Masa o kilerach polskiej mafii Jaroslaw Sokolowski

OD AUTORA

Artur Górski

Zabić kogoś dla pieniędzy – a nawet za darmo – ty lko dlatego, że bossowie grupy przestępczej wy dali na tego kogoś wy rok i nie ma co się nad ty m zastanawiać? Po prostu odpalić gościa, bo zasłuży ł? Albo i jest absolutnie niewinny, ale należy do wrogiej grupy, której trzeba wy słać czy telny sy gnał, że żarty się skończy ły, a zaczęło zabijanie? Ktoś musi to zrobić. I ktoś się na to godzi. Jestem pewien, że zdecy dowana większość ludzi ani nie by łaby w stanie wy konać takiego wy roku, ani nawet wy obrazić sobie siebie w roli egzekutora. Choćby nie wiem jak duże wy nagrodzenie oferował zleceniodawca. Ale przecież czasami dziwi nas, że zabójca zgodził się wy słać ofiarę w zaświaty za śmiesznie niską cenę. Py tamy : naprawdę zabił gościa za, powiedzmy, pięć czy dziesięć ty sięcy złoty ch? Zgodził się bez targów? A może znaleziono na niego jakiegoś haka? Ty m samy m nie potępiamy zbrodniczego czy nu, narzekamy jedy nie na niskie stawki dla morderców. Tak jakby istniała suma, która usprawiedliwia odrzucenie piątego przy kazania. Tak czy siak, zawsze znajdą się tacy, którzy – godząc się na zabicie drugiej osoby – nie wy brzy dzają na wy nagrodzenie. Dla nich to robota jak każda inna, czasami nawet dość prosta. Problem bezpowrotnego przekroczenia granicy ? Nie istnieje. Tego nie da się wy cenić, zatem o czy m tu gadać? Z pozy skiwaniem takich ludzi polska mafia nigdy nie miała problemów. Kim by li? Jeżeli oglądaliście film John Wick z Keanu Reevesem w roli niezwy kle skutecznego płatnego zabójcy, to macie mniej więcej pojęcie, jak wy gląda i jak funkcjonuje mafijny kiler. Przy stojny, doskonale uzbrojony, wy szkolony w walce wręcz, elokwentny. A przede wszy stkim –

skomplikowany duchowo. Jeśli dodacie jeszcze kilka inny ch gwiazdorskich kreacji – choćby George’a Clooney a czy Jeana Reno – obraz będzie w przy bliżeniu pełny. Obraz zabójcy wy my ślony przez scenarzy stę i zrealizowany przez reży sera. Obraz, który … ma się nijak do prawdy. W niniejszy m tomie podjąłem się bardzo trudnego zadania – przy bliżenia czy telnikowi postaci egzekutora wy konującego wy roki śmierci na zlecenie polskich bossów. Jeżeli nawet w swojej naiwności sądziłem początkowo, że holly woodzkie wizje nie są kosmicznie odległe od rodzimej rzeczy wistości, to w miarę zbierania materiału do książki doszedłem do przekonania, że to zupełnie inne światy. Masa, oczy wiście, wiedział o ty m doskonale, natomiast ja musiałem przerobić tę lekcję w całości. Bez chodzenia na skróty. Nasi czy sprowadzani zza Buga zabójcy w niczy m nie przy pominali Keanu Reevesa, choć… Tępy mi troglody tami też przeważnie się nie okazy wali. Powiedziałby m wręcz, że niektórzy z nich, zwłaszcza ci z krajów by łego ZSRR, doskonale nadawali się na bohaterów powieści sensacy jny ch (o czy m w jedny m z rozdziałów). Lepiej by łoby jednak, gdy by strzelali do ludzi w książkach, a nie w świecie realny m. Mimo wszy stko – do wizerunku kilera polskiej mafii nie można przy łoży ć filmowej kalki. Nie da się, nawet w przy bliżeniu, określić, ile ofiar pochłonęły mafijne porachunki. Nie każdą przecież śmierć przy niósł kiler. Z kolei niektóre wy padki, wy glądające na nieszczęśliwe, zostały zaplanowane przez zabójców co do joty. Polską lat 90. (i jeszcze później) wstrząsnęło wiele mafijny ch egzekucji. Jedne długo nie schodziły z pierwszy ch stron gazet, inne kwitowano zaledwie krótką wzmianką w kronice kry minalnej. W wielu przy padkach udawało się ustalić i kilera, i jego zleceniodawcę, ale chy ba jeszcze więcej spraw dopiero czeka na ostateczne wy jaśnienie. Gdy oddawałem ten tom do druku, w prasie pojawiła się informacja, że Igor Ł., pseudonim Paty k, oskarżany o zamordowanie by łego szefa policji, generała Marka Papały, został… uwolniony od zarzutu. A już wy dawało się, że tajemnica została wy jaśniona raz na zawsze. Czy prokurator powróci do którejś z poprzednich wersji? Nie mam pojęcia. Przed nami kolejny interesujący spektakl. Zresztą ciekawie będzie jeszcze długo. Podczas powstawania niniejszego tomu media pisały o zbliżający m się procesie Marka M., pseudonim Oczko, bossa szczecińskiego półświatka (nawiasem mówiąc, termin „półświatek” brzmi w ty m kontekście zby t niewinnie, zupełnie jak w opowieści o wajchowiczach i kieszonkowcach w czasach II RP). Oczce zarzuca się zlecenie zabójstwa w poznańskiej agencji towarzy skiej El Chico. Niewy kluczone, że na światło dzienne wy jdą też i inne jego przestępstwa ciężkiego kalibru. I boss, i jego ekipa to jedni z bohaterów tomu Masa o kilerach polskiej mafii. Wiele z opisany ch w nim historii czy telnicy znają już z przekazów medialny ch. To nie powinno dziwić, bo naprawdę trudno oczekiwać, że będę dzięki Masie wy najdy wać coraz to nowe egzekucje i ujawniać je światu. To zwy czajnie niemożliwe. Ale z pewnością obaj możemy rzucić na konkretną sprawę więcej światła – ujawnić jej kulisy, kontekst i stojący ch za nią ludzi. Co więcej, niektóre wy darzenia opisałem w poprzednich tomach serii. Jeżeli powracają i w ty m, to między inny mi dlatego, że udało się zdoby ć relację nowego świadka czy poznać nowy punkt widzenia. Poza ty m obaj z Masą wciąż mamy świadomość, że pracujemy nie ty lko dla ty ch, którzy znają poprzednie tomy opowieści o polskiej mafii, ale i dla ty ch, którzy po raz

pierwszy sięgają po który ś z nich. Na koniec refleksja – może niezby t odkry wcza, lecz z mojego punktu widzenia bardzo istotna. Czy telnicy często zadają mi py tanie, czy trudno przekładać gangsterskie wspomnienia na języ k literacki. Przecież gangsterzy to niewy kształcone głąby, które nie potrafią poprawnie sklecić zdania! Umieją ty lko bić bejsbolem po głowie! Odpowiadam py taniem na py tanie: doprawdy ? A zdarzy ło się Wam kiedy kolwiek rozmawiać z gangsterami, który m udało się wspiąć w przestępczej hierarchii o choćby kilka szczebli? Wiem, chcieliby ście zapewne, aby świat przestępców by ł światem niegramotny ch tumanów, ludzi niepotrafiący ch składnie się wy powiadać. Bo skoro dzielimy świat na dobry ch i zły ch, to niech źli będą zły mi do końca, do szpiku kości, do ostatniego przecinka. Lecz zapewniam, podczas rozmowy z większością z nich przeży liby ście szok! Kiedy ś wobec by łego gangstera wy raziłem zdumienie, że niektórzy dawni prominentni członkowie mafii doskonale poradzili sobie w legalny m biznesie po 2000 roku. Przecież to niejako wbrew naturze. – Jeśli ktoś zrobił karierę w dużej grupie przestępczej – odparł – jeśli przeskoczy ł dziesiątki, a czasami nawet setki, szeregowy ch żołnierzy, nie mógł by ć krety nem. I to w kategoriach jak najbardziej obiekty wny ch. By ł raczej kimś w rodzaju biznesmena, który nie ty lko zna się na własnej branży, ale ma także sporą wiedzę o świecie i ludziach. Umiał zachować się w każdej sy tuacji, potrafił sprawiać wrażenie doskonale wy chowanego i elokwentnego. A jednocześnie nie zadrżał mu głos, gdy zlecał „zrobienie głowy ”. Gdy by grupa przestępcza składała się wy łącznie z bezmózgich osiłków, do jej rozbicia nie by ły by potrzebne specjalne wy działy policji. Poradziłaby sobie straż gminna. A fakt, że wy miar sprawiedliwości zamiata po polskiej mafii po dziś dzień, oznacza, że jej bossowie by li ludźmi większego kalibru, niż się nam wy daje. Niestety.

OD NARRATORA

Jarosław Sokołowski „Masa”

Chy ba stałem się modny … Nie, wcale tego nie planowałem, a nawet nie chciałem, ale najwy raźniej ten i ów uważa, że na książkach z Masą w ty tule można nieźle zarobić. Fakty cznie, seria „Masa o...”, odniosła sukces i to jest bezdy skusy jne, więc i inni autorzy zapragnęli uszczknąć coś z tego tortu. Problem w ty m, że chcą wpieprzać mój tort, jednocześnie do niego plując. Najpierw Wojciech Sumliński wy dał pozy cję Czego nie powie Masa o polskiej mafii, a następnie Piotr Py tlakowski dzieło Mój agent Masa. Obie książki promowane by ły w kontrze do naszej serii – pierwszy ty tuł sugeruje, że jest coś, co wiem, ale nigdy tego nie powiem (jak twierdzi facet, którego nie widziałem na oczy ), zaś hasło promocy jne drugiego brzmi: „Poznałeś wersję Masy ? Teraz poznaj prawdę”. Czy li że niby ja kłamię i celowo zwodzę czy telnika! Bo jak inaczej to rozumieć? Goście podpierają się mną jak kulą (najwy raźniej inwalida bez kuli nie pójdzie), a jak już ruszają, to przeciwko mnie. Na Sumlińskiego mogę co najwy żej machnąć ręką, bo w jego tekście niewiele jest mojej osoby, a moja ksy wka posłuży ła mu wy łącznie jako wabik, ale działalność Py tlakowskiego budzi moje oburzenie. Przy pominam, że prawdziwą dziennikarską karierę Py tlakowski zrobił jako współautor (z Ewą Ornacką) Alfabetu mafii, w którego powstaniu mój udział by ł bardzo duży. Pomagałem obojgu, pokazując im świat, jakiego sobie nawet nie wy obrażali, i naprawdę niczego za to nie oczekiwałem. Jedy nie napisania, jak by ło naprawdę. W jakimś sensie po moich plecach pan dziennikarz wspiął się na szczy t. A jak już się tam znalazł, to chy ba zaszkodziło mu rozrzedzone powietrze, bo zaczął pisać głupoty. I od razu wziął mnie na celownik.

Podejrzewam, że gdy by Nowy alfabet mafii okazał się sprzedażowy m hitem, ataki Py tlakowskiego na moją osobę by ły by znacznie łagodniejsze. Jednak w ty m samy m czasie ukazała się pozy cja Masa o kobietach polskiej mafii, dosłownie zmiatając konkurency jną publikację z ry nku. Zapewne dlatego pan Piotr postanowił uderzy ć mocniej i zrobił to za pomocą książki Mój agent Masa, gdzie jego rozmówcami są: by ły gliniarz, który mnie werbował w latach 90. i którego kariera zakończy ła się wy daleniem ze służby (ja posłuży łem wy łącznie za pretekst), oraz by ły bardzo niebezpieczny gangster. Skoro ja uży wam słowa „bardzo”, coś to oznacza. Facet jest wiary godny dla Py tlakowskiego (bo każdy mój wróg jest dla niego wiary godny ), ale jakoś nie wzbudził szczególnego zaufania polskich organów ścigania. By ł świadkiem koronny m, ale szy bko tę koronę stracił; nie chcę wdawać się w szczegóły, jakie by ły tego powody, ale takie decy zje nie są podejmowane na podstawie czy jegoś widzimisię. Stracił, bo nie by ł wiary godny, a Py tlakowski doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Mimo to wy korzy stał jego rewelacje w książce! Nawiasem mówiąc, Mój agent Masa nie by ł sukcesem. Do nakładu konkurency jnego tomu Masa o bossach polskiej mafii nawet się nie zbliży ł. Czy m wobec tego teraz zaatakuje mnie ten wy bitny dziennikarz śledczy ? W ty godniku „Polity ka” przeczy tałem jego laurkę na temat by łej żony Andrzeja Z. „Słowika”, Moniki. Może to jest jakiś pomy sł? Monika chy ba nie należy do moich fanek, więc zapewne dałaby się namówić na wspólną akcję przeciwko Masie. Jakiś czas temu wy szła z puchy, szuka sobie nowego miejsca w ży ciu, więc czemu nie? Ty lko, panie Piotrze, to jest kobieta nawy kła do luksusu. Współpraca z nią będzie wy magała pewny ch inwesty cji. Tu nie wy starczą wóda i zakąska. Trzeba będzie zaprosić ją do Sheratona i postawić wy kwintną kolację. Gdy by pan nie wiedział, o czy m mówię, mogę podpowiedzieć, co lubią kobiety tej klasy. Ale dość o moich wrogach. Przejdźmy do tematu niniejszej książki.

***

Uparcie powraca do mnie jedna my śl: co by by ło, gdy by m jednak miał na sumieniu ludzkie ży cie? Gdy by m zabił albo zlecił zabójstwo. To naprawdę nie by ło trudne. My, gangsterzy, ży liśmy w poczuciu, że zabijanie jest częścią naszego fachu i wy słanie kogoś do piachu to ta sama bajka, co napadanie na tiry czy odzy skiwanie długów. A czasami nawet bardziej moralnie uzasadniona, bo przecież zabijając przeciwnika, ratowaliśmy własne ty łki. Pod koniec lat 90. ciągle powtarzaliśmy : albo ja jego, albo on mnie. Przecież żadny ch negocjacji nie będzie. Wy gra ten, który szy bciej strzeli. Nie by ło ani skrupułów moralny ch z powodu zabicia drugiego człowieka, ani szacunku dla jego zwłok – czasem topiło się je w wapnie, a czasem kroiło i rozrzucało po bagnach. Potem kilka kolejek wódy (bo jednak wspomnienie mokrej roboty trzeba czy mś skutecznie zagłuszy ć) i wracało się do kumpli, żon, kochanek i dzieci. Do normalnego świata. Gdy by m zabił, pewnie i ja topiłby m w ten sposób robaka. I pewnie umiałby m przejść nad

zabójstwem do porządku dziennego. Ty le że przeszłość, wcześniej czy później, powróciłaby do mnie. Tak jak wraca do ty ch, którzy zabijali i zlecali. Nie twierdzę, że kilerzy po latach nagle zaczęli żałować za swoje grzechy, ale z pewnością perspekty wa bardzo długiej odsiadki spowodowała, że zaczęli sobie stawiać py tanie: czy naprawdę by ło warto? Przede wszy stkim czy warto by ło zabijać na zlecenie bossów, który m wy danie wy roku przy chodziło niezmiernie łatwo, a uregulowanie rachunków z egzekutorem już znacznie trudniej. A najtrudniej wsparcie go w chwili największej próby, czy li w trakcie procesu. Odpowiedź może by ć ty lko jedna. Nie warto. Ja wiem, że kilerzy są sami sobie winni, że uczciwie zapracowali na swoje wy roki, ale wielu z nich zostało do zabójstwa po prostu zmuszony ch. Grupa przestępcza to nie jest kółko wielbicieli demokracji i wolnej wy miany my śli. To wojsko, i to w stanie oblężenia. Tam się nie dy skutuje z bossami. Kiedy grupa – a nie ty lko jej szef – naciska na ciebie, żeby ś zrobił coś, co ma zostać zrobione, nie masz prawa odmówić. Bo zostaniesz potraktowany albo jak zdrajca, albo jak frajer, albo jak leszcz miękkim fiutem robiony. A na to, jeśli chcesz by ć w tej grupie kimś, nie możesz sobie pozwolić. Nawet jeśli w głębi duszy wcale ci się to nie podoba. Bierzesz sprzęt i jedziesz na robotę. Strzelasz, facet pada martwy, a ty zaczy nasz nawet odczuwać coś w rodzaju saty sfakcji, że stać cię by ło na taką akcję. Bo że nie każdego stać, to jasne.

Fot. Aga Luczakowska/Reporter

Wielu bossów odwróciło się od chłopaków, którzy zostali wciągnięci w to bagno. Te wszy stkie wcześniejsze gadki o charakterności, o solidarności okazały się – wy baczcie określenie – chujem podszy te. Sły szałem takie teksty, takie zapewnienia w wy konaniu pruszkowskich stary ch. Sły szeli je ludzie Marka M., pseudonim Oczko, czy gangsterzy ze Śląska. A potem cała ta charakterność bossów okazy wała się jedną wielką lipą. Każdy z nich chronił wy łącznie własne cztery litery. Nie chcę przez to powiedzieć, że zabójcy powinni żałować wy łącznie tego, że zostali porzuceni przez swoich szefów. Muszą żałować, że zabijali. To jest podstawa. Ale domy ślam się, co czują, potępieni przez społeczeństwo, skazani przez prawo, a na dodatek wy dy mani przez własną grupę. Siedzą w pojedy nczy ch celach, w ty ch swoich czerwony ch „garniakach”, i zastanawiają się: w co my się wpieprzy liśmy ? W imię czego i w imię kogo? Na ulicach polskich miast widzę coraz więcej napakowany ch młody ch by czków, wy dziargany ch od góry do dołu, poruszający ch się z taką samą swobodą ruchów jak my dwadzieścia lat temu. Mają poczucie, że świat należy do nich. A przy najmniej, że powinien należeć. Nie mam wątpliwości, że wielu z nich czy ta książki z serii Masa o (…) polskiej mafii i marzy o gangsterskiej karierze. Jedni sy mpaty zują ze mną, drudzy zaś wy zy wają mnie od „konfitur” (oczy wiście między sobą, nie przy mnie) i zapewniają, że nigdy by nie wy dali kompanów i chętnie odpękaliby cały wy rok, by leby ty lko nie kapować. Coś czuję, że wielu internetowy ch hejterów, którzy zalewają mnie swoimi kategory czny mi przemy śleniami, wy wodzi się z tej grupy. Nie lubię się powtarzać, bo mam lepsze rzeczy do roboty, ale powiem raz jeszcze: są ludzie, za który ch warto posiedzieć w chliwie, i są tacy, który m należy się kopniak w ty łek. Gdy by pruszkowscy bossowie zachowy wali się tak, jak tego oczekiwali ich żołnierze, nigdy by m ich nie sprzedał. Ale zapewniam, o czy m zresztą ciągle tu piszę, że nie by li warci żadnego poświęcenia i wreszcie trafili tam, gdzie ich miejsce. Ty le że ze zby t krótkimi wy rokami. Kiedy więc ktoś wsuwa mi głodne kawałki o charakterności, niech najpierw sam udowodni, że przestrzega zasad. Może się bowiem okazać, że oczekuje tego od inny ch, a charakterność jego samego nie doty czy. Bo potem to nie on będzie świecił oczami przed sądem. No właśnie. Okazuje się, że najpierw trzeba my śleć, a dopiero potem angażować w nie zawsze dobre przedsięwzięcia. Do tego nie potrzeba wielkiej inteligencji, wy starczy odrobina dobrej woli. W dawny ch czasach takiej refleksji mi zabrakło, przy znaję. Po prostu by łem cholerny m szczęściarzem.

PROLOG

Zabijanie było codziennością

Zawodowy zabójca to w światowej literaturze (a także w kinie) postać szczególna i – trzeba przy znać – traktowana przez twórców z czy mś w rodzaju sy mpatii. Perwersy jnej, tłumaczonej nie względami moralny mi, lecz wy mogami komercy jny mi, ale jednak. Ilekroć bowiem pojawia się na ekranie bądź na stronach książki taki, który dla pieniędzy (czasem także w imię ideologii czy religii) posy ła w zaświaty inny ch ludzi, niemal nigdy nie jest to pry mity wna bestia, lecz osoba skomplikowana wewnętrznie, pełna sprzeczności. Można powiedzieć – misjonarz. Wprawdzie likwiduje określone cele, ale nieobce są mu ludzkie uczucia. Gdy zajdzie potrzeba, zaopiekuje się sierotą albo skrzy wdzony m zwierzęciem. To, co robi taki facet, budzi nasz sprzeciw, a mimo to im dłużej oglądamy go w akcji i poznajemy jego trudną przeszłość, zaczy namy mu kibicować. Nie mordercy, lecz człowiekowi. Przecież wcale nie urodził się mordercą, my ślimy. Tak pokierowało nim ży cie. Zwłaszcza że najczęściej zabija ty ch, którzy na to zasługują. Jako dziennikarz otrzy małem niegdy ś zaskakującą ofertę od sery jnego mordercy – propozy cję zrobienia z nim wy wiadu rzeki. Z człowiekiem odsiadujący m wy rok doży wotniego więzienia, przy znający m się do kilkudziesięciu (!) zabójstw, zabijający m przez niemal całe swoje ży cie. Który pierwszą ofiarę zepchnął z transformatora, gdy miał czternaście lat. By ł nią jego kolega ze szkoły, znienawidzony za codzienne drwiny i upokorzenia. Długo się zastanawiałem, czy w ogóle należy jechać na spotkanie z ty m człowiekiem. A jeśli już, to czy powinienem podać mu rękę. Przecież to bestia, od której lepiej trzy mać się z daleka. Ale z drugiej strony … Będziemy rozmawiać przez kraty, w obecności funkcjonariuszy służby więziennej. Bez bezpośredniego kontaktu. Pojechałem zatem do zakładu karnego, odczekałem swoje na dy żurce. Później

zaprowadzono mnie do kanty ny. Kupiłem kawę i czekałem na rozwój wy padków. – Czy mógłby pan kupić kawę i mnie? – usły szałem za sobą. To by ł on. Bez jakiejkolwiek obstawy, bez kajdanek na rękach i nogach. Ubrany nie w czerwony uniform więźnia niebezpiecznego, lecz w szarą flanelową koszulę i samodziałowe spodnie. W niczy m nie przy pominał bezwzględnego egzekutora. By liśmy w tej kanty nie ty lko we dwóch. Nie licząc bufetowej. Nasza rozmowa (pierwsza z wielu) trwała dwie godziny ; na ty le nam pozwoliły władze więzienne. W miarę jak mój rozmówca rozwijał swoją ponurą opowieść, wy wołany sy tuacją niepokój ustępował. Zrozumiałem, że człowiek nie rodzi się zły, że jego ży ciowe wy bory determinują okoliczności. Jeden ma siłę pójść właściwą drogą, inny popełnia potworny błąd, przeważnie uruchamiając lawinę kolejny ch zły ch decy zji. Więzień, którego zwierzeń słuchałem, miał – jak często by wa – trudne dzieciństwo. Ojczy m go dręczy ł, matka nie potrafiła ochronić sy na przed furią męża, szkoła nie okazy wała zrozumienia.

Fot. SE/East News

Gdy zabił po raz pierwszy, postanowił uciekać. Zmienił swoje ży cie w jedną wielką i krwawą podróż. Zabijał, by zdoby ć środki do ży cia, wsiadał w pociąg i jechał na drugi koniec

Polski, tam zabijał ponownie i wracał. Częsty m obiektem jego ataków by wali homoseksualiści – pozorna zgoda na współży cie ułatwiała mu wy prowadzanie ich do lasu, gdzie mordował z zimną krwią. Trudno w to uwierzy ć, ale udawało mu się funkcjonować w ten sposób przez dobry ch kilkanaście lat. Po drodze, oczy wiście, zawierał rozmaite znajomości. Jego kompanami przeważnie stawali się ludzie z marginesu społecznego, przestępcy i mordercy. Tacy sami jak on. Tworzy li jego naturalne środowisko – mówiący jego języ kiem i postępujący według jego zasad (a raczej niekierujący się nimi w ogóle). On zabijał nie dla przy jemności, ale po to, by ży ć. Inna sprawa, że z wy rzutami sumienia potrafił radzić sobie wy jątkowo dobrze. W jakimś sensie ży ł nie jak człowiek, ale jak zwierzę, które albo upoluje, albo zostanie upolowane. Po kilku latach nasz kontakt się urwał, ale nadal często my ślę o moim rozmówcy. Co musiałoby się wy darzy ć (albo nie wy darzy ć) w przeszłości, żeby znalazł się w zupełnie inny m miejscu niż zakład karny o podwy ższony m ry gorze? Twórcy filmów i książek z zawodowy mi mordercami w rolach główny ch także starają się pokazać nam wszelkie przesłanki stojące za czy nami, które większości ludzi nie mieszczą się w głowie. I sugerują, że w głębi duszy kilerzy są takimi samy mi empaty czny mi osobami jak my. Egzekutor z filmu Luca Bessona Leon zawodowiec (zagrany przez Jeana Reno) nie ma litości dla ofiar. Ale potrafi otoczy ć opieką małą Maty ldę, której rodziców zabili skorumpowani policjanci. Zabójca z filmu Amerykanin (w tej roli George Clooney ), który przy jeżdża z krwawą misją do Toskanii, zaczy na odczuwać niechęć zarówno do swojej profesji, jak i do samego siebie. I pragnie zerwać z doty chczasowy m ży ciem. Z kolei wspomniany już przeze mnie John Wick to opowieść o kimś, kto pragnie porzucić ży cie płatnego cy ngla, ale nie może tego zrobić, dopóki nie wy równa rachunków z rosy jską mafią. Wick nie jest bowiem notory czny m sady stą, lecz… człowiekiem honoru, doprowadzający m sprawy do końca. Nieco inaczej jawi się jeden z najsły nniejszy ch literackich zawodowy ch kilerów, bohater sły nnej powieści Fredericka Forsy tha Dzień Szakala. Człowiek, który ma zapolować na prezy denta Francji Charles’a de Gaulle’a, szalenie inteligentny, chłodno oceniający szanse i zagrożenia. Podchodzi do swojej pracy z wy jątkową starannością i – jakkolwiek to zabrzmi – z profesjonalizmem. Przy kłady można mnoży ć, ale jedno jest pewne: kultura masowa lubi kilerów. Czy może raczej jej odbiorcy ? Tak czy inaczej, szeroko rozumiana sztuka dostarcza nam wzorca zabójcy – zarówno uwikłanego w świat zbrodni prawdziwego człowieka, jak i „inży niera śmierci”, odhumanizowanego, ale fascy nującego zabójczą sprawnością. Czy kilerzy polskiej mafii należeli kiedy kolwiek do którejś z ty ch kategorii?

***

Artur Górski: Zanim przejdziemy do rozmowy o różny ch ty pach zabójców polskiej mafii, chciałby m rozwiać pewną wątpliwość. Na internetowy ch forach często spoty kam się z głosami oburzenia: „Jakim cudem Masa dostał status świadka koronnego? Przecież to niemożliwe, że nie ma krwi na rękach! Nawet jeśli nie zabijał, z pewnością zlecił niejedną egzekucję. Na pewny m szczeblu grupy przestępczej by ło to nieuniknione”.

Jarosław Sokołowski „Masa”: Kiedy ś odpowiadałem na takie komentarze, a teraz po prostu już mi się nie chce. Bo ile razy mogę zapewniać, że nie mam na sumieniu niczy jej śmierci? Jeśli ktoś w to nie wierzy, to – choćby m przy sięgał na nie wiem jak świętą księgę – i tak go nie przekonam. Dla niego nie jest istotne, że zanim przy znano mi status świadka koronnego, wy miar sprawiedliwości dokładnie przekopał moją gangsterską przeszłość. Wy obrażasz sobie, jaki to by łby wsty d dla państwa, gdy by się okazało, że świadek koronny numer jeden pozbawił kogoś głowy ? Co by ły by warte wy roki, które zapadły także dzięki moim zeznaniom? Zapewniam cię, że zostałem prześwietlony lepiej niż rentgenem.

A.G.: Uważałeś, że zabijanie jest rzeczą niegodną, nawet wtedy, gdy by łeś w mafii?

J.S.: E tam, nie rób ze mnie świętego! Ja miałem po prostu cholerne szczęście. Wręcz niewy obrażalne. Wcale nie by łem dobry m człowiekiem – gdy by m musiał zabić, zrobiłby m to bez mrugnięcia okiem. Nieraz tak katowałem, że według wszelkich znaków na niebie i ziemi klient już dawno powinien by ć trupem. A jednak nie umierał. Powiem ci, że zabić człowieka wcale nie jest tak łatwo. Walisz go w łeb, walisz, walisz, on upada, try ska z niego krew. Wy daje się już, że odpły nął w zaświaty, a on wstaje i spierdala. Powtarzam, miałem szczęście! Kiedy ś zleciłem jednej z moich grup porozmawianie z pewny m Cz., który coś mi tam by ł winien. Szczegóły w ty m wy padku są nieistotne. Pojechały do niego bardzo ostre chłopaki i przeprowadziły akcję według własnego scenariusza. Cz. został wy rzucony ze swojego mieszkania na pierwszy m piętrze przez okno, głową w dół. Następnie przez jakiś czas jeździł po nim samochód. Kiedy chłopcy uznali, że pacjent nie przeży ł operacji, wrzucili go do bagażnika i przy wieźli do mnie, do domu. Zobaczy łem zmasakrowaną ofiarę i oblał mnie zimny pot. Krzy knąłem: „Czy was, kurwa, pojebało? Trupa mi przy wozicie? Mieliście z nim ty lko porozmawiać! Zabierać go, i to w try miga! Zakopać gdzieś w lesie, żeby m go już więcej nie oglądał!”. Stało się dla mnie jasne, że ta śmierć obciąża moje konto. Ale wiesz, jak to się skończy ło? Jak Cz. poczuł leśne powietrze, od razu się ocknął i spierdolił swoim oprawcom. Na moje szczęście przeży ł. Od drugiej połowy lat 90. zabijanie stało się w polskiej mafii codziennością; wy starczy ło niewiele, żeby zawieźć gościa do lasu i tam go odjebać. Czasem powód by ł poważny, a czasem

ograniczał się do podejrzenia nielojalności. Jakby dobrze pokopać, to znalazłoby się jeszcze z kilkaset ciał, o który ch dziś już nikt nie pamięta.

A.G.: Czy płatny zabójca polskiej mafii w czy mkolwiek przy pominał holly woodzkie wzorce?

J.S.: Nie żartuj! Polska rzeczy wistość nie miała nic wspólnego z kinem. Po pierwsze, właściwie nie by ło płatny ch kilerów. Gangsterzy zabijali przeważnie za friko, bo to by ł ich obowiązek. Albo by ło to w ich interesie. Niektóre grupy składały się wy łącznie z chłopaków gotowy ch strzelić temu czy innemu w łeb.

A.G.: Zabijanie dla przy jemności?

J.S.: Znałem i takich, którzy opowiadając o ostatnich chwilach swojej ofiary, prawie dostawali orgazmu. Ale przeważnie nikt nie zabijał dla saty sfakcji. Raczej na zasadzie: jak nie ja jego, to on mnie. Oczy wiście, w przy padku grubszy ch ry b do odpalenia oferowało się jakieś sumy, często robiące wrażenie. Inna sprawa, czy kiedy kolwiek te pieniądze zostały przekazane wy konawcy. W Pruszkowie dużo się obiecy wało, ale jak ktoś miał trochę oleju w głowie, dzielił te obietnice przez cztery.

Fot. Jacek Waszkiewicz/Reporter

A.G.: By wają zlecenia łatwiejsze i trudniejsze. Takie, który mi prawie nikt się nie zainteresuje, i takie, o który ch media trąbią miesiącami. Skąd braliście ludzi do ty ch najtrudniejszy ch? Często dziennikarze spekulowali o kilerach z radzieckich służb specjalny ch.

J.S.: Tacy też by li. Ale z reguły na mokrą robotę nie chodzili zabójcy pokroju Szakala. Na przy kład ci, którzy zabili Pershinga, czy li Ry szard B. i Ry szard N., nie należeli do elity w swoim fachu. Delikatnie mówiąc. Ale wracając do twojego py tania. Poszukiwania kandy datów na kilerów prowadziliśmy przede wszy stkim wśród ludzi… śmiertelnie chory ch. Ale nie takich, którzy mieli kojfnąć za dzień lub dwa. Powiedzmy, że za kilka miesięcy. Interesowali nas ci ży jący ze świadomością zbliżającej się śmierci, ale jeszcze w dobry m stanie fizy czny m. Dobry m fizy czny m, ale kiepskim psy chiczny m. Takich desperatów, nierozczulający ch się nad cudzą krzy wdą, nieznający ch słowa „litość”. Takich, którzy wiedzą, że ich samy ch już za chwilę spotka coś najgorszego. By ć może to właśnie tacy zabijają dla przy jemności, perwersy jnej przy jemności dzielenia się z inny mi własną tragedią? Może dlatego wśród mafijny ch kilerów by wały osoby z marskością wątroby bądź rakiem. Zabijały, a potem los wy mierzał im sprawiedliwość.

Inna kategoria to gangsterzy niższej kategorii, którzy za wszelką cenę starali się zasłuży ć na uznanie w grupie i wskoczy ć na wy ższy szczebel w jej hierarchii. Do nich zaliczy łby m wspomnianego Ry szarda B. Facet bardzo pragnął zaimponować pruszkowskim stary m, szczególnie swojemu patronowi, czy li Maliźnie, i dlatego nie miał oporów, żeby przy jąć zlecenie na Andrzeja K. Czasami zdarzali się ludzie, którzy w ogóle chcieli dołączy ć do ekipy, więc decy dowali się na wy jątkowo drasty czny chrzest bojowy.

A.G.: Rozumiem, że także w ich przy padku nie chodziło o pieniądze?

J.S.: Absolutnie nie. Pieniądze miały by ć konsekwencją morderstwa. Stajesz się swojakiem, dołączasz do grupy, zaczy nasz kręcić z nią interesy i zarabiasz. Ale wiadomo, że nigdy nie odmówisz, kiedy zleci ci się odpalenie jakiegoś frajera. Bo zabić to dla ciebie jak splunąć. Kolejna kategoria to mordercy, który m nie układało się na wolności. Po prostu nie radzili sobie w ży ciu poza puszką i zabijali, żeby trafić za kratki. Naprawdę znałem wielu chłopaków, którzy lepiej czuli się w chliwie niż na wolności. Tam mieli wikt i opierunek, i to przez wiele lat, bo jednak za głowę nie idzie się siedzieć na rok. A na wolności nie potrafili na siebie zarobić. Często mieli rodziny i robili to dla nich – kiedy garowali pod celą, grupa wspierała ich najbliższy ch całkiem pokaźny mi sumami. Inna sprawa, że nie wszy scy mieli ty le szczęścia i obiecane siano nie spły wało nigdy. Skuteczny mi kilerami by li też goście, który m koło dupy kręcił się strach. Wiedzieli, że muszą zabić, bo cel jest dla nich śmiertelny m zagrożeniem. W jakimś sensie by ł to więc rodzaj pojedy nku. Wy gry wał szy bszy. Generalnie w polskiej mafii by li gotowi zabijać niemal wszy scy. Na szczęście nie wszy scy musieli. Dziwi mnie ty lko jedno – czemu, skoro mieliśmy tak lichy ch speców od zabijania, w sumie prawie nikomu niczego nie udowodniono? Ty le trupów, a tak mało wy roków. Może jednak organy ścigania nie stanęły na wy sokości zadania?

A.G.: No to przy pomnijmy sobie głośne zabójstwa. Także te, za które nikt nigdy nie odpowiedział.

ROZDZIAŁ 1

Pinokio i Kiełbasa

Gdy 19 lutego 1996 roku pod sklepem spoży wczy m w samy m centrum Pruszkowa, na skrzy żowaniu ulic Kościelnej i Berenta, seria z kałasznikowa zakończy ła ży cie Wojciecha K. „Kiełbasy ”, w mediach naty chmiast pojawiły się spekulacje: dlaczego zginął i kto za ty m stoi? Może wy rósł zby t wy soko i zaczął zagrażać pozy cji pruszkowskiego zarządu? Może związał się z konkurentami podwarszawskiej mafii i przestał by ć swój? Może Masa, któremu początkowo przy pisy wano zlecenie tej zbrodni, nie chciał już pozostawać w cieniu dawnego przy jaciela i postanowił się go pozby ć? A może po prostu Wojciech K. nie chciał się dzielić zy skami z ty mi, którzy liczy li na dolę? O śmierci Kiełbasy pisaliśmy w poprzednich tomach kilkukrotnie. Przedstawiliśmy wersję zabójstwa odmienną od większości teorii publikowany ch w mediach. Dlatego w ty m rozdziale nie skupimy się na kulisach zlecenia, ale na osobie kilera. Wprawdzie sprawa ta nigdy nie została wy jaśniona przed sądem, a zarówno morderca, jak i zleceniodawcy nie usły szeli wy roków, lecz Masa nie ma wątpliwości, kto stał za ty mi dramaty czny mi wy darzeniami.

Fot. Filip Miller/PAP

Według niego egzekucję przeprowadzono na polecenie Marka Cz. „Ry mpałka”, a udział w tej gangsterskiej operacji wziął sprawdzony człowiek: Artur R. „Pinokio”. Oddał śmiertelną

serię w kierunku ofiary. Ponurej pikanterii dodaje fakt, że Pinokio, zanim jeszcze został mafijny m zabójcą, pracował w policji jako anty terrory sta. By ć może, choć od tamtego lutowego dnia minęło wiele lat, policjantom z Archiwum X uda się wznowić śledztwo i doprowadzić winny ch przed oblicze wy miaru sprawiedliwości…

A.G.: Kiedy poznałeś Pinokia?

J.S.: To by ł sam początek lat 80. Pinokio chętnie latał po dy skotekach, więc poznałem go właśnie w jednej z nich. Nie łączy ła nas jakaś szczególna zaży łość, ale skoro często widy waliśmy się w dy skotekowy m barku, szy bko złapaliśmy wspólny języ k.

A.G.: Czy Artur R. pracował wówczas w policji?

J.S.: Nie. Zresztą jego kariera jako psa nie by ła ani długa, ani spektakularna. Od młodego marzy ła mu się robota komandosa, więc najpierw trafił do wojska i tam szkolił się na rodzimego Rambo. Ale miał pewną skazę, która go dy skwalifikowała: panicznie bał się bagien. Jeżeli oglądałeś Rambo, to wiesz, że bagno jest środowiskiem naturalny m sił specjalny ch i duża część ćwiczeń odby wa się właśnie na mokradłach. A Pinokio dostawał gorączki na my śl o kąpieli w błocie. Prawie każdy ma jakąś schizę: ja nienawidzę pająków, a on bagien. Pewnie ty też masz jakiś słaby punkt? No i jak dowódcy Artura zorientowali się, co jest grane, zaczęli go czołgać po bagnach, obrzy dzając mu na dobre karierę komandosa. Podejrzewam, że ta trauma na poligonach jakoś odcisnęła się na jego psy chice; ostatecznie facet by ł w armii regularnie dręczony. Nawet jeśli wszy stko działo się w dobrej wierze, żeby zrobić z niego twardziela. Odszedł z wojska, ale nie dał za wy graną. Z papierami komandosa – nikt mu przecież nie wpisy wał do akt, że cierpi na wsty dliwą fobię – bez problemów dostał się do AT. No ale tam też trzeba latać po bagnach, więc przełożeni naty chmiast skumali, z kim mają do czy nienia. Próbowali gościa oswoić z błotem, ale się nie udało. Pinokio zrzucił mundur i pojawił się na mieście.

A.G.: W jakim sensie: na mieście? Chodzi o to, że został cy wilem czy że dołączy ł do grupy przestępczej?

J.S.: Jedno szło w parze z drugim. Pruszków szy bko zorientował się, że jest do zagospodarowania ostry chłopak; już na dy skotekach widać by ło, że gość ma jaja. Jak ktoś nadepnął mu na odcisk, on walił w ry ja albo unieruchamiał napastnika jakimś nauczony m u komandosów chwy tem. Żal by ło zmarnować taki talent! Dość szy bko dołączy ł do grupy Marka Cz. „Ry mpałka”, który nie by ł jeszcze żadny m wielkim bossem i dopiero czekał na swoje dni chwały. Kiedy chodziłem z Kiełbachą po dy skotekach, Ry mpałki nam towarzy szy ły, a jak zachodziła potrzeba, wkraczały do akcji. Czy li my, mafijna ary stokracja, nie brudziliśmy sobie rąk. Biły „boki”, czy li Pinokio i kilku chłopaków z Grochowa.

A.G.: Ciekaw jestem, czy łatwo poszła mu zamiana munduru na gangsterski dres…

Fot. Filip Miller/PAP

J.S.: My ślę, że on od początku dąży ł do półświatka, a półświatek szy bko go wy patrzy ł. Chłopak kręcił się w miejscach, gdzie by wali gangsterzy, i dołączy ł w sposób naturalny. Miał szczęście, że od razu skumał się z Ry mpałkiem, bo jak się ma takiego kompana, to raczej nie trafia się do seminarium duchownego. Pruszków przy ciągał podobny ch gości jak magnes. Z selekcją

nie by ło problemów. Zapewniam cię, że z czasem i ty by ś się nauczy ł wy ławiać perły z gnoju. Wy starczy, że siądziesz z gościem przy wódce i zadasz mu kilka py tań. W try miga zorientujesz się, z kim masz do czy nienia. Najpierw ustalisz, czy w ogóle nadaje się do grupy, a po kilku kolejkach będziesz już wiedział, do jakiej kategorii można go zaszufladkować. Czy będzie z niego poławiacz łbów, czy ty lko drobny złodziejaszek. Na faceta, który zasuwa farmazony, który sztafiruje się na nie wiadomo kogo, trzeba uważać. Krowa, która dużo ry czy … Znasz to powiedzenie? Prawdziwy fachowiec zna swoją klasę i mówi ty le, ile trzeba. Leszcze dużo py szczą, a im więcej wy piją, ty m ostrzejsze z nich gangusy. Ale potem ury wa się film, a frajer nawet nie pamięta, co mówił. Jakby wy słać takiego na ulicę, to nie wiem, czy by umiał podpierdolić babce na bazarze pietruszkę. Poza ty m pamiętaj – za prawdziwy mi urkami szła więzienna legenda. Jak ktoś dał się poznać za kratkami, od razu niosła się w miasto fama. Jak ktoś nie miał na koncie tego epizodu, trzeba by ło mu się przy jrzeć dokładniej.

Fot. Adam Urbanek/PAP

A.G.: Powróćmy na chwilę do osobowości zabójcy. Relacje wielu pruszkowskich gangsterów, nawet ty ch o sady sty czny ch skłonnościach, z kompanami układały się jak wśród zwy czajny ch, wesoły ch, skłonny ch do żartów, uczy nny ch ludzi. Choć dla swoich ofiar by li jak koszmar na jawie, w sy tuacjach towarzy skich dawali się lubić. Czy taki właśnie by ł Pinokio?

J.S.: Wręcz przeciwnie. Jego nie lubił prawie nikt. Wy soko zadzierał nosa i dawał do zrozumienia, co to nie on! By ć może przeszłość w oddziałach specjalny ch, choć krótka i niezby t chwalebna, by ła jak iluzja, że on pochodzi z jakiegoś lepszego świata, podczas gdy większość pruszkowskich to ty lko motłoch i patologia? Przy mnie się nie stawiał, bo wiedział, że jestem nieobliczalny świr i mogę mu zrobić nieuleczalną krzy wdę, ale przy inny ch chłopakach z miasta zmieniał się w bufona. W efekcie wszędzie by ł z trochę innej bajki – i w komandosach, i w mafii. W 1994 roku siedziałem z nim pod jedną celą w Białołęce – ja za rzekomy gwałt, którego nie by ło, on za wy muszenie rozbójnicze. W sumie za jakąś drzazgę, która mogła się przy trafić każdemu. Gdy by nie ja, to chłopcy szy bko by go gdzieś schowali; wiesz, w puszce panują określone zasady, a on nie zamierzał ich przestrzegać. Zadzierał nosa, kozaczy ł, nawet na stary ch gry psujący ch patrzy ł z góry. A siedział z nami sam kwiat: Książę, Komandos i ktoś tam jeszcze. Broniłem faceta przed nimi, choć czasami naprawdę miałem go dość. Potem, kiedy wy szedłem, a on jeszcze przez jakiś czas został na Białołęce, kilka razy wy słałem mu rakietę, czy li paczkę, a także opłaciłem dobry ch prawników, żeby go wy ciągnęli z gówna. Jak wy szedł, to od razu przy klepał do Ry mpałka, który podskoczy ł o kilka szczebli w hierarchii i zaczął organizować swoje PX-y.

A.G.: PX-y ? A co to takiego?

J.S.: To by ły grupy specjalne, ludzie do odpałek, ciężkich pobić, napadów, uprowadzeń. Generalnie najostrzejszy ch sy tuacji, wy magający ch nie finezji, ty lko brutalności. W skład takiej, oprócz Pinokia, wchodzili między inny mi Krzy sztof B., pseudonim Ziomal, i Jacek S. „Falconetti”, zwany także Terrory stą.

A.G.: Jacek S.? Obecnie świadek koronny, który zeznaje w sprawie Ry mpałka?

J.S.: Dokładnie. Ten sam, który w Szwecji zadźgał nożem dwóch klientów. Jako że zrobił to w obronie własnej i sąd to potwierdził, nie by ło przeszkód, aby dostał koronę. Z kolei w luty m 1994 roku odstrzelono Dariusza R. z Olszty na. To by ła głośna sprawa. Bracia Dariusz i Andrzej R.

rządzili na Mazurach, ale pewnego dnia konkurencja postanowiła trochę w ty m porządku namieszać. Przy pomniała sobie o Krzy sztofie B., gangsterze z Dobrego Miasta, który wy szedł na przepustkę z więzienia (odsiady wał wy rok za zabójstwo) i zniknął bez śladu. A tak naprawdę dołączy ł do Ry mpałka i świadczy ł krwawe usługi. Podobno miał zwy czaj topić swoje ofiary. I zabito jednego z braci R. Wspominaliśmy o ty m w tomie o porachunkach polskiej mafii, więc po szczegóły odsy łam do tej książki. Zresztą Marek Cz. miał w swojej ekipie bardzo ostry ch zawodników.

Fot. Adam Urbanek/PAP

A.G.: Wciąż nie rozumiem, skąd się wzięła nazwa „PX-y ”…

J.S.: O to musisz zapy tać Ry mpałka.

A.G.: Już do niego biegnę!

J.S.: Marek Cz. to gość z ego wy walony m w kosmos. U niego wszy stko musiało by ć na światowy m poziomie. Nawet Don Corleone nie by ł godzien czy ścić mu lakierków! Interesował się wielkimi strukturami mafijny mi i swoją organizował na ich podobieństwo. Oczy wiście wy chodziła mu kary katura, a nie rzeczy wiste odwzorowanie. Jego słabą stroną by ła zwłaszcza omerta, czy li zmowa milczenia. Wszy scy wszy stko wiedzieli, co się u niego dzieje. Gdzieś usły szał, że grupa specjalna musi się nazy wać PX, więc przeniósł to na grunt swojej ekipy.

Fot. Adam Nocon/SE/East News

A.G.: O ile dobrze pamiętam, PX to kry ptonim planowanego przez Japończy ków ataku biologicznego na Stany Zjednoczone podczas II wojny światowej?

J.S.: O ty m Ry mpałek nie musiał wiedzieć, ale coś jest na rzeczy – jego PX-y też miały atakować. Niekoniecznie za pomocą broni biologicznej, by le skutecznie. Ich chrzest bojowy miał się odby ć na Ukrainie, ale nie wiem, czy nastąpił. Ry mpałek miał wielkie plany związane ze współpracą z gangsterami zza Buga, więc podczas jednego ze spotkań z ich bossami dogadał się, że Ukraińcy będą odpalać jego wrogów w Polsce, a nasi zabijać na Ukrainie. Dzięki temu żadna policja nie zorientowałaby się, co jest grane. Taki program wy miany, prawie jak na szczeblu rządowy m. Wiem, że Ry mpałkowe PX-y jeździły na Ukrainę, ale podejrzewam, że nikogo nie trzepnęły. W przeciwny m razie Marek chlapnąłby mi o ty m.

A.G.: Ale 19 lutego 1996 roku już nie by ło zmiłuj?

J.S.: Tak. Jakiś czas wcześniej Pinokio dostał zlecenie na Wojtka K. Ry mpałek nie mógł darować Kiełbasie, że ten nie ostrzegł go o planowany ch wjazdach policy jny ch. Wojtek wiedział, co się święci, bo sam miał taki wjazd, ale przez złośliwość nie puścił tej informacji w obieg. Panowie wcześniej o coś się pocięli, ale to nie by ła żadna wojna, ty lko po prostu jeden czekał, aż drugi go przeprosi. I ty le. Na pewno nie by ło żadnego powodu, żeby zachować się tak, jak zrobił Kiełbasa. Bo to urągało wszelkim gangsterskim zasadom. W efekcie grupa Ry mpałka straciła swój arsenał – policja weszła do domu na Ostoi, w który m ukry wał się Krzy sztof B., i oprócz niego samego znalazła tam masę broni. Ry mpałek się wściekł i postanowił odpowiednio podziękować Kiełbasie. Temu samemu, którego przez długi czas ochraniał. Teraz, po latach, dowiedziałem się, że zanim doszło do egzekucji pod sklepem, Pinokio kilkakrotnie podchodził pod Kiełbasę, ale nie udało mu się go odpalić. Wojtek też nie by ł gapa i doskonale wiedział, że nad jego głową wisi wielkie niebezpieczeństwo. Kiedy orientował się, że coś jest nie tak, dawał nogę. No ale w końcu go dopadli.

A.G.: Oni? Czy li kto, nie licząc Pinokia?

