Hagberg David - Masa nadkrytyczna

W serii: Tom Clancy

A. J. Quinnell

O Zwierciadło

• Mahdi

• Centrum • Patrioci • Polowanie na «Czerwony Październik* • Kardynał z Kremla • Stan zagrożenia o Suma wszystkich strachów • Dług honorowy • Bez skrupułów • Czerwony Sztorm

• Cisza 0 Reporter • Najemnik • Lockerbie 0 Więzy krwi o Czarny róg

Larry Bond

• Rycerz Boskiego Wiatru

• Znienacka • Kocioł • Wir

Mike Mullane

• Czerwony Feniks

William Kennedy

Mark Joseph

• Zielone Berety

• «Potiomkin» • «Tajfun 1» o Mexico 21

Dale Brown

Stephen Coonts

Victor Ostrovsky • Lew Judy Barnaby Williams

• Niebo

• Droga służbowa Cerry

Carroll

• Lot Intruderà o A-6 Intruder O Ostatnia misja o Minotaur • Szkarłatny jeździec • Oblężenie

• S A R

David Hagberg

Kent Harrington • Brat szakali Joe Weber

• Ogień krzyżowy • Masa nadkrytyczna

• Pojedynek Bob

• Skorpion 0 Na krawędzi

• Ostatni szpieg

Michael Dimercurio • «Seawolf»

Reiss

P. T. Deutermann Robert Ballard & Tony Chin David Mason

• Rekin

• Cień nad Babilonem • Młodszy brat

Walter Wager • Syn Ottona Laurence Cough

Timothy Rizzi • Nocny Łowca O Cobra

• Sandstorm

David

Hagberg TŁUMACZYŁ

MAREK PĄKCIŃSKI

Masa nadkrytyczna W Y D A W N I C T W O A D A M S K I I B I E L I Ń S K I W A R S Z A W A 1 9 9 6

Tytuł oryginału Critical Mass Copyright © 1992 by David Hagberg Redaktor Wojciech Gadomski Skład i łamanie Wydawnictwo Adamski i Bieliński, Andrzej Pytka For the Polish édition Copyright © 1996 by Wydawnictwo Adamski i Bieliński

Wydanie pierwsze

ISBN 83-85593-74-8 Wydawnictwo Adamski i Bieliński Warszawa 1996 ark. wyd. 29; ark. druk. 27 Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca S.A. w Krakowie, ul. Wadowicka 8 zam. 4423/96

Powieść tę poświęcam Dominikowi Abelowi i Tomowi Doherty'emu. Dobrze jest, gdy są ludzie, którzy w ciebie wierzą, a jeszcze lepiej mieć takich przyjaciół, jak oni

Prolog

♦ Hiroszima, 6 sierpnia 1945 roku W promieniach porannego słońca, wdzierającego się przez wysokie okna do wnętrza szpitalnej sali, światło elektrycznych lamp, które zwisały z jej sufitu, zbladło do tego stopnia, że stało się prawie niewidoczne. Mężczyzna, ubrany w coś, co wyglądało na wojskowy mundur, pozbawiony jednak jakichkolwiek dystynkcji pozwalających określić rangę lub jednostkę wojskową, przystanął w pobliżu dwuskrzydłowych drzwi i zmusił się do spojrzenia za siebie. Szpital był już prawie pełny i w tej akurat sali wszystkie łóżka, z wyjątkiem dwóch, były zajęte. Przy najbliższym łóżku po prawej stronie siedział ze spuszczoną głową starszy człowiek. Trzymał za rękę umierającą staruszkę, która kuliła się pod kilkoma warstwami okryć. Człowiek w mundurze spojrzał na nich, jakby po raz ostatni zapamiętując ich obraz jako żywych jeszcze ludzi, po czym odwrócił się i wyszedł. Siedząca za biurkiem dyżurna pielęgniarka obdarzyła go uspokajającym uśmiechem. Godne umieranie nie przynosiło żadnej ujmy, zaś starsza kobieta z łóżka po prawej stronie umierała w sposób zdyscyplinowany, cichy i pełen godności. W warunkach tutejszego szpitala Czerwonego Krzyża taka postawa zasługiwała na prawdziwy szacunek. Isawa Nakamura pchnął dwuskrzydłowe drzwi i wyszedł na korytarz, gdzie przystanął, niezdecydowany, przez kilka jeszcze chwil. Z okien rozciągał się widok na centrum miasta, w stronę wyróżniającej się z tła kopuły Hali Promocji Przemysłu. Było parę minut po ósmej i Nakamurze zostało jeszcze nieco czasu do pory, o której był umówiony. Nie powinien zjawiać się za wcześnie. Lepiej podkreślić swoje znaczenie przez przybycie na spotkanie minutę lub dwie po czasie. Trzeba z żywymi naprzód iść. O zmarłych nie wolno zapomnieć, ale teraz właśnie dla tych, którzy zamierzali przetrwać, niezwykle ważna stała się każda chwila. Zaś o Nakamurze można było powie 6

David Hagberg dzieć przede wszystkim to, że sztukę przetrwania doprowadził do perfekcji. Pewnego razu, gdy był jeszcze dzieckiem, wybrał się ze swoim bratem, by pojeździć na łyżwach na zamarzniętym stawie w pobliżu letniskowego domku należącego do ich rodziny, położonego niedaleko Sapporo na Hokkaido, tej spośród głównych wysp japońskich, która położona jest najdalej na północ. Lód załamał się i Nakamura wpadł w szczelinę. Brat wskoczył za nim do lodowatej wody i wypchnął go z przerębla. Zamiast pobiec do oddalonego o kilometr domku po pomoc, Nakamura poszedł do położonego w pobliżu schroniska, by zmienić ubranie na suche. Kiedy wrócił nad staw, jego brat już nie żył; utonął w lodowatej wodzie, zaś Nakamura spokojnie udał się do domu, by zawiadomić wszystkich o tragedii. Jego działanie było racjonalne: w roku, w którym to się zdarzyło, wiele osób umarło na grypę, rozpoczynającą się zwykle od przeziębienia. Podejmowanie takiego ryzyka nie miało sensu. W wieku lat trzydziestu Nakamura stał się jedną ze wschodzących gwiazd japońskiej rewolucji naukowo-technicznej. Był samoukiem w dziedzinie elektroniki, człowiekiem o zahartowanym umyśle i równie zahartowanym ciele. Miał prawie sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu, muskularne ciało, głęboko osadzone oczy o barwie obsydianu i kruczoczarne, wspaniale gęste włosy. On i jego ludzie byli w stanie zbudować w ciągu pół roku niewielki, ale silny radar, który można by zainstalować na samolocie bojowym, co pozwoliłoby japońskim lotnikom na uzyskanie decydującej przewagi w powietrzu. Gdyby tak się stało, w ciągu roku w skład japońskich sił powietrznych mogłyby wejść samoloty odrzutowe, co, w połączeniu z radarem i nowymi rozwiązaniami w dziedzinie uzbrojenia rakietowego oraz systemów naprowadzania mogłoby diametralnie zmienić przebieg wojny. Wszystko zależało teraz od morale Japończyków, od ich siły duchowej. Gdyby wykazali niezłomną wolę obrony ojczyzny wszędzie tam, gdzie pojawi się wróg: na plażach, w górach i w lasach, a także w miastach, ulica po ulicy, dom po domu, mogłoby to dać zespołowi Nakamury niezbędny czas. Ale i tak wystarczyłby on ledwie na doprowadzenie do końca fazy eksperymentów. Nie było teraz czasu dla zmarłych i umierających, ponieważ stało się oczywiste, że Japonia przegra wojnę, jeśli żywi - wszyscy bez wyjątku - nie poświęcą się wojennym zmaganiom. Nakamura spojrzał znów w kierunku dwuskrzydłowych drzwi. Sprowadziły go tutaj sprawy spadkowe. Fakt, iż jego ojciec i matka jeszcze nie zmarli, uniemożliwiał odziedziczenie ich pieniędzy i ziemi. Dlatego też pragnął zobaczyć na własne oczy, jaki jest stan zdrowia rodziców. Matka umierała, a ojciec również nie wyglądał dobrze. 7

Masa nadkrytyczna Napięcie nerwowe związane z jej śmiercią prawdopodobnie zabije go w ciągu miesiąca, najdalej dwóch. Przybył tu również po to, by spotkać się z pułkownikiem z Rejonu Obronnego Hiroszimy, który uważał się za biznesmena i chciał, oczywiście za odpowiednią cenę, wesprzeć firmę Nakamury dostawami miedzianego kabla i złotych blaszek, niezbędnych do produkcji przełączników. Oba te metale były nie do zdobycia na rynku. - Isawa-san... - ktoś zawołał go ściszonym głosem z końca korytarza. Nakamura odwrócił się z irytacją i ujrzał Myeko Tanimoto, ubraną w marszczone kimono, ozdobione białymi i czerwonymi kwiatami, unoszącą swą małą, delikatną dłoń, by zwrócić na siebie jego uwagę. Podróżowała wraz z nim jako sekretarka, choć w rzeczywistości, dopóki Nakamura nie wykupił jej ze szkoły, była mai-ko, czyli gejszą uczącą się zawodu. W wieku lat piętnastu przypominała idealnie uformowaną, porcelanową lalkę. Jednak łatwo dawała się nastraszyć i ta jej cecha od pewnego czasu zaczęła irytować Nakamurę. - Wracaj do samochodu i czekaj tam z Kiyoshim - powiedział, gdy zbliżała się ku niemu swymi drobniutkimi kroczkami. - Isawa-san, przed chwilą było kolejne ostrzeżenie przed nalotem. Nie słyszał pan? - Nie różniło się niczym od poprzednich, nadanych w nocy. Do tej pory nic się nie dzieje. Chyba powiedziałem ci wyraźnie, co masz robić. - Proszę pana, oni powiedzieli, że na północny wschód stąd, nad jeziorem Biwa, dostrzeżono trzy Superfortece. - Na pewno będą bombardować jakieś inne miasto. Jezioro Biwa to ich punkt orientacyjny. A teraz wracaj do samochodu. Kiyoshi będzie się denerwował. - Czy nie mogłabym pozostać tu z panem? - spytała Myeko. Zatrzymała się na środku korytarza, w pół drogi do Nakamury. Z jednej z sal wyszła pielęgniarka, spojrzała na Myeko, potem na Nakamurę i ruszyła w dalszą drogę. - Rób, co ci kazałem - powiedział Nakamura. - Ale... ja się boję... - Żądam posłuszeństwa!!! - ryknął Nakamura. Myeko zaczęła odchodzić, potykając się, zupełnie, jakby uderzono ją w twarz, a potem odwróciła się i pokuśtykała w kierunku schodów, wracając tą samą drogą, którą przyszła. Doktor Masakazu Saski podszedł do drzwi swego biura, patrząc na Myeko i Nakamurę z nieukrywaną dezaprobatą. Jego twarz była głęboko pobrużdżona zmarszczkami. - Co tu się dzieje? - spytał. 8

David Hagberg - Nic, sensei - odparł Nakamura. - Chciałbym zamienić z panem kilka słów na temat moich rodziców. Idąc przez korytarz, doktor podniósł okulary na czoło. Teraz opuścił je i zmierzył Nakamurę swym krótkowzrocznym spojrzeniem. - Kim pan jest? - Isawa Nakamura. - Ach, nasz młody lew... - pokiwał głową lekarz. - Proszę zatem wejść - zaprosił Nakamurę, po czym odwrócił się i zniknął w drzwiach swego biura. Doktor Saski miał reputację człowieka o nadmiernie zachodnim, a przez to szorstkim i bezceremonialnym zachowaniu. Był jednak dobrym lekarzem i pracował za niewielkie pieniądze. Biuro doktora było małe i panował tam kompletny chaos: instrumenty medyczne, fachowe czasopisma, książki i notatki walały się po całym pomieszczeniu. - Chce pan dowiedzieć się, jaki jest stan pańskiej matki - stwierdził gburowato. - Nie wygląda dobrze. - Nie. Podobnie pański ojciec. Oboje umrą w ciągu kilku najbliższych miesięcy. Sądzę, że pańska matka wcześniej, niż ojciec. - Co im dolega? - Wiek. Choroba serca. Prawie przez cały czas mówią o pańskim bracie. - Rozumiem. Jaką stosuje pan terapię? - Zapewniam im spokój... i pozwalam im być razem. Coś, co pan mógłby dla nich zrobić równie dobrze, a może nawet lepiej. Dzięki temu szpital zyskałby tak cenne teraz łóżka dla innych chorych. - Jestem zajęty... - Mógłby pan wynająć pielęgniarkę do opieki nad nimi. Jest pan młody i dobrze sytuowany. A jeśli już o tym mowa, to pańscy rodzice mają pieniądze i nieruchomości. Często mówią o swojej posiadłości na Hokkaido. Jak rozumiem, nie odwiedzali jej od czasu wypadku pańskiego brata. Teraz chcieliby udać się tam, by umrzeć w spokoju i połączyć się z synem. Nakamura słuchał w milczeniu. - Na pewno jest pan w stanie to zrozumieć, Nakamura-san. Ma pan przecież własne dzieci i żonę w... Człowiek w mundurze uderzył otwartą dłonią w biurko doktora. - Czas na wakacje przyjdzie, gdy skończy się wojna. Nie życzę sobie więcej słyszeć podobnych bzdur. - Wojna się skończyła, młody głupcze - powiedział opryskliwie lekarz. - Już tylko spekulanci mogą w niej odegrać jakąś rolę.

9

Masa nadkrytyczna A później szubienice. Amerykanie nie uszanują seppuku. Być może popełnienie hara-kiri już teraz byłoby dla pańskiej rodziny wyjściem bardziej honorowym. - Wojna nie skończy się, dopóki Jego Cesarska Wysokość Imperator Tenno nie ogłosi kapitulacji, a tego nie zrobi nigdy. - Albo dopóki nie zostaniemy całkowicie zniszczeni. - Mógłbym pana kazać rozstrzelać za zdradę. Doktor Saski chwycił słuchawkę telefonu. Ściskając ją w dłoni, podał ją Nakamurze. - Proszę wezwać pańskich przyjaciół z armii, Nakamura-san. Proszę zrobić to teraz, jeśli nie jest pan tchórzem. Ale wcześniej niech pan mnie wysłucha: nasze wielkie imperium przeminęło. Uniosło się z dymem zbombardowanych miast. Tokio jest już w ruinach. Wkrótce i nasze miasto podzieli jego los. Być może stanie się to szybciej, niż pan myśli. Nie ma znaczenia, co się ze mną stanie. Proszę, niech pan wezwie swoich przyjaciół na wysokich stanowiskach. Może opuszczą je na chwilę, by się ze mną rozprawić. A może odeślą pana do wszystkich diabłów. Kto to wie? Chciałbym się przekonać. A pan? - Być może sam pana zabiję. - Z pewnością jest pan do tego zdolny. Nakamura nagle zdał sobie sprawę, że nie wie właściwie, co tu robi, tracąc cenny czas na podobne kłótnie. Jednak uświadomił też sobie, jak bardzo jest zdziwiony postawą lekarza. Zupełnie nie rozumiał tego człowieka. - Woli pan umrzeć, niż walczyć? - spytał. Po raz pierwszy rysy doktora Saski nieco złagodniały. - Mówimy często o tym, że jesteśmy Japończykami. Jednak nie jest to już powód do dumy. Proszę mi wierzyć: widziałem tyle, co pan, a może nawet więcej. Widziałem nędzę, głód, cierpienie, otwarte, gnijące rany. Pytam więc pana, Nakamura-san: gdzie jest nasza duma? Nakamura czuł się tak, jakby stał na samym brzegu bardzo głębokiej przepaści. Jeden błędny ruch mógł teraz spowodować utratę kontaktu z podłożem i śmiertelny upadek. Jedynie na skutek wysiłku woli zdołał przemóc się i odejść na kilka kroków od biurka lekarza. Do pokoju wpadły strumienie światła z korytarza, zalewając wszystko swym blaskiem. - Nie jesteś Japończykiem - stwierdził Nakamura. - Jesteś zwykłą szumowiną. - Ale nie jestem mordercą... tak, jak ty. - Ty bękarcie... - zaczął Nakamura, gdy nagle korytarz rozjaśnił oślepiający błysk, zupełnie, jakby ktoś wyzwolił migawkę gigantycznego flesza.

10

David Hagberg Błyskowi nie towarzyszył żaden dźwięk. Oczy doktora Saski niemal natychmiast przybrały mlecznobiałą barwę; lekarz zatoczył się do tyłu. Nakamura, który przeżył wiele nalotów na Tokio, instynktownie rzucił się na podłogę, chroniąc głowę rękami. W pierwszej chwili pomyślał, że Amerykanie znów zrzucili coś, co nazywano potocznie Molotoffano hanakago czyli Koszyk Kwiatów Mołotowa, a co w gruncie rzeczy było bombą kasetową. Jednak zaprzeczał temu stanowczo zbyt jasny błysk. Poza tym wybuchowi nie towarzyszył huk. Nakamura zaczął właśnie podnosić głowę, gdy do szpitala dotarła potężna fala uderzeniowa. Odnosiło się wrażenie, jakby pędzący na oślep, wyładowany po brzegi pociąg towarowy wbił się w fundament budynku. Fragmenty rozbitych okiennych szyb przeleciały ze świstem przez otwarte na oścież drzwi biura, niczym śrut wystrzelony z dubeltówki, w mgnieniu oka szatkując na plasterki twarz doktora Saski. Chwilę potem biurko podskoczyło w górę, jakby szarpnięte czyimiś niewidzialnymi rękoma i spadło na piersi lekarza. W całym budynku ze straszliwym zgrzytem i trzaskiem waliły się sufity i ściany; kilka sekund potem dały się słyszeć krzyki ginących ludzi. Nakamura podniósł się z wielkim trudem, wydostając się spod sterty kawałków drewna, szyb i papierów, które go zasypały, po czym pokuśtykał w stronę doktora Saski, leżącego teraz pod ciężkim dębowym biurkiem. Z setek rozcięć na jego twarzy lała się strumykami krew; krwawiły również oczy. Ciągle jeszcze żył, ale było oczywiste, że wykrwawi się na śmierć, jeśli nie otrzyma natychmiastowej pomocy lekarskiej. - Słyszy mnie pan, sanseft] - krzyknął Nakamura. Doktor Saski chwycił go za ramię swą nie przygniecioną ręką. - Co to było? - wychrypiał. - Jakaś bomba? - Tak. - Moi pacjenci... - Nie może im pan teraz pomóc. Musi pan ratować najpierw siebie. Spróbuję podnieść to biurko. - Nie! - krzyknął doktor, ściskając kurczowo ramię Nakamury. - Musi pan teraz pomóc w zorganizowaniu ewakuacji, zanim wszystko zacznie płonąć. - Niech pan nie będzie głupcem. Teraz już nic nie można dla nich zrobić. - Niech cię diabli, Nakamura, oni potrzebują twojej pomocy. Nakamura oderwał palce lekarza od swojej kurtki i zaczął się wycofywać. Wstał niezdarnie i ruszył w kierunku drzwi biura. Wszystko

11

Masa nadkrytyczna wyglądało teraz inaczej, jak po jakimś potwornym kataklizmie. Wielki fragment podłogi wyższego piętra runął w dół, zgniatając łóżka i pacjentów w jeden, krwawy kopiec, pełen splątanych ze sobą drewnianych belek, desek, potłuczonego szkła, kabli z elektrycznych instalacji, połączonych ze sobą rur, nawet narzędzi chirurgicznych, butelek, bandaży oraz wszelkiego rodzaju śmieci i gruzu. Przez otwarte, pozbawione szyb framugi okienne widać było niewiarygodny wręcz krajobraz, rozciągający się mniej więcej na dwa kilometry w kierunku centrum miasta. Był on niczym sceneria sennego koszmaru. Gigantyczny kocioł dymu i ognia, jak z piekła rodem, mieniący się dziesiątkiem najbardziej fantastycznych barw, unosił się w górę, tworząc olbrzymią kolumnę, której szczyt ginął gdzieś wysoko, w falujących chmurach pyłu. »To nie była bomba kasetowa; było to coś całkiem innego. Przetarłszy oczy, by wyzwolić się spod sugestywnego wpływu koszmarnej scenerii, która rozciągała się na zewnątrz szpitala, Naka-mura spojrzał na lekarza. Teraz już nie ulegało żadnej wątpliwości, że Japonia przegrała wojnę. Później, gdy Amerykanie zaczną okupować ojczyznę, przyjdzie czas na procesy zbrodniarzy wojennych. Ci, którzy walczyli za Japonię najwytrwalej, wykazując się największą odwagą, pójdą pierwsi na szubienice... Tak jak przewidział to doktor Saski. Amerykanie będą gromadzić materiał dowodowy. Znajdą się świadkowie, nawet pracownicy jego własnej fabryki, gdzie Nakamura korzystał już od 1938 roku z pracy koreańskich niewolników. W jego przypadku nie będzie żadnych okoliczności łagodzących. Isawa Nakamura zostanie uznany winnym przestępstwa, które określa się jako „zbrodnie przeciwko ludzkości". „Błagałem go, by pomógł mi uratować moich pacjentów, ale on zignorował moje prośby i uciekł, ratując własną skórę. Przyjechał, żeby odwiedzić swoich rodziców, ale nie z powodu poczucia synowskiego obowiązku. Przybył po to, by przekonać się, jak długo jeszcze będą żyli. Szło mu wyłącznie o spadek, który miał dostać po ich śmierci". Coraz więcej ludzi krzyczało i jęczało w ruinach szpitala. Spod sterty gruzu na korytarzu wydobywał się głos jakiejś kobiety: -Tasukete! Tasukete! Ratunku! Ratunku! Nakamura wrócił do przygniecionego biurkiem lekarza; jego buty chrzęściły na kawałkach potłuczonych szyb. - Czy to ty, Nakamura?! - krzyknął doktor Saski. Przez sekundę lub dwie Nakamura patrzył na niego. Wyczuł coś, co niewątpliwie było zapachem dymu. Nie ulegało wątpliwości, że szpital się pali. 12

David Hagberg 13 - Nakamura, czy nie słyszysz krzyków wołających o pomoc? Musisz im pomóc. W przeciwnym wypadku wszyscy zginą. Nakamura podniósł długi kawał szkła w kształcie sztyletu. Uklęknął przy doktorze Saski, wymazując ze świadomości wrzaski ginących, pozbawionych pomocy ludzi. Trzeba z żywymi naprzód iść; on zamierzał przeżyć. Przeżyć za wszelką cenę. - Nakamura! - krzyknął jeszcze raz doktor Saski, unosząc się na łokciu nie przygniecionej ręki. Nakamura chwycił pełną garścią włosy lekarza, brutalnie szarpnął jego głowę do tyłu i kawałkiem szkła przeciął tchawicę oraz tętnicę szyjną doktora Saski; zanim zdołał się wycofać, z przeciętej szyi lekarza chlusnęła krew. Doktor Saski walczył ze śmiercią jeszcze przez chwilę, zanim wydał ostatni, bulgoczący oddech, a jego głowa uderzyła głucho o podłogę. Odłamek szkła przeciął głęboko również dłoń Nakamury. Odrzuciwszy go na bok, Japończyk przewiązał ranę chustką i wybiegł na korytarz. Było bardzo ciemno, prawie tak, jakby zapadła już noc. Spojrzawszy w puste otwory wybitych okien, Nakamura dostrzegł, że niebo jest całkowicie zakryte przez skłębioną masę czarnych obłoków pyłu. Nakamura był skonsternowany. Przecież dostrzegł tylko jeden błysk, a zatem na miasto spadła tylko jedna bomba. Dlaczego spowodowała aż takie spustoszenia? Większość tej części miasta, którą widział, wydawała się zrujnowana; budowle były albo zrównane z ziemią, albo też zniknęły w burzy ogniowej. Wyglądało na to, że płomienie są dosłownie wszędzie. Ulicę na wprost szpitala całkowicie zablokowały zwały gruzu. Nakamura uświadomił sobie, że przeżył tylko dlatego, iż w ostatniej chwili odszedł do drzwi. Miał piekielne szczęście. Ci, którzy zostali zaskoczeni przez eksplozję na zewnątrz, nie mieli tyle szczęścia. Przypomniał sobie, że przed szpitalem czekał na niego samochód. Jego kierowca, Kiyoshi Fukai, był wraz z Myeko na dole. Nakamura odesłał ją z budynku dosłownie na chwilę przed eksplozją. Oboje znajdowali się na zewnątrz, wystawieni na działanie bomby. Nakamura poczuł nagle wściekłość i strach. Nie chciał ugrzęznąć w Hiroszimie. Zaś bez samochodu i kierowcy całe dni mogą upłynąć, zanim zdoła powrócić do domu, do żony, dzieci i przedsiębiorstwa. A przecież było tak dużo do zrobienia: zbyt dużo dokumentacji, którą trzeba zniszczyć, urządzeń, które należy rozmontować i ukryć zanim na wyspach wyląduje nieprzyjaciel, by Nakamura mógł pozwolić sobie na spóźnienie.

Masa nadkrytyczna Zaczął nagle pędzić korytarzem, a potem wspinać się na stosy gruzu, łóżek i ludzkich ciał, obojętny na krzyki i wezwania pomocy. Czuł narastającą panikę. Przecież Amerykanie z jakichś powodów wybrali Hiroszimę za cel. Jeśli zbombardowali miasto raz, niemal na pewno powtórzą atak. Musi wydostać się stąd, zanim powrócą nieprzyjacielskie bombowce. Klatka schodowa na drugim końcu korytarza okazała się zaskakująco mało zniszczona i wolna od zwałów gruzu, chociaż w miarę, jak Nakamura pędził schodami w dół z trzeciego piętra na parter, dym stawał się coraz gęstszy. Apteka na parterze płonęła, ale nikt nie próbował ugasić ognia. Kilka pielęgniarek pomagało pacjentom uciec ze szpitala, ale nie wyglądało na to, by do tej pory podjęto jakiekolwiek próby zorganizowania akcji ratunkowej. Wszyscy, którzy przeżyli, wydawali się być w mniejszym lub większym stopniu w stanie szoku. Na zewnątrz, dokładnie na wprost szpitala, siedziało bądź leżało na trawniku około dziesięciorga osób. Byli nadzy; ich ubrania zostały całkowicie spalone przez żar eksplozji, zaś skóra lśniła od poparzeń i w wielu miejscach była pokryta pęcherzami. Jedyne wytłumaczenie tego, co się stało, które Nakamura był w stanie teraz wymyślić, polegało na przypuszczeniu, że bomba Amerykanów trafiła w położony niedaleko skład amunicji, lub też spowodowała pożar i eksplozję gazowni. Na samym środku podjazdu Nakamura dostrzegł przewrócony ambulans; płonął, podobnie jak duży czarny samochód, który był za nim. Nakamura uświadomił sobie, czując skurcz jelit i zatrzymując się nagle, że jest to samochód amerykańskiej produkcji. To był jego Chrysler. - Nie!!! - krzyknął i rzucił się w jego kierunku. Żar był tak intensywny, że Nakamura musiał ominąć ambulans szerokim łukiem. Został też zmuszony do ponownego zatrzymania się po drugiej stronie przewróconego samochodu. Nie sposób było podejść blisko do Chryslera. Zbiornik paliwa najwyraźniej eksplodował, wyrzucając zawartą w nim syntetyczną benzynę do przodu, do wnętrza pojazdu. Teraz był to już tylko płonący wrak; czarny, gęsty dym unosił się zeń ku niebu ciemnemu od pyłu. Nakamurę ogarnęła nagle furia. Stanął w odległości około dziesięciu metrów od płonącego samochodu i zaczął przeskakiwać z nogi na nogę. Jakiś poparzony i ranny człowiek przeszedł obok, nie zwracając nań żadnej uwagi. Mnóstwo ludzi wzywało pomocy lub prosiło o mmx, czyli wodę; inni krzyczeli: - Idai! Idai! Boli! Boli! - Wszędzie rozgrywały się piekielne sceny. 14

David Hagberg Spośród krzyków i jęków, które rozlegały się wokół, Nakamura wyróżnił stopniowo znajomy głos. Był to głos mężczyzny krzyczącego: - Tasukete! Tasukete, kurel - Pomóżcie mi, bardzo proszę! Nakamura odwrócił się w tej samej chwili, gdy jego kierowca Kiyoshi, potykając się i zataczając, wychodził zza przewróconego ambulansu. Kurtka na jego plecach, a także spodnie były całkowicie spalone, podobnie zresztą jak znaczna część ciała. Odcinek kręgosłupa oraz kilka żeber wystawało na zewnątrz; ich biel tworzyła ohydny kontrast ze skórą kierowcy o ciemnoczerwonym, niczym burak, kolorze. Kiyoshi upadł w tył, na chodnik, po czym nagle obrócił się na bok, zaś z jego gardła wydobył się nieludzki, wysoki jęk. Rozpostarł swe spalone ręce, jakby w geście błagania. W mgnieniu oka Nakamura był przy nim. - Kiyoshi, co się stało?! Gdzie jest Myeko? Kierowca z trudem skupił wzrok na swym pracodawcy. - Nakamura-san, co to było? - wyrzęził. - Gdzie jest Myeko?! - wrzasnął Nakamura, chwytając Kiyoshie-go za ramiona i potrząsając nim brutalnie. - Myeko... gdzie ona jest?! - W samochodzie - wyjęczał Kiyoshi, szlochając bezgłośnie. -Nie żyje. Nie mogłem jej uratować. Nie żyje - powtórzył. - Pomóż mi, Nakamura-san. Pomóż mi, proszę. Nakamura usiadł i spojrzał z pogardą na swego kierowcę. Nie było dla niego absolutnie żadnej nadziei. Żadna wiedza medyczna nie była w stanie mu już pomóc. Trzeba z żywymi naprzód iść. Omiótł wzrokiem kompletnie zrujnowane miasto. Potem spojrzał ponownie na zmasakrowanego szofera, który służył mu wiernie przez prawie dziesięć lat. Trzeba z żywymi naprzód iść, zaś Nakamura wiedział, że może być jednym z ocalałych. Musi nim być za wszelką cenę. Wiedział też, że w jakiś sposób zdoła powrócić do Nagasaki, do swojej żony i dzieci, do swej fabryki i laboratorium, by zrobić to, co należało uczynić, zanim pojawi się wróg.

KSIĘGA PIERWSZA

1

♦ Paryż, 2 lipca 1992 roku Strażnicy Pierre Capretz i Eugene Gallimard obserwowali, jak furgonetka, oznaczona symbolami obsługi naziemnej lotniska, z turkotem zbliżała się w ich stronę po zapylonej drodze dojazdowej, zbudowanej dla ekip konserwacyjnych automatycznego systemu naprowadzania samolotów. Od strony wschodniej, w pewnej odległości, widoczny był pas startowy 08. W nieco większej odległości, w promieniach porannego słońca iskrzyły się okna budynku terminalu Lotniska Orły. W dochodzącym z lotniska powiewie dawało się wyczuć również swąd spalonej nafty lotniczej, ponieważ wystartował właśnie samolot L-1011 linii Air Inter, kierując się w stronę Montpellier z potwornym rykiem silników, od którego zabrzęczały szyby w oknach budki strażników przy bramie remontowej lotniska. Cisza, która nastąpiła potem, była tak ogłuszająca, że Capretz musiał krzyknąć, by jego słowa dotarły do kolegi: - Nie ma go w grafiku! Gallimard wzruszył ramionami, ale gdy obserwował furgonetkę zmrużonymi oczyma, jego lewa ręka powędrowała do przewieszonego przez ramię paska, na którym zwisał pistolet maszynowy Uzi. Z tego, co zdołał dojrzeć, w samochodzie był tylko kierowca. Furgonetka wydawała się znajoma, podobnie jak logo, które wymalowano na jej boku. Ponieważ ostrzeżono ich jednak o możliwości ataku terrorystów na jeden z europejskich portów lotniczych w ciągu najbliższych dni, pracownik ochrony lotniska postanowił być formalistą. - Zadzwoń do centrali - powiedział. - Dobrze - odparł Capretz; przez moment jednak stał jeszcze, obserwując zbliżający się furgon. - Pierre...! - ponaglił go Gallimard. - Mais oui- zgodził się Capretz. Po chwili odwrócił się i wszedł do budki; tam położył swój pistolet maszynowy na biurku. Podniósł słuchawkę i wybrał numer 0133. W tym czasie furgonetka Podjechała do bramy i zatrzymała się.

19

David Hagberg Gallimard okrążył szlaban, nie podnosząc go, i zbliżył się do samochodu od strony kierowcy. Wyglądał on na człowieka młodego, najwyżej trzydziestoletniego. Miał gęste włosy blond, wystające kości policzkowe, a także miły, niemal niewinny uśmiech. Jego biały kombinezon wydawał się nieskazitelny. Był praktycznie un enfant, co spowodowało, że Gallimard odprężył się nieco. - Bonjour. Salut- powiedział z uśmiechem młody człowiek. Coś było nie tak z jego akcentem. Z pewnością nie był Francuzem, choć plakietka na jego kombinezonie świadczyła, iż nosi typowo francuskie imię Leon. - Proszę o przepustkę. - Tak, oczywiście - odpowiedział grzecznie Leon. Sięgnął dłonią w górę i odpiął z osłony przeciwsłonecznej pod dachem samochodu zafoliowany kartonik. - Chce pan zobaczyć moje zlecenie? - zapytał. - Tak - stwierdził Gallimard, studiując plastikową plakietkę. Wyglądała na autentyczną, a fotografia zgadzała się, mimo to coś go wciąż niepokoiło. Rzucił okiem za siebie, na budkę strażniczą. Ca-pretz stał plecami do okna ze słuchawką przy uchu. Leon podał Gallimardowi zlecenie dotyczące nie ujętej w planie konserwacji jednego z przekaźników automatycznego systemu naprowadzania samolotów. Chodziło o jeden z wewnętrznych sygnalizatorów. Także ten dokument wyglądał na prawdziwy. - Jakieś problemy? - Nie było pana w grafiku - powiedział Gallimard. - Zostaliśmy ostrzeżeni o możliwości ataku terrorystycznego. Leon roześmiał się. - Co, tutaj? Może mam tam z tyłu bombę i zamierzam wysadzić w powietrze kilka świateł przy pasie startowym...? - Rzucę okiem na pański ładunek, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. - Proszę bardzo. Płacą mi od godziny. Gallimard cofnął się, Leon wysiadł z ciężarówki i razem przeszli do tyłu, gdzie młody człowiek otworzył drzwi ładunkowe. - Niech pan spojrzy - zaprosił go. Gallimard podszedł bliżej i zajrzał do wnętrza ciężarówki. Wyglądało na to, że nie ma tam nic niezwykłego. Narzędzia, trochę elektronicznego sprzętu i coś, co wyglądało jak skrzynia z częściami zamiennymi. Jego uwagę przyciągnęła metalowa kaseta długości około półtora metra i szerokości trzydziestu centymetrów. - Co jest w tym dużym pudle? - spytał. - Antena do fal ultrakrótkich razem z instalacją.

19

Masa nadkrytyczna Gallimard spojrzał na młodzieńca. - Trzeba będzie to otworzyć - powiedział. Leon wzruszył ramionami. Gallimard wspiął się do wnętrza ciężarówki, gdzie zaczął odpinać grube klamry pudła, gdy wtem nagły ruch za plecami zwrócił jego uwagę. Ujrzał przez ramię, że Leon unosi coś, co wygląda na pistolet dużego kalibru z masywnym tłumikiem przykręconym do lufy. - Salopard... - zdołał jeszcze wykrztusić Gallimard, zanim pierwszy pocisk uderzył go w lewą część klatki piersiowej, odrzucając go w tył, i, co dziwne, nie powodując żadnego bólu. Po chwili drugi strzał eksplodował miliardem gwiazd we wnętrzu jego czaszki. Leon obszedł furgonetkę i spojrzał w kierunku budki strażniczej, gdzie drugi strażnik wciąż próbował porozumieć się telefonicznie z centralą. Najwyraźniej nie zobaczył ani nie usłyszał niczego. Skrywając za nogą swój dziewięciomilimetrowy pistolet Sig--Sauer zaczął gwałtownie machać do niego drugą ręką. - Hej, ty, tam w środku! Pomocy! - krzyczał. Capretz odwrócił się. - Pomóż mi! - krzyknął Leon ponownie. Capretz podszedł do drzwi, a zaskoczony wyraz jego twarzy zamienił się w pełen niepokoju, gdy nie zobaczył Gallimarda. - Chodzi o twojego kolegę. Upadł. To chyba atak serca. Terminal lotniska Orły przypominał dom wariatów. Lipiec i sierpień były miesiącami, podczas których mieszkańcy Paryża tradycyjnie wybierali się na wakacje i całe ich tłumy opuszczały teraz miasto. Nikt nie zwracał zatem szczególnej uwagi na trzech mężczyzn, którzy wkroczyli do głównego holu odlotów i weszli na górę, do biur, znajdujących się na półpiętrze. Dwaj z nich: Bob Ronignen i Don Cladstrup, byli agentami z placówki CIA w Paryżu. Pominąwszy fakt, iż obaj byli potężnymi, dobrze zbudowanymi mężczyznami pomiędzy czterdziestką a pięćdziesiątką, bardzo niewiele odróżniało ich od przeciętnych biznesmenów. Nie wyglądało także na to, by coś szczególnego niepokoiło ich w tej chwili. Najwyraźniej wykonywali jakąś całkowicie rutynową czynność. Jednak trzeci mężczyzna był bardzo zdenerwowany. Co jakiś czas oglądał się przez ramię, tak, jakby spodziewał się, że ktoś ich śledzi. Był to Jean-Luc DuVerile, specjalizujący się w elektronice inżynier ze szwajcarskiej firmy ModTec GmbH. Bał się, że informacja, z którą przyjechał do Paryża, by przekazać ją CIA, może kosztować go utratę życia.

20

David Hagberg Przeszli krótkim korytarzem, na którego drugim końcu Clad-strup zastukał w nie oznaczone drzwi. DuVerile patrzył do tyłu, w stronę, z której przyszli, a Roningen pokręcił głową. - Tam nie ma nikogo - uspokoił Szwajcara. - Przyszliśmy tu bez ogona. - Ale to nie pan ryzykuje swoim życiem - odparł szwajcarski inżynier. Jego angielski był dobry, ale czuło się w nim ciężki, niemiecki akcent. Miał potężną klatkę piersiową, kwadratowe szczęki i niezwykle głęboko osadzone oczy pod gęstymi, krzaczastymi brwiami. Wyglądał jak kryminalista albo eks-bokser, który zbyt często był nokautowany na ringu. - To pan zgłosił się do nas, pamięta pan? - powiedział spokojnie Cladstrup. DuVerile skinął głową. - Może to był błąd - stwierdził. - W porządku - odparł Roningen, rozkładając ręce. - Dlaczego w takim razie nie powiemy sobie, że kończymy z tym wszystkim tutaj i teraz? Pan pójdzie swoją drogą, a my pójdziemy swoją. - Zabiliby mnie. W ciągu dwudziestu czterech godzin byłbym martwy. Wyjaśniałem już to. Wy nie znacie tych ludzi. - Pan także nie. - Ale ja wiem do czego są zdolni. Mówię wam, widziałem to na własne oczy. - Kiedy nam pan to pokaże, wrócimy do Paryża - powiedział Cladstrup, gdy drzwi otworzyły się w akompaniamencie brzęczy-ka. Weszli do pokoju, gdzie oddali swoje bilety na samolot i paszporty francuskiemu oficerowi kontroli paszportowej, siedzącemu za biurkiem. Drugi policjant, uzbrojony, stał z boku. - Mają panowie rezerwację na rejs 145 do Genewy, zgadza się? - spytał oficer, stemplując ich paszporty. - Zgadza się - odparł Roningen. Gliniarz spojrzał w górę z umiarkowanym zainteresowaniem na DuVerile'a, a potem zwrócił im dokumenty. - Samolot startuje za pół godziny. W poczekalniach mogą panowie dostać kawę i herbatę. Maurice pokaże drogę i pozostanie z wami do momentu wejścia na pokład. Do samolotu wejdziecie jako ostatni. Proszę nie opuszczać poczekalni do chwili, gdy otrzymacie wezwanie. Comprenez-vous? - Tak, dziękujemy bardzo - odparł Roningen. Wyszli z drugim oficerem na zewnątrz i poszli innym, bardzo długim korytarzem do małej, ale gustownie umeblowanej poczekalni dla VIP-ów. Okna poczekalni wychodziły na płytę lotniska, gdzie za chwilę miał za 21

Masa nadkrytyczna trzymać się samolot, na którego pokład wejdą. Tego ranka nikt oprócz nich nie korzystał z poczekalni. Telefon na ścianie zadzwonił i policjant podniósł słuchawkę. - Kiedy zobaczycie ich kryjówkę z bronią, tak, jak ja, będziecie musieli mi uwierzyć - powiedział DuVerile. - To będzie dla wszystkich wstrząs - skonstatował Roningen. - A także te zwłoki. - On tam ciągle jest, jeśli policja nie odkryła go jeszcze. Leitner był jednym z naszych najważniejszych inżynierów. Być może najlepszym w całym ModTecu. - Co on mógł przekazywać tym ludziom? - spytał Cladstrup, spoglądając na policjanta, który wciąż rozmawiał przez telefon. - Na początku udowodnię wam, jakie prowadzili interesy. A potem podyskutujemy o tym, co możecie zrobić dla mnie. - Zobaczymy. - Wiecie, że oni zabili go, ponieważ był głupi. Zagroził im, że pójdzie na policję, jeśli nie dadzą mu więcej pieniędzy. Jednak policja nie mogła mu pomóc. - A więc zamiast policji, powiedział wszystko panu. - Byliśmy przyjaciółmi - powiedział DuVerile. - Miałem stanowić jego ubezpieczenie. - Rozumiem - powiedział cicho Roningen. Już w tej chwili zaczynał być zmęczony tym facetem, jednak w Langley sądzono, że historia DuVerile'a jest wystarczająco interesująca, by przeprowadzić przynajmniej wstępne śledztwo. Zależnie od tego, co znajdą, lub czego nie znajdą w Lozannie, zdecydują, co zrobić dalej. Wiedzieli jednak, że szwajcarska firma elektrotechniczna, oprócz innych urządzeń, produkowała także elektroniczne zapalniki do głowic atomowych. Capretz wykazał się wystarczającą przytomnością umysłu, by złapać swą leżącą na biurku broń, zanim popędził w kierunku ciężarówki. Coś tu było wyraźnie nie tak, jednak strażnik nie mógł zorientować się o co chodzi. Telefon nie działał; niezależnie od tego, jaki nakręcał numer, aparat zawsze łączył go z nagraną taśmą, która prosiła go, by poczekał. A teraz jeszcze to... Przesuwając kciukiem bezpiecznik Uzi, podszedł do otwartych drzwi z tyłu furgonetki. Leon stał w odległości kilku metrów od niej. Gallimard leżał bez ruchu we wnętrzu ciężarówki. Zdecydowanie coś tu było nie tak. - Eugene! - zawołał Capretz. Nie miał pojęcia, co robić. - Coś mu się stało i po prostu upadł - powiedział Leon z wyraźnym zdenerwowaniem. - Może to serce? 22

David Hagberg Patrzyła na przesuwający się za szybami krajobraz, zaś on studiował jej profil. Niewielka żyłka pulsowała na jej długiej, delikatnej szyi. Pojawienie się Marty przed jego paryskim mieszkaniem było dla niego zupełną niespodzianką. - Słyszałam, że jesteś w Paryżu. Pomyślałam sobie, że wpadnę do ciebie, żeby się przywitać. Oczywiście wprowadziła się do niego. Nie było co do tego żadnych wątpliwości, przecież wciąż go kochała. Jej przyjazd spowodował także przypływ wspomnień. Niektóre z nich wydawały się dobre, a przynajmniej znośne, ale wiele z nich było ciężkich i przygnębiających. Zresztą który szpieg jest zdolny spojrzeć na swoją przeszłość choćby z odrobiną radości? A jeśli już o to chodzi, czy jest żołnierz, wspominający z radością i satysfakcją bitwy, w których wziął udział? Zaś to, w czym brał udział Kirk, było regularną wojną, a jego zadaniem było zabijanie. Nie było dnia, by nie wspominał ludzi, których życie skończyło się za jego sprawą. Czasem znajdował się wystarczająco blisko, by widzieć wyraz ich twarzy, gdy uświadamiali już sobie, że umierają. Był w tym grymasie oczywiście ból i strach, ale najczęściej ich ostatnim uczuciem okazywało się zdziwienie. Zapamiętał zwłaszcza twarz generała, którego polecono mu zabić w Santiago w Chile. Człowiek ten był odpowiedzialny za śmierć tysięcy ludzi i jedynym rozwiązaniem było zabicie go. Jednak w trakcie operacji zmieniono rozkazy, ale McGarvey o tym nie dowiedział się. Powrócił do Langley nie jako bohater, lecz jako parias, zaś CIA rozwiązała zawarty z nim kontrakt. Potem przyszła Szwajcaria i Paryż, gdzie Firma przerwała jego przymusowy stan spoczynku, przydzielając mu „kawałek roboty". W jego życiu pojawiła się znów śmierć i zniszczenie. Na skutek postrzału w plecy stracił jedną nerkę. Niewiele brakowało, by stracił życie. Opuściła go żona. Po jakimś czasie doszedł do wniosku, że wie już wszystko o samotności - mógłby napisać na ten temat całą książkę. - Dobre czy złe myśli? - spytała Marta, wyrywając go z posępnych rozważać. Spojrzał na nią. - Myślę, że będę tęsknił za Paryżem. - Wyjeżdżasz stąd na dobre, prawda? - raczej stwierdziła, niż zapytała. - I nie wydaje mi się jakoś, byś zamierzał ponownie osiedlić się w Lozannie. - Jeszcze nie zdecydowałem - skłamał i zdobył się na uśmiech. - Poza tym, nie sądzę, żeby twój szef był zadowolony z mojego przyjazdu.

23

Masa nadkrytyczna - Jakoś można by to zorganizować. - Może znowu dadzą mi „kawałek roboty". Potrząsnęła głową w odruchu irytacji. - Stajesz się już za stary na gry wojenne, Kirk - powiedziała. - Chyba już zauważyłeś, że Rosjanie wrócili do domu. Mur berliński runął, Układ Warszawski został rozwiązany. Wszyscy źli faceci sobie poszli. - Zawsze komuś się przyda stary, zatwardziały, podejrzliwy głupiec. - CIA nie może sobie pozwolić na kontakty z tobą - stwierdziła. Spojrzała mu prosto w oczy. - Czy Portugalia niczego cię nie nauczyła? - W jaki sposób się o tym dowiedziałaś? - Jestem gliną, nie pamiętasz? Oglądam i czytam wiele różnych rzeczy. Ludzie mi się spowiadają. - To dlatego przyjechałaś do Paryża, Mati? By uratować mi życie? - I twoją duszę. - Ona nie jest na sprzedaż. Być może nigdy nie była. Każdy szpieg ma swój własny koszmar. Jego koszmarem był Arkadij Kruszyn. Jednak Rosjanin był już martwy. Kirk widział jego zwłoki na chwilę przed opuszczeniem do grobu dla bezdomnych na przedmieściach Lizbony, siedem miesięcy temu. - Kocham cię, Kirk, czy to się nie liczy? Oczywiście, to był błąd, że pozwolił jej zamieszkać w swoim mieszkaniu. Jednak usprawiedliwienie, które wymyślił na własny użytek, polegało na tym, iż był wtedy zmęczony, miał wstręt do zapachu prochu i huku wystrzałów. Potrzebował kobiecego ciepła i pocieszenia, które dawała mu Marta. - To bardzo się liczy, Mati. Może jednak mimo wszystko byłoby lepiej, gdybym w ogóle nie przyjechał do Lozanny. Miałaś rację. Nie mam zamiaru pozostać tam, ani w żadnym innym miejscu w Europie, jeśli już o tym mówimy. - Wracasz do domu? - Tak, na trochę. Marta przez chwilę milczała. - Myślałam, że może przyjedziesz do Szwajcarii. Choćby po to, by zobaczyć się ze swoją córką. Ona jest wciąż w szkole w okolicach Berna, prawda? - Będzie w domu na Święto Dziękczynienia. Wtedy się z nią zobaczę. - Co chcesz mi teraz powiedzieć, Kirk? Że wracasz do swojej byłej żony? Myślałam, że zamierza wyjść za tego prawnika, który reprezentował ją w sądzie.

24

3 O godzinie ósmej dwadzieścia mężczyzna, na którego plakietce identyfikacyjnej widniało imię Leon, wysiadł z fałszywej furgonetki obsługi lotniska i przez lornetkę dokładnie przyjrzał się odległemu budynkowi terminalu. Koniec pasa startowego znajdował się w odległości około kilometra na wschód. Słaby, lecz stały powiew docierał do Leona niemal dokładnie z zachodu. Mężczyzna wiedział, że samolot Swissairu rejs numer 145 będzie wznosił się z pasa dokładnie w jego kierunku. W ciągu ostatnich dwudziestu minut wystartowało i wylądowało osiemnaście samolotów pasażerskich. Lotnisko Orły było tego poranka bardzo ruchliwe, tak jak zwykle o tej porze roku. Jednak żaden z samolotów, które przeleciały nad Leonem, nie był tym, o który mu chodziło. Wiedział to na pewno, ponieważ był w stanie dostrzec przez lornetkę pasażerski samolot Swissairu, stojący w tej chwili obok terminalu. Imię Leon oczywiście było fikcyjne. Faktycznie mężczyzna nazywał się Karl Boorsch i aż do końca roku 1989, gdy państwa komunistyczne w całej Europie Wschodniej zaczęły się rozpadać, był zatrudniony przez Stasi, wschodnioniemiecką tajną służbę. Większość pracowników Stasi zostało rozszyfrowanych i schwytanych, jednak Boorsch siedział cicho jak mysz pod miotłą, nie podnosząc głowy nawet po to, by poczuć, skąd wieje wiatr, dopóki nie dotarło do niego pierwsze wezwanie z Monako pod postacią krótkiego ogłoszenia w „Die Zeit", skierowane do „H.W." i postulującego, by „wracał do domu", bo „wszystko zostało mu wybaczone". Uśmiechnął się, wspominając ten dzień. Od tego czasu znalazło się dużo, dużo pracy. Zwłaszcza w ciągu ostatniego roku, gdy rozpoczęli realizację Projektu. Pomyślał, że stare przymierza są najlepsze. Lub, tak jak w tym przypadku, z pewnością najbardziej interesujące i opłacalne. A gdy projekt zostanie zakończony, pojawi się inna robota. Mnóstwo nowej roboty.

25

Masa nadkrytyczna Rzucił lornetkę na fotel kierowcy, wysiadł z kabiny i otworzył drzwi z tyłu. Wspinając się do wnętrza, musiał przecisnąć się obok ciała drugiego z francuskich gliniarzy, plamiąc nieco krwią bok jednego ze swoich butów. Nie zaniepokoiło go to w najmniejszym stopniu. W ciągu dziesięciu lat swej służby w Stasi, rozpoczętej zaraz po osiemnastych urodzinach, gdy skończył gimnazjum, widział wystarczająco dużo krwi, by całkowicie przywyknąć do jej widoku. Odepchnąwszy na bok ciało strażnika, pociągnął długie metalowe pudło w stronę otwartych drzwi. Pudło było ciężkie i przesunięcie go wymagało sporo wysiłku. Zeskoczył na ziemię, rzucił okiem na drogę, którą tu przybył, a potem spojrzał w kierunku ruchliwego pasa startowego. Po zapylonej drodze dojazdowej nie poruszało się nic, natomiast w okolicach pasa startowego samolot w barwach francuskiej linii Air Inter wyruszył od strony terminalu i toczył się powoli po pasie przeznaczonym do kołowania. To powinien być lot numer siedemnaście. Ten właśnie samolot oraz jeszcze jeden miały według planu wystartować przed maszyną Swissairu lecącą do Genewy. Stojąc przed furgonetką, Karl przyjrzał się uważnie kołującemu samolotowi, by upewnić się, że zidentyfikował go poprawnie. Rzeczywiście tak było. Potem wyjął zza fotela masywny radiotelefon i nacisnął przycisk ZAPIS MOWY. - Jeden - powiedział. Nacisnął przycisk TRANSMISJA i jego słowo, zapisane przez elektroniczną aparaturę, zostało zaszyfrowane, skompresowane w mikrosekundowy „pakiet" i przesłane do adresata. Czas trwania transmisji był tak krótki, że nawet automatyczna aparatura rejestrująca nie była w stanie uchwycić jej w żaden sposób, nawet pod postacią przelotnego zakłócenia poziomu szumów. - Czysto - odpowiedział człowiek, który obserwował zjazd z autostrady na drogę dojazdową do lotniska. - Dwa. - Jestem - odparł drugi członek ekipy. Znajdował się w miejscu, z którego widoczne było główne wejście do budynku terminalu. - Trzy. - S pokój - odpowiedział trzeci. Był na autostradzie N7, gdzieś pomię dzy Orły a Paryżem, kontrolując częstotliwości radiowe używane przez francuską policję, by sprawdzić, czy nie ma na nich jakiegoś niezwykłego, niepokojącego ożywienia. Niczego takiego nie zauważył. Odł-ożywszy na miejsce radiotelefon Boorsch ponownie przyjrzał się samolotowi, który osiągnął właśnie przeciwny koniec pasa startowego i powoli skręcał. Kilka sekund później potężna maszy26

David Hagberg na skoczyła do przodu, po tym jak pilot zwolnił wciśnięte dotychczas hamulce, i rozpoczęła swój rozbieg przed startem. Boorsch prowadził obserwację jeszcze przez kilka sekund, potem opuścił lornetkę i cofnął się, gdy DC-10 zbliżał się z rykiem dokładnie w jego kierunku; w końcu nos samolotu podniósł się, jego główne koła oderwały się od powierzchni pasa; nagle potężny, stalowy ptak znalazł się dokładnie nad głową Karla, zaś hałas był tak potężny, że jakakolwiek racjonalna myśl była praktycznie niemożliwa. Wydawało mu się, że uchwycił spojrzenia kilku pasażerów, patrzących wprost na niego z niewielkich okienek, jednak samolot wciąż wznosił się w stronę bezchmurnego nieba. Ryk silników ucichł powoli, stłumiony przez rosnącą odległość. Tymczasem samolot Air France rejs numer 248, który był ostatni przed lotem Swissairu, już toczył się po pasie do kołowania. Boorsch obserwował, jak samolot dociera do końca pasa, potem zatrzymuje się na chwilę, wreszcie skręca. To był Airbus A-320, ten sam typ, co maszyna Swissairu, która wykonywać będzie lot 145; Boorsch obserwował go z zainteresowaniem, gdy poruszał się ociężale w jego kierunku po pasie startowym. Przednie podwozie oderwało się od powierzchni pasa i wyglądało na to, że wielki samolot pasażerski wisi, uniesiony jedynie w połowie, przez długi jeszcze czas, zanim jego główne podwozie oderwało się od ziemi. Potem Airbus z rykiem przesunął się nad głową Boorscha i zaczął nabierać wysokości. Karl odwrócił się i zdążył jeszcze zobaczyć, jak podwozie chowa się w kadłubie, a gdy samolot zmienił się już w niewielką plamkę na niebie, spojrzał ponownie w kierunku odległego terminalu - odrzutowiec Swissairu wciąż stał obok rękawa - zanim podszedł do tylnej części furgonetki. Po zdjęciu zaczepów otworzył pokrywę długiego, metalowego pudła. Przez chwilę patrzył na to, co znajdowało się wewnątrz, po chwili wyciągnął dłoń i przesunął z czułością opuszkami palców po kadłubie niemal półtorametrowej rakiety ziemia-powietrze typu Stinger. Na jego twarzy pojawił się uśmiech.

4 W sali operacyjnej ochrony lotniska Orły zabrzęczał telefon, łączący ją bezpośrednio z wieżą kontrolną. Słuchawkę podniosła sierżant policji Marie-Lure Germain. - Ochrona. Tu Germain. - Marie-Lure, przy jednym z wewnętrznych sygnalizatorów zaraz za końcem pasa zero osiem ktoś zaparkował furgonetkę obsługi naziemnej. Czy masz coś na ten temat w swoim dzienniku? - Chwileczkę, Raymond - odpowiedziała. Raymond Flammarion był dzisiaj szefem kontrolerów w głównej wieży lotniska. Był nadgorliwcem, przywiązującym wielką wagę do szczegółów. Z tego właśnie powodu nikt go nie lubił, lecz wszyscy szanowali profesjonalizm, z jakim wykonywał swoją pracę. Na tablicy sytuacyjnej, która dawała obraz aktywności różnych służb lotniska wewnątrz i na zewnątrz portu lotniczego, nie pojawiła się żadna informacja dotycząca furgonetki. Marie odwróciła się do swojej konsoli. - Tu nic nie mamy - powiedziała. - Właśnie w tej chwili widzę ją przez lornetkę. Ma cherie, tylne drzwi są otwarte. Jednak nie widzę tam nikogo. Zaś biorąc pod uwagę ostrzeżenie Interpolu... - Sprawdzę to. - Jak to zrobisz, połącz się znów ze mną. Nie mamy dziś na naszych pasach żadnego samolotu, w którym byłoby choć jedno wolne miejsce, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. - Poczekaj chwilę, Raymond. Prawdopodobnie ktoś zapomniał wprowadzić tę naprawę do grafiku. Marie-Lure odłożyła słuchawkę i na tarczy swego operacyjnego telefonu wybrała numer budki strażniczej przy bramie prowadzącej na płytę lotniska. Połączenie zostało natychmiast zrealizowane i telefon w budce zaczął dzwonić. Mająca zaledwie dwadzieścia trzy lata Marie-Lure była jedną z najmłodszych członkiń personelu ochrony lotniska, wybraną na ten szczególny okres z Grupy Operacyjnej Sił Specjalnych Policji, 2 — Masa nadkrytyczna

33

David Hagberg stacjonującej w Paryżu, w której skład wchodziło niemal sto osób. Była jednak profesjonalistką. Wyszkolono ją w Academie de Police w Paryżu. Jej wyniki kwalifikowały ją do pięciu procent najlepszych absolwentów swojego roku. Po pięciu impulsach bez odpowiedzi przerwała połączenie i ponownie wybrała numer. Nikt nie podnosił słuchawki. Możliwe, że telefon się zepsuł, możliwe również, że strażnicy wyszli z budki. Jednak akurat teraz było to niepokojące. Odłożyła słuchawkę i przywołała kontrolera wieży, porucznika Jacquesa Bellusa, który podniósł się ciężko zza swojego biurka i podszedł do niej. Dwa lata temu, wówczas w stopniu inspektora policji, Bellus zgodził się na wcześniejszą emeryturę, by przyjąć tę pracę na lotnisku. Była znacznie bezpieczniejsza niż poprzednia. - Co się dzieje? - spytał. - Flammarion dostrzegł furgonetkę remontową obsługi naziemnej zaraz za końcem pasa zero osiem. Pyta, czy wiemy coś na ten temat. Bellus spojrzał na tablicę sytuacyjną. - Na tablicy nic nie ma - stwierdziła Marie-Lure. - A strażnicy przy bramie nie odpowiadają na wezwania. - Kto jest dzisiaj rano na posterunku? Marie-Lure wydobyła informację ze swojego komputera. - Capretz i Gallimard - odpowiedziała. - Dzwoniłaś już do obsługi naziemnej? - Na razie nie chciałam nikogo alarmować. - Zadzwoń do nich, a ja spróbuję dodzwonić się do budki -powiedział Bellus i podniósł słuchawkę telefonu. Marie-Lure zatelefonowała do dyspozytora obsługi naziemnej po drugiej stronie pasa, w pobliżu hangaru Air France. Dyspozytor podniósł słuchawkę po pierwszym sygnale. - Obsługa. - Tu ochrona. Co pańscy ludzie robią przy wewnętrznym sygnalizatorze przy końcu pasa zero osiem? Na naszej tablicy nie mamy nic na ten temat. - O ile wiem, nie powinno być tam teraz nikogo - odpowiedział młody człowiek. - Moment... Marie-Lure usłyszała szelest przesuwanych papierów i kilka sekund później dyspozytor znów podniósł słuchawkę. - Mam tutaj potwierdzenie wydania zlecenia. Najwyraźniej jakiś technik musiał położyć go nie w tej przegródce. Wygląda to na dostrojenie częstotliwości sygnalizatora. Przykro mi, ale nie wiem nic więcej na ten temat. Wiem tylko, że ktoś za to beknie. - Przyślijcie tu gońca z kopią zlecenia, dobrze? 29

Masa nadkrytyczna 30 - Zrobimy to tak szybko, jak to będzie możliwe. Dziś rano jesteśmy bardzo zajęci. - Merci. - Marie-Lure przerwała połączenie. Także Bellus pokręcił głową i odłożył słuchawkę. - Wciąż nic - powiedział. - Co powiedzieli? - Zlecenie na wykonanie tej pracy zostało najwyraźniej położone w złym miejscu. Prześlą je nam tak szybko, jak tylko będą mogli. - Kogo mamy w pobliżu? - Myślę, że Dubot może wciąż być za pasem zero osiem. Mógłby tam zajrzeć, ale musiałby przejechać przez pas. - Połącz się z nim przez radio i załatw z wieżą zgodę na przejazd. - Czy chce pan na kilka minut wstrzymać ruch w powietrzu? Bellus przez chwilę rozważał tę sugestię, ale zaraz pokręcił głową. - Skoro to oficjalne zlecenie obsługi naziemnej, nie sądzę, by było to konieczne. Marie-Lure przełączyła się na częstotliwość ochrony lotniska, by wywołać sierżanta Dubouta. Pasażerowie rejsu numer 145 Swissairu powinni w tym mniej więcej czasie kończyć wsiadanie na pokład samolotu. Boorsch stał poza polem widzenia kogokolwiek, kto mógłby patrzyć w tę stronę z wieży lub budynku terminalu i przyglądał się maszynie przez lornetkę. Rękaw wciąż podłączony był do kadłuba, jednak pokrywy komory bagażowej znajdujące się pod spodem Airbusa zostały już zamknięte, zaś pochylnie bagażowe wycofane. Boorsch opuścił lornetkę, a potem uniósł ją ponownie, by przyjrzeć się wieży kontrolnej i hangarom naprawczym, znajdującym się po drugiej stronie lotniska, naprzeciw głównego terminalu. O ile zdołał dostrzec, aktywność wszędzie była normalna. Nic, co wykraczałoby poza zwykłą krzątaninę. Oczywiście prędzej lub później ochrona lotniska uzmysłowi sobie, że coś może być nie tak ze strażnikami przy bramie, jednak obecność furgonetki na płycie nie powinna wzbudzić żadnych podejrzeń. Boorsch zajął się tym osobiście wcześnie rano, podczas zmiany personelu w Biurze Ekspedycyjnym obsługi lotniska. Ktoś mógł wybrać się tutaj, by zbadać sytuację na miejscu. Dlatego właśnie synchronizacja działań Boorscha wymagała tak ścisłego wyliczenia czasu. Teraz jedynie minuty dzieliły go od wykonania zadania. Odłożywszy na bok lornetkę, Boorsch ostrożnie wyjął Stingerà. Całe urządzenie miało około stu dwudziestu centymetrów długości

David Hagberg i dziesięć centymetrów średnicy, ważyło około czternastu kilogramów, wliczając w to wyrzutnię wielokrotnego użytku i rakietę na paliwo stałe z naprowadzaną termicznie głowicą bojową, wypełnioną materiałem wybuchowym. Teoretycznie rakieta była bardzo prosta w użyciu. Trzeba było skierować ją na emitujący ciepło cel, następnie uruchomić obwody odpalania i gdy przechłodzony płynnym azotem czujnik rakiety skoncentruje się na celu, operator powinien usłyszeć świergot. W tym momencie operator powinien nacisnąć przycisk odpalania i Stìnger startował, niemal natychmiast osiągając prędkość trzystu metrów na sekundę; jego efektywny zasięg wynosił trzy tysiące siedemset metrów. Jednak w praktyce początkujący operatorzy rzadko kiedy trafiali w najłatwiejsze nawet cele. Podobnie jak w przypadku strzelania do rzutków z dubeltówki, operator musiał „prowadzić" swój cel w powietrzu - szczególnie przyśpieszający cel, taki, jak startujący odrzutowiec. Spośród sześciu towarzyszy z byłej Stasi, trenujących ze Stin-gerami w Libii, Boorsch był najlepszy, zatem w naturalny sposób on właśnie wyznaczony został do wykonania tego zadania. - Nie zawiedź nas, Karl - powiedziano mu. - To jest ważne dla Projektu. Bardzo ważne. Nagle ożył radiotelefon, znajdujący się w kabinie furgonetki. -Trzy - zakomunikował mężczyzna patrolujący autostradę N7. Ostrożnie odłożywszy rakietę, Boorsch popędził do kabiny i chwycił radiotelefon. - Trzy, mów. - Ktoś jedzie w twoją stronę przez pas jeden osiem. - Kiedy tu będzie? - Za niecałe pięć minut. - Zrozumiałem - odparł Boorsch. - Jeden? - Czysto. - Dwa? - Czysto. Boorsch odłożył radiotelefon i podszedł do tylnej części furgonetki, gdzie złapał lornetkę i dokładnie obejrzał teren lotniska w sąsiedztwie końca pasa startowego północ-południe. Okazało się, że dżip już przejeżdża przez pas. Spojrzał przez lornetkę w kierunku samolotu Swissairu. Wciąż jeszcze nie wycofano rękawa. Miał zatem jeszcze czas. Ale już niewiele, pomyślał Boorsch, odkładając lornetkę i wyciągając pistolet.

5 McGarvey musiał pokazać swój paszport, by móc towarzyszyć Marcie poprzez posterunki ochrony aż do wyjścia. Uderzyła go panująca wokół atmosfera napięcia. Prawdopodobnie kolejne ostrzeżenie przed atakiem terrorystów. Francuzi traktowali je bardzo poważnie. Większość pasażerów Swissairu znajdowała się już na pokładzie, poczekalnia była zatem pusta, wyjąwszy jedną osobę z personelu pokładowego i dwóch ludzi obsługujących wyjście, z których jeden wygłaszał przez system nagłaśniający lotniska wezwanie do wejścia na pokład. - Panie i panowie! Wszyscy pasażerowie, którzy posiadają zarezerwowane bilety na bezpośredni lot Swissairu do Genewy rejs numer 145 proszeni są o wejście na pokład samolotu. Za chwilę zakończymy przyjmowanie pasażerów na pokład. Madames et mes-sieurs... - Nie chcę żegnać się w ten sposób, Kirk - powiedziała Marta, spoglądając mu w oczy. - Mam przeczucie, że nigdy cię już nie zobaczę. - Nie jestem takim człowiekiem, za jakiego mnie uważasz, Mati. Nigdy taki nie byłem. - Od samego początku wiedziałam, kim jesteś - powiedziała. -1 mimo to cię kocham. McGarvey musiał się uśmiechnąć. - To chyba niezbyt dobra podstawa do stworzenia zgodnego stadła - odparł. Hostessa przyglądała im się z wyraźnym zniecierpliwieniem. - Nie jestem dumna. Każdy sposób jest dla mnie dobry, żeby z tobą zostać. Coś było nie tak. Jakiś wewnętrzny system ostrzegawczy rozdzwonił się w głowie McGarveya. Ten zaparkowany przed terminalem samochód CIA. Co oni tu teraz robili? Obserwowali go? - Słuchaj, Mati, zrób mi tę uprzejmość i poczekaj tutaj na mnie. Jeszcze przez kilka minut nie wsiadaj na pokład. Muszę gdzieś zatelefonować. 32

David Hagberg Marta spojrzała na człowieka z obsługi, stojącego przy otwartym wyjściu tunelu dla pasażerów. - 0 co chodzi? - Prawdopodobnie o nic - odparł McGarvey. - Po prostu poczekaj tutaj. Podszedł do pulpitu obsługi. - Czy mógłbym skorzystać z pańskiego wewnętrznego telefonu? - spytał mężczyznę z obsługi, który skończył właśnie wygłaszać wezwanie do wsiadania. - Proszę pana, ta pani musi już wejść na pokład, w przeciwnym wypadku spóźni się na swój lot - powiedział młody człowiek. - Czy mogę użyć pańskiego wewnętrznego telefonu? To bardzo ważne. Człowiek z obsługi wahał się przez chwilę, ale potem westchnął i podał mu słuchawkę. - O jaki numer panu chodzi, sir? - spytał. - Oficera dyżurnego ochrony lotniska. Przez twarz młodego człowieka przemknął cień niepokoju. - Proszę pana, czy coś się stało? - Nie wiem. Proszę wybrać dla mnie ten numer. Chwilę później uzyskał połączenie. - Tu Bellus, ochrona - usłyszał. - Monsieur Bellus, nazywam się Kirk McGarvey i jestem Amerykaninem. - Oui, monsieur, co mogę dla pana zrobić? - Jeden lub dwóch moich rodaków z ambasady... zajmują się ochroną ambasady... znajduje się obecnie gdzieś tutaj na lotnisku. Bezwarunkowo muszę z nimi porozmawiać. Natychmiast. - Nie wiem, o czym pan mówi, monsieur McGarvey; jestem teraz bardzo zajęty... - Na pewno pan wie. Proszę się z nimi skontaktować i przekazać im moje nazwisko. Proszę, to bardzo ważne. - Skąd pan dzwoni? - Jestem przy wyjściu E 17. - To lot Swissairu? - Tak, proszę się pośpieszyć. - Później poproszę pana o wyjaśnienie. - Oczywiście. Przez chwilę w słuchawce zapanowała cisza. Wszyscy patrzyli na McGarveya. Marta podeszła do niego. - Co się stało? - spytała. Pokręcił głową; czas na wyjaśnienie przyjdzie później. Mężczyzna z obsługi lotu wyszedł z rękawa i z uwagą obserwował całą scenę. 33

Masa nadkrytyczna Minutę później Bellus był znów przy słuchawce. - Monsieur McGarvey, oni odpowiedzieli, że jeśli pańska wiadomość dla nich nie jest niezwykle pilna, proszą o kontakt z właściwym... biurem w waszej ambasadzie. - Rozumiem. - Czy to jest nadzwyczaj pilne? McGarvey spojrzał na odrzutowiec Swissairu. - Nie. Sądziłem, że to moi starzy przyjaciele i chciałem po prostu przywitać się z nimi. - Przepraszam bardzo, monsieur, ale wydaje mi się to dziwne, zważywszy, że oni będą lecieć do Genewy na pokładzie tego samego samolotu, co pan. Czy jest pan przy wejściu E 17? - Tak - odpowiedział McGarvey. - Właściwie chodziło o to, że nie wiedziałem, czy oni już przyjechali. Naprawdę bardzo mi przykro, że pana niepokoiłem. - Czy pan mieszka w Paryżu, panie McGarvey? - Tak - odpowiedział Kirk. Dał policjantowi numer swego mieszkania na ulicy Lafayette w dziesiątym arrondissement. - Czy znają pana pod tym adresem i czy wie o panu ambasada? - Tak, oczywiście. - Sprawdzę to, monsieur. Życzę przyjemnego lotu. - Oui, merci - odparł McGarvey i odłożył słuchawkę. - I co? - spytała Marta. - Okazało się, że to nic takiego - odpowiedział i pocałował ją. - Do widzenia, Mati. - Tak po prostu...? - spytała, a w jej oczach ponownie pojawiły się łzy. Kirk skinął głową. - Życzę ci przyjemnego lotu - powiedział, po czym odwrócił się i odszedł, nie patrząc już za siebie. - O co w tym wszystkim chodziło? - spytał Cladstrup, gdy Ro-ningen wrócił od telefonu. DuVerile znajdował się po drugiej stronie pokoju, skąd nie mógł ich słyszeć. - Czy mówi ci coś nazwisko Kirk McGarvey? Cladstrup roześmiał się w odpowiedzi. - Jane. Właśnie zatrudniłem się w Firmie, gdy on został wyrzucony. To było w późnych latach siedemdziesiątych. Myślę, że chodziło o coś, co zdarzyło się w Chile. Podobno spaprał robotę. - On mieszka tu, w Paryżu, i był zamieszany w ten wybuch w ambasadzie. - Słyszałem o tym. - Wygląda na to, że jest tu, na lotnisku; zadzwonił do ochrony i poprosił o rozmowę z nami. 34

David Hagberg - Podał nasze nazwiska? - Nie, ale powiedziałem Bellusowi, że mogę z nim rozmawiać, jeśli ma dla nas coś pilnego. Najwyraźniej nie miał nic takiego, ponieważ się wycofał. Bellus sądzi, że on może być na pokładzie tego samolotu. Dzwonił z wyjścia E 17. - Czy jego nazwisko jest na liście pasażerów? - Nie, ale to o niczym nie świadczy. - O co chodzi, do diabła? - Cladstrup rzucił okiem w kierunku DuVerile'a. - Czy sugerujesz, że jest jakiś związek...? - Czy rozpoznałbyś go, gdybyś go zobaczył? - Mogę go wyłowić z każdego tłumu. - Zobacz, czy jest na pokładzie, a ja zadzwonię do Lyncha i zapytam go, co się tu dzieje. Widząc, że Cladstrup wstaje, DuVerile poderwał się z miejsca, ale pracownik CIA machnięciem ręki dał mu znak, żeby nie wstawał. - To potrwa tylko chwilę - powiedział mu, podchodząc do francuskiego policjanta, stojącego przy rękawie. - Zamierzam sprawdzić samolot, zanim wejdziemy na pokład. - Proszę bardzo - odpowiedział policjant, usuwając się z drogi. Cladstrup wkroczył do rękawa i ruszył do samolotu. Pokazał stewardesom bilety i swój dokument tożsamości. - Będziemy dosłownie za minutę - powiedział. - Czy wszyscy pasażerowie są już na pokładzie? - Tak, proszę pana - powiedziała jedna ze stewardes. - Liczba pasażerów zgadza się, oczywiście z wyjątkiem pana i dwóch pozostałych dżentelmenów, którzy są z panem. Będą panowie jedynymi pasażerami w pierwszej klasie. - Czy wszystkie miejsca w klasie turystycznej są zajęte? - Tak, proszę pana. - Czy mogę rzucić okiem na pasażerów? Z kabiny przyglądał im się kapitan samolotu. - Czy mamy jakiś problem? - spytał. - Bynajmniej, kapitanie. Istnieje tylko możliwość, że ktoś, kogo znamy, może być na pokładzie. Chciałbym to sprawdzić. - Proszę zrobić to jak najszybciej. Chcę wystartować o czasie. - Da się zrobić - odparł Cladstrup, po czym odwrócił się i przeszedł szybko pomiędzy siedzeniami samolotu. McGarveya nie było wśród pasażerów. - Czy pański przyjaciel jest na pokładzie? - spytała szefowa personelu pokładowego. - Nie - odpowiedział krótko Cladstrup. - Zaraz wracam - dodał. Pośpieszył z powrotem przez rękaw do poczekalni dla VIP-ów. Roningen wracał właśnie od telefonu. 35

Masa nadkrytyczna - Nie ma go na pokładzie - oznajmił Cladstrup. - Co powiedział Lynch? - Także nie słyszał nic o tej sprawie, ale zamierza to sprawdzić. - Co robimy? - Lecimy do Genewy. Co innego możemy zrobić? Zaprojektowany przez Amerykanów, ale zbudowany we Francji dżip jechał po zapylonej drodze zaraz za końcem tak uczęszczanego dzisiaj pasa startowego. Z miejsca, z którego obserwował go Boorsch, stojąc za tylną częścią furgonetki, widział tylko jednego człowieka za kierownicą i nikogo poza nim. Najprawdopodobniej ktoś z ochrony, kto został wysłany, by sprawdzić, co się dzieje ze strażnikami. Nie było powodu, dla którego miałby zajmować się pracownikiem brygady remontowej, wykonującym zlecenie obsługi naziemnej. Jednak ten gliniarz będzie musiał przejechać w pobliżu furgonetki, a zatem zrobić dokładnie to, czego życzył sobie Boorsch. Nie chciał, żeby odciął mu drogę ucieczki. Kiedy dżip znajdował się w odległości niecałych dwudziestu metrów, Boorsch wyszedł zza tyłu ciężarówki i pomachał w stronę kierowcy. Dżip natychmiast zwolnił. Karl wiedział, że ktoś, kto znajdowałby się w tej chwili na wieży lotniska z dobrą lornetką, widziałby go teraz jak na dłoni, ale nic na to nie mógł poradzić. Dostrzegł, że odrzutowiec Swissairu wycofał się już ze stanowiska przedstartowego i kołował teraz w stronę pasa. Czas uciekał. Boorsch wyszedł na drogę w chwili, gdy dżip podjechał ku niemu. - Dzień dobry - powiedział. - Dzień dobry - odpowiedział policjant. „Dubout" - przeczytał Karl na jego tabliczce z nazwiskiem. - Jak panu idzie naprawa? - Mam niewielki problem. Cieszę się, że pan tędy przejeżdżał. Potrzebuję, dosłownie na chwilę, drugiej pary rąk. Chodzi o zmontowanie tej cholernej anteny. - To będzie musiało poczekać. Chcę najpierw sprawdzić, co dzieje się z moimi ludźmi. Boorsch spojrzał w kierunku budki strażniczej, znajdującej się w odległości około trzech kilometrów. - Czy chodzi panu o tych dwóch przy bramie? - spytał. - Nie sądzę, żeby to była ich wina. Oczy Dubouta zwęziły się nieco. - Widział ich pan? - Oczywiście. Jak inaczej mógłbym dostać się tutaj? - Co pan miał na myśli mówiąc: nie ich wina? 36

David Hagberg - Telefon; to dlatego pan tu przyjechał, prawda? Ich telefon nie działa. Prosili mnie, żebym na niego zerknął, ale myślę, że coś musi być nie tak z linią telefoniczną. Prawdopodobnie coś ze złączami przy autostradzie. - Sprawdzę to. - Czy mógłby pan wcześniej mi pomóc? To potrwa dosłownie minutę, może mniej. Potrzebuję kogoś, kto przytrzymałby obcęgami skrzynię z anteną, podczas gdy ja z drugiej strony pociągnąłbym za rygiel zamka. Dubout wahał się przez chwilę. - Trzydzieści sekund. - W porządku - powiedział Dubout, po czym zaciągnął ręczny hamulec i wysiadł z dżipa. - Antena jest w furgonetce - wyjaśnił Boorsch. - To dosłownie parę sekund roboty. - No cóż, w takim razie bierzmy się do tego. - Jasne - zgodził się Boorsch, pozwalając, by francuski policjant podszedł pierwszy do otwartych tylnych drzwi furgonetki. Wyciągnął swój pistolet w tym samym momencie, gdy Dubout cofnął się gwałtownie po zajrzeniu do wnętrza. - Mon Dieu! Boorsch popchnął go lewą ręką, tak, by obaj znaleźli się poza polem widzenia kogoś, kto patrzyłby w ich kierunku z wieży kontrolnej, a potem trzykrotnie strzelił w tył głowy policjanta. Dubout upadł do przodu, na skrzynię, w której wcześniej znajdował się pocisk rakietowy. Chowając pistolet, Boorsch wepchnął ciało mężczyzny głębiej, do wnętrza furgonetki. Potem chwycił lornetkę i przyjrzał się drugiemu końcowi pasa startowego. Airbus dotarł właśnie do końca pasa do kołowania. Mógł wystartować w ciągu najbliższych sześćdziesięciu do dziewięćdziesięciu sekund. Odłożywszy lornetkę, chwycił radiotelefon. Zwykle w chwilach napięcia potrafił zachować spokój, ale nigdy dotychczas nie miał możliwości zestrzelenia rejsowego samolotu, wypełnionego ludźmi. Boorsch zaczął przejawiać oznaki ekscytacji i zdenerwowania. - Jeden - powiedział do mikrofonu. - Czysto - usłyszał odpowiedź. - Dwa. - Czysto. - Trzy. - Czysto. A co u ciebie? - Wszystko w porządku - odparł Boorsch. Airbus właśnie skręcił na pas startowy. - Bądźcie w pogotowiu. 37

6 - Swissair jeden-cztery-pięć, masz zezwolenie na start, pas dwa-sześć. Wiatr dwa-osiem-zero z godziny ósmej. Barometr dwa-dziewięć-dzie-więć-siedem. Przejście na automatyczną kontrolę odlotów na jeden-dwa-dziewięć-kropka-zero-dziewięć po starcie. Miłego dnia. - Wieża, zrozumiałem. Dziękujemy - odpowiedział kapitan Josef Elver, naciskając hamulec lewej goleni, by potężny odrzutowiec mógł skręcić na pas startowy. - Wszystkie kontrolki zielone - zakomunikował pierwszy oficer, Claude Piaget. - Zrozumiałem - odpowiedział Elver, w momencie gdy potężny, stalowy ptak obrócił się na osi pasa startowego. - Ruszamy. Przesunął do przodu dźwignie ciągu i zwolnił hamulce. - Toczymy się - zakomunikował Elver, gdy A-320 ruszył po pasie, początkowo niezgrabnie, niczym wół, kołyszący się pod ciężarem. Zabawne było pomyśleć, że coś tak wielkiego, o tak olbrzymiej masie, jest w stanie latać. Światła pasa startowego zlały się w dwa zamazane pasma po obu stronach samolotu. Kapitan Elver ogarnął wzrokiem znajdujące się przed nim wskaźniki przyrządów, jedynie na chwilę odrywając oczy od przemykającego w dole pasa. - Sto sześćdziesiąt - oznajmił Piaget, siedzący po jego prawej stronie. Airbus zaczął coraz gwałtowniej przyśpieszać, a pedały orczyka i drążek sterowy zaczęły reagować na jego dotyk, jakby zaczynając żyć własnym życiem. Byli już niemal w powietrzu. - Startujemy - powiedział Piaget. , Elver pociągnął delikatnie do tyłu drążek sterowy, który znajdował się po jego lewej stronie i nos odrzutowca uniósł się gładko ponad powierzchnię pasa. Prawą ręką kapitan przesunął dźwignię ciągu aż do końca i samolot jeszcze przyśpieszył. - Wszystkie kontrolki zielone - powiedział Piaget. Prędkość samolotu wynosiła teraz niemal trzysta kilometrów na godzinę, mieszcząc się swobodnie w ramach zakresu prędkości •otu przy wysuniętych klapach.

38

David Hagberg - Wznoszenie - powiedział Elver, ponownie pociągając ku sobie drążek sterowy i Airbus, jakby bez niczyjej pomocy, oderwał się od pasa, zaś wstrząsy związane z toczeniem nagle zanikły. - Zacznij chować klapy - polecił Elver. Gdy znajdowali się już poza płytą lotniska z wciągniętymi klapami i schowanym podwoziem, Elver zamierzał właśnie przekazać kontrolę nad samolotem Piagetowi, by móc przejść do tylnej części kabiny pilotów. Właśnie chwytał jakiegoś krążącego po kabinie owada, gdy nagle wokół rozpętało się piekło. Żołądek podchodził Boorschowi niemal do gardła. W swoim dotychczasowym życiu doświadczał już tego rodzaju ekscytacji, oczekiwał też tego momentu od chwili, gdy przed czterdziestoma ośmioma godzinami zatelefonowano do niego. Jednak w najśmielszych marzeniach nie oczekiwał aż tak intensywnego uczucia przyjemności. Rakieta Stinger z wyrzutnią leżała na jego prawym ramieniu, doskonale dopasowana, lekko uciskając je swym ciężarem. Słyszał ryk silników potężnego Airbusa i wiedział, że samolot jest już w powietrzu. Przyszedł czas na działanie. Boorsch wyszedł zza tyłu furgonetki i uniósł Stingerà, odnajdując w jego celowniku kadłub odrzutowca i ześrodkowując na nim nitki. Samolot wznosił się teraz dokładnie w jego kierunku, nieprawdopodobnie wielki i głośny. Nie zwracał uwagi na to, że jest widoczny z wieży. W tym momencie już żadna siła na Ziemi nie mogła odwrócić biegu wydarzeń. Na chwilę stracił sylwetkę samolotu w celowniku Stingerà, ale potem odnalazł ją znowu i ustawił nitki celownika na silniku, podwieszonym do lewego skrzydła. Przyciskając policzek do wyrzutni, nacisnął kciukiem włącznik aktywacji rakiety i usłyszał delikatny świergot. - Zły strzał wynika prawie zawsze z nadmiernego pośpiechu -przypomniały mu się słowa libijskiego instruktora. - W tym biznesie trzeba mieć cierpliwość Allacha. Zdaniem Boorscha Allach nie miał z tym nic wspólnego, jednak wiedział, na czym polega synchronizacja działań. Stinger był dobrą bronią, ale nie mógł dokonać cudu. - Dajcie Stingerowi szansę, a spełni każde wasze życzenie. Odrzutowiec wznosił się teraz w niebo pod coraz ostrzejszym kątem. Jego silniki pracowały z maksymalną siłą ciągu, emitując ogromną ilość energii cieplnej. 39

Masa nadkrytyczna Boorsch nacisnął przedni guzik kontrolny rakiety, odsłaniając reagujący na podczerwień czujnik w głowicy. Świergot w jego uszach niemal natychmiast zmienił się w ostry pisk, gdy rakieta namierzyła cel. Karl wciąż jeszcze czekał, będąc równocześnie pewnym, że ktoś na wieży dostrzegł go już i zawiadomił ochronę. Wkrótce na całym lotnisku i prowadzących do niego autostradach zaroi się od glin. Airbus przeleciał dokładnie ponad jego głową i Boorsch precyzyjnie poprowadził go w celowniku. W końcu delikatnie nacisnął spust i Stinger wystartował; odrzut, który uderzył go w ramię, nie był silniejszy, niż ten, którego doświadczał podczas strzelania z dubeltówki.

7 Mon Dieu! Raymond! - krzyknął alarmującym tonem jeden z operatorów na wieży kontroli lotów. W tej samej chwili, gdy zauważył samotną postać wyłaniającą się zza furgonetki obsługi naziemnej, trzymającą w ręku coś, w czym nawet z dużej odległości można było rozpoznać sprzęt wojskowy, Flammarion chwycił w jedną rękę słuchawkę telefonu, by dzwonić do ochrony, w drugą zaś - mikrofon nadajnika radiowego, by skontaktować się z pilotami Airbusa. Pierwszy zgłosił się pilot szwajcarskiego samolotu. - Tu Swissair jeden-cztery-pięć. Przez chwilę Flammarion zastygł z otwartymi ustami, nie wierząc w to, co widział na własne oczy. Rakieta została odpalona. - W górę! W górę!! - wrzasnął do mikrofonu, nie zdając sobie sprawy z tego, jak bezsensownie to zabrzmiało. - Tu Bellus, ochrona - odezwał się głos w słuchawce telefonu. - Wieża, powtórz - odpowiedział spokojnie pilot samolotu. Ślad spalin rakiety był wyraźnie widoczny na tle idealnie błękitnego nieba. Na wysokości około trzydziestu metrów Stinger wszedł w łagodny łuk, a potem wykonał pełen gracji zakręt w górę i na zachód, kierując się dokładnie w stronę odlatującego odrzutowca. W tym właśnie momencie Flammarion uświadomił sobie, że rakieta jest żywą istotą; dzikim zwierzęciem ścigającym swoją ofiarę. Jednak rakieta, w odróżnieniu od zwierząt, poruszała się niewiarygodnie szybko. - W górę! - krzyknął do mikrofonu i w tym samym momencie rakieta nagle zniknęła z pola widzenia. Przez ułamek sekundy oddech Flammariona zatrzymał się w jego gardle. Coś się stało. Nastąpiła awaria rakiety. Uległa zniszczeniu w locie, nie docierając do celu. Rozleciała się po prostu, a jej fragmenty spadły na ziemię, zbyt małe, by można je było dostrzec z tej odległości. Jednak wokół silnika pod lewym skrzydłem Airbusa zaczęła rozkwitać wielka, ognista kula. Nagle rozprysła się do olbrzymich roz

41

Masa nadkrytyczna miarów, zaś fragmenty samolotu pasażerskiego, wystarczająco duże, by można je było bez trudu rozróżnić z tej odległości, rozleciały się we wszystkich kierunkach. Coś uderzyło w samolot z lewej i Airbus zaczął przechylać się w tę stronę, na początku powoli, jednak szybkość przechyłu rosła w przerażającym tempie. W kabinie pilotów wszędzie rozbłyskiwały i brzęczały sygnały alarmowe, zaś tablica kontrolna Elvera zapłonęła nagle czerwonym światłem. - Straciliśmy lewy silnik! - krzyknął Piaget. - Nie mogę go utrzymać! - odpowiedział krzykiem Elver. - Spadamy! Drążek i prawy pedał orczyka znajdowały się już w maksymalnej pozycji wznoszenia, jednak odrzutowiec wciąż nurkował ku ziemi, przewalając się na lewe skrzydło. Drugi pilot, Piaget, który był w radiowym kontakcie z wieżą, mówił głośno, lecz spokojnie do mikrofonu: - Mayday, mayday, mayday! Tu Swissair jeden-cztery-pięć, za końcem pasa dwa-sześć. Straciliśmy kontrolę. Spadamy. Spadamy. Mayday, mayday, mayday! Elver sięgnął do tablicy sterującej i zmniejszył moc prawego silnika. Duża siła ciągu na prawym skrzydle powiększała przechył. Piaget zasługiwał na pochwałę za zimną krew i efektywne działanie w tak krytycznej chwili. Elver pomyślał o tym ledwie przelotnie, po chwili jednak pojawiła się pewność, że żaden z nich nie ma szansy przeżycia następnych piętnastu lub dwudziestu sekund. Wydawało się, że zmniejszenie siły ciągu prawego silnika spowolniło nieco ich obrót w lewo, jednak zaledwie na parę chwil. Znów zaczęli przepadać na lewe skrzydło z dawną prędkością. - Mayday, mayday, mayday...! - krzyczał do mikrofonu Piaget. Powierzchnia ziemi była już bardzo blisko. Spojrzawszy przez szybę kabiny Elver ocenił ich wysokość na mniej niż trzydzieści metrów. Słyszał, jak w przedziale pasażerskim ludzie krzyczą w przerażeniu, jednak on sam przeżył teraz chwilę spokoju, zrozumiał bowiem, że zaraz umrze. Na chwilę przed uderzeniem o ziemię, sięgnął do głównych wyłączników instalacji elektrycznej. - Merde! - przeklął taksówkarz, gwałtownie naciskając hamulec i skręcając w stronę pobocza autostrady. McGarvey, siedząc z tyłu, myślał właśnie o chwili, gdy on i Marta rozstawali się poprzednim razem, parę lat temu w Lozannie.

42

David Hagberg Marta siedziała w ich mieszkaniu, w kuchni, i Kirk wychodząc z walizką w ręku, odwrócił się, by na nią popatrzeć. Na stole leżał pistolet, jednak Marta nie uczyniła najmniejszego ruchu, by po niego sięgnąć. Zastanawiał się, co by zrobił, gdyby podniosła go ze stołu i wymierzyła w jego stronę. Przypuszczał, że zrobiłby dokładnie to samo, co wtedy rzeczywiście uczynił. Nagle poczuł gwałtowne szarpnięcie w przód. Pierwszą jego myślą było to, że samochód musiał w coś uderzyć. Kierowca patrzył jednak do tyłu, w stronę, z której przyjechali, zanim całkowicie zatrzymał samochód. - Qu-est gu'il-y-a?!- krzyknął zirytowany McGarvey, potem jednak odwrócił się, spojrzał w tę samą stronę, w którą patrzył kierowca i nagle poczuł ucisk w żołądku. Airbus eksplodował. Olbrzymia, falująca kula ognia i dymu unosiła się na południowym zachodzie w bezchmurne niebo. Kirk nie słyszał żadnego związanego z wybuchem dźwięku, częściowo z powodu hałasu spowodowanego przez uliczny ruch, częściowo dlatego, że kierowca nastawił bardzo głośno radio. Ruch na autostradzie N7 zamierał i McGarvey wyskoczył z taksówki. To z pewnością rozbił się samolot pasażerski i McGarvey wiedział w najgłębszej głębi swego serca, że właśnie roztrzaskał się Airbus Swissairu, na który odprowadził Martę. Taksówkarz wysiadł z samochodu i przeżegnał się. - Wszyscy zginęli - wymamrotał półszeptem. Potężny kłąb czarnego, oleistego dymu rozpraszał się powoli w powietrzu na wschodzie, w niezbyt dużej odległości, tam gdzie, jak wyobrażał sobie McGarvey, kończył się główny pas startowy wschód-zachód. Poniżej tej czarnej kuli, nieco bardziej na wschód, wisiał w powietrzu także słaby ślad czegoś, co wyglądało na smugę pozostawioną przez spaliny odrzutowego silnika. Smuga rozpraszała się w bardzo delikatnym podmuchu wiatru, była jednak wciąż możliwa do zidentyfikowania. McGarvey patrzył na nią przez całą sekundę lub dwie, wypierając z umysłu wniosek, który niemal natychmiast pojawił się w jego głowie. Samolot Swissairu rozbił się, ponieważ ktoś, kto stał w pobliżu końca pasa startowego, zestrzelił go za pomocą odpalanej z ramienia wyrzutni rakietowej ziemia-powietrze. Musiała to być albo produkowana przez Rosjan SA-7 Strieła, albo też amerykański Stinger. Obydwa te rodzaje broni były osiągalne na rynku w cenie paru tysięcy dolarów. I każda z nich mogła skutecznie zestrzelić samolot pasażerski.

43

Masa nadkrytyczna W ciągu najbliższych minut wszystkie wysiłki obsługi naziemnej lotniska skoncentrują się wokół miejsca wypadku, w desperackich próbach uratowania kogokolwiek, kto mógłby przeżyć katastrofę. To zaś stworzy człowiekowi, lub ludziom, którzy wystrzelili rakietę, szansę ucieczki w ogólnym zamieszaniu. On zaś mógł spróbować temu zapobiec. McGarvey wskoczył za kierownicę taksówki i ruszył z piskiem opon, z powrotem ku lotnisku, w przeciwnym kierunku, niż obowiązujący na tym pasie autostrady.

8 Porucznik Bellus zdołał w końcu zrozumieć coś z wrzasków Flamma-riona i zmroziło to krew w jego żyłach. - Roztrzaskany! On spadł! Och, Boże, tam wszędzie jest ogień! To potworne! - Wyślijcie jednostki ratunkowe! - krzyknął Bellus. - Są już w drodze! Nikt nie mógł tego przeżyć! Czy nie rozumiesz, że odpadło im skrzydło?! Dosłownie rozpadło się na kawałki! Nie mieli najmniejszej szansy! - Uspokój się, Raymond! Powiedz, co się stało! - odpowiedział ostrym tonem Bellus. Marie-Lure odbierała właśnie telefon i jej konsola błyszczała światłami niczym bożonarodzeniowa choinka, patrzyła jednak przez cały czas na Bellusa. - To straszne! Przerażające! - krzyczał Flammarion. - Co stało się z tym samolotem?! - dopytywał się Bellus. - Weź się w garść, Raymond! Od tego może zależeć życie ludzi! Rozumiesz?! - Tak, rozumiem... - odpowiedział Flammarion, uspokajając się nieco. - Sekcje przeciwpożarowe są w połowie drogi przez płytę lotniska. Cały ruch samolotów kierujemy na lotniska De Gaulle i Le Bourget. - Dobrze. A teraz powiedz mi dokładnie, co się stało. - To była rakieta. - Co to znaczy - rakieta?! Zaatakował ich jakiś wojskowy samolot?! - Nie, odpalono ją z tej furgonetki obsługi naziemnej. Widziałem to na własne oczy, Jacques. Ten skurwysyn trzymał wyrzutnię na ramieniu i odpalił rakietę, gdy wystartował Airbus jeden-czte-ry-pięć. Zaraz po tym, jak oderwał się od płyty. - To był lot Swissairu? - Tak... Myślałem już, że wszystko będzie dobrze... ale potem pojawił się błysk i skrzydło zaczęło odpadać. Oni nie mieli najmniejszej szansy, Jacques. )

45

Masa nadkrytyczna 46 Bellus przykrył dłonią mikrofon telefonu. - Czy są jakieś sygnały od Capretza i Gallimarda? - spytał Ma-rie-Lure. - Jeszcze nie. - A co z Duboutem? Już powinien tam być. - Jego radio nie odpowiada. - Kto jeszcze jest na płycie? - Péguy, Bourgois i Queneau. - Powiedz im, że chcę dostać tego faceta z furgonetki. Ale ostrzeż ich, żeby byli ostrożni; on jest niebezpieczny. - Tak? - Zestrzelił tego Airbusa i to ma coś wspólnego z Amerykanami, którzy byli na pokładzie. - Mój Boże! Bellus odsłonił mikrofon. W tej chwili Flammarion coś bełkotał. Najwyraźniej znów popadł w histerię. - Posłuchaj mnie, Raymond - powiedział Bellus. - Słuchaj uważnie. Czy widzisz tam wciąż tę furgonetkę obsługi lotniska? - Co... furgonetkę? Tak, ona tam wciąż jest. Właśnie na nią patrzę. Ale twój dżip gdzieś zniknął. - Dżip? Jaki dżip?! - Twoje biuro prosiło o pozwolenie na jego przejazd przez pas jeden-osiem. Dubout. - Mówisz, że furgonetka wciąż tam jest. Czy widzisz tam kogoś w pobliżu? - Nie, tam nie ma nikogo. - Jakieś ciała w pobliżu furgonetki? - Nie. - W porządku, Raymond. Teraz rozejrzyj się po płycie. Czy coś się po niej porusza? Czy widać tam tego dżipa? - Zwariowałeś?! Oczywiście, że coś się porusza. Ambulanse, samochody strażackie... - One wszystkie jadą w stronę miejsca katastrofy. Ale przyjrzyj się uważnie, Raymond. Czy jest ktokolwiek, ktoś, kto jedzie w przeciwnym kierunku? - Nie wiem. - Patrz! - krzyknął Bellus. - To bardzo ważne, jeśli chcemy schwytać sukinsyna, który to zrobił! - Tam umierają ludzie. Oni płoną żywcem! - To prawda. Ale czy możesz dostrzec jakikolwiek ruch z lotniska? Może tego dżipa? - Poczekaj.

David Hagberg - Pośpiesz się, Raymond. Nie mamy dużo czasu - powiedział Bellus i ponownie przykrył dłonią mikrofon. Marie-Lure spojrzała na niego. - Są w drodze - powiedziała. - Bon. Teraz sprowadź tu szybko mój helikopter. Powiedz Oli-vierowi, żeby zabrał mnie stąd, sprzed budynku. Potem weź swoją broń; polecisz ze mną. Marc może przejąć dowodzenie akcją. - Mam go! - krzyknął podekscytowany Flammarion. - Czy to ten dżip, Raymond? - spytał Bellus. - Tak, jest w pobliżu miejsca katastrofy. Jedzie na południe. Bellus spojrzał w górę, na mapę sytuacyjną znajdującą się na ścianie, ustalił, gdzie roztrzaskał się Airbus, a potem miejsce, gdzie, wedle słów Flammariona, przejeżdżał obecnie dżip. - Kieruje się w stronę autostrady N7. Czy możesz go dostrzec z tak dużej odległości? - Nie. Zniknął. Za dużo ognia i dymu. Jest już po drugiej stronie. - W porządku, Raymond, dziękuję ci bardzo, odwaliłeś kawał dobrej roboty. Wracaj teraz do swoich obowiązków - powiedział Bellus i zanim Flammarion zdołał odpowiedzieć, przerwał połączenie. - Będą tu za trzy minuty - zameldowała Marie-Lure. - Wyjdź i zatrzymaj ich przez chwilę. Zaraz tam będę - powiedział Bellus, przełączył telefon na połączenie z miastem i wybrał poufny, alarmowy numer telefonu amerykańskiej ambasady w Paryżu, który znali we Francji wszyscy pracownicy bezpieczeństwa. Bellus miał taki numer do każdej z paryskich ambasad. Już po pierwszym dzwonku w ambasadzie podniesiono słuchawkę. - Siedem-osiem-jeden-jeden. - Tu Jacques Bellus, porucznik policji z ochrony lotniska Orly. Rozbił się samolot Swissairu, numer lotu jeden-cztery-pięć. Sądzę, że jeden lub dwóch waszych ludzi mogło być na pokładzie. - Proszę chwilę poczekać - poprosiła kobieta, która odebrała telefon. Sekundę lub dwie później słuchawkę podniósł mężczyzna. - Poruczniku, nazywam się Tom Lynch. Jestem asystentem ambasadora do zadań specjalnych. Co się stało z tym samolotem Swissairu? - Rozbił się, monsieur. Czy jacyś wasi ludzie byli na pokładzie? Chodzi o panów Cladstrupa i Roningena wraz z trzecim, nie zidentyfikowanym dżentelmenem. - Tak - powiedział ciężko Lynch. - Co się stało? - Najwyraźniej ktoś zestrzelił ten samolot zaraz po starcie. - Zestrzelił...? O czym pan, do diabła mówi?! - Za pomocą rakiety.

) 47

Masa nadkrytyczna - Już tam jadę. - Tak, monsieur, pańska obecność będzie bardzo przydatna. Chcielibyśmy zadać panu kilka pytań, między innymi o nazwisko innego człowieka, który mógł być na pokładzie samolotu. - O tym trzecim mężczyźnie podyskutujemy później... - Nie, monsieur, chodzi o czwartego. Nazywa się chyba Kirk McGarvey. W słuchawce zapadła cisza. - Czy to nazwisko jest panu znane? - Tak - potwierdził Lynch. - Ruszam na lotnisko. Połączenie zostało przerwane. McGarvey, pędząc w kierunku lotniska, wymijał jadące z przeciwka samochody na niewłaściwym pasie dwupasmowej autostrady. Starał się wywnioskować, w jaki sposób terrorysta lub terroryści mogli przedostać się przez szczelną ochronę lotniska Orły i w jaki sposób zamachowiec zamierzał uciec. Druga część jego umysłu przemocą powstrzymywała się przed jakąkolwiek myślą o Marcie i innych ludziach, którzy byli na pokładzie zestrzelonego samolotu, wyjąwszy rozważania na temat znajdujących się tam także agentów CIA. Nie wierzył, by mógł to być zbieg okoliczności. Zamachowiec chciał, by ci ludzie byli martwi. Dlaczego? Autostrada N7 wiodła na południe, bezpośrednio w stronę lotniska, rozgałęziając się licznymi ślimakami dojazdowymi prowadzącymi do terminalu, po czym zagłębiała się w tunel o długości tysiąca dwustu metrów pod samym lotniskiem, a wreszcie wydobywała się znów na powierzchnię po drugiej stronie pasa startowego wschód-zachód. Teraz ruch na autostradzie niemalże zamarł, wydarzyło się jednak na niej sporo wypadków i McGarvey musiał omijać rozbite samochody. W jednym z punktów autostrady wielki przegubowy samochód ciężarowy stanął, wygięty w łuk, w poprzek szosy, najwyraźniej próbując uniknąć uderzenia w tył innego samochodu, który gwałtownie się zatrzymał. Ciężarówka wywróciła się, blokując niemal całą szerokość szosy. Nie pojawiła się jeszcze policja. Kiedy McGarvey przejeżdżał obok, kierowca wyczołgiwał się z kabiny. Wyglądało na to, że nic mu się nie stało. Terrorysta, który wystrzelił rakietę, musiał znajdować się gdzieś w pobliżu końca uczęszczanego pasa startowego, co oznacza, że był na widoku wszystkich możliwych obserwatorów, patrzących z wieży. Najwyraźniej jednak na lotnisku nie podniesiono alarmu, co oznaczało, że strzelec wybrał taki kamuflaż, by sprawiać wrażenie, że należy do obsługi naziemnej Orły. Najprawdopodobniej miał na 48

David Hagberg sobie strój ochrony lotniska, nadzorcy technicznego pasów startowych lub też człowieka z obsługi, pracującego przy jakimś elemencie elektronicznych systemów naprowadzania. Potem mógł po prostu odjechać, prawdopodobnie w stronę punktu kontaktowego, gdzie byłby w stanie wymienić swój samochód na inny, w celu łatwiejszej ucieczki. Jeśli terrorysta był widoczny z wieży, zanim wystrzelił rakietę, zatem pozostał na widoku także później, już zdemaskowany. W dodatku, każdy pojazd, jadący w przeciwną stronę, niż do zestrzelonego samolotu, musiał obudzić natychmiastowe podejrzenia. Zbliżając się do ślimaka prowadzącego ku terminalowi z autostrady N7, McGarvey rozważał tę ostatnią myśl. Coś w tym było. Coś, czego nie wziął pod uwagę. Jak musiała wyglądać sytuacja od strony kogoś, kto znajdował się po drugiej stronie pasa. Potem wsiadł do samochodu i ruszył... gdzie? Oczywiście, w stronę miejsca katastrofy. Tam, gdzie mógł ukryć się wśród innych pojazdów wysłanych na ratunek. Lub, jeśli znalazł się po drugiej stronie płonącego wraka, już niewidoczny z wieży, mógł oddalić się z miejsca wypadku pod jakimkolwiek uzasadnionym pozorem. Miałby wystarczająco dużo czasu na... co? By dojechać do autostrady N7 i powrócić tą właśnie trasą, pod lotniskiem, do Paryża, gdzie już z łatwością mógłby wtopić się w tło. Logika tego rozumowania była dość ryzykowna. McGarvey musiał to przyznać, mijając zjazd do terminalu. Szosa zagłębiła się w tunel pod lotniskiem, gdzie ruch był już całkowicie wstrzymany. Wszystkie samochody musiały zatrzymać się po drugiej stronie miejsca katastrofy. Jednak jeśli zamachowiec ruszył w przeciwną stronę, McGarvey nie mógł zrobić już nic. Dżip ochrony lotniska Orły z białymi i niebieskimi oznakowaniami pędził naprzeciw niego z wielką prędkością; jego światła oślepiały, a syrena wyła ogłuszająco. McGarvey musiał gwałtownie skręcić, by uniknąć zderzenia czołowego. Gdy dżip mijał go, Kirk odniósł nieodparte wrażenie, że człowiek za kierownicą nie był ubrany jak policjant. Miał na sobie biały kombinezon. Z pewnością nie był to strój policyjny. McGarvey przydepnął z całej siły pedał hamulca, po czym zawrócił, wykonując taksówką ciasny skręt i popędził w ślad za dżipem.

- Zniknął - powiedziała Marie-Lure, gdy ich helikopter Dassault przebił się przez gęstą chmurę tłustego, czarnego dymu. - Wjechał do tunelu? - dopytywał się ze złością Bellus. Zauważyli coś, co uznali za dżipa kierującego się w stronę autostrady N7. Olivier Rambaud, pilot helikoptera przeleciał w pośpiechu przez chmurę gęstego dymu. Szef sądził, że terrorysta będzie kierował się na południe, oddalając się od lotniska. - Musiał tam wjechać - odparła Marie-Lure. Przyglądała się właśnie pasmom autostrady N7 od południowej strony. - Teraz nie ma po nim śladu. - Gdzie, do diabła, on chce pojechać? - Do Paryża? - zasugerowała Marie-Lure. - Nie dojedzie daleko tym dżipem. - Może to nie był on. - A kto inny? - spytał Bellus. Pochylił się do przodu i krzyknął do pilota: - Przeleć nad płytą... Chcę dostać się przed terminal... dżip jest teraz w tunelu. Pilot skinął głową i śmigłowiec gwałtownym skrętem ruszył na północ, podczas gdy Olivier skontaktował się z wieżą i przekazał kontrolerom zamiary szefa. Żaden rejsowy samolot nie lądował już, ani nie startował z Orly, jednak mnóstwo innych helikopterów z miejskich szpitali nadlatywało w stronę miejsca wypadku. Wieża kierowała ich ruchem, nie chcąc doprowadzić do kolejnych tragedii. - Poruczniku Bellus, jest pan tam? Bellus miał na sobie słuchawki połączone z radiem, nastawionym na częstotliwość, na której pracowała policja. Włączył mikrofon. - Jestem - zgłosił się. - Oni nie żyją, Jacques. Wszyscy trzej. To był Queneau. Sądząc po głosie, musiał być wstrząśnięty. - Gdzie jesteś? - Jesteśmy przy końcu pasa zero-osiem. Są w furgonetce obsługi naziemnej. Zostali zastrzeleni. 50

David Hagberg - O kim mówisz?! - krzyknął Bellus, chociaż wiedział dokładnie, kto znajduje się w furgonetce. - Capretz, Gallimard... i Christian. Merde. Dostał w potylicę. Bellus wysiłkiem woli zmusił się do zachowania spokoju. - Czy jest tam coś jeszcze, Philippe? Coś, co mogłoby być dla nas użyteczne? Queneau nie odpowiedział. - Philippe! - ponaglił go Bellus. - Znalazłem wyrzutnię rakiet Stinger. - Zabezpieczyć teren - rozkazał Bellus. - Nikomu nie wolno niczego dotykać. Absolutnie niczego, dopóki nie przyjedzie nasza ekipa. Zrozumiałeś? - Oui - odpowiedział Queneau. - Nie martw się, Philippe, dostaniemy tego drania! - powiedział Bellus, po czym zdjął słuchawki. Marie-Lure obserwowała teren przez szyby helikoptera, widać było jednak, że wyraźnie zbladła. - Nie możemy ryzykować - powiedział do niej Bellus. Spojrzała na niego. - To morderca - skonstatował. - Jeśli będzie trzeba, będziemy strzelali tak, by zabić. Skinęła głową i ponownie spojrzała na zewnątrz; przelatywali właśnie nad dachem wielkiego budynku terminalu, niemal dokładnie w miejscu, w którym kończył się tunel, a autostrada N7 wyłaniała się spod ziemi. Nagle Marie-Lure zesztywniała. - Tam! - krzyknęła. Bellus podążył za jej wzrokiem. Dżip, z rozbłyskującymi wciąż niebieskimi światłami, stał zaparkowany przed wejściami do terminalu dla odlatujących pasażerów. Z tego, co zdołał dostrzec Bellus, samochód był opuszczony. Terrorysta znajdował się we wnętrzu terminalu. - Ląduj - rozkazał pilotowi, a gdy obniżali lot, ponownie zajął się radiem. - Centrala ochrony, mówi Bellus! - Centrala ochrony! - odpowiedział w słuchawkach dyspozytor. - Drań jest w terminalu. Natychmiast uszczelnić budynek! - Tak jest. - Jeszcze jedno. Marc, słyszałeś, co mówił Queneau? - Oui, monsieur. - Przekaż to innym. Tymczasem za dżipem zatrzymała się taksówka. Wyskoczył z niej mężczyzna, przez chwilę popatrzył w górę, na helikopter, po czym pognał przez chodnik i wpadł do wnętrza terminalu. - Kto to był, do diabła? - wykrzyknął Bellus. 51

Masa nadkrytyczna Boorsch wiedział, że ktoś za nim jedzie. W ostatniej chwili postanowił więc zgubić się w zamieszaniu panującym w terminalu, zamiast próbować dotrzeć do umówionego miejsca spotkania na przedmieściach Paryża. To ta taksówka w tunelu, jadąca pod prąd. Wykonała bardzo ciasny skręt i popędziła za nim. O ile zdołał zauważyć, w samochodzie był tylko kierowca, bez pasażera na tylnym siedzeniu. Jednak Boorsch nie miał pewności, czy było tak rzeczywiście. Ściągnął z siebie kombinezon. Pod spodem miał brązowe spodnie i cienki sweter, na lotnisku wyglądał jednak podejrzanie ze względu na braku bagażu, nawet jakiejś niewielkiej teczki lub torby. Duży Sig-Sauer, upchany za paskiem spodni, wybrzuszał się zdradziecko pod swetrem, zmuszając go do osłaniania tego miejsca ręką. Mobilizując całą odwagę, by działać zwyczajnie, tak, jakby był tu jedynie przypadkowym podróżnym, Boorsch powoli przeszedł przez główny hol dla pasażerów, minął pulpity, przy których sprawdzano bilety i kontrolowano podróżnych, po czym skierował się w stronę ruchomych schodów wiodących na półpiętro, gdzie znajdowały się sklepy, restauracje, poczekalnie i kantory wymiany walut. W terminalu było tłoczno, dało się też zauważyć ogólny ruch w kierunku okien wychodzących na południe, gdzie doszło do katastrofy. Głośniki, zazwyczaj zapowiadające przyloty i odloty samolotów, były nienormalnie ciche. Już na ruchomych schodach, Boorsch obserwował frontowe drzwi. Do wnętrza terminalu wpadł dobrze zbudowany mężczyzna, ubrany w ciemne spodnie i tweedową, sportową marynarkę, przesunął się nieco na bok, a potem przystanął, najwyraźniej obserwując zatłoczoną halę przylotów. Czy to ten sam człowiek, który wysiadł z taksówki? Boorsch nie mógł obejrzeć go dokładnie, jednak kimkolwiek był ów człowiek, wydawał się być profesjonalistą i po jego zachowaniu wyczuwało się, że jest policjantem. Nawet z tej odległości Boorsch mógł zaobserwować ów charakterystyczny styl zachowania. Przez ułamek sekundy, zanim Boorsch zszedł z ruchomych schodów, mężczyzna spojrzał w jego stronę, zawahał się przez moment, a potem ruszył do przodu. Boorsch wiedział, że został rozpoznany. Nie było wątpliwości; ten drań był policjantem lub agentem CIA. Popędził w lewo, przez szeroką halę, natychmiast gubiąc się w tłumie. Gdy był już pewny, że znajduje się poza polem widzenia kogoś, kto patrzy od dołu, od strony parteru, lub też wjeżdża do góry ruchomymi schodami, biegiem skręcił za róg i popędził ko 52

David Hagberg rytarzem prowadzącym w stronę publicznych toalet i uruchamianych za pomocą monet skrytek do przechowywania bagażu. Jasne włosy i niebieski sweter, które dostrzegł wyraźnie, sprawiały, że nie mógł się pomylić. McGarvey ujrzał tylko przez chwilę ramiona i głowę uciekającego mężczyzny. W tunelu ściągnął swój biały kombinezon, ale to krótkie spojrzenie wystarczyło McGarveyowi. Nie ulegało wątpliwości, że mężczyzna jest uzbrojony, podczas gdy McGarvey nie miał żadnej broni. Równowaga sił między przeciwnikami była zatem stanowczo zachwiana. Jeśli terrorysta miał wystarczająco dużo przytomności umysłu, by urządzić zasadzkę, lub też jeśli nie był sam, McGarvey nie miałby jednej szansy na dziesięć, by przeżyć tego rodzaju spotkanie. Pamiętał jednak, że na pokładzie samolotu, który zestrzelił ten sukinsyn, była Mati. Niestety, nie miał wątpliwości, że dziewczyna jest martwa. Najprawdopodobniej żaden z pasażerów nie przeżył katastrofy. Nie istniała szansa, by ktokolwiek mógł przeżyć ten szalejący pożar, który wystrzelił w niebo potężną chmurą dymu. Ten drań chciał załatwić agentów CIA. Był jednak zbyt tchórzliwy, by stanąć z nimi twarzą w twarz. Zamiast tego zdecydował się na metody stosowane przez terrorystów. Na bezmyślną przemoc wobec ludzi, którzy w większości byli niewinni, nawet jeżeli brało się pod uwagę tylko punkt widzenia zamachowca. Szczęki McGarveya zacisnęły się, gdy o tym pomyślał. Popędził w górę ruchomymi schodami, przeskakując po dwa stopnie, spychając ludzi ze swej drogi. Na górze pobiegł przez obszerny hol. Na chwilę wbiegł do pustego prawie baru, gdzie serwowano koktajle, rozejrzał się we wszystkie strony, ale nie było tu uciekiniera. Zza lady wyszedł ku niemu barman. - Co się dzieje? - spytał. - Widział pan blondyna w niebieskim swetrze, który przed chwilą zszedł z ruchomych schodów? - dopytywał się McGawey. Barman, starszy człowiek z długimi wąsami, które zwisały mu po obu stronach ust, wzruszył ramionami. - Kim pan jest? Co się tu dzieje? - odpowiedział pytaniem. - Jestem amerykańskim policjantem. Rozbił się samolot i człowiek o blond włosach ma z tym coś wspólnego. Czy widział pan, w którą stronę poszedł? - Mon Dieu!- wykrzyknął barman, wznosząc ręce do góry w geście przerażenia. - Ten facet trzymał się za brzuch, tak, jakby miał się rozchorować. 53

Masa nadkrytyczna - W którą stronę poszedł? - A droite. Na prawo, tam, gdzie wszyscy. - Merci. Idąc dalej antresolą, mniej więcej trzydzieści metrów od baru, McGarvey natrafił na potężny tłum ludzi, zebranych przy wielkich panoramicznych oknach. Okna wychodziły na południe, w stronę miejsca katastrofy. Być może terrorysta wmieszał się w tłum, lub właśnie teraz próbował to zrobić. Potrzebował jedynie trochę czasu. Ale jak chciał go wykorzystać? Dokąd zamierzał pójść? Facet wie, że jest ścigany. Patrzył wprost na McGarveya i ich oczy spotkały się na chwilę, zanim zniknął na antresoli. Pozostawało pytanie, czy dostrzegł McGarveya już w taksówce, lub też zauważył poszukujący go policyjny helikopter i wbiegł do terminalu jedynie w odruchu paniki, czy też było to wcześniej zaplanowane? Czy miał tu jakąś kryjówkę, a może pomocników, czekających w pogotowiu? Były tu tysiące miejsc, w których mógł się ukryć, a także wiele możliwych dróg ucieczki. Z korytarza w odległości około piętnastu metrów od McGarveya wyłonił się szczupły mężczyzna w czapce i kurtce z podniesionym kołnierzem, zasłaniającym tył jego szyi i, nie rozglądając się, poszedł prosto w kierunku zgromadzonego tłumu. Miał ze sobą niewielką torbę na osobiste rzeczy, która zwisała z jego ramienia. Czy to ten sam człowiek? Nie było innego sposobu przekonania się o tym, jak tylko dogonić go i zerwać mu czapkę z głowy. Jeśli jednak był uzbrojony, najprawdopodobniej bez wahania otworzy ogień. Zginą kolejni niewinni ludzie. McGarvey przepchnął się przez tłum ludzi i popędził do korytarza, z którego właśnie wyszedł tamten człowiek. Przy jednej ze ścian znajdowały się uruchamiane za pomocą monet szafki na bagaż oraz telefony, zaś po przeciwnej stronie - drzwi do męskich i damskich toalet. Nie było tu nikogo. Wszyscy śpieszyli do najbliższych okien, by choćby przez chwilę spojrzeć na miejsce katastrofy. McGarvey otworzył drzwi męskiej toalety i wkroczył do środka. Pusto. Chciał już wyjść, gdy wtem dostrzegł coś na podłodze przed drzwiami ostatniej kabiny; podszedł, by przyjrzeć się dokładniej. Już zbliżając się dostrzegł, że to krew. Zamek kabiny został najwyraźniej wyłamany, tak, jakby ktoś sforsował go uderzeniem ramienia. Popchnąwszy drzwi, McGarvey zajrzał do wnętrza. Na sedesie siedział mężczyzna. Spodnie i bieliznę miał opuszczoną na kostki. 54

David Hagberg Został zabity, z niewielkiej odległości strzałem w środek czoła. Kula przebiła głowę i wyszła przez potylicę: szeroki strumień krwi spływał po kafelkach tylnej ścianki kabiny i po jej podłodze. A więc zamachowiec włożył zieloną kurtkę i zabrał torbę zabitego mężczyzny, by łatwiej wmieszać się w tłum, zaś czapkę - by skryć swoje jasne włosy. Przyszedł tu, zabrał temu człowiekowi ubranie i zastrzelił go. McGarvey popędził znów korytarzem w stronę wciąż zatłoczonego holu, starając się, o ile to możliwe, nie zwracać na siebie uwagi. Z trudem przecisnął się ku tłumowi ludzi zgromadzonych przed panoramicznymi oknami. Ogień wygasł niemal całkowicie, a dym rozwiewał się, odsłaniając długi wał roztrzaskanych fragmentów samolotu na odległym krańcu lotniska. Na horyzoncie sterczał kontur ogonowej części Airbusa; wszędzie wokół krążyły helikoptery, samochody strażackie, ambulanse i furgonetki policyjne. McGarvey rzucił zaledwie okiem na tę scenę i przez moment poczuł ogarniającą go rozpacz. Nikt nie mógł przeżyć tej katastrofy. Myśl, że ciało Marty było gdzieś tam, prawdopodobnie spalone nie do rozpoznania, że identyfikacja może być w ogóle niemożliwa, przesłoniła mu wzrok czerwoną mgiełką wściekłości. Cofnął się o krok, gdy stojący obok starszy człowiek, ubrany w trzyczęściowy szary garnitur, nagle zachwiał się i upadł. Przez chwilę McGarvey sądził, że mężczyzna dostał ataku serca lub wylewu, ale dostrzegł strużkę krwi, ściekającą z lewego policzka i odwrócił się wystarczająco szybko, by dostrzec mężczyznę w czapce i zielonej kurtce, znikającego za rogiem na drugim końcu holu.

