak szybko nadciągające ciemne chmury tuż przed burzą. Katrine potrzebowała czasu. Kilka luźnych uwag i jedna złota myśl nie mogły tego zmienić. – Co z Halem? – zapytała. Ann-Mari nie wiedziała, ile może powiedzieć ani ile Katrine obecnie wie. Pozostawała pod stałym nadzorem, więc z pewnością nie było szans, by ojciec nawiązał z nią kontakt. Ale może zrobił to pośrednio przez Skovmand? Nie, raczej nie. Nie ufał jej na tyle. Nolsřemu również nie. – Nie wiem. – Trafili na jakiś trop? – Ostatni wiódł do Islandii. – Słyszałam – odparła cicho Katrine i znów spojrzała za okno. – Od kogo? Ellegaard nie odpowiadała, więc dziewczyna odchrząknęła znacząco, zwracając na siebie uwagę. – Przycisnęłam trochę Sigvalda – wyjaśniła Katrine. – Nie chciał mi wszystkiego zdradzić, ale co nieco musiał, żebym dała mu spokój. Całej reszty dowiedziałam się od mojego szefa. Jest znacznie mniej uparty.

– Chyba byłego szefa? – Tak, oczywiście... Formalnie moje wypowiedzenie zyskało już moc prawną. Koniec z mundurem. – Więc zamieszkacie przy Fjalsvegur, kiedy Hal wróci? Popatrzyły na siebie, jakby obie zastanawiały się nad tym, czy warto się łudzić. – Mam nadzieję – odparła po chwili milczenia Katrine. – O ile będziesz skłonna do nas dołączyć. – Będę. Ann-Mari powiedziała to bez zastanowienia, bo nie potrzebowała czasu do namysłu. Jeśli tylko ojciec wróci cały i zdrowy i jakimś cudem uda mu się uniknąć więzienia, natychmiast wprowadzi się z powrotem do domu. Bez względu na to, co ciotka Erna będzie miała na ten temat do powiedzenia. – Będzie z nas ciekawa rodzinka – dodała Ann-Mari. Ellegaard znów szczerze się uśmiechnęła. Dziewczyna dostrzegła, że Katrine ma ułamanych kilka przednich zębów. Rany na ustach były doskonale widoczne, jakby zbyt długo przebywała na mrozie – pęknięcia pokryły całe wargi. Wyglądała jak wrak człowieka, ale biorąc pod uwagę jej przejścia, i tak nie było najgorzej. Przez chwilę przyglądała się Ann-Mari, a potem w jej oczach pojawił się niewyraźny błysk. – Musimy go znaleźć – odezwała się. – Jak? – Z pewnością będzie próbował się z tobą skontaktować. – Nie wydaje mi się. Katrine pokręciła głową, jakby nie przyjmowała innej możliwości. – Nie – powiedziała. – Hal planuje coś lekkomyślnego, co do tego jestem przekonana. A jeśli tak, to będzie chciał wcześniej porozmawiać z tobą. Nieraz udowodnił, że nie ma dla niego nic ważniejszego niż to, żeby przygotować cię na... – O czym ty mówisz? – O tym, że nigdy nie pozwoliłby, żebyś została zaskoczona złą wiadomością. Nie dopuściłby do

sytuacji, w której musiałabyś zastanawiać się, co się z nim dzieje, zamartwiać się i... Katrine urwała i wbiła w nią wzrok. – A może już się z tobą kontaktował? – Nie. – Nie? Na pewno? Ann-Mari milczała o sekundę za długo. Policjantka miała rację – ojciec już kilkakrotnie ryzykował, kontaktując się z nią, by miała pełny obraz sytuacji. Szczególnie po zaginięciu Pouli Lřkin. Jakby najistotniejsze dla niego było, żeby córka nie dowiedziała się o jego ewentualnych przewinieniach, podejrzeniach wobec niego czy zwykłych paszkwilach z mediów. – Przecież wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć. – Wiem. – W takim razie nie ma powodu, żebyś... – Powiedziałam ci, że się nie kontaktował. – Ann-Mari... – O co ci chodzi? Dlaczego na mnie naskakujesz? Katrine z trudem podciągnęła się do wezgłowia. Oparła się o nie i odchyliła głowę do tyłu. Na chwilę zamknęła oczy, pozwalając, by emocje dziewczyny opadły. Ann-Mari nie podobał się kierunek, w którym zmierzała ta rozmowa. Tym bardziej że najchętniej podzieliłaby się wszystkim z Katrine. Problem polegał na tym, że ta szybko poinformuje o tym, co wie, Moslunda. Nie będzie liczyło się dla niej to, że zamachowców nie spotka zasłużona kara. Hal nie zdąży wymierzyć im sprawiedliwości. A im dłużej Ann-Mari patrzyła na zmaltretowaną twarz Katrine, tym bardziej rozumiała ojca. W dodatku służby zatrzymają go razem z zamachowcami. Ellegaard mogła liczyć na to, że wszystko uda się wyprostować w postępowaniu policyjnym, jeszcze zanim sprawa trafi do sądu, ale Ann-Mari wiedziała, że tak się nie stanie. Duńczycy na to nie pozwolą, a to od nich wszystko będzie zależało. – Jeśli jest w niebezpieczeństwie i coś mu się stanie, będziesz tego żałować do końca życia, Ann-