J.S.: Na miejsce egzekucji przy jechały dwa samochody. Na pewno by ł tam Pinokio. Ten sam, który później opodatkował dla mnie automaty do gier w cały m kraju. Gdy Kiełbasa wy szedł ze sklepu obładowany zakupami, zaczęła się kanonada. Pinokio wy walił serię z kałasza. Siła ognia by ła potworna – Wojtkowi odpadła ty lna część czaszki, a mózg chlapnął na szy bę.

Pistolet nie zrobiłby takiego spustoszenia.

A.G.: Rozumiem, że potem Pinokio zniknął na jakiś czas?

J.S.: Ależ skąd! Robota została przeprowadzona perfekcy jnie i sprawcy nie pozostawili żadnego śladu, który mógł do nich doprowadzić. Spalili samochód, który m przy jechali na akcję, a kałasza utopili w gliniankach. Już jako świadek koronny informowałem o ty m policję, ale nurek nie znalazł tej broni. Po kilku latach to by łby cud, gdy by się udało. Pinokio normalnie funkcjonował u Ry mpałka i razem z nim został spacy fikowany przez policję. Stało się to dwa miesiące później – w kwietniu 1996 roku ekipa Marka Cz. by ła już za kratkami. Pinokio dostał spory wy rok, ale nie za zabójstwo, ty lko za udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Po wy jściu z więzienia w 2005 roku od razu wskoczy ł w stare buty, związując się z niedobitkami Ry mpałka, a konkretnie z gangiem Krzy sztofa M. „Famy ”, i zaczął straszy ć na mieście. Chcieli przejąć wpły wy wciąż mocnej grupy ożarowskiej. Dlatego zaplanowali porwanie żony i dzieci jej lidera Piotra S., pseudonim Sajur (kierował swoją grupą zza krat). Nawiasem mówiąc, Fama miał z Sajurem do wy równania rachunki z przeszłości. Kiedy ś Piotr S. wy wiózł go do lasu i poderżnął mu gardło, ale ten się jakimś cudem wy lizał. I pałał żądzą zemsty. Jednak zanim doszło do tego porwania, cała grupa Famy została zawinięta przez policję. Mieli ich na widelcu i ty lko czekali na kolejny krok. Pewnie nieprędko Pinokio wy jdzie na wolność.

Fot. CBS/Reporter

***

Grupa Marka Cz. „Ry mpałka” nie bez powodu uważana jest za jedną z najgroźniejszy ch w dziejach polskiej mafii. Zdaniem wielu gangsterów, którzy mieli do czy nienia z bossem i jego

podwładny mi, pełna lista ofiar tej ekipy dopiero czeka na stworzenie. Potwierdza to świadek koronny Jacek S., pseudonim Terrory sta, przed laty prawa ręka Ry mpałka, obecnie zeznający przeciwko niemu. Bliskie związki z bossem utrzy my wał również S., by ły gangster z Dolnego Śląska, wy wodzący się ze starej przestępczej gwardii, obecnie biznesmen. Spoty kamy się we trzech – ja, Masa i S. – w kawiarni jednej z katowickich galerii handlowy ch. Ktoś, kto chciałby dostrzec w S. przestępcę, choćby by łego, musiałby niezwy kle intensy wnie moty wować wy obraźnię do pracy. Elegancki, „wy posażony ” w doskonałe maniery S. bardziej przy pomina wy kładowcę akademickiego niż człowieka, przed który m drżeli także bandy ci. Jedy nie co jakiś czas, gdy podczas rozmowy emocje biorą górę nad savoir-vivre’em, z ust S. pada głośne przekleństwo. Wówczas wszy scy klienci kawiarni spoglądają ze zdziwieniem. Ostatecznie każdy ma prawo rzucić mięsem, stwierdzają, powracając do swojej kawy i ciastek.

S.: O Ry mpałku prokurator sporo wie, ale jakby dobrze pogrzebać, toby się jeszcze to i owo znalazło. Takie akurat na doży wotni wy rok. Jeśli dłubiemy przy Ry mpałku, to musimy prześwietlić jego relacje z biznesmenem Wojciechem P., ty m, który niby ty lko plątał się przy grupie pruszkowskiej, ale tak naprawdę stanowił wzór cnót. No, może nie do końca. Ale od początku… Ry mpałek wy szedł na wolność w 2006 roku, po dziesięcioletniej odsiadce. Jako że od razu wrócił do półświatka i stworzy ł silną grupę, znów zaczęto go poszukiwać. Przy szedł wtedy do jednego z moich kumpli i powiedział, że pali mu się grunt pod nogami i żeby mu pomóc zniknąć. Niewiele my śląc, kumpel zapakował go do auta i wy wiózł do Niemiec, konkretnie do Kolonii. Ry mpałek pomieszkał tam trochę, ale w końcu poprosił, żeby go przy wieźć z powrotem. W Reichu nie miał co robić i czuł, że czas mu przecieka przez palce. Kumpel kopnął się zatem do Niemiec i zawiózł Ry mpałka do swojej posiadłości w środkowej Polsce. Ale ty lko na chwilę, bo potem znów w samochód i kurs do Warszawy. Przy moście Poniatowskiego Ry mpałek wy siadł i zniknął w mroku. Ale wcześniej, w posiadłości, panowie pogadali sobie od serca. Whisky i ogień kominka rozwiązują języ ki. Rozmowa zeszła na biznesmena Wojciecha P. Ry mpałek miał wtedy powiedzieć: „Jakby kiedy ś Wojtka zawinęli, to na pewno nie będzie zeznawał przeciwko mnie. Zrobiłem dla niego kilka pstry ków i dlatego musi milczeć. Inaczej mu się nie opłaca. Kiedy siedziałem w pudle, wspierał mnie. Kiedy wy szedłem na wolność, też sy pnął mi groszem. Mam go na talerzu i on dobrze o ty m wie”.

Fot. Jerzy Undro/PAP

Inna sprawa, na ile P. sy pał groszem dobrowolnie. Wiem, że Ry mpałek wy słał kiedy ś do niego Jacka S., pseudonim Terrory sta, obecnie świadka koronnego, z żądaniem: „Masz zapłacić bańkę papieru albo się nie lubimy ”.

I Wojtek płacił, bo nie miał wy jścia. Może nie wszy stko naraz, bo to nie by ło w sty lu P. On raczej cy kał: raz dziesięć koła papieru, raz dwadzieścia koła. Ważne, że coś tam płacił. Tak samo by ło z Mrówą, czy li Pawłem N., sy nem Dziada z Ząbek. Ten poży czy ł Wojtkowi P. pięć baniek papieru, a gdy Mrówa zażądał zwrotu, rzucał mu jakieś ochłapy. Z tego, co wiem, świadek koronny Jacek S. dał Marka Cz. do trzech głów, a więc najlepsze jeszcze przed nami. Szczególnie jeśli prokuratura udowodni, że zleceniodawcą by ł P. Py tanie, czy to już wszy stko, bo w moim przekonaniu trupów może by ć więcej. Sły szałem na przy kład, że ekipa Ry mpałka rozjebała kogoś w lesie pod Warszawą, w pobliżu domu, gdzie Marek Cz. się ukry wał. To miał by ć ktoś z Mokotowa, ale nie znam dokładnie sprawy. I nie wiem, czy dojdziemy tu do prawdy, bo główny m źródłem wiedzy na temat działalności grupy Ry mpałka jest Terrory sta, a nie można wy kluczy ć, że w tej egzekucji i on brał udział. No ale może go tam nie by ło. Ry mpałek nadawał się do tej roboty – w przeciwieństwie do wielu pruszkowskich amatorów by ł zimny i szedł po trupach. Jak przy jął zlecenie, nie by ło mowy, żeby go nie zrealizował. Nawet wtedy, kiedy przy szła ofiara doskonale wiedziała, że jest na celowniku. Oto przy kład: na dwa dni przed śmiercią Wojtka K. „Kiełbasy ” przy jechałem do niego do Pruszkowa i mówię: „Wojtek, jest wy rok na ciebie. Mam chatę w lesie, nikt o niej nie wie, to cię tam skitram. Przeczekasz najgorsze, a potem gdzieś znikniesz”. A on mi na to: „Jeśli teraz zniknę z miasta, to już nie będę miał do czego wracać”. No i został w Pruszkowie… Pamiętam, że rozmawialiśmy wtedy o jego konflikcie z Masą. A Wojtek rzucił z gory czą: „Ktoś nas inteligentnie pokłócił. I ja dobrze wiem, że to robota Wojtka P. Przecież ja nic nigdy Masie nie zrobiłem. Owszem, by ły głupie gadki, pierdoliłem na niego bzdury, a Masa pierdolił na mnie, ale to wszy stko. A komuś zależało, żeby nasz tandem się rozsy pał”. No ale to tak na marginesie. A wracając do P. i Ry mpałka. Obaj są w klinczu, zależni od siebie. Jak się jeden na drugiego rozpruje, to już poleci lawina…

ROZDZIAŁ 2

Mroczny duet: Kajtek i Słowik

Postać Zbigniewa B., czy li Kajtka z Lublina, jakoś umknęła uwagi mediów. Ten niezwy kle niebezpieczny gangster nigdy nie stał się znany szerzej, a przy legendzie swojego przy jaciela Andrzeja Z. „Słowika” zawsze wy padał blado. Inna sprawa, że sam nigdy nie zabiegał o popularność. Nie nachodził redakcji prasowy ch z żądaniem publikowania arty kułów o swoich wy czy nach ani nie pojawiał się w miejscach, w który ch mafiosi bawili się z gwiazdorami popkultury czy polity ki. O wiele lepiej czuł się w ciemny ch lasach, do który ch wy woził ofiary i karał za niesolidność. Bardzo wielu uczestników takich wy cieczek nigdy już nie powróciło do domów. Tak przy najmniej wy nikało z relacji Kajtka, który wprawdzie nie miał zwy czaju chlapać języ kiem na lewo i prawo, ale w zaufany m towarzy stwie, po kilku głębszy ch, chętnie zdradzał swoje mroczne tajemnice. Jedny m z ty ch, którzy często słuchali jego relacji z pola bitwy, by ł Masa. Niektóre zwierzenia bulwersowały nawet jego.

J.S.: Gdy by ś go poznał, nie uwierzy łby ś, że to morderca z bardzo wieloma łbami na koncie. Wesoły, serdeczny, uczy nny Kajtuś zupełnie nie kojarzy ł się z facetem bez sumienia, odpalający m hurtowo ludzi. A jednak. Trudno mi dziś powiedzieć, jakim cudem przy szło mu do głowy, że powinien zostać zabójcą. Nie sądzę, aby by ł w dzieciństwie bity i upokarzany czy szy kanowany. To nie ta kategoria. Po prostu szy bko związał się z półświatkiem i przesiąkł jego zasadami. Początkowo latał u Zbigniewa J. „Dziuńka”, przestępczego bossa z Lublina. Pod jego skrzy dłami napierdalał się

z Cy ganami, którzy próbowali przejąć rządy w mieście. I to właśnie Kajtek podał nam Dziuńka jak na talerzu. A ty m samy m Lublin. Gdy by nie on, opanowanie miasta przy szłoby nam nieco trudniej. By ło o co grać, bo kradło się tam fury na wielką skalę, haraczowało burdele, rozrzucało prochy. Lubelski hajs by ł naprawdę konkretny. Dziuniek by ł dla nas mniej więcej ty m, kim Oczko w Szczecinie. W latach 80. w trakcie odsiadki Kajtek poznał Słowika; panowie przy padli sobie do gustu i na wolności konty nuowali tę znajomość. Z tego, co wiem dostali zlecenie na jakąś głowę – zadanie zostało wy konane bez zarzutu przez Kajtka i wkrótce posy pały się kolejne zamówienia. To by ł czas przemian, początek lat 90., wielka odwilż, która doty czy ła każdej dziedziny ży cia. Także sy stemu penitencjarnego. Coś, co za komuny by ło koszmarem, nagle zmieniło się w… wakacje. Idąc do pudła, mogłeś zabrać ze sobą maszy nkę do mielenia mięsa czy produkty ży wnościowe. Generalnie wszy stko, co niezbędne do ży cia. To by ły półkolonie, a nie dotkliwa kara. W połowie lat 90. zaczęło się to zmieniać, ale w czasach, gdy rodziła się polska mafia, więzienie nie stanowiło żadnego straszaka. Dlatego gangsterzy nie bali się wy miaru sprawiedliwości i robili, co im się ży wnie podobało. Bo co im groziło? Sanatorium? Wolne żarty ! By ć może gdy by restry kcje za popełnione przestępstwa by ły ostrzejsze, grupa pruszkowska (i nie ty lko ona) nie urosłaby do rozmiarów kolosa. Na początku lat 90. prawie każdy próbował rozkręcać jakiś biznes. A do tego potrzebne by ły pieniądze. Dlatego ludzie na potęgę poży czali hajs od ty ch, którzy nim dy sponowali, i na jeszcze większą potęgę nie oddawali. Bo ludzie to świnie bez honoru – w ogóle nie przejmują się ty m, że ktoś ma problem, i to właśnie przez nich. Jeden drugiego chce wy dy mać. Tak rodził się rodzimy kapitalizm. Dlatego takie duety jak Kajtek i Słowik zaczęły robić w Polsce furorę. Podczas gdy policja by ła bezsilna wobec oszustów finansowy ch (najczęściej takie sprawy w ogóle nie trafiały do organów ścigania), oni umieli skłonić niesolidny ch dłużników do zwrotu pieniędzy. Albo odpowiednio ich ukarać. Zlecenia sy pały się zatem lawinowo, a Kajtek latał po kraju i robił swoje. Odpałki stały się jego znakiem firmowy m. Oczy wiście potem, gdy Andrzej Z. został już wpły wowy m członkiem grupy pruszkowskiej, zabijano nadal, ty le że z inny ch moty wacji. Zginęło wielu ludzi Dziada, ale to pry szcz przy ty m, kogo posłano do piachu na początku swojej kariery. Ich bodaj najsły nniejszy m dziełem (o który m pisaliśmy w tomie Masa o porachunkach polskiej mafii), już w ramach grupy pruszkowskiej, by ła egzekucja w gołębniku w Ząbkach 14 kwietnia 1995 roku. Zginęło wówczas dwóch ludzi Henry ka Z.: Wiesław Sz. i Bogdan C. Oraz Bogu ducha winny stróż. O ile wiem, strzelał osobiście Słowik, ale Kajtek trzy mał ofiary na muszce, więc jego udział jest właściwie taki sam jak Andrzeja Z. Poszli zabić, a który pociągnął za spust, to już naprawdę bez znaczenia. Problem w ty m, że żadne zabójstwo nie mąciło Kajtkowi dobrego humoru. Zaraz po akcji gotów by ł na balety, chlanie, dowcipkowanie. Często jeździliśmy do Zielonego Lwa w Ursusie i tam przy wódzie Kajtek opowiadał mi o swoich przy godach. Nie sądzę, żeby zmy ślał. W grupie pruszkowskiej – doty czy ło to zresztą każdej struktury przestępczej w Polsce – nie by ło tajemnic. Nawet jeżeli początkowo jakiś gość nie chciał opowiadać o wsty dliwy ch kartach ze swojego ży cia, to wcześniej czy później stawały

się one tajemnicą poliszy nela. Najpierw puścił farbę jednemu, a następnego dnia huczało już całe miasto. Dlatego nie chce mi się wierzy ć, że szefa policji generała Marka Papałę zabił Igor Ł. „Paty k”, którego o to oskarżała prokuratura. Nie ma możliwości. Powtarzam: nie ma możliwości, aby z czegoś takiego jak odpalenie najważniejszego psa samochodowy złodziejaszek nie zwierzy ł się swoim kompanom! Takie cuda w przy rodzie nie wy stępują! A Paty k nigdy się nie pochwalił. Ty le o nim. Wracając do Kajtka. Nie ty lko on cenił sobie Zielonego Lwa. Przy jeżdżały tam wszy stkie tuzy Pruszkowa, bo lokal znajdował się tuż obok siłowni Klajniaka, w której pakowali gangsterzy. Zawsze po treningu wpadało się tam na obiadek. A potem do samochodów i albo na Warszawę, albo do Pruszkowa. Kajtek, często w towarzy stwie Słowika, jechał do Warszawy, bo tam miał wy najętą chawirę. Wprawdzie obaj trzy mali się razem i stanowili tak nierozłączny tandem, jak do pewnego czasu ja i Kiełbasa, ale mieli kompletnie inne charaktery. Podczas gdy Andrzej kreował się na zimnego milczka, twardziela, chętnie stosującego wy rafinowane socjotechniki wobec inny ch (można powiedzieć, że zabijał wzrokiem), Zby szek by ł otwarty i wesoły. Nie chcę, żeby ś odniósł wrażenie, że glory fikuję tego gościa – tak naprawdę by ł bezwzględny m skurwielem – ale sprawiał wrażenie jak najbardziej pozy ty wne.

Fot. Jerzy Undro/PAP

Któregoś dnia na Kajtka spadła jak grom hiobowa wieść: okazało się, że ma marskość wątroby. I to w tak zaawansowany m stadium, że pozostało mu co najwy żej kilka miesięcy ży cia. Jako że by ł chłopakiem rozry wkowy m, uznał, że nie będzie się martwił i rozstanie się z ty m światem z przy tupem. Oczy wiście nie wiem, co się tak naprawdę działo w jego głowie, by ć może rozpaczał, ale wy rabiał się na człowieka doskonale pogodzonego z losem. Balował jeszcze więcej niż zwy kle: wóda lała się strumieniami, a koka sy pała jak mąka w piekarni. Dupy, imprezy – tak to wy glądało. Coś w rodzaju balu na „Titanicu”. Wiedział, że tonie, ale za wszelką cenę chciał zagłuszy ć tę świadomość. Poza ty m zaczął brać najgrubsze zlecenia, takie, za które honorarium sięgało kilkudziesięciu koła papieru. Po co odpalać dwóch gości po dziesięć, skoro można zrobić jednego, ale za trzy dzieści albo i więcej?

Pamiętam, że Pruszków oferował mu trzy dzieści za odjebanie Wariata, czy li Wieśka N. A Kajtek, oczy wiście, się zgodził. Miał wejść do biura Wariata jako niby -petent, w garniaku i pod krawatem, i tam, na spokojnie, sprzedać mu kilka pestek w łeb. By ł niezby t znany na mieście, więc raczej nikt by go nie rozpoznał. Ale w końcu to ktoś inny rozwalił naszego głównego wroga, bo Zby szek okazał się nierzetelny m zleceniobiorcą. My ślę, że on sam nic sobie z tego nie robił. Jemu już śmierć patrzy ła w oczy, więc nie przejmował się ty m, że zawiódł. Gdy zleceniodawcy py tali, kiedy wy kona wy rok, odpowiadał: „Za chwilę, wszy stko będzie w porządku, ale teraz muszę pobalować”. I balował. Im bliżej by ła ostatnia godzina, ty m bardziej pił i szalał. Pod koniec już w ogóle nie trzeźwiał. Przed sąd boski odleciał w stanie totalnego zamroczenia alkoholowego.

ROZDZIAŁ 3

Kilerzy, którzy nie zdążyli zabić

Manolo: Wiesz, bawi mnie, kiedy dziennikarze pasjonują się wy kopy waniem w lasach ciał kolejny ch ofiar porachunków. Wy daje się im, że gangsterzy, jak już kogoś odpalili, to jechali z nim do lasu albo na jakieś odludzie i załatwiali mu meldunek dwa metry pod ziemią. Owszem, cała masa chłopaków skończy ła w Kampinosie czy w okolicach Zalewu Zegrzy ńskiego, ale ten, kto ich tam wy wiózł, musiał mieć świadomość, że ktoś kiedy ś odnajdzie trupy. Prokuratorzy lubią kopać, szczególnie jeśli chcą komuś dospawać głowę. Nic nie jest dane raz na zawsze. Dlatego pruszkowscy wpadli na inny pomy sł. Bezpieczniejszy. By ł taki Diabeł, chłopak, który miał ży łkę do biznesu i kręcił się przy nas, ale ty powa gangsterska robota go nie pociągała. W latach 80. pracował jako kierowca, który woził trupy na Oczki (Zakład Medy cy ny Sądowej przy ulicy Wojciecha Oczki w Warszawie – przy p. A.G.) i doszedł do wniosku, że pasuje mu ta branża. Jeszcze przed przemianami założy ł własny zakład pogrzebowy i szy bko stał się potentatem – od Pruszkowa po Podkowę Leśną. W latach 90., gdy już trup zaczął słać się gęsto i likwidowanie zwłok stało się prawdziwy m problemem, Diabeł przy szedł do nas i mówi: „Mogę wam pomóc. Nikt przy zdrowy ch zmy słach nie będzie szukał zwłok w grobie NN, czy li osoby, której tożsamości nie ustalono”. Wtedy który ś z naszy ch powiedział: „Przecież tam leży konkretna osoba. Dokwaterujesz do niej lokatora?”. – Zrobimy pakiet dwa w jedny m – odparł. Pruszkowscy wy bałuszy li gały. – Jaki pakiet? Co ty pierdolisz? Diabeł uśmiechnął się demonicznie, jak to diabeł. – Do dużej trumny da się spakować dwóch. Ja często kopię bezimienny ch, mam układ z miastem. Zapakuje się parkę, zakopie i nikt nigdy nie zainteresuje się grobem. Nie

przy pominam sobie, żeby ktokolwiek wnosił o ekshumację z takiej mogiły. To załatwienie sprawy na wieczność. Pruszkowscy omal nie posikali się ze szczęścia, bo propozy cja Diabła – jak by to powiedzieć? – wy chodziła naprzeciw ich ży wotny m (a właściwie mało ży wotny m) interesom. Jakby dziś zrobić remanent w grobach NN, toby się okazało, że w wielu spoczy wa niespodzianka. Z biegiem lat nasza współpraca z Diabłem stała się jeszcze lepsza, bo przedsiębiorca pogrzebowy kupił sobie piec krematory jny i zaczął mafijny problem puszczać z dy mem. No a w takich przy padkach niczego już nie da się udowodnić.

***

Manolo by ł jedny m z najważniejszy ch ochroniarzy Masy. Jarosław Sokołowski określał go nawet czasem mianem „szef moich gory li”. Wy soki, dobrze zbudowany, skutecznie odstraszał ty ch wszy stkich, którzy mieli ochotę podskoczy ć szefowi. Zabawne jest to, że na początku lat 90. obaj należeli do przeciwny ch obozów i niewiele brakowało, aby przy boczny zwy czajnie Masę… zabił. Na szczęście dla obu sprawy potoczy ły się zupełnie inaczej. Z by ły m gangsterem (tak naprawdę jego ksy wka brzmi nieco inaczej, ale poprosił o nieujawnianie tożsamości) spoty kamy się w jedny m z podpoznańskich moteli. Manolo, obecnie biznesmen działający w branży hotelarskiej, w bardzo niewielkim stopniu kojarzy się z mafią. Jedy nie blizna na szy i może sugerować, że w odległej przeszłości miał zwy czaj wy równy wać rachunki w uliczny ch starciach. Na początku swojej mafijnej kariery by ł ty powany na cy ngla, czy li zabójcę. Nie został nim, ale wie doskonale, wśród jakich ludzi bossowie poszukiwali kandy datów na kilerów i jak przy gotowy wali ich do tej roli.

A.G.: Podobno miałeś zabić Masę?

Manolo: Dokładnie. Dostałem zlecenie od stary ch, a konkretnie od Parasola. Po wy darzeniach w Siestrzeni, kiedy to zginęli Janusz S. „Lulek” i Andrzej S. „Słoń”, Parasol by ł cholernie cięty na Masę i Kiełbasę. Uważał, że jego kompani zginęli przez Jarka i Wojtka K., bo to oni sprowokowali wy darzenia, które zakończy ły się tragicznie (szerzej o tej sprawie w tomie Masa o pieniądzach polskiej mafii – przy p. A.G.). Podjudzany przez chłopaków ze Żbikowa, postanowił odpalić obu. Zawołał mnie i zlecił mi tę egzekucję, mówiąc, że jako jego przy jaciel

nie odmówię. – W porządku, mogę ich odjebać – powiedziałem. I zapy tałem: – A czy m mam to zrobić? Wtedy Parasol wy ciągnął jakieś stare graty, wy brakowane tetetki. Nijak nie dało się z nich strzelać, bo wciąż się zacinały. Tetetki sły nęły z tego, że by ły wy konane z lichego materiału, a te od Parasola przeży ły chy ba drugą wojnę światową. Mimo to wziąłem ten arsenał i obiecałem, że zrobię, co w mojej mocy. Ty le że, oczy wiście, nic nie zrobiłem, a niedługo później, po strzelaninie w motelu George 6 lipca 1990 roku, Parasol trafił do pierdla. Wprawdzie szy bko go zwolniono, ale już tak bardzo nie interesowało go odpalenie Masy. A ja za jakiś czas zmieniłem barwy klubowe i poszedłem na służbę do Jarka. Stało się to po jego wy jściu z więzienia w 1996 roku. Po prostu uznałem, że starzy już nie będą się mną wy sługiwać i muszę wskoczy ć do grupy, w której zarobię dobry hajs. I gdzie nikt mnie nie będzie upokarzał. A muszę przy znać, że starzy umieli jeździć po swoich ludziach jak po ły sej koby le. Wiedziałem, że taka zmiana barw nie nastąpi w sposób bezbolesny, ale, kurwa, człowiek ma jedno ży cie! Parasol nie potrafił się z ty m pogodzić. Kiedy ś, a by ła zima, wziął mnie na spacer nad Utratę i py ta: „Manolo, jesteś wierny ? Bo jak nie, to skończy sz na dnie tej rzeczki”. A ja mu na to, że owszem, jestem, ale… Masie. I nie żałowałem. Pamiętam, że jak kiedy ś zwierzy łem się Parasolowi, że mam mało hajsu i nie mam co jeść, to mi odpowiedział: „Kup sobie kilo bananów i się nawpierdalaj!”. By ł bardzo zadowolony z tego dowcipu.

A.G.: Skąd pomy sł, żeby zlecić ci zabójstwo Masy i Kiełbasy ?

Manolo: Grupa szukała odpowiednich ludzi do tego ty pu roboty i najwy raźniej im podpasowałem.

J.S.: Ty, Manolo, nie bądź taki skromny ! By łeś ostry m chłopakiem i oni doskonale sobie z tego zdawali sprawę. Wy patrzy li cię na siłowni.

Manolo: Fakt, ciągle siedziałem na siłce. Jako że na Żbikowie by ła wówczas ty lko jedna, spoty kali się w niej wszy scy. Parasol też tam ostro pakował. Poza ty m w latach 80. trafiłem do puszki z pierwszy m wy rokiem, a to w ty m środowisku nobilitowało. Ty le że ja ze żbikowskimi nie trzy małem się zby t blisko. Robiłem swoje interesy, między inny mi w Ży rardowie, ale jako pruszkowiak co i raz sty kałem się z chłopakami z tej dzielnicy cudów. W gruncie rzeczy uważałem ich za patologię, której trzeba się wy strzegać. Jednak z niektóry mi by łem w dobrej komity wie. Choćby z Lulkiem.

A.G.: Z przy jacielem Parasola? Ty m, który zginął w Siestrzeni?

Manolo: Powiem ci – to wcale nie by li przy jaciele. A przy najmniej Lulek nie uważał Parasola za swojego przy jaciela. Powiedział mi kiedy ś: „Manolo, ja trzy mam Janusza z dala od swojego domu. Jesteśmy kumplami z jednej paczki, ale nic więcej”. Zresztą Parasol nikomu nie ufał – siano, które zarobił razem z Barabaszem, trzy mał u swojej matki, bo ty lko jej wierzy ł. Inna sprawa, że Lulek to nie by ł idealny kandy dat na przy jaciela, taki bezwzględny świr latający po mieście z maczetą. Zresztą obciął nią kiedy ś głowę psu. Py tanie: komu jeszcze… Mówiło się, że miał na koncie kilka trupów, ale nikt go za rękę nie złapał. Wzbudzał strach samy m swoim wy glądem: wy tatuowany od stóp do głów, nawet na podniebieniu, przy pominał rasowego psy chola z amery kańskich horrorów. Ale do swojej matki odnosił się z szacunkiem.

A.G.: Skoro nie ma dowodów na to, że Janusz S. zabił człowieka, nie ma sensu poświęcać mu więcej miejsca w tomie o kilerach. Wróćmy do wspomnianego zlecenia na Masę i Kiełbasę.

Manolo: My ślę, że zabicie Masy nie by łoby dla mnie jakimś wielkim problemem natury moralnej. Jeszcze go nie znałem, więc w grę nie wchodziły rozterki osobiste. Ty le że ja dość szy bko doszedłem do wniosku, że po pierwsze, z ty ch tetetek to nie da się nawet muchy ustrzelić, a po drugie, że za tę robotę nie dostanę ani grosza. Bo Parasol by ł znany z tego, że swoim ludziom nie płacił. A brać sobie na plecy taki problem totalnie za friko? To mi się nie uśmiechało. Po jakimś czasie mogłem też rozprawić się z Parasolem. Mówię o czasach już po śmierci Pershinga, kiedy starzy pacy fikowali grupę Masy. Miałem takie kontakty z Ruskimi, że zrobiliby mi tę przy sługę bez mrugnięcia okiem. Ty lko po co? Zanim się zabije, trzeba to dobrze przemy śleć. A pruszkowscy starzy szafowali wy rokami bez opamiętania. Dobrze, że by ł wśród nich Zy gmunt R. „Bolo”, który miał odrobinę więcej oleju w głowie i studził ich mordercze zapały.

J.S.: Żbikowscy doskonale wiedzieli, że Manolo nie daje sobie w kaszę dmuchać. A jak ktoś mu zalezie za skórę, to lepiej niech zacznie się modlić.

Manolo: Często brałem udział w akcjach, które mogły zakończy ć się krwawy m finałem, i w sumie miałem wiele szczęścia, że przeży łem tę pruszkowską dekadę. Jak już wspomniałem, robiłem interesy w Ży rardowie. Głównie chodziło o narkoty ki. By ł tam dość ostry facet o ksy wce Majonez. Pewnego dnia dostaję telefon: Majonezowi odwaliła szajba, lata po mieście

z pistoletem i strzela w drzwi mieszkania Kunty. Kunta to by ł mój znajomy, z który m kręciłem różne lody. Wskoczy łem w samochód i naty chmiast kopnąłem się do Ży rardowa. Okazało się, że Majonez właśnie zbiera siły do konty nuowania swojej krucjaty w jednej z restauracji. Pod drzwiami lokalu spotkałem znajomego i mówię mu: „Powiedz Majonezowi, żeby wy szedł na dwór, pogadam z nim”. Znajomy pobiegł do Majoneza, ale ten odmówił – nie zamierzał wstawać od stolika. Wkurwiłem się. Wkroczy łem do knajpy uzbrojony w siekierę. Podszedłem do Majoneza i tak mu wy jebałem tą siekierą w ry ja, że naty chmiast stracił przy tomność. Nie będę ci opisy wał, jak wy glądał po mojej interwencji. Jeśli cię to interesuje, pójdź do rzeźnika i zobacz, jak się tam pracuje. Krew się lała strumieniami, na mordę wy skoczy ło mu ży we mięso, a całość spuchła, jakby sobie nawkładał jabłek pod skórę. Wy starczy powiedzieć, że założono mu siedemnaście szwów. Nieźle. I tak cud, że nie trzeba by ło mu przeszczepiać buźki. Jak w ty m filmie z Travoltą i Cage’em, Bez twarzy. Zresztą w Ży rardowie dobrze zapamiętano grupę pruszkowską. Legendą tamtejszego miasta by ł niejaki Ły sy, skądinąd niezły bokser (nie miał nic wspólnego z Ły sy m Bartkiem z grupy mokotowskiej – przy p. A.G.). Otóż Ły sy poży czy ł żbikowskim jakąś większą kasę, a ci nie śpieszy li się ze zwrotem należności. No to on zaczął się rzucać, bo ostatecznie nie prowadził działalności chary taty wnej. Wtedy przy jechał do niego Lulek i ciachnął mu szablą po ręce; o mało nie obciął mu dłoni. To by ł wariat. Bała się go nawet policja i szerokim łukiem omijała jego dom. Pamiętam taką sy tuację: by łem akurat na Żbikowie, w okolicy domu Lulka, i podszedł do mnie znajomy, który mieszkał w pobliżu. „Coś z ty m fantem trzeba zrobić”, mówi. „Tu się zbiera element przestępczy, strach chodzić po ulicach”. Traf chciał, że jego słowa usły szał Janusz S. Chwy cił za bejsbola, podbiegł do skarżącego się i gwizdnął go kijem przez łeb. Nie z całej siły, ostrzegawczo, ale zawsze! W jakimś sensie potwierdził słuszność jego słów. Naprawdę strach by ło chodzić po ulicach.

Fot. Marek Zimny /PAP

A.G.: Ale ty się nie bałeś?

Manolo: Wolałem, żeby to mnie się bano. Kiedy ś na Żbikowie Damian K. „Kotlet” i jego koty urządzili sobie polowanie na S., mojego kumpla. By łem tam i widziałem, jak jeden z napastników zbliża się do S. i celuje do niego z pistoletu. Podbiegłem do gościa, jebnąłem go w łeb, wy rwałem mu komin i strzeliłem nad głową. Damiany się obsrały i stanęły jak wry te. „Do ludzi wali”, powiedział jeden z nich, choć by ło oczy wiste, że oddałem strzał w powietrze. Nie chciałem przecież zabijać, ale jedy nie uratować S. Udało się. Pamiętaj, jeśli chcesz wy grać w starciu z większością, musisz zrobić pierwszy krok. I to taki, który zrobi wrażenie na twoich przeciwnikach. Choćby ś miał narazić własne ży cie. Muszą zrozumieć, że mają do czy nienia z desperatem, który gwiżdże na bezpieczeństwo, a interesuje go wy łącznie śmierć wroga. Za wszelką cenę. Tak działałem ja, tak też działał Lulek.

J.S.: Starzy takich potrzebowali. Żeby robili za nich brudną robotę. Mówię nie ty lko o początku lat 90., ale o całej mafijnej dekadzie.

Manolo: By ło takie powiedzenie: „W Pruszkowie najpierw zajebiesz, a potem się rozjebiesz”. Chodziło o to, że zabójcy szli na współpracę z policją i wsy py wali swoich kompanów. Ale kontakty z psiarnią to temat na osobną rozmowę. Przecież starzy ciągle sprzedawali policji jakieś mniejsze grupy. Dzięki temu mundurowi mieli sukcesy, a pruszkowska góra by ła niety kalna. Policja doskonale wiedziała, co jest grane. Nic, co się działo na mieście, nie stanowiło dla niej tajemnicy. Starzy by li jej potrzebni. Zresztą sy tuacje z udziałem policji by wały zabawne. Oto przy kład. Kiedy ś, bodaj w Uroczej, siedziało kilku gangsterów i nagle w lokalu pojawił się policjant. Wtedy jeden z urków mówi do drugiego: „Mam przy sobie komin, nie mogą mnie z nim złapać. Wziąłby ś go? Ciebie nie będą trzepać”. Tamten się zgodził i szy bko ustalili, że ten pierwszy poda broń pod stołem. Drugi wy ciągnął rękę i poczuł, że trzy ma w dłoni… kutasa. Nawiasem mówiąc, gość miał fajfusa jak bułka pary ska. Kawalarz triumfował. Wstał i oznajmił zebrany m: „Za fiuta mnie złapał, ciota jedna!”. Takie to by ło żbikowskie poczucie humoru.

A.G.: Wspomniałeś o swoich dobry ch kontaktach z gangsterami zza Buga. Skąd ich wy trzasnąłeś?

Manolo: A to mało ich by ło w Polsce? Robiło się z nimi interesy i wszy scy dobrze na ty m wy chodzili. Ale że by ł to specy ficzny kontrahent, czasami trzeba by ło grać z nim ostro. Ruscy musieli czuć, że nikt się tu ich nie boi i że grają nie na swoim boisku. Pomagałem im puszczać w Polsce łady – przy wozili nowiutkie sztuki, a ja je sprzedawałem. Pewnego razu przy jechali po siano szy bciej, niż się umawialiśmy. Py tają, czy są pieniądze. A ja im na to, że będą za ty dzień. Że nigdy się na mnie nie zawiedli, więc nie ma powodu do obaw. Ty le że oni zaczęli się stawiać i mi grozić. Budiem strielat’! – pokrzy kują. No nie, tak ze mną gadać nie będziecie! – my ślę sobie. Złapałem za łeb jednego z nich i zawlokłem do ogródka, gdzie już na niego czekały moje amstafy. Położy łem gościa na ziemi, pieski stanęły nad nim. Przy stawiłem mu kopy to do głowy i py tam: „No i kto do kogo będzie strzelał?”. Oczy wiście, później puściłem go wolno. Wiem, że Ruscy nabrali do mnie szacunku.

A.G.: A nie popsuło to twoich dobry ch relacji z braćmi ze Wschodu?

Manolo: Ależ skąd! Nadal robiliśmy interesy i wszy scy by li zadowoleni. Czasami korzy stałem z nich przy – nazwijmy to – operacjach specjalny ch. Takich jak w związku z pewny m ważny m prezesem. Facet by ł szefem polskiego oddziału wielkiej korporacji (nie będę podawał jej nazwy, bo by łoby to dla sły nnej marki co nieco krępujące), ale uważał się

za wielkiego przy jaciela pruszkowskich. Gangster w biały m kołnierzy ku, można powiedzieć. No i kiedy ś gość poszedł do modnego warszawskiego lokalu i wy pił o kilka drinków za dużo. A jak mu zaszumiało w głowie, poczuł w sobie zew krwi i zaczął opierdalać kelnerów, że go źle obsługują. Kiedy ci próbowali mu wy tłumaczy ć, że się my li, sprał jednego po mordzie, krzy cząc, że jest z Pruszkowa i że zaraz tu wjedzie ekipa, która zrobi z całą knajpą porządek. Zadzwonił do mnie i zaczął bełkotać, żeby m potwierdził obsłudze, z kim ma do czy nienia. Pogadałem z kelnerem i szy bko doszedłem do wniosku, że prezes naduży wa znajomości i psuje reputację pruszkowskiej mafii. Szy bko skontaktowałem się z moim ruskim wspólnikiem Kolą i mówię mu: „Jedź tam i zrób porządek z frajerem!”. Kola, który lubił takie akcje, zgodził się bez chwili wahania. Zabrał ze sobą panienkę, skądinąd fantasty czną laskę, i za jakiś czas by li w klubie. Bez problemu zorientowali się, gdzie urzęduje prezes, który cały czas darł mordę i wy skakiwał z łapami do kelnerów. Kola podszedł do niego i coś mu tam powiedział po rosy jsku. A dziewczy na, wy korzy stując chwilę nieuwagi prezesa, wlała mu do drinka środek usy piający. Za kilka minut gość spał jak niemowlę. Obsługa klubu odetchnęła z ulgą, gdy Kola i jego pomocnica wy nieśli prezesa do samochodu. Wiadomo, klient uśpiony jest mniej awanturujący się. Facet obudził się we własny m domu – bez portfela, bez kluczy ków do samochodu, bez sy gnetów. W zaciśniętej dłoni spoczy wał jedy nie złoty łańcuszek. Ale to nie by ł jego łańcuszek. Wrzuciliśmy mu go do ręki, bo wy magała tego pewna misty fikacja. – Co jest, kurwa, grane? – To by ły jego pierwsze słowa po przebudzeniu. – Jak to co? Zadarłeś z ruską mafią – powiedziałem. – Z jaką znowu mafią? – Zrobił wielkie oczy. – Przecież ci mówię, z ruską. Rozmawiałeś z ich szefem, nawrzucałeś mu od ostatnich, strasznie go obraziłeś. Wcisnął ci w dłoń złoty łańcuszek, a to zły znak. To tak, jakby Sy cy lijczy k położy ł ci na progu śmierdzącą ry bę. Popatrzy ł na mnie z przerażeniem. Pamiętał, że jakiś Ruski coś do niego mówił, ale kompletnie nie pamiętał co i w związku z czy m. Uwierzy ł. – I co teraz będzie? – wy szeptał i chy ba przy okazji puścił bąka. – Trzeba blatować. Musisz mu dać jakieś fanty – odparłem. Starałem się wy glądać na bardzo zafrasowanego faceta. Prezesowi spodobała się ta my śl. – Pieniądze? – zapy tał. – Pieniądze to już wziął. Teraz chce twojego jeepa grand cherokee. Facet nie spodziewał się aż takich kosztów, ale jakoś to przełknął. Oddał dowód rejestracy jny i napisał nam upoważnienie do korzy stania z pojazdu za granicą. Wtedy wy stawiało się takie upoważnienia, żeby celnicy nie robili trudności. Chy ba nie muszę ci mówić, że fakty cznie zamierzaliśmy pchnąć tego jeepa za Bug? Dzięki moim znajomościom na Wschodzie udało się puścić furę za trzy dzieści ty sięcy zielony ch i na ty m sprawa prezesa się skończy ła. Facet nabrał trochę rozumu, a my nieźle zarobiliśmy.

J.S.: Wróćmy do niedoszły ch kilerów, takich jak Manolo. Nie możemy pominąć osoby

Wojciecha B. „Budzika”. Ty le że on, w przeciwieństwie do Manola, zabił, zanim jeszcze został oficjalnie obwołany zabójcą grupy pruszkowskiej.

Fot. Andrzej Gry giel/PAP

A.G.: Budzik to kiler? Owszem, wiem, że by ł ważną częścią grupy, wręcz legendą recy dy wy, ale my ślałem raczej, że to zwy kły złodziej mieszkaniowy.

Manolo: Budzik doklepał do grupy już w połowie lat 80. Stał na pruszkowskim benklu, a to by ła prawdziwa szkoła spry tu i charakteru. Wprawdzie nie wszy scy go lubili, zdeklarowanego wroga miał choćby w Ry szardzie P. „Krzy siu”, ale generalnie liczono się z nim. Niestety, kariera wy maga chłodnej głowy, a Budzik, im bardziej rósł, ty m bardziej mu odwalało. Stawiał się silniejszy m od siebie, aż wreszcie doszło do prawdziwego dramatu, który rozegrał się pod hotelem Polonia. O coś tam się poprzty kał z Parasolem, a Parasol to by ł wówczas sam szczy t grupy, wy jął kopy to i jebnął Jankowi P. w but. Człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi, mówi porzekadło.

W ty m przy padku Parasol naprawdę powinien podziękować siłom wy ższy m. Kula przeszła przez but, ale stopy nie drasnęła. Nie wiem, jakim cudem, ale na pewno cudem!

J.S.: Ty le że rzecz się działa przy świadkach i Parasol nie mógł puścić płazem takiej zniewagi. Już na miejscu tak oprawił Budzika, że ten ledwie wrócił do domu. Oczy wiście, broń została mu naty chmiast zabrana. Ale to by ł dopiero początek kary. Na drugi dzień o zajściu dowiedział się Ry siek P., ksy wka Krzy ś. Wkurwił się na Budzika jak nie wiem co i postanowił wziąć czy nny udział w wy mierzaniu mu sprawiedliwości. Zwołał ekipę – ja się w niej znalazłem, Klimas, Dzikus i jeszcze inni – i poszliśmy do Wojciecha B. Kopem wy waliliśmy drzwi, wy wlekliśmy go z pościeli i spuściliśmy mu taki łomot, że krew try skała po ścianach. Ja osobiście nie biłem, bo nie by ło takiej potrzeby ; Krzy ś robił to z taką furią, że żadna pomoc nie by ła mu potrzebna. Po chwili twarz Budzika przy pominała stek tatarski. Po skończonej robocie ekipa opuściła mieszkanie nieszczęśnika, dając mu czas, aby jako tako doszedł do siebie. I rzeczy wiście, pozbierał się, choć z trudem. Lecz tu czekała go niespodzianka – po dwóch godzinach ekipa wróciła, choć ty m razem ograniczona do dwóch egzekutorów, Krzy sia i Dzikusa. I apiać od początku. Budzik znów dostał taki wpierdol, że można go by ło zdrapy wać ze ściany. By ć może gdy by śmy ty ch dwóch godzin nie spędzili nad flaszką wódki, obeszliby śmy się z Budzikiem nieco łagodniej. Ale po kilku kieliszkach Ry szard P. ponownie zapałał taką nienawiścią do Wojtka, że postanowił dać mu kolejną nauczkę. Wiem, trudno w to uwierzy ć, ale tego dnia Budzik miał jeszcze jeden wjazd i jeszcze raz przy jął na twarz serię ciosów i kopniaków. Jak o ty m pomy ślę, to robi mi się go żal. Po przy kładny m ukaraniu Budzik został wy rzucony z grupy. Oczy wiście, nie wiązało się to z żadną ceremonią w sty lu włoskiej mafii. Wojtek usły szał krótkie: „Wy pierdalaj i więcej się nam na oczy nie pokazuj!”, i już by ł na aucie.

Manolo: Jedy ny m, który cały czas trwał przy Budziku, by ł Klimas. I to on jakoś przebłagał Parasola, aby wy baczy ł jego przy jacielowi. No bo w sumie drobiazg urósł do giganty czny ch rozmiarów. Parasol w końcu machnął ręką i odpuścił, ale Krzy ś nadal trwał w swoim uporze; on tak nie znosił Budzika, że gotów by ł go upokarzać do końca ży cia. W tamty m czasie Ry szard P. pozostawał w bliskich relacjach z Maciejem Sz. „Piekarzem”, nie ty lko kumplem, ale i szwagrem. Pewnego razu Piekarz przy szedł do P. na wódkę. Jak trunek zaszumiał im w głowach, Maciek zaczął kozaczy ć: „Ja do tej kurwy zaraz pójdę, ja tej kurwie urwę łeb!”. Chodziło, oczy wiście, o Budzika. Rzecz jednak w ty m, że Wojtek B. po kilkukrotny m skatowaniu strasznie zhardział. Przestał się bać swoich prześladowców i marzy ł jedy nie o słodkiej zemście. Wiadomo by ło, że na Krzy sia jest za krótki, ale dla chłopaków z niższego szczebla mógł by ć naprawdę niebezpieczny. A taki Piekarz to by ł ty powy frajerzy na, który rzucał się na inny ch, wiedząc, że ma za plecami Ry szarda P. Nakręcony wódą poszedł do Budzika, który mieszkał w bloku obok, i zaczął go obrażać. Chciał by ć taki sam jak Krzy ś. Kiedy przeszedł do rękoczy nów, Budzik sięgnął po pistolet

i wy palił Piekarzowi w łeb. Maciek padł na ziemię i zmarł na miejscu. Po wszy stkim Budzik się ukręcił. Znikł z miasta i ty lko nieliczni wiedzieli, gdzie go szukać.

J.S.: Ale w efekcie tego zabójstwa Wojtek powrócił do łask. Starzy uznali, że jest świetny m kandy datem na kilera – skoro ma już głowę na koncie, nic nie stoi na przeszkodzie, aby dorobił sobie kolejne łby. O ile się nie my lę, to by ł pomy sł duetu Zy gmunta R. „Bola” i Ry szarda Sz. „Kajtka”. Propozy cję Budzik podchwy cił z entuzjazmem, bo obiecano mu duże pieniądze, o jakich wcześniej nie marzy ł. Miał odpalać niewy godny ch: Wariata, Dziada, a także Ry mpałka, którego starzy obawiali się coraz bardziej. On, oczy wiście, przy jmował te zlecenia, ale wielu, w ty m również mnie, nie podobało się, że gość zacznie odpalać naszy ch. No bo jednak Ry mpałek by ł pruszkowski. Baliśmy się, że Budzik zacznie odpierdalać porządny ch chłopaków ty lko dlatego, że wskaże mu ich Parasol. Dlatego szy bko podaliśmy Budzika psom na tacy, a oni go zawinęli. I tak skończy ła się kariera płatnego zabójcy. Zanim się zaczęła.

Manolo: Skoro przy pomnieliśmy o Piekarzu, to warto, na marginesie, przy pomnieć o inny m frajerze, któremu zaszumiało w głowie i który stracił kontakt z rzeczy wistością. Mowa o Pty siu, gościu podwiązany m pod stary ch. By ł z nimi na ty le blisko, że musiał znać ich plany odpalenia Pershinga. Oczy wiście, nie traktowali go jak partnera do rozmowy, bo to by ł dla nich nikt, ale kłapali przy nim ozorami, sądząc, że nigdy nie zrobi z tego uży tku. A on zrobił, ty le że na swój głupi sposób. Kiedy wy czuł, że kres Pershinga jest już bliski, a starzy przejmą wszy stkie interesy Andrzeja K. i jego ludzi, pojechał do Ożarowa, do jego domu. Załomotał w drzwi. Otworzy ła mu Agnieszka, partnerka Pershinga.

J.S.: A trzeba pamiętać, że Pty ś wy glądał jak siedem nieszczęść: malutki, chudziutki, zgarbiony, w okularach z gruby mi szkłami na nosie. Kojarzy ł się raczej z bohaterem jakiejś lichej komedii, a nie z mafią. No ale sam chy ba nie zdawał sobie z tego sprawy.

Manolo: Dokładnie. Zaczął złorzeczy ć Pershingowi, którego akurat nie by ło w domu, i kazał przekazać mu, że od tego dnia to on, Pty ś, rządzi na mieście i przejmuje interesy Andrzeja K. Zdumiona kobieta nie wiedziała, jak zareagować na taki wjazd, ale oczy wiście przekazała wszy stko Andrzejowi, gdy ten wrócił. Opowieść partnerki bardziej rozbawiła Pershinga, niż go przeraziła, ale naty chmiast wsiadł do samochodu, pojechał do domu Pty sia i wy tłukł niedoszłego bossa po ry ju. I na ty m się skończy ło. Pty ś by ł na ty le groteskową postacią, że Pershing nie miał zamiaru tracić czasu na jego edukację. Według mnie zrobił błąd. Bo gdy by śmy wtedy przy cisnęli Pty sia, on by wy śpiewał wszy stko, co wiedział o planach stary ch. I by ć może

Pershing uniknąłby śmierci. No ale stało się, jak się stało.