10 Starszy człowiek został postrzelony z pistoletu z tłumikiem. Tło dźwięków w holu było wystarczająco głośne, by jedynie grupka ludzi w najbliższym sąsiedztwie ranionego mężczyzny zorientowała się, że coś się w ogóle dzieje. - Niech ktoś wezwie lekarza! - polecił McGarvey, po czym przepchnął się przez tłum i pobiegł za zamachowcem. Nie znał wystarczająco dobrze terminalu Orły, by wiedzieć dokładnie, co znajdowało się za rogiem, za którym zniknął terrorysta; wiedział jedynie, że wyjścia dla odlatujących pasażerów są gdzieś na prawo. Były tam prawdopodobnie biura i niewątpliwie także przejście z terminalu do znajdującego się na dole parkingu dla pracowników. Jak jednak zamachowiec zamierzał wydostać się z lotniska nie zauważony? Musiał wiedzieć, że teraz ochrona z pewnością otoczyła już cały teren. Oczywiście, gdyby miał pomoc, sprawa przedstawiałaby się zupełnie inaczej. Jeśli ktoś na niego czekał, McGarvey nie miał praktycznie żadnych szans. Zatrzymał się gwałtownie przy końcu holu i ostrożnie wyjrzał za róg, w sam czas, by dostrzec, jak zamachowiec, nie patrząc za siebie, znika w korytarzu, w odległości około piętnastu metrów od McGarveya. Facet bez wątpienia wiedział, gdzie się kieruje. McGarvey pobiegł za nim na palcach, starając się robić tak mało hałasu, jak to tylko możliwe. Tu, w otwartych korytarzach takich jak ten, nie miałby żadnej szansy przeciwko uzbrojonemu człowiekowi lub ludziom, którzy mogliby do niego celować jak do tarczy strzelniczej. Jeśli jednak dopędziłby tego faceta w miejscu, w którym czysty strzał był utrudniony, mógłby mieć jakieś szanse. Znów zatrzymał się przy korytarzu, w który skręcił zamachowiec i wyjrzał szybko zza rogu. Mężczyzna dobiegł do drugiego końca korytarza i zaczął stukać w znajdujące się tam drzwi. Otworzyły się inne drzwi, w połowie korytarza i wyszła zza nich jakaś kobieta. - Proszę się cofnąć! - krzyknął do niej McGarvey. 56

David Hagberg Zamachowiec strzelił do niego w półobrocie, a pocisk plasnął w ścianę na wysokości jego głowy zaraz po tym, jak Kirk cofnął się za róg. Usłyszał kolejny strzał, a potem przytłumiony krzyk, wreszcie brzęczenie elektrycznej instalacji. Przez ułamek sekundy McGarvey nie mógł rozpoznać tego dźwięku, nagle jednak zrozumiał, że zamachowiec stukał w zabezpieczone elektrycznie drzwi, które właśnie zostały otwarte. - Arreter! - krzyknął McGarvey, ponownie wyglądając zza rogu korytarza. Z jednego z biur wybiegł mężczyzna i ukląkł nad leżącą kobietą; w tym samym momencie zamachowiec wystrzelił trzy razy z otwartego przedsionka w kierunku przeciwnego końca korytarza, po czym zniknął we wnętrzu pomieszczenia. Drzwi zamknęły się za nim. McGarvey popędził korytarzem; mężczyzna klęczący nad kobietą spojrzał na niego i aż cofnął się w odruchu grozy. - Ktoś do niej strzelił! - krzyknął. - Proszę wezwać karetkę! - odkrzyknął McGarvey i minął go, biegnąc w stronę końca korytarza. Drzwi, za którymi zniknął zamachowiec, były solidne i ciężkie, zrobione ze stali i wyposażone w elektryczny zamek otwierany od wewnątrz. McGarvey spróbował otworzyć je ramieniem i natychmiast zrozumiał, że nie ma najmniejszej szansy na ich wyłamanie. Z biura, z którego przedtem wyszła kobieta, wybiegł drugi mężczyzna w białej koszuli z podwiniętymi rękawami i rozluźnionym krawatem, zwisającym z szyi. - Co jest za tymi drzwiami? - krzyknął McGarvey. Obaj mężczyźni gwałtownie cofnęli się, tak, jakby sądzili, że staną się kolejnymi ofiarami. - Dokąd prowadzą te drzwi? - Do przechowalni - wyjąkał facet w krawacie. - Jakiej przechowalni? - Dla VIP-ów. - Którędy się z niej wychodzi? - Ghislane nie żyje! - krzyknął człowiek, który klęczał nad leżącą kobietą. - Oui. Za drzwiami jest służbowy korytarz. - Czy jest jakaś inna droga, którą można się tam dostać? Bez przechodzenia przez te drzwi? Mężczyzna początkowo pokręcił głową, ale nagle jego twarz pojaśniała. - Przez biuro Armanda. On jest chef de service naszego biura prasowego. 57

Masa nadkrytyczna - Prószę mnie tam zaprowadzić! - zażądał McGarvey. Minęło już wiele cennych sekund i morderca mógł już wydostać się z terminalu. - Ona nie żyje - rozpaczał wciąż klęczący mężczyzna. - Dlaczego? Dlaczego?! McGarvey poszedł za drugim z mężczyzn do dużego biura, w którym było chyba pół tuzina biurek. Dwie wystraszone kobiety tłoczyły się w kącie za szafkami na akta. - To tu - powiedział Francuz, otwierając drzwi w tylnej ścianie pomieszczenia. Tabliczka na nich głosiła: M. COTEAU. CHEF DE SERVICE. PUBLICITE. To z kolei biuro było zupełnie niewielkie, ale znakomicie wyposażone. Za swym biurkiem siedział, rozmawiając przez telefon, mężczyzna w średnim wieku z siwiejącymi włosami. Spojrzał na nich zaskoczony. - Armand, była strzelanina - wyrzucił z siebie uniesionym głosem mężczyzna, który był przewodnikiem McGarveya. Ghislane... ona chyba nie żyje. McGarvey przeszedł przez biuro, wprost ku drzwiom znajdującym się w tylnej części gabinetu szefa biura prasowego, i uchylił je nieznacznie, tak, by móc wyjrzeć na długi korytarz, znajdujący się za nimi. Drzwi po prawej, na samym końcu korytarza, w odległości około pięćdziesięciu metrów, właśnie się zatrzasnęły. McGarvey spojrzał za siebie, na Francuza, który wraz z nim wyjrzał na korytarz. - Do którego wyjścia dla pasażerów prowadzą te drzwi? - E 17 - powiedział Coteau i nagle uzmysłowił sobie znaczenie tego faktu. - Mój Boże... to był lot Swissairu. - Proszę wezwać ochronę i powiedzieć im, że człowiek, który zestrzelił ten samolot właśnie wszedł do poczekalni dla VIP-ów. Jest blondynem, ma na sobie ciemną czapkę i zieloną kurtkę. Szybko! - polecił McGarvey, po czym wybiegł na korytarz. Przy jego końcu Kirk zatrzymał się jedynie przez moment, który wystarczył mu, by posłuchać, co dzieje się za drzwiami. Cisza. Stając z boku, by nie znaleźć się na linii ognia, obrócił gałkę drzwi i ostrożnie je otworzył. Uchwycił migawkowy obraz zamachowca, już bez zielonej kurtki, który trzymał na muszce pistoletu policjanta zdejmującego właśnie swój uniform. Policjant spojrzał na McGarveya, a terrorysta odwrócił się i wystrzelił w tym samym momencie, w którym Kirk cofnął się za ścianę. Ktoś krzyknął, potem dał się słyszeć łomot i kolejny strzał z pistoletu z tłumikiem. McGarvey zajrzał ponownie przez drzwi i do 58

David Hagberg strzegł, że policjant, ściskając kurczowo rękami zamachowca, zaczyna upadać do tyłu, a po jego twarzy cieknie strumieniem krew. Gdy McGarvey skoczył do wnętrza pokoju, równocześnie niemal podświadomie zarejestrował, że ktoś za nim pędzi w wielkim pośpiechu korytarzem. Terrorysta, uświadamiając sobie, co mu grozi, desperacko usiłował uwolnić się z uścisku martwego już policjanta, gdy McGarvey dopadł go, wytrącił mu pistolet z ręki, silnym szarpnięciem wytrącił z równowagi i cisnął nim o ścianę. McGarvey znał go! To był Boorsch, Karl Boorsch. Przed kilku laty pracował w Berlinie jako najemny morderca na usługach Stasi. Osiem lat temu Kirk miał z nim krótką utarczkę. Była to sytuacja, w której żadnemu z nich nie udało się znaleźć w dobrej sytuacji strzeleckiej, ale McGarvey nigdy nie zapomniał jego twarzy. Boorsch wyszarpnął sprężynowy nóż, otworzył go i pchnął. McGarvey zdołał zejść z linii ciosu, jednak zamachowiec ze Stasi był młodszy i szybszy; udało mu się uniknąć kontrującego uderzenia Kirka. Nagle w jego oczach pojawił się błysk rozpoznania. - Ty... - powiedział: ułamek sekundy później w przedsionku pojawił się ubrany po cywilnemu mężczyzna z dużym pistoletem w ręce. - Rzuć to! - krzyknął. Boorsch cofnął się i skrył nóż w dłoni, by przygotować go do rzutu: w tym samym momencie Bellus strzelił trzykrotnie: wszystkie trzy pociski trafiły Niemca w klatkę piersiową, rozrywając mu serce i lewe płuco. McGarvey nawet nie drgnął. Stał plecami do drzwi, nie mógł zatem widzieć, co dzieje się na korytarzu. Słyszał jednak podniecone głosy i tupot nóg. Bez wątpienia byli to członkowie ochrony lotniska, którzy tylko czekali na okazję do użycia broni. - Jest pan uzbrojony, monsieur? - zapytał policjant stojący w przedsionku. - Nie, monsieur Bellus. - Kim pan jest? - Kirk McGarvey. Jakiś czas temu rozmawialiśmy przez telefon. - Przeszukajcie go - rozkazał Bellus. - I sprowadźcie lekarza, żeby zobaczył, co z Allainem. McGarvey odsunął ręce od tułowia i umundurowany policjant szybko zrewidował go. - Czysty - zameldował. Inny policjant w mundurze podszedł do postrzelonego i przytknął mu palce dłoni do szyi. Wydawało się jednak pewne, że czło 59

Masa nadkrytyczna 3 — Masa nadkrytyczna

65 wiek ten albo już jest, albo wkrótce będzie martwy. Rana wylotowa, spowodowana przez strzał z pistoletu Boorscha, była olbrzymia. - Może pan opuścić ręce - powiedział Bellus, pokonując resztę drogi z przedsionka do wnętrza poczekalni. McGarvey odwrócił się w jego stronę. - Myślę, że to on właśnie zestrzelił samolot - powiedział. - Szczerze mówiąc, sądziłem, iż jest pan na jego pokładzie. - Nie - zaprzeczył McGarvey. - Przyszedłem, żeby odprowadzić przyjaciółkę. - Kogo? - Martę Fredricks, oficera szwajcarskiej policji federalnej. - Weszła na pokład? McGarvey skinął głową. - Jest mi zatem naprawdę przykro. Musi pan wiedzieć, że istnieje bardzo niewielka szansa, by ktokolwiek przeżył. - Też tak sądzę. - Dokładnie rzecz biorąc, co pan tu właściwie robi, monsieur? McGarvey opowiedział szefowi ochrony wszystko, począwszy od momentu, gdy taksówka nagle skręciła na pobocze autostrady, aż do chwili obecnej, pominąwszy fakt, iż rozpoznał Boorscha. - Czy jest pan oficerem policji? - spytał Bellus. Młoda, atrakcyjna kobieta w policyjnym mundurze, stojąca przy boku swego szefa, słuchała ich rozmowy z rozszerzonymi ze zdziwienia oczyma. - Nie. - Czy jest pan z amerykańskiej Centralnej Agencji Wywiadowczej? McGarvey pokręcił głową. - Proszę ze mną nie żartować, monsieur. Dziś rano zginęło bardzo wielu ludzi. Nie zamierzam bawić się teraz w przypuszczenia. Zatelefonował pan do mnie, pytając o dwóch ludzi, którzy pracowali dla Firmy, a niewiele minut później samolot, na którego pokład weszli, został zestrzelony. - Przez jakiś czas pracowałem dla Firmy - przyznał Kirk. - Było to kilka lat temu. - Tak? - nalegał Bellus. - Zobaczyłem ich samochód przed terminalem i chciałem z nimi porozmawiać. - Na jaki temat? - Chciałem ich zapytać co robią na lotnisku. Bellus spojrzał na niego zmrużonymi oczyma. - Dziwne pytanie, jak na człowieka, który nie jest już na ich liście płac. - On nie żyje - powiedział lekarz, spoglądając w górę, na Bel-lusa. Szef ochrony skinął głową.

David Hagberg - A co z tym drugim? - spytał. - To samo. - Zatem nie ma pan tu już nic do roboty - skonstatował Bellus. - Niech pan wraca na płytę. Może mimo wszystko wydarzy się dzisiaj jakiś cud. Lekarz opuścił poczekalnię VIP-ów. - Zadałem panu pytanie, monsieur McGarvey. - Niestety, należało do tych, na które, jak sądzę, nigdy nie będę w stanie wyczerpująco panu odpowiedzieć. - Może jednak pan spróbuje. McGarvey zawahał się i spojrzał w dół, na Boorscha i francuskiego policjanta, który zginął, walcząc... z kim lub z czym? Przecież zimna wojna już się skończyła. Oba państwa niemieckie zjednoczyły się. Stasi już nie istnieje. Więc co, do jasnej cholery, robił tutaj ten facet? Spojrzał ponownie na Bellusa i młodą dziewczynę, stojącą przy jego boku. - Trudno zerwać ze starymi nawykami - powiedział. - To nie jest odpowiedź - zaprotestował Bellus. - Nie sądziłem, że będzie pan nią usatysfakcjonowany. Było już południe, gdy władze francuskie zezwoliły McGarvey-owi na rozmowę z przedstawicielem amerykańskiej ambasady. Specjalna grupa dochodzeniowa Surete wzięła na siebie początkowe działania związane ze sprawą; trudno byłoby posądzić tych ludzi o przyjaźń czy uprzejmość. W końcu wynieśli się z niewielkiego pokoju przylegającego do centrum operacyjnego ochrony lotniska, gdzie przetrzymywano McGarveya. W ich miejsce pojawił się teraz starszy, łysiejący człowiek w doskonale skrojonej marynarce. Na milę czuć było od niego zawodowego dyplomatę. - Nazywam się Greer Adams, panie McGarvey - przedstawił się. - Jestem charge d'affaires ambasady amerykańskiej. Uścisnęli sobie dłonie. - Czy mógłby mnie pan stąd zabrać, panie Adams? - spytał Kirk. - Tak, oczywiście. Musi pan tylko podpisać dwa dokumenty dla władz francuskich. Pierwsze - to złożone pod przysięgą oświadczenie, że nie był pan w żaden sposób zamieszany, ani też nie posiadał pan żadnej wcześniejszej wiedzy o ataku terrorystów na samolot Swissairu rejs numer 145. I drugie, które jest zobowiązaniem, że stawi się pan na wstępnym przesłuchaniu, którego data i miejsce zostaną wyznaczone później. 61

- Nie ma problemu - powiedział McGarvey. -1 tak muszę teraz wrócić do mojego mieszkania w Paryżu. - Na zewnątrz czeka na nas samochód - stwierdził Adams, podając Kirkowi dwa dokumenty władz francuskich. McGarvey podpisał je, po czym ruszył za Adamsem przez ochronne drzwi poczekalni i dalej, przez terminal. Nikt z Francuzów nie zadał sobie nawet trudu, by spojrzeć na nich, gdy wychodzili. Na tylnym siedzeniu samochodu oczekiwał Tom Lynch. - Wygląda na to, że kłopoty cię nie opuszczają, McGarvey -oznajmił. - Rzeczywiście, na to wygląda - odparł Kirk, wsiadając. - Kim był zamachowiec? - Nie wiem. - Francuzi powiedzieli, że rozpoznał cię chwilę przed tym, jak Bellus go zastrzelił. McGarvey spojrzał z powagą na szefa placówki CIA w Paryżu, ale nic nie powiedział.

11 Było kilka minut przed ósmą rano czasu waszyngtońskiego, gdy Phillip Carrara, dyrektor operacyjny Centralnej Agencji Wywiadowczej do spraw Europy odebrał telefon, który zadzwonił na jego biurku. - Tak? - rzucił ostrym tonem. Miał za sobą ciężką noc i nie zamierzał bawić się w uprzejmości. - Już tu jest. Jesteś gotów? - spytał swym miękkim głosem Lawrence Danielle. Był dyrektorem europejskiego wydziału CIA. - Zaraz tam będę. Carrara odłożył słuchawkę i, poprawiwszy krawat, ruszył ku drzwiom. Jego sekretarka, Mildred Anderson, pracowała przy kserokopiarce. - Kończysz już, Millie? - spytał. - Będę gotowa, zanim zdąży pan odwinąć rękawy i założyć marynarkę - odpowiedziała, nie odwracając się nawet. Była tu od czwartej rano, wezwana przez telefon, co praktykowano w sytuacjach krytycznych; prawdopodobnie pozostanie tu aż do północy, podobnie, jak wszyscy w wydziale ds. Europy. Gromadzenie awaryjnej grupy kryzysowej nie stanowiło nigdy problemu dla Carrary. Każdy, kto ma latynoskie pochodzenie, by awansować, musi pracować trzy razy ciężej, niż anglosaski protestant. To jest reguła, od której nie ma wyjątków - tak właśnie Carrara odpowiedziałby każdemu, kto by go o to zapytał. Nie był zgorzkniały. Był jednak bardzo pracowity i od swoich ludzi nie oczekiwał niczego innego. Włożył marynarkę, wziął sześć kopii pośpiesznie przygotowanego raportu, który powieliła jego sekretarka i ruszył na siódme piętro, gdzie natychmiast wprowadzono go do obszernego biura dyrektora. Za panoramicznymi oknami rozciągał się falisty krajobraz Wirginii. Roland Murphy, dyrektor CIA, siedział za swoim biurkiem, oglądając na zespole monitorów, znajdującym się po jego lewej stronie, poranne programy informacyjne trzech największych sieci telewizyjnych oraz CNN. Generał armii amerykańskiej w stanie spoczynku był człowiekiem potężnym, o szerokich ramionach i gęstych 63

Masa nadkrytyczna brwiach, przypominających brwi Breżniewa, ponad głęboko osadzonymi oczyma. Był jednym z najbardziej upartych i zdecydowanych ludzi, którzy kiedykolwiek, począwszy od czasów Dullesa, siedzieli za tym biurkiem. Wystarczyło, że generał zakasłał, a jego ludzie podskakiwali na krzesłach. Oprócz niego w pokoju znajdowali się: Howard Ryan, główny doradca Firmy, dyrektor biura wywiadu Thomas Doyle oraz Danielle. Danielle był niskim, anemicznie wyglądającym człowieczkiem, stanowiącym dokładne przeciwieństwo Murphy'ego. Kilka lat temu był nawet krótko tymczasowym dyrektorem CIA. Ryan, który dwa lata temu przeniósł się tu z Agencji Bezpieczeństwa Narodowego na żądanie Murphy'ego, był z kolei niezwykle skrupulatnym pracownikiem Firmy; jego ojciec prowadził jedną z najbardziej wziętych kancelarii prawniczych w Nowym Jorku. Nikt w Firmie nigdy nie zobaczył go ubranego inaczej, niż w trzyczęściowy garnitur. Pod tym względem jego przeciwieństwo stanowił Doyle, który wyglądał niczym strach na wróble, najprawdopodobniej będąc równocześnie najinteligentniejszym człowiekiem w pokoju. On i Car-rara, który także nie przywiązywał dużej wagi do swojego stroju, stanowili parę dobrych przyjaciół. Murphy i pozostali zebrani spojrzeli na Carrarę, gdy wszedł do biura. Wszystkie cztery monitory pokazywały właśnie zdjęcia zestrzelonego Airbusa. - Mam nadzieję, że wie pan więcej, niż te błazny - powiedział ostro Murphy. - Ich informacje nie zgadzają się nawet co do liczby ofiar. - Sto siedemdziesiąt pięć osób - odparł Carrara. - Wliczając w to sześciu francuskich agentów ochrony - z czego trzech zginęło na płycie lotniska i trzech w terminalu - kobietę, która pracowała w biurze prasowym lotniska Orły, oraz dwóch cywilów jednego w toalecie lotniska i jednego, stojącego w tłumie na antresoli terminalu. Plus, oczywiście, sam terrorysta. Carrara podał wszystkim siedzącym egzemplarze swojego raportu, a potem nalał sobie kawy ze stojącego na kredensie dzbanka i zajął miejsce naprzeciw dyrektora. Gdy wszyscy czytali jego raport, Carrara spojrzał na monitory. Od wczesnego ranka pracował nad tą sprawą z Tomem Lynchem i jego ludźmi z Paryża, dopiero teraz jednak miał okazję zobaczyć zdjęcia rozbitego samolotu. Nigdy nie lubił latać i to, co widział teraz na ekranach, nie rozwiewało raczej jego lęków w tym względzie. Ryan rzucił ostre spojrzenie znad swojego egzemplarza raportu, a kilka sekund później to samo uczynił Murphy, uderzając otwartą dłonią w blat biurka. 64

David Hagberg - Znów McGarvey?! - ryknął. - Wygląda na to, że jego obecność na lotnisku Orły była czysto przypadkowa - stwierdził Carrara, który spodziewał się takiej reakcji, bowiem ani dyrektor, ani Ryan nie darzyli nigdy McGarveya swymi względami, choć uczynili tak z zupełnie różnych przyczyn. - Jednak jeśli przeczyta pan dalszy fragment tekstu, panie generale, przekona się pan, że McGarvey okazał się pomocny podczas pościgu za jednym z terrorystów. - Który bez wątpienia nie żyje - stwierdził sarkastycznie Ryan. Carrara skinął głową, ale zanim zdążył powiedzieć coś więcej, Ryan zwrócił się do dyrektora: - Nasz pan McGarvey uderza znowu, jak zwykle eliminując każdego, kto znajdzie się na jego drodze. Mogę jednak się założyć, że jego obecność tam nie była przypadkowa. - Przykro mi, Howard, ale nie mogę się z tym zgodzić - wtrącił Carrara. - McGarvey najwyraźniej odprowadzał na lotnisko swoją długoletnią przyjaciółkę. - Kto to był? - Nazywała się Marta Fredricks. Danielle podniósł oczy znad swojej lektury. - Czy to nie ta szwajcarska policjantka, która mieszkała z nim w Lozannie kilka lat temu? - Tak... - zaczął Carrara, ale Ryan ponownie mu przerwał: - Czy trzeba tu coś dodawać? - To było jak strzał w dziesiątkę, nie sądzicie? - spytał Danielle. - Na pierwszy rzut oka, tak - przyznał Carrara. - Jednak to nie McGarvey, a szef ochrony Orły zabił tego terrorystę. Poza tym, jak na razie, wygląda na to, że McGarvey zamierza współpracować zarówno z nami, jak i z władzami francuskimi. - Myślałem o Lozannie, o tym zbiegu przypadków. To tam właśnie chciał nas zaprowadzić DuVerile. To samo miasto, ten sam lot. -Danielle spojrzał na raport. - Piszesz tutaj, że na kilka minut przed odlotem Airbusa McGarvey zatelefonował do ochrony Orły, pytając o naszych ludzi. Czy na pierwszy rzut oka, jak się wyraziłeś, Phil, nie można by z tego wyciągnąć wniosku, że McGarvey chciał upewnić się, czy rzeczywiście weszli na pokład samolotu Swissairu? - On ma dość zapachu prochu - stwierdził Carrara. - Co chcesz przez to powiedzieć? - spytał Ryan. - To znaczy, że za każdym razem, gdy spostrzega naszych ludzi w okolicy, sądzi, że wybieramy się właśnie do niego z jednym z tych naszych małych, brudnych problemów. I za każdym razem, gdy zgadza się nam pomóc, kosztuje go to niemal utratę życia. Chciał po prostu dowiedzieć się, co się dzieje na Orły. 65

Masa nadkrytyczna - A co mówią władze szwajcarskie? - Nie odpowiedzieli na nasze zapytanie o panią Martę Fredricks, potwierdzając jedynie, że była oficerem policji federalnej. - Wykonywała zadanie w Paryżu? - Tego na razie nie wiemy - przyznał Carrara. - Co powoduje, że powracamy do naszego pierwotnego problemu, czyli do fantastycznej opowieści DuVerille'a - skonstatował Murphy. - Wygląda na to, że jednak mówił prawdę - dodał Danielle. - Czy Francuzi zidentyfikowali terrorystę? - Jeszcze nie - stwierdził Carrara. - Ale pracują nad tym. Nie miał ze sobą żadnych dokumentów. - A co z rakietą, którą zestrzelono samolot? - To był Stinger, naszej produkcji. Właśnie otrzymałem od Francuzów numer seryjny, wybity na wyrzutni. Moi ludzie go sprawdzają, ale nie sądzę, by nam to wiele dało. Stinger jest bronią często spotykaną na wolnym rynku. Być może jednak mamy inny trop. Ochrona Orły odnalazła pewien rodzaj radiotelefonu w ładowni furgonetki, której użył terrorysta, aby dostać się do miejsca, skąd odpalił rakietę. Oznacza to, że być może kontaktował się z kimś za pomocą tego aparatu. - Co z tego? - spytał Ryan. - Nie sądzisz chyba, że cała ta operacja została przeprowadzona przez jednego człowieka. - To nie jest takie proste - odparł Carrara. - Francuzi zaprosili nas, byśmy przyjrzeli się temu urządzeniu. Radiotelefon okazał się ' bardzo specyficzny: emitowany przez niego sygnał nie może być zarejestrowany w zwykły sposób. Francuzi nie mają jasności w tym względzie, bo prawdopodobnie sami jeszcze nie są w stanie wyobrazić sobie tego. Wiedzą jednak że na tym urządzeniu nie ma żadnej etykiety, ani znaku, wskazującego, przez kogo mogłoby być wyprodukowane. Nie ma żadnego sposobu, by określić jego pochodzenie. - Użyli zatem bardzo nowoczesnej zabawki - powiedział Danielle. - Wynika z tego, że Francuzi chcą z nami współpracować i to jest ważne. - Kolejny fragment naszych francuskich operacji wychodzi na jaw - utyskiwał Ryan. - Równie dobrze moglibyśmy opublikować ogłoszenie w prasie, oznajmiając o naszej obecności u nich. - A co z historią DuVerile'a? - spytał Murphy, powracając do głównego tematu. Było oczywiste, że nie jest z tego wszystkiego zadowolony. - Tom Lynch jest przekonany, że w ciągu trzydziestu dni będzie w stanie umieścić swoją wtyczkę w ModTec. Możliwe, że Leit-ner powiedział komuś jeszcze o tej sprawie. Także DuVerile mógł się wygadać; był wystarczająco przestraszony, żeby to zrobić.

66

David Hagberg - A co z władzami szwajcarskimi? - spytał Ryan. Jego zadanie polegało na chronieniu Firmy przed kłopotami związanymi z ewentualnym przekraczaniem prawa. Był ekspertem w dziedzinie prawa międzynarodowego i wielokrotnie występował przed Międzynarodowym Trybunałem w Hadze. - Sugerowałbym, żeby na razie nie mieszać ich do tego - stwierdził Carrara. - W tej chwili mogą jedynie opóźnić nasze działania. - Wkraczamy na niebezpieczny grunt, panie generale - ostrzegł Ryan, zwracając się do Murphy'ego. - Aż do dzisiaj byłbym skłonny się z tobą zgodzić - odparł Murp-hy. - Jednak zestrzelenie tego samolotu nie było przypadkowym aktem terroryzmu i nie sądzę, żeby podlegało to jakiejkolwiek dyskusji. Oznacza to, że DuVerile mówił prawdę... przynajmniej w tej części, która dotyczy ich bezwzględności i dobrej organizacji. - Niewielu ludzi wiedziało, że DuVerile ma znaleźć się na pokładzie tego samolotu - zauważył Carrara. - Rzeczywiście, niewielu, co znaczy, że mamy do czynienia z profesjonalistami, zdyscyplinowanymi i posiadającymi dobre zaplecze finansowe. A jeśli ktoś taki, jak oni, poszukuje kluczowego składnika do produkcji broni atomowej, zaczyna mnie to denerwować. Bardzo denerwować. - Żeby zrobić bombę, potrzeba czegoś więcej, niż elektronicznego zapalnika - zwrócił uwagę Danielle. - Nawet jeśli już zdobyli to urządzenie, co do czego nie mamy na razie pewności, będą potrzebowali także wystarczającej ilości materiału rozszczepialnego. - Trzydzieści sześć kilogramów plutonu wystarczy w zupełności - stwierdził Doyle, odzywając się po raz pierwszy podczas tego spotkania. - Do tego jeszcze składnik, zwany inicjatorem, który zapoczątkowuje reakcję łańcuchową w momencie, gdy masa nad-krytyczna zostaje osiągnięta. - Tak - powiedział Murphy. - Przyjmijmy jednak na bieżąco, że jeśli mają już zapalnik, mają także wszystkie pozostałe składniki. - Dam Lynchowi zielone światło - skonstatował Carrara. - Chciałbym, żebyś zajął się tym osobiście, Phil. Tom Lynch musi mieć wszelkie możliwe środki, które okażą się potrzebne. - Tak, sir. - A co z McGarveyem? - spytał Ryan. Nie potrafił ukryć nienawiści w głosie. - Jak tylko skończą z nim Francuzi, ściągnijcie go do Waszyngtonu - polecił Murphy. - Może nie mieć na to ochoty - zwrócił uwagę Carrara. - Nie będziemy z nim dyskutować.

12 Wieczór był ciepły i niezwykle wilgotny, zaś zwykły o tej porze ruch na ulicach gigantycznego skupiska ludzkiego, jakim jest Tokio, wydawał się wręcz straszliwy. Wyglądało to tak, jakby ludzie byli dosłownie wszędzie, wszechobecni w gigantycznym, miażdżącym swoją masą tłumie: nie kończące się strumienie ludzkich ciał pędziły we wszystkich kierunkach, niczym mrówki pochłonięte realizacją jakichś sobie tylko znanych, tajemniczych celów. W obrębie śródmieścia, w promieniu trzydziestu dwóch kilometrów, żyło trzydzieści milionów ludzi, wtłoczonych w dwadzieścia trzy dzielnice, dwadzieścia sześć mniejszych, autonomicznych miasteczek, siedem miast i osiem drobnych osad, które znajdowały się na tym obszarze. Wszystko w tym megapolis, rozciągającym się na długości dziewięćdziesięciu kilometrów ze wschodu na zachód i jedynie dwudziestu czterech kilometrów z północy na południe, było rozdęte do horrendalnych rozmiarów i pełne wewnętrznych sprzeczności. Ceny były tu astronomicznie wysokie, a średnie zarobki niskie; ziemia, która była tu dobrem bezgranicznie cennym, została sprzedana i wykorzystana co do metra kwadratowego, choć przecież Japończycy zwykli budować niewysokie, przestronne domostwa; ludzie odznaczali się tu elegancją i dobrym gustem, a mimo to całe miasto było odpychające, monstrualne, przynajmniej dla kogoś, kto przyzwyczaił się do architektonicznego rozplanowania miast w krajach Zachodu. Wysoki, dobrze zbudowany Amerykanin wysiadł właśnie z taksówki, która zatrzymała się przed frontem hotelu „Roppongi Prin-ce", znajdującego się w odległości około dwóch kilometrów od Pałacu Cesarskiego, po czym zapłacił kierowcy za kurs. Miał na sobie dobrze skrojony, ciemny garnitur, w którym, co praktykuje się zwykle podczas spotkań takich, jakie zaplanował na dzisiejszy wieczór, ukryty był mikrofon i miniaturowy magnetofon. Amerykanin ów nazywał się James Shirley i był szefem placówki CIA w Japonii, które to stanowisko piastował od blisko pięciu lat. Zarówno on, jak i jego żona (byli bezdzietni) kochali ten kraj i nie 68

David Hagberg mieli zamiaru nigdy wrócić do Waszyngtonu, niezależnie od tego, jakie będą w tym względzie życzenia Firmy. Oznaczało to, że nie bacząc na to, kiedy i gdzie otrzyma polecenie powrotu lub zmiany placówki, Shirley zdecydował raczej porzucić Firmę, niż wrócić do Stanów. Mówił po japońsku niemal biegle, nie sądził zatem, by mógł mieć jakiekolwiek kłopoty ze znalezieniem dobrze płatnej pracy w jakiejś dużej japońskiej korporacji, która robi interesy na Zachodzie. Jeszcze przez kilka minut po odjeździe taksówki stał w głównym wejściu do hotelu, upewniając się, że nikt go nie śledzi. Dostanie się tutaj dziś wieczorem wymagało od niego użycia całej zręczności, jakiej nabył w swym zawodzie. Najwyraźniej usatysfakcjonowany swą oceną sytuacji, przeszedł przez hol i wkroczył na dziedziniec; stoliki na niższym poziomie restauracji ustawiono wokół basenu z włókna akrylowego, którego boki były przezroczyste, zatem pływający w basenie ludzie przypominali ryby w akwarium. Człowiek, z którym zamierzał spotkać się Shirley siedział samotnie przy niewielkim stoliku. Przed nim leżała otwarta teczka ze skóry aligatora, zaś ciemne okulary w rogowej oprawie odsunął sobie na czoło. Shirley poszedł przez salę prosto w jego kierunku. - Monsieur Dunee? Armand Dunee? - spytał. Niski, śniady Belg rzucił na niego chmurne spojrzenie. - Kim pan jest? - Sądzę, że spotkaliśmy się w zeszłym roku w Brukseli. Dunee wskazał mu wolne krzesło po drugiej stronie stolika. - Wszystko jest możliwe - stwierdził enigmatycznie. Shirley usiadł i natychmiast podszedł do niego kelner. Amerykanin zamówił chłodne wino saki. - Nikt pana nie śledził? - spytał Dunee, gdy zostali sami. - Nie. Ma pan to? - Tak, ale nie chcę przekazywać tego panu tutaj. Podejrzewam, że ktoś mnie śledzi. Shirley zesztywniał na moment, ale zaraz uśmiechnął się. - Kto? - spytał. - Nie jestem pewien. To były te same dwa samochody, które jechały za mną przez całe miasto. - Japończycy? - Myślę, że tak. - Czy oni są tu, w hotelu? - Nie wiem. Pojechałem metrem w przeciwnym kierunku, żeby ich zmylić, a potem przeszedłem pół ulicy na piechotę, zanim złapałem taksówkę i przyjechałem tutaj. Nie jestem jednak profesjonalistą w tej dziedzinie. 69

Masa nadkrytyczna 70 Shirley omiótł wzrokiem pomieszczenie. Do restauracji weszło po nim dwóch mężczyzn, ale żaden z nich nie wyglądał podejrzanie. Wrócił zatem do rozmowy. - Sądząc po tym, co pan mówi, dobrze pan zrobił. Jednak chciałbym, aby następnym razem zrezygnował pan ze spotkania, jeśli będzie pan miał wrażenie, że jest obserwowany. Wyjaśnię panu, jak przekazać mi właściwy sygnał, jeśli to się zdarzy. Dunee wyglądał na zaniepokojonego, ale wedle oceny Shirleya do tej pory trzymał swoje nerwy na wodzy. To był dobry znak, jak na tak wczesny etap rekrutacji, chociaż to Dunee zgłosił się do Jamesa, a nie odwrotnie. Belg pracował dla konsorcjum siedmiu japońskich firm, które prowadziły rozległe interesy na Zachodzie. Odgrywał rolę łącznika pomiędzy tymi firmami a bankami w Europie i Stanach Zjednoczonych. Deklarował, że pracuje obecnie dla Banque du Credit Belgique, a jego praca u Japończyków stanowi jedynie przykrywkę dla tej działalności. Jego prawdziwi mocodawcy, jak twierdził, byli zaniepokojeni tym, że japońskie konsorcjum, w którym pracuje Dunee, planuje serię manipulacji kursami walut, które mają osłabić ekonomiczną pozycję Zachodu; było to przypuszczenie, które zaczynało właśnie odgrywać istotną rolę w polityce Waszyngtonu. Dunee też był szpiegiem, jakkolwiek w innej dziedzinie, niż Shirley. Umówili się na spotkanie dziś wieczorem, by Dunee mógł przekazać Shirleyowi pakiet dokumentów, w których zarysowane były plany konsorcjum, dotyczące osiemnastu amerykańskich banków i instytucji kredytowych. Dunee oznajmił Shirleyowi, że nie ujawnił przed swymi japońskimi, ani belgijskimi mocodawcami swego kontaktu z Amerykanami i, jak do tej pory, odmawiał też ujawnienia, co będzie chciał w zamian za informacje. Jednak tego miał Shirley dowiedzieć się jeszcze tego wieczoru, podczas albo zaraz po przekazaniu mu dokumentów. Co stanie się później, zależało w dużej mierze od tego, w jakim stopniu Shirley będzie zainteresowany dowodami. Japonia była teraz jego domem i nie zamierzał podejmować jakichkolwiek działań przeciwko Japończykom, jeśli oskarżenia Belgów nie okażą się bardzo poważne i całkowicie udokumentowane. Shirley nie był zdrajcą, zamierzał jednak zachowywać się ostrożnie. Kelner powrócił z saki i Amerykanin zapłacił mu. - Pan wyjdzie pierwszy - powiedział do Dunee'a. - Ja pojawię się minutę po panu. - Gdzie mam iść? - Niech pan stanie przed frontem hotelu. Jeśli będzie wyglądało na to, że mamy czyste przedpole, weźmiemy taksówkę.

David i-lag berg - Skąd pan będzie wiedział, czy jest czysto? - Proszę zostawić to mnie - odparł Shirley; po chwili wahania Dunee zamknął teczkę i wyszedł, nie oglądając się za siebie. Shirley pozostał na miejscu, sącząc z kieliszka wino ryżowe, które podał mu kelner. Nie wyglądało na to, by ktokolwiek w lokalu był jakoś szczególnie zainteresowany ich rozmową, ani też wyjściem Dunee^. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa Belgowi udało się zgubić ogon, jeśli naturalnie ktokolwiek w ogóle go wcześniej śledził. Po upływie minuty Shirley ruszył za swoim rozmówcą. Zauważył, że na długim podjeździe przed hotelem czekają dwie taksówki. Jeden z taksówkarzy wysiadł z samochodu i rozmawiał właśnie z portierem. Tuż przed pierwszą z taksówek dwaj robotnicy w białych kombinezonach, kaskach ochronnych i maseczkach, zasłaniających twarze, rozładowywali dwudziestolitrowe pojemniki z farbą z furgonetki. Nikogo więcej nie było w tej chwili w pobliżu, wyjąwszy Dunee'a, który stał z boku, parę metrów od pierwszej taksówki. Shirley podszedł do niego. - Ruszamy - powiedział. - Myślę, że to oni! - wyrzucił z siebie Dunee podekscytowanym głosem. - Tam, na ulicy. Shirley obchodził właśnie Belga dookoła, by lepiej przyjrzeć się temu, co obudziło u niego tak silny lęk, gdy nagle poczuł silne pchnięcie i ciężko upadł na ziemię, czując silny ból, który przeszył mu prawą kostkę. Przez chwilę, zupełnie oszołomiony, nie rozumiał co się stało, prócz tego, że prawdopodobnie złamał sobie nogę. Spojrzał w górę, zobaczył, że Dunee wraca do hotelu; sekundę później poczuł, że ktoś oblał go jakimś bardzo zimnym płynem. Benzyna! - przerażająca myśl skrystalizowała się w jego mózgu. Płyn był żrący niczym kwas. Odwrócił się w sam czas, by ujrzeć, jak jeden z ludzi na platformie furgonetki wyjmuje właśnie pudełko zapałek. - Nie! - wrzasnął Shirley i w tym momencie robotnik rzucił płonącą zapałkę w jego stronę. - Nie!!! Opary benzyny zapaliły się momentalnie z przypominającym eksplozję, głuchym hukiem. Shirley zareagował głębokim wdechem i w tej samej chwili poczuł rozdzierający ból, gdy płonące opary dostały się do jego płuc. Na szczęście już po dwóch sekundach jego wzrok przesłoniła krwistoczerwona mgiełka, zaś słuch i pozostałe zmysły również pogrążyły się w nieświadomości. Ostatnią jego myślą było, że to idiotyczne umierać w tak młodym wieku.

13 Do czasu, gdy na Avenue Gabriel, niedaleko starego budynku ambasady amerykańskiej w Paryżu, zostanie zbudowana jej nowa siedziba, operacjami CIA we Francji kierowano z konsulatu USA. Znajdował się on dosłownie za rogiem, patrząc z terenu ogrodów Tuileries i był bardzo stary, a także w jakiś sposób bardzo „francuski"; na piętro wjeżdżało się powolnymi windami w formie żelaznych klatek, chodziło się po trzeszczących drewnianych podłogach, zaś instalacja hydrauliczna była w opłakanym stanie. Już po porze lunchu do tego właśnie budynku przybył McGarvey wraz z Tomem Lynchem. Natychmiast udali się do niewielkiej salki konferencyjnej na trzecim piętrze. Cała placówka od samego rana wrzała z powodu zestrzelenia Airbusa i skutki związanego z tym napięcia były widoczne na twarzach wszystkich spotykanych tu ludzi. Był to drugi w ciągu ostatnich siedmiu miesięcy, poważny atak na CIA na terenie Francji. Francuzi zaczynali właśnie zadawać trudne pytania, na które nie było odpowiedzi satysfakcjonujących którąkolwiek ze stron. Oczywiste i powszechnie zrozumiałe było, że CIA przeprowadzało we Francji swoje operacje, podobnie jak SDECE - francuski wywiad - czynił to w Stanach Zjednoczonych. Dopóki jednak żadna ze stron nie zwracała na siebie zbyt wiele uwagi, status quo mogło zostać utrzymane. Jednak McGarvey stanowił wspólny mianownik pomiędzy atakiem na samolot a zamachem terrorystycznym, który siedem miesięcy wcześniej zniszczył budynek ambasady. W obu tych zamachach zginęło wielu francuskich obywateli i Surête National, której podlegała francuska policja, dostrzegła obecnie ten fakt. - To tylko kwestia czasu, kiedy SDECE zainteresuje się tobą... w sposób oficjalny - powiedział Lynch, gdy wracali razem z lotniska. Szef placówki był smukłym mężczyzną o blond włosach ' regularnych rysach twarzy. Pracował w Firmie już prawie dziesięć lat i był jedną z jej wschodzących gwiazd. Potrafił pracować w zespole, niczym gracz, który dopiero w drużynie ujawnia wszystkie swe zdolności. 72

David Hagberg - To nie ma ze mną nic wspólnego, Tom, i ty o tym wiesz -odparł McGarvey. - Oni polowali na twoich ludzi. - Możliwe. Ale po co, do diabła, pytałeś o nich ochronę lotniska? - Dlatego, że za każdym razem, gdy oglądam się przez ramię, mam wrażenie, że któryś z twoich ludzi wlecze się za mną. Zaczyna mnie to już trochę męczyć. - Więc wracaj do domu, McGarvey. Nikt cię tutaj nie chce. Denerwujesz ludzi. Denerwujesz mnie. - Jak tylko Francuzi skończą mnie przesłuchiwać, wyjadę z Paryża. - Świetnie - skonstatował Lynch. Resztę drogi do miasta przebyli w milczeniu. Gdy weszli już do budynku, McGarvey podszedł do okien, które wychodziły na dziedziniec. Na ławce siedziały dwie kobiety, zaś za nimi widoczne były nie dojedzone resztki późnego lunchu. On i Marta często urządzali sobie takie biesiady w parkach Lozanny. Był to amerykański zwyczaj, który Marta uznała za pełen szczególnego uroku. - Poczekaj tu - polecił Lynch. - Wrócę za minutę i będziesz mógł zacząć. McGarvey nie raczył odpowiedzieć, pogrążony w swoich myślach o Marcie. Nie widział przyczyny, dla której ona i pozostali ludzie, znajdujący się na pokładzie Airbusa, mieliby zostać zabici. Szczególnie zaś nie istniała przyczyna, dla której były zabójca ze Stasi miał dokonać takiego aktu terroryzmu. Jednak doszło do zamachu i, podobnie jak w katastrofie, która miała miejsce kilka lat wcześniej w okolicach Lockerbie, oficjalne śledztwo mogło ugrzęznąć na bardzo długi czas, zanim pojawią się jakiekolwiek rezultaty. To właśnie była jedna z przyczyn, dla których nie powiedział nikomu o Boorschu. Francuzi mieli jego ciało. Jeśli go zidentyfikowali, niech im będzie, jednak ważniejsze jest to, że tymczasem McGarvey mógł uzyskać pewną swobodę działania, gdy tylko skończy składać zeznania. Jego kolejną motywację stanowiła naturalnie Marta. Chciała pozostać z nim w Paryżu jeszcze przez kilka dni, ale on nalegał, by wyjechała. Zmusił ją do odlotu tym właśnie samolotem i przez niego straciła życie. Był Marcie coś dłużny i zamierzał spłacić ten dług. Zamierzał zacząć od Boorscha. Mało prawdopodobne, by facet działał sam. Stasi jako tajna policja została rozwiązana w momencie, gdy upadło NRD. Jednak nie wszyscy oficerowie Stasi zostali schwytani. Możliwe, że ponownie utworzyli organizację, by robić... co?

73

Masa nadkrytyczna Kilka minut później powrócił Lynch w towarzystwie atrakcyjnej kobiety po czterdziestce. Przedstawił ją jako Lillian Tyson, specjalną asystentkę ambasadora. - Czy pracuje pani dla Firmy? - spytał ją McGarvey. - Lillian zajmuje się kwestiami prawnymi - stwierdził Lynch -związanymi z całą amerykańską działalnością na terenie Francji. - Zamierzam spróbować uchronić pana od więzienia, panie McGarvey, jeśli naturalnie to panu odpowiada - oznajmiła. Jej głos był ostry, a sposób zachowania świadczył o pewności siebie. Ubrana była w szykowny szary kostium, pod którym miała jedwabną bluzkę ozdobioną żabotem i lekko opalizujące pończochy. - Jest pani z Los Angeles? - spytał ją McGarvey. - Z Chicago - odpowiedziała, wyjmując z torebki niewielki magnetofon kasetowy i kładąc go na stole. - Proszę usiąść, panie McGar-vey. Chciałabym, żeby złożył pan nam swoje zeznanie, a potem zobaczymy, jaką jego część może pan, naszym zdaniem, opowiedzieć władzom francuskim, gdy będą pana przesłuchiwać w poniedziałek. - Kto to będzie, Surete National? - Nie - stwierdziła Lilian Tyson. - Rozmawiać z panem chce SDECE w swojej siedzibie przy Mortier. Kwartał domów znajdujący się w pobliżu bulwaru Mortier, w północno-wschodniej części Paryża, stanowił siedzibę Wydziału Piątego SDECE, znanego pod prostą nazwą Action. Była to ta część SDECE, która zajmowała się kontrwywiadem. - Ci chłopcy zainteresowali się szczególnie pana osobą - kontynuowała Lillian Tyson, po czym zwróciła się do Lyncha: - O co pytał pana pułkownik Marquand? Dlaczego nazwisko tego drania wciąż wypływa w takich sytuacjach? Potem ponownie skupiła się na McGarveyu. - Jeśli będzie pan ostrożny - oznajmiła - wyjdzie pan z tego cało. - Dlaczego oni się tym zajęli? - McGarvey skierował to pytanie do szefa placówki. - Zamachowcy nie byli Francuzami. - Czy mają już ich dane personalne? - Wiem tylko to, co wyczytałem z materiałów, które czekały na mnie na biurku i to, co powiedziała mi Lillian. - Poszli w pana sprawie prosto do ambasadora, panie McGar-vey, i dlatego tu jestem - wyjaśniła Lillian. - Powiedziałeś „zamachowcy", Tom. Użyłeś liczby mnogiej. Dlaczego? - Najwyraźniej Francuzi znaleźli na miejscu środki łączności. - Czy możemy już zaczynać? - spytała Lillian. McGarvey po Prostu ją zignorował. 74

David Hagberg - Na kogo oni polowali? Kto z naszych ludzi był na pokładzie? - Nie mogę ci powiedzieć, ale jestem pewien, że dowiesz się czegoś w Waszyngtonie. Polecenie w tej sprawie znajdowało się na moim biurku. Chcą cię widzieć w centrali, jak tylko Francuzi skończą cię przesłuchiwać. - Dość tego! - odezwała się ostro Lillian Tyson do McGarveya. - Nie sądzę, szanowna pani - odparł McGarvey. - Nie skończę dopóki pani i Tom nie zechcecie odpowiedzieć na kilka moich pytań. Na pokładzie tego samolotu była moja przyjaciółka. - Tak, wiemy o tym, i chcieliśmy, żeby powiedział nam pan coś również na jej temat. - Przekaż Murphy'emu, że tym razem mu się nie uda - powiedział McGarvey do Lyncha i ruszył w kierunku drzwi. - Proszę się natychmiast zatrzymać! - krzyknęła Lillian Tyson. - Czy jestem aresztowany? - Jeszcze nie - powiedział Lynch. - Jestem jednak pewien, że generał rozkaże cię aresztować, jeśli odmówisz współpracy. - McGarvey, jeśli tylko przejdziesz przez te drzwi, przekażę cię francuskim władzom - ostrzegła Lillian Tyson. - Zatem będę musiał powiedzieć im wszystko, pani doradco. Wszystko. Sugerowałbym, żeby przedyskutowała to pani wcześniej ze swoim szefem. Mówiąc to, McGarvey otworzył drzwi i wyszedł na korytarz. - Niech cię... - zaklęła Lillian. - Będę z wami w kontakcie, Tom - oznajmił McGarvey, po czym wyszedł. - Za kogo, do cholery, uważa się ten sukinsyn!? - spytała Lillian Tyson. Lynch pokiwał głową w zamyśleniu. To, co wiedział sam, a także to, co usłyszał i przeczytał na temat tego człowieka, składało się w jeden, spójny mroczny obraz. Spojrzał w stronę Lillian i powiedział: - Nie sądzę, żebyś naprawdę chciała to wiedzieć. Mieszkanie McGarveya znajdowało się w przyjemnej i spokojnej okolicy niemal przy samej rue Lafayette, parę kroków od Gare du Nord. Kierując się starym nawykiem, polecił taksówkarzowi zatrzymać się za rogiem ulicy, zapłacił mu i resztę drogi przeszedł na piechotę, obserwując otoczenie w poszukiwaniu jakiegoś dziwnie ustawionego samochodu osobowego lub ciężarówki, budzących podejrzenia ludzi, tkwiących gdzieś w bramie, ostrzegawczego błysku światła, odbitego od soczewki kamery w którymś z okien na górnym piętrze. Na razie niczego takiego nie dostrzegł, jednak opanowało go już przemożne poczucie, że wszystko zaczyna się od nowa. Bez 75

Masa nadkrytyczna wątpienia Murphy był przekonany, że obecność McGarveya na lotnisku Orły dziś rano nie była przypadkowa. Zaś fakt, że generał zainteresował się sprawą osobiście, dowodził, iż obecność agentów CIA na pokładzie samolotu miała duże znaczenie dla Firmy. A przecież zimna wojna już się skończyła. To zdanie powtarzał sobie wciąż od czasu, gdy siedem miesięcy temu, w Portugalii, zabił Rosjanina, pułkownika Kruszyna. McGarvey był żołnierzem, ale wszystkie bitwy tej wojny już się skończyły. Powinien przejść do rezerwy. Przyszedł czas, by McGarvey powrócił do Waszyngtonu, do byłej żony, Kathleen, i spróbował powiązać na nowo porwane nici ich wspólnego życia, które dzielili, zanim zatrudnił się w Firmie. Zatrudnił się i został... kim? Zatrzymał się po drugiej stronie wąskiej ulicy, naprzeciw budynku, w którym było jego mieszkanie. Zabijałem, pomyślał, a zatem stałem się mordercą. Zabijałem po cichu, z daleka, gdy nadarzyła się stosowna okazja, co oznaczało, że zostałem skrytobójcą. Dziwne, ale ten fach okazał się wówczas potrzebny. Od tego czasu nie przeżył ani jednej nocy bez wyrazistych wspomnień ludzi, których zabił, paradujących przed jego oczyma niczym makabryczne owce, które musiał liczyć, zanim przyszedł sen. Wiedział, że te wspomnienia nie przestaną prześladować go aż do śmierci. To była cena, jaką musiał zapłacić za to, że stał się tym, kim jest. Inną formą tej ceny, którą zapłacił i musiał wciąż płacić - nie licząc tego, że własna żona i córka stały się dla niego obce - była wrogość rządu kraju, którego był obywatelem. Generał Murphy określał go jako „zło konieczne" i nie krył swej pogardy wobec niego. Mimo to, gdy pojawiały się kłopoty, z którymi CIA nie potrafiła poradzić sobie sama, McGarvey za każdym razem stawiany był w sytuacji bez wyjścia; czyniono to w ten sposób, że nie mógł odmówić udzielenia im swej pomocy. Przepuściwszy niewielkiego Renaulta, który przejeżdżał właśnie ulicą, McGarvey wszedł do budynku. Okienko konsjerżki było zamknięte, poszedł zatem prosto do swego mieszkania na trzecim piętrze. Jeśli przyszła do niego jakaś poczta, mógł ją odebrać później. Na razie chciał się zapakować. Większość swoich rzeczy będzie mógł oddać do przechowalni bagażu, dopóki nie ustali z całkowitą pewnością, dokąd zamierza pojechać. Resztę, z wyjątkiem niewielkiej podręcznej torby, zamierzał wysłać do Waszyngtonu. Drzwi jego mieszkania były otwarte na oścież. Dwóch umundurowanych francuskich policjantów stało w korytarzu, rozmawiając z potężnie zbudowanym mężczyzną w cywilnym ubraniu. Wyglądało na to, że wewnątrz jest wielu ludzi, którzy przeszukują mieszkanie. 76

David Hagberg Cywil odwrócił się, gdy McGarvey do nich podszedł. - Kim pan jest? - spytał groźnie. - Nazywam się McGarvey i to jest moje mieszkanie. A teraz proszę mi powiedzieć, kim wy, do diabła, jesteście i jakim prawem włamaliście się do mnie?! W drzwiach pojawił się niski, śniady mężczyzna, również w cywilnym ubraniu. - Przeszukujemy pana mieszkanie, panie McGarvey. Czy ma pan jakieś obiekcje? - Jasne, że mam, do ciężkiej cholery! - A zatem proszę wejść i podyskutujemy o tym. Jestem pewien, że się dogadamy. - Po pierwsze, proszę powiedzieć, kim pan jest. - Philippe Marquand - przedstawił się śniady mężczyzna. Był zbudowany jak czołg Shennan. - Czy ma pan przy sobie broń? spytał. - Nie - odparł McGarvey. Wiedział, że Marąuand pracuje dla SDECE. - A zatem posiada pan jedynie pistolet, który znaleźliśmy w pańskim mieszkaniu i na który oczywiście ma pan pozwolenie władz francuskich? - Chciałbym skontaktować się z Tomem Lynchem z amerykańskiej ambasady. - Wszystko w swoim czasie, monsieur. Wcześniej utniemy sobie małą pogawędkę. - W poniedziałek... - Teraz. W poniedziałek będzie pan już poza granicami Francji, ciesząc się jak najlepszym zdrowiem. Zapewniam pana, że tak będzie, naturalnie, jeśli zechce pan z nami współpracować. - Nie mam panu nic do powiedzenia, pułkowniku. Jeśli wie pan, kim jest Tom Lynch, a także kim byłem ja, powinien pan to zrozumieć. - Źle mnie pan zrozumiał - stwierdził pułkownik SDECE. - Nie mam do pana wielu pytań, to raczej ja chciałem odpowiedzieć na pańskie pytania. McGarvey zmrużył oczy, a Marquand uśmiechnął się. - Facet nazywał się Karl Boorsch i był agentem terenowym wscho-dnioniemieckiej służby bezpieczeństwa. Zna pan, oczywiście, obydwa te fakty. Może pan jednak nie wiedzieć, że Boorsch miał współpracowników, wielu współpracowników, a także dużo pieniędzy. - Czego zatem chcecie ode mnie? - spytał McGarvey. - Oczywiście pańskiej pomocy w wyśledzeniu ich i wyeliminowaniu - odparł Marquand.

14

♦ Waszyngton, 5 lipca 1992 Wraz z nastaniem nocy na cały Waszyngton i jego okolice opadła gęsta mgła, przydając miastu tajemniczej atmosfery, która napełniła Kelley Fuller lękiem. Zapłaciła za kurs kierowcy taksówki, która zatrzymała się przed frontem siedmiopiętrowego bloku mieszkalnego znajdującego się w pobliżu Uniwersyteckiej Kliniki im. Howarda i, chwyciwszy w pośpiechu podróżną torbę, popędziła do westybulu, po czym niecierpliwie wcisnęła guzik przywołujący windę. Była szczupłą kobietą po trzydziestce o długich ciemnych włosach i delikatnych, proporcjonalnych, orientalnych rysach twarzy. Ubrana była w białą bluzkę, ciemną sukienkę i pantofle na wysokich obcasach, co trudno nazwać strojem podróżnym, wyjeżdżała jednak w wielkim pośpiechu i nie starczyło jej czasu na przebranie się. Winda była na szóstym piętrze i Kelley musiała poczekać, aż zjedzie do westybulu. Położyła swą torbę na podłodze, wróciła do szklanych drzwi i wyjrzała na zewnątrz. O ile zdołała się zorientować, nikt jej nie śledził. Była jednak pewna, że to tylko kwestia czasu, że przyjdą po nią, podobnie, jak przyszli po Jima Shirleya. Na chwilę zacisnęła mocno powieki. W jej mózgu odbijały się echem wrzaski Jima. Ukryta w cieniu przed frontem hotelu „Rop-pongi Prince" widziała wszystko i gdy Dunee spokojnie przeszedł obok niej, dosłownie zamarła, niezdolna do oderwania oczu nawet na ułamek sekundy od straszliwego spektaklu, który rozgrywał się przed jej oczyma. Shirley krzyczał jeszcze długo, ale nikt nie spróbował pomóc mu lub zatrzymać dwóch ludzi z furgonetki, którzy po prostu wsiedli do swojego samochodu i odjechali. Po jakimś czasie ktoś wybiegł z hotelu z gaśnicą, ale było już po wszystkim: ciało Shirleya było już nierozpoznawalne, spalone na węgiel. Kelley uciekła stamtąd i uciekała wciąż już od czterdziestu ośmiu godzin, mając nadzieję, że jeśli dotrze do Waszyngtonu, 85

David Hagberg wszystko obróci się na lepsze, że będzie bezpieczna wśród swych przyjaciół. Teraz jednak, gdy znalazła się tutaj, nie była już pewna, czy w jakimkolwiek miejscu odnajdzie bezpieczeństwo i spokój. Wtedy udało jej się przez krótką chwilę ujrzeć twarz Dunee'a, gdy przechodził obok niej. Uśmiechał się. Za jego plecami właśnie palono żywcem człowieka, dobiegały stamtąd jego nieludzkie wrzaski, zaś Dunee wyglądał na szczerze rozbawionego. Winda oznajmiła dzwonkiem swoje przybycie, zaś Kelley jeszcze przez moment tkwiła przy szklanych drzwiach, zastanawiając się, czy zrobiła dobrze, decydując się na powrót. Była jednak tak przerażona, że nie mogła po prostu kontynuować tego, co robiła dotychczas. Nie po zdarzeniu, którego była świadkiem. Musiała z kimś porozmawiać. Musiała znaleźć się wśród ludzi, których znała i którym ufała. Musiała dowiedzieć się od nich, co ma robić dalej. Kelley zatelefonowała z lotniska do Lany Toy, która czekała teraz na nią w korytarzu z wyrazem troski, a równocześnie zaintrygowania na swej niewielkiej, proporcjonalnej twarzy o miękkich orientalnych rysach; dziewczyna zobaczyła Lanę zaraz po tym, jak drzwi windy otworzyły się na piątym piętrze. Były przyjaciółkami już od wielu lat. Poznały się, pracując razem dla Departamentu Stanu jako tłumaczki. - Co się z tobą stało?! - spytała ze zdenerwowaniem, biorąc Kelley pod ramię i prowadząc ją do swojego mieszkania. - Nie powiedziałaś nikomu, że wróciłam? - Nie, ale co ty tutaj robisz? Powinnaś przecież być w Tokio. Co się stało? - Nie mogę ci tego powiedzieć - odparła Kelley. - Ale możliwe, że będę musiała trochę pomieszkać u ciebie, jeśli nie masz nic przeciw. - Oczywiście, że nie. Masz jakieś kłopoty? - Na razie zamknij drzwi na zamek i przynieś mi drinka - poprosiła Kelley. Odłożyła swoją torbę i podeszła do okna. Rozchyliła ostrożnie firanki i spojrzała na ulicę. Taksówka odjechała, a w czasie, gdy Kelley patrzyła z okna, po ulicy przejechał miejski autobus; nie było żadnego innego ruchu. Dosłownie nic nie poruszało się przed budynkiem. Jednak mogła wyczuć niemal przez skórę, że ktoś czaił się tam, na dole; Kelley zadrżała. Wiedziała, że już do końca życia nie zapomni krzyków Jima Shirleya. Jedną z przyczyn, dla których nie mogła spać przez ostatnie dwa dni, było to, że uciekała. Druga przyczyna była jednak jeszcze bardziej ponura - bała się zasnąć. Obawiała się snów, które 81

Masa nadkrytyczna mogą ją nawiedzić. Wiedziała, że jeśli zaśnie, będzie na nowo przeżywać te przerażające chwile. Z kuchni wróciła Lana Toy z butelką wódki w jednej ręce i dwiema szklankami w drugiej. Widząc wyraz twarzy Kelley, stanęła jak wryta. - Ty naprawdę masz kłopoty - powiedziała bardzo poważnie. - Chyba będę potrzebowała twojej pomocy, Lano. Nie chcę jednak, byś zadawała mi jakiekolwiek pytania. Proszę cię. To dla twojego własnego dobra. Dziewczyna skinęła głową, wyrażając niechętnie swą zgodę, potem pokonała resztę drogi do niewielkiego salonu i postawiła butelkę oraz szklanki na stoliku do kawy. - Chciałabym skorzystać z twojego telefonu. - Nie ma sprawy - odrzekła Lana, i nalała drinki w czasie, gdy Kelley podeszła do telefonu i wybrała numer. Telefon odebrał mężczyzna. Nie przedstawił się, powtórzył jedynie numer, który wybrała Kelley. - Tu Yaeko Hataya - powiedziała. - Jestem tu, w Waszyngtonie. - Niepokoiliśmy się o ciebie. Czy możemy po ciebie przyjechać? - Nie! - rzuciła ostrym tonem. Spojrzała na Lanę Toy, która ją obserwowała. - Oddzwonię za... pięć minut. - Czy jesteś bezpieczna? - Na razie tak - odparła Kelley. - Pięć minut - powtórzyła i odłożyła słuchawkę. - Teraz mogę się napić - powiedziała do przyjaciółki. Phil Carrara, wraz z trzema innymi mężczyznami, siedział w niewielkim pokoju odpraw na trzecim piętrze, słuchając sierżanta Andersa, szefa służb technicznych, który wyjaśniał im to, co było wiadome na temat wydarzeń w Tokio. Pomyślał, że w tej chwili nie mają jeszcze nic konkretnego i jeśli tak dalej pójdzie, mogą nigdy nie odnaleźć zabójców Shirleya ani nie poznać motywów, które nimi kierowały. W ciągu mniej więcej trzydziestu godzin, które zabrało im dotarcie do Japonii (podróżowali zwykłym samolotem rejsowym, by nie zwracać na siebie uwagi), placówka CIA w Tokio praktycznie zawiesiła działalność. Japończycy byli szczególnie wyczuleni na szpiegów, działających na ich terenie. Shirley używał przykrywki specjalnego doradcy ambasadora do spraw ekonomicznych. Ta żmudna, codzienna praca była również osłoną dla całego personelu placówki w Tokio. Japońska centralna agencja wywiadowcza i policja federalna akceptowały tę przykrywkę dopóty, dopóki nie było kłopotów. Jednak po ostatnim wydarzeniu Japończycy na pewno przyjmą legalistyczny punkt widzenia 82

David Hagberg i prawdopodobnie będą tak czynić przez co najmniej kilka kolejnych dni. Pozostali trzej ludzie, którzy znajdowali się w pokoju wraz z Car-rarą, byli to: jego zastępca, dyrektor operacyjny Ned Tyllia, szef biura dalekowschodniego Nicholas Wouri oraz szef grupy specjalnej, Don Ziegler. - Porzucona furgonetka została znaleziona na parkingu w pobliżu stacji kolejowej Ikebukuro w północno-wschodnim rejonie Tokio. To w linii powietrznej około ośmiu kilometrów na północ od hotelu „Roppongi Prince" - mówił Anders. To było coś nowego. Carrara wyprostował się na swym fotelu. - Kto odnalazł furgonetkę, sierżancie? Z pewnością nie nasi ludzie? - Nie, sir, policja tokijska. Informacja w tej sprawie nadeszła z lokalnego kobanu, czyli posterunku, gdy jeden z ich ludzi natknął się na ten samochód. Tablica rejestracyjna została usunięta. Powiedziałbym, że był to błąd z ich strony. Oczywiście, podsłuchaliśmy meldunek dotyczący tego znaleziska, podobnie, jak czynimy to ze wszystkimi telefonami japońskiej policji i wojska. Gdy tylko furgonetka została odholowana na policyjny parking, jeden z moich ludzi dostał się tam i rzucił na nią okiem. Anders wyglądał raczej jak księgowy, niż policjant, którym był przez jedenaście lat, pracując dla Departamentu Policji Miasta Nowy Jork, zanim przyjęto go do CIA. Był niewysokim, skrupulatnym człowieczkiem, który czasem mówił z brytyjskim akcentem, ponieważ sądził, że dzięki temu upodabnia się do Jamesa Bonda, (łan Fleming był wciąż autorem najchętniej czytanym przez pracowników CIA.). - Czy czegoś się już dowiedzieliśmy? - Zgodnie z zeznaniami naocznych świadków, faceci nosili kaski i papierowe filtry ochronne na twarzach. Udało nam się odzyskać obydwa filtry i jeden kask pozostawiony w furgonetce. Te przedmioty są właśnie w drodze do naszego laboratorium w Yo-kosuka, gdzie będziemy w stanie odtworzyć profil DNA przestępców z fragmentów włosów, które są w kasku i śladów śliny na filtrach. To oczywiście nie będzie oznaczać, że poznamy jakieś nazwisko lub nazwiska, ale będziemy już czymś dysponowali, na wypadek, gdyby ewentualnie zostali schwytani. - Odciski palców? - spytał Carrara. - Niestety, nie było na to czasu. Zdołaliśmy jednak zdobyć próbkę benzyny, której użyli. Liczba oktanów była normalna, ale benzyna miała domieszkę kwasu chlorowodorowego. Zawierała go dziesięć procent. 83

Masa nadkrytyczna 84 Wszyscy byli wstrząśnięci tą wiadomością. - Nawet gdyby ogień nie zabił Jima, pary kwasu wypaliłyby mu płuca - skonstatował Anders. - Skrupulatne dranie - skomentował Tyllia. - Tak, byli skrupulatni i bezwzględni - zgodził się Anders. Telefon przy łokciu Carrary zabrzęczał delikatnie i dyrektor operacyjny podniósł słuchawkę. - Tu Carrara - zgłosił się. - Mówi Tony. Właśnie dzwoniła Kelley Fuller. Carrara gestem dłoni dał znać Andersowi, by wstrzymał się z kontynuowaniem odprawy. - Gdzie ona jest? - spytał. - Najwyraźniej tu, w Waszyngtonie. Użyła swojego pseudonimu i, sądząc po głosie, nerwy ma napięte do ostateczności, chociaż twierdzi, że jest bezpieczna. Oddzwoni o ósmej trzydzieści dwie. Carrara rzucił okiem na ścienny zegar. Mieli jeszcze cztery minuty. - Namierzyłeś aparat? - Próbowałem, ale była zbyt szybka. Namierzę ją, kiedy oddzwoni. Proponowałem, że kogoś po nią wyślę, sir, ale odmówiła. - Na razie musimy trzymać ją na dystans. - Tak, sir - odparł pracujący na parterze łącznościowiec; Carrara odłożył słuchawkę. W skład Komitetu Oceny i Działań Specjalnych, powołanego w celu przeprowadzenia najbardziej utajnionych operacji, podczas których używało się ślepej wtyczki (agenta nie znanego w lokalnej placówce, na której obszar działania został wysłany), wchodzili ludzie, znajdujący się wraz z Carrara w pokoju, a także dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej wraz ze swym zastępcą, a czasem dyrektor sekcji wywiadu i jego asystent. - Kelley Fuller właśnie wypłynęła - oznajmił Carrara. - Gdzie? - spytał nerwowo Wouri, szef biura dalekowschodniego. Znał Kelley jeszcze z czasów, gdy była małą dziewczynką, dorastającą w Honolulu, jego rodzinnym mieście. - Tu, w Waszyngtonie. Nawiązała już wstępny kontakt i zadzwoni do nas po raz drugi w ciągu najbliższych kilku minut. Carrara podniósł słuchawkę i wybrał numer służby łączności, która w każdej chwili była w stanie nawiązać kontakt z Murphym. Była sobota i dyrektor CIA opuścił swoje biuro około południa. - Ona przed kimś ucieka. Coś musiało się zdarzyć. - Przypuszczalnie - odparł Carrara, oczekując na połączenie z szefem. - W jakim była stanie, kiedy zadzwoniła? Jak ocenił to Tony?

David Hagberg Przez jakiś czas Wouri był dla Kelley drugim ojcem. Zabolało go to, że była w Waszyngtonie, najwyraźniej w kłopotach, i nie zadzwoniła do niego. - Wstrząśnięta, ale bezpieczna - poinformował wszystkich Car-rara w czasie, gdy w biurze Murphy'ego dzwonił telefon. Słuchawkę podniósł ochroniarz dyrektora i burknął: - Tak? - Informacja dla generała. Status żółty. Chwilę później sam Murphy był już na linii. - Tu Murphy, słucham - odezwał się. - Wypłynęła tu, w Waszyngtonie - powiedział Carrara bez żadnych wstępów. Murphy poznawał go po głosie, nie było również wątpliwości, kogo mógł mieć na myśli. - Zadzwoni ponownie za kilka minut. - Czy wszystko z nią w porządku? - Była bardzo spięta, ale powiedziała, że jest bezpieczna. - Czy są jakieś sygnały, że została zdekonspirowana w Tokio? - Niczego takiego nie otrzymaliśmy- odparł Carrara, wiedząc już, co dyrektor powie za chwilę. - Zatem odeślij ją z powrotem, Phil. Ci dranie dostali Jima i nie ma mowy, by zadowolili się tylko tym. - To ostrzeżenie... - Tak, masz rację, to było cholerne ostrzeżenie - warknął Murphy. - Biorąc pod uwagę miliardy dolarów, które można zarobić na handlu zagranicznym, obaj wiemy, że nic ich nie powstrzyma. - Spotkam się z nią dziś w nocy. - Nie pokazuj się tylko w jej towarzystwie - ostrzegł Murphy. Polecenie trochę dopiekło Carrarze, ponieważ był profesjonalistą w wystarczającym stopniu, by wiedzieć to sam. - Jasna sprawa - odparł. - Posłuchaj, Phil, tutaj w grę wchodzą nie tylko pieniądze. Chodzi o coś więcej. Pośród wielu bolączek naszej placówki w Tokio jest także to, że przecieka jak sito. Za każdym razem, gdy mamy ochotę kichnąć, Japończycy wyjmują chustkę, jeszcze zanim zacznie nas dobrze kręcić w nosie. - Jednak to było coś nowego - stwierdził Carrara. Murphy nie zgodził się z nim. - Jesteś w błędzie. Morderstwo - to bardzo stary rodzaj przestępstwa. Poczytaj sobie Biblię. - Tak, sir. Carrara rozłączył się i przez chwilę rozmyślał, zanim spojrzał na pozostałych.

85

Masa nadkrytyczna 86 - Jeśli nie zniszczyła swojej przykrywki, mamy odesłać ją do Tokio - oznajmił. - Na litość Boską, Phil, w ten sposób podpisujemy na nią wyrok śmierci! - sprzeciwił się ostro Wuori. - Nie mamy dowodów, że ktoś, kto zabił Jima, polował także na nią, prawda? - spytał Carrara. Anders pokręcił głową. - Nie, nie mamy takich dowodów — przyznał. Znów odezwał się telefon, stojący przy łokciu Carrary. - Zrobimy co w naszej mocy, by zapewnić jej bezpieczeństwo, ale odeślemy ją z powrotem - stwierdził Phil, podnosząc słuchawkę. - Jest w mieszkaniu swojej przyjaciółki w północnej dzielnicy - oznajmił Tony. - Dobrze - odparł Carrara. - Połącz ją. Chwilę później połączenie zostało zrealizowane. - Czy to ty? - spytał. - Phil? - odezwała się Kelley Fuller, głosem słabym i drżącym. - Tak, to ja, ale nie używaj na razie imion. Rozumiesz? - Tak. - Okay, teraz słuchaj uważnie. Chcę, żebyś została tam, gdzie teraz jesteś, przez godzinę, powiedzmy, dokładnie do dziewiątej trzydzieści. Potem wyjdziesz z mieszkania i skręcisz w pierwszą ulicę na prawo. - Na piechotę? - Tak. Odbiorę cię od razu, gdy upewnię się, że nic ci nie grozi. Zrozumiałaś? - Tak. - Dobrze. Zobaczymy się niedługo. Kelley Fuller narzuciła na ramiona cienki sweter. Carrara dostrzegł ją, idącą samotnie Drugą Ulicą w stronę Parku McMillana i zbiornika wodnego. Minął ją, a potem objechał kwartał domów, by ponownie zbliżyć się do niej od tyłu. O ile był w stanie to stwierdzić, nikt jej nie śledził. Już od kilku lat nie pracował w terenie, są jednak pewne umiejętności, których się nie traci. Podjechał do krawężnika przed rogiem ulicy, a potem sięgnął do drzwi od strony pasażera i otworzył je. Natychmiast podeszła do samochodu i wsiadła. - Widziałem cię, jak mijałeś mnie za pierwszym razem - stwierdziła. Carrara ruszył i skręcił na skrzyżowaniu w Aleję W, jadąc teraz w stronę szpitala.

David Hagberg - Jesteś spalona w Tokio? - spytał. - Phil, to było straszne. On nie miał najmniejszej szansy. W chwili, gdy zorientował się, co się dzieje, było już za późno. - Jesteś spalona? - powtórzył. - Jeśli go obserwowali, wiedzieli, że się widywaliśmy - odparła. Była bardzo wystraszona. Wynikało to w oczywisty sposób z jej zachowania, a także z drżenia jej głosu. - Oni byli profesjonalistami, Kelley. Gdyby uważali, że jesteś ważna, zabiliby cię. Nie miałabyś żadnych szans na ucieczkę. - Co ty mi chcesz powiedzieć, Phil? - Chcemy, żebyś wróciła do Tokio, do swojej pracy w ambasadzie. Kelley aż się wzdrygnęła. Na jej twarzy pojawił się wyraz przerażenia. - Ten problem sam się nie rozwiąże - stwierdził Carrara. - Zabójstwo Shirleya było dla nas ostrzeżeniem, które prawdopodobnie zostanie jeszcze ponowione. On prowadził jakąś rozgrywkę na ich terenie i bardzo możliwe, że czegoś się dogrzebał. - Ja będę następna. - Nie, ty nie. Jest jednak bardzo prawdopodobne, że będą chcieli dostać Eda, jeśli uważają, że był zamieszany w... pozaprogramo-wą działalność Shirleya. Edward Mowry był zastępcą szefa placówki w Tokio. Teraz to on właśnie przejął obowiązki szefa, a jego przykrywka była taka sama, jak w przypadku Shirleya - specjalny doradca ambasadora do spraw ekonomicznych. - Musimy go ostrzec. - Stracilibyśmy wówczas wszystko, co udało nam się do tej pory osiągnąć, Kelley. Przemyśl to. Właśnie Carrara osobiście przeforsował projekt wprowadzenia do tokijskiej stacji ślepej wtyczki; projekt ten miał jednak oficjalne błogosławieństwo wszystkich, którzy rezydowali na siódmym piętrze: Murphy'ego, Danielle'a i Ryana - całej nieświętej trójcy. - On jest jak kaczka na otwartym polu, która tylko czeka na myśliwego! - wykrzyknęła Kelley z udręką. - Wysłałem grupę specjalną do pilnowania go, ale oni sterczą tam jak kołki z wody, widoczni na kilometr. - A co ja mogłabym zrobić? - Trzymać oczy i uszy otwarte, tak, jak robiłaś to dotychczas. Wciąż jesteś naszym asem w rękawie. Kelley spojrzała na niego z obrzydzeniem. - Nie wierzę własnym uszom. Poitym wszystkim, co się stało, każesz mi tam wracać? 87

Masa nadkrytyczna Carrara przez jakiś czas koncentrował się na prowadzeniu samochodu. Nikomu w wydziale operacyjnym nie podobało się to, co miała robić Kelley po wysłaniu jej do Tokio. Niektórzy z pracowników wydziału mieli córki w jej wieku. Nie trzeba ją było jednak długo namawiać, by zgodziła się na udział w projekcie. Został określony nazwą PLUTUS... od starożytnego bóstwa dobrobytu i zysku. - Chcę, żebyś miała oczy i uszy otwarte, dokładnie tak, jak robiłaś to przedtem. - Chcesz, żebym poszła do łóżka z Mowrym, żeby dowiedzieć się, czy kupili go Japończycy! - krzyknęła. - Masz go obserwować. - Nie udało mi się odkryć niczego, co mogłoby pomóc Jimowi. - Odkryłaś, ale my cię nie słuchaliśmy. Zauważyłaś Dunee'a i ostrzegłaś nas, ale zbyt dużo czasu zabrało nam wykrycie, że prawdziwy Armand Dunee - to nie ten sam człowiek, który nawiązał kontakt z Jimem. Kelley przymknęła oczy. - Początkowo sądziłam, że to może być interesujące i potrzebne - powiedziała. - Ale to wszystko mnie przerosło. - To przerosło nas wszystkich. Otworzyła oczy. - W tym wszystkim chodzi tylko o pieniądze, Phil. Rozmawiamy o równowadze międzynarodowej wymiany handlowej, o kupieniu przez nich Centrum Rockefellera, Manhattanu czy Disneylandu. Nie ma w tym nic, co zatrzęsłoby całym globem. - Rozmawialiśmy o tym, Kelley. Ale teraz dyskutujemy na temat morderstwa, bardzo brutalnego morderstwa i na temat możliwości, że będą następne. - Ja nie chcę... - Kelley zaniosła się płaczem. - Chcemy, żebyś wróciła do Tokio, do twojej pracy w ambasadzie. Jeśli zauważysz coś - obojętne, co to będzie - co wyda ci się podejrzane, natychmiast nas o tym poinformujesz. - Co wtedy zrobicie? - Wyciągniemy cię stamtąd. - A jeśli oni zechcą mnie zabić? - Nie będą chcieli. - Jednak jeśli chcą? - Wtedy będziemy cię chronić... - Tak, jak chroniliście Jima Shirleya? - zapytała lekceważąco. - Gdyby chcieli cię zabić, nie przestaliby próbować tylko z tego powodu, że wróciłaś na Hawaje, albo tu, do nas - mówił Carrara ostrym tonem, nienawidząc sam siebie za to, co jej robi. Nie 88

David Hagberg sądził jednak, by miała być dla kogokolwiek głównym celem ataku. Ktoś, kto polował na uczestników tokijskiej operacji Firmy, nie mógł być zainteresowany tłumaczką ambasady, która bywała czasem kochanką szefa placówki. Chodziło im o grubsze ryby, niż Kelley. Jim Shirley był poczciwym facetem, jakkolwiek w ciągu ostatnich kilku lat jego lojalność wobec Firmy nieco wyblakła. Nie zasłużył sobie jednak na taką śmierć. Carrara zamierzał zrobić wszystko w granicach swych raczej poważnych możliwości, by schwytać jego morderców.

89

15 Światła Monako świeciły jaskrawo na aksamitnoczarnym tle nieba. Ernst Spranger, wysoki, potężnie zbudowany, przystojny mężczyzna, kierował dziób ślizgacza napędzanego silnikami o mocy 300 koni mechanicznych w stronę statku, którego sylwetka widoczna była na horyzoncie. Noc była ciepła i przyjemna, a powierzchnia Morza Śródziemnego niemal doskonale gładka. Spranger miał na sobie smoking. Równie elegancko ubrana była piękna kobieta, która siedziała przy nim, nucąc bez przekonania melodię z przedstawienia operowego, z którego oboje właśnie wyszli. Podobnie jak inni, którzy pojawili się tu trzy lata temu na rozkaz Sprangera, Liese Egk pracowała dla wschodnio-niemieckiej Stasi jako likwidator. Była ekspertem w tej dziedzinie, a równocześnie kompletną socjopatką, całkowicie pozbawioną świadomości znaczenia własnych czynów. Cecha ta, połączona z inteligencją, treningiem oraz wyrafinowanym, niemal arystokratycznym pięknem, powodowała, iż z punktu widzenia Stasi była znakomitą, śmiercionośną bronią. - Myślę, że będzie mi brakowało Boorscha - stwierdził Spranger. Liese patrzyła na niego z pogardliwą miną, co powodowało, że jej pełne, zmysłowe wargi układały się tak, jakby dąsała się z jakiegoś powodu. - Był dobry w odpalaniu Stingerów, ale był też kompletnym idiotą. Mógł sprowadzić na nas poważne kłopoty. Ze względu na ryk silnika Spranger nie mógł usłyszeć jej głosu, ale zrozumiał większość tego, co powiedziała. Rozmawiali po niemiecku, który to język jest znacznie łatwiejszy do odczytania z ruchu warg, niż angielski, ponieważ wymowa głosek jest w nim regularna. - Może w końcu to ty sprowadzisz na nas kłopoty - stwierdził, a Liese zaśmiała się w odpowiedzi: - Musisz zatem bardziej uważać na to, co dzieje się za twoimi plecami. - Rzuciła okiem w stronę statku na horyzoncie. Przecież w końcu wszystko dobrze się skończyło - dodała. 90

David Hagberg - Nie - powiedział Spranger do siebie, jakkolwiek nie był całkowicie pewien, co właściwie stało się na Orły. Airbus został zestrzelony, a wszyscy jego pasażerowie, w tym Jean-Luc DuVerile, zginęli. Jednak w ostatnim momencie coś poszło nie tak. Bruno Lessing, który znajdował się przed terminalem na wypadek takich właśnie nieprzewidzianych okoliczności, zameldował, że pojawił się tam Boorsch, uciekający w wielkim pośpiechu, a kilka chwil później śledzący go, potężnie zbudowany mężczyzna, ubrany w twe-edową, sportową marynarkę angielskiego kroju. Zaraz po tym, jak obaj wpadli do terminalu, wylądował przed nim helikopter francuskiej policji i Lessing musiał odjechać w stronę Paryża. Zrozumiałe, że pojawiła się tam policja. Kim jednak, do diabła, był człowiek w tweedowej kurtce? I w jakim celu zostali ponownie tu wezwani, jeśli nie z powodu złych wieści? Możliwe, pomyślał Spranger, że w jakiś sposób trafił na nich brytyjski wywiad, choć było to mało prawdopodobne... chyba że CIA poprosiła o pomoc. Nie było jednak przyczyny, dla której coś takiego miałoby się zdarzyć. Gdyby Amerykanie zażyczyli sobie pomocy, to raczej od Szwajcarów, którzy jednak do tej pory nie znaleźli ciała pierwszego inżyniera. Kłopot z DuVerilem był dla nich niespodzianką. Pomijając fakt, że otrzymali już wszystko, czego życzyli sobie od ModTec, nikt oczywiście nie życzył sobie, by Amerykanie lub Szwajcarzy podejrzewali, że tak właśnie się stało. Pytanie polegało na tym, jak wiele szwajcarski inżynier powiedział CIA i dlaczego właściwie wracał z Amerykanami do Lozanny? Piętrzyły się łamigłówki. Jednak były one nieodłączną częścią interesów, którymi Spranger, w taki czy inny sposób, zajmował się przez całe swe życie. Już jego ojciec był agentem (choć niezbyt dobrym) RSHA - hitlerowskiej służby wywiadowczej - przed wojną i w czasie jej trwania. Spragner i jego matka przez osiem lat ukrywali się w Szwajcarii, zanim wrócili do Niemiec Zachodnich. W ciągu pierwszego roku ich pobytu w RFN, matka Sprangera zmarła, a on sam prześliznął się przez granicę do NRD, gdzie zaoferował swoje usługi Stasi. Rosjanie, którzy wcale nie byli tak przewrażliwieni na punkcie byłych hitlerowców, jak przekonywali o tym cały świat, przyjęli młodego człowieka z otwartymi ramionami; zaczęły się dla niego żmudne lata prawdziwego treningu. Zmniejszył prędkość ślizgacza, gdy zbliżali się do z górą siedemdziesięciometrowej długości pasażerskiego statku „Grandę Dame", pływającego pod banderą Monako. Wysmukły statek wy 91

Masa nadkrytyczna cieczkowy o białym kadłubie unosił się nieruchomo na wodzie, połyskując światłami, a z jego lewej burty opuszczona została drabinka dla pasażerów. Na pokładzie nie dostrzegł żadnego ruchu, nie licząc pomrukiwania generatorów statku. Gdyby nie światła, można by przypuścić, że statek jest opuszczony. Podobnie zresztą było za każdym razem, gdy zjawiali się tu na spotkanie. Spranger podpłynął ślizgaczem do kadłuba statku, a potem wyłączył silniki, tak, że kilka ostatnich metrów przepłynęli dryfując. Przywiązał cumkę do pachołka, a potem pomógł Liese wejść na drabinkę prowadzącą na pokład, po czym sam wspiął się tam zaraz po swej współpracowniczce. Znalazłszy się na głównym pokładzie skierowali się w stronę rufy i weszli do dużego, pięknie wyposażonego głównego salonu. Jak zwykle słychać tu było delikatne dźwięki muzyki i czekał już przygotowany dla nich szampan. Pojawił się ubrany na biało włoski kelner. - Accogliere cordialmente, signore e signorina - powiedział uprzejmie. - Czy dzisiejszej nocy życzą sobie państwo szampana? Spranger skinął głową w odpowiedzi. Usłyszeli, jak ktoś włącza silniki ślizgacza i odpływa nim, a po chwili ożyły silniki „Grandę Dame" i statek zaczął płynąć. - Proszę - młody kelner zaprosił ich ruchem ręki, by usiedli. Zadzwonił telefon, znajdujący się w pobliżu Sprangera. Niemiec odstawił kieliszek szampana, zapalił papierosa, po czym usiadł i podniósł słuchawkę. - Tak? - spytał po angielsku. - Proszę nam opowiedzieć o dżentelmenie w tweedowym garniturze, który był na lotnisku - powiedział poprawną angielszczyzną głos, w którym dało się jednak słyszeć japoński akcent. - Nie mam co do tego pewności - odparł Spranger, zdziwiony, że oni o tym wiedzą. Oznaczało to, że jeden z ich ludzi musiał również znajdować się na lotnisku, obserwując wydarzenia. - Przypuszczam, że to mógł być brytyjski lub amerykański oficer wywiadu. - Co zrobiliście w tej sprawie? - Nic. W tym momencie nie uważam, żeby stanowił zagrożenie. Jakkolwiek Boorsch zostanie zidentyfikowany i prawdopodobnie ten ślad zaprowadzi ich do nas, jesteśmy w stanie powstrzymać śledztwo. Wam nic nie grozi, bo jesteście od nas dobrze odizolowani. - A co ze sprawą Szwajcarii? - Mamy te części. - Rozumiem - powiedział Japończyk po krótkim wahaniu. - Dlaczego ich nie dostarczyliście? 4 — Masa nadkrytyczna

97

David Hagberg Spranger oczekiwał, że takie pytanie padnie, chociaż miał nadzieję, że nie stanie się to tak szybko. Zamierzał grać na zwłokę. - Części znajdują się w bezpiecznym miejscu, gdzie pozostaną, dopóki nie zgromadzimy wszystkiego, czego dotyczył kontrakt. Dopiero wtedy przeprowadzimy dostawę. - Dlaczego? - Zabezpieczenie - powiedział Spranger bez ogródek. Rzucił okiem na Liese. Obserwowała go z nikłym uśmieszkiem na wargach. - Przed kim? - spytał rozmówca Sprangera. - Przed wami. - Czy uważa pan, że stanowimy zagrożenie pańskiego bezpieczeństwa? Przecież staliśmy się znów sprzymierzeńcami. - Sprzymierzeńcami, ale nie przyjaciółmi - wyjaśnił Spranger. - Coś jeszcze? - spytał. - Możemy pana kimś zastąpić, jeśli odmówi pan współpracy. - Nikt inny nie będzie w stanie wykonać tego zadania. Mężczyzna roześmiał się. - Sądzę, że moglibyśmy znaleźć kogoś odpowiedniego. Na przykład pannę Egk - Rzeczywiście, mogłaby wykonać to zadanie - odparł Spranger, ponownie zaskoczony - chyba że wcześniej zabiłbym ją. Wtedy moglibyście nigdy nie dostać waszych małych zabawek. Uśmiech Liese stał się bardziej wyraźny. Siedziała na niskiej kanapie po drugiej stronie salonu. Obserwując go, skrzyżowała swe długie nogi. - Czy kontrakt wciąż obowiązuje? - spytał Spranger po chwili. - Tak, oczywiście. Jestem jednak zaniepokojony człowiekiem w tweedowej marynarce i sądzę, że wy także powinniście być nim zaniepokojeni. Przyjrzyjcie się temu. - Cóż, jeśli sądzi pan, że to ważne... - Tak sądzę. - W tym celu będę musiał sięgnąć po pewne środku. Będzie to pana kosztować... - Pieniądze nie stanowią problemu. Chyba wyraziłem to już dość jasno. - Znakomicie - skonstatował Spranger. - Jak pan sądzi, kiedy będziecie w stanie wywiązać się z naszej umowy? - Wkrótce. - Jak szybko? Czy w grę wchodzą dni? Tygodnie? A może miesiące? - Wkrótce - odparł Spranger i odłożył słuchawkę.

16 W niedzielę rano Swissair bez szczególnego rozgłosu wznowił rejs numer 145 do Genewy. Choć lotnisko Orły zostało otwarte niemal natychmiast, liczba pasażerów wszystkich linii gwałtownie spadła. McGarvey spędził większą część soboty na wertowaniu wycinków prasowych w bibliotece francuskiego dziennika „Le Figaro", poszukując źródłowych informacji na temat Stasi oraz tego, co stało się z jej wyższymi oficerami. Nie znalazł jednak niemal nic oprócz serii artykułów opublikowanych w zeszłym tygodniu, w których francuski dziennikarz donosił, iż na terenach byłej NRD operują wciąż tysiące agentów i oficerów KGB, oraz że jedynie koszary i biura wschodnioniemieckiej służby bezpieczeństwa zostały zniszczone przez tłumy demonstrantów. Wczesnym rankiem w niedzielę wymeldował się z hotelu w Dzielnicy Łacińskiej i pojechał taksówką na lotnisko Orły. Mati nie żyła. Poczucie, iż jest to nieodwracalny fakt, stało się w jego umyśle jakby ciemną, wrogą plamą. Wciąż widział potężny pióropusz dymu, unoszący się w błękitne niebo poranka. Widział także ślad spalin pozostawionych przez Stingerà. Nikt na pokładzie Airbusa nie miał jednej szansy na milion, by przeżyć tę katastrofę. Zniszczenia była tak ogromne, że władze przyznawały otwarcie, iż być może nie będą w stanie właściwie zidentyfikować nawet połowy ciał. Biedna Mati. Z pewnością nigdy nie wyobrażała sobie, że jej życie może skończyć się w ten sposób. Ani też że jej śmierć będzie tak daremna. - Szczerze mówiąc, im szybciej znajdzie się pan poza granicami Francji, tym lepiej będę się czuł - powiedział mu bez ogródek Marquand. - Ma pan pewność, że jestem zainteresowany tą sprawą? - spytał McGarvey. Oficer francuskiego wywiadu skinął głową. - Gdyby po zniszczeniu Airbusa pojechał pan dalej w kierunku Paryża, nie byłbym tego taki pewien. Jednak zdradziły pana własne działania, podobnie jak w końcu zdradzają nas wszystkich.

94

David Hagberg Mati przybyła tu z Lozanny. CIA wysyłała swoich ludzi do Genewy. Marquand powiedział mu, że organizacja byłych oficerów Stasi (jeśli w ogóle istniała) miała swoje konta bankowe w Bernie i Zurychu. Wyglądało na to, że wszystkie drogi prowadzą do Szwajcarii. - Pokaże się pan w Lozannie i jeśli dostrzegą pana przyjaciele Boorscha, pomyślą, że ich pan szuka. Będą chcieli pana dostać, niezależnie od tego, gdzie pan pojedzie i co pan będzie robił. Nawet Marąuand wiedział o biednej Mati. Wszyscy o niej wiedzieli i w jakiś sposób użyto jej, by skłonić go do... czego? Wypadł przecież z obiegu. Mówił to im już dziesiątki razy. Był anachronizmem, podobnie jak zimna wojna. Był człowiekiem, którego czas już minął. McGarvey zapłacił kierowcy i poszedł przez budynek terminalu wprost do wyjścia Swissairu. Miejsce w samolocie zarezerwował wczoraj w śródmiejskim biurze tej linii lotniczej, posługując się swym prawdziwym nazwiskiem i dając swym przeciwnikom, jeśli jacyś tu byli, wystarczająco dużo czasu na reakcję. Naprzeciw wyjścia czekał na niego Tom Lynch i zaciągnął McGar-veya do baru, wypełnionego do połowy pasażerami. Wybrali stolik przy którym mogli obserwować pasażerów wsiadających na pokład. - Co ty, do diabła, sobie myślisz?! - wsiadł na McGarveya szef paryskiej placówki. - Wywróciliśmy to miasto do góry nogami, żeby cię znaleźć. - Lecę do Lozanny - odparł McGarvey, patrząc Lynchowi prosto w oczy. Szef paryskiej placówki był bardzo lojalny wobec CIA. Przedkładał Firmę ponad swe osobiste uczucia. - Szwajcarzy wyrzucą cię - oznajmił Lynch, nie odkrywając nic nowego. - Chcę im złożyć kondolencje, Tom. Czy może istnieć jakaś inna przyczyna mojego wyjazdu? - Nie wiem. Wiem tyle, że Murphy dostaje białej gorączki, kiedy słyszy twoje nazwisko. Jeśli nie pokażesz się w Waszyngtonie, przyniosą mu twoją głowę na tacy. - Nie ma aż tyle władzy. Lynch spojrzał na niego z wymuszonym uśmiechem. - Żyjesz wystarczająco długo, McGarvey, żeby lepiej orientować się w temacie. Ten facet ma długie ręce. McGarvey pochylił się w stronę Lyncha. Usłyszał, jak wzywają pasażerów lotu do Genewy. - Podobnie jak ja, Tom - powiedział. - Grozisz mi? - spytał Lynch. - Na pokładzie tego samolotu była moja przyjaciółka. Tak jak powiedziałem, lecę do Lozanny, żeby złożyć kondolencje Szwajcarom.

95

Masa nadkrytyczna Potem do Waszyngtonu, by zobaczyć się z Murphym. W każdym razie opuszczam Paryż. - Wiem o tym. Byliśmy w twoim mieszkaniu. Konsjerżka powiedziała, że się wyprowadziłeś. Dodała też, że była u ciebie policja. McGarvey milczał. - Marquand stał się nagle nieuchwytny. Czy przypadkiem ostatnio się z nim nie widziałeś? Kirk skinął głową twierdząco. - Polecił mi, żebym opuścił Paryż. - Co mu powiedziałeś? - Że wyjeżdżam dziś rano. - Chyba wiesz, co mam na myśli. Ponownie wezwano pasażerów lotu do Genewy. T Nie powiedziałem mu wiele, Tom, z wyjątkiem tego, co łączyło mnie z jedną z pasażerek samolotu. - A o mnie? O naszej pogawędce? - Nie. - Może być źle, jeżeli przekonam się, że było inaczej. - A co powiesz o parze, którą wysłałeś do Genewy? Zadasz sobie trud, by to skomentować? - Nie mam pojęcia, o czym mówisz - stwierdził Lynch ze szczerym wyrazem twarzy. - Zamachowiec nie polował na Martę. Przypuszczam, że chodziło mu o twoich ludzi. - Co mam powiedzieć generałowi? - Przekaż mu, że wpadnę do niego w ciągu najbliższych kilku dni - odparł McGarvey, wstając. - Jak tylko skończę załatwiać interesy w... Lozannie. Szef placówki drgnął, jednak jego reakcja była zbyt przelotna, żeby wyciągać z niej jakieś wnioski. Mimo to McGarvey przypuszczał, że generał będzie wiedział, iż Kirk znajduje się w drodze do Szwajcarii, zanim jeszcze samolot opuści obszar powietrzny Orły. Samolot McGarveya wylądował kilka minut przed dziesiątą rano na ruchliwym genewskim lotnisku Cointrin. Kirk był wśród pierwszych pasażerów, którzy wysiedli i przeszli przez kontrolę celną. Nikt nie zadał sobie trudu, by sprawdzić jego bagaż, gdzie, wśród przyborów toaletowych, schował rozmontowany pistolet. Prawie nigdy nie sprawdzano pasażerów, którzy podróżowali na amerykańskich dokumentach. Była to stara, szwajcarska tradycja, prawdopodobnie spowodowana tym, że na kontach szwajcarskich banków znajdowały się miliardy amerykańskich dolarów.

96

David Hagberg Mimo to nie upłynie zapewne wiele czasu, zanim jego nazwisko na liście pasażerów wywoła jakieś dzwonki alarmowe i policja federalna zacznie go szukać. W biurze Hertza wynajął Forda Taurusa i w ciągu godziny opuścił Genewę; wyruszył w osiemdziesięciokilometrową podróż drogą NI wzdłuż północnego brzegu Jeziora Genewskiego. Poranek był pogodny i ciepły. Już wiele czasu minęło od chwili, gdy był tu po raz ostatni i powrót, przywoływał wspomnienia, z których jedne były miłe, zaś inne nie całkiem przyjemne. Jego córka, Elizabeth, uczyła się w szkole w okolicach Berna. Pragnął zobaczyć się z nią, a przynajmniej zatelefonować do niej, wiedział jednak, że jeśli jest obserwowany, mógłby sprowadzić na nią jakieś niebezpieczeństwo. - Twoja praca zrujnowała nasze życie - powiedziała mu Kath-leen osiem lat temu, podczas rozprawy rozwodowej. - Chcę się z tego wyrwać, Kirk, zanim to pochłonie Elizabeth i mnie. W tym samym czasie wyrzucono go już z CIA i on sam również ze wszystkich sił pragnął się z tego wydostać. Zgodził się jednak na rozwód. Wkrótce potem Trotter przybył do Lozanny, szukając McGarveya, by prosić go o pomoc. - Nie możemy załatwić tego bez ciebie, Kirk - powiedział. -Wierz mi, gdyby było jakiekolwiek inne wyjście, wybralibyśmy je. W ten sposób wszystko zaczęło się ponownie. I, jak przypuszczał Kirk, nigdy się dla niego nie skończy, dopóki nie zarobi kuli prosto w głowę. Na krótko przed południem wjechał na parking znajdujący się przy autostradzie pomiędzy Nyon i Rolle, mniej więcej w pół drogi do Lozanny i złożył swojego Walthera PPK. Najwyraźniej nikt nie śledził go po drodze z Paryża, chociaż podejrzewał, że ludzie Mar-ąuanda mogą być gdzieś w pobliżu. Za jego plecami nie było również Szwajcarów, a w każdym razie nie pilnowali go otwarcie. Jednak jeśli oficer francuskiego wywiadu miał rację w swej ocenie możliwości organizacji byłych agentów Stasi, mogli go już zauważyć. Nie chciał stać się łatwym celem dla jakiegoś fanatyka, który wciąż rozgrywał swą partię z czasów zimnej wojny. Lozanna była miastem mającym około dwustu pięćdziesięciu tysięcy mieszkańców, jednak koszmarnie zatłoczonym, częściowo dlatego, że ulice były wąskie, częściowo zaś z tego powodu, że zawsze wyglądało na to, iż miasto ulegało permanentnie całkowitemu zniszczeniu i równoczesnej odbudowie. McGarvey zamknął torbę podróżną w bagażniku i pozwolił portierowi z hotelu „Lausanne-Prince" zaparkować swój samochód, zaś sam wyruszył na piechotę dwa kwartały dalej, w stronę placu św. Franciszka.

97

Masa nad krytyczna Zatrzymał się na chwilę przy kiosku z prasą, gdzie kupił gazetę oraz ostatni numer niemieckiego tygodnika „Stern", na którego okładce znajdowało się zdjęcie zestrzelonego Airbusa. Na placu, po drugiej stronie skweru, jego dawna księgarnia „International Bookseller" wciąż zajmowała ten sam, jednopiętrowy budynek z żółtej cegły. Marta powiedziała mu, że jego były szwajcarski wspólnik, Dortmund Fuelm, wciąż prowadził ten interes. Fuelm był jednym z psów gończych policji federalnej, wyznaczonych do obserwacji McGarveya, jednak gdy Kirk wyjechał, Fuelm zrezygnował ze swej dawnej profesji i pozostał księgarzem. Nikt nie śledził go na drodze z Genewy. Także na tym ruchliwym skwerze nikt nie wydawał się zwracać szczególnej uwagi na niego, ani na księgarnię, zatem, niosąc pod pachą gazetę i tygodnik, McGarvey przekroczył ruchliwą ulicę i wszedł do środka. Fuelm, zgarbiony i siwowłosy starszy człowiek, znajdował się na zapleczu niewielkiego sklepu, rozmawiając z dwoma klientami na temat drogiego albumu o malarstwie. W pewnej chwili podniósł wzrok znad książki, dostrzegł McGarveya i aż przetarł swe rozszerzone ze zdziwienia oczy. Pośpieszył w stronę Kirka zza kontuaru. - Gott in Himmel, ledwie dowierzam własnym oczom! - wykrzyknął. Po chwili uścisnęli się serdecznie. - Wygląda na to, że jesteś w dobrej formie, mój stary przyjacielu - stwierdził McGarvey. - Ty też wyglądasz dobrze - odparł Fuelm, ale uśmiech zniknął z jego twarzy. - Właśnie zeszłej nocy dowiedziałem się o naszej biednej, małej Mati - potrząsnął głową z niedowierzaniem i smutkiem. - Tak mi przykro, Kirk. Ona była taka... pełna życia. - Właśnie dlatego wróciłem. Myślałem, że być może będę mógł porozmawiać z jej rodzicami, może przyjaciółmi. Pojechała do Paryża, żeby zobaczyć się ze mną. Fuelm skinął głową. - Wiem o tym, Kirk. I wierz mi, że wolałbym, abyś mógł pozostać w Szwajcarii, ale to nie jest, niestety, możliwe. McGarvey cofnął się, uważając, by trzymać ręce z daleka od swojej kurtki. - On jest uzbrojony - powiedział Fuelm do dwóch ludzi, którzy odłożyli album o malarstwie. - Nie chcemy kłopotów, herr McGarvey - powiedział jeden z nich. Obaj wyglądali jak zawodowi bokserzy. - Nie przyjechałem tu, żeby szukać kłopotów - odparł Kirk. Jeden z federalnych wydobył pistolet, który McGarvey miał za paskiem w okolicach krzyża. Fuelm musiał go wyczuć, kiedy się objęli.

98

David Hagberg - Dlaczego zatem jesteś uzbrojony, Kirk? - spytał księgarz. - Stare nawyki. Fuelm pokiwał głową ze smutkiem. - Musisz natychmiast opuścić Szwajcarię - powiedział. - Ci panowie będą twoją eskortą w drodze na Cointrin. Gdzie życzysz sobie polecieć? Z powrotem do Paryża? - Do Waszyngtonu. - Znakomicie. - Zostawiłem wypożyczony samochód przy hotelu „Lausanne--Prince". Moja torba jest w bagażniku. - Ktoś już zaopiekował się samochodem, Kirk, a twoja torba jest w drodze na lotnisko. McGarvey uśmiechnął się. - Trudno posądzić was, Szwajcarów, o brak sprawności działania - powiedział. - Rzeczywiście - zgodził się Fuelm. - Przekażę twoje kondo-lencje rodzinie i przyjaciołom Mati. Często im o tobie opowiadała i zawsze chcieli spotkać się z tobą. Zwłaszcza jej ojciec. - Jestem pewien, że to dobrzy ludzie. - Tak - potwierdził księgarz. Wymienili uścisk dłoni. - Uważaj na siebie, Dortmund. Fuelm nachylił się do ucha Kirka i powiedział szeptem: - Znajdź te bestie, które to zrobiły naszej małej Mati, Kirk. Znajdź je i zabij!

17 McGarvey myślał o Otto Renckem przez całą drogę powrotną przez Atlantyk z Londynu i w czasie, gdy samolot linii Northwest, którym leciał, lądował kilka minut przed ósmą na międzynarodowym lotnisku im. Dullesa w Waszyngtonie. Zdecydował, że wykorzysta swą znajomość z tym człowiekiem. Zaskakujące było, że nikt nie czekał na niego przy stanowiskach kontroli celnej, ani w hali przylotów. Przypuszczał, że Szwajcarzy mogą przekazać informację o jego przylocie jako prosty gest wzajemnej kurtuazji między wywiadowczymi agencjami. Wedle jego oceny nie ulegało raczej wątpliwości, że Murphy chce, aby zaangażował się w sprawę Airbusa, podobnie, jak chcieli tego Francuzi. Jednak przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji w tej sprawie potrzebował więcej informacji, niż, jak przypuszczał, będzie mu chciał udzielić dyrektor. Myślał o tym sporo podczas lotu z Genewy do Londynu, a potem w trakcie długiej podróży nad Atlantykiem i doszedł do wniosku, że jeśli zdoła odnaleźć Renckego i przekonać go, by mu pomógł, będzie w stanie dostać się do tych informacji kuchennymi drzwiami. Przy odrobinie szczęścia będzie mógł dowiedzieć się tego, co potrzebne, zanim jeszcze ktokolwiek w Langley zorientuje się, co się dzieje. Chociaż nie miał teraz poczucia, że ktoś jest za jego plecami, że ktoś go obserwuje, nie miał wątpliwości, że stanie się to wcześniej czy później. Kłopoty zawsze cię odnajdą, powiedziano mu nie raz. Była to szczera prawda. Wziął taksówkę do hotelu „Marriott Key Bridge", a gdy odjechała, wziął następną, która przewiozła go przez rzekę do stacji Union, gdzie przesiadł się w kolejną, do hotelu „Holiday Inn" w George-town; dopiero tam wynajął pokój, rejestrując się pod nazwiskiem Tom Patton i płacąc gotówką. Przynajmniej przez jakiś czas chciał zachować w Waszyngtonie anonimowość. Od kilku lat Rencke mieszkał wraz ze swymi komputerami i tuzinem kotów w starym ceglanym domu, który kiedyś stanowił

100

David Hagberg miejsce pobytu opiekuna cmentarza Holy Rood. Potem pracował jako konsultant systemów komputerowych Pentagonu i Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, zachowując pozycję wolnego strzelca. Jego szczególny talent polegał na nadludzkiej niemal zdolności do przedstawiania w formie wizualnej całych złożonych systemów, w tym wielkich superkomputerów, sieci komunikacji satelitarnej, urządzeń do kodowania danych wraz z całym ich ekwipunkiem peryferyjnym i wzajemnymi połączeniami, pozwalającymi na bezawaryjną współpracę. W wieku trzydziestu dziewięciu lat Rencke był już wyrzutkiem, usuniętym z dziesiątków różnych posad. Ukończywszy seminarium zakonu jezuitów został w wieku dwudziestu lat jednym z najmłodszych profesorów matematyki, którzy kiedykolwiek prowadzili wykłady na Uniwersytecie Georgetown. Jednak za bardzo lubił kobiety i z tego właśnie powodu został usunięty z pracy i pozbawiony sukienki duchownej. Zaciągnął się wtedy do armii jako specjalista komputerowy, dziewięć miesięcy później został jednak zwolniony, ponieważ lubił także chłopców, jeśli w okolicy nie było akurat dziewcząt. Wówczas na rok zniknął z pola widzenia, wyłonił się jednak na liście płac CIA. Okazało się, że jego akta z zakonu i z wojska zostały najwyraźniej całkowicie oczyszczone, zatem bez problemu przeszedł przez proces szczegółowych badań personalnych przed wstąpieniem do Firmy. McGarvey wielokrotnie spotykał się z nim przy różnych okazjach w Langley, gdzie Rencke był odpowiedzialny za wydział archiwów Agencji, dopasowując je do realiów epoki komputerów. Potem ponownie pracowali razem w Niemczech, a także w Ameryce Południowej, gdzie Rencke przybył, by doprowadzić do porządku komputery tamtejszej placówki Agencji. W wolnym czasie Rencke unowocześnił cały system łączności CIA, ujednolicił jej wejścia do systemu satelitów szpiegowskich (tak, by komputery CIA mogły komunikować się z siecią Agencji Bezpieczeństwa Narodowego), a także wymyślił cały uzupełniający system przekazywania informacji, tak, by aktualne dane mogły być kierowane wprost do oficera wykonującego wyznaczone zadanie, jeśli ich potrzebował i dokładnie wtedy, kiedy były mu potrzebne. Kilka lat temu Renckego dopadła jednak przeszłość i, podobnie jak McGarvey, stał się pariasem, odsuniętym od Agencji. Zamieszkał na przeciwległym brzegu rzeki. Było już po dziesiątej, gdy McGarvey złożył swój ukryty w torbie pistolet (Szwajcarzy zwrócili mu go pod warunkiem, że pokaże, w jaki sposób przeniósł go przez rentgenowskie urządzenia kontrolne na

101

Masa nadkrytyczna lotnisku Cointrin) i przeszedł przez ulicę, wkraczając na cmentarz. Wieczór był mroczny, niebo zachmurzone, a powietrze ciężkie od wilgoci. Znad rzeki dotarła słaba mgiełka, tłumiąc dźwięki i powodując, iż wokół ulicznych latarni pojawiły się świetlne aureole. Była niedzielna noc i ruch w całym Waszyngtonie praktycznie ustał. Wyglądało na to, że niewielki jednopiętrowy budynek na tyłach cmentarza jest w niezłym stanie, chociaż świeci pustkami. W żadnym z okien nie było zasłon ani żaluzji, z wyjątkiem jednego dużego okna we wnęce na parterze; na podjeździe przed domem nie stał samochód, brak było też kosiarki, puszek z farbą, czegokolwiek, co wskazywałoby na to, że Rencke nadal tu mieszka. McGarvey stanął w cieniu na wąskiej alejce cmentarnej, obserwując frontową ścianę budynku w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak życia. O ile pamiętał, Rencke był człowiekiem, który pracował w nocy, natomiast sypiał zwykle w dzień. Oczywiście, nie było żadnej pewności, że nadal tu jest, że nie dopadł go jakiś kolejny nieprzyjemny szczegół z jego przeszłości i nie spowodował, iż Otto znalazł się za kratkami. Nie było jednak również powodu, by sądzić, że na pewno już tu nie mieszka. - Nie ruszaj się - odezwał się ktoś cicho za jego plecami. McGarvey, zaskoczony, sięgnął po pistolet, po chwili jednak rozluźnił się. To był Rencke; wystarczyły te trzy słowa, by Kirk rozpoznał jego głos. Spec od komputerów wyglądał niczym dwudziestoletni dzieciak ze swymi długimi, potarganymi, kędzierzawymi, rudymi włosami, zmierzwionymi, gęstymi brwiami i wychudzoną, niemal ascetyczną budową ciała. Ubrany był w postrzępione, błękitne dżinsy, tenisówki Nike oraz podkoszulek z nadrukiem rosyjskiego Państwowego Uniwersytetu w Moskwie. Rencke uśmiechał się. - A więc, Mac, po co wałęsasz się w środku nocy po tym cmentarzu? - spytał Rencke. - Pozwól, że spróbuję zgadnąć. Szukasz jakichś podłych facetów. Wciąż pracujesz jako wolny strzelec i przyszedłeś tu po to, żeby poprosić mnie o pomoc. Racja? McGarvey musiał się uśmiechnąć. - Mogłem cię zastrzelić, ty głupi sukinsynu. Głowa Renckego zaczęła się huśtać, tak, jakby była umocowana na sprężynkach. - Twoja sytuacja jest lepsza, niż przypuszczasz. Po pierwsze, nie jestem głupi. Po drugie, nie jestem sukinsynem. Potrafię zliczyć do trzech, a to chyba nie jest takie złe w tych okolicznościach. - Rzeczywiście, przyszedłem, żeby prosić cię o pomoc, ale co ty robisz tutaj, myszkując po cmentarzu o takiej godzinie? Sądziłem, że będziesz przy swoich komputerach.

102

David Hagberg - Miałem twixowy atak - skonstatował Rencke, chociaż nie miał przy sobie żadnej torby z batonikami. Uśmiechnął się nieśmiało. - Byłem bardzo głodny, więc zjadłem wszystkie od razu. Nicpoń ze mnie. - Chciałbym dostać się do archiwów Langley i przejrzeć kilka akt operacyjnych. Czy to możliwe? Głowa Renckego ponownie zachybotała się w górę i w dół. - Wszystko jest możliwe, Mac - powiedział. - Czy nie uczono cię tego w szkole? Chodź, zobaczymy, jak twardzi są teraz - zamrugał powiekami. - Oczywiście, to zależy od tego, czy odkryli moje ekranowane wejście do nich. - Ekranowane wejście? - spytał McGarvey, idąc za Renckem w stronę domu i wchodząc do środka. Frontowe drzwi były otwarte. - W każdym programie komputerowym można umieścić ekranowane wejście... one w większości przeciekają jak sita, będziesz tym zdziwiony... nikt jednak nie jest w stanie wyobrazić sobie, jak skutecznie zainstalować ekranowane wejście na okręcie podwodnym. Zwłaszcza na strategicznym okręcie klasy Los Angeles. Rencke nieomal promieniał stłumionym humorem i entuzjazmem. - Zatem interesowałeś się mną - skonstatował McGarvey. Parę lat temu był zamieszany w porwanie okrętu podwodnego klasy Los Angeles. - Dlaczego? - spytał. Rencke wprowadził go do pokoju gościnnego. Okna w wykuszach oklejone były papierem pakowym. Automatycznie włączyły się przyćmione źródła światła, podobnie jak sześć ekranów komputerowych monitorów. Otto zatrzymał się i odwrócił w stronę McGarveya. - Czy chcesz mi coś powiedzieć, Mac? - spytał, ale nie zaczekał na odpowiedź. - Okay, muszę przyznać, że uznałem cię za niezmiernie fascynującą postać. Jesteś jak komputer, ale nie mogę odkryć twojego centralnego procesora. Nie znam nawet twojej szybkości operacyjnej. Zatem obserwuję cię. To lepsze niż nic. - Facet nazywał się Karl Boorsch. To on zestrzelił w piątek tego Airbusa na Orły. Słyszałeś o tym? - Lot Swissairu. Wszystkie gazety o tym pisały. Nie jestem w końcu pustelnikiem. - On był ze Stasi. Rozpoznałem go, podobnie, jak ludzie ze SDECE. Sugerowali, że mógł pracować dla dobrze prosperującej organizacji byłych agentów Stasi, którym udało się wymknąć spod władzy nowego niemieckiego rządu. - To podobne do ODESSY. Pamiętasz, chodzi o tę organizację byłych oficerów SS. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych to była duża sprawa. Ale niemal wszyscy już zmarli - skomentował Rencke.

103

Masa nadkrytyczna - Na pokład tego samolotu wsiadło dwóch typków z Firmy. Prawdopodobnie to oni byli celem Boorscha. Rencke ponownie pokiwał głową. - Chcesz więc dowiedzieć się czegoś o tej grupie Stasi. Chcesz wiedzieć, kto ich finansuje. A także kim są, gdzie się teraz ukryli i kim są ich przywódcy - wziął głęboki oddech. - I chcesz zajrzeć do akt operacyjnych Firmy, żeby zobaczyć, czego chłopcy się dowiedzieli. Czy o to chodzi, Mac? MacGarvey skinął głową. - Generał ma ochotę się ze mną zobaczyć i chcę przygotować się przed złożeniem mu wizyty. Nie lubię niespodzianek. - Rozumiem, o co ci chodzi - powiedział Rencke, ściągając brwi. Cerę miał bardzo bladą, a wargi bardzo czerwone. Niespodzianki są zabawne, dopóki nie eksplodują ci w rękach. Opadł na fotel przed frontem terminalu i podłączył słuchawkę telefoniczną do modemu. - Będziesz mógł pomóc? - Idź sobie - odparł Rencke, którego głos świadczył, że myślami jest już daleko. - Przyjdź jutro. Na ekranie pojawiło się logo Centralnej Agencji Wywiadowczej - tarcza zwieńczona głową orła. - Przynieś trochę Twixów, kiedy tu wrócisz... Dużo Twixów.

18 - Nienawidzę gołębi. Srają na wszystko, a w dodatku władze miasta je ochraniają. Tom Lynch, który siedział na ławce w Ogrodzie Luksemburskim, spojrzał w górę na solidnie zbudowanego, śniadego mężczyznę, który podszedł do niego, a potem usiadł obok. Było parę minut po dziewiątej i zapowiadał się pogodny dzień. Ponieważ spotkali się w poniedziałek, w okolicy nie plątały się dzieci. Przybysz przyniósł ze sobą niewielką papierową torbę z prażoną kukurydzą i rzucił całą garść ptakom, które natychmiast zgromadziły się wokół. - Myślałem, że wszyscy Francuzi są łakomczuchami. - Jestem Korsykaninem - warknął Marąuand - i nie przeszedłem tutaj, żeby dyskutować o jedzeniu. - Nie sądziłem, że przyszedłeś w tym celu - odparł łagodnie Lynch. Nie lubił pułkownika SDECE, jednak Francja była krajem zaprzyjaźnionym, w którym CIA musiała poruszać się ostrożnie. Instrukcje, które dostał z Langley, zobowiązywały go do spotkania się z tym człowiekiem, jednak bez udzielania mu jakichkolwiek informacji. Oficjalna interpretacja, którą kazano mu przyjąć, głosiła, iż pracownicy CIA odbywali zwykłą, rutynową podróż do Szwajcarii, zaś atak terrorystyczny nie był niczym więcej, niż... ślepym aktem przemocy. Specjalna grupa antyterrorystyczna Departamentu Stanu pracowała ręka w rękę z Francuzami, co oznaczało, że śledztwo posuwało się tak daleko, jak w danym momencie życzył sobie Biały Dom. - Wczoraj Szwajcarzy wyrzucili McGarveya. Wiedziałeś o tym? - spytał Marąuand. - Śledziliśmy go podczas lotu przez Londyn, aż do lotniska Dullesa, ale potem nas zgubił. Nie wiesz przypadkiem, gdzie może teraz być? - Nie - odparł Lynch. - A powinienem wiedzieć? - Przypuszczam, że ktoś od was chciałby mu zadać parę pytań na temat tego, co zdarzyło się w piątek na Orły. - Wnioskuję, że z nim rozmawiałeś.

105

Masa nadkrytyczna Marąuand potwierdził skinieniem głowy. - Powiedział ci, że leci do Szwajcarii? Na pokładzie tego samolotu była jego dawna przyjaciółka. Znał ją jeszcze z Lozanny. Powiedział mi, że jedzie tam, aby złożyć kondolencje jej rodzinie. - Ten wasz McGarvey jest najwyraźniej bardzo sentymentalnym człowiekiem. Jednak to nie była jedyna przyczyna, dla której poleciał do Szwajcarii. - Nie? - spytał cicho Lynch. - Chciał się tam pokazać w nadziei, że zauważą go przyjaciele Karla Boorscha. - Czy powinienem znać to nazwisko? - To człowiek, który zestrzelił Airbusa - odrzekł Marąuand. -Były zabójca ze Stasi. Należał do organizacji zbirów ze Stasi, którzy zaczęli pracować na własną rękę. Ta informacja, udzielona w sposób tak swobodny, aż zaparła Lynchowi dech w piersiach, zdołał jednak zapanować nad mimiką. - Czy macie jakieś inne nazwiska? - spytał. - Na razie nie. Jednak to jasne, że Boorsch chciał zastopować wasze działania w Szwajcarii. Czy byłbyś skłonny podzielić się ze mną kilkoma informacjami na ten temat? - Nie w tej chwili - powiedział Lynch, patrząc Francuzowi prosto w oczy. Szczęki Marąuanda zacisnęły się. - Na pokładzie tego samolotu byli Francuzi. Większość z nich wyjeżdżała na wakacje. Część z rodzinami. W jednym wypadku to była matka i ojciec, dwie pięcioletnie dziewczynki i babcia. Zostaną pochowani we wspólnym grobie; to znaczy te fragmenty ich ciał, które udało się znaleźć. - Bardzo mi przykro. - Tak, nam wszystkim jest przykro. Jednak, wbrew temu co mówisz, to nie był ślepy akt terroru. Lynch próbował sprzeciwiać się, ale Marąuand go powstrzymał. - Dwóch twoich ludzi eskortowało do Genewy szwajcarskiego obywatela. Uważamy, że grupa byłych oficerów Stasi chciała ich powstrzymać. Nie wiemy tylko, dlaczego. Czego dotyczyło prowadzone przez was śledztwo? - Nie mogę tego powiedzieć, Philippe - odparł ostrożnie Lynch, uświadamiając sobie, że już powiedział pułkownikowi SDECE znacznie więcej, niż życzono by sobie w Langley. Marąuand skinął głową. - Powiedziałem to McGarveyowi... - On jest cywilem. - Ale szczególnym. Powiedziałem mu także, że sądzimy, iż grupa byłych funkcjonariuszy Stasi ma konta w Szwajcarii. Wiedziałeś o tym?

106

David Hagberg Lynch milczał, chociaż wewnątrz dosłownie gotował się z wściekłości. McGarvey miał obowiązek powiedzieć mu o tym spotkaniu z Marąuandem. - To, czego nie wiedzieliśmy... a może raczej czego nie podejrzewaliśmy... to źródło, z którego pochodzi większość ich środków finansowych. - Marąuand odwrócił wzrok. - Dawniej moglibyśmy podejrzewać Rosję, może OWP, oni czasem finansują także inne grupy. To jednak nie był żaden z tych przypadków. - Nie? - spytał Lynch. Marąuand ponownie odwrócił się w jego stronę. - Nie - odpowiedział. - Nasze źródła w Szwajcarii poinformowały nas, że na ich konta wpłacona została gotówka w jenach. Gdybyś nie wiedział, ta waluta jest środkiem płatniczym w Japonii. A teraz powiedz mi, co o tym sądzisz...? Siedemdziesiąt metrów od miejsca ich spotkania, w otwartym oknie na drugim piętrze głównego budynku Szkoły Górniczej stał mężczyzna ubrany we mundur francuskiej policji. Śledził Marąu-anda od głównej kwatery kontrwywiadu przez bulwar Mortier i, jedynie na skutek zbiegu okoliczności, wystarczająco wcześnie dostrzegł Lyncha, siedzącego samotnie na ławce w parku, by zająć odpowiednią pozycję. Połączył te dwa fakty i domyślił się, że Marąuand przybył tutaj, by spotkać się z szefem paryskiej placówki CIA. Wiedział, że niezależnie od tego, co ci dwaj ludzie sobie powiedzą, będzie to niezwykle ważne. Stracił wstępną wymianę uprzejmości, jednak nie główny temat ich rozmowy. Składając dziesięciocentymetrową antenę paraboliczną kierunkowego mikrofonu, który przyniósł w skórzanym chlebaku, patrzył, jak Lynch odchodzi z miejsca konwersacji. Wiedział, że Spranger dobrze zapłaci za tę informację, zwłaszcza, że była to najgorsza wiadomość, jaką był w stanie sobie teraz wyobrazić.