Mari. Katrine powiedziała to bez wywyższania się, ale z powagą. Takim samym tonem, jakiego użyła, kiedy spotkały się po raz pierwszy. Było to w Vestmannie, zaraz po zaginięciu Pouli. Katrine jako jedyny przedstawiciel policji odnosiła się do Ann-Mari jak do dojrzałej, rozumnej osoby. Teraz dziewczyna również miała wrażenie, że jest traktowana po partnersku. Spojrzała na zegarek. Do południa już niedaleko. – Powiedziałam ci wszystko, co wiem. Naprawdę. Nie chciała zastanawiać się nad tym, co powinna zrobić. Ufała Halowi i miała zamiar postąpić tak, jak sobie tego życzył. 40 Niedziela, 22 stycznia, godz. 8.23 Śmierć zbliżała się wielkimi krokami. Nie było sensu łudzić się, że jest inaczej. Hallbjřrn wiedział, że ratunek jest niedaleko. Gdyby tylko udało mu się zwlec z łóżka i przeczołgać przez pokój, a potem otworzyć drzwi, byłby uratowany. Ktoś natychmiast by go zauważył, wezwałby pogotowie, a w szpitalu wyrwano by go ze szponów śmierci. Tylko że nie mógł nawet się poruszyć. Na początku nie czuł bólu, jedynie ciepło rozchodzące się po całym ciele. Teraz jednak rana postrzałowa zdawała się pogłębiać i rozszerzać. Rozdzierające uczucie sprawiało, że Olsen szybko odpływał. Gdyby tylko zabrał ze sobą telefon satelitarny. Tymczasem zostawił go w wynajętym za pieniądze Bćrentsena samochodzie, zaparkowanym nieopodal. Telefon był właściwie na wyciągnięcie ręki. Gdyby Tor-Ingar Řsterř zostawił Olsena samego dwie, może trzy godziny wcześniej, ranny miałby jeszcze wystarczająco dużo sił, by spróbować doczołgać się do auta. Zamachowiec upewnił się jednak, że tak się nie stanie. Nie dobił go, ale równie dobrze mógł to zrobić. Tuż przed dziewiątą Hallbjřrn stracił nadzieję. Zrezygnował.