***

Ze spotkania z Manolem i Masą wracam w środku nocy ; przez kilka godzin jazdy samochodem do Warszawy dręczy mnie wątpliwość, która zakończy ła naszą rozmowę. Czy fakty cznie wy starczy łoby przy cisnąć Pty sia i wy doby ć z niego wiedzę o planach stary ch, żeby ocalić Pershinga? Trudno mi w to uwierzy ć. Mafijny zarząd by ł zdeterminowany, żeby się pozby ć niewy godnego wspólnika, i nie zamierzał powstrzy my wać kilera. Takiego czy innego. W Zakopanem albo w innej części kraju. Wcześniej czy później. Z drugiej jednak strony Andrzej K. naprawdę mógł nie uświadamiać sobie zagrożenia, więc ujawnienie planów stary ch podziałałoby na niego zapewne jak zimny pry sznic. Ostatecznie dy sponował wy starczająco silną ekipą, która skutecznie chroniłaby go przez długie lata. Czy jednak – gdy by ży ł – wówczas polska mafia przestałaby istnieć? Mam co do tego ogromne wątpliwości.

ROZDZIAŁ 4

Łysy: charakterny i bezwzględny

To zabójstwo, choć by ło jedy nie kolejny m ogniwem w łańcuchu mafijny ch porachunków, szczególnie poruszy ło opinię publiczną. Ofiarą okazał się gangster Adam G., związany z pruszkowskim zarządem. Kilerzy z wrogiej grupy zatłukli go ciężkim przedmiotem w warszawskiej siłowni przy ulicy Wy sockiego, gdy leżał na ławeczce, szy kując się do wy ciskania sztangi. Napastnicy zaatakowali także jego kolegę Dariusza A., pseudonim Drakula (znanego także jako Wieża), ale mężczy źnie udało się uniknąć najgorszego. W tamty m czasie w Warszawie i okolicach krew pły nęła wartkim strumieniem. Polacy przy wy kli już do informacji o kolejny ch egzekucjach, ale ta w listopadzie 1997 roku by ła wy jątkowo drasty czna. Ty m bardziej że lekarze walczy li o ży cie gangstera jeszcze przez kilka dni. Od samego początku by ło jednak wiadomo, że nawet jeśli uda się go uratować, Adam G. nie odzy ska świadomości (talerz sztangi zmiażdży ł mu mózg). W środowisku znany by ł pod pseudonimem Kultury sta; codziennie wiele czasu spędzał na siłowni, więc zabójcy nie mieli problemu, by go znaleźć. By ł jedny m z najważniejszy ch żołnierzy Zbigniewa W. „Zby nka”, człowieka blisko związanego z pruszkowskimi stary mi. W tomie Masa o porachunkach polskiej mafii wspomnieliśmy o ty m tragiczny m wy darzeniu. Ty m razem pragniemy nieco przy bliży ć sy lwetkę człowieka, któremu przy pisuje się zaplanowanie tej zbrodni i kierowanie nią. Kim by ł Ły sy Bartek i dla kogo pracował? Jak doszło do bezpardonowego konfliktu pomiędzy jego grupą a ludźmi Zby nka?

A.G.: Czy znałeś Bartka, zanim doszło do tragedii na warszawskiej siłowni?

J.S.: Naturalnie. Znałem go od samego początku lat 90. By ł moim rówieśnikiem, więc spędziliśmy wspólnie wiele wieczorów na dy skotekach i w knajpach. W sumie to by ł fajny gość.

A.G.: Jak dla kogo… Adam „Kultury sta” by łby zapewne innego zdania.

J.S.: Tak to już jest z przestępcami – lubi ich niewielu, nienawidzi znacznie więcej. Mnie Bartek niczego złego nie zrobił, więc zapamiętałem go inaczej niż ci, który ch skrzy wdził. Ale przy znaję, miał w sobie ty le zła, że dałoby się nim obdzielić kilku sady stów. To by ł wariat, który kochał szy bkość: szy bkie akcje, szy bkie samochody, szy bkie dziewczy ny. Na filozofa raczej się nie nadawał, ale na gangstera jak najbardziej. Pamiętam, że kiedy ś jechaliśmy do domu Kiełbachy do Pruszkowa – on podrasowany m peugeotem 405 STI, a ja mercedesem sześćsetką – i urządziliśmy sobie wy ścig w Alejach Jerozolimskich. Wprawdzie miałem dużo lepszą furę, jednak przez długi czas nie mogłem dać mu rady. Niedostatki silnika, czy raczej momentu obrotowego, nadrabiał niewiary godną brawurą.

A.G.: Nie komentuję. Peugeot 405 STI robi setkę w ponad jedenaście sekund…

J.S.: Toteż mówię, że jechał ze śmiercią w oczach i dopalał silnik ambicją. Ale ostatecznie to ja wy grałem.

A.G.: On też by ł kolegą Kiełbachy ?

J.S.: Jak najbardziej. W ogóle lubiliśmy się i chętnie wy skakiwaliśmy we trzech na miasto. Podejrzewam, że gdy by Ły sy nie wy wodził się z Mokotowa, doklepałby do nas i by łby w grupie pruszkowskiej. Pasował do nas jak diabli. Podobnie jak my zajmował się kradzieżą fur; wtedy jechaliśmy do Kiełbachy po pewne ustrojstwo, które dekodowało alarmy samochodowe. Wy starczy ło, że gość zamknął pilotem swoje auto, a już kod trafiał do tego urządzenia. To by ło malutkie pudełeczko, niewiele większe od paczki fajek. Robił je dla nas pewien utalentowany elektronik. Wprawdzie jedna sztuka kosztowała powy żej koła papieru, ale szy bko się zwracała.

A.G.: Nie mieliście za złe Bartkowi, że związał się z Korkiem, a nie z wami?

J.S.: Bez przesady, ślubu z nim nie braliśmy. Poza ty m pomiędzy Pruszkowem a Mokotowem funkcjonowało coś w rodzaju paktu o nieagresji. Ta umowa obowiązy wała przez lata i by ła korzy stna dla obu stron. Kiedy Ły sy na dobre poszedł na służbę do Korka, trochę straciłem go z pola widzenia. Nadal się lubiliśmy, ale nasze kontakty by ły sporady czne. Moje bliższe relacje z Bartkiem datują się na połowę lat 90., kiedy wy szedłem z więzienia i zacząłem kręcić się przy automatach do gry. Wprawdzie początkowo nie widziałem w ty m wielkiego interesu, ale wkrótce okazało się, że nie miałem racji. Do wejścia w automaty namówił mnie szef gangu mokotowskiego Andrzej H. „Korek”. To właśnie dla niego pracował Ły sy Bartek. By ł jego człowiekiem od wszy stkiego, także od mokrej roboty.

A.G.: Mokotowscy bardzo intensy wnie działali na ry nku automatów. W pewny m momencie mieli na nie monopol, przy najmniej w Warszawie.

J.S.: To by ły naprawdę wielkie pieniądze. Kiedy wszedłem do gry, ruszy łem, a raczej moi ludzie ruszy li w Polskę, okazało się, że jest to źródło, które nigdy nie wy sy cha. Kiedy starzy zorientowali się, że fortuna przechodzi im koło nosa, postanowili wy kroić z tego tortu coś dla siebie. Rzecz w ty m, że zostały już ty lko okruszki, i to takie podeptane, z podłogi. Przy pomnieli jednak sobie, że mają ostrego chłopaka w postaci Zby nka, i wy puścili go na miasto. Miał znaleźć nieopodatkowane automaty albo wy szarpać je ty m, którzy ciągnęli już z nich haracze. Zby nek by ł ślepo wierny stary m, więc nie bacząc na dość ry zy kowny charakter całej operacji, zaczął działać. Do moich automatów nie startował (a nawet jak próbował, to został szy bko pogoniony ), ale najwy raźniej uznał, że z ludźmi Korka pójdzie mu łatwo i przejmie od nich parę lokali. I rzeczy wiście, podczas gdy moje „won!” wy starczało, żeby Zby nek szedł sobie w cholerę, z mokotowskimi zaczęła się szarpaczka. Oni go gonili, on wracał i groził. Na pierwszej linii frontu po stronie Zby nka by ł Adam G., a po stronie Korka i Ły sego Bartka niejaki Diabeł – między oby dwoma panami coraz częściej dochodziło do ostry ch konfliktów, aż stało się jasne, że zaraz wy buchnie otwarta wojna. Sy gnałem do jej rozpoczęcia by ło pobicie przez Zby nkowy ch jednego z kompanów Diabła. Tego mokotowscy nie mogli puścić płazem. Diabeł zrobił tzw. odwy rtkę – skrzy knął ludzi, oczy wiście w porozumieniu z Bartkiem, a może wręcz na jego polecenie, i poszedł na siłownię na Wy sockiego. Pojawiły sie głosy, kto zadał śmiertelny cios, ale oczy wiście nikt nikomu niczego nie udowodnił. Egzekutorzy prawdopodobnie by li w kominiarkach.

A.G.: Zaskoczę cię. Wcale nie by li w kominiarkach. Zachowy wali się tak, jakby ży li w kraju bezprawia, gdzie nie grożą żadne konsekwencje. Udało mi się dotrzeć do trenera pracującego w tamtej siłowni; mniejsza o jej nazwę. Podczas egzekucji by ł w pracy i wszy stko widział. Otóż Kultury sta i Drakula pakowali w części siłowni zwanej „zakątkiem siłacza”. By ły tam ławeczki i sztangi. Adam G. podnosił naprawdę duże ciężary. Obok nich, jak gdy by nigdy nic, ćwiczy li dwaj ludzie Bartka. Ci sami, którzy za chwilę mieli wziąć udział w krwawy m odwecie. W pewny m momencie na siłowni pojawił się trzeci człowiek Bartka i to on zadał serię śmiertelny ch ciosów. Gdy Kultury sta leżał na ławeczce, podszedł do niego z 20-kilogramowy m talerzem i zaczął go łomotać po głowie. Drakula, gdy zorientował się, co jest grane, naty chmiast ukręcił się przez okno, choć chy ba też zaliczy ł kilka ciosów. W każdy m razie refleks go uratował. Po egzekucji trójka Bartkowy ch powoli opuściła klub. Przed wy jściem zabójca roześmiał się jeszcze w twarz przerażonej recepcjonistce. Podobno wszy scy trzej by li stały mi by walcami tej siłowni, a karnety mieli wy pisane na fikcy jne nazwiska. Tego zabójstwa Zby nek nie mógł puścić płazem.

J.S.: Naturalnie! Wy rok śmierci na Bartka – bo przecież wszy scy wiedzieli, że to on jest tak naprawdę odpowiedzialny za zdarzenie na siłowni – zapadł naty chmiast. Zby szek W. wy słał dwóch swoich kilerów, Michała P. i wcześniej wspomnianego Drakulę, żeby przeprowadzili egzekucję. Nawiasem mówiąc, ten pierwszy miał zarzut udziału w zabójstwie Wiesława N. „Wariata” (w luty m 1998 roku). Ekipa Zby nka podejmowała się zadań, od który ch inni trzy mali się raczej z daleka. Jednak w przeciwieństwie do egzekucji na bossie z Ząbek zamach na Bartka nie przejdzie do annałów kry minalisty ki. Otóż panowie zasadzili się na swoją ofiarę w pobliżu jej domu na Mokotowie, za płotem, aby ich nie widziała. Gdy Ły sy znalazł się w zasięgu ognia, zaczęli strzelać. Obaj opróżnili po magazy nku, czy li oddali w sumie trzy dzieści strzałów i… żadna kula nie sięgnęła celu. Oto jakimi specami dy sponował Zby nek! Mieli cy kora, a ręce drżały im tak, jakby trzy mali wiertarki, a nie kominy.

A.G.: I Bartek nie mścił się za tę nieudaną egzekucję?

J.S.: Powiem tak – niedługo później Michał P. dostał kilka kulek, jak wy chodził z dy skoteki w okolicy Pałacu Kultury. Czy miało to związek ze strzelaniną na Mokotowie? No, chy ba nie by ło pokłosiem wojny w Afganistanie?

A.G.: Rozumiem, że konflikt z ludźmi stary ch nie wpły nął negaty wnie na twój stosunek do

Ły sego?

J.S.: Wręcz przeciwnie. Okazało się, że mamy tego samego wroga – zarząd! Po śmierci Pershinga, czy li w grudniu 1999 roku, moje relacje z Bartkiem bardzo się zacieśniły. Miałem świadomość, że jestem kolejny na liście do odpalenia, więc postanowiłem szukać sojuszników. Wkrótce po egzekucji w Zakopanem pojechałem na Mokotów do Bartka, żeby z nim pogadać o ty m, co się zaraz będzie działo na mieście. I on mi wtedy powiedział: „Jarek, tu nie ma co się pierdolić, tu trzeba montować mocną ekipę. Dam ci zaraz kilku chłopaków i oni będą cię chronić. To są ostrzy goście – jak starzy wy ślą do ciebie swoich frajerów, to moi zaraz ich pogonią. Sprzy mierzam się z tobą i z Bedziem (przy boczny m Pershinga, szefem jednej z grup z Ożarowa – przy p. A.G.) i tworzy my grupę. Chuje nam nie podskoczą”. I fakty cznie, za chwilę pod moim domem w Komorowie pojawiła się ekipa. Ludzie Ły sego nie odstępowali mnie ani na krok. Nasza bry gada rosła z godziny na godzinę i wy dawało się, że za chwilę to my zagrozimy stary m, a nie oni nam. Odby liśmy spotkanie robocze przy cmentarzu w Ołtarzewie, czy li tuż przy grobie Pershinga. Najechało się mnóstwo chłopa, wszy scy uzbrojeni po zęby i zdeterminowani do walki na śmierć i ży cie. Nie przesadzam. Tu nie chodziło o party jkę w bierki, ale o krwawe starcie z wy jątkowo niebezpieczny m przeciwnikiem. Ustaliliśmy, że nie ma żadny ch negocjacji – jeśli napatoczą się jacy ś ludzie od Bry ndziaka czy od Parasola, strzelamy. Adrenalina gotowała się w nas na maksa! Ale wszy stko to trwało zaledwie kilka dni. Ósmego grudnia musiałem się wy stawić na Śląsk, bo policja zaczęła deptać mi po piętach i nie mogłem pozostać w Pruszkowie.

A.G.: A co z Bartkiem?

J.S.: Został w Warszawie. Sprzy mierzy ł się z ożarowskimi – z Bedziem i Piotrem J. „Klajniakiem” – i przez pewien czas naprawdę czy ścili miasto. No ale nie by ła to długa kariera. Zresztą główny rozgry wający, czy li Klajniak, szy bko rozstał się ze światem. Konkurencja odpaliła go z broni maszy nowej w podwarszawskim Walendowie. Jakiś grzy biarz znalazł go w jego audi szóstce. Obok Klajniaka siedział, także martwy, jego kompan Sebastian S. „Sebek”.

A.G.: Przez pewien czas krąży ła wersja, że za zabójstwem stali gangsterzy z grupy Mutantów: Robert C. „Cieluś” i Igor P. A wracając do lat 90. Czy oprócz wojny ze Zby nkiem Bartek likwidował ludzi także na inny ch mafijny ch frontach?

J.S.: Powiem tak – miał naprawdę dużo krwi na rękach. To by ły czasy, kiedy zabijanie by ło codziennością, a także standardowy m sposobem na utrzy manie karności we własnej grupie. Sły szałem o kilku przy padkach, kiedy gangsterzy Ły sego zabierali ludzi do lasu, także swoich, gdy ci okazy wali się nielojalni, i tam ich pozostawiali po wieczne czasy. To nie by ła trudna robota: worek wapna, folia i do lasu.

A.G.: Wapno rozumiem. Ale po co folia?

J.S.: Jak to po co? Żeby nie upierdolić wapnem siedzeń. Miastowi dbali o swoje fury.

A.G.: Czy Bartek miał w swojej grupie ludzi delegowany ch wy łącznie do zabijania?

J.S.: Uważam, że wszy scy jego ludzie to by li potencjalni kilerzy. U niego nie obowiązy wała ścisła specjalizacja. Jak trzeba by ło gościa odpalić, Ły sy miał z kogo wy bierać.

A.G.: Po dziś dzień odkry wane są kolejne mafijne cmentarze, a to w lasach, a to na brzegach rzek. By ły jakieś miejsca, które gangsterzy sobie upodobali szczególnie?

J.S.: Poza Kampinosem, z racji tego, że to po prostu największy las w okolicach Warszawy, nie by ło żadny ch ulubiony ch miejscówek. To tu, to tam. Gdzie się zatrzy mali, tam zakopali. By le ty lko w pobliżu nie by ło grzy biarzy. Naprawdę mało kto się troszczy ł o to, aby grzebać zwłoki w jakiejś niedostępnej kniei. O szacunku dla nieboszczy ka to już w ogóle nie ma co mówić.

A.G.: Czy Bartek trafił w końcu przed sąd za swoje zbrodnie?

J.S.: Naturalnie. Przed sąd boski, bo ręce wy miaru sprawiedliwości na ziemi by ły na niego za krótkie. Wprawdzie wy lądował z jakimś krótkim wy rokiem w pudle, ale za udział

w grupie, nie za zabójstwo. Wtedy mnie już nie by ło na mieście; zostałem świadkiem koronny m i informacje na temat Bartka docierały do mnie z opóźnieniem. Kiedy wy szedł z więzienia, zaczął szczekać na swojego mocodawcę, czy li na Korka. Podobnie jak wielu gangsterów porzucony ch przez swoich bossów, oskarżał Andrzeja H. o to, że ten nie pomagał mu w trakcie odsiadki, że wy piął się dupą na swojego najwierniejszego pretorianina. Im bardziej się Bartek nakręcał, ty m arsenał oskarżeń stawał się większy. A trzeba pamiętać, że Ły sy by ł ślepo wierny Korkowi. I naprawdę, gdy by szef kazał mu skoczy ć w ogień, on by to zrobił. Dlatego po wy jściu z pudła pocisnął z Korkiem. Andrzej początkowo lał na to z góry, ale w pewny m momencie uznał, że Ły sy może by ć niebezpieczny. Bartek bowiem, podobnie jak inny znany mokotowski gangster Zbigniew C. „Dax”, miał bardzo wy buchową naturę i kiedy się wkurwiał, tracił samokontrolę. Co tu dużo gadać – by ł po prostu wariatem, który nie prowadzi negocjacji, ty lko robi krzy wdę. Pewnego dnia Bartek zniknął i nikt go już nigdy więcej nie zobaczy ł.

A.G.: Może wziął kasę i poleciał do Patagonii?

J.S.: Raczej pojechał do Kampinosu, i to bez żadny ch pieniędzy, jedy nie z ołowiem w głowie. Wiem z dobry ch źródeł, że został zapakowany do samochodu, z lekka sponiewierany i zastrzelony. Prawdopodobnie zrobiła to grupa Daxa. Przy jdzie czas, że kiedy ś w tej sprawie rozpruje się jakiś koronny i zezna, jak by ło. Mam nadzieję, że kiedy ś Ły sego wy kopią.

ROZDZIAŁ 5

Honda Mutanta

Chińczy k, czy li Sławomir K., jeden z najbardziej zaufany ch ludzi Masy, należał do ty ch, który ch wy sy łano do załatwiania sy tuacji konfliktowy ch. Czasem wy starczało kilka dosadny ch słów, a czasem trzeszczały kości. W sensie dosłowny m. Jeśli klient okazy wał się rozsądny, unikał oddziału intensy wnej terapii. Co najwy żej przez kilka ty godni paradował po ulicach ze śliwą pod okiem. Jeśli zaś hardość brała w nim górę nad insty nktem samozachowawczy m – cały zamieniał się w drzewo owocowe w porze zbiorów. Zdarzało się jednak, że Chińczy ka wy korzy sty wano do łagodzenia ostry ch, pozornie niedający ch się załagodzić sporów. Jedna z takich misji odby ła się już po 2000 roku. Jedną z główny ch ról odgry wał w niej Bartek Ły sy, drugą Jacek K. z gangu Mutantów. Ekipy, która zy skała ponurą sławę w marcu 2003 roku, po krwawej bitwie z policją w podwarszawskiej Magdalence. Dziś spór Bartka z Jackiem K. Chińczy k wspomina z pewny m rozbawieniem, ale zapewnia, że sy tuacja, o której za chwilę, mogła przy brać krwawy obrót. Gdy by nie gangsterska mediacja, członek grupy Mutantów mógłby by ć dzisiaj zaledwie wspomnieniem.

Sławomir K. „Chińczyk”: To już by ło w czasie, gdy Korek postawił na Ły sy m krzy ży k. Bartek dobrze wiedział, że mokotowscy szukają go po mieście, a jak znajdą, to nie będzie rozmowy o balecie, ty lko wy cieczka do lasu. Tak naprawdę cały czas uciekał, jak wilk, którego osaczają my śliwi. Oni by li niebezpieczni i on też. Ty le że ich by ło więcej. Ły sy postanowił, że będzie poruszał się motorem, bo to – rzekomo – dawało mu większą

szansę na ucieczkę po zauważeniu kilerów Korka. Wtedy na topie by ły hondy (jak widać, nic się w tej kwestii nie zmieniło), więc Ły sy pojechał do dilera, żeby sobie kupić jakąś mocną sztukę. Nie musiała by ć nowa; chciał kupić uży wany sprzęt, ale w nienaganny m stanie. No bo przecież od stanu motocy kla mogło zależeć jego ży cie. Spodobał mu się model CBR, fajna sportowa rzecz. Idealna dla osoby, która w jednej chwili musi zniknąć pościgowi z oczu. Dlatego chy ba z ty siąc razy py tał sprzedawcę, czy honda na pewno nie jest powy padkowa. Facet zaklinał się na wszy stkie świętości, że jest czy sta, ale Bartek – co zresztą dla niego charaktery sty czne – nie uwierzy ł. Zaży czy ł sobie numeru telefonu poprzedniego właściciela. Tak się akurat złoży ło, że wcześniej hondą pomy kał Jacek K., skądinąd mój znajomy. Ły sy zadzwonił, spotkał się z nim i uzy skał zapewnienie, że pojazd jest w pełni sprawny i że nic się z nim złego nie działo. Jacek K. kłamał, bo miał wy padek na ty m motorze, i to pod moim domem. Przy jechał kiedy ś, żeby się pochwalić piękną maszy ną i zaprezentować jej możliwości – i wy pierdolił się na drodze. Uszkodzenia nie by ły wielkie, ale jednak honda trafiła do blacharza, a ten miał przy niej trochę roboty. No ale Jacek zataił ten fakt przed Ły sy m i zabawka zmieniła właściciela. Pech chciał, że Bartek też od razu wy jebał się na asfalt; widocznie kierowca nie by ł z niego idealny, a 600 cm3 pojemności zrobiło swoje. Niejeden kozak nie poradziłby sobie z rozpędzoną cebeerką. Jak się podkręcało gaz, bestia ruszała jak poparzona! Motocy kl znowu trafił do warsztatu i tam wy szło na jaw, że jednak by ł już klepany. Jak się Ły sy o ty m dowiedział, to dostał piany. Zadzwonił do K., zwy zy wał go od kurew i chujów i zaczął mu grozić. Powiedział: „Albo mi zwrócisz pieniądze za motor i dodasz drugie ty le jako karę, albo trafiasz na OIOM, a stamtąd do piachu. Decy duj”. Ty le że Jacek K. też nie by ł miękkim gnatem robiony i czuł się mocno, więc, nie bacząc na protokół dy plomaty czny, odpowiedział Ły semu, żeby ten się jebał. Widziały gały, co brały, więc niech teraz ma żal do siebie. Niczego mu nie zwróci. I niech mu Ły sy nie grozi, bo sam będzie miał kłopoty. Ten, kto znał Ły sego, doskonale wiedział, że nie ma z nim żartów. Ale K. albo tego nie wiedział, albo my ślał, że jest w stanie zapewnić sobie wy starczającą ochronę. Jednak po jakimś czasie zaczęły docierać do niego głosy, że Bartek zmontował ekipę młody ch wilków – bo tacy się jeszcze przy nim kręcili – i go szuka. A jak znajdzie, nie będzie żartów. Miał już wy starczająco poplamione krwią ręce, żeby nie oszczędzać kogoś, kto go, mówiąc nieładnie, wy chujał. A poza ty m wiedział, że nad nim samy m wisi topór Korka, więc by ł wy jątkowo nerwowy i pozbawiony poczucia humoru. Jacek, choć początkowo grał kozaka, powoli zaczął robić w gacie. Po jakimś czasie zwrócił się po pomoc do pruszkowskich; wiedział, że jesteśmy w dobry ch stosunkach z Ły sy m i możemy gościa przekonać, żeby odpuścił. Zrobi się rozkminkę, jakąś karę się nałoży i wszy stko rozejdzie się po kościach. I fakty cznie, doszło do spotkania oby dwóch adwersarzy. Ły sy wziął swoich najostrzejszy ch chłopaków, a z Jackiem pojechałem ja i jeszcze dwóch z Pruszkowa. Początkowo Bartek nie chciał sły szeć o żadnej zgodzie, ty lko pierdolił o OIOM-ie i zakopy waniu w lesie. Ja przekony wałem go, że taki łeb nie jest mu do szczęścia potrzebny, ale on

odpowiadał, że to jego sprawa, kogo wy śle do góry. Jednak z minuty na minutę sty gły w nim emocje. – Dobrze, skoro ten frajer to jest wasz kolega, to niech spada – powiedział wreszcie. – Ma mi ty lko zwrócić za motocy kl i niech go więcej nie oglądam. Pasuje? Odetchnęliśmy z ulgą. Wszy stkim nam pasowało, a już najbardziej Jackowi. Ale powiem ci jedno: gdy by nie ja, Jacek naprawdę wy lądowałby w jakimś miejscu, z którego nie ma powrotu.

ROZDZIAŁ 6

Dax – skrajnie niebezpieczny

Gdy mowa o porachunkach grupy mokotowskiej, także o śmierci Ły sego Bartka, niemal zawsze pojawia się pseudonim Dax. Zbigniew C. by ł bowiem przez lata uważany nie ty lko za prawą rękę Korka, ale także za szefa jego ludzi od mokrej roboty. Miał do dy spozy cji niezwy kle brutalną ekipę, ale i sam chętnie wy mierzał gangsterską sprawiedliwość. Należał do kategorii przestępców niekalkulujący ch i niecofający ch się przed niczy m. Do legendy przeszło zajście, gdy Dax rzucił się na uzbrojony ch policjantów, którzy zamierzali zatrzy mać jego bossa, czy li Korka. Jako że historia rodzimej przestępczości zorganizowanej obfituje w podobne legendy, choć nie zawsze mają one pokry cie w faktach, powiedzmy, że taka sy tuacja mogła się zdarzy ć, ale nie musiała. Wiadomo natomiast z całą pewnością, że Dax potrafił zaatakować przeciwnika i sprawić, że ten drugi na długo zapamięty wał jego furię. Dax by ł kimś w rodzaju pośrednika pomiędzy Korkiem a tzw. gangiem obcinaczy palców, który dokony wał uprowadzeń dla okupu, a część zy sków odprowadzał do mokotowskiej kasy. Obcinacze, uważani za wy jątkowo niebezpieczny ch i bezwzględny ch, czuli respekt przed Zbigniewem C., wy stawiali mu jak najlepszą gangsterską rekomendację. Policja przez długi czas deptała mu po piętach, ale Dax skutecznie unikał organów ścigania. Gdy jednak wreszcie w 2004 roku trafił za kratki, wy dawało się, że jego przestępcza kariera dobiegła końca. Ty mczasem w grudniu następnego roku sąd przy chy lił się do jego prośby o przepustkę – Dax miał chore kolano, którego leczenie w warunkach więzienny ch by ło rzekomo

niemożliwe. Gdy ty lko Zbigniew C. poczuł wiatr wolności, podjął decy zję o niepowrocie i ulotnił się jak kamfora. Od nowa zaczął energicznie organizować rozbitą grupę mokotowską i szy bko stał się ważny m punktem na gangsterskiej mapie stolicy. Dokony wał wy muszeń rozbójniczy ch, handlował narkoty kami (głównie kokainą i amfetaminą) i bronią. Zdaniem prokuratury jego grupa odpowiadała także za zabójstwa. Kilka lat temu na łamach magazy nu „Śledczy ” felietonista Piotr Pochuro opisał swoją pogoń za Daxem. Ten by ły policjant należał niegdy ś do grupy rozpracowującej gang mokotowski i próbował werbować osoby z najbliższego otoczenia Zbigniewa C. Na własnej skórze przekonał się, jak trudno pozy skiwać informacje na temat tego groźnego przestępcy. W arty kule zaty tułowany m Jak tropiłem ludzi Korka scharaktery zował go następująco: „Jedny m z jego (Korka – przy p. A.G.) zaufany ch pracowników by ł Zbigniew C., czy li sły nny Dax. Krąży ły o nim legendy. Żaden z zatrzy many ch pomniejszy ch bandziorów czy narkoty kowy ch hurtowników nie chciał na jego temat rozmawiać. I nie powodowała nimi rzekoma przestępcza solidarność. Wielu sy pało jak z rękawa na wszy stkie inne tematy, ale gdy rozmowa schodziła na Daxa, zacinali się. Mieliśmy nawet informacje, który ch nie udało się nigdy potwierdzić, że Dax ma na swoim koncie kilka » głów« odpalony ch osobiście na zlecenie Korka. Sam wy gląd Daxa wskazy wał, że mamy do czy nienia z nie by le jaką personą. Weź gory la, ogol go do gołej skóry i już Dax stoi przed tobą w całej swej krasie. Od dawna ostrzy łem sobie na niego zęby. Śniłem o nim po nocach, deptałem mu po piętach. Ja i cała ekipa z mojej sekcji”. Dax został w końcu zatrzy many w 2007 roku; zeznania na jego temat złoży ł między inny mi dawny współpracownik, by ły członek grupy mokotowskiej Krzy sztof M. „Bajbus”. Gdy mokotowscy zorientowali się, że Bajbus sy pie, postanowili go uciszy ć i w podwarszawskiej Koby łce, w biały dzień, zastrzelili jego żonę Annę. Centralne Biuro Śledcze uznało, że za ty m zabójstwem musiał stać sam Dax, ale nie udało się tego udowodnić. Ustalono natomiast, że mokotowscy stworzy li listę śmierci, na której znalazły się nazwiska skruszony ch gangsterów (i ich najbliższy ch), policjantów oraz prokuratorów. Listę otwierała właśnie żona Bajbusa. Choć więcej ofiar już nie by ło, wielu zatrzy many ch bandy tów odmówiło współpracy z organami ścigania. Bali się długich rąk Korka i Daxa. Ostatecznie Zbigniew C. usły szał wy rok 15 lat więzienia za kierowanie grupą przestępczą oraz podżeganie do zabójstwa mokotowskiego gangstera Łukasza W. „Dzika”. Łukasz W. miał rzekomo zdemolować dwie agencje towarzy skie należące do zaprzy jaźnionego z Mokotowem gangu ożarowskiego, więc Dax uznał, że kara może by ć ty lko jedna. Czy rzeczy wiście by ł to powód, dla którego Dzik został wy wieziony do lasu, zmuszony do wy kopania sobie grobu i zastrzelony ? Trudno w to uwierzy ć. Gang mokotowski miał zresztą na koncie i inne zabójstwa, będące rezultatem gangsterskich porachunków. W 2002 roku ludzie Korka uprowadzili i zgładzili ze szczególny m udręczeniem dwóch członków gangu z Piaseczna. By ł to odwet za porwanie osoby związanej z konkurency jny m gangiem konstancińskim (Piaseczno i Konstancin toczy ły wówczas wojnę). Egzekutorzy Mokotowa, zaprzy jaźnionego z grupą z Konstancina, wy wieźli do lasu Maksa i Postka i tam ich zabili. Ty m razem prokuratura postawiła zarzut nie Daxowi, ale uważanemu za speca od mokrej roboty Wojciechowi S., pseudonim Wojtas.

Imperium, którego Dax by ł wicekrólem, siało postrach przez długie lata.

J.S.: Dax, w przeciwieństwie do Pinokia, nie miał za sobą przeszłości w oddziałach specjalny ch. By ł bandziorem, za to wy jątkowo ostry m. Nie czuł przed nikim respektu i raczej wszy scy schodzili mu z drogi. Zdarzały się jednak wy jątki. Kiedy ś hulnął do mnie, my śląc, że zrobi na mnie piorunujące wrażenie. Poszło o automaty, z który ch Mokotów, podobnie jak Pruszków, czerpał wielkie zy ski. Otóż my rządziliśmy automatami na Ochocie i nie wpieprzaliśmy się do lokali na Mokotowie. Ty mczasem Dax wstawił swoje automaty na naszy m tery torium, czy li na Ochocie. Wprawdzie korkowi to by li nasi koledzy, ale biznes jest biznes, więc poleciłem wy stawić ich automaty z lokalu. Jak Dax się o ty m dowiedział, zaczął się pultać, chciał zabrać nasze maszy ny, ale ja go wtedy opierdoliłem jak burą sukę i jeszcze poradziłem Korkowi, żeby w niektóry ch sy tuacjach trzy mał swojego asa na uwięzi. Bo stanie mu się krzy wda. Wiem, że Andrzej H. zmy ł mu głowę i Dax obiecał poprawę. Między Andrzejem a Zby szkiem by ła duża różnica w sensie charakterologiczny m – z ty m pierwszy m można się by ło dogadać, nawet w trudny ch momentach, drugi od razu skakał do gardła.

Fot. Agencja PAP

Ale gdy by nie chodziło o mokotowskich, to sy tuacja ta mogłaby się zakończy ć prawdziwą jatką. Na miejsce jechała już nasza ekipa do zadań specjalny ch, czy li Mięśniaki. To, jak Dax by ł ostry, pokazuje pewne zdarzenie. Kiedy ś próbował go zatrzy mać policjant – wy celował w C. broń i krzy czy : „Stój!”, ale ten ty lko burknął: „Pierdol się!”, i ruszy ł przed siebie. Czy li wprost na psa, zupełnie jakby ten trzy mał w ręku pistolet na kapiszony. Policjant, pewnie przerażony o wiele bardziej od Zby szka, wy strzelił. Kula trafiła Daxa w korpus, ale gość zachowy wał się tak, jakby nic nie poczuł. Chwy cił psa, zdusił go i unieszkodliwił, a następnie uciekł. Niektórzy nie wierzą w tę historię i mówią, że już po jedny m strzale Dax by łby martwy. Gówno prawda, zabić człowieka wcale nie jest tak łatwo. Może na filmie, ale nie w ży ciu. Opowiadałem ci kiedy ś, jak policja, zatrzy mując Parasola, nafaszerowała go kilkunastoma pestkami, a on jeszcze próbował przeskoczy ć przez ogrodzenie. Znałem chłopaków, którzy dostali w brzuch – podwijali koszulę, żeby nie by ło widać krwawej plamy, i nie przejmowali się małą dziurką w ciele. Oczy wiście, z ty m by wa różnie, więc lepiej nie sprawdzać na ży wca. Powiedzmy, że gangsterzy są ulepieni z innej gliny. Taki by ł właśnie Dax. Od samego początku swojej bandy ckiej kariery tkwił w grupie mokotowskiej i wszy scy wiedzieli, że ma na koncie kilka głów. O ile wiem, prokuratura cały czas pracuje nad przy pisaniem ich zabójcy.

ROZDZIAŁ 7

Siergiej z klubu płatnych zabójców

By ł ciepły majowy wieczór 1997 roku. Wiesław K., niespełna trzy dziestoletni trójmiejski gangster, znany w półświatku jako Schwarzenegger, wracał od swojej ukochanej Graży ny Sz. Kobieta mieszkała w bloku na gdańskim osiedlu Przy morze. Para (w towarzy stwie ojca Graży ny ) zbliżała się do samochodu Wiesława, nie przy puszczając, że już za chwilę ta spokojna okolica stanie się areną tragiczny ch wy darzeń. Gdy gangster otworzy ł bagażnik, by coś z niego wy jąć, niespodziewanie podszedł do niego niewy soki mężczy zna. Trzy mał w ręku karabinek maszy nowy. Ciszę majowego zmierzchu rozdarła kanonada. Kiler wy strzelił siedemnaście kul. Wszy stkie dosięgły Schwarzeneggera, który padł jak długi i zmarł w karetce pogotowia, w drodze do szpitala. Z pewnością kobieta i jej ojciec by li przekonani, że nieznajomy zabije także ich, by pozby ć się świadków, ale zawodowy zabójca ty lko wy konał zlecenie – wy eliminował konkretną osobę, unikając jatki. Po egzekucji schował za pazuchę broń i szy bko oddalił się z miejsca zbrodni. Wiadomość o śmierci Schwarzeneggera, jednego z najgroźniejszy ch przestępców w Trójmieście, obiegła media w cały m kraju. Okazało się, że wojna w świecie rodzimej mafii staje się coraz bardziej brutalna i pochłania wiele ofiar, a nadmorska metropolia powoli zamienia się w Chicago z lat 30. XX wieku.

Fot. Stefan Kraszewski/PAP

Śledztwo, a następnie proces w tej sprawie wy wołały ogromne zainteresowanie. W gazetach zaroiło się od pseudonimów, które niewiele wcześniej by ły szerzej prawie zupełnie nieznane. Początkowo za inspiratora zabójstwa uważano jednego z bossów tamtejszego półświatka, Daniela Z. „Zachara”, prawą rękę Nikodema S. „Nikosia”. Jednak sąd uznał, że dowody świadczące przeciwko Zacharowi są zby t mizerne, by na ich podstawie wy dać wy rok skazujący. By ć może wy miarowi sprawiedliwości udałoby się za tę egzekucję wsadzić do więzienia Nikosia, ale ten w kwietniu następnego roku sam stał się ofiarą kilera. Jego los, ty le że kilka lat później, podzielił również Zachar, zakatowany na śmierć na jednej z ulic w gdańskiej Oliwie, w pobliżu pubu Concordia. Jak donosiły media, czekał tam na przestępców z konkurency jnej grupy, by porozmawiać o interesach (ponoć chodziło o przejęcie bramki w jednej z dy skotek). Konkurencja przy jechała późny m wieczorem w sile kilku mięśniaków. Dy skusja ograniczy ła się do kilkunastu uderzeń kijem baseballowy m i iluś tam dźgnięć nożem.

Fot. Stefan Kraszewski/PAP

Pikanterii całej sprawie dodał fakt, że Zachar miał by ć świadkiem w procesie biznesmena Edwarda Mazura, oskarżonego o podżeganie do zabójstwa szefa policji, generała Marka Papały. Pojawiła się nawet wersja, że Zachar, członek osławionego tzw. klubu płatny ch zabójców z Gdańska, wiedział zby t wiele o śmierci komendanta i dlatego musiał zginąć. Co ciekawe, z ży ciem rozstał się także Artur Z. „Iwan”, członek grupy Zachara, mający potwierdzić udział gdańskich kilerów w zabójstwie Papały. Oficjalną przy czy ną śmierci Iwana by ł zator płuc. Sam Zachar podtrzy my wał wersję, że wprawdzie grupa Nikosia otrzy mała od Mazura propozy cję odpalenia szefa policji, ale ostatecznie Nikodem S. odmówił. To jednak temat na zupełnie inną opowieść. Fakt, że śledczy krąży li wokół Zachara i Nikosia jako inspiratorów zabójstwa Schwarzeneggera, wielu mógł się wy dawać zaskakujący. Przecież obaj gangsterzy by li kompanami Wiesława K.! A jednak historia rodzimej mafii zna wiele przy padków, kiedy współpracownicy zry wali sojusze i stawali przeciwko sobie. Wprawdzie w niniejszy m tomie koncentrujemy się na osobach kilerów, nie zaś na ich ofiarach, warto jednak, choćby w największy m skrócie, przy pomnieć, kim by ł Schwarzenegger i czy m mógł się narazić bandy tom ze swojego miasta. Wiesław K. nie urodził się nad morzem – przy jechał do Gdańska z Chełma Lubelskiego w poszukiwaniu pomy słu na ży cie. W połowie lat 80. ukończy ł technikum budowy okrętów, jednak nigdy nie zatrudnił się w stoczni. Trudno ustalić, jak i kiedy poznał Nikosia, ale wiadomo, że

szy bko znalazł etat w jego grupie przestępczej. Schwarzenegger by ł stały m by walcem gdańskich siłowni, a to właśnie w tego ty pu miejscach wy kuwała się gangsterska stal. Młody, doskonale zbudowany (niczy m kultury sta Arnold; stąd ksy wka) i pewny siebie szy bko zwrócił uwagę trójmiejskiego świata przestępczego. Jego wprowadzający m do mafii by ł gangster o pseudonimie Strażak; by ć może panowie poznali się na siłowni i ten drugi dostrzegł w Wiesławie K. olbrzy mi potencjał. Strażak przy prowadził swojego protegowanego pod jeden z banków w Gdy ni, gdzie młody zaczął handlować walutą, poznając najważniejszy ch miejscowy ch urków. By ć może by ł wśród nich i Nikoś, który wziął go pod swoje skrzy dła. Ty le że boss już wkrótce zniknął na wy stawce, czy li w Niemczech, gdzie ukry wał się przed milicją. Mimo wszy stko potrzebował gotowy ch na wszy stko chłopaków do prowadzenia interesów w kraju.

Fot. Łukasz Głowala/Forum

Wiesław K. bły skawicznie wspiął się na szczy t gangsterskiej hierarchii. Jako że Nikoś wy specjalizował się w przemy cie kradziony ch na Zachodzie samochodów, Schwarzenegger musiał je upły nniać – i nad Wisłą, i na Wschodzie. By ł w ty m bardzo dobry, więc zarabiał dla swojego szefa naprawdę wielkie pieniądze. Sam też je lubił. Jak powiedział mi by ły członek grupy Nikosia, blisko związany ze Schwarzeneggerem, gangster nie żałował środków na najelegantsze garnitury, biesiady w najlepszy ch restauracjach i generalnie na wy stawne ży cie. Kochał też sportowe samochody – po Trójmieście poruszał się swoim szary m audi V8 o pojemności 4,2 litra. Lubił zaimponować młodszy m od siebie, więc często zabierał ich na krótkie, ale pełne emocji przejażdżki. Im bardziej rósł w siłę, ty m bardziej marzy ł o niezależności, o własnej grupie. Rzecz w ty m, że na początku lat 90. miał już w Gdańsku sporo wrogów, w ty m także pochodzący ch z jego rodzinnego Chełma. Prowadził z nimi interesy, ale nie rozliczał się na czas, co sprowokowało pierwszy zamach na jego osobę (prawdopodobnie chodziło o nieporozumienia przy handlu kradziony mi samochodami). Wiesław K. przeby wał akurat w swoim mieszkaniu, na gdy ńskim osiedlu Karwiny, gdy kiler strzelił z dachu sąsiedniego bloku. Kule z pistoletu maszy nowego RAK (takiej samej broni uży li milicjanci podczas pacy fikacji górników w kopalni Wujek w 1981 roku) raniły Schwarzeneggera, ale go nie zabiły. Podobno w pierwszej chwili nawet się nie zorientował, że został postrzelony.

Fot. Stefan Kraszewski/PAP

Egzekutor, sądząc, że cel został osiągnięty, przerwał kanonadę i uciekł. Ty mczasem niedoszła ofiara wy lizała się z ran i szy bko wróciła do biznesu. Zdaniem mojego rozmówcy już wówczas za zamachem na Wiesława K. stał Nikoś, który po prostu zlecił robotę ekipie z Chełma Lubelskiego. W gazetach pojawiła się wówczas relacja chirurga, który operował postrzelonego gangstera. Ponoć Wiesław K. poprosił lekarza o oddanie mu wy jętej kuli. Czy miał to by ć talizman? By ć może. Jak się jednak okazało kilka lat później – nieskuteczny. Ciekawy m epizodem w karierze Arnolda (tak też mówiono na Wiesława K.) by ła firma Matkok, którą stworzy ł na początku III RP wraz z by ły m oficerem Służby Bezpieczeństwa. Firma by ła przy kry wką do wy łudzania kredy tów i dość szy bko zakończy ła działalność, ale jej istnienie podawano jako przy kład współpracy na sty ku mafia–PRL-owskie służby specjalne. Po zamachu Wiesław K. zaczął krąży ć po kraju; pojawił się także na ziemi lubuskiej, gdzie zasły nął jako skuteczny egzekutor długów. Nie zaniedby wał jednak swoich interesów w Trójmieście, gdzie jego ludzie rozrzucali narkoty ki oraz handlowali alkoholem. Schwarzenegger chciał podporządkować sobie miasto i głośno powtarzał, że każdy będzie mu płacił haracz: od babci handlującej pietruszką po właściciela dużej firmy. Ty m, na który ch

pieniądzach zależało mu najbardziej, wsuwał za wy cieraczki aut kartki z listą propozy cji nie do odrzucenia. Problem w ty m, że jego sny o potędze nakręcała kokaina, bez której nie potrafił ży ć. W pewny m momencie zaczął tracić kontakt z rzeczy wistością. Wy dawało mu się, że jest panem sy tuacji, podczas gdy kandy datów do tej roli by ło jeszcze przy najmniej kilku. Z jednej strony K. nieustannie obawiał się przeciwników ze świata przestępczego, z drugiej zaś coraz bardziej deptała mu po piętach policja. Nikoś potrafił sobie radzić z mundurowy mi, lecz Schwarzenegger w ogóle nie wchodził z nimi w układy. By ł przeciwieństwem swojego mistrza – podczas gdy Nikodem S. chętnie dzielił się z funkcjonariuszami częścią wiedzy na temat półświatka, a na początku swojej kariery doskonale dogady wał się z oficerami esbecji, Wiesław K. stał na stanowisku, że honorowy urka nie ma prawa utrzy my wać kontaktów z psiarnią. Taka niezłomna postawa podobała się, nawiasem mówiąc, młody m wilkom. Na Arnolda patrzy li z podziwem, Nikosia zaś zaczy nali traktować jak uwikłaną w wątpliwe konszachty pieśń przeszłości. Zasady Schwarzeneggera nie podobały się także policji. W marcu 1991 roku zatrzy mali go anty terrory ści i aresztowali, ale po pewny m czasie wy szedł za kaucją na wolność. W luty m 1994 roku próbował osobiście zastrzelić jednego ze swoich przeciwników, Marka O., skądinąd wy jątkowo niebezpiecznego przestępcę. Trzy kule wy strzelone przez Schwarzeneggera trafiły O., ale nie przeniosły go do wieczności. Ciekawe, że ofiara po zamachu wy niosła się z Pomorza i trafiła do grupy braci N. z Ząbek. O. zarekomendował Nikoś, zasilając ty m samy m armię Dziada i Wariata w wojnie z Pruszkowem. Ty mczasem w łonie najbliższy ch współpracowników Nikosia narastał konflikt – Nikodem S. oraz Zachar z niedowierzaniem przy glądali się działalności Wiesława K., który swoją niezależnością wręcz prowokował kompanów. Tworzy ł własne małe imperium i powoli przestawał traktować Nikosia jak przełożonego. Na pewien czas wy jechał na wy stawkę do Włoch, ale tam został zatrzy many i osadzony. Jego ekstrady cja do Polski nastąpiła dopiero po dwóch latach, ale gangster szy bko odzy skał wolność. Na rodzinnej ziemi skazano go za drobnicę: nielegalne posiadanie broni i podrabiany ch dokumentów, a poby t za włoskimi kratkami zaliczono mu na poczet kary. W Polsce Wiesław K. grał już na całość, co i raz powtarzając Nikosiowi, że czasy się zmieniły i starzy bossowie muszą ustąpić miejsca młody m. Próbował przejmować interesy legendy trójmiejskiego półświatka (w ty m zy ski z kokainy ). W ogóle sprawiał wrażenie człowieka, który nie boi się nikogo. Gdy wieczorem 5 maja 1997 roku pochy lał się nad swoim samochodem, nie sądził zapewne, że nie jest aż tak mocny, jak mu się wy daje.

***

Generał (ksy wka z racji krótkiej kariery w armii), by ły gangster, jeden z młody ch wilków

Nikosia, znał Schwarzeneggera doskonale. Zajmował się upły nnianiem kradziony ch samochodów i odzy skiwaniem długów, co stanowiło niezwy kle popularny proceder w grupie Nikodema S. Dziś dobiega czterdziestki i uprawia działalność kompletnie odmienną od tego, co robił pod skrzy dłami Nikosia, Arnolda i Zachara. Zerwał z przestępczością i doskonale radzi sobie w legalny m biznesie. Nie mieszka w Polsce, lecz wiele ty sięcy kilometrów od niej, często jednak by wa w kraju. Spoty kamy się tuż przed świętami Bożego Narodzenia w jedny m z modny ch łódzkich pubów, w okolicach Piotrkowskiej. Gwar panujący w środku prakty cznie uniemożliwia nagry wanie rozmowy, więc muszę polegać na swojej pamięci i niezły m słuchu. Ale aura alkoholowego harmidru, tonącego w dźwiękach rocka z lat 80. (czy ktoś jeszcze słucha Kiss i AC/DC?), sprzy ja rozmowie o tematach, które trudno by łoby podejmować w cichutkiej kawiarence w jakimś uzdrowisku. Na szczęście w nim nie jesteśmy. Generał zgadza się opowiedzieć, kim by ł i skąd wziął się w trójmiejskim półświatku Siergiej R., człowiek, który miał zabić Wiesława K.

A.G.: Kiedy i w jakim celu przy jechał do Polski Siergiej R.?

Generał: Na początku 1990 roku, tuż po przemianach. Nie wiem, czy od razu jego celem by ło zasilenie grupy przestępczej. Podejrzewam, że nie miał konkretnego pomy słu na ży cie, raczej, tak jak wielu jego rodaków, zamierzał szukać szczęścia. Nie tu, to tam. Przez pewien czas nikt go nie chciał zatrudnić, jako że postury by ł lichej. Wy glądał bardziej na kandy data do jakiegoś biura niż na budowę. No ale pozory my lą – Siergiej nie by ł ułomkiem, co zresztą udowodnił w ciągu kolejny ch lat. Początkowo pracował jako ochroniarz kilku biznesmenów, którzy by li wcale zadowoleni z jego usług. Pamiętajmy, że Polacy bali się wówczas ludzi zza wschodniej granicy. Uważali ich za wy jątkowo niebezpieczny ch, okrutny ch, a jednocześnie wy szkolony ch przez sowieckie służby. A Siergiej by ł Ukraińcem.