19 Kilka minut przed godziną dziewiątą rano limuzyna Cadillac, należąca do dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej, jechała Pennsylvania Avenue w stronę Białego Domu. Jak zwykle w poniedziałek, ruch uliczny był duży. Dzień zapowiadał się piękny. Murphy pogrążony był w nie najweselszych rozmyślaniach. Po raz pierwszy w ciągu długiej służby publicznej jego kariera napotykała trudności. Pojawiła się sytuacja, której nie był w stanie jednoznacznie wyjaśnić. CIA mogła dostarczyć prezydentowi danych - właściwie przypuszczeń, ponieważ w tej chwili tak naprawdę dysponowali jedynie hipotezami jednak decyzja będzie zależała już tylko od niego. W czasie transformacji pomiędzy okresem zimnej wojny a tym, co politycy zaczynali właśnie nazywać „nowym porządkiem światowym", wszelkie przepowiednie co do rozwoju sytuacji światowej stawały się bardzo ryzykowne. - Proszę zwrócić uwagę na wojnę z Irakiem i późniejszą klęskę ekologiczną w rejonie Zatoki - powiedział na zebraniu szefów wywiadu wojskowego w Pentagonie. - Nie było sposobu, żebyśmy, jako służba gromadząca informacje wywiadowcze, byli w stanie przewidzieć nawet w ogólnych zarysach, co faktycznie się zdarzy. Możemy dostarczyć surowych faktów. Możemy sformułować krótkoterminową analizę sytuacji. Możemy nawet wykazać, jakie są, według nas, bieżące trendy w polityce. Jeśli jednak przywództwo jakiejś obcej siły politycznej, którą badamy, samo nie wie, ku czemu zmierza, nie mamy żadnej szansy na opracowanie jakichkolwiek zaleceń. W gruncie rzeczy jednak cała sprawa polegała na tym, że ich klienci - przywódcy polityczni, którzy robili użytek z informacji wywiadowczych - chcieli właśnie konkretnej, praktycznej porady. Podobnie, jak będzie jej chciał dzisiaj prezydent, pomyślał Murphy. Tylko że tym razem CIA nie miało żadnych odpowiedzi, a nawet żadnych wyraźnych hipotez. Limuzyna Murphy'ego została przepuszczona przez bramę Białego Domu i podjechała do Portyku Zachodniego, gdzie dyrektora

108

David Hagberg natychmiast wprowadzono po schodach do Gabinetu Owalnego. Jego ochroniarz pozostał na dole. Była dokładnie dziewiąta trzydzieści. Na widok wchodzącego Murphy'ego prezydent wstał i podszedł do barku. Nalał dwie filiżanki kawy i podał jedną szefowi CIA. - Wiesz, Roland, zawsze, kiedy przychodzisz do mnie z takim wyrazem twarzy, od razu przygotowuję się na najgorsze powiedział. Był wysokim mężczyzną, którego twarz ujawniała napięcie związane z pełnioną funkcją. Jednak błysk w jego oczach świadczył o przenikliwej inteligencji. Prezydent rzadko kiedy, jeśli w ogóle, nie osiągał założonego celu. Jego ludzie musieli dostosować się do prezydenckiego harmonogramu zajęć, a nie ustalać go dla swego szefa. - Mimo tych złych wieści nie zastrzelił pan jeszcze posłańca -skonstatował Murphy, stawiając swoją filiżankę na stoliku do kawy. Wyjął z teczki obłożony w skórę skoroszyt z aktami i podał go prezydentowi. - To ostatnie wiadomości z Paryża wyjaśnił. - Siadaj - powiedział prezydent, odstawiając swoją kawę i siadając na bujanym fotelu. Murphy usadowił się na skórzanej kanapie po drugiej stronie stolika. - Szef mojej placówki w Paryżu spotkał się dziś rano z pułkownikiem kontrwywiadu SDECE i dostał od niego nieco informacji. Określiłbym je jako bardzo zaskakujące. - Dotychczas niczego nie owijałeś w bawełnę, generale, zatem nie zaczynaj robić tego teraz - odezwał się prezydent, nie otwierając jeszcze raportu. - Sam mi powiedz, co jest w tej teczce. - Piątkowy atak terrorystyczny na samolot Swissairu w okolicach Orły może mieć głębsze i istotniejsze znaczenie, niż początkowo podejrzewaliśmy. Francuska służba wywiadowcza zidentyfikowała zamachowca. Nazywał się Karl Boorsch. Był oficerem nie istniejącej już służby wywiadowczej NRD. W naszych aktach figurował jako zaginiony; przypuszczaliśmy, że wciąż jest na wolności, gdzieś w Europie. - Może pojechał do Rosji? - Nie, sir - odrzekł Murphy. - Jednak nie działał sam. W ciężarówce, której użył Boorsch, by przedostać się przez system ochronny Orły, Francuzi znaleźli radiotelefon, świadczący o bardzo zaawansowanej technologii jego projektantów... - Mów dalej. - Jak dotąd, nie byliśmy w stanie odtworzyć dokładnie sposobu działania tego urządzenia, ale wiemy, że szyfruje ono wysłany sygnał, kompensuje czas jego trwania do niezwykle krótkiego impulsu, po czym wysyła go. Jest zatem praktycznie nie do wykrycia przez żadne urządzenia nasłuchowe.

109

Masa nadkrytyczna - Kto wyprodukował ten radiotelefon? Murphy pokręcił głową. - Nie ma na nim żadnych tabliczek ani znaków, informujących o producencie. - Niemcy? - zasugerował prezydent. - Możliwe. Obojętnie kto go zrobił, oznacza to, że Boorsch miał współpracowników. - Co potwierdzałoby historię opowiedzianą przez szwajcarskiego inżyniera. - Francuzi sądzą, że gdzieś w Europie, być może nawet w Szwajcarii, powstała organizacja byłych funkcjonariuszy Stasi, co potwierdza raporty, które stamtąd otrzymaliśmy. - Tylko tego nam brakowało. - Prezydent pokręcił głową i na chwilę odwrócił wzrok. Jego kadencja była jak do tej pory pomyślna, zdecydowanie jednak nie należała do spokojnych. Ktoś w środkach masowego przekazu nazwał go „prezydentem amerykańskiego kryzysu" i wyglądało na to, że ten przydomek przylgnął do niego na stałe. - Najwyraźniej są zorganizowani wystarczająco dobrze, by posiadać przynajmniej dwa konta bankowe: w Zurychu i w Bernie. - Co zamierzają zrobić? Odbudować NRD? Jaki może być ich cel? - W tej chwili to wielka niewiadoma, panie prezydencie - przyznał Murphy. - Skąd zdobywają pieniądze? Kto ich wspiera? - Tego także nie wiemy - odrzekł szef CIA, przygotowując się, by powiedzieć najgorsze. - Jednak francuski oficer kontrwywiadu powiedział szefowi naszej placówki, że udało im się zidentyfikować gotówkę, która wpływała przynajmniej na jedno z kont tej organizacji Stasi. Brwi prezydenta uniosły się. - Czy ten fakt ma znaczenie? Murphy westchnął. - Panie prezydencie, jeśli je ma, oznacza to, że mamy duże kłopoty. - Jak już mówiłem, wyrażaj się jasno. - Wpłaty były w jenach. - To stabilna waluta - zauważył prezydent. - Poinformowano mnie, że w handlu międzynarodowym istnieje niewielka, lecz wciąż rosnąca tendencja do odchodzenia od wzajemnych rozliczeń w dolarach. To logiczne, że w kolejności wybór może paść na jeny. - Jednak to właśnie Japonia może być krajem, gdzie znajduje się źródło wkładów finansowych na konta Stasi.

110

David Hagberg - Może to być również wybieg, by sprowadzić śledztwo na manowce. - Nie wierzę w to, panie prezydencie, chociaż taka możliwość istnieje. - Roland, trudno mi przyjąć do wiadomości to, co sugerujesz, bo jeśli jest w tym chociaż ziarenko prawdy, to... niech nas Bóg ma w opiece. Murphy nie odpowiedział, by pozwolić prezydentowi dojść do tych samych wniosków, do których on sam doszedł już wcześniej. - Jeśli ta grupa byłych oficerów Stasi jest tą samą grupą, z ręki której zginęli obaj inżynierowie ModTec, a z tego, co mówisz, wynika, że tak jest rzeczywiście, i jeśli finansowali ich Japończycy, może nawet japoński rząd... - Przykro mi, panie prezydencie, ale na razie nie ma na to dowodów. - Jeśli tak właśnie jest, Roland, może to oznaczać, że Japończycy chcą kupić technologię produkcji broni nuklearnej. Murphy westchnął głęboko i odchylił się do tyłu na kanapie. - Po prostu tego nie wiem - przyznał otwarcie. Prezydentowi nasunęła się inna myśl. Z jego wyrazu twarzy wynikało niezbicie, że jego rozumowanie posuwa się torem, który Murphy porzucił, obawiając się wniosków, do jakich może dojść. - Czy ten radiotelefon, który znaleźli Francuzi, mógł być zaprojektowany i wykonany przez japońską firmę? - spytał. - Możliwe. - Czy to prawdopodobne? - naciskał prezydent. - Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie, sir - powiedział Murphy. Prezydent zmrużył oczy. - W co był zamieszany Jim Shirley, gdy zamordowano go w Tokio? - Spotykał się z człowiekiem, który utrzymywał, że jest belgijskim doradcą bankowym, pracującym dla konsorcjum japońskich firm. Okazał się jednak oszustem, a to konsorcjum w ogóle nie istniało. - Zbieg okoliczności? - Na pierwszy rzut oka można by powiedzieć, że nie; ale jedynie na pierwszy rzut oka. W gruncie rzeczy nie istnieje absolutnie żaden solidny związek pomiędzy Japonią a tą grupą Stasi. Podobnie, jak nie istnieje nawet najmniejsze podejrzenie, że Japończycy są zainteresowani technologią produkcji broni nuklearnej. - Zaproponuj mi swoją wersję tego wszystkiego, Roland - powiedział prezydent. Murphy pokręcił głową. - Przykro mi, panie prezydencie, ale nie jestem w stanie.

111

Masa nadkrytyczna - Co robicie w tej kwestii? - Prowadzimy śledztwo w ModTec, by przekonać się, czy ktokolwiek inny był zamieszany w tę sprawę i żeby sprawdzić, czy technologia już zmieniła właściciela. Badamy także hipotezę Francuzów, że w Szwajcarii istnieją bankowe konta Stasi i że wpływają na nie wpłaty w japońskiej walucie. - A w Japonii? - Oczywiście, przeprowadzamy dochodzenie w sprawie zabójstwa Jima Shirleya. Ale, żeby zrobić więcej... potrzebuję pańskiej zgody, sir. Biorąc pod uwagę toczące się właśnie rozmowy w sprawie porozumienia handlowego między naszymi krajami, jeśli akurat teraz okaże się, że CIA prowadzi operacje szpiegowskie w Japonii, może to nam zaszkodzić. - Masz moją zgodę, Roland - stwierdził prezydent. Nachylił się ku swemu rozmówcy. - Pozwól, że będę wyrażał się całkiem jasno. Musisz doprowadzić to śledztwo do końca, do ostatecznych wniosków. Nie ma znaczenia, jakich środków użyjesz, aby do nich dojść, ani której nacji będą dotyczyć twoje dociekania. - Tak jest, panie prezydencie. - Chcę konkretnych rezultatów, Roland. I to szybko. Gdy tylko Murphy wrócił z Białego Domu, pojawił się u niego Carrara. Wyglądał na piekielnie zmęczonego. Był w pracy, a przynajmniej w budynku, od ponad siedemdziesięciu dwóch godzin, czyli od czasu, gdy został zestrzelony Airbus. - Mamy zielone światło w sprawie śledztwa w Tokio - poinformował go Murphy. - Jak daleko możemy się posunąć? - spytał Carrara. - Tak daleko, jak będziemy chcieli, Phil. W tej sprawie dostałeś carte blanche. - Jeśli nas na tym przyłapią, możemy mieć spore kłopoty polityczne, nie tylko ze strony Japończyków, ale także Szwajcarów. - To twoja operacja... - zaczął Murphy, ale Carrara przerwał mu, co samo w sobie było oznaką jego wyczerpania. - Racja, sir. Chciałem jedynie upewnić się, że wszyscy rozumieją dokładnie, przed jaką stoimy perspektywą. Lynch sądzi, że francuski kontrwywiad prowadzi z nami jakąś grę i chociaż Kelley Fuller wraca do Japonii, trudno będzie teraz kontrolować jej działania. Murphy wydawał się zniecierpliwiony monologiem Carrary. - Zmierzam do tego, panie dyrektorze - stwierdził szef operacyjny, widząc reakcję Murphy'ego - że niezależnie od tego, jaką przeprowadzimy operację, może ona obrócić się przeciwko nam.

112

David Hagberg -

Podejmiemy to ryzyko - odrzekł Murphy. - Gdzie, do diabła, jest teraz McGarvey? Jest czy nie ma go w Waszyngtonie? Zeszłej nocy wylądował na lotnisku Dullesa, potem jednak zniknął nam z oczu. Znajdźcie go - polecił dyrektor. Obserwujemy dom jego byłej żony. Wcześniej czy później musi tam się pojawić. Dobrze. Gdy tylko się pokaże, macie go tu przywieźć.

20 Otto Rencke myślał w różnych kolorach. Czynił to świadomie od siedmiu lat, od czasu, gdy wykonał z trudem całą serię transformacji w rachunku tensorowym. Transformacje te trzeba było obliczać korzystając z pamięci wirtualnej, której nie sposób przedstawić sobie wizualnie. Gdy wpadł na pomysł, by doprowadzić swoje obliczenia do realnej postaci, doszedł w końcu do problemu, jak wyjaśnić ów „kolor" osobom, które pod tym względem urodziły się ślepe. Oczywiście, za pomocą matematyki. Obmyślił więc system, który okazał się być jego własnym sposobem transformowania pamięci wirtualnej. Jeśli działało to w jedną stronę - przedstawiając jemu samemu to, co niewyobrażalne - nie było powodu, by przypuszczać, że nie może działać także w drugą i pomóc przedstawiać to niewyobrażalne także innym ludziom. Kolor lawendowy, na przykład, należał do najprostszych. Za pomocą swego wewnętrznego wzroku mógł przedstawić sobie cały, wielowymiarowy szereg złożonych obliczeń, które opisywały sprzężony, wielopoziomowy system pułapek, zastawionych na drodze do pamięci komputerów CIA. Ktoś odnalazł i zlikwidował jego stare, ekranowane wejście do systemu, które zapewniało mu stosunkowo łatwy dostęp do pamięci komputerów CIA, zastępując ów program złożonym systemem pułapek ochronnych. Gdyby ktoś z zewnątrz dokonał ingerencji w ten program, lub też, działając od wewnątrz, próbował wejść do niego w niewłaściwy sposób, zewnętrzny impuls zostałby przechwycony wraz z automatycznym określeniem jego źródła i natychmiast włączyłby się alarm... a wszystko to stałoby się tak, że intruz nie wiedziałby nawet, iż został odkryty. Kilka minut po dziesiątej rano na twarzy Renckego pojawił się uśmiech. W lewym górnym rogu głównego monitora, który świecił lawendowym blaskiem, pojawiło się logo CIA, poniżej którego wyświetlone zostało pytanie, postawione przez komputer Agencji:

114

David Hagberg WITAMY W ARCHIWUM CZY ŻYCZYSZ SOBIE ZOBACZYĆ MENU? Aż podskoczył z radości i powędrował do kuchni, gdzie zaczęło kłębić się wokół niego sześć kotów, miaucząc natarczywie.

- Tak, słyszę was, moje małe! - krzyknął. - Mam właśnie kolor lawendowy i musicie, moje drogie, okazać nieco cierpliwości! Otworzywszy kilka puszek z pożywieniem dla kotów i rozrzuciwszy ich zawartość wokół siebie po podłodze kuchni, wziął niemal dwulitrowy karton zagęszczonego mleka i wracając do pokoju pił z niego po drodze; mleko rozlewało mu się przy tym na pierś, wsiąkając w podkoszulek. Nie zwracał na to jednak najmniejszej uwagi. McGarvey zapłacił za taksówkę, po czym stał przez chwilę przy końcu długiego podjazdu prowadzącego do domu jego żony w Chevy Chase. Dzielnicowy klub znajdował się po drugiej stronie ulicy. Kirk usłyszał jak ktoś, w pewnej odległości, woła: Proszę wejść! Dom był okazały, zbudowany w stylu kolonialnym i miał jedno piętro. Przed budynkiem rozciągał się wypielęgnowany trawnik o powierzchni prawie ćwierć hektara. Długą werandę na froncie budynku ochraniał szeroki spadzisty dach, wsparty na sześciu białych kolumnach. Niezależnie od tego, jaka rzeczywiście była Kathleen, myślał McGarvey ruszając w stronę domu, nie ulegało wątpliwości, że była kobietą z klasą. Rozwiedli się już osiem lat temu po dwunastu latach małżeństwa i Kirkowi nieraz z trudem przychodziło już przypominanie sobie, jak właściwie wyglądało ich wspólne życie. Niewątpliwie jednak było to życie w dobrym stylu. Mimo to okazało się burzliwe, zwłaszcza pod koniec, w okresie, gdy częściej nie było go w domu, niż w nim przebywał. Choć nie miała żadnych dowodów, przypuszczała, że Kirk pracuje dla CIA, co w jej oczach wyglądało tak, jakby był twardzielem w rodzaju Jamesa Bonda. Na szczęście jednak nigdy nie domyśliła się, co robił naprawdę; nie wiedziała, że podczas wykonywania zadań dla Firmy musiał zabijać ludzi. Zawsze jednak potrafiła właściwie prowadzić dom, w którym panowała miła, przyjazna atmosfera (gdy ożenił się z nią, nie była osobą bogatą, jednak całkowicie niezależną finansowo). Wobec ludzi z zewnątrz zachowywała się bez żadnych kompleksów i pełna godności. Nie znaczy to, że trzymała ludzi na dystans, ani że była snobką; była po prostu osobą konkretną, nie wciągającą obcych w swoje problemy.

115

Masa nacłkrytyczna W końcu zagrała w otwarte karty: musiał wybrać albo ją, albo karierę zawodową. Wrócił właśnie z Santiago, gdzie zabił chilijskiego generała, który prawdopodobnie zawładnąłby krajem w drodze zamachu stanu. Tej samej nocy, nie wiedząc, co się właśnie zdarzyło, Kathleen postawiła mu ulitimatum. Mimo że jej życzenie, by zerwał z CIA dotyczyło nie istniejącego już problemu, nie zgodził się na takie stawianie sprawy. - W naszym małżeństwie nie może być tak, że jedno dyktuje drugiemu, jak ma żyć - powiedział. - Masz rację - odparła, a on odwrócił się na pięcie i odszedł, nie zadając sobie nawet trudu, by rozpakować walizkę, z którą przyjechał właśnie z Santiago. Był wtedy młodszy, bardziej pewny siebie, a zarazem obawiał się, że coś z jego przeszłości może wlec się za nim, zwłaszcza, że nie miał już poparcia Firmy. Tym, czego nie wziął wówczas pod uwagę, była samotność i tęsknota za córką, która miała dziewięć lat, gdy odszedł. Kathleen otworzyła mu niemal natychmiast. Mimo że ubrana była tylko w niebieskie dżinsy, bawełnianą koszulkę, była bosa i bez makijażu, zaś włosy upięła byle jak z tyłu głowy, wyglądała niczym modelka z kolorowego magazynu. Miała długą i delikatną szyję, rysy wyraźne i regularne. Jednak patrząc na nią zauważało się przede wszystkim jej oczy. Duże i piękne, pod wygiętymi w głęboki łuk brwiami, miały zaskakujący, niemal nierealny odcień zieleni. Uśmiechnęła się. - Witaj, Kirk - powiedziała. - Kiedy wróciłeś? - Zeszłej nocy. Było już za późno, żeby dzwonić. Cofnęła się, żeby wpuścić go do domu. - Proszę, wejdź - powiedziała. Przeszli przez cały dom, aż do dużej kuchni, której okna wychodziły na basen. Rozsuwane, szklane drzwi były otwarte, a do wnętrza docierał silny zapach chloru. - Przepraszam za ten paskudny zapach, ale przed chwilą wyszedł facet, który wymieniał wodę w basenie - wyjaśniła Kathleen. - Chcesz kawy? - spytała. - Jasne - odparł McGarvey, siadając przy kontuarze. - Jakie miałaś ostatnio wiadomości od Liz? - Od Elizabeth - niemal bezwiednie skorygowała Kathleen. -Wszystko u niej w porządku. Uwielbia szkołę, ale trochę tęskni za domem. Wyczytałam to między wierszami. - Czy potrzebuje czegoś?

116

David Hagberg - Nie - odparła Kathleen, przynosząc ich kawy. - Dzwoniła w sobotę. Powiedziała, że cała szkoła mówi teraz tylko o tym zestrzelonym samolocie Swissairu... - przerwała w pół zdania. - Również cały Paryż mówił wyłącznie o tym - odparł McGar-vey, unikając kolejnego pytania Kathleen. - Na świecie zawsze znajdą się jacyś szaleńcy. - Usłyszałam w wiadomościach, że terrorysta został złapany przy pomocy nie zidentyfikowanego Amerykanina. - Ja też o tym słyszałem. Kathleen wpatrywała się w niego uważnie. - Tym razem na dobre wróciłeś do domu? - spytała jakby z przymusem. - Prawie. Zmrużyła oczy. - Prawie? - spytała. - „Prawie", to znaczy: Jeszcze nie"? - Jest jeszcze coś, czym muszę się zająć... - Nie - odpowiedziała po prostu Kathleen. - Przykro mi, Kathy, ale to ważne. Cofnęła się z błyskiem w oczach. - Na imię mam Kathleen, nie Kathy! - wrzasnęła. W tym samym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. - Wyjdź - oznajmiła. - Natychmiast! Opuść mój dom i nie życzę sobie widzieć cię tu więcej! Ponownie odezwał się dzwonek przy drzwiach wejściowych. - Już idę! - krzyknęła Kathy, po czym odwróciła się na pięcie i popędziła z powrotem do holu. McGarvey wstał i ruszył w kierunku drzwi kuchenny. W chwili, gdy Kathleen otwierała frontowe drzwi, ujrzał w mgnieniu oka dwóch mężczyzn w sportowych kurtkach, którzy stali na werandzie. Kathleen coś powiedziała, ale nie zdołał wychwycić znaczenia jej słów. MacGarvey cofnął się w poszukiwaniu schronienia. Faceci bez wątpienia byli z Firmy. W Langley wiedziano, że pokaże się tu wcześniej czy później. Nie docenili jedynie szybkości jego ruchów, ale ich spóźnienie było niewielkie. To, czego chciał od niego Murp-hy, musiało być ważne. W dawnych czasach Kathleen wieszała zwykle kluczyki od samochodu na haku przy drzwiach garażu. Mawiała zwykle, że jeśli w domu ma być porządek, nie należy nigdy odkładać ich gdzie indziej. Starając się zachować ciszę, przebiegł przez kuchnię do domowej pralni. Kluczyki samochodu rzeczywiście wisiały na haku przy drzwiach garażu. Chwycił je, wpadł do garażu i wyślizgnął się za

117

Masa nadkrytyczna kierownicę Mercedesa 460 DL, należącego do Kathleen. Jedną ręką zapalił silnik samochodu, drugą nacisnął odpowiedni przycisk na pilocie od drzwi garażu. Gdy drzwi otwierały się powoli, obserwował wejście od strony pralni. Kilka sekund później drzwi od pralni otworzyły się i McGarvey ujrzał przez moment mężczyznę w sportowej kurtce. Wrzucił bieg i przycisnął do deski pedał gazu. Nisko zawieszony Mercedes wystrzelił z garażu, ledwie mieszcząc się w świetle nie otwartych jeszcze do końca drzwi, mijając ich krawędź z ledwie kilkucentymetrowym zapasem. Na dole podjazdu McGarvey skręcił na wschód, w kierunku przeciwnym do tego, w jaki ustawiony był jasnoszary Chevrolet. Zanim dwaj ścigający go mężczyźni zdołali przebiec przez ulicę do swojego samochodu, Kirk był już za rogiem, przy końcu całego kwartału domów. W Firmie będą teraz wiedzieć na pewno, że McGarvey jest w Waszyngtonie i że przed nimi ucieka. Teraz zrobią wszystko, żeby go odnaleźć. Nikt nie odważy się powiedzieć „nie" generałowi. Zaparkował Mercedesa w pobliżu dworca Union Station, zostawiając kluczyki pod wykładziną podłogową. Potem ruszył na piechotę Aleją Konstytucji i minął sześć przecznic, a wreszcie złapał taksówkę; polecił kierowcy, by zabrał go z powrotem do Georgetown. Wiedział, że policja znajdzie samochód i zwróci go Kathleen. - Proszę zatrzymać się przy jakimś sklepie spożywczym - odezwał się do kierowcy. - Muszę kupić trochę Twixow.

21 McGarvey zakładał z dużą dozą prawdopodobieństwa, że ingerencja Renckego w system komputerowy CIA nie zostanie zauważona. Mimo to bardzo ostrożnie zbliżał się do budynku na cmentarzu Holy Rood, przechodząc najpierw obok niego w dwóch różnych kierunkach. W okolicy zauważył kilku ludzi odwiedzających groby, a pracownik zieleni miejskiej kosił trawnik w pobliżu wejścia do Alei Whitehaven, nikt jednak nie wydawał się zainteresowany domem. Przeszedł przez żwirowy podjazd, wspiął się na trzy stopnie, prowadzące na ganek, zastukał do frontowych drzwi, i nie czekając na reakcję Renckego, wszedł do środka. W całym domu było bardzo spokojnie. Woń kotów Renckego mieszała się z zapachem sprzętu elektronicznego. Nie dawało się jednak wyczuć żadnego ruchu. McGarvey przyniósł ze sobą torbę Twixow dla Renckego. Położył je na stoliku w holu, wyciągnął swojego Walthera, odbezpieczył go i podszedł po cichu do drzwi pokoju. Nie wyglądało na to, by cokolwiek znajdowało się nie na swoim miejscu, wyjąwszy fakt, że działał tylko jeden z monitorów komputerowych. Cała reszta sprzętu najwyraźniej nie pracowała. Na włączonym ekranie nie było widać nic. Świecił jedynie lawendowym blaskiem. Powróciwszy do holu McGarvey zatrzymał się i zaczął nasłuchiwać. Z wnętrza domu wciąż nie dochodziły żadne dźwięki. Możliwe było, że włamanie Renckego do komputerów CIA zostało zauważone' i że aresztowano go. Kirk jednak w to wątpił. - Otto? - zawołał półgłosem. Żadnej odpowiedzi. McGarvey podszedł do podnóża schodów i ponownie zatrzymał się. Przez moment wydało mu się, że usłyszał jakiś ruch na pierwszym piętrze. - To ja, Mc - odezwał się ponownie. Usłyszał odgłos spuszczanej wody w ustępie i u szczytu schodów pojawił się Rencke, wciąż ubrany tak samo jak zeszłej nocy.

119

Masa nadkrytyczna 120 - Przyniosłeś Twixy? - spytał ziewając, gdy schodził po schodach w dół. McGarvey uśmiechnął się i skinął głową. Ten facet był nieprawdopodobny. - Przyniosłem - odparł i odłożył broń. - W całym domu panowała taka cisza, że zacząłem się już bać. - Zamierzałeś strzelać do moich kotów? - spytał Rencke. - Są na zewnątrz. A teraz proszę o moje Twixy. Umieram z głodu. McGarvey podał Renckemu torbę i poszedł za nim do kuchni. W zlewie piętrzyły się nie pozmywane talerze, a na kuchence znajdował się garnek z jakąś potrawą, która spaliła się na zapiekłą, trudną do zidentyfikowania masę. Ktoś wyłączył palnik, ale garnek pozostał na swoim miejscu. Podłogę pokrywały puste puszki po jedzeniu dla kotów, a w tylnym korytarzu wyjściowym stały liczne pudła na śmieci, pękające w szwach. Rencke wyjął z lodówki karton z mlekiem. - Widziałeś to? - spytał. - Co? - Mój piękny kolor lawendowy. A może jesteś daltonistą? - Widziałem go - potwierdził McGarvey. - Włamałeś się? - Operacja przypominała raczej gwałcenie chętnej dziewicy -powiedział Rencke, przeciskając się obok McGarveya. - Z łatwością, człowieku. Z łatwością. - Co odkryłeś? - dopytywał się McGarvey, idąc za nim. Rencke opadł na fotel przed świecącym lawendowo monitorem. - Ten ich świat jest straszny, Mac - zauważył. -1 staje się coraz straszniejszy, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. Otworzył paczkę Twixow, zjadł obydwa, popijając od razu niemal połową mleka, którego część jak zwykle wylała się na jego koszulkę. Mimo to w pobliżu sprzętu nie znalazły się żadne okruchy i nie kapnęła tam ani jedna kropla mleka. - Jakiś as z Firmy najwyraźniej znalazł moje kuchenne drzwi do archiwów i zamienił je na całkiem skomplikowany system pułapek. Oni tam zaczynają w końcu robić użytek ze swoich mózgów. Zrobili to odrobinę za późno i w tym wypadku trochę za cienko, jak na mnie, ale jednak zaczynają myśleć - monologował Rencke, popijając mleko. - Nie sądzę, by na świecie było więcej niż trzech ludzi oprócz mnie, którzy byliby w stanie włamać się tam, jak ja to zrobiłem. - Wykryli cię? - Nie - odparł Rencke. - A przynajmniej, nie sądzę, żeby tak było. Ale to gorący towar, Mac. Najgorętszy, jaki można sobie wyobrazić, niemal jak ruskie czołgi jadące Pennsylvania Avenue.

David Hagberg - Zrobiłeś wydruki? Rencke skinął głową, chrupiąc kolejnego Twixa. - Tak, ale po skończeniu roboty wszystkie zniszczyłem - odpowiedział z pełnymi ustami. - Nie chcę, żeby to gówno walało się u mnie. Wolałbym mieć na werandzie sto kilogramów materiałów wybuchowych w oznakowanych skrzyniach. McGarvey przysunął sobie krzesło. - Powiedz mi, co odkryłeś. - Najpierw chcę się dowiedzieć czegoś od ciebie. - Mów. - Powiedziałeś, że Karl Boorsch obsługiwał tę wyrzutnię w zeszłym tygodniu na Orły. A co ty tam robiłeś? Jaka była zależność między tobą a nim i tą grupą Stasi? McGarvey opowiedział Renckemu wszystko. Łącznie ze sprawą jego związku z Martą i szwajcarską policją federalną. Powiedział także o informacjach, jakie otrzymał od pułkownika Marąuanda i o dwóch ludziach z Firmy, którzy pojawili się dzisiejszego ranka w domu Kathleen. - Jesteś pewien, że to byli ludzie z Firmy? - zapytał Rencke. - Samochód na pewno należał do Firmy. W tej chwili nie mam żadnego powodu, by przypuszczać, że to był ktokolwiek inny, niż ludzie Murphy'ego. - W przeciwnym wypadku opuszczałbyś dom swojej eks-żony wśród piekielnej zadymy - skonstatował Rencke po namyśle. Podobna myśl nurtowała McGarveya. - Nikt cię nie śledził, kiedy jechałeś tutaj? - Nie. Rencke patrzył na połyskujący lawendowo ekran. - Dziś rano oni zwijają się tam jak w ukropie, zatem ponowne włamywanie się tam byłoby zbyt niebezpieczne. Jeśli zechcesz poczekać do dzisiejszej nocy, pokażę ci, co tam znalazłem. Ale jeśli się śpieszysz - a myślę, że chyba grunt pali ci się pod stopami -będziesz musiał polegać na mojej pamięci i prawdomówności. - Ufam ci; gdyby tak nie było, nie przyszedłbym w pierwszej kolejności właśnie tutaj - stwierdził McGarvey. - Jakie masz zamiary? Powiedziałeś, że chciałbyś spotkać się z Murphym. - To może zależeć od tego, czego się tutaj dowiem. Marta była moją kobietą i zamierzam coś zrobić w tej sprawie. Rencke milczał przez kilka chwil. McGarveyowi wydało się, że słyszy koty, miauczące przy drzwiach. - Podczas tej roboty dokopałem się do twoich akt - powiedział Rencke. - Wiem, że mierzyłeś się z najlepszymi i przetrwa-

121

Masa nadkrytyczna łeś, choć nie bez uszczerbku. Kilka razy byłeś już niemal po tamtej stronie. McGarvey milczał. - Tym razem to będzie najtrudniejsze twoje zadanie; w każdym razie przypuszczam, że tak może być. Być może też będzie najważniejsze. Będziesz miał do czynienia ze znakomicie wytre-nowaną i doskonale umotywowaną grupą. To nie to samo, co jeden rosyjski zabójca z KGB. - A zatem ta grupa byłych agentów Stasi istnieje? - Nazywają ich grupą KT, jakkolwiek znaczenie tego skrótu nie jest jasne. Musisz pamiętać, że wszystko, z czym cię teraz zapoznam, pochodzi z archiwów CIA i z jednego tylko pliku akt operacyjnych, które spenetrowałem. W każdej z tych informacji mogą być błędy i luki. Znasz zresztą zasady postępowania z danymi operacyjnymi. - Wiesz, gdzie znajduje się ich kwatera główna? - Były plotki, że wypłynęli gdzieś na południu Francji. Mogła to być Prowansja, może nawet Monako. Jednak nic konkretnego stamtąd nie dotarło nawet do SDECE. - Jeśli wmiesza się do tego francuski kontrwywiad, wszystko może się zmienić. Jakieś informacje o ich przywódcach? - Na liście podejrzanych znajduje się ponad trzydzieści nazwisk. Sądzę, że ta lista - to nic innego, jak zestaw wszystkich łobuzów ze Stasi, których miejsce pobytu jest nadal nieznane. Na liście był Bo-orsch, a także generał Ernst Spragner. - Rzeźnik z NRD... - powiedział z namysłem McGarvey. Spragner był osobą numer trzy w Stasi i był w niej odpowiedzialny za działalność departamentu VIKTOR, który został stworzony według wzoru Zarządu KGB, zajmującej się skrytobójstwem, porwaniami i sabotażem. Jego inteligencja ustępowała jedynie jego bezwzględności. - Znasz to nazwisko? McGarvey skinął głową. - Jeśli jest w to zamieszany, to pewnie również jest szefem. I prawdę mówiąc, prawdopodobnie to on właśnie utworzył tę grupę. Wiesz coś o ich źródłach finansowania? Nie mógł wywieźć dużo gotówki z NRD. W końcu przecież nie było tam wiele do rozdrapania. - Wrócimy jeszcze do tego. Po pierwsze, czy wiesz, dlaczego Boorsch zestrzelił ten samolot? - To miało coś wspólnego z dwoma oficerami CIA, którzy byli na pokładzie. Jednak szef paryskiej placówki nie powiedział mi nic na ten temat. - Ci dwaj to Don Cladstrup i Bob Roningen - poinformował Rencke. - Byli w drodze do Lozanny wraz ze Szwajcarem, który

122

David Hagberg nazywał się Jean-Luc DuVerile. Czy którekolwiek z tych nazwisk coś ci mówi? - Roningen był ekspertem od spraw uzbrojenia w paryskiej placówce. Ale kto to był DuVerile? - Inżynier ze szwajcarskiej firmy ModTec. W tonie wypowiedzi i wyrazie oczu Renckego pojawiło się nagle coś, co spowodowało, że McGarvey wyprostował się na krześle. - O co chodzi, Otto? - spytał. - Wiesz, czym zajmuje się między innymi ModTec? - Nie. - W dzisiejszych czasach w celu wyprodukowania broni nuklearnej potrzebne są jedynie trzy elementy wymagające wysoko zaawansowanej technologii. Resztę składników można znaleźć w sklepie z towarami żelaznymi. Potrzebna jest nadkrytyczna masa paliwa nuklearnego, wykorzystywanego do produkcji tej broni - na przykład pluton lub wzbogacony uran. Potrzebny jest inicjator, który jest po prostu niewielkim źródłem wysokoenergetycznych cząstek, niezbędnych do zapoczątkowania reakcji łańcuchowej. A także kilka elektronicznych zapalników, by wywołać eksplozję dynamitu lub jakiegoś innego materiału wybuchowego, który zostałby użyty do połączenia dwóch części uranu lub plutonu, tworzących razem masę nadkrytyczna. ModTec wytwarza takie właśnie zapalniki, a DuVerile był jednym z inżynierów zatrudnionych przy tej właśnie produkcji. - Chcesz powiedzieć, że grupa Sprangera poszukiwała zapalników? - Najwyraźniej tak. Zastępca szefa wywiadu Firmy, Tommy Doyle, uważa, że to tylko wierzchołek góry lodowej. Według jego teorii K-l kompletuje całą bombę. Gotową do użycia broń nuklearną... lub też części, z których można taką zbudować. - Czy mają już zapalniki? - Tego nie wiadomo. - A co z innymi składnikami... inicjatorem i paliwem? - Tego także nie wiedzą. - W takim razie, co jeszcze wiadomo? - W archiwach Firmy znajdują się dwa nowe zapisy, wprowadzone tam przez paryską placówkę. Podpisał je Tom Lynch, ale źródłem informacji jest pułkownik francuskiego kontrwywiadu Marquand. - Pewnie dotyczą spraw finansowania - zasugerował McGarvey. - Marquand powiedział mi, że SDECE sądzi, iż ta grupa Stasi posiada konta bankowe przynajmniej w dwóch szwajcarskich miastach: Bernie i Zurychu. Rencke skinął głową.

123

Masa nadkrytyczna - Przynajmniej na jedno z tych kont wpłacono gotówkę w jenach. - Z Japonii? - zapytał zaskoczony McGarvey. - Źródło nie było znane, ale przekaz był w jenach. Wywołuje to dość interesujące refleksje, nieprawdaż? - Jezu, myślę, że tak - powiedział Kirk, z wrażenia usadowiwszy się głębiej na krześle. - To wszystko, wyjąwszy jeden drobny fakt, dotyczący ciebie. Wygląda na to, że znałeś Karla Boorscha. McGarvey potwierdził skinieniem głowy. - Wpadliśmy na siebie kilka lat temu. - Rozpoznałeś go na lotnisku? - Tak. - Ale nie było tego w twoim raporcie. To mogło wywołać pewne podejrzenia. Masz w Langley kilku wrogów, między innymi głównego doradcę prawnego Firmy. - Ryana? - Tak - potwierdził Rencke. - Posłuchaj, Mac, może czytam między wierszami, ale wygląda na to, że oni tam mogą organizować sobie coś w rodzaju polowania na czarownice i być może właśnie ty jesteś jednym z głównych celów tej zabawy. - Potrafię zadbać o własne bezpieczeństwo. Ale jeśli chodzi o ciebie, to chciałbym, żebyś zniszczył wejście do archiwum i program penetrujący. Jeśli ktokolwiek zwietrzy, że tam byłeś... - Mogę się założyć, że wtedy wsadziliby mnie do pudła i wrzucili klucz do studni - uśmiechnął się Rencke. - Ale zanim zdołaliby to zrobić, poszczułbym ich Ralphem. - Ralphem? - To superwirus komputerowy. W całym środowisku komputerów związanych z obroną i wywiadem nie pozostawiłby w spokoju ani jednego programu, ani jednej jednostki pamięci. I nie potrzebuję nawet komputera, żeby go uruchomić; wystarczy dostęp do jakiegokolwiek telefonu - mówiąc to, Rencke uśmiechał się złośliwie. - Nie odważą się mnie aresztować. Było po pierwszej po południu, gdy McGarvey pojawił się przy głównej bramie siedziby CIA w Langley. Wynajął samochód u Hertza, a potem, już przed bramą, poczekał za kierownicą, aż jeden z cywilnych strażników poinformuje Phila Carrarę, że przyszedł do niego gość. Reakcja okazała się niemal natychmiastowa. Strażnik powrócił, a wyraz jego twarzy świadczył o nerwowym napięciu. - Czy ma pan przy sobie jakiś dokument tożsamości, panie McGarvey? Masa nadkrytyczna

129

David Hagberg Kirk podał mu swój paszport, a strażnik wziął go i zaniósł do wnętrza budki. Po chwili wyłonili się stamtąd dwaj inni; pozostali jednak po drugiej stronie ulicy, obserwując go uważnie. Pół minuty później powrócił pierwszy strażnik i oddał McGar-veyowi paszport; dał mu także pozwolenie na wjazd samochodem i zatopioną w plastiku przepustkę na łańcuszku. - Proszę pojechać prosto aż do głównego tunelu wjazdowego. Pan Carrara już schodzi na dół. - Dzięki - odparł McGarvey, po czym przejechał pół kilometra wśród drzew aż do rozległej polany, na której stał budynek. Minęło już trochę czasu od chwili, gdy był tu po raz ostatni i stare rany, zarówno duchowe, jak i fizyczne, odezwały się nagle, jakby na wspomnienie dawnego bólu. Carrara czekał na niego w głównym wejściu. McGarvey zaparkował swój samochód na miejscu dla gości. - Czy wyciąłeś ten numer po to, żeby zagrać na nosie generałowi? - spytał ze złością dyrektor operacyjny. McGarvey uśmiechnął się. - Ktoś musiał to zrobić, Phil - odrzekł. - W przeciwnym wypadku twoi ludzie zaczęliby traktować siebie zbyt poważnie.

22 McGarvey musiał złożyć swój podpis w głównym biurze, znajdującym się przy wejściu, i poddać się przeszukaniu za pomocą detektora metali, zanim pozwolono mu pojechać windą w górę razem z Carrarą. Wcześniej Kirk rozmontował swojego Walthera i schował go wśród przyborów toaletowych w hotelu. Nie sądził, by skonfiskowano mu tutaj pistolet, nie chciał jednak podejmować żadnego ryzyka. Spodziewał się, że w najbliższym czasie może potrzebować broni. - Twoja była żona zdenerwowała się z naszego i twojego powodu - powiedział Carrara, gdy jechali windą na górę. - Czy można ją za to winić? Posłanie waszych ludzi do niej było głupim posunięciem. Carrara spojrzał na niego. - Skąd byłeś taki pewien, że to właśnie nasi ludzie? - Jedyni faceci pod słońcem, którzy noszą garnitury i mają krótko ostrzyżone włosy, to twoi ludzie. Może także pracujący dorywczo sprzedawcy używanych samochodów. - Tom Lynch powiedział, że wyrażał się całkiem jasno, przekazując ci rozkazy generała. - Nie jestem już pracownikiem Firmy, Phil. Nie wykonuję rozkazów Murphyego. Poza tym, miałem kilka spraw w Europie, które musiałem załatwić. 1 przyszedłem tutaj z własnej, nieprzymuszonej woli. - Dokąd pędziłeś w takim pośpiechu dziś rano? McGarvey zignorował to pytanie, a kilka chwil później drzwi windy otworzyły się na siódmym piętrze. Kirk musiał ponownie podpisać się przy biurku ochrony i tym razem został poddany rewizji osobistej, a także musiał przejść przez wykrywacz metali. Ochroniarz Mur-Phyego oczekiwał na nich w przedsionku biura i dokładnie zbadał zarówno McGaweya, jak i Carrarę, gdy przechodzili przez sekretariat dyrektora. Biuro było przestronne, znakomicie urządzone, wyposażone w duże biurko, skórzaną kanapę i fotele, a także zestaw telewizyjnych monitorów i urządzenia łącznościowe. Poprzez wielkie okna, które wy1 31

David Hagberg chodziły na południe, widoczny był piękny, pagórkowaty krajobraz Wirginii. Lawrence Danielle i Tom Doyle siedzieli naprzeciw Murphy'ego, który rozmawiał z kimś przez telefon. Gdy wszedł Carrara w towarzystwie McGarveya, dyrektor odłożył słuchawkę. - Witamy w domu - powiedział. - Dziękuję, panie generale, ale nie wiem jeszcze, czy cieszę się z powrotu. Nie wiem też, jak długo tu będę. - Jest kilka spraw, które chciałbym z panem przedyskutować, a potem zaproponujemy panu wykonanie dla nas nowego zadania. Naturalnie, jeśli pan sobie tego życzy i jeśli pan się zdecyduje. - Tak też mi się zdawało - odparł lakonicznie Kirk. Murphy dał znak jemu i Carrarze, by zajęli miejsca, po czym podniósł słuchawkę telefonu i skontaktował się z sekretarką. - Poproś Howarda, by wpadł tu na chwilę, dobrze? - Przykro mi z powodu dwóch pańskich ludzi na pokładzie Airbusa - odezwał się McGarvey. Murphy skinął głową. - Rozumiem, że pańska przyjaciółka ze Szwajcarii również była w tym samolocie. To naprawdę nieszczęśliwy zbieg okoliczności. - Tak, to wyłącznie zbieg okoliczności. - Hm, rozumiem - skonstatował Murphy. - Cóż, sprawdzimy to. Główny radca prawny Firmy, Howard Ryan, wszedł do pokoju i podał Murphy'emu cienki plik dokumentów. Przez chwilę unikał patrzenia na McGarveya. Ich wzajemna wrogość trwała już od wielu lat. - Zostań tu, Howard - polecił Murphy. - Możemy potrzebować twojej opinii w dziedzinie prawa międzynarodowego. Wyjął z pliku drukowany formularz i podał go McGarveyowi. Było to oświadczenie, przedstawiające w ogólnym zarysie ustawę o tajemnicy państwowej wraz z karami, grożącymi tym, którzy ujawniliby tajne materiały osobom niepowołanym. - Proszę to podpisać i będziemy mogli zacząć - powiedział Murphy. Jednak McGarvey odłożył oświadczenie z powrotem na biurko. - Podpiszę, jeśli zdecyduję się na wykonanie zadania. - Podpiszesz to zaraz, albo wsadzimy cię za kratki! - wybuchnął Ryan. McGarvey, powolnym, niemal flegmatycznym ruchem, odwrócił się w jego stronę. - Na jakiej podstawie? - spytał. - Udział w zamordowaniu stu pięćdziesięciu jeden osób spośród załogi i pasażerów Airbusa, a także sześciu osób, które zginęły w obrębie zabudowań lotniska.

127

Masa nadkrytyczna Była to oczywiście pułapka, obliczona na to, by McGarvey nieopatrznie przyznał się do czegoś. Murphy i pozostali pracownicy Firmy, znajdujący się w pokoju, przez chwilę nie mieszali się do ich wymiany zdań. A zatem działo się to, co zwykle. Oznaczało to, że McGarvey był tu pariasem od czasów Santiago i pozostał nim, chociaż od czasu do czasu przypominano sobie o nim, gdy Firma potrzebowała pomocy. Ci ludzie nienawidzili sami siebie za to, że są w jakiś sposób od niego uzależnieni, a w konsekwencji odnosili się do niego z pogardą i nie ufali mu. - Jak możecie mnie z tym powiązać? - spytał Kirk. - Wiedziałeś, że nasi ludzie byli na pokładzie tego samolotu. Wiedziałeś także, że na lotnisku znajdował się były agent Stasi, Karl Bo-orsch - nie możesz zaprzeczyć, że ścigałeś go, z takich czy innych przyczyn. I mimo że miałeś wszelkie możliwości, by ostrzec zarząd lotniska przed tym atakiem, nie zrobiłeś tego. Czyni cię to współodpowiedzialnym za akt terroryzmu. - Rozumiem - odparł McGarvey. - Jak to wytłumaczysz? - nalegał Ryan. - Odrzucam te oskarżenia, jakkolwiek przyznaję, że rozpoznałem Boorscha, ale dopiero wtedy, gdy zobaczyłem go w poczekalni dla VIP-ów. Ryan chciał zaprotestować, ale Murphy powstrzymał go. - Dlaczego nie powiedział pan o Boorschu Tomowi Lynchowi? - spytał. - To była ważna informacja. - Nie byłem pewien. - Czego? Tego, że go rozpoznałeś? - włączył się ponownie Ryan. - Nie miałem zaufania do Toma Lyncha, podobnie jak do reszty personelu paryskiej placówki, która boryka się z wieloma problemami od czasu, gdy zimą została zniszczona nasza ambasada. - Zamierzał pan dziś rano podzielić się z nami tymi wątpliwościami? - spytał sucho Murphy. - Tak - odrzekł Kirk. - Chciałem również opowiedzieć o swojej rozmowie z Philipe Marąuandem. Znacie to nazwisko? Murphy skinął głową. - A także o prawdziwej przyczynie, dla której pojechałeś przedtem do Szwajcarii? - włączył się z pytaniem Carrara. - O tym także - odparł McGarvey. - Marąuand powiedział mi, że Stasi stworzyła grupę wolnych strzelców, która ma swoje konta bankowe w Zurychu i Bernie. Boorsch był członkiem tej organizacji i Marąuand miał nadzieję, że jeśli pokażę się w Szwajcarii, pozostali jej członkowie spróbują mnie zlikwidować, tym samym ujawniając się. - I co się stało?

128

David Hagberg - Nic. Udało mi się dotrzeć jedynie do Lozanny, gdzie zaaresztowała mnie szwajcarska policja federalna i wyrzuciła z kraju. Murphy i pozostali wymienili znaczące spojrzenia. - Howard? - spytał dyrektor głównego radcę Firmy. - Co robiłeś tamtego ranka na lotnisku Orły? - Odprowadzałem moją przyjaciółkę. - Skąd wiedziałeś, że nasi ludzie będą na pokładzie tego samolotu? - Nie wiedziałem tego, chociaż zdawałem sobie sprawę, że są gdzieś na lotnisku. Zauważyłem ich samochód na parkingu. Sądziłem, że może znów mnie śledzą. To zdarzało się już przedtem. - A Boorsch? - rzucił Carrara. - Jeśli zajrzycie do moich akt, które są na parterze, przekonacie się, że kilka lat temu zetknąłem się z nim parę razy. - Czy znaczy to, że Boorsch mógł także pana rozpoznać? - spytał Doyle, odzywając się po raz pierwszy w trakcie tej rozmowy. - Niemal na pewno tak było. - Co oznacza możliwość, że również inni z tej grupy znają pańską twarz - skonstatował zastępca dyrektora wywiadu. - Tak właśnie rozumował Marąuand. Nawiasem mówiąc, Francuzi nie sądzą, byśmy naprawdę z nimi współpracowali. Wyglądało na to, że Murphy podjął już decyzję. Ponownie zwrócił się do radcy prawnego Firmy: - Coś jeszcze? - Proszę go skłonić, by podpisał deklarację, zanim podejmie pan dalsze kroki. Jeśli jednak życzy pan sobie usłyszeć moją opinię, radziłbym zamknąć go na cztery spusty. To tylko niebezpieczny relikt dawnej epoki. Jeśli ponownie skorzystamy z jego usług, będziemy współwinni temu, co się stanie - powiedział Ryan, po czym wstał. McGarvey spojrzał na niego, uformował swój kciuk i palec wskazujący na kształt wycelowanego w Ryana pistoletu, po czym z niego „wystrzelił". Ryan pokręcił głową z potępieniem, po czym odwrócił się na pięcie i opuścił biuro dyrektora. Wyciągnąwszy długopis z wewnętrznej kieszeni kurtki, McGar-vey podpisał deklarację w sprawie tajemnicy państwowej, a potem ponownie rozsiadł się w fotelu. - Wnioskuję, że chcecie, żebym rozpracował tę organizację Stasi - skonstatował. - Coś w tym rodzaju. Zacznie pan, oczywiście, od ich kont bankowych w Zurychu i Bernie - odrzekł Murphy, po czym zwrócił się do Carrary: - Będziemy musieli wprowadzić go ponownie do Szwajcarii. Będą z tym jakieś problemy?

129

Masa nadkrytyczna - Zorganizuję to sam - wtrącił się McGarvey. - A jeśli będę potrzebował pomocy, poproszę o nią. Jednak od chwili, gdy zacznę wykonywać zadanie, będę osobiście odpowiedzialny tylko i wyłącznie przed Philem Carrarą. Lawrence Danielle, który w trakcie całej dyskusji siedział w milczeniu, nagle spojrzał na Murphy'ego i powiedział: - Sądzisz, że to rozsądne, Roland? - O co panu chodzi, McGarvey? - spytał generał. - Nie chodzi mi o nic szczególnego - odrzekł Kirk. - Po prostu wolę kontaktować się tylko z Philem. - Sądzi pan, że ktoś z nas może być źródłem przecieku? - spytał Danielle swym miękkim głosem. Zbliżał się do emerytury, jego wygląd i głos świadczyły o zmęczeniu, był tu jednak wciąż postacią, z którą należało się liczyć. - Nie wiem. Nauczyłem się jednak, że jeśli na szali jest moje życie, powinienem orientować się, kto wie o moich zadaniach i w jaki sposób zamierzam je wykonywać. - To zrozumiałe - zawyrokował Murphy po krótkim wahaniu. - Jednak zanim zabiorę się do roboty, a nawet zanim zgodzę się podjąć tego zadania, generale, odpowie pan na kilka moich pytań. Jeśli uznam, że pańskie odpowiedzi to kłamstwa, lub że nie mówi mi pan całej prawdy, wycofam się. Murphy skinął głową. - Dwaj pańscy ludzie byli na pokładzie Airbusa. Ci ze Stasi chcieli ich wyeliminować. Dlaczego? W jakie działania byli zaangażowani pańscy ludzie? - Prowadzili śledztwo w sprawie ewentualnego zainteresowania wschodnioniemieckiej grupy wywiadowczej szwajcarską firmą ModTec. Jeden z inżynierów tej firmy, człowiek o nazwisku DuVerile, twierdził, że posiada informacje na ten temat. Phil pokaże panu akta tej sprawy. - Czego poszukiwali ci ludzie ze Stasi? - ModTec zajmuje się projektowaniem i konstrukcją pewnych podzespołów inicjujących bomby atomowej - odparł Murphy. - Twierdzi pan zatem, że tym ze Stasi może chodzić o uzyskanie technologii produkcji, a może nawet gotowej bomby? - Tego jeszcze nie wiemy - wtrącił Danielle. - Ale czy jest to możliwe? - nalegał McGarvey. Murphy skinął głową. - Tak - odrzekł zwięźle. - Czy dostali to, czego chcieli? - Nie wiemy - odpowiedział Carrara. - DuVerile nie miał okazji, by nam to powiedzieć. - Posłaliście tam kogoś, żeby to zbadał?

130

David Hagberg Carrara wymienił szybkie spojrzenie z Murphym, zanim udzielił odpowiedzi: - Tak, w firmie jest nasza grupa, która prowadzi na miejscu śledztwo. - A co możecie mi powiedzieć na temat Tokio? - spytał McGarvey, i pytanie to nagle zelektryfikowało wszystkich obecnych w pokoju. Niewątpliwie udało mu się przyciągnąć ich uwagę. - O co konkretnie panu chodzi? - spytał Murphy po dłuższej chwili. - Marąuand powiedział mi, że wpłaty przynajmniej na jedno ze szwajcarskich kont Stasi dokonane zostały w jenach. Czy ma to jakiś związek z Japończykami? Czy z tokijskiej placówki dotarły do was jakieś sygnały, które świadczyłyby o tym, że mogą być zainteresowani pozyskaniem technologii produkcji broni nuklearnej? - Broń Boże! - wykrzyknął z cicha Danielle. Był w takim wieku, że dokładnie pamiętał Pearl Harbor i dni, które poprzedziły japoński atak. - Phil? - Murphy przekazał pytanie Carrarze. - W tej chwili nie wygląda na to, by istniał jakikolwiek związek między Japończykami a tą grupą Stasi - oprócz faktu, że określone wpłaty na jedno ze szwajcarskich kont dokonane zostały w jenach. Jednak ta waluta jest obecnie bardzo silna. Niezależnie od tego, skąd pochodzą ich fundusze, czy zostały załatwione przez nich samych, czy też przez jakąś inną grupę, użycie jenów może być w tym wypadku jedynie kwestią pragmatyzmu. Kłamali; wynikało to w tak oczywisty sposób z wyrazu ich twarzy, że było to niemal niedorzeczne. McGarvey dowiedział się jednak tego, czego chciał. - Na razie powstrzymam się od jakichkolwiek ingerencji w ModTec i skoncentruję się na ich kontach bankowych. Na pewno będą chcieli chronić swoje pieniądze. Jeśli jednak wasi ludzie odkryją coś w tej firmie, spodziewam się, że powiecie mi o tym. - Zgoda - odrzekł Murphy. - Przez dzień lub dwa zamierzam pozostać w Waszyngtonie i przekopać się przy pomocy Phila przez wszystkie akta, które możecie mi udostępnić. - Otrzyma pan od nas wszelką możliwą pomoc. Musi pan jednak wiedzieć, że nie jest pan w tej chwili niczyim pracownikiem. Jeśli wpędzi się pan w prawdziwe kłopoty, zrobimy co w naszej mocy, ale nie przyznamy się do pana. - Zawsze tak było, generale - odparł McGarvey, wstając. - Nawet w dawnych czasach, kiedy byłem waszym pracownikiem.

23 Carrara okazał się tak pomocy, jak tylko możliwe w zaistniałych okolicznościach, jednak McGarvey sądził, że Phil ulega naciskom, wywieranym na niego przez Murphyego, prawdopodobnie nie bez udziału Ryana. Spędzili wieczór na wspólnej pracy w sekcji operacyjnej na trzecim piętrze, przeglądając źródłowe informacje na temat Stasi, które były w dyspozycji Firmy. Na czołowym miejscu listy byłych oficerów Stasi o nieznanym miejscu pobytu znajdowało się nazwisko Ernsta Sprangera. Powtarzało się również przypuszczenie, że grupa, o którą chodziło, ma swoją bazę gdzieś na południu Francji. Te informacje były użyteczne tylko o tyle, o ile potwierdzały to, co powiedział Kirkowi Rencke. Jednak Carrara ukrywał nie tylko wiadomości o kontach bankowych Stasi i możliwych związkach grupy z Japonią, lecz także o ModTec oraz DuVerile'u, inżynierze, który był na pokładzie Airbusa. Poza tym akta operacyjne miały w wielu wypadkach duże luki; w szczególności dziurawe były zestawienia kontaktów operacyjnych, które powinny wykazywać czas i miejsce każdorazowego kontaktu z DuVerilem oraz ewentualnie innymi osobami ze szwajcarskiej firmy elektronicznej. Carrara nie udzielił żadnego sensownego wyjaśnienia tego faktu, zaś McGarvey postanowił nie naciskać go teraz zbyt dociekliwymi pytaniami. Zamierzał jednak wygarnąć wszystko dyrektorowi operacyjnemu przed swoim powrotem do Europy. Ostatnim razem, gdy McGarvey z nim współpracował, Carrara wydawał się otwarty i skłonny do tego, by przynajmniej próbować pomóc. Tym razem jednak okazał się znacznie bardziej powściągliwy. O szóstej McGarvey zakończył przewidziane na ten dzień poszukiwania i był gotów opuścić budynek CIA. - Gdzie się zatrzymałeś? - spytał Carrara. - W okolicy - odparł McGarvey, który był już przy drzwiach biura dyrektora operacyjnego. - Nie próbujcie mnie śledzić, Phil. Jeśli zauważę choć jednego waszego agenta za plecami, nasza umowa przestanie obowiązywać. Rozumiemy się?

132

David Hagberg Carrara skinął głową. - Jeszcze jedno, Phil. Jeśli w ogóle chcesz, byśmy gdziekolwiek razem dotarli, przekonaj generała, żeby spuścił cię ze smyczy. Jutro chciałbym poznać kilka odpowiedzi na moje pytania. - Co przez to rozumiesz? - spytał Carrara ściszonym głosem. - Wiesz sam, o co chodzi - odrzekł Kirk. - W tym interesie to mój tyłek znajdzie się pod ostrzałem. Mam prawo wiedzieć, jak naprawdę wygląda sytuacja. - Przecież wiesz. McGarvey pokręcił głową. - Następnym razem, gdy będziesz fałszować formularze kontaktowe twoich oficerów operacyjnych, pamiętaj o tym, żeby je porządnie wypełnić. Carrara uśmiechnął się lekko, siadając głębiej w fotelu. - Nie ufasz nikomu, prawda? - spytał. - Kiedyś ufałem. - Nie masz teraz już nikogo, kto pomógłby ci zdjąć z duszy ciężar, który dźwigasz? Nikogo, z kim mógłbyś dzielić kłopoty? Nikogo, kto pomógłby ci wydobyć się z chandry, jeśli ją masz? - O co ci chodzi, Phil? Czy mam ucałować się i serdecznie przytulić tę adwokacinę Murphy'ego? A może puścić wszystko w niepamięć i pogodzić się z Daniellem, przywódcą sfory, która wykopała mnie z Firmy? Do tego zmierzasz? Carrara przez dłuższą chwilę przyglądał się McGarveyowi. - Przypuszczam, że miałeś w tym swój udział... - Tak, miałem w tym swój udział - przerwał mu Kirk, nie będąc całkowicie pewnym, co zamierza powiedzieć dyrektor operacyjny, mimo to jednak nie chcąc tego usłyszeć. - Przedyskutuj to z generałem, a ja jutro tu wrócę. - Uważaj na siebie. - Spróbuję - odrzekł McGarvey i wyszedł z biura szefa. W czasie, gdy McGarvey wypisał się w biurze ochrony budynku, zwrócił swoje przepustki i plakietkę identyfikacyjną, po czym odjechał z dowództwa Firmy, ruch na ulicach był wciąż duży, ponieważ wielu mieszkańców Waszyngtonu wracało z pracy do domu. Jednak większość samochodów jechała od strony centrum miasta. Kirk zdołał zatem zmieścić się w czasie, pomimo że dwukrotnie zjeżdżał z trasy i zawracał, by upewnić się, że nie jest śledzony. Carrara mógł wykazać pod tym względem pewną powściągliwość, Kirk nie sądził jednak, by Ryan był do tego zdolny. Około siódmej trzydzieści zostawił samochód na parkingu, trzy przecznice od hotelu, w którym mieszkał. Poszedł do swojego apar

133

Masa nad krytyczna tamentu, gdzie złożył pistolet, wziął prysznic i przebrał się, po czym ponownie wyszedł na ulicę. Nie ulegało wątpliwości, że jakikolwiek bezpośredni kontakt z Renckem był w tej chwili niemożliwy. Nawet jego doświadczenie nie było wystarczające, by mógł mieć sto procent pewności, że dostrzeże oznaki profesjonalnie przeprowadzonej operacji inwigi-lacyjnej. Jeśli Ryan, Murphy lub ktokolwiek z Firmy naprawdę bardzo chciałby mieć go pod obserwacją, CIA posiadała wystarczające możliwości i środki, by śledzić go bez jego wiedzy; jednym ze sposobów dokonania tego był lecący na dużej wysokości samolot rozpoznawczy ze wsparciem grup naziemnych. Kiedy znalazł się w wystarczająco dużej odległości od hotelu, McGarvey wybrał numer Renckego na płatnym aparacie telefonicznym w stacji obsługi samochodów. Wciąż potrzebował pomocy czarodzieja komputerowego. Po drugim sygnale połączenie zostało zrealizowane. Odezwała się automatyczna sekretarka: - Po sygnale proszę zostawić swoje dane osobiste lub zapisać informację na taśmie. Nagrywam. - Czy twoja linia jest czysta? - spytał McGarvey. - A czy papież jest katolikiem? - odpowiedział roześmiany Rencke. - Informacja o tobie jest już w ich aktach, ale tylko po to, by spełnić wymagania procedury. Chcą, żeby twoje zaangażowanie w sprawę zostało, o ile się da, utrzymane w tajemnicy. Rozmawiałeś już z gangsterami Murphy'ego? - Właśnie od nich wróciłem. Zamierzam jednak przez jakiś czas nie kontaktować się z tobą bezpośrednio. - Dobry pomysł. Co się dzieje? - Chcą, żebym rozpracował dla nich K-l, jednak akta, z którymi mnie zapoznali, są pełne luk. Oznacza to oczywiście, że trzymają coś w zanadrzu. - To dla nich typowe. - Nie ma żadnej przyczyny, dla której mieliby to robić - stwierdził McGarvey. - W każdym razie ja jej nie dostrzegam. Chciałbym, żebyś, znów włamał się do akt operacyjnych i wydobył z nich wszystko, co możesz, na temat ModTec i DuVerile'a. Tam musi być coś ważnego. - Właśnie teraz jestem w aktach operacyjnych - odrzekł Rencke. - Możliwe, że chcą coś ukryć, choć na razie nie mam pojęcia, co to może być. Poza tym odcięli wiele numerów, za pomocą których można połączyć się z aktami, a to już jest bardzo nietypowe. - Dobrze, w takim razie kontynuuj - powiedział Kirk. - Ale uważaj na siebie.

134

David Hag berg - Spokojna głowa. W razie czego mam jeszcze w rezerwie Ralpha. - Jeszcze jedna sprawa. Zwróć uwagę na operacje prowadzone przez tokijską placówkę. Gdy spytałem Murphy'ego o możliwość powiązania Japończyków ze Stasi, biorąc pod uwagę wpłaty w jenach na jedno z kont, niemal połknął język. Zresztą wszyscy tak zareagowali. - O co ci chodzi w szczególności? - Nie wiem - przyznał McGarvey. - Przypuszczam jednak, że dzieje się tam coś, co ich poważnie zaniepokoiło. - Dobra; w takim razie wybieram się na zakupy. - Rano odezwę się do ciebie. Ale, jak już mówiłem, uważaj na siebie. - Nie mam już Twixow. - Nie sądzę, żeby przyjeżdżanie teraz do ciebie z Twixami było dobrym pomysłem. - Prześlij je taksówką - odpowiedział Rencke i odłożył słuchawkę. Stacja obsługi, z której telefonował Kirk, prowadziła sprzedaż pieczywa, mleka i innych artykułów spożywczych. McGarvey wykupił cały zapas Twixow, a potem, w odległości kilku przecznic od parkingu, na którym stał jego samochód, zatrzymał taksówkę. - Proszę, żeby pan dostarczył ten pakunek do budynku, w którym mieszka opiekun cmentarza Holy Rood - polecił kierowcy McGarvey. Podał mu dokładne umiejscowienie budynku i wręczył dwudziestodo-larowy banknot. - Twixy? - spytał taksówkarz. - To jakiś szajbus, czy co? - Coś w tym rodzaju - odparł McGarvey. - Ale sympatyczny. Gdy taksówka odjechała, McGarvey wycofał swój samochód z parkingu i skierował się ponownie w stronę Chevy Chase. Słońce już zaszło, ale wciąż jeszcze panował półmrok, gdy Kirk zaparkował samochód przed frontem domu Kathleen. Coś działo się w miejscowym klubie. Ciągłym strumieniem podjeżdżały tam samochody. Przypomniał sobie, że tak właśnie wygląda życie Kathleen, ale nie był to jego sposób życia. Snobistyczne kolacje i przyjęcia były w jego pojęciu możliwe do wytrzymania jedynie od czasu do czasu, nie jako stały sposób odżywiania się i styl bycia, czym były dla Kathleen. Gdy zobaczył przyjęcie, niewiele brakowało, by z powrotem wsiadł do samochodu i odjechał, chciał jednak porozmawiać ze swoją eks--żoną. Pragnął przynajmniej przeprosić ją za to, co stało się rano. Dużo czasu zabrało, zanim otworzyła mu drzwi. Była ubrana w długi mechaty szlafrok, a głowę miała zawiniętą w ręcznik. Właśnie wyszła spod prysznica.

135

Masa nadkrytyczna - To ty - powiedziała jedynie, ale nie uczyniła nic, żeby zamknąć drzwi. - Zwrócili ci samochód? - spytał. - Tak. Policja była tu dziś wieczorem. Mieli nakaz aresztowania cię za kradzież. McGarvey wzruszył ramionami. - Przyszedłem przeprosić za to, co zdarzyło się dziś rano. To nie powinno było się stać. - O co chodziło, Kirk? Najpierw pojawiłeś się ty, a potem ci dwaj neandertalczycy, którzy chcieli cię zaaresztować... Jest piękna, pomyślał McGarvey, patrząc na jej długą, delikatną szyję. Piękniejsza nawet niż dwadzieścia lat temu, gdy spotkali się po raz pierwszy. Wtedy nie byli w stanie oderwać od siebie wzroku i spragnionych wciąż dłoni. Kochali się w jego mieszkaniu i w jej mieszkaniu, w pokojach hotelowych, w jego samochodzie, wśród drzew i na plażach wokół zatoki Chesapeake. Pierwsze dwa lata ich małżeństwa były dosłownie wspaniałe. - Przykro mi - powiedział i zaczął odwracać się, by odejść. - Było ich dwóch przeciw jednemu, a okazało się, że nie mają najmniejszej szansy - powiedziała łagodniejszym tonem. - Grozi ci jakieś niebezpieczeństwo? - Nie. - Nawet gdyby ci groziło, nie powiedziałbyś mi, prawda? - spytała retorycznie. - To cały ty: zawsze samotnik, zawsze dzielny żołnierz, bez lęku służący sprawie - w jej oczach pojawiły się łzy. - Ale jak wyobrazić sobie niezłomnego męża? Kogoś, kto z odwagą przynosi co dzień do domu zakupy? Gdzie, do diabła, byłeś przez całe nasze wspólne życie? - Wykonywałem swoją robotę... - A co ze mną? - pytała z płaczem. - Co z moimi potrzebami? Czy nie wiedziałeś, jak bardzo cię pragnęłam, jak bardzo potrzebowałam?! - Potrząsnęła głową. - Do diabła, przecież nawet teraz... Odwróciła się i zrobiła kilka kroków do wnętrza ciemnego teraz holu. McGarvey ruszył za nią i dotknął delikatnie jej ramienia. - Kathy... - zaczął. - Po co tu przyszedłeś? Czego ode mnie chcesz? - Chciałem, żebyśmy spróbowali znowu żyć razem... - To się nie uda - odparła. - To niemożliwe. - Tak - zgodził się McGarvey. - Ale cieszę się, że przynajmniej podjęliśmy próbę ze względu na Elizabeth... - Także ze względu na mnie - dodała, odwracając się niespodziewanie i podchodząc, by się do niego przytulić. - Ja także chciałam spróbować.

136

David Hagberg - Wiem - powiedział McGarvey. Czuł się zażenowany, trzymając ją w ramionach. Czuł, że jest to w jakiś sposób nienaturalne, jakby niewłaściwe. Pozostali tak przez kilka długich chwil, zanim rozłączyli się ze sobą. Uśmiechnęła się do niego uśmiechem pełnym zadumy. - Kirk, następnym razem, gdy będziesz trzymał kobietę w ramionach - powiedziała - wcześniej pozbądź się broni. Ten przedmiot, który masz pod kurtką, psuje cały efekt.

24 Sprangera wprowadzono po schodach do tej części ambasady rosyjskiej w Rzymie, gdzie mieściła się rezydentura FSB. Jego przewodniczką była młoda, atrakcyjna blondynka, która powiedziała, że ma na imię Tatiana. Pochodziła z Petersburga i pragnęła kiedyś w przyszłości pracować w ambasadzie w Waszyngtonie. - Gaspadin Radwoński oczekuje na ponowne spotkanie z panem - powiedziała z uśmiechem. - Jestem mu bardzo wdzięczny za to, że znalazł dla mnie czas w swoim wypełnionym rozkładzie zajęć - odparł uprzejmie generał. - Czy zobaczymy się wkrótce? - Tak sądzę - odparła Tatiana. Weszli do niewielkiej sali konferencyjnej, która mogła pomieścić około dziesięciu osób, usadowionych wokół stołu o marmurowym blacie. Dwie ściany pomieszczenia były pokryte freskami. Okna, znajdujące się w trzeciej ze ścian, wychodziły na niewielką werandę, o tej porze całkowicie opuszczoną - było po północy. - Czy pan Radwoński jest teraz w ambasadzie? - spytał Spragner. - Tak. Prawdę mówiąc, je właśnie kolację w towarzystwie swojej rodziny i kilkorga przyjaciół. Wyraził swój żal, że nie może zaprosić na nią pana, jednak biorąc pod uwagę fakt, że pański przyjazd nie był oczekiwany... - Rozumiem go całkowicie - odrzekł Spragner. - Jeśli nie potrwa to długo, poczekam. W przeciwnym razie wrócę tu rano. - Niestety, hen Radwoński jutro rano opuszcza Rzym - odparła po niemiecku. - Przeniesienie? - Nein - odrzekła krótko Tatiana. - Czy mogę zaproponować panu jakiś napój? Wódkę, sznapsa, koniak? Spranger miał świadomość, że dziewczyna zbywa go swym uprzejmym zachowaniem, pokazuje mu - na polecenie szefa -gdzie jest jego miejsce. Nie reprezentował już agencji wywiadowczej pracującej legalnie dla rządu istniejącego państwa. Jednak Radwoński, który przed czterema laty był rezydentem KGB w Berlinie

138

David Hagberg Wschodnim, zgodził się z nim zobaczyć, ponieważ w dziedzinie, którą obaj się zajmowali, stare przymierza nie przechodzą łatwo do historii. Trudno powiedzieć, kiedy starzy przyjaciele mogą okazać się znowu potrzebni. Zaś biorąc pod uwagę problemy, z którymi borykała się właśnie Rosja, posiadanie przyjaciół mogło być w tej sytuacji bardzo istotne. - Nie - odpowiedział Spranger. - Nie przyszedłem tu w celach towarzyskich, a poza tym ja również jestem bardzo zajęty. Rzucił okiem w stronę drzwi. - Proszę powiedzieć hen Radwońskiemu, żeby nie robił sobie kłopotu z mojego powodu. Znajdę inne źródło informacji, których poszukuję. - Jestem pewna, że nie ma takiej potrzeby - powiedziała Tatiana. -Jego spotkanie z panem dziś wieczorem zostało włączone do rozkładu zajęć. - Ja też mam w rozkładzie zajęć uzyskanie tych informacji. Uśmiech dziewczyny nieco zbladł. - Jeśli zechce pan poczekać dosłownie chwilę, dowiem się, czy panu Radwońskiemu przekazano wiadomość o pana przybyciu. - Proszę to zrobić. Tatiana opuściła salę konferencyjną, a po jej wyjściu Spragner podszedł do okna. Jego otwór pokrywał niewidoczny prawie, lecz bardzo szczelny ekran sieciowy, uniemożliwiający podsłuch. Generał dojrzał jednak miejsce, w którym sieć podłączona była do przeprowadzonego w ścianie przewodu. W pomieszczeniu znajdowały się fluorescencyjne źródła światła, nie było tu telefonu, zaś jedyne drzwi pokryto grubą, dźwiękoszczelną warstwą pianki. Metody użyte dla zabezpieczenia pokoju były nieco staromodne, zapewniały jednak możliwość w pełni bezpiecznej rozmowy. Dziewczyna powróciła pięć minut później w towarzystwie zirytowanego gaspadina Jewgienija Radwońskiego. Rzymski rezydent był potężnie zbudowanym człowiekiem o gęstych kruczoczarnych włosach. Ubrany był w ciepły dres z napisem CCCP na lewej części klatki piersiowej. - Ernst... - powiedział, powściągliwie obejmując Sprangera. -Tak wiele już czasu minęło od chwili, gdy ostatni raz ze sobą współpracowaliśmy. - Jesteśmy do twojej dyspozycji, Jewgieniju Siergiejewiczu, kiedykolwiek tylko będziesz nas potrzebował - zadeklarował Spragner. - Wiesz o tym. - Tak, oczywiście - mówiąc to, Radwoński zaprosił generała, by usiadł, a sam wraz z Tatianą zajął miejsce po przeciwnej stronie. Spranger spojrzał znacząco na dziewczynę.

139

Masa nadkrytyczna - Tatiana jest moją zaufaną i niezwykle cenną współpracowniczką - powiedział rezydent FSB. - Możesz mówić swobodnie w jej obecności. - Chciałbym skorzystać z archiwów waszej służby bezpieczeństwa - zaczął Spranger. - Pracuję wraz ze swoimi ludźmi nad pewnym projektem... delikatnej natury. W trakcie naszych działań wynikło coś, co wymaga informacji, których jedynie wy możecie dostarczyć. - Rozumiem. A dla kogo realizujecie ten projekt? - Tego niestety nie mogę powiedzieć. Zapewniam jednak was osobiście, Jewgieniju Siergiejewiczu, że dążenia mojego klienta nie są w żaden sposób sprzeczne z rosyjską polityką, ani z interesami Rosji. Radwoński przez chwilę przyglądał się dokładnie Sprangerowi. - Będę trzymał cię za słowo, Ernst. Możesz kontynuować. - Drugiego lipca tego roku moja grupa wzięła udział w zestrzeleniu samolotu Swissairu na paryskim lotnisku Orły. Tatiana nieco zbladła, jednak sam Radwoński okazał jedynie umiarkowane zainteresowanie. - Francuska policja zabiła jednego z moich ludzi, stało się to jednak dopiero wtedy, gdy został on zapędzony w pułapkę przez człowieka, którego uważamy za kogoś z zewnątrz. Był dobrze zbudowany, wysoki, ciemnowłosy i miał na sobie sportowy garnitur o brytyjskim kroju. Uważaliśmy wówczas, że musiał to być oficer brytyjskiej lub amerykańskiej policji, a może nawet wywiadu. - Czy coś, czego dowiedzieliście się później, zmieniło waszą opinię w tej sprawie? - Obecnie mamy powody przypuszczać, że był po prostu cywilem. Człowiek, z którym wykonywaliśmy kiedyś wspólnie zadanie, nagrał dla nas niedawno w jednym z paryskich parków rozmowę pomiędzy Thomasem Lynchem, szefem placówki CIA w Paryżu, a Phillipe Marquandem, wysokiej rangi oficerem SDECE, pracującym w Action Service. Spranger wyjął kopię okrojonej wersji transkrypcji rozmowy z kieszeni marynarki i podał ją Radwońskiemu. Z kopii tej usunął wcześniej uwagi Marquanda na temat wpłat w jenach na założone w Bernie konto ich grupy. - To dotarło do nas niecałe dwadzieścia cztery godziny temu. Było niewielkie opóźnienie, związane z koniecznością wydobycia tego z Paryża... - Spranger przerwał, ponieważ Radwoński spojrzał na niego znad tekstu transkrypcji. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, a w oczach - błysk, świadczący o tym, że wie już, o kim rozmawiali Marquand i Lynch. Oblizał wargi z zadowoleniem. - To McGarvey - powiedział.

140

David Hagberg - Właśnie tak nazwał go Marąuand. Znacie tego człowieka? Radwoński przyjrzał się uważnie Sprangerowi. - Tak, przyjacielu; sądzę, że ty również powinieneś go znać. Prawdę mówiąc, bardzo się dziwię, że ten człowiek nie zabił cię jeszcze i nie zniszczył twojej organizacji. - O czym pan mówi? - spytał nerwowo Spranger. - Czy mówią ci coś takie nazwiska, jak generał Walentin Baranów i pułkownik Arkadij Kruszyn? - W swoim czasie były to postacie legendarne. Jednak... - Spranger ponownie zatrzymał się w pół słowa - ... jednak ktoś ich zlik-' widował. Czy zrobił to właśnie McGarvey? Radwoński skinął głową. - Tak, to był Kirk Cullough McGarvey. Jak powiedziałem wcześniej, jeśli wziął udział w działaniach przeciwko wam na lotnisku Orły, a potem znalazł się w Szwajcarii, masz wielkie szczęście, że jeszcze żyjesz. Jednak jeśli potem udał się do Waszyngtonu, by podpisać z CIA umowę na wykonanie tej roboty, twoje szczęście może nie potrwać długo. - Jeden człowiek... - nie mógł się nadziwić Spranger. - Tak, Ernst, jeden człowiek - potwierdził Radwoński. Spranger podniósł wzrok. - W takim razie moi ludzie zabiją go. Zrobią to natychmiast. Radwoński w zamyśleniu potarł nos wskazującym palcem. - Nie bądź zbyt pewny siebie, Ernst - powiedział. - Biorąc pod uwagę obecną sytuację w Moskwie, FSB nie będzie w stanie udzielić wam zbyt dużej pomocy. Jednak niektórzy z Rosjan mają bardzo dobrą pamięć. Udzielę wam informacji, których potrzebujecie. - Dajcie mi jego fotografię, żebyśmy mogli zidentyfikować go bez żadnej wątpliwości i powiedzcie, w jakich miejscach w Waszyngtonie zwykł przebywać. Ja zajmę się resztą. - Zanim zaczniesz, Ernst, chciałbym udzielić ci przestrogi. Dopóki McGarvey nie podejmie bezpośrednich działań przeciwko wam, trzymajcie się od niego z daleka. - Znaliście go osobiście? - Byłem adiutantem generała Baranowa. Widziałem, co McGar-vey zrobił z Arkadijem Kruszynem już podczas ich pierwszego spotkania. - A zatem jesteście osobiście zainteresowani zlikwidowaniem McGarveya? - Tak, jestem. Musisz jednak posłuchać mojej rady, Ernst. Zanim zmierzysz się z nim, musisz dobrze przygotować grunt pod to spotkanie. Musisz zapędzić go w kozi róg. Pozbawić go woli walki. Zranić go jakoś, może nawet okaleczyć. Jeśli tego nie doko

141

Masa nadkrytyczna nasz, musisz być bardzo ostrożny, ponieważ wcześniej on może cię zabić. I zrobi to bez wahania. - Jestem w stanie zmierzyć się z nim - zadeklarował Spranger. - Na całym świecie nie ma człowieka, którego bym się obawiał. - Przegrałbyś - odpowiedział Radwoński; prosta bezpośredniość tego stwierdzenia dosłownie zmroziła Sprangera. Tatiana obserwowała go teraz z uśmieszkiem na ustach. Spranger nagle zapragnął sięgnąć dłonią przez stół w jej stronę i uderzeniem dłoni zetrzeć ten arogancki uśmieszek z jej twarzy. - A zatem wcześniej zapędzę go w pułapkę, tak, jak powiedziałeś. - Zrób tak, a ja ci w tym pomogę - stwierdził Radwoński. - W jaki sposób? - Podając ci informacje o jego byłej żonie, mieszkającej w Waszyngtonie, a przede wszystkim o jego córce, Elizabeth, która obecnie przebywa w internacie prywatnej szkoły w Szwajcarii, w okolicach Berna. - Dlaczego nie spróbowaliście go zlikwidować? - My nie robimy już takich rzeczy, Ernst - powiedział Radwoński. - Ale ty je robisz... - Tak, robię - odparł Spranger, nie mogąc powstrzymać uśmiechu.

25 - Powracamy do podstawowego pytania: nad czym on właściwie pracował, że ktoś uznał go za tak niebezpiecznego przeciwnika, by go zabić - powiedział do Eda Mowry'ego Bill Neustadt, szef pracującej w Tokio grupy dochodzeniowej CIA. Minęły już ponad trzy dni i wciąż nie mamy odpowiedzi. - To bardzo denerwująca sytuacja. Sam wiem o tym doskonale - odparł Mowry. - Byłem jego zastępcą do spraw operacyjnych i nie powiedział mi dosłownie nic na temat tego, czym się naprawdę zajmuje. W przeciwieństwie do Neustadta i większości pozostałych, których wysłano z Langley, by pomogli tokijskiej placówce w prowadzeniu śledztwa, Mowry był niskim, zbliżającym się do pięćdziesiątki, nie wyróżniającym się niczym mężczyzną. Ze swym wydatnym brzuchem, powiększającą się od strony czoła łysiną i czerwonym, kartoflowatym nosem w najmniejszej mierze nie wyglądał na atletę. Był jednak kompetentnym administratorem i dobrym agentem w dziedzinie wywiadu gospodarczego i przemysłowego, obecnie najważniejszego na terenie Japonii. - Nie zostawił żadnego formularza kontaktowego, najmniejszej wzmianki w aktach, notatki w kalendarzu, nie wspomniał też nikomu, nawet swojej żonie, że tamtego wieczoru udaje się do hotelu „Roppongi Prince", a także dlaczego bierze ze sobą ukryty podsłuch. Mowry i Neustadt spotkali się w ekranowanym pomieszczeniu należącym do ambasady, w dzielnicy Tokio zwanej Minato-ku. Hotel, przed którym został zamordowany Shirley, znajdował się zaledwie sześć przecznic na zachód od tego miejsca. Był wtorek, kilka minut po ósmej rano; żaden z rozmówców nie spał zbyt wiele od zeszłego piątku. - Niestety, magnetofon i mikrofony, które przymocował sobie taśmą do klatki piersiowej, zostały całkowicie zniszczone - kontynuował Neustadt. - Poza tym miejscowa policja zaczęła zadawać nam niewygodne pytania. Na przykład: świadkowie mówią, że Shir-

143

Masa nadkrytyczna ley spotkał się w hotelowym barze z jakimś mężczyzną. Ten człowiek nie był Japończykiem. Sobowtór Dunee'a? Mowry wzruszył ramionami. - Nie wiadomo - odparł. - Albo to - ciągnął Neustadt. - Czy wiedzieliśmy, że Shirley inwestował na boku duże sumy na tokijskiej giełdzie? - Rozmawialiśmy o tym już dziesiątki razy, Bill. Całkowicie mnie to zaskoczyło. Mam na myśli to, że Jim prowadził na boku jakąś działalność. - Zaczynam mieć wrażenie, że szykował się do opuszczenia naszego statku. Że chciał zrezygnować z pracy w Firmie i osiedlić się tu na stałe. - Rzeczywiście, tak to wygląda - stwierdził ponuro Mowry. -Jego żona, Doris, najwyraźniej nie miała w planie powrotu do Stanów. Mowry i Neustadt byli sami w ekranowanej salce konferencyjnej. Mimo to Neustadt nachylił się ku swemu rozmówcy, zadając mu pytanie: - Powiedz mi, Ed, czy nie sądzisz, że on wykonywał dla kogoś jakieś niewielkie zadanie jako wolny strzelec? Coś, co mogło później trafić w niego rykoszetem? W ciągu ostatnich siedemdziesięciu dwóch godzin Mowry zadawał sobie to samo pytanie dziesiątki razy. - Gdybyś zasugerował mi to w zeszłym tygodniu, dostałbyś w nos. Neustadt rozsiadł się w fotelu i pokiwał głową. - Nie mam zielonego pojęcia, co napisać w raporcie - stwierdził. Zadzwonił telefon i Mowry podniósł słuchawkę. To była jego sekretarka. Dzwoniła z biura po drugiej stronie holu. - Przepraszam, że przeszkadzam, panie Mowry, ale chciałam przekazać, że jeśli będzie pan miał chwilkę czasu, to w pana biurze jest ktoś, kto chciałby z panem pomówić. Ona twierdzi, że to pilne. - Kto to jest? - Yaeko Hataya. Jest tłumaczką Departamentu Stanu. - Przez cały dzień będę zajęty. Powiedz Tomowi, albo komuś innemu, żeby z nią pogadał. - Proszę pana, ona twierdzi, że chce rozmawiać w sprawie Jima Shirleya. Mowry rzucił okiem na Neustadta, który studiował jakieś akta. - Zaraz tam będę - powiedział do sekretarki i odłożył słuchawkę. Pojawiły się plotki, że Shirley miał kochankę. Do tej pory nie ujawniła się jednak i nikt nie wiedział, kim ona może być.

144

David Hagberg 145 Neustadt podniósł wzrok znad akt. - Coś interesującego? - Jedna z moich tłumaczek dostaje lekkiej histerii. Będę musiał potrzymać ją za rękę przez kilka chwil. - Powinieneś trochę odpocząć. Wyglądasz kiepsko, a ja też czuję się jak... wyżęta szmata. I tak przecież nic się nie wydarzy, dopóki w Langley nie obudzą się z drzemki. Skorzystaj z bezpiecznego mieszkania. - Chyba tak zrobię - powiedział Mowry, wstając. - To mieszkanie jest czyste - zapewnił Neustadt. - Jednak pojedź tam ze swoim kierowcą. Moi ludzie pojadą zaraz za tobą. - Czy zostaną w pobliżu, kiedy tam dojedziemy? - Prawdopodobnie tak. Zobaczymy zresztą, jak rozwinie się sytuacja. - Nie mogę się doczekać, kiedy to wszystko się skończy - oznajmił Mowry, po czym opuścił salę konferencyjną. - Pozwoliłam jej wejść - powiedziała do niego sekretarka, Amanda Richardson, gdy przeszedł już na drugą stronę korytarza. Biedaczka jest przerażona. - Porozmawiam z nią. Tymczasem zamów samochód z kierowcą. Zamierzam wyjechać na kilka godzin. - Tak, sir. Mowry wszedł do środka. Na wprost jego biurka siedziała młoda kobieta. Mowry przypominał ją sobie niewyraźnie; prawdopodobnie widział ją już kilkakrotnie na terenie ambasady. Pomyślał także, że jeśli była kochanką Shirleya, to facet miał dobry gust. - Sekretarka powiedziała mi, że ma pani jakieś informacje na temat Jima Shirleya - stwierdził na wstępie. - Byłam tam, kiedy on został zabity - powiedziała cichym głosem Kelley Fuller. Mowry obszedł swoje biurko dookoła i miał właśnie usiąść. Usłyszawszy to, co powiedziała Kelley, zatrzymał się w połowie ruchu. - Byłaś tam, w hotelu „Roppongi"? - spytał z niedowierzaniem. - Przed budynkiem, na ścieżce między drzewami. Widziałam wszystko. To było straszne. - Dlaczego czekałaś tak długo? - spytał Mowry gwałtownie. Sięgnął po słuchawkę, lecz Kelley zerwała się z fotela. - Nie! - krzyknęła. - Niech pan nie mówi o tym nikomu! Nie w tej chwili! Jeszcze nie teraz! - Z Waszyngtonu przybyła grupa dochodzeniowa. Trzeba im o tym powiedzieć. - Zwłaszcza im nie należy mówić - stwierdziła Kelley. - Jim obawiał się ludzi z Waszyngtonu tak samo, jak tych z Tokio.

Masa nadkrytyczna 146 - Jakich ludzi? O czym ty mówisz? - Jim nazywał to „wojną inwestorów". Chodziło o pieniądze, tak duże pieniądze, że trudno to sobie wyobrazić. O miliardy. - Jenów? Pokręciła głową. - Dolarów. W złocie i diamentach. - Jim prowadził śledztwo w sprawie tej grupy ludzi? - Tak - potwierdziła Kelley. - Zamierzał przyjąć od nich jakąś sumę. Musiał jednak udowodnić, że naprawdę do nich przystał. To miało coś wspólnego z tokijską giełdą. Miał zdobyć jakieś informacje, a potem wykupić część akcji. Nie rozumiałam tego dokładnie. - W takim razie dlaczego został zabity? - spytał Mowry, nie będąc w stanie uwierzyć w to, co słyszy, czując jednak instynktownie, że to prawda. - Nie wiem. Obawiał się jednak, że ktoś w Waszyngtonie dowiedział się o jego tutejszej działalności. Czy nie widzi pan, panie Mowry, że nikomu, dosłownie nikomu, nie można wierzyć? Ich śledztwo w sprawie zabójstwa Shirleya prowadziło donikąd. Tutejsza placówka po prostu zamknęła sklepik. Japońskie władze wściekały się, a Langley trwało w błogiej drzemce. - Gdzie mieszkasz? - spytał Mowry, podjąwszy już decyzję. Kelley spojrzała na niego i pokręciła głową. Po jej policzkach ciekły łzy. - W piątek w^ nocy uciekłam do kraju i właśnie stamtąd wróciłam - powiedziała. - Nie mogę wrócić do swojego mieszkania tutaj. Nie teraz. Ktoś... może je obserwować. - Pracowałaś z Jimem? - Tak. Byliśmy... przyjaciółmi. - Czy będziesz dla mnie pracowała? Pomożesz mi odkryć, kto go zabił? Razem będziemy w stanie ich powstrzymać. Ponownie potrząsnęła głową. - Boję się. Nie wiem, co robić. Wyglądała na osobę całkowicie zagubioną. - Przykro mi, pani Hataya, ale w takim razie będziemy musieli przeprowadzić to śledztwo drogą służbową. - Proszę, nie...! - O co chodzi? Kelley załamywała ręce. - Potrzebuję jakiegoś bezpiecznego miejsca, gdzie mogłabym się ukryć. Takiego, o którym nikt nie wie. - Gdybym znalazł ci takie miejsce, pomogłabyś mi? - Tak.

David Hagberg Tokijska placówka CIA posiadała na terenie miasta dwa bezpieczne mieszkania. Jedno, znajdujące się w pobliżu handlowej dzielnicy Ginza, było sekretem poliszynela. Jednak opłaty za drugie spośród nich były ukryte w rachunkach za utrzymanie budynku ambasady. Jedynie niewielu ludzi spośród ścisłego kierownictwa placówki w ogóle wiedziało, że takie miejsce istnieje. Jak na ironię, było ono położone w odległości mniejszej, niż sto metrów od centrali miejskiej policji, znajdującej się w Alei Sakurada-dori. Z okien tego mieszkania był także widoczny Pałac Cesarski. - Pojedziemy tam teraz - powiedział Mowry, wstając. - A ty powiesz mi wszystko, co wiesz. Wszystko. Shizuko Igrashi znajdował się właśnie po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko amerykańskiej ambasady, kiedy z jej wnętrza wyłonił się Edward Mowry z młodą Japonką, po czym oboje wsiedli do czekającego na nich samochodu Lincoln Town. Obecność tej kobiety u boku Mowryego była niespodzianką, często jednak zdarzało się, że mężczyźni z Zachodu, przebywając z daleka od domu, mieli w Japonii młode kochanki. Igrashi uruchomił silnik swojej Hondy 250, kiedy metalicznie szary Lincoln gładko oddalił się od krawężnika. Poczekał chwilę; kilka sekund później niebieska Toyota, w której jechali dwaj Amerykanie, ruszyła ze swojego miejsca na parkingu, szybko przejechała w poprzek ulicy i popędziła za Lincolnem. Powiedziano mu, że tego właśnie należy oczekiwać: Mowry będzie miał ochronę. Kim jednak była dziewczyna, która wsiadła z nim do samochodu? Igrashi poczekał na lukę w sznurze jadących ulicą samochodów i pojechał za nimi, uważając, by pomiędzy nim a Toyotą znalazło się kilka innych pojazdów. Ta dziewczyna prawdopodobnie nie jest nikim ważnym, nauczono go jednak, by był czujny, zwłaszcza jeśli chodzi o Amerykanów i ludzi, którzy kręcą się przy nich. - Są twardzi i zawzięci, a ich zachowanie jest trudne do przewidzenia ostrzeżono go. Było tak rzeczywiście. Kierowca Mowry'ego, Japończyk pracujący w ambasadzie, dobrze znał miasto i niecałe dziesięć minut później podjechał przed front rozległego dwupiętrowego budynku mieszkalnego w pobliżu szerokiej fosy Sakurada, otaczającej Pałac Cesarski. Toyota nagle zakręciła o sto osiemdziesiąt stopni i zatrzymała się dokładnie po drugiej stronie ulicy, co nie pozostawiało Igrash-iemu żadnej innej możliwości, oprócz dalszej jazdy. Kiedy przejeżdżał przed frontem budynku, Mowry wysiadł już z samochodu, a dziewczyna właśnie wydostawała się z jego wnę-

147

Masa nadkrytyczna trza. Jej wzrok na moment spotkał się ze spojrzeniem Igrashiego, po czym Lincoln znalazł się za jego plecami. Zaraz za rogiem, po przejechaniu mniej więcej trzydziestu metrów, w pośpiechu zaparkował swój motocykl i popędził w kierunku miejsca, skąd mógłby obserwować frontowe drzwi budynku. Gdy tam dotarł, Mowry i dziewczyna wchodzili do środka, a Lincoln właśnie odjeżdżał. Toyota pozostała jednak na miejscu. Igrashi ściągnął papierowy filtr powietrza, który osłaniał jego twarz i wytarł sobie nim usta. Zdawało mu się, że w oczach dziewczyny widzi błysk rozpoznania. Było to jednak zupełnie nieprawdopodobne. Pomyślał, że zabójstwo Mowry'ego może być zadaniem nawet bardziej interesującym, niż to, którego już dokonali, ponieważ tym razem będą musieli wyeliminować również dwóch Amerykanów z Toyoty, a także dziewczynę.

26 Kilka minut przed godziną, w budce telefonicznej w śródmieściu, niedaleko Białego Domu McGarvey wybrał numer Renckego. Spodziewał się, że będzie musiał poczekać, zanim Rencke podejdzie do telefonu, ponieważ o tej porze specjalista od komputerów zwykle jeszcze smacznie spał. Jednak słuchawka została podniesiona niemal natychmiast. - Tak? - To ja - powiedział McGarvey. Głos Renckego w słuchawce zabrzmiał tak, jakby brakowało mu tchu. - Słuchaj, Mac. Rozpętało się piekło. Mam na myśli to, że wypłynęło całe to gówno, o którym mówiliśmy. Oczywiście zrobisz, co będziesz chciał, ale ja radzę ci, żebyś wiał i nie oglądał się za siebie. Ci dranie chcą cię dostać. I jeszcze jedno. Jeśli interesują cię moje przypuszczenia, to według mnie cała sprawa ma coś wspólnego z Tokio. Tam zabijają naszych ludzi. - Czy twoja linia telefoniczna wciąż jest czysta? - Oni tam mordują ludzi, słyszysz?! - Czy twoja linia jest czysta? - McGarvey wolno powtórzył pytanie, widząc w wyobraźni Renckego, skaczącego po ścianach ze zdenerwowania. - Tak, tak! Jest czysta, do cholery, ale nie wiem, jak długo to jeszcze potrwa! - Uspokój się, Otto, i powiedz mi, co się dzieje. Udało ci się wydobyć coś z ich komputera? - Jasne, człowieku, pewnie, że mi się udało! Rozbiłem bank. W piątek czasu tokijskiego, czyli mniej więcej... nie wiem, chyba we czwartek lub w sobotę naszego czasu, albo coś około tego, został zabity ten cały pieprzony szef tokijskiej placówki. Wszyscy ześwirowali tam, i tutaj, i w ogóle wszędzie. Całkiem zablokowali informacje o tej sprawie. - Kto go zabił? - Nie wiadomo. Najpewniej Japole. Było ich dwóch, w maseczkach przeciwpyłowych i w kaskach na głowach. CIA ma ich maski

149

Masa nadkrytyczna 150 i jeden z kasków; w tej chwili są w naszym laboratorium w Yoko-suka, gdzie naukowcy próbują wydobyć z nich profil DNA zabójców. Teraz wygląda na to, że Japończycy namierzyli zastępcę szefa placówki. Nasza operacja najwyraźniej utknęła w martwym punkcie z powodu jakiejś ślepej wtyczki, która chyba dostała cykora. - Czy ktokolwiek łączy sprawę Tokio i działalność K-l? - spytał McGarvey. - Jeśli to robią, nie zapisują tego w aktach operacyjnych. Jednak cała sprawa najwyraźniej przyciągnęła uwagę ludzi z Langley. Pomyśl: zapalniki do broni nuklearnej, produkowane w Szwajcarii; szwajcarskie konto K-l pełne japońskich jenów; to musiało zwrócić czyjąś uwagę. Wydział operacyjny zaplanował twoją podróż do Szwajcarii. Dokumenty w tej sprawie są już w księgowości. Naprawdę radzę ci, żebyś wiał. - Nie mogę. Za głęboko już w to zabrnąłem. - Czy wszyscy nie zabrnęliśmy za głęboko? - spytał retorycznie Rencke. - Będę jeszcze potrzebował twojej pomocy, Otto. Oczywiście, jeśli dalej chcesz się w tym babrać. - Masz dla mnie lekkie czy ciężkie zadania? - Bardzo ciężkie. - A zatem szybko mogą mnie przywalić - powiedział Rencke, ale McGarvey nie załapał, o co mu chodzi. - Chciałbym dowiedzieć się dwóch rzeczy. Po pierwsze: czy gdziekolwiek w świecie zdarzyły się jakieś incydenty, podczas których doszło do kradzieży materiału rozszczepialnego, w ilości wystarczającej do produkcji bomby, lub też do kradzieży inicjatorów? - W każdym, dowolnie wybranym momencie na świecie brakuje około pół tony plutonu, lub nawet więcej. Zaledwie trzydzieści pięć kilogramów wystarczy, by zrobić wielkie „bum". Ale ty chcesz się pewnie dowiedzieć, czy którekolwiek z tych incydentów mają jakieś, choćby najodleglejsze, powiązania z K-l, a w szczególności z Japończykami... prawda? - Prawda - odrzekł McGarvey. - A po drugie... Nie wiem nawet, w jaki sposób mógłbyś zacząć te poszukiwania, jednak, wnioskując, iż Japończycy zainteresowani są położeniem łapy na technologii produkcji broni atomowej, a właściwie nawet na działającej bombie czy głowicy, oraz biorąc pod uwagę, że nie jest w to zamieszany sam rząd japoński, chciałbym dowiedzieć się, która z japońskich grup nacisku, frakcji istniejących w wojsku, a może nawet prywatnych korporacji, zyskałaby najbardziej na zrealizowaniu takiego projektu. - Rozumiem, że rozmawiamy o grubych rybach. O tych, którzy mają najwięcej jenów w całej Japonii.

David Hagberg - Od tego można zacząć. Poza tym, ktokolwiek to jest, musiał mieć doświadczenie, by skontaktować się ze Sprangerem i jego grupą. Może to być ktoś, kto miał wcześniej powiązania z NRD. - A może te powiązania datowały się jeszcze z czasów II wojny światowej? W końcu Niemcy i Japończycy byli sprzymierzeńcami. - Słusznie - potwierdził McGarvey. - Zobacz, co da się zrobić w tej sprawie. - Okay. I dzięki za Twixy! Jeden z ludzi Carrary zszedł na dół po McGarveya, po czym eskortował go aż do wydziału operacyjnego na trzecim piętrze. Panował tam gwar, świadczący o wzmożonej aktywności; wszyscy byli jakby rozdrażnieni, a równocześnie śpieszyli się bardzo. Dyrektor operacyjny wyłonił się właśnie spośród audytorium uczestników odprawy i towarzyszył McGarveyowi przez resztę drogi do swojego biura. - Na razie Szwajcarię zostawiamy sobie na później, Kirk - powiedział Carrara. - Pozwolimy, by zajęli się tym nasi agenci, którzy są już na miejscu. Generał chce wiedzieć, czy byłbyś zainteresowany wykonaniem dla nas zadania w Japonii. - Nie wiem. Najpierw będę musiał z nim pomówić, a potem przemyśleć sprawę. - Nie ma na to czasu. W bazie lotniczej Andrews czeka na ciebie prywatny odrzutowiec. Pierwsze zadanie, które wykona dziś z samego rana - oczywiście, mówię o poranku czasu tokijskiego - to zabierze cię przez Seattle i Aleuty do Tokio. Po drodze zapoznasz się z aktami sprawy. - Czy ta sprawa ma jakiś związek z grupą Stasi? Pamiętasz, że wczoraj zapytałem o ich możliwe związki z Japonią. - Szczerze mówiąc, nie wiem tego, Kirk. Tak to naprawdę wygląda. Mam jedynie nadzieję, że Bóg jest dla nas miłosierny i nie ma takiego związku. Japończycy i broń nuklearna - to połączenie, o którym wolałbym w ogóle nie myśleć. McGarvey przez dłuższą chwilę wstrzymał się z dalszym prowadzeniem dialogu. Carrara wydawał się wytrącony z równowagi. - Prawdopodobnie podejmę się tego zadania, Phil, oczywiście jednak będę musiał wiedzieć, czego ode mnie oczekujecie. Poza tym wciąż chcę dowiedzieć się, co wczoraj przede mną ukrywaliście. Carrara spojrzał na niego wyblakłym wzrokiem. - Te dwie rzeczy mogą się nawzajem wykluczać - stwierdził. McGarvey nie odpowiedział. Dyrektor operacyjny zaczął wyciągać rękę w stronę słuchawki telefonu, ale zatrzymał się.

151

Masa nadkrytyczna - Czego chcesz się dowiedzieć? - spytał. - Orły - odrzekł lakonicznie McGarvey. Carrara skinął głową, tak, jakby wiedział już, że ten temat będzie dyskutowany na początku. - DuVerile był kapusiem - powiedział. - Zamierzał pokazać nam, gdzie został pochowany jego kolega - inżynier z ModTec, żebyśmy uwierzyli w fantastyczną opowieść, którą próbował nam sprzedać. Chciał od nas dużo pieniędzy. Naprawdę dużo forsy. - Przez cały czas rozmawiamy o sprawie zapalników do broni nuklearnej? - Tak - potwierdził Carrara. - Grupa pracowników Stasi, którą my nazywamy K-l, dotarła do innego inżyniera z ModTec z ofertą kupna zapalników. Kiedy zażądał od nich więcej pieniędzy, niż początkowo proponowali, zabili go i ukryli zwłoki. Jednak DuVerile dowiedział się o tym i pomyślał, że bezpieczniej będzie ubić interes z nami, niż z nimi, równocześnie zarabiając niemal tyle samo pieniędzy. - Wiedzieliście o grupie K-l, zanim zgłosił się do was DuVerile? - Tak - odrzekł Carrara. - Dotarły do nas również plotki, że ten Airbus Swissairu może zostać zestrzelony. - Z powodu DuVerile'a? - Tego nie wiedzieliśmy. - Powiązaliście jednak ostrzeżenie z jego sprawą? - Tak. - Ale nie zrobiliście nic - skonstatował McGarvey, czując równocześnie ucisk w okolicach żołądka. - Nie ostrzegliście Swissairu. Do diabła, nie ostrzegliście nawet własnych ludzi przed wsiadaniem na pokład tego samolotu! - Uprzedziliśmy Interpol, że mogą być jakieś kłopoty z samolotem wylatującym z Francji i lecącym na linii międzynarodowej. McGarvey nie był w stanie dłużej usiedzieć na miejscu. Wstał z fotela. - To naprawdę cholernie miło z waszej strony! A zwykłych ludzi może trafić szlag, prawda?! - Nie ja ustalam politykę Firmy, McGarvey... - Zatem kto to robi? Carrara odwrócił wzrok. - Sukinsyny, zignorowaliście wszelkie ostrzeżenia i z tego powodu zginęło ponad stu pięćdziesięciu niewinnych ludzi... McGar-vey podszedł do okna i spojrzał na rozpościerający się za nim w blasku pogodnego dnia krajobraz. - Mieliście jeszcze inne opory, prawda? - rzucił. - Na przykład źródła informacji, które trzeba by było ujawnić, gdybyście ostrzegli

152

David Hagberg zów...

- Ponownie odwrócił się w stronę Carrary. - Chryste, do Franci^ WSZystko doprowadzi, Phil? Powiedz mi, czy ty, czy w ogóle czego trzega w jakimkolwiek, choćby najmniejszym stopniu to, co CIA d^\Q Się na świecie w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat? zdarzV.ara spojrzał na niego z fotela. Ca^uSZę wierzyć w to, że dostrzegamy, Kirk. Po co, w przeciw-- Wypadku, wykonywalibyśmy naszą pracę? nym ^arveya ogarnęło nagle przekonanie, że całe jego dotychcza-MŁ./'ycie zostało zmarnowane, że wypełniały je jałowe działania, sowe ^noszące nikomu żadnego pożytku. - Chryste - jęknął na nie Pojenie twarzy Mati. Ostatkiem sił pohamował się, by nie WSP°V się na Carrarę. rzucipi^telc został zamordowany przez dwóch nie zidentyfiko-~ n do tej pory Japończyków Jim Shirley, szef naszej tokijskiej wanV!vki - oznajmił dyrektor operacyjny. - Tej nocy dowiedzieliś-P'ac0., że następną ofiarą na liście może być Ed Mowry, pełniący my s^' obowiązki szefa przedstawicielstwa. Dowiedzieliśmy się obecM shirley spotykał się wielokrotnie z człowiekiem o nazwisku też, ż j ounee, który był przypuszczalnie szpiegiem, pracującym Arma',neg0 z belgijskich banków, zaangażowanych w operacje fi-dla Je w Tokio. Okazało się jednak, że ten człowiek podszywał nans0d Dunee'a. się p° początku, w Lozannie, McGarvey traktował znajomość z Mati Na.e jako rozrywkę. Naprawdę angażował się w swą pracę w księ-jedyn1 ig^turę Voltaire'a. Jednak wówczas oszukiwał ją i wszystkich gami (1 judzi, których znał, nie wyłączając siebie samego. Ktoś, kto innyCH sZpiegiem, pozostanie nim już do końca życia. Czy nie słyszał raZ k^zieś tego powiedzenia? już g^amy tam ślepą wtyczkę, która prawdopodobnie zauważyła ~ ap z zabójców Shirleya, jak jechał na motocyklu za Mowrym. jednep. cnCjała, żeby rzucił swoją dotychczasową pracę, podobnie, M3 tnieen. Żadna z nich nie rozumiała jednak źródła wewnętrz-jak ^erg\i, które było motorem wszystkich jego działań. Najbliż-nej el oZumienia tego była chyba jego siostra, kiedy wiele lat temu sza skłonić go, by po śmierci ich rodziców nie sprzedawał prób" eg0 do nich rancza, położonego w zachodniej części stanu naie*": odziedziczyła pieniądze i papiery wartościowe, ale jemu

KanSV sie ziemia- " Nie ma nic złeg0 w tym' ze człowiek przy-dost3|iy Jest do zierni " argumentowała. - Kawałek ziemi, który wiąZiHasz, nigdy

nie straci swej wartości. Taka możliwość nie ist-posi3° niej** zgodził się z nią jednak i sprzedał posiadłość rodziców, nie N^.yszy się nawet, by ją przedtem obejrzeć. Córki nigdy nie wyb^

153

Masa nadkrytyczna odpowiadają za grzechy swych ojców - jak powiedział kiedyś innej kobiecie. Czy dotyczy to również synów? - Mamy w Tokio swoją grupę, ale nie ma wątpliwości, że zostali zauważeni. Dlatego właśnie ty możesz mieć większą szansę, by nie tylko ochronić Mowry'ego, lecz także odkryć, kto i z jakiego powodu chce go zabić. McGarvey odwrócił się. - Ostrzegliście go? - spytał. - Powiedziano mu, że może być celem kolejnego zamachu. Posłałem tam także wsparcie z operacyjnego. Musisz jednak zrozumieć, że jesteśmy teraz ograniczeni tylko do działań legalnych. Japońskie władze są bardzo czułe na tym punkcie. - Powiedzieliście mu o waszej ślepej wtyczce? Carrara wyglądał na skrępowanego. - Oczywiście, że nie - odpowiedział. - A więc Mowry nie wie, że jest śledzony? - Nie. - A co z waszą grupą z operacyjnego? - Ograniczyliśmy do niezbędnego minimum listę tych, którzy o niej wiedzą. McGarvey pokręcił głową z zadziwieniem. - Co się, do diabła, dzieje, Phil? Firma nigdy przedtem nie robiła takich rzeczy. - Świat się zmienił - powiedział Carrara z wyraźnym napięciem. - I właśnie dlatego to robicie? Dlatego, że świat się zmienił? Carrara nie odpowiedział. - Co dzieje się w Tokio? Dlaczego zginął szef placówki, po co wprowadziliście tam ślepą wtyczkę? - Dostaniesz wszystkie akta, tak, żebyś mógł podczas lotu zapoznać się z nimi. Jednak w ogólnym zarysie wygląda to następująco: poproszono nas o zbadanie, czy istnieje możliwość, że jakaś japońska korporacja lub konsorcjum zamierza rozpocząć technologiczno-ekonomiczną wojnę przeciw Stanom Zjednoczonym. Dotyczyło to przede wszystkim technologii na użytek wojska, a zwłaszcza lotniczej i kosmicznej. Początkowo przeprowadziliby operację szpiegowską przeciwko firmom amerykańskim prowadzącym naukowe badania i wdrażającym swoje wynalazki, by przekonać się, jaki jest naprawdę poziom rozwoju naszej technologii. A potem mogliby po prostu nas prześcignąć. - W jakim celu? - Prowadzenia ekonomicznego szantażu. Postawienia nas przed alternatywą: albo kupimy ich wynalazki, albo sprzedadzą je komuś innemu na wolnym rynku.

154

David Hagberg - Zabili Shirleya ponieważ wpadł na ich trop? - To chyba nie jest takie proste, Kirk. Po prostu nie jesteśmy jeszcze pewni, jak było naprawdę. Wiemy jedynie, że wchodziły w grę sumy rzędu miliardów dolarów. - Może chodzi im także o wszelkie wynalazki w dziedzinie technologii nuklearnej? - ModTec nie jest ani jedynym, ani nawet najlepszym producentem tych zapalników. - Biorąc pod uwagę fakt, że wdepnął w to Shirley, dlaczego ich kolejnym celem stał się Mowry? - spytał McGarvey. - Nie wiem. Może także był w to zamieszany, a może jedynie go podejrzewali? Chcielibyśmy w każdym razie, żebyś to rozwikłał. - A co z waszą ślepą wtyczką? Carrara podał McGarveyowi fotografię Kelley Fuller. - Pracuje w naszej ambasadzie jako tłumaczka Departamentu Stanu, pod nazwiskiem Yaeko Hataya. Była kochanką Jima Shirleya. - Cholera... - wymamrotał pod nosem McGarvey, oglądając uważnie fotografię. Kelley była naprawdę ładną kobietą. - Masz trzymać się z dala od tokijskiej policji. Nie trzeba chyba mówić, że nie będą do ciebie życzliwie nastawieni. - Myślisz, że rząd japoński bierze w tym udział? - Nie wiem. Mam nadzieję, że nie, ale naprawdę nie wiem. - Jaka jest sytuacja tej dziewczyny? Jak się skontaktujemy? - Mowry wprowadził ją do jednego ze swoich bezpiecznych mieszkań w Tokio. Kiedy już tam będziesz, ona przekaże ci informację do hotelu. Wie, że przyjedziesz. - Ale Mowry nie wie nic na ten temat? - Nie, nie wie. McGarvey znów pokręcił głową. - Kiedy wyjeżdżam? - spytał. - Natychmiast - odparł Carrara.

27 Świtało. Igarshi zaparkował biało-niebieską furgonetkę policyjną przy końcu kwartału domów, wśród których stał budynek mieszkalny przy alei Sakurada-dori, po czym przez kilka chwil obserwował ulicę. Już teraz ruch stawał się ożywiony. Nieco później okolica zmieni się w kompletny kocioł, gwarantujący pełną anonimowość. Zaczął obserwować przez lornetkę budynek mieszkalny. Żaluzje w oknach na pierwszym piętrze były wciąż szczelnie zasłonięte i jak do tej pory nie pojawił się tam najmniejszy znak życia. Jednak Igarshi był pewny, że Mowry pokaże się tu dziś rano. Nie będzie w stanie na długo zostawić swojej dziwki. Przynajmniej pod tym względem wszyscy Amerykanie byli do siebie podobni. Od strony Pałacu Cesarskiego zaczął zbliżać się ku nim człowiek w mundurze oficera policji. Igarshi włączył silnik furgonetki. Nie chciał, by przyłapano go tutaj. - Coś nie tak? - spytał siedzący z tyłu Kozo Idemitsu. - Zbliża się do nas jakiś policjant. - Czy to Ido? - Myślę, że tak, ale nie jestem pewien - odparł Igarshi. Podniósł do oczu lornetkę i przyjrzał się idącej w ich stronę postaci. W pierwszej chwili nie mógł nic stwierdzić, ale gdy gliniarz podniósł głowę, Igarshi zobaczył go dokładnie. - Tak, to Ido. - Coś musiało pójść nie tak. Skontaktuj się znów z Tanaką i sprawdź, czy nie ma żadnych zmian. Mniej więcej dziesięć minut temu współpracujący z nimi obserwatorzy, którzy znajdowali się w pobliżu amerykańskiej ambasady w dzielnicy Minato-ku zameldowali, że Mowry jest wciąż w budynku. Istniała jedynie niewielka szansa, by mógł go opuścić i nie zostać zauważonym, jednak gdyby teraz był już w drodze tutaj, mogłoby to skomplikować sprawę. Igarshi podniósł masywny radiotelefon, który leżał na siedzeniu obok niego i nacisnął przycisk ZAPIS MOWY. 6 — Masa nadkrytyczna

161

David Hagberg - Halo, Tygrys, zgłasza się Lew - powiedział. - Czy Koliber już wyjechał? Coś się zaczyna dziać. Przycisnął guzik TRANSMISJA i wypowiedziane przez niego słowa zostały zaszyfrowane, skompresowane do impulsu, trwającego jedną tysięczną sekundy, po czym wysłane. - Halo, Lew, tu Tygrys, bądź w pogotowiu. Wygląda na to, że jego ludzie właśnie podjechali pod ambasadę. - Czy jest tam Koliber? - Jeszcze nie. Zająłeś pozycję? - Tak, ale Ido zdekonspirował się i zmierza w naszym kierunku. - Zapytajcie, czego chce ten idiota i pozbądźcie się go jak najszybciej. - Bądź w pogotowiu - nadał Igarshi. Ido Meiji był policjantem z lokalnego kobanu, któremu przydzielono do patrolowania właśnie ten rejon. Gdyby pojawiły się jakieś kłopoty, miał ich wspierać za pomocą dywersji. Potem mógłby podać swoim przełożonym fałszywe rysopisy zamachowców, których usiłował powstrzymać z wielkim poświęceniem. Jednak jego opowiastka nie trzymałaby się kupy, gdyby ktoś zauważył go, jak rozmawia z ludźmi w furgonetce. Gdy policjant zatrzymał się, by sprawdzić zasuniętą żaluzję ochronną przy najbliższym sklepie, Igarshi opuścił boczną szybę. Gliniarz odwrócił się i podszedł do furgonetki. - Pomyślałem, że to może być dla was ważne: kobieta wyszła z mieszkania wcześnie rano - niemal bez tchu powiedział Ido Meji. - Jesteś pewny? - spytał Igarshi. - Oczywiście. Widziałem na własne oczy. Poszła za róg, do budki telefonicznej, zadzwoniła do kogoś, rozmawiała przez dwadzieścia siedem sekund, a potem wróciła do mieszkania. - Teraz jest w środku? - Tak. Ale może coś podejrzewać. Być może przekazała ostrzeżenie. - Wracaj na swoją pozycję - rozkazał Igarshi, równocześnie podejmując decyzję. Ich głównym celem był Mowry. Nie mogli pozwolić, by cokolwiek stanęło na drodze temu zamachowi. - Działamy według planu? - Tak. A teraz idź. Policjant skinął głową, a potem odwrócił się i odszedł. Igarshi chwycił radiotelefon i gwałtownie wcisnął przycisk ZAPIS MOWY. - Halo, Tygrys, tu Lew. Dziś rano Biedronka opuściła mieszkanie i rozmawiała krótko przez telefon. - Daj sobie z tym spokój - nadał w odpowiedzi Tanaka. - Koliber właśnie wsiada do swojego samochodu. W ciągu najbliższej minuty będziemy w drodze.

157

Masa nadkrytyczna - Ta kobieta mogła coś zauważyć. Być może go ostrzegła. - W takim wypadku powinna była zostać w mieszkaniu i zadzwonić stamtąd! - krzyknął do aparatu Tanaka. - Zostańcie na swojej pozycji. Jeśli dojdzie do jakiejkolwiek zmiany planu, uprzedzę was. - Dobrze - odpowiedział Igarshi, po czym z niesmakiem odrzucił na bok radiotelefon. Prowadzili tu naprawdę niebezpieczną grę. Nie było w niej miejsca na błędy, a jeszcze mniej na nonszalancję. - Nie będzie dobrze, jeśli dziewczyna kogoś ostrzegła - odezwał się Idemitsu. - Nie bądź głupcem - sprzeciwił się niecierpliwie Igarshi. - Jakie to ma znaczenie? - Sam powiedziałeś, że dobrze ci się przyjrzała. - Myliłem się. - Skąd możesz wiedzieć? - Hej ty, tam z tyłu, jesteś gotów?! - wrzasnął Igarshi. - Tak - powiedział po chwili Idemitsu. - Teraz jestem już gotów. - Więc przyjmij do wiadomości, że nic się nie zmieniło. - Tak, rozumiem. - To tylko pozbawiona mózgu dziwka. I jeszcze dziś będzie martwa. Kelley Fuller obserwowała ulicę przez szczeliny między listwami w bambusowych żaluzjach, które zasłaniały okno w niewielkim pokoju gościnnym. Policjant odszedł od furgonetki, przeszedł przez ulicę i minąwszy mieszkanie, w którym się znajdowała, wracał na swoje stanowisko na rogu. Była pewna, że to ten sam policjant z kobanu, który śledził ją, gdy szła do telefonu. Co to może oznaczać? Czyżby śledziła ją policja tokijska? A może, co bardziej prawdopodobne, miała pod obserwacją mieszkanie? Phil Carrara ostrzegł ją, że władze japońskie były niezwykle zaniepokojone z powodu zabójstwa Shirleya. Zaalarmował je nie tyle bardzo brutalny sposób dokonania tego czynu, co fakt, że Shirley pracował dla CIA. Rosja, komunistyczne Chiny i Korea Północna były przecież blisko, za wąskim obszarem wód Morza Japońskiego. Nikt z Japończyków nie chciał, mając tak blisko potężnych przeciwników, by z jakiegoś powodu wybuchła teraz nowa bitwa w ramach dawnej zimnej wojny. Jeśli Mowry został również zidentyfikowany jako pracownik CIA - co było całkiem możliwe, biorąc pod uwagę obecny stan systemu bezpieczeństwa w amerykańskiej ambasadzie - jego przybycie tutaj, do bezpiecznego mieszkania, mogło budzić wiele kłopotliwych Pytań.

158

David Hagberg 159 Mogło to także oznaczać, że skuteczność jej własnych działań dobiega końca. Być może nigdy nie uda się wykryć zabójców Shirleya, ani też prawdziwej przyczyny, dla której właśnie pracownik CIA stał się celem ich zamachu, poza powtarzanym publicznie przypuszczeniem, że morderstwo to było skierowanym przeciw Ameryce ślepym aktem terroru. Ponownie nawiedził ją upiorny obraz płonącego ciała Shirleya; przymknęła oczy w odruchu zgrozy. Czym innym jest wpakować komuś kulę w głowę, a czym innym - dokonać zabójstwa w taki sposób. Okoliczności zamordowania Shirleya były przesłaniem: brutalnym i jednoznacznym. Kto jednak był autorem tego przesłania? Człowiek na motocyklu, który śledził ją po drodze tutaj? Nawiedzało ją męczące przekonanie, że jego spojrzenie jest jej skądś znane. W głębi swego serca czuła, że był on jednym z morderców Shirleya, których ujrzała tamtej nocy przed frontem hotelu „Rop-pongi Prince". Wczesnym rankiem na lotnisku Narita wylądował człowiek, którego Carrara wysłał tu z Waszyngtonu. Mniej więcej w tej chwili powinien być już na miejscu, w tokijskim hotelu „ANA", położonym niedaleko ambasady. Należało go ostrzec, podobnie, jak Mow-ry'ego. Ale co potem? Mowry nie uświadamiał sobie tak naprawdę, z czym przyjdzie mu się zmierzyć. Żaden z nich tego nie wiedział. Z miejsca, z którego obserwowała ulicę, mogła dostrzec postać za kierownicą furgonetki, ale niewiele ponad to. Było jednak oczywiste, że ci ludzie czekają na coś lub na kogoś. Podniosła słuchawkę telefonu i wybrała numer ambasady. Kiedy odezwała się telefonistka z centrali, Kelley poprosiła o połączenie z wewnętrznym numerem Mowry'ego. Zgłosiła się jego sekretarka. - Tu numer trzy-pięć-osiem, słucham. - Przepraszam, czy mogłabym rozmawiać z Mowry-san? Mówi Yaeko Hataya. - Przykro mi, pani Hataya, ale pan Mowry jest nieobecny. - Rozumiem - powiedziała Kelley. - Czy mogłaby pani powiedzieć mi, czy jest jeszcze na terenie ambasady? - Wyjechał - odrzekła sekretarka. - Rozumiem. Dziękuję pani - zakończyła rozmowę Kelley. Przerwała połączenie i zadzwoniła do hotelu ,ANA". - Proszę połączyć mnie z pokojem pana Kirka McGarveya. Został zarejestrowany na liście państwa gości i powinien był przyjechać dziś rano.