Nie było żadnych szans, by zdołał się uratować. Rój much unoszący się nad śmierdzącym ciałem Kiana Larsena zdawał się to potwierdzać. Insekty obsiadały także Hallbjřrna, ale prędzej czy później odlatywały. Zupełnie jakby chciały zakomunikować, że wrócą na żer, kiedy przyjdzie pora. Olsen nie potrafił się od nich odgonić. Siadały mu na powiekach, przesuwały się, a potem zmieniały miejsce. Hallbjřrn z trudem mrugał, w końcu przestał się silić nawet na to. Uznał, że jedyne, co mu pozostało, to pożegnanie. Zmobilizował wszystkie siły i przewrócił się na bok. Miał wrażenie, że ostatnie litry krwi wylały się z jego ciała. Sięgnął do szafki nocnej, ale ledwo uniósł rękę, a bezwładnie opadła na łóżko. Jęknął bezgłośnie, a potem przesunął się na skraj materaca. Spróbował jeszcze raz chwycić za niewielką szufladę i tym razem mu się udało. Wysunął ją, a potem z trudem włożył rękę do środka. Modlił się o długopis i kartkę papieru. Znalazł jednak coś, co mogło okazać się o wiele bardziej pomocne. Przesunął palcami po niewielkim urządzeniu, nie wierząc, że naprawdę znalazł to w szufladzie. Może to omamy? Z trudem podniósł telefon komórkowy. Niemal bezwładną ręką wdusił przycisk i czekał, aż ekran się rozświetli. Chwilę trwało, nim uświadomił sobie, że komórka jest wyłączona. Przytrzymał nieco dłużej, ale urządzenie nie reagowało. W końcu wysunęło mu się z ręki i upadło obok ciała Larsena. Ręka Hallbjřrna zwisła z łóżka. Na co liczył? Na uśmiech losu w ostatniej chwili życia? Na cudowny ratunek? Nie było granicy między nadzieją a naiwnością, nie w takim wypadku. Olsen leżał przez chwilę bez ruchu, czując, jak krew wypływa mu z ust. Potem ostatkiem sił obrócił się na bok. Sięgnął do szuflady po drugiej stronie łóżka. Znalazł w niej ołówek, ale żadnych kartek. Dopiero po chwili dostrzegł książkę leżącą przy lampce nocnej. Musiała wystarczyć. Chwycił ją i przyciągnął do siebie, jakby ważyła tonę. Potem zaczął pisać. Szło mu opornie, widok przed oczami się rozmazywał. Krople krwi skapywały na tekst i wsiąkały w papier. Mimo to udało mu się zostawić wiadomość. Krótką, ale ważną. Miał nadzieję, że dzięki niej ktoś kiedyś podobnie określi jego życie.

41 Niedziela, 22 stycznia, godz. 12.25 Katrine siedziała na szpitalnym korytarzu z komórką w ręce. Klęła w duchu bez końca, karcąc się za to, że nie przycisnęła mocniej Ann-Mari. Przecież było oczywiste, że Hallbjřrn skontaktuje się z córką. Wszystkich innych mógł od siebie odsunąć, ale nie ją. I zawsze znajdował sposób, aby do niej dotrzeć, nawet kiedy logika podpowiadała, że to niemożliwe. Ellegaard raz po raz patrzyła na telefon. Dziewczyna siedziała obok, z twarzą schowaną w rękach. – Przepraszam – wymamrotała. – Przestań – odparła Katrine. – Zrobiłaś to, o co cię poprosił. – Powinnam... – Nie martw się na zapas – ucięła Ellegaard. – Policja jest już na miejscu. Jestem pewna, że są w trakcie składania raportu Moslundowi. Zaraz do mnie zadzwoni i wszystkiego się dowiemy. – Powinnam ci powiedzieć wcześniej... Nie czekać do dwunastej. Przecież to... Urwała, a Katrine otoczyła ją ramieniem. Nadal bolało ją całe ciało, a myśli zdawały się dryfować gdzieś daleko, ale starała się nie dać tego po sobie poznać. Nie miała też zamiaru spędzać w szpitalnym łóżku ani chwili dłużej. Popatrzyła na telefon. Nadal milczał. Od kiedy Ann-Mari powiedziała im o sytuacji, minęło prawie pół godziny. Reakcja policji w Viborgu była natychmiastowa – od razu wysłali na wskazane osiedle wszystkie dostępne radiowozy. Katrine przypuszczała, że szybko odnajdą właściwy budynek. Wszystko się wyjaśni. Tylko czy mogła liczyć na szczęśliwe zakończenie? Jeśli Hal nie odzywał się do tej pory, mogło to oznaczać tylko jedno. Zamknęła oczy i zwiesiła głowę. Nie, to niemożliwe. Nic mu nie jest, a telefon satelitarny mógł się przecież rozładować. Hal pojechał do Viborga, odnalazł tych ludzi, wymierzył im sprawiedliwość, a potem znikł, bo nic innego mu nie pozostało. Pojawi się w najmniej spodziewanym momencie, zaskakując wszystkich. Zupełnie tak, jak wtedy, gdy wrócił do Vestmanny. Przypomniała sobie, jak zabrała go sprzed tłumu, który był gotów go zlinczować. Wtedy