A.G.: Nie ma co się dziwić temu strachowi. Panowało wówczas przekonanie, że wszy scy, którzy przy jeżdżają do Polski, muszą mieć za sobą jakąś przy godę albo ze służbami, albo z Afganistanem. A już na pewno ci, którzy dołączali do polskiego świata przestępczego.

Generał: O Siergieju też tak mówiono. Miał by ć rzekomo żołnierzem specnazu, doskonale wy szkolony m i zaprawiony m w bojach z talibami. Ale według mnie to by ły takie bajki, wy my ślone przez media, służące wy olbrzy mieniu jego roli w półświatku. Tak naprawdę by ł ukraińskim milicjantem, i to niekoniecznie anty terrory stą. Oczy wiście, pracownicy milicji umieli posługiwać się bronią i znali podstawy sztuk walki, więc Siergiej, tak czy inaczej, pasował na

gangstera.

A.G.: Jakim by ł człowiekiem?

Generał: Zły m, choć pewnie nie zdawał sobie z tego sprawy. Dla niego liczy ły się ty lko pieniądze. Ściągał długi czy egzekwował haracze w taki sposób, że ci, którzy mieli z nim kontakt, zapamiętali go na całe ży cie. By ł w ty m niezwy kle skuteczny – doskonale łamał psy chikę ofiary, a jeśli tego by ło mało, łamał kości. Ci, którzy nie chcieli płacić, odpokutowy wali to, chodząc miesiącami w gipsie. By ć może Siergiej nauczy ł się roboty w czasach, gdy by ł mundurowy m. Zawsze bardzo dobrze przy gotowany – wiedział, na kogo wy starczy mocniejsze słowo, a komu należy przy łoży ć lufę do głowy czy wy sadzić samochód. Ale dla swoich, czy li dla ludzi z miasta, potrafił by ć bardzo sy mpaty czny. Ja zapamiętałem go jako jowialnego, zawsze uśmiechniętego faceta, bez przerwy mielącego ozorem. Gadał i gadał, przeważnie jakieś niestworzone historie ze swojej radzieckiej młodości, zajadając czekoladę. Potrafił zjeść kilka tabliczek naraz. I to by by ło na ty le, jeśli chodzi o jego ludzkie oblicze.

A.G.: Rozumiem, że jego pracodawcą by ł Nikoś?

Generał: Siergiej by ł w jego grupie, choć należał do ekipy, która funkcjonowała nieco na uboczu. Wchodził w skład tzw. klubu płatny ch zabójców. O ile wiem, by ł podejrzewany o cztery głowy ; jedna z nich to właśnie Schwarzenegger. Siergiej zabił go z kałasznikowa, bardzo wówczas popularnej broni wśród przestępców, do czego sam się przy znał. By ł bardzo blisko związany z Danielem Z. „Zacharem”, który według mojej wiedzy asy stował mu przy zabójstwie Wiesława K. Przy wiózł kilera na robotę, po czy m go gdzieś wy wiózł. Jako że Schwarzenegger zmarł w karetce, Ukrainiec dostał ksy wkę Ratownik. Nie chciałby ś, żeby twoje ży cie zależało od takiego ratownika!

A.G.: Jakie zabójstwa ma jeszcze na koncie Siergiej R.?

Generał: Przez długi czas śledczy przy pisy wali mu nawet zabójstwo Nikosia, ale ta wersja w końcu upadła. Na pewno jednak stał on – a raczej cały klub płatny ch zabójców –

za śmiercią bliskiego współpracownika Nikosia, czy li Ry szarda G., pseudonim Tato. Klub zabijał nie ty lko w ramach gangsterskich porachunków, ale realizował również zamówienia na tle – jak by to powiedzieć? – oby czajowy m. Na zlecenie pewnego biznesmena zastrzelił trenera jeździectwa, bo ten mu pukał żonę. S. próbował też zlikwidować Mariusza N., brata bardzo bogatego gdy ńskiego przedsiębiorcy ; w maju 1998 roku w Sopocie-Kamienny m Potoku ostrzelał bmw 850i należące do N., ale celowi udało się ujść z ży ciem. Czy to wszy stkie wy czy ny Siergieja i jego kompanów? Trudno powiedzieć. Obecnie Ukrainiec odsiaduje wy rok doży wotniego więzienia i ma dużo czasu na przemy ślenie swojego ży cia. Podejrzewam też, że ma nieco utrudniony dostęp do ukochanej czekolady. A może się my lę?

***

Moja rozmowa z Generałem miała trwać godzinę, bo by ły członek gangu Nikosia odlaty wał następnego dnia wczesny m rankiem z Polski i chciał się wy spać przed podróżą. Ale opuściliśmy lokal wraz z ostatnimi gośćmi, grubo po północy. On miał wiele do powiedzenia, o wiele więcej niż opublikowana powy żej rozmowa o Siergieju R. (nie, niczego nie ukry wam, po prostu nie wszy stkie wspomnienia doty czy ły kilerów; skorzy stam z nich przy pisaniu kolejny ch tomów – przy p. A.G.), a ja słuchałem, zastanawiając się nieustannie, czy to wszy stko, o czy m mówi, wy darzy ło się naprawdę. Znałem Gdańsk z czasów wczesnego Nikosia, bo jako młody dziennikarz przy jeżdżałem na coty godniowe konferencje Lecha Wałęsy (wtedy jeszcze tzw. pry watnego oby watela), które odby wały się na plebanii kościoła Świętej Bry gidy. To by ła sama końcówka lat 80. i w powietrzu czuć by ło zmianę. Pamiętam, że po powrocie z konferencji lidera Solidarności do hotelu wkraczało się w zupełnie inny świat – na parkingu stało zawsze kilka mercedesów i beemek, z który ch wy siadali napakowani goście w skórzany ch kurtkach, poobwieszani złotem. W barku przy siadały się do nich tlenione piękności, ubrane niczy m gwiazdki z teledy sków, kwitujące demonstracy jnie głośny m śmiechem każdą kwestię wy powiedzianą przez nadziany ch osiłków. Czy by ła to klientela sły nnego klubu Maxim w Gdy ni-Orłowie? Pewnie tak, choć w Trójmieście działało wówczas wiele modny ch dy skotek i lokali, do który ch ciągnął i półświatek, i ci, który m imponował. Do dzisiaj nie potrafię sobie wy tłumaczy ć, czemu także ja, spędzający całe godziny w kościelny ch pomieszczeniach i piszący o sporach pomiędzy opozy cją a władzą, każdego wieczoru lgnąłem do podobny ch miejsc, stając się dla większości niezauważalny m, a jednak stały m elementem tła. Trzy mając w ręku szklaneczkę z whisky (na więcej niż jedną nie by ło mnie stać, więc ciąg dalszy zapewniał sklep nocny ), patrzy łem na piękne dziewczy ny tulące się do gangsterów, którzy nie okazy wali damom należnego szacunku. Ale one nie odwzajemniały moich spojrzeń, doskonale zorientowane, gdzie tkwi siła i iluzja bogactwa. Może i miały rację?

Czy wśród ich mężczy zn by li goście od Nikosia? Nie mam co do tego wątpliwości.

ROZDZIAŁ 8

Kiler, który kochał piękne kobiety

Wspominając zabójców związany ch z Nikosiem, nie sposób pominąć prawdopodobnie najsły nniejszego z nich, a przy najmniej najbardziej głośnego medialnie, czy li Ry szarda B. Wprawdzie B. nigdy nie przy znał się do zamordowania w Zakopanem pruszkowskiego bossa Andrzeja K. „Pershinga”, ale właśnie z tego powodu odsiaduje wy rok 25 lat pozbawienia wolności. Przez dłuższy czas Ry szarda B. wiązano także z zabójstwem komendanta głównego policji Marka Papały, jednak sąd uznał, że dowody winy przedstawione przez prokuraturę są zby t słabe, aby na ich podstawie wy dać wy rok skazujący. Za to w sprawie zabójstwa w Zakopanem wy rok się uprawomocnił. Dzięki temu za kratkami znalazł się także kompan B., Ry szard N., pseudonim Rzeźnik, współuczestnik likwidacji Pershinga. Rzekomo w nocy przed egzekucją obaj panowie oglądali w hotelu film Kilerów dwóch. Dla mediów duet Ry szardów by ł nierozłączny – z lektury arty kułów można by ło odnieść wrażenie, że zawsze poruszali się razem i wspólnie wy kony wali każde zadanie. To chy ba gruba przesada, zwłaszcza że B. wielokrotnie zaprzeczał, jakoby z N. wiązała go bliska zaży łość. Drążąc temat Ry szarda B., rozmawiałem z wieloma osobami niegdy ś związany mi z polską mafią. Niektóre z nich powątpiewały w winę skazanego. Ich zdaniem Ry szard B. by ł zby t majętny m (i inteligentny m) człowiekiem, żeby dać się zaprząc zarządowi grupy pruszkowskiej do mokrej roboty. Doskonale zdawał sobie sprawę, że nie da się pozostać bezkarny m, bez względu na to, kto tę karę wy mierzy : sąd czy bandy ci.

Fot. Paweł De Ville/East News

A jednak. Zgromadzone przeciwko niemu dowody (nie ty lko zeznania świadka koronnego) sąd uznał za w pełni wiary godne. Bo nawet jeśli gdzieś w głębi duszy B. uważał się za osobę z innej intelektualnej półki niż tzw. pruszkowscy starzy, godził się z faktem, że ty lko oni mogą go wy windować na szczy t w przestępczej hierarchii. I wy dawało mu się, że ten szczy t jest na wy ciągnięcie ręki. Trudno powiedzieć, na jakim etapie ży cia Ry szardowi B. zamarzy ła się przestępcza kariera. Od młodości interesował go sukces w biznesie, ale to przecież nie oznaczało, że chciał zarabiać pieniądze nielegalnie. Z pewnością wy obrażał sobie, że przy jdą szy bko, i tego nie

ukry wał. Jak samokry ty cznie przy znał po latach: „Odbiła mi palma”. W wy wiadzie udzielony m Piotrowi Nisztorowi dla „Pulsu Biznesu” tak wspominał początek swojej drogi do wielkich pieniędzy : „Na przełomie lat 80. i 90. w biznesie wy chodziło niemal wszy stko, bo bogacące się społeczeństwo stało się żądne wszelkich dóbr. Kolejki ustawiały się po każdy towar. Sam do biznesu trafiłem trochę z przy padku, a trochę ze względu na sy tuację osobistą. Gdy miałem 18 lat, moja ówczesna narzeczona zaszła w ciążę. Musiałem więc szy bko zacząć zarabiać na ży cie. Dzięki radom matki, która już od połowy lat 80. prowadziła działalność gospodarczą, w 1988 r. założy łem pierwszą firmę. Szy bko przekonałem się, że dostęp do informacji, na czy m można zarabiać pieniądze, to 90 proc. sukcesu, a ty lko pozostałe 10 proc. stanowi własna inicjaty wa. Wtedy miałem świetne relacje w bankach i różny ch insty tucjach na Śląsku. Dlatego kupowałem nieruchomości, które by ły atrakcy jne dla banku, wiedząc, że właśnie zamierza zmienić siedzibę. Na takich informacjach zarabiałem duże pieniądze. Podobnie jak inni przedsiębiorcy nie skupiałem się na jednej dziedzinie, ale prowadziłem interesy na wielu polach. Zajmowałem się między inny mi działalnością kantorową i parabankową, czy li udzielaniem poży czek na procent – z reguły brałem 10 proc. w skali miesiąca. Wówczas by ło to bardzo dochodowe przedsięwzięcie, bo popy t na szy bkie poży czki wśród przedsiębiorców by ł bardzo duży ”. A potem wszy stko potoczy ło się jak w piękny m holly woodzkim śnie. Opowiemy o nim w jak największy m skrócie, ty m bardziej że historia zabójcy Pershinga jest dość dobrze znana. B. zaczął handlować uży wany mi samochodami, by za jakiś czas otworzy ć salon z luksusowy mi autami pod szy ldem „High Life”. Sam śmigał po polskich drogach czarny m ferrari testarossą, przy ciągając spojrzenia piękny ch kobiet i stając się poży wką dla plotkarskich magazy nów. Z czasem przy lgnęła do niego ety kietka play boy a, szastającego na lewo i prawo niekoniecznie legalnie zdoby ty mi pieniędzmi, co już po postawieniu przed sądem wpły nęło na postrzeganie jego osoby przez opinię publiczną. Jak mówił na sali sądowej: „Organy ścigania za pośrednictwem mediów w sposób nieobiekty wny wy kreowały mój wizerunek jako osoby ży jącej na kredy t, jako oszusta, bawidamka i pozera”. Lista jego przedsięwzięć biznesowy ch by ła imponująca. Kupił między inny mi udziały w pry waty zowanej firmie Unitra-Eltron. W uznaniu dla jego przedsiębiorczości uhonorowano go nawet prestiżową statuetką Srebrnego Asa Polskiego Biznesu w 1991 roku. Z każdy m miesiącem wzlaty wał coraz wy żej. Apogeum celebry ckiej popularności Ry szarda B. by ło współfinansowanie wy borów Miss Polonia w 1992 roku oraz ślub ze zdoby wczy nią korony w konkurency jny m konkursie piękności Miss Polski (gdy rozwijała się miłość tej pary, B. pozostawał w związku małżeńskim z inną kobietą). Wprawdzie pojawiły się pierwsze sy mptomy konfliktu z prawem (biznesmen został oskarżony o przy właszczenie mienia firmy Auto-Becker, niemieckiego partnera salonu High Life), ale popularność Ry szarda B. ciągle stała wy soko. Choć prawdopodobnie już wtedy, czy li w połowie lat 90., zajął się on swoją drugą akty wnością, czy li pracą dla Nikosia. Sprawa przy właszczenia zataczała jednak coraz szersze kręgi i B. trafił nawet do więzienia, z którego wy szedł za kaucją. W drugiej połowie lat 90., już po śmierci Nikodema S., związał się z grupą pruszkowską (o czy m poniżej), a na przełomie wieków – czując, że grunt pali mu się pod nogami

(palił się zresztą całemu Pruszkowowi) – wy jechał do Meksy ku. W 2001 roku został tam aresztowany i ekstradowany do Polski.

***

J.S.: Powiem ci tak – z jednej strony ta cała gangsterska kariera B. jest dla mnie zaskoczeniem, bo to naprawdę nie by ł materiał na rasowego gangusa, a z drugiej, jak się nad ty m dobrze zastanowić, wszy stko potoczy ło się zgodnie z logiką funkcjonowania grupy przestępczej. Gość, który za wszelką cenę chciał udowodnić, jaki to z niego wielki mafioso, któremu przez długi czas nikt nie wierzy ł, musiał pójść na całość. No i poszedł.

A.G.: Dobrze go znałeś?

J.S.: Na ty le dobrze, żeby móc go uczciwie ocenić. Wiedziałem, że kręci się przy Nikosiu i próbuje wskoczy ć jak najwy żej w hierarchii jego grupy. No ale u gdańskiego bossa by ło wielu naprawdę ostry ch urków, a Ry sio mógłby im co najwy żej czy ścić buty. Co nieustannie dawali mu do zrozumienia. Wiedząc, że B. nie nadaje się do prawdziwej gangsterki, Nikodem popy chał go z furami po kraju. B. by ł więc częścią biznesu motory zacy jnego.

A.G.: B. chy ba się do tego nadawał? Ostatecznie kilka lat wcześniej handlował luksusowy mi samochodami, więc znał się na rzeczy.

J.S.: Jasna sprawa. Ty lko po jaką cholerę pchał się do grupy przestępczej? Mógł sobie spokojnie sprzedawać fury, zarobiłby kupę siana, dziś chodziłby po wolności. No ale, niestety, naoglądał się gangsterskich filmów i chciał by ć taki sam jak jego ulubieni bohaterowie. Wy dawało mu się, że pilnuje interesów Nikodema na Śląsku, ale Nikoś i bez niego dałby sobie radę.

Póki boss ży ł, Ry sio trzy mał się swojego miejsca w szeregu, ale po jego śmierci zwietrzy ł okazję. Zrozumiał, że nie ma szans na walkę o przy wództwo w Gdańsku, bo tam by go

naty chmiast zamietli pod dy wan, więc postanowił doklepać do Pruszkowa. Skontaktował się ze mną…

A.G.: Tak po prostu zadzwonił i zapy tał, czy może dołączy ć do Pruszkowa?

Fot. Jacek Waszkiewicz/Reporter

J.S.: Skorzy stał z pośrednictwa Waldka G., który handlował samochodami na Śląsku. Obaj go znaliśmy, więc Waldek zaproponował spotkanie u niego w biurze. Przy jechałem, czekam i nagle widzę… Do dziś chce mi się śmiać! No, zupełnie jakby m oglądał czechosłowacki western! Idzie dwóch kowbojów, a zza pasków wy stają im kolby kominów. Wy obrażasz sobie? Chcieli zrobić na mnie wrażenie i odpierdolili cy rk, którego nie da się zapomnieć! Prawdziwy gangus nigdy się nie sztafiruje z kopy tem na widoku; broń służy do zabijania amunicją, a nie śmiechem. Pistolet trzy ma się głęboko schowany i wy ciąga w sy tuacji, gdy jest to niezbędne.

A.G.: Powiedziałeś, że kowbojów by ło dwóch. B. i kto jeszcze?

J.S.: Jak to kto? Jego główny kompan, czy li Ry szard N., zwany Rzeźnikiem. Ten gość z Podhala.

A.G.: Ry szard B. w jedny m z wy wiadów zapewniał, że prawie nie znał Ry szarda N. Że to media uczy niły z nich papużki nierozłączki.

J.S.: Na pewno też mówił, że nie ma nic wspólnego ze śmiercią Pershinga, co?

A.G.: Dokładnie tak. Przecież nigdy się do tego nie przy znał.

J.S.: Ale to jeszcze nie znaczy, że wszy stko, co B. paple, jest prawdą. On i Rzeźnik trzy mali się razem. I wtedy do Waldka G. też przy jechali razem. B. szy bko przeszedł do rzeczy : jest sporo sierot po Nikosiu, on jest w stanie zorganizować mocną grupę i zacząć pracować dla Pruszkowa. W tej ekipie będzie kilku ostry ch zapaśników, i to takich, co się otarli o najwy ższe stopnie podium. Na pewno nie pożałujemy. Potem okazało się, że jego zapaśnicy kolegowali się z czeskimi urkami, a tamci z kolei mieli dostęp do czeskiej broni, choćby do cezetek czy skorpionów. I sporo nam tego towaru wrzucili.

Wstępnie się zgodziłem, przy czy m bardziej zależało mi na żołnierzach z tej ekipy niż na jej przewodniku, czy li B. Bo z niego by ł naprawdę marny gangster. Obiecałem, że skonsultuję to ze stary mi i dam znać. Zaraz potem kopnąłem się do Zy gmunta R. „Bola” i przedstawiłem mu propozy cję Ry szarda B. Bolo przez chwilę kręcił nosem, bo jednak chodziło o ludzi Nikosia, a Nikodem by ł przecież wrogiem stary ch, ale w końcu uznał, że od przy by tku głowa nie boli. Nikosia już nie ma, a sprawna ekipa, jeśli okaże się wierna, zawsze się przy da. I tak B. doklepał do Pruszkowa. Wkrótce spotkałem się z nim i jego ludźmi i mówię: „Macie jeździć po kraju i rozsławiać Pruszków. A jeśli przy okazji uda się wam zdoby ć trochę amery kańskich dolarów, będzie dobrze. Choć tak naprawdę interesują mnie ty lko te dolary. Chuj ze sławą”. No i ruszy li. Problem w ty m, że B. zawsze robił wokół siebie dużo szumu, a wiadomo, że pies, który

ciągle szczeka, nie gry zie. Za to może zostać pogry ziony. Pewnego razu Ry sio pojechał z ekipą do Szczecina i zaczął tam kozaczy ć. A Szczecin to naprawdę ostatnie miejsce, w który m powinien by ł podskakiwać. Szurnął do chłopaków od Oczki, chciał ich naliczać, a oni go zawinęli. Po prostu: za chabety i na melinę. Mieli go odjebać i zakopać, jako ostrzeżenie dla inny ch frajerów, ale on zaczął jęczeć, że jest od Masy i żeby go puścili. Nie wierzy li mu, ale postanowili to sprawdzić. Zadzwonił do mnie Zby szek T. „Pastor”. – Jarek, zawinęliśmy jakiegoś ty fusa i on mówi, że jest od ciebie. Ale to przecież niemożliwe, żeby Pruszków miał takich patafianów – stwierdził. Wy jaśnił, o kogo chodzi. – Jest od nas, puśćcie go. Różni są gangsterzy. By ł Al Capone, jest Ry siek B. Puścili.

A.G.: Z tego, co wiem, ta lekcja niczego go nie nauczy ła. Nadal grał ostro.

J.S.: Dokładnie. Ty m bardziej że z biegiem czasu zaczął się coraz bardziej zbliżać do Mirosława D. „Malizny ”, który uważał się za głównego szefa Pruszkowa i budował swoją pozy cję. Ry siek, jako oddany pretorianin, bardzo mu pasował. B. zwąchał się także z Karolem S., ty m samy m, który zorganizował egzekucję wołomińskich bossów w restauracji Gama. Razem z S. by li już dość niebezpieczni. Ich wspólną akcją by ło porwanie dla okupu Aksamitnego, bardzo bogatego człowieka, śląskiego biznesmena, który obracał się w półświatku. No więc porwali go, wrzucili gdzieś na melinę do Karola S. i ogłosili, że chcą okupu. My ślę, że początkowo planowali przy tulić kasę w całości, ale coś im się zesrało i B. skontaktował się ze mną. Mówi do mnie: „Jarek, jest taka sprawa, trzy mamy Aksamitnego i dobrze by by ło skontaktować się z Sajmonem, żeby pośredniczy ł w rozmowach z rodziną na temat okupu. Trzeba by włączy ć go do działki. Ty, oczy wiście, też masz z tego działkę. Ze mną Sajmon nie będzie chciał gadać, ale ciebie posłucha”.

Fot. Piotr Bławicki/SE/East News

A.G.: Chodziło oczy wiście o Zbigniewa Sz. „Sajmona”, bossa mafii na Śląsku.

J.S.: Tak jest. Powiedziałem Ry śkowi B., że nie ma sprawy, zadzwonię do Zby szka, dogadamy się, ale ja chcę z tego naprawdę dobry procent. I fakty cznie, Sajmon wy stąpił w roli pośrednika, Aksamitny odzy skał wolność, a Ry sio i Karol S. przy tulili kapuchę. Ty lko ja, kurwa, niczego nie przy tuliłem. Mijały ty godnie, a B. się nie odzy wał. Spotkałem się więc z Karolem S. – Co jest grane? – py tam. – Gdzie moje siano? A on się zaczął pultać. – Twoją działkę przejął Malizna – mówi. – Z nim się rozliczaj, mnie nic do tego.

Zadzwoniłem więc do Malizny i py tam wściekły : – Dlaczego nie dostałem działki za Aksamitnego? Ry siek obiecał mi dolę. A trzeba pamiętać, że wtedy już między nami narastał konflikt – ja by łem z Pershingiem, a im na widok Andrzeja K. otwierał się nóż w kieszeni. – Zostaw Ry śka w spokoju – odpalił Malizna. – On lata dla nas i z nami dzieli się sianem. A pies was jebał! – pomy ślałem. Niech sobie dla was lata. Pasuje do was. Odpuściłem. W sumie nic nie by łem stratny, co najwy żej niczego nie zarobiłem. Za karę nie odpaliłem im wtedy obiecanej działki z moich biznesów i jakoś się rachunki wy równały. Jedy ną pamiątką, jaką miałem z tej akcji, by ł rolex od Sajmona. Z kolei Słowik, który koordy nował przekazanie Pruszkowowi pieniędzy, zaży czy ł sobie od Zby szka Sz. cartiera. A.G.: I na ty m skończy ła się afera z Aksamitny m?

J.S.: No, niezupełnie. Bo również Sajmon nie dostał swojej doli. W przekazaniu biznesmena odegrał bardzo ważną rolę; przecież zorganizował i nadzorował negocjacje. Potem dał całą sumę Ry szardowi B. i czekał, że skapnie mu to, co skapnąć miało. A tu ni wała! Wściekły Zby szek zwy zy wał Ry śka B. od chujów i publicznie nieźle go znieważy ł. Gdzieś czy tałem, że dał mu rózgą po dupie, ale my ślę, że to mit. Ty le że Ry sio w tamty m czasie miał już o sobie wy sokie mniemanie. Malizna, któremu dragi rozpuszczały mózg, cały czas mu powtarzał, że jest jego pułkownikiem i wszy scy wokół muszą go szanować. Dlatego stało się to, co się stało – w marcu 1999 roku Sajmon zginął na parkingu restauracji Zielone Oczko w Katowicach. Wsiadł do swojego audi, ale nigdzie nim nie odjechał, bo kiler strzelił mu przez szy bę w serce. Policja od razu połączy ła to zabójstwo z Ry szardem B., przy najmniej jako ze zleceniodawcą, ale… Po dziś dzień sprawa nie została wy jaśniona. Na szczęście udowodniono B. – i Rzeźnikowi – zabójstwo Pershinga. Facet, który by ł ich kierowcą podczas zamachu, Adam K., ksy wa Dziadek, został ostro przy ciśnięty i rozpruł się, jak usły szał, że ma szansę dostać koronę. By ł najsłabszy m punktem tej ekipy. By ć może Ry siek po prostu nie umiał dopasowy wać odpowiednich ludzi do konkretnej roboty ?

ROZDZIAŁ 9

Do tego fachu potrzeba psychopaty

W lipcu 2014 roku media doniosły o makabry czny m odkry ciu: w miejscowości Szamoty, w okolicach Nadarzy na i Wólki Kosowskiej, a więc rzut beretem od Pruszkowa, policja odkopała szczątki trzech osób. Technicy kry minalisty czni ustalili, że zwłoki spoczy wały tam od piętnastu lat, a zatem od krwawego apogeum wojny w polskim środowisku przestępczy m. Gangsterzy ginęli wówczas niemal każdego dnia, więc ustalenie, kim by ły ofiary z Szamotów, wy dawało się wy zwaniem nie do przejścia. Rzeczy wiście, nie ma pewności, kogo pochowano na ty m mafijny m cmentarzu, ale śledczy zakładają, że chodzi o trzech gangsterów wy wodzący ch się z grupy Mutantów. Struktura ta uważana by ła za jedną z najbardziej brutalny ch i bezwzględny ch, dlatego w środowisku przestępczy m szy bko zdoby ła sobie wielu wrogów. Mutanci polowali na konkurencję i wzajemnie. Cmentarz nie znajdował się, jak to często by wa w podobny ch przy padkach, ani w lesie, ani nad brzegiem rzeki, ale na pry watnej posesji. Śledczy dość szy bko ustalili, że jej właściciel nie ma nic wspólnego z mafijny mi porachunkami. Gdy zabójcy zakopy wali swoje ofiary, by ło to zwy kłe odludzie, na które jego posiadacz zwy czajnie się nie zapuszczał. Mnie więcej w ty m samy m czasie policja odkry ła kolejną gangsterską nekropolię, ty m razem w miejscowości Dębówka w okolicach Konstancina (na południe od Warszawy ). Według policji to właśnie tam zakopy wał ciała ofiar gang Rafała B., pseudonim Bukaciak, powszechnie uważanego za następcę przeby wającego od kilku lat za kratkami Rafała S. „Szkatuły ”. Informacje o podobny ch ponury ch odkry ciach trafiają do mediów dość regularnie. Cóż, wojna gangów wcale nie zakończy ła się wraz z rozbiciem grupy pruszkowskiej, lecz trwała jeszcze kilka lat po ty m, jak Masa został świadkiem koronny m. I pochłonęła wiele ludzkich istnień. Czy analiza miejsc pochówku i wy kopany ch zwłok pomoże w odpowiedzi na py tanie, kto

i dlaczego zabił? Jakiś czas temu ogromną karierę zrobiła książka zaty tułowana Profil mordercy. Jej autor Paul Britton, jeden z najsły nniejszy ch na świecie profilerów policy jny ch, opisał kilkanaście spraw, w który ch analiza osobowości sprawcy okazała się rozstrzy gająca dla wy ników śledztwa. Z jego relacji wy nika, że doświadczony profiler jest w stanie odczy tać przekaz, który zabójca pozostawił na zwłokach. Pozornie nieistotne szczegóły, poddane badaniu policy jnego psy chologa, mogą stać się niezwy kle istotny m tropem. Także polska policja walcząca z przestępczością zorganizowaną wielokrotnie zleca eksperty zy profilerom, aby ci dostrzegli coś, co umknęło prowadzący m śledztwo. Jedny m z najbardziej ceniony ch rodzimy ch specjalistów w ty m fachu jest Jan Gołębiowski, który ma na koncie udział w wielu głośny ch śledztwach. Spoty kamy się po jego wy kładzie na jedny m z warszawskich uniwersy tetów. Nawiasem mówiąc, przedłużony m o czterdzieści minut z winy słuchaczy, w ty m pracowników prokuratur i sądów. Nie mam tego za złe słuchaczom; wielokrotnie sam by wałem na wy kładach Gołębiowskiego i muszę przy znać, że nie by ł to stracony czas.

A.G.: Co jakiś czas policja informuje o odnalezieniu kolejnego gangsterskiego cmentarza, na który m spoczy wają zakopane ofiary jakichś porachunków. Lecz nawet gdy nie udaje się określić tożsamości zwłok, śledczy nie mają wątpliwości, że chodzi o członków grup przestępczy ch. Albo o osoby, które w taki czy inny sposób naraziły się bandy tom. Czy jest to zawsze czy telne i oczy wiste?

Jan Gołębiowski: Rekonstrukcja zdarzenia i określenie moty wów zabójstwa to podstawowe zadania, przed jakimi stoi profiler. Doświadczony specjalista nie powinien mieć problemu z ustaleniem, że ofiara padła ofiarą gangsterskiej egzekucji. Oczy wiście, to nie jest tak, że wszy stkie tropy znajdują się na miejscu zdarzenia. Czasami trzeba poszperać w przeszłości ofiary, dokonać analizy psy chologicznej jej osobowości, która może okazać się kluczem do rozwiązania zagadki. Dopiero zestawienie wiedzy na temat jej przeszłości, sposobu, w jaki została zgładzona, oraz miejsca, w który m się to wy darzy ło, daje pełniejszy obraz całości.

A.G.: Gangster wcale nie musi by ć ofiarą porachunków w półświatku. Może zginąć z zupełnie innego powodu.

J.G.: To prawda. Ale jeśli wiemy, że należał do określonej grupy przestępczej i by ł skonfliktowany z określony mi ludźmi, prawdopodobieństwo jest bardzo wy sokie. Choć oczy wiście

powód, dla którego zginął człowiek, mógł by ć zupełnie inny. Powiedzmy, że uwiódł czy jąś żonę i padł ofiarą mężowskiej zemsty. Ale i to, mimo że nie zawsze, też da się wy czy tać ze zwłok. Inaczej zabija precy zy jny profesjonalista, a inaczej wzburzony zdradzony mąż. Stopień emocji, z jakimi dokonano zabójstwa, by wa widoczny na ciele denata. Kiler po prostu odbiera ży cie, szy bko, po cichu i skutecznie. Atakuje punkty witalne – głowę, okolice serca – aby zabić. Zaś osoba targana silny mi emocjami, po pierwsze, chce ukarać winowajcę, a po drugie, w stanie wzburzenia działa chaoty cznie, zadaje wiele ciosów, pchnięć nożem. Oddaje więcej strzałów, niż to niezbędne. Bardzo często ofiara, widząc nieskuteczność takich działań, zaczy na się bronić. Ma nadzieję, że ujdzie z ży ciem. Ślady walki prawie zawsze dają się zauważy ć.

A.G.: Czy widać różnicę w skutkach działania sery jnego mordercy i mafijnego egzekutora?

J.G.: Przeważnie tak. Aczkolwiek mafijny cy ngiel to też w jakimś sensie sery jny morderca, ty le że w środowisku ekspertów kry minologii nie zaliczamy go do tej kategorii. Moty wacja sery jnego mordercy jest zupełnie inna niż kilera wy najętego przez grupę przestępczą. Bardzo często sery jny atakuje z powodów seksualny ch, a więc jego ofiara najczęściej by wa kobietą. Rzadziej mężczy zną, ale wówczas również da się określić, że chodziło o moty w seksualny, a nie o porachunki. Już samo to, że narządy płciowe czy strefy erogenne ofiary są obnażone, czy nie, bardzo wiele mówi o zdarzeniu. Ciekawy m przy kładem hy bry dy obu kategorii by ł amery kański kiler polskiego pochodzenia Richard „Iceman” Kuklinsky. Wprawdzie zgładził dla mafii bardzo wielu ludzi, ale zabijał też z zupełnie inny ch, osobisty ch powodów, najwy raźniej dla przy jemności. Nie sły szałem o takiej osobie w historii polskiej przestępczości, ale to przecież niewy kluczone. Kto zaręczy, że nasi kilerzy czy pochodzący zza Buga, ale u nas działający, nie robili tego samego, co Kuklinsky ?

Fot. Krzy sztof Serafin/Forum

A.G.: Po czy m poznać, że odby ła się egzekucja? Czy można ją przy pisać określonej grupie przestępczej?

J.G.: To już zadanie dla szerszego grona śledczy ch. Profiler nie musi znać modus operandi określonej struktury przestępczej, ale doświadczony policjant operacy jny jest w stanie to czy owo zasugerować. Na przy kład niektóre grupy nie korzy stały z materiałów wy buchowy ch, a inne uważały je za wy jątkowo skuteczne. Niektórzy podcinali ofiarom ścięgna Achillesa, żeby uniemożliwić ucieczkę. To też jakiś podpis zabójcy. Bardzo ważna jest też geografia zbrodni. Grupy mają zazwy czaj swoje ulubione miejsca, lasy, nabrzeża, czasami paserskie dziuple. Z kolei po precy zji oddania strzałów oraz na podstawie uży tej broni można określić profesjonalizm cy ngla. Nie każda grupa ma do dy spozy cji najlepszy ch w tej dziedzinie. Nie stać jej na nich i nie wie, gdzie ich szukać.

A.G.: Z tą zabójczą precy zją polemizowałby m. Czasami na ciele ofiary widać ślady tortur, a jednak nie ma wątpliwości, że w grę wchodziła egzekucja.

J.G.: Bo egzekucje też miewają charakter ry tualny. Zdarza się, że ofiara jeszcze przed śmiercią jest dodatkowo karana i upokarzana. To część zlecenia: skazany na ty m świecie musi jeszcze trochę pocierpieć. Sama śmierć to za mało. Dopiero wtedy, kiedy przestaje reagować na ból, dostaje kulkę, która kończy sprawę. A jeśli chodzi o elementy upokarzające, to dość popularne jest na przy kład przecwelenie, czy li wciśnięcie ofierze butelki w odby t. Z reguły przed śmiercią, ale różnie z ty m by wa. Czasami chodzi o upokorzenie najbliższy ch zabitego. Takie zabójstwa to tzw. pokazówki. Mają by ć przesłaniem i wiadomością dla inny ch, którzy chcieliby zdradzić mafię czy z nią zadrzeć.

A.G.: Czy sery jny zabójca i mafijny cy ngiel to ten sam ty p psy chiki?

J.G.: Niekoniecznie, choć są cechy wspólne. Sery jny sam z siebie wkracza na drogę zabójstwa, a gangsterski kiler często robi to po jakimś czasie obecności w środowisku przestępczy m. Zdarzały się przecież inicjacje, na który ch wy muszano na młody m człowieku, aby pociągnął za spust. Jeśli to zrobił, by ł już automaty cznie umazany, a przez to łatwiej sterowalny i lojalny. A poza ty m skoro zabił raz, jest gotów zrobić to ponownie. Często kilerami stawali się przedstawiciele tzw. bananowej młodzieży, dorastającej w cieple i dobroby cie, który m imponowali przestępcy. Młodzi pragnęli zbliży ć się do nich, zaimponować im, upodobnić się do nich. Ale wracając do oceny osobowości – wśród sery jny ch morderców trafiają się psy chicznie chorzy, wśród cy ngli raczej nie. Bo to nie są misjonarze, ty lko żołnierze. Natomiast i sery jni, i cy ngle mają jej zaburzenia. To nie choroba psy chiczna, lecz rodzaj skazy. Mogą to by ć zatem zarówno psy chopaci – czy li osoby posiadające skazę na osobowości od urodzenia, związaną między inny mi z brakiem lęku czy zapotrzebowaniem na ry zy ko; można z nią by ć doskonały m policjantem czy żołnierzem – jak i socjopaci, czy li tacy, który ch zdegenerował udział w określony m środowisku. Obie kategorie mają wspólny mianownik: są aspołeczne.

A.G.: Wy daje mi się, że przy wszelkich podobieństwach różnica jest zasadnicza. Sery jny morderca czerpie saty sfakcję z tego, co robi. Czasem jest to przy jemność silniejsza niż doznanie seksualne. Cy ngiel zaś wy konuje rozkaz, eliminuje wroga i często nie ma do ofiar jakiegokolwiek osobistego stosunku. Wy konuje coś, co niektórzy określają mianem „odstrzału sanitarnego”.

J.G.: Trzeba pamiętać, że pracę wy konuje się dobrze wtedy, kiedy się ją lubi. Podejrzewam, że znakomita większość zawodowy ch zabójców ma saty sfakcję z dobrze wy konanego zadania, nie zaś wy rzuty sumienia. Ci, którzy mają problem z zabijaniem, zagłuszają sumienie alkoholem czy narkoty kami i szy bko wy padają z gry. A wracając do zawartej w py taniu uwagi – fakty cznie, moty wy, jakimi kierują się sery jni zabójcy, by wają trudne do ogarnięcia rozumem. Zdarzają się bowiem i tacy, którzy zabijają z powodów urojeniowy ch. Znałem przy padek człowieka, który eliminował ludzi, bo według niego należeli do innej, pozaziemskiej cy wilizacji i zagrażali ludzkości. By ł też zabójca, który wy my ślił sobie, że jego krew zamienia się w proszek, więc musi ją uzupełniać krwią inny ch ludzi, bo w przeciwny m razie umrze.

Fot. Aga Luczakowska/Reporter

A.G.: Podobno zawodowy m zabójcą może zostać wy łącznie człowiek o obniżony m poziomie sumienia? Albo pozbawiony sumienia całkowicie.

J.G.: No tak, ja też sły szałem tę teorię, ale co to takiego sumienie? Powiedziałby m raczej, że chodzi o brak empatii, czy li współczucia dla inny ch ludzi. I obojętny stosunek do norm oby czajowy ch, prawny ch czy religijny ch. Dla większości z nas nakaz „nie zabijaj”, bez względu na to, czy pochodzi z Biblii, czy z kodeksu karnego, jest czy mś oczy wisty m. Nie wolno odbierać ży cia drugiemu człowiekowi. Wiadomo, że generalnie nie wolno krzy wdzić. Jeśli tę normę przekraczasz, powinieneś mieć poczucie, że zrobiłeś coś złego. Ty mczasem zabójcy nie utożsamiają się z odczuciami inny ch ludzi. Cierpienie ofiary, a także jej bliskich, nie ma dla nich żadnego znaczenia. Trochę inaczej wy gląda to u sady stów, którzy doskonale zdają sobie sprawę z tego, że komuś zadają ból, ale robią to, bo sprawia im to saty sfakcję. Mafijny cy ngiel nie musi by ć sady stą – śmierć ofiary ani go ziębi, ani grzeje. On nie współodczuwa. Refleksja pojawia się, dopiero kiedy sły szy wy rok. Tak jak Zuzanna M., skazana na 25 lat więzienia za udział w zabójstwie rodziców swojego chłopaka Kamila. Popłakała się, bo uświadomiła sobie, że nie będzie w stanie założy ć rodziny. Lecz to, że posłała w zaświaty jakąś inną rodzinę, jakoś specjalnie jej nie poruszy ło.

A.G.: Czy w zabijanie można się wkręcić?

J.G.: My ślę, że na pewno. Jest to bardzo silna sty mulacja, i to na wielu poziomach. Przede wszy stkim zabójca łamie największe tabu, czy li zadaje śmierć człowiekowi. A to wy jątkowy stres, dostarczający zastrzy ku adrenaliny. Nie wy kluczam, że kiedy ten stres zaczy na ustępować, pojawia się uczucie, może nie radości, ale jednak błogostanu: „Zrobiłem to, udało się, jestem do tego zdolny !”. Zachowując wszelkie proporcje, przy pomina to trochę skok na bungee – najpierw wy daje się wy zwaniem nie do przejścia, a potem okazuje się, że już po wszy stkim. Osoby z ry sem psy chopaty czny m, odczuwające silną potrzebę sty mulacji, są idealny mi kandy datami na zabójców. Doświadczeni bossowie grup przestępczy ch doskonale umieją wy łowić ich z dziesiątek inny ch gangsterów. Ten, kto ma skłonność, na przy kład, do szy bkiej jazdy samochodem, do hazardu, nieokiełznany ch podbojów miłosny ch, potrzebuje nieustającej sty mulacji. Jeżeli dostanie broń do ręki, to z duży m prawdopodobieństwem sprosta ponuremu wy zwaniu.

***

Policy jny profiler widział wiele, lecz jeszcze więcej na temat zabójców przeczy tał. Teorety cznie wie o ich naturze wszy stko. Ale jest w stanie opisać emocje zabójcy, dopiero gdy ten popełni najcięższe przestępstwo. Ten, kto dopiero ma zabić, nie ma zamiaru wy pisanego na

twarzy.

Fot. Krzy sztof Serafin/Forum

Już po moim spotkaniu z Janem Gołębiowskim krajem wstrząsnęło zabójstwo, jakie popełnił młody, wy wodzący się z dobrego domu bibliotekarz. Ze szczególny m okrucieństwem zamordował on trzy dziestoletnią nauczy cielkę języ ka włoskiego, po czy m poćwiartował ją, przewiózł do swojego mieszkania i tam podpalił zwłoki. A następnie uciekł z Polski. Jego podróż zakończy ła się po dwóch ty godniach. Kajetan P. został zatrzy many na Malcie i odesłany do kraju. Dzień po ty m zabójstwie wy stępowałem jako ekspert w programie Interwencja. Prowadzący rozmowę redaktor koniecznie chciał się dowiedzieć, czy mamy do czy nienia z sery jny m zabójcą i czy Kajetan P. może by ć wciąż niebezpieczny. W takich sy tuacjach media oczekują jasnego przekazu: tak, to sery jny morderca, a przy najmniej potencjalnie, i z pewnością szalenie niebezpieczny. Zwłaszcza że właśnie zmienił się w zwierzy nę łowną i zrobi wszy stko, żeby nie wpaść w sidła my śliwy ch. Problem jednak tkwił w ty m, że na podstawie zdjęcia potencjalnego sprawcy nie mogłem podjąć się określenia go jako ty powego zabójcy.

Przecież ten miły chłopak o spojrzeniu romanty cznego poety nie mógł nikogo zabić! No tak, ty lko co ja wiem o ży ciu?

ROZDZIAŁ 10

Krew jak sok z truskawek

Telewizy jny program śledczo-kry minalny Interwencja dość często zaprasza mnie do współpracy. Wraz z ekipą telewizy jną i znakomity m reporterem Rafałem Zalewskim jedziemy wówczas na miejsce jakiegoś, przeważnie ponurego, zdarzenia, z którego zdajemy relację widzom. Często spekulując, bo w wielu przy padkach nie mamy pojęcia, kto jest winny i z jakich pobudek działał. To niezwy kle ciekawe zajęcie, dzięki któremu posiadłem całkiem sporą wiedzę o bardziej bądź mniej nagłośniony ch sprawach bulwersujący ch opinię publiczną. Morderstwa, tajemnicze zniknięcia osób, kradzieże, oszustwa, afery finansowe… By ć może nigdy by mnie nie zainteresowały, gdy by nie udział w Interwencji. Dobry ch kilka lat współpracy z programem oswoiło mnie z najbardziej nawet dramaty czny mi efektami działań przestępców. Mimo to co jakiś czas pojawia się zbrodnia, bądź seria zbrodni, z którą oswoić się po prostu nie da. Do takich przy padków zaliczy łby m działalność gangu, który napadał na kantory wy miany walut w centralnej i południowej Polsce. Grupa ta, okrzy knięta przez media „gangiem kantorowców”, nie by ła związana z polską mafią, ale funkcjonowała jak najbardziej brutalne ekipy Pruszkowa czy Wołomina. Na jej czele stał człowiek, u którego mógłby pobierać lekcje niejeden boss o wiele większej struktury przestępczej. A kilerzy, który mi dy sponował i który ch sobie wy chował, sialiby na mieście potworny strach. Ich psy chikę trudno by łoby przeniknąć nawet doświadczonemu profilerowi.

***

O kantorowcach zrobiło się głośno na początku lutego 2007 roku, gdy napadli na właściciela jednego z kantorów w Piotrkowie Try bunalskim, Wojciecha K. – w czasach PRL-u cinkciarza, a w III RP miejskiego radnego. Generalnie K. by ł osobą szanowaną, której przeszłość pokątnego handlarza dolarami nikomu w mieście nie przeszkadzała. Ostatecznie nikt nie rodzi się święty, a droga do społecznego szacunku by wa kręta i zawiła. Gdy wieczorem 1 lutego pan Wojciech wy siadał pod domem z samochodu, podszedł doń kiler i oddał w jego kierunku pięć strzałów. Ofiara padła na ziemię, a zabójca na wszelki wy padek strzelił jej jeszcze dwa razy w głowę. Żona Wojciecha K., która zorientowała się, że dzieje się coś niedobrego, wy biegła na zewnątrz i skierowała się w stronę garażu. Wkrótce po ty m, jak dostrzegła zakrwawione ciało męża, straciła przy tomność; zabójca uderzy ł ją z całej siły kamieniem brukowy m. Na szczęście ty m razem nie okazał się zapobiegliwy. Sądząc, że kobieta nie miała prawa przeży ć ciosu, nie próbował jej dobić. Ty mczasem się pomy lił. Wspomniany już Rafał Zalewski opisał tę bulwersującą sprawę w magazy nie „Śledczy ”. W arty kule Gang, który mordował z zimną krwią, czy tamy : „Po zabójstwie radnego w Piotrkowie rozpętała się burza. Uchodzący za przy kładnego oby watela K. zginął bowiem w sposób, który mieszkańcom kojarzy ł się wy łącznie z gangsterskim kinem. W mieście huczało od plotek. Każdy miał na temat zabójstwa własną teorię. – Siedem kul… za darmo przecież tego nie dostał. (…) Ukazały się arty kuły, w który ch sugerowano, że K. wszedł w zatarg z mafią”. Prawda by ła zupełnie inna. Ale i śledczy, i opinia publiczna poznali ją dopiero za jakiś czas. Jeszcze w ty m samy m miesiącu, pod koniec lutego 2007 roku, kantorowcy uderzy li po raz drugi. Tak samo jak 1 lutego pogoda by ła paskudna. Mordercy atakowali zawsze podczas opadów deszczu lub śniegu; chodziło o to, aby nie by ło świadków. A przy najmniej żeby widzieli jak najmniej. No i żeby utrudnić zadanie psom tropiący m. Tragedia rozegrała się wieczorem w podkrakowskich My ślenicach, gdzie złodziejemordercy zastrzelili Stanisława P., właściciela kantoru, oraz jego sy na Łukasza. Bezwzględność, z jaką działali, zszokowała nawet najbardziej doświadczony ch policjantów. Stanisław i Łukasz P. wrócili do domu z utargiem; młodszy wy siadł z samochodu i szy bkim krokiem ruszy ł w stronę domu. W ręce trzy mał torbę z pieniędzmi. Gangsterzy czekali za drzewami opodal. Trzy kule w głowę zabiły mężczy znę na miejscu. Niestety, kantorowcy nie mieli w zwy czaju zastraszać czy negocjować – po prostu zabijali ofiarę i zabierali, co chcieli. Stanisław P. próbował wy dostać się z auta, żeby ratować sy na, ale nie udało mu się – kiler strzelił mu w skroń, mordując na miejscu. Łupem napastników padły 164 ty siące złoty ch, choć warto podkreślić, że większość ataków (co okazało się w trakcie śledztwa) nie przy niosła im jakiegokolwiek zy sku. Po prostu zabijali, zaledwie podejrzewając, że ofiary mają przy sobie większe pieniądze. Wcale nie by li tego pewni! Zalewski w swy m arty kule przy toczy ł opinie biegły ch na temat sprawców: „Napad by ł perfekcy jnie przy gotowany (…). Niezwy kłe by ły też ich umiejętności strzeleckie. – Jeden z nich w biegu wy strzelił osiem pocisków. Pięć dosięgło celu. To naprawdę niespoty kane – wspomina jeden ze śledczy ch i dodaje: – Śmiem twierdzić, że wielu policjantów, a nawet wy szkolony ch

żołnierzy, nie by łoby w stanie zrobić czegoś podobnego”. Dlatego prowadzący tę sprawę policjanci od początku brali pod uwagę możliwość, że w skład gangu wchodzą ludzie ze specnazu, wy szkoleni w Czeczenii i Afganistanie. Za taką wersją przemawiał również fakt, że bandy ci by li doskonale uzbrojeni – dy sponowali bronią automaty czną, między inny mi czeskim pistoletem maszy nowy m skorpion. Hipoteza się jednak nie potwierdziła. Śledczy zaczęli kojarzy ć podobne sprawy z nieodległej przeszłości i okazało się, że podobnie brutalne napady na właścicieli kantorów zdarzały się już wcześniej. W 2006 roku w Sosnowcu omal nie zginął człowiek, którego bandy ci postrzelili w głowę. Sądząc, że nie ży je, odpuścili sobie konty nuowanie egzekucji. W grudniu tego samego roku kantorowcy udali się na gościnne wy stępy w okolice Przemy śla. Tam, w miejscowości Ostrów, zastrzelili właściciela kantoru oraz jego pracownika. Na czarnej liście pojawiały się kolejne miasta odwiedzane przez morderców, choć oczy wiście nie wszy stkie napady dawało się przy pisać grupie odpowiedzialnej za zabójstwa w Piotrkowie Try bunalskim czy w My ślenicach. Gdy wreszcie bandy ci zostali zatrzy mani, prawda o nich zszokowała opinię publiczną. Otóż na czele grupy stał 47-letni Tadeusz G. plantator truskawek z Radlina (ziemia kielecka), przy kładny mąż i ojciec, człowiek niezwy kle poważany przez sąsiadów. Po mokrej robocie wracał do domu i bawił się z dziećmi. To właśnie on stworzy ł przestępczy biznesplan i dopasował do niego odpowiednich ludzi: Jacka P., który pracował w zakładach zbrojeniowy ch i umiał przy gotowy wać i przerabiać broń, tak aby nie można by ło jej zidenty fikować, oraz Wojciecha W., człowieka z kry minalną przeszłością. To Tadeusz G. wy my ślił metodę „najpierw zabijanie, potem sprawdzanie”, i kazał swoim ludziom strzelać najpierw „w klatusię”, a potem – aby dobić ofiarę – w głowę. Herszt bandy oraz Wojciech W. usły szeli wy roki doży wocia, natomiast Jacek P., który poszedł na współpracę z organami ścigania, 15 lat więzienia. On jako jedy ny wy raził skruchę, czego nie dało się powiedzieć o dwóch pozostały ch. Podczas procesu oskarżony m udowodniono jedy nie siedem zabójstw, choć według prokuratorów liczba ofiar może by ć o wiele większa i sięgać nawet czterdziestu. O ile wiem, śledztwa w ty ch sprawach trwają. Przy pomniano sobie między inny mi o zagadkowy m zabójstwie popełniony m w Cedzy nie pod Kielcami w 1991 roku. Zginęło wówczas troje oby wateli Ukrainy, którzy wracali moskwiczem z Polski do domu. Zwy czajni drobni handlarze nigdy nie dojechali do kraju. Śmierć od kul ponieśli dwaj mężczy źni (40- i 41-letni) oraz 24-letnia kobieta, partnerka jednego z nich, która została wcześniej zgwałcona. Wprawdzie jeden z Ukraińców próbował się bronić siekierą, ale by ł bez szans w starciu z uzbrojony mi w broń palną napastnikami. Po wszy stkim zabójcy podpalili auto; zaalarmowana straż pożarna przy by ła na miejsce i dokonała potwornego odkry cia. Przez wiele lat sprawcy tego czy nu pozostawali bezkarni, jednak w 2011 roku dokonano analizy DNA śladów biologiczny ch odnaleziony ch na ciele kobiety dziesięć lat wcześniej i okazało się, że tropy prowadzą do Tadeusza G. Wprawdzie szef kantorowców zarzekał się, że wcześniej uprawiał z Ukrainką płatny seks, ale ani prokurator, ani później sąd nie dali mu wiary. Według sędziego mężczy zna zgwałcił tuż przed zabójstwem. W procesie doty czący m tej konkretnej sprawy plantator truskawek dostał 25 lat więzienia, uznano bowiem, że z całą pewnością brał on udział w zdarzeniu z 1991 roku. Nie udało się natomiast udowodnić, że to on

pociągnął za spust. Lecz niby od czego ma się ludzi, którzy zrobią to bez wahania?