Masa nadkrytyczna - Przykro mi, ale pan McGarvey jeszcze nie przybył - odpowiedziała po chwili telefonistka z hotelu. - Czy zechce pani zostawić wiadomość? - Nie. Nie ma takiej potrzeby. Kelley odłożyła słuchawkę i ponownie wyjrzała przez okno. Policyjna furgonetka była wciąż na swoim miejscu. Mowry bez wątpienia już tu jechał, co oznaczało, że nie ma zbyt wiele czasu. Jedyne, co mogła zrobić teraz - to odwrócić uwagę policji od mieszkania. O inne rzeczy będzie można zatroszczyć się później.

28 McGarvey wysiadł z taksówki przed Wschodnią Bramą Zewnętrznego Ogrodu Pałacu Cesarskiego w czasie, gdy wraz z rosnącym ruchem ulicznym budził się właśnie poranek. Już teraz pierwsi amatorzy joggingu rozpoczynali swój pięciokilometrowy bieg wokół Pałacu. Wszyscy podążali w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara. Tak nakazywała tradycja, którą Japończycy bardzo się szczycili. Pomimo że Kirk odpoczywał długo w trakcie lotu nad Pacyfikiem, jego biologiczny zegar nastawiony był na wieczór, a nie na wczesny poranek. Na lotnisku wsiadł do podmiejskiego autobusu, dojechał metrem do tokijskiej stacji Keisei-Ueno, skąd dostał się taksówką przed hotel. Tam zostawił swój bagaż boyowi. Pistolet udało mu się przemycić przez odprawę celną w dyplomatycznym bagażu, który zwrócono mu po drugiej stronie bariery ochronnej. Broń leżała teraz wygodnie pośrodku jego pleców, na wysokości pasa, dając mu poczucie bezpieczeństwa, pomimo tego, że w wypadku wykrycia, iż jest uzbrojony, zostałby natychmiast aresztowany przez władze japońskie, po czym deportowany. Przeszedł przez fosę i dostał się do względnie spokojnego ogrodu. W Tokio mieszkało takie mrowie ludzi, skupionych w dzielnicach o bardzo małym obszarze, że parki i ogrody otaczane były niemal religijną czcią. Czytając między wierszami raportu Carrary, McGarvey doszedł do wniosku, że Jim Shirley był tu jedynym naprawdę profesjonalnym oficerem operacyjnym, a jednak i on stał się w końcu obiektem podejrzeń. Mowry ujawniał jedynie talent administratora, zaś Kelley Fuller, alias Yaeko Hataya, zaczynała tracić głowę ze zdenerwowania, co oznaczało, że dla CIA Japonia stała się teraz dużą i niebezpieczną „białą plamą", jeśli chodzi o dopływ informacji. Kirk nie był w stanie powstrzymać się od porównania tego, co działo się teraz, z sytuacją sprzed ataku na Pearl Harbor, kiedy to doszło do podobnego, poważnego zaniedbania informacyjnych funkcji wywiadu, czego skutkiem stała się zupełna nieznajomość zamiarów Japończyków.

161

Masa nadkrytyczna Słusznie czy nie, wokół pytania, ku czemu zmierzają obecnie Japończycy, zaczynała narastać paranoja. Zgodnie ze spostrzeżeniem Carrary, nie chodziło o to, że kupują w Stanach wszystko, co leży w zasięgu ich możliwości - Brytyjczycy posiadali na terenie USA niemal dwukrotnie więcej nieruchomości. Chodziło jednak o to, co kupują Japończycy, a także w jaki sposób starają się to nabyć. Czym innym bowiem było posiadanie budynku w centrum Manhattanu, a czym innym wykupywanie wielkiego przedsiębiorstwa działającego w sferze mediów, wliczając w to wytwórnię filmową i duże wydawnictwo. Podobnie jak próba wykupienia jednego z największych amerykańskich przedsiębiorstw produkujących samoloty. W każdym przypadku Japończycy obiecywali nie zmieniać nic w polityce przedsiębiorstwa, co oczywiście szło w niepamięć już w momencie, gdy wysychał atrament na podpisanych kontraktach. - Nie możemy uniknąć antyjapońskiego resentymentu, lecz nie możemy powstrzymać także wykupu przez Japończyków wszystkiego, co istotne dla tego kraju - stwierdził Carrara. Wykrycie, kto stał za zabójstwem Shirleya, a także w jaki sposób ta sprawa wiązała się z ogólnymi refleksjami Carrary, było zadaniem trudnym, o ile nie całkowicie niewykonalnym. Było jednym z tych zadań, co do których McGarvey miał wątpliwości, czy będzie w stanie je wypełnić. Oprócz tego męczyło go wciąż drążące jego umysł przeświadczenie, że Japończycy byli w jakiś sposób powiązani ze Spran-gerem i jego grupą byłych funkcjonariuszy Stasi. W pobliżu południowej granicy ogrodów bogato zdobiona Brama Sakuradamon łączyła dwa brzegi kolejnej fosy, w miejscu, gdzie kończyła się aleja Sakurada-dori. Sześciu biegaczy rozgrzewało się właśnie w portalu bramy. McGarvey zatrzymał się na samej granicy ogrodu. Na rogu znajdował się budynek komendy miejskiej policji Tokio, zaś po drugiej stronie ulicy - Ministerstwo Sprawiedliwości, w starym, ceglanym budynku o eklektycznym charakterze. Właśnie na tym terenie znajdowało się samo serce japońskiego systemu władzy. Tuż obok mieściły się także ministerstwa: Spraw Zagranicznych, Edukacji, Handlu Międzynarodowego i Przemysłu. Bezpieczne mieszkanie CIA znajdowało się w budynku używanym zwykle przez cudzoziemców, którzy prowadzili interesy z japońskim rządem. Dlatego też aktywna obecność przybyszów z zagranicy, która w innej części Tokio byłaby czymś niezwykłym, tutaj nie budziła niczyich podejrzeń. - Do tej pory Mowry nie powiedział nikomu oficjalnie, że ukrył tam Kelley - powiedział przed odlotem z Waszyngtonu McGarveyo-wi Carrara. - Co oznacza, że ma coś do zatajenia.

162

David Hagberg 163 Carrara wzruszył ramionami. - Wie, że w placówce są przecieki i nie chce skończyć tak, jak Shirley. - Co powiedziała mu dziewczyna? - Że widziała, jak zamordowano Jima Shirleya i obawia się, że będzie następna. - On jednak nie powiedział tego waszym ludziom z operacyjnego? - Nie, ale mają go pod obserwacją przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Wiedzą, że ma tu dziewczynę, ale nie zdają sobie sprawy, kim ona jest. - A ty nie wyjaśniłeś im, jak wygląda sytuacja? Carrara pokręcił głową. - Mimo wszystko jesteś naprawdę cholernym draniem - powiedział McGarvey, lecz dyrektor operacyjny pozostawił to bez komentarza. Tak właśnie jest w tym interesie, myślał McGarvey, obserwując ulicę. Kiedy na pierwszym miejscu stawia się politykę rządu, można łatwo poświęcać ludzi. Podobnie zdarzyło się z nim, tyle że był wystarczająco twardy - i miał wystarczająco dużo szczęścia - by przeżyć. Już teraz zmierzali do pracy pierwsi urzędnicy i ich szefowie, a ruch uliczny zaczynał się wzmagać. W ciągu godziny Tokio stanie się jedną, wielką, skłębioną masą ludzką przemieszczającą się w różnych kierunkach. W takiej sytuacji podróż taksówką na odcinkach, które można by pokonać w pół godziny, zajmowała dwie godziny lub nawet więcej. Autobusy i wagony metra będą zatłoczone do granic możliwości. Ulice miasta staną się anonimowe w tym samym stopniu dla oficera operacyjnego wywiadu, jak i dla mordercy i jego ofiary. Przekroczywszy na zielonym świetle aleję Harumi-dori, McGarvey przeszedł przed frontem głównej komendy policji, przez cały czas mając oczy i uszy szeroko otwarte, próbując jakby wchłonąć to, co jest tutaj normą, jak kształtują się w Tokio przypływy i odpływy ludzkiej aktywności, by następnie móc odkryć to, co dziwne - jakąś osobę lub pojazd, które nie mieszczą się w standardzie. Będąc w Europie, Kirk rozumiał to, co widzi. Tutaj jednak wszystko było jakby odmienne: ludzkie, sceneria, nawet atmosfera Tokio i jego zapachy wydawały się dziwne, jeśli przykładać do nich europejską miarę. - Ty i dziewczyna możecie wspólnie mieć na oku Mowry'ego -powiedział Carrara. - Jeśli rzeczywiście dokonają zamachu na niego, będziesz miał swój trop. - A jeśli to się nie zdarzy?

Masa nadkrytyczna - Rozglądaj się dookoła - odrzekł dyrektor operacyjny. - Coś na pewno się wydarzy. Tam gdzie ty jesteś, zawsze coś się dzieje. Bezpieczne mieszkanie znajdowało się w budynku za główną komendą policji. W okolicy właśnie zaczęto otwierać sklepy, zaś ruch, zwłaszcza pieszy, stawał się intensywny. Na najbliższym rogu ulicy, stojąc na zewnątrz niewielkiej kabiny przy policyjnej skrzynce łącznościowej, umundurowany policjant rozmawiał z kimś przez telefon. Na wysokości drugiego końca budynku, po przeciwnej stronie ulicy, zaparkowana była niebiesko-biała furgonetka policyjna. Gdy McGarvey przechodził obok, policjant przy budce telefonicznej spojrzał na niego, ale potem odwrócił się. Coś tu się działo lub też miało się wydarzyć. Tyle zdołał wywnioskować z całej tej sceny. Potem ją zauważył. Kelley Fuller opuściła właśnie budynek wyjściem znajdującym się w jego środkowej części i kierowała się prosto w jego stronę. Była teraz w odległości trzydziestu metrów od niego, nie miał jednak kłopotu z rozpoznaniem jej według fotografii, które Carrara dołączył do przeznaczonej dla Kirka teczki z dokumentami. Sądząc po sposobie, w jaki się poruszała, nie ulegało również wątpliwości, że się boi. I to bardzo. Igarshi nie mógł uwierzyć własnym oczom. To była dziwka Mow-r/ego. Wyszła z budynku. I to właśnie teraz! Tak, jakby nie mogła zrobić tego kiedy indziej! Musiała z pewnością coś zauważyć i ostrzec Amerykanina. Prawdopodobnie zauważyła Ido. Cholerny sukinsyn! Chwycił radiotelefon, nacisnął przycisk ZAPIS MOWY i zaczął wrzeszczeć do mikrofonu: - Halo Tygrys, tu Lew! Biedronka właśnie opuściła mieszkanie! Ona nam ucieka!!! Wcisnął przycisk TRANSMISJA i chwilę później zgłosił się Tanaka. - Nie przejmuj się nią teraz. Jesteśmy tuż za rogiem. Przygotuj się. - Nie możemy pozwolić jej uciec! - krzyknął Igarshi. - Bądź w pogotowiu. Zbliżamy się. Japończyk cisnął radiotelefon na boczne siedzenie i włączył silnik furgonetki, gdy w tylnym lusterku pojawił się prowadzony przez szofera Lincoln Mowryego. Nadjechał z przeciwnego kierunku, niż spodziewał się Igarshi. W odległości trzech metrów od McGarveya Kelley rzuciła okiem Przez ramię i nagle stanęła, omal się nie przewracając.

164

David Hagberg Duży amerykański samochód właśnie wyjechał ze znajdującej się za budynkiem przecznicy, skręcił i sunął w jej stronę. Zaraz za nim jechała jasnoniebieska Toyota, w której siedziało dwóch mężczyzn. Dziewczyna wykonała ruch, jakby chciała pobiec z powrotem, jednak McGarvey zrobił dwa kroki do przodu i chwycił ją za ramię. Bez wątpienia coś zaczynało się dziać. Niebiesko-biała policyjna furgonetka ruszyła od krawężnika, zaś zza rogu z piskiem opon wyłonił się czerwony Mercedes. Kelley próbowała wyrwać się; McGarvey musiał przemocą odciągnąć ją na bok. - Panno Hataya, to ja, Kirk McGarvey! - powiedział głośno i wyraźnie. Przez ułamek sekundy na twarzy Kelley malował się grymas zwierzęcego lęku, wynikającego z przeświadczenia, że została schwytana. Obejrzała się przez ramię. W tej samej chwili Lincoln nagle zakręcił 0 sto osiemdziesiąt stopni i stanął przed frontem budynku. - Musimy go ostrzec! - krzyknęła. Niebieska Toyota podjechała do krawężnika po drugiej stronie ulicy, a policyjna furgonetka i Mercedes znalazły się zaraz za nią. - Chyba nie zamierzasz walczyć z policją - zauważył McGarvey, ciągnąc Kelley w stronę schronienia - niewielkiego straganu ze starymi książkami. - Mówię panu, że coś jest nie tak! - Chwileczkę! - powiedział z mocą McGarvey. Coś rzeczywiście było nie tak, choć Kirk nie wiedział jeszcze co. Bowiem niezależnie od tego, jak zaniepokojone były władze japońskie incydentem z udziałem CIA, aresztowanie amerykańskiego dyplomaty wydawało się stanowczo zbyt skrajnym posunięciem. Policjant z kobanu, który przed chwilą stał na rogu, przebiegł obok nich z wyciągniętym rewolwerem; stało się to w tej samej chwili, gdy policyjna furgonetka zatrzymała się naprzeciw limuzyny Mowry'ego. Szef placówki CIA w Tokio wysiadł z samochodu 1 spojrzał za siebie, by zobaczyć, co się dzieje. Czerwony Mercedes zatrzymał się przy Toyocie i przez chwilę można było odnieść wrażenie, że nic więcej się nie wydarzy. Wokół stojących samochodów przejeżdżały inne pojazdy, ale oprócz tego nie działo się nic. Nagle z tylnej części furgonetki wyskoczył umundurowany policjant i w pośpiechu obszedł dookoła Lincolna. Miał ze sobą coś, co wyglądało na dużą gaśnicę. Po krzyżu McGarveya przebiegi nagle lodowaty dreszcz. To nie policjanci!

165

Masa nad krytyczna - Padnij! - krzyknął, wpychając Kelley głębiej w stragan z książkami. Szyba od strony kierowcy w błękitnej Toyocie nagle rozprys-nęła się na tysiące kawałków, zaś na oparcie fotela chlusnęła krew, gdy jeden z ludzi w Mercedesie otworzył ogień z broni, która, sądząc po odgłosie, była wyposażonym w tłumik pistoletem maszynowym Uzi... stukot łusek po nabojach był głośniejszy od samych strzałów. McGarvey, w biegu, wyszarpnął pistolet i odbezpieczył go. Mowry stał sparaliżowany między policjantem z kobanu a tamtym drugim z „gaśnicą", pozbawiając McGarveya możliwości oddania strzału. - Cofnij się! Do tyłu! - krzyknął McGarvey, uświadamiając sobie równocześnie, że jest już za późno. „Policjant" z furgonetki uniósł „gaśnicę" i z dyszy w kształcie rogu trysnął gejzer płomienia ośmiometrowej długości, całkowicie pochłaniając Mowry'ego, podobnie jak policjanta z kobanu, który stał za nim. McGarvey obrócił się na pięcie i wskoczył za zaparkowaną w pobliżu taksówkę, czując tak intensywny żar od miotacza ognia. Oczy zaczęły mu łzawić, a włosy na głowie osmaliły się. Mowry i policjant z kobanu zaczęli wrzeszczeć nieludzkim głosem, podskakując w makabrycznym tańcu. Powietrze wypełnił intensywny swąd benzyny i spalonego ludzkiego ciała. Wszystkie samochody zatrzymały się z piskiem opon, zaś przechodnie uciekali, wrzeszcząc z przerażenia. Lincoln zaczął ruszać z miejsca, zdołał jednak pokonać zaledwie półtora metra do chwili, gdy jego przednia szyba rozleciała się w kawałki w gradzie pocisków, wystrzelonych przez kierowcę policyjnej furgonetki. Kolejny strumień ognia z miotacza ponownie całkowicie pochłonął Mowry'ego i drugiego policjanta; w tej samej chwili McGarvey wyskoczył zza taksówki i oddał trzy strzały jeden po drugim. Zabójca Mowry'ego nagle zachwiał się i cofnął, a kolumna płomienia skręciła gwałtownie w lewo, liżąc frontowe ściany budynków po drugiej stronie chodnika. McGarvey oddał czwarty i piąty strzał; ten ostatni trafił w zbiornik paliwa miotacza ognia, który eksplodował, zmieniając się w wielką ognistą kulę i natychmiast zabijając zamachowca. Policyjna furgonetka zaczęła się palić, a jej kierowca, również ubrany w policyjny mundur, wyskoczył na zewnątrz, strzelając ze swego Uzi w stronę McGarveya i zmuszając go, by ponownie schował się za taksówkę; odłamki szkła sypnęły mu się na głowę.

166

David Hagberg Mowry i policjant z kobanu przestali krzyczeć. Zabrała ich na szczęście litościwa śmierć. McGarvey usłyszał dobiegające z niewielkiej odległości dźwięki policyjnych syren. Dochodziły prawdopodobnie zza budynku głównej kwatery policji. Ponownie wychylił się zza taksówki i oddał dwa strzały w stronę fałszywego policjanta, który wskakiwał właśnie w biegu na tylne siedzenie jadącego już Mercedesa. Kirk wystrzelił jeszcze raz. Nacisnął spust po raz kolejny, ale iglica tylko sucho trzasnęła w pustej komorze. Wyjął pusty magazynek ze swojego Walthera PPK, załadował pełny, zarepetował i wyskoczył zza taksówki; Mercedes przyśpieszał właśnie, pędząc ulicą. Kirk zdołał oddać jeszcze dwa strzały do chwili, kiedy ryzyko trafienia jakiegoś niewinnego przechodnia stało się zbyt duże. Potem zawrócił, spojrzał w stronę płonących jeszcze szczątków Mow-ry'ego i policjanta, schował pistolet do kabury na plecach i podbiegł do Kelley Fuller. Policyjne syreny były już bardzo blisko. - Musimy stąd zniknąć - powiedział Kirk do Kelley. - Zachowuj się zwyczajnie. - Co?! - krzyknęła, nie wierząc własnym uszom; nie stawiała jednak oporu, gdy McGarvey pociągnął ją za ramię w stronę ogrodów Pałacu Cesarskiego, wzdłuż fasady budynku głównej komendy tokijskiej policji.

29 - Kim, do cholery, był ten sukinsyn?! - dopytywał się Tanaka. Prowadził po mistrzowsku i doskonale znał Tokio. Bez problemu zdołał odjechać z miejsca zamachu, zanim policja zablokowała ulicę. - Nie mam pojęcia! - wrzeszczał dziko Igarshi. - Wyskoczył jak spod ziemi. Kozo nie miał najmniejszych szans. - Trzeba się dowiedzieć. Jest z nim ta dziewczyna; ona może wiedzieć za dużo. - Powinniśmy ich zabić - stwierdził Heidinora Daishi, który siedział na fotelu obok kierowcy. - To są świadkowie. Właśnie Heidinora zabił dwóch ochroniarzy Mowry'ego z niebieskiej Toyoty. - Masz rację - potwierdził Tanaka. Spojrzał w lusterko, na Igar-shiego, który przebierał się właśnie, zamieniając policyjny mundur na cywilne ubranie. - Jesteś ranny? - spytał. - Zaledwie draśnięcie w nogę. Ale niewiele brakowało. - Zauważyłeś, w którą stronę pobiegli? - spytał Heidinora. Przypominał bardzo buldoga ze swoim krótkim, masywnym torsem i potężnymi ramionami. Był bezlitosnym, perfekcyjnym zabójcą. - W stronę Pałacu Cesarskiego - odpowiedział Tanaka przez zaciśnięte zęby. - Musimy za nimi pójść i dokończyć robotę. - Racja - wymamrotał Igarshi. - Jeśli o mnie chodzi, wolałbym nie wracać z akcji z pustymi rękami. Jednak nie mamy już miotacza. - To nieistotne. Wejdziemy do ogrodu z trzech różnych kierunków i odetniemy wszystkie możliwe drogi ucieczki. W chwili, kiedy ich zauważymy, zaczniemy strzelać. - A co z samochodem? - Zostawimy go - odparł Tanaka, skręcając w aleję Hibaya-dori. Zatrzymał się przed wschodnią bramą Zewnętrznego Ogrodu Pałacu Cesarskiego. - Zajmij się tym wejściem - powiedział do Hei-dinory.

168

David Hagberg - Znakomicie - warknął zabójca, po czym wysiadł z samochodu i wkroczył do pałacowego ogrodu. Wyglądało na to, że na miejscu zbrodni gromadzą się wozy policyjne niemal z całego miasta. Brutalne przestępstwo było w Tokio zjawiskiem raczej nieznanym, zatem gdy do takiego dochodziło, policja reagowała natychmiast. McGarvey poprowadził wciąż drżącą z przerażenia Kelley Fuller aleją Harumi-dori, do Zewnętrznego Ogrodu Pałacu Cesarskiego. Większość biegaczy już rozpoczęła swoją okrężną trasę po przylegających do pałacu obszarach, jednak kilku z nich stało w zewnętrznym portalu bramy, patrząc w stronę miejsca, z którego unosił się ku porannemu niebu gęsty, ciemny dym. - To nie była policja - wysapała zdyszana Kelley. - Oczywiście - odparł McGarvey. Już w ogrodzie zatrzymał się i obserwował, czy ktoś ich nie ściga. Wiedział, że czerwony Mercedes pojawi się znowu. Dzisiejszy zamach był starannie zaplanowany i niezależnie od tego, kim byli mordercy, z pewnością nie chcieli zostawić przy życiu świadków. - Próbowałam ostrzec Mowry'ego, ale jego sekretarka powiedziała mi, że już opuścił ambasadę. A w hotelu powiedzieli mi, że jeszcze się nie pojawiłeś. - Dokąd biegłaś? - Próbowałam ich odciągnąć. Najwyraźniej znajdowała się na granicy załamania nerwowego. - W porządku, posłuchaj mnie teraz. Oni widzieli, w którą stronę się skierowaliśmy i prawdopodobnie zamierzają wrócić, żeby nas zabić. Czy masz jakieś miejsce, w którym mogłabyś się schronić? Gdzieś, gdzie mogłabyś przeczekać przynajmniej resztę dzisiejszego poranka? - Miałam tu mieszkanie, ale boję się tam jechać. Może w ambasadzie? - Nie - odpowiedział McGarvey. - W chwili, gdy policja wykryje, że byłaś na miejscu zbrodni, będą chcieli cię zatrzymać. Jesteś bezpośrednim świadkiem przynajmniej jednego zabójstwa. - Ty też. - To prawda. Ale dopóki nie skontaktujemy się z ambasadą, policja nie będzie wiedziała, kim jesteśmy i gdzie nas szukać. - Po prostu wspaniale - powiedziała ponuro Kelley. - Jeśli będziemy prosić o pomoc, złapie nas japońska policja. Jeśli zostaniemy gdzieś na ulicach Tokio, dostaną nas ci maniacy, którzy zabili Shirleya i Mowry'ego. - Pojedź do mojego hotelu i poczekaj tam na mnie w kawiarni albo w holu. W jakimkolwiek miejscu publicznym, gdzie jest zawsze dużo ludzi.

169

Masa nadkrytyczna Oczy Kelley rozszerzyły się ze zdziwienia. - Cooo? Mam to zrobić... teraz? - Tak. Weź taksówkę. - A co z tobą? - spojrzała na niego. - Zamierzasz czekać tu na nich? - Jeden z nich już nie żyje; być może zraniłem drugiego. Oznacza to, że teraz jest ich dwóch, być może trzech. Chciałbym nieco wyrównać nasze szanse, a potem uciąć sobie małą pogawędkę z tym, który zostanie przy życiu. - Jesteś szalony. - Nieraz mi to mówiono. - Widziałeś, co oni zrobili z Mowrym. Shirleya też spalili żywcem! Czerwony Mercedes zatrzymał się w odległości trzydziestu metrów, w alei Harumi-dori. McGarvey zauważył go kątem oka i odciągnął Kelley z ich pola widzenia, za bramę, w chwili, gdy smukły mężczyzna wysiadł z niego i ruszył szeroką aleją dla pieszych. Utykał. Samochód natychmiast odjechał, lecz McGarvey zdołał zauważyć wcześniej, że kierowca był w tej chwili jedyną osobą siedzącą w Mercedesie. - To ten z furgonetki - powiedziała Kelley. - Tak mi się wydaje. Miał wtedy na sobie mundur. - To ten sam - zgodził się McGarvey. - Ale brakuje trzeciego. Jest prawdopodobnie gdzieś za nami, a ten tutaj ma nas pewnie zagnać w jego stronę. Kelley wypatrywała z podnieceniem postaci, która zbliżałaby się od strony ogrodu, u zbiegu trzech łączących się alei, prowadzących do jego wnętrza. O tej porze park zaczynał się już wypełniać ludźmi. - Nie mamy pojęcia jak on wygląda - wyszeptała ze zdenerwowaniem. McGarvey zapamiętał niewyraźny obraz potężnie zbudowanego człowieka na przednim siedzeniu samochodu, nie zdołał jednak wtedy obejrzeć go dokładnie. - Nie, ale pomoże nam w tym ten, który tu idzie. Kirk wiedział, że kierowca Mercedesa prawdopodobnie również wysiądzie z samochodu i nadejdzie od strony zachodniej, pozostawiając im jeden tylko kierunek, w którym mogliby uciekać. Zabójcy podejmowali duże ryzyko, ponieważ mogli zostać zauważeni przez policję, co oznaczało, że uważali McGarveya i Kelley za ważnych świadków, których należało wyeliminować za wszelką cenę. - Możemy wymknąć się za jego plecami - zaproponowała Kelley. Fałszywy policjant znajdował się już w odległości piętnastu metrów od nich. Prawą dłoń trzymał w kieszeni jasnobrązowej ma

170

David Hagberg rynarki. Przechodzący obok ludzie nie patrzyli na niego bezpośrednio; Japończycy są zbyt dobrze wychowani, by jawnie kogoś obserwować. Nie ulegało jednak wątpliwości, że sama jego obecność tutaj, krew, którą miał na nogawce spodni, wywoływały poruszenie. Należało oczekiwać, że w ciągu najbliższych kilku minut ktoś zaalarmuje policję, która szybko się tu zjawi. - Jak tylko przejdzie przez bramę, zrób dokładnie to, co mówię - powiedział McGarvey. - Łap taksówkę i znikaj stąd. - Nie mam zamiaru zostawić cię tutaj, kiedy oni mają trzykrotną przewagę - sprzeciwiła się Kelley. McGarvey spojrzał na nią z szacunkiem: niemal odchodziła od zmysłów z przerażenia, ale mimo to zamierzała zostać i mu pomóc. - Masz broń? - Nie. - W takim razie wracaj do hotelu i poczekaj tam na mnie. Zabójca zbliżał się już do bramy. McGarvey wciągnął Kelley głębiej do wnętrza portalu. - Co mam zrobić, jeżeli się nie pojawisz? - wyszeptała w pośpiechu. McGarvey wyciągnął pistolet i odbezpieczył go. Miał tylko jeden magazynek. - Jeśli nie wrócę do południa, skontaktuj się z Philem Carrarą, a on już będzie wiedział, co zrobić - poinstruował ją. - A teraz uciekaj. - To szaleństwo - wyszeptała Kelley. - Owszem. Jeżeli masz ochotę, możesz powtórzyć to jeszcze kilka razy - zgodził się z nią McGarvey. Zabójca przeszedł przez bramę i gdy tylko ich minął, Kirk wychylił się zza portalu i popędził za nim. Kelley wymknęła się zza rogu i pobiegła w przeciwnym kierunku. - Nie chcę cię zabijać, ale zrobię to, jeśli nie wykonasz dokładnie moich poleceń - powiedział McGarvey przyjacielskim tonem. Igarshi drgnął. Zachwiał się na nogach i zaczął wyjmować rękę z kieszeni. - Zabiłem już waszego kumpla i nie będę się wahał, by wpakować ci kulę w plecy - ostrzegł do McGarvey. - Kim jesteś? Czego tu szukasz? - spytał Igarshi łamaną, lecz zrozumiałą angielszczyzną. - Mam kilka pytań - wyjaśnił Kirk. - Po pierwsze, chcę wiedzieć, kto wynajął was, żebyście zabili Shirleya i Mowry'ego... Igarshi był nieprawdopodobnie szybki. Prawym łokciem odbił rękę, w której McGarvey trzymał pistolet, a potem, z półobrotu, w ciągu zaledwie sekundy, wyprowadził trzy dobrze wymierzone ciosy w klatkę piersiową i gardło McGarveya.

171

Masa nadkrytyczna Jedynie instynkt i rutyna pozwoliły McGarveyowi na uchylenie się przed serią uderzeń. Zszedł z linii ataku i uderzył Japończyka rękojeścią pistoletu w skroń. Igarshi upadł z jękiem na ziemię. Kilkoro ludzi zatrzymało się i zaczęło patrzeć w ich stronę, by zobaczyć, jaka jest przyczyna zamieszania. W tej samej chwili McGarvey cofnął się i uniósł pistolet, widząc, że szeroką alejką po lewej pędzi w jego kierunku kierowca Mercedesa. Tanaka oddał do niego trzy strzały. Pierwsza z kul trafiła przypadkowego przechodnia, druga wbiła się w drzewo, a trzecia rozerwała rękaw Kirka. McGarvey obrócił się bokiem w stronę Tanaki, by zmniejszyć powierzchnię ciała wystawioną na strzały, po czym, wycelowawszy dokładnie, strzelił dwa razy, dwukrotnie trafiając w piersi zbliżającego się Japończyka. Tanaka opadł na kolana, a potem runął bezwładnie na ziemię. W pobliżu krzyczała jakaś przerażona kobieta, inna klęczała przy zastrzelonym przechodniu, rozpaczając i załamując ręce. McGarvey odwrócił ogłuszonego Igarshiego na plecy. - Kto was wynajął do zabicia Shirleya i Mowry'ego? - spytał z naciskiem. Nie było zbyt wiele czasu. Już teraz w pewnej odległości dały się słyszeć kolejne dźwięki policyjnych syren. Igarshi wymamrotał coś po japońsku, a potem uniósł się gwałtownie, chwytając lufę pistoletu McGarveya. Broń wystrzeliła. Kula przebiła czoło Japończyka. Jego głowa uderzyła głucho o żwirową powierzchnię alejki, a gałki oczne momentalnie wypełniły się krwią. Popełnił samobójstwo! McGarvey cofnął się, potem spojrzał w górę w sam czas, by zobaczyć potężnego mężczyznę, który zbliżał się główną aleją. Kirk zrobił krok do tyłu i trzymając oburącz pistolet stanął w pozycji strzeleckiej. Heidinora zatrzymał się w odległości trzech metrów od niego. Był nie uzbrojony, a na jego szerokiej twarzy o ostrych rysach malował się wyraz dzikiej nienawiści. Policyjne syreny były coraz bliżej; w oczywisty sposób musiał je słyszeć. - Nie chcę cię zabijać, ale nie opuszczę Tokio, dopóki nie uzyskam odpowiedzi - odezwał się McGarvey. Heidinora cofnął się, rozkładając ręce w pokojowym geście. - Zapamiętaj moją twarz - powiedział Kirk, opuszczając pistolet. - Będę chciał odpowiedzi na swoje pytania. Heidinora skinął głową, a potem odwrócił się na pięcie i odszedł. Schowawszy broń do kabury, McGarvey ruszył w przeciwnym kierunku, w stronę bramy ogrodu, za którą zaczynała się aleja Harumi-dori.

KSIĘGA TRZECIA

30

♦ Księstwo Monako, 9 lipca 1992 roku Łagodna bryza od strony morza poruszała łodygami i płatkami kwiatów, rosnących w doniczkach na werandzie willi, z której widoczny był fragment obszaru księstwa i lazurowe wody Morza Śródziemnego. Willa z licznymi sztukateriami otoczona była najpierw drzewami eukaliptusowymi, a następnie wysokim, betonowym murem. Dostępu do wnętrza broniły ostre szklane odłamki, znajdujące się na szczycie muru. Przylegający do willi teren patrolowały w nocy dobermany. Jeśli dodać do tego skomplikowany system niezwykle czułych kamer, podłączonych do telewizyjnych monitorów, willa .Ambrosia" była bardzo bezpiecznym schronieniem, choć z zewnątrz nie sprawiała takiego wrażenia. Ernst Spranger, ubrany w sandały, białe, luźne spodnie i jasno-żółtą bluzę z krótkimi rękawami, wyszedł na werandę, by przywitać się ze swoim gościem. Szczupły mężczyzna stał przy balustradzie, patrząc na żaglówki, płynące w dużej odległości po morzu. Była dopiero ósma rano, zaś Sprangera ogarniał nastrój melancholii, częściowo z powodu wydarzeń, które zaszły w ciągu ostatnich kilku dni - a raczej braku korzystnych dla niego wydarzeń - częściowo zaś z powodu nieoczekiwanego przyjścia tego człowieka. - Pańska wizyta może sprawić nam kłopot, chyba że postarał się pan o to, żeby pana nie zauważono - powiedział generał. Japończyk z uśmiechem odwrócił się w jego stronę. - Herr Spranger, nie musi pan kłopotać się takimi mało znaczącymi detalami, podczas gdy jest wiele innych spraw, którymi należy się zająć. Spranger przeszedł przez werandę i podał rękę gościowi. - Niemniej wierzę, panie Endo, że przed przybyciem tutaj podjął pan właściwe środki ostrożności. - Oczywiście. - Zdaje pan sobie sprawę, że mamy także innych klientów, których interesy również należy chronić. . Patrząc w oczy Endo trudno byłoby odgadnąć, co naprawdę myśli, Jednak uśmiech nie zniknął z jego twarzy.

174

David Hagberg - Sprawa, z którą przychodzę, jest krótka, niemniej usiądźmy i porozmawiajmy jak przyjaciele - powiedział. Liese obserwowała całą tę scenę i słuchała rozmowy w niewielkim pokoju na zapleczu, w którym znajdowały się monitory i głośniki całego elektronicznego wyposażenia willi. Później, wspólnie ze Sprangerem, przejrzą jeszcze raz zapis tej rozmowy, by upewnić się, że nic nie uszło ich uwadze. Usiedli. Włoski służący podał im herbatę, a gdy odszedł, Endo odsunął na bok swoją filiżankę i nachylił się w stronę Sprangera. - Proszę mi powiedzieć, czy odnotowaliście jakiś postęp w sprawie pana McGarveya? Wciąż nam bardzo zależy, by ten człowiek został zneutralizowany. - Na jakiś czas straciliśmy jego ślad w Waszyngtonie. Moi ludzie uważają, że być może opuścił już miasto, ale wciąż jeszcze nie mamy w tej kwestii pewności. W każdym razie nie zamierzamy wystąpić przeciw niemu bezpośrednio... a przynajmniej nie w jego ojczyźnie, na sprzyjającym mu gruncie. - Co w takim razie zamierzacie zrobić? - Oczywiście ściągnąć go z powrotem do Europy, gdzie będziemy mogli odpowiednio go przywitać. - Kiedy i gdzie zostanie to wykonane? - Odpowiedź na pytanie „kiedy" brzmi: wkrótce, natomiast na drugie pytanie nieco trudniej jest odpowiedzieć. Dowiedzieliśmy się z godnych zaufania źródeł, że McGarvey jest dość niezwykłym człowiekiem, którego być może nie będzie łatwo osaczyć i zabić. Na początku należy mu dać bodziec, by zrobił to, czego sobie życzymy, a potem trzeba będzie go zmiękczyć. - Obawia się pan tego człowieka? Spranger żachnął się. - Oczywiście, że nie. Endo pokręcił głową i powiedział. - A powinien pan, Herr Spranger. - Co pan ma na myśli? - Pan McGarvey jest obecnie w Tokio, gdzie zastrzelił z zimną krwią trzech naszych ludzi. Dodam, że zrobił to w biały dzień. Teraz policja może zacząć węszyć. Jest to sytuacja nie do zniesienia. Zapłaciliśmy dużą sumę pańskiej organizacji, żeby uniknąć takich właśnie problemów. Ta wiadomość była kompletnie zaskakująca. Spranger potrzebował czasu, by ją przemyśleć. - Zaczął znów pracować dla CIA? - spytał. - Fakt, że niedawno był w Waszyngtonie czyni to przypuszczenie bardzo prawdopodobnym. Podobnie jak fakt, że widziano go z kobietą, która była kochanką dwóch agentów CIA.

176

Masa nadkrytyczna - O kim pan mówi? - O szefie tokijskiej placówki i jego zastępcy - odparł Endo. -Zlikwidowaliśmy obydwu tych ludzi. - Verdammt!- przeklął Spranger. - Czy CIA interesuje się waszą operacją? - To nie pański problem, Herr Spranger. Trzeba spowodować, żeby ten człowiek natychmiast opuścił Tokio. - Jeśli jesteście inwigilowani przez CIA, cały nasz kontrakt jest w wielkim niebezpieczeństwie. - Do tej pory jeszcze nie powiązali Paryża i Tokio. Obecnie bardzo dużo zależy od szybkości działania. Musicie natychmiast odciągnąć McGarveya z Japonii. - To może zabrać trochę czasu - odpowiedział Spranger, próbując gorączkowo coś wymyślić. - Są pewne szczegóły, które musimy jeszcze rozpracować. - Proszę je rozpracować, i to szybko - polecił Endo, wstając. -Macie na to dwadzieścia cztery godziny. Spranger spojrzał na niego pytająco. - A jeśli nie...? - W przeciwnym wypadku anulujemy nasz kontrakt i będziemy się domagać natychmiastowego zwrotu wszystkich funduszów, które do tej pory wpłaciliśmy na wasze konto. - Proszę mi nie grozić - ostrzegł Spranger. - Mamy o wiele dłuższe ręce, niż pan przypuszcza, panie Spranger - powiedział wolno Japończyk. - Jeśli wykona pan dla nas to zadanie, będzie pan bogatym człowiekiem. Jeśli nie, umrze pan. Endo odwrócił się plecami i opuścił werandę. Jego samochód z kierowcą czekał przed frontem budynku. Chwilę później przed dom wyszła Liese. Miała na sobie tylko oszałamiająco skąpe bikini. Usiadła z uśmiechem naprzeciw Sprangera. - Dlaczego, do diabła, ten sukinsyn pojechał do Tokio? - spytał generał bez nadziei na uzyskanie odpowiedzi. - W co on teraz gra, do cholery? - To nie ma znaczenia - odparła Liese. Spranger spojrzał na nią uważnie. - O czym ty mówisz? - Wiadomości z Berna - powiedziała słodko. - Nareszcie nadeszły. - Ach, tak... - odrzekł Spranger, uśmiechając się. Poczuł się tak, jakby ktoś zdjął mu z ramion gigantyczny ciężar.

31 Na Alei Pamięci Narodowej w Waszyngtonie panował duży ruch, choć większość samochodów kierowało się w stronę centrum miasta, a nie na północ, wzdłuż rzeki. Mimo porannej pory już teraz było gorąco, parno i mgliście. Kathleen poczuła ulgę dopiero, gdy jej kabriolet marki Mercedes skręcił z głównej autostrady w stronę otoczonej drzewami drogi dojazdowej do Biura Dróg Publicznych. - Chciałabym porozmawiać z Philem Carrarą - powiedziała strażnikowi przy bramie. - Nie byłam umówiona, ale jestem pewna, że będzie chciał zobaczyć się ze mną, kiedy usłyszy moje nazwisko. - Tak, proszę pani - odpowiedział strażnik, po czym wrócił do swojej przeszklonej budki. W ciągu pięciu minut, które zabrało mu załatwienie sprawy, Kathleen zaobserwowała, że do kwatery głównej CIA wjeżdżają stałym strumieniem samochody. Pomyślała, że większość szpiegów to ludzie pracujący od dziewiątej rano do piątej po południu, jak cała reszta urzędników w Waszyngtonie. Tylko jej przytrafił się pech, by wybrać mężczyznę o nienormowanym czasie pracy. - Ktoś będzie czekał na panią w holu, pani McGarvey - powiedział strażnik, dając jej przepustkę dla gości. - Po prawej, zaraz za posterunkiem ochrony. - Znam drogę - odpowiedziała Kathleen, po czym wsiadła do samochodu i pojechała w górę, w stronę budynku. Całe lata minęły od jej ostatniej wizyty tutaj i obiecała sobie solennie, że nigdy już tu nie wróci. Teraz odczuwała strach. Ten sam dawny lęk, który nawiedzał ją wiele lat temu. Tym razem było to wyraźne przeczucie, które nie pozwalało jej zachować spokoju. Wpisała się do księgi gości na posterunku ochrony w holu, gdzie przeszukano również jej torebkę. Potem młody człowiek, który powiedział, że nazywa się Chilton, zaprowadził ją na górę, do biura dyrektora operacyjnego na trzecim piętrze. Carrara czekał na nią przy drzwiach swojego biura. - Cóż za niespodzianka, pani McGarvey - przywitał ją.

178

Masa nadkrytyczna - Niezbyt dla was przyjemna, jestem tego pewna - powiedziała Kathleen, sadowiąc się w fotelu na wprost jego biurka. Miała na sobie biały kostium z szarym odcieniem, dopasowane do niego buty i kapelusz z szerokim rondem. - Agencja składa wyrazy ubolewania z powodu naszego wczorajszego wtargnięcia do pani domu - stwierdził Carrara, siadając za biurkiem. - Lecz jeśli jest coś, co ja osobiście mógłbym dla pani zrobić... - Chcę wiedzieć, dokąd udał się Kirk i gdzie obecnie przebywa - zażądała stanowczo. - Przykro mi, pani McGarvey, ale nie wiem nic na ten temat. - Mimo wszystko chciałabym przekazać mu wiadomość - powiedziała, zakładając nogę na nogę. - I nie wyjdę stąd, dopóki mi pan tego nie obieca. Jeżeli to okaże się potrzebne, będę rozmawiać z generałem. - Nie wiem, czy dziś rano będzie to możliwe - odparł Carrara. W tym momencie Elizabeth dostrzegła, że coś jest z nim nie tak. Wyglądał, jakby nie spał i nie golił się co najmniej przez tydzień. Cerę miał bladą, a oczy przekrwione. - Poczekam tutaj, jeżeli będę musiała. Wiem, że Kirk wykonuje dla was nowe zadanie i muszę mu przekazać kilka słów. - Powiedział to pani, pani McGarvey? - spytał ostro Carrara. - Nie wprost. Ale znam go wystarczająco dobrze. Był tutaj, a następnego dnia, po tym, jak pańscy ludzie pojawili się przed moimi drzwiami, zniknął. Wystarczyło połączyć te dwa fakty. - Bardzo mi przykro - odpowiedział zmęczonym tonem Carrara - ale nie wiem, gdzie on teraz jest. I gdybym nawet wiedział, nie powiedziałbym pani. A teraz proszę pozwolić, by mój człowiek odprowadził panią do samochodu. - Kłamie pan! Ukrywa pan coś przede mną. I proszę mi wierzyć, zamierzam dziś załatwić tę sprawę. Carrara przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. - Co ma pani aż tak ważnego do przekazania Kirkowi, że chce pani, aby dostał wiadomość natychmiast? Czy to nie może poczekać? - Wolałabym o tym nie mówić. Carrara wzruszył ramionami. - Nie możemy przekazywać tajnych wiadomości, pani McGarvey. - To śmieszne i niedorzeczne, słyszeć to stwierdzenie z pańskich ust i w takim miejscu. - Mimo to odpowiedź brzmi: nie. - Kiedy widzieliśmy się ostatnio, wyrzuciłam go ze swojego domu. Chciałam powiedzieć mu, że... nie miałam racji. Że jest mi przykro.

179

David Hagberg Carrara milczał. Najwyraźniej nie wierzył jej. - Jeżeli go zabiją, będzie za późno, żeby mu to powiedzieć! -powiedziała podniesionym głosem. - Pani McGarvey, powtarzam pytanie: dlaczego sądzi pani, że Kirk dla nas pracuje? Kathleen odwróciła wzrok. Uświadomiła sobie, że popełniła błąd przychodząc tutaj i próbując rozmawiać z nimi otwarcie. Najwyraźniej działo się coś ważnego. Coś, co poważnie niepokoiło dyrektora operacyjnego. I niezależnie od tego, co to było, musiała to być poważna sprawa. Ale skoro już się tu znalazła, skoro zabrnęła tak daleko, zdecydowana była przeprowadzić sprawę do samego końca. - Chcę rozmawiać z generałem Murphym. - Niestety, dyrektor nie ma dzisiaj czasu. - Nie wierzę panu - stwierdziła Kathleen. - I jeśli okaże się to konieczne, pójdę prosto na Wzgórze i zrobię taki raban w Komitecie Połączonych Służb Wywiadu, którego kilku wysokich członków jest stałymi gośćmi w moim domu, że dowie się o tym cały Waszyngton. Carrara westchnął. - Dobrze - powiedział, po czym podniósł słuchawkę telefonu. - Zapytaj dyrektora, czy znajdzie czas na krótką rozmowę z panią McGarvey. Azjatyckie Centrum hotelu Japonia" znajdowało się w pobliżu śródmieścia Tokio, zaledwie piętnaście minut drogi na piechotę od dzielnicy Roppongi i amerykańskiej ambasady. Późnym wieczorem McGarvey stał przy oknie małego pokoiku na drugim piętrze, obserwując ruch na ulicy i czekając na połączenie telefoniczne ze Stanami. Odnalazł Kelley Fuller w holu tokijskiego hotelu ,ANA", a potem wpisał się na listę gości, żeby zostawić fałszywy trop. Później przybyli do tego znacznie mniejszego hotelu, w którym, jak zapewniała Kelley, nie będą rzucać się nikomu w oczy, ponieważ świadczył on różnorodne usługi licznym cudzoziemcom. Tu bardzo trudno byłoby ich zauważyć; w recepcji nie wymagano też od Kirka okazania paszportu, czy jakiegokolwiek innego dokumentu tożsamości. Zarejestrował się w księdze hotelowej pod niemieckim nazwiskiem Rolf Eiger. Kirk sądził, że - przynajmniej przez jakiś czas - są tu bezpieczni. Wcześniej czy później zamierzał przekazać do Waszyngtonu informację o tym, co się zdarzyło. Jednak pierwszoplanowym zadaniem było utrzymanie się przy życiu.

180

Masa nadktytyczna - Coś nowego? - spytała, wychodząc z maleńkiej łazienki. Odwrócił się od okna i pokręcił głową. - Myślę, że możemy tu pomieszkać przez dzień lub dwa. Później jednak będziemy musieli wciąż zmieniać miejsca pobytu. - Jak długo? - Dopóki nie skończę zadania, które mam tu wykonać. - Co to za zadanie? - spytała łamiącym się głosem. - Wykryć, kto i dlaczego zabił Shirleya i Mowry'ego - odparł McGarvey. - Jeśli chcesz stąd wyjechać, mogę to zorganizować. - Zostanę - powiedziała. - Niezależnie od wszystkiego, nie ma takiego miejsca, gdzie mogłabym się ukryć. Zadzwonił telefon na stoliku przy łóżku i McGarvey podniósł słuchawkę. - Tak? - Jest już połączenie - powiedziała telefonistka. - Otto, czy udało ci się osiągnąć jakiś postęp? - spytał Kirk. Była dziewiąta rano czasu waszyngtońskiego. - Próbowałem cię odnaleźć, ale nikt nie wiedział, gdzie jesteś, a przynajmniej nie przyznawał się do tego, że wie - stwierdził Rencke. - To staje się naprawdę dziwaczne. McGarvey poczuł, że coś ściska go w brzuchu. - Do kogo zadzwoniłeś? - zapytał, starając się, by jego głos brzmiał normalnie. - Właściwie nie dzwoniłem do nikogo z wyjątkiem twojej byłej żony. Ale przecież wszystkie dane o tobie są w komputerach po drugiej stronie rzeki. - Posłuchaj uważnie. Żadnych osobistych kontaktów. Masz czekać na mój telefon. Niezależnie od tego, jak ważną masz dla mnie sprawę. - Jasne, ale posłuchaj mnie, compadre, ci ludzie tam naprawdę cię szukają. A co gorsza, podejrzewają już, że jakiś szczur wkradł się do ich spiżarni. - Chodzi o ciebie? - Bingo. Ale mam jeszcze kilka sztuczek w rękawie, jeśli chcesz, żebym poszedł na całość. - Czy do tej pory udało ci się coś znaleźć? - Tylko w sensie negatywnym. Na pewno nie jest w to zamieszany rząd japoński. Z ich elektrowni atomowych nie zginął także... żaden materiał, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. Wynika z tego, że ktokolwiek chce dorwać się do tego koryta, nie szuka go w swoim domu. - Potrzebuję pomocy, ale zależy to od twojej decyzji - powiedział ostrożnie McGarvey. - Wiesz już co się tutaj stało, wliczając w to ostatnie wydarzenia?

181

David Hagberg - Zajmie mi to trochę czasu, ale poradzę sobie z tym. Nie cierpię jak wszystko kręci się samo, bez mojej wiedzy. A poza tym znowu brakuje mi Twixów. - Kupię ci całą furę. - Trzymam cię za słowo. McGarvey połączył się ponownie z telefonistką i poprosił o połączenie z numerem Kathleen. Jednak nikt nie odpowiadał i Kirk, odkładając słuchawkę, spróbował przestać myśleć o byłej żonie. Wiedział, że Rencke zadzwonił do Kathy. Nie powiedziała mu nic, ponieważ niczego nie widziała. Na tym zakończyła się cała sprawa. Kirk miał przynajmniej taką nadzieję.

32 Ronald Murphy podszedł do Kathleen McGarvey, gdy ta pojawiła się w jego wielkim gabinecie, wprowadzona tam przez Phila Carrarę. Również drugi mężczyzna o wymuskanym wyglądzie powoli podniósł się ze skórzanej kanapy po drugiej stronie pokoju, patrząc na nią nieprzyjaźnie. - Kathleen, cóż za niespodziewana przyjemność dla nas, widzieć cię tutaj - powiedział dyrektor. - Bardzo uprzejmie z pana strony, panie generale, że zgodził się pan zobaczyć ze mną tak szybko - odparła. Wymienili uścisk dłoni. - Czy zna pani naszego głównego doradcę prawnego, Howarda Ryana? - spytał Murphy. - Nie - odparła Kathy, wymieniając spojrzenia z drugim obecnym w gabinecie mężczyzną. - Dziś rano nie zabiorę panu wiele czasu - kontynuowała. - Potrzebuję pomocy. Dyrektor poprosił ją o zajęcie miejsca, a gdy usiadła, powrócił na swój fotel za biurkiem. Carrara wciąż stał przy drzwiach, a Ryan usadowił się na bocznym oparciu kanapy. Kathleen wydało się przez chwilę, że zaraz rozpocznie się przesłuchanie. - Wnioskuję, że ta wizyta ma coś wspólnego z twoim byłym mężem - skonstatował Murphy. - Pani McGarvey odnosi wrażenie, że Kirk dla nas pracuje -wyjaśnił Carrara. - Dlaczego tak sądzisz? - spytał Murphy. - Czy Kirk powiedział ci, że otrzymał od nas zlecenie? - Nie musiał. Znam go wystarczająco dobrze, by wiedzieć, kiedy bierze udział w operacji. - Najwyraźniej nie znała go pani wystarczająco dobrze, by go utrzymać przy sobie - wtrącił się Ryan. Kathleen rzuciła mordercze spojrzenie w jego stronę i chciała coś powiedzieć, ale potem zmieniła zdanie. Słyszała już o nim. Nazywano go tutaj „marionetkowym szpiegiem". i on

David Hagberg - Przyjmijmy na chwilę, że on rzeczywiście wykonuje dla nas zadanie - stwierdził dyrektor. - Rozumiesz, że nie możemy tego potwierdzić ani temu zaprzeczyć, ani też powiedzieć ci, gdzie on może przebywać. Z pewnością to rozumiesz. Kathleen skinęła głową. W końcu uzyskała przynajmniej część tego, po co tu przyszła, i ta wiedza bynajmniej jej nie uradowała. - Chcę, żebyście przekazali mu wiadomość - powiedziała. - To może okazać się niemożliwe, Kathleen. - Powiedzcie mu, żeby wracał do domu. Rodzina go potrzebuje. - Właściwie co to ma znaczyć... - zaczął Ryan, ale Murphy mu przerwał. - Jeśli nawet dla nas pracuje, czy spodziewasz się, że przekażę mu taką wiadomość? - spytał. - Tak - odrzekła Kathleen. -1 to dokładnie takimi słowami. Czy mam je powtórzyć? Murphy przyglądał się jej przez długą chwilę, a potem pokręcił głową: - Nie, nie ma takiej potrzeby. - A więc? - rzuciła pytanie Kathy. - Zrobię, co w mojej mocy. Pozwól jednak, że zadam ci pytanie. Czy sądzisz, że jesteś w jakimś niebezpieczeństwie? Kathleen poczuła nagły strach. Miała takie podejrzenia, ale fakt, że usłyszała tego rodzaju pytanie wypowiedziane otwarcie, był bardzo niepokojący. - A jestem, panie generale? - odpowiedziała pytaniem. - Nie - odpowiedział Murphy. - A w każdym razie nie bardziej, niż ktokolwiek z nas, żyjących w Waszyngtonie. - Trudno uznać to za pocieszające - stwierdziła Kathleen, wstając. - Rozumiem, że Kirk otrzyma moją wiadomość. - Zrobię, co w mojej mocy - odrzekł Murphy. - W tym jest jakiś ukryty przekaz - zawyrokował Murphy, kiedy Carrara wrócił już, odprowadziwszy Kathleen po schodach do wyjścia. - Co o tym sądzisz, Phil? - Poza byłą żoną, Kirk ma również córkę w szkole w Szwajcarii, poza tym siostrę z mężem i kilkorgiem dzieci gdzieś na zachodzie. W Utah, o ile pamiętam. Jego ojciec i matka nie żyją. To cała jego rodzina. - Czy powiedziała coś, kiedy schodziliście po schodach? - spytał Ryan. - Ani słowa. - A co z tą jego córką w Szwajcarii? - rzucił pytanie Murphy. - Może być jakiś związek między nią a tym, co dzieje się w Lozannie? Sądzisz, że ludzie Sprangera mogą coś jej zrobić? 184

Masa nadkrytyczna Carrara zaprzeczył ruchem głowy. - Nie ma przyczyny, dla której mieliby obecnie przypuszczać, że Kirk się nimi interesuje. I oczywiście po tym, co zdarzyło się w Tokio, będzie miał tam ręce pełne roboty, przynajmniej w najbliższej przyszłości. - Mamy już od niego jakieś wiadomości? - Nie - odrzekł Carrara. - Ale co zrobimy z żądaniem jego byłej żony? Nie zamierzamy przecież przekazać mu takiej wiadomości, prawda? - Oczywiście, że nie - odpowiedział dyrektor. - Ale jaki może być ukryty w tym przekaz? - Może nie było żadnego. W każdym razie, o ile się orientuję, McGarvey przybył tutaj po to, by spróbować ponownie się z nią zejść. Ryan zachichotał. - Wierzysz w to, że ona może chcieć jego powrotu? - Być może chodziło jej wyłącznie o to. - Po co zatem przyszła tutaj? - spytał Murphy. - To inteligentna kobieta, panie generale. Nasi ludzie pojawili się w jej domu szukając Kirka, a potem on nagle zniknął. Oznacza to, że mogliśmy go albo aresztować, albo wysłać, żeby wykonał zadanie dla nas. Widywała już wcześniej takie sytuacje. - Należy ją śledzić - zasugerował Ryan. - Nie sądzę, by to był dobry pomysł - powiedział Carrara. - Jak już mówiłem, jest bystrą kobietą. Gdyby zauważyła, że ją obserwujemy, mogłaby narobić dużo szumu. Ona zna połowę Waszyngtonu. - W tej chwili jestem gotów zgodzić się z Philem - skonstatował Murphy. - Sądzę jednak, że przekażę FBI, żeby założyli podsłuch w jej telefonie. Tylko na najbliższych kilka dni. Jeśli będzie próbowała działać sama, wtedy wkroczymy. - Nie powinniśmy mieć z tym żadnych problemów - odezwał się Ryan. - Mogę znaleźć całkiem przyzwoite argumenty na poparcie wniosku, biorąc pod uwagę to, czym teraz zajmuje się McGarvey. Jednak zajmie to mniej więcej dwadzieścia cztery godziny. - Zajmij się tym, Howard. Chciałbym jednak powrócić do mojego pierwotnego pytania. Jej wiadomość była ukrytym przekazem. Czy ona może coś wiedzieć? Czy Kirk ujawnił jej któryś ze swoich małych sekretów? A przede wszystkim, czy to możliwe, że ktoś do niej dotarł? - Ma pan na myśli Niemców? - Lub Japończyków. - Tak, to możliwe.

185

7

David Hagberg - Coś w rodzaju „miękkiego kidnapingu" - zasugerował Murphy. - Proszę przekazać mężowi wiadomość, pani McGarvey. Niech się wycofa albo dobierzemy się pani do skóry. - To możliwe - powtórzył Carrara. - Nie o to mi chodzi, Phil. Wszystko jest możliwe. Pytam cię, czy to prawdopodobne. Carrara pokręcił głową. - Nie sądzę. - Dlaczego? - Bo wtedy podniosłaby straszny lament. Murphy odwrócił wzrok. - Może to robiła, ale my nie słuchaliśmy - powiedział.

33 Pięć minut po godzinie ósmej wieczorem Elizabeth McGarvey wyłoniła się z drzwi holu akademika „Picasso", należącego do Wydziału Architektury Politechniki Berneńskiej, i odpięła swój dwunastobiegowy rower górski ze znajdującego się przed wejściem stojaka. Świeże powietrze, które niósł od strony jeziora delikatny wiatr, przyjemnie chłodziło jej odsłonięte ramiona. Dziewiętnastoletnia Elizabeth była smukłą, młodą kobietą o długich, ładnych nogach. Jej twarz o regularnych rysach, wydatnych kościach policzkowych, delikatnym zarysie nosa, pełnych, niemal wydętych wargach i dużych jasnozielonych oczach została kiedyś określona przez jego byłego chłopaka jako „fascynująca". Jej oczy patrzyły na świat z przenikliwą inteligencją i czymś, co można by określić jako błysk rozbawienia. Po matce odziedziczyła piękno, zaś po ojcu - niezłomnego, zadziornego ducha. Dla mężczyzn była to mordercza kombinacja, którą Elizabeth skrycie bardzo się szczyciła. W koledżu w Stanach radziła sobie niezbyt dobrze, częściowo dlatego, że była znudzona, częściowo zaś dlatego, że pochodziła z rozbitego domu. Kiedy w zeszłym roku ojciec wrócił, a matka nie odrzuciła od razu jego próby powrotu, Elizabeth rozkwitła. Życie stało się ponownie czymś ważnym. Tak wiele było na świecie rzeczy, których mogła się nauczyć, tak wiele wrażeń, które chciała chwytać pełnymi garściami, tak wiele widoków, które chciała ujrzeć, i miejsc, gdzie chciałaby się znaleźć, że czasami z trudem kontrolowała swój entuzjazm. Uczyła się projektowania, obejmującego wiele dziedzin, poczynając od sztuk pięknych, a kończąc na ergonomice. Budynek uczelni znajdował się niedaleko Berna, w pobliżu Lac de Neuchatel. Teraz Elizabeth dosłownie kochała swoją szkołę i każdą chwilę w niej spędzoną. - Znów jedziesz do miasta? - spytał ktoś za jej plecami. Odwróciła się i ujrzała Armanda Armonde, jednego z wykładowców. Żywił do niej ciepłe uczucia od czasu, gdy w styczniu rozpoczęła naukę w jego grupie malarstwa olejnego i akrylu. 7 — Masa nadkrytyczna

193

David Hagberg - Weź swój rower i pojedź ze mną - zaproponowała. - To zaledwie pięć kilometrów. - Wolę samochód, ma cherie. Czy mogę cię podrzucić? - Dzięki, potrzebuję trochę ruchu na świeżym powietrzu. Możesz mi postawić koniak w „Hansa Haus". Armonde był niezwykle przystojnym paryżaninem, który, w wieku trzydziestu lat, wciąż nie stracił swego chłopięcego uroku. - A co potem? - spytał łagodnie. Elizabeth uśmiechnęła się. - Potem pójdę do butiku kupić parę rajstop, wsiądę na rower i wrócę tu. Pamiętasz, że mam mnóstwo pracy domowej do odrobienia? - A może lepiej by było, gdybyśmy zjedli razem kolację i wrócili tu, do mojego studia, gdzie pomógłbym ci odrabiać pracę domową? - Tata nauczył mnie nigdy nie mieszać interesów i przyjemności, zwłaszcza, jeśli te interesy są dla kogoś ważne. A mnie zależy bardzo na moich studiach. - To na pewno bardzo mądry człowiek. - Najmądrzejszy - stwierdziła stanowczo. Przez całe życie formułowała maksymy, które przypisywała potem swojemu ojcu, niezależnie od tego, czy pasowały, czy też nie, do zaistniałej sytuacji. Po wielu latach zaczęła naprawdę w nie wierzyć. - Przyjdzie czas, kiedy nie będziesz już studiować tak intensywnie, jak teraz; nie można tego robić przez dwanaście miesięcy w roku. Wcześniej czy później zdecydujesz się zrobić sobie wakacje, a je będę czekał na ten moment. - Pewnie zabiorę cię ze sobą na te wakacje - stwierdziła Elizabeth. - A tymczasem może wypijemy mały koniak? Armonde skinął głową. - Oczywiście - zgodził się. - A zatem do zobaczenia w mieście - powiedziała, wsiadając na rower. Zaczęła zjeżdżać z góry, a jej długie włosy powiewały za nią w pędzie. Przejechała przez żelazną bramę szkoły i znalazła się na wąskim podjeździe, a potem na wiejskiej drodze o nawierzchni z tłucznia, prowadzącej do niewielkiego miasteczka Estavayer-le-Lac. Latem miasteczko pełne było turystów, lecz zimą na otaczających szkołę terenach panował niemal klasztorny spokój i cisza. Te zmiany gęstości zaludnienia związane z porami roku w pełni odpowiadały Elizabeth. W ciągu ostatnich kilku lat mieszkała ze swoją matką, którą cechowało uparte i nieprzerwane dążenie do nawiązywania wciąż nowych znajomości. W Waszyngtonie było to równoznaczne z ciągłym organizo

188

Masa nadkrytyczna waniem przyjęć i kolacji dla gości, w związku z czym rzadko zdarzał się zwyczajny wieczór w domowym zaciszu. Jeśli Kathleen była w domu, oznaczało to, że przebywali w nim goście. Jeśli w domu panował spokój, było pewne, że gdzieś wyjechała. Elizabeth tęskniła za normalnością, za rutyną codziennego życia. Poza tym, jak przypuszczała, pragnęła także akceptacji. Przecie wszystkim ze strony ojca. Na większości odcinków droga do miasta wiodła w dół, chociaż stopień nachylenia zbocza nie był duży, zatem jazda z powrotem nie nastręczała większych trudności. Wieczorami, po zajęciach, a czasem także w czasie weekendów, jeśli była dobra pogoda, dziewczyna często robiła krótkie wycieczki rowerowe, żeby zobaczyć miasto i jezioro, przede wszystkim jednak po to, by być sama ze swoimi myślami. Matka opowiadała Elizabeth szczerze i uczciwie o swoim stosunku do jej ojca; o lękach i pretensjach, które miała do niego, 0 jego ciągłych wyjazdach i obojętności na sprawy rodziny. Elizabeth nie sądziła, by którekolwiek z nich było w stanie zmienić radykalnie swoje życie. W miarę, jak Elizabeth zbliżała się do miasta, ruch nasilał się stopniowo i dziewczyna starała się jechać przez cały czas prawym poboczem, niemal na granicy nawierzchni drogi, żeby samochody 1 ciężarówki mogły ją mijać z większym zapasem. Po przejechaniu w ten sposób mniej więcej dwóch kilometrów obejrzała się za siebie. Już od jakiegoś czasu w odległości zaledwie kilku metrów utrzymywał się ciemny Mercedes, a kierowca i siedzący obok człowiek najwyraźniej wpatrywali się w nią. Zwolniła i machnięciem ręki dała znak, żeby ją wyprzedzili, jednak gdy nie robili tego przez kolejnych kilka sekund, obejrzała się ponownie. Oni również zwolnili i wyglądało na to, że nie mają zamiaru jej wyminąć. - Idioci - wymamrotała, zjeżdżając z kamienistej nawierzchni drogi i zatrzymując się. Opuściła nogi na ziemię i spojrzała za siebie. Mercedes również stanął, dziesięć metrów za nią. Przez chwilę nie wiedziała jak wybrnąć z tej sytuacji, ale wtedy na wierzchołku góry pojawił się szary Fiat Armonde'a, za którym jechał jeszcze jeden samochód i ciężarówka dostawcza. Pasażer Mercedesa zaczął wysiadać, jednak kierowca rzucił okiem w tylne lusterko i najwyraźniej musiał coś w nim zobaczyć, ponieważ również pasażer obejrzał się i natychmiast wrócił do samochodu. Mercedes ruszył, wyrzucając ziarenka żwiru spod tylnych kół w trakcie Przyśpieszania. Gdy przejeżdżali obok Elizabeth, pasażer wyjrzał przez okno, a na jego szerokiej twarzy o bladej cerze malował się ponury, niemal nie-

189

David Hagberg nawistny wyraz. Popatrzył na nią takim wzrokiem, że dziewczyna mimowolnie zadrżała, odprowadzając wzrokiem samochód, znikający na zakręcie drogi. Samochód był na francuskiej rejestracji i miał dużą literę F, przyczepioną do pokrywy bagażnika. Armonde zaczął trąbić i machać do niej, przejeżdżając obok. Ponownie wsiadła na rower i kontynuowała swą podróż do miasta, bardziej zdziwiona, niż wystraszona tym drobnym incydentem.

34 - Co zdarzyło się na drodze? - spytał Armonde, gdy siedzieli wraz z Elizabeth w „Hansa Haus". - Z tym Mercedesem...? Nie wiem. To chyba jacyś kropnięci turyści, którym spodobały się tylne części mojego ciała. Byli z Francji - odpowiedziała, leniwie przesuwając w palcach półkaratowy, diamentowy naszyjnik, który dał jej ojciec w zeszłym roku. Armonde uśmiechnął się. Charakteryzowała go galijska rezerwa i był rozbawiony bezpośredniością Elizabeth. - Cóż za przepiękna aluzja - powiedział. - Sądziłem, że to może być ktoś, kogo znasz. - Nie - odparła Elizabeth, przez chwilę pochłonięta własnymi myślami. Ktokolwiek był w tym samochodzie, z jakiejś przyczyny stanowczo chciał nawiązać z nią kontakt. Jednak to wyraz twarzy człowieka, który wyglądał przez szybę, gdy samochód przejeżdżał obok niej, wydawał się najbardziej zaskakujący w całym tym incydencie. Niewielka oberża wypełniła się tłumem gości, którzy zwykle przychodzili tutaj po godzinach pracy i wnętrze pomieszczenia stało się gwarne i szare od papierosowego dymu. Nagle Elizabeth zapragnęła wyjść stąd. Zapragnęła spokoju i samotności. Chciała już wracać do szkoły. Wypiła swój koniak do dna i poczekała, aż zaskoczony tym Armonde skończy swój kieliszek. - Jeszcze jeden? - spytał. - Nie, ale chciałabym, żebyś odwiózł mnie z powrotem do szkoły. - Teraz? - Tak - odpowiedziała. - Możemy włożyć rower na bagażnik na dachu. Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Nie, naturalnie, że nie. Ale co z twoimi rajstopami? Spojrzała w stronę drzwi. Ogarnęło ją uczucie klaustrofobii. Ostatni raz, kiedy jej się to przydarzyło, była jeszcze małą dziewczynką. W domowej pralni zapaliła się wtedy suszarka do ubrań. Wtedy wszyscy stwierdzili, że prawdopodobnie musiała wyczuć dym, ale ona wiedziała, że było inaczej. Poczuła niebezpieczeństwo. Było to coś

191

David Hagberg w rodzaju doświadczenia pozazmysłowego, które usiłowała wytłumaczyć innym ludziom, ale nikt jej nie rozumiał. - Nie potrzebuję ich - powiedziała, wstając. - Czy coś jest nie tak, Elizabeth? - spytał Armonde, również się podnosząc. - Nie. Po prostu chcę stąd już iść. Natychmiast. - Jak sobie życzysz - powiedział. Położył na stoliku pieniądze za ich koniaki, a po wyjściu przed oberżę pomógł Elizabeth podnieść jej rower na bagażnik samochodu. - Chodzi o tego Mercedesa? - spytał Armonde, gdy jechali już przez miasto, mając wielkie jezioro za plecami. Elizabeth spojrzała na niego, przez moment nie rozumiejąc, o co zapytał. Myślała właśnie o Waszyngtonie i matce, ale przede wszystkim o ojcu. W niejasny sposób zdawała sobie sprawę z tego, jak zarabia na życie. Miało to coś wspólnego z CIA. Nigdy jednak nie dowiedziała się wszystkiego na ten temat. I, z jakiegoś trudnego do wytłumaczenia powodu, właśnie teraz ta niewiedza poważnie ją niepokoiła. - Czy to Mercedes? - powtórzył pytanie Armonde i Elizabeth otrząsnęła się z ogarniających ją niewesołych myśli. - Nie - zaprzeczyła. - Po prostu nagle zmęczył mnie ten dym i gwar. To wszystko. Dostałam migreny. - Jakie to amerykańskie - stwierdził smętnie Armonde. - Co? - nie zrozumiała Elizabeth. - Standardowa amerykańska kobieca wymówka. Uśmiechnęła się i dotknęła jego ramienia. - Nie, przysięgam, że strasznie boli mnie głowa, ale to nie ma nic wspólnego z tobą. - Naprawdę? Skinęła głową. - Naprawdę. Nawet gdyby nie bolała mnie głowa, nie poszłaby z tobą dziś wieczorem na kolację. Samolot, którym leciała Kathleen McGarvey, wystartował z Gatwick i wylądował na małym lotnisku w Bernie kilka minut po godzinie osiemnastej trzydzieści. Miała szczęście, że udało jej się wypożyczyć ostatni samochód, który był do wynajęcia w tutejszym biurze Hertza. Gorliwy urzędnik pokazał jej na mapie, jak może dojechać do Politechniki Berneńskiej, która znajdowała się w odległości około czterdziestu kilometrów na południowy zachód. Mniej więcej o siódmej wieczorem Kathleen jechała już autostradą. Kirk pragnął bardzo, żeby oboje zamieszkali w Europie. Jednak Kathy od początku sprzeciwiała się temu pomysłowi, choć nigdy nie

192

Masa nadkrytyczna wiedziała tak naprawdę, dlaczego to robi. Fakt, że przybyła tu, żeby zobaczyć się z córką, był jakby dziwaczną imitacją tego, czym byłoby ich wspólne życie w Europie. Przede wszystkim byłoby schludnie. Gdy jechała przez przedmieścia Berna, a potem autostradą na południowy zachód, słowo to pojawiało się bez przerwy w jej świadomości. Miasteczka, przez które przejeżdżała, a także wiejski krajobraz pomiędzy nimi, wydawały się jakby świeżo zamiecione, wyszorowane, wypielęgnowane. Cały kraj, lub też ten jego fragment, który aktualnie oglądała, był czymś pośrednim pomiędzy Disneylandem a starannie wypielęgnowanym parkiem. Był doskonale czysty. Niemal sterylny. Przez pięć lat Kirk mieszkał w Lozannie, mieście położonym niedaleko stąd, na południu. Dziś rano, podczas drogi przez Atlantyk na pokładzie Concorde, należącym do British Airways, bawiła się pomysłem, by zabrać ze sobą Elizabeth i złożyć wraz z nią wizytę w tym mieście. Był to jednak głupi pomysł. Tamto życie, nie zrealizowane możliwości przeminęły i znikły na zawsze. Chciała tylko odebrać córkę ze szkoły, wyjaśnić jej sytuację najlepiej jak potrafi, a potem zabrać ją ze sobą do Waszyngtonu, gdzie byłyby względnie bezpieczne. Nie miała raczej wątpliwości, że generał rozkazał ją śledzić. Do tej pory jednak nikt nie wtrącał się do jej działań, a jutro wieczorem zamierzała być z powrotem w Waszyngtonie, by mieć pewność, że CIA chroni ją i Elizabeth. Zamierzała pozostawić córkę w Stanach dopóty, dopóki nie pojawi się znów Kirk i nie da znać, że wszystko jest w porządku. Wtedy Elizabeth będzie mogła wrócić do Szwajcarii. Kilka minut przed ósmą przejechała przez niewielkie miasteczko Avenches, a parę kilometrów dalej skręciła na drogę w stronę Estavayer-le-Lac. Zaraz za mniejszą jeszcze wioską Payerne, na jednej z bocznych dróg, dojrzała kierunkowskaz z nazwą szkoły. Elizabeth stała przy oknie swego pokoju w akademiku, obserwując krajobraz. Na drodze nie było żadnego ruchu, z wyjątkiem niebieskiego Forda Taurusa, który przejechał mniej więcej dziesięć minut temu. Było to zbyt daleko, by dostrzec, kto nim kierował, ale każdego dnia w szkole pojawiali się goście. - Nie rozumiem, dlaczego nie poszłaś z nim na kolację, zamiast tu siedzieć? - spytała poprzez otwarte drzwi łazienki jej koleżanka z pokoju, Toni Killimer. Zajmowała się właśnie praniem bielizny. - Nie chciałam, żeby cały wieczór minął mi na opędzaniu się od niego - odparła Elizabeth, odwracając się. Rodzice Toni byli dobrze sytuowanymi nowojorczykami. Podobnie jak Elizabeth, studiowała na Wydziale Architektury, jednak w przeci

193

David Hagberg wieństwie do Elizabeth, zjawiła się tutaj, ponieważ wyrzucono ją już z trzech szkół i żadna inna nie zgodziłaby się na to, żeby ją przyjąć. Toni i Elizabeth stały się szybko przyjaciółkami. - Dlaczego „na opędzaniu się"? Przecież ten facet jest absolutnie wystrzałowy. Elizabeth roześmiała się. - Odstąpić ci go? - Pewnie, że tak. Elizabeth ponownie wybuchnęła śmiechem. - Toni, jesteś kompletnie postrzelona - powiedziała. - Nie „postrzelona", moja droga; po prostu mam rogatą duszę - odrzekła Toni. W tym samym momencie ktoś zastukał do drzwi. - On? - wyszeptała Toni. - Entrezf. - zawołała. Do pokoju weszła Kathleen w lekko pogniecionym, lnianym, podróżnym kostiumie; jej makijaż i uczesanie były jednak idealne. - Strasznie trudno cię tu znaleźć - oznajmiła. - Mój Boże, mama! Co ty tu robisz? Kathleen uśmiechnęła się lekko i spojrzała na Toni, która stała w drzwiach łazienki, ubrana jedynie w biustonosz i majtki. Wpadłam, żeby zabrać cię na kolację. Jeszcze nie jadłaś, prawda, kochanie? - Nie. Ale... czy coś jest nie tak? - Oczywiście, że nie. Czy matka nie może złożyć wizyty u swojej córki w szkole? - Tak, ale... - Teraz ubierz się, Elizabeth, i pojedziemy znaleźć jakieś miejsce, gdzie będzie można coś zjeść. O ile pamiętam, kilka kilometrów stąd minęłam całkiem przyjemnie wyglądającą restaurację. Elizabeth próbowała coś wyczytać z oczu matki i z brzmienia jej głosu. Na tej podstawie nabrała przekonania, że coś jest nie tak. - Mamo, chciałam ci przedstawić swoją koleżankę z pokoju, Toni Killimer. - Pani McGarvey... - odezwała się uprzejmie Toni. - Pochodzisz z tych Killimerów, którzy mieszkają w Nowym Jorku? - Tak, proszę pani. - Znam twoją mamę. To piękna kobieta - stwierdziła Kathleen i ponownie zwróciła się do córki: - Cóż, ubierz się, moja droga. - Czy mogę zaprosić Toni? - spytała Elizabeth. Kathleen przybrała przepraszający wyraz twarzy. - Nie, przykro mi, kochanie, ale mam coś... no cóż, prywatną sprawę do przedyskutowania z tobą. Rozumiesz chyba. - Tak, mamo - odpowiedziała Elizabeth i naprawdę zrozumiała. Zdecydowanie coś było nie w porządku.

35 Pełne pięć minut zabrało Ernstowi Sprangerowi przedostanie się w gęstym półmroku, po zboczu porośniętej drzewami góry, od autostrady do miejsca, skąd widział główny budynek administracyjny Politechniki, a nieco poniżej - akademik „Picasso". Nie dostrzegł żadnego ruchu, ale w większości okien paliły się światła; w niektórych budynkach odbywały się jeszcze zajęcia, zaś w oknach akademika widać było zajętych nauką studentów. Włączył radiotelefon. - Jestem na swojej pozycji - zgłosił się. - Stąd wszystko wygląda spokojnie. Nacisnął guzik TRANSMISJA. Chwilę później odezwała się Liese. - Ruszamy po drodze dojazdowej. Spranger miał na sobie czarny trykot, który czynił go praktycznie niewidocznym w ciemności. Miał zabezpieczać ich akcję na terenie szkoły od zachodniej flanki, podczas gdy Bruno Lessing, który zajął pozycję po przeciwnej stronie długiego podjazdu, zabezpieczał wschodnią flankę. - Jesteś gotów, Bruno? - nadał przez radiotelefon. - U mnie wszystko gotowe - z głośnika urządzenia odezwał się spokojny głos Lessinga. - Peter? - nadał Spranger. - Spodziewany czas przybycia na punkt kontaktowy mniej więcej za dziesięć minut - odpowiedział trzeci głos. - Wszyscy w pogotowiu - ogłosił Spranger i gdy podniósł lornetkę do oczu, ujrzał, jak Otto Scherschen i Liese, jadący czterodrzwiowym niebieskim Peugeotem, pojawili się pod jego stanowiskiem obserwacyjnym, mijając budynek administracji szkoły i parking przy akademiku „Picasso". Mieli udawać funkcjonariuszy szwajcarskiej policji federalnej. Scherschen powinien zgodnie z planem pozostać w samochodzie, aby służyć jako wsparcie na wypadek kłopotów, podczas gdy Liese wejdzie do środka, żeby rozmawiać z dziewczyną.

195

David Hagberg Ostrzeżenie, którego w Rzymie udzielił Sprangerowi Radwoński, było bardzo specyficzne. - Po tym człowieku - powiedział rezydent FSB - spodziewaj się zawsze czegoś zupełnie nieoczekiwanego. W jego wypadku nie otrzymasz drugiej szansy, jeśli coś pójdzie nie tak. Może nawet wynajął kogoś, kto pilnuje jego córki. Uważaj, abyś nie wpakował się w jakąś pułapkę. Pan i pani Schey, współpracujący ze Sprangerem, przybyli wcześniej do Politechniki jako rodzice przyszłego wychowanka i odbyli długą rozmowę z dziekanem, zajmującym się przyjmowaniem studentów. Potem dziekan oprowadził ich po kampusie, między innymi także pokazał im akademik „Picasso". W trakcie tej przechadzki znaleźli się przez chwilę w pokoju Elizabeth McGarvey; przewędrowali także cały kampus i wypili herbatę w towarzystwie studentów. Wrócili z dokładnymi szkicami całego terenu szkoły. - Jedyną osobą, która wydaje się zwracać jakąś szczególną uwagę na dziewczynę, wydaje się być młody człowiek, którego zidentyfikowaliśmy jako wykładowcę o nazwisku Armand Armonde. - Czy sądzicie, że to jego właśnie wynajęto jako ochroniarza tej dziewczyny? - spytał Spranger. Państwo Schey wymienili spojrzenia. - Raczej nie - odparł Dieter Schey. - Ale wszystko jest możliwe. Liese wysiadła z samochodu, obciągnęła spódnicę niebieskiego kostiumu o konserwatywnym kroju i, nie patrząc za siebie, weszła do budynku. - Liese jest w środku - nadał Spranger. - Siedem minut do spotkania - odpowiedział Hesse. Siedział za kierownicą ciągnika przyczepy dużej ciężarówki, na wiodącym ku północy odgałęzieniu szosy Berno-Lozanna. Punktem kontaktowym był parking przy autostradzie zaraz za skrzyżowaniem z drogą wiodącą do Estavayer-le-Lac. Jak do tej pory wszystko szło zgodnie z planem. Spranger mocniej ścisnął w dłoniach lornetkę, przyglądając się uważnie bocznej i tylnej ścianie akademika, a także terenowi pomiędzy nim a budynkiem administracyjnym. Jeśli miały być jakieś kłopoty, powinny pojawić się mniej więcej w ciągu najbliższej minuty. Gdyby dziewczyna rozpoczęła walkę, a Liese musiała użyć siły, aby zmusić ją do opuszczenia akademika, i gdyby zostało to zauważone przez kogoś, kto zdecydowałby się zainterweniować, cały plan akcji rozsypałby się w kawałki. - Co mam zrobić w takim wypadku? - spytała go Liese. Spranger wzruszył ramionami. 196

Masa nadkrytyczna - Wówczas znałaby już twoją twarz - odrzekł. - Gdyby do tego doszło, nie miałabyś żadnego innego wyjścia, jak zabić ją i każdego, kto cię widział. Liese uśmiechnęła się pogodnie. - Pan Endo nie byłby zadowolony - powiedziała. - Pewnie tak, ale taki incydent prawdopodobnie także odciągnąłby McGarveya z Japonii. Korytarz akademika pachniał czymś, co wyglądało na kombinację zapachu alkoholu, dymu papierosowego oraz co najmniej tuzina wód kolońskich i toaletowych. Liese zatrzymała się na moment w przedsionku, wciągając do płuc ten osobliwy zapach, a także słuchając odległego pomruku rozmów, odbiorników radiowych i telewizyjnych, magnetofonów stereofonicznych, klekotu klawiatur komputerów, poszumu suszarek do włosów i elektrycznych maszynek do golenia. Zupełnie jak w Dreźnie, nawiedziła ją przelotna myśl. Nie przypominało to jednak już jej studenckich czasów na Uniwersytecie Moskiewskim. Nie działo się nic złego i nikt nie spodziewał się, by coś takiego miało się stać. Gdyby doszło do zabójstwa, pomyślała, wchodząc po schodach, nikt raczej nie będzie przeszkadzał. Na trzecim piętrze sięgnęła dłonią do torebki, którą niosła na ramieniu, w poszukiwaniu swego pistoletu Bernadelli kalibru 0,32 cala, aby upewnić się, że bezpiecznik jest w pozycji „zabezpieczone", a potem spojrzała przez oszklone drzwi na korytarz. Młody człowiek z ręcznikiem owiniętym wokół bioder wychylał się z przedsionka swojego pokoju, rozmawiając z kimś, kto znajdował się po drugiej stronie korytarza. Przy jego końcu stały dwie dziewczyny o opalonych nogach, ubrane w szorty i koszulki; zajęte były konwersacją. Po przeciwnej stronie dwie kobiety, starsza i młodsza, ubrane, jakby miały wyjść do miasta, wyłoniły się właśnie z drzwi jednego z pokojów i ruszyły energicznie korytarzem. Przez moment Liese nie zwróciła na nie większej uwagi. Po chwili jednak drgnęła, uświadomiła sobie bowiem, że jedną z tych kobiet jest Elizabeth McGarvey. Podopieczna Sprangera wycofała się z pola widzenia. Najwyraźniej miały zamiar wyjść na zewnątrz. Prawdopodobnie na kolację. Stanowczo nie były ubrane tak, jakby zamierzały pozostać w kampusie. Jeszcze raz rzuciła okiem przez szybę. Znajdowały się już zaledwie pięć metrów od niej. Elizabeth mówiła coś z ożywieniem. Liese odwróciła się i popędziła w dół, na pierwsze piętro, po czym, już spokojnie, ponownie ruszyła po schodach w górę. W tym czasie

197

David Hagberg drzwi klatki schodowej na drugim piętrze otworzyły się i obie kobiety zaczęły schodzić. Nie zwróciwszy na Liese większej uwagi, zrobiły jej jedynie miejsce na schodach, żeby móc ją minąć, ale w tym momencie agentka Stasi zatrzymała się. - Czy pani Elizabeth McGarvey? - spytała, udając zaskoczenie. Amerykanki zatrzymały się, a Kathy przybrała pełen rezerwy wyraz twarzy. - Tak, to ja - odpowiedziała Elizabeth. Liese sięgnęła do torebki i wyjęła z niej oprawioną w niebieską skórę legitymację. Otworzyła ją i przez moment trzymała tak, by obie kobiety mogły zobaczyć jej zdjęcie i złotą odznakę szwajcarskiej policji federalnej. - Nazywam się Liese Egk; jestem z policji federalnej. Wysłano mnie z Berna. Mam panią zawieźć do komendy głównej. Elizabeth ogarnął nagle niepokój. - O co chodzi? Co się stało? - Chodzi o pani ojca - odpowiedziała Liese, obserwując starszą kobietę. W jej twarzy odnalazła coś znajomego. Mogła ją już wcześniej widzieć na fotografii w jakichś dokumentach. - Obawiam się, że zdarzył się wypadek. - Mój Boże! - nie wytrzymała Kathleen. - Czy Kirk jest tutaj, w Szwajcarii? Nagle Liese przypomniała sobie, skąd zna tę kobietę i z trudem powstrzymała radosny uśmiech. - Przykro mi, proszę pani, ale to sprawa osobista - stwierdziła. - Pani nie rozumie - odezwała się Elizabeth. - To moja matka. A teraz proszę powiedzieć, co się stało? Na Boga, niech pani nam powie... Armonde wyszedł właśnie z budynku Wydziału Sztuk Pięknych i przechodził przez drogę dojazdową do uczelni, gdy zobaczył Peugeota, kierującego się w stronę autostrady. Za szybą samochodu ujrzał twarz Elizabeth. Zaskoczony Armonde uniósł dłoń w geście pozdrowienia, ale samochód odjechał. - Czy to jakaś poważna sprawa? - pytała Kathleen policjantkę i kierowcę samochodu. - Jest ranny? Liese spojrzała na nią z przedniego siedzenia. - Przykro mi, pani McGarvey, ale nie mam więcej żadnych informacji. Otrzymałam po prostu rozkaz zawieźć pani córkę do Berna. - Na pewno ktoś w Waszyngtonie próbował skontaktować się ze mną. - Nie wiem, proszę pani.

198

Masa nadkrytyczna Elizabeth usiłowała myśleć sensownie i logicznie. Wciąż wyobrażała sobie ojca leżącego gdzieś na podłodze lub na ziemi i kałużę krwi pod jego głową. Miała wyraźne wrażenie, że to wizja jego ostatnich chwil przed śmiercią. Stało się coś przerażającego, a ona czuła się w tym wszystkim strasznie bezbronna, bezużyteczna, niezdolna do jakiegokolwiek działania. Przy końcu drogi dojazdowej skręcili na lewo, w stronę autostrady Lozanna-Berno, a ich milczący kierowca przyśpieszył. Zapadła noc i cały krajobraz wokół nich ogarnęła nagle złowieszcza ciemność. - A co z moim samochodem? - spytała Kathleen. - Wypożyczyłam go na lotnisku w Bernie. - Odprowadzi go funkcjonariusz policji, proszę pani - odpowiedziała Liese. - W bagażniku są moje rzeczy. - Zajmiemy się również nimi. Kiedy w zeszłym roku spotkali się na krótko, Elizabeth wydawało się, że Kirk wyglądał na zmęczonego, jakby całkowicie zużytego, a nade wszystko bardzo samotnego człowieka... nie miał nikogo, kto dzieliłby jego problemy. - Dokąd właściwie jedziemy? - spytała Kathleen. - Do komendy policji w Bernie? Do szpitala? Do amerykańskiego konsulatu? Liese nie odpowiedziała i Elizabeth nagle otrząsnęła się ze swoich myśli, by spojrzeć na swoją matkę, najwyraźniej nagle zatrwożoną. - Czy mogłabym jeszcze raz zobaczyć pani dokumenty? - poprosiła Kathleen. Liese sięgnęła na siedzenie obok i gdy odwróciła się ponownie w ich stronę, trzymała w ręku pistolet. Odwiodła kurek broni. - Żadnych dalszych pytań - oznajmiła. - To porwanie - stwierdziła Kathleen. - Mój Boże! - Zgadza się, porywamy was. - A więc mojemu tacie nic się nie stało? - spytała Elizabeth, odczuwając nagle wielką ulgę. - Jeszcze nie - odpowiedziała Liese ze śmiechem. - Ale będziecie świadkami tego, jak coś mu się stanie. Nieoczekiwanie również Elizabeth uśmiechnęła się, - W porządku - stwierdziła. - Ale tym razem spieprzyliście sprawę. - Tak? - spytała zaskoczona Liese. - Tak - odpowiedziała Elizabeth konfidencjonalnym szeptem. -Mój tata wyrwie ci wszystkie kudły z głowy.

36 Była dopiero druga trzydzieści po południu, jednak Carrara przez ostatnie cztery doby pracował właściwie bez przerwy i teraz poważnie rozważał możliwość wywieszenia białej flagi i udania się do domu. Od wczoraj nie pojawiły się żadne wiadomości z Tokio. McGarvey i Kelley po prostu gdzieś zniknęli, a tokijska placówka CIA przestała funkcjonować. Zadzwoniła do niego sekretarka. - Jest tutaj dyrektor Anders z technicznego. Mówi, że to pilne. - W porządku, proszę go wpuścić. Chwilę później do pokoju wszedł dyrektor wydziału technicznego. Wyglądało na to, że brakuje mu tchu; był bardzo podekscytowany. - Coś się wreszcie stało, ale raczej nie spodoba ci się. Carrara skinął głową, pokazując na fotel. - Mówisz o Tokio? - spytał. - Tak, a zarazem o Szwajcarii. Carrara poczuł skurcz żołądka. - Połączyliście te sprawy? - Połączyliśmy je mostem wielkim jak Golden Gate - powiedział Anders z błyskiem w oku. - Mamy jakieś wieści od McGarveya albo Kelley Fuller? - Jeszcze nie. Ale co wy macie? - Pamiętasz ten radiotelefon, szyfrujący teksty i przesyłający je w postaci mikrosekundowych pakietów fal radiowych, który Francuzi znaleźli na Orły? Ten, którego używał Boorsch? Carrara skinął głową. - Czyżbyście zidentyfikowali producenta? - Z twojego punktu widzenia zdobyliśmy nawet coś lepszego. Otóż duplikat tego radiotelefonu znalazła policja tokijska w czerwonym Mercedesie zaparkowanym w pobliżu Zewnętrznego Ogrodu Pałacu Cesarskiego. - W czerwonym Mercedesie użytym podczas zamachu na Mow-ry'ego? Anders skinął głową.

200

Masa nadkrytyczna 201 - A trzeci, zwęglony, lecz rozpoznawalny, egzemplarz tego samego urządzenia znaleziony został w wypalonych szczątkach fałszywej furgonetki policji tokijskiej przed frontem bezpiecznego mieszkania naszej ambasady. Implikacje tego faktu były miażdżące. Carrara w poczuciu bezsilności usiadł głębiej w fotelu i na chwilę przymknął oczy. Jeśli japończycy wspierają zmontowaną przez Sprangera grupę byłych zbirów ze Stasi za pomocą ultranowoczesnego sprzętu łącznościowego, zaś K-l poszukuje technologii produkcji broni nuklearnej, czyż nie należy oczekiwać najgorszego? - Kod DNA, który odnaleźliśmy w furgonetce użytej podczas zabójstwa Shirleya, pasuje do DNA jednego z ciał znalezionych w Zewnętrznym Ogrodzie. Ta sama grupa zabiła Shirleya, Mow-ry'ego i dwóch naszych ludzi, którzy się tam znaleźli. - I przypuszczalnie ta sama grupa zestrzeliła także Airbusa... lub też zleciła to komuś innemu. - Tak - odpowiedział Anders. - Wygląda na to, że Japończycy są w tym ubabrani po same uszy. - Ich rząd? - spytał Carrara. Anders wzruszył ramionami. - Trudno mi osobiście wydać jakiś sąd w tej sprawie. Jednak niezależnie od tego, kto to jest - frakcja polityczna czy militarna, korporacja czy też pojedynczy człowiek - musi mieć duże pieniądze. Tego rodzaju działalność naprawdę nie jest tania. - Tak samo jak technologia, którą kradnie dla nich Spranger i jego grupa. - Nie sądzę, by to było aż tak skomplikowane - zauważył dyrektor wydziału technicznego. Zdjął okulary i wyczyścił soczewki chusteczką. - Co masz na myśli? - Nie wiemy jeszcze, czego właściwie K-l poszukiwała w Szwajcarii. - Zapalników... - sprzeciwił się Carrara, ale Anders powstrzymał go w pół zdania. - Przepraszam, ale odniosłem wrażenie, że chodzi nie tyle o technologię, co o kupno samego urządzenia. Chyba potrzebne im były zapalniki. Konkretne, działające urządzenia. - To równoznaczne. - Nie sądzę. Gdyby chodziło im o technologię jako taką, skłaniałbym się do przypuszczenia, że Japończycy, lub też ktoś w Japonii chce nauczyć się konstruować broń nuklearną. ~ Japończycy rozwijają całkiem sensowny program kosmiczny. Mogliby zatem mieć nośniki tej broni.

David Hagberg - Nieprzyjemna myśl, prawda? - spytał retorycznie Anders. - Ale jeśli ktoś był tam zainteresowany po prostu zdobyciem zapalników, inicjatora oraz trzydziestu lub czterdziestu kilogramów plutonu, powiedziałbym, że jego celem jest budowa konkretnej, działającej broni. Carrara usiadł głębiej w fotelu. - Terroryści! - wyrzucił z siebie. - Nie zawahali się zestrzelić Airbusa, który był wypełniony niewinnymi ludźmi - zauważył Anders. - Nie. Ale pytanie polega teraz na tym, jak daleko już zaszli? Jak bardzo są bliscy zebrania wszystkiego, co jest potrzebne, by zbudować podobne urządzenie? - A także co będzie ich celem, kiedy będą już mieli bombę. - Odpowiedzi na wszystkie te pytania są w Tokio - oznajmił Carrara, podnosząc słuchawkę telefonu. - Nie obchodzi mnie, jakich działań będzie to wymagało, ale musimy znaleźć McGarveya. I to natychmiast. - Również w tej kwestii mam pewien pomysł - stwierdził Anders. - Chwileczkę - rzucił Carrara do słuchawki, w której zgłosiła się już jego sekretarka, po czym zakrył dłonią mikrofon. - Mów -powiedział półgłosem do Andersa. - Mamy wrażenie, że ktoś z zewnątrz buszuje po naszych komputerach. Zaś biorąc pod uwagę charakter plików pamięciowych, do których próbuje się dostać intruz, odnieśliśmy wrażenie, że ten hacker może pracować dla McGarveya. Anders uśmiechnął się z goryczą. - Ten sukinsyn dosłownie wszędzie ma przyjaciół -dodał. Carrara skinął głową. - Chcesz przekazać wiadomość McGarveyowi poprzez hackera? - Myślę, że warto spróbować. - Do roboty - polecił krótko Carrara, po czym odsłonił mikrofon telefonu. - Powiedz generałowi, że chcę się natychmiast z nim widzieć - stwierdził z ponurym uśmiechem. - Nie, nie mogę czekać. Niebo po wschodniej stronie zdawało się rozjaśniać złudnym blaskiem świtu. McGarvey siedział przy oknie, paląc papierosa. Usłyszał, jak w głębi pokoju Kelley Fuller przewraca się z westchnieniem na swojej macie. Spędzili kolejną bezsenną noc. Tokio stało się teraz dla nich niebezpiecznym miastem. Dopóki Rencke nie wspomoże ich jakimś nazwiskiem podejrzanego, będą mogli jedynie krążyć niczym ślepcy w otaczającej ich ciemności. Wcześniej czy później skończą tak, jak Shirley i Mowry.

202

Masa nadkrytyczna - Co się dzieje? - dobiegł z półmroku łagodny głos Kelley. - Czekam na połączenie ze Stanami. - Dzwonisz do swojego przyjaciela? - Tak. Nie możesz spać? - spytał McGarvey, odwracając się od okna. Kelley siedziała na macie. Miała na sobie jedną z jego podkoszulek, której używała jako koszuli nocnej. Była na nią stanowczo za duża. Kelley sprawiała w niej wrażenie jeszcze mniejszej i bardziej kruchej, niż w rzeczywistości. - Jak długo będziemy musieli czekać? - spytała. - Pracuje nad tym wielu potężnych ludzi - odpowiedział cierpliwie McGarvey. - Wcześniej czy później uzyskają jakieś odpowiedzi. To nieuniknione. - A tymczasem my będziemy się ukrywać, nie robiąc absolutnie nic. Chyba oszaleję. - Jeśli chcesz wrócić do domu, mogę to zorganizować - powtórzył Kirk. Wiedział, że gdy nadejdzie czas, będzie potrzebował przewodnika po labiryntach Tokio. Gdyby jednak Kelley załamała się nerwowo, byłaby nie tylko bezużyteczna, ale przeszkadzałaby w skutecznym działaniu. - Nie widziałeś, jak on płonął wtedy, przed frontem „Roppongi Prince" - powiedziała cicho. - Nie słyszałeś jego krzyku, jego błagań, by ktoś mu pomógł. - Zawahała się przez chwilę. - Nie czułeś... swądu palącego się ludzkiego ciała. Zadzwonił telefon i McGarvey zgasił papierosa, po czym podniósł słuchawkę. - Tak? - odezwał się. - Na linii jest już pański rozmówca, proszę pana - powiedział telefonista. - Dziękuję - odrzekł Kirk. - To ja, czy masz już coś nowego? - zadał pytanie Renckemu. - Pozwól, że najpierw wyjaśnię ci moją sytuację: albo będę musiał szybko się stąd zwijać, albo poszczuć ich Ralphem. - Dobrali się do ciebie? - Na to wygląda. Czy masz sucho w gaciach? - Staram się - odpowiedział McGarvey. - Masz coś dla mnie? Może jakieś nazwisko? - Jeszcze nie, ale wygląda na to, że jesteś we właściwym miejscu. Japońskie gliny znalazły parę bardzo niezwykłych i skomplikowanych urządzeń łącznościowych, takich samych jak to, które wpadło w ręce jednego z gliniarzy na Orły. - Czy japońskie władze współpracują z Firmą? - Nie mam co do tego pewności, ale... trzymaj gacie mocno w garści... chyba Phil lub ktoś inny po drugiej stronie rzeki zostawił 203

David Hagberg dla ciebie wiadomość, i to niezwykle pilną. Chcą, żebyś natychmiast skontaktował się z nimi. - Jak zostawili tę wiadomość? - To właśnie jest najciekawsze. Te cwane kolesie przeczuwają, że ktoś dłubie po cichu w ich zabawkach i domyślili się, że to musi być twoja robota. Zadziałali zgodnie z zasadą: przekaż wiadomość intruzowi, a dostanie się ona do McGarveya. Kirk dojrzał przez okno, że ulicą przejechała furgonetka tokijskiej policji i zniknęła za rogiem przy końcu kwartału domów. - Zaczynają kojarzyć, że po drugiej stronie rzeki dzieje się coś dziwnego - mówił Rencke - i od tego trzęsą się im łydki. - Japoński rząd jest zamieszany w tę aferę? - Nie ma po temu żadnych przesłanek. Jednak ktokolwiek to jest, musi być niezłym draniem. I ma kupę forsy. Kolejna furgonetka policyjna zatrzymała się przy końcu kwartału domów. - Poczekaj chwilkę - powiedział Kirk do Renckego i dał znak Kelley, żeby wstawała. - Ubieraj się, wychodzimy - wyszeptał do niej z naciskiem, po czym wrócił do rozmowy z Renckem. - Mac? - spytał Otto. - Wszystko w porządku? - Nie - odparł McGarvey. - Posłuchaj, może zabierasz się do tego od złej strony. Zgoda, to na pewno jakiś bogaty Japończyk, ale musi być w tym coś jeszcze. Poszukujemy bogatego człowieka lub grupy ludzi, którzy mają motyw, by zbierać elementy bomby atomowej. Rencke głośno wciągnął powietrze. - Zemsta - zasugerował. - Zadzwonię do ciebie - powiedział McGarvey i odłożył słuchawkę. Pierwsza z policyjnych furgonetek wróciła i zatrzymała się przy przeciwnym końcu ulicy. Dwa inne policyjne samochody minęły ją i wolno podjeżdżały przed hotel. - To policja - powiedział McGarvey do Kelley, która właśnie w pośpiechu zakładała spodnie i bluzę. - Szukają nas. McGarvey włożył buty i wrzucił swoje rzeczy do torby podróżnej. W żadnym wypadku nie chciał dać się wciągnąć w strzelaninę z policją. Nie było jednak sposobu, by stwierdzić na pewno, kto tu jest prawdziwym policjantem, a kto nie, dopóki nie dojdzie do konfrontacji. Minutę później wyszli ostrożnie na wąski korytarz. Ich pokój znajdował się na czwartym piętrze; już w tej chwili słyszeli, że w holu panuje jakieś zamieszanie.

204

Masa nadkrytyczna - Wyjdziemy tylnymi schodami, jeśli nie zablokowali już ulicy -powiedział McGarvey i poprowadził Kelley do schodów przeciwpożarowych, które zlokalizował pół godziny po tym, jak zarejestrowali się w recepcji. W ciasnej alejce na zapleczu hotelu nie dostrzegli żadnego ruchu. W ciągu dnia ta wąska i kręta uliczka zapchana była przez niewielkie sklepiki, stoiska i handlarzy, którzy sprzedawali wszystko, począwszy od amerykańskich kaset video, a skończywszy na belach jedwabiu, grach elektronicznych, proszkach i miksturach na zwiększenie potencji, żywych węgorzach i tradycyjnych kimonach. O tej porze sklepy pozamykane były szczelnie żaluzjami, zaś kupcy już dawno zabrali stąd swoje stoiska. Zeszli na uliczkę i ukryli się w ciemności, widząc czterech umundurowanych funkcjonariuszy policji, którzy pojawili się po drugiej stronie alejki i pośpieszyli w stronę zaplecza hotelu. Oddaliwszy się od hotelu, weszli do stacji metra i zjechali w dół ruchomymi schodami. Pojawiły się już pierwsze grupki śpieszących do pracy robotników. W ciągu najbliższej godziny miał ruszyć cały, gigantyczny system komunikacyjny miasta. - Twój przyjaciel już coś odnalazł? - spytała Kelley na schodach. - Jest już blisko rozwiązania. Jednak będziemy musieli ukrywać się jeszcze przez jakiś czas. Znasz jakieś odpowiednie miejsce? Kelley spojrzała na niego. Z jej oczu trudno było wyczytać, w jakim jest nastroju. Oczywiście była przestraszona, jednak zarazem zdeterminowana. Kirk nie miał pojęcia, jaka motywacja nią kieruje. - Kłopot w tym, że jesteś cudzoziemcem. Wyróżniasz się z tłumu. - W Tokio są na pewno dziesiątki tysięcy ludzi z Zachodu. - Tak, ale policja jest tu bardzo sprawna. - W takim razie będziemy musieli wyjechać z miasta na dzień lub dwa. Kelley pokręciła głową. - To nie jest konieczne - powiedziała. - Schowamy się w Shin-juku Kabukicho. - Co to jest? - Dzielnica Tokio, w której wszystko można mieć za odpowiednią cenę. - Jest tam jakieś miejsce, w którym będziemy mogli się ukryć? - Tak - odpowiedziała Kelley, uśmiechając się lekko. - Jest tam wiele miejsc, gdzie nikt nie zadaje żadnych pytań, dopóki ma się pieniądze. - Uśmiechnęła się ponownie. - Te miejsca nazywane są ..hotelami miłości". Zresztą sam zobaczysz.

37 Elizabeth McGarvey trzymała w dłoniach ręce matki. Na drodze dał się zauważyć pewien ruch; dziewczyna wiedziała, że na głównej szosie z pewnością będzie on jeszcze większy. Gdyby tylko zdołała dać jakiś sygnał kierowcy lub pasażerowi któregoś z przejeżdżających samochodów, dając do zrozumienia, że znajdują się w poważnym niebezpieczeństwie, być może ktoś zawiadomi policję. Sądząc po tym, co zdołała zauważyć podczas swego rocznego pobytu tutaj, Szwajcarzy byli niezwykle sprawni w każdej dziedzinie. Jednak kobieta na przednim siedzeniu wciąż trzymała je obie na muszce pistoletu i Elizabeth nie miała wątpliwości, że zdecyduje się użyć broni, jeśli zajdzie taka potrzeba. W jej oczach i wykroju ust było coś zimnego, a zarazem śmiertelnie niebezpiecznego. Niewątpliwie była piękna, na specyficzny, europejski sposób, wydawała się jednak jakby odległa i całkowicie pozbawiona zwykłych ludzkich uczuć. Armond był wyraźnie zaskoczony, widząc Elizabeth odjeżdżającą z kampusu po tym, co powiedziała mu wcześniej. Jeśli zatem nie poszedł do swego studia, by tam pogrążać się w zadumie, może teraz właśnie rozmawiać z Toni. Dowiedziałby się od niej o tym, że matka Elizabeth przyjechała do akademika i o tym, że przyczyną były jakieś domowe kłopoty; wszystko to składałoby się w logiczną całość, chyba że znalazłby wypożyczony samochód, którym przyjechała Kathleen. Armond był inteligentny; połączyłby fakty i uświadomiłby sobie, że Elizabeth jest w niebezpieczeństwie. Mógłby wówczas zadzwonić po policję. Jednak z jakiego powodu miałby to czynić? Z jego punktu widzenia nie istniał absolutnie żaden powód, by wszczynać alarm. Prawdopodobnie bałby się wyjść na głupca, podobnie zresztą jak każdy na jego miejscu. Kierowca już po raz któryś z rzędu w ciągu ostatniej minuty spojrzał w lusterko wsteczne. - Ktoś nas śledzi - powiedział po niemiecku.

206

Masa nadkrytyczna 207 Niemiecki i francuski były dwoma językami obcymi, które znała Elizabeth. Jej matka stwierdziła kiedyś, że dziewczyna odziedziczyła zdolności językowe po ojcu. Teraz wyczuła, że akcent który miał kierowca, nie przypominał akcentu szwajcarskiego. Był bardziej gardłowy, przypominał raczej Plattendeutsch. - Jedzie za nami dużo samochodów - odparła, również po niemiecku, Liese. - Tak, ale jeden z nich wyprzedził już dwa inne, żeby znaleźć się za nami i teraz wciąż utrzymuje dystans. - To ten Fiat? - Tak. Elizabeth zaczęła się odwracać, ale Liese gwałtownie szturchnęła ją w policzek lufą pistoletu. - Patrz przed siebie! - wrzasnęła. - Nie dotykaj mnie, suko! - zareagowała dziewczyna. - Jeśli będzie trzeba, zabiję cię - stwierdziła Liese. - Nie sądzę. Nie zrobisz tego, jeśli chcesz ściągnąć tu mojego tatę. Jednak na Liese nie zrobiło to większego wrażenia. - Masz rację - powiedziała. - Może tylko połamię ci wszystkie palce. Albo poranię twoje małe, śliczne piersi. A może wciąż jesteś dziewicą. To można będzie naprawić. Elizabeth zadrżała ze strachu i wściekłości. - Rób, co oni każą, Liz - powiedziała Kathleen. - Kiedy przyjdzie czas, twój ojciec zajmie się wszystkim. Elizabeth odwróciła się i ze zdziwieniem spojrzała na matkę. - Kochanie, to nie potrwa długo. Liese podniosła lewą ręką futurystyczny radiotelefon i nacisnęła jeden z guzików. - Ernst, wygląda na to, że mamy towarzystwo - powiedziała, po czym przycisnęła inny guzik. - Wiem. To szary Fiat, myślę, że ze szkoły. Wyprzedził mnie, ale już go doganiam. To Fiat Armonda, pomyślała Elizabeth. To musi być on! Co on zamierza? - Co chcesz z nim zrobić? - nadała Liese. - Nie rozłączaj się - dobiegła z głośnika odpowiedź. - Peter, jesteś na linii? - Tak. Mam mniej więcej dwie minuty do punktu kontaktowego. Czy odwołujemy kontakt? - Nie. Działaj zgodnie z planem. Liese, kontrolujesz sytuację u siebie? - Tak.

David Hagberg 208 - Zatem jedź do punktu kontaktowego. Bruno i ja zajmiemy się Fiatem. - Coo?! - krzyknęła Elizabeth, nie wierząc własnym uszom. -On nie ma z tym nic wspólnego! Nie wie nawet nic o moim ojcu! - Znasz tego, kto jedzie za nami? - spytała Liese. - Czy to Armonde? Elizabeth była zszokowana. Skąd oni mogli to wiedzieć? Kim, do diabła, byli ci ludzie? - Nie mam pojęcia - odrzekła. - Wiedziałaś, że to twój ojciec wynajął go, żeby cię strzegł? To twój kochanek? Słyszałam, że jest całkiem przystojny... Jaki jest w łóżku? Elizabeth zacisnęła mocno powieki i pierwszy raz od bardzo długiego czasu poczuła ulgę, płynącą z dotyku dłoni matki. To nie mogło dziać się naprawdę... jednak to była rzeczywistość. Na autostradzie Berno-Lozanna włączyli się w strumień jadących na północ samochodów. Przed nimi jechała wielka ciężarówka ciągnąca naczepę z napisem Pirokki Shipping Ltd na boku. Liese nacisnęła guzik radiotelefonu. - Jesteśmy zaraz za tobą, Peter - powiedziała. - Widzę was. - Ernest? - Zbliżamy się do skrzyżowania. Nie czekajcie na nas. Róbcie swoje. - Skręcamy - zameldowała Liese i odłożyła radiotelefon. Wielka ciężarówka zjechała na żwirową drogę, która układała się w kształt prowadzącej przez las stumetrowej pętli, po czym ponownie wracała do autostrady. Kierowcy używali jej zarówno jako parkingu, gdzie można odpocząć podczas długiej podróży, jak i odgałęzienia szosy, dzięki któremu można zmienić kierunek jazdy. Na poboczu parkowała inna ciężarówka, jednak w kabinie nie paliło się światło. Można było zatem przypuszczać, że kierowca albo śpi w tylnej części kabiny, albo gdzieś poszedł. Ciężarówka z napisem Pirokki Shipping zatrzymała się; kierowca wyłączył światła mijania, zostawiając jedynie postojowe. - Wysiadamy - powiedziała Liese, gdy zatrzymali się za ciężarówką. Człowiek siedzący obok Liese wyłączył światła i silnik Peugeota, po czym wysiadł z samochodu. Otworzył tylne drzwi od strony Kathleen. - Wysiadać, schneW. - rozkazał ściszonym, chrapliwym głosem. Kathleen i Elizabeth wydostały się z samochodu, a Liese, trzymając wciąż w dłoni pistolet, przewiesiwszy sobie na pasku przez ramię radiotelefon, pośpieszyła w ich stronę.

Masa nadkrytyczna - Idziemy! - powiedziała, wskazując ciężarówkę. Kierowca otworzył jej boczne drzwi, odsunął jakieś pudła, a potem ponaglił ich ruchem ręki. Kathleen znalazła się pierwsza przy samochodzie i kierowca już pomagał jej wsiąść, lecz ona nagle zaparła się w drzwiach, chcąc opuścić pojazd. - Tam jest ciemno! - zaprotestowała. Wtedy chwycił ją za rękę i brutalnie wepchnął ją do czarnego jak smoła wnętrza. Nadjechał Fiat Armonde'a, oświetlając całą tę scenę blaskiem reflektorów, po czym zatrzymał się. Sekundę później przystanął za nim ciemny Mercedes. Wyskoczyło z niego dwóch ludzi, tak szybko, że Armonde nie był w stanie zareagować. Drzwi Fiata zaczęły się otwierać i wtedy jeden z dwóch pasażerów Mercedesa dopadł ich, unosząc prawą rękę. - Armand! - krzyknęła Elizabeth; w tym samym momencie usłyszała trzy strzały z pistoletu z tłumikiem. Scherschen złapał Elizabeth za ramię i wepchnął ją do wnętrza ciężarówki. Potem zatrzasnął drzwi i zamknął je od zewnątrz.

38 Nadciągnęły gęste chmury i właśnie zaczęła się mżawka, gdy niebie-sko-biały samochód szwajcarskiej policji kantonalnej zjechał z głównej autostrady, niedaleko drogi wiodącej ku Estavayer-le-Lac. Krople deszczu połyskiwały na liściach drzew, a na żwirowej drodze do parkingu dla ciężarówek pojawiały się już kałuże. Policjanci sprawdzali zwykle to miejsce raz lub dwa w ciągu zmiany w ramach rutynowego patrolu. To było ich pierwsze podejście tego wieczora. - Widzę włączone reflektory - powiedział Adler Boli, gdy przejeżdżali wolno wzdłuż zakrętu. - Tam. - Wskazał dłonią kierunek. Jego partner, Thomas Grillparzer, opuścił boczną szybę, włączył szperacz i oświetlił nim niebieskiego Fiata. Natychmiast dostrzegli, że coś jest nie tak i Boli zatrzymał samochód w odległości pięciu metrów od Fiata. Szyba od strony kierowcy była roztrzaskana, zaś na całej szybie przedniej i tej od strony pasażera widoczne były plamy rozbryzganej krwi. Boli włączył przenośny aparat radiowy i nacisnął guzik MOWA. - Centrala, tu jeden-siedem-zero. - Jeden-siedem-zero, odbiór. - Prawdopodobnie mamy morderstwo; potrzebne wsparcie. - Wsparcie w drodze. Podaj lokalizację. Grillparzer wysiadł z samochodu, wyciągając swój służbowy pistolet. - Będę cię osłaniał - powiedział Boli i szybko podał centrali ich lokalizację, a także opis sytuacji. Jedynym samochodem, który znajdował się na terenie parkingu oprócz Fiata, była szesnastokołowa ciężarówka, zaparkowana w ciemności mniej więcej pięćdziesiąt metrów dalej. Boli wysiadł z samochodu patrolowego i też wyciągnął pistolet. Zajął pozycję za samochodem, osłaniając swojego partnera, który podszedł do Fiata, oświetlonego jasnym blaskiem szperacza. - Ktoś leży na przednim siedzeniu! - krzyknął Grillparzer w stronę Bólla. - Bardzo dużo krwi. Ma co najmniej jedną, głęboką ranę głowy.

210

Masa nadkrytyczna 211 - Porusza się? - zadał krzykiem pytanie Boli. - Nie - odpowiedział Grillparzer. - Chwileczkę! Matko Boska, on jeszcze żyje! Boli pośpieszył w stronę Fiata, podczas gdy jego partner schował broń do kabury i dopadł drzwi od strony pasażera, usiłując je otworzyć. - Uważaj na odciski palców... - chciał ostrzec Boli, ale z jego gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Zobaczył, że leżący we Fiacie człowiek ma co najmniej dwie rany postrzałowe głowy: jedną na czole i drugą nad uchem. Upadł na dźwignię zmiany biegów, a jego głowa i tors leżały na siedzeniu pasażera. Jego gałki oczne poruszały się i próbował coś mówić, ale głos był prawie niedosłyszalny. Grillparzer spojrzał na partnera. - Chłopaki są już w drodze - odpowiedział Boll na nie zadane pytanie. - Zaraz przyjedzie karetka. Grillparzer zdjął czapkę i nachylił się do wnętrza niewielkiego samochodu. - Jesteśmy policjantami - powiedział. - Karetka już tu jedzie. Czy mnie pan słyszy? Kto panu to zrobił? Boli nagle rozpoznał tego człowieka. Widywał go często w Esta-vayer-le-Lac. Był wykładowcą z Politechniki. Nazywał się Armond... jakiśtam. Ranny coś wyszeptał. - Ciężarówka? - zapytał Grillparzer. - Biała ciężarówka? Spojrzenie Bölla momentalnie powędrowało ku ciężarówce zaparkowanej nieco dalej na drodze. Była jednak szara, nie biała. - Jaka Elizabeth? - wciąż pytał Grillparzer. Podniósł wzrok na Bölla. - Porwanie - powiedział. - Chodziło o jakąś Elizabeth, ale nie dosłyszałem nazwiska. Postrzelili go porywacze. Minęła już dziewiąta, kiedy miejsce zbrodni zostało zabezpieczone i główny inspektor dochodzeniówki z Berna, Yvonne Coquillat, podeszła do Bölla i Grillparzera. Obaj byli wysokimi, atletycznie zbudowanymi mężczyznami, podczas gdy Yvonne była niska i szczupła. Miała jednak reputację osoby twardej i nieustępliwej. Obaj funkcjonariusze odnosili się do niej z dużym szacunkiem. - Prawie skończyliśmy - powiedziała. - Jak tylko odjedzie furgonetka ekipy dochodzeniowej, będziecie mogli wrócić do swoich obowiązków. - Kiedy złożyć pisemny raport? - spytał Boli. - Wystarczy, jak dostanę go rano - odparła Yvonne. - Chyba że w ciągu ostatniej godziny przypomnieliście sobie coś, co może być pożyteczne dla śledztwa.

David Hagberg Grillparzer zaprzeczył ruchem głowy. - Mamy jakieś informacje o białej ciężarówce? - Poleciłam policji drogowej, żeby ją zatrzymała, ale jak do tej pory, o ile się orientuję, nie ma o niej żadnych informacji. - A co z Armondem? - spytał Boli. Przypomniał sobie nazwisko wykładowcy. Yvonne pokręciła głową. - Zmarł w drodze do szpitala. Przykro mi. Cóż, za kilka minut będziecie mogli odjechać - powiedziała inspektor Coquillat. Zaczęła się odwracać, ale nagle zatrzymała się. Ponownie spojrzała na Bölla, a jej oczy zwęziły się. - Co powiedziałeś? - spytała. Boli wyglądał na lekko przestraszonego. - Słucham? - spytał. - Powiedziałeś coś na temat ofiary morderstwa. Podałeś nazwisko. - Tak. - Znałeś go? - Tak - potwierdził Boll, uświadamiając sobie, że znalazł się w paskudnej sytuacji. Grupa dochodzeniowa zidentyfikowała tego człowieka na podstawie jego dokumentów. Nie sądził, by potrzebne było informowanie kogokolwiek, że znał ofiarę. - Chyba był wykładowcą na Wydziale Architektury. - Dlaczego, na Boga, nic o tym nie powiedziałeś? - Nie sądziłem, że to może być ważne... - Czy ty w ogóle myślisz? Najwyraźniej zabito go dlatego, że stał się świadkiem porwania. - Potrząsnęła głową z rozdrażnieniem. - Jadę do szkoły. Wsiadajcie do samochodu i jedźcie za mną. Ten człowiek wymienił imię Elizabeth. Skoro wiemy teraz, że był wykładowcą na Politechnice, możemy przypuszczać, że Elizabeth była jego koleżanka, a może studentką. W każdym razie mamy już jakiś trop! O trzeciej rano zadzwonił telefon przy łóżku głównego inspektora szwajcarskiej policji federalnej, Johanna Muellera, wydobywając go z głębokiego snu. Jego żona poruszyła się na łóżku, gdy podniósł słuchawkę. - Taaak...? - wymamrotał. - Bardzo przepraszam, że zakłócam pana spokój o tej porze, ale pojawiła się sprawa, o której, jak sądzę, chciałby się pan natychmiast dowiedzieć. Dzwonił Brent Welie, zastępca Muellera, bardzo bystry i sprawny policjant, który zrobił karierę w policji federalnej dzięki pracy i determinacji. Welie nigdy nie podejmował działań bez istotnego powodu, ani nie rzucał słów na wiatr.

212

Masa nadkrytyczna Mueller włączył lampę na nocnym stoliku i usiadł. Natychmiast opuściła go senność. - Tak, o co chodzi? - spytał. - Dotyczy to Kirka McGarveya. - Wrócił? - spytał ze złością Mueller. Traktował Martę Fredricks jak własną córkę. Nigdy nie wybaczył McGarveyowi, że zakochała się w nim, zaś jego wrogość wobec Amerykanina zdecydowanie wzmogła się, gdy Marta zginęła w katastrofie samolotu. - Jeszcze nie, ale prawdopodobnie tu przybędzie. - Nie baw się w zagadki, Brent. Mów o co chodzi. - Przepraszam pana. Wie pan, że córka McGarveya, Elizabeth, jest obecnie studentką Wydziału Architektury Politechniki Berneńskiej w Estavayer-le-Lac? - Tak. - Wszystko wskazuje na to, że wczorajszego wieczoru została porwana - oznajmił Welie. - Gott im Himmel - wymamrotał Mueller. - Ktoś chce w ten sposób dobrać się do jej ojca? - Tego jeszcze nie wiemy. Mam jednak jeszcze gorszą wiadomość. - To niemożliwe. - A jednak. Najwyraźniej matka tej dziewczyny odwiedzała ją właśnie, gdy do tego doszło i została porwana razem z nią. - Była żona McGarveya? - Tak, proszę pana. W trakcie rozmowy Mueller odrzucił kołdrę i zaczął rozglądać się za pantoflami. - Będę tam za godzinę. Zamów rozmowę z Waszyngtonem na czwartą trzydzieści naszego czasu. Chcę rozmawiać z generałem. - To będzie dziesiąta trzydzieści wieczorem czasu waszyngtońskiego. - Nic mnie to nie obchodzi. Po drugie, zadzwoń do Francuzów i dowiedz się, czy w sprawie zestrzelenia Airbusa odkryli jakieś tropy, zwłaszcza nici prowadzące do McGarveya. Zapytaj o to także Interpol. Aha, i spróbuj dowiedzieć się, gdzie w tej chwili przebywa McGarvey. Potem zbierz wszystkie ostatnie raporty dotyczące tego... incydentu. Rano mają się znaleźć na moim biurku. - Oczywiście - odpowiedział Welie. Mueller odłożył słuchawkę i gdy wlókł się do łazienki uderzyła go myśl, że przeczuwał, iż coś takiego może się zdarzyć, już od chwili, gdy dowiedział się, że Elizabeth McGarvey zapisała się do szwajcarskiej szkoły. Wyglądało na to, że śmierć i zniszczenie towarzyszą jej ojcu dosłownie wszędzie.