rozumiała ich emocje, w pewnym stopniu nawet je podzielała. Potem jednak wszystko się zmieniło. I teraz czekała ich wspólna przyszłość. Kilka dobrych lat, zanim jej życie dobiegnie końca. Znów popatrzyła na telefon. Dość tego, uznała w duchu. Najwyższa pora rozmówić się z Moslundem. Viborscy policjanci z pewnością już coś wiedzą. Wybrała numer dawnego przełożonego. Nie odbierał, a po chwili sygnał się urwał. Katrine spróbowała jeszcze raz, a potem kolejny. W końcu w słuchawce rozległ się głos Kjelda: – Jadę do szpitala. Nie brzmiało to najlepiej. Nie od tego powinien zacząć. Gdyby wszystko było dobrze, od razu by ją uspokoił i powiedział, że znaleźli Hallbjřrna całego i zdrowego. – Co tam się dzieje, szefie? – zapytała drżącym głosem Katrine. – Znaleźli ten dom. Z trudem przełknęła ślinę. – I? – Zaraz przekażą mi wszystkie informacje, a ja tobie. Będę w szpitalu za kwadrans. – Ale szefie... – Poczekaj tam na mnie. Rozłączył się. Ostatnia uwaga zabrzmiała absurdalnie. Katrine uświadomiła sobie, że był to wynik nerwów Moslunda. Jeszcze przez chwilę starała się odpychać od siebie czarne myśli, ale w końcu pozwoliła, aby ją opanowały. Znała Kjelda aż za dobrze. Wiedziała doskonale, jak by się zachował, gdyby wszystko było w porządku. Zadygotała. – I co? – spytała Ann-Mari. – Wiedzą coś? – Nie, jeszcze nie. – To co mówił? – Że jedzie do szpitala. Zaraz się wszystkiego dowiemy.

Dziewczyna przysunęła się do niej, a potem obie zamilkły. Czas jakby się zatrzymał. Co chwila Katrine miała wrażenie, że porusza się nieznacznie do przodu, a potem znowu wszystko zamiera. Moslund pojawił się po niecałym kwadransie, ale ona miała wrażenie, jakby od ich rozmowy minęły godziny. Podniosła się, a Ann-Mari stanęła obok niej. Obie wbiły wyczekujący, pełen nadziei wzrok w Kjelda. Szef policji zatrzymał się przed nimi. Opuścił ręce wzdłuż tułowia i spojrzał na jedną, a potem na drugą. Sprawiał wrażenie, jakby przyszedł na ścięcie. – Przykro mi – powiedział. Głos mu zadrżał, mimo że przez lata pracy w wydziale miał ten ton opanowany do perfekcji. Zawsze wiedział, jak przekazywać złe nowiny, tym razem jednak spuścił wzrok i zrobił najgorsze, co mógł. Milczał. – Szefie... – Znaleźli jego... znaleźli go w tym wynajmowanym domu, razem z... z Kianem Larsenem. Ellegaard miała wrażenie, jakby nagle znalazła się pod wodą. Nie, nie pod wodą. Raczej w zbiorniku wypełnionym znacznie gęstszą substancją. Nie mogła się poruszyć, nie potrafiła nawet mrugnąć. – Ale on żyje – odezwała się Ann-Mari, kręcąc głową. Kjeld popatrzył na Katrine, a potem podszedł do dziewczyny. – Przykro mi. Zanim zdążył ją zatrzymać, obróciła się i popędziła korytarzem w kierunku wyjścia. Katrine zawołała za nią, ale bezskutecznie. Chciała za nią ruszyć, ale Moslund szybko ją zatrzymał, chwytając za przegub dłoni. Zgromiła go wzrokiem, szybko cofnął rękę. – Przepraszam. Usiadła na ławce pod ścianą. Właściwie osunęła się na nią, mając wrażenie, że nie ustoi na trzęsących się nogach ani chwili dłużej. Zakaszlała, jakby w okamgnieniu nabawiła się przeziębienia. – Mów... – szepnęła.