ROZDZIAŁ 11

Szkatuła i Belmondziak – krwawi bracia

Okoliczności, w jakich zginął Konrad O. „Obój”, z pewnością jeszcze przez lata będą tematem wy kładów w szkołach policy jny ch i na wy działach prawa. Wprawdzie śmierć gangstera od kul nie dziwi nikogo, ale zuchwałość, z jaką w ty m przy padku działali kilerzy, by ła w tamty m czasie wręcz porażająca. Konrad O., jeden z watażków grupy modlińsko-nowodworskiej, trafił do warszawskiego Szpitala Bielańskiego po strzelaninie, do której doszło w okolicach stadionu Olimpii Warszawa. Ranny Obój trafił wówczas do szpitala, bo kuracja w warunkach domowy ch okazała się niemożliwa. Poza ty m szpital kojarzy ł się z miejscem bezpieczny m. Przecież żaden kiler nie odważy się na egzekucję w miejscu, gdzie przeby wają setki chory ch, a przy drzwiach sali z gangsterem trzy ma straż uzbrojona po zęby policja. Zapewniająca taką ochronę każdemu rannemu w porachunkach bandy cie. Jednak wieczorem 18 sierpnia 2004 roku pod drzwiami sali chirurgii urazowej, gdzie leżał Obój w towarzy stwie sześciu inny ch pacjentów, nie by ło akurat żadnego funkcjonariusza. Tuż po 19.30 w pokoju chory ch pojawiło się dwóch mężczy zn z twarzami przy słonięty mi kapturami. – Wszy scy pod kołdrę, nie patrzeć! – krzy knął jeden z nich. Dwudziestosześcioletni O. nie wy konał polecenia. Cóż, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że właśnie wy biła jego ostatnia godzina. A raczej ostatnie sekundy jego ży cia. Rozległa się kanonada. Ponieważ jednak kiler strzelał z pistoletu z tłumikiem, hałas nie zakłócił szpitalnego ry tmu. Wszy stko przebiegło w mgnieniu oka i dwaj mężczy źni znikli równie szy bko, jak się pojawili. Wy szli z budy nku przez piwnicę, pobiegli w stronę parku okalającego szpital, szy bko dotarli na ulicę Lindego, a tam wsiedli do samochodu, który wy wiózł ich w siną

dal. Konrad O., choć reanimowany, zmarł niemal naty chmiast. Sześć kul, w ty m jedna wy strzelona w głowę, zrobiło swoje. Do dzisiaj dręczy mnie my śl, co czuli pacjenci, który m egzekutorzy kazali schować się pod kołdrami? Czy wszy scy wiedzieli, co jest grane? Czy choć jeden z nich miał nadzieję, że za jakiś czas odrzuci okry cie i spojrzy przez okno na zachód słońca? Osoby znajdujące się wówczas w sali razem z Konradem O. jeszcze długo przeby wały pod opieką psy chologa. Ale, tak czy siak, jestem przekonany, że tego dramaty cznego zdarzenia nie zdołają już nigdy wy rzucić z pamięci.

***

Niespełna dwa lata wcześniej odby ła się inna egzekucja, także dokonana na ludzkich oczach. Śmierć dwóch mężczy zn, który ch zabójca wziął na cel w centrum handlowy m Klif przy ulicy Okopowej w Warszawie, widziało około stu osób.

Fot. Paweł Supernak/PAP

Bar Viking, znajdujący się na pierwszy m piętrze, by ł miejscem, gdzie chętnie spoty kali się gangsterzy ze stolicy i okolic. Na spotkanie z Tomaszem S., pseudonim Komandos, umówili się tam przedstawiciele grupy mokotowskiej: Artur M. „Budy ń”, Krzy sztof B. oraz Artur N. Komandos pojawił się przy stoliku, przy który m siedzieli mokotowscy, i rozmawiał z nimi przez chwilę. Mniej więcej gdy Tomasz S. zaczął się zbierać, w lokalu pojawili się dwaj mężczy źni. Od razu wy ciągnęli broń i otworzy li ogień. Budy ń zginął jako pierwszy. Krzy sztof B. próbował uciekać, ale zanim ugodziły go kule, zdołał przebiec zaledwie kilkadziesiąt metrów. Zmarł na miejscu. Przeży ł ty lko trzeci z mokotowskich, choć i on przy jął kilka pestek na bark. Komandos spokojny m krokiem opuścił miejsce zdarzenia. A następnego dnia już przekazy wał śledczy m swoją wersję – to by ł zamach także na jego ży cie, ty le że kilerzy chy ba go nie rozpoznali. W każdy m razie przeży ł. Kto zlecił tę masakrę? Zdaniem Komandosa Szy mon K., jeden z bossów grupy żoliborskiej. Bo skoro zarejestrowały go kamery przemy słowe w Klifie, to chy ba chciał się naocznie przekonać, że jego zlecenie zostało wy konane bez zarzutu? Choć wersja brzmiała wiary godnie, policjanci uważali, że Tomaszowi S. nie można ufać. Po latach od wy darzeń na Woli udało mi się dotrzeć do osoby doskonale zorientowanej w tajemnicach tamtego konfliktu. By ła wówczas blisko związana ze wspomniany m Szy monem K. i ma podejrzenie, że wy rok na mokotowskich wy dał ktoś zupełnie inny. A mianowicie niejaki Rafał S., znany bardziej jako Szkatuła. Mój rozmówca, który już od kilku lat przeby wa na wolności i dobrze sobie radzi w świecie ludzi uczciwy ch, pragnie zachować anonimowość. Pozwólmy mu zatem zmienić personalia.

***

Mateusz S.: Powiem ci tak – to dziennikarze zrobili ze Szkatuły wielkiego, charakternego bossa. A to by ł zwy kły drobny cwaniaczek, oczy wiście z wy waloną w kosmos manią wielkości, który w ogóle nie powinien znaleźć się tam, gdzie się znalazł. Zaczy nał od kradzieży samochodów – w ty m nawet by ł niezły – i handlu narkoty kami. Prochy sprzedawał dla mokotowskich, ale szy bko im podpadł, bo jako pierwszy zaczął się opłacać pruszkowskim. Dla Korka by ł to potworny dy shonor, gdy jego ludzie wklejali działkę Pruszkowowi. By ła przecież umowa, że Pruszków się nie wpieprza w interesy Mokotowa. Szkatuła nie miał ani formatu bossa, ani nawet prezencji: mały, chudy, z trudem wzbudzający respekt. Ale sprzy jały mu okoliczności. Umiał wy czuć, skąd wieje wiatr, i dzięki temu stał się

groźny m Szkatułą. Poznałem go w 2001 roku, jakiś czas po zatrzy maniu Mariusza D. „Przeszczepa”. Kiedy ś facet zafundował sobie przeszczep włosów; najwy raźniej nie chciał by ć ły solem, stąd ksy wka. Szkatuła by ł zaufany m człowiekiem Przeszczepa, można powiedzieć, że terminował w jego grupie, która działała głównie w Śródmieściu i na Woli. Chłopcy jechali naprawdę ostro: zawijali fury, rozrzucali prochy, wy muszali haracze. Nie chce mi się wierzy ć, że Przeszczep traktował Rafała jak kandy data na nowego bossa w razie wpadki. No ale jak Mariusz został zawinięty, Szkatuła zaczął wszy stkich przekony wać, że Przeszczep przekazał mu kierownictwo i że teraz to on musi zadbać o przetrwanie grupy. I wielu w tę bajkę uwierzy ło. Przeszczep nie by ł samodzielny m bossem. Nad nim by ł Piotrek S. „Bandziorek”, człowiek blisko związany z wołomińskimi. I to od niego zależało, czy Szkatuła przejmie schedę po Mariuszu. No ale panowie się dogadali i Bandziorek namaścił Szkatułę. Wsparli go także wpły wowi gangsterzy z północnej Warszawy, między inny mi Szy mon K., ksy wka Szy mon z Łomianek, oraz Dariusz Sz., znany także jako Darek Bródnowski, i interes zaczął się kręcić. Szkatuła potrzebował silnego zaplecza, bo odziedziczy ł trochę niejasny ch sy tuacji z czasów Przeszczepa, na przy kład jakieś nierozliczone prochy, więc konkurencja próbowała go dojeżdżać. Do wrogów Rafała zaliczał się choćby Michał D. „Pieprzu” z Ożarowa, z który m grupa Mariusza D. kręciła jakieś lody, ale rozliczała się niezby t terminowo. Pieprzu by ł cięty na Szkatułę i kilkukrotnie znieważy ł go publicznie (jego ulubiony m tekstem by ło: „Zagrasz w filmie pornograficzny m, będziesz wy ruchany ”). Ale Szy mon i Darek podjęli się mediacji i jakoś udało się sprawę zblatować. Ty le że uraz pozostał – jak ostatnio rozmawiałem ze Szkatułą, a by ło to w 2011 roku, to wciąż pomstował na Pieprza. Inna sprawa, że Michał D. też miał wy jątkowo duże ego i uważał się za wielkiego szefa. W pewny m momencie wy dawało mu się nawet, że rządzi na mieście. Ale ktoś ostudził jego ambicje, gdy podczas strzelaniny na Woli wpakował mu parę kulek w kolana. Bez wątpienia D. miał pójść do piachu, ale szczęście by ło po jego stronie. Nie powiedział wówczas policjantom, kto strzelał. Zapewnił ich jedy nie, że porachunki wy równa sam. A wracając do Szkatuły – konflikt z Pieprzem uświadomił mu, że bez silnego zaplecza nie da rady utrzy mać się na topie. To wtedy zwąchał się z najostrzejszy mi kibicami z „ży lety ”, czy li z try buny ultrasów Legii. W sumie pracowało dla niego kilkudziesięciu kiboli. Dzięki nim czuł się bezpieczny i ważny. Jak czy tam, że kibice służy li mu jedy nie do rozrzucania prochów, to śmiać mi się chce. Oni by li także od rozwiązań siłowy ch: jeździli na rozkminki i dojeżdżali oporny ch. Oczy wiście, by ła to głupota, bo po co wy sy łać do boju kilkudziesięciu facetów, skoro wy starczy łoby pchnąć dwóch ostry ch gości ze sprzętem? No ale tak to wtedy u nas działało. Robiło się pry mity wne demonstracje siły. Oprócz ty ch z Legii do Szkatuły dołączy ło kilku chłopaków z Żoliborza, takich, który m lepiej by ło nie wchodzić w drogę. Dzięki nim Rafał S. mógł przejąć kontrolę nad bazarem na ulicy Wolumen, bo on od zawsze by ł pod Żoliborzem (choć czasem trzeba się by ło dzielić tortem z Pruszkowem).

Szkatuła szy bko rozwinął skrzy dła i poczuł się na ty le mocny, że przestał odprowadzać działki Bandziorkowi. A przecież po to został bossem, żeby przy nosić hajs ty m na samej górze. Swoim chłopakom też nic nie dawał, a jeśli już, to jakieś ochłapy. Wszy stko zagarniał dla siebie. Pazerny by ł jak cholera. A potem zaczęły się ostre jazdy, między inny mi to, co wy darzy ło się w Klifie. Przez lata w mediach obowiązy wała wersja, że to by ł zamach na Komandosa, który uratował się cudem. Wy rok na niego zapadł rzekomo podczas spotkania Szkatuły, Szy mona K. oraz Darka Bródnowskiego. Ale to lipa. Zginąć mieli mokotowscy : Artur M. „Budy ń”, Krzy sztof B. oraz Artur N. „Jogi”. Poradzono sobie z dwoma pierwszy mi, trzeci się uratował. Za wszy stkim mogli stać Rafał S. i Komandos. Wprawdzie wielu uważało ich za śmiertelny ch wrogów, ale by ły to ty lko pozory ; w pewny m momencie panowie bardzo się do siebie zbliży li i zaczęli robić wspólne interesy. Komandos poży czy ł od Budy nia i Krzy sztofa B. około dwustu koła papieru, oczy wiście na prochy, i miał spory problem z uregulowaniem długu. A wierzy ciele domagali się spłaty. W ogóle konfliktów zdarzało się sporo. By łem kiedy ś świadkiem dziwnej sceny, która rozegrała się w warszawskiej restauracji Chimera. Przy stoliku siedział Komandos i jakiś chłopak. Nagle wchodzą Budy ń i B., podchodzą do ich stolika i Budy ń wali chłopaka w łeb. – Za co? – py ta młody. – Za co? A gdzie jest, kurwa, dziesięć koła papieru, które nam wisisz? – odpowiada Budy ń. Na to chłopak: – Przecież wszy stko oddałem Tomkowi. – Pokazuje na Komandosa. – Miał wam przekazać. A ten zaczy na kręcić głową. Widać, że nie wie, co odpowiedzieć, i zaczy na kombinować jak koń pod górę. – No, fakty cznie, coś mi tam dał, ale nie pamiętam, ile tego by ło i komu się należało. I takich sy tuacji by ło od cholery. Budy ń i B. czuli, że Komandos chce ich przekręcić, i zdaje się, uznali, że najlepiej go odpalić. Tak więc i Komandosowi mokotowscy zaczęli deptać po piętach, i wiadomo by ło, że zaraz rozpocznie się polowanie. A jako że Mokotów miał też rozmaite żale do Szkatuły, Tomek i Rafał zaczęli grać w jednej druży nie. Oczy wiście nie znaczy to, że zostali przy jaciółmi na śmierć i ży cie; Komandos by ł wariatem, nieustannie na prochach, a Szkatuła chciał go po prostu wy korzy stać do wy eliminowania wspólny ch wrogów. A potem się zobaczy. Komandos do zabijania by ł pierwszy. Nie miał żadny ch skrupułów i hurtowo słał ludzi do piachu. A potem pozby wał się zwłok tak, że nikt nie mógł ich znaleźć. Czy tałem gdzieś, że na przy kład zawijał trupa w siatkę i obciążał go pły tami chodnikowy mi. Klient tonął i nie wy pły wał. W ty m czasie mokotowscy podjęli próbę odpalenia Szkatuły – zasadzili się pod jego domem i czekali. Na szczęście dla Rafała S. ostrzegł go Grzegorz K., ksy wka Kolarz, zresztą zaufany Andrzeja H. „Korka”, więc ty m razem oby ło się bez rozlewu krwi. Kiedy ś Szkatuła mi powiedział: „Wiesz, nie chciałby m się dostać w ręce Budy nia i B., bo zanim mnie odjebią, to trochę pocierpię”. Operacja w Klifie została dopracowana w najdrobniejszy ch szczegółach. Komandos podszedł do stolika, porozmawiał z mokotowskimi, po czy m się oddalił. Wtedy do akcji wkroczy ł zabójca.

Na liście do odpalenia znalazł się też Szy mon K., ten sam, którego policja podejrzewała o zlecenie tego zabójstwa. Dlaczego? Bo zarejestrowały go kamery na chwilę przed egzekucją. Miał pofrunąć do nieba, ty le że jakoś nie zdąży ł. Czeczeński kiler nie poczekał na niego i zaczął strzelać trochę wcześniej. Cóż, Szy mon K. miał bardzo mocną pozy cję na Żoliborzu, a Szkatuła, który czuł się panem tej dzielnicy, nie zamierzał z nikim dzielić się gangsterskim tortem. Dlatego prawdopodobnie chciał upiec kilka pieczeni przy jedny m ogniu. Lecz ty m razem musiał się zadowolić śmiercią Budy nia i B. Mniej więcej w 2004 roku – już po aresztowaniu Korka i śmierci Komandosa (zabójstwo przy pisuje się ludziom Szkatuły ; Tomasz S. został zastrzelony w sierpniu 2002 roku na stacji benzy nowej przy ulicy Radzy mińskiej w Warszawie) – Szkatuła założy ł spółdzielnię, w której znaleźli się: ożarowski watażka Piotr S. „Sajur” oraz Zbigniew C. „Dax” z Mokotowa. Zaczęli ostro, bo od dojeżdżania wszy stkich konkurentów i haraczowania, i wkrótce stali się postrachem miasta. By li na ty le mocni, że dojechali nawet mafijną legendę Janusza G. „Grafa” i kazali mu się opłacać. A Graf, który zarabiał na wszy stkim – i na lichwie, i na prochach – obsrał się i bez gadania zapłacił sto pięćdziesiąt koła papieru. Nawiasem mówiąc, wcale nie by ł tak ostry m zawodnikiem, jak opisują go gazety. Na mieście by wał rzadko, chodził swoimi ścieżkami i nie wpieprzał się w paradę ty m, który ch uważał za mocniejszy ch od siebie. Graf współpracował ze Zbigniewem K. „Balbinem”, ale ten drugi nie chciał się spółdzielni opłacać, więc w 2006 roku został znaleziony przy swoim mercedesie. Sły szałem, że Balbina załatwili ci sami ludzie, którzy w 2007 roku zastrzelili Pawła N. „Mrówę”. Ale nie gwarantuję, że to prawdziwa informacja. Jeżeli tak, to by li to kilerzy ze Wschodu, by ć może Czeczeni, by ć może Gruzini. Albo jeszcze jacy ś inni przy by sze zza Buga. Tak czy inaczej, Szkatuła rósł z dnia na dzień. Jedny m z jego najbardziej zaufany ch ludzi, a jednocześnie człowiekiem od mokrej roboty, by ł przy rodni brat, Marcin K. „Belmondziak”. To on mógł zastrzelić żoliborskiego gangstera Roberta B. „Bokserka”, bo, według dziennikarzy, ten drugi obraził jednego z członków ekipy Szkatuły. Obrażony m by ł Fesih S., pseudonim Kurd. Otóż podczas suto zakrapianej wielkanocnej imprezy Kurd wy lewnie poklepy wał po plecach swoich kompanów, co Bokserek skomentował: „Tam, gdzie Turek klepie, tam będzie walił”. Chodziło o to, że jak Kurd zgry wa czy jegoś przy jaciela, to znaczy, że trzeba się mieć na baczności. Taki afront towarzy ski nie mógł przejść bez echa. Oczy wiście między bajki można włoży ć wersję, że odpalono Bokserka za brak manier. Robert nieźle sobie nagrabił – miał przy nosić hajs z Żoliborza, a szy bko zaczął się stawiać. Uznał, że pieniądze należą się wy łącznie jemu, nie zaś Szkatule. Ciągle powtarzał: „Nie będzie mi taki łach jak Szkatuła mówił, co mogę robić”. Jak nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o siano, bez dwóch zdań. Egzekucja Bokserka miała pokazać inny m oporny m, że takie gry nikomu się nie opłacą. Zastrzelono go na ulicy Rey monta, na Bielanach. Podobno Belmondziak, idąc na akcję, ubrany by ł cały na czarno, jak jakiś pieprzony ninja. A po robocie zamknął się na cztery dni w jakimś hotelu i cały czas się my ł, żeby zmy ć z siebie ślady prochu. A wracając do Kurda. S. by ł ważną postacią w grupie Szkatuły. Wprawdzie sam raczej nie

zabijał, przy najmniej nie w Polsce, ale odpowiadał za logisty kę egzekucji. Zapewniał ludzi, głównie z Kaukazu, organizował im broń, dostarczał na miejsce zbrodni, pomagał zniknąć. Można powiedzieć, że po Belmondziaku by ł u Szkatuły numerem trzy. Inna sprawa, że lubił opowiadać, jaki to z niego ostry kiler i – o ile wiem – w Turcji ma zarzut za jakąś głowę. Władze tureckie wy stąpiły nawet do Polski o zgodę na ekstrady cję Fesiha, ale nasi uznali, że nad Bosforem łamane są prawa człowieka, że Kurd nie będzie miał uczciwego procesu i tak dalej. Ty m sposobem S. pozostał u nas. Gdy już jesteśmy przy ofiarach grupy Szkatuły, to nie możemy pominąć sprawy Konrada O. „Oboja”. Tego, co go odpalili w Szpitalu Bielańskim w sierpniu 2004 roku. Obój by ł prawą ręką nowodworskiego bossa Dariusza K. „Karego”, ale sporo też działał na własną rękę, kręcąc lody z grupą z Marek. Wszędzie go by ło pełno. Kiedy siedziałem w puszce, Obój zaatakował Wolumen. Ponieważ za kratkami przeby wał wówczas również Szy mon z Łomianek, Konradowi wy dawało się najwy raźniej, że bez trudu ły knie bazar. Obój panoszy ł się na cały m Żoliborzu, więc Szkatuła uznał, że trzeba zorganizować rozkminkę. Strony spotkały się w barze przy stadionie Olimpii na warszawskiej Woli. Gdy przy jechał Obój, zamiast do negocjacji, szy bko doszło do strzelaniny ; zginął wtedy Bogu ducha winny kelner, a Konrad dostał kulkę w udo. Udało mu się uciec, ale na jakiś czas wy padł z gry, bo trafił do szpitala. I tam dopadła go śmierć. Wiem, że kilerów zapewnił Kurd, a jedny m z cy ngli by ł oby watel by łego ZSRR. Oboja nie ma co specjalnie żałować, bo spotkała go sprawiedliwość za to, co zrobił inny m ludziom. Choćby Arturowi H., ksy wka Czacha, którego zastrzelił, do spółki z pewny m młodziakiem, w lesie. Dla młodziaka to by ł rodzaj mafijnej inicjacji – pierwszy strzał do człowieka – dlatego jebnął ofierze w plecy. Potem zdjęli z trupa fanty i zakopali ciało. Chodziło, oczy wiście, o pieniądze. Ktoś od Szkatuły odpowiada także za egzekucję na Januszu P., pseudonim Jańcio. To by ł gangster ze starej gwardii. Można powiedzieć, że nawet sły nny żoliborski boss Stefan K. „Ksiądz” by ł w jakimś sensie jego wy chowankiem. Wszy scy na mieście go szanowali, dla młody ch by ł kimś w rodzaju nestora. Ale jak w 2007 roku policja rozbiła grupę żoliborską i zawinęła jej najważniejszy ch członków, to Jańcio zaczął się pruć. No, niestety. Policji jakoś udało się go przekonać do współpracy i wkrótce dostał „sześćdziesiątkę” (insty tucja tzw. małego świadka koronnego, czy li nadzwy czajne złagodzenie kary za współpracę z organami ścigania na mocy art. 60 kodeksu karnego. Możliwości jego zastosowania nie przekreśla zarzut zabójstwa – przy p. A.G.). A Janusz dużo wiedział. Nie ty lko o Żoliborzu, ale także o samy m Szkatule. W 2010 roku poszła fama, że Jańcio będzie zeznawał do sprawy Bokserka. Czy li stał się szalenie niebezpieczny dla grupy Rafała S. i jej kilera Belmondziaka.

Fot. Paweł Supernak/PAP

Dlatego w listopadzie 2010 roku odwiedził go zabójca. Jańcio zginął przed swoim domkiem letniskowy m w okolicach Pomiechówka. Prawdopodobnie, w ekipie kilerów by ł Bukaciak z Konstancina, czy li Rafał B., pry watnie jeden

z bliskich kolegów Szkatuły. Sprawę zabójstwa szy bko zamieciono pod dy wan, bo prokuratura przestraszy ła się, że skoro odpalono „sześćdziesiątkę”, inni gangsterzy nie będą chcieli iść na współpracę. Cóż, skoro tak się chroni najcenniejszy ch świadków… Nawiasem mówiąc, Bukaciak też może pogrąży ć Rafała S., bo siedzi, ma zarzuty kilku głów i podobno rozwalił się po całości. Sy pie wszy stkich, bo co ma do stracenia? Wy kopali mu już dwa ciała, gdzieś na Mazowszu, i kopią dalej. Podsumowując: mówi się, że Szkatuła ma sporo krwi na rękach, ale jaki tam z niego boss, skoro wy sy łał ludzi na robotę, a sam siedział w fotelu i ty lko czekał na sy gnał, że już po wszy stkim? Na tej zasadzie to każdy może zostać szefem grupy. Lubił swoją rolę i traktował ją trochę jak aktor – godzinami przy gotowy wał się do spotkań, wręcz reży serował je, długo zastanawiał się nad swoimi przemowami, uczy ł się ich na pamięć. Chciał wy wrzeć na rozmówcach jak największe wrażenie. By ł w ty m podobny do Dariusza K. „Karego”, który uwielbiał Ojca chrzestnego i mówił cy tatami z książki, żeby wzbudzić respekt wśród swoich i strach wśród konkurentów. A jako że w polskiej mafii nie by ło zby t wielu miłośników dobrej literatury, łapali się na to wszy scy. Skąd mieli mieć pojęcie, że cy tuje Maria Puzo? W sumie Szkatuła to cienki gość, który wy rabiał się na wielkiego mafiosa.

ROZDZIAŁ 12

Pruszkowska siekierezada

Teorety cznie Henio mógł zostać mafijny m kilerem, bo miał podstawowe predy spozy cje do tego fachu: nie widział problemu w odebraniu ży cia drugiemu człowiekowi, zwłaszcza gdy ten zalazł mu za skórę, a poza ty m prawie nigdy nie rozstawał się ze sprzętem służący m do zabijania. Mógł zostać, ale nie został, bo grupa pruszkowska najwy raźniej uznała, że taki egzekutor by łby raczej utrapieniem niż atutem w mafijny ch porachunkach. Jeśli ktoś kojarzy zawodowego zabójcę z holly woodzkim przy stojniakiem w garniturze, przemierzający m Amery kę luksusowy m sportowy m samochodem, widok Henia zapewne zdumiałby go niepomiernie. Rodzimy kandy dat na cy ngla by ł kompletny m przeciwieństwem romanty cznego wizerunku rodem z amery kańskiego filmu. Wy chowany w środowisku pruszkowskiej patologii, wy wodzący się z kwartału murowańców, czy li biedaczworaków straszący ch obdrapany m ty nkiem w rejonie ulicy Komorowskiej, by ł zby t pry mity wny nawet dla bossów polskiej mafii. Poza ty m nieobliczalny Henio nie dawał gwarancji, że z ży ciem rozstanie się ten, kto ma się z nim rozstać, nie zaś całkowicie przy padkowy przechodzień, w oczach egzekutora doskonały kandy dat na denata. Co nie zmienia faktu, że jakimś tam – specy ficzny m i nieco przewrotny m – szacunkiem Henio cieszy ł się nawet wśród gwiazd gangsterki. Wiadomo by ło, że poluje na ludzi i do mokrej roboty nie potrzebuje wy rafinowanej broni palnej. Że wy starczą mu przy rządy służące do prac przy domowy ch. Niektórzy określali go mianem „Henia-toporka”, bo wielokrotnie wy ruszał w miasto, mając za pazuchą albo niewielką siekierkę, albo tę nieco większą. Nie mówiąc już o nożu, który w kieszeni Henia by ł ty m, czy m u inny ch chusteczka do nosa. Po dziś dzień po Pruszkowie krążą legendy o ofiarach Henia, nawiasem mówiąc, chętnie

podsy cane przez zainteresowanego, który jednak nigdy nie usły szał zarzutu zabójstwa. Nie on jeden zresztą, bo wielu rzeczy wisty ch mafijny ch kilerów uniknęło odpowiedzialności za krwawe czy ny. Tak czy siak, w legendzie pruszkowskiej przestępczości nasz bohater zapisał się jako cy ngiel, choć bardziej jako samotny wilk niż członek wielkiego sy ndy katu. Jego postać jest interesująca dlatego, że doskonale ilustruje oby czaje panujące w podwarszawskiej miejscowości na przełomie lat 80. i 90. Można założy ć, że takich Heniów, gotowy ch na każde okrucieństwo, znalazłoby się tam wówczas więcej. Naszego bohatera znał gangster, którego dane obiecałem zachować do swojej wiadomości, nazwałem go zatem Omegą. Panowie nie darzy li się przesadną sy mpatią. Oto jego opowieść.

Omega: Henio to by ł stary złodziej mieszkaniowy. Jego ży cie toczy ło się od włamu do włamu i od flaszki do flaszki. W sumie nieskomplikowany rozkład dnia, ale wy magający pewnej smy kałki, bo „talent” to jednak trochę za duże słowo. No i od odsiadki do odsiadki, ponieważ Henio często lądował w chliwie, ty le że z wy rokami za kradzieże, ewentualnie za naruszenie czy jejś niety kalności osobistej. I kraść trzeba umieć, i pić też. Mały, chudy, niegramotny, z wieczny m wy trzeszczem oczu – nie dałby ś za niego pięciu groszy. Nie muszę dodawać, że edukację porzucił, jak ty lko się zorientował, że profesorem nie zostanie, czy li dość szy bko. Jeśli chodzi o jego osobowość, to wy starczy jedno określenie: skończony debil. Żeby się o ty m przekonać, wcale nie trzeba by ło wdawać się z Heniem w dy skusje. On miał głupotę wy malowaną na twarzy, i to jaskrawy mi kolorami. Niektórzy tak mają, inni zdradzają się dopiero po jakimś czasie. Henio przeważnie działał sam, ale zdarzało się, że chodził na robotę z niejakimi Cy ganem i Bumblem; to by li jego najbliżsi kompani i im ufał. Gdy miał jakieś problemy z wrogami, zwierzał się im i niemal zawsze padało hasło: „Zabiję skurwy sy nów!”. Cy gan i Bumbel kiwali ty lko głowami. Wierzy li, bo wiedzieli, do czego jest zdolny. Ci, którzy mieli jakieś żale do Henia, potrafili mu to okazać. Zdarzało się, że cały mi godzinami by wał suszony. O co chodzi? Jeśli rzecz działa się zimą, brało się delikwenta, wiozło nad jezioro, a czasem na glinki na Żbikowie, i podtapiało. Często pod lodem. Jak już tracił przy tomność, wy ciągało się go i wieszało wy soko na drzewie. Żeby wy sechł na mrozie. A potem znowu kąpiel. I znowu suszenie. Czasami Henio zbierał za nie swoje winy. Jako że kilka razy wszedł nie do tego mieszkania, co trzeba, wszy scy się przy zwy czaili, że facet nie respektuje reguł. I jak komuś na Żbikowie obrobiono kwadrat, to jechało się do Henia jako głównego podejrzanego. I dojeżdżało go. Kiedy ś Henio wszedł w spór z pewny m Benkiem z Ursusa, też chłopakiem znany m na mieście. Podejrzewam, że poszło o siano. Sły szałem, że Benek, wspólnie z chłopakami ze Żbikowa, ostro dojechali Henia. Pewnie spuścili mu niezły łomot, ale dziś trudno ustalić, czy rzeczy wiście tak się stało. Podejrzewam, że skończy ło się zwy czajową suszarnią. Bez względu na to, jaki by ł powód, Henio podszedł do konfliktu wy jątkowo poważnie.

Uzbroił się, już nie w toporek czy nóż, ale kupił (albo zrobił) sobie obrzy na i zaczaił się na Benka. A obrzy n ma to do siebie, że wprawdzie nie jest celny, ale pluje śrutem po całości. Gdy ty lko Benek zbliży ł się do Henia, ten wy palił; nie mam wątpliwości, że chciał zabić, ale ty m razem mu się nie udało. Odstrzelił jedy nie ofierze rękę w łokciu i dał drapaka. Przedramię nadawało się ty lko do amputacji, ale Benek nie wy raził na nią zgody i w efekcie ręka po prostu uschła. Stąd ksy wka Łapka, którą został ochrzczony. Jako że ja kumplowałem się z Bumblem, on często mi przy wódzie opowiadał o wy czy nach Henia. Zawsze by ła jakaś kosa w brzuchu, jakaś siekiera na głowie. W każdy m razie Henio nie kry ł, że ma na koncie kilka głów, ty le że nikt go za rękę nie złapał. W jakimś sensie pruszkowscy gangsterzy czuli przed nim respekt. Łatwość, z jaką sięgał po broń, robiła wrażenie nawet na stary ch recy dy wistach. A on ich z kolei nie znosił, nie mam pojęcia dlaczego. Może by ł uczulony na ich punkcie? Nawet wobec mnie okazy wał swoją niechęć, choć żadną grubą ry bą nie by łem. Może jednak miał jakiś żal, że najsły nniejsza polska grupa przestępcza go nie zatrudniła? No ale wiesz, jacy są wariaci. Przecież zarówno Henio, jak i jego kompan Bumbel by li leczeni psy chiatry cznie. Za chory m psy chicznie nie nadąży sz, on ma swoje reguły gry i nigdy nie wiadomo, co mu strzeli do łba. Zwłaszcza po alkoholu. Taki Bumbel w napadzie szału potrafił podpalić żonie gabinet kosmety czny albo latać z bronią na golasa po ulicy. By ł jednak na ty le spry tny, że wy miar sprawiedliwości jakoś się go nie czepiał. I mimo wszy stko na ty le głupi, że po ostry m piciu wziął do samochodu sy na swojego brata i chrześniaka. I pojechali. Podróż by ła krótka. Bumbel spowodował wy padek, a nieszczęsny bratanek zginął na miejscu. Po wy jściu z więzienia – w który m przesiedział kilka dobry ch lat – by ł już wrakiem człowieka. Postarzał się niesamowicie. Henio natomiast unikał wódy. Wiedział, że jest na prochach, że po wy piciu kilku lufek staje się nieobliczalny, więc może się to skończy ć tragicznie. I dla inny ch, i dla niego samego. Dlatego na mokrą robotę zawsze chodził trzeźwy.

ROZDZIAŁ 13

Pulp Fiction po polsku

Słowo „kiler” z reguły budzi strach. Mimo to niektórzy zabójcy zatrudnieni przez polską mafię bardziej nadawaliby się na bohaterów komedii niż na czarne charaktery mrocznego kina kry minalnego. Tacy jak choćby ten, który miał zastrzelić Krzy sztofa K. „Nastka”, gangstera blisko związanego i z Pruszkowem, i z Wołominem. Otóż 3 września 2002 roku, wczesny m rankiem w Warszawie, przeprowadzono zamach, który wszedł na stałe do historii polskiej przestępczości zorganizowanej. Strzelec czekał na swoją ofiarę pod salonem gier na ulicy Corazziego. Gdy zobaczy ł Nastka, podszedł i z bliskiej odległości oddał w jego kierunku sześć strzałów w głowę i w klatkę piersiową. A jednak kule nie zabiły ofiary, bo kiler uży ł zawilgoconej amunicji, która już dawno straciła siłę rażenia. Nastek po krótkim poby cie w szpitalu powrócił do przestępczej gry. Został zabity kilka miesięcy później, pod swoim domem na warszawskim Bemowie. Ty m razem z pewnością strzelał ktoś inny. Zdaniem policji ekipa zabójców (bo by ło ich co najmniej dwóch) przeprowadziła egzekucję wy jątkowo sprawnie. By ły też i inne nieudane egzekucje, które nie zrobiły wprawdzie wielkiej medialnej kariery, choć mogły by zainspirować niejednego scenarzy stę specjalizującego się w komediach. Oczy wiście, owe zabójcze falstarty śmieszą ty ch, którzy o nich czy tają. Ty m, którzy stali oko w oko ze śmiercią, wcale nie by ło (i czasem nie jest) do śmiechu. Oto przy kład. Znany podwarszawski watażka Mirek D., zwany Miśkiem z Nadarzy na, miał ekipę, która wprawdzie nie by ła liczna, za to skuteczna. W jej skład wchodziło między inny mi dwóch gangsterów: Galus i Fala. Ten drugi w pewny m momencie wpadł i trafił za kratki. By ł to rok 1998, zatem czas, gdy

policja notowała coraz więcej sukcesów w walce z polską mafią. Gdy Fala dostał przepustkę, u bram więzienia pojawił się Galus. Miał zawieźć kompana do domu. Problem tkwił w ty m, że wojna pomiędzy gangami właśnie eskalowała, więc Galusa poszukiwali kilerzy z konkurency jny ch formacji. Mówiąc wprost: by ł na liście do odpalenia. Trudno powiedzieć, czy zdawał sobie z tego sprawę, czy nie, ale nawet jeśli, nie ukry wał się i funkcjonował w miarę normalnie. – Zaraz zawiozę cię do domu na obiad, ale najpierw muszę coś załatwić – powiedział Galus, gdy Fala wsiadł do auta. – Nic wielkiego, zajmie mi to kilka minut i dajemy na chawirę. Przepustkowicz, choć bardzo tęsknił za domem, uznał, że nie powinien utrudniać koledze ży cia, więc przy zwalająco skinął głową. Podjechali razem pod restaurację, gdzie miało dojść do spotkania, wy siedli z samochodu i czekali. I wtedy nagle rozegrała się scena jak z filmu Pulp Fiction, w której niedoświadczony gangster próbuje zastrzelić prześladowców. Wy wala całą serię, ale nie trafia ani razu. Zza lokalu wy biegł młody chłopak z pistoletem w ręku i rozpoczął ostrzał; miał zabić Galusa, którego jakoś nie imały się kule. Natomiast jedna z nich trafiła Falę w nogę. Postrzelony upadł na ziemię, a z rany obficie popły nęła krew. W pewny m sensie jego przepustka skończy ła się, zanim jeszcze rozpoczęła się na dobre. Przerażony kiler, gdy zorientował się, że nie ma już czy m strzelać, a trafił kogoś, na kogo nie by ło zlecenia, dał w długą. Galus pochy lił się nad kompanem. – Bardzo ci dziękuję, zapewniłeś mi doskonałą rozry wkę – wy cedził przez zęby wściekły Fala. Oczy wiście o wszy stkim dowiedziała się policja i zrobiła się afera. Fala musiał naty chmiast wracać do puszki. Natomiast Galus pojął, że nie jest na mieście tak bezpieczny, jak mu się wy dawało, i zaczął chodzić w kamizelce kuloodpornej. I słusznie, bo po pierwszej próbie zamachu pojawiły się kolejne. Na szczęście dla niego równie nieudane.

ROZDZIAŁ 14

Śląski kiler strzela w Szczecinie

By ł chłodny sty czniowy dzień 1997 roku. Zamieszkały w Szczecinie Białorusin Wiktor Fiszman zdawał sobie sprawę, że w ty m portowy m mieście grunt zaczy na mu się palić pod nogami, ale chy ba nie sądził, że za jego głowę wy znaczono już cenę. By ć może naiwnie wierzy ł w to, że ktoś, kogo określa się mianem „członka rosy jskiej mafii”, w Polsce jest niety kalny ; że legenda okrutnej i wszechmocnej struktury przestępczej zza Buga jest wy starczający m postrachem, nawet na krajowy ch gangsterów. Że obawia się jej nawet ich potężny boss Marek M., pseudonim Oczko. Jeżeli jednak tak sądził, to się przeliczy ł. Sześć kul wy strzelony ch przez kilera z pistoletu maszy nowego na ulicy Malczewskiego udowodniło mu, że tam, gdzie w grę wchodzą wielkie pieniądze, nie ma respektu przed moskiewskim straszakiem. Ty le że zastrzelony Białorusin nie miał już czasu na analizowanie owego dowodu i na wy ciąganie wniosków. Zmarł na miejscu. Sprawę Fiszmana dobrze zna Caro, człowiek niegdy ś związany z polską przestępczością zorganizowaną, choć z pewnością niezasługujący na określenie go mianem gangstera (znany czy telnikom z tomu Masa o bossach polskiej mafii). Ten organizator podziemnego hazardu w latach 90. prowadził swoje interesy także w Szczecinie i utrzy my wał bliskie relacje z grupą Oczki. Znał zarówno samego Białorusina, jak i człowieka, który go zabił.

***

Caro: Powiem ci, że cała ta historia z Fiszmanem zawiera w sobie wiele niewiadomy ch. Wiktor, o czy m wiedzieliśmy wszy scy, by ł rezy dentem moskiewskiej mafii w Szczecinie. Nie chcę rozstrzy gać, czy chodziło konkretnie o grupę sołncewską, czy jakąś inną strukturę, ale z pewnością pilnował interesów Rosjan. Dziwne zatem, że doszło do konfliktu Marka M., który przecież miał w swojej ekipie kilerów zza Buga, z gangsterem z by łego ZSRR. Przecież powinni iść ręka w rękę, a nie łapać się za łby. A może tzw. ruska mafia wcale nie by ła żadny m monolitem? I tak jak w Polsce składała się z wielu ry walizujący ch ze sobą grup?

A.G.: Znałeś go?

Caro: Naturalnie. W Szczecinie znali się wszy scy. Tamtejsze miasto to nie by ła jakaś nieprzeliczona armia, a Fiszman, białoruski Ży d, by ł bardzo ruchliwy. Fajny chłopak, muszę przy znać, świetnie się z nim rozmawiało. Bardzo wy sportowany, sprawny, doskonale umiejący się bić. Słowem, komandos. Jeśli dodać do tego imponujący intelekt – nie śmiej się, to by ł naprawdę łebski gość – dostajemy obraz ty powego faceta z radzieckich służb. Często ze sobą rozmawialiśmy po rosy jsku. To nas zbliżało dodatkowo.

Fot. Aga Luczakowska/Reporter

A.G.: Czy m Fiszman zajmował się w Szczecinie? My dłem i powidłem, jak mawia Masa?

Caro: Powidłem. A raczej konfiturami. Największe ich słoiki stały na giełdzie samochodowej, więc zarówno ludzie Oczki, jak i Ruscy starali się mieć ją pod kontrolą. To by ła gra o naprawdę duże pieniądze. I na ty m tle dochodziło do coraz częstszy ch zadrażnień, choć nie przy bierały one jakichś gwałtowny ch form. Po prostu panowie coś sobie mówili, rzucali jobami i rozchodzili się, każdy w swoją stronę. Fiszman miał również pod sobą kilka burdeli, co się Markowi M. bardzo nie podobało. On chciał by ć monopolistą na ry nku, a ty mczasem wchodził mu w paradę Ruski.

A.G.: Czy konflikt między Oczką a Fiszmanem dawał się odczuć na mieście?

Caro: Nie aż tak bardzo. Ja by m się pewnie długo nie zorientował, co jest grane, gdy by nie pewne zdarzenie pod jedną z dy skotek. By ł wieczór, nie pamiętam dokładnej daty. Staliśmy przed wejściem we trzech: ja, Marek D., czy li prawa ręka Oczki, oraz Rafał Ch. „Czarny ”. W pewny m momencie przy jechał Wiktor. Zaparkował swojego mercedesa S-klasę i podszedł do nas. Marek D. podał mu rękę od niechcenia, ale my przy witaliśmy się z nim po kumpelsku. Chwilę pogadaliśmy, po czy m Fiszman odjechał.

Fot. Bartosz Samecki/Reporter

A.G.: I to wszy stko? Wy darzenie niezby t spektakularne. Nie by ło wtedy z wami Marka M.?

Caro: Nie. By ł wtedy w Warszawie. Zdarzenie może i nie przesadnie dramaty czne, ale kiedy gapiliśmy się za odjeżdżający m mercedesem, Marek D. powiedział: „Patrzcie, jakimi

furami jeżdżą te kurwy ! Już im moskwicze nie wy starczają”. Z tonu jego głosu wy wnioskowałem, że jest ostro i że chłopcy wkrótce pójdą na noże. My ślę, że solą w oku szczecińskich by ły wspomniane burdele Fiszmana. Prasa pisała, że Oczko nie ży czy ł sobie także konkurencji na ry nku narkoty kowy m, ale my ślę, że nie o to poszło. Konflikt narastał przez jakiś czas, aż wreszcie Marek M. uznał, że trzeba się pozby ć niewy godnego ry wala. Zaczął więc szukać kilerów. Przy pominam, że Fiszman nie by ł jakimś neptkiem i do odpalenia go należało zebrać odpowiednią ekipę.

A.G.: Rozumiem, że w Szczecinie nie brakowało takich ludzi?

Caro: Przetarg na to zlecenie wy grała grupa Janka T. „Krakowiaka” ze Śląska. Facet czuł się wielkim mafijny m bossem na swoim terenie, kompletnie zapomniawszy, że działa tam jeszcze kilku inny ch ostry ch i wpły wowy ch gości. Jak choćby Zy gmunt L. „Sandokan”, skądinąd całkiem fajny facet. No ale to zupełnie inny temat. Krakowiak, po przy jęciu zlecenia, wy ty pował kilera – egzekucję miał przeprowadzić Zdzisiek Ł. Ponoć Krakowiak miał za to dostać sto ty sięcy złoty ch. Dola wy konawcy wy nosiła jedną piątą sumy.

A.G.: Dwadzieścia ty sięcy ? Mało za ludzkie ży cie. Znałeś Zdziśka?

Caro: Tak, ale o jego krwawy ch wy czy nach dowiedziałem się już po egzekucji. Zdziwiłby ś się, jaki to by ł inteligentny facet, przerastający o kilka głów swojego szefa. Do dziś nie rozumiem, jakim cudem zgodził się zostać podwładny m Janusza T. No ale nie ma co się nad ty m zastanawiać.

Fot. Adrian Ślązok/Reporter

A.G.: Sam Krakowiak podczas procesu określał swojego kilera mianem wcielonego diabła. Wszy stkie winy próbował zrzucić właśnie na niego.

Caro: Jasne! Bo niby Krakowiak by ł aniołem! Dajmy spokój jego teologiczny m wy nurzeniom. W każdy m razie to Zdzisiek podjął się odpalenia Fiszmana. Jego kontaktem

w Szczecinie miał by ć Paweł S., gangster ze starej gwardii, kontrabandzista, będący kimś w rodzaju mentora Oczki. To w jakimś sensie on stworzy ł szczecińskiego bossa. I teraz zdecy dował się pomóc Markowi M. w pozby ciu się konkurenta zza Buga. Przy jechał Zdzisiek; przy wiózł go jego kierowca, który w ogóle nie znał Szczecina. Więc, oczy wiście, naty chmiast zgubił drogę. O kant dupy potłuc taką robotę! W takiej sy tuacji kierowca doskonale znający teren to podstawa. Dziwię się, że kiler nie brał tego pod uwagę. Czy oni obaj sądzili, że Fiszman to autostopowicz, który będzie na nich czekał przy drodze, wsiądzie do auta i da się odstrzelić? Wprawdzie akcja została powtórzona, ale i za drugim podejściem nie udało się posłać Białorusina w zaświaty. Dopiero za trzecim, gdy zabójcę zawiózł na miejsce zbrodni lokalny kierowca, udało się wy konać zlecenie. Zdzisiek czekał na Fiszmana przy parkingu w pobliżu jego domu; gdy Wiktor wy siadł z mercedesa, wy strzelił do niego z pistoletu maszy nowego. Fiszman miał ty lko trzy dzieści trzy lata. Żal chłopa.

A.G.: Czy to by ła jedy na głowa tego kilera?