39 - W Honolulu, gdy byłam jeszcze dzieckiem, ojciec opowiadał mi niestworzone rzeczy o pustyni, która rozciąga się na zachodzie -oznajmiła Kelley Fuller. McGarvey siedział, zanurzony po pas, w balii z gorącą, nasyconą zapachem wiśni wodą. Odwrócił się, słysząc jej głos; zamknęła właśnie za sobą drzwi z ryżowego papieru. Słyszał tradycyjną muzykę japońską, dochodzącą z jakiegoś innego pomieszczenia hotelu. - Mówił, że posłano go tam wyłącznie dlatego, że miał japońskich przodków. - Upięła włosy, odsłaniając swe malutkie uszy i długą, delikatną szyję. - Nienawidził Ameryki aż do śmierci. - Myślałem, że śpisz - stwierdził McGarvey. Zbliżało się południe, ale w tym miejscu czas wydawał się nie mieć żadnego znaczenia. Hotel nazywał się „Zachodnie Ranczo Słonecznych Dni" i znajdował się w brzydkim, ale zarazem luksusowym jednopiętrowym budynku, położonym w pewnej odległości od zatłoczonej bocznej uliczki W dzielnicy Shinjuku Kabukicho. Na parterze znajdowały się publiczne łaźnie, pokoje dla personelu i kuchnie, zaś pierwsze piętro składało się w całości z gościnnych apartamentów. Wynajęli tu sypialnię, salon i niewielką łazienkę. Zapłacili za apartament absurdalnie wysoką cenę, jednak miejsce to było całkowicie bezpieczne. McGarvey dał recepcjoniście kartę kredytową American Express, posługując się pseudonimem, pod którym zarejestrował konto w banku Channel Island jeszcze przed wyjazdem z Paryża. Być może na Jersey niektórzy uniosą brwi ze zdziwienia, gdy zaczną napływać rachunki, Kirk wiedział jednak, że zostaną zapłacone bez wahania i z zachowaniem stuprocentowej dyskrecji. 1 Nie mogłam zasnąć. Przyszłam więc umyć ci plecy, McGar-vey-san - powiedziała Kelley. Miała na sobie śnieżnobiałe kimono, które jednak rozchyliła i zrzuciła na podłogę. Była teraz naga; miała długie nogi, uda i łydki o delikatnym zarysie, brzuch niemal całkowicie płaski, prawie chłopięce biodra, małe, lecz kształtne

214

Masa nadkrytyczna piersi o dużych i bardzo ciemnych sutkach. Wyglądała niezwykle egzotycznie. - To nie jest konieczne - powiedział tonem perswazji McGarvey. - Wierzę, że uratujesz mi życie. Chciałam ci jakoś podziękować teraz, kiedy jeszcze jest na to czas. - Mówiąc to usiadła na małym stołeczku i zaczęła się myć dużą, naturalną gąbką, polewając ciało ciepłą, nasyconą mydłem wodą z drewnianego cebrzyka. McGarvey patrzył na nią bez słowa. - Być może niczego tu nie odkryjemy - odezwał się. - Może w końcu będziesz musiała wrócić do domu. Spojrzała na niego okrągłymi oczyma; przypominała wystraszoną sarnę. - Jednak twój przyjaciel powiedział ci dziś rano coś, co cię zmartwiło. - Pokręciła głową, wyrażając tym wewnętrzne przekonanie. - Nie opuścisz Tokio, dopóki nie dowiesz się wszystkiego. - Zanim zrobię cokolwiek, muszę znać nazwisko i twarz tego człowieka. - Znajdziesz to, czego szukasz - powiedziała spokojnie. Opłukała się za pomocą czerpaka, polewając ciało czystą wodą z wiadra, a potem weszła do balii, w której siedział Kirk i uklękła na drewnianej ławeczce za jego plecami. Teraz mogła szorować jego plecy szorstkim ręcznikiem. - Może nic z tego nie wyjdzie. - Bardzo ciężko jest żyć w ciągłym strachu. Wiesz o tym, że takie było całe moje dotychczasowe życie. Nie mam do czego wracać. - A co z twoimi rodzicami? - Moi rodzice nienawidzili Ameryki i nauczyli mnie tej nienawiści, więc gdy skończyłam szkołę, zdecydowałam, że będę pracować w Centralnej Agencji Wywiadowczej, by poznać sekrety Amerykanów, które mogłabym później przekazać ich przeciwnikom. - Czy nas zdradziłaś? - Nie. W końcu okazało się to niemożliwe. - Dlaczego? - Ponieważ zrozumiałam, że mój dziadek i moi rodzice mylili się. McGarvey odwrócił się ku niej. Płakała bezgłośnie, po jej policzkach ściekały strumieniem łzy. Powoli, ostrożnie, jakby była kruchą rzeźbą z porcelany, wziął ją w ramiona i zaczęli się kochać. - Rozumiem - powiedział cicho. I było tak rzeczywiście, ponieważ on także odczuwał strach. W Waszyngtonie minęła już północ, gdy McGarvey usłyszał ponownie pełen napięcia głos Renckego. Odniósł wrażenie, że hacker

215

David Hagberg pracował bez przerwy od chwili, gdy otrzymał problem do rozwiązania. - Chyba mam jakiś trop - stwierdził. - Możesz mi już podać jakieś nazwisko? - spytał McGarvey. Rozmawiał z prywatnej kabiny, znajdującej się na pierwszym piętrze, tuż obok biura dyrektora hotelu. Zapewniono go, że ten telefon jest całkowicie bezpieczny. - Zrobiłem to, co sugerowałeś: poszukiwałem przede wszystkim motywu. Mam wrażenie, że szukamy patologicznego przypadku nienawiści i pogardy. Chodzi o naprawdę wielką, zapiekłą nienawiść. W powiązaniu z dużymi pieniędzmi, które pozwalają na to, by zmienić te uczucia w konkretne działanie... pamiętasz, doszliśmy wspólnie do wniosku, że ten typek musi mieć dużą forsę... cóż, to jest coś, co musiało być jakoś dostrzeżone w środkach masowego przekazu. - Co masz na myśli? - Pomyśl sam: powiedzmy, że masz mniej więcej miliard dolarów i poświęcasz swoje życie próbom dokopania Amerykanom - coś z tej działalności musi wyjść na jaw prędzej czy później. McGarvey zaczął rozumieć, o co chodzi Renckemu i uświadomił sobie, że ma to ręce i nogi. - Departament Stanu może dysponować jakimiś informacjami - zasugerował. - A także archiwum Firmy, jak również oczywiście wywiadu wojskowego. - Dobrałeś się do ich komputerów? - Jasne. Jednak na prawdziwą żyłę złota trafiłem, kiedy zacząłem sprawdzać archiwa „New York Timesa". Zrobiłem sobie niewielki, lecz elegancki program badawczy, który poszukiwał wrogów naszego kraju, opierając się na skali wartościującej od jednego do stu. Na przykład: jeżeli ktoś gdzieś otwarcie oświadczył, że nienawidzi Ameryki i zrobiłby wszystko, co w jego mocy, aby zniszczyć nasz ukochany kraj, zdobywał w mojej skali od siedemdziesięciu pięciu do stu punktów, w zależności od tego, czy posiada wystarczająco dużo pieniędzy, by kupić i zużytkować jedno z urządzeń, których poszukiwało K-l. Łapiesz w czym rzecz? - Mów dalej - potwierdził McGarvey. - Uzyskałem w ten sposób cholernie długą listę. Wygląda na to, że w Japonii jest całkiem sporo typków, którzy mają do nas jakieś żale. Musiałem zatem zrobić sobie następną burzę mózgów. Uważaj, bo najciekawsze usłyszysz dopiero teraz. Ponieważ było mnóstwo kandydatów, dodałem do mojego programu dwa parametry. Po pierwsze: pomyślałem, że aby przedsięwziąć taką akcję, facet musi mieć co najmniej milion. Zgadzasz się ze mną? 216

Masa nadkrytyczna Terroryzm był przedsięwzięciem niezwykle drogim, jeśli ktoś wymagał skutecznych działań w tym względzie. Wiele małych krajów nie mogło sobie nań pozwolić. Milion dolarów nie wydawał się być błędnym progiem. - Zgoda. - Kolejną sprawą były motywy; tu wymyśliłem parę naprawdę ciekawych rzeczy. Na przykład: co sądzisz o byłych jeńcach wojennych? Albo o Japońcach, których interesy runęły z powodu polityki Stanów? - Rencke zachichotał. - Już mamy całą kupę różnych facecików. A co o typkach, którzy stracili rodziny lub ukochane osoby, w Hiroszimie i Nagasaki? McGarvey na moment zaniemówił. Jezu Chryste, to było właśnie to! Człowiek, którego rodzina zginęła od wybuchu amerykańskiej bomby atomowej i który potem zrobił fortunę, może myśleć teraz o zemście. Jednak musiało być jeszcze coś, jakaś inna motywacja. - Czy uzyskałeś w ten sposób jakieś nazwisko? - Nie - przyznał Rencke. - Ale zrobiłem listę sześciu kandydatów, których miejsca urodzenia i przeszłość w tym okresie historii jest co najmniej niejasna. Pracuję teraz nad tym. - Chciałbym, żebyś dorzucił do tego jeszcze jeden parametr -powiedział McGarvey. - Nie sądzę, żeby zwykła zemsta mogła być tu wystarczającym motywem. Zgodziliśmy się, że kimkolwiek jest ten człowiek, musi być bardzo bogaty. Jednak aby zrealizować swoje zamiary, musi być także co najmniej bystry i przenikliwy, a może nawet genialny. - Co oznacza, że musi mieć także i inny motyw. Musi jeszcze zarobić przy okazji. - Właśnie. - Jeśli nie mogę kupić Centrum Rockefellera, rozwalę je wielką bombą? - zasugerował Rencke. - Coś w tym rodzaju. - Zabiorę się do tego - odpowiedział Rencke i już w tej chwili w jego głosie dało się słyszeć nutę świadczącą o dystansie, która dowodziła, że znaczna część jego umysłu jest gdzie indziej, pracując nad najświeższym problemem. - Zadzwonię do ciebie później - powiedział McGarvey. - Poczekaj chwilkę - ponownie odezwał się Rencke swoim zwykłym głosem. - Prawie o tym zapomniałem. Twoje nazwisko ponownie wypłynęło po drugiej stronie rzeki. Chcą skontaktować się 2 tobą, teraz już za wszelką cenę. To ma coś wspólnego z twoją córką i eks-małżonką. - Co z nimi?

David Hag bei g - Nie wiem - odpowiedział Rencke roztargnionym głosem, i połączenie zostało przerwane. Gdy McGarvey zadzwonił do domu Carrary, dyrektora operacyjnego oczywiście tam nie było; połączenie zostało automatycznie skierowane do jego biura w Langley. Sądząc po głosie, Carrara wydawał się przemęczony, nawet zaniepokojony, ale w żadnym wypadku nie zaskoczony. - Kto uprawia dla ciebie hackerstwo? - spytał. - Moi ludzie w archiwum dostają epilepsji. - Co z Kathleen i moją córką? - spytał McGarvey, ignorując pytanie. - Czy coś im się stało? - Zostały porwane. McGarvey poczuł, jak podłoga wiruje mu pod stopami. - Przez kogo? - spytał. - Tego jeszcze nie wiemy. Najwyraźniej twoja eks-małżonka była z wizytą u córki w szkole niedaleko Berna i obydwie zostały porwane zaledwie parę godzin temu. Generał otrzymał telefon w tej sprawie od szwajcarskiej policji federalnej. - Czy to K-l? - rzucił pytanie Kirk, obawiając się odpowiedzi, o której wiedział, iż ją za chwilę usłyszy. - Sądzimy, że tak. To ma wszelkie cechy charakterystyczne operacji przeprowadzonej przez Sprangera. Wykładowca za szkoły najwyraźniej musiał się w to zaplątać i został zabity trzema strzałami prosto w głowę. - Są jakieś tropy? - Być może twoją byłą żonę i córkę przewieziono przez granicę szwajcarską do Francji. Surete National może mieć jakiś ślad. - Zadzwoń do Marąuanda - powiedział McGarvey. - Już dzwoniłem - odparł Carrara. - Spotka się z tobą w Paryżu.

40 Zgodnie z sugestią Rolanda Murpłr/ego prezydent wezwał swojego doradcę do spraw bezpieczeństwa narodowego, Daniela Milligana, i sekretarza stanu Johna Cronina na spotkanie w Gabinecie Owalnym na godzinę ósmą rano. Trzej mężczyźni patrzyli z uwagą na dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej. - Pozwól, Roland, że przedstawię wszystkim sprawę całkiem jasno - powiedział prezydent. - Z tego, co mówisz, wynika, że jakaś grupa, lub też pojedyncza osoba w Japonii powiązana jest z podejmowanymi przez organizację byłych funkcjonariuszy Stasi próbami kradzieży składników bomby atomowej? - Tak, sir. Materiały informacyjne i dowodowe, jakie zdołaliśmy zebrać, wskazują na taką właśnie interpretację faktów. - Ale to nie ich rząd? - spytał sekretarz stanu, John Cronin. -Jesteście tego pewni? - Nie jesteśmy tego pewni, John, ale nie sądzimy, by to było prawdopodobne. Z Tokio nie docierają do nas najmniejsze nawet wzmianki, świadczące o tym, by coś takiego miało się dziać. - Podobnie, jak nie docierały przed atakiem na Pearl Harbor -wymamrotał Cronin. - To nieprawda - zaprzeczył Murphy. - Przed Pearl Harbor otrzymaliśmy wiele ostrzeżeń, ale wszystkie zostały zignorowane. Murphy zwrócił się do prezydenta: - Rząd, czy też wojsko nie poszukiwałoby konkretnej części, lecz technologii ich produkcji. Technologii, mogę dodać, którą byliby w stanie z powodzeniem rozwinąć ich naukowcy. - Skłaniałbym się ku temu, żeby się z tobą zgodzić - stwierdził prezydent, po czym zwrócił się do doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego: - Dan, co możesz powiedzieć w tej sprawie? - Podobnie jak pan, panie prezydencie, jestem skłonny zgodzić się z Rolandem. Rząd japoński nie ma najmniejszego powodu, by uczynić z Japonii mocarstwo atomowe. Do diabła, chociaż przegrali z nami wojnę, to najwyraźniej wygrywają pokój. Zaczynają nas wyprzedzać, jeśli chodzi o stabilność waluty, o technologię,

David Hagberg a wkrótce być może nawet o globalny produkt narodowy. Po co w tej sytuacji ryzykować pozycję na świecie, przystępując do klubu atomowego? Mieliby w tej sytuacji niemal wszystko do stracenia i niemal nic do zyskania. Broń nuklearna, przynajmniej dla rządów państw, stała się w tej chwili praktycznie bezużyteczna. - Ale nie dla terrorystów - zauważył Murphy. - To prawda - zgodził się Milligan. - I wszyscy wiedzieliśmy, że to się stanie wcześniej czy później. Ile plutonu, zdatnego do produkcji broni nuklearnej, nie można się corocznie doliczyć, według ostatnich szacunków? Zdaje się, że wystarczy go do produkcji sześciu bomb? - Więcej - skorygował Murphy. - Ale teraz po raz pierwszy wykryliśmy skoordynowaną próbę zebrania wszystkich komponentów. - Nie licząc próby, podjętej kilka lat temu przez Libię - przypomniał Cronin. - A także, ostatnio, Irak. - Nie mówię o rządach, John. Mam na myśli konkretnych ludzi. - Podobna działalność kosztuje bardzo drogo, prawda? - spytał prezydent. - Co najmniej dziesiątki milionów dolarów - stwierdził Murphy. - W jakiś sposób zawęża to pole naszych poszukiwań, zwłaszcza, jeśli ograniczymy się do Japończyków. - Akurat na obecnym etapie rozwoju historii w Japonii jest wielu bogaczy. Moi ludzie próbują zawęzić listę, ale zajmie im to trochę czasu. Do tej pory nie znamy jeszcze nawet motywu, którym kieruje się ten człowiek. Poza tym działania CIA w Japonii zostały całkowicie wstrzymane. - Za kilka dni wysyłam Johna do Tokio. Będzie tam rozmawiał z premierem Kunihiro, ale nie ma żadnej gwarancji, że wyniknie z tego dla nas coś pozytywnego. Osiem morderstw, które miały miejsce w Tokio w ciągu ostatnich kilku dni, z czego pięć ofiar to Amerykanie - trudno się dziwić, że wszyscy są tym bardzo zdenerwowani - mówiąc to prezydent usiadł głębiej w fotelu i oparł podbródek na kciuku oraz palcu wskazującym prawej dłoni. - Rozumiem, Roland, że wysłałeś tam dodatkowo kilku ludzi... którzy nie są bezpośrednio związani z naszą ambasadą. Murphy potwierdził skinieniem głowy. - Jednak z tego powodu mamy jeszcze dodatkowe kłopoty, panie prezydencie. Być może przypomina pan sobie Kirka McGarveya. - To ten człowiek, który kilka lat temu wziął udział w udaremnieniu porwania naszego okrętu podwodnego na Morzu Śródziemnym? - Tak, sir. Również on był osobą odpowiedzialną za dostarczenie ładunku złota do Iranu. 9?K

Masa nadkrytyczna - Pamiętam. Ładunek znalazł się w końcu w Iranie i to była jedna z przyczyn, dla których Irańczycy współpracowali z nami przy wyrzucaniu z Kuwejtu Saddama Hussajna. Jeśli McGarvey bierze teraz udział w tej akcji, to nasze szanse bardzo się poprawiają. - Bardzo możliwe, że grupa Stasi doszła do tej samej konkluzji - stwierdził Murphy. Po tym stwierdzeniu w pokoju zapanowała ciszy. - McGarvey jest rozwiedziony - kontynuował Murphy. - Jego była żona mieszka w Waszyngtonie. Wczoraj rano przyjechała do nas, by z nami rozmawiać. W jakiś sposób doszła do tego, że McGarvey dla nas pracuje i chciała, żebyśmy przekazali mu wiadomość. - Jaką wiadomość? - spytał prezydent. - To nie było nic ważnego, a przynajmniej my tak sądzimy. Zanim zdołaliśmy zareagować, zniknęła z terenu Waszyngtonu. McGarvey ma także dziewiętnastoletnią córkę, uczęszczającą do szkoły niedaleko Berna w Szwajcarii. Jego eks-małżonka pojawiła się tam zeszłej nocy i została porwana wraz z córką przez nieznaną osobę lub osoby. - Stasi? - To możliwe. Szwajcarzy, a teraz także Francuzi, pomagają nam. Być może mają już jakiś trop. - Jeśli porwała je organizacja byłych funkcjonariuszy Stasi, to może chcą odciągnąć McGarveya z Japonii? - Tak, sir. - Chcą go wciągnąć w pułapkę? Murphy skinął głową. - Robimy wszystko, co w naszej mocy, by mu pomóc. - Mam nadzieję, że tak jest naprawdę - stwierdził prezydent. - Ponieważ chciałbym bardzo wyraźnie uświadomić coś panu, generale: McGarvey oddał temu krajowi wielkie usługi. - Tak, sir. - A teraz jesteśmy jego dłużnikami.

41 Niebo nad Paryżem było zachmurzone i padał drobny deszczyk, gdy Boeing 747należący do JAL wylądował na paryskim lotnisku Charlesa de Gaullea. Dochodziła dopiero trzecia po południu, ale było już ciemno i dał się odczuć przenikliwy chłód, co pogorszyło jeszcze niewesoły nastrój McGarveya. W ciągu długiego lotu z Tokio do Paryża, z międzylądowa-niem w Kalkucie, nie miał nic szczególnego do roboty, więc przez cały czas oddawał się czarnym myślom, dotyczącym Elizabeth i Kathleen. Carrara nie sugerował mu otwarcie, by przerwał działania w Japonii, jednak w rozmowie z nim McGarvey wyczuł dość wyraźny przekaz między wierszami: Spranger porwał Kathleen i Elizabeth, by odciągnąć go z Tokio do Europy, gdzie zamierzał go zabić. Wyglądało na to, że wszyscy chcieli, by Kirk podjął wyzwanie. W dawnych czasach, kiedy walka toczyła się jeszcze zgodnie z jakimiś zasadami, istniała niepisana umowa między służbami wywiadowczymi, iż rodzina agenta terenowego jest nietykalna. Jednak obecnie ta niepisana umowa już nie obowiązywała. Nieliczne reguły, których musieli przestrzegać nawet ludzie tacy, jak Spranger, stały się nieaktualne. Nie istniało już dla nich nic świętego. Stawka, o którą toczyła się gra w czasie zimnej wojny, była wysoka, ale w ukrytej wojnie, toczącej się teraz, wydawała się ona jeszcze wyższa. Wtedy chodziło o ideologie, obecnie - o pieniądze. Resztka honoru, którą mieli wówczas, obecnie zniknęła bez śladu. To była ich gra. Oni określali jej zasady. I jeśli chcieli, by toczyła się w ten sposób, McGarvey tak właśnie zamierzał ją rozegrać... bez żadnych barier i niepisanych reguł. Przy wejściu dla pasażerów czekał na niego wysoki, kościsty człowiek o gęstych brwiach, rysujących się czarną kreską ponad ostrym, jastrzębim nosem. - Nazywam się Robert Littel. Czy ma pan jeszcze jakiś bagaż? - powiedział przez nos, tak, jak czynią to Teksańczycy. - Kto panu powiedział, że przylecę tym samolotem? - spytał Kirk. Wiedział, że zdobycie takiej informacji nie przekraczało bynajmniej możliwości Sprangera. 222

Masa nadkrytyczna - Nikt. Po prostu Phil Carrara poinformował nas, że pan przyjeżdża i polecono nam, żebyśmy się panem zaopiekowali. A teraz, gdyby zechciał pan się pośpieszyć, moglibyśmy stąd wyjść i wsiąść do helikoptera. - Macie jakiś ślad? - Tak, ale opowiem o tym panu, kiedy będziemy już w drodze. Nie mamy zbyt wiele czasu. McGarvey ruszył krok w krok za wyższym od siebie mężczyzną; w ten sposób, zostawiwszy wszystkich w tyle, przeszli przez kontrolę paszportową, potem celną, wreszcie zbiegli w dół po schodach. - Czy Marquand tu jest? - rzucił po drodze pytanie Kirk. - Dowodzi swoimi ludźmi w Grenoble. Przysłał Rene Belleau, swojego zastępcę. Wygląda na buca, ale myślę, że jakby go przycisnąć do muru, mógłby się okazać twardym sukinsynem. Na dolnym poziomie, gdzie mieli już wychodzić przez stalowe drzwi, McGarvey chwycił Teksańczyka za ramię i zatrzymał go. - Co się dzieje w Grenoble? - spytał. Littel chciał już ruszyć do przodu i pociągnąć za sobą McGar-veya, najwidoczniej jednak po chwili przemyślał swoją reakcję, ponieważ odpowiedział pytaniem: - Jak dużo powiedział panu Carrara? - Że ktoś porwał moją byłą żonę i córkę, i że Francuzi mają jakiś trop. - Najwyraźniej zabrano je ze szkoły, a potem załadowano do białej kontenerowej ciężarówki z ciągnikiem. Widziano ją, jak przekraczała granicę w Jougne, na wysokości Lozanny. Dziś rano ciężarówkę odnaleziono w stodole, przy końcu drogi, która prowadzi do górskiego schroniska, położonego w odległości około dziesięciu kilometrów na północ od Grenoble. - Czy są tam jakieś ślady bytności mojej żony i córki, lub porywaczy? - Wedle ostatnich wiadomości, nie. Action Service otoczyła to miejsce, czekają jednak z atakiem na zapadnięcie zmroku. - Kto jest właścicielem schroniska? - Należy do agencji nieruchomości z Grenoble. Trzy dni temu zostało wynajęte przez małżeństwo o nazwisku Schey. Dwa dni temu ta sama para złożyła wizytę w kampusie Politechniki w pobliżu Berna, najwyraźniej po to, by zbadać teren. To było zbyt oczywiste. Jeśli to była robota Sprangera, wydawało się nieprawdopodobne, że pozostawił tak wiele śladów na szlaku swoich działań. Praktycznie rzecz biorąc, obwieszczał wszem i wobec, gdzie przebywa. Pozostawało pytanie, dlaczego to robi?

Z223

David Hagberg - Panie McGarvey, helikopter czeka - przypomniał mu po chwili Littel. - W porządku - odparł McGarvey. Zniecierpliwiony Bellau czekał na nich na pokładzie transportowego helikoptera Dessault SF-17, którego turbiny już pracowały na wolnych obrotach; jeszcze zanim zdążyli na dobre usadowić się we wnętrzu maszyny, lśniący śmigłowiec uniósł się z lotniska i, skierowawszy się na południe, zaczął nabierać wysokości w przyprawiającym o zawrót głowy tempie. Maszyna ta była nieco uproszczoną wersją standardowego helikoptera transportowego, wyposażoną za to w wydajniejsze turbiny, pozwalające na uzyskanie większej prędkości i dodatkowe zbiorniki paliwa, w celu zwiększenia zasięgu. Poziom hałasu w głównej kabinie był tak wielki, że prowadzenie normalnej rozmowy wydawało się niemożliwe. Potężnie zbudowany Francuz wskazał McGarveyowi słuchawki, sugerując, by je założył, po czym podłączył do sieci. - Co pan robił w Tokio, monsieur McGarvey? - dobiegł ze słuchawek głos Bellau. - Byłem na wakacjach. Czy możemy stąd uzyskać połączenie z pułkownikiem Marquandem? - Zadałem panu pytanie - powiedział oficer Action Service, a jego oczy zwęziły się. - Udzieliłem odpowiedzi. - Jesteś teraz na terenie Francji, salopard, i będziesz robił to, co ci każemy! - Nie pieprz mi tu, ty drobny skurwysynu, albo wywalę cię z tego helikoptera na zbity pysk - powiedział McGarvey swoją najlepszą, rynsztokową francuszczyzną. Bellau szerzej otworzył oczy z zaskoczenia, a na jego policzkach pojawił się lekki rumieniec. - Phillipe powiedział mi, że niezły z pana typek - powiedział z ponurym uśmiechem. - Myślę, że możemy przyjąć, iż poszukiwał pan związku między Japończykami a tymi draniami z NRD. - Istnieje taki związek - powiedział McGarvey łagodniejszym tonem. - Ale, jak dotąd, jest to jedyna rzecz, której jestem pewien. Belleau skinął głową i spojrzał na Littela, który słuchał ich rozmowy przez trzecią parę słuchawek. - Sądzi pan, że porwano pańską żonę i córkę, by powstrzymać pańskie śledztwo w Tokio? - To możliwe. - A zatem musiał pan zbliżyć się do kogoś, lub do czegoś na czym im zależy. 224

Masa nadkrytyczna McGarvey zdjął swoje słuchawki i nachylił się w stronę Francuza, który uczynił to samo, na moment skutecznie blokując Littelowi możliwość przysłuchiwania się rozmowie. - Jeśli pomożecie mi w tej sprawie, jeżeli nie będziecie się mieszać, obiecuję, że podzielę się z wami każdą informacją, którą zdobędę. Belleau przez długą chwilę patrzył mu w oczy, potem jednak skinął głową i obaj panowie rozsiedli się na fotelach, założywszy słuchawki. Littel był najwyraźniej zdenerwowany. - O czym rozmawialiście? - dopytywał się. McGarvey zignorował go. - Czy możemy stąd skontaktować się z pułkownikiem Marąu-andem? - spytał. - Tak, ale to niewskazane. Możliwe, że porywacze podsłuchują nasze częstotliwości. - Na pewno - potwierdził Kirk. - Ma pan przy sobie mapę tego terenu? - Tak - odparł Belleau. Wyjął ze swojej teczki sztabową mapę i rozłożył ją na niewielkim, składanym stoliku, po czym skierował na nią punktową lampę na wysięgniku. McGarvey pochylił się, aby lepiej widzieć. Mapa przedstawiała miasto Grenoble oraz teren otaczający je w promieniu około piętnastu kilometrów. Belleau wskazał ołówkiem punkt na północ od miasta, znajdujący się w pobliżu drogi D-912, a także trasę z wieloma punktami widokowymi, wiodącą przez góry. - Początek drogi dojazdowej do schroniska znajduje się na wysokości ponad tysiąca sześciuset metrów nad poziomem morza -powiedział Bellus. - To tu, zaraz pod przełęczą Col de Porte, której wysokość wynosi tysiąc osiemset sześćdziesiąt siedem metrów. - Gdzie jest stodoła, w której znaleziono ciężarówkę? - Przy samej szosie, zaś schronisko jest jeszcze kilometr dalej, około stu pięćdziesięciu metrów nad stodołą. - To bardzo stromy podjazd - zauważył Littel. - Nie ma żadnej innej drogi, którą można dojechać do schroniska albo je opuścić? - Na pewno nie ma takiej dla samochodów lub ciężarówek. - A co z pojazdami z napędem na cztery koła, na przykład takimi, jak dżip? - To niemożliwe. Ten teren jest bardzo nierówny. Żeby zejść z drogi, trzeba być alpinistą. - A helikopter? - W górach są bardzo silne prądy powietrzne.

225

David Hagberg McGarvey usiadł głębiej w fotelu. - Oczywiście, nie ma żadnej gwarancji, że oni wciąż tam są? Belleau potwierdził. - Jeżeli tam są, znajdują się w pułapce. - Sądzę, że to nieprawdopodobne, by wciąż tam byli - stwier- I dził McGarvey, sięgając po swą podróżną torbę. Wyciągnął z niej 1 zestaw przyborów toaletowych, po czym zaczął wyjmować zeń części swojego Wakhera PPK, pod uważnym spojrzeniem Belleau i Littela. - Jednak zamierza pan tam wejść uzbrojony, tak na wszelki wypadek? - rzucił pytanie Littel. - Tak, bo nie tracę nadziei, że oni tam są - odpowiedział ] McGarvey, podnosząc na nich wzrok. Belleau i Littel poczuli lekki dreszcz.

42 Helikopter Action Service wylądował na placu apelowym koszar policyjnych, znajdujących się na zachodnich przedmieściach Grenoble. Rozciągał się stąd widok na nowoczesne drapacze chmur, odcinające się od tła postrzępionych górskich grani. Pomimo silnych porywów wiatru, pogoda była tu wyraźnie lepsza, niż w Paryżu. Było jednak również znacznie chłodniej. Marquand czekał na nich wewnątrz włoskiego autobusu turystycznego, na którym widniał napis Jezioro Genewskie". Autobus miał lustrzane szyby, zatem z zewnątrz nie można było dojrzeć, co dzieje się w środku. Pułkownik i McGarvey podali sobie ręce. - Przyjechał pan w samą porę, monsieur - powiedział niski, potężnie zbudowany oficer Action Service. - Zamierzamy właśnie wyruszać. - Czy sytuacja tam, na górze, zmieniła się w ciągu ostatnich kilku godzin? - spytał McGarvey. Oczywiste było, że Marquand zna Littela, nie trzeba było zatem ich sobie przedstawiać. - O piątej przed drzwi schroniska została dostarczona paczka i jak do tej pory, wciąż tam leży - odparł Marquand, zerkając na zegarek. - Było to około dwóch godzin temu. Była zaadresowana do „D. Scheya" - przyjmujemy roboczą hipotezę, że litera „D" oznacza imię „Dieter" - i została nadana z hotelu „Georges Cinq" w Paryżu. - Czy było na niej nazwisko nadawcy? - Wygląda to na drobny żarcik - nazwisko nadawcy na paczce brzmi „E. Spranger". - Sprawdziliście w hotelu? - Oczywiście. A także na poczcie. Naturalnie Spranger nie mieszka w tym hotelu; wedle tego, co zdołał sobie przypomnieć urzędnik Pocztowy w Paryżu, paczka została przyniesiona do ich biura przez kobietę w średnim wieku o wyglądzie matrony, która zapłaciła gotówką za dostarczenie przesyłki. - He może ważyć paczka? Uttel i Belleau wyglądali na zaskoczonych, ale Marquand zrozumiał, o co chodzi McGarveyowi.

227

David Hagberg - Była ciężka. Ważyła nieco ponad dziesięć kilogramów. - Mam zatem nadzieję, że poinstruował pan swoich ludzi, by traktowali tę paczkę bardzo ostrożnie? - Oczywiście - potwierdził Marquand. - Wygląda na to, że schronisko jest całkiem opustoszałe. - Nie możemy być jednak tego pewni na sto procent - odrzekł Kirk, myśląc już o czymś innym. - Będziemy musieli to zbadać -stwierdził pozornie bez związku. - Co? - spytał Marquand, rzuciwszy na niego ostre spojrzenie. - Miał pan rację wtedy, na początku. Istnieje powiązanie Spran-gera z Japończykami. Przyleciałem tu z Tokio, gdzie zostali zlikwidowani zarówno szef naszej placówki, jak i jego zastępca. - Panie McGarvey, czy mogę zamienić z panem kilka słów na osobności? - przerwał mu Littel. - Nie - odrzekł Kirk po prostu. - W Tokio zabójcy użyli pary takich samych radiotelefonów, jak ten, który znaleźliście na Orły. - Czy japońskie władze z wami współpracują? - Nikt nie wie, że tam byłem, oczywiście, jak widać, oprócz Sprangera i jego sprzymierzeńców. - Ale jaka może być przyczyna tego porwania? Czego oni, do diabła, od pana chcą? - McGarvey! - rzucił ostrzegawczo Littel. - Tego jeszcze nie wiem - skłamał Kirk. - Jednak najwyraźniej zbliżyłem się do wykrycia ich działalności w Japonii, bo w przeciwnym wypadku Spranger nie porywałby mojej rodziny. - Myślę, że pan teraz kłamie - powiedział pułkownik Action Service, a potem wyraz jego twarzy jakby nieco zmiękł. - Rozumie pan, że wynik całej sprawy może okazać się niezbyt dla pana przyjemny. - One żyją - stwierdził stanowczo McGarvey. - W sprawach takich, jak ta... - One żyją - powtórzył twardo Kirk, patrząc Marquandowi prosto w oczy. - Spranger chce dobić targu. - Co miałoby być przedmiotem tego targu? - spytał Littel. - Moje życie za ich. - Po co w takim razie dostarczać tu bombę w paczce? Przecież to nie ma żadnego sensu. - Spranger zrobił to, żeby przekonać nas, że nie żartuje - wyjaśnił Kirk. - A jeśli bomba mnie zabije, to tym lepiej dla niego. - Co za dranie! - powiedział Marquand przez zaciśnięte szczęki. - Mogliśmy wejść prosto na tę bombę. - Spranger jest jednym z najlepszych w swoim fachu. - Tak. I ma dobre źródła finansowania. Ale dlaczego robią to akurat Japończycy?

228

Masa nadkrytyczna - Kiedy to odkryję, powiem wam. - Proszę to zrobić - potwierdził Marquand. - A na razie, proszę odnaleźć tam na górze coś, co oni zostawili tam dla pana. Jakiś ślad, prowadzący do miejsca, gdzie one obecnie przebywają. - Wątpię - odparł McGarvey. - Już odciągnęli mnie z Tokio. Prawdopodobnie tam nie ma nic dla mnie. - Oprócz śmierci - stwierdził ponuro Belleau. Sześciu agentów Action Service podjechało w stronę schroniska autobusem, który minął zjazd z szosy na drogę dojazdową, po czym opuścił autostradę i zatrzymał się na dużym poboczu, z którego widoczna była grań przełęczy Col de Porte. Kierowca wyłączył światła. Jeden z ludzi Marquanda natychmiast otworzył okno autobusu i zainstalował w nim stojącą na trójnogu lornetkę, wyposażoną we wzmacniacz światła. Skierował ją na schronisko, znajdujące się teraz w dole, w odległości około półtora kilometra od nich. - Widzisz coś? - spytał go Marquand. Wszyscy ubrani byli w ciemne trykoty, zaś każdy fragment skóry, wystający poza nie, zaciemnili specjalnym barwnikiem. - W korytarzu na górze widać słabe światło - powiedział spokojnie operator lornetki, nie odrywając wzroku od schroniska. -To światło stacjonarne. Być może po prostu nocna poświata. Żadnego ruchu. - A na zewnątrz? - spytał Marquand. Pozostali opuścili autobus i otwierali właśnie pojemniki bagażowe, pozostawiając na moment Littela i McGarveya samych. Tek-sańczyk odciągnął Kirka na bok. - Niech pan posłucha, nie wiem, co pan zamierza, ale ja mam specjalne instrukcje. Nie wolno panu puścić nawet pary z ust Francuzom na temat naszej tokijskiej operacji. - A co właściwie robiłem w Tokio? - spytał z głupia frant McGarvey. - Nie wiem... - Nie powiedziano panu, jakie zadanie tam wykonywałem? - Nie, sir. Przekazano mi tylko, że przybywa pan do Francji i należy panu dostarczyć wszelkiej możliwej pomocy, i równocześnie upewnić się w stu procentach, że nie powiedział pan nic ważnego żabojadom. McGarvey uśmiechnął się pomimo całego dramatyzmu sytuacji. - Jak z pana umiejętnościami walki wręcz? - spytał. Wyglądało na to, że pytanie oszołomiło Teksańczyka. - Nieźle - odrzekł po chwili. 229

David Hagberg - Powiedziano mi, że Marquand jest ekspertem w tej dziedzinie. Przypuszczam, iż jego ludzie także są całkiem nieźli. Nie sądzę, by spodobało im się to, jak ich pan nazwał. Littel nerwowo rzucił okiem na Marquanda i obserwatora, siedzącego cały czas przy lornetce. - Nie miałem na myśli nic złego... - zaczął się tłumaczyć. - To Francuzi lub... Korsykanie - zależnie od nastroju, w jakim są. Rozumie pan? - Zrozumiałem, co ma pan na myśli, ale wciąż muszę wykonywać swoją robotę. McGarvey poklepał go po ramieniu. - Może pan być pewien, że nie powiem im nic, czego nie wiedzieli już wcześniej. Ale akurat teraz oni ryzykują swoje życie, by pomóc mi uratować rodzinę. Nie sądzi pan, że jestem im coś za to winien? - Oczywiście, sir - odrzekł zawstydzony Littel. Marquand ponownie spojrzał na zegarek. - Sześć minut - powiedział, podnosząc wzrok. - Czas ruszać. - Czy widać jakiś ruch wewnątrz schroniska lub wokół niego? - spytał McGarvey, opuszczając autobus w ślad za pułkownikiem Action Service. - Nie - odpowiedział krótko Marquand. Jego ludzie wyładowali wcześniej z pojemników bagażowych autobusu dziewięć niewielkich motocykli. Były one tak doskonale wyciszone, że z przodu motocykli nie było w ogóle słychać odgłosów ich pracy, jedynie z tyłu dał się słyszeć lekki pomruk. - Od wczesnych godzin popołudniowych dziesięciu moich ludzi znajduje się na pozycjach za schroniskiem i na wschód od niego. Mniej więcej za pięć minut zaczną się do niego zbliżać. Tymczasem my zjedziemy ze zbocza i po pierwsze, zabezpieczymy stodołę i znajdującą się w niej ciężarówkę; po drugie, dotrz my do frontowego podejścia do schroniska i zajmiemy tam pozy cje; po trzecie, zneutralizujemy znajdującą się w paczce bombę, 0 ile okaże się to konieczne; po czwarte wreszcie, wkroczymy do wnętrza przez okna i główne drzwi. Czy są jakieś pytania? Okazało się, że nikt nie miał żadnych wątpliwości dotyczącyc' akcji. Ludzie z Action Service wyposażeni byli w granaty ogłuszające

1 pistolety maszynowe MAC 10 z tłumikami. Littel miał ze sobą Magnum kalibru 44, naturalnie bez tłumika, zaś McGarvey swojego Walthera PPK. Podopieczni Marquanda obserwowali Kirka, gdy wyjmował swój pistolet z kabury i dokonywał przeglądu broni. Marquand pokręcił głową. 230

Masa nadkrytyczna - Gdyby ktoś inny, nie pan, monsieur, miał ze sobą taką zabawkę, powiedziałbym, że jest głupcem - stwierdził. - Ten pistolet to stary przyjaciel - wyjaśnił Kirk. Marquand uśmiechnął się lekko. - Tak właśnie mi mówiono - stwierdził. Nagle odwrócił się w stronę swoich ludzi. - Allons-y, mes copains! - rzucił. Wszyscy wsiedli na motocykle i ruszyli po szosie, wyjeżdżając parami zza autobusu, szeroko otworzywszy przepustnice silników. Pędzili w dół zbocza z prędkością stu kilometrów na godzinę. Gdyby przydarzyły się tu jakieś kłopoty, to ci ludzie, wraz z pozostałymi, którzy zbliżali się do schroniska od strony zaplecza, stanowiliby siłę aż nadto wystarczającą, by im sprostać. Jednak pędząc na motocyklu po górskim zboczu, McGarvey pewien był dwóch rzeczy: że Kathleen i Elizabeth nie znajdują się teraz w schronisku, oraz że czeka tam wiadomość adresowana tylko i wyłącznie do niego. Celem Sprangera było odciągnięcie Kirka z Tokio, a potem spotkanie z nim twarzą w twarz, jednak w miejscu wybranym przez funkcjonariuszy Stasi, tak, by wszelkie okoliczności tego spotkania przemawiały zdecydowanie na niekorzyść McGarveya. Na długości około dwudziestu metrów drogą wiodła teraz po równej powierzchni, zaś z prawej strony ograniczało ją ogrodzenie z rozciętych na pół drewnianych bali, za którym widoczna była łąka, porośnięta górskimi trawami i kwiatami. Poprzez tę właśnie łąkę prowadził żwirowy podjazd, wspinający się następnie po bardzo stromym zboczu ku widocznemu w pewnej odległości schronisku. Przy samym końcu podjazdu, w odległości mniej więcej pięćdziesięciu metrów od drogi, znajdowała się wielka, zbudowana z kamieni stodoła, zwieńczona stromym dachem krytym gontem. Nad tym górskim krajobrazem panowała już niepodzielnie całkowita ciemność. Jedynie światła Grenoble w odległej dolinie połyskiwały niczym szereg fluorescencyjnych punkcików w czarnej morskiej otchłani. Dwóch ludzi z oddziału Marquanda pojechało dalej górską drogą, by zająć pozycje od frontu schroniska, podczas gdy reszta szybko okrążyła stodołę. Na rozkaz Marquanda jeden z agentów za pomocą przecinaka do metalu usunął z głównych drzwi ciężką kłódkę, po czym szarpnięciem otworzył bramę. Dwóch innych funkcjonariuszy Action Service wbiegło do środka z Pistoletami maszynowymi gotowymi do strzału. Przez kilka sekund panowała całkowita cisza, po czym jeden 2 nich pojawił się w głównym wejściu. 231

David Hag berg - Czysto! - rzucił półgłosem. - Zostańcie na pozycjach, chcę sprawdzić ciężarówkę, zanim będziemy kontynuować - powiedział McGarvey. Marquand dał swoim ludziom znak, by pozostali na pozycjach, po czym, wraz z Kirkiem, wszedł do stodoły, w której ukryty był wielki ciężarowy samochód. Z boku części ładunkowej widniał napis: Pirokki Shipping Ltd., Athinai. - Kradzież tej ciężarówki zgłoszono w Amsterdamie - odezwał się Marquand. - A „Pirokki"? - Taka firma nie istnieje. Boczne drzwi ciągnika były otwarte. Jeden z ludzi Marquanda oświetlił wnętrze latarką, jednak nie było tam nic oprócz kilku kawałków tektury. - Tu nic nie ma - skonstatował Marquand. McGarvey wyszedł za nim ze stodoły, rzuciwszy jeszcze raz okiem na napis z boku ciężarówki. Druga część oddziału Marquanda znajdowała się już na szczycie góry, zająwszy pozycje na zapleczu schroniska i na wschód od niego. Pułkownik dał dłonią sygnał; dwaj jego ludzie ruszyli biegiem, pokonawszy w ten sposób trawiasty teren na poboczu drogi, po czym przekroczyli chyłkiem również fragment równego terenu przy głównym wejściu do schroniska. Jeden z nich oświetlił leżącą przy drzwiach wejściowych paczkę, podczas gdy drugi zaczął ją ostrożnie badać, równocześnie osłaniając własnym ciałem partnera przed skutkami ewentualnej eksplozji. Minęło pełnych dziewiętnaście sekund, zanim podniósł paczkę i ostrożnie zabrał ją na sporą odległość od schroniska, gdzie położył ją delikatnie na ziemi; wtedy dopiero odwrócił się w stronę Marquanda i dał mu znak, że wszystko jest w porządku. - Czy pańscy ludzie wiedzą dokładnie, jak wyglądają ci, do których nie powinni strzelać? - spytał Littel. Pułkownik Action Service spojrzał na niego, potem na McGar-veya i skinął głową. - Jednak lepiej by było, gdybyście wy nie wysuwali się przede mnie w czasie akcji. Moi chłopcy mogą wziąć któregoś z was za jednego ze sprawców porwania. - W porządku. Sześciu ludzi Marquanda położyło się na ziemi przed frontem schroniska, po dwóch przed każdym z parterowych okien budynku; dwaj inni, wyposażeni w niewielki taran, czekali na sygnał przed głównym wejściem. Po odliczeniu do trzech, ruszyli do szturmu. Drzwi 232

Masa nadkrytyczna zostały wyłamane, zaś okna - wybite. Wszyscy równocześnie znaleźli się we wnętrzu, z pistoletami maszynowymi MAC 10 gotowymi do strzału. Również od strony zaplecza budynku dał się słyszeć dźwięk tłuczonego szkła i łamanego drewna. Kilka sekund później McGar-vey i Marquand, działając jako wsparcie, na wypadek, gdyby sytuacja wewnątrz stała się krytyczna, wskoczyli na kamienny podest przed drzwiami i zajęli pozycje po obydwu stronach głównego wejścia. Odliczywszy do trzech, obaj równocześnie znaleźli się we wnętrzu: jeden z nich swą uniesioną bronią zabezpieczał lewą stronę, zaś drugi - prawą. - Tu Czerwony, u mnie czysto! - krzyknął ktoś. - Vert, aussi- odpowiedział mu inny głos na pierwszym piętrze. Marquand pozostał na swojej pozycji i dał znak McGarveyowi, by czynił to samo. Przez kilka sekund w całym schronisku panowała martwa cisza; potem, gdzieś z tylnej części domu, dowódca trzeciej grupy szturmowej również zameldował, że u niego wszystko w porządku. Dopiero wtedy włączono wszystkie światła. - Wygląda na to, że miał pan rację - powiedział Marquand. Wyprostował się i zabezpieczył broń. McGarvey uczynił to samo i chowając swój pistolet do kabury wszedł do bogato wyposażonego pokoju gościnnego, w którego stromym suficie znajdowało się wejście na strych. Ze środka pomieszczenia wznosił się ponad obszernym paleniskiem komin z kamieni. Teraz do schroniska wszedł również Littel, zaś kilka chwil później Marquand rozkazał swoim ludziom, by dokładnie przeszukali cały budynek i jego otoczenie. Schronisko było pomieszczeniem do wynajęcia, charakteryzującym się tą samą sterylnością, co każdy typowy apartament w hotelu. Mimo to McGarvey odniósł wrażenie, że Kathleen i Elizabeth były tu, jakkolwiek bardzo krótko. Spranger nie zadałby sobie tyle trudu wyłącznie po to, by wprowadzić ich na fałszywy trop. Sama ciężarówka mogła być dla Kirka sygnałem, oznaczającym, że w swoim poszukiwaniach żony i córki powinien skupić uwagę na Grecji. Czy jednak były tu również jakieś inne, bardziej precyzyjne wskazówki? - Nikogo nie ma w domu? - spytał Littel, przechodząc przez pokój gościnny w stronę kominka. Nikt nie zwrócił na niego większej uwagi. Ludzie Marquanda, którzy wdarli się do schroniska od frontu, jak również ci, którzy 233

David Hagberg wkroczyli od zaplecza, kłębili się teraz po całym budynku, począwszy od piwnicy, a skończywszy na poddaszu tak ciasnym, że trzeba się było w nim czołgać. Na kracie paleniska nie palił się teraz ogień, choć wszystko wskazywało na to, że było ono używane. Littel wziął pogrzebacz ze stelaża i zaczął rozgrzebywać nim popioły w kominku. Marquand opuścił pokój i przez chwilę McGarvey pozostał sam ze swoimi myślami. Na początku, gdy tylko wszedł do wnętrza budynku, miał wrażenie, że poczuł zapach perfum. Był słaby, a jednak wyczuwalny. Ponownie wciągnął powietrze w nozdrza, jednak panujące w pomieszczeniu zapachy wydawały mu się teraz całkiem naturalne. - McGarvey! - zawołał go półgłosem Littel. Oczywiście Kathleen zawsze używała perfum. Jednak stosowane przez nią gatunki były subtelne. Te wydawały się inne, ostrzejsze. - McGarvey! - ponownie zawołał go Littel, wciąż jeszcze półgłosem, ale z większym naciskiem. Kirk spojrzał na niego. - O co chodzi? - spytał. - Niech pan spojrzy na to - powiedział Teksańczyk, przywołując go gestem. McGarvey stanął razem z nim przy kominku. Okazało się, że Littel znalazł w popiołach naszyjnik z diamentem. Należał do Elizabeth. McGarvey rozpoznał oprawę, która należała jeszcze do jego matki. Był to jedyny osobisty przedmiot, który kiedykolwiek od niej otrzymał, jedyna rzecz, przypominająca mu związek z matką, którą zawsze bardzo kochał. Zarówno oprawa, jak i łańcuszek - obydwie te rzeczy wykonane z 19-karatowego złota - były nietknięte, co oznaczało, że naszyjnik nie został poddany działaniu wysokiej temperatury. Jednak sam diament zaczerniono za pomocą żywicy. - To należy do mojej córki - powiedział McGarvey do Littela, który skinął głową. - Wiem - odrzekł. - Widziałem go na zdjęciu w aktach. Od razu go rozpoznałem. One tu były. McGarvey schował naszyjnik do kieszeni. Na balkonie nad nimi pojawił się Marquand. Kirk spojrzał na niego. - Czy pańscy ludzie już coś znaleźli? - spytał. - Jeszcze nie - odpowiedział pułkownik. - A pan? - Nic - odparł McGarvey, mając świadomość, że Littel przez cały czas uważnie go obserwuje. - Nie sądzę, by one w ogóle tu były - dodał po chwili.

43 O godzinie drugiej nad ranem biało-zielony, prywatny ambulans reanimacyjny zatrzymał się na nabrzeżu, przy sześćdziesięciometro-wym greckim frachtowcu „Thaxos". Nad całym śródmieściem Wenecji unosiła się gęsta, oleista mgła, która pachniała morską bryzą, wilgotnym olinowaniem statków, rozlaną po wodzie ropą i świeżymi ściekami. Jedynymi odgłosami, które dało się słyszeć, było mechaniczne brzęczenie generatorów statku oraz dochodzący gdzieś z oddali dźwięk boi akustycznej. - Wyłącz reflektory - polecił Spranger, który siedział z tyłu ambulansu. Kierowca, Peter Wolf, zrobił to, nie gasząc jednak silnika. - Widać już światła na mostku - poinformowała Liese kilka chwil później. Siedziała z przodu od chwili, gdy minęli włoską granicę, po drodze z Col du Mont Cenis do Turynu. Wszyscy ludzie Sprangera ubrani byli teraz w białe kitle służby medycznej. Nie mieli żadnego opóźnienia. Na francuskiej granicy pozwolono przejechać im bez żadnych formalności, natomiast funkcjonariusz włoskiej służby granicznej trajkotał do nich sympatycznie, jednym okiem sprawdzając papiery dwóch chorwackich pacjentek, chorych na raka, drugim zaś próbując zajrzeć pod krótką spódniczkę Liese. - Okay, widać już Bruno - stwierdziła zabójczyni ze Stasi. -Teraz schodzą na dół. - Jak tylko wyładujemy bagaż, pozbądź się ambulansu - rozkazał Spranger Wolfowi. - Odpłyniemy, kiedy wrócisz. - Chciałbym, żebyście na mnie poczekali. Francuzi pewnie depczą nam po piętach, a ja nie mam ochoty dać się im złapać w Wenecji. - Po prostu załatw to szybko - polecił Spranger. Liese przeszła na tył samochodu i pomogła mu rozwiązać paski, którymi Elizabeth i Kathleen przywiązane były do noszy. Obydwu kobietom podano dużą dawkę środków uspokajających na krótko przed odjazdem ze schroniska, było to jednak ponad dwadzieścia cztery godziny temu i Elizabeth zaczęła przejawiać oznaki powrotu do świadomości.

235

David Hagberg Obydwie ubrane były w długie, szpitalne, białe koszule. Na skórze ich ogolonych głów znajdowały się znaki, wykonane miękkim ołówkiem chirurgicznym. Ta ostatnia korektura ich wyglądu okazała się być zresztą zupełnie zbędnym wysiłkiem, ponieważ straż graniczna nie wyraziła nawet życzenia, by rzucić okiem na pacjentów. - Będą wściekłe, kiedy obudzą się i zobaczą, co z nimi zrobiliśmy - powiedziała Liese. - Zwłaszcza ta młoda. - To nie ma znaczenia - odparł Spranger. - Tak czy owak, za kilka dni będą martwe. - Jaka szkoda... - powiedziała Liese, muskając opuszkami palców sutki piersi Elizabeth. - Twoje zachcianki doprowadzą cię kiedyś do zguby. Spojrzała na niego z niewinnym uśmiechem. - Jednak w przerwie... - zaczęła i pozwoliła, by słowa rozpłynęły się w powietrzu. Tylne drzwi ambulansu zostały otwarte i pojawił się w nich Bruno Lessing z dwoma ludźmi z załogi statku. - Mieliście jakieś kłopoty przy przekraczaniu granicy? - spytał. - Nie - odpowiedział Spranger. - A jak sprawy wyglądają tutaj? - Mamy już papiery odprawy celnej. Możemy odpłynąć dziś w nocy. - To dobrze. Jak tylko wejdziemy na pokład, a Peter pozbędzi się ambulansu, wyruszamy. Ludzie z załogi „Thaxos" wynieśli Kathleen i Elizabeth z ambulansu i przetransportowali obydwie nieprzytomne kobiety po trapie na pokład statku. Liese poszła z nimi, podczas gdy Spranger i Lessing udali się prosto na mostek, gdzie oczekiwał na nich kapitan. Nazywał się Andreas Bozzaris i był małym, upartym Grekiem, którego podstawowe źródło utrzymania stanowił przemyt broni z kontynentu europejskiego do Afryki. W przeszłości wykonyw " już zadania dla Stasi, transportując ludzi w różne punkty wybrzeża Morza Czarnego. Był człowiekiem bez żadnych skrupułów czy przekonań politycznych, jednak jego zaletą była odwaga oraz niewzruszona lojalność wobec tego, kto zaproponuje najwyższą stawkę za wykonanie roboty. - Ernst - przywitał Sprangera - myślałem już, że twoi rodacy postawili cię pod ścianą. - Czy opłakiwałbyś moje odejście? Grek roześmiał się. - Nie, ale moje konto bankowe byłoby niepocieszone. - Jesteście gotowi do wyjścia w morze? - Jesteśmy gotowi od dwunastu godzin.

236

Masa nadkrytyczna - W takim razie, kapitanie, jak tylko Peter wejdzie na pokład, wyruszamy. - Do Izmiru? - Tak - potwierdził Spranger, uśmiechając się lekko. - Do Izmiru. Elizabeth pierwsza odzyskała przytomność. Gdy tylko obudziła się, usiadła i spuściła nogi z wąskiej koi. Czuła się słaba, miała opuchnięte wargi, zaś całe usta i gardło bardzo wysuszone. Szybko zorientowała się, że jest w niewielkiej kabinie statku, płynącego po morzu. Słyszała odgłosy silnika, czuła, jak dziób unosi się, rozbijając fale. Była noc. Przez iluminator kabiny ujrzała otaczającą statek ciemność. Jej matka leżała na koi po przeciwnej stronie kajuty, przykryta cienkim brązowym kocem. Była wciąż nieprzytomna, jednak w jej wyglądzie coś się zmieniło. Coś było nie tak. Elizabeth próbowała dojść, o co chodzi, jednak jej umysł wciąż ogarnięty był mgłą spowodowaną przez środki uspokajające. Dotknęła dłonią swojej głowy i nagle uświadomiła sobie co się stało. Nie miała włosów na głowie, była całkiem łysa, podobnie jak Kathleen. Ci dranie ogolili je do gołej skóry! Odsunęła na bok koc i wstała. Przez chwilę chwiała się na nogach, usiłując utrzymać równowagę, powstrzymując ogarniającą ją przemożną falę mdłości, próbując dojść, co dzieje się z nią i z matką. Jeszcze w schronisku zostały uśpione za pomocą narkotyków, Elizabeth zdołała jednak przedtem ukryć swój pomazany żywicą naszyjnik w palenisku kominka. Wcześniej czy później znajdą go tam Szwajcarzy lub ktoś inny; jedyna nadzieja w tym, że ten ktoś powiadomi jej ojca, który właściwie zinterpretuje trop. Wszystko to opierało się na długim łańcuchu przypuszczeń, ale Elizabeth i Kathleen odniosły dotychczas przynajmniej jeden sukces: udało im się podsłuchać rozmowę porywaczy, dotyczącą ich dalszych planów. Jak dotychczas, był to pierwszy i jedyny błąd kidnaperów. Podeszła chwiejnym krokiem do drugiej koi, by sprawdzić, jak czuje się wciąż nieprzytomna Kathleen, która wyglądała, jakby pogrążona była jedynie w głębokim, spokojnym śnie. Na jej łysej głowie ktoś narysował piórem dziwacznie wyglądające kółka i strzałki. Ponownie dotknęła dłonią własnej głowy. Domyśliła się, że znaki te zostały zrobione po to, by obydwie wyglądały jak pacjentki szpitala. Prawdopodobnie chodziło o przetransportowanie ich przez granicę bez zbytecznych pytań. Zatem nie znajdowały się już we Francji. Stanęła przy iluminatorze i spróbowała coś przezeń zobaczyć, jednak na zewnątrz nie było widać prawie nic, prócz wszechwładnej ciemności.

237

David Hagberg Armond nie żył. Nie miała co do tego raczej żadnych wątpliwości. Biedny, naiwny Armond, który chciał mieć z nią romans. Francuz z Paryża, którego galanteria kosztowała utratę życia. Elizabeth usłyszała, jak otwierają się drzwi kabiny i odwróci wszy się zobaczyła Liese Egk, wchodzącą do środka z butelką wi i dwiema szklankami w dłoniach.

44 Z chmur, które szczelną zasłoną pokrywały całe niebo, padała drobna mżawka, gdy helikopter Dassault wylądował na lotnisku Charlesa de Gaulle'a. Był dopiero świt i w przestrzeni powietrznej nad lotniskiem nie udało się jeszcze zaobserwować żadnego ruchu - czas zastoju i martwoty przed porą, gdy zaczną startować i lądować samoloty komunikacji międzynarodowej. McGarvey i Littel przybyli tu wraz z Marquandem i Belleau. Podczas trzygodzinnego lotu nie rozmawiali ze sobą wiele. Elizabeth, Kathleen i ich porywacze po prostu zniknęli, nie zostawiwszy po sobie żadnego śladu. Do wszystkich lotnisk, stacji kolejowych, a nawet dworców autobusowych w rejonie Grenoble, a także wszystkich francuskich przejść granicznych rozesłano listy gończe wraz z rysopisami. Również każdy komendant posterunku policyjnego otrzymał polecenie, by podlegli mu funkcjonariusze sprawdzali hotele, przydrożne zajazdy i w ogóle wszelkie miejsca publiczne w poszukiwaniu dwóch kobiet i ich porywaczy. - To zabierze trochę czasu - wyjaśniał Marquand, gdy stali na lądowisku. W ich kierunku jechały dwa samochody, z których jeden, na żądanie Littela, został przysłany przez ambasadę amerykańską. - Jeśli opuścili Francję, dowiemy się o tym, zaś jeśli tu zostali, znajdziemy ich. - A co będziecie robić do tego czasu? - spytał McGarvey. Marquand wzruszył ramionami. - Czekać, oczywiście - odpowiedział. - Ale co z panem? Zamierza pan wrócić do Tokio, czy też czekać tutaj? - One są wciąż w Europie - stwierdził Kirk. - Tak, ale gdzie? McGarvey spojrzał prosto w oczy pułkownikowi Action Service. - Tego jeszcze nie wiem, ale odnajdę. - Jeśli są we Francji, monsieur, musi pan dać mi znać, zanim podejmie pan jakiekolwiek działania. Rozumie pan?

239

David Hagberg Samochód z ambasady amerykańskiej zatrzymał się przy nich i Littel otworzył tylne drzwi. - Panie McGarvey... - zaprosił Kirka do środka. - Nalegam, żeby pan tak zrobił - przypomniał Marquand. McGarvey skinął głową. - Jeśli okaże się, że są we Francji, zadzwonię do pana - obiecał, po czym uścisnął dłoń Marąuanda. - Dziękuję za pańską pomoc, pułkowniku, ale sądzę, że Grenoble miało jedynie odwrócić naszą uwagę. - Pan wie, gdzie oni są? - Jeszcze nie. - Znalazł pan coś w schronisku. Coś, co dało panu wskazówkę, gdzie one mogą przebywać. Co to było? - Nie ma ich we Francji - powtórzył McGarvey. - A w takim razie sprawa znajduje się już poza pańską jurysdykcją. - Mógłbym kazać pana zatrzymać za ukrywanie ważnych informacji! - wybuchnął zdenerwowany Marąuand. Belleau stanął z boku, z prawą ręką w wewnętrznej kieszeni kurtki, gotów do akcji. - To nie pomogłoby nikomu - stwierdził McGarvey łagodnym tonem. Wsiadł do samochodu, a Littel wgramolił się tam za nim. - Chcę wiedzieć! - krzyknął Marąuand w ślad za Kirkiem. - McGar-vey, jestem po twojej stronie! - Zabierz nas stąd - powiedział Littel do kierowcy. Ruszyli, pozostawiwszy dwóch Francuzów stojących przy helikopterze. - To było zręczne posunięcie - skomentował sytuację Littel. -Naprawdę powiedział im pan, tak, jak pan obiecywał. Jezu Chryste, ale sukinsyn z tego Marąuanda... - Zamknij się pan - powiedział McGarvey, ucinając w pół zdania wynurzenia Littela. Sięgnął do kieszeni kurtki i zaczął delikatnie gładzić palcami należący do Elizabeth naszyjnik z diamentem. Nie naruszona zapinka była zatrzaśnięta, co oznaczało, że jego córce nie odebrano naszyjnika siłą. Musiała najpierw odpiąć zapinkę, zdjąć łańcuszek z szyi, a potem ponownie zapiąć. Przez chwilę rozważał w myśli tę sytuację. Elizabeth musiała znaleźć się przez jakiś czas poza polem widzenia porywaczy. Musiała też coś wiedzieć... Niezależnie od tego, jakie było jej źródło, uzyskała jakąś informację i chciała przekazać ją, swemu ojcu, tak, by być pewną, że on ją zrozumie. Zostawiła zatem naszyjnik. Co dalej? Będąc sama, zdjąwszy już z szyi łańcuszek, wrzuciła go do wygaszonego paleniska. 240

Masa nadkrytyczna Nie, nie tak... Musiała jeszcze przedtem zaczernić diament żywicą z leżącego obok kominka drewna. Zaczerniła go świadomie, a zatem musiało być to przemyślane posunięcie. Przekazywała mu jakąś wiadomość. McGarvey przymknął oczy i nagle pojął coś, czego przedtem nie brał pod uwagę. To wszystko było takie proste... zbyt proste, by stanowić zwykłą, pomyślną koincydencję wydarzeń. Autorem przekazu był bez wątpienia Spranger. Tak czy owak, ten naszyjnik był jak drogowskaz: tu jestem, McGarvey. Złap mnie, jeżeli potrafisz.

45 - Za czterdzieści minut przez te drzwi wejdzie ambasador Japo w Stanach Zjednoczonych i zacznie zadawać mi mnóstwo niewygo nych pytań - stwierdził prezydent. -1 jeśli zdecyduje się zorganizo" konferencję prasową przed naszym spotkaniem, albo po nim, t znaczy, że wylaliśmy dziecko z kąpielą. Była sobota, godzina dwunasta w południe. Prezydent wezw do Gabinetu Owalnego w Białym Domu sporą grupę ludzi, wśród nich swego doradcę do spraw bezpieczeństwa narodowego, Dana Milligana, sekretarza stanu Johna Cronina, swojego doradcę do spraw dalekowschodnich Harveya Hooka oraz drugiego doradcę, do spraw finansów krajowych i zagranicznych, Maxwella F. Pe-ale'a, wreszcie sekretarza prasowego Martina Hewlera i dyrektora CIA, Rolanda Murphy'ego. - W końcu jest weekend - uspokajał Peale - panika na Wall Street nie powinna być taka straszna. - Jeśli zachowa te informacje wewnątrz swojej ambasady, nie będziemy w stanie wiele powiedzieć lub zrobić - stwierdził Hewler. - Ale jeśli wyjdzie z tym na zewnątrz, podniesiemy straszny krzyk. Hewler był potężnym, zwalistym facetem, przypominającym niedźwiedzia. Miał bezpośrednie i uczciwe podejście do wielu spraw. W związku z tym był niezwykle popularny wśród dziennikarzy. - Tylko nie mów mi, że ktoś z naszych ludzi go obserwuje -odezwał się Cronin. - Mam przyjaciela w „Morning Post", który poinformuje mni jeśli tylko Shiro zdecyduje się na jakiś ruch. - A czy ten twój przyjaciel przypadkiem nie zrobi z naszego życzenia pod jego adresem tematu do reportażu? - zaczął drążyć sprawę Cronin. - Nie - odpowiedział po prostu Hewler. Cronin zwrócił się teraz do prezydenta: - Oczywiście, żadne z tych działań Japończyków nie stanowi dla nas niespodzianki. Premier Kunihiro pokazał wystarczająco dobitnie, że jest w stanie zrobić prawie wszystko, by zachować twarz.

242

Masa nadkrytyczna Zebrał niemiłosierne cięgi za to, że nie przedstawił w parlamencie rozliczenia z wydatków, które uważa za całkiem uczciwą pomoc finansową dla koalicji w wojnie z Irakiem. To, co dzieje się teraz, może być dla niego wyłącznie katalizatorem nieprzychylnej reakcji pod naszym adresem. - Tonący brzytwy się chwyta - stwierdził Harvey Hook, ekspert od spraw dalekowschodnich. - Ale muszę w tym wypadku zgodzić się z Johnem. W Japonii mamy do czynienia z rosnącym poczuciem narodowej wspólnoty, które powoduje coraz częściej jawne działania, zwłaszcza na światowym rynku. Mówiliśmy już o tym wcześniej. - Nikt nie zabronił im inwestować tutaj - zauważył Peale. - Mam jednak wrażenie, że Harveyowi chodzi o to, jak ich działania będą postrzegane w przyszłości i o ewentualną reakcję, którą spowodują. - Proszę przejść do sedna - powiedział szorstko prezydent. - Sedno sprawy polega na tym, panie prezydencie - stwierdził Hook - że, słusznie czy też nie, w naszym kraju mamy do czynienia z rosnącymi antyjapońskimi nastrojami. Układ Warszawski został rozwiązany. Zagrożenie ze strony Rosjan przybladło w związku z ich wewnętrznymi problemami. O Kadafim ostatnio nic nie słychać. Iran zachowuje się przyzwoicie. Rozwiązaliśmy kwestię Iraku. Chińczycy na razie są grzeczni. Kto będzie naszym kolejnym przeciwnikiem? Japończycy? Hook spojrzał na pozostałych, ale nikt nie odpowiedział na pytanie. - Japończycy mają nadwyżkę w handlu zagranicznym i powszechny odbiór ich działań jest taki, że chcą wykupić Amerykę. Należy zatem ograniczyć handel z nimi, należy nałożyć surowe restrykcje na to, co będą w stanie kupić w naszym kraju. Między nami mówiąc, Brytyjczycy posiadają w Stanach Zjednoczonych dwukrotnie większy majątek. Ale Anglicy to nasi przyjaciele. Ich oczy nie są skośne, mają białą skórę, mówią tym samym językiem, co my i to lepiej od nas -„r" nie wymawiają jak „1" - a poza tym to nie oni zaatakowali Pearl Harbor. - Rozmawiamy w tej chwili o reakcji Japończyków - przypomniał prezydent. - Racja, panie prezydencie. Japończycy zaczynają reagować na antyjapońskie resentymenty w naszym kraju. Stało się to dla nich punktem honoru, ponieważ ich psychiczne poczucie świadomości narodowej, jeśli można to tak nazwać, uległo dezorientacji do tego stopnia, iż różnice poglądów pomiędzy frakcjami politycznymi w Tokio przekształciły się ostatnio niemal w otwartą wojnę. - Chcesz powiedzieć, że sami jesteśmy temu winni? - wtrącił się doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego. 243

David Hagberg - Chcę powiedzieć, że Japonia stała się drugim co do zamożności krajem na świecie... pod względem dochodu narodowego. Oni nie wiedzą teraz, co zrobić ze swoim dobrobytem. Czują, że stali się supermocarstwem, choć w gruncie rzeczy pozbawieni są jakiejkolwiek rzeczywistej siły militarnej. Są jedynym narodem na świecie, zaatakowanym za pomocą broni nuklearnej w czasie wojny, którą rozpoczęli, a potem przegrali. Musieli znieść gruntowną reorganizację systemu rządów w ich kraju, dokonaną pod lufami amerykańskich karabinów. Ich własne dzieci zbuntowały się przeciwko dawnym tradycjom w dziedzinie kultury. Mają wyraźny kompleks niższości z powodu swojego wzrostu, w porównaniu z ludźmi z Zachodu, a nawet z powodu kształtu swoich oczu. Do tego stopnia, że wydają setki milionów dolarów rocznie na operacje, dokonywane przez chirurgów kosmetycznych. Teraz zaś, gdy rozwija się w nich poczucie wyższości wobec innych narodów, bardzo trudno jest im pogodzić je z emocjami, o których mówiłem przed chwilą. - Czyli ten cały cholerny kraj składa się z paranoików? To właśnie chcesz nam powiedzieć? - spytał Milligan. - Oni są tym wszystkim po prostu bardzo zakłopotani - odpowiedział spokojnie Hook. - W połączeniu z ich potęgą, powoduje to, że stają się niebezpieczni - skonstatował Milligan. - Dzięki Bogu, że nie rozbudowali silnego kompleksu przemysłowo-militarnego, ani nie stali się mocarstwem atomowym. - A na domiar złego, ostatnio oficjalnie zwrócili uwagę na fakt, że ich szpiegujemy - powiedział prezydent, kierując te słowa do Murphy'ego. - Co mam w związku z tym powiedzieć ambasadorowi Shiro? - Że rzeczywiście ich szpiegujemy - odpowiedział ciężko dyrektor CIA. - Z punktu widzenia historii jeszcze niedawno toczyła się wojna między nami, zatem żaden pański poprzednik na tym stanowisku, począwszy od Trumana, nie zasugerował nam, by czynić inaczej. - Nie o to pytałem, generale - powiedział prezydent, a w jego głosie pojawiła się groźna nuta. - Tak, sir, rozumiem to doskonale. Jednak faktem jest, że jakaś osoba lub frakcja w Japonii używa grupy wschodnioniemieckich najemników, by wejść w posiadanie składników niezbędnych do produkcji broni atomowej. Nie wiemy, czy do tej pory udało im się tego dokonać, jakkolwiek mamy racjonalne przesłanki, by sądzić, że w tej chwili mają już przynajmniej jedną z potrzebnych części. Nie wiemy także, jaki może być ewentualny cel ich ataku, ani też, z jakiej przyczyny ktoś podjął takie działania.

244

Masa nadkrytyczna 245 - Wiemy jednak, że są ofiary w ludziach - skonstatował prezydent. - Tak. - Właśnie w tej sprawie przybędzie do mnie za niecałe pół godziny ambasador Shiro. Co mam mu powiedzieć? - Że dwóch doradców do spraw ekonomicznych ambasady amerykańskiej w Tokio zostało zamordowanych przez nieznane osoby, z nieznanych przyczyn. Oprócz tego nastąpił pewien zupełnie nie związany z tymi morderstwami incydent, podczas którego jakiś człowiek z Zachodu o nie ustalonej dotąd tożsamości, być może Amerykanin, został wciągnięty w potyczkę z użyciem broni w Zewnętrznym Ogrodzie Pałacu Cesarskiego, i że podczas tej strzelaniny zginęła co najmniej jedna osoba narodowości japońskiej. - Będzie wiedział, że to kłamstwo. - Tak, panie prezydencie, niemal na pewno będzie miał tę świadomość. - Zatem sugeruje pan, żebym upierał się, że nic nie wiem? - Sądzę, że w tej sprawie nie ma innego wyboru, panie prezydencie. W przeciwnym wypadku bez wątpienia wydarzy się to, przed czym pan ostrzegał: wylejemy dziecko razem z kąpielą - mówiąc to, Murphy pochylił się w fotelu do przodu, by podkreślić znaczenie wypowiedzi. - Jeśli wciągniemy w to oficjalne czynniki japońskie, całkowicie stracimy możliwość prowadzenia śledztwa na ich terenie. - Jednemu z moich poprzedników powiedziano w oczy, że jest kłamcą, kiedy próbował zaprzeczyć temu, że wysyłamy szpiegowskie samoloty U-2 nad Związek Radziecki. - To prawda, sir, istnieje związane z tym ryzyko. - W tym wypadku chodzi o szpiegostwo, uprawiane na terenie zaprzyjaźnionego kraju. - Tak, sir. - Zaś jeśli prawdą jest to, co zasugerowano podczas tego spotkania: że Japończycy są sfrustrowani i że próbują uratować twarz przez zastosowanie tego incydentu jako katalizatora wydarzeń, finansowe implikacje mogą okazać się tragiczne w skutkach. - Z naszego punktu widzenia to nie mogło wydarzyć się w gorszej chwili - zauważył Peale, doradca prezydenta do spraw ekonomicznych. - Masz absolutną rację, Maxwell - zgodził się z nim prezydent. - W związku z tym zamierzam coś zaoferować ambasadorowi japońskiemu. Jakieś ustępstwo, obietnicę, cokolwiek, co mogłoby go usatysfakcjonować. - Należy udzielać mu wymijających odpowiedzi - stwierdził Murphy. - Dlaczego? - spytał ostro prezydent.

David Hagberg - Jeśli odnajdziemy łobuza, który jest przyczyną całego tego j zamieszania, i jeśli okaże się, że jest on narodowości japońskiej,

j

a przy tym obiecamy, że nie piśniemy o tym ani słówka, Japończycy zachowają twarz. Mogę to zagwarantować.

- O czym ty mówisz? - dopytywał się Cronin, ale prezydent powstrzymał swego sekretarza stanu. - Poczekaj chwilę, John. - Być może już wkrótce w Europie dokona się przełom w śledztwie - oznajmił Murphy. - Chodzi o McGarveya? - Tak, sir. - Czy odnaleźliśmy już jego żonę i córkę, a ich porywacze zostali aresztowani? - Jeszcze nie - odrzekł generał. - Jednak mieliśmy rację, przypuszczając, że porwanie przeprowadzono w celu odciągnięcia McGar-veya z Japonii. Oznacza to oczywiście, że istnieje związek pomiędzy Japończykami a tą grupą Stasi. Murphy szybko opowiedział zebranym wszystko, co wydarzyło się we Francji, wliczając w to zagadkowy trop w postaci naszyjnika z zaczernionym diamentem, który córka McGarveya najwyraźniej zostawiła dla niego w schronisku niedaleko Grenoble. - Co oznacza ten ślad? - spytał Milligan. - Nie jesteśmy jeszcze pewni... a właściwie nie byliśmy pewni, dopóki McGarvey nie zaczął działać. Jeśli kieruje się tam, gdzie sądzimy, będziemy mieli rozwiązanie sprawy. - Proszę kontynuować - zachęcił go prezydent. - Kilka godzin temu McGarvey odnalazł się w Atenach, co nas zaskoczyło, ponieważ nieco wcześniej rozmawiał w Paryżu przez telefon z dyrektorem operacyjnym naszej placówki. Gdy dyrektor zapytał go, co zamierza robić, McGarvey odpowiedział, że będzie czekał w Paryżu na dalsze informacje. Stwierdził, że wcześniej czy później porywacze skontaktują się z nim telefonicznie. I rzeczywiście, zameldował się w paryskim hotelu „Inter-Continental", ale niemal natychmiast wymknął się stamtąd i odleciał z lotniska Orły do Grecji. - Skąd to wiemy? - rzucił pytanie Milligan. - Być może przypomina pan sobie, że Francuzi odnaleźli skomplikowane urządzenie łącznościowe, które zostało użyte przez terrorystów na lotnisku Orły. SDECE przekazało je nam, a jeden z ludzi z naszej paryskiej placówki dał je McGarveyowi. Pomysł polegał na tym, żeby używał go do podsłuchiwania rozmów kidnape-rów, gdy znajdzie się już w pobliżu nich. Jednak przedtem nieco zmodyfikowaliśmy to urządzenie, dodając do niego coś, co znane

i

Masa nadkrytyczna jest pod mianem EPIREB, radiolatarnię, wskazującą położenie. Jest to opracowana przez Agencję Bezpieczeństwa Narodowego wersja podobnego przyrządu, używanego w cywilnym lotnictwie i marynarce. Nadaje ono stały sygnał radiowy, który odbierają nasze satelity i na tej podstawie jesteśmy w stanie określić położenie nadajnika z dokładnością do kilku metrów. - Mówi pan, że on jest w Atenach? - spytał prezydent. - Jakie wyciąga pan z tego wnioski? - Był w Atenach, panie prezydencie. Nie przebywał tam jednak długo. Pojechał na południe, w stronę Pireusu - portu, znajdującego się w obrębie miasta - gdzie najwyraźniej wynajął łódź. - Dokąd zmierza? - Moi ludzie pracowali dziś przez cały ranek, żeby znaleźć odpowiedź na to pytanie - stwierdził Murphy. - Wygląda na to, że płynie w stronę greckiej wyspy Santorini. - Rozumiem - odezwał się Cronin, stwierdziwszy to, zanim doszli do tego pozostali. - Santorini - to wyspa, o której większość Greków sądzi, iż była częścią Atlantydy. - I co z tego? - zapytał prezydent. - Ja także tego nie rozumiałem - stwierdził Murphy. - Jednak moi ludzie powiedzieli mi, że wyspa Santorini słynie także z czarnych diamentów. - Sprytne - odezwał się po chwili prezydent. - I twierdzi pan, że McGarvey zdołał sam na to wpaść? Murphy skinął głową. - Nikt nigdy nie przypuszczał, że ten człowiek jest taki bystry - dodał. - Najwyraźniej jego córka odziedziczyła to po nim - stwierdził prezydent. - Ale co możemy dla niego zrobić, biorąc pod uwagę, że porywacze skryli się gdzieś na wyspie, albo w jej pobliżu? Santorini to duża wyspa, o tej porze roku, jak sądzę, pełna turystów. - Przynajmniej raz może okazać się, że przewaga jest po naszej stronie. Jeśli właściwie odczytujemy nasze sygnały, oznacza to, że porywacze być może nie znajdują się jeszcze na wyspie. - Proszę to wyjaśnić. - Włoscy celnicy poinformowali nas, że zeszłej nocy w pobliżu Turynu przekroczyła granicę szwajcarska karetka. Znajdowały się w niej dwie pacjentki chore na raka, które, wedle danych służby granicznej, były obywatelkami Chorwacji. Porzuconą karetkę odnaleziono dziś rano nad brzegiem morza, w Wenecji. - A zatem w dalszą drogę musieli wyruszyć statkiem. - Tak, a dziś rano odpłynął z Wenecji tylko jeden statek - grecki frachtowiec „Thaxos", którego kapitan, jak od kilku lat podejrze247

David Hagberg waliśmy, wykonywał od czasu do czasu pewne zadania za pieniądze Stasi. - To mogą być właśnie oni. - Tak, sir. Przed kilkoma godzinami jeden z naszych satelitów wykonał zdjęcie, na którym widać „Thaxos" wpływający na Morze Śródziemne w okolicach Brindisi. Chciałbym przechwycić ich, zanim dotrą do Santorini. - W jaki sposób? - spytał prezydent. - W pobliżu znajduje się nasza VI Flota. Prosiłbym o pozwolenie użycia jednostki komandosów SEAL w celu zajęcia, z zaskoczenia, statku „Thaxos", w związku z podejrzeniem, iż na jego pokładzie znajduje się żona i córka McGarveya, przetrzymywane bezprawnie przez ludzi Sprangera. - To korsarstwo! - wybuchnął Cronin. Prezydent nie zareagował na tę uwagę. - Będą ofiary - skonstatował. - Tak, sir. Niemal na pewno. Przez kilka chwil prezydent rozważał tę propozycję. - A co z McGarveyem? - spytał. - Będzie czekał na wyspie. Gdybyśmy nie rozwiązali sytuacji w ciągu kilku godzin, będzie mógł działać jako nasze wsparcie po wejściu statku do portu na Santorini. - Nie wiedząc o tym, co dzieje się na statku? Murphy skinął głową. - Tak, sir. Optowałbym za tym, żeby chwilowo wyłączyć go z naszej operacji. - To niezbyt uczciwe. - Zgadzam się, sir. Ale uważam, że jeśli zadziałamy teraz, będziemy mieć spore szanse na sukces. Zaś jeżeli Spranger dostanie się na wyspę, jakiekolwiek skierowane przeciw niemu działanie może skomplikować nasze stosunki z greckim rządem. - Proszę to zrobić - zdecydował prezydent. - Chciałbym jednak być na bieżąco informowany, generale. - Oczywiście, panie prezydencie. A co z Japończykami? - Dziś jeszcze będę udzielał ambasadorowi Shiro wymijających odpowiedzi. Ale spodziewam się konkretnych rezultatów w tej sprawie. I to wkrótce.

46 Niż atmosferyczny, który przeszedł nad całą zachodnią Europą, skierował się niespodziewanie na południowy wschód i meteorolodzy marynarki USA przewidywali grubą pokrywę chmur oraz deszcz, które dotrą około północy nad Morze Egejskie. USS „Nimitz", na którego pokładzie znajdował się oddział do zadań specjalnych SEAL, płynął przez Morze Śródziemne w odległości mniej więcej pięćdziesięciu mil morskich na południowy zachód od Krety. W ciągu ostatnich ośmiu miesięcy przez większość czasu lotniskowiec pływał tam i z powrotem wzdłuż wybrzeży Libanu, sygnalizując amerykańską obecność wojskową w tym rejonie. Przyszedł już czas, by okręt popłynął z powrotem do Stanów; zmierzali właśnie w kierunku Gibraltaru, gdy otrzymali rozkaz pozostania jeszcze przez jakiś czas na Morzu Śródziemnym. Porucznik Edwin Lipton znajdował się w pomieszczeniu operacyjnym, pochylając się - wraz z głównym meteorologiem grupy operacyjnej „Nimitza", komandorem porucznikiem Brentem East-manem, oraz dowódcą operacji powietrznych, komandorem Louisem Rheinholtzem - nad ekranem radaru meteorologicznego. Lipton był komandosem z jednostki SEAL; fakt ten zauważalny był nawet dla zupełnie przypadkowego obserwatora, nawet wtedy, gdy Lipton nie nosił na sobie czarnego stroju tej formacji. Wyróżniał się spośród innych pod względem swych fizycznych możliwości. Ze sposobu, w jaki się poruszał, przypominając karatekę gotowego do skoku na przeciwnika, można było bez trudu wywnioskować, że jego refleks, koordynacja ruchów i wytrzymałość są prawdopodobnie na bardzo wysokim poziomie. Wyraz jego oczu, a także charakterystyczne, lekkie opuszczenie kącików ust świadczyły o tym, że jest to człowiek w stu procentach zdolny do podjęcia każdego zadania, jakie zostanie przed nim postawione, a także do błyskawicznego i bardzo precyzyjnego rozumowania. On oraz pozostałych pięciu ludzi z tej elitarnej jednostki uderzeniowej było doskonale wyszkolonymi profesjonalistami.

249

David Hagberg - Jakie jest prawdopodobieństwo zmiany pogody? - spytał. -Dziś w nocy będzie pełnia księżyca. - Poniżej dziesięciu procent, poruczniku - odpowiedział Eastman. - Już w ciągu najbliższej godziny pokrywa chmur zacznie nasuwać się nad ten rejon. W ciągu dwóch godzin światło księżyca przestanie być jakimkolwiek znaczącym czynnikiem. Pański prawdziwy problem polega na tym, że gdy nasz satelita pojawi si ponownie nad tym obszarem, będzie już całkowicie ślepy. Lipton jeszcze przez chwilę obserwował ekran, po czym odwrA cił się i podszedł do stołu z elektroniczną mapą, na której poka zywana była na bieżąco ich pozycja, z wykorzystaniem stale aktu alizowanych danych. Wedle tych właśnie danych, „Thaxos" znajdował się w odległości około sześćdziesięciu mil morskich na południowy wschód od Pi-reusu. Statek popłynął skrótem przez Zatokę Koryncką. - Przy tym kursie i prędkości dotrze do Santorini w ciągu dziesięciu godzin - stwierdził komandor Rheizholz. - Co daje nam jeszcze pięć godzin, pod warunkiem, że nie zmieni prędkości i że wybierze najlepszą trasę po linii prostej pomiędzy wyspami. Pomiędzy nami a nimi jest jeszcze spora odległość. - Rozumiem, sir - odpowiedział Lipton. - Rozumie pan, że gdybyśmy wysłali śmigłowce w celu ich nalezienia, zwrócilibyśmy na siebie zbyt dużą uwagę. - Oczywiście, sir - potwierdził Lipton, skinąwszy głową. Dotkn palcem punktu na mapie, znajdującego się w bezpośrednim sąsi dztwie wyspy, zaraz na północ od jej wybrzeży. - Poczekamy tutaj Kiedy będzie nas mijać, wejdziemy na pokład. - Jest pan pewien, że nie zawiną do starego portu Thira, a do portu w Atenach? - Nie sądzę. Prawdopodobnie biorą pod uwagą, że mogliby ta wpędzić się w jakieś kłopoty z władzami greckimi. Powiedzian mi, że ci ludzie są inteligentni i będę czynił takie założenie. Przypuszczam zatem, że zejdą z pokładu w odległości około pięciu mil morskich od brzegu, a potem dopłyną tutaj lub tutaj - mówiąc to, wskazał jedyne dwie plaże, które znajdowały się na wybrzeżu wyspy. Wszędzie indziej drogi do jej wnętrza broniły strome skalne ściany, czyniąc lądowanie na niej niemal całkowicie niemożliwym. - Co będzie, jeśli ich nie odnajdziecie? Lipton wzruszył ramionami. - Wtedy sprawa wymknie się nam z rąk. Mam zakaz prowadzenia operacji na terenie Grecji. Ale odnajdziemy ich, sir. Komandor Rheinholtz ponownie pochylił się nad mapą. 250

Masa nadkrytyczna - Wyślę parę helikopterów LAMPSIII, żeby daty wam stałe wsparcie w postaci radarowego obrazu terenu. Będziecie w ten sposób wiedzieć, co jest za horyzontem. Spuścimy was z pokładu około północy. - Aye, aye, sir - odparł służbiście Lipton. - Te dwie kobiety są VIP-ami. Nie wiadomo, w jakim stanie mogą być teraz. - Moi ludzie są już po odprawie. - Znakomicie, poruczniku - stwierdził komandor Rheinholtz, po czym rzucił okiem na planszet. - Gdzie w tej chwili znajduje się Polaris? - spytał. Polaris był operacyjnym pseudonimem McGarveya. - Zbliża się do portu Thira, sir - odpowiedział obsługujący planszet marynarz. - Trudno powiedzieć, co zrobi, kiedy dowie się, że „Thaxos" jeszcze nie wpłynął do portu - stwierdził Rheinholtz. - Będę szczęśliwy, kiedy ta noc się skończy. - Rozumiem, sir - odpowiedział Lipton i było oczywiste, że rzeczywiście rozumiał. Wiszący nad samym horyzontem księżyc świecił krwistoczerwonym blaskiem. Rozklekotany, dwunastometrowy kuter rybacki „Dhodoni" z terkotem silnika zawinął do portu Thira, który wyglądał niezwykle fascynująco, a zarazem groźnie. Teren wyspy, będącej niegdyś kraterem wulkanu, opadał ku morzu urwiskami o wysokości niemal trzystu metrów. McGarvey słyszał dźwięki muzyki, odbijającej się echem od skalnych ścian. - Szuka pan kogoś? - spytał posiwiały ze starości szyper kutra, otwierając w szerokim uśmiechu swe bezzębne niemal usta. Przez całą drogę popijał anyżówkę, nie wyglądało jednak na to, by był Pijany. - Dwóch kobiet - odpowiedział McGarvey. - Ach, rozumiem. Na pewno nie są z wyspy. A zatem przybyły tu przez wodę. W porcie znajdowało się wiele łodzi, ale żadna z nich, jak przypuszczał McGarvey, nie mogła być użyta przez Sprangera. Ludzie ze Stasi mogli oczywiście przybić do brzegu w porcie w Atenach, jeśli czarny diament nie był fałszywym śladem. - Jak mogę je znaleźć? - spytał Kirk. Uśmiech starego człowieka stał się jeszcze szerszy. - Jeśli jest pan policjantem, znalezienie kogoś takiego może być trudne. McGarvey pokręcił głową. - Nie, nie jestem policjantem - stwierdził. 9 — Masa nadkrytyczna 257

David Hagberg - Jednak pachnie pan... kłopotami. McGarvey był pewien, że stary człowiek chciał powiedzieć „pachnie pan śmiercią", ale powstrzymał się w ostatniej chwili. - To dla mnie bardzo ważne - oznajmił. - Jedna z tych kobiet jest moją córką, a druga - byłą żoną. Szyper skinął głową. - A co będzie, kiedy je pan znajdzie? - zapytał. - Prawdopodobnie ktoś je tu przywiózł. - A więc zabije pan tego kogoś? McGarvey patrzył przez jakiś czas na starego rybaka i po długiej chwili skinął głową. - Tak - potwierdził. - Tak właśnie myślałem - powiedział szyper z nutą triumfu w głosie. - W takim razie pomogę panu. - Pan chce mi pomóc? - zdziwił się McGarvey. Szyper roześmiał się głośno. - Tak, ja. Chyba nie sądził pan, że jestem jakąś świnią z Pireu-su, prawda? Jestem Spiros Karamanlis z Santorini. To moja wyspa.

47 japoński ambasador w Stanach Zjednoczonych złożył prezydentowi oficjalną wizytę i opuścił Biały Dom. Sekretarz prasowy prezydenta Martin Hewler zadzwonił do Murphy'ego z najświeższymi wiadomościami. - Facet nie jest zadowolony, ale zgodził się poczekać - powiedział. - Jak długo? - spytał dyrektor CIA. Było kilka minut po trzeciej czasu waszyngtońskiego, zaś na Morzu Egejskim - po dziewiątej wieczorem. - Niezbyt długo, generale. Trzeba będzie wkrótce podjąć jakąś akcję. Powiedzmy, jutro rano, a jeszcze lepiej - dziś wieczorem. - Jeśli będziemy mieli nieco szczęścia, powinniśmy coś wiedzieć już w ciągu najbliższych trzech lub czterech godzin. - Jeśli będziemy mieli nieco szczęścia - powtórzył ironicznie Hewler - można przetłumaczyć w ten sposób: jeśli skrzyżujemy palce i zdarzy się cud, wtedy damy sobie z tym wszystkim radę. - Wykonuj swoją robotę, Martin, i pozwól nam, żebyśmy wykonywali naszą - odpowiedział ostro Murphy. - Proszę to zrobić, generale. Niech pan po prostu dobrze wykona swoją robotę, a wyjdziemy z tego wszystkiego, pachnąc niczym fiołki. Paul Shircliff wszedł na kondygnację B antresoli Wydziału Operacji Specjalnych i podłączył swoje słuchawki do konsolety Patsy Connor. Shircliff zaczynał właśnie swą popołudniową służbę oficera dyżurnego w kwaterze głównej Agencji Bezpieczeństwa Narodowego w Fort Meade w stanie Maryland. Patsy wprowadzała do komputera dane z ostatniego przelotu satelity obserwacyjnego KH-15 nad Morzem Śródziemnym, wyselekcjonowała z nich sygnał EPIRB, pochodzący z radiotelefonu McGarveya i nałożyła go na tło mapy tego obszaru. - Daj więcej szczegółów - odezwał się cicho Shircliff. Patsy, nie spojrzawszy nawet na niego, przycisnęła kilka klawiszy • widoczny na mapie teren zbliżył się. Obszar wyspy Santorini ledwo

David Hagberg mieścił się teraz na ekranie terminalu. Obecna pozycja nadajnika EPIRB zaznaczona była niewielkim, lecz bardzo jasnym krzyżykiem, po którego prawej stronie znajdowały się symbole identyfikacyjne. Na mapie w tej skali krzyżyk wydawał się być umiejscowiony w mieście Thira, na terenie portu. - Powiększ to - polecił Shircliff. Patsy ponownie nacisnęła kilka klawiszy i po chwili sam port Thira zajął większą część ekranu. - To jest największe możliwe przybliżenie - powiedziała. Teraz widać było, że nadajnik EPIRB wysyła sygnały z portu, jednak nie z powierzchni wody. Znajdował się bez wątpienia gdzieś na brzegu. - Jak długo już jest w tym miejscu? - Około godziny. - Nie porusza się? - Nie. Przez cały czas znajduje się w najmniejszym obszarze rozdzielczości, wynoszącym trzy metry. - Możliwe zatem, że pozbył się nadajnika - powiedział Shircliff, sięgając po folder z mapami Grecji, znajdujący się na konsolecie. - To może być jakiś hotel; myślę, że należałoby to sprawdzić - zasugerowała Patsy. - Nadajnik może znajdować się w jego bagażu. Shircliff rozwinął szczegółową mapę, przedstawiającą portowe miasteczko Thira. - Wygląda mi to na jakąś tawernę nad brzegiem - oznajmił. Patsy spojrzała na niego z nad konsolety. - Jak pan sądzi, sir, co on tam może robić? - Nie mam pojęcia. - Shircliff pokręcił głową. - Nie wiem nic o tym człowieku, oprócz tego, że to jakaś cholernie ważna figura. - Na to wygląda, sir - potwierdził Patsy. - Jak tylko ruszy się gdzieś, powiadom mnie o tym - polecił Shircliff, odkładając folder, ale biorąc ze sobą mapę Thiry. - Będę przy swojej konsolecie. Chmury, które przywiał zachodni wiatr, zaczynały właśnie pokrywać niebo, gdy porucznik Lipton i pięciu ludzi z jego zespołu wspinało się na pokład helikoptera SH-3D Sea King, który miał dowieźć ich do punktu przechwycenia statku „Thaxos", który znajdował się w odległości około stu mil na północ. Wiatr wzmagał się, a w nocnym powietrzu czuło się wilgoć, zapowiadającą deszcz. Pogoda zmieniała się szybciej, niż przewidzieli to meteorolodzy, ale, wedle informacji, której udzielono komandosom, nie miała się poprawić. - Bezksiężycowa noc, niebo pokryte chmurami i lekko wzburzone morze. Chłopcy z „Thaxos" nawet nie będą wiedzieli co ich 254

Masa nadkrytyczna 255 rąbnęło - powiedział Lipton do swego zastępcy, chorążego Franka Tyrrella. - Pod warunkiem, że trafimy na nich w tej ciemności. Gdy ruszyły silniki helikoptera, a jego wirnik nośny zaczął się obracać, Lipton wspiął się do wnętrza maszyny. W tym momencie przez pokład przebiegł do otwartego włazu goniec z kabiny operacyjnej i dał porucznikowi znak, by jeszcze przez chwilę się wstrzymał. - Zaczekajcie chwilę! - krzyknął Lipton do pilotów, a potem wysiadł z helikoptera. - Sir, komandor Reheinholtz rozkazał, żebym powiadomił pana, gdzie, według ostatnich danych, znajduje się Polaris! - zawołał marynarz, przekrzykując hałas silników. - Jest na wyspie? - Tak, sir. Najwyraźniej w ciągu ostatnich kilku godzin siedział w nadbrzeżnym barze. - Co on tam robi? - Nie wiadomo, sir. Lipton zastanowił się nad tym przez chwilę, a potem skinął głową. - Przekażcie nam wiadomość, jak tylko ruszy się stamtąd. - Aye, aye, sir - potwierdził marynarz. - Pomyślnych łowów! McGarvey siedział w tawernie naprzeciw bardzo elegancko ubranego człowieka, który nazywał się Constantine Theotokis. Kara-manlis określił go jako swojego stryja. Theotokis należał do greckiej mafii i Santorini rzeczywiście był jego wyspą, niemal w każdym znaczeniu tego słowa. W ciągu paru godzin, które spędzili razem w zatłoczonej tawernie, w powietrzu ciężkim od tytoniowego dymu, do stolika w rogu, gdzie siedział Theotokis, podbiegali nieprzerwanym strumieniem kurierzy, przynosząc wiadomości, które przekazywali mu szeptem do ucha. Potem wysyłał ich w dalszą drogę, zlecając im wykonanie kolejnych zadań. - Poszukiwani przez pana ludzie - to na pewno ci sami, którzy już wcześniej mieli tu swoje interesy - powiedział Theotokis. Dotknął szpilki z czarnym diamentem, wpiętej w swój krawat. - Niestety, w tej chwili nie znajdują się na wyspie. - Przypłyną tu - powiedział McGarvey. - Oczywiście, że tak - potwierdził Theotokis. - Wkrótce. Prawdopodobnie dziś późnym wieczorem. Theotokis z rozwagą skinął głową. - Czy, biorąc pod uwagę ładunek, który mają ze sobą, istnieje jakieś inne, mniej podejrzane miejsce, w którym mogliby zejść na brzeg? Powiedzmy, posługując się pontonem?

David Hagberg Grecki gangster ponownie skinął głową po dłuższym namyśle. - Do tej pory korzystali z opuszczonego kościoła na północy. Znajduje się on na skalnej ścianie, ponad grotami, niedaleko od miejscowości Oia i wulkanicznej wyspy Akra. Jedyna dobra droga jest od strony morza. Po lądzie... - Theotokis bezradnie rozłożył ręce - ...to bardzo trudny szlak, który w ciemności może być niebezpieczny. - Jednak ktoś mógł na nich tam czekać w jakiejś niewielkiej łódce. - To prawda. Takie łódki są do wynajęcia. Oczywiście, komuś, kto tam się wybiera, potrzebny jest przewodnik, a jeszcze lepiej dwóch. Tych przewodników trzeba... opłacić. - Rozumiem - odrzekł McGarvey. - Ci ludzie musieliby być dyskretni. A poza tym posiadać pewne szczególne talenty. Theotokis podał cenę. Była wysoka, jednak gwarantowała profesjonalizm. Mimo to McGarveyowi wydało się, że w całej tej umowie jest coś podejrzanego. Kirk myślał o Karamanlisie, który podejrzanie szybko skontaktował go ze swoim stryjem z mafii... Napełniało go to niepokojem.

48 Kuter rybacki „Dhodoni" z wyłączonymi światłami pozycyjnymi kołysał się na łagodnych falach przy niedostępnym wschodnim brzegu wyspy Santorini. W odległości kilku kilometrów, na pionowych skalnych ścianach, osiągających w niektórych miejscach wysokość niemal stu pięćdziesięciu metrów, majaczyły nieliczne światła. Poza tym wszędzie wokół panowała nieprzenikniona ciemność, a czerń nocnego nieba stapiała się z czernią morskich odmętów. Theotokis polecił McGarveyowi kuter Karamanlisa, zaś jako drugiego przewodnika wysłał młodszego odeń, wyglądającego jeszcze bardziej odstręczająco Greka, który nazywał się Evangelos Papagos. Zbliżała się pierwsza w nocy; przypłynęli tu przed północą i od tego czasu czekali przy samym brzegu na pojawienie się łodzi porywaczy. Do tej pory nie dostrzegli jeszcze niczego. Wszyscy trzej znajdowali się na mostku. Karamanlis stał przy kole sterowym, McGarvey opierał się plecami o drzwi, zaś Papagos obserwował go z bezczelnym wyrazem twarzy z przeciwległego krańca kabiny. - Jak będziemy mogli rozpoznać tę pana łódź? - spytał Karamanlis, przeczesując wzrokiem czarny jak smoła obszar morza na północ od nich. Od wypłynięcia z Thiry widzieli tylko jeden statek. Był to frachtowiec, który znajdował się w dużej odległości, na południe od nich i płynął na otwarte morze. - Jeśli, jak powiedział pana stryj, prowadzi stąd droga do starego kościoła, prędzej czy później pojawią się tutaj. - Może oszukano pana - zagrzmiał basem Papagos. Również on obserwował w tej chwili morze. - Prawdopodobnie będą płynęli z wyłączonymi światłami - kontynuował McGarvey. - Przynajmniej do czasu, kiedy Spranger i reszta zejdą z pokładu. Papagos spojrzał na niego. - Na czym polega pana spór z Ernstem Sprangerem? - spytał. - Zna go pan? - spytał McGarvey, sztywniejąc. - To stary przyjaciel. - Grek odsłonił w szerokim uśmiechu zęby, pokryte brązowym nalotem od nikotyny.

David Hagberg - Nie ma się czego obawiać - wyjaśnił pośpiesznie Karamanlis. - Spranger i mój stryj zerwali ze sobą. Jeśli poluje pan na Niemców, pomożemy panu. McGarvey zrozumiał nareszcie, że wszystko to zostało już wcześniej ukartowane. Przez cały czas Spranger wyprzedzał go przynajmniej o jeden krok. Porwał Elizabeth i Kathleen, żeby odciągnąć go z Japonii, a potem wypełnił całą drogę tutaj śladami swojej działalności. Ale co mogło być jej ostatnim etapem? Oczywiście, jakieś miejsce, gdzie go zabiją. Znajdowało się ono z pewnością gdzieś na wyspie - o ile będzie żył wystarczająco długo, by do niej dotrzeć. Ponownie spojrzał na obu Greków. - Skąd mam wiedzieć, czy mówicie prawdę? - spytał. - Może pracujecie dla Sprangera. Papagos zacisnął szczęki. - Przekona się pan wkrótce - stwierdził. Karamanlis powiedział do niego po grecku coś, czego McGarvey nie był w stanie zrozumieć. - Proszę spojrzeć tam - odezwał się Papagos po angielsku. -Dwa rumby na prawo od dziobu. McGarvey nie zadał sobie trudu, by tam popatrzyć. - Wiedzieliście, że on tam będzie - stwierdził, po czym sięgnął do kieszeni, ujmując dłonią kolbę pistoletu. Papagos wzruszył ramionami, a jego wzrok powędrował w stronę ręki, w której McGarvey trzymał pistolet. - Po to tu przypłynęliśmy - powiedział. - Wynajął pan nas, żebyśmy ich przechwycili. Wykonaliśmy swoją robotę. Są tam, po prawej. Bez świateł, tak, jak pan przewidział. - Z pewnością kobiety są już na wyspie - skonstatował Karamanlis. - Musieliśmy przeoczyć ich, gdy tędy przepływali. - Sprawdzimy na statku - stwierdził McGarvey. Karamanlis zaczął protestować, ale Papagos go powstrzymał. - Oczywiście. Może coś poszło nie tak, może wciąż są na pokładzie. Karamanlis ponownie powiedział do niego coś po grecku i Papagos cały stężał. McGarvey wyjął z kieszeni pistolet i skierował go w ich stronę. Karamanlis zaczął nerwowo popatrywać to na broń w ręku Kirka, to znów na powierzchnię morza po prawej burcie. - Podpłyń do nich - polecił Kirk. - Dlaczego wyjął pan broń? - spytał Papagos. - Nie ma pan w ogóle zaufania do ludzi? - Rozumie pan, tam może być jakaś pułapka - wyjąkał nerwowo Karamanlis. 258

Masa nadkrytyczna - Zgadza się, może być - potwierdził McGarvey, odwodząc kurek Walłhera. - Rób, co mówi, Spyros - powiedział Papagos, a w jego oczach pojawił się błysk przebiegłości. -1 zrób to szybko. Pomóżmy panu McGarveyowi znaleźć to, czego szuka. Na „Thaxos" nie paliły się żadne światła, a na jego pokładzie nie było widać najmniejszego ruchu. Dryfował wolno na południowy zachód i trudno było powiedzieć, jak dawno został opuszczony, nie ulegało jednak wątpliwości, że na statku nie ma nikogo, ponieważ z lewej burty spuszczona była drabinka, a na pokładowym wyciągu brakowało jednej z szalup ratunkowych. - Statek jest opuszczony - powiedział Karamanlis, gdy dobili do drabinki. Przełączył silnik na jałowy bieg. - Wejdziemy na pokład i sprawdzimy - oznajmił McGarvey, popędzając ich lufą pistoletu. Otworzył drzwi kabiny i wyszedł na pokład. Z „Thaxos" nie dobiegały żadne dźwięki, choćby odgłos silników z maszynowni; panowała martwa cisza. Karamanlis i Papagos wyszli za Kirkiem z kabiny. McGarvey odsunął się, by mogli przycumować łódź rybacką do „Thaxos", a potem wejść przed nim po drabince na jego pokład. McGarvey nie miał wątpliwości, że statek został zaminowany. To właśnie powiedział Papagosowi Karamanlis i dlatego byli obaj tak zdenerwowani. Jednak dopóki nie skakali z pokładu, można było mieć nadzieję, że do eksplozji pozostało jeszcze trochę czasu. Kirk musiał upewnić się, że porywacze nie pozostawili na statku Kathleen i Elizabeth. Może Spranger przygotował dla niego coś w rodzaju makabrycznego żartu, z gatunku tych, które lubił najbardziej. Pierwszą rzeczą, która rzuciła im się w oczy, gdy tylko weszli na pokład, był trup marynarza, ubranego w drelichy, który leżał bezwładnie, na wpół wychylony z pokrywy luku. Z tyłu jego głowy widoczna była kałuża krwi. - To robota Sprangera - powiedział McGarvey. - Najprawdopodobniej reszta załogi również nie żyje. - Prawdopodobnie porozmieszczał na statku ładunki wybuchowe - stwierdził Karamanlis. - Zatem lepiej będzie, jak się pośpieszymy - odparł McGarvey. - Zaczniemy od mostku. - Czego właściwie pan szuka? - spytał Papagos. - Powiem ci, jak to znajdę. Zanim zejdziemy z pokładu, sprawdzimy każde miejsce na tym statku. Więc jeśli denerwujecie się perspektywą wylecenia w powietrze, sugerowałbym, żebyście przyzwyczaili się do tej myśli. 259

David Hagberg Karamanlis i Papagos wymienili znaczące spojrzenia i przez dłuższą chwilę żaden z nich nie uczynił żadnego ruchu; potem Papagos nagle dał nura do wnętrza luku i zniknął. McGarvey rzucił się za nim w pościg, ale Karamanlis odepchnął go na bok i skoczył w stronę nadburcia. - Stój! - krzyknął McGarvey, odzyskując równowagę, po czym oddał strzał w stronę uciekającego Greka. Pocisk trafił go w lewą nogę. Karamanlis upadł na pokład. Papagos strzelił do Kirka z jakiegoś miejsca we wnętrzu statku, a pocisk odbił się rykoszetem od pokrywy luku. McGarvey rzuć' się w tył, a w tym samym momencie Karamanlis wyciągnął sw~ pistolet i również oddał do niego strzał. Pocisk trafił w ściankę nadbudówki statki, kilka centymetrów od lewego ramienia Kirka, który nie miał innej możliwości, jak tylko odpowiedzieć ogniem. Pocisk trafił Greka prosto w głowę, tuż pod prawym okiem. Sześcioosobowa grupa komandosów SEAL płynęła gumowy pontonem, którego wyciszony silnik o mocy osiemdziesięciu k ni mechanicznych znajdował się w całości na zewnątrz, poza p wierzchnią przeznaczoną dla pasażerów. Ponton był wystarczają co duży, by unieść ich oraz dwóch zakładników, których miel nadzieję uwolnić, jednak nie było na nim więcej miejsca. Po dwiema uwolnionymi kobietami nie planowali przywozić ze sob nikogo żywego. Kiedy znaleźli się na pozycji, odczytali wskazania radaru, sygnał: żującego, iż przy wschodnim brzegu wyspy jest jakiś duży, nieru chomy obiekt, zaś przez radio poinformowano ich, że wedle ostatnie" danych satelitarnych McGarvey znajduje się właśnie w tym miejs Ruszyli w jego kierunku z maksymalną mocą silnika. Jednak ten dzi pęd przez morskie fale zabrał im prawie pół godziny. - Ten błysk to na pewno płomień wylotowy - powiedział ch rąży Tyrrell. - Widzisz kogoś na pokładzie? - spytał Lipton. Znajdowali się w odległości pół mili od statku. Tyrrell obserwował go przez wzmacniającą światło lornetkę, w której postacie ludzkie przypominały zjawy, ale widoczne były nawet wtedy, gdy wokół panowała całkowita ciemność. - Tuż po strzale widać było jakiś ruch, ale teraz pokład jest pusty - odparł Tyrrell, spoglądając na Liptona. - Jak on, do dia zdołał się tam dostać przed nami? - Podobno to całkiem bystry sukinsyn. Poza tym facet ma siln motywację. - Na to wygląda - zgodził się Tyrrell. - Ale to bynajmniej nie ułatwi nam roboty.

49 Cela, w której uwięziono zakładniczki, była niewielka i bardzo zimna. Za jedynym małym okienkiem panowała kompletna ciemność. Kathle-en, wciąż półprzytomna, leżała na jednym z niewielkich łóżek, zaś Elizabeth, z nogami podciągniętymi do piersi, siedziała na kamiennej podłodze w kącie pomieszczenia. Kręciło jej się w głowie od narkotyków, którymi nafaszerowano ją jeszcze w Grenoble, a także z powodu pragnienia i głodu. Dodatkową przyczyną było to, co zrobiła z nią na statku Liese Egk. Zadrżała, nie tyle od panującego zimna i wilgoci, co z powodu tego właśnie zdarzenia. Czuła się brudna i zużyta; tak, jakby w ciągu jednej nocy postarzała się nagle i miała teraz ze sto lat. Mimo to zdobyła się na wystarczająco silny wewnętrzny opór, by wyobrażać sobie, co zdarzy się z porywaczami, gdy zjawi się tu jej ojciec. Widziała go niemal, ubranego w czarny kombinezon, jak w ciszy przemieszcza się sprawnie po ciemnym korytarzu, niczym jakieś mordercze zwierzę z dżungli, któremu nikt nie jest w stanie stawić oporu. Należało go ostrzec, powiedzieć mu o tej kobiecie. Była to prawdopodobnie jedyna niebezpieczna pułapka, zastawiona na jego drodze; mimo to Elizabeth czuła w głębi swego serca, że jej ojciec przeniknie prawdziwą naturę Liese Egk. Pozna, kim naprawdę jest ta kobieta. W końcu wszyscy ci Niemcy umrą, a zabójstwo Armonde'a zostanie pomszczone. Elizabeth niemal czuła, jak przepływa w nią siła jej ojca, który będzie wyprowadzał stąd ją i jej matkę. To zdarzy się rano. Słońce będzie wtedy świecić bardzo jasno, ogrzewając jej głowę i ramiona. - Elizabeth! - odezwała się chrapliwie Kathleen. Jej głos wyrwał Elizabeth z zamyślenia. Kathleen przekręciła się na drugi bok, podciągnąwszy cienki koc pod szyję, wciąż jednak drżała z zimna. - Wszystko w porządku, mamo? - spytała Elizabeth.

David Hagberg - Co się dzieje? Gdzie my jesteśmy? - Nie mam pojęcia - mruknęła dziewczyna i wstała, pokonując ból zdrętwiałych nóg. Przez parę sekund musiała trwać w bezruchu, przytrzymując się kamiennego muru, aby nie stracić równowagi i nie runąć na ziemię. - Mój Boże, co stało się z twoją głową? - spytała zszokowana Kathleen. Elizabeth dotknęła palcami skóry na swej łysej głowie. Teraz pojawił się na niej już meszek, zapowiadający odrośnięcie włosów. - Ciebie również ogolili. Chcieli, żebyśmy wyglądały jak pacjentki szpitala. - Ale po co? - Żeby mogli bez kłopotów przewieźć nas przez granicę. - Nie jesteśmy już w Szwajcarii? - spytała Kathleen, a w jej głosie dało się wyczuć lekką panikę. Wydawała się teraz bardzo krucha i słaba. - Myślę, że znajdujemy się w Grecji - odpowiedziała Elizabeth. - To wyspa Santorini. A przynajmniej taką mam nadzieję. Pokuśtykała w stronę okna. Na zewnątrz panowała całkowita ciemność i nie była w stanie rozróżnić żadnego kształtu. Nawet słabiutkie światło niewielkiej żarówki nie pozwalało na dostrzeżenie czegokolwiek. - Co widzisz na zewnątrz? - spytała Kathleen z niepokojem. - Jeszcze nic - odparła Elizabeth. Wspięła się na brzeg swojej pryczy, tak, by móc dosięgnąć żarówki, po czym delikatnie odkręciła ją. Całe pomieszczenie zatonęło natychmiast w ciemności. - Elizabeth?! - krzyknęła matka. - Wszystko w porządku, mamo. Chciałam po prostu wyjrzeć na zewnątrz. Włączę światło dosłownie za minutę. - Ale ja nic nie widzę! Boję się i jest mi zimno! Elizabeth dotarła po omacku do pryczy matki i delikatnie ujęła jej dłonie. Nachyliła się ku niej i ściszyła głos tak, by ktoś, kto mógłby ewentualnie stać po drugiej stronie drewnianych drzwi, nie usłyszał jej. - Tata wkrótce przybędzie tu, żeby nas uwolnić - wyszeptała. Kathleen zacisnęła mocniej dłonie na palcach córki. - Skąd wiesz? - spytała. - Tam, w schronisku, zostawiłam dla niego prowadzący tutaj trop. Ukryłam go w palenisku. Jestem pewna, że on już znalazł ten ślad i zmierza do nas z pomocą. - Jaki ślad? O czym ty mówisz? - Nie musisz się o to martwić. Tata domyśli się, co on oznacza i przybędzie do nas.

Masa nadkrytyczna - Ale przecież tego właśnie oni chcą; Elizabeth, co ty zrobiłaś?! - O co ci chodzi? - spytała Elizabeth, czując, że nagle coś ściska ją w żołądku. - Przyjechałam, żeby sprowadzić cię z powrotem do Waszyngtonu. Jeden z przyjaciół twojego ojca ostrzegł mnie, że Kirk jest w niebezpieczeństwie. Że wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie. - Tata na pewno pracuje znów dla CIA. Czy o to chodzi, mamo? - Tak myślę. Ci ludzie chcą ściągnąć go tutaj, żeby go zabić. - Jest za dobry, żeby dać się zabić. - Ale to tylko jeden człowiek, moja droga. Ich jest zbyt dużo i są zbyt dobrze zorganizowani. Elizabeth puściła dłonie matki, wstała i podeszła do okna. Początkowo znów nie była w stanie dostrzec na zewnątrz żadnego kształtu. Potem odniosła wrażenie, że gdzieś na dole, w dużej odległości, dostrzegła jakiś ruch. Było to białe, niemal widmowe zawirowanie, które trwało nie dłużej, niż sekundę, a potem zniknęło. - Elizabeth?! - szepnęła nerwowo jej matka, ale dziewczyna nie odpowiedziała. Białe zawirowanie pojawiło się znowu, po czym jakby skłębiło się i zniknęło; Elizabeth zrozumiała wtedy, że widzi morskie fale, rozbijające się o nadbrzeżną skałę. Cela, w której były zamknięte, znajdowała się na samym brzegu góry, a raczej skalnej ściany, opadającej pionowo do morza. Były prawdopodobnie w średniowiecznym zamku, a może nawet w ruinach fortecy, zbudowanej jeszcze przez Rzymian lub Greków. Zamierzała właśnie odwrócić się w stronę wnętrza pomieszczenia, gdy jej uwagę przyciągnął migawkowy błysk światła pod nimi. Wstrzymała na chwilę oddech. Ktoś był tam, na zewnątrz, tuż pod ich oknem! Tata? Zaczęła gwałtownie macać wokół palcami w poszukiwaniu klamki, na którą zamknięte było okno, a gdy ją znalazła, nacisnęła ją, łamiąc przy okazji dwa paznokcie o kamienne obmurowanie. Okno otworzyło się do wnętrza, a fala świeżego powietrza, która momentalnie wypełniła pokój, przyniosła ze sobą zapach morskiej wody. Stojąc na czubkach palców, Elizabeth była w stanie wyjrzeć poza krawędź okna. Zaledwie dziesięć metrów niżej jakiś ubrany na czarno człowiek zwisał na linach przy skalnym urwisku. Był wyraźnie skoncentrowany na jakiejś pracy, na czymś, co robił wprost przed sobą. Wyglądało to tak, jakby upychał coś w dużej szczelinie na powierzchni skalnego urwiska. Chciała już zawołać go, ale coś ją powstrzymało. To nie był ojciec. Był inaczej zbudowany, a jego włosy miały inny kolor. Zdołała to dostrzec nawet w panującej wokół ciemności.

David Hagberg Włączył na chwilę niewielką latarkę, która świeciła zaledwie przez sekundę lub dwie, osłonił ją dłonią od strony morza, jednak nie od tej, z której patrzyła Elizabeth. Krótka chwila wystarczyła, by dziewczyna zdołała dostrzec, co robi ten człowiek. Elizabeth cofnęła się do pokoju, a jej serce zaczęło walić jak oszalałe. Człowiek przymocowywał przewody elektryczne do czegoś, co wcześniej wepchnął w szczelinę skały. Były to materiały wybuchowe, za pomocą których porywacze będą w stanie wysadzić w powietrze cały fragment zamku z celą, w której znajdowały się Elizabeth i Kathleen, tak, by runął do kłębiącego się daleko w dole morza.

50 McGarvey stanął w otworze luku, poprzez który uciekł Papagos i wstrzymał oddech, nasłuchując. Wewnątrz nie poruszało się nic; totalnej martwoty nie zakłócał nawet minimalny ruch powietrza. Kirk wiedział, że wszystko, co spotkało go dotychczas, od momentu, kiedy pojawił się w Pireusie, poszukując łodzi, którą mógłby dopłynąć do Santorini, było ukartowane. Spranger przewidział każdy jego ruch i od momentu, gdy McGarvey opuścił Francję, wyprzedzał go w całej rozgrywce przynajmniej o jedno posunięcie. - Kathleen! - krzyknął Kirk. - Elizabeth?! Przeszedł na przeciwną stronę korytarza, w kompletnej ciemności starając się maksymalnie przywrzeć plecami do grodzi. Nie było odpowiedzi. Żadnego krzyku, wystrzału z pistoletu, czy jakiegokolwiek ruchu. Papagos mógł być dosłownie wszędzie. W wypełnionym mrokiem kadłubie statku były tysiące miejsc, w których mógł się skryć. Podstawowe pytanie polegało na tym, czy Kathleen i Elizabeth znajdowały się teraz na pokładzie. Czy Spranger zamierzał posłać go na dno wraz ze statkiem, wiedząc, że McGarvey, wściekły i nie kontrolujący swych reakcji, przybędzie tu w pościgu za nim? Czy też statek był po prostu jedną z kolejnych przeszkód, postawionych na drodze Kirka przed ostateczną konfrontacją? Przy końcu korytarza, w okolicach śródokręcia, znajdowała się klatka schodowa, wiodąca na mostek. Kirk zamierzał przetrząsnąć cały statek w poszukiwaniu swej eks-żony i córki. Bez względu na ryzyko. Ścisnąwszy mocniej w dłoni pistolet, popędził korytarzem, a potem na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz. U szczytu schodni zatrzymał się dosłownie na sekundę. Wąski podest prowadził tu do otwartego luku, wychodzącego wprost na mostek. Wewnątrz nie było widać żadnych świateł, pochodzących od przyrządów pokładowych; jedyne światło, które było tam widoczne, dobiegało z zewnątrz. Na podłodze leżał czło-

David Hagberg wiek. Nie ulegało wątpliwości, że jest martwy. Wszyscy członkowie załogi zostali zabici, zaś wszystkie luki - zablokowane w pozycji otwartej, tak, że gdy na skutek wybuchu otworzy się dno, statek zatonie w ciągu kilku minut. Coś poruszyło się na dole, na głównym pokładzie. McGarvey odwrócił się i spojrzał w dół, wzdłuż schodni, ale nie był w stanie nic tam dostrzec. Usłyszał jakiś słaby odgłos, coś, jakby stuknięcie metalu o metal. Teraz jednak zapanowała znów cisza. Papagos próbował opuścić statek? McGarvey zbiegł do połowy schodów, a potem przyczaił się, tak, by móc widzieć, co dzieje się wewnątrz korytarza. Na tle otwartego włazu ujrzał postać zwalistego mężczyzny, stojącego plecami do niego. Coś, co było na zewnątrz, na pokładzie, lub na morzu, musiało najwyraźniej zwrócić jego uwagę. Wycofał się i odwrócił w stronę wnętrza statku w czasie, gdy McGarvey pokonał resztę drogi w dół; potem stanął jak wryty. To był Papagos. Miał ze sobą broń wyglądającą na rosyjski pistolet Makarów, który zwisał swobodnie przy jego biodrze z lufą skierowaną w dół. - Pańskiej żony i córki nie ma na pokładzie - oznajmił. Był wyraźnie zdenerwowany. Nie zachowywał się już butnie i wyniośle, jak przedtem. - Czy ktoś jest tam, na wodzie? - Nie wiem. Miałem wrażenie, że coś zobaczyłem. - Dlatego nie wyskoczyłeś ze statku? - Ktoś przypłynął tu za tobą...? - spytał podejrzliwie Papagos, a jego oczy zwęziły się. Wyglądał teraz jak szczur zapędzony w pułapkę, który, by się bronić, gotów jest do desperackiego skoku na swego przeciwnika. - Nikt za mną nie płynął. To może być tylko Spranger. - Niemożliwe. - Ten statek wyleci w powietrze. Kiedy? - Nie wiem, przysięgam na Boga, nie mam pojęcia! - Gdzie są moja żona i córka? - W klasztorze na wyspie - odpowiedział Papagos, oglądając się nerwowo przez ramię. - Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę? - Musi mi pan uwierzyć - błagał Papagos. Ruszył krok do przodu i McGarvey uniósł lufę pistoletu. - Odłóż broń. - Jeśli mnie teraz zabijesz, nigdy już nie zobaczysz swojej żony i córki. Spranger jest szalony. Najpierw zabije obydwie zakładniczki, a potem ciebie. Naprawdę zamierza to zrobić. Ma władzę ->7->

Masa nad krytyczna i wpływy, większe nawet, niż Konstantinos. Ale ja mogę ci pomóc. Wiem, jakie ma plany. Coś uderzyło w kadłub statku przy lewej burcie. Czy to „Dho-doni", czy też zaczyna się dalsza część rozgrywki? - przemknęło przez głowę Kirka. Trzymając Greka wciąż na muszce, wycofał się głębiej w ciemność. - Co robisz?! - wyszeptał natarczywie Papagos. - Połóż na pokładzie broń, a może wyjdziesz z tego żywy -odpowiedział szeptem McGarvey. To pewnie ludzie Sprangera, którzy wracali z jakiegoś powodu na statek. Papagos mógł spowodować niewielkie opóźnienie w realizacji ich planów, być może wystarczające, by Kirk zdołał zyskać przewagę. Mogło to również oznaczać, że statek w ogóle nie został zaminowany. Papagos błyskawicznie obrócił się na pięcie i popędził w kierunku otwartego luku; w tej samej chwili na pokładzie pojawiła się ubrana na czarno postać. Grek krzyknął, zatrzymany w pół kroku; siła uderzenia pocisku wepchnęła go z powrotem do luku, nie upadł jednak. McGarveyowi przemknęło przez głowę, że musi mieć na sobie kamizelkę kuloodporną. Potem z poprzecznego korytarza, od strony prawej burty, oddano kolejne trzy strzały z broni z tłumikiem. Kule trafiły Papagosa w plecy i w głowę. Już martwy, runął na twarz. Sekundę później kolejny ubrany na czarno człowiek popędził korytarzem, w którym stał McGarvey; gdy go mijał, Kirk wciągnął napastnika w cień, przykładając lufę swojego Walthera do jego policzka. - Powiedz swoim ludziom, żeby się wycofali - polecił po niemiecku McGarvey. - W przeciwnym wypadku cię zabiję. No już!' Człowiek nie wykonał nawet najmniejszego ruchu. Najwyraźniej był profesjonalistą. - Panie McGarvey! - krzyknął ktoś po angielsku z ciemności ponad schodami. - Trzymam pana na muszce. Proszę uwolnić Franka i odejść na krok od niego! - Kim pan jest? - Nazywam się Lipton i jestem porucznikiem marynarki USA. Jesteśmy komandosami SEAL i wysłano nas tu, żebyśmy uratowali pańską żonę i córkę. Czy to nowy pomysł Sprangera? - przemknęło przez głowę McGar-veyowi. Nie sądził, by przekraczało to możliwości generała Stasi. - Jak mnie znaleźliście? - zawołał. - Radiotelefon, który dostał pan w Paryżu, został zmodyfikowany przez włączenie do niego nadajnika EPIRB. Czy wie pan, co to za urządzenie? - Tak - odparł McGarvey. - Kto mi je podarował?