– Słucham? – Mów. Wszystko, co ci przekazali. Usiadł obok niej, oparł ręce na kolanach i pochylił się. Wiedziała, co to oznacza. Zamierzał powiedzieć jej wszystko, nie owijając w bawełnę. Miał świadomość, że prędzej czy później sama się tego dowie. I wychodził z założenia, że należy jej się prawda. – Znaleźli go w sypialni, nie żył od kilku godzin. – Ilu? – Jeszcze tego nie ustalili. Ale Larsen zginął dużo wcześniej. Po tym drugim nie ma śladu. Řsterř. To on odebrał życie Hallbjřrnowi. Najpierw jej, później jemu. Katrine poczuła, jak łzy gromadzą jej się pod powiekami. – Wygląda na to, że Hallbjřrn zdążył zająć się Larsenem, a potem został zaskoczony. Ellegaard zrobiło się niedobrze. Przez moment miała wrażenie, że zaraz zacznie się dusić. Kjeld położył jej dłoń na plecach, ale kiedy się wzdrygnęła, natychmiast ją cofnął. – Miejscowi ustalili, że Olsen wypytywał wcześniej sąsiadkę mieszkającą po drugiej stronie ulicy. – No i? – Na razie nic więcej nie wiemy, jeśli chodzi o przebieg zdarzeń. – A jeśli chodzi o... cokolwiek innego? Wyraźnie zmierzał do czegoś konkretnego, ale Katrine nie mogła zebrać myśli. – Zostawił wiadomość. – Jaką? – Udało mu się przekazać kilka szczegółów. – W jaki sposób? – Znalazł książkę, coś do pisania... Nie wiem dokładnie, ale miejscowi twierdzą, że wyglądało to... Sama rozumiesz.

Dramatycznie. Jak ostatni krzyk, pomyślała Ellegaard. – Tak – odparła cicho, a potem potrząsnęła głową. Cokolwiek to było, musiało stanowić istotną informację. – Co napisał? – zapytała. Kjeld sięgnął do kieszeni, wyjął niewielką kartkę i ją rozprostował. Podał ją Katrine, a ona ostrożnie złapała za róg, jakby to sam Hallbjřrn własnoręcznie sporządził tę konkretną wiadomość. „192 kg. Heroina. 2 auta. 2 kutry”. Katrine podniosła wzrok i zmarszczyła brwi. – Tylko tyle? – zapytała. – Aż tyle – poprawił ją Kjeld. – Jest tam coś jeszcze, ale obecni na miejscu funkcjonariusze nie potrafili tego rozszyfrować. Twierdzą, że cała wiadomość jest ledwo czytelna, a kartki zachlapane krwią. Odchrząknął i popatrzył na nią niepewnie. – Przypuszczam, że dzięki temu dowiedzieliśmy się, co tak naprawdę stało się w cieśninie. Oddała mu kartkę. Nie interesowało jej to. Miała gdzieś dalsze śledztwo, prawdziwe motywacje sprawców, ucieczkę Tora-Ingara i wszystko inne. Właściwie nic już się nie liczyło. Nic poza Ann-Mari. Podniosła się powoli, ale i tak się zachwiała. Kjeld szybko ją podtrzymał. – Poradzę sobie – powiedziała. – Jeśli chcesz, zadzwonię do miejscowych. Może... – Nie. Zaczęła powoli oddalać się korytarzem. – Nie chcę już niczego – rzuciła na odchodnym. – Od nikogo. 42 Wtorek, 24 stycznia, godz. 15.11 Katrine patrzyła na swoją lekarkę z niedowierzaniem. Słyszała wszystko, co powiedziała jej Rikke Randrup, ale nie potrafiła przyswoić tej wiedzy.

Ostatnie dni były nieustającym ciągiem tragicznych zdarzeń i Ellegaard spodziewała się, że wizyta w klinice Frederiksstadens w Kopenhadze okaże się odskocznią. Powtarzała sobie, że los musi się w końcu odmienić. Najpierw porwanie, potem śmierć Jóhana na jej oczach, bicie, poniżanie... gwałt za gwałtem i ostatecznie utrata Hallbjřrna. Trudno było sobie wyobrazić, by mogło być gorzej. Katrine czuła, jakby cały świat sprzysiągł się przeciwko niej. – Katrine? Spojrzała na lekarkę. Mając to wszystko na względzie, liczyła na dobre wiadomości. Była przygotowana, by usłyszeć, że nowotwór dał za wygraną, że nie ma przerzutów, że czeka ją jeszcze wiele lat życia. A mimo to... Mimo to trudno jej było uwierzyć, że właśnie to usłyszała od Rikke Randrup. Katrine uśmiechnęła się blado. – Tak... – zaczęła. – Przepraszam, zamyśliłam się. – To nietypowa reakcja. Ellegaard pokiwała głową. – Zazwyczaj takim wieściom towarzyszy wybuch radości – dodała Rikke. – Sporo przeszłam. Chyba jeszcze nie do końca jestem w stanie ogarnąć to umysłem. Lekarka nachyliła się lekko i spojrzała jej prosto w oczy. – Być może nie powinnaś – powiedziała. – Czasem lepiej, żeby pewne rzeczy pozostały niezrozumiane. Szczególnie takie. – Możliwe. – Pamiętaj za to o tym, co ci powiedziałam. Zwalczyłaś to, okazałaś się górą. Katrine nie była pewna, czy Randrup ma na myśli raka, czy wyjście cało z opresji, w której jeszcze niedawno się znajdowała. Co do tego drugiego, nie była przekonana, czy to prawda. Owszem, przeżyła, ale jakim kosztem? I w jakim stanie się teraz znajdowała? Jej psychika była zgruchotana, rozbita na drobne kawałki. Gdyby nie to, że poczuła się w obowiązku wspierać Ann-Mari, Bóg jeden wie, co by się z nią stało.