Caro: A gdzie tam! Za Fiszmana sąd skazał Zdziśka na jedno doży wocie. Na drugie facet zasłuży ł sobie, zabijając właściciela kantoru w Przemy ślu. By ł jeszcze oskarżony o zabójstwo inkasenta krakowskiej firmy Rovita, ale od tego zarzutu został uniewinniony. Czy to wszy stkie jego głowy ? To już trzeba py tać jego. W każdy m razie Zdzisiek trochę sobie posiedzi. Może się starać o warunkowe zwolnienie dopiero po trzy dziestu latach.

ROZDZIAŁ 15

Wiersze i długie noże

O zabójstwie ochroniarza w poznańskim klubie nocny m El Chico wspomniano już w tomie Masa o bossach polskiej mafii, ale dla przy pomnienia: w lipcu 1995 roku trzech rosy jskojęzy czny ch kilerów pojawiło się w popularny m przy by tku rozkoszy, gdzie wkrótce rozpętało się piekło. Jeden z pracowników lokalu został zaszty letowany, drugi postrzelony. Sprawcy tej jatki by ć może nigdy nie zostaliby zatrzy mani, gdy by jeden z zabójców nie pozostawił na miejscu zbrodni odcisków palców. Po latach Aleksander S. wpadł w Niemczech i szy bko okazało się, że to właśnie on brał udział w ataku na El Chico. Natomiast zarzut podżegania do zbrodni usły szał Marek M. „Oczko”. Caro dość dobrze znał kilerów, bo przez jakiś czas… mieszkali u niego w domu. Oczy wiście, jak twierdzi, nie miał pojęcia, czy m tak naprawdę zajmuje się sy mpaty czny tercet zza Buga.

***

Caro: Rzecz działa się w czasie, kiedy prowadziłem w Szczecinie i jego okolicach sieć lombardów. Jedny m z moich wspólników by ł Paweł S., wspomniany wcześniej mentor Marka M., pseudonim Oczko. Poprzez niego miałem dostęp do środowiska gangsterskiego. Albo raczej gangsterzy mieli dostęp do mnie. Dlatego pewnego pięknego dnia Oczko poprosił mnie

o przy sługę – chciał, żeby m przechował u niego trzech gości zza Buga. Naturalnie nie miałem wątpliwości, że chodzi o facetów z półświatka, ale przez my śl mi nie przeszło, że M. sprzedaje mi aż tak trefny towar. Niby mogłem odmówić, ale chciałby m w ty m miejscu zaakcentować słowo „niby ”. Markowi M. nie należało odmawiać. Zresztą zrobiłem to bardziej ze względu na Pawła S. niż na bossa. Poza ty m usły szałem, że panowie po prostu czekają na jakieś tam dokumenty. Gdy już wejdą w ich posiadanie, naty chmiast wy jadą do Niemiec.

A.G.: Rozumiem, że dy sponowałeś odpowiednimi warunkami dla takich gości?

Caro: I to pod każdy m względem. Mój dom w podszczecińskich Policach nie dość, że by ł duży, to jeszcze stał na uboczu, pośrodku łąki. Z okien miałem doskonały widok na okolicę.

A.G.: Pamiętasz dokładnie, kiedy dokwaterował ci ich Oczko?

Caro: Na trzy miesiące przed wy darzeniami w El Chico. Czy li w kwietniu.

A.G.: Zanim przejdziemy do kilerów, chciałby m się dowiedzieć, dlaczego w ogóle pojawili się oni u Oczki. Dlaczego on starał się ich tak dobrze zakamuflować? Palił się im grunt pod nogami? Szukała ich policja?

Caro: Z pewnością o wiele bardziej grunt pod nogami palił się Markowi M. Owszem, oni by li poszukiwani w Rosji, dlatego przy jechali do Polski. A konkretnie do Jerzego W. „Żaby ”, który odpowiadał za narkoty ki w grupie pruszkowskiej. I to on przekazał ich Szczecinowi. Nad Wisłą by li w miarę bezpieczni. A wracając do Oczki. W połowie lat 90. Marek M. powoli zaczy nał tracić wpły wy. Bardzo zależało mu na ty m, aby podporządkować sobie Dolny Śląsk, w szczególności Wrocław, ale tam właśnie się poparzy ł. Zamierzał haraczować tamtejsze burdele, a tu okazało się, że lokalni watażkowie to trudny orzech do zgry zienia. Jedny m z tamtejszy ch bossów by ł Leszek Cz., skądinąd niezły pięściarz, by ły mistrz Polski. Zabawne, że w latach swojej sportowej świetności reprezentował milicy jny klub Gwardia. I to on postanowił postawić się Markowi. Doszło do rozkminki pomiędzy grupą szczecińską i wrocławską. Gangsterzy spotkali się na nieczy nny m Dworcu Świebodzkim. Zapowiadało się na niezłą jatkę, ale wtedy Cz. rzucił Oczce przewrotną propozy cję: „Po co przelewać krew chłopaków?

Chodźmy na solo – który wy gra, ten przejmie wpły wy w mieście”. I ostentacy jnie zdjął mary narkę. Przy pominam, że to by ł mistrz Polski w boksie. Marek w bezpośrednim starciu z nim nie miał najmniejszy ch szans. Nie podjął zatem rękawicy i w ten sposób się skompromitował. W konsekwencji został wy pchnięty z Wrocławia, a jego pozy cja zachwiała się dramaty cznie. Później próbował jeszcze przejąć Poznań, ale i stamtąd został pogoniony. Według logiki panującej w świecie gangsterskim nie miał wy jścia: musiał wy słać w świat jasny przekaz, że wciąż jest groźny i trzeba się z nim liczy ć. Ty m bardziej że zaczęli go cisnąć pruszkowiacy, którzy zorientowali się, że ich pupilek nie daje rady. Postanowił zatem przeprowadzić jakąś spektakularną akcję. Cóż, śmierć ochroniarza w popularny m poznańskim klubie miała służy ć poprawie wizerunku szczecińskiego bossa.

A.G.: Ale czemu, na miłość boską, akurat niewinnego ochroniarza?

Caro: Chodziło o to, aby wy kazać się brutalny m zdecy dowaniem. Wiesz, na zasadzie: walnijmy kogokolwiek, a ci na górze będą wiedzieli, że to wiadomość dla nich. Poza ty m kto pomści pracownika ochrony ? Co innego, gdy by Oczko kazał odpalić jakiegoś ważnego gościa z miasta. No i wskutek tego w moim domu pojawili się Ruscy.

A.G.: Jak ci się z nimi mieszkało?

Caro: By li w miarę niekłopotliwi. A że ja mówię po rosy jsku i interesuje mnie kraj nad Wołgą, chętnie spędzałem z nimi czas. Zresztą przy wieźli ze sobą pomoce naukowe, które inspirowały nocne dy skusje.

A.G.: Masz na my śli pomoce strzelające ogniem ciągły m?

Caro: Ależ skąd! Przy mnie nie odstawiali kilerów ani nawet przestępców. Oczy wiście, z biegiem czasu zacząłem nabierać pewny ch podejrzeń, ale nie na początku. Przy wieźli ze sobą całą torbę kaset VHS i wspólnie oglądaliśmy rosy jskie filmy. Zapadł mi w pamięć zwłaszcza serial Russkij tranzit, opowiadający o tamtejszej przestępczości zorganizowanej. Według Lincolna serial ten doskonale oddawał klimat panujący w rosy jskiej mafii.

A.G.: Kto to by ł Lincoln?

Caro: Jeden z nich, Aleksander S., ten po latach zatrzy many w Berlinie. Ja mu nadałem ksy wkę Lincoln, bo jeździł samochodem tej marki i w ogóle by ł zakochany w amery kańskiej motory zacji. Cenił także amery kański przemy sł zbrojeniowy, szczególnie karabinki automaty czne. Choć zapewniał, że nie ma to jak AK-47. Drugi z nich, ostrzy żony na garnek, miał na imię Misza, czy li Michaił. Między nami mówiąc, wy glądał na totalnego jałopę, ale jak się okazało, pozory my lą. By ł komandosem i raczej nie należało z nim zadzierać. Specjalizował się w rzucaniu nożem i bagnetem; widziałem jego trening i nie chciałby m by ć celem. Trafiał bez pudła, a ostrze wchodziło w drzewo na kilka centy metrów. Trzeci, Maks, w ogóle nie przy pominał gangstera. By ł bardzo szczupły, nosił długie jasne włosy i… pisał wiersze. Nawiasem mówiąc, chętnie je nam recy tował. Nie będę ich tu oceniać, bo rozmawiamy o kilerach, nie o ludziach pióra. Zwłaszcza że facet lepiej niż piórem posługiwał się garotą, pry mity wny m narzędziem do szy bkiego duszenia ofiary. Miał dwa takie urządzenia – jedno wy konane ze struny fortepianowej, drugie ze zwy kłej plastikowej linki. Takiej jak ta do wieszania bielizny. Nauczy ł mnie posługiwać się nimi, ale jakoś nigdy nie miałem okazji, żeby wy korzy stać te umiejętności. Powiem ci, że duszenie garotą to całkiem spora sztuka. Wiesz, że uczy li tego w służbach specjalny ch wielu krajów? Reasumując, to by ł bardzo wszechstronny tercet: nożownik, strzelec i dusiciel.

A.G.: Z twojej opowieści wy nika, że spędzałeś z nimi bardzo dużo czasu.

Caro: Bez przesady. Zdarzało się, że nie widy wałem ich cały mi dniami, bo wy jeżdżałem z Polic w interesach. Ale rzeczy wiście, większość weekendu spędzaliśmy na rozmowach. Aż pewnego dnia nad ranem zbudziła mnie żona i mówi, a raczej krzy czy : – Wstawaj, musisz coś zobaczy ć w telewizji! Przetarłem oczy, patrzę i… rozbudziłem się w mgnieniu oka. Pokazy wano portrety pamięciowe trzech mężczy zn. Nie miałem wątpliwości, że chodziło o moich Rosjan. Tak dowiedziałem się o ich wy czy nach w Poznaniu.

A.G.: Rozumiem, że opuścili twój dom już wcześniej?

Caro: I tu się bardzo my lisz. Właśnie, że by li. I odsy piali nocną libację. Pobiegłem do ich

pokoju. Alkoholowy smród omal mnie nie powalił na ziemię, ale zacząłem pobudkę. Szło mi wy jątkowo opornie, bo Rosjanie nie mieli pojęcia, co się dzieje. A ja w kącie pokoju zobaczy łem torbę, z której wy stawały lufy broni. By ło już dla mnie jasne, że to oni zabili ochroniarza w El Chico. Tarmosiłem ich i tarmosiłem. – Drug, szto z taboj? – bełkotali. – My byli na rabotie. – Konieczno, ja znaju, ja wiżu – odparłem i pobiegłem do telefonu. Zadzwoniłem do Pawła S. – Zabieraj ich, kurwa, ode mnie, i to w podskokach! – rzuciłem w słuchawkę. Znikli jeszcze tego samego dnia.

A.G.: Nie by ło żadny ch konsekwencji ich poby tu?

Caro: Jeżeli nie liczy ć wjazdu anty terrory stów… Ale ja się liczy łem z taką możliwością, więc po wy jeździe Rosjan wy sprzątałem dom, a podłogę wy pucowałem na mokro i posy pałem pieprzem. Żeby psy tropiące nie znalazły niczego. I fakty cznie, nie podjęły tropu. To znaczy doprowadziły policję do schodów prowadzący ch do pokoju, gdzie by li ruscy kilerzy, ale na ty m się skończy ło.

A.G.: Skąd u policji ślady zapachowe twoich gości?

Caro: Z El Chico. Znaleziono tam i ślady zapachowe zabójców, i odciski palców Aleksandra S. Idiota, zostawił je na szklance, z której przed robotą wy pił whisky.

A.G.: Czy li śledczy nie mogli udowodnić, że Rosjanie mieszkali u ciebie?

Caro: Nie mogli. Ale ja mogę już powiedzieć, że wprowadziłem wówczas organa ścigania w błąd; przy znałem się do tego dopiero kilka lat później i opowiedziałem im wszy stko ze szczegółami. Gdy by m jednak zrobił to od razu, groziłaby mi śmierć. Oczko wy eliminowałby mnie bez dwóch zdań, bo taki świadek jak ja by ł mu wy jątkowo nie na rękę. Warto tu wspomnieć, co się działo z jedny m z „moich” kilerów później. Otóż Aleksander S., czy li Lincoln, wpadł w Niemczech na czy mś zupełnie drobny m. No ale trafił do puszki. I zamiast zachowy wać się potulnie, co by ło w jego interesie, zaczął grozić niemieckiemu

sędziemu. A ty mczasem Polska już się zorientowała, że Aleksander może mieć coś wspólnego z wy darzeniami w El Chico. Więc niemiecki sędzia, pomijając wszelkie procedury ekstrady cy jne, po prostu wy słał Olka nad Wisłę. I pożałował swojej decy zji, bo Niemcy, naród skrupulatny, nie lubią postępowania wbrew ustalonemu porządkowi. Przełożeni zaczęli na niego naciskać, aby odzy skał Lincolna, ale by ło już za późno. Prowadzący sprawę polski prokurator grzecznie odmówił. I tak zabójca dostał u nas doży wocie. A wiesz, na czy m polegał jego największy błąd?

A.G.: Na ty m, że zostawił odciski palców na szklance?

Caro: Nie. Na ty m, że mnie nie zabił, gdy dowiedziałem się, że to jego ekipa stała za morderstwem w El Chico. No ale Rosjanie to romanty czny naród i czasem trudno im podnieść rękę na przy jaciół. Bo podejrzewam nieskromnie, że za przy jaciela mnie uważali…

ROZDZIAŁ 16

Oczko, Kato i zasady

Kato, czy li Jacek N., to z pewnością jeden z najsły nniejszy ch kilerów polskiej mafii, choć na pewno nie ze względu na liczbę głów, które ma na swoim koncie. Tak naprawdę udowodniono mu jedno, fakt, że wy jątkowo drasty czne, zabójstwo (o który m szerzej w tomie Masa o porachunkach polskiej mafii). W swoim czasie odbiło się ono w kraju głośny m echem, czy niąc z Kato ikonę zbrodni. Czy zasłużenie? W znaczny m stopniu na pewno tak. Chodzi o głośną egzekucję, którą Kato miał przeprowadzić na swoim kompanie z grupy szczecińskiej, Piotrze R., lecz zamiast niego zastrzelił Bogu ducha winną partnerkę R., Monikę Hanssen. Dramat rozegrał się w lipcu 1999 roku w szwedzkim Malmö, gdzie mieszkała para. R. zbiegł do Szwecji przed polską policją, która właśnie rozpoczęła wielką akcję rozbijania grupy szczecińskiego bossa Marka M. „Oczki”. Przez pewien czas angażował się w działalność przestępczą polskich grup w Skandy nawii, ale pod wpły wem Moniki zaczął coraz częściej głośno mówić o odejściu ze świata przestępczego. Wtedy zapadł na niego wy rok śmierci – szczecińskie podziemie obawiało się jego zeznań. Bo jasne by ło, że wcześniej czy później pojawią się u niego śledczy. Egzekutora, czy li Jacka N. „Kato”, dość dobrze znał Bakar (pseudonim zmieniony ), człowiek blisko związany z podziemiem przestępczy m Szczecina. Potraktujmy jego opowieść jako uzupełnienie charaktery sty ki sy lwetki opublikowanej w jedny m z poprzednich tomów serii.

Bakar: Jacka znałem od wczesnej młodości. Jeszcze wtedy nikt na niego nie mówił Kato,

ty lko po prostu po imieniu. Podobno swoją ksy wkę przy jął na cześć Cato, skośnookiego służącego inspektora Clouseau z Różowej pantery, ale nie wiem, ile w ty m prawdy. Nigdy nie przy szłoby mi do głowy, że zostanie bezwzględny m kilerem. Przez pewien czas staliśmy razem na bramce Pod Samowarem, modnej w latach 80. warszawskiej dy skoteki. Ja miałem wtedy szesnaście lat, on osiemnaście, ale nie by liśmy ułomkami i nawet znacznie starsi czuli przed nami respekt. On doskonale się do tej roboty nadawał, bo uprawiał kultury sty kę i interesował się sportami walki. Przez pewien czas wy dawało się nawet, że zwiąże swoją przy szłość ze sportem wy czy nowy m. Muskulaturę budował w warszawskiej siłowni Bły skawica na ulicy 11 Listopada; ja też tam wpadałem dość często. Nie my śl ty lko, że by ł z niego jakiś wielki kozak – gdy kiedy ś ktoś nastraszy ł go Pod Samowarem, Kato dał w długą. A jak dał w długą, to nie wracał przez dwa dni. Cóż, kondy cja psy chiczna nie zawsze dorównuje fizy cznej. Tak czy siak, zanim zainteresowała się nim kadra narodowa, Jacek wpadł w oko Sławkowi S. „Krakowiakowi”, jednemu ze stołeczny ch bossów, wielbicielowi boksu. Początkowo by ł jedny m z jego doliniarzy, czy li złodziei kieszonkowy ch. Kradł głównie na Dworcu Centralny m, ale pojawiał się też w inny ch częściach miasta. Nawiasem mówiąc, na Centralny m można się by ło naprawdę nieźle obłowić. Któregoś dnia doliniarze Krakowiaka okradli tam… Dr. Albana, popularnego wówczas machera disco, pochodzącego z Nigerii, choć mieszkającego w Szwecji. Z czasem Jacek zaczął się podejmować większy ch wy zwań. A także mieć coraz więcej problemów z wy miarem sprawiedliwości. Regularnie trafiał do pudła. Gdy wy chodził, powracał do środowiska przestępczego. Po epizodzie, wcale nie tak krótkim, u Krakowiaka przeskoczy ł do grupy Piotra B. „Szny ta”. Tam już nie by ło zabawy w krojenie kieszeni, ale gangsterka w czy stej formie. Taka z udziałem broni palnej. Gdzieś czy tałem, że Szny t lubił ostre zabawki, takie jak maczety i szty lety. Czemu nie? Opromieniony stołeczną sławą (według niektóry ch – skonfliktowany z Pruszkowem), Jacek został w końcu ochroniarzem Marka M., pseudonim Oczko. To by ł 1996 rok. Wy jechaliśmy do Szczecina mniej więcej w ty m samy m czasie – ja, żeby organizować sieć lombardów, on – żeby pracować dla Marka. Obaj panowie znali się jeszcze z Warszawy, bo Oczko też przez dłuższy czas mieszkał i robił interesy w stolicy, a grupą szczecińską kierował na dy stans. By ć może w ogóle nie przeprowadziłby się na Pomorze Zachodnie, gdy by nie wy słał go tam Zbigniew K. „Balbin”, który uznał, że M. panoszy się trochę za bardzo. Oczko szy bko zorientował się, jaki trafił mu się diament. (Wspominający Kato Masa zapamiętał zwłaszcza jedno zdarzenie: jechali we dwóch samochodem, za kierownicą siedział Jacek N. Przed nimi znajdował się pieszy. Kierowca, ziry towany jego wolny m tempem, po prostu najechał na człowieka). Kato okazał się kilerem bezwzględny m i przy jął zlecenie na swojego dobrego kolegę, wcześniej jednego z żołnierzy Oczki, Jacka R. Może nawet na kogoś na kształt przy jaciela. Czy mógł odmówić? Jestem święcie przekonany, że tak. Zatem pojechał do Szwecji z własnej nieprzy muszonej woli. Zrobił to, oczy wiście, głównie dla pieniędzy, co z moralnego punktu widzenia jest katastrofą. Teraz siedzi na doży wociu, z którego stara się wy miksować, ale lekko mu nie będzie. Bo jestem pewien, że Monika Hanssen nie by ła jego jedy ną ofiarą. Moim zdaniem to właśnie on może odpowiadać za śmierć Arkadiusza Sz., by łego mistrza karate na żołdzie Oczki, specjalisty od

rozwiązań siłowy ch. Gość miał ksy wkę Karetka, bo po jego interwencji zawsze trzeba by ło wzy wać pogotowie. Wprawdzie ciała Arka Sz. nigdy nie odnaleziono, ale nikt nie ma wątpliwości, że człowiek nie ży je. Pewnie zaszedłby wy soko, ty le że nie zdąży ł zabły snąć. Jego kariera w mafii by ła bardzo krótka. Poszlaką wskazującą, że to właśnie Kato mógł mieć coś wspólnego ze zniknięciem Sz., by ł fakt, że obaj w ty m samy m czasie uciekli z Polski. Wy jechali do Niemiec albo do Skandy nawii i tu się urwał po Arku ślad. Choć w tej kwestii są i inne teorie, w który ch o Kato nie ma mowy. Sły szałem mianowicie, że śmierć karateki by ła sy gnałem ostrzegawczy m wy słany m Markowi M. przez Ry szarda K. „Fanchiniego”, pochodzącego ze Śląska gangstera, który zrobił karierę za granicą (znany jest czy telnikowi z tomu Masa o bossach polskiej mafii – przy p. A.G.). Oczko by ł partnerem Fanchiniego przy dy stry bucji wódki Kremly ovskaja. Istnieje podejrzenie, że ten pierwszy nie rozliczy ł się z Ry szardem K., więc – zupełnie jak w szachach – nastąpił ruch „pionek za pionek”. Nie chcąc uderzy ć bezpośrednio w Oczkę, Fanchini ostrzegawczo odpalił mu człowieka. I to nawet nie z samego szczy tu grupy. Po prostu zabrał mu jego własność. To całkiem prawdopodobne, bo w grupie szczecińskiej Sz. raczej nie miał wrogów. No i nie zmienia to faktu, że odpału mógł dokonać wy najęty przez Fanchiniego człowiek. Który na pewno zrobił to, co zrobił w Sztokholmie. I powiedzmy sobie wprost: pozwolił się Oczce wy dy mać. Wy konał jego polecenie, po czy m poszedł do pierdla z doży wotnim wy rokiem. Boss zaś – mówiąc poety cko – wzruszy ł ramionami i zwy czajnie zapomniał o swoim żołnierzu.

***

To, że Marek M. nie przejmował się losami swoich ludzi, potwierdza by ły członek jego grupy, Rafał C. „Czarny ”. Jego zdaniem Oczko w pełni zasłuży ł sobie i na to, że siedzi w więzieniu, i na to, że odwróceni od niego podwładni pogrążają by łego szefa. Jak twierdzi Czarny, Oczko nie przestrzegał reguł mafijnej gry, wy jątkowo jasny ch, który ch lekceważenie przy nosi określone skutki. Z reguły dość przy kre.

Czarny: Powiem ci, że gdy by Oczko by ł prawdziwy m bossem, a nie jakąś lichą jego namiastką, to pewnie dziś nie musiałby się obawiać, że wy kopią mu jakiegoś kolejnego trupa i zapuszkują na doży wocie. W jakimś sensie sam jest sobie winien, bo nie szanował swoich ludzi. Zachowy wał się tak, jakby nie obowiązy wały go żadne zasady. Ty mczasem gangsterka to robota może nieco inna od pisania książek czy kopania węgla, ale podlegająca jakimś regułom. Powiem więcej: może nawet u nas te zasady są ważniejsze niż w tak zwany m świecie przy zwoity ch ludzi, bo od ich

przestrzegania zależy czy jaś wolność. A nawet ży cie. Jedna z podstawowy ch reguł jest taka, że jeżeli pozwalasz na siebie kapować, to jesteś zwy kły m frajerem. Niczy m się nie różnisz od burków, którzy wy stają po bramach i czekają na cud. Doty czy to także, a może przede wszy stkim, bossów. Marek, jako szef grupy, miał prawo oczekiwać od swoich ludzi posłuszeństwa i wierności, ale coś za coś. My stoimy za nim, ale i on stoi za nami. Wiesz, by ć może za dużo naczy tałem się książek o zagraniczny ch szefach i za dużo nasłuchałem, jaki to z Marka M. jest kozak, bo na tej podstawie stworzy łem sobie pewne oczekiwania związane z ty m człowiekiem. Wierzy łem, że gość – przy zachowaniu wszelkich proporcji – nie różni się wiele od Pabla Escobara czy Johna Gottiego. Że mogę by ć pewny, że w razie problemu nie zostawi mnie na lodzie. I w rewanżu, gdy on będzie w tarapatach, nie przy jdzie mi do głowy, żeby na niego kapować. Z szacunku. I ze strachu, że stanie mi się coś złego. Swoje kalkulacje opierałem także na następującej teorii: istnieje coś takiego jak przestrzeń procesowa. Jeżeli się w niej znajduję razem z inny mi przestępcami, to jedziemy na ty m samy m wózku. Los jednego zależy od zachowania się drugiego. Podam ci przy kład. Ty i ja okradamy piwnicę. Albo, żeby by ło ciekawiej, sprowadzamy z Kolumbii kokainę za naprawdę duże pieniądze. Jedni będą nas uważać za chciwy ch i zdemoralizowany ch bandy tów, inni zaś za pomy słowy ch przedsiębiorców. Te oceny nie mają dla nas żadnego znaczenia. My chcemy zarobić. Niestety, jeden z nas wpada. Powiedzmy, że to ja miałem pecha. Ty natomiast miałeś szczęście, więc nie dość, że cieszy sz się wolnością, to jeszcze nie wy leciałeś z interesu. I podczas kiedy ja klepię biedę za kratkami, ty zarabiasz pieniądze. Dla jedny ch jesteś zdemoralizowany m bandy tą, dla inny ch pomy słowy m przedsiębiorcą. Masz to gdzieś, bo robisz swoje. Ja wy padłem z gry. Ale nie tak ostatecznie, jak by ć może sądzisz. Rzecz w ty m, że ty znajdujesz się w mojej przestrzeni procesowej i ode mnie bardzo wiele zależy. Jeśli się rozpruję i podam cię na papier, skończy się twoja dobra passa i podzielisz mój los. Jeśli jednak cię nie zakapuję, będziesz mógł nadal trzepać kasę. Ale pamiętaj – każdą zarobioną złotówkę zawdzięczasz w dużej mierze mnie. Bo cię nie wy dałem. Nasze sprawy nie są osobny mi by tami, ale zachodzą na siebie. Kiedy ś będziesz musiał się ze mną rozliczy ć.

Fot. Marek Zimny /PAP

Jeżeli razem umawiamy się na robotę, to nie może by ć tak, że ja jestem odpowiedzialny w osiemdziesięciu procentach, a ty ty lko w dwudziestu. Odpowiedzialność jest fifty -fifty. To jedy ny zdrowy układ. Kiedy zabijamy człowieka, to nie rozróżniamy, że który ś pociągnął za spust, ten drugi jedy nie podał broń, a jeszcze trzeci zwabił ofiarę. Wszy scy zabiliśmy w takim samy m stopniu. I tego się trzy mamy do końca. To jest coś, co określam mianem naszej „świadomości procesowej”. Nam nigdy nie wolno uwierzy ć w zapewnienia, że coś zostanie zrobione jutro. „Jutro” to może jest dobre w środowisku filozofów i arty stów, ale w mafii sprawy realizuje się naty chmiast. Ten, kto mówi, że zabierze się do czegoś następnego dnia, nie jest wiary godny m partnerem. W mafii nie bazuje się bowiem na zaufaniu, ale na ty m, co zostało zrobione i podzielone. Osobiste sy mpatie nie mogą przesłaniać faktów. Jeśli kogoś lubisz, ale ten ktoś ci się nie sprawdza, rozchodzicie się w różny ch kierunkach. My śmy z Markiem nie pisali wierszy i nie chodzili do kina. Łączy ła nas wy łącznie działalność w grupie przestępczej i to by ł dobry fundament. Wy dawało mi się, że Marek zna te zasady i są dla niego jak mafijny katechizm. Escobar czy Gotti nie dlatego zostali bossami, bo ktoś ich namaścił. Musieli ciężko zapracować na swoją pozy cję. Ludzie, którzy dla nich harowali i narażali się, mieli pewność, że szef ich nie zawiedzie nigdy. Ty mczasem gdy ja wy lądowałem w więzieniu, Oczko zupełnie nie interesował się moim losem. Choć do tego, że lał na swoich ludzi, zdąży łem już przy wy knąć.

Przed laty pracował dla niego pewien kierowca, którego trudno by łoby nawet określić mianem gangstera. Po prostu facet przewoził mu przez granicę spiry tus, na który m, jak wiadomo, Marek M. robił naprawdę duży hajs. W końcu chłopak wpadł i trafił do puszki. Czy my ślisz, że boss przejął się jego losem? Wolne żarty ! Dopiero po jakimś czasie rzucił mu ochłap, gdy rodzina przy szła błagać o pieniądze na adwokata. Sam, z własnej inicjaty wy, nie ruszy ł nawet palcem. Na marginesie: ja za prawnika zapłaciłem z własnej kieszeni. Pomógł mi go znaleźć jeden z najbliższy ch współpracowników Marka, choć wziął za usługę wcale niezłą prowizję. Przy tulił wszy stkie moje pieniądze. Chodzi o dwie kompletnie inne sprawy. Pierwsza to taka, że Oczko nie wy słał mi do puszki ani grosza. Gdy by wy słał choć sy mboliczne pięćset złoty ch na fajki, pewnie inaczej by m na niego patrzy ł, ale on zupełnie nie poczuwał się do jakiejkolwiek odpowiedzialności za mnie. On pomy kał po Szczecinie swoim ferrari, a ja… Cóż, by łem w trochę gorszej sy tuacji. Na bzy kanie panienek w hotelach zawsze się kilka stówek znalazło, ale na finansowe wsparcie swojego człowieka nigdy. Nie oczekiwałem, że on wy ciągnie siano z własnej kieszeni. Ale w takich sy tuacjach boss powinien skrzy knąć ludzi i powiedzieć im, żeby się zrzucili, powiedzmy, po stówce. Jako że grupa by ła liczna, by łby to dla mnie niezły zastrzy k finansowy. Inna sprawa, że w Pruszkowie czy w Gdańsku nie by wało lepiej. No tak, ale mówimy o polskiej mafii, nie zaś o sy cy lijskiej czy neapolitańskiej. By ć może nasze społeczeństwo nie by ło tak przy gotowane na stworzenie mafijnej struktury jak Włosi? Ostatecznie takich pojęć jak omerta, czy li zmowa milczenia, i wendeta, czy li krwawa zemsta za zdradę bądź zabójstwo, nie wy my śliła mafia. Musiały istnieć znacznie wcześniej, a podziemie przestępcze ty lko z nich skorzy stało. Nasi bossowie zawsze mieli kłopot z przestrzeganiem reguł. Druga sprawa jest taka, że podczas procesu Oczko wił się jak piskorz, bo adwokaci, prokuratorzy i sędzia robili z nim, co chcieli. Jego brak wiedzy prawniczej oraz po prostu słaby charakter by ły dla mnie prawdziwy m wstrząsem; zawsze sądziłem, że jestem w grupie u prawdziwego kozaka, a ty mczasem on okazał się miękkim fiutem robiony. To by ło przy kre. Ty m bardziej że obaj znaleźliśmy się w tej samej przestrzeni procesowej i mój wy rok mógł zależeć od jego zachowania. Gangster po prostu musi mieć i pewne podstawy wiedzy prawniczej, i insty nkt samozachowawczy, który podpowie mu, co wolno, a czego w danej sy tuacji nie wolno. Odwołanie się do insty nktu polecam zwłaszcza ty m, którzy chcą się rozpruć przed policją. Nie wolno kapować bezmy ślnie, bo się to przeważnie obraca przeciwko kapującemu. A wracając do Marka. Dziwię się, że nie brał pod uwagę, że będę chciał mu podziękować za to, że mnie zostawił na lodzie. Po który m szusuje teraz i on. I zbliża się do przerębla.

***

W sprawie śmierci karateki (wspomnianego wy żej przez Bakara) nie ma wątpliwości by ły gangster, który zajmował ważną pozy cję w grupie szczecińskiej. Mój rozmówca, który prosił mnie o nieujawnianie tożsamości, jest przekonany, że żadne inne rozwiązanie tajemnicy Arkadiusza Sz. nie wchodzi w grę. To, że Arek Sz. nie ży je, nie ulega wątpliwości. Jest też raczej prawdopodobne, że za jego zabójstwem stoi Fanchini, który się pociął z Oczką o jakąś kasę. Marek M., tuż zanim trafił do pudła, zapoznał Arka Sz. z Fanchinim. No i skończy ło się, jak się skończy ło. Sły szałem, że jak niemiecka policja zawinęła Zbigniewa T. „Pastora”, to on się naty chmiast rozpruł i chciał Niemcom mówić więcej, niż oni potrzebowali. Ich detale doty czące Szczecina nie interesowały i nie mieli dla Pastora żadnej marchewki za te zeznania, więc poprosili, żeby sobie odpuścił. Ale ja wiem, że on chciał się podzielić z nimi, między inny mi, wiedzą na temat śmierci karateki. Gdy jednak zrozumiał, że pełna szczerość nie wpły nie na wy rok, dał sobie spokój. Widziałem na własne oczy zeznania Wiesława Cz. „Kastora”, świadka koronnego, który ma dużą wiedzę na temat podziemia przestępczego na Śląsku. Powiedział, że po zapuszkowaniu Oczki przy jechał na Śląsk ktoś ze Szczecina – nie sprecy zował, o kogo chodziło – i zlecił morderstwo Arka, karateki o blond włosach, który właśnie budował sobie dom pod Warszawą. Nie zgadza się jedy nie to, że Sz. stawiał sobie chałupę pod Szczecinem, a nie na Mazowszu. Ale to szczegół, bo reszta pasuje do układanki. Kastor dodał, że zrobili Sz. za granicą, gdzie ponoć ten wy jechał z Pastorem i z Sy lwestrem O. „Sy lwkiem”. Kiedy zaginął, jego rodzina udała się po pomoc do jasnowidza Krzy sztofa Jackowskiego. A ten powiedział, że widzi poturbowane ciało, najprawdopodobniej gdzieś w ciepły m kraju; to może by ć Hiszpania. Że Sz. wpadł w zasadzkę, do której doprowadzili go dwaj kompani. Dobre, co? Przecież Jackowski nie miał pojęcia, czy m zajmował się Arek i o ty m, że wy jechał z Sy lwkiem i Pastorem! A jednak trafił, może nawet w dziesiątkę. Oczy wiście to, że Sy lwek z Pastorem wy stawili Arka – jeśli to prawda – nie oznacza jeszcze, że go zabili. Kto konkretnie to zrobił? Pewnie się nie dowiemy. Wiadomo, że szczecińscy blisko współpracowali z Fanchinim przy odpalaniu niewy godny ch gości. Przy kładem takiej owocnej współpracy by ło polowanie na jednego z biznesowy ch partnerów Fanchiniego, Rosjanina ży dowskiego pochodzenia. Początkowo panowie zgadzali się, ale potem, jak zawsze, poszło o kasę i Fanchini postanowił załatwić sprawę ostatecznie. Jako że miał biuro w Antwerpii, ekipa – by li w niej gangster o ksy wce Małolat, Artur R. „Tuła” i Piotr R. – pojechała do Belgii. Tam Fanchini wy najął im hotel i dał dziesięć kafli papy „na ruchy ”. Broń na robotę szła ze Szczecina, ale nigdy nie dotarła, więc w Antwerpii do egzekucji nie doszło. Rzecz w ty m, że nasza policja doskonale wiedziała o całej sprawie, bo Tuła by ł donosicielem (nie ty lko zresztą on) i o wszy stkim poinformował. W szczecińskiej policji powstała grupa specjalna, monitorująca to zlecenie Fanchiniego. A wracając do broni. Ponieważ kilerzy dostali informację, że pistolet maszy nowy został przechwy cony na granicy, Tuła zaproponował, że zabije gościa nożem. Istny cy rk, na zasadzie: trzy majcie mnie w pięciu, bo zabiję dziesięciu. Jak Oczko dowiedział się o ty m planie, nakazał ekipie naty chmiastowy powrót do Polski. To jednak nie znaczy, że egzekucja się nie odby ła – facet został zabity, ty le że nie w Antwerpii, lecz w Hiszpanii. Z tego, co wiem, wy słana została ekipa od Janusza T.

„Krakowiaka” i skutecznie odpaliła ofiarę. Jest gdzieś w zeznaniach informacja, że kilerzy wrócili z roboty bardzo zadowoleni. Generalnie do zabijania garnęło się wielu; chętny ch na odstrzelenie Arka Sz. z pewnością nie brakowało. Fanchini miał w kim wy bierać.

ROZDZIAŁ 17

Lekcja w Malibu

Jacka N., pseudonim Kato, znał Pepe (ksy wka zmieniona na prośbę zainteresowanego), wpły wowy gangster z Pomorza Zachodniego. Jego zdaniem Kato by ł człowiekiem nieobliczalny m, szalenie niebezpieczny m, więc kto nie musiał, raczej nie przeby wał w jego towarzy stwie. Zwłaszcza gdy Kato wy pił o jeden kieliszek za dużo.

Pepe: Kato by ł człowiekiem bardzo inteligentny m, a mimo to trudno uważać go za ty powego przedstawiciela inteligencji. Może lepiej pasowałoby do niego określenie spry tny bądź przebiegły. Albo wy rachowany. W każdy m razie nie by ł ty powy m karkiem, który najpierw wali ofiarę, a potem, stojąc nad jej ciałem, zastanawia się, co z ty m fantem zrobić. Do legendy przeszła jego agresy wna pory wczość – potrafił wpadać w szał i wtedy wszy stko mogło się zdarzy ć. Lubił wy pić, ale po kilku głębszy ch tracił nad sobą kontrolę. W grupie szczecińskiej pojawił się, gdy wy kopali go od siebie pruszkowscy. Jednak gdy by nie wstawiennictwo Zbigniewa K. „Balbina”, Oczko nie wziąłby go pod swoje skrzy dła. Wiedział, że Jacek ma zwy czaj sięgać z by le powodu po nóż i nie ogranicza się do grożenia. Dlatego Kato by ł dla Marka M. jak bomba z opóźniony m zapłonem – gdy w końcu eksploduje, będzie to miało konsekwencje dla wszy stkich.

Fot. Marek Zimny /PAP

No ale Oczko nie mógł odmówić Balbinowi, z który m pozostawał w bardzo bliskich relacjach, więc wziął Kato do swojej armii. Jak to się mówi: Jacek dostał deport z Warszawy, bo miał u chłopaków powy wijane. A w Szczecinie zrobił karierę. Szczególnie utkwiło mi w pamięci jedno zdarzenie z jego udziałem. Siedzimy kiedy ś we czterech w modnej szczecińskiej dy skotece Malibu (dziś już nieistniejącej): ja, Oczko, Kato i Piotr B. „Szny t”. Gadamy sobie, popijamy whisky, czas pły nie miło i powoli. Nagle w lokalu pojawia się mafijny baron o ksy wce Dziobak. Przy siada się do nas i zaczy na się sztafirować: kto to on nie jest, ilu ludzi ma pod sobą, jakie robi siano. On jest wielki gwiazdor, a wszy scy inni to drobnica. Dziobak rzeczy wiście rósł wówczas w siłę, ale przy pominam, że naprzeciwko niego siedział Oczko, rzeczy wisty boss Pomorza Zachodniego, człowiek, który jeździł ferrari testarossą i pijał w Monte Carlo szampana z Monią Elsonem, szefem sy ndy katu zabójców Sołncewa. Marek słucha faceta z coraz większą iry tacją, ale mu nie przery wa. A Dziobak z minuty na minutę rozkręca się; za chwilę powie, że Al Capone mógłby mu czy ścić buty, a Japończy k podcierać ty łek. – Jak ktoś mi podskoczy, to od razu idzie do piachu – rzuca w pewny m momencie od niechcenia. I nagle, gdy nabiera powietrza, żeby dalej roztaczać przed nami wizję twardego bossa, sły szy słowa Kato: – A kto ty, kurwa, jesteś? Kto ci w ogóle dał prawo się odzy wać? Dziobaka aż zatkało. Spojrzał na Kato, potem na Oczkę, jakby chciał, żeby ten mu się wy tłumaczy ł ze słów jego człowieka, ale Marek milczy. A Kato ze Szny tem, którzy by li zapatrzeni w Oczkę, dalej upokarzają Dziobaka. W pewny m momencie pada komenda: – Spuść wzrok, kurwa! Jakim prawem w ogóle na nas patrzy sz? I co tu w ogóle robisz? Dziobak, który uważał się za równego Markowi, dostał surową lekcję pokory. Został rozjechany, choć w mały m gronie, a więc bez postronny ch świadków upodlenia. Nie mam wątpliwości, że gdy by Oczko chciał wówczas jeszcze bardziej ukarać Dziobaka i pozostawił to inwencji Jacka N., polałaby się krew. I to naty chmiast, na oczach wszy stkich gości Malibu. To pozornie drobne wy darzenie doskonale obrazuje gangsterską hierarchię, której należało bezwzględnie przestrzegać – i gdy chodziło o rozliczenia, i o samą formę, czy li swoisty savoirvivre. Ten, kto naruszał obowiązujący na mieście porządek, mógł się spodziewać bolesny ch konsekwencji. A Kato stał na straży tego porządku. Dziś mógłby wiele o ty m powiedzieć. O ile wiem, jakiś czas temu by ł skłonny zacząć sy pać swoich mocodawców. No ale kiedy uświadomiono mu, że ewentualne zeznania nie wpły ną na zasądzoną karę, dał sobie spokój. Ostatecznie w więzieniu jest kimś. Wprawdzie musi gry psować z jakimiś konfidentami, który ch przerasta o kilka głów, ale na pewno cieszy się szacunkiem. Jeśli się rozpruje, to wszy scy będą o ty m wiedzieć i zaczną go traktować jak zwy kłego frajera. Po co mu to? Po 25 latach – a przecież siedzi już trochę czasu – może się ubiegać o warunkowe zwolnienie z puchy. My ślę, że to jest jego plan: dopękać karę w aurze szacunku.

***

Tę krótką rozmowę z Pepe spisałem w hotelowy m pokoju wkrótce po zakończeniu naszego spotkania. Gdy wy łączy łem laptopa, postanowiłem wy jść na spacer po nocny m Gdańsku. Chciałem w spokoju przemy śleć to wszy stko, co usły szałem; przy znaję, że brutalna historia kilera Kato zrobiła na mnie duże wrażenie. Jednak lutowy ziąb, deszcz i silny wiatr pokrzy żowały moje plany. Dlatego zjechałem jedy nie windą do hotelowego lobby i w pusty m barze wy piłem kilka szklaneczek whisky. Barman, młody chłopak z kitką i rzadką brodą, miał wy raźnie ochotę pogadać ze mną, posłuchać moich zwierzeń. A może także opowiedzieć co nieco o sobie. Czemu nie? Barmani i dziennikarze nauczeni są słuchać. To część ich pracy. Potem dziennikarz pisze arty kuł, a barman trzęsie shakerem i rozlewa drinki do szklanek. Ty le że aby jeden z nas mógł słuchać, drugi powinien mówić. Przez my śl przebiegło mi nawet, że opowiem mu o pewny m okrutny m zabójcy, który nie wahał się wziąć zlecenia na swojego przy jaciela, a teraz – porzucony przez wszy stkich – siedzi w więzieniu z doży wotnim wy rokiem i ma dużo czasu na wy obrażanie sobie swojego ży cia, które mogło potoczy ć się zupełnie inny m torem. Ale opowiadając o Kato – oczy wiście pomijając i ksy wkę, i wszelkie detale, mogące ujawnić tożsamość bohatera opowieści – musiałby m młodemu barmanowi naświetlić realia tamty ch nieodległy ch, ale jednak miniony ch czasów, i wy jaśnić, że dla pewny ch ludzi zabijanie stanowiło taki sam fach jak przy rządzenie drinka na bazie aperola i prosecco. Że w pewny m momencie gangsterzy przestawali odróżniać dobro od zła i funkcjonowali w zupełnie egzoty czny m dla zwy kłego człowieka sy stemie wartości. Nie chciałem jednak, żeby facet uznał mnie za zwy rodnialca, który relaty wizuje zło, usprawiedliwia okrucieństwo i odczuwa empatię w stosunku do osób zasługujący ch wy łącznie na potępienie. Jak miałem mu powiedzieć, że odczuwam empatię nie wobec zabójcy Kato, ale wobec Jacka N., który wcale nie musiał zostać ty m, kim został. Równie dobrze mógł wy trwać przy sporcie i przy odrobinie szczęścia stać się naszą narodową dumą. Empatię do człowieka z czasów jego młodości. Odpuściłem sobie. Zresztą i tak po kilku szklaneczkach jamesona usły szałem wewnętrzny głos: „Artur, nie filozofuj. To nigdy nie by ła twoja mocna strona. Napisałeś, co miałeś napisać, wy piłeś, co miałeś wy pić, a teraz idź spać”.

ROZDZIAŁ 18

Polak ratuje Japończyka

A.G.: Ciekaw jestem, czy Rosjanie, którzy wy kony wali wy roki dla polskich bossów, mieli kiedy kolwiek do czy nienia z Wiaczesławem I. „Japończy kiem” (jego sy lwetkę przedstawiliśmy w tomie Masa o bossach polskiej mafii). Trudno mi sobie wy obrazić, że wy wodząca się ze służb mafijna elita, czy li płatni zabójcy, nie znali legendarnego szefa Sołncewa.

J.S.: Bez przesady. Gruby ch bossów na Wschodzie by ło wielu, a każdy miał swoją ekipę realizacy jną. Kilerzy wcale nie musieli znała szefów inny ch grup. Tam to by ł naprawdę przemy sł – zabójcy z by łego ZSRR by li w stanie obskoczy ć cały świat. To by ła giganty czna armia! Podejrzewam, że gość, który odpalił Japończy ka, też nie musiał go znać osobiście. Oczy wiście wiedział, do kogo strzela, ale na ty m znajomość się kończy ła. Ty m bardziej że Iwankow przez dłuższy czas by ł na wy stawce w Amery ce i u siebie w kraju stracił trochę na znaczeniu.

Przy pomina mi się pewna historia z kilerami i Japończy kiem, którą opowiedział mi by ły gangster Mietek, zwany w środowisku przestępczy m Oława. Podobnie jak Japończy k przez dłuższy czas mieszkał w Stanach Zjednoczony ch, gdzie dorobił się całkiem pokaźnej grupy. Kręcił z nią lody na wielką skalę. Dlatego trafił do tamtejszego pierdla, gdzie jego herbatnikiem by ł sam Japończy k. Pod koniec lat 90. spędzili razem sporo czasu, więc dobrze się poznali. Ich wspólny m

domem by ło więzienie Lewisburg w stanie Pensy lwania – pucha o podwy ższony m ry gorze, dla gangsterskiej elity. Mietek odsiady wał tam wy rok 30 lat więzienia za kierowanie grupą przestępczą. Wiesz, Amery kanie się nie paty czkują – jak ci udowodnią organized crime, to idziesz do chliwa na lata. Oczy wiście, całego wy roku nie odsiedział, ale to już inna sprawa. Lewisburg to dzisiejszy odpowiednik Alcatraz, więzienie, do którego nie trafiają alimenciarze, ale zabójcy i mafiosi. Najsły nniejszy m jego pensjonariuszem by ł John Gotti, jeden z ojców chrzestny ch nowojorskiej mafii, szef klanu Gambino. W ty m samy m czasie siedział tam też Paul Vario, boss klanu Lucchese. Oglądałeś film Chłopcy z ferajny? Vario by ł pierwowzorem postaci szefa Paula Cicera. O ucieczce z Lewisburga nie by ło co marzy ć. Ale z drugiej strony – tak przy najmniej twierdził Mietek – nikt o ty m nawet nie my ślał; panowały tam takie warunki, że można by ło pomy lić więzienie z Hiltonem. Korty tenisowe, boiska do koszy kówki, stoły bilardowe, spacerniaki tak duże, jak park w Łazienkach. Dobre żarcie i wiele inny ch bajerów, niedostępny ch w polskich zakładach karny ch. Na oddziale siedziało się w pojedy nkach. Cele nie miały osobny ch drzwi, ty lko jedną wspólną kratę, którą się zasuwało, blokując możliwość wy jścia wszy stkim więźniom na oddziale. Gdy Mietek trafił tam za kraty, gwiazdą Lewisburga by ł Japończy k. Co nie znaczy ło, że wszy scy go szanowali. Owszem, by ł znany, uwielbiany przez nieliczny ch Rosjan, ale niezby t lubiany w środowisku laty noskich gangsterów. Bądźmy szczerzy, to by ła niechęć odwzajemniona – Wiaczesław, czując się mocny na amery kańskiej ziemi, też dawał do zrozumienia Laty nosom, że uważa ich za bandę frajerów. W ty m miejscu trzeba zrobić pewne rozróżnienie: o ile z Meksy kanami jakoś – trudno, bo trudno – szło się dogadać, o ty le z Portory kańczy kami by ło to niemożliwe. Ci ostatni stanowili grupę bardzo hermety czną, solidarną, a jednocześnie skrajnie niebezpieczną. Ale charakterny Japończy k nic sobie z tego nie robił, więc pewnego dnia zadarł z jakimś Portory kańczy kiem. Sądził, że to jakiś zwy kły leszcz bez znaczenia, i upokorzy ł go w obecności inny ch osadzony ch. Coś mu tam powiedział i chciał pójść w swoją stronę, a tu Portory k łapie go za ramię. – Taki jesteś hardy ? – py ta. – To chodź do kibla na solo. Dlaczego do kibla? Bo tam, podobnie jak pod pry sznicami, nie by ło monitoringu i można by ło wszelkie sprawy honorowe załatwiać poza wiedzą gadów. Japończy k mu na to, żeby wy pierdalał, bo on się nie będzie bił z kutasem. Ale Portory k zaczął kpić z Japończy ka, że chuj z niego, a nie boss, i boi się konfrontacji. Wtedy Wiaczesław zgodził się pójść z nim do kibla. Gdy znaleźli się w środku, Portory k wy ciągnął zza pazuchy kosę i próbował ją sprzedać. Nie py taj, skąd miał nóż. Już ci mówiłem, że w Lewisburgu wszy stko by ło ustawione frontem do klienta. Japończy k by ł wy sportowany m facetem, więc zrobił unik, chwy cił przeciwnika za rękę i wy rwał mu kosę, a następnie poszlachtował. Krew popły nęła po posadzce, ale nieszczęśnik jakoś przeży ł i zdołał uciec. My ślę, że Japończy k nie chciał go zabić, ty lko jedy nie nauczy ć rozumu. Gdy by chodziło o rozwiązanie ostateczne, z pewnością posłałby Laty nosa do piekła. Problem w ty m, że w Lewisburgu rządzili Portory kańczy cy jako najliczniejsza, około cztery stuosobowa grupa wśród więźniów, a jednocześnie najbardziej bezwzględna. Gdy by Japończy k chciał im przeciwstawić swoje siły narodowe, zebrałby co najwy żej trzech Ruskich. A

kolorowi z Portory ko mogli dodatkowo liczy ć na wsparcie ze strony Meksy kanów. Sy tuacja raczej niewesoła. Rosy jski boss dostał cy nk, że jest zlecenie na jego głowę. Do egzekucji mogłoby dojść choćby w więziennej stołówce, takiej na pięćset osób. Żaden klawisz nie upilnuje tam porządku, jeśli kilkuset chłopa postanowi zrobić rozpierdol. A już po cichu wsadzić komuś kosę w bok to doprawdy żaden problem. Gdy Japończy k wszedł do stołówki i zobaczy ł nienawistne spojrzenia Laty nosów, wy czuł, że zaraz się zacznie jatka. Powiedział więc klawiszowi, że zrobiło mu się słabo i musi wracać pod celę. Nie ma sprawy. Gad odprowadził go, nacisnął zielony guzik i ruchoma krata odgrodziła Rosjanina od śmierci. Wieczorem Japończy k podszedł do Mietka i mówi: „Klops, kurwa, Portory ki się zawzięły i chcą mnie odjebać. Nie wiem, co robić. Ja, ruski gangster, nie będę się płaszczy ł przed kurwami. Albo niech mnie przeniosą na inny oddział, albo będzie dy m”. A Mietek mu na to: „Słuchaj, Wiaczesław, nic nie rób, poczekaj. Znam tu jednego Portory ka jeszcze z wolności. Przy chodził do mojej dy skoteki w Chicago, robiliśmy razem jakieś drobne interesy. Może on to jakoś zblatuje”. Ten Portory k garował w innej części więzienia, ale można go by ło spotkać na spacerze. Mietek podszedł do niego i mówi: „Słuchaj, nigdy cię o nic nie prosiłem i teraz też nie proszę dla siebie, ale dla mojego herbatnika. Twoi chcą go zdjąć. Zrób coś z ty m. To nie jest jakiś frajer, ale rosy jski boss, naprawdę duży gość. Nie wy pada, żeby go tu pocięli jak świnię. Pamiętaj, że ilekroć będziesz w Chicago, zawsze cię ugoszczę jak brata, a jak będziesz pusty, to ci bez gadania poży czę hajs”. „German, jakby m cię nie znał, toby m nawet nie chciał z tobą gadać”, usły szał w odpowiedzi. „Ale obiecuję, że popy tam tu i tam i dowiem się, jak to zblatować”. Małe wy jaśnienie: na Mietka w puszce wołano German, bo oprócz polskiego i amery kańskiego miał też paszport niemiecki. Musisz wiedzieć, że Portory kańczy cy do perfekcji opanowali sztukę porozumiewania się w chliwie. Dlatego po krótkich negocjacjach udało się jakoś uśmierzy ć gniew Laty nosów. Stanęło na ty m, że Japończy k wpłaci temu pochlastanemu na konto trzy ty siące papieru i strony się rozejdą. Mietek poszedł z dobrą wiadomością do Japończy ka, ale ten nie chciał uwierzy ć, że tak łatwo poszło. Wtedy Mietek powiedział mu: „Wiaczesław, masz tu dwie kosy. Jedna twoja, jedna moja. Jak cię przy jdą mordować, stanę po twojej stronie. To dla mnie sprawa honoru”. Następnego dnia na stołówce Mietkowi i Japończy kowi przy biło piątki kilku Portory ków. Wojna by ła skończona. Miesiąc później Mietek wy chodził z puchy. Na pożegnanie Japończy k powiedział: „Nigdy ci tego nie zapomnę, drug. Zawsze możesz na mnie liczy ć. I pamiętaj, jak wrócę do Moskwy, a ty tam przez przy padek zawitasz, koniecznie mnie odwiedź”. No i odwiedził, w październiku 2009 roku, na… cmentarzu Wagańkowskim. Mietek by ł na pogrzebie Japończy ka. Przed kulą snajpera nie by ł w stanie go ochronić.