David Hagberg - Pan Littel na polecenie pana Lyncha - odpowiedział Lipton. - Co jeszcze powiedziano wam na mój temat? - Że twardy z pana sukinsyn - odrzekł człowiek, którego trzymał Kirk. - Nazywam się Tyrrell i jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, chciałbym, żeby mnie pan uwolnił. Strasznie bolą mnie plecy. McGarvey odsunął pistolet od głowy Tyrrella, rozluźnił chwyt, którym trzymał go za szyję, i wyszedł na środek korytarza. Był poza polem widzenia i ewentualnego strzału zarówno od strony luków po obu stronach korytarza, jak też od strony Liptona, stojącego na schodach. - Czy znalazł pan jakiś ślad pańskiej żony lub córki? - spytał Tyrrell. - Nie, ale nie miałem jeszcze czasu dokładnie sprawdzić - odparł Kirk. - Myślę, że ten statek jest zaminowany i niedługo wyleci w powietrze. - Pośpieszmy się zatem - podsumował Lipton, schodząc na dół. - Frank, weź Bryana, Tony'ego i Boba; zacznijcie przeszukiwać dno statku i jego maszynownię. Jules i McGarvey obejrzą ze mną pokład i nadbudówkę. - Wszystko gotowe - stwierdził Wolf, kładąc na stole zdalny detonator. Spranger patrzył daleko w morze, w stronę, gdzie - jak dobrze wiedział - znajduje się statek „Tłiaxos", chociaż w ciemności nie był w stanie go dostrzec. Odwrócił się. - Znakomicie. Kto obserwuje przystań? - Bruno. - Weź ze sobą Walthera i Otto, i dołączcie do niego. Jak tylko wysadzimy statek, będziemy obserwować morze przez noktowizory. - Jak długo zamierza pan czekać, zanim wydostaniemy się stąd? - spytał Wolf. Był potężnym, zbudowanym jak niedźwiedź mężczyzną. Jego specjalnością w Stasi było mordowanie ludzi gołymi rękami, co czynił powoli i z wielkim upodobaniem. - Zamierzam czekać tyle czasu, ile zabierze McGarveyowi dotarcie tutaj - odpowiedział Spranger, odwracając się ponownie w stronę otwartego okna. - Prawdopodobnie już zginął, a jeśli nie, to zginie bardzo szybko. - Nie sądzę, Peter. Uważam, że pan McGarvey jest bardziej zaradny, niż przypuszczasz. - Możemy się trochę cofnąć, a gdy on tu się pojawi... wysadzimy celę z kobietami w powietrze. - Nie - odpowiedział zdecydowanie Spranger. - Chcę widzieć jego twarz, gdy będzie już wiedział, że przegrał.

Masa nadkrytyczna - To jakiś obłęd - mruknął Wolf pod nosem. Spranger spojrzał na niego. Lewa brew generała Stasi uniosła się nieco; ściągnął wargi. - Peter - powiedział spokojnie. - Jeżeli jeszcze raz odezwiesz się do mnie w ten sposób, każę cię przywiązać do pala i żywcem obedrzeć ze skóry. Czy to jasne? - Jawohl, Herr General! - odpowiedział skruszony Wolf. Nawet on uświadomił sobie, że posunął się za daleko. - Przepraszam bardzo, panie generale. - Zatem odejdź do swoich obowiązków. - Tak jest, panie generale - odpowiedział potężny podwładny Sprangera. Stuknął obcasami i opuścił pokój. Z sąsiedniego pomieszczenia, które było kiedyś małą klasztorną kaplicą, weszła Liese. Słyszała stamtąd wszystko i na jej twarzy gościł promienny uśmiech. - A co będzie, jeśli on nie przegra, Ernst? - spytała. - Prawdopodobnie zmierza tutaj nie tylko po to, by uwolnić swoje kobiety, ale także, by spojrzeć na twoją twarz, gdy będziesz już wiedział, że przegrałeś. Spranger nie dał się sprowokować. Po chwili zachichotała, głębokim, niemal zmysłowym śmiechem. - Jak dużo jeszcze czasu zostało do eksplozji? - spytała. - Niecałe trzy minuty - odpowiedział Spranger i rzucił okiem na Liese, kierującą się w stronę drzwi. - Dokąd idziesz? - Chcę zobaczyć wyraz twarzy Elizabeth. Dla mnie ona jest bardziej interesująca. - Trzymaj się od nich z daleka. - Nie - odpowiedziała stanowczo Liese. - Tak czy inaczej zamierzamy je zabić. Być może już teraz zabiję jej matkę. Chciałabym zobaczyć reakcję dziewczyny. Na policzkach Liese pojawił się delikatny rumieniec podniecenia. - Jesteś odrażająca. Roześmiała się głośno. - Prawda?

51 - Do tej pory naliczyłem sześć trupów - oznajmił Lipton, wychodząc z mesy. - Każdy z nich został zabity strzałem w tył głowy z niewielki odległości. McGarvey znajdował się teraz przy końcu korytarza, który prowadził do niższych pokładów i maszynowni. - Co najmniej jeden jest także na mostku - powiedział. - Myślę, że powinien pan zabrać swoich ludzi ze statku, zanim będzie za późno. - Oni wiedzą, co robią - powiedział Lipton, wsadzając głowę do kambuza. - Spranger także wie. Zza zakrętu wyłonił się bosman Jule Joslow. - Sprawdziliśmy już kajuty załogi - zameldował. - Są jakieś ślady zakładniczek? - Nie. Jeśli były kiedykolwiek na pokładzie, nie pozostawiły żadnych śladów. - Na pewno są na wyspie - powiedział McGarvey, nasłuchując jednym uchem odgłosów dobiegających ze schodni. - Dowiedział się pan tego od faceta, którego unieszkodliwiliśmy? - Powiedział mi, że zostały zabrane do klasztoru, gdzie czeka na mnie Spranger. Myślę, że mówił prawdę. - Spranger już na pewno wie, że pan tu jest... - zaczął Lipton i nagle uświadomił sobie, że on i jego ludzie prawdopodobnie weszli w sam środek zastawionej na McGarveya pułapki. Pułapki, z której, jak prawdopodobnie przewidywał Spranger, McGarveyo-wi uda się uciec. Po raz pierwszy Lipton poczuł, że on i jego ludzie nie wiedzą wszystkiego o operacjach specjalnych. - Poruczniku! - ponaglił McGarvey. - Słusznie - odpowiedział Lipton. - Myślę, że nadszedł czas, żebyśmy poszli stąd do diabła. Tu nie pozostał nikt żywy. Zwrócił się do Jasiowa: - Zabierz ponton jak najdalej od tego statku. Ja zabiorę stąd Franka i pozostałych. - Aye, aye, sir - odpowiedział bosman.

I Masa nadkrytyczna - Odetnijcie od statku kuter - dodał McGarvey. - Przyda mi się. Lipton wahał się dosłownie przez chwilę. W tym czasie McGarvey zbiegł już po schodni w dół. - Wykonać! - rozkazał Jaslowowi i popędził za Kirkiem. Na dole panowała smolista ciemność. Lipton wyciągnął latarkę i włączył ją. Przez moment mignęły mu plecy McGarveya, gdy Kirk zakręcał na schodni, wyprzedzając go o cały pokład. Ten człowiek był od nich o piętnaście lat starszy, a jednak był co najmniej tak samo szybki, jeśli nie szybszy, jak którykolwiek z komandosów marynarki. Lipton biegł za Kirkiem i omal nie potknął się o kolejne zwłoki, leżące u podnóża schodów. Ten człowiek, podobnie jak inni, został zastrzelony strzałem w tył głowy z niewielkiej odległości. Miał na sobie wytłuszczony kombinezon. Prawdopodobnie należał do obsługi maszynowni. Światło latarki rozbłysło na otwartym luku rufowym, przy końcu korytarza. Lipton zaczął się wycofywać, gdy wtem seria czterech szybko następujących po sobie eksplozji, gdzieś na dole, wstrząsnęła całym statkiem, rzucając porucznika na podłogę. Gdy z trudem wstał na nogi, światło, które widział przed chwilą na otwartym luku, zniknęło. Usłyszał szum wody, wdzierającej się do wnętrza statku. - Czerwony alarm! Czerwony alarm! - wykrzyknął hasło awaryjnego rozkazu odwrotu i rzucił się niemal na ślepo w stronę otwartego luku. „Thaxos" zaczynał przechylać się silnie na lewą burtę. Wyglądało na to, że potrwa to zaledwie minuty, a może nawet krócej, zanim przewróci się całkowicie stępką do góry. Zostaliby wówczas uwięzieni we wraku statku, bez najmniejszej szansy przeżycia. Bryan Wasley i Tony Reid, cali przesiąknięci morską wodą i olejem silnikowym, wyłonili się z otwartego luku w tym samym momencie, gdy dosięgnął go Lipton. - Dno odpadło! - wysapał z trudem Wasley. Był zszokowany, ale nie wyglądało na to, by komukolwiek z nich coś się stało. - Wynosimy się stąd! - rozkazał Lipton, odpychając go na bok. - Na dole jest jeszcze Frank z McGarveyem. - A co z Bobem? - dopytywał się Lipton. - Nie wiem. Po prostu zniknął - odpowiedział Wasley. - No, już! - krzyknął Lipton, po czym zmienił pozycję, żeby zrównoważyć przechył statku; oświetlił swoją latarką wielką maszynownię. Woda wlewała się teraz przez grodzie od strony lewej i prawej burty, a także od strony rufy. Ludzie, którzy zakładali ładunki wybuchowe wiedzieli, jak to robić. Nie było sposobu na uratowanie statku. -i -i-i

David Hagberg Frank Tyrrell wisiał na drabince mniej więcej dwa i pół metra pod otwartym lukiem. Już w tej chwili woda dosięgła szczebla, na którym stał. - Frank! - zawołał go z góry Lipton, przekrzykując ryk pędzącej wody. Tyrrell, który był cały pokryty olejem napędowym i smarem, spojrzał w górę. - Wynoście się stąd! - wrzasnął. - Gdzie jest Bob?! - Zaklinował się gdzieś po drodze. McGarvey zszedł po niego na dół. - Chryste! - jęknął Lipton i zaczął właśnie opuszczać się z powrotem na drabinkę, gdy Tyrrell wykrzyknął: - Widzę ich! Lipton oświetlił powierzchnię wody, gdy wyłonił się z niej McGar-vey z prychającym i kaszlącym Bobem Schade'em. Tyrrell chwycił go za rękę, ale Schade ją wyrwał. - Ze mną wszystko w porządku! - krzyknął, wykasłując wodę. - Wynoście się stąd, szybko! Już w tej chwili woda sięgała Tyrellowi do pasa, a jej poziom unosił się coraz szybciej. Tyrell wgramolił się po drabinie, a na jej szczycie Lipton wyciągnął go przez luk. - Jules już odpłynął z tratwą i statkiem rybackim. Nie czekajcie na nas. - Aye, aye - potwierdził Tyrell i pobiegł korytarzem w stronę schodni. Chwilę później pojawił się Schade, a Lipton pomógł mu przejść przez luk. - Ruszać się! - krzyknął Lipton, ale Schade odwrócił się do tyłu. - Z dołu idzie jeszcze McGarvey! - odpowiedział; w tym samym momencie w otworze luku pojawiła się barczysta postać Kirka. Schade pomógł mu pokonać resztę drogi w górę. - Wszyscy? - spytał McGarvey. - Tak, sir - odrzekł Schade. - Więc na co, do cholery, jeszcze czekamy?! Nie mam ochoty znowu taplać się w tej brei! - Aye, aye, sir - odparł służbiście Schade. Lipton ruszył pierwszy. Statek coraz bardziej przechylał się na lewą burtę. Gdy znaleźli się już na pokładzie, okazało się, że kąt przechyłu jest tak duży, iż nie byli w stanie wspiąć się na prawą burtę, żeby zejść z niej do wody. Ześlizgnęli się więc w dół korytarzem, prowadzącym do lewej burty i musieli zanurkować w wo

Masa nadkrytyczna dzie, by, przepłynąwszy przez luk, wydostać się na zewnątrz. Potem przepłynęli jeszcze kolejnych trzydzieści metrów pod powierzchnią morza, by znaleźć się poza zasięgiem kadłuba statku, gdy już całkiem się przewróci. Lipton wypłynął na powierzchnię i obejrzał się za siebie w sam czas, by ujrzeć, jak statek wywraca się stępką do góry, a jego rufa natychmiast pogrąża się w odmętach. McGarvey był już na wodzie i obserwował odległą linię brzegową wyspy, a nie statek, jakkolwiek wydawało się zupełnie niemożliwe, by mógł tam cokolwiek zobaczyć. W ciągu ostatnich dziesięciu minut zaczął padać deszcz. Tyrrell oraz pozostali członkowie grupy SEAL unosili się na wodzie w odległości około dziesięciu metrów, zaś Schade płynął z tyłu, na lewo od McGarveya. Lipton zbliżył się do nich. - Ruszamy - powiedział. „Dhodoni" widoczna była sto metrów na północny wschód; ciągnęła na holu ich gumową tratwę i zaczynała właśnie wykonywać skręt, by podpłynąć w ich stronę. - Jeszcze chwilę, sir - odpowiedział Shade. On także obserwował brzeg. Lipton podążył za ich wzrokiem, nie był jednak w stanie dostrzec niczego, oprócz samej wyspy, widocznej teraz jako ciemniejsza masa na tle nieco jaśniejszej, choć również prawie czarnej, powierzchni morza. - Tam - powiedział cicho McGarvey. Studiował linię brzegu jeszcze przez sekundę lub dwie, a potem odwrócił się ku nim. - Co to było? - spytał Lipton. - Nie mogłem nic zobaczyć. - Na szczycie jednej ze skał widać było światło. - I co? - Zgasło - odparł lakonicznie McGarvey. Lipton potrząsnął głową, nie rozumiejąc, o co chodzi, a po chwili jego uwagę ponownie przyciągnął tonący statek. Jego dziób wystawał w tej chwili już pionowo ponad powierzchnię wody. Zastygł w tej pozycji przez sekundę lub dwie, z całkowicie zatopioną rufą, potem jednak w jednej chwili bezszelestnie pogrążył się w morzu. Przez bardzo długą chwilę wydawało się teraz, że wokół panuje kompletne cisza, potem jednak usłyszeli szum padającego deszczu, zaś w odległości - słaby warkot silnika „Dhodoni". Kuter płynął w ich stronę. McGarvey nalegał, by wsiedli na pokład „Dhodoni" tak, by jej kadłub zasłaniał ich od strony wyspy, co również zdziwiło Liptona. Jednak w tej chwili był gotów przystać niemal na wszystko, czego

David Hagberg zażyczy sobie McGarvey. Jego szacunek dla tego człowieka rósł w niespotykanym tempie. Powiedziano mu, kim jest McGarvey, ale nic z tego, co usłyszał, nie dorównywało temu, co zobaczył na własne oczy. - Żadnych świateł - wyszeptał McGarvey. - I starajcie się trzymać poza polem widzenia. - O czym pan mówi? - spytał Lipton. - Ludzie Sprangera, którzy są na wyspie, czekali na moment zatonięcia statku, a teraz obserwują nas przez noktowizory. - Cholera! - zaklął Lipton pod nosem. Powinienem był domyślić się tego wcześniej. - Wyłączyli światła w klasztorze, żeby móc używać wzmacniaczy światła. - Tak właśnie myślę - odpowiedział Kirk. - Jednak nie będą w stanie dostrzec was w tych strojach; dopóki zatem nie zobaczą jakiegoś ruchu na pokładzie „Dhodoni", nie domyśla się, że tu w ogóle jesteście. - Ale domyśla się, że ktoś się uratował. Dlaczego zatem nie mógłby to być człowiek, którego wyeliminowaliśmy? - Było ich dwóch - odparł McGarvey. - Mniej więcej w tej chwili powinni już przekazać przez radio, że zakończyli swoją misję. - A zatem Spranger wie, że pan przeżył? Kirk skinął głową. Lipton i Tyrell wymienili spojrzenia. Razem z McGarveyem i Scha-de'em znajdowali się na mostku „Dhodoni", zaś Jasiów sterował kutrem. Silnik pracował wciąż niemal na jałowym biegu i poruszał się bardzo wolno dziobem pod fale. - W takim razie nie wygląda na to, żebyśmy mogli wiele dla pana zrobić, panie McGarvey - oznajmił Lipton. - Moje rozkazy kategorycznie zabraniają podjęcia jakiejkolwiek akcji na terytorium Grecji. Nie możemy zejść na brzeg. Zaś biorąc pod uwagę to, co już się stało, a także fakt, iż Spranger zastawił na pana pułapkę, sugerowałbym, żeby pan również nie posuwał się dalej. W Waszyngtonie mogą załatwić to na drodze dyplomatycznej. - Przypominam panu, poruczniku, że tam, na wyspie, jest moja żona i córka - powiedział łagodnie McGarvey, jednak wyraz jego twarzy i jego spojrzenie spowodowały, iż Lipton mimowolnie zadrżał. - Rozumiem, ale, niestety, nie będziemy w stanie panu pomóc. - Czy możecie skomunikować się z Waszyngtonem przez radio na waszym statku? A może przybyliście z jakiejś bazy na stałym lądzie? - Jesteśmy z „Nimitza", znajdującego się teraz na południowy zachód od Krety.

Masa nadkrytyczna - Macie wsparcie helikopterów LAMPS III? Lipton i Tyrell ponownie wymienili spojrzenia. Ten człowiek wiedział bardzo dużo, jak na kogoś, kto nie jest już stałym pracownikiem żadnej wojskowej instytucji. - Tak, sir. - Prześlijcie do Langley wiadomość, że Spranger i jego grupa K-l uwięzili moją żonę i córkę na wyspie, w klasztorze. Jeśli będziecie w stanie, przekażcie im dane dotyczące położenia klasztoru. Powiedzcie im, że wracam do portu Thira, a stamtąd od strony lądu wejdę do klasztoru. - Panie McGarvey...? - chciał zadać jakieś pytanie Schade, ale Lipton przerwał mu ruchem ręki. - Co możemy dla pana zrobić? - spytał. - Zostańcie tu na wypadek, gdyby chcieli podjąć pościg. Lipton zastanawiał się nad tym przez kilka sekund. Musieliby zostać tu prawdopodobnie aż do świtu. Zaś przy padającym wciąż deszczu, rano byliby w dość mizernej kondycji. Mimo to skinieniem głowy wyraził swoją aprobatę. - Dopłynięcie na ląd zabierze mi ze dwie godziny i mniej więcej tyle samo czasu dotarcie do klasztoru. W tym czasie wasi ludzie będą wam mogli podać uaktualnione dane, dotyczące mojego położenia. Przez cały czas mam ze sobą radiotelefon. - Myślę, że, gdy dotrze pan na miejsce, zobaczymy fajerwerki. - Coś w tym rodzaju - odparł McGarvey z wymuszonym uśmiechem. - Chciałbym pójść z panem, sir - zadeklarował Schade. - Zabraniam - powiedział natychmiast Lipton. - Sir, tam, na wyspie pan McGarvey będzie miał znaczne siły przeciwko sobie. Zostawię moją odznakę identyfikacyjną i pójdę tam jako cywil. Biorę za to pełną odpowiedzialność. - Do diabła, Bobby, otrzymałem rozkazy! - Jeżeli pan chce, sir, może pan to potraktować jako samowolne oddalenie. - Załatwię to sam - uciął dialog Kirk. - To moja walka, nie wasza. - Słyszałeś, co powiedział pan McGarvey - stwierdził Lipton. Wymienili z Kirkiem uścisk dłoni. - Niech panu szczęście sprzyja! - powiedział. - Dziękuję, poruczniku, ale wolę załatwić to sam.

52 Z klasztoru wiodły w dół wąskie schody, prowadzące ku skalistej niszy, znajdującej się sto pięćdziesiąt metrów niżej. Pod koniec siedemnastego wieku zostały one wyciosane w skale, zaś niezliczone pary sandałów, które nosili mnisi, wydeptały w nich głębokie bruzdy. Schody zostały wykonane wewnątrz potężnej rozpadliny w skalnej ścianie, niewidocznej od strony morza. Wolf i pozostali trzej ludzie z K-l skryci byli przed deszczem pod nawisem skalnym o szerokości około dziesięciu metrów. Zainstalowany na trójnogu noktowizor skierowany był na morze. - Pokazał się już? - spytał Spranger, zszedłszy na dół po kamiennych stopniach. Czterej jego ludzie podnieśli głowy, zaskoczeni. Nie słyszeli, jak nadchodził. Nikt jednak nie odpowiedział na jego pytanie. - Jak daleko od nas może być? - spytał ponownie generał. Był podekscytowany perspektywą spotkania twarzą w twarz z McGar-veyem. - Coś poszło nie tak, generale - odparł Wolf. - O co chodzi? - „Thaxos" zatonął, ale kuter oddala się od nas, zamiast płynąć w naszą stronę. - To niemożliwe! - Proszę zobaczyć samemu, Herr General - zaproponował Les sing, odsuwając się od noktowizora. Spranger wahał się przez moment. Nie chciał uwierzyć w to, co słyszy. Nie mógł w to uwierzyć. Była żona McGarveya i jego córka znajdowały się tutaj. Amerykanin musi jakoś na to zareagować. Musi tu przybyć, żeby je uratować. - Żadnych wiadomości z kutra? - spytał. - Gdyby Karamanlisowi i temu drugiemu głupcowi się powiodło, powinniśmy już o tym wiedzieć - stwierdził Wolf. Spojrzał w stronę pogrążonego w ciemności horyzontu. - Jeśli ten sukinsyn płynie po pomoc, możemy znaleźć się w pułapce. - Helikopter jest gotów do odlotu.

Masa nadkrytyczna - Przepraszam bardzo, panie generale, ale jeśli CIA wywrze presję na grecki rząd, nic nam to nie pomoże. Spranger zmusił się do zachowania spokoju. Ta rozgrywka stała się zbyt osobista. McGarvey nie był jakimś nadczłowiekiem, lecz po prostu byłym oficerem operacyjnym CIA. Na pewno dobrym agentem, znakomicie wyszkolonym zabójcą, a jednak tylko człowiekiem. Stanowił po prostu zagrożenie dla realizacji ich głównego planu, nic poza tym. I dziś w nocy, tak czy inaczej, zostanie wyeliminowany. Patrząc przez noktowizor poczuł tylko niepokój, gdy przypomniał sobie swoją rozmowę w Rzymie z Jewgienejem Radwońskim. - Mogę stanąć z nim do walki sam na sam - powiedział wtedy Spranger rezydentowi FSB. - Przegrałbyś odpowiedział tamten. Początkowo nie był w stanie rozróżnić nic w ciemności i padającej mżawce. - Tam, na lewo - podpowiedział Lessing, stojący przy jego boku. Wtedy go zobaczył. „Dhodoni" rzeczywiście odpływał, kierując się ku północnemu brzegowi wyspy. Spranger powoli przesunął soczewki potężnej nocnej lornetki w stronę miejsca, gdzie „Thaxos" pogrążył się w pięćdziesięcio-metrowej głębinie. Lornetka była produkcji rosyjskiej, ale elektroniczne podzespoły wzmacniania światła pochodziły z MIT*. W gęstym mroku nie było widać dosłownie nic. A noktowizor był tylko technicznym urządzeniem i nie mógł dokonywać cudów. McGarvey mógł znajdować się w tej chwili gdzieś tam, na wodzie, być może na gumowej tratwie, kierując się w tę stronę. Przesunął soczewki lornetki z powrotem w kierunku oddalającego się kutra, który zmienił kurs, by ominąć przylądek. Ktoś musiał nim kierować. McGarvey wracał do portu Thira. Spranger wyprostował się. - On wraca do portu - oznajmił. - Chodźmy do helikoptera już teraz, generale - zasugerował Wolf. - Boicie się go? Boicie się jednego człowieka?! - Po tym, co powiedzieli nam Rosjanie i po tym, co zrobił w Tokio... - Hesse przerwał w pół zdania. - On płynie po pomoc, panie generale - powiedział Lessing. Wszyscy patrzyli na Sprangera. Pokręcił głową. - Nie poprosi o pomoc - stwierdził. - Pojawi się w Thirze, a potem przyjdzie tu drogą lądową. - Niech pan zadzwoni do portu i ostrzeże Theotokisa. Elitarna uczelnia politechniczna w USA [przyp.red.].

David Hagberg - Myślę, że nie trzeba - Spranger uśmiechnął się i ponownie zaprzeczył ruchem głowy. - Ten Grek jest właścicielem wyspy. Powiedzieliśmy mu wystarczająco dużo. Zostawmy sprawę w jego rękach. Jeśli zabije dla nas McGarveya, to znakomicie. Jeśli nie, wykonamy tę robotę sami, kiedy tylko się tutaj pojawi. Wolf zaczął protestować, ale Spranger powstrzymał go ruchem dłoni. - On tu przybędzie, Peter. Dziś w nocy. I zabijemy go. Nie chcę, żeby z jego powodu powstało jakieś niepotrzebne zamieszanie w Thirze. Wolf ponownie spojrzał na morze. - Im prędzej wydostaniemy się z tej wyspy i dotrzemy do Aten, gdzie będziemy mogli łatwo zniknąć bez śladu, tym lepiej. Spranger zignorował jego wypowiedź. - Na dole ma zostać jeden z was, a reszta niech pójdzie ze mną na szczyt - rozkazał, także rzuciwszy okiem na ciemną otchłań morza. - Zyskał w ten sposób jedynie odroczenie egzekucji i podarował nam nieco odpoczynku; nic więcej. Do wnętrza celi docierało światło z otwartych na korytarz drzwi. O ich framugę opierała się leniwie Liese Egk. Miała na sobie czarny jednoczęściowy trykot z głęboko rozpiętym z przodu zamkiem błyskawicznym. Jej wyraz twarzy pozostawał całkowicie obojętny, tak, jakby nic już nie było w stanie zrobić na niej wrażenia. Stała tam już od dziesięciu minut, nieruchoma i milcząca; Kathleen, która leżała przykryta kocem na swojej pryczy, zaczęła się już denerwować. Jednak Elizabeth, stojąca przy niewielkim okienku celi, uświadomiła sobie, że Niemka chce ich sprowokować. To była po prostu gra. - Czego chcesz? - spytała Kathleen drżącym głosem, przełamując w końcu pełną napięcia ciszę. Liese uśmiechnęła się, odsłaniając idealnie, niemal oślepiająco białe zęby. - Twojej córki. Nie wiedziałaś o tym, że jesteśmy kochankami? Kathleen, drżąc, zasłoniła dłonią usta. - Mój organizm pozbył się już resztek narkotyków; nie licz na więcej - odparła Elizabeth, odpowiadając uśmiechem na uśmiech Liese. Biorąc pod uwagę sytuację, była to dość zuchwała odzywka, pozwoliła jednak dziewczynie poczuć się znacznie lepiej. Liese uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Cieszę się, że to słyszę, kochanie. Dziś w nocy chciałabym mieć... jak wy to nazywacie? Chyba „ostrą" partnerkę. - Musiałabyś wcześniej mnie zabić. - Elizabeth! - krzyknęła Kathleen.

Masa nadkrytyczna - Nie zamierzam zabić ciebie - oznajmiła Liese, wyjmując spod trykotu schowany na plecach dwudziestocentymetrowy sztylet. -Ale jeśli zabiję twoją matkę, jeśli zagrożę, że wytnę tym sztyletem na jej piersi swoje imię, być może będziesz grzeczna... Tak, czy nie? - Boże! - wrzasnęła Kathleen. - Czy ty jesteś jakimś potworem?! Jesteś szalona?! Liese zmierzyła ją zimnym spojrzeniem. - Myślę, że obydwa twoje przypuszczenia są słuszne, a nawet, że nie doceniasz mnie pod tym względem - oznajmiła. - Pamiętajcie więc, że bez wahania to zrobię, jeśli będziecie stawiać jakikolwiek opór. Elizabeth odeszła od okna i zasłoniła matkę własnym ciałem. - Najpierw będziesz musiała pokonać mnie - stwierdziła. - Moje dziecko, nie masz nawet pojęcia, jak łatwo sobie z tobą poradzę. Spranger wszedł do przestronnego przedpokoju dawnej celi przeora klasztoru i kierował się właśnie w stronę schodów prowadzących do dormitorium, gdzie uwięzione były zakładniczki, gdy usłyszał, że ktoś woła go. Głos dochodził jakby z dużej odległości i był zniekształcony. Zatrzymał się w pół kroku i odwrócił się, nastawiając ucha. - Spranger, idę po ciebie! Jego radiotelefon leżał na stole. Dioda na obudowie świeciła czerwono, co oznaczało, że aparat przyjmuje właśnie sygnały z zewnątrz. - Spranger, słyszysz?! Idę po ciebie! McGarvey. Generał Stasi ostrożnie podszedł do stołu. Nigdy jeszcze nie słyszał głosu ani nie ujrzał tego Amerykanina, wiedział jednak, że to właśnie McGarvey. Chciał sięgnąć po radiotelefon, ale jego dłoń zatrzymała się niemal bezwolnie. - Słyszysz mnie, ty sukinsynu?! Jestem coraz bliżej! Spranger podniósł radiotelefon i nacisnął przycisk mowy. - Czekam - powiedział spokojnie, po czym nacisnął klawisz TRANSMISJA.

53 Jakiekolwiek wątpliwości, które mógłby jeszcze mieć McGarvey, dotyczące tego, czy Kathleen i Elizabeth są jeszcze na wyspie, zniknęły, gdy tylko usłyszał jedno wypowiedziane przez Sprangera słowo. Oparł się pragnieniu, by wziąć ponownie radiotelefon i ostrzec generała Stasi, co będzie, jeśli Kathleen i Elizabeth stanie się najmniejsza krzywda. Niemiec znał go z pewnością; bez wątpienia miał wciąż powiązania z Rosjanami, którzy posiadali obszerną kartotekę dotyczącą McGarveya. Niecierpliwym ruchem otworzył przepustnicę aż do końca; kuter rybacki szarpnął się do przodu, rozbijając dziobem morskie fale, które zmieniły teraz kierunek i nadchodziły z północy. Miał wrażenie, iż zrobił głupio, że porozumiał się przez radio ze Sprangerem. Teraz Niemcy wiedzą już z pewnością, że wraca do Thiry. Bez wątpienia obserwowali z klasztoru odpływający kuter. Będą mogli ostrzec Theotokisa, który najprawdopodobniej zorganizuje dla niego w dokach komitet powitalny. Przez kilka chwil zastanawiał się nad sugestią Liptona, by na razie powstrzymać się od działania i sprowadzić pomoc. Spranger i jego ludzie zostaliby odcięci na północy wyspy. Nie byliby w stanie uciec. Jednak Spranger nie mógłby pozwolić na to, by go schwytano, ale zanim poniósłby śmierć, upewniłby się wcześniej, że Kathleen i Elizabeth także nie żyją. McGarvey mocniej zacisnął szczęki. Pomyślał, że nic dobrego nie wyniknęłoby z wysłania grupy szturmowej Liptona na wyspę. Spranger zastawił tu pułapkę, by odciągnąć McGarveya z Japonii i zabić go. A zatem będzie to walka jeden na jednego. To akurat odpowiadało Kirkowi. Mniej więcej dziesięć minut później fale uspokoiły się, gdy kuter wpłynął za tymczasową osłonę w postaci niewielkiej i nie zamieszkanej wysepki wulkanicznej, znajdującej się na zachód od kursu „Dhodoni" i McGarvey przywiązał koło sterowe tak, żeby kuter płynął prosto i utrzymał kurs.

Masa nadkrytyczna Podniósł swoją skórzaną torbę z kąta budki sternika, wyjął z niej zapasowy magazynek z amunicją i załadował Walthera. Potem, wziąwszy radiotelefon, wyniósł go na zewnątrz i bez wahania wyrzucił przez prawą burtę. Nie planował już więcej komunikować się z dowódcą grupy Stasi, nie chciał także, by Firma wiedziała, gdzie jest. Był teraz panem własnego losu i to bardzo mu odpowiadało. „Zbędny bagaż to zguba agenta terenowego" - mawiano w Langley. Powiedzenie to stało się niemal przysłowiem. Wróciwszy do budki sternika, dojrzał na południowym wschodzie światła Thiry. Odwiązał koło sterowe, upewnił się, że prze-pustnica silnika jest otwarta na całą szerokość, a potem skierował statek w stronę portu, zaś każdy, najmniejszy nawet mięsień jego ciała, cała jego istota przygotowywała się do nadchodzącej walki. Do Thiry dostawały się od strony morza wielkie fale, kołysząc przycumowanymi przy nabrzeżach i w basenach portowych statkami. Nawet smukły osiemdziesięciopięciometrowy statek wycieczkowy, który przypływał tu każdego ranka z Aten, przycumowany w głównym basenie portu, poruszał się gwałtownie, co chwila uderzając samochodowymi oponami, przymocowanymi do lewej burty, o betonowe nabrzeże. Było bardzo późno. Na nabrzeżu, ani też na głównej ulicy, prowadzącej do miasta, nie dostrzegł najmniejszego ruchu. Deszcz nasilił się i gdy McGarvey podpłynął do nabrzeża, około stu metrów na północ od dużego pasażerskiego statku, ujrzał krople, rozbijające się na kocich łbach ulicznego bruku i dachach z czerwonych płytek. Wzmagający się wciąż wschodni wiatr spychał statki w porcie w stronę nabrzeża. W odległości dwudziestu metrów od krawędzi nabrzeża McGarvey zmniejszył moc silnika, potem zmienił bieg na wsteczny, by zredukować prędkość, a wreszcie całkowicie wyłączył silnik. „Dhodoni" pokonała resztę drogi rozpędem. Nie zaprzątał sobie głowy cumowaniem kutra do nabrzeża ani wyrzucaniem na zewnętrzną stronę burty gumowych opon. Kirk przygotował się do skoku. Łódź uderzyła o brzeg z ogłuszającym trzaskiem, po czym odbiła się od niego; natychmiast jednak wiatr i fale ponownie popchnęły ją na betonową konstrukcję nabrzeża. McGarvey zdawał sobie sprawę z tego, że w ciągu godziny burta „Dhodoni" pójdzie w drzazgi. Nie miało to jednak znaczenia; Karamanlis już nie żył, a Kirk nie zamierzał wydostawać się z wyspy na pokładzie kutra. Dostosowując moment wybicia się z pokładu do ruchu łodzi, Kirk wyskoczył na nabrzeże i popędził prosto w stronę portowych maga-

David Hagberg zynów. Nie widział wokół siebie żadnego ruchu ani nie słyszał wystrzałów. Ciszę nocy zakłócało jedynie wycie wichru w olinowaniu przycumowanych statków, bolesny jęk gumowych opon, miażdżonych o betonowe nabrzeża, oraz niemiłosierny trzask kadłuba „Dho-doni", uderzającej co chwila o niewzruszony beton. Przez cały czas starając się trzymać w cieniu, McGarvey przebył odległość mniej więcej jednego kwartału domów, docierając do tawerny, w której Karamanlis poznał go ze swoim stryjem Kon-stantinosem. O ile zdołał dostrzec, jedynie w tej właśnie tawernie jeszcze paliło się światło. Okna pozostałych budynków w rejonie nabrzeży były zupełnie ciemne, tylko z otwartych drzwi tawerny wydobywała się żółtawa poświata. Skręcił w wąską uliczkę za zapleczem tawerny. Znalazł tam otwartą bramę, prowadzącą na ciasny dziedziniec w pobliżu budynku, który wyglądał na mieszkalny blok. Podwórko było błotniste i zaśmiecone. Kirk przeszedł przez nie, a następnie musiał wyłamać zamek kolejnej furtki, za którą znajdowało się ciasne przejście między domami. Wśród otoczaków, którymi wyłożone było przejście, widoczna była wąska rynna, która niewątpliwie musiała służyć jako ściek jeszcze w starożytności, ale i dziś, sądząc po panującym smrodzie, używano jej do tych samych celów. McGarvey popchnął ostrożnie tylne drzwi tawerny. Otworzyły się cicho na naoliwionych zawiasach. W czasie swej rozmowy z Theoto-kisem McGarvey obserwował uważnie, którędy przychodzą do swego bossa jego ludzie z mafii. Ponad połowa z nich pojawiła się przez to właśnie tylne wejście. Oznaczało, iż jest to zwykle używana przez nich droga, jeśli nie chcą, by dostrzegł ich ktoś od strony nabrzeża. Kirk znalazł się teraz w niewielkiej kuchni na zapleczu tawerny. Po lewej stronie była spiżarnia, zaś po prawej - ubikacja z wąską rynną ściekową. Przez dwuskrzydłowe drzwi dochodziło tu - od strony lady w głównym pomieszczeniu tawerny mgliste światło. McGarvey przez chwilę obserwował salę. Przy jednym z bardziej oddalonych stołów siedział samotnie Konstantinos Theotokis. Czytał gazetę. Stała przed nim butelka czerwonego wina i szklanka. Najwyraźniej na kogoś czekał. Prawdopodobnie na Karamanlisa i Papagosa, którzy mieli zdać mu relację, co się zdarzyło. O bar opierał się mężczyzna o tłustym, nalanym karku i nieprawdopodobnie wielkim brzuchu. Czytał gazetę przez ramię Theotokisa. Na ladzie obok leżał dwulufowy obrzyn. Jego pistoletowy uchwyt lśnił matowo. McGarvey wyjął swojego Walthera, odbezpieczył go, odwiódł kurek i wszedł do sali przez dwuskrzydłowe drzwi.

Masa nadkrytyczna Potężny mężczyzna obrócił się i próbował chwycić obrzyna, jednak McGarvey znalazł się przy nim jednym susem, skierowawszy swego Walthera prosto w jego twarz. - Cofnij rękę - powiedział spokojnie Kirk. Theotokis patrzył na nich przez ramię, nie wykonując nawet najmniejszego ruchu. - Jeśli zajdzie potrzeba, zabiję was obydwu. Wierzcie mi, że to nie ma dla mnie żadnego znaczenia. - Rób to, co on mówi, Georgios - polecił Theotokis swemu ochroniarzowi. - Wierzę, że pan McGarvey jest w stanie wysłuchać głosu rozsądku.

54 McGarvey siedział na tylnym siedzeniu rozklekotanego Land Rovera, zapierając się z całej siły, gdy samochód podskakiwał na pełnej wybojów, szutrowej drodze. Theotokis siedział obok kierowcy. Samochód prowadził jego ochroniarz. W linii prostej odległość z Thiry do klasztoru wynosiła zaledwie około pięciu kilometrów, jednak droga prowadziła po grzbiecie wyspy, ponad pięćset metrów nad powierzchnią morza. Argument, którego użył Kirk, by przekonać obu Greków, by zdradzili Sprangera, był bardzo prosty: albo to zrobią, albo zginą. Theotokis był wystarczająco inteligentny, by wyczytać w oczach McGar-veya całkowitą determinację. Georgios obserwował Kirka bardzo uważnie, doszukując się w jego zachowaniu jakichkolwiek oznak słabości. Widać było wyraźnie, że nie pochodzi z Santorini. McGarvey mógłby się założyć, że nauczył się swojego fachu na ulicach Aten, albo jakiegoś innego wielkiego miasta. Gdy przejechali już przez centralny masyw wyspy, kamienista droga zagłębiła się w dolinę, a potem znów gwałtownie uniosła się na grzbiet znacznie niższej góry. Zbliżali się do jej szczytu. - Jak daleko jeszcze? - spytał Kirk. Usłyszawszy jego głos, Georgios natychmiast spojrzał w lusterko wsteczne, potem jednak znów skupił uwagę na drodze, która była niebezpiecznie wąska, a przy silnym wietrze i padającym wciąż deszczu - jeszcze bardziej niepewna. - Klasztor jest zaraz po drugiej stronie tej góry - wyjaśnił Theotokis. - Może pan wysiąść na jej szczycie, a stamtąd - to już tylko niewielki kawałek do przejścia na piechotę, nie więcej niż pół kilometra. - Wyłącz światła i zatrzymaj się tutaj - polecił McGarvey. Georgios ponownie rzucił na niego okiem we wstecznym lusterku. - Co? - warknął. Kirk przystawił lufę swojego pistoletu do głowy olbrzyma. - Rób co ci każę! - rozkazał.

Masa nadkrytyczna Georgios, nie zwlekając dłużej, wykonał polecenie i gdy zatrzymali się z wyłączonymi światłami, usłyszeli nagle wycie wichru w piętrzących się nad nimi wulkanicznych skałach, a także deszcz, który chłostał karoserię samochodu. - Zamierza pan nas zabić? - spytał Theotokis. - Jeśli zobaczę was znowu, zrobię to - obiecał McGarvey. -A teraz ty i twój przyjaciel wrócicie do Thiry. - Jak pan sobie życzy... - Na piechotę - dodał Kirk. - Wysiądźcie obaj z samochodu od strony pasażera. Georgios zaczął odwracać się w jego stronę, ale Kirk szturchnął go mocniej lufą pistoletu. - Trzymaj ręce tak, żebym je widział i patrz prosto przed siebie - poinstruował go. - Wykonuj jego polecenia - odezwał się Theotokis, wzdychając. - Mała przechadzka będzie stanowczo niezbyt wygodna, ale biorąc pod uwagę alternatywę... McGarvey otworzył z tyłu drzwi od strony pasażera i gestem wskazał Theotokisowi, by zrobił to samo. - Teraz ostrożnie - ostrzegł ich. - Będziemy dokładnie wykonywać pańskie polecenia, panie McGar-vey, może nam pan wierzyć - zapewnił Theotokis, wysiadając z samochodu. Po nim uczynił to samo Georgios, przesunąwszy się uprzednio przez siedzenie pasażera. McGarvey również wysiadł i odszedł na kilka kroków od pobocza drogi. - Teraz zdejmujcie buty i skarpetki! - wykrzyknął, by obaj Grecy usłyszeli go pomimo odgłosów wichru i padającego deszczu. - To nieludzkie! - odważył się zaprotestować Theotokis. - Jest późno!! - krzyknął McGarvey. - A ja jestem zmęczony i nie mam już cierpliwości! - Rozumiem pański punkt widzenia - przyznał Theotokis, po czym obaj z Georgiosem zdjęli buty i skarpetki. - A teraz ruszajcie! - McGarvey wydał im ostatnie polecenie. Georgios przyglądał mu się przez dłuższy czas, tak, jakby chciał zapamiętać twarz McGarveya. Jego oczy zwęziły się, a wargi ściągnęły. - Ernst i jego ludzie zabiją cię - powiedział. - I jutro rano wy-szczam się na twojego trupa. Deszcz zaczął się wzmagać, gdy dwaj greccy mafiosi wyruszyli w drogę powrotną do Thiry, maszerując po usianej odłamkami skalnymi drodze. McGarvey obserwował ich, dopóki nie zniknęli

David Hagberg w ciemności. Gdyby był młodszy, mógłby ich zabić za to, co zrobili, za rolę, którą odegrali w operacji Sprangera. Byli jednak jedynie płotkami, drobnymi cwaniaczkami, którzy nie mogliby ogarnąć umysłem większych spraw, ani nie pragnęli ich poznać. Poza tym jakiś czas temu McGarvey odkrył, że zaczyna tracić chęć do wykonywania swojego zawodu. Odwrócił się i spojrzał ku szczytowi góry. Nie miał ochoty już zabijać, ale Spranger i ludzie z jego bandy stanowili wyjątek. Wielokrotnie mówiono mu, że gdziekolwiek się znajdzie, tam z pewnością pojawią się kłopoty. Cóż, to Spranger go tutaj sprowadził. Tej nocy na pewno będzie miał duże kłopoty. Schował pistolet do kabury i usiadł za kierownicą Land Rovera. Silnik pracował cicho na jałowym biegu i jeszcze przez sekundę Kirk wstrzymywał się z odjazdem, obserwując w lusterku wstecznym drogę, by upewnić się, czy Georgios lub jego szef nie zamierzają wrócić. Wierzchołek był mniej więcej dwieście metrów dalej. McGarvey dojechał do punktu znajdującego się zaraz poniżej, po czym pokonał piechotą resztę drogi na szczyt. Wiedzieli, że Kirk przybędzie i na pewno obserwowali okolicę. Ze swojego punktu obserwacyjnego McGarvey nie był jednak w stanie dostrzec nic, oprócz nieokreślonej ciemności, która kłębiła się poniżej. Spojrzał na zegarek. Było kilka minut po czwartej, a zatem od świtu pozostało wciąż jeszcze około dwóch godzin. Powróciwszy do Land Rovera, podniósł maskę i po omacku odnalazł cewkę zapłonu i odłączył przewód łączący ją z kopułką rozdzielacza. Potem schował go do kieszeni, a także kluczyki do samochodu. Wiedział, że teraz nikt nie będzie w stanie ruszyć samochodem, natomiast on, wracając, będzie mógł uruchomić silnik w czasie krótszym, niż pół minuty, jeśli zajdzie taka potrzeba. Nie miał pojęcia, w jakim stanie będą Kathleen i Elizabeth. Wydawało się możliwe, a nawet prawdopodobne, że nie będą w stanie pokonać na piechotę większych odległości. Po wyjeździe z Thiry Georgios jechał na północny wschód, co oznaczało, że morze znajduje się w tej chwili na wprost Kirka i na prawo od niego. Gdy dziś wczesnym wieczorem wraz z Karaman-lisem i Papagosem płynął wokół przylądka, zanim jeszcze pogoda kompletnie się zepsuła, widział wysokie urwiska skalne, które dominowały w tej części wybrzeża. Klasztor zbudowano na samym brzegu skalnego urwiska. Kirk domyślał się, że na skalnej ścianie jest pewnie jakaś ścieżka wiodąca w dół, w stronę morza, jednak Lipton i jego ludzie będą blokować Sprangerowi tę możliwość ucieczki, zaś droga powietrzna wydawała się zbyt trudna z uwagi na złą pogodę. Pozostawała zatem droga przez ląd.

Masa nadkrytyczna Ludzie ze Stasi na pewno oczekiwali, że Kirk pojawi się na szczycie góry, przez którą prowadził szlak do klasztoru, co oznaczało, że prawdopodobnie czekali na niego gdzieś w ciemności, po jednej lub drugiej stronie ścieżki. Przyszedł zatem czas, by wyrównać nieco szanse. Przykręcił masywny tłumik do lufy Waithera, upewnił się, że magazynek jest pełny, a potem, trzymając się poniżej górskiego grzbietu, odbił na wschód, prosto w stronę skalistego wybrzeża. Grunt składał się w większości z pokruszonych wulkanicznych skał i kamieni, których wielkość wahała się od rozmiaru piłeczki pingpongowej po piłki do koszykówki. Przemieszczając się ostrożnie po gołoborzu, przypomniał sobie podobną noc kiedyś, na Islandii. Było tam zimniej, jednak krajobraz przypominał zupełnie Thirę; jałowy, pozbawiony jakichkolwiek śladów życia, niemal księżycowy. Mniej więcej pięćdziesiąt metrów od drogi wspiął się cicho ponownie ku szczytowi pagórka i, schyliwszy się, wyjrzał przez krawędź. Pozostawał tak, przykucnięty, przez pełne dwie minuty, powoli przeczesując wzrokiem ciemność w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak czyjejś obecności: ognika papierosa, czy choćby słabego odblasku zapalonej latarki. Jednak ci ludzie ze Stasi byli profesjonalistami i nie popełniali takich błędów, zwłaszcza pod dowództwem Sprangera. Jednak byli gdzieś tam. Kirk wyczuwał ich obecność niemal przez skórę. Coś poruszyło się za jego plecami i McGarvey zamarł. Stukot kamienia o kamień. Jakiś kamyk musiał najwyraźniej stoczyć się po zboczu, a jego odgłos został natychmiast wchłonięty przez wycie wichru. Odgłos nie pojawił się znowu, jednak McGarvey wiedział, że nie pochodził on wyłącznie z jego wyobraźni. Ktoś na pewno tam był. Prawdopodobnie Theotokis i jego ochroniarz. Być może jeden z ludzi Sprangera. Wciąż pochylony, starając się nie sprawiać wrażenia, że coś usłyszał, prześlizgnął się przez grzbiet góry kilka metrów na drugą jej stronę, a potem, wyciągnąwszy pistolet, skrył się za występem skalnym. Pół minuty później na szczycie pojawiła się ubrana na czarno postać. Zawahała się przez chwilę, a potem ruszyła w dół. McGarvey zebrał się w sobie. Jeżeli to możliwe, chciał dostać tego jednego żywego. Gdyby udało mu się wydobyć od niego informacje na temat rozkładu klasztoru oraz miejsca, gdzie w jego wnętrzu przetrzymywane były Kathleen i Elizabeth, ułatwiłoby to bardzo mu wykonanie zadania.

David Hagberg Ubrana na czarno postać zrównała się z nim, a McGarvey jeszcze mocniej przywarł plecami do skały, by znaleźć się w jak najgłębszym cieniu. Gdy mężczyzna przeszedł obok niego, McGarvey wyłonił się z ciemności, chwycił go lewą ręką za szyję i pociągnął w dół, przykładając wylot tłumika do jego policzka. - Jeżeli wydasz jakikolwiek dźwięk, zabiję cię... - zaczął, ale nagle rozpoznał w nim Boba Shade'a, tego spośród ludzi Liptona, który chciał pójść z nim na tę akcję. Puścił go i skierował pistolet na bok, opuszczając kurek broni. - Gdzie jest reszta grupy? - spytał. - Na wodzie, tam, gdzie ich pan zostawił - odpowiedział Scha-de, siadając. - Jak, do diabła, dostałeś się tutaj? - Ukryłem się na kutrze. Oczy McGarveya zwęziły się. - Śledziłeś mnie aż do tawerny? - Tak, sir. - A co z podejściem pod górę? Ukradłeś samochód? - Nie - odpowiedział młodzieniec. - No więc jak, do cholery, tu się znalazłeś? - Biegłem. McGarvey aż przysiadł ze zdumienia. - Biegłeś... tak po prostu... - skomentował z podziwem. Chłopak nie był nawet zdyszany. - Tak, sir. Ale po drodze spotkałem tych dwóch ludzi, którzy tu pana podwieźli. Szli na bosaka i byli nieźle wkurzeni, zwłaszcza ten duży. - Czy pozwoliłeś im przejść? - Pozwoliłbym, panie McGarvey, ale się ich nie spodziewałem, a oni mnie zauważyli. Starszy facet kazał temu drugiemu, żeby mnie zabił. McGarvey spojrzał w zamyśleniu w stronę szczytu góry. - Co dalej? - Musiałem... wyeliminować ich, sir. McGarvey spojrzał ostro na młodzieńca. - Nie słyszałem żadnych strzałów - powiedział. - W SEAL uczymy się sposobów na eliminowanie przeciwnika bez użycia broni palnej. - Rozumiem - odpowiedział McGarvey. Opowieść Schade'a wywarła na nim duże wrażenie. Ten chłopak, pomyślał Kirk, przypomina szczenię bulterriera. Jest jeszcze niewinny i pełen entuzjazmu, ale potrafi już być śmiertelnie groźny. - Co z twoją wojskową plakietką identyfikacyjną?

Masa nadkrytyczna Schade wzruszył ramionami. - Coś mi się wydaje, że musiałem ją gdzieś zgubić. - Lipton dobierze ci się do tyłka. Młody komandos ponownie wzruszył ramionami. - Jestem pana dłużnikiem - powiedział po prostu. - Cóż, nie ulega wątpliwości, że potrafisz dawać sobie radę w trudnych sytuacjach - oznajmił McGarvey. - Teraz jednak posłuchaj mnie uważnie. Spranger porwał moją żonę i córkę, żeby mnie tu ściągnąć. Udało mu się aż do tej pory zachować życie i wolność jedynie dzięki skrupulatnemu planowaniu działań i całkowitej bezwzględności. Oznacza to, iż jest w stu procentach przekonany, że dziś w nocy mnie zabije, a potem uda mu się uciec. Przygotował wszystko tak, by okoliczności mu sprzyjały, a my nie mamy pojęcia, na czym polegały te przygotowania. - Rozumiem, sir - odpowiedział bardzo poważnie Schade. - A jednak dziś w nocy popełnił błąd. - Jaki, sir? - On traktuje to jako osobistą rozgrywkę. Zamierza sam mnie zabić, a przynajmniej być przy tym, gdy będę już wiedział, że przegrałem. Na twarzy Schade'a pojawił się nagły błysk zrozumienia. - Wrzucił pan radiotelefon do morza... Rozmawiał pan z nim? McGarvey potwierdził skinieniem głowy. - Nadal chcesz wejść w ten interes? - zapytał. - Jasne, że tak - odpowiedział z entuzjazmem Schade. - Chciałbym wydostać je stąd, o ile to możliwe, bez podnoszenia alarmu. Jeśli to się nie uda, okrążymy pozycje ludzi Sprangera i zajmiemy się nimi w drodze powrotnej. Moja żona i córka znajdują się w pułapce, bez szans na ratunek, jeśli ich wcześniej nie wydostaniemy. Schade skinął głową. Wyjął długi, paskudnie wyglądający sztylet, którego klinga była wyżłobkowana po obu stronach, zaś przy samej rękojeści powierzchnię pokrywały zakrzepłe już plamy krwi. Potem odszedł kilka metrów na prawo od McGarveya, kierując się w dół zbocza góry, w stronę nadbrzeżnych urwisk. Sekundę lub dwie później McGarvey poszedł za nim. Po przejściu kilkuset metrów mogli już dostrzec w ciemności kształty opuszczonego kościoła i około pół tuzina innych budowli. Wszystkie zbudowane były z litego kamienia, zaś ich dachy i blanki murów pokryto warstwami kamiennych dachówek. Kirk pomyślał, że w dawnych czasach, kiedy zbudowano ten klasztor, ludzie Podchodzili poważnie do zagadnień religii. Budowla ta spełniała zarówno rolę świątyni, jak i fortecy... gdzie broniono wiary przed

David Hagberg jej przeciwnikami. Obecnie używano tego klasztoru w całkowicie innym celu. McGarvey zatrzymał się, pokazując Schade'owi gestem, by uczynił to samo. Usłyszał z lewej strony stłumiony kaszel. Przez wiele długich sekund jedynie czekał w bezruchu, w końcu odnajdując wzrokiem ciemny kształt postaci, stojącej, za stertą dużych odłamków skalnych, które uformowały mniej więcej trzymetrowej wysokości obelisk. Strażnik uniósł karabin, wyposażony w coś, co wyglądało na bardzo duży noktowizor i skierował go ku szczytowi góry, w stronę prowadzącego z Thiry szlaku. Schade stanął w ciszy przy boku McGarveya i także, przez sekundę lub dwie, obserwował funkcjonariusza Stasi. Znajdował się on w odległości mniej więcej dziewięciu metrów od miejsca, w którym przycupnęli. - Noktowizor? - spytał po cichu Schade. - Na to wygląda - odparł szeptem McGarvey. - Mógłbyś podejść wystarczająco blisko, żeby załatwić go swoim nożem? - Tak, sir - potwierdził Schade. - Trzymaj się z jego prawej strony. Będę cię stąd osłaniał. Ale nie zamierzam strzelać, chyba że nie będzie innego wyjścia. - Dobrze - potwierdził Schade i zaczął skradać się w kierunk-wartownika, powoli i w ciszy, niczym drapieżnik na nocnym po lowaniu. Gdzieś w pobliżu mogli być również inni wartownicy, obserwu jąc teren, ale ten musiał zostać usunięty. Karabin z noktowizore czynił zeń zbyt niebezpiecznego przeciwnika. McGarvey odbezpieczył broń, odwiódł kurek Walthera i skupił wzrok na plecach funkcjonariusza Stasi. Jego pistolet miał tłumik, ale odgłos wystrzału mógł być mimo to słyszalny ze znacznej odległości. Pięć metrów od wartownika Schade zamarł w połowie ruchu. Strażnik cofnął się, spojrzał przez chwilę w stronę klasztoru, potem pokręcił głową i oparł się o skalny obelisk. Był najwyraźniej zdenerwowany i czujny, był jednak także zziębnięty, przemoczony do suchej nitki i zmęczony. Schade utknął w miejscu, bez możliwości dalszego ruchu. Wystarczyłoby teraz, żeby strażnik leciutko poruszył głową, a spojrzałby prosto na młodego komandosa SEAL. Pojawił się jednak także inny, być może nawet poważniejszy problem. Wartownik patrzył bowiem na klasztor, tak jakby wypatrywał tam kogoś. Czy na punkcie obserwacyjnym w klasztorze znajdował się inny strażnik? Jeśli tak, to nawet w tej chwili mógł już wziąć na muszkę Schade'a, który prezentowałby się w jego noktowizorze niczym kaczka na stawie.

Masa nadkrytyczna Strażnik za obeliskiem podrapał się po nosie, a potem zaczął przeczesywać wzrokiem teren, gdy wtedy zauważył coś kątem oka. Odwrócił się nagle i spojrzał prosto na Schade'a. Przez sekundę lub dwie był zbyt zaskoczony, żeby się poruszyć, ale chwilę później, gdy Schade podniósł nóż, mężczyzna otworzył usta, by wykrzyczeć ostrzeżenie, równocześnie przesuwając do przodu Kałasznikowa. McGarvey wyskoczył z ukrycia i oddał dwa szybkie strzały. Pierwszy pocisk trafił strażnika w gardło, powodując, iż z jego arterii szyjnej bluznęła krew, natomiast drugi ugrzązł w jego piersi, posyłając go na ziemię, zanim zdążył wymówić choćby jedno słowo. Przypadłszy do ziemi, McGarvey natychmiast skierował pistolet w stronę klasztoru, w kierunku, w którym patrzył przed chwilą zastrzelony przez niego strażnik. Podobnie uczynił Schade, padając na skaliste podłoże ze swoim pistoletem kalibru 0.22 cala z tłumikiem w dłoni. Nie było jednak żadnego ruchu, nikt też nie odpowiedział ogniem na strzały Kirka. Jeśli ktoś tam był, musiał opuścić posterunek, albo też, co wydawało się wręcz niewiarygodne, nie zobaczył ani nie usłyszał niczego. W tej chwili docierało do nich jedynie wycie wichru i monotonny odgłos padającego wciąż deszczu. McGarvey zaczął właśnie wstawać, gdy usłyszał gdzieś z dużej odległości charakterystyczny trzask broni samoczynnej bez tłumika. Dochodził gdzieś z dołu, prawdopodobnie od podnóża urwisk pod klasztorem. - Co to było, do diabła? - wymamrotał. Wraz z Schade'em rzucili się pędem do przodu, by pokonać ostatnie pięćdziesiąt metrów, dzielące ich od głównego wejścia do klasztoru.

55 - Co to było, do diabła? - dopytywał się Lipton. Słuchał właśnie przez radio ostatniego raportu meteorologicznego z pokładu „Nimitza", gdy na powierzchni morza w odległości około dwudziestu metrów wystrzeliło w górę kilkanaście niewjelkich wodnych gejzerów. - Ktoś do nas strzela! - odpowiedział podekscytowany Tyrell. Tony Reid błyskawicznie włączył silnik pontonu. Wszyscy pozostali trzymali już broń w pogotowiu. Tyrell obserwował podnóże skalnych urwisk, znajdujące się w odległości kilometra od nich. - Zredukuj obroty silnika, Tony - wyszeptał Lipton. - Nawet przez noktowizor nie będą w stanie dokładnie nas zobaczyć, ale mogą coś usłyszeć. Powierzchnia wody znów pokryła się kilkunastoma gejzerami, tym razem po ich lewej stronie i nieco bliżej. Lipton ocenił liczbę wystrzelonych pocisków na piętnaście do dwudziestu, lub niewiele więcej. - Jeżeli strzela z Kałasznikowa, jesteśmy na granicy jego zasięgu - powiedział Tyrell. - Ale może mieć szczęście i nas trafić - skomentował Lipton. - Widzisz go? - Nie, ale mam wrażenie, że jest gdzieś na dole, być może przy samej wodzie, u podnóża skalnych ścian. - Na nabrzeżu? - Najprawdopodobniej - odpowiedział Tyrell, spoglądając na Lip-tona. - Zależy to od twojej decyzji, Ed, ale nie możemy teraz tak tu zostać. Powinniśmy albo wycofać się, albo... - Albo wejść na brzeg - dokończył Lipton za swego zastępcę. Siedzieli tu już od kilku godzin, oczekując na coś, co miało się wydarzyć, a kiedy już do tego doszło, okazało się, że są to wydarzenia zupełnie niespodziewane. Gdyby ludzie Sprangera próbowali wyrwać się z klasztoru, byliby w tej chwili znacznie bliżej, na wodzie, i z pewnością zaatakowaliby ich ze znacznie większą siłą ognia. Ktoś, kto do nich strzelał, był prawdopodobnie obserwatorem, któremu Spranger wyznaczył posterunek na nabrzeżu.

Masa nadkrytyczna Ponownie znaleźli się pod ostrzałem. Tym razem gejzery trafień rozłożyły się chaotycznie po ich prawej stronie, ale już znacznie bliżej. Strzelec zaczynał wyczuwać dystans. Z sali operacyjnej na pokładzie „Nimitza" komandosi otrzymali informację, że sygnał EPIRB z nadajnika McGarveya zaczął słabnąć, zanim Kirk dotarł do Thiry, a minutę później całkowicie zaniknął. Komandor Rheinholtz przypuszczał, że McGarvey po prostu wrzucił nadajnik do morza. - Jeśli ten sukinsyn chce załatwić to sam, pozwólmy mu na to - oznajmił przez radio szef operacji powietrznych. - Chciałbym jeszcze przez chwilę pozostać na stanowisku -poprosił Lipton. Przez dłuższą chwilę w odbiorniku panowała głucha cisza, gdy Rheinholtz rozważał prośbę Liptona. Ten ostatni nie powiedział oczywiście swemu przełożonemu, że w jego zespole brakuje Schade'a. - Poruczniku, macie wycofać się stamtąd jeszcze przed świtem - zadecydował Rheinholtz. - Proszę potwierdzić. - Aye, aye, sir - nadał w odpowiedzi Lipton. - Informujcie nas na bieżąco. - Tak jest. Lipton spojrzał na zegarek. Do świtu pozostały już tylko dwie godziny. Zaczynało im brakować czasu. McGarvey najwyraźniej dotarł do klasztoru, ale co zrobił potem? Czy on i Senacie odnaleźli drogę do portu? Czy zaatakowali Sprangera od strony lądu? Różnorodne możliwości rozwoju wydarzeń były praktycznie nieograniczone. Bardzo możliwe jednak, że żona i córka McGar-veya wciąż znajdowały się w klasztorze, więzione przez porywaczy. Jeśli o to chodzi, sytuacja prawdopodobnie nie uległa zmianie. - Ed? - ponaglił go Tyrell. Kolejna seria pocisków wystrzelona przez strażnika na wyspie trafiła obok, tym razem wystarczająco blisko, by spryskać ich kroplami wody. - Bob jest prawdopodobnie tam, razem z McGarveyem - oznajmił Lipton. - Jeszcze się nie zdarzyło, by SEAL zostawili kolegę w potrzebie. Jego ludzie obserwowali go uważnie. Na twarzy każdego z nich malowała się powaga i oczekiwanie. - Wchodzimy w to - powiedział w końcu Lipton, podjąwszy decyzję. - Zabezpieczcie broń i sprawdźcie butle z tlenem. Spranger odsunął się od noktowizora i spojrzał na Bruno Lessinga, który przed chwilą wystrzelił kolejną serię w stronę morza. Ten człowiek był profesjonalistą, solidnym i godnym zaufania. Strzelanie do

David Hagberg zjaw nie było w jego stylu. Jednak powierzchnia morza wydawała się absolutnie pusta. - Mówię panu, generale, że widziałem niewielką ciemną łódkę, prawdopodobnie ponton, w odległości około dziewięciuset metrów. Było na niej... trzech, może czterech ludzi. - Niczego nie widzę - oznajmił Spranger, przeczesując ponownie wzrokiem ciemną powierzchnię morza. Skonstatował jednak, że jeśli coś się na niej znajdowało, było to w tej chwili niedostrzegalne z powodu ciemności, która wzmogła się, gdy zaczął padać silniejszy deszcz. Generał miał zamiar opuścić wyspę, wraz z nadejściem świtu. Pilot helikoptera zapewniał go, że niezależnie od pogody, nawet przy słabym świetle dziennym, będzie w stanie dotrzeć do Aten. Śmigłowiec był gotów do odlotu. By wystartować, należało jedynie zdjąć z niego siatkę kamuflującą i odwiązać sznury, za pomocą których podwozie oraz łopaty wirnika nośnego przymocowane były do ziemi. - To mogą być ludzie z amerykańskich Sił Specjalnych - mówił nerwowo Lessing. - McGarvey mógł poprosić ich o pomoc. - To do niego niepodobne - sprzeciwił się Spranger. - Widzieliśmy, jak „Dhodoni" kieruje się w stronę Thiry. On jest na lądzie. - Przepraszam pana bardzo, Hen General, ale być może nie wie pan o tym człowieku wystarczająco dużo, by wydawać taki sąd. A w każdym razie nie wkrótce po tym, jak w ogóle dowiedział się pan o jego istnieniu. Spranger bardzo starannie wybrał swoich ludzi spośród tych funkcjonariuszy Stasi, którzy przetrwali w Berlinie Wschodnim upadek komunizmu. Byli najlepszymi z najlepszych. Wszyscy spośród nich, włączając w to Lessinga, odnosili się do generała z respektem, jednak żaden z nich nie bał się go, ani nie drżał w jego obecności. W tym wypadku generał mógł jedynie żywić nadzieję, że Lessing nie ma racji. Gdyby było inaczej, oznaczałoby to, iż cała jego grupa ma poważne kłopoty. Jeszcze raz pochylił się nad nocną lornetką i spojrzał na morze. Wbudowany w nią obwód wzmacniania światła powodował, że jego powierzchnia nabierała w niej szarego, niemal widmowego odcienia. Jednak, tak jak poprzednio, na powierzchni morza nie widział kompletnie nic. - Być może masz rację, Bruno, ale to nie zmienia faktu, że w tej chwili nie jestem w stanie niczego zauważyć - stwierdził. Odszedł od lornetki. - Spojrzyj sam - dodał. Po chwili z kolei Lessing pochylił się nad przyrządem i przez kilka sekund obserwował odległą ciemną otchłań. Kiedy oderwał od niej wzrok, nie wyglądał jednak na przekonanego.

Masa nadkrytyczna - Bardzo przepraszam, Hen General - powiedział. - Tam rzeczywiście teraz nic nie ma. Ale ja naprawdę coś widziałem. - To mogły być wodorosty, a nawet zakłócenie w pracy noktowizora - stwierdził Spranger, wciąż jednak nie odrywając oczu od okularów lornetki, podczas gdy do jego mózgu wsączał się niewielki strumyczek lęku. Jeśli chodzi o McGarveya, możesz spodziewać się po nim wszystkiego, a zwłaszcza tego, czego zupełnie nie oczekujesz" - przypomniały mu się ponownie słowa Radwońskiego. Miał ze sobą radiotelefon na wypadek, gdyby McGarvey zdecydował się ponownie z nim skontaktować. W aparacie odezwał się głos Wolfa. - Ernst, gdzie jesteś? Spranger uniósł zwisający dotychczas na pasku aparat. - Na nabrzeżu. Bruno coś zauważył, więc zaczął strzelać. - McGarvey już tu jest. - Wolf odpowiedział tak szybko, że jego słowa nałożyły się częściowo na wypowiedź Sprangera. - Powtórz to, Peter. - Mówię, że McGarvey już tu jest. Załatwił Walthera. Zszedłem z mojej pozycji na krócej niż minutę, żeby się wysikać i gdy wróciłem, Walther już leżał. Z mojego punktu obserwacyjnego widać, że musiał oberwać przynajmniej raz. - Już tam pędzę! - krzyknął Spranger. Detonator znajdował się wciąż na górze, w refektarzu klasztoru. - A co ze mną? - dopytywał się Lessing. - Pryskamy stąd. Jeżeli w ciągu najbliższych dziesięciu minut nie otrzymasz ode mnie żadnej wiadomości, idź do helikoptera. Ale, Gott im Himmel, Bruno, przez te dziesięć minut pilnuj nas dobrze od strony morza. Lipton wraz ze swoimi pięcioma komandosami SEAL znajdował się już w wodzie. Spuścili częściowo powietrze z pontonu i zakotwiczyli go zaraz pod powierzchnią wody. Tyrell miał ze sobą przenośny zestaw nawigacji dalekomorskiej, który, jakkolwiek ważył niewiele ponad trzy kilogramy, był w stanie doprowadzić ich z powrotem do tego samego punktu z półtorametrową tolerancją. Maszt anteny na aparacie radiowym Liptona wysunięty był do oporu tak, by uzyskać maksymalny zasięg. Helikopter Lamps Ul znajdował się na swoim stanowisku, gdzieś tuż za horyzontem, gotów do odebrania wysłanej przez komandosów wiadomości i przekazania jej do kabiny dowodzenia na pokładzie „Nimitza". - Saturn, Saturn, tu Merkury, odezwij się! - nadał Lipton. - Tu Saturn - odpowiedział natychmiast komandor Rheinholtz. - Wchodzimy do akcji - oznajmił Lipton.

David Hagberg - Zabraniam, Merkury! Kategorycznie zabraniam! - Dostaliśmy się pod ostrzał, czyli Polaris ma kłopoty, a obiekty naszej misji są w niebezpieczeństwie. Nie mamy innego wyboru. Odpowiedź nie nadeszła. Radio pozostało ciche. Lipton wyobrażał sobie teraz Rheinholtza, który, skontaktowawszy się z Waszyngtonem, usiłuje uzyskać aprobatę dla tego posunięcia. Ale uzyskanie takiej aprobaty wymagało czasu; zbyt wiele czasu. Lipton ponownie włączył przycisk nadawania w swoim aparacie radiowym. - Będę informował o rozwoju sytuacji - powiedział do mikrofonu. - Tu Merkury, koniec transmisji. Wyłączył aparat, zapakował go z powrotem do wodoszczelnego futerału i dał czterem pozostającym pod jego dowództwem komandosom znak, po którym wszyscy zanurzyli się na głębokość trzech metrów i popłynęli śladem Liptona w kierunku wyspy. Elizabeth stała przy oknie celi i próbowała dostrzec coś, cokolwiek, w gęstej ciemności, rozciągającej się na zewnątrz. Pomyślała, że nareszcie nie muszą wraz z Kathleen toczyć psychicznych i fizycznych zmagań z okrutną Niemką. Jednak za oknem nie można było dostrzec nic - pod tym względem sytuacja nie zmieniła się. Nie było już także słychać wystrzałów, które poprzednio dochodziły z mroku. Przywódca grupy, ten, do którego wszyscy pozostali zwracali się używając imienia Ernst, wyprowadził Liese z ich celi. Elizabeth wydawało się jednak, że od tego wydarzenia minęły już całe godziny. Od czasu, gdy - dwie lub trzy minuty temu słychać było strzały, nie wydarzyło się nic. Porywacze nie dali im jedzenia ani wody, ale też nie niepokoili ich więcej. - Widzisz coś, Elizabeth? - spytała jej matka słabym, wystraszonym głosem. Elizabeth pokręciła głową i odeszła od okna. Serce waliło jej jak młotem i miała kłopoty ze złapaniem oddechu. Była przekonana, że porywacze strzelali do jej ojca. Wiedziała także, że musi jakoś uprzedzić go o tym, iż pod ich celą zostały rozmieszczone ładunki wybuchowe. Przyłożyła ucho do drzwi i wstrzymała oddech, nasłuchując. Jednak również od strony korytarza nie dochodziły żadne dźwięki. Panowała całkowita cisza. Żadnych strzałów, odgłosu butów ludzi, biegnących po schodach, krzyków - kompletnie nic. Odszedłszy na krok od drzwi zwinęła dłonie w pięści i zaczęła walić nimi w grube drewniane drzwi. - Tato, tato, jesteś tam?! - krzyczała.

56 McGarvey i Schade zatrzymali się przy samym wejściu do absydy, w której kiedyś znajdował się ołtarz, i wyjrzeli przez wąskie okienko na rozległy dziedziniec, gdzie, w dawnych czasach, prawdopodobnie znajdował się ogród, w którym hodowano warzywa dla potrzeb klasztornej kuchni. Na dziedzińcu dwaj ludzie pośpiesznie zdejmowali siatkę maskującą z dużego helikoptera, na którego kadłubie namalowane były greckie znaki rozpoznawcze. Dwa Kałasznikowy oparte były o beczkę z paliwem, stojącą mniej więcej dwa metry za nimi. O ile McGarvey zdołał zauważyć, w pobliżu nie było innych strażników. Ci dwaj śpieszyli się jednak bardzo, by pomimo deszczu i silnego wiatru, który miotał wielką płócienną płachtą maskującą, wydostać się stąd. W tej sytuacji latanie helikopterem wydawało się co najmniej niepewne, a nawet niebezpieczne. - Czy to możliwe, że strzelali ludzie z twojej grupy? - spytał Schade'a McGarvey. Chłopak pokręcił głową. - To nie był M-16, sir. Być może Kałasznikow. Poza tym otrzymaliśmy rozkaz, by nie prowadzić żadnych operacji na terenie Grecji. Helikopter wyglądał na rozwiniętą wersję Bell Rangera. Był zdolny do przewiezienia dwunastu ludzi oprócz dwóch pilotów, zaś przy pewnej dozie szczęścia i pod warunkiem, że jego załoga miałaby wystarczające umiejętności, mógłby dotrzeć do Aten lub też, lecąc na północny wschód, do jakiegokolwiek punktu na tureckim wybrzeżu. - Jeśli strażnicy są wyposażeni w noktowizory, mogli zauważyć ponton i otworzyć ogień - zasugerował Schade. - W takim wypadku ludzie Sprangera doszliby do wniosku, że helikopter jest ich jedyną szansą ucieczki - oznajmił McGarvey. -Byłoby im bardzo przykro, gdyby coś się z nim stało. - Prawdopodobnie wyprowadziłoby to ich z równowagi. - Wystarczająco, by zabić nas bez wahania, gdyby mieli taką szansę. Pamiętaj, chłopcze, że to nie twoja wojna.

David Hagberg - Teraz jest już moja, sir - odparł Schade. - Ja wezmę na siebie prawą stronę, a pan lewą, dobrze? McGarvey skinął głową. - Uważaj na siebie - dodał. Wymknęli się z kościoła przez tylne wyjście z boku głównej nawy. Do helikoptera pozostało im teraz tylko trzydzieści metrów drogi przez podwórze. Wiatr i deszcz stawały się coraz silniejsze i dwaj mężczyźni, którzy prawie skończyli już usuwać płachtę maskującą, byli całkowicie zaabsorbowani wykonywaniem swojego zadania. Schade, schylony, odbiegł od ściany kościoła, skręcając na prawo i całkowicie skupił uwagę na dwóch mężczyznach przy helikopterze. McGarvey ruszył na lewo, postanowiwszy trzymać się kościelnego muru, dopóki nie dotrze do punktu dokładnie za dwoma funkcjonariuszami Stasi, jednak jego wewnętrzny system ostrzegawczy włączył się nagle, niczym dzwon bijący na alarm. Coś tu było nie tak. Jakiś wewnętrzny zmysł mówił Kirkowi, że powinien zatrzymać Schade'a. Nagle zrozumiał. Wyeliminowany przez nich strażnik przy skalnym obelisku patrzył w stronę kościoła. Oznaczało to, że ktoś był tam, gdzieś na górnym piętrze budowli. W jego polu widzenia znajdowała się nie tylko prowadząca do klasztoru ścieżka, lecz także cały dziedziniec! Miał właśnie ostrzec Schade'a krzykiem, gdy gdzieś na górze i z tyłu, dokładnie z punktu, z którego obaj byliby za chwilę widoczni jak na patelni, ktoś otworzył ogień z Kałasznikowa; młody komandos upadł ciężko, trafiony co najmniej dwa razy. Dwaj ludzie przy śmigłowcu rzucili swoją robotę i odwrócili się błyskawicznie. Byli dobrze wyszkoleni: żaden z nich nie wahał się nawet przez ułamek sekundy. Jeden ruszył sprintem po karabiny, oparte o beczkę z paliwem, stając się dla McGarveya ruchomym celem, podczas gdy drugi rzucił się na bok, by trudniej go było trafić i sięgnął po pistolet do znajdującej się pod pachą kabury. Kirk strzelił najpierw właśnie do niego; mężczyzna, trafiony w prawe udo, upadł z okrzykiem na plecy. Druga z kul uderzyła go w bok głowy, roztrzaskując szczękę, tak, że łapiąc gwałtownie powietrze wciągnął do płuc resztki swych pokruszonych zębów. Błyskawicznie przesuwając rękę w prawo, McGarvey wystrzelił ponownie. Kula trafiła w pierś drugiego mężczyzny w momencie, gdy chwytał już jeden z Kałasznikowów. Siła uderzenia popchnęła go w tył, a sam pocisk utkwił w sercu, powodując natychmiastową śmierć. Znów zapanowała cisza, w której słychać było jedynie wycie wichru.

Masa nadkrytyczna McGarvey przebiegł nieco dalej wzdłuż muru. Strzelec z górnej nawy kościoła mógł już określić w przybliżeniu miejsce, w którym się znajdował. Schade przewrócił się na bok i jęknął. - Zostań tam, gdzie jesteś, Bob! - krzyknął McGarvey i komandos przestał się poruszać. Z miejsca, w którym znajdował się teraz Kirk, nie sposób było dostrzec, jak poważnie jest ranny, ale wyglądało na to, że nie jest w najlepszym stanie. Po dwóch trafieniach powinien już być martwy. - Proszę wyjść na otwartą przestrzeń, panie McGarvey, albo zabiję pańskiego przyjaciela! - krzyknął ktoś od strony górnej nawy. - Ernst Spranger?! - zawołał Kirk, choć nie sądził, by był to sam generał. Ten ktoś mówił z niemieckim akcentem, ale głos miał zdecydowanie inny. - Rób, co mówię, albo go zabiję. - Zniszczę wasz helikopter! - odkrzyknął McGarvey. - Swoim pistoletem może pan spowodować tylko drobne uszkodzenia, które będziemy w stanie naprawić - odpowiedział Niemiec. Teraz jego głos dochodził dokładnie z punktu ponad głową Kirka. - Wtedy mogłoby być za późno na ucieczkę. - Nie miałoby to dla nas żadnych konsekwencji, panie McGar-vey. Pan byłby martwy, a my opuścilibyśmy to miejsce. - Zapominacie o czymś! - krzyknął Kirk, żeby zyskać na czasie, równocześnie próbując wyjrzeć zza muru, by choćby rzucić okiem na człowieka, który znajdował się nad jego głową. Dostrzegł jednak jedynie fragment pasażu o łukowym sklepieniu. - To pan o czymś zapomina. Teraz jest pan sam przeciwko nam wszystkim, a w dodatku mamy pańską żonę i córkę. McGarvey nie odpowiedział. Popędził z powrotem na prawą stronę, do miejsca zaraz za leżącym Schade'em. Młody człowiek leżał na boku. W jego wyciągniętej dłoni znajdował się pistolet, zaś drugą trzymał się kurczowo za pierś. Wydawało się, że coś mówi, ale Kirk nie był w stanie zrozumieć słów. - Proszę wyjść na otwartą przestrzeń, panie McGarvey. Obiecuję, że wtedy pańskiej żonie i córce nie stanie się nic złego. Gdy dostaniemy pana, nie będą już nam potrzebne. Nagle drzwi po drugiej stronie dziedzińca otworzyły się z trzaskiem; wybiegł z nich mężczyzna z pistoletem maszynowym. - Peter! - krzyknął; w tym samym momencie dostrzegł Schade^, który zaczął podnosić się na łokciu. - Nie! - wrzasnął McGarvey. Schade wyciągnął coś z wnętrza bluzy i lewą ręką rzucił to w stronę helikoptera. Równocześnie mężczyzna na górze zaczął

David Hagberg strzelać, a ten, który właśnie wbiegł na dziedziniec, teraz cofnął się gwałtownie. Uświadomiwszy sobie, co stanie się zaraz, McGarvey dosłownie w ostatniej chwili rzucił się pod ścianę kościoła, twarzą w ziemię, starając się maksymalnie ochronić głowę ramionami. Na dziedzińcu rozległ się potężny huk. Siła eksplozji uniosła McGarveya na wysokość ponad pół metra, a nocne niebo rozbłysło blaskiem tysiąca słońc.

57 Gdy helikopter eksplodował, Spranger zdołał rzucić się do tyłu, do wnętrza korytarza. Mimo to przez otwarte drzwi wpadł do środka strumień płonącej benzyny, przypiekając jego prawą rękę aż po ramię. Na jego powierzchni sztuczne tworzywo, z którego zrobiony był kombinezon, rozpuściło się natychmiast, a skóra przybrała czerwoną barwę, w niektórych miejscach zwęgliła się. Spranger zawył w potwornej, śmiertelnej udręce, gdy fala rozżarzonego do białości, oślepiającego bólu zalała jego mózg; miał wrażenie, że za chwilę rozsadzi mu czaszkę. Przez mgłę, która pokryła na chwilę całe pole widzenia, powodując, iż jakiekolwiek racjonalne myślenie stało się dlań niemożliwe, starał się zobaczyć Liese i pozostałych swoich ludzi, którzy przyszli tu za nim. Zgromadzili się w bezładne stado, obserwując go z pełną lęku fascynacją, jakby czekając na moment, w którym straci przytomność. Nie mógł jednak dać im tej satysfakcji, by przekonali się, że ich generał jest tylko człowiekiem. Nie mógł im na to pozwolić, bo gdyby się to stało, nie poszliby za nim, a już na pewno nie tam, gdzie chciał ich poprowadzić, gdy już wydostaną się z wyspy. Przez dłuższą chwilę Spranger zastanawiał się, czy przypadkiem nie popełnił w swym życiu jakiegoś kolosalnego błędu. Kiedyś miał żonę i dziecko. Teraz odnosił wrażenie, że było to w poprzednim życiu. Jego rodzina uciekła na Zachód, pozostawiając go samego w obliczu podejrzliwych przełożonych i pełnych pogardy kolegów ze Stasi. Powiedział im, że nie ma wytłumaczenia, za pomocą którego potrafiłby uzasadnić ten ich krok. Jednak nawet gdyby jego żona miała ujawnić część jego zawodowych tajemnic w zamian za uzyskanie azylu na Zachodzie, nie było czym się martwić. Arbeit macht Frei, praca czyni wolnym. Ta maksyma, która kiedyś wypisana była nad bramami obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, stała się także nieoficjalnym mottem Stasi. Trzydzieści sześć godzin po tym, jak jego żona i dziecko przekroczyli granicę Berlina Zachodniego, oboje byli już martwi. Była 301

David Hagberg zima. Komin pieca w mieszkaniu, w którym zostali na jakiś cz umieszczeni przez władze Berlina Zachodniego zatkał się, a śmier cionośny tlenek węgla szybko wypełnił wszystkie pokoje. Spranger nigdy nie wracał do przeszłości. Nigdy, aż do teraz kiedy uczynił to na jedną tylko, krótką chwilę. Otrząsnął się z tego napływu wspomnień, mając świadomoś' że to osłabienie woli trwało tylko przez chwilę i za wszelką cen musi pozostać nie zauważone przez jego ludzi. Teraz jego świa domość stała się niezwykle wyostrzona. - Mój Boże, Ernst, czy to helikopter?! - krzyknęła Liese. - Tak - wychrypiał z trudem Spranger. Walczył o odzyskanie kontroli nad sobą. - Ale to nie ma znaczenia. McGarvey nie żyje. - Ernst, jesteś tam?! - Z radiotelefonu, który zwisał na jego nie poparzonym ramieniu dotarł głos Wolfa. Z trudem przesunął aparat w dogodniejsze miejsce i nacisn przycisk MOWA. - Jesteśmy w korytarzu dormitorium, po drugiej stronie dziedzińca! - odpowiedział i nacisnął przycisk TRANSMISJA. - ...myślałem już, że jesteście martwi! Ogień... teraz wszędzie Widzicie gdzieś tego sukinsyna!? Spranger przeniósł spojrzenie na swój karabin, który rzucił, gd, został poparzony przez eksplozję. Łoże broni było stopione. - O czym ty mówisz, Peter?! Gdzie jesteś?! - Ty jeszcze nie wiesz?! - wrzasnął Wolf. - To McGarvey! On kogoś tu ze sobą przyprowadził! Miał pomocnika! - Tak, wiem! - odkrzyknął Spranger, chociaż w rzeczywistoś nie miał o tym zielonego pojęcia, mimo iż usłyszał krzyk z przeciwnego końca dziedzińca, a nie od strony człowieka, który rzucił granat. A więc było ich tam dwóch? Jeden, ten przy helikopterze, został z pewnością spalony przez żar eksplozji, ale ten drugi...? - Ruszam do was! - krzyknął Wolf, niemal bez tchu. - Spotkamy się przed frontem klasztoru. Będziemy musieli wymknąć się stąd przez Thirę. - ...jest ten głupi skurwiel! Widziałem go! Idzie w waszą stronę, przez kościół! Uważajcie! - ostrzegał Wolf. Bruno Lessing, który wciąż znajdował się na dole, na nabrzeżu, nie wiedział, co robić. Oczywiście słyszał eksplozję na dziedzińcu klasztoru, podsłuchał także przez swój radiotelefon rozmowę między Sprangerem i Wolfem, wiedział więc, że ucieczka z wykorzystaniem helikoptera będzie niemożliwa. Był jednak także przekonany, że ktoś lub coś zbliża się do nich od strony morza, jakkolono

Masa nadkrytyczna wiek z miejsca, w którym stał, skryty przed deszczem wewnątrz skalnej niszy, nie był w stanie nic zauważyć. W zamyśleniu zaczął bawić się dźwigienką bezpiecznika swojego Kałasznikowa, co chwila włączając ją i wyłączając; jego słuch ledwie rejestrował ów metaliczny odgłos. Ponownie sprawdził zegarek. Dziesięć minut minęło. Już czas, żeby stąd iść, tylko że teraz tak naprawdę nie mieli dokąd się udać. Droga ucieczki, którą umożliwiał helikopter, została zamknięta. Spranger wydobędzie ich jakoś z tej sytuacji. Tak było zawsze w przeszłości i nie istniał powód, dla którego teraz miałoby być inaczej. W wielu sytuacjach generał okazywał się taktycznym geniuszem. Pomimo iż nikt spośród jego ludzi nie był w stanie określić racjonalnej przyczyny, dla której porwali obydwie te kobiety, a potem przywieźli je tutaj, wszyscy przekonani byli, że generał dobrze wie, co robi. Zresztą w sytuacji, w której Liese Egk deptała mu po piętach, próbując skrycie kopać pod nim dołki, by zająć jego miejsce, nie miał innego wyboru. Lessing uśmiechnął się nerwowo, myśląc o tej kobiecie i poczuł mrowienie w okolicy karku. Była piękna, jednak patrząc w jej oczy można było odnieść wrażenie, że zagląda się w głąb piekła. Na pewno była warta tego, żeby choć raz przekotłować się z nią na sianie, choć Lessing podejrzewał, że przeciętny mężczyzna mógłby kompletnie oszaleć po tym doświadczeniu. Przesunął dźwignię bezpiecznika Kałasznikowa w dół, potem do góry, nie będąc już właściwie pewnym, w jakiej pozycji jest on zabezpieczony, a w jakiej gotów do strzelania. Kątem oka wychwycił jakiś ruch i spojrzał szybko w lewo, w sam czas, by ujrzeć ubranego całkowicie na czarno człowieka, który wciąga się na nabrzeże, a z jego głowy i ramion ścieka strumieniami woda. Lessing zaczął właśnie kierować swego Kałasznikowa w jego stronę, gdy jakiś dźwięk z prawej, coś, jakby chlapnięcie o beton nabrzeża płetw morsa lub jakiejś dużej ryby, spowodowało, iż niemal wyskoczył ze skóry; obrócił się gwałtownie o sto osiemdziesiąt stopni. Na drugim końcu nabrzeża stał, również ubrany na czarno, sobowtór pierwszego mężczyzny, a w jego rękach matowo połyskiwał karabin M-16. Lessing próbował przesunąć swojego Kałasznikowa z kolei na prawo, gdy na nabrzeżu pojawiła się trzecia ubrana na czarno postać z wyposażonym w tłumik pistoletem w prawej ręce. W głowie Lessinga rozbłysła błyskawica, a potem zapanował całkowita ciemność. 3nq

David Hagberg To, że w powietrzu unosił się dym z płonącego helikoptera, dało się wyczuć nawet w położonej zaraz za nabrzeżem skalnej niszy. Dla Liptona i jego drużyny było również oczywiste, że źródłem tego zapachu jest spalona benzyna. Mniej więcej w odległości dziesięciu metrów od nabrzeża wynurzyli się na wystarczająco długo, by dostrzec pojedynczego terrorystę, stojącego na nabrzeżu. Zanurkowali wówczas ponownie na głębokość około półtora metra - ich aparaty tlenowe nie pozostawiały pęcherzyków powietrza na powierzchni - a potem wyłonili się z wody: Tyrell z lewej, Joslow z prawej oraz Lipton w środku, wraz z Bryanem Wasley'em i Tiny Reidem, działającymi jako wsparcie. Wartownik na nabrzeżu nie miał najmniejszej szansy. Tyrell pochylił się nad leżącym mężczyzną, próbując wyczuć jego puls. Niemiec otrzymał trzy postrzały w głowę z wytłumionego pistoletu kalibru 0,22 cala, który należał do Liptona, i natychmiast poniósł śmierć. Co interesujące, dźwignia bezpiecznika Kałasznikowa znajdowała się w górnej pozycji. Nawet gdyby Niemiec zdążył nacisnąć spust, broń i tak by nie wystrzeliła. Teraz Lipton i pozostali zdejmowali szybko neoprenowe kombinezony i wyjmowali z wodoszczelnych worków resztę broni i sprzętu. Reid i Joslow, z bronią w pogotowiu, zaczaili się u podnóża wąskich schodów, które prowadziły w górę, poprzez skalne urwisko, ku klasztorowi. Na znak Reida Joslow wyskoczył za róg i ruszył w górę schodami, a lufa jego pistoletu zaczęła zataczać niewielkie kręgi w powietrzu. Po chwili wrócił i pokręcił głową. - Czysto - powiedział cicho do Liptona. Wyglądał niemal na rozczarowanego. - Ten nie żyje - powiedział Tyrell, wstając znad ciała Lessinga. - Na mapach i na zdjęciach satelitarnych tego terenu nie widziałem, żeby gdzieś tutaj znajdował się pas startowy, co oznacza, że spalona benzyna, której zapach czujemy, pochodzi prawdopodobnie z helikoptera - oznajmił Lipton. - McGarvey i Bobby? - zasugerował Tyrell. - Prawdopodobnie - stwierdził Lipton, dokonując szybko przeglądu nabrzeża, na którym wylądowali. - Najpierw zakładnicy. Wszystko inne ma dla nas wtórne znaczenie. Jak tylko je uwolnimy, Tony i Jules sprowadzą je na dół i zależnie od tego, jak rozwinie się sytuacja, albo przyciągniemy tu ponton, albo też poprosimy o wsparcie. Komandor Rheinholtz czeka na sygnał. - A jeśli natrafimy na silny opór? - spytał cicho Tyrell. - To nic nie zmieni- odpowiedział Lipton. - Wszystkie inne sprawy, oprócz uwolnienia zakładników, są dla nas wtórne. Dotyczy

Masa nadkrytyczna to także McGarveya i Bobby'ego. Jeśli uda nam się do nich przebić, zrobimy to. Ale bezpieczeństwo zakładniczek jest najważniejsze. Spojrzał na swoich ludzi. - Są jakieś pytania? Nie było żadnych. - Zrzućcie trupa z nabrzeża - rozkazał Lipton, ruszając w stronę schodów. - Także noktowizor i karabin. Nie może tu pozostać jakikolwiek ślad naszej obecności. Schody były tak strome i wąskie, że trzeba było iść po nich w górę gęsiego. Gdy pokonało się z ich pomocą stupiędziesięcio-metrową różnicę wysokości, trafiało się do długiej i wąskiej kru-chty, otwierającej się na szeroki korytarz, prowadzący do refektarza i dormitorium. Lipton w ciszy przeszedł przez korytarz, a następnie zatrzymał się w przedsionku obszernego refektarza. Nie było tam nikogo, do uszu dowódcy SEAL nie dobiegały też żadne dźwięki z wyjątkiem wycia wichru i odgłosów deszczu, który chłostał klasztorne okna. Jednak tu, na górze, stężenie dymu było znacznie wyższe, znacznie silniejszy był też zapach spalonej benzyny lotniczej. - Nikogo nie ma w domu? - spytał szeptem Wasley. Lipton odwrócił się w jego stronę i pokręcił głową. - Idźcie tam z Reidem i Joslowem - polecił. - Sprawdźcie wszystko, aż do końca tego korytarza. Wpadli niemal bezgłośnie do pomieszczenia refektarza w tym samym momencie, w którym Lipton, a za nim Tyrell, wkroczyli do wnętrza. Następnie rozbiegli się na prawo i lewo; zatrzymali się na chwilę, nasłuchując. Zauważyli, że ktoś tu niedawno był. Na stole dostrzegli szklanki z resztkami wina i talerze z okruchami jedzenia. Wszędzie wokół rozrzucone były gazety z Paryża, Berlina, Aten i Nowego Jorku. Przez oparcie jednego z foteli przerzucony był sweter, zaś na drugim leżała czarna pianka. - Zajęli się helikopterem - powiedział po cichu Tyrell. Lipton skinął głową. - Jeszcze nie wzięli ze sobą zakładniczek - wysunął przypuszczenie. - To duża budowla, Ed - zaprotestował Tyrell. - Nie możemy mieć żadnej pewności. Lipton spojrzał na niego. - Z pewnością zostały odizolowane gdzieś wysoko. Tyrell skinieniem głowy zgodził się z tą opinią i dwóch spośród nich popędziło natychmiast poprzez refektarz w stronę korytarza znajdującego się po drugiej stronie, który skręcił początki l

David Hagberg kowo w prawo, schodząc w stronę niższych pięter budowli. Po prawej stronie zobaczyli spiralne schody, które wiodły w górę. - Weźcie ze sobą resztę i ruszajcie za mną - rozkazał Lipton. - Na dole zostawcie Wasleya. Ruszył schodami w górę, schylony, starając się trzymać jak najbliżej wewnętrznej ściany schodów, tak, by komuś, kto ewentualnie strzelałby do niego z góry, utrudnić zadanie. Na górze, trzy piętra ponad poziomem głównego refektarza, schody kończyły się krótkim i wąskim korytarzem, w którego prawej ścianie znajdowały się trzy pary drewnianych drzwi. Za nimi, jak mógł się domyślać, były cele mnichów. Z dołu słyszał szuranie butów na miękkich podeszwach, należących do Tyrella i pozostałych komandosów. Jeśli tu, na górze, znajdował się ktoś, były to raczej zakładniczki, a nie terroryści. Jednak Lipton miał wrażenie, że jest w tym wszystkim coś dziwnego. Niezależnie od tego, na jakie kłopoty natrafili agenci Stasi, nie powinni byli po prostu uciec, zostawiając kobiety. Musieli wiedzieć, że stanowią ich jedyną gwarancję sukcesu. Z pistoletem gotowym do strzału Lipton wśliznął się do wnętrza korytarza i przyłożył ucho do pierwszych drzwi. Z wnętrza celi nie dobiegały żadne dźwięki i dowódca SEAL miał właśnie wycofać się, gdy nagle odniósł wrażenie, że coś usłyszał. Jakieś pojedyncze słowo, wypowiedziane lub wyszeptane... przez kobietę. Chwilę później jakaś inna kobieta również coś powiedziała. Jej głos był tak ściszony, że Lipton nie mógł zrozumieć słów, bez wątpienia jednak był to głos kobiecy. Tyrell i pozostali weszli już na górę; Lipton polecił im gestem, żeby sprawdzili pozostałe dwa pomieszczenia, po czym schował pistolet do kabury i ostrożnie obejrzał każdy centymetr kwadratowy drzwi i ich grubej drewnianej framugi w poszukiwaniu drutu czy jakiegokolwiek śladu instalacji prowadzącej do ładunku wybuchowego. Jeśli terroryści pozostawili tu obie kobiety, być może zastawili pułapkę na McGarveya, pomyślał. Jednak nie znalazł nic. Również pozostałe dwa pomieszczenia okazały się puste. - Osłaniajcie mnie od strony schodów - rozkazał. Reid wykonał polecenie i Lipton odwrócił się ku drzwiom. - Pani McGarvey! - zawołał. Odpowiedzi nie było. - Pani McGarvey, czy jest tam pani?! Dobrze się pani czuje?! - Kim jesteś? - spytała cicho młoda kobieta. Lipton wymienił spojrzenia z Tyrellem. - Elizabeth McGarvey? - spytał ponownie. 31?

Masa nadkrytyczna 307 - A kto pyta? - odezwała się Elizabeth. - Nazywam się Ed Lipton i jestem z marynarki USA. Przybyłem tu z oddziałem SEAL, żeby panią uratować. Jeżeli się pani cofnie, wyważymy drzwi. - Dzięki Bogu! - krzyknęła Elizabeth. - Ale zaczekajcie chwilę. Słyszałyśmy strzały, a potem eksplozję. Czy mój ojciec jest z wami? - Nie, proszę pani - odpowiedział Lipton. - A teraz proszę się cofnąć. Ktoś za drzwiami powiedział coś, czego Lipton nie zdołał zrozumieć. - Pani McGarvey...? - spytał. - Oni podłożyli tu ładunki wybuchowe - oznajmiła Elizabeth. - Gdzie? - W ścianie skalnej, mniej więcej dziesięć metrów pod naszym oknem. - Czy widzi pani jakieś przewody? A może coś, co zostało przymocowane do drzwi? - Na zewnątrz, na skale są przewody, ale w środku ich nie ma. Lipton spojrzał przez ramię na Tyrella. - Zdalny detonator? - spytał. - To ma sens - odparł Tyrell. - Chcieli ściągnąć tu McGarveya. Być może planowali dopuścić go aż do tego miejsca, a potem wysadzić celę w powietrze. - Ale jeszcze go tu nie ma - skonstatował Lipton. - 1 wydaje się, że ludzie Sprangera mają w tej chwili pełne ręce roboty. - Wchodzimy tam - powiedział cicho Tyrell, po krótkiej chwili wahania. - Pani McGarvey! - zawołał Lipton. - Proszę odejść jak najdalej od drzwi. Czy są w środku jakieś łóżka? - Tak, są dwa! - odkrzyknęła pośpiesznie Elizabeth. - Proszę wziąć materace z jednego z łóżek, a potem schować się w rogu pomieszczenia i przykryć materacami! Czy możecie to zrobić? - Tak! - Macie na to minutę, a potem wysadzamy drzwi! - oznajmił Lipton, po czym odsunął się, by zrobić miejsce Joslowowi, ekspertowi od materiałów wybuchowych, który rozmieścił kilkadziesiąt gramów plastiku wokół zamka drzwi, przygotował krótki lont, po czym umieścił go w materiale wybuchowym. Wszyscy komandosi przeszli na koniec krótkiego korytarza. Sześćdziesiąt pięć sekund później plastik eksplodował z donośnym hukiem. - Wyprowadźcie je stamtąd jak najszybciej! - rozkazał Lipton. Nadszedł najbardziej niebezpieczny moment akcji. Jeśli którykol-

David Hagberg wiek z ludzi Sprangera usłyszał eksplozję, mógł zdać sobie sprawę, co się dzieje i przycisnąć guzik. Tyrell i Joslow wpadli do wnętrza celi, zaś Lipton ściszonym głosem zawołał do Reida, który znajdował się na schodach, w połowie drogi w dół: - Czysto, Tony? - Czysto! - odpowiedział Reid. - Zbieramy się stąd. Tyrell i Joslow wyłonili się z celi, prowadząc dwie roztrzęsione kobiety. Ich ogolone głowy wyglądały dziwacznie, poza tym jednak wydawały się nietknięte. - Zabieramy was stąd - powiedział do nich. - Musicie pomóc mojemu ojcu! - krzyknęła Elizabeth. - Nie zostawię go samego! - Pomożemy mu - obiecał Lipton.

58 McGarvey siedział skulony w ciemności, na piętrze klasztoru, ponad główną nawą kościoła. Oddychał nierówno, a jego ubranie tliło się. Serce waliło mu jak młotem, a w jego polu widzenia pojawiały się migoczące błyski. Żył jednak; był także pewien, że gdzieś z dużej odległości, być może z góry, dobiegł do niego odgłos niezbyt silnej eksplozji. Ogień z płonącego wciąż helikoptera oświetlał wnętrze klasztoru migoczącym blaskiem, zaś temperatura powietrza wzrosła co najmniej o dziesięć stopni. Trudno mu było teraz logicznie myśleć. Wstrząs podczas wybuchu helikoptera wybił powietrze z jego płuc. Był jednak wystarczająco przytomny, by wyciągnąć wnioski z tego, co działo się wokół. Wiedział, że jeśli grupa Liptona dokonała desantu, mniej więcej w tej właśnie chwili mogła wdać się w walkę z ludźmi ze Stasi. Nie chciał dopuścić do głosu tych obaw, które nurtowały go najbardziej; nie był jednak w stanie powstrzymać się przed rozważaniem tego, co mógł oznaczać ów niezbyt głośny wybuch gdzieś na górze. Niemcy spodziewali się, że Kirk w ślepej furii wpadnie do kompleksu klasztornych budowli, próbując za wszelką cenę odnaleźć Kath-leen i Elizabeth. Chcieli, by popełnił błąd. Nie miał wątpliwości, że zaminowali pomieszczenie, w którym trzymali Kathleen i Elizabeth. Jednak Kirk nie zrobił tego, czego się po nim spodziewali. Wspiął się na piętro kościoła i wycofał w cień. Ludzie Sprangera będą z pewnością chcieli zobaczyć, co stało się z ich cennym helikopterem i prędzej czy później pojawią się w kościele. McGarvey zacisnął dłoń na rękojeści pistoletu. Jedynym sposobem odniesienia zwycięstwa było w tej sytuacji wystrzelanie ich pojedynczo w odpowiednim momencie. Należało w tym celu wywołać wśród nich panikę, sprowokować do popełniania błędów. Kirk pamiętał również o tym, że gdzieś tu, na górze, kryje się terrorysta, który zranił Schade'a. Był niemal w stanie wyczuć obecność tego człowieka. Gdy pomyślał o młodym komandosie SEAL, 309

David Hagberg przyszło mu również do głowy, że zabije tego terrorystę niemal z przyjemnością. Każda, najmniejsza część jego ciała ogarnięta była bólem z powodu szoku, a nieznośne dzwonienie w uszach zaczynało dopiero cichnąć. Miał jednak wystarczająco dużo szczęścia, by przeżyć. Fala uderzeniowa eksplozji skierowała się jakimś cudem w kierunku przeciwnym, niż ten, gdzie on się znajdował, miotając opary płonącej benzyny ze zbiorników helikoptera po lewej stronie kadłuba na budynki po drugiej stronie klasztornego dziedzińca; pozwoliło to Kirkowi na ucieczkę, zanim doznał poważnych poparzeń. Możliwe, że Schade przewidział efekt wybuchu swojego granatu i celowo rzucił go w prawy, skrajny punkt kadłuba helikoptera. Każdy komandos SEAL był wyszkolony w stosowaniu materiałów wybuchowych. Jednak Schade uczynił to będąc bardzo ciężko rannym. Jego rzut można było zatem nazwać nie tylko szczęśliwym, ale nawet stwierdzić, że zdarzył się cud. Oczywiście, chłopak nie miał nawet jednej szansy na milion, by przeżyć. Gdy McGarvey widział go w ostatniej chwili, jego ciało ogarnęły już całkowicie płomienie. Kirk miał jedynie nadzieję, że Schade był już martwy, zanim dotarł do niego ogień. Drzwi głównej nawy kościoła od strony klasztornego refektarza otworzyły się z trzaskiem; dźwięk odbił się głośnym echem w przepastnym wnętrzu pomieszczenia. Kirk przysunął się ostrożnie do kamiennego filaru, tak, by móc widzieć to, co dzieje się na dolnym piętrze kościoła. Przez kilka długich chwil nie dostrzegł żadnego ruchu. Przestrzeń za otwartymi drzwiami refektarza ogarnięta była mrokiem i McGarvey nie był w stanie niczego dostrzec. Oparł się ramieniem o kamienny filar, po czym podparł prawy łokieć dłonią lewej ręki, kierując lufę swojego Walthera w stronę miejsca, znajdującego się przed samym wejściem do refektarza. Uprzednio odkręcił tłumik, by uzyskać lepszą celność. Teraz, gdy wiedzieli już, że tu jest, nie był już potrzebny. Usłyszał jakiś dźwięk. Chyba ktoś poruszył się z lewej strony. Czy było to szuranie skórzanych butów po deskach kościelnej podłogi? McGarvey zamarł. Czyżby ujawnił się zabójca Schade'a? A może ludzie Sprangera celowo trzasnęli drzwiami na dole, by odwrócić jego uwagę od kierunku, z którego naprawdę nadchodzi atak? Dźwięk rozległ się ponownie; gdy McGarvey skulił się i skierował broń w lewo, ktoś przebiegł przez drzwi do wnętrza kościelnej nawy i zniknął na niższym piętrze budowli.

Masa nadkrytyczna W tej samej chwili w kamienny filar, kilka centymetrów od głowy McGarveya, trafił pocisk, zaś odłupane przezeń odłamki kamienia rozcięły w kilku miejscach policzek i czoło Kirka. Oddał dwa strzały w ciemność, nie widząc swego przeciwnika, równocześnie padając na brzuch za filarem; funkcjonariusz Stasi natychmiast odpowiedział strzałami, jednak pociski na szczęście trafiły nieco powyżej Kirka. Leżał teraz nieruchomo, przyciśnięty płasko do podłogi, zaraz za filarem. Do wnętrza kościelnej nawy na dolnym piętrze wbiegło co najmniej jeszcze dwóch ludzi. Słyszał tupot ich nóg, gdy przebiegali pod balkonem, na którym się znajdował. Zamierzali odciąć go tu, na górze. Główny problem Kirka polegał teraz na tym, że z dolnego piętra kościoła prowadziły tu dwie pary schodów, znajdujące się na przeciwległych krańcach pomieszczenia. Niezależnie od tego, które z nich trzymałby pod ostrzałem, wystawiał się na ogień od strony kogoś, kto wchodziłby drugimi schodami. Jakby nie dość było tych kłopotów, gdzieś tu krył się również zabójca Schade'a, trzymając Kirka w szachu. McGarvey przypuszczał, że atak z dołu zacznie się najwyżej za kilka sekund. Wyjął z kieszeni kurtki tłumik od swojego Walthera, zawahał się najwyżej przez sekundę, a potem cisnął metalową tubkę w lewo. Sam zaś natychmiast przetoczył się na prawo, na przeciwną stronę kamiennego filaru. W jego polu widzenia pojawił się na ułamek sekundy potężny, ubrany w czarny kombinezon mężczyzna, który wyłonił się zza przewróconej kościelnej ławy. Kirk strzelił dwa razy, dwukrotnie trafiając go w tors. Siła uderzenia pocisków rzuciła terrorystę do tyłu. Upadł bezwładnie na podłogę. McGarvey był teraz w stanie dostrzec z miejsca, gdzie leżał, prawe ramię i bark, oraz Kałasznikowa, leżącego w odległości około piętnastu centymetrów od wyciągniętej ręki. Niemiec nie poruszał się. Kirk doczołgał się do miejsca, gdzie leżał trafiony przezeń mężczyzna, po czym ujął jego rękę w poszukiwaniu pulsu; nic jednak nie wyczuł. Jeden z głowy, pomyślał, czas teraz dać innym coś do myślenia. Wepchnąwszy swego Walthera za pasek, McGarvey jak najciszej przyciągnął ciało Niemca do barierki pierwszego piętra. Na dole nie poruszał się nikt. Pewnie czekali teraz pod balkonem, zastanawiając się, co dzieje się na górze. Kirk uniósł ciało Niemca na balustradę; przez chwilę balansowało na samej krawędzi, po czym runęło w dół. Spadło z wysokości piętnastu metrów, uderzając o kamienną podłogę piętro niżej z przyprawiającym o dreszcz głuchym odgłosem. McGarvey nie miał całkowitej 311

David Hagberg pewności, odniósł jednak wrażenie, że usłyszał, jak ktoś na dole wymamrotał pojedyncze „Gott!'; potem znów zapanowała cisza. Miał nadzieję, że zobaczywszy co stało się z ich towarzyszem, pozostali funkcjonariusze Stasi zadziałają nieco wolniej, niż zrobiliby to w przeciwnym wypadku; uzyska w ten sposób cenny czas, by przygotować się na spodziewany atak. Planował wyeliminować najpierw zabójcę Schade'a, a potem wystrzelać pozostałych, gdy będą pojawiać się we wnętrzu nawy. Był jednak świadom, że oni również przewidują jego działania. Zrozumiał, dlaczego tak się dzieje w momencie, gdy sięgał po karabin Niemca. O przewróconą ławę oparty był taki sam radiotelefon jak ten, który Kirk wyrzucił z pokładu „Dhodoni". Reszta grupy Stasi otrzymała już zatem ostrzeżenie o pułapce, którą dla nich przygotował. W tej sytuacji Kirk mógł pokładać nadzieję jedynie w tym, że Lipton jednak wylądował na brzegu ze swoją grupą. Niezależnie od tego, musiał jak najdłużej wiązać tu walką ludzi Sprangera. Im dłużej uda mu się tu bronić, tym dłużej Niemcy będą trzymali się z dala od Kathleen i Elizabeth. Wiedział już, że popełnił błąd, przychodząc tu, na górę. Ta gorzka myśl dręczyła go przez cały czas, gdy przyciągał drugą, solidną dębową ławę do pierwszej, po czym na siłę dopychał ją do boku tamtej. Ława miała piętnaście metrów długości i musiała ważyć chyba ze sto kilogramów. Jej dolna część, gdzie drewno było najgrubsze, mogła zatrzymać każdy pocisk z wyjątkiem granatu nasadkowego lub rakiety krótkiego zasięgu; przypomniał sobie jednak, że oba te rodzaje broni, o ile się orientował, były używane przez Stasi. Przykucnąwszy pomiędzy dwiema przewróconymi ławami kościelnymi, które chroniły go od strony obydwu par schodów, Kirk wyjął z Kałasznikowa zabitego Niemca zakrzywiony magazynek i szybko przeliczył pociski. Było ich tylko jedenaście. W swoim pistolecie Walther PPK zmienił magazynek jeszcze przed wejściem do klasztoru. Teraz wyjął go z gniazda. Był pusty, co oznaczało, że Kirkowi pozostał jeszcze tylko jeden nabój w komorze. Miał więc w sumie tylko dwanaście naboi, za pomocą których musiał nie tylko obronić się, ale także wystrzelać Niemców, a potem uratować Kathleen i Elizabeth. Uśmiechnął się ponuro, chowając do kabury pistolet, a potem upewniając się, że dźwignia bezpiecznika Kałasznikowa znajduje się w pozycji „ogień pojedynczy". Pomyślał, że ma znikome szanse. Jednak nie zwykł się poddawać.

59 Lipton stałwraz z pozostafymi komandosami na szczycie kamiennych schodów prowadzących na nabrzeże. Ogień karabinowy, który rozlegał się przed chwilą, teraz ustał. Wyglądało na to, że córka McGarveya jest w nieco lepszym stanie niż jej matka, nie miał jednak wątpliwości, że żadna z nich nie będzie w stanie wytrzymać wiele więcej. Wydawały się słabe i znacznie bardziej apatyczne, niż powinny być w tych okolicznościach. Lipton podejrzewał, że poddano je działaniu narkotyków. - Moje panie - powiedział do zakładniczek - Tony i Jules zabiorą was teraz z wyspy, a potem sprowadzą tu pomoc. Elizabeth, drżąc, zaciskała kurczowo ramiona. - Mój ojciec tu jest - mówiła. - Szuka nas, a ci bandyci wiedzą o jego przybyciu. To pułapka. - Jak tylko będziecie już bezpieczne, zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by mu pomóc. Elizabeth spojrzała na grupę Liptona i roześmiała się krótkim, nerwowym śmiechem. - Przepraszam, ale miałam nadzieję, że przyprowadziliście ze sobą więcej ludzi. Lipton spojrzał na Tyrella. - O co chodzi, pani McGarvey? - spytał. - Ich jest znacznie więcej niż was. I są bardzo dobrze wyszkoleni. - Zajmiemy się nimi - obiecał Lipton. McGarvey wstrzymywał oddech, próbując wychwycić inne dźwięki oprócz wycia wichru i dokuczliwego dzwonienia w uszach. Miał wrażenie, że usłyszał coś na schodach za swoimi plecami; obejrzał się przez ramię, ale nie było tam nikogo. Na dziedzińcu ogień płonącego helikoptera zaczynał nareszcie przygasać, a na piętrze zrobiło się znacznie ciemniej, co bardzo odpowiadało McGarveyowi. Jeżeli nie będzie w stanie dostrzec atakujących go ludzi ze Stasi, oni również nie będą go widzieć. 31Q

David Hagberg Schody pogrążone były teraz w ciemności i Kirk co chwila przenosił wzrok z jednych na drugie, ledwo co wychylając się ponad poziom przewróconych ław, które chroniły go z obu stron; niemal przegapił ruch na zachodnich schodach. Jego serce na moment przestało bić, a potem znów ruszyło, gdy skupił uwagę na schodach po drugiej stronie, unosząc swojego Kałasznikowa i opierając go delikatnie o ławę. - Wyjrzyj chociaż troszeczkę - wyszeptał. - Tylko troszeczkę, żeby zobaczyć, co się tutaj dzieje. Na schodach pojawił się kontur czyjejś głowy, a potem ramion i McGarvey wystrzelił; przeciwnik, najwyraźniej trafiony, zniknął z pola widzenia. Kirk momentalnie skupił się na zachodnich schodach; zrobił to wystarczająco szybko, żeby dostrzec jak jakiś człowiek pędzi w lewo, w stronę gęstszej jeszcze ciemności za jednym z kamiennych filarów. Oddał jeden strzał, trafiając go w bok; siła uderzenia rzuciła napastnika na barierkę schodów, przez którą przeleciał, spadając z łomotem w dół. Spranger nie był w stanie uwierzyć w to, co działo się na jego oczach. Wolf był martwy; jego ciało leżało w kałuży krwi na kamiennej posadzce, tam, gdzie przez balustradę kościelnego chóru zrzucił je McGarvey. Scherschen leżał bezwładnie u podnóża wschodniego wejścia na piętro. Magda drżała i płakała bezgłośnie nad swym zabitym mężem, leżącym na zachodnich schodach. Ich helikopter był zniszczony, pilot i mechanik - martwi. Oznaczało to, że nie licząc Lessinga, który był na dole, na nabrzeżu, pozostało ich tylko troje: on, Liese na wschodnich schodach oraz Magda po przeciwnej stronie. Liese patrzyła teraz na niego z leciutkim uśmieszkiem na swych pięknych wargach, tak, jakby chciała mu w ten sposób oznajmić: -Mówiłam ci, że tak będzie. Spranger znów musiał siłą powstrzymać pokusę, by uderzeniem otwartej dłoni zetrzeć uśmieszek z jej twarzy. Wciąż powracało wypowiedziane w Rzymie, dotyczące McGar-veya ostrzeżenie Radwońskiego; Spranger siłą woli próbował odepchnąć je od siebie. Miał wrażenie, że cała operacja rozpada się. Monako, Japonia, Stany... wszystko pruło się w szwach. A przyczyną tego był tylko jeden człowiek. Spojrzał do góry, w ciemność panującą na piętrze. Dwa strzały, które przed chwilą oddał McGarvey, pochodziły z Kałasznikowa. Niewątpliwie należał on do Wolfa, co już samo w sobie było tak poniżające, że Spranger ledwie mógł to znieść.

Masa nadkrytyczna Kim był ten człowiek? Intensywny ból spowodowany przez poparzenia groził wymazaniem ze świadomości Sprangera tych resztek przytomności, które mu jeszcze pozostały. Jedynie wysiłkiem woli zdołał zmusić się do zachowania trzeźwości umysłu. Wiedział, że wkrótce będą musieli opuścić klasztor. Już niedługo zapewne greckie władze obudzą się z drzemki i dostrzegą, że coś się tutaj dzieje. A Wolf powiedział, że McGarvey nie był sam na dziedzińcu kościoła, że ktoś mu pomagał. Kto? Być może Lessing mimo wszystko rzeczywiście zauważył coś na powierzchni morza. Uniósł zwisający na pasku radiotelefon i nacisnął przycisk MOWA. Liese obserwowała go z nieruchomym wyrazem twarzy, a w jej oczach nie malowało się żadne uczucie. Generał Stasi pomyślał, że nawet dla niego ta kobieta jest całkowitą zagadką. - Bruno, jaka sytuacja jest na dole? - spytał cicho. - Czy zobaczyłeś na morzu coś jeszcze? Nacisnął guzik TRANSMISJA i czekał niecierpliwie na odpowiedź Lessinga. Odpowiedź jednak nie nadeszła. - Bruno, słyszysz mnie? - dopytywał się Spranger. W eterze nadal panowała cisza. - Bruno, odezwij się! - Co się dzieje, Ernst, czyżby twoi przyjaciele zaczęli cię opuszczać? - dobiegł do niego z górnego piętra głos McGarveya. Spranger cofnął się o pół kroku, zupełnie, jakby spodziewał się, że na górze schodów pojawi się nagle Amerykanin, strzelając do niego ze swej broni. Oczekiwał podświadomie ducha, któremu nie sposób uczynić żadnej krzywdy, a zatem w dwójnasób zdolnego do siania wokół siebie zniszczenia i śmierci. - Ernst...? - zawołała po cichu Liese. Magda patrzyła na nich z przeciwnej strony nawy, ściskając w rękach rosyjski karabin. Spranger cisnął radiotelefon na posadzkę. - Przyprowadź je! - polecił Liese. - Kobiety? - spytała, mrugając oczami. - Tak. Przyprowadź je tutaj. Liese spojrzała w górę, w stronę piętra. - Co zamierzasz zrobić, Ernst? - spytała. - Uciekajmy stąd, kiedy jeszcze mamy szansę. - To byłby koniec Projektu. - Pieprzyć Japończyków - nalegała Liese. - Możemy wziąć ze sobą kobiety, a przynajmniej tę młodą. Jest zdolna do podróży. - Liese - powiedział stanowczo Spranger - przyprowadź je!

David Hagberg Przez kilka długich chwil patrzyła mu prosto w oczy; był to sprawdzian siły ich woli; próbowała przełamać jego dominację. Po chwili jednak opuściła wzrok, odwróciła się i pośpieszyła w stronę celi, gdzie znajdowały się zakładniczki. Gdy odeszła, Spranger odłożył karabin, wyjął detonator i gestem dłoni zasygnalizował Magdzie, by zajęła pozycję na górze schodów. Skinęła głową i ruszyła do góry. Generał dał jej pół minuty na zajęcie pozycji, a potem zawołał do McGarveya: - Zamierzam wejść po schodach, panie McGarvey! Jestem nie uzbrojony! Chcę z panem porozmawiać o pańskiej żonie i córce! - Co będziesz chciał w zamian? - spytał Kirk. - Zostało nas tylko czworo. Bardzo chcielibyśmy wyjść z tego żywi. - Zatem odejdźcie. Po prostu odwróćcie się i idźcie w swoją stronę. - Niestety, to nie jest takie proste - powiedział Spranger, znacznie spokojniejszy teraz, kiedy miał już plan działania. Ruszył do góry po schodach. - Wchodzę właśnie po schodach i, tak jak powiedziałem, jestem nie uzbrojony. W prawej ręce mam jednak niewielki elektroniczny przyrząd. Mój kciuk jest na przycisku. Jeśli nacisnę ten przycisk, eksplozja zniszczy pomieszczenie, w którym znajduje się pańska żona i córka. Rozumie pan? Proponuję panu detonator w zamian za karabin Petera i pański pistolet. - Wtedy mnie zabijecie. - Wręcz przeciwnie, będziemy potrzebowali pana żywego, by przedostać się przez kordon pańskich przyjaciół. Przez dłuższą chwilę w całym kościele panowała cisza. Nawet wicher, który wył dotychczas wokół poddasza budowli, uspokoił się. - Panie McGarvey? - zawołał Spranger. - Chodź tu - powiedział Kirk. - Potrzebne mi jest pańskie zapewnienie... - Chodź tutaj - powtórzył McGarvey. Trzymając detonator w pewnej odległości od swego ciała, Spranger pokonał resztę drogi na piętro. - Idę - oznajmił. Na ostatnim stopniu zawahał się nieco, ale potem wszedł na górę, wyłaniając się z gęstej ciemności. Na początku nie był w stanie dostrzec niczego z wyjątkiem niewyraźnych kształtów. - Odłóż detonator - dobiegł z ciemności głos McGarveya, którego źródła generał nie był jednak w stanie zlokalizować. Czyżby po raz kolejny nie docenił swego przeciwnika? - Nie widzę pana. Proszę stanąć tak, żebym mógł pana zobaczyć.