– Gdybyś potrzebowała pomocy, dam ci kontakt do... – Nie potrzebuję. – Tak też przypuszczałam – przyznała Rikke. – Wygrałaś z nowotworem, Katrine, więc sądzę, że wygrasz także z tym. Ellegaard znów zmusiła się do lekkiego uśmiechu, a potem podniosła się z krzesła. Uścisnęły sobie dłonie. – Wszyscy będziemy o nim pamiętać – dodała Randrup. – Dzięki niemu setki rodzin poczuły, że dokonała się sprawiedliwość. Katrine potrząsnęła jej ręką. – Dziękuję – powiedziała i wyszła na korytarz. Nie miała wątpliwości, że Hallbjřrn Olsen będzie długo obecny w pamięci Duńczyków, Farerów, a być może także osób innych nacji. Nie tylko tych, którzy stracili kogoś w zamachu na Morgenrřde. To bowiem dzięki niemu odnaleziono Tora-Ingara. Media szybko obiegła wieść o tym, że Hal tuż przed śmiercią, ostatkiem sił, zostawił kluczowe informacje, które pozwoliły ująć ostatniego ocalałego sprawcę zamachu. I jego wspólnika. Duńscy śledczy nie mieli wątpliwości, że ktoś jeszcze musiał uczestniczyć w całym procederze. Tyle kilogramów narkotyków wymagało dwóch samochodów i dwóch kutrów – i to ta druga informacja okazała się decydująca. Pierwszą jednostkę szybko zidentyfikowano. Na jej pokładzie zamachowcy wpłynęli do portu w Tórshavn podczas chaosu, jaki panował w cieśninie. Zabrali ze sobą połowę towaru, jednak pozostała część została umieszczona na kutrze, o którym nikt nie wiedział. Przeanalizowano zeznania świadków, nagrania z portu i z dronów. Szukano przede wszystkim rybaków, którzy wypłynęli na pomoc rozbitkom, nie mając na pokładzie żadnych Duńczyków. Było takich niewielu – większość znajdowała się już na wodzie, pomagając w ewakuacji. Kiedy Katrine usłyszała, że chodzi o Holgara Isaksena, nie była zdziwiona. Właściwie sam fakt, że był w Tórshavn, a nie w swoim domu w Vestmannie, powinien zaniepokoić dochodzeniowców. Nolsře zjawił się u niego z Duńczykami. Wyważono drzwi, a potem – według raportu –