ROZDZIAŁ 19

Mutanci – psy spuszczone z łańcucha

Stali się sławni ponurą marcową nocą 2003 roku. Gdy 6 marca kilkadziesiąt minut po północy anty terrory ści rozpoczęli szturm domu znajdującego się w podwarszawskiej Magdalence przy ulicy Krańcowej 11, okolicą wstrząsnął odgłos potężnej eksplozji. Policy jni komandosi nie spodziewali się, że bandy ci, po który ch przy szli, będą aż tak dobrze przy gotowani do stawienia oporu. W wy niku eksplozji zginął na miejscu jeden funkcjonariusz. Ale piekło dopiero miało się zacząć, bo bandy ci: Robert C. oraz Białorusin Igor P., rozpoczęli ostrzał. Mieli do dy spozy cji prawie trzy dzieści sztuk broni, w ty m karabinek automaty czny AKMS, sztucery oraz pistolet maszy nowy uzi i wolę, żeby nie dać się wziąć ży wcem. To nie by li drobni złodzieje kieszonkowi, na który ch wy starczy podnieść głos i pokazać im kajdanki; policja musiała się zmierzy ć z bezwzględny mi zabójcami. Podejrzewano nawet, że Białorusin wy wodzi się z radzieckich służb specjalny ch i ma za sobą służbę w Afganistanie. Tej rewelacji nigdy nie potwierdzono (co nie znaczy, że jest nieprawdopodobna), ustalono natomiast, że Igor P. by ł płatny m zabójcą podejrzewany m o zastrzelenie siedmiu osób. Ta największa w dziejach polskiej policji bitwa z przedstawicielami świata przestępczego trwała kilka godzin. W efekcie ży cie straciło dwóch anty terrory stów, a kilkunastu zostało ranny ch. Bandy ci także nie uszli z ży ciem, choć nie dosięgły ich policy jne kule. Wprawdzie przez pewien czas krąży ła wersja, jakoby rozerwali się granatem, uznając, że dalszy opór jest bezcelowy (przedstawiono ją w jedny m z odcinków serialu Pitbull), ale prawda okazała się bardziej prozaiczna – zmarli w wy niku zatrucia tlenkiem węgla. Tak zakończy li swą wy jątkowo brutalną gangsterską karierę najsły nniejsi członkowie gangu Mutantów.

To, co znalazło krwawy epilog w Magdalence, zaczęło się równo rok wcześniej w podwarszawskiej miejscowości Parole. Na jednej z posesji policja z komendy w Piasecznie znalazła skradzionego tira. By ł wy ładowany telewizorami. Podczas gdy funkcjonariusze szacowali wartość towaru, na miejscu pojawili się gangsterzy z grupy Mutantów. To oni zawinęli tego tira i ze zdziwieniem skonstatowali, że ktoś chce im zabrać własność. Podobno nie wiedzieli, że mają do czy nienia z policją, więc bez zbędny ch py tań rozpoczęli ostrzał. Na miejscu zginął naczelnik sekcji kry minalnej komendy powiatowej w Piasecznie, Mirosław Żak. Rozpoczął się pościg za bandy tami; dla policji ich schwy tanie stało się priory tetem. Wiadomo by ło, że przeciwnik jest wy jątkowo niebezpieczny i doskonale uzbrojony, ale organy ścigania, które przecież wy szły zwy cięsko z wojny z Pruszkowem, nie miały wątpliwości, kto będzie górą. Choć by ć może trochę nie doceniały wroga. W ciągu kolejny ch miesięcy za kratkami znalazło się kilkunastu Mutantów, ale dwaj najgroźniejsi, Robert C. i Igor P., wciąż pozostawali nieuchwy tni. Aż ustalono miejsce ich poby tu w cichej, ukry tej w sosnowy m lesie Magdalence.

***

Widok księdza w szpitalu nie jest czy mś niecodzienny m, bo duszpasterze przy chodzą do chory ch z ostatnim namaszczeniem. A czasem choćby ty lko po to, by wy słuchać spowiedzi i pocieszy ć. Nikogo zatem nie zdziwiło, gdy 20 października 2000 roku na kory tarzu warszawskiego szpitala przy ulicy Szaserów pojawił się mężczy zna w sutannie. Wszedł do sali, gdzie leżał Andrzej Cz., pseudonim Kikir, boss z miejscowości Marki na północny wschód od stolicy. Kilka ty godni wcześniej bmw Kikira zostało ostrzelane w okolicach Wy szkowa przez nieznany ch sprawców (choć Cz. z pewnością wiedział, kto stał za zamachem). Ksiądz, który spojrzał rannemu w oczy, nie miał dla Kikira ani rozgrzeszenia, ani dobrego słowa. Po prostu wy ciągnął pistolet i kilkoma strzałami odesłał bossa do wieczności, po czy m spokojnie opuścił szpital. Drogę próbowała zastąpić mu pielęgniarka – a może po prostu stanęła jak wry ta, zorientowawszy się, że ma przed sobą kilera? – ale on ją odepchnął. Nie by ła to pierwsza próba zgładzenia Kikira na Szaserów, ale wcześniej egzekutorom nie udawało się jakoś dotrzeć do sali, w której przeby wał. Rzekomo nie uświadamiali sobie, że placówka służby zdrowia nie jest otwarta dla gości przez całą dobę. Z zadaniem poradził sobie dopiero ukraiński zabójca o pseudonimie Alik. Za jego usługę gang Mutantów (bo to oni, jak podejrzewała prokuratura, zlecili odpalenie Kikira) miał zapłacić 100 ty sięcy złoty ch. Przez lata media przy pisy wały Kikirowi kierowanie ty m gangiem. Mimo to Andrzej Cz. nie by ł chy ba formalny m członkiem struktury, ale jedy nie, jako boss grupy markowskiej, współpracował z Mutantami. Razem uprowadzali ludzi dla okupu. Konflikt wy buchł ponoć, dopiero gdy Mutanci, wbrew woli Kikira, uprowadzili sy na biznesmena z Wy szkowa, 17-letniego

Kamila. Kikir wściekł się na swoich kompanów z Piastowa i poprzy siągł im zemstę. Oni zaś uznali, że zdenerwowany Cz. może by ć nieobliczalny, więc lepiej, jeśli zaaplikuje mu się tabletki uspokajające. Takie z ołowiu. Kim by li Mutanci i skąd się wzięli?

***

J.S.: Mutanci przeszli długą drogę – od drobny ch popy chadeł do najgroźniejszy ch gangsterów. A nawet jeśli nie by li aż tak ostrzy, jak pisze się o nich w gazetach, na pewno lepiej ich by ło unikać. Szczególnie w końcowej fazie ich obecności w środowisku przestępczy m. By li gotowi na wszy stko.

A.G.: Skąd się w ogóle wzięli?

J.S.: Początkowo stanowili coś w rodzaju straży przy bocznej Janka K. „Malarza”, gangstera ze starej pruszkowskiej gwardii, bardzo poważanego na mieście. No ale jak to by wa ze znany mi i lubiany mi, w ciągu lat narobił sobie wrogów i zakończy ł ży wot w 1997 roku, odpalony pod własny m domem.

A.G.: Nie uprzedzajmy faktów. Mówisz, że by ł przedstawicielem pruszkowskiej starej gwardii, a mnie się kojarzy z Piastowem.

J.S.: I słusznie, bo przez kilka lat mieszkał w Piastowie. Ale to przecież przedmieścia Pruszkowa. Później przeniósł się na drugą stronę Wisły, do Anina, lecz mentalnie pozostał pruszkowiakiem.

A.G.: Czemu zawdzięczał gangsterską sławę?

J.S.: Jak wielu pruszkowskich stary ch by ł świetny m klawisznikiem, czy li specjalizował się w obrabianiu mieszkań. Przed ty m doświadczony m cwaniakiem nic się nie ukry ło – gdy wchodził do mieszkania, od razu wiedział, gdzie szukać pieniędzy czy biżuterii. Inni, którzy obrabiali kwadraty, musieli się nieźle nagimnasty kować, żeby trafić na to, po co przy szli. A Malarz spojrzał raz i już wiedział, gdzie kopać. Insty nkt go nie zawodził. Jak mu podpowiadał, że złote fingle leżą w pościeli, to znaczy, że szukać należało właśnie tam. W latach 80. udało mu się na ty ch włamach zbić całkiem niezłą fortunę. Ale dopiero po przemianach w 1989 roku mógł rozwinąć skrzy dła. Wszedł na grubo w produkcję i handel spiry tusem i stał się naprawdę bardzo zamożny m człowiekiem.

A.G.: Rozumiem, że miał jakąś fabry czkę?

J.S.: Miał pralkę marki Frania. To by ła jego fabry czka.

A.G.: My ślę, że młodszy czy telnik nie ma pojęcia, co to takiego pralka marki Frania. A już na pewno nie uwierzy, że można w niej by ło produkować wódkę.

J.S.: A jednak! Frania to ustrojstwo mocno starego ty pu, wirnikowa, z dostępem od góry. Prała, choć wcale nie zamy kałeś górnej komory. A przede wszy stkim wcale nie musiałeś w niej prać. Wlewałeś spiry tus i wodę i one się elegancko mieszały. A potem, za pomocą węża spustowego, rozlewałeś wódkę bezpośrednio do butelek. Jak przy produkcji taśmowej. W latach 90. zakup takiej pralki by ł nie lada wy czy nem. I wcale nie dlatego, że automaty wy parły ją z ry nku, ale dlatego, że takie by ło zapotrzebowanie ze strony pokątny ch producentów wódki. Początkowo Malarz sam obsługiwał Franię, lecz potem miał już podwy konawców, a sam zajmował się upły nnianiem alkoholu. Ten schodził doskonale: sklepy brały go hurtowo, klienci ustawiali się po wódkę w kolejce. Interes kręcił się na ty le dobrze, że Janek mógł sobie kupić okazały dom w Aninie. A raczej połowę bliźniaka, którego postawił razem ze swoim biznesowy m partnerem, czy li Ludwikiem A. „Lutkiem” z grupy wołomińskiej. To, że chłopak z Pruszkowa robi hajs z wołomińskim bossem, nie stanowiło żadnego problemu. Wszy scy by liśmy kolegami.

A.G.: Rozumiem, że Malarz cały czas by wał w Pruszkowie?

J.S.: Naturalnie. Przecież u nas cały czas robił interesy. Kiedy się pojawiał, od razu otaczała go grupa wielbicieli, szczególnie ty ch młody ch, którzy go traktowali jak ży wą legendę. A on odwzajemniał tę sy mpatię szerokim gestem: temu rzucił trochę hajsu, temu flaszkę, innemu kanapkę z szy nką. Czy m chata bogata. Lubił młodzież, a młodzież lubiła jego. Tak doklepali do niego Mutanci, pruszkowskie młodziaki, które nie wy obrażały sobie innego ży cia niż w grupie przestępczej. Jeden z nich, Jerzy B., miał ksy wkę Mutant i dlatego całą bojówkę, choć dopiero za jakiś czas, zaczęto określać ty m mianem.

A.G.: Jerzy B. by ł jej szefem?

J.S.: Nie sądzę, żeby na tamty m etapie grupa miała wy raźnego bossa. Rządził Malarz, a B. by ł co najwy żej jedny m z ważniejszy ch ochroniarzy szefa. No ale Mutanci to brzmiało dumnie. Ty le że ta nazwa rozpowszechniła się już po śmierci Malarza.

A.G.: Niektóre gazety rozpowszechniały informacje, jakoby jedny m z szefów grupy Mutantów by ł Andrzej Cz. „Kikir”. Z kolei w procesie domniemany ch zabójców Kikira na ławie oskarżony ch znaleźli się Mutanci, wśród nich Jerzy B. Zdaniem prokuratora to właśnie on oraz Robert C. stali za zabójstwem Cz. Według tej wersji panowie najpierw działali wspólnie, a potem ich drogi rozeszły się i zaczęła się wojna.

J.S.: Uważam, że nigdy nie by ł bossem tej struktury, choć Andrzej utrzy my wał, oczy wiście, dobre stosunki z Mutantami. Miał swoją własną ekipę, a z młody mi co najwy żej realizował wspólne przedsięwzięcia. A że zajmował się uprowadzaniem ludzi dla okupu, dla Mutantów stanowił coś w rodzaju idola. Poza ty m by ł bardzo poważany na mieście, a znajomość z nim otwierała wiele drzwi.

A.G.: Wracając do Malarza. Czemu w ogóle potrzebował ochrony ? Miał z kimś na pieńku?

J.S.: Powiem ci tak: wtedy łatwo by ło wejść w konflikt, nawet w łonie jednej wielkiej grupy. Dopóki starzy koncentrowali się na wojnie z braćmi N., Dziadem i Wariatem, wy dawało się, że Pruszków jest jednością. Ale kiedy bossowie z Ząbek zaczęli wy raźnie przegry wać w starciu z nami, pojawiły się rozmaite podgrupy, które chciały kręcić własne lody bez

odprowadzania działek zarządowi. A Malarz by ł hardy – czuł się silny i ufał, że jego przy boczna gwardia poradzi sobie z każdy m przeciwnikiem. Mówiąc krótko, pojebało mu się w głowie i wszedł na drogę, która w efekcie zaprowadziła go na tamten świat. Podejrzewam, że poczucie siły umacniała w nim przy jaźń z Lutkiem, mocny m człowiekiem Wołomina. Kręcili nie ty lko spiry tusem, ale weszli też w kantory. Zresztą na pewny m etapie Malarz zaczął się uważać za trzeciego w tercecie: Klepak, Lutek i on właśnie. Czy li w jakimś sensie zaczął zmieniać barwy klubowe, choć Wołomin by ł klubem zaprzy jaźniony m.

A.G.: My ślę, że zmienił je na dobre. Razem z Wołominem krąży ł po kraju i specjalizował się w wy muszeniach rozbójniczy ch. W 1995 roku zatrzy mano go, razem z Marianem K. „Klepakiem”, w Szczecinie. Ty le że dość szy bko wy puszczono obu z aresztu. Malarz został zastrzelony w grudniu 1997 roku. Prawdopodobnie padł ofiarą porachunków w łonie samego Wołomina. Jego przy jaciele Lutek i Klepak zginęli w restauracji Gama 31 marca 1999 roku, jako ofiary wewnętrzny ch porachunków. Podejrzewam, że śmierć Malarza miała to samo podłoże.

J.S.: Niezupełnie. Wy rok na Malarza wy dał Andrzej G. „Junior”, uważany za rezy denta Jeremiasza B. „Baraniny ” w Polsce. Zlecenie na niego dostał kiler zza Buga i wy konał wy rok już przy pierwszej próbie.

A.G.: A o co poszło?

J.S.: O to, że Malarz naubliżał Juniorowi.

A.G.: Za to nie zabijało się chy ba nawet w mafii?

J.S.: Wszy stko zależało od kontekstu i okoliczności. A te by ły, powiedzmy, dość niesy mpaty czne. Wspominałem w tomie Masa o porachunkach polskiej mafii o niejakim Malowany m, czy li Andrieju Isajewie, rosy jskim gangsterze z grupy sołncewskiej. Niektórzy uważali go za rezy denta Ruskich w Polsce, co oczy wiście nie by ło prawdą; facet po prostu chciał u nas zarabiać, więc zwąchał się z Baraniną. Razem wy my ślili następujący patent: będą uprowadzać polskich bossów i żądać giganty czny ch okupów. Malowany poprosił Baraninę o listę

celów. Znalazła się na niej cała czołówka grupy wołomińskiej, w ty m Klepak, Lutek i Malarz, a także Wańka z Pruszkowa. Autorem listy okazał się Junior. Gdy dowiedział się o niej Malarz, wściekł się i zaczął słać Juniorowi joby. Zrobiło się naprawdę bardzo ostro i nie by ło wątpliwości, że strony zaraz złapią się za łby. Wołomińscy oraz chłopaki od Malarza, czy li Mutanci, ruszy li w pościg za Juniorem. Andrzej G. okazał się jednak szy bszy, bo zlecił zabójstwo jakiemuś ruskiemu kilerowi, a ten odpalił Malarza. Ty le że sam nie nacieszy ł się ży ciem, bo już w sty czniu następnego roku został zastrzelony w przejściu podziemny m pod warszawskim hotelem Marriott. Nawiasem mówiąc, Malowany też nie zrealizował swoich biznesowy ch planów, bo dostał kulkę w lipcu 1997 roku, czy li jeszcze przed śmiercią Malarza. Jednak trzeba by ć niezły m idiotą, żeby pory wać się na mafijny ch bossów w ich własny m kraju…

A.G.: Malarz jednak nie przeży ł.

J.S.: Powiedzmy, że by ł wiórem. Tam, gdzie drwa rąbią, wióry lecą. Znasz to przy słowie, no nie? A skoro Malarz zszedł ze sceny, sieroty po nim zaczęły działać na własną rękę. Dopiero wtedy zaczęto ich określać mianem Mutantów. Zachowy wali się na zasadzie „hulaj dusza, piekła nie ma”. Atakowali nawet ludzi związany ch z Pruszkowem. Nie pamiętam, o co poszło, ale pokłócili się z Jackiem M. „Maty siem”, jedny m z naszy ch. Pojechali do niego do domu, do Piastowa, i połamali na człowieku krzesło. Poturbowali go naprawdę solidnie. To nie mogło pozostać bez odpowiedzi, więc zaczęliśmy ich szukać i dopadliśmy w pewnej warszawskiej knajpie. Na nasz widok kilku z nich od razu spierdoliło, a dwóch, którzy wy kazali się gorszy m refleksem, dostało łomot. Bez przesady, masakry nie by ło, ale na pewno dostali to, na co zasłuży li. Potem jeszcze kilkukrotnie dochodziło między nami a nimi do rozmaity ch spięć. Dopóki ży ł Malarz, trzy mał swoich chłopaków w ry zach, ale jak go zabrakło, zachowy wali się jak psy spuszczone ze smy czy. Zresztą kozaczy li już wcześniej, jeszcze za ży cia Malarza, przy czy m ten brał coraz mniejszą odpowiedzialność za ich harce. Tracił nad nimi kontrolę. W pewny m momencie poczuli się dostatecznie mocni, żeby się porwać na Bry ndziaków, naszą najostrzejszą ekipę. Za pierwszy m razem dostali wpierdol ostrzegawczy, ale to ich niczego nie nauczy ło. Kiedy więc po raz drugi zaatakowali Bry ndziaków, zostali pocięci nożami jak świnie. W ferworze walki udało im się ciachnąć jednego z pruszkowskich, ale na ty m się skończy ły nasze straty. To by ł sy gnał do początku otwartej wojny. Mutanci zawinęli Maty sia, ukry li go i zażądali okupu, pięćdziesiąt koła papieru. „Płacicie?”, zapy tali, a Bry ndziaki im na to, żeby spierdalali. Wtedy gdzieś go wy wlekli i zastrzelili, a potem zakopali. Wprawdzie ciała Maty sia nigdy nie odnaleziono, ale nie mam wątpliwości, że został odpalony. Na pewno nie opala się w SaintTropez. Zabijanie nigdy nie stanowiło dla Mutantów wielkiego problemu; w ciągu kilku lat swojej

działalności udowodnili to nieraz. To by ły prawdziwe bestie i dobrze, że w miarę szy bko odeszły w nieby t.

***

Atmosferę grozy, jaka zapanowała w grupie pruszkowskiej po uprowadzeniu Maty sia, doskonale pamięta Sławomir K. „Chińczy k”, jeden z członków ekipy, która próbowała ustalić, co się stało z Jackiem M. Chińczy k należał również do grupy, która wcześniej miewała zatargi – także krwawe – z Mutantami. By ć może gdy by pory waczom nie udało się zdjąć z ulicy Maty sia, to on stałby się celem młody ch wilków Malarza.

Chińczyk: Dlaczego akurat Maty ś? Trudno powiedzieć. To nie by ło tak, że oni polowali konkretnie na niego. Równie dobrze mogliby zawinąć mnie albo Kotleta, albo nawet By sia. Gdy by położy ć na szali winy Maty sia wobec Mutantów, to tak naprawdę nie mieli mu wiele do zarzucenia. Ja, Mirek L. „Lisek” czy Damian K. „Kotlet” bardziej zaleźliśmy im za skórę. To nie Maty ś spuszczał im łomot. I nie on pociął im dupy nożem. On się zresztą do takiej roboty nie nadawał – mały, chudy, słaby, niezby t wy ry wny do bójki, w naszej grupie by ł trochę na przy czepkę. Nie mam pojęcia, czy m się u nas zajmował. Po prostu by ł i wy rabiał się na pruszkowskiego gangstera. Gdy by miał trochę więcej krzepy i mięśni, pewnie Mutanci zastanowiliby się dwa razy, zanimby go porwali. Mnie czy Kotleta nie próbowali zawinąć; tak łatwo by im nie poszło. A Maty sia wrzucili do busa i wy wieźli w siną dal. Wiem, że przy jechali busem, bo zgłosił się jakiś świadek tego zdarzenia, ale oczy wiście numery rejestracy jne by ły lipne, więc policja nie ustaliła, co to za samochód i do kogo należał. Świadek zeznał, że Jacek nie stawiał żadnego oporu, a pory wacze wrzucili go do busa jak worek siana. Bo worek z ziemniakami sprawiłby im więcej kłopotu. Gdy by Maty ś mieszkał gdzieś w centrum Pruszkowa albo na Żbikowie, chłopaki nie dały by mu zrobić krzy wdy. Ale on by ł z piastowskiego wy gwizdowa; jego blok stał na uboczu, prawie w szczery m polu. Z parkingu do domu Jacek musiał iść przez jakieś ugory i Mutanci tam właśnie na niego czekali. Jak dowiedzieliśmy się, co się stało, uznaliśmy, że to wcale nie musi by ć koniec. Ludzie Malarza, a tak naprawdę jego młode wilki, bo ze starszy mi ży liśmy w dobrej komity wie, mogli znowu uderzy ć. Kogo zawiną ty m razem? Nie mieliśmy pojęcia. Na wszelki wy padek nie poruszaliśmy się w pojedy nkę i odwoziliśmy się do domów w większej ekipie. Prawdę mówiąc, takie środki bezpieczeństwa stosowaliśmy jeszcze przed porwaniem Maty sia, bo by ło jasne, że coś wisi w powietrzu. W wojnie z Mutantami wy darzy ło się zby t wiele, żeby można by ło patrzy ć w gwiazdy, idąc po ulicy.

Fot. Mat.op.policji/PAP

Ale Maty ś by ł przekorny – a może po prostu bezmy ślny ? – i nie chciał, żeby mu towarzy szy ć w drodze do domu. Czuł się bezpieczny i jeździł sam. To go zgubiło. Bo jakby miał przy sobie choćby Bry ndziaków, to Mutanci by nie podskoczy li. Wkrótce po uprowadzeniu ktoś do nas zadzwonił z żądaniem okupu. Oczy wiście nie przedstawił się, więc nie by ło jasne, kogo reprezentuje. Skontaktował się ot tak, żeby podgrzać atmosferę. Powiedział, że zadzwoni ponownie, a my do tego czasu mamy uzbierać hajs. Zrobiliśmy szy bką naradę i uznaliśmy, że żadnego płacenia nie będzie. Bo po pierwsze, to i tak nie uratuje Maty siowi ży cia (wiedzieliśmy, że skoro go zawinęli, to po to, żeby zabić), a po drugie, to wcale nie musiał by ć telefon od Mutantów, ty lko od kogoś, kto chciał wy korzy stać sy tuację. Zresztą By sio szy bko skontaktował się z ludźmi Malarza, żeby ustalić, co jest grane, ale ci zapewnili go, że na pewno nie stoją za porwaniem Jacka. Nie twierdzę, że im uwierzy liśmy, ale co mogliśmy zrobić? Zatrudniliśmy jasnowidza. Ten zaczął coś ściemniać, że widzi jakąś starą chałupę, jakąś studnię, drogę na Płońsk. Na ile to by ło możliwe, sprawdziliśmy te jego wizje, ale niczego nie znaleźliśmy. Potem wzięliśmy drugiego jasnowidza, a ten z kolei pieprzy ł coś o ciemny m lesie, więc w ogóle nie by ło sensu drąży ć tematu. Lasów ci u nas dostatek, no nie? Po kilku ty godniach przestaliśmy szukać Maty sia, a za jakiś czas umorzono śledztwo. Minęło ponad piętnaście lat, Jacek ulotnił się jak kamfora.

ROZDZIAŁ 20

Said. Śmierć króla bazaru

Kiedy pod koniec sierpnia 2005 roku media doniosły o śmierci Aleksandra Y., pseudonim Said, wielu gangsterów, zwłaszcza ty ch pochodzący ch zza Buga, z pewnością odetchnęło z ulgą. Said, skazany w 2004 roku za kierowanie grupą przestępczą o charakterze zbrojny m oraz porwania dla okupu, do więzienia trafił z rakiem wątroby. Prowadził rujnujący try b ży cia i w jakimś sensie sam doprowadził się do śmierci. Jednak zanim odleciał w zaświaty, wy słał tam wiele osób. Ksy wka Said przez kilka lat budziła w Warszawie grozę – Ormianin twardą ręką rządził na bazarze znajdujący m się na Stadionie Dziesięciolecia, haraczując kupców z krajów by łego Związku Radzieckiego. Ci, którzy weszli mu w drogę, mogli się liczy ć z ponury mi konsekwencjami. Jeśli ktoś nie chciał płacić (choć zdecy dowana większość kupców karnie odprowadzała Saidowi jego dolę), znienacka pojawiało się u niego kilku smagły ch osiłków i wy woziło niepokornego w jakieś ustronie. Tam czekało go piekło. Said by ć może nigdy nie przy jechałby do Polski, ale na Wschodzie by ł spalony – w latach 90. zabił białoruskiego sędziego, co zresztą odbiło się szerokim echem w tamtejszy ch mediach. W Polsce posługiwał się fałszy wy mi paszportami, bo wy słano za nim list gończy. Na Białorusi zaocznie skazano go na karę śmierci. Aleksander Y. nie znał pojęcia litości, a nawet jeśli znał, to chy ba raczej teorety cznie. W prakty ce litość się nie sprawdzała. Wobec przy jaciół oraz osób, który m zawdzięczał cokolwiek, zachowy wał się serdecznie i miał szeroki gest, ale ci by li w zdecy dowanej mniejszości. Tak naprawdę Said przy jechał do Polski na wojnę. Nie miał zamiaru nikogo o nic prosić i wszy stko zamierzał wy walczy ć sobie sam. Pojawił się nad Wisłą w połowie lat 90. i od razu zaczął podporządkowy wać sobie działające w Polsce kaukaskie grupy przestępcze. Mniej więcej od 1997 roku stał się ich

zdecy dowany m liderem. A właściwie królem, bo tak o nim mówiono. By ć może Saidowi nie udałoby się postawić zarzutu i skazać go, gdy by nie zeznania białoruskiego gangstera, przez jakiś czas prowadzącego interesy z Aleksandrem Y. Gangsterem ty m by ł Nikołaj M., pseudonim Kola. Poszło o kradzione samochody, które gangsterzy zza Buga przerzucali przez nasz kraj, z zachodu na wschód. Said pokłócił się z Kolą oraz z jego kompanem Siergiejem M. o pieniądze z przemy tu. A raczej nie chciał się dzielić zy skami. I postanowił załatwić sprawę po swojemu, czy li rady kalnie. Piętnastego sty cznia 1997 roku zwabił obu panów do lasu w okolicach podwarszawskiego Świerka, gdzie czekała już na nich ekipa z nim na czele. Wszy scy napastnicy uzbrojeni by li w noże. Siergiej M. został ugodzony kilkadziesiąt razy i zmarł na miejscu. Kolę Said chciał załatwić osobiście – wbił mu nóż w plecy, ale cios nie by ł śmiertelny i Białorusin zdołał uciec. Wprawdzie zwy cięzcą starcia okazał się Said, ale kilka lat później Kola zemścił się na swoim oprawcy. Już w białoruskim więzieniu opowiedział śledczy m o ty m, co wy darzy ło się pod Warszawą. Przeby wający od 2001 roku w areszcie Y. usły szał zarzut zabójstwa. W sprawie grupy Saida zeznania składał także Jarosław Sokołowski „Masa”, bo Ormianin kręcił się przy Pruszkowie, wy najmując swoich kilerów jednej z bojówek polskiej mafii. O wiele lepiej niż Masa Aleksandra Y. poznał jednak Sławomir K. „Chińczy k”. Wprawdzie drogi obu panów na wolności nie skrzy żowały się nigdy, ale obaj spędzili kilka lat w jednej celi. To zawsze zbliża ludzi. Choćby pochodzili z inny ch światów i z inny ch sy stemów wartości, pucha łączy. A Chińczy k wy wodził się przecież z tego samego świata. Said w rozmowach z nim nie robił z siebie świętego. Wręcz przeciwnie, by ł dumny, że w walce o gangsterską władzę okazał się tak skuteczny.

Chińczyk: Mały, gruby, ciemna cera, czarne włosy. Żaden gigant, ot, taki śmieszny facio o jowialny m spojrzeniu. Chy ba z wąsem. Taki kierowca ciężarówki z Kaukazu. Kiedy trafił do mojej celi na ence (oddział dla więźniów niebezpieczny ch – przy p. A.G.), po ty m, jak zabrano z niej Zby szka C. „Daxa” z gangu mokotowskiego, pomy ślałem sobie: „W mordę, ale nurek śmietnikowy ! Ciekawe, co taki oberwaniec przeskrobał?”. Okazało się, że pozory my lą, bo Said by ł jedny m z najgroźniejszy ch ludzi, jakich w ży ciu poznałem. A poznałem naprawdę ostry ch gości. W ty m, że nie jest żadny m fajansiarzem, zorientowałem się wkrótce. Na jego ręce bły szczał bardzo dobry zegarek, nie ma znaczenia, jakiej firmy, ale taki za kilkadziesiąt koła. Znam się na zegarkach, więc zapewniam cię, że to nie by ł ani żaden szajs, ani żadna podróba. Razem z nami siedział niejaki Darek. Udawał, że śpi, ale jak Said zaczął rozkładać swoje manele, odezwał się znienacka: – Ty, a skąd ty masz taki bajerancki zegarek? Ormianin ty lko wzruszy ł ramionami i zaczął odpinać bransoletę. – Chcesz, to ci go dam – powiedział, a ja wiedziałem, że nie żartuje. Miał ty le hajsu, że oddać takie cacko by ło dla niego jak splunąć. Darek nie przy jął propozy cji, ale na pewno nabrał

szacunku do nowego herbatnika. Saida zawinięto pod Biały mstokiem; od pewnego czasu ukry wał się na jakiejś wsi u swojej kobity. Gdzieś tam ją poznał, zrobił jej dzieciaka, a potem już u niej zamieszkał. Liczy ł, że tam nikt go nie znajdzie. Ale go namierzono. Przy jechała bry gada AT i wy ciągnięto go za uszy. Jeżeli my ślisz, że całą swoją fortunę Said zbił na haraczowaniu kupców na stadionie, to się my lisz. Owszem, to by ł dobry hajs, ale on lubił obstawiać kilka koni, więc szy bko wszedł w handel kradziony mi furami. Pierwsze kroki w tej branży stawiał jeszcze u siebie i pewnie narobił sobie wtedy znajomości, które przy dały mu się później. W Polsce poszczęściło mu się, bo poznał szefa pewnej agencji detekty wisty cznej, który by ł bardzo poukładany z psami i z celnikami. I on mu zabezpieczał przerzut. Jak ty lko fura przekroczy ła granicę w Słubicach, kierowca mógł by ć pewien, że spokojnie dojedzie aż do wschodniej granicy. Nawet jak go zatrzy mają, wy kona jeden telefon i od razu go puszczą. Dlatego te samochody to by ł złoty interes. Zresztą nie ty lko dla Saida, bo zarabiały na nich wszy stkie ogniwa tego procederu. Ale tak naprawdę Said hajsu miał jak lodu, od młodości. On się wy wodził z bardzo bogatej rodziny. W Armenii jego ojciec miał fabry kę urządzeń grzewczy ch oraz własną wielką winnicę. Jako że trochę mu pomagałem w więzieniu i chroniłem go przed atakami ty ch, którzy nie lubili „czarny ch”, Said postanowił mi się odwdzięczy ć. Kiedy wy szedłem na wolność, wy słał mi kilka skrzy nek swojego wina. I to jakiego! Bez bajeru, nie spodziewałem się takiej przesy łki! I on to zorganizował, siedząc za kratkami. Zresztą cały czas zarządzał swoimi ludźmi z Białołęki. Tak czy inaczej, gość by ł już z domu bajecznie bogaty i wcale nie musiał stać się gangsterem. Próbował swoich sił w zapasach, ale wy bitny m sportowcem nie został. Podejrzewam, że popieprzy ło mu się we łbie z nudów i z próżności. Chciał przeży ć jakąś męską przy godę, więc zamiast do armii czy straży pożarnej trafił do grup przestępczy ch. A na Kaukazie by ło w czy m wy bierać. Już tam Said zdoby ł sławę niebezpiecznego urki i oczy wiście pierwszą puchę zaliczy ł w swojej ojczy źnie. Opowiadał mi, że jak siedział, to ojciec i bracia przy sy łali mu ży wność ciężarówkami. Wy obrażasz to sobie? Podjeżdża ciężarówka, gady ją wy ładowują i kilka ton żarcia trafia do pana Saida! Kiedy ś przy słali mu traka całego wy ładowanego… ry żem. Bo akurat by ł na diecie i wpierdalał ry ż. Jak już siedział na Białołęce, to próbował rozkręcić więzienną piekarnię. Powiedział: „Wiem, że dostanę doży wocie, oby jedno, że już nigdy stąd nie wy jdę, więc chciałby m mieć zapewnione dobre żarcie”. Oczy wiście, nic z tego nie wy szło, ale plany miał na wielką skalę. Jako że ciągle kotłowało mu się pod sufitem, nie mógł spać, więc wstawał przed pobudką i jarał szlugi na potęgę. Choć prosiłem, żeby nie zasmradzał celi. Ale on nie umiał inaczej. Jak go dopadała wena twórcza, to kombinował aż do krwi i zakłócał harmonię pod celą. Żeby lepiej się zainstalować w więzieniu, postanowił, że będzie gry psował. Czujesz? Gry psujący Ormianin! Wiadomo by ło, że jego obecność wśród więziennej elity musieli zaakceptować inni gry psujący. Pogadałem z nimi. Usły szałem: „My tu ruskich i czarny ch nie lubimy, ale jeśli jest charakterny i wie, o co chodzi, niech gry psuje”. Bo widzisz, na enkach do takich spraw podchodzi się inaczej niż na zwy kły ch oddziałach. Dostęp do ludzi jest bardzo ograniczony. Wy chodzisz z celi ty lko na godzinę, na spacerniak, w towarzy stwie gadów w kamizelkach kuloodporny ch pod bronią, i już. Tu pojęcie gry psującego

jest bardziej sy mboliczne. Jak już Said został gry psujący m, to zaczęło mu odwalać. Gdy mu się ktoś nie spodobał, a o to by ło nietrudno, to stawiał się do niego. By ł bardzo agresy wny. Kiedy ś wrzucili nam pod celę pewnego gościa; by ł z Siedlec i siedział za przy wództwo w grupie. W ty ch swoich Siedlcach by ł grubą figurą, latało dla niego wielu chłopaków. Generalnie trząsł okolicą. Zrobiło się o nim głośno, jak jego ludzie podrzucili komuś bombę w pobliżu placu zabaw; ładunek pierdolnął i zrobił spustoszenie. O ile wiem, by ły ofiary śmiertelne. Said, jak się dowiedział, co to za gość, zaczął mu ostentacy jnie okazy wać swoją niechęć. A nawet skakać do niego z łapami. A to się z kolei wielu nie spodobało. Pojawiły się głosy, że jakiś czarnuch, czy li Ormianin, przy pultał się do fajnego chłopaka, a nie powinien, bo nie jest w swoim kraju. I lepiej, żeby odpuścił. W końcu wziąłem Saida na stronę i mówię: „Zostaw go, kurwa, w spokoju, bo ten gość z Siedlec ma mir wśród chłopaków. Jest jedny m z nas. To nie jest żaden pieprzony alimenciarz, a ty nie masz prawa traktować go jak jakiegoś śmiecia”. Chy ba przekonałem go, ale nigdy się nie zakumplował z siedleckim bossem. Zdarzały się również sy tuacje, że Said jechał po bandzie i nikt nie by ł w stanie go uspokoić. To by ł prawdziwy furiat. Miał nierówno pod sufitem, a to czasami prowadziło do niebezpieczny ch sy tuacji. Jeden z gadów, czy li klawiszy, miał oko na Saida; wy raźnie go nie lubił i podpuszczał. Said dostawał piany, robił się cały czerwony, ale zaciskał zęby i nie reagował. Kiedy ś ten klawisz przy niósł mu list od tej dziewczy ny spod Białegostoku, wiadomo, że cenzurowany. Wiedział, co jest w liście, i mówi do Saida: „Ty tak tęsknisz do tej swojej laluni, ona też udaje, że cię bardzo kocha, ale możesz by ć pewien, że ktoś ją cały czas rucha i dziewczy na się nie nudzi”. Said zerwał się na równe nogi, chwy cił długopis. – Słuchaj, fiucie, ja mam doży wocie, więc jest mi wszy stko jedno, czy dostanę jeszcze jedno! – krzy knął. – Jeśli jeszcze raz powiesz coś o mojej kobiecie, to ci wpierdolę ten długopis do mózgu. I zdechniesz, kurwa, na miejscu! Daję ci słowo honoru, że ręka mi nie drgnie! I ty też nie drgniesz. Chcesz spróbować? Gad wy leciał z celi jak oparzony i naty chmiast poskarży ł się przełożony m. Wiesz, jaki by ł efekt? A taki, że nagle wszy scy zrobili się dla Ormianina bardzo mili. W każdy m razie nikt go już więcej nie prowokował. Zdawano sobie sprawę, że gość jest skrajnie niebezpieczny, na pewno umie zamienić długopis w narzędzie zbrodni i nie boi się żadnej kary. Nie wiem, czemu Said miał poczucie, że dzieje mu się krzy wda. Miał dużo wolnego czasu, więc pisał listy. Dosłownie wszędzie: i do papieża, i do prezy denta, i do Try bunału Praw Człowieka w Strasburgu. O coś tam się starał, odwoły wał, ale gówno mu z tego wy chodziło. Podejrzewam, że chciał w ten sposób zabić nudę. Zresztą od czego miał się odwoły wać, skoro szy bko doklepano mu jedną głowę, potem drugą, trzecią i tak dalej? Co i raz wozili go do prokuratora, tam sły szał nowe zarzuty. A jak wracał, to albo się śmiał, albo wpadał w ponury nastrój. Pewnie wtedy sam liczy ł, ile ty ch głów ma na sumieniu, i zastanawiał się, czy prokurator

dotrze do wszy stkich. Wojna między gangsterami z Kaukazu by ła bardzo krwawa, zginęło kilkunastu ludzi, między inny mi brat Saida. Wiadomo, że po czy mś takim musi by ć zemsta. A po niej nastąpi odpowiedź drugiej strony. I tak w koło Macieju. Pamiętam, że kiedy ś prokuratura znalazła naocznego świadka popełnionego przez Saida morderstwa. Takiego, co to miał pogrąży ć Ormianina na dobre. Said by ł już wtedy pod celą i cały czas powtarzał, że świadek nie może puścić farby. Na koniec powiedział: „Coś czuję, że nie puści farby. Może coś mu się stanie?”. I fakty cznie. Niedługo potem nadeszła informacja, że świadek został zabity. Nie py taj o szczegóły, bo nie znam okoliczności sprawy. Said by ł groźny nawet za kratami. Zresztą miał długą prakty kę w dowodzeniu swoją grupą na odległość. Jeśli nie by ło wy raźnej potrzeby, nie pokazy wał się w miejscu, gdzie wy kony wano jego polecenia. Zdarzało się, że chciał powiedzieć coś osobie uprowadzonej, ale nie chciał, by go widziała, więc kazał swoim ludziom przy stawić nieszczęśnikowi do ucha telefon i wtedy mówił. Wy jaśniał, dlaczego stało się to, co się stało, i czy jest szansa na wy jście z opresji w miarę cało. Czy uwierzy sz, że nawet wielu jego chłopaków nie wiedziało, jak on wy gląda? Kiedy miał dobry humor, to chętnie opowiadał o pieniądzach, jakie zarobił na gangsterce, i o ty m, jak je wy dawał. Jak wielu bossów kochał hazard. Kasy na by ły jego środowiskiem naturalny m; czuł się w nich jak ry ba w wodzie, nawet jeśli czasem przegry wał setki ty sięcy zielony ch. Gdy by ł całkiem pusty, dzwonił do swoich i ruszała ekipa z hajsem. A zdarzało się, że by ł w kasy nie daleko od Polski. Miastem, w który m uwielbiał się bawić, by ł Budapeszt. Said poznał wszy stkie tamtejsze domy i małoletnie panienki. Ubóstwiał młode ciała i wiem, że ciągle wracał nad Dunaj, żeby się pobzy kać. On się lubił ty m chwalić, ale nie py taj o szczegóły, bo rzy gać mi się chce na samo wspomnienie. Ja też lubię przy gody, ale nie, kurwa, z dziećmi. A on ciągle powtarzał, jakie to namiętne by ły te węgierskie nastolatki! Dobrze, że ty lko mnie opowiadał o swoich podbojach, bo jakby się gry psujący dowiedzieli, że ruchał dzieci, toby z nim pojechali na ostro. Dzięki niemu niczego nam pod celą nie brakowało. Żarcia by ło ty le, że mogliby śmy otworzy ć sklep. Tak samo papierosów. Jak wy chodziłem z puszki, to zabrałem ze sobą karton marlboro. Klawisze oczy wiście wiedzieli, że mamy fajek w bród, i często od nas brali. Zdarzało się, że pukali w środku nocy i prosili: „Dajcie zajarać!”, a my im wy suwaliśmy pod drzwiami papierosy. Co jakiś czas Said mówił do mnie: „Sławek, jak wy jdziemy kiedy ś z puszki, to pojedziemy do Budapesztu. A potem do mojej rezy dencji nad Morzem Czarny m. Pięknie tam jest, spodoba ci się. Popijemy wina i koniaku na potęgę”. No ale on nigdy nie wy szedł. A raczej wy szedł, ale do szpitala i na krótko. Po śmierć.

ROZDZIAŁ 21

Jak Bryndziaki... nie strzelały

Ekipa Marcina B. „Bry ndziaka” należała do najgroźniejszy ch struktur grupy pruszkowskiej. To właśnie dlatego bossowie mafii widzieli w nich doskonały ch egzekutorów, którzy będą realizować najtrudniejsze zlecenia w cały m kraju. A mimo to z przy jemnością opowiemy teraz dwie historie z happy endem. Czy li takie, w który ch nikt nie poszedł do piachu.

J.S.: Bry ndziaków poznałem w pierwszej połowie lat 90. To by ły jeszcze Małolaty związane z Parasolem i nie miałem wówczas pojęcia, że zmienią się w bardzo niebezpieczną ekipę. Kiedy wy szedłem z więzienia pod koniec 1995 roku, dostałem ich od By sia jako ochronę przed Dziadem. Bo to by ło akurat apogeum wojny z braćmi N. I to z nimi, oraz z jakimiś pomniejszy mi pruszkowskimi boczkami, przeskoczy łem do Ry mpałka. A jak już się znaleźliśmy pod skrzy dłami Marka, to Bry ndziaki zaczęły wy kony wać jego zlecenia, głównie napady. Jako że chłopcy by li ostrzy, Ry mpałek w nich uwierzy ł i zaczął z nimi wiązać rozmaite ponure plany. Jeszcze zanim boss trafił do puchy, Bry ndziaki pojechały na Śląsk, gdzie akurat trwał konflikt pomiędzy Zbigniewem Sz. „Sajmonem” a Grzegorzem P. „Pokidem”. Sajmon by ł towarzy sko związany z nami, Pokidowi by ło bliżej do grupy wołomińskiej, ale uznaliśmy, że ten, który wy gra, zostanie naszy m przedstawicielem w regionie. Szala konfliktu pomiędzy śląskimi watażkami przechy liła się na stronę Sajmona, którego mogliśmy niejako oficjalnie namaścić na człowieka Pruszkowa. On nam obiecał działki ze swoich biznesów, a my zadeklarowaliśmy dojechanie Pokida i jego ludzi. Jedny m z nich by ł gość, którego ksy wki nie pamiętam; jego znak rozpoznawczy stanowił

brak palca u dłoni. Jako że w grupie odgry wał ważną (ponoć) rolę, zapadła decy zja: „Trzeba go odjebać”. Choć tak naprawdę to Sajmon wy ty pował cel, bo przecież Marek Cz. nie znał dobrze śląskiej mafii. Nawiasem mówiąc, wojna z Pokidowy mi nie by ła szczególnie trudna – latali po mieście, jakby nic im nie groziło, i wy strzelanie ich jak kaczek nie stanowiło problemu. Ale w takich konfliktach wy starczy jebnąć jednego, żeby nauczy ć rozumu całą resztę. Po co robić jatkę? Marek uznał, że to będzie chrzest bojowy Bry ndziaków, i lojalnie mnie o ty m poinformował (formalnie by li pode mną). Zgodziłem się, ale zapy tałem Marcina B. „Bry ndziaka”, czy jest gotów do tego zadania. Nie miał żadny ch rozterek moralny ch. On i jego chłopaki by li napaleni. „No to w porządku, do roboty ”, powiedziałem. Mieli za to dostać piętnaście koła papy do podziału. Niby żaden majątek, ale lepiej mieć piętnaście koła, niż nie mieć. Pojechali na Śląsk, żeby zrobić swoje. Wrócili po dwóch dniach. – No i jak? Zarobiliście piętnaście koła? – zapy tałem, choć by łem pewien, że nieszczęsna ofiara pęta się już gdzieś między aniołkami. – No co ty, Jarek? Gówno wy szło, a nie egzekucja. Powiedz Ry mpałkowi, żeby najpierw dobrze sprawdził sy tuację, a potem wy sy łał nas z kominami. Okazało się, że Bry ndziaki zaczaiły się na Pokida, już go mieli odjebać, ale do strzału nie doszło, bo… pół godziny wcześniej porozmawiali z nim i dowiedzieli się rzeczy szokującej. Otóż ten niebezpieczny gangster jeszcze miesiąc wcześniej pracował w kopalni, na dole. Górnik przodkowy, kurwa jego mać, szty gar, a nie boss! Jedy ny m jego przewinieniem by ły przerwy w dostawach węgla do elektrociepłowni! Powiem ci, o Bry ndziakach można mówić dużo i źle, ale nie strzelali do kogokolwiek wy łącznie dla przy jemności. Jak się dowiedzieli, z kim mają do czy nienia, ręce im opadły. Zabrali sprzęt i się zawinęli ze Śląska. A gość przeży ł. Chy ba nawet nie wy czuł, jakie groziło mu niebezpieczeństwo. Opowiedziałem Ry mpałkowi o zajściu, a on dostał piany. Zadzwonił naty chmiast do Sajmona i zwy zy wał go od chujów, na co Zby szek jak najbardziej zasłuży ł. Ale zginął z innego powodu, o czy m wspominałem już wcześniej.