Masa nadkrytyczna - Zrób to - polecił McGarvey. Tym razem Spranger był prawie pewien, że Amerykanin znajduje się po przeciwnej stronie pomieszczenia, tam, gdzie bez trudu mógłby zobaczyć Magdę, gdyby weszła na samą górę. - Dobrze, zrobię to! - krzyknął pośpiesznie. Musiał przyciągnąć uwagę McGarveya dosłownie na jedną lub dwie kluczowe sekundy. - Położę go na podłodze, ale pan musi odłożyć swoją broń. Przykucnął, żeby położyć detonator; w tej samej chwili usłyszał, jak Liese krzyczy coś do niego z nawy przerażonym głosem. - Ernst! One uciekły! Równocześnie z ciemnej przestrzeni na górze schodów wyłoniła się Magda Schey, unosząc swój pistolet maszynowy. - Nieee...! - krzyknął Spranger. McGarvey wystrzelił tylko raz. Uderzenie pocisku rzuciło Magdę w tył, a jej broń strzeliła długą serią; pociski zarykoszetowały od kamiennych ścian. Potem McGarvey strzelił jeszcze raz, trafiając Sprangera w prawe ramię, zanim ten zdołał w jakikolwiek sposób zareagować na powstałą sytuację. Stracił równowagę i zaczął spadać po schodach, a wszystkie komórki jego mózgu wypełniło bez reszty zdziwienie i poczucie krzywdy. Przecież cała sprawa miała skończyć się zupełnie inaczej!

60 Upadając po schodach Spranger doznał złamania straszliwie poparzonego lewego ramienia i obojczyka. Na samym dole uderzył twarzą w kamienną posadzkę, łamiąc sobie przy tym nos i obydwie kości policzkowe. Oszołomił go potworny ból. Wydawało mu się, że przez całą wieczność leży bezwładnie u podnóża schodów, a w jego głowie nie kończącym się echem rozbrzmiewał huk wystrzałów. Był jednak żywy i zachował świadomość, jakkolwiek z wielkim trudem. Opanowały go straszliwe mdłości; musiał z całej siły zaciskać usta, aby nie zwymiotować. Detonator, z popękaną plastikową obudową, leżał na kamiennej posadzce, w odległości około dwóch metrów. Spranger zaczął czołgać się w jego kierunku, koncentrując się tylko na jednym: na elektronicznym urządzeniu, które umożliwiłoby mu, choćby niedoskonałą, ale jednak zemstę. Nastawił ucha, ale w tej chwili nie dobiegły do niego żadne odgłosy wystrzałów. Jeśli McGarvey był martwy, zabicie jego żony i córki nie miałoby znaczenia. Spranger zrobiłby to jednak mimo wszystko, ponieważ zadałby w ten sposób cios dwóm osobom: McGarveyowi i tej dziwce, Liese. Gdyby tak po prostu zamknęła gębę, zamiast wrzeszczeć, że zakładniczki uciekły... Myśli Sprangera zatrzymały się na moment; generał zaczął rozważać znaczenie tych słów, które dotychczas umknęło jego uwadze. Liese powiedziała coś o kobietach, które uciekły... Ale przecież to było niemożliwe. Nie mogły uciec ze swojej celi. Liese musiała się pomylić. To było niemożliwe. Nagle była tuż przy nim, pochylając się nad Sprangerem z wyrazem troski na twarzy. - Musimy stąd zwiewać, Ernst, natychmiast - powiedziała. - Weź detonator - wychrypiał Spranger. Po jego szyi spływała obficie krew, wsiąkając w postrzępiony kombinezon. - O czym ty mówisz?! - krzyknęła, spoglądając nerwowo na schody.

Masa nadkrytyczna - Chcę wysadzić wieżę. - One uciekły, ty głupcze! - Nie - wyjąkał Spranger, wydobywając ten jeden wyraz z najwyższym wysiłkiem ze swego wyschłego gardła. - Nie dopuściłbym do tego. - Spojrzał prosto w jej oczy. - Liese, zrób to. To jedyna rzecz, o którą cię proszę. Naciśniemy guzik i wydostaniemy się stąd. Razem. Przegrupujemy się i dokończymy Projekt. To wszystko jest jeszcze możliwe, ale musisz mi pomóc. - Pomogę ci - powiedziała Liese z rezygnacją w głosie. Wzięła detonator z posadzki, a potem pomogła mu się podnieść. - Ukryjemy się w górach. - Zrób to, Liese. Zrób to! McGarvey leżał skulony za przewróconymi ławami, usiłując złapać oddech. Dostał dwie kule z tyłu. Jedna trafiła go w ramię, wydostając się potem z ciała zaraz pod obojczykiem, druga zaś -w prawe udo, powodując znacznie bardziej bolesną ranę. Po raz kolejny zrozumiał, że Spranger jednak go przechytrzył, jakkolwiek był pewien, że trafił enerdowskiego generała co najmniej raz. W jego uszach ponownie rozlegało się dzwonienie, co w połączeniu z nierównym, chrapliwym oddechem powodowało, że z wielką trudności był w stanie skoncentrować się na czymkolwiek. Pragnął po prostu zamknąć oczy i zasnąć. Pragnął spokoju, którego nie doświadczył już od bardzo dawna. Podczas upadku zdołał wystrzelić jeszcze raz, zanim jego broń albo zacięła się, albo też wyczerpała się w niej amunicja. Był zbyt zmęczony, by próbować przekonać się, która z tych ewentualności miała miejsce naprawdę. Zapamiętał jednak obraz Sprangera, który spada po schodach. Miał przynajmniej wrażenie, że tak było, jakkolwiek leżąc teraz w ciemności nie był wcale pewien, czy nie jest to projekcja jego własnych życzeń. Usłyszał też głos jakiejś kobiety. Teraz jednak nie był w stanie uświadomić sobie, co właściwie powiedziała. - McGarvey! - krzyknął ktoś z dołu. Spranger? Głos niewątpliwie należał do mężczyzny. Kirk z trudem usiadł. Przyciągnął do siebie Kałasznikowa. Zamek pozostał w cofniętej pozycji. W komorze nie było już nabojów. - Panie McGarvey?! - zawołał z dołu ktoś inny. Tym razem głos był kobiecy. Osoba ta mówiła po angielsku z brytyjską intonacją, jednak wyraźnie z niemieckim akcentem. - Skurwysyny! - krzyknął McGarvey, czując przy tym przeszywający ból w boku. •nr

David Hagberg - Słuchaj teraz! - zawołał mężczyzna. - Sagen Sie, aufwiederse-henf. - Skurwysyny! - krzyknął jeszcze raz Kirk, gdy nagle posadami całego klasztoru wstrząsnęła potężna eksplozja. To Kathleen i Elizabeth, pomyślał McGarvey, zmartwiały z przerażenia. Rzuciwszy Kałasznikowa, chwycił kurczowo swego Walthera i wyciągnął go z kabury. Potem odwiódł kurek i z trudem stanął na nogi. - Wracajcie! - krzyknął i, zataczając się, ruszył w kierunku balustrady. Usłyszał z tyłu nagły trzask jednej z ław i wystrzelił ostatni pocisk w stronę wyłaniającej się z ciemności, ubranej na czarno postaci, na której tle pojawił się błysk płomienia wylotowego.

61 Cały, olbrzymi fragment dziewięciometrowego zewnętrznego muru mieszkalnej części klasztoru po prostu zniknął. Obejmował górne piętra wieży, włączając w to teren, na którym przetrzymywane były zakładniczki. Lipton i Tyrell skryli się za kupą dymiącego jeszcze gruzu w sąsiedztwie refektarza, czekając na Wasleya, który miał złożyć raport na temat sytuacji na dole. Zszedł on po schodach na nabrzeże, by upewnić się, czy ta droga ucieczki jest wciąż jeszcze otwarta. Strzelanina, którą usłyszeli zaraz po eksplozji, umilkła całkowicie i jedynymi dźwiękami, które docierały teraz do nich było wycie wichru w poszarpanej wyrwie klasztornego muru i szum morskich fal, rozbijających się o skały sto pięćdziesiąt metrów niżej. Korytarzem nadbiegł Wasley i przykucnął przy nich. - Część nabrzeża jest przywalona, ale nikomu nic się nie stało -oznajmił. - Joslow mówi, że zamierza tam zostać, chyba że pan wyda inny rozkaz. Skomunikował się z „Nimitzem" i poprosił o wsparcie. - Dobrze - odpowiedział Lipton. Nie zabrali ze sobą radiotelefonów, ponieważ nie przewidywali podziału grupy. - Jak trzymają się zakładniczki? - Ta młodsza mówi, że nie opuści wyspy, dopóki nie dowie się, co się stało z jej ojcem. - O której powinno pojawić się wsparcie? - Nie wiadomo. Joslow sądzi, że czekają na pozwolenie Waszyngtonu. Z Aten nadeszła wiadomość, że Grecy zaczynają się niepokoić. - Powinniśmy się wynosić - skonstatował Lipton. Przeczołgali się przez stertę gruzów, trzymając broń w pogotowiu, po czym zagłębili się w korytarz, prowadzący przez całą długość zabudowań klasztornych w stronę dziedzińca i kościoła, będącego najbliższą budowlą od strony wnętrza wyspy. Poruszali się skokami: Lipton pierwszy, za nim Wasley, wreszcie Tyrell, który zabezpieczał tyły. W ten sposób pośpiesznie pokonywali przestrzeń, dzielącą ich od kościoła. Każdy korytarz, każdy 377

David Hagberg kąt lub pogrążone w ciemności schody mogły być miejscem, gdzie zastawiono na nich pułapkę. Nie słyszeli strzałów, a jedynym znakiem, iż klasztor nie jest tylko dawno opuszczonym miejscem medytacji, był unoszący się wciąż w powietrzu swąd spalonej benzyny z helikoptera. Lipton zatrzymał się przy ostatnim zbiegu korytarzy; ten, którym tu przybyli, kończył się, a w obu kierunkach prowadził stąd jedynie wąski, poprzeczny korytarz. Po jego drugiej stronie - patrząc z punktu, w którym zatrzymali się komandosi - było okno na dziedziniec, zniszczone przez siłę wybuchu. Zobaczyli przez nie, jak na wraku helikoptera - z którego w tej chwili pozostała jedynie część ogona i tylny wirnik - dogasają płomienie. Żar eksplozji musiał być tak silny, że ołowiane ramki, w których zamocowane były okienne szyby, stopiły się, tworząc na posadzce niewielkie, szare kałuże. Nawet kamienne ściany korytarza pokryte były sadzą, a grube belki nośne murów i sufitów w niektórych miejscach jeszcze się tliły. Po prawej stronie wąski korytarz kończył się drzwiami, które prowadziły do głównej nawy kościoła. Lipton wskazał pozostałym ten właśnie kierunek i ruszył przez korytarz w stronę miejsca pod zniszczonym oknem, po czym polecił gestem Wasleyowi, aby poszedł za nim. Tyrell pierwszy znalazł się przy drzwiach; poczekał, aż dołączy do niego Lipton. Tym razem Wasley osłaniał tyły. Na sygnał obydwaj znaleźli się w nawie, gotowi do otwarcia ognia - jeden w lewą, drugi w prawą stronę - zaś Wasley natychmiast zajął pozycję, która umożliwiłaby mu osłanianie ich od strony wnętrza korytarza. Jednak tu również nie napotkali oporu ani żadnego ruchu, z wyjątkiem wichru i deszczu, który, zacinając, wpadł tu przez szeroko otwarte frontowe drzwi kościoła. Przykucnąwszy w ciemności Lipton obserwował przez chwilę otwarte wrota. Odwróciwszy się w stronę wnętrza, dostrzegł trzy ciała, leżące pod samym balkonem górnego piętra budowli; jedno znajdowało się na środku, dwa pozostałe - u podnóża schodów, prowadzących na górę po obu stronach nawy. Nawet z odległości ośmiu czy dziewięciu metrów można było dostrzec, że ludzie ci są martwi. Lipton pobiegł zygzakiem w stronę wschodnich schodów. Gdy dotarł już do ich podnóża, nakazał gestem Tyrellowi, by zajął pozycję przy zachodnich schodach, zaś Wasleyowi - by pozostał tam, gdzie jest.

Masa nadkrytyczna Cokolwiek zdarzyło się tutaj, było ostatecznym, krwawym rozwiązaniem konfliktu. Lipton nie był całkiem pewien, czy chce w ogóle zobaczyć, co znajduje się na górze, ale przyjął założenie, iż prawdopodobnie tam właśnie było stanowisko, z którego bronił się McGarvey. Bronił się... i przegrał? Ruchem ręki wskazał na górę i obaj z Tyrellem równocześnie ruszyli cicho po schodach, z bronią gotową do strzału. W tej chwili, gdy płomienie na dziedzińcu prawie całkiem już wygasły, znaczna część balkonu pogrążona była w całkowitej ciemności i przez kilka sekund wzrok Liptona musiał dostosować się do bardzo słabego oświetlenia. Gdy komandos już przejrzał, niewiele zabrakło, by stracił równowagę i runął po schodach do tyłu. W ciemności stał McGarvey; z licznych ran na jego szyi, twarzy i torsu ciekła krew. Mimo to trzymał nad głową Kałasznikowa, niczym maczugę, gotów do roztrzaskania głowy Liptona. Powoli opuścił karabin i uśmiechnął się z trudem. - Co z Kathleen i Elizabeth? - spytał ledwie słyszalnym głosem. - Bezpieczne - odpowiedział Lipton. - Więc zabierajmy się stąd. Muszę wypić drinka.

62

♦ Langley, Wirginia, 1 6 sierpnia 1992 r. Z okna swego biura na szóstym piętrze budynku siedziby CIA Roland Murphy obserwował wschód słońca, który zapowiadał piękny dzień. Pomyślał, że powinien być w optymistycznym nastroju, a nie pogrążony w posępnych rozważaniach. Nie mógł spać, zadzwonił więc do swego kierowcy z poleceniem, by zawiózł go o czwartej rano do budynku Agencji; raport oficera dyżurnego, który siedział tu przez całą noc, wprowadził go znów w krąg bieżących problemów. Sytuacja na świecie była jednak dość stabilna: żadnych poważnych konfliktów zbrojnych, w jakikolwiek sposób związanych z interesami Stanów Zjednoczonych, żadnych zagrożeń siatek wywiadowczych CIA, żadnych kryzysów, które wymagałyby natychmiastowego skupienia na nich uwagi. Faktycznie nie działo się nic, oprócz kryzysu w Japonii, dla którego rozwiązania wynajęli McGarveya. Tam jednak sytuacja nie zmieniła się ani trochę. Zagrożenie wciąż istniało, jednak nikt nie miał zielonego pojęcia, co należy zrobić w tej sprawie. Sekretarka generała jeszcze nie pojawiła się w biurze, Murphy zatem musiał sam połączyć się z izolatką znajdującą się na czwartym piętrze w Centrum Medycznym Marynarki USA w Bethseda. - Mówi Ronald Murphy. Jeśli potrzebujecie potwierdzenia, jestem u siebie w biurze. Poinstruuję operatora w centrali agencji, żeby bezzwłocznie połączył was ze mną. - Tu doktor Singh. To nie będzie potrzebne, panie dyrektorze. Rozpoznaję pański głos. - Jak się miewa wasz pacjent? - Hospitalizowaliśmy go zaledwie przed dwunastoma godzinami - odpowiedział ostrożnie lekarz. - Ale wedle wszelkich oznak to niezwykle wytrzymały człowiek. Już w tej chwili zaczyna wracać do zdrowia. - Jak długo to potrwa? - Co, panie generale?

David Hagberg - Zanim będzie w wystarczająco dobrej formie, by wrócić do swych... obowiązków. - W normalnych warunkach trzy, może cztery miesiące - odpowiedział doktor Singh. - Jeśli jednak jego osoba ma kluczowe znaczenie i wszelkie inne okoliczności schodzą na dalszy plan, powiedziałbym, że sześć tygodni stanowi absolutne minimum. - Jest przytomny? - spytał Murphy, maskując rozczarowanie. Okazuje się, pomyślał, że McGarvey jest jednak tylko człowiekiem, a nie supermanem. - Och, tak, jest bardzo przytomny. Odmawia przyjmowania wszelkich środków przeciwbólowych. - Dziś rano ktoś od nas pojawi się w szpitalu, żeby z nim porozmawiać. - Za siedem dni - zaproponował Singh. - Dziś rano. - Generale, mógłbym po prostu panu odmówić. - Nie sądzę, żeby pan to zrobił - oznajmił Murphy. - Jednak poczekamy do wieczora. Tyle czasu możemy panu dać. - Nie mnie, panie generale, ale jemu. Murphy zwołał zebranie trzech najważniejszych ludzi z CIA na godzinę ósmą trzydzieści rano, w niewielkiej jadalni, sąsiadującej z jego biurem. Oprócz zastępcy dyrektora do spraw kontrwywiadu, Law-rence'a Danielle'a, zastępcy do spraw wywiadu Tommy'ego Doyle'a oraz, oczywiście, zastępcy do spraw operacyjnych, Phila Carrary, na spotkanie został zaproszony główny radca prawny CIA, Howard Ryan. Na samym początku Murphy zastrzelił wszystkich uzyskaną niedawno wiadomością. - Dziś rano poinformowano mnie, że McGarvey wyleczy się z odniesionych ran, ale będzie niezdolny do służby przez sześć tygodni, a może nawet dłużej. - Cholera! - zaklął Carrara; zauważył kątem oka, że Ryan wygląda na całkiem zadowolonego z tej sytuacji. - Zatem niezależnie od tego, co stało się na Santorini, K-l odniosło sukces. Chcieli wyłączyć go ze sprawy i dokonali tego. - Na to wygląda - odparł niewesoło Murphy. - Jest jednak przytomny i najwyraźniej jego umysł działa sprawnie. Phil, chciałbym, żebyś poszedł tam dziś wieczorem i porozmawiał z nim. Z pewnością zobaczysz lub usłyszysz coś, co może nam się przydać. - Tak, sir - odpowiedział Carrara. - Udało nam się zidentyfikować kobietę, którą opisała dla nas Elizabeth. Wyjął z teczki kilka czarno-białych, połyskliwych zdjęć i podał je przez stół Murphy'emu.

Masa nadkrytyczna - Nazywa się Liese Egk. - Stasi? - spytał Murphy, oglądając zdjęcia. Potem przekazał je Lawrence'owi Danielle. - Tak. To likwidatorka. Danielle uniósł brwi w zaskoczeniu, a Ryan wziął od niego zdjęcia z wyrazem zainteresowania na twarzy. - Wciąż nie ma żadnego śladu jej ani Ernsta Sprangera? - Nie - odparł Carrara. - Nie trzeba chyba dodawać, że Grecy są w tej chwili bardzo przewrażliwieni. Najwyraźniej dwaj lokalni biznesmeni wmieszali się jakoś w tę sprawę i zginęli, podobnie jak dwaj rybacy, których opuszczony kuter znaleziono w porcie Thira. - Marynarka życzy sobie, żebyśmy poinformowali ją o naszych działaniach - wtrącił Danielle. - Wczoraj wieczorem, kiedy wyszedłeś już z biura, dzwonił w tej sprawie admirał Douglas. Jeden z ich chłopców został zabity na wyspie. - Co mu powiedziałeś? - Że skontaktujemy się z nim później. Upewniłem go jednak, że ten młody człowiek nie oddał swego życia na próżno. - To powinno na razie wystarczyć - stwierdził Murphy. - Jeśli będzie naciskał, zaproście go tu na lunch. Porozmawiam z nim. Zaległa chwilowa cisza, którą w końcu przerwał Tommy Doyle. - Co przenosi nas z powrotem do Tokio. Dostajemy całe mnóstwo sprzecznych sygnałów od Japończyków, zarówno na oficjalnym, jak i nieoficjalnym poziomie. - A co ze środkami masowego przekazu? - Jak do tej pory, prawie milczą o tych zabójstwach, co samo w sobie jest już dość dziwne. Wszyscy przenieśli wzrok na Doyle'a. - Co chcesz przez to powiedzieć, Tommy? - spytał Murphy. - Moim zdaniem to, co się tam dzieje, ma akceptację kogoś na poziomie ministralnym, albo wyżej. - To poważne oskarżenie - stwierdził Ryan, ale Murphy zignorował jego komentarz. - Najwyższy czas, żebyśmy wydostali stamtąd Kelley Fuller - powiedział dyrektor. - Bez McGarveya musi teraz radzić sobie sama. - Chyba nie zamierza pan spisać na straty tokijskiej placówki? - zaniepokoił się Carrara. - Nie teraz, panie generale. - Będziemy musieli całkowicie wymienić personel. W tej chwili nie możemy zrobić nic innego. Możliwe również, że akcja McGar-veya na Santorini wystraszyła ich, a przynajmniej opóźniła realizację ich planów. - Sześć tygodni to kawał czasu - stwierdził Doyle. - Wyślijmy tam kogoś innego - zasugerował Ryan.

David Hagberg - Kogo? - spytał krótko Murphy. - Nie wiem. Wśród naszego personelu z pewnością mamy jakiegoś eksperta od spraw japońskich, który jest w stanie przeprowadzić dla nas dyskretne śledztwo. Nikt nie zareagował na tę sugestię. - Nie musimy za każdym razem korzystać z usług maniaka, dla którego rozwiązanie jakiegokolwiek problemu polega, jak się wydaje, na zabijaniu jak największej liczby obywateli kraju, do którego został wysłany. - Dobrze - stwierdził Murphy. Ponownie zwrócił się co Carrary. - Gdy tylko porozmawiasz z McGarveyem, skontaktuj się ze mną, Phil. - Oczywiście, sir - potwierdził Carrara. - Być może wtedy będziemy już coś wiedzieli.

63 Ranek był piękny. McGarvey stał przy oknie w dość dziwacznej pozie, jednak po chwili można było uświadomić sobie, dlaczego tak jest: jego szyja, prawy bark i ramię, a także prawa ręka owinięte były bandażami. Noc, która ogarniała go dotychczas, zmieniła się w dzień; z rzeczywistości pełnej niebezpieczeństw powrócił do spokojnego świata; wiedział jednak, że nie wypełnił jeszcze swojego zadania. Psychiatra z CIA, który kiedyś badał McGarveya, na początku jego kariery, po szczególnie bolesnej operacji, której Kirk musiał się poddać, stwierdził, iż ma on niski próg fizycznej odporności na ból, a równocześnie niezwykle wysoki próg reakcji psychologicznej. Oznaczało to, że McGarvey łatwo odczuwał ból, był jednak w stanie zignorować jego istnienie i nie dopuścić, by wpłynął na efektywność jego działania. Teraz również odczuwał dotkliwy ból, odmawiał jednak przyjmowania jakichkolwiek środków uśmierzających; wolał myśleć jasno i precyzyjnie. Spranger i kobieta, która była z nim, uciekli. Powiedział mu o tym Lipton. Zaś dopóki te bestie były gdziekolwiek na wolności, nie mógł czuć się naprawdę bezpieczny. Prawe ramię McGarveya było usztywnione, a jego poparzenia wciąż bolesne, jednak największym problemem wydawała się w tej chwili rana prawego uda. Poruszanie się sprawiało mu dużą trudność. Gdyby znalazł się w sytuacji, w której uratowanie jego życia zależałoby od szybkości, miałby poważne problemy. Ktoś zapukał do drzwi i Kirk odwrócił się; do pokoju weszła Kathleen. Uniosła brwi, widząc, że McGarvey stoi przy oknie, nie powiedziała jednak nic, zamknąwszy drzwi za sobą. - Dzień dobry - powiedział Kirk. Zauważył, że ostatnie wydarzenia nie spowodowały, iż Kathleen postarzała się, może z wyjątkiem tego, że jej oczy straciły swój dawny blask. Była ubrana w prostą sukienkę; na głowie miała niebieską chustkę. - Jak się czujesz? - spytała. - Żyję - odpowiedział Kirk, wzruszywszy ramionami. - A ty? - W porządku.

David Hagberg - Elizabeth? - Chce się z tobą zobaczyć. McGarvey próbował wyczytać coś z wyrazu twarzy lub tonu głosu swojej byłej żony, nie był jednak w stanie tego zrobić. Po raz kolejny doszedł do wniosku, że jej reakcje są dla niego całkowicie nieprzewidywalne. - Uczciwie mówię, że nie mam pojęcia, Kirk. Ona ma zdecydc wanie wiele twoich cech. Przeciwstawiła się im i dzięki temu prawdopodobnie uratowała mi życie, mimo tego, co oni... z nią zrobili. Ale Elizabeth nie chce o tym ze mną rozmawiać. Po prostu daje wymijające odpowiedzi. Mówi, że to przeżyje, choć trudno powie dzieć, co ma na myśli. - Co teraz? - Ty powinieneś wiedzieć - odparła. - Pilnuje nas FBI. Wspomnieli coś o włączeniu nas na jakiś czas do programu ochrony świadków. Zaproponowali nam to albo umieszczenie nas gdzieś, pod silną strażą. - To całkiem niezły pomysł... - Na jak długo, Kirk?! - krzyknęła Kathleen. - Od czasu gdy cię spotkałam, to powtarza się wciąż od nowa. Jak długo jeszcze będę musiała to znosić?! - Przykro mi... - Jesteśmy po rozwodzie. Trzymaj się z dala ode mnie i Elizabeth! Jeśli kochasz swoją córkę, tak, jak twierdzisz, proszę, zostaw nas w spokoju! - Jeśli sądzisz, że tak będzie najlepiej... - powiedział. - Tak sądzę - odparła stanowczo. McGarvey skinął głową. - Czy pozwolisz mi porozmawiać z nią, tylko przez minutę? Kathleen patrzyła na niego przez sekundę lub dwie. Jej surowy wyraz twarzy nieco złagodniał. - Nie sądzę, bym mogła ją powstrzymać - stwierdziła. - W każdym razie lekarz nie był w stanie. - Wyjedź z Waszyngtonu, Kathy. Pozwól, by Biuro zajęło się twoim bezpieczeństwem. - Na imię mam Kathleen - poprawiła go machinalnie. - Elizabeth i ja zamierzamy zrobić właśnie to. Nikt nie będzie wiedział, gdzie jesteśmy. Dosłownie nikt. Odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju; gdy otwierała drzwi, McGarvey zauważył na korytarzu doktora Singha. Pokuśtykał z powrotem do swojego łóżka i położył się na nim. Chwilę później do pokoju weszła Elizabeth. Miała na sobie spłowiałe dżinsy, różowy sweter z kołnierzykiem i przepaskę na głowie. 331

Masa nadkrytyczna Przez dłuższy czas stała nieruchomo. Wyraz jej twarzy był jeszcze bardziej zagadkowy, niż mina Kathleen; widoczne było jedynie to, że jest wystraszona. - Liz? - odezwał się pytająco McGarvey. - Tatusiu! - krzyknęła i rzuciła mu się w ramiona, powodując ostry, niczym cios sztyletu, ból w prawym boku Kirka. Bezwiednie jęknął i Elizabeth natychmiast zwolniła uścisk. - Boże, jak mi przykro! - przeprosiła, unosząc dłonie do ust. - W porządku, Liz - uspokoił ją. - Wszystko w porządku. Wyciągnął ku niej dłoń. Zawahała się. - Nie chciałam ci sprawić bólu. - Nie sprawiłaś. Podejdź tutaj i usiądź przy mnie. Chcę, żebyś opowiedziała mi wszystko, co stało się z tobą i z twoją mamą, a potem poproszę cię o przysługę. - Wszystko, czego sobie tylko zażyczysz - oznajmiła, siadając ostrożnie na brzegu łóżka. - Będzie mi potrzebne jakieś ubranie. Spojrzała na niego ostro. - Co zamierzasz? - spytała. - Wynoszę się stąd. - Nie możesz tego zrobić. Jesteś ranny. - Wszystko ze mną w porządku - powiedział, poklepując jej dłoń. - Możesz mi wierzyć. Ale najpierw chciałbym się dowiedzieć wszystkiego o Erneście Sprangerze i kobiecie, która z nim była. Przez twarz Elizabeth przemknęła jakby ciemna chmura; dziewczyna wzdrygnęła się. - Ona ma na imię Liese. Ci pozostali - to mordercy, ale ona była gorsza. Znacznie gorsza. - Co się zdarzyło? Elizabeth odwróciła się. - Nie mogę... - Twoja matka twierdzi, że nie chcesz z nią o tym rozmawiać. - Boję się. - Tu jesteś bezpieczna. Ponownie odwróciła się ku swemu ojcu. - Nie o siebie się boję, ale o ciebie, tato. Nagle McGarveyowi zrobiło się zimno. Powiedziano mu, w jakiej kondycji były Kathleen i Elizabeth, gdy odnalazła je grupa Liptona, jednak nie widział się z nimi aż do dzisiejszego poranka. Obydwie miały pod przepaskami peruki i jakkolwiek wyglądały blado, wydawało się, że nie odniosły żadnych ran. Teraz zastanawiał się nad 332

David Hagberg tym intensywnie, a jego umysł zapuszczał się w ciemne korytarze, których wolałby nie oglądać. - Przepraszam cię za to wszystko, Elizabeth - powiedział. Oczy dziewczyny rozszerzyły się i potrząsnęła energicznie głową. - Nie! - wybuchnęła. - To nie tak! Mama się myli! Nie jesteś odpowiedzialny za istnienie wszystkich złych ludzi na świecie. To nie twoja wina. Nie zrobiłeś nic złego. - Gdybym nie był w to wszystko zamieszany, żadna z tych rzeczy nie zdarzyłaby się tobie, ani twojej mamie. - Nie mów tak! - wykrzyknęła, a jej oczy wypełniły się łzami. - Nigdy tak nie mów! - Już dobrze, Liz, już dobrze... - powiedział uspokajająco, wyciągając rękę, by ją pogłaskać. Elizabeth patrzyła na niego przez dłuższy czas z takim wyrazem twarzy, jakby nigdy przedtem go nie widziała. - Jeśli nie w ciebie, to w kogo innego mogłabym wierzyć? -spytała w końcu. O piątej po południu rozklekotana furgonetka marki Volkswagen na włoskich numerach rejestracyjnych zatrzymała się przed „Villa Ambrosia" na wybrzeżu Monako. O ile Liese mogła się zorientować, otoczenie willi wyglądało dokładnie tak, jak je pozostawili, wyjeżdżając. Podświadomie oczekiwała zaparkowanego w pobliżu samochodu z wywiadowcami z Interpolu. Trzykrotnie jednak z różnych kierunków zbliżała się do budynku i nie zauważyła niczego podejrzanego. - Jak to wygląda? - spytał Spranger z tylnego siedzenia furgonetki. Jego głos był przytłumiony, lecz rozpoznawalny, co, jeśli chodzi o potrzeby Liese, w chwili bieżącej zupełnie wystarczało. - Czysto - odpowiedziała. - Zamierzam wyłączyć system alarmowy i otworzyć bramę. - Uważaj. To może być pułapka. Przerabiali wciąż to samo od dwóch i pół dnia, przez całą drogę z Aten, poprzez Włochy, a potem Riviere. Dzika nienawiść Spran-gera i jego desperackie pragnienie rewanżu deformowały jego percepcję wszystkiego, co działo się wokół. Wygłaszał dzikie tyrady, majacząc wciąż o jakimś kontruderzeniu, wyrównywaniu rachunków, zabijaniu. Niejeden raz Liese była już gotowa przyłożyć mu pistolet do potylicy i nacisnąć spust. Za każdym jednak razem wycofywała się w ostatniej chwili, ponieważ wciąż jeszcze go potrzebowała. Potrzebowała jego głosu, by wydał ostatnie, niezbędne polecenia. Ich ludzie w terenie gotowi byli do przejścia do drugiej fazy operacji,

Masa nadkrytyczna 2/334

jednak mogli ją rozpocząć jedynie na osobisty rozkaz Sprangera. Bez niego cała operacja spaliłaby na panewce. Sprawdziwszy jeszcze raz we wstecznym lusterku, czy nikt nie jedzie ulicą w pobliżu „Villa Ambrosia", Liese wysiadła z furgonetki i ostrożnie podeszła do wysokiej drewnianej bramy w grubym betonowym murze, otaczającym posiadłość. Nie wyglądało na to, by ktokolwiek próbował dobierać się do któregoś z trzech ukrytych włączników, służących do aktywacji skomplikowanego systemu alarmowego wokół willi. Liese wyłączyła wszystkie trzy, otwierając tym samym elektryczny zamek bramy, która rozwarła się do środka. Wsiadłszy ponownie do furgonetki, wjechała do wnętrza posiadłości i zaparkowała z tyłu domu. Zanim pomogła Sprangerowi wysiąść, zamknęła i zablokowała bramę, po czym włączyła system alarmowy. Spranger był praktycznie wrakiem. Grecki lekarz na Santorini okazał się być niekompetentnym głupcem, a jego technika operacyjna i sprzęt medyczny pochodziły jeszcze z czasów II wojny światowej. Wyciągnął kulę z barku Sprangera, jednak podczas tej operacji zrobił zbyt duże nacięcia i widać było, że gdy rana zagoi się, pozostanie duże wgłębienie i blizna wielka, niczym zaciśnięta pięść. Niewiele lepiej złożył złamaną kość ramienia i obojczyk generała Stasi, zaś maść, którą zastosował, by zaleczyć rozległe poparzenia na jego ciele, okropnie śmierdziała. W ciągu dwudziestu czterech godzin po tej kuracji z poparzeń zaczęła wydzielać się cuchnąca ropa, zanieczyszczając bandaże i ubranie Sprangera. Złamany nos i kość policzkowa spowodowały duże opuchnięcia, a skóra przybrała kolor ciemnogranatowy z żółtą obwódką. Był jednak żywy i przytomny, a zatem wciąż jeszcze użyteczny. Gdy znaleźli się w budynku, Liese nalała Sprangerowi brandy, a sama wykręciła pierwszy z czterech numerów telefonicznych, pod które zamierzała zadzwonić. Był to numer miejscowy; jej potencjalny rozmówca znajdował się w granicach Monako. Zaraz po pierwszym sygnale słuchawkę podniósł mężczyzna mówiący po francusku z silnym japońskim akcentem. - Oui? - Pan Spranger prosi po połączenie z panem Endo - powiedziała Liese. Spranger przez cały czas uważnie ją obserwował. Po upływie sekundy ich japoński łącznik był przy aparacie. - Tak, Ernst, czy masz mi coś do zakomunikowania? - To ja - powiedziała Liese i wyczuła w głosie Endo lekkie zawahanie się. - Rozumiem, proszę kontynuować.

David Hagberg - Pan McGarvey został praktycznie wyeliminowany jako przeszkoda w kontynuowaniu akcji. - Rozumiem. Czy będziecie teraz w stanie dostarczyć nam wszy stko zgodnie z kontraktem? - W ciągu siedemdziesięciu dwóch godzin - powiedziała Lie-se, a Spranger skinął głową. Jego dłoń ściskała tak silnie szklankę z brandy, że wydawało się, iż w każdej chwili może ją roztrzaskać na kawałki. - Bardzo dobrze. Oczekujemy zatem na jak najszybsze wypełnienie warunków naszej umowy. Liese na chwilę odłożyła słuchawkę, po czym podniosła ją ponownie i zadzwoniła do pierwszej z trzech grup operacyjnych, oczekujących w terenie na sygnał generała; ta grupa znajdowała się aktualnie w Szwajcarii, w okolicach Lozanny. Spranger odstawił drinka, gotów wykonać swoją część roboty.

64 Elizabeth wróciła do szpitala kilka minut przed pierwszą po południu, przynosząc ubranie dla swojego ojca. Tym razem założyła minispódniczkę z dzianiny i przewiewną bluzkę. Wyglądała bardzo seksownie i jej widok niemal zaparł dech w piersiach McGarveya. - Mama czeka na dole - oznajmiła, kładąc w nogach łóżka torbę, w której przyniosła rzeczy dla Kirka. - Odlatujemy dziś wieczorem z Baltimore. - Miałaś jakieś kłopoty z ponownym dostaniem się tutaj? - spytał, wstając z łóżka i wyjmując ubranie z torby. - Odwróć się -polecił córce. Elizabeth spojrzała w przeciwną stronę w czasie, gdy McGarvey zakładał przyniesione przez nią ubranie. - Nie. Sądzę, że wszystkim tutaj podoba się mój uśmiech. McGarvey roześmiał się w duchu. Pomyślał, że Liz jest małą dziewczynką, igrającą z ogniem. Gdy jednak patrzył na nią teraz, uderzyło go, że uważał ją za małą dziewczynkę jedynie dlatego, iż przywykł ją tak traktować. W gruncie rzeczy była już pełną energii, inteligentną młodą kobietą. - Czy strażnik wciąż stoi za drzwiami? - spytał. - Tak. - Mogłabyś odciągnąć go od drzwi na minutę lub dwie, żebym mógł się stąd wydostać? - Dokąd się wybierasz? - spytała po chwili. - Muszę dokończyć to, co zacząłem - odpowiedział. Bez sensu byłoby teraz kłamać. Nie mógł tego zrobić po tym, co przeszła Elizabeth. - Jeśli coś się zdarzy... może już nigdy cię nie zobaczę. - Zobaczysz mnie, i to nie raz - odparł McGarvey, choć coś nagle ścisnęło go w gardle. - Możesz być tego pewna. Gdy skończył ubierać się, wziął córkę w ramiona, uścisnąwszy ją serdecznie i długo. - Wszystko będzie dobrze, Liz - zapewnił ją. Spojrzała mu prosto w oczy. - Dasz sobie radę, prawda, tato?

336

David Hagberg - Jasne - odparł Kirk i pocałował ją w policzek. - A teraz roztocz swoje uroki przed strażnikiem i poproś go, żeby pokazał ci drogę do kawiarni. Liz uśmiechnęła się z wyraźną świadomością powagi swej misji i opuściła pokój. McGarvey odczekał pół minuty, a potem ostrożnie uchylił drzwi i wyjrzał przez szczelinę. Elizabeth i strażnik już poszli; przez chwilę na korytarzu nie było widać nikogo innego. Kirk wyślizgnął się na zewnątrz i poszedł w stronę drzwi klatki schodowej. W każdej chwili oczekiwał, że ktoś krzyknie za nim, żeby się zatrzymał i będzie musiał wtedy biec. Jednak nic takiego się nie zdarzyło i kilka minut później McGarvey był już na dole, po zejściu schodami z trzeciego piętra, co kosztowało go dużo wysiłku i bólu. Na parterze przeszedł głównym korytarzem w stronę holu, gdzie znajdowała się izba przyjęć. Właśnie w tym momencie przez frontowe drzwi wszedł energicznie Otto Rencke, którego długie włosy powiewały w pędzie; miał na sobie brudny podkoszulek i trampki z rozwiązanymi sznurowadłami. Skierował się w stronę okienka biura informacyjnego. W tym samym momencie zauważył McGarveya. Podszedł do niego, a gdy się zbliżał jego mina stopniowo rzedła. - Do diabła, Mac, wiesz, że wyglądasz jak z krzyża zdjęty? - Co ty tu robisz? - Przyszedłem, żeby cię odwiedzić, ale, kurczę blade, nie sądziłem, że skończy się na obandażowaniu. Te chojraki z drugiej strony rzeki uważają, że jesteś prawie martwy. - Masz samochód? - Jasne. - Więc zabierz mnie stąd. - Dokąd? - Powiem ci po drodze, a na razie możesz się ze mną podzielić ostatnimi odkryciami. Twarz Renckego ponownie się rozjaśniła. - Kiyoshi Fukai - powiedział. Wychodzili już ze szpitala; McGarvey, słysząc to, potknął się i omal nie upadł. - Cooo? - spytał z niedowierzaniem. - Nasz czarny charakter. Nazywa się Kiyoshi Fukai. Ten od Fukai Semiconductors. Na liście światowych bogaczy zajmuje czwarte miejsce. W sumie posiada dwanaście miliardów dolarów. Ale nie sądzę, żeby to było jego prawdziwe nazwisko. Kathleen czekała w taksówce przed frontem szpitala i gdy z wnętrza budynku wyłonił się McGarvey wraz z Renckem, aż pochyliła się 3/1/1

Masa nadkrytyczna do przodu na tylnym siedzeniu samochodu, z oczyma rozszerzonymi ze zdziwienia. Kirk, dostrzegłszy ją, skinął głową, jednak nie zatrzymał się, tylko pokuśtykał w ślad za Renckem ku zatoczce przeznaczonej do parkowania po drugiej stronie ulicy. Wiedział, że Kath-leen nie zrobi żadnego zamieszania w związku z jego wyjściem ze szpitala, dopóki nie dołączy do niej Elizabeth. Zaś w ciągu kilku godzin obydwie znajdą się już poza terenem Waszyngtonu i w najbliższym czasie będą względnie bezpieczne. Samochód Renckego okazał się być rozklekotaną zieloną półcięża-rówką, na której drzwiach znajdował się wyblakły, lecz wciąż jeszcze czytelny symbol Służby Leśnej Stanów Zjednoczonych. Gdy już odjeżdżali spod szpitala, McGarvey jeszcze raz zauważył Kathleen czekającą w taksówce i Elizabeth, która właśnie wychodziła z budynku, kierując się w jej stronę. Mógł sobie pozwolić na chwilowe odprężenie. - Dokąd jedziemy? - spytał Rencke. - Możesz mnie zawieźć do „Marriotta" po drugiej stronie rzeki. Tam złapię taksówkę. - Wybierasz się do Langley? McGarvey skinął głową. - A teraz - powiedział - podziel się ze mną informacjami, które przekonały cię, że właśnie Kiyoshi Fukai jest naszym czarnym charakterem. - Cóż, w zasadzie to całkiem proste, jeśli już znajdziesz się na właściwym tropie i sprawdzisz ponownie dostępne dane. Musisz jednak pamiętać o wszystkich elementach tego równania. To jakby duża dziecięca układanka, tyle że w czterech wymiarach. Wiesz, że trzeba do tego dodać jeszcze element czasu...? McGarvey nie odpowiedział. - Zacznijmy od człowieka, który obecnie utrzymuje, że nazywa się Kiyoshi Fukai. Jeśli gdziekolwiek mówi się o japońskiej elektronice i badaniach naukowych w tej dziedzinie, za każdym razem wypływa na powierzchnię jego nazwisko. W ciągu ostatnich kilku lat intensywnie wykupował amerykańskie i brytyjskie firmy elektroniczne... a przynajmniej próbował to robić. Federalni - ci nasi, z Waszyngtonu - zrobili mu właśnie szlaban na przejęcie firmy TSI Industries na Zachodnim Wybrzeżu. To w Dolinie Krzemowej. Myślę, że oni prowadzą bardzo rozległe badania na obiecujących obszarach. Rozeszły się plotki, że wkrótce TSI będzie czołowym światowym producentem mikroprocesorów. - Jeśli Fukai przejmie TSI, utrzyma swoją dominację na światowym rynku. - Przejmie lub zniszczy - oznajmił Rencke. - A zatem mamy już motyw i człowieka z wystarczającą ilością pieniędzy, by mógł 338

David Hag berg coś zdziałać. Na dodatek Fukai nienawidzi Ameryki i Amerykanów, i nie kryje się z tym praktycznie przed nikim. Tokio już niejeden raz próbowało przymknąć mu dziób. Poza tym, to prawdopodobnie on, lub też ktoś na jego usługach, pisze antyamerykańskie książki i dystrybuuje je wśród japońskich biznesmenów i różnych rządowych ważniaków. Rozumiesz, dokąd zmierzam? - Jak do tej pory, tak - odparł McGarvey. - Oczywiście, podobna sylwetka psychologiczno-polityczna pasuje także do wielu innych japońskich grubych ryb, ale Fukai zwrócił moją szczególną uwagę ze względu na przeszłość, którą sobie przypisuje. Twierdzi, że przed wojną i w czasie jej trwania był zwykłym kierowcą. Wiesz, to taka historia typu: „od czyścibuta do milionera". Tyle że to wszystko nie trzyma się kupy. Przez kolejną minutę lub dwie Rencke musiał skoncentrować się na prowadzeniu samochodu, gdy w okolicach Chevy Chase wjechali do Dystryktu Kolumbia i na autostradzie zrobił się tłok. - Po pierwsze - kontynuował po przerwie Otto - zwyczajni szoferzy nie stają się przemysłowymi gigantami. A w każdym razie na pewno nie zdarzało się tak w Japonii pod koniec lat czterdziestych i na początku pięćdziesiątych. Gdyby jednak Fukai zdołał jakimś cudem uczynić coś takiego, z pewnością triumfowałby, paplając na lewo i prawo o swoim osiągnięciu. Jednak do prasy nie dotarła wtedy nawet najmniejsza wzmianka na temat jego zawrotnej kariery. - Jak zatem udało ci się zbadać jego przeszłość? - Zajrzałem do wojskowych archiwów. Fukai pojawił się w centrum weryfikacyjnym Matsuyama w grudniu 1945 roku, twierdząc, że nazywa się Kiyoshi Fukai i że jest szoferem. Był nastawiony przyjaźnie i skory do współpracy z siłami okupacyjnymi, nikomu więc nie przyszło do głowy, by kwestionować jego tożsamość. - Czyim był szoferem? Rencke uśmiechnął się. - Właśnie, to interesująca sprawa, nieprawdaż? Jego szefem był człowiek, który nazywał się Isawa Nakamura. Był projektantem i producentem sprzętu elektronicznego. Działał także aktywnie na czarnym rynku. Przez całą wojnę wiernie wspierał kompleks wojskowo-przemysłowy Imperium Wschodzącego Słońca. Był także stałym użytkownikiem siły roboczej niewolników z Korei i Chin. - Jest jeszcze coś? - spytał McGarvey, wiedząc już, że tak. - Pewnie - odparł Rencke. - Jak myślisz, gdzie zginęła żona i dzieci Nakamury? McGarvey pokręcił głową. - W Nagasaki. 3dfi

Masa nadkrytyczna McGarvey zadzwonił do Phila Carrary z hotelu „Marriott". - Przyjadę do was taksówką. Czekaj na mnie przy bramie -oznajmił. - Gdzie ty jesteś, do cholery? - dopytywał się dyrektor operacyjny. - Lekarze wrzeszczą wniebogłosy, twierdząc, że cię porwaliśmy. FBI też chce wiedzieć, co się dzieje. - Potrzebny mi będzie mój pistolet, paszport, trochę ubrań i przybory do golenia. - O czym ty, do diabła, mówisz? - Wracam do Tokio. Wiem, kto za tym wszystkim stoi.

65 McGarvey poleciał w kabinie pierwszej klasy z Waszyngtonu do Los Angeles, a potem wyruszył w długą powietrzną trasę przez Pacyfik do Tokio. Ludzie z obsługi kabiny chcieli robić wokół niego dużo zamieszania, ale Kirk nalegał, żeby zostawiono go w spokoju. Wziął tabletki nasenne, żeby mieć pewność, że zaśnie. Mimo to zaczął śnić o klasztorze na wyspie Santorini. Wokół niego znów była noc, miotane przez wiatr krople deszczu bębniły o witraże w oknach budowli, zaś w ciemnych kamiennych korytarzach rozlegał się echem krzyk Elizabeth. Kirk nie był jednak w stanie zrobić nic, by jej pomóc; był ukrzyżowany. Jego dłonie i stopy przybito do wielkiego krzyża nad ołtarzem, podczas gdy kongregacja zabójców ze Stasi, zebranych w głównej nawie kościoła, obserwowała, jak ich ofiara wykrwawia się na śmierć. Wiedział, że Elizabeth umrze, jeśli on jej nie pomoże, ale wiedział także, iż nie będzie w stanie tego uczynić. Hala przylotów na lotnisku Narita była jednym wielkim mrowiskiem kłębiących się ludzi. Wszyscy japońscy urzędnicy, przedstawiciele linii lotniczych i policjanci byli bardzo grzeczni, sprawni, a nawet zachowywali się w sposób uniżony, radząc sobie z wciąż przepychającym się wokół nich tłumem tak, jakby nie wyobrażali sobie niczego, co mogłoby im sprawić większą przyjemność. Czy ta uprzejmość jest jedynie symulowana, zastanawiał się McGarvey, pokazując im swój paszport, a ich uśmiechy nie są niczym więcej niż fasadą, zasłaniającą prawdziwe emocje? Przyszły mu na myśl stare kroniki filmowe, na których można było zobaczyć uśmiechniętych, kłaniających się japońskich dyplomatów w przeddzień ataku na Pearl Harbor. Było to nieco nieuczciwe porównanie, mimo to Kirk nie mógł nic na to poradzić, że nasunęło mu się na myśl. - Cel pańskiej wizyty, panie Fine? - spytał urzędnik kontroli paszportowej, podnosząc wzrok na McGarveya.

Masa nadkrytyczna - Mam do załatwienia interes w Nagasaki - odparł Kirk. - Z firmą Fukai Semiconductors. - Taak, znakomicie - powiedział urzędnik, uśmiechając się. Oddał McGarveyowi paszport. - Życzę panu miłego, owocnego pobytu w Japonii. - Arigato - odparł McGarvey. Urzędnik spojrzał na niego spode łba, po sekundzie jednak na twarzy pojawił mu się uśmiech. Wystarczyły trzy godziny, by wydział techniczny CIA przygotował dla McGarveya paszport i „legendę"; był teraz Jackiem Fi-ne'em, przedstawicielem działu sprzedaży DataBase Corporation -małego, ale rozwijającego się konkurenta TSI Industries. Gdyby ktokolwiek zadzwonił do Eau Claire w stanie Wisconsin, lub zażyczył sobie, by przesłano mu informację faksem, uzyskałby potwierdzenie, że McGarvey rzeczywiście jest tym, za kogo się podaje. DataBase Corporation była legalnie zarejestrowaną i rzeczywiście działającą firmą, która niekiedy służyła jako przykrywka dla kontrwywiadu FBI, a w tym wypadku wyjątkowo zrobiła uprzejmość również CIA. Po odebraniu z karuzeli swojej jedynej torby podróżnej spotkał się z Kelley Fuller, która czekała na niego po drugiej stronie bariery celnej. Ubrana była w klasyczny szary kostium, taki, jakich zwykle używają kobiety pracujące w biznesie, włosy miała upięte z tyłu w kok, a na twarzy jedynie ślad makijażu; jej wygląd odpowiadał dokładnie wyobrażeniom, jakie ktoś mógłby mieć na temat samodzielnej sekretarki amerykańskiej firmy. - Zamówiłam dla nas taksówkę - powiedziała, przywitawszy się. - Nasz pociąg rusza stąd dopiero za trzy godziny, ale być może zużyjemy cały ten czas na dostanie się do stacji. - Dokąd jedziemy? - Do Nagasaki, oczywiście. - Ale ty nie wybierasz się tam ze mną. - Owszem, wybieram się. Podjęłam wielkie ryzyko przeprowadzenia długiej rozmowy telefonicznej z Philem Carrarą. Uważa, że Japończycy stają się już w tej chwili przewrażliwieni na punkcie tak długich rozmów pomiędzy Tokio a Stanami. - Tam prawdopodobnie dojdzie do walki. Może ci się coś stać. - Wiem - odpowiedziała, najwyraźniej w ogóle tym nie zrażona. - A po wszystkim będziesz potrzebował kogoś, kto będzie w twoim imieniu rozmawiał z japońską policją. Teraz pośpieszmy się, proszę. Pokuśtykał tak szybko, jak tylko mógł, żeby dotrzymać jej kroku, poprzez główny hol, do rzędu taksówek, który znajdował się na zewnątrz. Kelley nie skomentowała w żaden sposób stanu, w ja

David Hagberg kim był Kirk, zauważył jednak, że dostrzegała to, iż kuleje i stara się chronić swój prawy bok przed jakimikolwiek urazami. Musiało zdarzyć się coś, co zmieniło ją od czasu, gdy McGarvey opuścił „Zachodnie Ranczo Słonecznych Dni" w Shinjuku Kabuchi-ko, pozostawiając tam Kelley. Była wciąż wystraszona, widział to w jej oczach. Jednak lęk nie dominował już nad nią tak, jak to było poprzednio. W jakiś sposób udało jej się odzyskać pewność siebie, lub też, z nieznanego powodu, poddała się swemu losowi.

66 Hermanowi Beckerowi zaczynało brakować czasu i odnosił wrażenie, że ktoś go śledzi, jakkolwiek nie był w stanie zauważyć żadnych oznak inwigilacji. Zaparkował wypożyczony samochód na parkingu hotelu „Holiday Inn" w pobliżu lotniska Cointrin i poszedł prosto w kierunku hotelu, zatrzymawszy się potem w cieniu, w odległości około stu metrów, by spojrzeć do tyłu. Nie zauważył nikogo. Dochodziła jedenasta wieczorem, a samolot Swissairu do Tokio, na którego pokładzie powinien się znaleźć, startował o północy. Nie mógł spóźnić się na ten lot, ponieważ nie było żadnych innych aż do popołudnia następnego dnia, zaś Becker powinien znaleźć się w Japonii wieczorem czasu tokijskiego. Martwiła go jednak nie tylko kwestia czasu. Głos Liese Egk w słuchawce telefonicznej wydał mu się pełen napięcia, ale głos Sprangera był jeszcze bardziej zmieniony; do tego stopnia, że Becker z trudem go rozpoznał. Jednak rozkazy generała były zwięzłe i oczywiste. Nadszedł czas, by działać. - Musisz dostarczyć przesyłkę zgodnie z planem. W żadnym wypadku nie może być jakichkolwiek opóźnień. Czy to jest całkowicie jasne? - Tak, oczywiście - odparł Becker, już teraz powtarzając w myśli wszystkie kroki, jakie będzie musiał podjąć, by zapewnić sobie przejazd bez przeszkód do Tokio, a potem do Nagasaki. Cały scenariusz został rozpracowany aż do najdrobniejszych detali już wiele miesięcy temu. Wykonali nawet kilka transportów „ćwiczebnych", bez ładunku, nie natykając się na żadne trudności. Tym razem - powtarzał sobie - będzie dokładnie to samo. Niosąc swą skórzaną teczkę pod lewym ramieniem, Becker, niski, mocno zbudowany człowiek o ciemnej karnacji, wkroczył do hotelu, przeszedł przez hol i wszedł do windy, która zawiozła go na ósme piętro. Okna jego pokoju wychodziły na terminal lotniska, znajdujący się w odległości niecałych dwóch kilometrów. W recepcji zapewniono go, że hotelowy autobus na lotnisko kursuje aż do ostatnich przylotów i odlotów.

David Hagberg Obliczył, że zjazd na dół i formalności w recepcji zajmą mu około dziesięciu minut. Kolejne dziesięć minut trwał będzie kurs autobusu do terminalu, następne dziesięć minut zabierze kontrola paszportowa i celna, co pozostawiało mu około dwudziestu minut na zakończenie wszystkich spraw tutaj, jeśli na pięć lub dziesięć minut przed odlotem chciał już mieć wszystko z głowy. Zamknął drzwi na klucz i założył łańcuch. Potem zadzwonił do recepcji. - Tu Becker z pokoju dziewięćset siedem. Będę wymeldowywał się przed odlotem samolotu o północy. Proszę przygotować mój rachunek. - Oczywiście, mein Herr. Czy przewiduje pan jeszcze jakieś usługi na pański rachunek dziś wieczorem? - Nie! - odparł z irytacją Becker, po czym skupił uwagę na przenośnym, uniwersalnym odbiorniku radiowym marki Grundig. Za pomocą niewielkiego śrubokrętu gwiazdkowego usunął sześć śrub, utrzymujących tylną ściankę radia. Odskoczyła z trzech zatrzasków górnej części odbiornika, wysunęła się na odległość dwóch centymetrów, a potem dała się już łatwo zdjąć, odsłaniając zewnętrzne drukowane obwody radia. Becker wziął ze swego zestawu przyborów jeszcze mniejszy śrubokręt, odkręcił cztery niewielkie śrubki, przytrzymujące obwód zasilania, i ostrożnie uniósł go aż do granicy długości przewodów, za pomocą których połączony był z resztą odbiornika. Używając malutkiej lutownicy zasilanej propanem, wielkości mniej więcej połowy długopisu, odlutował trzy spośród przewodów, po czym odsunął trans-formatorek na bok, odsłaniając płytkę pierwszego i drugiego poziomu częstotliwości oraz zestaw filtrów częstotliwościowych. Posłużywszy się ponownie lutownicą, odłączył czternaście z tych filtrów i usunął je. Każde z tych malutkich urządzeń znajdowało się w niewielkim metalowym pojemniku o długości około pół centymetra i grubości mniej więcej dwóch milimetrów. Usunięte z odbiornika filtry Becker zaniósł do łazienki, zawinął je w bibułkę, po czym wrzucił do ubikacji i spuścił wodę. Powróciwszy do stołu, wyciągnął z teczki niewielkie plastikowe pudełko, otworzył je i wyjął ze środka malutkie urządzenie, do którego przymocowane były dwa przewody. Podłużny zapalnik bomby nuklearnej, zaprojektowany i wyprodukowany przez szwajcarską firmę ModTec, był nie większy niż filtry, które Becker przed chwilą usunął z radioodbiornika. Niezwykle ostrożnie przylutował zatopiony w szkle zapalnik do jednego z otworów, do których poprzednio przymocowany był filtr częstotliwościowy, uważając bardzo, aby nie podgrzać zbytnio te

Masa nadkrytyczna go urządzenia i by najmniejsza nawet kropla cyny nie kapnęła na płytkę rozdzielczą. W ten sposób, jeśli tylko przełącznik selektora częstotliwości nie był nastawiony na fale krótkie, radio mogło pracować normalnie. Po przygotowaniu pierwszego zapalnika, uczynił to samo z pozostałymi trzynastoma, następnie przylutował we właściwych miejscach rozłączone poprzednio przewody transformatorka, wreszcie zamknął ściankę radia, przykręcając na właściwych miejscach wszystkie sześć śrub. W momencie, gdy oczyścił już i schował narzędzia oraz spakował swą jedyną torbę, był nieco spocony. Upewniwszy się, że ma ze sobą bilety lotnicze oraz paszport, i że nie zostawił w pokoju żadnych kompromitujących śladów, wyszedł z pokoju i zjechał windą do holu. Była godzina jedenasta trzydzieści dwie. Prędkość wiatru przekraczała w porywach sześćdziesiąt pięć kilometrów na godzinę, miotając pianą z morskich fal rozbijających się o skalisty brzeg. Wiatr zagłuszał wszystkie dźwięki. Słychać było tylko jego nieustanne wycie. Na wąskiej szutrowej drodze, która prowadziła w stronę brzegu i kończyła się na skalistej plaży, wyłoniła się nagle z ciemności odkryta ciężarówka z wyłączonymi światłami. Dawno temu rybacy mieli w tym miejscu suchy dok, będący ich wspólną własnością. Jednak kilka lat po rewolucji bolszewicy zajęli znajdujące się w pobliżu miasteczko Dalnaja na przylądku Krilon, najbardziej na południe wysuniętym punkcie wyspy Sachalin. Japonia znajdowała się na południu, w odległości zaledwie pięćdziesięciu kilometrów stąd, za cieśniną Soja. Teren przylądka był całkowicie opuszczony. Rozklekotana, ciemnoszara ciężarówka zatrzymała się w odległości piętnastu metrów od brzegu. Franz Hoffman wyłączył silnik. Był potężnym mężczyzną o grubych rysach, ospowatej twarzy i potężnej klatce piersiowej. Jego oczy były małe i osadzone blisko siebie. Spojrzał przez ramię na cztery klatki ze zwierzętami, znajdujące się z tyłu ciężarówki. Teraz, gdy byli już tak blisko celu, zaczynał się denerwować. - Trzeba zdjąć te małe skurczybyki na plażę - powiedział Otto Eichendorf. Hoffman spojrzał na swojego kolegę. Trzy miesiące temu Spran-ger rozkazał im wyjechać do Krasnojarska. Żadnemu z nich nie podobało się to zadanie i Hoffman dostrzegał teraz, że Eichendorf jest nie tylko zdenerwowany, ale też z niecierpliwością oczekuje na możliwość opuszczenia Rosji.

David Hagberg - Najpierw weź reflektor i daj im sygnał do lądowania, Otto -odpowiedział. - Lepiej, żeby nas tu nie złapali. Eichendorf skinął głową i wysiadł z ciężarówki. Hoffman obserwował, jak jego kolega człapie w stronę linii brzegowej, a potem unosi w górę reflektor. Znaleźli się w umówionym miejscu pół godziny za wcześnie, jednak jeśli kuter czekał tu na nich, jak było w planie, powinni zobaczyć teraz światło i odpowiedzieć sygnałem. Hoffman ponownie rzucił okiem na tył ciężarówki. W dwóch klatkach znajdowały się sobole, a w pozostałych dwóch - syberyjskie norki. Były to zwierzęta złośliwe i niebezpieczne; agent Stasi wiedział, że każdy kutas z granicznego patrolu czy marynarz z patrolu morskiego, na który mogli się natknąć, zastanowi się dwa razy, zanim włoży swoją łapę do którejkolwiek z tych klatek. Gdyby jednak to zrobił i miał na tyle szczęścia, by zwierzaki nie odgryzły mu dłoni, znalazłby czterdzieści kilogramów wzbogaconego plutonu 239, schowanych w ołowianych pojemnikach pod drugim dnem każdej z klatek. Materiał rozszczepialny przywieźli lądem, z zakładów nuklearnych w Chabarowsku, gdzie, co niemal niewiarygodne, nabyli go w niewielkich porcjach od lokalnego handlarza, który chełpił się (słusznie zresztą), że może załatwić dla nich wszystko za właściwą cenę. Będąc jeszcze na kontynencie wynajęli kuter, by przewiózł ich przez cieśninę Tatar na Sachalin... udawali zwykłych szmugle-rów zwierząt futerkowych, ludzi, z którymi każdy chętnie ubijał interes za kilkaset dolarów. Ich pomysł polegał na tym, by, popełniając widoczne, ale niezbyt poważne przestępstwo, na które władze byłyby skłonne przymknąć oko za łapówkę, ukryć prawdziwy sens ich działania. Jak do tej pory, sprawdzało się to znakomicie. Teraz jednak, gdyby zostali schwytani przez wojska ochrony granic lub japoński patrol Straży Przybrzeżnej, mieliby znacznie większe problemy z udzielaniem sensownie brzmiących wyjaśnień. Wewnętrzny szmugiel był niezbyt dużym przestępstwem, ale próba wywiezienia soboli poza Rosję - to już poważna sprawa; wystarczająco poważna, by mogli spodziewać się, że w wypadku zatrzymania ich klatki zostaną dokładnie przeszukane. Na morzu ujrzeli świetlny punkcik, który rozbłysnął raz, potem dwa razy w krótkich odstępach czasu, wreszcie po raz ostatni. Eichendorf popędził z powrotem do ciężarówki. Obeszli ciężarówkę i otworzyli tylną klapę. Zwierzęta dosłownie oszalały, sycząc i gryząc siatkę, którą obite były klatki. 347

Masa nadkrytyczna Hoffman chwycił rączkę pierwszej z klatek, uważając bardzo, by trzymać palce tak daleko od siatki, jak to tylko możliwe, po czym ściągnął ją z samochodu. Eichendorf podniósł ważącą trzydzieści kilogramów klatkę z drugiej strony; razem przenieśli ją przez skały i postawili na plaży, w odległości kilkudziesięciu centymetrów od granicy wody. Na morzu nie widzieli nic, żadnych świateł, nawet ciemnego konturu łodzi, która miała po nich przypłynąć. Dostrzegli jednak błysk światła, który był odpowiedzią na sygnał reflektora Eichendorfa. Zatem łódź musiała tam być. Mimo to Hoffman zaczynał się denerwować. Przyczyną tego był ton głosu Sprangera. Głos generała świadczył 0 tym, iż był on... zaniepokojony, wytrącony z równowagi. Wydawało się to Hoffmanowi bardzo niepokojące. Kilka minut zajęło im ściągnięcie pozostałych trzech klatek z ciężarówki. Gdy skończyli, pomimo wiatru i chłodu oddychali ciężko. Hoffman podszedł bliżej do granicy wody i wstrzymał oddech, nasłuchując. Zdecydowanie docierały do niego jakieś dźwięki, uświadomił sobie jednak z przerażeniem, że nie dochodzą one od strony morza. Odwrócił się gwałtownie i spojrzał w stronę szutrowej drogi, którą tu przyjechali. Teraz również Eichendorf zaczął słyszeć te dźwięki. - Chryste, czy to patrol pograniczników? - odezwał się. - Nie wiem, miejmy nadzieję, że nie - odparł Hoffman. - Przynieś karabiny. Hoffman chwycił reflektor i odwrócił się w stronę morza. W takiej sytuacji, jak ta, powinien zgodnie z instrukcją wysłać pięć krótkich błysków, oznaczających, że na plaży pojawiły się kłopoty

1 że dostawa jest na dziś odwołana. Byli już tak blisko. Dać się schwytać teraz, tu, na plaży - oznaczało to stuprocentowo pewne aresztowanie i niemal pewną śmierć przed plutonem egzekucyjnym po bardzo krótkim procesie pod zarzutem szpiegostwa. Nie miało teraz znaczenia, że byli funkcjonariuszami Stasi i że kiedyś pracowali dla KGB. Dawne przymierze nie chroniłoby ich już w żaden sposób. Eichendorf powrócił z Kałasznikowami. - Wysłałeś im sygnał? - zapytał. Hoffman odrzucił reflektor, chwycił karabin i przeładował broń. - Nie - oznajmił. - Dziś w nocy odpłyniemy z tej plaży, albo tu umrzemy. Odgłos silnika osłabł, potem odezwał się ponownie, następnie znów osłabł i całkowicie zaniknął. Hoffman zrobił kilka kroków w stronę drogi, ale nie usłyszał już nic oprócz wiatru.

David Hagberg 349

- Franz! - zawołał go niecierpliwie Eichendorf. Hoffman odwrócił się i zobaczył, że do brzegu przybił duży gumowy ponton, na którym znajdowało się dwóch mężczyzn w ciemnych kombinezonach i grubych swetrach. Jeden z nich natychmiast wyskoczył na brzeg. - Macht schnell! - krzyknął. - Kuter patrolowy siedzi nam na ogonie! Hoffman i Eichendorf wymienili spojrzenia, a ten pierwszy nieznacznie pokręcił głową. Ktoś, kto jechał w ich stronę po drodze, najwyraźniej musiał zawrócić. We trzech załadowali na ponton wszystkie klatki w ciągu paru minut. Eichendorf i jeden z marynarzy wsiedli na łódź. Hoffman miał odepchnąć ich od brzegu, a potem również wskoczyć do wnętrza. - Co wy robicie tam, na brzegu?! - krzyknął ktoś do nich po rosyjsku od strony drogi. Hoffman chwycił swojego Kałasznikowa i płynnym ruchem odwrócił się w tamtą stronę. W ciągu zaledwie ułamka sekundy dostrzegł dwóch umundurowanych żołnierzy, stojących na skałach; zmiótł serią obydwu, zanim mieli szansę wykrzyknąć choćby jeszcze jedno słowo. Przez sekundę lub dwie wokół nich panowała całkowita cisza i ciemność. Wydawało się, że nawet wiatr przycichł; jednak po chwili Eichendorf chwycił gwałtownie Hoffmana za kołnierz kurtki i wciągnął go na ponton. - Mam nadzieję, że było ich tylko dwóch - powiedział drugi z marynarzy. - Bo jeśli tam, na brzegu, pozostał jeszcze ktoś żywy, kto dysponuje radiem, oznacza to, że jesteśmy już trupami. - Nie miałem wyboru - stwierdził Hoffman. - Nie - przyznał marynarz. - A teraz my także go nie mamy. Gdy nadeszła jego kolejka, Thomas Orff pokazał swój paszport i deklarację celną umundurowanemu funkcjonariuszowi kontroli granicznej. Tokijskie lotnisko Narota było wypełnione do granic swej przepustowości, jednak poziom hałasu wydawał się zaskakująco niski. - Jaki jest cel pańskiej wizyty w Japonii, panie Orff? - spytał urzędnik, mając wyraźne kłopoty z wymówieniem nazwiska. - Turystyka. Nie byłem na wakacjach już od wielu lat. - Jak długo zamierza pan tu przebywać? - Tydzień, może nieco dłużej. - Czy ma pan coś jeszcze do oclenia? - Tylko wino - odparł Orff, podnosząc za rączkę kartonowe opakowanie. - Trzy butelki dobrego francuskiego wina.

Masa nadkrytyczna Inicjatory do bomb atomowych schowane były w dwóch spośród butelek; zostały zawinięte w ołowianą folię i wciśnięte pomiędzy warstwy zwyczajnej folii aluminiowej. - Witamy w Japonii, panie Orff - powiedział urzędnik, stemplując jego paszport. - Życzymy panu przyjemnych wakacji.

67 W domu na wzgórzu, wznoszącym się ponad portowym miastem Nagasaki, położonym w południowej części wyspy Kiusiu, można było odczuć, że poranek jest chłodny, lecz piękny, a powietrze niezwykle świeże. McGarvey pozwolił sobie na luksus powolnego budzenia się ze snu, z premedytacją pomijając w myśli prawdziwe przyczyny, dla których powrócił do Japonii. Kelley wstała już wcześniej. Siedziała teraz na zewnątrz, w ogrodzie, popijając zieloną herbatę i obserwując słońce nad wzgórzami, które zaczęło właśnie muskać swymi promieniami rozciągające się w dole miasto. Z miejsca, gdzie leżał na swej macie tatami, mógł dostrzec jej profil. Ciemne włosy Kelley były rozpuszczone i owijały się wokół jej drobnych ramion. Miała na sobie tylko jedno z tych białych yukatas, inaczej kimon, w które tutejszy ryokan (czyli japoński hotel) wyposażał swoich gości. Wczoraj wieczorem, w pociągu, wyjaśniła Kirkowi, że nie ma dokąd się udać. - Nie mogę uciekać przez resztę życia - mówiła - więc zostanę z tobą, żeby pomóc ci skończyć wykonywanie zadania. Obok tatami McGarveya Kelley ustawiła niewielki stoliczek, na którym stał dzbanuszek z herbatą, z którego unosiła się para, a obok niego - filiżanka. Kirk uniósł się z trudem na łokciu i nalał sobie porcję gorącego płynu. Kelley odwróciła się i spojrzała na niego, a na jej wargach pojawił się delikatny uśmiech. - Jak czujesz się dziś rano, McGarvey-san? - spytała. - Wygląda na to, że będę żył - odpowiedział jej, również z uśmiechem. - Jest mi naprawdę miło to słyszeć, ponieważ właśnie dziś rozpoczniemy akcję przeciwko Kiyoshi Fukai. Poprzedniego dnia Kelley zamówiła w wypożyczalni samochód; o godzinie ósmej rano został on dostarczony z miasta i pozostawio

351

Masa nadkrytyczna ny dla nich na niewielkim parkingu po drugiej stronie ogrodu. Samochód prowadziła Kelley, ponieważ znała japoński - żadna z nielicznych tablic drogowych, znajdujących się tutaj, nie była w języku angielskim - a także z uwagi na usztywnienie prawej nogi McGarveya, które utrudniało mu chodzenie, nie mówiąc już o naciskaniu samochodowych pedałów. Nad otaczającymi miasto górami unosiły się tylko nieliczne pierzaste obłoczki, niebo jednak było nieco zamglone i przybrało bla-doniebieską barwę; okoliczny krajobraz, porośnięty bujną zielenią, zalany był niemal magicznym blaskiem. Rozległy kompleks zabudowań firmy Fukai Semiconductors znajdował się na północny wschód od Nagasaki, nad zatoką Omura. Teczka, którą miał ze sobą McGarvey, zawierała plany, ukazujące rozmieszczenie zabudowań i urządzeń przedsiębiorstwa, oraz bardzo skomplikowanych systemów alarmowych, których celem było nie tylko wykrycie ewentualnych intruzów, ale także, w niektórych przypadkach, zneutralizowanie ich, a nawet zabicie. Sam Fukai był najwyraźniej niemal paranoikiem, jeśli chodzi o kwestie bezpieczeństwa swej fabryki; był przy tym wystarczająco bogaty i wpływowy, by utrzymywać znaczną liczbę uzbrojonych strażników. Rząd japoński nie kiwnął nawet palcem, by go powstrzymać w tej kwestii, czy nawet skontrolować jego działania. Otoczenie fabryki przypominało fortecę. McGarvey poświęcił sporo rozważań temu, w jaki sposób można by uczynić wyłom w zabezpieczeniach tej fortecy, dochodząc w końcu do wniosku, że będzie musiał sam obejrzeć kompleks fabryczny na własne oczy, zanim opracuje jakiś plan działania. Jeszcze w Waszyngtonie przedyskutował pokrótce ten problem z Carrarą i zebraną pośpiesznie specjalnie w tym celu grupą z operacyjnego; zgodzili się na jego propozycję, z jednym zastrzeżeniem. - Jeśli Spranger rzeczywiście pracuje dla Kiyoshi Fukai - choć nie mamy, jak dotąd, żadnego bezspornego dowodu, iż tak jest -prawdopodobnie powiedział już im o tobie - ostrzegł go Carrara. - Nie ma co do tego wątpliwości - odpowiedział McGarvey. -Jednak nie będą się spodziewać, że pojawię się tak wcześnie, ani też, że wejdę przez frontowe drzwi, wyposażony w nie budzące podejrzeń pełnomocnictwa. - Chciałbym wysłać tam kogoś, żeby cię wspierał, ale to nie jest możliwe - powiedział Carrara, potrząsając głową. - Musielibyśmy za to cholernie dużo zapłacić; mam na myśli polityczne konsekwencje naszych działań. - Trzymam się z dala od polityki - oświadczył McGarvey.

David Hagberg - Dokładnie tak, jak chirurg trzyma się z dala od stołu operacyjnego - dodał Carrara. Ruch na wąskiej szosie był intensywny, dopóki nie wydostali się z miasta. Kelley znów włożyła prosty szary kostium z rodzaju używanych zwykle w pracy przez kobiety biznesu; wyglądała niczym samodzielna przedstawicielka firmy oraz tłumaczka, a jej „legenda" głosiła, iż jest nią rzeczywiście. - Co zrobimy, jeśli coś pójdzie nie tak? - spytała. - Będziemy improwizować. - Czy mogą rozpoznać mnie lub ciebie? - Nie wiem - odpowiedział McGarvey i więcej już nie poruszali tego tematu. Dziś rano nie powiedziała nic, widząc, że Kirk składa pistolet, a potem chowa go do kabury na lędźwiach, widział jednak, że jest zdenerwowana. Wjechali na wzniesienie i nagle ujrzeli całą zatokę Omura, rozciągającą się pod nimi. W odległości około dziesięciu kilometrów z lotniska w Nagasaki startował samolot pasażerski. Zaś bezpośrednio pod nimi, położony wzdłuż zachodniego wybrzeża zatoki, widoczny był, długi na co najmniej osiem kilometrów, teren przedsiębiorstwa Fukai Semiconductors, na którym znajdowały się główne budynki administracyjne, potężny kompleks badawczy, siedem dużych hal, w których odbywała się produkcja i montowanie elektronicznych urządzeń, pas startowy z kilkoma hangarami i całą flotą pasażerskich samolotów odrzutowych przeznaczonych dla biznesmenów oraz dwoma Boeingami 747, a także rozległe nabrzeże i magazyny dla wielu statków, które posiadała korporacja. Nawet z tej odległości widać było wyraźnie olbrzymie anteny satelitarne. Kilka lat temu Fukai zaczął rozmieszczać na orbicie satelity komunikacyjne oraz badawcze, korzystając, za duże pieniądze, z rakiet Europejskiej Agencji Kosmicznej, a także NASA; ostatnio Japończycy zaczęli wystrzeliwać w przestrzeń kosmiczną własne rakiety, co stało się w dużej mierze dzięki pieniądzom Fukai Semiconductors. Carrara stwierdził, że Agencja Bezpieczeństwa Narodowego przypuszcza, iż co najmniej dwa z krążących po orbicie satelitów Kiyoshi Fukai są jednostkami szpiegowskimi. Umieszczone zostały na geostacjonarnych orbitach na pułapie około trzydziestu pięciu tysięcy kilometrów nad zachodnią półkulą. W związku z tym nie można było mieć wątpliwości, jaki kraj jest celem prowadzonych za ich pomocą szpiegowskich operacji. W tej kwestii jednak nie można było nic zrobić. 3cn

Masa nadkrytyczna - Zgodnie z tym, co wyjaśnili mi faceci z Agencji Bezpieczeństwa Narodowego - tłumaczył Carrara - przestrzeń kosmiczna jest wciąż całkowicie wolna. Oznacza to, że każda prywatna osoba, nie tylko rząd każdego kraju, może umieszczać tam swoje satelity. Z odległości kilku kilometrów wyraźnie widoczne były także zewnętrzne oznaki podjętych przez Fukai środków zabezpieczających fabrykę. Cały teren otaczały dwa ogrodzenia ze stalowej siatki; nie ulegało wątpliwości, że są pod napięciem. Oddzielone od siebie około dziesięciometrową przestrzenią „ziemi niczyjej", te dwie linie zabezpieczających zapór przerywane były regularnie, co jakieś sto metrów, wysokimi wieżyczkami strażniczymi. Teren wzdłuż ogrodzenia bez przerwy patrolowały Toyoty Land Cruiser. Kompleks przemysłowo-badawczy przypominał więzienie, jednak w wypadku Fukai Semiconductors nie chodziło o to, by zabezpieczyć się przed ucieczkami więźniów, ale o to, żeby nie dopuścić intruzów do wnętrza. Widok ten powodował, iż można było zacząć zastanawiać się, co produkuje się w tym przedsiębiorstwie, że konieczne są aż takie środki zabezpieczające. - Nie przypuszczałam, że to będzie aż tak duże - oznajmiła Kelley cichym głosem. - Taak... - powiedział McGarvey nieobecnym głosem; rozważał teraz coś intensywnie. Zatrzymał się na poboczu drogi i przez kilka minut obserwował rozległe otoczenie fabryki. - Co teraz zrobimy? - spytała Kelley. McGarvey spojrzał na nią. Ochrona fabryki wyglądała na szczelną, miał jednak wrażenie, że wie, jak będzie mógł dziś w nocy dostać się nie zauważony do wnętrza. - Przedstawimy im swoje listy uwierzytelniające - powiedział. - Muszę rzucić na coś okiem z bliska.

68 Liese Egk wrzuciła swoją torbę z napisem „Louis Vuitton" na tylne siedzenie kabrioletu Jaguar, zaparkowanego w garażu przy furgonetce Volkswagen. Potem stała w ciemności przez kilka długich chwil. Ernst spał w jednym z pokojów „Villa Ambrosia"; jeśli wziął środki uspokajające, które Liese położyła przy jego łóżku, to nie obudzi si przez następne dwanaście godzin. Miała zatem wystarczająco duż czasu na to, by dojechać do prywatnego pasażerskiego odrzutów który czekał na nią na lotnisku w Rzymie. Jednak nie była w stanie odjechać. Nie mogła tego zrobić w te sposób, ponieważ wiedziała, do czego zdolny jest Spranger, nawe znajdując się w takim stanie, jak teraz. Był ledwie żywy, opan wany przez obsesyjną nienawiść, a mimo to był wciąż najlepszy najbardziej bezwzględnym oficerem operacyjnym, jakiego zna Cała grupa byłych funkcjonariuszy Stasi obdarzała go wciąż swy zaufaniem, miał kontakty na całym świecie i szacunek bardzo wie lu ludzi, którzy nie zawahaliby się przed zapolowaniem na nią. Podeszła powoli do drzwi garażu, spojrzała w stronę domu i za drżała, pomimo że noc była całkiem ciepła. Gdyby stąd wyjechała, istniała możliwość, że Ernst wróci d zdrowia i zacznie jej poszukiwać. W takim wypadku nie pomog'" by jej nawet obietnica ochrony ze strony Kiyoshi Fukai. Ernst zna lazłby sposób, żeby się do niej dobrać. A gdyby to zrobił, zabiłb ją... chyba że ona zlikwidowałaby go wcześniej. Te myśli nurtowały ją już od dawna. Gdy jechali tu z Grecf igrała z tym pomysłem wielokrotnie i w wielu różnych sytuacjach Przystawienie pistoletu do głowy Sprangera i naciśnięcie spustu wydawało się jej dziecinnie proste. Jednak w głębi swego serca wiedziała, że nie byłaby w stanie tego zrobić. To było wtedy. Teraz, gdy zamierzała go opuścić, powróciła do swego pierwotnego pomysłu: zabić go, we właściwym miejscu i czasie, z zemsty za wszystkie krzywdy, które jej wyrządził. Za wszystk to, co musiała robić z jego polecenia. Ponownie poczuła dreszcze. 355

Masa nadkrytyczna 356 Spranger nauczył ją uprawiania seksu - oczywiście, seksu z mężczyznami - w Berlinie Wschodnim, gdy była jeszcze nastolatką. A gdy się już nią nasycił, zaczął używać jej, jak to nazywał, „szczególnych wdzięków", jako pomocy w osiąganiu przez Stasi określonych celów. Rozkazywał jej, by spała z Rosjanami, z Niemcami z RFN, a także Francuzami. Najgorsze zdarzyło się ostatnio. W różnych sytuacjach przespała się cztery razy z samym Kiyoshi Fukai, a każde z tych doświadczeń było dla niej gorsze od poprzedniego, ponieważ za każdym razem ten stary człowiek dowiadywał się wciąż więcej o jej ciele, przekonywał się, jak drażnić jej strefy erogenne, by wywołać jej reakcję; znienawidziła za to jego i swego zwierzchnika, Sprangera. Opuściwszy garaż, Liese przeszła po cichu przez podwórze do budynku willi. Zatrzymała się zaraz po wejściu do salonu; delikatny wiatr poruszał framugami otwartych na dziedziniec drzwi. Słyszała jedynie odległy sygnał lokomotywy pociągu i pulsowanie pompy w basenie na dziedzińcu. Z wyjątkiem tych dwóch dźwięków panowała całkowita cisza. Nawet ptaki nie śpiewały -fakt, który z trudnego do wytłumaczenia powodu bardzo Liese nie odpowiadał. Była ubrana jedynie w krótką spódniczkę koloru khaki, bluzę bez rękawów i sandały. Pochyliła się, odpięła klamry sandałów i poszła dalej boso. Podłoga z kamiennych płytek chłodziła ją w stopy, gdy przechodziła przez salon, a potem krótki korytarz ku otwartym drzwiom głównej sypialni. Ta część budynku wychodziła na otwartą werandę; światła Monako, które docierały przez panoramiczne okno, pozwoliły jej dojrzeć, iż wielkie łoże jest puste, a znajdujące się na nim prześcieradło - odrzucone na bok. Zakradłszy się do wnętrza sypialni, podeszła do stolika nocnego, gdzie pozostawiła szklankę wody i środki uspokajające dla Sprangera. Szklanka była pusta, a pigułki zniknęły, co oznaczało, że generał powinien być nieprzytomny. Prawdopodobnie wstał z łóżka i zemdlał gdzieś niedaleko stąd. Pośpiesznie przeszukała łazienkę i garderobę, ale nie było go tam; ruszyła z powrotem w stronę korytarza, myśląc, że być może poszedł do kuchni, gdy nagle zauważyła go, stojącego na tarasie, plecami do niej. Starając się nie wywołać najmniejszego dźwięku, powróciła do nocnego stolika, otworzyła szufladę i wyjęła pistolet Sig-Samr, który trzymał tam Spranger. Odbezpieczyła go, odwiodła kurek i podeszła do otwartych, szklanych drzwi.

David Hagberg Pomyślała, że albo wyrzucił pigułki, albo też wziął je prze chwilą. W każdym razie wyglądało na to, że jest przytomny i wystar czająco rozbudzony, by wciąż stanowić dla niej zagrożenie. Wyszła na zewnątrz, w ciemność i ciszę nocy, po czym na palcac obeszła basen, zatrzymując się zaledwie trzy metry za Sprangere Jeśli zastrzeliłaby go teraz, jego ciało runęłoby przez barierk i spadłoby z wysokości dziewięćdziesięciu metrów na skały i gęst-zarośla. Minęłoby wiele czasu, zanim znaleziono by jego zwłoki. - Chcesz mnie zastrzelić i zostawić moje ciało padlinożercom. - spytał. Jego słowa ledwie dotarły do niej poprzez szum morskie/ bryzy. Liese była tak zaskoczona, że omal nie nacisnęła na spust. Odzyskała jednak panowanie nad sobą. - Nikt nie będzie cię opłakiwał - powiedziała. Spranger odwrócił się i stanął z nią twarzą w twarz. Oparł się o barierkę, by zachować równowagę i uśmiechnął się blado. - Czy nie zrozumiałaś jeszcze, moja droga, że beze mnie byłabyś niczym? Nawet mniej niż niczym, ponieważ twoja obsesja na punkcie seksu uniemożliwia ci jakąkolwiek racjonalną refleksję... Liese uniosła pistolet i zaczęła ściągać spust. Spranger uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Byłaś jedynie instrumentem, którego używaliśmy do osiągnięcia różnych celów - oznajmił. - Musisz zrozumieć, że jesteś jedynie bardzo estetycznym narzędziem; nie posiadasz żadnej wartości, jeśli nie znajdujesz się w ręce mistrza, który potrafi tobą pokierować. - Wolę, żeby to był Kiyoshi Fukai, niż ty. - To nieprawda - odpowiedział Spranger. - Nienawidzisz tego człowieka jeszcze bardziej, niż mnie. - On jest dla mnie środkiem do osiągnięcia celu. - To możliwe. Oczywiście jeśli zdołasz opuścić to miejsce i zdążysz na samolot w Rzymie. - Czy cokolwiek może mnie pows... - zaczęła mówić Liese, gdy nagle uświadomiła sobie, co zrobił Spranger. Nacisnęła spust i iglica trzasnęła tylko sucho w pustej komorze. Generał przewidział, co Liese zamierza zrobić i rozładował broń. Sięgnął do kieszeni swojego szlafroka i zaczął wyciągać pistolet, gdy nagle Liese odzyskała pełną kontrolę nad sobą. Z okrzykiem rzuciła się do przodu. Spranger zareagował zbyt wolno. Dłonie Liese uderzyły go mocno w pierś. Generał zachwiał się i wypadł przez niską kamienną barierkę. 357

Masa nadkrytyczna Spadł nie wydawszy żadnego dźwięku. Około trzydziestu metrów poniżej poziomu tarasu jego ciało uderzyło w skalną ścianę, a potem, obracając się w powietrzu, runęło na znajdujące się u podnóża urwiska skały. Jeszcze przez długi czas Liese stała bez ruchu, patrząc tylko w ślad za Sprangerem, nie będąc pewna, co teraz czuje. Potem jednak rzuciła w ślad za nim jego pistolet, odwróciła się i przez sypialnię powróciła do dużego pokoju, gdzie ponownie założyła sandały. Przed opuszczeniem willi umyła ręce w łazience dla gości. Pozostało jej jeszcze tylko jedno zadanie do wykonania, potem Fukai jej zapłaci. Więcej nie pozwoli się dotknąć żadnemu mężczyźnie.

69 Na polecenie szefów firmy uprzejmy młody człowiek w trzyczęściowym garniturze eskortował McGarveya i Kelley od głównej bramy Fukai Semiconductors do kompleksu budynków administracyjnych, z którego rozciągał się widok na całe wybrzeże zatoki Omura. Wypożyczony samochód musieli pozostawić na zewnętrznym parkingu i skorzystać z furgonetki o napędzie elektrycznym, która przewiozła ich przez należący do firmy teren. - Tylko w tych zakładach liczba naszych pracowników wynosi ponad osiem tysięcy, panie Fine - tłumaczył eskortujący ich urzędnik. - Gdybyśmy pozwolili wszystkim wjeżdżać tu swoimi samochodami, ruch byłby większy, niż w centrum Tokio. - Gdzie parkują wasi pracownicy? - spytała Kelley. Urzędnik uśmiechnął się. - Bardzo niewielu naszych pracowników odczuwa potrzebę przyjeżdżania tu własnym samochodem, pani Fuller - wyjaśnił. Fukai Semiconductors zapewnia większości swoich pracowników wygodny dojazd autobusem, dla niektórych - dojazd limuzynami, a dla jeszcze innych - transport helikopterem. Nasze środki transportu są bardzo efektywne. - A jak dojeżdża pan Fukai? Młody człowiek uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Jeśli chodzi o pana Fukai, to posiada on swą prywatną rezydencję tutaj, na terenie firmy. - Będziemy mogli zobaczyć się z nim dziś rano? - spytał McGar-vey. - Przykro mi, panie Fine, ale to niemożliwe. Pan Fukai będzie przez cały dzień zajęty spotkaniami. - Może jutro? - naciskał McGarvey. - Niestety, mają państwo pecha. Jutro pan Fukai wyjeżdża z kraju. Wybiera się do Paryża. - Rozumiem. Spróbuję zatem zobaczyć się z nim następnym razem, gdy będę w Nagasaki. Moja firma ma nadzieję na prowadzenie w przyszłości rozległych interesów z panem Fukai. 359

Masa nadkrytyczna - Tak, widziałem wstępną ofertę. Jesteśmy niezwykle zainteresowani prowadzeniem interesów z pańską firmą. Najwyraźniej Fukai skontaktował się już z DataBase, gdzie potwierdzono legendę Kirka. Centralne biura Fukai Semiconductors znajdowały się w gigantycznym budynku ze szkła, połyskującego aluminium i surowego kamienia. Architektura tej budowli sprawiała wrażenie połączenia tradycyjnych japońskich motywów z koncepcjami architektonicznymi Franka Lloyda Wrighta, chociaż stworzona w ten sposób całość pozbawiona była zupełnie charakteru właściwego budowlom Zachodu. Usytuowana wzdłuż wybrzeża zatoki, ta potężna budowla wznosiła się w niektórych miejscach na wysokość czterech pięter ponad powierzchnię wody, a każde z poszczególnych pięter nachylone było pod różnym kątem w stosunku do poziomu, wystając z głównego korpusu na trzydzieści, czasem nawet pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt metrów, bez żadnych widocznych wsporników czy kolumn. W innych fragmentach budynek był niski, zbudowany wzdłuż krętej linii brzegowej, wyrastający jakby z litej skały. W odległości około kilometra na północ, patrząc wzdłuż wybrzeża zatoki, można było ujrzeć koniec głównego pasa startowego ze znajdującym się tam zespołem hangarów. Przed jednym z nich stał pasażerski Boeing 747 z emblematem Kiyoshi Fukai, przedstawiającym niebieską mewę, namalowanym na pionowym stateczniku ogona samolotu. Przejeżdżając przez teren firmy, wioząca ich furgonetka zatrzymała się czterokrotnie na czerwonych światłach. Ruch elektrycznych pojazdów i ciężarówek był bardzo duży. - Czy tu jest tak zawsze, nawet w czasie weekendów? - spytał McGarvey. - Przez cały czas, panie Fine - odpowiedział eskortujący ich urzędnik. - Przez dwadzieścia cztery godziny na dobę i przez siedem dni w tygodniu. Musimy być przystosowani do rytmu pracy biur i fabryk, które są filiami naszej firmy, znajdujących się na całym świecie, we wszystkich strefach czasowych. - To wygląda niemal jak fabryka, pracująca w czasie wojny na potrzeby armii - zauważył McGarvey. Urzędnik przez moment rzucił na niego ostre spojrzenie, ale potem uśmiechnął się ponownie. - Biznes to wojna, a nasi współzawodnicy są niczym wrogowie, czyż nie tak? - Oczywiście - zgodził się McGarvey. Elektryczną furgonetkę pozostawili pod strażą jednego z ludzi z ochrony i ruszyli po szerokim drewnianym chodniku w stronę 360

David Hagberg dziwacznego wejścia głównego do biur przedsiębiorstwa. Nie było tu żadnych drzwi, jedynie otwór w ścianie budynku szeroki na trzydzieści lub czterdzieści metrów, wysoki na kilka pięter, zamknięty za pomocą błyszczącej wodnej kurtyny. Trudno było powiedzieć, czy woda spada gdzieś z wysoka, czy też, przeciwnie, unoszona jest w górę za pomocą pomp; w każdym razie, gdy podeszli do wodnej ściany, rozdzieliła się ona na dwie części, pozostawiając w środku suche przejście wystarczająco szerokie, by mogli wkroczyć do wnętrza. Hol zaraz za głównym wejściem okazał się równie malowniczy. W wielu miejscach widoczne były kurtyny, tunele i wstęgi wodne, przecinające przestrzeń pomieszczenia, zaprzeczając jakby prawu grawitacji. Były podświetlone różnokolorowymi promieniami laserowymi, które przeszywały owe wodne konstrukcje, tworząc zmieniające się nieustannie wzory. - Jak tu pięknie - zachwyciła się Kelley. - Hol przedstawia wnętrze jednego z naszych nowych komputerowych mikroprocesorów - wyjaśnił ich przewodnik. Poszli za urzędnikiem Fukai Semiconductors wzdłuż licznych, ruchomych schodów i chodników, w stronę biura przyjęć, znajdującego się w jednym z nachylonych pod, zdawałoby się niemożliwym, kątem pięter, wystającym ponad wody zatoki. Bezpośrednio pod nim przycumowany był wysmukły statek wycieczkowy, który, jak ocenił McGarvey, miał długość przynajmniej siedemdziesięciu metrów. - Teraz zechcą państwo poczekać tu dosłownie przez chwilę i zażyć nieco odpoczynku, zaraz wrócę - oznajmił przewodnik. Byli w dużym holu, gdzie znajdowały się liczne kanapy i fotele dla gości. Wszędzie wokół, niemal w nadmiarze, widoczne były kwiaty, drzewa i inne rośliny. Odnosiło się niemal wrażenie, iż jest to jakiś ogród botaniczny przyszłości. McGarvey przeszedł w stronę szeregu panoramicznych okien, skąd mógł odczytać nazwę statku. Sądząc z napisu na burcie, była to „Grandę Dame U", zarejestrowana w Monako. Czy oznaczało to kolejną nić, wiążącą Kiyoshi Fukai z K-l, która, wedle raportów, posiadała swą główną kwaterę gdzieś na południu Francji? Na rufie statku powiewała japońska flaga, a jego lewą kluzę zasłonięto pokrywą, na której widać było używany przez Kiyoshi Fukai symbol - niebieską mewę. Jednak statek znajdował się tutaj, w Nagasaki; od Monako dzieliła go niemal połowa kuli ziemskiej. Podeszła do nich hostessa ubrana w tradycyjne japońskie kimono, proponując herbatę, jednak zanim zdążyli złożyć zamówienie, powrócił ich przewodnik z przepraszającym wyrazem twarzy. 361

Masa nadkrytyczna - Bardzo mi przykro, panie Fine, ale nie cierpiące zwłoki obowiązki zatrzymały naszego przedstawiciela, który miał spotkać się z panem dziś rano. Polecił mi przekazać jego przeprosiny i najserdeczniejsze wyrazy ubolewania wraz z zapytaniem, czy nie byłby pan tak uprzejmy i nie zechciał odłożyć waszego spotkania do jutra. Nasza firma wyśle po państwa helikopter. McGarvey wciąż patrzył w zamyśleniu przez panoramiczne okno. Spojrzał na statek i przyjrzał się uważnie linii nabrzeża, która prowadziła stąd na południe. Po chwili miał już odpowiedź. Odwrócił się w stronę przewodnika. - Niestety, będę musiał przedtem skontaktować się z moją firmą. Szefowie życzyli sobie, żebym jutro rano znalazł się w Tokio. - Moglibyśmy zorganizować tu spotkanie i przewieźć pana do Tokio szybciej, niż zdołałby się pan tam dostać, korzystając z publicznej komunikacji. - Zastanowię się - odparł McGarvey. - Rano zadzwonię do państwa z hotelu. - Znakomicie, panie Fine. - Z kim powinienem się skontaktować? - Z panem Endo - odpowiedział przewodnik. - Właśnie on zajmuje się specjalnymi projektami. 13 — Masa nadkrytyczna

70 Kilka minut przed godziną dziewiątą wieczorem zmodyfikowany helikopter typu Sea King wylądował na lądowisku, zbudowanym na dachu głównego biurowca Fukai Semiconductors. Światło stroboskopowe połyskiwało co chwila na numerach rejestracyjnych oraz na namalowanym na kadłubie, stylizowanym emblemacie, przedstawiającym niebieską mewę. Niski Japończyk, ubrany nienagannie w elegancki garnitur i krawat, czekał na wylądowanie helikoptera w niszy, gdzie znajdowały się drzwi windy. Gdy tylko drzwi helikoptera otworzyły się, oczekujący mężczyzna pośpieszył w stronę maszyny. W ślad za nim na wózku akumulatorowym podjechała para ubranych w białe kombinezony techników. - Mieliście jakieś kłopoty? - spytał ubrany w garnitur Japończyk, gdy w drzwiach maszyny pojawił się jeden z członków załogi. - Nie mieliśmy żadnych kłopotów z dostaniem się tutaj, Endo--san. Ale na Sachalinie doszło do strzelaniny. Endo poczuł że zalewa go fala wściekłości; przez chwilę gniew dusił go w gardle; Japończyk zdołał jednak się opanować. - Czy ktoś zauważył łódź? - Nie. Potężna sylwetka Franza Hoffmana, który odsunął na bok jednego z japońskich pilotów, wypełniła otwór włazu. - Czy Ernst już tu jest? - zapytał głośno po niemiecku. Endo spojrzał na niego beznamiętnie. - Jeszcze nie - odpowiedział - ale spodziewamy się, że przybędzie wkrótce, by otrzymać zapłatę. - Cóż, w takim razie wyładujmy i sprawdźmy to gówno. Chciałbym jak najprędzej stąd odjechać. - Znakomicie - oznajmił Endo, po czym odsunął się na bok, pozwalając technikom podjechać do helikoptera z ich elektrycznym wózkiem. Hoffman i drugi Niemiec, Otto Eichendorf, odwiązali klatki ze zwierzętami od przytrzymujących je pierścieni na pokładzie ła3 7fl

Masa nadkrytyczna dunkowym helikoptera, a potem ostrożnie, jedną po drugiej, przenieśli je przez otwór włazu. Sobole i norki wściekle syczały i gryzły drucianą siatkę. Japońscy technicy niezwykle ostrożnie przenieśli klatki na wózek, a gdy wszystkie cztery zostały już załadowane, zawrócili swym wózkiem elektrycznym i skierowali się z powrotem do windy. Endo pozostał przy helikopterze z nieodgadnionym wyrazem twarzy; światło stroboskopowe powodowało, iż jego twarz była blada, niemal upiorna. Hoffman wyskoczył ze śmigłowca i sięgnął ponownie do jego wnętrza po broń. - Tutaj już nie będzie to potrzebne - powiedział Endo. Hoffman spojrzał na niego podejrzliwie, potem jednak rozluźnił się i odłożył Kałasznikowa. - Racja - odpowiedział i cofnął się w momencie, gdy Eichendorf wyskoczył z helikoptera. - Tędy, panowie - powiedział uprzejmie Endo, wskazując w stronę windy. Dwaj Niemcy odwrócili się i ruszyli przez lądowisko. Zanim odeszli na odległość trzech metrów, Endo wyciągnął dziewięciomilimetrowy pistolet Heckler & Koch VP-70 i wystrzelił dwie serie po trzy pociski, posyłając Hoffmana i Eichendorfa na ziemię. Byli martwi, jeszcze zanim upadli na płytę lotniska. - Rozbierzcie trupy i wrzućcie je do morza - polecił Endo, nie zadając sobie nawet trudu, by odwrócić się, gdy szedł w stronę windy. - I niech ktoś natychmiast posprząta cały ten bałagan. - A co z innymi, Endo-san? - zapytał jeden z członków załogi helikoptera. - Już się nimi zajęliśmy - odpowiedział Endo. Przyjechała winda i Japończyk wsiadł do niej, naciskając guzik, który oznaczał pomieszczenie pod piwnicą budynku. Wiedział, że zanim noc minie, czeka go jeszcze wiele pracy. Pomieszczenie laboratorium zostało wykute w litej skale na głębokości dziewięćdziesięciu metrów pod budynkiem głównych biur Fukai Semiconductors. Jego średnica wynosiła osiemnaście metrów, a wysokość - piętnaście; hala i wszystko, co działo się w jej wnętrzu, było niemożliwe do wykrycia z zewnątrz oraz z żadnego z normalnie dostępnych miejsc w budynku biurowym. Laboratorium zbudowano prawie trzydzieści lat temu w tym właśnie celu, do którego w końcu dziś w nocy zostanie użyte. Przez cały ten czas najbardziej zaufani pomocnicy Kiyoshi Fukai i pracujący na jego potrzeby naukowcy nieprzerwanie unowocześniali urządzenia

364

David Hagberg tak, by w dowolnym momencie miejsce to mogło pełnić rolę fabryki, zdolnej do wyprodukowania broni atomowej. Endo obserwował zza grubej szyby z pleksiglasu, znajdującej się na górnej galerii pomieszczenia, jak jeden z techników podjeżdża niewielkim wózkiem z urządzeniami do czterech klatek, ustawionych jedna przy drugiej na blacie stalowego stołu. Niestrudzone w swej furii zwierzęta miotały się wciąż po klatkach, od czasu do czasu przerywając jedynie po to, by zobaczyć, co robi obsługujący wózek człowiek. Technik włączył dwa przełączniki na urządzeniu, które wyglądało jak aparat EKG. Z przedniej tablicy tego urządzenia wystawały, wijąc się, dwa elektryczne kable. Technik przypiął jeden z kabli do drucianej siatki najbliższej spośród klatek, natomiast drugi kabel wsadził do wnętrza klatki, dotykając jego końcówką znajdujące się w niej zwierzę. Sobol podskoczył do góry, a jego kręgosłup wygiął się nienaturalnie. Endo miał na uszach słuchawki i usłyszał pojedynczy pisk sobola, poprzedzający jego śmierć. W pozostałych klatkach rozpętało się istne pandemonium, gdy pozostałe zwierzęta wpadły w szał, uświadamiając sobie instynktownie, co się dzieje. Jednak po kilku zaledwie minutach w klatkach leżało bez ruchu osiem martwych zwierząt. Technik wyłączył urządzenie, odpiął przewód z ostatniej klatki i odprowadził wózek transportowy na bok. Para techników, tym razem ubranych w antyradiacyjne kombinezony, wyszła zza ołowianej osłony, znajdującej się na wypełnionym różnymi urządzeniami terenie, po drugiej stronie laboratorium. Jeden z nich otworzył klatki i usunął stamtąd ciała zwierząt, podając je po kolei swemu koledze, który wrzucał je do obudowanej ołowiem skrzyni. Był to prosty środek zabezpieczający, na wypadek, gdyby zwierzęta uległy skażeniu promieniotwórczemu. Skrzynia miała zostać umieszczona w otworze o głębokości tysiąca metrów, wywierconym w litej skale pod poziomem laboratorium; żadne ślady skażenia nie były zatem wykrywalne, nawet, gdyby ktoś dotarł aż tutaj. Endo rozważał tę możliwość wiele razy i raz przedyskutował ją nawet z Kiyoshi Fukai, który zgodził się z jego poglądem, iż w celu wykrycia, kto stoi za Projektem, zostaną podjęte najprawdopodobniej nadzwyczajne środki. Należało zatem uczynić wszystko, by udaremnić skuteczność międzynarodowego śledztwa. Gdy ciało ostatniego zwierzęcia zostało już wyrzucone, technik usunął z pierwszej klatki fałszywe dno, ostrożnie wyjął stamtąd szary cylinder wielkości zwykłego termosu i, trzymając go oburącz, bardzo delikatnie podał drugiemu technikowi. 377

Masa nadkrytyczna W tej chwili istniało jedynie bardzo niewielkie prawdopodobieństwo pojawienia się niebezpiecznego dla zdrowia promieniowania, ponieważ cylindry te były specjalnymi ołowianymi pojemnikami, przeznaczonymi do przechowywania wzbogaconego plutonu, koniecznego do budowy broni nuklearnej. Zawsze jednak istniało niebezpieczeństwo wypadku i każdy z ludzi pracujących przy tym projekcie uświadamiał sobie, iż ilość materiału rozszczepialnego, z którą mają do czynienia, tworzy razem masę nadkrytyczna. Oczywiście, spowodowanie prawdziwej eksplozji nuklearnej wymagało umieszczenia plutonu w konstrukcji bomby lub rakietowej głowicy. Jeśli jednak nadkrytyczna masa tego materiału zostałaby przypadkowo zgromadzona w jednym miejscu, pluton stopiłby się, zabijając wszystkich w laboratorium i prawdopodobnie wypalając piętnastometrową dziurę w litej skale wokół laboratorium. Żadna żywa istota nie mogłaby pojawić się w tym miejscu jeszcze przez przynajmniej dziesięć tysięcy lat. Zatem pracujący przy materiale rozszczepialnym technicy zachowywali niezwykłą ostrożność. Endo wspiął się na palce i pochylił do przodu, niemal przyciskając nos do szyby, by zobaczyć lepiej, co dzieje się na dole. Siła wywierała na nim zawsze duże wrażenie. Była to jedna z głównych przyczyn, dla których zaczął pracować dla Kiyoshi Fukai, a potem stał się jego prawą ręką. Dla zyskania większej siły Endo mógłby zrobić wszystko. Dosłownie wszystko. Zaś to, co widział teraz, poniżej, w laboratorium, należało do najpotężniejszych mocy, które istniały na Ziemi. Kilka kilogramów matowego, szarego metalu, o ciężarze nie tak dużym, by nie mógł go unieść jeden człowiek, posiadało siłę wystarczającą, by zabić sto tysięcy ludzi. Wystarczającą również, by zmienić bieg wydarzeń na świecie, czego doświadczyli wszyscy Japończycy po zrzuceniu bomb na Hiroszimę i Nagasaki. Na myśl o tym Endo poczuł gorzką falę wstydu i upokorzenia, która ścisnęła go w gardle. Pomyślał, że to nareszcie się zmieni, po wszystkich latach, które minęły. Rachunki zostaną wyrównane.

71 Kelley Fuller patrzyła na McGarveya zakładającego butlę tlenową, zapinającego sprzączki pasków tak, by dobrze rozłożyć ciężar butli, a następnie regulującego paski z rzepami, przytrzymującymi ją do kombinezonu. Oboje schowali się przed wiatrem za skałami, dwadzieścia pięć metrów poniżej autostrady oraz zaledwie niecałe dwa metry ponad powierzchnią wód zatoki. W pewnej odległości, na północ od nich, widzieli światła zabudowań Fukai Semiconductors. Była jedenasta w nocy. - Wciąż jeszcze nie powiedziałeś mi, co zamierzasz tam znaleźć - odezwała się Kelley - ani jak chcesz się tam dostać. Na wybrzeżu będą na pewno strażnicy. - Najpierw zamierzam dostać się na pokład statku, a potem zejść na brzeg, przebrany za jednego z członków załogi odpowiedział McGarvey, sprawdzając plomby na pokrowcu wodoszczelnej kamery, który wypożyczyli w sklepie z przyrządami do nurkowania wraz z całym ekwipunkiem. Nieco wcześniej, w sklepie z pomocami naukowymi dla szkół w Nagasaki zakupili zminiaturyzowany licznik Geigera. Mieścił się doskonale w pokrowcu kamery. - A co będzie, jeśli cała załoga składa się z Japończyków? McGarvey spojrzał na nią. - To możliwe - odrzekł. - Jednak dziś rano widziałem na terenie przedsiębiorstwa całkiem sporo ludzi z Zachodu. Wydaje się zatem prawdopodobne, że załoga statku wycieczkowego zarejestrowanego w Monako również składa się z Europejczyków. - Co zrobisz, kiedy już znajdziesz się na brzegu? Ten kompleks jest olbrzymi. - Jeśli tam jest laboratorium do konstrukcji broni nuklearnej, z pewnością znajduje się gdzieś pod powierzchnią ziemi. Być może w pomieszczeniu pod piwnicami, a może nawet jeszcze niżej; oznacza to, że musi tam być winda, prawdopodobnie schody lub tunel ewakuacyjny, a także co najmniej jeden szyb wentylacyjny. Widziałem już wcześniej instalacje tego typu. 367

Masa nadkrytyczna - A jeśli nie znajdziesz laboratorium? - nalegała Kelley. Kirk uśmiechnął się. - Nie poddaję się tak łatwo. A zwłaszcza nie teraz, kiedy za-szliśmy już tak daleko. Poza tym, jestem winien załatwienie tej sprawy pewnej bliskiej mi osobie. Oczy Kelley zwęziły się nieznacznie. - Co będzie, jeśli nie znajdziesz laboratorium? - powtórzyła pytanie. - Wtedy znajdę Kiyoshi Fukai i poproszę go, żeby pokazał mi drogę. - On ci nic nie powie. - W takim razie zabiję go - powiedział spokojnie Kirk i Kelley lekko zadrżała. McGarvey wypłukał maskę w morskiej wodzie. - Jeżeli nie wrócę do rana, zadzwoń do Carrary i powiedz mu, co się stało. Kelley skinęła głową. - Czy ona jest piękna? - spytała. Kirk zakładał już maskę. - Bardzo - odpowiedział. - Kim ona jest? - To moja córka. McGarvey zgrał wejście do wód zatoki z okresem pomiędzy przypływem i odpływem tak, by morze nie znosiło go z kursu. Mimo to musiał dwukrotnie wynurzyć się na moment, by upewnić się, że płynie pod wodą dokładnie po linii prostej. „Grandę Dame II" przycumowana była w odległości co najmniej półtora kilometra od miejsca, w którym zszedł do wody, przy samej granicy należącego do Kiyoshi Fukai terenu. Zejście z wyznaczonego na kompasie kursu o jeden czy dwa stopnie mogłoby spowodować, iż Kirk przepłynąłby obok statku w czarnych jak smoła odmętach. Był jednak na dobrym kursie i wynurzywszy się za drugim razem zauważył, że na nabrzeżu panuje duża aktywność. Dziś rano, przez okno w budynku biurowym Fukai Semicon-ductors, Kirk zauważył wzdłuż linii nabrzeża kamery wewnętrznej telewizji, a także czujniki ruchu i podczerwieni; oznaczało to, że całe zamieszanie powstało raczej z powodu zbliżania się kogoś od strony lądu, a nie morza. Otwory kanałów do odprowadzania wody na wypadek sztormu, znajdujące się na nabrzeżu, były prawdopodobnie zamknięte klapami i wyposażone w sygnały alarmowe na wypadek, gdyby ktoś chciał je otworzyć. Jakkolwiek Kirk miał nadzieję, że statek będzie pogrążony 368

David Hagberg w ciemności, a może nawet zupełnie nie pilnowany, ta nieoczekiwana aktywność na należącym do firmy terenie mogła mu pomóc, odwracając uwagę od burty statku zwróconej w stronę wód zatoki. Inny szczegół, który zauważył z biura przedsiębiorstwa, związany był z umiejscowieniem łańcucha kotwicznego „Grandę Dame II". Najwyraźniej z powodu ruchów pływowych morza opuszczono kotwicę, by uchronić statek przed zbyt silnym kołysaniem, które mogłoby powodować uderzenia kadłuba o nabrzeże. Łańcuch kotwiczny mógł posłużyć Kirkowi jako droga wiodąca na pokład. Oczywiście, mimo to istniało nadal spore prawdopodobieństwo, że zostanie zauważony i schwytany. Coś, co pojawiło się w oczach Elizabeth tej nocy, gdy uratowali ją i zabrali z Santorini, nie zniknęło aż do czasu, gdy przyszła odwiedzić Kirka w szpitalu. McGarvey nie sądził, by ów pełen lęku wyraz jej spojrzenia miał kiedykolwiek zniknąć. Nie była już dawną, pewną siebie i trochę naiwną dziewczyną. Stała się kobietą, pełną lęku o swoją przyszłość, ponieważ wiedziała już, do czego zdolni są ludzie. Dwadzieścia minut później przed Kirkiem wyłonił się z ciemności kadłub statku. Czuł pod palcami wibrację dna spowodowaną przez pracę jakichś maszyn na pokładzie, prawdopodobnie generatorów dostarczających statkowi energii. Okręt o tych rozmiarach musiał przez cały czas być zaopatrywany w energię, chyba że znajdował się w suchym doku. Kirk popłynął wzdłuż linii kadłuba w stronę dziobu, potem skręcił na prawo, dotarłszy wreszcie do łańcucha kotwicznego, rozciągniętego skośnie od dna zatoki w stronę kluzy. Z nabrzeża docierało tu nieco światła, przefiltrowanego przez metrową warstwę wody, rozbłyskując na unoszących się w niej cząsteczkach mułu. Przypominały pyłki kurzu w snopie słonecznego światła. McGarvey, poruszając się wolno wzdłuż kotwicznego łańcucha, dotarł do powierzchni i wynurzył się w odległości około piętnastu metrów od majaczącego w mroku białego kadłuba. W tej chwili był praktycznie niewidoczny od strony nabrzeża. Wiedział jednak, że gdy zacznie wspinać się po łańcuchu, każdy, kto spojrzy stamtąd w jego stronę, będzie go widział jak na dłoni. Nie było jednak innej drogi na pokład. Uważając, by nie robić hałasu, Kirk zdjął kamizelkę kontrolującą pławność i butlę tlenową, odpiął pas z balastem i zawiązał go wokół uprzęży swojego sprzętu do nurkowania. Wszystko to unosiło się na wodzie, dopóki McGarvey nie otworzył zaworu kamizelki, wypuszczając znajdujące się w niej powietrze. Osprzęt powoli zatonął. 369

Masa nadkrytyczna Zdjął płetwy i odepchnął je, po czym, upewniwszy się, że licznik Geigera trzyma się mocno na pasku przy jego boku, ruszył w górę po łańcuchu, podciągając się rytmicznie, zawsze o jedno ogniwo w górę. Na długości pierwszego metra kilkakrotnie o mało nie stracił uchwytu na wyślizgującym się z dłoni łańcuchu. Gdy jednak dotarł do tej jego części, która nigdy nie była zanurzona w wodzie, wspinanie się po nim poszło już znacznie łatwiej. Na górze Kirk z trudem zdołał przecisnąć się przez kluzę na pokład dziobowy i przykucnął za szerokim pachołkiem, we względnej ciemności. W nodze i ramieniu czuł pulsujący ból; miał wrażenie, że puściły niektóre ze szwów na ranach. Na piątym pokładzie, licząc od tego, na którym się znajdował, w okolicach śródokręcia, dojrzał oświetlony mostek statku; kręciło się tam wielu ludzi. Kirk pomyślał, że być może elementy broni nuklearnej zostały już dostarczone i złożone, a teraz przenoszone są na pokład statku, który dostarczy je tam, gdzie Fukai zamierza wywołać eksplozję bomby. Oznaczałoby to, że cel może znajdować się gdzieś na Zachodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Jednak pokonanie tej odległości statkiem zajęłoby co najmniej dziesięć dni. Z jakichś przyczyn Kirk nie przypuszczał, by Fukai zechciał czekać tak długo. Wiedząc, co stało się na Santorini oraz w Tokio, japoński miliarder mógł przypuszczać, że prędzej czy później pojawi się ktoś, kto zacznie węszyć wokół całej sprawy. Zatem każda godzina, podczas której części atomowej bomby, a zwłaszcza wzbogacony pluton, znajdowały się w jego posiadaniu, zwiększała ryzyko wykrycia jego planu. McGarvey rozsunął zamek błyskawiczny kombinezonu, wyciągnął Walthera i wprowadził pocisk do komory. Następnie odpieczętował pojemnik z kamerą i wyjął z niego licznik Geigera. Zgodnie ze wskazaniem na tarczy, w okolicy nie było żadnego źródła promieniowania, ale Kirk nie oczekiwał, że odczyt będzie pozytywny. Jeśli materiał nuklearny znajdował się tutaj, był z pewnością dobrze ekranowany. Pewien, że nikt z dobrze oświetlonego głównego pokładu nie może zobaczyć go na ogarniętym ciemnością pokładzie dziobowym, McGarvey wybiegł zza pachołka i przez najbliższy właz zszedł do wnętrza statku. Potrzebny był mu teraz jakiś członek załogi, który będzie skłonny oddać mu swój uniform.

72 Około północy helikopter transportowy należący do przedsiębiorstwa Kiyoshi Fukai wylądował na dachu budynku biurowego Fukai Semi-conductors. Gdy łopaty wirnika nośnego zwolniły obroty, jeden z członków załogi otworzył drzwi, umocował pod nim aluminiowe schodki i pomógł Liese Egk zejść na płytę lądowiska. Przez całą drogę z tokijskiego lotniska Narita penetrował spojrzeniem zakamarki jej krótkiej sukienki i gdy dotykał nagiej skóry na jej ramieniu, jego ręka drżała. Uśmiechnęła się do niego, gdy podawał jej torbę, stanowiącą cały jej bagaż. - Dorno arigato - powiedziała. - Do itashimashite - odrzekł bez tchu młody Japończyk. - Pani uroki są, jak widzę, wciąż nietknięte - powiedział ktoś, wychodząc z wnęki przy drzwiach windy. Liese odwróciła się w stronę Endo, który szedł ku niej przez płytę, ubrany wciąż w jedwabny garnitur. Bardzo ostrym tonem powiedział coś po japońsku do chłopaka z załogi helikoptera, który natychmiast odpowiedział krótkim HaU, po czym zamknął drzwi. - Wnioskuję, że nasze dostawy dotarły na czas i że są nie naruszone - oznajmiła chłodno. - Tak, jesteśmy z tego bardzo zadowoleni. Wyobrażam sobie, że przybyła pani do nas, by umówić się w kwestii zapłaty. Wasza sytuacja musi być trudna po tym, co zdarzyło się na Santorini. - Reorganizujemy się. Za miesiąc będziemy gotowi do podjęcia nowych zadań. - Co z Ernstem? Jak się miewa? - Zabiłam go. - Rozumiem - odpowiedział Endo, uśmiechając się uprzejmie. - To musi jednak oznaczać, że brakuje pani ludzi. - Cóż, oprócz kurierów, którzy dostarczają przesyłki... - Oni zostali wyeliminowani - przerwał Endo; jednak Liese, zamiast zareagować tak, jak się spodziewał, kontynuowała gładko: -Nie licząc kurierów, mam w terenie dwudziestu funkcjonariuszy 371

Masa nadkrytyczna do zadań specjalnych, a oprócz tego normalną siatkę naszych ludzi. Podczas tej operacji straciliśmy wielu bardzo dobrych współpracowników, ale oczywiście spodziewaliśmy się, że może do tego dojść. Jak pan zapewne sobie przypomina, jest to jedna z przyczyn, dla których zgodzili się panowie zapłacić nam tak dużo. Endo przyznał sam przed sobą, że podziwia opanowanie tej kobiety. To niemal szkoda, pomyślał, że dzisiaj w nocy będzie musiała umrzeć. Wziął jej torbę i wskazał drogę w stronę windy, jednak Liese cofnęła się o pół kroku. - Pan pierwszy - powiedziała. - Nie chciałabym się tu zgubić. Przez kilka długich sekund Endo patrzył na nią. Mógłby ją zabić, tutaj i teraz. Fukai-san rozumiał niebezpieczeństwo, które ona sobą przedstawia. Jednak Liese sięgnęła do torebki, którą miała na ramieniu, jakby po papierową chusteczkę... lub pistolet i... Endo zmusił się do uśmiechu. - Oczywiście. To byłoby niewskazane - stwierdził, po czym poszedł pierwszy przez lądowisko w stronę windy i przytrzymał dla niej drzwi. - Zostanę tu na noc - powiedziała Liese, gdy zjeżdżali w dół. Wyjęła z torebki chusteczkę i wytarła w nią nos. - Rano będziemy mogli doprowadzić naszą umowę do końca, a w południe znajdę się już poza granicami Japonii. - Oczywiście, może pani zostać tu przez dzisiejszy wieczór, jednak będziemy musieli natychmiast przeprowadzić rozmowę w sprawie sfinalizowania naszej umowy. Niestety, pan Fukai jutro z samego rana wyjeżdża do Paryża. - To mi odpowiada. Wasz helikopter będzie mógł zabrać mnie z powrotem na lotnisko Narita. - Tak, oczywiście. Drzwi windy otworzyły się na szeroki, pusty korytarz z bardzo niskim sklepieniem, podłogą z jasnego drewna i odsuwanymi drzwiami z ryżowego papieru. Z ukrytych głośników dochodziły ciche dźwięki tradycyjnej japońskiej muzyki; gdzieś w dali słychać było także plusk wody, spadającej jakby na skały u podnóża niewielkiego wodospadu. W ciepłym, wilgotnym powietrzu dawało się wyczuć aromatyczny zapach kadzidła. Gdy podeszli do drugiego końca korytarza, Endo odsunął drzwi z papieru ryżowego i wszedł do środka. Wewnątrz znajdowało się niewiele mebli, tak, jak powinno być w pokoju dla oczekujących gości w tradycyjnym japońskim domu. Odłożywszy torbę Liese, Endo podszedł do przesuwanych drzwi na drugim końcu pomieszczenia i otworzył je, odsłaniając rozległy skalny ogród, nad któ 372

David Hagberg rym, na suficie, zostało namalowane niebo o barwie tuż po zachodzie słońca lub bezpośrednio przed świtem. Woda spływała w dół ze stosu niewielkich skał, wznoszącego się na wysokość co najmniej dziewięciu metrów, wpadając do niewielkiego stawu, w którym pływało leniwie około tuzina złocistych karpi. Cedrowa balia pełna gorącej wody, nad którą unosiła się para, gotowa była w każdej chwili do użytku. Nie zapomniano nawet o śpiewie ptaków. - Może pani się tu odświeżyć, panno Egk. Pan Fukai zobaczy się z panią za godzinę. Gdyby miała pani jakieś życzenia, proszę je po prostu głośno wypowiedzieć, a zostanie pani właściwie obsłużona. Liese była już w Fukai Semiconductors, jednak nigdy jeszcze nie widziała tego miejsca. - Tu jest pięknie - powiedziała. Endo uśmiechnął się. - Można tu dobrze odpocząć - odrzekł, po czym ukłonił się i odszedł. Przez całą minutę Liese po prostu stała na środku tego pomieszczenia, wchłaniając w siebie widoki, zapachy i dźwięki otoczenia, stworzone tak pieczołowicie, że wydawały się prawdziwe, wszystko w celu wzbudzenia w znajdujących się tu ludziach poczucia bezpieczeństwa. Wydawało się, że w takim miejscu nie może zdarzyć się nic złego. Zbudowanie tego pomieszczenia musiało bez wątpienia kosztować Kiyoshi Fukai mnóstwo pieniędzy. Jednak, biorąc pod uwagę prowadzone przez niego interesy, koszty te musiały zwrócić się już wielokrotnie, zważywszy na fakt, jak rozbrajający wpływ mogło mieć takie otoczenie na kontrahentów koncernu. Przeszła przez pokój i znalazła się na werandzie. Z lewej strony docierał do niej bardzo delikatny powiew morskiej bryzy. Wieczór - Liese zdecydowała ostatecznie, że odtworzona w tym pokoju atmosfera jest atmosferą wieczoru - był balsamiczny i kojący. Rozpięła bluzkę i zdjęła sandały, po czym wolno weszła na werandę, kierując się w stronę szczytu wodospadu, zaraz za cedrową balią. Nie miała na sobie biustonosza i już w tej chwili sutki jej piersi uwydatniły się, reagując na zmysłową atmosferę. Zdjęła sukienkę i podwiązki, po czym położyła je na niskiej drewnianej półce znajdującej się tu właśnie w tym celu, po czym weszła pod wodospad, zaś ciężar jej ciała, na skutek zadziałania jakichś mechanizmów znajdujących się pod podłogą, spowodował, że z góry, nad jej głową wytrysnęła woda. Strumień wodny wyregulowany był idealnie pod względem siły i temperatury; Liese zaczęła wolno obracać się pod tym natural 373

Masa nadkrytyczna nym prysznicem, równocześnie namydlając swoje opalone na brązowo, idealnie zbudowane ciało. Endo stał w niszy na drugim końcu tarasu, obserwując, jak Liese bierze prysznic i czuł ogarniające go podniecenie. Ta dziewczyna jest pięknym stworzeniem. Wielka szkoda, że dzisiaj w nocy będzie musiał ją zabić. Ernst Spranger dał im do zrozumienia, że Egk jest lesbijką, ale gdy Endo obserwował Liese pod prysznicem, wydawało mu się to prawie niewiarygodne. Zaś przypominając sobie wszystkie sytuacje, w których Liese była z panem Fukai, zastanawiał się co generał Stasi chciał coś osiągnąć przez to kłamstwo. Śmierć Sprangera dowodziła istnienia konfliktu pomiędzy nim a Liese, a twierdzenie to wydawało się jeszcze bardziej problematyczne. Gdy skończyła brać prysznic, dokładnie wymywszy i starannie opłukawszy swe ciało - tak jak nakazuje japońska tradycja - poruszając się z gracją niczym kot zeszła z werandy po kamiennych schodkach do sztucznego stawu pod wodospadem. Przykucnęła w nim i zaczęła rozgarniać palcami wodę. Z miejsca, w którym stał, Endo widział świetnie łagodną krzywiznę jej bioder oraż delikatną linię kręgosłupa, przechodzącą niezauważalnie w idealny kształt pośladków. Musiał siłą zwalczyć obezwładniające niemal pragnienie, by podejść do niej i dotknąć jej ciała. - Prześliczne zwierzątko, prawda? - spytał Fukai, wyłaniając się z korytarza wejściowego, prowadzącego do wnęki. Endo odwrócił się w stronę swego mistrza. Fukai zbliżał się już do osiemdziesiątki, jednak włosy nadal miał kruczoczarne, z jego ciemnych oczu wciąż promieniowała przenikliwa inteligencja, a smukłe ciało było wciąż bardzo muskularne dzięki codziennym intensywnym ćwiczeniom. Jednak w jego rysach była jakaś domieszka okrucieństwa; może chodziło tu o kształt ust czy też spojrzenie. Endo, patrząc na Kiyoshi Fukai, czuł się za każdym razem jak schwytany motyl pod okiem bezwzględnego kolekcjonera owadów. - Tak, rzeczywiście, jest piękna - odpowiedział. - Czy życzy pan sobie, żebym zabił ją teraz, czy też chce pan popatrzeć na nią jeszcze przez chwilę? - Być może zabicie jej dziś wieczorem nie będzie konieczne -odrzekł Fukai. - Zobaczymy. Miał na sobie nieskazitelnie białe kimono, a na nogach drewniane sandały. - Ernst Spranger nie żyje.