Holgar dobrowolnie odpowiadał na wszystkie pytania, które zadali mu śledczy. Ellegaard podejrzewała, że dobrowolność należało wziąć w duży cudzysłów. Tak czy inaczej, przyznał się jednak do tego, że zainkasował pół miliona koron za zabranie towaru z tonącego promu. Jeśli kogokolwiek na Farojach to zdziwiło, to nikt nie dał tego po sobie poznać. Niewiele osób interesował też los Holgara. Nie on był najważniejszy. Liczyło się to, by odnaleźć Tora-Ingara. I w tym udział Isaksena okazał się istotny. Starzec bowiem ukrywał zamachowców po tym, jak opuścili dom Jóhana Bćrentsena. Warunki na Lómundaroyn zapewnił im wprost idealne – z dala od służb, innych mieszkańców i właściwie z dala od całej cywilizacji. Szlaki były zaśnieżone, nikt nie kręcił się po okolicznych wzgórzach. On za to znał je jak własną kieszeń i bez problemu przeprowadził bezpiecznie Larsena i Tora-Ingara na drugą stronę. Do tego czasu zdążył też ugościć ich tak, jak miał to w zwyczaju. Podczas nocnych libacji jeden i drugi rozwodzili się nad możliwościami, które się przed nimi otworzą. Holgar także planował już, jak najlepiej wydać pół miliona. Nie zapamiętał z tych popijaw zbyt wiele, ale twierdził, że ich uczestnicy od razu przypadli sobie do gustu, nawiązali dobry kontakt. Przynajmniej na tyle, że Isaksen otrzymał przyrzeczoną kwotę co do grosza. Kiedy Moslund relacjonował Katrine ten etap postępowania, stwierdziła, że zdoła dopowiedzieć sobie całą resztę. W alkoholowym otumanieniu Řsterř lub Kian chlapnęli o kilka słów za dużo, wskazując miejsce, gdzie zamierzali się udać na zasłużoną emeryturę. Ale tak się nie stało. A przynajmniej nie zgodnie z prawdopodobieństwem, według Holgara bowiem alkoholu było tyle, że żaden z nich nie mógł pamiętać wszystkiego, o czym rozmawiali. Nie miało to jednak wielkiego znaczenia. Liczyło się to, co zrobił Nolsře. Policjant z Tórshavn nie czekał długo. W ten sam dzień, gdy przesłuchiwał Isaksena, wypuścił plotkę, która najpierw trafiła do lokalnych mediów, a potem lotem błyskawicy rozeszła się także w duńskich. Wieść była na tyle elektryzująca, że musiała dotrzeć do Tora-Ingara. Głosiła, że farerska policja otrzymała anonimowy donos od człowieka, który utrzymywał, że pomógł zamachowcom wydostać się z tonącego promu. Informator podkreślił, że posiada wiedzę, która może pomóc w schwytaniu terrorystów, że żałuje swoich czynów i nie może dłużej milczeć. Było to właściwie wszystko, co przygotował Nolsře,

media jednak szybko dobudowały do tego całą otoczkę. Nazwiska Holgara nie ujawniono, ale Řsterř doskonale wiedział, o kogo chodzi. I zapewne podobnie jak Isaksen, on także nie pamiętał wszystkiego, o czym rozmawiali podczas popijaw. Rezultat mógł być tylko jeden. Tor-Ingar wynajął człowieka, który miał usunąć problem. Służby sprawdzały skrupulatnie każdego przybywającego na Wyspy Owcze i kiedy tylko zidentyfikowano podejrzanego człowieka, zatrzymano go na lotnisku w Kopenhadze. W zamian za dobry układ z prokuraturą przyznał, że został najęty przez Tora-Ingara, by postraszyć Holgara. Katrine nie dawała wiary, że na tym miałoby się skończyć, ale ów mężczyzna nikogo nie interesował. Najważniejsze było to, że wiedział, gdzie znajduje się Řsterř. Tor-Ingar resztę życia miał spędzić w więzieniu. Ellegaard nie była jednak pewna, czy tak w istocie będzie. Mimo że duński system karny przy takiej karze nie zakładał wyjścia na zwolnieniu warunkowym, średnia odsiadka wynosiła raptem szesnaście lat. Wszystko dlatego, że każdy więzień po dwunastu latach miał prawo do bycia wysłuchanym przez specjalną komisję. Jeśli dobrze się sprawował, a minister sprawiedliwości zaakceptował wniosek, król lub królowa mogli go warunkowo zwolnić. Jedyną niedogodnością po takiej decyzji był pięcioletni okres próbny. W przypadku Tora-Ingara z pewnością nikt nie będzie tak pobłażliwy, ale trudno było powiedzieć, czy rzeczywiście dożyje swoich dni za kratkami. Katrine miała nadzieję, że tak. I że inni więźniowie pozwolą mu dożyć sędziwego wieku. Nie zasługiwał na to, by ominęła go kara. Ellegaard wyszła na Store Kongensgade i rozejrzała się. Odsunęła od siebie wszystkie myśli o przeszłości. Nadszedł czas, by skupić się na tym, co było przed nią. Przez chwilę szukała wzrokiem osoby, która miała na nią czekać. Katrine namawiała ją, by weszła z nią do środka, ale ta stanowczo stwierdziła, że od szpitali trzyma się z daleka. Ellegaard w końcu ją wypatrzyła. Ann-Mari siedziała po drugiej stronie budynku, niedaleko przystanku autobusowego. Kiedy dziewczyna ją zobaczyła, w jednym momencie pomachały do siebie.