***

Z Bry ndziakami kojarzy mi się jeszcze egzekucja, do której jednak, na szczęście, nie doszło. Ty m razem rzecz działa się w Warszawie, na Ochocie, w pewnej knajpie. Siedział tam Piotr B. „Szny t” i jeszcze kilku chłopaków. Rozmawiali o pewny m problemie. Szny t zadzwonił do mnie z prośbą, żeby m przy jechał, bo ma ważną sprawę niecierpiącą zwłoki. A ja jestem jedy ny m człowiekiem, który może mu pomóc. By ło to tuż po ty m, jak razem ze Szny tem załatwiliśmy sprawę K., pewnego biznesmena. Pokrótce o ty m wspomnę. Nie my śl, że by ł to tak zwany uczciwy biznesmen – miał wielką hurtownię z fajkami z kontrabandy i robił na ty m gruby hajs. Haraczowałem go kiedy ś razem

z Dreszczem i Kiełbasą, a facet postanowił dać w długą i gdzieś się ukręcił. Cwaniaczek! Wrócił do miasta w 1997 roku, gdy już nie by ło wśród ży wy ch ani Dreszcza, ani Kiełbasy. No ale przecież by li inni. Dojechał go Szny t i obłoży ł karami. Facet miał duży problem i nie wiedział, co z ty m fantem zrobić, bo mowa o znaczący ch karach. I ktoś mu podpowiedział, żeby zadzwonił do mnie. Bo ty lko Masa może skłonić Szny ta do zmiany warunków jednostronnej umowy. Fakty cznie, pogadałem ze Szny tem, kara została zdjęta, a facet odpalił nam jednorazowo 400 ty sięcy złoty ch. W nowy ch banknotach, prosto z banku. Ledwie się zmieściły w dwóch olbrzy mich torbach! Rozjechaliśmy się w poczuciu dobrze przeprowadzonego interesu. O ile wcześniej moja znajomość ze Szny tem by ła w sumie dość luźna, o ty le po sprawie K. bardzo się do siebie zbliży liśmy. Pewnie dlatego w trudny m dla siebie momencie on zadzwonił właśnie po mnie. Przy jechałem, razem z Bry ndziakiem, Maty siem i Liskiem, czy li z ekipą, która by ła w stanie rozwiązy wać problemy natury siłowej. Zastałem Szny ta w kiepskim stanie. Usiadłem przy nim. – Jarek, jest pewien gościu, który się na mnie uwziął, i sy tuacja tak wy gląda, że albo ja jego, albo on mnie – powiedział grobowy m głosem. – Daję wszy stkie pieniądze, żeby chuja odpalić. Pomożesz? Nie my ślałem długo. – Są ze mną Bry ndziaki, mogą to zrobić – odparłem. – Jak dla ciebie będzie z rabatem. Dasz chłopakom dwa koła papy i wszy stko gra. Przy szli egzekutorzy popatrzy li po sobie, skinęli głowami (ależ ich doceniliśmy !). – Nie ma sprawy, jedziemy po sprzęt i wracamy – stwierdził Bry ndziak. – Ja to zrobię, ale dzielimy się po równo. Pięć dla mnie, pięć dla Maty sia, pięć dla Liska i piątka dla Masy. I rzeczy wiście, skoczy li gdzieś po broń i wkrótce by li z powrotem. W ty m czasie Szny t wy dzwonił swojego dręczy ciela; umówili się w tej samej restauracji. Maty ś z Liskiem weszli do środka, a Bry ndziak zaczaił się na przy stanku autobusowy m w pobliżu miejsca, gdzie ofiara miała zaparkować samochód. Tak naprawdę gość by ł już ży wy m trupem, bo przecież Marcin B. by nie chy bił, ale mnie coś tknęło. Możesz wierzy ć, możesz nie wierzy ć, ale uznałem, że zby t szy bko zgodziłem się dać ludzi do takiej roboty. Przecież to obciążało również mnie! Niby w tamty ch czasach zlecenie zabicia kogoś by ło równie łatwe jak zamówienie butelki wódki w knajpie, ale jednak… Chy ba włączy ł mi się szósty zmy sł. – Piotrek, nie ma chuja, moi ludzie tego nie zrobią – powiedziałem. – Znajdź sobie kogoś innego. On wy bałuszy ł oczy, a ja pobiegłem na przy stanek. Przesadą by łoby stwierdzenie, że złapałem kulę w locie, ale Bry ndziak naprawdę wy ciągał już broń, a facet wy siadał z auta. Odciągnąłem Marcina na bok i mówię: „Chowaj komin, to nie nasza sprawa”. Trochę się burzy ł, bo jednak sporo hajsu przeszło mu koło nosa, ale powinien by ć mi wdzięczny. Ta głowa go nie obciąży ła. A dwadzieścia koła papy to naprawdę dało się zarobić szy bko, łatwo i w zupełnie inny sposób.

Epilog

Jakiś czas temu w VIP-owskim saloniku w kasy nie warszawskiego Hiltona odby ło się spotkanie starej pruszkowskiej gwardii. Masa, oczy wiście, nie został zaproszony, ale stanowił jeden z główny ch tematów osobliwej debaty. A później jeden z jej uczestników zrelacjonował mu, jak dawny m królom półświatka minął tamten wieczór, przebiegający pod hasłem: „Pruszków – reakty wacja”.

J.S.: Mój znajomy po prostu nie wierzy ł własny m oczom i uszom. Oni mówili o odtwarzaniu grupy przestępczej i o ty m, kogo należałoby raz na zawsze uciszy ć. I nie mówili szeptem, ty lko darli japy na cały głos. A przecież tam są i kamery, i mikrofony, więc ochrona kasy na musiała mieć niezłą zabawę. Co więcej, na pewno wszy stko zostało zarejestrowane i by ć może materiały trafiły tam, gdzie trzeba. Przecież aż się prosi, żeby uwiecznić spotkanie z udziałem Słowika, Parasola czy Wańki, no nie? By ło też sporo młodzieży, która miała stanowić zaplecze nowej organizacji. Znajomy nawet zapy tał: „Czy wy gracie w jakimś pieprzony m filmie? To jakaś ustawka? Przecież was słuchają”. Ale oni nie reagowali. Kilku, oczy wiście, py szczy ło, że trzeba mnie odjebać. Zastanawiali się, kto, jak i za ile ma to zrobić. Biznesmen P., ze szklanką whisky w dłoni i z cy garem w ustach, krzy czał najgłośniej: „Nie daruję frajerowi, już po nim!”. P. w ty m kasy nie czuje się jak ry ba w wodzie. Większość usług, za które normalnie trzeba płacić, on ma tam za darmo. No ale szefowie kasy na wiedzą, że to się im opłaci, bo P. potrafi przepultać w jedną noc milion dolarów. A jak już przepulta, prosi o cy garo. I dostaje je. Za darmo. I wszy stkim wokół się chwali, jakie to z niego panisko, jakby nie brał pod uwagę, że za to cy garo zapłacił bańkę zielony ch. Czasem dostanie za darmo butelkę dobrego wina albo

wy stawny obiad dla kilku osób, ale to wszy stko przecież słono go kosztuje. P. puszcza kasę bez umiaru. To jest jego największa namiętność. Mój dobry kompan, mniejsza o jego personalia, opowiedział mi następujące zdarzenie. Spotkał się kiedy ś we Wrocławiu ze swoją przy jaciółką, poznaną w tamtejszy m kasy nie. Od słowa do słowa, trafili do łóżka i się bzy kają. Ale jako że dawno się nie widzieli, to seks umilają sobie opowieściami o stary ch znajomy ch. Ona go py ta: „Czemu już nie przy chodzisz do naszego kasy na? Kiedy ś by łeś tu stały m gościem”. A on na to, że kiedy ś to by ło kiedy ś, a teraz czasy są inne, ludzie latają po mieście totalnie goli. Grają o małe stawki. I nie ma już dawny ch emocji. Ona uśmiecha się i odpowiada: „Nie wszy scy są goli. Znam gościa, który w ciągu roku puścił 67 milionów”. A on jej na to: „Jak podasz mi jego imię, to ja zgadnę nazwisko”. Oczy wiście chodziło o P. Ale to wcale nie by ł rekord – kilka lat wcześniej P. potrafił przegrać i kilkaset milionów. Wracając do imprezy w Hiltonie. Zdecy dowana większość jej uczestników popierała plan odpalenia mnie. Jedy nie Wańka przez dłuższy czas milczał, aż w końcu powiedział: „Miejsce Masy jest przy ty m stole. Powinniśmy się z nim napić wódy i pogodzić, a nie toczy ć wojnę. Ona nikomu nic dobrego nie przy niesie”. Tak czy inaczej, na razie jeszcze nie zrobili mi krzy wdy. Zapy tałem, oczy wiście retory cznie, tego znajomego, który by ł na spotkaniu, dlaczego nawet nie spróbowali wy słać na mnie jakiegoś kilera albo przy najmniej obić mi twarzy. A on mi powiedział: „Jarek, bo oni się ciebie… boją”.

Gangsterska galeria według Masy

Andrzej Cz. „Kikir” Zdecy dowanie bohater nie z mojej bajki. Jeżeli gangster jest zły m człowiekiem z definicji, to nie wiem, jak określić Kikira. Zwy rodnialec? Kiedy ś, wraz z S., dokonał napadu rabunkowego na dom starszego małżeństwa pod Warszawą. Gdy staruszkowie postawili się, nie zamierzając wy jawić, gdzie trzy mają kosztowności, Kikir i jego kompan zaczęli ich przy palać i polewać kwasem solny m. Oczy wiście wy ciągnęli interesującą ich informację… Za to kiedy my wy wieźliśmy go do lasu (za współpracę z Dziadem), spieprzał jak oparzony, bo wiedział doskonale, że z Pruszkowem nie ma żartów. Razem z nim zawinęliśmy wtedy Andrzeja P. „Salaputa”, ale temu nie udało się uciec; dostał łomot i za siebie, i za kumpla. Kikir już nie ży je – zginął w gangsterskich porachunkach, nawiasem mówiąc, z rąk dawny ch podwładny ch.

Andrzej G. „Junior” Na począ tku lat 90. wspólnik Piotra K. „Bandziorka”. Przez pewien czas rzą dzili razem w Śródmieśc iu (zanim dzielnicę przeją ł Pruszków). Później Junior rozpoczą ł karierę solisty utrzy mując ego dobre stosunki z mafią. W połowie lat 90. sprzy mierzy ł się z Jeremiaszem B. „Baraniną ”, reprezentując jego interesy w kraju. Z czasem jednak coraz bardziej dokuczał i pruszkowskim, i wołomińskim, co skończy ło się dla niego tragicznie. Zastrzelono go w przejśc iu podziemny m przy hotelu Marriott w Warszawie.

Andrzej H. „Korek” Szef gangu mokotowskiego wy wodzą cy się ze starej gwardii przestę pczej. Choć teorety cznie stanowił konkurencję , grupa pruszkowska utrzy my wała z nim poprawne relacje. Pruszków i Mokotów przeważnie nie wchodziły sobie w drogę . Jeżeli można o kimś powiedzieć

„gangster z klasą” , to Korek zdecy dowanie zasłuży ł na to miano. Oczy wiśc ie nie by ł święty, skrzy wdzić też potrafił. W 2012 roku try bunał w Strasburgu nakazał państwu polskiemu wy płacenie Korkowi odszkodowania w wy sokośc i 5000 euro – za „naruszenie prawa H. do godnego traktowania” za kratkami.

Andrzej K. „Pershing” Jeden z najważniejszy ch bossów Pruszkowa, choć nigdy nie wszedł w skład tak zwanego zarzą du. Stworzy ł strukturę konkurency jną wobec stary ch pruszkowskich. Intelektualnie przerastał ich o głowę i najprawdopodobniej dlatego tę głowę stracił.

Andrzej T. „Tychol” Pochodzi z dość zamożnej rodziny pry watny ch przedsię biorców (pry watny ch w czasach PRL-u). Od początku zawodowej kariery blisko związany z Wojciechem P. Kochał piękne kobiety, nie gardził partnerkami kolegów.

Andrzej Z. „Słowik” Inteligentny. Umiał wkręc ić się na pruszkowski szczy t, choć jego przeszłośc ́ drobnego złodziejaszka wcale tego nie uzasadniała.

Artur B. Początkowo niezły bokser, powiązany z grupą Barabasza. Podobnie jak Hemla i Cruy ff miał na koncie epizod hamburski. W latach 90. latał z Pruszkowem, ale wszy stko, co zarobił, przepijał. Alkohol stał się ry chło przy czy ną jego śm ierci.

Artur R. „Pinokio” Najpierw chciał zostać komandosem, później szukał szczęścia w policji, a skończy ł jako mafijny kiler. By ć może gdy by nie bał się biegać po bagnach, trafiłby na jakąś wojskową misję i powrócił do kraju z orderem. Niestety, jego ży cie potoczy ło się inaczej, bo dołączy ł do grupy Ry mpałka i wziął udział w zamachu na Wojciecha K. „Kiełbasę”. Trzeba przy znać, miał zadatki na gangstera – gdy ktoś mu nadepnął na odcisk, reagował bardzo gwałtownie. I boleśnie dla oponenta.

Bogdan D. „Dreks” Duża klasa. Gangster z talentem biznesmena, wy gadany, inteligentny, a nawet oczy tany, ty le że oddający się głównie lekturze pozy cji fachowy ch, czy li na temat mafii. Budził sy mpatię i szacunek miasta; na przy kład taki Nikoś rozmawiał z nim jak równy z równy m. W Poznaniu nikt mu nie podskakiwał, bo Dreks by ł mocny, a na układach z nim wy chodziło się dobrze. Złe relacje po prostu się nie opłacały. W sumie szkoda, że człowiek z taką smy kałką do biznesu postawił na przestępczość.

„Cruyff” Karierę przestępczą zaczy nał w latach 80. jako członek grupy Ireneusza P. „Barabasza”. W Niemczech głównie okradał sklepy. Po powrocie do Polski kręc ił się przy Pruszkowie, ale szy bko został wy proszony ze struktur, bo wielokrotnie wy kazy wał się nielojalnośc ią wobec grupy. Przeniósł się do Szczecina, gdzie zginą ł w wy padku samochodowy m.

Czesław B. „Dzikus” Przedstawiciel starej gwardii, w latach 80. uważany za jednego z najważniejszy ch pruszkowskich przestępców. Jednak rola szefa go przerosła – nigdy nie wszedł do zarządu, a nawet został odsunięty przez by ły ch kompanów na boczny tor. Zmarł na raka, czy li śmiercią – jak na gangstera – niety pową.

Czesław K. „Ceber” Chłop jak dąb, niestety o umy śle nieco mniejszy ch rozmiarów. Silny, ale pry mity wny. Początkowo kolegował się z nami, lecz z biegiem czasu coraz bardziej podobało mu się u Dziada. Pewnie marzy ły mu się mafijne szczy ty, choć bądźmy szczerzy – nie by ły mu pisane. Tak naprawdę gdy by nie porwanie sy na oraz śmierć w zamachu bombowy m w 1995 roku, postać Cebra nie przebiłaby się do mediów.

Damian K. „Kotlet” Szef podgrupy w grupie. Ludzi Kotleta określano mianem „Damianków”. Chodzili niemal wy łącznie na akcje, w który ch najważniejsza by ła siła mięśni, sprawne posługiwanie się kijami baseballowy mi oraz groźne oblicza (haraczowali m.in. przy drożne prosty tutki). Kotlet nie należał do gangsterskiej elity, zatem kiedy policja otrąbiła jego aresztowanie, media nie bardzo wiedziały za co. Pojawiające się informacje, że by ł w ścisły m kierownictwie gangu pruszkowskiego, okazały się przy puszczeniami na wy rost.

Daniel Z. „Zachar” Bliski współpracownik Nikosia, wy jątkowo brutalny gangster, jeden z członków tzw. klubu płatny ch zabójców. Przez jakiś czas policja wiązała go z zamachem na ży cie Nikosia. Zginął zakatowany na śmierć pod jedny m z gdańskich pubów, w dzielnicy Oliwa. Miał by ć świadkiem w procesie polonijnego biznesmena Edwarda Mazura, oskarżanego o podżeganie do zabójstwa by łego szefa policji, generała Marka Papały.

Dariusz B. „Bysio” Moja prawa ręka, człowiek od wszy stkiego, i od zarabiania pieniędzy, i od podawania mi drinków. Oddany mi jak mało kto. Aby tego dowieść, podczas alkoholowej imprezy chciał uciąc ́ sobie palec. Na szczę śc ie te autodestrukcy jne plany pokrzy żowała moja żona.

Dariusz W. Biznesmen powiązany z Wojciechem P., prowadząc y liczne interesy w USA. To on pomógł grupie pruszkowskiej nawią zać kontakt z kolumbijskimi kartelami. Oficjalnie udziałowiec Telekomunikacji Polskiej SA, sprowadzał do Polski ze Stanów Zjednoczony ch centrale do obsługi numerów siedmiocy frowy ch.

Grzegorz P. „Pokid” Jeden z najbardziej wpły wowy ch gangsterów na Śląsku, związany towarzy sko z grupą wołomińską. W pewny m momencie starł się z inny m watażką z tego regionu, Zbigniewem Sz. „Sajmonem”. Zwy cięzca starcia miał stać się naszy m przedstawicielem na Śląsku. Pokid musiał uznać wy ższość ry wala. Ponoć zlecił kiedy ś zabójstwo tancerza eroty cznego z Warszawy, który uwiódł żonę biznesmena współpracującego z Pokidem. Egzekucję miał przeprowadzić sły nny kiler Sławomir P., na szczęście bomba podłożona w mieszkaniu arty sty nie wy buchła.

Henryk N. „Dziad” Dowódca grupy z Ząbek, przez media uważa ny za szefa mafii wołomińskiej. Wielu dziennikarzy uwierzy ło, że by ł niewinny m starszy m panem, zakochany m w gołę biach. Prawda wy glą dała jednak zupełnie inaczej – zwy czajny wozak, który świetnie przy swoił sobie miejskie cwaniactwo, stał się bandy tą .

Ireneusz J. „Gruby Irek” Jedna z najważniejszy ch postaci grupy łódzkiej. Pruszkowscy lubili go i akceptowali jako

szefa podziemia kry minalnego miasta włókniarek (pomogliśmy mu nawet w starciu z ludźmi Nikosia). Gruby Irek by ł obdarzony takim ciosem, że pewnie wy grałby w starciu z niedźwiedziem. Poza ty m miał wszelkie cechy przy wódcze, dzięki który m trzy mał swoją strukturę za mordę. Ty powy samiec alfa, który nie znosił sprzeciwu, a choćby i drobnego powątpiewania w słuszność własny ch decy zji. Jego ludzie po prostu bali się go i z tego strachu zorganizowali zamach. Udany. Irek nie porządził długo.

Ireneusz P. „Barabasz” Legenda Pruszkowa. Przez pewien czas stał na czele pruszkowskiego podziemia kry minalnego. Media, nieco na wy rost, okrzy knęły go pierwszy m ojcem chrzestny m polskiej mafii. W grupie wy kony wał dość proste zadania, wy magające siły fizy cznej i determinacji. Zdarzało mu się my lić adresy i poniewierać nie ty ch, co trzeba. Zginął w wy padku samochodowy m.

Jacek D. „Dreszcz” Stary recy dy wista. Miał kłopot z dostosowaniem się do nowy ch czasów, w który ch nie można by ło bezkarnie wy dłuby wać ludziom oczu i skręc ać im karków. Wielki autory tet w stołeczny m półświatku kry minalny m przełomu lat 80. i 90. Zginą ł z rą k własnego sy na Cezarego (który też zginą ł z rą k gangsterów).

Jacek M. „Matyś” Tak naprawdę trudno powiedzieć, co robił w grupie pruszkowskiej i dlaczego w ogóle do niej trafił. Nie by ł ty powy m gangsterem; ani nie umiał się bić, ani nie miał w sobie przesadny ch pokładów agresji. Po prostu by ł i wszy scy to akceptowali. W pewny m momencie zabrakło mu właściwej oceny sy tuacji. Podczas wojny z Mutantami, wbrew ostrzeżeniom kompanów, poruszał się po swojej okolicy samotnie, jakby nic mu nie groziło. Znikł i nie zobaczono go już nigdy więcej.

Jacek S. „Terrorysta” Znany także jako Falconetti – ważny członek grupy Marka Cz. „Ry mpałka”. Jak pisały gazety, podlegała mu mafijna dy plomacja, czy li rozkminka z konkurentami. Niegdy ś budził postrach jako przestępca, dziś jako świadek koronny. Zeznania Jacka S. umożliwiły odkopanie zwłok jednej z ofiar grupy Ry mpałka. Terrory sta ma bardzo dużą wiedzę na temat działania tej struktury (również zabójstw), więc zapewne jeszcze niejeden raz usły szy my o jego zeznaniach.

Jan K. „Malarz” Legenda podwarszawskiego półświatka, idol młody ch wilków. Zawsze szczodry dla adeptów sztuki przestępczej, wspierający ich i pieniędzmi, i… kanapkami. Mieszkał w Piastowie, ale robił interesy po obu stronach Wisły. Wspólnik Ludwika A. „Lutka”, jednego z liderów grupy wołomińskiej (dzielili segment w Aninie). W pewny m momencie by ło mu bliżej do Wołomina niż do Pruszkowa, dlatego znalazł się na liście bossów do uprowadzenia, sporządzonej przez Andrzeja G. „Juniora”, prawą rękę Baraniny. Na bazie ekipy Malarza powstała jedna z najgroźniejszy ch grup przestępczy ch – Mutanci.

Janusz G. „Graf” Na jego temat powstało ty le medialny ch legend, że trudno ocenić, które są prawdziwe, a które mają oparcie w faktach. G. to z pewnością człowiek spry tny i niebezpieczny. Przez pewien czas uważano go za kasjera polskiej mafii, choć tak naprawdę nie bardzo wiadomo, czy m zasłuży ł na tę opinię. Do grupy pruszkowskiej, już z pewny m bagażem złodziejskich doświadczeń, przy stąpił na początku lat 90. i zajmował się w niej my dłem i powidłem (od napadów na tiry po odzy skiwanie długów). Z osobą Grafa wiąże się zabójstwo bankiera Piotra Głowali, któremu kilerzy (rzekomo na zlecenie prezesa jednego z funduszy inwesty cy jny ch) odcięli głowę, ale dowiedzenie tego będzie niezwy kle trudne. Przez pewien czas G. ukry wał się w RPA, lecz polskim władzom udało się doprowadzić do jego ekstrady cji.

Janusz P. „Parasol” Jeden z liderów Pruszkowa, wy wodząc y się z PRL-owskiej recy dy wy. Pry mity w, troglody ta i sady sta, którego kobiety omijały szerokim łukiem. Mój zapiekły wróg.

Jeremiasz B. „Baranina” Taki sam peerelowski urka jak pruszkowscy starzy, ty le że z Galicji. By ć może to krakowski szny t sprawił, że media dostrzegły w nim kulturalnego, wy twornego gangstera, który m wcale nie by ł. Ani specjalnie oby ty, ani przesadnie wszechmocny, jako boss wy kreował się na kogoś w rodzaju Jamesa Bonda kry minalnego podziemia, rozdającego karty w mafii i niezbędnego dla służb specjalny ch. No i oczy wiście na uwodziciela piękny ch młody ch kobiet, w czy m pomógł mu osobliwy związek z Haliną G. „Inką”. Tak naprawdę w czasach rozkwitu Pruszkowa siedział cicho, a później wy jechał do Wiednia, gdzie zaczął kręcić lody na większą skalę. Szczy tem jego możliwości okazało się odpalenie ministra sportu Jacka Dębskiego; nie dowiemy się raczej, na czy m polegał konflikt między nimi. Ale jak nie wiadomo, o co chodzi…

Jerzy W. „Żaba”

Twardy na mieśc ie, potulny (przeważnie, choć z wy jątkami) pantoflarz w domu. Przez lata zaopatry wał kraj w narkoty ki.

Karol S. Człowiek, który posłał w zaświaty Mariana K., Ludwika A. i trzech ich żołnierzy. Przez dłuższy czas należał do grupy wołomińskiej, ale podobało mu się to z każdy m dniem mniej. Uważa ł, że Maniek i Lutek że rują na jego ciężkiej pracy, i nie zamierzał oddawać im działki, jakiej oczekiwali. By ł charakterny m facetem, dla którego czarne by ło czarne, a białe – białe. Gdy uznał, że biały jest on, a jego szefowie stoją po ciemnej stronie mocy, zaczął planować zamach. W ten sposób przeszedł do historii jako autor najsły nniejszej egzekucji w dziejach polskiej mafii.

Krzysztof K. „Nastek” Bandzior od najmłodszy ch lat, wy chowany na warszawskiej Woli, a konkretnie na patologiczny m Gibalaku (okolice ulicy Gibalskiego, niedaleko Cmentarza Ży dowskiego). Razem ze Sławomirem S. „Krakowiakiem” trzy mał dla Pruszkowa Śródmieśc ie. Na jego ży cie nastawało wielu, choć nie zawsze chodziło o porachunki na tle finansowy m (czasami o kobiety ). Do miejskiej legendy przeszedł zamach na Nastka, przeprowadzony pod jedny m ze stołeczny ch salonów gier – gangster przeży ł wówczas ostrzał z bliskiej odległośc i (kiler strzelał z zawilgoconej amunicji). Nie umknął jednak przeznaczeniu i wreszcie został zabity.

Leszek D. „Wańka”, brat Malizny Zupełnie niepodobny do brata, skłonny do rozwiązań pokojowy ch, choć nie przesadzajmy, święty na pewno nie by ł. Jeden z najinteligentniejszy ch stary ch, mafioso-dże ntelmen. W latach 80. uzależnił ty siąc e Polaków od amfetaminy.

Ludwik A. „Lutek” Drugi, obok Mariana K., szef Wołomina. Obaj mieli w grupie taką samą pozy cję, by li równoprawny mi partnerami, ty le że Stary Klepak, z zadatkami na despotę i uzurpatora, lubił pokazy wać, że to on rządzi. Kiedy w grę wchodziły rozwiązania nie siłowe, lecz ekonomiczne, palmę pierwszeństwa przejmował Lutek, zdecy dowanie bardziej inteligentny od Mańka i z szerszy mi hory zontami (choć bez przesady ). Wy zionął ducha, podobnie jak jego kompan, w Gamie.

„Łysy Bartek” Jeden z najważniejszy ch członków grupy mokotowskiej, a później najbardziej zagorzały kry ty k jej szefa, Andrzeja H. „Korka”. Gangster niezwy kle inteligentny i niebezpieczny, co udowodnił w trakcie konfliktu z pruszkowskim watażką Zbigniewem W. „Zby nkiem”. Na warszawskiej siłowni jego ludzie zatłukli na śmierć talerzem od sztangi jednego ze Zby nkowy ch. Trudno powiedzieć, jak skończy ł sam Bartek. Wiadomo, że został uprowadzony i prawdopodobnie zamordowany. Jedna z wersji wskazuje na jego by ły ch kompanów z Mokotowa.

Marcin B. „Bryndziak” Szef jednej z bojówek Pruszkowa, przez dłuższy czas mój ochroniarz. Przez moment silnie związany z Ry mpałkiem. Człowiek, którego najlepiej by ło omijać z daleka. Mówiono o nim, że gdy inni przestawali bić , on się dopiero rozkrę cał.

Marek Cz. „Rympałek” Brutalny innowator. Dokonał skoku ty siąc lecia na konwój z pieniędzmi dla ZOZ-u. Autor wielu złodziejskich patentów. Bali się go nawet starzy.

Marek D. „Dorian” Naprawdę nazy wa się inaczej, ale z rozmaity ch wzglę dów uznałem, że w tej ksią żce bę dzie figurował pod zmienioną tożsamośc ią . Legenda półświatka warszawskiej Pragi, kierowca Andrzeja K. „Pershinga” i jego bliski współpracownik. Cię żko ranny w zamachu na swojego szefa; kilerzy pomy lili obu mę żczy zn.

Marek F. „Western” Wy starczy spojrzeć na jego zdjęcie i wszy stko robi się jasne: to jeden z ty ch, który udaje kogoś, kim nie jest. Ubrany w kowbojski kapelusz i skórzaną kamizelkę z frędzlami, starał się upodabniać do bohaterów kowbojskich filmów, choć nie wiem, do czego by ło mu to potrzebne. Ostatecznie na Indian nie polował, bo o ty ch w Wielkopolsce raczej trudno… Pragnął uchodzić za mocnego i wpły wowego bossa, ale moim zdaniem stanowił co najwy żej kary katurę szefa grupy przestępczej. Tacy jak on królują dziś w Internecie, wy grażając i pomstując na inny ch, robiąc z siebie twardzieli. Pod warunkiem że nie muszą ujawniać tożsamości.

Marek M. „Gruby Marek” Legenda nielegalnego hazardu czasów Polski Ludowej. Podobno hazard stał się jego konikiem po ty m, jak wy grał motocy kl w kościelnej loterii. Razem z Pershingiem zorganizował pokątne kasy no w sopockim Grandzie. Zmarł w 2014 roku.

Marek M. „Oczko” Szef szczecińskiego podziemia kry minalnego. Począ tkowo rezy dent Pruszkowa na Pomorzu Zachodnim, z czasem się usamodzielnił (oczy wiśc ie za zgodą doty chczasowy ch mocodawców). Pozostawał w szczególnie dobry ch relacjach z Andrzejem Z. „Słowikiem” (podobnie jak tamten przy brał nazwisko żony ). Prawdziwy charakterny twardziel. Gdy wielu py tało, ską d wzią ł się pseudonim, przeważnie padała odpowiedź: „Bo ma parchawe oko”. Dlaczego? Tego nie wiedział nikt.

Marian K. „Maniek” vel „Stary Klepak” Jeden z najważniejszy ch bossów polskiej mafii. Razem z Ludwikiem A. „Lutkiem” rządzili grupą wołomińską. Obdarzony gangsterską chary zmą, wy wierał przemożny wpły w na otoczenie. By wał pory wczy, ale można się by ło z nim dogadać nawet w trudny ch sprawach. Nie można tego powiedzieć o jego sy nu Jacku K., który przejął po nim schedę. Maniek hartował charakter – jak większość stary ch – w peerelowskich więzieniach. Należał do gry psujący ch, narażony ch na szy kany służby więziennej. Do legendy przeszła historia, jak to gry psujący ch więźniów pierwszego dnia odsiadki wrzucano kolejno do furgonetki, która powoli krąży ła po dziedzińcu zakładu karnego; po kilku rundach z paki wy padał skatowany delikwent. Na taką przejażdżkę klawisze zaprosili także Mańka. Po kilku kółkach pojazd – czule zwany kurwowozem – zatrzy mał się, a ze środka spokojnie wy szedł… osadzony. Przy szły boss grupy wołomińskiej by ł obdarzony wielką siłą, umiał się bić, więc poradził sobie z oprawcami. Podobno odwetu nie by ło. Mańka zastrzelono w warszawskiej restauracji Gama.

Marian Kozina vel Ricardo Fanchini Śląski watażka, który wielką karierę zrobił za granicą. Związał się z rosy jską mafią, którą reprezentował w rozmaity ch biznesach, porozrzucany ch po świecie. Obecnie przeby wa w amery kańskim więzieniu i prawdopodobnie sy pie kompanów. Uważa się go za najsły nniejszego gangstera o polskich korzeniach.

Mariusz D. „Przeszczep” Szef jednej ze stołeczny ch grup przestępczy ch o charakterze zbrojny m, zajmującej się kradzieżami samochodów (głównie luksusowy ch), napadami i handlem narkoty kami, także

z kontrahentami zza Odry. Mariusz D. miał aspiracje rozkręcenia interesu na między narodową skalę. Blisko współpracował z inny m znany m gangsterem Piotrem K. „Bandziorkiem”. Wraz z Przeszczepem na ławie oskarżony ch zasiadło 35 jego ludzi.

Mirosław D. „Malizna” Charakter i sty l by cia: patrz wy żej. Na pewny m etapie odbiło mu i zaczą ł się uważać za szefa grupy.

Nikodem S. „Nikoś” Legenda gdańskiego półświatka kry minalnego. Skłócony ze stary mi (a mój przy jaciel), poniósł śm ierć w jednej z gdy ńskich agencji towarzy skich. Megaloman, choć z klasą . Miał wielkie parcie na ekran, co zresztą zaowocowało jego wy stę pem w filmie Sztos.

Paweł M. „Małolat” Jeden z wielu gangsterów o ty m pseudonimie, ten najbardziej znany. Kolejny wy chowanek wolskiej patologii, człowiek niezwy kle brutalny. Fama głosiła, że zaszty letował nad Wisłą dwóch ludzi, który ch ciała ukry ł tak skutecznie, że nigdy nie zostały odnalezione. Począ tkowo latał z Jackiem D. „Dreszczem” i jego rodziną , a nastę pnie u Pershinga – został kierowcą Andrzeja K. oraz jego prawą ręką. Ciągnęło go do biznesu i polity ki; widziany by ł na sły nny m pikniku SLD, na strzelnicy w Rembertowie.

Piotr B. „Sznyt” Boss ostrej grupy ze stolicy, w której terminowało wielu gangsterów, także ty ch z pierwszy ch stron gazet. To u niego zdoby wał doświadczenie Jacek N. „Kato”, późniejszy kiler z ekipy Oczki. W drugiej połowie lat 80. bardzo się do siebie zbliży liśmy. Gdy poprosił mnie o odpalenie pewnego gościa, początkowo się zgodziłem, lecz w ostatniej chwili złapałem kilera za rękę i uniemożliwiłem wy konanie zlecenia.

Piotr K. „Bandziorek” Prawa ręka wołomińskich bossów: Mariana K. „Mańka” oraz Ludwika A. „Lutka”. Niezwy kle barwna postać w warszawskim półświatku. Należa ł do ekipy, która pod koniec lat 80. pacy fikowała stołeczne dy skoteki. Silny i chę tny do bitki. Jego grupa śc ią gała haracze mię dzy inny mi na Woli, Żoliborzu, a nawet na Pradze. Przez pewien czas ukry wał się w Niemczech.

Rafał C. „Czarny” Jeden z najbliższy ch współpracowników szczecińskiego bossa Marka M. „Oczki”. Odpowiedzialny m.in. za dy stry bucję narkoty ków na Pomorzu Zachodnim. Pozbawiony wsparcia ze strony by łego bossa (gdy policja zaczęła rozbijać strukturę), zaczął zeznawać na niego, przy czy niając się do aresztowania i skazania Oczki.

Rafał S. „Szkatuła” W swoim czasie jeden z najbardziej poszukiwany ch przestępców w Polsce. Podczas gdy media pasjonowały się policy jny m pościgiem za gangsterem, on najspokojniej w świecie grał w piłkę nożną w jedny m z klubów niższej ligi. Zaczy nał karierę w półświatku od kradzieży samochodów i handlu narkoty kami, a następnie związał się ze stołeczną grupą Mariusza D. „Przeszczepa”, działającą głównie w Śródmieściu i na Woli. Po aresztowaniu jej szefa jego miejsce zajął właśnie Szkatuła. Jak mówią jego by li kompani, nie miał chary zmy mafijnego bossa i swoimi ludźmi kierował z ukry cia. Mokrą robotę w jego ekipie wy kony wał m.in. przy rodni brat Szkatuły, Marcin K. „Belmondziak”.

Robert B. „Bedzio” Jeden z najbliższy ch współpracowników Pershinga, jego ochroniarz. To on poinformował mnie o śmierci Andrzeja K. W 2014 roku został zatrzy many przez CBŚ pod zarzutem kierowania odradzający m się gangiem ożarowskim. Grupa ta miała zajmować się handlem amfetaminą.

Robert F. „Franek” Opodatkował wszy stkie lokale z automatami do gry w Polsce. Świetny menedże r. Zarabiał dla mnie wielkie pienią dze. Naprawdę by stry chłopak.

Roman Z. „Zachar” Ty powy pruszkowski bandzior, dobry wojownik, charakterniak. Zasły nął ty m, że podczas pojedy nku na pię śc i w Mię dzy zdrojach zabił ratownika. Nie zrobił tego celowo, co uwzglę dnił są d, skazują c Zachara jedy nie na półtora roku wię zienia. Przez wiele lat stał na dy skotekowy ch bramkach, obecnie wiedzie spokojne ży cie glazurnika.

Ryszard B. Odsiaduje wy rok za zabójstwo Pershinga. Dzięki zbrodni popełnionej w grudniu 1998 roku stał się jedny m z najgłośniejszy ch zabójców polskiej mafii, choć sam nigdy się nie przy znał do

tego czy nu. Przez pewien czas próbowano mu także przy pisać zabójstwo szefa policji Marka Papały. Popierany przez Mirosława M. „Maliznę”, ten by ły człowiek od wszy stkiego Nikosia zrobił zawrotną karierę w pruszkowskich strukturach. Wprowadził do Pruszkowa niewielką, ale brutalną ekipę zapaśników z Pomorza. Zanim został gangsterem, realizował się w biznesie, głównie samochodowy m.

Ryszard P. „Krzyś” Najbliższy mi człowiek z zarządu Pruszkowa. Przez pewien czas się przy jaźniliśm y, ale szy bko zrozumiałem, że zależy mu ty lko na pienią dzach, które potrafiłem zarabiać . W rzeczy wistośc i by ł równie wredny jak większośc ́ jego kompanów.

Ryszard Sz. „Kajtek” Dusza człowiek, bardzo pomocny i współczując y. Jeśli z biegiem lat utracił te dobre cechy, to ty lko dlatego, że zepsuli go kompani z Pruszkowa. Nie jego jednego, rzecz jasna. Przy jaźnił się ze wspólnikiem sły nnego watażki z lat 50. Jerzego Paramonowa.

Sławomir K. „Chińczyk” Członek grupy Dariusza B. „By sia”. Zajmował się przeważnie rozstrzy gnięciami siłowy mi, ale zdarzało mu się – gdy kompani nie widzieli – odpuścić dłużnikowi karę fizy czną. Zatrzy many w Sopocie w 1994 roku, wraz z inny mi tuzami Pruszkowa.

Sławomir S. „Krakowiak” Wspólnik Nastka. Zajmował się równocześnie biznesem i gangsterką . Uważany przez niektóry ch za szefa gangu śr ódmiejskiego. Pogrą ży ł go mię dzy inny mi świadek koronny Piotr K., pseudonim Broda. Ten sam, którego zeznania posłały za kraty nieży jącego już policjanta Sławomira Opalę .

Stanisław K. „Belfegor” Przez media określany mianem „kasjera polskiej mafii”. Niesłusznie, choć fakty cznie miał talent do robienia pieniędzy. Wraz z braćmi D. – Leszkiem i Mirosławem – zajmował się handlem kokainą. Także z nimi założy ł hurtownię, która stała się miejscem spotkań polskiej elity przestępczej.

Stanisław M. Biznesmen z Pomorza, luźno związany z grupą pruszkowską, ale nie gangster. W latach 90. człowiek niezwy kle ustosunkowany w kręgach lokalnej władzy. Jego nazwisko otwierało przed nami wiele drzwi. W latach 90. właśc iciel luksusowego hotelu nad Bałty kiem, a także wspaniałej rezy dencji przy berlińskim Ku’dammie oraz zamku w Badenii-Wirtembergii. Właśc iciel najwię kszego kasy na w Gdy ni.

Tomasz S. „Komandos” Jeden z najbrutalniejszy ch gangsterów w historii polskiej przestępczości. Niespełniony komandos, spełniony (choć pokonany przez konkurentów) boss, przed który m drżała Warszawa. Terminował u żoliborskiego watażki Stefana K. „Księdza”, ale szy bko wy bił się na niezależność. Przez pewien czas toczy ł bój o bazar przy ulicy Wolumen z Szy monem K., zwany m Szy monem z Łomianek. Komandosowi przy pisuje się patent na likwidowanie zwłok ofiar – przed utopieniem zawijał je w siatkę ogrodzeniową i obciążał pły tami chodnikowy mi. Został zastrzelony w 2002 roku na stacji benzy nowej przy ulicy Radzy mińskiej.

Wiesław K. „Schwarzenegger” Jeden z najważniejszy ch gdańskich watażków. Przy stojny, zawsze elegancki, uwielbiał szy bkie samochody i wy stawne ży cie. Dość konfliktowy ; miał w przestępczy m środowisku sporo wrogów, stąd zamachy na jego ży cie (w ty m jeden udany – K. zginął z rąk kilera w 1997 roku, w Gdańsku, przy swoim sportowy m audi). Początkowo zapatrzony w Nikosia, z czasem zaczął przejmować jego interesy, co nie mogło podobać się bossowi.

Wiesław N. „Wariat” Brat Henry ka – niewy kluczone, że to on by ł prawdziwy m szefem grupy zą bkowskiej. Osobowość absolutnie zgodna z ksy wką . Zginą ł tragicznie. Jak wielu.

Wojciech B. „Budzik” Przedstawiciel starej pruszkowskiej recy dy wy. Prosty chłopak, może nawet przesadnie prosty. Bliski kompan członków mafijnego zarządu, sam jednak nigdy nie wspiął się na szczy t. Uczestnik sły nny ch wy darzeń w hotelu George, w lipcu 1990 roku.

Wojciech K. „Kiełbacha” Mój przy jaciel z czasów powstawania grupy pruszkowskiej, potem zwią zany z jej

wrogami. Został zastrzelony pod sklepem spoży wczy m w Pruszkowie, ale media pisały, że by ł to sklep mięsny. Że by pasowało do Kiełbachy.

Wojciech P. Warszawski biznesmen. Amator luksusu i piękny ch kobiet, organizator wy borów Miss Polski. Nie by ł członkiem grupy pruszkowskiej, ale intensy wnie się przy niej krę cił, sprawiając wrażenie człowieka doklepanego z miastem.

Zbigniew B. „Kajtek z Lublina” Wesoły i sy mpaty czny, ale ty lko dla swoich. W pierwszy ch latach istnienia polskiej mafii siał postrach, odzy skując długi i likwidując ty ch, którzy długów spłacać nie chcieli. Wielki przy jaciel Słowika. Zanim zmarł na marskość wątroby, przy jął kilka zleceń, który ch jednak nie wy konał.

Zbigniew C. „Dax” Prawa ręka Korka od lewy ch interesów. Bardzo lewy ch, wręcz siłowy ch. Boss wy sy łał Daxa do najtrudniejszy ch zadań, wy magający ch brutalności. I zapewne nigdy się nie zawiódł. Ponoć C. zasłonił kiedy ś ciałem Korka, gdy szefa próbowała zatrzy mać policja. Takie sy tuacje wiążą ludzi. Obecnie Dax odsiaduje wy rok za kierowanie grupą przestępczą oraz podżeganie do zabójstwa gangstera o pseudonimie Dzik.

Zbigniew K. „Ali” Weteran PRL-owskich zakładów karny ch. Uważany za jednego z pierwszy ch szefów grupy pruszkowskiej. Swą wiodącą pozy cję utracił po bójce z Januszem P. „Parasolem” (w efekcie starcia na czele grupy stanął ten drugi). Później przez lata Ali działał – z dobry m rezultatem – na własny rachunek, trudniąc się m.in. lichwą.

Zbigniew Ł. „Hemla” Jeden z gangsterów, którzy swoją karierę zaczy nali na wy stępach gośc inny ch w Hamburgu jako sklepowi złodzieje. By ł w ty m dobry, więc zgromadził wy starczając e fundusze do otwarcia – już w Polsce – warsztatu tapicerskiego, który to interes działa po dziś dzień, a jego właśc iciel nie ma nic wspólnego z przestę pczośc ią . Choć wy pisał się z grupy pruszkowskiej, pozostał lubiany przez jej członków.

Zbigniew M. „Carrington” Jeden z ty ch, którzy dorobili się na przemy cie. Przy lgnęło do niego określenie „król spiry tusu”. Gdy by robił przestępczą karierę w Pruszkowie, nie zaszedłby tak daleko, ale na pograniczu polsko-niemieckim konkurencja by ła niewielka. Został bossem. Prowadził nieustającą krwawą wojnę z Jackiem B. „Lelkiem”, miejscowy m ry walem; Pruszków po cichu wspierał obu, czekając, który wy krwawi się szy bciej. Silniejszy okazał się Lelek.

Zbigniew N. Król spiry tusu, importer marki Roy al do Polski, główny aktor tzw. Schnapsgate. Swoje imperium tworzy ł w Hamburgu, w latach 80. Jego bliskim współpracownikiem by ł w tamty m czasie Fanchini. Zbigniew N. do nieba udał się 1 listopada 1991 roku, bezpośrednio swoim ferrari testarossą, pod który m jego by ły wspólnik podłoży ł bombę.

Zbigniew Sz. „Sajmon” Jeden z najważniejszy ch bossów śląskiego podziemia kry minalnego. Przez pewien czas współpracował z Pruszkowem, ale w pewnej chwili współpraca ta zakończy ła się konfliktem. Zastrzelono go w 1999 roku pod jego własną knajpą Zielone Oczko w Będzinie. Wiele wskazuje na to, że kilerów wy słał Ry szard B. Trady cje gangsterskie Sajmona konty nuował jego sy n, zwany Młody m Sajmonem.

Zbigniew T. „Pastor” Drugi po Oczce mocny człowiek Szczecina. Gdy dochodziło do nieporozumień pomię dzy Pruszkowem i Szczecinem, Pastor należał do ty ch, z który mi można by ło mediować (choć ze stary mi nie chciał gadać ). Kilka lat spę dził w niemieckich wię zieniach, w Polsce w 2012 roku dostał zaledwie 3,5 roku ograniczenia wolnośc i. Są d uznał, że Pastor się zmienił i w chwili wy dawania wy roku nie by ł już takim samy m bandy tą jak jeszcze kilkanaśc ie lat wcześniej.

Zbigniew W. „Zbynek” Bardzo malownicza postać wśród pruszkowskich. Brutal. Wy chowany na bazarze, ale obdarzony pewną kulturą osobistą. Na szersze wody wy pły nął, gdy ja już zdoby łem wy soką pozy cję w przestępczej hierarchii. Zadbany (włosy obowiązkowo na żel), zawsze chętny do zabawy (wpuszczałem go do Planety jako jedy nego gangstera z Pruszkowa), ze smy kałką do biznesu; upodobał sobie zwłaszcza solaria i wy poży czalnie kaset wideo. W wolny ch chwilach latał na dy skoteki z by ły m karateką, niejakim Lewisem. Z lubością wszczy nał tam burdy i masakrował przeciwników. Lubił broń palną i chętnie z niej korzy stał. Niektórzy odczuli to na własnej skórze. Także ci poznani na dy skotekach…

Zygmunt R. Ochrzczony przez media ksy wką Bolo, przez nas nazy wany Zigim bą dź Kabanem – perfidny intry gant, przebiegły, a przy okazji maniak seksualny. Damsko-męskie zabawy najbardziej smakowały mu w trakcie Dziennika telewizyjnego. Mię dzy 19.30 a 20.00 nie wolno by ło go niepokoić .

Spis treści OD AUTORA. Artur Górski OD NARRATORA. Jarosław Sokołowski „Masa” PROLOG. Zabijanie było codziennością ROZDZIAŁ 1. Pinokio i Kiełbasa ROZDZIAŁ 2. Mroczny duet: Kajtek i Słowik ROZDZIAŁ 3. Kilerzy, którzy nie zdążyli zabić ROZDZIAŁ 4. Łysy: charakterny i bezwzględny ROZDZIAŁ 5. Honda Mutanta ROZDZIAŁ 6. Dax – skrajnie niebezpieczny ROZDZIAŁ 7. Siergiej z klubu płatnych zabójców ROZDZIAŁ 8. Kiler, który kochał piękne kobiety ROZDZIAŁ 9. Do tego fachu potrzeba psychopaty ROZDZIAŁ 10. Krew jak sok z truskawek ROZDZIAŁ 11. Szkatuła i Belmondziak – krwawi bracia ROZDZIAŁ 12. Pruszkowska siekierezada ROZDZIAŁ 13. Pulp Fiction po polsku ROZDZIAŁ 14. Śląski kiler strzela w Szczecinie ROZDZIAŁ 15. Wiersze i długie noże ROZDZIAŁ 16. Oczko, Kato i zasady ROZDZIAŁ 17. Lekcja w Malibu ROZDZIAŁ 18. Polak ratuje Japończyka ROZDZIAŁ 19. Mutanci – psy spuszczone z łańcucha ROZDZIAŁ 20. Said. Śmierć króla bazaru ROZDZIAŁ 21. Jak Bryndziaki... nie strzelały Epilog Gangsterska galeria według Masy