374

David Hagberg - To nie ma dla nas żadnego znaczenia. - Być może... - zaczął Endo, ale Fukai uciszył go spojrzeniem. Liese wstała, przez dłuższy czas obserwowała ryby pływające w stawie u podnóża wodospadu, potem odwróciła się i powoli wróciła na taras, gdzie leniwie zanurzyła się w balii z gorącą, aromatyczną wodą. Fukai minął Endo i wszedł na werandę. - Wyglądasz niczym spokojna łania w gęstym lesie - powiedział. Liese odwróciła się w jego stronę. - Kiyoshi-san - powiedziała, najwyraźniej bardzo zadowolona z tego, że go widzi. Endo wycofał się do wnęki, a potem opuścił pomieszczenie. Nie miał wątpliwości, że Fukai popełnia w sprawie tej kobiety błąd, który może kosztować go utratę życia.

73 McGarvey, przeszedłszy przez kolejny właz, znalazł się na słabo oświetlonym pomoście, rozciągającym się ponad maszynownią. Słychać było pomruk generatorów, a turbina jednego z głównych silników obracała się, nie dostrzegł jednak nikogo z załogi. Wyglądało na to, że, nie licząc ludzi, którzy znajdowali się na mostku, „Grandę Dame II" była całkowicie opuszczona. Niższe pokłady powinny dosłownie roić się od ludzi, gdyby statek, tak, jak wydawało się na pierwszy rzut oka, przygotowywany był do odpłynięcia. Mimo to jednak wszystkie korytarze były opustoszałe, podobnie zresztą jak kabiny, do których Kirk zaglądał, kambuz, mesa, a także maszynownia. To wszystko nie miało żadnego sensu, chyba że na nabrzeżu zdarzyło się coś, co odciągnęło załogę ze statku. Nagle coś uderzyło z ogromną siłą w prawe ramię Kirka, ciskając go brutalnie na barierkę pomostu; poczuł potworny ból, który odbił się echem w całym jego ciele, powodując niemal utratę przytomności. Zanim zdołał dojść do siebie, ktoś wyrwał mu pistolet z taką siłą, że McGarvey okręcił się bezwładnie o trzysta sześćdziesiąt stopni. Stał przed nim Heidinora Daishi, przysadzisty, potężnie zbudowany człowiek, przypominający buldoga, z którym Kirk spotkał się w ogrodach Pałacu Cesarskiego w Tokio. Serce McGarveya łomotało boleśnie, tak, jakby chciało wyrwać się z klatki piersiowej. Miał kłopoty ze złapaniem oddechu, a przed jego oczyma pojawiła się mgła. - Miałem nadzieję, że będę mógł cię znowu zobaczyć - powiedział japoński zabójca, niskim, zachrypniętym głosem. Mówił po angielsku tak, że można go było zrozumieć jedynie z wielkim trudem. - Tym razem nie masz już broni, więc walka będzie wyrównana. Niedbałym ruchem rzucił pistolet Kirka za siebie, na pomost; broń ze stukotem sunęła chwilę po podłodze, po czym znieruchomiała. McGarvey czuł zawroty głowy; podejmował desperackie wysiłki powrotu do stanu pełnej przytomności. Wiedział, że nawet gdyby był w znakomitej formie, ta walka nigdy nie mogła być wyrównana: 376

David Hagberg człowiek, który stał przed nim, wyglądał niczym czołg i był prawdopodobnie mistrzem co najmniej dziesięciu różnych wschodnich sztuk walki. - Wstawaj - powiedział Heidinora, chwytając McGarveya pełną garścią za kombinezon. Potrząsnął Amerykaninem niczym szmacianą lalką. Kirk zrobił zwód w lewo, przemknął się pod prawą ręką Heidi-nory, po czym zadał trzy szybkie ciosy, wkładając w każdy z nich całą swoją siłę i lokując je w piersi przeciwnika, dokładnie w miejscu, gdzie powinno znajdować się jego serce. Heidinora wydał z siebie pomruk irytacji, ale nie bólu, po czym trzasnął McGarveya w głowę niczym natrętnego insekta, posyłając go momentalnie na ziemię. W oczach McGarveya ponownie zamigotały gwiazdy. Zanim Kirk zdołał się poruszyć, Japończyk był już przy nim i zaczął z furią kopać go w bok butami o stalowych noskach. McGarvey czuł za każdym uderzeniem paraliżujący ból; wiedział, że niewiele już trzeba, by znalazł się w całkowicie beznadziejnej sytuacji. Heidinora kopnął go ponownie, tym razem w biodro, niemalże łamiąc mu przy tym kręgosłup. Chryste! Ten człowiek zamierzał skopać go na śmierć! Jeśli Kirk chciał wyjść z tego żywy, musiał jakoś to przerwać, i to natychmiast. Jednak nie widział żadnego sposobu obrony. Heidinora kopnął ponownie, ale tym razem Kirk zdołał podnieść się szybko i zablokował cios lewym przedramieniem, na moment wytrącając przeciwnika z równowagi. Wykonawszy zwód w prawo, McGarvey prześlizgnął się pod barierką pomostu i zanim Heidinora zdołał w jakiś sposób na to zareagować, opuścił się na rękach poza brzeg stalowej konstrukcji, po czym spadł bezwładnie na podłogę maszynowni, z wysokości ponad trzech metrów. Wstrząs przy twardym lądowaniu spowodował, że na chwilę stracił przytomność. Gdy w końcu zdołał spojrzeć w górę, pomost był pusty; Heidinora schodził z pewnością na dół, by dokończyć dzieła. Czując wciąż zawroty głowy, McGarvey zaczął rozpaczliwie rozglądać się wokół za czymkolwiek, czego mógłby użyć, by obronić się przed japońskim zabójcą. Jednak maszynownia wydawała się nieskazitelnie czysta i uporządkowana. Nie było tu nawet żadnej zabrudzonej olejem szmaty; żadnych pustych kubków po kawie, popielniczek, narzędzi. Zdołał wstać, po czym musiał przez dłuższą chwilę łapać równowagę, opierając się o jakąś maszynę. Wydawało mu się, że cały statek 377

Masa nadkrytyczna 14 — Masa nadkrytyczna

378 wiruje wokół niego, a pokład pod stopami unosi się, opada i drży, tak, jakby byli teraz na pełnym morzu podczas silnego sztormu. Na wprost przed sobą Kirk zauważył stalowe wodoszczelne drzwi na potężnych zawiasach. Próg tych drzwi był wysoki, zatem ktoś, kto przechodziłby przez nie, musiałby mocno się pochylić. McGarvey pokuśtykał w stronę drzwi i otworzył je na całą szerokość. Tak jak przypuszczał, były dobrze wyważone i dały się z łatwością uchylić. Usłyszał, że ktoś zbiega po schodach na przeciwnym końcu krótkiego korytarza, prowadzącego ku drzwiom. Schował się za nie. Chwilę później pojawił się w nich Heidinora; najpierw przestawił prawą nogę przez próg, kładąc dłoń na framudze, równocześnie pochyliwszy do przodu głowę i ramiona. McGarvey, używając całej siły, którą jeszcze posiadał, gwałtownie zatrzasnął drzwi, których gruba stalowa płyta uderzyła w twarz japońskiego zabójcy, odrzucając go w tył. Ponieważ prawa noga Heidi-nory pozostała za progiem, płyta drzwi roztrzaskała mu rzepkę kolana. Heidinora ryknął z bólu i wściekłości, po czym popchnął drzwi, usiłując przecisnąć się przez nie. McGarvey ponownie trzasnął płytą drzwi w jego twarz i czoło, następnie cofnął drzwi i popchnął je ponownie z całej siły; tym razem uderzyły w czaszkę Heidinory z przyprawiającym o mdłości chrzęstem, równocześnie łamiąc wszystkie palce prawej dłoni Japończyka. Heidinora umierał. Jego gałki oczne poruszały się chaotycznie; oddychał z rozpaczliwym jękiem, niczym tonący, który walczy z trudem o ostatni łyk powietrza. Z ogromnej rany na jego głowie tryskała strumieniem krew. Pierś uniosła się w ostatnim wysiłku, a potem opadła. Japoński zabójca nie żył. McGarvey jeszcze długo z trudem utrzymywał się na nogach, łapiąc oddech, kołysząc się pod wpływem kolejnych fal bólu, ogarniających jego ciało. Mgła, którą miał przed oczyma, i zawroty głowy w końcu ustąpiły. Do klapy stroju Heidinory przypięta była zatopiona w plastiku plakietka identyfikacyjna. McGarvey ściągnął swój kombinezon nurka, położył go w ciemnym kącie za jakimiś maszynami, a potem, powróciwszy do drzwi, przypiął plakietkę do swojej kurtki. Kirk wiedział, że ten podstęp nie zadziałałby, gdyby ktoś przyjrzał mu się uważniej, chciał jednak przede wszystkim wydostać się ze statku, przejść przez nabrzeże i znaleźć się w głównym budynku biurowym. Uważając, by nie wdepnąć w kałużę krwi, przeszedł obok ciała Heidinory, po czym, pokonawszy długość korytarza, z wielkim tru-

David Hagberg dem i bólem wspiął się po schodach na stalowy pomost. Odnalazł tam swój licznik Geigera. Jego osłona była pęknięta, ale poza tym nie wyglądało na to, by przyrząd doznał poważniejszego uszczerbku. W górnym korytarzu odnalazł swój pistolet i ruszył stamtąd w górę, w stronę głównego pokładu. Zatrzymał się przy wyjściu od lewej strony burty. W odległości trzech metrów od niego otaczająca pokład barierka była otwarta; znajdował się tam trap, prowadzący na nabrzeże. Kirk wiedział, że od chwili, kiedy zacznie po nim schodzić, będzie doskonale widoczny od strony nabrzeża, jak również od strony mostku kapitańskiego statku. Nie było jednak innej drogi na brzeg. Wepchnął Walthera za pasek na plecach i, przykrywszy go kurtką, przeszedł przez właz i znalazł się na pokładzie, po czym ruszył w dół po trapie, starając się za wszelką cenę nie kuleć, aby nie zdradzać w jakikolwiek sposób, że chodzenie sprawia mu ból. Na skraju nabrzeża, w pobliżu dziobu statku, stało dwóch mężczyzn w białych kombinezonach. Pogrążeni byli w rozmowie. Z ramienia każdego z nich zwisał pistolet maszynowy Uzi. Spojrzeli na McGarveya schodzącego z trapu, powiedzieli coś do siebie, a potem odwrócili się, najwyraźniej nie zainteresowani jego osobą, choć z tej odległości nie byliby w stanie dojrzeć jego plakietki identyfikacyjnej. Znalazłszy się na dole, Kirk bez wahania przeszedł przez nabrzeże i wkroczył do kompleksu budynków, które wyglądały na magazyny okrętowe i składowiska wszelkiego rodzaju towarów, znajdujące się jednak już na terenie głównego biurowca Fukai Semiconductors. Po prawej stronie, przy końcu długiego rzędu skrzyń, ktoś pracował za pomocą podnośnika hydraulicznego, poza tym jednak nie było widać nikogo. McGarvey, idąc najszybciej jak potrafił, znalazł się na drugim końcu magazynu. Minął drzwi, za którymi krótki korytarz prowadził ku windzie towarowej. Winda znajdowała się piętro wyżej. Kirk ściągnął ją na dół, potem wyjął pistolet i, odbezpieczywszy go, przylgnął do ściany po lewej stronie drzwi, które otworzyły się, odsłaniając puste wnętrze windy. Znalazłszy się we wnętrzu, przyjrzał się przyciskom na tablicy operacyjnej windy. Guzik tego piętra, na którym się obecnie znajdowała, był podświetlony. Wynikało z tego, że poniżej są jeszcze cztery piętra. Kirk przycisnął guzik najniższego, a potem cofnął się i przeszedł na bok. Niepokojąca myśl wciąż drążyła jego umysł: zbyt łatwo udało mu się zejść ze statku, przejść przez nabrzeże, a potem dotrzeć aż tak daleko do wnętrza budynku. 379

Masa nadkrytyczna Drzwi windy otworzyły się na czwartym poziomie, odsłaniając zbieg dwóch korytarzy, prowadzących w przeciwnych kierunkach; w ich perspektywie nie było widać nic oprócz coraz gęstszej ciemności. To miejsce także wyglądało na opustoszałe - kolejny fakt, który z niejasnego powodu wydawał się Kirkowi niepokojący. Kilka metrów dalej, patrząc wzdłuż lewego odgałęzienia korytarza, McGarvey dostrzegł parę drzwi z gęstej stalowej siatki, za którymi znajdowało się z pewnością pomieszczenie transformatora wysokiego napięcia. Rzucił okiem do wnętrza szafki. Doszedł do wniosku, że urządzenie to mogłoby przetwarzać prąd, który wystarczyłby do zasilenia potężnego wieżowca. Mimo to nie sądził, żeby tu mieściła się właśnie rozdzielnia całego kompleksu budynków głównego biura firmy. Wyglądało raczej na to, że ten transformator zaspokaja potrzeby tylko pewnego, specjalnego fragmentu tego kompleksu. Prawdopodobnie chodziło tu o jakąś instalację, która potrzebowała wielkiej ilości prądu o dużym natężeniu. Drzwi windy zamknęły się i jej kabina ruszyła w górę. McGarvey odwrócił się i popędził z powrotem na drugi koniec korytarza, by spojrzeć na wskaźnik pięter. Kabina stanęła piętro wyżej, a potem, niemal natychmiast, ruszyła w dół. McGarvey pobiegł w stronę skrzyżowania korytarzy, jednak nigdzie nie widział żadnych drzwi, żadnych miejsc, w których mógłby się schować. Zdesperowany, pośpieszył z powrotem w stronę szafki transformatora, szarpnięciem otworzył drzwi i wczołgał się do środka, uważając bardzo, by nie dotknąć żadnej z metrowej długości miedzianych sztab, przez które przepływała tak potężna ilość energii. Czuł, że włoski na karku stają dęba z powodu niesłychanie wysokiego natężenia pola elektromagnetycznego. Zamknął za sobą drzwi szafki i wśliznął się głębiej, w jeszcze gęstszą ciemność, widząc, że drzwi windy otwierają się i z kabiny wychodzi na korytarz dwóch ludzi uzbrojonych w pistolety maszynowe Uzi, zamiatając lufami swej broni na lewo i prawo, tak, jakby spodziewali się jakichś kłopotów. Kilka chwil później jeden z nich powiedział coś do swojego radiotelefonu i gdy otrzymał odpowiedź, zakomunikował coś drugiemu z uzbrojonych strażników i odesłał windę z powrotem do góry. McGarvey nie był w stanie zrozumieć, co mówią, jednak oczywiste było, że są zdenerwowani. Rozglądali się bardzo uważnie, penetrując wzrokiem obydwa skrzydła rozgałęziającego się korytarza. Winda wróciła i wysiadło z niej dwóch członków obsługi technicznej w białych strojach, którzy wyprowadzili stamtąd akumulatoro 380

David Hagberg wy wózek. Wszyscy czterej ruszyli lewym odgałęzieniem korytarza, a gdy dotarli do miejsca, z którego obserwował ich McGarvey, jego licznik Geigera zaczął wyraźnie reagować. Dźwięk urządzenia był wystarczająco głośny, by Kirk usłyszał jego trzeszczenie. Kirk zdjął licznik z ramienia i spojrzał na skalę. Wskazówka wykraczała znacznie poza zwykły poziom promieniowania tła. Na wózku znajdowało się podłużne metalowe pudło o długości mniej więcej metra, około półmetrowej szerokości i takiej samej wysokości. Znajdował się na nim napis po francusku: POMPA ŚCIEKÓW LEWEJ BURTY. Gdy technicy zniknęli w ciemności wraz ze swym wózkiem, odczyt na liczniku Geigera gwałtownie zmalał. McGarvey zdecydował, że cokolwiek zawierało pudło, z pewnością nie była to pompa do usuwania ścieków.

74 Roland Murphy siedział przy swym wielkim biurku, słuchając tego, co ma mu do powiedzenia jego zastępca do spraw operacyjnych, Phil Carrara. Zbliżało się właśnie południe i oprócz dyrektora w pokoju znajdowali się również Ryan i Doyle, których Murphy wezwał na tę naradę. Generał był najwyraźniej zmęczony i miał do tego pełne prawo. Od czasu, gdy zaczął się kryzys w Japonii, minęły już dwadzieścia cztery godziny, podczas których żaden z nich nie przespał ani chwili, zaś Murphy był najstarszy z nich wszystkich. - Ona nie zrobi nic głupiego, prawda? - spytał swego dyrektora operacyjnego. - Nie sądzę - odparł Carrara. - W jaki sposób namówiliście ją, żeby tam została? - spytał Ryan. - Okłamałem ją - odparł Carrara z westchnieniem. - Coś o jej przyjaciółce, Lanie Toy? - Jest w tej chwili pod naszą ochroną. Powiedziałem jej, że potrzebujemy współpracy z jej strony, jeśli mamy ocalić życie Kelley. - Co będzie, jeśli zaczną gadać? Kiedy będzie już po wszystkim? - spytał Ryan. - Nie wiem - odparł ze znużeniem Carrara. - Kelley jest cholernie wystraszona". Myślę, że McGarveyowi udało się tchnąć w nią wiarę. Teraz może się załamać, niezależnie od tego, co się będzie działo. - Co daje nam zaledwie kilka minut czasu, zanim ponownie do nas zadzwoni. Która tam jest teraz godzina? - Tuż przed drugą w nocy - odpowiedział Carrara. - Nie ma żadnych wiadomości od McGarveya? - spytał Murphy. - Obawiam się, że nie, generale - odrzekł Carrara. - Kelley powiedziała, że mniej więcej cztery godziny temu popłynął w stronę statku zacumowanego przy nabrzeżu firmy Fukai. - Co mamy na temat tego statku? - spytał Murphy, zwracając się do Doyle'a, swego zastępcy do spraw wywiadu. W ciągu ostatnich dni Doyle współpracował ściśle z Narodowym Biurem Wywia 382

David Hag berg du Fotograficznego. Otworzył teraz teczkę z dokumentami i wyjął z niej satelitarne zdjęcia terenu należącego do Kiyoshi Fukai. Podał je Murphy'emu. - To „Grandę Dame II", jeden z dwóch statków wycieczkowych, zbudowanych przez firmę Feadship, należących do floty Kiyoshi Fukai. Drugi, siostrzany statek tej klasy, pływał w ciągu ostatniego roku po Morzu Śródziemnym. „Grandę Dame II" została zbudowana najwyraźniej w celu zastąpienia tego pierwszego statku na okres jesieni i zimy. Są identyczne: oba mają po siedemdziesiąt trzy metry długości na linii wodnej, po dwa silniki Diesla o dużej mocy i wyposażone są w najnowocześniejsze urządzenia elektroniczne. Obydwa z tych statków zdolne są pokonać każdy ocean czy morze, zapewniając swym pasażerom najwyższy komfort, z przeciętną prędkością podróżną dochodzącą do dwudziestu węzłów. - Imponujące zabawki - wymamrotał Ryan, biorąc do ręki fotografie, które podał mu dyrektor. - Bomba atomowa, jeśli istnieje, może z łatwością zostać przetransportowana którymkolwiek z tych statków. - Oczywiście - odpowiedział Doyle - ale nie sądzę, żeby było to prawdopodobne. W tej chwili Fukai uświadomił już sobie zapewne, że zaczynamy mu się przyglądać. - Zwłaszcza, jeśli w okolicy węszy McGarvey - wtrącił Ryan. - Jeśli Fukai ma już wszystki części bomby i jego technicy obecnie je składają, będzie chciał pozbyć się tego tak szybko, jak to tylko możliwe. - Podejrzewam, że może załadować bombę na pokład statku w ciągu godziny - oznajmił Murphy. - Nie chodzi mi tylko o to, że on chce wywieźć bombę z Japonii, generale, ale także o jak najszybsze jej dostarczenie do celu... i zdetonowanie. - Najszybsza byłaby droga powietrzna - powiedział Carrara. - Fukai Semiconductors posiada całą flotę pasażerskich odrzutowców. Mają nawet parę Boeingów 747. - Z których jeden znajduje się w tej chwili na lotnisku firmy, w trakcie rutynowego przeglądu - wtrącił Doyle. - Sam Kiyoshi Fukai planuje w ciągu najbliższych kilku godzin odlecieć do Paryża. - Paryż? - spytał Murphy. - Przecież to nie ma żadnego sensu. Nie sądzę też, żeby zaryzykował lot samolotem, na którym znajduje się bomba. - Przepraszam bardzo, generale, ale nie zgodziłbym się z tym -oznajmił Carrara, pochylając się w fotelu. Zwrócił się do Doyle'a: - Którędy on chce lecieć do Paryża, Tommy? Na wschód czy na zachód? 383

Masa nadkrytyczna - Na wschód - odpowiedział Doyłe. - Z międzylądowaniem w San Francisco w celu uzupełnienia paliwa. - Tam właśnie bomba zostanie wyładowana z samolotu - powiedział Carrara, zwracając się ponownie do dyrektora. - Kontrola celna w wypadku takiego człowieka, jak Kiyoshi Fukai, będzie w najlepszym wypadku pobieżna. Może pozostawić tam bombę, ustawiwszy wcześniej zegarowy zapalnik na moment, kiedy będzie już daleko stamtąd, w drodze do Paryża. Nie pozostawi żadnych dowodów, umożliwiających powiązanie jego osoby z tą sprawą. - W takim razie możemy powstrzymać start samolotu - zasugerował Murphy. - To nie będzie takie proste - ostrzegł Ryan. - Zgodnie z tym, co pan powiedział, status Kiyoshi Fukai pozwala mu na bardzo wiele. - Mogę przekonać prezydenta. - A jeśli okaże się, że nie mieliśmy racji, to co wtedy? - spytał główny radca prawny CIA. - Być może oni dostrzegli obecność McGarveya i bomba nie zostanie załadowana na pokład tego samolotu, jeśli przekonamy Japończyków, by podjęli środki restrykcyjne wobec własnego, najbogatszego obywatela i nic nie zostanie znalezione, rozpęta się afera na skalę międzynarodową. Sugerowałbym, żeby poczekać, aż samolot wyląduje na terenie Stanów Zjednoczonych i dokonać tu rutynowej, lecz gruntownej kontroli celnej. Jeśli bomba jest na pokładzie, znajdziemy ją i będziemy mieli podstawę, by aresztować Kiyoshi Fukai. - Chyba że on jest szalony - powiedział cicho Carrara. - Jeśli tak, to gdyby został przyparty do muru, czy nie zdetonowałby bomby? - Przyjemna perspektywa - skomentował sarkastycznie Doyle. - Uważam jednak, że powinniśmy rozważyć tę możliwość. - Co sugerowałbyś? - spytał Murphy. - Zanim odpowiem, chciałbym skontaktować się ze swoim biurem - oznajmił Doyle. - Kilka minut temu nad przedsiębiorstwem Fukai przelatywał nasz satelita. Biuro fotograficznego rozpoznania ma z nami bezpośrednie połączenie. Doyle podniósł słuchawkę telefonu i zadzwonił do szefa swojego biura analiz. Niemal natychmiast otrzymał odpowiedź. - I co? - dopytywał się niecierpliwie Murphy. - Boeing 747, który znajdował się dotychczas na skraju lotniska, wjechał do wnętrza hangaru w pobliżu kompleksu budynków badawczych i administracyjnych firmy. Mamy zdjęcie fragmentu jego ogona, ale nic poza tym. - Doyle spojrzał na pozostałych zgromadzonych w pokoju ludzi, potem zwrócił się do Murpły/ego: - Niech pan zadzwoni do prezydenta, panie dyrektorze, i przedstawi mu całą spra

384

David Hagberg wę. Wedle mojego rozpoznania, mamy następujące możliwości: uniemożliwić start samolotu z lotniska ha terenie Japonii; pozwolić, by nasi celnicy zajęli się nim w San Francisco, lub... - Doyle zawahał się przez moment - lub zmienić kurs samolotu tak, by wylądował gdzieś na pustkowiu, aby - jeśli dojdzie do eksplozji bomby - ofiary w ludziach były jak najmniejsze. - A jeśli pilot odmówi zmiany kursu? - spytał Ryan. - W takim razie lepiej przygotujmy się do zestrzelenia go nad oceanem. Kelley Fuller zadzwoniła do Carrary z budki telefonicznej przy szosie, w odległości około pięciu kilometrów od głównej bramy przedsiębiorstwa Kiyoshi Fukai. Z tego miejsca widoczne było lotnisko. Jej głos świadczył o tym, że była roztrzęsiona. - Wciąż nie ma najmniejszego znaku od McGarveya - powiedziała nerwowo. - Myślę, że on utonął. Jeszcze kilka minut temu po całym porcie pływały tam i z powrotem motorówki. - Chciałbym, żebyś jeszcze coś dla nas zrobiła - powiedział Carrara. Telefon podłączony był do głośnika w pokoju, zatem wszyscy słyszeli przebieg rozmowy. - Tak, słucham - odparła Kelley. - Czy z miejsca, w którym jesteś, widzisz duży samolot? - Tak... - odpowiedziała niepewnie. - Chciałbym, żebyś go obserwowała. W chwili, kiedy ruszy w stronę pasa startowego, zadzwoń do nas. Wtedy będziesz już mogła stamtąd odjechać. Ale dopiero wtedy. Rozumiesz? - Tak, rozumiem - odrzekła Kelley. - Ale co z Kirkiem? - Pomożemy mu - obiecał Carrara. - Możesz mi zaufać.

75 Sto metrów za skrzyżowaniem korytarzy jeden z nich, ten, którym szedł Kirk, kończył się windą, która mogła być otwarta jedynie za pomocą klucza. Na zewnątrz nie było żadnych wskaźników, które pozwalałyby wywnioskować, czy kabina jedzie w górę, czy w dół, a nawet, czy dociera ona do pięter powyżej, czy też poniżej tego poziomu. McGarvey doszedł do wniosku, iż całkiem dorzeczne byłoby przypuszczenie, że winda może jeździć tylko do jakiegoś niższego poziomu, na którym, jak sądził, montowano teraz nuklearną bombę. Licznik Geigera nie wskazywał jednak obecności w okolicy żadnego źródła promieniowania; Kirk nie był też w stanie nic usłyszeć, przykładając ucho do drzwi windy. Wyglądało, jakby nikt nigdy nie korzystał z tego urządzenia, chociaż technicy z samobieżnym wózkiem musieli użyć tej właśnie windy. W korytarzu nie było żadnych innych drzwi. Oznaczało to, że albo istnieje jakieś inne podziemne przejście, w co McGarvey wątpił, albo też gotowa już bomba będzie wywieziona tą właśnie drogą. Spojrzał za siebie, na drogę, którą tu przybył. Gdyby ktoś nadszedł od strony windy towarowej, Kirk nie miałby gdzie uciec. Musiałby użyć broni, co niewątpliwie zaalarmowałoby ochronę Fu-kai Semiconductors. Wreszcie zrozumiał, po co tu właściwie przybył: po dowód, że firma Kiyoshi Fukai znajduje się w posiadaniu radioaktywnego materiału. Dowód wystarczający, by wszcząć natychmiastowe śledztwo. Jedyne, co miał teraz do zrobienia, to odwrócić się na pięcie i wrócić po własnych śladach. Nie sądził, by przepłynięcie wzdłuż wybrzeża zatoki, do miejsca,, gdzie czekała na niego Kelley Fuller, sprawiło mu duże kłopoty. Razem mogliby wrócić do hotelu lub nawet do Tokio i schronić się w ambasadzie amerykańskiej. Jednak to rozwiązanie z jakichś powodów wydawało się Kirkowi niewystarczające. Wspomnienie spojrzenia Elizabeth i tonu jej gło386

David Hagberg su było wciąż bardzo świeże w jego pamięci. Fukai i Spranger muszą odpowiedzieć za to, co zrobili. McGarvey chciał uzyskać pewność, że tak się stanie. Było już po godzinie drugiej trzydzieści w nocy. Technicy wraz ze swym ładunkiem byli na dole już od co najmniej pół godziny. Po co tam zjechali? Żeby dokończyć montaż bomby? Być może po to, by podłączyć inicjator do samej bomby, jeśli rzeczywiście rzekoma „pompa do usuwania ścieków" ją zawierała. Jakkolwiek Kirk nie znał się na względnie prostej konstrukcji bomby nuklearnej, nie sądził, by ta operacja zajmowała dużo czasu. Wydawało mu się, że może ona trwać zaledwie kilka minut. Poza tym, jeśli złożona już bomba miała zostać zainstalowana na pokładzie statku, prawdopodobnie zrobiono by to pod osłoną ciemności. Z wyjątkiem ludzi na mostku, oraz zabójcy, z którym Kirk stoczył walkę, „Grandę Dame II" była całkowicie opuszczona. Oznaczało to, że czas na działanie już przyszedł. Bomba z pewnością zostanie umieszczona na statku dziś w nocy. Zaś rano eta towa załoga będzie mogła wejść na pokład i „Grandę Dame II" rozpocznie swój rejs na wschód; być może do San Francisco, gdzie nuklearna eksplozja zmiecie z powierzchni ziemi TSI Industries. Może Honolulu, w ramach powtórki początku II wojny światowej. Może to być nawet Kanał Panamski, co odizolowałoby Pacyfik od Atlantyku, czyniąc bardziej prawdopodobnym gospodarcze zwycięstwo Japonii nad Stanami Zjednoczonymi. Jednak gdy tylko ludzie Fukai znajdą w wejściu do maszynowni ciało zabitego przez Kirka Japończyka, nie będzie wątpliwości, co uczyni ich szef: będzie musiał zmienić swoje plany. Drzwi windy zadrżały lekko na skutek zmiany ciśnienia powietrza w szybie. McGarvey ponownie przyłożył ucho do ich powierzchni; tym razem usłyszał wyraźnie, że kabina jedzie w górę. Pobiegł korytarzem i ponownie wśliznął się do szafki z trans formatorem, po czym cicho przymknął drzwi z drucianej siatki. Minutę później korytarzem przeszli ci sami technicy i ochroniarze ze swoim wózkiem. Tym razem jednak McGarvey ze swojej kryjówki zdołał dokładnie przyjrzeć się przewożonemu przez nich ładunkowi. Był to podłużny metalowy pojemnik, mniej więcej tego samego rozmiaru i kształtu, co ten, który zwieźli niedawno na dół. Tym razem jednak na pojemniku znajdował się angielski napis: POMOCNICZY SYSTEM DYSTRYBUCJI HYDRAULICZNEJ, pod którym widniały litery: TBC. Czyżby był to skrót oznaczający firmę „Boeing"? W pobliżu pasów startowych Kirk i Kelley zobaczyli właśnie Boeinga 747. Być może części bomby zostały przetransportowane statkiem, a będą stąd wywiezione na pokładzie samolotu. 387

Masa nadkrytyczna Technicy skręcili na prawo, minąwszy drzwi windy towarowej, po czym, idąc przeciwną odnogą korytarza, zniknęli z pola widzenia McGarveya. Tak, jak poprzednio, gdy przechodzili, licznik Geigera zaczął wariować, jednak strażnicy nie byli tak nerwowi jak uprzednio. Gdy mijali pomieszczenie transformatora, McGarvey przyjrzał im się uważnie. Wydawali się ostrożni, rozważni i pobudzeni, zdecydowanie jednak nie byli nerwowi. W ciągu minionych trzydziestu minut dowiedzieli się zatem czegoś. Co to mogło być? McGarvey odczekał pełne pół minuty, po czym ostrożnie otworzył drzwiczki i wyszedł na zewnątrz, trzymając wciąż w ręku pistolet. Przy zakręcie korytarza przycisnął się plecami do ściany, a następnie, skradając się, wyszedł za róg. Korytarz pogrążony był w ciemności; słabe światło niknęło całkowicie w odległości mniej więcej trzydziestu metrów. Jeden ze strażników Fukai włączył latarkę i poprowadził dalej całą grupę. Mniej więcej po minucie zniknęli w mroku. McGarvey miał wrażenie - jeśli nie było to tylko złudzenie - iż podłoga korytarza prowadzi w górę pod niewielkim kątem. Podobnie jak w wypadku drugiego odgałęzienia, nie było żadnych drzwi prowadzących do bocznych przejść i, pokonawszy siedemdziesiąt czy osiemdziesiąt metrów, Kirk znów zobaczył grupę tych samych czterech ludzi. Zwolnił, aby dostosować swój krok do ich szybkości poruszania się i by móc trzymać się z tyłu wystarczająco daleko. Wówczas, nawet w wypadku, gdyby się zatrzymali i odwrócili, znalazłby się poza zasięgiem światła ich latarki, po czym mógłby szybko uciec do swojej kryjówki. Nie odwrócili się jednak i nie zmienili tempa. Po piętnastu minutach McGarvey odniósł wrażenie, że dostrzega pierwsze, słabe błyski światła gdzieś z góry. Pomyślał, że musieli oddalić się co najmniej o kilometr lub więcej od windy towarowej, co oznaczało, że znajdowali się teraz gdzieś na granicy głównego budynku biura, a może nawet w pobliżu lotniska. Upewnił się również, że korytarz unosi się w górę pod niewielkim kątem. To, co dostrzegł na początku, nie było zatem złudzeniem optycznym. Złożona już bomba atomowa miała właśnie zostać załadowana na pokład samolotu Kiyoshi Fukai, prawdopodobnie jednego z Boeingów 747, który zabierze ją w lot do Paryża przez Zachodnie Wybrzeże USA. Gdy zatrzymają się w San Francisco w celu uzupełnienia paliwa, bomba zostanie załadowana i znajdzie się w składzie celnym, a jej czasowy zapalnik zostanie ustawiony na moment, gdy Fukai będzie już daleko. Być może bomba eksploduje wiele dni później. 388

David Hagberg Jednak Fukai był zbyt przezorny, by cokolwiek pozostawić przypadkowi. Bomba jest zapewne wyposażona oprócz tego w zapalnik, który zdetonuje ją w wypadku jakichkolwiek prób otwarcia obudowy. Prawdopodobnie może być również wyposażona w zapalnik, umożliwiający zdetonowanie jej na odległość, za pomocą impulsu radiowego, a może nawet telefonu komórkowego. Problem polegał na tym, że nie można było upewnić się na sto procent co do żadnego z tych przypuszczeń, nie znalazłszy się na pokładzie samolotu. McGarvey zatrzymał się pięćdziesiąt metrów dalej, widząc koniec korytarza. Technicy skręcili w lewo, przeszli przez otwarty wylot korytarza i zniknęli, pozostawiając McGarveya samego w ciemnym tunelu. Ponownie uderzyła go łatwość, z jaką poszło mu wydostanie się ze statku i dotarcie za technikami aż tutaj. Niemal tak łatwo, jakby się go spodziewano, a wszystko to było zastawioną na niego pułapką. Spojrzał na wmontowane w sklepienie korytarza źródła światła. Umieszczone były mniej więcej w odstępach pięciu metrów jedno od drugiego i gdyby zostały włączone, oświetliłyby korytarz tak jasno, że Kirk nie mógłby dotrzeć za technikami aż do tego miejsca. Jednak to niczego nie zmienia, pomyślał, mocniej zaciskając dłoń na rękojeści pistoletu. Wciąż musiał dowiedzieć się, co zamierza Kiyoshi Fukai. - Dobry wieczór, panie McGarvey - usłyszał nagle głos, dochodzący gdzieś od strony sklepienia korytarza. Kirk gwałtownie przywarł plecami do ściany, widząc, że światła w korytarzu stają się coraz jaśniejsze. - Proszę się nie bać, na razie nikt nie zrobi panu żadnej krzywdy - oznajmił niewidzialny rozmówca. Mówił po angielsku całkiem zrozumiale, jakkolwiek z wyraźnym japońskim akcentem. - Czego chcesz? - spytał McGarvey, ponownie spoglądając w stronę tej części korytarza, z której przyszedł. Tunel był teraz jasno oświetlony, jednak z tyłu Kirk nie dostrzegł nikogo. - Chcę, żeby dziś rano został pan moim gościem. Lecimy do Paryża i sądzę, że zachowam się właściwie, jeśli zabiorę pana przynajmniej do San Francisco. - Skąd wiedzieliście, że tu jestem? - Przez cały wieczór obserwowaliśmy pańskie postępy, panie McGarvey. Tylko raz spowodował pan nieco zamieszania, chowając się do szafki transformatora. Nasze detektory ruchu zgubiły pana. Jednak domyśliliśmy się, gdzie pan się ukrył. A teraz proszę iść prosto korytarzem.

76 Dwaj ludzie z grupy transportu powietrznego Kiyoshi Fukai, uzbrojeni w pistolety maszynowe Ingram 11, rozbroili McGarveya i zabrali mu licznik Geigera, po czym odeszli na bok i wskazali mu gestem, by poszedł pierwszy. Korytarz kończył się szerokim balkonem, pod którym widoczny był obszar rozległego hangaru lotniczego, wystarczająco dużego, by pomieścić dwa Boeingi 747. Jeden z tych olbrzymich samolotów ustawiony był tak, że trzy czwarte jego kadłuba znajdowało się w środku; jedynie fragment ogona wystawał na zewnątrz. Drzwi dla pasażerów oraz wrota jego ładowni były otwarte; McGarvey wywnioskował, iż ludzie Fukai kończą właśnie ładowanie Boeinga i przygotowywanie go do startu. Przednie drzwi pasażerskie połączone były za pomocą szerokiego rękawa z punktem znajdującym się pod balkonem. Uzbrojeni ludzie z obsługi polecili Kirkowi przejść przez otwarte drzwi windy towarowej, znajdujące się przy samym końcu balkonu, pięć metrów od wylotu korytarza. Świt miał nadejść za kilka godzin; z miejsca, w którym się znajdował, McGarvey mógł wyczuć zapach morskiej wody, a nawet delikatny powiew od strony gór - aromat wolności. Poniżej, na podłodze hangaru, nie było widać żadnego śladu ubranych w białe stroje techników i ich zmechanizowanego wózka transportowego, na którym znajdowała się bomba, nie ulegało jednak wątpliwości, że są już na pokładzie, albo wkrótce się tam znajdą, zaś o poranku będą już w powietrzu, spory kawałek drogi na wschód, lecąc w stronę słońca, unoszącego się nad horyzontem wód Pacyfiku. Ta chwila może okazać się dramatyczna i malownicza, biorąc pod uwagę umysłowość Kiyoshi Fukai; sceneria pasować będzie do jego nastroju spełnionej zemsty, po czterdziestu siedmiu latach oczekiwania. Ludzie z obsługi polecili McGarveyowi zjechać samotnie windą jedno piętro niżej. Nie podjęli ryzyka przebywania z nim na 390

David Hagberg tak małej przestrzeni, jaką jest kabina windy. Miał cichą nadzieję, że stworzą mu taką szansę, nie sądził jednak, by byli tak głupi. Na niższym balkonie czekało na niego kolejnych dwóch uzbrojonych ludzi z obsługi lotniska, zachowując pełen respektu dystans; wskazali gestem, by poszedł dalej, rękawem ładunkowym, na pokład samolotu. Kirk zawahał się przez moment przed wykonaniem tego polecenia; zobaczył, że ludzie Fukai idą za nim, przez mniej więcej dwunastometrowy rękaw, aż do otwartych drzwi samolotu. McGar-vey zastanawiał się, w którym momencie ochrona dostrzegła go dziś w nocy. Prawdopodobnie gdy schodził ze statku. Oznaczało to, że przez cały czas śledzili każdy jego krok. Lot przez Pacyfik do Zachodniego Wybrzeża trwa mniej więcej dziewięć godzin. Kirk nie sądził, żeby Fukai zamierzał go zabić, aż do chwili, gdy będą niemal na miejscu, co dawało McGarveyowi czas na przejęcie kontroli nad sytuacją. Uśmiechnął się ponuro w duchu, a równocześnie poczuł skurcz żołądka. Na pokładzie samolotu docierała cicho z głośników tradycyjna japońska muzyka. Ładna japońska stewardesa, ubrana w kwieciste kimono, uśmiechnęła się skromnie do Kirka i lekko skłoniła głowę. - Witamy na pokładzie, McGarvey-san - powiedziała. - Zechce pan zająć miejsce. Pozostali pasażerowie czekają na pana już od jakiegoś czasu. Członek obsługi uzbrojony w pistolet maszynowy Ingram zablokował schody wiodące ku pokładowi pasażerskiemu. Na jego pagonach Kirk dostrzegł trzy gwiazdki. Był to zapewne drugi pilot samolotu, oddelegowany w tej chwili przez Kiyoshi Fukai do innych obowiązków. Po lewej, w tej części samolotu, w której zwykle znajdują się fotele pierwszej klasy, drzwi były uchylone i McGarvey dostrzegł tam rozbudowaną konsoletę urządzeń łączności. Dokądkolwiek zechciałby polecieć Fukai, musiał mieć zawsze zapewnioną łączność satelitarną ze wszystkimi swoimi przedsiębiorstwami, rozsianymi po całym świecie. W tej chwili nikt nie siedział przy konsolecie, jakkolwiek kontrolki i wskaźniki były włączone, dowodząc, że system łączności jest gotów do podjęcia pracy. - Tędy, proszę - odezwała się stewardesa, wskazując Kirkowi tylną część samolotu. Uzbrojeni strażnicy, którzy byli przedtem na balkonie, stali teraz przy otwartych drzwiach zewnętrznych samolotu. - Dorna arigato - odpowiedział uprzejmie McGarvey, po czym ruszył we wskazanym kierunku, a dziewczyna otworzyła przed nim przesuwane drzwi. 391

Masa nad krytyczna Główna kabina urządzona była zgodnie z futurystycznymi koncepcjami architektury japońskiej. Pod oknami stały miękkie skórzane i futrzane meble o delikatnych, jakby rozwodnionych barwach. Masywnie zbudowany Japończyk, ubrany w trzyczęściowy garnitur, siedział tam w pobliżu uderzająco pięknej Europejki. Gdy McGarvey wszedł do środka, oboje podnieśli głowy i mężczyzna wstał powoli. Nie uśmiechał się, ani nie wyglądał na zadowolonego, że widzi tu McGarveya. Nie wyglądał również na zaniepokojonego, chociaż w ręku nie miał broni. - O, pan McGarvey, czekaliśmy na pana już od jakiegoś czasu - oznajmił. - Udało wam się mnie podejść - stwierdził McGarvey, tonem konwersacji. Stwierdził, że w tym człowieku jest coś, co nasuwa skojarzenie z kobrą. - Może pan nazywać mnie „panem Endo". McGarvey skinął głową i zwrócił się w stronę młodej kobiety, wiedząc już, kim ona jest, zanim jeszcze Endo zdążył ją przedstawić. Kirk musiał powstrzymać obezwładniające niemal pragnienie, by przejść na drugą stronę kabiny, ściągnąć tę kobietę z kanapy i skręcić jej kark. - Liese Egk, proszę pozwolić, że przedstawię pani Kirka McGar-veya - powiedział oschle Endo. - Sądzę, że mają państwo sobie wiele do powiedzenia. McGarvey zachował kontrolę nad sobą, jakkolwiek wewnętrznie był całkowicie roztrzęsiony. - Była pani w klasztorze na Santorini razem z Ernstem Spran-gerem i resztą jego ludzi? Skinęła głową. - Tak. Jednak dziwię się, widząc tu pana tak szybko. Sądziliśmy wszyscy, że pan nie żyje, lub też jest pan ciężko ranny. - Sprangera nie ma jeszcze na pokładzie? - Zabiłam go - oznajmiła Liese. - Ułatwiła mi pani w ten sposób moją robotę - skonstatował Kirk, siadając na kanapie naprzeciwko nich. Endo ostrożnie usiadł. - Chociaż nie jest pan uzbrojony, sądzę, że wciąż stanowi pan zagrożenie dla bezpieczeństwa tego samolotu, panie McGarvey -powiedział. - Proszę zatem przyjąć do wiadomości, że mam przy sobie broń i jestem całkiem dobrym strzelcem. Oprócz tego jest pan przez cały czas pod obserwacją co najmniej jednego z naszych ludzi, także uzbrojonego, znakomitego strzelca. Do pomieszczenia weszła stewardesa, zapytała McGarveya, czego chce się napić i do chwili, gdy wróciła z drinkiem, Endo i Liese 392

David Hagberg nie powiedzieli ani nie zrobili niczego, obserwując tylko McGar-veya, tak, jakby spodziewali się, że w każdej chwili może ich zaatakować. Kiedy młoda stewardesa wróciła z koniakiem dla Kirka, Endo powiedział coś do niej po japońsku. Odpowiedziała mu z ukłonem, po czym wyszła z pokoju. - Wystartujemy w ciągu najbliższych kilku minut - oznajmił Endo. - Czyli bomba jest już na pokładzie - stwierdził McGarvey. Endo zignorował go. - Jeśli nie będzie pan robił głupstw w czasie lotu, na razie nic się panu nie stanie. Przypominam jednak, że jest pan obserwowany. McGarvey niefrasobliwie skrzyżował nogi i popijał koniak. Bez przerwy patrzył na Liese. - O co panu chodziło? - spytała w końcu. - Co pan miał na myśli mówiąc, że pańska robota będzie znacznie łatwiejsza, skoro Ernst nie żyje? - Chodziło mi oczywiście o zabicie pani. - Wspaniale - skomentował Endo, po czym wstał z kanapy. -Pozwolą państwo, że opuszczę ich na chwilę. Muszę rzucić okiem na nasze ostatnie przygotowania przed startem. Liese miała właśnie coś powiedzieć, ale powstrzymała się, widząc, że Endo odwraca się i wychodzi z głównej kabiny. McGarvey siedział w bezruchu. W częściowo odsuniętych drzwiach zauważył uzbrojonego członka załogi. Liese sięgnęła nerwowym ruchem do swojej torebki i wyjęła z niej mały pistolet. Bernadett 60, pomyślał McGarvey. Bardzo skuteczny z bliskiej odległości. Dziewczyna skierowała broń w jego stronę. - Proszę zapiąć pas - powiedziała. Kirk odstawił koniakówkę i wykonał polecenie. - Jeśli zamierza mnie pani zastrzelić, sugerowałbym, żeby zrobiła to pani już teraz - powiedział. - Jeśli używa pani pocisków ze stalowym rdzeniem, albo jeśli pani chybi, gdy będziemy na wysokości dziesięciu i pół kilometra, może pani zabić równocześnie wszystkich, którzy znajdują się na pokładzie. - Używam odpowiedniej amunicji, panie McGarvey, i nie chybiam - powiedziała. - Jestem bardzo zaskoczona, widząc tu pana. - To, że na Santorini nie została pani jeszcze trochę w klasztorze, by upewnić się, że nie żyję, było drugim największym błędem pani życia. - Co było pierwszym? - Pani sama dobrze wie - odpowiedział Kirk, ściszając nagle głos. Liese drgnęła. 393

Masa nadkrytyczna - Chodzi panu o tę dziewczynkę, pańską córkę? Rozmawialiście ze sobą? McGarvey poczuł, że mięśnie jego ciała tężeją. Pozornie zapiął swój pas, upewnił się jednak, że klamra nie zaskoczyła. W ciągu ułamka sekundy mógłby wyskoczyć z fotela. - Tak - powiedział, wciąż cichym głosem, patrząc prosto w oczy Liese. Zaczęła drżeć, jej nozdrza poruszyły się, a jej opalone na brązowo policzki zaróżowiły się delikatnie. Na szyi Liese zaczęła pulsować tętnica, co świadczyło o rosnącym zdenerwowaniu. McGar-vey pomyślał, że niewiele brakuje, by wystrzeliła, i przygotował się do skoku. Drzwi kabiny rozsunęły się na całą szerokość i pojawił się w nich niemal atletycznie zbudowany starszy człowiek. Miał na sobie koszulkę typu polo, szerokie spodnie i eleganckie pantofle w stylu zachodnim. Zaraz za nim pojawił się Endo z pistoletem maszynowym Hackler & Koch w ręku. - To nie jest jeszcze w tej chwili konieczne, moja droga - powiedział przybysz. Liese powoli oderwała oczy od McGarveya i spojrzała w kierunku przybysza. - To bardzo niebezpieczny człowiek, Kiyoshi-san - powiedziała. - Zamierza zabić nas wszystkich. - Tak, wiem o tym. McGarvey rozluźnił się. - Miło pana spotkać... Nakamura-san - powiedział. Stary człowiek momentalnie spoważniał. - Oczywiście zdaje pan sobie sprawę - kontynuował Kirk - że mój rząd nie pozwoli, by wleciał pan nad terytorium USA, skoro pańska prawdziwa tożsamość jest już nam znana... nazywa się pan Isawa Nakamura i był pan jednym z najbardziej wpływowych synów Imperium, aż do waszej klęski w roku 1945. 15 — Masa nadkrytyczna

77 Dyrektor do spraw wywiadu, Tommy Doyle, zapukał krótko w drzwi i wszedł do pogrążonego w ciemności pokoju, znajdującego się w bezpośrednim sąsiedztwie biura Rolanda Murphy'ego na siódmym piętrze. Generał spał na łóżku, które specjalnie tu dla niego wstawiono. - Panie dyrektorze! - zawołał z korytarza Doyle. Murphy natychmiast podniósł głowę. - Tak, o co chodzi? - spytał. - Trzydzieści dwie minuty temu jeden z Boeingów 747 Kiyoshi Fukai wystartował z lotniska i po wejściu na pułap 10.000 metrów skierował się na wschód. Pilot zgłosił trasę lotu wiodącą prosto do San Francisco. Dyrektor usiadł. - Która godzina? - spytał. - Dochodzi pierwsza trzydzieści, czyli szósta trzydzieści czasu tokijskiego. - Około której będą w San Francisco? - Za dziewięć i pół godziny, co oznacza, że znajdą się tam 0 ósmej wieczorem czasu San Francisco. - Dobrze, zatem mamy trochę czasu - podsumował Murphy, otrząsając się z resztek snu i spoglądając na Doyle'a. - Nie ma żadnych informacji od Kelley Fuller na temat McGarveya? - Nie, sir. - Powiedz Philowi, żeby natychmiast ją stamtąd wydostał. Ma wracać do Waszyngtonu. Po drugie: niech moja sekretarka połączy mnie z prezydentem. Trzeba będzie ogłosić alarm w lotnictwie marynarki 1 prawdopodobnie w siłach powietrznych. - Przepraszam pana, panie dyrektorze, ale wydaje mi się, że mam lepszy pomysł. Dziś około szóstej wieczorem powinni przelatywać nad Honolulu. Czy marynarka nie mogłaby wysłać z jednego z lotniskowców VII Floty kilku myśliwców przechwytujących? „Carl Vinson" znajduje się w tej chwili w odległości pięciuset mil morskich na południe od wysp. 395

Masa nadkrytyczna - Świetnie - powiedział Murphy. - Skontaktuję się najpierw z prezydentem. Będzie chciał wiedzieć, co stało się z McGarveyem. - Tak jest, sir. My wszyscy chcielibyśmy to wiedzieć. - Kim był Kiyoshi Fukai? A może to tylko fikcyjne imię i nazwisko? - spytał McGarvey tonem swobodnej konwersacji. Lecieli w stronę słońca, które wspaniałym blaskiem zalewało nieboskłon na wschodzie; potem dwie stewardesy podały im śniadanie, składające się z zielonej herbaty, parujących porcji ryżu, ryb, surowych jajek i innych wschodnich delikatesów, które, jak się wydawało, smakowały wszystkim z wyjątkiem Liese. - Tak naprawdę był moim szoferem, panie McGarvey - oznajmił Nakamura. - Był lojalnym, choć raczej pozbawionym wyobraźni facetem, który zginął w Hiroszimie, na skutek atomowej eksplozji. - Proszę przyjąć moją radę: niech pan zwraca się z pełnym szacunkiem, panie McGarvey - ostrzegł Endo, przy którego boku leżał na kanapie pistolet, jednak Nakamura powstrzymał go gestem dłoni. - Tak naprawdę interesuje mnie jedna sprawa - stwierdził. -Być może pan McGarvey powie nam, jak jego rząd zdołał odkryć nasze małe przedsięwzięcie... Jeśli rzeczywiście miało to miejsce. - W przeciwnym wypadku nie byłoby mnie tutaj - oznajmił Kirk. - Nie przypuszczam, by sprawy tak się właśnie miały - odparł Nakamura. - Gdyby CIA posiadała dowód, że podejmujemy jakieś działania przeciw Amerykanom, nie otrzymalibyśmy zezwolenia na lądowanie w San Francisco, ani na przelot nad całym kontynentem amerykańskim. Nie, sądzę, że jest pan tutaj przede wszystkim z dwóch powodów: aby uzyskać dowód i zemścić się. McGarvey wzruszył ramionami. - W każdym wypadku moja nieobecność zostanie dostrzeżona - powiedział. - Przez kobietę, która przyjechała z panem do Nagasaki? - spytał ironicznie Endo. - Moi ludzie ją znajdą i zabiją. Nakamura ponownie go powstrzymał. - Oszczędźmy panu McGarveyowi szczegółów. W tej chwili moje zainteresowanie budzi jedynie pytanie, w jaki sposób odkryto moją prawdziwą tożsamość. - To było właściwie całkiem proste - odpowiedział McGarvey, obserwując kątem oka Liese. Odłożyła pistolet, była jednak wciąż bardzo zdenerwowana. W przednich drzwiach nie było już uzbrojonego strażnika, co oznaczało, że w zasięgu ręki Kirka znajdowała się jedynie broń należąca do Endo. - Tak? - nalegał Nakamura. 396

David Hagberg - Szybko zrozumieliśmy, że jakaś organizacja lub pojedynczy człowiek gromadzi materiały, by zbudować broń nuklearną, używając przy tym do czarnej roboty grupę niedobitków Stasi, zgromadzoną przez generała Sprangera. Z tego właśnie powodu zostałem wynajęty przez CIA i również dlatego porwano moją żonę i córkę - by odciągnąć mnie od was, źródła całego zamieszania. Oczywiście to wam nie pomogło. Ludzie Sprangera nie są wcale dobrzy w swojej robocie. - Jednak tego lotu już pan nie przeżyje! - powiedziała ostro Liese. - A pani się łudzi, że wyjdzie z tego żywa? - zadał pytanie Kirk. Gdy nie usłyszał odpowiedzi, zwrócił się ponownie do Naka-mury: - Pozostawały dwa pytania: kto mógłby sfinansować tak szeroko zakrojony projekt i kto miałby wystarczające motywy, by to uczynić? Inaczej mówiąc, co może być celem podobnego ataku? - Dlaczego zaczęliście poszukiwać właśnie w Japonii? - zadał pytanie Endo. Jego prawa dłoń spoczywała luźno na rękojeści pistoletu. - Nie zrobilibyśmy tego, gdyby nie zamordowanie Jima Shirleya w Tokio. To był poważny błąd z waszej strony. Endo powiedział coś po japońsku do Nakamury, który w odpowiedzi odezwał się do niego po angielsku: - Tutaj możemy być już całkowicie otwarci i szczerzy. Zabójstwo pana Shirleya było błędem, w każdym razie jeśli chodzi o czas egzekucji. Otrzymaliśmy jednak wiarygodne informacje, iż James Shirley zaangażowany był w umowy finansowe z tą samą grupą ludzi, której używaliśmy, by przekazywać fundusze na europejskie konta Ernsta Sprangera. Był to nadzwyczaj nieszczęśliwy zbieg okoliczności. To jednak w dalszym ciągu nie wyjaśnia, w jaki sposób powiązaliście te wydarzenia z moją osobą. - Byłem właśnie w Paryżu, gdy zestrzelono Airbusa. Rozpoznałem jednego z terrorystów jako byłego zabójcę ze Stasi. W trakcie śledztwa Francuzi odnaleźli jeden z waszych radiotelefonów, zaś takie samo urządzenie zostało odnalezione w Tokio po zabójstwie Eda Mowry'ego. - Mieliście jeszcze jakieś inne przesłanki? - Francuzi z Action Service poinformowali mnie, że już od jakiegoś czasu prowadzą śledztwo w sprawie grupy Sprangera i że dowiedzieli się od Szwajcarów, iż ostatnio na jego konto wpłynęła znacząca suma gotówki w japońskich jenach. - A moje nazwisko? - rzucił kolejne pytanie Nakamura. - Nietrudno było je odkryć, zważywszy, iż bardzo głośno i wyraźnie mówił pan o swojej nienawiści do Ameryki, zaś gdyby TSI Industries zostały zniszczone w nuklearnym wybuchu, mógłby 397

Masa nadkrytyczna pan na tym zyskać kilka miliardów dolarów. - McGarvey uśmiechnął się szyderczo, równocześnie mobilizując wszystkie swoje siły. - A poza tym, ty głupi, próżny, mały człowieczku, prości japońscy szoferzy nie stają się multimiliarderami. Nakamura cofnął się nagle, zupełnie, jakby ktoś uderzył go w twarz. - Jeżeli sądzisz, że dolecisz tym samolotem choćby w pobliże Stanów Zjednoczonych, oznacza to, że jesteś jeszcze głupszy, niż sądziłem. Liese chwyciła torebkę i zaczęła wyciągać z niej pistolet. Jednak Endo, którego twarz wykrzywiła się w grymasie furii, zerwał się na nogi, chwyciwszy swoją broń i uniemożliwił Liese oddanie strzału, czyniąc dokładnie to, na co liczył McGarvey. Nakamura krzyknął coś po japońsku, jednak było już za późno. Dosłownie w ostatniej chwili Kirk odrzucił pas, pozornie przytrzymujący go w fotelu, i z całej siły wbił kolano w pachwinę Endo. Uderzenie wybiło powietrze z płuc Japończyka, który runął do tyłu, na Liese, która zdołała już wyciągnąć swój pistolet; pod wpływem wstrząsu broń wypaliła, zaś pocisk wbił się w plecy Endo i dotarł do serca, zabijając Japończyka w ułamku sekundy. Nakamura wyskoczył ze swojego fotela, zaskakującą żwawo, jak na człowieka w jego wieku, i rzucił się na podłogę w poszukiwaniu pistoletu Endo. McGarvey odepchnął go brutalnie; w tej samej chwili Liese zdołała wydostać się spod ciała Endo i uniosła swoją broń. Kirk dwoma susami znalazł się przy niej i niemal łamiąc jej przy tym nadgarstek, wyrwał Niemce pistolet, zanim zdołała wystrzelić. Z wściekłym sykiem skoczyła prosto na McGarveya, który zdołał zejść z linii ataku. Uderzył ją w podbródek prawym sierpowym; jej głowa odskoczyła do tyłu i Liese upadła nieprzytomna na pokład samolotu. McGarvey odwrócił się na pięcie, omiatając lufą zdobycznego Bemadellego całe pomieszczenie. Jednak Nakamury już nie było w kabinie. Prawdopodobnie pobiegł do kabiny, by ostrzec załogę. Do Zachodniego Wybrzeża Stanów Zjednoczonych pozostało im wciąż co najmniej kilka godzin lotu, co oznaczało, iż mieli jeszcze swobodę manewru; Kirk miał świadomość, że mimo stanu desperacji, w jakim się znajdowali, ludzie Nakamury nie będą zapewne chętnie strzelać we wnętrzu samolotu, lecącego na tej wysokości. Usłyszał krzyk jednej ze stewardes; gdzieś z przodu samolotu, na górnym pokładzie rozległ się strzał, a potem drugi. McGarvey przygotował się psychicznie na gwałtowną dekompresję kabiny, jednak, kiedy w ciągu następnych kilku sekund nic takiego 398

David Hagberg się nie stało, podszedł do półotwartych rozsuwanych drzwi; ostrożnie zajrzał do kuchni samolotu, rzucając okiem w stronę schodów i drzwi, wiodących do centrum łączności. W kuchni zobaczył dwie stewardesy, przyciśnięte do siebie w odruchu skrajnego przerażenia. Cofnęły się gwałtownie, gdy zobaczyły Kirka. Przez długą chwilę McGarvey nie był w stanie uświadomić sobie, co się właściwie dzieje. Ktoś oddał dwa strzały. Ale do kogo? Do pilotów? Dlaczego? Kiedy Kirk nagle zrozumiał, o co chodzi, nawiedziło go uczucie, że jest już za późno na jakiekolwiek działanie. Nakamura był szaleńcem, ale pomysłowym. Odsunąwszy całkowicie drzwi, Kirk przeszedł przez kuchnię w stronę schodów. Z góry nie dochodziły żadne dźwięki oprócz przytłumionego ryku odrzutowych silników. McGarvey zwrócił się do stewardes: - Czy Fukai-san poszedł na górę, do kabiny pilotów? - spytał. Obie dziewczyny cofnęły się jeszcze głębiej w kąt pomieszczenia. Drżały, a po ich policzkach ciekły łzy. - To jest ważne dla nas wszystkich. Możemy zginąć, jeśli mi nie powiecie. Poszedł na górę? Jedna ze stewardes skinęła głową. - Hat. - wyszeptała. - Czy na górze jest ktoś jeszcze, oprócz pilotów? Dziewczyna pokręciła głową. - Gdzie poszli strażnicy? - Strażnicy nie weszli do samolotu. - Kto tam jest? - spytał Kirk, wskazując centrum łączności. - Nie ma nikogo. Tylko Fukai-san obsługuje urządzenia. - Ukryjcie się gdzieś - powiedział McGarvey. - I niezależnie od tego, co się stanie, nie wychodźcie z ukrycia, dopóki nie wylądujemy. Upewniwszy się, że Bernadelli jest odbezpieczony, Kirk ruszył w górę po schodach. W tej chwili było mało prawdopodobne, by ktokolwiek z nich zdołał przeżyć ten lot, McGarvey chciał jednak, by te dwie dziewczyny nie wchodziły mu teraz w drogę. Na całym górnym pokładzie panowała ciemność - zasłony okienek były opuszczone. Kirk zobaczył dwóch pilotów, którzy siedzieli w swoich fotelach, wciąż z zapiętymi pasami. Żaden z nich się nie poruszał. Nakamura zabił ich, nie pozostawiając nikogo, kto mógłby pilotować samolot. McGarvey pokonał ostrożnie ostatnie dwa stopnie; w tym samym momencie z cienia po prawej stronie wyłonił się Nakamura. 399

Masa nadkrytyczna - Jeżeli spróbuje pan strzelić, wywołam eksplozję bomby -ostrzegł go japoński miliarder. W prawej ręce trzymał pistolet Heckler & Koch należący do Endo, w lewej - niewielkie elektroniczne urządzenie, przypominające pilota telewizora; kciuk Naka-mury dotykał czerwonego guzika. McGarvey skierował pistolet w jego stronę. Z tej odległości nie mógłby chybić. Pocisk zabiłby Nakamurę, nie wydostając się później z jego ciała i nie uszkadzając zapewniającego stałe ciśnienie kadłuba samolotu. Jednak nie powstrzymałoby to Nakamury przed naciśnięciem guzika, nawet gdyby stało się to tylko na skutek skurczu mięśni wywołanego uderzeniem pocisku. Jeśli Japończyk mówił prawdę, a nie było powodu, żeby mu nie wierzyć, bomba zostanie zdetonowana. - Czego chcesz? - spytał Kirk Nakamurę. - Rzuć broń! - Nie mogę - odparł McGarvey. - Nie wystrzelisz, ponieważ zdążę cię zabić i bomba eksploduje. Stanie się to tu, nad Pacyfikiem, gdzie eksplozja nie spowoduje żadnych szkód. Z drugiej strony ja także nie mogę cię zastrzelić, ponieważ nie chcę umrzeć. Mamy zatem sytuację patową. Nakamura zastanowił się przez chwilę nad argumentami Kirka. - Obaj piloci już nie żyją - powiedział w końcu. - Ale co z Endo i panną Egk? - Endo nie żyje, a Liese Egk została unieszkodliwiona. Odłóż swoją broń, a ja odłożę swoją. Wciąż jeszcze pozostanie ci detonator. - Jak sobie życzysz - odparł Nakamura, po czym zdjął palec ze spustu broni i niedbale odrzucił ją na bok. - Teraz kolej na ciebie. - Skłamałem - stwierdził McGarvey. - Nacisnę guzik! - wrzasnął Nakamura, unosząc zdalny detonator bomby. - No już, rób to - odparł spokojnie Kirk. - Naciśnij go, ty głupi sukinsynu. Zostaliśmy już tylko my dwaj. Więc zrób to, jeżeli masz na to ochotę.

78 Komandor podporucznik Donald Atkins, szef centrum bojowego na pokładzie lotniskowca USS „Carl Vinson", był w wyjątkowo podłym nastroju. Miał wrażenie, że każdy na tym statku, poczynając od kapitana, a kończąc na zwykłym marynarzu, wdepnie w niezłe gówno, jeśli misja, której właśnie mieli się podjąć, nie uda się. „Biały Dom nas obserwuje" - tak brzmiało hasło dzisiejszego dnia. Atkins stał właśnie za konsoletą starszego operatora w pomieszczeniu kontroli obszaru, obserwując na ekranie ślad zbliżającego się japońskiego Boeinga 747. W tej sprawie ktoś będzie musiał podjąć jakąś decyzję, i to bardzo szybko. - No, jak tam, Steward? - spytał. Główny operator radaru, starszy bosman Steward Heinz, pokręcił gałkami kontrolnymi swojej konsoli. - Żadnych zmian, komandorze - odpowiedział. - Samolot wciąż bardzo powoli zmniejsza wysokość, zbliżając się z prędkością ośmiuset pięćdziesięciu kilometrów na godzinę w sektorze dwieście osiemdziesiąt jeden. USS „Carl Vinson" płynął na zachód, pod wiatr, znajdując się w odległości prawie czterystu trzydziestu pięciu mil morskich na północny zachód od Hawajów. W chwili, gdy samolot pojawił się na granicy zasięgu radaru, kapitan rozkazał, by okręt ustawił się pod wiatr, płynąc z maksymalną prędkością trzydziestu ośmiu węzłów. Dwa samoloty typu F/A-l 8 Hornet czekały na pokładzie podczepione do katapult, gotowe w każdej chwili do startu, gdy tylko przyjdzie rozkaz. Atkins spojrzał na marynarza, który nanosił na planszet zmianę sytuacji, ale tamten pokręcił głową. Nie zmieniło się nic. Wedle najbardziej prawdopodobnych przypuszczeń, które mogli wysunąć w tej chwili, Boeing 747 był prawdopodobnie sterowany przez automatycznego pilota, ustawionego na kurs w kierunku wschodnim, ze stale zmniejszającą się wysokością, co oznaczało, że gdzieś w okolicach San Francisco znajdzie się na pułapie około tysiąca pięciuset metrów. 401

Masa nadkrytyczna - Znakomita wysokość, by wywołać największe możliwe spustoszenie, detonując w powietrzu nuklearny ładunek wybuchowy - oznajmił dowódca grupy powietrznej Roger Sampson. - Jeśli się nie wycofa, dopadniemy go - stwierdził kapitan. -Nie ma nic prostszego pod słońcem. - W jakiej odległości od nas teraz się znajduje? - spytał At-kins. - Właśnie przekroczył dwustukilometrowy krąg kontroli radarowej - odrzekł Heinz. - Jeśli nic się nie zmieni, będzie dokładnie nad nami za trzynaście minut. Atkins odwrócił się i natychmiast podszedł do swej konsoli, gdzie podniósł słuchawkę telefonu, który dawał mu bezpośrednie połączenie z szefem operacji powietrznych. - Tu Atkins z centrum - powiedział. - Ruszajcie. - Czerwony Pies Jeden, szykuj się do przechwycenia celu! -dotarł do pilota F/A-l 8 rozkaz szefa operacji powietrznych. Porucznik Joe Dimaggio, siedzący w pierwszym z samolotów, gotowych do startu z katapulty, usadowił się dobrze w fotelu, opierając hełm o zagłówek. - Czerwony Pies Jeden, gotów do startu! - nadał odpowiedź. - Trzy, dwa, jeden... - usłyszał odliczanie i po chwili jakaś gigantyczna dłoń wypchnęła go w przód. Dimaggio natychmiast włączył dopalacze, a potem pociągnął do siebie i w bok drążek sterowniczy; sekundę później wciągnął podwozie. Zanim wszedł na pułap półtora kilometra, drugi pilot z jego klucza, porucznik Marc Morgan, pojawił się za ogonem jego samolotu, od strony lewego skrzydła. - Właśnie dostałem namiar - nadał przez radio Dimaggio; informacje te były przesyłane z centrum informacji bojowej na pokładzie „Carla Vinsona" bezpośrednio do komputerów pokładowych samolotu i pojawiły się na wyświetlaczu HUD przed głową porucznika. Oprócz innych informacji znajdowały się tam również dane dotyczące optymalnego kursu i prędkości umożliwiających przechwycenie celu. Gdyby przyjąć ten wariant, do momentu przechwycenia pozostały niecałe cztery minuty. - Nie nacisnę guzika, dopóki nie dotrzemy do celu, chyba że zostanę do tego zmuszony - powiedział Nakamura. - Ale ty mnie nie zastrzelisz; będziesz czekał, licząc na mój błąd, dzięki któremu mógłbyś przejąć detonator. - Lecimy do San Francisco - stwierdził McGarvey. - W jaki sposób zamierzasz wylądować... - przerwał, po czym odwrócił się, by 402

David Hagberg rzucić okiem na kabinę, w której znajdowali się dwaj martwi piloci. Ruszył w tym kierunku. - Nie zbliżaj się tam, albo zdetonuję bombę! - ostrzegł Nakamura. - Autopilot doprowadzi nas do San Francisco. Ale ty nie chcesz tam wylądować. Gdy znajdziemy się już nad miastem - na wysokości kilometra, a może dwóch - naciśniesz guzik. Spojrzenie Nakamury wydawało się hipnotyzować. - Sądzisz, że to zrobię? - spytał Kirka. McGarvey skinął głową. - Masz rację i cieszę się, że w to wierzysz. Dzięki temu moj wspomnienia z tego lotu będą jeszcze przyjemniejsze - stwierdzi Nakamura, po czym gestem dłoni wskazał na schody. - Pójdzienr teraz na dół, do baru. Chciałbym napić się drinka. - Znajdujemy się prawdopodobnie gdzieś w okolicach Hawajów stwierdził Kirk. - Nasza marynarka wyśle samolot, żeby nas spraw dzić. - Lecimy według legalnego planu, zatwierdzonego przez wasz-kontrolę obszaru. Nikt nie będzie nas niepokoił. - Ale w Stanach już wiedzą, że zniknąłem. - Nikt nie powiąże tego zniknięcia z naszym lotem. Wasz rzą w żadnym wypadku nie odważy się wejść ze mną w konflikt odparł Nakamura, wzruszając ramionami. - Nawet jeśli będą ar podejrzewać, poczekają, aż wylądujemy i wtedy będą chcieli zada nam jakieś pytania, ewentualnie spróbują uzyskać moje pozwolę nie na przeszukanie samolotu. - Nawet gdyby tak się stało, co jes jednak bardzo mało prawdopodobne, i tak nie miałoby to znacz nia... - ciągnął Nakamura, ale McGarvey właściwie go nie słuch Myślał o tym, że gdzieś pomiędzy miejscem, w którym się znaj dują, a Zachodnim Wybrzeżem Stanów będzie musiał odebrać Ja pończykowi detonator, niezależnie od tego, z jakim ryzykiem b dzie wiązała się ta akcja. - Dobrze, chodźmy na drinka - zgodził się McGarvey. Opuścił kurek pistoletu, po czym schował broń do kieszeni. Odwrócił się i ruszył w dół po schodach, a Nakamura szedł w ślad za nim. Obydwie stewardesy zniknęły już z kuchni. Nakamura zatrzymał się. - Gdzie one są? - spytał. - Schowały się. Myślą, że jesteś szalony. - Jestem inny - odparł Nakamura z zadumą. - Zawsze taki byłe Trudno byłoby znaleźć odpowiedź na takie stwierdzenie. McGarvey w milczeniu ruszył przodem, w stronę głównej kabiny samolotu. Najwyraźniej Liese zdołała odzyskać przytomność w wystarczającym stopniu, by zmienić pozycję. Oczy miała wciąż zamknięte

403

Masa nadkrytyczna i oddychała z trudem, leżała jednak teraz na podłodze kilka metrów od ciała Endo, podłożywszy lewą rękę pod głowę, tak, jakby smacznie spała. Rozrzuciła długie, opalone nogi, a krótka spódniczka, ściągnięta na biodra, odsłaniała cienką linię ciemnych włosów wokół jej łona. Nie miała na sobie fig. - Była lesbijką - oznajmił Nakamura, patrząc na Liese. - Ernst Spranger powiedział mi to na samym początku, ale zaznaczył, że będzie wykonywała wszystkie moje polecenia. - Japończyk uśmiechnął się z czułością. - I nie mylił się. Gdy tylko pozbyła się swoich złych, zachodnich przyzwyczajeń, stała się naprawdę niezła w łóżku. - Będziesz za nią tęsknił - stwierdził McGarvey, obchodząc Liese i zbliżając się do barku, który znajdował się w tylnej części kabiny. Nalał sobie koniaku. - Co dla ciebie? - spytał przez ramię. - Może być koniak - odpowiedział Nakamura. - Tak, mam wrażenie, że będę za nią tęsknił, ale w moim wieku pozostała mi tęsknota niemal do wszystkich przyjemności życia. Było to jedyne ludzkie, zwyczajne stwierdzenie, które Kirk usłyszał z ust Nakamury, jakkolwiek jego sens był niemal dokładnie odwrotny do tego, czego można się było spodziewać po człowieku osiemdziesięcioletnim. W swym życiu Nakamura dostawał wszystko czego chciał, a chciał praktycznie wszystkiego. Teraz, gdy zbliżał się do końca, pragnął jeszcze więcej. McGarvey odwrócił się, by znaleźć się z drinkami w miejscu, gdzie stał Nakamura, ale nagle zatrzymał się, dosłownie zmrożony tym, co zobaczył. Nakamura klęczał u boku Liese, a w jego lewej dłoni wciąż znajdował się detonator. - Liese! - powiedział łagodnie. Palcami prawej dłoni dotknął jej uda, a potem przesunął rękę w górę, wciąż dotykając jej skóry. Nakamura utkwił wzrok w udach i łonie Liese, ale Kirk zauważył, że Niemka zaczyna poruszać powiekami. Jedynie udawała, że jest nieprzytomna. - Liese! - wymamrotał łagodnie stary Japończyk. Końce jego palców zaczęły delikatnie błądzić po wargach sromowych Liese. Nakamura powoli pochylił się nad nią i złożył pocałunek. Liese jęknęła z cicha, jej nogi lekko rozszerzyły się i japoński miliarder nachylił się jeszcze bardziej do przodu. Niemka dotknęła prawą ręką jego twarzy, by go poprowadzić; dotyk Liese jeszcze bardziej podniecił Nakamurę. Nagle w jej lewej dłoni pojawił się długi, groźnie wyglądający sztylet; zanim McGar-vey zdołał uczynić jakikolwiek ruch, Liese wbiła całe ostrze broni, aż po rękojeść, w kark Nakamury, kierując cios w stronę podstawy czaszki Japończyka.

404

David Hagberg McGarvey wstrzymał oddech. Gdyby bomba teraz wybuchła, nie zdołałby nawet niczego poczuć przed śmiercią. Cały samolot zamieniłby się w parę w ciągu tysięcznych części sekundy, stanowczo zbyt szybko, by ludzkie zmysły zdołały na to w jakikolwiek sposób zareagować. Jednak Nakamura po prostu spoczął całkiem bezwładnie na Liese. Wszystkie mięśnie jego ciała, które przygniotło uda Niemki, uległy rozluźnieniu, a detonator wyślizgnął się z jego dłoni. McGarvey upuścił drinki i rzucił się, by chwycić detonator; w tym samym momencie Liese odepchnęła zwłoki Nakamury i błyskawicznym ruchem chwyciła urządzenie, podniosła je na wysokość twarzy i z triumfalnym błyskiem w oku nacisnęła guzik detonatora. Dimaggio zbliżył się do lecącego na wschód Boeinga 747 od góry i od strony północnej, a potem wykonał ciasny skręt przy przeciążeniu rządu dziewięciu G i niemal natychmiast zredukował prędkość poniżej jednego macha. Morgan podleciał do wielkiego samolotu pasażerskiego od strony prawej burty, a potem obaj zrównali prędkość z należącym do Fukai Boeingiem, znajdując się w tej chwili w odległości zaledwie kilku metrów od okien kabiny pasażerskiej. Przez kilka chwil Dimaggio nie był pewien tego, co widzi, choć numery na ogonie samolotu i namalowane na kadłubie znaki zgadzały się z zaplanowanym celem. Jednak Dimaggio widział pilota i drugiego pilota na fotelach w kabinie. - Samolot Fukai Semiconductors na północ od Wysp Hawajskich, kierujący się na wschód, proszę odpowiedzieć na wezwanie! Mówi pilot samolotu marynarki USA, lecący po stronie twojego prawego skrzydła - nadał przez radio Dimaggio. Odpowiedzi nie było. Komunikat radiowy pilota został zarejestrowany na pokładzie „Carla Vinsona", który znajdował się teraz wprost przed nimi. Dimaggio uaktywnił swoją zdalnie sterowaną kamerę Haselblada i zrobił z jej pomocą około sześciu zdjęć kabiny pilotów Boeinga. Potem zajął się ponownie radiem. - Czerwony Pies Dwa, tu mówi Czerwony Pies Jeden! - nadał. - Marc, co widzisz w tym samolocie? - Widzę załogę, ale, mam wrażenie... oni są martwi, Joe - odpowiedział Morgan. - Wilcze Gniazdo, tu Czerwony Pies Jeden, czy mnie słyszysz? - Słyszę cię. - Jaki tryb działania zalecasz? - Pozostań w pogotowiu.

405

Masa nadkrytyczna Dimaggio obniżył lot o kilka metrów i widząc, że skrzydło Boeinga znajduje się zaraz za jego ogonem, zbliżył się jeszcze do kabiny pilotów. - Wilcze Gniazdo, tu Czerwony Pies Jeden. Załoga jest martwa. Widzę krew na potylicy jednego z pilotów. - Odebrałem - odpowiedział dowódca operacji powietrznych. -Macie zezwolenie na uzbrojenie rakiet i przygotowanie ich do odpalenia. Bojowy kod celu: Żółty Ptak trzy-kropka-zero. Dimaggio szybko przejrzał swą książkę kodów. - Ślepa Karta siedem-jeden-delta - odpowiedział hasłem. - Odbiór - skwitował to lakonicznie łącznościowiec z „Vinsona". - Czerwony Pies Dwa, biorę ogon i prawą burtę - nadał Dimaggio do swojego kolegi. - W porządku! - odpowiedział Morgan, po czym obaj gwałtownie zmienili kurs, wykonując skręty o sto osiemdziesiąt stopni w prawo i w lewo, a zarazem nabierając wysokości, by znaleźć się za wielkim pasażerskim odrzutowcem, powyżej niego. Obaj w tej samej chwili wysunęli automatycznie z kadłubów swoje rakiety powietrze-powietrze typu AIM-7F Sparrow. Do eksplozji nie doszło. Liese ponownie nacisnęła guzik, jednak znów nie zdarzyło się nic. Najwyraźniej bomba została wyposażona w zapalnik czasowy, lub też istniała jakaś zakodowana sekwencja, zgodnie z którą należało nacisnąć guzik, aby wywołać wybuch. McGarvey wyrwał urządzenie z jej dłoni i zebrał siły do dalszej walki. Liese ponownie zareagowała niczym dzikie zwierzę, motywowane przez wewnętrzny imperatyw atakowania i zabijania. Gwałtownym ruchem wyrwała sztylet z czaszki Nakamury i skoczyła na Kirka. McGarvey błyskawicznie zszedł z linii ataku, wyciągnął Berna-deilego, kciukiem odciągnął kurek i strzelił, trafiając Liese prosto w twarz. Kula ugrzęzła w jej głowie, nieco powyżej chrząstki nosowej i na lewo od niej, roztrzaskując kość policzkową i powodując, iż głowa Liese odskoczyła w tył. Niemka była martwa, jeszcze zanim runęła bezwładnie na pokład samolotu. McGarvey odwrócił się i popędził do kabiny pilotów. Tam usunął szybko ciało jednego z pilotów z fotela w sam czas, by usłyszeć, jak ktoś mówi przez radio: - Samolot Fukai Semiconductors, na północ od Wysp Hawajskich, kierujący się na wschód! To wasza ostatnia szansa, by odpowiedzieć na wezwanie, zanim otworzymy ogień!

79 - Wilcze Gniazdo, tu Czerwony Pies Jeden, brak odpowiedzi. Jaki tryb zalecasz? - nadał Dimaggio do „Vinsona". Samolot pasażerski znajdował się w odległości około półtora kilometra i mniej więcej sto pięćdziesiąt metrów pod nimi. Dimaggio miał już Boeinga w zasięgu swojego radaru dopplerowskiego i otrzymał elektroniczne potwierdzenie namierzenia celu przez rakietę Sparrow. - Czerwony Pies Jeden, macie pozwolenie na otwarcie ognia! -przyszło potwierdzenie z „Vinsona". - Powtarzam, masz pozwolenie na otwarcie ognia! - Zrozumiałem! - odpowiedział Dimaggio i przesunął kciuk na przycisk odpalania rakiet powietrze-powietrze, znajdujący się na drążku sterującym. McGarvey usadowił się pośpiesznie w fotelu pilota, chwycił mikrofon i zaczął nerwowo poszukiwać właściwego pasma transmisji. Na zewnątrz, za przednimi szybami samolotu, rozciągał się przepiękny krajobraz Pacyfiku w porze popołudnia: bladoniebieski ocean łagodnie rozpływał się w niebieskawej mgiełce na odległym horyzoncie. Nie było widać myśliwców, jednak Kirk wiedział, że w tej chwili muszą znajdować się gdzieś z tyłu i w górze, gotowe do otwarcia ognia. Nacisnął guzik aktywacji mikrofonu. - Myśliwce marynarki Stanów Zjednoczonych, gotowe do zestrzelenia samolotu Boeing 747, należącego do Fukai Semiconductors, czy mnie słyszycie? W eterze panowała cisza. McGarvey pochylił się w fotelu i spróbował spojrzeć w tył, nie widział tam jednak nic oprócz jasnoniebieskiego nieba. Oczywiście myśliwce nie musiały znajdować się w zasięgu wzroku, by zaatakować. Niektóre z używanych przez nie rakiet miały zasięg ponad czterdziestu mil morskich. - Myśliwce marynarki Stanów Zjednoczonych, mówi Boeing 747 należący do Fukai Semiconductors, czy mnie słyszycie?!

407

Masa nadkrytyczna 408 - Tak, słyszymy cię. Masz natychmiast zmienić swój obecny kurs, rozumiesz? Jeśli tak, potwierdź odbiór. - Nie ma takiej możliwości - odpowiedział McGarvey. - Będziecie musieli uzyskać potwierdzenie tego, co wam zaraz powiem; w każdym razie należy doprowadzić do lądowania tego samolotu tak szybko, jak to tylko jest możliwe. - Powtarzam, masz natychmiast zmienić swój obecny kurs! To ostatnie ostrzeżenie! Jeśli natychmiast nie wykonasz tego polecenia, zostaniesz zestrzelony. - Słuchajcie uważnie! Nazywam się Kirk McGarvey. Jestem oficerem amerykańskiego wywiadu; możecie to potwierdzić, kontaktując się z Waszyngtonem. Wszyscy pozostali ludzie, którzy byli na pokładzie tego samolotu, już nie żyją, wliczając w to załogę. W samolocie znajduje się atomowy ładunek wybuchowy, połączony prawdopodobnie z jakimś zapalnikiem czasowym. Został on ukryty we wspomagającym układzie pomp hydraulicznych samolotu. Zrozumieliście mnie? Odpowiedź na nadeszła. - Do cholery, ogłuchliście?! - Poczekaj - usłyszał w końcu. Kirk usadowił się na chwilę głębiej w fotelu, zamknąwszy oczy, próbując całkowicie oczyścić swój umysł. Teraz, podobnie jak poprzednio, za każdym razem, gdy był w akcji, śmierć i zniszczenie, które towarzyszyły mu nieustannie, nie rozwiązywały niczego, nie przynosiły żadnej satysfakcji z wykonanej pracy. Nawet śmierć tej kobiety, będąca zemstą za to, co zrobiła Elizabeth, nie przyniosła Kirkowi żadnej ulgi. Zgony, których był świadkiem, nie były dlań niczym innym, jak tylko kolejnym rozdziałem wciąż powtarzającego się koszmaru. Kilka minut później po obu stronach Boeinga pojawiły się myśliwce F/A-l 8. - Panie McGarvey, słyszy nas pan? - nadał przez radio Dimag-gio. Kirk odczytał nazwisko pilota na kadłubie jego Horneta, pod kabiną pilota. - Pańskie nazwisko - Dimaggio - jest dość znane - stwierdził McGarvey. - Czy ten słynny baseballista to jakiś pański krewny? - Chciałbym, żeby tak było - odparł pilot. - Czy tylko pan jest na pokładzie samolotu? - Tak, z wyjątkiem dwóch stewardes - powiedział, patrząc wprost na Dimaggio. - To była dobra wiadomość. Zła jest taka, że największym samolotem, który dotychczas pilotowałem, była maszyna typu Bonanza z usterzeniem motylkowym; było to piętnaście lat temu. Nigdy nie odebrałem swojej licencji pilota.

David Hagberg - Czy wylądował pan tamtym samolotem? - Z trudem. - Ale, jak widać, wyszedł pan z tego żywy - stwierdził pilot Horneta - a zatem nie jest tak źle, jak mogłoby być. Teraz, proszę posłuchać, panie M - spróbujemy pomóc panu podczas lądowania. Dwadzieścia trzy helikoptery Sea Stallion, należące do marynarki i piechoty morskiej USA, wystartowały równocześnie z Pearl Har-bor i z pokładu USS „Nimitz", po czym pojawiły się niemal w tym samym momencie nad zachodnim wybrzeżem Niihau, tej spośród wysp archipelagu Hawajów, która była najbardziej oddzielona od reszty. Z helikopterów zaczęto natychmiast nadawać przez głośniki polecenie ewakuacji wszystkich mieszkańców wysepki. Wyspę o długości trzydziestu kilometrów i szerokości ośmiu, zamieszkiwało nieco mniej niż dwustu ludzi, którzy mówili jedynie po hawajsku, choć rozumieli język angielski. Nie używali elektryczności, wodociągów i telefonów, a jeździli jedynie konno lub na rowerach. W czasie II wojny światowej na jałowych terenach w centrum wyspy zbudowano pas startowy; chociaż dwadzieścia lat temu przedłużono go, by mógł przyjmować również samoloty odrzutowe, nadal używano go jedynie w sytuacjach awaryjnych. Jeszcze zanim zaczęła się ewakuacja, na pasie wylądował samolot C-130 Hercules, przywożąc na swym pokładzie jednostki strażackie i medyczne z Pearl Harbor, podczas gdy inny samolot C-130 krążył nad wysepką, gotów do spryskania całego pasa i otaczających go terenów grubą warstwą gaśniczej piany w momencie, gdy cały sprzęt i personel znajdą się już w bezpiecznym miejscu, a pierwszy transportowiec wystartuje z pasa. Wśród przywiezionego na wysepkę personelu znajdowali się również dwaj specjaliści sił powietrznych od broni nuklearnej, odkomenderowani do służby w bazie marynarki w Pearl Harbor. Zrobiono wszystko, co w ludzkiej mocy, by, już po wylądowaniu Boeinga 747, możliwie szybko rozbroić bombę, która znajdowała się na pokładzie. Ocalenie McGarveya było celem ubocznym, pomimo iż to właśnie od niego zależało teraz, czy samolot bezpiecznie wyląduje. - Stawiam dziesięć do jednego, że mu się nie uda - powiedział jeden z techników, znajdujący się na pokładzie samolotu dalekiego zwiadu AWACS, który krążył nad Hawajami. - Jednak sama bomba powinna przetrwać. Urządzenia sterujące Boeinga 747 były zaskakująco łatwe w obsłudze, pod pewnymi względami łatwiejsze nawet niż w czteroosobowym samolocie typu Beech Bonanza, który pilotował kiedyś Kirk.

409

Masa nadkrytyczna Z Honolulu sprowadzono w trybie awaryjnym na pokład krążącego wokół wyspy samolotu AWACS Teda Kinstryego, emerytowanego pilota, który latał na Boeingach 747 należących do United Airlines; choć przypuszczał on, iż szanse na kontrolowane lądowanie awaryjne, które pozwoliłoby przetrwać McGarveyowi i dwóm stewardesom, były mniejsze niż jeden do dziesięciu, natychmiast nawiązał kontakt z Kir-kiem i krok po kroku omawiał z nim wszystkie działania niezbędne do przeprowadzenia manewru. - Widzę teraz na wprost siebie wyspę i pas startowy - powiedział McGarvey. Zgodnie z instrukcją zrzucił nad oceanem większość paliwa ze zbiorników Boeinga, zanim jeszcze zmienił kurs, by po niemal ośmiusetkilometrowym odcinku zbliżać się wprost ku wyspie. Gdy Kifk był jeszcze w dużej odległości od jakiegokolwiek lądu, przeprowadził, stosując się do instrukcji Kinstiyego, dwa symulowane lądowania, ustalając pozorny poziom pasa na wysokości sześciu tysięcy metrów. Za pierwszym razem McGarvey zdołał podciągnąć maszynę i wyrównać lot na wysokości pięciu tysięcy pięćdziesięciu metrów; za drugim razem na wysokości pięciu tysięcy dziewięciuset dziesięciu metrów. - Rozbiłeś się i spłonąłeś w obu wypadkach - powiedział mu bez ogródek Kinstry. - Jednak dało się zauważyć poprawę. - Spróbujmy jeszcze raz - zasugerował McGarvey. - Brak na to czasu i paliwa. Przykro mi, Mac, ale następnym razem to będzie prawdziwe lądowanie. - Od czego zaczniemy? - Od otworzenia hamulców aerodynamicznych - ze słuchawek McGarveya dobiegł głos Kinstry'ego. - Dlaczego tak wcześnie? - spytał McGarvey. - Ponieważ chcielibyśmy, żebyś dość wcześnie zredukował prędkość. Tym razem nie będziemy wysuwać podwozia. Wylądujesz na brzuchu. Samolot ulegnie zniszczeniu, ale lądowanie będzie łatwiejsze. - Ty jesteś szefem - powiedział Kirk, próbując mruganiem powiek zlikwidować podwójne widzenie, które tym razem dokuczało mu tak bardzo, iż ledwo był w stanie odczytywać wskazania instrumentów. Nie powiedział o tym Kinstiyemu. Podzielenie się z nim tą wiadomością i tak nic by nie pomogło. - Od tej chwili nie będziesz musiał relacjonować mi tego, co się dzieje, chyba że będziesz miał jakieś pytania - powiedział spokojnie Kinstry. - Ustaw dźwignie ciągu w pozycji drugiej. McGarvey pociągnął za duże dźwignie znajdujące się w środkowej konsoli sterującej samolotu; nos maszyny natychmiast opadł w dół. Nie można go było utrzymać w poziomie.

410

David Hagberg - Nie zapominaj nigdy zbalansować samolotu za każdym razem, gdy zmieniasz parametry ciągu lub ustawienie klap - ostrzegł go Kinstry i Kirk wykonał to polecenie; nos samolotu natychmiast uniósł się do góry, a trudności w sterowaniu znacznie się zmniejszyły. - Teraz wysuniemy klapy o pięć stopni. Znów pilnuj balansu. McGarvey wysunął klapy, które działały teraz niczym gigantyczne hamulce, jeszcze bardziej zmniejszając prędkość samolotu, powodując, że ryk powietrza na stworzonej przez nie dodatkowej powierzchni skrzydeł stał się nagle wyjątkowo głośny. Na wprost znajdował się teraz wyjątkowo wąski i stanowczo zbyt krótki pas lądowiska. - Widzę cię - stwierdził Kinstry. - Skręć lekko na prawo, by znaleźć się na osi pasa. McGarvey przekręcił kolumnę sterowniczą samolotu bardzo delikatnie w prawo, naciskając równocześnie lekko prawy pedał orczyka. Wielki odrzutowiec ociężale zmienił kurs. Przez chwilę znalazł się na osi lotniska, ale potem jego dziób przesunął się dalej w prawo. Kirk musiał wyrównać lot sterując nieco w lewo, a potem znowu w prawo, zanim ustawił samolot dokładnie na wprost pasa. - Jesteś na wysokości dwóch tysięcy czterystu metrów, trochę za wysoko. Przesuń dźwignie ciągu w położenie numer trzy, a klapy wysuń do dziesięciu stopni. McGarvey wykonał obydwa polecenia, pamiętając za każdym razem, by zbalansować samolot, który jeszcze bardziej zwolnił; ryk powietrza był teraz już bardzo głośny. - Wygląda nie najgorzej - oznajmił Kinstry. - Przesuń dźwignie do pozycji czwartej i wychyl klapy do maksymalnego poziomu dwudziestu stopni. Wielki samolot pasażerski nie dał się już tak łatwo prowadzić, nawet właściwie zbalansowany. Stery wydawały się jakby niemrawe i słabo reagowały na jego wysiłki. McGarveya ogarnęło niepokojące uczucie, że odrzutowiec wisi w powietrzu na samej granicy przeciągnięcia. - Podnieś trochę nos. McGarvey pociągnął na siebie stery, a czujnik przeciągnięcia zaczął przenikliwie piszczeć. Czerwona lampka wskaźnika prędkości rozbłysła jasnym światłem na tablicy kontrolnej. - Mam ostrzeżenie przed przeciągnięciem - nadał Kirk do Kin-stry'ego. - Nie przejmuj się nim. Twój tor wygląda dobrze, przesuń nos trochę w prawo. Od tej chwili prawdopodobnie będziesz musiał przez cały czas sterować nieco w prawo; wygląda na to, że podczas lądowania dostaniesz lekki boczny wiatr.

411

Masa nadkrytyczna Samolot tym razem ustawił się idealnie na osi lotniska. Ostrzeżenie przed utratą nośności wciąż piszczało przenikliwie. - Trzysta metrów, nos nieco zbyt nisko, podnieś go - polecił Kinstry. Alarm wciąż piszczał; pas lądowiska wydawał się teraz zdecydowanie zbyt krótki, co najmniej dziesięć, a może nawet więcej razy. - Dwieście czterdzieści metrów, nos wciąż nieco zbyt nisko, podnieś go. Samolot zaczął drżeć, a drążek sterowniczy wibrował, jakby chciał wyrwać się z rąk McGarveya. Kirk wiedział o lataniu wystarczająco dużo, aby uświadomić sobie, że samolot za chwilę przepadnie. - Sto dwadzieścia metrów - relacjonował Kinstry. - Dziewięćdziesiąt metrów, wszystko idzie dobrze. Koniec pasa był już w odległości mniejszej, niż sto metrów. - Sześćdziesiąt metrów... trzydzieści metrów... jesteś nad końcem pasa, odetnij dopływ paliwa! McGarvey wyłączył silniki; jednak zamiast spaść na ziemię jak kamień, samolot wydawał się płynąć w powietrzu przez sekundę lub dwie na skutek efektu bliskości ziemi, polegającego na nagłej kompresji powietrza pomiędzy skrzydłami a pasem startowym, po czym wylądował ze straszliwym trzaskiem. Odbił się raz i ponownie uderzył brzuchem w powierzchnię pasa; stery dosłownie wyskoczyły z rąk McGarveya, zaś za oknami widać było w tej chwili jedynie matową biel, gdy maszyna sunęła przez warstwę gaśniczej piany. Kirk nie mógł już zrobić nic innego, jak tylko przygotować się na wstrząs nieuchronnej katastrofy. Wielki samolot pasażerski zaczął powoli wytracać prędkość, skręcając łagodnie na prawo. W końcu coś uderzyło z hukiem w lewe skrzydło. Boeing obrócił się gwałtownie wokół osi i wreszcie stanął w miejscu. Przez długą chwilę McGarvey oddawał się luksusowi oddychania, nie musząc już koncentrować się na ratowaniu swego życia. Świat wokół niego pogrążył się w mętnej, lecz przyjemnej szarości.

80 Wczesnym rankiem siódmego dnia pobytu McGarveya w Głównym Szpitalu w San Francisco, przyszła do niego Kelley Fuller. Miała na sobie pięknie skrojoną sukienkę i sandały. Wciąż w głębi duszy była wystraszona i lekko drżała, dotykając swych warg koniuszkami palców. - Phil powiedział mi, że udało mu się wydostać cię stamtąd w ostatniej chwili - zaczął rozmowę McGarvey. W jego wspomnieniach większa część zeszłego tygodnia przedstawiała się w formie niewyraźnej mgiełki. Aż do dzisiejszego dnia lekarze podawali mu przez cały czas środki uspokajające, aby utrzymać go w łóżku. - O mało nie oszalałam - powiedziała Kelley. - Nie miałam pojęcia, co się z tobą dzieje. Myślałam, że utonąłeś. - Znalazłem bombę. - Wiem. Wiem także, że Fukai nie żyje. Wszystkie gazety podają, że zmarł na atak serca, podczas awaryjnego lądowania jego samolotu na tej wysepce. Stał się teraz w Japonii bohaterem narodowym. - To nie ma znaczenia - odrzekł Kirk. - Najważniejsze, że on już nie żyje i że jest po wszystkim. Wpatrywała się wciąż w niego, jej oczy lśniły dziwnym blaskiem. - Jesteś naprawdę niezwykłym człowiekiem - powiedziała łagodnie. Podeszła do drzwi, zamknęła je, a potem wepchnęła krzesło pod klamkę, tak by nikt nie mógł wejść do pokoju. - Przyszłam tu, żeby zobaczyć, jak się miewasz i żeby podziękować ci za uratowanie mi życia - powiedziała, podchodząc do łóżka Kirka. Zdjęła sandały, a potem ściągnęła przez głowę swoją sukienkę. Pod nią nie miała niczego. - Jeśli puszczą mi szwy, lekarze dobiorą ci się do skóry - ostrzegł ją McGarvey, odrzucając kołdrę. - Mogą mnie zaskarżyć w sądzie - odpowiedziała Kelley, wślizgując się zręcznie do łóżka Kirka i przywierając do niego swym ciałem. Poczuł dotyk jej delikatnej jak jedwab skóry, a także twardych, nabrzmiałych sutków piersi; oddech Kelley był ciepły i aromatyczny. 413

Masa nadkrytyczna Przesunął dłońmi po jej plecach, ku delikatnym wypukłościom pośladków, czując równocześnie niemal natychmiast narastające w nim pożądanie. Zadzwonił telefon przy jego łóżku; Kirk podniósł słuchawkę. - Proszę zadzwonić później - powiedział. - Mniej więcej za godzinę. Przerwał połączenie, nie odkładając jednak słuchawki, by przez jakiś czas nikt nie mógł się do niego dodzwonić. - Nie wiem, czy godzina nam wystarczy - powiedziała Kelley, całując go w czoło. - Kto dzwonił? - spytała Kelley, gdy skończyli się kochać. Wstała z łóżka, wzięła prysznic, a potem włożyła sukienkę i sandały. W trakcie intymnych chwil, które wspólnie przeżyli, zadawała mu przez cały czas pytania dotyczące tego, co widział i co robił, będąc na terenie przedsiębiorstwa Fukai Semiconductors. Wydawało się, że każda odpowiedź podnieca ją; jakby uprawiała z nim coś w rodzaju seksualnej gry. - Phil Carrara - odpowiedział McGarvey znużonym głosem. Z powodu odniesionych ran brakowało mu energii i odporności. Czuł się bardzo słaby. Kelley na chwilę wstrzymała oddech, usłyszawszy odpowiedź, ale McGarvey tego nie zauważył. - Prześpij się trochę, zanim do niego zadzwonisz - powiedziała. - Potrzebujesz odpoczynku. - Zamierzasz tu zostać? - Muszę iść, ale przyjdę tu znów jutro. Kirka ponownie opanował bezwład. Patrzył, jak Kelley odstawia krzesło od drzwi. Potem posłała mu pocałunek i wyszła z pokoju. Przymknął oczy, pozwalając, by przez jakiś czas jego umysł oddawał się jedynie luźnym skojarzeniom. To dziwne, pomyślał, że Kelley wyszła tak szybko. Nawet nie pocałowała go na pożegnanie. Skupił się na tych myślach, podobnie, jak pies mógłby skoncentrować się na leżącym przed nim kawałku kości. Coś tu się działo, ale Kirk jedynie z wielkim trudem mógł zmusić swój umysł do racjonalnego myślenia. Do pokoju wpadła pielęgniarka ze srogim wyrazem twarzy. - Nie śpi pan? - spytała groźnie. Kirk otworzył oczy. - Tylko drzemię - odpowiedział z uśmiechem. Coś w dalszym ciągu nie dawało mu spokoju. Coś, czego nie był w stanie na razie sobie uświadomić.

414

David Hagberg - Pański telefon jest odłożony, a ktoś z Waszyngtonu chce połączyć się z panem - oznajmiła. Odłożyła słuchawkę na widełki i telefon zadzwonił niemal natychmiast. Pielęgniarka podniosła słuchawkę. - Tak, już się obudził - powiedziała i podała słuchawkę McGar-veyowi. - Jak tylko pan skończy rozmawiać, życzyłabym sobie, żeby pan odpoczął - oznajmiła, po czym wypadła z pokoju, kręcąc głową z potępieniem. - Kirk, czy to ty? - spytał Phil Carrara. - Przepraszam, że przedtem odłożyłem słuchawkę, ale wyniknęło tu coś, co nie pozwoliło mi na rozmowę - stwierdził McGarvey, popisując się poczuciem humoru tak mizernym, jak jego obecna kondycja. - Powiedziano mi, że Kelley Fuller była u ciebie z wizytą. Czy jeszcze tam jest? - Właśnie wyszła. - Chciałem jej powiedzieć, że z jej przyjaciółką, Laną Toy, wszystko jest w porządku. - Ona nie zginęła? - Nie. Przez cały czas była pod naszą ochroną. - Ale powiedziałeś Kelley... - zaczął Kirk, po czym przerwał. - Potrzebowaliśmy jej pomocy, Kirk. Nawiasem mówiąc, jak się czujesz? - Przeżyję - odpowiedział McGarvey, uświadamiając sobie teraz, dlaczego Kelley zachowywała się dziwnie. To był po prostu interes. Nie chodziło o podziękowanie. - Generał jest ci wdzięczny; mówię prawdę, Kirk. W ciągu najbliższych kilku dni zadzwoni do ciebie również prezydent, żeby ci podziękować. - A co z Kathleen i Liz? Wszystko w porządku? - Wróciły do Waszyngtonu. Twoja córka nalegała na odwiedziny u ciebie, jednak przekonaliśmy ją, by jeszcze przez jakiś czas nie ruszała się stąd, po prostu na wszelki wypadek. Kirk poczuł nieprzyjemne ukłucie w sercu. - O co chodzi, Phil? - Nasze śledztwo w Szwajcarii doprowadziło w końcu do pewnych konkluzji. Z ModTec zabrano dwa zapalniki, a nie jeden. A to oznacza, że istnieje możliwość, iż w okolicy San Francisco znajduje się gdzieś również druga bomba. McGarvey przymknął oczy i spróbował pobudzić do życia swój odurzony umysł. Jakaś konkluzja na samej granicy zasięgu pojmowania nie dawała mu spokoju. To było coś, co powiedział mu Nakamura na pokładzie samolotu. Kirk spróbował to sobie przypomnieć. 415

Masa nadkrytyczna Carrara mówił właśnie coś na temat śledztwa w sprawie wykonanych przez Brytyjczyków inicjatorów, które znalazły się w posiadaniu Fukai, ale McGarvey był już myślą na pokładzie Boeinga 747. - .....pański rząd nie odważy się mi przeszkodzić. Nawet gdyby mieli jakieś podejrzenia, poczekają, aż wylądujemy i poproszą mnie o pozwolenie przeszukania samolotu". Kirk pamiętał, że pomyślał wówczas, iż Japończyk może mieć rację, ale potem Nakamura powiedział jeszcze coś. - „Nawet, gdyby doszło do tej nieprawdopodobnej sytuacji, i tak nie miałoby to znaczenia". McGarvey otworzył oczy. - Czy bomba, która znajdowała się na pokładzie samolotu, była ustawiona na zapalnik czasowy? - Tak - odrzekł Carrara. - Mieliśmy jednak mnóstwo czasu na rozbrojenie jej, ponieważ miała wybuchnąć dopiero za dziewięćdziesiąt osiem godzin od chwili lądowania. McGarvey dokonał w pamięci obliczeń. Nieco ponad cztery dni. - Którego dnia miała wybuchnąć? - We czwartek. - Chodzi mi o datę, Phil. - Szóstego sierpnia. Kirkowi zrobiło się nagle bardzo zimno. Nie miał pojęcia, który dzień miesiąca jest teraz. - Którego mamy dzisiaj, Phil? - spytał. - Jest niedziela, dziewiąty sierpnia... o mój Boże!

- 6 sierpnia 1945 roku zrzuciliśmy bombę atomową na portowe miasto Hiroszima. Trzy dni później, 9 sierpnia, zrzuciliśmy drugą bombę na inny port japoński, Nagasaki, znajdujący się na południe od Hiroszimy. Pierwsza bomba Nakamury miała wybuchnąć w San Francisco. Druga wybuchnie w Los Angeles. - I stanie się to dzisiaj - powiedział zmartwiałym głosem Carrara. - O której godzinie zrzuciliśmy bombę na Nagasaki? - spytał McGarvey. Spojrzał na zegarek elektroniczny, znajdujący się na ekranie telewizora nad jego głową. Była ósma czterdzieści siedem rano. Po kilku sekundach Carrara miał odpowiedź. - Szóstego sierpnia o ósmej pięć rano spadła bomba na Hiroszimę. Bomba Nakamury miała eksplodować w San Francisco dokładnie o tej godzinie. - A co z drugą bombą? - Dziś o jedenastej zero dwie. Mam nadzieję, że waszego czasu, co oznacza, że mamy niecałe dwie i pół godziny. Ale gdzie, do diabła, ona może być?! 416

David Hagberg - Zadzwoń do FBI! - powiedział McGarvey, odrzucając kołdrę i z trudem gramoląc się z łóżka. - Niech przygotują dla mnie na lotnisku najszybszy samolot, jaki mają, który zabierze mnie do Los Angeles. Wiem dokładnie, gdzie znajduje się ta bomba. - Gdzie?! - krzyknął Carrara. - Na pokładzie statku „Grandę Dame II", w pojemniku pompy do usuwania ścieków. Kelley Fuller wsiadała właśnie do taksówki, gdy z głównego wejścia szpitala wyłonił się kulejący McGarvey. Znalazł w szafce swoje świeżo wyprane ubranie i nie zważając na protesty i groźby lekarzy, wymusił na nich swoje wyjście ze szpitala. Kelley doznała szoku na jego widok. - Co się dzieje, Kirk? - spytała nerwowo. - W Los Angeles jest druga bomba! - krzyknął McGarvey, odpychając ją na bok i wsiadając do taksówki. - O co chodzi z tą bombą?! - dopytywał się kierowca. - Nic takiego, proszę mnie tylko zawieźć na lotnisko tak szybko, jak pan potrafi. - Jadę z tobą! - oznajmiła Kelley, próbując wsiąść razem z Kir-kiem, który jednak wypchnął ją z samochodu. - Zostajesz tutaj! - oznajmił. - Muszę z tobą pojechać! - krzyknęła. - Twoja przyjaciółka, Lana Toy, żyje. Kelley spojrzała na niego oczyma nagle rozszerzonymi ze zdziwienia. - Co? - spytała nieprzytomnie. - Jest pod ochroną CIA. Ona żyje, przysięgam! - Czy zaaranżował to Phil Carrara? - spytała cichym głosem. McGarvey skinął głową. - Dlaczego? - Potrzebował twojej pomocy i był gotów powiedzieć ci cokolwiek, co mogłoby cię przekonać do współpracy. - A teraz ty zaczynasz...? - Nie - odparł Kirk. - Ja jestem inny. Spojrzała mu głęboko w oczy. - Tak, naprawdę jesteś inny - powiedziała, robiąc krok do tyłu. Po chwili odwróciła się i odeszła. Gdy McGarvey przyjechał na lotnisko i zapłacił za kurs taksówkarzowi, na płycie stał już gotowy do startu samolot Learjet z włączonymi silnikami. Na jego kadłubie widoczny był emblemat FBI. Agent specjalny Sam Wilke pomógł McGarveyowi wsiąść 417

Masa nadkrytyczna na pokład i zanim jeszcze Kirk usiadł w fotelu i zapiął pas, maszyna już kołowała w stronę pasa startowego. Za sterami samolotu siedział agent Richard Conley. - Będziemy w Los Angeles mniej więcej za godzinę - powiedział Wilke, gdy zaczęli rozbieg przed startem. - Waszyngton nie powiedział nam szczegółowo o co chodzi, oprócz tego, że jest pan z CIA, że potrzebuje pan pomocy, że to cholernie ważne, i że mamy śpieszyć się jak wszyscy diabli. - To ostatnie jest najważniejsze - stwierdził McGarvey, zapinając pasy. - Czy możecie przygotować dla mnie helikopter, który będzie czekał w Los Angeles? Wilke potwierdził skinieniem głowy. - Dokąd zmierzamy? - spytał. - Tam, gdzie przycumowana jest „Grandę Dame II". To statek wycieczkowy z Nagasaki, oficjalnie zarejestrowany w Monako. Prawdopodobnie przypłynął wczoraj, a może dziś rano. - Chce pan, żebyśmy zajęli statek i zaaresztowali załogę? - W żadnym wypadku - odpowiedział McGarvey, otwierając oczy. - Nikomu nie wolno zbliżać się do statku ani do jego załogi. Wilke spojrzał na niego. - Zajmę się tym - powiedział. - Dobrze - powiedział Kirk, ponownie kładąc głowę na oparciu fotela, gdy samolot zwiększał wysokość. Zamknął oczy i natychmiast ujrzał wyraz twarzy Kelley, gdy dowiedziała się, że Carrara ją okłamał i że jej przyjaciółka wciąż żyje. Jej twarz wyrażała ulgę, potem urazę, a w końcu strach. Na lądowisku Międzynarodowego Portu Lotniczego w Los Angeles czekał na nich należący do FBI helikopter Jet Ranger 206. Wilke wysiadł z samolotu wraz z McGarveyem; kilka minut po opuszczeniu pokładu startowali już helikopterem, kierując się w stronę wybrzeża. - „Grandę Dame II" zawinęła do portu w nocy i dwie godziny temu przeszła przez odprawę celną! - oznajmił Wilke, przekrzykując ryk silników. Przez większość czasu przed lądowaniem rozmawiał przez radio. - Gdzie ona teraz jest? - spytał McGarvey. - Na Long Beach Marina, około trzydziestu dwóch kilometrów stąd. Czy mógłby pan jednak powiedzieć mi, co tu się, do diabła, dzieje? Pański szef powiedział mi, że właśnie tu się wybiera. - Co znajduje się w pobliżu tego nabrzeża? - rzucił pytanie Kirk. - Huntington Beach i Long Beach. - A strategiczne cele? Lewa brew Wilke'a uniosła się. 418

David Hagberg - Stocznia pełnomorska w Long Beach, stacja rozpoznania radarowego w Los Alamos. - Czy jest tam coś związanego z nowoczesną technologią? - Sądzę, że TSI Industries ma gdzieś tam swoje laboratorium badawcze. McGarvey spojrzał na swojego rozmówcę. - Na pokładzie tego statku znajduje się bomba atomowa - oznajmił. Wilke miał wątpliwości, czy uwierzyć McGarveyowi. - Kiedy ma eksplodować? - spytał. - Dziś rano, dwie minuty po jedenastej. - Jezu Chryste! - wykrzyknął Wilke. - Jest pan tego pewien? - Tak - stwierdził Kirk. - Sądzę, że będę mógł ją znaleźć, ale może być problem z załogą. Na pokładzie mógł pozostać ktoś, kto naciśnie guzik, jeśli pojawią się tam tłumy uzbrojonych agentów. „Grandę Dame II" stała przycumowana przy końcu nabrzeża, na pokładzie statku nie dało się zauważyć nikogo. Helikopter wylądował na parkingu, mniej więcej pół kilometra od statku. Kirk i ludzie z FBI zarekwirowali furgonetkę dostawczą, pozostawiając na placu zaskoczonego i wściekłego kierowcę. Wilke pozostał z radiotelefonem w zaparkowanej ciężarówce, mniej więcej pięćdziesiąt metrów od statku. Wezwał grupę uderzeniową, negocjatora, a także łącznika z Biura Interpolu. Do tego zadania zostali już oddelegowani na rozkaz Carrary także dwaj specjaliści od broni nuklearnej z pobliskiej bazy sił powietrznych w Travis, którzy mieli pojawić się tutaj w ciągu najbliższych kilku minut. McGarvey poszedł prosto w kierunku statku i wspiął się na pokład po drabince. Miał świadomość, że brakuje już czasu na wyjaśnienia czy jakiekolwiek dodatkowe uzasadnienia wejścia na pokład. Nawet gdyby próbował uciec, nie zdołałby odbiec tak daleko, żeby wydostać się poza pole rażenia. Na szczycie drabinki zatrzymał się przez chwilę, nasłuchując. Pod pokładem pracowały jakieś maszyny, nie było jednak słychać żadnych innych dźwięków. Ludzie Nakamury prawdopodobnie opuścili statek wystarczająco wcześnie, by znacznie się od niego oddalić. W każdym razie powinni byli to zrobić, o ile wiedzieli, co mają na pokładzie i kiedy ładunek ma eksplodować. Wilke dał w samolocie McGarveyowi dziewięciomilimetrowego Rugera, który Kirk teraz wyciągnął zza pasa i odwiódł kurek. Nie kłopotał się patrzeniem na zegarek; świadomość, ile czasu właściwie mu jeszcze pozostało z pewnością mu nie pomoże. 419

Masa nadkrytyczna Kirk zanurkował do włazu i tak szybko, jak tylko mógł, popędził w dół po schodach do maszynowni. Silniki zostały wyłączone, jednak generator energii wciąż pracował, a światła były zapalone. Wszędzie wokół rozgałęziały się jakieś rury i przewody, tworząc pozornie chaotyczny labirynt. Nic tu nie wydawało się mieć jakiegokolwiek sensu, nic nie wyglądało znajomo. Czas. Wszystko sprowadzało się teraz do braku czasu. Psycholog Firmy, który powiedział mu kiedyś, że ma bardzo niski próg odczuwania bólu, stwierdził również iż Kirk jest człowiekiem, który nie wie, kiedy należy zrezygnować. - Przypuszczam, że mógłbym studiować pańską psychikę przez dziesięć lat z rzędu i wciąż nie znalazłbym przyczyny tego faktu - oznajmił wtedy psychoanalityk. - Jeśli w ogóle jest jakaś odpowiedź. Kirk zauważył podłużny metalowy pojemnik z napisem po francusku POMPA USUWANIA ŚCIEKÓW PRAWEJ BURTY. Był podłączony do sieci przewodów i rur, prowadzących doń z wnętrza kadłuba. Zbliżała się jedenasta dwie i Kirk poczuł falę mdlącego strachu, gdy pomyślał, że do otwarcia pojemnika będzie prawdopodobnie potrzebny klucz nasadowy lub para stalowych kleszczy. Pokrywa przykręcona była za pomocą dwóch potężnych śrub. Pozostały już tylko sekundy. Nie było czasu na poszukiwanie narzędzi ani na wzywanie pomocy. - Cholera jasna! - wrzasnął w desperacji McGarvey. Cofnął się, uniósł pistolet, odwrócił głowę i wystrzelił, trafiając niemal w sam środek lewej śruby. Pocisk odbił się rykoszetem od metalu, wyginając, lecz nie łamiąc śrubę i zatrzask pokrywy. - Cholera! - krzyknął ponownie Kirk, po czym wystrzelił po raz drugi, trzeci i czwarty; wokół niego powietrze przecinały ze świstem odłamki pocisków i powyginane kawałki metalu. Jednak zatrzask wreszcie puścił. Odrzuciwszy na bok pistolet, McGarvey odgiął lewą część pokrywy, łamiąc sobie przy tym trzy paznokcie. Urządzenie, które znajdowało się w środku, było proste. Większość miejsca zajmował długi szary cylinder, zaś w drugim końcu pojemnika upchany był mechanizm zapalnika wraz z zegarem. Na liczniku, podświetlonym diodą, widać było, iż do wybuchu pozostały trzy sekundy. McGarvey sięgnął do wnętrza mechanizmu, by chwycić jeden z niebieskich przewodów, gdy ktoś za jego plecami wbiegł na po420

David Hagberg most. W chwili, gdy do wybuchu pozostały dwie sekundy, Kirk obejrzał się przez ramię. Niski, chudy i żylasty mężczyzna o jasnorudych włosach, ubrany w mundur starszego sierżanta sił powietrznych, sięgnął przez jego ramię do wnętrza bomby i w chwili, gdy do wybuchu pozostała sekunda, wyciągnął z zapalnika żółty przewód. Na liczniku pokazało się zero. Nie zdarzyło się nic. - Przepraszam, sir - powiedział sierżant. - Nie było czasu na wyjaśnienia. Chciał pan odłączyć niewłaściwy przewód. KONIEC

AJ.. Ojiinnell ■ Błękitny Kartel

Ouinnell

Kartel Creasy, były najemnik, odnalazł spokój na małej wysepce na Morzu Śródziemnym, z dala od konfliktów współczesnego świata. Spokój ten zostaje zakłócony, gdy spotyka Juliet, trzynastoletnią narkomankę, której omal nie zniszczył życia Błękitny Kartel, potężna międzynarodowa organizacja, czerpiąca zyski z narkotyków i prostytucji, a przy tym korzystająca z satanizmu w realizacji swoich celów. Teraz Creasy staje przed nowym zadaniem: musi wyśledzić ludzi, którzy szerzą śmierć i upodlenie... i zniszczyć ich przywódcę, diabolicznego geniusza, pająka siedzącego w centrum pajęczyny. 423

A.J.. Quinnell ■ Błękitny Kartel Brytyjski pisarz ukrywający się pod pseudonimem A.J.Quinnell znany jest polskiemu czytelnikowi z powieści Cisza, Mahdi, Najemnik i Lockerbie. Jego książki zdobyły sobie popularność na całym świecie dzięki błyskotliwej narracji i głębokiej znajomości świata agencji wywiadowczych, organizacji terrorystycznych oraz jednostek specjalnych. Mieszka na jednej z wysp Morza Śródziemnego. Nakładem Wydawnictwa AiB już wkrótce ukaże się kolejna powieść Quinnella - Reporter.

Wszyscy wielbiciele Creasy^go z niecierpliwością czekali na tę powieść... Evening Standard

Quinnell tym razem swoim bohaterom każe zmierzyć się z samym... szatanem. Creasy walczy z handlarzami żywym towarem i narkotykami, oraz... satanistami... The Times 424