– Dwa zero dla ciebie? – zapytała Ann-Mari. Katrine uniosła brwi. – Jeden zero było po chemioterapii. A teraz wbiłaś rakowi drugiego gola. – I mecz się skończył. Po raz pierwszy od długiego czasu na twarzy dziewczyny zagościł szeroki, szczery uśmiech. – Naprawdę? Katrine z zadowoleniem pokiwała głową, a Ann-Mari objęła ją i przez długi czas nie puszczała. Sprawiała wrażenie tonącego, który przez długie godziny walczył z żywiołem, czekając na ratunek. Kiedy w końcu rozluźniła uścisk, Ellegaard opowiedziała jej o wszystkim, co usłyszała od Rikke Randrup. Ann-Mari kręciła głową z niedowierzaniem. – Jednak świat nie jest do końca skundlony – zawyrokowała. – Nie, chyba nie. – Więc co teraz? – Rozejrzymy się za większym mieszkaniem. – Możemy zostać u ciebie – odparła Ann-Mari. – Mogę spać na kanapie. – Nie ma mowy. Nowy rozdział to nowe lokum. Co do jego otwarcia żadna z nich nie miała najmniejszych wątpliwości. Po pogrzebie Hala obie zgodziły się, że najlepszym rozwiązaniem będzie, jeśli zamieszkają razem. Zastanawiały się wyłącznie nad tym, czy lepiej zostać na wyspach, czy przenieść się do Danii. Ostatecznie widmo przeszłości okazało się zbyt upiorne, by pozostały na Farojach. Ann-Mari miała od nowego semestru zacząć naukę w kopenhaskiej szkole, a Katrine planowała zatrudnić się w którejś z branż, w których ceni się policyjne doświadczenie. W grę wchodziły biuro detektywistyczne i agencja ochrony, ale nie podjęła jeszcze ostatecznej decyzji. Zarobki w obydwu miejscach powinny wystarczyć na utrzymanie jej i Ann-Mari. Tym bardziej że dziewczyna postanowiła sprzedać dom przy Fjalsvegur. Chętnych na razie nie było, ale przy odrobinie szczęścia w końcu uda się znaleźć kupca. Katrine przypuszczała, że Hal byłby zadowolony z takiego obrotu spraw. Sam przecież w pewnym momencie dopuszczał myśl o przeniesieniu się do Kopenhagi.

– Z tym rowerem to nie do końca prawda – odezwała się Ann-Mari. – Z rowerem? – I jazdą do przodu. – Ach, Einstein. Dziewczyna skinęła głową. – Możesz się spokojnie zatrzymać, o ile ktoś cię podtrzyma – zauważyła. Katrine uśmiechnęła się lekko i obróciła do niej. – Naprawdę powinnaś zacząć spisywać te myśli. – Potomność by mi tego nie wybaczyła. – Może i nie – przyznała Ellegaard, a Ann-Mari szturchnęła ją w odpowiedzi. – Ja mogę krytykować swoje wynurzenia, ale ty powinnaś udawać, że to nie są komunały – powiedziała. – Tak to działa w rodzinie. Ellegaard nie oswoiła się jeszcze z myślą, że właśnie tym w istocie się stały. Właściwie musiała przyznać sama przed sobą, że nie czuła się komfortowo. Przypuszczała jednak, że zmieni się to dość szybko. – Sporo muszę się jeszcze nauczyć – stwierdziła. – Mniej niż sądzisz. Ellegaard i Ann-Mari uciekły od siebie spojrzeniami, jakby obydwie w tym samym momencie postanowiły unikać tego tematu. – Nie wiem, czy do tego przywyknę – odezwała się dziewczyna, patrząc na wysokie budynki. – Do czego? – Że nigdzie nie widać horyzontu. Katrine uśmiechnęła się lekko. Miała wrażenie, że jest wręcz przeciwnie. Po raz pierwszy w życiu widziała nie tylko horyzont, ale także to, co znajdowało się poza nim.

Vestmanna 2016